Περιεχόμενα

[ΔΕΥΤΕΡΑ 9 ΜΑΪΟΥ 2011][ΣΑΒΒΑΤΟ 14 ΜΑΪΟΥ 2011][ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΜΑΪΟΥ 2011][ΠΕΜΠΤΗ 19 ΜΑΪΟΥ 2011]

[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 ΜΑΪΟΥ 2011][ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΜΑΪΟΥ 2011][ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΜΑΪΟΥ 2011][ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΜΑϊΟΥ 2011]

[ΤΡΙΤΗ 24 ΜΑΪΟΥ 2011][ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΜΑΪΟΥ 2011][ΠΕΜΠΤΗ 26 ΜΑΪΟΥ 2011]

[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΜΑΪΟΥ 2011][ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΜΑΪΟΥ 2011][ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΜΑΪΟΥ 2011][ΔΕΥΤΕΡΑ 30 ΜΑΪΟΥ 2011]

[ΤΡΙΤΗ 31 ΜΑΪΟΥ 2011][ΤΕΤΑΡΤΗ 1 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011][ΠΕΜΠΤΗ 2 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011]

[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011][ΣΑΒΒΑΤΟ 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011][ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011][ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011]

[ΤΡΙΤΗ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011][ΤΕΤΑΡΤΗ 8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011][ΠΕΜΠΤΗ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

ΓΚΡΕΫ

EL JAMES

ΓΚΡΕΫΟι πενήντα αποχρώσεις του γκρι μέσα από

τα μάτια του Κρίστιαν

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΤιτίνα Σπερελάκη

Το βιβλίο αυτό αφιερώνεται στους αναγνώστεςπου το ζητούσαν… το ζητούσαν… το ζητούσαν…

Σας ευχαριστώ για όσα κάνατε για μένα.

Ταρακουνάτε τον κόσμο μου κάθε μέρα.

[ΔΕΥΤΕΡΑ 9 ΜΑΪΟΥ 2011] ΕΧΩ ΤΡΙΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑΚΙΑ. Τρέχουν γρήγορα στο πάτωμα.Πολύ γρήγορα. Το ένα είναι κόκκινο. Το άλλο πράσινο. Τοάλλο κίτρινο. Μου αρέσει το πράσινο. Είναι το καλύτερο.Και της μαμάς τής αρέσουν. Μου αρέσει όταν η μαμάπαίζει με τα αυτοκινητάκια και μαζί μου. Το κόκκινο είναιτο αγαπημένο της. Σήμερα κάθεται στον καναπέ καικοιτάζει τον τοίχο. Το πράσινο αυτοκινητάκι πετάει πάνωστο χαλάκι. Το κόκκινο αυτοκινητάκι ακολουθεί. Ύστερατο κίτρινο. Μπαμ! Η μαμά, όμως, δε βλέπει. Το ξανακάνω.Μπαμ! Η μαμά, όμως, δε βλέπει. Σημαδεύω με το πράσινοαυτοκινητάκι τα πόδια της. Το πράσινο αυτοκινητάκι,όμως, πηγαίνει κάτω από τον καναπέ. Δεν το φτάνω. Τοχέρι μου είναι πολύ μεγάλο για να χωρέσει στο άνοιγμα. Ημαμά δε βλέπει. Θέλω το πράσινο αυτοκινητάκι μου. Αλλάη μαμά μένει στον καναπέ κοιτάζοντας τον τοίχο. Μαμά.Το αυτοκινητάκι μου. Δε με ακούει. Μαμά. Την τραβάωαπό το χέρι, κι αυτή ξαπλώνει και κλείνει τα μάτια της. Όχιτώρα, Σκουληκάκι. Όχι τώρα, λέει. Το πράσινοαυτοκινητάκι μου μένει κάτω από τον καναπέ. Είναι ακόμακάτω από τον καναπέ. Το βλέπω. Αλλά δεν το φτάνω. Τοπράσινο αυτοκινητάκι μου είναι θολό. Σκεπασμένο μεγκρίζο χνούδι και βρομιά. Το θέλω πάλι πίσω. Δεν τοφτάνω, όμως. Ποτέ δεν το φτάνω. Το πράσινοαυτοκινητάκι μου χάθηκε. Χάθηκε. Και δεν μπορώ να

ΓΚΡΕΫ 7

ξαναπαίξω μαζί του. Ανοίγω τα μάτια μου, και το όνειρό μου ξεθωριάζει στο

πρώτο πρωινό φως. Τι διάολο σήμαινε αυτό; Αρπάζω τα ξέφτιατου καθώς ξεμακραίνουν, αλλά δεν καταφέρνω να πιάσωκανένα τους.

Το αντιπαρέρχομαι, όπως κάνω τα περισσότερα πρωινά,σηκώνομαι από το κρεβάτι και βρίσκω μια φρεσκοπλυμένηφόρμα στο δωμάτιο-ντουλάπα μου. Έξω ένας μολυβένιοςουρανός υπόσχεται βροχή, και σήμερα δεν έχω κέφι να βραχώτην ώρα που θα τρέχω. Πηγαίνω στο γυμναστήριό μου στονπάνω όροφο, ανοίγω την τηλεόραση για τα πρωινάεπιχειρηματικά νέα και ανεβαίνω στον διάδρομο.

Οι σκέψεις μου περιπλανιούνται στη μέρα που έχω μπροστάμου. Τίποτε άλλο εκτός από συσκέψεις, αν και θα δω τονπροσωπικό μου γυμναστή αργότερα για μια προπόνηση στογραφείο μου – ο Μπαστίγ είναι πάντα μια ευπρόσδεκτηπρόκληση.

Ίσως πάρω τηλέφωνο την Ελένα;Ναι. Ίσως. Μπορούμε να πάμε για φαγητό αργότερα μέσα

στην εβδομάδα.Σταματάω τον διάδρομο λαχανιασμένος και κατεβαίνω στο

ντους για να ξεκινήσω άλλη μία μονότονη μέρα.

« ΑΥΡΙΟ…» ΜΟΥΡΜΟΥΡΙΖΩ αποχαιρετώντας τον Κλοντ Μπαστίγ,που στέκεται στην πόρτα του γραφείου μου.

«Γκολφ αυτή την εβδομάδα, Γκρέυ;» Ο Μπαστίγ χαμογελάειμε συγκαταβατική αλαζονεία, ξέροντας πως η νίκη του στογήπεδο του γκολφ είναι εξασφαλισμένη.

Στρέφεται να φύγει, και στραβομουτσουνιάζω. Τα τελευταίατου λόγια τρίβουν αλάτι στις πληγές μου, κι αυτό επειδή, παράτις ηρωικές μου προσπάθειες στο γυμναστήριο σήμερα το πρωί, οπροσωπικός μου γυμναστής με ξεφτίλισε τελείως. Ο Μπαστίγείναι ο μόνος που μπορεί να με νικήσει και τώρα θέλει να μεταπεινώσει και στο γήπεδο του γκολφ. Σιχαίνομαι το γκολφ,αλλά κλείνουν τόσες δουλειές στον χλοοτάπητα, που πρέπει να

8 E. L. JAMES

υπομένω τα μαθήματά του κι εκεί… Και παρόλο που δε θέλω νατο παραδεχτώ, ο Μπαστίγ έως έναν βαθμό καταφέρνει ναβελτιώνει το παιχνίδι μου.

Κοιτάζω έξω το περίγραμμα των ψηλών κτιρίων του Σιάτλ,και η γνωστή ανία κυριεύει την ψυχή μου. Η διάθεσή μου είναιεξίσου κακή και γκρίζα όσο και ο καιρός. Οι μέρες μουαναμειγνύονται η μια με την άλλη χωρίς να ξεχωρίζουν μεταξύτους, και χρειάζομαι κάποιου είδους διασκέδαση. Δούλευα όλοτο Σαββατοκύριακο και τώρα, μέσα στα όρια του γραφείου μου,είμαι νευρικός. Δε θα έπρεπε να αισθάνομαι έτσι έπειτα απότόσους γύρους με τον Μπαστίγ. Να, όμως, που συμβαίνει.

Σκυθρωπιάζω. Η δυσάρεστη αλήθεια είναι πως τελευταία τομόνο πράγμα που μου προκαλεί ενδιαφέρον είναι η απόφασή μουνα στείλω δύο φορτηγά πλοία γεμάτα προμήθειες στο Σουδάν.Τώρα που το θυμήθηκα – η Ρος πρέπει να με ξαναπάρει και ναμε ενημερώσει για αριθμούς και θέματα διοικητικής μέριμνας.Μα γιατί αργεί, διάολε; Αποφασισμένος να μάθω τι κάνει, ρίχνωμια ματιά στο πρόγραμμά μου και απλώνω το χέρι στοτηλέφωνο.

Ω Χριστέ μου! Πρέπει να υπομείνω μια συνέντευξη από τηνεπίμονη δεσποινίδα Κάβανο για το φοιτητικό περιοδικό τουΚΠΟ. Μα γιατί, γαμώτο μου, συμφώνησα να το κάνω αυτό;Σιχαίνομαι τις συνεντεύξεις – βλακώδεις ερωτήσεις από ρηχούς,ανενημέρωτους, κούφιους ηλίθιους. Χτυπάει το τηλέφωνο.

«Ναι» λέω ξερά στην Άντρια, λες και φταίει εκείνη.Τουλάχιστον μπορώ να συντομεύσω αυτήν τη συνέντευξη.

«Έχει έρθει να σας δει η δεσποινίς Αναστάζια Στιλ, κύριεΓκρέυ».

«Στιλ; Περίμενα την Κάθριν Κάβανο».«Εδώ έχει έρθει η δεσποινίς Αναστάζια Στιλ, κύριε».Κατσουφιάζω. Απεχθάνομαι το αναπάντεχο. «Φέρ’ τη

μέσα…» μουρμουρίζω, έχοντας επίγνωση πως ακούγομαι σανμουτρωμένος έφηβος, αλλά δε δίνω μία.

Μπα, μπα… Η δεσποινίς Κάβανο δεν είναι διαθέσιμη.Γνωρίζω τον πατέρα της, τον ιδιοκτήτη των ΜέσωνΕνημέρωσης Κάβανο. Έχουμε συνεργαστεί και φαίνεται πολύ

ΓΚΡΕΫ 9

καπάτσος και νοήμων. Του κάνω χάρη με αυτήν τη συνέντευξη– μια χάρη που σκοπεύω να εξαργυρώσω αργότερα, όταν θα μεβολεύει. Και πρέπει να παραδεχτώ πως ήμουν αόριστα περίεργοςγια την κόρη του. Ήθελα να δω αν το μήλο έχει πέσει κάτω απότη μηλιά.

Μια φασαρία στην πόρτα με κάνει να σηκωθώ, καθώς έναςστρόβιλος από μακριά καστανά μαλλιά, ωχρά μέλη και καφέμπότες βουτάει με το κεφάλι μέσα στο γραφείο μου. Σηκώνω τοβλέμμα στον ουρανό και πνίγω την έμφυτη ενόχλησή μου γι’αυτή την αδεξιότητα την ώρα που σπεύδω προς την κοπέλα, ηοποία έχει προσγειωθεί στα τέσσερα στο πάτωμα. Αρπάζονταςτους αδύνατους ώμους της, τη βοηθάω να σηκωθεί.

Καθάρια καταγάλανα αμήχανα μάτια συναντούν τα δικά μουκαι με κάνουν να μαρμαρώσω. Έχουν το πιο απίστευτο χρώμα –άδολο ανοιχτογάλαζο– και για ένα φρικτό δευτερόλεπτο έχω τηνεντύπωση πως μπορεί να δει μέσα μου. Νιώθω… εκτεθειμένος.Η σκέψη είναι ανησυχαστική και την παραμερίζω αμέσως.

Έχει ένα μικρό γλυκό πρόσωπο, που τώρα κοκκινίζει, με ένααθώο ροζ χρώμα. Αναρωτιέμαι προς στιγμήν αν όλο της τοδέρμα είναι έτσι –άψογο– και πώς θα ήταν κοκκινισμένο καιζεσταμένο από το χτύπημα ενός ραβδιού.

Γαμώτο…Βάζω φρένο στις απείθαρχες σκέψεις μου, ανήσυχος από την

κατεύθυνση που έχουν πάρει. Τι σκατά σκέφτεσαι, Γκρέυ; Τούτηη κοπέλα παραείναι μικρή. Με κοιτάζει με το στόμα ολάνοιχτοκαι σχεδόν υψώνω πάλι το βλέμμα στον ουρανό. Ναι, ναι, μωρόμου… Ένα πρόσωπο είναι μόνο, και η ομορφιά είναιεπιφανειακή. Θέλω να διώξω αυτό το ανυπόκριτο θαυμαστικόβλέμμα από τούτα τα μεγάλα γαλάζια μάτια.

Η παράσταση αρχίζει, Γκρέυ. Ας διασκεδάσουμε.«Δεσποινίς Κάβανο. Είμαι ο Κρίστιαν Γκρέυ. Είστε καλά;

Θέλετε να κάτσετε;»Να το πάλι αυτό το κοκκίνισμα. Παίρνοντας ξανά τον έλεγχο

της κατάστασης, την περιεργάζομαι. Είναι πολύ ελκυστική, μεέναν αδέξιο τρόπο – μικροκαμωμένη, χλωμή, με μια χαίτη απόκαστανοκόκκινα μαλλιά που μετά βίας συγκρατιούνται από ένα

10 E. L. JAMES

λαστιχάκι.Καστανή.Μάλιστα, είναι ελκυστική. Της απλώνω το χέρι και αρχίζει

ταπεινωμένη να ζητάει τραυλίζοντας συγγνώμη, ενώ βάζει τοχεράκι της μέσα στο δικό μου. Το δέρμα της είναι απαλό, αλλά ηχειραψία της περιέργως σταθερή.

«Η δεσποινίς Κάβανο είναι αδιάθετη. Έτσι, έστειλε εμένα.Ελπίζω να μη σας πειράζει, κύριε Γκρέυ…»

Ανήμπορος να κρύψω την ευθυμία από τη φωνή μου καθώςθυμάμαι την όχι και τόσο κομψή είσοδό της στο γραφείο μου, τηρωτάω ποια είναι.

«Αναστάζια Στιλ. Σπουδάζω αγγλική φιλολογία μαζί με τηνΚέιτ... εεε… την Κάθριν… εεε… τη δεσποινίδα Κάβανο στοΚΠΟ, το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον στοΒανκούβερ».

Νευρικός, συνεσταλμένος, φιλομαθής τύπος, ε; Της φαίνεται·φρικτά ντυμένη, κρύβει τη λιγνή σιλουέτα της κάτω από έναασουλούπωτο πουλόβερ και μια εβαζέ καφέ φούστα. Χριστέμου… Δεν έχει ιδέα από ντύσιμο; Κοιτάζει με νευρικό ύφοςολόγυρα το γραφείο μου – παντού εκτός από μένα, παρατηρώ μεθυμηδία.

Πώς μπορεί αυτή η νεαρή κοπέλα να είναι δημοσιογράφος;Δεν έχει τίποτα το δυναμικό πάνω της. Είναι σαγηνευτικάαλαφιασμένη, άτολμη, γλυκιά… Υποτακτική. Κουνάω το κεφάλιμου, σαστισμένος από τις ανάρμοστες σκέψεις μου.Μουρμουρίζοντας κάποια κοινοτοπία, την καλώ να καθίσει καιύστερα προσέχω το έξυπνο βλέμμα της, που αξιολογεί τουςπίνακες του γραφείου μου.

Και πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω, πιάνω τον εαυτόμου να τους εξηγεί. «Ένας ντόπιος καλλιτέχνης. Ο Τρόουτον».

«Είναι πολύ όμορφοι. Ανυψώνουν το συνηθισμένο στοεπίπεδο του ασυνήθιστου…» ψελλίζει ονειροπόλα, χαμένη στηνυπέροχη τέχνη των πινάκων μου. Το προφίλ της είναι ντελικάτο–ανασηκωτή μύτη, απαλά, γεμάτα χείλη– και με τα λόγια τηςκαθρέφτισε ακριβώς τα συναισθήματά μου. Το συνηθισμένο πουανυψώνεται σε ασυνήθιστο. Οξυδερκής παρατήρηση. Η

ΓΚΡΕΫ 11

δεσποινίς Στιλ είναι ευφυής.Μουρμουρίζω κάτι συμφωνώντας και παρακολουθώ εκείνο

το κοκκίνισμα να απλώνεται πάλι στο δέρμα της. Κάθομαιαπέναντί της και προσπαθώ να τιθασέψω τις σκέψεις μου.

Βγάζει ένα ζαρωμένο κομμάτι χαρτί κι ένα ψηφιακόμαγνητόφωνο από την υπερβολικά μεγάλη τσάντα της. Ψηφιακόμαγνητόφωνο; Δεν εξαφανίστηκαν αυτά μαζί με τιςβιντεοκασέτες; Θεέ μου – είναι πολύ αδέξια και ρίχνει τοβρομομηχάνημα δύο φορές επάνω στο Μπαουχάους τραπεζάκιτου καφέ μου. Προφανώς δεν το έχει ξανακάνει αυτό, αλλά γιακάποιον λόγο, που δεν καταλαβαίνω, το βρίσκω διασκεδαστικό.Συνήθως αυτό το είδος της ατζαμοσύνης μού τη δίνει, αλλάτώρα κρύβω το χαμόγελό μου πίσω από τον δείκτη μου καιαντιστέκομαι στην παρόρμηση να της το ρυθμίσω μόνος μου.

Αναψοκοκκινίζει όλο και πιο πολύ, και μου περνάει από τομυαλό πως θα μπορούσα να βελτιώσω τις κινητικές τηςδεξιότητες με τη βοήθεια ενός μαστίγιου ιππασίας. Ανχρησιμοποιηθεί κατάλληλα, μπορεί να κάνει ζάφτι και τις πιοδύστροπες. Η ξεστρατισμένη σκέψη μου με κάνει να αναδευτώστην καρέκλα μου. Με κρυφοκοιτάζει και δαγκώνει το γεμάτοκάτω χείλος της.

Γαμώτο μου! Πώς δεν είχα προσέξει έως τώρα αυτό τοστόμα;

«Συγ… συγγνώμη… Δεν είμαι συνηθισμένη σ’ αυτά».Το βλέπω, μωρό μου –η σκέψη μου είναι ειρωνική– αλλά

αυτήν τη στιγμή δε δίνω δεκάρα, επειδή δεν μπορώ να πάρω ταμάτια μου από το στόμα σου.

«Πάρτε τον χρόνο σας, δεσποινίς Στιλ». Χρειάζομαι άλλη μίαστιγμή για να βάλω σε τάξη τις απείθαρχες σκέψεις μου.

Γκρέυ… Σταμάτα αμέσως.«Έχετε αντίρρηση να μαγνητοφωνήσω τις απαντήσεις σας;»

ρωτάει, και η έκφρασή της είναι ειλικρινής και γεμάτηπροσδοκία.

Θέλω να γελάσω. Ω, δόξα τω Θεώ. «Με ρωτάτε τώρα, αφούκάνατε τόσο κόπο για να ετοιμάσετε το μαγνητόφωνο;»

Ανοιγοκλείνει τα μεγάλα μάτια της, που για μια στιγμή

12 E. L. JAMES

δείχνουν χαμένα, και νιώθω μια ασυνήθιστη σουβλιά ενοχής.Μη γίνεσαι τόσο κωλόπαιδο, Γκρέυ.«Όχι. Δε με πειράζει» προσθέτω, μη θέλοντας να είμαι

υπεύθυνος γι’ αυτό το ύφος.«Σας εξήγησε η Κέιτ, θέλω να πω η δεσποινίς Κάβανο, για

ποιον λόγο γίνεται η συνέντευξη;»«Ναι. Για να μπει στο τεύχος αποφοίτησης της φοιτητικής

εφημερίδας, δεδομένου ότι θα είμαι αυτός που θα απονείμει ταπτυχία στη φετινή τελετή αποφοίτησης». Γιατί διάολο συναίνεσανα το κάνω αυτό δεν ξέρω. Ο Σαμ στις δημόσιες σχέσεις λέειπως είναι τιμή μου, και το Τμήμα Περιβαλλοντικών Επιστημώνστο Βανκούβερ έχει ανάγκη τη δημοσιότητα ώστε ναπροσελκύσει επιπλέον χρηματοδότηση, αντίστοιχη με τηνεπιχορήγηση από μέρους μου.

Η δεσποινίς Στιλ ανοιγοκλείνει ξανά τα μεγάλα γαλάζια μάτιατης σαν να εκπλήσσεται από τα λόγια μου και, γαμώτο, φαίνεταιεπικριτική! Δεν έχει κάνει καθόλου έρευνα γι’ αυτήν τησυνέντευξη; Θα έπρεπε να το ξέρει αυτό. Η σκέψη μού κόβει τηφόρα. Είναι… δυσάρεστο να μη γνωρίζω τι να περιμένω απόαυτήν ή από οποιονδήποτε στον οποίο αφιερώνω τον χρόνομου.

«Ωραία. Έχω μερικές ερωτήσεις, κύριε Γκρέυ…» Τακτοποιείμια τούφα μαλλιά πίσω από το αυτί της, αποσπώντας μου τηνπροσοχή από την ενόχλησή μου.

«Αυτή την εντύπωση είχα κι εγώ» λέω ξερά. Ας την κάνουμενα αναδευτεί στην καρέκλα της.

Μου κάνει το χατίρι και αναδεύεται, μετά ξαναβρίσκει τηναυτοκυριαρχία της και ανακάθεται, ισιώνοντας τους λεπτούς τηςώμους. Σκύβοντας προς τα εμπρός, πιέζει το κουμπί στομαγνητόφωνο και συνοφρυώνεται κοιτάζοντας τις ζαρωμένεςσημειώσεις της.

«Είστε πολύ νέος για να έχετε δημιουργήσει μια τέτοιααυτοκρατορία. Πού οφείλεται η επιτυχία σας;»

Ω Χριστέ μου – σίγουρα μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα! Τιανιαρή βρομοερώτηση. Ούτε ίχνος πρωτοτυπίας.Απογοητευτικό. Πετάω τη συνηθισμένη μου απάντηση, πως έχω

ΓΚΡΕΫ 13

εξαιρετικούς ανθρώπους στη δούλεψή μου στις ΗνωμένεςΠολιτείες. Ανθρώπους που εμπιστεύομαι, όσο μπορώ ναεμπιστευτώ κάποιον, και τους πληρώνω καλά – μπλα, μπλα,μπλα… Αλλά, δεσποινίς Στιλ, η απλή αλήθεια είναι πως είμαιιδιοφυΐα σ’ αυτό που κάνω. Για μένα είναι εύκολο, σαν νακλέβεις εκκλησία. Αγοράζω αδύναμες, κακοδιοικούμενεςεπιχειρήσεις και τις φέρνω στα ίσα τους ή, αν είναι πραγματικάδιαλυμένες, τις απογυμνώνω από τα περιουσιακά τους στοιχείακαι τα πουλάω στον πλειοδότη. Το θέμα είναι απλώς να ξέρειςτη διαφορά ανάμεσα στα δύο, και σε τελευταία ανάλυση τοσημαντικό είναι πάντα οι άνθρωποι που είναι επικεφαλής. Για ναπετύχεις στις επιχειρήσεις, χρειάζεσαι καλούς ανθρώπους, καιμπορώ να κρίνω τους ανθρώπους καλύτερα από κάθε άλλον.

«Ίσως είστε απλώς τυχερός».Τυχερός; Ένα ρίγος ενόχλησης με διατρέχει. Τυχερός; Καμία

βρομοτύχη δεν έχει θέση εδώ πέρα, δεσποινίς Στιλ. Φαίνεταιντροπαλή και συμμαζεμένη. Αυτή η ερώτηση, όμως; Κανέναςδεν έχει υπαινιχθεί ποτέ πως είμαι τυχερός. Δουλεύω σκληρά,εμπνέω τους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο, τους παρακολουθώστενά και τους διορθώνω αν χρειάζεται· κι αν αποδειχθεί πωςδεν τα καταφέρνουν, τους σχολάω αλύπητα. Αυτό κάνω και τοκάνω καλά. Δεν έχει καμία σχέση με την τύχη! Άσε μας.Επιδεικνύοντας την πολυμάθειά μου, αναφέρω τα λόγια τουαγαπημένου μου Αμερικανού μεγαλοβιομήχανου, του ΧάρβυΦαϊαρστόουν: «Η εξέλιξη και η ανάπτυξη των ανθρώπων είναι ηυψηλότερη αποστολή των ηγετών».

«Μιλάτε σαν μανιακός με τον έλεγχο» λέει και είναι απόλυτασοβαρή.

Τι σκατά; Ίσως αυτά τα ανυπόκριτα μάτια μπορούν να δουνμέσα μου.

«Έλεγχος» είναι το δεύτερο όνομά μου.Την αγριοκοιτάζω. «Ω, ασκώ έλεγχο στα πάντα, δεσποινίς

Στιλ». Και θα ήθελα να ασκήσω έλεγχο πάνω σου, εδώ και τώρα.Οι κόρες των ματιών της διαστέλλονται. Εκείνο το ελκυστικό

κοκκίνισμα απλώνεται πάλι στο πρόσωπό της και ξαναδαγκώνειτο χείλος της. Συνεχίζω το παραλήρημά μου, θέλοντας να

14 E. L. JAMES

αποδιώξω από το μυαλό μου το στόμα της.«Άλλωστε την τεράστια δύναμη την αποκτάς

διαβεβαιώνοντας στις μυστικές σου ονειροπολήσεις τον εαυτόσου πως γεννήθηκες για να ελέγχεις τα πράγματα…»

«Θεωρείτε πως έχετε τεράστια δύναμη;» ρωτάει με απαλή,καθησυχαστική φωνή, αλλά υψώνει το λεπτό φρύδι της,αποκαλύπτοντας την αποδοκιμασία στα μάτια της.

Η ενόχλησή μου θεριεύει. Προσπαθεί σκόπιμα να μεεξερεθίσει; Είναι οι ερωτήσεις, η στάση της ή το γεγονός ότι τηβρίσκω ελκυστική που μου τη δίνει;

«Απασχολώ παραπάνω από σαράντα χιλιάδες ανθρώπους,δεσποινίς Στιλ. Αυτό μου δίνει κάποια αίσθηση ευθύνης –δύναμης, αν θέλετε. Αν αποφάσιζα πως δεν ενδιαφέρομαι πια γιατις τηλεπικοινωνίες και πουλούσα, μετά από έναν μήνα είκοσιχιλιάδες άνθρωποι θα αγωνίζονταν να πληρώσουν τα στεγαστικάτους δάνεια».

Το στόμα της ανοίγει διάπλατα με την απάντησή μου. Έτσιμπράβο. Άρπα τη, δεσποινίς Στιλ… Αισθάνομαι την ισορροπίαμου να επιστρέφει.

«Δεν έχετε διοικητικό συμβούλιο στο οποίο να λογοδοτείτεγια τις επιλογές σας;»

«Είμαι ιδιοκτήτης της εταιρείας μου. Δεν έχω να δώσω λόγοσε κανένα συμβούλιο» απαντάω κοφτά – θα έπρεπε να το ξέρειαυτό.

«Κι έχετε άλλα ενδιαφέροντα πέρα από τη δουλειά σας;»συνεχίζει βιαστικά, αξιολογώντας σωστά την αντίδρασή μου.Ξέρει ότι τα έχω πάρει και, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, αυτό μεευχαριστεί απίστευτα.

«Έχω διάφορα ενδιαφέροντα, δεσποινίς Στιλ. Πολλά καιδιάφορα…» απαντάω χαμογελώντας.

Εικόνες της σε διάφορες στάσεις στην αίθουσα ψυχαγωγίαςμου περνούν σαν αστραπή από το μυαλό μου: δεμένη μεχειροπέδες στον σταυρό, με διάπλατα ανοιχτά χέρια και πόδιαστο κρεβάτι με τις τέσσερις κολόνες, σκυμμένη επάνω στονπάγκο του μαστιγώματος. Γαμώ το κέρατό μου! Πώς μου ήρθεαυτό; Και για δες – να το πάλι αυτό το κοκκίνισμα. Είναι σαν

ΓΚΡΕΫ 15

αμυντικός μηχανισμός. Ηρέμησε, Γκρέυ.«Αν δουλεύετε τόσο σκληρά, τι κάνετε για να χαλαρώσετε;»«Για να χαλαρώσω;» λέω με ένα χαμόγελο· αυτά τα λόγια από

το έξυπνο στόμα της ακούγονται παράξενα.Άλλωστε, πού να βρω χρόνο να χαλαρώσω; Δεν έχει ιδέα

πόσες εταιρείες ελέγχω; Με κοιτάζει, όμως, με κείνα τα αθώαγαλάζια μάτια και προς μεγάλη μου έκπληξη πιάνω τον εαυτόμου να σκέφτεται την ερώτησή της. Τι κάνω για να χαλαρώσω;Ιστιοπλοΐα, ανεμοπορία, γαμήσι… Δοκιμάζω τα όρια νεαρώνκαστανομάλλικων κοριτσιών σαν κι αυτήν και τις κάνω ζάφτι…Η σκέψη με κάνει να αναδευτώ στην καρέκλα μου, αλλά τηςαπαντάω ήρεμα, παραλείποντας τα δύο πιο αγαπημένα μουχόμπι.

«Επενδύετε στις κατασκευές. Για ποιον λόγο ακριβώς;»Η ερώτησή της με ξαναφέρνει απότομα στο παρόν.«Μ’ αρέσει να φτιάχνω πράγματα. Μ’ αρέσει να ξέρω πώς

δουλεύουν τα πράγματα: τι τα κάνει να λειτουργούν, πώς ναφτιάχνω και να χαλάω. Και τρέφω αγάπη για τα πλοία. Τι ναπω;» Διανέμουν φαγητό σε όλο τον πλανήτη – μεταφέρονταςπράγματα από τους έχοντες στους μη έχοντες και πάλι πίσω.Είναι να μη μου αρέσουν;

«Ακούγεται σαν να μιλάει η καρδιά σας και όχι η λογική καιτα γεγονότα».

Καρδιά; Εγώ; Α, όχι, μωρό μου. Η καρδιά μουκατασπαράχτηκε πριν από πολύ καιρό κι έγινε αγνώριστη.

«Πιθανόν… Αν και υπάρχουν άνθρωποι που θα έλεγαν ότιδεν έχω καρδιά».

«Γιατί να το πουν αυτό;»«Επειδή με ξέρουν καλά...» Της χαμογελάω ξινά. Για την

ακρίβεια, κανένας δε με ξέρει τόσο καλά, εκτός ίσως από τηνΕλένα. Αναρωτιέμαι τι άκρη θα έβγαζε από τη νεαρή δεσποινίδαΣτιλ εδώ πέρα – η κοπέλα είναι ένα κουβάρι αντιφάσεων:ντροπαλή, αμήχανη, προφανώς ευφυής και ερεθιστική όσο δενπαίρνει.

Ναι, εντάξει, το παραδέχομαι. Είναι θελκτικό κομμάτι...Απαγγέλλει την επόμενη ερώτηση από στήθους. «Οι φίλοι

16 E. L. JAMES

σας θα έλεγαν πως είναι εύκολο να σας μάθει κανείς;»«Είμαι πολύ κλειστός άνθρωπος, δεσποινίς Στιλ. Καταβάλλω

μεγάλη προσπάθεια να προστατέψω την ιδιωτική μου ζωή. Δεδίνω συχνά συνεντεύξεις». Με αυτά που κάνω, ζώντας τη ζωήπου επέλεξα, έχω ανάγκη από μυστικότητα.

«Γιατί συμφωνήσατε να δώσετε αυτήν εδώ;»«Επειδή είμαι ευεργέτης του πανεπιστημίου και ουσιαστικά

δεν μπορούσα να ξεφορτωθώ τη δεσποινίδα Κάβανο. Ενοχλούσεσυνεχώς τους ανθρώπους μου στις δημόσιες σχέσεις, και τηθαυμάζω αυτού του είδους την επιμονή». Χαίρομαι, όμως, πουεμφανίστηκες εσύ και όχι εκείνη.

«Επενδύετε και σε αγροτικές τεχνολογίες. Γιατί ενδιαφέρεστεγι’ αυτό τον τομέα;»

«Τα λεφτά δεν τρώγονται, δεσποινίς Στιλ, και σ’ αυτό τονπλανήτη υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που δεν έχουναρκετό φαγητό». Την κοιτάζω ανέκφραστος.

«Πολύ φιλάνθρωπο ακούγεται… Είναι κάτι για το οποίοτρέφετε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον; Να ταΐσετε τους φτωχούςτου κόσμου;» Με κοιτάζει με απορημένο ύφος, λες και είμαικάποιου είδους γρίφος που πρέπει να λύσει, αλλά με κανέναντρόπο δε θέλω αυτά τα μεγάλα γαλάζια μάτια να δουν μέσα στησκοτεινή ψυχή μου – αυτό το θέμα δεν είναι ανοιχτό σεσυζήτηση. Ποτέ.

«Είναι καλή δουλειά…» Υψώνω τους ώμους παριστάνονταςτον βαριεστημένο, και προκειμένου να διώξω από το μυαλό μουτις σκέψεις για την πείνα, φαντάζομαι πως πηδάω αυτό το στόμαπου πετάει εξυπνάδες. Ναι. Αυτό το στόμα χρειάζεταιεκπαίδευση. Τώρα τούτη η σκέψη είναι ελκυστική, και επιτρέπωστον εαυτό μου να τη φανταστεί πεσμένη στα γόνατα μπροστάμου.

«Έχετε κάποια φιλοσοφία; Κι αν ναι, ποια είναι;» απαγγέλλειξανά από στήθους.

«Δεν έχω κάποια φιλοσοφία ή κάτι που θα μπορούσε ναθεωρηθεί φιλοσοφία. Ίσως μια αρχή η οποία με καθοδηγεί – αυτόπου είπε ο Κάρνεγκι: “Ο άνθρωπος που αποκτά την ικανότητανα ελέγχει πλήρως το μυαλό του μπορεί να ελέγχει πλήρως κι

ΓΚΡΕΫ 17

όλα τα υπόλοιπα τα οποία δικαιούται”. Είμαι πολύ ιδιόρρυθμος,ψυχαναγκαστικός. Μ’ αρέσει να έχω τον έλεγχο – του εαυτούμου και των γύρω μου».

«Δηλαδή σας αρέσει να έχετε τα πράγματα υπό την κυριότητάσας;» Τα μάτια της γουρλώνουν.

Ναι, μωρό μου. Εσένα κατ’ αρχάς.«Θέλω να μου αξίζει να τα έχω υπό την κυριότητά μου, αλλά

ναι, σε τελική ανάλυση μ’ αρέσει».«Ακούγεστε σαν ο απόλυτος καταναλωτής...» Η φωνή της

αποπνέει αποδοκιμασία, κάνοντάς με πάλι να τα πάρω στοκρανίο.

«Είμαι…»Ακούγεται σαν πλουσιόπαιδο που είχε ό,τι ήθελε, αλλά μόλις

ρίχνω μια πιο προσεκτική ματιά στα ρούχα της –είναι ντυμένη μερούχα H&M ή ίσως Old Navy– καταλαβαίνω πως δεν είναι.Δεν έχει μεγαλώσει σε εύπορο σπίτι.

Θα μπορούσα να σε φροντίσω.Σκατά… Από πού ήρθε, πάλι, αυτό;Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, όντως χρειάζομαι μια

καινούρια υποτακτική. Έχουν περάσει πόσοι; Δύο μήνες από τηΣουζάννα; Και να με εδώ, να μου τρέχουν τα σάλια γι’ αυτήν τημικρή καστανομάλλα. Δοκιμάζω να χαμογελάσω και συμφωνώμαζί της. Η κατανάλωση δεν είναι κάτι κακό – στο κάτω κάτωστηρίζει ό,τι έχει απομείνει από την αμερικανική οικονομία.

«Είστε υιοθετημένος. Πόσο νομίζετε πως σας επηρέασεαυτό;»

Τι σκατά σχέση έχει αυτό με την τιμή του πετρελαίου; Τηναγριοκοιτάζω. Τι γελοία ερώτηση! Αν είχα μείνει με τηνκοκαϊνομανή πόρνη, κατά πάσα πιθανότητα θα ήμουν νεκρός.Την ξεφορτώνομαι με μια μη απάντηση, προσπαθώντας νακρατήσω τη φωνή μου ήρεμη, αλλά με ζορίζει, ζητώντας ναμάθει πόσο ήμουν όταν υιοθετήθηκα.

Κλείσ’ της το στόμα, Γκρέυ!«Αυτό είναι πασίγνωστο, δεσποινίς Στιλ!»Ο τόνος μου είναι απότομος. Έπρεπε να τις ξέρει αυτές τις

μαλακίες. Τώρα δείχνει συντετριμμένη. Ωραία.

18 E. L. JAMES

«Χρειάστηκε να θυσιάσετε την οικογενειακή σας ζωή για τηνεπιτυχία».

«Αυτό δεν είναι ερώτηση» πετάω κοφτά.Ξανακοκκινίζει και δαγκώνει αυτό το καταραμένο χείλος της.

Έχει, όμως, την ευγένεια να ζητήσει συγγνώμη καιαναδιατυπώνει.

«Χρειάστηκε να θυσιάσετε την οικογενειακή σας ζωή για τηνεπιτυχία;»

Τι να την κάνω τη βρομοοικογένεια; «Έχω οικογένεια. Έχωέναν αδερφό και μία αδερφή και δύο στοργικούς γονείς. Δενενδιαφέρομαι να επεκτείνω την οικογένειά μου πέρα απ’ αυτό».

«Είσαστε γκέι, κύριε Γκρέυ;»Τι σκατά;Δεν μπορώ να το πιστέψω πως είπε κάτι τέτοιο δυνατά! Η

ερώτηση που η ίδια μου η οικογένεια δεν τολμάει να διατυπώσει,προς μεγάλη μου ευθυμία. Πώς τολμάει; Πρέπει να καταπνίξωτην παρόρμηση να τη σύρω από τη θέση της, να τη βάλω στογόνατό μου και να της μαυρίσω τα πισινά και μετά να τη γαμήσωεπάνω στο γραφείο μου με τα χέρια σφιχτά δεμένα πίσω από τηνπλάτη της. Αυτό θα απαντούσε στην ερώτησή της.

Πόσο εκνευριστικό είναι τούτο εδώ το θηλυκό; Παίρνω βαθιάανάσα για να ηρεμήσω. Αισθάνομαι μια φιλέκδικη χαιρεκακίαβλέποντας ότι δείχνει να ντρέπεται φοβερά για την ίδια της τηνερώτηση.

«Όχι, Αναστάζια, δεν είμαι». Υψώνω τα φρύδια, αλλάκρατάω την έκφρασή μου ατάραχη. Αναστάζια. Ωραίο όνομα.Μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο κυλάει από τη γλώσσα μου.

«Ζητώ συγγνώμη… Είναι… εμμμ… γραμμένο εδώ».Τακτοποιεί νευρικά τα μαλλιά πίσω από το αυτί της.

Δεν ξέρει καν τις ερωτήσεις της; Ίσως δεν είναι δικές της. Τηρωτάω και χλωμιάζει. Γαμώτο, είναι στ’ αλήθεια πολύελκυστική, με καθόλου επιδεικτικό τρόπο. Θα έφτανα ακόμα καιστο σημείο να πω πως είναι όμορφη.

«Εεε… Όχι. Το ερωτηματολόγιο το συνέταξε η Κέιτ – ηδεσποινίς Κάβανο».

«Είστε συνάδελφοι στη φοιτητική εφημερίδα;»

ΓΚΡΕΫ 19

«Όχι… Είναι συγκάτοικός μου».Καθόλου παράξενο λοιπόν που είναι τόσο χύμα. Ξύνω το

πιγούνι μου και αναρωτιέμαι αν πρέπει να της κάνω τη ζωή πολύπολύ δύσκολη.

«Προσφερθήκατε οικειοθελώς να πάρετε αυτήν τησυνέντευξη;» τη ρωτάω και ανταμείβομαι με το υποτακτικό τηςύφος: είναι νευρική για την αντίδρασή μου. Μου αρέσει ηεπίδραση που ασκώ σ’ αυτή την κοπέλα.

«Με επιστράτευσε. Είναι άρρωστη…» μου απαντάει μαλακά.«Αυτό εξηγεί πολλά».Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα, και εμφανίζεται η

Άντρια.«Κύριε Γκρέυ, με συγχωρείτε που διακόπτω, αλλά το

επόμενο ραντεβού σας είναι σε δύο λεπτά».«Δεν έχουμε τελειώσει ακόμη, Άντρια. Σε παρακαλώ,

ακύρωσε την επόμενη συνάντησή μου».Η Άντρια διστάζει, κοιτάζοντάς με με το στόμα να χάσκει.

Την κοιτάζω. Έξω. Τώρα! Είμαι απασχολημένος με τη νεαρήδεσποινίδα Στιλ από δω. Η Άντρια γίνεται κατακόκκινη, αλλάσυνέρχεται γρήγορα.

«Πολύ καλά, κύριε Γκρέυ…» μουρμουρίζει, και κάνονταςμεταβολή, μας αφήνει.

Ξαναστρέφω την προσοχή μου στο γοητευτικό εκνευριστικόπλάσμα στον καναπέ μου. «Λοιπόν, πού είχαμε μείνει, δεσποινίςΣτιλ;»

«Σας παρακαλώ, δε θέλω να σας απασχολώ από τη δουλειάσας».

Α, όχι, μωρό μου… Τώρα είναι η σειρά μου. Θέλω να μάθω ανυπάρχουν μυστικά που πρέπει να ανακαλύψω πίσω από αυτά ταόμορφα μάτια.

«Θέλω να μάθω περισσότερα για σας... Νομίζω πως είναιδίκαιο». Καθώς ακουμπάω στη ράχη του καθίσματος και πιέζωτα δάχτυλα στα χείλη μου, τα μάτια της στυλώνονται στο στόμαμου και ξεροκαταπίνει. Ω, ναι – η συνηθισμένη επίδραση. Καιείναι ευχάριστο να ξέρω πως δεν είναι τελείως άτρωτη από τηγοητεία μου.

20 E. L. JAMES

«Δεν υπάρχουν και πολλά να μάθετε…» λέει, και τοκοκκίνισμα επιστρέφει.

Την τρομάζω. Ωραία.«Τι σχέδια έχετε για μετά την αποφοίτησή σας;»Υψώνει τους ώμους. «Δεν έχω κάνει σχέδια, κύριε Γκρέυ.

Απλώς πρέπει να περάσω τις τελικές εξετάσεις μου».«Εδώ έχουμε ένα εξαιρετικό πρόγραμμα πρακτικής άσκησης».Γαμώτο! Πώς μου ήρθε να το πω αυτό; Παραβαίνω έναν

χρυσό κανόνα – ποτέ, ποτέ να μην πηδάω το προσωπικό. Μα,Γκρέυ, δεν πηδάς αυτό το κορίτσι.

Φαίνεται έκπληκτη, και τα δόντια της βυθίζονται πάλι σ’εκείνο το χείλος. Γιατί είναι τόσο ερεθιστικό αυτό;

«Α, θα το έχω υπόψη…» μουρμουρίζει. Μετά, σαν να τοσκέφτηκε καλύτερα, συμπληρώνει: «Αν και δεν είμαι σίγουρηπως κολλάω εδώ μέσα».

«Γιατί το λέτε αυτό;» ρωτάω. Ποιο το πρόβλημα με τηνεταιρεία μου;

«Είναι προφανές. Δεν είναι;»«Για μένα όχι». Η απάντησή της με έχει μπερδέψει.Αναψοκοκκινίζει ξανά και απλώνει το χέρι της στο ψηφιακό

μαγνητόφωνο.Σκατά… Φεύγει. Ελέγχω νοερά το πρόγραμμά μου για το

απόγευμα – δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να αναβληθεί.«Θέλετε να σας ξεναγήσω στο κτίριο;»«Είμαι σίγουρη πως είστε πολυάσχολος, κύριε Γκρέυ, κι εγώ

έχω να κάνω μεγάλο ταξίδι με το αυτοκίνητο».«Θα επιστρέψετε στο Βανκούβερ;» Ρίχνω μια ματιά έξω από

το παράθυρο. Είναι μεγάλη διαδρομή, και έξω βρέχει. Δε θαέπρεπε να οδηγεί με τέτοιον καιρό, αλλά δεν μπορώ να της τοαπαγορεύσω. Η σκέψη με εκνευρίζει. «Σ’ αυτή την περίπτωσηκαλύτερα να οδηγείτε προσεκτικά!» προσθέτω, και η φωνή μουβγαίνει πιο αυστηρή απ’ όσο θα ήθελα.

Πασπατεύει αδέξια το μαγνητόφωνο. Θέλει να φύγει από τογραφείο μου, και, για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω,εγώ δε θέλω να φύγει.

«Έχετε όλα όσα χρειάζεστε;» προσθέτω, σε μια ολοφάνερη

ΓΚΡΕΫ 21

προσπάθεια να παρατείνω την παρουσία της εδώ.«Μάλιστα, κύριε» απαντάει ήρεμα.Η απάντησή της με αποστομώνει –ο τρόπος με τον οποίο

ηχούν αυτά τα λόγια, από αυτό το στόμα που λέει εξυπνάδες–και προς στιγμήν φαντάζομαι αυτό το στόμα να κάνει ό,τι θέλω.

«Σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη, κύριε Γκρέυ».«Δική μου η ευχαρίστηση» αποκρίνομαι – ειλικρινά, επειδή

έχω καιρό να γοητευτώ τόσο πολύ από κάποια. Η σκέψη είναιανησυχαστική.

Σηκώνεται, κι εγώ της απλώνω το χέρι ανυπομονώντας νατην αγγίξω.

«Στο επανιδείν, δεσποινίς Στιλ». Η φωνή μου είναι απαλήκαθώς βάζει το χεράκι της μέσα στο δικό μου. Ναι. Θέλω ναμαστιγώσω και να γαμήσω αυτή την κοπέλα στην αίθουσαψυχαγωγίας μου. Δεμένη, να με θέλει… Να με χρειάζεται, να μεεμπιστεύεται. Ξεροκαταπίνω.

Δεν πρόκειται να συμβεί, Γκρέυ.«Κύριε Γκρέυ». Γνέφει και τραβάει το χέρι της γρήγορα…

Υπερβολικά γρήγορα.Δεν μπορώ να την αφήσω να φύγει έτσι. Είναι προφανές ότι

θέλει απεγνωσμένα να εξαφανιστεί. Ο εκνευρισμός και ηέμπνευση με κυριεύουν ταυτόχρονα την ώρα που τηνξεπροβοδίζω.

«Απλώς σας εξασφαλίζω την επιτυχή διέλευση από τηνπόρτα, δεσποινίς Στιλ…»

Κοκκινίζει σχεδόν κατά παραγγελία, με την υπέροχη εκείνηροζ απόχρωση.

«Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας, κύριε Γκρέυ» πετάει ξερά.Η δεσποινίς Στιλ έχει δόντια! Χαμογελάω πίσω της καθώς

βγαίνει και την ακολουθώ. Τόσο η Άντρια όσο και η Ολίβιασηκώνουν σοκαρισμένες τα μάτια τους. Ναι, ναι. Απλώςξεπροβοδίζω την κοπέλα.

«Είχατε παλτό;» ρωτάω.«Ένα τζάκετ».Στραβοκοιτάζω την Ολίβια, που χαμογελάει ανόητα και

τινάζεται αμέσως όρθια, για να φέρει ένα μπλε μαρέν τζάκετ. Το

22 E. L. JAMES

παίρνω και την αγριοκοιτάζω ώστε να καθίσει. Χριστέ μου – ηΟλίβια είναι ενοχλητική. Όλη την ώρα στα πόδια μου.

Χμμμ… Το τζάκετ της είναι Walmart. Η δεσποινίς ΑναστάζιαΣτιλ θα έπρεπε να είναι πιο καλοντυμένη. Της το κρατάω, κι έτσιόπως το τραβάω πάνω στους λεπτούς της ώμους, αγγίζω τοδέρμα στη βάση του αυχένα της. Η επαφή την κάνει νακοκαλώσει και να χλωμιάσει.

Ναι! Ασκώ επίδραση πάνω της. Η γνώση είναι ιδιαίτεραικανοποιητική. Βαδίζω προς το ασανσέρ και πιέζω το κουμπί,ενώ εκείνη στέκεται σαλεύοντας νευρικά πλάι μου.

Ω, πόσο εύκολα θα μπορούσα να σταματήσω τη νευρικότητάσου, μωρό μου.

Οι πόρτες ανοίγουν, κι εκείνη σπεύδει να μπει. Μετάστρέφεται για να με κοιτάξει καταπρόσωπο. Είναι κάτι παραπάνωαπό ελκυστική. Θα τολμούσα να πω ακόμα και όμορφη.

«Αναστάζια» λέω αποχαιρετώντας την.«Κρίστιαν…» ψιθυρίζει.Και οι πόρτες του ασανσέρ κλείνουν, αφήνοντας το όνομά

μου να αιωρείται στον αέρα, φαντάζοντας αλλόκοτο, άγνωστο,αλλά σέξι όσο δεν παίρνει.

Κοίτα να δεις... Τι ήταν αυτό τώρα; Πρέπει να μάθω κι άλλαγι’ αυτή την κοπέλα.

«Άντρια!» πετάω καθώς επιστρέφω στο γραφείο μου. «Πάρεμου τον Γουέλτς. Τώρα!»

Κάθομαι στο γραφείο μου και περιμένω το τηλεφώνημακοιτάζοντας τους πίνακες στον τοίχο, και τα λόγια τηςδεσποινίδας Στιλ έρχονται και πάλι στο μυαλό μου: Ανυψώνουντο συνηθισμένο στο επίπεδο του ασυνήθιστου… Θα μπορούσενα περιγράφει τον εαυτό της.

Χτυπάει το τηλέφωνό μου.«Έχω τον κύριο Γουέλτς στη γραμμή».«Πέρασέ μου τον».«Μάλιστα, κύριε».«Γουέλτς, χρειάζομαι έναν έλεγχο ιστορικού».

ΓΚΡΕΫ 23

[ΣΑΒΒΑΤΟ 14 ΜΑΪΟΥ 2011]

ΑΝΑΣΤΑΖΙΑ ΡΟΟΥΖ ΣΤΙΛ

Ημερομηνία Γέννησης: 10 Σεπτεμβρίου 1989, Μοντεσάνο, ΟυάσινγκτονΔιεύθυνση: ΝΔ Γκριν Στριτ 1114, Διαμέρισμα 7, Χέιβεν Χάιτς, Βανκούβερ,Ουάσινγκτον 98888Αριθμός Κινητού: 360-959-4352Αριθμός ΜητρώουΚοινωνικής Ασφάλισης: 987-65-4320Τραπεζικά Στοιχεία: Τράπεζα Wells Fargo, Βανκούβερ, Ουάσινγκτον 98888Αριθ. Λογαριασμού: 309361 Υπόλοιπο: $683,16Ιδιότητα: Τελειόφοιτη φοιτήτριαΚολέγ ιο Ελευθέριων Τεχνών ΚΠΟ Βανκούβερ – ειδίκευση: Αγγλική Φιλολογ ίαΜΟΒ:1 4,0Προηγούμενη Εκπαίδευση: Γυμνάσιο / Λύκειο ΜοντεσάνοΒαθμός Εισαγωγικών Εξετάσεων: 2150Εργασία: Κατάστημα Σιδηρικών Κλέυτονς, ΒΔ Βανκούβερ Ντράιβ, Πόρτλαντ,Όρεγκον (μερική απασχόληση)Πατέρας: Φράνκλιν Α. ΛάμπερτΗμερομηνία Γέννησης: 1 Σεπτεμβρίου 1969 Απεβίωσε: 11 Σεπτεμβρίου 1989Μητέρα: Κάρλα Μέυ Γουίλκς ΆνταμςΗμερομηνία Γέννησης: 18 Ιουλίου 1970Παντρεύτηκε: Φρανκ Λάμπερτ– 1 Μαρτίου 1989, χήρεψε: 11 Σεπτεμβρίου 1989Παντρεύτηκε: Ρέυμοντ Στιλ– 6 Ιουνίου 1990, χώρισε: 12 Ιουλίου 2006Παντρεύτηκε: Στίβεν Μ. Μόρτον– 16 Αυγούστου 2006, χώρισε: 31 Ιανουαρίου 2007Παντρεύτηκε: Ρόμπιν (Μπομπ) Άνταμς– 6 Απριλίου 2009Πολιτικές Πεποιθήσεις: Δε βρέθηκε καμίαΘρησκευτικές Πεποιθήσεις: Δε βρέθηκε καμίαΣεξουαλικός Προσανατολισμός: ΆγνωστοςΣχέσεις: Καμία εμφανής προς το παρόν

24 E. L. JAMES

Μελετάω με προσοχή τη συνοπτική έκθεση για εκατοστήφορά από τότε που την πήρα, πριν από δύο μέρες,προσπαθώντας να εισχωρήσω στο μυστήριο της αινιγματικήςδεσποινίδας Αναστάζια Ρόουζ Στιλ. Δεν μπορώ να βγάλω από τομυαλό μου αυτή την καταραμένη γυναίκα, κι αυτό έχει αρχίσεινα μου τη δίνει πραγματικά. Τούτη την τελευταία εβδομάδα, στηδιάρκεια ιδιαίτερα ανιαρών συσκέψεων, έπιασα τον εαυτό μουνα ξαναπαίζει στο κεφάλι μου τη συνέντευξη. Τα αδέξια δάχτυλάτης στο μαγνητόφωνο, τον τρόπο με τον οποίο στερέωνε ταμαλλιά πίσω από το αυτί της, το δάγκωμα του χείλους. Ναι. Τογαμημένο δάγκωμα του χείλους με ξεσηκώνει κάθε φορά.

Και τώρα να με παρκαρισμένος έξω από το Κλέυτονς, τομικρομεσαίο κατάστημα σιδηρικών στα περίχωρα του Πόρτλαντόπου δουλεύει.

Είσαι βλάκας, Γκρέυ. Γιατί βρίσκεσαι εδώ;Το ήξερα πως εδώ θα καταλήγαμε. Όλη την εβδομάδα ήξερα

πως έπρεπε να την ξαναδώ… Το ήξερα από τη στιγμή πουπρόφερε το όνομά μου μέσα στο ασανσέρ και εξαφανίστηκε σταβάθη του κτιρίου μου. Προσπάθησα να αντισταθώ. Περίμεναπέντε μέρες, πέντε βρομομέρες για να δω αν θα την ξεχάσω.

Και δεν είμαι από αυτούς που περιμένουν. Σιχαίνομαι ναπεριμένω… Για οτιδήποτε.

Ποτέ ως τώρα δεν έχω κυνηγήσει γυναίκα. Οι γυναίκες πουείχα καταλάβαιναν τι περίμενα από αυτές. Ο φόβος μου τώραείναι πως η δεσποινίς Στιλ απλώς παραείναι νέα και δε θαενδιαφέρεται γι’ αυτό που έχω να προσφέρω… Θαενδιαφερόταν; Θα γίνει ποτέ καλή υποτακτική; Κουνάω τοκεφάλι. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το μάθω. Να μελοιπόν, ένας βλάκας και μισός, καθισμένος σ’ ένα προαστιακόπάρκινγκ σ’ ένα καταθλιπτικό κομμάτι του Πόρτλαντ.

Ο έλεγχος του ιστορικού της δεν απέφερε τίποτα το άξιολόγου, εκτός από το τελευταίο στοιχείο, που κατέλαβε τηνπρώτη θέση στο μυαλό μου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίοβρίσκομαι εδώ. Γιατί δεν υπάρχει φίλος, δεσποινίς Στιλ;Σεξουαλικός προσανατολισμός άγνωστος – ίσως είναι γκέι.Ρουθουνίζω, θεωρώντας το απίθανο. Θυμάμαι αυτό που ρώτησε

ΓΚΡΕΫ 25

στη διάρκεια της συνέντευξης, την έντονη αμηχανία της, τοαπαλό ροζ χρώμα που πήρε το δέρμα της… Υποφέρω από αυτέςτις γελοίες σκέψεις από τότε που τη γνώρισα.

Γι’ αυτό βρίσκεσαι εδώ.Τρώγομαι να την ξαναδώ – εκείνα τα γαλάζια μάτια με

στοιχειώνουν ακόμα και στον ύπνο μου. Δεν την έχω αναφέρειστον Φλυν και χαίρομαι, επειδή τώρα φέρομαι σαν κι αυτούς πουπαίρνουν τις γυναίκες από πίσω. Θα έπρεπε ίσως να τονενημερώσω. Όχι, δε θέλω να μου τα πρήζει με τις τελευταίες,επικεντρωμένες στη λύση αηδίες του. Απλώς χρειάζομαι λίγηδιασκέδαση… Κι αυτήν τη στιγμή η μόνη διασκέδαση που θέλωδουλεύει ως πωλήτρια σ’ ένα κατάστημα σιδηρικών.

Έκανες πολύ δρόμο. Για να δούμε αν η νεαρή δεσποινίς Στιλείναι τόσο ελκυστική όσο τη θυμάσαι.

Η παράσταση αρχίζει, Γκρέυ.Βγαίνω από το αυτοκίνητο και διασχίζω το πάρκινγκ, με

κατεύθυνση την μπροστινή πόρτα. Ένα κουδούνι βγάζει μιαηλεκτρονική νότα καθώς μπαίνω μέσα. Το μαγαζί είναι πολύμεγαλύτερο απ’ όσο φαίνεται απέξω, και παρόλο που είναισχεδόν μεσημέρι, είναι ήσυχα, και μάλιστα για Σάββατο.Υπάρχουν ατέλειωτοι διάδρομοι με τις συνηθισμένεςσαχλαμάρες που περιμένει να δει κανείς. Είχα ξεχάσει τιςδυνατότητες που προσφέρει ένα κατάστημα σιδηρικών σεκάποιον σαν και μένα. Ψωνίζω κυρίως μέσω διαδικτύου για τιςανάγκες μου, αλλά μιας και είμαι εδώ, μπορεί να εφοδιαστώ μεμερικά πράγματα… Velcro, κρίκους – ναι. Θα βρω τη λαχταριστήδεσποινίδα Στιλ και θα διασκεδάσω λιγάκι.

Μου παίρνει μόλις τρία δευτερόλεπτα να την εντοπίσω. Είναισκυμμένη πάνω από τον πάγκο, κοιτάζοντας προσηλωμένη τηνοθόνη ενός υπολογιστή και τσιμπολογώντας το μεσημεριανό της– ένα μπέιγκελ. Μαζεύει αφηρημένα ένα ψίχουλο από την άκρητου στόματός της και πιπιλίζει το δάχτυλό της. Το πουλί μουαντιδρά με μια σύσπαση.

Γαμώτο! Τι είμαι; Δεκατετράχρονος;Η αντίδρασή μου είναι εκνευριστική. Ίσως αυτή η εφηβική

αντίδραση σταματήσει αν τη δέσω, τη γαμήσω και τη

26 E. L. JAMES

μαστιγώσω… Και όχι υποχρεωτικά με αυτήν τη σειρά. Ναι. Αυτόχρειάζομαι.

Είναι πλήρως απορροφημένη από αυτό που κάνει, κι έχω τηνευκαιρία να την περιεργαστώ. Πέρα από πρόστυχες σκέψεις,είναι ελκυστική, πολύ ελκυστική. Καλά τη θυμόμουν.

Σηκώνει το βλέμμα της και παγώνει, καρφώνοντάς με μεέξυπνα, διεισδυτικά μάτια – τα πιο γαλάζια που έχω δει ποτέ, πουείναι θαρρείς και κοιτάζουν μέσα μου. Είναι το ίδιο εκνευριστικόόσο και την πρώτη φορά που την είδα. Απλώς με κοιτάζει,σοκαρισμένη, νομίζω, και δεν ξέρω αν είναι καλή ή κακήαντίδραση.

«Δεσποινίς Στιλ. Τι ευχάριστη έκπληξη!»«Κύριε Γκρέυ…» ψελλίζει κοκκινίζοντας.Α… Καλή αντίδραση.«Βρισκόμουν στην περιοχή. Πρέπει να πάρω μερικές

προμήθειες. Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω, δεσποινίς Στιλ».Πραγματικά χαίρομαι.

Φοράει ένα κολλητό μπλουζάκι και τζιν, όχι τιςασουλούπωτες αηδίες που φορούσε την άλλη φορά. Είναι όλομακριά πόδια, στενή μέση και τέλεια βυζιά. Συνεχίζει να χάσκει,και πρέπει να αντισταθώ στον πειρασμό να τεντώσω το χέρι καινα της σηκώσω το πιγούνι για να της κλείσω το στόμα. Πέταξααπό το Σιάτλ μόνο για να σε δω. Κι έτσι που είσαι αυτήν τηστιγμή, άξιζε το ταξίδι.

«Άνα. Με λένε Άνα… Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμη,κύριε Γκρέυ;» Παίρνει βαθιά ανάσα, ισιώνει τους ώμους τηςόπως έκανε στη διάρκεια της συνέντευξης και μου χαρίζει έναψεύτικο χαμόγελο, που είμαι σίγουρος ότι το έχει για τουςπελάτες.

Ξεκινάει το παιχνίδι, δεσποινίς Στιλ.«Χρειάζομαι κάποια πράγματα. Κατ’ αρχάς θα ήθελα μερικά

δεματικά καλωδίων…»Τα χείλη της μισανοίγουν και παίρνει μια απότομη ανάσα.Ω, αυτό θα είναι πολύ ενδιαφέρον. Πού να δεις τι μπορώ να

κάνω με μερικά δεματικά καλωδίων, δεσποινίς Στιλ.«Διαθέτουμε σε διάφορα μήκη… Να σας δείξω;»

ΓΚΡΕΫ 27

«Παρακαλώ. Σας ακολουθώ, δεσποινίς Στιλ».Βγαίνει πίσω από τον πάγκο και δείχνει έναν από τους

διαδρόμους. Φοράει σταράκια. Αναρωτιέμαι νωθρά πώς θα ήτανμε πανύψηλα τακούνια. Louboutin… Τίποτε άλλο απόLouboutin.

«Είναι στα ηλεκτρικά είδη, όγδοος διάδρομος!» Η φωνή τηςανεβαίνει μία οκτάβα και κοκκινίζει.

Την επηρεάζω. Η ελπίδα ανθίζει στο στήθος μου.Δεν είναι γκέι λοιπόν. Χαμογελάω αμυδρά.«Μετά από σας…» μουρμουρίζω σηκώνοντας το χέρι μου,

για να της δείξω πως την ακολουθώ.Αφήνοντάς τη να περπατήσει μπροστά μου, έχω τον χώρο και

τον χρόνο να θαυμάσω τον φανταστικό κώλο της. Πραγματικάείναι όλο το πακέτο: γλυκιά, ευγενική και όμορφη, με όλα τασωματικά προσόντα που εκτιμώ σε μια υποτακτική. Αλλά ηερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων είναι: θα μπορούσενα γίνει υποτακτική; Κατά πάσα πιθανότητα δεν ξέρει τίποτα γιατον τρόπο ζωής –τον δικό μου τρόπο ζωής– αλλά θα ήθελα πάραπολύ να τη μυήσω. Προτρέχεις πολύ σ’ αυτή την υπόθεση,Γκρέυ.

«Βρίσκεστε στο Πόρτλαντ για δουλειές;» ρωτάει,διακόπτοντας τις σκέψεις μου.

Η φωνή της είναι τσιριχτή, προσπαθεί να παραστήσει τηναδιάφορη. Με κάνει να θέλω να γελάσω, κάτι που είναιαναζωογονητικό. Οι γυναίκες σπάνια με κάνουν να γελάω.

«Επισκέφθηκα το γεωργικό τμήμα του ΚΠΟ. Η έδρα τουείναι στο Βανκούβερ» απαντάω ψέματα. Στην πραγματικότηταείμαι εδώ για να δω εσένα.

Κοκκινίζει, και νιώθω πολύ μαλάκας.«Αυτό τον καιρό χρηματοδοτώ εκεί κάποια έρευνα σχετική

με την αμειψισπορά και την εδαφολογία». Αυτό τουλάχιστονείναι αλήθεια.

«Όλα μέρος του σχεδίου σας να ταΐσετε τον κόσμο;» Τα χείλητης ανοίγουν σ’ ένα αχνό χαμόγελο.

«Κάτι τέτοιο…» απαντάω χαμηλόφωνα.Με κοροϊδεύει; Ω, θα μου άρεσε να της το κόψω αυτό, αν

28 E. L. JAMES

πράγματι με κοροϊδεύει. Πώς να αρχίσω, όμως; Ίσως με έξοδογια φαγητό αντί για τη συνηθισμένη συνέντευξη… Αυτό κι αν θαήταν πρωτοτυπία: να βγάλω κάποια υποψήφια έξω για φαγητό.

Φτάνουμε στα δεματικά καλωδίων, που είναι τακτοποιημέναανάλογα με το μήκος και το χρώμα. Τα δάχτυλά μου σέρνονταιαφηρημένα πάνω στα διάφορα πακέτα. Θα μπορούσα απλώς νατης ζητήσω να βγούμε για φαγητό… Όπως στα ραντεβού; Θαερχόταν; Όταν την κοιτάζω, εξετάζει τα πλεγμένα της δάχτυλα.Δεν μπορεί να με κοιτάξει. Αυτό είναι ευοίωνο. Διαλέγω ταμακρύτερα δεματικά. Είναι πιο εύκαμπτα στο κάτω κάτω –μπορούν να χωρέσουν δυο αστράγαλους και δυο καρπούςταυτόχρονα.

«Αυτά είναι εντάξει…» λέω σιγανά, κι εκείνη ξανακοκκινίζει.«Κάτι άλλο;» ρωτάει βιαστικά – ή είναι εξαιρετικά

εξυπηρετική ή θέλει να με διώξει από το μαγαζί· δεν ξέρω τι απότα δύο.

«Θα ήθελα λίγη χαρτοταινία μασκαρίσματος».«Αλλάζετε διακόσμηση;»Πνίγω ένα ρουθούνισμα. «Όχι, δεν αλλάζω διακόσμηση».

Έχω πολύ καιρό να πιάσω πινέλο στο χέρι μου. Η σκέψη μεκάνει να χαμογελάσω – έχω ανθρώπους που κάνουν όλες αυτέςτις μαλακίες. Αν ήξερες…

«Από δω…» μουρμουρίζει και φαίνεται στενοχωρημένη. «Ηχαρτοταινία μασκαρίσματος βρίσκεται στον διάδρομο με τα είδηδιακόσμησης».

Άντε, Γκρέυ, δεν έχεις πολλή ώρα. Ξεκίνα κάποιου είδουςσυζήτηση. «Δουλεύετε πολύ καιρό εδώ;» Φυσικά ξέρω ήδη τηναπάντηση. Αντίθετα με κάποιους άλλους, κάνω την έρευνά μου.

Κοκκινίζει πάλι. Χριστέ μου – αυτή η κοπέλα είναι ντροπαλή.Δεν έχω ούτε μία ελπίδα στο εκατομμύριο. Γυρίζει βιαστικά καιπροχωράει στον διάδρομο προς το τμήμα με την ταμπέλα«ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ». Την ακολουθώ πρόθυμα. Τι είμαι, γαμώτο;Σκυλάκι;

«Τέσσερα χρόνια…» απαντάει χαμηλόφωνα καθώς φτάνουμεστις ταινίες μασκαρίσματος. Σκύβει και αρπάζει δύο ρολάδιαφορετικού πλάτους.

ΓΚΡΕΫ 29

«Θα πάρω αυτήν…» λέω σιγανά. Η φαρδύτερη είναι πολύ πιοαποτελεσματική σαν φίμωτρο.

Καθώς μου τη δίνει, οι άκρες των δαχτύλων μας ακουμπούνελάχιστα. Ο αντίλαλος φτάνει έως τους βουβώνες μου. Γαμώτο!

Χλωμιάζει. «Κάτι άλλο;» η φωνή της είναι βραχνή καιμουρμουριστή.

Χριστέ μου, ασκώ πάνω της την ίδια επίδραση που ασκεί κιεκείνη πάνω μου. Ίσως…

«Λίγο σκοινί, νομίζω…»«Από δω…» Προχωράει βιαστικά στον διάδρομο,

προσφέροντάς μου άλλη μία ευκαιρία να θαυμάσω τον υπέροχοκώλο της.

«Τι είδος είχατε υπόψη σας; Έχουμε σκοινί από συνθετικό καιφυσικό νήμα… στριφτό… καλώδιο…»

Να πάρει – σταμάτα. Μέσα μου βογκάω, προσπαθώντας ναδιώξω την εικόνα της να είναι κρεμασμένη από το ταβάνι στηναίθουσα ψυχαγωγίας μου.

«Θα πάρω περίπου πέντε μέτρα σκοινί από φυσικό νήμα,παρακαλώ». Είναι πιο χοντρό και γδέρνει περισσότερο ανπαλεύεις να ξεφύγεις… Το αγαπημένο μου σκοινί.

Τα δάχτυλά της τρεμουλιάζουν, αλλά μετράει επιδέξια πέντεμέτρα. Βγάζοντας ένα κοπίδι από τη δεξιά τσέπη της, κόβει τοσκοινί με μια γρήγορη κίνηση, ύστερα το τυλίγει προσεκτικά καιτο δένει με συρτοθηλιά. Εντυπωσιακό.

«Έχετε κάνει προσκοπίνα;»«Δεν τρελαίνομαι για τις οργανωμένες ομαδικές

δραστηριότητες, κύριε Γκρέυ».«Για ποιο πράγμα τρελαίνεστε, Αναστάζια;» Πιάνω το βλέμμα

της, και οι κόρες των ματιών της διαστέλλονται καθώς τηνκοιτάζω.

Ναι!«Για τα βιβλία…» ψιθυρίζει.«Τι είδους βιβλία;»«Α, ξέρετε τώρα… Τα συνηθισμένα. Τα κλασικά. Βρετανική

λογοτεχνία κυρίως».Βρετανική λογοτεχνία; Μπροντέ και Όστεν, πάω στοίχημα.

30 E. L. JAMES

Όλες εκείνες τις τύπισσες με τις καρδιές και τα λουλούδια.Γαμώτο! Δεν είναι καλό αυτό.«Χρειάζεστε κάτι άλλο;»«Δεν ξέρω. Τι άλλο θα μου συνιστούσατε;» Θέλω να δω την

αντίδρασή της.«Για κάποιον που μαστορεύει;» ρωτάει έκπληκτη.Θέλω να ξεκαρδιστώ στα γέλια. Ω μωρό μου. Δεν τρελαίνομαι

για τα μαστορέματα. Γνέφω καταφατικά, πνίγοντας τη θυμηδίαμου. Τα μάτια της κατεβαίνουν στο κορμί μου και τσιτώνομαι.Με περνάει από έλεγχο!

«Ολόσωμη φόρμα» ξεφουρνίζει.Είναι το πιο αναπάντεχο πράγμα που έχω ακούσει από το

γλυκό έξυπνο στόμα της μετά την ερώτηση «Είστε γκέι;».«Δε θέλετε να καταστρέψετε τα ρούχα σας…» Δείχνει προς

το τζιν μου, αμήχανη πάλι.Δεν μπορώ να αντισταθώ. «Μπορώ και να το βγάλω…»«Εεε…» Γίνεται σαν παντζάρι και χαμηλώνει τα μάτια της

στο πάτωμα.«Θα πάρω μια ολόσωμη φόρμα. Μη χαλάσω τα ρούχα μου,

Θεός φυλάξοι» λέω ξερά, για να τη βγάλω από τη δυστυχία της.Δίχως να πει λέξη, κάνει μεταβολή και προχωράει με ζωηρό

βήμα στον διάδρομο, ενώ εγώ την ακολουθώ άλλη μία φορά.«Χρειάζεστε κάτι άλλο;» τσιρίζει δίνοντάς μου μια μπλε

φόρμα. Είναι καταντροπιασμένη, τα μάτια της είναι ακόμαχαμηλωμένα και το πρόσωπό της κατακόκκινο.

Θεέ μου, κάτι μου κάνει.«Πώς πάει το άρθρο;» ρωτάω, ελπίζοντας να χαλαρώσει λίγο.Σηκώνει τα μάτια της και μου χαρίζει ένα σύντομο

ανακουφισμένο χαμόγελο. Επιτέλους.«Δεν το γράφω εγώ, το γράφει η Κάθριν. Η δεσποινίς

Κάβανο. Η συγκάτοικός μου, αυτή το γράφει. Είναι πολύευχαριστημένη. Είναι η αρχισυντάκτρια της εφημερίδας καιλυπήθηκε πάρα πολύ που δεν μπορούσε να πάρει τη συνέντευξηη ίδια».

Είναι η πιο μεγάλη πρόταση που μου έχει απευθύνει από τότεπου γνωριστήκαμε και μιλάει για κάποιον άλλο, όχι για τον

ΓΚΡΕΫ 31

εαυτό της. Ενδιαφέρον.Πριν προλάβω να σχολιάσω, εκείνη προσθέτει: «Η μόνη της

έγνοια είναι ότι δεν έχει πρωτότυπες φωτογραφίες σας».Η πεισματάρα δεσποινίς Κάβανο θέλει φωτογραφίες.

Διαφημιστικά ενσταντανέ, ε; Μπορώ να το κάνω αυτό. Θαεπιτρέψω στον εαυτό μου να περάσει λίγο χρόνο ακόμα με τηλαχταριστή δεσποινίδα Στιλ.

«Τι είδους φωτογραφίες θέλει;»Με κοιτάζει για μια στιγμή και μετά κουνάει το κεφάλι της,

μην ξέροντας τι να απαντήσει.«Λοιπόν, βρίσκομαι στην περιοχή. Ίσως αύριο…»Μπορώ να μείνω στο Πόρτλαντ. Να δουλέψω από κάποιο

ξενοδοχείο. Ένα δωμάτιο στο Xίθμαν ίσως. Θα χρειαστεί ναέρθει ο Τέυλορ, ώστε να μου φέρει το λάπτοπ μου και μερικάρούχα. Ή ο Έλλιοτ – εκτός βέβαια αν πηδάει δεξιά και αριστερά,όπως κάνει συνήθως τα Σαββατοκύριακα.

«Είστε πρόθυμος να κάνετε φωτογράφιση;» Δεν μπορεί νασυγκρατήσει την έκπληξή της.

Γνέφω στα γρήγορα. Θα μένατε με ανοιχτό το στόμα ανξέρατε τι θα έκανα για να περάσω περισσότερο χρόνο μαζί σας,δεσποινίς Στιλ…

Ήρεμα, Γκρέυ.«Η Κέιτ θα ενθουσιαστεί, αν καταφέρουμε να βρούμε

φωτογράφο!» χαμογελάει, και το πρόσωπό της φωτίζεται σανκαλοκαιριάτικη αυγή. Μου κόβει την ανάσα.

«Ειδοποιήστε με για αύριο». Βγάζω την κάρτα μου από τοπορτοφόλι. «Η κάρτα μου. Έχει τον αριθμό του κινητού μου.Πρέπει να τηλεφωνήσετε πριν από τις δέκα το πρωί». Κι αν δενπάρει, θα επιστρέψω στο Σιάτλ και θα ξεχάσω αυτό το ανόητοεγχείρημα.

Η σκέψη μού προκαλεί κατάθλιψη.«Εντάξει!» Εξακολουθεί να χαμογελάει.«Άνα!»Γυρίζουμε και οι δύο προς το μέρος ενός νεαρού, ντυμένου

με σπορ, αλλά ακριβά ρούχα, που έχει εμφανιστεί στην άλληάκρη του διαδρόμου. Είναι όλο μαλακισμένα χαμόγελα για τη

32 E. L. JAMES

δεσποινίδα Αναστάζια Στιλ. Ποιος διάολο είναι τούτος ομαλάκας;

«Εμμμ… Με συγχωρείτε ένα λεπτό, κύριε Γκρέυ».Προχωράει προς το μέρος του, και ο γαμιόλης τη σφίγγει στην

αγκαλιά του σαν γορίλλας. Το αίμα μου παγώνει. Είναι μιαπρωτόγονη αντίδραση.

Μάζεψε τα γαμημένα τα ξεράδια σου από πάνω της!Σφίγγω τα χέρια σε γροθιές και καλμάρω ελάχιστα μόνο όταν

βλέπω πως εκείνη δεν κάνει καμία κίνηση για να ανταποδώσειτο αγκάλιασμα.

Αρχίζουν μια ψιθυριστή συζήτηση. Μπορεί τα στοιχεία τουΓουέλτς να είναι λανθασμένα. Ίσως ο τύπος είναι ο φίλος της.Δείχνει να έχει τη σωστή ηλικία και δεν μπορεί να πάρει ταάπληστα μάτια του από πάνω της. Την απομακρύνει λίγο για νατην κοιτάξει και ύστερα στέκεται με το χέρι του χαλαράακουμπισμένο στους ώμους της. Είναι μια φαινομενικά τυχαίαχειρονομία, αλλά ξέρω πως διεκδικεί ένα δικαίωμα και μου λέεινα κάνω πίσω. Εκείνη φαίνεται αμήχανη και ζυγιάζει το βάροςτης από το ένα πόδι στο άλλο.

Να πάρει… Πρέπει να φύγω. Στη συνέχεια του λέει κάτι καιτραβιέται μακριά του, αγγίζοντας το μπράτσο του, όχι το χέριτου. Είναι φανερό πως δεν έχουν πολύ στενή σχέση. Ωραία.

«Εεε… Πολ, από δω ο Κρίστιαν Γκρέυ. Κύριε Γκρέυ, να σαςγνωρίσω τον Πολ Κλέυτον. O αδερφός του είναι ιδιοκτήτης τουκαταστήματος». Μου ρίχνει ένα παράξενο βλέμμα που δενκαταλαβαίνω και συνεχίζει: «Γνωρίζω τον Πολ από τότε πουξεκίνησα να δουλεύω εδώ, αν και δε βλεπόμαστε πολύ συχνά.Επέστρεψε από το Πρίνστον, όπου σπουδάζει διοίκησηεπιχειρήσεων».

Φλυαρεί, δίνοντάς μου μια μακροσκελή εξήγηση και λέγοντάςμου ότι δεν είναι μαζί, νομίζω. O αδερφός του αφεντικού, όχιφίλος. Το μέγεθος της ανακούφισης που νιώθω είναι απρόσμενοκαι με κάνει να συνοφρυωθώ. Αυτή η γυναίκα μού έχει γίνειπραγματικά έμμονη ιδέα.

«Κύριε Κλέυτον». O τόνος μου είναι συνειδητά κοφτός.«Κύριε Γκρέυ». Μου σφίγγει άψυχα το χέρι. Ιδρωμένε

ΓΚΡΕΫ 33

γαμιόλη. «Για μισό λεπτό… Όχι ο Κρίστιαν Γκρέυ; Των GreyEnterprises Holdings;»

Μέσα σ’ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τον παρατηρώ ναμεταμορφώνεται από κτητικός σε δουλοπρεπής.

Ναι, αυτός είμαι, μαλάκα.«Ποπό! Μπορώ να σας φέρω τίποτα;»«H Αναστάζια με κάλυψε, κύριε Κλέυτον. Ήταν πολύ

εξυπηρετική». Άντε γαμήσου τώρα.«Ωραία...» αποκρίνεται εκείνος με γουρλωμένα μάτια και

ευλαβικό ύφος. «Θα σε δω αργότερα, Άνα».«Βέβαια, Πολ» του αποκρίνεται εκείνη, και ο τύπος

εξαφανίζεται προς την κατεύθυνση της αποθήκης. «Κάτι άλλο,κύριε Γκρέυ;»

«Μόνο αυτά» απαντάω κοφτά. Γαμώτο! Δεν έχω άλλο χρόνοκαι εξακολουθώ να μην ξέρω αν θα την ξαναδώ. Πρέπει να μάθωαν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να σκεφτεί αυτό που έχω στομυαλό μου. Πώς να τη ρωτήσω; Είμαι έτοιμος να πάρω γιακαινούρια υποτακτική κάποια που δεν έχει ιδέα; Θα χρειαστείουσιαστική εκπαίδευση. Σκέφτομαι όλες τις ενδιαφέρουσεςδυνατότητες που αυτό προσφέρει και μέσα μου αναστενάζωβαριά… Η διαδρομή έως εκεί θα είναι μισή διασκέδαση. Θαενδιαφερθεί καν; Ή το έχω πιάσει εντελώς στραβά το θέμα;

Κατευθύνεται πάλι προς το ταμείο και χτυπάει τις αγορές μου,κρατώντας συνεχώς τα μάτια χαμηλωμένα.

Κοίταξέ με, που να πάρει και να σηκώσει! Θέλω να ξαναδώ ταόμορφα γαλάζια μάτια της και να μαντέψω τι σκέφτεται.

Τελικά σηκώνει το κεφάλι της. «Σαράντα τρία δολάρια,παρακαλώ».

Αυτό είναι όλο;«Θα θέλατε μια τσάντα;» ρωτάει, υιοθετώντας πάλι ύφος

πωλήτριας καθώς της δίνω την AmEx μου.«Ναι, ευχαρίστως, Αναστάζια». Το όνομά της –ένα όμορφο

όνομα για ένα όμορφο κορίτσι– γλιστράει στη γλώσσα μου.Πακετάρει βιαστικά και επιδέξια τα ψώνια στην πλαστική

τσάντα. Αυτό είναι. Πρέπει να φύγω.«Θα μου τηλεφωνήσετε αν θέλετε να κάνω τη

34 E. L. JAMES

φωτογράφιση;»Γνέφει καταφατικά και μου επιστρέφει την πιστωτική μου.«Ωραία. Τα λέμε και πάλι αύριο ίσως». Αλλά δεν μπορώ να

φύγω έτσι… Θα πρέπει να της δώσω να καταλάβει πωςενδιαφέρομαι. «Α… Και, Αναστάζια, χαίρομαι που η δεσποινίςΚάβανο δεν μπορούσε να πάρει τη συνέντευξη…»

Δείχνει έκπληκτη και κολακευμένη.Αυτό είναι καλό.Απολαμβάνοντας τη σαστισμένη έκφρασή της, βάζω την

τσάντα στον ώμο μου και βγαίνω με νωχελικό βήμα από τομαγαζί.

Ναι. Παρόλο που νομίζω πως είναι λάθος, τη θέλω. Τώραπρέπει να περιμένω… Να περιμένω σαν μαλάκας… Πάλι.

Χρησιμοποιώντας τη δύναμη της θέλησης που θα έκανε τηνΕλένα περήφανη, κρατάω τα μάτια μου καρφωμένα μπροστά ενώβγάζω το κινητό από την τσέπη μου και μπαίνω στο νοικιασμένοαυτοκίνητο. Σκόπιμα δε γυρίζω να την κοιτάξω. Δε γυρίζω. Δεγυρίζω. Το βλέμμα μου τινάζεται στον καθρέφτη τουαυτοκινήτου, όπου μπορώ να δω την πόρτα του καταστήματος,αλλά το μόνο που διακρίνω είναι η αλλόκοτη πρόσοψη. Δενείναι στο παράθυρο να με κοιτάζει.

Απογοητευτικό.Πιέζω 1 στην ταχεία κλήση, και ο Τέυλορ απαντάει πριν

προλάβει το τηλέφωνο να χτυπήσει.«Κύριε Γκρέυ» λέει.«Κάνε κρατήσεις στο Χίθμαν. Θα μείνω στο Πόρτλαντ αυτό

το Σαββατοκύριακο. Και μήπως μπορείς να κατεβάσεις το SUV,τον υπολογιστή μου μαζί με τα χαρτιά που είναι από κάτω τουκαι μια δυο αλλαξιές ρούχα;»

«Μάλιστα, κύριε. Και το Τσάρλι Τάνγκο;»«Πες στον Τζο να το μετακινήσει στο PDX».«Έγινε, κύριε. Θα σας βρω σε περίπου τρεισήμισι ώρες».Κλείνω και βάζω μπρος το αυτοκίνητο. Έτσι λοιπόν, έχω

μερικές ώρες στο Πόρτλαντ όσο θα περιμένω να δω αν αυτή ηκοπέλα ενδιαφέρεται για μένα. Τι να κάνω; Ώρα για πεζοπορία,νομίζω. Ίσως με το περπάτημα μπορέσω να διώξω αυτή την

ΓΚΡΕΫ 35

παράξενη πείνα από το σύστημά μου.

ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΕΝΤΕ ΩΡΕΣ χωρίς τηλεφώνημα από τηναπολαυστική δεσποινίδα Στιλ. Τι διάολο μου πέρασε από τομυαλό; Παρακολουθώ τον δρόμο από το παράθυρο της σουίταςμου στο Χίθμαν. Σιχαίνομαι την αναμονή. Πάντα τησιχαινόμουν. Ο καιρός, συννεφιασμένος τώρα, έμεινε καλός στηδιάρκεια της πεζοπορίας μου στο Φόρεστ Παρκ, αλλά τοπερπάτημα δεν έκανε τίποτα για να θεραπεύσει την αναστάτωσήμου. Είμαι εκνευρισμένος μαζί της που δε μου τηλεφώνησε.Κυρίως, όμως, είμαι θυμωμένος με τον εαυτό μου. Είμαι βλάκαςπου βρίσκομαι εδώ. Χάσιμο χρόνου το να κυνηγάω μια γυναίκα.Πότε κυνήγησα εγώ γυναίκα;

Γκρέυ, συγκρατήσου.Αναστενάζοντας, ελέγχω πάλι το τηλέφωνό μου με την

ελπίδα πως μου διέφυγε η κλήση της, αλλά δεν υπάρχει τίποτα.Τουλάχιστον ήρθε ο Τέυλορ, κι έχω όλες μου τις μαλακίες. Έχωνα διαβάσω την έκθεση του Μπάρνυ για τις δοκιμές τουτμήματός του σχετικά με το γραφένιο και μπορώ να δουλέψω μεηρεμία.

Ηρεμία; Έχω να νιώσω ήρεμος από τότε που έπεσε μέσα στογραφείο μου η δεσποινίς Στιλ.

ΟΤΑΝ ΣΗΚΩΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ, το σούρουπο έχει τυλίξει τη σουίταμου με γκρίζες σκιές. Η προοπτική άλλης μίας μοναχικής νύχταςείναι καταθλιπτική. Όσο σκέφτομαι τι να κάνω, το τηλέφωνόμου δονείται πάνω στο γυαλισμένο ξύλο του γραφείου, κι έναςάγνωστος, αλλά αμυδρά οικείος αριθμός με κωδικό από τηνπεριοχή της Ουάσινγκτον αναβοσβήνει στην οθόνη. Ξαφνικά ηκαρδιά μου σφυροκοπάει σαν να έτρεξα δεκαπέντε χιλιόμετρα.

Μήπως είναι αυτή;Απαντάω.«Εεε… Κύριε Γκρέυ; Είμαι η Αναστάζια Στιλ».Το πρόσωπό μου φωτίζεται από ένα χαζοχαρούμενο

χαμόγελο. Μπα μπα... Μια μουρμουριστή, νευρική, γλυκομίλητηδεσποινίς Στιλ. Το βράδυ μου παίρνει τα πάνω του.

36 E. L. JAMES

«Δεσποινίς Στιλ. Χαίρομαι που σας ακούω». Ακούω τηνανάσα της να κόβεται, και ο ήχος ταξιδεύει κατευθείαν στουςβουβώνες μου.

Υπέροχα. Την επηρεάζω. Όπως με επηρεάζει κι εκείνη.«Εμμμ… Θα θέλαμε να κανονίσουμε εκείνη τη φωτογράφιση

για το άρθρο. Αύριο, αν μπορείτε. Πού θα σας βόλευε, κύριε;»Στο δωμάτιό μου. Μόνο εσύ, εγώ και τα δεματικά καλωδίων.«Μένω στο Χίθμαν, στο Πόρτλαντ. Να πούμε στις εννιάμισι

αύριο το πρωί;»«Εντάξει, θα σας δούμε εκεί!» λέει ενθουσιασμένη, μην

μπορώντας να κρύψει την ανακούφιση και τη χαρά στη φωνήτης.

«Ανυπομονώ, δεσποινίς Στιλ!» Το κλείνω προτού διαι-σθανθεί την έξαψή μου και το πόσο ευχαριστημένος είμαι.Ακουμπώντας στη ράχη της καρέκλας μου, κοιτάζω τοσκοτεινιασμένο περίγραμμα των κτιρίων και περνάω και τα δυομου χέρια μέσα από τα μαλλιά μου.

Πώς διάολο θα την κλείσω αυτήν τη δουλειά;

1 Μέσος Όρος Βαθμολογ ίας. (Σ.τ.Ε.)

ΓΚΡΕΫ 37

[ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΜΑΪΟΥ 2011]

ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΜΠΥ να με ξεκουφαίνει, κατηφορίζω τρέχοντας τηΣαουθγουέστ Σάλμον Στριτ προς τον ποταμό Γουιλλάμιτ. Είναι6:30 το πρωί, και προσπαθώ να καθαρίσω το κεφάλι μου. Χτεςτο βράδυ την ονειρεύτηκα. Γαλάζια μάτια, μουρμουριστήφωνή… Οι προτάσεις της να τελειώνουν με το «κύριε» καθώςγονάτιζε μπροστά μου. Από τότε που τη γνώρισα, τα όνειρά μουέχουν γίνει μια ευπρόσδεκτη αλλαγή από τους σποραδικούςεφιάλτες. Αναρωτιέμαι τι συμπέρασμα θα έβγαζε ο Φλυν απόαυτό. Η σκέψη μού προκαλεί αμηχανία, οπότε την αγνοώ καισυγκεντρώνομαι στο να ωθώ το σώμα μου στα όριά του κατάμήκος της όχθης του Γουιλλάμιτ. Καθώς τα πόδια μουσφυροκοπούν το μονοπάτι, ο ήλιος ξεπροβάλλει μέσα από τασύννεφα και με γεμίζει ελπίδα.

ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΔΥΟ ΩΡΕΣ, κι ενώ επιστρέφω τροχάδην στοξενοδοχείο, περνάω από μια καφετερία. Θα μπορούσα ίσως νατην πάω για καφέ.

Σαν ραντεβού;Εντάξει. Όχι. Όχι ραντεβού. Γελάω με τη γελοία σκέψη.

Απλώς μια κουβεντούλα – κάποιου είδους συνέντευξη. Έτσι, θαμπορέσω να μάθω μερικά ακόμα πράγματα γι’ αυτή τηναινιγματική γυναίκα και για το αν ενδιαφέρεται ή αν έχωεπιδοθεί σε κυνήγι χίμαιρας. Είμαι μόνος μου στο ασανσέρκαθώς κάνω διατάσεις. Τελειώνοντας τις διατάσεις μου στη

38 E. L. JAMES

σουίτα του ξενοδοχείου μου, είμαι συγκεντρωμένος και ήρεμοςπρώτη φορά από τη στιγμή που έφτασα στο Πόρτλαντ. Τοπρωινό έχει έρθει, κι εγώ πεινάω σαν λύκος. Δεν είναι ένααίσθημα που ανέχομαι – ποτέ. Κάθομαι να πάρω το πρωινό μουμε τη φόρμα, αποφασίζοντας να φάω προτού κάνω ντους.

ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΕΝΑ ΚΟΦΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ στην πόρτα. Την ανοίγω, και οΤέυλορ στέκεται στο κατώφλι.

«Καλημέρα, κύριε Γκρέυ».«Μέρα. Είναι έτοιμοι για να πάω;»«Μάλιστα, κύριε. Έχουν στήσει τα μηχανήματα στο δωμάτιο

601».«Κατεβαίνω αμέσως». Κλείνω την πόρτα και χώνω το

πουκάμισό μου μέσα στο γκρίζο παντελόνι μου. Τα μαλλιά μουείναι βρεγμένα από το ντους, αλλά δε δίνω δεκάρα. Μια ματιάστο τολμηρό κωλόπαιδο στον καθρέφτη, και βγαίνω για ναακολουθήσω τον Τέυλορ στο ασανσέρ.

Το δωμάτιο 601 είναι γεμάτο κόσμο, φώτα και κουτιά απόκάμερες, αλλά την εντοπίζω αμέσως. Στέκεται παράμερα. Ταμαλλιά της είναι λυτά: μια πλούσια γυαλιστερή χαίτη που πέφτεικάτω από τα στήθη της. Φοράει στενό τζιν και σταράκια με ένακοντομάνικο μπλε τζάκετ κι ένα άσπρο μπλουζάκι από κάτω. Τοτζιν και τα πάνινα παπούτσια είναι μήπως το σήμα κατατεθέντης; Αν και δεν είναι πολύ βολικά, όντως κολακεύουν τακαλοσχηματισμένα πόδια της. Τα μάτια της, αφοπλιστικά όπωςπάντα, ανοίγουν διάπλατα καθώς πλησιάζω.

«Δεσποινίς Στιλ, ξανασυναντιόμαστε». Πιάνει το απλωμένοχέρι μου και προς στιγμήν θέλω να ζουλήξω το δικό της και νατο σηκώσω στα χείλη μου.

Μη γίνεσαι γελοίος, Γκρέυ.Στρέφει το υπέροχο ροζ χρώμα της και δείχνει προς το μέρος

της φίλης της, που στέκεται υπερβολικά κοντά, περιμένοντας νατην προσέξω.

«Κύριε Γκρέυ, από δω η Κάθριν Κάβανο» λέει. Την αφήνωαπρόθυμα και στρέφομαι προς την πεισματάρα δεσποινίδαΚάβανο. Είναι ψηλή, εντυπωσιακή και πολύ περιποιημένη, σαν

ΓΚΡΕΫ 39

τον πατέρα της, αλλά έχει τα μάτια της μητέρας της, και σ’ αυτήνοφείλω τη γνωριμία μου με την υπέροχη δεσποινίδα Στιλ. Αυτήη σκέψη με κάνει να νιώσω κάπως πιο καλοπροαίρετος απέναντίτης.

«Η επίμονη δεσποινίς Κάβανο. Τι κάνετε; Φαντάζομαι ότινιώθετε καλύτερα; Η Αναστάζια είπε πως την προηγούμενηεβδομάδα δεν ήσαστε καλά».

«Είμαι καλά, ευχαριστώ, κύριε Γκρέυ».Έχει σταθερή χειραψία, γεμάτη αυτοπεποίθηση, και

αμφιβάλλω αν αντιμετώπισε ποτέ μία μέρα ταλαιπωρίας στηνπρονομιούχα ζωή της. Αναρωτιέμαι γιατί είναι φίλες αυτές οιγυναίκες. Δεν έχουν τίποτα κοινό.

«Ευχαριστώ που βρήκατε τον χρόνο να το κάνετε αυτό»συνεχίζει η Κάθριν.

«Ευχαρίστησή μου» αποκρίνομαι, στρέφοντας το βλέμμα μουπρος το μέρος της Αναστάζια, που με ανταμείβει με ένααποκαλυπτικό κοκκίνισμα.

«Από δω ο Χοσέ Ροδρίγες, ο φωτογράφος μας» λέει ηΑναστάζια, και το πρόσωπό της φωτίζεται καθώς τον συστήνει.

Σκατά! Να είναι αυτός ο φίλος της;Ο Ροδρίγες ανθίζει κάτω από το γλυκό χαμόγελο της Άνα.Πηδιούνται;«Κύριε Γκρέυ». Ο Ροδρίγες μού ρίχνει μια κακόβουλη ματιά

έτσι όπως σφίγγουμε τα χέρια. Είναι προειδοποίηση. Μου λέεινα κάνω πίσω. Την κάνει κέφι. Την κάνει πολύ κέφι.

Εντάξει, μικρέ, το παιχνίδι αρχίζει.«Κύριε Ροδρίγες, πού με θέλετε;» Ο τόνος μου είναι μια

πρόκληση, και την αντιλαμβάνεται, αλλά η Κάθριν παρεμβαίνεικαι μου δείχνει μια καρέκλα. Α… Της αρέσει να έχει το πάνωχέρι. Η σκέψη με διασκεδάζει ενώ κάθομαι. Ένας άλλος νεαρόςπου φαίνεται πως συνεργάζεται με τον Ροδρίγες ανάβει τα φώτα,και προς στιγμή τυφλώνομαι.

Διάολε!Κι ενώ το εκτυφλωτικό φως υποχωρεί, ψάχνω την όμορφη

δεσποινίδα Στιλ. Στέκεται στο βάθος του δωματίου,παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα. Αποτραβιέται πάντα έτσι

40 E. L. JAMES

στο περιθώριο; Ίσως γι’ αυτό είναι φίλες με την Κάβανο· τηςαρκεί να μένει στο παρασκήνιο και να αφήνει την Κάθριν νακαταλαμβάνει το κέντρο της σκηνής.

Χμμμ… Εκ φύσεως υποτακτική.Ο φωτογράφος φαίνεται αρκετά επαγγελματίας και

απορροφημένος από τη δουλειά που έχει αναλάβει να κάνει.Παρατηρώ τη δεσποινίδα Στιλ ενώ μας παρακολουθεί. Τα μάτιαμας συναντιούνται· τα δικά της είναι έντιμα και αθώα, και γιαμια στιγμή ξανασκέφτομαι το σχέδιό μου. Μετά, όμως, δαγκώνειτο χείλος της, και η ανάσα μου κόβεται στον λαιμό μου.

Κάνε πίσω, Αναστάζια. Τη διατάζω νοερά να πάψει νακοιτάζει και, σαν να μπορεί να με ακούσει, είναι η πρώτη πουστρέφει αλλού το βλέμμα της.

Καλό κορίτσι.Η Κάθριν μού ζητάει να σηκωθώ καθώς ο Ροδρίγες συνεχίζει

να τραβάει φωτογραφίες. Ύστερα τελειώνουμε, κι αυτή είναι ηευκαιρία μου.

«Σας ευχαριστώ και πάλι, κύριε Γκρέυ». Η Κάθριν ορμάειμπροστά και μου σφίγγει το χέρι, ακολουθούμενη από τονφωτογράφο, ο οποίος με παρατηρεί με αποδοκιμασία που δενκρύβεται. Η εχθρότητά του με κάνει να χαμογελάσω.

Φίλε, πού να ’ξερες…«Ανυπομονώ να διαβάσω το άρθρο, δεσποινίς Κάβανο» λέω

κουνώντας ευγενικά το κεφάλι. Ο άνθρωπος στον οποίο θέλωνα μιλήσω είναι η Άνα. «Θα περπατήσετε μαζί μου, δεσποινίςΣτιλ;» ρωτάω όταν φτάνω κοντά της δίπλα στην πόρτα.

«Φυσικά…» απαντάει έκπληκτη.Άδραξε τη μέρα, Γκρέυ.Μουρμουρίζω μια κοινοτοπία σε όσους είναι ακόμα στο

δωμάτιο και την οδηγώ έξω από την πόρτα, θέλοντας ναμεγαλώσω την απόσταση ανάμεσα σ’ αυτήν και στον Ροδρίγες.Στον διάδρομο στέκεται παίζοντας με τα μαλλιά της, ύστερα μετα δάχτυλά της καθώς ο Τέυλορ με ακολουθεί έξω.

«Θα σου τηλεφωνήσω, Τέυλορ» λέω, κι όταν έχει φτάσεισχεδόν σε απόσταση όπου δεν μπορεί να ακούσει, ζητάω από τηνΆνα να έρθει μαζί μου για καφέ, κρατώντας την ανάσα μου ενώ

ΓΚΡΕΫ 41

περιμένω την απάντησή της.Οι μακριές βλεφαρίδες της τρεμοπαίζουν πάνω από τα μάτια

της. «Πρέπει να τους γυρίσω όλους πίσω με το αυτοκίνητόμου…» απαντάει θορυβημένη.

«Τέυλορ!» φωνάζω, κάνοντάς τη να τιναχτεί. Μάλλον τηςπροκαλώ νευρικότητα και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.Και δεν μπορεί να πάψει να σαλεύει νευρικά. Το να σκέφτομαιόλους τους τρόπους με τους οποίους θα την έκανα νασταματήσει με αποσυντονίζει.

«Στο πανεπιστήμιο πάνε;»Γνέφει καταφατικά, και ζητάω από τον Τέυλορ να γυρίσει

τους φίλους της πίσω.«Ορίστε... Τώρα μπορείτε να έρθετε μαζί μου για καφέ;»«Εμμμ… Κύριε Γκρέυ, εεε… Αυτό πραγματικά…»

Σταματάει.Σκατά! Η απάντηση είναι «όχι». Θα τη χάσω αυτήν τη

δουλειά. Με κοιτάζει κατάματα, με φωτεινά μάτια.«Κοιτάξτε... Δε χρειάζεται να τους πάει πίσω ο Τέυλορ. Θ’

αλλάξω αυτοκίνητο με την Κέιτ αν μου δώσετε ένα λεπτό».Η ανακούφισή μου είναι χειροπιαστή και χαμογελάω πλατιά.Έκλεισα ραντεβού!Ανοίγοντας την πόρτα, την αφήνω να ξαναμπεί στο δωμάτιο,

ενώ ο Τέυλορ κρύβει το σαστισμένο ύφος του.«Μπορείς να μου φέρεις το σακάκι μου, Τέυλορ;»«Φυσικά, κύριε».Κάνει μεταβολή, με τα χείλη του να συσπώνται καθώς

ανεβαίνει τον διάδρομο. Τον παρακολουθώ με μισόκλεισταμάτια να εξαφανίζεται στο ασανσέρ, ενώ ακουμπάω στον τοίχοκαι περιμένω τη δεσποινίδα Στιλ.

Τι διάολο θα της πω;«Πώς θα σου φαινόταν να γίνεις η υποτακτική μου;»Όχι. Ήρεμα, Γκρέυ. Ας το πάμε βήμα βήμα.Ο Τέυλορ επιστρέφει μέσα σε δύο λεπτά κρατώντας το

σακάκι μου.«Τίποτε άλλο, κύριε;»«Όχι. Ευχαριστώ».

42 E. L. JAMES

Μου το δίνει και με αφήνει να στέκομαι σαν ηλίθιος στονδιάδρομο.

Πόση ώρα θα κάνει η Αναστάζια; Κοιτάζω το ρολόι μου.Πρέπει να διαπραγματεύεται την αλλαγή αυτοκινήτου με τηνΚάθριν. Ή μιλάει στον Ροδρίγες, εξηγώντας του πως έρχεταιαπλώς για έναν καφέ μαζί μου ώστε να με εξευμενίσει και να μεκαλοπιάσει ενόψει του άρθρου. Οι σκέψεις μου σκοτεινιάζουν.Ίσως τον φιλάει αποχαιρετώντας τον.

Γαμώτο!Κάνει την εμφάνισή της έπειτα από μια στιγμή, και χαίρομαι.

Δε φαίνεται να έχει φιληθεί.«Εντάξει» λέει αποφασιστικά. «Πάμε για καφέ». Τα

κοκκινισμένα της μάγουλα, όμως, υπονομεύουν με κάποιοντρόπο την προσπάθειά της να δείχνει σίγουρη για τον εαυτό της.

«Μετά από σας, δεσποινίς Στιλ». Κρύβω τη χαρά μου καθώςαρχίζει να βαδίζει μπροστά μου. Την ακολουθώ, με τηνπεριέργειά μου κεντρισμένη για τη σχέση της με την Κάθριν,ειδικά για το αν ταιριάζουν. Τη ρωτάω πόσο καιρό γνωρίζονται.

«Από την πρώτη χρονιά στο πανεπιστήμιο. Είναι καλή μουφίλη». Η φωνή της είναι γεμάτη ζεστασιά. Είναι ολοφάνερο πωςη Άνα είναι αφοσιωμένη. Έκανε όλη τη διαδρομή έως το Σιάτλγια να μου πάρει συνέντευξη όταν η Κάθριν αρρώστησε, καιπιάνω τον εαυτό μου να ελπίζει πως η δεσποινίς Κάβανο τηςφέρεται με την ίδια αφοσίωση και τον ίδιο σεβασμό.

Στο ασανσέρ πιέζω το κουμπί κλήσης, και σχεδόν αμέσως οιπόρτες ανοίγουν. Ένα ζευγάρι σε παθιασμένο εναγκαλισμόσπεύδει να χωρίσει, με ολοφάνερη την αμηχανία που πιάστηκανστα πράσα. Αγνοώντας τους, μπαίνουμε στο ασανσέρ, αλλάπιάνω το σκανδαλιάρικο χαμόγελο της Αναστάζια.

Όσο ταξιδεύουμε προς τον πρώτο όροφο, η ατμόσφαιρα είναιγεμάτη ανολοκλήρωτο πόθο. Και δεν ξέρω αν αναδίδεται από τοζευγάρι πίσω μας ή από μένα.

Ναι. Τη θέλω. Αυτή θα θέλει ό,τι έχω να προσφέρω;Ανακουφίζομαι όταν οι πόρτες ανοίγουν ξανά και την πιάνω

από το χέρι, που είναι δροσερό και όχι υγρό, όπως περίμενα.Μπορεί να μην την επηρεάζω τόσο πολύ όσο θα ήθελα. Η σκέψη

ΓΚΡΕΫ 43

είναι αποκαρδιωτική.Πίσω μας ακούμε αμήχανα χάχανα από το ζευγάρι.«Τι έχουν τα ασανσέρ;» μουρμουρίζω. Και πρέπει να

παραδεχτώ πως υπάρχει στο χαχάνισμά τους κάτι υγιές καιαπλοϊκό που είναι απόλυτα σαγηνευτικό. Η δεσποινίς Στιλφαίνεται τόσο αθώα, ακριβώς σαν κι αυτούς, κι έτσι όπωςβγαίνουμε στον δρόμο, διερωτώμαι πάλι για τα κίνητρά μου.

Παραείναι νέα. Είναι πολύ άπειρη, αλλά, γαμώτο, μου αρέσειη αίσθηση του χεριού της στο δικό μου.

Στο καφέ την αφήνω να διαλέξει τραπέζι και ρωτάω τι θέλεινα πιει. Δίνει τραυλίζοντας την παραγγελία της: τσάι EnglishBreakfast, ζεστό νερό, χωριστά το φακελάκι. Αυτό είναικαινούριο για μένα.

«Δε θέλετε καφέ;»«Δεν είμαι φίλη του καφέ».«Εντάξει λοιπόν… Τσάι, χωριστά το φακελάκι. Ζάχαρη;»«Όχι, ευχαριστώ» απαντάει καρφώνοντας τα μάτια στα

δάχτυλά της.«Κάτι να φάτε;»«Όχι, ευχαριστώ». Κουνάει το κεφάλι της και τινάζει τα

μαλλιά στους ώμους της, αποκαλύπτοντας καστανοκόκκινεςανταύγειες.

Χρειάζεται να περιμένω στην ουρά όσο οι δύο ευτραφείςγυναίκες πίσω από τον πάγκο ανταλλάσσουν ηλίθιαχαριτολογήματα με όλους τους πελάτες. Είναι εκνευριστικό καιμε κρατάει μακριά από τον στόχο μου. Την Αναστάζια.

«Γεια σου, κούκλε… Τι να σου δώσω;» ρωτάει η μεγαλύτερηγυναίκα με μια λάμψη στο μάτι της. Ένα όμορφο πρόσωπο είναιμόνο, γλυκιά μου.

«Θα πάρω καφέ με αχνιστό γάλα. Και τσάι English Breakfast.Το φακελάκι χωριστά. Κι ένα μάφιν μύρτιλο».

Η Αναστάζια μπορεί να αλλάξει γνώμη και να φάει.«Επισκέπτης στο Πόρτλαντ;»«Ναι».«Για το Σαββατοκύριακο;»«Ναι».

44 E. L. JAMES

«Ελπίζω να βγεις έξω και να απολαύσεις τη λιακάδα».Σε παρακαλώ, πάψε να μου μιλάς. Και βιάσου, γαμώτο!«Ναι…» σφυρίζω ανάμεσα από τα δόντια μου και ρίχνω μια

ματιά στην Άνα, που στρέφει βιαστικά αλλού το βλέμμα της.Με παρακολουθεί. Με περνάει από έλεγχο;Μια φυσαλίδα ελπίδας φουσκώνει στο στήθος μου.«Ορίστε». Η γυναίκα μού κλείνει το μάτι και βάζει τα ποτά

στον δίσκο μου. «Πλήρωσε στο ταμείο, χρυσό μου, και καλά ναπεράσεις».

Καταφέρνω να δώσω μια εγκάρδια απάντηση. «Ευχαριστώ!»Στο τραπέζι η Αναστάζια έχει καρφωμένα τα μάτια στα

δάχτυλά της και σκέφτεται ένας Θεός ξέρει τι.Εμένα;«Μια δεκάρα για τις σκέψεις σας;» ρωτάω.Τινάζεται και κοκκινίζει την ώρα που αφήνω στο τραπέζι το

τσάι της και τον καφέ μου. Κάθεται βουβή, με ντροπιασμένούφος. Γιατί; Μήπως πραγματικά δε θέλει να βρίσκεται εδώ;

«Οι σκέψεις σας;» ξαναρωτάω, και παίζει με το φακελάκι.«Αυτό είναι το αγαπημένο μου τσάι» λέει, και διορθώνω στη

νοερή μου σημείωση πως αυτό που της αρέσει είναι το τσάιTwinings English Breakfast. Την παρακολουθώ να βυθίζει τοφακελάκι στην τσαγιέρα. Είναι ένα περίπλοκο και μπελαλίδικοθέαμα. Το ψαρεύει και το ξαναβγάζει σχεδόν αμέσως και μετάαφήνει το χρησιμοποιημένο φακελάκι σ’ ένα πιατάκι. Το στόμαμου συσπάται από ευθυμία. Καθώς μου λέει πως το τσάι τήςαρέσει μαύρο και ελαφρύ, προς στιγμήν νομίζω πως περιγράφειτι της αρέσει στους άντρες.

Συγκρατήσου, Γκρέυ. Για το τσάι μιλάει.Αρκετά με τα εισαγωγικά. Ώρα για εμπεριστατωμένο έλεγχο

σ’ αυτήν τη δουλειά. «Είναι το αγόρι σας;»Τα φρύδια της σμίγουν, σχηματίζοντας ένα μικρό ν πάνω από

τη μύτη της.«Ποιος;»Καλή απάντηση αυτή.«Ο φωτογράφος. Ο Χοσέ Ροδρίγες».Γελάει. Μαζί μου.

ΓΚΡΕΫ 45

Μαζί μου!Και δεν ξέρω αν είναι από ανακούφιση ή επειδή νομίζει πως

είμαι πλακατζής. Είναι ενοχλητικό, δεν μπορώ να βρω άκρη μαζίτης. Της αρέσω ή όχι; Μου λέει πως είναι απλώς φίλος της.

Ω γλυκιά μου, αυτός θέλει να είναι κάτι παραπάνω από απλόςφίλος.

«Γιατί νομίσατε πως είναι το αγόρι μου;»«Από τον τρόπο με τον οποίο χαμογελάσατε σ’ εκείνον κι

αυτός σε σας». Δεν έχεις ιδέα, ε; Ο μικρός είναιερωτοχτυπημένος.

«Είναι περισσότερο σαν συγγενής…» λέει.Εντάξει, επομένως ο πόθος είναι μονομερής, και για μια

στιγμή αναρωτιέμαι αν συνειδητοποιεί πόσο όμορφη είναι.Περιεργάζεται το μάφιν μύρτιλου καθώς αφαιρώ το χαρτί και τηφαντάζομαι για λίγο στα γόνατά της δίπλα μου να την ταΐζω,κομματάκι κομματάκι. Η σκέψη είναι διασκεδαστική – καιδιεγερτική.

«Θέλετε λίγο;»Κουνάει το κεφάλι. «Όχι, ευχαριστώ...» Η φωνή της είναι

διστακτική και καρφώνει πάλι τα μάτια στα χέρια της. Γιατί είναιτόσο ταραγμένη; Εξαιτίας μου ίσως;

«Και ο νεαρός που γνώρισα χτες στο μαγαζί; Δεν είναι τοαγόρι σας;»

«Όχι. Ο Πολ είναι απλός φίλος. Σας το είπα και χτες».Συνοφρυώνεται πάλι σαν να είναι σαστισμένη και σταυρώνειαμυντικά τα χέρια της. Δεν της αρέσει να της κάνουν ερωτήσειςγι’ αυτά τα αγόρια. Θυμάμαι πόσο άβολα φαινόταν να νιώθειόταν ο νεαρός στο μαγαζί την αγκάλιασε, διεκδικώνταςδικαιώματα. «Γιατί ρωτάτε;» προσθέτει.

«Φαίνεστε νευρική όταν βρίσκεστε κοντά σε άντρες».Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα. Πραγματικά είναι όμορφα,

στο χρώμα του ωκεανού στο Κάμπο, την πιο γαλάζια από τιςγαλάζιες θάλασσες. Πρέπει να την πάω εκεί.

Ορίστε; Από πού ήρθε αυτό;«Με τρομάζετε…» λέει και χαμηλώνει το βλέμμα, παίζοντας

πάλι με τα δάχτυλά της. Από τη μια είναι τόσο υποτακτική· από

46 E. L. JAMES

την άλλη, όμως… με προκαλεί.«Πρέπει να σας τρομάζω».Ναι. Πρέπει. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να είναι

αρκετά γενναίοι ώστε να μου πουν ότι τους τρομάζω. Είναιειλικρινής και της το λέω – αλλά όταν στρέφει αλλού το βλέμματης, δεν ξέρω τι σκέφτεται. Είναι εκνευριστικό. Της αρέσω; Ήανέχεται αυτήν τη συνάντηση για να μη χαλάσει τη συνέντευξητης Κάβανο; Τι από τα δύο;

«Αποτελείτε μυστήριο, δεσποινίς Στιλ...»«Δεν υπάρχει τίποτα το μυστηριώδες πάνω μου».«Νομίζω πως είστε πολύ αυτάρκης…» Όπως κάθε καλή

υποτακτική. «Εκτός απ’ όταν κοκκινίζετε φυσικά, κάτι πουσυμβαίνει συχνά. Μόνο που θα ήθελα να ξέρω για ποιο πράγμακοκκινίζετε». Να λοιπόν. Αυτό θα την παρακινήσει νααντιδράσει. Ρίχνοντας ένα κομματάκι μάφιν στο στόμα μου,περιμένω την απάντησή της.

«Κάνετε πάντα τέτοιες προσωπικές παρατηρήσεις;»Δεν είναι και τόσο προσωπικό αυτό. Σωστά; «Δεν το είχα

καταλάβει πως ήταν προσωπικές… Σας πρόσβαλα;»«Όχι».«Ωραία».«Αλλά είστε πολύ υπεροπτικός».«Έχω συνηθίσει να περνάει το δικό μου, Αναστάζια… Σε όλα

τα πράγματα».«Δεν αμφιβάλλω…» μουρμουρίζει και μετά θέλει να μάθει

γιατί δεν της ζήτησα να με φωνάζει με το μικρό μου όνομα.Ορίστε;Και τη θυμάμαι όταν έφευγε από το γραφείο μου, στο ασανσέρ

– και πώς ακούστηκε το όνομά μου βγαίνοντας από τα έξυπναχείλη της. Μήπως κατάφερε να δει μέσα μου; Μήπως μου πάειεπίτηδες κόντρα; Της λέω πως κανένας δε με φωνάζει Κρίστιαν,εκτός από την οικογένειά μου.

Δεν ξέρω καν αν είναι το πραγματικό μου όνομα.Άφησέ το αυτό, Γκρέυ.Αλλάζω θέμα. Θέλω να μάθω για κείνην.«Είστε μοναχοπαίδι;»

ΓΚΡΕΫ 47

Οι βλεφαρίδες της πεταρίζουν κάμποσες φορές προτούαπαντήσει πως είναι.

«Πείτε μου για τους γονείς σας».Σηκώνει τα μάτια της στον ουρανό, και αναγκάζομαι να

καταπολεμήσω την παρόρμηση να την κατσαδιάσω.«Η μητέρα μου μένει στην Τζόρτζια με τον καινούριο της

σύζυγο, τον Μπομπ. Ο πατριός μου μένει στο Μοντεσάνο».Φυσικά, τα ξέρω όλα αυτά από τον έλεγχο ιστορικού του

Γουέλτς, αλλά είναι σημαντικό να τα ακούσω από την ίδια. Ταχείλη της μαλακώνουν σ’ ένα στοργικό χαμόγελο όταν αναφέρειτον θετό της πατέρα.

«Ο πατέρας σας;» ρωτάω.«Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν μωρό».Για μια στιγμή εκτοξεύομαι στους εφιάλτες μου, κοιτάζοντας

ένα σώμα πεσμένο μπρούμυτα σ’ ένα λιγδιασμένο πάτωμα.«Λυπάμαι…» μουρμουρίζω.

«Δεν τον θυμάμαι» αποκρίνεται, επαναφέροντάς με στοπαρόν. Η έκφρασή της είναι καθαρή και φωτεινή, και ξέρω πωςο Ρέυμοντ Στιλ ήταν καλός πατέρας γι’ αυτό το κορίτσι. Η σχέσητης μητέρας της μαζί της, από την άλλη, είναι κάτι που μένει ναδούμε.

«Και η μητέρα σας ξαναπαντρεύτηκε;»Το γέλιο της είναι πικρό. «Θα μπορούσαμε να το πούμε κι

έτσι…» Δεν επεκτείνεται, όμως. Είναι μια από τις λίγες γυναίκεςπου έχω γνωρίσει η οποία μπορεί να μείνει σιωπηλή. Πράγμαυπέροχο, αλλά όχι αυτό που θέλω τη συγκεκριμένη στιγμή.

«Δεν είστε και πολύ αποκαλυπτική, ε;»«Ούτε κι εσείς» ξεγλιστράει.Ω δεσποινίς Στιλ. Ξεκινάει το παιχνίδι.Με μεγάλη χαρά κι ένα υπομειδίαμα της υπενθυμίζω πως μου

έχει πάρει ήδη συνέντευξη. «Μπορώ να θυμηθώ κάποιεςαδιάκριτες ερωτήσεις που μου κάνατε…»

Ναι. Με ρώτησες αν είμαι γκέι.Η δήλωσή μου έχει την επιθυμητή επίδραση, και αισθάνεται

αμηχανία. Αρχίζει να ψελλίζει κάποια πράγματα για τον εαυτότης, και μερικές λεπτομέρειες είναι αποκαλυπτικές. Η μητέρα

48 E. L. JAMES

της είναι αθεράπευτα ρομαντική. Υποθέτω πως μια γυναίκα στοντέταρτο γάμο της δίνει περισσότερη έμφαση στην ελπίδα παράστην πείρα. Είναι κι αυτή σαν τη μητέρα της; Δεν μπορώ ναπείσω τον εαυτό μου να τη ρωτήσει. Αν πει πως είναι, τότε δενέχω ελπίδα. Και δε θέλω να τελειώσει αυτή η συνέντευξη. Τηναπολαμβάνω πάρα πολύ.

Τη ρωτάω για τον θετό της πατέρα και επιβεβαιώνει τηδιαίσθησή μου. Είναι προφανές ότι τον αγαπάει. Το πρόσωπό τηςλάμπει όταν μιλάει γι’ αυτόν: τη δουλειά του (είναι μαραγκός),τα χόμπι του (του αρέσει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και τοψάρεμα). Προτίμησε να μείνει μαζί του όταν η μητέρα τηςπαντρεύτηκε τρίτη φορά.

Ενδιαφέρον.Ισιώνει τους ώμους της. «Πείτε μου για τους δικούς σας

γονείς» απαιτεί, σε μια προσπάθεια να στρέψει τη συζήτησημακριά από την οικογένειά της. Δε μου αρέσει να μιλάω για τηδική μου, οπότε της δίνω τις στοιχειώδεις λεπτομέρειες.

«Ο πατέρας μου είναι δικηγόρος, η μητέρα μου παιδίατρος.Ζουν στο Σιάτλ».

«Τι δουλειά κάνουν τα αδέρφια σας;»Θέλει να τα μάθει αυτά; Της δίνω τη σύντομη απάντηση, πως

ο Έλλιοτ ασχολείται με τις οικοδομές και η Μία σπουδάζειμαγειρική στο Παρίσι.

Ακούει συνεπαρμένη. «Απ’ ό,τι ακούω, το Παρίσι είναι πολύωραίο…» λέει με ονειροπόλο ύφος.

«Είναι όμορφο. Έχετε πάει;»«Δεν έχω βγει ποτέ από τις ηπειρωτικές Ηνωμένες

Πολιτείες...» Ο ρυθμός στη φωνή της πέφτει, παίρνονταςθλιμμένη χροιά. Θα μπορούσα να την πάω εκεί.

«Θα θέλατε να πάτε;»Πρώτα στο Κάμπο, τώρα στο Παρίσι; Συγκρατήσου, Γκρέυ.«Στο Παρίσι; Φυσικά! Στην πραγματικότητα, όμως, η χώρα

που θέλω να επισκεφθώ είναι η Αγγλία».Το πρόσωπό της φωτίζεται από την έξαψη. Η δεσποινίς Στιλ

θέλει να ταξιδέψει. Γιατί στην Αγγλία, όμως; τη ρωτάω.«Είναι η πατρίδα του Σαίξπηρ, της Όστεν, των αδερφών

ΓΚΡΕΫ 49

Μπροντέ, του Τόμας Χάρντυ. Θα ήθελα να δω τα μέρη πουενέπνευσαν αυτούς τους ανθρώπους να γράψουν τόσο υπέροχαβιβλία». Είναι φανερό πως αυτή είναι η πρώτη της αγάπη.

Τα βιβλία.Το είπε χτες στο Κλέυτονς. Αυτό σημαίνει πως

ανταγωνίζομαι τον Ντάρσυ, τον Ρότσεστερ και τον ΈιντζελΚλερ: απίθανους ρομαντικούς ήρωες. Να η απόδειξη πουχρειαζόμουν. Είναι αθεράπευτα ρομαντική, σαν τη μητέρα της –και το πράγμα δεν πρόκειται να δουλέψει. Για να κάνει ταπράγματα χειρότερα, κοιτάζει το ρολόι της.

Έχει τελειώσει.Την τίναξα στον αέρα αυτήν τη δουλειά.«Καλύτερα να πηγαίνω… Έχω διάβασμα».Προσφέρομαι να τη συνοδέψω έως το αυτοκίνητο της φίλης

της, κάτι που σημαίνει πως πρέπει να περπατήσω πίσω στοξενοδοχείο ώστε να υποστηρίξω την υπόθεσή μου.

Πρέπει, όμως, να την υποστηρίξω;«Ευχαριστώ για το τσάι, κύριε Γκρέυ» λέει.«Παρακαλώ, Αναστάζια. Ευχαρίστησή μου». Τη στιγμή που το

λέω, συνειδητοποιώ πως τα τελευταία είκοσι λεπτά ήταν…απολαυστικά. Χαρίζοντάς της το πιο εκτυφλωτικό χαμόγελόμου, εγγυημένα αφοπλιστικό, της προσφέρω το χέρι μου.Ελάτε!» προσθέτω. Παίρνει το χέρι μου, και περπατώντας πίσωπρος το Χίθμαν, δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου πόσοευχάριστη είναι η αίσθηση του χεριού της μέσα στο δικό μου.

Ίσως θα μπορούσε να δουλέψει αυτό το πράγμα.«Φοράτε πάντα τζιν;» ρωτάω.«Κατά κύριο λόγο» απαντάει, και χάνει δύο πόντους: μια

αδιόρθωτα ρομαντική που φοράει μόνο τζιν…Μου αρέσουν οι γυναίκες μου με φούστες. Μου αρέσουν

προσιτές.«Έχετε κοπέλα;» ρωτάει στα καλά καθούμενα, και είναι ο

τρίτος πόντος. Φεύγω από αυτή την εκκολαπτόμενη σχέση.Θέλει ρομάντζο, κι αυτό εγώ δεν μπορώ να της το προσφέρω.

«Όχι, Αναστάζια... Δεν είναι στο στιλ μου να έχω κοπέλα».Με ένα ξαφνικό κατσούφιασμα, γυρίζει απότομα και

50 E. L. JAMES

σκουντουφλάει στον δρόμο.«Γαμώτο, Άνα!» φωνάζω και την τραβάω προς το μέρος μου,

για να μην πέσει στις ρόδες ενός ηλίθιου ποδηλάτη που τρέχειιλιγγιωδώς ανάποδα στον δρόμο.

Ξαφνικά είναι στην αγκαλιά μου, γαντζωμένη από τουςδικέφαλούς μου, κοιτάζοντάς με κατάματα. Στα μάτια της λάμπειη έκπληξη, και προσέχω πρώτη φορά ένα πιο σκούρο μπλεδαχτυλίδι γύρω από τις ίριδές της· είναι όμορφα, πιο όμορφααπό τόσο κοντά. Οι κόρες της διαστέλλονται, και ξέρω πως θαμπορούσα να πέσω μέσα στο βλέμμα της και να μη γυρίσω ποτέ.

Παίρνει βαθιά ανάσα.«Είσαι καλά;» Η φωνή μου ακούγεται ξένη και μακρινή και

συνειδητοποιώ πως με αγγίζει και δε με νοιάζει. Τα δάχτυλά μουχαϊδεύουν το μάγουλό της. Το δέρμα της είναι απαλό και λείο, κιέτσι όπως χαϊδεύω με τον αντίχειρά μου το κάτω χείλος της, ηανάσα μου πιάνεται στον λαιμό μου. Το σώμα της είναικολλημένο στο δικό μου, και η αίσθηση του στήθους της και τηςζεστασιάς της μέσα από το πουκάμισό μου είναι διεγερτική. Έχειένα δροσερό, υγιές άρωμα που μου θυμίζει τον κήπο με τιςμηλιές του παππού μου. Κλείνοντας τα μάτια μου, εισπνέω,εντυπώνοντας στη μνήμη το άρωμά της. Όταν τα ανοίγω ξανά,εξακολουθεί να έχει τη ματιά της καρφωμένη πάνω μου,εκλιπαρώντας με, ικετεύοντάς με, με το βλέμμα της στο στόμαμου.

Σκατά! Θέλει να τη φιλήσω.Και το θέλω κι εγώ. Έστω μία φορά. Τα χείλη της είναι

μισάνοιχτα, έτοιμα, περιμένουν. Το στόμα της ήταν πρόθυμοκάτω από τον αντίχειρά μου.

Όχι. Όχι. Όχι! Μην το κάνεις αυτό, Γκρέυ.Δεν είναι το κορίτσι που σου ταιριάζει.Θέλει αγάπες και λουλούδια, κι εσύ δεν τις κάνεις αυτές τις

μαλακίες.Κλείνω τα μάτια μου για να σβήσω την εικόνα της και να

πολεμήσω τον πειρασμό, κι όταν τα ανοίγω πάλι, έχω πάρει τηναπόφασή μου.

«Αναστάζια, πρέπει να μείνεις μακριά μου. Δεν είμαι ο

ΓΚΡΕΫ 51

κατάλληλος άνθρωπος για σένα…»Το μικρό ν σχηματίζεται ανάμεσα στα φρύδια της, και νομίζω

πως έχει σταματήσει να αναπνέει.«Πάρε ανάσα, Αναστάζια. Πάρε ανάσα…» Πρέπει να την

αφήσω προτού κάνω τίποτε ανόητο, αλλά η απροθυμία μου μεεκπλήσσει. Θέλω να την κρατήσω λίγο ακόμα. «Θα σε στήσωστα πόδια σου και θα σ’ αφήσω…» Κάνω ένα βήμα πίσω, κιεκείνη ξεκολλάει από πάνω μου, αλλά κατά παράξενο τρόπο δενιώθω καμία ανακούφιση. Γλιστράω τα χέρια μου στους ώμουςτης, για να βεβαιωθώ πως μπορεί να σταθεί. Η έκφρασή τηςσκοτεινιάζει από ταπείνωση. Νιώθει εξευτελισμένη από τηναπόρριψή μου.

Διάολε… Δεν ήθελα να σε πληγώσω.«Εντάξει είμαι» λέει, με την απογοήτευση να αντηχεί στον

κοφτό τόνο της. Είναι τυπική και απόμακρη, αλλά δεν τραβιέταιαπό την αγκαλιά μου. «Ευχαριστώ…» προσθέτει.

«Για ποιο πράγμα;»«Που μ’ έσωσες…»Και θέλω να της πω ότι τη σώζω από μένα… Πως είναι μια

ευγενική χειρονομία, αλλά δεν είναι αυτό που θέλει να ακούσει.«Εκείνος ο ηλίθιος πήγαινε ανάποδα!» αποκρίνομαι. «Ευτυχώςπου ήμουν εδώ. Δε θέλω ούτε να σκέφτομαι τι θα μπορούσε νασου έχει συμβεί…» Τώρα είμαι εγώ που ψελλίζω καιεξακολουθώ να μην μπορώ να την αφήσω. Προσφέρομαι νακαθίσω μαζί της στο ξενοδοχείο, ξέροντας πως είναι ένα κόλπογια να παρατείνω τον χρόνο μου μαζί της, και μόνο τότε τηναφήνω.

Κουνάει το κεφάλι, με την πλάτη ολόισια, και τυλίγει τα χέριαγύρω της προστατευτικά. Έπειτα από λίγο ορμάει και διασχίζειτον δρόμο, και αναγκάζομαι να τρέξω πίσω της για να τηνπρολάβω.

Όταν φτάνουμε στο ξενοδοχείο, στρέφεται και με κοιτάζειξανά, ψύχραιμη. «Ευχαριστώ για το τσάι και τη φωτογράφιση…»Με ατενίζει ήρεμα, και στα σωθικά μου φουντώνουν τύψεις.

«Αναστάζια… Εγώ…» Δεν μπορώ να σκεφτώ τι να πω, εκτόςαπό συγγνώμη.

52 E. L. JAMES

«Τι, Κρίστιαν;» πετάει απότομα.Όπα. Έχει θυμώσει μαζί μου και βάζει όση περιφρόνηση

μπορεί σε κάθε συλλαβή του ονόματός μου. Αυτό είναικαινούριο. Και φεύγει. Και δε θέλω να φύγει.

«Καλή τύχη με τις εξετάσεις σου…»Τα μάτια της αστράφτουν πληγωμένα και αγανακτισμένα.

«Ευχαριστώ…» αποκρίνεται χαμηλόφωνα, και ο τόνος τηςεκπέμπει περιφρόνηση. «Αντίο, κύριε Γκρέυ».

Κάνει μεταβολή και βαδίζει με μεγάλες δρασκελιές προς τουπόγειο γκαράζ. Την παρακολουθώ να φεύγει, ελπίζοντας ότι θαμου ρίξει ένα δεύτερο βλέμμα, αλλά δεν το κάνει. Εξαφανίζεταιμέσα στο κτίριο, αφήνοντας πίσω της ένα ίχνος τύψεων, τηνανάμνηση των όμορφων γαλάζιων ματιών της και την ευωδιάενός κήπου με μηλιές το φθινόπωρο.

ΓΚΡΕΫ 53

[ΠΕΜΠΤΗ 19 ΜΑΪΟΥ 2011]

ΟΧΙ! Η ΚΡΑΥΓΗ ΜΟΥ αναπηδά στους τοίχους του υπνοδωματίουκαι με ξυπνάει από τον εφιάλτη μου. Είμαι κάθιδρος, με τηνμπόχα της ξεθυμασμένης μπίρας, των τσιγάρων και της φτώχειαςστα ρουθούνια μου κι έναν επίμονο τρόμο για τη μεθυσμένη βία.Ανακάθομαι και χώνω το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια μου,προσπαθώντας να ηρεμήσω τους αυξημένους παλμούς και τηνακανόνιστη ανάσα μου. Το ίδιο γίνεται εδώ και τέσσερα βράδια.Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι. Είναι 3:00 π.μ.

Έχω δύο κρίσιμες συσκέψεις αύριο… σήμερα… καιχρειάζομαι καθαρό μυαλό και λίγο ύπνο. Γαμώτο, και τι δε θα’δινα για έναν καλό ολονύχτιο ύπνο. Κι έχω και μια παρτίδακωλογκόλφ με τον Μπαστίγ. Πρέπει να ακυρώσω το γκολφ· ησκέψη πως θα παίξω και θα χάσω μου μαυρίζει την ήδη άθλιαδιάθεσή μου.

Σηκώνομαι τρικλίζοντας από το κρεβάτι και σέρνω τα πόδιαμου στον διάδρομο, φτάνοντας στην κουζίνα. Γεμίζω ένα ποτήρινερό, και το μάτι μου πιάνει το είδωλό μου, ντυμένο μόνο με τοπαντελόνι της πιτζάμας, να καθρεφτίζεται στον γυάλινο τοίχοστην άλλη άκρη του δωματίου. Αποστρέφω αηδιασμένος τοβλέμμα μου.

Την απέρριψες.Σε ήθελε.Κι εσύ την απέρριψες.Ήταν για το δικό της καλό.

54 E. L. JAMES

Αυτό με διαολίζει μέρες τώρα. Το όμορφο πρόσωπό τηςεμφανίζεται στο μυαλό μου απροειδοποίητα, χλευάζοντάς με. Ανείχε γυρίσει ο τρελογιατρός μου από τις διακοπές του στηνΑγγλία, θα μπορούσα να του τηλεφωνήσω. Οιψυχοασυναρτησίες του θα με έκαναν να πάψω να νιώθω τόσοχάλια.

Γκρέυ, ήταν απλώς ένα όμορφο κορίτσι.Μπορεί να χρειάζομαι λίγη ψυχαγωγία: μια καινούρια

υποτακτική ίσως. Έχει περάσει πολύς καιρός από τη Σουζάννα.Σκέφτομαι την πιθανότητα να τηλεφωνήσω στην Ελένα το πρωί.Πάντα μου βρίσκει κατάλληλες υποψήφιες. Η αλήθεια, όμως,είναι πως δε θέλω καμία καινούρια.

Θέλω την Άνα.Η απογοήτευσή της, η πληγωμένη αγανάκτησή της και η

περιφρόνησή της μένουν μέσα μου. Έφυγε χωρίς να ρίξει έναβλέμμα πίσω της. Ίσως της δημιούργησα ελπίδες ζητώντας τηςνα πάμε για καφέ, απλώς για να την απογοητεύσω στη συνέχεια.

Ίσως θα έπρεπε να βρω έναν τρόπο να ζητήσω συγγνώμη.Κατόπιν μπορώ να ξεχάσω όλο αυτό το θλιβερό επεισόδιο και ναβγάλω την κοπέλα από το μυαλό μου. Αφήνοντας το ποτήριστον νεροχύτη για να το πλύνει η οικονόμος μου, σέρνομαι πίσωστο κρεβάτι.

ΤΟ ΡΑΔΙΟΞΥΠΝΗΤΗΡΙ ζωντανεύει απότομα στις 5:45, ενώ έχω ταμάτια μου καρφωμένα στο ταβάνι. Δεν έχω κοιμηθεί και είμαιεξαντλημένος.

Γαμώτο! Είναι γελοίο.Το πρόγραμμα στο ραδιόφωνο είναι ένας ευπρόσδεκτος

περισπασμός έως τη δεύτερη είδηση. Είναι για την πώληση ενόςσπάνιου χειρογράφου: ένα μισοτελειωμένο μυθιστόρημα τηςΤζέιν Όστεν με τίτλο The Watsons, που βγαίνει σε δημοπρασίαστο Λονδίνο.

Βιβλία, είπε.Χριστέ μου… Ακόμα και τα νέα μού θυμίζουν τη μικρή

δεσποινίδα Βιβλιοφάγο.Είναι μια αθεράπευτα ρομαντική που αγαπάει τους Άγγλους

ΓΚΡΕΫ 55

κλασικούς. Από την άλλη, κι εγώ το ίδιο, αλλά γιαδιαφορετικούς λόγους. Δεν έχω καμία πρώτη έκδοση της ΤζέινΌστεν ή των Μπροντέ, εδώ που τα λέμε… Αλλά έχω δύοΤόμας Χάρντυ.

Φυσικά! Αυτό είναι. Να τι μπορώ να κάνω.Έπειτα από λίγο βρίσκομαι στη βιβλιοθήκη μου με τον Τζουντ

τον αφανή και μια κασετίνα με τους τρεις τόμους της Tess of thed’Urbervilles απλωμένα στο τραπέζι του μπιλιάρδου μπροστάμου. Και τα δύο είναι θλιβερά βιβλία, με τραγικό θέμα. ΟΧάρντυ είχε σκοτεινή, διεστραμμένη ψυχή.

Σαν και μένα.Διώχνω τη σκέψη με ένα τίναγμα του κεφαλιού και εξετάζω

τα βιβλία. Παρόλο που το Τζουντ βρίσκεται σε καλύτερηκατάσταση, δεν υπάρχει συναγωνισμός. Στο Τζουντ δεν υπάρχειλύτρωση, οπότε θα της στείλω το Tess, με μια κατάλληληπερικοπή. Ξέρω πως δεν είναι το πιο ρομαντικό βιβλίο, αν λάβεικανείς υπόψη του τα κακά που πέφτουν πάνω στην ηρωίδα,αλλά παίρνει μια σύντομη γεύση από ρομαντική αγάπη στοβουκολικό ειδυλλιακό τοπίο της αγγλικής εξοχής. Και η Τεςεκδικείται τον άντρα που την αδίκησε.

Δεν είναι αυτό το θέμα, όμως. Η Άνα ανέφερε τον Χάρντυως αγαπημένο της, και είμαι σίγουρους πως όχι απλώς δεν έχειαποκτήσει, αλλά ούτε καν έχει δει ποτέ μια πρώτη έκδοση.

Ακούγεστε σαν ο απόλυτος καταναλωτής. Η επικριτική τηςαπάντηση στη διάρκεια της συνέντευξης επιστρέφει και μεστοιχειώνει. Ναι. Μου αρέσει να έχω στην κατοχή μουπράγματα, πράγματα των οποίων η αξία θα αυξηθεί, όπως είναιοι πρώτες εκδόσεις.

Νιώθοντας πιο ήρεμος και ψύχραιμος και κάπωςευχαριστημένος από τον εαυτό μου, κατευθύνομαι πάλι προς τηνντουλάπα μου και φοράω τα ρούχα του τρεξίματος.

ΣΤΟ ΠΙΣΩ ΚΑΘΙΣΜΑ του αυτοκινήτου ξεφυλλίζω τον πρώτο τόμοτης πρώτης έκδοσης της Tess ψάχνοντας για μια περικοπή καιταυτόχρονα αναρωτιέμαι πότε είναι το τελευταίο διαγώνισμα τηςΆνα. Διάβασα το βιβλίο πριν από χρόνια και θυμάμαι αμυδρά

56 E. L. JAMES

την υπόθεση. Τα μυθιστορήματα ήταν το καταφύγιό μου ότανήμουν έφηβος. Στη μητέρα μου φαινόταν πάντα παράξενο πουδιάβαζα· ο Έλλιοτ δε διάβαζε και πολύ. Λαχταρούσα τη διαφυγήπου μου πρόσφεραν τα μυθιστορήματα. Αυτός δε χρειαζότανδιαφυγή.

«Κύριε Γκρέυ» με διακόπτει ο Τέυλορ. «Φτάσαμε, κύριε».Βγαίνει από το αυτοκίνητο και μου ανοίγει την πόρτα. «Θα είμαιαπέξω στις δύο, ώστε να σας πάω για γκολφ».

Γνέφω καταφατικά και κατευθύνομαι προς το Κτίριο Γκρέυ,με τα βιβλία χωμένα κάτω από τη μασχάλη μου. Η νεαρήρεσεψιονίστ με χαιρετάει με ένα τσαχπίνικο κούνημα τουχεριού.

Κάθε μέρα… Σαν κακόγουστος σκοπός που επαναλαμβάνεται.Αγνοώντας την, προχωράω προς το ασανσέρ που θα με

οδηγήσει κατευθείαν στον όροφό μου.«Καλημέρα, κύριε Γκρέυ» με χαιρετάει ο Μπάρρυ από την

ασφάλεια και πιέζει το κουμπί για να καλέσει το ασανσέρ.«Πώς είναι ο γιος σου, Μπάρρυ;»«Καλύτερα, κύριε».«Χαίρομαι που το ακούω».Μπαίνω στο ασανσέρ, που εκτοξεύεται προς το δωδέκατο

πάτωμα. Η Άντρια είναι εκεί για να με προϋπαντήσει.«Καλημέρα, κύριε Γκρέυ. Η Ρος θέλει να σας δει,

προκειμένου να συζητήσετε το σχέδιο για το Νταρφούρ. ΟΜπάρνυ θέλει μερικά λεπτά…»

Σηκώνω το χέρι μου για να την κάνω να σωπάσει. «Ξέχνα τααυτά προς το παρόν. Βρες μου τον Γουέλτς στο τηλέφωνο καιμάθε πότε γυρίζει ο Φλυν από διακοπές. Μόλις μιλήσω στονΓουέλτς, μπορούμε να συνεχίσουμε με το πρόγραμμα τηςμέρας».

«Μάλιστα, κύριε».«Και χρειάζομαι έναν διπλό εσπρέσο. Πες στην Ολίβια να μου

τον φτιάξει».Κοιτάζοντας, όμως, ολόγυρα, προσέχω πως η Ολίβια λείπει.

Ανακούφιση. Αυτό το κορίτσι πάντα μπλέκεται στα πόδια μουκαι είναι εκνευριστικό.

ΓΚΡΕΫ 57

«Θέλετε γάλα, κύριε;» ρωτάει η Άντρια.Καλό κορίτσι. Της χαμογελάω.«Όχι σήμερα». Μου αρέσει να τις βάζω συνεχώς να

μαντεύουν πώς πίνω τον καφέ μου.«Πολύ ωραία, κύριε Γκρέυ». Φαίνεται ευχαριστημένη από

τον εαυτό της, και με το δίκιο της. Είναι η καλύτερη προσωπικήβοηθός που είχα ποτέ.

Έπειτα από τρία λεπτά μού δίνει τον Γουέλτς στο τηλέφωνο.«Γουέλτς;»«Κύριε Γκρέυ».«Ο έλεγχος ιστορικού που μου έκανες την περασμένη

εβδομάδα. Αναστάζια Στιλ. Φοιτήτρια στο ΚΠΟ».«Μάλιστα, κύριε. Θυμάμαι».«Θα ήθελα να μάθεις πότε είναι το τελευταίο της διαγώνισμα

για το πτυχίο και να με ενημερώσεις κατά προτεραιότητα».«Πολύ καλά, κύριε. Κάτι άλλο;»«Όχι. Μόνο αυτό». Κλείνω το τηλέφωνο και καρφώνω τα

μάτια μου στα βιβλία στο γραφείο μου. Πρέπει να βρω μιαπερικοπή.

Η ΡΟΣ, το νούμερο δύο μου και γενική διευθύντρια τωνεπιχειρήσεών μου, είναι χείμαρρος. «Παίρνουμε την άδεια απότις σουδανικές Αρχές για να μεταφέρουμε τα φορτία στο ΠορτΣουδάν. Αλλά οι επαφές μας επί του εδάφους είναι διστακτικέςσε ό,τι αφορά το ταξίδι διά ξηράς προς το Νταρφούρ. Κάνουνμια αξιολόγηση κινδύνου ώστε να δουν πόσο εφικτό είναι». Ηδιοικητική μέριμνα μάλλον είναι δύσκολη· η συνηθισμένη τηςχαρούμενη διάθεση απουσιάζει.

«Θα μπορούσαμε πάντα να κάνουμε εναέριες ρίψεις».«Κρίστιαν, το κόστος μιας εναέριας ρίψης…»«Το ξέρω. Για να δούμε τι θα μας πουν οι φίλοι μας από τις

ΜΚΟ».«Εντάξει…» αποκρίνεται και αναστενάζει. «Περιμένω επίσης

την άδεια από το υπουργείο Εξωτερικών».Υψώνω τα μάτια μου στον ουρανό. Γαμημένη γραφειοκρατία.

«Αν πρέπει να λαδώσουμε κάποιους –ή να βάλουμε τον

58 E. L. JAMES

γερουσιαστή Μπλαντίνο να παρέμβει– πες το μου».«Λοιπόν, το επόμενο θέμα είναι πού θα εγκαταστήσουμε το

καινούριο εργοστάσιο. Ξέρεις πως οι φορολογικές ελαφρύνσειςστο Ντιτρόιτ είναι τεράστιες. Σου έστειλα μια περίληψη».

«Το ξέρω. Αλλά, Θεέ μου, είναι ανάγκη να γίνει στοΝτιτρόιτ;»

«Δεν ξέρω τι έχεις εναντίον του συγκεκριμένου μέρους.Πληροί τα κριτήριά μας».

«Εντάξει, βάλε τον Μπιλ να ελέγξει πιθανές εγκαταλειμμένεςβιομηχανικές περιοχές, για να δούμε μήπως κάποιος άλλοςδήμος προσφέρει πιο ευνοϊκούς όρους».

«Ο Μπιλ έχει στείλει ήδη εκεί τη Ρουθ, για να συναντηθεί μετον Οργανισμό Αξιοποίησης Εγκαταλειμμένων Περιοχών τουΝτιτρόιτ, που δε θα μπορούσε να είναι πιο πρόθυμη, αλλά θαζητήσω από τον Μπιλ να κάνει έναν τελευταίο έλεγχο».

Το τηλέφωνό μου βουίζει.«Ναι!» γρυλίζω στην Άντρια – ξέρει πως σιχαίνομαι να με

διακόπτουν σε μια σύσκεψη.«Έχω τον Γουέλτς στη γραμμή».Το ρολόι μου λέει 11:30. Ταχύτατος. «Δώσ’ μου τον».Κάνω νόημα στη Ρος να μείνει.«Κύριε Γκρέυ;»«Γουέλτς. Τι νέα;»«Το τελευταίο διαγώνισμα της δεσποινίδας Στιλ είναι αύριο,

είκοσι Μαΐου».Γαμώτο! Δεν έχω πολύ χρόνο.«Ωραία. Αυτό μόνο ήθελα να ξέρω». Κλείνω το τηλέφωνο.«Ρος, κάνε μισό λεπτό υπομονή».Σηκώνω το τηλέφωνο. Η Άντρια απαντάει αμέσως.«Άντρια, χρειάζομαι μια λευκή κάρτα για να γράψω ένα

μήνυμα μέσα στην επόμενη ώρα» λέω και το κλείνω. «Ωραία.Ρος, πού είχαμε μείνει;»

ΣΤΙΣ 12:30 Η ΟΛΙΒΙΑ μπαίνει σέρνοντας τα πόδια της στο γραφείομου με το μεσημεριανό. Είναι μια ψηλή λυγερή κοπέλα μεόμορφο πρόσωπο. Δυστυχώς, είναι πάντα λάθος στραμμένο

ΓΚΡΕΫ 59

προς το μέρος μου με λαχτάρα. Κουβαλάει έναν δίσκο με κάτιπου ελπίζω να είναι φαγώσιμο. Έπειτα από ένα πολυάσχολο πρωίείμαι πολύ πεινασμένος. Τρέμει καθώς το αφήνει στο γραφείομου.

Τονοσαλάτα. Εντάξει. Δεν τα έκανε μαντάρα αυτήν τη φορά.Αφήνει επίσης στο γραφείο μου τρεις διαφορετικές λευκές

κάρτες, όλες διαφορετικού μεγέθους, με τους αντίστοιχουςφακέλους.

«Ωραία…» μουρμουρίζω. Τώρα φύγε. Σπεύδει να βγει έξω.Τρώω μια μπουκιά τόνο για να κατευνάσω την πείνα μου και

ύστερα πιάνω την πένα μου. Έχω διαλέξει μια περικοπή. Μιαπροειδοποίηση. Έκανα τη σωστή επιλογή όταν απομακρύνθηκααπό αυτή. Δεν είναι όλοι οι άντρες ρομαντικοί ήρωες. Θααφαιρέσω τη λέξη «άντρες». Θα καταλάβει.

Γιατί δε μου είπες πως υπήρχε κίνδυνος;Γιατί δε με προειδοποίησες;Οι κυρίες γνωρίζουν από τι να φυλάγονται,επειδή διαβάζουν μυθιστορήματαπου τους λένε γι’ αυτά τα κόλπα…

Βάζω την κάρτα στον φάκελο και πάνω του γράφω τη

διεύθυνση της Άνα, που είναι χαραγμένη στη μνήμη μου από τονέλεγχο ιστορικού του Γουέλτς. Χτυπάω το κουδούνι για τηνΆντρια.

«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ».«Μπορείς να έρθεις, σε παρακαλώ;»«Μάλιστα, κύριε».Εμφανίζεται στην πόρτα μου έπειτα από λίγο. «Κύριε Γκρέυ;»«Πάρε αυτά, συσκεύασέ τα και στείλ’ τα στην Αναστάζια Στιλ,

την κοπέλα που μου πήρε συνέντευξη την προηγούμενηεβδομάδα. Να η διεύθυνση».

«Αμέσως, κύριε Γκρέυ».«Πρέπει να έχουν φτάσει μέχρι αύριο το αργότερο».«Μάλιστα, κύριε. Τίποτε άλλο;»

60 E. L. JAMES

«Ναι. Βρες μου άλλα να τα αντικαταστήσω».«Αυτά τα βιβλία;»«Ναι. Πρώτες εκδόσεις. Βάλε την Ολίβια να το κάνει».«Ποια βιβλία είναι;»«Tess of the d’Urbervilles».«Μάλιστα, κύριε…» Μου χαρίζει ένα σπάνιο χαμόγελο και

βγαίνει από το γραφείο μου.Γιατί χαμογελάει;Ποτέ δε χαμογελάει. Διώχνοντας τη σκέψη, αναρωτιέμαι αν

θα είναι η τελευταία φορά που βλέπω τα βιβλία και πρέπει ναπαραδεχτώ πως βαθιά μέσα μου ελπίζω πως όχι.

ΓΚΡΕΫ 61

[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20 ΜΑΪΟΥ 2011]

ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ ΚΑΛΑ πρώτη φορά έπειτα από πέντε μέρες. Μπορείνα αισθάνομαι το κλείσιμο που είχα ελπίσει τώρα που έστειλαεκείνα τα βιβλία στην Αναστάζια. Καθώς ξυρίζομαι, ο μαλάκαςστον καθρέφτη μού ανταποδίδει το βλέμμα με ψυχρά γκρίζαμάτια.

Ψεύτη.Γαμώτο!Εντάξει. Εντάξει. Ελπίζω να τηλεφωνήσει. Έχει τον αριθμό

μου.Η κυρία Τζόουνς σηκώνει το βλέμμα της όταν μπαίνω στην

κουζίνα.«Καλημέρα, κύριε Γκρέυ».«Μέρα, Γκέιλ».«Τι θα θέλατε για πρωινό;»«Θα φάω μια ομελέτα. Ευχαριστώ». Κάθομαι στον πάγκο της

κουζίνας όσο μου ετοιμάζει το φαγητό μου και ξεφυλλίζω τηWall Street Journal και τη New York Times και μετά εντρυφώ στηSeattle Times. Όσο είμαι χαμένος στις εφημερίδες μου, ακούγεταιβόμβος από το τηλέφωνό μου.

Είναι ο Έλλιοτ. Τι διάολο θέλει άραγε ο μεγάλος μουαδερφός;

«Έλλιοτ;»«Μάγκα μου. Πρέπει να φύγω από το Σιάτλ αυτό το

Σαββατοκύριακο. Αυτή η γκόμενα μου έχει πρήξει τα παπάρια

62 E. L. JAMES

και πρέπει να την κάνω».«Τα παπάρια;»«Ναι. Θα το ήξερες αν είχες».Αγνοώ τον χλευασμό του και μετά μου έρχεται μια πανούργα

σκέψη. «Τι θα έλεγες αν πηγαίναμε για πεζοπορία στο Πόρτλαντ;Θα μπορούσαμε να πάμε σήμερα το απόγευμα. Να μείνουμε εκεί.Να γυρίσουμε πίσω την Κυριακή».

«Καλό ακούγεται. Με το τσόπερ ή θες να οδηγήσεις;»«Ελικόπτερο είναι, Έλλιοτ. Και θα πάμε με το αυτοκίνητό

μου. Έλα από το γραφείο την ώρα του φαγητού και θα φύγουμε».«Ευχαριστώ, αδέρφι. Σου χρωστάω χάρη!» Ο Έλλιοτ κλείνει.Ο Έλλιοτ δυσκολευόταν πάντα να συγκρατηθεί. Όπως και οι

γυναίκες με τις οποίες συναναστρέφεται: όποια κι αν είναι ηάτυχη κοπέλα, είναι άλλη μία στον μεγάλο, πολύ μεγάλο,κατάλογο των περιστασιακών δεσμών του.

«Κύριε Γκρέυ. Τι θα θέλατε για φαγητό το Σαββατοκύριακο;»«Ετοίμασε απλώς κάτι ελαφρύ και άσ’ το στο ψυγείο. Μπορεί

να γυρίσω το Σάββατο».Ή μπορεί και όχι.Δε σου έριξε δεύτερη ματιά, Γκρέυ.Έχοντας περάσει μεγάλο μέρος της επαγγελματικής μου ζωής

με το να διαχειρίζομαι τις προσδοκίες των άλλων, θα έπρεπε ναείμαι καλύτερος στη διαχείριση των δικών μου.

Ο ΕΛΛΙΟΤ ΚΟΙΜΑΤΑΙ στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής για τοΠόρτλαντ. Ο καημένος ο χαζοβιόλης πρέπει να είναιξεθεωμένος. Δουλεύει και πηδάει: αυτός είναι ο λόγος ύπαρξηςτου Έλλιοτ. Έχει ξαπλάρει στη θέση του συνοδηγού καιροχαλίζει.

Ωραία παρέα θα είναι.Θα είναι περασμένες τρεις όταν θα φτάσουμε στο Πόρτλαντ,

οπότε παίρνω την Άντρια στο hands-free.«Κύριε Γκρέυ» απαντάει στο δεύτερο κουδούνισμα.«Μπορείς να κανονίσεις να παραδοθούν δύο μάουντεν μπάικ

στο Χίθμαν;»«Τι ώρα, κύριε;»

ΓΚΡΕΫ 63

«Στις τρεις».«Τα ποδήλατα είναι για σας και τον αδερφό σας;»«Ναι».«Ο αδερφός σας είναι περίπου 1,88;»«Ναι».«Θα το φροντίσω αμέσως».«Ωραία». Κλείνω και μετά παίρνω τον Τέυλορ.«Κύριε Γκρέυ» απαντάει στο πρώτο κουδούνισμα.«Τι ώρα θα είσαι εδώ;»«Θα κάνω τσεκ ιν γύρω στις εννιά απόψε».«Θα φέρεις το R8;»«Ευχαρίστως, κύριε». Ο Τέυλορ έχει κι αυτός μανία με τα

αυτοκίνητα.«Ωραία». Τερματίζω την κλήση και δυναμώνω την ένταση

της μουσικής. Για να δούμε αν ο Έλλιοτ μπορεί να κοιμηθεί ότανπαίζουν οι Verve.

Καθώς κατεβαίνουμε τον Ι-5 με σταθερή ταχύτητα, η έξαψήμου αυξάνεται.

Παραδόθηκαν άραγε τα βιβλία; Μπαίνω στον πειρασμό ναξαναπάρω την Άντρια, αλλά ξέρω πως της έχω αφήσει ένα κάροδουλειά. Άλλωστε δε θέλω να δώσω στο προσωπικό μουαφορμή για κουτσομπολιό. Συνήθως δεν κάνω τέτοιες μαλακίες.

Γιατί τα έστειλες καν;Επειδή θέλω να την ξαναδώ.Περνάμε την έξοδο για Βανκούβερ και αναρωτιέμαι αν έχει

τελειώσει το διαγώνισμά της.«Έι, φίλε… Πού είμαστε;»«Για δες, ξυπνάει…» μουρμουρίζω. «Κοντεύουμε. Θα

κάνουμε μάουντεν μπάικινγκ».«Μπα;»«Ναι».«Καλή φάση. Θυμάσαι που μας πήγαινε ο μπαμπάς;»«Αχά…» Κουνάω το κεφάλι μου στην ανάμνηση. Ο πατέρας

μου είναι πολυμαθής, πραγματικός αναγεννησιακός άνθρωπος:ακαδημαϊκός, αθλητικός, αισθάνεται άνετα στην πόλη, ακόμα πιοάνετα στην εξοχή. Αγκάλιασε τρία υιοθετημένα παιδιά… Κι εγώ

64 E. L. JAMES

είμαι αυτό που δε δικαίωσα τις προσδοκίες του.Αλλά προτού φτάσω στην εφηβεία, ήμαστε δεμένοι. Ήταν ο

ήρωάς μου. Του άρεσε να μας πηγαίνει για κάμπινγκ και για όλεςτις υπαίθριες δραστηριότητες που τώρα μου αρέσουν:ιστιοπλοΐα, καγιάκ, ποδήλατο, όλα τα κάναμε.

Η εφηβεία τα κατέστρεψε όλα αυτά για μένα.«Σκέφτηκα πως, αν φτάναμε αργά το απόγευμα, δε θα

προλαβαίναμε να πάμε για πεζοπορία».«Σωστή σκέψη».«Λοιπόν, ποια προσπαθείς να αποφύγεις;»«Φίλε, είμαι τύπος αγάπα-τες-και-παράτα-τες. Το ξέρεις.

Χωρίς δεσμεύσεις. Δεν ξέρω… Οι γκόμενες μαθαίνουν πωςέχεις δική σου επιχείρηση και αρχίζουν να έχουν τρελές ιδέες».Μου ρίχνει μια λοξή ματιά. «Έχεις δίκιο που κρατάς το πουλίσου για τον εαυτό σου».

«Δε νομίζω πως μιλάμε για το δικό μου πουλί. Μιλάμε για τοδικό σου και για το ποια βρισκόταν στη μυτερή του άκρη τώρατελευταία».

Ο Έλλιοτ γελάει πνιχτά. «Έχω χάσει τον λογαριασμό… Ενπάση περιπτώσει, αυτά για μένα. Πώς είναι ο ενδιαφέρωνκόσμος του εμπορίου και των υψηλών χρηματοοικονομικών;»

«Πραγματικά θες να μάθεις;» Του ρίχνω ένα βλέμμα.«Μπα…» ψιθυρίζει, και γελάω με την απάθειά του και την

έλλειψη ευγλωττίας.«Πώς πάνε οι δουλειές;» ρωτάω.«Κάνεις έλεγχο για την επένδυσή σου;»«Πάντα». Αυτή είναι η δουλειά μου.«Σημειώσαμε πρόοδο στο σχέδιο Σποκάνι Έντεν την

περασμένη εβδομάδα και είναι μέσα στις προθεσμίες. Από τηνάλλη, όμως, έχει περάσει μόνο μία εβδομάδα».

Υψώνει τους ώμους. Κάτω από το κάπως απερίσκεπτοπαρουσιαστικό του ο αδερφός μου είναι ένας οικολόγοςπολεμιστής. Το πάθος του για τη βιώσιμη ανάπτυξη δίνει θέματαγια μερικές ζωηρές κυριακάτικες οικογενειακές συζητήσεις τηνώρα του φαγητού, και το τελευταίο του σχέδιο είναι μιαοικολογικά φιλική αειφόρος οικοδομική ανάπτυξη χαμηλού

ΓΚΡΕΫ 65

κόστους βόρεια του Σιάτλ.«Ελπίζω να εγκαταστήσω αυτό το καινούριο σύστημα

φαιόχρωμων υδάτων που σου έλεγα. Αυτό θα σημάνει πως όλατα σπίτια θα μειώσουν τη χρήση νερού και τους λογαριασμούςτους κατά είκοσι πέντε τοις εκατό».

«Εντυπωσιακό!»«Το ελπίζω».Διασχίζουμε σιωπηλοί το κέντρο του Πόρτλαντ, και ακριβώς

τη στιγμή που σταματάμε στο υπόγειο γκαράζ του Χίθμαν –τοτελευταίο μέρος όπου την είδα– ο Έλλιοτ μουρμουρίζει: «Ξέρειςότι θα χάσουμε το παιχνίδι των Mariners απόψε...».

«Ίσως μπορείς να περάσεις ένα βράδυ μπροστά στηντηλεόραση. Να ξεκουράσεις το πουλί σου και ναπαρακολουθήσεις μπέιζμπολ».

«Καλό σχέδιο ακούγεται…»

ΤΟ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ τον ρυθμό του Έλλιοτ είναι πρόκληση.Κατηφορίζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα το μονοπάτι με την ίδιαάμυαλη διάθεση που τον διακρίνει στις περισσότερεςκαταστάσεις. Ο Έλλιοτ δε γνωρίζει φόβο – γι’ αυτό τονθαυμάζω. Το τρέξιμο, όμως, με αυτή την ταχύτητα δε μου δίνειτην ευκαιρία να απολαύσω το περιβάλλον. Έχω μια αμυδρήεικόνα του οργιώδους πράσινου που περνάει σαν αστραπή απόδίπλα μου, αλλά τα μάτια μου είναι καρφωμένα στο μονοπάτι,προσπαθώντας να αποφύγω τις λακκούβες.

Στο τέλος της διαδρομής είμαστε και οι δύο βρόμικοι καιεξαντλημένοι.

«Καιρό είχα να διασκεδάσω τόσο πολύ φορώντας τα ρούχαμου!» λέει ο Έλλιοτ καθώς δίνουμε τα ποδήλατα στον γκρουμτου Χίθμαν.

«Ναι…» μουρμουρίζω και μετά θυμάμαι πώς κράτησα στηναγκαλιά μου την Αναστάζια όταν την έσωσα από το ποδήλατο.Τη ζεστασιά της, τα στήθη της πιεσμένα πάνω μου, το άρωμά τηςνα εισβάλλει στις αισθήσεις μου.

Φορούσα τα ρούχα μου εκείνη τη φορά…«Ναι…» επαναλαμβάνω.

66 E. L. JAMES

Ελέγχουμε τα τηλέφωνά μας στο ασανσέρ ενώ ανεβαίνουμεστον τελευταίο όροφο.

Έχω ηλεκτρονικά μηνύματα, δύο sms από την Ελένα, πουρωτάει τι θα κάνω το Σαββατοκύριακο, αλλά καμία αναπάντητηκλήση από την Αναστάζια. Είναι λίγο πριν από τις 7:00 – πρέπεινα έχει λάβει πια τα βιβλία. Η σκέψη με καταθλίβει: έκανα τόσοδρόμο έως το Πόρτλαντ σε άλλο ένα κυνήγι χίμαιρας.

«Κοίτα να δεις... Aυτή η γκόμενα με πήρε πέντε φορές καιμου έστειλε τέσσερα sms. Δεν καταλαβαίνει πόσο απελπισμένηδείχνει;» γκρινιάζει ο Έλλιοτ.

«Μπορεί να είναι έγκυος».Ο Έλλιοτ χλωμιάζει, και βάζω τα γέλια.«Δεν είναι αστείο, μάστορα…» αντιγυρίζει. «Άλλωστε δεν τη

γνωρίζω πολύ καιρό. Ούτε την έβλεπα τόσο συχνά».

ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΡΗΓΟΡΟ ΝΤΟΥΣ πάω να βρω τον Έλλιοτ στησουίτα του και καθόμαστε να δούμε το υπόλοιπο παιχνίδι τωνMariners εναντίον των San Diego Padres. Παραγγέλνουμεφιλέτο, σαλάτα, τηγανητές πατάτες και δύο μπίρες και κάθομαιαναπαυτικά να απολαύσω το παιχνίδι με την άνετη παρέα τουΈλλιοτ. Έχω αποδεχτεί μοιρολατρικά το γεγονός ότι ηΑναστάζια δεν πρόκειται να τηλεφωνήσει. Οι Mariners είναιμπροστά, και φαίνεται πως είναι θρίαμβος.

Κατά απογοητευτικό τρόπο, δεν είναι, αν και κερδίζουν 4-1.Εμπρός, Mariners! Ο Έλλιοτ κι εγώ τσουγκρίζουμε τα

μπουκάλια μας.Καθώς η ανάλυση του αγώνα συνεχίζεται, το τηλέφωνό μου

βουίζει, και ο αριθμός της δεσποινίδας Στιλ αναβοσβήνει στηνοθόνη.

Αυτή είναι.«Αναστάζια;» Δεν κρύβω την έκπληξη ή την ευχαρίστησή

μου. Στο βάθος ακούγονται θόρυβοι, και φαίνεται πως είναι σεκάποιο πάρτι ή μπαρ. Ο Έλλιοτ μου ρίχνει μια ματιά, κι έτσισηκώνομαι από τον καναπέ και απομακρύνομαι για να μηνακούει.

«Γιατί… γιατί μου έστειλες τα βιβλία;» Μπερδεύει τα λόγια

ΓΚΡΕΫ 67

της, κι ένα κύμα φόβου ταξιδεύει στη ραχοκοκαλιά μου.«Αναστάζια, είσαι καλά; Ακούγεσαι παράξενη…»«Δεν είμαι εγώ η παράξενη. Eσύ είσαι».«Αναστάζια, τα έχεις κοπανήσει;»Διάολε! Με ποιον είναι; Με τον φωτογράφο; Πού είναι η

φίλη της, η Κέιτ;«Και σένα τι σε νοιάζει;» Ακούγεται απότομη, εριστική, και

καταλαβαίνω πως είναι πιωμένη, αλλά πρέπει να μάθω επίσης ανείναι καλά.

«Είμαι περίεργος… Πού βρίσκεσαι;»«Σ’ ένα μπαρ».«Ποιο μπαρ;» Πες μου. Το άγχος απλώνεται στα σωθικά μου.

Είναι μια νεαρή κοπέλα, πιωμένη, κάπου στο Πόρτλαντ. Δενείναι ασφαλής.

«Ένα μπαρ στο Πόρτλαντ».«Πώς θα γυρίσεις σπίτι σου;» Τσιμπάω τη γέφυρα της μύτης

μου, με τη μάταιη ελπίδα πως αυτό θα μου αποσπάσει τηνπροσοχή από τα τεντωμένα νεύρα μου.

«Θα βρω τρόπο».Τι διάολο; Θα οδηγήσει; Την ξαναρωτάω σε ποιο μπαρ είναι

και αγνοεί την ερώτηση.«Γιατί μου έστειλες τα βιβλία, Κρίστιαν;»«Αναστάζια, πού είσαι; Πες μου τώρα!»Πώς θα γυρίσει στο σπίτι της;«Είσαι τόσο… αυταρχικός…» Χαχανίζει. Σε κάθε άλλη

περίπτωση θα το έβρισκα γοητευτικό. Αυτήν τη στιγμή, όμως,θέλω να της δείξω πόσο αυταρχικός μπορώ να γίνω. Με κάνεινα τρελαίνομαι.

«Άνα, αλήθεια τώρα! Πού στον διάολο είσαι;»Πάλι χαχανίζει. Σκατά, γελάει μαζί μου!Πάλι!«Είμαι στο Πόρτλαντ… Πολύ μακριά από το Σιάτλ».«Πού στο Πόρτλαντ;»«Καληνύχτα, Κρίστιαν».«Άνα!»Μου το έκλεισε! Κοιτάζω το τηλέφωνο χωρίς να το πιστεύω.

68 E. L. JAMES

Κανένας δε μου έκλεισε ποτέ το τηλέφωνο. Τι διάολο;«Τι τρέχει;» ρωτάει ο Έλλιοτ από τον καναπέ.«Μόλις πήρα ένα τηλεφώνημα από κάποια που είναι λιώμα».

Τον κρυφοκοιτάζω, και το στόμα του ανοίγει διάπλατα από τηνέκπληξη.

«Εσύ;»«Μάλιστα». Πιέζω το κουμπί επανάκλησης, προσπαθώντας

να συγκρατήσω τα νεύρα και το άγχος μου.«Εμπρός;» λέει σιγανά και μαζεμένα και ακούγεται σαν να

βρίσκεται σε πιο ήσυχο περιβάλλον.«Έρχομαι να σε πάρω». Η φωνή μου είναι παγωμένη καθώς

παλεύω με τον θυμό μου και κλείνω το κινητό μου.«Πρέπει να πάω να πάρω αυτό το κορίτσι και να το πάω σπίτι

του. Θες να έρθεις;»Ο Έλλιοτ με κοιτάζει σαν να έχω βγάλει τρία κεφάλια.«Εσύ; Με γκόμενα; Πρέπει να το δω αυτό!» Αρπάζει τα

αθλητικά του παπούτσια και αρχίζει να τα φοράει.«Ένα τηλεφώνημα να κάνω μόνο». Μπαίνω στο

υπνοδωμάτιό του, προσπαθώντας να αποφασίσω αν πρέπει ναπάρω τον Μπάρνυ ή τον Γουέλτς. Ο Μπάρνυ είναι οαρχαιότερος μηχανικός στο τμήμα τηλεπικοινωνιών τηςεταιρείας μου. Είναι μεγαλοφυΐα στα τεχνολογικά. Αλλά αυτόπου θέλω δεν είναι τελείως νόμιμο.

Καλύτερα να το κρατήσω αυτό μακριά από την εταιρεία μου.Κάνω ταχεία κλήση στον Γουέλτς, και μέσα σε δευτερόλεπτα

η τραχιά φωνή του απαντάει.«Κύριε Γκρέυ;»«Θα ήθελα πολύ να μάθω πού βρίσκεται αυτήν τη στιγμή η

Αναστάζια Στιλ».«Μάλιστα». Στιγμιαία σιωπή. «Αφήστε το σε μένα, κύριε

Γκρέυ».Το ξέρω πως είναι εκτός των ορίων του νόμου, αλλά θα

μπορούσε να βρεθεί μπλεγμένη.«Ευχαριστώ».«Θα σας ξαναπάρω σε δύο λεπτά».Ο Έλλιοτ τρίβει τα χέρια του με αγαλλίαση, με ένα ηλίθιο

ΓΚΡΕΫ 69

χαμόγελο στο πρόσωπό του όταν επιστρέφω στο καθιστικό.Την τρέλα μου μέσα!«Δε θα το έχανα αυτό για τίποτα στον κόσμο!» λέει

χαιρέκακα.«Πάω να πάρω τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Θα σε δω στο

γκαράζ σε πέντε λεπτά…» γρυλίζω, αγνοώντας το αυτάρεσκούφος του.

ΣΤΟ ΜΠΑΡ επικρατεί συνωστισμός. Είναι γεμάτο φοιτητέςαποφασισμένους να περάσουν καλά. Κάποιες ίντι αηδίεςακούγονται στη διαπασών από το ηχοσύστημα, και η πίστα είναιγεμάτη κορμιά που ανεβοκατεβαίνουν ρυθμικά.

Αυτό με κάνει να νιώθω γέρος.Κάπου εδώ είναι.Ο Έλλιοτ με έχει ακολουθήσει μέσα στο μπαρ. «Τη βλέπεις

πουθενά;» φωνάζει για να ακουστεί μέσα στον θόρυβο.Σαρώνοντας την αίθουσα με το βλέμμα μου, εντοπίζω την

Κάθριν Κάβανο. Είναι μια παρέα φίλων, όλοι τους αρσενικοί, καικάθονται σ’ ένα σεπαρέ. Δεν υπάρχει ίχνος της Άνα, αλλά τοτραπέζι είναι γεμάτο με ποτήρια από σφηνάκια και μπίρα.

Για να δούμε λοιπόν αν η δεσποινίς Κάβανο είναι τόσοαφοσιωμένη στη φίλη της όσο είναι η Άνα σ’ εκείνη.

Με κοιτάζει έκπληκτη όταν φτάνουμε στο τραπέζι της.«Κάθριν» λέω χαιρετώντας την, και με διακόπτει πριν

προλάβω να ρωτήσω πού βρίσκεται η Άνα.«Κρίστιαν, τι έκπληξη που σε βλέπω εδώ!» φωνάζει πάνω

από τον θόρυβο. Οι τρεις τύποι στο τραπέζι κοιτάζουν τονΈλλιοτ και μένα με εχθρική επιφυλακτικότητα.

«Ήμουν στην περιοχή».«Και ποιος είναι αυτός;» Απευθύνει ένα μάλλον υπερβολικά

αστραφτερό χαμόγελο στον Έλλιοτ, διακόπτοντάς με ξανά. Τιεκνευριστική γυναίκα.

«Από δω ο αδερφός μου, ο Έλλιοτ. Έλλιοτ, η ΚάθρινΚάβανο. Πού είναι η Άνα;»

Το χαμόγελό της στον Έλλιοτ γίνεται πιο πλατύ, καιεκπλήσσομαι από την εγκάρδια ανταπόκρισή του.

70 E. L. JAMES

«Νομίζω πως πήγε έξω να πάρει λίγο καθαρό αέρα» απαντάειη Κάβανο, αλλά δε με κοιτάζει. Έχει μάτια μόνο για τον κύριοΑγάπα-τες-και-παράτα-τες. Ε, ήθελές τα κι έπαθές τα.

«Έξω; Πού;» φωνάζω.«Ω… Προς τα κει». Δείχνει μια δίφυλλη πόρτα στην άλλη

άκρη του μπαρ.Ανοίγοντας δρόμο με σπρωξιές ανάμεσα στο πλήθος, φτάνω

στην πόρτα, αφήνοντας τους τρεις κατσουφιασμένους τύπουςκαι τον Έλλιοτ, που ασχολείται με το να χαμογελάει.

Πίσω από τη δίφυλλη πόρτα υπάρχει μια ουρά για τιςγυναικείες τουαλέτες και πιο πέρα μια πόρτα που βγάζει έξω.Είναι στο πίσω μέρος του μπαρ. Η ειρωνεία είναι πως οδηγεί στοπάρκινγκ απ’ όπου ήρθαμε μόλις ο Έλλιοτ κι εγώ.

Βγαίνοντας έξω, βρίσκομαι σ’ έναν ανοιχτό χώρο δίπλα στοπάρκινγκ – έναν χώρο συνάντησης περιστοιχισμένο απόυπερυψωμένα παρτέρια, όπου μερικοί καπνίζουν, πίνουν,φλυαρούν. Φασώνονται. Την εντοπίζω.

Διάολε! Είναι με τον φωτογράφο, νομίζω, αν καιδυσκολεύομαι να διακρίνω στο αμυδρό φως. Είναι στην αγκαλιάτου, αλλά δείχνει να στριφογυρίζει για να τραβηχτεί μακριά του.Κάτι της ψιθυρίζει, που δεν μπορώ να το ακούσω, και τη φιλάεικατά μήκος του σαγονιού.

«Χοσέ, όχι…» λέει, και μετά γίνεται σαφές. Προσπαθεί νατον σπρώξει μακριά της.

Δεν το θέλει αυτό.Προς στιγμήν θέλω να του σπάσω το κεφάλι. Με τα χέρια

σφιγμένα σε γροθιές στα πλευρά μου, προχωράω αποφασιστικάπρος το μέρος τους. «Νομίζω πως η κυρία είπε όχι». Η φωνήμου αντηχεί, ψυχρή και απειλητική, στη σχετική σιγαλιά, ενώαγωνίζομαι να συγκρατήσω τον θυμό μου.

Αφήνει την Άνα και με κοιτάζει με μισόκλειστα μάτια, μεζαλισμένη, μεθυσμένη έκφραση.

«Γκρέυ!» λέει με φωνή γεμάτη ένταση, και χρειάζομαι κάθεγραμμάριο της αυτοκυριαρχίας μου για να μην του σπάσω τααπογοητευμένα μούτρα του.

Η Άνα αναγουλιάζει, μετά διπλώνεται στα δύο και κάνει

ΓΚΡΕΫ 71

εμετό κατάχαμα.Ω, γαμώτο…«Μπλιαχ – Dios mío, Άνα!» Ο Χοσέ παραμερίζει αηδια-

σμένος με ένα σάλτο.Ηλίθιε του κερατά.Αγνοώντας τον, αρπάζω τα μαλλιά της και τα κρατάω στην

άκρη καθώς συνεχίζει να βγάζει ό,τι έχει βάλει στο στομάχι τηςαπόψε. Νιώθω κάποια ενόχληση όταν προσέχω πως δε φαίνεταινα έχει φάει. Με το χέρι μου γύρω από τους ώμους της τηνοδηγώ μακριά από τους περίεργους θεατές, προς ένα από ταπαρτέρια. «Αν πρόκειται να ξανακάνεις εμετό, κάνε εδώ. Θα σεκρατάω». Εδώ είναι πιο σκοτεινά. Μπορεί να ξεράσει με τηνησυχία της. Κάνει και ξανακάνει εμετό, με τα χέρια της στοντούβλινο τοίχο. Είναι αξιολύπητο. Όταν το στομάχι της αδειάζει,συνεχίζει να ρεύεται, με μακρόσυρτα ξερά αναγουλιάσματα.

Μιλάμε, την έχει ακούσει πολύ άσχημα.Τελικά το σώμα της χαλαρώνει, και νομίζω πως έχει

τελειώσει. Την αφήνω και της δίνω το μαντίλι μου, που σαν απόθαύμα βρίσκω στη μέσα τσέπη του σακακιού μου.

Σ’ ευχαριστώ, κυρία Τζόουνς.Σκουπίζοντας το στόμα της, γυρίζει και ακουμπάει στα

τούβλα, αποφεύγοντας να με κοιτάξει στα μάτια, επειδήντρέπεται και νιώθει αμήχανη. Κι όμως, είμαι τόσοευχαριστημένος που τη βλέπω. Πάει η οργή μου για τονφωτογράφο. Είμαι ενθουσιασμένος που στέκομαι στο πάρκινγκενός φοιτητικού μπαρ στο Πόρτλαντ με τη δεσποινίδαΑναστάζια Στιλ.

Πιάνει το κεφάλι με τα χέρια της, ζαρώνει, ύστερα μεκρυφοκοιτάζει, πάντα ντροπιασμένη. Γυρίζοντας προς τηνπόρτα, αγριοκοιτάζει πάνω από τον ώμο μου. Υποθέτω πως τοβλέμμα είναι για τον «φίλο» της.

«Θα... εεε… σε δω μέσα» λέει ο Χοσέ, αλλά δε γυρίζω να τονκεραυνοβολήσω με το βλέμμα μου, και, προς μεγάλη μου χαρά,τον αγνοεί κι εκείνη, στρέφοντας τα μάτια της στα δικά μου.

«Συγγνώμη…» λέει τελικά, ενώ τα δάχτυλά τηςτσαλακώνουν το απαλό λινό.

72 E. L. JAMES

Εντάξει, ας διασκεδάσουμε λιγάκι.«Για ποιο πράγμα ζητάς συγγνώμη, Αναστάζια;»«Για το τηλεφώνημα κυρίως. Για τον εμετό. Εεε… ο

κατάλογος είναι ατέλειωτος...» τραυλίζει.«Όλοι έχουμε βρεθεί σ’ αυτήν τη θέση, ίσως όχι τόσο

δραματικά όσο εσύ». Γιατί έχει τόση πλάκα να πειράζω αυτή τηνκοπέλα; «Το θέμα είναι να ξέρεις τα όριά σου, Αναστάζια. Θέλωνα πω, είμαι υπέρ του να ξεπερνάμε τα όριά μας, μα στ’ αλήθειααυτό ξεφεύγει από κάθε πλαίσιο. Τη συνηθίζεις τέτοιου είδουςσυμπεριφορά;»

Μπορεί να έχει πρόβλημα με το αλκοόλ. Η σκέψη είναιανησυχητική, και μου περνάει από το μυαλό η πιθανότητα ναπάρω τη μητέρα μου για ένα παραπεμπτικό σε μια κλινικήαποτοξίνωσης.

Η Άνα συνοφρυώνεται για μια στιγμή σαν να θύμωσε, μεκείνο το μικρό ν να σχηματίζεται ανάμεσα στα φρύδια της, καιπνίγω την παρόρμηση να το φιλήσω. Όταν, όμως, μιλάει,ακούγεται συντετριμμένη.

«Όχι…» απαντάει. «Δεν έχω μεθύσει ξανά… Κι αυτήν τηστιγμή δεν έχω καμία όρεξη να το ξανακάνω». Σηκώνει τοβλέμμα της πάνω μου, με μάτια που δεν εστιάζουν, καιταλαντεύεται ελαφρά. Μπορεί να λιποθυμήσει, κι έτσι, χωρίς νατο σκεφτώ, τη σηκώνω στην αγκαλιά μου.

Είναι απρόσμενα ελαφριά. Υπερβολικά ελαφριά. Η σκέψη μεδιαολίζει. Καθόλου παράξενο που είναι μεθυσμένη.

«Έλα, θα σε πάω σπίτι…»«Πρέπει να το πω στην Κέιτ» λέει έτσι όπως το κεφάλι της

ακουμπάει στον ώμο μου.«Μπορεί να της το πει ο αδερφός μου».«Τι;»«Ο αδερφός μου ο Έλλιοτ μιλάει στη δεσποινίδα Κάβανο».«Ε;»«Ήταν μαζί μου όταν τηλεφώνησες».«Στο Σιάτλ;»«Όχι. Μένω στο Χίθμαν».Και το κυνήγι χίμαιρας απέδωσε.

ΓΚΡΕΫ 73

«Πώς με βρήκες;»«Εντόπισα το κινητό σου, Αναστάζια». Κατευθύνομαι προς το

αυτοκίνητο. Θέλω να την πάω στο σπίτι. «Έχεις τζάκετ ήτσάντα;»

«Εμμμ… Ναι, είχα και τα δύο όταν ήρθα. Κρίστιαν, σεπαρακαλώ, πρέπει να το πω στην Κέιτ… Θα ανησυχήσει».

Σταματάω και δαγκώνω τη γλώσσα μου. Η Κάβανο δενανησύχησε που ήταν εδώ έξω με τον ερωτιάρη φωτογράφο.Ροδρίγες. Έτσι τον λένε. Τι είδους φίλη είναι αυτή; Τα φώτα απότο μπαρ φωτίζουν το αγχωμένο της πρόσωπο.

Όσο κι αν με στενοχωρεί, την αφήνω κάτω και συμφωνώ νατην πάω μέσα. Κρατημένοι χέρι χέρι, ξαναμπαίνουμε στο μπαρ,σταματώντας στο τραπέζι της Κέιτ. Ένας από τους νεαρούςκάθεται ακόμα εκεί, δείχνοντας ενοχλημένος καιεγκαταλειμμένος.

«Πού είναι η Κέιτ;» φωνάζει η Άνα για να ακουστεί μέσαστον θόρυβο.

«Χορεύει!» απαντάει ο τύπος, με τα σκούρα μάτια του νακοιτάζουν προς την πίστα. Η Άνα παίρνει το τζάκετ και τηντσάντα της, και απλώνοντας το χέρι, με αρπάζει ξαφνικά από τομπράτσο.

Παγώνω.Γαμώτο!Ο σφυγμός μου μπαίνει ξαφνικά σε οβερντράιβ καθώς το

σκοτάδι ανεβαίνει στην επιφάνεια, απλώνοντας και σφίγγονταςτα νύχια του γύρω από τον λαιμό μου.

«Είναι στην πίστα!» φωνάζει, και τα λόγια της γαργαλούν τοαυτί μου, αποσπώντας με από τον φόβο μου. Και ξαφνικά τοσκοτάδι εξαφανίζεται, και το σφυροκόπημα της καρδιάς μουσταματάει.

Τι;Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό για να κρύψω την ταραχή

μου και την πηγαίνω στο μπαρ, όπου παραγγέλνω ένα μεγάλοποτήρι νερό και της το δίνω.

«Πιες!»Κοιτάζοντάς με πάνω από το ποτήρι, πίνει δοκιμαστικά μια

74 E. L. JAMES

γουλιά.«Όλο!» τη διατάζω. Ελπίζω πως αυτό θα περιορίσει αρκετά τη

ζημιά, ώστε να αποφύγει έναν φοβερό πονοκέφαλο αύριο.Τι θα μπορούσε να της έχει συμβεί αν δεν είχα παρέμβει; Η

διάθεσή μου παίρνει την κατιούσα.Και σκέφτομαι τι συνέβη μόλις σε μένα.Το άγγιγμά της. Η αντίδρασή μου.Η διάθεσή μου κατρακυλάει ακόμα χαμηλότερα.Η Άνα ταλαντεύεται ελαφρά καθώς πίνει, οπότε τη

σταθεροποιώ βάζοντας το χέρι μου στον ώμο της. Μου αρέσει ηεπαφή – που την αγγίζω. Είναι σαν λάδι πάνω σταφουρτουνιασμένα, βαθιά, σκοτεινά νερά μου.

Χμμμ… Γλαφυρό, Γκρέυ.Τελειώνει το νερό της και της παίρνω το ποτήρι, αφήνοντάς

το πάλι επάνω στο μπαρ.Εντάξει. Θέλει να μιλήσει στην υποτιθέμενη φίλη της.

Επιθεωρώ την ξεχειλισμένη πίστα, νιώθοντας δυσάρεστα καθώςφαντάζομαι όλα αυτά τα σώματα να πιέζονται πάνω μου όσο θαανοίγουμε δρόμο ανάμεσά τους.

Κάνοντας την καρδιά μου πέτρα, την αρπάζω από το χέρι καιτην οδηγώ προς την πίστα. Διστάζει, αλλά αν θέλει να μιλήσειστη φίλη της, μόνο ένας τρόπος υπάρχει· θα πρέπει να χορέψειμαζί μου. Από τη στιγμή που ο Έλλιοτ βάζει μπρος τη μηχανήτου, δεν τον σταματάει τίποτα· τέρμα το ήσυχο βράδυ του χωρίςέξοδο.

Με ένα τράβηγμα, βρίσκεται στην αγκαλιά μου.Αυτό μπορώ να το διαχειριστώ. Όταν ξέρω πως πρόκειται να

με αγγίξει, είναι εντάξει. Μπορώ να το αντιμετωπίσω, ειδικάαφού φοράω το σακάκι μου. Ελίσσομαι μέσα από το πλήθος προςτο σημείο όπου ο Έλλιοτ και η Κέιτ γίνονται θέαμα.

Εξακολουθώντας να χορεύει, ο Έλλιοτ σκύβει προς το μέροςμου καμαρωτός όταν φτάνουμε δίπλα του και μας ζυγίζει σαν ναμην πιστεύει στα μάτια του.

«Θα πάω την Άνα σπίτι. Πες το στην Κέιτ!» φωνάζω στο αυτίτου.

Γνέφει καταφατικά και ύστερα τραβάει την Κάβανο στην

ΓΚΡΕΫ 75

αγκαλιά του.Μάλιστα... Ας πάω τη δεσποινίδα Βιβλιοφάγο στο σπίτι. Για

κάποιον λόγο, όμως, φαίνεται απρόθυμη να φύγει.Παρακολουθεί την Κάβανο με ανησυχία. Όταν κατεβαίνουμεαπό την πίστα, γυρίζει και κοιτάζει πρώτα την Κέιτ, ύστεραεμένα και ταλαντεύεται, κάπως ζαλισμένη.

«Γαμώτο μου…» Σαν από θαύμα, την αρπάζω τη στιγμή πουλιποθυμάει στη μέση του μπαρ.

Μπαίνω στον πειρασμό να τη φορτώσω στον ώμο μου, αλλάθα τραβήξουμε πολύ την προσοχή, κι έτσι την ξανασηκώνω,σφίγγοντάς την πάνω στο στήθος μου, και τη βγάζω έξω στοαυτοκίνητο.

«Χριστέ μου…» μουρμουρίζω ψαρεύοντας το κλειδί από τοτζιν μου ενώ ταυτόχρονα την κρατάω. Περιέργως, καταφέρνωνα τη βάλω στο μπροστινό κάθισμα και να της φορέσω τη ζώνηασφαλείας.

«Άνα…» Την ταρακουνάω ελαφρά, επειδή είναι ανησυχητικάσιωπηλή. «Άνα!»

Μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτο και καταλαβαίνω πως έχειακόμα τις αισθήσεις της. Ξέρω πως πρέπει να την πάω στο σπίτι,αλλά η διαδρομή έως το Βανκούβερ είναι μεγάλη, και ίσωςξανακάνει εμετό. Δε με ενθουσιάζει η ιδέα να βρομάει το Audiμου ξερατό. Η μυρωδιά που αναδίδεται από τα ρούχα της είναιήδη αισθητή.

Κατευθύνομαι προς το Χίθμαν, λέγοντας στον εαυτό μου πωςτο κάνω αυτό για χάρη της.

Ναι, έτσι πες στον εαυτό σου, Γκρέυ.

ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ την ώρα που ανεβαίνουμε με τοασανσέρ από το γκαράζ. Πρέπει να της βγάλω το τζιν και ταπαπούτσια της. Η μπόχα του εμετού διαποτίζει τον χώρο. Θαήθελα πραγματικά να της κάνω ένα μπάνιο, αλλά αυτό θασήμαινε πως ξεπερνάω τα όρια της ευπρέπειας.

Ενώ τώρα δεν τα ξεπερνάω;Στη σουίτα μου πετάω την τσάντα της στον καναπέ, μετά την

κουβαλάω στο υπνοδωμάτιο και την αφήνω επάνω στο κρεβάτι.

76 E. L. JAMES

Μουρμουρίζει πάλι, αλλά δεν ξυπνάει.Με γρήγορες κινήσεις τής βγάζω τα παπούτσια και τις

κάλτσες και τα βάζω στην πλαστική σακούλα για το πλυντήριοτου ξενοδοχείου. Κατόπιν ανοίγω το φερμουάρ του τζιν της, τηςτο βγάζω, ελέγχω τις τσέπες και μετά το χώνω στη σακούλα γιατο πλυντήριο. Ξαναπέφτει στο κρεβάτι φαρδιά πλατιά σαναστερίας, όλο ωχρά μπράτσα και πόδια, και προς στιγμήνφαντάζομαι αυτά τα πόδια τυλιγμένα γύρω από τη μέση μου ενώοι καρποί της είναι δεμένοι στον σταυρό μου σε σχήμα Χ. Στογόνατό της υπάρχει μια ξεθωριασμένη μελανιά, και αναρωτιέμαιαν είναι από τότε που έπεσε στο γραφείο μου.

Σημαδεύτηκε από τότε… Όπως κι εγώ.Την ανασηκώνω καθιστή και ανοίγει τα μάτια της.«Γεια σου, Άνα…» ψιθυρίζω βγάζοντάς της το τζάκετ αργά

και χωρίς τη συνεργασία της.«Γκρέυ. Φιλάκι…» μουρμουρίζει.«Ναι, γλυκιά μου».Την αφήνω μαλακά επάνω στο κρεβάτι. Κλείνει πάλι τα μάτια

της και γυρίζει στο πλάι, αλλά αυτήν τη φορά κουλουριάζεται,δείχνοντας μικροκαμωμένη και ευάλωτη. Τραβάω τασκεπάσματα πάνω της και της δίνω ένα φιλί στα μαλλιά. Τώραπου τα βρόμικα ρούχα της έχουν φύγει από τη μέση, ένα ίχνοςτης ευωδιάς της έχει κάνει πάλι την εμφάνισή του. Μήλα,φθινόπωρο, δροσερή, υπέροχη… Άνα. Τα χείλη της είναιμισάνοιχτα, οι βλεφαρίδες απλώνονται πάνω σε χλωμά μάγουλα,και το δέρμα της δείχνει άψογο. Άλλο ένα άγγιγμα είναι το μόνοπου επιτρέπω στον εαυτό μου καθώς της χαϊδεύω το μάγουλο μετο πίσω μέρος του αντίχειρά μου.

«Καλό ύπνο…» λέω σιγανά και ύστερα πηγαίνω στοκαθιστικό, προκειμένου να συμπληρώσω τον κατάλογο για τοπλυντήριο. Όταν τελειώνω, αφήνω την ενοχλητική σακούλαέξω από τη σουίτα μου, ώστε να μαζέψουν το περιεχόμενο καινα το στείλουν στο πλυντήριο.

Προτού ελέγξω τα ηλεκτρονικά μου μηνύματα, στέλνω έναsms στον Γουέλτς, ζητώντας του να κοιτάξει αν ο ΧοσέΡοδρίγες έχει ποινικό μητρώο. Είμαι περίεργος. Θέλω να μάθω

ΓΚΡΕΫ 77

αν συνηθίζει να την πέφτει σε μεθυσμένες κοπέλες. Κατόπινασχολούμαι με το θέμα των ρούχων για τη δεσποινίδα Στιλ:στέλνω ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στον Τέυλορ.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Δεσποινίς Αναστάζια ΣτιλΗμερομηνία: 20 Μαΐου 2011, 23:46Προς: Τζ Μπ ΤέυλορΚαλημέρα,Μπορείς, σε παρακαλώ, να βρεις τα παρακάτω είδη για τηδεσποινίδα Στιλ και να φροντίσεις να παραδοθούν στοσυνηθισμένο μου δωμάτιο πριν από τις 10:00;Τζιν: μπλε Denim, νούμερο 30Μπλούζα: γαλάζια όμορφη, smallConverse: μαύρα, νούμερο 38Κάλτσες: νούμερο 38Εσώρουχα: σλιπ – μικρό νούμερο / σουτιέν – κατ’ εκτίμηση85B.ΕυχαριστώΚρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Μόλις εξαφανίζεται από τα εξερχόμενά μου, στέλνω ένα sms

στον Έλλιοτ.

Η Άνα είναι μαζί μου.Αν είσαι ακόμα με την Κέιτ, πες της το.

Απαντάει με ένα δικό του sms.

Θα της το πω.Ελπίζω να πηδηχτείς.

Το χρειάζεσαι πάααρα πολύ. ;-) Η απάντησή του με κάνει να ξεφυσήξω.Το χρειάζομαι πάρα πολύ, Έλλιοτ. Το χρειάζομαι πάρα πολύ.

78 E. L. JAMES

Ανοίγω το επαγγελματικό μου ηλεκτρονικό ταχυδρομείο καιαρχίζω να διαβάζω.

ΓΚΡΕΫ 79

[ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΜΑΪΟΥ 2011]

ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΣΧΕΔΟΝ ΔΥΟ ΩΡΕΣ πηγαίνω για ύπνο. Είναι λίγο μετάτη 1:45. Κοιμάται βαθιά και δεν έχει κουνηθεί από το σημείοόπου την άφησα. Γδύνομαι, φοράω το παντελόνι της πιτζάμαςμου κι ένα μπλουζάκι και χώνομαι δίπλα της. Είναι σε κώμα· δενυπάρχει πιθανότητα να στριφογυρίσει και να με αγγίξει. Προςστιγμήν διστάζω, το σκοτάδι μέσα μου φουσκώνει, αλλά δεβγαίνει στην επιφάνεια, και ξέρω πως είναι επειδή παρακολουθώτο υπνωτιστικό ανεβοκατέβασμα του στήθους της και αναπνέωσε συγχρονισμό μαζί του. Μέσα. Έξω. Μέσα. Έξω. Μέσα. Έξω.Επί δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, δεν ξέρω, την παρακολουθώ. Κιενώ κοιμάται, επιθεωρώ κάθε όμορφο εκατοστό του υπέροχουπροσώπου της. Τις σκούρες βλεφαρίδες της, που πεταρίζουνκαθώς κοιμάται, τα ελαφρώς μισάνοιχτα χείλη της, που μεαφήνουν να διακρίνω τα ίσια άσπρα δόντια της. Μουρμουρίζεικάτι ακατανόητο, και η γλώσσα της ξεπροβάλλει και γλείφει ταχείλη της. Είναι ερεθιστικό, πολύ ερεθιστικό. Τελικάαποκοιμιέμαι και βυθίζομαι σ’ έναν βαθύ ύπνο χωρίς όνειρα.

