DEAN KOONTZ France Stein 1

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΡΟΜΠΟΥΚ

ΘΙΒΕΤ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Ο Δευκαλίων σπάνια κοιμόταν, μα όταν το κατάφερνε, έβλε-πε όνειρα. Κάθε του όνειρο ήταν εφιάλτης. Κανένας δεν τον τρόμαζε. Άλλωστε ο Δευκαλίων ήταν ο ίδιος γόνος εφιαλ-τών και ήξερε τον τρόμο έχοντας ζήσει όλη του τη ζωή μέσα σε αυτόν.

Την ώρα του μεσημεριανού του ύπνου, μέσα στο λιτό κι απέριττο κελί του, είχε ονειρευτεί πως κάποιος χειρουργός είχε ανοίξει το στομάχι του για να του βάλει μέσα μια μυστη-ριώδη μάζα που σάλευε. Ξύπνιος, αν και δεμένος πάνω στο χειρουργικό κρεβάτι, ο Δευκαλίων άλλο δεν μπορούσε να κάνει από το να υπομένει την όλη διαδικασία.

Κι όταν τέλειωσε ο γιατρός και τον έραψε ξανά, ένιωσε κάτι να έρπει μέσα στα σωθικά του, ψαχουλεύοντας ανάμε-σα στα έντερά του όλο περιέργεια.

Πίσω από τη μάσκα του, ο χειρουργός έσκυψε κοντά του και του είπε: «Να, βλέπω να ζυγώνει ένας αγγελιοφόρος. Η ζωή αλλάζει μ' ένα γράμμα».

Ο Δευκαλίων ξύπνησε απ' τον εφιάλτη του, ξέροντας κιό-

12 Dean Koontz

λας πως ήταν προφητικός. Όχι πως είχε ικανότητες μέντιουμ, τουλάχιστον με την κλασική έννοια του όρου, ωστόσο ενίοτε στον ύπνο του του χτυπούσαν την πόρτα κάποιοι οιωνοί.

Σε τούτα τα βουνά του Θιβέτ ένα οργιαστικό ηλιοβασίλεμα δημιουργούσε την ψευδαίσθηση χυμένου χρυσαφιού όπως το φως χτυπούσε πάνω στους παγετώνες και τις σκεπασμέ-νες από χιόνια εκτάσεις. Ένα οδοντωτό λεπίδι από βουνο-κορφές των Ιμαλαΐων, με το Έβερεστ στολίδι στη λαβή του, έκοβε κατάσαρκα τα ουράνια.

Μακριά από τον πολιτισμό, τούτο το πανόραμα γαλήνευε τον Δευκαλίωνα. Ήταν κάμποσα χρόνια που είχε επιλέξει να αποφεύγει τους ανθρώπους, εκτός από τους βουδιστές μοναχούς, σε τούτη την ανεμοδαρμένη οροφή του κόσμου.

Αν κι είχε πολύ καιρό να σκοτώσει, βαθιά μέσα του συ-νέχιζε να ελλοχεύει η ανθρωποκτόνος μανία. Εδώ που ήταν τώρα πάσχιζε να κρατάει τιθασευμένες τις καταχθόνιες πα-ρορμήσεις του, γυρεύοντας την εσώτερη ηρεμία και προσδο-κώντας να βρει την πραγματική γαλήνη.

Από ένα ανοιχτό, πέτρινο μπαλκόνι του ανεμοδαρμένου μοναστηριού, όπως αγνάντευε το λουσμένο στο ηλιόφως παγωμένο τοπίο έκανε τη σκέψη -και δεν ήταν η πρώτη φορά- πως αυτά τα δυο στοιχεία, δηλαδή, του πάγου και της φωτιάς, καθόριζαν τη ζωή του.

Στο πλάι του όπως έστεκε, ο Νέμπο, ένας ηλικιωμένος μοναχός, γύρισε λίγο και τον ρώτησε: «Τα βουνά κοιτάς -ή μήπως πέρα απ' αυτά, σε ό,τι άφησες πίσω σου;»

Μόλο που ο Δευκαλίων στη διάρκεια της μακρόχρονης

Φράνκενσταϊν: Ο Άσωτος Υιός 13

παραμονής του εδώ είχε μάθει κι ήξερε να συνεννοείται σε κάμποσες θιβετιανές διαλέκτους, αυτός κι ο γέρος μοναχός μιλούσαν συχνά αγγλικά, μιας κι έτσι, ό,τι έλεγαν, έμενε με-ταξύ τους.

«Δεν είναι και πολλά αυτά που νοσταλγώ από εκείνο τον κόσμο. Η θάλασσα. Τα θαλασσοπούλια. Ελάχιστοι φίλοι. Τα Τσιζ-Ιτς...»

«Τσιζ; Μα τυριά έχουμε κι εδώ πέρα». Ο Δευκαλίων χαμογέλασε και συλλάβισε τη σύνθετη λέξη

πιο προσεκτικά αυτή τη φορά. «Τα Τσιζ-Ιτς είναι κράκερ με γεύση τυριού τσένταρ. Εδώ, σε αυτό το μοναστήρι επι-ζητούμε τη φώτιση, την ουσία των πραγμάτων, το νόημα, το Θεό. Μα απ' την άλλη ακόμη και τα πιο απλά καθημερινά πράγματα, οι πιο μικρές απολαύσεις, σχεδόν καθορίζουν την ύπαρξή μου. Φοβάμαι πως, σαν μαθητής, διακρίνομαι από ρηχότητα, Νέμπο».

Σφίγγοντας το μάλλινο ράσο του γύρω από το κορμί του κόντρα στον παγωμένο αέρα, ο Νέμπο του έριξε μια λοξή ματιά και είπε: «Ίσα-ίσα. Ποτέ μου δεν είχα κάποιο μαθητή λιγότερο ρηχό απ' όσο εσύ. Ακούγοντας γι' αυτά τα Τσιζ-Ιτς, έχεις εξάψει και το δικό μου ενδιαφέρον».

Ένα φαρδύ, μάλλινο ράσο τύλιγε το κακοπαθημένο και γεμάτο σημάδια κορμί του Δευκαλίωνα, τι κι αν δεν ενοχλεί-το ακόμη και κόντρα στον πιο ανελέητα παγωμένο αέρα.

Το σε σχήμα Μάνταλας μοναστήρι Ρόμπουκ -ένα αρχιτε-κτονικό θαύμα από κόκκινο τούβλο με πανύψηλους πυργί-σκους και περίτεχνες στέγες- έμοιαζε επίφοβα κολλημένο σε μια άδενδρη κι απότομη βουνοπλαγιά: επιβλητικό, μεγα-λόπρεπο, κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο. Τδια με κα-ταρράκτες σκαλιά χύνονταν προς τα κάτω από τις πλευρές

14 Dean Koontz

των τετράγωνων πυργίσκων μέχρι τα κυρίως επίπεδα του μοναστηριού που έμπαζαν στους εσωτερικούς αυλόγυρούς του.

Ζωηρόχρωμες κίτρινες, λευκές, κόκκινες, πράσινες και γαλάζιες παντιέρες προσευχής, όλες τους συμβολικές των φυσικών στοιχείων, αναδεύονταν στο φύσημα του αέρα. Σούτρες γραμμένες με περισσή σπουδή κοσμούσαν τα λά-βαρα, έτσι ώστε κάθε φορά που το ύφασμά τους κυμάτιζε στον αέρα, κάποια απ' αυτές τις προσευχές όδευε συμβολι-κά προς τα ουράνια.

Παρά τον όγκο και το αλλόκοτο σουλούπι του, ο Δευκα-λίων είχε τύχει της αποδοχής των μοναχών. Ρουφούσε σαν σφουγγάρι τα όσα είχαν να τον διδάξουν, περνώντας τα από το φίλτρο των δικών του μοναδικών εμπειριών. Με τον καιρό τον είχαν πλησιάσει κι εκείνοι θέτοντάς του διάφορα φιλοσοφικά ερωτήματα, γυρεύοντας τη δική του ξεχωριστή γνώμη και άποψη.

Δεν ήξεραν ποιος ήταν ή πούθε κρατούσε η σκούφια του, όμως έτσι περισσότερο από ένστικτο καταλάβαιναν πως δεν ήταν ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους.

Ο Δευκαλίων έμεινε αμίλητος για κάμποσο. Κι ο Νέμπο περίμενε υπομονετικά στο πλάι του. Ο χρόνος είχε λίγη ση-μασία στο δίχως ρολόγια και χρονόμετρα κόσμο των βουδι-στών μοναχών, και, μετά από διακόσια χρόνια ζωής, κι άλλα τόσα κι ίσως ακόμη περισσότερα μπροστά του, δεν ήταν λί-γες οι φορές που ο Δευκαλίων ζούσε δίχως να έχει συναί-σθηση του χρόνου.

Ακούστηκε το στράκισμα από τροχούς προσευχών όπως αναδεύονταν στο φύσημα του ανέμου και χτυπούσαν μεταξύ τους. Καλώντας για την εσπερινή προσευχή, κάποιος μονα-


χός στάθηκε στο παράθυρο ενός ψηλού πυργίσκου και σάλ-πισε με μια τρομπέτα καμωμένη από όστρακο. Βαθιά από το εσωτερικό του μοναστηριού άρχισαν να αντιλαλούν υμνω-δίες που πότιζαν και διαπερνούσαν την ψυχρή και κρύα πέ-τρα.

Ο Δευκαλίων κοίταξε κάτω τα λουσμένα στο πορφυρό λυκόφως φαράγγια, στα ανατολικά του μοναστηριού. Αν έπεφτε κανείς από κάποιο από τα παράθυρα του Ρόμπουκ, η πτώση ως κάτω στα βράχια μπορεί και να ήταν τριακόσια-και-βάλε μέτρα.

Και μέσα στο λυκόφως, μια απόμακρη σιλουέτα φάνηκε να ζυγώνει.

«Ένας αγγελιοφόρος», είπε. «Ο χειρουργός στ' όνειρο έλεγε την αλήθεια».

Στην αρχή ο γέρος μοναχός δεν μπόρεσε να διακρίνει τον επισκέπτη. Τα μάτια του, που ήταν στο χρώμα του ξιδιού, σαν να είχαν ξεθωριάσει χτυπημένα απ' το αμόλευτο, σε τέτοια ακραία υψόμετρα, φως του ήλιου. Ύστερα άνοιξαν διάπλατα. «Πρέπει να πάμε να τον προϋπαντήσουμε κάτω, στις πύλες».

Σαλαμάνδρες από δαδιά σκαρφάλωναν στις δεμένες με ατσάλι δοκούς της κεντρικής πύλης και τους τούβλινους τοί-χους που την περιέβαλαν.

Λίγο πιο μέσα απ' την πύλη, στον εξωτερικό ακάλυπτο πε-ρίβολο ο μαντατοφόρος έστεκε και κοιτούσε εκστατικός τον Δευκαλίωνα. «Γέτι», ψέλλισε, το όνομα δηλαδή που είχαν δώσει οι Σέρπα στον τρισκατάρατο χιονάνθρωπο.

16 Dean Koontz

Η φωνή του έβγαινε τυλιγμένη στους ατμούς της παγωμέ-νης του ανάσας, όπως άνοιξε το στόμα του ο Νέμπο και είπε: «Είναι τώρα το έθιμο να προηγείται του μηνύματος ένα ανά-γωγο σχόλιο;»

Έχοντας κυνηγηθεί κάποτε σαν χτήνος, έχοντας ζήσει για διακόσια χρόνια ωσάν ο υπέρτατος απόκληρος, ο Δευ-καλίων είχε πάθει πια ανοσία σε κάθε λογής κακότητα και μοχθηρία. Κι οι προσβολές, όπως έμπαιναν απ' το ένα του αυτί, απ' το άλλο έβγαιναν.

«Αν ήμουν κι εγώ ένας Γέτι», είπε μιλώντας στη γλώσσα του μαντατοφόρου «μπορεί να είχα το μπόι που έχω τώρα». Ήταν κοντά στα δυο μέτρα. «Και μπορεί να ήμουν το ίδιο στιβαρός. Μα ασφαλώς θα ήμουν πολύ πιο τριχωτός, δε νο-μίζεις;»

«Ναι... ναι, μάλλον». «Ύστερα, ένας Γέτι δεν ξυρίζεται ποτέ». Γέρνοντας πιο

κοντά στον άλλο σαν να ετοιμαζόταν να του σκάσει κάποιο μυστικό, του είπε τώρα ο Δευκαλίων: «Κάτω από τόσο πυκνό τρίχωμα, το δέρμα ενός Γέτι είναι πολύ ευαίσθητο. Ροδαλό και μαλακό... έτοιμο να ερεθιστεί στο άγγιγμα και μόνο του ξυραφιού».

Επιστρατεύοντας το απαιτούμενο κουράγιο, ο αγγελι-οφόρος άνοιξε τελικά το στόμα του και ρώτησε: «Τι είσαι τότε;»

«Μεγαλοπόδης», αποκρίθηκε ο Δευκαλίων στα αγγλικά, κι ο Νέμπο χαμογέλασε, όμως ο μαντατοφόρος δεν κατάλα-βε.

Νιώθοντας αμήχανα από το γέλιο του μοναχού, και τρέ-μοντας σύγκορμος, αν και όχι μόνο απ' το αφόρητο κρύο, ο νεαρός έβγαλε ένα δέμα τυλιγμένο με ένα κομμάτι φθαρμέ-


νο πετσί και δεμένο σφιχτά με ένα δερμάτινο κορδόνι. «Να. Εδώ μέσα. Για σένα».

Ο Δευκαλίων τύλιξε το ένα από τα δυνατά του δάχτυλα γύρω από το δερμάτινο κορδόνι σαν γάντζο, το έσπασε τραβώντας το, και ξετύλιξε το περιτύλιγμα από κατσικίσιο τομάρι, αποκαλύπτοντας το περιεχόμενο του πακέτου, που ήταν ένας φάκελος, μια τσαλακωμένη και λερή επιστολή από καιρό κάπου παρατημένη.

Η διεύθυνση του αποστολέα ήταν κάπου στη Νέα Ορλεά-νη. Το όνομα κάποιου παλιού κι έμπιστου φίλου, του Μπεν Τζόνας.

Εξακολουθώντας να ρίχνει κλεφτές ματιές ανήσυχος στο σακατεμένο μισό του προσώπου του Δευκαλίωνα, ο μαντα-τοφόρος προφανώς έκρινε πως κάλλιο η συντροφιά ενός Γέτι, από το ταξίδι της επιστροφής απ' το βουνίσιο μονοπάτι, μέσα στην άγρια νύχτα και το ανελέητο κρύο. «Γίνεται να με βάλετε κάπου να βγάλω τη νύχτα;»

«Όποιος διαβεί τούτες τις πύλες» τον διαβεβαίωσε ο Νέμπο «μπορεί να έχει ό,τι χρειάζεται. Κι αν μας βρίσκο-νταν, θα σε φίλευα μέχρι και Τσιζ-Ιτς».

Φεύγοντας από τον εξωτερικό περίβολο, πέρασαν από την εσωτερική πύλη διαβαίνοντας την πέτρινη ράμπα. Δυο νεαροί μοναχοί με φαναράκια φάνηκαν να ζυγώνουν για να συνοδεύσουν το μαντατοφόρο στον ξενώνα, ανταποκρινό-μενοι, θα έλεγε κανείς, σε κάποιο τηλεπαθητικό κάλεσμα.

Μέσα στην αίθουσα υποδοχής που φώτιζαν κεριά, σ' ένα κοίλωμα στον τοίχο που μύριζε σανταλόξυλο και λιβάνι, ο Δευκαλίων άνοιξε και διάβασε το γράμμα. Γραμμένες δια χειρός Μπεν με μπλε μελάνι, οι λέξεις μετέφεραν ένα σημα-ντικότατο μήνυμα.

18 Dean Koontz

Μαζί με το γράμμα υπήρχε και το απόκομμα μιας εφημε-ρίδας, της Νιου Ορλίνς Τάιμς-Πικάυν. Ο τίτλος και το άρθρο σήμαιναν πολύ λιγότερα για τον Δευκαλίωνα από τη φωτο-γραφία που τα συνόδευε.

Τι κι αν οι εφιάλτες δεν τον τρόμαζαν με τίποτα, τι κι αν από καιρό είχε πάψει να φοβάται τον οποιονδήποτε άνθρω-πο, τώρα το χέρι του φάνηκε να τρέμει. Το πολυκαιρισμένο χαρτί της εφημερίδας έβγαλε έναν ανεπαίσθητο ήχο, όπως όταν ένα σκαθάρι γυροφέρνει ανάμεσα σε ξεραμένα φύλλα, καθώς το κρατούσε ανάμεσα στα τρεμάμενα δάχτυλά του.

«Άσχημα μαντάτα;» τον ρώτησε ο Νέμπο. «Πέθανε κα-νείς;»

«Τρεις φορές χειρότερα. Κάποιος βρίσκεται ακόμη εν ζωή». Ο Δευκαλίων κοίταξε τη φωτογραφία μ' ένα ύφος, σαν να μην πίστευε στα μάτια του, νιώθοντας μια παγωμάρα πιο έντονη κι απ' αυτή ακόμη του ατόφιου πάγου. «Πρέπει να φύγω από το Ρόμπουκ».

Τα λόγια του ήταν φανερό πως στενοχώρησαν τον Νέμπο. «Πάει καιρός τώρα που με ανακούφιζε η σκέψη πως θα έλε-γες εσύ τις προσευχές στο νεκροκρέβατό μου».

«Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει, γι' αυτό και δε βλέπω να μας αφήνεις σύντομα», αντιγύρισε ο Δευκαλίων. «Καλοδιατη-ρημένος σαν την πίκλα στην άλμη. Χώρια που εγώ είμαι ο τελευταίος στη γη που θα εισακούσει ο Θεός».

«Ή ο πρώτος ίσως», αντιτείνε ο Νέμπο μ' ένα αινιγμα-τικό, αν και όλο σημασία χαμόγελο. «Εντάξει, όμως. Αν το αποφάσισες να επιστρέψεις στον κόσμο που βρίσκεται πέρα από ετούτα τα βουνά, άσε με πρώτα να σου κάνω ένα δώρο».


Μεγάλα κίτρινα κεριά υψώνονταν όπως ήταν μπηγμένα στα κηροπήγιά τους και φώτιζαν άπλετα το χώρο, ίδια με κέ-ρινους σταλαγμίτες. Τους τοίχους στόλιζαν ζωγραφισμένες μάνταλες, γεωμετρικά σχήματα στο κέντρο κύκλων αντιπρο-σωπευτικά του σύμπαντος κόσμου.

Γερμένος πάνω στα κόκκινα μεταξωτά μαξιλαράκια που ακουμπούσαν στη ράχη της καρέκλας του, ο Δευκαλίων κοί-ταζε το ταβάνι που κοσμούσαν σκαλιστά και ζωγραφισμένα άνθη λωτού.

Ο Νέμπο όπως καθόταν παρακεί έσκυβε κοντά του και κοιτούσε εξεταστικά το πρόσωπο του, με ύφος σοφού που μελετούσε κι αποκωδικοποιούσε με σπουδή τις Σούτρες που ήταν γραμμένες πάνω σε περίτεχνες περγαμηνές.

Με θητεία δεκαετιών ολάκερων στα πανηγύρια, ο Δευ-καλίων γινόταν αποδεκτός από τους άλλους πανηγυριώτες σαν να μην υπήρχε πάνω του τίποτε το ξεχωριστό. Μιας κι εκείνοι, όπως η αφεντιά του, κινούνταν στο περιθώριο, είτε από επιλογή είτε από ανάγκη.

Έβγαζε καλά λεφτά δουλεύοντας στις τέντες με τα τερα-τόμορφα όντα και του κόσμου τα παράξενα -δέκα σε μία, όπως τα έλεγαν, γιατί μέσα σε μια σκηνή υπήρχαν δέκα δια-φορετικά εκθέματα.

Καθόταν πάνω στο μικρό του παλκοσένικο δείχνοντας το προφίλ του, με την ωραία πλευρά του προσώπου του να βλέ-πει προς τη μεριά του στρωμένου με πριονίδια διάδρομου κατά μήκος του οποίου το φιλοθεάμον κοινό κινείτο από έκθεμα σε έκθεμα, από την τετράπαχη μαντάμ, στον άνθρω-πο από λάστιχο. Κι όταν οι θεατές μαζεύονταν κι έστεκαν

20 Dean Koontz

εμπρός του, διερωτώμενοι γιατί στην ευχή τον είχαν συμπε-ριλάβει σ' ένα θέαμα με τέρατα, γυρνούσε απ' την άλλη, αποκαλύπτοντας τη στραπατσαρισμένη πλευρά του προσώ-που του.

Τότε άντρες μεγάλοι ένιωθαν να τους κόβεται η ανάσα και ριγούσαν σύγκορμοι. Γυναίκες έπεφταν ξερές, αν και τέτοιες αντιδράσεις όλο και λιγόστευαν με το πέρασμα του χρόνου. Μόνο ενήλικες, άνω των δεκαοχτώ, άφηναν να τον δουν, γιατί, αν τον έβλεπαν παιδάκια, ίσως να είχαν εφιάλ-τες για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

Και με το πρόσωπο του να φαίνεται ολόκληρο, έβγαζε το πουκάμισο του κι έμενε γυμνός απ' τη μέση και πάνω. Απο-καλύπτοντας τις απαίσιες, σαν από οστρακιά, ουλές, τα επί-μονα σημάδια από πληγές που είχαν ραφτεί με μεσαιωνικά μεταλλικά σύνεργα, τα ανεξήγητα εξογκώματα.

Πλάι στο Νέμπο ήταν τοποθετημένος ένας δίσκος που πάνω του υπήρχαν αραδιασμένες λεπτές μεταλλικές βελό-νες κι αμπούλες με μελάνια όλων των χρωμάτων. Με θαυμα-στή λεπτότητα και δεξιοτεχνία ο γερο-μοναχός κέντησε ένα τατουάζ στο πρόσωπο του Δευκαλίωνα.

«Ιδού το δώρο μου προς εσένα, κάτι έτσι σαν προστασία». Ο Νέμπο έσκυψε ακόμη πιο κοντά του για μια πιο προσε-κτική ματιά στο έργο του, ύστερα καταπιάστηκε με κάτι που απαιτούσε ακόμη πιο λεπτούς χειρισμούς και μαεστρία, δουλεύοντας χρώματα όπως το σκούρο μπλε, το μαύρο και το πράσινο.

Ο Δευκαλίων δε μόρφασε ούτε για μια στιγμή, ούτε έσκου-ξε, τι κι αν ο πόνος ήταν σαν να τον τσιμπούσαν χίλιες σφή-κες. «Τι φτιάχνεις πάνω στο πρόσωπο μου; Κανένα αίνιγμα μήπως;»


«Το ίδιο το πρόσωπο σου είναι ένα αίνιγμα». Ο μοναχός κοιτώντας τη δουλειά του χαμογέλασε ικανοποιημένος με το έργο του πάνω σε τούτο τον ανώμαλο καμβά που τώρα κο-σμούσαν τα περίτεχνα σχέδιά του.

Σταγόνες από χρώματα, σταγόνες από αίμα, βελόνες που τρυπούσαν, γυάλιζαν και κουδούνιζαν όταν χτυπούσαν με-ταξύ τους, τις φορές που ο μοναχός δούλευε δυο ταυτόχρο-να.

«Με τόσα πολλά σχέδια, θα πρέπει να σου δώσω κάτι για τον πόνο. Εδώ στο μοναστήρι έχουμε όπιο, αν και δεν εγκρί-νουμε τη συχνή του χρήση».

«Δεν καταλαβαίνω από πόνο», είπε ο Δευκαλίων. «Η ζωή όλη δεν είναι παρά μια θάλασσα απέραντη πόνου».

«Η ζωή πέρα και μακριά από εδώ, ίσως». «Ακόμη κι εδώ πέρα κουβαλάμε μαζί μας τις αναμνήσεις

μας». Ο μοναχός διάλεξε τώρα ένα φιαλίδιο με άλικο μελάνι

και χρωμάτισε το σχέδιο που είχε σκαλίσει, καλύπτοντας τα γκροτέσκα σημάδια, τις τσακισμένες επιφάνειες, δημιουρ-γώντας μια ψευδαίσθηση κανονικότητας κάτω από τα δια-κοσμητικά μοτίβα.

Η εργασία συνεχίστηκε σε απόλυτη σιωπή, μέχρι που ο Νέμπο άνοιξε το στόμα του και είπε: «Αυτό τώρα θα χρη-σιμεύσει για να ξεγελάει το περίεργο μάτι. Αν και βέβαια ακόμη κι ένα τόσο περίτεχνο και προσεγμένο στη λεπτομέ-ρεια φτιασίδωμα, δε θα σταθεί αρκετό για να κρύψει τα πά-ντα».

Ο Δευκαλίων σήκωσε το χέρι του ν' αγγίξει το επώδυνο φιλοτέχνημα που κάλυπτε τους ιστούς των ουλών πάνω στο πρόσωπο που έμοιαζε με σπασμένο καθρέφτη. «Θα ζω τις

22 Dean Koontz

νύχτες, παραπλανώντας, όπως έχω κάνει τόσο συχνά στο παρελθόν».

Ο μοναχός έβαλε τα πώματα στα φιαλίδια με τα μελάνια, σκούπισε τις βελόνες του μ' ένα πανί και τελειώνοντας, είπε: «Γι' άλλη μια φορά προτού φύγεις... το νόμισμα».

Ο Δευκαλίων κάθισε στητός στην καρέκλα του κι άρπαξε από τον αέρα ένα ασημένιο νόμισμα με το δεξί του χέρι.

Ο Νέμπο έμεινε να τον παρακολουθεί, όπως ο Δευκαλίων έπαιζε το νόμισμα ανάμεσα στα κότσια του χεριού -όπως το περπατούσε, καταπώς το λένε οι μάγοι και οι ταχυδακτυ-λουργοί- επιδεικνύοντας μεγάλη δεξιοτεχνία γι' άνθρωπο με τόσο τεράστια και άγρια στην όψη χέρια.

Ένα τέτοιο κόλπο θα μπορούσε εύκολα να το κάνει ο οποιοσδήποτε μάγος. Ο Δευκαλίων έβαλε το νόμισμα ανά-μεσα στον αντίχειρα και το μεγάλο του δάχτυλο και το σβού-ρισε στον αέρα. Το φως των κεριών χτύπησε το ασήμι, και το νόμισμα στραφτάλισε προς στιγμή όπως έφευγε προς τα επάνω.

Στην πτώση του ο Δευκαλίων το άρπαξε στον αέρα και το έκλεισε στη χούφτα του, μα όταν την ξανάνοιξε, το νόμισμα είχε γίνει άφαντο.

Ε, και πάλι ο οποιοσδήποτε μάγος θα μπορούσε να κάνει ένα τέτοιο κόλπο, επανεμφανίζοντας το νόμισμα με μια χει-ρονομία σαν να το έβγαζε πίσω από το αυτί του Νέμπο, κάτι που έκανε κι ο Δευκαλίων.

Ωστόσο ο μοναχός έδειξε να μένει με το στόμα ανοιχτό με αυτό που ακολούθησε.

Ο Δευκαλίων σβούριξε ξανά το νόμισμα στον αέρα. Το φως των κεριών χτύπησε και πάλι το ασήμι κάνοντας το να αστράψει στιγμιαία. Και τότε το νόμισμα εξαφανίστηκε


μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Νέμπο. Εκεί στο απόγειο της τροχιάς του, όπως έστριψε από κο-

ρώνα σε γράμματα, και μετά πάλι κορώνα, τσουπ, έγινε άφαντο. Δεν έπεσε στο δάπεδο. Και τα χέρια του Δευκαλί-ωνα ούτε που ήταν καν κάπου κοντά του, όταν συντελέστηκε το... θαύμα.

Αυτό το τρικ ο Νέμπο το είχε δει πολλές φορές στο παρελ-θόν. Το είχε παρακολουθήσει από απόσταση μερικών μόλις εκατοστών, ωστόσο ανάθεμα κι αν ήξερε πού κατέληγε το νόμισμα την κάθε φορά.

Και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε διαλογιστεί με αφορ-μή αυτό το απίστευτο, όμως άκρη δεν είχε βρει.

Ο Νέμπο κούνησε τώρα το κεφάλι του απαυδισμένος. «Μα είναι στ' αλήθεια μαγικό, ή μήπως κανένα κόλπο;»

Ο Δευκαλίων χαμογέλασε. «Αμ και το άλλο, το χειροκρό-τημα μ' ένα χέρι, τι είναι;»

«Ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, παραμένεις ένα μυ-στήριο».

«Κι η ίδια η ζωή ένα μυστήριο είναι». Ο Νέμπο έψαξε με το βλέμμα του το ταβάνι, λες και πε-

ρίμενε να δει το νόμισμα κολλημένο σε κάποιο από τα σκα-λιστά και ζωγραφισμένα άνθη του λωτού. Χαμήλωσε τώρα το βλέμμα του, κοίταξε ξανά τον Δευκαλίωνα και τον ρώτη-σε: «Αυτός ο φίλος σου στην Αμερική, έστειλε το γράμμα σε εφτά διαφορετικά ονόματα».

«Έχω χρησιμοποιήσει πολύ περισσότερα από εφτά στο παρελθόν».

«Μπλεξίματα με την αστυνομία;» «Όχι, εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά να... πάντα γυρεύω να

κάνω μια καινούρια αρχή».

24 Dean Koontz

«Δευκαλίων...» είπε ο μοναχός. «Ένα όνομα από τη μυθολογία -γνωστό σε ελάχιστους

ανθρώπους τώρα πια». Σηκώθηκε από την καρέκλα του, αγνοώντας τον πόνο που του προκαλούσαν τα αμέτρητα τσι-μπήματα των βελονών.

Ο γέρο-μοναχός σήκωσε το πρόσωπο του προς τα επάνω. «Στην Αμερική, θα γυρίσεις πάλι στον κόσμο των πανηγυ-ριών;»

«Δεν υπάρχει πια θέση για μένα στα πανηγύρια. Πάει ο καιρός που έκαναν επιδείξεις τεράτων. Τέτοιες πρακτικές σήμερα θεωρούνται πολιτικά μη ορθές».

«Τότε που δούλευες στις τέντες με τα τέρατα, ποιο ακρι-βώς ήταν το νούμερο σου;»

Ο Δευκαλίων πήρε το βλέμμα του από τις μάνταλες στους τοίχους που φώτιζαν τα κεριά και κοίταξε αλλού, με το κα-λυμμένο από τα τατουάζ πρόσωπο που είχε μόλις αποκτήσει κρυμμένο στις σκιές. Όταν άνοιξε το στόμα του να μιλήσει, το βλέμμα του φωτίστηκε στιγμιαία, κάτι σαν τη φευγαλέα αναλαμπή μιας αστραπής πίσω από πυκνά σύννεφα.

«Με έλεγαν... το Τέρας».

ΝΕΑ ΟΡΛΕΑΝΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Ήταν η ώρα της πρωινής κυκλοφοριακής αιχμής, και ο πο-ταμός των αυτοκινήτων κινείτο κατά μήκος της Λεωφόρου Εξπρές Γουέι 1-10 το ίδιο ράθυμα όπως και τα νερά του Μι-σισίπι, όπως φίδωνε μέσα από την πόλη της Νέας Ορλεά-νης.

Βγαίνοντας από το δρόμο ταχείας κυκλοφορίας στο ύψος του προαστίου Μέτερι, έχοντας κατά νου να ακολουθήσει το επίγειο οδικό δίκτυο για να γλιτώσει χρόνο, η Ντετέκτιβ Κάρσον Ο' Κόνορ διαπίστωσε πως η μέρα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.

Καθηλωμένη σε μια διασταύρωση για ώρα, ζουλούσε εκνευρισμένη το τιμόνι του πολιτικού σεντάν της. Θέλοντας να αντιμετωπίσει την αποπνικτική αίσθηση που την είχε κυ-ριεύσει, άνοιξε το παράθυρο του αμαξιού.

Αν και πρωί, οι δρόμοι έκαιγαν σαν αναμμένες ψηστιέ-ρες. Ωστόσο ούτε μισός από τους ανεγκέφαλους των τηλε-οπτικών ειδήσεων δε θα έμπαινε στον κόπο να ψήσει ένα αβγουλάκι στο πεζοδρόμιο.

26 Dean Koontz

Η Κάρσον δεν είχε αντίρρηση με τη ζέστη, την υγρασία όμως δεν την άντεχε με τίποτε. Ίσως κάποια μέρα άνοιγε πανιά για κάποιο μέρος πιο της ανθρωπιάς, με κλίμα ζεστό μεν, αλλά ξηρό, όπως για παράδειγμα η Αριζόνα. Ή η Νε-βάδα. Ή η Κόλαση.

Καθηλωμένη κι ανήμπορη να κουνήσει ρούπι, χάζευε τα λεπτά όπως κυλούσαν στο ρολόι της κονσόλας του παρμπρίζ, μέχρι που το μάτι της πήρε την αιτία του απίστευτου μποτι-λιαρίσματος.

Δυο νεαρά κακοποιά στοιχεία, ντυμένα με τα χρώματα κάποιας συμμορίας, σουλατσάριζαν στη διάβαση των πεζών και μπλόκαραν την κυκλοφορία κάθε φορά που άναβε πρά-σινο. Οι υπόλοιποι τρεις της παρέας πήγαιναν πάνω κάτω την ουρά των σταματημένων αυτοκινήτων και χτυπώντας τα τζάμια των παραθύρων, γύρευαν να τα "πάρουν" από τους οδηγούς εκβιαστικά.

«Να σας καθαρίσουμε τα τζάμια. Δυο δολάρια το πλύσι-μο».

Τα κλακ των ασφαλειών στις πόρτες των αυτοκινήτων, όπως έπεφταν βροχηδόν η μια μετά την άλλη, ηχούσαν σαν ριπές από ημιαυτόματο όπλο, καθώς οι νεαροί επιχειρημα-τίες διαλαλούσαν τις παρεχόμενες υπηρεσίες τους, έλα όμως που κανένα αυτοκίνητο δεν μπορούσε να πάει ούτε μισό μέ-τρο μπροστά αν δεν πλήρωνε πρώτα ο οδηγός του το σχετικό χαράτσι.

Ο τύπος που κατά τα φαινόμενα ηγείτο της όλης επιχείρη-σης εμφανίστηκε στο παράθυρο της Κάρσον, με ύφος μόρ-τικο και όρεξη για εξυπνάδες. «Να σου καθαρίσω το τζάμι του παρμπρίζ, μαντάμ».

Κράτησε υψωμένο ένα λερό πατσαβούρι, που έμοιαζε λες


και το είχε ψαρέψει από κάποιο χορταριασμένο κανάλι, από τα πολλά που διέθετε η πόλη.

Μια λεπτή, ασπρουλιάρικη ουλή που διέτρεχε το μελαψό, ηλιοκαμένο μάγουλο του γρόμπιαζε σε αρκετά σημεία κατά μήκος του ράμματος, σημάδι πως είχε μπλέξει σε καβγά με μαχαίρια κάποια μέρα που εφημερεύων γιατρός στο κέντρο έκτακτων περιστατικών ήταν ο δόκτωρας Φράνκενσταϊν. Το μουσάκι του, όπως φύτρωνε τόπους -τόπους στο μούτρο του, υποδήλωνε χαμηλά ποσοστά τεστοστερόνης.

Ρίχνοντας μια δεύτερη, πιο προσεκτική ματιά στην Κάρσον, ο Σημαδεμένος χαμογέλασε και είπε: «Ε, ωραία μου μαντα-μίτσα. Τι γυρεύεις μέσα σε τούτον το ματρακά; Εσύ είσαι για Μερσεντές και βάλε». Τράβηξε προς τα έξω τον έναν από τους υαλοκαθαριστήρες και τον άφησε να σκάσει πάλι απότομα πάνω στο τζάμι. «Εεε, πού έχεις το μυαλό σου; Και τι να το κάνει το μυαλό ένα μανούλι σαν κι εσένα με δυο μέτρα πόδια;»

Βέβαια, αν ήθελες να μη δίνεις στόχο εν ώρα υπηρεσί-ας, ένα πολιτικό αμάξι παρουσίαζε πολλά πλεονεκτήματα. Όμως του στραβού το δίκιο ήταν πως, τότε που η Κάρσον οδηγούσε περιπολικά της αστυνομίας, ποτέ δεν είχε αντιμε-τωπίσει μαλακισμένες καταστάσεις αυτού του είδους.

«Αυτό που κάνεις είναι παράνομο», είπε στο Σημαδεμέ-νο.

«Μου φαίνεται πως κάποιος ξύπνησε ζοχαδιασμένος σή-μερα το πρωί».

«Το τζάμι του παρμπρίζ είναι πεντακάθαρο. Αυτό που κά-νεις, είναι εκβιασμός».

«Κι εγώ χρεώνω δυο δολάρια για να το καθαρίσω». «Κι εγώ σου λέω να απομακρυνθείς από το αμάξι μου».

28 Dean Koontz

Ο νεαρός σήκωσε το πανί κι ετοιμάστηκε να λερώσει με δαύτο το τζάμι του παρμπρίζ. «Λοιπόν, δυο δολάρια για να το καθαρίσω, τρία για να μην το καθαρίσω. Οι περισσότερες μανταμίτσες, είτε αρσενικές είναι, είτε θηλυκές, προτιμούν τη δεύτερη λύση».

Η Κάρσον ξεκούμπωσε τη ζώνη ασφαλείας της. «Σου είπα να απομακρυνθείς από το αμάξι».

Αντί να συμμορφωθεί, ο αλητάμπουρας ζύγωσε το μούτρο του πιο κοντά στο παράθυρο, χώνοντάς το σχεδόν στο πρό-σωπο της Κάρσον. Η ανάσα του έζεχνε τσιγαριλίκι και ουλί-τιδα. «Στάξε μου τρία δολάρια, δώσε μου το τηλέφωνο σου, ζήτα μου και συγνώμη κι ίσως σου τη χαρίσω και δε χαλάσω το ωραίο προσωπάκι σου».

Η Κάρσον άδραξε το αριστερό αφτί του αληταρά, του το έστριψε τόσο που λίγο ακόμη και θα του τσάκιζε το χόνδρο, ύστερα χτύπησε το κεφάλι του με δύναμη πάνω στο υπο-στήριγμα της πόρτας του οδηγού. Το ουρλιαχτό που άφησε ήχησε περισσότερο σαν βρέφους, παρά σαν πεινασμένου λύκου.

Η Κάρσον άφησε το αυτί του και βγήκε από το αμάξι χτυ-πώντας τον με την πόρτα τόσο δυνατά που τον πέταξε κατά-χαμα.

Όπως έπεσε προς τα πίσω, φαρδύς πλατύς, το ξερό του χτύπησε πάνω στο πεζοδρόμιο τόσο άσχημα που είδε γαλα-ξίες ολόκληρους, και τότε η Κάρσον τον πάτησε με το ένα πόδι στα αχαμνά και το έστριψε δεξιά αριστερά με τόση δύ-ναμη ώστε να τον κάνει να σφαδάζει και να μείνει εντελώς ακίνητος από φόβο μήπως του κάνει τον... αναπαραγωγικό εξοπλισμό αλοιφή για τους κάλλους.

Κολλώντας σχεδόν την αστυνομική της ταυτότητα στα


μούτρα του, του είπε: «Το τηλεφωνάκι μου είναι, ένα, μηδέν, μηδέν».

Όπως έστεκαν ανάμεσα στα αμάξια που κρατούσαν όμη-ρους, τα υπόλοιπα τέσσερα "μπουμπούκια" της συμμορίας του Σημαδεμένου τίναξαν τα κεφάλια τους και κοίταξαν θορυβημένα πρώτα τον πεσμένο αρχηγό τους, ύστερα την αστυνομικό, σαστισμένα, τσαντισμένα, αλλά και σαν κάπως να την "έβρισκαν" με το όλο σκηνικό. Ο τύπος τον οποίο η Κάρσον κρατούσε καρφωμένο κατάχαμα όπως τον πατού-σε στ' αχαμνά, ήταν "δικός" τους, "κολλητάρι" τους, κι όταν πάθαινε ένας κολλητός τέτοιο χουνέρι, ξεφτιλιζόταν όλη η κολεγιά, τι κι αν ο τύπος ήταν της ψιλο-πλάκας.

Η Κάρσον γύρισε στον τύπο που ήταν πιο κοντά της και του είπε: «Λοιπόν, μαλάκα μου, μαζέψτε τα και τζάστε, μη σου ανοίξω καμιά κουμπότρυπα στο μπαντάνα*».

Ο τύπος τον οποίο πατούσε η Κάρσον, επιχείρησε να ελευ-θερωθεί έρποντας όπως ήταν πεσμένος ανάσκελα, όμως η αστυνομικός του ζούληξε τα αχαμνά με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη. Τόσο, που ο άλλος δάκρυσε απ' τον πόνο, επιλέγο-ντας τελικά την πλήρη υποταγή από τον κίνδυνο να περνού-σε τις επόμενες τρεις μέρες του βίου του με μια παγοκύστη σφηνωμένη ανάμεσα στα σκέλια του.

Παρά την αυστηρή της προειδοποίηση, η Κάρσον είδε δυο από τα παιδιά-διαμάντια να ζυγώνουν επιφυλακτικά προς το μέρος της.

Με μαεστρία ταχυδακτυλουργού, η κοπέλα έβαλε την αστυνομική της ταυτότητα στην τσέπη της και τράβηξε από τη θήκη του ώμου το πιστόλι της.

* Η έκφραση είναι, doo-rag (ντού-ραγκ) και είναι τα σκουφάκια που δένουν στο κεφάλι τους τα μέλη των διαφόρων συμμοριών. Σ.τ.Μ.

30 Dean Koontz

«Δώστε βάση, η κοπελίτσα που πατάω τσαλακώθηκε» -δηλαδή, ταπεινώθηκε- «όμως οι υπόλοιποι δεν πάθατε τίπο-τε. Όλο που έχετε να οικονομήστε από εδώ πέρα είναι κάνα δυο χρονάκια στην ψειρού, χώρια που μπορεί να σας ανάψω και καμία και σας αφήσω σακάτες για όλη την υπόλοιπη ζωή σας».

Οι τύποι δε διαλύθηκαν, ωστόσο κοντοστάθηκαν. Η κοπέλα ήξερε καλά πως αυτό που τους είχε εντυπωσι-

άσει περισσότερο δεν ήταν το πιστόλι, αλλά το γεγονός πως μιλούσε την αργκό τους. Γιατί, αφού μιλούσε το ιδίωμά τους, σκέφτηκαν -κι όχι άδικα- πως Κύριος οίδε πόσες φορές στο παρελθόν είχε βρεθεί μπλεγμένη σε τέτοιου είδους παλιο-καταστάσεις, κι ωστόσο έδειχνε ψύχραιμη κι ωραία, και σαν να μη φοβόταν το παραμικρό.

Ακόμη κι ο πιο χαζοβιόλης συμμορίτης -κι από την άποψη της εξυπνάδας ήταν ελάχιστοι από δαύτους που θα κέρδιζαν έστω και μισή πεντάρα, αν έπαιρναν μέρος στον Τροχό Της Τύχης- εύκολα θα ψυλλιαζόταν με ποιαν είχε να κάνει ώστε να ρισκάριζε παραπέρα μπερδέματα και ιστορίες μαζί της.

«Καλύτερα να την κάνετε με ελαφρά πηδηματάκια», τους συμβούλεψε. «Αν όμως επιμένετε να πλακωθούμε, ξέρετε ποιοι θα φάνε χώμα στο τέλος».

Πιο μπροστά από το πολιτικό αμάξι και πιο κοντά στη δι-ασταύρωση τα αυτοκίνητα άρχισαν να κινούνται. Τώρα είτε έβλεπαν από το καθρεφτάκι τι γινόταν πιο πίσω, είτε όχι, οι άλλοι οδηγοί κατάλαβαν πως το καψώνι είχε τελειώσει.

Όπως άρχισαν να κινούνται τα αμάξια τριγύρω τους, οι νεαροί επίδοξοι επιχειρηματίες κατάλαβαν πως δεν είχε νό-ημα να παραμείνουν εκεί πέρα, στο βαθμό που η εκλεκτή πελατεία τους έπαιρνε των ομματιών της. Έτσι σκόρπισαν


τρέχοντας προς όλες τις κατευθύνσεις σαν άλογα σκιαγμένα από το μπουμ κάποιου κεραυνού.

Όπως τον πατούσε ακόμη η Κάρσον στα αχαμνά, ο αυτό-κλητος τζαμοκαθαριστής έδειχνε σαν να μην είχε χωνέψει ακόμη την ήττα του. «Πού 'σαι, παλιοκουφάλα, η ταυτότητά σου λέει πως είσαι από τη Διεύθυνση Ανθρωποκτονιών. Δεν μπορείς να μου κάνεις τίποτε! Δε σκότωσα κανέναν».

«Μα τι ηλίθιος που είσαι», είπε η γυναίκα, βάζοντας πάλι το πιστόλι της στη θήκη.

«Και μη με λες ηλίθιο. Έχω βγάλει το Γυμνάσιο». «Σιγά μην το 'βγαλες!» «Ε, σχεδόν». Προτού προλάβει το σίχαμα να θιχτεί -όπως ήταν αναμε-

νόμενο- από τα προσβλητικά σχόλιά της για την πνευματική του οξύτητα και την απειλήσει με υποβολή μήνυσης για προ-σβολή της προσωπικότητάς του, άρχισε να χτυπάει το κινητό της Κάρσον.

Το άνοιξε και είπε: «Ντετέκτιβ Ο' Κόνορ». Όταν άκουσε ποιος ήταν και τι την ήθελε, τράβηξε το πόδι

της από τα αχαμνά του ρεμαλιού. «Μπρος, δρόμο» τον πρόσταξε. «Χάσου από δω πέρα». «Δε θα με μπουζουριάσεις;» «Ούτε το χαρτί της αναφοράς δεν αξίζεις». Μίλησε πάλι

στο κινητό της. Ο νεαρός στάθηκε στα πόδια του βογκώντας, με το ένα

χέρι του να ακουμπάει στο χαμηλοκάβαλο παντελόνι του, όπως ένα τρίχρονο που το έχει πιάσει κατούρημα.