ΕΙΝΑΙ ΗΣΥΧΑ όταν ανοίγω τα μάτια μου και για μια στιγμή είμαιαποπροσανατολισμένος.

Α, ναι. Είμαι στο Χίθμαν. Το ρολόι στο κομοδίνο μου λέει7:43.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκα έως τόσο αργά;Η Άνα.

80 E. L. JAMES

Στρέφω αργά το κεφάλι μου, κι εκείνη κοιμάται βαθιά,γυρισμένη προς το μέρος μου. Το όμορφο πρόσωπό τηςαναπαύεται γαλήνια.

Δεν έχω κοιμηθεί ποτέ με γυναίκα. Έχω πηδήξει πολλές,αλλά το να ξυπνάω δίπλα σε μια ελκυστική κοπέλα είναι μιακαινούρια και διεγερτική εμπειρία. Το πουλί μου συμφωνεί.

Δεν είναι καλό αυτό.Σηκώνομαι απρόθυμα από το κρεβάτι και φοράω τα ρούχα για

το τρέξιμο. Πρέπει να κάψω αυτή την… παραπανίσια ενέργεια.Την ώρα που φοράω τη φόρμα μου, δεν μπορώ να θυμηθώ πότεήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκα τόσο καλά.

Στο καθιστικό ανοίγω το λάπτοπ μου, ελέγχω τα μηνύματάμου και απαντάω σε δύο από τη Ρος και σ’ ένα από την Άντρια.Μου παίρνει λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο, καθώς μουαποσπά την προσοχή η γνώση πως η Άνα κοιμάται στο διπλανόδωμάτιο. Αναρωτιέμαι πώς θα νιώθει όταν ξυπνήσει.

Χάλια. Αχ.Στο μίνι μπαρ βρίσκω ένα μπουκάλι πορτοκαλάδα και το

αδειάζω σ’ ένα ποτήρι. Κοιμάται ακόμα όταν μπαίνω, με ταμαλλιά της ένα καστανοκόκκινο ξεφάντωμα απλωμένο στομαξιλάρι. Τα σκεπάσματα έχουν γλιστρήσει κάτω από τη μέσητης. Το μπλουζάκι της έχει ανέβει, αφήνοντας εκτεθειμένη τηνκοιλιά και τον αφαλό της. Η θέα διεγείρει πάλι το σώμα μου.

Πάψε να στέκεσαι εδώ κοιτάζοντας ξελιγωμένα το κορίτσι,που να σε πάρει ο διάολος, Γκρέυ.

Πρέπει να φύγω από δω μέσα προτού κάνω κάτι που θα τομετανιώσω. Αφήνοντας το ποτήρι στο κομοδίνο, χώνομαι στομπάνιο, βρίσκω δύο Advil στο νεσεσέρ ταξιδιού μου και τααφήνω δίπλα στο ποτήρι με την πορτοκαλάδα.

Με μια τελευταία παρατεταμένη ματιά στην Αναστάζια Στιλ –την πρώτη γυναίκα μαζί με την οποία κοιμήθηκα ποτέ– φεύγωγια να πάω για τρέξιμο.

ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΖΩ από την άσκησή μου, υπάρχει μια τσάντα στοκαθιστικό από ένα μαγαζί που δεν αναγνωρίζω. Ρίχνω μια ματιάκαι βλέπω πως περιέχει ρούχα για την Άνα. Απ’ ό,τι μπορώ να

ΓΚΡΕΫ 81

δω, ο Τέυλορ τα κατάφερε καλά – κι όλα αυτά πριν από τις 9:00.Ο τύπος είναι φοβερός.Η τσάντα της είναι πάνω στον καναπέ, εκεί όπου την πέταξα

χτες το βράδυ, και η πόρτα προς το υπνοδωμάτιο είναι κλειστή,οπότε υποθέτω πως δεν έχει φύγει και πως κοιμάται ακόμα.

Νιώθω ανακούφιση. Μελετώντας το μενού της υπηρεσίαςδωματίου, αποφασίζω να παραγγείλω φαγητό. Θα πεινάει ότανξυπνήσει, αλλά δεν έχω ιδέα τι θα φάει, κι έτσι, σε μια σπάνιαστιγμή επιείκειας προς τον εαυτό μου, παραγγέλνω μια επιλογήαπό το μενού του πρωινού. Ενημερώνομαι πως θα πάρει μισήώρα.

Καιρός να ξυπνήσω την απολαυστική δεσποινίδα Στιλ·αρκετά κοιμήθηκε.

Παίρνω την πετσέτα της γυμναστικής μου και την τσάντα μετα ψώνια, χτυπάω την πόρτα και μπαίνω στο υπνοδωμάτιο.Προς μεγάλη μου χαρά, είναι ανακαθισμένη στο κρεβάτι. Ταχάπια λείπουν, το ίδιο και ο χυμός.

Καλό κορίτσι.Χλωμιάζει, και μπαίνω μέσα με νωχελικό βήμα.Κάνε τον άνετο, Γκρέυ. Δε θέλεις να κατηγορηθείς για

απαγωγή.Κλείνει τα μάτια της, και υποθέτω πως το κάνει επειδή νιώθει

ντροπή.«Καλημέρα, Αναστάζια. Πώς αισθάνεσαι;»«Καλύτερα απ’ όσο αξίζω…» μουρμουρίζει καθώς αφήνω την

τσάντα στην καρέκλα. Όταν στρέφει το βλέμμα της πάνω μου,τα μάτια της είναι απίστευτα μεγάλα και γαλάζια, και παρόλο πουτα μαλλιά της είναι μια μπερδεμένη μάζα… είναι εντυπωσιακή.

«Πώς… πώς βρέθηκα εδώ;» ρωτάει, σαν να φοβάται τηναπάντηση.

Καθησύχασέ την, Γκρέυ.Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού και αναφέρω μόνο τα

γεγονότα: «Όταν λιποθύμησες, δεν ήθελα να διακινδυνεύσω μιαπιθανή καταστροφή της δερμάτινης επένδυσης στο αυτοκίνητόμου πηγαίνοντάς σε μέχρι το σπίτι σου. Έτσι, σ’ έφερα εδώ».

«Εσύ μ’ έβαλες στο κρεβάτι;»

82 E. L. JAMES

«Ναι».«Έκανα ξανά εμετό;»«Όχι». Ευτυχώς.«Εσύ μ’ έγδυσες;»«Ναι». Ποιος άλλος θα σε έγδυνε;Κοκκινίζει και επιτέλους έχει λίγο χρώμα στα μάγουλά της.

Τέλεια δόντια δαγκώνουν το χείλος της. Πνίγω ένα βογκητό.«Δεν κάναμε…» ψιθυρίζει κοιτάζοντας τα χέρια της.Χριστέ μου, τι είδους ζώο νομίζει πως είμαι;«Αναστάζια, ήσουν σε κώμα. Δεν τη βρίσκω με τη

νεκροφιλία. Θέλω οι γυναίκες μου να έχουν συναίσθηση και ναείναι δεκτικές». Ξεφυσάει με ανακούφιση, κάτι που με κάνει νααναρωτηθώ μήπως αυτό της έχει ξανασυμβεί, να λιποθυμήσει καινα ξυπνήσει στο κρεβάτι ενός ξένου και να ανακαλύψει πως τηνπήδηξε χωρίς τη συναίνεσή της. Μπορεί αυτός να είναι ο τρόποςμε τον οποίο ενεργεί ο φωτογράφος. Η σκέψη είναι ενοχλητική.Θυμάμαι, όμως, την εξομολόγησή της χτες το βράδυ – πως δενέχει ξαναμεθύσει. Δόξα τω Θεώ, δεν είναι κάτι που κάνει απόσυνήθεια.

«Λυπάμαι πολύ…» λέει με φωνή γεμάτη ντροπή.Που να πάρει… Ίσως θα έπρεπε να την πάρω με το καλό.«Ήταν πολύ διασκεδαστικό βράδυ. Θα κάνω καιρό να το

ξεχάσω…» Ελπίζω αυτό να ακούστηκε συμφιλιωτικό, αλλά τομέτωπό της ζαρώνει.

«Δεν ήταν ανάγκη να με εντοπίσεις με όποια εφεύρεση τουστιλ Τζέιμς Μποντ επινοείς για τον πελάτη που σου δίνει ταπερισσότερα!»

Όπα! Τώρα τα έχει πάρει στο κρανίο. Γιατί;«Πρώτον, η τεχνολογία για τον εντοπισμό κινητών διατίθεται

στο ίντερνετ».Εντάξει, στο Βαθύ Δίκτυο…«Δεύτερον, η εταιρεία μου δεν επενδύει σε τέτοιου είδους

συσκευές παρακολούθησης ούτε και τις κατασκευάζει...»Η διάθεσή μου έχει πάρει την κατιούσα, αλλά εγώ έχω πάρει

φόρα. «Και τρίτον, αν δεν είχα έρθει να σε πάρω, κατά πάσαπιθανότητα θα είχες ξυπνήσει στο κρεβάτι του φωτογράφου, και

ΓΚΡΕΫ 83

απ’ ό,τι θυμάμαι, δεν ήσουν και πολύ ενθουσιασμένη με τιςερωτοτροπίες του…»

Ανοιγοκλείνει μερικές φορές τα μάτια της και μετά αρχίζει ναχαχανίζει.

Πάλι γελάει μαζί μου.«Από ποιο μεσαιωνικό χρονικό ξέφυγες; Ακούγεσαι σαν

ευγενής ιππότης».Είναι σαγηνευτική. Μου τη βγαίνει… πάλι, και η ασέβειά της

είναι αναζωογονητική, στ’ αλήθεια αναζωογονητική. Παρ’ όλααυτά, δεν έχω καμία αυταπάτη πως είμαι κάποιος ιππότης μεαστραφτερή πανοπλία. Μα την πίστη μου, πολύ λάθος ιδέα έχεισχηματίσει. Και παρόλο που μπορεί να μην είναι προς όφελόςμου, είμαι αναγκασμένος να την προειδοποιήσω πως δεν υπάρχειτίποτα ιπποτικό ή αρχοντικό πάνω μου. «Αναστάζια, δενομίζω… Σκοτεινός ιππότης ίσως». Αν ήξερε... Και γιατίσυζητάμε για μένα; Αλλάζω θέμα. «Έφαγες χτες το βράδυ;»

Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της.Το ήξερα!«Πρέπει να φας! Γι’ αυτό ήσουν τόσο χάλια. Ειλικρινά, είναι

ο νούμερο ένα κανόνας για το ποτό».«Σκοπεύεις να συνεχίσεις να με επικρίνεις;»«Αυτό κάνω;»«Έτσι νομίζω».«Είσαι τυχερή που απλώς σε επικρίνω».«Τι εννοείς;»«Αν ήσουν δική μου, δε θα μπορούσες να κάτσεις επί μία

εβδομάδα μετά τα χτεσινά σου κατορθώματα. Δεν έφαγες,μέθυσες κι έβαλες τον εαυτό σου σε κίνδυνο». Ο φόβος στασωθικά μου με αιφνιδιάζει· τόσο ανεύθυνη, ριψοκίνδυνησυμπεριφορά. «Δε θέλω να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να σουέχει συμβεί!»

Κατσουφιάζει. «Μια χαρά θα ήμουν. Ήταν μαζί μου ηΚέιτ...»

Μεγάλη βοήθεια ήταν!«Και ο φωτογράφος;» αντιγυρίζω.«Ο Χοσέ απλώς ξέφυγε λιγάκι…» απαντάει, απορρίπτοντας

84 E. L. JAMES

την ανησυχία μου και τινάζοντας τα μπερδεμένα μαλλιά τηςπάνω από τον ώμο της.

«Ε λοιπόν, την επόμενη φορά που θα ξεφύγει λιγάκι, ίσωςκάποιος πρέπει να του μάθει τρόπους!»

«Πολύ αυστηρός είσαι…» πετάει.«Ω Αναστάζια, δεν έχεις ιδέα…»Μια εικόνα της δεμένης στον πάγκο μου, με ξεφλουδισμένη

πιπερόριζα χωμένη στον κώλο της, έτσι που να μην μπορεί νασφίξει τα πισινά της, έρχεται στο μυαλό μου, ακολουθούμενηαπό συνετή χρήση μιας ζώνης ή λουριού. Ναι… Αυτό θα τημάθαινε να μην είναι τόσο ανεύθυνη. Η σκέψη είναι απίστευταελκυστική.

Με κοιτάζει ζαλισμένη, με μάτια διάπλατα ανοιχτά, κι αυτό μεκάνει να αισθάνομαι άβολα. Μπορεί να διαβάσει το μυαλό μου;Ή απλώς κοιτάζει ένα όμορφο πρόσωπο;

«Θα κάνω ντους. Εκτός αν θες να μπεις πρώτη» της λέω,αλλά εκείνη συνεχίζει να χάσκει. Ακόμα και με το στόμαανοιχτό, είναι πολύ όμορφη. Είναι δύσκολο να της αντισταθείς,και δίνω στον εαυτό μου την άδεια να την αγγίξει,ακολουθώντας τη γραμμή του μάγουλού της με τον αντίχειράμου.

Η ανάσα της κόβεται στον λαιμό της έτσι όπως χαϊδεύω τοαπαλό κάτω χείλος της.

«Ανάπνευσε, Αναστάζια…» μουρμουρίζω και μετά σηκώνομαικαι την ενημερώνω πως το πρωινό θα έρθει σε δεκαπέντε λεπτά.Δε λέει τίποτα, κρατώντας πρώτη φορά το έξυπνο στόμα τηςκλειστό.

Στο μπάνιο παίρνω βαθιά ανάσα, γδύνομαι και μπαίνω στοντους. Σχεδόν υποκύπτω στον πειρασμό να αυνανιστώ, αλλά οοικείος φόβος της ανακάλυψης και της γνωστοποίησης από μιαπαλιότερη εποχή της ζωής μου με σταματάει.

Η Ελένα δε θα ήταν ευχαριστημένη.Παλιές συνήθειες.Καθώς το νερό τρέχει πάνω στο κεφάλι μου, σκέφτομαι την

τελευταία μου συνομιλία με την πρόκληση που ονομάζεταιδεσποινίς Στιλ. Είναι ακόμα εκεί, στο κρεβάτι μου, επομένως δεν

ΓΚΡΕΫ 85

μπορεί να με βρίσκει εντελώς απωθητικό. Πρόσεξα πώς κόπηκεη ανάσα της στον λαιμό της και πώς με ακολουθούσε το βλέμματης ολόγυρα στο δωμάτιο.

Μάλιστα. Υπάρχει ελπίδα.Θα γινόταν καλή υποτακτική, όμως;Είναι προφανές ότι δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτό τον τρόπο ζωής.

Δε θα μπορούσε καν να πει «γαμήσι» ή «σεξ» ή ό,τιχρησιμοποιούν στις μέρες μας οι βιβλιοφάγοι κολεγιόπαιδες ωςευφημισμό. Είναι πολύ αθώα. Μάλλον έχει εκτεθεί σε λίγεςσυναντήσεις μετά χουφτώματος με αγόρια όπως ο φωτογράφος.

Η σκέψη ότι μπορεί να χουφτώνεται με οποιονδήποτε μεεκνευρίζει.

Θα μπορούσα απλώς να τη ρωτήσω αν ενδιαφέρεται.Όχι. Θα έπρεπε να της δείξω τι θα αποδεχόταν αν

συμφωνούσε σε μια σχέση μαζί μου.Για να δούμε πώς θα τα πάμε και οι δύο στη διάρκεια του

πρωινού.Ξεπλένοντας το σαπούνι, στέκομαι κάτω από το ζεστό νερό

και συγκεντρώνω τις σκέψεις μου για τον δεύτερο γύρο με τηνΑναστάζια Στιλ. Κλείνω το νερό, και βγαίνοντας από το ντους,παίρνω μια πετσέτα. Ένας γρήγορος έλεγχος στον αχνισμένοκαθρέφτη, και αποφασίζω να παραλείψω το ξύρισμα σήμερα. Τοπρωινό θα έρθει σύντομα, και πεινάω. Βουρτσίζω στα γρήγορατα δόντια μου.

Όταν ανοίγω την πόρτα του μπάνιου, έχει σηκωθεί από τοκρεβάτι και ψάχνει για το τζιν της. Σηκώνει το βλέμμα της σαναρχετυπικό ξαφνιασμένο ελαφάκι, όλο μακριά πόδια και μεγάλαμάτια.

«Αν ψάχνεις για το τζιν σου, το έστειλα στο καθαριστήριο».Πραγματικά έχει υπέροχα πόδια. Δε θα έπρεπε να τα κρύβει μεπαντελόνια. Τα μάτια της στενεύουν, και νομίζω πως ετοιμάζεταινα λογομαχήσει μαζί μου, οπότε της λέω γιατί. «Ήτανπιτσιλισμένο με εμετό».

«Ω…» τραυλίζει.Ναι. «Ω». Τώρα τι έχεις να πεις γι’ αυτό, δεσποινίς Στιλ;«Έστειλα τον Τέυλορ να πάρει ένα καινούριο κι ένα ζευγάρι

86 E. L. JAMES

παπούτσια. Είναι στην τσάντα επάνω στην καρέκλα». Δείχνω μεένα νεύμα προς την τσάντα με τα ψώνια.

Υψώνει τα φρύδια – με έκπληξη, νομίζω. «Εμμμ… Θα κάνωένα ντους…» μουρμουρίζει και μετά, σαν να το σκέφτηκε μόλις,προσθέτει: «Ευχαριστώ».

Αρπάζοντας την τσάντα, περνάει από δίπλα μου με ένανελιγμό, ορμάει στο μπάνιο και κλειδώνει την πόρτα.

Χμμμ… Δε θα μπορούσε να μπει στο μπάνιο πιο γρήγορα.Μακριά μου.Ίσως παραείμαι αισιόδοξος.Αποκαρδιωμένος, σκουπίζομαι με ζωηρές κινήσεις και

ντύνομαι. Στο καθιστικό ελέγχω τα μηνύματά μου, αλλά δενυπάρχει τίποτα επείγον. Με διακόπτει ένα χτύπημα στην πόρτα.Δύο κοπέλες έχουν έρθει από την υπηρεσία δωματίου.

«Πού θα θέλατε το πρωινό, κύριε;»«Βάλτε το στο τραπέζι της τραπεζαρίας».Μπαίνοντας στο υπνοδωμάτιο, πιάνω τις κλεφτές ματιές

τους, αλλά τις αγνοώ και πνίγω τις τύψεις για το πόσο φαγητόπαράγγειλα. Δεν πρόκειται να το φάμε όλο.

«Ήρθε το πρωινό!» φωνάζω και χτυπάω την πόρτα τουμπάνιου.

«Εεε… Εντάξει». Η φωνή της Άνα ακούγεται κάπως πνιχτή.Όταν επιστρέφω στο καθιστικό, το πρωινό μας είναι πάνω

στο τραπέζι. Μια από τις κοπέλες, που έχει σκούρα, πολύσκούρα μάτια, μου δίνει τον λογαριασμό για να υπογράψω καιβγάζω από το πορτοφόλι μου να τους δώσω δύο εικοσάρικα.

«Ευχαριστώ, κυρίες μου».«Τηλεφωνήστε απλώς στην υπηρεσία δωματίου όταν θέλετε

να μαζέψουμε το τραπέζι, κύριε...» λέει η δεσποινίς ΣκούραΜάτια με ένα κοκέτικο ύφος, σαν να προσφέρει περισσότερα.

Το παγωμένο μου χαμόγελο της κόβει τη φόρα.Κάθομαι στο τραπέζι με την εφημερίδα, σερβίρω στον εαυτό

μου καφέ και αρχίζω να τρώω την ομελέτα μου. Το τηλέφωνόμου βουίζει – ένα sms από τον Έλλιοτ.

Η Κέιτ θέλει να μάθει αν η Άνα είναι ακόμα ζωντανή.

ΓΚΡΕΫ 87

Κρυφογελάω, μαλακωμένος που η λεγόμενη φίλη της Άνα τη

σκέφτεται. Είναι προφανές πως ο Έλλιοτ δεν πρόσφερε στοπουλί του καμία ξεκούραση έπειτα απ’ όλες τις χτεσινές τουδιαμαρτυρίες. Απαντάω στο μήνυμα.

Ζωντανή και ακμαιότατη. ;-)

Η Άνα εμφανίζεται έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα: μαλλιά

βρεγμένα, με την όμορφη γαλάζια μπλούζα που ταιριάζει με ταμάτια της. Ο Τέυλορ τα κατάφερε πολύ καλά· είναι πανέμορφη.Σαρώνοντας με το βλέμμα της το δωμάτιο, εντοπίζει την τσάντατης.

«Ανάθεμα, η Κέιτ…» ξεφουρνίζει.«Ξέρει πως βρίσκεσαι εδώ και πως είσαι ακόμα ζωντανή.

Έστειλα μήνυμα στον Έλλιοτ».Μου χαμογελάει αβέβαια και προχωράει προς το τραπέζι.«Κάτσε» λέω δείχνοντας τη θέση που έχει τακτοποιηθεί γι’

αυτή. Συνοφρυώνεται βλέποντας την ποσότητα του φαγητού στοτραπέζι, κάτι που απλώς εντείνει τις τύψεις μου.

«Δεν ήξερα τι σ’ αρέσει, οπότε παράγγειλα μια ποικιλία από τοπρωινό μενού τους…» μουρμουρίζω εν είδει απολογίας.

«Πολύ σπάταλο εκ μέρους σου…» λέει.«Ναι, είναι…»Οι τύψεις μου αυξάνονται. Αλλά καθώς επιλέγει τις

τηγανίτες, τα χτυπητά αυγά και το μπέικον με σιρόπι σφενταμιούκαι πέφτει πάνω τους με βουλιμία, συγχωρώ τον εαυτό μου.Είναι ωραίο να τη βλέπεις να τρώει.

«Τσάι;» ρωτάω.«Ναι, ευχαριστώ» απαντάει ανάμεσα σε δύο μπουκιές.

Προφανώς πεθαίνει της πείνας. Της δίνω τη μικρή τσαγιέρα μετο νερό. Μου χαμογελάει γλυκά όταν προσέχει το TwiningsEnglish Breakfast.

Πρέπει να κρατήσω την ανάσα μου βλέποντας την έκφρασήτης. Κι αυτό με κάνει να νιώθω άβολα.

Μου δίνει ελπίδα.

88 E. L. JAMES

«Τα μαλλιά σου είναι πολύ βρεγμένα» παρατηρώ.«Δεν έβρισκα το πιστολάκι…» αποκρίνεται αμήχανη.Θα αρρωστήσει.«Ευχαριστώ για τα ρούχα…» προσθέτει.«Ευχαρίστησή μου, Αναστάζια. Σου πάει αυτό το χρώμα».Κοιτάζει τα δάχτυλά της.«Ξέρεις, πρέπει να μάθεις να δέχεσαι τις φιλοφρονήσεις».Μπορεί να μην της κάνουν πολλές.… Γιατί, όμως; Είναι

πανέμορφη με έναν καθόλου φανταχτερό τρόπο.«Θα πρέπει να σου δώσω χρήματα γι’ αυτά τα ρούχα…»Ορίστε;Την αγριοκοιτάζω και συνεχίζει βιαστικά: «Μου έδωσες ήδη

τα βιβλία, τα οποία φυσικά δεν μπορώ να δεχτώ. Αυτά τα ρούχα,όμως… Σε παρακαλώ, άσε με να σ’ τα πληρώσω…»

Γλυκιά μου.«Αναστάζια, πίστεψέ με, τα αντέχει η τσέπη μου».«Δεν είναι αυτό το θέμα. Γιατί να μου τα αγοράσεις;»«Επειδή μπορώ». Είμαι πολύ πλούσιος, Άνα.«Το γεγονός ότι μπορείς δε σημαίνει κιόλας ότι πρέπει να το

κάνεις». Η φωνή της είναι απαλή, αλλά ξαφνικά αναρωτιέμαιμήπως είδε μέσα μου και διέκρινε τις σκοτεινές επιθυμίες μου.«Γιατί μου έστειλες τα βιβλία, Κρίστιαν;»

Επειδή ήθελα να σε ξαναδώ, και να που είσαι εδώ.«Όταν κόντεψες να βρεθείς κάτω από τις ρόδες του

ποδηλάτου και σε κρατούσα και με κοιτούσες με ύφος “Φίλα με,φίλα με, Κρίστιαν”…» σταματάω, φέρνοντας στο μυαλό μουεκείνη τη στιγμή, το σώμα της πιεσμένο πάνω στο δικό μου.Γαμώτο! Υψώνω γρήγορα τους ώμους, διώχνοντας τηνανάμνηση. «Ένιωσα πως σου όφειλα μια συγγνώμη και μιαπροειδοποίηση. Αναστάζια, δεν είμαι τύπος που του αρέσουν οικαρδούλες και τα λουλούδια. Τα ρομαντικά ειδύλλια δεν είναιτου τύπου μου. Τα γούστα μου είναι πολύ ιδιαίτερα. Καλύτερανα μείνεις μακριά μου. Υπάρχει, όμως, κάτι πάνω σου, και τοβρίσκω αδύνατο να κρατηθώ μακριά σου. Αλλά νομίζω πως τοέχεις καταλάβει ήδη αυτό».

«Τότε μη μένεις…» ψιθυρίζει.

ΓΚΡΕΫ 89

Ορίστε;«Δεν ξέρεις τι λες…»«Εξήγησέ μου τότε».Τα λόγια της ταξιδεύουν κατευθείαν στο πουλί μου.Γαμώτο!«Δεν είσαι ανέραστος δηλαδή;» ρωτάει.«Όχι, Αναστάζια, δεν είμαι ανέραστος…» Κι αν με αφήσεις

να σε δέσω, θα σου το αποδείξω στο λεπτό.Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα και τα μάγουλά της γίνονται

ροζ.Ω Άνα.Πρέπει να της δείξω. Είναι ο μόνος τρόπος να μάθω. «Ποια

είναι τα σχέδιά σου για τις επόμενες μέρες;» ρωτάω.«Σήμερα δουλεύω από το μεσημέρι και μετά. Τι ώρα είναι;»

αναφωνεί πανικόβλητη.«Λίγο μετά τις δέκα· έχεις άφθονο χρόνο. Και αύριο;»«Θα αρχίσουμε με την Κέιτ το πακετάρισμα. Μετακομίζουμε

στο Σιάτλ το άλλο Σαββατοκύριακο, κι όλη αυτή την εβδομάδαδουλεύω στο Κλέυτονς».

«Έχετε ήδη σπίτι στο Σιάτλ;»«Ναι».«Πού;»«Δε θυμάμαι τη διεύθυνση. Βρίσκεται στην Πάικ Πλέις

Μάρκετ».«Δεν είναι μακριά μου…» Ωραία! «Και τι θα κάνεις από

δουλειά στο Σιάτλ;»«Έχω κάνει κάποιες αιτήσεις για πρακτική άσκηση. Περιμένω

να μου απαντήσουν».«Έκανες αίτηση στην εταιρεία μου, όπως σε συμβούλεψα;»«Εμμμ… Όχι».«Γιατί; Τι έχει η εταιρεία μου;»«Η εταιρεία σου τίποτα. Η παρέα σου, όμως…» Υψώνει το

φρύδι της.«Υπομειδιάτε, δεσποινίς Στιλ;» Δεν μπορώ να κρύψω την

ευθυμία μου.Ω, η εκπαίδευσή της θα είναι απόλαυση… Αυτή η γυναίκα

90 E. L. JAMES

είναι πρόκληση, είναι εξοργιστική.Εξετάζει το πιάτο της, μασουλώντας το χείλος της.«Θα ήθελα να δαγκώσω αυτό το χείλος…» ψιθυρίζω, επειδή

είναι αλήθεια.Το πρόσωπό της στρέφεται αμέσως προς το δικό μου και

σαλεύει στη θέση της. Σηκώνει το πιγούνι της προς το μέροςμου, με μάτια γεμάτα αυτοπεποίθηση. «Και γιατί δεν το κάνεις;»λέει ήρεμα.

Ω, μη με βάζεις σε πειρασμό, μωρό μου. Δεν μπορώ. Όχιακόμα.

«Επειδή δεν πρόκειται να σ’ αγγίξω, Αναστάζια – όχι όσο δενέχω τη γραπτή συναίνεσή σου να το κάνω».

«Τι σημαίνει αυτό;» ρωτάει.«Ακριβώς αυτό που λέω. Πρέπει να σου δείξω, Αναστάζια».

Για να ξέρεις πού μπλέκεις. «Τι ώρα τελειώνεις τη δουλειά τοβράδυ;»

«Γύρω στις οχτώ».«Θα μπορούσαμε να πάμε στο Σιάτλ απόψε ή το άλλο

Σάββατο για να φάμε σπίτι μου, και τότε θα σε εξοικειώσω με ταγεγονότα. Η επιλογή είναι δική σου».

«Γιατί δεν μπορείς να μου πεις τώρα;»«Επειδή απολαμβάνω το πρωινό μου και την παρέα σου.

Μόλις ενημερωθείς, κατά πάσα πιθανότητα δε θα θες να μεξαναδείς».

Κατσουφιάζει καθώς επεξεργάζεται αυτό που είπα. «Απόψε»λέει.

Όπα. Δε χρειάστηκε και πολλή ώρα.«Σαν την Εύα, βιάζεσαι να φας από το δέντρο της γνώσης…»

την κοροϊδεύω.«Μου υπομειδιάτε, κύριε Γκρέυ;» ρωτάει.Την κοιτάζω με μισόκλειστα μάτια.Εντάξει, μωρό μου, πήγαινες γυρεύοντας.Πιάνω το τηλέφωνό μου και παίρνω τον Τέυλορ με την

ταχεία κλήση. Απαντάει σχεδόν αμέσως.«Τέυλορ. Θα χρειαστώ το Τσάρλι Τάνγκο».Με παρακολουθεί προσεκτικά καθώς κανονίζω να έρθει το

ΓΚΡΕΫ 91

ΕC135 μου στο Πόρτλαντ.Θα της δείξω τι έχω στο μυαλό μου… Και τα υπόλοιπα θα

εξαρτηθούν από κείνην. Μπορεί να θέλει να γυρίσει στο σπίτιτης μόλις μάθει. Θα χρειαστώ τον Στέφαν, τον πιλότο μου, ναείναι σταντμπάι, έτσι ώστε να μπορέσει να τη γυρίσει πίσω στοΠόρτλαντ αν αποφασίσει πως δε θέλει να έχει πια καμία σχέσημαζί μου. Ελπίζω να μη γίνει έτσι.

Και συνειδητοποιώ πως είμαι ενθουσιασμένος που μπορώ νατην πάω στο Σιάτλ με το Τσάρλι Τάνγκο.

«Πιλότος σε ετοιμότητα από τις είκοσι δύο και τριάντα»επιβεβαιώνω στον Τέυλορ και το κλείνω.

«Κάνουν πάντα οι άνθρωποι αυτό που τους λες;» ρωτάει, καιη αποδοκιμασία στη φωνή της είναι προφανής. Με αποπαίρνειτώρα; Η προκλητικότητά της είναι ενοχλητική.

«Συνήθως, αν θέλουν να κρατήσουν τη δουλειά τους». Μηναμφισβητείς το πώς φέρομαι στο προσωπικό μου.

«Κι αν δε δουλεύουν για σένα;»«Χμμμ… Μπορώ να γίνω πολύ πειστικός, Αναστάζια…

Πρέπει να τελειώσεις το πρωινό σου. Ύστερα θα σε πάω σπίτισου. Θα σε πάρω από το Κλέυτονς στις οχτώ, όταν τελειώσεις.Θα πετάξουμε για Σιάτλ».

«Θα πετάξουμε;»«Ναι. Έχω ένα ελικόπτερο».Το στόμα της ανοίγει, σχηματίζοντας ένα μικρό ο. Είναι μια

ευχάριστη στιγμή.«Θα πάμε με ελικόπτερο στο Σιάτλ;» ψιθυρίζει.«Ναι».«Γιατί;»«Επειδή μπορώ…» Χαμογελάω πλατιά. Μερικές φορές είναι

και γαμώ τις φάσεις να είμαι εγώ. «Τέλειωσε το πρωινό σου».Δείχνει εμβρόντητη.«Φάε!» Η φωνή μου είναι πιο πιεστική. «Αναστάζια, έχω

πρόβλημα με το χαραμισμένο φαγητό. Φάε!»«Δεν μπορώ να τα φάω όλα αυτά…» Μελετάει όλο το

φαγητό στο τραπέζι, και αισθάνομαι πάλι τύψεις. Ναι, υπάρχειυπερβολικά πολύ φαγητό εκεί πάνω.

92 E. L. JAMES

«Φάε ό,τι έχεις στο πιάτο σου. Αν είχες φάει κανονικά χτες,δε θα ήσουν εδώ, κι εγώ δε θ’ άνοιγα τα χαρτιά μου τόσογρήγορα».

Διάολε! Αυτό θα μπορούσε να είναι τεράστιο λάθος.Με λοξοκοιτάζει έτσι όπως κυνηγάει το φαγητό της ολόγυρα

στο πιάτο με το πιρούνι, ενώ το στόμα της συσπάται.«Τι είναι τόσο αστείο;»Κουνάει το κεφάλι και χώνει το τελευταίο κομμάτι τηγανίτας

στο στόμα της. Προσπαθώ να μη γελάσω. Όπως πάντα, μεεκπλήσσει. Είναι αδέξια, απρόβλεπτη και αφοπλιστική.Πραγματικά με κάνει να θέλω να γελάσω, και μάλιστα με τονεαυτό μου.

«Καλό κορίτσι…» μουρμουρίζω. «Θα σε πάω σπίτι ότανστεγνώσεις τα μαλλιά σου. Δε θέλω να αρρωστήσεις».

Θα χρειαστείς όλη σου τη δύναμη απόψε γι’ αυτό που έχω νασου δείξω.

Ξαφνικά σηκώνεται από το τραπέζι, και πρέπει νασυγκρατήσω τον εαυτό μου για να μην της πει πως δεν έχει τηνάδεια.

Δεν είναι υποτακτική σου ακόμα, Γκρέυ…Επιστρέφοντας στο υπνοδωμάτιο, κάνει μια στάση στον

καναπέ.«Πού κοιμήθηκες χτες το βράδυ;» ρωτάει.«Στο κρεβάτι μου». Μαζί σου.«Α…»«Ναι, ήταν κάτι καινούριο και για μένα».«Που δεν έκανες… σεξ;»Είπε τη λέξη που αρχίζει από σ… και τα μαρτυριάρικα ροζ

μάγουλα κάνουν την εμφάνισή τους.«Όχι».Πώς να της το πω αυτό χωρίς να ακουστεί αλλόκοτο;Απλώς πες της το, Γκρέυ.«Που κοιμήθηκα με κάποιον». Αδιάφορα, στρέφω πάλι την

προσοχή μου στις αθλητικές σελίδες και στην περιγραφή τουχτεσινοβραδινού αγώνα. Ύστερα την παρακολουθώ ναεξαφανίζεται στο υπνοδωμάτιο.

ΓΚΡΕΫ 93

Όχι, δεν ακούστηκε καθόλου αλλόκοτο.Λοιπόν, έχω άλλο ένα ραντεβού με τη δεσποινίδα Στιλ. Όχι,

όχι ραντεβού. Είναι αναγκαίο να μάθει για μένα. Αφήνω μιαμακρόσυρτη ανάσα και πίνω ό,τι έχει απομείνει από τηνπορτοκαλάδα μου. Η μέρα προμηνύεται πολύ ενδιαφέρουσα.Χαίρομαι όταν ακούω το βουητό από το πιστολάκι καιεκπλήσσομαι που κάνει αυτό που της είπαν να κάνει.

Όσο την περιμένω, τηλεφωνώ στον παρκαδόρο για να φέρειτο αυτοκίνητό μου από το γκαράζ κι ελέγχω άλλη μία φορά τηδιεύθυνσή της στους χάρτες στο Google. Κατόπιν στέλνωμήνυμα στην Άντρια να μου στείλει μέσω ηλεκτρονικούταχυδρομείου ένα ΣΜΑ· αν η Άνα θέλει εξηγήσεις, θα πρέπει νακρατήσει το στόμα της κλειστό. Το τηλέφωνό μου βουίζει. Είναιη Ρος.

Την ώρα που μιλάω στο τηλέφωνο, η Άνα εμφανίζεται από τουπνοδωμάτιο και παίρνει την τσάντα της. Η Ρος μιλάει για τοΝταρφούρ, αλλά η προσοχή μου είναι στραμμένη στη δεσποινίδαΣτιλ. Ψαχουλεύει στην τσάντα της και χαίρεται όταν βρίσκει έναπιαστράκι για τα μαλλιά.

Τα μαλλιά της είναι όμορφα. Πλούσια. Μακριά. Πυκνά.Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να της τα πλέξω. Τα δένει πίσω καιφοράει το τζάκετ της και μετά κάθεται στον καναπέ,περιμένοντας να τελειώσω το τηλεφώνημά μου.

«Εντάξει, ας το κάνουμε. Κράτα με ενήμερο για το πώς πάνετα πράγματα». Τερματίζω τη συνομιλία μου με τη Ρος. Έχειδουλέψει σκληρά κι έχει κάνει θαύματα, και, κατά τα φαινόμενα,το φορτίο τροφίμων μας για το Νταρφούρ γίνεταιπραγματικότητα.

«Έτοιμη;» ρωτάω την Άνα. Γνέφει καταφατικά. Παίρνω τοσακάκι μου, τα κλειδιά του αυτοκινήτου και την ακολουθώ έξωαπό την πόρτα. Με κοιτάζει μέσα από τις μακριές βλεφαρίδεςτης καθώς προχωράμε προς το ασανσέρ, και τα χείλη τηςστραβώνουν σ’ ένα ντροπαλό χαμόγελο. Τα χείλη μουανταποκρίνονται με μια σύσπαση.

Τι διάολο μου κάνει;Το ασανσέρ έρχεται, και την αφήνω να μπει πρώτη. Πιέζω το

94 E. L. JAMES

κουμπί του πρώτου ορόφου, και οι πόρτες κλείνουν. Μέσα σταόρια του ασανσέρ έχω απόλυτη επίγνωση της παρουσίας της.Ένα ίχνος από το γλυκό άρωμά της εισβάλλει στις αισθήσειςμου… Η ανάσα της αλλοιώνεται, σκαλώνοντας λίγο στον λαιμότης, και με κρυφοκοιτάζει με ένα φωτεινό, σαγηνευτικό βλέμμα.

Σκατά!Δαγκώνει το χείλος της.Επίτηδες το κάνει. Και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου

χάνομαι στο αισθησιακό, υπνωτιστικό βλέμμα της.Μου σηκώνεται.Επιτόπου.Τη θέλω.Εδώ.Στο ασανσέρ.«Ω, να πάει να γαμηθεί η χαρτούρα…» Τα λόγια έρχονται

από το πουθενά, και ενστικτωδώς την αρπάζω και τη σπρώχνωπάνω στο τοίχωμα του ασανσέρ. Κρατώντας σφιχτά και τα δυοτης χέρια, τα ακινητοποιώ πάνω από το κεφάλι της, έτσι ώστε ναμην μπορεί να με αγγίξει, και μόλις την κρατάω με ασφάλεια,τυλίγω το χέρι μου στα μαλλιά της, ενώ τα χείλη μου ψάχνουνκαι βρίσκουν τα δικά της.

Βογκάει μέσα στο στόμα μου, το κάλεσμα της σειρήνας, καιεπιτέλους μπορώ να πάρω ένα δείγμα της: μέντα και τσάι κι έναςδεντρόκηπος από ώριμη γονιμότητα. Η γεύση της είναι ακριβώςτο ίδιο ωραία όσο και η όψη της. Μου θυμίζει μια εποχήαφθονίας. Θεέ και Κύριε! Την ποθώ. Αρπάζω το πιγούνι τηςβαθαίνοντας το φιλί, και η γλώσσα της αγγίζει διστακτικά τηδική μου… Εξερευνώντας. Υπολογίζοντας. Νιώθοντας. Μουανταποδίδει το φιλί.

Ω Θεέ μου.«Είσαι. Πολύ. Γλυκιά…» μουρμουρίζω πάνω στα χείλη της,

εντελώς ξετρελαμένος, ζαβλακωμένος από το άρωμα και τηγεύση της.

Το ασανσέρ σταματάει, και οι πόρτες αρχίζουν να ανοίγουν.Σύνελθε, γαμώτο μου, Γκρέυ!Τραβιέμαι μακριά της και στέκομαι σε σημείο όπου δεν μπορεί

ΓΚΡΕΫ 95

να με αγγίξει.Αναπνέει βαριά.Όπως κι εγώ.Πότε ήταν η τελευταία φορά που έχασα τον έλεγχο;Τρεις άντρες με επαγγελματικά κοστούμια μάς ρίχνουν

συνωμοτικές ματιές την ώρα που μπαίνουν στο ασανσέρ μαζίμας.

Κι εγώ καρφώνω τα μάτια μου στην αφίσα πάνω από τακουμπιά του θαλαμίσκου, που διαφημίζει ένα αισθησιακόΣαββατοκύριακο στο Χίθμαν. Ρίχνω μια ματιά στην Άνα κιεκπνέω.

Χαμογελάει πλατιά.Και τα χείλη μου συσπώνται και πάλι.Τι διάολο μου έκανε;Το ασανσέρ σταματάει στον δεύτερο όροφο, και οι τύποι

βγαίνουν έξω, αφήνοντάς με μόνο με τη δεσποινίδα Στιλ.«Βούρτσισες τα δόντια σου…» παρατηρώ με σαρκαστικό

ύφος.«Χρησιμοποίησα την οδοντόβουρτσά σου…» λέει με μάτια

που λάμπουν.Φυσικά τη χρησιμοποίησε… Και για κάποιον λόγο, το βρίσκω

ευχάριστο, πολύ ευχάριστο. Πνίγω το χαμόγελό μου. «Αχ,Αναστάζια Στιλ, τι θα κάνω με σένα;» Οι πόρτες ανοίγουν στοισόγειο, και την πιάνω από το χέρι, μουρμουρίζοντας μέσα απότα δόντια μου: «Τι έχουν τα ασανσέρ;».

Μου ρίχνει ένα συνωμοτικό βλέμμα καθώς προχωράμε στογυαλισμένο μαρμάρινο πάτωμα του λόμπι.

Το αυτοκίνητο περιμένει σ’ έναν από τους χώρουςστάθμευσης μπροστά στο ξενοδοχείο· ο παρκαδόροςπηγαινοέρχεται ανυπόμονα. Του δίνω ένα τεράστιο φιλοδώρημακαι ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού για την Άνα, που είναισιωπηλή, με μια διάθεση εσωστρέφειας.

Πάντως δεν το έβαλε στα πόδια.Παρόλο που της ρίχτηκα στο ασανσέρ.Θα έπρεπε να πω κάτι γι’ αυτό που έγινε εκεί μέσα – αλλά τι;Συγγνώμη;

96 E. L. JAMES

Εσένα πώς σου φάνηκε;Τι διάολο μου κάνεις;Βάζω μπρος το αυτοκίνητο και αποφασίζω πως, όσο λιγότερα

λέγονται, τόσο το καλύτερο. Ο καταπραϋντικός ήχος του«Ντουέτου των λουλουδιών» του Ντελίμπ γεμίζει τοαυτοκίνητο, και αρχίζω να χαλαρώνω.

«Τι ακούμε;» ρωτάει η Άνα τη στιγμή που στρίβω στηΣαουθγουέστ Τζέφερσον Στριτ. Της απαντάω και τη ρωτάω αντης αρέσει.

«Κρίστιαν, είναι υπέροχο!»Το να ακούω το όνομά μου από τα χείλη της είναι μια

παράξενη απόλαυση. Το έχει πει κάπου μια ντουζίνα φορές πια,και κάθε φορά είναι διαφορετική. Σήμερα το λέει με δέος – γιατη μουσική. Είναι υπέροχο που της αρέσει αυτό το κομμάτι: είναιένα από τα αγαπημένα μου. Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάειπλατιά· προφανώς με έχει συγχωρέσει για το ξέσπασμα μέσα στοασανσέρ.

«Μπορώ να το ξανακούσω;»«Φυσικά». Χτυπάω ελαφρά την οθόνη αφής, ώστε να παίξει

πάλι το κομμάτι.«Σ’ αρέσει η κλασική μουσική;» ρωτάει καθώς διασχίζουμε τη

γέφυρα Φρίμοντ και πιάνουμε μια άνετη κουβέντα για τα γούσταμου στη μουσική. Την ώρα που μιλάμε, παίρνω ένα τηλεφώνημαστο hands-free.

«Γκρέυ» απαντάω.«Κύριε Γκρέυ, Γουέλτς εδώ. Έχω τις πληροφορίες που

θέλετε». Α, ναι, λεπτομέρειες για τον φωτογράφο.«Ωραία. Στείλ’ τες με e-mail. Τίποτε άλλο;»«Όχι, κύριε».Πατάω το κουμπί, και η μουσική επιστρέφει. Ακούμε και οι

δύο, χαμένοι τώρα στον τραχύ ήχο των Kings of Leon. Δενκρατάει πολύ, όμως – η ακουστική μας απόλαυση διακόπτεταιξανά από το hands-free.

Τι διάολο;«Γκρέυ!» πετάω απότομα.«Σας έχει σταλεί το ΣΜΑ μέσω e-mail, κύριε Γκρέυ».

ΓΚΡΕΫ 97

«Ωραία. Τίποτε άλλο, Άντρια».«Καλημέρα, κύριε».Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στην Άνα, για να δω αν έχει

αντιληφθεί τίποτε από τη συνομιλία, αλλά τη βλέπω να μελετάειτο τοπίο του Πόρτλαντ. Υποψιάζομαι πως το κάνει από ευγένεια.Είναι δύσκολο να κρατήσω τα μάτια μου στον δρόμο. Θέλω νατα έχω καρφωμένα πάνω της. Παρ’ όλη την αδεξιότητά της, έχειωραίο ντεκολτέ, ένα ντεκολτέ που θα ήθελα να φιλήσω από τοκάτω μέρος του αυτιού της έως κάτω στον ώμο της.

Διάολε… Αναδεύομαι στη θέση μου. Ελπίζω να συμφωνήσεινα υπογράψει το ΣΜΑ και να πάρει αυτό που έχω να προσφέρω.

Μόλις φτάνουμε στον Ι-5, έρχεται ακόμα ένα τηλεφώνημα.Είναι ο Έλλιοτ.«Γεια σου, Κρίστιαν. Πήδηξες;»Ω… Μπράβο, μάγκα μου, μπράβο.«Γεια σου, Έλλιοτ. Είμαι στην ανοιχτή ακρόαση και δεν είμαι

μόνος στο αυτοκίνητο…»«Ποιος είναι μαζί σου;»«Η Αναστάζια Στιλ».«Γεια σου, Άνα!»«Γεια σου, Έλλιοτ!» λέει εκείνη ζωηρά.«Άκουσα πολλά για σένα…» συνεχίζει ο Έλλιοτ.Σκατά! Τι άκουσε;«Μην πιστεύεις λέξη απ’ όσα λέει η Κέιτ…» αποκρίνεται

καλόβολα. Ο Έλλιοτ γελάει.«Αφήνω την Αναστάζια σπίτι τώρα... Να σε πάρω;»

παρεμβαίνω.Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Έλλιοτ θα θέλει να κάνει μια

γρήγορη έξοδο.«Βέβαια!»«Θα σε δω σε λίγο». Το κλείνω.«Γιατί επιμένεις να με λες Αναστάζια;» ρωτάει.«Επειδή είναι το όνομά σου».«Προτιμώ το Άνα».«Έτσι, ε;»Το «Άνα» είναι πολύ καθημερινό και συνηθισμένο για κείνην.

98 E. L. JAMES

Και πολύ οικείο. Αυτά τα τρία γράμματα έχουν τη δύναμη ναπληγώνουν…

Κι εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω πως την απόρριψή της,όταν θα έρθει, θα είναι δύσκολο να τη διαχειριστώ. Έχειξαναγίνει, αλλά ποτέ δεν έχω νιώσει να έχω… επενδύσει τόσοπολύ. Δεν τη γνωρίζω καν αυτή την κοπέλα, αλλά θέλω να τημάθω, ολόκληρη. Ίσως επειδή δεν έχω κυνηγήσει ποτέ γυναίκα.

Γκρέυ, δείξε αυτοκυριαρχία και ακολούθησε τους κανόνες,αλλιώς όλα αυτά θα πάνε κατά διαόλου.

«Αναστάζια» λέω, αγνοώντας το αποδοκιμαστικό της ύφος.«Αυτό που έγινε στο ασανσέρ δε θα ξαναγίνει, εκτός κι αν είναιπροσχεδιασμένο».

Αυτό την κρατάει σιωπηλή την ώρα που παρκάρω έξω από τοδιαμέρισμά της. Πριν προλάβει να μου απαντήσει, βγαίνω από τοαυτοκίνητο, κάνω τον κύκλο και της ανοίγω την πόρτα.

Καθώς βγαίνει στο πεζοδρόμιο, μου ρίχνει ένα φευγαλέοβλέμμα. «Μ’ άρεσε αυτό που έγινε στο ασανσέρ…»μουρμουρίζει.

Αλήθεια; Η ομολογία της με κάνει να μαρμαρώσω. Έχωεκπλαγεί και πάλι ευχάριστα από τη μικρή δεσποινίδα Στιλ.Καθώς ανεβαίνει τα σκαλιά προς την εξώπορτα, αναγκάζομαι νατρέξω για να την προλάβω.

Ο Έλλιοτ και η Κέιτ σηκώνουν τα μάτια τους μόλιςμπαίνουμε μέσα. Κάθονται σ’ ένα τραπέζι φαγητού μέσα σ’ έναδωμάτιο με ελάχιστα έπιπλα, ταιριαστό σε δύο φοιτήτριες.Υπάρχουν μερικά κουτιά συσκευασίας δίπλα σ’ ένα ράφι μεβιβλία. Ο Έλλιοτ φαίνεται χαλαρός και καθόλου βιαστικός ναφύγει, κάτι που με εκπλήσσει.

Η Κάβανο τινάζεται όρθια και με κοιτάζει από πάνω έωςκάτω επιτιμητικά, αγκαλιάζοντας την Άνα.

Τι νόμιζε πως της έκανα;Ξέρω τι θα ήθελα να της κάνω…Η Κάβανο την κρατάει σε κάποια απόσταση για να την

κοιτάξει, και νιώθω καθησυχασμένος· μπορεί πράγματι νανοιάζεται κι αυτή για την Άνα.

«Καλημέρα, Κρίστιαν…» λέει, και ο τόνος της είναι ψυχρός

ΓΚΡΕΫ 99

και συγκαταβατικός.«Δεσποινίς Κάβανο». Κι αυτό που θέλω να πω είναι κάτι

σαρκαστικό σχετικά με το ότι δείχνει επιτέλους λίγο ενδιαφέρονγια τη φίλη της, αλλά συγκρατώ τη γλώσσα μου.

«Κρίστιαν, τη λένε Κέιτ…» λέει ο Έλλιοτ με κάποιονεκνευρισμό.

«Κέιτ…» μουρμουρίζω, ώστε να φανώ ευγενικός. Ο Έλλιοταγκαλιάζει την Άνα, κρατώντας την κάπως περισσότερο από τοεπιτρεπτό.

«Γεια σου, Άνα!» αναφωνεί όλο βρομοχαμόγελα.«Γεια σου, Έλλιοτ!» Χαμογελάει πλατιά.Εντάξει, το πράγμα έχει αρχίσει να γίνεται αφόρητο. «Έλλιοτ,

να πηγαίνουμε». Και πάρε τα χέρια σου από πάνω της!«Βέβαια» αποκρίνεται αφήνοντας την Άνα, αλλά αρπάζοντας

την Κάβανο και δίνοντας μια απρεπή παράσταση φιλώντας την.Ω, που να πάρει ο διάολος.Η Άνα αισθάνεται άβολα παρακολουθώντας τους. Δεν της

ρίχνω άδικο. Όταν, όμως, στρέφεται προς το μέρος μου, τοκάνει με ένα στοχαστικό ύφος μέσα από μισόκλειστα μάτια.

Τι σκέφτεται;«Τα λέμε, μωρό μου…» μουρμουρίζει ο Έλλιοτ σαλιαρίζοντας

με την Κάβανο.Μάγκα μου, δείξε λίγη αξιοπρέπεια, για όνομα του Θεού.Το επιτιμητικό βλέμμα της Άνα είναι καρφωμένο πάνω μου,

και προς στιγμήν δεν ξέρω αν είναι λόγω του λάγνου σόου τουΈλλιοτ και της Κέιτ ή…

Διάολε! Αυτό θέλει. Ερωτοτροπίες και κόρτε.Το ρομάντζο δεν περιλαμβάνεται στο ρεπερτόριό μου, γλυκιά

μου.Ένα τσουλούφι από τα μαλλιά της έχει ξεφύγει, και χωρίς να

το σκεφτώ, το στερεώνω πίσω από το αυτί της. Γέρνει τοπρόσωπό της προς τα δάχτυλά μου, και η τρυφερή κίνηση μεαιφνιδιάζει. Ο αντίχειράς μου ξεστρατίζει προς το απαλό κάτωχείλος της, που θα ήθελα να ξαναφιλήσω. Δεν μπορώ, όμως. Όχιπροτού πάρω τη συναίνεσή της.

«Τα λέμε, μωρό μου…» ψιθυρίζω, και το πρόσωπό της

100 E. L. JAMES

μαλακώνει από ένα χαμόγελο. «Θα έρθω να σε πάρω στιςοχτώ». Απρόθυμα, γυρίζω και ανοίγω την εξώπορτα, με τονΈλλιοτ πίσω μου.

«Φιλάρα, χρειάζομαι λίγο ύπνο…» λέει ο Έλλιοτ μόλιςμπαίνουμε στο αυτοκίνητο. «Αυτή η γυναίκα είναι αχόρταγη».

«Αλήθεια;» Η φωνή μου στάζει σαρκασμό. Το τελευταίο πουθέλω είναι να μου περιγράψει με το νι και με το σίγμα τοραντεβουδάκι του.

«Εσύ, μάστορα; Σ’ τα πέταξε τα μάτια έξω;»Του ρίχνω ένα λοξό «άντε γαμήσου» βλέμμα.Ο Έλλιοτ γελάει. «Φίλε, είσαι ένας πριζωμένος γιος

πουτάνας!» Τραβάει ένα καπέλο των Sounders πάνω στοπρόσωπό του και χώνεται στο κάθισμά του για έναν υπνάκο.

Ανεβάζω την ένταση της μουσικής.Κοιμήσου με αυτό να παίζει, Λέλλιοτ!Ναι. Ζηλεύω τον αδερφό μου: την άνεσή του με τις γυναίκες,

την ικανότητά του να κοιμάται… Και το γεγονός ότι δεν είναιπουτάνας γιος.

Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ του Χοσέ Λουίς Ροδρίγες αποκαλύπτει έναπρόστιμο για κατοχή μαριχουάνας. Δεν υπάρχει τίποτα γιασεξουαλική παρενόχληση στο ποινικό του μητρώο. Μπορεί χτεςτο βράδυ να το έκανε για πρώτη φορά αν δεν είχα επέμβει. Καιτο κωλοπαιδάκι καπνίζει χόρτο; Ελπίζω να μην καπνίζει ότανείναι μπροστά η Άνα – κι ελπίζω εκείνη να μην καπνίζει, τελεία.

Ανοίγοντας το e-mail της Άντρια, στέλνω το ΣΜΑ στονεκτυπωτή στο γραφείο του σπιτιού μου στο Εσκάλα. Η Άνα θαπρέπει να το υπογράψει προτού της δείξω την αίθουσαψυχαγωγίας μου. Και σε μια στιγμή αδυναμίας ή υπεροψίας ήίσως πρωτοφανούς αισιοδοξίας –δεν ξέρω τι απ’ όλα–συμπληρώνω το όνομα και τη διεύθυνσή της στο τυποποιημένοσυμβόλαιό μου Κυρίαρχου/υποτακτικής και το στέλνω κι αυτόστον εκτυπωτή.

Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα.«Έι, μάστορα... Πάμε για πεζοπορία» λέει ο Έλλιοτ πίσω από

την πόρτα.

ΓΚΡΕΫ 101

Α… Το παιδί ξύπνησε από τον υπνάκο του.

Η ΕΥΩΔΙΑ ΤΩΝ ΠΕΥΚΩΝ, της νωπής νοτισμένης γης και τηςάνοιξης, που φεύγει, είναι βάλσαμο στις αισθήσεις μου. Ημυρωδιά μού θυμίζει εκείνες τις μεθυστικές μέρες της παιδικήςμου ηλικίας, τότε που διέσχιζα τρέχοντας ένα δάσος μαζί με τονΈλλιοτ και την αδερφή μου, τη Μία, κάτω από το άγρυπνοβλέμμα των θετών γονιών μας. Μου θυμίζει την ηρεμία, τηνέκταση, την ελευθερία… Το τρίξιμο από τις ξερές πευκοβελόνεςκάτω από τα πόδια μας.

Εδώ, στο ύπαιθρο, θα μπορούσα να ξεχάσω.Εδώ ήταν ένα καταφύγιο από τους εφιάλτες μου.Ο Έλλιοτ φλυαρεί ασταμάτητα και δε χρειάζεται παρά μερικά

περιστασιακά γρυλίσματα από τη μεριά μου για να συνεχίσει ναμιλάει. Καθώς προχωράμε κατά μήκος της χαλικόστρωτης ακτήςτου Γουιλλάμιτ, το μυαλό μου ξεστρατίζει στην Αναστάζια.Πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό έχω μια γλυκιά αίσθησηπροσδοκίας. Αισθάνομαι έξαψη.

Θα πει ναι στην πρότασή μου;Τη σκέφτομαι να κοιμάται δίπλα μου, απαλή και

μικροκαμωμένη, και το πουλί μου συσπάται με προσμονή. Θαμπορούσα να την έχω ξυπνήσει και να την έχω πηδήξει τότε –αυτό θα ήταν κάτι εντελώς καινούριο.

Θα την πηδήξω εν καιρώ.Θα την πηδήξω δεμένη και με το έξυπνο στόμα της φιμωμένο.

ΤΟ ΚΛΕΫΤΟΝΣ ΕΙΝΑΙ ΣΙΩΠΗΛΟ. Ο τελευταίος πελάτης έφυγε πριναπό πέντε λεπτά. Κι εγώ περιμένω –πάλι– χτυπώντας ρυθμικάτα δάχτυλά μου πάνω στους μηρούς μου. Η υπομονή δεν είναιτο φόρτε μου. Ακόμα και η μεγάλη πεζοπορία με τον Έλλιοτσήμερα δεν έχει αμβλύνει τη νευρικότητά μου. Απόψε το βράδυθα φάει με την Κέιτ στο Χίθμαν. Δύο διαδοχικά ραντεβού δενείναι το συνηθισμένο του στιλ.

Ξαφνικά οι λαμπτήρες φθορισμού μέσα στο κατάστηματρεμοπαίζουν και σβήνουν, η μπροστινή πόρτα ανοίγει, και ηΆνα βγαίνει έξω στο ήπιο βραδάκι του Πόρτλαντ. Η καρδιά μου

102 E. L. JAMES

αρχίζει να σφυροκοπάει. Αυτό είναι: είτε η αρχή μιας νέαςσχέσης είτε η αρχή του τέλους. Αποχαιρετάει κουνώντας το χέριτης έναν νεαρό που την ακολούθησε ως έξω. Δεν είναι ο ίδιοςπου γνώρισα την προηγούμενη φορά – είναι κάποιος καινούριος.Την παρακολουθεί να έρχεται προς το αυτοκίνητο, με τα μάτιατου καρφωμένα στον κώλο της. Ο Τέυλορ μου αποσπά τηνπροσοχή κάνοντας μια κίνηση να κατέβει από το αυτοκίνητο,αλλά τον σταματάω. Είναι δική μου δουλειά. Όταν βγαίνω απότο αυτοκίνητο κρατώντας ανοιχτή την πόρτα για κείνην, οκαινούριος νεαρός κλειδώνει το μαγαζί και δε γλυκοκοιτάζει πιατη δεσποινίδα Στιλ.

Τα χείλη της σχηματίζουν ένα ντροπαλό χαμόγελο την ώραπου πλησιάζει. Τα μαλλιά της ανεμίζουν στο βραδινό αεράκιδεμένα σε μια ξένοιαστη αλογοουρά.

«Καλησπέρα, δεσποινίς Στιλ».«Κύριε Γκρέυ…» λέει. Είναι ντυμένη με μαύρο τζιν… Πάλι

τζιν. Χαιρετάει τον Τέυλορ και κάθεται στο πίσω κάθισμα τουαυτοκινήτου.

Μόλις κάθομαι δίπλα της, την πιάνω σφιχτά από το χέρι. ΟΤέυλορ βγαίνει στον άδειο δρόμο και κατευθύνεται προς τοελικοδρόμιο του Πόρτλαντ. «Πώς ήταν η δουλειά;» τη ρωτάω,απολαμβάνοντας την αίσθηση του χεριού της στο δικό μου.

«Δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει…» απαντάει με βραχνήφωνή.

«Ναι. Ούτε και μένα περνούσε η μέρα μου».Ήταν μια κόλαση η αναμονή τις δύο τελευταίες ώρες!«Τι έκανες;» ρωτάει.«Πήγα για πεζοπορία με τον Έλλιοτ». Το χέρι της είναι ζεστό

και απαλό. Ρίχνει μια ματιά στα ενωμένα μας δάχτυλα, καιχαϊδεύω επανειλημμένα τις αρθρώσεις της με τον αντίχειρά μου.Η ανάσα της κόβεται, τα μάτια της συναντούν τα δικά μου.Μέσα τους βλέπω τη λαχτάρα και τον πόθο της… και τηναίσθηση προσμονής της. Ελπίζω μόνο να δεχτεί την πρότασήμου.

Ευτυχώς, η διαδρομή προς το ελικοδρόμιο είναι σύντομη.Όταν βγαίνουμε από το αυτοκίνητο, την πιάνω πάλι από το χέρι.

ΓΚΡΕΫ 103

Δείχνει κάπως σαστισμένη.Α… Αναρωτιέται πού μπορεί να είναι το ελικόπτερο.«Έτοιμη;» ρωτάω.Γνέφει καταφατικά και την οδηγώ μέσα στο κτίριο προς το

ασανσέρ. Μου ρίχνει μια γρήγορη συνωμοτική ματιά.Θυμάται το πρωινό μας φιλί. Κι εγώ το ίδιο, όμως...«Μόνο τρεις όροφοι είναι…» μουρμουρίζω.Καθώς στεκόμαστε μέσα στον θαλαμίσκο, κρατάω μια νοερή

σημείωση κάποια μέρα να την πηδήξω μέσα σε ασανσέρ. Ανδηλαδή συμφωνήσει με την πρότασή μου.

Στην οροφή το Τσάρλι Τάνγκο, που έχει μόλις έρθει από τοΜπόινγκ Φιλντ, είναι έτοιμο να πετάξει, αν και δεν υπάρχειίχνος του Στέφαν, που το έφερε ως εδώ. Αλλά ο Τζο, πουδιευθύνει το ελικοδρόμιο του Πόρτλαντ, βρίσκεται στο μικρόγραφείο. Χαιρετάει στρατιωτικά όταν τον βλέπω. Είναι πιομεγάλος από τον παππού μου κι ό,τι δεν ξέρει γύρω από τιςπτήσεις δεν αξίζει να το μάθεις· πετούσε Sikorsky στην Κορέαμεταφέροντας τραυματίες και, μα την αλήθεια, έχει να πεικάποιες ιστορίες που κάνουν την τρίχα σου να σηκωθεί όρθια.

«Ορίστε το σχέδιο πτήσης σας, κύριε Γκρέυ» λέει ο Τζο, μετην τραχιά φωνή του να προδίδει την ηλικία του. «Όλοι οιεξωτερικοί έλεγχοι έχουν γίνει. Είναι έτοιμο και περιμένει,κύριε. Μπορείτε να αναχωρήσετε».

«Ευχαριστώ, Τζο».Μια γρήγορη ματιά στην Άνα μού λέει πως νιώθει έξαψη…

Το ίδιο κι εγώ. Είναι κάτι καινούριο.«Πάμε». Με το χέρι της πάλι μέσα στο δικό μου, διασχίζω με

την Άνα το ελικοδρόμιο προς το Τσάρλι Τάνγκο. Τοασφαλέστερο Eurocopter στην κατηγορία του και απόλαυση νατο πιλοτάρεις. Είναι το καμάρι και η χαρά μου. Κρατάω τηνπόρτα ανοιχτή για την Άνα· σκαρφαλώνει μέσα και ανεβαίνωπίσω της.

«Εκεί!» προστάζω, δείχνοντας τη θέση του συγκυβερνήτη.«Κάτσε – μην αγγίξεις τίποτα». Μένω έκπληκτος όταν κάνειαυτό που της λέω.

Μόλις κάθεται στη θέση της, αρχίζει να περιεργάζεται τα

104 E. L. JAMES

όργανα με ένα μείγμα δέους και ενθουσιασμού. Κάθομαι στιςφτέρνες μου δίπλα της και τη δένω με τον ιμάντα,προσπαθώντας, όσο το κάνω, να μην τη φαντάζομαι γυμνή. Μουπαίρνει λίγο περισσότερη ώρα από το αναγκαίο, επειδή αυτήμπορεί να είναι η τελευταία μου ευκαιρία να βρεθώ τόσο κοντάτης, η τελευταία μου ευκαιρία να αναπνεύσω το γλυκό,υποβλητικό άρωμά της. Από τη στιγμή που θα μάθει τιςιδιαίτερες προτιμήσεις μου, μπορεί να το βάλει στα πόδια… Απότην άλλη, μπορεί και να ασπαστεί τον τρόπο ζωής. Οιπροοπτικές που δημιουργεί αυτό στο μυαλό μου είναι σχεδόνσυγκλονιστικές. Με παρακολουθεί προσεκτικά, είναι τόσοκοντά… τόσο όμορφη. Σφίγγω τον τελευταίο ιμάντα. Δενπρόκειται να κουνηθεί. Τουλάχιστον για την επόμενη ώρα.

Πνίγοντας την έξαψή μου, ψιθυρίζω: «Είσαι ασφαλής, δενμπορείς να πας πουθενά…» Παίρνει απότομη ανάσα.«Ανάπνευσε, Αναστάζια» προσθέτω και της χαϊδεύω τομάγουλο. Κρατώντας το πιγούνι της, σκύβω και της δίνω έναγρήγορο φιλί. «Μ’ αρέσει αυτός ο ιμάντας…» μουρμουρίζω.

Θέλω να της πω πως έχω κι άλλους, δερμάτινους, με τουςοποίους θα ήθελα να τη δω δεμένη και κρεμασμένη από τηνοροφή. Συγκρατούμαι, όμως. Κάθομαι στη θέση μου και δένομαι.

«Φόρα τα ακουστικά σου». Της δείχνω τα ακουστικά μπροστάτης. «Κάνω τους προκαταρκτικούς ελέγχους». Όλα τα όργαναφαίνονται εντάξει. Πιέζω το γκάζι στις 1.500 στροφές ανά λεπτό,το τρανσπόντερ στο σταντμπάι, και ανοίγω τον ραδιοφάρο. Όλαείναι στη θέση τους και έτοιμα για πτήση.

«Ξέρεις τι κάνεις;» ρωτάει με δέος. Την ενημερώνω πωςδιαθέτω πτυχίο χειριστή εδώ και τέσσερα χρόνια. Το χαμόγελότης είναι μεταδοτικό.

«Είσαι ασφαλής μαζί μου…» την καθησυχάζω και προσθέτω:«Τουλάχιστον, όσο πετάμε».

Της κλείνω το μάτι, χαμογελάει πλατιά και μένω έκθαμβος.«Είσαι έτοιμη;» ρωτάω – και δεν μπορώ να πιστέψω πόσο

ενθουσιασμένος είμαι που την έχω εδώ δίπλα μου.Γνέφει καταφατικά.Μιλάω με τον πύργο –είναι ξύπνιοι– και αυξάνω την ισχύ

ΓΚΡΕΫ 105

στις 2.000 στροφές. Μόλις μας δίνουν την άδεια, κάνω τουςτελευταίους ελέγχους μου. Πίεση λαδιού στα 104. Ωραία.Αυξάνω την πολλαπλή πίεση στο 14, τη μηχανή στις 2.500στροφές και τραβάω τον μοχλό του γκαζιού. Και σαν κομψόπουλί που είναι… το Τσάρλι Τάνγκο σηκώνεται στον αέρα.

Η Αναστάζια αφήνει μια κραυγή καθώς το έδαφοςεξαφανίζεται κάτω μας, αλλά δε μιλάει, εκστασιασμένη από ταφώτα του Πόρτλαντ, που λίγο λίγο ξεθωριάζουν. Γρήγορα μαςτυλίγει το σκοτάδι· το μόνο φως ξεπηδάει από τα όργαναμπροστά μας. Το πρόσωπο της Άνα φωτίζεται από την κόκκινηκαι πράσινη λάμψη καθώς ατενίζει τη νύχτα.

«Απόκοσμο, ε;»Αν και δεν το βρίσκω απόκοσμο. Για μένα είναι

ανακουφιστικό. Τίποτα δεν μπορεί να μου κάνει κακό εδώ πέρα.Είμαι ασφαλής και κρυμμένος στο σκοτάδι.«Πώς ξέρεις ότι πας προς τη σωστή κατεύθυνση;» ρωτάει η

Άνα.«Ορίστε». Δείχνω τον πίνακα οργάνων. Δε θέλω να την

κουράσω μιλώντας για τους κανόνες πτήσης με όργανα, αλλά τογεγονός είναι πως όλα τα όργανα που βρίσκονται μπροστά μουείναι αυτά που μας καθοδηγούν προς τον προορισμό μας: οδείκτης συμπεριφοράς, το αλτίμετρο, ο δείκτης κάθετηςταχύτητας και φυσικά το GPS. Της λέω για το Τσάρλι Τάνγκοκαι τον εξοπλισμό του για νυχτερινή πτήση.

Η Άνα με κοιτάζει εμβρόντητη.«Υπάρχει ένα ελικοδρόμιο στην ταράτσα του κτιρίου όπου

μένω. Εκεί πάμε».Ξανακοιτάζω τον πίνακα οργάνων, ελέγχοντας όλα τα

στοιχεία. Αυτό είναι που μου αρέσει: ο έλεγχος, η ασφάλεια καιη ευημερία μου να εξαρτώνται από τη βαθιά γνώση τηςτεχνολογίας μπροστά μου.

«Όταν πετάς νύχτα, πας στα τυφλά. Πρέπει να εμπιστευτείςτα όργανα» της λέω.

«Πόσο θα κρατήσει η πτήση;» ρωτάει με κομμένη την ανάσα.«Λιγότερο από μία ώρα – ο άνεμος είναι ευνοϊκός». Της

ρίχνω άλλη μία ματιά. «Είσαι καλά, Αναστάζια;»

106 E. L. JAMES

«Ναι!» απαντάει, με παράξενα απότομη φωνή.Είναι φοβισμένη; Ή μπορεί να μετάνιωσε για την απόφασή

της να βρεθεί εδώ μαζί μου. Η σκέψη είναι δυσάρεστη. Δε μουέχει δώσει ούτε μία ευκαιρία. Η προσοχή μου αποσπάται προςστιγμήν από τον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας. Μετά, καθώςδιασχίζουμε τα σύννεφα, βλέπω στο βάθος το Σιάτλ κι ένανφάρο που αναβοσβήνει στο σκοτάδι.

«Κοίτα εκεί». Στρέφω την προσοχή της Άνα προς τααστραφτερά φώτα.

«Εντυπωσιάζεις πάντα τις γυναίκες με αυτό τον τρόπο;“Ελάτε να πετάξετε με το ελικόπτερό μου”;»

«Δεν έχω φέρει ποτέ κοπέλα εδώ πάνω, Αναστάζια. Άλλη μίαπρώτη φορά για μένα. Έχεις εντυπωσιαστεί;»

«Νιώθω δέος, Κρίστιαν…» ψιθυρίζει.«Δέος;» Το χαμόγελό μου είναι αυθόρμητο. Και θυμάμαι την

Γκρέις, τη μητέρα μου, να μου χαϊδεύει τα μαλλιά καθώςδιαβάζω δυνατά τον Παντοτινό βασιλιά.

Κρίστιαν, ήταν υπέροχο! Νιώθω δέος, αγαπημένο μου παιδί.Ήμουν εφτά χρονών και είχα αρχίσει να μιλάω πρόσφατα.«Είσαι τόσο… ικανός» συνεχίζει η Άνα.«Ω, σας ευχαριστώ, δεσποινίς Στιλ…» Το πρόσωπό μου

λάμπει από ευχαρίστηση για τον απρόσμενο έπαινό της. Ελπίζωνα μην το προσέξει.

«Προφανώς το απολαμβάνεις…» λέει έπειτα από λίγο.«Ποιο;»«Το να πετάς».«Απαιτεί έλεγχο και συγκέντρωση». Τις δύο ιδιότητες που

εκτιμώ περισσότερο. «Πώς λοιπόν να μη μ’ αρέσει; Αν καιπροτιμώ την ανεμοπορία».

«Την ανεμοπορία;»«Ναι. Ανεμόπτερα. Ανεμόπτερα και ελικόπτερα, πετάω και με

τα δύο».Μήπως να την πάω για ανεμοπορία;Προτρέχεις, Γκρέυ.Και από πότε πας οποιονδήποτε για ανεμοπορία;Από πότε φέρνω οποιονδήποτε στο Τσάρλι Τάνγκο;

ΓΚΡΕΫ 107

Ο έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας με αναγκάζει ναεπικεντρωθώ πάλι στη διαδρομή πτήσης, σταματώντας τιςξεστρατισμένες σκέψεις μου καθώς πλησιάζουμε στα περίχωρατου Σιάτλ. Κοντεύουμε. Κι εγώ κοντεύω να μάθω αν όλο αυτόείναι χίμαιρα ή όχι. Η Άνα κοιτάζει έξω από το παράθυρο,εκστασιασμένη.

Δεν μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου μακριά της.Σε παρακαλώ, πες ναι.«Ωραίο θέαμα, έτσι;» ρωτάω, έτσι ώστε να στραφεί και να

μπορέσω να δω το πρόσωπό της. Γυρίζει, έχοντας ένα τεράστιοχαμόγελο, που ο αντίκτυπός του φτάνει κατευθείαν στο πουλίμου. «Φτάνουμε σε μερικά λεπτά» προσθέτω.

Ξαφνικά η ατμόσφαιρα στην καμπίνα αλλάζει, κι έχωμεγαλύτερη επίγνωση της παρουσίας της. Αναπνέοντας βαθιά,εισπνέω το άρωμά της και νιώθω την προσμονή. Της Άνα. Τηδική μου.

Καθώς κατεβαίνουμε, οδηγώ το Τσάρλι Τάνγκο μέσα από τοκέντρο προς το Εσκάλα, το σπίτι μου, και οι χτύποι της καρδιάςμου αυξάνονται. Η Άνα αρχίζει να αναδεύεται. Είναι κι αυτήνευρική. Ελπίζω να μην το βάλει στα πόδια.

Εμφανίζεται το ελικοδρόμιο, και παίρνω άλλη μία βαθιάανάσα.

Αυτό ήταν.Προσγειωνόμαστε μαλακά και σβήνω τη μηχανή,

παρακολουθώντας τις λεπίδες του στροφείου να επιβραδύνουνκαι να σταματούν. Το μόνο που ακούω είναι το σφύριγμα λευκούθορύβου μέσα στα ακουστικά μας έτσι όπως καθόμαστεσιωπηλοί. Βγάζω τα δικά μου και ύστερα της Άνα.

«Φτάσαμε» λέω μαλακά.Το πρόσωπό της είναι χλωμό στη λάμψη των φώτων

προσγείωσης, τα μάτια της αστραφτερά.Χριστέ και Κύριε, είναι όμορφη.Με κοιτάζει. Με εμπιστοσύνη. Νέα. Γλυκιά. Το υπέροχο

άρωμά της σχεδόν με βγάζει εκτός μάχης.Μπορώ να το κάνω αυτό μαζί της;Είναι ενήλικη.

108 E. L. JAMES

Μπορεί να πάρει μόνη της τις αποφάσεις της.Και θέλω να με κοιτάζει έτσι από τη στιγμή που θα με

γνωρίσει… Που θα μάθει για τι είμαι ικανός. «Δεν είναι ανάγκηνα κάνεις τίποτα που δε θες. Το ξέρεις αυτό… Έτσι δεν είναι;»Πρέπει να το καταλάβει αυτό. Θέλω την υποταγή της, αλλάπερισσότερο από αυτό θέλω τη συναίνεσή της.

«Δε θα έκανα ποτέ τίποτα που δε θέλω να κάνω, Κρίστιαν».Ακούγεται ειλικρινής και θέλω να την πιστέψω. Με αυτά τακαθησυχαστικά λόγια να ηχούν στο μυαλό μου, σηκώνομαι απότη θέση μου, ανοίγω την πόρτα και μετά πηδάω έξω στοελικοδρόμιο.

Την πιάνω από το χέρι καθώς βγαίνει από το σκάφος. Οάνεμος μαστιγώνει τα μαλλιά γύρω από το πρόσωπό της, καιφαίνεται αγχωμένη. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός πως είναιεδώ μαζί μου, μόνη της, ή επειδή βρισκόμαστε τριάντα ορόφουςψηλά. Ξέρω πως σε πιάνει ζαλάδα εδώ πάνω.

«Έλα». Τυλίγοντας το μπράτσο μου γύρω της για να τηνπροστατέψω από τον άνεμο, την οδηγώ στο ασανσέρ.

Είμαστε και οι δύο σιωπηλοί στη διάρκεια της σύντομηςδιαδρομής προς το ρετιρέ. Φοράει ένα ανοιχτοπράσινοπουκάμισο κάτω από το μαύρο σακάκι της. Της πάει. Κρατάω μιανοερή σημείωση να συμπεριλάβω μπλε και πράσινα στα ρούχα μετα οποία θα την προμηθεύσω αν συμφωνήσει με τους όρους μου.Θα έπρεπε να είναι πιο καλοντυμένη. Τα μάτια της συναντούντα δικά μου στους καθρέφτες του ασανσέρ καθώς οι πόρτεςανοίγουν στο διαμέρισμά μου.

Με ακολουθεί μέσα από τον προθάλαμο, στον διάδρομο καιύστερα στο καθιστικό.

«Να πάρω το σακάκι σου;» ρωτάω.Η Άνα κουνάει το κεφάλι της και σφίγγει τα πέτα, για να

τονίσει πως θέλει να κρατήσει το σακάκι της.Εντάξει.«Θες ένα ποτό;» Επιχειρώ μια διαφορετική προσέγγιση και

αποφασίζω πως χρειάζομαι ένα ποτό για να ηρεμήσω τα νεύραμου.

Γιατί είμαι τόσο νευρικός;

ΓΚΡΕΫ 109

Επειδή τη θέλω…«Θα πιω ένα ποτήρι άσπρο κρασί. Μήπως θες να μου κάνεις

παρέα;»«Ναι, ευχαρίστως» απαντάει.Στην κουζίνα βγάζω το σακάκι μου και ανοίγω το ψυγείο των

κρασιών. Ένα λευκό sauvignon θα έσπαγε τον πάγο. Βγάζω έξωένα Pouilly Fumé, κατάλληλο για κάθε περίπτωση,παρακολουθώντας την Άνα να κοιτάζει τη θέα από τιςμπαλκονόπορτες. Όταν γυρίζει κι έρχεται πάλι προς τηνκουζίνα, τη ρωτάω αν της αρέσει το κρασί που διάλεξα.

«Δεν έχω ιδέα από κρασιά, Κρίστιαν. Είμαι σίγουρη πως θαείναι καλό…» Ακούγεται συνεσταλμένη.

Σκατά! Δεν πάνε καλά τα πράγματα. Μήπως έχει πτοηθεί;Αυτό είναι;

Σερβίρω δύο ποτήρια και προχωράω προς το σημείο όπουστέκεται στη μέση του καθιστικού μου, μοιάζοντας με τον αμνότης θυσίας. Η αφοπλιστική γυναίκα έχει εξαφανιστεί. Δείχνειχαμένη.

Σαν και μένα…«Ορίστε». Της δίνω το ποτήρι και αμέσως πίνει μια γουλιά με

τα μάτια κλειστά, ολοφάνερα απολαμβάνοντας το κρασί. Ότανκατεβάζει το ποτήρι, τα χείλη της είναι υγρά.

Καλή επιλογή, Γκρέυ.«Είσαι πολύ σιωπηλή και ούτε καν κοκκινίζεις. Για την

ακρίβεια, δε σ’ έχω ξαναδεί τόσο χλωμή, Αναστάζια. Πεινάς;»Γνέφει αρνητικά και πίνει άλλη μία γουλιά. Μπορεί να

χρειάζεται λίγο υγρό κουράγιο. «Πολύ μεγάλο σπίτι έχεις…»λέει δειλά.

«Μεγάλο;»«Μεγάλο».«Είναι μεγάλο». Κανένας δε θα μπορούσε να το αμφισβητήσει

αυτό· είναι παραπάνω από εννιακόσια τετραγωνικά.«Παίζεις;» Κοιτάζει το πιάνο.«Ναι».«Καλά;»«Ναι».

110 E. L. JAMES

«Φυσικά… Υπάρχει κάτι που δεν κάνεις καλά;»«Ναι… Μερικά πράγματα».Να μαγειρεύω.Να λέω αστεία.Να κάνω αυθόρμητη και άνετη συζήτηση με μια γυναίκα που

με ελκύει.Να ανέχομαι να με αγγίζουν…«Θες να κάτσεις;» Δείχνω προς τον καναπέ.Ένα ζωηρό γνέψιμο μου λέει πως θέλει. Πιάνοντάς την από

το χέρι, την οδηγώ εκεί και κάθεται, ρίχνοντάς μου ένασκανδαλιάρικο βλέμμα.

«Τι είναι τόσο αστείο;» ρωτάω και κάθομαι δίπλα της.«Γιατί μου έστειλες ειδικά την Tess of the d’Urbervilles;»Ω… Πού το πάει; «Είπες πως σ’ άρεσε ο Τόμας Χάρντυ».«Αυτός είναι ο μόνος λόγος;»Δε θέλω να της πω πως έχει τη δική μου πρώτη έκδοση και

πως ήταν καλύτερη επιλογή από τον Τζουντ τον αφανή. «Μουφάνηκε ταιριαστό. Θα μπορούσα να σε ταυτίσω με κάποιοανέφικτα υψηλό ιδανικό όπως ο Έιντζελ Κλερ ή να σεεξευτελίσω τελείως όπως ο Άλεκ ντ’Ουρμπερβίλ…» Ηαπάντησή μου είναι αρκετά ειλικρινής και περιέχει κάποιαειρωνεία. Αυτό που πρόκειται να προτείνω υποψιάζομαι πως θαείναι πολύ μακριά από τις προσδοκίες της.

«Αν υπάρχουν μόνο δύο επιλογές, θα πάρω τονεξευτελισμό…» ψιθυρίζει.

Γαμώτο! Αυτό δε θέλεις, Γκρέυ;«Αναστάζια, σταμάτα να δαγκώνεις το χείλος σου. Μου

αποσπά την προσοχή… Δεν ξέρεις τι λες».«Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ…» αποκρίνεται, ενώ τα δόντια της

αφήνουν μικρά σημαδάκια πάνω σ’ ένα κάτω χείλος υγρό από τοκρασί.

Και να την: και πάλι αφοπλιστική, αιφνιδιάζοντάς μεσυνεχώς. Το πουλί μου συμφωνεί.

Μπαίνουμε στο ψητό όσον αφορά αυτήν τη συμφωνία, αλλάπροτού εξετάσουμε τις λεπτομέρειες, είναι αναγκαίο ναυπογράψει το ΣΜΑ. Ζητάω συγγνώμη και κατευθύνομαι προς

ΓΚΡΕΫ 111

το γραφείο μου. Το συμβόλαιο και το ΣΜΑ είναι έτοιμα στονεκτυπωτή. Αφήνοντας το συμβόλαιο στο γραφείο μου –δεν ξέρωαν θα φτάσουμε ποτέ σ’ αυτό το σημείο– συρράπτω το ΣΜΑ καιτο παίρνω επιστρέφοντας κοντά στην Άνα.

«Αυτό εδώ είναι ένα συμφωνητικό εμπιστευτικότητας ή μηαποκάλυψης». Το αφήνω στο τραπεζάκι μπροστά της. Δείχνεισαστισμένη και έκπληκτη. «Ο δικηγόρος μου επιμένει σ’αυτό…» προσθέτω. «Αν πρόκειται να προτιμήσεις τη δεύτερηεπιλογή, τον εξευτελισμό, πρέπει να το υπογράψεις».

«Κι αν δε θέλω να υπογράψω τίποτα;»«Τότε μένουν τα υψηλά ιδανικά του Έιντζελ Κλερ, για το

μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου εν πάση περιπτώσει». Και δε θαμπορέσω να σε αγγίξω. Θα σε στείλω στο σπίτι σου με τονΣτέφαν και θα βάλω τα δυνατά μου να σε ξεχάσω. Το άγχος μουμεγαλώνει· αυτή η συμφωνία μπορεί να πάει κατά διαόλου.

«Τι σημαίνει αυτό το συμφωνητικό;»«Σημαίνει πως δεν μπορείς να αποκαλύψεις τίποτα για μας.

Τίποτα σε κανέναν».Ψάχνει το πρόσωπό μου και δεν ξέρω αν είναι σαστισμένη ή

δυσαρεστημένη.«Εντάξει. Θα υπογράψω…» αποκρίνεται.Για δες… Εύκολο ήταν. Της δίνω τη Mont Blanc μου και

τοποθετεί την πένα στη γραμμή της υπογραφής.«Δε θα το διαβάσεις καν;» ρωτάω, ενοχλημένος ξαφνικά.«Όχι».«Αναστάζια, πρέπει πάντα να διαβάζεις ό,τι υπογράφεις».

Πώς μπορεί να είναι τόσο ανόητη; Δεν της έμαθαν τίποτα οιγονείς της;

«Κρίστιαν, αυτό που δεν καταλαβαίνεις είναι πως, έτσι κιαλλιώς, δε θα μιλούσα για μας σε κανέναν. Ούτε καν στην Κέιτ.Επομένως δεν έχει σημασία αν υπογράψω κάποιο συμφωνητικόή όχι. Αν σημαίνει τόσο πολλά για σένα ή τον δικηγόρο σου,στον οποίο προφανώς εσύ μιλάς, τότε εντάξει… Θα υπογράψω».

Έχει μια απάντηση για όλα. Είναι αναζωογονητικό. «Σωστόεπιχείρημα και καλά διατυπωμένο, δεσποινίς Στιλ» σημειώνωξερά.

112 E. L. JAMES

Με ένα γρήγορο, αποδοκιμαστικό βλέμμα, υπογράφει.Και πριν προλάβω να κάνω παιχνίδι, ρωτάει: «Αυτό σημαίνει

πως απόψε θα μου κάνεις έρωτα, Κρίστιαν;».Ορίστε;Εγώ;Να κάνω έρωτα;Εμπρός, Γκρέυ, ας τη βγάλουμε από την αυταπάτη της

αμέσως.«Όχι, Αναστάζια, δε σημαίνει αυτό. Πρώτον, δεν κάνω

έρωτα. Γαμάω… Άγρια».Μένει άναυδη. Αυτό την έκανε να σκεφτεί.«Δεύτερον, υπάρχει πολλή χαρτούρα μπροστά μας. Και

τρίτον, δεν ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις. Υπάρχει ακόμα καιρόςνα το βάλεις στα πόδια. Έλα, θέλω να σου δείξω την αίθουσαψυχαγωγίας μου».

Είναι σαστισμένη, και σχηματίζεται το μικρό ν ανάμεσα σταφρύδια της. «Θες να παίξεις με το Xbox σου;»

Γελάω δυνατά.Ω μωρό μου.«Όχι, Αναστάζια… Ούτε Xbox ούτε Playstation. Έλα».Σηκώνομαι απλώνοντας το χέρι, κι εκείνη το πιάνει πρόθυμα.

Την οδηγώ στον διάδρομο και μετά πάνω, όπου σταματάω έξωαπό την πόρτα της αίθουσας ψυχαγωγίας μου, με την καρδιά μουνα σφυροκοπάει στο στήθος μου.

Αυτό είναι. Δεν υπάρχει γυρισμός. Ήμουν ποτέ άλλοτε τόσονευρικός; Έχοντας συνείδηση πως οι πόθοι μου εξαρτώνται απότο γύρισμα αυτού του κλειδιού, ξεκλειδώνω την πόρτα κι εκείνητη στιγμή νιώθω την ανάγκη να την καθησυχάσω.

«Μπορείς να φύγεις οποιαδήποτε στιγμή. Το ελικόπτερο είναιέτοιμο να σε πάρει όποτε θελήσεις να αποχωρήσεις· μπορείς ναμείνεις απόψε και να επιστρέψεις σπίτι το πρωί. Ό,τι κι αναποφασίσεις είναι εντάξει».

«Άνοιξε την καταραμένη πόρτα, Κρίστιαν!» λέει με μιαπεισματάρικη έκφραση και με τα χέρια της σταυρωμένα.

Αυτό είναι το σταυροδρόμι. Δε θέλω να το βάλει στα πόδια.Αλλά δεν έχω αισθανθεί ποτέ τόσο εκτεθειμένος. Ακόμα και στα

ΓΚΡΕΫ 113

χέρια της Ελένα… Και ξέρω πως είναι επειδή δεν ξέρει τίποταγι’ αυτό τον τρόπο ζωής.

Ανοίγω την πόρτα και την ακολουθώ στην αίθουσαψυχαγωγίας μου.

Στο καταφύγιό μου.Το μόνο μέρος όπου είμαι πραγματικά ο εαυτός μου.Η Άνα στέκεται στη μέση του δωματίου, μελετώντας όλα τα

σύνεργα που αποτελούν σε τόσο μεγάλο βαθμό κομμάτι της ζωήςμου: τα μαστίγια, τα ραβδιά, το κρεβάτι, τον πάγκο… Είναισιωπηλή, ρουφώντας τα πάντα αχόρταγα, και το μόνο πουακούω είναι το εκκωφαντικό σφυροκόπημα της καρδιάς μου έτσιόπως το αίμα περνάει με ταχύτητα δίπλα από τα τύμπανά μου.

Τώρα ξέρεις.Αυτός είμαι.Γυρίζει και μου ρίχνει μια διαπεραστική ματιά καθώς την

περιμένω να πει κάτι, αλλά εκείνη παρατείνει την αγωνία μουκαι προχωράει πιο μέσα στο δωμάτιο, αναγκάζοντάς με να τηνακολουθήσω.

Τα δάχτυλά της σέρνονται πάνω σ’ ένα μαστίγιο από σουέντ,ένα από τα αγαπημένα μου. Της λέω το όνομά του, αλλά δεναπαντάει. Πλησιάζει στο κρεβάτι, με τα χέρια της ναεξερευνούν, τα δάχτυλά της να περνούν πάνω από τη μιασκαλιστή κολόνα.

«Πες κάτι…» λέω. Η σιωπή της είναι αφόρητη. Πρέπει ναμάθω αν θα το βάλει στα πόδια.

«Αυτό το κάνεις εσύ στους ανθρώπους ή το κάνουν εκείνοισε σένα;»

Επιτέλους.«Ανθρώπους;» Θέλω να ξεφυσήξω ειρωνικά. «Το κάνω αυτό

σε γυναίκες που θέλουν να τους το κάνω».Έχει διάθεση για διάλογο. Υπάρχει ελπίδα.Κατσουφιάζει. «Αν έχεις πρόθυμες εθελόντριες, γιατί είμαι

εγώ εδώ;»«Επειδή θέλω να το κάνω αυτό μαζί σου. Πάρα πολύ».

Εικόνες με αυτήν δεμένη σε διάφορες στάσεις ολόγυρα στοδωμάτιο κατακλύζουν τη φαντασία μου· στον σταυρό, στο

114 E. L. JAMES

κρεβάτι, επάνω στον πάγκο…«Ω…» λέει και βαδίζει έως τον πάγκο. Τα μάτια μου

καρφώνονται στα ερευνητικά δάχτυλά της, που χαϊδεύουν τοδέρμα. Το άγγιγμά της είναι γεμάτο περιέργεια, αργό καιαισθησιακό – έχει καν επίγνωση;

«Είσαι σαδιστής;» ρωτάει ξαφνιάζοντάς με.Γαμώτο! Βλέπει μέσα μου.«Είμαι Κυρίαρχος» απαντάω βιαστικά, ελπίζοντας να πάω τη

συζήτηση παρακάτω.«Τι θα πει αυτό;» ρωτάει, σοκαρισμένη, νομίζω.«Θα πει πως θέλω να μου παραδώσεις με τη θέλησή σου τον

εαυτό σου σε όλα».«Γιατί να θέλω να το κάνω αυτό;»«Για να με ευχαριστήσεις…» ψιθυρίζω. Αυτό χρειάζομαι από

σένα. «Με πολύ απλά λόγια, θέλω να θες να με ευχαριστήσεις».«Και πώς θα το κάνω αυτό;» μουρμουρίζει.«Έχω κανόνες και θέλω να συμμορφώνεσαι σ’ αυτούς. Είναι

προς όφελός σου και για δική μου ευχαρίστηση. Αν ακολουθείςτους κανόνες με τέτοιον τρόπο ώστε να μένω ικανοποιημένος,θα σε ανταμείβω. Αν δεν τους ακολουθείς, θα σε τιμωρώ, και θαμάθεις».

Και δε βλέπω την ώρα να σε εκπαιδεύσω. Από κάθε άποψη.Κοιτάζει τα ραβδιά πίσω από τον πάγκο. «Και πού κολλάνε

όλα αυτά;» Δείχνει ολόγυρα.«Όλα είναι μέρος του πακέτου κινήτρων. Και ανταμοιβή και

τιμωρία».«Δηλαδή θα τη βρίσκεις επιβάλλοντας πάνω μου τη θέλησή

σου».Διάνα, δεσποινίς Στιλ.«Το θέμα είναι να κερδίσω την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό

σου, έτσι ώστε να μ’ αφήσεις να επιβάλλω τη θέλησή μου πάνωσου. Θ’ αντλήσω πολύ μεγάλη ευχαρίστηση, ακόμα και χαρά,από την υποταγή σου. Όσο περισσότερο υποτάσσεσαι, τόσομεγαλύτερη θα είναι η χαρά μου – η εξίσωση είναι πολύ απλή».

«Εντάξει. Κι εγώ τι κερδίζω απ’ αυτό;»«Εμένα». Υψώνω τους ώμους μου. Αυτό είναι όλο, μωρό μου.

ΓΚΡΕΫ 115

Μόνο εμένα. Ολόκληρο. Και θα βρίσκεις κι εσύ απόλαυση…Τα μάτια της γουρλώνουν καθώς με κοιτάζει, χωρίς να πει

τίποτα. Είναι εκνευριστικό.«Δε φανερώνεις τις σκέψεις σου, Αναστάζια… Πάμε πάλι

κάτω, όπου μπορώ να συγκεντρωθώ καλύτερα. Εδώ μουαποσπάς την προσοχή».

Της απλώνω το χέρι και πρώτη φορά κοιτάζει από το χέρι μουστο πρόσωπό μου, αναποφάσιστη.

Γαμώτο!Την τρόμαξα. «Δε θα σου κάνω κακό, Αναστάζια…»Βάζει επιφυλακτικά το χέρι της στο δικό μου. Είμαι

κατενθουσιασμένος. Δεν το έβαλε στα πόδια.Ανακουφισμένος, αποφασίζω να της δείξω το υπνοδωμάτιο

της υποτακτικής.«Αν είναι να το κάνεις, καλύτερα να σε ξεναγήσω». Την

οδηγώ στην άκρη του διαδρόμου. «Αυτό θα είναι το δωμάτιόσου. Μπορείς να το διακοσμήσεις όπως θες, να έχεις ό,τι θεςεδώ μέσα».

«Το δωμάτιό μου; Περιμένεις να μετακομίσω εδώ;» τσιρίζεισαν να μην το πιστεύει.

Εντάξει. Ίσως έπρεπε να το έχω αφήσει για αργότερα αυτό.«Όχι όλη την εβδομάδα…» την καθησυχάζω. «Μόνο, ας

πούμε, Παρασκευή βράδυ με Κυριακή. Πρέπει να συζητήσουμεγια όλα αυτά, να διαπραγματευτούμε. Αν θες να το κάνεις».

«Θα κοιμάμαι εδώ;»«Ναι».«Όχι μαζί σου;»«Όχι. Σου είπα. Δεν κοιμάμαι με κανέναν, εκτός από σένα

όταν είσαι λιώμα στο μεθύσι».«Εσύ πού κοιμάσαι;»«Το δωμάτιό μου βρίσκεται κάτω. Έλα, πρέπει να πεινάς».«Παραδόξως, μου φαίνεται πως έχασα την όρεξή μου!»

δηλώνει με το γνωστό πεισματάρικο ύφος της.«Πρέπει να φας, Αναστάζια!»Οι συνήθειές της όσον αφορά το φαγητό θα είναι ένα από τα

πρώτα πράγματα με τα οποία θα ασχοληθώ αν συμφωνήσει να

116 E. L. JAMES

γίνει δική μου… Αυτό και η νευρικότητά της.Πάψε να προτρέχεις, Γκρέυ.«Έχω απόλυτη επίγνωση πως το μονοπάτι όπου σε οδηγώ

είναι σκοτεινό, Αναστάζια, γι’ αυτό και θέλω να το σκεφτείς».Με ακολουθεί κάτω στο καθιστικό. «Πρέπει να έχεις κάποιες

ερωτήσεις. Υπέγραψες το ΣΜΑ σου· μπορείς να με ρωτήσειςό,τι θες και θα απαντήσω».

Αν αυτό το πράγμα είναι να δουλέψει, θα πρέπει ναεξωτερικεύσει τις σκέψεις της. Στην κουζίνα ανοίγω το ψυγείοκαι βρίσκω μια μεγάλη πιατέλα με διάφορα τυριά και λίγοσταφύλι. Η Γκέιλ δεν περίμενε πως θα είχα παρέα, και τοφαγητό δεν είναι αρκετό… Αναρωτιέμαι μήπως πρέπει ναπαραγγείλω απέξω. Ή μήπως να τη βγάλω έξω;

Σαν ραντεβού.Άλλο ένα ραντεβού.Δε θέλω να δημιουργώ τέτοιου είδους προσδοκίες.Δε βγαίνω ραντεβού.Μόνο μαζί της…Η σκέψη είναι εξοργιστική. Στην ψωμιέρα υπάρχει μια

φρέσκια μπαγκέτα. Ψωμί και τυρί θα πρέπει να φτάνουν.Άλλωστε λέει πως δεν πεινάει.

«Κάτσε». Δείχνω ένα από τα σκαμνιά, και η Άνα κάθεται καιμου ρίχνει ένα ήρεμο βλέμμα.

«Μίλησες για χαρτούρα» λέει.«Ναι».«Τι χαρτούρα;»«Εκτός από το ΣΜΑ, ένα συμβόλαιο που θα λέει τι θα

κάνουμε και τι δε θα κάνουμε. Πρέπει να ξέρω τα όριά σου κιεσύ τα δικά μου. Πρόκειται για κάτι συναινετικό, Αναστάζια».

«Κι αν δε θέλω να το κάνω;»Σκατά…«Δεν πειράζει» απαντάω ψέματα.«Αλλά δε θα έχουμε κανενός είδους σχέση;»«Όχι».«Γιατί;»«Αυτό είναι το μόνο είδος σχέσης που με ενδιαφέρει».

ΓΚΡΕΫ 117

«Γιατί;»«Έτσι είμαι».«Πώς έγινες έτσι;»«Γιατί είναι όλοι όπως είναι; Δύσκολο να απαντήσει κανείς σ’

αυτή την ερώτηση. Γιατί σε κάποιους ανθρώπους αρέσει το τυρί,ενώ άλλοι το σιχαίνονται; Σ’ αρέσει το τυρί; Η κυρία Τζόουνς –ηοικονόμος μου– άφησε αυτό για βραδινό». Βάζω την πιατέλαμπροστά της.

«Ποιοι είναι οι κανόνες σου που πρέπει να ακολουθώ;»«Τους έχω καταγεγραμμένους. Θα τους δούμε μόλις φάμε».«Στ’ αλήθεια δεν πεινάω…» ψιθυρίζει.«Θα φας!»Το βλέμμα που μου ρίχνει είναι απροκάλυπτα ανυπάκουο.«Θες άλλο ένα ποτήρι κρασί;» ρωτάω, εν είδει ειρηνευτικής

προσφοράς.«Ναι, ευχαρίστως».Βάζω κρασί στο ποτήρι της και κάθομαι δίπλα της. «Φάε,

Αναστάζια».Παίρνει λίγο σταφύλι.Αυτό είναι όλο; Αυτό θα φας μόνο;«Είσαι πολύ καιρό έτσι;» ρωτάει.«Ναι».«Είναι εύκολο να βρεις γυναίκες που θέλουν να το κάνουν

αυτό;»Ω, αν ήξερες. «Όσο δε φαντάζεσαι…» Ο τόνος μου είναι

πικρός.«Τότε, γιατί εμένα; Πραγματικά δεν καταλαβαίνω...» Είναι

εντελώς σαστισμένη.Μωρό μου, είσαι όμορφη. Γιατί να μη θέλω να το κάνω μαζί

σου;«Αναστάζια, σου είπα. Έχεις κάτι πάνω σου. Δεν μπορώ να

κρατηθώ μακριά σου. Είμαι σαν πεταλούδα στη φωτιά. Σε θέλωπάρα πολύ, ειδικά τώρα, που δαγκώνεις πάλι το χείλος σου…»

«Νομίζω πως το είπες ανάποδα το κλισέ…» αποκρίνεταισιγανά, και η ομολογία είναι συνταρακτική.

«Φάε!» την προστάζω για να αλλάξω θέμα.

118 E. L. JAMES

«Όχι. Δεν έχω υπογράψει ακόμα τίποτα, επομένως νομίζωπως θα κρατήσω λίγο περισσότερο την ελεύθερη βούλησή μου,αν δεν έχεις αντίρρηση».

Ω… Το έξυπνο στόμα της.«Όπως θέλετε, δεσποινίς Στιλ…» λέω και κρύβω το

υπομειδίαμά μου.«Πόσες γυναίκες;» ρωτάει και χώνει μια ρώγα σταφύλι σ’

εκείνο το στόμα.«Δεκαπέντε». Αναγκάζομαι να στρέψω αλλού το βλέμμα μου.«Για μεγάλα χρονικά διαστήματα;»«Μερικές, ναι».«Πόνεσες ποτέ καμιά;»«Ναι».«Πολύ;»«Όχι». Η Ντον ήταν μια χαρά, αν και λίγο ταραγμένη από την

εμπειρία. Και για να είμαι ειλικρινής, το ίδιο κι εγώ.«Εμένα θα με πονέσεις;»«Τι εννοείς;»«Σωματικά, θα με πονέσεις;»Μόνο όσο αντέχεις.«Θα σε τιμωρώ όποτε είναι ανάγκη, κι αυτό θα είναι

οδυνηρό».Για παράδειγμα, όταν μεθάς και βάζεις τον εαυτό σου σε

κίνδυνο.«Σε χτύπησαν ποτέ;»«Ναι».Πολλές πολλές φορές. Η Ελένα ήταν διαβολικά επιδέξια με

το ραβδί. Ήταν το μόνο άγγιγμα που μπορούσα να ανεχτώ.Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα, αφήνει τα σταφύλια που δεν

έχει φάει στο πιάτο της και πίνει άλλη μία γουλιά κρασί. Ηέλλειψη όρεξης που επιδεικνύει είναι εκνευριστική και επηρεάζειτη δική μου. Ίσως θα μπορούσα να σφίξω τα δόντια και να τηςδείξω τους κανόνες.

«Έλα να το συζητήσουμε στο γραφείο μου. Θέλω να σουδείξω κάτι».

Με ακολουθεί και κάθεται στη δερμάτινη καρέκλα μπροστά

ΓΚΡΕΫ 119

στο γραφείο μου, όπου ακουμπάω με τα χέρια διπλωμένα.Αυτό είναι που θέλει να μάθει. Είναι ευτύχημα που είναι

περίεργη – δεν το έχει βάλει ακόμα στα πόδια. Από τοσυμβόλαιο που βρίσκεται πάνω στο γραφείο μου, παίρνω μίασελίδα και της τη δίνω.

«Αυτοί είναι οι κανόνες. Μπορεί ν’ αλλάξουν. Αποτελούνμέρος του συμβολαίου, το οποίο επίσης μπορείς να έχεις.Διάβασε τους κανόνες και τους συζητάμε».

Τα μάτια της σαρώνουν τη σελίδα. «Αυστηρά όρια;» ρωτάει.«Ναι. Τι δε θα κάνεις, τι δε θα κάνω. Πρέπει να τα

προσδιορίσουμε λεπτομερώς στη συμφωνία μας».«Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να δεχτώ λεφτά για ρούχα…

Μου φαίνεται λάθος».«Θέλω να ξοδέψω χρήματα για σένα. Άσε με να σου αγοράσω

ρούχα. Ίσως σε χρειαστώ για να με συνοδέψεις σε εκδηλώσεις».Γκρέυ, τι λες; Αυτό θα γινόταν πρώτη φορά.«Και θέλω να είσαι καλά ντυμένη. Είμαι σίγουρος πως ο

μισθός σου, όταν βρεις δουλειά, δε θα μπορεί να καλύπτει τοείδος των ρούχων που θα ήθελα να φοράς».

«Δε θα είμαι υποχρεωμένη να τα φοράω όταν δεν είμαι μαζίσου;»

«Όχι».«Εντάξει. Δε θέλω να κάνω γυμναστική τέσσερις φορές την

εβδομάδα».«Αναστάζια, σε χρειάζομαι εύκαμπτη, δυνατή και με αντοχή.

Πίστεψέ με, χρειάζεσαι γυμναστική».«Σίγουρα, όμως, όχι τέσσερις φορές την εβδομάδα. Τι λες για

τρεις;»«Θέλω να κάνεις τέσσερις».«Νόμιζα πως διαπραγματευόμαστε».Και πάλι, είναι αφοπλιστική, και μου τη βγαίνει στις βλακείες

που λέω. «Εντάξει, δεσποινίς Στιλ. Άλλο ένα καλά διατυπωμένοεπιχείρημα. Τι λες για μία ώρα τις τρεις μέρες και μισή ώρα τηντέταρτη;»

«Τρεις μέρες, τρεις ώρες. Έχω την εντύπωση πως θα μεγυμνάζεις όταν θα είμαι εδώ…»

120 E. L. JAMES

Ω, το ελπίζω.«Ναι, θα σε γυμνάζω. Εντάξει, συμφωνήσαμε. Είσαι σίγουρη

πως δε θες να κάνεις την πρακτική σου άσκηση στην εταιρείαμου; Είσαι καλή διαπραγματεύτρια».

«Όχι. Δε νομίζω πως είναι καλή ιδέα».Φυσικά έχει δίκιο. Και είναι ο νούμερο ένα κανόνας μου: ποτέ

μην πηδάς το προσωπικό.«Λοιπόν, όρια. Αυτά είναι τα δικά μου». Της δίνω τον

κατάλογο.Αυτό είναι, ήρθε η ώρα της αλήθειας. Ξέρω απέξω τα όριά

μου και τα απαριθμώ νοερά ένα ένα καθώς την παρακολουθώ ναδιαβάζει. Το πρόσωπό της χλωμιάζει ολοένα και περισσότεροόσο προχωράει προς το τέλος.

Γαμώτο, ελπίζω να μην το βάλει στα πόδια έντρομη.Τη θέλω. Θέλω την υποταγή της… πάρα πολύ.

Ξεροκαταπίνει, σηκώνοντας νευρικά τα μάτια της προς το μέροςμου. Πώς να την πείσω να το δοκιμάσει; Πρέπει να τηνκαθησυχάσω, να της δείξω πως είμαι ικανός να δείξωενδιαφέρον.

«Υπάρχει κάτι που θα επιθυμούσες να προσθέσεις;»Βαθιά μέσα μου ελπίζω πως δε θα προσθέσει τίποτα. Θέλω

λευκή επιταγή από μέρους της. Με κοιτάζει, εξακολουθώντας ναμη βρίσκει λόγια να μιλήσει. Αυτό είναι στ’ αλήθειαεκνευριστικό. Δεν έχω συνηθίσει να περιμένω απαντήσεις.

«Υπάρχει κάτι που δεν κάνεις;»«Δεν ξέρω…»Δεν είναι η απάντηση που περίμενα.«Τι εννοείς;»Αναδεύεται στη θέση της δείχνοντας αμήχανη, ενώ τα δόντια

της παίζουν με το κάτω χείλος της. Πάλι. «Δεν έκανα ποτέτίποτα σαν κι αυτό».

Διάολε, φυσικά δεν έκανε.Υπομονή, Γκρέυ. Να πάρει ο διάολος. Της πέταξες

κατακέφαλα πολλές πληροφορίες. Συνεχίζω τη μειλίχιαπροσέγγισή μου. Είναι κάτι καινούριο.

«Όταν έκανες σεξ, υπήρχε κάτι που δε σ’ άρεσε να κάνεις;»

ΓΚΡΕΫ 121

Και θυμάμαι τον φωτογράφο που τη χούφτωνε χτες.Κοκκινίζει, και η περιέργειά μου κεντρίζεται. Τι έχει κάνει

που δεν της άρεσε; Είναι περιπετειώδης στο κρεβάτι; Φαίνεταιτόσο αθώα. Κανονικά δεν το βρίσκω ελκυστικό αυτό.

«Μπορείς να μου πεις, Αναστάζια. Πρέπει να είμαστεειλικρινείς μεταξύ μας, αλλιώς δε θα δουλέψει». Πραγματικάπρέπει να την ενθαρρύνω να χαλαρώσει – δε θέλει να μιλήσεικαν για το σεξ. Αναδεύεται πάλι και κοιτάζει τα δάχτυλά της.

Έλα, Άνα.«Πες μου!» τη διατάζω. Χριστούλη μου, είναι εκνευριστική!«Λοιπόν, δεν έχω ξανακάνει σεξ, επομένως δεν ξέρω…»

ψιθυρίζει.Η γη σταματάει να γυρίζει.Δεν το πιστεύω, γαμώτο μου.Πώς;Γιατί;Γαμώτο!«Ποτέ;» Δεν πιστεύω στα αυτιά μου.Κουνάει αρνητικά το κεφάλι, με διάπλατα ανοιχτά τα μάτια.«Είσαι παρθένα;» Δεν μπορώ να το χωνέψω.Γνέφει καταφατικά, αμήχανη. Κλείνω τα μάτια μου. Δεν

μπορώ να την κοιτάζω.Πώς διάολο έπεσα τόσο έξω;Με κυριεύει θυμός. Τι μπορώ να κάνω με μια παρθένα; Την

αγριοκοιτάζω, με την οργή να φουσκώνει μέσα μου.«Γιατί στον διάολο δε μου το είπες;» γρυλίζω και αρχίζω να

πηγαινοέρχομαι στο γραφείο μου. Τι δουλειά έχω με μιαπαρθένα;

Υψώνει απολογητικά τους ώμους, μην μπορώντας να βρει τακατάλληλα λόγια.

«Δεν καταλαβαίνω γιατί δε μου το είπες!» Η αγανάκτησηείναι φανερή στη φωνή μου.

«Δεν προέκυψε το ζήτημα…» απαντάει. «Δε συνηθίζω νααποκαλύπτω τη σεξουαλική μου κατάσταση σε όποιον γνωρίσω.Θέλω να πω, μόλις που γνωριζόμαστε…»

Όπως πάντα, η παρατήρηση είναι σωστή. Δεν μπορώ να

122 E. L. JAMES

πιστέψω πως της έκανα λεπτομερή ξενάγηση στην αίθουσαψυχαγωγίας μου – ευτυχώς που υπάρχει το ΣΜΑ.

«Ε λοιπόν, τώρα ξέρεις πολύ περισσότερα για μένα!»βρυχιέμαι. «Το ήξερα πως είσαι άπειρη. Αλλά παρθένα; Να πάρειο διάολος, Άνα! Σου έδειξα μόλις…»

Όχι μόνο την αίθουσα ψυχαγωγίας, αλλά και τους κανόνες,τα αυστηρά όριά μου. Δεν ξέρει τίποτα. Πώς μπόρεσα να τοκάνω αυτό;

«Ο Θεός να με συγχωρέσει…» μουρμουρίζω μέσα από ταδόντια μου.

Τα έχω χαμένα.«Σ’ έχει φιλήσει ποτέ κανείς εκτός από μένα;» Σε παρακαλώ,

πες ναι.«Φυσικά!» φαίνεται προσβεβλημένη. Ναι, την έχουν φιλήσει,

αλλά όχι πολλές φορές. Και για κάποιον λόγο, η σκέψη είναι…ευχάριστη.

«Και δε σε ξελόγιασε ποτέ κάποιος ωραίος νεαρός; Δεν τοκαταλαβαίνω… Είσαι είκοσι ενός, σχεδόν είκοσι δύο χρόνων.Είσαι όμορφη». Γιατί δεν την έχει ρίξει ποτέ κάποιος στοκρεβάτι;

Σκατά, μπορεί να είναι θρησκευόμενη. Όχι. Ο Γουέλτς θα τοείχε ανακαλύψει αυτό. Έχει τα μάτια της καρφωμένα σταδάχτυλά της, και νομίζω πως χαμογελάει. Της φαίνεται αστείο;Θέλω να αρχίσω τον εαυτό μου στις κλοτσιές.

«Και συζητάς στα σοβαρά τι θέλω να κάνω όταν δεν έχειςκαθόλου πείρα;»

Χάνω τα λόγια μου. Πώς είναι δυνατόν;«Πώς απέφυγες το σεξ; Πες μου, σε παρακαλώ...» Επειδή δεν

το καταλαβαίνω. Σπουδάζει στο κολέγιο – και απ’ όσα θυμάμαιγια το κολέγιο, όλα τα παιδιά πηδιούνταν σαν κουνέλια.

Όλα. Εκτός από μένα.Η σκέψη είναι ζοφερή, αλλά προς το παρόν την αφήνω στην

άκρη.Η Άνα υψώνει τους ώμους. «Κανένας δεν… Ξέρεις…» Δε

συνεχίζει. «Γιατί είσαι τόσο θυμωμένος μαζί μου;» ψιθυρίζει.Είναι φυσικό να το νομίζει. Διόρθωσέ το αυτό, Γκρέυ.

ΓΚΡΕΫ 123

«Δεν είμαι θυμωμένος μαζί σου, αλλά με τον εαυτό μου.Απλώς υπέθεσα…»

Γιατί διάολο να είμαι θυμωμένος μαζί σου; Τι μπλέξιμο είναιαυτό; Περνάω τα χέρια μέσα από τα μαλλιά μου, προσπαθώνταςνα συγκρατήσω τα νεύρα μου.

«Θες να φύγεις;» ρωτάω ανήσυχος.«Όχι. Εκτός αν θες εσύ…» απαντάει σιγανά, και η φωνή της

στάζει θλίψη.«Όχι βέβαια. Μ’ αρέσει να είσαι εδώ». Η δήλωση με

αιφνιδιάζει την ώρα που την κάνω. Όντως μου αρέσει πουβρίσκεται εδώ. Που είμαι μαζί της. Είναι τόσο… διαφορετική.Και θέλω να την πηδήξω και να της δώσω ξυλιές στα πισινά καινα παρακολουθήσω το αλαβάστρινο δέρμα της να κοκκινίζεικάτω από τα χέρια μου. Αυτό τώρα αποκλείεται – έτσι δεν είναι;Ίσως όχι το γαμήσι… Ίσως θα μπορούσα. Η σκέψη είναι σαναποκάλυψη. Θα μπορούσα να τη ρίξω στο κρεβάτι. Να τηστρώσω. Θα ήταν καινούρια εμπειρία και για τους δυο μας. Θατο ήθελε; Με ρώτησε νωρίτερα αν θα της έκανα έρωτα. Θαμπορούσα να δοκιμάσω, χωρίς να τη δέσω.

Αλλά μπορεί να με αγγίξει.Γαμώτο… Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι μου και προσέχω την

ώρα. Είναι αργά. Όταν την ξανακοιτάζω, τη βλέπω να παίζει μετο κάτω χείλος της, και η εικόνα με διεγείρει.

Εξακολουθώ να τη θέλω, παρά την αθωότητά της. Θαμπορούσα να τη ρίξω στο κρεβάτι; Θα το ήθελε, ξέροντας αυτάπου ξέρει τώρα για μένα; Διάολε, δεν έχω ιδέα. Απλώς να τηρωτήσω; Αλλά με ανάβει δαγκώνοντας πάλι το χείλος της. Τοεπισημαίνω, και ζητάει συγγνώμη.

«Μη ζητάς συγγνώμη. Είναι που θέλω να το δαγκώσω κιεγώ… Δυνατά».

Η ανάσα της κόβεται.Ω… Μπορεί και να ενδιαφέρεται. Ναι. Ας το κάνουμε. Έχω

πάρει την απόφασή μου.«Έλα» την προσκαλώ απλώνοντάς της το χέρι μου.«Τι;»«Θα διορθώσουμε το πρόβλημα αυτήν τη στιγμή».

124 E. L. JAMES

«Τι εννοείς; Ποιο πρόβλημα;»«Το δικό σου πρόβλημα. Άνα, θα σου κάνω έρωτα τώρα».«Ω…»«Αν το θες δηλαδή. Δεν πάω γυρεύοντας».«Νόμιζα πως δεν κάνεις έρωτα. Πίστευα πως γαμάς άγρια…»

αντιγυρίζει, με φωνή βραχνή και πολύ σαγηνευτική, με μάτιαορθάνοιχτα και κόρες διεσταλμένες. Έχει αναψοκοκκινίσει απότον πόθο – το θέλει κι αυτή.

Κι ένα εντελώς αναπάντεχο ρίγος με διατρέχει. «Μπορώ νακάνω μια εξαίρεση ή ίσως τα συνδυάσω και τα δύο, θα δούμε. Στ’αλήθεια θέλω να σου κάνω έρωτα. Σε παρακαλώ, έλα στοκρεβάτι μαζί μου. Θέλω η συμφωνία μας να πετύχει, μαπραγματικά πρέπει να έχεις κάποια ιδέα για το πού πας ναμπλέξεις. Μπορούμε να αρχίσουμε την εκπαίδευσή σου απόαπόψε – με τα βασικά. Αυτό δε σημαίνει πως έχω περάσει στοστρατόπεδο με τις καρδούλες και τα λουλούδια· είναι το μέσογια έναν σκοπό, έναν σκοπό, όμως, που θέλω να τον πετύχω καιπου ελπίζω να θες κι εσύ». Τα λόγια ξεχύνονται σαν χείμαρρος.

Γκρέυ, συγκρατήσου!Τα μάγουλά της κοκκινίζουν.Έλα, Άνα. Ναι ή όχι. Πεθαίνω εδώ πέρα.«Μα δεν έχω κάνει όλα τα πράγματα που απαιτείς στον

κατάλογο με τους κανόνες σου…» Ο τόνος της δείχνει συστολή.Μήπως φοβάται; Ελπίζω όχι. Δε θέλω να φοβάται.

«Ξέχνα τους κανόνες. Ξέχνα όλες αυτές τις λεπτομέρειες γιααπόψε. Σε θέλω. Σε ήθελα από τη στιγμή που έπεσες μέσα στογραφείο μου και ξέρω πως με θες κι εσύ. Δε θα καθόσουν εδώ νασυζητάς ήρεμα για τιμωρίες και αυστηρά όρια αν δε με ήθελες.Σε παρακαλώ, Άνα… Πέρνα τη νύχτα μαζί μου».

Της προσφέρω πάλι το χέρι μου κι αυτήν τη φορά το πιάνει.Την τραβάω στην αγκαλιά μου, κρατώντας την παράλληλα με τοσώμα μου. Παίρνει απότομη ανάσα, αιφνιδιασμένη, και τη νιώθωπάνω μου. Το σκοτάδι είναι σιωπηλό, ίσως υποταγμένο από τηλίμπιντό μου. Τη θέλω. Είναι σαγηνευτική. Αυτό το κορίτσι μεμπερδεύει, συνεχώς. Της αποκάλυψα το σκοτεινό μυστικό μου,κι όμως είναι ακόμα εδώ· δεν το έχει βάλει στα πόδια.

ΓΚΡΕΫ 125

Τα δάχτυλά μου τραβούν τα μαλλιά της, σηκώνοντας τοπρόσωπό της προς το δικό μου, και κοιτάζω μέσα σε θελκτικάμάτια.

«Είσαι πολύ γενναία κοπέλα…» ψιθυρίζω. «Κέρδισες τονσεβασμό μου». Σκύβω και τη φιλάω απαλά, ύστερα παίζω με τοκάτω χείλος της. «Θέλω να δαγκώσω αυτό το χείλος».

Τραβάω πιο δυνατά, και κλαψουρίζει. Το καυλί μου αντιδράσκληραίνοντας.

«Σε παρακαλώ, Άνα, άσε με να σου κάνω έρωτα…» λέωμουρμουριστά πάνω στο στόμα της.

«Ναι…» απαντάει – και το σώμα μου παίρνει φωτιά σανπυροτέχνημα.

Συγκρατήσου, Γκρέυ. Δεν έχουμε καταλήξει ακόμα σεσυμφωνία, δεν έχουν τεθεί όρια, δεν είναι δική μου για να κάνωό,τι θέλω – κι όμως, είμαι ξαναμμένος. Ξεσηκωμένος. Είναι μιαασυνήθιστη, αλλά απολαυστική αίσθηση. Ο πόθος γι’ αυτήν τηγυναίκα κυλάει μέσα μου. Βρίσκομαι σ’ ένα γιγάντιο τρενάκι τουλούνα παρκ τη στιγμή που ξεκινάει η πτώση.

Σεξ βανίλια;Μπορώ να το κάνω αυτό;Χωρίς άλλη λέξη, την οδηγώ έξω από το γραφείο μου.

Διασχίζουμε το καθιστικό και τον διάδρομο έως το υπνοδωμάτιόμου. Με ακολουθεί, με το χέρι της να κρατάει σφιχτά το δικόμου.

Σκατά! Αντισύλληψη. Είμαι σίγουρος ότι δεν παίρνει τοχάπι… Ευτυχώς, έχω προφυλακτικά για εφεδρεία. Τουλάχιστονδεν έχω να ανησυχώ για κάθε μαλάκα με τον οποίο έχεικοιμηθεί. Αφήνω το χέρι της όταν φτάνουμε δίπλα στο κρεβάτι,πηγαίνω στη σιφονιέρα μου και βγάζω το ρολόι, τα παπούτσιακαι τις κάλτσες μου.

«Υποθέτω πως δεν παίρνεις το χάπι».Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της.«Δεν περίμενα ότι θα το έπαιρνες…»Βγάζω από το συρτάρι ένα κουτί με προφυλακτικά, δίνοντάς

της να καταλάβει πως είμαι προετοιμασμένος. Με μελετάει, μεμάτια απίστευτα μεγάλα στο όμορφο πρόσωπό της, και για μια

126 E. L. JAMES

στιγμή διστάζω. Υποτίθεται πως αυτό το πράγμα είναι ιδιαίτερασημαντικό γι’ αυτήν. Σωστά; Θυμάμαι την πρώτη μου φορά μετην Ελένα, πόσο δυσάρεστο ήταν… Αλλά τι θεόσταλτηανακούφιση. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως θα έπρεπε να τη στείλωστο σπίτι της. Η απλή αλήθεια, όμως, είναι πως δε θέλω να φύγεικαι την ποθώ. Επιπλέον μπορώ να δω τον πόθο μου νακαθρεφτίζεται στην έκφρασή της, στα σκοτεινιασμένα μάτια της.

«Θες τα ρολά κλειστά;» ρωτάω.«Δε με νοιάζει» απαντάει. «Νόμιζα πως δεν αφήνεις κανέναν

να κοιμηθεί στο κρεβάτι σου».«Ποιος είπε πως θα κοιμηθούμε;»«Ω…» Τα χείλη της σχηματίζουν ένα τέλειο μικρό ο. Το

καυλί μου σκληραίνει κι άλλο. Ναι, θα ήθελα να γαμήσω αυτό τοστόμα, αυτό το ο.

Κατευθύνομαι προς το μέρος της σαν να είναι η λεία μου. Ωμωρό μου, θέλω να χωθώ μέσα σου. Η ανάσα της είναι ρηχή καιγρήγορη. Τα μάγουλά της ροδαλά… Είναι επιφυλακτική, αλλάξαναμμένη. Βρίσκεται στο έλεός μου, κι αυτό με κάνει να νιώθωπανίσχυρος. Δεν έχει ιδέα τι θα της κάνω.

«Ας βγάλουμε αυτό το σακάκι. Εντάξει;» Απλώνω τα χέριαμου και σπρώχνω μαλακά το σακάκι από τους ώμους της, τοδιπλώνω και το αφήνω στην καρέκλα μου. «Έχεις ιδέα πόσοπολύ σε θέλω, Άνα Στιλ;»

Τα χείλη της μισανοίγουν καθώς αναπνέει, και απλώνω τοχέρι μου να αγγίξω το μάγουλό της. Το δέρμα της είναι απαλόσαν λουλουδοπέταλο κάτω από τα δάχτυλά μου, που γλιστρούνέως το πιγούνι της. Είναι εκστασιασμένη, χαμένη, μαγεμένη.Είναι μεθυστικό.

«Έχεις ιδέα τι πρόκειται να σου κάνω;» μουρμουρίζωκρατώντας το πιγούνι της ανάμεσα στον αντίχειρα και στονδείκτη μου. Σκύβοντας, τη φιλάω σταθερά, ταιριάζοντας ταχείλη της πάνω στα δικά μου. Ανταποδίδει το φιλί μου και είναιτρυφερή και γλυκιά και πρόθυμη, και νιώθω μια ακατανίκητηεπιθυμία να τη δω, ολόκληρη. Ξεκουμπώνω βιαστικά τα κουμπιάκαι της βγάζω αργά την μπλούζα, αφήνοντάς τη να πέσει στοπάτωμα. Κάνω ένα βήμα πίσω και την κοιτάζω. Φοράει το

ΓΚΡΕΫ 127

γαλάζιο σουτιέν που αγόρασε ο Τέυλορ.Είναι εκθαμβωτική.«Αχ, Άνα… Έχεις το πιο όμορφο δέρμα, ωχρό και άψογο.

Θέλω να φιλήσω κάθε εκατοστό του». Δεν υπάρχει πάνω τηςούτε ένα σημάδι. Η σκέψη είναι ανησυχαστική. Τη θέλωσημαδεμένη… κοκκινισμένη… με μικροσκοπικά, λεπτά αυλάκιααπό ένα κυνηγετικό μαστίγιο ίσως.

Παίρνει ένα υπέροχο ροζ χρώμα – από αμηχανία,αναμφίβολα. Έστω κι αν είναι το μόνο πράγμα που θα κάνω, θατη μάθω να μην ντρέπεται για το σώμα της. Απλώνω το χέρι μουκαι τραβάω το πιαστράκι από τα μαλλιά της. Ξεχύνονταιπλούσια και καστανά γύρω από το πρόσωπό της έως το στήθοςτης.

«Μ’ αρέσουν οι καστανές». Είναι όμορφη, μοναδική, ένακόσμημα.

Κρατώντας το κεφάλι της, περνάω τα δάχτυλά μου μέσα απότα μαλλιά της και την τραβάω πάνω μου, φιλώντας τη. Βογκάειπάνω μου και ανοίγει τα χείλη της, δίνοντάς μου πρόσβαση στοζεστό υγρό στόμα της. Ο γλυκός εκδηλωτικός ήχος αντηχεί μέσαμου – έως την άκρη του πουλιού μου. Η γλώσσα της συναντάειντροπαλά τη δική μου, εξερευνώντας διστακτικά το στόμα μου,και για κάποιον λόγο η διερευνητική αδεξιότητά της είναι… σέξι.

Η γεύση της είναι αισθησιακή. Κρασί, σταφύλια και αθωότητα– ένα πανίσχυρο μεθυστικό μείγμα. Τυλίγω σφιχτά τα χέρια μουγύρω της, ανακουφισμένος που με αρπάζει μόνο από το πάνωμέρος των μπράτσων. Με το ένα χέρι στα μαλλιά της,κρατώντας την ακίνητη, περνάω το άλλο μου χέρι πάνω από τηραχοκοκαλιά της και τη σπρώχνω πάνω μου, στη στύση μου.Βογκάει ξανά. Συνεχίζω να τη φιλάω, καλοπιάνοντας την άμαθηγλώσσα της να εξερευνήσει το στόμα μου όπως εξερευνώ εγώ τοδικό της. Το σώμα μου τσιτώνεται όταν μετακινεί τα χέρια τηςστα μπράτσα μου – και προς στιγμήν ανησυχώ για το πού θα μεαγγίξει μετά. Μου χαϊδεύει το μάγουλο, ύστερα τα μαλλιά. Μουπροκαλεί έναν ελαφρό πανικό. Όταν, όμως, τυλίγει τα δάχτυλάτης μέσα στα μαλλιά μου, τραβώντας ελαφρά…

Να πάρει, η αίσθηση είναι ωραία.

128 E. L. JAMES

Αντιδρώ βογκώντας, αλλά δεν μπορώ να την αφήσω νασυνεχίσει. Πριν προλάβει να με αγγίξει ξανά, τη σπρώχνω επάνωστο κρεβάτι και πέφτω στα γόνατα. Θέλω να της βγάλω αυτό τοτζιν – θέλω να τη γδύσω, να την ερεθίσω κι άλλο και… νακρατήσω τα χέρια της μακριά μου. Αρπάζοντας τους γοφούς της,περνάω τη γλώσσα μου λίγο πάνω από τη μέση της έως τοναφαλό της. Τσιτώνεται και παίρνει απότομη ανάσα. Γαμώτο,πόσο ωραία είναι η μυρωδιά και η γεύση της, ένας δεντρόκηποςτην άνοιξη, και θέλω να χορτάσω. Τα χέρια της χώνονται πάλιστα μαλλιά μου· αυτό δε με πειράζει – για την ακρίβεια, μουαρέσει. Δαγκώνω απαλά τον γοφό της, και η λαβή της σταμαλλιά μου σφίγγει. Τα μάτια της είναι κλειστά, το στόμα τηςχαλαρό και η ανάσα της λαχανιασμένη. Απλώνω το χέρι μου ναξεκουμπώσω το τζιν της, και ανοίγει τα μάτια. Μελετάμε ο έναςτον άλλο. Κατεβάζω αργά το φερμουάρ και μετακινώ τα χέριαμου γύρω από τον κώλο της. Γλιστρώντας τα χέρια μου μέσααπό το ζωνάρι, με τις παλάμες μου πάνω στα απαλά μάγουλα τωνγλουτών της, της βγάζω το τζιν.

Δεν μπορώ να σταματήσω. Θέλω να τη σοκάρω… να ελέγξωτα όρια αυτήν τη στιγμή. Χωρίς να πάρω τα μάτια μου από ταδικά της, γλείφω προμελετημένα τα χείλη μου, μετά σκύβω καιπερνάω τη μύτη μου πάνω από το κέντρο του σλιπ της,εισπνέοντας τον ερεθισμό της. Κλείνοντας τα μάτια μου, τηναπολαμβάνω.

Θεέ μου, είναι γαργαλιστική.«Μυρίζεις τόσο όμορφα…»Η φωνή μου είναι βραχνή από πόθο, και το τζιν μου έχει

αρχίσει να γίνεται εξαιρετικά άβολο. Πρέπει να το βγάλω. Τησπρώχνω μαλακά επάνω στο κρεβάτι, και αρπάζοντας το δεξίτης πόδι, βγάζω στα γρήγορα το πάνινο παπούτσι και την κάλτσατης. Για να την τυραννήσω, περνάω τον αντίχειρά μου κατάμήκος του κουντεπιέ της, κι εκείνη σφαδάζει απολαυστικάεπάνω στο κρεβάτι, με το στόμα ανοιχτό, παρακολουθώντας μεγοητευμένη. Σκύβοντας, περνάω τη γλώσσα μου πάνω από τοκουντεπιέ της, και τα δόντια μου γρατζουνούν τη μικρή γραμμήπου άφησε πίσω του ο αντίχειράς μου. Ξαπλώνει πίσω στο

ΓΚΡΕΫ 129

κρεβάτι, με τα μάτια κλειστά, βογκώντας. Είναι τόσο δεκτική,είναι απολαυστικό.

«Ω Άνα, τι θα μπορούσα να σου κάνω…» ψιθυρίζω, καθώςεικόνες της να σφαδάζει από κάτω μου μέσα στην αίθουσαψυχαγωγίας περνούν σαν αστραπή από το μυαλό μου: δεμένη μεχειροπέδες στις τέσσερις κολόνες του κρεβατιού μου, σκυμμένηεπάνω στο τραπέζι – κρεμασμένη από τον σταυρό. Θα μπορούσανα την πιλατεύω και να τη βασανίζω ώσπου να με ικετέψει νατην απαλλάξω… Οι εικόνες κάνουν το τζιν μου ακόμα πιοστενό.

Διάολε…Της βγάζω γρήγορα το άλλο παπούτσι και την κάλτσα και της

τραβάω το τζιν. Είναι σχεδόν γυμνή επάνω στο κρεβάτι μου, μετα μαλλιά της να πλαισιώνουν τέλεια το πρόσωπό της, τα μακριάάσπρα πόδια της απλωμένα μπροστά μου σαν να με προσκαλούν.Πρέπει να κάνω εκπτώσεις εξαιτίας της απειρίας της. Είναι,όμως, λαχανιασμένη. Με θέλει. Τα μάτια της είναι καρφωμέναπάνω μου.

Δεν έχω ξαναπηδήξει ποτέ καμία στο κρεβάτι μου. Άλλη μίαπρώτη φορά με τη δεσποινίδα Στιλ.

«Είσαι πολύ όμορφη, Αναστάζια Στιλ… Δε βλέπω την ώρα ναβρεθώ μέσα σου». Η φωνή μου είναι ήρεμη· θέλω να τηνπιλατέψω λίγο ακόμα, να ανακαλύψω πόσα ξέρει πραγματικά.«Δείξε μου πώς χαϊδεύεσαι…» λέω, κοιτάζοντάς την έντονα.

Συνοφρυώνεται.«Μην είσαι σεμνότυφη, Άνα. Δείξε μου». Ένα κομμάτι μου

θέλει να διώξει τη σεμνοτυφία από μέσα της με ξυλιές.Κουνάει το κεφάλι. «Δεν ξέρω τι εννοείς…»Παιχνίδια παίζει;«Πώς κάνεις τον εαυτό σου να τελειώνει; Θέλω να δω».Μένει βουβή. Είναι φανερό πως τη σόκαρα πάλι. «Δεν το

κάνω…» μουρμουρίζει τελικά, με κομμένη την ανάσα.Την κοιτάζω χωρίς να το πιστεύω. Ακόμα κι εγώ

αυνανιζόμουν προτού πέσω στα νύχια της Ελένα.Μάλλον δεν είχε ποτέ οργασμό – αν και δυσκολεύομαι να το

πιστέψω. Κοίτα να δεις... Είμαι υπεύθυνος για το πρώτο της

130 E. L. JAMES

γαμήσι και για τον πρώτο της οργασμό. Πρέπει να φροντίσω ναείναι και τα δύο καλά.

«Τότε θα πρέπει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε γι’αυτό…» Θα σε κάνω να τελειώσεις σαν να τελειώνει ο κόσμος,μωρό μου.

Διάολε – μάλλον δεν έχει ξαναδεί ούτε γυμνό άντρα. Χωρίςνα πάρω τα μάτια μου από τα δικά της, ξεκουμπώνω το πάνωκουμπί του τζιν μου και το τραβάω να πέσει στο πάτωμα, αν καιδεν μπορώ να διακινδυνεύσω να βγάλω και το πουκάμισό μου,επειδή μπορεί να με αγγίξει.

Κι αν με άγγιζε, όμως… Δε θα ήταν τόσο κακό… Θα ήταν; Τονα με αγγίξει;

Διώχνω τη σκέψη προτού βγει στην επιφάνεια το σκοτάδι, καιαρπάζοντας τους αστράγαλούς της, της ανοίγω τα πόδια. Ταμάτια της ανοίγουν διάπλατα, τα χέρια της γραπώνουν τασεντόνια μου.

Ναι. Κράτα τα χέρια σου εκεί, μωρό μου.Σέρνομαι αργά στο κρεβάτι, ανάμεσα στα πόδια της.

Αναδεύεται από κάτω μου.«Μείνε ακίνητη…» της λέω και σκύβω να φιλήσω το απαλό

δέρμα στο μέσα μέρος του μηρού της. Ανεβαίνω προς τα πάνωφιλώντας, περνώντας πάνω από το σλιπάκι της, στην κοιλιά της,δαγκώνοντας ελαφρά και ρουφώντας.

Σφαδάζει από κάτω μου.«Θα χρειαστεί να δουλέψουμε το πώς θα μένεις ακίνητη,

μωρό μου».Αν με αφήσεις.Θα της μάθω απλώς να αφομοιώνει την απόλαυση χωρίς να

κουνιέται, κάνοντας εντονότερο κάθε άγγιγμα, κάθε φιλί, κάθεδάγκωμα. Και μόνο η σκέψη είναι αρκετή για να με κάνει ναθέλω να χωθώ μέσα της, αλλά προτού το κάνω, θέλω να μάθωπόσο δεκτική είναι. Μέχρι στιγμής δεν έχει συγκρατήσει τονεαυτό της. Μου επιτρέπει ελεύθερη πρόσβαση στο σώμα της.Δεν είναι καθόλου διστακτική. Το θέλει αυτό… Πραγματικά τοθέλει. Χώνω τη γλώσσα μου στον αφαλό της και συνεχίζω τοράθυμο ταξίδι μου προς τα πάνω, απολαμβάνοντάς τη.

ΓΚΡΕΫ 131

Μετακινούμαι ξαπλώνοντας πλάι της, με το ένα πόδι ακόμηανάμεσα στα δικά της. Το χέρι μου ανηφορίζει ανάλαφρο στοκορμί της, προσπαθώντας να μετρήσει την αντίδρασή της. Δεντσιτώνεται. Δε με σταματάει… Με εμπιστεύεται. Μπορώ άραγενα επεκτείνω την εμπιστοσύνη της τόσο ώστε να με αφήσει ναέχω την πλήρη κυριαρχία πάνω στο κορμί της, πάνω της; Ησκέψη είναι αναζωογονητική.

«Χωράς τέλεια στο χέρι μου, Αναστάζια…» Χώνοντας τοδάχτυλό μου μέσα στο σουτιέν της, το τραβάω προς τα κάτω,ελευθερώνοντας το στήθος της. Η ρώγα είναι μικρή, ροζ και ήδησκληρή. Τραβάω το σουτιέν προς τα κάτω, έτσι που το ύφασμακαι το σύρμα μαζεύονται κάτω από το στήθος της, αναγκάζοντάςτο να σηκωθεί προς τα πάνω. Επαναλαμβάνω τη διαδικασία στηνάλλη πλευρά και παρακολουθώ, γοητευμένος, τις ρώγες της ναμεγαλώνουν κάτω από το σταθερό βλέμμα μου.

Ποπό… Ούτε που την άγγιξα ακόμα.«Πολύ ωραία…» ψιθυρίζω με δέος και φυσάω απαλά πάνω

στην πιο κοντινή ρώγα, παρακολουθώντας τη με αγαλλίαση νασκληραίνει και να επιμηκύνεται. Η Αναστάζια κλείνει τα μάτιακαι κυρτώνει την πλάτη της.

Μείνε ακίνητη, μωρό μου. Απλώς αφομοίωσε την απόλαυση.Θα τη νιώθεις πολύ πιο έντονη.

Φυσώντας πάνω στη μια ρώγα, στρίβω την άλλη απαλάανάμεσα στον αντίχειρα και στον δείκτη μου. Αρπάζει σφιχτά τασεντόνια καθώς σκύβω και ρουφάω – δυνατά. Το σώμα τηςλυγίζει πάλι και αφήνει μια κραυγή.

«Για να δούμε αν μπορούμε να σε κάνουμε να τελειώσειςέτσι…» ψιθυρίζω και δε σταματάω. Αρχίζει να κλαψουρίζει.

Ω, ναι, μωρό μου… Νιώσε το. Οι ρώγες της μακραίνουν κιάλλο και αρχίζει να λικνίζει τους γοφούς της γύρω γύρω. Μείνεακίνητη, μωρό μου. Θα σε μάθω να μένεις ακίνητη.

«Αχ, σε παρακαλώ…» ικετεύει. Τα πόδια της γίνονταιάκαμπτα. Λειτουργεί. Κοντεύει. Συνεχίζω τη λάγνα επίθεσή μου.Επικεντρώνομαι σε κάθε ρώγα, παρακολουθώντας τηναντίδρασή της, νιώθοντας την απόλαυσή της, κι αυτό μεαναστατώνει. Χριστέ μου, τη θέλω.

132 E. L. JAMES

«Άσ’ το ελεύθερο, μωρό μου…» μουρμουρίζω και τραβάω τηρώγα της με τα δόντια μου. Αφήνει μια κραυγή και φτάνει στηνκορύφωση.

Ναι! Μετακινούμαι γρήγορα για να τη φιλήσω, πνίγοντας τιςκραυγές της μέσα στο στόμα μου. Της έχει κοπεί η ανάσα καιλαχανιάζει, χαμένη στην απόλαυσή της… Δικός μου. Μουανήκει ο πρώτος της οργασμός, και η σκέψη μού δίνει γελοίαευχαρίστηση.

«Ανταποκρίνεσαι πολύ άμεσα. Θα πρέπει να μάθεις να τοελέγχεις, και θα περάσω πολύ ωραία διδάσκοντάς σου τοντρόπο». Δε βλέπω την ώρα… Αυτήν τη στιγμή, όμως, τη θέλω.Ολόκληρη. Την ξαναφιλάω και αφήνω το χέρι μου να ταξιδέψειστο κορμί της, έως το αιδοίο της. Την κρατάω, νιώθοντας τοξάναμμά της. Γλιστρώντας τον δείκτη μου μέσα από τη δαντέλατου εσώρουχού της, κάνω αργά κύκλους γύρω της…

Γαμώτο, είναι μούσκεμα.«Είσαι τόσο υπέροχα υγρή. Θεέ μου, σε θέλω…» Χώνω το

δάχτυλό μου μέσα της και αφήνει μια κραυγή. Είναι ζεστή καιστενή και υγρή και τη θέλω. Σπρώχνω πάλι το δάχτυλό μουμέσα της, πνίγοντας τις κραυγές της στο στόμα μου. Πιέζω τηνπαλάμη μου στην κλειτορίδα της… σπρώχνοντας προς τακάτω… σπρώχνοντας γύρω γύρω. Αφήνει μια κραυγή καισφαδάζει από κάτω μου.

Γαμώτο... Τη θέλω – τώρα. Είναι έτοιμη.Ανακάθομαι και της βγάζω το εσώρουχο, ύστερα το

μποξεράκι μου και απλώνω το χέρι μου να πάρω έναπροφυλακτικό. Γονατίζω ανάμεσα στα πόδια της, ανοίγοντάς ταακόμα περισσότερο. Η Αναστάζια με παρακολουθεί με… Τι;Τρόμο; Μάλλον δεν έχει ξαναδεί ορθωμένο πέος.

«Μην ανησυχείς. Διαστέλλεσαι κι εσύ…» μουρμουρίζω.Ξαπλώνω πάνω της και βάζω τα χέρια μου δεξιά και αριστεράαπό το κεφάλι της, στηρίζοντας το βάρος μου στους αγκώνεςμου.

Θεέ μου, τη θέλω… Αλλά ελέγχω αν είναι ακόμα πρόθυμη.«Θες πραγματικά να το κάνεις αυτό;» ρωτάω.Να πάρει! Σε παρακαλώ, μην πεις όχι.

ΓΚΡΕΫ 133

«Σε παρακαλώ…» ικετεύει.«Σήκωσε τα γόνατά σου» τη δασκαλεύω. Έτσι, θα είναι πιο

εύκολο. Πότε ήμουν πιο ερεθισμένος; Με δυσκολίασυγκρατούμαι. Δεν καταλαβαίνω… Πρέπει να οφείλεται σ’εκείνη.

Γιατί;Γκρέυ, συγκεντρώσου!Παίρνω θέση έτσι ώστε να μπορώ να την πάρω κατά τα κέφια

μου. Τα μάτια της είναι διάπλατα ανοιχτά, εκλιπαρώντας με.Πραγματικά το θέλει… Όσο κι εγώ. Πρέπει να είμαι ήπιος και ναπαρατείνω την αγωνία ή να ορμήσω;

Θα ορμήσω. Νιώθω την ανάγκη να κυριαρχήσω πάνω της.«Τώρα θα σας γαμήσω, δεσποινίς Στιλ… Άγρια».Ένα δυνατό σπρώξιμο, και είμαι μέσα της.Γ.Α.Μ.Ω.Τ.Ο.Είναι τόσο στενή! Αφήνει μια κραυγή.Σκατά! Την πόνεσα. Θέλω να κουνηθώ, να χαθώ μέσα της

και χρειάζομαι όλη μου την αυτοκυριαρχία για να σταματήσω.«Είσαι τόσο στενή… Είσαι καλά;» ρωτάω, και η φωνή μου είναιένας βραχνός αγωνιώδης ψίθυρος.

Γνέφει καταφατικά, και τα μάτια της ανοίγουν περισσότερο.Είναι σαν να έχει κατέβει ο Παράδεισος στη γη, τόσο σφιχτήγύρω μου. Κι ενώ τα χέρια της ακουμπούν στους πήχεις μου, δεμε νοιάζει. Το σκοτάδι μισοκοιμάται, ίσως επειδή πάει τόσοςκαιρός που την ήθελα. Ποτέ άλλοτε δεν ένιωσα τέτοιο πόθο,τέτοια… πείνα. Είναι καινούρια αίσθηση, καινούρια και φωτεινή.Θέλω τόσο πολλά από αυτήν: την εμπιστοσύνη της, την υπακοήτης, την υποταγή της. Θέλω να γίνει δική μου. Αυτήν τη στιγμή,όμως… είμαι δικός της.

«Θα κουνηθώ, μωρό μου…» Η φωνή μου είναι αφύσικηκαθώς τραβιέμαι αργά. Είναι τόσο ασυνήθιστη, υπέροχηαίσθηση: το σώμα της να αγκαλιάζει το καυλί μου. Σπρώχνωπάλι μέσα της και την παίρνω, ξέροντας πως κανένας δεν το έχεικάνει πριν από μένα.

Κλαψουρίζει.Σταματάω. «Κι άλλο;»

134 E. L. JAMES

«Ναι…» μουρμουρίζει έπειτα από μια στιγμή.Αυτήν τη φορά χώνομαι πιο βαθιά μέσα της.«Πάλι;» εκλιπαρώ, ενώ σταγόνες ιδρώτα σκεπάζουν το σώμα

μου.«Ναι...»Η εμπιστοσύνη που μου δείχνει είναι ξαφνικά συγκλονιστική,

και αρχίζω να κουνιέμαι, πραγματικά να κουνιέμαι. Θέλω νατελειώσει. Δε θα σταματήσω ώσπου να τελειώσει. Θέλω νακάνω δική μου αυτήν τη γυναίκα, την ψυχή και το σώμα της. Τηθέλω σφιγμένη γύρω μου.

Γαμώτο… Αρχίζει να ανταποκρίνεται σε κάθε σπρώξιμο,ακολουθώντας τον ρυθμό μου. Βλέπεις πόσο καλά ταιριάζουμε,Άνα; Αρπάζω το κεφάλι της, κρατώντας το ακίνητο όσοδιεκδικώ το κορμί της, ενώ τη φιλάω δυνατά, διεκδικώντας τοστόμα της. Γίνεται άκαμπτη από κάτω μου…

Γαμώτο, ναι! Ο οργασμός της είναι κοντά.«Τέλειωσε για μένα, Άνα!» απαιτώ, και αφήνει μια κραυγή

έτσι όπως παίρνει φωτιά, ρίχνοντας το κεφάλι της πίσω, με τοστόμα ανοιχτό, τα μάτια κλειστά… Η θέα και μόνο της έκστασήςτης είναι αρκετή. Εκρήγνυμαι μέσα της, χάνοντας κάθε αίσθησηκαι λογική καθώς φωνάζω το όνομά της και τελειώνω βίαια.

Όταν ανοίγω τα μάτια μου, είμαι λαχανιασμένος,προσπαθώντας να ξαναβρώ την ανάσα μου. Το μέτωπό μουαγγίζει το δικό της, ενώ έχει τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου.

Γαμώτο! Χάθηκα.Της δίνω ένα γρήγορο φιλί στο μέτωπο και βγαίνω από μέσα

της, ξαπλώνοντας δίπλα της.Μορφάζει την ώρα που τραβιέμαι. Κατά τα λοιπά, όμως,

φαίνεται εντάξει.«Σε πόνεσα;» ρωτάω και χώνω πίσω από το αυτί της ένα

τσουλούφι που έχει ξεφύγει, επειδή δεν μπορώ να σταματήσω νατην αγγίζω.

Η Άνα χαμογελάει σαν να μην πιστεύει στα αυτιά της. «Εσύμε ρωτάς αν με πόνεσες;»

Και προς στιγμήν δεν ξέρω γιατί χαμογελάει.Ω… Η αίθουσα ψυχαγωγίας μου.

ΓΚΡΕΫ 135

«Δεν έχω χάσει την αίσθηση της ειρωνείας…» μουρμουρίζω.Ακόμα και τώρα μου προκαλεί σαστιμάρα. «Σοβαρά τώρα…Είσαι εντάξει;»

Τεντώνεται δίπλα μου ελέγχοντας το σώμα της καιπειράζοντάς με με μια κεφάτη, αλλά χορτασμένη έκφραση στοπρόσωπο.

«Δε μου απάντησες!» γρυλίζω. Πρέπει να μάθω αν το βρήκεαπολαυστικό. Όλα τα στοιχεία δείχνουν πως ναι – αλλά πρέπεινα το ακούσω από την ίδια. Όσο περιμένω την απάντησή της,βγάζω το προφυλακτικό. Χριστέ μου, τα μισώ αυτά τα πράγματα.Το πετάω διακριτικά στο πάτωμα.

Με κοιτάζει. «Θα μ’ άρεσε να το ξανακάνω αυτό…» λέει μεένα ντροπαλό χαχάνισμα.

Τι;Πάλι;Κιόλας;«Αλήθεια, δεσποινίς Στιλ;» Τη φιλάω πολύ απαλά στην άκρη

του στόματός της. «Είσαι απαιτητικό κοριτσάκι, ε; Γύρναμπρούμυτα».

Έτσι, θα ξέρω πως δεν πρόκειται να με αγγίξεις.Μου χαρίζει ένα σύντομο γλυκό χαμόγελο και μετά ξαπλώνει

πάνω στο στομάχι της. Το πουλί μου αναδεύεται επιδοκιμαστικά.Της ξεκουμπώνω το σουτιέν και περνάω το χέρι μου πάνω απότην πλάτη της έως κάτω στα αυθάδικα πισινά της.

«Στ’ αλήθεια έχεις το πιο όμορφο δέρμα» λέω,παραμερίζοντας τα μαλλιά από το πρόσωπό της καισπρώχνοντας τα πόδια της για να ανοίξουν. Απαλά, δίνωτρυφερά φιλιά στον ώμο της.

«Γιατί φοράς το πουκάμισό σου;» ρωτάει.Είναι τόσο περίεργη, γαμώτο. Όσο είναι μπρούμυτα, ξέρω πως

δεν μπορεί να με αγγίξει, οπότε τραβιέμαι και βγάζω τοπουκάμισο, αφήνοντάς το να πέσει στο πάτωμα. Εντελώςγυμνός, ξαπλώνω επάνω της. Το δέρμα της είναι ζεστό καιλιώνει πάνω στο δικό μου.

Χμμμ… Θα μπορούσα να το συνηθίσω αυτό.«Ώστε θες να σε ξαναπηδήξω;» ψιθυρίζω στο αυτί της,

136 E. L. JAMES

φιλώντας την. Αναδεύεται υπέροχα κάτω μου.Ω, δεν είναι καλό αυτό. Μείνε ακίνητη, μωρό μου.Περνάω ξυστά το χέρι μου πάνω από το σώμα της έως πίσω

από το γόνατο, κατόπιν το ανεβάζω απότομα ανοίγοντάς της ταπόδια, έτσι που να είναι ξαπλωμένη φαρδιά πλατιά από κάτωμου. Η ανάσα της κόβεται, κι ελπίζω να είναι από προσμονή.Μένει ακίνητη κάτω μου.

Επιτέλους!Χουφτώνω τον κώλο της καθώς αφήνω σιγά σιγά το βάρος

μου να πέσει πάνω της.«Θα σε πάρω από πίσω, Αναστάζια…» Με το άλλο μου χέρι

αρπάζω τα μαλλιά της στον αυχένα και τραβάω απαλά,κρατώντας την ακίνητη.

Δεν μπορεί να κουνηθεί. Τα χέρια της είναι ανήμπορα καιαπλωμένα πάνω στα σεντόνια, χωρίς να μπορούν να κάνουνκακό.

«Είσαι δική μου…» ψιθυρίζω. «Μόνο δική μου. Μην τοξεχνάς…»

Με το ελεύθερο χέρι μου μετακινούμαι από τον κώλο τηςστην κλειτορίδα της και αρχίζω να κάνω αργούς κύκλους.

Οι μύες της σφίγγονται από κάτω μου καθώς προσπαθεί νακουνηθεί, αλλά το βάρος μου την κρατάει στη θέση της. Περνάωτα δόντια μου κατά μήκος του σαγονιού της. Το γλυκό τηςάρωμα έχει μείνει πάνω από τη μυρωδιά του ζευγαρώματός μας.«Μυρίζεις υπέροχα…» λέω μουρμουριστά, χώνοντας τη μύτημου πίσω από το αυτί της.

Αρχίζει να κουνάει κυκλικά τους γοφούς της πάνω στοκινούμενο χέρι μου.

«Μείνε ακίνητη!» την προειδοποιώ.Αλλιώς μπορεί να σταματήσω.Βάζω αργά τον αντίχειρά μου μέσα της και τον στριφογυρίζω,

φροντίζοντας να χαϊδεύω το μπροστινό τοίχωμα του κόλπουτης.

Βογκάει και τσιτώνεται από κάτω μου, προσπαθώντας πάλι νακουνηθεί.

«Σ’ αρέσει αυτό;» την πειράζω, και τα δόντια μου

ΓΚΡΕΫ 137

ακολουθούν τη γραμμή του αυτιού της. Δε σταματάω ναβασανίζω την κλειτορίδα της με το χέρι μου, αλλά αρχίζω ναβγάζω και να βάζω τον αντίχειρά μου μέσα της. Τσιτώνεται,αλλά δεν μπορεί να κουνηθεί.

Βογκάει δυνατά, με τα μάτια σφιχτά κλεισμένα.«Είσαι τόσο υγρή, τόσο γρήγορα… Ανταποκρίνεσαι τόσο

άμεσα. Αχ, Αναστάζια, μ’ αρέσει αυτό… Μ’ αρέσει πολύ».Ωραία. Για να δούμε πόσο μακριά θα φτάσεις.Τραβάω τον αντίχειρά μου έξω από τον κόλπο της. «Άνοιξε

το στόμα σου!» την προστάζω, κι όταν το κάνει, χώνω τοναντίχειρά μου ανάμεσα στα χείλη της. «Δες τι γεύση έχεις.Ρούφηξέ με, μωρό μου…»

Ρουφάει τον αντίχειρά μου… δυνατά.Γαμώτο!Και προς στιγμήν φαντάζομαι πως είναι το καυλί μου μέσα

στο στόμα της.«Θέλω να πηδήξω το στόμα σου, Αναστάζια, και θα το κάνω

σύντομα…» Μου έχει κοπεί η ανάσα.Κλείνει τα δόντια της γύρω μου, δαγκώνοντάς με δυνατά.Οχ, γαμώτο!Την αρπάζω δυνατά από τα μαλλιά, και το στόμα της

χαλαρώνει. «Άτακτο γλυκό κορίτσι…»Το μυαλό μου πετάει σε μια σειρά από τιμωρίες αντάξιες μιας

τόσο αναιδούς κίνησης που, αν ήταν υποτακτική μου, θαμπορούσα να της επιβάλω. Το πουλί μου διαστέλλεται σε βαθμόδιάρρηξης με τη σκέψη. Την αφήνω, τραβιέμαι και κάθομαι σταγόνατά μου.

«Μείνε ακίνητη!» Αρπάζω άλλο ένα προφυλακτικό από τοκομοδίνο, ανοίγω τη συσκευασία και κυλάω το λάτεξ πάνω στηστύση μου.

Παρακολουθώντας τη, βλέπω πως είναι ακίνητη, εκτός απότο ανεβοκατέβασμα της πλάτης της από το λαχάνιασμα τηςπροσμονής.

Είναι υπέροχη.Σκύβοντας πάλι από πάνω της, αρπάζω τα μαλλιά της και την

κρατάω έτσι που να μην μπορεί να κουνήσει το κεφάλι της.

138 E. L. JAMES

«Αυτήν τη φορά θα προχωρήσουμε πολύ αργά, Αναστάζια…»Αγκομαχάει, και μπαίνω μαλακά μέσα της, ώσπου δεν μπορώ

να προχωρήσω άλλο.Γαμώτο… Η αίσθηση είναι ωραία.Καθώς βγαίνω έξω, κουνάω κυκλικά τους γοφούς μου και

ξαναγλιστράω μέσα της. Κλαψουρίζει, και τα μέλη τηςτεντώνονται από κάτω μου έτσι όπως προσπαθεί να κουνηθεί.

Α, όχι, μωρό μου.Σε θέλω ακίνητη.Σε θέλω να το νιώσεις αυτό.Να πάρεις όλη την απόλαυση.«Μ’ αρέσεις πολύ…» της λέω και επαναλαμβάνω την κίνηση,

κουνώντας κυκλικά τους γοφούς μου. Αργά... Μέσα. Έξω.Μέσα. Έξω.

Τα σωθικά της αρχίζουν να τρεμουλιάζουν.«Ω, όχι, μωρό μου… Όχι ακόμα».Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να τελειώσεις.Όχι όταν το απολαμβάνω τόσο πολύ.«Αχ, σε παρακαλώ!» φωνάζει.«Σε θέλω να πονάς, μωρό μου». Τραβιέμαι έξω και βουλιάζω

πάλι μέσα της. «Κάθε φορά που θα κουνιέσαι αύριο, θέλω ναθυμάσαι πως ήμουν εδώ. Μόνο εγώ. Είσαι δική μου…»

«Σε παρακαλώ, Κρίστιαν…» με ικετεύει.«Τι θες, Αναστάζια; Πες μου». Συνεχίζω το αργό

βασανιστήριο. «Πες μου».«Εσένα, σε παρακαλώ…» Με θέλει απεγνωσμένα.Με θέλει.Καλό κορίτσι.Αυξάνω τον ρυθμό, και τα σωθικά της αρχίζουν να

τρεμουλιάζουν, αντιδρώντας αμέσως.«Είσαι. Τόσο. Γλυκιά. Σε. Θέλω. Τόσο. Πολύ. Είσαι. Δική.

Μου». Τα μέλη της τρέμουν από την προσπάθεια να μείνειακίνητη. Είναι στο όριο. Τέλειωσε για μένα, μωρό μου…»μουγκρίζω.

Και υπακούοντας, τρεμουλιάζει γύρω μου καθώς ο οργασμόςτης τη διαπερνά και φωνάζει το όνομά μου πάνω στο στρώμα.

ΓΚΡΕΫ 139

Το όνομά μου στα χείλη της είναι η καταστροφή μου καιφτάνω στην κορύφωση, καταρρέοντας επάνω της.

«Γαμώτο, Άνα…» ψιθυρίζω, στραγγισμένος, αλλάσυνεπαρμένος. Τραβιέμαι έξω σχεδόν αμέσως και κυλάωανάσκελα. Κουλουριάζεται πλάι μου, και καθώς βγάζω τοπροφυλακτικό, κλείνει τα μάτια της και αποκοιμιέται.

140 E. L. JAMES

[ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΜΑΪΟΥ 2011]

ΠΕΤΑΓΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΝΟ μου με μια επίμονη αίσθηση ενοχής,σαν να έχω διαπράξει ένα φοβερό αμάρτημα.

Είναι επειδή πήδηξα την Αναστάζια Στιλ; Μια παρθένα;Είναι κουλουριασμένη δίπλα μου και κοιμάται βαθιά. Κοιτάζω

το ξυπνητήρι: είναι περασμένες τρεις το πρωί. Η Άνα κοιμάταιτον βαθύ ύπνο μιας αθώας. Εντάξει, όχι και τόσο αθώας πια. Τοσώμα μου ξυπνάει καθώς την παρακολουθώ.

Θα μπορούσα να την ξυπνήσω.Να την ξαναπηδήξω.Σίγουρα το να την έχω στο κρεβάτι μου προσφέρει κάποια

πλεονεκτήματα.Γκρέυ, άσε τις αηδίες.Το να την πηδήξω ήταν απλώς το μέσο για έναν σκοπό κι

ένας ευχάριστος περισπασμός.Ναι. Πολύ ευχάριστος.Πες καλύτερα απίστευτος.Δεν ήταν παρά σεξ, γαμώτο μου.Κλείνω τα μάτια μου σε μια προσπάθεια, που μάλλον θα

αποδειχθεί μάταιη, να κοιμηθώ. Το δωμάτιο, όμως, παραείναιγεμάτο από την Άνα: το άρωμά της, τον ήχο της απαλής ανάσαςτης και την ανάμνηση του πρώτου πηδήματος βανίλια για μένα.Εικόνες της με το κεφάλι ριγμένο προς τα πίσω όλο πάθος, ναφωνάζει μια μόλις αναγνωρίσιμη εκδοχή του ονόματός μου, οαχαλίνωτος ενθουσιασμός της για τη σεξουαλική πράξη με

ΓΚΡΕΫ 141

κατακλύζουν.Η δεσποινίς Στιλ είναι σεξουαλικό πλάσμα.Θα είναι απόλαυση να την εκπαιδεύσω.Το πουλί μου συσπάται συμφωνώντας.Γαμώτο…Δεν μπορώ να κοιμηθώ, αν και απόψε δεν είναι οι εφιάλτες

που με κρατούν ξύπνιο, αλλά η νεαρή δεσποινίς Στιλ.Σηκώνομαι από το κρεβάτι, μαζεύω τα χρησιμοποιημέναπροφυλακτικά από το πάτωμα, τα δένω και τα πετάω στο καλάθιτων αχρήστων. Βγάζω από τη σιφονιέρα ένα παντελόνι πιτζάμαςκαι το φοράω. Ρίχνοντας μια παρατεταμένη ματιά στηδελεαστική γυναίκα στο κρεβάτι μου, κατευθύνομαι προς τηνκουζίνα. Διψάω.

Μόλις πίνω ένα ποτήρι νερό, κάνω ό,τι κάνω πάντα όταν δενμπορώ να κοιμηθώ – ελέγχω τα e-mails στο γραφείο μου. ΟΤέυλορ γύρισε και ρωτάει αν μπορεί να αποσυρθεί από τοΤσάρλι Τάνγκο. Ο Στέφαν πρέπει να κοιμάται πάνω. Τουαπαντάω «Ναι», αν κι αυτή την ώρα είναι πια δεδομένο.

Επιστρέφοντας στο καθιστικό, κάθομαι στο πιάνο μου. Αυτήείναι η παρηγοριά μου, όπου μπορώ να χαθώ ώρες ολόκληρες.Ήμουν σε θέση να παίζω καλά από τα εννιά μου, αλλά μόνοόταν απέκτησα το δικό μου πιάνο, στο δικό μου σπίτι, μου έγινεπραγματικά πάθος. Όταν θέλω να ξεχάσω τα πάντα, αυτό κάνω.Κι αυτήν τη στιγμή δε θέλω να σκέφτομαι πως την έπεσα σε μιαπαρθένα, την πήδηξα ή ότι αποκάλυψα τον τρόπο ζωής μου σεκάποια που δε διαθέτει πείρα. Με τα χέρια μου πάνω σταπλήκτρα, αρχίζω να παίζω και χάνομαι στη μοναξιά του Μπαχ.

Μια κίνηση μου αποσπά την προσοχή από τη μουσική, κιόταν σηκώνω το βλέμμα μου, η Άνα στέκεται δίπλα στο πιάνο.Τυλιγμένη με ένα πάπλωμα, με τα μαλλιά της ξεχτένιστα νασχηματίζουν μπούκλες στην πλάτη της, τα μάτια φωτεινά, είναιεκθαμβωτική.

«Συγγνώμη…» λέει. «Δεν ήθελα να σε διακόψω».Γιατί ζητάει συγγνώμη; «Μάλλον εγώ θα έπρεπε να το πω

αυτό». Παίζω τις τελευταίες νότες και σηκώνομαι. «Θα έπρεπενα βρίσκεσαι στο κρεβάτι».

142 E. L. JAMES

«Πολύ ωραίο αυτό το κομμάτι. Μπαχ;»«Η διασκευή είναι του Μπαχ, αλλά αρχικά ήταν ένα

κονσέρτο για όμποε του Αλεσσάντρο Μαρτσέλλο».«Ήταν πολύ ωραίο, αλλά πολύ θλιμμένο… Τόσο

μελαγχολική μελωδία».Μελαγχολική; Δε θα ήταν η πρώτη φορά που κάποιος

χρησιμοποίησε αυτήν τη λέξη για να περιγράψει εμένα. «Μπορώ να μιλήσω ελεύθερα, κύριε;» Η Λέιλα γονατίζει

δίπλα μου ενώ δουλεύω.«Μπορείς».«Κύριε, είσαι πολύ μελαγχολικός σήμερα».«Είμαι;»«Μάλιστα, κύριε. Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να κάνω;» Διώχνω την ανάμνηση. Η Άνα θα έπρεπε να βρίσκεται στο

κρεβάτι. Της το ξαναλέω.«Ξύπνησα και δεν ήσουν εκεί…»«Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ και δεν είμαι συνηθισμένος να

κοιμάμαι με άλλους». Της το εξήγησα αυτό – και γιατίδικαιολογούμαι; Τυλίγω το μπράτσο μου γύρω από τους γυμνούςώμους της, απολαμβάνοντας την αίσθηση του δέρματός της, καιτην οδηγώ πίσω στο υπνοδωμάτιο.

«Πόσα χρόνια παίζεις; Παίζεις πολύ όμορφα».«Από έξι χρόνων» απαντάω κοφτά.«Ω…» λέει. Νομίζω πως έπιασε το υπονοούμενο – δε θέλω

να μιλάω για την παιδική μου ηλικία.«Πώς νιώθεις;» ρωτάω ανάβοντας το φως στο κομοδίνο.«Καλά είμαι».Στα σεντόνια μου υπάρχει αίμα. Το δικό της αίμα. Απόδειξη

της χαμένης της πλέον παρθενιάς. Τα μάτια της γυρίζουνγρήγορα από τους λεκέδες σε μένα και μετά κοιτάζει αλλού,αμήχανη.

«Λοιπόν, αυτό θα δώσει τροφή για σκέψη στην κυρίαΤζόουνς…»

Φαίνεται καταντροπιασμένη.

ΓΚΡΕΫ 143

Δεν είναι παρά το σώμα σου, γλυκιά μου. Αρπάζω το πιγούνιτης και γέρνω το κεφάλι της προς τα πίσω, για να μπορώ να δωτην έκφρασή της. Ετοιμάζομαι να της κάνω μια διάλεξη για τοπώς να μην ντρέπεται για το σώμα της, όταν απλώνει το χέρι τηςγια να με αγγίξει στο στήθος.

Γαμώτο!Τραβιέμαι ώστε να μη με φτάσει, καθώς το σκοτάδι βγαίνει

στην επιφάνεια.«Πέσε στο κρεβάτι!» τη διατάζω, μάλλον κάπως πιο απότομα

απ’ όσο σκόπευα, αλλά ελπίζω να μη διαγνώσει τον φόβο μου.Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα από σαστιμάρα, ίσως και πίκρα.

Να πάρει.«Θα έρθω να ξαπλώσω δίπλα σου» προσθέτω εν είδει

ειρηνευτικής προσφοράς και βγάζω από τη σιφονιέρα έναμπλουζάκι, φορώντας το στα γρήγορα για προστασία.

Στέκεται ακόμα εκεί και με κοιτάζει.«Κρεβάτι!» διατάζω, πιο αποφασιστικά.Χώνεται στο κρεβάτι μου και ξαπλώνει, κι εγώ ξαπλώνω πίσω

της, τυλίγοντας τα μπράτσα μου γύρω της. Χώνω το πρόσωπόμου στα μαλλιά της και αναπνέω το γλυκό άρωμά της:φθινόπωρο και μηλιές. Όταν κοιτάζει από την άλλη, δεν μπορείνα με αγγίξει, κι όσο είμαι ξαπλωμένος εκεί, αποφασίζω να τηςπω μερικά γλυκόλογα ώσπου να την πάρει ο ύπνος. Μετά θασηκωθώ και θα δουλέψω λίγο.

«Κοιμήσου, γλυκιά Αναστάζια…» Της φιλάω τα μαλλιά καικλείνω τα μάτια μου. Το άρωμά της γεμίζει τα ρουθούνια μου,θυμίζοντάς μου μια χαρούμενη εποχή και αφήνοντάς μεγεμάτο… Ακόμα και ευχαριστημένο.

Η μανούλα είναι ευτυχισμένη σήμερα. Τραγουδάει.Τραγουδάει «Τι σχέση έχει η αγάπη με αυτό το

πράγμα».Και μαγειρεύει. Και τραγουδάει.Η κοιλίτσα μου γουργουρίζει. Μαγειρεύει μπέικον και

βάφλες.Μυρίζουν ωραία. Στην κοιλίτσα μου αρέσει και το μπέι-

144 E. L. JAMES

κον και οι βάφλες.Μυρίζουν πολύ ωραία.

Όταν ανοίγω τα μάτια μου, το φως πλημμυρίζει το δωμάτιο

μέσα από τα παράθυρα, και από την κουζίνα έρχεται μιαλαχταριστή μυρωδιά. Μπέικον. Προς στιγμήν μπερδεύομαι.Γύρισε η Γκέιλ από την αδερφή της;

Μετά θυμάμαι.Η Άνα.Μια ματιά στο ρολόι μού λέει πως είναι αργά. Τινάζομαι

όρθιος από το κρεβάτι και ακολουθώ τη μύτη μου, που μεκατευθύνει στην κουζίνα.

Να η Άνα. Φοράει το πουκάμισό μου, τα μαλλιά της είναιφτιαγμένα κοτσιδάκια και χορεύει ολόγυρα υπό τον ήχο κάποιαςμουσικής. Μόνο που εγώ δεν την ακούω. Φοράει ακουστικά.Κάθομαι απαρατήρητος στον πάγκο της κουζίνας καιπαρακολουθώ την παράσταση. Χτυπάει αυγά φτιάχνονταςπρωινό, με τα κοτσιδάκια της να χοροπηδούν καθώς τινάζεταιαπό το ένα πόδι στο άλλο, και συνειδητοποιώ πως δε φοράειεσώρουχα.

Καλό κορίτσι.Πρέπει να είναι ένα από τα πιο ασυντόνιστα θηλυκά που έχω

δει ποτέ. Είναι διασκεδαστικό, γοητευτικό και παράξεναερεθιστικό συνάμα· σκέφτομαι όλους τους τρόπους με τουςοποίους μπορώ να βελτιώσω τον συντονισμό της. Όταν γυρίζεικαι με εντοπίζει, παγώνει.

«Καλημέρα, δεσποινίς Στιλ… Είστε πολύ δραστήρια σήμερατο πρωί». Φαίνεται ακόμα μικρότερη με τα κοτσιδάκια της.

«Κοι… κοιμήθηκα καλά» τραυλίζει.«Δεν μπορώ να φανταστώ για ποιον λόγο…» την πειράζω,

ενώ παραδέχομαι στον εαυτό μου πως το ίδιο συνέβη και μεμένα. Είναι περασμένες εννιά. Πότε κοιμήθηκα τελευταία φοράμετά τις 6:30;

Χτες.Όταν κοιμήθηκα μαζί της.«Πεινάς;» ρωτάει.

ΓΚΡΕΫ 145

«Πολύ». Και δεν είμαι σίγουρος αν πεινάω για πρωινό ή γι’αυτήν.

«Τηγανίτες, μπέικον και αυγά;» λέει.«Μια χαρά ακούγεται».«Δεν ξέρω πού έχεις τα σουπλά…» μουρμουρίζει δείχνοντας

χαμένη, και νομίζω πως ντρέπεται επειδή την έπιασα να χορεύει.Τη λυπάμαι και προσφέρομαι να στρώσω το τραπέζι για το

πρωινό. Μετά προσθέτω: «Θες να βάλω μουσική για νασυνεχίσεις τον… εμμμ… τον χορό σου;».

Τα μάγουλά της κοκκινίζουν και χαμηλώνει το βλέμμα στοπάτωμα.

Να πάρει. Την τάραξα. «Σε παρακαλώ, μη σταματάς εξαιτίαςμου… Είναι πολύ διασκεδαστικό».

Σουφρώνοντας τα χείλη, μου γυρίζει την πλάτη και συνεχίζεινα χτυπάει τα αυγά με ζήλο. Αναρωτιέμαι αν έχει την παραμικρήιδέα πόση έλλειψη σεβασμού δείχνει αυτό για κάποιον σανεμένα… Φυσικά, όμως, δεν έχει ιδέα, και για κάποιονανεξιχνίαστο λόγο αυτό με κάνει να χαμογελάσω. Πηγαίνωδίπλα της και τραβάω μαλακά ένα από τα κοτσιδάκια της.

«Μ’ αρέσουν αυτά. Δε θα σε προστατέψουν…»Όχι από μένα. Όχι τώρα που σε απέκτησα.«Πώς θες τα αυγά σου;» Ο τόνος της είναι αναπάντεχα

υπεροπτικός. Και θέλω να γελάσω δυνατά, αλλά κρατιέμαι.«Πολύ καλά ανακατεμένα και χτυπημένα» απαντάω,

προσπαθώντας και αποτυγχάνοντας να ακουστώ αγέλαστος.Επιχειρεί κι εκείνη να κρύψει ότι το διασκεδάζει και συνεχίζει τηδουλειά της.

Το χαμόγελό της είναι μαγευτικό.Τοποθετώ βιαστικά τα σουπλά, προσπαθώντας να θυμηθώ

πότε το έκανα αυτό τελευταία φορά για κάποιον άλλο.Ποτέ.Συνήθως τα Σαββατοκύριακα η υποτακτική μου αναλάμβανε

όλες τις δουλειές του σπιτιού.Όχι σήμερα, Γκρέυ, επειδή δεν είναι υποτακτική σου…

Ακόμα.Βάζω πορτοκαλάδα και για τους δυο μας και ανάβω την

146 E. L. JAMES

καφετιέρα. Δεν πίνει καφέ, μόνο τσάι. «Θες λίγο τσάι;»«Ναι, ευχαριστώ. Αν έχεις».Στο ντουλάπι βρίσκω τα φακελάκια του Twinings που ζήτησα

από την Γκέιλ να αγοράσει.Κοίτα να δεις… Ποιος να το ’λεγε πως θα έφτανα ποτέ να τα

χρησιμοποιήσω.Κατσουφιάζει όταν τα βλέπει. «Η κατάληξη ήταν δεδομένη εκ

των προτέρων, ε;»«Είναι; Δεν είμαι σίγουρος ότι καταλήξαμε ακόμα σε τίποτα,

δεσποινίς Στιλ» απαντάω με βλοσυρό ύφος.Και μη μιλάς έτσι για τον εαυτό σου.Προσθέτω την αυτοαποδοκιμασία στον κατάλογο των

συμπεριφορών που θα χρειαστεί να αλλάξουν.Αποφεύγει το βλέμμα μου, απασχολημένη με το σερβίρισμα

του πρωινού. Δύο πιάτα τοποθετούνται πάνω στα σουπλά καιύστερα φέρνει το σιρόπι σφενταμιού από το ψυγείο.

Όταν σηκώνει τα μάτια της πάνω μου, την περιμένω νακαθίσει. «Δεσποινίς Στιλ». Της δείχνω πού πρέπει να καθίσει.

«Κύριε Γκρέυ» αποκρίνεται με φτιαχτή τυπικότητα καικάθεται μορφάζοντας.

«Πόσο σε πονάει;» Εκπλήσσομαι από μια αμήχανη αίσθησηενοχής. Θέλω να την ξαναπηδήξω, κατά προτίμηση μετά τοπρωινό, αλλά αν πονάει πολύ, κάτι τέτοιο μπορεί να μην είναιδυνατόν. Ίσως αυτήν τη φορά θα μπορούσα να χρησιμοποιήσωτο στόμα της.

Το χρώμα στο πρόσωπό της γίνεται πιο έντονο. «Για να είμαιειλικρινής, δεν έχω μέτρο σύγκρισης» απαντάει δηκτικά.«Επιθυμούσες να εκφράσεις τη συμπόνια σου;»

Ο σαρκαστικός τόνος της με αιφνιδιάζει. Αν ήταν δική μου,αυτό θα της στοίχιζε ένα ξυλοφόρτωμα τουλάχιστον, ίσωςεπάνω στον πάγκο της κουζίνας.

«Όχι. Αναρωτιόμουν αν έπρεπε να συνεχίσουμε τη βασικήσου εκπαίδευση».

«Ω…» Ξαφνιάζεται.Ναι, Άνα, μπορούμε να κάνουμε σεξ και στη διάρκεια της

μέρας. Και θα ήθελα να γεμίσω αυτό το έξυπνο στόμα σου.

ΓΚΡΕΫ 147

Τρώω μια μπουκιά από το πρωινό μου και κλείνω τα μάτιαμου επιδοκιμαστικά. Είναι νοστιμότατο. Όταν καταπίνω,εξακολουθεί να με κοιτάζει. «Φάε, Αναστάζια!» τη διατάζω.«Παρεμπιπτόντως, πολύ νόστιμο αυτό…»

Ξέρει να μαγειρεύει, και μάλιστα καλά.Η Άνα τρώει μια μπουκιά από το φαγητό της και μετά αρχίζει

να σπρώχνει το πρωινό της πέρα δώθε στο πιάτο. Της ζητάω νασταματήσει να δαγκώνει το χείλος της.

«Μου αποσπά την προσοχή και τυχαίνει να ξέρω πως δεφοράς τίποτα κάτω από το πουκάμισό μου, κάτι που μου αποσπάακόμα περισσότερο την προσοχή».

Παίζει με το φακελάκι του τσαγιού και την τσαγιέρα,αγνοώντας τον εκνευρισμό μου. «Τι είδους βασική εκπαίδευσηείχες στο μυαλό σου;» ρωτάει.

«Μιας και πονάς, έλεγα να σταθούμε στις προφορικέςδεξιότητες...»

Πνίγεται με το τσάι της.Διάολε! Δε θέλω να το πνίξω το κορίτσι. Τη χτυπάω μαλακά

στην πλάτη και της δίνω ένα ποτήρι πορτοκαλάδα. «Αν θες ναμείνεις δηλαδή…» Ας μην προκαλώ την τύχη μου.

«Θα ήθελα να μείνω σήμερα, αν δε σε πειράζει. Έχω να πάωστη δουλειά αύριο το πρωί».

«Τι ώρα πρέπει να βρίσκεσαι στη δουλειά αύριο;»«Στις εννιά».«Θα σ’ έχω πάει στη δουλειά αύριο στις εννιά».Ορίστε; Θέλω να μείνει;Είναι έκπληξη για μένα.«Πρέπει να πάω σπίτι μου απόψε – χρειάζομαι καθαρά

ρούχα».«Μπορούμε να σου βρούμε εδώ».Τινάζει τα μαλλιά της και μασουλάει νευρικά το χείλος της…

Πάλι.«Τι είναι;» ρωτάω.«Πρέπει να είμαι σπίτι μου απόψε».Να πάρει, είναι πεισματάρα. Δε θέλω να φύγει, αλλά σ’ αυτήν

τη φάση, χωρίς συμφωνία, δεν μπορώ να επιμείνω να μείνει.

148 E. L. JAMES

«Εντάξει, απόψε. Φάε τώρα το πρωινό σου».Καρφώνει το βλέμμα στο φαγητό της.«Φάε, Αναστάζια! Δεν έφαγες χτες το βράδυ».«Στ’ αλήθεια δεν πεινάω» λέει.Είναι εκνευριστικό. «Θα ήθελα να τελειώσεις το πρωινό

σου…» Η φωνή μου είναι χαμηλή.«Τι τρέχει με σένα και το φαγητό;» πετάει.Ω μωρό μου, δε θέλεις να μάθεις. «Σου είπα, έχω πρόβλημα

με το χαραμισμένο φαγητό. Φάε!» Την αγριοκοιτάζω. Μη μεζορίζεις σ’ αυτό το θέμα, Άνα.

Μου ρίχνει ένα πεισματάρικο βλέμμα και αρχίζει να τρώει.Την παρακολουθώ να βάζει μια πιρουνιά αυγά στο στόμα της

και χαλαρώνω. Είναι μεγάλη πρόκληση με έναν εντελώς δικότης τρόπο. Κι αυτό είναι σπάνιο. Δεν το έχω αντιμετωπίσει ποτέξανά. Ναι. Αυτό είναι. Είναι κάτι καινούριο. Αυτή είναι ηγοητεία… Σωστά;

Όταν τελειώνει το φαγητό της, μαζεύω το πιάτο της.«Εσύ μαγείρεψες, οπότε θα τα μαζέψω εγώ».«Πολύ δημοκρατικό αυτό…» αποκρίνεται υψώνοντας το

φρύδι της.«Ναι. Δεν είναι το συνηθισμένο μου στιλ. Όταν τελειώσω, θα

κάνουμε μπάνιο».Και θα μπορέσω να ελέγξω τις προφορικές της δεξιότητες.

Παίρνω μια γρήγορη ανάσα, για να ελέγξω την αυτόματηδιέγερσή μου στη σκέψη.

Διάολε…Το τηλέφωνό της χτυπάει και πηγαίνει στην άλλη άκρη του

δωματίου, πιάνοντας κουβέντα. Σταματάω δίπλα στον νεροχύτηκαι την παρακολουθώ. Έτσι όπως στέκεται δίπλα στον γυάλινοτοίχο, το πρωινό φως διαγράφει το κορμί της κάτω από το άσπρομου πουκάμισο. Το στόμα μου ξεραίνεται. Είναι λεπτή, με μακριάπόδια, τέλεια στήθη και τέλειο κώλο.

Εξακολουθώντας να μιλάει, στρέφεται προς το μέρος μου, κιεγώ κάνω πως η προσοχή μου είναι στραμμένη αλλού. Γιακάποιον λόγο, δε θέλω να με πιάσει να την κοιτάζω ξελιγωμένα.

Ποιος είναι στο τηλέφωνο;

ΓΚΡΕΫ 149

Ακούω να αναφέρεται το όνομα της Κάβανο και τσιτώνομαι.Τι λέει; Τα μάτια μας συναντιούνται.

Τι λες, Άνα;Γυρίζει από την άλλη κι έπειτα από ένα λεπτό το κλείνει, μετά

έρχεται ξανά προς το μέρος μου, με τους γοφούς της ναλικνίζονται σ’ έναν απαλό, σαγηνευτικό ρυθμό κάτω από τοπουκάμισό μου. Να της πω τι βλέπω;

«Το ΣΜΑ καλύπτει τα πάντα;» ρωτάει, μαρμαρώνοντάς με τηστιγμή που κλείνω το ντουλάπι.

«Γιατί;» Πού το πάει; Τι είπε στην Κάβανο;Παίρνει βαθιά ανάσα. «Έχω μερικές ερωτήσεις, ξέρεις, σε

σχέση με το σεξ… Και θα ήθελα να ρωτήσω την Κέιτ».«Μπορείς να ρωτήσεις εμένα».«Κρίστιαν, με όλο τον σεβασμό…» Σταματάει.Μήπως ντρέπεται;«Είναι απλώς σχετικά με τον μηχανισμό λειτουργίας. Δε θα

αναφέρω το Κόκκινο Δωμάτιο του Πόνου» σπεύδει να πει.«Το Κόκκινο Δωμάτιο του Πόνου;»Τι διάολο;«Έχει να κάνει κυρίως με την απόλαυση, Αναστάζια. Πίστεψέ

με. Άλλωστε η συγκάτοικός σου κάνει το κτήνος με τις δύοράχες με τον αδερφό μου. Θα προτιμούσα να μην τη ρωτήσεις».

Δε θέλω να μάθει ο Έλλιοτ το παραμικρό για τη σεξουαλικήμου ζωή. Δε θα με άφηνε ποτέ να ξεπεράσω την ντροπή.

«Ξέρει η οικογένειά σου για τις… εεε… ιδιαίτερεςπροτιμήσεις σου;»

«Όχι. Δεν είναι δουλειά τους».Καίγεται να ρωτήσει κάτι.«Τι θες να μάθεις;» ρωτάω και στέκομαι μπροστά της,

κοιτάζοντας ερευνητικά το πρόσωπό της.Τι είναι, Άνα;«Τίποτα ιδιαίτερο αυτήν τη στιγμή…» ψιθυρίζει.«Μπορούμε να αρχίσουμε με το εξής: πώς ήταν το χτεσινό

βράδυ για σένα;» Η ανάσα μου επιταχύνεται περιμένοντας τηναπάντησή της. Όλη η συμφωνία μας θα μπορούσε να κρέμεταιαπό την απάντησή της.

150 E. L. JAMES

«Ωραίο…» απαντάει και μου χαρίζει ένα τρυφερό σέξιχαμόγελο.

Αυτό ήθελα να ακούσω.«Και για μένα. Δεν έχω ξανακάνει σεξ βανίλια. Πολλά μπορεί

να πει κανείς γι’ αυτό. Αλλά, πάλι, ίσως είναι επειδή το κάνωμαζί σου».

Η έκπληξη και η ευχαρίστησή της από τα λόγια μου είναιφανερές. Χαϊδεύω το γεμάτο κάτω χείλος της με τον αντίχειράμου. Αδημονώ να την αγγίξω… ξανά.

«Έλα, πάμε να κάνουμε μπάνιο…» Τη φιλάω και την πηγαίνωστο μπάνιο μου. «Μείνε εκεί!» τη διατάζω και ανοίγω τη βρύση,κατόπιν προσθέτω αρωματικό λάδι στο αχνιστό νερό. Ημπανιέρα γεμίζει γρήγορα, ενώ εκείνη με παρακολουθεί.Κανονικά θα περίμενα οποιαδήποτε γυναίκα με την οποία θαετοιμαζόμουν να κάνω μπάνιο να έχει τα μάτια χαμηλωμένα απόσεμνότητα.

Όχι η Άνα, όμως.Δε χαμηλώνει το βλέμμα της, ενώ τα μάτια της λάμπουν από

προσμονή και περιέργεια. Έχει, όμως, τα χέρια της τυλιγμέναγύρω από τον εαυτό της· είναι ντροπαλή.

Είναι διεγερτικό.Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν έχει κάνει ποτέ μπάνιο με

άντρα.Μπορώ να διεκδικήσω άλλη μία πρώτη φορά.Όταν η μπανιέρα γεμίζει, βγάζω το μπλουζάκι μου και

απλώνω το χέρι μου. «Δεσποινίς Στιλ».Δέχεται την πρόσκληση και μπαίνει μέσα στην μπανιέρα.«Γύρνα προς το μέρος μου» τη δασκαλεύω. «Το ξέρω πως

αυτό το χείλος είναι νοστιμότατο, μπορώ να το επιβεβαιώσω.Αλλά γίνεται να σταματήσεις να το δαγκώνεις; Όταν το μασάς,με κάνεις να θέλω να σε πηδήξω, και πονάς. Εντάξει;»

Εισπνέει απότομα, αφήνοντας το χείλος της.«Ναι. Το πιάνεις το νόημα;»Εξακολουθώντας να μένει όρθια, γνέφει καταφατικά με

έμφαση.«Ωραία». Φοράει ακόμα το πουκάμισό μου, και βγάζω το iPod

ΓΚΡΕΫ 151

από την μπροστινή τσέπη, αφήνοντάς το επάνω στον νιπτήρα.«Νερό και iPod – καθόλου έξυπνος συνδυασμός».

Αρπάζω την άκρη του πουκάμισου και το τραβάω για να τηςτο βγάλω. Αμέσως κρεμάει το κεφάλι της όταν κάνω ένα βήμαπίσω για να τη θαυμάσω.

«Έι…» Η φωνή μου είναι τρυφερή και την ενθαρρύνει νασηκώσει το βλέμμα της πάνω μου. «Αναστάζια, είσαι πολύόμορφη γυναίκα. Τα έχεις όλα. Μην κρεμάς το κεφάλι σαν ναντρέπεσαι. Δεν έχεις τίποτα για το οποίο να ντρέπεσαι, και είναιμεγάλη χαρά να στέκομαι εδώ και να σε κοιτάζω». Κρατώνταςτο πιγούνι της, της σπρώχνω το κεφάλι προς τα πίσω.

Μη μου κρύβεσαι, μωρό μου.«Μπορείς να κάτσεις κάτω τώρα».Κάθεται με ανάρμοστη βιασύνη και μορφάζει καθώς το

πονεμένο σώμα της έρχεται σε επαφή με το νερό.Εντάξει…Κλείνει σφιχτά τα μάτια και ακουμπάει πίσω τη ράχη της,

αλλά όταν τα ανοίγει πάλι, φαίνεται πιο χαλαρή. «Γιατί δενέρχεσαι κι εσύ;» ρωτάει με ένα επιφυλακτικό χαμόγελο.

«Νομίζω πως θα έρθω… Έλα πιο μπροστά». Γδύνομαι καιμπαίνω πίσω της, τραβώντας την πάνω στο στήθος μου,βάζοντας τις γάμπες μου γύρω της, τις πατούσες μου πάνω στουςαστράγαλούς της και μετά τραβάω τα πόδια της να ανοίξουν.

Στριφογυρίζει πάνω μου, αλλά αγνοώ την κίνησή της καιχώνω τη μύτη μου στα μαλλιά της. «Μυρίζεις τόσο όμορφα,Αναστάζια…» ψιθυρίζω.

Βολεύεται, και πιάνω το αφρόλουτρο από το ράφι δίπλα μας.Ρίχνω λίγο στο χέρι μου, το τρίβω να αφρίσει και αρχίζω νακάνω μασάζ στον αυχένα και στους ώμους της. Αναστενάζει, καιτο κεφάλι της γέρνει στο πλάι κάτω από τις τρυφερές φροντίδεςμου.

«Σ’ αρέσει αυτό;» ρωτάω.«Μμμ…» μουρμουρίζει πανευτυχής.Της πλένω τα μπράτσα και τις μασχάλες και ύστερα φτάνω

στον πρώτο μου στόχο: το στήθος της.Χριστέ μου, τι ωραία αίσθηση…

152 E. L. JAMES

Έχει τέλειο στήθος. Το τρίβω, το πιλατεύω. Βογκάει καικάμπτει τους γοφούς της, η ανάσα της επιταχύνεται. Έχειερεθιστεί. Το σώμα μου ανταποκρίνεται με τον ίδιο τρόπο καιμεγαλώνει από κάτω της.

Τα χέρια μου περνούν ξυστά πάνω από τον κορμό και τηνκοιλιά της προς τον δεύτερο στόχο μου. Προτού φτάσω στοηβικό τρίχωμα, σταματάω και αρπάζω ένα πανί για πλύσιμο.Ρίχνοντας πάνω του λίγο αφρόλουτρο, αρχίζω την αργήδιαδικασία του πλυσίματος ανάμεσα στα πόδια της. Απαλά, αργά,αλλά με σιγουριά, τρίβοντας, πλένοντας, καθαρίζοντας,ερεθίζοντας. Αρχίζει να λαχανιάζει, και οι γοφοί της κινούνταισε συγχρονισμό με το χέρι μου. Το κεφάλι της ακουμπάει στονώμο μου, τα μάτια της είναι κλειστά, το στόμα ανοιχτό σ’ ένασιωπηλό βογκητό έτσι όπως παραδίδεται στα ανελέητα δάχτυλάμου.

«Νιώσ’ το, μωρό μου…» Περνάω τα δόντια μου κατά μήκοςτου λοβού της. «Νιώσ’ το».

«Αχ, σε παρακαλώ…» κλαψουρίζει και προσπαθεί να ισιώσειτα πόδια της, μόνο που τα έχω ακινητοποιήσει κάτω από τα δικάμου.

Αρκετά.Τώρα που έχει σκεπαστεί όλη με σαπουνάδα, είμαι έτοιμος να

συνεχίσω.«Νομίζω πως τώρα είσαι αρκετά καθαρή» αναγγέλλω και

τραβάω τα χέρια μου από πάνω της.«Γιατί σταματάς;» διαμαρτύρεται, και τα μάτια της ανοίγουν

τρεμοπαίζοντας, αποκαλύπτοντας εκνευρισμό και απογοήτευση.«Επειδή έχω άλλα σχέδια για σένα, Αναστάζια…»Είναι λαχανιασμένη, κι αν δεν κάνω λάθος,

στραβομουτσουνιασμένη.Ωραία.«Γύρνα. Χρειάζομαι κι εγώ πλύσιμο».Γυρίζει, με πρόσωπο αναψοκοκκινισμένο, μάτια λαμπερά,

κόρες διεσταλμένες.Ανασηκώνοντας τους γοφούς μου, αρπάζω το πουλί μου.

«Θέλω να γνωρίσεις καλά, με το μικρό του όνομα, το πιο

ΓΚΡΕΫ 153

αγαπημένο μέρος του σώματός μου… Του έχω πολύ μεγάληαδυναμία».

Το στόμα της ανοίγει διάπλατα καθώς κοιτάζει από το πέοςστο πρόσωπό μου… και πάλι πίσω. Δεν μπορώ να κρύψω τοπονηρό μου χαμόγελο. Το πρόσωπό της είναι η επιτομή τηςκοριτσίστικης αποστροφής.

Όσο, όμως, κοιτάζει, η έκφρασή της αλλάζει. Πρώτα δείχνεινα το σκέφτεται, μετά να αξιολογεί την κατάσταση, κι όταν ταμάτια της συναντούν τα δικά μου, η πρόκληση μέσα τους είναιολοφάνερη.