Ήταν από εκείνους τους τύπους που η πείρα της ζωής δεν τους είχε μάθει τίποτε. Αντί, λοιπόν, να ξεκουμπιστεί και να πάει να βρει τους κολλητούς του να τους πουλήσει τίποτε

32 Dean Koontz

παραμύθια πως τάχα είχε κάνει του αλατιού την καριόλα την μπατοίνα σπάζοντάς της τα μούτρα κι αφήνοντάς τη φα-φούτα, έμεινε εκεί που ήταν κρατώντας τα αχαμνά του και μουρμουρίζοντας κάτι περί κακομεταχείρισης, λες και οι κλάψες και οι απειλές του θα την έκαναν να λυγίσει υπό το βάρος των τύψεών της.

Τελειώνοντας το τηλεφώνημα, η Κάρσον έκλεισε το κινη-τό της και το έβαλε στην τσέπη της, οπότε άκουσε το θιγμένο εκβιαστή να της λέει: «Το κόλπο είναι πως τώρα ξέρω το όνομά σου και μπορώ να βρω πού μένεις».

«Εδώ που στεκόμαστε, εμποδίζουμε την κυκλοφορία», του αποκρίθηκε.

«Θα έρθω κανένα βραδάκι και θα σε συγυρίσω μια χαρά, θα σου σπάσω χέρια και πόδια, θα σου τσακίσω όλα σου τα δάχτυλα. Έχεις μάτια υγραερίου στην κουζίνα σου; Θα σου ψήσω τη μάπα».

«Καλό μου ακούγεται. Θα φτιάξω και μεζεδάκια, θ' ανοί-ξω κι ένα μπουκαλάκι κρασί. Με μια διαφορά, η μάπα που θα ψήσουμε στο μάτι... τη βλέπω μπροστά μου».

Ο εκφοβισμός ήταν το πιο δυνατό χαρτί του ρεμαλιού, όμως τούτης εδώ το αυτάκι δεν ίδρωνε με τίποτε.

«Δε μου λες ρε συ, γουστάρεις μεζεδάκια;» τον ρώτησε. «Παλιοκαριόλα, είσαι τρελή για δέσιμο!» «Δεν το αποκλείω», συμφώνησε η Κάρσον μαζί του. Το ρεμάλι έκανε παραπέρα. «Κι εγώ όμως μπορώ να βρω πού μένεις», του είπε, κλεί-

νοντας πονηρά το μάτι. «Μακριά από μένα». «Εσύ έχεις κουζίνα υγραερίου στο σπίτι σου;» «Αυτό που σου είπα, αρχίδω!»


«Α, τώρα πας να με "φτιάξεις"», του είπε η Κάρσον, όπου φτιάξεις ίσον, να με πάρεις με το μαλακό.

Το ρεμάλι βρήκε το κουράγιο να της γυρίσει την πλάτη και βιάστηκε να απομακρυνθεί αποφεύγοντας τα εν κινήσει αυτοκίνητα.

Νιώθοντας πολύ καλύτερα τώρα, η Κάρσον γλίστρησε πίσω από το βολάν του πολιτικού αμαξιού, έκλεισε την πόρ-τα και ξεκίνησε να πάει να συναντήσει το συνάδελφο και συνεργάτη της Μάικλ Μάντισον.

Είχαν ξεκινήσει αναμένοντας μια μέρα με έρευνες ρουτί-νας, όμως η κλήση που είχε λάβει πριν λίγο άλλαζε άρδην τα πάντα. Στη λίμνη του Σίτι Παρκ είχε βρεθεί σκοτωμένη μια γυναίκα, κι αν έκρινε κανείς από την κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί το πτώμα, το θύμα δεν είχε πνιγεί καταλάθος ενώ κολυμπούσε υπό το σεληνόφως.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Χωρίς να κάνει χρήση της σειρήνας και του αποσπώμενου φλας, η Κάρσον κινείτο αρκετά γρήγορα κατά μήκος της Βέτερανς Μπούλεβαρντ, περνώντας ανάμεσα από ένα κα-λειδοσκόπιο ανοιχτών εμπορικών κέντρων, μαγαζιών που πουλούσαν λιπαντικά, εκθέσεων αυτοκινήτων, υποκαταστη-μάτων τραπεζών και φαστφουντάδικων.

Πιο πέρα, κατά μήκος της διαδρομής, τμήματα οικισμών εναλλάσσονταν με συγκροτήματα διαμερισμάτων και πο-λυκατοικίες. Εδώ πέρα ο Μάικλ Μάντισον, τριαντάρης κι ελεύθερος, είχε βρει ένα μάλλον απρόσωπο διαμερισματά-κι, από εκείνα που κανείς μπορεί να συναντήσει σε οποια-δήποτε πόλη της Αμερικής.

Το απρόσωπο του πράγματος δεν τον πείραζε και τόσο. Δουλεύοντας υπό τους ρυθμούς της τζαζ και το όλο μαγικά και βασκανίες τέμπο της Νέας Ορλεάνης, και μάλιστα σαν ντετέκτιβ της διεύθυνσης ανθρωποκτονιών, τέλειωνε την κάθε μέρα του μπουχτισμένος από κουλέρ λοκάλ. Υπ' αυτή την έννοια, το λιτό κι απέριττο διαμερισματάκι του αποτε-


λούσε κάτι σαν ομφάλιο λώρο με την πραγματικότητα. Ντυμένος με τα ρούχα της δουλειάς, δηλαδή μ' ένα χα-

βανέζικο ριχτό πουκάμισο, καφέ ανοιχτό σπορ σακάκι που έκρυβε τη θήκη του ώμου κι ένα τζιν παντελόνι, ο Μάικλ περίμενε υπομονετικά την άφιξη της Κάρσον. Έδειχνε κου-λαριστός και ήρεμος αλλά όπως και κάποια παραπλανητικά φρουτο-κοκτέιλ έκρυβε εκπλήξεις.

Κρατώντας μια άσπρη χαρτοσακούλα στο ένα χέρι, κι έχοντας σφηνωμένο ανάμεσα στα δόντια του ένα αδάγκωτο ντόνατ, σαν λαγωνικό που γυρνούσε όλο τσαχπινιά και χάρη κοντά στον κυνηγό-αφεντικό του με τη σκοτωμένη πάπια, ο Μάικλ βολεύτηκε στο κάθισμα του συνοδηγού κι έκλεισε απότομα την πόρτα από τη μεριά του.

«Τι είναι αυτό το εξόγκωμα που πέταξες στα χείλη;» τον ρώτησε η Κάρσον.

Βγάζοντας το σχεδόν άθικτο ντόνατ από το στόμα του, της απάντησε: «Γλάσο σφεντάμι, γεύση βουτυρόγαλα».

«Δώσε». Ο Μάικλ της πάσαρε τη σακούλα. «Ένα με απλό γλάσο,

τα άλλα δυο με σοκολάτα. Διαλέγεις και παίρνεις». «Τρελαίνομαι για γλάσο σφεντάμι», είπε η κοπέλα, αγνο-

ώντας τη σακούλα, κι αρπάζοντας το ντόνατ που κρατούσε ο άλλος.

Κόβοντας με τα δόντια της μια ξεγυρισμένη μπουκιά και μασουλώντας ζωηρά, έστριψε απότομα, φεύγοντας από την άκρη του πεζοδρομίου και γκάζωσε.

«Αμ, κι εγώ τρελαίνομαι για γλάσο σφεντάμι», είπε ο Μά-ικλ αφήνοντας έναν αναστεναγμό.

Ο καημός στον τόνο της φωνής του της έλεγε πως ο Μάικλ δε λαχταρούσε μονάχα ντόνατ. Για λόγους που δεν είχαν να

36 Dean Koontz

κάνουν μόνο με τη διατήρηση μιας νορμάλ επαγγελματικής σχέσης, καμώθηκε πως δεν πήρε χαμπάρι τίποτε. «Καλά, θα σ' αρέσει και το απλό».

Αφήνοντας πίσω τηςτην Τζέφερσον Πάρις, και μπαίνοντας στην Ορλίνς Πάρις, όπως κινείτο κατά μήκος της Βέτερανς Μπούλεβαρντ, με κατεύθυνση προς την Ποντσαρτρέν Μπούλεβαρντ που έβγαζε στο Χάρισον και μετά για το Σίτι Παρκ, είδε τον Μάικλ στο πλάι της να ψαχουλεύει μέσα στη σακούλα με τα ντόνατ, υποδηλώνοντας με αυτή τη χειρο-νομία του πως τελικά θα διάλεγε κάποιο από τα υπόλοιπα, αφού έτσι το είχε θελήσει η άτιμη η μοίρα.

Όπως το περίμενε η Κάρσον, ο άλλος διάλεξε τελικά ένα ντόνατ σοκολάτας -κι όχι το απλό που του είχε υποδείξει με ύφος εκατό καρδιναλίων- δάγκωσε μια μπουκιά και ζάρω-σε το επάνω μέρος της χαρτοσακούλας, κλείνοντάς την.

Κοιτώντας προς το μέρος της, τη στιγμή που η Κάρσον περ-νούσε βολίδα προτού το φανάρι από κίτρινο γίνει κόκκινο, της είπε: «Πιο μαλακά με το γκάζι, αν θέλεις να σώσεις τον πλανήτη. Στη δική μου θρησκεία, ξεκινάμε την κάθε μέρα μας με μια ώρα διαλογισμό και ζάχαρη».

«Εγώ δεν είμαι μέλος της Εκκλησίας των Κωλαράδων Ντετέκτιβ. Κι άλλωστε μόλις πήρα μια κλήση -σήμερα το πρωί βρήκαν το υπ' αριθμόν έξι».

«Έξι;» επανέλαβε, μισομπουκωμένος με μια μπουκιά ακόμη ντόνατ σοκολάτας. «Και πώς ξέρουν ότι πρόκειται για τον ίδιο δράστη;»

«Κι άλλες χειρουργικές επεμβάσεις -καλή ώρα όπως και οι προηγούμενοι».

«Συκώτι; Νεφρά; Πόδια;» «Πρέπει να είχε πολύ όμορφα χέρια. Τη βρήκαν στη Λί-


μνη του Σίτι Παρκ χωρίς αυτά».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

Ο κόσμος επισκεπτόταν το έκτασης έξι χιλιάδων στρεμμά-των Σίτι Παρκ για να ταΐσει τις πάπιες ή για να χαλαρώσει κάτω από τη σκιά του δάσους των βαλανιδιών που κάλυπταν πέπλα από γκριζοπράσινα βρύα. Οι επισκέπτες απολάμβα-ναν τους περιποιημένους βοτανικούς κήπους, τα Αρτ Ντεκό σιντριβάνια κι αγάλματα. Τα πιτσιρίκια ξετρελαίνονταν με τον παιδότοπο που θύμιζε παραμυθόχωρα, με το περίφημο καρουσέλ με τα ξύλινα φτερωτά αλογάκια.

Τώρα οι επισκέπτες του πάρκου συνωστίζονταν στη λι-μνοθάλασσα για να παρακολουθήσουν από κοντά και δια ζώσης τις εργασίες μιας αστυνομικής έρευνας.

Ως συνήθως η Κάρσον κάτι πάθαινε με όλους αυτούς τους νοσηρά περίεργους. Ανάμεσά τους έβλεπες γιαγιάδες, νέα παιδιά, κουστουμαρισμένους επιχειρηματίες κι άθλιους στην όψη μπεκρούλιακες που ρούφαγαν το φτηνό πιοτό τους από μπουκάλια κρυμμένα μέσα σε χαρτοσακούλες, όμως όλο αυτό το ετερόκλητο πλήθος κι ο καθένας τους ξεχωριστά την έκανε να νιώθει κάτι από Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών.


Βαλανιδιές εκατό και βάλε χρόνων ύψωναν το ανάστημά τους στην άκρη μιας λίμνης με πράσινα νερά και χορταρια-σμένη όχθη. Πλάι στην ακρολιμνιά φίδωναν ασφαλτοστρω-μένα μονοπάτια, που ενώνονταν μεταξύ τους με περίτεχνα φτιαγμένα αψιδωτά γεφυράκια.

Μερικοί από τους χασομέρηδες είχαν σκαρφαλώσει στα δέντρα για να έχουν καλύτερη θέα πέρα από το σημείο που η αστυνομία είχε αποκλείσει με τη χαρακτηριστική κίτρινη ταινία.

«Όχι ακριβώς το κοινό που συναντάς στην όπερα», είπε ο Μάικλ στην Κάρσον όπως προχωρούσαν σπρώχνοντας ανά-μεσα στη συμμάζωξη των περίεργων που είχαν συγκεντρω-θεί στο πεζοδρόμιο και το δρομάκι του τζόγκινγκ. «Ούτε καν στους αγώνες ταχύτητας τριαξονικών νταλικών, εδώ που τα λέμε».

Το δέκατο όγδοο και το δέκατο ένατο αιώνα το συγκε-κριμένο μέρος ήταν ο αγαπημένος τόπος συνάντησης θερ-μόαιμων Κρεολών που έρχονταν εδώ πέρα για να λύσουν τις διαφορές τους με μονομαχίες. Συναντιόντουσαν με το που έπεφτε ο ήλιος και διασταύρωναν μέχρι αιματοχυσίας τα λεπτά τους ξίφη.

Τώρα το πάρκο παρέμενε ανοικτό τα βράδια, μόνο που οι σύγχρονοι και λογής-λογής μονομάχοι σε τίποτε δεν έμοια-ζαν με εκείνους των παλιών καλών εποχών. Όντα αρπακτι-κά που έστηναν καρτέρι στα θύματά τους νιώθοντας σίγου-ρα πως θα τη γλίτωναν ατιμωρητί, σε μια εποχή που ο πολι-τισμός έμοιαζε να διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη.

Τώρα ένστολοι αστυνομικοί πάσχιζαν να απωθήσουν το πλήθος των κακών δαιμόνων, κάποιος από τους οποίους θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν ο δολοφόνος, ο οποίος είχε επι-

40 Dean Koontz

στρέψει στον τόπο του εγκλήματος για να απολαύσει τα με-θεόρτια των έργων του. Πίσω τους ακριβώς κομμάτια κίτρι-νης ταινίας της Σήμανσης, ίδια με κορδέλες καρναβαλιού, έδεναν από τη μια βελανιδιά στην άλλη, αποκλείοντας έτσι ένα τμήμα του χώρου που χρησιμοποιούσε ο κόσμος για τζό-γκινγκ, πλάι στη λίμνη.

Ο Μάικλ και η Κάρσον ήταν φάτσες γνώριμες σε πολλούς από τους αστυνομικούς αλλά και τους ειδικούς της Σήμαν-σης που βρίσκονταν επί τόπου. Μερικοί απ' αυτούς τους συμπαθούσαν, μερικοί τους ζήλευαν και κάποιοι άλλοι δεν ήθελαν να τους βλέπουν ούτε ζωγραφιστούς.

Η κοπέλα ήταν η πιο μικρή σε ηλικία στο Σώμα που είχε προαχθεί σε ντετέκτιβ, κι ο Μάικλ ο αμέσως μεγαλύτερος. Ε, όποιος βιαζόταν να αναρριχηθεί στην ιεραρχική κλίμα-κα, πλήρωνε και το τίμημα.

Όπως επίσης πλήρωνε τίμημα και όποιος είχε το δικό του στιχάκι, και δεν ακολουθούσε την πεπατημένη. Και για με-ρικούς που την έβγαζαν με το καλεντάρι αγκαλιά τσεκάρο-ντας τις μέρες ως τη συνταξιοδότηση, ήσουν κάτι σαν μαύρο πρόβατο αν εκτελούσες τα καθήκοντά σου φιλότιμα και σαν να πίστευες πως η δουλειά σου μετρούσε και πως η απόδοση δικαιοσύνης ήταν κάτι το σημαντικό και το σπουδαίο.

Περνώντας από την άλλη μεριά της ταινίας, η Κάρσον στάθηκε κι έριξε μια ματιά στο σημείο που ήταν το πτώμα.

Το σώμα μιας γυναίκας επέπλεε μπρούμυτα στα βρόμι-κα, θολά νερά, με τα ξανθά μαλλιά της απλωμένα γύρω από το κεφάλι της σαν φωτοστέφανο, που αντανακλούσε το φως στα σημεία όπου ο ζεστός ήλιος της Λουιζιάνα τα χτυπούσε, όπως τρύπωνε ανάμεσα από τις πυκνές φυλλωσιές των δέ-ντρων.


Έτσι όπως τα μανίκια του φορέματος της είχαν φυλακίσει τον αέρα, οι βραχίονες της επέπλεαν κι εύκολα τους διέκρι-νε κανείς. Μόνο που οι βραχίονες ήταν και οι δυο κουτσου-ρεμένοι.

«Νέα Ορλεάνη», παπαγάλισε ο Μάικλ το σλόγκαν μιας πρόσφατης διαφημιστικής καμπάνιας του Οργανισμού Του-ρισμού «η ειδυλλιακή ομορφιά των μπαγιού*».

Περιμένοντας τις σχετικές εντολές, οι άνθρωποι της Σή-μανσης δεν είχαν μπει ακόμη στο νερό να ζυγώσουν το πτώ-μα. Είχαν ακολουθήσει την Κάρσον και τώρα έστεκαν από την άλλη μεριά του αποκλεισμένου χώρου.

Όντας οι επιφορτισμένοι ντετέκτιβ με τις επί τόπου έρευ-νες, η Κάρσον κι ο Μάικλ έπρεπε να οργανώσουν με σύστη-μα τη δουλειά τους: να αποφανθούν για τη γεωμετρία των ερευνών που ταίριαζε καλύτερα για την περίπτωση, για το τι έπρεπε να φωτογραφηθεί και από ποιες γωνίες, για τις όποιες ενδείξεις και στοιχεία.

Σε τέτοια ζητήματα ο Μάικλ συμβουλευόταν την Κάρσον γιατί διέθετε ένα ιδιαίτερο ένστικτο -τη ματιά της κακιάς μάγισσας όπως το αποκαλούσε, έτσι ίσα για να την πικάρει.

«Ποιος ήταν ο υπεύθυνος αξιωματικός;» ρώτησε η Κάρσον τον ένστολο που βρισκόταν πιο κοντά στο σημείο που είχε γίνει το φονικό.

«Ο Νεντ Λόμαν». «Και πού είναι;» «Εκεί πέρα, πίσω απ' εκείνα τα δέντρα». «Και γιατί στην ευχή οργώνει με τα πατήματά του το ση-

μείο;» επέμεινε.

* Μπαγιού: Ρυάκια που εκβάλουν και ρέουν σε έλη, χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ν. Ορλεάνης κι ευρύτερα του Μισισίπι και της Λουιζιάνα. Σ.τ.Μ.

42 Dean Koontz

Σαν σε απάντηση στην ερώτηση της, ο Λόμαν έσκασε μύτη ανάμεσα απ' τα δέντρα συνοδευόμενος από δυο ντετέ-κτιβ... παλιάς κοπής της διεύθυνσης ανθρωποκτονιών, τους Τζόναθαν Χάρκερ και Ντουάιτ Φράι.

«Ο Ηλίθιος κι ο Πανηλίθιος», σχολίασε ο Μάικλ. Αν και πολύ μακριά για να έχουν ακούσει, ο Χάρκερ τους

αγριοκοίταξε. Ο Φράι κούνησε το χέρι του χαιρετώντας. «Σκατά», είπε η Κάρσον. «Σκατά κι απόσκατα», συμφώνησε κι υπερθεμάτισε ο άλ-

λος. Η κοπέλα δε βιάστηκε να προχωρήσει, αλλά περίμενε να

πλησιάσουν οι άλλοι δύο. Τι καλά που θα ήταν να μπορούσε να τους φυτέψει μερι-

κές σφαίρες στα γόνατα, για να μην τους έχει στα πόδια της να τα κάνουν όλα μαντάρα. Ναι, πολύ καλύτερα από το να τους έβαζε τις φωνές ή να πυροβολούσε στον αέρα έτσι για εκφοβισμό.

Με το που τη ζύγωσαν ο Χάρκερ κι ο Φράι, ήταν όλο χα-μόγελα και υφάκια.

Ο ένστολος αστυνομικός, ο Νεντ Λόμαν, είχε τη φρόνηση να αποφύγει το βλέμμα της.

Η Κάρσον προσπάθησε να συγκρατήσει τον εκνευρισμό της. «Τούτο το κελεπούρι είναι όλο δικό μας, αφήστε μας λοιπόν να δούμε πώς θα καθαρίσουμε».

«Εμείς έτυχε να είμαστε κάπου εδώ κοντά», είπε ο Φράι. «Πήραμε την κλήση και σπεύσαμε».

«Να δείτε τι συμβαίνει», συμπλήρωσε η Κάρσον. Ο Φράι ήταν ένας γεμάτος άντρας με κάτι το λαδερό στην

όψη του, λες και το επώνυμο του* δεν το είχε κληρονομήσει

* Φράι, (Fry): Τηγανίζω. Σ.τ.Μ.


από τους προγόνους του, αλλά ήταν προϊόν του τρόπου με τον οποίο προτιμούσε μαγειρεμένα τα φαγητά του.

«Ο' Κόνορ» είπε τώρα ο Φράι «δεν έχω γνωρίσει άλλον άνθρωπο ιρλανδικής καταγωγής που να μου τη σπάει τόσο, όσο εσύ».

Σε μια υπόθεση σαν κι αυτή, που είχε εξελιχθεί από μια ασυνήθιστη δολοφονία σε έξι φονικά, σε διάστημα μόλις με-ρικών εβδομάδων, η Κάρσον και ο συνεργάτης της, εκ των πραγμάτων, δε θα ήταν οι μόνοι που θα καλούνταν να ερευ-νήσουν συγκεκριμένες πλευρές της.

Ωστόσο οι δυο τους είχαν επιληφθεί της πρώτης δολοφο-νίας, και υπ' αυτή την έννοια, δικαιωματικά, ενδιαφέρονταν για τους φόνους που ακολούθησαν μέχρις ότου και αν ο αριθμός των θυμάτων του φονιά μεγάλωνε τόσο που οι Αρ-χές θα υποχρεώνονταν στη σύσταση μιας ειδικής ομάδας. Και τότε η Κάρσον και ο Μάικλ συγκέντρωναν τις περισσό-τερες πιθανότητες για να ηγηθούν των ερευνών.

Ο Χάρκερ είχε την τάση να τσουρουφλίζεται εύκολα, είτε από τον ήλιο, είτε από τη ζήλια, είτε από φανταστικές προ-σβολές κατά των ικανοτήτων του, είτε απ' οτιδήποτε. Ο ήλιος του αμερικάνικου Νότου είχε ξεβάψει τα ξανθά μαλλιά του σε σημείο που έμοιαζαν χιονάτα -κι αυτό του έδινε μονίμως την όψη ανθρώπου που είχε πέσει σε καζάνι κι είχε πάρει μια πρώτη βράση.

Τα μάτια του, γαλάζια σαν φλόγες του γκαζιού και σκλη-ρά σαν πολύτιμα πετράδια, έλεγαν όλη την αλήθεια για την αφεντιά του, τι κι αν τούτη την αλήθεια πάσχιζε να κρύψει πίσω από ένα γλυκό χαμόγελο. «Έπρεπε να ενεργήσου-με γρήγορα, προτού χαθούν τα όποια στοιχεία. Κάτω από τέτοιες κλιματικές συνθήκες, τα πτώματα αποσυντίθενται

44 Dean Koontz

πολύ γρήγορα». «Έλα, καημένε, δεν είσαι δα και τόσο χάλια», πετάχτηκε

ο Μάικλ. «Αρκούν μερικές επισκέψεις σε κάποιο γυμναστή-ριο και λίγη καλή θέληση και θα δείχνεις πάλι μια χαρά».

Η Κάρσον πήρε τον Νεντ Λόμαν παράμερα. Ο Μάικλ πήγε από κοντά καθώς η Κάρσον τράβηξε το μπλοκάκι της και είπε: «Για δώσε μου τα στοιχεία από την ανάμειξή σου».

«Εντάξει, παιδιά» αποκρίθηκε ο ένστολος «το ξέρω ότι εσείς έχετε το επάνω χέρι. Το εξήγησα στον Φράι και τον Χάρκερ, όμως είναι ανώτεροι μου».

«Δε φταις εσύ», τον καθησύχασε η κοπέλα. «Θα έπρεπε ήδη να το ξέρω πως τα όρνια την πέφτουν πάντα πρώτα στο ψοφίμι. Ας αρχίσουμε με την ώρα».

Ο άλλος συμβουλεύτηκε το ρολόι του. «Την κλήση τη λά-βαμε στις 07:42, που θα πει πριν από τριάντα οκτώ λεπτά. Κάποιοι που έκαναν τζόγκινγκ, είδαν το πτώμα και μας ει-δοποίησαν. Όταν έφτασα εδώ πέρα, ο τύπος έκανε επιτόπιο τροχάδην για να διατηρεί ψηλά τους σφυγμούς του».

Τα τελευταία χρόνια, άνθρωποι που έκαναν τζόγκινγκ και κρατούσαν μαζί τους κινητά τηλέφωνα, είχαν ανακαλύψει περισσότερα πτώματα από οποιαδήποτε άλλη κατηγορία πολιτών.

«Όσο για το σημείο» συνέχισε ο Αστυνόμος Λόμαν «το πτώμα βρίσκεται ακριβώς εκεί που το εντόπισε ο τύπος που έκανε τζόγκινγκ. Δεν επιχείρησε να πλησιάσει για να δει μήπως θα μπορούσε να προσφέρει καμιά βοήθεια».

«Ε, τα κομμένα χέρια» παρατήρησε ο Μάικλ «αποτελούν μια καλή ένδειξη πως το φιλί της ζωής θα ήταν μάλλον χα-μένος κόπος».

«Το θύμα είναι ξανθιά, ίσως όχι εκ του φυσικού της, πά-


ντως λευκή κατά πάσα πιθανότητα. Παρατήρησες μήπως τί-ποτε άλλο;» ρώτησε η κοπέλα τον αστυνόμο.

«Όχι, ούτε εγώ ζύγωσα προς τα εκεί για να μη χαλάσω τα όποια στοιχεία, αν είναι αυτό που με ρωτάτε. Ούτε το πρό-σωπο της έχω δει ακόμη, έτσι δεν μπορώ να πω την ηλικία της».

«Χρόνος, λοιπόν, τόπος... κι ως προς το συμβάν αυτό κα-θαυτό τι θα έλεγες;» ρώτησε η Κάρσον τον Λόμαν. «Η πρώ-τη σου εντύπωση ήταν πως...;»

«... πως πρόκειται για φόνο. Σιγά μην έκοψε τα χέρια της από μόνη της».

«Ε, ναι, βέβαια», πετάχτηκε ο Μάικλ. «Το ένα ίσως, όμως όχι και τα δυο...»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

Οι δρόμοι της Νέας Ορλεάνης έσφυζαν από... χρυσές ευ-καιρίες: γυναίκες κάθε λογής και περιγραφής. Μερικές από αυτές ήταν όμορφες, όμως ακόμη και οι πιο ελκυστικές σε κάτι υστερούσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Όλα αυτά τα χρόνια που έψαχνε, ο Ρόι Πριμπό δεν είχε ακόμη συναντήσει μια γυναίκα που να ανταποκρίνεται στα... προαπαιτούμενά του απ' όλες τις απόψεις.

Ήταν τελειομανής και το καμάρωνε. Αν ήταν θεός, στον κόσμο ετούτο θα πρυτάνευε η ευταξία κι όλα θα ήταν λιγό-τερο φύρδην μίγδην.

Υπό τον Ρόι τον Παντοδύναμο, δε θα υπήρχαν ούτε άσχη-μοι ούτε αδιάφοροι άνθρωποι. Ούτε καλούπια. Ούτε κατσα-ρίδες, ούτε κουνούπια. Κι απολύτως τίποτε που να μυρίζει άσχημα.

Κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό τον οποίο ούτε κι αυτός ο ίδιος δε θα μπορούσε να είχε φτιάξει καλύτερο, σε συνθήκες ωστόσο ανυπόφορης κι ανεπίτρεπτης για το καλό του γούστο υγρασίας, ο Ρόι προχώρησε κατά μήκος


της Ρίβεργουοκ, όπου και οι εγκαταστάσεις της Παγκόσμι-ας Έκθεσης της Λουιζιάνα του 1984, τις οποίες τώρα είχαν αναμορφώσει, μετατρέποντάς τις σε χώρο ανοικτών συγκε-ντρώσεων και εμπορικό κέντρο. Ο Ρόι είχε βγει παγανιά.

Τρεις νέες γυναίκες με μπουστάκια και καυτά σορτς τον προσπέρασαν όλο χοροπηδητά και γελάκια. Οι δυο απ' αυ-τές τον κοίταξαν ερευνητικά.

Οι ματιές τους αντάμωσαν κι εκείνος τσεκάρισε αδιάντρο-πα με το βλέμμα του τα κορμιά τους, για να τις απορρίψει αμέσως μετά, τη μια μετά την άλλη.

Ακόμη και μετά από τόσα χρόνια ερευνών και ενδελεχούς ψαξίματος, εξακολουθούσε να διατηρεί την αισιοδοξία του. Κάπου υπήρχε η αγάπη τον, το ιδανικό πλάσμα, κι ο Ρόι θα την έβρισκε -ακόμη κι αν χρειαζόταν να τη βρει κομμάτι-κομμάτι την κάθε φορά.

Σε μια κοινωνία εξώλης και προώλης, ο Ρόι παρέμενε παρθένος στα τριάντα οκτώ, κάτι για το οποίο καμάρωνε. Τη φύλαγε την παρθενιά του ως κόρη οφθαλμού. Για να τη χαρίσει στην τέλεια γυναίκα.

Στο μεταξύ όμως φρόντιζε να βάζει πινελιές στη δική του τελειότητα. Καθημερινά ασκείτο επί δίωρο. Θεωρώντας τον εαυτό του άνθρωπο της Αναγέννησης, διάβαζε λογοτεχνία επί μια ακριβώς ώρα, μελετούσε κάποιο καινούριο θέμα επίσης επί μια ακριβώς ώρα, κι άλλη μια ώρα την περνούσε διαλογιζόμενος, περί τα μεγάλα μυστήρια και τα καυτά ζη-τήματα του καιρού του, κι όλα αυτά καθημερινά.

Τρεφόταν αποκλειστικά και μόνο με βιολογικά προϊόντα. Δεν αγόραζε τυποποιημένο κρέας. Στον οργανισμό του δεν υπήρχε ίχνος από ζιζανιοκτόνα, ραδιενεργά κατάλοιπα, ή από άλλες χημικές και βλαβερές ουσίες, και ασφαλώς ούτε

48 Dean Koontz

ψήγμα από μεταλλαγμένο υλικό. Στο τέλος, όταν θα είχε πετύχει την κατάρτιση του τέλειου

διαιτολογίου και θα είχε καταφέρει να δουλεύει ο οργανι-σμός του με την ακρίβεια ελβετικού ρολογιού, πίστευε πως θα έπαυε και να αφοδεύει. Το κάθε κομμάτι τροφής θα το επεξεργαζόταν τόσο τέλεια, που θα το μετέτρεπε σε καθαρή και απόλυτη ενέργεια, έτσι που ο οργανισμός του ούτε ούρα θα παρήγαγε πια, ούτε κόπρανα.

Κι ίσως τότε, και μόνο τότε, θα αντάμωνε με την τέλεια γυναίκα. Συχνά ονειρευόταν την απίστευτη ένταση της ερω-τικής τους συνεύρεσης. Ένα ζευγάρωμα τόσο καταλυτικό, σαν τη διάσπαση τον Ατόμου.

Για τους ντόπιους το Ρίβεργουοκ ήταν το αγαπημένο τους μέρος, όμως του Ρόι κάτι του έλεγε πως σήμερα οι περισσό-τεροι που βολτάριζαν εκεί πέρα ήταν τουρίστες, αν έκρινε κανείς από τον τρόπο που χάζευαν με το στόμα ανοιχτό τους διάφορους καλλιτέχνες της κακιάς συμφοράς και τους μου-σικούς του δρόμου. Ο ντόπιοι δε μαζεύονταν σμάρι μπροστά από τους πάγκους που πουλούσαν μπλουζάκια με λογότυπα της Ν. Ορλεάνης.

Ο Ρόι στάθηκε ξαφνικά μπροστά από ένα κόκκινο καρο-τσάκι που πουλούσε μαλλί της γριάς. Το άρωμα της ζεστής ζάχαρης δημιουργούσε κάτι σαν γλυκιά αχλή γύρω από το καρότσι.

Η κοπέλα που πουλούσε το μαλλί της γριάς καθόταν σ' ένα σκαμνί, κάτω από μια κόκκινη ομπρέλα. Είκοσι με είκοσι πέντε, κάτι λιγότερο από αδιάφορη σαν παρουσία, με αχτέ-νιστα μαλλιά. Τόσο μονοκόμματη κι άγαρμπη, σαν κούκλα του Μάπετ Σόου, αν και με πολύ λιγότερη προσωπικότητα.

Τα μάτια της, όμως! Τα μάτια της!


Ο Ρόι ένιωσε συνεπαρμένος. Τα μάτια της ήταν δυο πο-λύτιμα πετράδια μ' ένα εκπληκτικό πρασινογάλανο χρώμα, τοποθετημένα σε μια σκονισμένη, ακατάστατη μπιζουτιέρα.

Το δέρμα γύρω απ' τα μάτια της ζάρωσε, όπως τον είδε και του χαμογέλασε. «Θα θέλατε κάτι;»

Ο Ρόι ζύγωσε στο καρότσι. «Θα ήθελα κάτι γλυκό». «Από γλυκά, όλο που έχουμε εδώ είναι μαλλί της γριάς». «Όχι δα», αποκρίθηκε, ευχάριστα έκπληκτος με το πόσο

γλυκούλης μπορούσε να γίνει κι ο ίδιος, όταν το ήθελε. Η κοπέλα τον κοίταξε απορημένη. Καημενούλα. Δεν ήταν συνηθισμένη σε τόσο έξυπνους

άντρες. «Ναι, ναι μαλλί της γριάς, παρακαλώ», είπε τέλος. Η κοπέλα πήρε ένα χάρτινο χωνάκι κι άρχισε να υφαίνει

γύρω του μαλλί της γριάς. «Πώς σε λένε;» τη ρώτησε. Η κοπέλα έδειξε να διστάζει σαν από ντροπή, μα τέλος

έριξε το βλέμμα και του απάντησε: «Κάντις». «Ένα κορίτσι που το λένε Κάντι (καραμέλα) και πουλά-

ει γλυκά, σωστά; Αυτό τώρα τι είναι, ειρωνεία της τύχης, ή απλώς καλή αίσθηση του χιούμορ;»

Η άλλη έγινε κόκκινη σαν το παντζάρι. «Προτιμώ να με λένε Κάντις. Μια γεμάτη γυναίκα σαν εμένα, το να τη φω-νάζει κανείς Κάντι... αφήνει πολλά περιθώρια για αρνητικά υπονοούμενα».

«Ωραία λοιπόν, δεν είσαι ανορεξικό μοντέλο, ε, και τι έγι-νε; Όμορφος μπορεί να είναι κανείς με χίλιους δυο διαφο-ρετικούς τρόπους».

Ήταν ολοφάνερο πως η Κάντις μόνο συνηθισμένη δεν ήταν να ακούει τέτοια ωραία λόγια και μάλιστα από κάποιον

50 Dean Koontz

τόσο ελκυστικό κι όμορφο όσο ο Ρόι Πριμπό. Αν η κοπέλα είχε φανταστεί ποτέ πως θα ερχόταν μια μέρα

που δε θα χρειαζόταν να αφοδεύει, τότε καλά θα έκανε να μάθει πως αυτός βρισκόταν πολύ πιο κοντά στην πραγμάτω-ση ενός τέτοιου στόχου απ' ό,τι εκείνη.

«Έχεις όμορφα μάτια», της είπε. «Εκπληκτικά ωραία μά-τια. Μάτια που κανείς μπορεί να στέκει και να τα θαυμάζει επί χρόνια».

Η κοπέλα κοκκίνισε ακόμη περισσότερο, όμως τελικά τη ντροπή της νίκησε κατά κράτος η έκπληξή της, όπως τόλμη-σε και τον κοίταξε κατάματα.

Ο Ρόι ήξερε καλά πως δε σήκωνε να της την παραπέσει. Μαθημένη όπως θα ήταν μια ζωή να μη γυρνάει να την κοι-τάξει άνθρωπος, θα τον υποπτευόταν πως όλα αυτά της τα έλεγε μόνο και μόνο για να την προσβάλει στο φινάλε.

«Σαν Χριστιανός που είμαι», την πρόλαβε, τι κι αν στ' αλή-θεια μόνο άνθρωπος του Θεού δεν ήταν, «πιστεύω πως ο κα-λός Θεός έχει πλάσει τον καθένα από εμάς έτσι που να είναι όμορφος κατά μια τουλάχιστον έννοια, κι αυτή την ομορφιά μας πρέπει να ξέρουμε να την αποδεχόμαστε. Τα μάτια σου είναι... τέλεια. Είναι τα παράθυρα της ψυχής σου».

Βάζοντας το χάρτινο ραβδάκι με το μαλλί της γριάς σ' ένα ειδικό στήριγμα που υπήρχε πάνω στον πάγκο, η κοπέλα βιάστηκε να στρέψει και πάλι αλλού το βλέμμα της, λες και θα διέπραττε κάποιο θανάσιμο αμάρτημα, αν τον άφηνε να αποθαυμάσει τα μάτια της λιγάκι παραπάνω. «Έχω εδώ κι έξι χρόνια να πάω στην εκκλησία, από τότε που πέθανε η μητέρα μου».

«Πολύ λυπάμαι που το ακούω. Θα πρέπει να πέθανε πολύ νέα».


«Από καρκίνο», τον διαφώτισε η Κάντις. «Είχα εξοργι-στεί τόσο τότε. Τώρα όμως... μου λείπει η εκκλησία».

«Μπορούμε να πάμε παρέα καμιά φορά. Κι ύστερα να πάρουμε κάπου τον καφέ μας».

Η κοπέλα τόλμησε και τον ξανακοίταξε. «Γιατί;» «Και γιατί όχι;» «Να, θέλω να πω... είσαστε τόσο...» Παριστάνοντας πως κι ο ίδιος ήταν φύση ντροπαλή και

συνεσταλμένη, χαμήλωσε το βλέμμα του και κοίταξε αλλού. «Είμαι; Ή μάλλον τι δεν είμαι; Μήπως δεν είμαι ο τύπος σου; Ξέρω καλά πως σε μερικούς δείχνω για άνθρωπος ρη-χός...»

«Όχι, όχι! Προς Θεού, δεν ήθελα να πω κάτι τέτοιο», του αποκρίθηκε, μα κι απ' την άλλη δεν μπορούσε να του εξηγή-σει τι ακριβώς εννοούσε.

Ο Ρόι έβγαλε ένα μπλοκάκι από την τσέπη του έγραψε κάτι μ' ένα στυλό, έκοψε το χαρτάκι και της το έδωσε. «Να, εδώ σου έγραψα το όνομά μου, Ρέι Νταρνέλ, και το νούμερο του κινητού μου. Μπορεί και ν' αλλάξεις γνώμη».

Κοιτώντας τον αριθμό του τηλεφώνου και το ψεύτικο όνο-μα, η Κάντις άνοιξε το στόμα της και του είπε: «Ανέκαθεν ήμουν... πολύ κλεισμένη στον εαυτό μου».

Α, το αξιολάτρευτο, ντροπαλό πλασματάκι. «Σε νιώθω», της αποκρίθηκε. «Κι εγώ έχω βγει με πολύ

λίγες κοπέλες. Παραείμαι παλαιών αρχών για τις σημερινές γυναίκες. Είναι, βλέπεις, τόσο... απελευθερωμένες κι άνε-τες. Ντρέπομαι για λογαριασμό τους».

Όταν έκανε να πληρώσει για το μαλλί της γριάς, η κοπέλα αρνήθηκε να πάρει τα χρήματα. Ο Ρόι επέμεινε.

Απομακρύνθηκε πιπιλίζοντας το γλύκισμά του, νιώθοντας

52 Dean Koontz

το βλέμμα της καρφωμένο επάνω του. Όταν ένιωσε σίγου-ρος πως η κοπέλα τον είχε χάσει απ' τα μάτια της, πέταξε το μαλλί της γριάς στον πλησιέστερο σκουπιδοτενεκέ.

Καθισμένος τώρα σ' ένα παγκάκι, κάτω απ' τον ήλιο, συμ-βουλεύτηκε τις σημειώσεις του. Στην τελευταία σελίδα του μπλοκ κρατούσε τις δικές του μυστικές... καταχωρήσεις. Μετά από τόσες προσπάθειες τόσο στη Νέα Ορλεάνη όσο και αλλού, μόλις την προηγούμενη μέρα είχε καταφέρει να τσεκάρει το προτελευταίο πράγμα που έλειπε απ' τη λίστα του: χέριαΐ

Τώρα έβαλε ένα ερωτηματικό πλάι σ' αυτό με το οποίο ολοκληρωνόταν ο κατάλογος, ελπίζοντας πως δεν ήταν μα-κριά η μέρα που θα το τσεκάριζε κι αυτό.

ΜΑΤΙΑ;

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6

Είναι παιδί του Ελέους, γέννημα του Ελέους και θρέμμα του Ελέους.

Στο δίχως παράθυρα δωμάτιο του, κάθεται ο' ένα τραπέζι και καταπιάνεται μ' ένα χοντρό βιβλίο με σταυρόλεξα. Ποτέ δε δυσκολεύεται να βρει τη λέξη που γυρεύει. Οι απαντή-σεις έρχονται στο μυαλό του αμέσως, και το ίδιο σβέλτα συ-μπληρώνει τα γράμματα crta τετραγωνάκια, χωρίς ποτέ να λαθεύει.

Και το όνομα αυτού Ράνταλ Έξι, αφού πέντε αρσενικά έχουν πάρει το ίδιο όνομα, δηλαδή, Ράνταλ, και έχουν βγει στον κόσμο πριν απ' αυτόν. Αν έμελλε να βγει κι ο ίδιος στον κόσμο, τότε θα του δινόταν κάποιο επώνυμο.

Μέσα στη δεξαμενή, πριν αποκτήσει αίσθηση της ύπαρ-ξής του, μορφωνόταν με τη μέθοδο του «κατεβάσματος» αρ-χείων και προγραμμάτων απευθείας στον εγκέφαλο του. Με το που απέκτησε ζωή, συνέχισε τη διαδικασία της μόρφωσής του στη διάρκεια υπνώσεων μετά από λήψη φαρμάκων.

Γνωρίζει καλά τη φύση και τον πολιτισμό σε όλη την πολυ-

54 Dean Koontz

πλοκότητά τους, αναγνωρίζει τα διάφορα μέρη από την όψη, την οσμή και τους ήχους τους, τι κι αν δεν τα έχει επισκεφτεί ποτέ. Κι όμως ο κόσμος του ολόκληρος περιορίζεται στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου.

Οι πράκτορες του Ελέους αυτό το δωμάτιο το λένε θάλα-μο, όρο που χρησιμοποιούν για να περιγράψουν το κατάλυ-μα ενός στρατιώτη.

Στον πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα -ένα μυστικό πό-λεμο επί του παρόντος, που ωστόσο δεν έμελλε να μείνει εσαεί κρυφός- ο Ράνταλ είναι ένας δεκαοχτάχρονος έφηβος που έχει έρθει στον κόσμο πριν από τέσσερις μήνες.

Στην εμφάνιση μοιάζει όντως μ' έναν οποιονδήποτε δεκα-οχτάχρονο, σε επίπεδο γνώσεων όμως ξέρει πολύ περισσό-τερα απ' όσα οι περισσότεροι ηλικιωμένοι ακαδημαϊκοί.

Σωματικά, είναι υγιέστατος. Διανοητικά, είναι πολύ προχωρημένος. Συναισθηματικά όμως, κάτι δεν πάει καλά. Το χώρο όπου ζει δεν τον βλέπει σαν θάλαμο στρατιώτη.

Τον νιώθει σαν κελί φυλακής. Ο ίδιος του ο εαυτός ωστόσο είναι η προσωπική φυλακή

του. Επί το πλείστον ζει εντός του εαυτού του. Μιλάει ελάχι-στα. Λαχταράει να βρεθεί στον κόσμο που απλώνεται πέρα από το κελί του, πέρα από τα όρια του εαυτού του, μα κι απ' την άλλη η ιδέα τον τρομάζει.

Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του το περνάει λύνο-ντας σταυρόλεξα, βυθισμένος στους σχηματισμούς λέξεων καθέτως και οριζοντίως. Ο κόσμος πέρα από το χώρο όπου διαμένει τον γοητεύει, μα κι απ' την άλλη σ' αυτόν τον ίδιο κόσμο επικρατεί η αταξία και το χάος. Καταστάσεις που τις νιώθει να πέφτουν βαριές πάνω στους τοίχους του δωματίου


του και να τους πιέζουν, να τους πιέζουν αφόρητα, και μόνο όταν επικεντρώνει την προσοχή του στα σταυρόλεξα, μόνο όταν τοποθετεί τα πάντα σε τάξη μέσα στα άδεια τετραγω-νάκια συμπληρώνοντάς τα με τις απόλυτα σωστές λέξεις, καταφέρνει να κρατάει μακριά την έξωθεν αναρχία, εμπο-δίζοντάς τη να τρυπώσει στο ζωτικό του χώρο.

Τελευταία έχει αρχίσει να σκέφτεται πως ο κόσμος τον τρομάζει επειδή ο Πατέρας τον έχει προγραμματίσει έτσι ώστε να τον τρομάζει. Και στο κάτω-κάτω στον Πατέρα χρωστάει όλη του τη μόρφωση αλλά και αυτή την ίδια την ύπαρξή του.

Τούτο το ενδεχόμενο τον μπερδεύει. Δεν καταλαβαίνει γιατί ο Πατέρας τον έφτιαξε έτσι που να παρουσιάζει... δυ-σλειτουργίες. Ο Πατέρας επιζητεί την τελειότητα σε όλα.

Από ένα πράγμα αντλεί ελπίδα. Εκεί έξω στον κόσμο, όχι πολύ μακριά, στη Νέα Ορλεάνη όπου και το κελί του, υπάρ-χει κι ένας άλλος, ίδιος με αυτόν. Όχι ένα ακόμη δημιούρ-γημα του Πατέρα, όμως κάποιος που αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με τον Ράνταλ.

Ο Ράνταλ Έξι, λοιπόν, δεν είναι μόνος του. Αν κατάφερνε να συναντήσει αυτό τον όμοιό του, τότε θα κατάφερνε να κατανοήσει καλύτερα και τον ίδιο τον εαυτό του και... θα λυτρωνόταν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

Το σβούρισμα της φτερωτής ενός ανεμιστήρα έκανε τα έγ-γραφα και τις σημειώσεις από τις διάφορες υποθέσεις -που συγκρατούνταν με αυτοσχέδια πρες παπιέ πάνω στο γρα-φείο της Κάρσον- να αναδεύουν. Έ ξ ω από τα παράθυρα το πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα έπαιρνε τώρα μια άλικη απόχρω-ση.