Ω, πάνω του, δεσποινίς Στιλ.Το χαμόγελό της δείχνει αγαλλίαση την ώρα που απλώνει το

χέρι της στο αφρόλουτρο. Ρίχνει με το πάσο της λίγο στηνπαλάμη της και, χωρίς να πάρει τα μάτια της από τα δικά μου,τρίβει τα χέρια της μεταξύ τους. Τα χείλη της μισανοίγουν καιδαγκώνει το κάτω χείλος της, περνώντας τη γλώσσα της πάνωαπό τα ίχνη που άφησαν τα δόντια της.

Άνα Στιλ η ξελογιάστρα!Το καυλί μου ανταποκρίνεται δείχνοντας την εκτίμησή του

και σκληραίνει ακόμα περισσότερο. Το χέρι της απλώνεται καιμε αρπάζει, κλείνοντας γύρω μου. Η ανάσα μου βγαίνεισφυριχτή μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου και κλείνω ταβλέφαρα, απολαμβάνοντας τη στιγμή.

Εδώ δε με νοιάζει να με αγγίζουν.Όχι, καθόλου δε με νοιάζει… Βάζοντας το χέρι μου πάνω στο

δικό της, της δείχνω τι να κάνει. «Έτσι…» Η φωνή μου είναιβραχνή καθώς την καθοδηγώ. Σφίγγει τη λαβή γύρω μου, και τοχέρι της ανεβοκατεβαίνει κάτω από το δικό μου.

Ω, ναι…«Έτσι μπράβο, μωρό μου…»Τραβάω το χέρι μου αφήνοντάς τη να συνεχίσει, κλείνω τα

μάτια και παραδίδομαι στον ρυθμό που έχει καθορίσει.Ω Θεέ μου…Τι είναι αυτό που κάνει την απειρία της τόσο ερεθιστική;

Μήπως επειδή απολαμβάνω όλες τις πρώτες της φορές;Ξαφνικά με παίρνει στο στόμα της, ρουφώντας δυνατά, με τη

154 E. L. JAMES

γλώσσα της να με βασανίζει.Γαμώτο!«Αχ, Άνα…»Ρουφάει πιο δυνατά· τα μάτια της λάμπουν από γυναικεία

πονηριά. Αυτή είναι η εκδίκησή της, το ένα σου κι ένα μου.Είναι εκθαμβωτική.

«Χριστέ μου…» βογκάω και κλείνω τα μάτια για να μηντελειώσω αμέσως. Συνεχίζει το γλυκό της μαρτύριο, κι όσο ηαυτοπεποίθησή της μεγαλώνει, κυρτώνω τους γοφούς μου,σπρώχνοντας τον εαυτό μου πιο βαθιά στο στόμα της.

Πόσο μέσα μπορώ να πάω, μωρό μου;Το να την παρακολουθώ είναι ερεθιστικό, πολύ ερεθιστικό.

Αρπάζω τα μαλλιά της και αρχίζω να σπρώχνω μέσα στο στόματης, ενώ εκείνη στηρίζεται με τα χέρια της στους μηρούς μου.

«Ω. Μωρό. Μου. Είναι. Πολύ. Ωραίο».Κρύβει τα δόντια της πίσω από τα χείλη της και με τραβάει

ξανά μέσα στο στόμα της.«Α!» βογκάω και αναρωτιέμαι πόσο βαθιά θα μου επιτρέψει

να πάω. Το στόμα της με βασανίζει, τα καλυμμένα δόντια τηςπιέζουν δυνατά. Και θέλω κι άλλο... «Χριστέ μου! Πόσο βαθιάμπορείς να πας;»

Τα μάτια της συναντούν τα δικά μου και συνοφρυώνεται.Μετά, με αποφασιστικό ύφος, γλιστράει προς τα κάτω, ώσπουχτυπάω το πίσω μέρος του λαιμού της.

Γαμώτο!«Αναστάζια, θα τελειώσω στο στόμα σου…» της λέω

λαχανιασμένος, προειδοποιώντας την. «Αν δε θες, σταμάτατώρα». Σπρώχνω μέσα στο στόμα της ξανά και ξανά,παρακολουθώντας το πουλί μου να εξαφανίζεται από το στόματης και να ξαναεμφανίζεται. Είναι πέρα από ερωτικό. Έχωφτάσει πολύ κοντά. Ξαφνικά ξεγυμνώνει τα δόντια τηςσφίγγοντάς με απαλά, και παραδίδομαι, εκσπερματώνοντας στοπίσω μέρος του λαιμού της, φωνάζοντας από ευχαρίστηση.

Γαμώτο!Η ανάσα μου είναι βαριά. Με αφόπλισε εντελώς… Ξανά!Όταν ανοίγω τα μάτια μου, λάμπει από περηφάνια.

ΓΚΡΕΫ 155

Και θα έπρεπε. Μιλάμε για φοβερή πίπα.«Δεν πνίγεσαι;» ρωτάω απορημένος, ενώ η ανάσα μου

ξαναβρίσκει τον ρυθμό της. «Χριστέ μου, Άνα… Ήταν… Ήτανκαλό, πραγματικά καλό. Αναπάντεχο πάντως. Ξέρεις, δεν παύειςνα μ’ εκπλήσσεις». Έπαινος για μια δουλειά που έγινε καλά.

Για στάσου… Ήταν πολύ καλό. Μπορεί τελικά να έχεικάποια πείρα.

«Το έχεις ξανακάνει αυτό;»«Όχι!» απαντάει με ολοφάνερη περηφάνια.«Ωραία». Ελπίζω η ανακούφισή μου να μην είναι πολύ

προφανής. «Άλλη μία πρώτη φορά, δεσποινίς Στιλ. Λοιπόν,παίρνεις άριστα στα προφορικά. Έλα, πάμε στο κρεβάτι. Σουχρωστάω έναν οργασμό…»

Βγαίνω από την μπανιέρα κάπως ζαλισμένος και τυλίγω μιαπετσέτα γύρω από τη μέση μου. Παίρνω άλλη μία, τη σηκώνωψηλά και τη βοηθάω να βγει από την μπανιέρα, φασκιώνοντάςτη με αυτήν, έτσι που να είναι αιχμάλωτη. Την αγκαλιάζωφιλώντας την, πραγματικά φιλώντας την. Εξερευνώντας τοστόμα της με τη γλώσσα μου.

Νιώθω τη γεύση του σπέρματός μου στο στόμα της.Αρπάζοντας το κεφάλι της, βαθαίνω το φιλί.

Τη θέλω.Ολόκληρη.Ψυχή τε και σώματι.Θέλω να γίνει δική μου.Κοιτάζοντας μέσα σε σαστισμένα μάτια, την ικετεύω. «Πες

ναι…»«Σε τι;» ψιθυρίζει.«Ναι στη συμφωνία μας. Να γίνεις δική μου. Σε παρακαλώ,

Άνα…» Και είναι το πιο κοντινό που έχω φτάσει στην ικεσίαεδώ και πολύ καιρό. Την ξαναφιλάω, βάζοντας στο φιλί μου όλημου τη φλόγα. Όταν την πιάνω από το χέρι, δείχνει ζαλισμένη.

Θάμπωσέ την κι άλλο, Γκρέυ.Στο υπνοδωμάτιό μου την αφήνω. «Μου έχεις εμπιστοσύνη;»

ρωτάω.Γνέφει καταφατικά.

156 E. L. JAMES

«Καλό κορίτσι…»Καλό. Όμορφο. Κορίτσι.Κατευθύνομαι προς την ντουλάπα μου για να διαλέξω μια από

τις γραβάτες μου. Όταν επιστρέφω μπροστά της, παίρνω τηνπετσέτα και την πετάω στο πάτωμα. «Φέρε τα χέρια μπροστάσου».

Γλείφει τα χείλη της σε κάτι που νομίζω πως είναι μια στιγμήαβεβαιότητας και μετά απλώνει τα χέρια της. Δένω στα γρήγορατους καρπούς της με τη γραβάτα. Ελέγχω τον κόμπο. Ναι. Είναιγερά δεμένος.

Ώρα για λίγη ακόμα εκπαίδευση, δεσποινίς Στιλ.Τα χείλη της μισανοίγουν καθώς αναπνέει… Νιώθει έξαψη.Τραβάω μαλακά και τα δύο κοτσιδάκια της. «Φαίνεσαι τόσο

μικρή με αυτά». Δεν πρόκειται να με σταματήσουν, όμως…Αφήνω την πετσέτα μου να πέσει.

«Ω Αναστάζια, τι θα σου κάνω;» Την αρπάζω από τα μπράτσακαι τη σπρώχνω μαλακά επάνω στο κρεβάτι, συνεχίζοντας νατην κρατάω για να μην πέσει. Μόλις ξαπλώνει, αρπάζω τιςγροθιές της και τις σηκώνω πάνω από το κεφάλι της. «Κράτα ταχέρια σου εδώ και μην τα κουνήσεις. Κατάλαβες;»

Ξεροκαταπίνει.«Απάντησέ μου».«Δε θα κουνήσω τα χέρια μου…» λέει, και η φωνή της είναι

βραχνή.«Καλό κορίτσι…» Δεν μπορώ να μη χαμογελάσω. Είναι

ξαπλωμένη δίπλα μου, με τους καρπούς δεμένους, ανήμπορη.Δική μου.

Όχι για να την κάνω ό,τι θέλω –ακόμη– αλλά κοντεύω.Σκύβοντας, τη φιλάω ελαφρά και την ενημερώνω πως θα τη

φιλήσω παντού.Αναστενάζει καθώς τα χείλη μου μετακινούνται από τη βάση

του αυτιού της στη λακκούβα στο κάτω μέρος του λαιμού της.Ανταμείβομαι με ένα επιδοκιμαστικό βογκητό. Κατεβάζειαπότομα τα χέρια της και τα φέρνει γύρω από τον λαιμό μου.

Όχι. Όχι. Όχι. Δεν είναι καλό αυτό, δεσποινίς Στιλ.Αγριοκοιτάζοντάς την, τα ξαναφέρνω πάνω από το κεφάλι

ΓΚΡΕΫ 157

της. «Μην κουνάς τα χέρια σου, αλλιώς πρέπει να το ξαναπάμεαπό την αρχή».

«Θέλω να σ’ αγγίξω…» μουρμουρίζει.«Το ξέρω». Δεν μπορείς, όμως. «Κράτα τα χέρια σου πάνω

από το κεφάλι σου».Τα χείλη της είναι μισάνοιχτα, το στήθος της ανεβοκατεβαίνει

με κάθε γρήγορη ανάσα. Έχει ερεθιστεί.Ωραία.Χουφτώνοντας το πιγούνι της, αρχίζω να φιλάω

κατηφορίζοντας σιγά σιγά στο κορμί της. Το χέρι μου ταξιδεύειπάνω στα στήθη της, με τα χείλη μου να ακολουθούν από κοντά.Με το ένα χέρι στην κοιλιά της, κρατώντας την ακίνητη, αποτίωφόρο τιμής σε κάθε ρώγα, ρουφώντας και δαγκώνοντας ελαφρά,απολαμβάνοντας την αντίδρασή της καθώς σκληραίνουν.

Κλαψουρίζει, και οι γοφοί της αρχίζουν να κινούνται.«Μην κουνιέσαι!» την προειδοποιώ με το στόμα πάνω στο

δέρμα της. Δίνω φιλιά στην κοιλιά της, όπου η γλώσσα μουεξερευνά τη γεύση και το βάθος του αφαλού της.

«Α…» βογκάει και αναδεύεται.Θα πρέπει να τη μάθω να μένει ακίνητη…Τα δόντια μου γδέρνουν το δέρμα της. «Μμμ… Είστε τόσο

γλυκιά, δεσποινίς Στιλ». Δαγκώνω ελαφρά ανάμεσα στον αφαλόκαι στο ηβικό τρίχωμα και ύστερα ανακάθομαι ανάμεσα σταπόδια της. Αρπάζοντας και τους δυο αστράγαλους, ανοίγωδιάπλατα τα πόδια της. Έτσι γυμνή και ευάλωτη, προσφέρειυπέροχο θέαμα. Κρατώντας το αριστερό της πόδι, λυγίζω τογόνατό της και σηκώνω τα δάχτυλά της στο στόμα μου,παρακολουθώντας ταυτόχρονα το πρόσωπό της. Φιλάω ένα ένατα δάχτυλα και μετά δαγκώνω ξεχωριστά το μαλακό μαξιλαράκιτους.

Τα μάτια της είναι ορθάνοιχτα, το ίδιο και το στόμα της, πουκινείται σχηματίζοντας εναλλάξ ένα πεζό κι ένα κεφαλαίο Ο.Όταν δαγκώνω το μαξιλαράκι στο μικρό της δάχτυλο λίγοδυνατότερα, η λεκάνη της κυρτώνεται και κλαψουρίζει. Περνάωτη γλώσσα μου πάνω από το κουντεπιέ της έως τον αστράγαλο.Κλείνει σφιχτά τα μάτια, με το κεφάλι της να κυλάει δεξιά και

158 E. L. JAMES

αριστερά ενώ συνεχίζω να τη βασανίζω.«Αχ, σε παρακαλώ…» ικετεύει όταν ρουφάω και δαγκώνω το

μικρό της δάχτυλο.«Όλα τα καλά τελειώνουν, δεσποινίς Στιλ…» την πειράζω.Όταν φτάνω στο γόνατό της, δε σταματάω, αλλά συνεχίζω,

γλείφοντας, ρουφώντας και δαγκώνοντας το εσωτερικό τουμηρού της, ανοίγοντας διάπλατα τα πόδια της καθώς προχωράω.

Τρεμουλιάζει, σοκαρισμένη, προσμένοντας τη γλώσσα μουστην κορυφή των μηρών της.

Α όχι… Όχι ακόμα, δεσποινίς Στιλ.Στρέφω την προσοχή μου στο αριστερό της πόδι, φιλώντας

και δαγκώνοντας από το γόνατο προς τα πάνω, στο εσωτερικότου μηρού της.

Τσιτώνεται όταν τελικά ξαπλώνω ανάμεσα στα πόδια της.Κρατάει, όμως, τα χέρια της ψηλά.

Καλό κορίτσι.Περνάω μαλακά τη μύτη μου πάνω κάτω από το αιδοίο της.Σφαδάζει από κάτω μου.Σταματάω. Πρέπει να μάθει να μένει ακίνητη.Σηκώνει το κεφάλι της να με κοιτάξει.«Ξέρετε πόσο μεθυστικά μυρίζετε, δεσποινίς Στιλ;»

Κρατώντας τα μάτια μου καρφωμένα στα δικά της, σπρώχνω τημύτη μου μέσα στις τρίχες του εφηβαίου της και αναπνέω βαθιά.Το κεφάλι της ξαναπέφτει στο κρεβάτι και βογκάει.

Φυσάω απαλά πάνω κάτω το ηβικό της τρίχωμα.«Μ’ αρέσει αυτό…» μουρμουρίζω. Πάει καιρός που δεν έχω

δει ηβικό τρίχωμα από τόσο κοντά. Το τραβάω ελαφρά. «Αυτόμπορεί να το κρατήσουμε...»

Αν και δεν είναι καλό για τα παιχνίδια με κερί…«Ω, σε παρακαλώ…» ψελλίζει.«Μμμ… Μ’ αρέσει όταν με ικετεύεις, Αναστάζια».Βογκάει.«Το μία σου και μία μου δεν περιλαμβάνεται στις συνήθειές

μου, δεσποινίς Στιλ…» λέω σιγανά πάνω στη σάρκα της.«Σήμερα, όμως, με ευχαριστήσατε και πρέπει να ανταμειφθείτε»προσθέτω και κρατάω ακίνητους τους μηρούς της, εκθέτοντάς

ΓΚΡΕΫ 159

τη στη γλώσσα μου και αρχίζοντας να κάνω αργούς κύκλουςγύρω από την κλειτορίδα της.

Αφήνει μια κραυγή, και το σώμα της ανασηκώνεται από τοκρεβάτι.

Δε σταματάω, όμως. Η γλώσσα μου είναι ανελέητη. Τα πόδιατης γίνονται άκαμπτα, τα δάχτυλά της τεντώνονται.

Α, κοντεύει. Γλιστράω αργά το μεσαίο μου δάχτυλο μέσα της.Είναι υγρή.Υγρή και περιμένει.«Μωρό μου, μ’ αρέσει που είσαι τόσο υγρή για μένα…»

Αρχίζω να κουνάω το δάχτυλό μου κυκλικά, ανοίγοντάς την. Ηγλώσσα μου συνεχίζει να βασανίζει την κλειτορίδα της.Τεντώνεται από κάτω μου και επιτέλους αφήνει μια κραυγή έτσιόπως ο οργασμός της τη διαπερνά.

Ναι!Σηκώνομαι στα γόνατα και αρπάζω ένα προφυλακτικό. Μόλις

το φοράω, αργά, μπαίνω μέσα της.Γαμώτο, η αίσθηση είναι ωραία.«Πώς είναι αυτό;» ελέγχω.«Ωραίο. Καλό…» Η φωνή της είναι βραχνή.Ω… Αρχίζω να κουνιέμαι, απολαμβάνοντας την αίσθησή της

γύρω μου, κάτω μου. Ξανά και ξανά, ολοένα και πιο γρήγορα,χάνομαι μέσα σ’ αυτήν τη γυναίκα. Θέλω να ξανατελειώσει.

Τη θέλω χορτασμένη.Τη θέλω χαρούμενη.Επιτέλους, το σώμα της τεντώνεται ξανά και κλαψουρίζει.«Τέλειωσε για μένα, μωρό μου…» λέω μέσα από σφιγμένα

δόντια, και εκρήγνυται γύρω μου. «Ευχαριστήριο πήδημα!»φωνάζω και αφήνω ελεύθερο τον εαυτό μου, βρίσκοντας τη δικήμου γλυκιά ανακούφιση. Καταρρέω προς στιγμήν πάνω της,απολαμβάνοντας την απαλότητά της. Μετακινεί τα χέρια τηςέτσι που βρίσκονται γύρω από τον λαιμό μου, αλλά επειδή είναιδεμένη, δεν μπορεί να με αγγίξει.

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, στηρίζω το βάρος στα χέρια μουκαι την κοιτάζω με δέος.

«Βλέπεις πόσο καλά είμαστε μαζί; Αν μου παραδώσεις τον

160 E. L. JAMES

εαυτό σου, θα είναι πολύ καλύτερα. Πίστεψέ με, Αναστάζια.Μπορώ να σε πάω σε μέρη που δεν ξέρεις καν πωςυπάρχουν…» Τα μέτωπά μας αγγίζονται, και κλείνω τα μάτιαμου.

Σε παρακαλώ, πες ναι.Ακούμε φωνές έξω από την πόρτα.Τι διάολο;Είναι ο Τέυλορ και η Γκρέις.«Σκατά! Η μητέρα μου».Η Άνα μαζεύεται ενώ τραβιέμαι έξω από το σώμα της.Πετάγομαι από το κρεβάτι και ρίχνω το προφυλακτικό στο

καλάθι.Τι διάολο κάνει εδώ η μητέρα μου;Ο Τέυλορ την κράτησε μακριά, δόξα τω Θεώ. Λοιπόν,

πρόκειται να βιώσει μια μεγάλη έκπληξη.Η Άνα είναι ακόμα ξαπλωμένη. «Έλα, πρέπει να ντυθούμε.

Αν θες να γνωρίσεις τη μητέρα μου δηλαδή...» Χαμογελάω στηνΆνα καθώς φοράω το τζιν μου. Είναι αξιολάτρευτη.

«Κρίστιαν, δεν μπορώ να κουνηθώ…» διαμαρτύρεται, αλλάχαμογελάει κι αυτή.

Σκύβω και λύνω τη γραβάτα, φιλώντας τη στο μέτωπο.Η μητέρα μου θα ενθουσιαστεί.«Άλλη μία πρώτη φορά…» ψιθυρίζω, μην μπορώντας να

σταματήσω να χαμογελάω.«Δεν έχω καθαρά ρούχα εδώ…»Φοράω ένα άσπρο μπλουζάκι, κι όταν στρέφομαι, έχει

ανακαθίσει στο κρεβάτι, αγκαλιάζοντας τα γόνατά της. «Ίσως θαέπρεπε να μείνω εδώ».

«Όχι, δε θα μείνεις!» την προειδοποιώ. «Βάλε κάτι δικόμου».

Μου αρέσει να φοράει τα ρούχα μου.Δε φαίνεται ενθουσιασμένη«Αναστάζια, και τσουβάλι να φοράς, όμορφη θα είσαι. Σε

παρακαλώ, μην ανησυχείς… Θα ήθελα να γνωρίσεις τη μητέραμου. Ντύσου. Εγώ θα πάω να την ηρεμήσω. Σε περιμένω στοάλλο δωμάτιο σε πέντε λεπτά, αλλιώς θα έρθω και θα σε βγάλω

ΓΚΡΕΫ 161

ο ίδιος σέρνοντας, ό,τι κι αν φοράς. Τα μπλουζάκια μουβρίσκονται σ’ εκείνο το συρτάρι. Τα πουκάμισά μου είναι στηνντουλάπα. Πάρε ό,τι θες».

Τα μάτια της γουρλώνουν.Ναι. Μιλάω σοβαρά, μωρό μου.Προειδοποιώντας τη με ένα δηκτικό ύφος, ανοίγω την πόρτα

και βγαίνω για να πάω να βρω τη μητέρα μου.Η Γκρέις στέκεται στον διάδρομο απέναντι από την πόρτα

του προθάλαμου, και ο Τέυλορ της μιλάει. Το πρόσωπό τηςφωτίζεται όταν με βλέπει. «Χρυσό μου, δεν είχα ιδέα πως μπορείνα είχες παρέα!» αναφωνεί, δείχνοντας κάπως αμήχανη.

«Γεια σου, μητέρα». Φιλάω το μάγουλο που μου προσφέρει.«Θα την αναλάβω εγώ από δω και πέρα» λέω στον Τέυλορ.

«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ». Γνέφει καταφατικά, δείχνονταςφουρκισμένος, και κατευθύνεται πάλι προς το γραφείο του.

«Σ’ ευχαριστώ, Τέυλορ!» φωνάζει η Γκρέις πίσω του καιύστερα στρέφει την προσοχή της αποκλειστικά σε μένα. «Θα μεαναλάβεις;» με επιπλήττει. «Ήμουν στο κέντρο για ψώνια καισκέφτηκα να περάσω για καφέ». Σταματάει. «Αν ήξερα πως δενείσαι μόνος…» Υψώνει τους ώμους με έναν αμήχανο,κοριτσίστικο τρόπο.

Έχει σταματήσει αρκετές φορές για καφέ και υπήρχε εδώ μιαγυναίκα… Απλώς δεν το κατάλαβε ποτέ.

«Θα τη δεις σ’ ένα λεπτό» αποκρίνομαι, βάζοντας τέλος στομαρτύριό της.

«“Τη”;»«Ναι, μητέρα. Τη». Ο τόνος μου είναι κοφτός, ενώ προσπαθώ

να μη γελάσω. Και για πρώτη φορά μένει σιωπηλή καθώςπεριφέρεται μέσα στο καθιστικό.

«Βλέπω πως πήρες ήδη πρωινό» σχολιάζει κοιτάζοντας ταάπλυτα κατσαρολικά.

«Θα ήθελες λίγο καφέ;»«Όχι. Ευχαριστώ, χρυσό μου». Κάθεται. «Θα γνωρίσω τη…

φίλη σου και μετά θα φύγω. Δε θέλω να σας διακόψω. Είχα έναπροαίσθημα πως θα δούλευες σαν σκλάβος στο γραφείο σου.Δουλεύεις πολύ σκληρά, χρυσό μου… Σκέφτηκα μήπως σε

162 E. L. JAMES

τραβούσα λίγο από τη δουλειά». Είναι σχεδόν σαν νααπολογείται όταν κάθομαι δίπλα της στον καναπέ.

«Μην ανησυχείς». Διασκεδάζω αφάνταστα με την αντίδρασήτης. «Γιατί δεν πήγες στην εκκλησία σήμερα το πρωί;»

«Ο Κάρρικ είχε δουλειά, κι έτσι σκεφτήκαμε να πάμε στηναπογευματινή λειτουργία. Υποθέτω πως είναι υπερβολή ναελπίζω πως θα έρθεις μαζί μας…»

Υψώνω το φρύδι μου με κυνική περιφρόνηση. «Μητέρα,ξέρεις ότι δεν είναι για μένα αυτά…»

Ο Θεός κι εγώ γυρίσαμε την πλάτη ο ένας στον άλλο εδώ καιπολύ καιρό.

Αναστενάζει, αλλά μετά εμφανίζεται η Άνα – ντυμένη με ταδικά της ρούχα. Στέκεται ντροπαλά στην πόρτα. Η έντασημεταξύ μητέρας και γιου αποφεύγεται, και σηκώνομαιανακουφισμένος.

«Να την».Η Γκρέις στρέφεται και σηκώνεται όρθια.«Μητέρα, να σου συστήσω την Αναστάζια Στιλ. Αναστάζια,

από δω η Γκρέις Τρεβέλυαν-Γκρέυ».Σφίγγουν τα χέρια.«Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω!» λέει η Γκρέις, με κάπως

υπερβολικό ενθουσιασμό για τα γούστα μου.«Δόκτωρ Τρεβέλυαν-Γκρέυ…» μουρμουρίζει ευγενικά η

Άνα.«Λέγε με Γκρέις» αποκρίνεται η μητέρα μου, ξαφνικά φιλική

και ανεπιτήδευτη ταυτόχρονα.Ορίστε; Κιόλας;Η Γκρέις συνεχίζει: «Συνήθως είμαι η δόκτωρ Τρεβέλυαν,

και κυρία Γκρέυ είναι η πεθερά μου». Κλείνει το μάτι στην Άνακαι κάθεται.

Δείχνω στην Άνα το μαξιλάρι δίπλα μου κι έρχεται νακαθίσει.

«Λοιπόν, πώς γνωριστήκατε;» ρωτάει η Γκρέις.«Η Αναστάζια μου πήρε συνέντευξη για τη φοιτητική

εφημερίδα του ΚΠΟ, επειδή θα απονείμω τα πτυχία αυτή τηνεβδομάδα».

ΓΚΡΕΫ 163

«Ώστε αποφοιτάς αυτή την εβδομάδα;» Η Γκρέις χαμογελάειπλατιά στην Άνα.

«Ναι».Το κινητό της Άνα αρχίζει να χτυπάει και ζητάει συγγνώμη

για να απαντήσει.«Και θα βγάλω τον λόγο στην τελετή απονομής» λέω στην

Γκρέις, αλλά η προσοχή μου είναι στραμμένη στην Άνα.Ποιος είναι;«Κοίτα, Χοσέ… Η στιγμή δεν είναι κατάλληλη» την ακούω

να λέει.Ο κωλοφωτογράφος. Τι θέλει;«Άφησα ένα μήνυμα στον Έλλιοτ, αλλά μετά ανακάλυψα πως

ήταν στο Πόρτλαντ. Έχω να τον δω από την προηγούμενηεβδομάδα» λέει η Γκρέις.

Η Άνα το κλείνει.Η Γκρέις συνεχίζει καθώς η Άνα μάς πλησιάζει ξανά: «Και

πήρε ο Έλλιοτ για να πει πως είσαι εδώ. Έχω δύο εβδομάδες νασε δω, χρυσό μου…»

«Πήρε, ε;» σχολιάζω.Τι θέλει ο φωτογράφος;«Έλεγα να φάμε μαζί, μα βλέπω πως έχεις άλλα σχέδια και δε

θέλω να σου χαλάσω τη μέρα». Η Γκρέις σηκώνεται, και πρώτηφορά είμαι ευγνώμων που διαθέτει διαίσθηση και μπορεί ναδιαβάσει μια κατάσταση. Μου προσφέρει πάλι το μάγουλό της.Τη φιλάω για να την αποχαιρετήσω.

«Πρέπει να γυρίσω την Αναστάζια στο Πόρτλαντ».«Φυσικά, χρυσό μου!» Η Γκρέις στρέφει το φωτεινό –κι αν

δεν κάνω λάθος, όλο ευγνωμοσύνη– χαμόγελό της στην Άνα.Είναι εκνευριστικό.«Αναστάζια, χάρηκα τόσο πολύ!» Η Γκρέις χαμογελάει

πλατιά και πιάνει το χέρι της Άνα. «Ελπίζω ναξανασυναντηθούμε».

«Κυρία Γκρέυ;» Ο Τέυλορ εμφανίζεται στο άνοιγμα τηςπόρτας του δωματίου.

«Ευχαριστώ, Τέυλορ» απαντάει η Γκρέις. Τη συνοδεύει έξωαπό το δωμάτιο, περνώντας τη δίφυλλη πόρτα έως τον

164 E. L. JAMES

προθάλαμο.Λοιπόν, αυτό ήταν ενδιαφέρον.Η μητέρα μου πάντα νόμιζε πως ήμουν γκέι. Επειδή, όμως,

πάντα σεβόταν τα όριά μου, δε με ρώτησε ποτέ.Ε λοιπόν, τώρα ξέρει.«Ώστε τηλεφώνησε ο φωτογράφος;» Ακούγομαι άγριος.«Ναι».«Τι ήθελε;»«Να ζητήσει απλώς συγγνώμη. Ξέρεις, για την Παρασκευή…»«Μάλιστα». Μπορεί να θέλει άλλη μία ευκαιρία μαζί της. Η

σκέψη είναι δυσάρεστη.Ο Τέυλορ καθαρίζει τον λαιμό του. «Κύριε Γκρέυ, υπάρχει

ένα ζήτημα με το φορτίο για το Νταρφούρ».Σκατά... Αυτά παθαίνω που δεν κοίταξα τα e-mails μου

σήμερα το πρωί. Ήμουν πολύ απορροφημένος από την Άνα.«Το Τσάρλι Τάνγκο γύρισε στο Μπόινγκ Φιλντ;» ρωτάω τον

Τέυλορ.«Μάλιστα, κύριε».Ο Τέυλορ χαιρετάει την Άνα με ένα νεύμα του κεφαλιού.

«Δεσποινίς Στιλ».Του χαμογελάει πλατιά, και ο Τέυλορ φεύγει.«Εδώ μένει; Ο Τέυλορ;» ρωτάει η Άνα.«Ναι».Πηγαίνοντας στην κουζίνα, παίρνω το τηλέφωνό μου κι

ελέγχω στα γρήγορα τα e-mails μου. Υπάρχει ένα μαρκαρισμένομήνυμα από τη Ρος και δύο sms. Την καλώ αμέσως.

«Ρος, ποιο είναι το πρόβλημα;»«Κρίστιαν, γεια. Η αναφορά που ήρθε από το Νταρφούρ δεν

είναι καλή. Δεν μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια τωνφορτίων ή του πληρώματος ξηράς, και το υπουργείο Εξωτερικώνδεν είναι διατεθειμένο να εγκρίνει την αρωγή χωρίς τηνυποστήριξη των ΜΚΟ».

Γάμησέ τα!«Δεν πρόκειται να θέσω κανένα από τα δύο πληρώματα σε

κίνδυνο». Η Ρος το ξέρει αυτό.«Θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να εξασφαλίσουμε

ΓΚΡΕΫ 165

μισθοφόρους» αποκρίνεται.«Όχι, ακύρωσε».«Μα το κόστος…» διαμαρτύρεται.«Θα κάνουμε ρίψη από αέρος».«Το ήξερα πως αυτό θα έλεγες, Κρίστιαν. Έχω ένα σχέδιο

στα σκαριά. Θα είναι δαπανηρό. Στο μεταξύ ταεμπορευματοκιβώτια μπορούν να πάνε στο Ρόττερνταμ από τηΦιλαδέλφεια, και μπορούμε να συνεχίσουμε από κει. Αυτόείναι».

«Ωραία». Το κλείνω. Λίγο περισσότερη υποστήριξη από τουπουργείο Εξωτερικών θα ήταν χρήσιμη. Αποφασίζω νατηλεφωνήσω στον Μπλαντίνο, για να το συζητήσω περαιτέρω.

Η προσοχή μου στρέφεται στη δεσποινίδα Στιλ, που στέκεταιστο καθιστικό μου κοιτάζοντάς με επιφυλακτικά. Πρέπει να μαςξαναβάλω σε τροχιά.

Ναι. Το συμβόλαιο. Αυτό είναι το επόμενο βήμα στηδιαπραγμάτευσή μας.

Στο γραφείο μου μαζεύω τα χαρτιά που είναι πάνω στο έπιπλοκαι τα χώνω σ’ έναν κίτρινο φάκελο.

Η Άνα δεν κουνήθηκε από το σημείο όπου την άφησα στοκαθιστικό. Μπορεί να σκεφτόταν τον φωτογράφο… Η διάθεσήμου πέφτει κατακόρυφα.

«Αυτό είναι το συμβόλαιο». Απλώνω και της δίνω τονφάκελο. «Διάβασέ το και θα το συζητήσουμε το άλλοΣαββατοκύριακο. Σε συμβουλεύω να κάνεις κάποια έρευνα,ώστε να ξέρεις τι συνεπάγεται». Κοιτάζει μία τον φάκελο και μίαεμένα, με χλωμό πρόσωπο. «Αν συμφωνήσεις δηλαδή, κι ελπίζωπραγματικά να συμφωνήσεις» προσθέτω.

«Έρευνα;»«Δε θα το πιστεύεις τι μπορείς να βρεις στο ίντερνετ».Κατσουφιάζει.«Τι συμβαίνει;» ρωτάω.«Δεν έχω υπολογιστή. Συνήθως χρησιμοποιώ τους

υπολογιστές στη σχολή. Θα δω αν μπορέσω να χρησιμοποιήσωτο λάπτοπ της Κέιτ».

Δεν έχει υπολογιστή; Πώς μπορεί μια φοιτήτρια να μην έχει

166 E. L. JAMES

υπολογιστή; Τόσο φτωχή είναι; Της δίνω τον φάκελο. «Νομίζωπως μπορώ να… εεε… να σου δανείσω έναν. Πάρε τα πράγματάσου. Θα επιστρέψουμε με το αυτοκίνητο στο Πόρτλαντ και στονδρόμο θα φάμε κάτι. Πρέπει να ντυθώ».

«Θα κάνω μόνο ένα τηλεφώνημα…» λέει, με σιγανή καιδιστακτική φωνή.

«Στον φωτογράφο;» πετάω ξερά.Δείχνει ένοχη.Τι διάολο; «Δε μ’ αρέσει να μοιράζομαι, δεσποινίς Στιλ. Να το

θυμάστε αυτό!» Ορμάω έξω από το δωμάτιο, για να μην πωτίποτε άλλο.

Μήπως είναι τσιμπημένη μαζί του;Γαμώτο!Μπορεί να είναι τα λεφτά. Αυτή η σκέψη είναι

καταθλιπτική… αν και δε μου δίνει την εντύπωση κοπέλας πουψάχνει για πλούσιο άντρα. Ήταν πολύ κατηγορηματική στηνάρνησή της να της αγοράσω ρούχα. Βγάζω το τζιν μου καιφοράω ένα μποξεράκι. Η Brioni γραβάτα μου είναι στο πάτωμα.Σκύβω να τη μαζέψω.

Αντέδρασε καλά στο δέσιμο… Υπάρχει ελπίδα, Γκρέυ. Ελπίδα.Χώνω τη γραβάτα κι άλλες δύο σε μια τσάντα ταχυδρόμου,

μαζί με κάλτσες, εσώρουχα και προφυλακτικά.Τι κάνω;Βαθιά μέσα μου ξέρω πως θα μείνω στο Χίθμαν όλη την

επόμενη εβδομάδα… για να βρίσκομαι κοντά της. Μαζεύω δύοκοστούμια και δύο πουκάμισα που μπορεί να φέρει ο Τέυλοραργότερα μέσα στην εβδομάδα. Θα χρειαστώ ένα για την τελετήαποφοίτησης.

Φοράω ένα καθαρό τζιν και παίρνω ένα δερμάτινο τζάκετ. Τοτηλέφωνό μου βουίζει. Έχω ένα μήνυμα από τον Έλλιοτ.

Γυρίζω πίσω σήμερα με το αυτοκίνητό σου.Ελπίζω αυτό να μη σου χαλάει τα σχέδια.

Απαντάω.

ΓΚΡΕΫ 167

Όχι. Επιστρέφω τώρα στο Πόρτλαντ.Ειδοποίησε τον Τέυλορ όταν φτάσεις.

Καλώ τον Τέυλορ στην ενδοσυνεννόηση.«Κύριε Γκρέυ;»«Ο Έλλιοτ θα φέρει πίσω το SUV κάποια στιγμή σήμερα το

απόγευμα. Φέρ’ το στο Πόρτλαντ αύριο. Θα μείνω στο Χίθμανμέχρι την τελετή αποφοίτησης. Άφησα μερικά ρούχα που θέλωεπίσης να φέρεις».

«Μάλιστα, κύριε».«Και πάρε το Audi. Μπορεί να χρειαστώ το Α3 νωρίτερα απ’

ό,τι υπολόγιζα».«Είναι έτοιμο, κύριε Γκρέυ».«Α, ωραία. Ευχαριστώ».Το αυτοκίνητο λοιπόν το φροντίσαμε· τώρα ο υπολογιστής.

Τηλεφωνώ στον Μπάρνυ, υποθέτοντας ότι θα είναι στο γραφείοτου και ξέροντας ότι θα έχει πρόχειρο ένα τελευταίαςτεχνολογίας λάπτοπ κάπου κοντά του.

«Κύριε Γκρέυ;» απαντάει.«Τι κάνεις στο γραφείο, Μπάρνυ; Κυριακή είναι».«Δουλεύω στον σχεδιασμό του τάμπλετ. Με παιδεύει το θέμα

του ηλιακού κυττάρου».«Πρέπει να μένεις και λίγο σπίτι σου».Ο Μπάρνυ έχει την ευγένεια να γελάσει. «Τι μπορώ να κάνω

για σας, κύριε Γκρέυ;»«Έχεις κάποιο καινούριο λάπτοπ;»«Έχω δύο της Apple εδώ ακριβώς».«Θαυμάσια! Χρειάζομαι ένα».«Βέβαια!»«Μπορείς να το ετοιμάσεις για λειτουργία με έναν

λογαριασμό e-mail για την Αναστάζια Στιλ; Θα είναι ηιδιοκτήτρια».

«Πώς γράφεται το Στιλ;»«Σ.Τ.Ι.Λ».«Εντάξει».«Ωραία. Η Άντρια θα επικοινωνήσει αύριο για να κανονίσει

168 E. L. JAMES

την παράδοση».«Φυσικά, κύριε».«Ευχαριστώ, Μπάρνυ. Και πήγαινε σπίτι σου».«Μάλιστα, κύριε».Στέλνω στην Άντρια ένα sms με οδηγίες για την αποστολή

του λάπτοπ στη διεύθυνση του σπιτιού της Άνα και μετάεπιστρέφω στο καθιστικό. Η Άνα κάθεται στον καναπέ,παίζοντας με τα δάχτυλά της. Μου ρίχνει ένα επιφυλακτικόβλέμμα και σηκώνεται.

«Έτοιμη;» ρωτάω.Γνέφει καταφατικά.Ο Τέυλορ εμφανίζεται από το γραφείο του. «Αύριο λοιπόν»

του λέω.«Μάλιστα, κύριε. Ποιο αυτοκίνητο θα πάρετε, κύριε;»«Το R8».«Καλό ταξίδι, κύριε Γκρέυ. Δεσποινίς Στιλ» λέει ο Τέυλορ

ανοίγοντάς μας την πόρτα του προθάλαμου.Η Άνα σαλεύει νευρικά δίπλα μου καθώς περιμένουμε το

ασανσέρ, με τα δόντια της στο σαρκώδες κάτω χείλος της.Μου θυμίζει τα δόντια της πάνω στο πουλί μου.«Τι συμβαίνει, Αναστάζια;» ρωτάω, απλώνοντας το χέρι μου

και αρπάζοντας το πιγούνι της. «Σταμάτα να δαγκώνεις τοχείλος σου, αλλιώς θα σε γαμήσω στο ασανσέρ και δε με νοιάζειποιος θα μπει μέσα μαζί μας!»

Σοκάρεται, νομίζω – αν και γιατί να σοκαριστεί έπειτα απ’ όλαόσα κάναμε; Η διάθεσή μου βελτιώνεται.

«Κρίστιαν, έχω ένα πρόβλημα…» λέει.«Μπα;»Μέσα στο ασανσέρ πατάω το κουμπί για το γκαράζ.«Λοιπόν…» τραυλίζει αβέβαια. Κατόπιν ισιώνει τους ώμους

της. «Πρέπει να μιλήσω με την Κέιτ. Έχω τόσο πολλέςερωτήσεις για το σεξ, κι εσύ είσαι πολύ χωμένος μέσα σε όλααυτά. Αν θες να κάνω όλα εκείνα τα πράγματα, πώς μπορώ ναξέρω…;» Σταματάει, θαρρείς και ζυγίζει τα λόγια της. «Απλώςδεν έχω σημείο αναφοράς».

Όχι πάλι τα ίδια. Τα είπαμε αυτά. Δε θέλω να μιλήσει σε

ΓΚΡΕΫ 169

κανέναν. Υπέγραψε ΣΜΑ. Ξαναρώτησε, όμως. Επομένωςπρέπει να είναι σημαντικό γι’ αυτή. «Μίλα της αν είναιαπαραίτητο. Φρόντισε να μην πει τίποτα στον Έλλιοτ».

«Δε θα έκανε τέτοιο πράγμα ούτε κι εγώ θα σου έλεγαοτιδήποτε μου πει για τον Έλλιοτ – αν μου έλεγε κάτι» επιμένει.

Της θυμίζω πως δε με ενδιαφέρει η σεξουαλική ζωή τουΈλλιοτ, αλλά συμφωνώ ότι μπορεί να μιλήσει για όσα κάναμε ωςτώρα. Η συγκάτοικός της θα μου έκοβε τα καρύδια αν ήξερε τιςπραγματικές μου προθέσεις.

«Εντάξει» αποκρίνεται η Άνα και μου χαμογελάει πλατιά.«Όσο πιο γρήγορα έχω την υποταγή σου, τόσο το καλύτερο,

και μπορούμε να βάλουμε τέλος σε όλα αυτά».«Να βάλουμε τέλος σε ποια όλα;»«Που μου πας κόντρα».«Ωραίο αυτοκίνητο!» λέει όταν πλησιάζουμε το R8 στο

υπόγειο γκαράζ.«Το ξέρω…» Της χαρίζω ένα γρήγορο χαμόγελο και

ανταμείβομαι με άλλο ένα – προτού σηκώσει τα μάτια της στονουρανό. Της ανοίγω την πόρτα, προσπαθώντας να αποφασίσωαν πρέπει να σχολιάσω το σήκωμα των ματιών.

«Τι αυτοκίνητο είναι αυτό λοιπόν;» ρωτάει όταν κάθομαιπίσω από το τιμόνι.

«Audi R8 Spyder. Είναι ωραία μέρα· μπορούμε νακατεβάσουμε την κουκούλα. Έχει ένα καπέλο του μπέιζμπολεκεί μέσα. Για την ακρίβεια, πρέπει να έχει δύο».

Βάζω μπρος και μαζεύω την οροφή, και ο Μπος γεμίζει τοαυτοκίνητο. «Πρέπει να σ’ αρέσει ο Μπρους…» Χαμογελάωστην Άνα και βγάζω το R8 από τη θέση του στο γκαράζ.

Κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα στα αυτοκίνητα στον Ι-5,κατευθυνόμαστε προς το Πόρτλαντ. Η Άνα είναι σιωπηλή,ακούει μουσική κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. Είναιδύσκολο να δω την έκφρασή της πίσω από τα τεράστια Wayfarerκαι κάτω από το καπέλο των Mariners. Ο άνεμος σφυρίζει απόπάνω μας καθώς περνάμε με ταχύτητα δίπλα από το ΜπόινγκΦιλντ.

Μέχρι στιγμής το Σαββατοκύριακο ήταν απρόσμενο. Τι

170 E. L. JAMES

περίμενα, όμως; Νόμιζα πως θα τρώγαμε, θα συζητούσαμε τοσυμβόλαιο. Και μετά τι; Ίσως το να την πηδήξω ήταναναπόφευκτο.

Της ρίχνω μια ματιά.Ναι… Και θέλω να την ξαναπηδήξω.Μακάρι να ήξερα τι σκέφτεται. Δεν αφήνει να φανούν πολλά,

αλλά έμαθα μερικά πράγματα για την Άνα. Παρά την απειρία της,είναι πρόθυμη να μάθει. Ποιος θα το είχε φανταστεί πως κάτωαπό αυτή την ντροπαλή εμφάνιση έχει ψυχή σειρήνας; Μουέρχεται στο μυαλό μια εικόνα των χειλιών της γύρω από τοπουλί μου και πνίγω ένα βογκητό.

Ναι… Είναι κάτι παραπάνω από πρόθυμη.Η σκέψη είναι διεγερτική.Ελπίζω να μπορέσω να τη δω πριν από το επόμενο

Σαββατοκύριακο.Ακόμα και τώρα λαχταράω να την αγγίξω πάλι. Απλώνοντας

το χέρι μου, το βάζω πάνω στο γόνατό της.«Πεινάς;»«Όχι ιδιαίτερα…» απαντάει συνεσταλμένα.Πάλι το ίδιο τροπάρι.«Πρέπει να φας, Αναστάζια. Ξέρω ένα καταπληκτικό μέρος

κοντά στην Ολύμπια. Θα σταματήσουμε εκεί».

ΤΟ CUISINE SAUVAGE είναι μικρό και γεμάτο ζευγάρια καιοικογένειες που απολαμβάνουν το κυριακάτικο μπραντς. Με τοχέρι της Άνα στο δικό μου, ακολουθούμε τη σερβιτόρα στοτραπέζι μας. Η τελευταία φορά που ήρθα εδώ ήταν με τηνΕλένα. Αναρωτιέμαι τι γνώμη θα σχημάτιζε για την Αναστάζια.

«Έχω κάμποσο καιρό να έρθω. Δε διαλέγουμε φαγητό –μαγειρεύουν ό,τι έχουν πιάσει ή έχουν μαζέψει…» λέωκάνοντας μια γκριμάτσα και παριστάνοντας τοντρομοκρατημένο. Η Άνα γελάει.

Γιατί νιώθω τρία μέτρα ψηλότερος όταν την κάνω να γελάει;«Δύο ποτήρια pinot grigio» παραγγέλνω στη σερβιτόρα, που

με γλυκοκοιτάζει πίσω από ξανθές αφέλειες. Είναι ενοχλητικό.Η Άνα κατσουφιάζει.

ΓΚΡΕΫ 171

«Τι;» ρωτάω, μην ξέροντας αν την ενοχλεί κι αυτήν ησερβιτόρα.

«Ήθελα κόκα κόλα διαίτης».Γιατί δεν το είπες; Κατσουφιάζω. «Το pinot grigio είναι

καλούτσικο κρασί εδώ. Θα ταιριάξει με το φαγητό, ό,τι κι ανφάμε».

«Ό,τι κι αν φάμε;» ρωτάει, με μάτια ολοστρόγγυλα απόανησυχία.

«Ναι…» Και της χαρίζω το εκθαμβωτικό χαμόγελό μου, ώστενα επανορθώσω για το γεγονός ότι δεν την άφησα ναπαραγγείλει το ποτό που ήθελε. Απλώς δεν είμαι συνηθισμένοςνα ρωτάω… «Η μητέρα μου σε συμπάθησε» προσθέτω,ελπίζοντας πως αυτό θα την ευχαριστήσει και φέρνοντας στομυαλό μου την αντίδραση της Γκρέις απέναντι στην Άνα.

«Αλήθεια;» ρωτάει και δείχνει κολακευμένη.«Ναι. Πάντα νόμιζε πως είμαι γκέι».«Γιατί;»«Επειδή δε με είδε ποτέ με κοπέλα».«Α… Ούτε καν με μια από τις δεκαπέντε;»«Το θυμάσαι... Όχι, με καμία από τις δεκαπέντε».«Ω…»Ναι… Μόνο με σένα, μωρό μου. Η σκέψη είναι

ανησυχαστική.«Ξέρεις, Αναστάζια, ήταν ένα Σαββατοκύριακο με πολλές

πρώτες φορές και για μένα».«Αλήθεια;»«Δεν έχω κοιμηθεί ποτέ με καμία, δεν είχα κάνει ποτέ σεξ στο

κρεβάτι μου, δεν είχα πετάξει ποτέ μαζί με κοπέλα με το ΤσάρλιΤάνγκο, δεν είχα συστήσει ποτέ γυναίκα στη μητέρα μου. Τι μουκάνεις;»

Ναι. Τι διάολο μου κάνεις; Δεν είμαι εγώ αυτός.Η σερβιτόρα μάς φέρνει το παγωμένο κρασί μας, και η Άνα

πίνει αμέσως μια γρήγορη γουλιά, με τα λαμπερά μάτια της πάνωμου. «Πέρασα στ’ αλήθεια πολύ ωραία αυτό τοΣαββατοκύριακο…» μουρμουρίζει, με ντροπαλή ευχαρίστησηστη φωνή της. Κι εγώ το ίδιο και συνειδητοποιώ πως έχω καιρό

172 E. L. JAMES

να περάσω ωραίο Σαββατοκύριακο… από τότε που η Σουζάννακι εγώ χωρίσαμε τους δρόμους μας. Της το λέω.

«Τι είναι το σεξ βανίλια;» ρωτάει.Γελάω με την απρόσμενη ερώτησή της και την πλήρη αλλαγή

θέματος.«Το σκέτο σεξ, Αναστάζια. Χωρίς παιχνίδια, χωρίς

πρόσθετα». Υψώνω τους ώμους μου. «Ξέρεις… Εντάξει, στηνπραγματικότητα δεν ξέρεις, μα αυτό σημαίνει».

«Ω…» λέει και φαίνεται κάπως αποκαρδιωμένη.Τι έγινε πάλι;Η σερβιτόρα μάς αποσπά την προσοχή, αφήνοντας στο

τραπέζι δύο μπολ σούπας γεμάτα πρασινάδα. «Τσουκνιδόσουπα»ανακοινώνει και επιστρέφει καμαρωτή στην κουζίνα.Κοιταζόμαστε και μετά ξανακοιτάζουμε τη σούπα. Μια γρήγορηδοκιμή μάς δίνει να καταλάβουμε πως είναι υπέροχη. Η Άναχαχανίζει με την υπερβολική έκφραση ανακούφισης που παίρνω.

«Πολύ ωραίος ήχος αυτός…» λέω μαλακά.«Γιατί δεν είχες ξανακάνει σεξ βανίλια; Πάντα έκανες αυτό

που έκανες;» Είναι περίεργη όπως πάντα.«Περίπου» απαντάω.Και μετά αναρωτιέμαι αν πρέπει να επεκταθώ πάνω στο θέμα.

Περισσότερο απ’ όλα, θέλω να είναι ανοιχτή μαζί μου· θέλω ναμου έχει εμπιστοσύνη. Ποτέ δεν είμαι τόσο ειλικρινής, αλλάνομίζω πως μπορώ να της έχω εμπιστοσύνη, οπότε διαλέγωπροσεκτικά τα λόγια μου.

«Μια από τις φίλες της μητέρας μου με αποπλάνησε σταδεκαπέντε μου».

«Ω…» Το κουτάλι της Άνα σταματάει στα μισά ανάμεσα στομπολ και στο στόμα της.

«Είχε πολύ ιδιαίτερα γούστα. Ήμουν υποτακτικός της έξιχρόνια».

«Ω…» μουρμουρίζει.«Επομένως ξέρω όντως τι συνεπάγεται, Αναστάζια». Όσο δε

φαντάζεσαι. «Η γνωριμία μου με το σεξ δεν ήταν ακριβώςσυνηθισμένη». Δεν άντεχα να μ’ αγγίζουν. Ακόμα δεν τοαντέχω.

ΓΚΡΕΫ 173

Περιμένω την αντίδρασή της, αλλά εκείνη συνεχίζει να τρώειτη σούπα της, στριφογυρίζοντας στο μυαλό της αυτή τηνπληροφορία. «Δηλαδή δεν έβγαινες με καμία στο κολέγιο;»ρωτάει όταν τελειώνει την τελευταία της κουταλιά.

«Όχι».Η σερβιτόρα μάς διακόπτει για να μαζέψει τα μπολ. Η Άνα

την περιμένει να φύγει. «Γιατί;»«Θες στ’ αλήθεια να μάθεις;»«Ναι».«Δεν ήθελα. Εκείνη ήταν η μόνη που επιθυμούσα, που

χρειαζόμουν. Και άλλωστε θα με είχε κάνει μαύρο στο ξύλο».Ανοιγοκλείνει δύο φορές τα βλέφαρα ενώ αφομοιώνει τις

πληροφορίες. «Δηλαδή, αν υπήρξε φίλη της μητέρας σου, πόσωνχρόνων ήταν;»

«Αρκετά μεγάλη ώστε να έχει την κατάλληλη εμπειρία».«Τη βλέπεις ακόμη;» Ακούγεται σοκαρισμένη.«Ναι».«Ακόμα… εμμμ…» Γίνεται κατακόκκινη, το στόμα της

γυρίζει προς τα κάτω.«Όχι» λέω βιαστικά. Δε θέλω να έχει λάθος ιδέα για τη σχέση

μου με την Ελένα. «Είναι πολύ καλή φίλη» την καθησυχάζω.«Ω… Το ξέρει η μητέρα σου;»«Όχι βέβαια».Η σερβιτόρα επιστρέφει με το κυρίως πιάτο: ελάφι. Η Άνα

πίνει μια μεγάλη γουλιά από το κρασί της. «Δεν μπορεί να ήταν,όμως, σε μόνιμη βάση». Αγνοεί το φαγητό της.

«Ήταν, αν και δεν την έβλεπα συνεχώς. Ήταν… δύσκολο.Στο κάτω κάτω ήμουν ακόμα στο σχολείο και μετά στο κολέγιο.Φάε, Αναστάζια».

«Δεν πεινάω, Κρίστιαν» αποκρίνεται.Στενεύω τα μάτια μου. «Φάε…» Κρατάω τη φωνή μου

χαμηλή, προσπαθώντας να ελέγξω τον θυμό μου.«Δώσ’ μου μια στιγμή» λέει, με τόνο τόσο ήρεμο όσο είναι και

ο δικός μου.Ποιο είναι το πρόβλημά της; Η Ελένα;«Εντάξει» συμφωνώ και αναρωτιέμαι μήπως της είπα πάρα

174 E. L. JAMES

πολλά. Τρώω μια μπουκιά από το ελάφι μου.Επιτέλους σηκώνει τα μαχαιροπίρουνά της και αρχίζει να

τρώει.Ωραία.«Έτσι θα είναι η... εεε… σχέση μας;» ρωτάει. «Θα μου δίνεις

συνεχώς διαταγές;» ρωτάει.«Ναι».«Κατάλαβα». Τινάζει την αλογοουρά της πάνω από τον ώμο

της.«Και επιπλέον θα θες να σε διατάζω».«Είναι μεγάλο βήμα» λέει.«Είναι». Κλείνω τα μάτια μου. Θέλω να το κάνω αυτό μαζί

της, τώρα περισσότερο από ποτέ. Τι μπορώ να πω για να τηνπείσω να κάνει μια δοκιμή;

«Αναστάζια, πρέπει να ακολουθήσεις το ένστικτό σου. Κάνετην έρευνα, διάβασε το συμβόλαιο. Θα χαρώ να συζητήσω κάθεπτυχή του. Θα βρίσκομαι στο Πόρτλαντ μέχρι την Παρασκευήαν θες να μιλήσεις νωρίτερα γι’ αυτό. Τηλεφώνησέ μου. Ίσωςμπορούμε να φάμε μαζί. Την Τετάρτη, ας πούμε; Πραγματικάθέλω να δουλέψει αυτό το πράγμα. Για την ακρίβεια, δεν ήθελαποτέ μου τίποτε άλλο όσο θέλω τώρα αυτό».

Ποπό! Φοβερός λόγος, Γκρέυ. Μήπως της ζήτησες μόλις ναβγείτε ραντεβού;

«Πώς τέλειωσε η ιστορία με τις δεκαπέντε;» ρωτάει.«Με διάφορους τρόπους, οι οποίοι συνοψίζονται, όμως, σε

ασυμβατότητα».«Και νομίζεις πως εγώ μπορεί να είμαι συμβατή μαζί σου;»«Ναι».Το ελπίζω.«Δηλαδή δε βλέπεις πια καμία τους;»«Όχι, Αναστάζια, δεν τις βλέπω. Είμαι μονογαμικός στις

σχέσεις μου».«Μάλιστα».«Κάνε την έρευνα, Αναστάζια».Αφήνει κάτω το μαχαίρι και το πιρούνι, δείχνοντας έτσι πως

τέλειωσε το φαγητό της.

ΓΚΡΕΫ 175

«Αυτό ήταν; Αυτό θα φας μόνο;»Γνέφει καταφατικά, βάζοντας τα χέρια στα πόδια της, και το

στόμα της παίρνει την πεισματάρικη έκφρασή του… Και ξέρωπως θα γίνει μάχη για να την πείσω να αδειάσει το πιάτο της.Καθόλου παράξενο που είναι τόσο αδύνατη. Τα προβλήματά τηςμε το φαγητό θα είναι ένα ζήτημα πάνω στο οποίο πρέπει ναδουλέψω, αν συμφωνήσει να γίνει δική μου. Καθώς συνεχίζω νατρώω, τα μάτια της στρέφονται πάνω μου κάθε λίγο, κι ένα αργόκοκκίνισμα βάφει τα μάγουλά της.

Ω, τι είναι αυτό;«Θα έδινα τα πάντα για να μάθω τι σκέφτεσαι αυτήν τη

στιγμή...» Είναι ολοφάνερο πως σκέφτεται το σεξ. «Μπορώ ναφανταστώ…» την πειράζω.

«Χαίρομαι που δεν μπορείς να διαβάσεις το μυαλό μου...»«Το μυαλό σου όχι, Αναστάζια, μα το σώμα σου... Αυτό το

έμαθα πολύ καλά από χτες». Της χαρίζω ένα λάγνο χαμόγελο καιζητάω τον λογαριασμό.

Όταν φεύγουμε, το χέρι της είναι σταθερά μέσα στο δικό μου.Είναι σιωπηλή –βυθισμένη βαθιά στις σκέψεις της, κατά ταφαινόμενα– και μένει έτσι σε όλο τον δρόμο προς τοΒανκούβερ. Της έδωσα πολλά να σκεφτεί.

Κι αυτή, όμως, μου έδωσε πολλά να σκεφτώ.Θα θελήσει να το κάνει αυτό μαζί μου;Να πάρει, το ελπίζω.Είναι ακόμα μέρα όταν φτάνουμε στο σπίτι της, αλλά ο ήλιος

βυθίζεται στον ορίζοντα ρίχνοντας ροζ και γκριζογάλανο φωςπάνω στο όρος Αγία Ελένη. Η Άνα και η Κέιτ μένουν σ’ έναγραφικό σημείο με καταπληκτική θέα.

«Θες να έρθεις μέσα;» ρωτάει όταν σβήνω τη μηχανή.«Όχι. Έχω δουλειά να κάνω». Ξέρω πως, αν δεχτώ την

πρόσκλησή της, θα περάσω μια γραμμή που δεν είμαι έτοιμος ναπεράσω. Δεν είμαι το κλασικό «αγόρι» – και δε θέλω να τηςδημιουργήσω λάθος προσδοκίες για το είδος της σχέσης που θαέχει μαζί μου.

Φαίνεται αποκαρδιωμένη και, με κλονισμένη τηναυτοπεποίθησή της, κοιτάζει αλλού.

176 E. L. JAMES

Αισθάνομαι οίκτο. Απλώνοντας το χέρι μου, πιάνω το δικότης και της φιλάω τις αρθρώσεις, ελπίζοντας να αφαιρέσω τηνπροσβολή από την άρνησή μου.

«Ευχαριστώ για το Σαββατοκύριακο, Αναστάζια. Ήταν…Ήταν το καλύτερο». Στρέφει πάνω μου λαμπερά γαλάζια μάτια.«Την Τετάρτη; Θα σε πάρω από τη δουλειά, απ’ όπου θες».

«Την Τετάρτη» απαντάει, και η ελπίδα στη φωνή της μουπροκαλεί αμηχανία.

Σκατά! Δεν πρόκειται για ραντεβού.Της φιλάω πάλι το χέρι και βγαίνω από το αυτοκίνητο για να

της ανοίξω την πόρτα. Πρέπει να σηκωθώ να φύγω προτούκάνω κάτι που θα το μετανιώσω.

Όταν βγαίνει από το αυτοκίνητο, ζωηρεύει, σε αντίθεση με τοπώς φαινόταν πριν από μια στιγμή. Προχωράει αποφασιστικάπρος την εξώπορτά της, αλλά προτού φτάσει στα σκαλιά,ξαφνικά γυρίζει. «Α, επί τη ευκαιρία, φοράω το εσώρουχό σου!»λέει θριαμβευτικά και τραβάει το λάστιχο πάνω, έτσι που ναμπορώ να δω τις λέξεις «Polo» και «Ralph» να ξεπροβάλλουνπάνω από το τζιν της.

Μου έκλεψε το εσώρουχο!Έχω μείνει άναυδος. Κι εκείνη τη στιγμή δε θέλω τίποτα

περισσότερο από το να τη δω με το μποξεράκι μου… Μόνο μεαυτό.

Τινάζει πίσω τα μαλλιά της και μπαίνει καμαρωτή στοδιαμέρισμά της, αφήνοντάς με να στέκομαι στο πεζοδρόμιοκοιτάζοντας σαν βλάκας.

Κουνώντας το κεφάλι μου, ξαναμπαίνω στο αυτοκίνητο, καιβάζοντας μπρος τη μηχανή, δεν μπορώ να σβήσω το ηλίθιοχαμόγελό μου.

Ελπίζω να πει ναι.

ΤΕΛΕΙΩΝΩ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ και πίνω μια γουλιά από το υπέροχοSancerre που έχει φέρει η κοπέλα με τα σκούρα, πολύ σκούραμάτια από την υπηρεσία δωματίου. Το φυλλομέτρημα των e-mails μου και οι απαντήσεις όπου χρειάστηκε ήταν μιαευπρόσδεκτη απόσπαση της προσοχής μου από τις σκέψεις για

ΓΚΡΕΫ 177

την Αναστάζια. Και τώρα είμαι ευχάριστα κουρασμένος. Είναι οιπέντε ώρες δουλειάς; Ή όλη εκείνη η σεξουαλική δραστηριότηταχτες το βράδυ και σήμερα το πρωί; Αναμνήσεις τηςαπολαυστικής δεσποινίδας Στιλ πλημμυρίζουν το μυαλό μου: στοΤσάρλι Τάνγκο, στο κρεβάτι μου, στο μπάνιο μου, να χορεύειολόγυρα στην κουζίνα μου. Και να σκεφτεί κανείς πως όλαάρχισαν εδώ την Παρασκευή… Και τώρα σκέφτεται τηνπρότασή μου.

Διάβασε το συμβόλαιο; Κάνει την έρευνά της;Ελέγχω πάλι το τηλέφωνό μου για μηνύματα ή αναπάντητες

κλήσεις, αλλά φυσικά δεν υπάρχει τίποτα.Θα συμφωνήσει;Το ελπίζω…Η Άντρια μου έστειλε την καινούρια διεύθυνση e-mail της

Άνα και με διαβεβαίωσε πως το λάπτοπ θα παραδοθεί αύριο τοπρωί. Με αυτήν τη σκέψη στο μυαλό μου, γράφω ένα μήνυμα.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Ο καινούριος σας υπολογιστήςΗμερομηνία: 22 Μαΐου 2011, 23:15Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Ελπίζω να κοιμηθήκατε καλά. Εύχομαι να κάνετε καλή χρήσηαυτού του λάπτοπ, όπως συζητήσαμε.Ανυπομονώ να φάμε μαζί την Τετάρτη.Έως τότε, θα χαρώ να απαντήσω σε τυχόν ερωτήσεις μέσωηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αν το επιθυμείτε.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Το μήνυμα δεν επιστρέφει, άρα η διεύθυνση ισχύει.

Αναρωτιέμαι πώς θα αντιδράσει η Άνα το πρωί όταν το διαβάσει.Ελπίζω να της αρέσει το λάπτοπ. Φαντάζομαι πως θα μάθωαύριο. Παίρνω το τελευταίο βιβλίο που διαβάζω και βολεύομαιστον καναπέ. Είναι γραμμένο από δύο γνωστούςοικονομολόγους και πραγματεύεται το γιατί οι φτωχοί

178 E. L. JAMES

σκέφτονται και συμπεριφέρονται έτσι. Στο μυαλό μου έρχεται ηεικόνα μιας νεαρής γυναίκας που βουρτσίζει τα μακριά σκούραμαλλιά της· τα μαλλιά της λάμπουν στο φως από το ραγισμένοκιτρινισμένο παράθυρο, και ο αέρας είναι γεμάτος μόρια σκόνηςπου χορεύουν. Τραγουδάει σιγανά, σαν παιδί.

Αναρριγώ.Μην το σκέφτεσαι αυτό, Γκρέυ.Ανοίγω το βιβλίο και αρχίζω να διαβάζω.

ΓΚΡΕΫ 179

[ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΜΑΪΟΥ 2011]

ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΜΙΑ όταν πηγαίνω για ύπνο. Με τα μάτιακαρφωμένα στο ταβάνι, είμαι κουρασμένος, χαλαρός αλλά καιγεμάτος έξαψη και προσμονή για όσα πρόκειται να φέρει ηεβδομάδα. Ελπίζω να έχω μια νέα επιχειρηματική συμφωνία: τηδεσποινίδα Αναστάζια Στιλ.

ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ σφυροκοπούν το πεζοδρόμιο της Μέιν Στριτκαθώς τρέχω προς το ποτάμι. Είναι 6:35 το πρωί, και οιηλιαχτίδες τρεμοφέγγουν μέσα από τα πολυώροφα κτίρια. Ταδέντρα στο πεζοδρόμιο έχουν μόλις πρασινίσει από ανοιξιάτικαφύλλα· ο αέρας είναι καθαρός, η κυκλοφορία αραιή. Κοιμήθηκακαλά. Το «O Fortuna» από τα Carmina Burana του Ορφακούγεται στη διαπασών στα αυτιά μου. Σήμερα οι δρόμοι είναιστρωμένοι με πιθανότητες.

Θα απαντήσει στο e-mail μου;Παραείναι νωρίς, υπερβολικά νωρίς για οποιαδήποτε

απάντηση, αλλά νιώθοντας τόσο ελαφρύς όσο δεν είχααισθανθεί εδώ και εβδομάδες, προσπερνάω τρέχοντας το άγαλματης άλκης και κατευθύνομαι προς τον Γουιλλάμιτ.

ΣΤΙΣ 7:45 ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ πια μπροστά στο λάπτοπ μου, αφού έχωκάνει ντους κι έχω παραγγείλει πρωινό. Στέλνω e-mail στηνΆντρια για να την ενημερώσω πως όλη την εβδομάδα θαδουλεύω από το Πόρτλαντ και να της ζητήσω να

180 E. L. JAMES

αναπρογραμματίσει τα ραντεβού μου, έτσι ώστε να μπορούν ναγίνονται από τηλεφώνου ή με τηλεδιάσκεψη. Στέλνω ένα e-mailστην Γκέιλ για να την ενημερώσω πως δε θα επιστρέψω στοσπίτι πριν από την Πέμπτη το βράδυ το νωρίτερο. Μετά κοιτάζωτα εισερχόμενά μου και βρίσκω μεταξύ άλλων μια πρόταση γιαμια κοινοπραξία με ένα ναυπηγείο στην Ταϊβάν. Την προωθώστη Ρος, για να προστεθεί στην ατζέντα των θεμάτων πουέχουμε να συζητήσουμε.

Κατόπιν στρέφομαι στο άλλο θέμα μου που εκκρεμεί: τηνΕλένα. Μου έστειλε δύο sms το Σαββατοκύριακο και δεναπάντησα.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΣαββατοκύριακοΗμερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 08:15Προς: Ελένα ΛίνκολνΚαλημέρα, Ελένα.Συγγνώμη που δε σου απάντησα. Ήμουν απασχολημένος όλοτο Σαββατοκύριακο και θα μείνω στο Πόρτλαντ όλη αυτή τηνεβδομάδα. Ούτε για το επόμενο Σαββατοκύριακο ξέρω, αλλάαν είμαι ελεύθερος, θα σε ενημερώσω.Τα τελευταία αποτελέσματα για το ινστιτούτο καλλονήςδείχνουν ευοίωνα.Ωραία δουλειά, μαντάμ…Χαιρετώ,ΚΚρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Πιέζω αποστολή και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ ξανά τι

γνώμη θα σχημάτιζε η Ελένα για την Άνα… και το αντίθετο.Ακούγεται ένας ήχος από το λάπτοπ μου, σημάδι πως ήρθεκαινούριο e-mail.

Είναι από την Άνα.

ΓΚΡΕΫ 181

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Ο καινούριος μου (δανεικός) υπολογιστήςΗμερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 08:20Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΚοιμήθηκα πολύ καλά, ευχαριστώ –για κάποιον παράξενολόγο– Κύριε. Θεωρώ δεδομένο πως αυτός ο υπολογιστήςείναι δανεικός, όθεν όχι δικός μου.Άνα «Κύριε» με κεφαλαίο Κ· το κορίτσι μελέτησε, ίσως έκανε και

έρευνα. Και μου μιλάει ακόμα. Χαμογελάω ηλίθια στο e-mail. Τανέα είναι καλά. Αν και μου λέει επίσης ότι δε θέλει τονυπολογιστή.

Αυτό λοιπόν είναι εκνευριστικό.Κουνάω το κεφάλι με θυμηδία. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Ο καινούριος σας (δανεικός) υπολογιστήςΗμερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 08:22Προς: Αναστάζια ΣτιλΟ υπολογιστής είναι δανεικός. Επ’ άπειρον, δεσποινίς Στιλ.Παρατηρώ από τον τόνο σας ότι διαβάσατε τα έγγραφα πουσας έδωσα. Έχετε ερωτήσεις μέχρι στιγμής;Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Πατάω αποστολή. Πόσο θα πάρει ώσπου να απαντήσει;

Αρχίζω πάλι να διαβάζω τα e-mails μου, για να απασχολήσω τομυαλό μου όσο περιμένω την απάντησή της. Έχω μια συνοπτικήέκθεση από τον Φρεντ, τον επικεφαλής του τμήματοςτηλεπικοινωνιών της επιχείρησής μου, που αφορά την ανάπτυξητου ηλιακά τροφοδοτούμενου τάμπλετ μας – ένα από τααγαπημένα μου σχέδια. Είναι φιλόδοξο, αλλά λίγα από ταεπιχειρηματικά μου σχέδια έχουν περισσότερη σημασία από αυτόεδώ, και είμαι ενθουσιασμένος με αυτό. Η εισαγωγή οικονομικάπροσιτής τεχνολογίας του πρώτου κόσμου στον τρίτο είναι κάτι

182 E. L. JAMES

που είμαι αποφασισμένος να κάνω.Ακούγεται ένας ήχος από τον υπολογιστή μου.Άλλο ένα e-mail από τη δεσποινίδα Στιλ. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Ερευνητικό μυαλόΗμερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 08:25Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΈχω πολλές ερωτήσεις, αλλά όχι κατάλληλες γιαηλεκτρονικά μηνύματα, και κάποιοι από μας πρέπει ναδουλέψουν για να βγάλουν το ψωμί τους.Δε θέλω ούτε χρειάζομαι υπολογιστή επ’ άπειρον.Τα λέμε αργότερα. Καλημέρα, Κύριε.Άνα Ο τόνος του e-mail της με κάνει να χαμογελάσω, αλλά

φαίνεται πως έχει φύγει για τη δουλειά, επομένως αυτό τομήνυμα μπορεί να είναι το τελευταίο για κάμποσες ώρες. Ηαπροθυμία της να δεχτεί τον βρομοϋπολογιστή είναι ενοχλητική.Υποθέτω, όμως, ότι δείχνει πως δεν είναι άπληστη. Δενκυνηγάει τα λεφτά – κάτι σπάνιο μεταξύ των γυναικών που έχωγνωρίσει… Παρ’ όλα αυτά, το ίδιο ίσχυε και για τη Λέιλα.

«Κύριε, δε μου αξίζει αυτό το όμορφο φόρεμα».«Σου αξίζει. Πάρ’ το. Και δε θέλω ν’ ακούσω άλλη κουβέντα

για το ζήτημα. Καταλαβαίνεις;»«Μάλιστα, αφέντη».«Ωραία. Και το στιλ θα σου πάει». Α, η Λέιλα. Ήταν καλή υποτακτική, αλλά προσκολλήθηκε

υπερβολικά, και ήμουν ο λάθος άντρας. Ευτυχώς, δεν κράτησεπολύ. Τώρα είναι παντρεμένη και ευτυχισμένη. Στρέφω πάλι τηνπροσοχή μου στο e-mail της Άνα και το ξαναδιαβάζω.

Κάποιοι από μας πρέπει να δουλέψουν για να βγάλουν τοψωμί τους.

Η αναιδής τσούπρα υπονοεί πως εγώ δε δουλεύω.

ΓΚΡΕΫ 183

Ναι, καλά!Ρίχνω μια ματιά στη μάλλον στεγνή συνοπτική έκθεση του

Φρεντ που είναι ανοιχτή στην επιφάνεια εργασίας μου καιαποφασίζω να βάλω τα πράγματα στη θέση τους όσον αφορά τηνεντύπωση της Άνα.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Ο καινούριος σας (δανεικός και πάλι) υπολογιστήςΗμερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 08:27Προς: Αναστάζια ΣτιλΤα λέμε, μωρό μου.ΥΓ. Κι εγώ δουλεύω για να βγάλω το ψωμί μου.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Μου είναι αδύνατο να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου,

περιμένοντας τον αποκαλυπτικό ήχο να αναγγείλει ένακαινούριο e-mail από την Άνα. Όταν έρχεται, σηκώνω αμέσωςτο βλέμμα μου – είναι από την Ελένα. Και με εκπλήσσει ηαπογοήτευσή μου.

Από: Ελένα ΛίνκολνΘέμα: ΣαββατοκύριακοΗμερομηνία: 23 Μαΐου, 2011 08:33Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΚρίστιαν, δουλεύεις πάρα πολύ. Τι κάνεις στο Πόρτλαντ;Δουλειά έχεις;Ε xΕΛΕΝΑ ΛΙΝΚΟΛΝESCLAVAFor The Beauty That Is You™ Να της πω; Αν το κάνω, θα τηλεφωνήσει αμέσως έχοντας

ερωτήσεις, και δεν είμαι ακόμα έτοιμος να αποκαλύψω τιςσαββατοκυριακάτικες εμπειρίες μου. Της γράφω ένα γρήγορομήνυμα λέγοντας πως έχει να κάνει με δουλειά και επιστρέφω

184 E. L. JAMES

στο διάβασμα.Η Άντρια με παίρνει στις εννιά και κοιτάζουμε μαζί το

πρόγραμμά μου. Μιας και είμαι στο Πόρτλαντ, της ζητάω νακανονίσει μια συνάντηση με τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδροτου ΚΠΟ, ώστε να συζητήσουμε το σχέδιο που έχουμε φτιάξειγια την εδαφολογία και για την ανάγκη τους για πρόσθετηχρηματοδότηση το επόμενο φορολογικό έτος. Συμφωνεί ναακυρώσει όλες μου τις κοινωνικές υποχρεώσεις αυτή τηνεβδομάδα και ύστερα με συνδέει για την πρώτη μου σημερινήβιντεοδιάσκεψη.

ΣΤΙΣ 3:00 ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΡΡΟΦΗΜΕΝΟΣ από τα διαγράμματα κάποιωνσχεδίων για τάμπλετ που μου έστειλε ο Μπάρνυ, όταν μεενοχλεί ένα χτύπημα στην πόρτα. Η διακοπή είναι εκνευριστική,αλλά προς στιγμήν ελπίζω πως είναι η δεσποινίς Στιλ. Είναι οΤέυλορ.

«Γεια». Ελπίζω η φωνή μου να μην αποκαλύπτει τηναπογοήτευσή μου.

«Έχω τα ρούχα σας, κύριε Γκρέυ» λέει ευγενικά.«Έλα μέσα. Μπορείς να τα κρεμάσεις στην ντουλάπα;

Περιμένω την κλήση για την επόμενη βιντεοδιάσκεψη».«Φυσικά, κύριε». Σπεύδει να μπει στο δωμάτιο, κουβαλώντας

δύο βαλίτσες κι έναν σάκο.Όταν γυρίζει, περιμένω ακόμα την κλήση μου.«Τέυλορ, δε νομίζω πως θα σε χρειαστώ τις επόμενες δύο

μέρες. Γιατί δεν επωφελείσαι να πας να δεις την κόρη σου;»«Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας, κύριε, αλλά η μητέρα της κι

εγώ…» Σταματάει, αμήχανος.«Α… Ώστε έτσι είναι τα πράγματα;» ρωτάω.Γνέφει καταφατικά. «Μάλιστα, κύριε. Θα χρειαστούν κάποιες

διαπραγματεύσεις».«Εντάξει. Μήπως είναι καλύτερα την Τετάρτη;»«Θα ρωτήσω. Ευχαριστώ, κύριε».«Μπορώ να κάνω κάτι για να βοηθήσω;»«Κάνετε αρκετά, κύριε».Δε θέλει να το συζητήσει. «Εντάξει. Νομίζω πως θα χρειαστώ

ΓΚΡΕΫ 185

έναν εκτυπωτή. Μπορείς να το ρυθμίσεις;»«Μάλιστα, κύριε». Γνέφει με το κεφάλι του. Όταν φεύγει,

κλείνοντας πίσω του την πόρτα, συνοφρυώνομαι. Ελπίζω να μηντον στενοχωρεί η γυναίκα του. Πληρώνω για την εκπαίδευσητης κόρης του ως άλλο ένα κίνητρο για να μείνει στη δούλεψήμου· είναι καλός άνθρωπος και δε θέλω να τον χάσω. Τοτηλέφωνο χτυπάει – είναι η κλήση για τη βιντεοδιάσκεψή μου μετη Ρος και τον γερουσιαστή Μπλαντίνο.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΛΗΣΗ μου ολοκληρώνεται στις 5:20. Τεντώνομαιστην καρέκλα μου και σκέφτομαι πόσο παραγωγικός ήμουνσήμερα. Είναι εκπληκτικό πόσο περισσότερα πράγματα κάνωόταν δεν είμαι στο γραφείο. Μόνο δύο αναφορές για διάβασμα,και τέλειωσα για σήμερα. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο τοναπογευματινό ουρανό, το μυαλό μου ξεστρατίζει σε κάποιαπιθανή υποτακτική.

Αναρωτιέμαι πώς να ήταν η μέρα της στο Κλέυτονςτιμολογώντας δεματικά καλωδίων και μετρώντας κομμάτιασκοινί. Ελπίζω κάποια μέρα να καταφέρω να τα χρησιμοποιήσωπάνω της. Αυτή η σκέψη με κάνει να τη φανταστώ δεμένη στηναίθουσα ψυχαγωγίας μου. Μένω για λίγο σ’ αυτή την εικόνα…Κατόπιν της στέλνω βιαστικά ένα e-mail. Όλη αυτή η αναμονή, ηδουλειά και η αποστολή μηνυμάτων μού προκαλεί νευρικότητα.Ξέρω πώς θα ήθελα να εκτονώσω αυτή την καταπιεσμένηενέργεια, αλλά πρέπει να αρκεστώ σε λίγο τρέξιμο.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Δουλεύοντας για το ψωμί σαςΗμερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 17:24Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Ελπίζω να είχατε καλή μέρα στη δουλειά.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ξαναφοράω τα ρούχα για το τρέξιμο. Ο Τέυλορ μου έφερε

186 E. L. JAMES

δύο ακόμα φόρμες. Είμαι σίγουρος πως είναι δουλειά της Γκέιλ.Καθώς κατευθύνομαι προς την πόρτα, ελέγχω το e-mail μου.Έχει απαντήσει.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Δουλεύοντας για το ψωμί μουΗμερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 17:48Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΚύριε… Είχα πολύ καλή μέρα στη δουλειά.Ευχαριστώ.Άνα Δεν έχει κάνει, όμως, την εργασία της στο σπίτι. Της

απαντάω. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Κάντε την εργασία σας!Ημερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 17:50Προς: Αναστάζια ΣτιλΔεσποινίς Στιλ,Χαίρομαι που είχατε καλή μέρα.Όσο γράφετε μηνύματα, δεν κάνετε έρευνα.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Και αντί να βγω από το δωμάτιο, περιμένω την απάντησή της.

Δε με αφήνει να περιμένω πολύ. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΕνόχλησηΗμερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 17:53Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΚύριε Γκρέυ, σταματήστε να μου στέλνετε μηνύματα, και θαμπορέσω να ξεκινήσω την εργασία μου. Θα ήθελα άλλο έναΑ.Άνα

ΓΚΡΕΫ 187

Γελάω δυνατά. Ναι. Εκείνο το Α ήταν το κάτι άλλο.

Κλείνοντας τα μάτια μου, βλέπω και νιώθω ξανά το στόμα τηςγύρω από το πουλί μου.

Γαμώτο…Κάνοντας ζάφτι το φευγάτο σώμα μου, πιέζω αποστολή στην

απάντησή μου και περιμένω. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΑνυπόμονοςΗμερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 17:55Προς: Αναστάζια ΣτιλΔεσποινίς Στιλ,Εσείς σταματήστε να μου στέλνετε μηνύματα – και κάντε τηνεργασία σας. Θα ήθελα να σας βάλω άλλο ένα Α. Το πρώτοτο πήρατε με το σπαθί σας. ;-)Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η απάντησή της δεν είναι τόσο άμεση, και νιώθοντας κάπως

αποκαρδιωμένος, σηκώνομαι και αποφασίζω να πάω για τοτρέξιμό μου. Τη στιγμή, όμως, που ανοίγω την πόρτα, ο ήχος απότα εισερχόμενά μου με τραβάει πίσω.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Έρευνα στο διαδίκτυοΗμερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 17:59Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΚύριε Γκρέυ,Τι προτείνετε να βάλω στη μηχανή αναζήτησης;Άνα Σκατά! Γιατί δεν το σκέφτηκα; Θα μπορούσα να της έχω

δώσει μερικά βιβλία. Μου έρχονται διάφορες ιστοσελίδες στομυαλό – δε θέλω, όμως, να την τρομάξω.

Ίσως θα μπορούσε να αρχίσει με τα πιο βανίλια…

188 E. L. JAMES

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Έρευνα στο διαδίκτυοΗμερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 18:02Προς: Αναστάζια ΣτιλΔεσποινίς Στιλ,Να ξεκινάτε πάντα από τη Βικιπαίδεια.Τέρμα τα ηλεκτρονικά μηνύματα, εκτός κι αν έχετεερωτήσεις.Κατανοητό;Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Σηκώνομαι από το γραφείο μου θεωρώντας ότι δε θα

απαντήσει. Αλλά ως συνήθως, με αιφνιδιάζει και απαντάει. Δενμπορώ να αντισταθώ.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Αυταρχικέ!Ημερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 18:04Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΜάλιστα… Κύριε!Είστε τόσο αυταρχικός.Άνα Αν είμαι, λέει, μωρό μου. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Υπό έλεγχοΗμερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 18:06Προς: Αναστάζια ΣτιλΑναστάζια, δε φαντάζεσαι πόσο.Εντάξει, ίσως τώρα έχεις μια ιδέα.Κάνε την εργασία σου.Κρίστιαν Γκρέυ

ΓΚΡΕΫ 189

CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Δείξε λίγο αυτοέλεγχο, Γκρέυ. Πριν προλάβει να μου

αποσπάσει πάλι την προσοχή, έχω φύγει. Με τους Foo Fightersνα ουρλιάζουν στα αυτιά μου, τρέχω προς το ποτάμι· έχω δειτον Γουιλλάμιτ το ξημέρωμα και τώρα θέλω να τον δω τοσούρουπο. Είναι ωραίο απόγευμα· ζευγάρια περπατούν στηνόχθη του ποταμού, κάποια κάθονται στο γρασίδι, και μερικοίτουρίστες κάνουν ποδήλατο πάνω κάτω στον ανοιχτό χώρο.Τους αποφεύγω, με τη μουσική να με ξεκουφαίνει.

Η δεσποινίς Στιλ έχει απορίες. Είναι ακόμα μέσα στο παιχνίδι– δεν πρόκειται για «όχι». Τα μηνύματα που ανταλλάξαμε μουέδωσαν ελπίδα. Καθώς τρέχω κάτω από τη γέφυρα Χόθορν,σκέφτομαι πόσο άνετη είναι με τον γραπτό λόγο, περισσότεροαπ’ ό,τι όταν μιλάει. Μπορεί να είναι το αγαπημένο της μέσοέκφρασης. Εντάξει, αγγλική φιλολογία σπούδασε. Ελπίζω πως,ώσπου να γυρίσω, θα υπάρχει άλλο ένα μήνυμα, ίσως μεερωτήσεις, ίσως με λίγα ακόμη από τα αυθάδικα αστειάκια της.

Ναι. Αυτό σίγουρα είναι κάτι που αξίζει τον κόπο ναπεριμένω.

Ενώ τρέχω ακολουθώντας τη Μέιν Στριτ, τολμάω να ελπίσωπως θα δεχτεί την πρότασή μου. Η σκέψη είναι διεγερτική,ακόμα και αναζωογονητική, και επιταχύνω τον ρυθμό μου,επιστρέφοντας τροχάδην στο Χίθμαν.

ΕΙΝΑΙ 8:15 ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΜΠΑΩ την πλάτη μου στην καρέκλα τηςτραπεζαρίας μου. Έφαγα για δείπνο άγριο σολομό του Όρεγκον,ευγενική προσφορά και πάλι της δεσποινίδας Σκούρα ΣκούραΜάτια, κι έχω ακόμα μισό ποτήρι Sancerre να τελειώσω. Τολάπτοπ μου είναι ανοιχτό και δουλεύει, για την περίπτωση πουθα έρθει κάποιο σημαντικό e-mail. Παίρνω την έκθεση πουτύπωσα για τις εγκαταλειμμένες βιομηχανικές περιοχές στοΝτιτρόιτ. «Θα πρέπει να γίνει στο Ντιτρόιτ!» γκρινιάζω δυνατάκαι αρχίζω να διαβάζω.

Έπειτα από μερικά λεπτά ακούω τον ήχο από το λάπτοπ μου.Είναι ένα μήνυμα με τη λέξη «Σοκαρισμένη» γραμμένη στη

190 E. L. JAMES

γραμμή του θέματος. Ο τίτλος με κάνει να ανακαθίσω. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΣοκαρισμένηΗμερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 20:33Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΕντάξει, αρκετά είδα.Χάρηκα για την ωραία γνωριμία.Άνα Σκατά!Το ξαναδιαβάζω.Γαμώτο!Είναι «όχι». Κοιτάζω την οθόνη χωρίς να το πιστεύω.Αυτό είναι όλο;Χωρίς συζήτηση;Τίποτα.Μόνο Χάρηκα για την ωραία γνωριμία;Τι. Στον. Διάολο;Ακουμπάω στη ράχη της καρέκλας μου εντελώς

αποσβολωμένος.Ωραία;Ωραία.ΩΡΑΙΑ.Της φαινόταν κάτι παραπάνω από ωραία όταν το κεφάλι της

ήταν ριγμένο πίσω καθώς τέλειωνε.Μην είσαι τόσο βιαστικός, Γκρέυ.Μήπως είναι καλαμπούρι;Ωραίο καλαμπούρι!Τραβάω το λάπτοπ προς το μέρος μου για να γράψω μια

απάντηση. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΩΡΑΙΑ;

ΓΚΡΕΫ 191

Ημερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 20:40Προς: Αναστάζια Στιλ Καθώς, όμως, κοιτάζω την οθόνη, με τα δάχτυλά μου να

αιωρούνται πάνω από το πληκτρολόγιο, δεν μπορώ να σκεφτώκάτι να πω.

Πώς μπόρεσε να με απορρίψει τόσο εύκολα;Το πρώτο της γαμήσι.Ήρεμα, Γκρέυ. Τι επιλογές έχεις; Ίσως θα έπρεπε να της κάνω

μια επίσκεψη, απλώς για να βεβαιωθώ πως πρόκειται για «όχι».Ίσως μπορώ να της αλλάξω γνώμη. Σίγουρα δεν ξέρω τι ναγράψω σ’ αυτό το e-mail. Μπορεί να έψαξε σε τίποτα ιδιαίτερασκληροπυρηνικές ιστοσελίδες. Γιατί δεν της έδωσα μερικάβιβλία; Δεν το πιστεύω. Πρέπει να με κοιτάξει κατάματα και ναπει όχι.

Μάλιστα. Τρίβω το πιγούνι μου καθώς καταστρώνω ένασχέδιο κι έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα είμαι στην ντουλάπαμου και βγάζω τη γραβάτα μου.

Εκείνη τη γραβάτα.Αυτή η δουλειά δεν έχει πεθάνει ακόμα. Βγάζω από την

τσάντα ταχυδρόμου μερικά προφυλακτικά και τα χώνω στηνπίσω τσέπη του παντελονιού μου, ύστερα αρπάζω το σακάκι μουκι ένα μπουκάλι άσπρο κρασί από το μίνι μπαρ. Γαμώτο, είναιchardonnay – αλλά θα πρέπει να αρκεστώ σ’ αυτό. Βουτάω τοκλειδί του δωματίου μου, κλείνω την πόρτα και κατευθύνομαιπρος το ασανσέρ για να πάρω το αυτοκίνητό μου από τονπαρκαδόρο.

ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΤΟ R8 έξω από το διαμέρισμα που μοιράζεται μετην Κάβανο, αναρωτιέμαι αν πρόκειται για συνετή κίνηση. Ποτέδεν έχω επισκεφθεί κάποια από τις υποτακτικές μου στο σπίτιτης – πάντα αυτές έρχονται στο δικό μου. Παραβιάζω όλα ταόρια που είχα θέσει στον εαυτό μου. Ανοίγοντας την πόρτα τουαυτοκινήτου και βγαίνοντας έξω, νιώθω άβολα· είναιαπερίσκεπτο και πολύ αλαζονικό από μέρους μου να έρχομαιεδώ. Αλλά, πάλι, έχω έρθει ήδη δύο φορές, αν και μόνο για

192 E. L. JAMES

μερικά λεπτά. Αν τελικά συμφωνήσει, θα πρέπει να διαχειριστώτις προσδοκίες της. Αυτό δεν πρόκειται να ξαναγίνει.

Προτρέχεις, Γκρέυ.Βρίσκεσαι εδώ επειδή πιστεύεις ότι πρόκειται για «όχι».Χτυπάω την πόρτα, και ανοίγει η Κάβανο. Αιφνιδιάζεται όταν

με βλέπει. «Γεια σου, Κρίστιαν! Η Άνα δε μου είπε πως θαερχόσουν». Παραμερίζει για να με αφήσει να μπω. «Είναι στοδωμάτιό της. Θα τη φωνάξω».

«Όχι. Θα ήθελα να της κάνω έκπληξη». Της χαρίζω το πιοειλικρινές και γλυκό ύφος μου και αντιδρά ανοιγοκλείνονταςμερικές φορές τα μάτια της. Όπα. Εύκολο ήταν αυτό. Ποιος νατο ’λεγε. Πολύ ικανοποιητικό. «Πού είναι το δωμάτιό της;»

«Εκεί κάτω, η πρώτη πόρτα». Δείχνει μια πόρτα που οδηγείέξω από το άδειο καθιστικό.

«Ευχαριστώ».Αφήνοντας το σακάκι μου και το παγωμένο κρασί σε κάποιο

από τα κιβώτια συσκευασίας, ανοίγω την πόρτα και βρίσκω ένανμικρό διάδρομο που οδηγεί σε δύο δωμάτια. Υποθέτω πως τοένα είναι το μπάνιο, οπότε χτυπάω την άλλη πόρτα. Έπειτα απόμια στιγμή την ανοίγω, και να η Άνα καθισμένη σ’ ένα γραφειάκι,να διαβάζει κάτι που μοιάζει με το συμβόλαιο. Φοράει ταακουστικά ψείρες και χτυπάει τα δάχτυλά της στον ρυθμό τηςμουσικής, που δεν ακούγεται. Στέκομαι για λίγο εκείπαρακολουθώντας την. Το πρόσωπό της είναι ζαρωμένο από τηναυτοσυγκέντρωση· τα μαλλιά της είναι πλεγμένα σε κοτσίδες καιφοράει φόρμα. Μπορεί να πήγε για τρέξιμο σήμερα τοαπόγευμα… Μπορεί να υποφέρει κι αυτή από υπερβολικήενέργεια. Η σκέψη είναι ευχάριστη. Το δωμάτιό της είναι μικρό,καθαρό και κοριτσίστικο: όλο άσπρα, κρεμ και γαλάζια χρώματακαι λουσμένο στην απαλή λάμψη της λάμπας επάνω στοκομοδίνο της. Είναι επίσης κάπως άδειο, αλλά το μάτι μου πιάνειένα κλειστό κιβώτιο συσκευασίας που γράφει «Δωμάτιο τηςΆνα». Τουλάχιστον έχει διπλό κρεβάτι – με ένα άσπρο πλαίσιοαπό σφυρήλατο σίδερο. Ναι. Υπάρχουν πιθανότητες.

Η Άνα ξαφνικά τινάζεται, αιφνιδιασμένη από την παρουσίαμου.

ΓΚΡΕΫ 193

Ναι. Βρίσκομαι εδώ εξαιτίας του e-mail σου.Τραβάει τα ακουστικά από τα αυτιά της, και ο ήχος

μεταλλικής μουσικής γεμίζει τη σιωπή ανάμεσά μας.«Καλησπέρα, Αναστάζια».Με κοιτάζει εμβρόντητη, ενώ τα μάτια της γουρλώνουν.«Θεώρησα πως το τελευταίο σου μήνυμα δικαιολογούσε

αυτοπρόσωπη απάντηση».Προσπαθώ να κρατήσω τη φωνή μου ουδέτερη. Το στόμα της

ανοίγει και κλείνει, αλλά παραμένει βουβή.Η δεσποινίς Στιλ έχει μείνει άφωνη. Μου αρέσει αυτό.

«Μπορώ να κάτσω;»Γνέφει καταφατικά, εξακολουθώντας να με κοιτάζει σαν να

μην το πιστεύει έτσι όπως κάθομαι στο κρεβάτι της.«Αναρωτιόμουν πώς θα ήταν το δωμάτιό σου…» λέω για να

σπάσω τον πάγο, αν και η κουβεντούλα δεν είναι η ειδικότητάμου. Σαρώνει το δωμάτιό της με το βλέμμα της σαν να το βλέπειπρώτη φορά. «Είναι πολύ γαλήνια και ήρεμα εδώ μέσα»προσθέτω, αν και μόνο γαλήνιος και ήρεμος δε νιώθω αυτήν τηστιγμή. Θέλω να μάθω γιατί είπε όχι στην πρότασή μου χωρίςκαμία απολύτως συζήτηση.

«Πώς…;» ψιθυρίζει, αλλά σταματάει, με τον ήρεμο τόνο τηςνα προδίδει πως δυσκολεύεται να το πιστέψει.

«Μένω ακόμα στο Χίθμαν». Το ξέρει αυτό.«Θες κάτι να πιεις;» τσιρίζει.«Όχι, ευχαριστώ, Αναστάζια». Ωραία. Ξαναβρήκε τους

τρόπους της. Θέλω, όμως, να συνεχίσω με το θέμα που μεαπασχολεί: το ανησυχητικό της e-mail. «Ώστε χάρηκες για τηνωραία γνωριμία;» Δίνω έμφαση στη λέξη που με προσβάλλει πιοπολύ στην πρόταση.

Ωραία; Αλήθεια;Εξετάζει τα χέρια της, που τα έχει ακουμπισμένα στα πόδια

της, ενώ τα δάχτυλά της χτυπούν νευρικά πάνω στους μηρούςτης. «Νόμιζα πως θα απαντούσες με ηλεκτρονικό μήνυμα…»λέει με σιγανή φωνή.

«Επίτηδες δαγκώνεις το κάτω χείλος σου;» ρωτάω, και ηφωνή μου είναι πιο αυστηρή απ’ όσο σκόπευα.

194 E. L. JAMES

«Δεν το κατάλαβα πως το δάγκωνα…» απαντάειτραυλίζοντας, ωχρή.

Κοιταζόμαστε.Και ο αέρας ανάμεσά μας σχεδόν πετάει σπίθες.Γαμώτο…Δεν το νιώθεις αυτό, Άνα; Αυτή την ένταση. Αυτή την έλξη.

Η ανάσα μου γίνεται ρηχή καθώς παρακολουθώ τις κόρες της ναδιαστέλλονται. Αργά, προμελετημένα, απλώνω το χέρι σταμαλλιά της και τραβάω μαλακά το λαστιχάκι, ελευθερώνονταςένα από τα κοτσιδάκια της. Με παρακολουθεί γοητευμένη, ενώτο βλέμμα της δεν αφήνει το δικό μου. Λύνω το δεύτεροκοτσιδάκι της.

«Ώστε αποφάσισες να γυμναστείς λιγάκι;» Τα δάχτυλά μουακολουθούν το απαλό περίγραμμα του αυτιού της. Τραβάω καισφίγγω πολύ προσεκτικά το αφράτο δέρμα του λοβού της. Δεφοράει σκουλαρίκια, αν κι έχει τρυπημένα αυτιά. Αναρωτιέμαιπώς θα φαινόταν εκεί ένα αστραφτερό διαμάντι. Τη ρωτάω γιατίπήγε να γυμναστεί, κρατώντας τη φωνή μου σιγανή.

Η ανάσα της επιταχύνεται. «Χρειαζόμουν χρόνο για νασκεφτώ…» απαντάει.

«Τι να σκεφτείς, Αναστάζια;»«Εσένα...»«Και αποφάσισες ότι χάρηκες για την ωραία γνωριμία;

Εννοείς γνωριμία με τη βιβλική έννοια;»Τα μάγουλά της κοκκινίζουν. «Δεν ήξερα πως είσαι

εξοικειωμένος με τη Βίβλο...»«Πήγαινα στο κατηχητικό, Αναστάζια… Έμαθα πολλά εκεί».Κατήχηση. Ενοχή. Και πως ο Θεός με έχει εγκαταλείψει από

καιρό.«Δε θυμάμαι να διάβασα στη Βίβλο κάτι σχετικό με

σφιγκτήρες για τις ρώγες… Ίσως σας τη μάθαιναν από σύγχρονημετάφραση» με τσιγκλάει, με μάτια που αστράφτουν καιπροκαλούν.

Ω, αυτό το έξυπνο στόμα.«Σκέφτηκα να έρθω για να σου θυμίσω πόσο ωραία ήταν η

γνωριμία μαζί μου…» Η πρόκληση είναι φανερή στη φωνή μου

ΓΚΡΕΫ 195

και τώρα ανάμεσά μας. Το στόμα της ανοίγει διάπλατα από τηνέκπληξη, αλλά κατεβάζω το δάχτυλό μου στο πιγούνι της καικαταφέρνω να το κλείσω. «Τι λέτε γι’ αυτό, δεσποινίς Στιλ;»

Ξαφνικά ορμάει πάνω μου.Σκατά…Με κάποιον τρόπο, την αρπάζω από τα μπράτσα πριν

προλάβει να με αγγίξει και στρίβω το σώμα μου έτσι πουπροσγειώνεται πάνω στο κρεβάτι από κάτω μου κι έχω τα χέριατης σηκωμένα πάνω από το κεφάλι της. Γυρίζοντας το πρόσωπότης προς το δικό μου, τη φιλάω δυνατά, ενώ η γλώσσα μου τηνεξερευνά και τη δαμάζει. Το σώμα της ανασηκώνεταιαντιδρώντας ενώ μου ανταποδίδει το φιλί με το ίδιο πάθος.

Ω Άνα… Τι μου κάνεις.Όταν αρχίζει να αναδεύεται ζητώντας περισσότερα,

σταματάω και την κοιτάζω. Ώρα για το σχέδιο Β.«Μου έχεις εμπιστοσύνη;» ρωτάω όταν τα βλέφαρά της

ανοίγουν πεταρίζοντας.Γνέφει με ενθουσιασμό. Από την πίσω τσέπη του

παντελονιού μου βγάζω τη γραβάτα έτσι ώστε να μπορεί να τηδει, μετά κάθομαι καβάλα πάνω της, και πιάνοντας και τους δυοκαρπούς που μου απλώνει, τη δένω σε μια από τις σιδερένιεςακτίνες στο κεφαλάρι της.

Σπαρταράει από κάτω μου ελέγχοντας τα δεσμά της, αλλά ηγραβάτα αντέχει. Δεν πρόκειται να ξεφύγει. «Τώρα είναικαλύτερα…» Χαμογελάω με ανακούφιση, επειδή την έχω εκείόπου θέλω. Τώρα θα τη γδύσω.

Αρπάζοντας το δεξί της πόδι, αρχίζω να λύνω τα πάνιναπαπούτσια της.

«Όχι…» διαμαρτύρεται αμήχανη, προσπαθώντας να τραβήξειτο πόδι της, και ξέρω πως είναι επειδή έτρεχε και δε θέλει να τηςβγάλω τα παπούτσια. Μήπως νομίζει πως ο ιδρώτας θα μεαπωθήσει;

Γλυκιά μου!«Αν χτυπιέσαι, θα σου δέσω και τα πόδια. Αν κάνεις θόρυβο,

Αναστάζια, θα σε φιμώσω… Κάτσε ήσυχη. Κατά πάσαπιθανότητα η Κάθριν είναι απέξω και ακούει…»

196 E. L. JAMES

Σταματάει. Και ξέρω πως το ένστικτό μου είναι σωστό.Ανησυχούσε για τα πόδια της. Πότε θα καταλάβει πως τίποτααπό αυτά τα πράγματα δε με ενοχλεί;

Της βγάζω στα γρήγορα τα παπούτσια, τις κάλτσες και τηφόρμα. Κατόπιν τη μετακινώ έτσι που να είναι ξαπλωμένη επάνωστα σεντόνια της και όχι σ’ εκείνο το λεπτεπίλεπτο, φτιαγμένοστο χέρι πάπλωμα. Θα τα κάνουμε όλα χάλια.

Πάψε να δαγκώνεις αυτό το γαμημένο χείλος.Περνάω το δάχτυλό μου ξυστά από το στόμα της ως

σεξουαλική προειδοποίηση. Σουφρώνει τα χείλη της σαν να μουστέλνει ένα φιλί, κάνοντάς με να χαμογελάσω. Είναι ένα όμορφοαισθησιακό πλάσμα.

Τώρα που είναι εκεί όπου τη θέλω, βγάζω τα παπούτσια καιτις κάλτσες μου, ξεκουμπώνω το πάνω κουμπί του παντελονιούμου και βγάζω το πουκάμισό μου. Δεν παίρνει τα μάτια της απόπάνω μου.

«Νομίζω πως είδες πολλά…» Θέλω να την αφήσω ναμαντεύει, χωρίς να ξέρει τι έρχεται στη συνέχεια. Θα είναι μιααισθησιακή γιορτή. Δεν της έχω ξαναδέσει τα μάτια, επομένωςαυτό θα θεωρηθεί μέρος της εκπαίδευσής της. Αλλά αυτό θασυμβεί αν πει ναι…

Κάθομαι πάλι καβάλα επάνω της, τραβάω το μπλουζάκι τηςαπό την άκρη και το τυλίγω προς τα πάνω. Αντί, όμως, να της τοβγάλω, το αφήνω τυλιγμένο στα μάτια της: έναςαποτελεσματικός επίδεσμος που της σκεπάζει τα μάτια.

Είναι φανταστική έτσι ξαπλωμένη και δεμένη. «Μμμ… Τοπράγμα γίνεται όλο και καλύτερο. Πάω να φέρω ένα ποτό…»ψιθυρίζω και τη φιλάω. Την ώρα που κατεβαίνω από το κρεβάτι,αφήνει μια άναρθρη κραυγή. Βγαίνοντας από το δωμάτιό της,αφήνω την πόρτα μισάνοιχτη και μπαίνω στο καθιστικό για ναπάρω το μπουκάλι με το κρασί.

Η Κάβανο σηκώνει το βλέμμα της από τον καναπέ όπουκάθεται και διαβάζει και τα φρύδια της υψώνονται από έκπληξη.Μη μου πεις ότι δεν έχεις ξαναδεί άντρα χωρίς πουκάμισο,Κάβανο, επειδή δε θα σε πιστέψω.

«Κέιτ, πού θα βρω ποτήρια, πάγο κι ένα ανοιχτήρι;» ρωτάω,

ΓΚΡΕΫ 197

αγνοώντας το σκανδαλισμένο ύφος της.«Εεε… Στην κουζίνα. Θα σ’ τα φέρω. Πού είναι η Άνα;»Α, λίγο ενδιαφέρον για τη φίλη της. Ωραία.«Είναι κάπως απασχολημένη αυτήν τη στιγμή, αλλά θέλει

κάτι να πιει» απαντάω και αρπάζω το μπουκάλι με το chardon-nay.

«Α, μάλιστα…» λέει η Κάβανο και την ακολουθώ στηνκουζίνα, όπου μου δείχνει μερικά ποτήρια επάνω στον πάγκο.Όλα τα ποτήρια είναι έξω, και υποθέτω πως είναι έτοιμα νααμπαλαριστούν για τη μετακόμισή τους. Μου δίνει έναανοιχτήρι, βγάζει από το ψυγείο μια παγοθήκη και σπάει ταπαγάκια.

«Δεν έχουμε αμπαλάρει ακόμα τα πράγματα εδώ πέρα.Ξέρεις, ο Έλλιοτ μας βοηθάει στη μετακόμιση…» Ο τόνος τηςείναι επικριτικός.

«Μπα;» Ακούγομαι αδιάφορος καθώς ανοίγω το κρασί.«Απλώς βάλε τον πάγο στα ποτήρια». Δείχνω με το πιγούνι μουδύο ποτήρια. «Είναι chardonnay. Θα γίνει πιο υποφερτό με τονπάγο».

«Σε είχα για τύπο που του αρέσει το κόκκινο κρασί…»συνεχίζει όταν βάζω το κρασί στα ποτήρια. «Θα έρθεις ναβοηθήσεις την Άνα στη μετακόμιση;» Τα μάτια της αστράφτουν.Με προκαλεί.

Κλείσε το στόμα της, Γκρέυ.«Όχι. Δεν μπορώ». Η φωνή μου είναι κοφτή, επειδή μου τη

δίνει που προσπαθεί να με κάνει να νιώσω ένοχος. Τα χείλη τηςσφίγγονται, και κάνω μεταβολή για να βγω από την κουζίνα,αλλά όχι προτού πιάσω το αποδοκιμαστικό βλέμμα στο πρόσωπότης.

Άντε γαμήσου, Κάβανο.Δεν υπάρχει περίπτωση να βοηθήσω. Η Άνα κι εγώ δεν

έχουμε τέτοιου είδους σχέση. Άλλωστε δεν μπορώ να διαθέσωχρόνο.

Επιστρέφω στο δωμάτιο της Άνα και κλείνω πίσω μου τηνπόρτα, αφήνοντας απέξω την Κάβανο και την περιφρόνησή της.Με ηρεμεί αμέσως η θέα της μαγευτικής Άνα Στιλ, ξέπνοης και

198 E. L. JAMES

σε κατάσταση αναμονής, επάνω στο κρεβάτι της. Αφήνοντας τοκρασί στο κομοδίνο της, βγάζω τη συσκευασία τουπροφυλακτικού από το παντελόνι μου και την αφήνω δίπλα στοκρασί, ύστερα αφήνω το παντελόνι και το εσώρουχό μου ναπέσουν στο πάτωμα, ελευθερώνοντας τη στύση μου.

Πίνω μια γουλιά κρασί –περιέργως, δεν είναι κακό– καικοιτάζω την Άνα. Δεν έχει πει λέξη. Το πρόσωπό της είναιστραμμένο προς το μέρος μου, τα χείλη της μισάνοιχτα απόπροσμονή. Παίρνοντας το ποτήρι, κάθομαι πάλι καβάλα επάνωτης. «Διψάς, Αναστάζια;»

«Ναι…» ψιθυρίζει.Πίνοντας μια γουλιά κρασί, σκύβω και τη φιλάω, χύνοντας το

κρασί μέσα στο στόμα της. Το πίνει με τη γλώσσα, και βαθιάμέσα στον λαιμό της ακούω ένα αμυδρό μουρμουρητόεπιδοκιμασίας.

«Κι άλλο;» ρωτάω.Γνέφει καταφατικά χαμογελώντας, και σπεύδω να την

ικανοποιήσω.«Ας μην το παρακάνουμε· ξέρουμε πως η αντοχή σου στο

αλκοόλ είναι περιορισμένη, Αναστάζια...» την πειράζω, και ταχείλη της ανοίγουν σ’ ένα πλατύ χαμόγελο. Σκύβοντας, τηναφήνω να πιει άλλη μία γουλιά από το στόμα μου και σπαρταράειαπό κάτω μου. «Είναι ωραίο αυτό;» ρωτάω και ξαπλώνω δίπλατης.

Μένει ακίνητη, εντελώς σοβαρή τώρα, αλλά τα χείλη τηςμισανοίγουν καθώς παίρνει μια απότομη ανάσα.

Πίνω άλλη μία μεγάλη γουλιά κρασί, αυτήν τη φορά με δύοπαγάκια. Όταν τη φιλάω, σπρώχνω ένα κομματάκι πάγουανάμεσα στα χείλη της και μετά αφήνω ένα μονοπάτι απόπαγωμένα φιλιά κατηφορίζοντας στο ευωδιαστό δέρμα της απότον λαιμό έως τον αφαλό της. Εκεί αφήνω το άλλο κομμάτιπάγου και λίγο κρασί.

Εισπνέει απότομα.«Τώρα πρέπει να μείνεις ακίνητη. Αναστάζια, αν κουνηθείς,

θα χυθεί κρασί στο κρεβάτι…» Η φωνή μου είναι σιγανή και τηφιλάω ξανά ακριβώς πάνω από τον αφαλό της. Οι γοφοί της

ΓΚΡΕΫ 199

κινούνται. «Α, όχι… Αν χύσετε το κρασί, θα σας τιμωρήσω,δεσποινίς Στιλ».

Αντιδρά βογκώντας και τραβάει τη γραβάτα.Όλα τα καλά τελειώνουν, Άνα…Ελευθερώνω ένα ένα τα στήθη της από το σουτιέν της, έτσι

που να τα στηρίζουν τα συρματάκια από κάτω· τα στήθη τηςείναι αυθάδικα και ευάλωτα, όπως ακριβώς μου αρέσουν. Ταπιλατεύω και τα δυο αργά με τα χείλη μου.

«Πόσο ωραίο είναι αυτό;» ψιθυρίζω και φυσάω απαλά τη μιαρώγα. Το στόμα της χαλαρώνει, σχηματίζοντας ένα σιωπηλό«Αχ». Παίρνοντας στο στόμα μου άλλο ένα κομματάκι πάγου,ακολουθώ αργά τη διαδρομή από το στέρνο της προς τη ρώγα,διαγράφοντας δύο φορές κύκλο με το παγάκι. Βογκάει από κάτωμου. Μεταφέροντας το παγάκι στα δάχτυλά μου, συνεχίζω ναβασανίζω κάθε ρώγα με κρύα χείλη και με το υπόλοιπο παγάκιπου λιώνει στα δάχτυλά μου.

Κλαψουρίζοντας και λαχανιάζοντας από κάτω μου,τσιτώνεται, αλλά καταφέρνει να μείνει ακίνητη. «Αν χύσεις τοκρασί, δε θα σ’ αφήσω να τελειώσεις…» την προειδοποιώ.

«Αχ, σε παρακαλώ… Κρίστιαν. Κύριε… Σε παρακαλώ…»εκλιπαρεί.

Α, υπέροχη αίσθηση το να την ακούω να χρησιμοποιεί αυτά ταλόγια.

Υπάρχει ελπίδα.Δεν είναι «όχι» αυτό.Κατεβάζω τα δάχτυλά μου ξυστά πάνω από το σώμα της προς

το σλιπάκι της, διεγείροντας το απαλό δέρμα της. Ξαφνικά ηλεκάνη της κυρτώνεται, χύνοντας το κρασί και το λιωμένο πιαπαγάκι από τον αφαλό της. Κινούμαι γρήγορα για να το μαζέψωμε τη γλώσσα μου, φιλώντας και ρουφώντας το από το σώματης.

«Αχ, Αναστάζια, κουνήθηκες… Τι θα σου κάνω τώρα;»Γλιστράω τα δάχτυλά μου μέσα στο σλιπάκι της, περνώντας ταπάνω από την κλειτορίδα της.

«Α…» κλαψουρίζει.«Αχ, μωρό μου…» ψιθυρίζω με δέος. Είναι υγρή. Πολύ υγρή.

200 E. L. JAMES

Βλέπεις; Βλέπεις πόσο ωραίο είναι αυτό;«Έτοιμη για μένα τόσο γρήγορα…» μουρμουρίζω και

σπρώχνω αργά τα δάχτυλά μου μέσα και έξω της, αποσπώνταςένα μακρόσυρτο γλυκό βογκητό. Η λεκάνη της αρχίζει νασηκώνεται για να συναντήσει τα δάχτυλά μου.

Ω, το θέλει.«Είσαι άπληστο κορίτσι…» Η φωνή μου είναι ακόμα σιγανή

και ακολουθεί τον ρυθμό που καθορίζω καθώς αρχίζω ναδιαγράφω κύκλους γύρω από την κλειτορίδα της με τοναντίχειρά μου, διεγείροντας και βασανίζοντάς την.

Αφήνει μια φωνή, ενώ το σώμα της τινάζεται από κάτω μου.Θέλω να δω την έκφρασή της, και απλώνοντας το άλλο μουχέρι, της τραβάω το μπλουζάκι από το κεφάλι. Ανοίγει τα μάτια,ανοιγοκλείνοντάς τα στο απαλό φως.

«Θέλω να σ’ αγγίξω…» λέει, και η φωνή της είναι βραχνή καιγεμάτη λαχτάρα.

«Το ξέρω…» ψιθυρίζω πάνω στα χείλη της και τη φιλάω,κρατώντας ταυτόχρονα τον ανελέητο ρυθμό με τα δάχτυλα καιτον αντίχειρά μου. Έχει γεύση από κρασί και λαχτάρα και Άνα.Και μου ανταποδίδει το φιλί με μια πείνα που δεν έχωξανανιώσει από κείνην. Πιάνω την κορυφή του κεφαλιού τηςκρατώντας την ακίνητη και συνεχίζω να τη φιλάω και να τηγαμάω με τα δάχτυλα. Όταν τα πόδια της αρχίζουν νατεντώνονται, επιβραδύνω τον ρυθμό του χεριού μου.

Α, όχι, μωρό μου. Δε θα τελειώσεις ακόμα.Το κάνω αυτό άλλες τρεις φορές ενώ φιλάω το ζεστό γλυκό

στόμα της. Την πέμπτη φορά ακινητοποιώ τα δάχτυλά μου μέσατης και μουρμουρίζω σιγανά και αργά στο αυτί της: «Αυτή είναιη τιμωρία σου. Τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά… Είναιωραίο;»

«Σε παρακαλώ…» κλαψουρίζει.Θεέ μου, μου αρέσει να την ακούω να παρακαλάει.«Πώς να σε γαμήσω, Αναστάζια;»Τα δάχτυλά μου ξεκινούν πάλι, το σώμα της αρχίζει να

τρεμουλιάζει, και επιβραδύνω πάλι τον ρυθμό μου.«Σε παρακαλώ…» ψελλίζει ξανά, τόσο σιγανά, που μόλις την

ΓΚΡΕΫ 201

ακούω.«Τι θες, Αναστάζια;»«Εσένα… Τώρα…» εκλιπαρεί.«Να σε πηδήξω έτσι, έτσι ή έτσι; Υπάρχουν ατέλειωτες

επιλογές…» λέω. Τραβώντας το χέρι μου, αρπάζω τοπροφυλακτικό από το κομοδίνο και γονατίζω ανάμεσα στα πόδιατης. Κρατώντας τα μάτια μου στα δικά της, της βγάζω το σλιπάκικαι το πετάω στο πάτωμα. Τα μάτια της είναι σκοτεινά, γεμάταυποσχέσεις και λαχτάρα. Ανοίγουν διάπλατα καθώς φοράω τοπροφυλακτικό.

«Πόσο ωραίο είναι αυτό;» ρωτάω τυλίγοντας τη γροθιά μουγύρω από το όργανό μου.

«Ένα αστείο ήταν…» τραυλίζει.Αστείο;Δόξα. Τω. Θεώ.«Αστείο;» ρωτάω, ενώ η γροθιά μου ανεβοκατεβαίνει στο

καυλί μου.«Ναι. Σε παρακαλώ, Κρίστιαν…» ικετεύει.«Γελάς τώρα;»«Όχι…» Η φωνή της μόλις που ακούγεται, αλλά το ελαφρό

τρεμούλιασμα του κεφαλιού της μου λέει όσα θέλω να ξέρω.Παρακολουθώντας την ανάγκη της για μένα, θα μπορούσα να

εκραγώ μέσα στο χέρι μου απλώς κοιτάζοντάς την. Αρπάζοντάςτην, τη γυρίζω μπρούμυτα, κρατώντας τον όμορφο όμορφο κώλοτης στον αέρα. Είναι μεγάλος πειρασμός. Τη χτυπάω με τηνπαλάμη μου δυνατά και ύστερα βυθίζομαι μέσα της.

Ω, γαμώτο... Είναι τόσο έτοιμη.Σφίγγεται γύρω μου και αφήνει μια κραυγή καθώς τελειώνει.Γαμώτο… Παραήταν γρήγορο.Κρατώντας τους γοφούς της ακίνητους, τη γαμάω άγρια

καβάλα την ώρα του οργασμού της. Σφίγγοντας τα δόντια μου,τη σφυροκοπάω πάλι και πάλι καθώς αρχίζει να πλησιάζει ξανάπρος την κορύφωση.

Έλα, Άνα. Ξανά, την παρακινώ μέσα μου, συνεχίζοντας τοσφυροκόπημα.

Βογκάει και κλαψουρίζει από κάτω μου, ενώ ένα στρώμα

202 E. L. JAMES

ιδρώτα εμφανίζεται στην πλάτη της.Τα πόδια της αρχίζουν να τρέμουν.Κοντεύει.«Έλα, Αναστάζια, άλλη μία φορά…» μουγκρίζω, και σαν από

θαύμα ο οργασμός της διαπερνά το σώμα της και το δικό μου.Ευτυχώς. Βουβά, τελειώνω και χύνομαι μέσα της.

Χριστέ και Κύριε. Καταρρέω πάνω της. Ήταν εξουθενωτικό.«Πόσο ωραίο ήταν αυτό;» λέω σφυριχτά στο αυτί της ενώ

παίρνω ανάσα.Καθώς είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, λαχανιασμένη,

τραβιέμαι έξω της και βγάζω το ταλαιπωρημένο προφυλακτικό.Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ντύνομαι στα γρήγορα. Όταντελειώνω, λύνω τη γραβάτα μου ελευθερώνοντάς τη.Γυρίζοντας ανάσκελα, τεντώνει τα χέρια και τα δάχτυλά της καιτακτοποιεί το σουτιέν της. Τη σκεπάζω με το πάπλωμα καιξαπλώνω δίπλα της, ακουμπισμένος στον ώμο μου.

«Πολύ ωραίο ήταν αυτό…» λέει με ένα σκανταλιάρικοχαμόγελο.

«Πάλι αυτή η λέξη…» Της χαμογελάω αχνά.«Δε σ’ αρέσει αυτή η λέξη;»«Όχι. Δεν τη γουστάρω καθόλου».«Ω – δεν ξέρω… Φαίνεται να έχει πολύ ευεργετική επίδραση

πάνω σου».«Είμαι ευεργετική επίδραση, ε; Θα μπορούσατε να πληγώσετε

περισσότερο το εγώ μου, δεσποινίς Στιλ;»«Δε νομίζω πως το εγώ σου έχει πρόβλημα…» Το

κατσούφιασμά της είναι φευγαλέο.«Νομίζεις;»Ο δόκτωρ Φλυν θα είχε πολλά να πει επ’ αυτού.«Γιατί δε σ’ αρέσει να σ’ αγγίζουν;» ρωτάει, και η φωνή της

είναι γλυκιά και απαλή.«Απλώς δε μ’ αρέσει». Τη φιλάω στο μέτωπο, για να της

αποσπάσω την προσοχή από αυτού του είδους τις ερωτήσεις.«Λοιπόν, εκείνο το μήνυμα ήταν η ιδέα που έχεις για τα αστεία;»

Μου ρίχνει μια ντροπαλή ματιά και υψώνει απολογητικά τουςώμους.

ΓΚΡΕΫ 203

«Κατάλαβα. Δηλαδή σκέφτεσαι ακόμα την πρότασή μου;»«Την ανήθικη πρότασή σου… Ναι, τη σκέφτομαι».Γαμώτο, επιτέλους!Η συμφωνία μας είναι ακόμα στο τραπέζι. Η ανακούφισή μου

είναι χειροπιαστή· σχεδόν μπορώ να τη γευτώ.«Αλλά έχω κάποια θέματα…» προσθέτει.«Θα απογοητευόμουν αν δεν είχες…»«Θα σ’ τα έστελνα με ηλεκτρονικό μήνυμα, μα κατά κάποιον

τρόπο με διέκοψες».«Διακεκομμένη συνουσία».«Ορίστε. Το ήξερα πως υπάρχει χιούμορ κάπου εκεί μέσα…»

Η λάμψη στα μάτια της χορεύει εύθυμα.«Μόνο κάποια πράγματα είναι αστεία, Αναστάζια. Νόμισα

πως έλεγες όχι – καμία απολύτως συζήτηση…»«Δεν ξέρω ακόμα. Δεν αποφάσισα. Θα μου βάλεις κολάρο;»Η ερώτηση με αιφνιδιάζει. «Έκανες την έρευνά σου. Δεν

ξέρω, Αναστάζια… Δεν έχω βάλει κολάρο σε κα-μία».«Εσένα σου φόρεσαν κολάρο;» ρωτάει.«Ναι».«Η κυρία Ρόμπινσον;»«Η κυρία Ρόμπινσον;» Γελάω δυνατά. Η Αν Μπάνκροφτ

στον Πρωτάρη. «Θα της πω ότι το είπες· θα της αρέσει πολύ!»«Της μιλάς ακόμα τακτικά;» Η φωνή της είναι στριγκιά από

το σοκ και την αγανάκτηση.«Ναι». Γιατί είναι τόσο σημαντικό;«Κατάλαβα». Τώρα η φωνή της είναι κοφτή. Έχει θυμώσει;

Γιατί; Δεν καταλαβαίνω. «Δηλαδή εσύ έχεις κάποιον με τονοποίο μπορείς να συζητήσεις τον εναλλακτικό τρόπο ζωής σου.Εμένα, όμως, δε μου επιτρέπεται». Ο τόνος της είναι οξύς, αλλάμου τη βγαίνει ξανά στις βλακείες που λέω.

«Δε νομίζω πως το σκέφτηκα ποτέ έτσι. Η κυρία Ρόμπινσοναποτελούσε κομμάτι αυτού του τρόπου ζωής. Σου είπα, τώραείναι καλή φίλη. Αν θες, μπορώ να σου γνωρίσω μια από τιςπαλιές υποτακτικές μου. Μπορείς να μιλήσεις μαζί της».

«Αυτή είναι η δική σου ιδέα για τα αστεία;»«Όχι, Αναστάζια…» Έχω εκπλαγεί από τη σφοδρότητά της

204 E. L. JAMES

και κουνάω το κεφάλι μου για να ενισχύσω την άρνησή μου.Είναι απόλυτα φυσιολογικό να ρωτάει μια υποτακτική τιςπροηγούμενες ώστε να δει αν ο νέος της Κυρίαρχος ξέρει τικάνει.

«Όχι. Θα βρω άκρη μόνη μου, ευχαριστώ πολύ!» επιμένει καιαπλώνει το χέρι να πιάσει το πάπλωμά της, τραβώντας το έως τοπιγούνι της.

«Αναστάζια, εγώ… Δεν ήθελα να σε προσβάλω».«Δεν προσβλήθηκα. Σοκαρίστηκα».«Σοκαρίστηκες;»«Δε θέλω να μιλήσω σε κάποια από τις πρώην φιλενάδες σου,

σκλάβες σου, υποτακτικές σου, όπως κι αν τις λες».Ω...«Αναστάζια Στιλ, ζηλεύεις;» Ακούγομαι μπερδεμένος…

επειδή είμαι. Γίνεται κατακόκκινη, και ξέρω πως βρήκα τη ρίζατου προβλήματός της. Πώς διάολο μπορεί να ζηλεύει;

Γλυκιά μου, είχα ζωή και πριν από σένα.Πολύ δραστήρια ζωή.«Θα μείνεις;» πετάει.Ορίστε; Όχι βέβαια. «Έχω ένα πρόγευμα εργασίας αύριο στο

Χίθμαν. Άλλωστε σ’ το είπα. Δεν κοιμάμαι με φιλενάδες,σκλάβες, υποτακτικές ή με οποιαδήποτε. Η Παρασκευή και τοΣάββατο ήταν εξαιρέσεις. Δεν πρόκειται να ξανασυμβεί».

Σφίγγει τα χείλη της με πεισματάρικο ύφος. «Λοιπόν, τώραείμαι κουρασμένη».

«Με πετάς έξω;»Δε θα εξελίσσονταν έτσι τα πράγματα, υποτίθεται.«Ναι».Τι διάολο;Αφοπλισμένος ξανά από τη δεσποινίδα Στιλ. «Να κι άλλο ένα

πράγμα που συμβαίνει πρώτη φορά…» μουρμουρίζω.Με πετάει έξω. Δεν μπορώ να το πιστέψω.«Λοιπόν, υπάρχει τίποτα που θες να συζητήσεις τώρα; Για το

συμβόλαιο;»«Όχι!» γρυλίζει. Η οξυθυμία της είναι εκνευριστική, κι αν

ήταν πραγματικά δική μου, δε θα γινόταν ανεκτή.

ΓΚΡΕΫ 205

«Θεέ μου, θα ήθελα να σου δώσω ένα γερό χέρι ξύλο. Θαένιωθες πολύ καλύτερα. Το ίδιο κι εγώ» της λέω.

«Δεν μπορείς να λες τέτοια πράγματα… Δεν υπέγραψα ακόματίποτα». Τα μάτια της αστράφτουν ανυπάκουα.

Ω μωρό μου, μπορώ να το λέω. Απλώς δεν μπορώ να τοκάνω. Όχι ώσπου να με αφήσεις. «Μπορεί κανείς ναονειρεύεται, Αναστάζια… Την Τετάρτη;» Εξακολουθώ να τοθέλω. Το γιατί δεν το ξέρω πάντως· είναι τόσο δύσκολη. Τηςδίνω ένα σύντομο φιλί.

«Την Τετάρτη» συμφωνεί, και αισθάνομαι πάλι ανακούφιση.«Θα σε ξεπροβοδίσω…» προσθέτει, με πιο μαλακό τόνο. «Ανμου δώσεις ένα λεπτό». Με σπρώχνει έξω από το κρεβάτι καιφοράει το μπλουζάκι της. «Σε παρακαλώ, δώσ’ μου τη φόρμαμου» με προστάζει δείχνοντάς την.

Όπα. Η δεσποινίς Στιλ μπορεί να γίνει αυταρχικό κοριτσάκι.«Μάλιστα, κυρία μου...» αποκρίνομαι σαρκαστικά, ξέροντας

ότι δε θα πιάσει το υπονοούμενο, αλλά εκείνη στενεύει τα μάτιατης. Ξέρει πως την κοροϊδεύω, αλλά δε λέει τίποτα και φοράειτο σλιπάκι της.

Νιώθοντας κάπως σαστισμένος από την προοπτική να μεπετάξει έξω στον δρόμο, την ακολουθώ μέσα από το καθιστικόέως την εξώπορτα.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που συνέβη αυτό;Ποτέ.Ανοίγει την πόρτα, αλλά έχει καρφωμένα τα μάτια στα χέρια

της.Τι γίνεται εδώ πέρα;«Είσαι καλά;» ρωτάω και περνάω απαλά τον αντίχειρά μου

πάνω από το κάτω χείλος της. Μπορεί να μη θέλει να φύγω – ήμήπως δε βλέπει την ώρα να φύγω;

«Ναι…» απαντάει και ο τόνος της είναι ήπιος καιυποταγμένος. Δεν είμαι σίγουρος αν την πιστεύω.

«Την Τετάρτη» της θυμίζω. Τότε θα τη δω. Σκύβω να τηφιλήσω και κλείνει τα μάτια της. Και δε θέλω να φύγω. Όχι μετην αβεβαιότητα γι’ αυτή στο μυαλό μου. Κρατάω το χέρι τηςκαι βαθαίνω το φιλί. Ανταποκρίνεται, παραδίδοντάς μου το

206 E. L. JAMES

στόμα της.Ω μωρό μου, μη με παρατήσεις. Κάνε μια δοκιμή.Με αρπάζει από τα μπράτσα ανταποδίδοντας το φιλί, και δε

θέλω να σταματήσω. Είναι μεθυστική, και το σκοτάδι μένεισιωπηλό, καθησυχασμένο από τη νεαρή γυναίκα μπροστά μου.Τραβιέμαι απρόθυμα και ακουμπάω το μέτωπό μου στο δικό της.

Της έχει κοπεί η ανάσα, όπως και μένα. «Αναστάζια, τι μουκάνεις;»

«Θα μπορούσα να σου πω το ίδιο πράγμα…» ψελλίζει.Ξέρω πως πρέπει να φύγω. Μου προκαλεί ταραχή και δεν

ξέρω γιατί. Τη φιλάω στο μέτωπο και κατηφορίζω το δρομάκιπρος το R8. Στέκεται και με παρακολουθεί από το κατώφλι. Δενέχει μπει μέσα. Χαμογελάω, ευχαριστημένος που με κοιτάζειακόμα καθώς μπαίνω στο αυτοκίνητο.

Όταν γυρίζω να κοιτάξω, έχει εξαφανιστεί.Σκατά! Τι έγινε μόλις τώρα; Δε θα μου κουνήσει το χέρι

αποχαιρετώντας με;Βάζω μπρος το αυτοκίνητο και ξεκινάω για να γυρίσω στο

Πόρτλαντ, αναλύοντας όσα συνέβησαν μεταξύ μας.Μου έστειλε ηλεκτρονικό μήνυμα.Πήγα να τη βρω.Πηδηχτήκαμε.Με πέταξε έξω ενώ δεν ήμουν έτοιμος να φύγω.Πρώτη φορά –εντάξει, ίσως όχι πρώτη φορά– νιώθω πως με

χρησιμοποίησαν για σεξ. Το συναίσθημα είναι ενοχλητικό καιμου θυμίζει την εποχή που ήμουν με την Ελένα.

Διάολε! Η δεσποινίς Στιλ εξουσιάζει από κάτω και ούτε πουτο ξέρει. Και σαν βλάκας που είμαι, την αφήνω.

Πρέπει να το αντιστρέψω αυτό. Αυτή η τεχνική πειθούς με τομαλακό μού ζαλίζει το μυαλό.

Τη θέλω, όμως. Χρειάζομαι την υπογραφή της.Μήπως είναι απλώς το κυνήγι; Μήπως αυτό είναι που με

διεγείρει; Ή μήπως είναι η ίδια;Γαμώτο, δεν ξέρω. Ελπίζω, όμως, να καταλάβω περισσότερα

την Τετάρτη. Και για να πούμε και τα θετικά, αυτός ήταν έναςκαι γαμώ τους ωραίους τρόπους να περάσω το βράδυ μου.

ΓΚΡΕΫ 207

Χαμογελάω αχνά στον καθρέφτη και μπαίνω στο γκαράζ τουξενοδοχείου.

Όταν βρίσκομαι πάλι στο δωμάτιό μου, κάθομαι στο λάπτοπμου.

Επικεντρώσου σ’ αυτό που θέλεις, στο πού θέλεις να βρεθείς.Με αυτό δε μου σπάει συνεχώς τα νεύρα ο Φλυν; Αυτές δενείναι οι επικεντρωμένες στη λύση αηδίες του;

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΑπόψεΗμερομηνία: 23 Μαΐου 2011, 23:16Προς: Αναστάζια ΣτιλΔεσποινίς Στιλ,Περιμένω με ανυπομονησία τις παρατηρήσεις σας για τοσυμβόλαιο. Έως τότε όνειρα γλυκά, μωρό μου.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Και θέλω να προσθέσω: Ευχαριστώ για άλλο ένα

διασκεδαστικό βράδυ… Μου φαίνεται, όμως, πως είναι κάπωςυπερβολικό. Παραμερίζοντας το λάπτοπ μου, επειδή η Άναμάλλον θα κοιμάται, παίρνω την έκθεση για το Ντιτρόιτ καισυνεχίζω το διάβασμα.

208 E. L. JAMES

[ΤΡΙΤΗ 24 ΜΑΪΟΥ 2011]

Η ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΕΓΚΤΑΣΤΑΣΗΣ του εργοστασίου ηλεκτρονικών στοΝτιτρόιτ είναι καταθλιπτική. Σιχαίνομαι το Ντιτρόιτ· δεν έχωπαρά κακές αναμνήσεις από αυτό. Αναμνήσεις που βάζω ταδυνατά μου να ξεχάσω. Έρχονται στην επιφάνεια, κυρίως τηνύχτα, για να μου θυμίσουν τι είμαι και από πού έρχομαι.

Το Μίσιγκαν, όμως, προσφέρει εξαιρετικά φορολογικάκίνητρα. Είναι δύσκολο να αγνοήσω αυτό που προτείνουν σ’αυτή την έκθεση. Την πετάω στο τραπέζι της τραπεζαρίας καιπίνω μια γουλιά από το Sancerre μου. Σκατά… Είναι ζεστό. Είναιαργά. Πρέπει να κοιμηθώ. Την ώρα που σηκώνομαι καιτεντώνομαι, ακούγεται ο ήχος ειδοποίησης από τον υπολογιστήμου. E-mail. Μπορεί να είναι από τη Ρος, οπότε ρίχνω μιαγρήγορη ματιά.

Είναι από την Άνα. Γιατί είναι ακόμα ξύπνια; Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΠροβλήματαΗμερομηνία: 24 Μαΐου 2011, 00:02Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ κύριε Γκρέυ,Ιδού ο κατάλογος με τα προβλήματά μου. Περιμένωανυπόμονα να τα συζητήσουμε πιο αναλυτικά στο δείπνο μαςτην Τετάρτη.Οι αριθμοί αντιστοιχούν σε άρθρα:

ΓΚΡΕΫ 209

Αναφέρεται στα άρθρα; Η δεσποινίς Στιλ φάνηκε επιμελής.

Ανοίγω στην οθόνη μου ένα αντίγραφο στο οποίο μπορώ ναανατρέξω.

ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΣήμερα ----- 2011 («Ημερομηνία Έναρξης»)ΜΕΤΑΞΥΤου κυρίου ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΓΚΡΕΫ, κατοίκου 301 Εσκάλα,Σιάτλ, Ουάσινγκτον, 98889(«Ο Κυρίαρχος»)Της δεσποινίδος ΑΝΑΣΤΑΖΙΑ ΣΤΙΛ, κατοίκου 1114 ΝΔΓκριν Στριτ, Διαμέρισμα 7, Χέιβεν Χάιτς, Βανκούβερ,Ουάσινγκτον, 98888(«Η Υποτακτική»)ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΣΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΑ:1 Τα ακόλουθα αποτελούν τους όρους του δεσμευτι-κούσυμβολαίου μεταξύ του Κυρίαρχου και της Υποτακτικής.ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΟΡΟΙ:2 Ο θεμελιώδης σκοπός του παρόντος συμβολαίου είναι ναεπιτρέψει στην Υποτακτική να εξερευνήσει τοναισθησιασμό και τα όριά της με ασφάλεια, με τονοφειλόμενο σεβασμό και τη μέριμνα για τις ανάγκες, ταόρια και την ευημερία της.3 Ο Κυρίαρχος και η Υποτακτική συμφωνούν καιαποδέχονται πως οτιδήποτε συμβεί κάτω από τους όρουςαυτού του συμβολαίου θα είναι συναινετικό, εμπιστευτικόκαι θα υπόκειται στα συμφωνηθέντα όρια και στιςδιαδικασίες ασφαλείας που καθορίζονται σε τούτο τοσυμβόλαιο. Επιπρόσθετα όρια και διαδικασίες ασφαλείαςμπορούν να συμφωνηθούν εγγράφως.4 Τόσο ο Κυρίαρχος όσο και η Υποτακτική εγγυώνται ότιδεν πάσχουν από σεξουαλικές, σοβαρές, μεταδοτικές ήεπικίνδυνες για τη ζωή ασθένειες, συμπεριλαμβανομένωντου HIV, του έρπητα και της ηπατίτιδας, δίχως οκατάλογος να περιορίζεται αυστηρά σε αυτές ταύτες. Αν

210 E. L. JAMES

κατά τη διάρκεια της Περιόδου (όπως καθορίζεταικατωτέρω) ή οποιασδήποτε παράτασης της περιόδου τουπαρόντος συμβολαίου οποιοσδήποτε συμβαλλόμενοςδιαγνωστεί με ή αντιληφθεί την ύπαρξη κάποιας τέτοιουείδους ασθένειας, δεσμεύεται να ενημερώσει τον έτεροσυμβαλλόμενο αμέσως και εν πάση περιπτώσει πριν απόοποιουδήποτε είδους σωματική επαφή μεταξύ των μερών.5 Η πιστή τήρηση των ανωτέρω εγγυήσεων, συμφωνιώνκαι δεσμεύσεων (και κάθε άλλων επιπρόσθετων ορίων καιδιαδικασιών ασφαλείας τα οποία θα συμφωνηθούν υπό τοανωτέρω άρθρο 3) είναι ουσιώδης στο παρόν συμβόλαιο.Οποιαδήποτε παραβίαση το καθιστά άκυρο με άμεση ισχύ,και κάθε συμβαλλόμενος συμφωνεί να είναι πλήρωςυπεύθυνος προς τον έτερο αναφορικά με τις συνέπειεςκάθε παραβίασης.6 Τα πάντα στο παρόν συμβόλαιο πρέπει να αναγνωστούνκαι να ερμηνευτούν υπό το φως του θεμελιώδους σκοπούκαι των θεμελιωδών όρων που περιγράφονται σταανωτέρω άρθρα 2-5.ΡΟΛΟΙ:7 Ο Κυρίαρχος θα αναλάβει την ευθύνη για την ευημερίακαι την κατάλληλη εκπαίδευση, καθοδήγηση καισωφρονισμό της Υποτακτικής. Θα αποφασίζει τη φύση τηςεν λόγω εκπαίδευσης, καθοδήγησης και σωφρονισμού,καθώς και τον χρόνο και τόπο επιβολής τους, οι οποίοιυπόκεινται στους συμφωνηθέντες όρους, στουςπεριορισμούς και στις διαδικασίες ασφαλείας πουκαθορίζονται στο παρόν συμβόλαιο ή έχουν συμφωνηθείεπιπροσθέτως υπό το ανωτέρω άρθρο 3.8 Αν σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο ο Κυρίαρχοςαδυνατεί να ανταποκριθεί στους συμφωνηθέντες όρους,περιορισμούς και διαδικασίες ασφαλείας που καθορίζονταιστο παρόν συμβόλαιο ή έχουν συμφωνηθεί επιπροσθέτωςυπό το ανωτέρω άρθρο 3, η Υποτακτική δικαιούται νακαταγγείλει πάραυτα το παρόν συμβόλαιο και ναεγκαταλείψει την υπηρεσία του Κυρίαρχου άνευ

ΓΚΡΕΫ 211

προειδοποίησης.9 Βάσει του όρου αυτού και των ανωτέρω άρθρων 2-5, ηΥποτακτική θα υπηρετεί και θα υπακούει τον Κυρίαρχοκαθ’ όλα. Με βάση τους συμφωνηθέντες όρους, περιορισμούς και διαδικασίες ασφαλείας που καθορίζονταιστο παρόν συμβόλαιο ή έχουν συμφωνηθεί επι-προσθέτως υπό το ανωτέρω άρθρο 3, θα προσφέρει στονΚυρίαρχο χωρίς ερωτήσεις ή δισταγμούς την απόλαυσηπου εκείνος θα ζητεί και θα δέχεται χωρίς ερωτήσεις ήδισταγμούς την εκπαίδευση, την καθοδήγηση και τονσωφρονισμό εκ μέρους του, οποιαδήποτε μορφή και ανέχουν.ΕΝΑΡΞΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΔΟΣ:10 Ο Κυρίαρχος και η Υποτακτική συνομολογούν τοπαρόν συμβόλαιο κατά την Ημερομηνία Έναρξης έχονταςπλήρη επίγνωση της φύσης του και δεσμεύονται νατηρήσουν τους όρους του χωρίς εξαίρεση.11 Το παρόν συμβόλαιο θα ισχύει για διάστημα τριώνημερολογιακών μηνών από την Ημερομηνία Έναρξης («ηΠερίοδος»). Άμα τη λήξει της Περιόδου, τα συμβαλλόμεναμέρη θα συζητήσουν αν το παρόν συμβόλαιο και οιδιακανονισμοί στους οποίους έχουν προχωρήσει βάσει τουπαρόντος συμβολαίου είναι ικανοποιητικοί και αν έχουνανταποκριθεί στις ανάγκες και των δύο συμβαλλομένων.Καθένας από τους δύο συμβαλλόμενους μπορεί ναπροτείνει την παράταση του παρόντος συμβολαίου,υποκείμενου σε προσαρμογές ως προς τους όρους του ή ωςπρος τους διακανονισμούς που έχουν γίνει με βάση αυτό.Απουσία συμφωνίας αναφορικά με τέτοια παράταση, τοσυμβόλαιο τούτο λήγει, και τα δύο συμβαλλόμενα μέρη θαείναι ελεύθερα να συνεχίσουν τη ζωή τους χωριστά.ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ:12 Η Υποτακτική θα είναι διαθέσιμη στον Κυρίαρχο απότα βράδια της Παρασκευής έως τα απογεύματα τηςΚυριακής κάθε εβδομάδας στη διάρκεια της Περιόδου, σεώρες που θα καθορίσει ο Κυρίαρχος («οι Διαθέσιμες

212 E. L. JAMES

Ώρες»). Περαιτέρω διαθέσιμος χρόνος μπορεί νασυμφωνηθεί αμοιβαίως σε ad hoc βάση.13 Ο Κυρίαρχος διατηρεί το δικαίωμα να αποπέμψει τηνΥποτακτική από την υπηρεσία του οποιαδήποτε στιγμή καιγια οποιονδήποτε λόγο. Η Υποτακτική μπορεί να ζητήσειτην απαλλαγή της οποιαδήποτε στιγμή, η δε αποδοχή κάθετέτοιου αιτήματος επαφίεται στην απόλυτη κρίση τουΚυρίαρχου, υποκείμενου μόνο στα δικαιώματα τηςΥποτακτικής υπό τα ανωτέρω άρθρα 2-5 και 8.ΤΟΠΟΣ:14 Η Υποτακτική θα είναι διαθέσιμη στη διάρκεια τωνΔιαθέσιμων Ωρών και του συμφωνηθέντος επιπρόσθετουχρόνου σε τόπους οι οποίοι θα καθορίζονται από τονΚυρίαρχο. Ο Κυρίαρχος θα εγγυάται πως όλα τα έξοδαταξιδίου τα οποία θα επωμίζεται η Υποτακτική για τονσκοπό αυτό θα βαρύνουν τον Κυρίαρχο.ΟΡΟΙ ΠΑΡΟΧΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ:15 Οι κατωτέρω όροι συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν καιθα τηρηθούν και από τα δύο συμβαλλόμενα μέρη στηδιάρκεια της Περιόδου. Και τα δύο μέρη αποδέχονται ότιμπορεί να προκύψουν ζητήματα τα οποία δεν καλύπτονταιαπό τους όρους του παρόντος συμβολαίου ή τους όρουςπαροχής υπηρεσιών ή ότι για ορισμένα ζητήματα ενδέχεταινα γίνει επαναδιαπραγμάτευση. Σε τέτοιες περιπτώσειςμπορούν να προταθούν περαιτέρω άρθρα με τη μορφήτροποποιήσεων. Κάθε περαιτέρω άρθρα ή τροποποιήσειςπρέπει να συμφωνηθούν, να τεκμηριωθούν και ναυπογραφούν και από τους δύο συμβαλλόμενους και θαυπόκεινται στους θεμελιώδεις όρους που καθορίζονται σταανωτέρω άρθρα 2-5.Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ:15.1 Ο Κυρίαρχος θα δίνει ανά πάσα στιγμήπροτεραιότητα στην υγεία και στην ασφάλεια τηςΥποτακτικής. Ο Κυρίαρχος δε θα απαιτήσει, ζητήσει,επιτρέψει ή αξιώσει σε καμία περίπτωση από την Υποτα-κτική να συμμετάσχει, στα χέρια του Κυρίαρχου, στις

ΓΚΡΕΫ 213

δραστηριότητες που αναφέρονται λεπτομερώς στοΠαράρτημα 2 ή σε οποιαδήποτε άλλη πράξη την οποίαοποιοσδήποτε από τους δύο συμβαλλόμενους κρίνει μηασφαλή. Ο Κυρίαρχος δε θα αναλάβει ούτε και θαεπιτρέψει την ανάληψη οποιασδήποτε ενέργειας θαμπορούσε να επιφέρει τραυματισμό ή οποιουδήποτε είδουςκίνδυνο για τη ζωή της Υποτακτικής. Οι υπόλοιπεςπαράγραφοι του παρόντος άρθρου 15 πρέπει νααναγνωστούν ως υποκείμενες στον συγκεκριμένο όρο καιστα θεμελιώδη ζητήματα τα οποία συμφωνήθηκαν σταανωτέρω άρθρα 2-5.15.2 Ο Κυρίαρχος δέχεται την Υποτακτική ως δική του,να την κατέχει, ελέγχει, εξουσιάζει και σωφρονίζει στηδιάρκεια της Περιόδου. Ο Κυρίαρχος μπορεί ναχρησιμοποιεί το σώμα της Υποτακτικής ανά πάσα στιγμήστη διάρκεια των Διαθέσιμων Ωρών ή κάθε άλλωνσυμφωνηθεισών επιπρόσθετων ωρών με οποιονδήποτετρόπο θεωρεί ενδεδειγμένο, σεξουαλικώς ή άλλως.15.3 Ο Κυρίαρχος θα παρέχει στην Υποτακτική όλη τηναπαραίτητη εκπαίδευση και καθοδήγηση σχετικά με το πώςθα υπηρετεί ορθά τον Κυρίαρχο.15.4 Ο Κυρίαρχος θα διατηρεί ένα σταθερό και ασφαλέςπεριβάλλον, στο οποίο η Υποτακτική θα μπορεί να επιτελείτα καθήκοντά της στην υπηρεσία του Κυρίαρχου.15.5 Ο Κυρίαρχος μπορεί να σωφρονίζει την Υποτακτικήόπως είναι απαραίτητο, προκειμένου να ληφθούνεγγυήσεις ότι η Υποτακτική αντιλαμβάνεται πλήρως τονρόλο της υποταγής της στον Κυρίαρχο και προκειμένου νααποθαρρύνει απαράδεκτη συμπεριφορά. Ο Κυρίαρχοςμπορεί να μαστιγώνει, ξυλίζει, ραβδίζει ή τιμωρεί σωματικάτην Υποτακτική όπως θεωρεί επιβεβλημένο, για λόγουςσωφρονισμού, για δική του προσωπική απόλαυση ή γιαοποιονδήποτε άλλο λόγο, τον οποίο δεν είναιυποχρεωμένος να αποκαλύψει.15.6 Στην εκπαίδευση και στην επιβολή σωφρονισμού οΚυρίαρχος θα εγγυάται ότι δε δημιουργούνται μόνιμα

214 E. L. JAMES

σημάδια στο σώμα της Υποτακτικής ούτε προκαλούνταιτραυματισμοί οι οποίοι θα απαιτούν ιατρική φροντίδα.15.7 Στην εκπαίδευση και στην επιβολή σωφρονισμού οΚυρίαρχος θα εγγυάται πως ο σωφρονισμός και τα όργαναπου χρησιμοποιούνται για τους σκοπούς του σωφρονισμούείναι ασφαλή, ότι δε θα χρησιμοποιούνται με τέτοιοντρόπο ώστε να προκαλούν ανήκεστο βλάβη και δε θαυπερβαίνουν με οποιονδήποτε τρόπο τα όρια τα οποίακαθορίζονται και αναφέρονται λεπτομερώς στο παρόνσυμβόλαιο.15.8 Σε περίπτωση ασθένειας ή τραυματισμού, οΚυρίαρχος θα ενδιαφερθεί για την Υποτακτική,μεριμνώντας για την υγεία και την ασφάλειά της,ενθαρρύνοντας και, όταν είναι απαραίτητο, διατάζονταςιατρική βοήθεια όποτε κρίνεται αναγκαίο από τονΚυρίαρχο.15.9 Ο Κυρίαρχος θα διατηρεί τη δική του καλή υγεία καιθα αναζητεί ιατρική φροντίδα όποτε είναι απαραίτητο,προκειμένου να διατηρεί ένα απαλλαγμένο από κινδύνουςπεριβάλλον.15.10 Ο Κυρίαρχος δε θα δανείζει την Υποτακτική σεάλλους Κυρίαρχους.15.11 Ο Κυρίαρχος μπορεί να περιορίσει, περάσει χει-ροπέδες ή δέσει την Υποτακτική οποιαδήποτε στιγμή στηδιάρκεια των Διαθέσιμων Ωρών ή κάθε συμφωνημένουεπιπρόσθετου χρόνου για οποιονδήποτε λόγο και γιαπαρατεταμένα χρονικά διαστήματα, επιδεικνύοντας τοοφειλόμενο ενδιαφέρον για την υγεία και την ασφάλεια τηςΥποτακτικής.15.12 Ο Κυρίαρχος θα εγγυηθεί πως όλα τα όργανα πουχρησιμοποιούνται για τους σκοπούς της εκπαίδευσης καιτου σωφρονισμού θα διατηρούνται σε καθαρή, υγιεινή καιασφαλή κατάσταση ανά πάσα στιγμή.Η ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗ:15.13 Η Υποτακτική δέχεται τον Κυρίαρχο ως αφέντη της,με τη συμφωνία να αποτελεί τώρα ιδιοκτησία του

ΓΚΡΕΫ 215

Κυρίαρχου, ο οποίος θα τη μεταχειρίζεται κατά το δοκούνστη διάρκεια της Περιόδου γενικά, αλλά ειδικότερα στηδιάρκεια των Διαθέσιμων Ωρών και κάθε συμφωνημένουεπιπρόσθετου χρόνου.15.14 Η Υποτακτική θα υπακούει στους κανόνες («οιΚανόνες») που περιγράφονται στο Παράρτημα 1 τηςπαρούσης συμφωνίας.15.15 Η Υποτακτική θα υπηρετεί τον Κυρίαρχο μεοποιονδήποτε τρόπο ο Κυρίαρχος θεωρεί ενδεδειγμένο καιθα προσπαθεί ανά πάσα στιγμή να ευχαριστήσει τονΚυρίαρχο όσο περισσότερο δύναται.15.16 Η Υποτακτική θα παίρνει όλα τα αναγκαία μέτραπροκειμένου να διατηρήσει την καλή της υγεία και θααπαιτεί ή αναζητεί ιατρική βοήθεια όποτε χρειάζεται,κρατώντας τον Κυρίαρχο ενήμερο ανά πάσα στιγμή γιακάθε πρόβλημα υγείας που μπορεί να ανακύψει.15.17 Η Υποτακτική θα φροντίσει να προμηθευτεί από τουστόματος αντισύλληψη και θα φροντίσει να τη λαμβάνειόπως και όταν ορίζεται, προκειμένου να αποφευχθείπιθανή εγκυμοσύνη.15.18 Η Υποτακτική θα δέχεται χωρίς ερωτήσεις όλες τιςσωφρονιστικές ενέργειες που θεωρούνται απαραίτητες απότον Κυρίαρχο και θα θυμάται ανά πάσα στιγμή τη θέση καιτον ρόλο της σε σχέση με τον Κυρίαρχο.15.19 Η Υποτακτική δε θα αγγίζει ούτε θα ικανοποιεί τονεαυτό της σεξουαλικά χωρίς την άδεια του Κυρίαρχου.15.20 Η Υποτακτική θα υποτάσσεται σε κάθε σεξουαλικήδραστηριότητα που απαιτεί ο Κυρίαρχος και θα το κάνειχωρίς δισταγμό ή συζήτηση.15.21 Η Υποτακτική θα δέχεται μαστιγώματα, ξυλίσματα,ραβδισμούς, ραπίσματα, χτυπήματα με φραγγέλιο ήοποιονδήποτε άλλο σωφρονισμό αποφασίσει να επιβάλει οΚυρίαρχος, χωρίς δισταγμό, ερώτηση ή διαμαρτυρία.15.22 Η Υποτακτική δε θα κοιτάζει απευθείας στα μάτιατον Κυρίαρχο παρά μόνο όταν θα παίρνει σαφή εντολή νατο κάνει. Η Υποτακτική θα κρατάει το βλέμμα χαμηλά, και

216 E. L. JAMES

η συμπεριφορά της ενώπιον του Κυρίαρχου θα είναιαθόρυβη και πλήρης σεβασμού.15.23 Η Υποτακτική θα φέρεται πάντα με σεβασμό στονΚυρίαρχο και θα τον αποκαλεί Κύριο, Κύριο Γκρέυ ή μεοποιονδήποτε άλλο τίτλο υποδείξει ο Κυρίαρχος.15.24 Η Υποτακτική δε θα αγγίζει τον Κυρίαρχο χωρίς τηρητή άδειά του.ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ:16 Η Υποτακτική δε θα συμμετέχει σε δραστηριότητες ήσεξουαλικές πράξεις που το ένα από τα δύο συμβαλλόμεναμέρη θεωρεί μη ασφαλείς ή στις δραστηριότητες πουαναφέρονται λεπτομερώς στο Παράρτημα 2.17 Ο Κυρίαρχος και η Υποτακτική έχουν συζητήσει τιςδραστηριότητες που ορίζονται στο Παράρτημα 3 καικαταχώρισαν γραπτώς στο Παράρτημα 3 τη συμφωνίατους αναφορικά με αυτές.ΚΩΔΙΚΟΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ:18 Ο Κυρίαρχος και η Υποτακτική αναγνωρίζουν πως οΚυρίαρχος μπορεί να διατυπώνει απαιτήσεις προς τηνΥποτακτική οι οποίες δεν μπορούν να ικανοποιηθούνδίχως την πρόκληση σωματικής, ψυχικής,συναισθηματικής, πνευματικής ή άλλης βλάβης την ώραπου διατυπώνονται οι απαιτήσεις στην Υποτακτική. Σετέτοιες περιπτώσεις που σχετίζονται με αυτό, ηΥποτακτική μπορεί να κάνει χρήση ενός κωδικούασφαλείας («ο[ι] Κωδικός[-οί] Ασφαλείας»). Δύο ΚωδικοίΑσφαλείας θα αναφέρονται, ανάλογα με τη σοβαρότητατων απαιτήσεων:19 Ο Κωδικός Ασφαλείας «Κίτρινο», ο οποίος θα χρησιμοποιείται για να επιστήσει την προσοχή του Κυρίαρχουστο γεγονός ότι η Υποτακτική βρίσκεται πλησίον τωνορίων αντοχής της.20 Ο Κωδικός Ασφαλείας «Κόκκινο», ο οποίος θαχρησιμοποιείται για να επιστήσει την προσοχή του Κυρίαρχου στο γεγονός ότι η Υποτακτική δεν μπορεί να ανεχτείπεραιτέρω απαιτήσεις. Όταν αρθρώνεται αυτή η λέξη, οι

ΓΚΡΕΫ 217

πράξεις του Κυρίαρχου θα σταματούν εντελώς με άμεσηεφαρμογή.ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:21 Οι υπογεγραμμένοι έχουμε διαβάσει και κατανοήσειπλήρως τους όρους του παρόντος συμβολαίου.Αποδεχόμαστε με την ελεύθερη βούλησή μας τους όρουςτούτου του συμβολαίου, και αυτό το βεβαιώνουμε με τιςυπογραφές μας κατωτέρω. ---------------------------------Ο Κυρίαρχος: Κρίστιαν ΓκρέυΗμερομηνία ---------------------------------Η Υποτακτική: Αναστάζια ΣτιλΗμερομηνία--------------------------------- ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1ΚΑΝΟΝΕΣΥπακοή:Η Υποτακτική θα υπακούει σε κάθε οδηγία που θα δίνει οΚυρίαρχος πάραυτα, χωρίς δισταγμό ή επιφύλαξη καιταχύτατα. Η Υποτακτική θα συναινεί σε κάθε σεξουαλικήδραστηριότητα που θεωρεί ενδεδειγμένη και απολαυστικήο Κυρίαρχος, με εξαίρεση τις δραστηριότητες πουπεριγράφονται στα αυστηρά όρια (Παράρτημα 2). Θα τοκάνει πρόθυμα και χωρίς δισταγμό.Ύπνος:Η Υποτακτική θα φροντίζει να εξασφαλίζει τουλάχιστονοχτώ ώρες ύπνου κάθε βράδυ όταν δεν είναι με τονΚυρίαρχο.Φαγητό:Η Υποτακτική θα τρώει τακτικά για να διατηρεί την υγείακαι την ευεξία της από έναν καθορισμένο κατάλογοφαγητών (Παράρτημα 4). Η Υποτακτική δε θα

218 E. L. JAMES

καταναλώνει πρόχειρο φαγητό μεταξύ γευμάτων, μεεξαίρεση τα φρούτα.Ρούχα:Στη διάρκεια της Περιόδου, η Υποτακτική θα φοράει μόνορούχα που έχουν εγκριθεί από τον Κυρίαρχο. ΟΚυρίαρχος θα προσφέρει ένα κονδύλι ρουχισμού για τηνΥποτακτική, το οποίο η Υποτακτική θα χρησιμοποιεί. ΟΚυρίαρχος θα συνοδεύει την Υποτακτική για την αγοράρουχισμού σε ad hoc βάση. Αν ο Κυρίαρχος το απαιτεί, ηΥποτακτική θα φοράει στη διάρκεια της Περιόδουοποιαδήποτε στολίδια απαιτεί ο Κυρίαρχος, παρουσία τουΚυρίαρχου και οποιαδήποτε άλλη στιγμή ο Κυρίαρχος τοθεωρεί ενδεδειγμένο.Άσκηση:Ο Κυρίαρχος θα παράσχει στην Υποτακτική ένανπροσωπικό γυμναστή τέσσερις φορές την εβδομάδα επί μίαώρα τη φορά, σε ώρες που θα συμφωνηθούν ανάμεσα στονγυμναστή και στην Υποτακτική. Ο προσωπικός γυμναστήςθα δίνει αναφορά στον Κυρίαρχο για την πρόοδο τηςΥποτακτικής.Προσωπική Υγιεινή / Ομορφιά:Η Υποτακτική θα διατηρεί συνεχώς τον εαυτό της καθαρόκαι ξυρισμένο και/ή αποτριχωμένο με κερί. Η Υποτακτικήθα επισκέπτεται ένα ινστιτούτο καλλονής της επιλογής τουΚυρίαρχου όποτε το αποφασίζει ο Κυρίαρχος και θαυποβάλλεται σε όποιες θεραπείες θεωρεί ο Κυρίαρχοςκατάλληλες.Προσωπικές Ιδιότητες:Η Υποτακτική δε θα συνάψει σεξουαλική σχέση μεοποιονδήποτε άλλο πέρα από τον Κυρίαρχο. ΗΥποτακτική θα φέρεται πάντα με σεβασμό και σεμνότητα.Πρέπει να αναγνωρίζει πως η συμπεριφορά της έχει άμεσηαντανάκλαση στον Κυρίαρχο. Θα είναι υπόλογη για κάθεπαράπτωμα, ανάρμοστη πράξη και παρεκτροπή στις οποίεςθα υποπίπτει όταν δεν είναι παρών ο Κυρίαρχος.

ΓΚΡΕΫ 219

Παράλειψη συμμόρφωσης στα ανωτέρω θα έχει ωςαποτέλεσμα άμεση τιμωρία, τη φύση της οποίας θααποφασίζει ο Κυρίαρχος. -------------------------ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 2ΑΥΣΤΗΡΆ Ό ΡΙΑΌχι πράξεις που περιλαμβάνουν παιχνίδι με τη φωτιά.Όχι πράξεις που περιλαμβάνουν ούρηση ή αφόδευση ή ταεξ αυτών προϊόντα.Όχι πράξεις που περιλαμβάνουν βελόνες, μαχαίρια,τρύπημα ή αίμα.Όχι πράξεις που περιλαμβάνουν γυναικολογικά ιατρικάεργαλεία.Όχι πράξεις που περιλαμβάνουν παιδιά ή ζώα.Όχι πράξεις που θα αφήσουν μόνιμα σημάδια στο δέρμα.Όχι πράξεις που περιλαμβάνουν έλεγχο της αναπνοής.Όχι δραστηριότητα που περιλαμβάνει άμεση επαφή τουσώματος με ηλεκτρικό ρεύμα (εναλλασσόμενο ή συνεχές),φωτιά ή φλόγες. -------------------------ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 3ΧΑΛΑΡΑ ΟΡΙΑΠρος συζήτηση και συμφωνία μεταξύ των δύοσυμβαλλομένων: Συναινεί η Υποτακτική σε:• Αυνανισμό• Αιδοιολειχία• Πεολειχία• Κατάποση σπέρματος• Κολπική συνουσία• Κολπικό fisting (διείσδυση με το χέρι)• Πρωκτική συνουσία• Πρωκτικό fisting

220 E. L. JAMES

Συναινεί η Υποτακτική στη χρήση:• Δονητών• Πρωκτικών σφηνών• Dildos (ομοιώματα πέους)• Άλλων κολπικών / πρωκτικών παιχνιδιώνΣυναινεί η Υποτακτική σε:

• Δέσιμο με σκοινί• Δέσιμο με δερμάτινες χειροπέδες• Δέσιμο με χειροπέδες / πέδικλα / σιδερένια βραχιόλια• Δέσιμο με ταινία• Δέσιμο με άλλοΣυναινεί η Υποτακτική στον περιορισμό της με:

• Δέσιμο των χεριών μπροστά• Δέσιμο των αστραγάλων• Δέσιμο των αγκώνων• Δέσιμο των χεριών πίσω από την πλάτη• Δέσιμο των γονάτων• Δέσιμο των καρπών στους αστράγαλους• Δέσιμο σε σταθερά αντικείμενα, έπιπλα κτλ.• Δέσιμο με ράβδο επέκτασης• ΑνάρτησηΣυναινεί η Υποτακτική σε δέσιμο των ματιών της;Συναινεί η Υποτακτική σε φίμωσή της;Πόσο πόνο είναι διατεθειμένη να δεχτεί η Υποτακτική;Όπου το 1 είναι «αρέσει πολύ» και το 5 είναι «απεχθάνεταιπολύ»: 1–2–3–4–5Συναινεί η Υποτακτική στην αποδοχή των κατωτέρωμορφών πόνου / τιμωρίας / σωφρονισμού:

• Ξύλισμα• Μαστίγωση• Δάγκωμα• Σφιγκτήρες γεννητικών οργάνων• Ζεστό κερί• Χτύπημα με βούρδουλα

ΓΚΡΕΫ 221

• Ραβδισμό• Σφιγκτήρες για τις ρώγες• Πάγο• Άλλους τύπους / μεθόδους πρόκλησης πόνου Λοιπόν, οι επισημάνσεις της. 2: Δεν είμαι σίγουρη για ποιον λόγο αυτό είναι αποκλειστικάπρος ΔΙΚΟ ΜΟΥ όφελος – δηλαδή το να εξερευνήσω τονΔΙΚΟ ΜΟΥ αισθησιασμό και τα όρια. Είμαι σίγουρη πως δεχρειάζομαι δεκασέλιδο συμβόλαιο για να το κάνω αυτό!Ασφαλώς είναι προς ΔΙΚΟ ΣΟΥ όφελος. Σωστό επιχείρημα και καλά διατυπωμένο, δεσποινίς Στιλ! 4: Όπως γνωρίζεις, είσαι ο μοναδικός σεξουαλικός μουσύντροφος. Δεν παίρνω ναρκωτικά και δεν έχω κάνειμετάγγιση αίματος. Μάλλον είμαι ασφαλής. Εσύ; Άλλο ένα σωστό επιχείρημα! Και συνειδητοποιώ πως είναι η

πρώτη φορά που δε χρειάστηκε να σκεφτώ το σεξουαλικόιστορικό μιας παρτενέρ. Είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του ναπηδάς μια παρθένα.

8: Μπορώ να διακόψω οποιαδήποτε στιγμή αν θεωρώ πωςδεν τηρείς τους συμφωνημένους όρους. Εντάξει – αυτό μουαρέσει. Ελπίζω να μη φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο, αλλά αν γινόταν, δε

θα ήταν η πρώτη φορά. 9: Να σε υπακούω στα πάντα; Να δέχομαι χωρίς ερωτήσειςτον σωφρονισμό σου; Αυτό πρέπει να το συζητήσουμε.11: Ένας μήνας δοκιμαστική περίοδος. Όχι τρεις. Μόνο ένας μήνας; Δεν είναι αρκετός. Πόσο μπορούμε να

222 E. L. JAMES

προχωρήσουμε σ’ έναν μήνα; 12: Δεν μπορώ να δεσμεύσω όλα μου τα Σαββατοκύριακα.Έχω ζωή ή θα έχω, εν πάση περιπτώσει. Ίσως τρία από τατέσσερα; Και θα έχει την ευκαιρία να κάνει παρέα με άλλους άντρες;

Θα συνειδητοποιήσει τι χάνει. Δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό τοθέμα.

15.2: Να χρησιμοποιείς το σώμα μου όπως θεωρείςενδεδειγμένο, σεξουαλικώς ή άλλως – παρακαλώ,διευκρίνισε το «άλλως».15.5: Όλο αυτό το άρθρο περί σωφρονισμού. Δεν είμαισίγουρη πως θέλω να μαστιγωθώ ή να τιμωρηθώ σωματικά.Είμαιβέβαιη πως αυτό παραβιάζει τα άρθρα 2-5. Και επίσης «γιαοποιονδήποτε άλλο λόγο». Αυτό είναι σκέτη κακία –και μου είπες ότι δεν είσαι σαδιστής. Σκατά! Συνέχισε το διάβασμα, Γκρέυ. 15.10: Λες και θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να με δανείσεις σεάλλον. Πάντως χαίρομαι που είναι γραμμένο φαρδιά πλατιά.15.14: Οι Κανόνες. Περισσότερα γι’ αυτούς αργότερα.15.19: Να αγγίζω τον εαυτό μου χωρίς την άδειά σου. Πούείναι το πρόβλημα; Ξέρεις πως έτσι κι αλλιώς δεν το κάνω.15.21: Σωφρονισμός – παρακαλώ, βλέπε άρθρο 15.5 πιοπάνω.15.22: Δεν μπορώ να σε κοιτάζω στα μάτια; Γιατί;15.24: Γιατί δεν μπορώ να σε αγγίζω;Κανόνες:Ύπνος – θα συμφωνήσω στις έξι ώρες.Φαγητό – δεν τρώγω φαγητό από προκαθορισμένο κατάλογο.Ή φεύγει ο κατάλογος φαγητών ή εγώ. Όρος ικανός ναχαλάσει τη συμφωνία.

ΓΚΡΕΫ 223

Αυτό θα είναι πρόβλημα! Ρούχα – εφόσον είμαι υποχρεωμένη να φοράω τα ρούχα σουμόνο όταν είμαι μαζί σου… εντάξει.Άσκηση – συμφωνήσαμε τρεις ώρες. Εδώ λέει ακόματέσσερις.Χαλαρά Όρια:Μπορούμε να τα δούμε αναλυτικά; Κανενός είδους fisting. Τιείναι η ανάρτηση; Σφιγκτήρες γεννητικών οργάνων; Πλάκαμού κάνεις;Μπορείς, σε παρακαλώ, να με ενημερώσεις για το πρόγραμματης Τετάρτης; Εκείνη τη μέρα δουλεύω έως τις 5:00 μ.μ.Καληνύχτα.Άνα Η απάντησή της μου προκαλεί ανακούφιση. Η δεσποινίς Στιλ

αφιέρωσε αρκετή σκέψη στο θέμα, περισσότερη από κάθε άλληστην οποία πρότεινα αυτό το συμβόλαιο. Ασχολήθηκεπραγματικά. Φαίνεται πως το παίρνει σοβαρά και θα έχουμεπολλά να συζητήσουμε την Τετάρτη. Η αβεβαιότητα που ένιωθαφεύγοντας από το διαμέρισμά της απόψε υποχωρεί. Υπάρχειελπίδα για τη σχέση μας, αλλά πρώτα πρέπει να κοιμηθεί.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΠροβλήματαΗμερομηνία: 24 Μαΐου 2011, 00:08Προς: Αναστάζια ΣτιλΔεσποινίς Στιλ,Πολύ μακρύς κατάλογος. Γιατί είστε ακόμα ξύπνια;Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Σύντομα η απάντηση είναι στα εισερχόμενά μου. Από: Αναστάζια Στιλ

224 E. L. JAMES

Θέμα: Ξενυχτάω μελετώνταςΗμερομηνία: 24 Μαΐου 2011, 00:10Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΚύριε,Αν θυμάστε, διάβαζα τον κατάλογο, όταν ένας περαστικόςμανιακός του ελέγχου μού απέσπασε την προσοχή και μεπήδηξε.

Καληνύχτα.Άνα Το μήνυμά της με κάνει να γελάσω δυνατά, αλλά ταυτόχρονα

με εκνευρίζει. Είναι πολύ πιο αυθάδης όταν γράφει κι έχειμεγάλη αίσθηση του χιούμορ, αλλά χρειάζεται ύπνο η κοπέλα.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Σταμάτα να ξενυχτάς για να μελετήσειςΗμερομηνία: 24 Μαΐου 2011, 00:12Προς: Αναστάζια ΣτιλΠΗΓΑΙΝΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ, ΑΝΑΣΤΑΖΙΑ.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Περνούν μερικά λεπτά, και μόλις βεβαιώνομαι πως έχει πέσει

για ύπνο, έχοντας πειστεί από τα κεφαλαία μου, κατευθύνομαιπρος το υπνοδωμάτιό μου. Παίρνω το λάπτοπ μαζί μου για τηνπερίπτωση που θα απαντήσει πάλι.

Όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, παίρνω το βιβλίο μου καιαρχίζω να διαβάζω. Έπειτα από μισή ώρα τα παρατάω. Δενμπορώ να συγκεντρωθώ· το μυαλό μου ξεστρατίζει συνεχώςπρος την Άνα, το πώς ήταν απόψε, και στο e-mail της.

Πρέπει να της υπενθυμίσω τι περιμένω από τη σχέση μας. Δεθέλω να σχηματίσει λάθος ιδέα. Έχω ξεφύγει πολύ από τονστόχο μου.

Θα έρθεις να βοηθήσεις την Άνα στη μετακόμιση; Τα λόγιατης Κάβανο μου θυμίζουν πως έχουν δημιουργηθεί ανεδαφικές

ΓΚΡΕΫ 225

προσδοκίες.Θα μπορούσα ίσως να τις βοηθήσω στη μετακόμιση;Όχι. Σταμάτα τώρα, Γκρέυ.Ανοίγοντας το λάπτοπ, ξαναδιαβάζω το μήνυμά της για τα

«Προβλήματα». Πρέπει να διαχειριστώ τις προσδοκίες της καινα προσπαθήσω να βρω τα σωστά λόγια για να εκφράσω το πώςνιώθω.

Τελικά μου έρχεται έμπνευση. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Τα προβλήματά σαςΗμερομηνία: 24 Μαΐου 2011, 01:27Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Έπειτα από πιο ενδελεχή εξέταση των προβλημάτων σας,επιτρέψτε μου να σας επιστήσω την προσοχή στον ορισμό τουυποτακτικού.υποτακτικός-ή-ό μτγν., μσν., νεότ. – επίθετο1. αυτός που βρίσκεται υπό την εξουσία κάποιου: υπηρέτης.2. αυτός που υποτάσσεται πρόθυμα, ο πειθαρχικός: υπάκουοπαιδί.Συνώνυμα: υπάκουος, πειθαρχικός, ευπειθής.Αντίθετα: ανυπάκουος, ανυπότακτος.Παρακαλώ να το θυμάστε αυτό στη συνάντησή μας τηνΤετάρτη.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Αυτό είναι. Ελπίζω να το βρει διασκεδαστικό, πάντως κάνει

κατανοητό το μήνυμά μου.Με αυτήν τη σκέψη, σβήνω το φως στο κομοδίνο μου.

Αποκοιμιέμαι και ονειρεύομαι. Τον λένε Λέλλιοτ. Είναι πιο μεγαλόσωμος από μένα.Γελάει. Και χαμογελάει. Και φωνάζει. Και μιλάει συνεχώς.Μιλάει συνεχώς στη μαμά και στον μπαμπά. Είναι ο

226 E. L. JAMES

αδερφός μου. Γιατί δε μιλάς; λέει και ξαναλέει ο Λέλλιοτ.Βλάκας είσαι; λέει και ξαναλέει ο Λέλλιοτ. Ορμάω πάνωτου και τον χτυπάω και τον ξαναχτυπάω στα μούτρα.Κλαίει. Κλαίει πολύ. Εγώ δεν κλαίω ποτέ. Η μαμά είναιθυμωμένη μαζί μου. Πρέπει να καθίσω στο κάτω σκαλί.Πρέπει να καθίσω ώρα πολλή. Αλλά ο Λέλλιοτ δε μεξαναρωτάει ποτέ γιατί δε μιλάω. Αν κάνω το χέρι μουγροθιά, φεύγει τρέχοντας. Ο Λέλλιοτ με φοβάται. Ξέρειπως είμαι τέρας.

ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΖΩ από το τρέξιμο το άλλο πρωί, κοιτάζω τα e-mailsμου προτού κάνω ντους. Τίποτε από τη δεσποινίδα Στιλ, αλλάέτσι κι αλλιώς είναι μόλις 7:30. Ίσως είναι κάπως νωρίς.

Γκρέυ, ξέχνα αυτό το θέμα. Συγκρατήσου.Αγριοκοιτάζω τον γκριζομάτη μαλάκα που μου ανταποδίδει το

βλέμμα από τον καθρέφτη καθώς ξυρίζομαι. Τέρμα. Ξέχνα τη γιασήμερα.

Έχω δουλειά να κάνω και μια συνάντηση για πρωινό.

«Ο ΦΡΕΝΤΙ ΕΛΕΓΕ πως ο Μπάρνυ μπορεί να σου έχει έναπρωτότυπο του τάμπλετ σε μια δυο μέρες» μου λέει η Ρος στηδιάρκεια της βιντεοδιάσκεψής μας.

«Μελετούσα τα διαγράμματα χτες. Ήταν εντυπωσιακά, αλλάδεν είμαι ακόμα σίγουρος αν τα έχουμε καταφέρει. Αν τοπετύχουμε, κανένας δεν μπορεί να πει πού θα μπορούσε ναφτάσει η τεχνολογία και τι θα μπορούσε να κάνει στιςαναπτυσσόμενες χώρες».

«Μην ξεχνάς την εσωτερική αγορά» με διακόπτει.«Λες και θα την ξεχνούσα…»«Κρίστιαν, πόσο θα μείνεις στο Πόρτλαντ;» Η Ρος ακούγεται

φουρκισμένη. «Τι τρέχει εκεί κάτω;» Ρίχνοντας μια ματιά στηβιντεοκάμερα, καρφώνει στη συνέχεια τα μάτια της στην οθόνητης, ψάχνοντας για ενδείξεις στο ύφος μου.

«Μια συγχώνευση…» Προσπαθώ να κρύψω το χαμόγελόμου.

«Το ξέρει ο Μάρκο;»

ΓΚΡΕΫ 227

Ξεφυσάω. Ο Μάρκο Ίνγκλις είναι ο επικεφαλής τουτμήματος συγχωνεύσεων και εξαγορών. «Όχι. Δεν είναι τέτοιουείδους συγχώνευση».

«Α…» Η Ρος χάνει προς στιγμήν τη φωνή της, κι αν κρίνωαπό το ύφος της, έχει αποσβολωθεί.

Ναι. Είναι προσωπικό.«Ελπίζω να τα καταφέρεις…» αποκρίνεται υπομειδιώντας.«Κι εγώ…» παραδέχομαι, υπομειδιώντας με τη σειρά μου.

«Τώρα μπορούμε να μιλήσουμε για τον Γουντς;»Την περασμένη χρονιά εξαγοράσαμε τρεις τεχνολογικές

εταιρείες. Οι δύο αναπτύσσονται ραγδαία, ξεπερνώντας όλουςτους στόχους, και η τρίτη πασχίζει να σταθεί στα πόδια της παράτην αρχική αισιοδοξία του Μάρκο. Τη διευθύνει ο ΛούκαςΓουντς· αποδείχθηκε ηλίθιος – όλο εφέ, καμία ουσία. Τα λεφτάτον χτύπησαν στο κεφάλι και τον έκαναν να βγει από τον δρόμοτου και να χάσει την ηγετική θέση που είχε κάποτε η εταιρείατου στις οπτικές ίνες. Το ένστικτό μου λέει να εκποιήσω ταπεριουσιακά στοιχεία της εταιρείας, να απολύσω τον Γουντς καινα συγχωνεύσω το τεχνολογικό τους τμήμα με την GEH.

Η Ρος, όμως, πιστεύει πως ο Λούκας χρειάζεται περισσότεροχρόνο – και πως εμείς χρειαζόμαστε χρόνο αν είναι ναρευστοποιήσουμε και να μετονομάσουμε την εταιρεία του. Αν τοκάνουμε, αυτό συνεπάγεται ακριβές απολύσεις.

«Νομίζω πως ο Γουντς είχε αρκετό χρόνο για να αντιστρέψειτην κατάσταση. Απλώς δε θέλει να αποδεχτεί τηνπραγματικότητα!» λέω με έμφαση. «Πρέπει να φύγει, και θαήθελα να εκτιμήσει ο Μάρκο το κόστος της ρευστοποίησης».

«Ο Μάρκο θέλει να συμμετάσχει σ’ αυτό το κομμάτι τηςκλήσης. Θα του πω να συνδεθεί».

ΣΤΙΣ 12:30 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ο Τέυλορ με πηγαίνει με το αυτοκίνητοστο ΚΠΟ στο Βανκούβερ για γεύμα με τον πρόεδρο, τονεπικεφαλής του τμήματος περιβαλλοντικών επιστημών και τοναντιπρόεδρο οικονομικής ανάπτυξης. Καθώς πλησιάζουμε στομακρύ δρομάκι που οδηγεί στην είσοδο, δεν μπορώ να μηνκοιτάζω όλους τους φοιτητές μπας και πάρει το μάτι μου τη

228 E. L. JAMES

δεσποινίδα Στιλ. Δυστυχώς, δεν τη βλέπω· μάλλον είναι χωμένηστη βιβλιοθήκη διαβάζοντας κάποιο κλασικό βιβλίο. Το να τησκέφτομαι κουλουριασμένη κάπου με ένα βιβλίο είναι παρήγορο.Δεν υπήρξε απάντηση στο χτεσινό μου μήνυμα, αλλά έτσι κιαλλιώς είχε να πάει στη δουλειά. Μπορεί να υπάρξει κάτι μετάτο γεύμα.

Μόλις σταματάμε έξω από το κτίριο της διοίκησης, χτυπάειτο κινητό μου. Είναι η Γκρέις. Ποτέ δεν παίρνει στη διάρκειατης εβδομάδας.

«Μαμά;»«Γεια σου, χρυσό μου. Τι κάνεις;»«Καλά. Ετοιμάζομαι να μπω για σύσκεψη».«Η βοηθός σου είπε πως είσαι στο Πόρτλαντ!» Η φωνή της

είναι γεμάτη ελπίδα.Γαμώτο! Νομίζει πως είμαι με την Άνα.«Ναι, για δουλειά».«Τι κάνει η Αναστάζια;» Να το!«Μια χαρά, απ’ ό,τι ξέρω, Γκρέις. Τι θες;»Ω Θεούλη μου. Η μητέρα μου είναι άλλος ένας άνθρωπος του

οποίου τις προσδοκίες πρέπει να διαχειριστώ.«Γυρίζει η Μία μία εβδομάδα νωρίτερα, το Σάββατο. Έχω

εφημερία εκείνη τη μέρα, και ο πατέρας σου λείπει σ’ ένα νομικόσυνέδριο όπου θα μιλήσει για τη φιλανθρωπία και την αρωγή»απαντάει.

«Θες να πάω να την πάρω;»«Μπορείς;»«Βέβαια. Πες της να μου στείλει τις λεπτομέρειες της πτήσης

της».«Ευχαριστώ, χρυσό μου. Δώσε χαιρετισμούς στην Ανα-

στάζια».«Πρέπει να κλείσω. Γεια σου, μαμά». Το κλείνω πριν

προλάβει να κάνει άλλες άβολες ερωτήσεις.Ο Τέυλορ ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου.«Πρέπει να τελειώσω γύρω στις τρεις».«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ».«Θα μπορέσεις να δεις την κόρη σου αύριο, Τέυλορ;»

ΓΚΡΕΫ 229

«Μάλιστα, κύριε!» Η έκφρασή του είναι ζεστή και γεμάτηπατρική περηφάνια.

«Ωραία».«Θα είμαι εδώ στις τρεις» επιβεβαιώνει.Κατευθύνομαι προς το κτίριο διοίκησης του πανεπιστημίου…

Αυτό το γεύμα θα είναι πολύωρο.

ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ την Αναστάζια Στιλ μακριά από κάθεσκέψη μου όσο ήμουν ξύπνιος σήμερα. Σχεδόν. Στη διάρκειατου γεύματος υπήρξαν στιγμές που έπιασα τον εαυτό μου να μαςφαντάζεται στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου… Πώς το είπε; ΤοΚόκκινο Δωμάτιο του Πόνου. Κουνάω το κεφάλι μουχαμογελώντας κι ελέγχω τα μηνύματά μου. Αυτή η γυναίκα έχειτον τρόπο της με τις λέξεις, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει βγάλειλέξη σήμερα.

Βγάζω το κοστούμι και φοράω τη φόρμα μου για να πάω στογυμναστήριο του ξενοδοχείου. Τη στιγμή που ετοιμάζομαι ναβγω από το δωμάτιο, ακούω τον ήχο από τον υπολογιστή. Αυτήείναι.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Τα προβλήματά μου… Και τα δικά σας;Ημερομηνία: 24 Μαΐου 2011, 18:29Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΚύριε,Παρακαλώ προσέξτε τις βραχυγραφίες, οι οποίεςυποδεικνύουν λέξη ή σημασία που μαρτυρείται από τουςμεταγενέστερους, μεσαιωνικούς και νεότερους χρόνους. Μεκάθε σεβασμό, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω, Κύριε, ότιβρισκόμαστε στο 2011.Έχουμε προοδεύσει πολύ έκτοτε.Επιτρέψτε μου να σαςπροτείνω έναν ορισμό που θα έπρεπε να λάβετε εσείς υπόψηενόψει της συνάντησής μας: συμβιβασμός (ο) – ουσιαστικό1. αμοιβαίος περιορισμός των απαιτήσεων ή των εντάσεωνπου προβάλλουν δύο πλευρές οι οποίες αντιπαρατίθενται ήδιαφωνούν, προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία.

230 E. L. JAMES

2. διακανονισμός μεταξύ δύο αντιμαχόμενων μερίδων μεαμοιβαίες υποχωρήσεις. το αποτέλεσμα αυτού τουδιακανονισμού.3. καθετί κατώτερο των προσδοκιών κάποιου, επειδή δενμπορεί να έχει αυτό που πραγματικά επιθυμεί: μπροστά σεαυτό το αυτοκίνητο, όλα τα υπόλοιπα είναι συμβιβασμός.4. υποχώρηση: έπειτα από χρόνια διαμάχη ήρθε τελικά οσυμβιβασμός.Άνα Τι έκπληξη! Ένα μήνυμα-πρόκληση από τη δεσποινίδα Στιλ,

αλλά το ραντεβού μας ισχύει. Μεγάλη ανακούφιση. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Τα προβλήματά μου;Ημερομηνία: 24 Μαΐου 2011, 18:32Προς: Αναστάζια ΣτιλΣωστό επιχείρημα, καλά διατυπωμένο όπως πάντα, δεσποινίςΣτιλ. Θα σας παραλάβω από το διαμέρισμά σας στις 7:00αύριο.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Χτυπάει το τηλέφωνό μου. Είναι ο Έλλιοτ.«Έλα, μάστορα. Η Κέιτ μού ζήτησε να σ’ τα πρήξω για τη

μετακόμιση».«Τη μετακόμιση;»«Της Κέιτ και της Άνα. Να βοηθήσεις στη μετακόμιση,

σκατοκέφαλε».Του χαρίζω έναν μακρόσυρτο αναστεναγμό. Πραγματικά είναι

ένας άξεστος μαλάκας. «Δεν μπορώ να βοηθήσω. Θα πάω ναπάρω τη Μία από το αεροδρόμιο».

«Τι; Δεν μπορεί να το κάνει η μαμά αυτό ή ο μπαμπάς;»«Όχι. Με πήρε η μαμά το πρωί».«Τότε υποθέτω πως δε γίνεται. Δε μου είπες πώς τα πήγες με

την Άνα… Τη γ…»

ΓΚΡΕΫ 231

«Γεια σου, Έλλιοτ». Το κλείνω. Δεν είναι δουλειά του, καιυπάρχει ένα ηλεκτρονικό μήνυμα που με περιμένει.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: 2011 – Οι γυναίκες οδηγούνΗμερομηνία: 24 Μαΐου 2011, 18:40Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΚύριε,Έχω αυτοκίνητο. Οδηγώ.Θα προτιμούσα να σας συναντήσω κάπου.Πού να σας συναντήσω;Στο ξενοδοχείο σας στις 7:00;Άνα Πολύ εκνευριστικό. Απαντάω αμέσως. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Ξεροκέφαλες νεαρέςΗμερομηνία: 24 Μαΐου 2011, 18:43Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Παραπέμπω στο ηλεκτρονικό μου μήνυμα με ημερομηνία 24Μαΐου 2011 που εστάλη στη 1:27 και στον ορισμό πουεμπεριέχεται εις τούτο. Πιστεύετε ότι θα μπορέσετε ποτέ νακάνετε αυτό που σας λένε;Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Πεισματάρηδες άντρεςΗμερομηνία: 24 Μαΐου 2011, 18:49Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΚύριε Γκρέυ,Θα ήθελα να οδηγήσω.Ευχαριστώ.Άνα

232 E. L. JAMES

Πεισματάρης; Εγώ; Γαμώτο! Αν το ραντεβού μας πάει όπως

το έχω σχεδιάσει, το κοντράρισμά της απέναντί μου θα ανήκειστο παρελθόν. Με αυτήν τη σκέψη στο μυαλό μου, συμφωνώ.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Εξοργισμένοι άντρεςΗμερομηνία: 24 Μαΐου 2011, 18:52Προς: Αναστάζια ΣτιλΠολύ καλά.Στο ξενοδοχείο μου στις 7:00.Θα σε περιμένω στο Μαρμάρινο Μπαρ.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Όχι τόσο πεισματάρηδες άντρεςΗμερομηνία: 24 Μαΐου 2011, 18:55Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΕυχαριστώ.Άνα x Και ανταμείβομαι με ένα φιλί. Αγνοώντας το πώς με κάνει να

αισθάνομαι αυτό, της απαντάω «παρακαλώ». Η διάθεσή μουείναι βελτιωμένη καθώς κατευθύνομαι προς το γυμναστήριο τουξενοδοχείου.

Μου έστειλε ένα φιλί…

ΓΚΡΕΫ 233

[ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΜΑΪΟΥ 2011]

ΠΑΡΑΓΓΕΛΝΩ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΙ Sancerre και στέκομαι στο μπαρ.Αυτήν τη στιγμή την περίμενα όλη μέρα και κοιτάζω συνεχώς τορολόι μου. Έχω μια αίσθηση σαν να πρόκειται για πρώτοραντεβού, και από μια άποψη είναι. Ποτέ δεν έβγαλα για φαγητόκάποια υποψήφια. Έχω συμμετάσχει σε αμέτρητες συσκέψειςσήμερα, αγόρασα μια εταιρεία και απέλυσα τρεις ανθρώπους.Αλλά τίποτε απ’ όσα έκανα, συμπεριλαμβανομένου τουτρεξίματος –δύο φορές– κι ενός γρήγορου γύρου στογυμναστήριο, δεν έδιωξε το άγχος που με ταλαιπωρεί όλη μέρα.Αυτήν τη δύναμη την έχει στα χέρια της η Αναστάζια Στιλ.Θέλω την υποταγή της.

Ελπίζω να μην αργήσει. Ρίχνω μια ματιά προς την είσοδο τουμπαρ… και το στόμα μου ξεραίνεται. Στέκεται στο κατώφλι, καιπρος στιγμήν δεν καταλαβαίνω πως είναι αυτή. Είναι υπέροχη:τα μαλλιά της πέφτουν σε απαλά κύματα πάνω στο στήθος τηςαπό τη μια πλευρά, ενώ από την άλλη είναι στερεωμένα πίσω,έτσι που είναι ευκολότερο να βλέπει κανείς τη λεπτή γραμμή τουσαγονιού της και την απαλή καμπύλη του λεπτού λαιμού της.Φοράει ψηλά τακούνια κι ένα στενό σκούρο δαμασκηνί φόρεμαπου τονίζει τη λυγερή σαγηνευτική σιλουέτα της.

Ουάου.Κάνω ένα βήμα μπροστά για να την προϋπαντήσω. «Είσαι

εντυπωσιακή…» ψιθυρίζω και τη φιλάω στο μάγουλο. «Φόρεμα,δεσποινίς Στιλ... Εγκρίνω». Διαμάντια στα αυτιά της θα

234 E. L. JAMES

ολοκλήρωναν το σύνολο· πρέπει να της αγοράσω ένα ζευγάρι.Την παίρνω από το χέρι και την οδηγώ σ’ ένα σεπαρέ.«Τι θες να πιεις;»Ανταμείβομαι με ένα συνωμοτικό χαμόγελο καθώς κάθεται.

«Θα πιω ό,τι πίνεις, ευχαριστώ...»Α, μαθαίνει. «Άλλο ένα ποτήρι Sancerre» λέω στον σερβιτόρο

και κάθομαι στο σεπαρέ απέναντί της. «Έχουν εξαιρετική κάβαεδώ» προσθέτω και σωπαίνω για να την κοιτάξω. Είναι ελαφράμακιγιαρισμένη. Όχι υπερβολικά. Και θυμάμαι τότε που έπεσεμέσα στο γραφείο μου πόσο συνηθισμένη μού φάνηκε. Κάθεάλλο παρά συνηθισμένη είναι. Με λίγο μακιγιάζ και τα σωστάρούχα είναι θεά.

Αναδεύεται στη θέση της, και οι βλεφαρίδες της πεταρίζουν.«Είσαι νευρική;» ρωτάω.«Ναι».Αυτό είναι, Γκρέυ.Σκύβοντας προς τα εμπρός, με έναν ειλικρινή ψίθυρο, της

λέω πως κι εγώ είμαι νευρικός. Με κοιτάζει σαν να μουφύτρωσαν τρία κεφάλια.

Ναι, είμαι κι εγώ άνθρωπος, μωρό μου… Σχεδόν.Ο σερβιτόρος αφήνει το κρασί της Άνα και δύο μικρά πιάτα

με ανάμεικτους ξηρούς καρπούς και ελιές ανάμεσά μας.Η Άνα ισιώνει τους ώμους της, ένδειξη πως είναι

αποφασισμένη να μιλήσει για δουλειά, όπως έκανε όταν μουπήρε τη συνέντευξη. «Λοιπόν, πώς θα το κάνουμε; Θα πιάσουμετα σχόλιά μου ένα ένα;» ρωτάει.

«Ανυπόμονη όπως πάντα, δεσποινίς Στιλ…»«Εντάξει, θα μπορούσα να σε ρωτήσω πώς σου φάνηκε ο

καιρός σήμερα» αντιγυρίζει.Ω, αυτό το έξυπνο στόμα.Άφησέ τη να βράσει λίγο στο ζουμί της, Γκρέυ.Κρατώντας τα μάτια μου στα δικά της, πετάω μια ελιά μέσα

στο στόμα μου και γλείφω τον δείκτη μου. Οι κόρες τηςδιαστέλλονται και σκοτεινιάζουν.

«Ο καιρός μού φάνηκε ιδιαίτερα συνηθισμένος σήμερα».Δοκιμάζω την αδιαφορία.

ΓΚΡΕΫ 235

«Μου υπομειδιάτε, κύριε Γκρέυ;»«Όντως, δεσποινίς Στιλ…»Σουφρώνει τα χείλη για να πνίξει το χαμόγελό της. «Το ξέρεις

ότι το συμβόλαιο είναι από νομικής άποψης ανεκτέλεστο».«Έχω πλήρη συνείδηση αυτού του γεγονότος, δεσποινίς

Στιλ».«Σκόπευες να μου το πεις κάποια στιγμή;»Ορίστε; Δε θεώρησα πως θα χρειαζόταν… Και το αντι-

λήφθηκες μόνη σου. «Νομίζεις ότι θα σε εξανάγκαζα να κάνειςκάτι που δε θες και ύστερα θα ισχυριζόμουν πως σ’ έχω νομικάστο χέρι;»

«Εμμμ… Ναι».Όπα. «Δεν έχεις και πολύ καλή γνώμη για μένα, ε;»«Δεν απάντησες στην ερώτησή μου».«Αναστάζια, δεν έχει σημασία αν είναι νόμιμο ή όχι.

Αντιπροσωπεύει μια συμφωνία που θα ήθελα να κάνω μαζί σου –τι θα ήθελα από σένα και τι μπορείς να περιμένεις από μένα. Ανδε σ’ αρέσει, μην υπογράψεις. Αν υπογράψεις και ύστερααποφασίσεις ότι δε σ’ αρέσει, υπάρχουν αρκετές ρήτρες που σουδίνουν το δικαίωμα να φύγεις. Ακόμα κι αν ήταν νομικάδεσμευτικό, νομίζεις ότι θα σ’ έσερνα στα δικαστήρια αναποφάσιζες να την κοπανήσεις;»

Τι νομίζει πως είμαι;Με κοιτάζει εξεταστικά με το ανεξιχνίαστο γαλάζιο βλέμμα

της.Αυτό που πρέπει να καταλάβει είναι πως το συγκεκριμένο

συμβόλαιο δεν έχει να κάνει με τον νόμο, αλλά με τηνεμπιστοσύνη.