Ο Μάικλ καθόταν στο γραφείο του, στη Διεύθυνση Αν-θρωποκτονιών, που ήταν πλάι σ' αυτό της Κάρσον, κι όμοια με το δικό της φίσκα ως επάνω με χαρτομάνι. Η κοπέλα ήξε-ρε πως ο Μάικλ ήταν έτοιμος για το σπίτι του, ωστόσο επί το πλείστον την άφηνε να κανονίζει εκείνη το ωράριο της εργάσιμης μέρας.

«Έριξες καμιά ματιά στη θυρίδα τώρα τελευταία;» τον ρώτησε.

«Πριν από δέκα λεπτά», της θύμισε ο Μάικλ. «Αν με στεί-λεις πάλι, να ξέρεις πως θα φάω κανένα από εκείνα τα μα-νιτάρια που σε κάνουν μια σταλιά και θα μείνω μέσα στη θυρίδα μέχρι να έρθει η αναφορά».

«Έπρεπε ήδη να είχαμε κάνει την αρχική αυτοψία στην αν-


θρώπινη σημαδούρα πριν από ώρες», γκρίνιαξε η Κάρσον. «Ναι, καλά, κι εγώ θα έπρεπε να είχα γεννηθεί πλούσιος.

Τρέχα γύρευε». Η Κάρσον κοίταξε μερικές φωτογραφίες πτωμάτων που

είχαν τραβηχτεί επί τόπου υπό το βλέμμα του Μάικλ. Το πρώτο θύμα, μια νεαρή νοσοκόμα ονόματι Σέλεϊ

Τζαοτίν, είχε δολοφονηθεί αλλού και το πτώμα της είχε πε-ταχτεί κοντά στο Λάντον Στριτ Κανάλ. Οι εργαστηριακές αναλύσεις είχαν δείξει ίχνη από χλωροφόρμιο στο αίμα της.

Αφού την είχε καταστήσει αναίσθητη, ο δολοφόνος την είχε σκοτώσει χτυπώντας τη με ένα μαχαίρι στην καρδιά. Στη συνέχεια της είχε κόψει τα αυτιά με χειρουργική ακρίβεια. Η τοξικολογική ανάλυση δεν έδειξε αυξημένες τιμές ενδορ-φίνης στο αίμα, που σήμαινε ότι η... χειρουργική επέμβαση είχε γίνει όταν το θύμα ήταν ήδη νεκρό. Αν ήταν ζωντανή κατά τη διάρκεια της αφαίρεσης των αυτιών της, ο απίστευ-τος πόνος και ο πανικός θα είχαν να διηγηθούν μια εντελώς διαφορετική ιστορία σε επίπεδο χημικών αναλύσεων.

Το δεύτερο θύμα, η Μεγκ Σάβιλ, τουρίστρια από το Άινταχο, επίσης είχε δεχτεί επίθεση με χλωροφόρμιο και ο δράστης είχε χρησιμοποιήσει το μαχαίρι του πάνω της ενό-σω ήταν αναίσθητη. Ο Χειρουργός -όπως τον είχαν ήδη βα-φτίσει τα ΜΜΕ- είχε κόψει τα πόδια της Σάβιλ αλφάδι.

«Αν έκοβε πάντα πόδια» είπε ο Μάικλ «θα ξέραμε πως έχουμε να κάνουμε με ποδίατρο και θα τον είχαμε εντοπίσει ήδη».

Η Κάρσον τράβηξε την επόμενη φωτογραφία και την έβα-λε πάνω-πάνω στο πάκο.

Τα δυο πρώτα θύματα ήταν γυναίκες, ωστόσο ούτε η Σέλεϊ

58 Dean Koontz

Τζαστίν, ούτε η Μεγκ Σάβιλ έφεραν ίχνη σεξουαλικής ή άλ-λης κακοποίησης.

Στην περίπτωση του τρίτου θύματος, που ήταν άντρας, ο δολοφόνος απέδειξε πως ήταν ένας μανιακός που δεν έκανε διακρίσεις. Το πτώμα του Μπράντφορντ Γουόλντεν -ενός μπάρμαν που δούλευε σε κάποιο μπαρ-κοτέτσι, στην άλλη μεριά του ποταμού, στο Αλτζίερς- είχε βρεθεί χωρίς το δε-ξιό νεφρό του, το οποίο ο δράστης είχε αφαιρέσει με τρόπο χειρουργικό.

Αυτή η στροφή σε ζωτικά όργανα δεν ανησύχησε κανέναν -η τάση για συλλογή ποδιών και αυτιών ήταν από μόνη της εξίσου ανησυχητική όσο και η αντίστοιχη για νεφρά - ωστό-σο ήταν παράξενη.

Κι εδώ βρέθηκαν χημικά ίχνη χλωροφόρμιου, ωστόσο η τοξικολογική ανάλυση έδειξε πως ο Γουόλντεν ήταν ζωντα-νός και ξύπνιος κατά τη διάρκεια της... χειρουργικής επέμ-βασης. Μήπως η επίδραση του χλωροφόρμιου είχε εξαντλη-θεί πρόωρα; Ή μήπως ο δολοφόνος ήθελε επί τούτου να έχει το θύμα τις αισθήσεις του; Έτσι ή αλλιώς, το γεγονός παρέ-μενε πως ο Γουόλντεν είχε υποφέρει φρικτά πριν πεθάνει, με το στόμα του μπουκωμένο με πανιά και σφραγισμένο με ταινία για να μην ακούγονται οι οιμωγές του.

Το τέταρτο θύμα, κάποια Καρολάιν Μποφόρτ, φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο Λογιόλα, είχε βρεθεί και με τα δυο πό-δια της κομμένα από τους μηρούς, με το υπόλοιπο κορμί της στερεωμένο πάνω σ' ένα σκαλιστό παγκάκι σε μια στάση του τρόλεϊ, στην ανηφόρα της Γκάρντεν Ντίστρικτ. Κι εδώ το θύμα είχε δεχτεί επίθεση με χλωροφόρμιο κι είχε δολο-φονηθεί όντας αναίσθητο.

Στο πέμπτο θύμα του ο Χειρουργός δεν είχε χρησιμοποι-


ήσειτη μέθοδο της αναισθησίας. Είχε σκοτώσει έναν άντρα, ονόματι Αλφόνς Σατερί, ιδιοκτήτη στεγνοκαθαριστήριου. Είχε αφαιρέσει το συκώτι του Σατερί ενόσω το θύμα ήταν ζωντανό κι είχε τις αισθήσεις του: ούτε ίχνος από χλωρο-φόρμιο.

Το πιο πρόσφατο κατόρθωμα του Χειρουργού, ήταν το πτώμα που είχε βρεθεί το πρωί στη Λίμνη του Σίτι Παρκ, με κομμένα και τα δυο χέρια.

Τέσσερις γυναίκες, δυο άνδρες. Στα τέσσερα απ' αυτά είχε γίνει χρήση χλωροφόρμιου, στο πέμπτο όχι, στο έκτο δεν είχαν εξαχθεί ακόμη ασφαλή αποτελέσματα από τις ερ-γαστηριακές αναλύσεις. Από το κάθε θύμα έλειπαν ένα ή και περισσότερα μέλη ή όργανα. Στις τρεις πρώτες γυναί-κες τα τρόπαια είχαν αφαιρεθεί μετά θάνατον, ενώ οι δυο άντρες ήταν ζωντανοί κι είχαν τις αισθήσεις τους κατά τη διάρκεια των... χειρουργικών επεμβάσεων.

Δεν υπήρχαν ενδείξεις πως τα θύματα γνωρίζονταν με-ταξύ τους. Και μέχρι εκείνη τη στιγμή, ούτε ενδείξεις είχαν προκύψει ότι μεταξύ των θυμάτων υπήρχαν κοινοί γνωστοί.

«Του τύπου δεν του αρέσει να βλέπει τις γυναίκες να υπο-φέρουν, όμως με τους άντρες δεν έχει πρόβλημα», παρατή-ρησε η Κάρσον και δεν ήταν η πρώτη φορά.

Ο Μάικλ είχε μια καινούρια ιδέα να ρίξει στο τραπέζι. «Δεν αποκλείεται ο δολοφόνος να είναι γυναίκα, εξ ου και η συμπάθειά της για τους εκπροσώπους του φύλου της».

«Ναι, καλά τώρα. Πόσες από τους μέχρι τώρα κατά συρ-ροή δολοφόνους ήταν γυναίκες;»

«Κι όμως, υπήρξαν μερικές», αποκρίθηκε ο άλλος. «Ωστό-σο, μπορώ να δηλώσω με περηφάνια, πως σ' αυτό το σπορ οι άνδρες έχουν αποδειχτεί κατά πολύ πιο πετυχημένοι».

60 Dean Koontz

«Μα τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο να κόβεις μέλη από γυναικεία σώματα και στο να αφαιρείς ανδρικά ζωτικά όρ-γανα;» αναρωτήθηκε η Κάρσον.

«Τα έχουμε ξαναπεί αυτά Δύο κατά συρροή δολοφόνοι να συλλέγουν ανθρώπινα μέλη και όργανα στην ίδια πόλη και μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα τριών εβδομάδων; "Είναι λογική μια τέτοια σύμπτωση Δόκτωρ Σποκ;" "Η σύμπτωση, Τζιμ, είναι απλώς μια λέξη που χρησιμοποιούν οι προληπτι-κοί άνθρωποι όταν θέλουν να περιγράψουν περίπλοκα γε-γονότα που στην πραγματικότητα αποτελούν με μαθηματική ακρίβεια το αναπόφευκτο αποτέλεσμα αρχικών αιτίων"».

Ο Μάικλ έκανε αυτή τη δουλειά λιγότερο ζοφερή και γκροτέσκα και κάπως πιο υποφερτή, μερικές φορές όμως η Κάρσον ήθελε να του χώσει μια σφαλιάρα. Μια ξεγυρισμέ-νη σφαλιάρα.

«Αυτό τώρα τι σημαίνει;» τον ρώτησε. Ανασήκωσε τους ώμους του. «Ανάθεμα κι αν κατάλαβα

ποτέ το Δρα Σποκ». Η ξαφνική εμφάνιση του Χάρκερ σαν να σχημάτισε μια

νοητή πεντάλφα. Πέταξε πάνω στο γραφείο της Κάρσον ένα φάκελο. «Ιδού η αναφορά του ιατροδικαστή για την ανθρώ-πινη σημαδούρα», είπε, αναφερόμενος στο πτώμα που είχε βρεθεί να επιπλέει στην ακρολιμνιά. «Την άφησαν από λά-θος στη δική μου θυρίδα».

Η Κάρσον δεν είχε καμιά όρεξη για κόντρες με τον Χάρκερ, μα κι απ' την άλλη δεν ήθελε να αφήσει να περά-σει ασχολίαστη η παρέμβαση του. «Άλλη μια φορά που μου πατάς τον κάλο. Θα διαμαρτυρηθώ εγγράφως στον προϊστά-μενο των ντετέκτιβ».

«Τώρα μου έκοψες τη χολή», απάντησε ο Χάρκερ. Το κοκ-


κινωπό του πρόσωπο γυάλιζε ιδρωμένο. «Δεν εντοπίστηκε η ταυτότητα του πτώματος ακόμη, πάντως όλα δείχνουν πως δέχτηκε επίθεση με χλωροφόρμιο, ύστερα μεταφέρθηκε σε κάποιο μυστικό μέρος όπου και δολοφονήθηκε με στιλέτο, προτού ο δράστης της κόψει τα χέρια».

Ο Χάρκερ έστεκε εκεί πέρα, με το γυαλιστερό του μούτρο να έχει εμφιαλώσει όλο το ηλιόφως της μέρας. «Και;» τον ρώτησε ο Μάικλ.

«Ελέγξατε όλους όσοι έχουν εύκολη πρόσβαση στο χλω-ροφόρμιο. Ερευνητές που κάνουν πειράματα με ζώα, υπαλ-λήλους φαρμακευτικών επιχειρήσεων... Ωστόσο υπάρχουν δυο ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο που παρέχουν οδηγίες πώς να το παρασκευάσει κανείς στο νεροχύτη του σπιτιού του με υλικά που μπορεί εύκολα να αγοράσει από κάποιο σουπερ-μάρκετ. Εγώ λέω πως αυτή η υπόθεση δεν κολλάει με καμιά απ' όσες ξέρουμε μέχρι τώρα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι το πρωτοφανές. Για να σταματήσεις αυτόν τον τύπο, πρέπει να κάνεις την υπέρβαση, να κατέβεις ένα επίπεδο πιο κάτω κι απ' αυτήν ακόμη την Κόλαση».

Ο Χάρκερ γύρισε απ' την άλλη κι απομακρύνθηκε. Η Κάρσον κι ο Μάικλ τον ακολούθησαν με το βλέμμα

τους, όπως βγήκε από το δωμάτιο. Τότε είπε ο Μάικλ: «Αυτό πάλι τι ήταν; Λες και νοιάζεται για τη δημόσια ασφάλεια».

«Κι όμως, κάποτε ήταν καλός αστυνομικός. Μπορεί ένα κομμάτι του εαυτού του να εξακολουθεί να είναι».

Ο Μάικλ κούνησε το κεφάλι του. «Εγώ τον προτιμώ κα-θ ίκι».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8

Στο σβήσιμο του λυκόφωτος έκανε την εμφάνισή του ο Δευ-καλίων με μια βαλίτσα στο χέρι, ντυμένος βαριά για μια τόσο ζεστή και υγρή νύχτα.

Τούτη η γειτονιά ήταν εμφανώς λιγότερο λουσάτη από την αντίστοιχη της Γαλλικής Περιοχής. Μπαράκια της κακιάς συμφοράς, ενεχυροδανειστήρια, κάβες, ψιλικατζίδικα της κουλτούρας της μαστούρας.

Άλλοτε μια λαμπρή κινηματογραφική αίθουσα, το Λουξ Θίατερ, είχε καταντήσει ένα άθλιο σινεμά, σκιά του παλιού καλού εαυτού του που τώρα ειδικευόταν σε αφιερώματα και την προβολή παλιών ταινιών. Στη μαρκίζα, ασύμμετρα και σε αραιή μεταξύ τους διάταξη ήταν βαλμένα πλαστικά γράμματα που διαφήμιζαν τις δυο ταινίες που προβάλλο-νταν στην αίθουσα.

ΑΠΟ ΠΕΜΠΤΗ ΜΕΧΡΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΝΤΟΝ ΣΙΓΚΕΑ

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ* Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ

* Πρωτότυπος τίτλος: Invasion of the Body Snatchers (ακριβής μτφ. Η Εισβολή των απαγωγέων σωμάτων) Σ.τ.Μ.


Η μαρκίζα ήταν σκοτεινή, η αίθουσα κλειστή είτε λόγω του προχωρημένου της ώρας, είτε για πάντα.

Στο δρόμο μερικοί από τους φανοστάτες ήταν σβηστοί. Ζυγώνοντας στο Λουξ, ο Δευκαλίων βρήκε ένα δρόμο από σκιές.

Προσπέρασε μερικούς διαβάτες κρύβοντας το πρόσωπο του, αν και με τρόπο, έτσι το μόνο που τραβούσε το μάτι ήταν το μπόι του.

Διακριτικά γλίστρησε σ' ένα δρομάκι πλάι στο σινεμά. Για πάνω από δυο αιώνες χρησιμοποιούσε πάντα πίσω πόρτες, ή κι ακόμη πιο περίεργες και μυστικές εισόδους.

Πίσω από την αίθουσα, ένας γυμνός γλόμπος με συρμάτινο πλέγμα ακριβώς πάνω από την πόρτα διέχεε ένα φως τόσο σκληρό και γκρίζο όσο και το γεμάτο σκουπίδια σοκάκι.

Με τις στρώσεις της μπογιά της όλο ραγίσματα και ξε-φλουδισμένες τόπους-τόπους, η πόρτα έμοιαζε με κακάδι από παλιό χτύπημα πάνω στον τούβλινο τοίχο. Ο Δευκαλίων έριξε μια εξεταστική ματιά στο μάνταλο και την κλειδαριά... αποφασίζοντας τελικά να χρησιμοποιήσει το κουδούνι.

Πατώντας το, άκουσε ένα έντονο κουδούνισμα που ο ήχος του σαν να πότισε την πόρτα. Στην απόλυτη ησυχία του εσω-τερικού της αίθουσας θα πρέπει να ήχησε σαν συναγερμός πυρκαγιάς.

Δευτερόλεπτα αργότερα άκουσε βαριά βήματα από μέσα. Διαισθάνθηκε πως κάποιος τον παρακολουθούσε μέσα από το "ματάκι" ασφαλείας.

Ακούστηκε ο ήχος της κλειδαριάς κι όπως άνοιξε η πόρ-τα πρόβαλε ένα γλυκό πρόσωπο και δυο χαρούμενα μάτια όπως κοιτούσαν μέσα από μια σάρκινη φυλακή. Με ύψος γύρω στο 1,73 και βάρος 137 κιλά αυτός ο άνθρωπος ήταν ο

64 Dean Koontz

διπλάσιος απ' όσο έπρεπε. «Είσαι ο Τζέλι Μπιγκς;» τον ρώτησε ο Δευκαλίων. «Μοιάζω να μην είμαι;» «Δεν είσαι αρκετά παχύς». «Τότε που ήμουν σταρ στα πανηγύρια -δέκα τέρατα στην

ίδια τέντα-, ζύγιζα εκατόν τριάντα κιλά παραπάνω. Τώρα πια έχω μείνει ο μισός».

«Ο Μπεν μου είπε να έρθω. Είμαι ο Δευκαλίων». «Ναι, το φαντάστηκα. Παλιά μια φάτσα σαν τη δική σου

ήταν σωστό χρυσάφι για τους πανηγυριώτες». «Είμαστε κι οι δυο ευλογημένοι, ψέματα;» Κάνοντας ένα βήμα πίσω και γνέφοντας στον Δευκαλίω-

να να περάσει, του είπε ο Μπιγκς: «Ο Μπεν μου έχει πει ένα σωρό πράγματα για σένα. Για το τατουάζ όμως δε μου ανέφερε τίποτε».

«Είναι καινούρια πατέντα». «Ναι, είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία», συμφώνησε

ο Τζέλι Μπιγκς. Ο Δευκαλίων διάβηκε το κατώφλι και πέρασε σ' ένα ευ-

ρύχωρο αν και άθλιο χολ. «Κι εγώ» είπε «ανέκαθεν ήμουν μέσα στη μόδα».

S ^ S W T ] ·

Πίσω από τη μεγάλη οθόνη του σινεμά υπήρχε ένα σύμπλεγ-μα από διαδρόμους και περάσματα, αποθήκες και δωμάτια στα οποία κανείς από τους θεατές δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του. Περπατώντας σαν να τσούλαγε κι αγκομαχώντας, ο Τζέλι πήγαινε μπροστά περνώντας ανάμεσα από κιβώτια, μουλιασμένες από την υγρασία κούτες, ζαρωμένες αφίσες


και ταμπλό που διαφήμιζαν παλιές ταινίες. «Ο Μπεν είχε γράψει επτά ονόματα στο γράμμα που μου

έστειλε», έσπασε τη σιωπή ο Δευκαλίων. «Κάποτε ανέφερες το μοναστήρι Ρομπούκ, έτσι υπέθεσε

πως μάλλον βρισκόσουν ακόμη εκεί πέρα, όμως δεν ήξερε ποιο όνομα χρησιμοποιούσες».

«Δε θα έπρεπε να σου εμπιστευθεί τα ονόματά μου». «Το ότι ξέρω τα παρανόμια σου, δε σημαίνει πως μπορώ

να σε ματιάσω». Έφτασαν μπροστά σε μια πόρτα περασμένη με μια στρώ-

ση πράσινης μπογιάς τόσο παχιά που έμοιαζε με θωράκιση. Ο Μπιγκς την άνοιξε, άναψε το φως, κι έγνεψε στον Δευκα-λίωνα να περάσει μέσα πρώτος.

Η πόρτα άνοιγε σ' ένα δίχως παράθυρα, αν και άνετο δι-αμέρισμα. Στο δωμάτιο, που ήταν συνδυασμός καθιστικού και κρεβατοκάμαρας, υπήρχε και μια κουζινίτσα. Ο Μπεν αγαπούσε το διάβασμα, έτσι οι δυο τοίχοι είχαν ράφια από πάνω ως κάτω γεμάτα βιβλία.

«Πολύ ωραίο το διαμερισματάκι που κληρονόμησες», είπε ο Μπιγκς.

Η επίμαχη λέξη χτύπησε τον Δευκαλίωνα σαν καμτσικιά. «Το κληρονόμησα. Πού το πας; Πού είναι ο Μπεν;»

Ο Τζέλι Μπιγκς φάνηκε να απορεί. «Μα καλά, δεν πήρες το γράμμα μου;»

«Μόνο το δικό του». Ο Τζέλι βολεύτηκε σε μια από τις καρέκλες που ήταν από

χρώμιο και κόκκινο βινίλιο, πλάι στο τραπεζάκι. Η καρέκλα έτριξε κάτω απ' το βάρος του. «Τον Μπεν τον χτύπησαν στο δρόμο και τον λήστεψαν».

Ο κόσμος είναι ένας απέραντος ωκεανός πόνου. Ο Δευ-

66 Dean Koontz

καλίων ένιωσε εκείνο το παλιό παλιρροϊκό κύμα να φου-σκωνεριάζει μέσα του.

«Τούτο δεν είναι δα και το καλύτερο τμήμα της πόλης, και η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο», είπε ο Μπιγκς. «Ο Μπεν αγόρασε το Λουξ όταν αποσύρθηκε από τα πανηγύρια. Υποτίθεται πως η γειτονιά θα αναβαθμιζό-ταν, όμως τελικά δεν έγινε τίποτε. Ο κινηματογράφος δεν πουλιέται εύκολα τώρα πια, έτσι ο Μπεν αποφάσισε να τον κρατήσει».

«Πώς του την έπεσαν;» ρώτησε ο Δευκαλίων. «Τον μαχαίρωσαν. Πάνω από είκοσι μαχαιριές». Οργή, ίδια με το συναίσθημα της πείνας που κάποιος συ-

γκρατούσε μέσα του για πολύ καιρό, ένιωσε να φουντώνει εντός του. Κάποτε η οργή ήταν για τον Δευκαλίωνα το ψω-μοτύρι του, και τρεφόμενος απ' αυτή είχε λιμοκτονήσει.

Αν άφηνε την οργή να φουντώσει μέσα του, σύντομα θα γινόταν άγρια λύσσα και θα τον κατέτρωγε. Δεκαετίες ολό-κληρες τώρα τούτον τον κεραυνό τον κρατούσε καλά φυλα-κωμένο στο μπουκάλι, με το φελλό μπηγμένο ως κάτω, τώρα όμως ήθελε να τον βγάλει.

Και μετά όμως... τι; Θα γινόταν πάλι το κτήνος που ήταν κάποτε; Κυνηγημένος από πλήθη που κρατούσαν δαδιά, δί-κρανα και τουφέκια, κι αυτός να τρέχει, να τρέχει, να τρέχει με τα κυνηγόσκυλα στο κατόπι του να γρυλίζουν γυρεύοντας να του πιουν το αίμα;

«Ήταν για όλους κάτι σαν δεύτερος πατέρας», είπε ο Τζέ-λι Μπιγκς. «Το καλύτερο αφεντικό πανηγυριού που γνώρι-σα ποτέ».