Καθώς πίνει μια γουλιά από το κρασί της, σπεύδω να μιλήσω,προσπαθώντας να εξηγήσω. «Αυτού του είδους οι σχέσειςβασίζονται στην ειλικρίνεια και στην εμπιστοσύνη. Αν δε μουέχεις εμπιστοσύνη –αν δεν είσαι σίγουρη ότι ξέρω πώς σεεπηρεάζω, μέχρι ποιου σημείου μπορώ να προχωρήσω μαζί σου,πόσο μακριά μπορώ να σε πάω– αν δεν μπορείς να είσαιειλικρινής μαζί μου, τότε πραγματικά δεν μπορούμε να τοκάνουμε αυτό».

236 E. L. JAMES

Σκέφτεται τα λόγια μου τρίβοντας το πιγούνι της.«Επομένως είναι πολύ απλό, Αναστάζια. Μου έχεις

εμπιστοσύνη ή δε μου έχεις;»Κι αν έχει τόσο άσχημη γνώμη για μένα, τότε δε θα έπρεπε να

το κάνουμε καθόλου αυτό.«Έκανες τέτοιου είδους συζητήσεις και με… εεε… τις

δεκαπέντε;»«Όχι». Γιατί ξεφεύγει από το θέμα;«Γιατί όχι;» ρωτάει.«Επειδή όλες ήταν επαγγελματίες υποτακτικές. Ήξεραν τι

ήθελαν από μια σχέση μαζί μου και γενικά τι περίμενα εγώ. Μαζίτους ήταν απλώς θέμα μικροσυντονισμού των χαλαρών ορίων,τέτοιες λεπτομέρειες».

«Υπάρχει κάποιο μαγαζί όπου πάτε; “Ο Κόσμος τουΥποτακτικού”;» Ανασηκώνει το φρύδι της, και γελάω δυνατά.Σαν από μαγεία, η ένταση στο σώμα μου εξαφανίζεται.

«Όχι ακριβώς…» Ο τόνος μου είναι πικρόχολος.«Τότε πώς;» Είναι περίεργη όπως πάντα, αλλά δε θέλω να

μιλήσω πάλι για την Ελένα. Την προηγούμενη φορά που τηνανέφερα, η Άνα έγινε παγερή. «Αυτό θες να συζητήσουμε; Ή ναπεράσουμε στα ουσιώδη; Στα προβλήματά σου, όπως λες…»

Κατσουφιάζει.«Πεινάς;» ρωτάω.Κοιτάζει φιλύποπτα τις ελιές. «Όχι».«Έχεις φάει σήμερα;»Διστάζει.Σκατά…«Όχι» απαντάει. Προσπαθώ να μην αφήσω την παραδοχή της

να με θυμώσει.«Πρέπει να τρως, Αναστάζια. Μπορούμε να φάμε εδώ ή στη

σουίτα μου. Τι προτιμάς;»Δε θα συμφωνήσει ποτέ.«Νομίζω πως πρέπει να μείνουμε σε δημόσιο χώρο, σε

ουδέτερο έδαφος».Όπως αναμενόταν – η συνετή δεσποινίς Στιλ.«Και νομίζεις πως αυτό θα με σταματούσε;» Η φωνή μου

ΓΚΡΕΫ 237

είναι βραχνή.Ξεροκαταπίνει. «Το ελπίζω…»Μην τη βασανίζεις άλλο την κοπέλα, Γκρέυ.«Έλα. Έχω κλείσει μια ιδιωτική τραπεζαρία. Χωρίς καθόλου

κοινό». Σηκώνομαι και της απλώνω το χέρι.Θα το πιάσει;Κοιτάζει πρώτα το πρόσωπό μου και ύστερα το χέρι μου.«Πάρε το κρασί σου!» την προστάζω, κι εκείνη σηκώνει το

ποτήρι της και βάζει το χέρι της στο δικό μου.Βγαίνοντας από το μπαρ, προσέχω θαυμαστικά βλέμματα από

άλλους πελάτες και, στην περίπτωση ενός όμορφου αθλητικούτύπου, ανοιχτή επιδοκιμασία για τη συνοδό μου. Είναι κάτι πουδεν έχω αντιμετωπίσει ξανά… Και δε νομίζω πως μου αρέσει.

Στον ημιώροφο ο νεαρός γκρουμ με τη λιβρέα που έχειστείλει ο μετρ ντ’ οτέλ μάς οδηγεί στο δωμάτιο που έχω κλείσει.Έχει μάτια μόνο για τη δεσποινίδα Στιλ και τον κατακεραυνώνωμε το βλέμμα μου, κάνοντάς τον να αποχωρήσει κακήν κακώςαπό την πολυτελή τραπεζαρία. Ένας πιο ηλικιωμένος σερβιτόροςβοηθάει την Άνα να καθίσει και διπλώνει μια πετσέτα στα πόδιατης.

«Έχω παραγγείλει ήδη. Ελπίζω να μη σε πειράζει».«Όχι. Εντάξει…» αποκρίνεται κάνοντας ένα ευγενικό νεύμα.«Χαίρομαι που βλέπω ότι μπορείς να είσαι υπάκουη…» λέω

χαμογελώντας αχνά. «Λοιπόν, πού είχαμε μείνει;»«Στα ουσιώδη» απαντάει, επικεντρωμένη στη δουλειά που

έχουμε να κάνουμε, αλλά μετά πίνει μια μεγάλη γουλιά κρασί,και τα μάγουλά της κοκκινίζουν. Πρέπει να ψάχνει να βρειθάρρος. Θα πρέπει να προσέξω πόσο πίνει, επειδή οδηγεί.

Θα μπορούσε πάντα να περάσει τη νύχτα εδώ… οπότε θαμπορούσα να της βγάλω αυτό το προκλητικό φόρεμα.

Ανακτώντας την αυτοσυγκέντρωσή μου, επιστρέφω στηδουλειά – τα προβλήματα της Άνα. Από τη μέσα τσέπη τουσακακιού μου βγάζω το μήνυμά της. Ισιώνει πάλι τους ώμους τηςκαι μου ρίχνει μια ματιά γεμάτη προσμονή. Αναγκάζομαι νακρύψω τη θυμηδία μου. «Άρθρο 2. Σύμφωνοι. Είναι προςόφελος και των δυο μας. Θα το αναδιατυπώσω».

238 E. L. JAMES

Πίνει άλλη μία γουλιά.«Η σεξουαλική μου υγεία; Λοιπόν, όλες οι προηγούμενες

παρτενέρ μου έκαναν αιματολογικές εξετάσεις, κι εγώ κάνωτακτικές εξετάσεις κάθε έξι μήνες για όλους τους κινδύνους πουαναφέρεις. Όλες οι πρόσφατες εξετάσεις μου είναι καθαρές. Δενέχω πάρει ποτέ μου ναρκωτικά. Για την ακρίβεια, είμαι σφοδρόςπολέμιος των ναρκωτικών. Έχω αυστηρή πολιτική μη ανοχήςστα ναρκωτικά για όλους μου τους υπαλλήλους και επιμένω ναγίνονται τυχαίοι δειγματοληπτικοί έλεγχοι για χρήσηναρκωτικών».

Για την ακρίβεια, ένας από τους ανθρώπους που απέλυσασήμερα δεν πέρασε τον έλεγχο για ναρκωτικά.

Έχει σοκαριστεί, αλλά συνεχίζω με πείσμα. «Δεν έχω κάνειποτέ μετάγγιση αίματος. Απαντάει αυτό στην ερώτησή σου;»

Γνέφει καταφατικά.«Το επόμενο σημείο σου το σχολίασα νωρίτερα. Μπορείς να

φύγεις ανά πάσα στιγμή, Αναστάζια. Δε θα σε σταματήσω. Ανφύγεις πάντως, τέρμα. Έτσι, για να το ξέρεις».

Καμία. Δεύτερη. Ευκαιρία. Ποτέ.«Εντάξει…» αποκρίνεται, αν και δεν ακούγεται πολύ

σίγουρη.Μένουμε και οι δύο σιωπηλοί την ώρα που ο σερβιτόρος

μπαίνει με τα ορεκτικά μας. Προς στιγμήν αναρωτιέμαι μήπωςέπρεπε να έχω κάνει αυτήν τη συνάντηση στο γραφείο μου, αλλάμετά απορρίπτω τη σκέψη ως γελοία. Μόνο οι βλάκεςανακατεύουν τη δουλειά με τη διασκέδαση. Πάντα κρατάω τηδουλειά και την ιδιωτική μου ζωή ξεχωρισμένες· είναι ένας απότους χρυσούς κανόνες μου, και η μόνη εξαίρεση είναι η σχέσημου με την Ελένα… Πάλι, όμως, η Ελένα με βοήθησε ναξεκινήσω την επιχείρησή μου.

«Ελπίζω να σ’ αρέσουν τα στρείδια» σχολιάζω όταν φεύγει οσερβιτόρος.

«Δεν έχω ξαναφάει».«Αλήθεια; Λοιπόν. Το μόνο που κάνεις είναι να το

αναποδογυρίσεις και να καταπιείς. Νομίζω πως θα τακαταφέρεις». Κοιτάζω με νόημα το στόμα της και θυμάμαι πόσο

ΓΚΡΕΫ 239

καλά ξέρει να καταπίνει. Αντιδρώντας άμεσα, κοκκινίζει. Στύβωλίγο λεμόνι πάνω στο στρείδι και το αναποδογυρίζω στο στόμαμου. «Μμμ… Νοστιμότατο. Μυρίζει θάλασσα». Μουχαμογελάει. «Άντε!» την ενθαρρύνω, ξέροντας ότι δεν είναι απόαυτές που κάνουν πίσω στις προκλήσεις.

«Δηλαδή δεν το μασάω;»«Όχι, Αναστάζια, δεν το μασάς». Και προσπαθώ να μη

σκέφτομαι τα δόντια της, που παίζουν με το αγαπημένο μουσημείο της ανατομίας μου.

Τα πιέζει στο κάτω χείλος της, αφήνοντας μικρά οδοντωτάσημαδάκια.

Γαμώτο… Η εικόνα διεγείρει το σώμα μου και αναδεύομαιστην καρέκλα μου. Απλώνει το χέρι της και παίρνει ένα στρείδι,στύβει το λεμόνι, ρίχνει πίσω το κεφάλι της και ανοίγει διάπλατατο στόμα. Καθώς αναποδογυρίζει το στρείδι μέσα στο στόμα της,το σώμα μου σκληραίνει.

«Λοιπόν;» ρωτάω. Ακούγομαι λίγο βραχνός.«Θα φάω άλλο ένα…» λέει με πικρόχολο χιούμορ.«Καλό κορίτσι…»Με ρωτάει αν διάλεξα επίτηδες τα στρείδια, γνωρίζοντας τις

υποτιθέμενες αφροδισιακές τους ιδιότητες. Την αιφνιδιάζω όταντης λέω πως ήταν απλώς πάνω πάνω στο μενού. «Δε χρειάζομαιαφροδισιακά όταν είμαι κοντά σου».

Ναι, θα μπορούσα να σε πηδήξω εδώ επιτόπου.Συγκρατήσου, Γκρέυ. Άρχισε ξανά τη διαπραγμάτευση.«Πού είχαμε μείνει λοιπόν;» Επιστρέφω στο e-mail της και

επικεντρώνομαι στα εκκρεμή προβλήματά της. Άρθρο εννιά.«Να με υπακούς στα πάντα. Ναι, θέλω να το κάνεις αυτό. Έχωανάγκη να το κάνεις αυτό. Σκέψου το σαν ρόλο που πρέπει ναπαίζεις».

«Μα ανησυχώ μήπως με πονέσεις…»«Πώς να σε πονέσω;»«Σωματικά».«Νομίζεις στ’ αλήθεια πως θα έκανα τέτοιο πράγμα; Πως θα

πήγαινα πιο πέρα από οποιοδήποτε όριο μπορείς ν’ αντέξεις;»«Είπες πως κι άλλη φορά έχεις πονέσει κάποια…»

240 E. L. JAMES

«Ναι, πράγματι. Ήταν πριν από πολύ καιρό».«Πώς την πόνεσες;»«Την κρέμασα από την οροφή της αίθουσας ψυχαγωγίας μου.

Για την ακρίβεια, αυτή είναι μια από τις ερωτήσεις σου. Ηανάρτηση – γι’ αυτό υπάρχουν τα καραμπίνερ στο δωμάτιοψυχαγωγίας. Παιχνίδι με σκοινιά. Ένα από τα σκοινιά ήταν πολύσφιχτά δεμένο».

Σηκώνει το χέρι της κατατρομαγμένη, ικετεύοντάς με νασταματήσω.

«Δε χρειάζεται να ξέρω άλλα… Άρα δεν πρόκειται να μεκρεμάσεις;» ρωτάει.

«Όχι αν στ’ αλήθεια δεν το θες. Μπορείς να το θέσεις ωςαυστηρό όριο».

«Εντάξει…» Εκπνέει ανακουφισμένη.Παρακάτω, Γκρέυ. «Υπακοή λοιπόν. Πιστεύεις ότι μπορείς να

το καταφέρεις αυτό;»Με κοιτάζει με κείνα τα μάτια που βλέπουν μέσα στη

σκοτεινή ψυχή μου και δεν ξέρω τι πρόκειται να πει.Σκατά… Αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος.«Θα μπορούσα να προσπαθήσω…» λέει χαμηλόφωνα.Σειρά μου να εκπνεύσω. Είμαι ακόμα στο παιχνίδι.«Ωραία. Τώρα η περίοδος». Άρθρο έντεκα. «Ένας μήνας αντί

για τρεις δεν είναι αρκετός χρόνος, ειδικά αν θες έναΣαββατοκύριακο μακριά μου κάθε μήνα». Δε θα φτάσουμεπουθενά μέσα σε τόσο μικρό διάστημα. Της το λέω. Ίσωςμπορούμε να συμβιβαστούμε, όπως πρότεινε. «Τι λες να έχειςδική σου μία μέρα ενός Σαββατοκύριακου τον μήνα – αλλάεκείνη την εβδομάδα να έχω μία νύχτα μεσοβδόμαδα;»

Την παρακολουθώ να ζυγίζει τη δυνατότητα. «Εντάξει»απαντάει τελικά, με σοβαρό ύφος.

Ωραία.«Και, σε παρακαλώ, ας το προσπαθήσουμε για τρεις μήνες. Αν

δε σου κάνει, μπορείς να φύγεις όποτε θες».«Τρεις μήνες;» ρωτάει. Συμφωνεί; Θα το πάρω για «ναι».Μάλιστα. Εδώ είμαστε.«Όσον αφορά το ζήτημα της ιδιοκτησίας, είναι απλώς

ΓΚΡΕΫ 241

ορολογία και ανάγεται στην αρχή της υπακοής. Είναι για να σεβάλει στη σωστή ψυχική διάθεση, να καταλάβεις τι ισχύει. Καιθέλω να ξέρεις ότι, μόλις περάσεις το κατώφλι μου ωςυποτακτική μου, θα σου κάνω ό,τι θέλω. Πρέπει να το δεχτείςαυτό, και μάλιστα πρόθυμα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίοπρέπει να μου έχεις εμπιστοσύνη... Θα σε πηδάω οποιαδήποτεστιγμή, με οποιονδήποτε τρόπο θέλω – κι όπου θέλω. Θα σεσωφρονίζω επειδή θα τα θαλασσώνεις. Θα σε εκπαιδεύσω ώστενα με ικανοποιείς.

»Ξέρω, όμως, ότι δεν το έχεις ξανακάνει αυτό. Αρχικά θαπροχωράω αργά και θα σε βοηθάω. Θα περνάμε σταδιακά απόδιάφορα σενάρια. Θέλω να μου έχεις εμπιστοσύνη, μα ξέρω πωςπρέπει να κερδίσω την εμπιστοσύνη σου και θα την κερδίσω. Το“ή άλλως” είναι και πάλι για να σε βάλει στη σωστή ψυχικήδιάθεση· σημαίνει πως όλα παίζουν».

Φοβερός λόγος, Γκρέυ.Ακουμπάει στη ράχη της καρέκλας της – καταβεβλημένη,

νομίζω.«Με παρακολουθείς;» ρωτάω μαλακά. Ο σερβιτόρος μπαίνει

αθόρυβα στο δωμάτιο, και με ένα νεύμα τού δίνω την άδεια ναμαζέψει τα πιάτα μας.

«Θα ήθελες λίγο κρασί ακόμα;»«Πρέπει να οδηγήσω».Καλή απάντηση.«Λίγο νερό τότε;»Γνέφει καταφατικά.«Μεταλλικό ή ανθρακούχο;»«Ανθρακούχο, παρακαλώ».Ο σερβιτόρος φεύγει με τα πιάτα μας.«Είσαι πολύ σιωπηλή…» ψιθυρίζω. Δεν έχει μιλήσει σχεδόν

καθόλου.«Είσαι πολύ ομιλητικός» μου πετάει αμέσως.Σωστό επιχείρημα, δεσποινίς Στιλ.Τώρα πάμε στο επόμενο σημείο στον κατάλογο των

προβλημάτων της: στο άρθρο δεκαπέντε. Παίρνω βαθιά ανάσα.«Σωφρονισμός. Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στην

242 E. L. JAMES

απόλαυση και στον πόνο, Αναστάζια. Είναι οι δύο όψεις τουίδιου νομίσματος, και η μια δεν υπάρχει χωρίς την άλλη. Μπορώνα σου δείξω πόσο απολαυστικός μπορεί να γίνει ο πόνος. Δε μεπιστεύεις τώρα, μα αυτό εννοώ όταν λέω εμπιστοσύνη. Θαυπάρξει πόνος, αλλά τίποτα που να μην μπορείς ν’ αντέξεις».Όσο και να το τονίσω αυτό, δεν είναι αρκετό. «Και πάλι, σετελική ανάλυση το θέμα είναι η εμπιστοσύνη. Μου έχειςεμπιστοσύνη, Άνα;»

«Ναι, σου έχω» απαντάει αμέσως. Η απάντησή της με αφήνειάναυδο: είναι τελείως αναπάντεχη.

Πάλι.Έχω κερδίσει ήδη την εμπιστοσύνη της;«Ωραία λοιπόν. Τα υπόλοιπα είναι απλώς λεπτομέρειες».

Νιώθω τρία μέτρα ψηλός.«Σημαντικές λεπτομέρειες».Έχει δίκιο. Συγκεντρώσου, Γκρέυ.«Εντάξει, ας τις συζητήσουμε».Ο σερβιτόρος έρχεται ξανά με το κύριο πιάτο μας.«Ελπίζω να σ’ αρέσει το ψάρι…» λέω καθώς τοποθετεί το

φαγητό μπροστά μας. Ο μαύρος μπακαλιάρος φαίνεταιπεντανόστιμος. Η Άνα τρώει μια μπουκιά.

Επιτέλους τρώει!«Οι κανόνες» συνεχίζω. «Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς. Το

φαγητό είναι κάτι για το οποίο είσαι διατεθειμένη να χαλάσεις τησυμφωνία;»

«Ναι».«Μπορώ να το τροποποιήσω ώστε να λέει πως θα τρως

τουλάχιστον τρία γεύματα τη μέρα;»«Όχι».Πνίγοντας έναν εκνευρισμένο στεναγμό, επιμένω. «Πρέπει

να ξέρω ότι δε λιμοκτονείς».Συνοφρυώνεται. «Πρέπει να μου έχεις εμπιστοσύνη...»«Με αποστομώσατε, δεσποινίς Στιλ…» μουρμουρίζω σαν να

μονολογώ. Πρόκειται για μάχες που δεν πρόκειται να κερδίσω.«Υποχωρώ στο φαγητό και στον ύπνο…»

Μου χαρίζει ένα μικρό χαμόγελο ανακούφισης. «Γιατί δεν

ΓΚΡΕΫ 243

μπορώ να σε κοιτάζω;» ρωτάει.«Αυτό έχει να κάνει με τη σχέση Κυρίαρχου/υποτακτικής. Θα

το συνηθίσεις».Συνοφρυώνεται ξανά, αλλά αυτήν τη φορά έχει πονεμένη

έκφραση. «Γιατί δεν μπορώ να σ’ αγγίζω;»«Επειδή δεν μπορείς».Κλείσ’ της το στόμα, Γκρέυ.«Εξαιτίας της κυρίας Ρόμπινσον;»Ορίστε; «Πώς σου ήρθε αυτό; Νομίζεις ότι μου προκάλεσε

κάποιο τραύμα;»Γνέφει καταφατικά.«Όχι, Αναστάζια. Δεν είναι αυτός ο λόγος. Άλλωστε η κυρία

Ρόμπινσον δε θα σήκωνε σαχλαμάρες από την πλευρά μου».«Δηλαδή καμία σχέση μαζί της...» λέει, δείχνοντας

σαστισμένη.«Όχι».Δεν ανέχομαι να με αγγίζουν. Και, μωρό μου, πραγματικά δε

θέλεις να μάθεις το γιατί.«Και δε θέλω ν’ αγγίζεις ούτε τον εαυτό σου» προσθέτω.«Από περιέργεια… Γιατί;»«Επειδή θέλω όλη σου την ηδονή».Για την ακρίβεια, τη θέλω τώρα. Θα μπορούσα να την πηδήξω

επιτόπου, να δω αν μπορεί να μείνει σιωπηλή. Πραγματικάσιωπηλή, ξέροντας πως ίσως μας ακούσει όλο το προσωπικό καιη πελατεία του ξενοδοχείου. Άλλωστε, γι’ αυτό έκλεισα τοσυγκεκριμένο δωμάτιο.

Ανοίγει το στόμα της σαν να θέλει να πει κάτι, κατόπιν τοξανακλείνει και τρώει άλλη μία μπουκιά φαγητό από τοανέγγιχτο, σε μεγάλο βαθμό, πιάτο της. «Σου έδωσα πολλά νασκεφτείς, ε;» λέω διπλώνοντας το ηλεκτρονικό της μήνυμα καιχώνοντάς το στην εσωτερική μου τσέπη.

«Ναι».«Θες να εξετάσουμε τώρα και τα χαλαρά όρια;»«Όχι όσο τρώμε».«Μυγιάγγιχτη;»«Κάτι τέτοιο…»

244 E. L. JAMES

«Δεν έφαγες πολύ».«Έφαγα αρκετά».Πάλιωσε το αστείο. «Τρία στρείδια, τέσσερις μπουκιές

μπακαλιάρο κι ένα σπαράγγι, καθόλου πατάτες, καθόλου ξηρούςκαρπούς, καθόλου ελιές, και δεν έχεις φάει όλη μέρα. Είπες ότιμπορούσα να σου έχω εμπιστοσύνη».

Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα.Ναι. Μετρούσα τις μπουκιές σου, Άνα.«Κρίστιαν, σε παρακαλώ… Δεν κάνω κάθε μέρα τέτοιου

είδους συζητήσεις».«Σε χρειάζομαι υγιή και σε φόρμα, Αναστάζια!» Ο τόνος μου

είναι κατηγορηματικός.«Το ξέρω».«Κι αυτήν τη στιγμή θέλω να σου βγάλω αυτό το φόρεμα».«Δε νομίζω πως είναι καλή ιδέα…» ψιθυρίζει. «Δε φάγαμε

επιδόρπιο».«Θες επιδόρπιο;» Εδώ δεν έχεις φάει καν το κυρίως πιάτο

σου.«Ναι».«Θα μπορούσες να είσαι εσύ το επιδόρπιο…»«Δεν είμαι σίγουρη πως είμαι αρκετά γλυκιά».«Αναστάζια, είσαι υπέροχα γλυκιά… Το ξέρω».«Κρίστιαν. Χρησιμοποιείς το σεξ σαν όπλο. Πραγματικά δεν

είναι δίκαιο...» Χαμηλώνει το βλέμμα στα πόδια της, και η φωνήτης είναι σιγανή και κάπως μελαγχολική. Σηκώνει πάλι τα μάτια,καρφώνοντάς με με ένα έντονο βλέμμα. Τα καταγάλανα μάτιατης με παραλύουν… και με διεγείρουν.

«Έχεις δίκιο. Αυτό κάνω. Στη ζωή χρησιμοποιείς αυτό πουξέρεις, Αναστάζια... Αυτό δεν αλλάζει το πόσο σε θέλω. Εδώ.Τώρα…» Και θα μπορούσαμε να πηδηχτούμε εδώ, αυτήν τηστιγμή. Το ξέρω πως ενδιαφέρεσαι, Άνα. Ακούω πώς άλλαξε ηαναπνοή σου. «Θα ήθελα να δοκιμάσω κάτι». Πραγματικά θέλωνα μάθω πόσο σιωπηλή μπορεί να μείνει κι αν μπορεί να το κάνειμε τον φόβο μήπως την ανακαλύψουν.

Το μέτωπό της ζαρώνει ξανά· έχει μπερδευτεί.«Αν ήσουν υποτακτική μου, δε θα το σκεφτόσουν. Θα ήταν

ΓΚΡΕΫ 245

εύκολο… Όλες αυτές οι αποφάσεις – όλες οι κουραστικέςδιαδικασίες επεξεργασίας πίσω τους. Τα “Είναι αυτό το σωστό;Πρέπει να γίνει εδώ; Μπορεί να γίνει τώρα;”. Δε θα είχες ναστενοχωριέσαι για όλες αυτές τις λεπτομέρειες. Αυτό θα έκαναως Κυρίαρχός σου. Κι αυτήν τη στιγμή ξέρω πως με θες,Αναστάζια…»

Τινάζει τα μαλλιά της πάνω από τον ώμο της, και τοκατσούφιασμά της γίνεται πιο έντονο. Γλείφει τα χείλη της.

Ω, ναι. Με θέλει.«Το ξέρω επειδή το κορμί σου σε προδίδει. Πιέζεις τους

μηρούς σου μεταξύ τους, έχεις κοκκινίσει, και η ανάσα σουάλλαξε…»

«Πώς ξέρεις για τους μηρούς μου;» ρωτάει, και η φωνή τηςείναι διαπεραστική, σοκαρισμένη, νομίζω.

«Ένιωσα το τραπεζομάντιλο να κινείται, και είναι μιαλελογισμένη εικασία, βασισμένη σε χρόνια εμπειρίας. Δίκιο δενέχω;»

Μένει μια στιγμή σιωπηλή και στρέφει αλλού τη ματιά της.«Δεν τέλειωσα τον μπακαλιάρο μου…»

«Θα προτιμούσες τον κρύο μπακαλιάρο από μένα;»Τα μάτια της συναντούν τα δικά μου και είναι διάπλατα

ανοιχτά, με τις κόρες σκοτεινές και διεσταλμένες. «Νόμιζα πωςήθελες ν’ αδειάσω το πιάτο μου».

«Αυτήν τη στιγμή, δεσποινίς Στιλ, δε δίνω μία για το φαγητόσας…»

«Κρίστιαν. Δεν παίζεις τίμια…»«Το ξέρω. Πάντα έτσι ήμουν».Κοιταζόμαστε σε μια μάχη θελήσεων. Έχουμε και οι δύο

συνείδηση της σεξουαλικής έντασης που απλώνεται ανάμεσά μαςπάνω από το τραπέζι.

Σε παρακαλώ, μπορείς απλώς να κάνεις αυτό που σου λένε;την εκλιπαρώ με το βλέμμα μου. Τα μάτια της, όμως,αστράφτουν με αισθησιακή ανυπακοή, κι ένα χαμόγελοανασηκώνει τα χείλη της. Χωρίς να τραβήξει το βλέμμα της απότο δικό μου, παίρνει ένα σπαράγγι και δαγκώνει σκόπιμα τοχείλος της.

246 E. L. JAMES

Τι κάνει;Χώνει αργά την άκρη του σπαραγγιού στο στόμα της και το

ρουφάει.Γαμώτο!Παίζει μαζί μου – μια τακτική επικίνδυνη, που θα με κάνει να

τη γαμήσω επάνω σ’ αυτό το τραπέζι.Ω, βάλτε τα δυνατά σας, δεσποινίς Στιλ.«Αναστάζια... Τι κάνεις;» την προειδοποιώ.«Τρώω το σπαράγγι μου…» απαντάει με ένα σεμνότυφο

χαμόγελο.«Νομίζω ότι παίζετε μαζί μου, δεσποινίς Στιλ…»«Απλώς τελειώνω το φαγητό μου, κύριε Γκρέυ…» Τα χείλη

της στραβώνουν ακόμα περισσότερο, αργά, αισθησιακά, και ηέξαψη ανάμεσά μας ανεβαίνει κάμποσους βαθμούς. Πραγματικάδεν έχει ιδέα πόσο σέξι είναι… Ετοιμάζομαι να ορμήσω, όταν οσερβιτόρος χτυπάει και μπαίνει.

Να πάρει!Τον αφήνω να μαζέψει τα πιάτα και ύστερα στρέφω ξανά την

προσοχή μου στη δεσποινίδα Στιλ. Το κατσούφιασμά της, όμως,έχει επιστρέψει, ενώ παίζει με τα δάχτυλά της.

Διάολε.«Θα ήθελες επιδόρπιο;» ρωτάω.«Όχι, ευχαριστώ. Νομίζω πως πρέπει να φύγω» απαντάει,

εξακολουθώντας να κοιτάζει τα χέρια της.«Να φύγεις;» Φεύγει;Ο σερβιτόρος σπεύδει να απομακρυνθεί με τα πιάτα μας.«Ναι» λέει η Άνα, με φωνή σταθερή και αποφασιστική.

Σηκώνεται όρθια για να φύγει. Αυτόματα σηκώνομαι κι εγώ.«Έχουμε και οι δύο αύριο την τελετή αποφοίτησης» προσθέτει.

Το πράγμα δεν πάει καθόλου σύμφωνα με το σχέδιο.«Δε θέλω να φύγεις» δηλώνω, επειδή αυτή είναι η αλήθεια.«Σε παρακαλώ, πρέπει…» επιμένει.«Γιατί;»«Επειδή μου έδωσες τόσο πολλά να σκεφτώ. Και χρειάζομαι

κάποια απόσταση…» Τα μάτια της με εκλιπαρούν να την αφήσωνα φύγει.

ΓΚΡΕΫ 247

Μα προχωρήσαμε τόσο πολύ στη διαπραγμάτευσή μας.Κάναμε συμβιβασμούς. Μπορούμε να το κάνουμε ναλειτουργήσει. Πρέπει να το κάνω να λειτουργήσει.

«Θα μπορούσα να σε κάνω να μείνεις» της λέω, ξέροντας ότιμπορώ να την αποπλανήσω εδώ, σ’ αυτό το δωμάτιο.

«Ναι, θα μπορούσες εύκολα, μα δε θέλω να το κάνεις».Όλα πάνε στραβά – υπερεκτίμησα τις δυνατότητές μου. Δεν

πίστευα πως θα τέλειωναν με αυτό τον τρόπο τα πράγματα.Περνάω τα χέρια μέσα από τα μαλλιά μου εκνευρισμένος.

«Ξέρεις, όταν έπεσες μέσα στο γραφείο μου τη μέρα πουήρθες να μου πάρεις συνέντευξη, ήσουν όλο “μάλιστα, κύριε”,“όχι, κύριε”. Νόμισα πως ήσουν γεννημένη υποτακτική.Ειλικρινά, όμως, Αναστάζια, δεν είμαι σίγουρος αν έχεις έστω κιένα υποτακτικό κόκαλο μέσα στο απολαυστικό κορμί σου».Διασχίζω τα λίγα βήματα που μας χωρίζουν και κοιτάζω μέσα σταμάτια της, που λάμπουν από αποφασιστικότητα.

«Μπορεί να έχεις δίκιο» αποκρίνεται.«Θέλω μια ευκαιρία να διερευνήσω την πιθανότητα να

έχεις». Της χαϊδεύω το πρόσωπο και το κάτω χείλος με τοναντίχειρά μου. «Δεν ξέρω άλλον τρόπο, Αναστάζια. Αυτόςείμαι».

«Το ξέρω» λέει.Κατεβάζοντας το κεφάλι μου έτσι που τα χείλη μου να

αιωρούνται πάνω από τα δικά της, περιμένω ώσπου σηκώνει τοστόμα της στο δικό μου και κλείνει τα μάτια. Θέλω να της δώσωένα σύντομο ενάρετο φιλί, αλλά μόλις τα χείλη μας αγγίζουν,γέρνει πάνω μου, με τα χέρια της να χώνονται ξαφνικά σταμαλλιά μου, το στόμα της να ανοίγει, τη γλώσσα της επίμονη.Πιέζω το χέρι μου στη βάση της ραχοκοκαλιάς της κρατώνταςτην πάνω μου και βαθαίνω το φιλί μου, ανταποκρινόμενος στηθέρμη της.

Χριστέ μου, τη θέλω.«Δεν μπορώ να σε πείσω να μείνεις;» ψιθυρίζω πάνω στη

γωνία των χειλιών της, ενώ το σώμα μου αντιδρά,σκληραίνοντας από πόθο.

«Όχι».

248 E. L. JAMES

«Πέρνα τη νύχτα μαζί μου…»«Χωρίς να σ’ αγγίζω; Όχι».Γαμώτο… Το σκοτάδι ξεδιπλώνεται μέσα στα σωθικά μου,

αλλά το αγνοώ.«Ανυπόφορο κορίτσι…» μουρμουρίζω και απομακρύνομαι,

εξετάζοντας το πρόσωπο και το γεμάτο ένταση σκυθρωπό ύφοςτης. «Γιατί έχω την εντύπωση πως μου λες αντίο;»

«Επειδή φεύγω».«Δεν εννοώ αυτό, και το ξέρεις».«Κρίστιαν, πρέπει να το σκεφτώ. Δεν ξέρω αν μπορώ να

δημιουργήσω το είδος της σχέσης που θες…»Κλείνω τα μάτια μου και ακουμπάω το μέτωπό μου στο δικό

της.Τι περίμενες, Γκρέυ; Δεν είναι φτιαγμένη γι’ αυτό το πράγμα.Παίρνω βαθιά ανάσα και τη φιλάω στο μέτωπο. Κατόπιν

χώνω τη μύτη μου στα μαλλιά της, εισπνέοντας το γλυκόφθινοπωρινό άρωμά της και εντυπώνοντάς το στη μνήμη μου.

Εντάξει. Φτάνει.Κάνοντας ένα βήμα πίσω, την αφήνω. «Όπως θέλετε,

δεσποινίς Στιλ. Θα σας συνοδέψω στο λόμπι». Απλώνω το χέριμου άλλη μία φορά, ίσως τελευταία, και εκπλήσσομαι από τοπόσο οδυνηρή είναι αυτή η σκέψη.

Βάζει το χέρι της στο δικό μου και κατευθυνόμαστε σιωπηλοίπρος τη ρεσεψιόν.

«Έχεις την απόδειξη του παρκαδόρου;» ρωτάω ότανφτάνουμε στο λόμπι. Ακούγομαι ήρεμος και νηφάλιος, αλλάμέσα μου είμαι μπερδεμένος.

Βγάζει από την τσάντα της την απόδειξη, την οποία δίνωστον θυρωρό.

«Ευχαριστώ για το δείπνο» λέει.«Ευχαρίστησή μου όπως πάντα, δεσποινίς Στιλ».Δεν μπορεί να είναι το τέλος αυτό. Πρέπει να της δείξω – να

της εξηγήσω τι σημαίνουν όλα αυτά, τι μπορούμε να κάνουμεμαζί. Να της δείξω τι μπορούμε να κάνουμε στην αίθουσαψυχαγωγίας. Ύστερα θα καταλάβει. Αυτός μπορεί να είναι ομόνος τρόπος ώστε να σώσω αυτήν τη συμφωνία. Στρέφομαι

ΓΚΡΕΫ 249

γρήγορα προς το μέρος της.«Αυτό το Σαββατοκύριακο μετακομίζεις στο Σιάτλ. Αν πάρεις

τη σωστή απόφαση, μπορώ να σε δω την Κυριακή;» ρωτάω.«Θα δούμε. Ίσως…» απαντάει.Δεν είναι «όχι» αυτό.Προσέχω το ανατρίχιασμα στα χέρια της. «Έχει δροσιά τώρα.

Δεν έχεις σακάκι;» ρωτάω.«Όχι».Αυτή η γυναίκα χρειάζεται κάποιον να τη φροντίζει. Βγάζω

το σακάκι μου. «Ορίστε. Δε θέλω να κρυώσεις». Το τυλίγωστους ώμους της και το σφίγγει γύρω της, κλείνοντας τα μάτιακαι εισπνέοντας βαθιά.

Την ελκύει η μυρωδιά μου; Όπως και μένα η δική της;Μήπως δεν έχουν χαθεί όλα;Ο παρκαδόρος σταματάει μπροστά μας με ένα αρχαίο VW

Σκαραβαίο.Τι διάολο είναι αυτό;«Αυτό οδηγείς;» Αυτό το αυτοκίνητο πρέπει να είναι πιο

γέρικο από τον παππού Θίοντορ. Χριστέ μου!Ο παρκαδόρος τής δίνει τα κλειδιά και του δίνω ένα γενναίο

φιλοδώρημα. Του αξίζει αποζημίωση ως αντιστάθμισμα για τονκίνδυνο.

«Είναι αξιόπιστο;» Αγριοκοιτάζω την Άνα. Πώς μπορεί ναείναι ασφαλής μέσα σ’ αυτό τον σκουριασμένο κουβά;

«Ναι».«Θα φτάσει μέχρι το Σιάτλ;»«Ναι, θα φτάσει».«Με ασφάλεια;»«Ναι». Προσπαθεί να με καθησυχάσει. «Εντάξει, είναι

παλιό… Αλλά είναι δικό μου και είναι αξιόπιστο. Μου τοαγόρασε ο πατριός μου».

Όταν υποδεικνύω πως μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο,συνειδητοποιεί τι της προτείνω και η έκφρασή της αλλάζειαμέσως.

Είναι έξαλλη.«Δεν πρόκειται να μου αγοράσεις αυτοκίνητο!» αντιγυρίζει

250 E. L. JAMES

κατηγορηματικά.«Θα δούμε…» λέω, θέλοντας να την κρατήσω ήρεμη. Ανοίγω

την πόρτα του οδηγού, και καθώς μπαίνει μέσα, αναρωτιέμαιμήπως πρέπει να ζητήσω από τον Τέυλορ να την πάει σπίτι.Διάολε. Θυμάμαι πως έχει ρεπό απόψε.

Όταν κλείνω την πόρτα, κατεβάζει το τζάμι… οδυνηρά αργά.Για όνομα του Θεού!«Να προσέχεις…» γρυλίζω.«Αντίο, Κρίστιαν» λέει και κομπιάζει, σαν να προσπαθεί να

μην κλάψει.Σκατά! Η διάθεσή μου αλλάζει, και από τον εκνευρισμό και

την ανησυχία για την ασφάλειά της μεταβάλλεται σε μια αίσθησηανημποριάς την ώρα που το αυτοκίνητό της ανηφορίζειμουγκρίζοντας τον δρόμο.

Δεν ξέρω αν θα την ξαναδώ.Στέκομαι σαν βλάκας στο πεζοδρόμιο ώσπου τα πίσω φώτα

της εξαφανίζονται στη νύχτα.Γαμώτο! Γιατί πήγε τόσο στραβά;Ξαναμπαίνω στο ξενοδοχείο, κατευθύνομαι προς το μπαρ και

παραγγέλνω ένα μπουκάλι Sancerre. Παίρνοντάς το μαζί μου,πηγαίνω στο δωμάτιό μου. Το λάπτοπ μου είναι ανοιχτό επάνωστο γραφείο μου, και προτού ανοίξω το κρασί, κάθομαι καιαρχίζω να πληκτρολογώ ένα μήνυμα.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΑπόψεΗμερομηνία: 25 Μαΐου 2011, 22:01Προς: Αναστάζια ΣτιλΔεν καταλαβαίνω γιατί το έσκασες απόψε. Ειλικρινά, ελπίζωνα απάντησα ικανοποιητικά σε όλες σου τις ερωτήσεις. Τοξέρω πως σου έδωσα πολλή τροφή για σκέψη κι εύχομαι απόκαρδιάς να σκεφτείς σοβαρά την πρότασή μου. Θαπροχωρήσουμε αργά.Έχε μου εμπιστοσύνη.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc.

ΓΚΡΕΫ 251

Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι μου. Θα της πάρει τουλάχιστον

είκοσι λεπτά να φτάσει στο σπίτι, ίσως περισσότερο με κείνη τηθανάσιμη παγίδα.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Audi A3Ημερομηνία: 25 Μαΐου 2011, 22:04Προς: Τζ Μπ ΤέυλορΕίναι ανάγκη να παραδοθεί εκείνο το Audi εδώ αύριο.Ευχαριστώ.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ανοίγοντας το Sancerre, σερβίρω στον εαυτό μου ένα ποτήρι,

και παίρνοντας το βιβλίο μου, κάθομαι να διαβάσω,καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να συγκεντρωθώ. Τα μάτιαμου ξεστρατίζουν συνεχώς προς την οθόνη του λάπτοπ. Πότε θααπαντήσει;

Καθώς τα λεπτά περνούν, το άγχος μου αυξάνεται· γιατί δεμου απάντησε στο e-mail μου;

Στις 11:00 τής στέλνω ένα sms.

Έφτασες καλά στο σπίτι; Δεν παίρνω, όμως, καμία απάντηση. Μπορεί να έπεσε

κατευθείαν στο κρεβάτι. Πριν από τα μεσάνυχτα στέλνω άλλοένα e-mail.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΑπόψεΗμερομηνία: 25 Μαΐου 2011, 23:58Προς: Αναστάζια ΣτιλΕλπίζω να έφτασες στο σπίτι σου με αυτό το αυτοκίνητο πουέχεις.Ενημέρωσέ με αν είσαι καλά.

252 E. L. JAMES

Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Θα τη δω αύριο στην τελετή αποφοίτησης και θα μάθω αν

απορρίπτει την πρότασή μου. Με αυτή την καταθλιπτική σκέψηγδύνομαι και πέφτω στο κρεβάτι, καρφώνοντας το βλέμμα στοταβάνι.

Τα έκανες πραγματικά μαντάρα σ’ αυτήν τη δουλειά, Γκρέυ.

ΓΚΡΕΫ 253

[ΠΕΜΠΤΗ 26 ΜΑΪΟΥ 2011] Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΕΧΕΙ ΦΥΓΕΙ. Μερικές φορές βγαίνει έξω.

Και είμαι μόνο εγώ. Εγώ και τα αυτοκινητάκια μου και ηκουβερτούλα μου.

Όταν γυρίζει στο σπίτι, κοιμάται στον καναπέ. Οκαναπές είναι καφέ και γλιτσιασμένος. Είναι κουρασμένη.Μερικές φορές τη σκεπάζω με την κουβερτούλα μου.

Ή έρχεται πίσω στο σπίτι με κάτι για να φάμε. Μουαρέσουν αυτές οι μέρες. Έχουμε ψωμί και βούτυρο. Καιμερικές φορές έχουμε σαλάμι και τυρί. Αυτό είναι τοαγαπημένο μου.

Σήμερα η μανούλα έχει φύγει. Παίζω με τααυτοκινητάκια μου. Τρέχουν γρήγορα στο πάτωμα. Ημανούλα μου έχει φύγει. Θα γυρίσει. Σίγουρα θα γυρίσει.Πότε θα γυρίσει η μανούλα;

Είναι σκοτεινά τώρα, και η μανούλα μου λείπει. Μπορώνα φτάσω το φως αν πατήσω επάνω στο σκαμνάκι.

Ανάβω. Σβήνω. Ανάβω. Σβήνω. Ανάβω. Σβήνω.Φως. Σκοτάδι. Φως. Σκοτάδι. Φως. Σκοτάδι.Πεινάω. Τρώω το τυρί. Έχει τυρί στο ψυγείο. Τυρί με

μπλε μαλλιά.Πότε θα γυρίσει η μανούλα στο σπίτι;Μερικές φορές γυρίζει στο σπίτι μαζί του. Τον μισώ.

Κρύβομαι όταν έρχεται. Το αγαπημένο μου μέρος είναι ηντουλάπα της μανούλας μου. Μυρίζει μανούλα. Μυρίζει

254 E. L. JAMES

μανούλα όταν είναι χαρούμενη. Πότε θα γυρίσει ημανούλα στο σπίτι;

Το κρεβάτι μου είναι κρύο. Και πεινάω. Έχω τηνκουβερτούλα μου και τα αυτοκινητάκια μου, αλλά όχι τημανούλα μου. Πότε θα γυρίσει η μανούλα πίσω στο σπίτι; Τινάζομαι και ξυπνάω.Γαμώτο. Γαμώτο. Γαμώτο!Μισώ τα όνειρά μου. Είναι γεμάτα βασανιστικές μνήμες,

διαστρεβλωμένες υπενθυμίσεις μιας εποχής που θέλω ναξεχάσω. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και είμαι μούσκεμαστον ιδρώτα. Αλλά η χειρότερη συνέπεια που έχουν αυτοί οιεφιάλτες είναι η αντιμετώπιση του άγχους που με πνίγει ότανξυπνάω.

Οι εφιάλτες μου έχουν γίνει πρόσφατα πιο συχνοί και πιοέντονοι. Δεν έχω ιδέα γιατί. Καταραμένε Φλυν – δε θα γυρίσειπριν από την άλλη εβδομάδα. Περνάω και τα δυο χέρια μέσααπό τα μαλλιά μου και κοιτάζω την ώρα. Είναι 5:38, και το φωςτης αυγής εισχωρεί λίγο λίγο μέσα από τις κουρτίνες. Είναισχεδόν ώρα να σηκωθώ.

Πήγαινε για τρέξιμο, Γκρέυ.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΑΚΟΜΑ sms ή ηλεκτρονικό μήνυμα από την Άνα.Καθώς τα πόδια μου σφυροκοπούν το πεζοδρόμιο, το άγχος μουμεγαλώνει.

Άφησέ το, Γκρέυ.Άφησέ το να πάει, γαμώτο!Ξέρω πως θα τη δω στην τελετή αποφοίτησης.Δεν μπορώ να το αφήσω, όμως.Πριν από το ντους μου της στέλνω άλλο ένα sms.

Πάρε με. Απλώς έχω ανάγκη να μάθω πως είναι ασφαλής.

ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ εξακολουθώ να μην έχω πάρει απάντηση από

ΓΚΡΕΫ 255

την Άνα. Για να τη βγάλω από το μυαλό μου, δουλεύω έναδίωρο τον λόγο μου για την τελετή. Στην τελετή αποφοίτησηςαργότερα σήμερα το πρωί θα τιμήσω την εξαιρετική δουλειά τουτμήματος περιβαλλοντικών επιστημών και την πρόοδο πουέχουν σημειώσει σε συνεργασία με την GEH στην αγροτικήτεχνολογία για τις αναπτυσσόμενες χώρες.

Όλα μέρος του σχεδίου σας να ταΐσετε τον κόσμο; Ταδιορατικά λόγια της Άνα αντηχούν στο κεφάλι μου και κάνουνπέρα τον χτεσινοβραδινό εφιάλτη.

Τα διώχνω με ένα ανασήκωμα των ώμων καθώς ξαναγράφωτον λόγο. Η Σαμ, η υπεύθυνη για τη δημοσιότητα αντιπρόεδρόςμου, έχει στείλει ένα προσχέδιο που παραείναι πομπώδες γιαμένα. Μου παίρνει μία ώρα να επεξεργαστώ τις μιντιακέςσαχλαμάρες της και να τις μετατρέψω σε κάτι πιο ανθρώπινο.

Εννιάμισι, και ακόμα τίποτε από την Άνα. Η σιγή ασυρμάτουτης είναι ανησυχητική – και ειλικρινά αγενής. Την καλώ, αλλάτο τηλέφωνό της με παραπέμπει απευθείας σ’ ένα γενικό μήνυματηλεφωνητή.

Το κλείνω.Δείξε λίγη αξιοπρέπεια, Γκρέυ.Ακούγεται ο ήχος από τα εισερχόμενα στον υπολογιστή μου,

και ο σφυγμός μου ανεβαίνει κατακόρυφα – αλλά είναι από τηΜία. Παρά την κακή μου διάθεση, χαμογελάω. Μου έλειψεαυτό το παιδί.

Από: Μία Γκ. Chef ExtraordinaireΘέμα: ΠτήσειςΗμερομηνία: 26 Μαΐου 2011, 18:32 GMT-1Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΓεια σου, Κρίστιαν,Δε βλέπω την ώρα να φύγω από δω!Σώσε με. Σε παρακαλώ!Ο αριθμός πτήσης μου το Σάββατο είναι AF3622. Φτάνει στις12:22 μ.μ., και ο μπαμπάς με βάζει να ταξιδέψω στηνοικονομική θέση! (*στραβομουτσούνιασμα)Θα έχω πολλές αποσκευές. Λατρεύω. Λατρεύω. Λατρεύω

256 E. L. JAMES

την παρισινή μόδα.Η μαμά λέει πως έχεις κοπέλα.Αλήθεια;Πώς είναι;ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΩ!Θα σε δω το Σάββατο. Μου έλειψες πολύ.A` bientôt, mon frère.M xxxxxxxxx Ω, γαμώτο! Το μεγάλο στόμα της μητέρας μου. Η Άνα δεν

είναι κοπέλα μου! Κι όταν θα έρθει το Σάββατο, θα πρέπει να ταβγάλω πέρα με το εξίσου μεγάλο στόμα και την εγγενήαισιοδοξία και τις αδιάκριτες ερωτήσεις της. Μπορεί να γίνεικουραστική. Κάνω μια νοερή σημείωση για τον αριθμό πτήσηςκαι την ώρα και στέλνω στη Μία ένα γρήγορο μήνυμα για να τηνενημερώσω πως θα είμαι εκεί.

Στις 9:45 ετοιμάζομαι για την τελετή. Γκρίζο κοστούμι, άσπροπουκάμισο και φυσικά εκείνη τη γραβάτα. Θα είναι το διακριτικόμου μήνυμα στην Άνα πως δεν τα έχω παρατήσει και μιαυπενθύμιση ωραίων στιγμών.

Ναι, πραγματικά ωραίες στιγμές… Εικόνες της δεμένης καιγεμάτης πόθο έρχονται στο μυαλό μου. Να πάρει. Γιατί δεν έχειτηλεφωνήσει; Πιέζω επανάκληση.

Σκατά…Πάλι δεν υπάρχει απάντηση, γαμώτο!Στις 10:00 ακριβώς ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα μου.

Είναι ο Τέυλορ.«Καλημέρα» λέω όταν μπαίνει μέσα.«Κύριε Γκρέυ».«Πώς πέρασες χτες;»«Καλά, κύριε». Η συμπεριφορά του Τέυλορ αλλάζει, και η

έκφρασή του γίνεται πιο ζεστή. Πρέπει να σκέφτεται την κόρητου.

«Η Σόφι;»«Είναι κούκλα, κύριε. Και τα πάει πολύ καλά στο σχολείο».«Χαίρομαι που το ακούω».

ΓΚΡΕΫ 257

«Το Α3 θα βρίσκεται στο Πόρτλαντ αργότερα σήμερα τοαπόγευμα».

«Θαύμα. Πάμε».Και παρόλο που δε θέλω να το παραδεχτώ, ανυπομονώ να δω

τη δεσποινίδα Στιλ.

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΠΡΥΤΑΝΗ με οδηγεί σ’ ένα μικρό δωμάτιοδίπλα στην αίθουσα εκδηλώσεων του ΚΠΟ. Κοκκινίζει σχεδόνόσο και μια νεαρή κοπέλα που γνωρίζω πολύ καλά. Εκεί, στηναίθουσα αναμονής, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, διοικητικόπροσωπικό και μερικοί φοιτητές πίνουν έναν καφέ πριν από τηναποφοίτηση. Ανάμεσά τους, προς μεγάλη μου έκπληξη, είναι καιη Κάθριν Κάβανο.

«Γεια σου, Κρίστιαν!» λέει προχωρώντας καμαρωτά προς τομέρος μου με την αυτοπεποίθηση των εύπορων. Φοράει τηντήβεννο της αποφοίτησης και φαίνεται αρκετά χαρούμενη·σίγουρα έχει δει την Άνα.

«Γεια σου, Κάθριν. Τι κάνεις;»«Φαίνεσαι απορημένος που με βλέπεις εδώ…» λέει,

αγνοώντας τον χαιρετισμό μου και δείχνοντας κάπωςπροσβεβλημένη. «Είμαι αριστεύσασα και θα εκφωνήσω τονλόγο. Δε σ’ το είπε ο Έλλιοτ;»

«Όχι, δε μου το είπε». Δεν κοιμόμαστε μαζί, που να πάρει.«Συγχαρητήρια!» προσθέτω αβρά.

«Ευχαριστώ». Ο τόνος της είναι ξερός.«Έχει έρθει η Άνα;»«Σε λίγο. Έρχεται με τον πατέρα της».«Την είδες σήμερα το πρωί;»«Ναι. Γιατί;»«Ήθελα να μάθω αν κατάφερε να φτάσει στο σπίτι με κείνη

τη θανάσιμη παγίδα που αποκαλεί αυτοκίνητο».«Τη Γουάντα. Το φωνάζει Γουάντα. Και ναι, έφτασε…» Με

κοιτάζει με απορημένο ύφος.«Χαίρομαι που το ακούω».Εκείνη τη στιγμή μάς πλησιάζει ο πρύτανης, και

χαμογελώντας ευγενικά στην Κάβανο, με συνοδεύει για να μου

258 E. L. JAMES

συστήσει τους άλλους καθηγητές.Έχω ανακουφιστεί που η Άνα είναι σώα, αλλά τα έχω πάρει

που δεν απάντησε σε κανένα από τα μηνύματά μου.Δεν είναι καλό σημάδι αυτό.Αλλά δεν έχω πολύ χρόνο για να συλλογιστώ αυτή την

αποκαρδιωτική κατάσταση – ένας από τους διδάσκοντεςανακοινώνει πως είναι ώρα να ξεκινήσουμε και μας οδηγεί έξωστον διάδρομο.

Σε μια στιγμή αδυναμίας δοκιμάζω άλλη μία φορά να καλέσωτην Άνα. Συνδέομαι απευθείας με τον τηλεφωνητή και μεδιακόπτει η Κάβανο.

«Ανυπομονώ ν’ ακούσω την ομιλία σου» λέει καθώςπροχωράμε στον διάδρομο.

Όταν φτάνουμε στην αίθουσα εκδηλώσεων, παρατηρώ πωςείναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι περίμενα και ασφυκτικά γεμάτη.Ανεβαίνουμε ο ένας πίσω από τον άλλο στη σκηνή, ενώ τοακροατήριο, σαν ένας άνθρωπος, σηκώνεται και χειροκροτεί. Οιεπευφημίες δυναμώνουν και μετά καταλαγιάζουν σιγά σιγά σ’ένα βουητό γεμάτο προσμονή καθώς όλοι παίρνουν τις θέσειςτους.

Όταν ο πρύτανης ξεκινάει την εναρκτήρια ομιλία του, μουδίνεται η ευκαιρία να σαρώσω με το βλέμμα την αίθουσα. Οιμπροστινές σειρές είναι γεμάτες φοιτητές, με ολόιδιες μαύρες καικόκκινες τηβέννους του ΚΠΟ. Πού είναι; Εξετάζω μεθοδικάκάθε σειρά.

Να σε.Τη βρίσκω στριμωγμένη στη δεύτερη σειρά. Είναι ζωντανή.

Νιώθω βλάκας που είχα τόση αγωνία και ανάλωσα τόσηενέργεια γύρω από το πού βρισκόταν χτες το βράδυ και σήμερατο πρωί. Τα σπινθηροβόλα γαλάζια μάτια της είναι ορθάνοιχταέτσι όπως καρφώνονται στα δικά μου και αναδεύεται στηνκαρέκλα της, ενώ ένα αργό κοκκίνισμα βάφει τα μάγουλά της.

Ναι. Σε βρήκα. Και δεν απάντησες στα μηνύματά μου. Μεαποφεύγει και τα έχω πάρει στο κρανίο. Πραγματικά τα έχωπάρει. Κλείνοντας τα μάτια μου, φαντάζομαι να στάζω ζεστόκερί στο στήθος της, ενώ εκείνη σφαδάζει από κάτω μου. Αυτό

ΓΚΡΕΫ 259

έχει ριζική επίδραση στο σώμα μου.Σκατά…Χαλάρωσε, Γκρέυ.Βγάζοντάς την από το μυαλό μου, βάζω σε τάξη τις λάγνες

σκέψεις μου και συγκεντρώνομαι στις ομιλίες.Η Κάβανο βγάζει έναν εμπνευσμένο λόγο περί

εκμετάλλευσης των ευκαιριών –ναι, carpe diem, Κέιτ– καιαποσπά ζωηρές επιδοκιμασίες όταν τελειώνει. Είναι προφανώςέξυπνη και δημοφιλής και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Όχι ντροπαλόκαι συνεσταλμένο μοναχικό κορίτσι σαν τη δεσποινίδα Στιλ. Στ’αλήθεια, μου κάνει εντύπωση που αυτές οι δύο είναι φίλες.

Ακούω να ανακοινώνεται το όνομά μου· ο πρύτανης με έχειαναγγείλει. Σηκώνομαι και πλησιάζω το αναλόγιο. Η παράστασηαρχίζει, Γκρέυ.

«Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη και συγκίνηση για τη μεγάλητιμή που μου έκαναν σήμερα οι αρχές του ΚΠΟ. Αυτό μου δίνειμια σπάνια ευκαιρία να μιλήσω σχετικά με την εντυπωσιακήδουλειά του τμήματος περιβαλλοντικών επιστημών τουπανεπιστημίου. Σκοπός μας είναι να αναπτύξουμε εφικτές καιοικολογικά βιώσιμες μεθόδους γεωργίας για τις χώρες του τρίτουκόσμου· τελικός μας στόχος είναι να βοηθήσουμε στο ξερίζωματης πείνας και της φτώχειας σε όλο τον κόσμο. Παραπάνω απόένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, κυρίως στην υποσαχάριαΑφρική, στη Νότια Ασία και στη Λατινική Αμερική, ζουν σεσυνθήκες έσχατης ένδειας. Η γεωργική δυσλειτουργία είναιενδημική σ’ αυτά τα μέρη του κόσμου, και το αποτέλεσμα είναιοικολογική και κοινωνική καταστροφή. Ξέρω τι είναι να νιώθειςαπόλυτη πείνα. Για μένα αυτό είναι ένα πολύ προσωπικό ταξίδι.

»Ως συνεργάτες, το ΚΠΟ και η GEH έχουν σημειώσειτρομερή πρόοδο στην εδαφική γονιμότητα και στην αγροτικήτεχνολογία. Είμαστε πρωτοπόροι σε συστήματα χαμηλώνεισροών σε αναπτυσσόμενες χώρες, και οι χώροι δοκιμών μαςέχουν αυξήσει την παραγωγή μας μέχρι και τριάντα τοις εκατόανά εκτάριο. Το ΚΠΟ έπαιξε αποφασιστικό ρόλο σ’ αυτό τοφανταστικό επίτευγμα. Και η GEH είναι περήφανη γι’ αυτούςτους φοιτητές που έρχονται κοντά μας μέσω προγραμμάτων

260 E. L. JAMES

πρακτικής άσκησης, δουλεύοντας στους χώρους δοκιμών μαςστην Αφρική. Η δουλειά που κάνουν εκεί ωφελεί τις τοπικέςκοινότητες και τους ίδιους τους φοιτητές. Μαζί μπορούμε νακαταπολεμήσουμε την πείνα και την έσχατη ένδεια που πλήττειαυτές τις περιοχές.

»Αλλά αυτή την εποχή της τεχνολογικής εξέλιξης, καθώς οπρώτος κόσμος τρέχει με ταχύτητα προς τα εμπρός,διευρύνοντας το χάσμα ανάμεσα στους έχοντες και στους μηέχοντες, είναι ζωτικής σημασίας να θυμόμαστε ότι δεν πρέπει νακατασπαταλούμε τους πεπερασμένες πόρους του κόσμου. Οιπόροι αυτοί είναι για όλη την ανθρωπότητα και πρέπει να τουςτιθασεύσουμε, να βρίσκουμε τρόπους να τους ανανεώνουμε καινα αναπτύσσουμε νέες λύσεις για να παρέχουμε τροφή στονυπερβολικά πυκνοκατοικημένο πλανήτη μας.

»Όπως είπα, η δουλειά που κάνουν μαζί η GEH και το ΚΠΟθα δώσει λύσεις, και είναι δική μας δουλειά να περάσουμε τομήνυμα εκεί έξω. Σκοπεύουμε να παράσχουμε πληροφορίες καιεκπαίδευση στον αναπτυσσόμενο κόσμο μέσω τουτηλεπικοινωνιακού τμήματος της GEH. Με περηφάνια δηλώνωπως πραγματοποιούμε εντυπωσιακή πρόοδο στην ηλιακήτεχνολογία, στη διάρκεια ζωής των μπαταριών και στηνασύρματη διανομή που θα φέρει το ίντερνετ στα πιοαπομακρυσμένα σημεία του κόσμου – και στόχος μας είναι να τοκαταστήσουμε ελεύθερο για τους χρήστες στα σημείαπαράδοσης. Η πρόσβαση στην εκπαίδευση και στην πληροφορία,την οποία εδώ θεωρούμε δεδομένη, είναι το ζωτικό συστατικόστοιχείο για τον τερματισμό της φτώχειας σ’ εκείνες τιςαναπτυσσόμενες περιοχές.

»Είμαστε τυχεροί. Όλοι εδώ είμαστε προνομιούχοι. Μερικοίπερισσότερο από άλλους, και συμπεριλαμβάνω σ’ αυτή τηνκατηγορία τον εαυτό μου. Έχουμε ηθική υποχρέωση ναπροσφέρουμε στους λιγότερο τυχερούς μια αξιοπρεπή ζωή μευγεία, ασφάλεια και καλή τροφή, με πρόσβαση σε περισσότερουςαπό τους πόρους που απολαμβάνουμε εμείς εδώ.

»Θα σας αφήσω με μια περικοπή που πάντα με εξέφραζε. Καιπαραφράζω ένα ινδιάνικο ρητό: “Μόνο όταν και το τελευταίο

ΓΚΡΕΫ 261

φύλλο θα έχει πέσει και το τελευταίο δέντρο θα έχει πεθάνει καιτο τελευταίο ψάρι θα έχει πιαστεί θα συνειδητοποιήσουμε πωςτα λεφτά δεν τρώγονται”».

Ενώ κάθομαι στη θέση μου μέσα σε ζωηρές επευφημίες,αντιστέκομαι στον πειρασμό να κοιτάξω την Άνα και εξετάζω τοέμβλημα του ΚΠΟ που κρέμεται στο πίσω μέρος τουαμφιθεάτρου. Αν θέλει να με αγνοεί, εντάξει. Αυτό το παιχνίδιμπορούν να το παίξουν δύο.

Ο αντιπρύτανης σηκώνεται για να αρχίσει να απονέμει ταπτυχία. Κι έτσι, αρχίζει η βασανιστική αναμονή ώσπου ναφτάσουμε στο Σ και να μπορέσω να την ξαναδώ.

Έπειτα από μια αιωνιότητα ακούω να φωνάζουν το όνομάτης: «Αναστάζια Στιλ». Ένα κύμα χειροκροτημάτων, καιπροχωράει προς το μέρος μου δείχνοντας σκεφτική καιανήσυχη.

Σκατά!Τι σκέφτεται;Ήρεμα, Γκρέυ.«Συγχαρητήρια, δεσποινίς Στιλ» λέω καθώς δίνω στην Άνα

το πτυχίο της. Σφίγγουμε τα χέρια, αλλά δεν την αφήνω νατραβήξει το δικό της. «Έχετε πρόβλημα με το λάπτοπ σας;»

Φαίνεται απορημένη. «Όχι…»«Τότε πράγματι αγνοείς τα μηνύματά μου». Την αφήνω.«Είδα μόνο εκείνο για τις συγχωνεύσεις και τις αγορές».Τι διάολο σημαίνει αυτό;Κατσουφιάζει ακόμα περισσότερο, αλλά πρέπει να την αφήσω

να προχωρήσει – πίσω της έχει αρχίσει να σχηματίζεται ουρά.«Αργότερα». Της δίνω να καταλάβει πως η συζήτηση δεν έχει

τελειώσει.Ώσπου να φτάσουμε στο τέλος της ουράς, βρίσκομαι στο

καθαρτήριο. Μου έχουν κάνει τα γλυκά μάτια, βλεφαρίδεςέχουν τρεμοπαίξει, ανόητα κοριτσόπουλα μου έχουν σφίξει τοχέρι χαχανίζοντας, και πέντε χαρτάκια με τηλέφωνα έχουνχωθεί στο χέρι μου. Κατεβαίνω ανακουφισμένος από τη σκηνήμαζί με το διδακτικό προσωπικό, υπό τους ήχους μιας μονότονηςμουσικής και χειροκροτημάτων.

262 E. L. JAMES

Στον διάδρομο αρπάζω την Κάβανο από το μπράτσο. «Πρέπεινα μιλήσω στην Άνα. Μπορείς να τη βρεις; Τώρα».

Η Κάβανο αιφνιδιάζεται, αλλά πριν προλάβει να πει κάτι,προσθέτω, με όσο πιο ευγενικό τόνο μπορώ: «Σε παρακαλώ…»

Τα χείλη της λεπταίνουν σε μια αποδοκιμαστική γραμμή, αλλάπεριμένει μαζί μου να περάσουν ένας ένας από μπροστά μας καιμετά επιστρέφει στην αίθουσα εκδηλώσεων. Ο πρύτανηςσταματάει να με συγχαρεί για τον λόγο μου.

«Τιμή μου που προσκλήθηκα να μιλήσω» αποκρίνομαι,σφίγγοντας πάλι το χέρι του. Με την άκρη του ματιού μουβλέπω την Κέιτ στον διάδρομο – με την Άνα δίπλα της.Ζητώντας συγγνώμη, κατευθύνομαι αποφασιστικά προς το μέροςτης Άνα.

«Ευχαριστώ» λέω στην Κέιτ, που ρίχνει μια ανήσυχη ματιάστην Άνα.

Αγνοώντας την, πιάνω την Άνα από τον αγκώνα και τηνοδηγώ μέσα από την πρώτη πόρτα που βρίσκω. Είναι αντρικάαποδυτήρια, και από τη μυρωδιά φρεσκάδας καταλαβαίνω πωςείναι άδεια. Κλειδώνοντας την πόρτα, γυρίζω να κοιτάξωκαταπρόσωπο τη δεσποινίδα Στιλ.

«Γιατί δεν απάντησες στο ηλεκτρονικό μήνυμα; Ή στα sms;»Ανοιγοκλείνει μια δυο φορές τα μάτια της, με την έκπληξη

ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. «Δεν κοίταξα το κομπιούτερμου σήμερα ούτε και το τηλέφωνό μου…» Φαίνεται στ’ αλήθειασαστισμένη από το ξέσπασμά μου. «Ωραία η ομιλία σου»προσθέτει.

«Ευχαριστώ…» μουρμουρίζω, νιώθοντας εντελώς εκτρο-χιασμένος. Πώς είναι δυνατόν να μην κοίταξε το τηλέφωνο ή ταe-mails της;

«Μου εξήγησε τα προβλήματά σου με το φαγητό» λέει και οτόνος της είναι ήρεμος, κι αν δεν κάνω λάθος, συμπονετικός.

«Αναστάζια, δε θέλω να μιλήσω γι’ αυτό τώρα».Δε χρειάζομαι τη συμπόνια σου.Κλείνω τα μάτια. Όλο αυτό το διάστημα νόμιζα πως δεν

ήθελε να μου μιλήσει. «Ανησυχούσα για σένα».«Γιατί ανησυχούσες;»

ΓΚΡΕΫ 263

«Επειδή επέστρεψες σπίτι σου με κείνη τη θανάσιμη παγίδαπου αποκαλείς αυτοκίνητο».

Και νόμιζα πως είχα τινάξει στον αέρα τη συμφωνία ανάμεσάμας.

Η Άνα αγριεύει. «Ορίστε; Δεν είναι θανάσιμη παγίδα! Μιαχαρά είναι. Ο Χοσέ μού το πάει τακτικά για σέρβις!»

«Ο Χοσέ; Ο φωτογράφος;» Το πράγμα γίνεται ολοένα καικαλύτερο, γαμώτο μου.

«Ναι. Ο Σκαραβαίος ανήκε παλιά στη μαμά του».«Ναι, και πιθανόν στη δική της μαμά και στη μαμά της μαμάς

της. Δεν είναι ασφαλές αυτοκίνητο!» Σχεδόν φωνάζω.«Το οδηγώ παραπάνω από τρία χρόνια. Λυπάμαι που

ανησύχησες. Γιατί δεν τηλεφώνησες;»Τηλεφώνησα στο κινητό της. Δεν το χρησιμοποιεί το

καταραμένο το κινητό της; Μήπως μιλάει για το σταθερό;Περνώντας εξοργισμένος το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου,παίρνω βαθιά ανάσα. Αυτό δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα τουγαμημένου ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο.

«Αναστάζια, χρειάζομαι μια απάντηση… Αυτή η αναμονή μετρελαίνει».

Παίρνει αποκαρδιωμένη έκφραση.Σκατά!«Κρίστιαν, κοίτα… Έχω αφήσει τον πατριό μου μόνο του».«Αύριο. Θέλω μια απάντηση μέχρι αύριο».«Εντάξει. Αύριο θα σου πω…» αποκρίνεται με αγχωμένο

ύφος.Πάντως εξακολουθεί να μην είναι «όχι». Και εκπλήσσομαι

άλλη μία φορά από την ανακούφισή μου.Τι διάολο έχει αυτή η γυναίκα; Σηκώνει τα ειλικρινή γαλάζια

της μάτια πάνω μου με την ανησυχία ζωγραφισμένη στοπρόσωπό της, και αντιστέκομαι στον πειρασμό να την αγγίξω.«Θα μείνεις για ποτό;» ρωτάω.

«Δεν ξέρω τι θέλει να κάνει ο Ρέυ…» Δείχνει αβέβαιη.«Ο πατριός σου; Θα ήθελα να τον γνωρίσω».Η αβεβαιότητά της εντείνεται. «Δεν είμαι σίγουρη πως είναι

καλή ιδέα…» λέει αόριστα καθώς ξεκλειδώνω την πόρτα.

264 E. L. JAMES

Ορίστε; Γιατί; Μήπως επειδή τώρα ξέρει πως ήμουνπάμφτωχος μικρός; Ή επειδή ξέρει πώς μου αρέσει να γαμάω;Πως είμαι τέρας;

«Ντρέπεσαι για μένα;»«Όχι!» αναφωνεί και σηκώνει εκνευρισμένη τα μάτια στον

ουρανό. «Να σε συστήσω στον μπαμπά μου ως τι; “Από δω οάνθρωπος που με ξεπαρθένεψε και θέλει να ξεκινήσουμε μιασχέση BDSM;” Δε φοράς παπούτσια κατάλληλα για τρέξιμο».

Παπούτσια κατάλληλα για τρέξιμο;Θα με πάρει στο κυνήγι ο πατριός της; Κι έτσι απλά,

προσθέτει μια δόση χιούμορ ανάμεσά μας. Το στόμα μουστραβώνει σε απόκριση, και μου ανταποδίδει το χαμόγελο, με τοπρόσωπό της να φωτίζεται σαν καλοκαιριάτικο ξημέρωμα.

«Για να ξέρεις, τρέχω πολύ γρήγορα… Απλώς πες του πωςείμαι φίλος σου, Αναστάζια». Ανοίγω την πόρτα και τηνακολουθώ έξω, αλλά σταματάω όταν φτάνω στον πρύτανη καιστους συναδέλφους του. Γυρίζουν σαν ένας άνθρωπος καικαρφώνουν τα μάτια τους πάνω στη δεσποινίδα Στιλ, αλλάεκείνη εξαφανίζεται μέσα στην αίθουσα εκδηλώσεων.Ξαναγυρίζουν προς το μέρος μου.

Η δεσποινίς Στιλ κι εγώ δεν είμαστε δουλειά σας, κυρίες καικύριοι.

Κάνω ένα σύντομο ευγενικό νεύμα στον πρύτανη, που μερωτάει αν θα πάω να γνωρίσω κι άλλους συναδέλφους του καινα απολαύσω μερικά καναπεδάκια.

«Φυσικά» απαντάω.Μου παίρνει τριάντα λεπτά να ξεφύγω από τη συγκέντρωση

των διδασκόντων, και την ώρα που κατευθύνομαι προς τονγεμάτο κόσμο χώρο της δεξίωσης, έρχεται η Κάβανο και αρχίζεινα βαδίζει δίπλα μου. Πηγαίνουμε προς την πελούζα, όπου οιαπόφοιτοι και οι οικογένειές τους απολαμβάνουν ένα ποτό σ’ένα μεγάλο υπαίθριο αναψυκτήριο κάτω από μια τέντα.

«Λοιπόν, κάλεσες την Άνα για φαγητό την Κυριακή;» ρωτάει.Την Κυριακή; Της είπε η Άνα πως θα συναντηθούμε την

Κυριακή;«Στο σπίτι των γονιών σου» εξηγεί η Κάβανο.

ΓΚΡΕΫ 265

Των γονιών μου;Εντοπίζω την Άνα.Τι διάολο;Ένας ψηλός ξανθός τύπος που μοιάζει σαν να ξέφυγε από μια

πλαζ της Καλιφόρνιας την έχει αρπάξει και την πασπατεύει.Ποιος σκατά είναι αυτός; Γι’ αυτό δεν ήθελε να έρθω για

ποτό;Η Άνα σηκώνει το βλέμμα, αντιλαμβάνεται την έκφρασή μου

και χλωμιάζει την ώρα που η συγκάτοικός της στέκεται δίπλαστον τύπο. «Γεια σου, Ρέυ!» λέει η Κέιτ και φιλάει ένανμεσόκοπο άντρα με ένα ασουλούπωτο κοστούμι που στέκεταιδίπλα στην Άνα.

Αυτός πρέπει να είναι ο Ρέυμοντ Στιλ.«Γνώρισες το αγόρι της Άνα;» τον ρωτάει η Κάβανο. «Ο

Κρίστιαν Γκρέυ».Αγόρι!«Κύριε Στιλ, χαίρομαι που σας γνωρίζω».«Κύριε Γκρέυ» λέει, με ήρεμη έκπληξη. Σφίγγουμε τα χέρια·

η λαβή του είναι σταθερή, τα δάχτυλα και η παλάμη του σκληράστο άγγιγμα. Αυτός ο άνθρωπος δουλεύει με τα χέρια του. Μετάθυμάμαι – είναι ξυλουργός. Τα σκούρα καστανά μάτια του δενπροδίδουν τίποτα.

«Κι αυτός είναι ο αδερφός μου, ο Ίθαν Κάβανο» συνεχίζει ηΚέιτ συστήνοντας τον ηλιοκαμένο λιμοκοντόρο που έχει το χέριτου τυλιγμένο γύρω από την Άνα.

Α… Τα τέκνα Κάβανο μαζί.Μουρμουρίζω το όνομά του καθώς σφίγγουμε τα χέρια,

προσέχοντας πως είναι μαλακά, αντίθετα με του Ρέυ Στιλ.Και τώρα πάψε να πασπατεύεις το κορίτσι μου, γαμιόλη.«Άνα, μωρό μου…» ψιθυρίζω απλώνοντας το χέρι μου, και

σαν καλό κορίτσι που είναι, έρχεται στην αγκαλιά μου. Έχειβγάλει την τήβεννο της αποφοίτησης και φοράει ένα ανοιχτόγκρι δετό φόρεμα, αποκαλύπτοντας τους άψογους ώμους και τηνπλάτη της.

Δύο φορέματα σε δύο μέρες. Με κακομαθαίνει.«Ίθαν, η μαμά και ο μπαμπάς ήθελαν να σου μιλήσουν». Η

266 E. L. JAMES

Κέιτ τραβάει τον αδερφό της μακριά, αφήνοντάς με μόνο με τηνΆνα και τον πατέρα της.

«Λοιπόν, παιδιά, πόσο καιρό γνωρίζεστε;» ρωτάει ο κύριοςΣτιλ.

Απλώνω το χέρι μου να πιάσω την Άνα από τον ώμο,σέρνοντας τον αντίχειρά μου στη γυμνή πλάτη της, και αντιδράμε ένα τρεμούλιασμα. Του λέω πως γνωριζόμαστε δύοεβδομάδες. «Γνωριστήκαμε όταν η Αναστάζια ήρθε να μου πάρεισυνέντευξη για τη φοιτητική εφημερίδα».

«Δεν ήξερα πως δούλευες στη φοιτητική εφημερίδα, Άνα…»λέει ο κύριος Στιλ.

«Η Κέιτ ήταν άρρωστη…» αποκρίνεται εκείνη.Ο Ρέυμοντ Στιλ κοιτάζει την κόρη του και συνοφρυώνεται.

«Ωραία η ομιλία σας, κύριε Γκρέυ…» λέει.«Ευχαριστώ, κύριε. Έμαθα πως είστε μανιώδης ψαράς».«Όντως είμαι. Σας το είπε η Άννι;»«Ναι».«Εσείς ψαρεύετε;» Υπάρχει μια σπίθα περιέργειας στα

καστανά μάτια του.«Όχι όσο θα ήθελα. Ο μπαμπάς μου μας έπαιρνε τον αδερφό

μου και μένα όταν ήμαστε μικροί. Γι’ αυτόν το μόνο ψάρι ήταν ηιριδίζουσα πέστροφα. Μάλλον από κείνον κολλήσαμε τομικρόβιο».

Η Άνα ακούει για λίγη ώρα, ύστερα ζητάει συγγνώμη καιφεύγει διασχίζοντας το πλήθος, για να πάει να βρει την κλίκατων Κάβανο.

Να πάρει… Είναι εντυπωσιακή με αυτό το φόρεμα.«Μπα; Πού ψαρεύατε;» Η ερώτηση του Ρέυ Στιλ με

ξαναφέρνει πίσω στη συζήτηση. Ξέρω πως πρόκειται γιαδοκιμασία.

«Σε όλο το Πασίφικ Νορθγουέστ».«Μεγαλώσατε στην πολιτεία της Ουάσινγκτον;»«Μάλιστα, κύριε. Ο μπαμπάς μου μας ξεκίνησε από τον

ποταμό Γουινούτσι».Ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη του Στιλ. « Τον ξέρω

καλά…»

ΓΚΡΕΫ 267

«Ο αγαπημένος του, όμως, ήταν ο Σκάτζιτ. Από τηναμερικάνικη πλευρά. Μας πετούσε από το κρεβάτι αξημέρωτακαι πηγαίναμε μέχρι εκεί με το αυτοκίνητο. Έχει πιάσει μερικάαπίστευτα ψάρια σ’ εκείνο το ποτάμι».

«Φοβερό ποτάμι! Έχω πιάσει κάμποσα τεράστια ψάρια στονΣκάτζιτ. Από την καναδέζικη πλευρά κιόλας».

«Είναι ένα από τα καλύτερα σημεία για άγριες ιριδίζουσεςπέστροφες. Είναι πολύ πιο διασκεδαστικό το κυνήγι τους απόκείνες που προέρχονται από ιχθυοτροφεία» λέω, με τα μάτια μουστην Άνα.

«Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο».«Ο αδερφός μου έχει πιάσει ένα δυο άγρια τέρατα. Εγώ ακόμα

περιμένω το μεγάλο».«Κάποια μέρα, ε;»«Το ελπίζω».Η Άνα έχει εμπλακεί σε παθιασμένη συζήτηση με την Κάβανο.

Τι συζητούν αυτές οι δύο γυναίκες;«Πάτε ακόμα συχνά για ψάρεμα;» Εστιάζω πάλι την προσοχή

μου στον κύριο Στιλ.«Βέβαια. Ο φίλος της Άννι, ο Χοσέ, ο πατέρας του κι εγώ

ξεκλέβουμε χρόνο όσο πιο συχνά μπορούμε».Ο γαμημένος φωτογράφος! Πάλι;«Είναι ο τύπος που φροντίζει τον Σκαραβαίο;»«Ναι, αυτός είναι».«Σπουδαίο αυτοκίνητο ο Σκαραβαίος. Είμαι οπαδός των

γερμανικών αυτοκινήτων».«Μπα; Η Άννι το λατρεύει αυτό το παλιό αυτοκίνητο, αλλά

φαντάζομαι πως παραπάλιωσε πια».«Τώρα που το λέτε… Σκεφτόμουν να της δανείσω ένα από

τα αυτοκίνητα της εταιρείας μου. Νομίζετε πως θα το δεχόταν;»«Φαντάζομαι… Εξαρτάται από την Άννι πάντως».«Ωραία. Υποθέτω πως η Άνα δεν ασχολείται με το ψάρεμα».«Όχι. Αυτό το κορίτσι μοιάζει στη μητέρα της. Δεν μπορούσε

ν’ αντέξει να βλέπει ένα ψάρι να υποφέρει. Ούτε καν τασκουλήκια. Είναι ευγενική ψυχή». Μου ρίχνει ένα δηκτικόβλέμμα. Ω… Μια προειδοποίηση από τον Ρέυμοντ Στιλ. Το

268 E. L. JAMES

γυρίζω στην πλάκα.«Καθόλου παράξενο που δεν ενθουσιάστηκε με τον

μπακαλιάρο που φάγαμε τις προάλλες…»Ο Στιλ καγχάζει. «Δεν έχει πρόβλημα να τα τρώει!»Η Άνα έχει τελειώσει την κουβέντα της με τους Κάβανο και

κατευθύνεται προς το μέρος μας. «Γεια σας!» αναφωνείχαμογελώντας μας πλατιά.

«Άννι, πού είναι οι τουαλέτες;» ρωτάει ο Στιλ.Του δίνει οδηγίες για το πώς να βγει έξω από το αναψυκτήριο

και να στρίψει αριστερά.«Θα γυρίσω αμέσως. Παιδιά, εσείς διασκεδάστε το».Τον παρακολουθεί να απομακρύνεται και μετά μου ρίχνει μια

νευρική ματιά. Αλλά πριν προλάβουμε να πούμε λέξη, μαςδιακόπτει μια φωτογράφος. Τραβάει μια γρήγορη πόζα μας μαζίκαι φεύγει βιαστικά.

«Ώστε γοήτευσες και τον πατέρα μου;» λέει η Άνα με γλυκιάκαι πειραχτική φωνή.

«Και τον πατέρα σου;» Σας έχω γοητεύσει και σας, δεσποινίςΣτιλ;

Ακολουθώ με τα δάχτυλά μου το αναψοκοκκίνισμα πουεμφανίζεται στο μάγουλό της.

«Μακάρι να ήξερα τι σκέφτεσαι, Αναστάζια…» Όταν ταδάχτυλά μου φτάνουν στο πιγούνι της, της ανασηκώνω τοκεφάλι για να μπορέσω να περιεργαστώ την έκφρασή της. Μένειακίνητη και μου ανταποδίδει το βλέμμα, με τις κόρες της νασκοτεινιάζουν.

«Αυτήν τη στιγμή» ψιθυρίζει «σκέφτομαι ωραία γραβάτα…».Περίμενα κάποιου είδους εξομολόγηση· η απάντησή της με

κάνει να γελάσω. «Τελευταία έχει γίνει η αγαπημένη μου!»Χαμογελάει.«Είσαι κούκλα, Αναστάζια! Αυτό το δετό φόρεμα σου πάει

πολύ, και μπορώ να σου χαϊδεύω την πλάτη, να αισθάνομαι τοόμορφο δέρμα σου…»

Τα χείλη της μισανοίγουν, η ανάσα της κόβεται. Νιώθω τηνέλξη ανάμεσά μας.

«Το ξέρεις ότι θα είναι ωραία… Έτσι δεν είναι, μωρό μου;» Η

ΓΚΡΕΫ 269

φωνή μου είναι σιγανή, προδίδοντας τον πόθο μου.Κλείνει τα μάτια, ξεροκαταπίνει και παίρνει βαθιά ανάσα.

Όταν τα ανοίγει ξανά, εκπέμπει αβεβαιότητα. «Θέλω, όμως,περισσότερα…» λέει.

«Περισσότερα;»Γαμώτο! Τι είναι αυτό;Γνέφει καταφατικά.«Περισσότερα;» ψιθυρίζω πάλι. Το χείλος της είναι μαλακό

κάτω από τον αντίχειρά μου. «Θες καρδούλες και λουλούδια».Γαμώτο… Δε θα δουλέψει ποτέ μαζί της. Πώς να δουλέψει; Ταρομάντζα δεν είναι του στιλ μου. Οι ελπίδες και τα όνειρά μουαρχίζουν να καταρρέουν ανάμεσά μας.

Οι κόρες της είναι διεσταλμένες, τα μάτια της αθώα καιικετευτικά.

Να πάρει… Είναι τόσο γοητευτική. «Αναστάζια. Είναι κάτιπου δεν το ξέρω…»

«Ούτε κι εγώ».Φυσικά· ποτέ άλλοτε δεν είχε δεσμό. «Εσύ δεν ξέρεις και

πολλά».«Εσύ ξέρεις όλα τα λάθος πράγματα…» μουρμουρίζει.«Λάθος; Όχι για μένα. Δοκίμασέ το…» την ικετεύω.Σε παρακαλώ. Δοκίμασέ το με τον δικό μου τρόπο.Το βλέμμα της είναι έντονο έτσι όπως μελετάει το πρόσωπό

μου, ψάχνοντας για ενδείξεις. Και προς στιγμήν χάνομαι μέσα σεγαλάζια μάτια που βλέπουν τα πάντα.

«Εντάξει…» αποκρίνεται χαμηλόφωνα.«Τι;» Κάθε τρίχα στο σώμα μου στέκεται προσοχή.«Εντάξει. Θα προσπαθήσω».«Συμφωνείς;» Δεν το πιστεύω.«Εφόσον λύσουμε το ζήτημα των χαλαρών ορίων, ναι. Θα

προσπαθήσω».Χριστέ. Και. Κύριε. Την τραβάω στην αγκαλιά μου και τυλίγω

τα χέρια μου γύρω της, χώνοντας το πρόσωπό μου στα μαλλιάτης, ανασαίνοντας το σαγηνευτικό της άρωμα. Και δε με νοιάζειπου είμαστε μέσα σε κόσμο. Είμαστε μόνο οι δυο μας.

«Χριστέ μου, Άνα, είσαι τόσο αναπάντεχη… Μου κόβεις την

270 E. L. JAMES

ανάσα».Έπειτα από μια στιγμή συνειδητοποιώ πως ο Ρέυμοντ Στιλ

έχει επιστρέψει και κοιτάζει εξεταστικά το ρολόι του για νακρύψει την αμηχανία του. Την αφήνω απρόθυμα. Πετάω από τηχαρά μου.

Η δουλειά έκλεισε, Γκρέυ!«Άννι, θα πάμε να φάμε κάτι;» ρωτάει ο Στιλ.«Εντάξει…» του απαντάει, ρίχνοντάς μου ένα ντροπαλό

χαμόγελο.«Θα ήθελες να έρθεις μαζί μας, Κρίστιαν;» Προς στιγμήν

μπαίνω στον πειρασμό, αλλά το αγχωμένο βλέμμα της Άνα προςτο μέρος μου λέει Σε παρακαλώ, όχι. Θέλει να μείνει λίγη ώραμόνη με τον πατέρα της. Το καταλαβαίνω.

«Ευχαριστώ, κύριε Στιλ, μα έχω κανονίσει… Χάρηκα πουσας γνώρισα, κύριε».

Προσπάθησε να ελέγξεις το ηλίθιο χαμόγελό σου, Γκρέυ.«Παρομοίως» αποκρίνεται ο Στιλ – ειλικρινά, νομίζω. «Να

μου προσέχεις το κοριτσάκι μου».«Ω, αυτό σκοπεύω να κάνω…» αποκρίνομαι σφίγγοντάς του

το χέρι.Με τρόπους που δε σου περνούν καν από το μυαλό, κύριε

Στιλ.Πιάνω το χέρι της Άνα και φέρνω τις αρθρώσεις στα χείλη

μου. «Αργότερα, δεσποινίς Στιλ…» μουρμουρίζω. Με έκανεςευτυχισμένο, πολύ ευτυχισμένο.

Ο Στιλ μού κάνει ένα σύντομο νεύμα, και πιάνοντας την κόρητου από τον αγκώνα, την οδηγεί έξω από τον χώρο τηςδεξίωσης. Στέκομαι ζαλισμένος, αλλά γεμάτος ελπίδα.

Συμφώνησε.«Κρίστιαν Γκρέυ;» Η χαρά μου διακόπτεται από τον Ίμον

Κάβανο, τον πατέρα της Κάθριν.«Ίμον, τι κάνεις;» Σφίγγουμε τα χέρια.

Ο ΤΕΥΛΟΡ ΜΕ ΠΑΡΑΛΑΜΒΑΝΕΙ στις 3:30. «Καλησπέρα, κύριε» λέειανοίγοντάς μου την πόρτα του αυτοκινήτου.

Στη διαδρομή με ενημερώνει πως το Audi Α3 παραδόθηκε

ΓΚΡΕΫ 271

στο Χίθμαν. Τώρα πρέπει απλώς να το δώσω στην Άνα.Αναμφίβολα, αυτό θα χρειαστεί συζήτηση, και βαθιά μέσα μουξέρω πως θα είναι κάτι παραπάνω από συζήτηση. Αλλά, πάλι,συμφώνησε να γίνει υποτακτική μου, επομένως μπορεί να δεχτείτο δώρο μου χωρίς φασαρία.

Ποιον ξεγελάς, Γκρέυ;Έχει δικαίωμα κανείς να ονειρεύεται. Ελπίζω να μπορέσουμε

να συναντηθούμε απόψε· θα της το δώσω ως δώροαποφοίτησης.

Παίρνω την Άντρια και της λέω να βάλει στο πρόγραμμά μουμια πρωινή σύσκεψη μέσω WebEx με τον Ίμον Κάβανο και τουςσυνεργάτες του στη Νέα Υόρκη. Ο Κάβανο ενδιαφέρεται νααναβαθμίσει το δίκτυο οπτικών ινών του. Ζητάω από τηνΆντρια να έχει σε κατάσταση ετοιμότητας για τη σύσκεψη και τηΡος με τον Φρεντ. Μου μεταφέρει κάποια μηνύματα –τίποτασημαντικό– και μου θυμίζει πως έχω να παρευρεθώ σε μιαφιλανθρωπική εκδήλωση αύριο το βράδυ στο Σιάτλ.

Απόψε θα είναι η τελευταία μου βραδιά στο Πόρτλαντ.Μάλλον είναι η τελευταία βραδιά και της Άνα… Μου περνάειαπό το μυαλό να της τηλεφωνήσω, αλλά δεν έχει νόημα, αφούδεν έχει μαζί το κινητό της. Και απολαμβάνει τον χρόνο της μετον πατέρα της.

Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο καθώς πηγαίνουμε προςτο Χίθμαν, παρακολουθώ τους καλούς ανθρώπους τουΠόρτλαντ να καταπιάνονται με τις απογευματινές δουλειές τους.Σ’ ένα φανάρι ένα νεαρό ζευγάρι τσακώνεται στο πεζοδρόμιοπάνω από μια αναποδογυρισμένη σακούλα με ζαρζαβατικά. Έναάλλο ζευγάρι, ακόμα πιο νεαρό, περπατάει χέρι χέρι δίπλα τους.Κοιτάζονται στα μάτια και χαχανίζουν. Το κορίτσι σκύβει καιψιθυρίζει κάτι στο αυτί του καλού της, που έχει τατουάζ. Αυτόςγελάει, σκύβει και της δίνει ένα γρήγορο φιλί, κατόπιν ανοίγειτην πόρτα ενός καφέ και παραμερίζει για να την αφήσει να μπει.

Η Άνα θέλει «περισσότερα». Αναστενάζω βαθιά και περνάωτα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά μου. Πάντα θέλουνπερισσότερα. Όλες τους. Τι μπορώ να κάνω εγώ γι’ αυτό; Τοζευγάρι που περπατάει χέρι χέρι προς το καφέ – η Άνα κι εγώ το

272 E. L. JAMES

κάναμε αυτό. Φάγαμε μαζί σε δύο εστιατόρια και ήταν…διασκεδαστικό. Θα μπορούσα ίσως να προσπαθήσω. Στο κάτωκάτω μου δίνει τόσο πολλά. Χαλαρώνω τη γραβάτα μου.

Θα μπορούσα να κάνω περισσότερα;

ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΒΡΙΣΚΟΜΑΙ στο δωμάτιό μου, γδύνομαι, φοράω τηφόρμα μου και κατευθύνομαι προς το γυμναστήριο για λίγοτρέξιμο. Η αναγκαστική συναναστροφή με κόσμο έφτασε τηνυπομονή μου στα όριά της και πρέπει να ξοδέψω λίγηπερισσευούμενη ενέργεια.

Και πρέπει να σκεφτώ τα περισσότερα.

ΟΤΑΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΝΤΟΥΣ, έχω ντυθεί και βρίσκομαι μπροστά στολάπτοπ μου, η Ρος με παίρνει μέσω WebEx για να συνδεθεί μαζίμου και μιλάμε σαράντα λεπτά. Καλύπτουμε όλα τα θέματα πουέχει στην ατζέντα της, συμπεριλαμβανομένης της πρότασης γιατην Ταϊβάν και το Νταρφούρ. Το κόστος της ρίψης από αέροςείναι ιλιγγιώδες, αλλά είναι ασφαλέστερο για όλους τουςεμπλεκόμενους. Της δίνω το ΟΚ. Τώρα πρέπει να περιμένουμενα φτάσει το φορτίο στο Ρόττερνταμ.

«Έχω ενημερωθεί για τα Μέσα Ενημέρωσης Κάβανο. Νομίζωπως πρέπει να πάρει μέρος στη σύσκεψη και ο Μπάρνυ» λέει ηΡος.

«Αν αυτό νομίζεις… Ενημέρωσε την Άντρια».«Θα την ενημερώσω. Πώς ήταν η τελετή αποφοίτησης;»

ρωτάει.«Καλή. Αναπάντεχη».Η Άνα συμφώνησε να γίνει δική μου.«Αναπάντεχα καλή;»«Ναι».Από την οθόνη η Ρος με κοιτάζει με κεντρισμένη την

περιέργεια, αλλά δε λέω τίποτα παραπάνω.«Η Άντρια λέει πως γυρίζεις αύριο στο Σιάτλ».«Ναι. Έχω να πάω σε μια δεξίωση το βράδυ».«Ελπίζω να ήταν πετυχημένη η “συγχώνευσή” σου».«Θα απαντούσα καταφατικά σ’ αυτό το σημείο, Ρος».

ΓΚΡΕΫ 273

Υπομειδιά. «Χαίρομαι που το ακούω… Έχω άλλη μίασύσκεψη, επομένως, αν δεν έχουμε τίποτε άλλο, θα σεαποχαιρετήσω για την ώρα».

«Αντίο». Αποσυνδέομαι από το WebEx και μπαίνω στοηλεκτρονικό ταχυδρομείο, στρέφοντας την προσοχή μου στοαποψινό βράδυ.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Χαλαρά όριαΗμερομηνία: 26 Μαΐου 2011, 17:22Προς: Αναστάζια ΣτιλΤι μπορώ να πω που δεν το έχω πει ήδη;Θα χαρώ να τα συζητήσω οποιαδήποτε στιγμή.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Και να σκεφτεί κανείς ότι σήμερα το πρωί ήμουν σίγουρος

πως όλα είχαν τελειώσει μεταξύ μας.Χριστέ μου, Γκρέυ. Συγκρατήσου. Ο Φλυν θα έκανε πάρτι.Φυσικά, εν μέρει έφταιγε το γεγονός ότι δεν είχε μαζί το

τηλέφωνό της. Ίσως χρειάζεται έναν πιο αξιόπιστο τρόποεπικοινωνίας.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: BlackBerryΗμερομηνία: 26 Μαΐου 2011, 17:36Προς: Τζ Μπ ΤέυλορCc: Άντρια ΆστονΤέυλορ,Σε παρακαλώ, προμηθεύσου ένα καινούριο BlackBerry γιατην Αναστάζια Στιλ με προεγκατεστημένο το e-mail της. ΗΆντρια μπορεί να πάρει τις λεπτομέρειες του λογαριασμούαπό τον Μπάρνυ και να σου τις μεταφέρει.Σε παρακαλώ, παράδωσέ το αύριο είτε στο σπίτι της είτε στοΚλέυτονς.Κρίστιαν Γκρέυ

274 E. L. JAMES

CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Όταν το στέλνω, παίρνω το τελευταίο τεύχος του Forbes και

αρχίζω να διαβάζω.Στις 6:30 δεν υπάρχει ακόμη απάντηση από την Άνα, οπότε

υποθέτω πως εξακολουθεί να κάνει παρέα στον ήρεμο καιανεπιτήδευτο Ρέυ Στιλ. Παρόλο που δεν έχουν καμία συγγένεια,μοιάζουν εξαιρετικά.

Παραγγέλνω το ριζότο με θαλασσινά από την υπηρεσίαδωματίου, κι όσο περιμένω, διαβάζω λίγο ακόμη από το βιβλίομου.

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ, με παίρνει τηλέφωνο η Γκρέις.

«Κρίστιαν, χρυσό μου!»«Γεια σου, μητέρα».«Επικοινώνησε μαζί σου η Μία;»«Ναι. Έχω τις λεπτομέρειες της πτήσης της. Θα πάω να την

πάρω».«Θαύμα! Τώρα ελπίζω να μείνεις για φαγητό το Σάββατο».«Βέβαια».«Και την Κυριακή ο Έλλιοτ θα φέρει τη φίλη του την Κέιτ για

φαγητό. Θα ήθελες να έρθεις; Θα μπορούσες να φέρεις τηνΑναστάζια».

Αυτό εννοούσε σήμερα η Κάβανο.Προσπαθώ να κερδίσω χρόνο. «Πρέπει να δω αν είναι

ελεύθερη».«Ενημέρωσέ με. Θα ήταν ωραίο να βρεθεί πάλι όλη η

οικογένεια συγκεντρωμένη!»Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό. «Αν το λες εσύ,

μητέρα…»«Το λέω, χρυσό μου. Θα σε δω το Σάββατο!»Κλείνει.Να πάω την Άνα να γνωρίσει τους γονείς μου; Πώς διάολο θα

το αποφύγω αυτό;Την ώρα που σκέφτομαι το μπλέξιμο, έρχεται ένα

ηλεκτρονικό μήνυμα.

ΓΚΡΕΫ 275

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Χαλαρά όριαΗμερομηνία: 26 Μαΐου 2011, 19:23Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΜπορώ να έρθω απόψε να συζητήσουμε αν θέλεις.Άνα Όχι, όχι, μωρό μου. Όχι με κείνο το αυτοκίνητο. Και τα

σχέδιά μου παίρνουν ευνοϊκή τροπή. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Χαλαρά όριαΗμερομηνία: 26 Μαΐου 2011, 19:27Προς: Αναστάζια ΣτιλΘα έρθω εγώ εκεί. Το εννοούσα όταν είπα πως δε μου αρέσειπου οδηγείς αυτό το αυτοκίνητο.Θα τα πούμε σύντομα.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Εκτυπώνω άλλο ένα αντίτυπο των «Χαλαρών Ορίων» από το

συμβόλαιο και το μήνυμά της με τα «Προβλήματα», επειδή έχωαφήσει το πρώτο αντίτυπο στο σακάκι μου, που είναι ακόμα στηνκατοχή της. Μετά παίρνω τηλέφωνο τον Τέυλορ στο δωμάτιότου.

«Πηγαίνω να παραδώσω το αυτοκίνητο στην Αναστάζια.Μπορείς να με πάρεις από το σπίτι της, ας πούμε, στιςεννιάμισι;»

«Φυσικά, κύριε».Προτού φύγω, χώνω δύο προφυλακτικά στην πίσω τσέπη του

τζιν μου.Μπορεί να φανώ τυχερός.

ΤΟ Α3 ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ στην οδήγηση, αν κι έχει μικρότερη ροπήαπό κείνη στην οποία είμαι συνηθισμένος. Σταματάω σε μια κάβα

276 E. L. JAMES

στα περίχωρα του Πόρτλαντ για να αγοράσω λίγη εορταστικήσαμπάνια. Αγνοώ την Cristal και την Dom Pérignon επιλέγονταςμια Bollinger, κυρίως επειδή είναι σοδειάς 1999 και παγωμένηαλλά κι επειδή είναι ροζ… Συμβολικού χρώματος, σκέφτομαιυπομειδιώντας ενώ δίνω στον ταμία την AmEx μου.

Η Άνα φοράει ακόμα το εντυπωσιακό γκρίζο φόρεμα ότανανοίγει την πόρτα. Ανυπομονώ να της το βγάλω αργότερα.

«Γεια…» λέει. Τα μάτια της είναι μεγάλα και λαμπερά στοχλωμό της πρόσωπο.

«Γεια».«Πέρασε…» Φαίνεται ντροπαλή και αδέξια. Γιατί; Τι συνέβη;«Αν μου επιτρέπεις...» Σηκώνω το μπουκάλι της σαμπάνιας.

«Σκέφτηκα να γιορτάσουμε την αποφοίτησή σου. Μια καλήBollinger. Δεν τη χτυπάει καμία».

«Ενδιαφέρουσα επιλογή λέξεων…» Ο τόνος της έχει κάτι τοπεριπαικτικό.

«Ω, μ’ αρέσει η ευστροφία σου, Αναστάζια...» Αυτό είναι… τοκορίτσι μου.

«Έχουμε μόνο φλιτζάνια του τσαγιού. Όλα τα ποτήρια τααμπαλάραμε».

«Φλιτζάνια του τσαγιού; Μια χαρά μού ακούγεται».Την παρακολουθώ να μπαίνει στην κουζίνα. Είναι νευρική

και αεικίνητη. Ίσως επειδή η μέρα ήταν μεγάλη ή επειδήσυμφώνησε με τους όρους μου ή επειδή είναι εδώ μόνη της –ξέρω πως η Κάβανο είναι με την οικογένειά της απόψε· μου τοείπε ο πατέρας της. Ελπίζω πως η σαμπάνια θα βοηθήσει την Άνανα χαλαρώσει… και να μιλήσει.

Το δωμάτιο είναι άδειο, με εξαίρεση τις κούτες συσκευασίας,τον καναπέ και το τραπέζι. Στο τραπέζι υπάρχει ένα καφέ δέμα κιεπάνω του ένα χειρόγραφο σημείωμα.

«Συμφωνώ με τους όρους, Έιντζελ· επειδή

ξέρεις καλύτερα ποια πρέπει να είναι η τιμωρίαμου· μόνο –μόνο– μην την κάνεις μεγαλύτερη

απ’ όσο αντέχω!»

ΓΚΡΕΫ 277

«Θες και τα πιατάκια;» φωνάζει.«Τα φλιτζάνια μόνο φτάνουν, Αναστάζια…» απαντάω

αφηρημένα. Έχει τυλίξει τα βιβλία – τις πρώτες εκδόσεις που τηςέστειλα. Μου τα δίνει πίσω. Δεν τα θέλει. Να γιατί είναινευρική.

Πώς διάολο θα αντιδράσει με το αυτοκίνητο;Σηκώνοντας τα μάτια μου, τη βλέπω να στέκεται εκεί

παρακολουθώντας με. Και αφήνει προσεκτικά τα φλιτζάνια στοτραπέζι.

«Για σένα είναι αυτό…» Η φωνή της είναι σιγανή και γεμάτηένταση.

«Χμμμ… Το φαντάστηκα…» μουρμουρίζω. «Πολύ εύστοχοτσιτάτο». Ακολουθώ με το δάχτυλο τα γράμματά της. Είναιμικρά και καθαρά, και αναρωτιέμαι τι συμπέρασμα θα έβγαζε απόαυτά ένας γραφολόγος. «Νόμιζα πως ήμουν ο ντ’Ουρμπερβίλ,όχι ο Έιντζελ. Προτίμησες τον εξευτελισμό…» Φυσικά είναι τοτέλειο τσιτάτο. Το χαμόγελό μου είναι ειρωνικό. «Ήμουνσίγουρος ότι θα έβρισκες κάτι που να ακούγεται ταιριαστό».

«Είναι και παράκληση…» ψιθυρίζει.«Παράκληση; Να προχωρήσω με το μαλακό;»Γνέφει καταφατικά.Για μένα αυτά τα βιβλία ήταν επένδυση, αλλά για κείνη νόμιζα

πως κάτι σήμαιναν.«Αυτά τα αγόρασα για σένα». Είναι ένα μικρό, ανώδυνο ψέμα

– αφού τα έχω αντικαταστήσει. «Θα προχωρήσω πιο μαλακά αντα δεχτείς…» Κρατάω τη φωνή μου ήρεμη και σιγανή,κρύβοντας την απογοήτευσή μου.

«Κρίστιαν, δεν μπορώ να τα δεχτώ… Είναι υπερβολή».Πάλι τα ίδια, άλλη μία μάχη θελήσεων.Plus ça change, plus c’est la même chose.«Βλέπεις; Αυτό εννοούσα όταν είπα πως μου πας κόντρα.

Θέλω να τα πάρεις, και τέρμα η συζήτηση. Είναι πολύ απλό. Δεχρειάζεται να το σκέφτεσαι. Ως υποτακτική, απλώς θα ήσουνευγνώμων που σ’ τα έδωσα. Απλώς δέχεσαι ό,τι σου αγοράζω,επειδή με ευχαριστεί να το κάνεις».

«Δεν ήμουν υποτακτική όταν μου τα αγόρασες…»

278 E. L. JAMES

αποκρίνεται σιγανά.«Όχι… Αλλά συμφώνησες, Αναστάζια».Υπαναχωρεί; Θεέ μου, αυτό το κορίτσι με έχει ανεβάσει στο

τρενάκι του λούνα παρκ.«Δηλαδή είναι δικά μου να τα κάνω ό,τι θέλω;»«Ναι». Νόμιζα πως σου άρεσε ο Χάρντυ.«Σ’ αυτή την περίπτωση, θα ήθελα να τα χαρίσω σε μια

φιλανθρωπική οργάνωση, κάποια που να δραστηριοποιείται στοΝταρφούρ, αφού αυτό φαίνεται πως είναι σημαντικό για σένα.Μπορούν να τα βγάλουν σε πλειστηριασμό».

«Αν αυτό θες να κάνεις…» Δεν πρόκειται να σε εμποδίσω.Μπορείς να τα κάψεις, το ίδιο μου κάνει…Το χλωμό της πρόσωπο αναψοκοκκινίζει. «Θα το σκεφτώ…»

μουρμουρίζει.«Μη σκέφτεσαι, Αναστάζια. Μη σκέφτεσαι αυτό το πράγμα».

Κράτα τα, σε παρακαλώ. Είναι για σένα, επειδή το πάθος σουείναι τα βιβλία. Μου το είπες παραπάνω από μία φορά.Απόλαυσέ τα.

Αφήνοντας τη σαμπάνια επάνω στο τραπέζι, στέκομαιμπροστά της και την πιάνω από το πιγούνι σηκώνοντας τοπρόσωπό της, έτσι που τα μάτια μου καρφώνονται στα δικά της.«Θα σου αγοράσω πολλά πράγματα, Αναστάζια. Συνήθισέ το.Έχω την οικονομική άνεση. Είμαι πολύ πλούσιος». Της δίνω έναγρήγορο φιλί. «Σε παρακαλώ…» προσθέτω και την αφήνω.

«Με κάνει να νιώθω φτηνή…» λέει.«Δε θα έπρεπε. Το σκέφτεσαι υπερβολικά. Μην επιβάλλεις

στον εαυτό σου κάποια ασαφή ηθικά κριτήρια με βάση αυτό πουθα μπορούσαν να σκεφτούν οι άλλοι. Μην ξοδεύεις την ενέργειάσου. Αυτό συμβαίνει απλώς επειδή έχεις επιφυλάξεις για τησυμφωνία μας· είναι απόλυτα φυσικό. Δεν ξέρεις πού πας ναμπλέξεις».

Το άγχος είναι ζωγραφισμένο σε όλο το όμορφο πρόσωπό της.«Σταμάτα το αυτό. Δεν έχεις τίποτα φτηνό πάνω σου,

Αναστάζια. Δε θα σ’ αφήσω να σκέφτεσαι έτσι. Απλώς σουαγόρασα μερικά παλιά βιβλία που θεώρησα πως σήμαιναν κάτιγια σένα, αυτό είναι όλο». Ανοιγοκλείνει μερικές φορές τα μάτια

ΓΚΡΕΫ 279

της και τα καρφώνει στο δέμα, προφανώς μην μπορώντας νααποφασίσει.

Κράτησέ τα, Άνα – για σένα είναι.«Πιες λίγη σαμπάνια…» ψιθυρίζω.Με ανταμείβει με ένα αμυδρό χαμόγελο.«Έτσι μπράβο». Ανοίγω τη σαμπάνια και γεμίζω τα κομψά

φλιτζάνια που έχει βάλει μπροστά μου.«Είναι ροζ!» Έχει εκπλαγεί, και δεν έχω το κουράγιο να της

πω γιατί διάλεξα το ροζ.«Bollinger La Grande Année Rosé 1999, εξαιρετική σοδειά».«Σε φλιτζάνια του τσαγιού…» Χαμογελάει πλατιά. Είναι

μεταδοτικό.«Σε φλιτζάνια του τσαγιού… Συγχαρητήρια για το πτυχίο

σου, Αναστάζια».Τσουγκρίζουμε τα φλιτζάνια μας και πίνω. Έχει ωραία γεύση,

όπως ήξερα ότι θα είχε.«Ευχαριστώ». Σηκώνει το φλιτζάνι στα χείλη της και πίνει μια

γρήγορη γουλιά. «Να δούμε τα χαλαρά όρια;»«Πάντα ανυπόμονη…»Την παίρνω από το χέρι οδηγώντας τη στον καναπέ –ένα από

τα ελάχιστα έπιπλα που απομένουν στο καθιστικό– καικαθόμαστε, περιτριγυρισμένοι από πλήθος κούτες.

«Ο πατριός σου είναι πολύ λιγομίλητος».«Κατάφερες να τον κάνεις να πίνει νερό στο όνομά σου».Καγχάζω. «Μόνο επειδή ξέρω να ψαρεύω!»«Πού το ήξερες ότι του αρέσει το ψάρεμα;»«Εσύ μου το είπες. Όταν πήγαμε για καφέ».«Α… Αλήθεια;» Πίνει άλλη μία γουλιά και κλείνει τα μάτια.

«Δοκίμασες το κρασί στη δεξίωση;»«Ναι. Χάλια ήταν…» Μορφάζω.«Σε σκέφτηκα όταν το δοκίμασα. Πώς κι έγινες τόσο καλός

γνώστης των κρασιών;»«Δεν είμαι γνώστης, Αναστάζια. Ξέρω τι μ’ αρέσει, απλώς».

Και μου αρέσεις εσύ. «Λίγη ακόμα;» Δείχνω με ένα νεύμα τομπουκάλι επάνω στο τραπέζι.

«Ναι, ευχαρίστως».

280 E. L. JAMES

Φέρνω το μπουκάλι και της ξαναγεμίζω το φλιτζάνι. Μεκοιτάζει φιλύποπτα. Ξέρει πως την ποτίζω επίτηδες αλκοόλ.

«Το σπίτι φαίνεται τελείως άδειο. Είστε έτοιμες για τημετακόμιση;» ρωτάω, για να της αποσπάσω την προσοχή.

«Λίγο πολύ…»«Δουλεύεις αύριο;»«Ναι. Η τελευταία μου μέρα στο Κλέυτονς».«Θα σε βοηθούσα στη μετακόμιση, μα υποσχέθηκα να πάω να

πάρω την αδερφή μου από το αεροδρόμιο. Η Μία έρχεται από τοΠαρίσι νωρίς το Σάββατο το πρωί. Θα επιστρέψω στο Σιάτλαύριο, αλλά έμαθα πως ο Έλλιοτ θα σας δώσει ένα χεράκι».

«Ναι. Η Κέιτ είναι ενθουσιασμένη».Έχω εκπλαγεί που ο Έλλιοτ ενδιαφέρεται ακόμα για τη φίλη

της Άνα· δεν είναι ο συνηθισμένος τρόπος δράσης του. «Ναι, ηΚέιτ και ο Έλλιοτ… Ποιος να το ’λεγε». Η σχέση τουςπεριπλέκει τα πράγματα. Η φωνή της μητέρας μου ηχεί στα αυτιάμου: Θα μπορούσες να φέρεις την Αναστάζια.

«Λοιπόν, πώς πάει το ψάξιμο για δουλειά στο Σιάτλ;» ρωτάω.«Έχω δύο συνεντεύξεις για θέση ασκούμενης».«Και πότε σκόπευες να μου το πεις;»«Εεε… Σ’ το λέω τώρα» απαντάει.«Πού;» ρωτάω, κρύβοντας τον εκνευρισμό μου.«Σε δύο εκδοτικούς οίκους».«Αυτό θες να κάνεις; Κάτι στις εκδόσεις;»Γνέφει καταφατικά, αλλά εξακολουθεί να μην είναι πολύ

ομιλητική.«Λοιπόν;» την παροτρύνω.«Λοιπόν, τι;»«Μην είσαι χαζή, Αναστάζια. Σε ποιους εκδοτικούς οίκους;»

Απαριθμώ νοερά όλους τους εκδοτικούς οίκους που ξέρω στοΣιάτλ. Είναι τέσσερις… νομίζω.

«Δύο μικρούς…» λέει αόριστα.«Γιατί δε θες να μάθω;»«Κατάχρηση επιρροής» απαντάει.Τι σημαίνει αυτό; Σκυθρωπιάζω.«Ω, τώρα εσύ είσαι χαζός!» λέει, και τα μάτια της αστράφτουν

ΓΚΡΕΫ 281

από ευθυμία.«Χαζός;» Γελάω. «Εγώ; Θεέ μου, με προκαλείς! Πιες τη

σαμπάνια σου κι έλα να μιλήσουμε γι’ αυτά τα όρια».Οι βλεφαρίδες της τρεμοπαίζουν. Παίρνει μια τρεμουλιαστή

ανάσα και μετά αδειάζει το φλιτζάνι της. Είναι πραγματικάφοβισμένη. Της προσφέρω κι άλλο υγρό θάρρος.

«Ναι, θα ήθελα».Με το μπουκάλι στο χέρι, σταματάω. «Έχεις φάει τίποτα;»«Ναι. Ένα γεύμα τριών πιάτων με τον Ρέυ!» λέει εξοργισμένη

και σηκώνει το βλέμμα της στον ουρανό.Ω Άνα. Επιτέλους μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτή την αναιδή

συνήθεια.Σκύβοντας προς τα εμπρός, την πιάνω από το πιγούνι και την

αγριοκοιτάζω. «Την επόμενη φορά που θα σηκώσεις το βλέμμασου στον ουρανό, θα σε βάλω στα γόνατά μου και θα σεξυλοφορτώσω!»

«Ω…» Δείχνει κάπως σοκαρισμένη, αλλά και λίγογοητευμένη.

«Ω… Αρχίζει, Αναστάζια».Με ένα λάγνο χαμόγελο, της γεμίζω το φλιτζάνι. Πίνει μια

μεγάλη ρουφηξιά.«Κατάφερα να σου τραβήξω την προσοχή. Σωστά;»Γνέφει καταφατικά.«Απάντησέ μου».«Ναι… Κατάφερες να μου τραβήξεις την προσοχή» λέει με

ένα συντετριμμένο χαμόγελο.«Ωραία». Ψαρεύω το e-mail της και το Παράρτημα 3 του

συμβολαίου από το σακάκι μου. «Σεξουαλικές πράξεις λοιπόν.Τις περισσότερες απ’ αυτές τις έχουμε κάνει». Μετακινείται λίγοπιο κοντά μου και διαβάζουμε τον κατάλογο.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 3ΧΑΛΑΡΑ ΟΡΙΑΠρος συζήτηση και συμφωνία μεταξύ των δύοσυμβαλλομένων:

282 E. L. JAMES

Συναινεί η Υποτακτική σε:• Αυνανισμό• Αιδοιολειχία• Πεολειχία• Κατάποση σπέρματος• Κολπική συνουσία• Κολπικό fisting (διείσδυση με το χέρι)• Πρωκτική συνουσία• Πρωκτικό fisting «Δε θες fisting, είπες. Κάτι άλλο για το οποίο έχεις

αντίρρηση;» ρωτάω.Ξεροκαταπίνει. «Δε με ενθουσιάζει και τόσο η πρωκτική

συνουσία…»«Θα συμφωνήσω ως προς το fisting, μα θα ήθελα πραγματικά

να διεκδικήσω τον κώλο σου, Αναστάζια. Θα περιμένουμε,όμως, γι’ αυτό. Άλλωστε δεν είναι κάτι στο οποίο θα πέσουμε μετα μούτρα...» Δεν μπορώ να κρύ-ψω το χαμόγελό μου. «Οκώλος σου θα χρειαστεί εκπαίδευση…»

«Εκπαίδευση;» Τα μάτια της γουρλώνουν.«Ω, ναι… Θα χρειαστεί προσεκτική προετοιμασία. Η

πρωκτική συνουσία μπορεί να είναι πολύ ευχάριστη, πίστεψέ με.Αλλά αν τη δοκιμάσουμε και δε σ’ αρέσει, δε χρειάζεται να τηνεπαναλάβουμε». Απολαμβάνω το σοκαρισμένο της ύφος.

«Το έχεις κάνει;» ρωτάει.«Ναι».«Με άντρα;»«Όχι. Δεν έχω κάνει ποτέ σεξ με άντρα. Δεν είναι του

γούστου μου».«Με την κυρία Ρόμπινσον;»«Ναι». Και το μεγάλο δερμάτινο στραπόν της.Η Άνα κατσουφιάζει, και σπεύδω να προχωρήσω πιο κάτω,

πριν προλάβει να μου κάνει κι άλλες ερωτήσεις για το θέμααυτό.

«Και… κατάποση σπέρματος. Εντάξει, σ’ αυτό παίρνεις Α…»Περιμένω να χαμογελάσει, αλλά εκείνη με μελετάει

ΓΚΡΕΫ 283

προσεκτικά, σαν να με βλέπει κάτω από καινούριο φως. Νομίζωπως έχει κολλήσει στην ιδέα της κυρίας Ρόμπινσον και τηςπρωκτικής συνουσίας. Ω μωρό μου, η Ελένα είχε την υποταγήμου. Μπορούσε να με κάνει ό,τι ήθελε. Και το απολάμβανα.

«Λοιπόν, κατάποση σπέρματος εντάξει;» ρωτάω,προσπαθώντας να την επιστρέψω στο παρόν.

Γνέφει καταφατικά και τελειώνει τη σαμπάνια της.«Κι άλλη;» ρωτάω.Ήρεμα, Γκρέυ. Τη θέλεις απλώς ζαλισμένη, όχι μεθυσμένη.«Κι άλλη…» ψιθυρίζει.Της ξαναγεμίζω το φλιτζάνι και επιστρέφω στον κατάλογο.

«Ερωτικά βοηθήματα;» Συναινεί η Υποτακτική στη χρήση:• Δονητών• Πρωκτικών σφηνών• Dildos (ομοιώματα πέους)• Άλλων κολπικών / πρωκτικών παιχνιδιών «Πρωκτική σφήνα; Κάνει αυτό που υπονοεί το όνομα;»

Μορφάζει.«Ναι. Και αναφέρομαι στην πρωκτική συνουσία για την οποία

μιλάει πιο πάνω. Εκπαίδευση».«Α… Και τα “άλλα” τι περιλαμβάνουν;»«Μπίλιες, αυγά… Τέτοια πράγματα».«Αυγά;» Τα χέρια της ανεβαίνουν αυτόματα στο στόμα της

από το σοκ.«Όχι πραγματικά αυγά!» Γελάω.«Χαίρομαι που με βρίσκεις αστεία…» Η ενόχληση στη φωνή

της με επαναφέρει στην τάξη.«Ζητώ συγγνώμη, δεσποινίς Στιλ. Λυπάμαι…»Μαζέψου, Γκρέυ. Με το μαλακό.«Κάποιο πρόβλημα με τα βοηθήματα;»«Όχι» πετάει.Σκατά… Κατέβασε μούτρα.«Αναστάζια, λυπάμαι… Πίστεψέ με. Δε θέλω να γελάω. Δεν

284 E. L. JAMES

έχω ξανακάνει αυτήν τη συζήτηση με τόσες λεπτομέρειες.Απλώς είσαι πολύ άπειρη. Συγγνώμη…»

Σουφρώνει τα χείλη και πίνει άλλη μία γουλιά από τησαμπάνια της.

«Ωραία – δέσιμο» λέω επιστρέφοντας στον κατάλογο.Συναινεί η Υποτακτική σε:

• Δέσιμο με σκοινί• Δέσιμο με δερμάτινες χειροπέδες• Δέσιμο με χειροπέδες / πέδικλα / σιδερένια βραχιόλια• Δέσιμο με ταινία• Δέσιμο με άλλο «Λοιπόν;» ρωτάω, μαλακά αυτήν τη φορά.«Εντάξει…» ψιθυρίζει και συνεχίζει το διάβασμα.Συναινεί η Υποτακτική στον περιορισμό της με:• Δέσιμο των χεριών μπροστά• Δέσιμο των αστραγάλων• Δέσιμο των αγκώνων• Δέσιμο των χεριών πίσω από την πλάτη• Δέσιμο των γονάτων• Δέσιμο των καρπών στους αστράγαλους• Δέσιμο σε σταθερά αντικείμενα, έπιπλα κτλ.• Δέσιμο με ράβδο επέκτασης• ΑνάρτησηΣυναινεί η Υποτακτική σε δέσιμο των ματιών της;Συναινεί η Υποτακτική σε φίμωσή της; «Μιλήσαμε για την ανάρτηση. Και είναι εντάξει αν θες να το

θέσεις ως αυστηρό όριο. Χρειάζεται πολύ χρόνο, κι έτσι κιαλλιώς θα σ’ έχω για σύντομα διαστήματα. Κάτι άλλο;»

«Μη γελάσεις μαζί μου… Αλλά τι είναι η ράβδοςεπέκτασης;»

«Υπόσχομαι να μη γελάσω. Ζήτησα συγγνώμη δύο φορές».Για όνομα του Χριστού… «Μη με κάνεις να το επαναλάβω!» Οτόνος μου είναι πιο απότομος απ’ όσο σκόπευα, και τραβιέται

ΓΚΡΕΫ 285

μακριά μου.Σκατά!Αγνόησε την αντίδρασή της, Γκρέυ. Πάμε παρακάτω. «Είναι

μια ράβδος με κρίκους για τους αστράγαλους και/ή τουςκαρπούς. Έχουν πλάκα».

«Εντάξει… Λοιπόν, φίμωση. Θα ανησυχούσα πως δε θαμπορώ να αναπνεύσω…»

«Εγώ θα ανησυχούσα αν δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. Δεθέλω να σου προκαλέσω ασφυξία». Το παιχνίδι με την αναπνοήδεν είναι καθόλου του γούστου μου.

«Και πώς θα χρησιμοποιώ τους κωδικούς ασφαλείας αν είμαιφιμωμένη;» ρωτάει.

«Κατ’ αρχάς ελπίζω να μη χρειαστεί να τους χρησιμοποιήσειςποτέ. Αλλά αν είσαι φιμωμένη, θα κάνουμε σήματα με τα χέρια».

«Δε με ενθουσιάζει το φίμωμα…»«Εντάξει. Θα το σημειώσω».Με μελετάει για μια στιγμή σαν να έλυσε τον γρίφο της

σφίγγας. «Σ’ αρέσει να δένεις τις υποτακτικές σου για να μηνμπορούν να σ’ αγγίξουν;»

«Είναι ένας από τους λόγους».«Γι’ αυτό μου έδεσες τα χέρια;»«Ναι».«Δε σ’ αρέσει να το συζητάς…» λέει.«Όχι, δε μ’ αρέσει».Δεν πρόκειται να το συζητήσω αυτό μαζί σου, Άνα. Παράτα

το.«Θα ήθελες άλλο ένα ποτό; Σε κάνει γενναία, και πρέπει να

μάθω τη γνώμη σου για τον πόνο». Της ξαναγεμίζω το φλιτζάνικαι πίνει μια γουλιά, νευρική και με τις κόρες διεσταλμένες.«Λοιπόν, ποια είναι η γενική άποψή σου για τον πόνο;»

Μένει βουβή.Πνίγω έναν αναστεναγμό. «Δαγκώνεις το χείλος σου».

Ευτυχώς, σταματάει, αλλά τώρα είναι σκεφτική κι έχει καρφώσειτο βλέμμα στα χέρια της.

«Σου επέβαλλαν σωματικές τιμωρίες όταν ήσουν μικρή;» τηρωτάω μαλακά.

286 E. L. JAMES

«Όχι».«Δηλαδή δεν έχεις κανένα σημείο αναφοράς;»«Όχι».«Δεν είναι τόσο άσχημο όσο νομίζεις. Η φαντασία σου είναι ο

χειρότερος εχθρός σου σ’ αυτό τον τομέα». Δείξε μουεμπιστοσύνη σ’ αυτό το θέμα, Άνα. Σε παρακαλώ.

«Πρέπει να το κάνεις;»«Ναι».«Γιατί;»Στ’ αλήθεια δε θέλεις να ξέρεις.«Έτσι είναι αυτό το πράγμα, Αναστάζια. Αυτό κάνω. Βλέπω

πως ανησυχείς. Έλα να κοιτάξουμε μία μία τις μεθόδους».Διαβάζουμε τον κατάλογο: • Ξύλισμα• Μαστίγωση• Δάγκωμα• Σφιγκτήρες γεννητικών οργάνων• Ζεστό κερί• Χτύπημα με βούρδουλα• Ραβδισμό• Σφιγκτήρες για τις ρώγες• Πάγο• Άλλους τύπους / μεθόδους πρόκλησης πόνου «Λοιπόν, είπες όχι στους σφιγκτήρες γεννητικών οργάνων.

Εντάξει. Αυτό που πονάει περισσότερο είναι ο ραβδισμός».Η Άνα χλωμιάζει.«Μπορούμε να προχωρήσουμε σταδιακά» σπεύδω να

δηλώσω.«Ή να μην το κάνουμε καθόλου…» αντιγυρίζει.«Αποτελεί μέρος της συμφωνίας, μωρό μου, μα θα

προχωρήσουμε σταδιακά σε όλα αυτά. Αναστάζια, δε θα σεζορίσω πολύ…»

«Αυτή η ιστορία με την τιμωρία είναι που με ανησυχείπερισσότερο».

ΓΚΡΕΫ 287

«Χαίρομαι που μου το είπες. Θα βγάλουμε τον ραβδισμό απότον κατάλογο προς το παρόν. Κι όσο θα εξοικειώνεσαι με όλα ταυπόλοιπα, θα αυξάνουμε την ένταση. Θα προχωράμε σιγά σιγά».

Δείχνει αβέβαιη, οπότε σκύβω και τη φιλάω. «Ορίστε. Αυτόδεν ήταν και τόσο κακό, ε;»

Υψώνει τους ώμους, πάντα διστακτική.«Κοίτα… Θέλω να μιλήσω για ένα πράγμα ακόμα και ύστερα

θα σε πάω στο κρεβάτι».«Στο κρεβάτι;» αναφωνεί, και τα μάγουλά της βάφονται

κόκκινα.«Έλα τώρα, Αναστάζια… Μετά απ’ όλη τη συζήτηση, αυτήν

τη στιγμή θέλω να σε γαμήσω μέχρι την άλλη εβδομάδα. Πρέπεινα σ’ έχει επηρεάσει και σένα».

Αναδεύεται δίπλα μου και παίρνει βαθιά ανάσα, ενώ οι μηροίτης πιέζονται μεταξύ τους.

«Βλέπεις; Άλλωστε θέλω να δοκιμάσω κάτι».«Κάτι οδυνηρό;»«Όχι – πάψε να βλέπεις παντού πόνο. Είναι κυρίως

απόλαυση. Σ’ έχω πονέσει μέχρι στιγμής;»«Όχι».«Εντάξει τότε. Κοίτα… Νωρίτερα μου έλεγες ότι θες

περισσότερα». Σταματάω.Γαμώτο… Είμαι στην άκρη ενός γκρεμού.Εντάξει, Γκρέυ. Είσαι σίγουρος γι’ αυτό;Πρέπει να δοκιμάσω. Δε θέλω να τη χάσω προτού

ξεκινήσουμε.Πήδα.Την πιάνω από το χέρι. «Έξω από το ωράριο όπου θα είσαι

υποτακτική μου, θα μπορούσαμε ίσως να δοκιμάσουμε. Δεν ξέρωαν θα δουλέψει. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να ταξεχωρίσουμε. Μπορεί να μη δουλέψει. Είμαι, όμως, πρόθυμοςνα δοκιμάσω. Ίσως ένα βράδυ την εβδομάδα. Δεν ξέρω».

Το στόμα της ανοίγει διάπλατα.«Έχω έναν όρο».«Τι;» ρωτάει με κομμένη την ανάσα.«Θα έχεις την ευγένεια να δεχτείς το δώρο μου για την

288 E. L. JAMES

αποφοίτησή σου».«Ω…» λέει, και οι κόρες της διαστέλλονται αβέβαια.«Έλα». Την τραβάω να σηκωθεί, βγάζω το δερμάτινο τζάκετ

μου και το τυλίγω γύρω από τους ώμους της. Παίρνοντας βαθιάανάσα, ανοίγω την εξώπορτα και αποκαλύπτω το Audi A3παρκαρισμένο στη στροφή. «Είναι για σένα. Χαρούμενηαποφοίτηση!» Τυλίγω τα χέρια μου γύρω της και φιλάω ταμαλλιά της.

Όταν την αφήνω, κοιτάζει αποσβολωμένη το αυτοκίνητο.Εντάξει… Το πράγμα θα μπορούσε να πάει και με τον έναν

τρόπο και με τον άλλο.Την πιάνω από το χέρι και κατεβαίνουμε τη σκάλα. Με

ακολουθεί σαν υπνωτισμένη.«Αναστάζια, εκείνος ο Σκαραβαίος σου είναι παλιός και

ειλικρινά επικίνδυνος. Δε θα το συγχωρούσα ποτέ στον εαυτόμου αν σου συνέβαινε κάτι, τη στιγμή που μου είναι τόσο εύκολονα το διορθώσω».

Κοιτάζει χάσκοντας το αυτοκίνητο, άναυδη.Σκατά…«Το ανέφερα στον πατριό σου. Το επιδοκίμασε».Μπορεί να υπερβάλλω λίγο.Το στόμα της είναι ακόμη ανοιχτό και φαίνεται

καταθορυβημένη όταν γυρίζει να με αγριοκοιτάξει.«Το ανέφερες στον Ρέυ; Πώς μπόρεσες;» Είναι ενοχλημένη,

πραγματικά ενοχλημένη.«Δώρο είναι, Αναστάζια… Δεν μπορείς να πεις απλώς

ευχαριστώ;»«Μα το ξέρεις πως είναι υπερβολικό!»«Όχι. Για μένα δεν είναι. Θέλω να έχω το κεφάλι μου

ήσυχο».Έλα τώρα, Άνα. Θέλεις περισσότερα. Αυτό είναι το τίμημα.Οι ώμοι της πέφτουν και στρέφεται προς το μέρος μου,

υποταγμένη, νομίζω. Όχι ακριβώς η αντίδραση που ήλπιζα. Ηροδοκόκκινη λάμψη από τη σαμπάνια έχει εξαφανιστεί, και τοπρόσωπό της είναι πάλι χλωμό. «Θα χαρώ αν μου το δανείσεις,όπως και το λάπτοπ».

ΓΚΡΕΫ 289

Κουνάω το κεφάλι μου. Γιατί είναι τόσο δύσκολη; Ποτέ δενείχα τέτοια αντίδραση σ’ ένα αυτοκίνητο από κάποια υποτακτικήμου. Συνήθως ενθουσιάζονται.

«Εντάξει. Δανεικό. Επ’ άπειρον…» συμφωνώ με σφιγμέναδόντια.

«Όχι. Όχι επ’ άπειρον, αλλά προς το παρόν. Ευχαριστώ…»αποκρίνεται σιγανά και, σκύβοντας, με φιλάει στο μάγουλο.«Ευχαριστώ για το αυτοκίνητο, κύριε».

Αυτή η λέξη. Από το γλυκό γλυκό στόμα της. Την αρπάζω καιπιέζω το σώμα της πάνω στο δικό μου, μαζεύοντας τα μαλλιά τηςστα δάχτυλά μου. «Είσαι μεγάλη πρόκληση, Άνα Στιλ…» Τηφιλάω δυνατά, καλοπιάνοντας τα χείλη της με τη γλώσσα μουγια να ανοίξουν, κι έπειτα από μια στιγμή ανταποκρίνεται με τοίδιο πάθος, με τη γλώσσα της να χαϊδεύει τη δική μου. Το σώμαμου αντιδρά – τη θέλω. Εδώ. Τώρα. Στο ύπαιθρο. «Χρειάζομαιόλη μου την αυτοκυριαρχία για να μη σε πηδήξω επάνω στοκαπό αυτού του αυτοκινήτου τούτη τη στιγμή, μόνο για να σουδείξω πως είσαι δική μου και πως, αν θέλω να σου αγοράσω έναβρομοαυτοκίνητο, θα σου αγοράσω ένα βρομοαυτοκίνητο! Πάμετώρα μέσα να σε γδύσουμε…» γρυλίζω.

Κατόπιν την ξαναφιλάω – απαιτητικά και κτητικά. Πιάνοντάςτην από το χέρι, κατευθύνομαι πάλι προς το διαμέρισμα,βροντώντας την εξώπορτα πίσω μας και πηγαίνοντας κατευθείανστο υπνοδωμάτιο. Εκεί την αφήνω και ανάβω τη λάμπα στοκομοδίνο της.

«Σε παρακαλώ, μην είσαι θυμωμένος μαζί μου…» τραυλίζει.Τα λόγια της σβήνουν τη φωτιά του θυμού μου.«Με συγχωρείς για το αυτοκίνητο και τα βιβλία…»

Σταματάει και γλείφει τα χείλη της. «Με τρομάζεις όταν είσαιθυμωμένος».

Σκατά! Κανένας δε μου το έχει ξαναπεί αυτό. Κλείνω ταμάτια μου. Το τελευταίο που θέλω είναι να την τρομάξω.

Ηρέμησε, Γκρέυ.Είναι εδώ. Είναι ασφαλής. Είναι πρόθυμη. Μην τα τινάξεις

όλα στον αέρα απλώς επειδή δεν καταλαβαίνει πώς πρέπει ναφέρεται.

290 E. L. JAMES

Ανοίγοντας τα μάτια μου, βλέπω την Άνα να μεπαρακολουθεί, όχι με φόβο, αλλά με προσμονή.

«Γύρνα από την άλλη…» απαιτώ μαλακά. «Θέλω να σουβγάλω αυτό το φόρεμα».

Υπακούει αμέσως.Καλό κορίτσι.Βγάζω το τζάκετ μου από τους ώμους της και το πετάω στο

πάτωμα. Ύστερα σηκώνω τα μαλλιά από τον λαιμό της. Ηαίσθηση του απαλού δέρματός της κάτω από τον δείκτη μουείναι καθησυχαστική. Τώρα που κάνει αυτό που της λέω,χαλαρώνω. Με την άκρη του δαχτύλου μου ακολουθώ τηγραμμή της ραχοκοκαλιάς της προς τα κάτω, έως την αρχή τουφερμουάρ που είναι ραμμένο στο γκρι σιφόν.

«Μ’ αρέσει αυτό το φόρεμα. Λατρεύω να βλέπω το άψογοδέρμα σου…»

Χώνοντας το δάχτυλό μου στην πλάτη του φορέματός της,την τραβάω κοντά μου, έτσι που κολλάει πάνω μου. Βυθίζω τοπρόσωπό μου στα μαλλιά της και ανασαίνω το άρωμά της.

«Μυρίζεις πολύ όμορφα, Αναστάζια… Πολύ γλυκά».Σαν φθινόπωρο.Το άρωμά της είναι καταπραϋντικό, μου θυμίζει μια εποχή

αφθονίας και ευτυχίας. Εξακολουθώντας να ανασαίνω τηνυπέροχη ευωδιά της, περνάω τη μύτη μου ξυστά από το αυτί της,κατηφορίζοντας στον λαιμό της έως τον ώμο της, δίνοντάς τηςφιλιά. Ανοίγω αργά το φερμουάρ του φορέματος και φιλάω,γλείφω και ρουφάω, προχωρώντας πάνω στο δέρμα της προςτον άλλο της ώμο.

Ανατριχιάζει κάτω από το άγγιγμά μου.Ω μωρό μου. «Θα πρέπει να μάθεις να μένεις ακίνητη…»

ψιθυρίζω ανάμεσα σε φιλιά και λύνω τον δετό λαιμό τουφορέματος.

Το φόρεμα πέφτει στα πόδια της.«Χωρίς σουτιέν, δεσποινίς Στιλ… Μ’ αρέσει αυτό».Απλώνω τα χέρια μου και χουφτώνω τα στήθη της,

νιώθοντας τις ρώγες της να ορθώνονται στην παλάμη μου.«Σήκωσε τα χέρια σου και βάλ’ τα γύρω από το κεφάλι μου!»

ΓΚΡΕΫ 291

τη διατάζω, με τα χείλη μου να χαϊδεύουν τον λαιμό της.Κάνει αυτό που της λέω, και τα στήθη της σηκώνονται ακόμα

ψηλότερα μέσα στις παλάμες μου. Τυλίγει τα δάχτυλά της σταμαλλιά μου, όπως μου αρέσει, και τραβάει.

Α… Ωραία αίσθηση.Το κεφάλι της γέρνει στο πλάι και επωφελούμαι, φιλώντας τη

στο σημείο όπου ο σφυγμός της σφυροκοπάει κάτω από το δέρματης.

«Μμμ…» μουρμουρίζω επιδοκιμαστικά, ενώ τα δάχτυλά μουδιεγείρουν και τραβούν τις ρώγες της.

Βογκάει κυρτώνοντας την πλάτη της, σπρώχνοντας τα τέλειαστήθη της ακόμα πιο βαθιά μέσα στα χέρια μου.

«Να σε κάνω να τελειώσεις έτσι;»Το σώμα της λυγίζει λίγο ακόμα.«Σας αρέσει αυτό… Έτσι, δεσποινίς Στιλ;»«Μμμ…»«Πες μου!» επιμένω, συνεχίζοντας την αισθησιακή μου

επίθεση στις ρώγες της.«Ναι…» λέει σιγανά.«Ναι, τι;»«Ναι… Κύριε».«Καλό κορίτσι…»Τσιμπάω απαλά και στρίβω με τα δάχτυλά μου, και το σώμα

της σκιρτάει σπασμωδικά επάνω μου, ενώ ταυτόχρονα βογκάεικαι τα χέρια της τραβούν πιο δυνατά τα μαλλιά μου.

«Δε νομίζω πως είσαι ακόμα έτοιμη να τελειώσεις…» λέω καιακινητοποιώ τα χέρια μου, κρατώντας απλώς τα στήθη της, ενώτα δόντια μου τραβούν τον λοβό της. «Άλλωστε μεδυσαρέστησες. Επομένως μπορεί τελικά να μη σ’ αφήσω νατελειώσεις…»

Μαλάζω τα στήθη της, και τα δάχτυλά μου στρέφουν τηνπροσοχή τους στις ρώγες της, στριφογυρίζοντας και τραβώντας.Βογκάει και τρίβει τους γλουτούς της πάνω στο όργανό μου.Μετακινώντας τα χέρια μου στους γοφούς της, την κρατάωσταθερή και ρίχνω μια ματιά στο σλιπάκι της.

Βαμβακερό. Άσπρο. Εύκολο.

292 E. L. JAMES

Χώνω μέσα του τα δάχτυλά μου και το τεντώνω όσο πάει.Κατόπιν σπρώχνω τους αντίχειρές μου μέσα από τη ραφή στοπίσω μέρος. Σκίζεται μέσα στα χέρια μου και το πετάω στα πόδιατης Άνα.

Αφήνει μια άναρθρη κραυγή.Ακολουθώ με τα δάχτυλά μου το περίγραμμα των γλουτών

της και χώνω το ένα στον κόλπο της.Είναι υγρή. Πολύ υγρή.«Ω, ναι… Το γλυκό μου κορίτσι είναι έτοιμο».Τη γυρίζω από την άλλη και χώνω το δάχτυλό μου στο στόμα

μου.Μμμ… Αλμυρό. «Έχετε τόσο ωραία γεύση, δεσποινίς Στιλ».Τα χείλη της ανοίγουν, και τα μάτια της σκουραίνουν από

επιθυμία. Νομίζω πως έχει σοκαριστεί λιγάκι.«Γδύσε με». Κρατάω τα μάτια μου στα δικά της. Γέρνει το

κεφάλι της στο πλάι, προσπαθώντας να επεξεργαστεί τη διαταγήμου, αλλά διστάζει. «Μπορείς να το κάνεις» την ενθαρρύνω.Σηκώνει τα χέρια της, και ξαφνικά μου φαίνεται πως ετοιμάζεταινα με αγγίξει και δεν είμαι έτοιμος. Σκατά!

Ενστικτωδώς, της αρπάζω τα χέρια.«Ω, όχι… Όχι το μπλουζάκι».Τη θέλω από πάνω. Δεν το έχουμε κάνει αυτό ακόμα, και

ίσως χάσει την ισορροπία της, οπότε θα χρειαστώ το μπλουζάκιγια προστασία. «Ίσως χρειαστεί να μ’ αγγίξεις γι’ αυτό που έχωσχεδιάσει».

Αφήνω το ένα της χέρι, αλλά βάζω το άλλο πάνω στη στύσημου, που αγωνίζεται για χώρο μέσα στο τζιν μου.

«Αυτή την επίδραση έχετε πάνω μου, δεσποινίς Στιλ…»Εισπνέει, κοιτάζοντας το χέρι της. Ύστερα τα δάχτυλά της

σφίγγονται γύρω από το καυλί μου και με κοιτάζειεπιδοκιμαστικά.

Χαμογελάω πλατιά. «Θέλω να μπω μέσα σου… Βγάλε μου τοτζιν. Εσύ κάνεις κουμάντο».

Το στόμα της ανοίγει διάπλατα.«Τι θα μου κάνεις;» Η φωνή μου είναι βραχνή.Το πρόσωπό της μεταμορφώνεται, λαμπερό από την

ΓΚΡΕΫ 293

αγαλλίαση, και πριν προλάβω να αντιδράσω, με σπρώχνει.Πέφτω επάνω στο κρεβάτι γελώντας, κυρίως για την παλικαριάτης αλλά κι επειδή με άγγιξε και δεν πανικοβλήθηκα. Μουβγάζει τα παπούτσια, ύστερα τις κάλτσες, αλλά είναι αδέξια,θυμίζοντάς μου τη συνέντευξη και την προσπάθειά της ναενεργοποιήσει το μαγνητόφωνο.

Την παρακολουθώ. Διασκεδάζω. Νιώθω διέγερση.Αναρωτιέμαι τι θα κάνει στη συνέχεια. Θα είναι πολύ δύσκολονα μου βγάλει το τζιν όσο είμαι ξαπλωμένος. Βγάζει ταψηλοτάκουνα παπούτσια της, ανεβαίνει στο κρεβάτι και κάθεταικαβάλα επάνω στους μηρούς μου, χώνοντας τα δάχτυλά τηςκάτω από το ζωνάρι του τζιν μου.

Κλείνω τα μάτια και κυρτώνω τους γοφούς μου,απολαμβάνοντας την αναίσχυντη Άνα.

«Πρέπει να μάθεις να μένεις ακίνητος…» με αποπαίρνει καιτραβάει τις τρίχες του εφηβαίου μου.

Α! Πολύ ξεδιάντροπο, κυρία μου.«Μάλιστα, δεσποινίς Στιλ…» την πειράζω μέσα από σφιγμένα

δόντια. «Στην τσέπη μου, προφυλακτικό».Τα μάτια της αστράφτουν με ολοφάνερη αγαλλίαση, ενώ τα

δάχτυλά της ψαχουλεύουν στην τσέπη μου, μπαίνοντας βαθιά,περνώντας ξυστά από τη στύση μου.

Α…Βγάζει και τις δύο αλουμινένιες συσκευασίες και τις πετάει

στο κρεβάτι δίπλα μου. Τα αδέξια δάχτυλά της απλώνονται στοκουμπί του τζιν μου κι έπειτα από δύο προσπάθειες τοξεκουμπώνει.

Η αφέλειά της είναι συναρπαστική. Είναι προφανές ότι δεν τοέχει ξανακάνει. Άλλη μία πρώτη φορά… Και είναι ερεθιστικό,γαμώτο μου.

«Τόσο ανυπόμονη, δεσποινίς Στιλ…» την πειράζω.Μου κατεβάζει το φερμουάρ, και τραβώντας τη ζώνη του

τζιν, μου ρίχνει ένα εκνευρισμένο βλέμμα.Βάζω τα δυνατά μου να μη γελάσω.Ναι, μωρό μου. Πώς θα μου το βγάλεις τώρα;Κατεβαίνοντας λίγο πιο κάτω στα πόδια μου, μου τραβάει το

294 E. L. JAMES

τζιν προσπαθώντας να συγκεντρωθεί. Είναι αξιαγάπητη. Καιαποφασίζω να της δώσω ένα χεράκι. «Δεν μπορώ να μείνωακίνητος αν δαγκώνεις αυτό το χείλος…» λέω και ανασηκώνωτους γοφούς μου από το κρεβάτι.

Στηρίζεται στα γόνατά της, τραβάει το τζιν και το μποξεράκιμου προς τα κάτω, κι εγώ τα κλοτσάω στο πάτωμα. Με καβαλάεικοιτάζοντας το καυλί μου και γλείφοντας τα χείλη της.

Ποπό.Είναι σέξι. Τα σκούρα μαλλιά της πέφτουν σε απαλά κύματα

γύρω από τα στήθη της.«Τώρα τι θα κάνεις;» ψιθυρίζω. Τα μάτια της γυρίζουν στο

πρόσωπό μου, και απλώνοντας το χέρι, με αρπάζει σταθερά,σφίγγοντας δυνατά. Ο αντίχειράς της χαϊδεύει την κορυφή.

Χριστέ μου.Σκύβει.Και βρίσκομαι μέσα στο στόμα της.Γαμώτο!Ρουφάει δυνατά. Και το σώμα μου ανασηκώνεται από κάτω

της. «Χριστέ μου, Άνα, με το μαλακό…» σφυρίζω μέσα από ταδόντια μου. Αλλά δε δείχνει κανένα έλεος καθώς με γλείφειξανά και ξανά. Γαμώτο…

Ο ενθουσιασμός της είναι αφοπλιστικός. Η γλώσσα τηςανεβοκατεβαίνει, μπαινοβγαίνω στο στόμα της έως το βάθος τουλαιμού της, με τα χείλη της σφιχτά γύρω μου. Είναι μιασυνταρακτική ερωτική εικόνα. Θα μπορούσα να τελειώσωαπλώς παρακολουθώντας τη.

«Σταμάτα, Άνα, σταμάτα… Δε θέλω να τελειώσω».Ανακάθεται. Το στόμα της είναι υγρό, τα μάτια της δυο

σκοτεινές λίμνες που με κοιτάζουν.«Η αθωότητα και ο ενθουσιασμός σου είναι πολύ

αφοπλιστικά». Αυτήν τη στιγμή, όμως, θέλω να σε πηδήξω έτσιπου να σε βλέπω. «Εσύ από πάνω, αυτό πρέπει να κάνουμε.Ορίστε, βάλε αυτό». Βάζω στο χέρι της ένα προφυλακτικό. Τοεξετάζει σαστισμένη και ύστερα σκίζει τη συσκευασία με ταδόντια της.

Μαθαίνει γρήγορα.

ΓΚΡΕΫ 295

Βγάζει έξω το προφυλακτικό και με κοιτάζει για τις οδηγίες.«Πιάσε την άκρη και μετά τράβηξέ το προς τα κάτω. Δεν

πρέπει να μείνει αέρας στην άκρη».Γνέφει καταφατικά και κάνει ακριβώς αυτό, απορροφημένη

από το έργο της, εστιάζοντας την προσοχή της, με τη γλώσσα τηςνα ξεπροβάλλει ανάμεσα από τα χείλη της.

«Χριστέ μου, με σκοτώνεις, Αναστάζια!» αναφωνώ μέσα απόσφιγμένα δόντια.

Όταν τελειώνει, ανασηκώνεται και θαυμάζει το έργο τωνχεριών της ή εμένα – δεν είμαι και πολύ σίγουρος, αλλά δε μενοιάζει. «Τώρα. Θέλω να χωθώ μέσα σου». Ανακάθομαιξαφνικά, έτσι που βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο,αιφνιδιάζοντάς την. «Έτσι…» ψιθυρίζω, και τυλίγοντας τομπράτσο μου γύρω της, την ανασηκώνω. Με το άλλο μου χέριτη φέρνω πάνω στο πουλί μου και την κατεβάζω αργά πάνω μου.

«Έτσι, μωρό μου… Νιώσε με. Όλο…»Έχει. Τόσο. Ωραία. Αίσθηση.Την κρατάω, αφήνοντάς τη να συνηθίσει στην αίσθηση. Έτσι.

Μέσα της. «Είναι βαθιά έτσι…» Η φωνή μου είναι βραχνήκαθώς κυρτώνω και κουνάω τη λεκάνη μου, σπρώχνοντας πιοβαθιά μέσα της.

Το κεφάλι της κυλάει δεξιά αριστερά και βογκάει. «Πάλι…»μουρμουρίζει. Και ανοίγει τα μάτια της, που καρφώνονταιαστραφτερά στα δικά μου. Λάγνα. Πρόθυμα. Μου αρέσει πουτης αρέσει. Κάνω αυτό που μου ζητάει και βογκάει ξανά,ρίχνοντας πίσω το κεφάλι της, ενώ τα μαλλιά της ξεχύνονταιελεύθερα στους ώμους της. Ξαπλώνω αργά στο κρεβάτι καιπαρακολουθώ την παράσταση.

«Κουνήσου εσύ, Αναστάζια… Πάνω κάτω, όπως θες. Πιάσετα χέρια μου». Τα σηκώνω και τα αρπάζει, σταθεροποιώντας τοσώμα της πάνω μου. Σηκώνεται αργά και ύστερα κατεβαίνει πάλιπάνω μου.

Η ανάσα μου βγαίνει με σύντομα απότομα λαχανιάσματα έτσιόπως προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Ανασηκώνεταιξανά, κι αυτήν τη φορά σηκώνω τους γοφούς μου προκειμένουνα τη συναντήσω καθώς κατεβαίνει.

296 E. L. JAMES

Ω, ναι.Κλείνοντας τα μάτια μου, απολαμβάνω κάθε υπέροχο

εκατοστό της. Μαζί βρίσκουμε τον ρυθμό μας όσοανεβοκατεβαίνει πάνω μου. Ξανά και ξανά. Είναι υπέροχη: ταστήθη της αναπηδούν, τα μαλλιά της κουνιούνται πίσω εμπρός,το στόμα της είναι χαλαρό καθώς αφομοιώνει κάθε απολαυστικήκίνηση.

Τα μάτια της συναντούν τα δικά μου, γεμάτα αισθησιακό πόθοκαι δέος. Θεέ μου, είναι όμορφη.

Φωνάζει καθώς το σώμα της παίρνει τον έλεγχο. Κοντεύει νατελειώσει, κι έτσι σφίγγω τη λαβή μου στα χέρια της και παίρνειφωτιά γύρω μου. Την αρπάζω από τους γοφούς, κρατώντας τηνκαθώς φωνάζει ασυνάρτητα μέσα στον οργασμό της. Κατόπινσφίγγω περισσότερο τους γοφούς της και αφήνω σιωπηλά τονεαυτό μου ελεύθερο καθώς εκρήγνυμαι μέσα της.

Σωριάζεται πάνω στο στήθος μου και μένω ξαπλωμένος,λαχανιάζοντας, από κάτω της.

Θεέ μου, κάνει καλό γαμήσι.Μένουμε ξαπλωμένοι για λίγο, με το βάρος της παρήγορο

επάνω μου. Αναδεύεται και μου τρίβεται πάνω από το μπλουζάκιμου και μετά απλώνει το χέρι της στο στήθος μου.

Το σκοτάδι σέρνεται, γρήγορο και δυνατό, μέσα στο στήθοςμου, μέσα στον λαιμό μου, απειλώντας να με πνίξει.

Όχι. Μη με αγγίζεις.Αρπάζω το χέρι της και φέρνω τις αρθρώσεις της στα χείλη

μου κυλώντας επάνω της, έτσι που να μην μπορεί πια να μεαγγίξει.

«Μη…» την παρακαλάω και τη φιλάω στα χείλη,καταπραΰνοντας τον φόβο μου.

«Γιατί δε σ’ αρέσει να σ’ αγγίζουν;»«Επειδή είμαι πενήντα αποχρώσεις του προβληματικού,

Αναστάζια». Έπειτα από χρόνια ψυχοθεραπείας είναι το μόνοπράγμα που ξέρω πως είναι αλήθεια.

Οι κόρες της διαστέλλονται ερωτηματικά· διψάει γιαπερισσότερες πληροφορίες. Δεν είναι ανάγκη, όμως, να μάθειαυτές τις αηδίες. «Η γνωριμία μου με τη ζωή έγινε με πολύ

ΓΚΡΕΫ 297

σκληρό τρόπο. Δε θέλω να σε βαρύνω με τις λεπτομέρειες.Απλώς μη μ’ αγγίζεις». Τρίβω απαλά τη μύτη μου στη δική τηςκαι μετά τραβιέμαι από μέσα της και ανακάθομαι, βγάζοντας τοπροφυλακτικό και ρίχνοντάς το δίπλα στο κρεβάτι. «Νομίζω πωςκαλύψαμε όλα τα βασικά. Πώς ήταν;»

Προς στιγμήν φαίνεται αφηρημένη. Κατόπιν γέρνει το κεφάλιτης στο πλάι και χαμογελάει. «Αν φαντάστηκες έστω και για έναλεπτό πως νομίζω ότι μου παραχώρησες τον έλεγχο, κατά πάσαπιθανότητα δεν έλαβες υπόψη τον ΜΟΒ μου… Πάντωςευχαριστώ για την ψευδαίσθηση».

«Δεσποινίς Στιλ, δεν είστε απλώς ένα όμορφο πρόσωπο…Είχατε έξι οργασμούς μέχρι στιγμής, κι όλοι μού ανήκουν». Γιατίμε κάνει τόσο χαρούμενο αυτό το απλό γεγονός;

Τα μάτια της κοιτάζουν το ταβάνι, και μια φευγαλέα ένοχηέκφραση σκοτεινιάζει το πρόσωπό της.

Τι έγινε; «Έχεις κάτι να μου πεις;» ρωτάω.Διστάζει. «Είδα ένα όνειρο σήμερα το πρωί…»«Μπα;»«Τέλειωσα στον ύπνο μου...» Ανεβάζει το μπράτσο στο

πρόσωπό της και μου κρύβεται, αμήχανη. Είμαι αιφνιδιασμένοςαπό την εξομολόγησή της, αλλά ταυτόχρονα ερεθισμένος καιχαρούμενος.

Αισθησιακό πλάσμα.Κρυφοκοιτάζει πάνω από το μπράτσο της. Περιμένει πως θα

θυμώσω;«Στον ύπνο σου;» διευκρινίζω.«Με ξύπνησε…» ψιθυρίζει.«Είμαι σίγουρος ότι σε ξύπνησε». Έχω γοητευτεί. «Τι

ονειρευόσουν;»«Εσένα…» απαντάει χαμηλόφωνα.Εμένα!«Τι έκανα;»Κρύβεται πάλι πίσω από το μπράτσο της.«Αναστάζια, τι έκανα; Δε θα σε ξαναρωτήσω». Γιατί ντρέπεται

τόσο πολύ; Το γεγονός ότι με ονειρεύτηκε είναι… γλυκό.«Είχες ένα μαστίγιο ιππασίας…» μουρμουρίζει. Της τραβάω

298 E. L. JAMES

το μπράτσο για να βλέπω το πρόσωπό της.«Αλήθεια;»«Ναι…» Το πρόσωπό της είναι κατακόκκινο. Η έρευνα

πρέπει να την επηρεάζει, με θετικό τρόπο. Της χαμογελάω.«Υπάρχει ακόμα ελπίδα για σένα… Έχω πολλά μαστίγια

ιππασίας».«Καφέ πλεγμένο δέρμα;» Η φωνή της είναι χρωματισμένη με

ήρεμη αισιοδοξία.Γελάω. «Όχι… Μα είμαι σίγουρος ότι μπορώ να βρω ένα».Της δίνω ένα γρήγορο φιλί και σηκώνομαι να ντυθώ. Η Άνα

κάνει το ίδιο, φορώντας μια φόρμα κι ένα φανελάκι. Μαζεύω τοπροφυλακτικό από το πάτωμα και το δένω στα γρήγορα κόμπο.Τώρα που συμφώνησε να γίνει δική μου, χρειάζεταιαντισύλληψη. Εντελώς ντυμένη, κάθεται σταυροπόδι στοκρεβάτι παρακολουθώντας με να βάζω το παντελόνι μου.

«Πότε περιμένεις την περίοδό σου;» ρωτάω. «Σιχαίνομαι ναφοράω αυτά τα πράγματα». Σηκώνω το προφυλακτικό και μετάφοράω το τζιν μου.

Έχει σαστίσει.«Λοιπόν;» την πιέζω.«Την άλλη εβδομάδα…» απαντάει με κατακόκκινα μάγουλα.«Πρέπει να πάρεις κάποιο αντισυλληπτικό».Κάθομαι στο κρεβάτι για να φορέσω τις κάλτσες και τα

παπούτσια μου. Δε λέει τίποτα.«Έχεις γιατρό;» ρωτάω. Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της.

«Μπορώ να φωνάξω τον δικό μου να σε δει στο διαμέρισμά σου– την Κυριακή το πρωί, προτού έρθεις να με συναντήσεις. Ήμπορεί να σε δει σπίτι μου. Τι προτιμάς;»

Είμαι σίγουρος πως ο δόκτωρ Μπάξτερ θα κάνει μιαεπίσκεψη κατ’ οίκον για χάρη μου, αν κι έχω καιρό να τον δω.

«Σπίτι σου» απαντάει.«Εντάξει. Θα σε ενημερώσω για την ώρα».«Φεύγεις;»Φαίνεται έκπληκτη που φεύγω. «Ναι».«Πώς θα γυρίσεις;» ρωτάει.«Θα έρθει να με πάρει ο Τέυλορ».

ΓΚΡΕΫ 299

«Μπορώ να σε πάω εγώ. Έχω ένα ωραίο καινούριοαυτοκίνητο».

Πολύ καλύτερα. Δέχτηκε το αυτοκίνητο, όπως έπρεπε νακάνει. Αλλά έπειτα απ’ όλη εκείνη τη σαμπάνια δεν πρέπει μετίποτα να οδηγήσει. «Νομίζω πως ήπιες λίγο παραπάνω».

«Επίτηδες με ψιλομέθυσες;»«Ναι».«Γιατί;»«Επειδή παρασκέφτεσαι τα πάντα και είσαι κουμπωμένη σαν

τον πατριό σου. Μία σταγόνα κρασί μέσα σου, και αρχίζεις ναμιλάς. Χρειάζομαι να επικοινωνείς ειλικρινά μαζί μου. Αλλιώςκλείνεσαι στο καβούκι σου, και δεν έχω ιδέα τι σκέφτεσαι. Ἐνοἴνῳ ἀλήθεια, Αναστάζια…»

«Και θεωρείς πως εσύ είσαι πάντα ειλικρινής απέναντί μου;»«Προσπαθώ να είμαι. Αυτό το πράγμα θα δουλέψει μόνο αν

είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας».«Θα ήθελα να μείνεις και να χρησιμοποιήσεις αυτό». Αρπάζει

το άλλο προφυλακτικό και το ανεμίζει μπροστά μου.Έλεγξε τις προσδοκίες της, Γκρέυ.«Ξεπέρασα πάρα πολλά όρια εδώ απόψε. Πρέπει να φύγω. Θα

σε δω την Κυριακή. Θα σου έχω το αναθεωρημένο συμβόλαιοέτοιμο και μετά μπορούμε να αρχίσουμε πραγματικά ναπαίζουμε».

«Να παίζουμε;» τσιρίζει.«Θα ήθελα να παίξω μια σκηνή μαζί σου. Αλλά δε θα το κάνω

μέχρι να υπογράψεις, ώστε να ξέρω πως είσαι έτοιμη».«Α… Δηλαδή θα μπορούσα να το τραβήξω κι άλλο αυτό αν

δεν υπογράψω;»Σκατά… Αυτό δεν το είχα σκεφτεί.Το πιγούνι της ανασηκώνεται αυθάδικα.Α… Εξουσιάζει από κάτω, ξανά. Πάντα βρίσκει έναν τρόπο.«Υποθέτω πως θα μπορούσες, αλλά μπορεί να σπάσω από την

πίεση».«Να σπάσεις; Πώς;» ρωτάει, με μάτια που λάμπουν από

περιέργεια.«Τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχθούν πολύ άσχημα…»

300 E. L. JAMES

την πειράζω στενεύοντας τα μάτια μου.«Άσχημα; Πώς;» Το χαμόγελό της είναι πλατύ όσο και το

δικό μου.«Να, ξέρεις, εκρήξεις, κυνηγητά με αυτοκίνητα, απαγωγές,

φυλάκιση…»«Θα μπορούσες να με απαγάγεις;»«Ω, ναι…»«Θα με κρατούσες παρά τη θέλησή μου;»«Ω, ναι…» Ενδιαφέρουσα ιδέα αυτή. «Και μετά μιλάμε για

ΟΑΔ 24/7».«Σ’ έχασα…» λέει, σαστισμένη και κάπως λαχανιασμένη.«Ολική Ανταλλαγή Δύναμης – είκοσι τέσσερις ώρες το

εικοσιτετράωρο». Το μυαλό μου δουλεύει με ταχύτητα καθώςσκέφτομαι τις δυνατότητες. Είναι περίεργη. «Επομένως δενέχεις επιλογή…» προσθέτω με παιχνιδιάρικο ύφος.

«Σαφώς…» Ο τόνος της είναι σαρκαστικός και σηκώνει ταμάτια της στον ουρανό, ίσως ψάχνοντας τη θεία έμπνευση για νακαταλάβει το χιούμορ μου.

Ω, τι χαρά.«Αναστάζια Στιλ, πάλι ύψωσες το βλέμμα στον ουρανό;»«Όχι!»«Νομίζω πως ναι. Τι είπα ότι θα σου κάνω αν υψώσεις ξανά

το βλέμμα σου στον ουρανό;» Τα λόγια μου αιωρούνται ανάμεσάμας και ξανακάθομαι στο κρεβάτι. «Έλα εδώ».

Με κοιτάζει για μια στιγμή, ασπρίζοντας. «Δεν έχωυπογράψει…» ψιθυρίζει.

«Σου είπα τι θα κάνω. Είμαι άνθρωπος που κρατάει τον λόγοτου. Θα σ’ τις βρέξω και ύστερα θα σε γαμήσω πολύ γρήγορα καιπολύ άγρια. Φαίνεται πως θα το χρειαστούμε τελικά αυτό τοπροφυλακτικό…»

Θα συμφωνήσει; Δε θα συμφωνήσει; Αυτό είναι. Η απόδειξηγια το αν μπορεί να το κάνει ή όχι. Την παρακολουθώανέκφραστος, περιμένοντας να αποφασίσει. Αν πει όχι, αυτόσημαίνει πως μόνο στα λόγια συμφωνεί να γίνει υποτακτική μου.

Και θα είναι το τέλος.Πάρε τη σωστή απόφαση, Αναστάζια.

ΓΚΡΕΫ 301

Η έκφρασή της είναι σοβαρή, τα μάτια της διάπλατα ανοιχτά,και νομίζω πως ζυγίζει την απόφασή της.

«Περιμένω…» μουρμουρίζω. «Δεν είμαι υπομονετικόςάνθρωπος».

Παίρνοντας βαθιά ανάσα, ξεδιπλώνει τα πόδια της καισέρνεται προς το μέρος μου. Κρύβω την ανακούφισή μου.

«Καλό κορίτσι… Τώρα σήκω πάνω».Κάνει αυτό που της λέω και της απλώνω το χέρι μου. Αφήνει

το προφυλακτικό στην παλάμη μου και την αρπάζω από το χέρι,τραβώντας την απότομα πάνω στο αριστερό μου γόνατο, έτσιπου το κεφάλι, οι ώμοι και το στήθος της να ακουμπούν στοκρεβάτι. Τυλίγω το δεξί μου πόδι πάνω από τα δικά της,κρατώντας την ακίνητη. Ήθελα να το κάνω αυτό από τότε πουμε ρώτησε αν είμαι γκέι.

«Σήκωσε τα χέρια σου δεξιά και αριστερά από το κεφάλισου!» την προστάζω.

Υπακούει αμέσως.«Γιατί το κάνω αυτό, Αναστάζια;»«Επειδή ύψωσα το βλέμμα στον ουρανό…» απαντάει με έναν

βραχνό ψίθυρο.«Νομίζεις ότι είναι ευγενικό αυτό;»«Όχι…»«Θα το ξανακάνεις;»«Όχι».«Θα σ’ τις βρέχω κάθε φορά που θα το κάνεις. Έγινα

κατανοητός;»Θα την ευχαριστηθώ αυτήν τη στιγμή. Είναι άλλη μία πρώτη

φορά.Με μεγάλη προσοχή –απολαμβάνοντας την πράξη– της

κατεβάζω τη φόρμα. Ο όμορφος πισινός της είναι γυμνός καιέτοιμος για μένα. Καθώς ακουμπάω το χέρι μου στους γλουτούςτης, τεντώνει κάθε μυ του σώματός της… περιμένοντας. Τοδέρμα της είναι απαλό στο άγγιγμα, και περνάω την παλάμη μουπάνω και από τα δυο μάγουλα, ζυμώνοντάς τα. Έχει ωραίο, πολύωραίο κώλο. Και θα τον κάνω ροζ… σαν τη σαμπάνια.

Σηκώνοντας την παλάμη μου, τη ραπίζω δυνατά, ακριβώς

302 E. L. JAMES

πάνω από τη συμβολή των μηρών της.Αφήνει μια άναρθρη κραυγή και προσπαθεί να σηκωθεί, αλλά

την κρατάω πιέζοντας το άλλο μου χέρι στο κάτω μέρος τηςπλάτης της, ενώ ηρεμώ το σημείο που μόλις χτύπησα με ένααργό, απαλό χάδι.

Μένει ακίνητη.Λαχανιασμένη.Προσμένοντας.Ναι. Θα το ξανακάνω.Τη ραπίζω μία, δύο, τρεις φορές.Μορφάζει από τον πόνο, με τα μάτια σφιχτά κλεισμένα. Δε

μου ζητάει, όμως, να σταματήσω, παρόλο που αναδεύεται απόκάτω μου.

«Μείνε ακίνητη, αλλιώς θα σ’ τις βρέχω πιο πολλή ώρα…»την προειδοποιώ.

Τρίβω τη γλυκιά σάρκα της και αρχίζω πάλι, εναλλάξ:αριστερό μάγουλο, δεξί μάγουλο, μέση.

Φωνάζει. Αλλά δεν κουνάει τα χέρια της ούτε μου ζητάει νασταματήσω.

«Μόλις άρχισα να ζεσταίνομαι…» Η φωνή μου είναι βραχνή.Τη ραπίζω ξανά και ακολουθώ με το δάχτυλο το ροζ αποτύπωμαπου άφησα πάνω στο δέρμα της. Ο κώλος της έχει αρχίσει νααποκτά όμορφο ροζ χρώμα. Είναι υπέροχος.

Τη ραπίζω άλλη μία φορά.Και φωνάζει ξανά.«Δεν υπάρχει κανένας να σ’ ακούσει, μωρό μου… Μόνο

εγώ».Την ξυλίζω πάλι και πάλι –με την ίδια σειρά, αριστερό

μάγουλο, δεξί μάγουλο, μέση– και κάθε φορά αφήνει μια κραυγή.Όταν φτάνω στα δεκαοχτώ, σταματάω. Έχω λαχανιάσει, ηπαλάμη μου τσούζει, το καυλί μου είναι σκληρό.

«Αρκετά…» λέω τραχιά, προσπαθώντας να ξαναβρώ τηνανάσα μου. «Τα πήγες καλά, Αναστάζια. Τώρα θα σε γαμήσω…»

Χαϊδεύω απαλά τον ροζ πισινό της γύρω γύρω,κατεβαίνοντας προς τα κάτω. Είναι μουσκεμένη.

Και το σώμα μου σκληραίνει ακόμα περισσότερο.

ΓΚΡΕΫ 303

Χώνω δύο δάχτυλα μέσα στον κόλπο της.«Νιώσ’ το… Δες πόσο αρέσει αυτό στο σώμα σου.

Μουσκεύεις μόνο για μένα». Βάζω και βγάζω τα δάχτυλά μου,και βογκάει, ενώ το σώμα της κουλουριάζεται γύρω τους με κάθεώθηση και η ανάσα της επιταχύνεται.

Τα τραβάω έξω.Τη θέλω. Τώρα.«Την επόμενη φορά θα σε βάλω να μετράς. Τώρα, πού είναι

εκείνο το προφυλακτικό;» Το αρπάζω δίπλα από το κεφάλι τηςκαι την κατεβάζω μαλακά από τα πόδια μου επάνω το κρεβάτι,μπρούμυτα. Κατεβάζοντας το φερμουάρ μου, δεν κάνω τον κόπονα βγάλω το τζιν μου και ανοίγω στα γρήγορα την αλουμινένιασυσκευασία, ξετυλίγοντας το προφυλακτικό γρήγορα καιαποτελεσματικά. Σηκώνω τους γοφούς της, ώσπου βρίσκεταιγονατιστή και ο ροδοκόκκινος πισινός της ζυγιάζεται στον αέρασε όλο του το ροζ μεγαλείο καθώς στέκομαι πίσω της.

«Τώρα θα σε πάρω. Μπορείς να τελειώσεις…» γρυλίζωχαϊδεύοντας τον πισινό της και αρπάζοντας το καυλί μου. Μεμια γρήγορη ώθηση βρίσκομαι μέσα της.

Βογκάει καθώς κινούμαι. Μέσα. Έξω. Μέσα. Έξω. Τησφυροκοπάω, παρακολουθώντας το όργανό μου να εξαφανίζεταικάτω από τα ροζ πισινά της.

Το στόμα της είναι ορθάνοιχτο, στενάζει και βογκάει με κάθεσφυροκόπημα, ενώ οι κραυγές της γίνονται όλο και πιοδιαπεραστικές.

Έλα, Άνα.Σφίγγεται γύρω μου και αφήνει μια κραυγή καθώς τελειώνει,

δυνατά.«Ω Άνα!» Την ακολουθώ στον γκρεμό τελειώνοντας μέσα

της και χάνω κάθε αίσθηση του χρόνου και κάθε προοπτική.Καταρρέω δίπλα της, την τραβάω πάνω μου, και τυλίγοντας

τα χέρια μου γύρω της, ψιθυρίζω μέσα στα μαλλιά της: «Ω μωρόμου, καλώς όρισες στον κόσμο μου…».

Το βάρος της με κρατάει ακίνητο και δεν κάνει προσπάθειανα αγγίξει το στήθος μου. Τα μάτια της είναι κλειστά, η ανάσατης επανέρχεται στο κανονικό. Της χαϊδεύω τα μαλλιά. Είναι

304 E. L. JAMES

απαλά, ένα πλούσιο μαόνι, και λάμπουν στο απαλό φως τηςλάμπας του κομοδίνου. Μυρίζει Άνα και μήλα και σεξ. Είναιμεθυστικό.

«Μπράβο, μωρό μου…»Δεν είναι δακρυσμένη. Έκανε αυτό που της είπα.

Αντιμετώπισε κάθε πρόκληση που της πέταξα· πραγματικά είναιαξιοθαύμαστη. Πασπατεύω τη λεπτή τιράντα της φτηνήςβαμβακερής φανέλας της.

«Με αυτό κοιμάσαι;»«Ναι…» Ακούγεται νυσταγμένη.«Θα έπρεπε να φοράς μετάξια και σατέν, όμορφο κορίτσι. Θα

σε πάω για ψώνια».«Μ’ αρέσουν τα φανελάκια μου» μου αντιγυρίζει.Φυσικά της αρέσουν.Τη φιλάω στα μαλλιά. «Θα δούμε…»Κλείνοντας τα μάτια, χαλαρώνω για μερικές ήρεμες στιγμές,

ενώ μια παράξενη ικανοποίηση με ζεσταίνει, γεμίζοντάς μεεσωτερικά.

«Πρέπει να φύγω…» μουρμουρίζω και τη φιλάω στο μέτωπο.«Είσαι καλά;»

«Καλά είμαι…» απαντάει ψιθυριστά. Ακούγεται κάπωςπτοημένη.

Κυλάω για να βγω από κάτω της και σηκώνομαι. «Πού είναιτο μπάνιο;» ρωτάω βγάζοντας το χρησιμοποιημένοπροφυλακτικό και ανεβάζοντας το φερμουάρ του τζιν μου.

«Στην άκρη του διαδρόμου αριστερά».Στο μπάνιο πετάω τα προφυλακτικά σ’ ένα καλάθι, και το μάτι

μου πιάνει ένα μπουκάλι παιδικό λάδι στο ράφι.Αυτό χρειάζομαι.Έχει ντυθεί όταν επιστρέφω και αποφεύγει το βλέμμα μου.

Γιατί τόσο ντροπαλή ξαφνικά;«Βρήκα λίγο baby oil στο μπάνιο. Έλα να σου τρίψω τα

πισινά».«Όχι. Μια χαρά θα είμαι» αποκρίνεται εξετάζοντας τα

δάχτυλά της, εξακολουθώντας να αποφεύγει τη ματιά μου.«Αναστάζια…» την προειδοποιώ.

ΓΚΡΕΫ 305

Σε παρακαλώ, κάνε αυτό που σου λέω.Κάθομαι πίσω της και τραβάω κάτω τη φόρμα της. Ρίχνω λίγο

baby oil στο χέρι μου και το τρίβω απαλά στα πονεμένα πισινάτης.

Βάζει τα χέρια στους γοφούς της σε μια πεισματάρικη στάση,αλλά παραμένει σιωπηλή.

«Μ’ αρέσει να σ’ αγγίζω» παραδέχομαι δυνατά σαν ναμονολογώ. «Ορίστε». Της ανεβάζω τη φόρμα. «Φεύγω».

«Θα σε ξεπροβοδίσω» λέει ήρεμα παραμερίζοντας.Την πιάνω από το χέρι και την αφήνω απρόθυμα όταν

φτάνουμε στην εξώπορτα. Ένα κομμάτι μου δε θέλει να φύγει.«Δεν πρέπει να τηλεφωνήσεις στον Τέυλορ;» ρωτάει, με τα

μάτια καρφωμένα στο φερμουάρ του δερμάτινου τζάκετ μου.«Ο Τέυλορ είναι εδώ από τις εννιά. Κοίτα με».Μεγάλα γαλάζια μάτια με κοιτάζουν μέσα από μακριές

σκούρες βλεφαρίδες.«Δεν έκλαψες…» Η φωνή μου είναι σιγανή.Και με άφησες να σε ξυλίσω. Είσαι καταπληκτική.Την αρπάζω και τη φιλάω, μεταγγίζοντας στο φιλί μου την

ευγνωμοσύνη μου και κρατώντας τη σφιχτά. «Την Κυριακή…»ψιθυρίζω παθιασμένα πάνω στα χείλη της. Την αφήνω απότομαπροτού μπω στον πειρασμό να τη ρωτήσω αν μπορώ να μείνωκαι κατευθύνομαι προς το σημείο όπου με περιμένει ο Τέυλορ μετο SUV. Όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο, κοιτάζω πίσω μου, αλλάέχει φύγει. Μάλλον είναι κουρασμένη… όπως κι εγώ.

Ευχάριστα κουρασμένος.Αυτά τα «χαλαρά όρια» πρέπει να ήταν τα πιο ευχάριστα που

αντιμετώπισα ποτέ.Γαμώτο, αυτή η γυναίκα είναι απρόβλεπτη. Κλείνοντας τα

μάτια, τη βλέπω καβάλα επάνω μου, με το κεφάλι ριγμένοεκστατικά πίσω. Η Άνα δεν κάνει τίποτα με μισή καρδιά. Ταδίνει όλα. Και να σκεφτείς πως έκανε πρώτη φορά σεξ μόλιςπριν από μία εβδομάδα.

Μαζί μου. Και με κανέναν άλλο.Χαμογελάω πλατιά κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του

αυτοκινήτου, αλλά το μόνο που βλέπω είναι το αχνό πρόσωπό

306 E. L. JAMES

μου να αντικατοπτρίζεται στο τζάμι. Έτσι, κλείνω τα μάτια καιεπιτρέπω στον εαυτό μου να ονειροπολήσει.

Η εκπαίδευσή της θα είναι πολύ διασκεδαστική.

Ο ΤΕΥΛΟΡ ΜΕ ΞΥΠΝΑΕΙ από τον υπνάκο μου. «Φτάσαμε, κύριεΓκρέυ».

«Ευχαριστώ…» μουρμουρίζω. «Έχω μια σύσκεψη το πρωί».«Στο ξενοδοχείο;»«Ναι. Βιντεοσύσκεψη. Δε θα χρειαστώ μεταφορά. Θα ήθελα,

όμως, να φύγω πριν από το μεσημεριανό φαγητό».«Τι ώρα θέλετε να μαζέψω τα πράγματα;»«Στις δέκα και μισή».«Πολύ καλά, κύριε. Το BlackBerry που ζητήσατε θα

παραδοθεί στη δεσποινίδα Στιλ αύριο».«Ωραία. Επί τη ευκαιρία… Μπορείς να παραλάβεις τον παλιό

της Σκαραβαίο αύριο και να τον ξεφορτωθείς; Δε θέλω να τονοδηγεί».

«Φυσικά. Έχω έναν φίλο που αναπαλαιώνει κλασικάαυτοκίνητα. Μπορεί να ενδιαφέρεται. Θα το αναλάβω. Κάτιάλλο;»

«Όχι, ευχαριστώ. Καληνύχτα».Αφήνω τον Τέυλορ να παρκάρει το SUV και ανεβαίνω στη

σουίτα μου.Παίρνοντας ένα μπουκάλι ανθρακούχο νερό από το ψυγείο,

κάθομαι στο γραφείο και ανοίγω το λάπτοπ.Κανένα επείγον μήνυμα.Ο πραγματικός σκοπός μου, όμως, είναι να πω καληνύχτα

στην Άνα. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΕσύΗμερομηνία: 26 Μαΐου 2011, 23:14Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Είστε απλώς εξαίσια. Η πιο όμορφη, έξυπνη, πνευματώδης καιγενναία γυναίκα που γνώρισα ποτέ. Πάρτε ένα Advil – δεν

ΓΚΡΕΫ 307

πρόκειται για παράκληση. Και μην οδηγήσετε τον Σκαραβαίοσας. Θα το μάθω.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Μάλλον θα κοιμάται, αλλά κρατάω το λάπτοπ ανοιχτό καλού

κακού κι ελέγχω τα μηνύματα. Έπειτα από μερικά λεπτά έρχεταιη απάντησή της.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΚολακείαΗμερομηνία: 26 Μαΐου 2011, 23:20Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ κύριε Γκρέυ,Η κολακεία δε θα σας οδηγήσει πουθενά, αλλά δεδομένου ότιέχετε πάει ήδη παντού, το επιχείρημα είναι αμφισβητήσιμο.Θα χρειαστεί να οδηγήσω τον Σκαραβαίο μου σ’ ένα γκαράζγια να τον πουλήσω – επομένως δε θα μπορέσω να δεχτώ τιςβλακείες σας σχετικά με αυτό το θέμα.Το κόκκινο κρασί είναι πάντα προτιμότερο από το Advil.ΆναΥΓ. Ο ραβδισμός είναι ΑΥΣΤΗΡΟ όριο για μένα. Η πρώτη γραμμή με κάνει να γελάσω δυνατά. Ω μωρό μου,

δεν έχω πάει παντού και θέλω να πάω μαζί σου. Κόκκινο κρασίμετά τη σαμπάνια; Καθόλου έξυπνο μείγμα. Όσο για τονραβδισμό, έχει βγει από τον κατάλογο. Αναρωτιέμαι σε τι άλλοθα φέρει αντίρρηση καθώς συντάσσω την απάντησή μου.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Εκνευριστικές γυναίκες που δε δέχονται κομπλιμένταΗμερομηνία: 26 Μαΐου 2011, 23:26Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Δε σας κολακεύω. Πρέπει να πάτε για ύπνο.Δέχομαι την προσθήκη στα αυστηρά όρια.

308 E. L. JAMES

Μην πιείτε πολύ.Ο Τέυλορ θα ξεφορτωθεί το αυτοκίνητό σας και θα πάρει καικαλή τιμή.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ελπίζω τώρα να είναι στο κρεβάτι. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Τέυλορ – Είναι ο σωστός άνθρωπος για τη δουλειά;Ημερομηνία: 26 Μαΐου 2011, 23:40Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ Κύριε,Έχω σκανδαλιστεί που δεν έχετε αντίρρηση να αφήσετε τοδεξί σας χέρι να διακινδυνεύσει οδηγώντας το αυτοκίνητόμου, αλλά όχι μια γυναίκα που περιστασιακά πηδάτε. Πώςμπορώ να είμαι σίγουρη πως ο Τέυλορ είναι ο κατάλληλοςάνθρωπος ώστε να μου βρει την καλύτερη τιμή για το ενλόγω αυτοκίνητο; Στοπαρελθόν, τουλάχιστον προτού σας γνωρίσω, ήμουνπασίγνωστη για τα παζάρια μου.Άνα Τι διάολο; Μια γυναίκα που περιστασιακά πηδάω;Νιώθω την ανάγκη να πάρω βαθιά ανάσα. Η απάντησή της με

ενοχλεί… Όχι. Με εξοργίζει. Πώς τολμάει να μιλάει έτσι για τονεαυτό της; Ως υποτακτική μου, θα είναι πολύ περισσότερα απόαυτό. Θα της είμαι αφοσιωμένος. Δεν το συνειδητοποιεί αυτό;

Κι έκανε σκληρά παζάρια μαζί μου. Θεέ και Κύριε! Κοίταπόσες παραχωρήσεις έκανα σε σχέση με το συμβόλαιο.

Μετράω έως το δέκα, και για να ηρεμήσω, φαντάζομαι τονεαυτό μου πάνω στην «Γκρέις», το καταμαράν μου, να αρμενίζωστον πορθμό.

Ο Φλυν θα ήταν περήφανος.Απαντάω.

ΓΚΡΕΫ 309

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Πρόσεχε!Ημερομηνία: 26 Μαΐου 2011, 23:44Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Υποθέτω πως μιλάει το ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΡΑΣΙ και πως η μέρασας ήταν πολύ κουραστική.Αν και μπαίνω στον πειρασμό να ξαναγυρίσω, για ναβεβαιωθώ ότι θα περάσει μία εβδομάδα ώσπου να μπορέσετενα καθίσετε ξανά και όχι μόνο ένα βράδυ.Ο Τέυλορ είναι πρώην στρατιωτικός, οπότε είναι σε θέση ναοδηγήσει οτιδήποτε, από μηχανή έως τεθωρακισμένοSherman. Το αυτοκίνητό σας δεν αποτελεί κίνδυνο γιακείνον.Τώρα, παρακαλώ, μην αποκαλείτε τον εαυτό σας «μιαγυναίκα που περιστασιακά πηδάω», επειδή ειλικρινά γίνομαιΕΞΑΛΛΟΣ και πραγματικά δε θα σας άρεσα θυμωμένος.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Εκπνέω αργά, σταθεροποιώντας τους σφυγμούς μου. Ποιος

άλλος στον κόσμο έχει την ικανότητα να με εκνευρίζει έτσι;Δεν απαντάει αμέσως. Ίσως την τρόμαξε η απάντησή μου.

Παίρνω το βιβλίο μου, αλλά γρήγορα ανακαλύπτω πως έχωδιαβάσει τρεις φορές την ίδια παράγραφο περιμένοντας τηναπάντησή της. Σηκώνω τα μάτια μου για νιοστή φορά.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Εσύ να προσέχειςΗμερομηνία: 26 Μαΐου 2011, 23:57Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ κύριε Γκρέυ,Δεν είμαι σίγουρη ότι μου αρέσετε έτσι κι αλλιώς αυτήν τηστιγμή.Δεσποινίς Στιλ

310 E. L. JAMES

Κοιτάζω την απάντησή της, κι όλος ο θυμός μου σβήνει καιχάνεται, για να αντικατασταθεί από ένα κύμα άγχους.

Σκατά!Εννοεί πως όλα τέλειωσαν;

ΓΚΡΕΫ 311

[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΜΑΪΟΥ 2011] Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Εσύ να προσέχειςΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 00:03Προς: Αναστάζια ΣτιλΓιατί δε σου αρέσω;Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Σηκώνομαι και ανοίγω άλλο ένα μπουκάλι ανθρακούχο νερό.Και περιμένω. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Εσύ να προσέχειςΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 00:09Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΕπειδή δε μένεις ποτέ μαζί μου. Έξι λέξεις.Έξι λεξούλες οι οποίες κάνουν το κρανίο μου να

μυρμηγκιάσει.Της είπα πως δεν κοιμάμαι με καμία.Σήμερα, όμως, ήταν μεγάλη μέρα.Αποφοίτησε από το κολέγιο.

312 E. L. JAMES

Είπε ναι.Εξετάσαμε αναλυτικά όλα εκείνα τα χαλαρά όρια για τα οποία

δεν ήξερε τίποτα. Πηδηχτήκαμε. Την ξύλισα. Ξαναπηδηχτήκαμε.Σκατά…Και πριν προλάβω να εμποδίσω τον εαυτό μου, βουτάω την

απόδειξη του γκαράζ για το αυτοκίνητό μου, παίρνω ένα σακάκικαι βγαίνω από την πόρτα.

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΙΟΙ, και είμαι στο σπίτι της έπειτα από είκοσιτρία λεπτά.

Χτυπάω σιγανά, και η Κάβανο ανοίγει την πόρτα.«Τι σκατά νομίζεις ότι κάνεις εδώ;» φωνάζει, με μάτια που

πετούν φωτιές.Όπα. Δεν είναι η υποδοχή που περίμενα.«Ήρθα να δω την Άνα».«Ε λοιπόν, δεν μπορείς!» Η Κάβανο στέκεται με τα χέρια

σταυρωμένα και τα πόδια στυλωμένα στο κατώφλι, σανκέρβερος.

Προσπαθώ να την πείσω με τη λογική. «Μα πρέπει να τη δω.Μου έστειλε ένα e-mail». Φύγε από τη μέση!

«Τι σκατά τής έκανες αυτήν τη φορά;»«Αυτό ήρθα να μάθω». Σφίγγω τα δόντια μου.«Από τότε που σε γνώρισε, συνεχώς κλαίει!»«Τι;» Δεν αντέχω άλλο τις αηδίες της και την προσπερνάω

σαν σίφουνας.«Δεν μπορείς να μπεις εδώ μέσα!» Η Κάβανο με ακολουθεί

τσιρίζοντας σαν Άρπυια καθώς εισβάλλω στο διαμέρισμα καικατευθύνομαι προς το δωμάτιο της Άνα.

Ανοίγω την πόρτα της Άνα και ανάβω το κυρίως φως. Είναικουλουριασμένη στο κρεβάτι της, τυλιγμένη με το πάπλωμα. Ταμάτια της είναι κόκκινα και πρησμένα και μισοκλείνουν στο φωςαπό πάνω της. Η μύτη της είναι πρησμένη και κοκκινισμένη.

Έχω δει πολλές φορές γυναίκες σ’ αυτή την κατάσταση,ειδικά όταν τις έχω τιμωρήσει. Αιφνιδιάζομαι, όμως, από τηνταραχή που μου σφίγγει τα σωθικά.

«Χριστέ μου, Άνα…» Σβήνω το φως για να μη χρειάζεται να

ΓΚΡΕΫ 313

μισοκλείνει τα μάτια της και κάθομαι στο κρεβάτι δίπλα της.«Τι γυρεύεις εδώ;» Ρουφάει τη μύτη της.Ανάβω τη λάμπα του κομοδίνου της.«Θες να πετάξω έξω αυτό το κάθαρμα;» γαβγίζει η Κάβανο

από το άνοιγμα της πόρτας.Άντε γαμήσου, Κάβανο. Υψώνοντας το φρύδι μου, παριστάνω

πως την αγνοώ.Η Άνα κουνάει αρνητικά το κεφάλι της, αλλά τα κλαμένα

μάτια της είναι πάνω μου.«Βάλε μια φωνή αν με χρειαστείς» λέει η Κέιτ στην Άνα σαν

να ήταν παιδί. «Γκρέυ» πετάει, «σ’ έχω γράψει στα μαύρα μουκατάστιχα και σε παρακολουθώ…» Η φωνή της ακούγεταιστριγκιά, τα μάτια της αστράφτουν από οργή, αλλά δε δίνωδεκάρα.

Ευτυχώς, φεύγει, τραβώντας την πόρτα πίσω της, αλλά χωρίςνα την κλείσει.

Ψάχνω στην εσωτερική μου τσέπη, και για άλλη μία φορά ηκυρία Τζόουνς έχει ξεπεράσει όλες τις προσδοκίες· ψαρεύω τομαντίλι και το δίνω στην Άνα. «Τι συμβαίνει;»

«Γιατί είσαι εδώ;» Η φωνή της τρέμει.Δεν ξέρω.Είπες ότι δε σου άρεσα.«Μέρος του ρόλου μου είναι να φροντίζω για τις ανάγκες

σου. Είπες πως ήθελες να μείνω, οπότε να με...» Ωραία τοέσωσες, Γκρέυ. «Και σε βρίσκω έτσι. Είμαι σίγουρος πως εγώείμαι υπεύθυνος, μα δεν έχω ιδέα για ποιον λόγο… Είναι επειδήσε χτύπησα;»

Αγωνίζεται να ανασηκωθεί, κι όταν τα καταφέρνει, μορφάζει.«Πήρες Advil;» Όπως σου έδωσα εντολή;Κουνάει το κεφάλι της.Πότε θα κάνεις αυτό που σου λένε;Πηγαίνω να βρω την Κάβανο, που είναι στον καναπέ

βράζοντας.«Η Άνα έχει πονοκέφαλο. Έχεις κανένα Advil;»Υψώνει τα φρύδια, έκπληκτη, νομίζω, από την ανησυχία μου

για τη φίλη της. Με βλοσυρό ύφος, σηκώνεται και μπαίνει

314 E. L. JAMES

ορμητικά στην κουζίνα. Έπειτα από λίγο ψαχούλεμα σε κούτες,μου δίνει δύο χάπια κι ένα φλιτζάνι με νερό.

Επιστρέφω στο υπνοδωμάτιο, τα δίνω στην Άνα και κάθομαιστο κρεβάτι. «Πάρε αυτά».

Τα παίρνει, με μάτια σκοτεινιασμένα από φόβο.«Μίλησέ μου… Μου είπες πως ήσουν εντάξει. Δε θα είχα

φύγει αν πίστευα πως ήσουν έτσι». Παίζει αφηρημένα με μιακλωστή που έχει ξηλωθεί από το πάπλωμά της. «Συμπεραίνωπως, όταν είπες ότι ήσουν εντάξει, δεν ήσουν…»

«Νόμιζα πως ήμουν καλά» παραδέχεται.«Αναστάζια, δεν μπορείς να μου λες αυτό που νομίζεις ότι

θέλω ν’ ακούσω. Δεν είναι πολύ ειλικρινές. Πώς μπορώ ναπιστέψω ό,τι μου έχεις πει μέχρι τώρα;» Το πράγμα δε θαδουλέψει αν δεν είναι ειλικρινής μαζί μου.

Η σκέψη είναι καταθλιπτική.Μίλα μου, Άνα.«Πώς ένιωθες την ώρα που σε χτυπούσα και ύστερα;»«Δε μ’ άρεσε… Θα προτιμούσα να μην το ξανακάνεις».«Δεν ήταν για να σ’ αρέσει».«Και σένα γιατί σ’ αρέσει;» ρωτάει, και η φωνή της είναι πιο

δυνατή.Σκατά… Δεν μπορώ να της πω γιατί.«Θες στ’ αλήθεια να μάθεις;»«Ω, πίστεψέ με, το ενδιαφέρον μου είναι θερμότατο…» Τώρα

γίνεται σαρκαστική.«Πρόσεχε…» την προειδοποιώ.Χλωμιάζει από το ύφος μου. «Θα με ξαναχτυπήσεις;»«Όχι. Όχι απόψε». Νομίζω πως σου φτάνει.«Λοιπόν». Εξακολουθεί να θέλει απάντηση.«Μ’ αρέσει ο έλεγχος που μου δίνει, Αναστάζια. Θέλω να

συμπεριφέρεσαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο, κι αν δεν τοκάνεις, θα σε τιμωρώ και θα μάθεις να συμπεριφέρεσαι όπωςθέλω. Όταν σε τιμωρώ, το απολαμβάνω. Ήθελα να σ’ τις βρέξωαπό τότε που με ρώτησες αν είμαι γκέι».

Και δε θέλω να μου σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό ή ναγίνεσαι σαρκαστική.

ΓΚΡΕΫ 315

«Δηλαδή δε σ’ αρέσω έτσι όπως είμαι…» Η φωνή της είναισιγανή.

«Νομίζω πως είσαι θαυμάσια έτσι όπως είσαι».«Τότε γιατί προσπαθείς να μ’ αλλάξεις;»«Δε θέλω να σ’ αλλάξω». Θεός φυλάξοι. Είσαι απόλυτα

σαγηνευτική. «Θα ήθελα να είσαι ευγενική και να ακολουθείς τοσύνολο των κανόνων που σου έδωσα και να μη μ’ αψηφάς.Απλό». Σε θέλω ασφαλή.

«Αλλά θες να με τιμωρείς;»«Ναι, θέλω».«Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω…»Αναστενάζω. «Έτσι είμαι φτιαγμένος. Έχω ανάγκη να σ’

ελέγχω. Έχω ανάγκη να συμπεριφέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο,κι αν δεν το κάνεις…» Το μυαλό μου ξεστρατίζει. Το βρίσκωερεθιστικό, Άνα. Το ίδιο το βρήκες κι εσύ. Δεν μπορείς να τοδεχτείς αυτό; Να σε ρίχνω μπρούμυτα στο γόνατό μου…νιώθοντας τον κώλο σου κάτω από την παλάμη μου. «Μ’ αρέσεινα παρακολουθώ το όμορφο, αλαβάστρινο δέρμα σου να γίνεταιροζ και να ζεσταίνεται κάτω από τα χέρια μου. Μ’ ανάβει». Καιμόνο που το σκέφτομαι, το σώμα μου διεγείρεται.

«Δηλαδή δεν είναι ο πόνος που με αναγκάζεις να υφίσταμαι;»Διάολε.«Λίγο, για να δω αν τον αντέχεις». Στην πραγματικότητα,

πολύ, αλλά δε θέλω να μιλήσω γι’ αυτό τώρα. Αν της πω, θα μεπετάξει έξω. «Αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος. Είναι και τογεγονός ότι είσαι δική μου και μπορώ να σου κάνω ό,τι θεωρώσκόπιμο – υπέρτατος έλεγχος πάνω σε κάποιον άλλο. Και μ’ανάβει. Όσο δε φαντάζεσαι».

Πρέπει να της δανείσω κάνα δυο βιβλία για το τι σημαίνει ναείσαι υποτακτικός.

«Κοίτα… Δεν τα εξηγώ και πολύ καλά. Ποτέ άλλοτε δεχρειάστηκε να το κάνω. Πραγματικά δεν το έχω σκεφτεί καιπολύ βαθιά. Πάντα ήμουν με ανθρώπους που είχαν τις ίδιεςαντιλήψεις». Σωπαίνω για λίγο, ώστε να δω αν μεπαρακολουθεί. «Και ακόμα δεν απάντησες στην ερώτησή μου.Πώς ένιωσες μετά;»

316 E. L. JAMES

Ανοιγοκλείνει τα μάτια. «Μπερδεμένη…»«Σε ερέθισε σεξουαλικά, Αναστάζια».Έχεις ένα εσωτερικό φρικιό, Άνα, το ξέρω.Κλείνοντας τα μάτια, τη θυμάμαι μουσκεμένη και γεμάτη

πόθο γύρω από τα δάχτυλά μου μετά το ξύλισμα. Όταν ταανοίγω, με κοιτάζει, με τις κόρες διεσταλμένες, τα χείλημισάνοιχτα… τη γλώσσα να υγραίνει το πάνω χείλος της. Τοθέλει κι αυτή.

Σκατά… Όχι πάλι, Γκρέυ. Όχι όταν είναι έτσι.«Μη με κοιτάς έτσι…» την προειδοποιώ με τραχιά φωνή.Τα φρύδια της υψώνονται από έκπληξη.Ξέρεις τι εννοώ, Άνα. «Δεν έχω προφυλακτικά μαζί μου…

Και, ξέρεις, είσαι αναστατωμένη. Αντίθετα απ’ ό,τι νομίζει ησυγκάτοικός σου, δεν είμαι κανένα πριαπικό τέρας. Λοιπόν,ένιωσες μπερδεμένη…»

Μένει σιωπηλή.Χριστέ μου.«Δεν έχεις πρόβλημα να είσαι ειλικρινής μαζί μου γραπτώς.

Τα ηλεκτρονικά σου μηνύματα μου λένε πάντα ακριβώς πώςαισθάνεσαι. Γιατί δεν μπορείς να το κάνεις αυτό και στηνπροφορική συζήτηση; Τόσο πολύ σε τρομάζω;»

Τα δάχτυλά της παίζουν με το κιλτ.«Με μαγεύεις, Κρίστιαν… Με συγκλονίζεις. Νιώθω σαν τον

Ίκαρο όταν πέταξε πολύ κοντά στον ήλιο…» Η φωνή της είναισιγανή, αλλά ξεχειλίζει από συναίσθημα.

Η εξομολόγησή της με αποστομώνει με μια γρήγορη κλοτσιάστο κεφάλι.

«Νομίζω πως το έχεις καταλάβει ανάποδα…» ψιθυρίζω.«Ορίστε;»«Ω Αναστάζια, μου έχεις κάνει μάγια… Δεν είναι

ολοφάνερο;»Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ.Δεν έχει πειστεί.Άνα. Πίστεψέ με. «Ακόμα δεν απάντησες στην ερώτησή

μου… Γράψε μου ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, σε παρακαλώ. Αλλάαυτήν τη στιγμή θα ήθελα στ’ αλήθεια να κοιμηθώ. Θα μπορούσα

ΓΚΡΕΫ 317

να μείνω;»«Θες να μείνεις;»«Με ήθελες εδώ».«Δεν απάντησες στην ερώτησή μου» επιμένει.Ανυπόφορη γυναίκα. Έτρεξα σαν μανιακός με το αυτοκίνητο

για να έρθω εδώ μετά το γαμημένο μήνυμά σου. Να η απάντησήσου.

Μουγκρίζω πως θα απαντήσω μέσω ηλεκτρονικούμηνύματος. Δεν πρόκειται να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα. Τέρμα ησυζήτηση.

Προτού μετανιώσω και γυρίσω στο Χίθμαν, σηκώνομαι,αδειάζω τις τσέπες μου, βγάζω παπούτσια, κάλτσες και τοπαντελόνι μου. Κρεμώντας το σακάκι μου στην καρέκλα της,χώνομαι στο κρεβάτι της.

«Ξάπλωσε…» γρυλίζω.Υπακούει, και ακουμπάω στον αγκώνα μου κοιτάζοντάς την.

«Αν είναι να κλάψεις, κλάψε μπροστά μου. Πρέπει να το ξέρω».«Θες να κλάψω;»«Όχι ιδιαίτερα. Απλώς θέλω να ξέρω πώς αισθάνεσαι. Δε

θέλω να ξεγλιστράς συνεχώς. Σβήσε το φως. Είναι αργά, κιέχουμε και οι δύο δουλειά αύριο».

Το σβήνει.«Ξάπλωσε στο πλάι, κοιτάζοντας από την άλλη πλευρά...»

προσθέτω.Δε θέλω να με αγγίξεις.Το κρεβάτι βουλιάζει καθώς κινείται, και τυλίγω το μπράτσο

μου γύρω της, τραβώντας τη μαλακά πάνω μου.«Κοιμήσου, μωρό μου…» ψιθυρίζω και αναπνέω τη μυρωδιά

των μαλλιών της.Να πάρει, ωραία μυρίζει.

Ο Λέλλιοτ τρέχει στο γρασίδι.Γελάει. Δυνατά.Τρέχω πίσω του. Το πρόσωπό μου είναι χαμογελαστό.Θα τον πιάσω.Ολόγυρά μας υπάρχουν μικρά δέντρα.

318 E. L. JAMES

Δεντράκια γεμάτα μήλα.Η μανούλα με αφήνει να τρώω τα μήλα.Βάζω τα μήλα στις τσέπες μου. Σε όλες τις τσέπες.Τα κρύβω στο πουλόβερ μου.Τα μήλα έχουν ωραία γεύση.Τα μήλα έχουν ωραία μυρωδιά.Η μανούλα φτιάχνει μηλόπιτα.Μηλόπιτα και παγωτό.Κάνουν την κοιλιά μου να χαμογελάει.Κρύβω τα μήλα στα παπούτσια μου. Τα κρύβω κάτω

από το μαξιλάρι μου.Είναι ένας άντρας. Ο παππούς Τρεβ-Τρέβ-υαν.Το όνομά του είναι δύσκολο. Δύσκολο να το πω μέσα

στο κεφάλι μου.Έχει κι άλλο ένα όνομα. Θείο-ντορ.Το Θίοντορ είναι αστείο όνομα.Τα δεντράκια είναι δικά του δεντράκια.Στο σπίτι του. Εκεί όπου μένει.Είναι ο μπαμπάς της μανούλας.Έχει δυνατό γέλιο. Και μεγάλους ώμους.Και χαρούμενα μάτια.Τρέχει να πιάσει τον Λέλλιοτ και μένα.Δεν μπορείς να με πιάσεις.Ο Λέλλιοτ τρέχει. Γελάει.Τρέχω. Τον πιάνω.Και πέφτουμε στο γρασίδι.Γελάει.Τα μήλα λάμπουν στον ήλιο.Κι έχουν τόσο ωραία γεύση.Νόστιμα.Και μυρίζουν τόσο ωραία.Τόσο μα τόσο ωραία.Τα μήλα πέφτουν.Πέφτουν πάνω μου.Στριφογυρίζω και με χτυπούν στην πλάτη. Με

τσούζουν.

ΓΚΡΕΫ 319

Οχ.

Η μυρωδιά, όμως, είναι ακόμα εκεί, γλυκιά καιδιαπεραστική.

Άνα.

Όταν ανοίγω τα μάτια μου, είμαι τυλιγμένος γύρω της, με ταμέλη μας μπλεγμένα. Με κοιτάζει με ένα τρυφερό χαμόγελο. Τοπρόσωπό της δεν είναι πια κοκκινισμένο και πρησμένο· δείχνεινα ακτινοβολεί. Το πουλί μου συμφωνεί και σκληραίνει για να τηχαιρετήσει.

«Καλημέρα». Είμαι αποπροσανατολισμένος. «Χριστέ μου,ακόμα και στον ύπνο μου μ’ έλκεις…» Τεντώνομαι καιξεμπλέκομαι από κείνην, κοιτάζοντας ολόγυρα. Φυσικά είμαστεστο υπνοδωμάτιό της. Τα μάτια της λάμπουν με έντονηπεριέργεια καθώς το καυλί μου πιέζεται πάνω της. «Χμμμ…Αυτό έχει δυνατότητες, μα νομίζω πως πρέπει να περιμένουμεμέχρι την Κυριακή». Τρίβω τη μύτη μου ακριβώς κάτω από τοαυτί της και ανασηκώνομαι στον αγκώνα μου.

Φαίνεται αναψοκοκκινισμένη. Ζεστή.«Είσαι καυτός…» με αποπαίρνει.«Κι εσύ δεν πας πίσω…»Χαμογελάω και ανασηκώνω τους γοφούς μου,

παρενοχλώντας τη με το αγαπημένο μέρος του σώματός μου.Δοκιμάζει να μου ρίξει ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα, αλλάαποτυγχάνει οικτρά – της φαίνεται πολύ διασκεδαστικό. Σκύβωκαι τη φιλάω.

«Κοιμήθηκες καλά;» λέω.Γνέφει καταφατικά.«Κι εγώ το ίδιο».Είμαι έκπληκτος. Πραγματικά κοιμήθηκα καλά. Της το λέω.

Χωρίς εφιάλτες. Μόνο όνειρα.«Τι ώρα είναι;» ρωτάω.«Εφτάμισι».«Εφτάμισι; Γαμώτο!» Πετάγομαι από το κρεβάτι και αρχίζω

να φοράω το τζιν μου. Με παρακολουθεί να ντύνομαι,

320 E. L. JAMES

προσπαθώντας να πνίξει το γέλιο της.«Η επιρροή σου πάνω μου είναι πολύ κακή…» γκρινιάζω.

«Έχω σύσκεψη. Πρέπει να φύγω – πρέπει να είμαι στοΠόρτλαντ στις οχτώ. Μου υπομειδιάς;»

«Ναι» παραδέχεται.«Έχω αργήσει. Δεν αργώ ποτέ. Άλλη μία πρώτη φορά,

δεσποινίς Στιλ…» Φοράω το σακάκι μου και ύστερα πιάνω τοκεφάλι της και με τα δυο μου χέρια. «Την Κυριακή…» ψιθυρίζωκαι τη φιλάω. Αρπάζω το ρολόι, το πορτοφόλι και τα λεφτά απότο κομοδίνο της, μαζεύω τα παπούτσια μου και κατευθύνομαιπρος την πόρτα. «Θα έρθει ο Τέυλορ και θα αναλάβει τονΣκαραβαίο σου. Μιλούσα σοβαρά. Μην τον οδηγήσεις. Θα σεδω σπίτι μου την Κυριακή. Θα σου στείλω μήνυμα για την ώρα».

Αφήνοντάς την κάπως ζαλισμένη, ορμάω έξω από τοδιαμέρισμα και μπαίνω στο αυτοκίνητό μου.

Φοράω τα παπούτσια μου οδηγώντας. Μόλις τα βάζω, πατάωγκάζι και αρχίζω να ελίσσομαι μέσα στην πυκνή κυκλοφορίαπρος το Πόρτλαντ. Θα αναγκαστώ να συσκεφθώ με τουςσυνεργάτες του Ίμον Κάβανο φορώντας το τζιν μου. Ευτυχώς,αυτή η σύσκεψη γίνεται μέσω WebEx.

Ορμάω σαν σίφουνας στο δωμάτιό μου στο Χίθμαν καιανοίγω το λάπτοπ: 8:02. Σκατά! Δεν έχω ξυριστεί, αλλά στρώνωτα μαλλιά μου και ισιώνω το σακάκι μου, ελπίζοντας ότι δε θαπροσέξουν πως από κάτω φοράω μόνο ένα μπλουζάκι.

Ποιος νοιάζεται, έτσι κι αλλιώς;Ανοίγω το WebEx, και η Άντρια είναι συνδεδεμένη και με

περιμένει. «Καλημέρα, κύριε Γκρέυ. Ο κύριος Κάβανο έχεικαθυστερήσει, αλλά είναι έτοιμοι για σας στη Νέα Υόρκη κι εδώστο Σιάτλ».

«Ο Φρεντ και ο Μπάρνυ;» Οι Φλιντστόουν μου. Χαμογελάωαμυδρά στη σκέψη.

«Μάλιστα, κύριε. Και η Ρος».«Ωραία. Ευχαριστώ…» Είμαι λαχανιασμένος. Πιάνω το

φευγαλέο απορημένο βλέμμα της Άντρια και επιλέγω να τοαγνοήσω. «Μπορείς να μου παραγγείλεις ένα φρυγανισμένομπέιγκελ με τυρί κρέμα και καπνιστό σολομό κι έναν καφέ,

ΓΚΡΕΫ 321

σκέτο; Πες να τα στείλουν στη σουίτα μου το συντομότερο».«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ». Ποστάρει τον σύνδεσμο για τη

σύσκεψη στο παράθυρο. «Ορίστε, κύριε» λέει. Πατάω τονσύνδεσμο και συνδέομαι.

«Καλημέρα». Δύο ανώτερα στελέχη κάθονται σ’ ένα τραπέζισυσκέψεων στη Νέα Υόρκη, κοιτάζοντας και οι δύο με προσμονήτην κάμερα. Η Ρος, ο Μπάρνυ και ο Φρεντ είναι καθένας τουςσε ξεχωριστό παράθυρο.

Στη δουλειά. Ο Κάβανο λέει πως θέλει να αναβαθμίσει τοδίκτυο των μέσων ενημέρωσής του σε συνδέσεις οπτικών ινώνυψηλής ταχύτητας. Η GEH μπορεί να το κάνει – σκοπεύουν,όμως, στα σοβαρά να υποστηρίξουν την απόφαση; Πρόκειται γιαμεγάλη επένδυση αρχικά, αλλά πολύ αποδοτική τελικά.

Την ώρα που μιλάμε, μια ειδοποίηση για ηλεκτρονικό μήνυμααπό την Άνα εμφανίζεται στην πάνω δεξιά γωνία της οθόνηςμου. Ο τίτλος είναι ελκυστικός. Όσο πιο διακριτικά μπορώ, τοανοίγω.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Χειροδικία: τα επακόλουθαΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 08:05Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ κύριε Γκρέυ,Θέλατε να μάθετε γιατί αισθανόμουν μπερδεμένη αφότου –ποιον ευφημισμό να χρησιμοποιήσουμε;– μου τις βρέξατε, μετιμωρήσατε, με δείρατε, χειροδικήσατε εναντίον μου. Κάπως υπερβολικά δραματικό, δεσποινίς Στιλ. Θα

μπορούσατε να έχετε πει όχι. Λοιπόν, καθ’ όλη τη διάρκεια της τρομακτικής διαδικασίαςένιωθα εξευτελισμένη, ταπεινωμένη και κακοποιημένη. Αν ένιωσες έτσι, γιατί δε με σταμάτησες; Έχεις κωδικούς

ασφαλείας.

322 E. L. JAMES

Και, προς μεγάλη μου ντροπή, έχετε δίκιο, ερεθίστηκα. Κιαυτό ήταν απρόσμενο. Το ξέρω. Ωραία. Επιτέλους το παραδέχτηκες. Όπως γνωρίζετε καλά, οτιδήποτε έχει να κάνει με το σεξ είναιγια μένα καινούριο – μακάρι να ήμουν πιο έμπειρη καιεπομένως καλύτερα προετοιμασμένη. Σοκαρίστηκα πουερεθίστηκα. Αυτό που πραγματικά με ανησύχησε πάντωςήταν το πώς ένιωσα μετά. Κι αυτό είναι πιο δύσκολο να τοεκφράσω. Χάρηκα που χαρήκατε. Αισθάνθηκα ανακούφισηπου δενήταν τόσο οδυνηρό όσο νόμιζα ότι θα ήταν. Κι όταν ήμουνξαπλωμένη μέσα στην αγκαλιά σας, ένιωθα… χορτασμένη. Όπως κι εγώ, Άνα, όπως κι εγώ… Αλλά αισθάνομαι πολύ άβολα, ακόμα και ένοχη που νιώθωέτσι. Δε μου κάθεται καλά, και το αποτέλεσμα είναι ναβρίσκομαι σε σύγχυση. Απαντάει αυτό στην ερώτησή σας;Ελπίζω ο κόσμος των Συγχωνεύσεων και των Αγορών ναείναι διεγερτικός όπως πάντα… Και να μην αργήσατε πολύ.Ευχαριστώ που μείνατε μαζί μου.Άνα Ο Κάβανο μπαίνει στη συζήτηση, ζητώντας συγγνώμη για την

καθυστέρηση. Όσο γίνονται οι συστάσεις και ο Φρεντ μιλάει γιαόσα μπορεί να προσφέρει η GEH, πληκτρολογώ την απάντησήμου στην Άνα. Ελπίζω σε όσους βρίσκονται στην άλλη πλευράτης οθόνης να φαίνομαι σαν να κρατάω σημειώσεις.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Άνοιξε το μυαλό σουΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 08:24Προς: Αναστάζια Στιλ

ΓΚΡΕΫ 323

Ενδιαφέρων… αν και κάπως υπερβολικός τίτλος, δεσποινίςΣτιλ.Για να απαντήσω στις παρατηρήσεις σας:• Θα επιλέξω το ξύλισμα – επειδή αυτό ήταν.• Νιώσατε εξευτελισμένη, ταπεινωμένη και κακοποιημένη –ακριβώς όπως και η Τες Ντάρμπυφιλντ. Έχω την εντύπωσηπως εσείς ήσαστε που επιλέξατε τον εξευτελισμό, αν θυμάμαικαλά. Πραγματικά αισθάνεστε έτσι ή νομίζετε πως οφείλετενανιώθετε έτσι; Δύο πολύ διαφορετικά πράγματα. Αν έτσινιώθετε, νομίζετε πως μπορείτε να προσπαθήσετε απλώς ναενστερνιστείτε αυτά τα αισθήματα, να τα διαχειριστείτε, γιαχάρη μου; Αυτό θα έκανε μια υποτακτική.• Είμαι ευγνώμων για την απειρία σας. Την εκτιμώ και αρχίζωμόλις να καταλαβαίνω τι σημαίνει. Με απλά λόγια… σημαίνειπως είστε δική μου από κάθε άποψη.• Ναι, ερεθιστήκατε, πράγμα που με τη σειρά του ήταν πολύερεθιστικό. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σ’ αυτό.• Η λέξη «χάρηκα» ούτε κατά διάνοια δεν περιγράφει το πώςένιωσα. Πιο κοντά σ’ αυτό το συναίσθημα είναι το «εκστατικήαγαλλίαση».• Το ξύλισμα για τιμωρία πονάει πολύ περισσότερο από τοαισθησιακό ξύλισμα – επομένως δε γίνεται πιο δυνατό απότόσο, εκτός φυσικά αν διαπράξετε κάποια μεγάλη παράβαση,οπότε θα χρησιμοποιήσω κάποιο σύνεργο για να σαςτιμωρήσω. Το χέρι μου πονούσε πάρα πολύ. Αλλά μου αρέσειαυτό.• Κι εγώ ένιωσα χορτασμένος – όσο δε φαντάζεστε.• Μην ξοδεύετε την ενέργειά σας σε ενοχές, αισθήματα περίδιάπραξης ανάρμοστων πράξεων κτλ. Είμαστε συναινούντεςενήλικοι. Ό,τι κάνουμε πίσω από κλειστές πόρτες αφοράεμάς. Πρέπει να ανοίξετε το μυαλό σας και να ακούσετε τοσώμα σας.• Ο κόσμος των Σ&Α δεν είναι ούτε κατά διάνοια τόσοδιεγερτικός όσο εσείς, δεσποινίς Στιλ.Κρίστιαν Γκρέυ

324 E. L. JAMES

CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η απάντησή της είναι σχεδόν άμεση. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Συναινούντες ενήλικοι!Ημερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 08:30Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΔεν είσαι σε σύσκεψη;Χαίρομαι πολύ που πονούσε το χέρι σου.Κι αν άκουγα το κορμί μου, τώρα θα ήμουν στην Αλάσκα.ΆναΥΓ. Θα σκεφτώ αν μπορώ να ενστερνιστώ αυτά τα αισθήματα. Στην Αλάσκα! Αλήθεια, δεσποινίς Στιλ; Καγχάζω από μέσα μου

και κάνω τον απορροφημένο από τη διαδικτυακή συζήτηση.Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα, και ζητάω συγγνώμη για τηδιακοπή της σύσκεψης, ώστε να ανοίξω στην υπηρεσίαδωματίου, που φέρνει το πρωινό μου. Η δεσποινίς Πολύ ΣκούραΜάτια με ανταμείβει με ένα προκλητικό χαμόγελο ενώυπογράφω τον λογαριασμό.

Επιστρέφοντας στο WebEx, βρίσκω τον Φρεντ να ενημερώνειτον Κάβανο και τους συνεργάτες του σχετικά με το πόσοεπιτυχημένη αποδείχθηκε αυτή η τεχνολογία για μια άλληπελάτισσά μας εταιρεία που ασχολείται με προθεσμιακέςσυναλλαγές.

«Θα με βοηθήσει η τεχνολογία στην αγορά τωνπροθεσμιακών συναλλαγών;» ρωτάει ο Κάβανο με σαρδόνιοχαμόγελο. Όταν του λέω πως ο Μπάρνυ δουλεύει σκληράαναπτύσσοντας μια κρυστάλλινη σφαίρα που θα προβλέπει τιςτιμές, έχουν όλοι την ευγένεια να γελάσουν.

Όσο ο Φρεντ συζητάει το θεωρητικό χρονοδιάγραμμα για τηνεφαρμογή και την τεχνολογική ενσωμάτωση, στέλνω έναμήνυμα στην Άνα.

Από: Κρίστιαν Γκρέυ

ΓΚΡΕΫ 325

Θέμα: Δε φώναξες τους μπάτσουςΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 08:35Προς: Αναστάζια ΣτιλΔεσποινίς Στιλ,Είμαι σε σύσκεψη και συζητάω σχετικά με την αγορά τωνπροθεσμιακών συναλλαγών, αν πράγματι ενδιαφέρεστε.Για την ιστορία, σταθήκατε δίπλα μου ξέροντας τι θα έκανα.Δε μου ζητήσατε σε καμία περίπτωση να σταματήσω – δεχρησιμοποιήσατε κανέναν από τους δύο κωδικούς ασφαλείας.Είστε ενήλικη – έχετε επιλογές.Με κάθε ειλικρίνεια, περιμένω ανυπόμονα την επόμενη φοράπου θα πονάει η παλάμη μου.Προφανώς δεν ακούτε το σωστό κομμάτι του σώματός σας.Η Αλάσκα είναι πολύ κρύα και δεν αποτελεί καλή κρυψώνα.Θα σας έβρισκα.Μπορώ να εντοπίσω το κινητό σας – αν θυμάστε.Πηγαίνετε στη δουλειά.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ο Φρεντ αγορεύει όταν παίρνω την απάντηση της Άνα. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΚαταδίωξηΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 08:39Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΈχεις ζητήσει ιατρική βοήθεια για τις τάσεις καταδίωξης;Άνα Πνίγω το γέλιο μου. Έχει χιούμορ. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Καταδίωξη; Εγώ;Ημερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 08:41Προς: Αναστάζια ΣτιλΠληρώνω μια μικρή περιουσία στον διαπρεπή δόκτορα Φλυν

326 E. L. JAMES

σε σχέση με την τάση καταδίωξης και τις άλλες τάσεις πουέχω.Πήγαινε στη δουλειά.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Γιατί δεν έχει πάει στη δουλειά; Θα αργήσει. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Ακριβοί τσαρλατάνοιΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 08:43Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΝα προτείνω ταπεινά να ζητήσεις και μια δεύτερη γνώμη;Δεν είμαι σίγουρη πως ο δόκτωρ Φλυν είναι και πολύαποτελεσματικός.Δεσποινίς Στιλ Γαμώτο, αυτή η γυναίκα έχει χιούμορ… και διαίσθηση· ο

Φλυν μού παίρνει μια μικρή περιουσία για τις συμβουλές του.Πληκτρολογώ στα κρυφά την απάντησή μου.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Δεύτερες γνώμεςΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 08:47Προς: Αναστάζια ΣτιλΌχι πως είναι δουλειά σου, ταπεινή ή όχι, αλλά ο δόκτωρΦλυν είναι η δεύτερη γνώμη.Θα πρέπει να πατήσεις γκάζι, με το καινούριο σουαυτοκίνητο, βάζοντας τον εαυτό σου σε κίνδυνο χωρίς λόγο –νομίζω πως αυτό παραβιάζει τους κανόνες.ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ο Κάβανο μου πετάει μια ερώτηση για εξασφάλιση από

μελλοντική απαξίωση. Τον ενημερώνω πως αποκτήσαμε

ΓΚΡΕΫ 327

πρόσφατα μια εταιρεία που είναι ένας καινοτόμος δυναμικόςπαίκτης στις οπτικές ίνες. Δεν του λέω πως έχω αμφιβολίες γιατον διευθύνοντα σύμβουλο, τον Λούκας Γουντς. Θα πάρειδρόμο έτσι κι αλλιώς. Σίγουρα θα τον απολύσω τον βλάκα, ό,τικι αν λέει η Ρος.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 08:51Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΩς αντικείμενο των τάσεων καταδίωξής σου, νομίζω πωςείναι δουλειά μου.Δεν έχω υπογράψει ακόμα. Επομένως, κανόνες ξε-κανόνες.Και δεν πιάνω δουλειά πριν από τις 9:30.Δεσποινίς Στιλ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ. Μου αρέσει.Απαντάω. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Περιγραφική γλωσσολογίαΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 08:53Προς: Αναστάζια Στιλ«Ξε-κανόνες»; Δεν είμαι σίγουρος πως υπάρχει στο λεξικό.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. «Μπορούμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση εκτός σύνδεσης»

λέει η Ρος στον Κάβανο. «Τώρα έχουμε μια ιδέα για τις ανάγκεςκαι τις προσδοκίες σας, οπότε θα σας ετοιμάσουμε μια λεπτομερήπρόταση και θα επαναλάβουμε τη σύσκεψη την άλλη εβδομάδαγια να τη συζητήσουμε».

«Ωραία…» σχολιάζω, προσπαθώντας να δείχνω ενδιαφέρον.Ακολουθούν καταφατικά νεύματα απ’ όλους και ύστερα

αποχαιρετισμοί.«Ευχαριστώ που μας έδωσες την ευκαιρία να κάνουμε

328 E. L. JAMES

προσφορά γι’ αυτήν τη δουλειά, Ίμον» λέω στον Κάβανο.«Κατά τα φαινόμενα, ξέρετε τι θέλουμε, παιδιά...»

αποκρίνεται. «Χάρηκα που σε είδα χτες. Αντίο».Όλοι κλείνουν, εκτός από τη Ρος, που με κοιτάζει σαν να μου

έχουν φυτρώσει δύο κεφάλια.Το μήνυμα της Άνα εμφανίζεται στα εισερχόμενα.«Περίμενε, Ρος. Δώσ’ μου ένα δυο λεπτά». Της κλείνω τον

ήχο.Και διαβάζω.Και γελάω δυνατά. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Περιγραφική γλωσσολογίαΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 08:56Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΕίναι ανάμεσα στη μανία ελέγχου και στις τάσεις καταδίωξης.Και η περιγραφική γλωσσολογία είναι αυστηρό όριο για μένα.Θα σταματήσεις τώρα να με ενοχλείς;Θα ήθελα να πάω στη δουλειά με το καινούριο μουαυτοκίνητο.Άνα Πληκτρολογώ μια γρήγορη απάντηση. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Δύσκολες, αλλά διασκεδαστικές νεαρέςΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 09:00Προς: Αναστάζια ΣτιλΜε τρώει η παλάμη μου.Προσοχή στην οδήγηση, δεσποινίς Στιλ.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η Ρος με αγριοκοιτάζει όταν της ανοίγω πάλι τον ήχο. «Τι

διάολο, Κρίστιαν;»

ΓΚΡΕΫ 329

«Τι;» Παριστάνω τον αθώο.«Ξέρεις τι. Μην κάνεις αναθεματισμένες συσκέψεις όταν

προφανώς δεν ενδιαφέρεσαι!»«Τόσο προφανές ήταν;»«Ναι».«Γαμώτο…»«Ναι. Γαμώτο! Αυτό το συμβόλαιο θα μπορούσε να είναι

τεράστιο».«Το ξέρω. Το ξέρω. Λυπάμαι…» Χαμογελάω πλατιά.«Δεν ξέρω τι σ’ έχει πιάσει τελευταία». Κουνάει το κεφάλι

της, αλλά βλέπω πως προσπαθεί να καλύψει τη θυμηδία της μετην αγανάκτηση.

«Είναι ο αέρας του Πόρτλαντ…»«Όσο πιο γρήγορα γυρίσεις, τόσο το καλύτερο».«Θα ξεκινήσω γύρω στο μεσημέρι. Στο μεταξύ πες στον

Μάρκο να ερευνήσει όλους τους εκδοτικούς οίκους στο Σιάτλκαι να δει αν είναι κάποιος ώριμος για εξαγορά».

«Θες να μπεις στις εκδόσεις;» Η Ρος κοντεύει να πνιγεί. «Δενείναι τομέας με υψηλές προοπτικές ανάπτυξης…»

Μάλλον έχει δίκιο.«Απλώς να το ερευνήσουμε. Αυτό είναι όλο».Αναστενάζει. «Αν επιμένεις… Θα έρθεις στο γραφείο

αργότερα το απόγευμα; Μπορούμε να κάνουμε μια κανονικήενημέρωση για τις εκκρεμότητες».

«Εξαρτάται από την κίνηση».«Θα προγραμματίσω μια ενημέρωση με την Άντρια».«Ωραία. Γεια προς το παρόν».Κλείνω το WebEx και καλώ την Άντρια.«Κύριε Γκρέυ».«Τηλεφώνησε στον δόκτορα Μπάξτερ και κανόνισε να έρθει

στο διαμέρισμά μου την Κυριακή, γύρω στο μεσημέρι. Αν δενείναι διαθέσιμος, βρες έναν καλό γυναικολόγο. Τον καλύτερο».

«Μάλιστα, κύριε» αποκρίνεται. «Κάτι άλλο;»«Ναι. Πώς λένε την προσωπική βοηθό αγορών που

χρησιμοποιώ στο Neiman Marcus στο Μπρέιβερν Σέντερ;»«Καρολάιν Άκτον».

330 E. L. JAMES

«Στείλε μου με sms τον αριθμό της».«Μάλιστα».Το κλείνω.Μέχρι στιγμής το πρωινό ήταν ενδιαφέρον. Δεν μπορώ να

θυμηθώ άλλη ανταλλαγή ηλεκτρονικών μηνυμάτων που να ήταντόσο διασκεδαστική. Ρίχνω μια ματιά στο λάπτοπ, αλλά δενυπάρχει τίποτα καινούριο. Η Άνα πρέπει να είναι στη δουλειά.

Περνάω τα χέρια μέσα από τα μαλλιά μου.Η Ρος πρόσεξε πόσο αφηρημένος ήμουν στη διάρκεια της

συζήτησης.Σκατά, Γκρέυ… Συγκεντρώσου.Καταβροχθίζω το πρωινό μου, πίνω λίγο κρύο καφέ και

κατευθύνομαι προς το υπνοδωμάτιό μου για να κάνω ντους καινα αλλάξω. Ακόμα και την ώρα που λούζω τα μαλλιά μου, δενμπορώ να βγάλω αυτήν τη γυναίκα από τον νου μου. Άνα.

Υπέροχη Άνα.Στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα της καθώς αναπηδούσε πάνω

μου· καθώς ήταν ξαπλωμένη στο γόνατό μου, με τα πισινάρόδινα· καθώς ήταν δεμένη στο κρεβάτι, με το στόμα ανοιχτόαπό την έκσταση. Χριστέ μου, αυτή η γυναίκα είναι καυτή. Καισήμερα το πρωί, το ξύπνημα δίπλα της δεν ήταν και τόσο κακό,και κοιμήθηκα καλά… Πραγματικά καλά.

Κεφαλαία που φωνάζουν. Τα μηνύματά της με κάνουν ναγελάω. Είναι διασκεδαστικά. Είναι αστεία. Ποτέ δεν είχακαταλάβει πως μου άρεσε αυτό σε μια γυναίκα. Θα πρέπει νασκεφτώ τι θα κάνουμε την Κυριακή στην αίθουσα ψυχαγωγίαςμου… Κάτι διασκεδαστικό, κάτι καινούριο για κείνην.

Την ώρα που ξυρίζομαι, μου έρχεται μια ιδέα, και μόλιςντύνομαι, ανοίγω ξανά το λάπτοπ, για να περιηγηθώ στοαγαπημένο μου κατάστημα βοηθημάτων. Χρειάζομαι έναμαστίγιο ιππασίας – καφέ πλεχτό δέρμα. Χαμογελάω αχνά. Θακάνω τα όνειρα της Άνα πραγματικότητα.

Κάνω την παραγγελία και αρχίζω πάλι να δουλεύωστέλνοντας e-mails, αναζωογονημένος και παραγωγικός, ώσπουμε διακόπτει ο Τέυλορ.

«Καλημέρα, Τέυλορ».

ΓΚΡΕΫ 331

«Κύριε Γκρέυ…» Γνέφει, κοιτάζοντάς με με απορημένούφος, και συνειδητοποιώ πως χαμογελάω επειδή σκέφτομαι πάλιτα μηνύματά της.

Η περιγραφική γλωσσολογία είναι αυστηρό όριο για μένα.«Πέρασα ωραίο πρωί» πιάνω τον εαυτό μου να εξηγεί.«Χαίρομαι που το ακούω, κύριε. Έχω τα πλυμένα ρούχα της

δεσποινίδας Στιλ από την προηγούμενη εβδομάδα».«Βάλ’ τα στις αποσκευές μου με τα δικά μου».«Μάλιστα».«Ευχαριστώ». Τον παρακολουθώ να μπαίνει στο

υπνοδωμάτιό μου. Ακόμα και ο Τέυλορ έχει αρχίσει να προσέχειτην επίδραση της Αναστάζια Στιλ. Το τηλέφωνό μου δονείται:μήνυμα από τον Έλλιοτ.

Είσαι ακόμα στο Πόρτλαντ;

Ναι. Αλλά φεύγω σε λίγο.

Θα έρθω αργότερα. Θα βοηθήσω τα κορίτσια ναμετακομίσουν. Κρίμα που δεν μπορείς να μείνεις.

Το πρώτο μας ΔΙΠΛΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ από τότε που η Άνασού πέταξε τα μάτια έξω.

Άντε γαμήσου. Θα πάω να πάρω τη Μία.

Χρειάζομαι λεπτομέρειες, αδέρφι. Η Κέιτ δε μου λέει τίποτα.

Ωραία. Άντε γαμήσου. Πάλι. «Κύριε Γκρέυ;» Ο Τέυλορ με διακόπτει ξανά, με τις

αποσκευές μου στο χέρι. «Ο κούριερ στάλθηκε με τοBlackBerry».

«Ευχαριστώ».Γνέφει καταφατικά, κι όταν φεύγει, πληκτρολογώ άλλο ένα

μήνυμα στη δεσποινίδα Στιλ.

332 E. L. JAMES

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΔΑΝΕΙΚΟ BlackBerryΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 11:15Προς: Αναστάζια ΣτιλΠρέπει να μπορώ να σε βρω ανά πάσα στιγμή και, δεδομένουότι αυτή είναι η πιο ειλικρινής μορφή επικοινωνίας σου,σκέφτηκα πως χρειάζεσαι ένα BlackBerry.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc.Και ίσως το σηκώνεις αυτό το τηλέφωνο όταν παίρνω.Στις 11:30 έχω άλλη μία κλήση για σύσκεψη, με τον

οικονομικό διευθυντή αυτήν τη φορά, προκειμένου νασυζητήσουμε τις φιλανθρωπικές παροχές της GEH για τοεπόμενο τρίμηνο. Αυτό παίρνει σχεδόν μία ώρα, και μόλιςτελειώνει, τρώω ένα ελαφρύ γεύμα και διαβάζω το υπόλοιποForbes.

Καταπίνοντας την τελευταία μπουκιά σαλάτας,συνειδητοποιώ πως δεν έχω άλλον λόγο να μένω στοξενοδοχείο. Είναι ώρα να φύγω. Παρ’ όλα αυτά, είμαιαπρόθυμος. Και βαθιά μέσα μου πρέπει να παραδεχτώ πως αυτόσυμβαίνει επειδή δε θα ξαναδώ την Άνα έως την Κυριακή, εκτόςκι αν αλλάξει γνώμη.

Γαμώτο… Ελπίζω όχι.Παραμερίζοντας αυτήν τη δυσάρεστη σκέψη, αρχίζω να βάζω

τα χαρτιά μου στην τσάντα ώμου μου, κι όταν σηκώνω τολάπτοπ για να το φυλάξω, βλέπω ένα μήνυμα από την Άνα.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Καταναλωτισμός στο αποκορύφωμά τουΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 13:22Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΝομίζω πως πρέπει να τηλεφωνήσεις τώρα στον δόκτοραΦλυν.Οι τάσεις καταδίωξης έχουν χτυπήσει κόκκινο.Είμαι στη δουλειά. Θα σου στείλω μήνυμα όταν επιστρέψωστο σπίτι.

ΓΚΡΕΫ 333

Ευχαριστώ για ένα ακόμα γκάτζετ.Δεν έκανα λάθος όταν είπα πως είσαι ο απόλυτοςκαταναλωτής.Γιατί το κάνεις αυτό;Άνα Με αποπαίρνει! Απαντάω αμέσως. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Οξύνοια από μια τόσο νέα κοπέλαΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 13:26Προς: Αναστάζια ΣτιλΣωστό επιχείρημα και καλά διατυπωμένο όπως πάντα,δεσποινίς Στιλ.Ο δόκτωρ Φλυν λείπει σε διακοπές.Και το κάνω αυτό επειδή μπορώ.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Δεν απαντάει αμέσως, κι έτσι πακετάρω το λάπτοπ μου.

Αρπάζω την τσάντα μου και κατευθύνομαι προς τη ρεσεψιόν, γιανα κάνω τσεκ άουτ. Όσο περιμένω για το αυτοκίνητό μου, μεπαίρνει η Άντρια ώστε να μου πει πως βρήκε μια μαιευτήραγυναικολόγο που μπορεί να έρθει στο Εσκάλα την Κυριακή.

«Λέγεται δόκτωρ Γκριν κι έχει πολύ καλές συστάσεις από τονγιατρό σας, κύριε».

«Ωραία».«Δουλεύει στο Νορθγουέστ».«Εντάξει». Πού το πάει η Άντρια με όλα αυτά;«Μόνο ένα πράγμα, κύριε… Είναι ακριβή».Την καθησυχάζω. «Άντρια, όσα κι αν θέλει, δεν πειράζει».«Σ’ αυτή την περίπτωση, μπορεί να βρίσκεται στο διαμέρισμά

σας στη μιάμιση την Κυριακή».«Ωραία. Κανόνισέ το».«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ».Κλείνω το τηλέφωνο και μπαίνω στον πειρασμό να πάρω τη

334 E. L. JAMES

μητέρα μου ώστε να ελέγξω τα προσόντα της δόκτορος Γκριν,μιας και δουλεύουν στο ίδιο νοσοκομείο· αυτό, όμως, ίσωςπροκαλέσει πολλές ερωτήσεις από την Γκρέις.

Μόλις μπαίνω στο αυτοκίνητο, στέλνω στην Άνα ένα e-mailμε λεπτομέρειες για την Κυριακή.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΚυριακήΗμερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 13:40Προς: Αναστάζια ΣτιλΝα συναντηθούμε στη 1:00 μ.μ. την Κυριακή;Η γιατρός θα είναι στο Εσκάλα για να σε δει στη 1:30.Φεύγω τώρα για Σιάτλ.Ελπίζω να πάει καλά η μετακόμιση και περιμένω ανυπόμονατην Κυριακή.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ωραία. Έγιναν όλα. Βγάζω το R8 στον δρόμο και

κατευθύνομαι, με τη μηχανή να μουγκρίζει, προς τονΔιαπολιτειακό 5. Περνώντας την έξοδο για Βανκούβερ, μουέρχεται έμπνευση. Παίρνω την Άντρια από το hands-free και τηςζητάω να οργανώσει την αγορά ενός δώρου για τα καλορίζικα γιατην Άνα και την Κέιτ.

«Τι θα θέλατε να στείλετε;»«Bollinger La Grande Année Rosé, σοδειάς 1999».«Μάλιστα, κύριε. Κάτι άλλο;»«Τι εννοείς με το “κάτι άλλο”;»«Λουλούδια; Σοκολατάκια; Ένα μπαλόνι;»«Μπαλόνι;»«Ναι».«Τι είδους μπαλόνι;»«Κοιτάξτε… Έχουν τα πάντα».«Εντάξει. Καλή ιδέα. Δες αν μπορείς να βρεις ένα μπαλόνι

ελικόπτερο».«Μάλιστα, κύριε. Κι ένα μήνυμα για την κάρτα;»

ΓΚΡΕΫ 335

«“Κυρίες μου, καλή τύχη στο καινούριο σας σπίτι. ΚρίστιανΓκρέυ”. Το έγραψες;»

«Μάλιστα. Ποια είναι η διεύθυνση;»Σκατά! Δεν ξέρω. «Θα σ’ τη στείλω με sms είτε αργότερα

σήμερα είτε αύριο. Καλά είναι;»«Μάλιστα, κύριε. Μπορώ να κανονίσω να παραδοθεί αύριο».«Ευχαριστώ, Άντρια».«Παρακαλώ…» Ακούγεται έκπληκτη.Κλείνω το τηλέφωνο και πατάω τέρμα το γκάζι του R8 μου.

ΣΤΙΣ 6:30 ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, και η προηγούμενη αγαλλίασή μου έχειξινίσει – δεν έχω ακόμα νέα από την Άνα. Διαλέγω ένα ζευγάριμανικετόκουμπα από τα συρτάρια της ντουλάπας μου, και καθώςδένω το παπιγιόν μου για την αποψινή εκδήλωση, αναρωτιέμαιαν είναι καλά. Είπε πως θα επικοινωνούσε μαζί μου όταν θαεπέστρεφε στο σπίτι· της τηλεφώνησα δύο φορές, αλλά δεν πήρααπάντηση, κι αυτό μου τη δίνει. Κάνω ακόμα μία προσπάθεια, κιαυτήν τη φορά αφήνω μήνυμα.

«Νομίζω πως πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι τιςπροσδοκίες μου. Δεν είμαι υπομονετικός άνθρωπος. Αν λες ότιθα έρθεις σε επαφή μαζί μου όταν τελειώσεις τη δουλειά, πρέπεινα έχεις την ευγένεια να το κάνεις. Διαφορετικά ανησυχώ, κιαυτό δεν είναι ένα αίσθημα με το οποίο είμαι εξοικειωμένος καιδεν το υπομένω πολύ καλά. Πάρε με».

Αν δεν τηλεφωνήσει σύντομα, θα εκραγώ.

ΚΑΘΟΜΑΙ Σ’ ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ με τον Γουέλαν, τον τραπεζίτη μου.Είμαι καλεσμένος του σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση για μια μηκερδοσκοπική οργάνωση που έχει στόχο να αυξήσει τησυνειδητοποίηση σχετικά με την παγκόσμια φτώχεια.

«Χαίρομαι που μπορέσατε να έρθετε» λέει ο Γουέλαν.«Είναι για καλό σκοπό».«Και ευχαριστώ για τη γενναιόδωρη συνεισφορά σας, κύριε

Γκρέυ». Η γυναίκα του περιδρομιάζει, τουρλώνοντας τα τέλεια,χειρουργικά ενισχυμένα στήθη της προς το μέρος μου.

«Όπως είπα, ο σκοπός είναι καλός…» Της ρίχνω ένα

336 E. L. JAMES

συγκαταβατικό χαμόγελο.Γιατί δε με πήρε η Άνα;Ελέγχω πάλι το τηλέφωνό μου.Τίποτα.Κοιτάζω ολόγυρα στο τραπέζι όλους τους μεσόκοπους άντρες

με τις δεύτερες ή τρίτες συζύγους-τρόπαια. Ο Θεός να με φυλάεινα μη γίνω κι εγώ μια μέρα έτσι.

Βαριέμαι. Βαριέμαι φρικτά και μου την έχει δώσει φρικτά.Τι κάνει η Άνα;Θα μπορούσα να την έχω φέρει εδώ; Υποψιάζομαι πως θα

είχε βαρεθεί κι εκείνη μέχρι θανάτου. Όταν η κουβέντα γύρωαπό το τραπέζι μετατοπίζεται στην κατάσταση της οικονομίας,δεν αντέχω άλλο. Ζητώντας συγγνώμη, φεύγω από την αίθουσαχορού και βγαίνω από το ξενοδοχείο. Όσο ο παρκαδόρος μούφέρνει το αυτοκίνητο, παίρνω ξανά την Άνα.

Και πάλι δεν παίρνω απάντηση.Ίσως τώρα που έφυγα δε θέλει πια καμία σχέση μαζί μου.Όταν φτάνω στο σπίτι, πηγαίνω κατευθείαν στο γραφείο μου

και ανοίγω το iMac. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Πού είσαι;Ημερομηνία: 27 Μαΐου 2011, 22:14Προς: Αναστάζια Στιλ«Είμαι στη δουλειά. Θα σου στείλω μήνυμα όταν επιστρέψωστο σπίτι».Είσαι ακόμα στη δουλειά ή μήπως πακετάρισες το τηλέφωνο,το BlackBerry και το MacBook σου;Πάρε με, αλλιώς θα αναγκαστώ να τηλεφωνήσω στον Έλλιοτ.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο προς τα σκοτεινά νερά του

πορθμού. Γιατί προσφέρθηκα να πάω να πάρω τη Μία; Θαμπορούσα να είμαι με την Άνα, βοηθώντας τη να πακετάρει όλεςτις σαχλαμάρες της, κατόπιν να πάω για πίτσα με αυτήν και την

ΓΚΡΕΫ 337

Κέιτ και τον Έλλιοτ – ή για ό,τι άλλο κάνουν οι συνηθισμένοιάνθρωποι.

Για όνομα του Θεού, Γκρέυ.Δεν είσαι εσύ αυτός. Σύνελθε.Περιφέρομαι στο διαμέρισμά μου, με τα βήματά μου να

αντηχούν στο καθιστικό μου, που φαντάζει οδυνηρά άδειο απότην τελευταία φορά που ήμουν εδώ. Λύνω το παπιγιόν μου.Ίσως τελικά είμαι εγώ αυτός που είναι άδειος. Σερβίρω στονεαυτό μου ένα Armagnac και κοιτάζω πάλι έξω το περίγραμματων κτιρίων του Σιάτλ προς τον πορθμό.

Με σκέφτεσαι, Αναστάζια Στιλ; Τα τρεμουλιαστά φώτα τουΣιάτλ δεν έχουν απάντηση.

Το τηλέφωνό μου χτυπάει.Δόξα. Σοι. Επιτέλους. Είναι αυτή.«Γεια…» Νιώθω ανακούφιση που πήρε.«Γεια» λέει.«Ανησυχούσα για σένα».«Το ξέρω. Με συγχωρείς που δεν απάντησα, μα είμαι καλά».Καλά; Μακάρι να ήμουν κι εγώ…«Πέρασες καλά το βράδυ σου;» ρωτάω, συγκρατώντας τον

θυμό μου.«Ναι. Τελειώσαμε το πακετάρισμα με την Κέιτ και φάγαμε

κινέζικο που έφερε ο Χοσέ».Μάλιστα, το πράγμα γίνεται ολοένα και καλύτερο. Πάλι ο

γαμημένος ο φωτογράφος. Γι’ αυτό δεν τηλεφώνησε.«Εσύ;» ρωτάει όταν δεν απαντάω, και στη φωνή της υπάρχει

ένα ίχνος απελπισίας.Γιατί; Τι δε μου λέει;Ω, πάψε να το σκέφτεσαι τόσο πολύ, Γκρέυ.Αναστενάζω. «Πήγα σ’ ένα φιλανθρωπικό δείπνο… Ήταν

θανάσιμα πληκτικό. Έφυγα μόλις μπόρεσα».«Μακάρι να ήσουν εδώ…» ψιθυρίζει.«Αλήθεια;»«Ναι!» λέει με θέρμη.Ω… Μπορεί να της έλειψα.«Θα σε δω την Κυριακή;» ρωτάω, προσπαθώντας να

338 E. L. JAMES

κρατήσω την ελπίδα μακριά από τη φωνή μου.«Ναι, την Κυριακή» απαντάει, και νομίζω πως χαμογελάει.«Καληνύχτα».«Καληνύχτα, Κύριε...» Η φωνή της είναι βραχνή και μου

κόβει την ανάσα.«Καλή τύχη με τη μετακόμιση αύριο, Αναστάζια».Μένει στη γραμμή, και η ανάσα της ακούγεται σιγανή. Γιατί

δεν το κλείνει; Δε θέλει;«Κλείσε…» ψιθυρίζει.Δε θέλει να κλείσει, και η διάθεσή μου φτιάχνει αμέσως.

Χαμογελάω πλατιά στο πανόραμα του Σιάτλ.«Όχι. Κλείσε εσύ».«Δε θέλω».«Ούτε κι εγώ».«Ήσουν πολύ θυμωμένος μαζί μου;» ρωτάει.«Ναι».«Είσαι ακόμα;»«Όχι». Τώρα ξέρω πως είσαι ασφαλής.«Δηλαδή δε θα με τιμωρήσεις;»«Όχι. Είμαι αυθόρμητος τύπος».«Το πρόσεξα…» με πειράζει, κι αυτό με κάνει να

χαμογελάσω.«Μπορείτε να κλείσετε τώρα, δεσποινίς Στιλ».«Το θέλετε στ’ αλήθεια, Κύριε;»«Πήγαινε για ύπνο, Αναστάζια».«Μάλιστα, Κύριε».Δεν το κλείνει, και ξέρω πως χαμογελάει. Μου φτιάχνει

ακόμα περισσότερο το κέφι.«Πιστεύεις ότι θα κάνεις ποτέ αυτό που σου λένε;» ρωτάω.«Ίσως… Θα δούμε μετά την Κυριακή» απαντάει η

ξεμυαλίστρα, και η γραμμή νεκρώνει.Αναστάζια Στιλ, τι θα κάνω με σένα;Στην πραγματικότητα έχω μια καλή ιδέα, με την προϋπόθεση

πως εκείνο το μαστίγιο ιππασίας θα εμφανιστεί στην ώρα του.Και με αυτήν τη δελεαστική σκέψη, χύνω το υπόλοιπο Armagnacκαι πέφτω για ύπνο.

ΓΚΡΕΫ 339

[ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΜΑΪΟΥ 2011]

«ΚΡΙΣΤΙΑΝ!» ΤΣΙΡΙΖΕΙ Η ΜΙΑ περιχαρής και τρέχει προς το μέροςμου, εγκαταλείποντας το καρότσι με τις αποσκευές της.

Τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου, μεαγκαλιάζει σφιχτά. «Μου έλειψες!» λέει.

«Και μένα μου έλειψες». Τη σφίγγω κι εγώ στην αγκαλιά μου.Γέρνει λίγο προς τα πίσω και με εξετάζει με ζωηρά μαύρα μάτια.

«Μια χαρά φαίνεσαι!» συνεχίζει διαχυτικά. «Πες μου γιακείνη την κοπέλα!»

«Άσε με πρώτα να πάω εσένα και τις βαλίτσες σου σπίτι».Αρπάζω το καρότσι της, που ζυγίζει έναν τόνο, και βγαίνουμεμαζί από τον τερματικό σταθμό του αεροδρομίου καικατευθυνόμαστε προς το πάρκινγκ.

«Πώς ήταν το Παρίσι λοιπόν; Κατά τα φαινόμενα, έφερες τομεγαλύτερο μέρος του πίσω μαζί σου».

«C’est incroyable!» αναφωνεί. «Ο Φλουμπέρ, από την άλλη,ήταν κάθαρμα. Χριστέ μου! Ήταν φρικτός άνθρωπος. Απαίσιοςδάσκαλος, αλλά καλός σεφ».

«Αυτό σημαίνει πως απόψε μαγειρεύεις εσύ;»«Ω… Ήλπιζα να μαγειρέψει η μαμά».Η Μία συνεχίζει, μιλώντας ασταμάτητα για το Παρίσι: για το

μικροσκοπικό της δωμάτιο, τα υδραυλικά, τη Σακρέ Κερ, τηΜονμάρτρη, τους Παριζιάνους, τον καφέ, το κόκκινο κρασί, τοτυρί, τη μόδα, τα ψώνια. Κυρίως, όμως, για τη μόδα και ταψώνια. Κι εγώ που νόμιζα πως πήγε στο Παρίσι για να μάθει να

340 E. L. JAMES

μαγειρεύει.Μου έλειψε η φλυαρία της· είναι καταπραϋντική και

καλοδεχούμενη. Είναι ο μόνος άνθρωπος που δε με κάνει νααισθάνομαι… διαφορετικός.

«Αυτή είναι η αδερφούλα σου, Κρίστιαν. Τη λένε Μία».Η μανούλα με αφήνει να την πιάσω. Είναι πολύ μικρούλα. Με

μαύρα, κατάμαυρα μαλλιά.Χαμογελάει. Δεν έχει δόντια. Βγάζω τη γλώσσα μου. Έχει

γάργαρο γέλιο.Η μανούλα με αφήνει πάλι να πιάσω το μωρό. Τη λένε Μία.Την κάνω και γελάει. Την κρατάω στην αγκαλιά μου πολλή

ώρα. Είναι ασφαλής όταν την κρατάω.Ο Έλλιοτ δεν ενδιαφέρεται για τη Μία. Της τρέχουν τα σάλια

και κλαίει.Και ζαρώνει τη μύτη του όταν κάνει κακά της.Όταν η Μία κλαίει, ο Έλλιοτ την αγνοεί. Εγώ την κρατάω, την

κρατάω συνέχεια στην αγκαλιά μου και σταματάει.Την παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά μου.«Μί-α…» ψιθυρίζω.«Τι είπες;» ρωτάει η μανούλα, και το πρόσωπό της είναι

άσπρο σαν κιμωλία.«Μί-α».«Ναι. Ναι, αγαπημένο μου παιδί… Μία. Τη λένε Μία».Και η μανούλα αρχίζει να κλαίει με ευτυχισμένα, πολύ

ευτυχισμένα δάκρυα.

ΣΤΡΙΒΩ ΣΤΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΔΡΟΜΑΚΙ, σταματάω έξω από την εξώπορτατου σπιτιού της μαμάς και του μπαμπά, ξεφορτώνω τιςαποσκευές της Μία και τις κουβαλάω στο χολ.

«Πού είναι όλοι τους;» Η Μία έχει κατεβάσει μούτρα. Ομόνος άνθρωπος που είναι εκεί είναι η οικονόμος των γονιώνμου – μια φοιτήτρια από πρόγραμμα ανταλλαγής που δεν μπορώνα θυμηθώ το όνομά της. «Καλώς όρισες στο σπίτι!» λέει στηΜία με τα στομφώδη αγγλικά της, αν και κοιτάζει εμένα μεμεγάλα αγελαδίσια μάτια.

ΓΚΡΕΫ 341

Ω Θεέ μου. Ένα όμορφο πρόσωπο είναι μόνο, γλύκα μου.Αγνοώντας την οικονόμο, απαντάω στην ερώτηση της Μία.

«Νομίζω πως η μαμά έχει βάρδια και ο μπαμπάς είναι σ’ ένασυνέδριο. Ήρθες μία εβδομάδα νωρίτερα τελικά».

«Δεν άντεχα τον Φλουμπέρ ούτε ένα λεπτό παραπάνω…Έπρεπε να την κοπανήσω όσο ακόμα μπορούσα. Ω, σου αγόρασαένα δώρο…» Αρπάζει μια από τις κούτες της, την ανοίγει στοχολ και αρχίζει να ψαχουλεύει μέσα. «Α!» Μου δίνει ένα βαρύτετράγωνο κουτί. «Άνοιξέ το!» με παροτρύνει, χαμογελώνταςμου πλατιά. Η Μία είναι μια ακατανίκητη δύναμη.

Ανοίγω επιφυλακτικά το κουτί και μέσα βρίσκω μια σφαίραχιονιού που περιέχει ένα μαύρο πιάνο με ουρά σκεπασμένο μεαστραφτερή σκόνη. Είναι το πιο κιτς πράγμα που έχω δει ποτέμου.

«Είναι μουσικό κουτί. Ορίστε…» Μου το παίρνει, τοταρακουνάει δυνατά και κουρδίζει ένα μικρό κλειδί στο κάτωμέρος. Μια γρήγορη απόδοση της «Μασσαλιώτιδας» αρχίζει ναπαίζει μέσα σ’ ένα σύννεφο από αστραφτερή σκόνη.

Τι θα το κάνω αυτό το πράγμα; Γελάω, επειδή είναι τυπικόγούστο της Μία.

«Πολύ ωραίο, Μία... Ευχαριστώ». Τη σφίγγω στην αγκαλιάμου και με σφίγγει κι εκείνη.

«Το ήξερα πως θα σ’ έκανε να γελάσεις».Έχει δίκιο. Με ξέρει καλά.«Πες μου λοιπόν γι’ αυτή την κοπέλα…» λέει. Η προσοχή και

των δυο μας, όμως, αποσπάται από την Γκρέις, που μπαίνειβιαστική από την πόρτα, προσφέροντάς μου αναστολή τηςποινής μου καθώς μητέρα και κόρη αγκαλιάζονται.

«Λυπάμαι που δεν ήμουν εδώ να σε υποδεχτώ, χρυσό μου…»λέει η Γκρέις. «Είχα βάρδια. Έχεις μεγαλώσει. Κρίστιαν, μπορείςνα ανεβάσεις τις βαλίτσες της Μία πάνω; Η Γκρέτσεν θα σουδώσει ένα χεράκι».

Μπα; Είμαι χαμάλης τώρα;«Ναι, μαμά». Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό. Δε

χρειάζομαι την Γκρέτσεν να μου κάνει τα γλυκά μάτια.Μόλις τελειώνω, τους λέω πως έχω ραντεβού με τον

342 E. L. JAMES

γυμναστή μου. «Θα έρθω πάλι το βράδυ». Τις φιλάω βιαστικάκαι τις δύο και φεύγω προτού βομβαρδιστώ με περισσότερεςερωτήσεις για την Άνα.

Ο ΜΠΑΣΤΙΓ, Ο ΓΥΜΝΑΣΤΗΣ ΜΟΥ, με προπονεί σκληρά. Σήμερακάνουμε κικ μπόξινγκ στο γυμναστήριό του.

«Έχασες τη φόρμα σου στο Πόρτλαντ, νεαρέ…» Σαρκάζειόταν σωριάζομαι στο στρώμα από τη στριφογυριστή κλοτσιά του.Ο Μπαστίγ είναι από τη σκληρή σχολή σωματικής άσκησης, πουμου ταιριάζει μια χαρά.

Σηκώνομαι παραπατώντας. Θέλω να τον ταπεινώσω. Έχειδίκιο, όμως – με έχει κάνει τόπι στο ξύλο σήμερα και δενκαταφέρνω τίποτα.

Όταν τελειώνουμε, ρωτάει: «Τι τρέχει; Είσαι αφηρημένος,φίλε».

«Η ζωή. Ξέρεις» απαντάω με αδιάφορο ύφος.«Φυσικά. Θα είσαι πίσω στο Σιάτλ αυτή την εβδομάδα;»«Ναι».«Ωραία. Θα σε φέρουμε στα ίσα σου».

ΕΝΩ ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ στο διαμέρισμα κάνοντας τζόκινγκ, θυμάμαι τοδώρο της Άνα για τα καλορίζικα. Στέλνω ένα sms στον Έλλιοτ.

Ποια είναι η διεύθυνση της Άνα και της Κέιτ;

Θέλω να τους κάνω έκπληξη με ένα δώρο. Μου στέλνει μια διεύθυνση, την οποία προωθώ στην Άντρια.

Καθώς ανεβαίνω με το ασανσέρ στο ρετιρέ, η Άντρια μουαπαντάει.

Η σαμπάνια και το μπαλόνι στάλθηκαν. Α.

Ο Τέυλορ μου δίνει ένα πακέτο όταν επιστρέφω στο

διαμέρισμα. «Αυτό ήρθε για σας, κύριε Γκρέυ».Α, ναι. Αναγνωρίζω το ανώνυμο περιτύλιγμα: είναι το

μαστίγιο ιππασίας.

ΓΚΡΕΫ 343

«Ευχαριστώ».«Η κυρία Τζόουνς είπε πως θα γυρίσει αύριο, αργά το

απόγευμα».«Εντάξει. Νομίζω πως δεν έχουμε τίποτε άλλο για σήμερα,

Τέυλορ».«Πολύ καλά, κύριε…» αποκρίνεται χαμογελώντας ευγενικά

και επιστρέφει στο γραφείο του.Παίρνοντας το μαστίγιο, μπαίνω στο υπνοδωμάτιό μου. Αυτή

θα είναι η τέλεια εισαγωγή στον κόσμο μου: όπως παραδέχτηκεμόνη της, η Άνα δεν έχει κανένα σημείο αναφοράς σε σχέση μετη σωματική τιμωρία, με εξαίρεση το ξύλισμά μου εκείνη τηνύχτα. Κι αυτό την ερέθισε. Με το μαστίγιο θα πρέπει ναπροχωρήσω αργά και να το κάνω ευχάριστο.

Πραγματικά ευχάριστο. Το μαστίγιο ιππασίας είναι τέλειο. Θατης αποδείξω πως ο φόβος βρίσκεται στο μυαλό της. Μόλιςσυμφιλιωθεί με αυτό, μπορούμε να πάμε παρακάτω.

Ελπίζω να πάμε παρακάτω…Θα προχωρήσουμε αργά. Και θα κάνουμε μόνο ό,τι μπορεί να

διαχειριστεί. Αν είναι να δουλέψει αυτό το πράγμα, θα πρέπει ναπροχωρήσουμε με τον δικό της ρυθμό. Όχι με τον δικό μου.

Ρίχνω άλλη μία ματιά στο μαστίγιο και το βάζω στηνντουλάπα μου για αύριο.

ΜΟΛΙΣ ΑΝΟΙΓΩ το λάπτοπ μου για να αρχίσω να δουλεύω,χτυπάει το τηλέφωνό μου. Ελπίζω να είναι η Άνα, αλλάαπογοητεύομαι, επειδή είναι η Ελένα.

Είχα πει πως θα την έπαιρνα;«Γεια σου, Κρίστιαν. Τι κάνεις;»«Καλά, ευχαριστώ».«Γύρισες από το Πόρτλαντ;»«Ναι».«Να φάμε μαζί απόψε;»«Όχι απόψε. Γύρισε μόλις η Μία από το Παρίσι και με

διέταξαν να πάω σπίτι».«Α… Η μαμά Γκρέυ. Πώς είναι;»«Η μαμά Γκρέυ; Καλά. Νομίζω. Γιατί; Ξέρεις κάτι που δεν

344 E. L. JAMES

ξέρω;»«Απλώς ρώτησα, Κρίστιαν… Μην είσαι τόσο μυγιάγγιχτος».«Θα σε πάρω την άλλη εβδομάδα. Μπορεί να καταφέρουμε

να βγούμε για φαγητό».«Ωραία. Έχεις χαθεί από το ραντάρ τον τελευταίο καιρό. Και

γνώρισα μια γυναίκα που νομίζω πως ίσως ανταποκρίνεται στιςανάγκες σου».

Το ίδιο κι εγώ.Αγνοώ το σχόλιό της. «Θα σε δω την άλλη εβδομάδα. Γεια».Καθώς κάνω ντους, αναρωτιέμαι αν το γεγονός ότι πρέπει να

την κυνηγάω έκανε την Άνα πιο ενδιαφέρουσα… Ή μήπως είναιη ίδια η Άνα;

ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ. Η αδερφή μου γύρισεπίσω, πριγκίπισσα όπως πάντα, με όλη την υπόλοιπη οικογένειααπλώς τσιράκια της, να τα τραβάει από τη μύτη. Με όλα της ταπαιδιά στο σπίτι, η Γκρέις είναι στο στοιχείο της· μαγείρεψε τοαγαπημένο φαγητό της Μία – τηγανητό κοτόπουλο μεβουτυρόγαλα, πατάτες πουρέ και σάλτσα.

Πρέπει να πω πως και μένα είναι ένα από τα αγαπημένα μου.«Πες μου για την Αναστάζια!» απαιτεί η Μία ενώ καθόμαστε

γύρω από το τραπέζι της κουζίνας.Ο Έλλιοτ ακουμπάει στη ράχη της καρέκλας του και βάζει τα

χέρια πίσω από το κεφάλι του.«Αυτό πρέπει να το ακούσω… Το ξέρεις ότι του πέταξε τα

μάτια έξω;»«Έλλιοτ!» τον αποπαίρνει η Γκρέις και τον κοπανάει με ένα

πιατόπανο.«Άου!» Την αποκρούει.Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό. «Γνώρισα μια κοπέλα».

Υψώνω τους ώμους. «Τελεία και παύλα».«Δεν μπορείς να το λες έτσι!» αντιγυρίζει η Μία

στραβομουτσουνιάζοντας.«Μία, νομίζω πως μπορεί… Και το είπε μόλις». Ο Κάρρικ τής

ρίχνει ένα επιτιμητικό πατρικό βλέμμα πάνω από τα γυαλιά του.«Θα τη γνωρίσουμε όλοι στο αυριανό φαγητό… Έτσι,

ΓΚΡΕΫ 345

Κρίστιαν;» λέει η Γκρέις με ένα δηκτικό χαμόγελο.Ω, γαμώτο…«Η Κέιτ θα έρθει» με τσιγκλάει ο Έλλιοτ.Ανακατωσούρη του κερατά. Τον αγριοκοιτάζω.«Δε βλέπω την ώρα να τη γνωρίσω. Ακούγεται φοβερή!» Η

Μία αναπηδάει πάνω κάτω στην καρέκλα της.«Ναι, ναι…» μουρμουρίζω και αναρωτιέμαι αν υπάρχει

κάποιος τρόπος να γλιτώσω από το αυριανό γεύμα.«Η Ελένα ρωτούσε για σένα, χρυσό μου...» μου λέει η Γκρέις.«Α, μπα;» Παίρνω αδιάφορο ύφος, που έχω αναπτύξει έπειτα

από χρόνια εξάσκησης.«Ναι. Λέει πως έχει καιρό να σε δει».«Ήμουν στο Πόρτλαντ για δουλειά. Και μιας και λέμε για

δουλειά, πρέπει να φύγω – έχω ένα σημαντικό τηλεφώνημααύριο και πρέπει να προετοιμαστώ».

«Μα δεν έφαγες επιδόρπιο… Και είναι μηλόπιτα».Μμμ… Δελεαστικό. Αλλά αν μείνω, θα με ρωτούν για την

Άνα. «Πρέπει να φύγω. Έχω δουλειά να κάνω».«Χρυσό μου, δουλεύεις πολύ σκληρά…» αποκρίνεται η

Γκρέις ενώ τινάζεται όρθια από την καρέκλα της.«Μη σηκώνεσαι, μαμά. Είμαι σίγουρος πως ο Έλλιοτ θα

βοηθήσει με τα πιάτα μετά το φαγητό».«Ορίστε;» Ο Έλλιοτ κατεβάζει μούτρα. Του κλείνω το μάτι,

αποχαιρετάω και στρέφομαι να φύγω.«Θα σε δούμε, όμως, αύριο;» ρωτάει η Γκρέις, με υπερβολικά

μεγάλη ελπίδα στη φωνή της.«Θα δούμε…»Σκατά… Κατά τα φαινόμενα, η Αναστάζια Στιλ θα γνωρίσει

την οικογένειά μου.Δεν ξέρω τι συναισθήματα μου δημιουργεί αυτό.

346 E. L. JAMES

[ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΜΑΪΟΥ 2011]

ΜΕ ΤΟ « SHAKE YOUR HIPS» των Rolling Stones στη διαπασώνστα αυτιά μου, κατεβαίνω τρέχοντας την Τέταρτη Λεωφόρο καιστρίβω δεξιά στη Βάιν. Είναι 6:45 το πρωί, και ο δρόμος είναικατηφορικός έως το τέλος… έως το διαμέρισμά της. Είμαιπερίεργος· θέλω να δω πού μένει.

Είναι ανάμεσα στη μανία ελέγχου και στις τάσεις καταδίωξης.Χαχανίζω μόνος μου. Εγώ απλώς τρέχω. Ζούμε σε ελεύθερη

χώρα.Η πολυκατοικία είναι ένα ασήμαντο κτίριο με κόκκινα τούβλα

και σκούρα πράσινα κουφώματα, τυπικά της περιοχής. Βρίσκεταισε καλό σημείο κοντά στη διασταύρωση της Βάιν Στριτ με τηΓουέστερν. Φαντάζομαι την Άνα κουλουριασμένη στο κρεβάτιτης κάτω από το πάπλωμά της με το κρεμ και γαλάζιο κιλτ.

Τρέχω κάμποσα τετράγωνα και στρίβω στην αγορά· οιπωλητές ετοιμάζονται για δουλειά. Ελίσσομαι ανάμεσα σταφορτηγά με τα φρούτα και τα λαχανικά και στα φορτηγάκιακατεψυγμένων που παραδίδουν την ψαριά της μέρας. Είναι ηκαρδιά της πόλης – παλλόμενη, ακόμα και τόσο νωρίς έναγκρίζο, ψυχρό πρωινό. Το νερό στον πορθμό έχει ένα στιλπνόμολυβένιο χρώμα που ταιριάζει με τον ουρανό. Δεν μπορεί,όμως, να μου χαλάσει το κέφι.

Σήμερα είναι η μέρα.

ΜΕΤΑ ΤΟ ΝΤΟΥΣ φοράω τζιν κι ένα λινό πουκάμισο και βγάζω από

ΓΚΡΕΫ 347

τη σιφονιέρα μου ένα πιαστράκι για τα μαλλιά. Το χώνω στηντσέπη μου και κατευθύνομαι προς το γραφείο μου για να στείλωένα e-mail στην Άνα.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Η ζωή μου σε αριθμούςΗμερομηνία: 29 Μαΐου 2011, 08:04Προς: Αναστάζια ΣτιλΑν έρθεις με το αυτοκίνητο, θα χρειαστείς αυτό τον κωδικόπρόσβασης στο υπόγειο γκαράζ του Εσκάλα: 146963.Πάρκαρε στον χώρο στάθμευσης πέντε – είναι ένας από τουςδικούς μου.Κωδικός για το ασανσέρ: 1880.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Έπειτα από μερικές στιγμές παίρνω απάντηση. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Εξαιρετική σοδειάΗμερομηνία: 29 Μαΐου 2011, 08:08Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΜάλιστα, Κύριε. Κατάλαβα.Ευχαριστώ για τη σαμπάνια και το φουσκωτό Τσάρλι Τάνγκο,που είναι τώρα δεμένο στο κρεβάτι μου.Άνα Στο μυαλό μου έρχεται μια εικόνα της Άνα δεμένης στο

κρεβάτι της με τη γραβάτα μου. Αναδεύομαι στην καρέκλα μου.Ελπίζω να έφερε εκείνο το κρεβάτι στο Σιάτλ.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΦθόνοςΗμερομηνία: 29 Μαΐου 2011, 08:11Προς: Αναστάζια ΣτιλΠαρακαλώ.

348 E. L. JAMES

Μην αργήσεις.Τυχερό Τσάρλι Τάνγκο.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Δεν απαντάει, οπότε πάω να ψαχουλέψω στο ψυγείο για

πρωινό. Η Γκέιλ μού έχει αφήσει μερικά κρουασάν και γιαμεσημεριανό μια σαλάτα Σίζαρ με κοτόπουλο, αρκετή για δύο.Ελπίζω να την τρώει η Άνα· εμένα δε με νοιάζει να την τρώωδύο μέρες συνέχεια.

Ο Τέυλορ κάνει την εμφάνισή του την ώρα που τρώω τοπρωινό μου.

«Καλημέρα, κύριε Γκρέυ. Έφερα τις πρωινές εφημερίδες».«Ευχαριστώ. Η Αναστάζια έρχεται σήμερα στη μία και κάποια

δόκτωρ Γκριν στη μία και μισή».«Πολύ καλά, κύριε. Τίποτε άλλο στο σημερινό πρόγραμμα;»«Ναι. Η Άνα κι εγώ θα πάμε στους γονείς μου για φαγητό

απόψε».Ο Τέυλορ γέρνει το κεφάλι του, δείχνοντας προς στιγμήν

έκπληκτος, αλλά συγκρατείται και βγαίνει από το δωμάτιο.Επιστρέφω στο κρουασάν μου και στη μαρμελάδα βερίκοκο.

Ναι. Θα την πάω να γνωρίσει τους γονείς μου. Σιγά τοπράγμα.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΑΚΙΝΗΤΟΣ. Είμαι νευρικός. Είναι 12:15 μ.μ.Η ώρα σήμερα περνάει αργά. Εγκαταλείπω την προσπάθεια ναδουλέψω, και αρπάζοντας τις κυριακάτικες εφημερίδες,επιστρέφω στο καθιστικό, όπου βάζω λίγη μουσική και διαβάζω.

Προς μεγάλη μου έκπληξη υπάρχει μια φωτογραφία με τηνΆνα και μένα στη σελίδα των τοπικών ειδήσεων, τραβηγμένηστην τελετή αποφοίτησης του ΚΠΟ. Είναι όμορφη, αν καιφαίνεται κάπως ξαφνιασμένη.

Ακούω τη διπλή πόρτα να ανοίγει, και να την… Τα μαλλιάτης είναι λυτά, κάπως απειθάρχητα και σέξι, και φοράει εκείνοτο δαμασκηνί φόρεμα που είχε βάλει στο δείπνο στο Χίθμαν.Είναι υπέροχη.

ΓΚΡΕΫ 349

Μπράβο, δεσποινίς Στιλ.«Χμμμ… Αυτό το φουστάνι». Η φωνή μου είναι γεμάτη

θαυμασμό. Προχωράω προς το μέρος της. «Και πάλι καλώςορίσατε, δεσποινίς Στιλ…» ψιθυρίζω, και πιάνοντας το πιγούνιτης, της δίνω ένα τρυφερό φιλί στα χείλη.

«Γεια…» λέει, και τα μάγουλά της είναι λίγο κοκκινισμένα.«Είσαι στην ώρα σου. Μ’ αρέσει η ακρίβεια. Έλα». Πιάνοντάς

την από το χέρι, την οδηγώ προς τον καναπέ. «Ήθελα να σουδείξω κάτι». Καθόμαστε και της δίνω τους Seattle Times. Ηφωτογραφία την κάνει να γελάσει. Δεν είναι ακριβώς ηαντίδραση που περίμενα.

«Ώστε είμαι “φίλη” σου τώρα…» με πειράζει.«Έτσι φαίνεται… Και το γράφει η εφημερίδα, επομένως

πρέπει να είναι αλήθεια».Είμαι πιο ήρεμος τώρα που είναι εδώ – μάλλον επειδή είναι

εδώ. Δεν το έχει βάλει στα πόδια. Τακτοποιώ τα απαλά,μεταξένια μαλλιά της πίσω από το αυτί της· τα δάχτυλά μουανυπομονούν να τα πλέξουν.

«Λοιπόν, Αναστάζια, έχεις πολύ καλύτερη ιδέα για ταενδιαφέροντά μου από την τελευταία φορά που ήσουν εδώ».

«Ναι». Το βλέμμα της είναι γεμάτο ένταση. Ξέρει.«Κι όμως, ήρθες ξανά».Συγκατανεύει, χαμογελώντας ντροπαλά.Δεν πιστεύω στην τύχη μου.Το ήξερα πως ήσουν φρικιό, Άνα.«Έχεις φάει;»«Όχι».Τίποτα; Εντάξει. Θα πρέπει να το διορθώσουμε αυτό.

Περνάω το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου και, με όσο πιοανέκφραστο τρόπο μπορώ, ρωτάω: «Πεινάς;».

«Όχι για φαγητό…» απαντάει πειραχτικά.Όπα. Είναι σαν να μιλάει στους βουβώνες μου.Σκύβω και πιέζω τα χείλη μου στο αυτί της, αναπνέοντας τη

μεθυστική μυρωδιά της. «Είστε ανυπόμονη όπως πάντα,δεσποινίς Στιλ… Και για να σας πω ένα μικρό μυστικό, το ίδιο κιεγώ. Αλλά έχουμε σε λίγο την ιατρική επίσκεψη».

350 E. L. JAMES

Ακουμπάω στη ράχη του καναπέ.«Θα ήθελα να φας…» Είναι παράκληση.«Τι μπορείς να μου πεις για τον δόκτορα Γκριν;» Αλλάζει

επιδέξια θέμα.«Πως είναι η καλύτερη μαιευτήρας γυναικολόγος στο Σιάτλ.

Τι άλλο να πω;»Έτσι είπε ο γιατρός μου στην προσωπική μου βοηθό, εν πάση

περιπτώσει.«Νόμιζα πως θα έβλεπα τον δικό σου γιατρό, και μη μου πεις

πως στην πραγματικότητα είσαι γυναίκα, επειδή δε θα σεπιστέψω».

Πνίγω το ξεφύσημά μου. «Νομίζω πως είναι πιο σωστό ναδεις έναν ειδικό. Εσύ τι λες;»

Μου ρίχνει ένα απορημένο βλέμμα, αλλά γνέφει καταφατικά.Άλλο ένα θέμα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. «Αναστάζια, η

μητέρα μου θα ήθελε να έρθεις για φαγητό μαζί μας απόψε.Νομίζω ότι και ο Έλλιοτ θα φέρει την Κέιτ. Δεν ξέρω πώς σουφαίνεται η ιδέα. Για μένα θα είναι παράξενο να σε συστήσω στηνοικογένειά μου».

Της παίρνει ένα δευτερόλεπτο να επεξεργαστεί τηνπληροφορία. Μετά τινάζει τα μαλλιά της πίσω από τον ώμο της,όπως κάνει πριν από μια μάχη. Αλλά φαίνεται πληγωμένη, όχιεριστική. «Ντρέπεσαι για μένα;» Ακούγεται αποκαρδιωμένη.

Ω, για όνομα του Θεού. «Όχι βέβαια!» Ό,τι πιο ηλίθιομπορούσε να πει! Την αγριοκοιτάζω, θιγμένος. Πώς είναιδυνατόν να έχει τέτοια άποψη για τον εαυτό της;

«Γιατί είναι παράξενο;» ρωτάει.«Επειδή δεν το έχω ξανακάνει!» Εκπέμπω θυμό.«Γιατί εσύ έχεις δικαίωμα να υψώνεις το βλέμμα σου στον

ουρανό ενώ εγώ όχι;»«Δεν το συνειδητοποίησα πως το έκανα».«Ούτε κι εγώ το συνειδητοποιώ συνήθως». Μου τη βγαίνει.

Πάλι.Σκατά… Τσακωνόμαστε;Ο Τέυλορ ξεροβήχει. «Έχει έρθει η δόκτωρ Γκριν, κύριε…»«Οδήγησέ την πάνω στο δωμάτιο της δεσποινίδας Στιλ».

ΓΚΡΕΫ 351

Η Άνα γυρίζει και με κοιτάζει και της απλώνω το χέρι μου.«Δε σκοπεύεις να έρθεις κι εσύ… Έτσι δεν είναι;» Δίνει την

αίσθηση πως είναι γεμάτη φρίκη και πως το διασκεδάζει συνάμα.Γελάω, και το σώμα μου διεγείρεται. «Θα έδινα πολλά λεφτά

για να παρακολουθήσω, Αναστάζια, πίστεψέ με… Μα δε νομίζωπως η καλή γιατρός θα το ενέκρινε». Βάζει το χέρι της στο δικόμου. Την τραβάω στην αγκαλιά μου και τη φιλάω. Το στόμα τηςείναι απαλό και ζεστό και προκλητικό· τα χέρια μου γλιστρούνστα μαλλιά της και βαθαίνω το φιλί. Όταν τραβιέμαι, δείχνειζαλισμένη. Πιέζω το μέτωπό μου στο δικό της. «Χαίρομαι πολύπου είσαι εδώ. Δε βλέπω την ώρα να σε γδύσω…» Δεν τοπιστεύω πόσο μου έλειψες. «Έλα. Θέλω κι εγώ να γνωρίσω τηδόκτορα Γκριν».

«Δεν τη γνωρίζεις;»«Όχι».Παίρνω την Άνα από το χέρι και ανεβαίνουμε πάνω, στο

δωμάτιο που θα γίνει δικό της.Η δόκτωρ Γκριν έχει ένα από κείνα τα μυωπικά βλέμματα·

είναι διαπεραστικό, κι αυτό με κάνει να νιώθω κάπως άβολα.«Κύριε Γκρέυ» λέει και σφίγγει το απλωμένο χέρι μου με μιασταθερή, επαγγελματική λαβή.

«Ευχαριστώ που ήρθατε, παρά την ειδοποίηση της τελευταίαςστιγμής…» Της χαρίζω το πιο καλοκάγαθο χαμόγελό μου.

«Ευχαριστώ που ανταμείβετε τον κόπο μου, κύριε Γκρέυ.Δεσποινίς Στιλ» λέει ευγενικά στην Άνα, και ξέρω πως ζυγίζει τησχέση μας. Είμαι σίγουρος ότι θεωρεί πως θα έπρεπε να έχωμουστάκι και να το στρίβω, όπως οι κακοί στις ταινίες τουβωβού κινηματογράφου. Γυρίζει και μου ρίχνει ένα δηκτικόβλέμμα που σημαίνει «τώρα φύγε».

Εντάξει.«Θα είμαι κάτω» συναινώ. Αν και θα ήθελα να

παρακολουθήσω. Είμαι σίγουρος πως η αντίδραση της καλήςγιατρού θα ήταν ανεκτίμητη αν διατύπωνα ένα τέτοιο αίτημα.Χαμογελάω αχνά στη σκέψη και κατεβαίνω στο καθιστικό.

Τώρα που η Άνα δεν είναι πλέον μαζί μου, είμαι και πάλινευρικός. Για να αποσπάσω το μυαλό μου, στρώνω δύο σουπλά

352 E. L. JAMES

στον πάγκο. Είναι η δεύτερη φορά που το κάνω αυτό, και ηπρώτη ήταν επίσης για την Άνα.

Γίνεσαι συναισθηματικός, Γκρέυ.Διαλέγω ένα Chablis για να συνοδέψουμε το μεσημεριανό μας

–ένα από τα λίγα chardonnay που μου αρέσουν– κι όταντελειώνω, κάθομαι στον καναπέ και ξεφυλλίζω τις αθλητικέςσελίδες της εφημερίδας. Ανεβάζω την ένταση του iPod με τοτηλεκοντρόλ, ελπίζοντας πως η μουσική θα με βοηθήσει νασυγκεντρωθώ στις στατιστικές από τη χτεσινοβραδινή νίκη τωνMariners επί των Yankees αντί για τα όσα συμβαίνουν πάνωανάμεσα στην Άνα και στη δόκτορα Γκριν.

Τα βήματά τους αντηχούν τελικά στον διάδρομο, κι ότανμπαίνουν, σηκώνω τα μάτια μου.

«Τελειώσατε;» ρωτάω και πατάω το κουμπί του τηλεκοντρόλγια να χαμηλώσω τον ήχο της άριας.

«Ναι, κύριε Γκρέυ. Να την προσέχετε· είναι μια όμορφηέξυπνη κοπέλα».

Τι της είπε η Άνα;«Αυτό σκοπεύω να κάνω» αποκρίνομαι ρίχνοντας μια

γρήγορη ματιά στην Άνα που σημαίνει «τι διάολο;».Ανοιγοκλείνει τις βλεφαρίδες της, σημάδι πως δεν έχει ιδέα.

Ωραία. Επομένως δεν πρόκειται για κάτι που είπε εκείνη.«Θα σας στείλω τον λογαριασμό μου» λέει η δόκτωρ Γκριν.

«Καλημέρα και καλή τύχη σε σένα, Άνα». Οι άκρες των ματιώντης ρυτιδιάζουν από ένα ζεστό χαμόγελο καθώς σφίγγουμε ταχέρια.

Ο Τέυλορ τη συνοδεύει προς το ασανσέρ και κλείνει συνετάτη δίφυλλη πόρτα προς τον προθάλαμο.

«Πώς ήταν;» ρωτάω, κάπως σαστισμένος από τα λόγια τηςδόκτορος Γκριν.

«Μια χαρά, ευχαριστώ» απαντάει η Άνα. «Είπε πως πρέπει ν’απέχω από κάθε σεξουαλική δραστηριότητα τις επόμενεςτέσσερις εβδομάδες».

Τι διάολο; Την κοιτάζω χάσκοντας σοκαρισμένος.Το σοβαρό ύφος της Άνα μετατρέπεται σε πειραχτικό

θρίαμβο. «Σ’ την έφερα!»

ΓΚΡΕΫ 353

Ωραία τα καταφέρατε, δεσποινίς Στιλ.Τα μάτια μου στενεύουν, και το χαμόγελό της εξαφανίζεται.«Σ’ την έφερα!» Δεν μπορώ να συγκρατήσω το υπομειδίαμά

μου. «Είστε αδιόρθωτη, δεσποινίς Στιλ…» Χώνω τα χέρια μουστα μαλλιά της και τη φιλάω δυνατά. Αναρωτιέμαι μήπως πρέπεινα την πηδήξω επάνω στον πάγκο της κουζίνας για να της δώσωένα μάθημα.

Όλα στην ώρα τους, Γκρέυ.«Όσο κι αν θέλω να σε πάρω εδώ και τώρα, πρέπει να φάω…

Το ίδιο κι εσύ. Δε θέλω να μου λιποθυμήσεις αργότερα…»ψιθυρίζω.

«Μόνο γι’ αυτό με θες; Για το σώμα μου;» ρωτάει.«Γι’ αυτό και για το έξυπνο στόμα σου». Την ξαναφιλάω, με

τη σκέψη σ’ αυτά που θα ακολουθήσουν… Το φιλί μου βαθαίνει,και ο πόθος σκληραίνει το σώμα μου. Τη θέλω αυτήν τη γυναίκα.Προτού την πηδήξω στο πάτωμα, την αφήνω. Είμαστε και οι δύομε κομμένη την ανάσα.

«Τι μουσική είναι αυτή;» ρωτάει με βραχνή φωνή.«Βίλλα Λόμπος, μια άρια από τις “Bachianas Brasileiras”.

Ωραία δεν είναι;»«Ναι» απαντάει, κοιτάζοντας τον πάγκο με το πρωινό. Βγάζω

τη Σίζαρ με κοτόπουλο από το ψυγείο, τη βάζω στο τραπέζιανάμεσα στα σουπλά και τη ρωτάω αν της αρέσει η σαλάτα.

«Ναι, ευχαριστώ…» Χαμογελάει.Βγάζω από το ψυγείο των κρασιών το Chablis, νιώθοντας τα

μάτια της πάνω μου. Δεν το ήξερα πως μπορούσα να γίνωσπιτικός τύπος. «Τι σκέφτεσαι;» ρωτάω.

«Παρακολουθούσα τον τρόπο με τον οποίο κινείσαι».«Και;» ρωτάω, στιγμιαία αιφνιδιασμένος.«Κινείσαι με μεγάλη χάρη…» απαντάει ήρεμα, με μάγουλα

κατακόκκινα.«Ω, σας ευχαριστώ, δεσποινίς Στιλ…» Κάθομαι δίπλα της,

μην ξέροντας πώς να απαντήσω στο τρυφερό κομπλιμέντο της.«Chablis;»

«Ευχαρίστως».«Σερβιρίσου σαλάτα. Για πες μου… Ποια μέθοδο επέλεξες;»

354 E. L. JAMES

«Το μίνι χάπι» λέει.«Και θα θυμάσαι να το παίρνεις τακτικά, τη σωστή ώρα κάθε

μέρα;»Ένα αναψοκοκκίνισμα απλώνεται στο έκπληκτο πρόσωπό

της. «Είμαι σίγουρη πως θα μου το θυμίζεις...» απαντάει με έναίχνος σαρκασμού, το οποίο επιλέγω να αγνοήσω.

Έπρεπε να κάνεις την ένεση.«Θα βάλω ειδοποίηση στο ημερολόγιό μου. Τρώγε».Τρώει μια μπουκιά, ύστερα άλλη μία… κι άλλη μία. Τρώει!«Δηλαδή μπορώ να βάλω τη Σίζαρ κοτόπουλου στον

κατάλογο για την κυρία Τζόουνς;» ρωτάω.«Νόμιζα πως το μαγείρεμα θα το έκανα εγώ…»«Ναι. Εσύ θα το κάνεις».Τελειώνει πριν από μένα. Πρέπει να πεινούσε πολύ.«Ανυπόμονη όπως πάντα, δεσποινίς Στιλ;»«Ναι» λέει, ρίχνοντάς μου ένα σεμνότυφο βλέμμα κάτω από

τις βλεφαρίδες της.Γαμώτο… Να την.Η έλξη.Σηκώνομαι σαν μαγεμένος και την τραβάω στην αγκαλιά μου.«Θες να το κάνεις αυτό;» ψιθυρίζω, ικετεύοντάς την από

μέσα μου να πει ναι.«Δεν έχω υπογράψει τίποτα…»«Το ξέρω. Τις τελευταίες μέρες, όμως, παραβιάζω όλους τους

κανόνες».«Θα με χτυπήσεις;»«Ναι, μα όχι για να σε πονέσω. Δε θέλω να σε τιμωρήσω

αυτήν τη στιγμή. Αν με είχες πετύχει χτες το βράδυ, αυτό θαήταν άλλη ιστορία».

Το πρόσωπό της αποκαλύπτει το σοκ που αισθάνεται.Ω μωρό μου. «Μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει για το

αντίθετο, Αναστάζια. Ένας από τους λόγους για τους οποίουςαρέσει στους ανθρώπους σαν και μένα να το κάνουν αυτό είναιεπειδή μας αρέσει είτε να πονάμε είτε να μας πονούν. Είναι πολύαπλό. Εσένα δε σ’ αρέσει, κι έτσι πέρασα πολλή ώρα χτες τοβράδυ αναλύοντάς το».

ΓΚΡΕΫ 355

Τυλίγω τα χέρια μου γύρω της, κρατώντας την πάνω στηνολοένα και σκληρότερη στύση μου.

«Κατέληξες σε κάποιο συμπέρασμα;» ψιθυρίζει.«Όχι. Κι αυτήν τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι να σε δέσω

και να σε γαμήσω μέχρι αναισθησίας. Είσαι έτοιμη γι’ αυτό;»Η έκφρασή της είναι πιο σκοτεινή, αισθησιακή και γεμάτη

σαρκική περιέργεια. «Ναι…» απαντάει, και η λέξη είναι σιγανήσαν στεναγμός.

«Ωραία. Έλα». Την οδηγώ πάνω στην αίθουσα ψυχαγωγίαςμου. Στο καταφύγιό μου. Όπου μπορώ να την κάνω ό,τι θέλω.Κλείνω τα μάτια μου, απολαμβάνοντας στιγμιαία τη χαρά μου.

Πότε άλλοτε ένιωσα τέτοια έξαψη;Κλείνοντας την πόρτα πίσω μας, αφήνω το χέρι της και τη

μελετάω. Τα χείλη της είναι μισάνοιχτα καθώς αναπνέει· ηανάσα της γρήγορη και ρηχή. Τα μάτια της ορθάνοιχτα. Είναιέτοιμη. Περιμένει.

«Όταν είσαι εδώ μέσα, είσαι απόλυτα δική μου. Να σε κάνωό,τι θεωρώ σκόπιμο. Καταλαβαίνεις;»

Η γλώσσα της γλείφει γρήγορα το πάνω χείλος της και γνέφεικαταφατικά.

Καλό κορίτσι.«Βγάλε τα παπούτσια σου».Ξεροκαταπίνει και αμέσως βγάζει τα ψηλοτάκουνα πέδιλά

της. Τα παίρνω και τα αφήνω τακτικά δίπλα στην πόρτα.«Ωραία. Μη διστάζεις όταν σου λέω να κάνεις κάτι. Τώρα θα

σου βγάλω αυτό το φόρεμα. Κάτι που ήθελα να κάνω εδώ καιμερικές μέρες, αν θυμάμαι καλά. Θέλω να νιώθεις άνετα με τοσώμα σου, Αναστάζια. Έχεις όμορφο σώμα και μ’ αρέσει να τοκοιτάζω. Είναι χάρμα οφθαλμών. Θα μπορούσα να σε χαζεύωόλη μέρα και δε θέλω να νιώθεις αμηχανία ή ντροπή για τηγύμνια σου. Καταλαβαίνεις;»

«Μάλιστα…»«Μάλιστα, τι;» Ο τόνος μου είναι πιο κοφτός.«Μάλιστα, Κύριε».«Το εννοείς αυτό;» Σε θέλω αναίσχυντη, Άνα.«Μάλιστα, Κύριε».

356 E. L. JAMES

«Ωραία. Σήκωσε τα χέρια πάνω από το κεφάλι σου».Σηκώνει αργά τα χέρια της στον αέρα. Αρπάζω το στρίφωμα

και τραβάω το φόρεμα προς τα πάνω, αποκαλύπτοντας πόντοπόντο το σώμα της, για τα μάτια μου μόνο. Όταν το βγάζω, κάνωένα βήμα πίσω, για να μπορώ να την κοιτάξω ολόκληρη. Πόδια,μηροί, κοιλιά, πισινά, στήθος, ώμοι, πρόσωπο, στόμα… είναιτέλεια. Διπλώνοντας το φόρεμά της, το αφήνω επάνω στηνκασέλα με τα βοηθήματα.

Απλώνω το χέρι μου και τραβάω το πιγούνι της. «Δαγκώνειςτο χείλος σου. Ξέρεις τι μου κάνει αυτό…» την αποπαίρνω.«Κάνε μεταβολή».

Υπακούει και στρέφει το πρόσωπό της προς την πόρτα. Τηςξεκουμπώνω το σουτιέν και τραβάω τις τιράντες προς τα κάτωστα μπράτσα της, περνώντας τις άκρες των δαχτύλων μου ξυστάπάνω από το δέρμα της και νιώθοντάς τη να τρέμει κάτω από τοάγγιγμά μου. Της βγάζω το σουτιέν και το πετάω πάνω στοφόρεμά της. Στέκομαι κοντά της χωρίς να την αγγίζω,ακούγοντας τη γρήγορη ανάσα της και νιώθοντας τη ζεστασιάπου εκπέμπει το δέρμα της. Αισθάνεται έξαψη, και δεν είναι ημόνη. Μαζεύω τα μαλλιά της και στα δυο μου χέρια, έτσι που ναπέφτουν πάνω στην πλάτη της. Είναι μεταξένια στην αφή. Τατυλίγω γύρω από το ένα χέρι και τραβάω, κάνοντας το κεφάλιτης να γείρει προς το πλάι και εκθέτοντας τον λαιμό της στοστόμα μου.

Περνάω τη μύτη μου από το αυτί έως τον ώμο της και πίσω,ανασαίνοντας το θεϊκό άρωμά της.

Γαμώτο, μυρίζει ωραία…«Μυρίζεις θεϊκά όπως πάντα, Αναστάζια…» Τη φιλάω κάτω

από το αυτί, ακριβώς στο σημείο όπου χτυπάει ο σφυγμός της.Βογκάει.«Ήρεμα… Μη βγάζεις άχνα».Βγάζω από την τσέπη του τζιν μου το πιαστράκι, και

παίρνοντας στα χέρια μου τα μαλλιά της, τα πλέκω αργά,απολαμβάνοντας το τράβηγμα και το στρίψιμο πάνω στηνόμορφη, άψογη πλάτη της. Δένω επιδέξια την άκρη με τοπιαστράκι και το τραβάω, αναγκάζοντάς τη να κάνει ένα βήμα

ΓΚΡΕΫ 357

πίσω και να πιέσει το σώμα της πάνω στο δικό μου.«Τα μαλλιά σου εδώ μέσα μ’ αρέσουν πλεγμένα…» λέω

χαμηλόφωνα. «Γύρνα».Υπακούει, αμέσως.«Όταν θα σου λέω να έρχεσαι εδώ μέσα, έτσι θα είσαι

ντυμένη. Μόνο με το σλιπάκι σου. Καταλαβαίνεις;»«Μάλιστα».«Μάλιστα, τι;»«Μάλιστα, Κύριε».«Καλό κορίτσι…» Μαθαίνει γρήγορα. Τα χέρια της είναι στα

πλευρά της, τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου. Περιμένοντας.«Όταν θα σου λέω να έρχεσαι εδώ, θέλω να γονατίζεις εκεί».

Δείχνω τη γωνία του δωματίου δίπλα στην πόρτα. «Γονάτισετώρα».

Ανοιγοκλείνει μια δυο φορές τα βλέφαρα, αλλά προτούχρειαστεί να της το ξαναπώ, γυρίζει και γονατίζει, με πρόσωποπρος τα μένα και το δωμάτιο.

Της δίνω την άδεια να καθίσει στις φτέρνες της και υπακούει.«Βάλε τα χέρια και τους πήχεις σου ίσια επάνω στους μηρούςσου. Τώρα άνοιξε τα γόνατά σου. Πιο ανοιχτά». Θέλω να σεβλέπω, μωρό μου. «Πιο ανοιχτά». Να βλέπω τα γεννητικά σουόργανα. «Τέλεια. Κοίτα το πάτωμα».

Μην κοιτάζεις εμένα ή το δωμάτιο. Μπορείς να καθίσεις εκεί,αφήνοντας τις σκέψεις σου να τρέχουν ανεξέλεγκτες όσοφαντάζεσαι τι θα σου κάνω.

Την πλησιάζω και μένω ικανοποιημένος, επειδή κρατάει τοκεφάλι της χαμηλωμένο. Απλώνω το χέρι μου και τραβάω τηνκοτσίδα της γέρνοντας το κεφάλι της, έτσι ώστε τα μάτια μας νασυναντηθούν. «Θα θυμάσαι αυτήν τη στάση, Αναστάζια;»

«Μάλιστα, Κύριε».«Ωραία. Μείνε εδώ. Μην κουνηθείς».Την προσπερνάω, ανοίγω την πόρτα και γυρίζω στιγμιαία να

της ρίξω άλλη μία ματιά. Το κεφάλι της είναι σκυμμένο· τα μάτιατης μένουν καρφωμένα στο πάτωμα.

Τι υπέροχο θέαμα. Καλό κορίτσι.Θέλω να τρέξω, αλλά συγκρατώ τη λαχτάρα μου και

358 E. L. JAMES

κατευθύνομαι με αποφασιστικό βήμα προς τον κάτω όροφο,προς το υπνοδωμάτιό μου.

Διατήρησε κάποια αξιοπρέπεια, Γκρέυ.Στην ντουλάπα μου βγάζω έξω όλα μου τα ρούχα και παίρνω

από ένα συρτάρι το αγαπημένο μου τζιν. Το DJ μου. Τζιν γιακυρίαρχους.

Το φοράω και κουμπώνω όλα τα κουμπιά εκτός από το πάνω.Από το ίδιο συρτάρι βγάζω το καινούριο μαστίγιο ιππασίας κι έναγκρι μπουρνούζι. Φεύγοντας, αρπάζω μερικά προφυλακτικά καιτα χώνω στην τσέπη μου.

Πάμε.Η παράσταση αρχίζει, Γκρέυ.Όταν γυρίζω, είναι ακόμα στην ίδια στάση: το κεφάλι της

σκυμμένο, η κοτσίδα της κρέμεται στην πλάτη της, τα χέρια τηςείναι στα γόνατα. Κλείνω την πόρτα και κρεμάω το μπουρνούζιστον γάντζο της. Περνάω από δίπλα της.

«Καλό κορίτσι, Αναστάζια… Είσαι υπέροχη έτσι. Τακατάφερες μια χαρά. Σήκω».

Σηκώνεται, κρατώντας το κεφάλι της χαμηλά.«Μπορείς να με κοιτάξεις».Ανυπόμονα γαλάζια μάτια με κοιτάζουν.«Τώρα θα σε αλυσοδέσω, Αναστάζια. Δώσ’ μου το δεξί σου

χέρι».Απλώνω την παλάμη μου, και ακουμπάει εκεί το χέρι της.

Χωρίς να πάρω τα μάτια μου από τα δικά της, γυρίζω τηνπαλάμη της προς τα πάνω και εμφανίζω πίσω από την πλάτη μουτο μαστίγιο ιππασίας. Με την άκρη του της δίνω ένα γρήγοροχτύπημα στην παλάμη. Αιφνιδιάζεται και λυγίζει το χέρι της,ανοιγοκλείνοντας εμβρόντητη τα μάτια της.

«Πώς σου φαίνεται αυτό;» ρωτάω.Η ανάσα της επιταχύνεται και μου ρίχνει μια ματιά, για να

ξανακοιτάξει αμέσως την παλάμη της.«Απάντησέ μου».«Εντάξει…» Τα φρύδια της σμίγουν.«Μην κατσουφιάζεις!» την προειδοποιώ. «Πόνεσε;»«Όχι».

ΓΚΡΕΫ 359

«Δε θα πονέσει. Καταλαβαίνεις;»«Ναι…» Η φωνή της είναι κάπως τρεμουλιαστή.«Το εννοώ!» τονίζω και της δείχνω το μαστίγιο. Καφέ

πλεγμένο δέρμα. Βλέπεις; Ακούω. Τα μάτια της συναντούν ταδικά μου, γεμάτα έκπληξη. Τα χείλη μου τραβιούνται σ’ έναχαμόγελο. «Στόχος μας η ευχαρίστησή σας, δεσποινίς Στιλ…Έλα».

Την οδηγώ στη μέση του δωματίου, κάτω από το σύστημαπεριορισμού.

«Αυτό το καφασωτό είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε οι κρίκοι ναμετακινούνται πάνω του».

Κοιτάζει ψηλά το περίπλοκο σύστημα και ξανά εμένα.«Θα ξεκινήσουμε από δω, αλλά θέλω να σε πηδήξω στα

όρθια. Έτσι, θα καταλήξουμε στον τοίχο εκεί». Δείχνω τονσταυρό σε σχήμα Χ. «Σήκωσε τα χέρια πάνω από το κεφάλισου».

Τα σηκώνει αμέσως. Παίρνοντας τις δερμάτινες χειροπέδεςπου κρέμονται από το καφασωτό, δένω κάθε καρπό της με μία.Είμαι μεθοδικός, αλλά μου αποσπά την προσοχή. Το ναβρίσκομαι τόσο κοντά της, να νιώθω την έξαψή της, την αγωνίατης, να την αγγίζω. Δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ. Μόλις τηδένω, κάνω ένα βήμα πίσω και παίρνω βαθιά ανάσαανακουφισμένος.

Επιτέλους, σε έχω εκεί όπου σε θέλω, Αναστάζια Στιλ.Κάνω αργά έναν κύκλο γύρω της, θαυμάζοντας τη θέα. Θα

μπορούσε να είναι πιο σέξι; «Φαίνεστε πολύ ωραία έτσι δεμένη,δεσποινίς Στιλ… Και το έξυπνο στόμα σας προς το παρόν είναισιωπηλό. Μ’ αρέσει αυτό». Σταματάω μπροστά της, χώνω ταδάχτυλά μου στο σλιπάκι της και, αργά αργά, το τραβάω πάνωστα μακριά πόδια της, ώσπου βρίσκομαι γονατισμένος μπροστάτης.

Προσκυνώντας την. Είναι έξοχη.Με τα μάτια μου καρφωμένα στα δικά της, παίρνω το σλιπάκι

της, το τσαλακώνω πάνω στη μύτη μου και ανασαίνω βαθιά. Τοστόμα της ανοίγει διάπλατα, οι κόρες της διαστέλλονται απόευχάριστο σοκ.

360 E. L. JAMES

Ναι. Χαμογελάω αμυδρά. Τέλεια αντίδραση.Χώνω το σλιπάκι στην πίσω τσέπη του τζιν μου και αρχίζω να

σχεδιάζω την επόμενη κίνησή μου. Απλώνοντας το μαστίγιο, τοπερνάω πάνω από την κοιλιά της και διαγράφω αργά κύκλουςγύρω από τον αφαλό της με τη δερμάτινη γλώσσα. Παίρνει μιααπότομη ανάσα και τρεμουλιάζει στο άγγιγμά της.

Θα είναι ωραία, Άνα. Πίστεψέ με.Αρχίζω να κάνω αργά κύκλους γύρω της, σέρνοντας το

μαστίγιο πάνω στο δέρμα της, στην κοιλιά, στα πλευρά, στηνπλάτη της. Στον δεύτερο γύρο τινάζω τη γλώσσα στη βάση τωνγλουτών της, έτσι που έρχεται σε απότομη επαφή με το αιδοίοτης.

«Α!» φωνάζει και τραβάει τα δεσμά της.«Ήσυχα…» την προειδοποιώ και κάνω ακόμα έναν κύκλο

γύρω της.Τινάζω το μαστίγιο πάνω στο ίδιο ευαίσθητο σημείο, και

κλαψουρίζει με τα μάτια κλειστά καθώς αφομοιώνει τηναίσθηση. Με άλλο ένα τίναγμα του καρπού μου, το μαστίγιοχτυπάει τη ρώγα της. Ρίχνει πίσω το κεφάλι της και βογκάει.Σημαδεύω ξανά, και το μαστίγιο γλείφει την άλλη της ρώγα. Τηνπαρακολουθώ να σκληραίνει και να μακραίνει κάτω από τοπλήγμα της δερμάτινης γλώσσας.

«Είναι ωραία αυτή η αίσθηση;»«Ναι…» απαντάει με τραχιά φωνή. Τα μάτια της είναι

κλειστά, το κεφάλι πεσμένο πίσω.Τη χτυπάω στους γλουτούς, πιο δυνατά αυτήν τη φορά.«Ναι, τι;»«Ναι, Κύριε!» φωνάζει.Αργά και προσεκτικά, μοιράζω χτυπήματα, απαλά, δυνατά,

γρήγορα, πάνω στο στομάχι και στην κοιλιά της, κατηφορίζονταςστο σώμα της, προς τον στόχο μου.

Με ένα τίναγμα, η δερμάτινη γλώσσα χτυπάει την κλειτορίδατης, κι εκείνη αφήνει μια γαργαριστή κραυγή: «Αχ, σεπαρακαλώ!».

«Ήσυχα!» διατάζω και την τιμωρώ με ένα ακόμα πιο δυνατόχτύπημα στους γλουτούς.

ΓΚΡΕΫ 361

Περνάω απαλά τη δερμάτινη γλώσσα μέσα από τις τρίχες τουεφηβαίου της, πάνω από το αιδοίο προς τον κόλπο της. Το καφέδέρμα γυαλίζει από τη διέγερσή της όταν το τραβάω πίσω. «Δεςπόσο υγρή είσαι γι’ αυτό, Αναστάζια… Άνοιξε τα μάτια και τοστόμα σου».

Αναπνέει βαριά, αλλά ανοίγει τα χείλη της και με κοιτάζει, μεμάτια σαστισμένα και χαμένα στον αισθησιασμό της στιγμής. Καιχώνω τη γλώσσα του μαστίγιου στο στόμα της.

«Κοίτα τι γεύση έχεις… Ρούφα. Ρούφα δυνατά, μωρό μου».Τα χείλη της κλείνουν γύρω από το μαστίγιο και είναι σαν να

είναι γύρω από το καυλί μου.Γαμώτο!Είναι τόσο σέξι, που δεν μπορώ να της αντισταθώ.Τραβώντας το μαστίγιο από το στόμα της, τυλίγω τα χέρια

μου γύρω της. Μου ανοίγει το στόμα και τη φιλάω, με τηγλώσσα μου να την εξερευνά, απολαμβάνοντας τη γεύση τουπόθου της.

«Ω μωρό μου, έχεις υπέροχη γεύση…» ψιθυρίζω. «Να σεκάνω να τελειώσεις;»

«Ναι, σε παρακαλώ…» ικετεύει.Ένα τίναγμα του καρπού μου, και το μαστίγιο ραπίζει τους

γλουτούς της. «Ναι, σε παρακαλώ, τι;»«Ναι, σε παρακαλώ, Κύριε…» κλαψουρίζει.Καλό κορίτσι. Κάνω ένα βήμα πίσω. «Με αυτό;» ρωτάω,

σηκώνοντας το μαστίγιο για να το βλέπει.«Ναι, Κύριε…» απαντάει, εκπλήσσοντάς με.«Είσαι σίγουρη;» Σχεδόν δεν πιστεύω στην τύχη μου.«Ναι, σε παρακαλώ, Κύριε…»Ω Άνα. Είσαι θεά.«Κλείσε τα μάτια».Κάνει αυτό που της λέω. Και με άπειρη προσοχή κι άλλη τόση

ευγνωμοσύνη, ρίχνω άλλη μία βροχή από γρήγορα, τσουχτεράχτυπήματα πάνω στην κοιλιά της. Σύντομα έχει λαχανιάσει ξανά,η διέγερσή της έχει αυξηθεί. Κατεβαίνοντας προς τα κάτω,τινάζω απαλά τη δερμάτινη γλώσσα προς την κλειτορίδα της.Ξανά. Και ξανά. Και ξανά.

362 E. L. JAMES

Τραβάει τα δεσμά της βογκώντας ασταμάτητα. Κατόπιν μένεισιωπηλή, οπότε καταλαβαίνω πως κοντεύει. Ξαφνικά ρίχνειπίσω το κεφάλι, ανοίγει το στόμα της και κραυγάζει τον οργασμότης, που την κάνει να τρέμει σύγκορμη. Πετάω αμέσως τομαστίγιο και την αρπάζω, στηρίζοντάς την καθώς το σώμα τηςλιώνει. Το βάρος της πέφτει πάνω μου.

Ω… Δεν τελειώσαμε, Άνα.Με τα χέρια μου κάτω από τους μηρούς της, σηκώνω το

τρεμουλιαστό σώμα της και τη μεταφέρω, δεμένη ακόμα στοκαφασωτό, προς το ξύλινο Χ. Εκεί την αφήνω κρατώντας τηνόρθια, ακινητοποιημένη ανάμεσα στον σταυρό και στους ώμουςμου. Τραβάω κάτω το τζιν μου, ξεκουμπώνοντας όλα τα κουμπιάκαι ελευθερώνοντας το καυλί μου. Παίρνοντας έναπροφυλακτικό από την τσέπη μου, ανοίγω τη συσκευασία με ταδόντια και με το ένα χέρι το τυλίγω γύρω από τη στύση μου.

Τη σηκώνω πάλι μαλακά και της ψιθυρίζω: «Σήκωσε τα πόδιασου, μωρό μου. Τύλιξέ τα γύρω μου…» Στηρίζοντας την πλάτητης στο ξύλο, τη βοηθάω να τυλίξει τα πόδια της γύρω από τουςγοφούς μου, με τους αγκώνες της ακουμπισμένους στους ώμουςμου.

Είσαι δική μου, μωρό μου.Με μια ώθηση είμαι μέσα της.Μένω για μια στιγμή ακίνητος ώστε να τη χαρώ. Μετά

αρχίζω να κουνιέμαι, απολαμβάνοντας κάθε ώθηση. Νιώθοντάςτην ξανά και ξανά, με την ανάσα μου να γίνεται βαριά καθώςλαχανιάζω προσπαθώντας να ρουφήξω αέρα και χάνομαι μέσα σ’αυτή την όμορφη γυναίκα. Το στόμα μου είναι ανοιχτό στονλαιμό της και τη γεύεται. Η μυρωδιά της μου γεμίζει ταρουθούνια, με γεμίζει. Άνα. Άνα. Άνα. Δε θέλω να σταματήσω.

Ξαφνικά τεντώνεται, και το σώμα της συσπάται γύρω μου.Ναι. Πάλι. Και αφήνομαι. Γεμίζοντάς την. Αγκαλιάζοντάς την.

Τιμώντας την.Ναι. Ναι. Ναι.Είναι τόσο όμορφη. Και, διάολε, ήταν εκπληκτικό.Τραβιέμαι έξω, και καταρρέει πάνω μου. Λύνω γρήγορα τους

καρπούς της από το καφασωτό και τη στηρίζω έτσι όπως

ΓΚΡΕΫ 363

σωριαζόμαστε και οι δύο στο πάτωμα. Την κρατάω ανάμεσα σταπόδια μου τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω της και βουλιάζει πάνωμου με τα μάτια κλειστά, αναπνέοντας βαριά.

«Μπράβο, μωρό μου… Πόνεσε;»«Όχι…» Η φωνή της ίσα που ακούγεται.«Περίμενες να πονέσει;» ρωτάω και παραμερίζω από το

πρόσωπό της μερικά τσουλούφια που έχουν ξεφύγει, για να τηβλέπω καλύτερα.

«Ναι».«Βλέπεις; Το μεγαλύτερο μέρος του φόβου βρίσκεται στο

μυαλό σου, Αναστάζια». Της χαϊδεύω το πρόσωπο. «Θα τοξανάκανες;» ρωτάω.

Δεν απαντάει αμέσως, κι έχω την αίσθηση πως έχειαποκοιμηθεί.

«Ναι…» τραυλίζει έπειτα από μια στιγμή.Σε ευχαριστώ, Θεούλη μου.Την κλείνω στην αγκαλιά μου. «Ωραία. Κι εγώ». Ξανά και

ξανά. Φιλάω τρυφερά την κορυφή του κεφαλιού της και εισπνέω.Μυρίζει Άνα και ιδρώτα και σεξ. «Και δεν τέλειωσα ακόμα μαζίσου» τη διαβεβαιώνω. Είμαι τόσο περήφανος γι’ αυτήν. Τακατάφερε. Έκανε όλα όσα ήθελα.

Είναι όλα όσα ήθελα.Και ξαφνικά με κατακλύζει ένα άγνωστο συναίσθημα που με

συνταράσσει, διασχίζοντας τένοντες και κόκαλα, αφήνονταςπίσω του ανησυχία και φόβο.

Γυρίζει το κεφάλι της και αρχίζει να τρίβεται πάνω στοστήθος μου.

Το σκοτάδι διογκώνεται, τρομακτικό και οικείο,αντικαθιστώντας την ανησυχία μου με μια αίσθηση τρόμου.Κάθε μυς στο σώμα μου σφίγγεται. Η Άνα με κοιτάζει με καθαρά,άφοβα μάτια καθώς παλεύω να ελέγξω τον φόβο μου.

«Μη…» ψελλίζω. Σε παρακαλώ.Τραβιέται πίσω και κρυφοκοιτάζει το στήθος μου.Πάρε τον έλεγχο, Γκρέυ.«Γονάτισε δίπλα στην πόρτα!» τη διατάζω και ξετυλίγομαι

από πάνω της.

364 E. L. JAMES

Πήγαινε. Μη με αγγίζεις.Σηκώνεται με τρεμάμενα πόδια και πηγαίνει παραπατώντας

στην πόρτα, όπου ξαναπαίρνει τη γονατιστή στάση.Παίρνω βαθιά ανάσα για να συγκεντρωθώ.Τι μου κάνεις, Άνα Στιλ;Σηκώνομαι και τεντώνομαι, πιο ήρεμος.Καθώς είναι γονατισμένη δίπλα στην πόρτα, δείχνει απόλυτα

σαν την ιδανική υποτακτική. Τα μάτια της είναι γυάλινα· είναικουρασμένη. Είμαι σίγουρος πως κατεβαίνει από το ύψος τηςαδρεναλίνης. Τα βλέφαρά της κλείνουν.

Ω, δεν είναι καλό αυτό. Τη θέλεις για υποτακτική, Γκρέυ. Δείξ’της τι σημαίνει αυτό.

Ψαρεύω από το συρτάρι με τα σύνεργά μου ένα από ταδεματικά καλωδίων που αγόρασα από το Κλέυτονς κι έναψαλίδι. «Σας προκαλώ ανία, ε, δεσποινίς Στιλ;» ρωτάω,κρύβοντας τον οίκτο μου. Τινάζεται και με κοιτάζει ένοχα.«Σήκω πάνω!» την προστάζω.

Σηκώνεται αργά.«Είσαι εξουθενωμένη, ε;»Γνέφει καταφατικά με ένα ντροπαλό χαμόγελο.Ω μωρό μου, τα πήγες πολύ καλά.«Αντοχή, δεσποινίς Στιλ. Δε σε χόρτασα ακόμη. Άπλωσε

μπροστά τα χέρια σου σαν να προσεύχεσαι».Μια ζάρα αυλακώνει στιγμιαία το μέτωπό της, αλλά πιέζει τις

παλάμες της μεταξύ τους και σηκώνει τα χέρια της. Δένω τοδεματικό καλωδίων γύρω από τους καρπούς της. Τα μάτια τηςανεβαίνουν στα δικά μου αστράφτοντας. Το αναγνώρισε.

«Σου θυμίζει κάτι;» Της χαρίζω ένα χαμόγελο και περνάω τοδάχτυλό μου γύρω από το πλαστικό, ελέγχοντας ότι υπάρχειαρκετός χώρος κι ότι δεν είναι πολύ σφιχτό. «Έχω εδώ ψαλίδι».Το σηκώνω για να το δει. «Μπορώ να σε ελευθερώσω στολεπτό». Φαίνεται καθησυχασμένη. «Έλα». Παίρνοντας τασφιγμένα μεταξύ τους χέρια της, την οδηγώ στην πέρα άκρη τουκρεβατιού με τις τέσσερις κολόνες. «Θέλω κι άλλα – πολλάπολλά άλλα…» ψιθυρίζω στο αυτί της ενώ καρφώνει τα μάτιατης στο κρεβάτι. «Αλλά θα το κάνω σύντομο… Είσαι

ΓΚΡΕΫ 365

κουρασμένη. Κρατήσου από την κολόνα».Διστακτικά, πιάνει την ξύλινη κολόνα.«Χαμηλότερα!» τη διατάζω. Κατεβάζει τα χέρια της προς τη

βάση, ώσπου είναι τελείως σκυφτή. «Ωραία. Μην την αφήσεις.Αν την αφήσεις, θα σ’ τις βρέξω. Κατάλαβες;»

«Μάλιστα, Κύριε» απαντάει.«Ωραία». Την αρπάζω από τους γοφούς και τη σηκώνω προς

το μέρος μου έτσι που να έχει τη σωστή στάση, με τα όμορφαπισινά της στον αέρα και στη διάθεσή μου. «Μην την αφήσεις,Αναστάζια» την προειδοποιώ. «Θα σε γαμήσω άγρια από πίσω.Κράτα την κολόνα για να στηρίζεις το βάρος σου. Κατάλαβες;»

«Μάλιστα».Τη χτυπάω στα πισινά με την παλάμη μου.«Μάλιστα, Κύριε!» λέει αμέσως.«Άνοιξε τα πόδια σου». Σπρώχνω το δεξί μου πόδι πάνω στο

δικό της, ανοίγοντας περισσότερο τα πόδια της. «Έτσι μπράβο.Μετά απ’ αυτό θα σ’ αφήσω να κοιμηθείς».

Η πλάτη της σχηματίζει μια τέλεια καμπύλη. Κάθε σπόνδυλοςδιαγράφεται από τον αυχένα έως τον όμορφο, πανέμορφο πισινότης. Ακολουθώ τη γραμμή με τα δάχτυλά μου. «Έχεις τόσοόμορφο δέρμα, Αναστάζια…» μονολογώ. Σκύβοντας από πάνωτης, ακολουθώ το μονοπάτι που πήραν τα δάχτυλά μου μετρυφερά φιλιά, κατηφορίζοντας στη ραχοκοκαλιά της. Καθώς τοκάνω, πιάνω τα στήθη της, παγιδεύοντας τις ρώγες της ανάμεσαστα δάχτυλά μου, και τραβάω. Σφαδάζει από κάτω μου και τηςδίνω ένα απαλό φιλί στη μέση, κατόπιν ρουφάω και τσιμπάωελαφρά το δέρμα της ενώ δουλεύω με τις ρώγες της.

Κλαψουρίζει. Σταματάω και κάνω ένα βήμα πίσω για ναθαυμάσω τη θέα, σκληραίνοντας μόνο που τη βλέπω. Απλώνωτο χέρι μου να πάρω ένα δεύτερο προφυλακτικό από την τσέπημου. Βγάζω γρήγορα το τζιν μου και ανοίγω την αλουμινένιασυσκευασία. Χρησιμοποιώντας και τα δυο χέρια, το τυλίγω γύρωαπό το καυλί μου.

Θα ήθελα να διεκδικήσω τον κώλο της. Τώρα. Αλλά είναιπολύ νωρίς γι’ αυτό.

«Έχεις τόσο σαγηνευτικό, σέξι κώλο, Αναστάζια Στιλ. Και τι

366 E. L. JAMES

δε θα ήθελα να του κάνω…» Περνάω τα χέρια μου πάνω απόκάθε μάγουλο χαϊδεύοντάς την και μετά χώνω δύο δάχτυλαμέσα της, ανοίγοντάς την.

Κλαψουρίζει ξανά.Είναι έτοιμη.«Τόσο υγρή… Ποτέ σας δε με απογοητεύετε, δεσποινίς Στιλ.

Κρατήσου καλά. Θα είναι γρήγορο, μωρό μου».Αρπάζοντας την από τους γοφούς, παίρνω θέση στο άνοιγμα

του κόλπου της, μετά πιάνω την κοτσίδα της, την τυλίγω γύρωαπό τον καρπό μου, κρατώντας γερά. Με το ένα χέρι στο καυλίμου και το άλλο γύρω από τα μαλλιά της, γλιστράω μέσα της.

Είναι. Τόσο. Γλυκιά.Γλιστράω αργά έξω, ύστερα αρπάζω τον γοφό της με το

ελεύθερο χέρι μου και σφίγγω πιο δυνατά τα μαλλιά της.Υποτακτική.Ορμάω βίαια μέσα της, αναγκάζοντάς τη να πεταχτεί προς τα

εμπρός με μια κραυγή.«Κρατήσου, Αναστάζια!» της θυμίζω. Αν δεν κρατιέται,

μπορεί να χτυπήσει.Με κομμένη την ανάσα, σπρώχνει το σώμα της πίσω προς το

μέρος μου, σταθεροποιώντας τα πόδια της.Καλό κορίτσι.Μετά αρχίζω να τη σφυροκοπάω, αποσπώντας της μικρές

πνιχτές κραυγές καθώς κρατιέται απεγνωσμένα από την κολόνα.Αλλά δεν υποχωρεί. Σπρώχνει προς τα πίσω.

Μπράβο, Άνα.Και μετά το νιώθω. Αργά. Τα σωθικά της κουλουριάζονται

γύρω μου. Χάνοντας τον έλεγχο, ορμάω μέσα της και μένωακίνητος. «Έλα, Άνα, δώσ’ το μου!» μουγκρίζω και τελειώνωδυνατά, με τη δική της απελευθέρωση να παρατείνει τη δική μουέτσι όπως την κρατάω όρθια.

Παίρνοντάς τη στην αγκαλιά μου, χαμηλώνω προς τοπάτωμα, με την Άνα από πάνω μου ανάσκελα. Είναι τελείωςχαλαρή, αναμφίβολα εξαντλημένη· το βάρος της είναι μιακαλοδεχούμενη παρηγοριά. Κοιτάζω από πάνω μου τακαραμπίνερ και αναρωτιέμαι αν θα με αφήσει ποτέ να την

ΓΚΡΕΫ 367

κρεμάσω.Μάλλον όχι.Και δε με νοιάζει.Πρώτη μας φορά εδώ μέσα μαζί, και ήταν φανταστική. Τη

φιλάω στο αυτί. «Σήκωσε τα χέρια σου…» Η φωνή μου είναιβραχνή.

Τα σηκώνει αργά σαν να ζυγίζουν έναν τόνο και γλιστράω τοψαλίδι κάτω από το δεματικό καλωδίων.

«Ανακηρύσσω αυτή την Άνα ανοιχτή…» μουρμουρίζω καικόβω, ελευθερώνοντάς τη.

Χαχανίζει, με το σώμα της να αναδεύεται πάνω στο δικό μου.Είναι μια παράξενη και καθόλου δυσάρεστη αίσθηση που μεκάνει να χαμογελάσω.

«Αυτός ο ήχος είναι πολύ ωραίος…» λέω σιγανά καθώςτρίβει τους καρπούς της. Ανακάθομαι, έτσι που να την έχω σταπόδια μου. «Εγώ φταίω» παραδέχομαι στον εαυτό μου τρίβονταςτους ώμους και τα μπράτσα της για να ξεμουδιάσουν. Γυρίζει καιμε κοιτάζει με ένα επιφυλακτικό, ερευνητικό βλέμμα. «Που δεχαχανίζεις συχνότερα…» διευκρινίζω.

«Δεν είμαι και πολύ καλή στο χαχάνισμα…» αποκρίνεται καιχασμουριέται.

«Όταν συμβαίνει, όμως, δεσποινίς Στιλ, είναι χαρά καιαγαλλίαση».

«Πολύ γλαφυρό, κύριε Γκρέυ…» λέει πειραχτικά.Χαμογελάω. «Θα έλεγα πως έχεις πηδηχτεί πλήρως και

χρειάζεσαι ύπνο…»«Αυτό δεν ήταν καθόλου γλαφυρό…» σαρκάζει,

αποπαίρνοντάς με.Τη σηκώνω από τα πόδια μου για να μπορέσω να σηκωθώ,

παίρνω το τζιν μου και το φοράω. «Δε θέλω να τρομάξω τονΤέυλορ ούτε και την κυρία Τζόουνς».

Δε θα ήταν η πρώτη φορά.Η Άνα κάθεται στο πάτωμα μέσα σε μια νυσταγμένη

παραζάλη. Την πιάνω από τα μπράτσα βοηθώντας τη να σηκωθείκαι την οδηγώ προς την πόρτα. Παίρνω από τον γάντζο πίσωαπό την πόρτα το γκρι μπουρνούζι και την ντύνω. Δε βοηθάει

368 E. L. JAMES

καθόλου· πραγματικά είναι εξαντλημένη.«Κρεβάτι» ανακοινώνω δίνοντάς της ένα γρήγορο φιλί.Μια έκφραση ανησυχίας ζωγραφίζεται στο νυσταγμένο της

πρόσωπο.«Για ύπνο…» την καθησυχάζω. Και σκύβοντας, τη σηκώνω

στα χέρια μου σφίγγοντάς την πάνω στο στήθος μου και τηνκουβαλάω στο υπνοδωμάτιο των υποτακτικών. Εκεί τραβάω τοπάπλωμα και την ξαπλώνω στο κρεβάτι και σε μια στιγμήαδυναμίας χώνομαι κι εγώ δίπλα της. Σκεπάζω και τους δυο μαςμε το πάπλωμα και την αγκαλιάζω.

Θα την κρατήσω απλώς αγκαλιά ώσπου να την πάρει ο ύπνος.«Κοιμήσου τώρα, υπέροχο κορίτσι…» Τη φιλάω στα μαλλιά,

νιώθοντας απόλυτα χορτασμένος… και ευγνώμων. Τακαταφέραμε. Αυτή η γλυκιά αθώα γυναίκα με άφησε ελεύθεροπάνω της. Και νομίζω πως το απόλαυσε. Ξέρω πως εγώ τοαπόλαυσα… και μάλιστα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Η μανούλα κάθεται και με κοιτάζει μέσα από τον

καθρέφτη με το μεγάλο ράγισμα.Της βουρτσίζω τα μαλλιά. Είναι απαλά και μυρίζουν

μανούλα και λουλούδια.Παίρνει τη βούρτσα και τυλίγει τα μαλλιά της γύρω

γύρω.Γίνονται σαν φίδι με εξογκώματα στην πλάτη της.Και γυρίζει και μου χαμογελάει.Σήμερα είναι χαρούμενη.Μου αρέσει όταν η μανούλα είναι χαρούμενη.Μου αρέσει όταν μου χαμογελάει.Είναι όμορφη όταν χαμογελάει.Έλα να φτιάξουμε μια πίτα, Σκουληκάκι.Μηλόπιτα.Μου αρέσει όταν η μανούλα φτιάχνει πίτες.

Ξυπνάω ξαφνικά με μια γλυκιά μυρωδιά να εισβάλλει στο

μυαλό μου. Είναι η Άνα. Κοιμάται βαθιά δίπλα μου. Μένωξαπλωμένος ανάσκελα να κοιτάζω το ταβάνι.

ΓΚΡΕΫ 369

Πότε ξανακοιμήθηκα σ’ αυτό το δωμάτιο;Ποτέ.Η σκέψη είναι ανησυχαστική, και για κάποιον ανεξιχνίαστο

λόγο με κάνει να αισθάνομαι άβολα.Τι τρέχει, Γκρέυ;Ανακάθομαι προσεκτικά, μη θέλοντας να την ενοχλήσω, και

κοιτάζω την κοιμισμένη μορφή της. Ξέρω περί τίνος πρόκειται –είμαι αναστατωμένος επειδή βρίσκομαι εδώ μέσα μαζί της.Σηκώνομαι από το κρεβάτι αφήνοντάς τη να κοιμηθεί καικατευθύνομαι πάλι προς την αίθουσα ψυχαγωγίας. Εκεί μαζεύωτο χρησιμοποιημένο δεματικό καλωδίων και τα προφυλακτικάκαι τα χώνω στην τσέπη μου, όπου βρίσκω το σλιπάκι της Άνα.Με το μαστίγιο, τα ρούχα της και τα παπούτσια της στο χέρι,φεύγω κλειδώνοντας την πόρτα. Επιστρέφοντας στο δωμάτιότης, κρεμάω το φόρεμά της στην πόρτα της ντουλάπας, βάζω ταπαπούτσια της κάτω από την καρέκλα κι επάνω της αφήνω τοσουτιέν της. Βγάζω το σλιπάκι της από την τσέπη μου, και στομυαλό μου έρχεται μια διεστραμμένη σκέψη.

Κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Χρειάζομαι ένα ντους προτούφύγουμε για το δείπνο με την οικογένειά μου. Θα αφήσω τηνΆνα να κοιμηθεί λίγο ακόμα.

Το καυτό νερό κυλάει πάνω μου, ξεπλένοντας όλη τηναγωνία και την ανησυχία που ένιωθα νωρίτερα. Για πρώτη φοράδεν ήταν κακή για κανέναν μας. Κι εγώ που νόμιζα πως μιασχέση με την Άνα ήταν αδύνατη. Τώρα, όμως, το μέλλονφαντάζει γεμάτο δυνατότητες. Κρατάω μια νοερή σημείωση νατηλεφωνήσω το πρωί στην Καρολάιν Άκτον για να ντύσω τοκορίτσι μου.

Έπειτα από μια παραγωγική ώρα στο γραφείο μου διαβάζονταςγια τη δουλειά μου, αποφασίζω πως η Άνα κοιμήθηκε αρκετά.Έξω έχει σουρουπώσει, και πρέπει να φύγουμε σε σαράντα πέντελεπτά για φαγητό στους γονείς μου. Μου φάνηκε ευκολότερο νασυγκεντρωθώ στη δουλειά μου ξέροντας πως είναι πάνω στουπνοδωμάτιό της.

Παράξενο.Ξέρω πως εκεί πάνω είναι ασφαλής.

370 E. L. JAMES

Βγάζω από το ψυγείο ένα κουτί χυμό κράνμπερι κι έναμπουκάλι ανθρακούχο νερό. Τα ανακατεύω σ’ ένα ποτήρι καιανεβαίνω πάνω.

Κοιμάται ακόμα βαθιά, κουλουριασμένη στο σημείο όπου τηνάφησα. Δε νομίζω πως κουνήθηκε καθόλου. Με μισάνοιχταχείλη, αναπνέει σιγανά. Τα μαλλιά της είναι ανακατεμένα, καιτσουλούφια έχουν ξεφύγει από την κοτσίδα της. Κάθομαι στηνάκρη του κρεβατιού δίπλα της, σκύβω και τη φιλάω στονκρόταφο. Διαμαρτύρεται ψιθυριστά στον ύπνο της.

«Αναστάζια, ξύπνα…» Η φωνή μου είναι σιγανή καθώς τηνκαλοπιάνω για να ξυπνήσει.

«Όχι…» γκρινιάζει αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι της.«Πρέπει να φύγουμε σε μισή ώρα για φαγητό στους γονείς

μου».Τα μάτια της τρεμοπαίζουν και ανοίγουν, εστιάζοντας πάνω

μου.«Άντε, υπναρού… Σήκω». Τη φιλάω πάλι στον κρόταφο.

«Σου έφερα κάτι να πιεις. Θα είμαι κάτω. Μην ξανακοιμηθείς.Θα έχεις μπλεξίματα!» την προειδοποιώ καθώς τεντώνεται. Τηνξαναφιλάω, και ρίχνοντας μια ματιά στην καρέκλα, όπου δε θαβρει το σλιπάκι της, ξανακατεβαίνω κάτω, μην μπορώντας ναπνίξω το χαμόγελό μου.

Ώρα για παιχνίδι, Γκρέυ.Όσο περιμένω τη δεσποινίδα Στιλ, πιέζω ένα κουμπί στο

τηλεκοντρόλ του iPod, και αρχίζει η μουσική από την τυχαίαεπιλογή. Κατευθύνομαι νευρικός προς την μπαλκονόπορτα καιατενίζω τον βραδινό ουρανό, ακούγοντας το «And She Was»των Talking Heads.

Μπαίνει ο Τέυλορ. «Κύριε Γκρέυ. Να φέρω το αυτοκίνητο;»«Δώσ’ μας πέντε λεπτά».«Μάλιστα, κύριε» αποκρίνεται και εξαφανίζεται προς τον

ανελκυστήρα υπηρεσίας.Η Άνα εμφανίζεται έπειτα από μερικά λεπτά στην είσοδο του

καθιστικού. Φαίνεται λαμπερή, θα έλεγα εντυπωσιακή… καικεφάτη. Τι θα πει για το χαμένο σλιπάκι της;

«Γεια…» λέει με ένα μυστηριώδες χαμόγελο.

ΓΚΡΕΫ 371

«Γεια. Πώς νιώθεις;»Το χαμόγελό της πλαταίνει. «Καλά, ευχαριστώ… Εσύ;»

Παριστάνει την αδιάφορη.«Νιώθω μια χαρά, δεσποινίς Στιλ». Η προσμονή είναι

βασανιστική, κι ελπίζω η ανυπομονησία να μην είναιζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου.

«Φρανκ; Ποτέ δε φανταζόμουν πως είσαι θαυμαστής τουΣινάτρα» λέει γέρνοντας το κεφάλι της και ρίχνοντάς μου ένααλλόκοτο βλέμμα, καθώς οι πλούσιοι τόνοι του «Witchcraft»γεμίζουν το δωμάτιο.

«Εκλεκτικά γούστα, δεσποινίς Στιλ». Κάνω ένα βήμα προς τομέρος της και στέκομαι μπροστά της. Θα λυγίσει; Ψάχνωαπάντηση στα λαμπερά γαλάζια μάτια της,

Ρώτησέ με για το σλιπάκι σου, μωρό μου.Της χαϊδεύω το μάγουλο με τα ακροδάχτυλά μου. Γέρνει το

πρόσωπό της στο άγγιγμά μου – και είμαι τελείως μαγεμένος απότη γλυκιά χειρονομία της, από την πειραχτική της έκφραση καιαπό τη μουσική. Τη θέλω στην αγκαλιά μου.

«Χόρεψε μαζί μου…» ψιθυρίζω βγάζοντας το τηλεκοντρόλαπό την τσέπη μου και δυναμώνοντας τον ήχο, ώσπου μαςτυλίγουν τα γλυκόλογα του Φρανκ. Μου δίνει το χέρι της.Τυλίγω το μπράτσο μου γύρω από τη μέση της, τραβάω τοόμορφο σώμα της πάνω στο δικό μου και αρχίζουμε ένα αργό,απλό φοξ τροτ. Πιάνεται από τον ώμο μου, αλλά είμαιπροετοιμασμένος για το άγγιγμά της, και στριφογυρίζουμε μαζίστο πάτωμα, με το λαμπερό της πρόσωπο να φωτίζει τοδωμάτιο… και μένα. Ακολουθεί τον ρυθμό μου, κι όταν τοτραγούδι τελειώνει, είναι ζαλισμένη και ξέπνοη.

Το ίδιο κι εγώ.«Δεν υπάρχει πιο ωραία μάγισσα από σένα…» Σκύβω και της

δίνω ένα σεμνό φιλί στα χείλη. «Λοιπόν, αυτό έδωσε λίγοχρώμα στα μάγουλά σας, δεσποινίς Στιλ. Ευχαριστώ για τονχορό. Πάμε να συναντήσουμε τους γονείς μου;»

«Παρακαλώ και ναι. Ανυπομονώ να τους γνωρίσω...»απαντάει, κατακόκκινη και αξιαγάπητη.

«Έχεις ό,τι χρειάζεσαι;»

372 E. L. JAMES

«Ω, ναι!» λέει με άνετη αυτοπεποίθηση.«Είσαι σίγουρη;»Γνέφει καταφατικά, και στα χείλη της ζωγραφίζεται ένα αχνό

χαμόγελο.Χαμογελάω. «Εντάξει…» Δεν μπορώ να κρύψω την

ικανοποίησή μου. «Αν έτσι επιθυμείτε να το παίξετε, δεσποινίςΣτιλ…» Παίρνω το σακάκι μου και κατευθυνόμαστε προς τοασανσέρ.

Δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει, να με εντυπωσιάζει και ναμε αφοπλίζει. Τώρα θα πρέπει να καθίσω σε όλη τη διάρκεια τουδείπνου με τους γονείς μου, ξέροντας ότι το κορίτσι μου δεφοράει εσώρουχο. Για την ακρίβεια, κατεβαίνω αυτήν τη στιγμήμε το ασανσέρ ξέροντας πως είναι γυμνή κάτω από τη φούστατης.

Σου αντέστρεψε τους όρους, Γκρέυ.

ΕΙΝΑΙ ΣΙΩΠΗΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ που ο Τέυλορ οδηγεί το αυτοκίνητοβόρεια ακολουθώντας τον Διαπολιτειακό 5. Το μάτι μου πιάνειτη λίμνη Γιούνιον· το φεγγάρι εξαφανίζεται πίσω από ένασύννεφο, και το νερό σκοτεινιάζει, όπως και η διάθεσή μου.Γιατί την πάω να γνωρίσει τους γονείς μου; Αν τη γνωρίσουν, θαέχουν ορισμένες προσδοκίες. Το ίδιο και η Άνα. Και δεν είμαισίγουρος αν η σχέση που θέλω με την Άνα θα δικαιώσει αυτέςτις προσδοκίες. Και, ακόμα χειρότερα, εγώ είμαι που έθεσα όληαυτή την ιστορία σε κίνηση όταν επέμεινα να γνωρίσει τηνΓκρέις. Μόνο εγώ φταίω και κανένας άλλος. Εγώ και το γεγονόςότι ο Έλλιοτ πηδάει τη συγκάτοικό της.

Ποιον κοροϊδεύω; Αν δεν ήθελα να γνωρίσει τους δικούςμου, δε θα βρισκόταν εδώ. Απλώς εύχομαι να μην είχα τόσοάγχος.

Ναι. Αυτό είναι το πρόβλημα.«Πού έμαθες να χορεύεις;» ρωτάει, διακόπτοντας τον ειρμό

των σκέψεών μου.Ω Άνα. Δε θα θέλει να μιλήσω γι’ αυτό. «Κρίστιαν, αγκάλιασέ με. Έτσι. Κανονικά. Μπράβο. Ένα

ΓΚΡΕΫ 373

βήμα. Δύο. Ωραία. Συγχρονίσου με τη μουσική. Ο Σινάτρα είναιτέλειος για το φοξ τροτ». Η Ελένα είναι στο στοιχείο της.

«Μάλιστα, Κυρία». «Θες στ’ αλήθεια να μάθεις;» λέω.«Ναι…» απαντάει, αλλά ο τόνος της λέει το αντίθετο.Εσύ ρώτησες. Αναστενάζω μες στο σκοτάδι δίπλα της. «Στην

κυρία Ρόμπινσον άρεσε ο χορός…»«Πρέπει να ήταν καλή δασκάλα…» Ο ψίθυρός της έχει μια

απόχρωση μετάνοιας και απρόθυμου θαυμασμού.«Ήταν». «Έτσι μπράβο. Πάλι. Ένα. Δύο. Τρία. Τέσσερα. Μωρό μου, το

έχεις».Η Ελένα κι εγώ γλιστράμε ανάλαφρα στο πάτωμα του

υπογείου της.«Πάλι!» Γελάει, με το κεφάλι ριγμένο πίσω, και μοιάζει με

γυναίκα που έχει τα μισά της χρόνια. Η Άνα γνέφει καταφατικά και μελετάει το τοπίο, αναμφίβολα

πλάθοντας κάποια θεωρία για την Ελένα. Ή μπορεί να σκέφτεταιτη συνάντηση με τους γονείς μου. Μακάρι να ήξερα. Μπορεί ναείναι νευρική. Όπως κι εγώ. Ποτέ δεν έχω πάει κοπέλα στοσπίτι.

Όταν η Άνα αρχίζει να αναδεύεται, νιώθω πως κάτι τηνανησυχεί. Στενοχωριέται για όσα κάναμε σήμερα;

«Μη…» λέω, με φωνή πιο σιγανή απ’ όσο σκόπευα.Γυρίζει να με κοιτάξει, και η έκφρασή της είναι αδιαπέραστη

μες στο σκοτάδι. «Τι μη;»«Μη σκέφτεσαι υπερβολικά τα πράγματα, Αναστάζια». Ό,τι κι

αν σκέφτεσαι. Απλώνω το χέρι μου, πιάνω το δικό της καιφιλάω τις αρθρώσεις. «Πέρασα ένα υπέροχο απόγευμα…Ευχαριστώ».

Κερδίζω μια σύντομη λάμψη από λευκά δόντια κι έναντροπαλό χαμόγελο.

«Γιατί χρησιμοποίησες δεματικό καλωδίων;» ρωτάει.

374 E. L. JAMES

Ερωτήσεις γύρω από το σημερινό απόγευμα· καλό αυτό.«Είναι γρήγορο, εύκολο και αποτελεί μια διαφορετική εμπειρίακαι αίσθηση για σένα. Ξέρω πως είναι πολύ βάναυσο, κι αυτό μ’αρέσει σ’ ένα εργαλείο δεσίματος». Ο τόνος μου είναι κοφτόςκαθώς προσπαθώ να βάλω λίγο χιούμορ στην κουβέντα μας.«Πολύ αποτελεσματικό στο να σε κρατάει ακίνητη στη θέσησου…»

Τα μάτια της καρφώνουν τον Τέυλορ στο μπροστινό κάθισμα.Γλυκιά μου, μην ανησυχείς για τον Τέυλορ. Ξέρει ακριβώς τι

συμβαίνει και το κάνει αυτό εδώ και τέσσερα χρόνια.«Όλα είναι μέρος του κόσμου μου, Αναστάζια». Της ζουλάω

καθησυχαστικά το χέρι και μετά το αφήνω. Η Άνα στρέφει ξανάτο βλέμμα της έξω από το παράθυρο· είμαστε περιτριγυρισμένοιαπό νερό καθώς διασχίζουμε τη λίμνη Ουάσινγκτον πάνω στηγέφυρα 520, το αγαπημένο μου κομμάτι σ’ αυτήν τη διαδρομή.Μαζεύει τα πόδια της ψηλά και, κουλουριασμένη στη θέση της,τυλίγει τα χέρια γύρω από τα πόδια της.

Κάτι συμβαίνει.Όταν με κοιτάζει, της λέω: «Μια δεκάρα για τις σκέψεις

σου…».Αναστενάζει.Σκατά… «Τόσο χάλια, ε;»«Ήθελα να μάθω τι σκεφτόσουν» απαντάει.Υπομειδιώ, ανακουφισμένος από αυτό που άκουσα και

πανευτυχής που δεν ξέρει τι έχω πραγματικά στο μυαλό μου.«Παρομοίως, μωρό μου…» αποκρίνομαι.

Ο ΤΕΥΛΟΡ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ έξω από την εξώπορτα των γονιών μου.«Είσαι έτοιμη;» ρωτάω. Η Άνα γνέφει καταφατικά και τηςζουλάω το χέρι. «Πρώτη φορά και για μένα…» ψιθυρίζω. Ότανο Τέυλορ βγαίνει από το αυτοκίνητο, της χαρίζω ένα πονηρό,ακόλαστο χαμόγελο. «Βάζω στοίχημα πως αυτήν τη στιγμή θαήθελες να φοράς το εσώρουχό σου…»

Η ανάσα της κόβεται και κατσουφιάζει, αλλά βγαίνω από τοαυτοκίνητο για να χαιρετήσω τη μητέρα μου και τον πατέρα μου,που περιμένουν στο κατώφλι. Η Άνα φαίνεται ψύχραιμη και

ΓΚΡΕΫ 375

ήρεμη ενώ κάνει τον κύκλο του αυτοκινήτου προς το μέρος μας.«Αναστάζια, έχεις γνωρίσει τη μητέρα μου, την Γκρέις. Αυτός

είναι ο πατέρας μου, ο Κάρρικ».«Κύριε Γκρέυ, χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω…»

Χαμογελάει και σφίγγει το απλωμένο του χέρι.«Η χαρά είναι δική μου, Αναστάζια!»«Παρακαλώ, λέγετέ με Άνα…»«Άνα, πολύ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω». Η Γκρέις την

αγκαλιάζει. «Έλα μέσα, καλή μου». Παίρνοντας την Άνα από τομπράτσο, την οδηγεί μέσα, και ακολουθώ τα ξεβράκωτα βήματάτης.

«Ήρθε;» στριγκλίζει η Μία από κάπου μέσα από το σπίτι.Η Άνα μού ρίχνει ένα σαστισμένο βλέμμα.«Αυτή είναι η Μία, η μικρή μου αδερφή…»Στρεφόμαστε και οι δύο προς την κατεύθυνση των

ψηλοτάκουνων που κροταλίζουν στο χολ. Και να την.«Αναστάζια! Άκουσα τόσο πολλά για σένα». Η Μία την

τυλίγει σε μια τεράστια αγκαλιά. Αν και είναι πιο ψηλή από τηνΆνα, θυμάμαι πως έχουν σχεδόν την ίδια ηλικία.

Η Μία την πιάνει από το χέρι και την τραβάει στονπροθάλαμο. Οι γονείς μου κι εγώ τις ακολουθούμε. «Δεν έχειξαναφέρει κοπέλα στο σπίτι!» λέει η Μία στην Άνα με στριγκιάφωνή.

Ναι, γαμώτο, Μία. Πάψε να το κάνεις τόσο μεγάλο θέμα.Η Άνα με τσακώνει να σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό και

μου ρίχνει ένα επιτιμητικό βλέμμα.Η Γκρέις με χαιρετάει με ένα φιλί σε κάθε μάγουλο. «Γεια

σου, αγάπη μου!» Λάμπει, πανευτυχής που έχει όλα της ταπαιδιά στο σπίτι. Ο Κάρρικ μού απλώνει το χέρι του. «Γεια σου,παιδί μου. Καιρούς και ζαμάνια…»

Σφίγγουμε τα χέρια και ακολουθούμε τις γυναίκες στοκαθιστικό. «Μπαμπά, με είδες χτες…» μουρμουρίζω.«Μπαμπαδίστικα αστεία…» – ο μπαμπάς μου διαπρέπει σ’ αυτά.

Η Κάβανο και ο Έλλιοτ κάθονται σφιχταγκαλιασμένοι σ’ έναναπό τους καναπέδες. Η Κάβανο, όμως, σηκώνεται για να φιλήσειτην Άνα όταν μπαίνουμε.

376 E. L. JAMES

«Κρίστιαν…» Μου κουνάει ευγενικά το κεφάλι.«Κέιτ».Και τώρα ο Έλλιοτ έχει τα μεγάλα βρομόχερά του πάνω στην

Άνα.Γαμώτο! Ποιος να το ’λεγε πως η οικογένειά μου έγινε

ξαφνικά τόσο διαχυτική. Άφησέ την κάτω. Αγριοκοιτάζω τονΈλλιοτ, κι αυτός χαμογελάει πλατιά – με μια έκφραση που λέειαπλώς-σου-δείχνω-πώς-το-κάνουν ζωγραφισμένη σε όλο του τοπρόσωπο. Περνάω το χέρι μου γύρω από τη μέση της Άνα καιτην τραβάω δίπλα μου. Όλα τα μάτια είναι καρφωμένα πάνωμας.

Διάολε. Είναι σαν έκθεση τεράτων.«Ποτά;» προτείνει ο μπαμπάς. «Prosecco;»«Ευχαρίστως» απαντάμε ταυτόχρονα η Άνα κι εγώ.Η Μία χοροπηδάει πάνω κάτω και χτυπάει τα χέρια της.

«Λέτε και τα ίδια πράγματα! Θα τα φέρω εγώ». Βγαίνειτρέχοντας από το δωμάτιο.

Τι διάολο τρέχει με την οικογένειά μου;Η Άνα κατσουφιάζει. Μάλλον τους βρίσκει κι αυτή

αλλόκοτους.«Το φαγητό είναι σχεδόν έτοιμο» λέει η Γκρέις

ακολουθώντας τη Μία έξω από το δωμάτιο.«Κάτσε» λέω στην Άνα και την οδηγώ σ’ έναν από τους

καναπέδες. Κάνει αυτό που της λέω και κάθομαι δίπλα της,προσέχοντας να μην την αγγίζω. Πρέπει να δώσω το καλόπαράδειγμα στην υπερβολικά εκδηλωτική οικογένειά μου.

Μήπως ήταν πάντα έτσι;Ο πατέρας μου μου αποσπά την προσοχή. «Μιλούσαμε για

διακοπές, Άνα. Ο Έλλιοτ αποφάσισε να ακολουθήσει την Κέιτκαι την οικογένειά της στα Μπαρμπάντος για μία εβδομάδα».

Μάγκα μου! Κοιτάζω τον Έλλιοτ. Τι διάολο έγινε ο κύριοςΑγάπα-τες-και-παράτα-τες; Η Κάβανο πρέπει να κάνει καλόκρεβάτι. Ασφαλώς έχει πολύ αυτάρεσκο ύφος.

«Θα πας καθόλου διακοπές τώρα που πήρες το πτυχίο σου;»ρωτάει ο Κάρρικ την Άνα.

«Σκέφτομαι να πάω μερικές μέρες στην Τζόρτζια» απαντάει.

ΓΚΡΕΫ 377

«Στην Τζόρτζια;» αναφωνώ, μην μπορώντας να κρύψω τηνκατάπληξή μου.

«Εκεί μένει η μητέρα μου…» λέει με διστακτική φωνή. «Κιέχω καιρό να τη δω».

«Πότε σκέφτεσαι να πας;» πετάω.«Αύριο, αργά το απόγευμα».Αύριο! Τι διάολο; Και το μαθαίνω μόλις τώρα;Η Μία επιστρέφει με ροζ prosecco για την Άνα και μένα.«Στην καλή σας υγεία!» Ο μπαμπάς σηκώνει το ποτήρι του.«Για πόσο καιρό;» επιμένω, προσπαθώντας να κρατήσω τη

φωνή μου χαμηλή.«Δεν ξέρω ακόμα… Θα εξαρτηθεί από το πώς θα πάνε αύριο

οι συνεντεύξεις μου».Συνεντεύξεις; Αύριο;«Η Άνα αξίζει λίγες διακοπές» επεμβαίνει η Κάβανο,

κοιτάζοντάς με με εχθρότητα που δεν κρύβεται. Θέλω να της πωνα κοιτάζει τη γαμημένη τη δουλειά της, αλλά για το χατίρι τηςΆνα συγκρατώ τη γλώσσα μου.

«Έχεις συνεντεύξεις;» ρωτάει ο μπαμπάς την Άνα.«Ναι, αύριο. Για θέση ασκούμενης σε δύο εκδοτικούς

οίκους».Πότε θα μου το έλεγε; Είμαι δύο λεπτά εδώ μαζί της και

μαθαίνω λεπτομέρειες για τη ζωή της που θα έπρεπε να ξέρω!«Σου εύχομαι καλή τύχη…» της λέει ο Κάρρικ με ένα

ευγενικό χαμόγελο.«Το φαγητό είναι έτοιμο!» φωνάζει η Γκρέις από την άλλη

άκρη του χολ.Αφήνω τους άλλους να βγουν από το δωμάτιο, αλλά αρπάζω

την Άνα από τον αγκώνα πριν προλάβει να τους ακολουθήσει.«Πότε σκόπευες να μου πεις ότι φεύγεις;» Το κέφι μου χαλάει

ολοένα και περισσότερο.«Δε φεύγω. Πάω να δω τη μητέρα μου, και είναι απλώς μια

σκέψη». Η Άνα απορρίπτει τις αντιρρήσεις μου σαν να είμαιπαιδί.

«Και η συμφωνία μας;»«Δεν έχουμε ακόμα συμφωνία».

378 E. L. JAMES

Μα…Την οδηγώ μέσα από την πόρτα του καθιστικού στον

διάδρομο. «Αυτή η συζήτηση δεν έχει τελειώσει…» τηνπροειδοποιώ ενώ μπαίνουμε στην τραπεζαρία.

Η μαμά τα έχει δώσει όλα –οι καλύτερες πορσελάνες, τακαλύτερα κρύσταλλα– για το χατίρι της Άνα και της Κάβανο.Τραβάω μια καρέκλα για την Άνα· κάθεται, και παίρνω τη θέσημου δίπλα της.

Η Μία χαμογελάει και στους δυο μας πλατιά από τηναπέναντι πλευρά του τραπεζιού. «Πού γνώρισες την Άνα;»ρωτάει.

«Μου πήρε συνέντευξη για τη φοιτητική εφημερίδα τουΚΠΟ».

«Στην οποία είναι αρχισυντάκτρια η Κέιτ» παρεμβαίνει ηΆνα.

«Θέλω να γίνω δημοσιογράφος» λέει η Κέιτ στη Μία.Ο πατέρας μου προσφέρει στην Άνα κρασί, ενώ η Μία και η

Κέιτ συζητούν περί δημοσιογραφίας. Η Κάβανο έχει μια θέσηασκούμενης στους Seattle Times, αναμφίβολα κάτι που τηςκανόνισε ο πατέρας της.

Με την άκρη του ματιού μου προσέχω πως η Άνα μεπαρατηρεί.

«Τι;» ρωτάω.«Σε παρακαλώ, μην είσαι θυμωμένος μαζί μου…» λέει τόσο

σιγανά, που μόνο εγώ την ακούω.«Δεν είμαι θυμωμένος μαζί σου» αποκρίνομαι ψέματα.Τα μάτια της στενεύουν και είναι φανερό πως δε με πιστεύει.«Ναι, είμαι θυμωμένος μαζί σου…» παραδέχομαι. Και τώρα

αισθάνομαι πως η αντίδρασή μου είναι υπερβολική. Κλείνω ταμάτια μου.

Συγκρατήσου, Γκρέυ.«Τόσο θυμωμένος που να σε τρώει η παλάμη σου;» ψιθυρίζει.«Τι μουρμουρίζετε εσείς οι δύο;» επεμβαίνει η Κέιτ.Θεούλη μου! Πάντα έτσι είναι; Τόσο αδιάκριτη; Πώς διάολο

την αντέχει ο Έλλιοτ; Την αγριοκοιτάζω κι έχει τη σύνεση νακάνει πίσω.

ΓΚΡΕΫ 379

«Για το ταξίδι μου στην Τζόρτζια…» απαντάει η Άνα γλυκάκαι ευγενικά.

Η Κέιτ χαμογελάει αχνά. «Πώς ήταν ο Χοσέ την Παρασκευήπου πήγατε στο μπαρ;» ρωτάει, ρίχνοντας ένα θρασύ βλέμμαπρος το μέρος μου.

Τι. Διάολο. Είναι. Πάλι. Αυτό;Η Άνα τσιτώνεται δίπλα μου.«Μια χαρά ήταν…» τραυλίζει.«Τόσο θυμωμένος που να με τρώει η παλάμη μου…» της λέω

χαμηλόφωνα. «Ειδικά τώρα».Ώστε πήγε σ’ ένα μπαρ με τον τύπο που προσπαθούσε να

χώσει τη γλώσσα του στον λαιμό της την τελευταία φορά πουτον είδα. Κι έχει συμφωνήσει ήδη να γίνει δική μου. Πηγαίνεικρυφά σε μπαρ με κάποιον άλλο; Και χωρίς την άδειά μου…

Της αξίζει να τιμωρηθεί.Γύρω μου σερβίρεται το δείπνο.Συμφώνησα να την πάρω με το μαλακό… Ίσως θα έπρεπε να

χρησιμοποιήσω ένα μαστίγιο. Ή ίσως θα έπρεπε να της τις βρέξωκατευθείαν, πιο δυνατά από την προηγούμενη φορά. Εδώ,απόψε.

Ναι. Αυτό είναι μια προοπτική.Η Άνα κοιτάζει τα δάχτυλά της. Η Κέιτ, ο Έλλιοτ και η Μία

συζητούν για τη γαλλική μαγειρική, και ο μπαμπάς επιστρέφειστο τραπέζι. Πού είχε πάει;

«Εσένα θέλουν, αγάπη μου. Είναι από το νοσοκομείο» λέειστην Γκρέις.

«Παρακαλώ, αρχίστε» μας παροτρύνει η μαμά περνώνταςστην Άνα ένα πιάτο με φαγητό.

Ωραία μυρίζει.Η Άνα γλείφει τα χείλη της, κι αυτό έχει άμεση αντανάκλαση

στους βουβώνες μου. Πρέπει να πεινάει πολύ. Ωραία. Κάτι είναικι αυτό.

Η μαμά έχει ξεπεράσει τον εαυτό της: τσορίθο, χτένια,πιπεριές. Ωραία. Και συνειδητοποιώ πως κι εγώ πεινάω. Αυτόδεν μπορεί να μου βελτιώσει τη διάθεση. Το κέφι μου, όμως,φτιάχνει έτσι όπως παρακολουθώ την Άνα να τρώει.

380 E. L. JAMES

Η Γκρέις επιστρέφει, δείχνοντας ανήσυχη.«Όλα εντάξει;» ρωτάει ο μπαμπάς.«Άλλη μία περίπτωση ιλαράς…» Η Γκρέις αναστενάζει

βαθιά.«Οχ, όχι…» λέει ο μπαμπάς.«Ναι, ένα παιδί. Το τέταρτο κρούσμα αυτό τον μήνα…

Μακάρι να εμβολίαζαν οι άνθρωποι τα παιδιά τους». Η Γκρέιςκουνάει το κεφάλι της. «Χαίρομαι πάρα πολύ που τα δικά μαςπαιδιά δεν το πέρασαν ποτέ αυτό. Δεν κόλλησαν ποτέ τίποταχειρότερο από ανεμοβλογιά, δόξα τω Θεώ. Ο καημένος οΈλλιοτ…» Όλοι κοιτάζουμε τον Έλλιοτ, που σταματάει νατρώει, στη μέση μιας μπουκιάς, με το στόμα γεμάτο, σαν ηλίθιος.Νιώθει άβολα που έχει γίνει το επίκεντρο της προσοχής.

Η Κάβανο ρίχνει στην Γκρέις ένα ερωτηματικό βλέμμα.«Ο Κρίστιαν και η Μία ήταν τυχεροί» εξηγεί η Γκρέις. «Την

πέρασαν τόσο ελαφρά, μόνο με ένα εξανθηματάκι καθένας».Ω, άφησέ το αυτό το θέμα, μαμά.«Λοιπόν, είδες το παιχνίδι των Mariners, μπαμπά;» Είναι

προφανές ότι ο Έλλιοτ θέλει να αλλάξει θέμα. Το ίδιο κι εγώάλλωστε.

«Δεν το πιστεύω πως νίκησαν τους Yankees!» απαντάει οΚάρρικ.

«Είδες το παιχνίδι, μάστορα;» με ρωτάει ο Έλλιοτ.«Όχι. Αλλά διάβασα τις αθλητικές σελίδες».«Οι Mariners τα πάνε μια χαρά. Εννιά νίκες στα τελευταία

έντεκα παιχνίδια με κάνουν να ελπίζω!» Ο μπαμπάς ακούγεταιενθουσιασμένος.

«Ασφαλώς η σεζόν είναι καλύτερη γι’ αυτούς από το 2010»προσθέτω.

«Ο Γκουτιέρρες στο κέντρο ήταν καταπληκτικός! Εκείνη ηυποδοχή... Ουάου!» Ο Έλλιοτ σηκώνει τα χέρια του στον αέρα.

Η Κάβανο του κάνει χαρούλες σαν ερωτοχτυπημένη ανόητη.«Πώς βολευτήκατε στο καινούριο σας διαμέρισμα, καλή

μου;» ρωτάει η Γκρέις την Άνα.«Μόνο ένα βράδυ έχουμε μείνει εκεί και δεν έχω

ξεπακετάρει ακόμη, αλλά μ’ αρέσει που είναι τόσο κεντρικό – και

ΓΚΡΕΫ 381

σε μικρή απόσταση με τα πόδια από το Πάικ Πλέις και κοντά στηθάλασσα».

«Α, επομένως είσαι κοντά στον Κρίστιαν!» παρατηρεί ηΓκρέις.

Η βοηθός της μαμάς αρχίζει να μαζεύει το τραπέζι.Εξακολουθώ να μην μπορώ να θυμηθώ το όνομά της. ΕίναιΕλβετίδα ή Αυστριακή ή κάτι τέτοιο και δε σταματάει να μουχαμογελάει βλακωδώς και να μου πεταρίζει τις βλεφαρίδες της.

«Έχεις πάει στο Παρίσι, Άνα;» ρωτάει η Μία.«Όχι, μα θα ήθελα πολύ να πάω».«Περάσαμε τον μήνα του μέλιτος στο Παρίσι» λέει η μαμά.

Ανταλλάσσει με τον μπαμπά ένα βλέμμα πάνω από το τραπέζι,κάτι που ειλικρινά θα προτιμούσα να μην έχω δει. Προφανώςπέρασαν καλά.

«Είναι όμορφη πόλη, σε πείσμα των Παριζιάνων. Κρίστιαν,πρέπει να πας την Άνα στο Παρίσι!» αναφωνεί η Μία.

«Νομίζω πως η Αναστάζια θα προτιμούσε το Λονδίνο»αποκρίνομαι στη γελοία υπόδειξη της αδερφής μου. Βάζοντας τοχέρι μου στο γόνατο της Άνα, εξερευνώ τον μηρό της με το πάσομου. Το φόρεμά της ανεβαίνει προς τα πάνω, και τα δάχτυλά μουακολουθούν. Θέλω να την αγγίξω· τη χαϊδεύω εκεί όπου έπρεπενα βρίσκεται το σλιπάκι της. Καθώς το πουλί μου σηκώνεταιγεμάτο προσμονή, πνίγω ένα βογκητό και αναδεύομαι στη θέσημου.

Τραβιέται απότομα μακριά μου σαν να θέλει να σταυρώσει ταπόδια της, και κλείνω το χέρι μου γύρω από τον μηρό της.

Μην τολμήσεις!Η Άνα πίνει μια γουλιά κρασί χωρίς να παίρνει τα μάτια της

από την οικονόμο της μητέρας μου, που μας σερβίρει το πρώτοπιάτο.

«Δηλαδή τι είχαν οι Παριζιάνοι; Δεν υπέκυψαν στουςαξιαγάπητους τρόπους σου;» πειράζει ο Έλλιοτ τη Μία.

«Μπα, ούτε κατά διάνοια… Και ο μεσιέ Φλουμπέρ, οαγριάνθρωπος για τον οποίο δούλευα, ήταν ένας αυταρχικόςτύραννος!»

Η Άνα πνίγεται με το κρασί της.

382 E. L. JAMES

«Αναστάζια, είσαι εντάξει;» ρωτάω και αφήνω τον μηρό της.Γνέφει καταφατικά, με τα μάγουλα αναψοκοκκινισμένα. Τη

χτυπάω στην πλάτη και της χαϊδεύω απαλά τον λαιμό.Αυταρχικός τύραννος; Είμαι; Η σκέψη με διασκεδάζει. Η Μίαμού ρίχνει ένα επιδοκιμαστικό βλέμμα για τη δημόσια επίδειξητρυφερότητας.

Η μαμά έχει μαγειρέψει το φαγητό που αποτελεί το σήμακατατεθέν της: μοσχάρι Ουέλλινγκτον, μια συνταγή που έμαθεστο Λονδίνο. Πρέπει να πω πως είναι σχεδόν ισάξιο με τοχτεσινό τηγανητό κοτόπουλο με βουτυρόγαλα. Παρά τοπαραλίγο πνίξιμο, η Άνα πέφτει με τα μούτρα στο φαγητό της καιείναι πολύ ωραίο να τη βλέπω να τρώει. Μάλλον είναιπεινασμένη έπειτα από το δραστήριο απόγευμά μας. Πίνω μιαγουλιά από το κρασί μου και συλλογίζομαι άλλους τρόπους γιανα την κάνω να πεινάσει.

Η Μία και η Κάβανο συζητούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματατου Σεν Μπαρτς έναντι των Μπαρμπάντος, όπου θα μείνει ηοικογένεια Κάβανο.

«Θυμάσαι τον Έλλιοτ και τις τσούχτρες;» Τα μάτια της Μίαλάμπουν από ευθυμία καθώς κοιτάζει μία εμένα και μία τονΈλλιοτ.

Καγχάζω. «Που τσίριζε σαν κοριτσάκι; Ναι!»«Έι, εκείνο το πράγμα θα μπορούσε να είναι φυσαλία! Μισώ

τις τσούχτρες. Τα καταστρέφουν όλα!»Ο Έλλιοτ είναι κατηγορηματικός. Η Μία και η Κέιτ ξεσπούν

σε χάχανα συγκατανεύοντας.Η Άνα τρώει με την καρδιά της και ακούει τα χωρατά. Όλοι

οι άλλοι έχουν ηρεμήσει, και η οικογένειά μου φέρεται λιγότεροαλλόκοτα. Γιατί είμαι τόσο τσιτωμένος; Αυτό συμβαίνεικαθημερινά σε όλη τη χώρα. Οικογένειες μαζεύονται για νααπολαύσουν καλό φαγητό και ο ένας την παρέα του άλλου. Είμαιτσιτωμένος επειδή έχω εδώ την Άνα; Ανησυχώ μήπως δεν τουςαρέσει ή μήπως δεν της αρέσουν; Ή μήπως είναι επειδή αύριοφεύγει για την Τζόρτζια, γαμώτο, και δεν ήξερα τίποτα;

Είναι μπερδεμένο.Η Μία είναι στο επίκεντρο, ως συνήθως. Οι ιστορίες της για

ΓΚΡΕΫ 383

τη ζωή στη Γαλλία και τη γαλλική μαγειρική είναιδιασκεδαστικές. « Ω μαμά, les pâtisseries sont tout simplementfabuleuses. La tarte aux pommes de M. Floubert est incroyable!»λέει.

«Mia, chérie, tu parles français…» τη διακόπτω. «Nousparlons anglais ici. Eh bien, à l’exception bien sûr d’Elliot. Ilparle idiote, couramment!»

Η Μία ρίχνει πίσω το κεφάλι της με ένα τρανταχτό γέλιο, καιείναι δύσκολο να μην τη μιμηθείς.

Στο τέλος του δείπνου, όμως, η ένταση έχει αρχίσει να μεκαταβάλλει. Θέλω να μείνω μόνος με το κορίτσι μου. Η ανοχήμου στην ανόητη φλυαρία είναι περιορισμένη, έστω κι αν είναιμε την οικογένειά μου, κι έχω φτάσει στα όριά μου.

Κοιτάζω την Άνα και ύστερα απλώνω το χέρι μου και τηςτραβάω το πιγούνι. «Μη δαγκώνεις το χείλος σου… Θέλω να τοκάνω εγώ αυτό».

Επίσης πρέπει να καθορίσω καινούριους κανονισμούςπαιδιάς. Πρέπει να συζητήσουμε το απρομελέτητο ταξίδι τηςστην Τζόρτζια και την έξοδο για ποτό με άντρες που είναιτσιμπημένοι μαζί της. Βάζω πάλι το χέρι μου στο γόνατο τηςΆνα· νιώθω την ανάγκη να την αγγίζω. Άλλωστε πρέπει ναδέχεται το άγγιγμά μου, όποτε θέλω να την αγγίξω. Ζυγίζω τηναντίδρασή της καθώς τα δάχτυλά μου ταξιδεύουν πάνω στονμηρό της προς την ελεύθερη εσωρούχων ζώνη, διεγείροντας τοδέρμα της. Η ανάσα της πιάνεται και σφίγγει τους μηρούς τηςμεταξύ τους, μπλοκάροντας τα δάχτυλά μου, σταματώντας με.

Αυτό ήταν.Πρέπει να βρω μια δικαιολογία να σηκωθούμε από το τραπέζι.

«Να σου κάνω μια ξενάγηση στο κτήμα;» ρωτάω την Άνα καιδεν της δίνω καμία ευκαιρία να απαντήσει. Τα μάτια της είναιλαμπερά και σοβαρά έτσι όπως βάζει το χέρι της στο δικό μου.

«Με συγχωρείτε» λέει στον Κάρρικ και την οδηγώ έξω απότην τραπεζαρία.

Στην κουζίνα η Μία και η Γκρέις μαζεύουν τα πιάτα. «Θαδείξω στην Αναστάζια την πίσω αυλή!» ανακοινώνω στη μητέραμου, παριστάνοντας τον εύθυμο.

384 E. L. JAMES

Έξω η διάθεσή μου παίρνει την κάτω βόλτα καθώς ο θυμόςμου ανεβαίνει στην επιφάνεια.

Σλιπάκι. Ο φωτογράφος. Τζόρτζια.Διασχίζουμε τη βεράντα και ανεβαίνουμε τα σκαλιά προς την

πελούζα. Η Άνα σταματάει μια στιγμή για να θαυμάσει τη θέα.Ναι, ναι. Το Σιάτλ. Φώτα. Φεγγάρι. Νερό.Συνεχίζω διασχίζοντας την τεράστια πελούζα προς το

λεμβοστάσιο των γονιών μου.«Σταμάτα, σε παρακαλώ…» εκλιπαρεί η Άνα.Σταματάω και την αγριοκοιτάζω.«Τα τακούνια μου… Πρέπει να βγάλω τα παπούτσια».«Μην κάνεις τον κόπο…» μουγκρίζω και τη σηκώνω στον

ώμο μου.Στριγκλίζει αιφνιδιασμένη.Διάολε. Την κοπανάω στα πισινά. «Χαμήλωσε τη φωνή σου!»

πετάω και προχωράω με μεγάλα βήματα επάνω στην πελούζα.«Πού πάμε;» σκούζει καθώς αναπηδάει στον ώμο μου.«Στο λεμβοστάσιο».«Γιατί;»«Πρέπει να μείνω μόνος μαζί σου».«Για ποιον λόγο;»«Επειδή θα σ’ τις βρέξω και μετά θα σε γαμήσω».«Γιατί;» τσιρίζει.«Ξέρεις γιατί» απαντάω κοφτά.«Νόμιζα πως είσαι αυθόρμητος τύπος…»«Αναστάζια, είμαι αυθόρμητος τύπος, πίστεψέ με».Ανοίγοντας την πόρτα του λεμβοστασίου, μπαίνω μέσα και

ανάβω το φως. Καθώς οι λάμπες φθορισμού ζωντανεύουνσφυρίζοντας, κατευθύνομαι προς το δωματιάκι πάνω. Εκείπατάω ακόμα έναν διακόπτη, και φώτα αλογόνου φωτίζουν τοδωμάτιο.

Γλιστράω την Άνα κάτω, απολαμβάνοντας το άγγιγμά της, καιτη στήνω στα πόδια της. Τα μαλλιά της είναι σκούρα καιαπείθαρχα, τα μάτια της αστράφτουν στη λάμψη των φώτων, καιξέρω πως δε φοράει το σλιπάκι της. Τη θέλω. Τώρα.

«Σε παρακαλώ, μη με χτυπήσεις…» ψελλίζει.

ΓΚΡΕΫ 385

Δεν καταλαβαίνω. Την κοιτάζω ανέκφραστα.«Δε θέλω να μου τις βρέξεις. Όχι εδώ, όχι τώρα. Σε

παρακαλώ, μην το κάνεις…»Μα… Την κοιτάζω μαρμαρωμένος, με το στόμα ορθάνοιχτο.

Γι’ αυτό είμαστε εδώ. Σηκώνει το χέρι της και προς στιγμήν δενξέρω τι πρόκειται να κάνει. Το σκοτάδι αναδεύεται καιστριφογυρίζει γύρω από τον λαιμό μου, απειλώντας να με πνίξειαν με αγγίξει. Εκείνη, όμως, ακουμπάει τα δάχτυλά της στομάγουλό μου και τα σέρνει απαλά προς το πιγούνι μου. Τοσκοτάδι λιώνει στη λήθη, και κλείνω τα μάτια μου, νιώθοντας τααπαλά της ακροδάχτυλα πάνω μου. Με το άλλο της χέρι μούανακατεύει τα μαλλιά, περνώντας τα δάχτυλά της από μέσατους.

«Α…» βογκάω και δεν ξέρω αν είναι από φόβο ή απόλαχτάρα. Μου έχει κοπεί η ανάσα, στέκομαι στην άκρη ενόςγκρεμού. Όταν ανοίγω τα μάτια, κάνει ένα βήμα εμπρός, έτσιπου το σώμα της κολλάει στο δικό μου. Χώνει και τα δυο τηςχέρια στα μαλλιά μου και τραβάει μαλακά, σηκώνοντας τα χείλητης στα δικά μου. Και την παρακολουθώ να το κάνει σαν τρίτος,όχι παρών μέσα στο σώμα μου. Είμαι θεατής. Τα χείλη του ενόςαγγίζουν αυτά του άλλου, και κλείνω τα μάτια καθώς σπρώχνειτη γλώσσα της στο στόμα μου. Και είναι ο ήχος του βογκητούμου αυτός που σπάει τα μάγια της.

Άνα.Τυλίγω τα χέρια μου γύρω της ανταποδίδοντας το φιλί,

απελευθερώνοντας αγωνία και ένταση δύο ωρών στο φιλί μας,με τη γλώσσα μου να την κυριεύει, να επανασυνδέεται μαζί της.Τα χέρια μου αρπάζουν τα μαλλιά της και απολαμβάνω τη γεύσητης, τη γλώσσα της, με το σώμα της πάνω στο δικό μου, πουπαίρνει φωτιά σαν σπίρτο.

Γαμώτο!Όταν τραβιέμαι πέρα, αναπνέουμε και οι δύο βαριά. Τα χέρια

της σφίγγουν τα μπράτσα μου, αισθάνομαι μπερδεμένος. Ήθελανα της τις βρέξω. Αλλά είπε όχι. Όπως έκανε και στο τραπέζι.

«Τι μου κάνεις;» ρωτάω.«Σε φιλάω».

386 E. L. JAMES

«Είπες όχι».«Τι;» Είναι σαστισμένη ή μπορεί να ξέχασε τι έγινε.«Στο τραπέζι, με τα πόδια σου».«Μα ήμαστε στο τραπέζι των γονιών σου…»«Δε μου έχουν ξαναπεί όχι. Και είναι τόσο σέξι…» Και

διαφορετικό. Γλιστράω το χέρι μου γύρω από τα πισινά της καιτην τραβάω απότομα πάνω μου, προσπαθώντας να ανακτήσωτον έλεγχο.

«Είσαι έξαλλος και ξαναμμένος επειδή είπα όχι;» Η φωνή τηςείναι τραχιά.

«Είμαι έξαλλος επειδή δε μου ανέφερες τίποτα για τηνΤζόρτζια. Είμαι έξαλλος επειδή πήγες να τα πιεις με κείνο τοντύπο που προσπάθησε να σε ξελογιάσει όταν ήσουν πιωμένη, κιόταν πήγες να κάνεις εμετό, σε παράτησε με κάποιον σχεδόνεντελώς άγνωστο... Τι είδους φίλος είναι αυτός; Και είμαιέξαλλος και ξαναμμένος επειδή μου έκλεισες τα πόδια σου».

Και δε φοράς σλιπάκι.Τα δάχτυλά μου ανεβάζουν σιγά σιγά το φόρεμά της πάνω στα

πόδια της. «Σε θέλω και σε θέλω τώρα! Κι αν δε μ’ αφήσεις νασ’ τις βρέξω –πράγμα που σου αξίζει– θα σε γαμήσω επάνω στονκαναπέ αυτήν τη στιγμή στα γρήγορα για τη δική μουευχαρίστηση, όχι για τη δική σου».

Κρατώντας την πάνω μου, βλέπω πως έχει λαχανιάσει καθώςπερνάω το χέρι μου μέσα στο τρίχωμα του εφηβαίου της καιχώνω το μεσαίο μου δάχτυλο μέσα της. Ακούω ένα σιγανό σέξιμουρμουρητό επιδοκιμασίας στον λαιμό της. Είναι τόσο έτοιμη.

«Αυτό είναι δικό μου. Καταδικό μου. Καταλαβαίνεις;»Γλιστράω το δάχτυλό μου μέσα έξω κρατώντας τη, με τα χείλητης να μισανοίγουν από σοκ και πόθο.

«Ναι, δικό σου…» ψιθυρίζει.Ναι. Δικό μου. Και δε θα σε αφήσω να το ξεχάσεις, Άνα.Τη σπρώχνω στον καναπέ, ξεκουμπώνω το φερμουάρ μου και

ξαπλώνω επάνω της, ακινητοποιώντας την από κάτω μου. «Ταχέρια πάνω από το κεφάλι σου…» μουγκρίζω μέσα από τασφιγμένα δόντια μου. Γονατίζω και ανοίγω τα γόνατά μου,αναγκάζοντας τα πόδια της να ανοίξουν περισσότερο. Από τη

ΓΚΡΕΫ 387

μέσα τσέπη του σακακιού μου βγάζω ένα προφυλακτικό και μετάπετάω το σακάκι κατάχαμα. Με τα μάτια μου στα δικά της,ανοίγω τη συσκευασία και το φοράω στο ανυπόμονο καυλί μου.

Η Άνα βάζει τα χέρια στο κεφάλι της παρακολουθώντας με,ενώ τα μάτια της λάμπουν από πόθο. Καθώς σέρνομαι πάνω της,αναδεύεται, και οι γοφοί της ανασηκώνονται για να μεδιεγείρουν και να με προϋπαντήσουν.

«Δεν έχουμε πολλή ώρα. Θα είναι γρήγορο και είναι για μένα,όχι για σένα… Καταλαβαίνεις; Μην τελειώσεις, γιατί θα σ’ τιςβρέξω!» τη διατάζω, εστιάζοντας στα ζαλισμένα ορθάνοιχταμάτια της. Και με μια γρήγορη, βίαιη κίνηση, χώνομαι μέσα της.

Αφήνει μια ευπρόσδεκτη και οικεία κραυγή ευχαρίστησης.Την κρατάω στη θέση της, έτσι που να μην μπορεί να κουνηθεί,και αρχίζω να την πηδάω, καταβροχθίζοντάς την. Εκείνη, όμως,γέρνει άπληστα τη λεκάνη της συναντώντας με ώθηση τηνώθηση, παρακινώντας με.

Ω Άνα. Ναι, μωρό μου.Μου ανταποδίδει τα ίσα, ακολουθώντας τον παθιασμένο

ρυθμό μου ξανά και ξανά.Ω, η αίσθηση που μου δημιουργεί.Και χάνομαι. Μέσα της. Μέσα σ’ αυτό. Στη μυρωδιά της. Και

δεν ξέρω αν είναι επειδή είμαι έξαλλος ή γεμάτος ένταση ή…Ναι! Τελειώνω γρήγορα, χάνοντας κάθε λογική καθώς

εκρήγνυμαι μέσα της. Μένω ακίνητος. Γεμίζοντάς την.Κυριαρχώντας πάνω της. Θυμίζοντάς της πως είναι δική μου.

Γαμώτο!Ήταν…Τραβιέμαι έξω και ανασηκώνομαι στα γόνατα.«Μην αγγίξεις τον εαυτό σου…» Η χροιά μου είναι βραχνή

και λαχανιασμένη. «Σε θέλω ανικανοποίητη. Αυτό μου κάνειςόταν δε μου μιλάς, όταν μου αρνείσαι ό,τι είναι δικό μου…»

Γνέφει καταφατικά, ξαπλωμένη από κάτω μου, με το φόρεμάτης τσαλακωμένο γύρω από τη μέση της, έτσι που βλέπω πωςείναι ορθάνοιχτη και μουσκεμένη και ξαναμμένη, ηπροσωποποίηση της θεάς που είναι. Σηκώνομαι, βγάζω τοχρησιμοποιημένο προφυλακτικό και το δένω, κατόπιν ντύνομαι

388 E. L. JAMES

και σηκώνω το σακάκι μου από το πάτωμα.Είμαι πιο ήρεμος τώρα. Πολύ πιο ήρεμος.Γαμώτο, ωραίο ήταν αυτό.«Καλύτερα να επιστρέψουμε σπίτι».Ανακάθεται, κοιτάζοντάς με με σκοτεινό, ανεξιχνίαστο

βλέμμα.Θεέ μου, είναι όμορφη.«Ορίστε. Μπορείς να το φορέσεις». Ψαρεύω από την τσέπη

του σακακιού μου το δαντελωτό σλιπάκι της και της το δίνω.Νομίζω πως καταβάλλει προσπάθεια να μη γελάσει.

Ναι, ναι. Γκέιμ, σετ και ματς δικά σας, δεσποινίς Στιλ.«Κρίστιαν!» φωνάζει η Μία από τον κάτω όροφο.Σκατά…«Πάνω στην ώρα. Χριστέ μου, μπορεί να γίνει πραγματικά

εκνευριστική…» Είναι, όμως, η αδερφούλα μου. Κοιτάζωανήσυχος την Άνα, που φοράει βιαστικά το σλιπάκι της. Μεκοιτάζει σκυθρωπή και σηκώνεται για να ισιώσει το φόρεμά τηςκαι να τακτοποιήσει με τα δάχτυλα τα μαλλιά της.

«Εδώ πάνω, Μία!» αποκρίνομαι. «Λοιπόν, δεσποινίς Στιλ,αισθάνομαι καλύτερα – μα εξακολουθώ να θέλω να σας τιςβρέξω».

«Δε νομίζω πως αξίζω κάτι τέτοιο, κύριε Γκρέυ, ειδικά από τηστιγμή που υπέστην την απρόκλητη επίθεσή σας…»

«Απρόκλητη; Με φίλησες!»«Ήταν επίθεση ως καλύτερη μορφή άμυνας».«Άμυνας απέναντι σε ποιο πράγμα;»«Σε σένα και στην παλάμη σου που σε τρώει…» Προσπαθεί

να κρύψει ένα χαμόγελο.Τα ψηλά τακούνια της Μία κροταλίζουν στη σκάλα.«Αλλά ήταν υποφερτό, ε;» ρωτάω.Υπομειδιά. «Μετά βίας…»«Α, εδώ είστε!» αναφωνεί η Μία χαμογελώντας μας. Δύο

λεπτά νωρίτερα, και η κατάσταση θα ήταν στ’ αλήθειαδυσάρεστη.

«Ξεναγούσα την Αναστάζια». Απλώνω το χέρι μου στην Άνα,κι εκείνη το παίρνει. Θέλω να της φιλήσω τις αρθρώσεις, αλλά

ΓΚΡΕΫ 389

αρκούμαι σ’ ένα μαλακό ζούληγμα.«Η Κέιτ και ο Έλλιοτ ετοιμάζονται να φύγουν. Απίστευτοι

δεν είναι αυτοί οι δύο; Δεν μπορούν να κρατήσουν τα χέριατους ο ένας μακριά από τον άλλο…» Η Μία ζαρώνει τη μύτητης αηδιασμένη. «Τι κάνατε εδώ πάνω;»

«Έδειχνα στην Αναστάζια τα βραβεία μου στην κωπηλασία».Με το ελεύθερο χέρι μου δείχνω τα χρυσαφιά αγαλματάκια απότην εποχή που κωπηλατούσα στο Χάρβαρντ, τακτοποιημένα σεράφια στην άκρη του δωματίου. «Πάμε να αποχαιρετήσουμε τηνΚέιτ και τον Έλλιοτ».

Η Μία στρέφεται να φύγει, και αφήνω την Άνα να προηγηθεί,αλλά προτού φτάσουμε στα σκαλιά, της δίνω μια στα πισινά.

Πνίγει την κραυγή της.«Θα το ξανακάνω, Αναστάζια, και μάλιστα σύντομα…» της

ψιθυρίζω στο αυτί, και κλείνοντάς τη στην αγκαλιά μου, τηφιλάω στα μαλλιά.

Προχωράμε χέρι χέρι επάνω στην πελούζα επιστρέφονταςστο σπίτι, ενώ η Μία φλυαρεί δίπλα μας. Το βράδυ είναιόμορφο· η μέρα ήταν όμορφη. Χαίρομαι που η Άνα γνώρισε τηνοικογένειά μου.

Γιατί δεν το έχω ξανακάνει αυτό;Επειδή ποτέ δεν ήθελες να το κάνεις.Ζουλάω το χέρι της Άνα, κι εκείνη μου ρίχνει ένα ντροπαλό

βλέμμα κι ένα πολύ γλυκό χαμόγελο. Στο άλλο μου χέρι κρατάωτα παπούτσια της και στα πέτρινα σκαλιά σκύβω για νακουμπώσω ένα ένα τα σανδάλια της.

«Ορίστε!» αναγγέλλω όταν τελειώνω.«Ποπό, ευχαριστώ, κύριε Γκρέυ…» αποκρίνεται.«Η ευχαρίστηση είναι, και ήταν, όλη δική μου…»«Έχω απόλυτη επίγνωση αυτού του γεγονότος, Κύριε…» με

πειράζει.«Ω, εσείς οι δύο είστε τόοοσο αξιαγάπητοι!» γουργουρίζει η

Μία την ώρα που κατευθυνόμαστε προς την κουζίνα, και η Άναμού ρίχνει ένα λοξό βλέμμα.

Όταν επιστρέφουμε στον διάδρομο, η Κάβανο και ο Έλλιοτείναι έτοιμοι να φύγουν. Η Άνα αγκαλιάζει την Κέιτ, αλλά

390 E. L. JAMES

ύστερα την τραβάει παράμερα και αρχίζουν μια ζωηρή ιδιωτικήσυζήτηση. Περί τίνος πρόκειται, διάολε; Ο Έλλιοτ πιάνει τηνΚάβανο από το μπράτσο, και καθώς μπαίνουν στο ημιφορτηγότου Έλλιοτ, οι γονείς μου τους αποχαιρετούν κουνώντας τοχέρι.

«Πρέπει να φύγουμε κι εμείς – έχεις συνεντεύξεις αύριο».Πρέπει να τη γυρίσουμε στο καινούριο της διαμέρισμα, και ηώρα είναι σχεδόν 11:00.

«Νομίζαμε πως δε θα βρει ποτέ κοπέλα!» λέει διαχυτικά ηΜία αγκαλιάζοντας σφιχτά την Άνα.

Ω, γαμώτο μου…«Να προσέχεις, Άνα καλή μου…» λέει η Γκρέις

χαμογελώντας ζεστά στο κορίτσι μου.Τραβάω την Άνα δίπλα μου.«Μην την τρομάξουμε και φύγει ούτε και να την

κακομάθουμε από την πολλή τρυφερότητα».«Κρίστιαν, μην κοροϊδεύεις…» με μαλώνει η Γκρέις με τον

συνηθισμένο της τρόπο.«Μαμά». Της δίνω ένα βιαστικό φιλί. Ευχαριστώ που

κάλεσες την Άνα. Ήταν αποκάλυψη.Η Άνα αποχαιρετάει τον μπαμπά μου και κατευθυνόμαστε

προς το Audi, όπου περιμένει ο Τέυλορ κρατώντας της ανοιχτήτην πίσω πόρτα.

«Λοιπόν, φαίνεται ότι αρέσεις κι εσύ στην οικογένειά μου…»σχολιάζω όταν κάθομαι δίπλα στην Άνα στο πίσω κάθισμα. Ταμάτια της αντικατοπτρίζουν το φως από τη βεράντα των γονιώνμου, αλλά βλέπω πως είναι σκεφτική. Σκιές σκοτεινιάζουν τοπρόσωπό της την ώρα που ο Τέυλορ βγαίνει ομαλά στον δρόμο.

Την πιάνω να με κοιτάζει στη λάμψη μιας λάμπας τουδρόμου. Είναι ανήσυχη. Κάτι πάει στραβά.

«Τι;» ρωτάω.Στην αρχή παραμένει σιωπηλή, κι όταν μιλάει, υπάρχει κάτι

άδειο στη φωνή της. «Νομίζω πως παγιδεύτηκες, και γι’ αυτό μεκάλεσες να γνωρίσω τους γονείς σου. Αν ο Έλλιοτ δεν έφερνετην Κέιτ, δε θα μου το είχες ζητήσει ποτέ».

Να πάρει. Δεν καταλαβαίνει. Ήταν πρώτη φορά για μένα.

ΓΚΡΕΫ 391

Ήμουν νευρικός. Ασφαλώς ξέρει πια πως, αν δεν την ήθελαεδώ, δε θα ήταν εδώ. Καθώς φως και σκιά εναλλάσσονται απότα φώτα του δρόμου, δείχνει απόμακρη και ταραγμένη.

Γκρέυ, δεν είναι καλό αυτό.«Αναστάζια, χαίρομαι πάρα πολύ που γνώρισες τους γονείς

μου. Γιατί είσαι τόσο ανασφαλής; Είναι κάτι που με κάνει πάντανα απορώ. Είσαι τόσο δυνατή, αυτάρκης κοπέλα, αλλά έχειςτόσο αρνητική ιδέα για τον εαυτό σου. Αν δεν ήθελα να τουςγνωρίσεις, δε θα βρισκόσουν εδώ. Έτσι ένιωθες όλη αυτή τηνώρα που ήσουν εκεί;» Κουνάω το κεφάλι μου, απλώνω το χέριμου στο δικό της και το ζουλάω πάλι καθησυχαστικά.

Κοιτάζει νευρικά τον Τέυλορ.«Μην ανησυχείς για τον Τέυλορ… Μίλα μου».«Ναι, το σκέφτηκα. Και κάτι άλλο. Ανέφερα την Τζόρτζια

μόνο επειδή η Κέιτ μιλούσε για τα Μπαρμπάντος. Δεν έχωαποφασίσει».

«Θες να πας να δεις τη μητέρα σου;»«Ναι».Το άγχος μου ανεβαίνει στην επιφάνεια. Μήπως θέλει να

φύγει; Αν πάει στην Τζόρτζια, η μητέρα της θα μπορούσε να τηνπείσει να βρει κάποιον πιο… κατάλληλο, κάποιον ο οποίος,όπως η μητέρα της, πιστεύει στον ρομαντισμό.

Έχω μια ιδέα. Γνώρισε τους δικούς μου· γνώρισα τον Ρέυ·ίσως θα έπρεπε να γνωρίσω τη μητέρα της, την αθεράπευταρομαντική. Να τη γοητεύσω.

«Μπορώ να έρθω μαζί σου;» ρωτάω, ξέροντας ότι θα πει όχι.«Εεε… Δε νομίζω πως είναι καλή ιδέα» απαντάει,

αιφνιδιασμένη από την ερώτησή μου.«Γιατί όχι;»«Ήλπιζα να κάνω ένα διάλειμμα απ’ όλη αυτή την ένταση. Για

να προσπαθήσω να σκεφτώ καλύτερα τα πράγματα».Σκατά… Όντως θέλει να με παρατήσει.«Σου προκαλώ ένταση;»Γελάει. «Για να το πούμε επιεικώς!»Να πάρει. Μου αρέσει να την κάνω να γελάει, έστω κι αν

είναι εις βάρος μου· και ανακουφίζομαι που έχει κρατήσει το

392 E. L. JAMES

χιούμορ της. Ίσως δε θέλει να με παρατήσει τελικά.«Γελάτε μαζί μου, δεσποινίς Στιλ;» την πειράζω.«Δε θα τολμούσα, κύριε Γκρέυ…»«Νομίζω πως τολμάς και νομίζω πως όντως γελάς μαζί μου,

και μάλιστα συχνά».«Είσαι πολύ διασκεδαστικός».«Διασκεδαστικός;»«Ω, ναι…»Με κοροϊδεύει. Είναι κάτι καινούριο. «Μόνο

διασκεδαστικός;»«Και λίγο αλλόκοτος».«Τι από τα δύο περισσότερο;»«Θα σ’ αφήσω να βγάλεις άκρη μόνος σου».Αναστενάζω. «Δεν ξέρω αν μπορώ να βγάλω άκρη με

οτιδήποτε έχει να κάνει με σένα». Ο τόνος μου είναι κοφτός. «Τιθες να σκεφτείς στην Τζόρτζια;».

«Εμάς».Γαμώτο… «Είπες ότι θα προσπαθήσεις».«Το ξέρω».«Το ξανασκέφτεσαι;»«Μπορεί».Είναι χειρότερα απ’ ό,τι νόμιζα. «Γιατί;»Με κοιτάζει σιωπηλή.«Γιατί, Αναστάζια;» επιμένω.Υψώνει τους ώμους, με το στόμα γυρισμένο προς τα κάτω, κι

ελπίζω πως θα βρει το χέρι της μέσα στο δικό μουκαθησυχαστικό.

«Μίλα μου, Αναστάζια… Δε θέλω να σε χάσω. Αυτή ητελευταία εβδομάδα…»

Ήταν η καλύτερη της ζωής μου.«Εξακολουθώ να θέλω περισσότερα…» μουρμουρίζει.Οχ, όχι. Όχι πάλι τα ίδια. Τι θέλει να πω;«Το ξέρω. Θα προσπαθήσω». Την αρπάζω από το πιγούνι.

«Για σένα, Αναστάζια, θα προσπαθήσω…»Σε πήγα μόλις να γνωρίσεις τους γονείς μου, που να πάρει και

να σηκώσει.

ΓΚΡΕΫ 393

Ξαφνικά λύνει τη ζώνη ασφαλείας, και προτού καταλάβω τιγίνεται, έχει ανέβει στα πόδια μου.