Τους τελευταίους δυο αιώνες ο Μπεν Τζόνας ήταν ένας από τους ελάχιστους εκλεκτούς στους οποίους ο Δευκαλί-


ων είχε εκμυστηρευτεί τις πραγματικές καταβολές του, ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού τον οποίο εμπιστευόταν απόλυτα.

«Δολοφονήθηκε αφότου επικοινώνησε μαζί μου», είπε τώρα.

Ο Μπιγκς σκυθρώπιασε. «Το αναφέρεις λες και υπάρχει κάποια σχέση».

«Τον βρήκαν το δολοφόνο;» «Όχι. Και δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Το γράμμα που

σου έστειλε, η ληστεία -απλές συμπτώσεις». «Δεν υπάρχουν συμπτώσεις», αποκρίθηκε ο Δευκαλίων,

αφήνοντας επιτέλους κάτω τη βαλίτσα του. Όπως ήταν καθισμένος πλάι στο τραπεζάκι, ο Τζέλι

Μπιγκς σήκωσε το κεφάλι του και το βλέμμα του αντάμωσε αυτό του Δευκαλίωνα. Δίχως ν' ανταλλάξουν λέξη, ήταν κα-τανοητό και στους δυο πως εκτός από τα χρόνια και τα ζα-μάνια που είχαν χρηματίσει στα πανηγύρια, συμμερίζονταν και την άποψη πως ο κόσμος ήταν εξίσου μεστός σε νοήματα όσο και πλούσιος σε μυστήρια.

Ο χοντρός άντρας έδειξε προς τη μεριά της κουζινίτσας και είπε: «Εκτός από τον κινηματογράφο, ο Μπεν σου άφη-σε κι εξήντα χιλιάρικα σε μετρητά. Είναι μέσα στο καταψύ-κτη».

Ο Δευκαλίων φάνηκε να αναλογίζεται αυτή την αποκά-λυψη για λίγο, τέλος είπε: «Δεν εμπιστευόταν και πολλούς ανθρώπους».

Ο Τζέλι ανασήκωσε τους ώμους του. «Έτσι κούκλος που είμαι, τι ανάγκη τα έχω τα λεφτά;»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9

Ήταν νέα, φτωχή, άπειρη. Ποτέ άλλοτε στη ζωή της δεν είχε κάνει μανικιούρ, κι ο Ρόι Πριμπό της πρότεινε να της κάνει εκείνος.

«Κάνω μανικιούρ στον εαυτό μου», της είπε. «Το μανι-κιούρ έχει κάτι το ερωτικό, ξέρεις. Άσε με να σου κάνω. Θα δεις».

Ο Ρόι ζούσε σ' ένα μεγάλο διαμέρισμα-στούντιο, που κα-ταλάμβανε το επάνω μισό ενός ανακαινισμένου παλιού κτι-ρίου, στην Γουότερχαους Ντίστρικτ. Πολλά ερειπωμένα κτί-ρια σ' αυτό το τμήμα της πόλης είχαν μετατραπεί σε ακριβά διαμερίσματα για καλλιτέχνες.

Έ ν α τυπογραφείο και μια επιχείρηση συναρμολόγησης υπολογιστών στεγάζονταν στο πιο κάτω μισό του κτιρίου. Άνθρωποι από άλλον πλανήτη, όσον αφορούσε τον Ρόι Πρι-μπό. Σαν να μην υπήρχαν γι' αυτόν, και σαν να μην υπήρχε για εκείνους, κι όλοι ευχαριστημένοι.

Ειδικά όταν έφερνε κάποια καινούρια κοπέλα στο διαμέ-ρισμά του, δεν ήθελε να τον ενοχλεί κανείς. Αυτή τη φορά το


όνομα της κοπέλας ήταν Ελίζαμπεθ Λαβένζα. Όσο παράξενο κι αν ήταν για πρώτο ραντεβού -ή και για

δέκατο, εδώ που τα λέμε- η πρόταση για μανικιούρ είχε γο-ητεύσει την Ελίζαμπεθ, η οποία και δέχτηκε τελικά. Ο Ρόι ήξερε καλά πως τέτοιου είδους επιδείξεις λεπτότητας και ευαισθησίας από πλευράς των αντρών άρεσαν πολύ στις σύγχρονες γυναίκες.

Αρχικά, όπως κάθονταν στο τραπέζι της κουζίνας, είχε βά-λει τα δάχτυλά της μέσα σ' ένα ρηχό μπολάκι με χλιαρό λάδι για να μαλακώσουν τόσο τα νύχια όσο και τα πετσάκια.

Στις περισσότερες γυναίκες άρεσε να τις κανακεύουν, και η Ελίζαμπεθ φυσικά δεν αποτελούσε εξαίρεση.

Εκτός όμως από λεπτότητα κι ευαισθησία και μια τάση για κανάκεμα, ο Ρόι είχε στο οπλοστάσιο του κι ένα σωρό ωραίες ιστορίες που έκαναν ένα κορίτσι να μη σταματάει στιγμή να γελάει. Κι η Ελίζαμπεθ γελούσε πολύ όμορφα. Η καημενούλα, δεν είχε ούτε μια πιθανότητα στις χίλιες για να του αντισταθεί.

Όταν τα νύχια της μούλιασαν και μαλάκωσαν αρκετά, ο Ρόι τις τα σκούπισε με μια μαλακή πετσέτα.

Χρησιμοποιώντας ένα φυσικό, υλικό, που δεν ήταν ασε-τόν, καθάρισε το παλιό κόκκινο βερνίκι από τα νύχια της. Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας προσεκτικά και με απαλές κινήσεις ένα κομμάτι ελαφρόπετρα, λιμάρισε το κάθε νύχι ξεχωριστά, δίνοντάς του ένα άψογο ημικυκλικό σχήμα.

Είχε αρχίσει να περιποιείται τα πετσάκια, όταν συνέβη κάτι ιδιαίτερα δυσάρεστο: χτύπησε το προσωπικό του κινη-τό, κι ο Ρόι ήξερε πως η καλούσα ήταν η Κάντις. Πάνω που προχωρούσε το κόρτε με την Ελίζαμπεθ, θυμήθηκε να τον πάρει η άλλη γυναίκα της ζωής του.

70 Dean Koontz

Ζητώντας συγνώμη, πέρασε στο χώρο που χρησιμοποιού-σε σαν τραπεζαρία, όπου είχε αφήσει το κινητό πάνω στο τραπέζι. «Εμπρός;»

«Ο κύριος Νταρνέλ;» «Κάπου την ξέρω αυτή τη γλυκιά φωνούλα», είπε με φωνή

που έσταζε μέλι, όπως πέρασε τώρα στο καθιστικό, απομα-κρυνόμενος από την Ελίζαμπεθ. «Εσύ είσαι, Κάντις;»

Η κοπέλα που πουλούσε μαλλί της γριάς άφησε ένα νευ-ρικό γελάκι. «Μα μιλήσαμε τόσο λίγο. Πώς αναγνώρισες τη φωνή μου;»

Όπως έστεκε πλάι σ' ένα από τα ψηλά παράθυρα, με την πλάτη του γυρισμένη προς την κουζίνα, ο Ρόι τη ρώτησε: «Εσύ δεν αναγνωρίζεις τη δική μου;»

Ήταν σαν να ένιωθε το κοκκίνισμα του προσώπου της να περνάει μέσα από την τηλεφωνική γραμμή, όπως του απο-κρίθηκε: «Ναι, την αναγνωρίζω».

«Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα που με πήρες», είπε, μιλώντας στο ακουστικό διακριτικά, ψιθυριστά σχεδόν.

«Να, σκέφτηκα...» άρχισε να λέει η κοπέλα ντροπαλά, κομπιάζοντας, «...εκείνον τον καφέ που λέγαμε;»

«Α, τον καφέ της γνωριμίας. Πες μου μόνο πού και πότε».

Ο Ρόι ήθελε να ελπίζει πως δε θα του ζητούσε να συναντη-θούν αμέσως. Στην κουζίνα τον περίμενε η Ελίζαμπεθ, κι ο ίδιος απολάμβανε να της κάνει μανικιούρ.

«Αύριο το βράδυ;» του πρότεινε η Κάντις. «Συνήθως η κί-νηση στον πεζόδρομο αραιώνει μετά τις οχτώ».

«Θα συναντηθούμε μπροστά στο καροτσάκι σου. Θα είμαι ο τύπος με το πλατύ χαμόγελο».

Αμάθητη στο φλερτ, η κοπέλα αποκρίθηκε αμήχανα: «Κι


εγώ θα είμαι η κοπέλα με τα μάτια». «Αυτό ξαναπές το!» ήρθε η απόκριοή του. «Και τι μά-

τια!» Ο Ρόι πάτησε το κουμπάκι τέλους της συνομιλίας. Το κινη-

τό δεν ήταν καταγεγραμμένο στο όνομά του. Από συνήθεια, πήρε ένα πανί και σκούπισε τα αποτυπώματά του, τέλος πέ-ταξε τη συσκευή πάνω στον καναπέ.

Στο μοντέρνο, λιτό διαμέρισμά του δεν υπήρχαν πολλά έπιπλα. Τα όργανα γυμναστικής ήταν το καμάρι του. Στους τοίχους υπήρχαν κρεμασμένα αντίγραφα -γκραβούρες του Λεονάρντο ντα Βίντσι με αναπαραστάσεις από ανατομίες, οι μελέτες του μεγάλου ανδρός γύρω από το τέλειο ανθρώ-πινο σχήμα.

Γυρνώντας στην κουζίνα και την Ελίζαμπεθ, ο Ρόι είπε: «Η αδερφή μου. Τα λέμε όλη την ώρα. Είμαστε πολύ δεμέ-νοι».

Με το που τέλειωσε το μανικιούρ, καθάρισε τα υπέροχα χέρια της με ένα αρωματικό μείγμα από αμυγδαλέλαιο, άλα-τα και απόσταγμα λεβάντας (δικής του επινόησης), κάνο-ντας μασάζ στις παλάμες, τα κότσια και τα δάχτυλα.

Τέλος σφούγγισε καλά το κάθε χέρι, το τύλιξε σε καθα-ρό χασαπόχαρτο, και τα έκλεισε αεροστεγώς μέσα σε μια νάιλον σακούλα. Βάζοντας τα δυο χέρια στον καταψύκτη, άνοιξε το στόμα του και είπε: «Είμαι τόσο χαρούμενος που ήρθες να μείνεις μαζί μου, Ελίζαμπεθ».

Δεν του φαινόταν καθόλου αλλόκοτο που μιλούσε σ' ένα ζευγάρι κομμένα χέρια. Άλλωστε τα χέρια της ήταν η πε-μπτουσία της Ελίζαμπεθ. Όλα τα υπόλοιπα της Ελίζαμπεθ Λαβένζα ήταν άνευ σημασίας, είτε για να τα αναφέρει είτε για να τους απευθύνει το λόγο. Τα χέρια της όμως ήταν αυτή

72 Dean Koontz

η ίδια η Ελίζαμπεθ Λαβένζα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

Το Λουξ ήταν ένα μέγαρο σε στυλ Αρτ Ντεκό με τον ανά-λογο διάκοσμο, λαμπρό στις μέρες τις δόξας του, η ιδανι-κή αίθουσα για την προβολή ταινιών του Γουίλιαμ Πάουελ και της Μίρνα Λόι, του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, της Τνγκριντ Μπέργκμαν. Όμοια με πολλές παλιές δόξες του Χόλιγουντ, έτσι και αυτό εδώ το πάλαι ποτέ παλάτι της Έβδομης Τέχνης είχε αρχίσει να ζαρώνει και να ξεφτίζει.

Ο Δευκαλίων ακολούθησε τον Τζέλι Μπιγκς κατά μήκος του κεντρικού διαδρόμου που περνούσε ανάμεσα από τις σειρές των καθισμάτων που ήταν όλο μπαλώματα και μύρι-ζαν κλεισούρα.

«Τα άτιμα τα DVD έδωσαν τη χαριστική βολή στα αφιερώ-ματα και την αναβίωση του παλιού κινηματογράφου», είπε ο Τζέλι Μπιγκς. «Τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν έτσι όπως τα περίμενε ο Μπεν όταν αποσύρθηκε».

«Η μαρκίζα έξω γράφει πως είσαστε ανοιχτά από Πέμπτη μέχρι Κυριακή».

«Όχι, μετά το θάνατο του Μπεν. Υπάρχουν σχεδόν αρκε-

74 Dean Koontz

τοί πιστοί των 35-mm, ώστε να αξίζει να λειτουργεί ο κινη-ματογράφος. Αλλά είναι κάτι Σαββατοκύριακα που τα έξο-δα ξεπερνούν τις εισπράξεις. Κι εγώ δεν ήθελα να αναλάβω την ευθύνη της λειτουργίας και διαχείρισης, από τότε που ο κινηματογράφος πέρασε στην ιδιοκτησία σου».

Ο Δευκαλίων σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε την οθό-νη. Οι χρυσές και άλικες βελούδινες κουρτίνες έπεφταν βαριές από τη σκόνη που είχαν μαζέψει και τη μούχλα που αργά αλλά σταθερά είχε αρχίσει να κάνει αισθητή την πα-ρουσία της. «Ώστε λοιπόν... έφυγες απ' τα πανηγύρια όταν έφυγε κι ο Μπεν;»

«Όταν το θέαμα με τα τέρατα άρχισε να ξεφτάει, ο Μπεν μ' έκανε διευθυντή του κινηματογράφου. Έχω το δικό μου διαμέρισμα εδώ πέρα. Ελπίζω να μην αλλάξει το καθε-στώς... αν υποθέσουμε πως θα θελήσεις να συνεχίσεις τη λειτουργία του κινηματογράφου».

Ο Δευκαλίων έδειξε ένα νόμισμα των δεκαπέντε σεντς που ήταν πεσμένο στο πάτωμα. «Η εξεύρεση χρημάτων απο-τελεί πάντα ένα καλό σημάδι».

«Σημάδι για ποιο πράγμα;» Σκύβοντας για να μαζέψει το νόμισμα από χάμω, είπε ο

Δευκαλίων: «Κορώνα, χάνεις τη δουλειά σου. Γράμματα, χάνεις τη δουλειά σου».

«Δε μου πολυαρέσουν οι πιθανότητες». Ο Δευκαλίων σβούριξε το νόμισμα στον αέρα και το έπια-

σε πριν πέσει χάμω. Όταν άνοιξε την παλάμη του, το νόμι-σμα είχε γίνει άφαντο.

«Μπα! Ούτε κορώνα, ούτε γράμματα. Ένα σίγουρο σημά-δι, δε νομίζεις;»

Αντί να δείξει ανακούφιση που ούτε τη δουλειά του είχε


χάσει, ούτε το σπίτι του, ο Τζέλι Μπιγκς φάνηκε αναστα-τωμένος. «Έβλεπα στα όνειρά μου ένα μάγο. Προικισμένο κατά έναν παράξενο τρόπο».

«Έλα τώρα, ένα κολπάκι ήτανε». «Ίσως να είμαι και λίγο μέντιουμ. Μερικές φορές τα όνει-

ρά μου βγαίνουν κατά κάποιον τρόπο». Ο Δευκαλίων θα είχε πολλά να πει επ' αυτού, ωστόσο

προτίμησε τη σιωπή, περιμένοντας. Ο Τζέλι κοίταξε τις ζαρωμένες κουρτίνες, το φθαρμένο

χαλί, το όλο σκαλίσματα ταβάνι, τέλος πάντων οπουδήποτε αλλού εκτός απ' τον Δευκαλίωνα. «Ο Μπεν μου είπε μερικά πράγματα για σένα» είπε τελικά «πράγματα που δε μοιά-ζουν πως μπορεί να είναι αληθινά». Οι ματιές τους συναντή-θηκαν τώρα. «Αλήθεια έχεις δυο καρδιές;»

Ο Δευκαλίων επέλεξε να μην απαντήσει. «Στο όνειρο μου» είπε ο Τζέλι Μπιγκς «ο μάγος είχε δυο

καρδιές... κι είχε δεχτεί μαχαιριές και στις δυο». Ο ήχος από φτερουγίσματα ψηλά πάνω από τα κεφάλια

τους τράβηξε την προσοχή του Δευκαλίωνα. «Το πουλί μπήκε εδώ μέσα εχθές», είπε ο Μπιγκς. «Περι-

στέρι, απ' ό,τι φαίνεται. Δεν κατάφερα να το κυνηγήσω και να το διώξω».

Ο Δευκαλίων ακολούθησε με το βλέμμα του το πέταγμα του παγιδευμένου πουλιού. Ήξερε πολύ καλά πώς αισθα-νόταν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

Η Κάρσον έμενε σ' ένα δρόμο με δενδροστοιχίες, σ' ένα σπίτι δίχως τίποτε το ιδιαίτερο, εκτός από μια βεράντα με σκαλίσματα που έπιανε εξωτερικά τις τρεις πλευρές του σπιτιού.

Η κοπέλα παρκάρισε το αμάξι της στην άκρη του δρόμου, γιατί το γκαράζ ήταν γεμάτο με τα πράγματα των γονιών της, τα οποία ποτέ δεν έβρισκε το χρόνο να βάλει σε μια τάξη, εξοικονομώντας έτσι χώρο.

Όπως ζύγωνε στην πόρτα της κουζίνας, στάθηκε κάτω από μια βαλανιδιά που ο κορμός της ήταν ντυμένος με βρύα. Η δουλειά της τη σκληραγωγούσε, την έκανε να είναι διαρκώς απίκο. Ο Άρνι, ο αδερφός της, είχε ανάγκη από μια καλή και τρυφερή μεγάλη αδερφή. Μερικές φορές δεν κατάφερ-νε να αποτινάξει από πάνω της όλη την ένταση στη σύντομη διαδρομή από το αμάξι της μέχρι το σπίτι. Χρειαζόταν να σταθεί μια στιγμή μόνη της, να χαλαρώσει.

Στην υγρασία της νύχτας που μύριζε γιασεμί, η κοπέλα κατάλαβε πως δεν μπορούσε έτσι από τη μια στιγμή στην


άλλη να μπει σε οικιακή ταχύτητα. Τα νεύρα της ήταν τεντω-μένα, σφιχτοστριμμένα σαν μπούκλες ράστα, και το μυαλό της έτρεχε με χίλια. Και περισσότερο παρά ποτέ το άρωμα του γιασεμιού της θύμιζε την οσμή του αίματος.

Τα πρόσφατα φονικά ήταν τόσο γκροτέσκα και είχαν γίνει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα το ένα από το άλλο, που δεν μπορούσε να τα δει ξεχωριστά κάθε που τα σκεφτόταν από μόνη της. Υπό νορμάλ συνθήκες, η κοπέλα αισθανόταν εβδομήντα τοις εκατό αστυνομικός, και τριάντα τοις εκατό γυναίκα και αδερφή. Αυτές τις τελευταίες μέρες όμως ένιω-θε αστυνομικός εκατό τοις εκατό, είκοσι τέσσερις ώρες τη μέρα, επτά μέρες τη βδομάδα.

Τη στιγμή που μπήκε στην κουζίνα, η Βίκυ Τσου είχε μόλις γεμίσει το πλυντήριο των πιάτων και το έβαζε σε λειτουρ-γία.

«Την πάτησα!» «Μη μου πεις πως έβαλες ρούχα στο πλυντήριο των πιά-

των». «Ακόμη χειρότερα. Μαζί με το φιλέτο από μοσχάρι, του

σέρβιρα μπιζέλια και καρότα». «Α, ποτέ πορτοκαλί και πράσινα στο ίδιο πιάτο, Βίκυ». Η Βίκυ βαριαναστέναξε. «Έχει περισσότερους κανόνες

για το φαγητό του απ' όσους έχουν μαζί η Σαρακοστή και η χορτοφαγία».

Με το μισθό της αστυνομικού, η Κάρσον δεν άντεχε να πάρει εσωτερική νοσοκόμα για να φροντίζει τον αυτιστικό αδερφό της. Η Βίκυ είχε δεχτεί να κάνει αυτή τη δουλειά έναντι της παροχής τροφής και στέγης, αλλά και για λόγους ευγνωμοσύνης.

Όταν η αδερφή της Βίκυ, η Λιάν, είχε προσαχθεί με το

78 Dean Koontz

φίλο της με την κατηγορία ότι μαζί με δυο άλλους είχαν συστήσει συμμορία με σκοπό το φόνο, η κοπέλα είχε βρε-θεί παγιδευμένη σ' έναν ιστό από ενοχοποιητικά στοιχεία. Ωστόσο ήταν αθώα. Και η Κάρσον είχε αποδείξει την αθω-ότητά της Λιάν στην πορεία των ερευνών που είχαν στείλει τους άλλους τρεις στη φυλακή.

Όντας μια επιτυχημένη ιατρική γραμματέας, η Βίκυ είχε ελαστικό ωράριο και δούλευε απ' το σπίτι της, απομαγνη-τοφωνώντας τα ιστορικά ασθενών για λογαριασμό διαφό-ρων γιατρών. Αν ο αυτιστικός Άρνι απαιτούσε περισσότε-ρη φροντίδα σαν ασθενής, ίσως η Βίκυ να μην μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κυρίως δουλειάς της, όμως ο μικρός επί το πλείστον ήταν ήσυχος.

Έχοντας μείνει χήρα στα σαράντα της -τώρα ήταν σαρά-ντα πέντε- η Βίκυ ήταν μια Ασιάτισσα καλλονή -μια γυναί-κα έξυπνη, γλυκιά και μόνη. Δε θα θρηνούσε εσαεί το χαμέ-νο άντρα της. Κάποια ωραία πρωία, κι εκεί που ούτε καν θα το περίμενε, κάποιος άλλος άντρας θα έμπαινε στη ζωή της, οπότε μοιραία ο μεταξύ τους διακανονισμός θα έληγε.

Η Κάρσον από τη μεριά της αντιμετώπιζε αυτό το ενδε-χόμενο με το μόνο τρόπο που της επέτρεπε το φορτωμένο καθημερινό της πρόγραμμα -απλώς δεν το σκεφτόταν καν.

«Εκτός από την προσθήκη των καρότων και των μπιζελιών στο πιάτο του, κατά τ' άλλα πώς ήταν η μέρα του;» ρώτησε τώρα η Κάρσον.

«Προσηλωμένος στον πύργο. Μερικές φορές αυτό του το κόλλημα φαίνεται πως τον ηρεμεί, άλλες φορές όμως...» Η Βίκυ σκυθρώπιασε. «Τι είναι αυτό που τον φοβίζει;»

«Δεν ξέρω. Αυτή η ίδια η ζωή θα έλεγα».


Έχοντας ρίξει το διαχωριστικό τοίχο, η Κάρσον είχε ενώσει δυο από τα επάνω δωμάτια σε έναν ενιαίο χώρο, παραχω-ρώντας έτσι στον Άρνι το μεγαλύτερο κομμάτι του σπιτιού. Αυτό της φαινόταν δίκαιο, αφού η κατάσταση του αδερφού της του έκλεβε όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Το κρεβάτι και το κομοδίνο του ήταν βαλμένα σε μια γω-νιά του άνετου δωματίου. Η συσκευή μιας τηλεόρασης ήταν τοποθετημένη πάνω σ' ένα τραπεζάκι με ρόδες. Μερικές φορές ο Άρνι έβλεπε DVD με κινούμενα σχέδια, τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά.