Τι διάολο;Κάθομαι ακίνητος καθώς τα μπράτσα της γλιστρούν γύρω από

το κεφάλι μου και τα χείλη της βρίσκουν τα δικά μου και μουαποσπούν ένα φιλί πριν το σκοτάδι προλάβει να αναδευτεί. Ταχέρια μου ανεβαίνουν στην πλάτη της, ώσπου πιάνω το κεφάλιτης ανταποδίδοντας το πάθος της, εξερευνώντας το γλυκό,ολόγλυκο στόμα της, προσπαθώντας να βρω απαντήσεις… Ηαναπάντεχη τρυφερότητά της είναι απόλυτα αφοπλιστική. Καικαινούρια. Και συνταρακτική. Νόμιζα πως ήθελε να φύγει καιτώρα βρίσκεται στα πόδια μου και με ανάβει, πάλι.

Δεν πρόκειται ποτέ… ποτέ… Μη φύγεις, Άνα.«Μείνε μαζί μου απόψε… Αν φύγεις, δε θα σε δω όλη την

εβδομάδα. Σε παρακαλώ…» ψιθυρίζω.«Ναι...» μουρμουρίζει. «Και θα προσπαθήσω κι εγώ. Θα

υπογράψω το συμβόλαιό σου...»Ω μωρό μου.«Υπόγραψε μετά την Τζόρτζια. Σκέψου το. Σκέψου το καλά,

μωρό μου…» Θέλω να το κάνει αυτό πρόθυμα – δε θέλω να τηςτο επιβάλω. Εντάξει, ένα κομμάτι μου δε θέλει. Το ορθολογικόκομμάτι.

«Θα το σκεφτώ» αποκρίνεται και κουρνιάζει πάνω μου.Αυτή η γυναίκα με έχει δέσει κόμπο.Ειρωνικό, Γκρέυ.Και θέλω να γελάσω επειδή είμαι ανακουφισμένος και

ευτυχισμένος, αλλά συνεχίζω να την κρατάω αγκαλιά,ανασαίνοντας την ευωδιαστή και παρήγορη μυρωδιά της.

«Καλό θα ήταν να φοράς τη ζώνη σου…» την αποπαίρνω,αλλά δε θέλω να μετακινηθεί. Μένει χωμένη στην αγκαλιά μου,και το σώμα της σταδιακά χαλαρώνει πάνω στο δικό μου. Τοσκοτάδι μέσα μου είναι σιωπηλό, συγκρατημένο, κι έχωμπερδευτεί από τα αντικρουόμενα συναισθήματά μου. Τι θέλωαπό αυτήν; Τι χρειάζομαι από αυτή;

Δεν έπρεπε να προχωρούν έτσι τα πράγματα, αλλά μου αρέσεινα την κρατάω στην αγκαλιά μου· μου αρέσει να την αγκαλιάζω

394 E. L. JAMES

έτσι. Τη φιλάω στα μαλλιά και ακουμπάω στη ράχη τουκαθίσματος και απολαμβάνω τη διαδρομή προς το Σιάτλ.

Ο Τέυλορ σταματάει έξω από την είσοδο του Εσκάλα.«Φτάσαμε στο σπίτι…» ψιθυρίζω στην Άνα. Δε θέλω να την

αφήσω, αλλά τη σηκώνω και την τοποθετώ στη θέση της. ΟΤέυλορ της ανοίγει την πόρτα, κι εκείνη προχωράει μαζί μουπρος την είσοδο του κτιρίου.

Ένα ρίγος τη διαπερνά.«Γιατί δεν έχεις σακάκι;» ρωτάω βγάζοντας το δικό μου και

τυλίγοντάς το στους ώμους της.«Είναι στο καινούριο μου αυτοκίνητο…» απαντάει και

χασμουριέται.«Κουρασμένη, δεσποινίς Στιλ;»«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ. Μ’ έπεισαν να κάνω τόσο πολλά

πράγματα σήμερα, που ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα».«Αν είσαι πραγματικά άτυχη, μπορεί να σε πείσω να κάνεις

μερικά ακόμα…» Σε περίπτωση που σταθώ τυχερός.Ακουμπάει στον τοίχο του ασανσέρ καθώς ανεβαίνουμε προς

το ρετιρέ. Κάτω από το σακάκι μου φαίνεται αδύνατη καιμικροκαμωμένη και σέξι. Αν δε φορούσε το εσώρουχό της, θαμπορούσα να την πάρω εδώ μέσα… Απλώνω το χέρι μου καιελευθερώνω το χείλος της από τα δόντια της.

«Κάποια μέρα θα σε πηδήξω μέσα σ’ αυτό το ασανσέρ,Αναστάζια… Αυτήν τη στιγμή, όμως, είσαι κουρασμένη. Έτσι,νομίζω πως πρέπει να περιοριστούμε στο κρεβάτι».

Σκύβω και πιάνω απαλά με τα δόντια μου το κάτω χείλος της.Η ανάσα της κόβεται και ανταποδίδει την κίνηση με τα δόντιατης και το πάνω χείλος μου.

Το αισθάνομαι στους βουβώνες μου.Θέλω να τη βάλω στο κρεβάτι και να χαθώ μέσα της. Έπειτα

από τη συζήτησή μας στο αυτοκίνητο θέλω απλώς να βεβαιωθώπως είναι δική μου. Όταν βγαίνουμε από το ασανσέρ, τηςπροσφέρω ένα ποτό, αλλά αρνείται.

«Ωραία. Πάμε στο κρεβάτι».Δείχνει έκπληκτη. «Θ’ αρκεστείς στην απλή παλιομοδίτικη

βανίλια;»

ΓΚΡΕΫ 395

«Η βανίλια δεν έχει τίποτα το απλό ή παλιομοδίτικο. Είναιπολύ ενδιαφέρουσα γεύση…»

«Από πότε;»«Από το περασμένο Σάββατο. Γιατί; Ήλπιζες σε κάτι πιο

εξωτικό;»«Μπα… Όχι. Φτάνουν τα εξωτικά για σήμερα».«Σίγουρα; Εδώ πέρα ικανοποιούμε όλα τα γούστα –

τουλάχιστον τριάντα μία γεύσεις…» Της χαρίζω ένα λάγνοχαμόγελο.

«Το πρόσεξα…» Υψώνει το λεπτό φρύδι της.«Ελάτε, δεσποινίς Στιλ. Έχετε μεγάλη μέρα αύριο. Όσο πιο

γρήγορα πέσετε στο κρεβάτι, τόσο πιο γρήγορα θα πηδηχτείτεκαι τόσο πιο γρήγορα θα κοιμηθείτε».

«Κύριε Γκρέυ, είστε αθεράπευτα ρομαντικός…»«Δεσποινίς Στιλ, έχετε πολύ μεγάλο στόμα. Και ίσως

χρειαστεί να το κλείσω με κάποιον τρόπο… Πάμε».Ναι. Έχω υπόψη έναν τρόπο.Κλείνοντας την πόρτα του υπνοδωματίου μου, αισθάνομαι

πιο ανάλαφρος απ’ ό,τι στο αυτοκίνητο. Είναι ακόμα εδώ. «Ψηλάτα χέρια!» τη διατάζω και υπακούει.

Αρπάζω το στρίφωμα του φορέματός της και με μια στρωτήκίνηση το τραβάω προς τα πάνω και της το βγάζω,αποκαλύπτοντας την όμορφη γυναίκα από κάτω.

«Τα-ρα-τα-τζούμ!» Είμαι μάγος.Η Άνα χαχανίζει και με χειροκροτεί. Υποκλίνομαι,

απολαμβάνοντας το παιχνίδι, και μετά αφήνω το φόρεμά τηςπάνω στην καρέκλα.

«Και για το επόμενο κόλπο σου;» με παρακινεί πειραχτικά.«Ω αγαπητή δεσποινίς Στιλ… Ξαπλώστε στο κρεβάτι μου και

θα σας δείξω!»«Δε νομίζεις ότι θα έπρεπε να το παίξω κι εγώ μία φορά

δύσκολη;» με πειράζει γέρνοντας το κεφάλι της στο πλάι, έτσιπου τα μαλλιά της χύνονται πάνω στον ώμο της.

Καινούριο παιχνίδι. Ενδιαφέρον αυτό.«Κοίτα… Οι πόρτες είναι κλειστές. Δεν ξέρω πώς θα

μπορούσες να με αποφύγεις. Νομίζω πως το θέμα έχει κλείσει».

396 E. L. JAMES

«Μα είμαι καλή διαπραγματεύτρια…» αποκρίνεται με σιγανή,αλλά αποφασιστική φωνή.

«Κι εγώ το ίδιο».Εντάξει. Τι τρέχει εδώ πέρα; Είναι απρόθυμη; Πολύ

κουρασμένη; Τι; «Δε θες να πηδηχτούμε;» ρωτάω σαστισμένος.«Όχι…» ψιθυρίζει.«Α…» Αυτό είναι απογοητευτικό.Ξεροκαταπίνει και ύστερα προσθέτει χαμηλόφωνα: «Θέλω να

μου κάνεις έρωτα…».Την κοιτάζω εμβρόντητος.Τι εννοεί ακριβώς;Έρωτα; Κάνουμε. Κάναμε. Είναι απλώς άλλος ένας όρος για

το πήδημα.Με μελετάει, και η έκφρασή της είναι σοβαρή. Διάολε. Αυτό

εννοεί όταν λέει περισσότερα; Όλες τις μαλακίες με τιςκαρδούλες και τα λουλούδια, αυτό εννοεί; Αλλά εδώ πρόκειταιγια σημειολογία. Έτσι δεν είναι; Σημειολογία. «Άνα, δεν…» Τιθέλει από μένα; «Νόμιζα πως κάναμε…»

«Θέλω να σ’ αγγίξω».Γαμώτο… Όχι. Κάνω ένα βήμα πίσω καθώς το σκοτάδι

κλείνει γύρω από τα πλευρά μου.«Σε παρακαλώ…» ψιθυρίζει.Όχι. Όχι! Δεν το ξεκαθάρισα;Δεν αντέχω να με αγγίζουν. Δεν το αντέχω.Ποτέ.«Α, όχι, δεσποινίς Στιλ… Αρκετές παραχωρήσεις κερδίσατε

από μένα απόψε. Και λέω όχι».«Όχι;» ρωτάει.«Όχι».Και προς στιγμήν θέλω να τη στείλω στο σπίτι της ή πάνω –

οπουδήποτε μακριά μου. Όχι εδώ.Μη με αγγίζεις.Με παρακολουθεί επιφυλακτικά και σκέφτομαι πως αύριο

φεύγει και δε θα τη δω κάμποσες μέρες. Αναστενάζω. Δεν έχωτην ενέργεια να το κάνω αυτό. «Κοίτα… Είσαι κουρασμένη, τοίδιο κι εγώ. Ας πέσουμε για ύπνο».

ΓΚΡΕΫ 397

«Δηλαδή το άγγιγμα είναι αυστηρό όριο για σένα;»«Ναι. Παλιό νέο αυτό!» Δεν μπορώ να κρύψω την οργή από

τη φωνή μου.«Σε παρακαλώ, πες μου για ποιον λόγο…»Δε θέλω να μιλήσω γι’ αυτό. Δεν είναι μια συζήτηση που

θέλω να κάνω. Ποτέ. «Αναστάζια, σε παρακαλώ… Άσ’ το προςτο παρόν».

Σκυθρωπιάζει. «Είναι σημαντικό για μένα…» λέει. Στη φωνήτης υπάρχει μια διστακτική ικεσία.

«Γάμησέ το…» μονολογώ. Βγάζω από τη σιφονιέρα έναμπλουζάκι και της το πετάω. «Βάλ’ το και πέσε στο κρεβάτι».Γιατί την αφήνω καν να κοιμηθεί μαζί μου; Μόνο που πρόκειταιγια ρητορική ερώτηση: βαθιά μέσα μου ξέρω την απάντηση.Επειδή κοιμάμαι καλύτερα μαζί της.

Είναι η ονειροπαγίδα μου.Κρατάει τους εφιάλτες μου υπό έλεγχο.Γυρίζει από την άλλη, βγάζει το σουτιέν της και μετά φοράει

το μπλουζάκι.Τι της είπα στην αίθουσα ψυχαγωγίας σήμερα το απόγευμα;

Δεν πρέπει να κρύβει το σώμα της από μένα.«Πρέπει να πάω στο μπάνιο» λέει.«Ζητάς άδεια τώρα;»«Εμμμ… Όχι».«Αναστάζια, ξέρεις πού βρίσκεται το μπάνιο. Σήμερα, σε

τούτο το σημείο της παράξενης συμφωνίας μας, δεν έχειςανάγκη την άδειά μου για να το χρησιμοποιήσεις».

Ξεκουμπώνω το πουκάμισό μου και το βγάζω. Περνάει σανσίφουνας από δίπλα μου και βγαίνει από το υπνοδωμάτιο, ενώεγώ προσπαθώ να συγκρατήσω τον θυμό μου.

Τι την έχει πιάσει;Ένα βράδυ στο σπίτι των γονιών μου, και περιμένει

σερενάτες και ηλιοβασιλέματα και γαμημένους περιπάτους στηβροχή. Δεν κάνω τέτοια. Της το είπα. Τα ρομάντζα δεν είναι στοστιλ μου. Αναστενάζω βαθιά και βγάζω το παντελόνι μου.

Θέλει, όμως, περισσότερα. Θέλει όλες εκείνες τις ρομαντικέςμαλακίες.

398 E. L. JAMES

Γαμώτο!Στην ντουλάπα μου πετάω το παντελόνι μου στο καλάθι για

τα άπλυτα και φοράω το παντελόνι της πιτζάμας. Κατόπιν γυρίζωστο υπνοδωμάτιό μου.

Δεν πρόκειται να δουλέψει αυτό, Γκρέυ.Μα θέλω να δουλέψει.Πρέπει να την αφήσεις να φύγει.Όχι. Μπορώ να το κάνω να δουλέψει. Με κάποιον τρόπο.Το ραδιοξυπνητήρι δείχνει 11:46. Ώρα για ύπνο. Ελέγχω το

τηλέφωνό μου για κάποιο επείγον e-mail. Δεν υπάρχει τίποτα.Χτυπάω ζωηρά την πόρτα του μπάνιου.

«Έλα μέσα…» λέει με μπουκωμένη φωνή η Άνα. Βουρτσίζειτα δόντια της, κυριολεκτικά αφρίζοντας από το στόμα, με τηνοδοντόβουρτσά μου. Φτύνει στον νιπτήρα, και στέκομαι δίπλατης και κοιταζόμαστε στον καθρέφτη. Τα μάτια της αστράφτουνσκανδαλιάρικα και εύθυμα. Ξεπλένει την οδοντόβουρτσα καιμου τη δίνει χωρίς να πει λέξη. Τη βάζω στο στόμα μου, καιφαίνεται ευχαριστημένη από τον εαυτό της.

Κι έτσι απλά, όλη η ένταση από την προηγούμενη λογομαχίαμας εξατμίζεται.

«Μπορείτε να χρησιμοποιείτε ελεύθερα την οδοντόβουρτσάμου…» λέω σαρκαστικά.

«Ευχαριστώ, Κύριε…» Χαμογελάει πλατιά, και προς στιγμήννομίζω πως ετοιμάζεται να κάνει υπόκλιση, αλλά με αφήνει ναβουρτσίσω τα δόντια μου.

Όταν ξαναμπαίνω στο δωμάτιο, είναι ξαπλωμένη κάτω από τασκεπάσματα. Έπρεπε να είναι ξαπλωμένη από κάτω μου.

«Το ξέρεις ότι δεν είχα σχεδιάσει τέτοια έκβαση για τηβραδιά...» Ακούγομαι βλοσυρός.

«Φαντάσου να σ’ το έλεγα εγώ αυτό, ότι δεν μπορείς να μ’αγγίξεις…» αντιγυρίζει, αιώνιο πνεύμα αντιλογίας.

Δεν πρόκειται να τα παρατήσει. Κάθομαι στο κρεβάτι.«Αναστάζια, σου είπα. Πενήντα αποχρώσεις. Είχα δύσκολοξεκίνημα στη ζωή – δε θες αυτές τις μαλακίες στο κεφάλι σου.Γιατί να τις θες;»

Κανένας δεν πρέπει να έχει αυτές τις μαλακίες στο κεφάλι

ΓΚΡΕΫ 399

του!«Επειδή θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα».«Με γνωρίζεις αρκετά καλά».«Πώς μπορείς να το λες αυτό;» Ανακάθεται και γονατίζει

μπροστά μου, σοβαρή και πρόθυμη.Άνα. Άνα. Άνα. Παράτα τα. Γαμώτο μου!«Υψώνεις το βλέμμα σου στον ουρανό. Την τελευταία φορά

που το έκανα εγώ, κατέληξα στο γόνατό σου».«Χμμμ… Θα ήθελα να σε ξαναβάλω εκεί». Και μάλιστα, τώρα

αμέσως.Το πρόσωπό της φωτίζεται. «Πες μου και μπορείς να με

βάλεις…»«Τι;»«Μ’ άκουσες».«Παζαρεύεις μαζί μου;» Η φωνή μου προδίδει την έκπληξή

μου.Με κοιτάζει και γνέφει καταφατικά. «Διαπραγματεύομαι».Κατσουφιάζω. «Δεν πάει έτσι, Αναστάζια…»«Εντάξει. Πες μου και θα υψώσω το βλέμμα στον ουρανό».Γελάω. Τώρα είναι γελοία και χαριτωμένη με το μπλουζάκι

μου. Το πρόσωπό της λάμπει από λαχτάρα.«Πάντα πρόθυμη και διψασμένη για πληροφορίες…» λέω με

απορία. Και μου έρχεται μια σκέψη: θα μπορούσα να της τιςβρέξω. Ήθελα να το κάνω από την ώρα του δείπνου, αλλά θαμπορούσα να το κάνω διασκεδαστικό.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι.«Μη φύγεις!» την προειδοποιώ και βγαίνω από το δωμάτιο.

Παίρνω από το γραφείο μου το κλειδί της αίθουσας ψυχαγωγίαςκαι ανεβαίνω πάνω. Βγάζω από τη σιφονιέρα της αίθουσαςψυχαγωγίας τα σύνεργα που θέλω. Σκέφτομαι να πάρω καιλιπαντικό, αλλά μετά, κρίνοντας από την πρόσφατη εμπειρία,αποφασίζω πως η Άνα δε θα χρειαστεί.

Όταν επιστρέφω, κάθεται στο κρεβάτι με ύφος όλοπεριέργεια.

«Πότε είναι η πρώτη σου συνέντευξη αύριο;» ρωτάω.«Στις δύο».

400 E. L. JAMES

Υπέροχα. Δεν έχει πρωινό ξύπνημα.«Ωραία. Κατέβα από το κρεβάτι. Στάσου εκεί». Δείχνω ένα

σημείο μπροστά μου.Η Άνα σηκώνεται αδέξια από το κρεβάτι χωρίς να διστάσει,

πρόθυμη όπως πάντα. Περιμένει.«Μου έχεις εμπιστοσύνη;» ρωτάω.Γνέφει καταφατικά, και απλώνω το χέρι μου,

αποκαλύπτοντας δύο ασημένιες κολπικές μπάλες. Κατσουφιάζεικαι κοιτάζει μία τις μπάλες και μία εμένα.

«Είναι καινούριες. Θα τις βάλω μέσα σου και μετά θα σ’ τιςβρέξω, όχι για τιμωρία, αλλά για τη δική σου ευχαρίστηση και τηδική μου».

ΓΚΡΕΫ 401

[ΔΕΥΤΕΡΑ 30 ΜΑΪΟΥ 2011]

Η ΑΠΟΤΟΜΗ ΕΙΣΠΝΟΗ ΤΗΣ είναι μουσική για το πουλί μου.«Μετά θα πηδηχτούμε, κι αν είσαι ακόμα ξύπνια, θα σου δώσωκάποιες πληροφορίες για την τρυφερή μου ηλικία… Σύμφωνοι;»

Γνέφει καταφατικά. Η ανάσα της έχει επιταχυνθεί, οι κόρεςτης είναι πιο μεγάλες, πιο σκοτεινές, από την ανάγκη και τη δίψατης να μάθει.

«Καλό κορίτσι… Άνοιξε το στόμα σου».Προς στιγμήν διστάζει, δείχνοντας σαστισμένη. Κάνει, όμως,

αυτό που της είπα πριν προλάβω να τη μαλώσω.«Πιο πολύ».Βάζω και τις δύο μπάλες στο στόμα της. Είναι κάπως μεγάλες

και βαριές, αλλά θα κρατήσουν το έξυπνο στόμα τηςαπασχολημένο για ένα δυο λεπτά.

«Χρειάζονται λίπανση. Ρούφα».Ανοιγοκλείνει τα μάτια και προσπαθεί να ρουφήξει, ενώ η

στάση της αλλάζει ανεπαίσθητα καθώς πιέζει τους μηρούς τηςμεταξύ τους και αναδεύεται.

Ω, ναι.«Μείνε ακίνητη, Αναστάζια…» την προειδοποιώ, αλλά

απολαμβάνω την παράσταση.Αρκετά.«Σταμάτα!» τη διατάζω και τις τραβάω από το στόμα της.

Παραμερίζω το πάπλωμα στο κρεβάτι και κάθομαι. «Έλα εδώ».Με πλησιάζει, λάγνα και σέξι.

402 E. L. JAMES

Ω Άνα, μικρό μου φρικιό.«Τώρα γύρνα από την άλλη, σκύψε και πιάσε τους

αστράγαλούς σου». Η έκφρασή της μου λέει πως δεν είναι αυτόπου περίμενε να ακούσει. «Μη διστάζεις!» την επιπλήττω καιχώνω τις μπάλες στο στόμα μου. Κάνει μεταβολή και σκύβειάκοπα, εκθέτοντάς μου τα μακριά πόδια και τον υπέροχο κώλοτης, ενώ το μπλουζάκι μου γλιστράει στην πλάτη προς το κεφάλικαι τη χαίτη των μαλλιών της.

Θα μπορούσα να κοιτάζω κάμποση ώρα αυτό το υπέροχοθέαμα και να φαντάζομαι τι θα ήθελα να κάνω. Αυτήν τη στιγμή,όμως, θέλω να της τις βρέξω και να την πηδήξω. Ακουμπάω τοχέρι μου στα πισινά της, απολαμβάνοντας τη ζεστασιά της κάτωαπό την παλάμη μου έτσι όπως τη χαϊδεύω μέσα από το σλιπάκιτης.

Ω, αυτός ο κώλος είναι δικός μου. Και θα ζεσταθεί ακόμαπερισσότερο.

Τραβάω το σλιπάκι της στο πλάι εκθέτοντας τα χείλη της καιτο κρατάω με το ένα χέρι. Αντιστέκομαι στον πειρασμό ναπεράσω τη γλώσσα μου πάνω κάτω από τα γεννητικά τηςόργανα· άλλωστε το στόμα μου είναι γεμάτο. Αντί γι’ αυτό,ακολουθώ τη γραμμή από το περίνεο έως την κλειτορίδα της καιπάλι πάνω, προτού χώσω το δάχτυλό μου μέσα της.

Βαθιά μέσα στον λαιμό μου αφήνω ένα μουρμουρητόεπιδοκιμασίας και διαγράφω αργούς κύκλους με το δάχτυλό μου,ανοίγοντάς τη. Βογκάει, και σκληραίνω. Στη στιγμή.

Η δεσποινίς Στιλ επιδοκιμάζει. Το θέλει αυτό.Με το δάχτυλό μου κάνω ακόμα έναν κύκλο μέσα της, μετά

το τραβάω έξω και βγάζω τις μπάλες από το στόμα μου. Βάζωαπαλά την πρώτη μπάλα μέσα της, ύστερα τη δεύτερη,αφήνοντας έξω το κορδονάκι, κρεμασμένο πάνω στηνκλειτορίδα της. Φιλάω τα γυμνά πισινά της και τραβάω πάλι τοσλιπάκι στη θέση του.

«Σήκω!» τη διατάζω και την αρπάζω από τους γοφούς, ώσπουκαταλαβαίνω πως έχει σταθεροποιηθεί στα πόδια της. «Είσαιεντάξει;»

«Ναι…» Η φωνή της είναι τραχιά.

ΓΚΡΕΫ 403

«Γύρνα».Υπακούει αμέσως.«Πώς νιώθεις;» ρωτάω.«Παράξενα…»«Παράξενα ωραία ή παράξενα άσχημα;»«Παράξενα ωραία» απαντάει.«Ωραία».Θα χρειαστεί να τις συνηθίσει. Τι καλύτερος τρόπος από το

να τεντωθεί για να φτάσει κάτι;«Θέλω ένα ποτήρι νερό. Πήγαινε να μου φέρεις, σε

παρακαλώ. Κι όταν γυρίσεις, θα σε βάλω στο γόνατό μου.Σκέψου το αυτό, Αναστάζια».

Είναι απορημένη, αλλά κάνει μεταβολή και βγαίνειπροσεκτικά, με επιφυλακτικά βήματα, από το δωμάτιο. Όσολείπει, βγάζω ένα προφυλακτικό από το συρτάρι μου. Μουτελειώνουν· θα πρέπει να αγοράσω ένα απόθεμα ώσπου ναπιάσει το χάπι της. Ξανακάθομαι στο κρεβάτι, περιμένονταςανυπόμονα.

Όταν ξαναμπαίνει, η περπατησιά της δείχνει μεγαλύτερηαυτοπεποίθηση, ενώ κρατάει το νερό μου.

«Ευχαριστώ» λέω πίνοντας μια γρήγορη γουλιά καιαφήνοντας το ποτήρι στο κομοδίνο μου. Όταν σηκώνω τα μάτια,με παρακολουθεί με ολοφάνερο πόθο.

Είναι ωραίο ύφος.«Έλα. Στάσου δίπλα μου. Όπως την προηγούμενη φορά».Πλησιάζει, και τώρα η ανάσα της είναι ακανόνιστη… βαριά.

Ποπό, είναι πραγματικά ξαναμμένη. Τόσο διαφορετική από τηντελευταία φορά που της τις έβρεξα.

Φούρκισέ τη λίγο ακόμα, Γκρέυ.«Πες το». Η φωνή μου είναι σταθερή.Ένα σαστισμένο ύφος ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της.«Πες το».Άντε, Άνα.«Πες το, Αναστάζια. Δε θα το ξαναπώ!» Η φωνή μου είναι πιο

απότομη.Επιτέλους καταλαβαίνει τι ζητάω και κοκκινίζει. «Χτυπήστε

404 E. L. JAMES

με, σας παρακαλώ, Κύριε…» λέει σιγανά.Αυτά τα λόγια… Κλείνω τα μάτια και τα αφήνω να ηχήσουν

στο κεφάλι μου. Αρπάζοντας το χέρι της, την τραβάω σταγόνατά μου, και ο κορμός της προσγειώνεται στο κρεβάτι. Ενώμε το ένα χέρι τής χαϊδεύω τα πισινά, με το άλλο παραμερίζω ταμαλλιά από το πρόσωπό της και τα τακτοποιώ πίσω από το αυτίτης.

«Θέλω να βλέπω το πρόσωπό σου όσο σ’ τις βρέχω,Αναστάζια…» Της χαϊδεύω τα πισινά και σπρώχνω πάνω στοαιδοίο της, ξέροντας πως αυτό θα σπρώξει τις μπάλες πιο βαθιάμέσα της.

Μουρμουρίζει επιδοκιμαστικά.«Αυτό είναι για ευχαρίστηση, Αναστάζια, δική μου και δική

σου».Σηκώνω το χέρι μου και τη χτυπάω εκεί ακριβώς.«Α!» κάνει άηχα, ζαρώνοντας το πρόσωπό της. Της χαϊδεύω

τον γλυκό, ολόγλυκο κώλο της όσο προσαρμόζεται στηναίσθηση. Όταν χαλαρώνει, την ξαναχτυπάω. Βογκάει, και πνίγωτην αντίδρασή μου. Ξεκινάω για τα καλά, δεξιό μάγουλο,αριστερό μάγουλο και ύστερα στη συμβολή των μηρών και τουκώλου της. Ανάμεσα σε κάθε χτύπημα χαϊδεύω και ζυμώνω ταπισινά της, παρακολουθώντας το δέρμα της να παίρνει μιααπαλή απόχρωση του ροζ κάτω από το δαντελωτό εσώρουχότης.

Βογκάει, αφομοιώνοντας την ευχάριστη αίσθηση,απολαμβάνοντας την εμπειρία.

Σταματάω. Θέλω να κοιτάξω τον κώλο της σε όλο το ρόδινομεγαλείο του. Χωρίς να βιάζομαι, διεγείροντάς την, τραβάωκάτω το σλιπάκι της, περνώντας τα δάχτυλά μου ξυστά από τουςμηρούς της, πίσω από τα γόνατα και τους αστράγαλούς της.Σηκώνει τα πόδια, και πετάω το σλιπάκι της στο πάτωμα.Αναδεύεται, αλλά σταματάει όταν βάζω το χέρι μου επίπεδοπάνω στο ροζ λαμπερό δέρμα της. Αρπάζοντάς την από ταμαλλιά, αρχίζω ξανά. Μαλακά στην αρχή και ύστερα με την ίδιασειρά.

Είναι μουσκεμένη· η διέγερσή της είναι πάνω στην παλάμη

ΓΚΡΕΫ 405

μου.Σφίγγω πιο δυνατά τα μαλλιά της και βογκάει με τα μάτια

κλειστά, το στόμα ανοιχτό και χαλαρό.Γαμώτο, είναι σέξι.«Καλό κορίτσι…» Η φωνή μου είναι βραχνή, η ανάσα μου

ακανόνιστη.Τη χτυπάω μια δυο φορές ακόμα, ώσπου δεν αντέχω άλλο.Τη θέλω.Τώρα.Τυλίγω τα δάχτυλά μου γύρω από το κορδονάκι και τραβάω

τις μπάλες έξω.Φωνάζει από ευχαρίστηση. Γυρίζοντάς την ανάσκελα,

σταματάω για να πετάξω το παντελόνι μου και να φορέσω έναβρομοπροφυλακτικό. Μετά ξαπλώνω δίπλα της. Αρπάζω ταχέρια της και τα σηκώνω πάνω από το κεφάλι της. Ανεβαίνωαργά πάνω της και μπαίνω μέσα της ενώ νιαουρίζει σαν γάτα.

«Ω μωρό μου…» Είναι απίστευτη.Θέλω να μου κάνεις έρωτα. Τα λόγια της ηχούν στο μυαλό

μου.Και μαλακά, πολύ μαλακά, αρχίζω να κουνιέμαι, νιώθοντας

κάθε πολύτιμο εκατοστό της κάτω και γύρω μου. Τη φιλάω,απολαμβάνοντας το στόμα και το σώμα της ταυτόχρονα. Τυλίγειτα πόδια της γύρω από τα δικά μου, αντιδρώντας σε κάθε σιγανήώθηση, λικνίζοντας το σώμα της πάνω στο δικό μου ώσπουανεβαίνει, ανεβαίνει και αφήνεται.

Ο οργασμός της με ρίχνει στον γκρεμό. «Άνα!» φωνάζω,επιτρέποντας στον εαυτό μου να χυθεί μέσα της. Αφήνοντάς τονελεύθερο. Μια καλοδεχούμενη ανακούφιση που με αφήνει… ναθέλω κι άλλο. Να χρειάζομαι κι άλλο.

Καθώς η ισορροπία μου επιστρέφει, κάνω πέρα το παράξενοκύμα συγκίνησης που μου κατατρώει τα σωθικά. Δεν είναι σαντο σκοτάδι, αλλά είναι κάτι που με τρομοκρατεί. Κάτι που δενκαταλαβαίνω.

Λυγίζει τα δάχτυλά της γύρω από τα δικά μου και ανοίγω ταμάτια μου ατενίζοντας το νυσταγμένο, χορτασμένο βλέμμα της.

«Μ’ άρεσε αυτό…» ψιθυρίζω και της δίνω ένα μακρόσυρτο

406 E. L. JAMES

φιλί.Με ανταμείβει με ένα νυσταλέο χαμόγελο. Σηκώνομαι, τη

σκεπάζω με το πάπλωμα, μαζεύω το παντελόνι της πιτζάμας μουκαι μπαίνω στο μπάνιο, όπου βγάζω και πετάω το προφυλακτικό.Φοράω το παντελόνι μου και βρίσκω την κρέμα άρνικας.

Όταν επιστρέφω στο κρεβάτι, η Άνα μού χαρίζει έναχαμόγελο ικανοποίησης.

«Γύρνα από την άλλη!» τη διατάζω και προς στιγμήν νομίζωπως ετοιμάζεται να σηκώσει τα μάτια της στον ουρανό, αλλά μουκάνει τη χάρη και γυρίζει. «Ο κώλος σου έχει υπέροχο χρώμα»παρατηρώ, ικανοποιημένος από τα αποτελέσματα. Ρίχνω λίγηκρέμα στην παλάμη μου και της κάνω απαλό μασάζ στα πισινά.

«Ξέρασέ τα όλα, Γκρέυ…» λέει με ένα χασμουρητό.«Δεσποινίς Στιλ, ξέρετε πώς να χαλάτε την ατμόσφαιρα…»«Κάναμε μια συμφωνία» επιμένει.«Πώς νιώθεις;»«Ριγμένη».Με έναν βαθύ αναστεναγμό, αφήνω την κρέμα άρνικας στο

κομοδίνο και χώνομαι στο κρεβάτι, τραβώντας την Άνα στηναγκαλιά μου. Τη φιλάω στο αυτί. «Η γυναίκα που μ’ έφερε στονκόσμο ήταν κοκαϊνομανής πόρνη, Αναστάζια. Κοιμήσου».

Τσιτώνεται μέσα στην αγκαλιά μου.Μένω ακίνητος. Δε θέλω τη συμπόνια ή τον οίκτο της.«Ήταν;» ψιθυρίζει.«Έχει πεθάνει».«Πόσο καιρό;»«Πέθανε όταν ήμουν τεσσάρων χρόνων. Δεν την

πολυθυμάμαι. Ο Κάρρικ μού έχει πει ορισμένες λεπτομέρειες.Θυμάμαι μόνο μερικά πράγματα. Σε παρακαλώ, κοιμήσου».

Έπειτα από λίγο χαλαρώνει επάνω στο σώμα μου.«Καληνύχτα, Κρίστιαν…» Η φωνή της είναι νυσταγμένη.

«Καληνύχτα, Άνα». Την ξαναφιλάω, ανασαίνοντας τηνανακουφιστική μυρωδιά της και αποδιώχνοντας τις αναμνήσειςμου.

«Μην κόβεις τα μήλα για να τα πετάξεις, μαλάκα!»

ΓΚΡΕΫ 407

«Άντε γαμήσου, υποκριτικό σπασικλάκι!»Ο Έλλιοτ κόβει ένα μήλο, τρώει μια μπουκιά και μου το

πετάει.«Σκουληκάκι…» με κοροϊδεύει.Όχι! Μη με λες έτσι.Του ορμάω. Τον κοπανάω στα μούτρα με τις γροθιές

μου.«Βρομογούρουνο… Αυτό είναι φαγητό. Το σπαταλάς.

Ο παππούς τα πουλάει αυτά. Γουρούνι. Γουρούνι.Γουρούνι!»

«ΕΛΛΙΟΤ, ΚΡΙΣΤΙΑΝ!»Ο μπαμπάς με τραβάει μακριά από τον Έλλιοτ, που είναι

ζαρωμένος πάνω στο χώμα.«Τι συμβαίνει;»«Είναι παρανοϊκός!»«Έλλιοτ!»«Καταστρέφει τα μήλα!» Ο θυμός φουσκώνει μέσα στο

στήθος μου, στον λαιμό μου. Μου φαίνεται πως θαεκραγώ. «Τρώει μια μπουκιά και μετά τα πετάει. Μου ταπετάει!»

«Έλλιοτ, αλήθεια είναι;»Ο Έλλιοτ κοκκινίζει κάτω από το σκληρό βλέμμα του

μπαμπά.«Νομίζω πως είναι καλύτερο να έρθετε μαζί μου…

Κρίστιαν, μάζεψε τα μήλα. Μπορείς να βοηθήσεις τη μαμάνα φτιάξει μια πίτα». Είναι βυθισμένη στον ύπνο όταν ξυπνάω, με τη μύτη μου

χωμένη στα ευωδιαστά μαλλιά της, τα μπράτσα μου να τηνπεριβάλλουν. Ονειρεύτηκα πως έκανα τρέλες με τον Έλλιοτστον κήπο με τις μηλιές του παππού μου· ήταν ευτυχισμένες,θυμωμένες μέρες εκείνες.

Είναι σχεδόν εφτά – άλλη μία μέρα ύπνου έως αργά με τηδεσποινίδα Στιλ. Είναι παράξενο να ξυπνάω δίπλα της, αλλάπαράξενο με καλό τρόπο. Σκέφτομαι την πιθανότητα να τηνξυπνήσω με ένα πρωινό πήδημα· το σώμα μου είναι κάτι

408 E. L. JAMES

παραπάνω από πρόθυμο – η Άνα, όμως, είναι ουσιαστικά σεκωματώδη κατάσταση και μπορεί να πονάει. Πρέπει να τηναφήσω να κοιμηθεί. Σηκώνομαι από το κρεβάτι προσέχοντας ναμην την ξυπνήσω, παίρνω ένα μπλουζάκι, μαζεύω τα ρούχα τηςαπό το πάτωμα και πηγαίνω στο καθιστικό.

«Καλημέρα, κύριε Γκρέυ». Η κυρία Τζόουνς είναιαπασχολημένη στην κουζίνα.

«Καλημέρα, Γκέιλ». Τεντώνομαι και κοιτάζω έξω από τοπαράθυρο τα απομεινάρια μιας εκτυφλωτικής αυγής.

«Κρατάτε ρούχα για πλύσιμο;» με ρωτάει.«Ναι. Είναι της Αναστάζια».«Θέλετε να τα πλύνω και να τα σιδερώσω;»«Προλαβαίνεις;»«Θα τα βάλω στο γρήγορο πρόγραμμα».«Υπέροχα, ευχαριστώ». Της δίνω τα ρούχα της Άνα. «Πώς

ήταν η αδερφή σου;»«Πολύ καλά, ευχαριστώ. Τα παιδιά μεγαλώνουν. Τα αγόρια

μπορούν να γίνουν δύσκολα».«Το ξέρω».Χαμογελάει και προσφέρεται να μου φτιάξει καφέ.«Ευχαριστώ. Θα είμαι στο γραφείο μου». Με παρακολουθεί,

και το χαμόγελό της μετατρέπεται σιγά σιγά από αβρό σεσυνωμοτικό… με έναν τρόπο γυναικείο και μυστηριώδη. Μετάσπεύδει να φύγει από την κουζίνα, υποθέτω για να πάει στοπλυσταριό.

Τι πρόβλημα έχει;Εντάξει, είναι η πρώτη Δευτέρα –η πρώτη φορά– στα τέσσερα

χρόνια που δουλεύει για μένα που υπάρχει μια κοιμισμένηγυναίκα στο κρεβάτι μου. Αλλά δεν είναι και σπουδαία υπόθεση.Πρωινό για δύο, κυρία Τζόουνς. Νομίζω πως μπορείς να τοκαταφέρεις αυτό.

Κουνάω το κεφάλι μου και μπαίνω στο γραφείο μου για νααρχίσω τη δουλειά. Θα κάνω ντους αργότερα… Ίσως μαζί μετην Άνα.

Ελέγχω τα ηλεκτρονικά μου μηνύματα και στέλνω ένα στηνΆντρια και στη Ρος, λέγοντας ότι θα πάω για δουλειά το

ΓΚΡΕΫ 409

απόγευμα, όχι το πρωί. Κατόπιν ρίχνω μια ματιά στα τελευταίαδιαγράμματα του Μπάρνυ.

Η ΓΚΈΙΛ ΧΤΥΠΆΕΙ ΤΗΝ ΠΌΡΤΑ και μου φέρνει ένα δεύτερο φλιτζάνικαφέ, ενημερώνοντάς με πως είναι ήδη 8:15.

Τόσο αργά;«Δε θα πάω στο γραφείο σήμερα το πρωί».«Ρωτούσε ο Τέυλορ».«Θα πάω το απόγευμα».«Θα του το πω. Έχω κρεμάσει τα ρούχα της δεσποινίδας Στιλ

στην ντουλάπα σας».«Ευχαριστώ. Ήσουν γρήγορη. Κοιμάται ακόμα;»«Έτσι νομίζω…»Και να το πάλι εκείνο το χαμογελάκι. Υψώνω τα φρύδια μου,

και το χαμόγελό της πλαταίνει έτσι όπως κάνει μεταβολή για ναφύγει από το γραφείο μου. Αφήνω στην άκρη τη δουλειά μου,και παίρνοντας τον καφέ μου, πηγαίνω να κάνω ένα ντους καινα ξυριστώ.

Η ΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ εκτός μάχης όταν τελειώνω το ντύσιμο.

Την εξάντλησες, Γκρέυ. Και ήταν απολαυστικό, κάτιπαραπάνω από απολαυστικό. Δείχνει γαλήνια, σαν να μην έχειτην παραμικρή έγνοια.

Ωραία.Παίρνω από τη σιφονιέρα το ρολόι μου, ανοίγω παρορμητικά

το πάνω συρτάρι και τσεπώνω το τελευταίο μου προφυλακτικό.Ποτέ δεν ξέρεις.Διασχίζω ξανά το καθιστικό πηγαίνοντας στο γραφείο μου.«Θέλετε τώρα το πρωινό σας, κύριε;»«Θα φάω πρωινό με την Άνα. Ευχαριστώ».Σηκώνω το τηλέφωνο και παίρνω την Άντρια από το γραφείο

μου. Ανταλλάσσουμε μερικά λόγια και με συνδέει με τη Ρος.«Λοιπόν, πότε να σε περιμένουμε;» Ο τόνος της Ρος είναι

σαρκαστικός.«Καλημέρα, Ρος. Πώς είσαι;» λέω γλυκά.«Τσατισμένη».

410 E. L. JAMES

«Μαζί μου;»«Ναι, μαζί σου και με την εξ αποστάσεως εργασία σου!»«Θα έρθω αργότερα. Ο λόγος για τον οποίο κάλεσα είναι

πως αποφάσισα να ρευστοποιήσω την εταιρεία του Γουντς». Τηςτο έχω πει ήδη, αλλά αυτή και ο Μάρκο καθυστερούν πολύ.Θέλω να τελειώσει αυτή η ιστορία, τώρα. Της θυμίζω πως αυτόθα συνέβαινε αν δε βελτιώνονταν τα αποτελέσματα χρήσης. Καιδε βελτιώθηκαν.

«Χρειάζεται περισσότερο χρόνο».«Δεν ενδιαφέρομαι. Δε φορτωνόμαστε νεκρά βάρη».«Είσαι σίγουρος;»«Δε χρειάζομαι άλλες αστείες δικαιολογίες». Φτάνει πια. Έχω

πάρει την απόφασή μου.«Κρίστιαν…»«Πες στον Μάρκο να μου τηλεφωνήσει. Δεν έχουμε καιρό

για χάσιμο».«Εντάξει. Εντάξει. Αν αυτό θες πραγματικά. Τίποτε άλλο;»«Ναι. Πες στον Μπάρνυ πως το πρωτότυπο φαίνεται καλό,

αν και δεν είμαι σίγουρος για τη διασύνδεση».«Εμένα μου φάνηκε πως η διασύνδεση δούλευε μια χαρά από

τη στιγμή που βρήκα την άκρη. Όχι πως είμαι ειδική…»«Όχι. Απλώς κάτι του λείπει».«Μίλα στον Μπάρνυ».«Θέλω να τον δω το απόγευμα για να συζητήσουμε».«Πρόσωπο με πρόσωπο;»Ο σαρκασμός της είναι εκνευριστικός. Αγνοώ, όμως, τον

τόνο της και της λέω πως θέλω όλη την ομάδα του εδώ για ναανταλλάξουμε ιδέες.

«Θα χαρεί. Δηλαδή θα σε δω το απόγευμα;» Ακούγεταιαισιόδοξη.

«Εντάξει» την καθησυχάζω. «Γύρνα με στην Άντρια».Όσο περιμένω να σηκώσει η Άντρια το τηλέφωνο, κοιτάζω

έξω τον ανέφελο ουρανό. Έχει την ίδια απόχρωση με τα μάτιατης Άνα.

Σαχλαμάρες, Γκρέυ.«Άντρια…»

ΓΚΡΕΫ 411

Μια κίνηση μου αποσπά την προσοχή. Σηκώνοντας τα μάτια,χαίρομαι βλέποντας την Άνα να στέκεται στο κατώφλι,φορώντας μόνο το μπλουζάκι μου. Τα πόδια της, μακριά καικαλοσχηματισμένα, είναι εκτεθειμένα για τα μάτια μου μόνο.Έχει υπέροχα πόδια.

«Κύριε Γκρέυ» λέει η Άντρια.Τα μάτια μου συναντιούνται με της Άνα. Έχουν όντως το

χρώμα του καλοκαιρινού ουρανού και είναι το ίδιο ζεστά.Θεούλη μου, θα μπορούσα να απολαμβάνω τη ζεστασιά της όλημέρα – κάθε μέρα.

Μη γίνεσαι παράλογος, Γκρέυ.«Ακύρωσε το πρόγραμμά μου για σήμερα το πρωί, αλλά πες

στον Μπιλ να με καλέσει. Θα έρθω στις δύο. Πρέπει να μιλήσωμε τον Μάρκο το απόγευμα. Θα πάρει τουλάχιστον μισή ώρα».

Ένα αμυδρό χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη της Άνα, καιπιάνω τον εαυτό μου να το ανταποδίδει.

«Προγραμμάτισε τον Μπάρνυ και την ομάδα του μετά τονΜάρκο ή ίσως αύριο και βρες μου χρόνο να βλέπω τον Κλοντκάθε μέρα αυτή την εβδομάδα».

«Ο Σαμ θέλει να σας μιλήσει, σήμερα το πρωί».«Πες του να περιμένει».«Είναι για το Νταρφούρ».«Μπα;»«Προφανώς βλέπει το καραβάνι αλληλεγγύης ως μεγάλη

ευκαιρία προσωπικών δημοσίων σχέσεων».Ω Θεέ μου. Θα το έβλεπε. Δε θα το έβλεπε;«Όχι, δε θέλω δημοσιότητα για το Νταρφούρ!» Η φωνή μου

είναι απότομη από την οργή.«Λέει πως είναι ένας δημοσιογράφος από το Forbes που θέλει

να σας μιλήσει γι’ αυτό το θέμα».Πού διάολο το ξέρουν;«Πες στον Σαμ να το κανονίσει» της πετάω. Γι’ αυτό

πληρώνεται.«Θέλετε να του μιλήσετε απευθείας;» με ρωτάει η Άντρια.«Όχι».«Θα το κάνω. Πρέπει επίσης να απαντήσω για την εκδήλωση

412 E. L. JAMES

το Σάββατο».«Ποια εκδήλωση;»«Το γκαλά του Εμπορικού Επιμελητηρίου».«Αυτό το Σάββατο είναι;» ρωτάω, καθώς στο μυαλό μου

έρχεται μια ιδέα.«Μάλιστα, κύριε».«Περίμενε…» Γυρίζω στην Άνα, που κουνάει το αριστερό της

πόδι, αλλά δεν παίρνει τα καταγάλανα μάτια της από πάνω μου.«Πότε θα επιστρέψεις από την Τζόρτζια;»

«Την Παρασκευή» απαντάει.«Θα χρειαστώ άλλο ένα εισιτήριο. Έχω συνοδό» ενημερώνω

την Άντρια.«Συνοδό;» Η Άντρια τσιρίζει σαν να μην το πιστεύει.Αναστενάζω. «Ναι, Άντρια, αυτό είπα… Συνοδό. Θα με

συνοδέψει η δεσποινίς Αναστάζια Στιλ».«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ!» Ακούγεται σαν να της έφτιαξα το

κέφι.Γαμώτο μου… Τι έχει πάθει το προσωπικό μου;«Αυτά». Κλείνω. «Καλημέρα, δεσποινίς Στιλ».«Κύριε Γκρέυ…» με χαιρετάει η Άνα. Κάνω τον γύρο του

γραφείου μου και βρίσκομαι μπροστά της. Της χαϊδεύω τοπρόσωπο.

«Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω. Φαινόσουν τόσο γαλήνια.Κοιμήθηκες καλά;»

«Ξεκουράστηκα πολύ καλά, ευχαριστώ. Ήρθα απλώς να σεχαιρετήσω προτού κάνω ντους…» Χαμογελάει, και τα μάτια τηςλάμπουν γεμάτα αγαλλίαση. Είναι μεγάλη χαρά να τη βλέπωέτσι. Προτού επιστρέψω στη δουλειά, σκύβω και της δίνω ένααπαλό φιλί. Ξαφνικά τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον λαιμόμου και μπλέκει τα δάχτυλά της στα μαλλιά μου, πιέζοντας τοσώμα της σε όλο το μήκος του δικού μου.

Όπα.Τα χείλη της είναι επίμονα, οπότε ανταποκρίνομαι

ανταποδίδοντας το φιλί, έκπληκτος από την ένταση του πάθουςτης. Με το ένα χέρι πιάνω το κεφάλι της, με το άλλο χουφτώνωτον γυμνό, πρόσφατα ξυλοφορτωμένο κώλο της, και το σώμα

ΓΚΡΕΫ 413

μου παίρνει φωτιά σαν ξερό προσάναμμα.«Λοιπόν, φαίνεται πως ο ύπνος σού κάνει καλό…» Η φωνή

μου ξεχειλίζει από ξαφνικό πόθο. «Προτείνω να πας να κάνειςτο ντους σου. Ή μήπως να σε ξαπλώσω στο γραφείο μου τώρα;»

«Διαλέγω το γραφείο…» ψιθυρίζει στην άκρη των χειλιώνμου, τρίβοντας τα γεννητικά της όργανα πάνω στη στύση μου.

Για δες… Αυτό είναι έκπληξη.Τα μάτια της είναι σκοτεινά και άπληστα, γεμάτα επιθυμία.

«Το γουστάρετε αυτό, έτσι, δεσποινίς Στιλ; Έχετε αρχίσει ναγίνεστε αχόρταγη…»

«Μόνο εσένα γουστάρω».«Πολύ σωστά. Μόνο εμένα!»Τα λόγια της είναι κάλεσμα σειρήνας για τη λίμπιντό μου.

Χάνοντας κάθε αυτοσυγκράτηση, σαρώνω ό,τι βρίσκεται πάνωστο γραφείο μου, στέλνοντας τα χαρτιά, το τηλέφωνο και ταστιλό μου κροταλίζοντας ή πετώντας στο πάτωμα. Δε μουκαίγεται καρφί, όμως. Σηκώνω την Άνα και την ξαπλώνω στογραφείο μου, έτσι που τα μαλλιά της χύνονται από την άκρη στοκάθισμα της καρέκλας μου.

«Το ήθελες, το έχεις, μωρό μου…» μουγκρίζω, τραβώνταςαπό την τσέπη μου το προφυλακτικό και κατεβάζοντας τοφερμουάρ μου. Καλύπτοντας στα γρήγορα το πουλί μου, κοιτάζωτην αχόρταγη δεσποινίδα Στιλ. «Ελπίζω να είσαι έτοιμη…» τηνπροειδοποιώ αρπάζοντας τους καρπούς της και κρατώντας τουςστα πλευρά της.

Με μια γρήγορη κίνηση, βρίσκομαι μέσα της.«Αχ, Χριστέ μου… Άνα. Είσαι τόσο έτοιμη…» Της δίνω ένα

κλάσμα του δευτερολέπτου για να προσαρμοστεί στην παρουσίαμου. Μετά αρχίζω να πιέζω. Εμπρός πίσω. Ξανά και ξανά. Όλοκαι πιο δυνατά. Ρίχνει το κεφάλι της πίσω, με το στόμα ανοιχτόσε μια άηχη ικεσία, ενώ τα στήθη της ανεβοκατεβαίνουν ρυθμικάμε κάθε τίναγμα του κορμιού της. Τυλίγει τα πόδια της γύρω μουκαθώς στέκομαι όρθιος και τη σφυροκοπάω.

Αυτό θέλεις, μωρό μου;Ανταποκρίνεται σε κάθε ώθηση, λικνίζεται πάνω μου και

βογκάει ενώ την κάνω δική μου. Την ανεβάζω ολοένα και

414 E. L. JAMES

ψηλότερα, ώσπου νιώθω το σώμα της να σκληραίνει γύρω μου.«Έλα, μωρό μου, δώσ’ το μου…» λέω μέσα από σφιγμένα

δόντια, κι αυτό κάνει, θεαματικά, φωνάζοντας και ρουφώντας μεμέσα στον ίδιο μου τον οργασμό.

Γαμώτο… Τελειώνω το ίδιο θεαματικά με κείνη καισωριάζομαι πάνω της, ενώ το σώμα της σφίγγεται πάνω μου μεμετασεισμούς.

«Τι διάολο μου κάνεις;» Η ανάσα μου έχει κοπεί, τα χείλημου γλιστρούν απαλά στον λαιμό της. «Μ’ έχεις σαγηνέψει,Άνα… Μου κάνεις πανίσχυρα μάγια».

Και μου ρίχτηκες!Αφήνω τους καρπούς της και σηκώνομαι όρθιος, αλλά εκείνη

σφίγγει τα πόδια της γύρω μου, ενώ τα δάχτυλά τηςμπερδεύονται στα μαλλιά μου.

«Εγώ έχω σαγηνευτεί…» τραυλίζει. Κοιταζόμαστε στα μάτια,με εξετάζει εξονυχιστικά, σαν να βλέπει μέσα μου. Σαν να βλέπειτο σκοτάδι μέσα στην ψυχή μου.

Σκατά… Άσε με να φύγω. Αυτό παραπάει.Χουφτώνω το πρόσωπό της για να της δώσω ένα γρήγορο

φιλί, αλλά καθώς το κάνω, μια δυσάρεστη εικόνα της στην ίδιαστάση με κάποιον άλλο έρχεται στο μυαλό μου. Όχι. Δε θα τοκάνει αυτό με κανέναν άλλο. Ποτέ!

«Είσαι. Δική. Μου». Τα λόγια μου κροταλίζουν ανάμεσά μας.«Καταλαβαίνεις;»

«Ναι, δική σου…» μουρμουρίζει, και η έκφρασή της είναιανυπόκριτη, τα λόγια της γεμάτα πειστικότητα.

Η παράλογη ζήλια μου υποχωρεί.«Είσαι σίγουρη πως πρέπει να πας στην Τζόρτζια;» ρωτάω,

απομακρύνοντας τα μαλλιά από το πρόσωπό της.Γνέφει καταφατικά.Να πάρει.Τραβιέμαι έξω από το σώμα της και μορφάζει.«Πονάς;»«Λιγάκι…» απαντάει με ένα δειλό χαμόγελο.«Μ’ αρέσει να πονάς. Σου θυμίζει πού ήμουν, εγώ και μόνο

εγώ». Της δίνω ένα τραχύ, κτητικό φιλί.

ΓΚΡΕΫ 415

Επειδή δε θέλω να πάει στην Τζόρτζια.Και καμία δε μου έχει ριχτεί από… από την Ελένα και μετά.Και ακόμα και τότε, ήταν πάντα σχεδιασμένο, μέρος μιας

σκηνής.Σηκώνομαι, απλώνω το χέρι μου και την τραβάω σε καθιστή

θέση. Καθώς βγάζω το προφυλακτικό, λέει χαμηλόφωνα:«Πάντα προετοιμασμένος…».

Της ρίχνω ένα απορημένο βλέμμα καθώς ανεβάζω τοφερμουάρ μου. Σηκώνει την άδεια συσκευασία, δίνοντάς μου νακαταλάβω.

«Έχει κανείς το δικαίωμα να ελπίζει, Αναστάζια, ακόμα και ναονειρεύεται, και μερικές φορές τα όνειρά του γίνονταιπραγματικότητα». Δεν είχα ιδέα πως θα το χρησιμοποιούσα τόσοσύντομα και με τους δικούς της όρους, όχι τους δικούς μου.Δεσποινίς Στιλ, για τόσο αθώα, είστε, όπως πάντα, απρόσμενη.

«Δηλαδή… επάνω στο γραφείο σου ήταν όνειρο για σένα;»ρωτάει.

Γλυκιά μου. Έχω κάνει σεξ επάνω σ’ αυτό το γραφείο πολλές,πάμπολλες φορές, αλλά πάντα με δική μου παρότρυνση. Ποτέ μεπαρότρυνση μιας υποτακτικής.

Δεν πάει έτσι το πράγμα.Διαβάζει τις σκέψεις μου και σκυθρωπιάζει.Σκατά… Τι μπορώ να πω; Άνα, αντίθετα με σένα, έχω

παρελθόν.Περνάω εκνευρισμένος το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου· το

πρωινό δεν πάει σύμφωνα με το σχέδιο.«Καλύτερα να πάω για ντους» λέει ήσυχα. Σηκώνεται και

κάνει μερικά βήματα προς την πόρτα.«Έχω ένα δυο τηλεφωνήματα να κάνω ακόμα. Θα έρθω για

πρωινό όταν βγεις από το ντους». Την κοιτάζω και αναρωτιέμαιτι μπορώ να πω για να διορθώσω την κατάσταση. «Νομίζω πως ηκυρία Τζόουνς έπλυνε τα χτεσινά σου ρούχα. Είναι στηνντουλάπα».

Φαίνεται έκπληκτη και εντυπωσιασμένη. «Ευχαριστώ»αποκρίνεται.

«Δεν κάνει τίποτα».

416 E. L. JAMES

Το μέτωπό της ζαρώνει καθώς με παρατηρεί, σαστισμένη.«Τι;» ρωτάω.«Τι τρέχει;»«Τι εννοείς;»«Κοίτα… Είσαι πιο παράξενος απ’ ό,τι συνήθως».«Με βρίσκεις παράξενο;» Άνα, μωρό μου, παράξενος είναι το

δεύτερο όνομά μου.«Μερικές φορές…»Πες της. Πες της πως καμία δε σου όρμησε εδώ και πολύ

καιρό.«Όπως πάντα, με αφήνετε εμβρόντητο, δεσποινίς Στιλ».«Εμβρόντητο με ποιον τρόπο;»«Ας πούμε πως ήταν ένα αναπάντεχο κέρασμα…»«Στόχος μας η ευχαρίστησή σας, κύριε Γκρέυ…» με πειράζει,

εξακολουθώντας να με κοιτάζει εξεταστικά.«Και όντως με ευχαριστείς» αναγνωρίζω. Αλλά με αφοπλίζεις

κιόλας. «Νόμιζα πως θα πας να κάνεις ντους».Οι άκρες του στόματός της γυρίζουν προς τα κάτω.Σκατά…«Ναι… Εεε… Θα σε δω σε λίγο».Γυρίζει και το σκάει τρέχοντας από το γραφείο μου,

αφήνοντάς με να στέκομαι σ’ έναν λαβύρινθο σύγχυσης.Κουνάω το κεφάλι μου για να το καθαρίσω και μετά αρχίζω ναμαζεύω τα σκόρπια πράγματά μου από το πάτωμα και να τατακτοποιώ στο γραφείο μου.

Πώς διάολο μπορεί να μπαίνει με άνεση στο γραφείο μου καινα με ξελογιάζει; Υποτίθεται πως εγώ έχω τον έλεγχο αυτής τηςσχέσης. Αυτό σκεφτόμουν χτες το βράδυ: τον αχαλίνωτοενθουσιασμό της και την τρυφερότητά της. Πώς σκατά να τααντιμετωπίσω αυτά; Δεν είναι κάτι που ξέρω. Κοντοστέκομαι γιαλίγο έτσι όπως σηκώνω το τηλέφωνο.

Είναι ωραίο, όμως.Ναι.Κάτι παραπάνω από ωραίο.Καγχάζω στη σκέψη και θυμάμαι το «ωραίο» e-mail της. Να

πάρει, υπάρχει μια αναπάντητη κλήση από τον Μπιλ. Πρέπει να

ΓΚΡΕΫ 417

τηλεφώνησε στη διάρκεια της συνεύρεσής μου με τη δεσποινίδαΣτιλ. Κάθομαι στο γραφείο μου, και πάλι αφέντης του σύμπαντόςμου –τώρα που είναι στο ντους– και του τηλεφωνώ. Πρέπει ναμάθω από τον Μπιλ για το Ντιτρόιτ… Και πρέπει να επιστρέψωστο παιχνίδι μου.

Ο Μπιλ δεν το σηκώνει, κι έτσι παίρνω την Άντρια.«Κύριε Γκρέυ».«Είναι ελεύθερο το τζετ σήμερα και αύριο;»«Δεν έχει προγραμματιστεί για χρήση μέχρι την Πέμπτη,

κύριε».«Ωραία. Μπορείς να μου βρεις τον Μπιλ;»«Βέβαια».Η κουβέντα μου με τον Μπιλ είναι μακροσκελής. Η Ρουθ

έκανε καταπληκτική δουλειά αναζητώντας όλες τιςεγκαταλειμμένες βιομηχανικές περιοχές στο Ντιτρόιτ. Δύο απόαυτές είναι κατάλληλες για τις τεχνολογικές εγκαταστάσεις πουθέλουμε να χτίσουμε, και ο Μπιλ είναι σίγουρος ότι το Ντιτρόιτδιαθέτει το εργατικό δυναμικό που απαιτούμε.

Η καρδιά μου σφίγγεται.Είναι ανάγκη να είναι το Ντιτρόιτ;Έχω αόριστες αναμνήσεις από το μέρος: μεθύστακες, άστεγοι

και τοξικομανείς να μας φωνάζουν στους δρόμους· το άθλιοκαταγώγιο που αποκαλούσαμε σπίτι μας· και μια νεαρήτσακισμένη γυναίκα, η κοκαϊνομανής πόρνη που αποκαλούσαμανούλα, να κοιτάζει το άπειρο καθισμένη σ’ ένα μουντόβρόμικο δωμάτιο που μύριζε κλεισούρα και σκόνη.

Κι αυτός.Ανατριχιάζω. Μην τον σκέφτεσαι αυτόν… Ούτε εκείνη.Αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Η Άνα δεν είπε

τίποτα για τη νυχτερινή μου εξομολόγηση. Δεν ανέφερα ποτέ σεκανέναν την κοκαϊνομανή πόρνη. Ίσως γι’ αυτό μου ρίχτηκε ηΆνα σήμερα το πρωί: νομίζει πως χρειάζομαι στοργή καιπροδέρμ.

Ναι, καλά.Μωρό μου. Θα πάρω το σώμα σου αν μου το προσφέρεις.

Μια χαρά είμαι. Αλλά ακόμα και τη στιγμή που η σκέψη περνάει

418 E. L. JAMES

από το μυαλό μου, αναρωτιέμαι αν είμαι «μια χαρά». Αγνοώ τηναίσθηση ανησυχίας· είναι κάτι που πρέπει να συζητήσω με τονΦλυν όταν επιστρέψει.

Αυτήν τη στιγμή πεινάω. Ελπίζω να έβγαλε τον ωραίο τηςπισινό από το ντους, επειδή πρέπει να φάω.

Η ΆΝΑ ΣΤΈΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΆΓΚΟ της κουζίνας μιλώντας με την κυρίαΤζόουνς, που έχει στρώσει για το πρωινό μας.

«Θα θέλατε να φάτε κάτι;» ρωτάει η κυρία Τζόουνς.«Όχι, ευχαριστώ» απαντάει η Άνα.Α, όχι, δε θα αρνηθείς.«Φυσικά και θα φας κάτι…» βρυχιέμαι και στις δύο. «Της

αρέσουν οι τηγανίτες, το μπέικον και τα αυγά, κυρία Τζόουνς».«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ. Εσείς τι θα θέλατε, κύριε;» λέει,

απτόητη.«Ομελέτα, παρακαλώ, και μερικά φρούτα. Κάτσε» λέω στην

Άνα και παίρνω θέση δίπλα της ενώ η κυρία Τζόουνς μάςετοιμάζει το πρωινό μας.

«Αγόρασες τα αεροπορικά σου εισιτήρια;» ρωτάω.«Όχι. Θα τα αγοράσω όταν πάω σπίτι – από το ίντερνετ».«Έχεις χρήματα;»«Ναι!» λέει σαν να είμαι πεντάχρονο και τινάζει τα μαλλιά

της πάνω από τον ώμο της πιέζοντας τα χείλη της, ενοχλημένη,νομίζω.

Υψώνω το φρύδι μου αποδοκιμαστικά. Θα μπορούσα πάντανα σου τις ξαναβρέξω, γλυκιά μου.

«Ναι, έχω, ευχαριστώ» προσθέτει βιαστικά, με πιο ήπιο τόνο.Καλύτερα τώρα.«Έχω ένα τζετ. Δεν έχει προγραμματιστεί να πετάξει για τρεις

μέρες· είναι στη διάθεσή σου». Η απάντηση θα είναι «όχι».Αλλά τουλάχιστον μπορώ να το προτείνω.

Τα χείλη της μισανοίγουν από έκπληξη, και το ύφος τηςαλλάζει, από σαστισμένο σε εντυπωσιασμένο και εξοργισμένοταυτόχρονα. «Έχουμε κάνει ήδη σοβαρή κατάχρηση τουαεροπορικού στόλου της εταιρείας σου. Δε θα ήθελα να τοξανακάνω» αποκρίνεται αδιάφορα.

ΓΚΡΕΫ 419

«Δική μου είναι η εταιρεία, δικό μου και το τζετ».«Ευχαριστώ για την προσφορά. Μα θα ένιωθα καλύτερα αν

έπαιρνα μια κανονική πτήση».Σίγουρα οι περισσότερες γυναίκες θα άρπαζαν την ευκαιρία

να ταξιδέψουν με ιδιωτικό τζετ, αλλά φαίνεται πως ο υλικόςπλούτος πραγματικά δεν εντυπωσιάζει αυτό το κορίτσι – ή δεθέλει να νιώθει υποχρεωμένη απέναντί μου. Δεν είμαι σίγουροςγια το τι από τα δύο ισχύει. Είτε έτσι είτε αλλιώς, είναιπεισματάρικο πλάσμα.

«Όπως θες…» Αναστενάζω. «Έχεις να κάνεις μεγάληπροετοιμασία για τη συνέντευξή σου;»

«Όχι».«Ωραία». Ρωτάω, αλλά και πάλι δε μου λέει σε ποιους

εκδοτικούς οίκους θα πάει. Αντί γι’ αυτό, χαμογελάει σανσφίγγα. Αποκλείεται να αποκαλύψει αυτό το μυστικό.

«Είμαι άνθρωπος με πολλά μέσα, δεσποινίς Στιλ».«Έχω πλήρη επίγνωση του θέματος, κύριε Γκρέυ… Θα

παρακολουθήσετε το τηλέφωνό μου;»«Για να πω την αλήθεια, θα είμαι πολύ απασχολημένος

σήμερα το απόγευμα, οπότε θα βάλω κάποιον άλλο να το κάνει»απαντάω υπομειδιώντας.

«Αν έχεις την πολυτέλεια να βάλεις κάποιον να το κάνει,τότε προφανώς έχεις πλεονάζον προσωπικό».

Ω, είναι αυθάδης, σήμερα.«Θα στείλω ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στην επικεφαλής του

τμήματος ανθρωπίνων πόρων και θα τη βάλω να κοιτάξει τοναριθμό των εργαζομένων». Αυτό είναι που μου αρέσει: ταχωρατά μας. Είναι αναζωογονητικά και διασκεδαστικά και δενέχουν καμία σχέση με όσα ήξερα έως τώρα.

Η κυρία Τζόουνς μάς σερβίρει το πρωινό, και χαίρομαιβλέποντας την Άνα να απολαμβάνει το φαγητό της. Όταν ηκυρία Τζόουνς βγαίνει από την κουζίνα, η Άνα μού ρίχνει μιακλεφτή ματιά.

«Τι συμβαίνει, Αναστάζια;»«Ξέρεις, τελικά δε μου είπες ποτέ γιατί δε σ’ αρέσει να σ’

αγγίζουν».

420 E. L. JAMES

Όχι πάλι τα ίδια!«Σου είπα περισσότερα απ’ όσα έχω πει ποτέ σε

οποιονδήποτε...» Η φωνή μου είναι χαμηλή για να κρύψει τονεκνευρισμό μου. Γιατί επιμένει να κάνει αυτές τις ερωτήσεις;Τρώει μια δυο μπουκιές ακόμη από τις τηγανίτες της.

«Θα σκεφτείς τη συμφωνία μας όσο λείπεις;» ρωτάω.«Ναι». Είναι ειλικρινής.«Θα σου λείψω;»Γκρέυ!Γυρίζει να με κοιτάξει, εξίσου αιφνιδιασμένη με μένα από την

ερώτηση. «Ναι» απαντάει έπειτα από μια στιγμή, με καθαρό καιανυπόκριτο ύφος. Περίμενα μια πνευματώδη παρατήρηση, αλλάακούω την αλήθεια. Και παραδόξως, βρίσκω την παραδοχή τηςπαρήγορη.

«Και μένα θα μου λείψεις…» μουρμουρίζω. «Δε φαντάζεσαιπόσο…» Το διαμέρισμά μου θα είναι λίγο πιο σιωπηλό χωρίςαυτήν και λίγο πιο άδειο. Της χαϊδεύω το μάγουλο και τη φιλάω.Μου χαρίζει ένα γλυκό χαμόγελο και επιστρέφει στο πρωινότης.

«Θα βουρτσίσω τα δόντια μου και μετά πρέπει να φύγω»αναγγέλλει μόλις τελειώνει.

«Κιόλας; Νόμιζα πως θα έμενες περισσότερο».Σαστίζει. Τι νόμιζε; Πως θα την πετούσα έξω;«Σας έπεισα να κάνετε κάποια πράγματα και καταχράστηκα

αρκετά τον χρόνο σας, κύριε Γκρέυ. Άλλωστε δεν έχετε μιααυτοκρατορία να διοικήσετε;»

«Μπορώ να κάνω κοπάνα!» Η ελπίδα ξεχειλίζει στο στήθοςκαι στη φωνή μου. Και ακύρωσα μόλις τις πρωινές μουυποχρεώσεις.

«Πρέπει να ετοιμαστώ για τις συνεντεύξεις μου. Και ν’αλλάξω». Με κοιτάζει επιφυλακτικά.

«Είσαι υπέροχη».«Ευχαριστώ πολύ, Κύριε…» αποκρίνεται αβρά. Τα μάγουλά

της, όμως, παίρνουν το γνωστό ρόδινο χρώμα τους, σαν τονκώλο της χτες το βράδυ. Νιώθει αμηχανία. Πότε θα μάθει ναδέχεται τις φιλοφρονήσεις;

ΓΚΡΕΫ 421

Σηκώνεται και πηγαίνει το πιάτο της στον νεροχύτη.«Άσ’ τα. Θα το κάνει η κυρία Τζόουνς».«Εντάξει. Πάω μόνο να βουρτσίσω τα δόντια μου».«Σε παρακαλώ, μη διστάσεις να χρησιμοποιήσεις την

οδοντόβουρτσά μου…» προτείνω σαρκαστικά.«Ακριβώς αυτή την πρόθεση είχα…» αντιγυρίζει και βγαίνει

από το δωμάτιο με καμαρωτό βήμα. Αυτή η γυναίκα έχει μιααπάντηση για όλα.

Επιστρέφει έπειτα από λίγα λεπτά με την τσάντα της.«Μην ξεχάσεις να πάρεις το BlackBerry, το Mac και τους

φορτιστές σου στην Τζόρτζια».«Μάλιστα, Κύριε» λέει υπάκουα.Καλό κορίτσι.«Έλα». Την οδηγώ στο ασανσέρ και μπαίνω μέσα μαζί της.«Δε χρειάζεται να έρθεις κάτω. Μπορώ να πάω μόνη μου στο

αυτοκίνητό μου».«Συμπεριλαμβάνονται όλα στην εξυπηρέτηση…» πετάω

ειρωνικά. «Άλλωστε μπορώ να σε φιλάω μέχρι να φτάσουμεκάτω». Την κλείνω στην αγκαλιά μου και κάνω ακριβώς αυτό,απολαμβάνοντας τη γεύση και τη γλώσσα της καιαποχαιρετώντας την όπως πρέπει.

Όταν οι πόρτες ανοίγουν στο επίπεδο του γκαράζ, είμαστε καιοι δύο ερεθισμένοι και με κομμένη την ανάσα. Αλλά φεύγει. Τηνπηγαίνω στο αυτοκίνητο και της ανοίγω την πόρτα του οδηγού,αγνοώντας τη διέγερσή μου.

«Αντίο προς το παρόν, Κύριε…» ψιθυρίζει και με ξαναφιλάει.«Να οδηγείς προσεκτικά, Αναστάζια. Και να έχεις ασφαλή

ταξίδια». Της κλείνω την πόρτα, παραμερίζω και τηνπαρακολουθώ να φεύγει. Κατόπιν ανεβαίνω πάνω.

Χτυπάω την πόρτα του γραφείου του Τέυλορ και τονενημερώνω πως θα ήθελα να φύγω για το γραφείο σε δέκαλεπτά. «Θα έχω έτοιμο το αυτοκίνητο, κύριε».

ΠΑΙΡΝΩ ΤΟΝ ΓΟΥΕΛΤΣ από το αυτοκίνητο.

«Κύριε Γκρέυ…» λέει με τραχιά φωνή.«Γουέλτς. Η Αναστάζια Στιλ θα αγοράσει ένα αεροπορικό

422 E. L. JAMES

εισιτήριο σήμερα και θα φύγει απόψε από το Σιάτλ για τηΣαβάννα. Θα ήθελα να μάθω σε ποια πτήση είναι».

«Έχει προτίμηση σε κάποια εταιρεία;»«Φοβάμαι πως δεν ξέρω…»«Θα δω τι μπορώ να κάνω».Κλείνω το τηλέφωνο. Το πονηρό μου σχέδιο έχει αρχίσει να

παίρνει σάρκα και οστά.

« ΚΥΡΙΕ ΓΚΡΕΥ!» Η Άντρια ξαφνιάζεται όταν εμφανίζομαικάμποσες ώρες νωρίτερα. Θέλω να της πω πως εδώ δουλεύω,γαμώτο μου, αλλά αποφασίζω να φερθώ ευγενικά.

«Είπα να σας κάνω έκπληξη».«Καφέ;» τιτιβίζει.«Ναι, ευχαριστώ».«Με ή χωρίς γάλα;»Καλό κορίτσι.«Με. Αχνιστό γάλα».«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ».«Ψάξε την Καρολάιν Άκτον. Θα ήθελα να της μιλήσω

αμέσως».«Βεβαίως».«Και κλείσε μου ένα ραντεβού να δω τον Φλυν την άλλη

εβδομάδα». Γνέφει καταφατικά και κάθεται να δουλέψει.Στο γραφείο μου ανοίγω τον υπολογιστή μου.Το πρώτο μήνυμα στα εισερχόμενά μου είναι από την Ελένα. Από: Ελένα ΛίνκολνΘέμα: ΣαββατοκύριακοΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 10:15Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΚρίστιαν, τι τρέχει;Η μητέρα σου μου είπε πως πήγες μια κοπέλα για φαγητόχτες.Είμαι περίεργη. Δεν είναι καθόλου στο στιλ σου.Βρήκες καινούρια υποτακτική;

ΓΚΡΕΫ 423

Τηλεφώνησέ μου.Ε xΕΛΕΝΑ ΛΙΝΚΟΛΝESCLAVAFor The Beauty That Is You™ Αυτό μου έλειπε. Κλείνω το μήνυμά της, αποφασίζοντας να

το αγνοήσω προς το παρόν. Η Ολίβια χτυπάει και μπαίνει με τονκαφέ μου τη στιγμή που η Άντρια με παίρνει στο τηλέφωνο.

«Έχω τον Γουέλτς στη γραμμή κι έχω αφήσει ένα μήνυμαστην κυρία Άκτον» αναγγέλλει η Άντρια.

«Ωραία. Σύνδεσέ τον».Η Ολίβια αφήνει τον λάτε στο γραφείο μου και φεύγει

αλαφιασμένη. Βάζω τα δυνατά μου να την αγνοήσω.«Γουέλτς».«Δεν έχουν αγοραστεί ακόμη αεροπορικά εισιτήρια, κύριε

Γκρέυ. Αλλά θα ελέγχω την κατάσταση και θα σας ενημερώσωαν αλλάξει κάτι».

«Ναι, σε παρακαλώ».Τέλος συνδιάλεξης. Πίνω μια γουλιά καφέ και παίρνω τη Ρος.

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΟ φαγητό η Άντρια με συνδέει μετην Καρολάιν Άκτον. «Κύριε Γκρέυ, χαίρομαι που σας ακούω.Τι μπορώ να κάνω για σας;»

«Γεια σας, κυρία Άκτον. Θα ήθελα τα συνηθισμένα».«Την αντιπροσωπευτική γκαρνταρόμπα; Έχετε στο μυαλό σας

κάποια χρωματική παλέτα;»«Μπλε και πράσινα. Ασημένιο ίσως, για κάποια επίσημη

εκδήλωση». Μου έρχεται στο μυαλό το γεύμα του ΕμπορικούΕπιμελητηρίου. «Τα χρώματα των πολύτιμων λίθων, νομίζω».

«Θαύμα!» αποκρίνεται η κυρία Άκτον με τον συνηθισμένοτης ενθουσιασμό.

«Και σατέν και μεταξωτά εσώρουχα και νυχτικά. Κάτιπολυτελές».

«Μάλιστα, κύριε. Έχετε κάποιον προϋπολογισμό στο μυαλόσας;»

424 E. L. JAMES

«Κανέναν προϋπολογισμό. Δώστε τα όλα. Θέλω τακαλύτερα».

«Και παπούτσια;»«Ναι, παρακαλώ».«Ωραία. Νούμερα;»«Θα σας στείλω μήνυμα. Έχω τη διεύθυνσή σας από την

προηγούμενη φορά».«Πότε θα θέλατε την παράδοση;»«Αυτή την Παρασκευή».«Είμαι σίγουρη πως μπορώ να το κάνω. Θα θέλατε να δείτε

φωτογραφίες των επιλογών μου;»«Ναι, ευχαριστώ».«Ωραία. Ξεκινάω αμέσως».«Ευχαριστώ». Κλείνω το τηλέφωνο, και η Άντρια συνδέει

τον Γουέλτς.«Γουέλτς».«Η δεσποινίς Στιλ ταξιδεύει με την DL2610 για Ατλάντα, με

απογείωση στις 22:25 απόψε».Σημειώνω όλες τις λεπτομέρειες των πτήσεων και της

ανταπόκρισης για Σαβάννα. Φωνάζω την Άντρια, που μπαίνειμέσα έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα, κρατώντας τοσημειωματάριό της.

«Άντρια, η Αναστάζια Στιλ ταξιδεύει με αυτές τις πτήσεις.Αναβάθμισέ τη στην πρώτη θέση, κάν’ της τσεκ ιν και πλήρωσεγια να μπει στο σαλόνι της πρώτης θέσης. Και αγόρασε τη θέσηδίπλα της σε όλες τις πτήσεις, αλέ ρετούρ. Χρησιμοποίησε τηνπροσωπική μου πιστωτική κάρτα». Το απορημένο ύφος τηςΆντρια μου λέει ότι θεωρεί πως έχω τσακωθεί με τη λογική,αλλά γρήγορα συνέρχεται και παίρνει το προχειρογραμμένοσημείωμά μου.

«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ». Βάζει τα δυνατά της να κρατήσειεπαγγελματική στάση, αλλά την πιάνω να χαμογελάει.

Δεν είναι δική της δουλειά.

ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΜΟΥ περνάει με συσκέψεις. Ο Μάρκο έχειετοιμάσει προκαταρκτικές αναφορές για τους τέσσερις

ΓΚΡΕΫ 425

εκδοτικούς οίκους που έχουν την έδρα τους στο Σιάτλ. Τιςαφήνω παράμερα για να τις διαβάσω αργότερα. Συμφωνεί επίσηςμαζί μου για τον Γουντς και την εταιρεία του. Τα πράγματα θααγριέψουν, αλλά έχοντας κοιτάξει τις συμπράξεις, ο μόνοςτρόπος ώστε να προχωρήσουμε είναι να απορροφήσουμε τοτεχνολογικό τμήμα του Γουντς και να ρευστοποιήσουμε τηνυπόλοιπη εταιρεία του. Θα είναι ακριβό, αλλά είναι το καλύτερογια την GEH.

Αργά το απόγευμα καταφέρνω να κάνω μια γρήγορη καικοπιαστική προπόνηση με τον Μπαστίγ. Έτσι, όταν ξεκινάω γιατο σπίτι, είμαι ήρεμος και χαλαρός.

Έπειτα από ένα ελαφρύ δείπνο κάθομαι στο γραφείο μου ναδιαβάσω. Πρώτη στην ημερήσια διάταξη είναι η απάντηση στηνΕλένα. Μόλις, όμως, ανοίγω τα μηνύματά μου, υπάρχει ένα απότην Άνα. Δεν έχει φύγει από το μυαλό μου όλη τη μέρα.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΣυνεντεύξειςΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 18:49Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ Κύριε,Οι συνεντεύξεις μου πήγαν καλά σήμερα.Σκέφτηκα πως μπορεί να σας ενδιαφέρει.Πώς ήταν η δική σας μέρα;Άνα Πληκτρολογώ αμέσως την απάντησή μου. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Η μέρα μουΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 19:03Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Οτιδήποτε κάνετε με ενδιαφέρει. Είστε η πιο σαγηνευτικήγυναίκα που ξέρω.Χαίρομαι που οι συνεντεύξεις σας πήγαν καλά.

426 E. L. JAMES

Το πρωί μου ήταν πέραν πάσης προσδοκίας.Το απόγευμά μου συγκριτικά ήταν πολύ ανιαρό.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ακουμπάω στη ράχη της καρέκλας μου και τρίβω το πιγούνι

μου περιμένοντας. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Ωραίο πρωίΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 19:07Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ Κύριε,Το πρωινό για μένα ήταν υποδειγματικό, παρόλο που μουαλλοκοτέψατε μετά το άψογο σεξ επάνω στο γραφείο. Μηνομίζετε πως δεν το πρόσεξα.Ευχαριστώ για το πρωινό. Ή ευχαριστώ την κυρία Τζόουνς.Θα ήθελα να κάνω μερικές ερωτήσεις για κείνη – χωρίς ναμου αλλοκοτέψετε πάλι.Άνα Αλλοκοτέψετε; Τι στο καλό εννοεί με αυτό; Μου λέει πως

είμαι αλλόκοτος; Εντάξει, είμαι, υποθέτω. Ίσως. Μπορεί νασυνειδητοποίησε πόσο αιφνιδιάστηκα όταν μου ρίχτηκε – καικανένας δεν το έχει κάνει αυτό εδώ και πολύ καιρό.

«Άψογο»… Γουστάρω τρελά. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Εκδοτικός χώρος κι εσύ;Ημερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 19:12Προς: Αναστάζια ΣτιλΑναστάζια,«Αλλοκοτέψατε» δεν είναι ρήμα που πρέπει να χρησιμοποιείοποιοσδήποτε θέλει να μπει στον εκδοτικό χώρο. Άψογο; Σεσύγκριση με τι, παρακαλώ πολύ; Και τι θέλεις να ρωτήσεις γιατην κυρία Τζόουνς; Είμαι πολύ περίεργος.

ΓΚΡΕΫ 427

Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Εσύ και η κυρία ΤζόουνςΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 19:17Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ Κύριε,Η γλώσσα εξελίσσεται και προχωράει. Είναι ζωντανό πράγμα.Δεν είναι κλεισμένη σε κάποιον γυάλινο πύργο, δεν κρέμεταιμαζί με ακριβά έργα τέχνης με θέα το μεγαλύτερο μέρος τουΣιάτλ κι ένα ελικοδρόμιο στην κορυφή της.Άψογο – σε σύγκριση με τις άλλες φορές που… Πώς τοαποκαλείτε; Α, ναι… Γαμηθήκαμε. Για την ακρίβεια, τογαμήσι ήταν μάλλον άψογο, τελεία, κατά την ταπεινή μουάποψη – αλλά, πάλι, όπως ξέρετε, έχω πολύ περιορισμένηεμπειρία.Μήπως η κυρία Τζόουνς είναι πρώην υποτακτική σας;Άνα Η απάντησή της με κάνει να γελάσω δυνατά και ύστερα με

σοκάρει.Η κυρία Τζόουνς! Υποτακτική;Ούτε κατά διάνοια.Άνα. Μήπως ζηλεύεις; Και μιας και μιλάμε για γλώσσες… να

προσέχεις τη δική σου! Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Γλώσσα. Πρόσεχε τι λες!Ημερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 19:22Προς: Αναστάζια ΣτιλΑναστάζια,Η κυρία Τζόουνς είναι μια πολύτιμη υπάλληλος. Δεν είχαποτέ άλλη σχέση μαζί της πέρα από την επαγγελματική. Δενυπάρχουν μεταξύ των υπαλλήλων μου άνθρωποι με τουςοποίους είχα σεξουαλική σχέση. Σοκάρομαι που σου πέρασε

428 E. L. JAMES

κάτι τέτοιο από το μυαλό. Ο μόνος άνθρωπος για τον οποίοθα έκανα εξαίρεση σ’ αυτό τον κανόνα είσαι εσύ – επειδήείσαι μια ευφυής κοπέλα με αξιόλογες διαπραγματευτικέςικανότητες. Αν, όμως, συνεχίσεις να χρησιμοποιείς τέτοιαγλώσσα, ίσως επανεξετάσω τη διάθεσή μου να σε προσλάβω.Χαίρομαι που έχεις περιορισμένη εμπειρία. Η εμπειρία σου θασυνεχίσει να είναι περιορισμένη – μόνο σε μένα. Θα θεωρήσωτο «άψογο» φιλοφρόνηση, αν και με σένα δεν είμαι ποτέσίγουρος για τοτι εννοείς ή αν η αίσθηση ειρωνείας σου υπερισχύει – όπωςσυνήθως.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc., από τον ΓυάλινοΠύργο του Αν και ίσως δε θα ήταν και πολύ καλή ιδέα να δουλέψει η

Άνα για μένα. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Ούτε για όλο το τσάι της ΚίναςΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 19:27Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ κύριε Γκρέυ,Νομίζω πως έχω εκφράσει ήδη τις επιφυλάξεις μου σε σχέσημε την πρόσληψή μου στην εταιρεία σας. Οι απόψεις μου δενέχουν αλλάξει, δεν αλλάζουν και δε θα αλλάξουν ποτέ.Πρέπει να σας αφήσω τώρα, επειδή επέστρεψε η Κέιτ μεφαγητό. Η αίσθηση ειρωνείας μου κι εγώ σας καληνυχτίζουμε.Θα επικοινωνήσω μαζί σας όταν φτάσω στην Τζόρτζια.Άνα Για κάποιον λόγο, εκνευρίζομαι ελαφρώς ακούγοντας ότι δε

θέλει να δουλέψει για μένα. Έχει εντυπωσιακό ΜΟΒ. Είναιευφυής, γοητευτική, αστεία· θα ήταν ατού για την εταιρεία μου.Και είναι αρκετά συνετή ώστε να πει όχι.

ΓΚΡΕΫ 429

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Ακόμα και για το Twinings English Breakfast Tea;Ημερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 19:29Προς: Αναστάζια ΣτιλΚαληνύχτα, Αναστάζια.Ελπίζω εσύ και η αίσθηση ειρωνείας σου να έχετε ασφαλήπτήση.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Αφήνω στην άκρη όλες τις σκέψεις γύρω από τη δεσποινίδα

Στιλ και ξεκινάω να απαντάω στην Ελένα. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΣαββατοκύριακοΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 19:47Προς: Ελένα ΛίνκολνΓεια σου, Ελένα.Η μητέρα μου είναι πολύ φλύαρη. Τι να πω;Γνώρισα μια κοπέλα. Την πήγα στο σπίτι για φαγητό.Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο.Εσύ πώς τα πας;Χαιρετώ,ΚρίστιανΚρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Ελένα ΛίνκολνΘέμα: ΣαββατοκύριακοΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 19:50Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΚρίστιαν, αυτά είναι μαλακίες.Βγαίνουμε για φαγητό.Αύριο;Ε xΕΛΕΝΑ ΛΙΝΚΟΛΝ

430 E. L. JAMES

ESCLAVAFor The Beauty That Is You™ Γαμώτο! Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΣαββατοκύριακοΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 20:01Προς: Ελένα ΛίνκολνΒέβαια.Χαιρετώ,ΚρίστιανΚρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Ελένα ΛίνκολνΘέμα: ΣαββατοκύριακοΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 20:05Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΘέλεις να γνωρίσεις την κοπέλα που σου ανέφερα;Ε xΕΛΕΝΑ ΛΙΝΚΟΛΝESCLAVAFor The Beauty That Is You™ Προς το παρόν, όχι. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΣαββατοκύριακοΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 20:11Προς: Ελένα ΛίνκολνΝομίζω πως θα αφήσω τη συμφωνία που έχω τώρα να κάνειτον κύκλο της.Θα τα πούμε αύριο.Κ.Κρίστιαν Γκρέυ

ΓΚΡΕΫ 431

CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Κάθομαι να διαβάσω το προσχέδιο πρότασης του Φρεντ για

τον Ίμον Κάβανο και μετά προχωράω στη σύνοψη του Μάρκογια τους εκδοτικούς οίκους στο Σιάτλ.

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ 10:00 μού αποσπά την προσοχή ένας ήχος απότον υπολογιστή μου. Είναι αργά. Συμπεραίνω πως είναι μήνυμααπό την Άνα.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Πράξεις πλουσιοπάροχης αβρότηταςΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 21:53Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ κύριε Γκρέυ,Αυτό που με ανησυχεί πραγματικά είναι το πώς ξέρατε σεποια πτήση ήμουν.Οι τάσεις σας παρακολούθησης δεν έχουν όρια. Ας ελπίσουμεπως ο δόκτωρ Φλυν έχει επιστρέψει από τις διακοπές του.Έκανα μανικιούρ, μασάζ και ήπια δύο ποτήρια σαμπάνια –πολύ ωραίο ξεκίνημα για τις διακοπές μου.Ευχαριστώ.Άνα Της έγινε αναβάθμιση. Μπράβο, Άντρια. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Δεν κάνει τίποταΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 21:59Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Ο δόκτωρ Φλυν επέστρεψε, κι έχω ραντεβού αυτή τηνεβδομάδα.Ποιος σας έκανε μασάζ στην πλάτη;Κρίστιαν ΓκρέυCEO με φίλους στα σωστά μέρη,

432 E. L. JAMES

Grey Enterprises Holdings, Inc. Ελέγχω την ώρα του μηνύματός της. Τώρα πρέπει να είναι

μέσα στο αεροπλάνο αν η πτήση της δεν έχει καθυστέρηση.Ανοίγω στα γρήγορα το Google και ψάχνω τις αναχωρήσεις απότο Σι Τακ. Η πτήση της είναι στην ώρα της.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Δυνατά, επιδέξια χέριαΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 22:22Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ Κύριε,Ένας πολύ συμπαθής νεαρός μού έκανε μασάζ στην πλάτη.Ναι. Πράγματι, πολύ συμπαθής. Δε θα είχα γνωρίσει τον Ζαν-Πολ στη συνηθισμένη αίθουσα αναμονής – γι’ αυτό, σαςευχαριστώ ξανά για την προσφορά. Τι στον διάολο; Δεν είμαι σίγουρη αν θα έχω τη δυνατότητα να στέλνωμηνύματα από τη στιγμή που θα απογειωθούμε και χρειάζομαιύπνο επειδή ομορφαίνει, και τελευταία δεν κοιμόμουν καιπολύ καλά. Ευχάριστα όνειρα, κύριε Γκρέυ… Σας σκέφτομαι.Άνα Προσπαθεί να με κάνει να ζηλέψω; Έχει την παραμικρή ιδέα

πόσο έξαλλος μπορώ να γίνω; Λείπει μόλις μερικές ώρες και μεθυμώνει επίτηδες. Γιατί μου το κάνει αυτό;

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Απόλαυσέ το όσο μπορείςΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 22:25Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Ξέρω τι προσπαθείτε να κάνετε – και πιστέψτε με, το έχετεκαταφέρει. Την επόμενη φορά θα ταξιδέψετε στον χώρο

ΓΚΡΕΫ 433

αποσκευών, δεμένη και φιμωμένη μέσα σε κιβώτιο. Πιστέψτεμε όταν λέω πως το να σας περιποιηθώ σ’ αυτή τηνκατάσταση θα μου δώσει πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση απότην απλήαναβάθμιση του εισιτηρίου σας. Περιμένω ανυπόμονα ναεπιστρέψετε.Κρίστιαν ΓκρέυCEO που τον τρώει η παλάμη του,Grey Enterprises Holdings, Inc. Η απάντησή της είναι σχεδόν άμεση. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Αστείο;Ημερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 22:30Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΚοίτα… Δεν έχω ιδέα αν αστειεύεσαι – αν δεν αστειεύεσαι,νομίζω πως θα μείνω στην Τζόρτζια. Τα κιβώτια είναιαυστηρό όριο για μένα. Συγγνώμη αν σε θύμωσα. Πες ότι μεσυγχωρείς.Α Φυσικά και αστειεύομαι… Περίπου. Τουλάχιστον ξέρει πως

είμαι έξαλλος. Το αεροπλάνο της μάλλον απογειώνεται. Πώςστέλνει e-mails;

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΑστείοΗμερομηνία: 30 Μαΐου 2011, 22:33Προς: Αναστάζια ΣτιλΠώς είναι δυνατόν να στέλνεις μηνύματα; Βάζεις σε κίνδυνοτη ζωή όλων των επιβατών, συμπεριλαμβανομένου τουεαυτού σου, χρησιμοποιώντας το BlackBerry; Νομίζω πωςαυτόπαραβιάζει έναν από τους όρους.Κρίστιαν Γκρέυ

434 E. L. JAMES

CEO που τον τρώνε και οι δυο παλάμες του,Grey Enterprises Holdings, Inc. Και ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει όταν παραβαίνετε τους

όρους, δεσποινίς Στιλ. Κοιτάζω την ιστοσελίδα του Σι Τακ γιααναχωρήσεις πτήσεων· το αεροπλάνο της έχει απογειωθεί. Δε θαέχω νέα της για ένα διάστημα. Αυτή η σκέψη, καθώς και τομικρό της πυροτέχνημα με το e-mail, μου χάλασαν το κέφι.Εγκαταλείποντας τη δουλειά μου, πηγαίνω στην κουζίνα καιαποφασίζω να βάλω στον εαυτό μου ένα ποτό, απόψε Armagnac.

Ο Τέυλορ χώνει το κεφάλι του από την είσοδο τουκαθιστικού.

«Όχι τώρα!» γαβγίζω.«Πολύ καλά, κύριε» λέει και επιστρέφει εκεί απ’ όπου ήρθε.Μην ξεσπάς τα νεύρα σου στο προσωπικό, Γκρέυ.Ενοχλημένος με τον εαυτό μου, βαδίζω προς τα παράθυρα και

κοιτάζω έξω το περίγραμμα των κτιρίων του Σιάτλ. Αναρωτιέμαιπώς κατάφερε να με εκνευρίσει και γιατί η σχέση μας δενεξελίσσεται προς την κατεύθυνση που θα ήθελα. Ελπίζω πως,όταν θα έχει την ευκαιρία να σκεφτεί στην Τζόρτζια, θα πάρει τησωστή απόφαση. Έτσι δεν είναι;

Το άγχος ξεχειλίζει στο στήθος μου. Πίνω άλλο ένα σφηνάκιαπό το ποτό μου και κάθομαι στο πιάνο για να παίξω.

ΓΚΡΕΫ 435

[ΤΡΙΤΗ 31 ΜΑΪΟΥ 2011] Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΛΕΙΠΕΙ. Δεν ξέρω πού έχει πάει.

Αυτός είναι εδώ. Ακούω τις μπότες του. Κάνουνθόρυβο οι μπότες.

Έχουν ασημένιες αγκράφες. Περπατούν κάνονταςφασαρία. Δυνατή.

Περπατάει κάνοντας θόρυβο. Και φωνάζει.Είμαι στην ντουλάπα της μανούλας.Κρυμμένος.Δε θα με ακούσει.Μπορώ να μείνω ήσυχος. Πολύ ήσυχος.Ήσυχος επειδή δεν είμαι εδώ.«Γαμημένη τσούλα!» φωνάζει.Φωνάζει πολύ.«Γαμημένη τσούλα!»Φωνάζει στη μανούλα.Φωνάζει σε μένα.Χτυπάει τη μανούλα.Χτυπάει εμένα.Ακούω την πόρτα να κλείνει. Δεν είναι πια εδώ.Και λείπει και η μανούλα.Μένω στην ντουλάπα. Στο σκοτάδι. Είμαι πολύ ήσυχος.Κάθομαι πολλή ώρα. Πολλή, πάρα πολλή ώρα.Πού είναι η μανούλα;

436 E. L. JAMES

Στον ουρανό υπάρχει μια υποψία αυγής όταν ανοίγω τα μάτιαμου. Το ραδιοξυπνητήρι λέει 5:23. Έχω κοιμηθεί διακεκομμένα,βασανισμένος από δυσάρεστα όνειρα, και νιώθω εξαντλημένος,αλλά αποφασίζω να πάω για τρέξιμο, ώστε να ξυπνήσω τονεαυτό μου. Όταν φοράω τη φόρμα, παίρνω το τηλέφωνό μου.Υπάρχει ένα sms από την Άνα.

Έφτασα καλά στη Σαβάννα. Α :-)

Ωραία. Είναι εκεί, και ασφαλής. Η σκέψη με ευχαριστεί κι

ελέγχω γρήγορα τα e-mails μου. Το θέμα του τελευταίουμηνύματος της Άνα μού χτυπάει στο μάτι. «Σου αρέσει να μετρομάζεις;»

Καθόλου, γαμώτο μου.Το κρανίο μου μυρμηγκιάζει και κάθομαι στο κρεβάτι

διαβάζοντας τα λόγια της. Πρέπει να έστειλε το μήνυμα στηδιάρκεια της αναμονής για αλλαγή πτήσης στην Ατλάντα,προτού στείλει το sms.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Σου αρέσει να με τρομάζεις;Ημερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 06:52 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΞέρεις πόσο με ενοχλεί να ξοδεύεις χρήματα για μένα. Ναι,είσαι πολύ πλούσιος, αλλά, και πάλι, με κάνει να αισθάνομαιάβολα, σαν να με πληρώνεις για το σεξ. Πάντως μου αρέσειναταξιδεύω στην πρώτη θέση, είναι πολύ πιο πολιτισμένο απ’ό,τι το ταξίδι στην οικονομική. Σε ευχαριστώ λοιπόν. Τοεννοώ – και πράγματι απόλαυσα το μασάζ από τον Ζαν-Πολ.Ήταν πολύ γκέι. Παρέλειψα αυτήν τη λεπτομέρεια στομήνυμά μου, για να σε κουρδίσω επειδή είχα εκνευριστεί μαζίσου, και λυπάμαιγι’ αυτό.Αλλά ως συνήθως, αντιδράς υπερβολικά. Δεν μπορείς να μουγράφεις τέτοια πράγματα – δεμένη και φιμωμένη μέσα σε

ΓΚΡΕΫ 437

κιβώτιο. (Μιλούσες σοβαρά ή ήταν αστείο;) Αυτό μετρομάζει… Εσύ με τρομάζεις… Έχω πιαστεί στα δίχτυα τηςγοητείας σου και σκέφτομαι την πιθανότητα να υιοθετήσωέναν τρόπο ζωής που έως την προηγούμενη εβδομάδα δενήξερα καν ότι υπήρχε, και ύστερα γράφεις κάτι τέτοιο καιθέλω να το βάλω στα πόδιαξεφωνίζοντας. Δε θα το κάνω φυσικά, επειδή θα μου έλειπες.Θέλω αυτό το πράγμα μεταξύ μας να λειτουργήσει, αλλά μετρομοκρατεί το βάθος των συναισθημάτων που τρέφω γιασένα και το σκοτεινό μονοπάτι όπου με οδηγείς. Αυτό πουπροσφέρεις είναι ερωτικό και σέξι, και με τρώει η περιέργεια,αλλά νιώθω και φόβο ότι θα με πονέσεις – σωματικά καισυναισθηματικά. Έπειτα από τρεις μήνες θα μπορούσες ναπεις αντίο. Και τότε τι θα έκανα; Αλλά, πάλι, υποθέτω πωςαυτός ο κίνδυνος υπάρχει σε κάθε σχέση. Απλώς αυτό δενείναι το είδος της σχέσης που οραματίστηκα ποτέ να έχω,ειδικά ως πρώτη σχέση. Για μέναείναι ένα τεράστιο άλμα πίστης.Είχες δίκιο όταν είπες πως δεν έχω ούτε ένα υποτακτικόκόκαλο στο κορμί μου… Και τώρα συμφωνώ μαζί σου.Ανεξάρτητα από αυτό πάντως, θέλω να είμαι μαζί σου, κι αναυτό πρέπει να κάνω, θα ήθελα να προσπαθήσω. Νομίζω,όμως, ότι θα τα πάω χάλια και θα καταλήξω μπλε μαρέν – καιη ιδέα δεν είναικαθόλου δελεαστική.Χαίρομαι πολύ που είπες ότι θα προσπαθήσεις γιαπερισσότερα. Απλώς πρέπει να σκεφτώ τι σημαίνει για μένα«περισσότερα», κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που μεέκανε να θέλωκάποια απόσταση. Με θαμπώνεις τόσο πολύ, που, ότανείμαστε μαζί, δυσκολεύομαι να σκεφτώ καθαρά.Καλούν την πτήση μου. Πρέπει να φύγω.Περισσότερα αργότερα.Η Άνα σου Με επιπλήττει. Πάλι. Αλλά με έχει αφήσει άναυδο με την

438 E. L. JAMES

ειλικρίνειά της. Είναι διαφωτιστική. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τομήνυμά της και κάθε φορά σταματάω στο «Η Άνα σου».

Θέλει αυτό το πράγμα μεταξύ μας να δουλέψει.Θέλει να είναι μαζί μου.Υπάρχει ελπίδα, Γκρέυ.Αφήνω το τηλέφωνο στο κομοδίνο μου και αποφασίζω πως

το χρειάζομαι αυτό το τρέξιμο για να καθαρίσω το κεφάλι μου,ώστε να μπορέσω να σκεφτώ την απάντησή μου.

Ακολουθώ τη συνηθισμένη μου διαδρομή ανεβαίνοντας τηΣτιούαρτ προς τη λεωφόρο Γουεστλέικ, μετά κάνω μερικούςγύρους γύρω από το πάρκο Ντέννυ, με το «She Just Likes toFight», του Four Tet, να ηχεί στα αυτιά μου.

Η Άνα μού έδωσε πολλά να επεξεργαστώ.Την πληρώνω για σεξ.Σαν πόρνη.Ποτέ δεν τη σκέφτηκα έτσι. Η ιδέα και μόνο με κάνει έξαλλο.

Πραγματικά έξαλλο, γαμώτο. Κάνω ακόμα έναν γύρο τρέχονταςγύρω από το πάρκο, με τον θυμό μου να με παρακινεί. Γιατί τοκάνει αυτό στον εαυτό της; Είμαι πλούσιος. Και λοιπόν; Απλώςπρέπει να το συνηθίσει. Θυμάμαι τη χτεσινή μας συζήτηση για τοτζετ της GEH. Δεν ήθελε να δεχτεί την προσφορά.

Τουλάχιστον δε με θέλει για τα λεφτά μου.Με θέλει καν, όμως;Λέει πως τη θαμπώνω. Αυτό κι αν το έχει πιάσει ανάποδα

πάντως. Εκείνη είναι που με θαμπώνει με έναν τρόπο που δενέχω ξανανιώσει ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, πέταξε στην άλλη άκρητης χώρας για να απομακρυνθεί από μένα.

Πώς υποτίθεται ότι πρέπει να με κάνει να αισθάνομαι αυτό;Έχει δίκιο. Την οδηγώ σ’ ένα σκοτεινό μονοπάτι, αλλά σ’ ένα

μονοπάτι πολύ πιο προσωπικό από κάθε σχέση βανίλια – ήτουλάχιστον αυτό έχω δει. Δεν έχω παρά να κοιτάξω τονΈλλιοτ και τον ανησυχητικά απερίσκεπτο τρόπο με τον οποίοπροσεγγίζει τις σχέσεις για να δω τη διαφορά.

Και ποτέ δε θα την πονούσα σωματικά ή συναισθηματικά –πώς μπορεί να σκέφτεται κάτι τέτοιο; Απλώς θέλω να σπρώξωπιο πέρα τα όριά της, να δω τι θα κάνει και τι δε θα κάνει. Να

ΓΚΡΕΫ 439

την τιμωρώ όταν παραβαίνει τους κανόνες… Ναι, ίσως αυτόπονούσε, αλλά όχι πέρα από οτιδήποτε θα μπορούσε να αντέξει.Μπορούμε να δουλέψουμε προς την κατεύθυνση αυτού που θαήθελα να κάνω. Μπορούμε να προχωρήσουμε σταδιακά.

Κι εδώ είναι το εμπόδιο.Αν είναι να κάνει αυτό που θέλω να κάνει, θα χρειαστεί να

την καθησυχάσω και να της δώσω «περισσότερα». Τι μπορεί ναείναι αυτά… δεν ξέρω ακόμα. Την πήγα να γνωρίσει τους γονείςμου. Αυτό ήταν κάτι περισσότερο, ασφαλώς. Και δεν ήταν τόσοδύσκολο.

Κάνω άλλη μία φορά τον γύρο του πάρκου λίγο πιο αργά, γιανα σκεφτώ τι είναι αυτό που με αναστατώνει περισσότερο στομήνυμά της. Δεν είναι ο φόβος της. Είναι πως την τρομοκρατείτο βάθος του συναισθήματος που τρέφει για μένα.

Τι σημαίνει αυτό;Εκείνο το άγνωστο συναίσθημα αναδύεται από τα σωθικά μου

καθώς τα πνευμόνια μου καίνε για αέρα. Με φοβίζει. Με φοβίζειτόσο πολύ, που πιέζω τον εαυτό μου ακόμα πιο σκληρά, έτσιώστε το μόνο που νιώθω είναι ο πόνος από την προσπάθεια σταπόδια μου και στο στήθος μου και ο κρύος ιδρώτας που στάζειαργά στην πλάτη μου.

Ναι. Μην το σκέφτεσαι αυτό, Γκρέυ.Κράτα τον έλεγχο.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΣΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΜΟΥ, κάνω ένα γρήγορο ντους,ξυρίζομαι και ύστερα ντύνομαι. Η Γκέιλ είναι στην κουζίνα όταντη διασχίζω πηγαίνοντας στο γραφείο μου.

«Καλημέρα, κύριε Γκρέυ. Καφέ;»«Ναι, ευχαριστώ» απαντάω χωρίς να σταματήσω. Έχω μια

αποστολή να εκτελέσω.Στο γραφείο μου ανοίγω τον iMac μου και συντάσσω την

απάντησή μου στην Άνα. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Επιτέλους!Ημερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 07:30

440 E. L. JAMES

Προς: Αναστάζια ΣτιλΑναστάζια,Με ενοχλεί που, μόλις απομακρυνθείς κάπως, επικοινωνείςανοιχτά και ειλικρινά μαζί μου. Γιατί δεν μπορείς να το κάνειςαυτό κι όταν είμαστε μαζί;Ναι, είμαι πλούσιος. Συνήθισέ το. Γιατί να μην ξοδεύωχρήματα για χάρη σου; Για τον Θεό, είπαμε στον πατέρα σουπως είμαι το αγόρι σου. Αυτό δεν κάνουν τα αγόρια; ΩςΚυρίαρχός σου, θα περίμενα από σένα να δέχεσαι ό,τι ξοδεύωγια χάρη σου χωρίς αντιρρήσεις. Παρεμπιπτόντως, πες το καιστη μητέρα σου.Δεν ξέρω πώς να απαντήσω στο σχόλιό σου ότι νιώθεις σανπόρνη. Ξέρω πως δεν έγραψες κάτι τέτοιο, αλλά αυτόυπονοείς. Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω ή να πω για ναξεριζώσω αυτά τα αισθήματα. Θα ήθελα να έχεις ό,τικαλύτερο. Δουλεύω πάρα πολύ σκληρά, για να μπορώ ναξοδεύω τα λεφτά μου όπωςθεωρώ σκόπιμο. Θα μπορούσα να σου αγοράσω ό,τιλαχταράει η καρδιά σου, Αναστάζια, και θέλω να το κάνω.Μπορείς να το πεις αναδιανομή πλούτου αν θέλεις. Ή απλώςμάθε πως δε θα σε σκεφτόμουν και δε θα μπορούσα ποτέ νασε σκεφτώ με τον τρόπο που περιέγραψες και θυμώνω πουαντιλαμβάνεσαι έτσι τον εαυτό σου. Για τόσο ευφυής,πνευματώδης, όμορφη κοπέλα, έχεις κάποια πραγματικάπροβλήματα αυτοεκτίμησης, καισκέφτομαι να σου κλείσω ένα ραντεβού με τον δόκτοραΦλυν.Ζητώ συγγνώμη που σε τρομάζω. Βρίσκω αποτροπιαστική τησκέψη ότι σου προκαλώ φόβο. Στ’ αλήθεια νομίζεις ότι θα σεάφηνα να ταξιδέψεις στον χώρο αποσκευών; Για τον Θεό,σου πρόσφερα το ιδιωτικό μου τζετ. Ναι, ήταν αστείο,προφανώς κακό. Είναι γεγονός, όμως, ότι, όταν σε σκέφτομαιδεμένη και φιμωμένη, ανάβω (αυτό δεν είναι αστείο – είναιαλήθεια). Θα μπορούσα να κάνω και χωρίς το κιβώτιο. Τακιβώτια δε μου λένε τίποτα. Γνωρίζω πως έχεις πρόβλημα μετο φίμωμα

ΓΚΡΕΫ 441

–μιλήσαμε γι’ αυτό το θέμα– κι αν/όταν σε φιμώσω, θα τοσυζητήσουμε. Αυτό που νομίζω ότι δε συνειδητοποιείς είναιπως, στις σχέσεις Κυρίαρχου/υποτακτικού, ο υποτακτικόςείναι αυτός που έχει όλη την εξουσία. Εσύ δηλαδή. Θα τοεπαναλάβω: εσύ είσαι εκείνη που έχει όλη την εξουσία. Όχιεγώ. Στολεμβοστάσιο είπες όχι. Δεν μπορώ να σε αγγίξω αν πεις όχι.Γι’ αυτό έχουμε συμφωνία – τι θα κάνεις και τι δε θα κάνεις.Αν δοκιμάσουμε κάποια πράγματα και δε σου αρέσουν,μπορούμε να αναθεωρήσουμε τη συμφωνία. Από σέναεξαρτάται – όχι από μένα. Κι αν δε θέλεις να δεθείς και ναφιμωθείς μέσα σ’ ένακιβώτιο, τότε δεν πρόκειται να γίνει.Θέλω να μοιραστώ μαζί σου τον τρόπο ζωής μου. Ποτέ μουδεν ήθελα κάτι τόσο πολύ. Ειλικρινά, μου προκαλείς δέος,λόγω του γεγονότος ότι κάποια τόσο αθώα είναι πρόθυμη ναδοκιμάσει. Αυτό μου λέει περισσότερα απ’ όσα μπορείς ναφανταστείς. Δε βλέπεις ότι έχω πιαστεί κι εγώ στα δίχτυα τηςμαγείας σου, αν και σου το έχω πει αμέτρητες φορές. Δε θέλωνα σε χάσω. Έχω ταραχτεί που πέταξες πέντε χιλιάδεςχιλιόμετρα μακριά για να ξεφύγεις από μένα μερικές μέρες,επειδή δεν μπορείς νασκεφτείς καθαρά κοντά μου. Το ίδιο μού συμβαίνει και μένα,Αναστάζια. Η λογική μου εξαφανίζεται όταν είμαστε μαζί –τόσο μεγάλο είναι το βάθος των συναισθημάτων μου γιασένα.Καταλαβαίνω την ανησυχία σου. Προσπάθησα πραγματικά ναμείνω μακριά σου· ήξερα πως ήσουν άπειρη, αν και δε θα σεείχα κυνηγήσει ποτέ αν ήξερα ακριβώς πόσο αθώα ήσουν. Κιόμως, μπορείς, παρ’ όλα αυτά, να με αφοπλίζεις εντελώς, έτσιόπως δεν τα κατάφερε ποτέ κανένας. Το μήνυμά σου, γιαπαράδειγμα: το διάβασα και το ξαναδιάβασα αμέτρητες φορές,προσπαθώντας να καταλάβω την άποψή σου. Τρεις μήνεςείναι ένα αυθαίρετο χρονικό διάστημα. Θα μπορούσαμε ίσωςνα το κάνουμε έξι μήνες, έναν χρόνο; Πόσο θέλεις να είναι;Τι θα σε έκανε να αισθάνεσαι άνετα; Πες μου.

442 E. L. JAMES

Καταλαβαίνω πως πρόκειται για τεράστιο άλμα πίστης γιασένα. Πρέπει να κερδίσω την εμπιστοσύνη σου, αλλά με τονίδιοτρόπο πρέπει να επικοινωνείς μαζί μου όταν δεν καταφέρνωνα την κερδίζω. Φαίνεσαι τόσο δυνατή και αυτάρκης, καιύστερα διαβάζω αυτό που έγραψες και βλέπω μια άλληπλευρά σου. Πρέπει να καθοδηγούμε ο ένας τον άλλο,Αναστάζια, και μόνο εσύ μπορείς να μου προσφέρεις τιςενδείξεις. Πρέπει να είσαι ειλικρινής μαζί μου και πρέπει ναβρούμε και οι δύο έναν τρόπο να κάνουμε αυτήν τησυμφωνία να λειτουργήσει.Ανησυχείς επειδή δεν είσαι υποτακτική. Ίσως είναι αλήθεια.Ανεξάρτητα από αυτό, η μόνη ώρα που όντως έχεις τη σωστήσυμπεριφορά για υποτακτική είναι στην αίθουσα ψυχαγωγίας.Φαίνεται πως αυτό είναι το μόνο μέρος όπου με αφήνεις ναασκώ κανονικό έλεγχο πάνω σου και το μοναδικό μέρος όπουκάνεις ό,τι σου λένε. «Υποδειγματικά» είναι ο όρος που μουέρχεται στο μυαλό. Και δε θα σε χτυπούσα ποτέ ώσπου ναγίνεις μπλε μαρέν. Ο στόχος μου είναι το ροζ. Έξω από τηναίθουσα ψυχαγωγίας μού αρέσει που με αψηφάς. Είναι πολύασυνήθιστη και αναζωογονητική εμπειρία, και δε θα ήθελα νατο αλλάξω αυτό. Επομένως, ναι, πες μου τι θέλεις όσοναφορά ταπερισσότερα. Θα προσπαθήσω να έχω ανοιχτό μυαλό και θαπασχίσω να σου δώσω τον χώρο που χρειάζεσαι και να μείνωμακριά σου όσο βρίσκεσαι στην Τζόρτζια. Ανυπομονώ ναλάβω το επόμενο μήνυμά σου.Στο μεταξύ διασκέδασε. Αλλά όχι πάρα πολύ.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Πιέζω αποστολή και πίνω μια γουλιά από τον κρύο καφέ μου.Τώρα πρέπει να περιμένεις, Γκρέυ. Να δεις τι θα πει.Μπαίνω βαριοπατώντας στην κουζίνα, να δω τι έχει

ετοιμάσει η Γκέιλ για πρωινό.

ΓΚΡΕΫ 443

Ο ΤΕΥΛΟΡ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ στο αυτοκίνητο για να με πετάξει στηδουλειά.

«Τι ήθελες χτες το βράδυ;» τον ρωτάω.«Τίποτα σημαντικό, κύριε».«Ωραία» αποκρίνομαι και κοιτάζω έξω από το παράθυρο,

προσπαθώντας να βγάλω από το μυαλό μου την Άνα και τηνΤζόρτζια. Αποτυγχάνω παταγωδώς, αλλά μια ιδέα αρχίζει ναπαίρνει μορφή.

Παίρνω την Άντρια. «Μέρα…»«Καλημέρα, κύριε Γκρέυ».«Είμαι καθ’ οδόν. Αλλά μήπως μπορείς να με συνδέσεις με

τον Μπιλ;»«Μάλιστα, κύριε».Έπειτα από λίγο έχω τον Μπιλ στη γραμμή.«Κύριε Γκρέυ».«Κοίταξαν οι δικοί σου την Τζόρτζια ως επιλογή για την

κατασκευή των τεχνολογικών εγκαταστάσεων; Τη Σαβάννα,συγκεκριμένα;»

«Νομίζω πως ναι, κύριε... Θα χρειαστεί να ελέγξω, όμως».«Έλεγξέ το και πάρε με».«Μάλιστα. Τίποτε άλλο;»«Προς το παρόν, όχι. Ευχαριστώ».

Η ΜΕΡΑ ΜΟΥ είναι γεμάτη συσκέψεις. Κοιτάζω πότε πότε ταμηνύματά μου, αλλά δεν υπάρχει τίποτε από την Άνα.Αναρωτιέμαι αν την έχει πτοήσει ο τόνος του μηνύματός μου ήαν είναι απασχολημένη με άλλα πράγματα.

Τι άλλα πράγματα;Είναι αδύνατο να αποφύγω να τη σκέφτομαι. Όλη τη μέρα

ανταλλάσσω sms με την Καρολάιν Άκτον, εγκρίνοντας καιπροβάλλοντας βέτο σε σύνολα που επέλεξε για την Άνα. Ελπίζωνα της αρέσουν: με όλα θα είναι εντυπωσιακή.

Ο Μπιλ με ξαναπήρε με έναν πιθανό χώρο κοντά στηΣαβάννα για τις εγκαταστάσεις μας. Η Ρουθ το ψάχνει.

Τουλάχιστον δεν είναι το Ντιτρόιτ.Με παίρνει τηλέφωνο η Ελένα και αποφασίζουμε να πάμε για

444 E. L. JAMES

φαγητό στον Πύργο Κολούμπια.«Κρίστιαν, είσαι πολύ κουμπωμένος με αυτό το κορίτσι!» με

κατσαδιάζει.«Θα σ’ τα πω όλα απόψε. Αυτήν τη στιγμή είμαι

απασχολημένος».«Πάντα απασχολημένος είσαι!» Γελάει. «Θα σε δω στις

οχτώ».«Θα τα πούμε».Γιατί οι γυναίκες στη ζωή μου είναι τόσο αδιάκριτες; Η Ελένα.

Η μητέρα μου. Η Άνα… Αναρωτιέμαι για εκατοστή φορά τικάνει. Και για κοίτα… Υπάρχει μια απάντησή της, επιτέλους.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Πολυλογάς;Ημερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 19:08 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΚύριε, είστε λαλίστατος συγγραφέας. Πρέπει να πάω γιαδείπνο στη λέσχη γκολφ του Μπομπ, και για να ξέρετε, ησκέψη μεκάνει να υψώνω το βλέμμα στον ουρανό. Αλλά εσείς και ηπαλάμη σας που σας τρώει είστε πολύ μακριά, κι έτσι ταπισινά μου είναι ασφαλή προς το παρόν. Μου άρεσε τομήνυμά σας. Θα απαντήσω όταν μπορέσω. Μου λείπετε ήδη.Απολαύστε το απόγευμά σας.Η Άνα σας Δεν είναι «όχι», και της λείπω. Νιώθω ανακούφιση και

διασκεδάζω με τον τόνο της. Απαντάω. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Τα πισινά σουΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 16:10Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Ο τίτλος αυτού του μηνύματος μου αποσπά την προσοχή. Δεχρειάζεται να πω πως είναι ασφαλή – προς το παρόν.

ΓΚΡΕΫ 445

Απολαύστε το φαγητό σας, και μου λείπετε και μένα, ειδικάτα πισινά σας και οι εξυπνάδες σας.Το απόγευμά μου θα είναι βαρετό και θα φωτίζεται μόνο απότη σκέψη τη δική σας και του βλέμματός σας που υψώνεταιστονουρανό. Νομίζω πως εσείς ήσαστε που μου επισημάνατε τόσοσυνετά πως υποφέρω κι εγώ από αυτή την αντιπαθητικήσυνήθεια.Κρίστιαν ΓκρέυCEO με το βλέμμα υψωμένο στον ουρανό,Grey Enterprises Holdings, Inc. Έπειτα από μερικές στιγμές η απάντησή της ηχεί στα

εισερχόμενά μου. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Ύψωση του βλέμματος στον ουρανόΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 19:14 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ κύριε Γκρέυ,Πάψτε να μου στέλνετε μηνύματα. Προσπαθώ να ετοιμαστώγια το δείπνο. Μου αποσπάτε την προσοχή, ακόμα κι ότανείστε στην άλλη άκρη της ηπείρου. Και ναι – ποιος σας τιςβρέχει όταν υψώνετε το βλέμμα στον ουρανό;Η Άνα σας Ω Άνα, εσύ.Συνεχώς.Τη θυμάμαι να μου λέει να μείνω ακίνητος ενώ μου τραβάει

τις τρίχες του εφηβαίου καθισμένη καβάλα πάνω μου, γυμνή. Ησκέψη είναι ερεθιστική.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Τα πισινά σουΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 16:18Προς: Αναστάζια Στιλ

446 E. L. JAMES

Αγαπητή δεσποινίς Στιλ,Εξακολουθώ να προτιμώ τον δικό μου τίτλο από τον δικόσας, από πάρα πολλές απόψεις. Είναι ευτυχές που είμαικύριος της μοίρας μου και κανένας δε με τιμωρεί. Εκτός απότη μητέρα μου, μερικές φορές, και τον δόκτορα Φλυν φυσικά.Και σας.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Πιάνω τον εαυτό μου να χτυπάει τα δάχτυλά του

περιμένοντας την απάντησή της. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Τιμωρώ… Εγώ;Ημερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 19:22 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ Κύριε,Πότε έλαβα το θάρρος να σας τιμωρήσω, κύριε Γκρέυ;Νομίζω πως με συγχέετε με κάποια άλλη… Πράγμα πολύανησυχητικό. Στ’ αλήθεια πρέπει να ετοιμαστώ.Η Άνα σας Εσύ. Εσύ με τιμωρείς μέσω e-mails με κάθε ευκαιρία – και

πώς θα μπορούσα να σε συγχέω με οποιαδήποτε άλλη; Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Τα πισινά σουΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 16:25Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Το κάνετε συνέχεια γραπτώς. Μπορώ να κουμπώσω τοφόρεμά σας;Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια Στιλ

ΓΚΡΕΫ 447

Θέμα: Ακατάλληλο για ανηλίκους κάτω των 17Ημερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 19:28 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΘα προτιμούσα να το ξεκουμπώσεις. Τα λόγια της ταξιδεύουν κατευθείαν στο πουλί μου, και η

ανταπόκριση είναι άμεση.Γαμώτο!Εδώ χρειάζεται… Να δεις, πώς το είπε; Να ΦΩΝΑΞΩ ΜΕ

ΚΕΦΑΛΑΙΑ. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Πρόσεχε τι εύχεσαι…Ημερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 16:31Προς: Αναστάζια ΣτιλΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΙΔΙΟ.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΛαχανιάζωΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 19:33 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΑργά αργά… Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΒογκάωΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 16:35Προς: Αναστάζια ΣτιλΕύχομαι να ήμουν εκεί.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΑναστενάζωΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 19:37 EST

448 E. L. JAMES

Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΤΟ ΙΔΙΟ ΚΙ ΕΓΩ. Ποια άλλη μπορεί να με ανάβει μέσω e-mail; Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΑναστενάζωΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 19:39 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΠρέπει να φύγω.Τα λέμε, μωρό μου. Χαμογελάω αχνά με τα λόγια της. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΛογοκλοπήΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 16:41Προς: Αναστάζια ΣτιλΜου έκλεψες την ατάκα.Και με άφησες ξεκρέμαστο.Να περάσεις καλά στο δείπνο.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η Άντρια χτυπάει την πόρτα με καινούρια διαγράμματα από

τον Μπάρνυ για το τάμπλετ ηλιακής ενέργειας πουαναπτύσσουμε. Σαστίζει που χαίρομαι βλέποντάς την.

«Ευχαριστώ, Άντρια».«Δεν κάνει τίποτα, κύριε Γκρέυ…» Μου χαρίζει ένα

αλλόκοτο χαμόγελο. «Θα θέλατε λίγο καφέ;»«Ναι, παρακαλώ».«Γάλα;»«Όχι, ευχαριστώ».

Η ΜΕΡΑ ΜΟΥ έχει βελτιωθεί απείρως. Έχω γκρεμίσει δύο φορέςτον Μπαστίγ κάτω στους δύο γύρους του κικ μπόξινγκ μας.

ΓΚΡΕΫ 449

Αυτό δε συμβαίνει ποτέ. Καθώς φοράω το σακάκι μου, μετά τοντους, αισθάνομαι έτοιμος να αντιμετωπίσω την Ελένα κι όλεςτις ερωτήσεις της.

Εμφανίζεται ο Τέυλορ. «Θα θέλατε να οδηγήσω, κύριε;»«Όχι. Θα πάρω το R8».«Πολύ καλά, κύριε».Προτού φύγω, ελέγχω τα μηνύματά μου. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Εσύ μιλάς για κλοπή;Ημερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 22:18 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΚύριε, νομίζω ότι θα διαπιστώσετε πως η ατάκα ήταν αρχικάτου Έλλιοτ.Ξεκρέμαστο; Με ποιον τρόπο;Η Άνα σας Φλερτάρει μαζί μου; Πάλι; Και είναι η Άνα μου. Πάλι. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Μισοτελειωμένη δουλειάΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 19:22Προς: Αναστάζια ΣτιλΔεσποινίς Στιλ,Επιστρέψατε. Φύγατε τόσο ξαφνικά – ακριβώς τη στιγμή πουτα πράγματα είχαν αρχίσει να αποκτούν ενδιαφέρον.Ο Έλλιοτ δεν είναι πολύ πρωτότυπος. Πρέπει να έκλεψε τηνατάκα από κάπου.Πώς ήταν το δείπνο;Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Πατάω αποστολή. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Μισοτελειωμένη δουλειά;

450 E. L. JAMES

Ημερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 22:26 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΤο δείπνο ήταν χορταστικό – θα χαρείς πολύ να ακούσεις ότιπαράφαγα.Είχαν αρχίσει να αποκτούν ενδιαφέρον; Πώς; Χαίρομαι που τρώει… Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Μισοτελειωμένη δουλειά – ΟπωσδήποτεΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 19:30Προς: Αναστάζια ΣτιλΕπίτηδες κάνεις τη χαζή; Νομίζω πως μου είχες μόλις ζητήσεινα σου ξεκουμπώσω το φόρεμα.Και ευελπιστούσα να κάνω αυτό ακριβώς. Επίσης χαίρομαιπου ακούω ότι τρως.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Εντάξει… Υπάρχει πάντα το ΣαββατοκύριακοΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 22:36 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΦυσικά και τρώω… Η αβεβαιότητα που αισθάνομαι κοντάσου είναι που μου κόβει την όρεξη.Και δε θα έκανα ποτέ άθελά μου τη χαζή, κύριε Γκρέυ.Αυτό ασφαλώς το έχετε αντιληφθεί πια. :-) Χάνει την όρεξή της όταν είμαι μπροστά; Δεν είναι καλό

αυτό. Και με κοροϊδεύει. Πάλι. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΑνυπομονώΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 19:40Προς: Αναστάζια ΣτιλΘα το θυμάμαι, δεσποινίς Στιλ, και χωρίς αμφιβολία θα

ΓΚΡΕΫ 451

χρησιμοποιήσω τη γνώση προς όφελός μου.Λυπάμαι που ακούω ότι σας κόβω την όρεξη. Νόμιζα πωςείχα πιο ηδονική επίδραση πάνω σας. Αυτό λέει η εμπειρίαμου, και ήταν πολύ ευχάριστη.Περιμένω ανυπόμονα την επόμενη φορά.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Γυμναστική γλωσσολογίαΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 22:42 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΠάλι έπαιζες με το λεξικό συνωνύμων; Σκάω στα γέλια. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Στα πράσαΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 19:45Προς: Αναστάζια ΣτιλΜε ξέρετε τόσο καλά, δεσποινίς Στιλ.Θα βγω για φαγητό με μια παλιά φίλη και πρέπει να οδηγήσω.Τα λέμε, μωρό μου©.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Παρόλο που θα ήθελα πολύ να συνεχίσω τα πειράγματα με

την Άνα, δε θέλω να αργήσω για το δείπνο. Αν αργήσω, η Ελέναθα ενοχληθεί. Σβήνω τον υπολογιστή μου, μαζεύω το πορτοφόλικαι το τηλέφωνό μου και παίρνω το ασανσέρ για το γκαράζ.

ΤΟ MILE HIGH CLUB βρίσκεται στον τελευταίο όροφο του ΠύργουΚολούμπια. Ο ήλιος κατεβαίνει προς τις κορυφές τουΟλυμπιακού Εθνικού Πάρκου, βάφοντας τον ουρανό με έναεντυπωσιακό ανακάτεμα από πορτοκαλί και ροζ χρώματα καιαποχρώσεις του οπάλιου. Είναι καταπληκτικό. Η Άνα θα

452 E. L. JAMES

ενθουσιαζόταν με τη θέα. Πρέπει να τη φέρω εδώ.Η Ελένα κάθεται σ’ ένα γωνιακό τραπέζι. Μου κουνάει

ελαφρά το χέρι και μου χαμογελάει πλατιά. Ο μετρ με συνοδεύειστο τραπέζι της. Η Ελένα σηκώνεται και μου προσφέρει τομάγουλό της.

«Γεια σου, Κρίστιαν…» γουργουρίζει.«Καλησπέρα, Ελένα. Είσαι υπέροχη όπως πάντα». Τη φιλάω

στο μάγουλο. Τινάζει τα στιλπνά πλατινέ μαλλιά της στο πλάι,κάτι που κάνει όταν είναι σε παιχνιδιάρικη διάθεση.

«Βολέψου…» λέει. «Τι θα ήθελες να πιεις;» Τα δάχτυλά τηςκαι τα χαρακτηριστικά κατακόκκινα νύχια της είναι τυλιγμέναγύρω από ένα ψηλό ποτήρι σαμπάνιας.

«Βλέπω πως ξεκίνησες κιόλας με την Cristal…»«Νομίζω πως έχουμε κάτι να γιορτάσουμε… Σωστά;»«Μπα;»«Κρίστιαν. Αυτή την κοπέλα. Ξεφούρνισέ το».«Θα πιω ένα ποτήρι από το sauvignon blanc Mendocino» λέω

στον σερβιτόρο που περιφέρεται γύρω μας.Αυτός γνέφει καταφατικά και σπεύδει να φύγει.«Δηλαδή δεν είναι λόγος για να γιορτάσουμε;» Η Ελένα πίνει

μια γουλιά από τη σαμπάνια της με υψωμένα φρύδια.«Δεν ξέρω γιατί δίνεις τόσο μεγάλη σημασία σ’ αυτή την

ιστορία».«Δε δίνω μεγάλη σημασία. Είμαι περίεργη. Πόσο είναι; Τι

δουλειά κάνει;»«Πήρε μόλις το πτυχίο της».«Ω… Κάπως μικρή για σένα;»Υψώνω το φρύδι μου. «Αλήθεια; Σκοπεύεις ν’ ανοίξεις τέτοια

συζήτηση;»Η Ελένα γελάει.«Πώς είναι ο Άιζακ;» ρωτάω υπομειδιώντας.Ξαναγελάει. «Κάθεται φρόνιμος!» Τα μάτια της λάμπουν

σκανδαλιάρικα.«Πολύ βαρετό για σένα». Ο τόνος μου είναι κοφτός.Χαμογελάει μοιρολατρικά. «Είναι καλό κατοικίδιο… Να

παραγγείλουμε;»

ΓΚΡΕΫ 453

ΣΤΑ ΜΙΣΑ ΤΗΣ ΣΟΥΠΑΣ ΚΑΒΟΥΡΙΟΥ αποφασίζω να πάψω ναβασανίζω την Ελένα.

«Τη λένε Αναστάζια, σπούδασε λογοτεχνία στο ΚΠΟ και τηγνώρισα όταν ήρθε να μου πάρει συνέντευξη για τη φοιτητικήεφημερίδα. Έκανα την ομιλία στην τελετή αποφοίτησης φέτος».

«Είναι εξοικειωμένη με τον τρόπο ζωής μας;»«Όχι ακόμη. Αλλά ελπίζω».«Ουάου!»«Έτσι. Την κοπάνησε στην Τζόρτζια για να το σκεφτεί».«Πολύ μακριά πήγε».«Το ξέρω». Κοιτάζω τη σούπα μου και αναρωτιέμαι πώς είναι

η Άνα και τι κάνει. Κοιμάται, ελπίζω… μόνη της. Όταν σηκώνωτο κεφάλι μου, η Ελένα με μελετάει. Προσεκτικά.

«Δε σ’ έχω ξαναδεί έτσι» λέει.«Τι εννοείς;»«Είσαι αφηρημένος. Δεν το συνηθίζεις».«Τόσο προφανές είναι;»Γνέφει καταφατικά, και τα μάτια της μαλακώνουν.

«Προφανές για μένα. Νομίζω πως σου γύρισε τον κόσμο σουανάποδα…»

Παίρνω μια απότομη ανάσα, αλλά το κρύβω σηκώνοντας τοποτήρι στα χείλη μου.

Διορατικό, κυρία Λίνκολν.«Νομίζεις;» μουρμουρίζω μετά τη γουλιά μου.«Νομίζω…» απαντάει, και τα μάτια της ψάχνουν τα δικά μου.«Είναι πολύ αφοπλιστική».«Είμαι σίγουρη πως αυτό είναι καινούριο. Και βάζω στοίχημα

πως ανησυχείς για το τι κάνει στην Τζόρτζια, τι σκέφτεται. Ξέρωπώς είσαι».

«Ναι. Θέλω να πάρει τη σωστή απόφαση».«Πρέπει να πας να τη βρεις».«Ορίστε;»«Να πάρεις το αεροπλάνο».«Αλήθεια;»«Αν είναι αναποφάσιστη... Πήγαινε να χρησιμοποιήσεις την

454 E. L. JAMES

αξιόλογη γοητεία σου».Το ξεφύσημά μου είναι χλευαστικό.«Κρίστιαν» με αποπαίρνει, «όταν θες κάτι πολύ, το κυνηγάς

και πάντα κερδίζεις. Το ξέρεις αυτό. Είσαι τόσο αρνητικόςαπέναντι στον εαυτό σου. Με τρελαίνει αυτό!»

Αναστενάζω. «Δεν είμαι σίγουρος…»«Το καημένο το κορίτσι κατά πάσα πιθανότητα βαριέται μέχρι

θανάτου εκεί κάτω. Πήγαινε. Θα πάρεις την απάντησή σου. Ανείναι όχι, μπορείς να προχωρήσεις παρακάτω, αν είναι ναι,μπορείς να απολαύσεις το να είσαι ο εαυτός σου μαζί της».

«Επιστρέφει την Παρασκευή».«Άδραξε τη μέρα, χρυσέ μου».«Είπε όντως ότι της λείπω».«Ορίστε λοιπόν!» Τα μάτια της αστράφτουν γεμάτα σιγουριά.«Θα το σκεφτώ… Λίγη σαμπάνια ακόμα;»«Ναι, ευχαριστώ…» λέει και μου χαρίζει ένα κοριτσίστικο

χαμόγελο.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ στο Εσκάλα, συλλογίζομαι τησυμβουλή της Ελένα. Θα μπορούσα να πάω να βρω την Άνα.Είπε πως της λείπω… Το τζετ είναι διαθέσιμο.

Όταν φτάνω στο σπίτι, διαβάζω το τελευταίο της e-mail. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Κατάλληλη συντροφιά για φαγητόΗμερομηνία: 31 Μαΐου 2011, 23:58 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΕλπίζω εσύ και η φίλη σου να είχατε ένα πολύ ευχάριστοδείπνο.ΆναΥΓ. Ήταν η κυρία Ρόμπινσον; Σκατά!Αυτή είναι η τέλεια δικαιολογία. Αυτή η ερώτηση θα

απαιτήσει αυτοπρόσωπη απάντηση.Καλώ τον Τέυλορ και του λέω πως θα χρειαστώ τον Στέφαν

ΓΚΡΕΫ 455

και το Γκάλφστριμ το πρωί.«Πολύ καλά, κύριε Γκρέυ. Πού θα πάτε;»«Θα πάμε στη Σαβάννα».«Μάλιστα, κύριε…» Και υπάρχει μια υποψία θυμηδίας στη

φωνή του.

456 E. L. JAMES

[ΤΕΤΑΡΤΗ 1 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011]

ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΠΡΩΙΝΟ. Φύγαμε από το Μπόινγκ Φιλντστις 11:30 PST· ο Στέφαν πετάει με τη συγκυβερνήτριά του, ΤζιλΜπέιλυ, και η άφιξή μας στην Τζόρτζια είναι προγραμματισμένηγια τις 19:30 EST.

Ο Μπιλ κατάφερε να κανονίσει μια συνάντηση με τονΟργανισμό Αξιοποίησης Εγκαταλειμμένων Περιοχών αύριο, καιίσως μπορέσω να πιω ένα ποτό μαζί τους απόψε. Έτσι, αν ηΑναστάζια έχει άλλη απασχόληση ή δε θέλει να με δει, το ταξίδιδε θα είναι απόλυτο χάσιμο χρόνου.

Ναι, ναι. Έτσι να λες στον εαυτό σου, Γκρέυ.Ο Τέυλορ έφαγε μαζί μου ένα ελαφρύ γεύμα και τώρα

ασχολείται με γραφική δουλειά. Εγώ έχω πολλά πράγματα ναδιαβάσω.

Το μόνο τμήμα της εξίσωσης που δεν έχω λύσει ακόμα είναιτο πώς θα κανονίσω να δω την Άνα. Θα δω πώς θα πάνε ταπράγματα μόλις φτάσω στη Σαβάννα· ελπίζω πως θα μου έρθεικάποια έμπνευση στη διάρκεια της πτήσης.

Περνάω το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου και πρώτη φορά εδώκαι καιρό ξαπλώνω προς τα πίσω και λαγοκοιμάμαι καθώς τοG550 πετάει στα τριάντα χιλιάδες πόδια, με κατεύθυνση τοΔιεθνές Αεροδρόμιο Σαβάννα/Χίλτον Χεντ. Ο βόμβος τωνμηχανών είναι ηρεμιστικός, και είμαι κουρασμένος. Πολύκουρασμένος.

Μάλλον φταίνε οι εφιάλτες, Γκρέυ.

ΓΚΡΕΫ 457

Δεν ξέρω γιατί αυτήν τη στιγμή είναι χειρότεροι. Κλείνω ταμάτια μου.

«Έτσι θα είσαι μαζί μου. Καταλαβαίνεις;»«Μάλιστα, Κυρία».Περνάει ένα κατακόκκινο νύχι πάνω από το στήθος

μου.Ζαρώνω και τραβάω τα δεσμά καθώς το σκοτάδι

βγαίνει στην επιφάνεια, καίγοντας το δέρμα μου εκεί όπουμε άγγιξε. Δε βγάζω κανέναν ήχο, όμως.

Δεν τολμάω.«Αν είσαι φρόνιμος, θα σ’ αφήσω να τελειώσεις. Στο

στόμα μου».Γαμώτο…«Αλλά όχι ακόμα… Έχουμε πολύ δρόμο να κάνουμε

μέχρι τότε».Το νύχι της καίει το δέρμα μου, κατεβαίνοντας από την

κορυφή του στέρνου μου έως τον αφαλό μου.Θέλω να ουρλιάξω.Μου αρπάζει το πρόσωπο, πιέζοντας το στόμα μου για

να ανοίξει, και με φιλάει.Η γλώσσα της είναι απαιτητική και υγρή.Κραδαίνει το δερμάτινο μαστίγιο.Και ξέρω πως θα είναι δύσκολο να το αντέξω.Αλλά έχω τα μάτια μου καρφωμένα στο έπαθλο. Το

στόμα της, που θα με πηδήξει.Καθώς πέφτει το πρώτο χτύπημα του μαστίγιου

φουσκαλιάζοντας το δέρμα μου, καλωσορίζω τον πόνο καιτην ξαφνική ροή της ενδορφίνης. «Κύριε Γκρέυ, θα προσγειωθούμε σε είκοσι λεπτά» με

ενημερώνει ο Τέυλορ, τινάζοντάς με έξω από τον ύπνο μου.«Είστε καλά, κύριε;»

«Ναι. Βέβαια. Ευχαριστώ».«Θέλετε λίγο νερό;»«Ναι, παρακαλώ». Παίρνω βαθιά ανάσα για να κατεβάσω

458 E. L. JAMES

τους παλμούς της καρδιάς μου, και ο Τέυλορ μου δίνει έναποτήρι κρύο Evian. Πίνω μια καλοδεχούμενη γουλιά, νιώθονταςευγνωμοσύνη που μέσα στο αεροπλάνο είναι μόνο ο Τέυλορ.Δεν ονειρεύομαι συχνά τις διεγερτικές μέρες μου με την κυρίαΛίνκολν.

Έξω από το παράθυρο ο ουρανός είναι γαλάζιος, τα αραιάσύννεφα ροδίζουν από τον απογευματινό ήλιο. Το φως εδώπάνω είναι εκθαμβωτικό. Χρυσό. Γαλήνιο. Ο ήλιος, που δύει,αντανακλάται πάνω στους σωρείτες. Προς στιγμήν εύχομαι ναβρισκόμουν στο ανεμόπτερό μου. Βάζω στοίχημα πως ταθερμικά εδώ πάνω είναι φανταστικά.

Ναι!Αυτό πρέπει να κάνω: να πάω την Άνα για ανεμοπορία. Αυτό

θα ήταν περισσότερα. Δε θα ήταν;«Τέυλορ».«Μάλιστα, κύριε».«Θα ήθελα να πάω την Αναστάζια για ανεμοπορία στην

Τζόρτζια – αύριο το ξημέρωμα, αν βρούμε ένα μέρος για να τοκάνουμε. Αλλά και αργότερα θα ήταν καλά». Αν πάει γιααργότερα, θα πρέπει να μεταφέρω τη σύσκεψή μου.

«Θα το ψάξω».«Μη σε νοιάζει το κόστος».«Εντάξει, κύριε».«Ευχαριστώ».Τώρα πρέπει απλώς να το πω στην Άνα.

ΔΥΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ μας περιμένουν όταν το G550 σταματάει στονδιάδρομο προσγείωσης κοντά στον τερματικό του SignatureFlight Support στο αεροδρόμιο. Ο Τέυλορ κι εγώ βγαίνουμε απότο αεροπλάνο μέσα στην αποπνικτική ζέστη.

Διάολε, κολλάει πάνω σου, ακόμα κι αυτή την ώρα.Ο αντιπρόσωπος δίνει τα κλειδιά και για τα δύο αυτοκίνητα

στον Τέυλορ.Του υψώνω το φρύδι μου. «Ford Mustang;»«Είναι το μόνο που μπόρεσα να βρω στη Σαβάννα σε τόσο

σύντομο διάστημα…» Ο Τέυλορ δείχνει μαζεμένος.

ΓΚΡΕΫ 459

«Τουλάχιστον είναι κόκκινο κονβέρτιμπλ… Αν και, με αυτήντη ζέστη, ελπίζω να έχει κλιματισμό».

«Πρέπει να έχει τα πάντα, κύριε».«Ωραία. Ευχαριστώ». Παίρνω από το χέρι του τα κλειδιά, και

αρπάζοντας την τσάντα ώμου μου, τον αφήνω να ξεφορτώσει τιςυπόλοιπες αποσκευές από το αεροπλάνο στο Suburban του.

Ανταλλάσσω χειραψία με τον Στέφαν και την Μπέιλυ καιτους ευχαριστώ για την ομαλή πτήση. Μπαίνω στη Mustang καιφεύγω από το αεροδρόμιο με κατεύθυνση το κέντρο τηςΣαβάννα, ακούγοντας τον Μπρους στο iPod μου μέσα από τοηχοσύστημα του αυτοκινήτου.

Η ΑΝΤΡΙΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ μια σουίτα στο ξενοδοχείοΜποχίμιαν, που βλέπει στον ποταμό Σαβάννα. Έχεισουρουπώσει, και η θέα από το μπαλκόνι είναι εντυπωσιακή: τοποτάμι είναι φωτεινό, αντικατοπτρίζοντας τα κλιμακωτάχρώματα του ουρανού και τα φώτα από την κρεμαστή γέφυρακαι τις αποβάθρες. Ο ουρανός είναι πυρακτωμένος, τα χρώματακυμαίνονται από το βαθύ πορφυρό στο τριανταφυλλί ρόδινο.

Είναι σχεδόν το ίδιο εντυπωσιακό όσο και το λυκόφως πάνωαπό τον πορθμό.

Αλλά δεν έχω χρόνο να στέκομαι εδώ θαυμάζοντας τη θέα.Στήνω το λάπτοπ μου, ανοίγω τον κλιματισμό στο φουλ καιπαίρνω τη Ρος για ενημέρωση.

«Προς τι το ξαφνικό ενδιαφέρον για την Τζόρτζια, Κρίστιαν;»«Είναι προσωπικό».Ξεφυσάει στο ακουστικό. «Από πότε αφήνεις την προσωπική

σου ζωή να παρεμβαίνει στη δουλειά;»Από τότε που γνώρισα την Αναστάζια Στιλ.«Δε μ’ αρέσει το Ντιτρόιτ» απαντάω ξερά.«Εντάξει». Κάνει πίσω.«Ίσως συναντήσω τον εκπρόσωπο του Οργανισμού

Αξιοποίησης Εγκαταλειμμένων Περιοχών αργότερα» προσθέτωγια να την κατευνάσω.

«Ό,τι πεις, Κρίστιαν. Υπάρχουν και μερικά άλλα πράγματαπου πρέπει να συζητήσουμε. Η αρωγή έφτασε στο Ρόττερνταμ.

460 E. L. JAMES

Θες ακόμα να συνεχίσουμε;»«Ναι. Ας το κάνουμε. Δεσμεύτηκα στην έναρξη του Βάλτε

Τέλος στην Παγκόσμια Πείνα. Πρέπει να γίνει προτούξαναβρεθώ μπροστά σ’ εκείνη την επιτροπή».

«Εντάξει. Κάποια περαιτέρω σκέψη για την αγορά τηςεκδοτικής εταιρείας;»

«Δεν έχω αποφασίσει ακόμα».«Νομίζω πως η ΑΕΣ έχει δυνατότητες».«Ναι. Μπορεί. Άσε με να το σκεφτώ λίγο ακόμα».«Θα δω τον Μάρκο ώστε να συζητήσουμε για την κατάσταση

με τον Λούκας Γουντς».«Εντάξει. Ενημέρωσέ με πώς θα πάει. Πάρε με αργότερα».«Θα το κάνω. Γεια σου προς το παρόν».Αποφεύγω το αναπόφευκτο. Το ξέρω αυτό. Αποφασίζω,

όμως, ότι θα ήταν καλύτερο να καταπιαστώ με τη δεσποινίδαΣτιλ –μέσω e-mail ή τηλεφώνου, δεν έχω αποφασίσει ακόμα– μεγεμάτο στομάχι, οπότε παραγγέλνω φαγητό. Όσο περιμένω,έρχεται ένα sms από την Άντρια, που με ενημερώνει πως τοραντεβού μου για ποτό έχει ακυρωθεί. Δε με νοιάζει. Θα τουςδω αύριο το πρωί, με την προϋπόθεση πως δε θα κάνωανεμοπορία με την Άνα.

Προτού έρθει η υπηρεσία δωματίου, παίρνει τηλέφωνο οΤέυλορ.

«Τέυλορ. Έκανες τσεκ ιν;»«Μάλιστα, κύριε. Οι αποσκευές σας θα έρθουν πάνω σ’ ένα

λεπτό».«Ωραία».«Ο Σύλλογος Ανεμοπορίας Μπράνσγουικ έχει ένα

ανεμόπτερο ελεύθερο. Ζήτησα από την Άντρια να τους στείλειμε φαξ τα πιστοποιητικά σας. Μόλις υπογραφούν τα χαρτιά, θαείμαστε έτοιμοι για πτήση».

«Ωραία».«Μπορούν οποιαδήποτε ώρα μετά τις 6:00 π.μ.».«Ακόμα καλύτερα. Πες τους να είναι έτοιμοι από κείνη την

ώρα. Στείλε μου τη διεύθυνση».«Μάλιστα».

ΓΚΡΕΫ 461

Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα – οι αποσκευές μου και ηυπηρεσία δωματίου έχουν έρθει ταυτόχρονα. Το φαγητό μυρίζειυπέροχα: πράσινες τηγανητές ντομάτες και γαρίδες με γκριτς. Ε,στον Νότο είμαι.

Όσο τρώω, συλλογίζομαι τη στρατηγική μου με την Άνα. Θαμπορούσα να κάνω μια επίσκεψη στο σπίτι της μητέρας τηςαύριο την ώρα του πρωινού. Να πάω μπέιγκελ. Ύστερα να τηνπάω για ανεμοπορία. Αυτό είναι μάλλον το καλύτερο σχέδιο.Δεν έχει επικοινωνήσει όλη τη μέρα, οπότε φαντάζομαι πωςείναι θυμωμένη. Ξαναδιαβάζω το τελευταίο της μήνυμα μόλιςτελειώνω το φαγητό.

Τι διάολο έχει εναντίον της Ελένα; Δεν ξέρει τίποτα για τησχέση μας. Αυτό που είχαμε έγινε πριν από πολύ καιρό, καιτώρα είμαστε απλώς φίλοι. Τι δικαίωμα έχει η Άνα να θυμώνει;

Κι αν δεν ήταν η Ελένα, ένας Θεός ξέρει τι θα μου είχεσυμβεί.

Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα. Είναι ο Τέυλορ.«Καλησπέρα, κύριε. Ευχαριστημένος με το δωμάτιό σας;»«Ναι, μια χαρά είναι».«Έχω εδώ τα χαρτιά για τον Σύλλογο Ανεμοπορίας

Μπράνσγουικ».Ρίχνω μια ματιά στο συμβόλαιο ενοικίασης. Φαίνεται μια

χαρά. Το υπογράφω και του το ξαναδίνω. «Θα οδηγήσω μόνοςμου αύριο. Θα σε δω εκεί;»

«Μάλιστα, κύριε. Θα είμαι εκεί από τις έξι».«Θα σε ενημερώσω αν αλλάξει κάτι».«Ν’ αδειάσω τη βαλίτσα σας, κύριε;»«Ναι, ευχαριστώ».Γνέφει καταφατικά και παίρνει τη βαλίτσα μου στο

υπνοδωμάτιο.Είμαι νευρικός και νιώθω την ανάγκη να ξεκαθαρίσω στο

μυαλό μου τι θα πω στην Άνα. Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι μου·είναι εννιά και είκοσι. Το άφησα έως πολύ αργά αυτό. Ίσως θαέπρεπε να πιω πρώτα ένα γρήγορο ποτό. Αφήνω τον Τέυλορ νααδειάσει τη βαλίτσα και αποφασίζω να ρίξω μια ματιά στο μπαρτου ξενοδοχείου προτού ξαναμιλήσω στη Ρος και γράψω στην

462 E. L. JAMES

Άνα.Το μπαρ στην οροφή είναι γεμάτο κόσμο, αλλά βρίσκω μια

θέση στην άκρη του πάγκου και παραγγέλνω μια μπίρα. Είναι έναμοδάτο, μοντέρνο μέρος, με ιδιαίτερο φωτισμό και χαλαρήατμόσφαιρα. Ελέγχω το μπαρ, αποφεύγοντας να κοιτάξω σταμάτια τις δύο γυναίκες που κάθονται δίπλα μου, και τότε μιακίνηση μου τραβάει την προσοχή: ένα εκνευρισμένο τίναγμακαστανοκόκκινων μαλλιών, τα οποία συγκεντρώνουν καιαντανακλούν το φως.

Η Άνα είναι. Γαμώτο!Κοιτάζει από την άλλη, καθισμένη απέναντι από μια γυναίκα

που δεν μπορεί παρά να είναι η μητέρα της. Η ομοιότητα είναιεκπληκτική.

Πόσες είναι οι γαμημένες πιθανότητες;Απ’ όλα τα ποτάδικα… Χριστέ μου.Τις παρακολουθώ καθηλωμένος. Πίνουν κοκτέιλ –

Κοσμοπόλιταν, αν κρίνω από την όψη τους. Η μητέρα της είναιεντυπωσιακή: σαν την Άνα, αλλά μεγαλύτερη· μοιάζει λίγομικρότερη από σαράντα, με μακριά σκούρα μαλλιά και μάτια πουέχουν την ίδια απόχρωση του γαλάζιου με αυτά της Άνα. Έχειένα μποέμικο στιλ… Δεν είναι άνθρωπος από κείνους που θασυσχέτιζα αυτόματα με τους θαμώνες μιας λέσχης γκολφ.Μπορεί να έχει ντυθεί έτσι επειδή έχει βγει έξω με τη νεαρήόμορφη κόρη της.

Αυτό είναι ανεκτίμητο.Άδραξε τη μέρα, Γκρέυ.Ψαρεύω το τηλέφωνό μου από την τσέπη του τζιν μου. Ώρα

να στείλω μήνυμα στην Άνα. Το πράγμα μάλλον θα είναιενδιαφέρον. Θα ελέγξω τη διάθεσή της… παρακολουθώνταςτην.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Συντροφιά για φαγητόΗμερομηνία: 1 Ιουνίου 2011, 21:40 ESTΠρος: Αναστάζια Στιλ

ΓΚΡΕΫ 463

Ναι, έφαγα με την κυρία Ρόμπινσον. Είναι απλώς παλιά φίλη,Αναστάζια.Ανυπομονώ να σε ξαναδώ. Μου λείπεις.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η μητέρα της έχει σοβαρό ύφος· μπορεί να ανησυχεί για την

κόρη της ή ίσως προσπαθεί να της αποσπάσει λεπτομέρειες.Καλή τύχη, κυρία Άνταμς.Και προς στιγμήν αναρωτιέμαι αν συζητούν για μένα. Η

μητέρα της σηκώνεται· κατά τα φαινόμενα, πηγαίνει στηντουαλέτα. Η Άνα ψάχνει στην τσάντα της και βγάζει τοBlackBerry.

Ξεκινάμε…Αρχίζει να διαβάζει, με τους ώμους καμπουριασμένους, τα

δάχτυλά της να λυγίζουν και να χτυπούν ρυθμικά το τραπέζι.Αρχίζει να πληκτρολογεί με μανία. Δε βλέπω το πρόσωπό της,πράγμα εκνευριστικό, αλλά δε νομίζω πως έχει εντυπωσιαστείαπό αυτό που διάβασε μόλις. Έπειτα από λίγο παρατάει τοτηλέφωνο στο τραπέζι με ύφος που δηλώνει αποστροφή.

Δεν είναι καλό αυτό.Η μητέρα της επιστρέφει και κάνει νόημα σε κάποιον από

τους σερβιτόρους για άλλα δύο ποτά. Αναρωτιέμαι πόσα έχουνπιει.

Ελέγχω το τηλέφωνό μου, και φυσικά έχει έρθει μιααπάντηση.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΠΑΛΙΑ συντροφιά για φαγητόΗμερομηνία: 1 Ιουνίου 2011, 21:42 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΔεν είναι απλώς παλιά φίλη.Βρήκε κάποιον άλλο έφηβο να τον τραγανίσει με τα δόντιατης;Είσαι πια πολύ μεγάλος για κείνη;Γι’ αυτό τέλειωσε η σχέση σας;

464 E. L. JAMES

Τι στον διάολο; Βράζω από οργή καθώς διαβάζω.Ο Άιζακ κοντεύει τα τριάντα.Όπως κι εγώ.Πώς τολμάει;Μήπως μιλάει το ποτό;Ώρα να ανοίξεις τα χαρτιά σου, Γκρέυ. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Πρόσεχε…Ημερομηνία: 1 Ιουνίου 2011, 21:45 ESTΠρος: Αναστάζια ΣτιλΔε θέλω να το συζητήσω αυτό μέσω ηλεκτρονικώνμηνυμάτων.Πόσα Κοσμοπόλιταν θα πιεις;Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Μελετάει το τηλέφωνό της, ανακάθεται ξαφνικά και κοιτάζει

ολόγυρα στην αίθουσα.Η παράσταση αρχίζει, Γκρέυ.Αφήνω δέκα δολάρια στον πάγκο και βαδίζω νωχελικά προς

το μέρος τους.Τα μάτια μας συναντιούνται. Ασπρίζει –σοκαρισμένη,

νομίζω– και δεν ξέρω πώς θα με χαιρετήσει ή πώς θασυγκρατήσω τον θυμό μου έτσι και πει οτιδήποτε άλλο για τηνΕλένα.

Χώνει τα μαλλιά της πίσω από τα αυτιά της με αεικίνηταδάχτυλα. Βέβαιο σημάδι πως είναι νευρική. «Γεια!» λέει, και ηφωνή της είναι ψεύτικη και στριγκιά.

«Γεια». Σκύβω και τη φιλάω στο μάγουλο. Μυρίζεικαταπληκτικά, αν και τσιτώνεται έτσι όπως τα χείλη μουαγγίζουν το μάγουλό της. Είναι όμορφη· πήρε λίγο χρώμα και δεφοράει σουτιέν. Το στήθος της πιέζεται πάνω στο μεταξωτόύφασμα της μπλούζας της, αλλά το κρύβουν τα μακριά μαλλιάτης.

ΓΚΡΕΫ 465

Για τα μάτια μου μόνο, ελπίζω.Και παρόλο που είναι έξαλλη, χαίρομαι που τη βλέπω. Μου

έλειψε.«Κρίστιαν, από δω η μητέρα μου, η Κάρλα». Η Άνα δείχνει

προς το μέρος της μητέρας της.«Κυρία Άνταμς, χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω».Η μαμά της με κοιτάζει από πάνω έως κάτω.Σκατά! Με τσεκάρει. Καλύτερα να το αγνοήσεις, Γκρέυ.Έπειτα από μια σιωπή μακρύτερη απ’ ό,τι είναι απαραίτητο,

απλώνει το χέρι της για να πιάσει το δικό μου. «Κρίστιαν…»«Τι κάνεις εδώ;» ρωτάει η Άνα με επιτιμητικό τόνο.«Ήρθα να σε δω φυσικά. Μένω σ’ αυτό το ξενοδοχείο».«Μένεις εδώ;» τσιρίζει.Ναι. Ούτε κι εγώ μπορώ να το πιστέψω. «Χτες είπες ότι θα

ήθελες να ήμουν εδώ». Προσπαθώ να ζυγίσω την αντίδρασήτης. Μέχρι στιγμής είχαμε: νευρικό ανάδεμα, τσίτωμα,επιτιμητικό τόνο και στριγκιά φωνή. «Στόχος μας η ευχαρίστησήσας, δεσποινίς Στιλ» προσθέτω ανέκφραστος, ελπίζοντας να τηςφτιάξω το κέφι.

«Θα κάτσεις μαζί μας για ένα ποτό, Κρίστιαν;» λέει ευγενικάη κυρία Άνταμς και κάνει νόημα στον σερβιτόρο.

Χρειάζομαι κάτι δυνατότερο από την μπίρα. «Θα πάρω τζιν μετόνικ» λέω στον σερβιτόρο. «Hendricks, αν έχετε, ή BombaySapphire. Αγγούρι με το Hendricks, λάιμ με το Bombay».

«Κι άλλα δύο Κοσμοπόλιταν, παρακαλώ» προσθέτει η Άνα,ρίχνοντας ένα αγχωμένο βλέμμα προς το μέρος μου.

Έχει δίκιο να είναι αγχωμένη. Νομίζω πως έχει πιει ήδηαρκετά.

«Πάρε μια καρέκλα, σε παρακαλώ, Κρίστιαν».«Ευχαριστώ, κυρία Άνταμς».Κάνω αυτό που μου είπε και κάθομαι δίπλα στην Άνα.«Ώστε απλώς έτυχε να μένεις σ’ αυτό το ξενοδοχείο όπου

πίνουμε το ποτό μας;» Ο τόνος της Άνα είναι γεμάτος ένταση.«Ή απλώς έτυχε να πίνετε το ποτό σας στο ξενοδοχείο όπου

μένω. Μόλις τέλειωσα το φαγητό μου, ήρθα εδώ και σας είδα.Ήμουν αφηρημένος, σκεφτόμουν το τελευταίο σου μήνυμα» –

466 E. L. JAMES

την κοιτάζω δηκτικά– «υψώνω το βλέμμα, και να σε. Φοβερήσύμπτωση, ε;»

Η Άνα φαίνεται πελαγωμένη. «Η μητέρα μου κι εγώ πήγαμετο πρωί για ψώνια και το απόγευμα στη θάλασσα. Αποφασίσαμενα πιούμε απόψε μερικά κοκτέιλ» λέει βιαστικά, σαν να πρέπεινα δικαιολογήσει το γεγονός ότι πίνει σ’ ένα μπαρ με τη μητέρατης.

«Αγόρασες αυτό το τοπ;» ρωτάω. Είναι στ’ αλήθειαεντυπωσιακή. Το μπλουζάκι της είναι σμαραγδί· έκανα τιςσωστές επιλογές –χρώματα πολύτιμων λίθων– για τα ρούχα πουτης διάλεξε η Καρολάιν Άκτον. «Σου πάει το χρώμα. Και σ’έπιασε και ο ήλιος… Είσαι όμορφη». Τα μάγουλά τηςκοκκινίζουν και τα χείλη της κυρτώνονται με τη φιλοφρόνησήμου. «Σκόπευα να σου κάνω επίσκεψη αύριο. Να σε, όμως,εδώ». Της πιάνω το χέρι, επειδή θέλω να την αγγίξω, και τοζουλάω ελαφρά. Χαϊδεύω αργά τις αρθρώσεις της με τοναντίχειρά μου, και η ανάσα της αλλοιώνεται.

Ναι, Άνα. Νιώσ’ το.Μην είσαι θυμωμένη μαζί μου.«Νόμιζα πως θα σου έκανα έκπληξη. Αλλά όπως πάντα,

Αναστάζια, μ’ εκπλήσσεις εσύ με την παρουσία σου εδώ. Δεθέλω να διακόψω και να σου στερήσω τον χρόνο που περνάς μετη μητέρα σου. Θα πιω ένα ποτό και θα αποσυρθώ. Έχω δουλειάνα κάνω». Αντιστέκομαι στον πειρασμό να της φιλήσω τιςαρθρώσεις. Δεν ξέρω τι είπε στη μητέρα της για μας, αν της είπεκάτι.

«Κρίστιαν, χαίρομαι που επιτέλους σε γνωρίζω. Η Άναμιλούσε πολύ τρυφερά για σένα…» λέει η κυρία Άνταμς με έναγοητευτικό χαμόγελο.

«Αλήθεια;» Ρίχνω μια ματιά στην Άνα, που κοκκινίζει.Τρυφερά, ε;Αυτό είναι καλό νέο.Ο σερβιτόρος αφήνει μπροστά μου το τζιν με τόνικ.«Hendricks, κύριε».«Ευχαριστώ».Σερβίρει καινούρια Κοσμοπόλιταν στην Άνα και στη μητέρα

ΓΚΡΕΫ 467

της.«Πόσο καιρό θα μείνεις στην Τζόρτζια, Κρίστιαν;» ρωτάει η

μητέρα της.«Μέχρι την Παρασκευή, κυρία Άνταμς».«Θα έρθεις για φαγητό στο σπίτι μας αύριο βράδυ; Και, σε

παρακαλώ, λέγε με Κάρλα».«Με μεγάλη μου χαρά, Κάρλα!»«Υπέροχα!» λέει. «Λοιπόν, με συγχωρείτε… Πρέπει να πάω

στην τουαλέτα».Δεν πήγε μόλις στην τουαλέτα;Σηκώνομαι καθώς φεύγει και μετά ξανακάθομαι για να

αντιμετωπίσω την οργή της δεσποινίδας Στιλ. Την πιάνω πάλιαπό το χέρι. «Ώστε είσαι έξαλλη μαζί μου επειδή πήγα για φαγητόμε μια παλιά φίλη…» Φιλάω μία μία τις αρθρώσεις της.

«Ναι!» Είναι απότομη.Μήπως ζηλεύει;«Η σεξουαλική μας σχέση έχει τελειώσει εδώ και καιρό,

Αναστάζια. Μόνο εσένα θέλω… Δεν το έχεις καταλάβειακόμα;»

«Τη σκέφτομαι ως άνθρωπο που κακοποιεί μικρά παιδιά,Κρίστιαν».

Το κρανίο μου μυρμηγκιάζει από το σοκ. «Είσαι άδικη. Δενήταν έτσι». Αφήνω εκνευρισμένος το χέρι της.

«Μπα; Και πώς ήταν δηλαδή;» πετάει, τεντώνοντας τοπεισματάρικο πιγούνι της.

Μήπως μιλάει το ποτό;Συνεχίζει: «Εκμεταλλεύτηκε ένα ευάλωτο δεκαπεντάχρονο

παιδί. Αν ήσουν δεκαπεντάχρονο κορίτσι και η κυρία Ρόμπινσονήταν κύριος Ρόμπινσον και σε δελέαζε να μπεις σ’ ένα BDSMστιλ ζωής, θα ήταν εντάξει; Αν ήταν η Μία, ας πούμε;»

Ω, τώρα γίνεται γελοία. «Άνα, δεν ήταν έτσι».Τα μάτια της αστράφτουν. Είναι πραγματικά θυμωμένη. Γιατί;

Αυτό το πράγμα δεν έχει καμία σχέση με την ίδια. Δε θέλω,όμως, να κάνουμε κανονικό καβγά εδώ στο μπαρ. Ελέγχω τηφωνή μου.

«Εντάξει, εγώ δεν το ένιωθα έτσι. Ήταν μια θετική δύναμη.

468 E. L. JAMES

Αυτό που χρειαζόμουν». Θεέ και Κύριε, μάλλον θα ήμουνπεθαμένος τώρα αν δεν ήταν η Ελένα. Αγωνίζομαι να ελέγξω τανεύρα μου.

Το μέτωπό της ζαρώνει. «Δεν καταλαβαίνω…»Κλείσ’ της το στόμα, Γκρέυ.«Αναστάζια, σε λίγο θα γυρίσει η μητέρα σου. Δε νιώθω άνετα

να μιλάω γι’ αυτό το θέμα τώρα. Ίσως αργότερα. Αν δε με θεςεδώ, έχω ένα αεροπλάνο στο Χίλτον Χεντ έτοιμο γιααπογείωση. Μπορώ να φύγω».

Η έκφρασή της μετατρέπεται σε πανικό. «Όχι… Μη φύγεις.Σε παρακαλώ… Είμαι κατασυγκινημένη που είσαι εδώ»προσθέτει βιαστικά.

Κατασυγκινημένη; Θα μπορούσες να με έχεις ξεγελάσει.«Απλώς προσπαθώ να σε κάνω να καταλάβεις» συνεχίζει.

«Είμαι θυμωμένη που, μόλις έφυγα, πήγες για φαγητό μαζί της.Σκέψου πώς είσαι εσύ όταν απλώς πλησιάζω τον Χοσέ. Ο Χοσέείναι καλός φίλος. Δεν είχα ποτέ σεξουαλική σχέση μαζί του.Ενώ εσύ κι αυτή…»

«Ζηλεύεις;»Πώς να την κάνω να καταλάβει πως η Ελένα κι εγώ είμαστε

φίλοι; Δεν έχει κανέναν λόγο να ζηλεύει.Είναι σαφές πως η δεσποινίς Στιλ είναι κτητική.Και μου παίρνει μια στιγμή να καταλάβω πως μου αρέσει

αυτό.«Ναι. Και είμαι θυμωμένη γι’ αυτό που σου έκανε».«Αναστάζια, με βοήθησε… Αυτό μόνο θα πω για το θέμα. Κι

όσο για τη ζήλια σου, έλα στη θέση μου. Δεν ήμουνυποχρεωμένος να δικαιολογώ τις πράξεις μου σε κανέναν τατελευταία εφτά χρόνια. Σε κανέναν απολύτως. Κάνω ό,τι θέλω,Αναστάζια. Μ’ αρέσει η αυτονομία μου. Δεν πήγα να δω τηνκυρία Ρόμπινσον για να σε αναστατώσω. Πήγα επειδή κάθε τόσοτρώμε μαζί. Είναι φίλη και συνέταιρος».

Τα μάτια της γουρλώνουν.Ω… Δεν το ανέφερα αυτό;Γιατί να το αναφέρω; Δεν είναι κάτι που την αφορά.«Ναι, είμαστε συνέταιροι. Το σεξ έχει τελειώσει ανάμεσά μας.

ΓΚΡΕΫ 469

Εδώ και χρόνια».«Γιατί τέλειωσε η σχέση σας;»«Το έμαθε ο άντρας της. Μπορούμε να το συζητήσουμε

κάποια άλλη στιγμή, κάπου πιο ιδιωτικά;»«Δε νομίζω πως θα με πείσεις ποτέ ότι δεν είναι κάποιου

είδους παιδόφιλη».Γαμώ τον διάολό μου, Άνα. Φτάνει πια!«Εγώ δεν τη σκέφτομαι έτσι. Ποτέ δεν τη σκέφτηκα έτσι. Και

τώρα φτάνει!» γρυλίζω.«Την αγαπούσες;»Ορίστε;«Πώς τα πάτε εσείς οι δύο;» Η Κάρλα επέστρεψε. Η Άνα

χαμογελάει βεβιασμένα, και το στομάχι μου σφίγγεται.«Μια χαρά, μαμά».Αγαπούσα την Ελένα;Πίνω μια γουλιά από το ποτό μου. Έτρεφα λατρεία γι’ αυτή,

γαμώτο μου… Αλλά την αγαπούσα; Τι γελοία ερώτηση. Δενξέρω τίποτε από ρομαντικές αγάπες. Αυτές είναι οι αηδίες πουθέλει, με τις αγάπες και τα λουλούδια. Τα μυθιστορήματα τουδέκατου ένατου αιώνα που έχει διαβάσει της έχουν γεμίσει τομυαλό με ανοησίες.

Δεν αντέχω άλλο.«Λοιπόν, κυρίες μου, θα σας αφήσω να συνεχίσετε τη βραδιά

σας. Παρακαλώ, χρεώστε τα ποτά στον λογαριασμό μου,δωμάτιο 612. Θα σου τηλεφωνήσω το πρωί, Αναστάζια. Θα ταξαναπούμε αύριο, Κάρλα».

«Χαίρομαι τόσο πολύ που ακούω κάποιον να χρησιμοποιείολόκληρο το όνομά σου…»

«Όμορφο όνομα για ένα όμορφο κορίτσι». Σφίγγω το χέρι τηςΚάρλα. Είμαι ειλικρινής όσον αφορά τη φιλοφρόνηση, αλλά όχιως προς το χαμόγελο στα χείλη μου.

Η Άνα είναι σιωπηλή, ικετεύοντάς με με ένα ύφος που αγνοώ.Τη φιλάω στο μάγουλο. «Τα λέμε, μωρό μου…» μουρμουρίζωστο αυτί της και διασχίζω το μπαρ, επιστρέφοντας στο δωμάτιόμου.

Αυτό το κορίτσι με προκαλεί όπως καμία άλλη στο παρελθόν.

470 E. L. JAMES

Και τα έχει πάρει μαζί μου· μπορεί να έχει ΠΕΣ. Είπε πωςπερίμενε την περίοδό της αυτή την εβδομάδα.

Ορμάω στο δωμάτιό μου χτυπώντας την πόρτα και βγαίνωκατευθείαν στο μπαλκόνι. Έξω κάνει ζέστη, και παίρνω βαθιάανάσα, εισπνέοντας την αψιά αλμυρή μυρωδιά του ποταμού.Έχει πέσει η νύχτα, και το ποτάμι είναι κατάμαυρο, όπως και οουρανός… Όπως και η διάθεσή μου. Δεν κατάφερα καν νασυζητήσω για την ανεμοπορία αύριο. Ακουμπάω τα χέρια μουστο κιγκλίδωμα του μπαλκονιού. Τα φώτα στην ακτή και στηγέφυρα βελτιώνουν τη θέα… αλλά όχι τη διάθεσή μου.

Γιατί υπερασπίζομαι μια σχέση που άρχισε όταν η Άνα ήτανστην τετάρτη δημοτικού; Δεν την αφορά. Ναι, ήταν μησυμβατική. Αυτό είναι όλο, όμως.

Περνάω και τα δυο χέρια μέσα από τα μαλλιά μου. Αυτό τοταξίδι δεν εξελίσσεται όπως περίμενα, καθόλου μάλιστα. Μπορείνα ήταν λάθος που ήρθα εδώ κάτω. Και να σκεφτεί κανείς πωςήταν η Ελένα αυτή που με ενθάρρυνε να το κάνω.

Χτυπάει το τηλέφωνό μου κι ελπίζω να είναι η Άνα. Είναι ηΡος.

«Ναι» πετάω.«Χριστέ μου, Κρίστιαν… Διακόπτω κάτι;»«Όχι. Συγγνώμη… Τι γίνεται;» Ηρέμησε, Γκρέυ.«Σκέφτηκα να σε ενημερώσω για την κουβέντα μου με τον

Μάρκο. Αλλά αν η ώρα είναι ακατάλληλη, θα ξαναπάρω τοπρωί».

«Όχι. Μια χαρά είναι».Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα. «Περίμενε λίγο, Ρος».

Ανοίγω περιμένοντας τον Τέυλορ ή κάποιον από το ξενοδοχείογια να διπλώσει τα σκεπάσματα – αλλά είναι η Άνα, που στέκεταιστον διάδρομο ντροπαλή και όμορφη.

Ήρθε.Ανοίγοντας περισσότερο την πόρτα, της κάνω νόημα να

περάσει.«Όλα τα πακέτα αποζημίωσης ολοκληρώθηκαν;» ρωτάω τη

Ρος, χωρίς να παίρνω τα μάτια μου από την Άνα.«Ναι».

ΓΚΡΕΫ 471

Η Άνα μπαίνει στο δωμάτιο παρακολουθώντας μεεπιφυλακτικά, με τα χείλη μισάνοιχτα και υγρά, τα μάτια τηςσκοτεινά. Τι είναι αυτό; Αλλαγή διάθεσης; Το ξέρω αυτό τούφος. Είναι πόθος. Με θέλει. Κι εγώ τη θέλω, ειδικά μετά τοκαβγαδάκι μας στο μπαρ.

Για ποιον άλλο λόγο να βρίσκεται εδώ;«Και το κόστος;» ρωτάω τη Ρος.«Σχεδόν δύο εκατομμύρια».Σφυρίζω μέσα από τα δόντια μου. «Ακριβό λάθος ήταν

αυτό…»«H GEH θα εκμεταλλευτεί το τμήμα οπτικών ινών». Έχει

δίκιο. Αυτός ήταν ένας από τους στόχους μας.«Και ο Λούκας;» ρωτάω.«Αντέδρασε άσχημα».Ανοίγω το μίνι μπαρ και κάνω νόημα στην Άνα να πάρει ό,τι

θέλει. Αφήνοντάς την εκεί, μπαίνω στο υπνοδωμάτιο.«Τι έκανε;»«Είχε μια έκρηξη νεύρων».Στο μπάνιο ανοίγω τη βρύση για να γεμίσω με νερό τη μεγάλη

μαρμάρινη μπανιέρα και προσθέτω λίγο αρωματικό λάδιμπάνιου. Υπάρχει χώρος για έξι ανθρώπους εδώ μέσα.

«Το μεγαλύτερο μέρος απ’ αυτά τα χρήματα είναι για κείνον»θυμίζω στη Ρος καθώς ελέγχω τη θερμοκρασία του νερού. «Κιέχει το αντίτιμο για την εξαγορά της εταιρείας. Μπορεί πάντα ν’αρχίσει ξανά».

Γυρίζω για να φύγω, αλλά το ξανασκέφτομαι και αποφασίζωνα ανάψω τα διάφορα κεριά που είναι τακτοποιημένα με τέχνηστον πέτρινο πάγκο. Τα αναμμένα κεριά μετρούν ως«περισσότερα». Σωστά;

«Κοίτα… Απειλεί με δικηγόρους, αν και δεν καταλαβαίνωγιατί. Είμαστε απόλυτα θωρακισμένοι σ’ αυτό το θέμα. Νερόείναι αυτό που ακούω;» ρωτάει η Ρος.

«Ναι, ετοιμάζω το μπάνιο».«Ω… Θες να κλείσω;»«Όχι. Κάτι άλλο;»«Ναι, ο Φρεντ θέλει να σου μιλήσει».

472 E. L. JAMES

«Μπα;»«Επανεξέτασε το νέο σχέδιο του Μπάρνυ».Επιστρέφοντας στο καθιστικό, την ενημερώνω πως έχω πάρει

το σχέδιο του Μπάρνυ για τη λύση του προβλήματος τουτάμπλετ και της ζητάω να πει στην Άντρια να μου στείλει τααναθεωρημένα σχηματικά διαγράμματα. Η Άνα έχει πάρει έναμπουκάλι πορτοκαλάδα.

«Αυτό είναι το καινούριο σου στιλ διοίκησης; Να μην είσαιεδώ;» ρωτάει η Ρος.

Γελάω δυνατά, αλλά κυρίως με την επιλογή ποτού της Άνα.Συνετή γυναίκα. Και λέω στη Ρος ότι δε θα επιστρέψω στογραφείο πριν από την Παρασκευή.

«Σοβαρά σκοπεύεις ν’ αλλάξεις γνώμη για το Ντιτρόιτ;»«Υπάρχει ένα οικόπεδο εδώ που με ενδιαφέρει».«Είναι ενήμερος ο Μπιλ;» Η Ρος είναι απότομη.«Ναι. Πες στον Μπιλ να πάρει τηλέφωνο».«Εντάξει. Βγήκες για ποτό με τους τύπους από τη Σαβάννα

απόψε;»Της λέω πως θα τους δω αύριο. Είμαι πιο συμφιλιωτικός και

προσέχω τον τόνο μου, μιας κι αυτό είναι κόκκινο πανί για τηΡος. «Θέλω να δω τι έχει να μας προσφέρει η Τζόρτζια ανέρθουμε εδώ».

Παίρνω ένα ποτήρι από το ράφι, το δίνω στην Άνα και τηςδείχνω την παγωνιέρα.

«Αν τα κίνητρά τους είναι αρκετά ελκυστικά» συνεχίζω,«νομίζω πως θα έπρεπε να το σκεφτούμε, αν και δεν είμαισίγουρος γι’ αυτή την καταραμένη ζέστη εδώ».

Η Άνα σερβίρει το ποτό της.«Είναι αργά για ν’ αλλάξεις γνώμη γι’ αυτό το πράγμα,

Κρίστιαν. Αλλά ίσως μας δώσει κάποιο πλεονέκτημα στηδιαπραγμάτευση με το Ντιτρόιτ».

«Συμφωνώ. Το Ντιτρόιτ έχει κι αυτό τα πλεονεκτήματά του.Άσε που είναι και πιο δροσερό».

Εκεί, όμως, υπάρχουν υπερβολικά πολλά φαντάσματα γιαμένα.

«Πες στον Μπιλ να πάρει. Αύριο». Τώρα είναι αργά, κι έχω

ΓΚΡΕΫ 473

μια επισκέπτρια. «Όχι πολύ νωρίς» προειδοποιώ. Η Ροςκαληνυχτίζει και κλείνει.

Η Άνα με κοιτάζει επιφυλακτικά καθώς απολαμβάνω τηνεικόνα της. Τα πλούσια μαλλιά της πέφτουν πάνω σε λεπτούςώμους, πλαισιώνοντας το όμορφο σκεφτικό πρόσωπό της. «Δεναπάντησες στην ερώτησή μου…» μουρμουρίζει.

«Όχι».«Όχι, δεν απάντησες στην ερώτησή μου, ή όχι, δεν την

αγαπούσες;»Δεν πρόκειται να τα παρατήσει. Ακουμπάω στον τοίχο και

σταυρώνω τα χέρια μου για να μην την αγκαλιάσω. «Τι κάνειςεδώ, Αναστάζια;»

«Σου είπα μόλις».Μην τη βασανίζεις άλλο, Γκρέυ.«Όχι. Δεν την αγαπούσα».Οι ώμοι της χαλαρώνουν, το πρόσωπό της μαλακώνει. Αυτό

ήθελε να ακούσει.«Είσαι η προσωποποίηση της ζήλιας, Αναστάζια. Ποιος να το

’λεγε…»Είσαι, όμως, η δική μου προσωποποίηση της ζήλιας;«Με κοροϊδεύετε, κύριε Γκρέυ;»«Δε θα τολμούσα…» απαντάω.«Α, νομίζω πως τολμάς και νομίζω πως το κάνεις, και μάλιστα

συχνά…» Χαμογελάει αχνά και καρφώνει τα τέλεια δόντια τηςστα χείλη της.

Επίτηδες το κάνει.«Σε παρακαλώ, πάψε να δαγκώνεις το χείλος σου… Είσαι στο

δωμάτιό μου, δε σ’ έχω δει σχεδόν τρεις μέρες κι έκανα μεγάληαπόσταση με το αεροπλάνο για να σε συναντήσω». Αισθάνομαιτην ανάγκη να καταλάβω πως είμαστε εντάξει, με τον μόνοτρόπο που ξέρω. Θέλω να τη γαμήσω, άγρια.

Το BlackBerry μου χτυπάει, αλλά το κλείνω χωρίς νακοιτάξω ποιος είναι. Όποιος κι αν είναι μπορεί να περιμένει.

Κάνω ένα βήμα προς το μέρος της. «Σε θέλω, Αναστάζια…Αυτήν τη στιγμή. Και με θες κι εσύ. Γι’ αυτό είσαι εδώ».

«Στ’ αλήθεια ήθελα να μάθω» αποκρίνεται.

474 E. L. JAMES

«Λοιπόν, τώρα που ξέρεις, έρχεσαι ή φεύγεις;» ρωτάωσταματώντας μπροστά της.

«Έρχομαι» απαντάει, με το βλέμμα της καρφωμένο στο δικόμου.

«Το ελπίζω». Την κοιτάζω, έκπληκτος από τις ίριδές της, πουσκοτεινιάζουν.

Με θέλει.«Ήσουν πολύ θυμωμένη μαζί μου…» της λέω χαμηλόφωνα.Εξακολουθεί να είναι κάτι καινούριο το να έχω να

αντιμετωπίσω τον θυμό της, το να λαμβάνω υπόψη τασυναισθήματά της.

«Ναι».«Δε θυμάμαι να ήταν ποτέ κάποιος θυμωμένος μαζί μου εκτός

από την οικογένειά μου. Μ’ αρέσει…» Αγγίζω απαλά τοπρόσωπό της με τις άκρες των δαχτύλων μου και ύστερα τιςκατεβάζω προς το πιγούνι της. Κλείνει τα μάτια της και γέρνει τομάγουλό της στο άγγιγμά μου. Σκύβοντας, περνάω τη μύτη μουπάνω από τον γυμνό της ώμο, έως το αυτί της, ανασαίνοντας τογλυκό άρωμά της έτσι όπως ο πόθος πλημμυρίζει το κορμί μου.Τα δάχτυλά μου μετακινούνται στον αυχένα της και μέσα σταμαλλιά της.

«Πρέπει να μιλήσουμε…» ψιθυρίζει.«Αργότερα».«Έχω τόσο πολλά να πω...»«Κι εγώ». Φιλάω το σημείο ανάμεσα στο αυτί της και της

τραβάω τα μαλλιά, γέρνοντας πίσω το κεφάλι της καιεκθέτοντας τον λαιμό της. Τα δόντια και τα χείλη μου περνούνξυστά από το πιγούνι της και κατεβαίνουν στον λαιμό της, ενώτο σώμα μου τραγουδάει από πόθο. «Σε θέλω…» μουρμουρίζω,φιλώντας το σημείο όπου χτυπάει ο σφυγμός της κάτω από τοδέρμα της.

Βογκάει και γαντζώνεται στα μπράτσα μου. Προς στιγμήντσιτώνομαι, αλλά το σκοτάδι μένει κοιμισμένο.

«Έχεις περίοδο;» ρωτάω ανάμεσα στα φιλιά.Μένει ακίνητη. «Ναι» απαντάει.«Έχεις κράμπες;»

ΓΚΡΕΫ 475

«Όχι…» Η φωνή της βγαίνει σιγανή, αλλά προδίδει ντροπή.Σταματάω να τη φιλάω και την κοιτάζω κατάματα. Γιατί

ντρέπεται; Είναι το σώμα της. «Πήρες το χάπι σου;»«Ναι» λέει.Ωραία. «Πάμε να κάνουμε ένα μπάνιο».Στο υπερβολικά μεγάλο μπάνιο αφήνω το χέρι της Άνα. Η

ατμόσφαιρα είναι ζεστή και υγρή, ο ατμός υψώνεται αργά πάνωαπό τον αφρό. Σ’ αυτήν τη ζέστη τα ρούχα που φοράω είναιυπερβολικά. Το λινό πουκάμισο και το τζιν μου κολλάνε στοδέρμα μου.

Η Άνα με παρακολουθεί, με το δέρμα της να γεμίζει στάλεςαπό την υγρασία.

«Έχεις πιαστράκι για τα μαλλιά;» ρωτάω. Τα μαλλιά της θααρχίσουν να κολλάνε στο πρόσωπό της.

Βγάζει ένα λαστιχάκι από την τσέπη του τζιν της.«Σήκωσε ψηλά τα μαλλιά σου» της λέω και την

παρακολουθώ να υπακούει στη διαταγή μου με μια γρήγορη,αποτελεσματική χάρη.

Καλό κορίτσι. Τέρμα οι διαφωνίες.Μερικές τούφες ξεφεύγουν από την αλογοουρά της, αλλά

είναι όμορφη. Κλείνω τη βρύση, και παίρνοντάς την από το χέρι,την οδηγώ στην άλλη πλευρά του μπάνιου, όπου ένας μεγάλοςχρυσοποίκιλτος καθρέφτης κρέμεται πάνω από δύο νιπτήρεςενωμένους με μάρμαρο. Με τα μάτια μου στα δικά της μέσαστον καθρέφτη, στέκομαι πίσω της και της ζητάω να βγάλει τασανδάλια της. Τα βγάζει βιαστικά και τα αφήνει να πέσουν στοπάτωμα.

«Σήκωσε τα χέρια σου…» ψιθυρίζω.Αρπάζοντας την άκρη του όμορφου τοπ, το τραβάω και το

βγάζω πάνω από το κεφάλι της, ελευθερώνοντας τα στήθη της.Απλώνω το χέρι μου, ξεκουμπώνω το πάνω κουμπί καικατεβάζω το φερμουάρ του τζιν της.

«Θα σε πάρω στο μπάνιο, Αναστάζια…» Τα μάτια τηςξεστρατίζουν στο στόμα μου και γλείφει τα χείλη της. Κάτω απότο απαλό φως οι κόρες της αστράφτουν από έξαψη. Σκύβω,δίνοντας απαλά φιλιά στον αυχένα της, και χώνω τους

476 E. L. JAMES

αντίχειρές μου στη ζώνη του τζιν της, κατεβάζοντάς το αργάπάνω στον ωραίο της κώλο, παρασύροντας καθώς κατεβαίνω τοσλιπάκι της. Γονατίζοντας πίσω της, τα τραβάω όλα μαζί πάνωστις γάμπες της έως κάτω. «Βγάλ’ τα!» τη διατάζω.

Γαντζώνεται στην άκρη του νιπτήρα και υπακούει· τώρα είναιγυμνή, κι εγώ έχω μπροστά μου τον κώλο της. Πετάω το τζιν, τοσλιπάκι και το τοπ της σ’ ένα άσπρο σκαμνί κάτω από τοννιπτήρα, ενώ συλλογίζομαι όλα τα πράγματα που θα μπορούσανα κάνω σ’ αυτό τον κώλο. Προσέχω ένα γαλάζιο κορδονάκιανάμεσα στα πόδια της· το ταμπόν της είναι ακόμα στη θέση του,οπότε αρκούμαι στο να φιλάω και να δαγκώνω τα πισινά τηςπροτού σηκωθώ. Τα μάτια μας συναντιούνται ξανά στονκαθρέφτη και ανοίγω διάπλατα το χέρι μου πάνω στην απαλή,λεία κοιλιά της.

«Κοιτάξου. Είσαι τόσο όμορφη… Δες τι αίσθηση δίνεις».Η ανάσα της επιταχύνεται καθώς παίρνω και τα δυο της χέρια

στα δικά μου και απλώνω τα δάχτυλά της πάνω στην κοιλιά τηςκάτω από τα τεντωμένα χέρια μου.

«Νιώσε πόσο απαλό είναι το δέρμα σου…» λέω χαμηλόφωνα.Οδηγώ μαλακά τα χέρια της πάνω στον κορμό της σε μια

πλατιά κυκλική κίνηση και ύστερα τα ανεβάζω προς το στήθοςτης.

«Νιώσε πόσο γεμάτο είναι το στήθος σου». Κρατάω τα χέριατης κάτω από τα στήθη της, έτσι που να τα χουφτώνει. Διεγείρωαπαλά τις ρώγες της με τους αντίχειρές μου. Βογκάει καικυρτώνει την πλάτη της, πιέζοντας τα στήθη της στα ενωμέναχέρια μας. Παγιδεύοντας τις ρώγες της ανάμεσα στουςαντίχειρές της και στους δικούς μου, τραβάω και ξανατραβάω,απολαμβάνοντας το θέαμα καθώς αντιδρούν σκληραίνοντας καιμακραίνοντας.

Όπως ένα συγκεκριμένο τμήμα της ανατομίας μου.Κλείνει τα μάτια και σφαδάζει πάνω μου, περνώντας τους

γλουτούς της ξυστά πάνω από τη στύση μου. Βογκάει, με τοκεφάλι της στον ώμο μου.

«Μπράβο, μωρό μου…» μουρμουρίζω πάνω στον αυχένατης, απολαμβάνοντας το σώμα της να ζωντανεύει κάτω από το

ΓΚΡΕΫ 477

άγγιγμά μου. Οδηγώ τα χέρια της κάτω προς το μπροστινό μέροςτων γοφών της, κατόπιν προς τις τρίχες του εφηβαίου της.Σπρώχνω το πόδι μου ανάμεσα στα δικά της και της τα ανοίγωπερισσότερο, οδηγώντας τα χέρια της στο αιδοίο της, ένα έναχέρι με τη σειρά, ξανά και ξανά, πιέζοντας συνεχώς τα δάχτυλάτης πάνω στην κλειτορίδα της.

Βογκάει και την παρακολουθώ στον καθρέφτη να σπαρταράειπάνω μου.

Είναι θεά.«Κοίτα πώς ανάβεις, Αναστάζια…» Φιλάω και δαγκώνω τον

αυχένα και τον ώμο της και μετά τραβιέμαι, αφήνοντάς τηνξεκρέμαστη.

Ανοίγει τα μάτια της καθώς απομακρύνομαι.«Συνέχισε» της λέω και αναρωτιέμαι τι θα κάνει.Προς στιγμήν διστάζει. Κατόπιν τρίβεται με το ένα χέρι, αλλά

χωρίς κανέναν ενθουσιασμό.Δεν πρόκειται να καταφέρουμε τίποτα έτσι.Βγάζω στα γρήγορα το πουκάμισο, που κολλάει πάνω μου, το

τζιν και το εσώρουχο, ελευθερώνοντας τη στύση μου.«Προτιμάς να το κάνω εγώ;» τη ρωτάω. Τα μάτια της καίνε

τα δικά μου μέσα από τον καθρέφτη.«Ναι, σε παρακαλώ…» απαντάει, με μια νότα λαχτάρας και

πόθου στη φωνή της.Τυλίγω τα χέρια μου γύρω της, με το μέτωπό μου στην πλάτη

της, το καυλί μου να ακουμπάει στη σχισμή του όμορφου,πανέμορφου κώλου της. Παίρνω πάλι τα χέρια της στα δικά μου,οδηγώντας τα στην κλειτορίδα της, ένα ένα με τη σειρά, πολλέςφορές, πιέζοντας, χαϊδεύοντας και διεγείροντάς την.Κλαψουρίζει καθώς ρουφάω και δαγκώνω τον αυχένα της. Ταπόδια της αρχίζουν να τρέμουν. Ξαφνικά τη γυρίζω από τηνάλλη, έτσι που να βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο. Αρπάζωτους καρπούς της με το ένα μου χέρι, κρατώντας τους πίσω απότην πλάτη της, ενώ με το άλλο τής τραβάω την αλογοουρά,φέρνοντας τα χείλη της στα δικά μου. Τη φιλάωκαταβροχθίζοντας το στόμα της, απολαμβάνοντας τη γεύση της:πορτοκαλάδα και γλυκιά, ολόγλυκια Άνα. Η ανάσα της είναι

478 E. L. JAMES

τραχιά, σαν τη δική μου.«Πότε άρχισε η περίοδός σου, Αναστάζια;»Θέλω να σε πηδήξω χωρίς προφυλακτικό.«Χτες…» τραυλίζει.«Ωραία». Κάνω ένα βήμα πίσω και τη γυρίζω από την άλλη

μεριά. «Κρατήσου από τον νιπτήρα!» την προστάζω.Γραπώνοντας τους γοφούς της, τη σηκώνω και την τραβάω προςτα πίσω, έτσι ώστε να σκύψει. Το χέρι μου γλιστράει στα πισινάτης έως το γαλάζιο κορδονάκι. Τραβάω έξω το ταμπόν και τοπετάω στη λεκάνη. Αφήνει μια άναρθρη κραυγή, σοκαρισμένη,νομίζω. Αρπάζω το πουλί μου και το χώνω γρήγορα μέσα της.

Η ανάσα μου βγαίνει σφυριχτή ανάμεσα από τα δόντια μου.Γαμώτο… Η αίσθηση είναι τόσο ωραία. Τόσο ωραία. Δέρμα

πάνω στο δέρμα.Τραβιέμαι λίγο και μετά βυθίζομαι πάλι μέσα της, αργά,

νιώθοντας κάθε πολύτιμο γλιστερό εκατοστό της. Βογκάει καισπρώχνει το σώμα της πάνω μου.

Ναι, Άνα.Σφίγγει πιο δυνατά το μάρμαρο καθώς επιταχύνω. Αρπάζομαι

από τους γοφούς της ανεβαίνοντας… ανεβαίνοντας και ύστερασφυροκοπώντας τη. Διεκδικώντας την. Κυριεύοντάς τη.

Μη ζηλεύεις, Άνα. Μόνο εσένα θέλω.Εσένα.Εσένα.Τα δάχτυλά μου βρίσκουν την κλειτορίδα της και τη διεγείρω,

τη χαϊδεύω, την ερεθίζω, έτσι που τα πόδια της αρχίζουν πάλι νατρέμουν. «Έτσι, μωρό μου…» μουρμουρίζω με βραχνή φωνήενώ τη σφυροκοπάω με έναν ρυθμό που την τιμωρεί και τηνκάνει δική μου.