Όλος ο υπόλοιπος χώρος ήταν αφιερωμένος αποκλειστι-κά και μόνο στον πύργο. Τέσσερα χαμηλά τραπέζια με γερά πόδια δημιουργούσαν μια εξέδρα εμβαδού 2,60x3,50. Πάνω σ' αυτήν την εξέδρα υψωνόταν ένα αρχιτεκτονικό αριστούρ-γημα φτιαγμένο με κυβάκια Λέγκο.

Λίγα δωδεκάχρονα παιδιά θα κατόρθωναν να στήσουν ένα τέτοιο μοντέλο πύργου δίχως τη βοήθεια κάποιου σχεδί-ου, ο Άρνι ωστόσο είχε καταφέρει να φτιάξει από μόνος του αυτό το μοναδικό κατασκεύασμα: με πολεμίστρες, προμα-χώνες, πτέρυγες, πυργίσκους, στρατώνες, οπλοστάσιο, πα-ρεκκλήσι, τείχη, όλα φτιαγμένα με τρόπο περίτεχνο.

Για βδομάδες ολόκληρες το κάστρο του είχε γίνει έμμονη ιδέα, όπως το έστηνε με μια σιωπηλή ένταση. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που γκρέμιζε κάποιο τμήμα του πύργου που είχε στήσει, μόνο και μόνο για να το στήσει από την αρχή βελτιώνοντάς το.

Τον περισσότερο χρόνο έστεκε όρθιος όπως πρόσθετε κι άλλα κομμάτια στον πύργο -ένα άνοιγμα ανάμεσα στα τέσ-

80 Dean Koontz

σερα τραπέζια του επέτρεπε να χτίζει εκ των έσω αλλά κι από την κάθε πλευρά- ωστόσο μερικές φορές, όπως τώρα, δούλευε καθισμένος σ' ένα σκαμνί με ροδάκια. Η Κάρσον έσπρωξε ένα δεύτερο σκαμνί κοντά στο τραπέζι και κάθισε για να παρακολουθήσει τη διαδικασία... ανέγερσης.

Ο Άρνι ήταν ένα αγόρι με σκούρα μαλλιά, γαλάζια μάτια, και γενικά μια εμφάνιση που, αν δεν ήταν αυτιστικό, θα του εξασφάλιζε μια ξεχωριστή θέση στον κόσμο ετούτο.

Στιγμές όπως αυτή, που ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στο στήσιμο του πύργου του, ο Άρνι δεν ανεχόταν την παρουσία άλλου κοντά του. Αν έκανε η Κάρσον πως τον ζύγωνε στο ένα με δυο μέτρα, το παιδί θα έδειχνε ανήσυχο.

Αν αυτό που έφτιαχνε κέντριζε το ενδιαφέρον του και τον ενθουσίαζε, περνούσε μέρες ολόκληρες σιωπηλός, εκτός ίσως από κάποια επιφωνήματα όταν κάποιος επιχειρούσε να διακόψει αυτό που έκανε, ή να πατήσει πόδι στο βασί-λειο του.

Η Κάρσον ήταν πάνω από δεκαοχτώ χρόνια μεγαλύτερη του Άρνι. Το αγόρι είχε γεννηθεί τη χρονιά που η κοπέλα είχε φύγει από το πατρικό της. Ακόμη κι αν δεν το κατέ-τρεχε η κατάρα του αυτισμού, οι δυο τους δε θα ήταν τόσο κοντά ο ένας στον άλλο όπως συμβαίνει με τα περισσότερα αδέρφια, γιατί απλώς θα είχαν ελάχιστες κοινές εμπειρίες να μοιραστούν.

Μετά το θάνατο των γονιών τους πριν από τέσσερα χρό-νια, η Κάρσον είχε κερδίσει με δικαστική απόφαση την κη-δεμονία του αδερφού της. Από τότε τον είχε συνέχεια κοντά της.

Για λόγους που η ίδια ούτε καν μπορούσε να εξηγήσει λο-γικά, με τον καιρό η κοπέλα είχε στ' αλήθεια αγαπήσει αυτό


το ευγενικό και κλεισμένο στη σιωπή του και τον εαυτό του αγόρι. Ούτε που της περνούσε από το μυαλό πως, αν ήταν γιος της αντί γι' αδερφός της, ίσως τον αγαπούσε περισσό-τερο.

Η Κάρσον ήλπιζε πως κάποια μέρα θα βρισκόταν η θε-ραπεία για τον αυτισμό γενικότερα, είτε έστω για την πε-ρίπτωση του Άρνι. Αλλά ήξερε πως η ελπίδα της είχε λίγες πιθανότητες να πραγματοποιηθεί.

Τώρα η κοπέλα έριξε μια εξεταστική ματιά στις αλλαγές που είχε κάνει ο αδερφός της στα εξωτερικά τείχη του πύρ-γου του. Τα είχε ενισχύσει με αντιτειχίσματα βαλμένα σε ίση απόσταση το ένα από το άλλο που έπαιζαν ρόλο και σκαλω-σιών με σχεδόν κάθετα πάνω στα τείχη σκαλοπάτια από τα οποία οι υπερασπιστές του πύργου είχαν εύκολη πρόσβαση στα περάσματα που ήταν πίσω από τις πολεμίστρες. Τελευ-ταία ο Άρνι έδειχνε πιο ανήσυχος και φοβισμένος από άλ-λοτε. Η Κάρσον δεν μπορούσε να απαλλαγεί από το προαί-σθημα πως το παιδί διαισθανόταν κάτι κακό που έμελλε να συμβεί, και προετοιμαζόταν ψυχικά για να το αντιμετωπί-σει. Δεν μπορούσε να κτίσει το δικό του πραγματικό πύρ-γο, έτσι λοιπόν έβρισκε καταφύγιο σε αυτό το φανταστικό σπίτι-φρούριο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

Ο ΡάνταλΈξι, διασταυρώνει τις λέξεις ΣΦΙΓΓΑ και ΞΕΝΟΦΟ-ΒΟΣ, συμπληρώνοντας το τελευταίο σταυρόλεξο που υπήρχε στο βιβλίο του.

Κι άλλες συλλογές με σταυρόλεξα τον περιμένουν. Τελει-ώνοντας όμως το συγκεκριμένο, είναι θωρακισμένος ενάντια στην αταξία αυτού του κόσμου. Έχει κερδίσει με το σπαθί του την αυτοπροστασία του.

Έτσι για ένα διάστημα θα είναι ασφαλής, αν και όχι για πάντα. Η αναρχία μεγαλώνει. Το χάος πιέζει τους τοίχους. Τελικά θα πρέπει να συμπληρώσει κι άλλα κενά τετραγω-νάκια σταυρολέξων με περισσότερα ενδελεχώς επιλεγμένα γράμματα με μοναδικό στόχο την άρνηση της εισόδου του χάους στο ζωτικό του χώρο.

Ασφαλής επί του παρόντος, σηκώνεται από το τραπέζι ερ-γασίας, πηγαίνει και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού του και πατάει ένα κουμπί κλήσης που είναι πάνω στο κομοδίνο του. Με το πάτημα αυτού του κουμπιού θα έρθει το γεύμα του.


Δε σιτίζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα, βάση προ-γράμματος, δεδομένου ότι, όταν είναι αφοσιωμένος στο λύ-σιμο των σταυρόλεξων, δεν μπορεί να φάει. Το έχει κάλλιο ν' αφήσει το φαγητό να κρυώσει, παρά να διακόψει το σημα-ντικό του έργο αποσόβησης του χάους.

Ένας ντυμένος στα άσπρα άντρας του φέρνει ένα δίσκο και τον ακουμπάει πάνω στο τραπέζι. Όσο είναι παρών αυ-τός ο βοηθός, ο Ράνταλ Έξι κρατάει το κεφάλι του χαμηλω-μένο, αφενός αποφεύγοντας την οπτική επαφή με τον άλλο, αφετέρου αποθαρρύνοντας κάθε σκέψη για κουβέντα.

Κάθε λέξη που εκστομίζει απευθυνόμενος σε κάποιον άλλο, αποδυναμώνει το πλέγμα προστασίας που έχει φτιά-ξει.

Μόνος και πάλι, ο Ράνταλ Έξι τρώει το γεύμα του. Τακτι-κός και προσεκτικός στην κάθε του κίνηση.

Το φαγητό είναι άσπρο και πράσινο, ακριβώς όπως του αρέσει. Φέτες από στήθος γαλοπούλας με κρεμώδη σος, πουρές, λευκό ψωμί, φασόλια και μπιζέλια. Για επιδόρπιο παγωτό βανίλια με κρεμ ντε μεντ.

Τελειώνοντας, τολμάει να ανοίξει την πόρτα και σπρώ-χνει το δίσκο έξω, στο διάδρομο. Κλείνει αμέσως την πόρτα, νιώθοντας και πάλι ασφαλής και σίγουρος.

Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού του, ανοίγει το συρτάρι του κομοδίνου. Μέσα στο συρτάρι υπάρχουν διάφορα περι-οδικά.

Έχοντας μορφωθεί δια της μεθόδου του απευθείας "κα-τεβάσματος" αρχείων και δεδομένων στον εγκέφαλο του, ο Ράνταλ Έξι παροτρύνεται από τον Πατέρα να ανοιχτεί στον έξω κόσμο, και να αντιμετωπίσει τις τρέχουσες εξελίξεις με τρόπο πιο παραδοσιακό, όπως είναι το διάβασμα περιοδι-

84 Dean Koontz

κών και εφημερίδων. Δεν αντέχει με τίποτε τις εφημερίδες. Είναι ολόκληρα σε-

ντόνια και τον δυσκολεύουν. Δε βρίσκει άκρη τι είναι πού: οι σελίδες φεύγουν απ' τη θέση τους.

Το χειρότερο είναι το μελάνι τους. Τα χέρια του μουτζου-ρώνονται, κι έτσι αισθάνεται πως πάνω τους κολλάει όλη η βρομιά κι η αναρχία του κόσμου.

Τα χέρια του βέβαια μπορεί να τα καθαρίσει σαπουνίζο-ντάς τα καλά στο μπάνιο που είναι συνεχόμενο με το δω-μάτιο του, όμως σίγουρα ψήγματα μελανιού ποτίζουν τους πόρους του κι από εκεί περνάνε στο αίμα του. Υπ' αυτή την έννοια μια εφημερίδα είναι φορέας μόλυνσης που τον μο-λεύει με την αναρχία του κόσμου.

Ανάμεσα στα περιοδικά που είναι στο συρτάρι του κομο-δίνου όμως υπάρχει κι ένα άρθρο που είχε κόψει από μια τοπική εφημερίδα πριν τρεις μήνες. Κι αυτό το κομμάτι γι' αυτόν αποτελεί το φάρο της ελπίδας του.

Είναι ένα άρθρο σχετικό με μια ντόπια οργάνωση που συ-γκεντρώνει χρήματα για την έρευνα γύρω από τη θεραπεία του αυτισμού.

Ερμηνεύοντας επακριβώς τη σημασία του όρου, θα έλε-γε κανείς πως ο Ράνταλ Έξι δεν πάσχει από αυτισμό. Έλα όμως που παρουσιάζει κάποια συμπτώματα που μοιάζουν πολύ με τα αντίστοιχα αυτής της τόσο δυσάρεστης πάθησης.

Λόγω του ότι ο Πατέρας τον παρότρυνε πιεστικά σχεδόν να προσπαθήσει να κατανοήσει κατά το δυνατόν καλύτερα τον εαυτό του σαν ένα πρώτο βήμα προς τη θεραπεία του, ο Ράνταλ διαβάζει όλα τα σχετικά βιβλία γύρω απ' το θέμα. Δεν του δίνουν όμως την ψυχική ηρεμία που του χαρίζουν τα σταυρόλεξα.


Τον πρώτο μήνα της ζωής του, όταν δεν είχε ξεκαθαρι-στεί τι είδους προβλήματα μπορεί να παρουσίαζε, τότε που άντεχε ακόμη τις εφημερίδες, είχε διαβάσει για την τοπι-κή φιλανθρωπική οργάνωση που συγκέντρωνε χρήματα για τη χρηματοδότηση των ερευνών γύρω από τη θεραπεία του αυτισμού, οπότε και αναγνώρισε τον εαυτό του με βάση τις περιγραφές που δίνονταν για την πάθηση. Και στη συνέχεια ανακάλυψε πως δεν ήταν ο μοναδικός πάσχων.

Και το πιο σημαντικό, είχε δει τη φωτογραφία κάποιου άλλου που ήταν σαν κι αυτόν: ένα δωδεκάχρονο αγόρι που είχε φωτογραφηθεί μαζί με την αδερφή του, μια αστυνομικό που υπηρετούσε στη Ν. Ορλεάνη.

Στη φωτογραφία το αγόρι δεν κοιτάζει ευθεία στο φακό, αλλά στο πλάι του. Ο Ράνταλ αναγνωρίζει την αποφυγή.

Το εντελώς παράδοξο όμως είναι πως το αγόρι χαμογελά-ει. Δείχνει ευτυχισμένο.

Ο Ράνταλ Έξι δεν έχει νιώσει ποτέ ευτυχισμένος, ούτε για μια στιγμή στο διάστημα των τεσσάρων μηνών από τη δημιουργία του, τότε που βγήκε από τη δεξαμενή σαν δεκα-οχτάχρονος έφηβος. Μα ούτε δευτερόλεπτο. Ούτε κλάσμα του δευτερολέπτου. Απλώς μερικές φορές νιώθει κάτι που μοιάζει με αίσθημα ασφάλειας... ευτυχισμένος όμως ποτέ.

Είναι φορές που κάθεται και χαζεύει το απόκομμα της εφημερίδας με τις ώρες.

Το αγόρι της φωτογραφίας είναι ο Άρνι Ο' Κόνορ. Χαμο-γελάει.

Τσως ο Άρνι να μην είναι πάντα ευτυχισμένος, σίγουρα όμως είναι ευτυχισμένος μερικές φορές.

Ο Άρνι ξέρει όλα εκείνα που έχει ανάγκη να μάθει ο Ρά-νταλ. Ο Άρνι κατέχει το μυστικό της ευτυχίας. Ο Ράνταλ το

86 Dean Koontz

χρειάζεται τόσο πολύ αυτό το μυστικό που μένει ξάγρυπνος τα βράδια, γυρεύοντας απεγνωσμένα τρόπους να το αποκτή-σει.

Ο Άρνι μένει στην πόλη, τόσο κοντά! Κι όμως, εκ των πραγμάτων, είναι σαν να μένει στο φεγγάρι.

Στους τέσσερις μήνες της ζωής του, ο Ράνταλ δεν έχει πα-τήσει το πόδι του έξω από τους τοίχους του Ελέους. Το ότι τον πάνε σε έναν άλλο όροφο του κτιρίου μόνο και μόνο για να του κάνουν θεραπεία, καταντάει μια εμπειρία τραυματι-κή.

Μια άλλη γειτονιά της Νέας Ορλεάνης είναι τόσο απρό-σιτη και μακριά απ' αυτόν, όσο ο Άρης. Ο Άρνι ζει με το μυστικό του, που δε μοιράζεται με κανέναν.

Αν μπορούσε ο Ράνταλ να πάει να βρει αυτό το αγόρι, τότε σίγουρα θα μάθαινε το μυστικό της ευτυχίας. Βέβαια ίσως ο Άρνι να μην ήθελε να το μοιραστεί μαζί του. Κανένα πρόβλημα. Ο Ράνταλ θα του αποσπάσει το μυστικό. Ο Ρά-νταλ θα κάνει και δικό του το μυστικό.

Αντίθετα με τους περισσότερους αυτιστικούς, ο Ράνταλ Έξι μπορεί να γίνει εξαιρετικά βίαιος. Η οργή που βράζει μέσα του είναι σχεδόν ίση με το φόβο που του προκαλεί η αταξία που βασιλεύει στον κόσμο.

Αυτή του την κλίση προς τη βία δεν την έχει εκμυστηρευ-τεί σε κανέναν, ούτε καν στον Πατέρα γιατί φοβάται πως, αν μαθευτεί, θα του συμβεί κάτι κακό. Έχει δει στον Πατέρα κάτι τόσο ψυχρό... σαν παγωμένο ατσάλι.

Για μια φορά ακόμη βάζει το απόκομμα με τη φωτογρα-φία στο συρτάρι, κάτω από τα περιοδικά. Το μάτι του μυα-λού του όμως είναι ακόμη καρφωμένο στον Άρνι, το χαμο-γελαστό Άρνι.


Ο Άρνι είναι κάπου εκεί έξω, στη Νέα Ορλεάνη, στο φεγ-γάρι, κι ο Ράνταλ νιώθει να τον τραβάει κοντά του, όπως μαγνητίζει η σελήνη τα νερά της θάλασσας, δημιουργώντας την παλίρροια.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13

Στη μικρή, χαμηλόφωτη καμπίνα προβολής, ένας καναπές με οουμιέ είναι σπρωγμένος πλάι στον ένα τοίχο, και σε όλες τις επίπεδες επιφάνειες βλέπεις ακουμπισμένες στοί-βες ολόκληρες από βιβλία. Φαίνεται του Τζέλι του άρεσε να διαβάζει όσο κρατούσε η προβολή κάποιας ταινίας.

Δείχνοντας μια πόρτα διαφορετική από εκείνη που είχαν μπει, ο χοντρομπαλάς γύρισε και είπε: «Το διαμέρισμά μου είναι πίσω απ' αυτήν την πόρτα. Ο Μπεν μου έχει αφήσει ένα κουτί για σένα -κάτι σπέσιαλ».

Όπως ο άλλος έφυγε να φέρει το κουτί, ο Δευκαλίων έμει-νε να περιεργάζεται τη μηχανή προβολής, που ήταν φανερό πως βρισκόταν εκεί πέρα από τότε που είχε χτιστεί ο κινημα-τογράφος. Αυτό το τερατώδες μηχάνημα είχε δυο τεράστιες μπομπίνες. Το 35άρι φιλμ φίδωνε μέσα από ένα κυκεώνα από καρουλάκια, οδοντωτά γρανάζια και οδηγούς, όπως περνούσε στο κενό μπροστά από τη λυχνία υψηλής τάσης και τους φακούς.

Χάζεψε τα πόμολα χειρισμού του προβολέα, ύστερα πήγε


από μπροστά και κοίταξε μέσα από το κυκλώπειο μάτι του. Έβγαλε ένα καπάκι και κοίταξε μέσα στα σπλάχνα του τέ-ρατος, τις τροχαλίες, τους τροχούς με τα δοντάκια, τους κι-νητήρες. Πέρα από την καμπίνα προβολής, τον εξώστη και την πλατεία, ο προβολέας έστελνε ως απέναντι στην τερά-στια οθόνη μια ολόφωτη ψευδαίσθηση ζωής και δράσης.

Η ίδια η ζωή του Δευκαλίωνα, στη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας της, συχνά έμοιαζε με σκοτεινή ψευδαίσθηση. Με τον καιρό ωστόσο η ζωή του παραείχε γίνει πραγματική, αναγκάζοντάς τον να γυρεύει καταφύγιο στα διάφορα πα-νηγύρια και τα μοναστήρια.

Επιστρέφοντας στην καμπίνα μ' ένα κουτί από παπούτσια γεμάτο ως επάνω με χαρτιά, ο Τζέλι κοντοστάθηκε όταν είδε τον Δευκαλίωνα να σκαλίζει τη μηχανή προβολής. «Κάτι με πιάνει που σε βλέπω να πειράζεις τη μηχανή. Είναι αντίκα, ξέρεις. Δύσκολα βρίσκεις εξαρτήματά της. Τούτος ο προβο-λέας είναι το σώμα και το αίμα του σινεμά».

«Ναι, γι' αυτό αιμορραγεί», είπε ο Δευκαλίων, βάζοντας πάλι το καπάκι στη θέση του, σαν για να προστατεύσει τα ευαίσθητα μέρη του μηχανισμού του προβολέα. «Με τη λο-γική μπορείς να αποκαλύψεις όλα τα μυστικά μιας μηχανής -είτε είναι προβολέας, είτε είναι ο κινητήρας ενός τζετ, είτε είναι αυτό το ίδιο το σύμπαν».

«Μου το είπε εμένα ο Μπεν, πως τα ψάχνεις πολύ τα πράγ-ματα». Ο Τζέλι ακούμπησε το κουτί που κρατούσε πάνω σ' ένα πάκο από κουτσομπολίστικα περιοδικά. «Μαζί με το γράμμα, σου έστειλε κι ένα απόκομμα εφημερίδας, έτσι δεν είναι;»

«Ναι, κι αυτό το απόκομμα μ' έκανε να έρθω εδώ απ' την άλλη άκρη του κόσμου».

90 Dean Koontz

Ο Τζέλι έβγαλε το καπάκι από το κουτί. «Ο Μπεν μάζευε πολλά από δαύτα».

Ο Δευκαλίων πήρε το απόκομμα που ήταν πάνω-πάνω στο σωρό, έριξε μια ματιά στη φωτογραφία και διάβασε τον τίτλο: Ο ΒΙΚΤΩΡ ΗΛΙΟΣ ΔΙΝΕΙ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΣΤΗ ΣΥΜ-ΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ.

Η όψη του άντρα στη φωτογραφία, που έδειχνε ο ίδιος κι απαράλλαχτος μετά από τόσα πολλά χρόνια, συντάραξε τον Δευκαλίωνα, όπως και τότε, στο μοναστήρι.

Γλώσσες φωτός στο σχήμα γιαταγανιών σπαθίζονν το υπογά-στριο της θεοσκότεινης νύχτας, κι ύστερα γι' άλλη μια φορά το απόλυτο σκοτάδι συνταράζουν βροντές όπως ακούγονται πέρα μακριά από τις μεγάλες τζαμόπορτες. Ανταύγειες από λάμπες του γκαζιού χορεύουν πάνω στους πέτρινους τοίχους του σπηλαιώδους εργαστηρίου. Μια ηλεκτρική εκκένωση διαγράφει αψίδα κροταλίζοντας όπως γεφυρώνει τους μπα-κιρένιους πόλους μιας συσκευής. Σπίθες εκτινάσσονται από επικίνδυνα υπερφορτισμένους μετασχηματιστές και μηχανή-ματα εσωτερικής καύσης.

Η καταιγίδα γίνεται όλο και πιο βίαιη, εξακοντίζοντας τη μια αστραπή πίσω από την άλλη, διοχετεύοντάς τες στις ρά-βδους συσσώρευσης που είναι μπηγμένες στους πιο ψηλούς πύργους. Κι όλη αυτή η απίστευτη, η τρομακτική ενέργεια περνάει και καταλήγει...

...σε αυτόν. Ανοίγει τα βαριά του βλέφαρα κι αντικρίζει το μάτι κά-

ποιου άλλου μεγεθνσμένο από κάποιο οπτικό σύνεργο σαν


αυτά που χρησιμοποιούν οι χρυσοχόοι. Ο μεγεθυντικός φα-κός γυρνάει προς τα πάνω, και τότε βλέπει το πρόσωπο του Βίκτωρα. Πρόσωπο νεανικό, ανήσυχο, γεμάτο προσδοκία.

Μ' ένα άσπρο σκουφάκι στο κεφάλι, μια μπλούζα πιτσι-λισμένη μ' αίματα, αυτός ο δημιουργός, αυτός ο υποψήφιος θεός.