Μην καβγαδίζεις μαζί μου. Μην τσακώνεσαι μαζί μου.Τα πόδια της γίνονται άκαμπτα έτσι όπως σπρώχνομαι μέσα

της, το σώμα της αρχίζει να τρεμουλιάζει. Ξαφνικά ο οργασμόςτης την κυριεύει και αφήνει μια κραυγή, παίρνοντάς με μαζί της.

«Ω Άνα…» ψελλίζω και αφήνομαι. Ο κόσμος θολώνει καιτελειώνω μέσα της.

Γαμώτο!

ΓΚΡΕΫ 479

«Μωρό μου, θα σε χορτάσω ποτέ;» ψιθυρίζω βουλιάζονταςπάνω της.

Κατεβαίνω αργά στο πάτωμα παίρνοντάς τη μαζί μου καιτυλίγοντας τα χέρια μου γύρω της. Κάθεται, με το κεφάλι στονώμο μου, λαχανιασμένη ακόμα.

Χριστέ μου.Ήταν ποτέ άλλοτε έτσι;Τη φιλάω στα μαλλιά και ηρεμεί, με μάτια κλειστά, ενώ η

ανάσα της ξαναγίνεται σταδιακά κανονική έτσι όπως την κρατάωστην αγκαλιά μου. Ιδρώνουμε και οι δύο και ζεσταινόμαστε μέσασ’ ένα υγρό μπάνιο, αλλά δε θέλω να βρίσκομαι πουθενά αλλού.

Μετακινείται. «Τρέχει αίμα…» λέει.«Δε με πειράζει». Δε θέλω να την αφήσω.«Το πρόσεξα». Ο τόνος της είναι ξερός.«Εσένα σε πειράζει;» Δε θα έπρεπε. Είναι φυσιολογικό. Μόνο

μία γυναίκα έχω γνωρίσει που ένιωθε σιχαμάρα για το σεξ στηδιάρκεια της περιόδου, αλλά από κείνη δε θα ανεχόμουν τέτοιεςανοησίες.

«Όχι, καθόλου». Η Άνα με κοιτάζει με καθάρια γαλάζια μάτια.«Ωραία. Πάμε να κάνουμε μπάνιο». Την αφήνω, και τα

φρύδια της ζαρώνουν προς στιγμήν καθώς κοιτάζει το στήθοςμου. Το ροδαλό πρόσωπό της χάνει λίγο από το χρώμα του, καισυννεφιασμένα μάτια συναντούν τα δικά μου.

«Τι συμβαίνει;» ρωτάω, τρομαγμένος από το ύφος της.«Οι ουλές σου… Δεν είναι από ιλαρά».«Όχι, δεν είναι». Ο τόνος μου είναι παγερός.Δε θέλω να μιλήσω γι’ αυτό.Σηκώνομαι και της απλώνω το χέρι μου, τραβώντας την

όρθια. Τα μάτια της είναι διάπλατα ανοιχτά, γεμάτα φρίκη.Στη συνέχεια θα έρθει ο οίκτος.«Μη με κοιτάς έτσι!» την προειδοποιώ και αφήνω το χέρι

της.Δε θέλω τον βρομοοίκτο σου, Άνα. Μην το κάνεις αυτό.Μελετάει το χέρι της, υποταγμένη, ελπίζω.«Αυτή το έκανε;» Η φωνή της ίσα που ακούγεται.Την αγριοκοιτάζω χωρίς να πω τίποτα, προσπαθώντας να

480 E. L. JAMES

συγκρατήσω την ξαφνική οργή μου. Η σιωπή μου την αναγκάζεινα με κοιτάξει.

«Αυτή;» γρυλίζω. «Η κυρία Ρόμπινσον;»Ο τόνος μου κάνει την Άνα να χλωμιάσει.«Δεν είναι ζώο, Αναστάζια! Φυσικά και δεν το έκανε. Δεν

καταλαβαίνω γιατί αισθάνεσαι ότι πρέπει να τη δαιμονοποιείς!»Σκύβει το κεφάλι της για να αποφύγει τη ματιά μου, με

προσπερνάει με ζωηρό βήμα και μπαίνει στην μπανιέρα,βουλιάζοντας μέσα στον αφρό, έτσι που δεν μπορώ πλέον να δωτο σώμα της. Σηκώνοντας το βλέμμα της πάνω μου, με ύφοςμετανιωμένο και ειλικρινές, λέει: «Απλώς αναρωτιέμαι πώς θαήσουν αν δεν την είχες γνωρίσει. Αν δε σε είχε μυήσει στον…εμμμ… τρόπο ζωής σου».

Να πάρει. Πάλι επιστρέψαμε στην Ελένα.Προχωράω με μεγάλα βήματα προς την μπανιέρα, χώνομαι

μέσα στο νερό και κάθομαι στον υποβρύχιο πάγκο μακριά της.Με παρακολουθεί, περιμένοντας απάντηση. Η σιωπή ανάμεσάμας διογκώνεται, ώσπου δεν ακούω παρά το σφυροκόπημα τουαίματος στα αυτιά μου.

Γαμώτο!Δεν παίρνει τα μάτια της από τα δικά μου.Κάνε πίσω, Άνα!Μπα. Δεν πρόκειται να γίνει.Κουνάω το κεφάλι μου. Ανυπόφορη γυναίκα.«Κατά πάσα πιθανότητα θα είχα ακολουθήσει τον δρόμο της

βιολογικής μου μητέρας αν δεν ήταν η κυρία Ρόμπινσον».Τακτοποιεί ένα βρεγμένο τσουλούφι πίσω από το αυτί της,

παραμένοντας σιωπηλή.Τι μπορώ να πω για την Ελένα; Σκέφτομαι τη σχέση μας: την

Ελένα και μένα. Εκείνα τα μεθυστικά χρόνια. Τη μυστικότητα.Τα κλεφτά ζευγαρώματα. Τον πόνο. Την απόλαυση. Τηνανακούφιση… Την τάξη και την ηρεμία που έφερε στον κόσμομου. «Μ’ αγαπούσε με έναν τρόπο που έβρισκα… αποδεκτό».Ονειροπολώ, σχεδόν μονολογώντας.

«Αποδεκτό;» ρωτάει η Άνα σαν να μην το πιστεύει.«Ναι».

ΓΚΡΕΫ 481

Η έκφραση της Άνα δείχνει προσμονή.Θέλει κι άλλα.Σκατά!«Μου απέσπασε την προσοχή από το καταστροφικό μονοπάτι

που ακολουθούσα…» Η φωνή μου είναι σιγανή. «Είναι πολύδύσκολο να μεγαλώνεις σε μια τέλεια οικογένεια όταν δεν είσαιτέλειος…»

Παίρνει μια απότομη ανάσα.Διάολε. Σιχαίνομαι να μιλάω γι’ αυτά.«Σ’ αγαπάει ακόμα;»Όχι! «Δε νομίζω. Όχι με αυτό τον τρόπο. Σου είπα τόσες

φορές ότι αυτά έγιναν πριν από πολύ καιρό. Ανήκουν στοπαρελθόν. Δε θα μπορούσα να τα αλλάξω ακόμα κι αν ήθελα,που δε θέλω. Μ’ έσωσε από τον εαυτό μου. Δεν το έχωσυζητήσει ποτέ με κανέναν. Εκτός από τον δόκτορα Φλυνφυσικά… Και ο μόνος λόγος για τον οποίο μιλάω τώρα γι’ αυτόσε σένα είναι επειδή θέλω να μου έχεις εμπιστοσύνη».

«Σου έχω εμπιστοσύνη, αλλά θα ήθελα να σε γνωρίσωκαλύτερα, κι όποτε προσπαθώ να σου μιλήσω, μου αποσπάς τηνπροσοχή. Είναι τόσο πολλά αυτά που θέλω να μάθω…»

«Για όνομα του Θεού, Αναστάζια! Τι θες να μάθεις; Τι πρέπεινα κάνω;»

Κοιτάζει τα χέρια της κάτω από την επιφάνεια του νερού.«Απλώς προσπαθώ να καταλάβω… Είσαι μεγάλο αίνιγμα.Αντίθετα με όσους έχω γνωρίσει μέχρι τώρα. Χαίρομαι που μουλες αυτά που θέλω να μάθω».

Με ξαφνική αποφασιστικότητα, μετακινείται στο νερό κιέρχεται να καθίσει δίπλα μου ακουμπώντας πάνω μου, έτσι πουτο δέρμα μου κολλάει στο δικό της.

«Σε παρακαλώ, μη μου θυμώνεις…» προσθέτει.«Δε σου θυμώνω, Αναστάζια. Απλώς δεν είμαι συνηθισμένος

σε τέτοιου είδους συζητήσεις – τέτοιου είδους σκάλισμα. Μόνομε τον δόκτορα Φλυν το κάνω αυτό και με…»

«Με αυτήν; Την κυρία Ρόμπινσον; Της μιλάς;» λέει μεψιθυριστή και ήρεμη φωνή.

«Ναι, της μιλάω».

482 E. L. JAMES

«Για ποιο πράγμα;»Στρέφομαι και την κοιτάζω τόσο απότομα, που το νερό

ξεχειλίζει από την μπανιέρα στο πάτωμα. «Είσαι επίμονη, ε; Γιατη ζωή, το σύμπαν… Για δουλειές, Αναστάζια. Η κυρία Ρ. κι εγώέχουμε παρελθόν. Μπορούμε να συζητήσουμε για τα πάντα».

«Για μένα;» ρωτάει.«Ναι».«Γιατί μιλάς για μένα;» ρωτάει και ακούγεται κακόκεφη τώρα.«Δεν έχω γνωρίσει άλλη σαν και σένα, Αναστάζια».«Τι σημαίνει αυτό; Άλλη που να μην υπέγραψε αυτόματα τη

χαρτούρα σου χωρίς να κάνει ερωτήσεις;»Κουνάω το κεφάλι μου. Όχι. «Χρειάζομαι συμβουλές».«Και παίρνεις συμβουλές από την κυρία Παιδόφιλη;»«Αναστάζια, αρκετά!» αντιγυρίζω σχεδόν φωνάζοντας.

«Αλλιώς θα σε βάλω στο γόνατό μου! Δεν έχω κανένασεξουαλικό ή ρομαντικό ενδιαφέρον για κείνην. Είναι μιααγαπημένη, πολύτιμη φίλη και επιχειρηματική συνεργάτιδα.Αυτό είναι όλο. Έχουμε ένα παρελθόν, μια κοινή ιστορία, πουήταν απίστευτα ευεργετική για μένα, αν κι έκανε μαντάρα τονγάμο της – αλλά αυτή η πλευρά της σχέσης μας έχει τελειώσει!»

Ισιώνει τους ώμους της. «Και οι γονείς σου δεν το έμαθανποτέ;»

«Όχι!» γρυλίζω. «Σ’ το έχω πει αυτό».Με κοιτάζει επιφυλακτικά και νομίζω πως ξέρει ότι με έφτασε

στα όριά μου.«Τέλειωσες;» ρωτάω.«Προς το παρόν».Δόξα τω Θεώ. Δεν έλεγε ψέματα όταν είπε πως είχε πολλά να

πει. Δε μιλάμε, όμως, γι’ αυτά που θέλω να συζητήσω εγώ.Πρέπει να μάθω πού βρίσκομαι. Αν η συμφωνία μας έχειπιθανότητες.

Άδραξε τη μέρα, Γκρέυ.«Ωραία. Σειρά μου… Δεν απάντησες στο μήνυμά μου» της

λέω.Τακτοποιεί τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της και μετά

κουνάει το κεφάλι. «Σκόπευα να απαντήσω… Μα τώρα είσαι

ΓΚΡΕΫ 483

εδώ».«Θα προτιμούσες να μην ήμουν;» Κρατάω την ανάσα μου.«Όχι. Χαίρομαι» απαντάει.«Ωραία. Κι εγώ χαίρομαι που είμαι εδώ – παρά την ανάκρισή

σου. Ώστε λοιπόν, ενώ είναι αποδεκτό να με υποβάλλεις σεσκληρή ανάκριση, νομίζεις ότι μπορείς να επικαλεστείς κάποιουείδους διπλωματική ασυλία απλώς επειδή πέταξα όλη αυτή τηναπόσταση για να σε δω; Δεν τα τρώω αυτά, δεσποινίς Στιλ.Θέλω να μάθω πώς αισθάνεσαι».

Τα φρύδια της ζαρώνουν. «Σου είπα. Χαίρομαι που είσαι εδώ.Ευχαριστώ που έκανες όλη αυτή την απόσταση». Ακούγεταιειλικρινής.

«Ευχαρίστησή μου». Σκύβω και τη φιλάω και ανοίγει σανλουλούδι, προσφέροντας και ζητώντας περισσότερα. Τραβιέμαιπίσω. «Όχι. Νομίζω πως θέλω μερικές απαντήσεις προτούκάνουμε περισσότερα».

Αναστενάζει, και το επιφυλακτικό της ύφος επιστρέφει. «Τιθες να μάθεις;»

«Ας πούμε, πώς νιώθεις για την ενδεχόμενη συμφωνία μαςκατ’ αρχάς».

Σουφρώνει το στόμα της σαν να πρόκειται να πει κάτιδυσάρεστο.

Οχ οχ οχ.«Δε νομίζω ότι μπορώ να το κάνω επί μεγάλο χρονικό

διάστημα. Ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο να παριστάνω κάποιαπου δεν είμαι…» Κοιτάζει αλλού, μακριά μου.

Δεν είναι «όχι» αυτό. Και νομίζω πως έχει δίκιο.Πιάνοντας το πιγούνι της, της ανασηκώνω το κεφάλι, έτσι

που να βλέπω τα μάτια της.«Ούτε κι εγώ νομίζω ότι θα μπορούσες».«Γελάς μαζί μου;»«Ναι, αλλά με την καλή έννοια…» Την ξαναφιλάω. «Δεν

είσαι σπουδαία υποτακτική».«Μπορεί να μην είχα καλό δάσκαλο…»Σωστό επιχείρημα και καλά διατυπωμένο, δεσποινίς Στιλ.Γελάω κι εγώ. «Μπορεί. Ίσως έπρεπε να είμαι πιο αυστηρός

484 E. L. JAMES

μαζί σου…» Ψάχνω το πρόσωπό της. «Τόσο άσχημα ήταν ότανσ’ τις έβρεξα την πρώτη φορά;»

«Όχι, όχι τόσο…» λέει και τα μάγουλά της κοκκινίζουνελαφρά.

«Είναι περισσότερο η ιδέα;» ρωτάω, πιέζοντάς τη λίγο ακόμα.«Υποθέτω… Να αισθάνεσαι ευχαρίστηση όταν υποτίθεται

πως δεν πρέπει».«Θυμάμαι πως ένιωσα το ίδιο. Χρειάζεται λίγος χρόνος για να

βγάλεις άκρη».Επιτέλους κάνουμε αυτήν τη συζήτηση. «Μπορείς πάντα να

χρησιμοποιήσεις τον κωδικό ασφαλείας, Αναστάζια. Μην τοξεχνάς. Και από τη στιγμή που ακολουθείς τους κανόνες, οιοποίοι ικανοποιούν μια βαθιά εσωτερική μου ανάγκη ν’ ασκώέλεγχο και να σε κρατάω ασφαλή, τότε ίσως μπορέσουμε ναβρούμε έναν τρόπο να προχωρήσουμε».

«Γιατί θες να μ’ ελέγχεις;»«Επειδή εκπληρώνει μια εσωτερική μου ανάγκη που δεν

ικανοποιήθηκε στην τρυφερή μου ηλικία».«Δηλαδή είναι κάποιο είδος θεραπείας;»«Δεν το έχω σκεφτεί έτσι… Αλλά ναι, υποθέτω πως είναι».Γνέφει καταφατικά. «Αλλά να ποιο είναι το θέμα – τη μια

στιγμή λες “μη μ’ αψηφάς” και την άλλη πως σ’ αρέσει να σεαμφισβητούν. Η γραμμή παραείναι λεπτή για να ισορροπώ μεεπιτυχία».

«Το καταλαβαίνω αυτό. Αλλά μέχρι στιγμής δείχνεις να ταπηγαίνεις καλά…»

«Ναι. Αλλά με ποιο προσωπικό κόστος; Έχω δεθεί κόμπος».«Μ’ αρέσεις δεμένη κόμπος…»«Δεν εννοούσα αυτό!» Τινάζει το χέρι της μέσα από το νερό,

καταβρέχοντάς με.«Με πιτσίλισες;»«Ναι» απαντάει.«Ω δεσποινίς Στιλ…» Τυλίγω το χέρι μου γύρω από τη μέση

της και την τραβάω κοντά μου, κάνοντας πάλι το νερό ναξεχειλίσει και να τρέξει στο πάτωμα. «Νομίζω πως φτάνει ηκουβέντα για τώρα».

ΓΚΡΕΫ 485

Πιάνω το κεφάλι της ανάμεσα στα χέρια μου και τη φιλάω, μετη γλώσσα μου να της ανοίγει τα χείλη, ύστερα να ψάχνει μέσαστο στόμα της, επιβάλλοντας την κυριαρχία της. Περνάει ταδάχτυλά της από τα μαλλιά μου ανταποδίδοντας το φιλί,στριφογυρίζοντας τη γλώσσα της γύρω από τη δική μου.Γέρνοντας το κεφάλι της με το ένα μου χέρι, τη μετακινώ με τοάλλο, έτσι ώστε να με καβαλήσει.

Τραβιέμαι για να πάρω μια ανάσα. Τα μάτια της είναισκοτεινά και αισθησιακά, ο πόθος της ολοφάνερος. Της τραβάωτους καρπούς πίσω από την πλάτη και τους αρπάζω με το έναχέρι. «Τώρα θα σε πάρω!» δηλώνω και τη σηκώνω έτσι που ηστύση μου να ορθώνεται από κάτω της. «Έτοιμη;»

«Ναι…» ψελλίζει και την κατεβάζω αργά πάνω μου,παρακολουθώντας την έκφρασή της καθώς τη γεμίζω. Βογκάεικαι κλείνει τα μάτια, σπρώχνοντας τα στήθη της προς τοπρόσωπό μου.

Ω Χριστούλη μου.Κυρτώνω τους γοφούς μου ανασηκώνοντάς την, μπαίνοντας

πιο βαθιά μέσα της, και σκύβω προς τα εμπρός, έτσι που τομέτωπό μας ακουμπάει το ένα το άλλο.

Η αίσθηση είναι τόσο ωραία.«Σε παρακαλώ, άσε τα χέρια μου…» ψιθυρίζει.Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω το στόμα της ανοιχτό καθώς

ρουφάει αέρα στα πνευμόνια της.«Μη μ’ αγγίξεις…» την παρακαλάω και αφήνω τα χέρια της,

πιάνοντάς την από τους γοφούς. Γραπώνεται από την άκρη τηςμπανιέρας και αρχίζει αργά να με παίρνει. Πάνω. Μετά κάτω.Αργά αργά. Ανοίγει τα μάτια της, βρίσκοντας τα δικά μουκαρφωμένα στο πρόσωπό της. Να την παρακολουθούν. Καθώςμε καβαλάει. Σκύβει και με φιλάει, με τη γλώσσα της ναεισβάλλει στο στόμα μου. Κλείνω τα μάτια, απολαμβάνοντας τηναίσθηση.

Ω, ναι, Άνα.Τα δάχτυλά της είναι στα μαλλιά μου τραβώντας καθώς με

φιλάει, με την υγρή της γλώσσα να μπλέκεται με τη δική μουκαθώς κινείται. Την κρατάω από τους γοφούς και αρχίζω να τη

486 E. L. JAMES

σηκώνω πιο ψηλά και πιο γρήγορα, έχοντας αμυδρή επίγνωσητου νερού που τρέχει σαν καταρράκτης από την μπανιέρα.

Δε με νοιάζει, όμως. Τη θέλω. Έτσι.Αυτή την όμορφη γυναίκα που βογκάει μέσα στο στόμα μου.Πάνω. Κάτω. Πάνω. Κάτω. Πολλές φορές.Προσφέροντάς μου τον εαυτό της. Παίρνοντάς με.«Α…» Η απόλαυση σκαλώνει στον λαιμό της.«Έτσι, μωρό μου…» μουρμουρίζω ενώ επιταχύνει τον ρυθμό

της γύρω μου και ύστερα φωνάζει καθώς εκρήγνυται στονοργασμό της.

Τυλίγω τα χέρια μου γύρω της κλείνοντάς τη στην αγκαλιάμου, κρατώντας τη σφιχτά καθώς χάνομαι και τελειώνω μέσατης. «Άνα, μωρό μου!» φωνάζω και ξέρω πως δε θέλω να τηναφήσω ποτέ.

Με φιλάει στο αυτί.«Ήταν πολύ…» λέει σιγανά.«Ναι…» Κρατώντας την από τα μπράτσα, τη σπρώχνω λίγο

πίσω για να τη μελετήσω. Φαίνεται νυσταγμένη και χορτασμένηκαι φαντάζομαι πως το ίδιο πρέπει να φαίνομαι κι εγώ.«Ευχαριστώ…» ψιθυρίζω.

Φαίνεται σαστισμένη.«Που δε μ’ άγγιξες» διευκρινίζω.Το πρόσωπό της μαλακώνει και σηκώνει το χέρι της.

Τσιτώνομαι. Εκείνη, όμως, κουνάει το κεφάλι της και ακολουθείμε το δάχτυλό της τη γραμμή των χειλιών μου.

«Είπες πως είναι αυστηρό όριο. Καταλαβαίνω». Καισκύβοντας μπροστά, με φιλάει.

Το άγνωστο συναίσθημα σκαρφαλώνει και βγαίνει στηνεπιφάνεια φουσκώνοντας στο στήθος μου, ανώνυμο καιεπικίνδυνο.

«Έλα να σε πάω στο κρεβάτι. Εκτός αν πρέπει να γυρίσειςσπίτι…» Έχω πανικοβληθεί από το μονοπάτι που έχουν πάρει τασυναισθήματά μου.

«Όχι. Δεν είναι ανάγκη να φύγω».«Ωραία. Μείνε…»Τη σηκώνω και βγαίνω από την μπανιέρα ώστε να φέρω

ΓΚΡΕΫ 487

πετσέτες και για τους δυο μας, αποδιώχνοντας τα ανησυχαστικάσυναισθήματά μου.

Την τυλίγω σε μια πετσέτα, δένω άλλη μία γύρω από τη μέσημου και ρίχνω ακόμα μία κάτω, σε μια μάταιη προσπάθεια ναμαζέψω το νερό που έχει κυλήσει στο πάτωμα. Η Άνα πηγαίνεικοντά στους νιπτήρες όσο αδειάζω την μπανιέρα.

Λοιπόν, αυτή η βραδιά ήταν ενδιαφέρουσα.Και είχε δίκιο. Ήταν καλό που μιλήσαμε, κι ας μην είμαι

σίγουρος αν καταλήξαμε κάπου.Βουρτσίζει τα δόντια της με την οδοντόβουρτσά μου όταν

διασχίζω το μπάνιο προς το υπνοδωμάτιο. Αυτό με κάνει ναχαμογελάσω. Παίρνω το τηλέφωνό μου και βλέπω πως ηαναπάντητη κλήση ήταν από τον Τέυλορ.

Του στέλνω ένα sms.

Όλα καλά;Θα φύγω για ανεμοπορία στις 6:00 π.μ.

Απαντάει αμέσως.

Γι’ αυτό έπαιρνα τηλέφωνο.Ο καιρός φαίνεται καλός.

Θα σας δω εκεί.Καληνύχτα, κύριε.

Θα πάω τη δεσποινίδα Στιλ για ανεμοπορία! Η χαρά μου

ξεχειλίζει, κι ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπόμου, που γίνεται πλατύτερο όταν βγαίνει από το μπάνιοτυλιγμένη στην πετσέτα.

«Χρειάζομαι την τσάντα μου…» λέει ντροπαλά.«Νομίζω πως την άφησες στο καθιστικό».Φεύγει τρέχοντας για να τη φέρει, κι εγώ βουρτσίζω τα δόντια

μου, ξέροντας πως η οδοντόβουρτσα βγήκε μόλις από το στόματης.

Στο υπνοδωμάτιο πετάω την πετσέτα, τραβάω τα σεντόνιακαι ξαπλώνω περιμένοντας την Άνα. Έχει εξαφανιστεί πάλι στο

488 E. L. JAMES

μπάνιο κι έχει κλείσει την πόρτα.Έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα επιστρέφει. Πετάει την

πετσέτα της και ξαπλώνει πλάι μου γυμνή, με εξαίρεση έναντροπαλό χαμόγελο. Μένουμε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι ο έναςαπέναντι στον άλλο, κρατώντας αγκαλιά τα μαξιλάρια μας.

«Θες να κοιμηθείς;» ρωτάω. Ξέρω πως πρέπει να σηκωθούμενωρίς, και είναι σχεδόν έντεκα.

«Όχι. Δεν είμαι κουρασμένη» απαντάει με μάτια πουλάμπουν.

«Τι θες να κάνεις;» Κι άλλο σεξ;«Να μιλήσω».Πάλι να μιλήσει; Χριστέ μου. Χαμογελάω στωικά. «Για ποιο

πράγμα;»«Διάφορα…»«Τι διάφορα;»«Για σένα».«Τι για μένα;»«Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;»Μου αρέσουν οι ταχυβόλες ερωτήσεις της. «Σήμερα είναι τα

“Μαθήματα πιάνου”…»Μου ανταποδίδει το πλατύ χαμόγελο.«Φυσικά. Τι χαζή που είμαι… Τόσο θλιβερό, συγκλονιστικό

σάουντρακ, που χωρίς αμφιβολία μπορείς να το παίξεις. Τόσαεπιτεύγματα, κύριε Γκρέυ…»

«Και το μεγαλύτερο είστε εσείς, δεσποινίς Στιλ».Το χαμόγελό της γίνεται πλατύτερο. «Ώστε είμαι το νούμερο

δεκαεφτά…»«Δεκαεφτά;»«Ο αριθμός των γυναικών με τις οποίες… εεε… έκανες σεξ».Ω, γαμώτο… «Όχι ακριβώς».Το χαμόγελό της εξαφανίζεται. «Είπες δεκαπέντε».«Αναφερόμουν στον αριθμό των γυναικών στην αίθουσα

ψυχαγωγίας μου. Νόμιζα πως αυτό εννοούσες. Δε με ρώτησες μεπόσες γυναίκες έχω κάνει σεξ».

«Α…» Τα μάτια της γουρλώνουν. «Βανίλια;» ρωτάει.«Όχι. Είσαι η μοναδική μου κατάκτηση βανίλια…» Και για

ΓΚΡΕΫ 489

κάποιον παράξενο λόγο, αισθάνομαι παράλογα ευχαριστημένοςμε τον εαυτό μου. «Δεν μπορώ να σου πω αριθμό. Δε μετρούσαμε χαρακιές στις κολόνες του κρεβατιού…»

«Για πόσες μιλάμε; Δεκάδες, εκατοντάδες… χιλιάδες;»«Δεκάδες. Για όνομα του Θεού, είμαστε στις δεκάδες!»

Παριστάνω τον εξοργισμένο.«Όλες υποτακτικές;»«Ναι».«Πάψε να μου χαμογελάς!» λέει υπεροπτικά, προσπαθώντας,

και αποτυγχάνοντας, να πνίξει το δικό της χαμόγελο.«Δεν μπορώ. Είσαι διασκεδαστική…» Και αισθάνομαι κάπως

ζαλισμένος έτσι όπως χαμογελάμε ο ένας στον άλλο.«Μόνο διασκεδαστική;»«Και κάπως αλλόκοτη».«Είναι λίγο θρασύ να ξεστομίζεις εσύ κάτι τέτοιο»

αντιγυρίζει.Τη φιλάω στη μύτη για να την προετοιμάσω. «Αυτό θα σε

σοκάρει, Αναστάζια… Έτοιμη;»Τα μάτια της είναι ορθάνοιχτα και ανυπόμονα, γεμάτα χαρά.Πες της.«Όλες εκπαιδευόμενες υποτακτικές όταν εκπαιδευόμουν.

Υπάρχουν μέρη μέσα και γύρω από το Σιάτλ όπου μπορείς ναπας να εξασκηθείς. Να μάθεις να κάνεις αυτό που κάνω» λέει.

«Ω!» αναφωνεί.«Ε ναι λοιπόν. Έχω πληρώσει για σεξ, Αναστάζια».«Δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να περηφανεύεσαι!» με

μαλώνει. «Κι έχεις δίκιο. Έχω πάθει μεγάλο σοκ. Και είμαιέξαλλη που εγώ δεν μπορώ να σε σοκάρω!»

«Φόρεσες τα εσώρουχά μου».«Σε σόκαρε αυτό;»«Ναι. Δε φορούσες το εσώρουχό σου όταν γνώρισες τους

γονείς μου».Η χαρά της επιστρέφει. «Σε σόκαρε αυτό;»«Ναι».«Φαίνεται πως μπορώ να σε σοκάρω μόνο στον τομέα των

εσωρούχων».

490 E. L. JAMES

«Μου είπες πως ήσουν παρθένα. Αυτό είναι το μεγαλύτεροσοκ που έχω δεχτεί ποτέ!»

«Ναι. Το πρόσωπό σου ήταν για φωτογραφία. Έναστιγμιότυπο Kodak!» Χαχανίζει, και το πρόσωπό της φωτίζεται.

«Μ’ άφησες να σε χτυπήσω με ένα μαστίγιο ιππασίας…»Χαμογελάω σαν τον βρομόγατο του Τσεσάιρ. Πότε έχωξαναξαπλώσει γυμνός δίπλα σε μια γυναίκα απλώς μιλώντας;

«Σε σόκαρε αυτό;»«Αμέ!»«Λοιπόν, μπορεί να σ’ αφήσω να το ξανακάνεις…»«Ω, το ελπίζω, δεσποινίς Στιλ… Αυτό το Σαββατοκύριακο;»«Εντάξει…» απαντάει.«Εντάξει;»«Ναι. Θα μπω πάλι στο Κόκκινο Δωμάτιο Πόνου».«Λες το όνομά μου».«Σε σοκάρει αυτό;»«Το γεγονός ότι μ’ αρέσει με σοκάρει».«Κρίστιαν…» ψιθυρίζει, και ο ήχος του ονόματός μου από τα

χείλη της στέλνει μια αίσθηση θαλπωρής στο σώμα μου.«Θέλω να κάνω κάτι αύριο».«Τι;»«Μια έκπληξη. Για σένα».Χασμουριέται.Φτάνει. Είναι κουρασμένη.«Σας κάνω να πλήττετε, δεσποινίς Στιλ;»«Ποτέ!» εκμυστηρεύεται. Σκύβω και της δίνω ένα γρήγορο

φιλί.«Κοιμήσου!» τη διατάζω και σβήνω τη λάμπα του κομοδίνου.Κι έπειτα από λίγες στιγμές ακούω τη ρυθμική αναπνοή της·

κοιμάται βαθιά. Τραβάω ένα σεντόνι πάνω της, γυρίζω ανάσκελακαι κοιτάζω τον ανεμιστήρα οροφής, που βουίζει από πάνω μας.

Εντάξει, η κουβέντα δεν είναι και τόσο κακή.Σήμερα είχε αποτέλεσμα, στο κάτω κάτω.Ευχαριστώ, Ελένα…Και με ένα χαμόγελο ικανοποίησης, κλείνω τα μάτια μου.

ΓΚΡΕΫ 491

[ΠΕΜΠΤΗ 2 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011]

«ΟΧΙ. ΜΗ Μ’ ΑΦΗΣΕΙΣ…» Τα ψιθυριστά λόγια εισχωρούν στονύπνο μου. Αναδεύομαι και ξυπνάω.

Τι ήταν αυτό;Κοιτάζω ολόγυρα στο δωμάτιο. Πού στον διάολο βρίσκομαι;Α, ναι, στη Σαβάννα.«Όχι. Σε παρακαλώ… Μη μ’ αφήσεις».Τι; Είναι η Άνα. «Δεν πάω πουθενά…» μουρμουρίζω

μπερδεμένος. Γυρίζω και στηρίζομαι στον αγκώνα μου. Είναιστριμωγμένη δίπλα μου και δείχνει να κοιμάται.

«Δε θα σ’ αφήσω…» λέει μπερδεμένα.Το κρανίο μου μυρμηγκιάζει. «Πολύ χαίρομαι που το ακούω».Αναστενάζει.«Άνα;» ψιθυρίζω. Αλλά δεν αντιδρά. Τα μάτια της είναι

κλειστά. Κοιμάται βαθιά. Πρέπει να ονειρεύεται… Τιονειρεύεται;

«Κρίστιαν…» λέει.«Ναι!» αποκρίνομαι αυτόματα.Δε λέει τίποτα, όμως· είναι σαφές ότι κοιμάται, αλλά δεν την

έχω ακούσει ξανά να μιλάει στον ύπνο της.Την παρακολουθώ γοητευμένος. Το πρόσωπό της φωτίζεται

από το φως που έρχεται από το καθιστικό. Το μέτωπό τηςζαρώνει στιγμιαία, θαρρείς και τη βασανίζει κάποια δυσάρεστησκέψη, αλλά μετά είναι και πάλι λείο. Με τα χείλη μισάνοιχτακαθώς αναπνέει και το πρόσωπο χαλαρό από τον ύπνο, είναι

492 E. L. JAMES

όμορφη.Και δε θέλει να φύγω ούτε εκείνη θα με αφήσει. Η ειλικρίνεια

της υποσυνείδητης παραδοχής της πέφτει με ορμή πάνω μου σανκαλοκαιρινή αύρα, αφήνοντας πίσω της θαλπωρή και ελπίδα.

Δεν πρόκειται να με αφήσει.Λοιπόν, έχεις την απάντησή σου, Γκρέυ.Της χαμογελάω. Δείχνει να έχει ηρεμήσει κι έχει σταματήσει

να μιλάει. Κοιτάζω την ώρα στο ραδιοξυπνητήρι: 4:57.Έτσι κι αλλιώς, είναι ώρα να σηκωθώ και είμαι

κατενθουσιασμένος. Θα πάω για ανεμοπορία. Με την Άνα.Τρελαίνομαι για την ανεμοπορία. Της δίνω ένα γρήγορο φιλίστον κρόταφο, σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς το κυρίωςδωμάτιο της σουίτας, όπου παραγγέλνω πρωινό κι ελέγχω τοτοπικό δελτίο καιρού.

Άλλη μία ζεστή μέρα με υψηλή υγρασία. Χωρίς βροχή.Κάνω ένα γρήγορο ντους, σκουπίζομαι, παίρνω τα ρούχα της

Άνα από το μπάνιο και τα απλώνω σε μια καρέκλα κοντά στοκρεβάτι. Καθώς μαζεύω το σλιπάκι της, θυμάμαι πώς κατέληξεσε φιάσκο το πανούργο σχέδιό μου να της κατάσχω τοεσώρουχό της.

Ω δεσποινίς Στιλ.Και μετά την πρώτη μας νύχτα μαζί…Α, επί τη ευκαιρία, φοράω το εσώρουχό σου. Και τραβάει το

λάστιχο πάνω, έτσι που να μπορώ να δω τις λέξεις «Polo» και«Ralph» να ξεπροβάλλουν πάνω από το τζιν της.

Κουνάω το κεφάλι μου, παίρνω από το ερμάριο ένα από ταμποξεράκια μου και το αφήνω στην καρέκλα. Μου αρέσει ότανφοράει τα ρούχα μου.

Μουρμουρίζει πάλι, και νομίζω πως είπε «κλουβί», αλλά δενείμαι σίγουρος.

Περί τίνος πρόκειται, που να πάρει;Δεν κουνιέται, αλλά παραμένει μακάρια κοιμισμένη όσο

ντύνομαι. Τη στιγμή που φοράω το μπλουζάκι μου, ακούγεταιένα χτύπημα στην πόρτα. Ήρθε το πρωινό: γλυκίσματα, έναςκαφές για μένα και τσάι Twinings English Breakfast για την Άνα.Ευτυχώς που το ξενοδοχείο διαθέτει την αγαπημένη της μάρκα.

ΓΚΡΕΫ 493

Ώρα να ξυπνήσουμε τη δεσποινίδα Στιλ.«Φράουλα…» μουρμουρίζει ενώ κάθομαι δίπλα της στο

κρεβάτι.Τι τρέχει με τα φρούτα;«Αναστάζια…» της λέω σιγανά.«Θέλω κι άλλο…»Το ξέρω, το ίδιο κι εγώ. «Έλα, μωρό μου…» συνεχίζω να την

καλοπιάνω για να ξυπνήσει.Γκρινιάζει. «Όχι. Θέλω να σ’ αγγίξω…»Σκατά! Σκύβω και της τραβάω απαλά τον λοβό της με τα

δόντια μου.«Όχι!» Κλείνει σφιχτά τα μάτια της.«Ξύπνα, μωρό μου…»«Οχ, όχι…» διαμαρτύρεται.«Ώρα να σηκωθείς, μωρό μου… Θ’ ανάψω το φωτιστικό».

Απλώνω το χέρι μου και το ανάβω, λούζοντάς τη με ένα αμυδρόφως.

Μισανοίγει τα μάτια.«Όχι…» κλαψουρίζει. Η απροθυμία της να ξυπνήσει είναι

διασκεδαστική και διαφορετική. Στις προηγούμενες σχέσεις μουμια νυσταγμένη υποτακτική θα ανέμενε να τιμωρηθεί.

Τρίβω τη μύτη μου στο αυτί της και ψιθυρίζω: «Θέλω ναδούμε μαζί την ανατολή…». Τη φιλάω στο μάγουλο, φιλάω έναένα τα βλέφαρά της, φιλάω την άκρη της μύτης της, φιλάω ταχείλη της.

Τα μάτια της τρεμοπαίζουν και ανοίγουν.«Καλημέρα, όμορφη…»Και ξανακλείνουν. Γκρινιάζει, και της χαμογελάω πλατιά.

«Δεν είσαι πρωινός τύπος…»Ανοίγει ένα μάτι που δεν εστιάζει και με μελετάει. «Νόμιζα

πως ήθελες σεξ…» λέει, με ολοφάνερη ανακούφιση.Πνίγω το γέλιο μου. «Αναστάζια, πάντα θέλω σεξ μαζί σου…

Είναι συγκινητικό να μαθαίνω πως αισθάνεσαι το ίδιο».«Φυσικά και νιώθω το ίδιο. Απλώς όχι όταν είναι τόσο

αργά...» Αγκαλιάζει το μαξιλάρι της.«Δεν είναι αργά, είναι νωρίς. Έλα, σήκω. Θα βγούμε έξω. Θα

494 E. L. JAMES

κανονίσουμε άλλη φορά να κάνουμε σεξ».«Έβλεπα τόσο ωραίο όνειρο…» Αναστενάζει, κοιτάζοντάς με.«Τι ονειρευόσουν;»«Εσένα…» Η έκφρασή της ζωηρεύει.«Τι έκανα αυτήν τη φορά;»«Προσπαθούσες να με ταΐσεις φράουλες…» μου απαντάει

χαμηλόφωνα.Αυτό εξηγεί τα μουρμουρητά της. «Ο δόκτωρ Φλυν θα έκανε

πάρτι με αυτό το όνειρο! Σήκω, ντύσου. Δεν υπάρχει λόγος νακάνεις ντους. Θα κάνουμε αργότερα».

Διαμαρτύρεται, αλλά ανακάθεται, αγνοώντας το σεντόνι, πουγλιστράει στη μέση της εκθέτοντας το σώμα της. Το πουλί μουαναδεύεται. Με τα μαλλιά της ανακατεμένα, να πέφτουν πάνωστους ώμους της και να κατσαρώνουν γύρω από τα γυμνά στήθητης, είναι υπέροχη. Αγνοώντας τη διέγερσή μου, σηκώνομαι γιανα της δώσω λίγο χώρο.

«Τι ώρα είναι;» ρωτάει με νυσταγμένη φωνή.«Πεντέμισι το πρωί».«Εμένα μου φαίνεται σαν να είναι τρεις το πρωί…»«Δεν έχουμε πολλή ώρα. Σ’ άφησα να κοιμηθείς όσο

περισσότερο μπορούσα. Έλα». Θέλω να τη σηκώσω σέρνονταςαπό το κρεβάτι και να την ντύσω ο ίδιος. Δε βλέπω την ώρα νατην ανεβάσω ψηλά.

«Δεν μπορώ να κάνω ένα ντους;»«Αν κάνεις ντους, θα θέλω να κάνω κι εγώ μαζί σου, και

ξέρεις τι θα γίνει μετά… Η μέρα θα έχει τελειώσει. Έλα».Μου ρίχνει ένα υπομονετικό βλέμμα. «Τι θα κάνουμε;»«Είναι έκπληξη. Σ’ το είπα».Κουνάει το κεφάλι της και χαμογελάει πλατιά,

διασκεδάζοντας ολοφάνερα. «Εντάξει». Σηκώνεται από τοκρεβάτι, χωρίς επίγνωση της γύμνιας της, και προσέχει τα ρούχατης στην καρέκλα. Είμαι ενθουσιασμένος που δεν είναι οσυνηθισμένος της ντροπαλός εαυτός· μπορεί αυτό να συμβαίνειεπειδή νυστάζει. Φοράει το εσώρουχό μου και μου χαμογελάειπλατιά.

«Θα σου αφήσω λίγο χώρο τώρα που σηκώθηκες».

ΓΚΡΕΫ 495

Αφήνοντάς τη να ντυθεί, επιστρέφω στο κυρίως δωμάτιο,κάθομαι στο τραπεζάκι και βάζω στον εαυτό μου λίγο καφέ.

Έρχεται έπειτα από μερικά λεπτά.«Φάε!» την προστάζω, κάνοντάς της νόημα να καθίσει. Με

κοιτάζει καθηλωμένη, με απλανές βλέμμα. «Αναστάζια» λέω,διακόπτοντας την ονειροπόλησή της. Οι βλεφαρίδες τηςτρεμοπαίζουν καθώς επιστρέφει από κει όπου βρισκόταν.

«Θα πιω λίγο τσάι. Μπορώ να πάρω ένα κρουασάν γιααργότερα;» ρωτάει γεμάτη ελπίδα.

Δεν πρόκειται να φάει.«Μη μου το χαλάσεις, Αναστάζια…»«Θα φάω αργότερα, όταν θα έχει ξυπνήσει το στομάχι μου.

Γύρω στις εφτάμισι. Εντάξει;»«Εντάξει». Δεν μπορώ να την αναγκάσω.Φαίνεται ανυπάκουη και πεισματάρα. «Θέλω να υψώσω το

βλέμμα στον ουρανό» λέει.Ω Άνα, βάλε τα δυνατά σου.«Ελεύθερα. Κάν’ το και φτιάξε μου τη μέρα!» αντιγυρίζω

αυστηρά.Σηκώνει τα μάτια στον πυροσβεστικό ψεκαστήρα της οροφής.

«Λοιπόν, ένα χέρι ξύλο θα με ξυπνούσε, υποθέτω…» λέει σαννα ζυγίζει την επιλογή.

Το σκέφτεται; Δε λειτουργεί έτσι, Αναστάζια.«Από την άλλη, δε θέλω να παραζεσταθείς και να μπεις σε

κόπο· το κλίμα εδώ είναι αρκετά θερμό…» Μου ρίχνει έναμελιστάλαχτο χαμόγελο.

«Αποτελείτε, όπως πάντα, πρόκληση, δεσποινίς Στιλ… Πιείτετο τσάι σας».

Κάθεται και πίνει δυο γουλιές.«Πίνε. Πρέπει να φύγουμε». Βιάζομαι να ξεκινήσουμε – η

απόσταση που έχουμε να διανύσουμε είναι αρκετά μεγάλη.«Πού θα πάμε;»«Θα δεις…»Σταμάτα να χαμογελάς, Γκρέυ.Σουφρώνει τα χείλη εκνευρισμένη. Η δεσποινίς Στιλ, όπως

πάντα, είναι περίεργη. Το μόνο που φοράει, όμως, είναι το

496 E. L. JAMES

αμάνικο μπλουζάκι της και το τζιν της· θα κρυώνει ότανβρεθούμε στον αέρα. «Τέλειωσε το τσάι σου!» τη διατάζω καιφεύγω από το τραπέζι. Στο υπνοδωμάτιο σκαλίζω στο ερμάριοκαι βγάζω ένα φούτερ. Πρέπει να είναι αρκετό. Παίρνω τονπαρκαδόρο και του λέω να φέρει το αυτοκίνητο μπροστά.

«Είμαι έτοιμη» λέει όταν επιστρέφω στο κυρίως δωμάτιο.«Θα χρειαστείς αυτό». Της πετάω το φούτερ και με κοιτάζει

σαστισμένη.«Άκου που σου λέω…» Της δίνω ένα γρήγορο φιλί στα χείλη.

Πιάνοντάς την από το χέρι, ανοίγω την πόρτα της σουίτας καικατευθυνόμαστε προς τους ανελκυστήρες. Εκεί μπροστάστέκεται ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου –ο Μπράιαν,σύμφωνα με το ταμπελάκι που γράφει το όνομά του– ο οποίοςπεριμένει επίσης το ασανσέρ.

«Καλημέρα!» λέει, χαιρετώντας μας κεφάτα καθώς ανοίγουνοι πόρτες. Ρίχνω μια ματιά στην Άνα και υπομειδιώ καθώςμπαίνουμε μέσα.

Δεν έχει αταξίες στα ασανσέρ σήμερα το πρωί.Κρύβει το χαμόγελό της και κοιτάζει το πάτωμα, ενώ τα

μάγουλά της κοκκινίζουν. Ξέρει ακριβώς τι συμβαίνει μέσα στομυαλό μου. Ο Μπράιαν μας εύχεται να έχουμε μια όμορφη μέρατην ώρα που βγαίνουμε.

Έξω ο παρκαδόρος περιμένει με τη Mustang. Η Άνα υψώνειτο φρύδι, εντυπωσιασμένη από το GT500. Ναι, έχει το γούστοτου αυτό το αυτοκίνητο, κι ας είναι μια απλή Mustang. «Ξέρεις,μερικές φορές είναι υπέροχο να είμαι εγώ…» την πειράζω και,με μια ευγενική υπόκλιση, της ανοίγω την πόρτα.

«Πού πάμε;»«Θα δεις». Κάθομαι πίσω από το τιμόνι και ξεκινάω. Στο

φανάρι περνάω στα γρήγορα τη διεύθυνση του αεροδρομίου στοGPS. Μας καθοδηγεί έξω από τη Σαβάννα προς τονΔιαπολιτειακό 95. Ανοίγω το iPod μου από το τιμόνι, και τοαυτοκίνητο γεμίζει με μια υπέροχη μελωδία.

«Τι είναι αυτό;» ρωτάει η Άνα.«Είναι από τη “La Traviata”. Μια όπερα του Βέρντι».«“La Traviata”; Την έχω ακουστά. Δε θυμάμαι από πού. Τι

ΓΚΡΕΫ 497

σημαίνει;»Της ρίχνω ένα συνωμοτικό βλέμμα. «Κοίτα… Κυριολεκτικά

σημαίνει “η παραστρατημένη”. Βασίζεται στο βιβλίο τουΑλέξανδρου Δουμά Η κυρία με τις καμέλιες».

«Α… Το έχω διαβάσει».«Το φαντάστηκα».«Η καταδικασμένη πόρνη…» εξιστορεί, και η φωνή της έχει

μια μελαγχολική χροιά. «Χμμμ… Είναι καταθλιπτική ιστορία»λέει.

«Υπερβολικά καταθλιπτική;» Δε θέλουμε τέτοια τώρα,δεσποινίς Στιλ, ειδικά όταν είμαι σε τόσο καλή διάθεση. «Θες ναδιαλέξεις εσύ τη μουσική; Είναι στο iPod μου».

Χτυπάω ελαφρά την κονσόλα και εμφανίζω τον κατάλογοτων τραγουδιών.

«Διάλεξε» της προτείνω και αναρωτιέμαι αν θα της αρέσεικάτι από αυτά που έχω στο iTunes. Μελετάει τον κατάλογο καικάνει κύλιση προς τα κάτω, πολύ συγκεντρωμένη. Διαλέγει ένατραγούδι, και τα γλυκόηχα έγχορδα του Βέρντι αντικαθίστανταιαπό έναν ρυθμό που σφυροκοπάει και την Μπρίτνυ Σπίαρς.

«“Toxic”, ε;» παρατηρώ με σαρκασμό.«Δεν ξέρω τι εννοείς…» απαντάει αθώα.Μήπως νομίζει πως πρέπει να φοράω ένα προειδοποιητικό

σήμα;Η δεσποινίς Στιλ θέλει να παίξει παιχνίδια.Ας γίνει έτσι.Κατεβάζω λίγο την ένταση της μουσικής. Είναι κάπως νωρίς

γι’ αυτό το ρεμίξ και για την υπενθύμιση. «Κύριε, αυτή η υποτακτική ζητάει με σεβασμό το iPod του

αφέντη».Τραβάω το βλέμμα μου από το λογιστικό φύλλο που διαβάζω

και τη μελετάω καθώς γονατίζει δίπλα μου, με τα μάτια νακοιτάζουν χαμηλά.

Ήταν καταπληκτική αυτό το Σαββατοκύριακο. Πώς νααρνηθώ;

«Βέβαια, Λέιλα, πάρ’ το. Νομίζω πως είναι στη θήκη του».

498 E. L. JAMES

«Ευχαριστώ, αφέντη» αποκρίνεται και σηκώνεται με τησυνηθισμένη της χάρη, χωρίς να με κοιτάζει.

Καλό κορίτσι.Και φορώντας μόνο κόκκινα ψηλοτάκουνα, πηγαίνει

τρικλίζοντας στη θήκη του iPod και παίρνει την ανταμοιβή της. «Δεν έβαλα εγώ το συγκεκριμένο τραγούδι στο iPod» της λέω

πρόσχαρα και πατάω τέρμα το γκάζι, έτσι που κολλάμε και οι δύοστη ράχη των καθισμάτων μας. Ακούω, όμως, το σιγανό,απελπισμένο ξέσπασμα οργής της Άνα πάνω από το μουγκρητότης μηχανής.

Καθώς η Μπρίτνυ συνεχίζει να βάζει τα αισθησιακά δυνατάτης, η Άνα χτυπάει νευρικά τα δάχτυλα στον μηρό της,εκπέμποντας ταραχή έτσι όπως κοιτάζει έξω από το παράθυροτου αυτοκινήτου. Η Mustang καταβροχθίζει τα χιλιόμετρα στοναυτοκινητόδρομο· δεν έχει κίνηση, και το πρώτο φως της αυγήςμάς κυνηγάει πάνω στον Διαπολιτειακό 95.

Η Άνα αναστενάζει καθώς αρχίζει ο Ντάμιεν Ράις.Μην τη βασανίζεις άλλο, Γκρέυ.Και δεν ξέρω αν είναι η καλή μου διάθεση, η κουβέντα μας

χτες το βράδυ ή το γεγονός ότι πηγαίνω για ανεμοπορία – αλλάθέλω να της πω ποιος έβαλε το τραγούδι στο iPod. «Η Λέιλα τοέβαλε».

«Η Λέιλα;»«Μια πρώην. Εκείνη μου έβαλε το τραγούδι στο iPod».«Μια από τις δεκαπέντε;» Στρέφει πάνω μου όλη της την

προσοχή, διψώντας για πληροφορίες.«Ναι».«Τι απέγινε;»«Τελειώσαμε».«Γιατί;»«Ήθελε περισσότερα».«Κι εσύ δεν ήθελες;»Της ρίχνω μια ματιά και κουνάω το κεφάλι μου. «Ποτέ δεν

ήθελα περισσότερα, μέχρι που σε γνώρισα».Με ανταμείβει με το ντροπαλό της χαμόγελο.

ΓΚΡΕΫ 499

Ναι, Άνα. Δεν είσαι μόνο εσύ που θέλεις περισσότερα.«Τι απέγιναν οι άλλες δεκατέσσερις;» ρωτάει.«Θες κατάλογο; Τις χώρισα, τις αποκεφάλισα, πέθαναν;»«Δεν είσαι ο Ερρίκος Η΄…» με αποπαίρνει.«Εντάξει. Σε τυχαία σειρά, είχα μόνο τέσσερις μακροχρόνιες

σχέσεις με τέσσερις γυναίκες, εκτός από την Ελένα».«Την Ελένα;»«Κυρία Ρόμπινσον για σένα…»Σωπαίνει για μια στιγμή, και ξέρω πως με κοιτάζει

προσεκτικά. Κρατάω τα μάτια μου στον δρόμο.«Τι απέγιναν οι τέσσερις;» ρωτάει.«Τόσο περίεργη, τόσο διψασμένη για πληροφορίες, δεσποινίς

Στιλ…» την πειράζω.«Ω… Ο κύριος Πότε Περιμένεις την Περίοδό σου».«Αναστάζια, οι άντρες πρέπει να τα ξέρουν αυτά τα

πράγματα».«Μπα;»«Εγώ πρέπει να τα ξέρω».«Γιατί;»«Επειδή δε θέλω να μείνεις έγκυος».«Ούτε κι εγώ! Τουλάχιστον για μερικά χρόνια ακόμα…» λέει,

κάπως σκεφτική.Φυσικά, αυτό θα συνέβαινε με κάποιον άλλο… Η σκέψη είναι

ανησυχητική… Είναι δική μου.«Λοιπόν, οι άλλες τέσσερις τι απέγιναν;» επιμένει.«Η μια γνώρισε κάποιον άλλο. Οι άλλες τρεις ήθελαν…

περισσότερα. Δεν ήμουν διαθέσιμος για περισσότερα τότε». Γιατίάνοιξα τον ασκό του Αιόλου;

«Και οι άλλες;»«Απλώς το πράγμα δε δούλεψε».Γνέφει καταφατικά και κοιτάζει έξω από το παράθυρο καθώς

ο Άαρον Νέβιλ τραγουδάει «Tell It Like It Is».«Πού πάμε;» ξαναρωτάει.Κοντεύουμε πια. «Σ’ ένα αεροδρόμιο».«Δε γυρίζουμε στο Σιάτλ, έτσι;» Ακούγεται πανικόβλητη.«Όχι, Αναστάζια». Καγχάζω με την αντίδρασή της. «Θα

500 E. L. JAMES

επιδοθούμε στο δεύτερο αγαπημένο μου χόμπι!»«Δεύτερο;»«Ναι. Σου είπα το αγαπημένο μου σήμερα το πρωί». Η

έκφρασή της μου λέει πως είναι τελείως μπερδεμένη. «Εσείς,δεσποινίς Στιλ. Αυτό βρίσκεται στην κορυφή της λίστας μου.Με όποιον τρόπο μπορώ να σας έχω».

Χαμηλώνει το βλέμμα στα πόδια της, και τα χείλη τηςστραβώνουν. «Ε λοιπόν, αυτό βρίσκεται πολύ ψηλά και στη δικήμου λίστα των διασκεδαστικών κίνκι προτεραιοτήτων…»αποκρίνεται.

«Χαίρομαι που το ακούω».«Ώστε σε αεροδρόμιο…»Της χαμογελάω πλατιά. «Ανεμοπορία… Θα πάμε να

κυνηγήσουμε την αυγή, Αναστάζια». Στρίβω αριστερά στοαεροδρόμιο και συνεχίζω έως το υπόστεγο του ΣυλλόγουΑνεμοπορίας Μπράνσγουικ, όπου σταματάω το αυτοκίνητο.

«Σ’ αρέσει η ιδέα;» ρωτάω.«Εσύ θα το πετάξεις;»«Ναι».Το πρόσωπό της λάμπει από έξαψη. «Ναι, πολύ!» Μου αρέσει

το πόσο ατρόμητη και ενθουσιώδης είναι με κάθε καινούριαεμπειρία.

Σκύβω και της δίνω ένα γρήγορο φιλί. «Άλλη μία πρώτηφορά, δεσποινίς Στιλ…»

Έξω κάνει δροσιά, αλλά όχι κρύο, και ο ουρανός τώρα είναιπιο ανοιχτόχρωμος, γκριζογάλανος και φωτεινός στον ορίζοντα.Κάνω τον γύρο του αυτοκινήτου και ανοίγω την πόρτα της Άνα.Με το χέρι της στο δικό μου, προχωράμε προς την είσοδο τουυπόστεγου.

Ο Τέυλορ περιμένει εκεί με έναν νεαρό γενειοφόρο μεσορτσάκι και σανδάλια.

«Κύριε Γκρέυ, από δω είναι ο πιλότος που θα κάνει τηναερορυμούλκηση, ο κύριος Μαρκ Μπένσον» λέει ο Τέυλορ.

Αφήνω την Άνα και σφίγγω το χέρι του Μπένσον, που έχειμια άγρια λάμψη στο μάτι του.

«Πετύχατε υπέροχο πρωινό, κύριε Γκρέυ!» λέει ο Μπένσον.

ΓΚΡΕΫ 501

«Ο άνεμος είναι στους δέκα κόμβους από βορειοανατολικά, πουσημαίνει πως η σύγκλιση κατά μήκος της ακτής θα πρέπει να σαςκρατήσει ψηλά αρκετούτσικη ώρα».

Ο Μπένσον είναι Βρετανός, με γερή χειραψία.«Ωραίο μου ακούγεται» αποκρίνομαι και παρακολουθώ την

Άνα και τον Τέυλορ να μοιράζονται ένα δικό τους αστείο.«Αναστάζια. Έλα!»

«Θα σε δω αργότερα» λέει στον Τέυλορ.Αγνοώντας την οικειότητά της απέναντι στο προσωπικό μου,

τη συστήνω στον Μπένσον.«Κύριε Μπένσον, από δω η κοπέλα μου, Αναστάζια Στιλ».«Χαίρω πολύ» λέει, και ο Μπένσον τής χαμογελάει κεφάτα

έτσι όπως σφίγγουν τα χέρια.«Παρομοίως!» αποκρίνεται. «Ακολουθήστε με, παρακαλώ».«Βεβαίως». Παίρνω την Άνα από το χέρι και αρχίζουμε να

προχωράμε δίπλα στον Μπένσον.«Έχω ένα Blaník L23 πανέτοιμο. Είναι της παλιάς σχολής.

Αλλά τα βγάζει πέρα μια χαρά».«Ωραία. Σ’ ένα Blaník έμαθα να πετάω. Ένα L13» λέω στον

Μπένσον.«Δεν υπάρχει περίπτωση να πέσεις έξω με ένα Blaník. Είμαι

μεγάλος οπαδός τους». Σηκώνει τον αντίχειρά τουεπιδοκιμαστικά. «Αν και προτιμώ το L23 για τα ακροβατικά».

Συγκατανεύω.«Είστε δεμένοι στο Piper Pawnee μου» συνεχίζει. «Θα το

ανεβάσω στα τρεις χιλιάδες πόδια και μετά θα σας ελευθερώσω.Αυτό θα πρέπει να σας δώσει κάμποση ώρα πτήσης».

«Το ελπίζω. Η νεφοκάλυψη δείχνει ευοίωνη».«Είναι κάπως νωρίς για μεγάλη άντωση. Ποτέ δεν ξέρεις,

όμως… Ο Ντέιβ, ο συνεργάτης μου, θα τοποθετήσει ταστηρίγματα στα φτερά. Είναι στο μέρος».

«Εντάξει». Νομίζω ότι «μέρος» σημαίνει τουαλέτα. «Πετάτεπολύ καιρό;»

«Από την εποχή που ήμουν στη RAF. Αλλά πετάω αυτά ταtaildraggers εδώ και πέντε χρόνια. Είμαστε στην CTAF 122,3,για να ξέρετε».

502 E. L. JAMES

«Εντάξει».Το L23 φαίνεται σε άριστη κατάσταση, και απομνημονεύω

τον αριθμό νηολογίου του: November. Papa. Three. Alpha.«Πρώτα πρέπει να δέσουμε το αλεξίπτωτό σας». Ο Μπένσον

βάζει το χέρι του στο πιλοτήριο και βγάζει ένα αλεξίπτωτο γιατην Άνα.

«Θα το κάνω εγώ» προσφέρομαι και παίρνω τον μπόγο απότον Μπένσον πριν προλάβει να αγγίξει την Άνα.

«Θα φέρω λίγο έρμα…» λέει ο Μπένσον χαμογελώνταςκεφάτα και κατευθύνεται προς το αεροσκάφος.

«Σ’ αρέσει να με δένεις με λουριά πάνω σε διάφοραπράγματα…» μουρμουρίζει η Άνα υψώνοντας το φρύδι της.

«Δεσποινίς Στιλ, δεν έχετε ιδέα πόσο… Ορίστε, περάστε ταπόδια σας μέσα από τους ιμάντες». Της κρατάω ανοιχτά ταλουριά για τα πόδια. Σκύβοντας, βάζει το χέρι της στον ώμο μου.Τσιτώνομαι ενστικτωδώς, περιμένοντας το σκοτάδι να ξυπνήσεικαι να με πνίξει, αλλά δεν ξυπνάει. Είναι παράξενο. Δεν ξέρωπώς θα αντιδράσω όταν έχει να κάνει με το άγγιγμά της. Μεαφήνει όταν οι θηλιές βρίσκονται γύρω από τους μηρούς της καιανεβάζω τα λουριά των ώμων πάνω από τα μπράτσα της,στερεώνοντας το αλεξίπτωτο.

Ποπό, ωραία φαίνεται δεμένη με τους ιμάντες.Προς στιγμήν αναρωτιέμαι πώς θα φαίνεται με ανοιχτά χέρια

και πόδια κρεμασμένη από τα καραμπίνερ στην αίθουσαψυχαγωγίας, με το στόμα της και τα γεννητικά της όργανα στηδιάθεσή μου. Δυστυχώς, όμως, περιέλαβε την ανάρτηση στααυστηρά όρια. «Ορίστε, μια χαρά είσαι…» λέω χαμηλόφωνα,προσπαθώντας να διώξω την εικόνα από το μυαλό μου. «Έχειςτο λαστιχάκι των μαλλιών σου από χτες;»

«Θες να σηκώσω ψηλά τα μαλλιά μου;» ρωτάει.«Ναι».Κάνει αυτό που της λέω. Πρώτη φορά.«Μπες μέσα». Τη σταθεροποιώ με το χέρι μου και κάνει να

μπει στην πίσω θέση.«Όχι. Μπροστά. Πίσω κάθεται ο πιλότος».«Μα θα βλέπεις;»

ΓΚΡΕΫ 503

«Θα βλέπω μια χαρά». Θα τη βλέπω να το απολαμβάνει,ελπίζω.

Ανεβαίνει, και σκύβω στο πιλοτήριο για να τη δέσω στη θέσητης, στερεώνοντας τον ιμάντα και σφίγγοντας τις αγκράφες.

«Χμμμ… Δύο φορές μέσα σ’ ένα πρωί. Τυχερός είμαι…»ψιθυρίζω και τη φιλάω.

Μου χαμογελάει· η προσμονή της είναι χειροπιαστή.«Δε θα κάνουμε πολλή ώρα – είκοσι τριάντα λεπτά το πολύ.

Τα θερμικά δεν είναι και πολύ σπουδαία τόσο νωρίς το πρωί, μαείναι υπέροχα εκεί πάνω αυτή την ώρα. Ελπίζω να μη φοβάσαι».

«Είμαι ενθουσιασμένη!» αποκρίνεται, εξακολουθώντας ναχαμογελάει.

«Ωραία…» Της χαϊδεύω το μάγουλο με τον δείκτη μου,ύστερα φοράω το δικό μου αλεξίπτωτο και ανεβαίνω στη θέσητου πιλότου.

Ο Μπένσον επιστρέφει κουβαλώντας έρμα για την Άνα κιελέγχει τους ιμάντες της.

«Μάλιστα, είναι ασφαλές. Πρώτη φορά;» τη ρωτάει.«Ναι».«Θα ξετρελαθείτε!»«Ευχαριστώ, κύριε Μπένσον».«Μαρκ, σας παρακαλώ…» λέει, κοιτάζοντάς τη με μάτι που

γυαλίζει, γαμώτο. Τον κοιτάζω στενεύοντας τα μάτια. «Εντάξει;»με ρωτάει.

«Ναι. Φύγαμε» απαντάω, ανυπομονώντας να βρεθώ στοναέρα και να τον δω να απομακρύνεται από το κορίτσι μου.

Ο Μπένσον γνέφει καταφατικά, κλείνει το σκέπασμα καιπροχωράει προς το Piper. Στα δεξιά προσέχω πως έχειεμφανιστεί ο Ντέιβ, ο συνεργάτης του Μπένσον, που στηρίζειτην άκρη του φτερού. Ελέγχω στα γρήγορα τα όργανα: πεντάλ(ακούω το πηδάλιο να κινείται πίσω μου)· μοχλός ελέγχου – απότο ένα πλάι έως το άλλο (μια σύντομη ματιά στα φτερά, καιβλέπω τα πτερύγια να κινούνται)· και μοχλός ελέγχου –μπροστά και πίσω (ακούω το ουραίο πτερύγιο ναανταποκρίνεται).

Ωραία. Είμαστε έτοιμοι.

504 E. L. JAMES

Ο Μπένσον μπαίνει στο Piper, και σχεδόν αμέσως ημοναδική προπέλα ξεκινάει, δυνατή και βραχνή στην πρωινήησυχία. Έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα το αεροπλάνο τουκυλάει προς τα εμπρός, τεντώνοντας το χαλαρό σκοινίρυμούλκησης, και ξεκινάμε. Ισορροπώ τα πτερύγια και τοπηδάλιο καθώς το Piper επιταχύνει, κατόπιν κινώ προσεκτικάτον μοχλό ελέγχου και βρισκόμαστε να πετάμε πριν από τονΜπένσον.

«Φύγαμε, μωρό μου!» φωνάζω στην Άνα καθώς κερδίζουμεύψος.

«Πύργος Ελέγχου Μπράνσγουικ, Δέλτα Βίκτωρ, κατεύθυνσηδύο-εφτά-μηδέν». Είναι ο Μπένσον στον ασύρματο. Τον αγνοώκαθώς ανεβαίνουμε ολοένα και ψηλότερα. Το L23συμπεριφέρεται καλά, και παρακολουθώ την Άνα· το κεφάλι τηςστριφογυρίζει δεξιά αριστερά έτσι όπως προσπαθεί να απολαύσειτη θέα. Θα ήθελα να μπορούσα να δω το χαμόγελό της.

Κατευθυνόμαστε προς τα δυτικά, με τον νεογέννητο ήλιοπίσω μας, και προσέχω ότι διασταυρωνόμαστε με τονΔιαπολιτειακό 95. Μου αρέσει η γαλήνη εδώ πάνω, μακριά απότα πάντα και τους πάντες. Μόνο εγώ και το ανεμόπτερο, πουψάχνει για άντωση… Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν είχαμοιραστεί ποτέ αυτή την εμπειρία με κάποιον άλλο. Το φως είναιόμορφο, λαμπρό, ό,τι είχα ελπίσει πως θα ήταν… για την Άνακαι για μένα.

Όταν ελέγχω το αλτίμετρο, κοντεύουμε στα τρεις χιλιάδεςπόδια και κινούμαστε με 105 κόμβους. Η φωνή του Μπένσονκροταλίζει στον ασύρματο, ενημερώνοντάς με ότι βρισκόμαστεστα τρεις χιλιάδες πόδια και μπορούμε να αποσυνδεθούμε.

«Θετικό. Αποσύνδεση» αποκρίνομαι και τραβάω τη λαβήαποσύνδεσης. Το Piper εξαφανίζεται, και στρίβω γέρνονταςαργά, ώσπου κατευθυνόμαστε νοτιοδυτικά, ακολουθώντας τονάνεμο. Η Άνα γελάει δυνατά. Ενθαρρυμένος από την αντίδρασήτης, συνεχίζω να κινούμαι ελικοειδώς, ελπίζοντας ότι θα βρούμεκάποια άντωση λόγω σύγκλισης κοντά στην ακτή ή θερμικάκάτω από ανοιχτόχρωμα ροζ σύννεφα – οι ρηχοί σωρείτεςμπορεί να σημαίνουν άντωση, ακόμα και τόσο νωρίς.

ΓΚΡΕΫ 505

Ξεχειλίζοντας ξαφνικά από έναν μεθυστικό συνδυασμόσκανδαλιάς και χαράς, φωνάζω στην Άνα «Κρατήσου γερά!» καιεκτελώ μια πλήρη περιστροφή.

Στριγκλίζει, και τα χέρια της σηκώνονται ψηλά,προσπαθώντας να πιαστούν από το κουβούκλιο. Όταν ισιώνωπάλι το σκάφος, γελάει. Είναι η πιο ευχάριστη αντίδραση που θαμπορούσε να επιθυμήσει κανείς και με κάνει να γελάσω κι εγώ.

«Χαίρομαι που δεν έφαγα πρωινό!» αναφωνεί.«Ναι. Εκ των υστέρων, ευτυχώς που δεν έφαγες, επειδή θα

το ξανακάνω».Αυτήν τη φορά κρατιέται από τους ιμάντες και κοιτάζει

ευθεία κάτω στο έδαφος καθώς είναι κρεμασμένη από πάνω του.Χαχανίζει, και ο θόρυβος αναμειγνύεται με το σφύριγμα τουανέμου.

«Ωραία δεν είναι;» ρωτάω.«Ναι!»Ξέρω πως δεν έχουμε πολλή ώρα, μιας και δεν υπάρχει

μεγάλη άντωση εδώ έξω – αλλά δε με νοιάζει. Η Άναδιασκεδάζει… Το ίδιο κι εγώ.

«Βλέπεις τον μοχλό μπροστά σου; Πιάσ’ τον!»Προσπαθεί να γυρίσει το κεφάλι της, αλλά είναι πολύ σφιχτά

δεμένη.«Εμπρός, Αναστάζια. Πιάσ’ τον!» την παροτρύνω.Ο δικός μου μοχλός κινείται στα χέρια μου και καταλαβαίνω

πως έχει πιάσει τον δικό της.«Πιάσ’ τον σφιχτά! Κράτα τον σταθερά. Βλέπεις το μεσαίο

καντράν μπροστά σου; Κράτα τη βελόνα ακριβώς στη μέση».Εξακολουθούμε να πετάμε σε ευθεία γραμμή, με το νήμα

εκτροπής να μένει κατακόρυφο προς το κουβούκλιο.«Καλό κορίτσι…»Η Άνα μου. Ποτέ δεν υποχωρεί μπροστά σε μια πρόκληση.

Και για κάποιον παράξενο λόγο, νιώθω εξαιρετικά περήφανος γι’αυτήν.

«Εντύπωση μου κάνει που μ’ αφήνεις να πάρω τον έλεγχο!»αναφωνεί.

«Θα σας εντυπωσίαζε περισσότερο το τι μπορώ να σας αφήσω

506 E. L. JAMES

να κάνετε, δεσποινίς Στιλ… Ξανά σε μένα τώρα».Παίρνοντας πάλι τον έλεγχο του μοχλού, στρίβω προς την

κατεύθυνση του αεροδρομίου καθώς αρχίζουμε να χάνουμεύψος. Νομίζω πως μπορώ να προσγειωθώ εκεί. Καλώ από τονασύρματο για να ενημερώσω τον Μπένσον κι όποιον μπορεί ναακούει ότι θα προσγειωθούμε και μετά εκτελώ ακόμα ένανκύκλο, για να έρθω πιο κοντά στο έδαφος.

«Κρατήσου, μωρό μου! Μπορεί να τρανταχτούμε λιγάκι».Ξαναβουτάω και φέρνω το L23 σε ευθεία γραμμή με τον

διάδρομο προσγείωσης την ώρα που κατεβαίνουμε προς τοχορτάρι. Προσγειωνόμαστε με ένα τράνταγμα και καταφέρνω νακρατήσω και τα δύο φτερά ψηλά, ώσπου καταφέρνουμε νασταματήσουμε με αρκετά ταρακουνήματα κοντά στην άκρη τουδιαδρόμου. Ξεκουμπώνω το κουβούκλιο, το ανοίγω, λύνω τουςιμάντες μου και βγαίνω έξω.

Τεντώνω τα μέλη μου, βγάζω το αλεξίπτωτό μου καιχαμογελάω στην αναψοκοκκινισμένη δεσποινίδα Στιλ.

«Πώς σου φάνηκε;» ρωτάω απλώνοντας το χέρι μουπροκειμένου να τη λύσω από το κάθισμα και το αλεξίπτωτό της.

«Υπέροχο! Ευχαριστώ» απαντάει με μάτια που λάμπουν απόχαρά.

«Ήταν περισσότερα;» Εύχομαι να μην ακούει την ελπίδα στηφωνή μου.

«Πολύ περισσότερα…» Χαμογελάει πλατιά, και αισθάνομαιτρία μέτρα ψηλός.

«Έλα…» Απλώνω το χέρι μου και τη βοηθάω να βγει από τοπιλοτήριο. Όταν πηδάει έξω, την τυλίγω στην αγκαλιά μουτραβώντας την πάνω μου. Γεμάτο αδρεναλίνη, το σώμα μουανταποκρίνεται αμέσως στην απαλότητά της. Σ’ ένα κλάσμα τουδευτερολέπτου τα χέρια μου είναι στα μαλλιά της και τηςτραβάω το κεφάλι προς τα πίσω για να τη φιλήσω. Το χέρι μουπερνάει πάνω από τη βάση της ραχοκοκαλιάς της, πιέζοντάς τηνπάνω στην αυξανόμενη στύση μου, και το στόμα μου διεκδικεί τοδικό της σ’ ένα παρατεταμένο, μακρόσυρτο, κτητικό φιλί.

Τη θέλω.Εδώ.

ΓΚΡΕΫ 507

Τώρα.Στο χορτάρι.Ανταποκρίνεται με τον ίδιο τρόπο, και τα δάχτυλά της

κουλουριάζονται μέσα στα μαλλιά μου, τραβώντας,εκλιπαρώντας για περισσότερα έτσι όπως ανοίγει για μένα σανπρωινή χαρά.

Τραβιέμαι μακριά επιζητώντας αέρα και λογική.Όχι σε χωράφι!Ο Μπένσον και ο Τέυλορ είναι κάπου κοντά.Τα μάτια της αστράφτουν, ζητώντας περισσότερα.Μη με κοιτάζεις έτσι, Άνα.«Πρωινό…» ψιθυρίζω, προτού κάνω κάτι για το οποίο θα

μετανιώσω. Κάνοντας μεταβολή, την αρπάζω από το χέρι καιπροχωράω προς το αυτοκίνητο.

«Και το ανεμόπτερο;» ρωτάει καθώς προσπαθεί να μεπροφτάσει.

«Κάποιος θα το αναλάβει». Γι’ αυτό πληρώνω τον Τέυλορ.«Τώρα θα φάμε. Έλα».

Χοροπηδάει δίπλα μου ακολουθώντας με, ξεχειλίζοντας απόχαρά· δεν ξέρω αν την έχω ξαναδεί τόσο κεφάτη. Το κέφι τηςείναι μεταδοτικό, και δε θυμάμαι να έχω ξανανιώσει κι εγώ τόσοεύθυμος. Δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω πλατιά καθώςτης ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου.

Με τους Kings of Leon στη διαπασών στο ηχοσύστημα,βγάζω τη Mustang από το αεροδρόμιο προς τον Διαπολιτειακό95.

Ενώ τρέχουμε στον αυτοκινητόδρομο, το BlackBerry τηςΆνα αρχίζει να χτυπάει.

«Τι είναι αυτό;» ρωτάω«Ειδοποίηση για το χάπι μου…» μουρμουρίζει.«Ωραία, μπράβο. Μισώ τα προφυλακτικά».Από την πλάγια ματιά που της ρίχνω, έχω την αίσθηση πως

σηκώνει τα μάτια της στον ουρανό, αλλά δεν είμαι σίγουρος.«Μ’ αρέσει που με σύστησες στον Μαρκ ως κοπέλα σου»

λέει, αλλάζοντας θέμα.«Αυτό δεν είσαι;»

508 E. L. JAMES

«Είμαι; Νόμιζα πως ήθελες μια υποτακτική».«Το ίδιο νόμιζα κι εγώ, Αναστάζια, και θέλω. Σ’ το είπα, όμως:

θέλω και περισσότερα…»«Χαίρομαι πολύ που θες περισσότερα» αποκρίνεται.«Στόχος μας η ευχαρίστησή σας, δεσποινίς Στιλ…» την

πειράζω καθώς σταματάω στο International House of Pancakes.«ΙHOP;» λέει σαν να μην το πιστεύει.Η Mustang σταματάει μουγκρίζοντας. «Ελπίζω να πεινάς».«Δε θα σε είχα φανταστεί ποτέ εδώ».«Μας έφερνε ο μπαμπάς μου σ’ ένα απ’ αυτά όποτε έφευγε η

μαμά μου για ιατρικό συνέδριο». Μπαίνουμε σ’ ένα σεπαρέ, οένας απέναντι στον άλλο. «Ήταν το μυστικό μας». Παίρνω ένανκατάλογο παρακολουθώντας την Άνα, που τακτοποιεί τα μαλλιάτης πίσω από τα αυτιά της και μελετάει τι έχει να προσφέρει τοIHOP για πρωινό. Γλείφει τα χείλη της ανυπόμονα. Καιαναγκάζομαι να καταπνίξω τη σωματική μου αντίδραση. «Ξέρωτι θέλω…» ψιθυρίζω και αναρωτιέμαι πώς θα αισθανόταν ανεπισκεπτόταν την τουαλέτα μαζί μου. Τα μάτια της συναντούντα δικά μου, και οι κόρες της διαστέλλονται.

«Θέλω ό,τι θες…» μουρμουρίζει. Όπως πάντα, η δεσποινίςΣτιλ δεν κάνει πίσω μπροστά σε μια πρόκληση.

«Εδώ;» Είσαι σίγουρη, Άνα; Τα μάτια της χτενίζουν ολόγυρατο άδειο εστιατόριο και ύστερα έρχονται να σταματήσουν πάνωμου, σκοτεινιάζοντας και γεμίζοντας αισθησιακές υποσχέσεις.«Μη δαγκώνεις το χείλος σου…» την προειδοποιώ. Όσο και νατο θέλω, δεν πρόκειται να την πηδήξω στην τουαλέτα του ΙΗΟΡ.Της αξίζει κάτι καλύτερο, και ειλικρινά το ίδιο ισχύει και γιαμένα. «Όχι εδώ, όχι τώρα… Αν δεν μπορώ να σε πάρω εδώ, μημε βάζεις σε πειρασμό».

«Γεια σας. Με λένε Λεάντρα. Τι μπορώ να σας φέρω…εμμμ… παιδιά… εεε… σήμερα το πρωί;»

Ω Θεέ μου. Αγνοώ την κοκκινομάλλα σερβιτόρα.«Αναστάζια;» την παρακινώ.«Σου είπα, θέλω ό,τι θες».Διάολε. Θα μπορούσε κάλλιστα να απευθύνεται στους

βουβώνες μου.

ΓΚΡΕΫ 509

«Να σας αφήσω άλλο ένα λεπτό να αποφασίσετε;» ρωτάει ησερβιτόρα.

«Όχι. Ξέρουμε τι θέλουμε». Δεν μπορώ να τραβήξω τα μάτιαμου από τα μάτια της Άνα. «Θα πάρουμε δύο μερίδες από τηναυθεντική τηγανίτα με βουτυρόγαλα, με σιρόπι σφενταμιού καιμπέικον χωριστά, δύο ποτήρια πορτοκαλάδα, έναν σκέτο καφέμε αποβουτυρωμένο γάλα κι ένα τσάι English Breakfast, ανέχετε».

Η Άνα χαμογελάει.«Ευχαριστώ, κύριε! Αυτά;» αναφωνεί η σερβιτόρα,

λαχανιασμένη και αμήχανη.Αφήνοντας για λίγο από τα μάτια μου την Άνα, διώχνω τη

σερβιτόρα με ένα βλέμμα. Σπεύδει να απομακρυνθεί.«Ξέρεις, πραγματικά δεν είναι δίκαιο…» λέει η Άνα

χαμηλόφωνα, ενώ το δάχτυλό της σχηματίζει ένα οχτάρι στοτραπέζι.

«Τι δεν είναι δίκαιο;»«Ο τρόπος με τον οποίο αφοπλίζεις τον κόσμο. Τις γυναίκες.

Εμένα…»«Σε αφοπλίζω;» Έχω σαστίσει.«Συνεχώς».«Είναι απλώς εμφάνιση, Αναστάζια…»«Όχι, Κρίστιαν. Είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτό».Το έχει καταλάβει ανάποδα και της λέω ακόμα μία φορά πόσο

αφοπλιστική τη βρίσκω.Τα φρύδια της ζαρώνουν. «Γι’ αυτό άλλαξες γνώμη;»«Άλλαξα γνώμη;»«Ναι. Για… εεε… για μας».Άλλαξα γνώμη; Νομίζω πως απλώς χαλάρωσα λίγο τα όριά

μου, αυτό είναι όλο.«Δε νομίζω πως άλλαξα ακριβώς γνώμη. Απλώς πρέπει να

επανακαθορίσουμε τις παραμέτρους μας, να σχεδιάσουμε εκνέου τις γραμμές μάχης μας, αν θες. Μπορούμε να το κάνουμενα δουλέψει, είμαι σίγουρος. Σε θέλω υποτακτική στην αίθουσαψυχαγωγίας μου. Θα σε τιμωρώ αν παραβαίνεις τους κανόνες.Εκτός απ’ αυτό, νομίζω πως όλα είναι ανοιχτά σε συζήτηση...

510 E. L. JAMES

Αυτές είναι οι απαιτήσεις μου, δεσποινίς Στιλ. Λοιπόν, τι έχετενα πείτε επ’ αυτού;»

«Δηλαδή θα κοιμάμαι μαζί σου; Στο κρεβάτι σου;»«Αυτό θες;»«Ναι».«Τότε συμφωνώ. Άλλωστε κοιμάμαι πολύ καλά όταν είσαι

στο κρεβάτι μου. Δεν το περίμενα».«Φοβόμουν ότι θα με παρατήσεις αν δε συμφωνούσα σε

όλα…» λέει, κάπως χλωμή.«Δεν πρόκειται να πάω πουθενά, Αναστάζια. Εξάλλου…»

Πώς είναι δυνατόν να το νομίζει αυτό; Πρέπει να τηνκαθησυχάσω. «Ακολουθούμε τη συμβουλή σου, τον ορισμό σου:συμβιβασμός. Μου το έγραψες σε μήνυμα. Και μέχρι στιγμής γιαμένα δουλεύει».

«Μ’ αρέσει που θες περισσότερα…»«Το ξέρω…» Ο τόνος μου είναι τρυφερός.«Πώς το ξέρεις;»«Άκου που σου λέω… Απλώς το ξέρω». Μου το είπες στον

ύπνο σου.Η σερβιτόρα επιστρέφει με το πρωινό μας, και παρακολουθώ

την Άνα να το καταβροχθίζει. Τα «περισσότερα» φαίνεται πωςέχουν καλή επίδραση πάνω της.

«Νοστιμότατο είναι!» λέει.«Μ’ αρέσει που πεινάς».«Πρέπει να ήταν όλη αυτή η γυμναστική χτες το βράδυ και η

συγκλονιστική εμπειρία σήμερα το πρωί».«Ήταν συγκλονιστικό, έτσι;»«Ήταν εξαιρετικό, κύριε Γκρέυ…» λέει χώνοντας το

τελευταίο κομμάτι τηγανίτας στο στόμα της. «Μπορώ να σεκεράσω;» προσθέτει.

Ξεφυσάω. «Δε νομίζω…»«Σε παρακαλώ… Θέλω».«Προσπαθείς να με ευνουχίσεις εντελώς;» Υψώνω εν είδει

προειδοποίησης το φρύδι μου.«Αυτό το μέρος είναι κατά πάσα πιθανότητα το μοναδικό

όπου έχω τη δυνατότητα να πληρώσω».

ΓΚΡΕΫ 511

«Αναστάζια, εκτιμώ την ιδέα, πραγματικά. Αλλά όχι».Σουφρώνει τα χείλη της με εκνευρισμό όταν ζητάω από την

κοκκινομάλλα τον λογαριασμό. «Μην κατεβάζεις μούτρα!» τηνπροειδοποιώ και κοιτάζω την ώρα: είναι 8:30. Έχω μια σύσκεψηστις 11:15 με τους εκπροσώπους του Οργανισμού ΑξιοποίησηςΕγκαταλειμμένων Περιοχών της Σαβάννα, οπότε πρέπειδυστυχώς να επιστρέψουμε στην πόλη. Σκέφτομαι να ακυρώσωτη σύσκεψη, επειδή θα ήθελα να περάσω τη μέρα με την Άνα.Αλλά όχι, παραπάει. Τρέχω πίσω από αυτή την κοπέλα ενώ θαέπρεπε να συγκεντρώνομαι στη δουλειά μου.

Προτεραιότητες, Γκρέυ.Με το χέρι της στο δικό μου, βαδίζουμε προς το αυτοκίνητο

μοιάζοντας με κάθε άλλο ζευγάρι. Είναι τυλιγμένη στο φούτερμου και φαίνεται άνετη, χαλαρή, όμορφη – και ναι, είναι μαζίμου. Τρεις τύποι που κατευθύνονται προς το ΙΗΟΡ τηντσεκάρουν· δεν παίρνει είδηση ούτε καν όταν βάζω γύρω της τοχέρι μου για να κάνω σαφές πως είναι δική μου. Πραγματικά δενέχει ιδέα πόσο όμορφη είναι. Της ανοίγω την πόρτα τουαυτοκινήτου και μου χαρίζει ένα φωτεινό χαμόγελο.

Θα μπορούσα να το συνηθίσω αυτό.Περνάω τη διεύθυνση της μητέρας της στο GPS και

κινούμαστε βόρεια στον Διαπολιτειακό 95, ακούγοντας τους FooFighters. Τα πόδια της Άνα χτυπούν κάτω ακολουθώντας τονρυθμό. Αυτή η μουσική τής αρέσει – αμερικανικό ροκ. Ηκυκλοφορία στον αυτοκινητόδρομο είναι πιο πυκνή τώρα, μεεργαζόμενους που κατευθύνονται προς την πόλη. Δε με νοιάζει,όμως: μου αρέσει που είμαι εδώ, περνώντας χρόνο μαζί της.Κρατώντας το χέρι της, αγγίζοντας το γόνατό της,παρακολουθώντας το χαμόγελό της. Μου λέει για παλιότερεςεπισκέψεις στη Σαβάννα· ούτε σ’ αυτήν αρέσει η ζέστη, αλλά ταμάτια της φωτίζονται όταν μιλάει για τη μητέρα της. Θα έχειενδιαφέρον να τη δω να αλληλεπιδρά με τη μητέρα και τονπατριό της απόψε.

Σταματάω έξω από το σπίτι της μητέρας της με κάποια θλίψη.Θα ήθελα να μπορούσαμε να κάνουμε σκασιαρχείο όλη μέρα· οιδώδεκα τελευταίες ώρες ήταν… όμορφες.

512 E. L. JAMES

Κάτι παραπάνω από όμορφες, Γκρέυ. Υπέροχες.«Θες να έρθεις μέσα;» ρωτάει.«Πρέπει να δουλέψω, Αναστάζια, αλλά θα ξανάρθω απόψε. Τι

ώρα;»Προτείνει στις εφτά, μετά κοιτάζει μία τα χέρια της και μία

εμένα, με μάτια λαμπερά και χαρούμενα. «Ευχαριστώ… για ταπερισσότερα».

«Ευχαρίστησή μου, Αναστάζια». Σκύβω και τη φιλάω,αναπνέοντας τη γλυκιά, ολόγλυκια μυρωδιά της.

«Θα σε δω αργότερα».«Προσπάθησε να με εμποδίσεις…» ψιθυρίζω.Βγαίνει από το αυτοκίνητο, φορώντας ακόμα το φούτερ μου,

και με αποχαιρετάει κουνώντας μου το χέρι. Επιστρέφω στοξενοδοχείο νιώθοντας κάπως άδειος τώρα που δεν είναι μαζίμου.

ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ τηλεφωνώ στον Τέυλορ.

«Κύριε Γκρέυ».«Ναι… Ευχαριστώ για την οργάνωση σήμερα το πρωί».«Δεν κάνει τίποτα, κύριε…» Ακούγεται έκπληκτος.«Θα είμαι έτοιμος να φύγω για τη σύσκεψη στις δέκα και

σαράντα πέντε».«Θα έχω το Suburban έτοιμο έξω».«Ευχαριστώ».Βγάζω το τζιν και φοράω το κοστούμι μου, αλλά αφήνω την

αγαπημένη μου γραβάτα δίπλα στο λάπτοπ καθώς παραγγέλνωκαφέ από την υπηρεσία δωματίου.

Κοιτάζω τα e-mails μου, πίνω καφέ και σκέφτομαι νατηλεφωνήσω στη Ρος· παραείναι νωρίς για κείνη. Διαβάζω όλατα χαρτιά που έστειλε ο Μπιλ: η Σαβάννα είναι όντως καλήπερίπτωση για να κατασκευάσουμε εδώ το εργοστάσιό μας.Ελέγχω τα εισερχόμενά μου, και υπάρχει ένα καινούριο μήνυμααπό την Άνα.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Ανεμοπορία σε αντίθεση με την ανεμο-πονία

ΓΚΡΕΫ 513

Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 10:20 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΜερικές φορές ξέρεις στ’ αλήθεια πώς να διασκεδάζεις μιακοπέλα.Ευχαριστώ.Άνα x Ο τίτλος με κάνει να γελάσω και το φιλί με κάνει να

αισθανθώ τρία μέτρα ψηλός. Πληκτρολογώ την απάντησή μου. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Ανεμοπορία έναντι ανεμο-πονίαςΗμερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 10:24 ESTΠρος: Αναστάζια ΣτιλΘα προτιμήσω οτιδήποτε από αυτά τα δύο σε σύγκριση με τοροχαλητό σου. Κι εγώ πέρασα καλά.Αλλά πάντα περνάω καλά όταν είμαι μαζί σου.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η απάντησή της είναι σχεδόν άμεση. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΡΟΧΑΛΗΤΟΗμερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 10:26 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΔΕ ΡΟΧΑΛΙΖΩ. Αλλά ακόμα κι αν ροχαλίζω, είναι πολύαγενές να μου το επισημαίνεις.Δεν είστε τζέντλεμαν, κύριε Γκρέυ. Και βρίσκεστε και στονΝότο!Άνα Καγχάζω. Από: Κρίστιαν Γκρέυ

514 E. L. JAMES

Θέμα: Ομιλία στη διάρκεια του ύπνουΗμερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 10:29 ESTΠρος: Αναστάζια ΣτιλΔεν υποστήριξα ποτέ πως είμαι τζέντλεμαν, Αναστάζια, καινομίζω πως αυτό το απέδειξα σε διάφορες περιπτώσεις. Δε μετρομοκρατούν οι ΦΩΝΕΣ σου με τα κεφαλαία. Αλλά θαεξομολογηθώ ένα μικρό, άκακο ψεματάκι: όχι – δε ροχαλίζεις,αλλά μιλάς. Και είναι συναρπαστικό.Τι έγινε το φιλί μου;Κρίστιαν ΓκρέυΠαλιάνθρωπος & CEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Αυτό θα την τρελάνει. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Να το πάρει το ποτάμιΗμερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 10:32 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΕίσαι παλιάνθρωπος και τομάρι – σίγουρα όχι τζέντλεμαν.Λοιπόν, τι είπα; Δεν έχει φιλιά ώσπου να μιλήσεις! Ω, αυτό θα μπορούσε να κρατήσει ώρες… Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Ωραία ομιλούσα κοιμωμένηΗμερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 10:35 ESTΠρος: Αναστάζια ΣτιλΘα ήταν πολύ αγενές εκ μέρους μου να το πω, κι έχωτιμωρηθεί ήδη γι’ αυτό.Αλλά αν είσαι καλό παιδί, ίσως σου πω απόψε. Τώρα πρέπεινα πάω σε μια σύσκεψη.Τα λέμε, μωρό μου.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Παλιάνθρωπος & Τομάρι, Grey Enterprises Holdings,Inc.

ΓΚΡΕΫ 515

Με ένα πλατύ χαμόγελο, φοράω τη γραβάτα μου, παίρνω τοσακάκι μου και πηγαίνω κάτω να βρω τον Τέυλορ.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ παραπάνω από μία ώρα, και ετοιμάζομαι ναβάλω τέλος στη σύσκεψή μου με τον Οργανισμό ΑξιοποίησηςΕγκαταλειμμένων Περιοχών της Σαβάννα. Η Τζόρτζια έχειπολλά να προσφέρει, και η ομάδα υποσχέθηκε στην GEH κάποιασοβαρά φορολογικά κίνητρα. Ακούγεται ένα χτύπημα στηνπόρτα, και ο Τέυλορ μπαίνει στη μικρή αίθουσα συνεδριάσεων.Το πρόσωπό του είναι βλοσυρό, αλλά το πιο ανησυχητικό είναιότι ποτέ μα ποτέ δε διακόπτει τις συσκέψεις μου. Το κρανίο μουμυρμηγκιάζει.

Η Άνα; Είναι καλά;«Με συγχωρείτε, κυρίες και κύριοι…» λέει σε όλους μας.«Ναι, Τέυλορ...» αποκρίνομαι. Πλησιάζει και μου μιλάει

διακριτικά στο αυτί.«Έχουμε ένα πρόβλημα στο σπίτι που έχει σχέση με τη

δεσποινίδα Λέιλα Γουίλλιαμς…»Τη Λέιλα; Τι διάολο; Κι ένα κομμάτι μου νιώθει ανακούφιση

που δεν πρόκειται για την Άνα.«Με συγχωρείτε, παρακαλώ…» λέω στους δύο άντρες και

στις δύο γυναίκες από τον ΟΑΕΠΣ.Στον διάδρομο ο τόνος του Τέυλορ είναι σοβαρός καθώς

ζητάει ξανά συγγνώμη που διέκοψε τη σύσκεψή μου.«Δεν πειράζει. Πες μου τι έγινε».«Η δεσποινίς Γουίλλιαμς βρίσκεται σ’ ένα ασθενοφόρο και

διακομίζεται στα επείγοντα του Φρι Χόουπ στο Σιάτλ».«Ασθενοφόρο;»«Μάλιστα, κύριε. Διέρρηξε το διαμέρισμα και μπήκε μέσα και

ύστερα έκανε απόπειρα αυτοκτονίας μπροστά στην κυρίαΤζόουνς».

Γαμώτο… «Αυτοκτονίας;» Η Λέιλα; Στο διαμέρισμά μου;«Έκοψε τις φλέβες στον καρπό της. Η Γκέιλ πήγε μαζί της

στο ασθενοφόρο. Με ενημέρωσε πως το πρώτων βοηθειώνέφτασε έγκαιρα και η δεσποινίς Γουίλλιαμς δε διατρέχει άμεσοκίνδυνο».

516 E. L. JAMES

«Γιατί στο Εσκάλα; Γιατί μπροστά στην Γκέιλ;» Έχω πάθεισοκ.

Ο Τέυλορ κουνάει το κεφάλι του. «Δεν ξέρω, κύριε… Ούτε ηΓκέιλ ξέρει. Δεν μπορεί να βγάλει κάποια λογική κουβέντα απότη δεσποινίδα Γουίλλιαμς. Προφανώς, μόνο με σας θέλει ναμιλήσει».

«Γαμώτο…»«Ακριβώς, κύριε» αποκρίνεται ο Τέυλορ αυθόρμητα.Περνάω τα χέρια μέσα από τα μαλλιά μου, προσπαθώντας να

αντιληφθώ το μέγεθος αυτού που έχει κάνει η Λέιλα. Τι διάολοπρέπει να κάνω; Γιατί ήρθε σε μένα; Ήλπιζε να με δει; Πού είναιο άντρας της; Τι απέγινε;

«Πώς είναι η Γκέιλ;»«Κάπως αναστατωμένη».«Δε μου κάνει εντύπωση…»«Θεώρησα πως έπρεπε να το μάθετε, κύριε».«Ναι. Φυσικά. Ευχαριστώ…» μουρμουρίζω αφηρημένος. Δεν

μπορώ να το πιστέψω· η Λέιλα φαινόταν ευτυχισμένη όταν μουέστειλε e-mail –πότε ήταν;– πριν από έξι ή εφτά μήνες. Αλλά δενυπάρχουν απαντήσεις για μένα εδώ, στην Τζόρτζια. Πρέπει ναγυρίσω πίσω και να της μιλήσω. Να μάθω γιατί. «Πες στονΣτέφαν να ετοιμάσει το τζετ. Πρέπει να γυρίσω πίσω».

«Μάλιστα».«Να φύγουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα».«Θα είμαι στο αυτοκίνητο».«Ευχαριστώ».Ο Τέυλορ κατευθύνεται προς την έξοδο, τοποθετώντας το

τηλέφωνο στο αυτί του.Έχω πάθει πλάκα.Η Λέιλα. Τι διάολο;Έχει βγει από τη ζωή μου εδώ και δύο χρόνια. Έχουμε

ανταλλάξει μερικά e-mails. Παντρεύτηκε. Φαινότανευτυχισμένη. Τι συνέβη;

Ξαναμπαίνω στην αίθουσα συσκέψεων και ζητάω συγγνώμηπροτού βγω στην αποπνικτική ζέστη, όπου ο Τέυλορ περιμένειμε το Suburban.

ΓΚΡΕΫ 517

«Το αεροπλάνο θα είναι έτοιμο σε σαράντα πέντε λεπτά.Μπορούμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, να μαζέψουμε ταπράγματα και να αναχωρήσουμε» με ενημερώνει.

«Ωραία» αποκρίνομαι, ευγνώμων για τον κλιματισμό τουαυτοκινήτου. «Πρέπει να πάρω την Γκέιλ».

«Προσπάθησα, αλλά στο τηλέφωνό της βγαίνει οτηλεφωνητής. Νομίζω πως είναι ακόμα στο νοσοκομείο».

«Εντάξει, θα την πάρω αργότερα». Αυτή η ιστορία δεν ήτανό,τι καλύτερο για την Γκέιλ μια Πέμπτη πρωί. «Πώς μπήκε ηΛέιλα στο διαμέρισμα;»

«Δεν ξέρω, κύριε…» Ο Τέυλορ με κοιτάζει κατάματα μέσααπό τον καθρέφτη. Η έκφρασή του είναι απολογητική καιβλοσυρή ταυτόχρονα. «Θα το θέσω ως προτεραιότητα ναμάθω».

ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΖΕΨΕΙ τις αποσκευές μας και κατευθυνόμαστε προς τοδιεθνές αεροδρόμιο Σαβάννα/Χίλτον Χεντ όταν τηλεφωνώ στηνΆνα. Δεν απαντάει, πράγμα εκνευριστικό. Κατεβάζω μούτρακοιτάζοντας έξω από το παράθυρο έτσι όπως οδεύουμε προς τοαεροδρόμιο. Δε χρειάζεται να περιμένω πολύ για να με πάρει.

«Αναστάζια».«Γεια…» λέει με ψιθυριστή φωνή, και αισθάνομαι μεγάλη

ευχαρίστηση ακούγοντάς την.«Πρέπει να επιστρέψω στο Σιάτλ. Κάτι προέκυψε. Αυτήν τη

στιγμή είμαι καθ’ οδόν προς το Χίλτον Χεντ. Σε παρακαλώ,ζήτησε συγγνώμη από τη μητέρα σου – δεν μπορώ να έρθω γιαφαγητό».

«Τίποτα σοβαρό, ελπίζω…»«Έχω ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσω. Θα σε δω αύριο.

Θα στείλω τον Τέυλορ να σε πάρει από το αεροδρόμιο αν δενμπορώ να έρθω ο ίδιος».

«Εντάξει…» Αναστενάζει. «Ελπίζω να βρεις λύση στοπρόβλημά σου. Να έχεις ασφαλές ταξίδι».

Μακάρι να μη χρειαζόταν να φύγω.«Κι εσύ, μωρό μου…» ψιθυρίζω και το κλείνω προτού

αλλάξω γνώμη και μείνω.

518 E. L. JAMES

ΠΑΙΡΝΩ ΤΗ ΡΟΣ την ώρα που τροχοδρομούμε στον διάδρομοαπογείωσης.

«Κρίστιαν, πώς είναι η Σαβάννα;»«Είμαι στο αεροπλάνο και επιστρέφω. Έχω ένα πρόβλημα που

πρέπει να λύσω».«Κάτι στην GEH;» ρωτάει ανήσυχη η Ρος.«Όχι. Είναι προσωπικό».«Μπορώ να κάνω κάτι;»«Όχι. Θα σε δω αύριο».«Πώς πήγε η σύσκεψή σου;»«Καλά. Αλλά αναγκάστηκα να τη διακόψω. Για να δούμε τι

θα προτείνουν γραπτώς... Ίσως προτιμήσω το Ντιτρόιτ, απλώςεπειδή είναι πιο δροσερό».

«Τόσο πολλή είναι η ζέστη;»«Αποπνικτική. Πρέπει να κλείσω. Θα σε πάρω αργότερα για

ενημέρωση».«Καλό ταξίδι, Κρίστιαν».

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΤΗΣΗΣ πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά, ώστενα διώξω από το μυαλό μου το πρόβλημα που με περιμένει στοσπίτι. Ώσπου να προσγειωθούμε, έχω διαβάσει τρεις αναφορές κιέχω γράψει δεκαπέντε ηλεκτρονικά μηνύματα. Το αυτοκίνητόμας περιμένει, και ο Τέυλορ οδηγεί μέσα στην κατακλυσμιαίαβροχή κατευθείαν στο Φρι Χόουπ του Σιάτλ. Πρέπει να δω τηΛέιλα και να μάθω τι διάολο συμβαίνει. Όσο πλησιάζουμε στονοσοκομείο, ο θυμός μου μεγαλώνει.

Γιατί να μου το κάνει αυτό;Η βροχή με μαστιγώνει όταν βγαίνω από το αυτοκίνητο· η

μέρα είναι μαύρη σαν τη διάθεσή μου. Παίρνω βαθιά ανάσα γιανα ελέγξω την οργή μου και μπαίνω από την εξώπορτα. Στογραφείο υποδοχής ζητάω τη Λέιλα Ριντ.

«Είστε συγγενής;» Η νοσοκόμα υπηρεσίας με αγριοκοιτάζει,με στόμα τραβηγμένο και ξινισμένη μούρη.

«Όχι…» Αναστενάζω. Θα είναι δύσκολο.«Τότε λυπάμαι, δεν μπορώ να σας βοηθήσω».

ΓΚΡΕΫ 519

«Προσπάθησε να κόψει τις φλέβες της μέσα στο διαμέρισμάμου. Νομίζω πως έχω δικαίωμα να μάθω πού διάολο είναι…»σφυρίζω μέσα από τα δόντια μου.

«Μη μου μιλάτε εμένα με αυτό τον τόνο!» αντιγυρίζει. Τηναγριοκοιτάζω. Δεν πρόκειται να καταφέρω τίποτα με αυτήν τηγυναίκα.

«Πού είναι το τμήμα επειγόντων;»«Κύριε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε αν δεν είστε

συγγενής».«Μην ανησυχείτε, θα το βρω μόνος μου!» γρυλίζω και ορμάω

προς τις διπλές πόρτες. Ξέρω πως θα μπορούσα να τηλεφωνήσωστη μητέρα μου, που θα επιτάχυνε τη διαδικασία, αλλά σ’ αυτήτην περίπτωση θα έπρεπε να εξηγήσω τι συνέβη.

Στα επείγοντα υπάρχει μεγάλη κίνηση από γιατρούς καινοσοκόμες, και η διαλογή είναι γεμάτη ασθενείς. Διπλαρώνω μιανεαρή νοσοκόμα και της χαρίζω το πιο φωτεινό μου χαμόγελο.

«Γεια χαρά. Ψάχνω τη Λέιλα Ριντ – της έγινε εισαγωγήνωρίτερα σήμερα. Μπορείτε να μου πείτε πού μπορεί να είναι;»

«Κι εσείς ποιος είστε;» με ρωτάει, με ένα αναψοκοκκίνισμανα ανεβαίνει αργά στο πρόσωπό της.

«Είμαι ο αδερφός της» απαντάω ψέματα με άνεση, αγνοώνταςτην αντίδρασή της.

«Από δω, κύριε Ριντ». Σπεύδει στο γραφείο των νοσοκόμωνκαι κοιτάζει τον υπολογιστή της. «Είναι στον δεύτερο όροφο·θάλαμος Συμπεριφορικής Υγείας. Πάρτε το ασανσέρ στην άκρητου διαδρόμου».

«Ευχαριστώ…» Την ανταμείβω με ένα κλείσιμο του ματιούκαι σπρώχνει ένα απείθαρχο τσουλούφι πίσω από το αυτί της,χαρίζοντάς μου ένα τσαχπίνικο χαμόγελο το οποίο μου θυμίζεικάποιο κορίτσι που άφησα πίσω στην Τζόρτζια.

Μόλις βγαίνω από το ασανσέρ στον δεύτερο όροφο,καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά. Από την άλλη πλευράμιας πόρτας που φαίνεται κλειδωμένη, δύο φρουροί ασφάλειαςκαι μια νοσοκόμα χτενίζουν τον διάδρομο, ψάχνοντας κάθεδωμάτιο. Το κρανίο μου μυρμηγκιάζει, αλλά πλησιάζω στογραφείο υποδοχής, κάνοντας ότι δεν έχω προσέξει την

520 E. L. JAMES

αναστάτωση.«Μπορώ να σας βοηθήσω;» ρωτάει ένας νεαρός με ένα

σκουλαρίκι στη μύτη.«Ψάχνω τη Λέιλα Ριντ. Είμαι ο αδερφός της».Χλωμιάζει. «Ω… Κύριε Ριντ, μπορείτε να έρθετε μαζί μου;»Τον ακολουθώ σε μια αίθουσα αναμονής και κάθομαι στην

πλαστική καρέκλα που μου δείχνει· προσέχω πως είναιβιδωμένη στο πάτωμα.

«Ο γιατρός θα έρθει αμέσως».«Γιατί δεν μπορώ να τη δω;» ρωτάω.«Θα σας εξηγήσει ο γιατρός…» απαντάει με επιφυλακτικό

ύφος και φεύγει πριν προλάβω να κάνω άλλες ερωτήσεις.Σκατά… Ίσως έφτασα πολύ αργά.Η σκέψη μού φέρνει ναυτία. Σηκώνομαι και αρχίζω να

πηγαινοέρχομαι στο μικρό δωμάτιο. Σκέφτομαι να τηλεφωνήσωστην Γκέιλ, αλλά τελικά δε χρειάζεται να περιμένω πολύ.Μπαίνει ένας νεαρός με κοντά ράστα μαλλιά και σκούρα έξυπναμάτια. Είναι άραγε ο γιατρός της;

«Κύριε Ριντ;» ρωτάει.«Πού είναι η Λέιλα;»Με ζυγίζει για μια στιγμή, μετά αναστενάζει και κάνει την

καρδιά του πέτρα. «Φοβάμαι πως δεν ξέρω…» λέει. «Κατάφερενα μας την κοπανήσει».

«Παρακαλώ;»«Εξαφανίστηκε. Πώς έφυγε δεν ξέρω».«Έφυγε;» αναφωνώ χωρίς να το πιστεύω και σωριάζομαι σε

μια καρέκλα. Κάθεται απέναντί μου.«Μάλιστα. Εξαφανίστηκε. Την ψάχνουμε αυτήν τη στιγμή».«Είναι ακόμα εδώ;»«Δεν ξέρουμε».«Και ποιος είστε εσείς;»«Ο δόκτωρ Αζικίουι, ο εφημερεύων ψυχίατρος».Φαίνεται πολύ νέος για να είναι ψυχίατρος. «Τι μπορείτε να

μου πείτε για τη Λέιλα;» ρωτάω.«Εισήχθη μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας.

Προσπάθησε να κόψει τον καρπό της στο σπίτι ενός πρώην

ΓΚΡΕΫ 521

φίλου της. Την έφερε εδώ η οικονόμος του».Νιώθω το αίμα να στραγγίζει από το πρόσωπό μου. «Και;»

λέω. Χρειάζομαι περισσότερες πληροφορίες.«Αυτά ξέρουμε όλα κι όλα. Είπε πως ήταν λάθος της, πως

ήταν καλά, αλλά θέλαμε να την κρατήσουμε εδώ υπόπαρακολούθηση και να της κάνουμε κι άλλες ερωτήσεις».

«Εσείς της μιλήσατε;»«Της μίλησα».«Γιατί το έκανε αυτό;»«Είπε πως ήταν μια κραυγή για βοήθεια. Τίποτα περισσότερο.

Κι έχοντας γίνει θέαμα, ντρεπόταν και ήθελε να γυρίσει σπίτιτης. Είπε πως δεν ήθελε να αυτοκτονήσει. Την πίστεψα.Υποψιάζομαι πως ήταν απλός αυτοκτονικός ιδεασμός απόμέρους της».

«Πώς είναι δυνατόν να την αφήσατε να φύγει;» Περνάω τοχέρι μέσα από τα μαλλιά μου, προσπαθώντας να συγκρατήσωτον εκνευρισμό μου.

«Δεν ξέρω πώς το έσκασε. Θα γίνει εσωτερική έρευνα. Ανεπικοινωνήσει μαζί σας, σας συμβουλεύω να την παροτρύνετενα επιστρέψει. Χρειάζεται βοήθεια. Μπορώ να σας κάνωμερικές ερωτήσεις;»

«Φυσικά…» συμφωνώ αφηρημένος.«Υπάρχει ιστορικό ψυχικών παθήσεων στην οικογένειά σας;»

Κατσουφιάζω, αλλά κατόπιν θυμάμαι πως μιλάει για τηνοικογένεια της Λέιλα.

«Δεν ξέρω. Η οικογένειά μου δε μιλάει ποτέ για τέτοιαθέματα».

Δείχνει ανήσυχος. «Ξέρετε τίποτα γι’ αυτό τον πρώην φίλο;»«Όχι» δηλώνω, μάλλον υπερβολικά γρήγορα. «Επικοι-

νωνήσατε με τον άντρα της;»Μεμιάς τα μάτια του γιατρού γουρλώνουν. «Είναι

παντρεμένη;»«Ναι».«Άλλα μας είπε…»«Ω… Καλά, θα τον πάρω εγώ. Δε θα σας απασχολήσω άλλο».«Μα έχω κι άλλες ερωτήσεις να σας κάνω…»

522 E. L. JAMES

«Προτιμώ να ξοδέψω τον χρόνο μου ψάχνοντάς την.Προφανώς δεν είναι στα καλά της». Σηκώνομαι.

«Μα αυτός ο σύζυγος…»«Θα επικοινωνήσω εγώ μαζί του». Αυτό το πράγμα δε με

οδηγεί πουθενά.«Μα εμείς πρέπει να το κάνουμε αυτό…» Ο δόκτωρ Αζικίουι

σηκώνεται.«Δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Πρέπει να τη βρω». Κα-

τευθύνομαι προς την πόρτα.«Κύριε Ριντ…;»«Αντίο…» μουρμουρίζω και σπεύδω να βγω από την αίθουσα

αναμονής, χωρίς να κάνω τον κόπο να περιμένω το ασανσέρ.Κατεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά της σκάλας κινδύνου. Σιχαίνομαιτα νοσοκομεία. Μια ανάμνηση από την παιδική μου ηλικίαέρχεται στην επιφάνεια: είμαι μικρός, τρομαγμένος και μουγγός,και η μυρωδιά του απολυμαντικού και του αίματος γεμίζει ταρουθούνια μου.

Ανατριχιάζω.Βγαίνοντας έξω από το νοσοκομείο, στέκομαι για μια στιγμή

και αφήνω την καταρρακτώδη βροχή να ξεπλύνει την ανάμνηση.Ήταν ένα απόγευμα γεμάτο ένταση, αλλά τουλάχιστον η βροχήείναι μια αναζωογονητική ανακούφιση από τη ζέστη τηςΣαβάννα. Ο Τέυλορ κάνει επιτόπου στροφή για να με πάρει μετο SUV.

«Σπίτι» του λέω μπαίνοντας στο πίσω κάθισμα τουαυτοκινήτου. Μόλις δένω τη ζώνη μου, τηλεφωνώ στονΓουέλτς από το κινητό μου.

«Κύριε Γκρέυ…» γρυλίζει.«Γουέλτς, έχω ένα πρόβλημα. Θέλω να εντοπίσεις τη Λέιλα

Ριντ, το γένος Γουίλλιαμς».

Η ΓΚΈΙΛ ΕΊΝΑΙ ΧΛΩΜΉ και αμίλητη καθώς με μελετάει μεανησυχία. «Δε θα τελειώσετε το φαγητό σας, κύριε;» ρωτάει.

Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά.«Ήταν καλό το φαγητό;»«Ναι, φυσικά…» Της χαμογελάω αχνά. «Μετά τα σημερινά

ΓΚΡΕΫ 523

γεγονότα δεν πεινάω. Εσύ πώς τα πας;»«Είμαι καλά, κύριε Γκρέυ. Ήταν πολύ μεγάλο σοκ… Απλώς

θέλω να κρατάω τον εαυτό μου απασχολημένο».«Σε καταλαβαίνω… Ευχαριστώ που έφτιαξες φαγητό. Αν

θυμηθείς κάτι άλλο, πες μου».«Φυσικά. Μα όπως είπα, ήθελε απλώς να μιλήσει μαζί σας».Γιατί; Τι περιμένει να κάνω εγώ;«Ευχαριστώ που δεν ανακάτεψες την αστυνομία».«Η αστυνομία δεν είναι αυτό που χρειάζεται εκείνη η κοπέλα.

Βοήθεια χρειάζεται…»«Όντως. Μακάρι να ήξερα πού είναι…»«Θα τη βρείτε…» αποκρίνεται με ήρεμη σιγουριά,

εκπλήσσοντάς με.«Χρειάζεσαι τίποτα;» ρωτάω.«Όχι, κύριε Γκρέυ. Καλά είμαι». Παίρνει το πιάτο με το

μισοφαγωμένο γεύμα μου στον νεροχύτη.Τα νέα από τον Γουέλτς για τη Λέιλα είναι απογοητευτικά. Τα

ίχνη της έχουν χαθεί. Δεν είναι στο νοσοκομείο, και ακόμα δενμπορούν να καταλάβουν πώς το έσκασε. Ένα μικρό κομμάτι μουτη θαυμάζει γι’ αυτό· πάντα ήταν επινοητική. Τι μπορεί, όμως,να την έκανε τόσο δυστυχισμένη; Ακουμπάω το κεφάλι σταχέρια μου. Τι μέρα – από το υπέροχο στο γελοίο. Ανεμοπορία μετην Άνα και ύστερα αυτό το μπέρδεμα. Ο Τέυλορ δεν μπορεί ναβγάλει άκρη ως προς το πώς μπήκε η Λέιλα στο διαμέρισμα, ενώούτε η Γκέιλ έχει ιδέα. Προφανώς η Λέιλα εισέβαλε στηνκουζίνα απαιτώντας να μάθει πού ήμουν. Κι όταν η Γκέιλ είπεπως δεν ήμουν εκεί, φώναξε «Έφυγε» και μετά έκοψε τον καρπότης με ένα κοπίδι. Ευτυχώς, το κόψιμο δεν ήταν βαθύ.

Κοιτάζω την Γκέιλ, που μαζεύει τα πιάτα. Το αίμα μουπαγώνει. Η Λέιλα θα μπορούσε να της έχει κάνει κακό. Ίσωςστόχος της Λέιλα ήταν να κάνει κακό σε μένα. Γιατί, όμως;Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου, προσπαθώντας να θυμηθώ αν κάτιστα τελευταία μηνύματα που ανταλλάξαμε θα μπορούσε να μουδώσει κάποια ένδειξη ως προς το γιατί εκτροχιάστηκε. Δεβρίσκω άκρη και, απελπισμένος, κατευθύνομαι προς το γραφείομου αναστενάζοντας.

524 E. L. JAMES

Τη στιγμή που κάθομαι, το τηλέφωνό μου βουίζει από έναsms.

Η Άνα;Είναι ο Έλλιοτ.

Γεια σου, μάστορα. Είσαι για κάνα μπιλιάρδο; Μπιλιάρδο με τον Έλλιοτ σημαίνει να έρθει εδώ και να μου

πιει όλες μου τις μπίρες. Ειλικρινά, δεν έχω διάθεση.

Δουλεύω. Την άλλη εβδομάδα;

Ναι, αμέ. Προτού την κάνω για παραλία.Θα σε ξεσκίσω.

Τα λέμε. Πετάω το τηλέφωνό μου επάνω στο γραφείο και εντρυφώ

στον φάκελο της Λέιλα, ψάχνοντας για κάτι που θα μπορούσενα μου δώσει μια ένδειξη για το πού βρίσκεται. Βρίσκω τηδιεύθυνση και το τηλέφωνο των γονιών της, αλλά τίποτα για τονάντρα της. Πού βρίσκεται αυτός; Γιατί δεν είναι μαζί του;

Δε θέλω να τηλεφωνήσω στους γονείς της και να τουςανησυχήσω. Παίρνω τον Γουέλτς και του δίνω τον αριθμό τους·μπορεί να μάθει αν επικοινώνησε μαζί τους.

Όταν ανοίγω τον iMac, υπάρχει ένα μήνυμα από την Άνα. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Ασφαλής άφιξη;Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 22:32 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ Κύριε,Παρακαλώ ενημερώστε με ότι φτάσατε με ασφάλεια. Έχωαρχίσει να ανησυχώ. Σας σκέφτομαι.Η Άνα σας x Προτού καλά καλά το καταλάβω, το δάχτυλό μου είναι πάνω

ΓΚΡΕΫ 525

στο φιλάκι που μου έστειλε.Άνα.Σαχλαμάρες, Γκρέυ. Σαχλαμάρες. Σύνελθε. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΣυγγνώμηΗμερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 19:35Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Έφτασα με ασφάλεια και, παρακαλώ, δεχτείτε τη συγγνώμημου που δε σας ενημέρωσα. Δε θέλω να σας ανησυχώ. Είναισυγκινητικό να ξέρω πως νοιάζεστε για μένα. Σας σκέφτομαικι εγώ, κι όπως πάντα, ανυπομονώ να σας δω αύριο.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Πιέζω αποστολή κι εύχομαι να ήταν εδώ μαζί μου. Φωτίζει το

σπίτι μου, τη ζωή μου… εμένα. Κουνάω το κεφάλι μου με τιςφαντασιοπληξίες μου και κοιτάζω τα υπόλοιπα μηνύματά μου.

Ένας ήχος με ειδοποιεί πως έχει έρθει ένα καινούριο από τηνΆνα.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Το πρόβλημαΗμερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 22:40 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ κύριε Γκρέυ,Νομίζω πως είναι προφανές ότι νοιάζομαι πολύ για σας. Πώςμπορείτε να αμφιβάλλετε;Ελπίζω το «πρόβλημά» σας να είναι υπό έλεγχο.Η Άνα σας xΥΓ. Θα μου πείτε τι είπα στον ύπνο μου; Νοιάζεται πολύ για μένα; Ωραίο είναι αυτό. Ξαφνικά εκείνο

το ξένο συναίσθημα, που όλη τη μέρα έλειπε, αναδεύεται καιδιαστέλλεται μέσα στο στήθος μου. Από κάτω του υπάρχει ένα

526 E. L. JAMES

πηγάδι πόνου που δε θέλω να παραδεχτώ ή να αντιμετωπίσω.Συνδέεται με τη χαμένη ανάμνηση μιας νεαρής γυναίκας πουβουρτσίζει τα μακριά σκούρα μαλλιά της…

Γαμώτο…Μην το σκέφτεσαι αυτό, Γκρέυ.Απαντάω στο μήνυμα της Άνα – και για να ξεδώσω,

αποφασίζω να την πειράξω. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Επικαλούμαι σύγκρουση συμφερόντωνΗμερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 19:45Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Μου αρέσει πάρα πολύ που νοιάζεστε για μένα. Το«πρόβλημα» εδώ είναι ακόμη άλυτο.Όσον αφορά το ΥΓ σας, η απάντηση είναι όχι.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Επικαλούμαι νοητική διαταραχήΗμερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 22:48 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΕλπίζω να ήταν διασκεδαστικό. Αλλά πρέπει να ξέρετε ότιδεν μπορώ να δεχτώ την ευθύνη για οτιδήποτε βγαίνει από τοστόμα μου όταν δεν έχω τις αισθήσεις μου. Στηνπραγματικότητα, μάλλον παρακούσατε.Ένας άνθρωπος της δικής σας προχωρημένης ηλικίαςασφαλώς βαριακούει κάπως. Πρώτη φορά από τότε που επέστρεψα από το Σιάτλ γελάω.

Μα τι ευπρόσδεκτη διασκέδαση που είναι αυτή η κοπέλα. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Δηλώνω ένοχοςΗμερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 19:52

ΓΚΡΕΫ 527

Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Συγγνώμη… Μπορείτε να μιλάτε πιο δυνατά; Δε σας ακούω.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η απάντησή της είναι άμεση. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Επικαλούμαι και πάλι νοητική διαταραχήΗμερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 22:54 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΜε τρελαίνεις. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Το ελπίζω…Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 19:59Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή δεσποινίς Στιλ,Αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω την Παρασκευή το βράδυ.Το περιμένω ανυπόμονα.;-)Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Θα πρέπει να σκεφτώ κάτι έξτρα σπέσιαλ για το μικρό μου

φρικιό. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Γκρρρ…Ημερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 23:02 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΈχω πάρει επισήμως ανάποδες μαζί σου.Καληνύχτα.Δεσποινίς Α. Ρ. Στιλ

528 E. L. JAMES

Όπα. Θα το ανεχόμουν αυτό από οποιαδήποτε άλλη; Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΑγριόγαταΗμερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 20:05Προς: Αναστάζια ΣτιλΜου βρυχιέστε, δεσποινίς Στιλ;Έχω δική μου γάτα για να μου βρυχιέται.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Δεν απαντάει. Περνούν πέντε λεπτά, και τίποτα. Έξι… Εφτά.Να πάρει. Το εννοεί. Πώς να της πω πως είπε μέσα στον ύπνο

της ότι δε θα με αφήσει; Θα νομίζει πως είμαι τρελός. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Τι είπες στον ύπνο σουΗμερομηνία: 2 Ιουνίου 2011, 20:20Προς: Αναστάζια ΣτιλΑναστάζια,Προτιμώ να σε ακούσω να λες τα λόγια που πρόφερες στονύπνο σου όταν έχεις τις αισθήσεις σου, γι’ αυτό τον λόγο δεσου λέω. Πέσε για ύπνο. Πρέπει να είσαι ξεκούραστη γι’ αυτόπου έχω στο μυαλό μου για σένα αύριο.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Δεν απαντάει· ελπίζω πως έστω και μία φορά κάνει αυτό που

της είπα κι έχει πέσει για ύπνο. Συλλογίζομαι λίγη ώρα τι θαμπορούσαμε να κάνουμε αύριο, αλλά παραείναι διεγερτικό,οπότε αφήνω τη σκέψη στην άκρη και συγκεντρώνομαι σταμηνύματά μου.

Πρέπει, όμως, να ομολογήσω πως νιώθω λίγο πιο ανάλαφροςέπειτα από μερικά πειράγματα μέσω e-mails με τη δεσποινίδαΣτιλ. Είναι καλή για τη σκοτεινή, ολοσκότεινη ψυχή μου.

ΓΚΡΕΫ 529

530 E. L. JAMES

[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011]

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ. Είναι περασμένες δύο, και κοιτάζω τοταβάνι εδώ και μία ώρα. Απόψε δεν είναι οι εφιάλτες που βλέπωστον ύπνο μου αυτοί που με κρατούν ξύπνιο. Είναι έναςεφιάλτης που βλέπω στον ξύπνο μου.

Η Λέιλα Γουίλλιαμς.Ο πυρανιχνευτής στο ταβάνι μού κλείνει το μάτι, με το

πράσινο φως του να με κοροϊδεύει αναβοσβήνοντας.Να πάρει!Κλείνω τα μάτια και αφήνω τις σκέψεις μου ελεύθερες.Γιατί ήθελε η Λέιλα να αυτοκτονήσει; Τι την έπιασε; Η

απελπισμένη δυστυχία της κουβαλάει τον αντίλαλο ενόςνεότερου δυστυχισμένου εαυτού μου. Προσπαθώ να καταπνίξωτις αναμνήσεις μου, αλλά ο θυμός και η απελπισία τωνμοναχικών εφηβικών μου χρόνων ξαναβγαίνουν στην επιφάνειακαι δεν εννοούν να φύγουν. Μου θυμίζουν τον πόνο μου και τοπώς τα έβαζα με όλους όταν ήμουν νέος. Η αυτοκτονίαπερνούσε συχνά από το μυαλό μου, αλλά πάντα δίσταζα.Αντιστεκόμουν για την Γκρέις. Ήξερα πως θα της προκαλούσεσυντριβή. Ήξερα πως θα τα έβαζε με τον εαυτό της αναφαιρούσα τη ζωή μου, και είχε κάνει τόσο πολλά για μένα…Πώς θα μπορούσα να την πονέσω τόσο; Κι όταν γνώρισα τηνΕλένα… τα πάντα άλλαξαν.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και σπρώχνω αυτές τιςανησυχαστικές σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

ΓΚΡΕΫ 531

Χρειάζομαι το πιάνο.Χρειάζομαι την Άνα.Αν είχε υπογράψει το συμβόλαιο κι όλα είχαν πάει σύμφωνα

με το σχέδιο, θα ήταν μαζί μου, πάνω, κοιμισμένη. Θα μπορούσανα την ξυπνήσω και να χαθώ μέσα της… ή, με βάση τη νέα μαςσυμφωνία, θα ήταν δίπλα μου και θα μπορούσα να την πηδήξωκαι μετά να την παρακολουθήσω να κοιμάται.

Τι γνώμη θα σχημάτιζε για τη Λέιλα;Την ώρα που κάθομαι στο σκαμνί του πιάνου, ξέρω πως η

Άνα δε θα γνωρίσει ποτέ τη Λέιλα, κι αυτό είναι καλό. Ξέρωπώς νιώθει για την Ελένα. Ένας Θεός ξέρει πώς θα ένιωθε γιαμια πρώην… Μια αλλοπρόσαλλη πρώην.

Αυτό είναι που δεν μπορώ να συμβιβάσω: η Λέιλα ήτανευτυχισμένη, σκανδαλιάρα και κεφάτη όταν τη γνώρισα. Ήτανεξαιρετική υποτακτική· νόμιζα πως είχε νοικοκυρευτεί και είχεκάνει έναν ευτυχισμένο γάμο. Τα ηλεκτρονικά της μηνύματα δενέδειξαν ποτέ πως κάτι είχε στραβώσει. Τι πήγε λάθος;

Αρχίζω να παίζω… και οι ταραγμένες σκέψεις μουυποχωρούν, ώσπου μένει μόνο η μουσική κι εγώ.

Η Λέιλα εξυπηρετεί το καυλί μου με το στόμα της.Το επιδέξιο στόμα της.Τα χέρια της είναι δεμένα πίσω από την πλάτη της.Τα μαλλιά της πλεγμένα κοτσίδες.Είναι γονατισμένη.Τα μάτια χαμηλωμένα. Σεμνή. Σαγηνευτική.Δε με κοιτάζει.Και ξαφνικά είναι η Άνα.Η Άνα γονατισμένη μπροστά μου. Γυμνή. Όμορφη.Με το πουλί μου στο στόμα της.Αλλά τα μάτια της Άνα είναι στα δικά μου.Τα αστραφτερά γαλάζια μάτια της βλέπουν τα πάντα.Βλέπουν εμένα. Την ψυχή μου.Βλέπει το σκοτάδι και το τέρας από κάτω.Οι κόρες της διαστέλλονται από φρίκη και ξαφνικά

εξαφανίζεται.

532 E. L. JAMES

Σκατά! Τινάζομαι όρθιος με μια επώδυνη στύση, που χάνεται

μόλις θυμάμαι το πληγωμένο ύφος της Άνα στο όνειρό μου.Τι διάολο;Σπάνια βλέπω ερωτικά όνειρα. Γιατί τώρα; Κοιτάζω το

ξυπνητήρι μου· το πρόλαβα κατά μερικά λεπτά. Το πρωινό φωςγλιστράει μέσα στο κτίριο καθώς σηκώνομαι. Είμαι ήδηνευρικός, αναμφίβολα εξαιτίας του ανησυχητικού μου ονείρου,κι έτσι αποφασίζω να πάω για τρέξιμο, προκειμένου να κάψωλίγη ενέργεια. Δεν υπάρχουν νέα e-mails, μηνύματα ήπληροφορίες για τη Λέιλα. Το διαμέρισμα είναι σιωπηλό την ώραπου φεύγω. Η Γκέιλ δε φαίνεται ακόμα πουθενά. Ελπίζω να έχεισυνέλθει από τη χτεσινή δοκιμασία.

Ανοίγω τις γυάλινες πόρτες στην είσοδο, βγαίνω έξω σ’ έναγλυκό, ηλιόλουστο πρωινό και σαρώνω προσεκτικά με τοβλέμμα μου τον δρόμο. Ξεκινάω να τρέχω κι ελέγχω ταδρομάκια και τις εισόδους των κτιρίων που προσπερνάω, καθώςκαι πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, για να δω μήπωςβρίσκεται εκεί η Λέιλα.

Πού είσαι, Λέιλα Γουίλλιαμς;Δυναμώνω την ένταση των Foo Fighters, και τα πόδια μου

σφυροκοπούν το πεζοδρόμιο.

Η ΟΛΙΒΙΑ είναι απίστευτα εκνευριστική σήμερα. Μου έχυσε τονκαφέ, έχασε ένα σημαντικό τηλεφώνημα και με κοιτάζεισυνεχώς ξελιγωμένα με τα μεγάλα καστανά της μάτια.

«Σύνδεσέ με πάλι με τη Ρος!» της γαβγίζω. «Ή, ακόμακαλύτερα, φέρ’ την εδώ». Κλείνω την πόρτα του γραφείου μουκαι επιστρέφω στη θέση μου· πρέπει να προσπαθήσω να μηνξεσπάω στο προσωπικό μου.

Ο Γουέλτς δεν έχει νέα, πέρα από το γεγονός ότι οι γονείςτης Λέιλα νομίζουν πως η κόρη τους βρίσκεται ακόμα στοΠόρτλαντ με τον άντρα της. Ακούγεται ένα χτύπημα στηνπόρτα.

«Ναι». Ελπίζω να μην είναι η Ολίβια. Η Ρος χώνει το κεφάλιτης από το άνοιγμα.

ΓΚΡΕΫ 533

«Ήθελες να με δεις;»«Ναι. Βέβαια. Έλα μέσα. Πού είμαστε με τον Γουντς;»

Η ΡΟΣ ΦΕΥΓΕΙ λίγο πριν από τις δέκα. Τα πάντα έχουν πάρει τονδρόμο τους. Ο Γουντς έχει αποφασίσει να δεχτεί τη συμφωνία,και η βοήθεια για το Νταρφούρ σύντομα θα βρεθεί στον δρόμογια το Μόναχο, προετοιμάζοντας την αερογέφυρα. Δενυπάρχουν ακόμα νέα από τη Σαβάννα για την προσφορά τους.

Ελέγχω τα εισερχόμενά μου και βρίσκω ένα ευπρόσδεκτομήνυμα από την Άνα.

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Επιστροφή στο σπίτιΗμερομηνία: 3 Ιουνίου 2011, 12:53 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ κύριε Γκρέυ,Είμαι και πάλι θρονιασμένη στην πρώτη θέση, πράγμα για τοοποίο σας ευχαριστώ. Μετράω τα λεπτά ώσπου να σαςξαναδώ απόψε και ίσως σας αποσπάσω διά της βίας τηναλήθεια για τις νυχτερινές μου εξομολογήσεις.Η Άνα σας x Να μου αποσπάσει διά της βίας; Ω δεσποινίς Στιλ, νομίζω πως

η βία θα έχει άλλον αποδέκτη. Επειδή έχω πολλά να κάνω, ηαπάντησή μου είναι σύντομη.

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Επιστροφή στο σπίτιΗμερομηνία: 3 Ιουνίου 2011, 09:58Προς: Αναστάζια ΣτιλΑναστάζια, ανυπομονώ να σε δω.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Η Άνα, όμως, δε μένει ικανοποιημένη.

534 E. L. JAMES

Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Επιστροφή στο σπίτιΗμερομηνία: 3 Ιουνίου 2011, 13:01 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπημένε μου κύριε Γκρέυ,Ελπίζω να είναι όλα εντάξει σε σχέση με το «πρόβλημα». Οτόνος του μηνύματός σας είναι ανησυχητικός.Άνα x Τουλάχιστον κέρδισα πάλι ένα φιλί. Δε θα έπρεπε να πετάει

ήδη; Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Επιστροφή στο σπίτιΗμερομηνία: 3 Ιουνίου 2011, 10:04Προς: Αναστάζια ΣτιλΑναστάζια,Η κατάσταση θα μπορούσε να είναι σαφώς καλύτερη. Δεναπογειωθήκατε ακόμα; Σε περίπτωση που απογειωθήκατε, δενπρέπει να στέλνεις μηνύματα. Θέτεις τον εαυτό σου σεκίνδυνο, παραβιάζοντας κατάφωρα τον κανόνα που αφοράτην προσωπική σου ασφάλεια. Το εννοούσα όταν μιλούσα γιατιμωρία.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Ετοιμάζομαι να τηλεφωνήσω στον Γουέλτς για ενημέρωση,

αλλά ακούγεται ένα ντινγκ – πάλι η Άνα. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Υπερβολική αντίδρασηΗμερομηνία: 3 Ιουνίου 2011, 13:06 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΑγαπητέ κύριε Γκρινιάρη,Οι πόρτες του αεροσκάφους είναι ακόμη ανοιχτές. Έχουμεκαθυστέρηση, αλλά μόνο δέκα λεπτά. Η ευημερία μου, όπως

ΓΚΡΕΫ 535

κι εκείνη των συνεπιβατών μου, είναι εξασφαλισμένη.Μπορείτε να μαζέψετε προς το παρόν την παλάμη που σαςτρώει.Δεσποινίς Στιλ Ένα απρόθυμο χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη μου. Κύριος

Γκρινιάρης, ε; Και χωρίς φιλί. Για δες… Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: Συγγνώμη – Η παλάμη μαζεύτηκεΗμερομηνία: 3 Ιουνίου 2011, 10:08Προς: Αναστάζια ΣτιλΜου λείπετε εσείς και οι εξυπνάδες σας, δεσποινίς Στιλ.Σας θέλω πίσω με ασφάλεια.Κρίστιαν ΓκρέυCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: Συγγνώμη δεκτήΗμερομηνία: 3 Ιουνίου 2011, 13:10 ESTΠρος: Κρίστιαν ΓκρέυΚλείνουν τις πόρτες. Δε θα ακούσετε λέξη από μένα, μεδεδομένη μάλιστα την κουφαμάρα σας.Τα λέμε.Άνα x Το φιλί μου επέστρεψε. Παρήγορο αυτό. Απομακρύνομαι με

το ζόρι από την οθόνη του υπολογιστή και παίρνω το τηλέφωνόμου για να καλέσω τον Γουέλτς.

ΣΤΗ ΜΙΑ ΑΡΝΟΥΜΑΙ την προσφορά της Άντρια να μου φέρειφαγητό στο γραφείο μου. Πρέπει να βγω έξω. Οι τοίχοι κλείνουνγύρω μου και με πνίγουν και νομίζω πως είναι επειδή δενυπάρχουν νέα για τη Λέιλα.

Ανησυχώ γι’ αυτή. Διάολε, ήρθε να με δει. Αποφάσισε ναχρησιμοποιήσει ως σκηνή της το σπίτι μου. Πώς να μην το πάρω

536 E. L. JAMES

προσωπικά; Γιατί δε μου έστειλε ένα μήνυμα ή δεν τηλεφώνησε;Αν είχε μπελάδες, θα μπορούσα να την έχω βοηθήσει. Θα τηνείχα βοηθήσει – το έχω ξανακάνει.

Χρειάζομαι λίγο καθαρό αέρα. Προσπερνάω με αποφασιστικόβήμα την Ολίβια και την Άντρια, που φαίνονται και οι δύο πολύαπασχολημένες, αν και πιάνω το απορημένο βλέμμα της Άντριακαθώς μπαίνω μέσα στο ασανσέρ.

Έξω είναι ένα φωτεινό απόγευμα με πολλή κίνηση. Παίρνωβαθιά ανάσα και εντοπίζω την ανακουφιστική αψάδα τουαλμυρού νερού από τον πορθμό. Μήπως να μη δουλέψω άλλοσήμερα; Δεν μπορώ, όμως. Έχω μια συνάντηση με τον δήμαρχοσήμερα το απόγευμα. Είναι εκνευριστικό – θα τον δω αύριο στογκαλά του Εμπορικού Επιμελητηρίου.

Το γκαλά!Ξαφνικά μου έρχεται μια ιδέα και με ανανεωμένη

αποφασιστικότητα κατευθύνομαι προς ένα μαγαζάκι που ξέρω.

ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΜΟΥ στο γραφείο του δημάρχου περπατάω ταπερίπου δέκα τετράγωνα έως το Εσκάλα· ο Τέυλορ έχει πάει ναπάρει την Άνα από το αεροδρόμιο. Η Γκέιλ είναι στην κουζίναόταν μπαίνω στο καθιστικό.

«Καλησπέρα, κύριε Γκρέυ».«Γεια σου, Γκέιλ. Πώς ήταν η μέρα σου;»«Καλή. Ευχαριστώ, κύριε».«Νιώθεις καλύτερα;»«Μάλιστα, κύριε. Ήρθαν τα ρούχα για τη δεσποινίδα Στιλ –

τα άνοιξα και τα κρέμασα στην ντουλάπα στο δωμάτιό της».«Υπέροχα! Κάποιο ίχνος από τη Λέιλα;» Χαζή ερώτηση· η

Γκέιλ θα μου είχε τηλεφωνήσει.«Όχι, κύριε. Ήρθε επίσης αυτό». Σηκώνει μια μικρή κόκκινη

τσάντα από μαγαζί.«Ωραία». Παίρνω την τσάντα, αγνοώντας τη γεμάτη

αγαλλίαση λάμψη στα μάτια της.«Για πόσους να μαγειρέψω απόψε;»«Για δύο, ευχαριστώ. Και, Γκέιλ…»«Κύριε;»

ΓΚΡΕΫ 537

«Μπορείς να στρώσεις τα σατέν σεντόνια στο κρεβάτι τηςαίθουσας ψυχαγωγίας;» Ελπίζω να οδηγήσω την Άνα εκεί κάποιαστιγμή μέσα στο Σαββατοκύριακο.

«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ…» απαντάει, κάπως έκπληκτη.Επιστρέφει σ’ αυτό που μαγειρεύει στην κουζίνα, αφήνοντάς μεσαστισμένο από τη συμπεριφορά της.

Μπορεί η Γκέιλ να μην το εγκρίνει, αλλά εγώ αυτό θέλω απότην Άνα.

Στο γραφείο μου βγάζω το κουτί του Cartier από την τσάντατου. Είναι ένα δώρο για την Άνα, το οποίο ελπίζω να της δώσωαύριο εγκαίρως για το γκαλά: ένα ζευγάρι σκουλαρίκια. Απλά.Κομψά. Όμορφα. Όπως ακριβώς κι εκείνη. Χαμογελάω· ακόμακαι με τα σταράκια και το τζιν της έχει κάποια αλάνικη γοητεία.

Ελπίζω να δεχτεί το δώρο μου. Ως υποτακτική μου, δε θα είχεεπιλογή, αλλά κάτω από την εναλλακτική συμφωνία μας δενξέρω ποια θα είναι η αντίδρασή της. Όποιο κι αν είναι τοαποτέλεσμα, θα έχει ενδιαφέρον. Πάντα με εκπλήσσει. Τη στιγμήπου βάζω το κουτί στο συρτάρι του γραφείου μου, μου αποσπάτην προσοχή ένας ήχος από τον υπολογιστή μου. Τα τελευταίασχέδια του Μπάρνυ για το τάμπλετ βρίσκονται στα εισερχόμενάμου και ανυπομονώ να τα δω.

Έπειτα από πέντε λεπτά παίρνει ο Γουέλτς.«Κύριε Γκρέυ…» λέει αγκομαχώντας.«Ναι. Τι νέα;»«Μίλησα με τον Ράσσελ Ριντ, τον σύζυγο της κυρίας Ριντ».«Και;» Αμέσως με πιάνει ταραχή. Ορμάω έξω από το γραφείο

μου και διασχίζω το καθιστικό, πηγαίνοντας προς τα παράθυρα.«Λέει πως η γυναίκα του έχει πάει να επισκεφθεί τους γονείς

της…» αναφέρει ο Γουέλτς.«Τι;»«Ακριβώς!» Ο Γουέλτς ακούγεται το ίδιο τσατισμένος με

μένα.Βλέποντας το Σιάτλ στα πόδια μου, ξέροντας πως η κυρία

Ριντ, ή αλλιώς Λέιλα Γουίλλιαμς, είναι κάπου εκεί έξω, οεκνευρισμός μου μεγαλώνει. Περνάω τα δάχτυλα μέσα από ταμαλλιά μου.

538 E. L. JAMES

«Μπορεί αυτό να του είπε».«Μπορεί…» αποκρίνεται. «Αλλά δε βρήκαμε τίποτα μέχρι

στιγμής».«Κανένα ίχνος;» Δεν μπορώ να πιστέψω πως απλώς

εξαφανίστηκε.«Τίποτα. Μόλις, όμως, κάνει να χρησιμοποιήσει ένα ΑΤΜ,

να εξαργυρώσει μια επιταγή ή να συνδεθεί στις σελίδεςκοινωνικής δικτύωσής της, θα τη βρούμε».

«Εντάξει».«Θα θέλαμε να ελέγξουμε προσεκτικά τα βίντεο από τις

κάμερες ασφαλείας γύρω από το νοσοκομείο. Θα κοστίσειχρήματα και θα χρειαστεί λίγο περισσότερο χρόνο. Είναιαποδεκτό αυτό;»

«Ναι…» Αισθάνομαι ένα μούδιασμα στο κρανίο μου – όχιαπό το τηλεφώνημα. Για κάποιον άγνωστο λόγο, νιώθω να μεπαρακολουθούν. Γυρίζοντας, βλέπω την Άνα να στέκεται στοάνοιγμα της πόρτας του δωματίου κοιτάζοντάς με εξεταστικά, μετο μέτωπο ζαρωμένο και βλέμμα σκεφτικό. Φοράει μια κοντή,πολύ κοντή φούστα. Είναι όλο μάτια και πόδια… Ειδικά πόδια.Τα φαντάζομαι τυλιγμένα γύρω από τη μέση μου.

Πόθος, δυνατός και πραγματικός, βάζει φωτιά στο αίμα μουκαθώς κοιτάζω.

«Θα ξεκινήσουμε αμέσως» λέει ο Γουέλτς.Τελειώνω τη συνομιλία μου μαζί του, με τα μάτια μου

καρφωμένα σ’ αυτά της Άνα, και κατευθύνομαι προς το μέροςτης, βγάζοντας το σακάκι και τη γραβάτα μου και πετώντας ταστον καναπέ.

Άνα.Τυλίγω τα χέρια γύρω της τραβώντας την αλογοουρά της,

σηκώνοντας τα πρόθυμα χείλη της στα δικά μου. Έχει γεύση απόπαράδεισο και σπίτι και φθινόπωρο και Άνα. Το άρωμά τηςεισβάλλει στα ρουθούνια μου έτσι όπως παίρνω ό,τι έχει να μουπροσφέρει το ζεστό γλυκό στόμα της. Το σώμα μου σκληραίνειαπό προσμονή και πείνα καθώς οι γλώσσες μας μπλέκονται.Θέλω να χαθώ μέσα της, να ξεχάσω το άθλιο τέλος τηςεβδομάδας μου, να ξεχάσω τα πάντα εκτός από αυτή.

ΓΚΡΕΫ 539

Με τα χείλη μου πυρετικά πάνω στα δικά της, τραβάω τοπιαστράκι από την αλογοουρά της ενώ τα δάχτυλά της χώνονταιστα μαλλιά μου. Ξαφνικά με κατακλύζει η απεγνωσμένη ανάγκηπου νιώθω για κείνην. Και τραβιέμαι, κοιτάζοντας ένα πρόσωποζαλισμένο από το πάθος.

Αισθάνομαι το ίδιο. Τι μου κάνει;«Τι συμβαίνει;» ψιθυρίζει.Και η απάντηση είναι σαφής, αντηχεί μέσα στο κεφάλι μου.Μου έλειψες.«Χαίρομαι τόσο πολύ που γύρισες. Κάνε ντους μαζί μου.

Τώρα».«Ναι…» αποκρίνεται με βραχνή φωνή.Την παίρνω από το χέρι και κατευθυνόμαστε προς το μπάνιο

μου. Ανοίγω το ντους και μετά στρέφομαι προς το μέρος της.Είναι υπέροχη, τα μάτια της λάμπουν και αστράφτουν απόπροσμονή καθώς με παρακολουθεί. Το βλέμμα μου σαρώνει τοσώμα της κατηφορίζοντας στα γυμνά της πόδια. Δεν την έχωξαναδεί με τόσο κοντή φούστα, με τόσο πολλή από τη σάρκα τηςεκτεθειμένη, και δεν είμαι σίγουρος ότι το εγκρίνω. Είναι για ταμάτια μου μόνο.

«Μ’ αρέσει η φούστα σου. Είναι πολύ κοντή…» Υπερβολικάκοντή. «Έχεις υπέροχα πόδια». Βγάζω τα παπούτσια και τιςκάλτσες μου, και χωρίς να πάρει τα μάτια της από τα δικά μου,βγάζει κι εκείνη τα δικά της παπούτσια.

Γάμησέ το το ντους. Τη θέλω τώρα.Κάνω ένα βήμα προς το μέρος της και πιάνω το κεφάλι της

σπρώχνοντάς την προς τα πίσω, έτσι που βρίσκεται με την πλάτηστα πλακάκια του τοίχου. Τα χείλη της μισανοίγουν καθώςπαίρνει μια ανάσα. Πιάνοντας το πρόσωπό της και χώνοντας ταδάχτυλά μου στα μαλλιά της, τη φιλάω: στο μάγουλο, στονλαιμό, στο στόμα. Είναι νέκταρ και δεν μπορώ να τη χορτάσω. Ηανάσα της πιάνεται στον λαιμό της και γαντζώνεται στα μπράτσαμου, αλλά στο άγγιγμά της δεν υπάρχει καμία διαμαρτυρία απότο σκοτάδι μέσα μου. Υπάρχει μόνο η Άνα, με όλη την ομορφιάκαι την αθωότητά της, που μου ανταποδίδει τα φιλιά με μια ζέσηίδια με τη δική μου.

540 E. L. JAMES

Το αίμα μου είναι καυτό από τον πόθο, η στύση μου επώδυνη.«Σε θέλω τώρα… Εδώ. Γρήγορα, άγρια…» μουρμουρίζω έτσιόπως το χέρι μου σκαρφαλώνει στον γυμνό μηρό της κάτω απότη φούστα της. «Έχεις ακόμα περίοδο;»

«Όχι…»«Ωραία». Σπρώχνω τη φούστα της στους γοφούς της, χώνω

και τους δυο αντίχειρές μου στο βαμβακερό σλιπάκι της καιπέφτω στο πάτωμα γονατίζοντας, τραβώντας το σλιπάκι προς τακάτω.

Αφήνει μια μικρή κραυγή όταν την αρπάζω από τους γοφούςκαι φιλάω τη γλυκιά ένωση κάτω από τις τρίχες του εφηβαίουτης. Μετακινώντας τα χέρια μου στο πίσω μέρος των μηρώντης, της ανοίγω τα πόδια, εκθέτοντας την κλειτορίδα της στηγλώσσα μου. Όταν αρχίζω την αισθησιακή μου επίθεση, ταδάχτυλά της χώνονται στα μαλλιά μου. Η γλώσσα μου τηβασανίζει και βογκάει, ρίχνοντας το κεφάλι της προς τα πίσω,πάνω στον τοίχο.

Η μυρωδιά της είναι υπέροχη. Η γεύση της ακόμα καλύτερη.Γουργουρίζει και σπρώχνει τη λεκάνη της προς την επίμονη

γλώσσα μου, που εισβάλλει μέσα της, και τα πόδια της αρχίζουννα τρέμουν.

Αρκετά. Θέλω να τελειώσω μέσα της.Θα είναι πάλι το δέρμα μου πάνω στο δικό της, όπως στη

Σαβάννα. Αφήνοντάς τη, σηκώνομαι και της πιάνω το πρόσωπο,αιχμαλωτίζοντας το έκπληκτο και απογοητευμένο στόμα της μετο δικό μου, φιλώντας τη δυνατά. Κατεβάζω το φερμουάρ μουκαι τη σηκώνω, πιάνοντάς την από τους μηρούς.

«Τύλιξε τα πόδια σου γύρω μου, μωρό μου!» Η φωνή μουείναι τραχιά και πιεστική. Μόλις το κάνει, σπρώχνω προς ταεμπρός, γλιστρώντας μέσα της.

Είναι δική μου. Είναι ο Παράδεισος.Γαντζωμένη πάνω μου, κλαψουρίζει την ώρα που βυθίζομαι

μέσα της – αργά στην αρχή, μετά επιταχύνοντας καθώς το σώμαμου παίρνει τον έλεγχο, σπρώχνοντάς με προς τα εμπρός,οδηγώντας με μέσα της, ολοένα και πιο γρήγορα, ολοένα και πιοδυνατά, με το πρόσωπό μου στον λαιμό της. Βογκάει και τη

ΓΚΡΕΫ 541

νιώθω να σκιρτάει γύρω μου και χάνομαι μέσα της, μέσα μας,έτσι όπως φτάνει στην κορύφωση φωνάζοντας. Η αίσθησή τηςκαθώς πάλλεται γύρω μου με ρίχνει στον γκρεμό και μπαίνωμέσα της βαθύτερα και δυνατότερα, γρυλίζοντας μια αλλοιωμένηεκδοχή του ονόματός της.

Τη φιλάω στον λαιμό, μη θέλοντας να τραβηχτώ,περιμένοντάς τη να ηρεμήσει. Βρισκόμαστε μέσα σ’ ένα σύννεφοατμού από το ντους, και τα ρούχα μου κολλάνε πάνω μου, αλλάδε με νοιάζει. Η ανάσα της Άνα επιβραδύνεται και τη νιώθω πιοβαριά στην αγκαλιά μου ενώ χαλαρώνει. Η έκφρασή της είναιλάγνα και ζαλισμένη καθώς τραβιέμαι, κι έτσι την κρατάω γεράώσπου να πατήσει καλά στα πόδια της.

Τα χείλη της τραβιούνται σ’ ένα γλυκό χαμόγελο. «Φαίνεσαιευχαριστημένος που με βλέπεις…» λέει.

«Ναι, δεσποινίς Στιλ. Νομίζω πως η ευχαρίστησή μου είναιαυταπόδεικτη… Έλα, πάμε στο ντους».

Γδύνομαι στα γρήγορα, κι όταν μένω γυμνός, αρχίζω ναξεκουμπώνω τα κουμπιά της μπλούζας της Άνα. Τα μάτια τηςμετακινούνται από τα δάχτυλά μου στο πρόσωπό μου.

«Πώς ήταν το ταξίδι σου;» ρωτάω.«Καλό, ευχαριστώ…» απαντάει με κάπως βραχνή φωνή. «Και

πάλι ευχαριστώ για την πρώτη θέση. Πραγματικά είναι πολύ πιοευχάριστος τρόπος να ταξιδεύεις». Παίρνει μια γρήγορη ανάσα,σαν να προσπαθεί να πάρει θάρρος. «Έχω ένα νέο…»προσθέτει.

«Μπα;» Τι πάλι; Της βγάζω την μπλούζα, αφήνοντάς τηνεπάνω στα ρούχα μου.

«Βρήκα δουλειά…» Ακούγεται κουμπωμένη.Γιατί; Νόμιζε πως θα θύμωνα; Φυσικά βρήκε δουλειά. Η

περηφάνια μού φουσκώνει το στήθος. «Συγχαρητήρια, δεσποινίςΣτιλ! Τώρα θα μου πείτε πού;» ρωτάω χαμογελώντας.

«Δεν ξέρεις;»«Πού να ξέρω;»«Με τις ικανότητες παρακολούθησης που διαθέτεις,

σκέφτηκα πως ίσως είχες…» Σταματάει για να μελετήσει τοπρόσωπό μου.

542 E. L. JAMES

«Αναστάζια, δε θα μου περνούσε από το μυαλό να παρέμβωστη σταδιοδρομία σου. Εκτός κι αν μου το ζητούσες φυσικά…»

«Δηλαδή δεν έχεις ιδέα σε ποια εταιρεία;»«Όχι. Ξέρω πως υπάρχουν τέσσερις εκδοτικοί οίκοι στο

Σιάτλ – άρα υποθέτω πως είναι ένας απ’ αυτούς».«Η ΑΕΣ» ανακοινώνει.«Ω, ο μικρός οίκος… Ωραία, μπράβο σου!» Είναι η εταιρεία

που η Ρος προσδιόρισε ως ώριμη για εξαγορά. Θα είναι εύκολο.Φιλάω την Άνα στο μέτωπο.«Έξυπνο κορίτσι. Πότε αρχίζεις;»«Τη Δευτέρα».«Τόσο σύντομα, ε; Καλύτερα να σε εκμεταλλευτώ όσο ακόμα

μπορώ… Γύρνα».Υπακούει αμέσως. Της βγάζω το σουτιέν και τη φούστα,

κατόπιν χουφτώνω τα πισινά της και τη φιλάω στον ώμο.Ακουμπώντας πάνω της, χώνω τη μύτη μου στα μαλλιά της. Τοάρωμά της εισβάλλει στα ρουθούνια μου, παρήγορο, οικείο καιμοναδικά δικό της. Η αίσθηση του κορμιού της πάνω στο δικόμου είναι ταυτόχρονα ηρεμιστική και δελεαστική. Στ’ αλήθειαείναι τα πάντα στη συσκευασία του ενός.

«Με εξάπτετε, δεσποινίς Στιλ, και με ηρεμείτε. Πολύμεθυστικός συνδυασμός». Νιώθοντας ευγνωμοσύνη που είναιεδώ, τη φιλάω στα μαλλιά, μετά την παίρνω από το χέρι και τηντραβάω στο ζεστό ντους.

«Οχ!» τσιρίζει και κλείνει τα μάτια της, ζαρώνοντας κάτωαπό τον αχνιστό χείμαρρο.

«Λίγο ζεστό νεράκι είναι μόνο…» Της χαμογελάω.Ανοίγοντας το ένα μάτι, σηκώνει το πιγούνι της και παραδίδεταιαργά στη ζέστη.

«Γύρνα!» τη διατάζω. «Θέλω να σε πλύνω».Υπακούει, και ρίχνω λίγο αφρόλουτρο στην παλάμη μου,

φτιάχνω σαπουνάδα και αρχίζω να της κάνω μασάζ στουςώμους.

«Έχω και κάτι άλλο να σου πω…» λέει, και οι ώμοι τηςτσιτώνονται.

«Ναι;» Κρατάω τη φωνή μου ήπια. Γιατί είναι τσιτωμένη; Τα

ΓΚΡΕΫ 543

χέρια μου γλιστρούν στον θώρακά της προς τα όμορφα στήθητης.

«Η φωτογραφική έκθεση του φίλου μου του Χοσέ έχειεγκαίνια την άλλη Πέμπτη στο Πόρτλαντ».

«Ναι. Και λοιπόν;» Πάλι ο φωτογράφος;«Είπα πως θα πάω. Θες να έρθεις μαζί μου;» Τα λόγια

βγαίνουν ορμητικά, σαν να βιάζεται να τα προφέρει.Μια πρόσκληση; Έχω μείνει άναυδος. Παίρνω προσκλήσεις

μόνο από την οικογένειά μου, από τη δουλειά και από τηνΕλένα.

«Τι ώρα;»«Τα εγκαίνια είναι στις εφτάμισι το απόγευμα».Αυτό θα μετρήσει ως περισσότερα, ασφαλώς. Τη φιλάω στο

αυτί και ψιθυρίζω «Εντάξει». Οι ώμοι της χαλαρώνουν καιακουμπάει πάνω μου. Δείχνει ανακουφισμένη, και δεν είμαισίγουρος αν πρέπει να διασκεδάσω ή να ενοχληθώ. Είμαιπραγματικά τόσο απρόσιτος;

«Είχες άγχος που θα με ρωτούσες;»«Ναι… Πού το ξέρεις;»«Αναστάζια, όλο σου το σώμα χαλάρωσε». Κρύβω τον

εκνευρισμό μου.«Κοίτα… Μου φαίνεται πως είσαι… εμμμ… μάλλον

ζηλιάρης».Ναι. Είμαι ζηλιάρης. Η σκέψη της Άνα με οποιονδήποτε άλλο

είναι… ανησυχαστική. Πολύ ανησυχαστική. «Ναι, είμαι. Καικαλά θα κάνεις να το θυμάσαι... Αλλά σ’ ευχαριστώ που μου τοείπες. Θα πάρουμε το Τσάρλι Τάνγκο».

Μου χαρίζει ένα γρήγορο χαμόγελο καθώς τα χέρια μουγλιστρούν στο σώμα της, το σώμα που έδωσε σε μένα και σεκανέναν άλλο.

«Μπορώ να σε πλύνω;» ρωτάει, αποσπώντας μου τηνπροσοχή.

«Δε νομίζω». Τη φιλάω στον λαιμό καθώς της ξεπλένω τηνπλάτη.

«Θα μ’ αφήσεις ποτέ να σ’ αγγίξω;» Η φωνή της είναι μιαήρεμη ικεσία, αλλά δε σταματάει το σκοτάδι που ξαφνικά

544 E. L. JAMES

στροβιλίζεται από το πουθενά και μου σφίγγει τον λαιμό.Όχι.Καταβάλλω προσπάθεια να το διώξω, χουφτώνοντας και

επικεντρώνοντας την προσοχή μου στον κώλο της Άνα, σταυπέροχα πισινά της. Το σώμα μου αντιδρά σε πρωτόγονοεπίπεδο – κάνοντας πόλεμο με το σκοτάδι. Τη χρειάζομαι. Τηχρειάζομαι για να διώξω τον φόβο μου.

«Βάλε τα χέρια σου στον τοίχο, Αναστάζια. Θα σε πάρωπάλι…» ψιθυρίζω, και ρίχνοντάς μου μια έκπληκτη ματιά,ανοίγει τα χέρια της πάνω στα πλακάκια. Την αρπάζω από τουςγοφούς, τραβώντας την από τον τοίχο. «Κρατήσου γερά,Αναστάζια!» την προειδοποιώ καθώς το νερό κυλάει στην πλάτητης.

Σκύβει το κεφάλι και σταθεροποιείται έτσι όπως τα χέρια μουπερνούν μέσα από τις τρίχες του εφηβαίου της. Αναδεύεται, καιοι γλουτοί της περνούν ξυστά από τη στύση μου.

Γαμώτο! Μου αρέσει αυτό. Ο αθεράπευτος φόβος μουδιαλύεται.

«Το θες αυτό;» ρωτάω καθώς τα δάχτυλά μου τη διεγείρουν.Αντί για απάντηση, κουνάει τα πισινά της πάνω στη στύση μου,κάνοντάς με να χαμογελάσω. «Πες μου!» απαιτώ, με φωνήγεμάτη ένταση.

«Ναι…» Η συναίνεσή της διαπερνά τον χείμαρρο του νερού,κρατώντας το σκοτάδι υπό έλεγχο.

Ω μωρό μου.Είναι ακόμα μουσκεμένη από νωρίτερα – από μένα, από την

ίδια, δεν ξέρω. Ζώντας τη στιγμή, ευχαριστώ από μέσα μου τηδόκτορα Γκριν: τέρμα τα προφυλακτικά. Μπαίνω μέσα στηνΑναστάζια και αργά, συνειδητά, την κάνω πάλι δική μου.

ΤΗΝ ΤΥΛΙΓΩ Σ’ ΕΝΑ ΜΠΟΥΡΝΟΥΖΙ και της δίνω ένα δυνατό φιλί.«Στέγνωσε τα μαλλιά σου!» τη διατάζω, δίνοντάς της έναπιστολάκι που δε χρησιμοποιώ ποτέ. «Πεινάς;»

«Σαν λύκος!» παραδέχεται, αλλά δεν ξέρω αν το εννοεί ή αντο είπε απλώς για να με ευχαριστήσει. Πάντως είμαιευχαριστημένος.

ΓΚΡΕΫ 545

«Ωραία. Κι εγώ. Πάω να δω σε τι σημείο βρίσκεται η κυρίαΤζόουνς με το φαγητό. Έχεις δέκα λεπτά. Μην ντυθείς...» Τηνξαναφιλάω και πηγαίνω αθόρυβα στην κουζίνα.

Η Γκέιλ πλένει κάτι στον νεροχύτη. Σηκώνει το βλέμμα τηςκαθώς ρίχνω μια ματιά πάνω από τον ώμο της.

«Μύδια, κύριε Γκρέυ» λέει.Νοστιμότατα. Πάστα άλε βόνγκολε, ένα από τα αγαπημένα

μου.«Δέκα λεπτά;» ρωτάω.«Δώδεκα» απαντάει.«Ωραία».Μου ρίχνει ένα βλέμμα την ώρα που κατευθύνομαι προς το

γραφείο μου. Την αγνοώ. Με έχει ξαναδεί με λιγότερα από τομπουρνούζι μου – τι διάολο πρόβλημα έχει;

Ελέγχω μερικά e-mails και το τηλέφωνό μου, για να δω ανυπάρχουν νέα για τη Λέιλα. Τίποτα. Αφότου ήρθε, όμως, η Άνα,δε νιώθω τόσο απελπισμένος όσο νωρίτερα.

Η Άνα μπαίνει στην κουζίνα ταυτόχρονα με μένα,παρασυρμένη αναμφίβολα από τη δελεαστική μυρωδιά τουδείπνου μας. Όταν βλέπει την κυρία Τζόουνς, αρπάζει σφιχτάτον γιακά από το μπουρνούζι της.

«Ακριβώς στην ώρα» λέει η Γκέιλ σερβίροντας το φαγητόμας σε δύο μεγάλα μπολ επάνω στον πάγκο.

«Βολέψου». Δείχνω ένα από τα σκαμνιά. Τα ανήσυχα μάτιατης Άνα πηγαινοέρχονται ανάμεσα σε μένα και στην κυρίαΤζόουνς.

Ντρέπεται.Μωρό μου, έχω προσωπικό. Συνήθισέ το.«Κρασί;» προτείνω, για να της αποσπάσω την προσοχή.«Ναι, ευχαρίστως» απαντάει ενώ κάθεται στη θέση της.

Ακούγεται συνεσταλμένη.Ανοίγω ένα μπουκάλι Sancerre και σερβίρω σε δύο μικρά

ποτήρια.«Έχει τυρί στο ψυγείο αν θέλετε, κύριε» λέει η Γκέιλ.Γνέφω καταφατικά, και βγαίνει από το δωμάτιο, προς μεγάλη

ανακούφιση της Άνα. Κάθομαι στη θέση μου.

546 E. L. JAMES

«Εις υγείαν». Σηκώνω το ποτήρι μου.«Εις υγείαν» λέει και η Άνα, και τα κρυστάλλινα ποτήρια

τραγουδούν καθώς τσουγκρίζουμε. Τρώει μια μπουκιά από τοφαγητό της και κάνει έναν επιδοκιμαστικό ήχο στο πίσω μέροςτου λαιμού της. Μπορεί πράγματι να πεινάει σαν λύκος.

«Θα μου πεις;» ρωτάει.«Να σου πω τι;» Η κυρία Τζόουνς έχει ξεπεράσει τον εαυτό

της· τα ζυμαρικά είναι πεντανόστιμα.«Τι είπα στον ύπνο μου».Κουνάω το κεφάλι μου. «Τέλειωσε το φαγητό σου. Ξέρεις ότι

μ’ αρέσει να σε παρακολουθώ να τρως».Σουφρώνει τα χείλη με προσποιητή οργή. «Είσαι πολύ

βιτσιόζος…» λέει σιγανά.Ω μωρό μου, δεν έχεις ιδέα. Και στο μυαλό μου έρχεται μια

σκέψη: ίσως θα έπρεπε να εξερευνήσουμε κάτι νέο στην αίθουσαψυχαγωγίας μου απόψε. Κάτι διασκεδαστικό.

«Πες μου γι’ αυτό τον φίλο σου…» της ζητάω.«Τον φίλο μου;»«Τον φωτογράφο». Κρατάω τη φωνή μου κεφάτη, αλλά με

κοιτάζει με ένα φευγαλέο κατσούφιασμα.«Γνωριστήκαμε την πρώτη μέρα στο κολέγιο. Σπούδασε

μηχανικός, αλλά το πάθος του είναι η φωτογραφία».«Και;»«Αυτό είναι όλο». Οι διφορούμενες απαντήσεις της είναι

εκνευριστικές.«Τίποτε άλλο;»Τινάζει τον χείμαρρο των μαλλιών της πάνω από τον ώμο

της. «Γίναμε καλοί φίλοι. Όπως αποδείχθηκε, ο μπαμπάς μου καιο μπαμπάς του Χοσέ υπηρέτησαν μαζί στον στρατό προτούγεννηθώ. Ήρθαν ξανά σε επαφή και τώρα είναι οι καλύτεροιφίλοι».

Ω… «Ο μπαμπάς σου και ο μπαμπάς του;»«Ναι». Τυλίγει κι άλλα ζυμαρικά γύρω από το πιρούνι της.«Μάλιστα…»«Πεντανόστιμο είναι αυτό!» Μου χαρίζει ένα ικανοποιημένο

χαμόγελο, και το μπουρνούζι της μισανοίγει, αποκαλύπτοντας

ΓΚΡΕΫ 547

την καμπύλη του στήθους της. Το θέαμα κάνει το πουλί μου νααναδευτεί.

«Πώς νιώθεις;» ρωτάω.«Μια χαρά» απαντάει.«Αντέχεις άλλο;»«Άλλο;»«Άλλο κρασί;» Άλλο σεξ; Στην αίθουσα ψυχαγωγίας;«Ένα μικρό ποτηράκι, σε παρακαλώ».Της σερβίρω λίγο Sancerre ακόμα. Δε θέλω να πιει κανένας

από τους δυο μας πάρα πολύ αν είναι να παίξουμε.«Πώς πάει το… εεε… πρόβλημα που σ’ έφερε πίσω στο

Σιάτλ;»Η Λέιλα. Σκατά… Αυτό δε θέλω να το συζητήσω. «Είναι

εκτός ελέγχου. Εσύ, όμως, δε χρειάζεται να ανησυχείς,Αναστάζια. Έχω σχέδια για σένα απόψε…»

Θέλω να δω αν μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτήν τηλεγόμενη συμφωνία μας και προς τις δύο κατευθύνσεις.

«Μπα;»«Ναι. Σε θέλω να με περιμένεις έτοιμη στην αίθουσα

ψυχαγωγίας μου σε δεκαπέντε λεπτά». Σηκώνομαιπαρακολουθώντας την προσεκτικά, για να ζυγίσω την αντίδρασήτης. Πίνει μια γρήγορη γουλιά από το κρασί της, και οι κόρες τηςδιαστέλλονται. «Μπορείς να ετοιμαστείς στο δωμάτιό σου.Παρεμπιπτόντως, η ντουλάπα-δωμάτιο είναι τώρα γεμάτη ρούχαγια σένα. Δε θέλω αντιρρήσεις γι’ αυτά».

Το στόμα της σχηματίζει ένα έκπληκτο ο. Και της ρίχνω μιααυστηρή ματιά, προκαλώντας τη να διαπληκτιστεί μαζί μου.Περιέργως, δε λέει τίποτα, και κατευθύνομαι προς το γραφείομου για να στείλω ένα γρήγορο ηλεκτρονικό μήνυμα στη Ρος,λέγοντάς της ότι θέλω να ξεκινήσω τη διαδικασία εξαγοράς τηςΑΕΣ το συντομότερο δυνατόν.

Ελέγχω δύο e-mails σχετικά με τη δουλειά, αλλά δε βλέπωστα εισερχόμενά μου τίποτα για την κυρία Ριντ. Διώχνω από τομυαλό μου τις σκέψεις για τη Λέιλα· με έχει απορροφήσει τιςτελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες. Απόψε να επικεντρωθώ στηνΆνα – και θα διασκεδάσω λίγο.

548 E. L. JAMES

Όταν επιστρέφω στην κουζίνα, η Άνα έχει εξαφανιστεί·υποθέτω πως είναι πάνω και ετοιμάζεται.

Στην ντουλάπα μου βγάζω το μπουρνούζι μου και φοράω τοαγαπημένο μου τζιν. Ενώ το κάνω, μου έρχονται στο μυαλόεικόνες της Άνα μέσα στο μπάνιο μου – η άψογη πλάτη της,ύστερα τα χέρια της, πιεσμένα πάνω στα πλακάκια όσο τηνπηδούσα.

Κοίτα να δεις που αυτή η κοπέλα έχει αντοχή.Για να δούμε πόση.Με ένα αίσθημα ευφροσύνης, παίρνω το iPod μου από το

καθιστικό και τρέχω πάνω στην αίθουσα ψυχαγωγίας.Όταν βρίσκω την Άνα γονατισμένη όπως πρέπει στην είσοδο

με πρόσωπο προς το δωμάτιο –μάτια χαμηλωμένα, πόδιαανοιχτά και φορώντας μόνο το σλιπάκι της– το πρώτο πράγμαπου νιώθω είναι ανακούφιση.

Είναι ακόμα εδώ· είναι θαρραλέα.Το δεύτερο που αισθάνομαι είναι περηφάνια: ακολούθησε τις

οδηγίες μου κατά γράμμα. Δυσκολεύομαι να κρύψω το χαμόγελόμου.

Η δεσποινίς Στιλ δεν υποχωρεί μπροστά σε μια πρόκληση.Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, προσέχω πως το μπουρνούζι

της είναι κρεμασμένο στον γάντζο. Την προσπερνάω ξυπόλυτοςκαι αφήνω το iPod επάνω στη σιφονιέρα. Έχω αποφασίσει πωςθα της στερήσω όλες της τις αισθήσεις εκτός από την αφή, για ναδω πώς θα το αντιμετωπίσει αυτό. Το κρεβάτι έχει στρωθεί μεσατέν σεντόνια.

Και τα δερμάτινα δεσμά είναι στη θέση τους.Βγάζω από τη σιφονιέρα ένα πιαστράκι για τα μαλλιά, μια

ταινία για δέσιμο των ματιών, ένα γούνινο γάντι, ακουστικάψείρες και τον βολικό πομπό που σχεδίασε ο Μπάρνυ για τοiPod μου. Αραδιάζω τα αντικείμενα τακτικά στη σειρά,συνδέοντας τον πομπό στο πάνω μέρος του iPod και αφήνονταςτην Άνα να περιμένει. Η προσμονή είναι η μισή προετοιμασία γιαμια σκηνή. Όταν μένω ικανοποιημένος, πηγαίνω και στέκομαιαπό πάνω της. Το κεφάλι της Άνα είναι χαμηλωμένο, το φως τουδωματίου κάνει τα μαλλιά της να γυαλίζουν. Δείχνει σεμνή και

ΓΚΡΕΫ 549

όμορφη, η επιτομή μιας υποτακτικής.«Είσαι όμορφη…» Χουφτώνω το πρόσωπό της και γέρνω το

κεφάλι της προς τα πίσω, ώσπου γαλάζια μάτια συναντούνγκρίζα. «Είσαι όμορφη γυναίκα, Αναστάζια. Και είσαι δικήμου…» ψιθυρίζω. «Σήκω πάνω».

Είναι κάπως δύσκαμπτη καθώς σηκώνεται όρθια.«Κοίταξέ με!» τη διατάζω, κι όταν κοιτάζω τα μάτια της,

καταλαβαίνω πως θα μπορούσα να πνιγώ μέσα στη σοβαρή,συνεπαρμένη έκφρασή της. Έχω την αμέριστη προσοχή της.«Δεν έχουμε υπογράψει συμβόλαιο, Αναστάζια. Αλλά έχουμεσυζητήσει τα όρια. Και θέλω να επαναλάβω πως έχουμεκωδικούς ασφαλείας. Εντάξει;»

Ανοιγοκλείνει μερικές φορές τα μάτια, αλλά παραμένεισιωπηλή.

«Ποιοι είναι;» ρωτάω επιτακτικά.Διστάζει.Ω, δε θα πάμε πουθενά έτσι.«Ποιοι είναι οι κωδικοί ασφαλείας, Αναστάζια;»«Κίτρινο…»«Και;»«Κόκκινο…»«Να τους θυμάσαι».Υψώνει το φρύδι της με προφανή περιφρόνηση και

ετοιμάζεται να πει κάτι.Α, όχι. Όχι μέσα στην αίθουσα ψυχαγωγίας μου.«Μην αρχίσετε τις εξυπνάδες σας εδώ μέσα, δεσποινίς Στιλ.

Αλλιώς θα σας γαμήσω το στόμα γονατιστή. Κατανοητό;»Καταπίνει τη δυσαρέσκειά της.«Λοιπόν;»«Μάλιστα, Κύριε» λέει βιαστικά.«Καλό κορίτσι… Πρόθεσή μου δεν είναι να χρησιμοποιήσεις

τους κωδικούς ασφαλείας επειδή πονάς. Αυτό που σκοπεύω νασου κάνω θα είναι έντονο. Πολύ έντονο, και πρέπει να μεκαθοδηγείς. Καταλαβαίνεις;»

Το πρόσωπό της παραμένει ανέκφραστο, χωρίς νααποκαλύπτει τίποτα.

550 E. L. JAMES

«Έχει να κάνει με το άγγιγμα, Αναστάζια. Δε θα μπορείς να μεδεις ή να μ’ ακούσεις. Αλλά θα μπορείς να με νιώσεις».Αγνοώντας το σαστισμένο ύφος της, στρέφομαι προς τοηχοσύστημα επάνω στη σιφονιέρα και το γυρίζω στο auxiliary.

Δεν έχω παρά να διαλέξω ένα τραγούδι· κι εκείνη τη στιγμήθυμάμαι τη συζήτησή μας στο αυτοκίνητο, αφότου είχε κοιμηθείστο κρεβάτι μου στο Χίθμαν. Για να δούμε αν της αρέσει λίγηχορωδιακή μουσική της εποχής των Τυδώρ.

«Θα σε δέσω σ’ εκείνο το κρεβάτι, Αναστάζια. Αλλά πρώταθα σου δέσω τα μάτια και» –της δείχνω το iPod– «δε θα μπορείςνα μ’ ακούσεις. Το μόνο που θ’ ακούς θα είναι η μουσική που θασου βάλω».

Νομίζω πως είναι έκπληξη αυτό που βλέπω να ζωγραφίζεταιστο πρόσωπό της, αλλά δεν είμαι σίγουρος.

«Έλα». Την οδηγώ στα πόδια του κρεβατιού. «Στάσου εδώ».Σκύβοντας, ανασαίνω το γλυκό της άρωμα και της ψιθυρίζω στοαυτί: «Περίμενε εδώ… Κράτα τα μάτια σου στο κρεβάτι.Φαντάσου τον εαυτό σου ξαπλωμένο εδώ, δεμένο και στοαπόλυτο έλεός μου…»

Η ανάσα της κόβεται.Ναι, μωρό μου. Σκέψου το. Αντιστέκομαι στον πειρασμό να

της δώσω ένα απαλό φιλί στον ώμο. Πρέπει πρώτα να της πλέξωτα μαλλιά και να φέρω ένα μαστίγιο. Παίρνω από τη σιφονιέρατο πιαστράκι και διαλέγω από την κρεμάστρα το αγαπημένο μουμαστίγιο με ουρές, το οποίο χώνω στην πίσω τσέπη του τζιν μου.

Όταν γυρίζω να σταθώ πίσω της, πιάνω μαλακά τα μαλλιά τηςκαι τα πλέκω. «Παρόλο που μ’ αρέσουν τα κοτσιδάκια σου,Αναστάζια, αυτήν τη στιγμή ανυπομονώ να σε πάρω. Έτσιλοιπόν, μία κοτσίδα είναι αρκετή». Στερεώνω και τραβάω τηνκοτσίδα, έτσι που αναγκάζεται να κάνει ένα βήμα πίσωπέφτοντας πάνω μου. Τυλίγοντας την άκρη γύρω από τον καρπόμου, τραβάω προς τα δεξιά, γέρνοντας το κεφάλι της για ναεκθέσω τον λαιμό της. Περνάω τη μύτη μου από τον λοβό τηςέως τον ώμο της, ρουφώντας και δαγκώνοντας απαλά.

Χμμμ… Μυρίζει τόσο όμορφα.Ανατριχιάζει και βογκάει βαθιά μέσα από το λαρύγγι της.

ΓΚΡΕΫ 551

«Σώπα τώρα!» την προειδοποιώ, και παίρνοντας το μαστίγιοαπό την τσέπη μου, περνάω τα χέρια μου μπροστά της,αγγίζοντας μόλις τα δικά της, και της το δείχνω.

Ακούω την ανάσα της να πιάνεται και βλέπω τα δάχτυλά τηςνα συσπώνται νευρικά.

«Άγγιξέ το…» ψιθυρίζω, ξέροντας πως αυτό θέλει. Σηκώνειτο χέρι της, κοντοστέκεται και μετά περνάει τα δάχτυλά τηςμέσα από τις μαλακές σουέντ ουρές. Είναι διεγερτικό. «Θαχρησιμοποιήσω αυτό. Δε θα πονέσει, αλλά θα φέρει το αίμα στηνεπιφάνεια του δέρματός σου και θα σε κάνει πολύ ευαίσθητη.Ποιοι είναι οι κωδικοί ασφαλείας, Αναστάζια;»

«Εμμμ… “Κίτρινο” και “Κόκκινο”, Κύριε…» μουρμουρίζει,καθηλωμένη από το μαστίγιο.

«Καλό κορίτσι… Να θυμάσαι, το μεγαλύτερο μέρος τουφόβου είναι στο μυαλό σου». Πετάω το μαστίγιο στο κρεβάτι καιπερνάω τα χέρια μου ξυστά πάνω από τα πλευρά της,προσπερνώντας το απαλό φούσκωμα των γοφών της, χώνοντάςτα μέσα στο σλιπάκι της. «Αυτό δεν το χρειάζεσαι». Το τραβάωστα πόδια της και γονατίζω πίσω της.

Γραπώνει την κολόνα και το βγάζει αδέξια.«Μείνε ακίνητη!» τη διατάζω και φιλάω τους γλουτούς της,

δαγκώνοντας απαλά κάθε μάγουλο. «Τώρα ξάπλωσε.Ανάσκελα».

Της δίνω ένα χτύπημα στα πισινά και αναπηδάειαιφνιδιασμένη. Σπεύδει να πέσει στο κρεβάτι, ανάσκελα, με ταμάτια της στα δικά μου, λάμποντας από έξαψη – και λίγο δέος,νομίζω.

«Τα χέρια πάνω από το κεφάλι».Κάνει αυτό που της λέω. Παίρνω τα ακουστικά ψείρες, την

ταινία για τα μάτια, το iPod και τον πομπό από τη σιφονιέρα.Κάθομαι δίπλα της στο κρεβάτι, της δείχνω το iPod με τονπομπό. Το βλέμμα της πηγαινοέρχεται ανάμεσα στο πρόσωπόμου και στα αντικείμενα.

«Αυτό μεταδίδει ό,τι παίζει το iPod στο ηχοσύστημα τουδωματίου. Ακούω ό,τι κι εσύ κι έχω ένα τηλεκοντρόλ για να τοελέγχω».

552 E. L. JAMES

Όταν τα έχει δει όλα, της βάζω τα ακουστικά ψείρες στααυτιά και τοποθετώ το iPod στο μαξιλάρι. «Σήκωσε το κεφάλισου». Υπακούει, και περνάω την ταινία πάνω από τα μάτια της.Σηκώνομαι και πιάνω το αριστερό της χέρι, δένοντας τον καρπότης με τη δερμάτινη χειροπέδη στην πάνω γωνία του κρεβατιού.Αφήνω τα δάχτυλά μου να αργοπορήσουν στο απλωμένομπράτσο της, κι εκείνη ανταποκρίνεται σφαδάζοντας. Κάνω αργάτον γύρο του κρεβατιού, και το κεφάλι της ακολουθεί τον ήχοτων βημάτων μου· επαναλαμβάνω τη διαδικασία με το δεξί τηςχέρι, δένοντας τον καρπό της.

Ο ρυθμός της ανάσας της Άνα αλλοιώνεται, για να γίνειακανόνιστος και γρήγορος μέσα από μισάνοιχτα χείλη. Ένακοκκίνισμα ανεβαίνει από το στήθος της και αναδεύεταισηκώνοντας τους γοφούς της από προσμονή.

Ωραία.Στο κάτω μέρος του κρεβατιού πιάνω και τους δυο

αστράγαλούς της. «Σήκωσε πάλι το κεφάλι σου!» διατάζω. Τοκάνει αμέσως, και τη σέρνω προς τα κάτω, έτσι που τα χέρια τηςνα είναι τελείως τεντωμένα.

Αφήνει ένα ελαφρό βογκητό και ξανασηκώνει τους γοφούςτης.

Μετά δένω κάθε αστράγαλο στην αντίστοιχη γωνία τουκρεβατιού, έτσι που μένει με τεντωμένα χέρια και πόδια μπροστάμου. Κάνω ένα βήμα πίσω ώστε να θαυμάσω το θέαμα.

Γαμώτο!Ήταν ποτέ τόσο σέξι;Βρίσκεται απόλυτα και με τη θέλησή της στο έλεός μου. Είναι

μεθυστικό, και στέκομαι για μια στιγμή ακίνητος, απορώντας μετη γενναιοδωρία και το κουράγιο της.

Τραβιέμαι μετά βίας μακριά από το μαγευτικό θέαμα καιπαίρνω από τη σιφονιέρα το γάντι από γούνα κουνελιού. Προτούτο φορέσω, πιέζω play στο τηλεχειριστήριο· η αγγελική φωνήτου τραγουδιστή ηχεί στην αίθουσα ψυχαγωγίας και πάνω απότην απολαυστική δεσποινίδα Στιλ.

Μένει ακίνητη στήνοντας αυτί.Και κάνω τον γύρο του κρεβατιού, απολαμβάνοντάς την.

ΓΚΡΕΫ 553

Απλώνοντας το χέρι μου, χαϊδεύω τον λαιμό της με το γάντι.Παίρνει μια απότομη εισπνοή και τραβάει τα δεσμά της, αλλά δεφωνάζει ούτε μου λέει να σταματήσω. Περνάω αργά τογαντοφορεμένο χέρι μου από τον λαιμό στο στέρνο της, ύστεραπάνω από τα στήθη της, απολαμβάνοντας το πώς σφαδάζει έτσιδεμένη. Κάνοντας μια κυκλική κίνηση γύρω από τα στήθη της,τραβάω απαλά μία μία τις ρώγες της, και το επιδοκιμαστικόβογκητό της με ενθαρρύνει να κατηφορίσω προς τα κάτω. Μενωχελικό, μελετημένο ρυθμό εξερευνώ το σώμα της: την κοιλιά,τους γοφούς της, την κορυφή των μηρών της και κάθε πόδι. Ημουσική αναβλύζει, προστίθενται κι άλλες φωνές στη χορωδίασε τέλεια αντίστιξη με το κινούμενο χέρι μου. Παρακολουθώ τοστόμα της για να καταλάβω πώς νιώθει· τη μια το έχειορθάνοιχτο από απόλαυση, την άλλη δαγκώνει το χείλος της.Όταν περνάω το χέρι μου πάνω από τα γεννητικά της όργανα,σφίγγει τους γλουτούς της, σπρώχνοντας το σώμα της προς τομέρος μου.

Αν και κανονικά μου αρέσει να μένει ακίνητη, η κίνηση μεευχαριστεί.

Η δεσποινίς Στιλ το απολαμβάνει. Είναι άπληστη.Όταν χαϊδεύω πάλι το στήθος της, οι ρώγες της σκληραίνουν

στο πέρασμα του γαντιού.Ναι.Τώρα που το δέρμα της είναι ευαισθητοποιημένο, βγάζω το

γάντι και παίρνω το μαστίγιο. Με μεγάλη προσοχή, γλιστράω τιςάκρες με τις χάντρες στο δέρμα της, ακολουθώντας την ίδιαδιαδρομή: πάνω από τον θώρακά της, τα στήθη της, την κοιλιάτης, μέσα από τις τρίχες του εφηβαίου της και πάνω στα πόδιατης. Καθώς ακόμα περισσότεροι χορωδοί προσθέτουν τις φωνέςτους στο μοτέτο, σηκώνω τη λαβή του μαστίγιου και τινάζω τιςπλεξούδες πάνω στην κοιλιά της. Αφήνει μια κραυγή, νομίζωέκπληξης, αλλά δε λέει τον κωδικό ασφαλείας. Της δίνω μιαστιγμή για να αφομοιώσει την αίσθηση και ύστερα το ξανακάνω –λίγο πιο δυνατά αυτήν τη φορά.

Τραβάει τα δεσμά της και φωνάζει ξανά, μια πνιχτή κραυγή –αλλά δεν είναι ο κωδικός ασφαλείας. Κατεβάζω το μαστίγιο στα

554 E. L. JAMES

στήθη της και γέρνει πίσω το κεφάλι της, αφήνοντας μια άηχηκραυγή, με το στόμα χαλαρό καθώς σπαρταράει επάνω στοκόκκινο σατέν.

Και πάλι δεν ακούγεται ο κωδικός ασφαλείας. Η Άνααποδέχεται το εσωτερικό φρικιό της.

Αισθάνομαι μεθυσμένος από χαρά έτσι όπως ρίχνω βροχή ταχτυπήματα με τις ουρές πάνω κάτω στο σώμα της,παρακολουθώντας το δέρμα της να ζεσταίνεται κάτω από τοτσούξιμό τους. Όταν οι χορωδοί σταματούν, κάνω κι εγώ τοίδιο.

Χριστέ μου. Είναι εντυπωσιακή.Αρχίζω ξανά καθώς η μουσική φτάνει σε κρεσέντο, με όλες

τις φωνές να τραγουδούν ταυτόχρονα· τινάζω το μαστίγιο πάνωτης, πολλές φορές, και σπαρταράει κάτω από κάθε χτύπημα.

Όταν η τελευταία νότα ηχεί στο δωμάτιο, σταματάω,πετώντας το μαστίγιο κατάχαμα. Μου έχει κοπεί η ανάσα,κοντανασαίνω από πόθο και ανάγκη.

Γαμώτο…Είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ανήμπορη, με το δέρμα όμορφα

ροδαλό και κοντανασαίνει κι εκείνη.Ω μωρό μου.Ανεβαίνω στο κρεβάτι ανάμεσα στα πόδια της και σέρνομαι

στο κορμί της, κρατώντας το σώμα μου από πάνω της. Όταν ημουσική αρχίζει πάλι, με μια μοναχική φωνή να τραγουδάει μιαγλυκιά αγγελική νότα, ακολουθώ την ίδια διαδρομή όπως με τογάντι και το μαστίγιο – αυτήν τη φορά, όμως, με το στόμα μου,φιλώντας και ρουφώντας και λατρεύοντας κάθε εκατοστό τουκορμιού της. Διεγείρω τις ρώγες της, ώσπου γυαλίζουν από τοσάλιο μου και στέκονται όρθιες. Σπαρταράει όσο της επιτρέπουντα δεσμά της και βογκάει από κάτω μου. Η γλώσσα μουκατεβαίνει στην κοιλιά της, γύρω από τον αφαλό της, βρέχοντάςτη. Δοκιμάζοντας τη γεύση της. Τιμώντας την. Κατηφορίζονταςμέσα από τις τρίχες του εφηβαίου της προς τη γλυκιάεκτεθειμένη κλειτορίδα της, που εκλιπαρεί για το άγγιγμα τηςγλώσσας μου. Στριφογυρίζω γύρω γύρω, απολαμβάνοντας τημυρωδιά της, απολαμβάνοντας την αντίδρασή της, ώσπου τη

ΓΚΡΕΫ 555

νιώθω να τρεμουλιάζει από κάτω μου.Ω, όχι. Όχι ακόμη, Άνα. Όχι ακόμα.Σταματάω, και ξεφυσάει, εκφράζοντας την άηχη απογοήτευσή

της.Γονατίζω ανάμεσα στα πόδια της και ξεκουμπώνω το

παντελόνι μου, ελευθερώνοντας τη στύση μου. Μετά,σκύβοντας, λύνω μαλακά τον αριστερό της αστράγαλο.Κουλουριάζει το μακρύ πόδι της γύρω μου χαϊδεύοντάς με ενώεγώ λύνω τον άλλο της αστράγαλο. Μόλις ελευθερώνεται,τρίβω και ζουλάω τα πόδια της ξαναδίνοντάς τους ζωή,προχωρώντας από τις γάμπες προς τους μηρούς. Σφαδάζει απόκάτω μου, υψώνοντας τους γοφούς της σε τέλειο συντονισμό μετο μοτέτο του Τάλλις έτσι όπως οι αντίχειρές μου ανηφορίζουνστο εσωτερικό των μηρών της, που είναι υγροί από τον ερεθισμότης.

Πνίγω ένα γρύλισμα και αρπάζω τους γοφούς της,σηκώνοντάς την από το κρεβάτι. Με μια γρήγορη, απότομηκίνηση χώνομαι μέσα της.

Γαμώτο!Είναι γλιστερή και καυτή και μουσκεμένη, και το σώμα της

πάλλεται γύρω μου, στην κόψη.Όχι. Πολύ νωρίς. Υπερβολικά νωρίς.Σταματάω, κρατώντας τον εαυτό μου ακίνητο από πάνω της

και μέσα της, ενώ στάλες ιδρώτα μαζεύονται στο μέτωπό μου.«Σε παρακαλώ!» φωνάζει, και τη σφίγγω περισσότερο καθώς

καταπνίγω την παρόρμηση να κουνηθώ και να χαθώ μέσα της.Κλείνοντας τα μάτια μου έτσι που να μην μπορώ να τη δωξαπλωμένη από κάτω μου σε όλο της το μεγαλείο,επικεντρώνομαι στη μουσική· και μόλις αποκτώ πάλι τον έλεγχο,αρχίζω να κουνιέμαι αργά. Με την ένταση του χορωδιακούκομματιού να αυξάνεται, επιταχύνω σταδιακά, ακολουθώντας τηδύναμη και τον ρυθμό της μουσικής, λατρεύοντας κάθε σφιχτόεκατοστό μέσα της.

Σφίγγει τα χέρια της σε γροθιές, ρίχνει πίσω το κεφάλι της καιβογκάει.

Ναι.

556 E. L. JAMES

«Σε παρακαλώ…» ικετεύει μέσα από σφιγμένα δόντια.Σε καταλαβαίνω, μωρό μου.Ακουμπώντας πάλι την πλάτη της στο κρεβάτι, ξαπλώνω

επάνω της, στηρίζοντας το βάρος στους αγκώνες μου, καιακολουθώ τον ρυθμό διεισδύοντας μέσα της και χάνοντας τονεαυτό μου μέσα σ’ αυτήν και στη μουσική.

Γλυκιά γενναία Άνα.Ιδρώτας κυλάει στην πλάτη μου.Έλα, μωρό μου.Σε παρακαλώ.Και τελικά εκρήγνυται γύρω μου, κραυγάζοντας την

ανακούφισή της και ωθώντας με σε μια έντονη, εξαντλητικήκλιμάκωση, όπου χάνω κάθε αίσθηση του εαυτού μου.Σωριάζομαι πάνω της καθώς ο κόσμος μου μετατοπίζεται καιευθυγραμμίζεται ξανά, αφήνοντας εκείνη την ασυνήθιστηαίσθηση να στροβιλίζεται στο στήθος μου, καταβροχθίζοντάς με.

Κουνάω το κεφάλι μου, προσπαθώντας να διώξω τοδυσοίωνο και ασαφές αίσθημα. Απλώνω το χέρι μου και πιάνωτο τηλεχειριστήριο, κλείνοντας τη μουσική.

Τέρμα ο Τάλλις.Η μουσική συνέβαλε σίγουρα σ’ αυτό που ήταν σχεδόν μια

θρησκευτική εμπειρία. Κατσουφιάζω, προσπαθώντας καιαποτυγχάνοντας να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου.Γλιστράω έξω από την Άνα και τεντώνομαι για να τηνελευθερώσω από τις χειροπέδες.

Αναστενάζει, λυγίζει τα δάχτυλά της και της βγάζωπροσεκτικά την ταινία από τα μάτια και τα ακουστικά.

Μεγάλα γαλάζια μάτια με κοιτάζουν ανοιγοκλείνοντας.«Γεια σου…» ψιθυρίζω.«Γεια σου και σένα…» λέει, παιχνιδιάρα και ντροπαλή. Η

απάντησή της είναι απολαυστική και, σκύβοντας, της δίνω ένατρυφερό φιλί στα χείλη.

«Μπράβο σου!» Η φωνή μου είναι γεμάτη περηφάνια.Τα κατάφερε. Το άντεξε. Τα άντεξε όλα.«Γύρνα μπρούμυτα».Οι κόρες της διαστέλλονται γεμάτες ανησυχία.

ΓΚΡΕΫ 557

«Απλώς θα σου τρίψω τους ώμους».«Α, εντάξει…»Κυλάει μπρούμυτα και σωριάζεται στο κρεβάτι με κλειστά

μάτια. Κάθομαι καβάλα επάνω της και της τρίβω τους ώμους.«Τι ήταν η μουσική;» ρωτάει.«Λέγεται “Spem in Alium”, είναι ένα μοτέτο για σαράντα

φωνές του Τόμας Τάλλις».«Ήταν… συγκλονιστικό».«Πάντα ήθελα να πηδήξω υπό τους ήχους του».«Μη μου πείτε ότι πρόκειται για άλλη μία πρώτη φορά, κύριε

Γκρέυ…»Χαμογελάω πλατιά. «Πράγματι, δεσποινίς Στιλ…»«Ε λοιπόν, και για μένα είναι η πρώτη φορά που πηδήχτηκα

κάτω από τους ήχους του…» λέει, με φωνή που προδίδει τηνκούρασή της.

«Εσύ κι εγώ προσφέρουμε πολλές πρώτες φορές ο ένας στονάλλο».

«Τι είπα στον ύπνο μου, Κρισ… εεε… Κύριε;»Όχι πάλι τα ίδια. Μην τη βασανίζεις άλλο, Γκρέυ.«Είπες πολλά πράγματα, Αναστάζια. Μιλούσες για κλουβιά

και φράουλες. Είπες πως ήθελες περισσότερα και πως σουέλειπα».

«Αυτό μόνο;» Ακούγεται ανακουφισμένη.Γιατί να είναι ανακουφισμένη;Τεντώνομαι δίπλα της, έτσι που να μπορώ να βλέπω το

πρόσωπό της.«Τι νόμιζες πως είπες;»Ανοίγει προς στιγμήν τα μάτια της και τα ξανακλείνει

γρήγορα.«Ότι θεωρώ πως είσαι άσχημος, ξιπασμένος και χάλια στο

κρεβάτι…» Ένα γαλάζιο μάτι ανοίγει και με παρακολουθείεπιφυλακτικά.

Ω… Λέει ψέματα.«Ε λοιπόν, φυσικά είμαι όλα αυτά τα πράγματα, και τώρα μου

κέντρισες την περιέργεια… Τι μου κρύβετε, δεσποινίς Στιλ;»«Τίποτα δεν κρύβω!»

558 E. L. JAMES

«Αναστάζια, είσαι πολύ κακή στα ψέματα…»«Νόμιζα πως μετά το σεξ θα μ’ έκανες να χαχανίσω. Δεν τα

καταφέρνεις και πολύ καλά…»Η απάντησή της είναι αναπάντεχη και της χαμογελάω

απρόθυμα. «Δεν ξέρω να λέω αστεία…» παραδέχομαι.«Κύριε Γκρέυ! Κάτι που δεν ξέρετε να κάνετε;» Η Άνα με

ανταμείβει με ένα πλατύ μεταδοτικό χαμόγελο.«Όχι. Είμαι άθλιος χωρατατζής» συνεχίζω, σαν να πρόκειται

για τίτλο τιμής.Χαχανίζει. «Κι εγώ είμαι άθλια χωρατατζού!»«Αυτός ο ήχος είναι υπέροχος…» ψιθυρίζω και τη φιλάω.

Εξακολουθώ, όμως, να θέλω να μάθω γιατί είναιανακουφισμένη. «Και κάτι μου κρύβεις, Αναστάζια… Ίσωςχρειαστεί να σ’ το αποσπάσω με βασανιστήρια».

«Χα!» Ο χώρος ανάμεσά μας γεμίζει από το γέλιο της.«Νομίζω πως αρκετά με βασάνισες!»

Η απάντησή της σβήνει το χαμόγελο από το πρόσωπό μου,και η έκφρασή της αμέσως μαλακώνει. «Μπορεί να σ’ αφήσω ναμε ξαναβασανίσεις έτσι…» λέει ντροπαλά.

Με πλημμυρίζει ανακούφιση. «Θα το ήθελα πάρα πολύ,δεσποινίς Στιλ!»

«Στόχος μας η ευχαρίστησή σας, κύριε Γκρέυ…»«Είσαι εντάξει;» ρωτάω, γεμάτος σεβασμό και ανησυχία

ταυτόχρονα.«Κάτι παραπάνω από εντάξει…» Μου χαρίζει το

συνεσταλμένο χαμόγελό της.«Είσαι καταπληκτική».Τη φιλάω στο μέτωπο και μετά σηκώνομαι από το κρεβάτι

καθώς εκείνο το δυσοίωνο αίσθημα αναδεύεται ξανά μέσα μου.Διώχνοντάς το, κουμπώνω το παντελόνι μου και απλώνω τοχέρι μου για να τη βοηθήσω να σηκωθεί κι εκείνη. Ότανσηκώνεται όρθια, την τραβάω στην αγκαλιά μου και τη φιλάω,απολαμβάνοντας τη γεύση της.

«Κρεβάτι…» μουρμουρίζω και την οδηγώ στην πόρτα. Εκείτην τυλίγω στο μπουρνούζι που άφησε κρεμασμένο στον γάντζο,και πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί, τη σηκώνω και την

ΓΚΡΕΫ 559

κουβαλάω κάτω στο υπνοδωμάτιό μου.«Είμαι πολύ κουρασμένη…» λέει σιγανά μόλις βρίσκεται στο

κρεβάτι μου.«Κοιμήσου τώρα…» ψιθυρίζω και την τυλίγω με τα μπράτσα

μου. Κλείνω τα μάτια, δίνοντας μάχη ενάντια στο ανησυχαστικόαίσθημα που ξεχύνεται και κατακλύζει πάλι το στήθος μου. Είναισαν νοσταλγία και επιστροφή στο σπίτι ταυτόχρονα… Και είναιτρομακτικό.

560 E. L. JAMES

[ΣΑΒΒΑΤΟ 4 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011]

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΑΕΡΑΚΙ μού ανακατεύει τα μαλλιά, το χάδι τουείναι σαν τα σβέλτα δάχτυλα μιας ερωμένης.

Της δικής μου ερωμένης.Της Άνα.Ξυπνάω ξαφνικά, μπερδεμένος. Το υπνοδωμάτιό μου είναι

βυθισμένο στο σκοτάδι, και δίπλα μου η Άνα κοιμάται, με τηνανάσα της σιγανή και ρυθμική. Στηρίζομαι στον έναν αγκώνα καιπερνάω το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου, με την αλλόκοτηαίσθηση πως κάποιος έκανε ακριβώς αυτό. Κοιτάζω ολόγυρα στοδωμάτιο προσπαθώντας να διακρίνω κάτι στις σκοτεινές γωνιές,αλλά η Άνα κι εγώ είμαστε μόνοι.

Παράξενο. Θα μπορούσα να ορκιστώ πως κάποιος ήταν εδώ.Κάποιος με άγγιξε.

Ένα όνειρο ήταν μόνο.Διώχνω την ενοχλητική σκέψη και κοιτάζω την ώρα. Είναι

περασμένες 4:30 το πρωί. Σωριάζομαι ξανά στο μαξιλάρι μου καιακούω την Άνα να μουρμουρίζει μια ακατάληπτη λέξηγυρίζοντας προς το μέρος μου, πάντα βαθιά κοιμισμένη. Δείχνειγαλήνια και όμορφη.

Καρφώνω τα μάτια μου στο ταβάνι, όπου το φως τηςπυρανίχνευσης με κοροϊδεύει και πάλι αναβοσβήνοντας. Δενέχουμε συμβόλαιο. Κι όμως, η Άνα είναι εδώ. Πλάι μου. Τισημαίνει αυτό; Πώς υποτίθεται ότι πρέπει να την αντιμετωπίζω;Θα τηρεί τους κανόνες μου; Αισθάνομαι την ανάγκη να ξέρω

ΓΚΡΕΫ 561

πως είναι ασφαλής. Τρίβω το πρόσωπό μου. Για μένα αυτό είναιαχαρτογράφητο έδαφος· βρίσκεται έξω από τον έλεγχό μου, κιαυτό είναι ανησυχαστικό.

Στο μυαλό μου έρχεται η Λέιλα.Σκατά…Οι σκέψεις μου τρέχουν: Λέιλα, δουλειά, Άνα… Και ξέρω

πως δεν πρόκειται να ξανακοιμηθώ. Σηκώνομαι, φοράω τοπαντελόνι μιας πιτζάμας, κλείνω την πόρτα του υπνοδωματίουκαι μπαίνω στο καθιστικό πηγαίνοντας στο πιάνο μου.

Ο Σοπέν είναι η παρηγοριά μου· οι μελαγχολικές νότεςταιριάζουν με τη διάθεσή μου, κι έτσι τις παίζω και τις ξαναπαίζω.Μια αδιόρατη κίνηση στην άκρη του οπτικού μου πεδίου μούτραβάει την προσοχή, και σηκώνοντας τα μάτια μου, βλέπω τηνΆνα να έρχεται προς το μέρος μου με διστακτικά βήματα.

«Θα έπρεπε να κοιμάσαι…» μουρμουρίζω, συνεχίζοντας ναπαίζω.

«Το ίδιο κι εσύ» αντιγυρίζει. Το πρόσωπό της φανερώνειαποφασιστικότητα. Κι όμως, μοιάζει μικροκαμωμένη καιευάλωτη ντυμένη μόνο με το υπερβολικά μεγάλο μπουρνούζιμου. Κρύβω το χαμόγελό μου.

«Με αποπαίρνετε, δεσποινίς Στιλ;»«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ. Αυτό κάνω».«Ε λοιπόν, δεν μπορώ να κοιμηθώ».Έχω πάρα πολλά στο μυαλό μου και θα προτιμούσα να

ξαναγύριζε στο κρεβάτι και να κοιμόταν. Πρέπει να είναικουρασμένη από χτες. Αψηφά τη διάθεσή μου και κάθεται πλάιμου στον πάγκο του πιάνου, ακουμπώντας το κεφάλι της στονώμο μου.

«Τι ήταν αυτό;» ρωτάει όταν τελειώνω.«Σοπέν. Πρελούδιο έργο είκοσι οχτώ, αριθμός τέσσερα. Σε μι

ελάσσονα, αν ενδιαφέρεσαι…»«Πάντα με ενδιαφέρει ό,τι κάνεις».Γλυκιά Άνα. Τη φιλάω στα μαλλιά. «Δεν ήθελα να σε

ξυπνήσω».«Δε με ξύπνησες. Παίξε το άλλο».«Το άλλο;»

562 E. L. JAMES

«Το κομμάτι του Μπαχ που έπαιζες το πρώτο βράδυ πουέμεινα».

«Α, τον Μαρτσέλλο…»Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε έπαιξα τελευταία φορά για

κάποιον που μου το ζήτησε. Για μένα το πιάνο είναι μοναχικόόργανο, για τα αυτιά μου μόνο. Η οικογένειά μου έχει χρόνια ναμε ακούσει να παίζω. Αλλά μιας και το ζήτησε, θα παίξω για τηγλυκιά μου Άνα. Τα δάχτυλά μου χαϊδεύουν τα πλήκτρα, και ηαπόκοσμη μελωδία αντηχεί στο καθιστικό.

«Γιατί παίζεις μόνο τόσο θλιμμένη μουσική;» ρωτάει.Είναι θλιμμένη;«Ώστε ήσουν μόλις έξι χρόνων όταν άρχισες να παίζεις;»

Συνεχίζει τις ερωτήσεις σηκώνοντας το κεφάλι της καιμελετώντας με. Το πρόσωπό της είναι ανοιχτό και διψασμένο γιαπληροφορίες, όπως πάντα· και μετά το χτεσινό βράδυ, ποιοςείμαι εγώ για να της αρνηθώ οτιδήποτε;

«Έπεσα με τα μούτρα στο πιάνο για να ευχαριστήσω τηνκαινούρια μου μητέρα».

«Για να ταιριάξεις στην τέλεια οικογένεια;» Τα λόγια μου απότη νύχτα ειλικρίνειας στη Σαβάννα αντηχούν στη σιγανή φωνήτης.

«Ναι, κατά κάποιον τρόπο…» Δε μου αρέσει να μιλάω γι’αυτά και εκπλήσσομαι από το πόσες προσωπικές μουπληροφορίες έχει συγκρατήσει. «Γιατί είσαι ξύπνια; Δεχρειάζεσαι ξεκούραση από την προσπάθεια που κατέβαλες χτες;»

«Για μένα είναι οχτώ το πρωί. Και πρέπει να πάρω το χάπιμου».

«Μπράβο, το θυμήθηκες…» λέω συλλογισμένα. «Μόνο εσύθα ξεκινούσες σε διαφορετική ζώνη ώρας μια σειράαντισυλληπτικών που πρέπει να παίρνεις συγκεκριμένη ώρα.Ίσως πρέπει να περιμένεις μισή ώρα και ύστερα άλλη μισή αύριοτο πρωί. Έτσι, κάποια στιγμή μπορείς να τα παίρνεις μια λογικήώρα».

«Καλό σχέδιο…» αποκρίνεται. «Και τι θα κάνουμε αυτήν τημισή ώρα;»

Ε λοιπόν, θα μπορούσα να σε πηδήξω επάνω σ’ αυτό το πιάνο.

ΓΚΡΕΫ 563

«Μου έρχονται στο μυαλό μερικά πράγματα…» Η φωνή μουεκπέμπει λαγνεία.

«Από την άλλη, θα μπορούσαμε και να μιλήσουμε…»Χαμογελάει, προβοκάροντάς με.

Δεν έχω όρεξη για κουβέντες. «Προτιμώ αυτό που έχω στομυαλό μου». Τυλίγω το μπράτσο μου γύρω από τη μέση της, τηντραβάω κοντά μου και χώνω τη μύτη μου στα μαλλιά της.

«Πάντα προτιμάς το σεξ από την κουβέντα!» Γελάει.«Αλήθεια είναι. Ειδικά μαζί σου…» Τα χέρια της τυλίγονται

γύρω από τους δικέφαλούς μου, αλλά το σκοτάδι μένει ακίνητοκαι σιωπηλό. Δίνω φιλιά ξεκινώντας από τη βάση του αυτιού τηςέως τον λαιμό της. «Ίσως επάνω στο πιάνο μου…»μουρμουρίζω, ενώ το σώμα μου ανταποκρίνεται σε μια νοερήεικόνα της να είναι γυμνή επάνω του, με τα μαλλιά της ναχύνονται κάτω από το πλάι.

«Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι…» Μου μιλάει σιγανά στο αυτί.«Πάντα τόσο διψασμένη για πληροφορίες, δεσποινίς Στιλ…

Τι είναι αυτό που χρειάζεται ξεκαθάρισμα;» Το δέρμα της είναιαπαλό και ζεστό πάνω στα χείλη μου καθώς σπρώχνω τομπουρνούζι από τον ώμο της με τη μύτη μου.

«Εμείς…» απαντάει, και η απλή αυτή λέξη ακούγεται σανπροσευχή.

«Χμμμ… Τι τρέχει με μας;» Σωπαίνω για λίγο. Πού το πάει;«Το συμβόλαιο».Σταματάω και κοιτάζω μέσα στα τετραπέρατα μάτια της. Γιατί

το κάνει αυτό τώρα; Τα δάχτυλά μου γλιστρούν στο μάγουλότης. «Κοίτα… Νομίζω πως το συμβόλαιο είναι αμφισβητήσιμο.Τι λες κι εσύ;»

«Αμφισβητήσιμο;» λέει, και τα χείλη της μαλακώνουν από μιαυποψία χαμόγελου.

«Αμφισβητήσιμο…» Μιμούμαι την έκφρασή της.«Μα το ήθελες τόσο πολύ…» Αβεβαιότητα συννεφιάζει τα

μάτια της Άνα.«Αυτό ήταν πριν, Αναστάζια. Εν πάση περιπτώσει, οι κανόνες

δεν είναι αμφισβητήσιμοι. Αυτοί εξακολουθούν να ισχύουν».Αισθάνομαι την ανάγκη να ξέρω πως είσαι ασφαλής.

564 E. L. JAMES

«Πριν; Πριν από τι;»«Πριν…» Πριν απ’ όλα αυτά. Προτού αναποδογυρίσεις τον

κόσμο μου, προτού κοιμηθείς μαζί μου. Προτού ακουμπήσεις τοκεφάλι σου στον ώμο μου στο πιάνο. Είναι όλα. «Από ταπερισσότερα…» μουρμουρίζω, διώχνοντας την οικεία πιαταραχή από τα σωθικά μου.

«Ω…» κάνει, και νομίζω πως είναι ευχαριστημένη.«Άλλωστε έχουμε πάει ήδη δύο φορές στην αίθουσα

ψυχαγωγίας και δεν το έβαλες στα πόδια».«Περιμένεις να το βάλω στα πόδια;»«Τίποτε απ’ ό,τι κάνεις δεν είναι αναμενόμενο, Αναστάζια».Το ν ανάμεσα στα φρύδια της έχει επιστρέψει. «Λοιπόν, για

να γίνω σαφής… Θες απλώς να εφαρμόζω συνεχώς τουςκανόνες του συμβολαίου, αλλά όχι το υπόλοιπο συμβόλαιο;»

«Με εξαίρεση την αίθουσα ψυχαγωγίας. Θέλω να εφαρμόζειςτο πνεύμα του συμβολαίου μέσα στην αίθουσα ψυχαγωγίας και,ναι, θέλω να ακολουθείς τους κανόνες – συνεχώς. Τότε θα ξέρωπως είσαι ασφαλής και θα μπορώ να σ’ έχω όποια στιγμή θέλω»προσθέτω αστόχαστα.

«Κι αν παραβώ κάποιον από τους κανόνες;» ρωτάει.«Τότε θα σε τιμωρήσω».«Και δε θα χρειάζεσαι την άδειά μου;»«Ναι, θα τη χρειάζομαι».«Κι αν πω όχι;» επιμένει.Γιατί φέρεται τόσο ξεροκέφαλα;«Αν πεις όχι, θα πεις όχι. Θα πρέπει να βρω έναν τρόπο να σε

πείσω». Θα έπρεπε να το ξέρει αυτό. Δε με άφησε να της τιςβρέξω στο λεμβοστάσιο, ενώ ήθελα. Αλλά κατάφερα να το κάνωαργότερα εκείνο το βράδυ… με την έγκρισή της.

Σηκώνεται και προχωράει προς την είσοδο του καθιστικού,και προς στιγμήν νομίζω πως θα ορμήσει έξω, αλλά εκείνηγυρίζει, με σαστισμένο ύφος. «Ώστε η διάσταση της τιμωρίαςπαραμένει…»

«Ναι, αλλά μόνο αν παραβείς τους κανόνες». Για μένα είναισαφές αυτό. Γιατί δεν είναι και για κείνη;

«Θα πρέπει να τους ξαναδιαβάσω» λέει, παίρνοντας ξαφνικά

ΓΚΡΕΫ 565

επαγγελματικό ύφος.Θέλει να το κάνει αυτό τώρα;«Θα σ’ τους φέρω».Στο γραφείο μου ανοίγω τον υπολογιστή και εκτυπώνω τους

κανόνες. Αναρωτιέμαι γιατί το συζητάμε αυτό στις πέντε τοπρωί.

Όταν επιστρέφω με την εκτύπωση, είναι στον νεροχύτη καιπίνει ένα ποτήρι νερό. Κάθομαι σ’ ένα σκαμπό και περιμένωπαρακολουθώντας την. Η πλάτη της είναι αλύγιστη και γεμάτηένταση· δεν είναι καλός οιωνός αυτό. Όταν στρέφεται,σπρώχνω το χαρτί προς το μέρος της επάνω στη νησίδα τηςκουζίνας.

«Ορίστε».Σαρώνει στα γρήγορα τους κανόνες με το βλέμμα της.

«Δηλαδή το περί υπακοής εξακολουθεί να ισχύει;»«Ω, ναι…»Κουνάει το κεφάλι της, κι ένα ειρωνικό χαμόγελο τραβάει

την άκρη του στόματός της, ενώ τα μάτια της σηκώνονται στονουρανό.

Τι χαρά.Η διάθεσή μου ξαφνικά φτιάχνει.«Ύψωσες το βλέμμα σου στον ουρανό, Αναστάζια;» Το ύφος

της φανερώνει επιφυλακτικότητα και ευθυμία ταυτόχρονα.«Πιθανόν. Εξαρτάται από το ποια θα είναι η αντίδρασή σου».«Αυτή που είναι πάντα». Αν με αφήσει…Ξεροκαταπίνει, και οι κόρες της διαστέλλονται από

προσμονή. «Δηλαδή…;»«Ναι;»«Τώρα θες να μου τις βρέξεις;»«Ναι. Και θα το κάνω».«Α, αλήθεια, κύριε Γκρέυ;» Σταυρώνει τα χέρια της, με το

πιγούνι ανασηκωμένο προκλητικά.«Θα με σταματήσεις;»«Θα χρειαστεί να με πιάσεις πρώτα…» Χαμογελάει κοκέτικα,

κάτι που έχει άμεση επίδραση στο πουλί μου.Θέλει να παίξει.

566 E. L. JAMES

Σηκώνομαι χαλαρά από το σκαμπό, παρακολουθώντας τηνπροσεκτικά. «Α, αλήθεια, δεσποινίς Στιλ;» Ο αέρας σχεδόνσπινθηρίζει ανάμεσά μας.

Προς τα πού θα τρέξει;Το βλέμμα της είναι στυλωμένο στο δικό μου, ξεχειλίζοντας

από έξαψη. Τα δόντια της πιλατεύουν το κάτω χείλος της.«Και δαγκώνεις και το χείλος σου…» Επίτηδες το κάνει;

Κινούμαι αργά προς τα αριστερά.«Δε θα τολμήσεις!» με κοροϊδεύει. «Στο κάτω κάτω κι εσύ

υψώνεις το βλέμμα στον ουρανό». Με τα μάτια της καρφωμέναπάνω μου, μετακινείται κι αυτή προς τα αριστερά της.

«Ναι, αλλά σήκωσες μόλις ψηλότερα τον πήχη της διέγερσηςμε αυτό το παιχνίδι».

«Είμαι πολύ γρήγορη, ξέρεις…» με πειράζει.«Το ίδιο κι εγώ».Πώς τα κάνει όλα τόσο συναρπαστικά;«Σκοπεύεις να έρθεις χωρίς φασαρίες;»«Έρχομαι ποτέ χωρίς φασαρίες;» Χαμογελάει, καταπίνοντας

το δόλωμα.«Δεσποινίς Στιλ, τι εννοείτε;» Την κυνηγάω γύρω από τη

νησίδα της κουζίνας. «Θα είναι χειρότερα για σας αν χρειαστείνα έρθω να σας πιάσω».

«Μόνο αν το καταφέρεις, Κρίστιαν… Κι αυτήν τη στιγμή δενέχω καμία πρόθεση να σ’ αφήσω να με πιάσεις».

Σοβαρά μιλάει;«Αναστάζια, μπορεί να πέσεις και να χτυπήσεις. Πράγμα που

σημαίνει ότι θα παραβιάσεις άμεσα τον κανόνα υπ’ αριθμόνεφτά, τώρα έξι».

«Κινδυνεύω από τότε που σας γνώρισα, κύριε Γκρέυ,κανόνες ξε-κανόνες».

«Ναι, κινδυνεύεις». Μπορεί να μην πρόκειται για παιχνίδι.Μήπως προσπαθεί να μου πει κάτι; Διστάζει, και ορμάω ξαφνικάγια να την πιάσω. Τσιρίζει και τρέχει γύρω από τη νησίδα, στησχετική ασφάλεια της άλλης πλευράς του τραπεζιού τηςτραπεζαρίας. Με τα χείλη της μισάνοιχτα, την έκφρασή τηςεπιφυλακτική και προκλητική συνάμα. Το μπουρνούζι γλιστράει

ΓΚΡΕΫ 567

από τον έναν της ώμο. Είναι σέξι. Πραγματικά σέξι, γαμώτο.Προχωράω αργά προς το μέρος της και οπισθοχωρεί.«Ξέρεις πώς να περισπάς την προσοχή ενός άντρα,

Αναστάζια».«Στόχος μας η ευχαρίστησή σας, κύριε Γκρέυ… Σας περισπώ

την προσοχή από τι;»«Από τη ζωή. Από το σύμπαν». Από τις πρώην υποτακτικές

που έχουν εξαφανιστεί. Από τη δουλειά. Από τη συμφωνία μας.Από τα πάντα.

«Φαινόσουν στ’ αλήθεια ανήσυχος όταν έπαιζες».Δεν κάνει πίσω. Σταματάω και σταυρώνω τα χέρια,

επανεξετάζοντας τη στρατηγική μου. «Μπορούμε να το κάνουμεόλη μέρα αυτό, μωρό μου, μα θα σε πιάσω, κι όταν σε πιάσω, θαείναι χειρότερα για σένα».

«Όχι, δε θα με πιάσεις!» λέει με απόλυτη βεβαιότητα.Κατσουφιάζω. «Θα πίστευε κάποιος ότι δε θες να σε

πιάσω…»«Δε θέλω. Περί αυτού πρόκειται. Νιώθω για την τιμωρία ό,τι

κι εσύ όταν σ’ αγγίζω».Και από το πουθενά, το σκοτάδι σέρνεται πάνω μου,

σκεπάζοντας το δέρμα μου, αφήνοντας στο πέρασμά του έναπαγερό ίχνος απόγνωσης.

Όχι. Όχι. Δεν αντέχω να με αγγίζουν. Ποτέ.«Έτσι αισθάνεσαι;» Είναι σαν να με άγγιξε, με τα νύχια της να

αφήνουν άσπρες γραμμές στο στήθος μου.Ανοιγοκλείνει αρκετές φορές τα μάτια της ζυγίζοντας την

αντίδρασή μου, κι όταν μιλάει, η φωνή της είναι ήρεμη. «Όχι. Δεμε επηρεάζει τόσο πολύ, αλλά σου δίνει μια ιδέα...» Το ύφος τηςμαρτυρά άγχος.

Να πάρει ο διάολος! Αυτό ρίχνει ένα εντελώς διαφορετικόφως στη σχέση μας. «Ω…» μουρμουρίζω, επειδή δεν μπορώ νασκεφτώ κάτι άλλο να πω.

Παίρνει βαθιά ανάσα και με πλησιάζει, κι όταν στέκεταιμπροστά μου, σηκώνει το βλέμμα, με μάτια που καίνε απόανησυχία.

«Τόσο πολύ το σιχαίνεσαι;» ψιθυρίζω.

568 E. L. JAMES

Αυτό είναι. Είμαστε πραγματικά ασύμβατοι.Όχι. Δε θέλω να το πιστέψω αυτό.«Κοίτα… Όχι» λέει, και με πλημμυρίζει ανακούφιση. «Όχι.

Έχω αμφίθυμα συναισθήματα γι’ αυτό το πράγμα. Δε μ’ αρέσει,αλλά δεν το απεχθάνομαι».

«Μα χτες το βράδυ στην αίθουσα ψυχαγωγίας εσύ…»«Το κάνω για σένα, Κρίστιαν. Επειδή το χρειάζεσαι. Εγώ δεν

το χρειάζομαι. Δε με πόνεσες χτες το βράδυ. Ήταν μέσα σεδιαφορετικό πλαίσιο. Μπορώ να το εκλογικεύσω εσωτερικά καισου έχω εμπιστοσύνη. Μα όταν θες να με τιμωρήσεις, ανησυχώμήπως με πονέσεις».

Γαμώτο… Πες της.Είναι η στιγμή της αλήθειας, Γκρέυ.«Θέλω να σε πονέσω. Αλλά όχι πέρα από το όριο της

αντοχής σου». Δε θα πήγαινα ποτέ πολύ μακριά.«Γιατί;»«Απλώς το χρειάζομαι…» ψιθυρίζω. «Δεν μπορώ να σου

πω».«Δεν μπορείς ή δε θες;»«Δε θέλω».«Άρα ξέρεις γιατί».«Ναι».«Αλλά δε θες να μου πεις».«Αν σου πω, θα φύγεις ουρλιάζοντας απ’ αυτό το δωμάτιο και

δε θα θες να γυρίσεις ποτέ. Δεν μπορώ να το διακινδυνεύσωαυτό, Αναστάζια».

«Θες να μείνω».«Δεν ξέρεις πόσο… Δε θ’ άντεχα να σε χάσω».Δεν μπορώ πια να αντέξω την απόσταση ανάμεσά μας. Την

αρπάζω για να την εμποδίσω να το βάλει στα πόδια και τηντραβάω στην αγκαλιά μου, ενώ τα χείλη μου ψάχνουν τα δικάτης. Ανταποκρίνεται στην πείνα μου, με το στόμα της να κολλάειπάνω στο δικό μου, ανταποδίδοντάς μου το φιλί με το ίδιο πάθοςκαι ελπίδα και λαχτάρα. Το σκοτάδι που καραδοκούσεοπισθοχωρεί, και βρίσκω την παρηγοριά μου.

«Μη μ’ αφήσεις…» ψιθυρίζω πάνω στα χείλη της. «Στον

ΓΚΡΕΫ 569

ύπνο σου είπες ότι δεν πρόκειται να μ’ αφήσεις και με ικέτεψεςνα μη σ’ αφήσω».

«Δε θέλω να φύγω…» αποκρίνεται, αλλά τα μάτια τηςψάχνουν τα δικά μου γυρεύοντας απαντήσεις.

Και ξεμπροστιάζομαι – η άσχημη, πληγωμένη καρδιά μουμένει εκτεθειμένη.

«Δείξε μου» λέει.«Να σου δείξω;»«Δείξε μου πόσο μπορεί να πονέσει».«Τι;» Τραβιέμαι πίσω και την κοιτάζω χωρίς να το πιστεύω.«Τιμώρησέ με. Θέλω να μάθω πόσο άσχημο μπορεί να γίνει».Ω, όχι. Την αφήνω και κάνω ένα βήμα πίσω, έτσι που να μη

με φτάνει.Με κοιτάζει: ανοιχτή, ειλικρινής, σοβαρή. Μου προσφέρει

και πάλι τον εαυτό της· να τον πάρω, να τον κάνω ό,τι θέλω.Έχω σαστίσει. Θα μου ικανοποιούσε αυτή μου την ανάγκη; Δενμπορώ να το πιστέψω.

«Θα ήσουν διατεθειμένη να δοκιμάσεις;»«Ναι. Είπα πως θα δοκιμάσω». Η έκφρασή της είναι γεμάτη

αποφασιστικότητα.«Άνα, είσαι τόσο περίπλοκη. Με μπερδεύεις…»«Κι εγώ είμαι μπερδεμένη. Προσπαθώ να βγάλω μια άκρη.

Και θα μάθουμε, κι εσύ κι εγώ, μια και καλή αν μπορώ να τοκάνω. Αν το αντέξω, τότε ίσως κι εσύ…»

Σταματάει, και κάνω ακόμα ένα βήμα πίσω. Θέλει να μεαγγίξει.

Όχι.Αν, όμως, το κάνουμε αυτό, τότε θα μάθω. Θα μάθει.Φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο πολύ νωρίτερα απ’ όσο νόμιζα.Μπορώ να το κάνω αυτό;Κι αυτήν τη στιγμή καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει τίποτα που

να το θέλω περισσότερο… Δεν υπάρχει τίποτα που θαικανοποιούσε περισσότερο το τέρας μέσα μου.

Προτού αλλάξω γνώμη, την αρπάζω από το μπράτσο και τηνοδηγώ πάνω στην αίθουσα ψυχαγωγίας. Στην πόρτα σταματάω.«Θα σου δείξω πόσο άσχημο μπορεί να γίνει και μπορείς να

570 E. L. JAMES

αποφασίσεις μόνη σου. Είσαι έτοιμη γι’ αυτό;»Γνέφει καταφατικά, με το πρόσωπό της γεμάτο από κείνη την

πεισματάρικη αποφασιστικότητα που έχω φτάσει στο σημείο ναγνωρίζω τόσο καλά.

Ας είναι.Ανοίγω την πόρτα, αρπάζω στα γρήγορα μια ζώνη από τη

βέργα προτού αλλάξει γνώμη και την οδηγώ στον πάγκο στηγωνία του δωματίου.

«Σκύψε πάνω στον πάγκο….» τη διατάζω σιγανά.Κάνει αυτό που της λέω, χωρίς να πει τίποτα.«Είμαστε εδώ επειδή είπες ναι, Αναστάζια. Κι έτρεξες μακριά

μου. Θα σε χτυπήσω έξι φορές και θα μετράς μαζί μου».Ούτε τώρα μιλάει.Σηκώνω την άκρη από το μπουρνούζι πάνω στην πλάτη της,

αποκαλύπτοντας τα όμορφα γυμνά πισινά της. Γλιστράω το χέριμου στους γλουτούς της και στο πάνω μέρος των μηρών της κιένα ρίγος με διαπερνά.

Αυτό είναι. Αυτό που θέλω. Αυτό που επιδίωκα.«Θα το κάνω για να θυμάσαι να μην τρέχεις μακριά μου, κι

όσο μεγάλη κι αν είναι η έξαψη που προκαλεί αυτό, δε θέλω νατρέχεις ποτέ μακριά μου. Και επίσης ύψωσες το βλέμμα στονουρανό. Ξέρεις πώς με κάνει να αισθάνομαι αυτό». Παίρνωβαθιά ανάσα απολαμβάνοντας αυτήν τη στιγμή, προσπαθώνταςνα σταθεροποιήσω τον σφυγμό μου, που σφυροκοπάει.

Το χρειάζομαι αυτό. Αυτό κάνω. Και επιτέλους φτάσαμε εδώ.Μπορεί να το κάνει.Δε με απογοήτευσε ούτε μία φορά έως τώρα.Κρατώντας την ακίνητη με το ένα χέρι χαμηλά στην πλάτη

της, τινάζω τη ζώνη. Παίρνω άλλη μία βαθιά ανάσα, εστιάζονταςστο έργο που έχω μπροστά μου.

Δε θα το βάλει στα πόδια. Μου το ζήτησε.Ύστερα κατεβάζω τη ζώνη, χτυπώντας την και στα δυο

μάγουλα, δυνατά.Αφήνει μια κραυγή, σοκαρισμένη.Δε φώναξε τον αριθμό, όμως… Ούτε και τον κωδικό

ασφαλείας.

ΓΚΡΕΫ 571

«Μέτρα, Αναστάζια!» απαιτώ.«Ένα!» φωνάζει.Εντάξει… δεν είπε τον κωδικό ασφαλείας.Την ξαναχτυπάω.«Δύο!» κραυγάζει.Έτσι μπράβο. Βγάλ’ το από μέσα σου, μωρό μου.Τη χτυπάω άλλη μία φορά.«Τρία!» Συσπάται από τον πόνο.Υπάρχουν τρεις ρίγες πάνω στα πισινά της.Τις κάνω τέσσερις.Φωνάζει τον αριθμό, δυνατά και καθαρά.Δεν υπάρχει κανένας για να σε ακούσει, μωρό μου. Φώναξε

όσο θέλεις.Τη μαστιγώνω ξανά.«Πέντε…» λέει με έναν λυγμό, και κοντοστέκομαι,

περιμένοντας να πει τον κωδικό ασφαλείας.Δεν τον λέει.Κι ένα για γούρι.«Έξι…» τραυλίζει η Άνα, με βεβιασμένη και βραχνή φωνή.Αφήνω τη ζώνη να πέσει, απολαμβάνοντας τη γλυκιά ευφορία

της ανακούφισής μου. Είμαι ζαλισμένος, ξέπνοος και επιτέλουςκορεσμένος. Ω, αυτό το όμορφο κορίτσι, το όμορφο κορίτσι μου.Θέλω να φιλήσω κάθε εκατοστό του κορμιού της. Είμαστε εδώ.Εκεί όπου θέλω να είμαστε. Απλώνω τα χέρια μου να την πιάσω,τραβώντας τη στην αγκαλιά μου.

«Άφησέ με. Όχι…» Παλεύει να μου ξεφύγει, πασχίζοντας νααπομακρυνθεί από κοντά μου, σπρώχνοντας και απωθώντας καιτελικά γυρίζοντας να με αντιμετωπίσει σαν οργισμένη αγριόγατα.«Μη μ’ αγγίζεις!» λέει σφυριχτά. Το πρόσωπό της είναικοκκινισμένο και μουσκεμένο από δάκρυα, η μύτη της τρέχει,και τα μαλλιά της είναι μια σκούρα μπερδεμένη μάζα. Ποτέ,όμως, δεν είχε όψη τόσο υπέροχη… και ταυτόχρονα τόσοθυμωμένη.

Ο θυμός της πέφτει πάνω μου παρασύροντάς με σανπαλιρροϊκό κύμα.

Είναι έξαλλη. Πραγματικά έξαλλη.

572 E. L. JAMES

Εντάξει, τον θυμό δεν τον είχα υπολογίσει.Δώσ’ της μια στιγμή. Περίμενε να ενεργήσουν οι ενδορφίνες.Σκουπίζει τα δάκρυά της με την ανάστροφη της παλάμης της.

«Αυτό είναι που σ’ αρέσει πραγματικά; Εγώ έτσι;» Σκουπίζει τημύτη της με το μανίκι από το μπουρνούζι.

Η ευφορία μου εξαφανίζεται. Έχω σαστίσει, είμαι εντελώςανήμπορος και μαρμαρωμένος από τον θυμό της. Το κλάμα τοξέρω και το καταλαβαίνω, αλλά αυτή η οργή… αντηχεί κάπουβαθιά μέσα μου και δε θέλω να το συλλογίζομαι.

Μην το σκέφτεσαι αυτό, Γκρέυ.Γιατί δε μου ζήτησε να σταματήσω; Δεν είπε τον κωδικό

ασφαλείας. Της άξιζε να τιμωρηθεί. Μου το έσκασε. Σήκωσε ταμάτια της στον ουρανό. Να τι συμβαίνει όταν με αψηφάς, μωρόμου.

Σκυθρωπιάζει. Γαλάζια μάτια ορθάνοιχτα και λαμπερά,γεμάτα πόνο και οργή και ξαφνική παγερή κατα-νόηση.

Σκατά… Τι έκανα;Είναι αποκαρδιωτικό.Είμαι εκτός ισορροπίας, παραπαίω στην άκρη ενός

επικίνδυνου γκρεμού, ψάχνοντας απελπισμένα τα λόγια για ναδιορθώσω την κατάσταση. Το μυαλό μου, όμως, είναι άδειο.

«Ε λοιπόν, είσαι ένα κάθαρμα με πολύ χοντρά προβλήματα!»γρυλίζει.

Η ανάσα εγκαταλείπει το σώμα μου και είναι σαν ναμαστίγωσε εμένα με μια ζώνη… Γαμώτο!

Αναγνώρισε αυτό που είμαι πραγματικά.Είδε το τέρας.«Άνα…» ψιθυρίζω εκλιπαρώντας τη. Θέλω να σταματήσει.

Θέλω να την αγκαλιάσω και να κάνω τον πόνο να φύγει. Θέλωνα κλάψει στην αγκαλιά μου.

«Άσε τα “Άνα” και τα “ξε-Άνα”. Πρέπει να βάλεις μια τάξηστα σκατά που έχεις μέσα στο κεφάλι σου, Γκρέυ!» πετάειαπότομα και βγαίνει από την αίθουσα ψυχαγωγίας, κλείνονταςαθόρυβα την πόρτα πίσω της.

Σαστισμένος, καρφώνω τα μάτια μου στην κλειστή πόρτα, μετα λόγια της να αντηχούν στα αυτιά μου.

ΓΚΡΕΫ 573

Είσαι ένα κάθαρμα με πολύ χοντρά προβλήματα.Κανένας ποτέ δε με παράτησε σύξυλο. Τι διάολο; Περνάω

μηχανικά το χέρι μέσα από τα μαλλιά μου, προσπαθώντας ναεκλογικεύσω την αντίδρασή της και τη δική μου. Την άφησαμόλις να φύγει. Δεν είμαι θυμωμένος… Είμαι… Τι; Σκύβω ναμαζέψω τη ζώνη, προχωράω έως τον τοίχο και την κρεμάω στονγάντζο της. Αυτή ήταν, αναμφίβολα, μια από τις πιοικανοποιητικές στιγμές της ζωής μου. Πριν από ένα λεπτόένιωθα πιο ανάλαφρος, με το βάρος της αβεβαιότητας ανάμεσάμας να έχει εξαφανιστεί.

Έγινε. Φτάσαμε σ’ εκείνο το σημείο.Τώρα που ξέρει τις προϋποθέσεις, μπορούμε να πάμε

παρακάτω.Της το είπα. Στους ανθρώπους σαν εμένα αρέσει να

προξενούν πόνο.Αλλά μόνο σε γυναίκες που το γουστάρουν.Η αίσθηση ανησυχίας μεγαλώνει.Η αντίδρασή της, η εικόνα του πονεμένου, βασανισμένου

ύφους της έχει επιστρέψει, ανεπιθύμητη, στα μάτια του μυαλούμου. Είναι ανησυχαστική. Έχω συνηθίσει να κάνω τις γυναίκεςνα κλαίνε – αυτό κάνω.

Την Άνα, όμως;Σωριάζομαι στο πάτωμα, ακουμπάω το κεφάλι μου στον

τοίχο, με τα χέρια στα λυγισμένα μου γόνατα. Άφησέ την απλώςνα κλάψει. Θα αισθανθεί καλύτερα όταν κλάψει. Οι γυναίκεςνιώθουν καλύτερα, λέει η εμπειρία μου. Δώσ’ της μια στιγμή καιμετά πήγαινε και πρόσφερέ της μετανοσηλευτική φροντίδα. Δενείπε τον κωδικό ασφαλείας. Μου το ζήτησε. Ήθελε να μάθει,περίεργη όπως πάντα. Ήταν απλώς ένα οδυνηρό ξύπνημα, αυτόείναι όλο.

Είσαι ένα κάθαρμα με πολύ χοντρά προβλήματα.Κλείνοντας τα μάτια μου, χαμογελάω χωρίς κέφι. Ναι, Άνα,

ναι, είμαι, και τώρα το ξέρεις. Τώρα μπορούμε ναπροχωρήσουμε πιο κάτω με τη σχέση… συμφωνία μας. Ό,τι κιαν είναι.

Οι σκέψεις μου δε με παρηγορούν, και η αίσθηση ανησυχίας

574 E. L. JAMES

μεγαλώνει. Τα πληγωμένα της μάτια να με αγριοκοιτάζουν,εξοργισμένα, επιτιμητικά, οικτίροντάς με… Βλέπει αυτό πουείμαι. Ένα τέρας.

Μου έρχεται στο μυαλό ο Φλυν: Μην κολλάς στο αρνητικό,Κρίστιαν.

Κλείνω πάλι τα μάτια και βλέπω την οδύνη στο πρόσωπο τηςΆνα.

Τι βλάκας που είμαι.Παραήταν νωρίς.Πολύ, υπερβολικά νωρίς.Γαμώτο…Θα την καθησυχάσω.Ναι – άφησέ τη να κλάψει και μετά καθησύχασέ την.Της είχα θυμώσει επειδή έτρεξε μακριά μου. Γιατί το έκανε

αυτό;Διάολε. Είναι τόσο διαφορετική από κάθε άλλη γυναίκα που

έχω γνωρίσει. Φυσικά και δε θα αντιδρούσε με τον ίδιο τρόπο.Πρέπει να την αντικρίσω, να την αγκαλιάσω. Θα το

ξεπεράσουμε. Αναρωτιέμαι πού να είναι.Σκατά!Με κυριεύει πανικός. Κι αν έφυγε; Όχι, δε θα το έκανε αυτό.

Όχι χωρίς να αποχαιρετήσει. Σηκώνομαι και, τρέχοντας, βγαίνωαπό το δωμάτιο και κατεβαίνω τη σκάλα. Δεν είναι στοκαθιστικό – πρέπει να είναι στο κρεβάτι. Ορμάω στουπνοδωμάτιό μου.

Το κρεβάτι είναι άδειο.Το άγχος φουσκώνει και γεμίζει τα σωθικά μου. Όχι, δεν

μπορεί να έχει φύγει! Πάνω – πρέπει να είναι στο δωμάτιό της.Ανεβαίνω τρία τρία τα σκαλιά και κοντοστέκομαι, με κομμένητην ανάσα, έξω από την πόρτα του υπνοδωματίου της. Είναι εκείμέσα και κλαίει.

Ω, δόξα τω Θεώ.Ακουμπάω το κεφάλι μου στην πόρτα, κατακλυσμένος από

ανακούφιση.Μη φύγεις. Η σκέψη είναι φρικτή.Χρειάζεται απλώς να κλάψει.

ΓΚΡΕΫ 575

Παίρνοντας μια σταθεροποιητική ανάσα, κατευθύνομαι προςτο μπάνιο δίπλα στην αίθουσα ψυχαγωγίας, για να φέρω λίγηκρέμα άρνικας, Advil κι ένα ποτήρι νερό. Επιστρέφω στοδωμάτιό της.

Μέσα είναι ακόμα σκοτεινά, αν και η αυγή είναι μια ωχρήλωρίδα στον ορίζοντα. Μου παίρνει μια στιγμή για να βρω τοόμορφο κορίτσι μου. Είναι κουλουριασμένη στη μέση τουκρεβατιού, μικρόσωμη και ευάλωτη, κλαίγοντας σιγανά μεαναφιλητά. Ο ήχος της θλίψης της με ξεσκίζει, αφήνοντάς μεξέπνοο. Οι υποτακτικές μου δε με επηρέασαν ποτέ έτσι – ακόμακι όταν έκλαιγαν γοερά. Δεν το καταλαβαίνω. Γιατί νιώθω τόσοχαμένος; Αφήνοντας κάτω την κρέμα άρνικας, το νερό και τιςταμπλέτες, σηκώνω το πάπλωμα, γλιστράω δίπλα της καιαπλώνω τα χέρια μου να την αγκαλιάσω. Τσιτώνεται, κι όλο τηςτο σώμα φωνάζει «Μη με αγγίζεις!». Δε μου ξεφεύγει η ειρωνείατου πράγματος.

«Σώπα…» ψιθυρίζω, σε μια μάταιη προσπάθεια να σταματήσωτα δάκρυά της και να την ηρεμήσω.

Δεν απαντάει. Μένει παγωμένη, άκαμπτη.«Μη μ’ απωθείς, Άνα, σε παρακαλώ…»Χαλαρώνει ελάχιστα, επιτρέποντάς μου να την τραβήξω στην

αγκαλιά μου και να χώσω τη μύτη μου στα υπέροχα ευωδιαστάμαλλιά της. Μυρίζει γλυκά όπως πάντα, και το άρωμά της είναιένα παρήγορο βάλσαμο στα νεύρα μου. Και της δίνω ένατρυφερό φιλί στον λαιμό.

«Μη με μισείς…» μουρμουρίζω, πιέζοντας τα χείλη μου στονλαιμό της, απολαμβάνοντας τη γεύση της. Δε λέει τίποτε, αλλάσταδιακά το κλάμα της υποχωρεί σε σιγανά πνιχτά αναφιλητά.Επιτέλους ησυχάζει. Σκέφτομαι πως μπορεί να την έχει πάρει ούπνος, αλλά δεν μπορώ να ελέγξω, για να μην την ενοχλήσω.Τουλάχιστον, τώρα είναι πιο ήρεμη.

Η αυγή έρχεται και φεύγει, και το φως ολόγυρα γίνεται πιοέντονο, εισβάλλοντας στο δωμάτιο καθώς το πρωί προχωράει.Και είμαστε ακόμα ξαπλωμένοι μέσα στη σιωπή. Το μυαλό μουπαρασύρεται έτσι όπως κρατάω αγκαλιά το κορίτσι μου καιπαρατηρώ τη μεταβαλλόμενη φύση του φωτός. Δεν μπορώ να

576 E. L. JAMES

θυμηθώ άλλη φορά που απλώς έμεινα ξαπλωμένος αφήνονταςτον χρόνο να γλιστράει μακριά και τις σκέψεις μου ναπεριπλανιούνται. Είναι χαλαρωτικό να φαντάζομαι τι θαμπορούσαμε να κάνουμε την υπόλοιπη μέρα. Ίσως θα έπρεπε νατην πάω να δει την «Γκρέις».

Ναι. Θα μπορούσαμε να πάμε για ιστιοπλοΐα το απόγευμα.Αν σου μιλάει ακόμα, Γκρέυ.Μετακινείται, αισθάνομαι μια ελαφριά σύσπαση στο πόδι της

και καταλαβαίνω πως είναι ξύπνια.«Σου έφερα λίγο Advil και λίγη κρέμα άρνικας…»Επιτέλους αντιδρά, γυρίζοντας αργά στην αγκαλιά μου για να

με αντικρίσει. Μάτια γεμάτα πόνο εστιάζουν στα δικά μου, καιτο βλέμμα της είναι έντονο, ερωτηματικό. Με περιεργάζεταιχωρίς βιασύνη, σαν να με βλέπει πρώτη φορά. Είναιανησυχαστικό, επειδή, ως συνήθως, δεν έχω ιδέα τι σκέφτεται,τι βλέπει. Σίγουρα, όμως, είναι πιο ήρεμη, και καλωσορίζω τημικρή σπίθα ανακούφισης που φέρνει αυτό. Η σημερινή μέραίσως είναι καλή τελικά.

Μου χαϊδεύει το μάγουλο και περνάει τα δάχτυλά της πάνωαπό το πιγούνι μου, στα αξύριστα γένια μου. Κλείνω τα μάτια,απολαμβάνοντας το άγγιγμά της. Είναι ακόμα τόσο καινούριααυτή η αίσθηση, το να με αγγίζει και να απολαμβάνω τα αθώατης δάχτυλα που χαϊδεύουν απαλά το πρόσωπό μου, ενώ τοσκοτάδι μένει σιωπηλό. Δε με πειράζει να μου αγγίζει τοπρόσωπο… ή να χώνει τα δάχτυλά της στα μαλλιά μου.

«Με συγχωρείς…» τραυλίζει.Τα συμφιλιωτικά λόγια της είναι έκπληξη για μένα. Μου

ζητάει συγγνώμη;«Για ποιο πράγμα;»«Γι’ αυτά που είπα…»Η ανακούφιση διατρέχει ανεξέλεγκτα το σώμα μου. Με

συγχώρεσε. Άλλωστε αυτό που είπε μέσα στον θυμό της ήτανσωστό – είμαι ένα κάθαρμα με πολύ χοντρά προβλήματα.

«Δε μου είπες τίποτα που δεν ήξερα». Και πρώτη φορά έπειτααπό τόσα χρόνια πιάνω τον εαυτό μου να ζητάει συγγνώμη.«Λυπάμαι που σε πόνεσα…»

ΓΚΡΕΫ 577

Οι ώμοι της υψώνονται ελάχιστα και μου χαρίζει ένα αμυδρόχαμόγελο. Κέρδισα μια προσωρινή αναστολή. Είμαστε ασφαλείς.Είμαστε εντάξει.

Νιώθω ανακούφιση.«Το ζήτησα» αποκρίνεται.Αν το ζήτησες, λέει, μωρό μου.Καταπίνει νευρικά. «Δε νομίζω ότι μπορώ να είμαι όλα όσα

θες να είμαι…» ομολογεί, με τις κόρες διεσταλμένες από βαθιάειλικρίνεια.

Ο κόσμος σταματάει.Γαμώτο…Δεν είμαστε καθόλου ασφαλείς.Γκρέυ, διόρθωσέ το αυτό.«Είσαι όλα όσα θέλω να είσαι».Κατσουφιάζει. Τα μάτια της είναι κατακόκκινα ολόγυρα και

είναι τόσο χλωμή. Πιο χλωμή δεν την έχω ξαναδεί. Κατά ένανπαράξενο τρόπο, είναι διεγερτικό.

«Δεν καταλαβαίνω… Δεν είμαι υπάκουη, και μπορείς να είσαιεκατό τοις εκατό σίγουρος ότι δεν πρόκειται να σ’ αφήσω να μουτο ξανακάνεις αυτό. Κι εσύ αυτό χρειάζεσαι, έτσι είπες».

Και να την, η χαριστική της βολή. Πίεσα πολύ τα πράγματα.Τώρα ξέρει… Κι όλη η αντιπαράθεση επιχειρημάτων που είχαμε τον εαυτό μου προτού αποδυθώ στο κυνήγι αυτής τηςκοπέλας επιστρέφει στο μυαλό μου. Δεν είναι εξοικειωμένη μεαυτό τον τρόπο ζωής. Πώς μπορώ να τη διαφθείρω έτσι;Παραείναι νέα, παραείναι αθώα – παραείναι… Άνα.

Τα όνειρά μου δεν είναι παρά αυτό… Όνειρα. Δεν πρόκειταινα δουλέψει αυτό το πράγμα.

Κλείνω τα μάτια· δεν αντέχω να την κοιτάζω. Είναι αλήθεια,εκείνη θα ήταν καλύτερα χωρίς εμένα. Τώρα που είδε το τέρας,ξέρει πως δεν μπορεί να παλέψει μαζί του. Πρέπει να τηναπελευθερώσω – να την αφήσω να ακολουθήσει τον δικό τηςδρόμο. Αυτό το πράγμα μεταξύ μας δεν πρόκειται να δουλέψει.

Συγκεντρώσου, Γκρέυ.«Έχεις δίκιο. Πρέπει να σ’ αφήσω να φύγεις. Δεν είμαι ο

κατάλληλος για σένα…»

578 E. L. JAMES

Οι κόρες της διαστέλλονται. «Δε θέλω να φύγω…» ψελλίζει.Δάκρυα μαζεύονται στα μάτια της, γυαλίζοντας πάνω στιςσκούρες βλεφαρίδες.

«Ούτε κι εγώ θέλω να φύγεις» αποκρίνομαι, επειδή είναιαλήθεια, κι εκείνο το συναίσθημα –αυτό το δυσοίωνοτρομακτικό συναίσθημα– επιστρέφει κατακλύζοντάς με. Ταδάκρυα κυλούν πάλι στα μάγουλά της. Σκουπίζω απαλά με τοναντίχειρά μου ένα δάκρυ που τρέχει, και προτού τοσυνειδητοποιήσω, τα λόγια ξεχύνονται. «Ζωντάνεψα από τότεπου σε γνώρισα…» Χαϊδεύω με τον αντίχειρά μου το κάτωχείλος της. Θέλω να τη φιλήσω, δυνατά. Να την κάνω ναξεχάσει. Να τη ζαλίσω. Να την ερεθίσω – ξέρω πως μπορώ.Κάτι, όμως, με κρατάει – το επιφυλακτικό, πληγωμένο βλέμματης. Γιατί να θέλει να τη φιλήσει ένα τέρας; Θα μπορούσε να μεαπωθήσει και δεν ξέρω αν θα ήμουν σε θέση να διαχειριστώάλλη μία απόρριψη. Τα λόγια της με στοιχειώνουν, βγάζονταςστην επιφάνεια κάποια σκοτεινή και καταπιεσμένη ανάμνηση.

Είσαι ένα κάθαρμα με χοντρά προβλήματα.«Κι εγώ το ίδιο…» ψιθυρίζει. «Σε ερωτεύτηκα, Κρίστιαν».Θυμάμαι όταν ο Κάρρικ μού μάθαινε να κάνω βουτιές. Τα

δάχτυλα των ποδιών μου που γραπώνονταν από την άκρη τηςπισίνας καθώς έπεφτα μέσα στο νερό καμπυλώνοντας το σώμαμου – και τώρα πέφτω ξανά, στην άβυσσο, σε αργή κίνηση.

Δεν μπορεί να νιώθει έτσι για μένα.Όχι για μένα. Όχι!Και πνίγομαι πασχίζοντας να αναπνεύσω, στραγγαλισμένος

από τα λόγια της, που πιέζουν με το τεράστιο βάρος τους τοστήθος μου. Βουτάω ολοένα και πιο χαμηλά, με το σκοτάδι ναμε καλωσορίζει. Δεν μπορώ να τα ακούω. Δεν μπορώ να ταδιαχειριστώ. Δεν ξέρει τι λέει, με ποιον έχει να κάνει – με τι έχεινα κάνει.

«Όχι». Η φωνή μου είναι τραχιά. Δυσκολεύομαι να τοπιστέψω. «Δεν μπορείς να μ’ αγαπάς, Άνα. Όχι… Είναι λάθος».

Πρέπει να της δείξω το λάθος της. Δεν μπορεί να αγαπάει ένατέρας. Δεν μπορεί να αγαπάει ένα κάθαρμα με χοντράπροβλήματα. Πρέπει να φύγει. Πρέπει να ξεφύγει – και μέσα σε

ΓΚΡΕΫ 579

μια στιγμή γίνονται όλα πεντακάθαρα. Είναι η στιγμή τηςαποκάλυψης για μένα· δεν μπορώ να την κάνω ευτυχισμένη.Δεν μπορώ να είμαι αυτό που χρειάζεται. Δεν μπορώ να αφήσωαυτό το πράγμα να συνεχιστεί. Αυτή η ιστορία πρέπει νατελειώσει. Δεν έπρεπε να έχει ξεκινήσει ποτέ.

«Λάθος; Γιατί είναι λάθος;»«Κοίτα πώς είσαι… Δεν μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένη». Η

αγωνία είναι ολοφάνερη στη φωνή μου έτσι όπως βουλιάζω όλοκαι πιο βαθιά στην άβυσσο, βουτηγμένος στην απόγνωση.

Κανένας δεν μπορεί να με αγαπάει.«Μα με κάνεις ευτυχισμένη…» λέει, μην μπορώντας να

καταλάβει.Αναστάζια Στιλ, κοίτα πώς είσαι. Πρέπει να είμαι ειλικρινής

μαζί της. «Όχι αυτήν τη στιγμή. Όχι κάνοντας αυτό που θέλω νακάνω».

Ανοιγοκλείνει τα μάτια, και οι βλεφαρίδες της πεταρίζουνπάνω από τα μεγάλα πληγωμένα μάτια της, μελετώντας μεπροσεκτικά καθώς ψάχνει για την αλήθεια. «Δε θα τοξεπεράσουμε ποτέ αυτό… Έτσι;»

Κουνάω το κεφάλι, επειδή δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι να πω.Το θέμα τελικά είναι η ασυμβατότητα και πάλι. Κλείνει τα μάτιασαν να πονάει, κι όταν τα ανοίγει ξανά, είναι πιο καθαρά, γεμάτααποφασιστικότητα. Τα δάκρυα έχουν σταματήσει. Και το αίμααρχίζει να σφυροκοπάει στο κεφάλι μου καθώς η καρδιά μουχτυπάει σαν τρελή στο στήθος μου. Ξέρω τι θα πει. Τρέμω αυτόπου θα πει.

«Λοιπόν, καλύτερα να φύγω τότε…» Ανακάθεταιμορφάζοντας.

Τώρα; Δεν μπορεί να φύγει τώρα.«Όχι, μη φύγεις!» Βυθίζομαι σε ελεύθερη πτώση, όλο και πιο

βαθιά. Το να φύγει φαντάζει σαν μνημειώδες λάθος. Δικό μουλάθος. Δεν μπορεί, όμως, να μείνει αν νιώθει έτσι για μένα.Απλώς δεν μπορεί.

«Δεν έχω λόγο να μείνω…» αποκρίνεται και σηκώνεταιπροσεκτικά από το κρεβάτι, τυλιγμένη ακόμα με το μπουρνούζιτης. Στ’ αλήθεια φεύγει.

580 E. L. JAMES

Δεν μπορώ να το πιστέψω. Σηκώνομαι αδέξια για να τησταματήσω, αλλά το βλέμμα της με καρφώνει στο πάτωμα. Τούφος της είναι τόσο παγερό, τόσο ψυχρό, τόσο απόμακρο – σεκαμία περίπτωση δεν είναι η Άνα μου.

«Θα ντυθώ. Θα ήθελα να μείνω μόνη» προσθέτει. Πόσοανέκφραστη και άδεια ακούγεται η φωνή της ενώ στρέφεται καιφεύγει, κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Καρφώνω τα μάτια μουστην κλειστή πόρτα.

Είναι η δεύτερη φορά σε μία μέρα που με παράτησε κι έφυγε.Πιάνω το κεφάλι με τα χέρια μου προσπαθώντας να ηρεμήσω,

θέλοντας να εκλογικεύσω τα συναισθήματά μου.Με αγαπάει;Πώς έγινε αυτό; Πώς;Γκρέυ, γαμημένε ηλίθιε!Δεν υπήρχε πάντα αυτός ο κίνδυνος με κάποια σαν κι αυτήν;

Κάποια καλή, αθώα και γενναία; Ένας κίνδυνος ότι δε θα δει τονπραγματικό μου εαυτό παρά μόνο όταν θα είναι πολύ αργά; Ότιθα την έκανα να υποφέρει έτσι;

Γιατί είναι τόσο οδυνηρό; Αισθάνομαι σαν να έχω τρυπήσειέναν πνεύμονα. Την ακολουθώ έξω από το δωμάτιο. Μπορεί ναθέλει να μείνει μόνη της, αλλά αν είναι να με παρατήσει,χρειάζομαι ρούχα. Όταν φτάνω στο υπνοδωμάτιό μου, κάνειντους, οπότε φοράω στα γρήγορα ένα τζιν κι ένα μπλουζάκι.Έχω διαλέξει μαύρα – για να ταιριάζουν με τη διάθεσή μου.Αρπάζοντας το τηλέφωνό μου, περιφέρομαι στο διαμέρισμαμπαίνοντας στον πειρασμό να καθίσω στο πιάνο και να αρχίσωνα παίζω κάποιο λυπητερό μοιρολόι. Αντί γι’ αυτό, όμως,στέκομαι στη μέση του δωματίου χωρίς να νιώθω τίποτα.

Κενός.Συγκεντρώσου, Γκρέυ! Είναι η σωστή απόφαση. Άφησέ τη να

φύγει.Χτυπάει το τηλέφωνό μου. Είναι ο Γουέλτς. Μήπως βρήκε τη

Λέιλα;«Γουέλτς».«Κύριε Γκρέυ. Έχω νέα!» Η φωνή του είναι στριγκιά στο

ακουστικό. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να σταματήσει να

ΓΚΡΕΫ 581

καπνίζει. Ακούγεται σαν το Βαθύ Λαρύγγι.«Τη βρήκες;» Η διάθεσή μου φτιάχνει κάπως.«Όχι, κύριε».«Τι είναι τότε;» Γιατί διάολο τηλεφώνησες;«Η Λέιλα παράτησε τον άντρα της. Τελικά μου το

παραδέχτηκε. Ένιψε τας χείρας του γι’ αυτήν».Αυτό είναι είδηση.«Μάλιστα…»«Έχει κάποια ιδέα για το πού μπορεί να βρίσκεται, αλλά θέλει

λάδωμα. Θέλει να μάθει ποιος ενδιαφέρεται για τη γυναίκα του.Αν και δεν την αποκάλεσε έτσι ακριβώς…»

Πνίγω την οργή μου, που φουσκώνει σαν κύμα. «Πόσαθέλει;»

«Είπε δύο χιλιάδες».«Τι είπε;» φωνάζω, χάνοντας την ψυχραιμία μου. Γιατί δεν

παραδέχτηκε νωρίτερα πως η Λέιλα τον είχε παρατήσει; «Θαμπορούσε να μας έχει πει την αλήθεια, γαμώτο! Ποιος είναι οαριθμός του; Πρέπει να τον πάρω… Γουέλτς, μιλάμε για μεγάλομπέρδεμα».

Σηκώνω τα μάτια μου, και η Άνα στέκεται αδέξια στην είσοδοτου καθιστικού, ντυμένη με τζιν κι ένα απαράδεκτο φούτερ.Είναι όλο μεγάλα μάτια και σφιγμένο, τραβηγμένο πρόσωπο καιδίπλα της έχει τη βαλίτσα της.

«Βρες την!» πετάω κλείνοντας. Θα ασχοληθώ με τονΓουέλτς αργότερα.

Η Άνα πλησιάζει στον καναπέ και βγάζει από το σακίδιό τηςτον Mac, το τηλέφωνο και το κλειδί του αυτοκινήτου της.Παίρνοντας βαθιά ανάσα, βαδίζει αποφασιστικά προς τηνκουζίνα και αραδιάζει επάνω στον πάγκο και τα τρίααντικείμενα.

Τι διάολο; Επιστρέφει τα πράγματά της;Στρέφεται για να με αντικρίσει, με την αποφασιστικότητα

ολοφάνερη στο μικρό πελιδνό προσωπάκι της. Είναι τοπεισματάρικο ύφος της, εκείνο που ξέρω τόσο καλά.

«Χρειάζομαι τα χρήματα που πήρε ο Τέυλορ για τονΣκαραβαίο μου». Η φωνή της είναι ήρεμη, αλλά εντελώς

582 E. L. JAMES

μονότονη.«Άνα, δεν τα θέλω αυτά τα πράγματα... Είναι δικά σου». Δεν

μπορεί να μου το κάνει αυτό. «Σε παρακαλώ, πάρ’ τα…»«Όχι, Κρίστιαν. Τα δέχτηκα κάτω από πίεση και δεν τα θέλω

πια».«Άνα, φέρσου λογικά!»«Δε θέλω τίποτα που να σε θυμίζει. Χρειάζομαι απλώς τα

χρήματα που πήρε ο Τέυλορ για το αυτοκίνητό μου». Η φωνήτης δε φανερώνει κανένα συναίσθημα.

Θέλει να με ξεχάσει.«Προσπαθείς στ’ αλήθεια να με πληγώσεις;»«Όχι. Δεν προσπαθώ να σε πληγώσω. Προσπαθώ να

προστατέψω τον εαυτό μου…» Φυσικά – προσπαθεί ναπροστατέψει τον εαυτό της από το τέρας.

«Σε παρακαλώ, Άνα… Πάρ’ τα αυτά τα πράγματα».Τα χείλη της είναι τόσο ωχρά.«Κρίστιαν, δε θέλω να τσακωθώ – απλώς χρειάζομαι τα

λεφτά».Λεφτά. Πάντα καταλήγουμε στα γαμημένα τα λεφτά.«Δέχεσαι τσεκ;» γρυλίζω.«Ναι. Νομίζω πως είσαι φερέγγυος».Θέλει λεφτά, θα της δώσω λεφτά. Ορμάω στο γραφείο μου,

μετά βίας συγκρατώντας τον θυμό μου. Κάθομαι στο γραφείο καικαλώ τον Τέυλορ.

«Καλημέρα, κύριε Γκρέυ».Αγνοώ τον χαιρετισμό του. «Πόσα πήρες για το VW της

Άνα;»«Δώδεκα χιλιάδες δολάρια, κύριε».«Τόσο πολλά;» Παρά τη μαύρη μου διάθεση, μένω

έκπληκτος.«Είναι κλασικό αυτοκίνητο» εξηγεί.«Ευχαριστώ. Μπορείς να πας τη δεσποινίδα Στιλ σπίτι της

τώρα;»«Φυσικά. Κατεβαίνω αμέσως».Κλείνω το τηλέφωνο και βγάζω το βιβλιάριο των επιταγών

μου από το συρτάρι του γραφείου μου. Καθώς το κάνω, θυμάμαι

ΓΚΡΕΫ 583

την κουβέντα μου με τον Γουέλτς για τον μαλάκα σύζυγο τηςΛέιλα.

Πάντα για τα λεφτά πρόκειται!Μέσα στον θυμό μου διπλασιάζω το ποσό που πήρε ο Τέυλορ

για τη θανάσιμη παγίδα και χώνω την επιταγή σ’ έναν φάκελο.Όταν γυρίζω, στέκεται ακόμα δίπλα στη νησίδα της κουζίνας,

χαμένη, σχεδόν σαν παιδάκι. Της δίνω τον φάκελο. Βλέποντάςτην, ο θυμός μου εξατμίζεται.

«Ο Τέυλορ πήρε καλά λεφτά. Είναι κλασικό αυτοκίνητο…»μουρμουρίζω απολογητικά. «Μπορείς να τον ρωτήσεις. Θα σεπάει σπίτι». Δείχνω με ένα νεύμα προς το σημείο όπου περιμένειο Τέυλορ στην είσοδο του καθιστικού.

«Δε χρειάζεται. Μπορώ να πάω σπίτι μου, ευχαριστώ».Όχι! Δέξου τη μεταφορά, Άνα. Γιατί το κάνει αυτό;«Σκοπεύεις να μ’ αψηφάς στα πάντα;»«Γιατί να αλλάξουμε τη συνήθεια μιας ζωής;» Με κοιτάζει

ανέκφραστα.Αυτό είναι με λίγα λόγια – ο λόγος για τον οποίο η σχέση μας

ήταν εξαρχής καταδικασμένη. Απλώς δεν είναι φτιαγμένη γι’αυτό το πράγμα, και βαθιά μέσα μου πάντα το ήξερα. Κλείνω ταμάτια.

Τι βλάκας που είμαι.Δοκιμάζω μια πιο ήπια προσέγγιση, παρακαλώντας την αυτήν

τη φορά.«Σε παρακαλώ, Άνα… Άσε τον Τέυλορ να σε πάει σπίτι».«Θα φέρω το αυτοκίνητο, δεσποινίς Στιλ» αναγγέλλει με

ήρεμο κύρος ο Τέυλορ και φεύγει. Αυτόν μπορεί να τον ακούσει.Ρίχνει μια ματιά ολόγυρα, αλλά ο Τέυλορ έχει κατέβει ήδη

στο υπόγειο για να φέρει το αυτοκίνητο.Ξαναγυρίζει προς το μέρος μου, με κόρες ξαφνικά πιο

διεσταλμένες. Και κρατάω την ανάσα μου. Πραγματικά δεν τοπιστεύω πως φεύγει. Είναι η τελευταία φορά που τη βλέπω καιφαίνεται τόσο θλιμμένη. Με πληγώνει βαθιά που είμαι ουπεύθυνος γι’ αυτό το ύφος. Κάνω ένα διστακτικό βήμα εμπρός·θέλω να την αγκαλιάσω άλλη μία φορά και να την εκλιπαρήσωνα μείνει.

584 E. L. JAMES

Οπισθοχωρεί, και είναι μια κίνηση που δείχνει ολοφάνεραπως δε με θέλει. Την έδιωξα.

Παγώνω. «Δε θέλω να φύγεις…»«Δεν μπορώ να μείνω. Ξέρω τι θέλω και δεν μπορείς να μου

το δώσεις, κι εγώ δεν μπορώ να σου δώσω αυτό πουχρειάζεσαι».

Ω, σε παρακαλώ, Άνα – άφησέ με να σε αγκαλιάσω άλλη μίαφορά. Να μυρίσω το γλυκό, ολόγλυκο άρωμά σου. Να σε νιώσωστην αγκαλιά μου. Κάνω πάλι ένα βήμα προς το μέρος της, αλλάσηκώνει τα χέρια της σταματώντας με.

«Μη, σε παρακαλώ…» Τραβιέται μακριά, με τον πανικόζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό».Και αρπάζει τη βαλίτσα και το σακίδιό της και κατευθύνεταιπρος τον προθάλαμο. Την ακολουθώ, πειθήνιος και ανήμποροςπίσω της, με τα μάτια καρφωμένα στη μικρόσωμη σιλουέτα της.

Στον προθάλαμο καλώ το ασανσέρ. Δεν μπορώ να πάρω ταμάτια μου από πάνω της… Από το ντελικάτο, χαριτωμένο τηςπρόσωπο, τον τρόπο με τον οποίο απλώνονται οι σκούρεςβλεφαρίδες της και ρίχνουν μια σκιά πάνω στα ωχρά, κάτωχραμάγουλά της. Δεν έχω πανέξυπνες ατάκες ούτε πνευματώδειςπαρατηρήσεις ούτε αλαζονικές διαταγές. Δεν έχω τίποτα –τίποτα πέρα από ένα κενό που χάσκει μέσα στο στήθος μου.

Οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν, και η Άνα μπαίνεικατευθείαν μέσα. Κοιτάζει ολόγυρά μου – και προς στιγμήν τοπροσωπείο της πέφτει και να τος: ο πόνος μου καθρεφτισμένοςστο όμορφο πρόσωπό της.

Όχι… Άνα. Μη φύγεις.«Αντίο, Κρίστιαν».«Άνα, αντίο…»Οι πόρτες κλείνουν, κι έχει φύγει.Σωριάζομαι αργά στο πάτωμα και πιάνω το κεφάλι με τα χέρια

μου. Το κενό είναι τώρα σπηλαιώδες και οδυνηρό, συντρίβοντάςμε.

Γκρέυ, τι διάολο έκανες;

ΌΤΑΝ ΞΑΝΑΣΗΚΩΝΩ τα μάτια μου, οι πίνακες στον προθάλαμό

ΓΚΡΕΫ 585

μου, οι Μαντόνες μου, μου φέρνουν ένα άκεφο χαμόγελο σταχείλη. Η εξιδανίκευση της μητρότητας. Όλες τους κοιτάζουν ταβρέφη τους ή ατενίζουν δυσοίωνα εμένα.

Έχουν δίκιο να με κοιτάζουν έτσι. Έφυγε. Πραγματικά έφυγε.Το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη ποτέ. Αφού είπε πως δε θαέφευγε ποτέ. Υποσχέθηκε πως δε θα έφευγε ποτέ. Κλείνω ταμάτια, αφήνοντας απέξω εκείνα τα άψυχα, γεμάτα οίκτοβλέμματα και γέρνω το κεφάλι μου προς τα πίσω, πάνω στοντοίχο. Εντάξει, το είπε στον ύπνο της – και σαν βλάκας πουείμαι, την πίστεψα. Πάντα το ήξερα βαθιά μέσα μου πως ήμουνανάξιός της και πως αυτή παραήταν καλή για μένα. Έτσι έπρεπενα γίνει.

Τότε, γιατί νιώθω τόσο σκατά; Γιατί είναι τόσο οδυνηρό;Το κουδούνισμα που αναγγέλλει την άφιξη του ασανσέρ

αναγκάζει τα μάτια μου να ανοίξουν ξανά, και η καρδιά μουαναπηδά σκαρφαλώνοντας στο στόμα μου. Γύρισε. Κάθομαι σανπαράλυτος περιμένοντας, και οι πόρτες ανοίγουν – ο Τέυλορβγαίνει έξω και προς στιγμήν παγώνει.

Διάολε. Πόση ώρα κάθομαι εδώ;«Η δεσποινίς Στιλ είναι σπίτι, κύριε Γκρέυ» αναγγέλλει, λες

και μου απευθύνει κάθε μέρα τον λόγο ενώ εγώ είμαιξαπλωμένος στο πάτωμα.

«Πώς ήταν;» ρωτάω όσο πιο νηφάλια μπορώ, αν καιπραγματικά θέλω να μάθω.

«Αναστατωμένη, κύριε» απαντάει, χωρίς να δείχνει τοπαραμικρό συναίσθημα.

Γνέφω, διώχνοντάς τον. Δε φεύγει, όμως.«Μπορώ να σας φέρω κάτι, κύριε;» ρωτάει, υπερβολικά

ευγενικά για τα γούστα μου.«Όχι». Φύγε. Άφησέ με ήσυχο.«Κύριε…» λέει και φεύγει, αφήνοντάς με σωριασμένο στο

πάτωμα του προθάλαμου.Όσο κι αν θα ήθελα να καθίσω εδώ όλη τη μέρα βουτηγμένος

στην απόγνωσή μου, δεν μπορώ. Θέλω μια ενημέρωση από τονΓουέλτς και πρέπει να τηλεφωνήσω στον δήθεν σύζυγο τηςΛέιλα.

586 E. L. JAMES

Και χρειάζομαι ένα ντους. Αυτή η οδύνη ίσως ξεπλυθεί στοντους.

Καθώς σηκώνομαι, αγγίζω το ξύλινο τραπέζι που δεσπόζειστον προθάλαμο, και τα δάχτυλά μου ταξιδεύουν αφηρημέναστη λεπτή μαρκετερί του. Θα μου άρεσε να έχω πηδήξει τηδεσποινίδα Στιλ εδώ επάνω. Κλείνω τα μάτια και τη φαντάζομαιξαπλωμένη με ανοιχτά χέρια και πόδια επάνω στο τραπέζι, με τοκεφάλι της ριγμένο πίσω, το πιγούνι ψηλά, το στόμα εκστατικάανοιχτό και τα πλούσια μαλλιά της να ξεχύνονται από την άκρητου προς τα κάτω. Σκατά! Και μόνο που το σκέφτομαι, μουσηκώνεται.

Γαμώτο!Ο πόνος στα σωθικά μου κουλουριάζεται και αρχίζει να

μεγαλώνει.Έφυγε, Γκρέυ. Πάρ’ το απόφαση.Και αντλώντας από τα αποθέματα επιβεβλημένης διά της βίας

αυτοκυριαρχίας χρόνων, θέτω το σώμα μου υπό έλεγχο.

ΤΟ ΝΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΖΕΜΑΤΙΣΤΟ, η θερμοκρασία ένα ελάχιστο κάτωαπό το επώδυνο, όπως μου αρέσει. Στέκομαι κάτω από τονχείμαρρο προσπαθώντας να την ξεχάσω, ελπίζοντας ότι τοτσουρούφλισμα θα τη διώξει από το κεφάλι μου και θα ξεπλύνειτο άρωμά της από το σώμα μου.

Αν έφυγε, δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω.Ποτέ.Τρίβω τα μαλλιά μου με πεισματική αποφασιστικότητα.Στα τσακίδια.Και παίρνω μια απότομη ανάσα.Όχι. Όχι στα τσακίδια.Σηκώνω το πρόσωπό μου στο νερό που τρέχει. Καθόλου στα

τσακίδια – θα μου λείψει. Ακουμπάω το μέτωπό μου σταπλακάκια. Μόλις χτες το βράδυ βρισκόταν εδώ μέσα μαζί μου.Κοιτάζω τα χέρια μου, και τα δάχτυλά μου χαϊδεύουν τη γραμμήτων αρμών ανάμεσα στα πλακάκια όπου μόλις χτες ήτανακουμπισμένα τα χέρια της.

Γάμησέ το!

ΓΚΡΕΫ 587

Κλείνοντας το νερό, βγαίνω από τον θαλαμίσκο του ντους.Καθώς τυλίγω μια πετσέτα γύρω μου, το συνειδητοποιώ: κάθεμέρα θα είναι πιο σκοτεινή και πιο άδεια, επειδή δε θα τηνπεριέχει πια.

Τέρμα τα αστεία, πνευματώδη ηλεκτρονικά μηνύματα.Τέρμα οι εξυπνάδες της.Τέρμα η περιέργεια.Τα φωτεινά γαλάζια μάτια της δε θα με κοιτάζουν πια με

ελάχιστα συγκαλυμμένη θυμηδία… ή σοκ… ή λαγνεία.Καρφώνω τα μάτια μου στον μελαγχολικό, κακόκεφο λεχρίτηπου μου ανταποδίδει το βλέμμα στον καθρέφτη του μπάνιου.

«Τι διάολο έκανες, μαλάκα;» τον χλευάζω. Μου επιστρέφειτα λόγια με βιτριολική περιφρόνηση.

Και ο μπάσταρδος με κοιτάζει ανοιγοκλείνοντας μεγάλαγκρίζα μάτια γεμάτα δυστυχία.

«Είναι καλύτερα γι’ αυτή χωρίς εσένα. Δεν μπορείς να γίνειςαυτό που θέλει. Δεν μπορείς να της δώσεις αυτό που χρειάζεται.Θέλει αγάπες και λουλούδια. Της αξίζει κάτι καλύτερο από σένα,προβληματικό κωλόπαιδο!»

Αηδιασμένος από την εικόνα που μου ανταποδίδει αυτό τοβλοσυρό βλέμμα, τραβάω τη ματιά μου από τον καθρέφτη.

Στον διάολο το ξύρισμα σήμερα.Σκουπίζομαι μπροστά στη σιφονιέρα μου και παίρνω ένα

εσώρουχο κι ένα μπλουζάκι. Γυρίζοντας, προσέχω ένα κουτάκιεπάνω στο μαξιλάρι μου. Είναι σαν να μου έχουν τραβήξει ξανάτο χαλί κάτω από τα πόδια, αποκαλύπτοντας και πάλι τηνάβυσσο από κάτω, με τα σαγόνια της ορθάνοιχτα, να μεπεριμένει. Ο θυμός μου μετατρέπεται σε φόβο.

Είναι κάτι από αυτήν. Τι θα μου χάριζε; Αφήνω τα ρούχα μουνα πέσουν, και παίρνοντας βαθιά ανάσα, κάθομαι στο κρεβάτικαι παίρνω το κουτί.

Είναι ένα ανεμόπτερο. Ένα κιτ για την κατασκευή ενόςμοντέλου του Blaník L23. Ένα προχειρογραμμένο σημείωμαπέφτει από το πάνω μέρος του κουτιού και καταλήγει στοκρεβάτι.

588 E. L. JAMES

Αυτό μου θύμισε ευτυχισμένες στιγμές.Ευχαριστώ.

Άνα Είναι το τέλειο δώρο από το τέλειο κορίτσι.Ο πόνος με λογχίζει.Γιατί είναι τόσο οδυνηρό; Γιατί;Μια χαμένη από καιρό άσχημη ανάμνηση αναδεύεται,

προσπαθώντας να χώσει τα δόντια της στο εδώ και στο τώρα.Όχι. Δε θέλω να επιστρέψει σ’ αυτό το μέρος το μυαλό μου.Σηκώνομαι πετώντας το κουτί επάνω στο κρεβάτι και ντύνομαιβιαστικά. Όταν τελειώνω, αρπάζω το κουτί και το σημείωμα καικατευθύνομαι προς το γραφείο μου. Θα το χειριστώ καλύτερααυτό από τη θέση εξουσίας μου.

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΟΥ με τον Γουέλτς είναι σύντομη. Η συζήτησή μουμε τον Ράσσελ Ριντ –τον ελεεινό ψεύτη μπάσταρδο πουπαντρεύτηκε η Λέιλα– είναι ακόμα πιο σύντομη. Δεν ήξερα πωςπαντρεύτηκαν μεθυσμένοι ένα Σαββατοκύριακο στο Βέγκας.Καθόλου παράξενο που ο γάμος τους διαλύθηκε έπειτα απόμόλις δεκαοχτώ μήνες. Τον παράτησε πριν από δώδεκαεβδομάδες. Πού είσαι λοιπόν τώρα, Λέιλα Γουίλλιαμς; Τι κάνεις;

Συγκεντρώνω το μυαλό μου στη Λέιλα, προσπαθώντας ναανακαλέσω κάποια ένδειξη από το παρελθόν που ίσως μου πειπού βρίσκεται. Πρέπει να μάθω. Πρέπει να μάθω πως είναιασφαλής. Και γιατί ήρθε εδώ. Γιατί σε μένα;

Ήθελε περισσότερα, κι εγώ δεν ήθελα, αλλά αυτό ίσχυε πριναπό πολύ καιρό. Ήταν εύκολο όταν έφυγε – η συμφωνία μαςπήρε τέλος με αμοιβαία συναίνεση. Για την ακρίβεια, η συμφωνίαμας στο σύνολό της ήταν υποδειγματική: όπως ακριβώς έπρεπενα είναι. Ήταν σκανδαλιάρα όταν ήταν μαζί μου, σκόπιμασκανδαλιάρα, και όχι το συντετριμμένο πλάσμα που περιέγραψεη Γκέιλ.

Θυμάμαι πόσο της άρεσαν οι δραστηριότητές μας στηναίθουσα ψυχαγωγίας. Στη Λέιλα άρεσαν οι σεξουαλικέςιδιαιτερότητες. Μια ανάμνηση αναδύεται – της δένω τα μεγάλα

ΓΚΡΕΫ 589

δάχτυλα των ποδιών της μεταξύ τους, γυρίζοντας τα πόδια τηςέτσι που να μην μπορεί να σφίξει τους γλουτούς της και νααποφύγει τον πόνο. Ναι, της άρεσαν όλες αυτές οι αηδίες. Τοίδιο και σε μένα. Ήταν καταπληκτική υποτακτική. Ποτέ, όμως,δεν προσέλκυσε την προσοχή μου όπως η Αναστάζια Στιλ.

Ποτέ δε με οδήγησε στην παραζάλη όπως η Άνα.Καρφώνω τα μάτια μου στο κιτ του ανεμοπλάνου επάνω στο

γραφείο μου και περνάω το δάχτυλό μου πάνω από τις άκρες τουκουτιού, ξέροντας ότι το έχουν αγγίξει τα δάχτυλα της Άνα.

Της γλυκιάς μου Αναστάζια.Πόσο διαφορετική είσαι απ’ όσες γυναίκες έχω γνωρίσει. Η

μόνη γυναίκα που κυνήγησα ποτέ κι εκείνη που δεν μπορεί ναμου δώσει αυτό που θέλω.

Δεν καταλαβαίνω.Ζωντάνεψα από τότε που τη γνώρισα. Αυτές οι τελευταίες

εβδομάδες ήταν οι πιο συναρπαστικές, οι πιο απρόβλεπτες, οι πιομαγευτικές της ζωής μου. Παρασύρθηκα και βγήκα από τονμονόχρωμο κόσμο μου, μπαίνοντας σε κάποιον άλλο πολύχρωμο– κι όμως, δεν μπορεί να γίνει αυτό που θέλω.

Πιάνω το κεφάλι με τα χέρια μου. Δε θα της αρέσει ποτέ αυτόπου κάνω. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως θαμπορούσαμε να δουλέψουμε για να φτάσουμε σταδιακά στις πιοσκληρές σαχλαμάρες, αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει, ποτέ. Γι’αυτήν είναι καλύτερα χωρίς εμένα. Τι δουλειά έχει με έναπροβληματικό τέρας που δεν αντέχει να το αγγίζουν;

Παρ’ όλα αυτά, μου αγόρασε αυτό το ευγενικό δώρο. Ποιοςτο κάνει αυτό για μένα, εκτός από την οικογένειά μου; Μελετάωπάλι το κουτί, το ανοίγω. Όλα τα πλαστικά τμήματα τουσκάφους είναι κολλημένα σ’ ένα πλέγμα, τυλιγμένα με σελοφάν.Τη θυμάμαι να στριγκλίζει μέσα στο ανεμόπτερο στη διάρκειατου ακροβατικού – με τα χέρια ψηλά, κρατημένη από το Perspexτου κουβούκλιου. Δεν μπορώ να μη χαμογελάσω.

Χριστέ μου, ήταν τόσο διασκεδαστικό – σαν να της τραβούσατα κοτσιδάκια της μέσα στην αίθουσα ψυχαγωγίας. Η Άνα μεκοτσιδάκια… Διώχνω αμέσως αυτήν τη σκέψη. Δε θέλω να τοσυλλογίζομαι αυτό, το πρώτο μας μπάνιο. Και το μόνο που μου

590 E. L. JAMES

μένει είναι η σκέψη πως δε θα την ξαναδώ.Η άβυσσος χάσκει ορθάνοιχτη.Όχι. Όχι πάλι.Πρέπει να φτιάξω αυτό το ανεμοπλάνο. Θα μου αποσπάσει

την προσοχή. Σκίζω το σελοφάν και ρίχνω μια ματιά στιςοδηγίες. Χρειάζομαι κόλλα, κόλλα μοντελισμού. Ψάχνω στασυρτάρια του γραφείου μου.

Σκατά… Φωλιασμένο στο πίσω μέρος ενός συρταριού,βρίσκω το κόκκινο δερμάτινο κουτί με τα σκουλαρίκια Cartier.Δεν πρόλαβα να της τα δώσω – και τώρα δε θα της τα δώσωποτέ.

Παίρνω την Άντρια και αφήνω ένα μήνυμα στο κινητό της,ζητώντας της να ακυρώσει το αποψινό. Δεν μπορώ να αντέξω τογκαλά, όχι χωρίς την ντάμα μου.

Ανοίγω το κόκκινο δερμάτινο κουτί και εξετάζω τασκουλαρίκια. Είναι όμορφα: απλά, αλλά κομψά, ακριβώς σαν τηγοητευτική δεσποινίδα Στιλ… που με παράτησε σήμερα το πρωίεπειδή την τιμώρησα… Επειδή την πίεσα υπερβολικά. Πιάνωπάλι το κεφάλι μου. Με άφησε, όμως. Δε με εμπόδισε. Μεάφησε επειδή με αγαπάει. Η σκέψη είναι τρομακτική και τηδιώχνω αμέσως. Δεν μπορεί. Είναι απλό: κανένας δεν μπορεί νανιώθει έτσι για μένα. Τουλάχιστον, αν με γνωρίζει.

Προχώρα παρακάτω, Γκρέυ. Συγκεντρώσου.Πού είναι η βρομοκόλλα; Καταχωνιάζω πάλι τα σκουλαρίκια

στο συρτάρι και συνεχίζω το ψάξιμο. Τίποτα.Παίρνω τον Τέυλορ.«Κύριε Γκρέυ;»«Χρειάζομαι λίγη κόλλα μοντελισμού».Ο Τέυλορ σωπαίνει για μια στιγμή. «Για τι είδους μοντέλο,

κύριε;»«Ένα μοντέλο ανεμόπτερου».«Ξύλο μπάλσα ή πλαστικό;»«Πλαστικό».«Έχω λίγη. Θα την κατεβάσω αμέσως, κύριε».Τον ευχαριστώ, κάπως παραξενεμένος που έχει κόλλα

μοντελισμού. Έπειτα από μερικά λεπτά χτυπάει την πόρτα.

ΓΚΡΕΫ 591

«Έλα μέσα».Μπαίνει στο γραφείο μου και αφήνει το μικρό πλαστικό

σωληνάριο επάνω στο έπιπλο. Δε φεύγει, και αναγκάζομαι ναρωτήσω.

«Γιατί την έχεις αυτή την κόλλα;»«Φτιάχνω κανένα αεροπλάνο πότε πότε…» Το πρόσωπό του

κοκκινίζει.«Μπα;» Η περιέργειά μου έχει κεντριστεί.«Τα αεροπλάνα ήταν η πρώτη μου αγάπη, κύριε».Δεν καταλαβαίνω.«Αχρωματοψία» εξηγεί κοφτά.«Κι έτσι, έγινες πεζοναύτης;»«Μάλιστα, κύριε».«Σ’ ευχαριστώ για την κόλλα».«Κανένα πρόβλημα, κύριε Γκρέυ. Έχετε φάει;»Η ερώτησή του με αιφνιδιάζει.«Δεν πεινάω, Τέυλορ. Σε παρακαλώ, πήγαινε. Απόλαυσε το

απόγευμα με την κόρη σου και θα σε δω αύριο. Δε θα σεξαναενοχλήσω».

Κοντοστέκεται για μια στιγμή, και ο εκνευρισμός μουαυξάνεται. Φύγε.

«Είμαι καλά…» Διάολε, η φωνή μου είναι πνιχτή.«Κύριε…» Γνέφει καταφατικά. «Θα επιστρέψω αύριο το

βράδυ».Του κάνω ένα βιαστικό αποπεμπτικό νεύμα και εξαφανίζεται.Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Τέυλορ μου πρόσφερε

κάτι να φάω; Πρέπει να φαίνομαι πολύ πιο σκατά απ’ ό,τι νόμιζα.Σκυθρωπός, αρπάζω την κόλλα.

ΤΟ ΑΝΕΜΟΠΛΑΝΟ βρίσκεται στην παλάμη μου. Το θαυμάζω,νιώθοντας σαν να έχω κάνει άθλο. Αναμνήσεις από κείνη τηνπτήση στριμώχνονται στο μυαλό μου. Η Αναστάζια δενξυπνούσε με τίποτα –χαμογελάω καθώς το θυμάμαι– κι ότανσηκώθηκε, ήταν δύσκολη, αφοπλιστική και όμορφη και αστεία.

Χριστέ μου, διασκεδαστικό ήταν: η κοριτσίστικη έξαψή τηςστη διάρκεια της πτήσης, οι στριγκλιές και ύστερα το φιλί μας.

592 E. L. JAMES

Ήταν η πρώτη μου προσπάθεια για περισσότερα. Είναιαξιοθαύμαστο που μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημασυγκέντρωσα τόσο πολλές ευτυχισμένες αναμνήσεις.

Ο πόνος ανεβαίνει ξανά στην επιφάνεια – τυραννώντας,ταλαιπωρώντας, θυμίζοντάς μου όλα όσα έχασα.

Συγκεντρώσου στο ανεμόπτερο, Γκρέυ.Τώρα πρέπει να κολλήσω στη θέση τους τις χαλκομανίες·

είναι μπελαλίδικα ματζαφλάρια.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, το τελευταίο είναι στη θέση του και στεγνώνει. Τοανεμόπτερό μου έχει τον δικό του αριθμό νηολογίου. November.Nine. Five. Two. Echo. Charlie.

Echo Charlie.Σηκώνω τα μάτια μου, και το φως έχει αρχίσει να εξασθενεί.

Είναι αργά. Η πρώτη μου σκέψη είναι πως μπορώ να το δείξωαυτό στην Άνα.

Δεν υπάρχει πλέον Άνα.Σφίγγω τα δόντια και τεντώνω τους πιασμένους ώμους μου.

Σηκώνομαι αργά και συνειδητοποιώ πως δεν έφαγα τίποτα όλημέρα ούτε ήπια, και το κεφάλι μου πονάει.

Νιώθω χάλια.Ελέγχω το τηλέφωνό μου με την ελπίδα πως τηλεφώνησε,

αλλά υπάρχει μόνο ένα μήνυμα από την Άντρια.

Γκαλά ΕΕ ακυρώθηκε.Ελπίζω όλα εντάξει.

Α Όσο διαβάζω το μήνυμα της Άντρια, χτυπάει το τηλέφωνο. Οι

σφυγμοί μου αμέσως ανεβαίνουν κατακόρυφα και μετά πέφτουνόταν βλέπω πως είναι η Ελένα.

«Γεια». Δεν κάνω τον κόπο να κρύψω την απογοήτευσή μου.«Κρίστιαν, είναι τρόπος αυτός να λες γεια; Τι είναι αυτό που

σε τρώει;» με αποπαίρνει, αλλά είναι κεφάτη.«Με παράτησε…» τραυλίζω. Ακούγομαι κακόκεφος.«Ω…» Η Ελένα ακούγεται κατάπληκτη. «Θα ήθελες να έρθω

ΓΚΡΕΫ 593

εκεί;»«Όχι».«Έρχομαι».«Όχι, Ελένα. Δεν είμαι καλή παρέα… Είμαι κουρασμένος και

θέλω να μείνω μόνος. Θα σε πάρω μέσα στην εβδομάδα».«Κρίστιαν… είναι καλύτερα έτσι».«Το ξέρω. Αντίο».Το κλείνω. Δε θέλω να της μιλήσω· με ενθάρρυνε να πάρω

το αεροπλάνο και να πάω στη Σαβάννα. Ίσως ήξερε πως θαερχόταν αυτή η μέρα. Κατσουφιάζω στο τηλέφωνο, το πετάωεπάνω στο γραφείο μου και πάω να ψάξω κάτι να πιω και ναφάω.

ΕΛΕΓΧΩ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ του ψυγείου μου.

Τίποτα δε με τραβάει.Στο ντουλάπι βρίσκω ένα κουτί πρέτσελ. Το ανοίγω και τρώω

το ένα μετά το άλλο προχωρώντας προς το παράθυρο. Έξω έχειπέσει η νύχτα· τα φώτα τρεμοπαίζουν και αναβοσβήνουν μέσαστη δυνατή βροχή. Ο κόσμος συνεχίζει την πορεία του.

Συνέχισε την πορεία σου, Γκρέυ.Συνέχισε την πορεία σου.

594 E. L. JAMES

[ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011]

ΚΟΙΤΑΖΩ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ του υπνοδωματίου. Δε με παίρνει ο ύπνος.Με βασανίζει η ευωδιά της Άνα, που παραμένει στα σεντόνιαμου. Τραβάω το μαξιλάρι της στο πρόσωπό μου για νααναπνεύσω το άρωμά της. Είναι μαρτύριο, είναι ο Παράδεισος,και προς στιγμήν συλλογίζομαι την πιθανότητα του θανάτου απόασφυξία.

Σύνελθε, Γκρέυ.Ξαναφέρνω στο μυαλό μου τα πρωινά γεγονότα. Θα

μπορούσαν να έχουν εκτυλιχθεί διαφορετικά; Κατά κανόνα δεντο κάνω ποτέ αυτό, επειδή είναι σπατάλη ενέργειας, αλλάσήμερα ψάχνω για ενδείξεις γύρω από το γιατί έκανα λάθος. Κιόπως κι αν το αναπαριστώ στο μυαλό μου, ξέρω βαθιά μέσα μουπως θα είχαμε φτάσει σ’ αυτό το αδιέξοδο, είτε σήμερα το πρωίείτε σε μία εβδομάδα είτε σ’ έναν μήνα είτε σ’ έναν χρόνο.Καλύτερα που έγινε τώρα, πριν προξενήσω περισσότερο πόνοστην Αναστάζια.

Τη σκέφτομαι κουβαριασμένη στο άσπρο κρεβατάκι της. Δενμπορώ να τη φανταστώ στο καινούριο διαμέρισμα –δεν έχω πάειεκεί– αλλά τη φαντάζομαι σ’ εκείνο το δωμάτιο στο Βανκούβερόπου κοιμήθηκα κάποτε μαζί της. Κουνάω το κεφάλι μου· ήτανο καλύτερος ύπνος που είχα κάνει εδώ και χρόνια. Τοραδιοξυπνητήρι λέει 2:00 το πρωί. Έχω μείνει ξαπλωμένος δύοώρες, με το μυαλό μου να τρέχει. Παίρνω βαθιά ανάσα,εισπνέοντας ξανά το άρωμά της, και κλείνω τα μάτια μου.

ΓΚΡΕΫ 595

Η μανούλα δε με βλέπει. Στέκομαι μπροστά της. Δε μεβλέπει. Κοιμάται με τα μάτια ανοιχτά. Ή είναι άρρωστη.

Ακούω ένα κροτάλισμα. Τα κλειδιά του. Ξαναήρθε.Τρέχω και κρύβομαι και κουλουριάζομαι κάτω από το

τραπέζι της κουζίνας. Τα αυτοκινητάκια μου είναι εδώ μαζίμου.

Μπαμ! Η πόρτα κλείνει με βρόντο, κάνοντάς με νατιναχτώ.

Μέσα από τα δάχτυλά μου βλέπω τη μανούλα. Γυρίζειτο κεφάλι της να τον δει. Ύστερα την παίρνει ο ύπνος στονκαναπέ. Αυτός φοράει τις μεγάλες του μπότες με τιςγυαλιστερές αγκράφες και στέκεται πάνω από τη μανούλαφωνάζοντας. Χτυπάει τη μανούλα με μια ζώνη. Σήκωπάνω. Σήκω πάνω! Είσαι μια ελεεινή τσούλα. Είσαι μιαελεεινή τσούλα! Η μανούλα κάνει έναν θόρυβο. Ένανκλαψιάρικο θόρυβο.

Πάψε. Πάψε να χτυπάς τη μανούλα. Πάψε να χτυπάς τημανούλα!

Τρέχω καταπάνω του και τον χτυπάω και τον χτυπάωκαι τον χτυπάω.

Αυτός, όμως, γελάει και μου αστράφτει ένα γερόχαστούκι.

Όχι! φωνάζει η μανούλα.Είσαι μια ελεεινή τσούλα!Η μανούλα κουβαριάζεται. Ένα κουβαράκι σαν και

μένα. Και μετά μένει σιωπηλή. Είσαι μια ελεεινή τσούλα.Είσαι μια ελεεινή τσούλα. Είσαι μια ελεεινή τσούλα. Είσαιμια ελεεινή τσούλα!

Είμαι κάτω από το τραπέζι. Έχω τα δάχτυλά μου στααυτιά μου και κλείνω τα μάτια μου. Ο ήχος σταματάει.Γυρίζει, και βλέπω τις μπότες του καθώς μπαίνει με βαριάβήματα στην κουζίνα. Κουβαλάει τη ζώνη, τη χτυπάειπάνω στον μηρό του. Προσπαθεί να με βρει. Σκύβει καιχαμογελάει. Μυρίζει απαίσια. Καπνό και πιοτό και άσχημεςμυρωδιές. Εδώ είσαι, μικρό σκατόπαιδο…

596 E. L. JAMES

Μια ανατριχιαστική στριγκλιά με ξυπνάει. Είμαι κάθιδρος, η

καρδιά μου σφυροκοπάει. Ανακάθομαι απότομα στο κρεβάτι.Γαμώτο…Ο απόκοσμος ήχος προερχόταν από μένα.Παίρνω μια βαθιά σταθεροποιητική ανάσα, προσπαθώντας να

αδειάσω τη μνήμη μου από τη μυρωδιά της σωματικής οσμής καιτου φτηνού μπέρμπον και της τσιγαρίλας από τα Camel.

Είσαι ένα κάθαρμα με χοντρά προβλήματα.Τα λόγια της Άνα ηχούν στο κεφάλι μου.Όπως και τα δικά του.Γαμώτο…Δεν μπορούσα να βοηθήσω την κοκαϊνομανή πόρνη.Προσπάθησα. Θεούλη μου, προσπάθησα.Εδώ είσαι, μικρό σκατόπαιδο.Μπορούσα, όμως, να βοηθήσω την Άνα.Την άφησα να φύγει.Έπρεπε να την αφήσω να φύγει.Δε χρειαζόταν όλα αυτά τα σκατά.Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι: είναι 3:30. Πηγαίνω στην κουζίνα,

και αφού πίνω ένα μεγάλο ποτήρι νερό, κατευθύνομαι προς τοπιάνο.

ΠΕΤΑΓΟΜΑΙ ΠΑΛΙ από το κρεβάτι, κι έχει φως – πρωινή λιακάδαγεμίζει το δωμάτιο. Ονειρευόμουν την Άνα: την Άνα να μεφιλάει, τη γλώσσα της στο στόμα μου, τα δάχτυλά μου σταμαλλιά της· να κολλάει το απολαυστικό κορμί της πάνω μου, μετα χέρια της δεμένα πάνω από το κεφάλι της.

Πού είναι;Για μια γλυκιά στιγμή ξεχνάω όλα όσα διαδραματίστηκαν χτες

– κατόπιν μου έρχονται ξανά σαν κύμα.Έφυγε.Γαμώτο…Η απόδειξη του πόθου μου πιέζεται πάνω στο στρώμα – αλλά

η ανάμνηση των φωτεινών ματιών της, συννεφιασμένων απότον πόνο και την ταπείνωση τη στιγμή που έφευγε, λύνει

ΓΚΡΕΫ 597

γρήγορα το πρόβλημα.Νιώθοντας χάλια, μένω ξαπλωμένος ανάσκελα και κοιτάζω το

ταβάνι, με τα χέρια πίσω από το κεφάλι μου. Η μέρα απλώνεταιμπροστά μου, και πρώτη φορά εδώ και χρόνια δεν ξέρω τι νακάνω. Κοιτάζω πάλι την ώρα: 5:58.

Διάολε, θα μπορούσα να πάω τουλάχιστον για λίγο τρέξιμο.

Η « ΑΦΙΞΗ ΤΩΝ ΜΟΝΤΕΓΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΠΟΥΛΕΤΩΝ» του Προκόφιεφακούγεται στη διαπασών στα αυτιά μου καθώς τα πόδια μουσφυροκοπούν το πεζοδρόμιο μέσα στην πρωινή ησυχία τηςΤέταρτης Λεωφόρου. Πονάω παντού – τα πνευμόνια μου πάνενα σκάσουν, το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει, και ο χαίνωνβουβός πόνος της απώλειας μου κατατρώει τα σωθικά. Δενμπορώ να ξεφύγω από αυτό τον πόνο, αν και προσπαθώ.Σταματάω για να αλλάξω μουσική και να ρουφήξω πολύτιμοαέρα. Θέλω κάτι… βίαιο. «Pump it» από τους Black Eyed Peas,ναι. Ακολουθώ τον ρυθμό.

Βρίσκομαι να κατηφορίζω τρέχοντας τη Βάιν Στριτ και ξέρωπως είναι τρελό, αλλά ελπίζω να τη δω. Καθώς πλησιάζω στονδρόμο της, η καρδιά μου καλπάζει ακόμα πιο δυνατά, και ηαγωνία μου κλιμακώνεται. Δε θέλω απεγνωσμένα να τη δω –απλώς θέλω να ελέγξω αν είναι εντάξει. Όχι, δεν είναι αλήθεια.Θέλω να τη δω. Επιτέλους είμαι στον δρόμο της. Περνάωπερπατώντας μπροστά από το κτίριό της.

Τα πάντα είναι σιωπηλά – ένα παλιό Oldsmobile ανηφορίζειβαριά τον δρόμο, δύο άνθρωποι κάνουν βόλτα τα σκυλιά τους,αλλά δεν υπάρχει κανένα ίχνος ζωής μέσα στο διαμέρισμά της.Διασχίζοντας τον δρόμο, κοντοστέκομαι στο απέναντιπεζοδρόμιο και ύστερα χώνομαι στο άνοιγμα της εισόδου μιαςπολυκατοικίας για να ξελαχανιάσω.

Οι κουρτίνες του ενός δωματίου είναι κλειστές, οι άλλεςανοιχτές. Ίσως αυτό είναι το δωμάτιό της. Μπορεί να κοιμάταιακόμη – αν είναι καν εκεί. Ένα εφιαλτικό σενάριο παίρνει μορφήστο μυαλό μου: βγήκε έξω χτες το βράδυ, μέθυσε, γνώρισεκάποιον…

Όχι.

598 E. L. JAMES

Χολή ανεβαίνει στον λαιμό μου. Η σκέψη του κορμιού τηςστα χέρια κάποιου άλλου, κάποιου μαλάκα που απολαμβάνει τηθαλπωρή του χαμόγελού της, που την κάνει να χαχανίζει, τηνκάνει να γελάει – την κάνει να τελειώσει. Χρειάζομαι όλη μουτην αυτοκυριαρχία ώστε να μην εισβάλω στο διαμέρισμά της γιανα ελέγξω αν είναι εκεί μόνη της.

Εσύ μόνος σου το προκάλεσες αυτό στον εαυτό σου, Γκρέυ.Ξέχασέ τη. Δεν είναι για σένα.Τραβάω το καπελάκι των Seahawks χαμηλά πάνω στο

πρόσωπό μου και κατηφορίζω τρέχοντας τη Δυτική Λεωφόρο.Η ζήλια μου είναι ακατέργαστη και γεμάτη θυμό· γεμίζει την

τρύπα που χάσκει. Τη μισώ – αναδεύει κάτι βαθιά μέσα στηνψυχή μου που πραγματικά δε θέλω να το εξετάσω. Τρέχω πιογρήγορα, μακριά από αυτή την ανάμνηση, μακριά από τον πόνο,μακριά από την Αναστάζια Στιλ.

ΕΧΕΙ ΣΟΥΡΟΥΠΩΣΕΙ πάνω από το Σιάτλ. Σηκώνομαι καιτεντώνομαι. Ήμουν καθισμένος στο γραφείο μου όλη μέρα· καιήταν παραγωγικό. Και η Ρος δούλεψε σκληρά. Ετοίμασε και μουέστειλε το πρώτο επιχειρηματικό σχέδιο και τη δήλωσηπροθέσεων για την ΑΕΣ.

Τουλάχιστον θα μπορώ να προσέχω την Άνα.Η σκέψη είναι οδυνηρή και συγχρόνως ελκυστική.Διάβασα και σχολίασα δύο αιτήσεις για διπλώματα

ευρεσιτεχνίας, μερικά συμβόλαια και τις προδιαγραφές ενόςνέου σχεδίου, κι όσο ήμουν χαμένος στις λεπτομέρειές τους, δεντη σκέφτηκα. Το μικρό ανεμόπτερο βρίσκεται ακόμα επάνω στογραφείο μου χλευάζοντάς με, θυμίζοντάς μου πιο ευτυχισμένεςστιγμές, όπως είπε κι εκείνη. Τη φέρνω στο μυαλό μου όρθιαστην πόρτα του γραφείου μου, να φοράει ένα από τα μπλουζάκιαμου, όλο μακριά πόδια και γαλάζια μάτια, λίγο πριν μεξελογιάσει.

Άλλη μία πρώτη φορά.Μου λείπει.Ορίστε – το παραδέχομαι. Ελέγχω το τηλέφωνό μου

ελπίζοντας μάταια, και υπάρχει ένα sms από τον Έλλιοτ.

ΓΚΡΕΫ 599

Μπίρα, μάστορα;

Απαντάω:

Όχι. Απασχολημένος. Η απάντηση του Έλλιοτ είναι άμεση.

Άντε γαμήσου τότε. Ναι. Θα πάω.Τίποτε από την Άνα. Ούτε αναπάντητη κλήση ούτε

ηλεκτρονικό μήνυμα. Ο επίμονος πόνος στα σωθικά μουεντείνεται. Δεν πρόκειται να τηλεφωνήσει. Ήθελε να φύγει.Ήθελε να απομακρυνθεί από μένα, και δεν μπορώ να τηνκατηγορήσω.

Είναι το καλύτερο.Κατευθύνομαι προς την κουζίνα για αλλαγή σκηνικού.Η Γκέιλ επέστρεψε. Η κουζίνα έχει καθαριστεί, κι επάνω στο

μάτι υπάρχει μια χύτρα που κοχλάζει. Μυρίζει ωραία… αλλάδεν πεινάω. Μπαίνει μέσα όσο κοιτάζω τι ψήνεται.

«Καλησπέρα, κύριε».«Γκέιλ».Κοντοστέκεται – αιφνιδιασμένη από κάτι. Αιφνιδιασμένη από

μένα; Σκατά, πρέπει να φαίνομαι χάλια.«Κοτόπουλο σασέρ;» ρωτάει με αβέβαιο τόνο.«Βέβαια…» μουρμουρίζω.«Για δύο;» συνεχίζει.Την κοιτάζω και δείχνει αμήχανη.«Για έναν».«Δέκα λεπτά;» ρωτάει κομπιάζοντας.«Ωραία». Η φωνή μου είναι παγερή.Στρέφομαι να φύγω.«Κύριε Γκρέυ;» με σταματάει.«Τι, Γκέιλ;»

600 E. L. JAMES

«Δεν είναι τίποτα. Συγγνώμη για την ενόχληση…»Γυρίζει στο μάτι της κουζίνας για να ανακατέψει το

κοτόπουλο, κι εγώ πάω να κάνω άλλο ένα ντους.Χριστέ μου, ακόμα και το προσωπικό μου πρόσεξε πως

υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της βρομο-Δανιμαρκίας.

ΓΚΡΕΫ 601

[ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011]

ΤΡΕΜΩ ΝΑ ΠΕΣΩ στο κρεβάτι. Είναι περασμένα μεσάνυχτα, καιείμαι κουρασμένος, αλλά κάθομαι στο πιάνο μου, παίζοντας καιξαναπαίζοντας το κομμάτι του Μπαχ από τον Μαρτσέλλο.Θυμάμαι το κεφάλι της ακουμπισμένο στον ώμο μου και σχεδόνμπορώ να μυρίσω το γλυκό της άρωμα.

Να πάρει ο διάολος, είπε πως θα προσπαθούσε!Σταματάω να παίζω και αρπάζω το κεφάλι μου και με τα δυο

μου χέρια. Οι αγκώνες μου χτυπούν με δύναμη δύο παράφωνεςσυγχορδίες έτσι όπως ακουμπάω στα πλήκτρα. Είπε πως θαπροσπαθούσε, αλλά έπεσε στο πρώτο εμπόδιο.

Κατόπιν το έβαλε στα πόδια.Γιατί τη χτύπησα τόσο δυνατά;Βαθιά μέσα μου ξέρω την απάντηση – επειδή μου το ζήτησε

και ήμουν υπερβολικά παρορμητικός και εγωιστής για νααντισταθώ στον πειρασμό. Ξελογιασμένος από την πρόκλησήτης, άδραξα την ευκαιρία να μας προχωρήσω εκεί όπου ήθελα ναήμαστε. Κι εκείνη δεν πρόφερε τον κωδικό ασφαλείας, κι εγώ τηχτύπησα περισσότερο απ’ όσο άντεχε – ενώ της είχα υποσχεθείπως δε θα το έκανα ποτέ αυτό.

Τι βλάκας που είμαι, γαμώτο μου.Πώς θα μπορούσε να με εμπιστευτεί έπειτα από αυτό; Είναι

σωστό που έφυγε.Γιατί διάολο να θέλει να είναι μαζί μου έτσι κι αλλιώς;Σκέφτομαι να μεθύσω. Έχω να μεθύσω από τότε που ήμουν

602 E. L. JAMES

δεκαπέντε – εντάξει, μέθυσα μία φορά όταν ήμουν είκοσι ενός.Σιχαίνομαι την απώλεια ελέγχου: ξέρω τι μπορεί να κάνει τοαλκοόλ στον άνθρωπο. Ανατριχιάζω και κλείνω μεμιάς το μυαλόμου σ’ αυτές τις αναμνήσεις, αποφασίζοντας να πέσω για ύπνο.

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, προσεύχομαι για ένανανονείρευτο ύπνο… Αν είναι, όμως, να ονειρευτώ, θέλω ναονειρευτώ εκείνη.

Η μανούλα είναι όμορφη σήμερα. Κάθεται και με αφήνεινα της βουρτσίσω τα μαλλιά. Με κοιτάζει μέσα στονκαθρέφτη και χαμογελάει με το ιδιαίτερο χαμόγελό της. Τοιδιαίτερο χαμόγελό της για μένα. Ακούγεται ένας δυνατόςθόρυβος. Ένας πάταγος. Γύρισε αυτός. Όχι! Πού διάολοείσαι, τσούλα; Έχω εδώ έναν φίλο με ανάγκες. Έναν φίλομε παρά. Η μανούλα σηκώνεται και με παίρνει από το χέρικαι με σπρώχνει μέσα στην ντουλάπα της. Κάθομαι πάνωστα παπούτσια της και προσπαθώ να μείνω ήσυχος και νασκεπάσω τα αυτιά μου και να κλείσω τα μάτια μου σφιχτά.Τα ρούχα μυρίζουν μανούλα. Μου αρέσει αυτή η μυρωδιά.Μου αρέσει να είμαι εδώ. Μακριά του. Φωνάζει. Πούείναι το μικρό μπασμένο; Με πιάνει από τα μαλλιά και μετραβάει έξω από την ντουλάπα. Δε θέλω να χαλάσεις τοπάρτι, μικρό σκατόπαιδο. Χτυπάει τη μανούλα δυνατά στοπρόσωπο. Αν τα καταφέρεις καλά με τον φίλο μου, θαπάρεις τη δόση σου, τσούλα. Η μανούλα με κοιτάζει κι έχειδάκρυα. Μην κλαις, μανούλα. Ένας άλλος άντρας μπαίνειστο δωμάτιο. Ένας ψηλός άντρας με βρόμικα μαλλιά. Οψηλός άντρας χαμογελάει στη μανούλα. Με σπρώχνουνστο άλλο δωμάτιο. Αυτός με τραβάει στο πάτωμα καιχτυπάω στο γόνατο. Τώρα τι θα σε κάνω εσένα,σκατόπαιδο; Μυρίζει άσχημα. Μυρίζει μπίρα και καπνίζειένα τσιγάρο. Ξυπνάω. Η καρδιά μου σφυροκοπάει σαν να έχω τρέξει

σαράντα τετράγωνα κυνηγημένος από τα σκυλιά της Κόλασης.Τινάζομαι από το κρεβάτι, σπρώχνοντας τον εφιάλτη στα μύχια

ΓΚΡΕΫ 603

του συνειδητού, και τρέχω στην κουζίνα για να φέρω ένα ποτήρινερό.

Πρέπει να δω τον Φλυν. Οι εφιάλτες είναι χειρότεροι απόποτέ. Δεν είχα εφιάλτες όταν κοιμόμουν με την Άνα δίπλα μου.

Διάολε.Ποτέ δε μου πέρασε από το μυαλό να κοιμηθώ με κάποια από

τις υποτακτικές μου. Ποτέ δεν ένιωσα την παρόρμηση.Ανησυχούσα πως ίσως με άγγιζαν μες στη νύχτα; Δεν ξέρω.Χρειάστηκε μια μεθυσμένη αθώα για να μου δείξει πόσο γαλήνιομπορούσε να είναι.

Είχα παρακολουθήσει και στο παρελθόν τις υποτακτικές μουνα κοιμούνται, αλλά ήταν πάντα ένα πρελούδιο προτού τιςξυπνήσω για κάποια σεξουαλική ανακούφιση.

Θυμάμαι να κοιτάζω την Άνα επί ώρες όταν κοιμόταν στοΧίθμαν. Όσο περισσότερο την παρακολουθούσα, τόσο πιοόμορφη γινόταν: το άψογο δέρμα της, λαμπερό στο απαλό φως,τα σκούρα μαλλιά της απλωμένα στο άσπρο μαξιλάρι, και οιβλεφαρίδες της να τρεμοπαίζουν καθώς κοιμόταν. Το στόμα τηςήταν μισάνοιχτο, κι έβλεπα τα δόντια και τη γλώσσα της ότανέγλειφε τα χείλη της. Ήταν μια πολύ ερεθιστική εμπειρία – καιμόνο που την παρακολουθούσα. Κι όταν τελικά έπεσα για ύπνοδίπλα της, ακούγοντας την ομαλή αναπνοή της, παρατηρώνταςτα στήθη της να ανεβοκατεβαίνουν με κάθε ανάσα, κοιμήθηκακαλά… Τόσο καλά.

Σέρνω τα πόδια μου έως το γραφείο μου και πιάνω τοανεμόπτερο. Η θέα του μου αποσπά ένα τρυφερό χαμόγελο καιμε παρηγορεί. Αισθάνομαι συγχρόνως περήφανος που το έφτιαξακαι γελοίος γι’ αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω. Ήταν τοτελευταίο της δώρο για μένα. Το πρώτο της δώρο ήταν… Τι;

Φυσικά. Ο εαυτός της.Θυσίασε τον εαυτό της στην ανάγκη μου. Στην απληστία μου.

Στη λαγνεία μου. Στο εγώ μου… Στο γαμημένο προβληματικόεγώ μου.

Να πάρει… Θα σταματήσει ποτέ αυτός ο πόνος;Νιώθοντας κάπως ανόητος, παίρνω το ανεμόπτερο μαζί μου

στο κρεβάτι.

604 E. L. JAMES

« ΤΙ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ για πρωινό, κύριε;»

«Μόνο καφέ, Γκέιλ;»Διστάζει. «Κύριε, δε φάγατε βραδινό…»«Και;»«Ίσως έχετε κολλήσει κάτι».«Γκέιλ, μόνο καφέ. Σε παρακαλώ…» Της κλείνω το στόμα –

δεν είναι δουλειά της. Τα χείλη της λεπταίνουν, αλλά γνέφεικαταφατικά και γυρίζει προς την Gaggia.

Κατευθύνομαι προς το γραφείο μου προκειμένου να μαζέψωτα χαρτιά μου για τη δουλειά και ψάχνω για έναν επενδεδυμένοφάκελο.

ΚΑΛΩ ΤΗ ΡΟΣ από το αυτοκίνητο.

«Σπουδαία δουλειά με το υλικό της ΑΕΣ, αλλά τοεπιχειρηματικό σχέδιο χρειάζεται αναθεώρηση. Ας κάνουμεπροσφορά».

«Κρίστιαν, είναι νωρίς».«Θέλω να κινηθώ γρήγορα. Σου έχω στείλει e-mail με τις

σκέψεις μου γύρω από την τιμή προσφοράς. Θα είμαι στογραφείο από τις εφτάμισι. Ας κάνουμε μια σύσκεψη».

«Αν είσαι σίγουρος…»«Είμαι σίγουρος».«Εντάξει. Θα πάρω την Άντρια για να το προγραμματίσει.

Έχω τις στατιστικές για το Ντιτρόιτ σε σύγκριση με τηΣαβάννα».

«Τελικό συμπέρασμα;»«Ντιτρόιτ».«Μάλιστα».Σκατά… Όχι Σαβάννα.«Ας μιλήσουμε αργότερα». Κλείνω το τηλέφωνο.Κάθομαι με κατεβασμένα μούτρα στο πίσω μέρος του Audi,

ενώ ο Τέυλορ τρέχει μέσα στην πυκνή κυκλοφορία.Αναρωτιέμαι πώς θα πάει στη δουλειά σήμερα η Αναστάζια.Μπορεί να αγόρασε αυτοκίνητο χτες, αν και κατά βάθοςαμφιβάλλω. Αναρωτιέμαι αν νιώθει τόσο άθλια όσο εγώ…

ΓΚΡΕΫ 605

Ελπίζω όχι. Μπορεί να συνειδητοποίησε πως ήμουν ένα γελοίοξεμυάλισμα.

Δεν μπορεί να με αγαπάει.Και ασφαλώς όχι τώρα – όχι έπειτα απ’ όλα όσα της έκανα.

Κανένας δεν είπε ποτέ πως με αγαπάει, εκτός από τη μαμά καιτον μπαμπά, αλλά ακόμα και τότε ήταν από υποχρέωση. Ταεκνευριστικά λόγια του Φλυν για την ανεπιφύλακτη γονικήαγάπη –ακόμα και για τα υιοθετημένα παιδιά– ηχούν στο κεφάλιμου. Ποτέ, όμως, δεν πείστηκα· δεν ήμουν γι’ αυτούς παρά μιααπογοήτευση.

«Κύριε Γκρέυ;»«Συγγνώμη… Τι είναι;» Ο Τέυλορ με κατέλαβε εξαπίνης.

Κρατάει ανοιχτή την πόρτα του αυτοκινήτου, περιμένοντάς μεμε ανήσυχο ύφος.

«Φτάσαμε, κύριε…»Σκατά… Πόση ώρα είμαστε εδώ; «Ευχαριστώ. Θα σε

ενημερώσω για την ώρα απόψε».Συγκεντρώσου, Γκρέυ.

ΤΟΣΟ Η ΑΝΤΡΙΑ όσο και η Ολίβια σηκώνουν τα μάτια τους ότανβγαίνω από το ασανσέρ. Η Ολίβια τρεμοπαίζει τις βλεφαρίδεςτης και μαζεύει μια τούφα μαλλιά πίσω από το αυτί της. Χριστέμου – δεν την αντέχω άλλο αυτή την ανόητη κοπέλα. ΟιΑνθρώπινοι Πόροι πρέπει να τη μετακινήσουν σε άλλο τμήμα.

«Καφέ, σε παρακαλώ, Ολίβια. Κι ένα κρουασάν». Πετάγεταιγια να εκτελέσει την εντολή μου.

«Άντρια, πάρε μου στο τηλέφωνο τον Γουέλτς, τον Μπάρνυ,τον Φλυν και ύστερα τον Κλοντ Μπαστίγ. Δε θέλω να μεενοχλήσει κανένας, ούτε καν η μητέρα μου… Εκτός… εκτός ανπάρει η Αναστάζια Στιλ. Εντάξει;»

«Μάλιστα, κύριε. Θέλετε να ελέγξετε το πρόγραμμά σαςτώρα;»

«Όχι. Πρώτα χρειάζομαι καφέ και κάτι φαγώσιμο».Αγριοκοιτάζω την Ολίβια, που προχωράει με ρυθμό σαλιγκαριούπρος το ασανσέρ.

«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ!» φωνάζει πίσω μου η Άντρια καθώς

606 E. L. JAMES

ανοίγω την πόρτα του γραφείου μου.Βγάζω από τον χαρτοφύλακά μου τον επενδεδυμένο φάκελο

με το πιο πολύτιμο αγαθό μου – το ανεμόπτερο. Το τοποθετώστο γραφείο μου, και το μυαλό μου ξεστρατίζει προς τηδεσποινίδα Στιλ.

Θα ξεκινήσει στην καινούρια της δουλειά σήμερα το πρωί,γνωρίζοντας καινούριους ανθρώπους… καινούριους άντρες. Ησκέψη μού προκαλεί κατάθλιψη. Θα με ξεχάσει.

Όχι, δε θα με ξεχάσει. Οι γυναίκες πάντα θυμούνται τονπρώτο άντρα που πήδηξαν. Έτσι δεν είναι; Πάντα θα έχω μιαθέση στη μνήμη της, γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο. Δε θέλω,όμως, να είμαι μια ανάμνηση: θέλω να μείνω στο μυαλό της.Αισθάνομαι την ανάγκη να μείνω στο μυαλό της. Τι μπορώ νακάνω;

Ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα, και εμφανίζεται ηΆντρια. «Καφές και κρουασάν, κύριε Γκρέυ».

«Έλα μέσα».Σπεύδει να έρθει κοντά στο γραφείο μου, και τα μάτια της

καρφώνονται στο ανεμόπτερο, αλλά κρατάει συνετά το στόματης κλειστό. Αφήνει το πρωινό επάνω στο έπιπλο.

Σκέτος καφές. Μπράβο, Άντρια. «Ευχαριστώ».«Άφησα μηνύματα για τον Γουέλτς, τον Μπάρνυ και τον

Μπαστίγ. Ο Φλυν θα πάρει σε πέντε λεπτά».«Ωραία. Θέλω να ακυρώσεις όλες τις κοινωνικές

υποχρεώσεις που έχω αυτή την εβδομάδα. Κανένα δείπνο,τίποτα τα βράδια. Κάλεσε τον Μπάρνυ και βρες μου τοτηλέφωνο ενός καλού ανθοπωλείου».

Κρατάει με μανία σημειώσεις στο σημειωματάριό της.«Κύριε, χρησιμοποιούμε το Arcadia’s Roses. Θέλετε να

στείλω λουλούδια εξ ονόματός σας;»«Όχι. Δώσ’ μου τον αριθμό. Θα το κάνω μόνος μου. Αυτά».Συγκατανεύει και φεύγει αμέσως σαν κυνηγημένη. Έπειτα από

λίγα δευτερόλεπτα χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο Μπάρνυ.«Μπάρνυ, θέλω να μου φτιάξεις μια βάση για ένα μοντέλο

ανεμόπτερου».

ΓΚΡΕΫ 607

ΜΕΤΑΞΥ ΣΥΣΚΕΨΕΩΝ τηλεφωνώ στο ανθοπωλείο και παραγγέλνωδύο ντουζίνες άσπρα τριαντάφυλλα για την Άνα, που θαπαραδοθούν στο σπίτι της απόψε. Έτσι, δε θα έρθει σε δύσκοληθέση ούτε θα έχει μπελάδες στη δουλειά.

Και δε θα μπορέσει να με ξεχάσει.«Θα θέλατε να στείλετε κάποιο μήνυμα μαζί με τα λουλούδια,

κύριε;» ρωτάει ο ανθοπώλης.Ένα μήνυμα για την Άνα;Τι να πω;Γύρισε πίσω. Συγγνώμη. Δε θα σε ξαναχτυπήσω.Τα λόγια έρχονται απρόσκλητα στο μυαλό μου, κάνοντάς με

να κατσουφιάσω.«Εεε… Κάτι σαν “Συγχαρητήρια για την πρώτη σου μέρα στη

δουλειά. Ελπίζω να πήγε καλά”». Ρίχνω μια ματιά στοανεμόπτερο επάνω στο γραφείο μου. «“Και ευχαριστώ για τοανεμόπτερο. Ήταν πολύ ευγενικό. Βρίσκεται σε περίοπτη θέσηεπάνω στο γραφείο μου. Κρίστιαν”».

Ο ανθοπώλης μού το ξαναδιαβάζει.Να πάρει, δεν εκφράζει καθόλου αυτό που θέλω να της πω.«Κάτι άλλο, κύριε Γκρέυ;»«Όχι. Ευχαριστώ».«Παρακαλώ, κύριε, και καλή σας μέρα».Κεραυνοβολώ με το βλέμμα μου το τηλέφωνο. Σκατά καλή.

« ΕΪ ΦΙΛΕ, ΤΙ ΣΕ ΤΡΩΕΙ;» Ο Κλοντ σηκώνεται από το πάτωμα, όπουμόλις τον σώριασα πάνω στον λεπτό μοχθηρό πισινό του.«Πετάς φωτιές σήμερα, Γκρέυ». Σηκώνεται αργά, με τη χάρηενός μεγάλου αιλουροειδούς που ζυγίζει ξανά το θήραμά του.Προπονούμαστε μόνοι μας στο υπόγειο γυμναστήριο στο ΚτίριοΓκρέυ.

«Είμαι τσατισμένος…» λέω σφυριχτά.Η έκφρασή του είναι ατάραχη καθώς κάνουμε κύκλους ο

ένας γύρω από τον άλλο.«Καθόλου καλή ιδέα να μπαίνεις στο ρινγκ αν οι σκέψεις σου

βρίσκονται αλλού» αποκρίνεται ο Κλοντ διασκεδάζοντας, αλλάχωρίς να παίρνει τα μάτια του από πάνω μου.

608 E. L. JAMES

«Εγώ βρίσκω ότι βοηθάει».«Περισσότερο στα αριστερά σου. Προστάτεψε τα δεξιά σου.

Ψηλά το χέρι σου, Γκρέυ».Περιστρέφεται και με χτυπάει στον ώμο, σχεδόν βγάζοντάς με

εκτός ισορροπίας.«Συγκεντρώσου, Γκρέυ! Και άσε τις σαχλαμάρες της

αίθουσας συσκέψεών σου εδώ μέσα. Ή μήπως πρόκειται γιακάποιο κορίτσι; Ένας ωραίος κώλος που επιτέλους σου έσπασετον τσαμπουκά!» Ο Κλοντ καγχάζει και με τσιγκλίζει.

Το κόλπο πιάνει: του ρίχνω ένα μεσαίο λάκτισμα στο πλευρόκαι μια γροθιά, ύστερα δεύτερη, και οπισθοχωρεί παραπατώντας,με τα ράστα κοτσιδάκια να πετούν στον αέρα.

«Να κοιτάς τη γαμημένη τη δουλειά σου, Μπαστίγ!»«Όπα, βρήκαμε την πηγή του πόνου!» πανηγυρίζει ο Κλοντ

θριαμβευτικά.Ξαφνικά περιστρέφεται, αλλά διαβάζω την κίνησή του και τον

αποκρούω, χτυπώντας με μια γροθιά κι ένα γρήγορο λάκτισμα.Αυτήν τη φορά πηδάει εντυπωσιασμένος προς τα πίσω.

«Ό,τι σκατά κι αν συμβαίνει στον προνομιούχο μικρόκοσμόσου, Γκρέυ, έχει αποτέλεσμα. Δώσ’ τα όλα!»

Ω, θα τον ξαπλώσω κάτω. Του ορμάω.

Η ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ είναι αραιή στην επιστροφή προς το σπίτι.«Τέυλορ, μπορούμε να κάνουμε μια παράκαμψη;»«Προς τα πού, κύριε;»«Μπορείς να περάσεις έξω από το διαμέρισμα της

δεσποινίδας Στιλ;»«Μάλιστα, κύριε».Τον συνήθισα αυτό τον πόνο. Φαντάζει πανταχού παρών, σαν

βούισμα στα αυτιά. Στις συσκέψεις είναι βουβός και λιγότεροενοχλητικός· μόνο όταν είμαι μόνος με τις σκέψεις μουφουντώνει και λυσσομανάει μέσα μου. Πόσο θα κρατήσει αυτό;

Όσο πλησιάζουμε προς το διαμέρισμά της, οι παλμοί μουανεβαίνουν κατακόρυφα.

Μπορεί να τη δω.Η πιθανότητα είναι συνταρακτική και ανησυχαστική. Και

ΓΚΡΕΫ 609

συνειδητοποιώ πως δεν έχω σκεφτεί τίποτε άλλο πέρα απόαυτήν από τη στιγμή που έφυγε. Η απουσία της είναι η μόνιμησυντροφιά μου.

«Πήγαινε αργά!» δίνω εντολή στον Τέυλορ καθώςπλησιάζουμε προς το κτίριό της.

Τα φώτα είναι αναμμένα.Είναι στο σπίτι!Ελπίζω να είναι μόνη και να της λείπω.Πήρε τα λουλούδια μου;Θέλω να ελέγξω το τηλέφωνό μου για να δω αν μου έστειλε

κάποιο μήνυμα, αλλά δεν μπορώ να τραβήξω το βλέμμα μου απότο διαμέρισμά της· δε θέλω να χάσω την ευκαιρία να τη δω.Είναι καλά; Άραγε με σκέφτεται; Αναρωτιέμαι πώς πήγε η πρώτητης μέρα στη δουλειά.

«Πάλι, κύριε;» ρωτάει ο Τέυλορ ενώ προσπερνάμε αργά καιτο διαμέρισμά της χάνεται από τα μάτια μας.

«Όχι». Εκπνέω. Δεν είχα καταλάβει πως είχα σταματήσει νααναπνέω. Την ώρα που κατευθυνόμαστε προς το Εσκάλα,ψάχνω τα e-mails και τα sms μου, ελπίζοντας να βρω κάτι απόκείνην… Αλλά δεν υπάρχει τίποτα. Έχω ένα μήνυμα από τηνΕλένα.

Είσαι καλά;

Το αγνοώ.

ΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΜΟΥ είναι σιωπηλό· δεν το είχα προσέξει ποτέ. Ηαπουσία της Αναστάζια έχει επιτείνει τη σιωπή.

Πίνοντας μια γουλιά κονιάκ, σέρνω άψυχα τα βήματά μουέως τη βιβλιοθήκη μου. Είναι ειρωνικό που δεν της έδειξα ποτέαυτό το δωμάτιο, με δεδομένη την αγάπη της για τη λογοτεχνία.Περιμένω να βρω κάποια παρηγοριά εδώ μέσα, επειδή τοδωμάτιο δεν περιέχει δικές μας αναμνήσεις. Επιθεωρώ όλα μουτα βιβλία, τακτικά τοποθετημένα στα ράφια καικαταλογογραφημένα, και η ματιά μου ξεφεύγει προς το τραπέζιτου μπιλιάρδου. Παίζει άραγε μπιλιάρδο; Δε νομίζω να παίζει.

610 E. L. JAMES

Στο μυαλό μου έρχεται μια εικόνα της ξαπλωμένης με ανοιχτάχέρια και πόδια στην πράσινη τσόχα. Μπορεί να μην υπάρχουναναμνήσεις της εδώ, αλλά το μυαλό μου είναι κάτι παραπάνωαπό ικανό, και κάτι παραπάνω από πρόθυμο, να δημιουργήσειπαραστατικές ερωτικές εικόνες της όμορφης δεσποινίδας Στιλ.

Δεν το αντέχω.Κατεβάζω άλλη μία ρουφηξιά κονιάκ και βγαίνω από το

δωμάτιο.

ΓΚΡΕΫ 611

[ΤΡΙΤΗ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] ΠΗΔΙΟΜΑΣΤΕ. Πηδιόμαστε άγρια. Στην πόρτα του μπάνιου.Είναι δική μου. Χώνομαι μέσα της, πάλι, πάλι.Απολαμβάνοντάς την: το άγγιγμά της, τη μυρωδιά της, τηγεύση της. Κουλουριάζοντας το χέρι μου μέσα στα μαλλιάτης, κρατώντας την ακίνητη. Κρατώντας τα πισινά της. Ταπόδια της τυλιγμένα γύρω μου. Δεν μπορεί να κουνηθεί·την έχω ακινητοποιήσει. Ω, ναι. Είμαι στο σπίτι μου, είναιστο σπίτι της. Αυτό είναι το μέρος όπου θέλω ναβρίσκομαι. Μέσα της…

Είναι. Δική. Μου. Οι μύες της σφίγγονται και τελειώνει.Σφίγγεται γύρω μου, με το κεφάλι ριγμένο πίσω. Τέλειωσεγια μένα! Φωνάζει και την ακολουθώ… Ω, ναι, γλυκιάμου, ολόγλυκια Αναστάζια. Χαμογελάει νυσταγμένη,χορτασμένη – και τόσο σέξι. Σηκώνεται και με κοιτάζει μεκείνο το παιχνιδιάρικο χαμόγελο στα χείλη της και ύστεραμε κάνει πέρα και οπισθοχωρεί, χωρίς να λέει τίποτα. Τηναρπάζω και βρισκόμαστε στην αίθουσα ψυχαγωγίας. Τηνκρατάω ακίνητη επάνω στον πάγκο. Σηκώνω το χέρι μουγια να την τιμωρήσω κρατώντας τη ζώνη… καιεξαφανίζεται. Είναι δίπλα στην πόρτα, σοκαρισμένη καιλυπημένη, και παρασύρεται σιωπηλά μακριά… Η πόρταέχει εξαφανιστεί, κι εκείνη δε δείχνει διάθεση νασταματήσει. Απλώνει ικετευτικά τα χέρια της. Έλα μαζίμου, ψιθυρίζει, αλλά κινείται προς τα πίσω. Ξεθωριάζει

612 E. L. JAMES

όλο και περισσότερο… Χάνεται μπροστά στα μάτια μου,εξαφανίζεται… Πάει. Όχι! Μόνο που δεν έχω φωνή. Δενέχω τίποτα. Είμαι μουγγός. Μουγγός… πάλι. Ξυπνάω μπερδεμένος.Σκατά – όνειρο ήταν. Άλλο ένα παραστατικό όνειρο.Διαφορετικό, όμως.Διάολε! Έχω γίνει χάλια και κολλάω. Νιώθω στιγμιαία εκείνη

την από καιρό ξεχασμένη, αλλά οικεία αίσθηση του φόβου καιτης ευθυμίας – μόνο που τώρα δεν είμαι ιδιοκτησία της Ελένα.

Χριστέ μου, τέλειωσα στον ύπνο μου. Αυτό έχει να μουσυμβεί από τότε που ήμουν… Πόσο; Δεκαπέντε δεκαέξι;

Μένω ξαπλωμένος στο σκοτάδι, αηδιασμένος από τον εαυτόμου. Βγάζω το μπλουζάκι μου και σκουπίζομαι. Υπάρχει παντούσπέρμα. Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά μες στοσκοτάδι, παρά τον βουβό πόνο της απώλειας. Το ερωτικό όνειροάξιζε τον κόπο. Τα υπόλοιπα… Γαμώτο μου! Αλλάζω πλευρόκαι με ξαναπαίρνει ο ύπνος.

Αυτός έφυγε. Η μανούλα κάθεται στον καναπέ. Δε μιλάει.Κοιτάζει τον τοίχο και μερικές φορές ανοιγοκλείνει ταμάτια της. Στέκομαι μπροστά της, αλλά δε με βλέπει.Κουνάω το χέρι μου και με βλέπει, αλλά μου κάνει νόημανα φύγω. Όχι, Σκουληκάκι, όχι τώρα. Αυτός χτυπάει τημαμά. Χτυπάει εμένα. Τον μισώ. Με κάνει έξαλλο. Είναικαλύτερα όταν είμαστε μόνο εγώ και η μανούλα. Τότεείναι δική μου. Η μανούλα μου. Η κοιλίτσα μου πονάει.Πάλι πεινάει. Είμαι στην κουζίνα, ψάχνοντας γιαμπισκότα. Τραβάω την καρέκλα κοντά στο ντουλάπι καιανεβαίνω πάνω. Βρίσκω ένα κουτί κράκερ. Είναι το μόνοπράγμα στο ντουλάπι. Κάθομαι στην καρέκλα και ανοίγωτο κουτί. Έχουν μείνει δύο. Τα τρώω. Έχουν ωραία γεύση.Τον ακούω. Γύρισε. Πηδάω κάτω και τρέχω στο δωμάτιόμου και χώνομαι στο κρεβάτι. Κάνω τον κοιμισμένο. Μεσκουντάει με το δάχτυλό του. Μείνε εδώ, μικρόσκατόπαιδο. Θα γαμήσω την τσούλα τη μάνα σου. Δε θέλω

ΓΚΡΕΫ 613

να ξαναδώ τη σκατόφατσά σου όλο το υπόλοιπο βράδυ!Κατάλαβες; Όταν δεν απαντάω, με χαστουκίζει. Αλλιώςέχει κάψιμο, μικρό μαλακισμένο! Όχι. Όχι. Αυτό δε μουαρέσει. Πονάει. Μπήκες, καθυστερημένο; Ξέρω πως θέλεινα κλάψω. Αλλά είναι δύσκολο. Δεν μπορώ να κάνω τονθόρυβο. Με χτυπάει με τη γροθιά του… Τινάζομαι πάλι από τον ύπνο και μένω ξαπλωμένος,

λαχανιάζοντας στο χλωμό πρωινό φως, περιμένοντας τονσφυγμό της καρδιάς μου να επιβραδυνθεί, προσπαθώντας ναδιώξω τη στυφή γεύση του φόβου από το στόμα μου.

Σε έσωσε απ’ όλα αυτά τα σκατά, Γκρέυ.Δεν έζησες ξανά τον πόνο αυτών των αναμνήσεων όταν ήταν

μαζί σου. Γιατί την άφησες να φύγει;Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι: 5:15. Ώρα για τρέξιμο.

ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΗΣ δείχνει θλιβερό· είναι ακόμα τυλιγμένο στις σκιές,ανέγγιχτο από τον πρωινό ήλιο. Ταιριαστό. Αντικατοπτρίζει τηδιάθεσή μου. Το διαμέρισμά της είναι σκοτεινό μέσα, αλλά οικουρτίνες στο δωμάτιο που είδα την άλλη φορά είναιτραβηγμένες. Αυτό πρέπει να είναι το δωμάτιό της.

Ελπίζω πραγματικά να κοιμάται μόνη της εκεί πάνω. Τηφαντάζομαι κουλουριασμένη στο άσπρο σιδερένιο κρεβάτι της,ένα μικρό κουβαράκι. Με ονειρεύεται; Της προκαλώ εφιάλτες;Με ξέχασε;

Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ τόσο δυστυχισμένος – ούτε κανόταν ήμουν έφηβος. Ίσως προτού γίνω Γκρέυ… Η μνήμη μουγυρίζει πίσω. Όχι, όχι – όχι και ξύπνιος. Παραπάει. Μεσηκωμένη την κουκούλα και ακουμπισμένος στον γρανιτένιοτοίχο, είμαι κρυμμένος στην είσοδο του απέναντι κτιρίου. Απότο μυαλό μου περνάει η φρικτή σκέψη πως ίσως στέκομαι εδώ σεμία εβδομάδα, έναν μήνα… Έναν χρόνο; Παρακολουθώντας,περιμένοντας, απλώς για να ρίξω μια ματιά στο κορίτσι που ήτανκάποτε δικό μου. Είναι οδυνηρό. Έχω γίνει αυτό που πάντα μεκατηγορούσε πως ήμουν – ο αθέατος διώκτης της.

Δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι. Πρέπει να τη δω. Να δω πως

614 E. L. JAMES

είναι καλά. Πρέπει να σβήσω την τελευταία εικόνα που έχω απόαυτήν: πληγωμένη, ταπεινωμένη, ηττημένη… Να μεεγκαταλείπει.

Πρέπει να σκεφτώ έναν τρόπο.

ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΕΣΚΑΛΑ, η Γκέιλ με παρακολουθεί απαθής.«Δε ζήτησα τέτοιο πράγμα». Καρφώνω το βλέμμα μου στην

ομελέτα που έχει βάλει μπροστά μου.«Θα την πετάξω τότε, κύριε Γκρέυ» αποκρίνεται και απλώνει

το χέρι της να πάρει το πιάτο. Ξέρει πως σιχαίνομαι το πεταμένοφαγητό, αλλά δε λιποψυχάει μπροστά στο σκληρό βλέμμα μου.

«Επίτηδες το έκανες, κυρία Τζόουνς…» Ανακατωσούραγυναίκα.

Και χαμογελάει, ένα μικρό θριαμβευτικό χαμόγελο.Κατσουφιάζω, αλλά μένει ατάραχη, και με την ανάμνηση τουχτεσινοβραδινού εφιάλτη ζωντανή ακόμα, καταβροχθίζω τοπρωινό μου.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΑΠΛΩΣ να τηλεφωνήσω στην Άνα και να πω γεια;Θα σήκωνε το τηλέφωνο; Το βλέμμα μου γλιστράει προς τοανεμόπτερο επάνω στο γραφείο μου. Ζήτησε έναν έντιμοχωρισμό. Θα πρέπει να το σεβαστώ αυτό και να την αφήσωήσυχη. Θέλω, όμως, να ακούσω τη φωνή της. Προς στιγμήνσκέφτομαι να την πάρω και να το κλείσω απλώς για να τηνακούσω να μιλάει.

«Κρίστιαν; Κρίστιαν, είσαι καλά;»«Συγγνώμη, Ρος… Τι είπες;»«Είσαι πολύ αφηρημένος. Δε σ’ έχω ξαναδεί έτσι».«Μια χαρά είμαι» πετάω κοφτά.Σκατά – συγκεντρώσου, Γκρέυ. «Τι έλεγες;»Η Ρος με μελετάει καχύποπτα. «Έλεγα πως η ΑΕΣ έχει

μεγαλύτερες οικονομικές δυσκολίες απ’ όσες νομίζαμε. Είσαισίγουρος ότι θα ήθελες να προχωρήσεις;»

«Ναι». Η φωνή μου είναι αποφασιστική. «Είμαι».«Η ομάδα τους θα έρθει αργότερα το απόγευμα για να

υπογράψει το προσύμφωνο».

ΓΚΡΕΫ 615

«Ωραία. Τώρα, τι νέα έχουμε για την πρότασή μας στον ΊμονΚάβανο;»

ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΜΕ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ κατεβασμένα, κοιτάζοντας μέσα από τιςξύλινες περσίδες τον Τέυλορ, που είναι παρκαρισμένος έξω απότο γραφείο του Φλυν. Είναι αργά το απόγευμα, και σκέφτομαιακόμα την Άνα.

«Κρίστιαν, δεν έχω καμία αντίρρηση να παίρνω τα λεφτά σουκαι να σε παρακολουθώ να κοιτάζεις έξω από το παράθυρο,αλλά δε νομίζω πως η θέα είναι ο λόγος της παρουσίας σου εδώ»λέει ο Φλυν.

Όταν γυρίζω να τον κοιτάξω καταπρόσωπο, με παρατηρεί μεύφος ευγενικής προσμονής. Αναστενάζω και κατευθύνομαι προςτον καναπέ του.

«Οι εφιάλτες άρχισαν πάλι. Όπως ποτέ στο παρελθόν…»Ο Φλυν υψώνει το φρύδι του. «Οι ίδιοι;»«Ναι».«Τι άλλαξε;» Γέρνει το κεφάλι του στο πλάι, περιμένοντας

την απάντησή μου. Όταν μένω βουβός, προσθέτει: «Κρίστιαν,φαίνεσαι τελείως δυστυχισμένος. Κάτι έγινε».

Νιώθω όπως και με την Ελένα· ένα κομμάτι μου δε θέλει νατου πει, επειδή τότε γίνεται πραγματικό.

«Γνώρισα μια κοπέλα».«Και;»«Με παράτησε».Δείχνει εμβρόντητος. «Σ’ έχουν ξαναπαρατήσει γυναίκες.

Γιατί είναι διαφορετικό αυτό;»Τον κοιτάζω ανέκφραστος.Γιατί είναι διαφορετικό; Επειδή η Άνα είναι διαφορετική.Οι σκέψεις μου γίνονται ένα θολό μείγμα, σχηματίζοντας μια

πολύχρωμη μπερδεμένη ταπισερί: δεν ήταν υποτακτική. Δενείχαμε συμβόλαιο. Ήταν σεξουαλικά άπειρη. Ήταν η πρώτηγυναίκα από την οποία ήθελα περισσότερα από απλό σεξ. Χριστέμου – όλες τις πρώτες φορές τις βίωσα μαζί της: το πρώτοκορίτσι δίπλα στο οποίο κοιμήθηκα, η πρώτη παρθένα, η πρώτηπου γνώρισε την οικογένειά μου, η πρώτη που πέταξε με το

616 E. L. JAMES

Τσάρλι Τάνγκο, η πρώτη που πήγα για ανεμοπορία.Ναι… Διαφορετική.Ο Φλυν διακόπτει τις σκέψεις μου. «Η ερώτηση είναι απλή,

Κρίστιαν».«Μου λείπει».Το πρόσωπό του παραμένει ευγενικό και γεμάτο ανησυχία,

αλλά δεν προδίδει τίποτα.«Ποτέ δε σου έλειψε κάποια από τις άλλες γυναίκες με τις

οποίες σχετίστηκες;»«Όχι».«Επομένως υπήρχε κάτι διαφορετικό σ’ αυτή...» με παρακινεί.Υψώνω τους ώμους, αλλά επιμένει.«Είχες συμβατική σχέση μαζί της; Ήταν υποτακτική;»«Είχα ελπίσει πως θα γινόταν. Αλλά δεν ήταν γι’ αυτήν».Ο Φλυν συνοφρυώνεται. «Δεν καταλαβαίνω…»«Παραβίασα έναν από τους κανόνες μου. Κυνήγησα αυτό το

κορίτσι νομίζοντας ότι θα ενδιαφερόταν, αλλά αποδείχθηκε πωςδεν ήταν γι’ αυτήν».

«Πες μου τι έγινε».Οι κρουνοί ανοίγουν, και αφηγούμαι τα γεγονότα του

τελευταίου μήνα, από τη στιγμή που η Άνα έπεσε μέσα στογραφείο μου έως τη στιγμή που έφυγε το πρωί του περασμένουΣαββάτου.

«Μάλιστα… Σίγουρα φορτώθηκες πολλά από την τελευταίαφορά που μιλήσαμε». Τρίβει το πιγούνι του μελετώντας μεπροσεκτικά. «Υπάρχουν αρκετά προβλήματα εδώ, Κρίστιαν.Αυτήν τη στιγμή, όμως, εκείνο στο οποίο θα ήθελα ναεπικεντρωθώ είναι το πώς ένιωσες όταν είπε πως σ’ αγαπάει».

Παίρνω μια απότομη εισπνοή, ενώ τα σωθικά μου σφίγγονταιαπό τον φόβο.

«Τρομοκρατημένος….» ψιθυρίζω.«Φυσικά κι ένιωσες τρομοκρατημένος». Κουνάει το κεφάλι

του. «Δεν είσαι το τέρας που νομίζεις πως είσαι. Αξίζειςτρυφερότητα και με το παραπάνω, Κρίστιαν. Το ξέρεις αυτό. Σ’το έχω πει αρκετές φορές. Μόνο στο μυαλό σου δεν αξίζεις».

Του ρίχνω ένα ανέκφραστο βλέμμα, αγνοώντας την

ΓΚΡΕΫ 617

κοινοτοπία του.«Και πώς αισθάνεσαι τώρα;» ρωτάει.Χαμένος. Αισθάνομαι χαμένος.«Μου λείπει. Θέλω να τη δω…» Είμαι πάλι στο

εξομολογητήριο, ομολογώντας τις αμαρτίες μου: τη σκοτεινή,ολοσκότεινη ανάγκη που νιώθω γι’ αυτή σαν να ήταν εθισμός.

«Επομένως, παρά το γεγονός ότι, όπως το αντιλαμβάνεσαιεσύ, δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τις ανάγκες σου, σου λείπει;»

«Ναι. Δεν είναι απλώς δική μου αντίληψη, Τζον. Δεν μπορείνα γίνει αυτό που θέλω να γίνει, κι εγώ δεν μπορώ να γίνω αυτόπου θέλει να γίνω».

«Είσαι σίγουρος;»«Σηκώθηκε κι έφυγε».«Σηκώθηκε κι έφυγε επειδή τη χτύπησες με τη ζώνη. Αν δε

συμμερίζεται τα γούστα σου, μπορείς να την κατηγορήσεις;»«Όχι».«Σκέφτηκες την πιθανότητα να δοκιμάσεις μια σχέση με τον

δικό της τρόπο;»Ορίστε; Τον κοιτάζω σοκαρισμένος.«Βρήκες ικανοποιητικές τις σεξουαλικές επαφές μαζί της;»

συνεχίζει.«Ναι, φυσικά!» πετάω εκνευρισμένος.Αγνοεί τον τόνο μου.«Βρήκες τον ξυλοδαρμό της ικανοποιητικό;»«Πολύ».«Θα ήθελες να το ξανακάνεις;»Να το ξανακάνω; Και να τη δω να σηκώνεται να φεύγει;

Πάλι;«Όχι».«Και γιατί αυτό;»«Επειδή δεν είναι ο τρόπος ζωής της. Την έκανα να πονέσει.

Πραγματικά να πονέσει… Και δεν μπορεί… Δε θέλει…»Σωπαίνω για λίγο. «Δεν το απολαμβάνει. Ήταν θυμωμένη.Πραγματικά θυμωμένη, γαμώτο…» Η έκφρασή της, ταπληγωμένα της μάτια θα με στοιχειώνουν πολύ καιρό… Και δεθέλω να ξαναγίνω ποτέ η αιτία που θα προκαλέσει αυτό το

618 E. L. JAMES

βλέμμα.«Σε παραξενεύει αυτό;»Κουνάω το κεφάλι μου. «Ήταν έξαλλη…» ψιθυρίζω. «Δεν

την είχα ξαναδεί ποτέ τόσο θυμωμένη».«Πώς σ’ έκανε να νιώσεις αυτό;»«Ανήμπορος».«Κι αυτό είναι οικείο συναίσθημα;» με παροτρύνει.«Οικείο πώς;» Τι εννοεί;«Δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου καθόλου; Το παρελθόν

σου;» Η ερώτησή του με βγάζει εκτός ισορροπίας.Γαμώτο, τα είπαμε και τα ξαναείπαμε αυτά.«Όχι, δεν τον αναγνωρίζω. Είναι διαφορετικό. Η σχέση που

είχα με την κυρία Λίνκολν ήταν εντελώς διαφορετική».«Δεν αναφερόμουν στην κυρία Λίνκολν».«Σε τι αναφερόσουν;» Η φωνή μου είναι τόσο σιγανή, ώστε

μόλις που ακούγεται, επειδή ξαφνικά καταλαβαίνω πού το πάει.«Ξέρεις».Προσπαθώ να πάρω ανάσα, κατακλυσμένος από την

ανημποριά και την αγανάκτηση ενός ανυπεράσπιστου παιδιού.Ναι. Η αγανάκτηση. Η βαθιά εξοργιστική αγανάκτηση… Και οφόβος. Το σκοτάδι στροβιλίζεται θυμωμένα μέσα μου.

«Δεν είναι το ίδιο…» λέω σφυριχτά μέσα από σφιγμέναδόντια, καταβάλλοντας προσπάθεια να διατηρήσω τηναυτοκυριαρχία μου.

«Όχι, δεν είναι» παραδέχεται ο Φλυν.Αλλά η εικόνα της οργής της έρχεται απρόσκλητη στο μυαλό

μου.Αυτό είναι που σ’ αρέσει πραγματικά; Εγώ έτσι;Ο θυμός μου αμβλύνεται.«Ξέρω τι προσπαθείς να κάνεις εδώ πέρα, γιατρέ, αλλά

πρόκειται για άδικη σύγκριση. Μου ζήτησε να της δείξω. Είναισυναινών ενήλικας, που να πάρει ο διάολος! Θα μπορούσε ναέχει πει τον κωδικό ασφαλείας. Θα μπορούσε να μου πει νασταματήσω. Δεν το έκανε».

«Το ξέρω. Το ξέρω…» Σηκώνει το χέρι του. «Απλώςεπεξηγώ με ανάλγητο τρόπο αυτό που θέλω να πω, Κρίστιαν.

ΓΚΡΕΫ 619

Είσαι ένας άνθρωπος θυμωμένος κι έχεις κάθε λόγο να είσαι.Δεν πρόκειται να τα αναμασήσω όλα αυτά τώρα – προφανώςυποφέρεις, και ο κύριος λόγος αυτών των συνεδριών είναι να σεμεταφέρουμε σ’ ένα μέρος όπου θα δέχεσαι πιο εύκολα και θανιώθεις πιο άνετα με τον εαυτό σου». Σταματάει για μια στιγμή.«Αυτό το κορίτσι…»

«Η Αναστάζια…» μουρμουρίζω οξύθυμα.«Η Αναστάζια. Προφανώς είχε βαθιά επίδραση πάνω σου. Το

γεγονός ότι σε εγκατέλειψε πυροδότησε τα προβλήματαεγκατάλειψης που έχεις και τη ΔΜΤΑ1 σου. Προφανώς σημαίνειπολύ περισσότερα για σένα απ’ όσα είσαι διατεθειμένος ναπαραδεχτείς στον εαυτό σου».

Παίρνω μια απότομη ανάσα. Μήπως γι’ αυτό είναι τόσοεπώδυνο; Επειδή σημαίνει περισσότερα, πολύ περισσότερα;

«Πρέπει να επικεντρωθείς στο πού επιθυμείς να είσαι»συνεχίζει ο Φλυν. «Και μένα μου φαίνεται πως θα ήθελες ναείσαι με αυτό το κορίτσι. Σου λείπει. Επιθυμείς να είσαι μαζίτης;»

Να είμαι με την Άνα;«Ναι…» ψιθυρίζω.«Τότε πρέπει να επικεντρωθείς σ’ αυτό τον στόχο. Αυτό

γυρίζει πάλι πίσω σε όσα σου κοπανούσα στις τελευταίες μαςσυνεδρίες – τη ΒΘΕΛ.2 Αν είναι ερωτευμένη μαζί σου, όπωςσου είπε, πρέπει να υποφέρει κι αυτή. Επαναλαμβάνω λοιπόντην ερώτησή μου: σκέφτηκες την πιθανότητα μιας πιοσυμβατικής σχέσης με αυτό το κορίτσι;»

«Όχι, δεν τη σκέφτηκα».«Γιατί όχι;»«Επειδή δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα μπορούσα».«Κοίτα… Αν δεν είναι έτοιμη να γίνει υποτακτική σου, δεν

μπορείς να παίξεις τον ρόλο του κυρίαρχου».Τον αγριοκοιτάζω. Δεν είναι ρόλος – αυτός είμαι. Και από το

πουθενά, θυμάμαι ένα παλιότερο e-mail που έστειλα στηνΑναστάζια. Τα λόγια μου: Αυτό που νομίζω ότι δεσυνειδητοποιείς είναι πως, στις σχέσεις Κυρίαρχου/υποτακτικού,ο υποτακτικός είναι αυτός που έχει όλη την εξουσία. Εσύ δηλαδή.

620 E. L. JAMES

Θα το επαναλάβω: εσύ είσαι εκείνη που έχει όλη την εξουσία.Όχι εγώ. Αν δε θέλει να το κάνει αυτό… τότε δεν μπορώ ούτε κιεγώ.

Ελπίδα φουσκώνει μέσα στο στήθος μου.Θα μπορούσα;Θα μπορούσα να έχω μια σχέση βανίλια με την Αναστάζια;Το κρανίο μου μυρμηγκιάζει.Γαμώτο… Πιθανόν.Σε περίπτωση που θα μπορούσα, θα με ήθελε πίσω;«Κρίστιαν, έχεις αποδείξει πως είσαι ένα εξαιρετικά ικανό

άτομο, παρά τα προβλήματά σου. Είσαι σπάνιος άνθρωπος. Απότη στιγμή που θα επικεντρωθείς σ’ έναν στόχο, προχωράς καιτον επιτυγχάνεις – συνήθως ξεπερνώντας ακόμα και τις δικέςσου προσδοκίες. Ακούγοντάς σε σήμερα, μου είναι σαφές ότιήσουν επικεντρωμένος στο να οδηγήσεις την Αναστάζια εκείόπου ήθελες εσύ να είναι, αλλά δεν έλαβες υπόψη την απειρία ήτα συναισθήματά της. Μου φαίνεται πως ήσουν τόσοεπικεντρωμένος στην επίτευξη του στόχου σου, ώστε έχασες τοταξίδι που κάνατε μαζί».

Ο τελευταίος μήνας περνάει σαν αστραπή μπροστά από ταμάτια μου: το στραβοπάτημά της μέσα στο γραφείο μου, η έντονηαμηχανία της στο Κλέυτονς, τα πνευματώδη, εριστικά της e-mails, οι εξυπνάδες της… το χαχανητό της… η ήρεμηκαρτερικότητα και η αψηφισιά της, το θάρρος της – και κάνω τησκέψη πως απόλαυσα κάθε λεπτό. Κάθε εξοργιστικό,διασκεδαστικό, εύθυμο, αισθησιακό, λάγνο δευτερόλεπτό της.Ναι, το απόλαυσα. Κάναμε ένα υπέροχο ταξίδι, και οι δυο μας –εγώ τουλάχιστον έκανα.

Οι σκέψεις μου παίρνουν μια πιο σκοτεινή χροιά.Δεν ξέρει τα βάθη της εξαχρείωσής μου, το σκοτάδι στην

ψυχή μου, το τέρας από κάτω – ίσως θα έπρεπε να την αφήσωήσυχη.

Δεν είμαι αντάξιός της. Δε γίνεται να με αγαπάει.Αλλά ακόμα και τη στιγμή που το σκέφτομαι, ξέρω πως δεν

έχω τη δύναμη να μείνω μακριά της… αν με θέλει.Ο Φλυν μού αποσπά την προσοχή. «Κρίστιαν, σκέψου το. Ο

ΓΚΡΕΫ 621

χρόνος μας τέλειωσε τώρα. Θέλω να σε δω σε μερικές μέρες καινα συζητήσουμε μερικά από τα άλλα προβλήματα που ανέφερες.Θα πω στην Τζάνετ να καλέσει την Άντρια και να κανονίσει έναραντεβού». Σηκώνεται, και ξέρω πως είναι ώρα να φύγω.

«Μου έδωσες πολλά να σκεφτώ» του λέω.«Δε θα έκανα τη δουλειά μου αν δε σου έδινα. Μερικές μέρες

μόνο, Κρίστιαν. Έχουμε τόσο πολλά ακόμα να συζητήσουμε».Μου σφίγγει το χέρι και μου χαμογελάει καθησυχαστικά.

Φεύγω με ένα μικρό μπουμπούκι ελπίδας.

ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ και επιθεωρώ το νυχτερινό Σιάτλ. Εδώπάνω βρίσκομαι σε απόσταση, μακριά από τα πάντα. Πώς τοαποκάλεσε;

Ο γυάλινος πύργος μου.Συνήθως τον βρίσκω γαλήνιο – τελευταία, όμως, αυτή η

γαλήνη μου έχει θρυμματιστεί από κάποια γαλανομάτα νεαρή.Σκέφτηκες την πιθανότητα να δοκιμάσεις μια σχέση με τον

δικό της τρόπο; Τα λόγια του Φλυν με προκαλούν, υπονοώνταςτόσες δυνατότητες.

Θα μπορούσα να την ξανακερδίσω; Η σκέψη με τρομοκρατεί.Πίνω μια γουλιά από το κονιάκ μου. Γιατί να με θέλει πίσω;

Θα μπορούσα ποτέ να γίνω αυτό που θέλει να είμαι; Δε θαπαρατήσω την ελπίδα μου. Πρέπει να βρω έναν τρόπο.

Τη χρειάζομαι.Κάτι με ξαφνιάζει – μια κίνηση, μια σκιά στην περιφέρεια του

οπτικού μου πεδίου. Κατσουφιάζω. Τι στο…; Στρέφομαι προς τησκιά, αλλά δε διακρίνω τίποτα. Βλέπω πράγματα τώρα.Κατεβάζω μονορούφι το κονιάκ και επιστρέφω στο καθιστικό.

1 Διαταραχή Μετατραυματικού Άγχους. (Σ.τ.Μ.)

2 Βραχεία Θεραπεία Επικεντρωμένη στη Λύση. (Σ.τ.Μ.)

622 E. L. JAMES

[ΤΕΤΑΡΤΗ 8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] ΜΑΝΟΥΛΑ. ΜΑΝΟΥΛΑ! Η μανούλα κοιμάται κατάχαμα.Κοιμάται πολλή ώρα τώρα. Της χαϊδεύω τα μαλλιά επειδήτης αρέσει. Δεν ξυπνάει. Την ταρακουνάω. Μανούλα! Ηκοιλίτσα μου πονάει. Είναι πεινασμένη. Αυτός δεν είναιεδώ. Διψάω. Στην κουζίνα τραβάω μια καρέκλα προς τοννεροχύτη και πίνω. Το νερό πιτσιλάει το μπλε πουλόβερμου. Η μανούλα κοιμάται ακόμα. Μανούλα, ξύπνα! Είναιξαπλωμένη χωρίς να κουνιέται. Είναι κρύα. Φέρνω τηνκουβερτούλα μου και σκεπάζω τη μανούλα και ξαπλώνωστο γλιτσιασμένο πράσινο χαλάκι δίπλα της. Η μανούλακοιμάται ακόμα. Έχω δύο αυτοκινητάκια. Τρέχουν πάνωστο πάτωμα όπου κοιμάται η μανούλα. Νομίζω πως ημανούλα είναι άρρωστη. Ψάχνω κάτι να φάω. Στο ψυγείοβρίσκω μπιζέλια. Είναι κρύα. Τα τρώω αργά αργά. Κάνουντην κοιλίτσα μου να πονάει. Κοιμάμαι δίπλα στη μανούλα.Τα μπιζέλια τέλειωσαν. Στο ψυγείο υπάρχει κάτι. Μυρίζειπαράξενα. Το γλείφω, και η γλώσσα μου κολλάει πάνωτου. Το τρώω αργά αργά. Έχει άσχημη γεύση. Πίνω λίγονερό. Παίζω με τα αυτοκινητάκια μου και κοιμάμαι δίπλαστη μανούλα. Η μανούλα είναι τόσο κρύα και δε λέει ναξυπνήσει. Η πόρτα ανοίγει απότομα. Σκεπάζω τη μαμά μετην κουβερτούλα μου. Ήρθε αυτός. Γαμώτο… Τι σκατάέγινε εδώ; Α, η τρελή γαμημένη τσούλα... Σκατά!Γαμώτο… Φύγε από μπροστά μου, σκατόπαιδο! Με

ΓΚΡΕΫ 623

κλοτσάει και χτυπάω το κεφάλι στο πάτωμα. Το κεφάλιμου πονάει. Παίρνει τηλέφωνο κάποιον και μετά φεύγει.Κλειδώνει την πόρτα. Είμαι ξαπλωμένος δίπλα στημανούλα. Το κεφάλι μου πονάει. Είναι εδώ ηαστυνομικίνα. Όχι. Όχι. Όχι. Μη με αγγίζεις. Μη μεαγγίζεις. Μη με αγγίζεις. Μένω κοντά στη μανούλα. Όχι.Μη με πλησιάζεις. Η αστυνομικίνα κρατάει τηνκουβερτούλα μου και με αρπάζει. Στριγκλίζω. Μανούλα,μανούλα! Θέλω τη μανούλα μου. Τα λόγια χάθηκαν. Δενμπορώ να πω τα λόγια. Η μανούλα δε με ακούει. Δεν έχωάλλα λόγια. Ξυπνάω βαριανασαίνοντας, καταπίνοντας μεγάλες ρουφηξιές

αέρα, ελέγχοντας το περιβάλλον γύρω μου. Ω, δόξα τω Θεώ –είμαι στο κρεβάτι μου. Αργά αργά ο φόβος υποχωρεί. Είμαιείκοσι εφτά, όχι τεσσάρων. Αυτές οι μαλακίες πρέπει νασταματήσουν.

Παλιά είχα τους εφιάλτες μου υπό έλεγχο. Μπορεί να έβλεπαέναν κάθε δύο εβδομάδες, αλλά τίποτα σαν κι αυτό – νύχτα τηνύχτα.

Από τότε που έφυγε.Γυρίζω και ξαπλώνω ανάσκελα κοιτάζοντας το ταβάνι. Όταν

κοιμόταν πλάι μου, κοιμόμουν καλά. Τη χρειάζομαι στη ζωή μου,στο κρεβάτι μου. Ήταν η μέρα στη νύχτα μου. Θα την πάρωπίσω.

Πώς;Σκέφτηκες την πιθανότητα να δοκιμάσεις μια σχέση με τον

δικό της τρόπο;Θέλει αγάπες και λουλούδια. Μπορώ να της το δώσω αυτό;

Κατσουφιάζω προσπαθώντας να θυμηθώ τις ρομαντικές στιγμέςστη ζωή μου. Και δεν υπάρχει τίποτα… παρά μόνο με την Άνα.Τα «περισσότερα». Η ανεμοπορία, το IHOP και το ταξίδι με τοΤσάρλι Τάνγκο.

Ίσως μπορώ να το κάνω αυτό. Με ξαναπαίρνει ο ύπνος, με τομάντρα στο μυαλό μου: Είναι δική μου. Είναι δική μου… Και τημυρίζω, νιώθω το απαλό δέρμα της, γεύομαι τα χείλη της, ακούω

624 E. L. JAMES

τα βογκητά της. Εξαντλημένος, παρασύρομαι σ’ ένα ερωτικόόνειρο γεμάτο Άνα.

Ξαφνικά ξυπνάω. Το κρανίο μου μυρμηγκιάζει και προςστιγμήν πιστεύω πως αυτό που με ενόχλησε είναι εξωτερικό καιόχι εσωτερικό. Ανακάθομαι και τρίβω το κεφάλι μου,σαρώνοντας αργά το δωμάτιο με το βλέμμα μου.

Παρά το αισθησιακό όνειρο, το σώμα μου ήταν φρόνιμο. ΗΕλένα θα ήταν ευχαριστημένη. Έστειλε sms χτες, αλλά η Ελέναείναι ο τελευταίος άνθρωπος στον οποίο θέλω να μιλήσω – μόνοένα πράγμα θέλω να κάνω τώρα. Σηκώνομαι και φοράω ταρούχα για το τρέξιμο.

Θα πάω να κάνω έλεγχο στην Άνα.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΙΩΠΗΛΟΣ, με εξαίρεση το γουργουρητό ενόςφορτηγού διανομής και το παράφωνο σφύριγμα ενός μοναχικούπεριπατητή με τον σκύλο του. Το διαμέρισμά της είναι σκοτεινό,οι κουρτίνες στο δωμάτιό της κλειστές. Παρακολουθώ σιωπηλάαπό την κρυψώνα του αθέατου διώκτη, με τα μάτια καρφωμέναστα παράθυρα και το μυαλό να δουλεύει. Χρειάζομαι ένα σχέδιο– ένα σχέδιο για να την ξανακερδίσω.

Καθώς το φως της αυγής φωτίζει το παράθυρό της, βάζωένταση στο iPod μου, και με τον Μόμπυ να τραγουδάει στηδιαπασών στα αυτιά μου, τρέχω πίσω προς το Εσκάλα.

« ΘΑ ΦΑΩ ΕΝΑ ΚΡΟΥΑΣΑΝ, κυρία Τζόουνς».

Μαρμαρώνει από την έκπληξη, και υψώνω το φρύδι μου.«Μαρμελάδα βερίκοκο;» με ρωτάει, ανακτώντας την

ψυχραιμία της.«Ναι, ευχαρίστως».«Θα σας ζεστάνω μερικά, κύριε Γκρέυ. Ορίστε ο καφές σας».«Ευχαριστώ, Γκέιλ».Χαμογελάει. Απλώς επειδή θα φάω κρουασάν; Αν την

ευχαριστεί τόσο πολύ, να τα τρώω πιο συχνά.

ΣΤΟ ΠΙΣΩ ΚΑΘΙΣΜΑ του Audi καταστρώνω σχέδια. Πρέπει ναβρεθώ πολύ κοντά στην Άνα Στιλ, να ξεκινήσω την εκστρατεία

ΓΚΡΕΫ 625

μου για να την ξανακερδίσω. Παίρνω την Άντρια, ξέροντας πωςστις 7:15 δε θα είναι ακόμα στο γραφείο της, και αφήνω έναμήνυμα. «Άντρια, μόλις έρθεις, θέλω να κοιτάξουμε τοπρόγραμμά μου για τις επόμενες λίγες μέρες». Ορίστε – τοπρώτο βήμα στην επίθεσή μου είναι να βρω χρόνο για την Άναστο πρόγραμμά μου. Τι διάολο υποτίθεται πως έχω να κάνωαυτή την εβδομάδα; Αυτήν τη στιγμή δεν έχω ιδέα. Κανονικά,το μυαλό μου είναι επικεντρωμένο σ’ αυτές τις μαλακίες, αλλάτελευταία δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Τώρα έχω έναν στόχονα εστιάσω την προσοχή μου. Μπορείς να το πετύχεις αυτό,Γκρέυ.

Βαθιά μέσα μου, όμως, εύχομαι να είχα το απαιτούμενοθάρρος. Το άγχος μού σφίγγει τα σωθικά. Μπορώ να πείσω τηνΆνα να με δεχτεί πίσω; Θα ακούσει; Το ελπίζω. Αυτό το πράγμαπρέπει να δουλέψει. Μου λείπει.

« ΚΎΡΙΕ ΓΚΡΈΥ, ακύρωσα όλες τις κοινωνικές υποχρεώσεις πουείχατε αυτή την εβδομάδα, πέρα από την αυριανή – δεν ξέρωπερί τίνος πρόκειται. Το ημερολόγιό σας λέει “Πόρτλαντ” καιτίποτε άλλο».

Ναι. Ο βρομοφωτογράφος!Χαμογελάω πλατιά στην Άντρια, και τα φρύδια της

σηκώνονται από την έκπληξη. «Ευχαριστώ, Άντρια. Αυτά προςτο παρόν. Στείλε μέσα τον Σαμ».

«Βεβαίως, κύριε Γκρέυ. Θέλετε λίγο καφέ ακόμα;»«Ναι, παρακαλώ».«Με γάλα;»«Ναι. Λάτε. Ευχαριστώ».Χαμογελάει ευγενικά και φεύγει.Αυτό είναι! Το διαβατήριό μου για να μπω. Ο φωτογράφος!

Τώρα… τι κάνω;

ΤΟ ΠΡΩΙ ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΕ με συνεχόμενες συσκέψεις, και τοπροσωπικό μου με παρακολουθούσε νευρικά, περιμένοντας ναεκραγώ. Εντάξει, έτσι φερόμουν τις τελευταίες μέρες – σήμερα,όμως, αισθάνομαι πιο διαυγής, πιο ήρεμος και παρών· σε θέση να

626 E. L. JAMES

αντιμετωπίσω τα πάντα.Τώρα είναι ώρα για φαγητό· η προπόνησή μου με τον Κλοντ

πήγε καλά. Το μόνο που μου χαλάει τη σούπα είναι πως δενυπάρχουν άλλα νέα για τη Λέιλα. Ξέρουμε απλώς ότι χώρισεαπό τον άντρα της και θα μπορούσε να βρίσκεται παντού. Ανεμφανιστεί κάπου, ο Γουέλτς θα τη βρει.

Πεινάω σαν λύκος. Η Ολίβια αφήνει ένα πιάτο επάνω στογραφείο μου.

«Το σάντουιτς που παραγγείλατε, κύριε Γκρέυ».«Κοτόπουλο και μαγιονέζα;»«Εμμμ…»Καρφώνω τα μάτια μου πάνω της. Απλώς δεν εννοεί να

καταλάβει.Η Ολίβια μουρμουρίζει μια άτοπη συγγνώμη.«Είπα κοτόπουλο με μαγιονέζα, Ολίβια! Δεν είναι τόσο

δύσκολο».«Συγγνώμη, κύριε Γκρέυ…»«Δεν πειράζει. Φύγε τώρα». Φαίνεται ανακουφισμένη, αλλά

σπεύδει να βγει από το δωμάτιο.Καλώ την Άντρια.«Κύριε;»«Έλα εδώ».Η Άντρια εμφανίζεται στο άνοιγμα της πόρτας, δείχνοντας

ήρεμη και αποτελεσματική.«Ξεφορτώσου εκείνη την κοπέλα».Η Άντρια ισιώνει τους ώμους της.«Κύριε, η Ολίβια είναι κόρη του γερουσιαστή Μπλαντίνο…»«Δε με νοιάζει αν είναι και η βασίλισσα της βρομο-Αγγλίας!

Βγάλ’ την έξω από το γραφείο μου».«Μάλιστα, κύριε…» Η Άντρια κοκκινίζει.«Βρες κάποια άλλη να σε βοηθάει» προτείνω με πιο ήρεμο

τόνο. Δε θέλω να ψυχρανθώ με την Άντρια.«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ».«Ευχαριστώ. Τίποτε άλλο».Χαμογελάει, και ξέρω πως ξεπεράσαμε το πρόβλημα. Είναι

καλή προσωπική βοηθός· δε θέλω να παραιτηθεί επειδή φέρομαι

ΓΚΡΕΫ 627

σαν μαλάκας. Φεύγει, αφήνοντάς με με το σάντουιτςκοτόπουλου –χωρίς μαγιονέζα– και το σχέδιο για την εκστρατείαμου.

Πόρτλαντ.Ξέρω τη μορφή των ηλεκτρονικών μηνυμάτων των

υπαλλήλων της ΑΕΣ. Νομίζω πως η Αναστάζια θα ανταποκριθείκαλύτερα γραπτώς· πάντα ίσχυε αυτό. Πώς να αρχίσω;

Αγαπητή Άνα Όχι. Αγαπητή Αναστάζια Όχι. Αγαπητή δεσποινίς Στιλ Σκατά!

ΈΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΜΙΣΗ ΩΡΑ έχω ακόμα τα μάτια μου καρφωμένα σε μιαάδεια οθόνη υπολογιστή. Τι διάολο να πω;

Γύρνα πίσω… σε παρακαλώ;Συγχώρεσέ με.Μου λείπεις.Ας προσπαθήσουμε με τον δικό σου τρόπο.Πιάνω το κεφάλι μου στα χέρια μου. Γιατί είναι τόσο

δύσκολο;Γράψ’ το απλά, Γκρέυ. Μόνο κόψε τις αηδίες.Παίρνω βαθιά ανάσα και πληκτρολογώ ένα μήνυμα. Ναι…

καλό είναι αυτό.Με καλεί η Άντρια.«Η δεσποινίς Μπέιλυ ήρθε να σας δει, κύριε».«Πες της να περιμένει».Κλείνω το τηλέφωνο, περιμένω για μια στιγμή και, με την

καρδιά μου να σφυροκοπάει, πατάω αποστολή.

628 E. L. JAMES

Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΑύριοΗμερομηνία: 8 Ιουνίου 2011, 14:05Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή Αναστάζια,Με συγχωρείς γι’ αυτή την ενοχλητική εισβολή στη δουλειάσου. Ελπίζω να πηγαίνει καλά. Πήρες τα λουλούδια μου;Βλέπω πως αύριο είναι τα εγκαίνια της έκθεσης του φίλουσου και είμαι σίγουρος ότι δεν πρόλαβες να αγοράσειςαυτοκίνητο.Η απόσταση είναι μεγάλη. Θα χαιρόμουν πολύ να σε πάω –αν θέλεις.Ενημέρωσέ με.Christian GreyCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Παρακολουθώ τα εισερχόμενά μου.Και παρακολουθώ.Και παρακολουθώ… με την αγωνία μου να μεγαλώνει κάθε

δευτερόλεπτο που περνάει σέρνοντας.Σηκώνομαι και αρχίζω να πηγαινοέρχομαι στο γραφείο –

αυτό, όμως, με απομακρύνει από τον υπολογιστή. Επιστρέφω κιελέγχω ξανά τα μηνύματά μου.

Τίποτα.Για να απασχοληθώ, περνάω τα δάχτυλά μου κατά μήκος των

φτερών του ανεμόπτερου.Να πάρει ο διάολος. Γκρέυ, σύνελθε!Έλα, Αναστάζια, απάντησέ μου. Ήταν πάντα τόσο γρήγορη.

Ελέγχω το ρολόι μου… 14:09.Τέσσερα λεπτά!Ακόμα τίποτα.Σηκώνομαι και αρχίζω πάλι να πηγαινοέρχομαι στο γραφείο

μου, κρυφοκοιτάζοντας το ρολόι μου κάθε τρία δευτερόλεπτα, ήέτσι μου φαίνεται.

ΓΚΡΕΫ 629

Στις 14:20 έχω απελπιστεί. Δεν πρόκειται να απαντήσει.Πραγματικά με μισεί… Ποιος θα της έριχνε άδικο;

Μετά ακούω τον ήχο ενός e-mail. Η καρδιά μου αναπηδά.Διάολε! Είναι από τη Ρος, που με ενημερώνει πως επέστρεψε

στο γραφείο της.Και μετά είναι εκεί, στα εισερχόμενά μου, η μαγική γραμμή:Από: Αναστάζια Στιλ. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΑύριοΗμερομηνία: 8 Ιουνίου 2011, 14:25Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΓεια σου, Κρίστιαν.Ευχαριστώ για τα λουλούδια· είναι όμορφα.Ναι, θα το εκτιμούσα αν με πήγαινες.Ευχαριστώ.Αναστάζια ΣτιλΒοηθός του Τζακ Χάυντ, επιμελήτρια, ΑΕΣ Με κατακλύζει ανακούφιση· κλείνω τα μάτια,

απολαμβάνοντας το συναίσθημα. ΝΑΙ!Εντρυφώ στο μήνυμά της ψάχνοντας για ενδείξεις, αλλά ως

συνήθως, δεν έχω ιδέα ποιες είναι οι σκέψεις πίσω από τα λόγιατης. Ο τόνος είναι αρκετά φιλικός, αλλά έως εκεί. Απλώςφιλικός.

Άδραξε τη μέρα, Γκρέυ. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΑύριοΗμερομηνία: 8 Ιουνίου 2011, 14:27Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή Αναστάζια,Τι ώρα να περάσω να σε πάρω;Christian GreyCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc.

630 E. L. JAMES

Δε χρειάζεται να περιμένω και πολύ. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΑύριοΗμερομηνία: 8 Ιουνίου 2011, 14:32Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΗ έκθεση του Χοσέ αρχίζει στις 7:30. Τι ώρα προτείνεις;Αναστάζια ΣτιλΒοηθός του Τζακ Χάυντ, επιμελήτρια, ΑΕΣ Μπορούμε να πάρουμε το Τσάρλι Τάνγκο. Από: Κρίστιαν ΓκρέυΘέμα: ΑύριοΗμερομηνία: 8 Ιουνίου 2011, 14:34Προς: Αναστάζια ΣτιλΑγαπητή Αναστάζια,Το Πόρτλαντ είναι κάπως μακριά. Θα περάσω να σε πάρωστις 5:45.Ανυπομονώ να σε δω.Christian GreyCEO, Grey Enterprises Holdings, Inc. Από: Αναστάζια ΣτιλΘέμα: ΑύριοΗμερομηνία: 8 Ιουνίου 2011, 14:38Προς: Κρίστιαν ΓκρέυΘα σε δω αύριο.Αναστάζια ΣτιλΒοηθός του Τζακ Χάυντ, επιμελήτρια, ΑΕΣ Η εκστρατεία μου για να την ξανακερδίσω έχει πάρει τον

δρόμο της. Αισθάνομαι κατενθουσιασμένος· το μικρόμπουμπούκι ελπίδας είναι τώρα ολόκληρη ανθισμένηγιαπωνέζικη κερασιά.

Καλώ την Άντρια.

ΓΚΡΕΫ 631

«Η δεσποινίς Μπέιλυ ξαναγύρισε στο γραφείο της, κύριεΓκρέυ».

«Το ξέρω, μου έστειλε e-mail. Χρειάζομαι τον Τέυλορ εδώ σεμία ώρα».

«Μάλιστα, κύριε».Κλείνω το τηλέφωνο. Η Αναστάζια δουλεύει για έναν τύπο

που λέγεται Τζακ Χάυντ. Θέλω να μάθω περισσότερα γι’ αυτόν.Παίρνω τη Ρος.

«Κρίστιαν». Ακούγεται τσατισμένη. Ζόρικη.«Έχουμε πρόσβαση στους φακέλους των υπαλλήλων από την

ΑΕΣ;»«Όχι ακόμη. Αλλά μπορώ να τους βρω».«Ναι, παρακαλώ. Σήμερα αν μπορείς. Θέλω ό,τι έχουν για

τον Τζακ Χάυντ κι όποιον δούλεψε γι’ αυτόν».«Μπορώ να ρωτήσω γιατί;»«Όχι».Μένει σιωπηλή για μια στιγμή.«Κρίστιαν, δεν ξέρω τι σ’ έχει πιάσει τελευταία…»«Ρος, απλώς κάν’ το. Εντάξει;»Αναστενάζει. «Εντάξει… Τώρα μπορούμε να κάνουμε τη

σύσκεψή μας για την πρόταση σχετικά με το ναυπηγείο στηνΤαϊβάν;»

«Ναι. Είχα να κάνω ένα σημαντικό τηλεφώνημα. Πήρεπερισσότερη ώρα απ’ όση υπολόγιζα».

«Ανεβαίνω αμέσως».

ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΕΙ Η ΡΟΣ, την ακολουθώ έξω από το γραφείο.«ΚΠΟ την επόμενη Παρασκευή» λέω στην Άντρια, που

προχειρογράφει μια υπενθύμιση σ’ ένα σημειωματάριο.«Και θα πετάξω με το τσόπερ της εταιρείας;» Η Ρος ξεχειλίζει

από ενθουσιασμό.«Ελικόπτερο» τη διορθώνω.«Τέλος πάντων, Κρίστιαν…» Σηκώνει τα μάτια της στον

ουρανό καθώς μπαίνει στο ασανσέρ, κάνοντάς με ναχαμογελάσω.

Η Άντρια παρακολουθεί τη Ρος να φεύγει και ύστερα με

632 E. L. JAMES

κοιτάζει με προσμονή.«Πάρε τον Στέφαν – θα πετάξω με το Τσάρλι Τάνγκο στο

Πόρτλαντ αύριο το απόγευμα και θα τον χρειαστώ για να τοεπιστρέψει στο Μπόινγκ Φιλντ» δηλώνω στην Άντρια.

«Μάλιστα, κύριε Γκρέυ».Δε βλέπω κανένα ίχνος της Ολίβια. «Έφυγε;»«Η Ολίβια;» ρωτάει η Άντρια.Γνέφω καταφατικά.«Ναι...» Δείχνει ανακουφισμένη.«Πού πήγε».«Στο οικονομικό».«Καλή σκέψη... Αυτό θα εμποδίσει τον γερουσιαστή

Μπλαντίνο να μου γίνει φόρτωμα».Η Άντρια φαίνεται ιδιαίτερα ευχαριστημένη με τη

φιλοφρόνηση.«Θα φέρεις κάποια άλλη να σε βοηθήσει εδώ;» ρωτάω.«Μάλιστα, κύριε... Θα δω τρεις υποψήφιες αύριο το πρωί».«Ακύρωσε τις υπόλοιπες συσκέψεις μου απόψε. Θα βγω

έξω».«Έξω;» τσιρίζει έκπληκτη.«Ναι…» Χαμογελάω. «Έξω».

« ΠΟΥ ΠΑΜΕ, ΚΥΡΙΕ;» ρωτάει ο Τέυλορ όταν απλώνομαι στο πίσωκάθισμα του SUV.

«Στο κατάστημα Mac».«Στη Βορειοδυτική Τεσσαρακοστή Πέμπτη;»«Ναι». Θα αγοράσω στην Άνα ένα iPad. Ακουμπάω στη ράχη

της θέσης μου, κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι ποια προγράμματακαι τραγούδια θα κατεβάσω και θα της εγκαταστήσω. Θαμπορούσα να διαλέξω το «Toxic». Χαμογελάω αχνά στη σκέψη.Όχι, δε νομίζω πως θα την ενθουσίαζε. Θα γινόταν έξαλλη – καιπρώτη φορά εδώ και λίγο καιρό τη σκέφτομαι έξαλλη καιυπομειδιώ. Έξαλλη όπως ήταν στην Τζόρτζια, όχι όπως τοπροηγούμενο Σάββατο. Αναδεύομαι στη θέση μου· δε θέλω νατο θυμάμαι αυτό. Επικεντρώνω πάλι τις σκέψεις μου στιςπιθανές επιλογές τραγουδιών, νιώθοντας πιο εύθυμος απ’ όσο

ΓΚΡΕΫ 633

έχω αισθανθεί εδώ και μέρες. Από το τηλέφωνό μου ακούγεταιένας βόμβος, και ο σφυγμός μου ανεβαίνει κατακόρυφα.

Να τολμήσω να ελπίσω;

Έι, μαλάκα. Μπίρα; Διάολε. Ένα sms από τον αδερφό μου.

Όχι. Απασχολημένος.

Πάντα απασχολημένος.Πάω Μπαρμπάντος αύριο.

Για να, ξέρεις, ΧΑΛΑΡΩΣΩ.Θα σε δω όταν γυρίσω.

Και θα πιούμε εκείνη την μπίρα!

Τα λέμε, Λέλλιοτ. Καλά ταξίδια.

ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ απόγευμα, γεμάτο μουσική – ένανοσταλγικό ταξίδι στα iTunes μου, φτιάχνοντας ένα playlist γιατην Αναστάζια. Τη θυμάμαι να χορεύει στην κουζίνα μου·μακάρι να ήξερα τι άκουγε. Έδειχνε τελείως γελοία και απόλυτααξιολάτρευτη. Αυτό ήταν αφότου την πήδηξα πρώτη φορά.

Όχι. Αφότου της έκανα έρωτα πρώτη φορά.Κανένας όρος δε φαίνεται σωστός.Θυμάμαι την παθιασμένη ικεσία της τη βραδιά που τη

γνώρισα στους γονείς μου. Θέλω να μου κάνεις έρωτα. Πόσοσοκαρισμένος ήμουν από το απλό της αίτημα – κι όμως, το μόνοπου ήθελε ήταν να με αγγίξει. Ριγώ στη σκέψη. Πρέπει να τηνκάνω να καταλάβει πως αυτό είναι αυστηρό όριο για μένα – δενανέχομαι να με αγγίζουν.

Κουνάω το κεφάλι. Προτρέχεις πολύ, Γκρέυ – πρέπει πρώτανα κλείσεις αυτήν τη συμφωνία. Ελέγχω τη σημείωση στο iPad.

Αναστάζια, αυτό είναι για σένα.

Ξέρω τι θέλεις να ακούσεις.

634 E. L. JAMES

Η μουσική εδώ μέσα το λέει για λογαριασμό μου.Κρίστιαν

Μπορεί αυτό να πιάσει. Θέλει αγάπες και λουλούδια· μπορεί

αυτό να πλησιάσει. Αλλά κουνάω το κεφάλι μου, επειδή δεν έχωιδέα. Έχω τόσο πολλά να της πω, αν θέλει να τα ακούσει. Κι ανδε θέλει, τα τραγούδια τα λένε για λογαριασμό μου. Ελπίζω μόνονα μου δώσει μια ευκαιρία να της τα δώσω.

Αν, όμως, δεν της αρέσει η πρότασή μου, αν δεν της αρέσει ησκέψη να είναι μαζί μου, τι θα κάνω; Μπορεί απλώς να είμαιένας βολικός τρόπος να πάει στο Πόρτλαντ. Η σκέψη μούπροκαλεί κατάθλιψη ενώ κατευθύνομαι προς το υπνοδωμάτιόμου για λίγο ύπνο που τόσο χρειάζομαι.

Τολμάω να ελπίζω;Διάολε. Ναι, τολμάω.

ΓΚΡΕΫ 635

[ΠΕΜΠΤΗ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011] Η ΓΙΑΤΡΟΣ ΣΗΚΩΝΕΙ ψηλά τα χέρια της. Δε θα σε πονέσω.Πρέπει να ελέγξω την κοιλίτσα σου. Ορίστε. Μου δίνει ένακρύο στρογγυλό πράγμα που κολλάει και με αφήνει ναπαίξω μαζί του. Βάλ’ το επάνω στην κοιλίτσα σου και δε θασ’ αγγίξω και θα μπορέσω ν’ ακούσω την κοιλίτσα σου. Ηγιατρός είναι καλή… Η γιατρός είναι η μανούλα.

Η καινούρια μου μανούλα είναι όμορφη. Είναι σανάγγελος. Γιατρός άγγελος. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Μουαρέσει όταν μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Με αφήνει να τρώωπαγωτό και κέικ. Δε φωνάζει όταν βρίσκει το ψωμί και ταμήλα κρυμμένα στα παπούτσια μου. Ή κάτω από τοκρεβάτι μου. Ή κάτω από το μαξιλάρι μου. Αγάπη μου, τοφαγητό είναι στην κουζίνα. Απλώς βρες εμένα ή τονμπαμπά όταν πεινάσεις. Δείξε με το δάχτυλό σου. Μπορείςνα το κάνεις αυτό; Υπάρχει κι ένα άλλο αγόρι. Ο Λέλλιοτ.Είναι κακός. Έτσι, τον βαράω. Στην καινούρια μουμανούλα, όμως, δεν αρέσουν οι καβγάδες. Υπάρχει έναπιάνο. Μου αρέσει ο θόρυβος. Στέκομαι στο πιάνο καιπιέζω το άσπρο και το μαύρο. Ο θόρυβος από το μαύροείναι παράξενος. Η δεσποινίς Κάθι κάθεται στο πιάνο μαζίμου. Μου μαθαίνει τις μαύρες και τις άσπρες νότες. Έχειμακριά καστανά μαλλιά και μοιάζει με κάποια που γνωρίζω.Μυρίζει κάτι καλό. Κάνει το πιάνο να ακούγεται ωραία.Είναι καλή μαζί μου. Χαμογελάει, κι εγώ παίζω.

636 E. L. JAMES

Χαμογελάει, κι εγώ είμαι ευτυχισμένος. Χαμογελάει, καιείναι η Άνα. Η όμορφη Άνα, καθισμένη μαζί μου καθώςπαίζω μια φούγκα, ένα πρελούδιο, ένα αντάτζιο, μιασονάτα. Αναστενάζει, ακουμπώντας το κεφάλι της στονώμο μου, και χαμογελάει.

Μ’ αρέσει να σ’ ακούω να παίζεις, Κρίστιαν... Σ’ αγαπάω,Κρίστιαν.

Πετάγομαι από τον ύπνο μου.Σήμερα θα την ξανακερδίσω.

ΓΚΡΕΫ 637

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ Ευχαριστώ:

Την Αν Μεσσίτ για την καθοδήγησή της, την καλή τηςδιάθεση και την πίστη της σε μένα. Για τη γενναιοδωρία της μετον χρόνο της και για την απλόχερη προσπάθειά της ναξεμπλέξει την πρόζα μου θα είμαι αιώνια ευγνώμων.

Τον Τόνυ Κίρικο και τον Ράσσελ Περρό, που πάντα μεπροσέχουν, και την υπέροχη ομάδα εκδοτικής παραγωγής καισχεδιασμού που φρόντισε αυτό το βιβλίο ώσπου να φτάσει στηγραμμή τερματισμού: Έιμυ Μπρόζυ, Λύντια Μπούχλερ, ΚάθρινΧούριγκαν, Άντυ Χιουζ, Κλόντια Μαρτίνες και ΜέγκανΓουίλσον.

Τον Νάιλ Λέναρντ για την αγάπη, την υποστήριξη και τηνκαθοδήγησή του και για το γεγονός ότι είναι ο μόνος άντρας πουμπορεί να με κάνει πραγματικά πραγματικά να γελάω.

Τη Βάλερι Χόσκινς, την πράκτορά μου, χωρίς την οποία θαδούλευα ακόμα στην τηλεόραση. Σε ευχαριστώ για όλα.

Την Καθλίν Μπλαντίνο, τη Ρουθ Κλάμπετ και την ΜπελίνταΓουίλλις: ευχαριστώ για την προανάγνωση.

Τα Lost Girls για την πολύτιμη φιλία τους και τη θεραπεία.Τα Bunker Babes για το συνεχές πνεύμα, τη σοφία, την

υποστήριξη και τη φιλία τους.Τις κυρίες FP για τη βοήθειά τους με τους αμερικανισμούς

μου.Τον Πίτερ Μπράνστον για τη βοήθειά του με την SFBT.

638 E. L. JAMES

Τον Μπράιαν Μπρουνέττι για την καθοδήγησή του στοπιλοτάρισμα ελικοπτέρου.

Τον καθηγητή Ντον Καρούζι, που με βοήθησε να βρω άκρημε το αμερικανικό σύστημα ανώτερης εκπαίδευσης.

Τον καθηγητή Κρις Κόλλινς για την εκπαίδευση που μουπρόσφερε στην εδαφολογία.

Τη δόκτορα Ράινα Σλούντερ για τις πληροφορίες της γύρωαπό τη συμπεριφορική υγεία.

Και τελευταία, αλλά εξίσου σημαντικά, τα παιδιά μου. Σαςαγαπάω περισσότερο απ’ όσο μπορούν να εκφράσουν ποτέ ταλόγια. Φέρνετε τόση χαρά στη ζωή μου και στους γύρω σας.Είστε όμορφοι, αστείοι, έξυπνοι, συμπονετικοί νεαροί και δε θαμπορούσα να είμαι πιο περήφανη για σας.

ΓΚΡΕΫ 639