Το απόκομμα γλιστράει από ανάμεσα στα τρεμάμενα χέρια του Δευκαλίωνα και πέφτει σαν γκρίζα νιφάδα στο πάτωμα της καμπίνας προβολής.

Ο Μπεν τον είχε προετοιμάσει για ετούτη τη στιγμή, ωστό-σο η ταραχή τον συνεπήρε, λες και βρισκόταν αντιμέτωπος με το αναπάντεχο. Ο Βίκτωρ ζωντανός. Ζωντανός.

Κόντευε ένας αιώνας τώρα και βάλε που ο Δευκαλίων δι-καιολογούσε στον εαυτό του τη μακροζωία του με το ένα και μοναδικό επιχείρημα πως άλλος σαν κι αυτόν δεν υπήρχε, αφού είχε έρθει στη ζωή με μέσα ανήκουστα. Και υπ' αυτήν την έννοια μπορούσε να συνεχίζει να υπάρχει αλώβητος απ' του Χάρου το άγγιγμα. Αρρώστια δεν ήξερε τι θα πει, πόνο ή ενόχληση ποτέ δεν είχε νιώσει.

Ο Βίκτωρ όμως είχε γεννηθεί από μάνα και πατέρα. Κι άρα κανονικά θα έπρεπε να είχε κληρονομήσει όλες της σάρκας τις αρρώστιες.

Ο Δευκαλίων έβγαλε τώρα από μια εσωτερική τσέπη του σακακιού του ένα χοντρό κομμάτι χαρτί που ήταν τυλιγμένο ρολό, το οποίο επί το πλείστον κρατούσε φυλαγμένο στην ταξιδιωτική του τσάντα. Έλυσε την κορδέλα που συγκρα-τούσε το ρολό, το ξετύλιξε κι έμεινε να το κοιτάζει προς

92 Dean Koontz

στιγμή, προτού το δώσει στον Τζέλι. «Αυτός είναι ο Ήλιος», είπε ο Τζέλι, αφού κοίταξε πρώτα

εξεταστικά τη γκραβούρα. «Αυτοπροσωπογραφία», είπε ο Δευκαλίων. «Έχει... τα-

λέντο. Αυτό το πορτρέτο το έβγαλα και το πήρα από ένα κάδρο που είχε στη βιβλιοθήκη του... πριν από διακόσια χρόνια και βάλε».

Ήταν φανερό πως ο Τζέλι γνώριζε αρκετά ώστε να δεχτεί αυτή την δήλωση χωρίς έκπληξη.

«Το είχα δείξει στον Μπεν», συνέχισε ο Δευκαλίων. «Πάνω από μια φορά. Έτσι αναγνώρισε τον Βίκτωρα Ήλιος κι έμαθε αυτό που πραγματικά είναι».

Καθισμένος πλάι στην αυτοπροσωπογραφία του Βίκτω-ρα, ο Δευκαλίων διάλεξε ένα δεύτερο απόκομμα από μέσα από το κουτί των παπουτσιών και είδε μια φωτογραφία του Ήλιος τραβηγμένη τη στιγμή που παραλάμβανε κάποια τι-μητική διάκριση απ' τα χέρια του δημάρχου της Ν. Ορλεά-νης.

Α, κι ένα τρίτο απόκομμα: ο Βίκτωρ με τον περιφερειακό εισαγγελέα κατά την προεκλογική εκστρατεία του δεύτε-ρου.

Και τέταρτο: Ο Βίκτωρ και η πανέμορφη σύζυγος του, η Έρικα, σ' ένα πλειστηριασμό για φιλανθρωπικούς σκο-πούς.

Ο Βίκτωρ κατά την αγορά μιας έπαυλης στην Γκάρντεν Ντίστρικτ.

Ο Βίκτωρ χορηγός μιας υποτροφίας στο Πανεπιστήμιο Τουλέιν.

Ο Βίκτωρ, ο Βίκτωρ, ο Βίκτωρ. Ο Δευκαλίων δε θυμόταν να άφησε απ' τα χέρια του τα


αποκόμματα ή να διέσχισε την καμπίνα, ωστόσο έτσι θα πρέπει να είχε γίνει, γιατί την επόμενη στιγμή βρέθηκε να χώνει πρώτα τη μια γροθιά κι ύστερα την άλλη στον τοίχο, διαπερνώντας τον παλιό σοβά. Όπως τράβηξε τα χέρια του, μέσα στα οποία έσφιγγε κομμάτια από σπασμένο ντουβάρι, ένα τμήμα του τοίχου υποχώρησε και σωριάστηκε ολόγυρα στα πόδια του.

Άκουσε τον ίδιο του τον εαυτό να ωρύεται από οργή κι αγωνία, όμως κατάφερε να συγκρατήσει την κραυγή του προτού ξεφύγει από τον έλεγχο του.

Γυρνώντας προς τη μεριά του Τζέλι, το βλέμμα του Δευκα-λίωνα φωτίστηκε, σβήστηκε, ξαναφωτίστηκε, και ήξερε πως ένας λεπτότατος ανεπαίσθητος σχεδόν, παλμός φωτεινότη-τας, σαν κι αυτό μιας τροπικής αστραπής πίσω από πυκνά σύννεφα, διαπέρασε φευγαλέα το βλέμμα του. Είχε δει κι αυτός ο ίδιος το φαινόμενο σε καθρέφτες.

Ένας εμβρόντητος Τζέλι, έδειχνε έτοιμος να φύγει τρέ-χοντας από το μικρό δωμάτιο, τελικά όμως είπε με σχεδόν κομμένη ανάσα: «Μου το είπε ο Μπεν πως θα αναστατωνό-σουνα».

Ο Δευκαλίων μόνο που δε γέλασε με τον τρόπο που το έθεσε ο χοντρός άντρας, όμως φοβόταν πως, αν αφηνόταν να γελάσει, στο τέλος το γέλιο του θα έβγαινε σαν ουρλια-χτό τρελής οργής. Για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια είχε χάσει τον αυτοέλεγχο του, παρασυρμένος σχεδόν από τις εγκληματικές ορμές και τάσεις που αποτελούσαν κομμά-τι της ύπαρξής του από τη στιγμή της δημιουργίας του.

«Ξέρεις τι είμαι;» ρώτησε. Ο Τζέλι αντάμωσε το βλέμμα του, κοίταξε εξεταστικά το

τατουάζ και το ρημαγμένο πρόσωπο που μόλις και μετά βίας

94 Dean Koontz

κάλυπτε κατά το ήμισυ, τέλος ζύγιασε με το μάτι το τεράστιο μπόι του. «Ο Μπεν... μου εξήγησε. Σκέπτομαι πως μπορεί και ν' αληθεύει».

«Να το πιστέψεις», τον συμβούλεψε ο Δευκαλίων. «Οι κα-ταβολές μου βρίσκονται στο κοιμητήρι μιας φυλακής, ανά-μεσα στα λείψανα κακούργων -που συνδυάστηκαν, αναζω-ογονηθήκαν, αναγεννήθηκαν».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14

Η νύχτα έξω ήταν ζεστή κι υγρή. Μέσα στη βιβλιοθήκη του Βίκτωρα Ήλιος το κλιματιστικό ψύχραινε τόσο την ατμό-σφαιρα που η φωτιά στο τζάκι κρινόταν αναγκαία.

Η φωτιά έπαιζε κάποιο ρόλο σε μερικές από τις όχι και τόσο ευχάριστες αναμνήσεις του. Ο μεγάλος ανεμόμυλος. Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης. Η επίθεση της Ισραηλινής Μο-σάντ στο μυστικό συγκρότημα ερευνών στη Βενεζουέλα που ο ίδιος μοιραζόταν μαζί με τον Μένγκελε μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Έστω κι έτσι όμως, του άρεσε να διαβάζει συντροφιά με το ευχάριστο τρίξιμο της φωτιάς που έκαιγε στο τζάκι.

Κάθε φορά που, όπως και τώρα καλή ώρα, αφοσιωνόταν στην ανάγνωση εντύπων όπως Το Νυστέρι, JAMA, και το Σύγχρονα Λοιμώδη Νοσήματα, η φωτιά δε χρησίμευε μόνο για να του φτιάχνει ατμόσφαιρα, αλλά και σαν μέσο έκφρα-σης της ενημερωμένης επιστημονικής του άποψης επί των πραγμάτων. Συχνά έκοβε άρθρα από διάφορα περιοδικά και τα πέταγε στις φλόγες. Ενίοτε δε έκαιγε και ολάκερα

96 Dean Koontz

τεύχη. Ως συνήθως, το ιατρικό κατεστημένο δεν είχε να του διδά-

ξει απολύτως τίποτε. Για τον απλό λόγο πως αυτός βρισκόταν έτη φωτός μπροστά. Μα κι απ' την άλλη ένιωθε την ανάγκη να ενημερώνεται γύρω από τις όποιες προόδους στον τομέα της γενετικής, της μοριακής βιολογίας και τα συναφή.

Μα παράλληλα ένιωθε την ανάγκη και για λίγο κρασάκι πιο κατάλληλο για τα τηγανητά καρύδια του από το Καμπερ-νέ που του είχε σερβίρει η Έρικα. Πολύ στυφό. Ένα καλό μπουκάλι Μερλό θα ήταν σαφώς προτιμότερο.

Η Έρικα καθόταν απέναντι του, στην πολυθρόνα, και διά-βαζε ποίηση. Είχε ενθουσιαστεί με την Έμιλι Ντίκινσον, γε-γονός που ενοχλούσε τον Βίκτωρα.

Ναι, βέβαια, η Ντίκινσον είχε υπάρξει πολύ καλή ποιή-τρια, αλλά είχε κόλλημα με το Θεό. Οι στίχοι της μπορού-σαν εύκολα να πλανέψουν τους αφελείς. Πνευματικό δηλη-τήριο.

Αν η Έρικα χρειαζόταν κάποιο θεό, τότε αυτόν το θεό μπορούσε να τον αναζητήσει λίγο πιο πέρα από εκεί που καθόταν. Στο κάτω-κάτω ο σύζυγος της ήταν και ο δημιουρ-γός της.

Κι ο Βίκτωρ είχε κάνει όντως πολύ καλή δουλειά. Η Έρικα ήταν κούκλα, όλο χάρη και φινέτσα. Έδειχνε εικοσιπεντά-ρα, όμως στη ζωή είχε έρθει πριν από έξι μόλις βδομάδες.

Αλλά και τον ίδιο τον Βίκτωρα, τι κι αν ήταν διακοσίων σαράντα ετών, δεν το έκανες πάνω από σαράντα πέντε. Κι η διατήρηση της δικής του νεανικής εμφάνισης είχε αποδει-χτεί πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από τη δημιουργία της εμ-φάνισης της Έρικα.

Η χάρη και η ομορφιά δεν ήταν τα μόνα κριτήρια για τη


δημιουργία της ιδανικής συζύγου. Ο Βίκτωρ την ήθελε πα-ράλληλα πνευματώδη, σοφιστικέ και με το απαιτούμενο κοι-νωνικό λούστρο.

Απ' αυτή την άποψη, και σε πολλά μικρά σημεία, η Έρικα τον είχε απογοητεύσει, αφού είχε αποδειχτεί πως "δεν τα πολύ-έπαιρνε τα γράμματα", παρά την απευθείας μεταφορά δεδομένων στον εγκέφαλο της, συμπεριλαμβανομένων και εικονικών εγκυκλοπαιδειών καλών τρόπων και κοινωνικής συμπεριφοράς, ιστορίας της μαγειρικής, οινογνωσίας, ευφυ-ολογημάτων και πολλών άλλων.

Ασφαλώς η γνώση ενός αντικειμένου δε σήμαινε αναγκα-στικά και δυνατότητα εφαρμογής στην πράξη αυτής της γνώ-σης, όπως και να είχε όμως η Έρικα δεν έδειχνε να προσπα-θεί. Να, το Καμπερνέ αντί το Μερλό, η Ντίκινσον...

Ωστόσο ο Βίκτωρ έπρεπε να παραδεχτεί πως η τωρινή ήταν πολύ πιο γοητευτική και αποδεκτή από την Έρικα Τρία, δηλαδή την προκάτοχο της. Μπορεί και να μην ήταν η τελική βερσιόν, -αυτό θα φαινόταν στην πορεία του χρόνου- αλλά, σε πείσμα των όποιων ατελειών της, η Έρικα Τέσσερα δεν ήταν και πλήρης απογοήτευση.

Κάτι οι αμπελοφιλοσοφίες που διάβαζε ο ίδιος στα ιατρι-κά περιοδικά, κάτι η Έρικα που διάβαζε Ντίκινσον, ο Βί-κτωρ σηκώθηκε τελικά από την πολυθρόνα λιγάκι απηυδι-σμένος.

«Μήπως θέλεις να σε βοηθήσω σε κάτι, γλυκέ μου;» «Όχι. Μείνε εδώ και απόλαυσε το βιβλίο σου». «Άκου να σου διαβάσω αυτό». Ο ενθουσιασμός της ήταν

σχεδόν παιδιάστικος. Προτού προλάβει ο Βίκτωρ να τη στα-ματήσει, εκείνη άρχισε να του διαβάζει Ντίκινσον: «Τον με-λιού η ποιότητα/ Τη μέλισσα όε μέλει/ Ένα τριφύλλι, όποια

98 Dean Koontz

στιγμή, γι'αυτήνIΕίναι πολυτέλεια». «Χαριτωμένο», της είπε. «Αν κι έτσι για ποικιλία, ίσως θα

ήταν καλά αν διάβαζες και λίγο Τομ Γκαν και Φρέντερικ Σάιντελ».

Θα μπορούσε να της υποδείξει τι να διαβάσει, κι εκεί-νη θα τον υπάκουε, όμως δεν ήθελε να έχει για σύζυγο ένα ρομπότ. Την ήθελε πνεύμα ελεύθερο. Μόνο σε θέματα που άπτονταν του σεξ απαιτούσε απόλυτη υπακοή.

Στην τεράστια, προδιαγραφών εστιατορίου, κουζίνα απ' όπου το προσωπικό θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες ενός δείπνου για εκατό άτομα χωρίς κανένα πρόβλημα ο Βί-κτωρ πέρασε στο κελάρι. Τα ράφια στο πίσω μέρος, γεμάτα με κονσέρβες, τραβήχτηκαν στο πλάι με το που πάτησε έναν κρυφό διακόπτη.

Πέρα από το κελάρι, κρυμμένο στο κέντρο του σπιτιού ήταν το δίχως παράθυρα στούντιο του.

Το επίσημο εργαστήριο του στεγαζόταν στο Ήλιος Μπαϊ-οβίζιον, την εταιρία μέσω της οποίας ο Βίκτωρ ήταν γνωστός στον κόσμο κι είχε δημιουργήσει μια ακόμη περιουσία μαζί με τις άλλες που είχε κάνει σε διάφορες περιόδους της μα-κρόχρονης ζωής του.

Και στα Χέρια του Ελέους, ένα εγκαταλειμμένο νοσοκο-μείο το οποίο είχε μετατρέψει έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κατ' εξοχήν δουλειάς του κι είχε επανδρώ-σει με άτομα που ήταν δικά του δημιουργήματα, ασχολείτο με τη δημιουργία της καινούριας ράτσας που θα αντικαθι-στούσε το γεμάτο αδυναμίες κι ατέλειες ανθρώπινο είδος.

Εδώ τώρα, πίσω από το κελάρι, σ' ένα χώρο 6 x 5 τετρα-γωνικά μέτρα έβρισκε καταφύγιο και ησυχία για να κάνει τα μικρά του πειράματα, συχνά εκείνα που αποτελούσαν την


αιχμή στο ιστορικό εγχείρημα του. Ο Βίκτωρ πίστευε πως η σχέση του με τον εξοπλισμό των

μυστικών εργαστηρίων ήταν αντίστοιχη με εκείνη του Άι Βασίλη με τα σφυριά και τα καλέμια μιας βιοτεχνίας παι-χνιδιών.

Όταν η Μαίρη Σέλεϊ πήρε έναν ντόπιο θρύλο βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και τον έκανε μυθιστόρημα, πα-ρουσίασε τον Βίκτωρα σαν μια τραγική φιγούρα και τον "έβγαλε απ' τη μέση". Ο ίδιος κατανοούσε την ανάγκη της να τον "σκοτώσει" με τρόπο που θα εξυπηρετούσε την πλο-κή του βιβλίου της, ωστόσο δεν της συγχωρούσε με τίποτε το γεγονός πως τον παρουσίαζε σαν πρόσωπο τραγικό και αποτυχημένο.

Η όλη της θεώρησή για το έργο του διακρινόταν από έπαρση. Μα τι άλλο είχε γράψει αυτή η γυναίκα που να είχε νόημα και κύρος; Και τελικά ποιος απ' τους δυο είχε πεθά-νει -και ποιος όχι;

Αν και μέσα από το βιβλίο της η Σέλεϊ έδινε στον αναγνώ-στη την εντύπωση πως ο χώρος εργασίας του Βίκτωρα δεν ήταν παρά μια φαντασμαγορία από διάφορα περίεργα μα-ραφέτια που έμοιαζαν το ίδιο απειλητικά όσο και οι στόχοι του, σε ό,τι αφορούσε τις λεπτομέρειες η συγγραφέας ήταν ασαφής. Και ήταν μόλις μετά το γύρισμα της πρώτης ταινίας που βασίστηκε στο βιβλίο της που το όνομα Φράνκενσταϊν έγινε συνώνυμο του "τρελού επιστήμονα", οπότε εμφανίστη-καν και τα εργαστήρια με τα περίεργα βρασίματα, κροταλί-σματα και βουητά και τα άλλα τόσα περίεργα κατασκευά-σματα και μυστήρια μαραφέτια.

Και το γούστο ήταν πως το Χόλιγουντ είχε στήσει το όλο σκηνικό κατά το ήμισυ και βάλε έτσι όπως θα έπρεπε, κι

100 Dean Koontz

αυτό όχι τόσο ως προς τα διάφορα μηχανήματα και αντικεί-μενα, αλλά περισσότερο ως προς την αίσθηση. Ακόμη και το στούντιο πίσω από το κελάρι σου έδινε την αίσθηση μιας Κόλασης με μηχανήματα.

Στον πάγκο, στο κέντρο του χώρου, ήταν τοποθετημένη μια δεξαμενή από πλεξιγκλάς, γεμάτη με μια γαλακτώδη αντιβιοτική διάλυση. Στον πάτο της δεξαμενής ακουμπούσε ένα κομμένο ανθρώπινο κεφάλι.

Στην ουσία το κεφάλι δεν ήταν ακριβώς κομμένο. Γιατί ουδέποτε είχε υπάρξει μέρος ενός ανθρώπινου σώματος.

Το είχε δημιουργήσει ο Βίκτωρ σαν υπόδειγμα κεφαλιού. Το κεφάλι ήταν άτριχο, τα χαρακτηριστικά του προσώπου πρόχειρα φτιαγμένα, ασχημάτιστα ακόμη.

Συστήματα μηχανικής υποστήριξης το τροφοδοτούσαν με πλούσιο σε θρεπτικές ουσίες, σωστές δόσεις ενζύμων και καλά οξυγονωμένο αίμα, και το αποστράγγιζαν από κάθε ίχνος μεταβολικών αποβλήτων μέσα από ένα πλέγμα πλα-στικών σωλήνων που εισχωρούσαν στο λαιμό.

Αφού δε χρειαζόταν να αναπνέει, το κεφάλι παρέμενε σχεδόν ακίνητο. Όμως τα μάτια έπαιζαν μέσα από τα κλει-στά βλέφαρα, μια ένδειξη πως το κεφάλι ονειρευόταν.

Ο εγκέφαλος μέσα στο κρανίο αν και διέθετε αυτοσυνεί-δηση, σαν προσωπικότητα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μόνο σαν σχηματική και υποτυπώδης, επαρκής ωστόσο για το πείραμα.

Ζυγώνοντας στον πάγκο, ο Βίκτωρ απηύθυνε το λόγο στον ένοικο της ανοικτής δεξαμενής από πλεξιγκλάς. «Ώρα να πιάσουμε δουλειά, Καρλόφ».

Κανείς δε θα μπορούσε να ισχυριστεί πως ο Βίκτωρ Ήλιος, ή αλλιώς Φράνκενσταϊν, δεν είχε χιούμορ.


Τα μάτια της ασώματης κεφαλής άνοιξαν. Ήταν γαλανά, αν και κοκκινισμένα.

Ο Καρλόφ είχε μορφωθεί με τη μέθοδο του απευθείας κατεβάσματος δεδομένων και πληροφοριών στον εγκέφαλο του, επομένως μιλούσε αγγλικά. «Έτοιμος», είπε το κεφάλι που άκουγε στο όνομα Καρλόφ. Η φωνή του ακούστηκε βα-ριά και βραχνή.

«Πού είναι το χέρι σου;» τον ρώτησε ο Βίκτωρ. Τα κοκκινισμένα μάτια του κεφαλιού σάλεψαν κι εστιά-

στηκαν σ' ένα τραπεζάκι που ήταν στη μια γωνιά του χώ-ρου.

Εκεί πάνω, ένα ζωντανό χέρι ήταν βαλμένο μέσα σ' ένα ρηχό μπολ γεμάτο αντιβιοτικό διάλυμα. Όπως και στην πε-ρίπτωση του κεφαλιού, αυτό το θαύμα με τα πέντε δάχτυ-λα λάμβανε τα απαραίτητα για να κρατιέται στη ζωή από ένα πλέγμα πλαστικών σωλήνων αλλά κι από μια ηλεκτρική αντλία χαμηλής τάσης που τροφοδοτούσε με ενέργεια τα νεύρα και, κατ' επέκταση το μυϊκό σύστημα του μέλους.

Τα συστήματα υποστήριξης τόσο του κεφαλιού όσο και του χεριού ήταν αυτόνομα και ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, και δεν είχαν κοινό κανένα από τα σωληνάκια τροφο-δοσίας ή από τα καλώδια.

Αφού διάβασε τις ενδείξεις τις σχετικές με την κατάσταση των μελών στις αντίστοιχες συσκευές και κάνοντας μερικές ρυθμίσεις, ο Βίκτωρ γύρισε στον Καρλόφ και είπε: «Καρ-λόφ, για κούνα τον αντίχειρά σου».

Μέσα στο λεκανάκι με το αντιβιοτικό διάλυμα το χέρι έμεινε ακίνητο. Ασάλευτο. Κι ύστερα αίφνης... ο αντίχειρας κούνησε μια ιδέα, λύγισε στην κλείδωση, τέλος ίσιωσε πάλι.

Από καιρό ο Βίκτωρ είχε προσπαθήσει να εντοπίσει τα

102 Dean Koontz

γονίδια που ίσως διέθεταν εκείνες τις απροσδιόριστες υπε-ραισθητικές δυνάμεις που ενίοτε εκδήλωνε η ανθρωπότητα, χωρίς ωστόσο να μπορεί να τις τιθασεύσει. Και μόλις πρό-σφατα είχε πετύχει αυτό το μικρό κατόρθωμα.

Τούτη η απόλυτη ασώματος κεφαλή είχε μόλις επιδείξει ικανότητες ψυχο-ωθούμενης τηλεκινησίας, όπου ο έλεγχος του εντελώς αποκομμένου χεριού της ασκείτο από τον εγκέ-φαλο.

«Κάνε μου τώρα ένα άρπισμα», είπε ο Βίκτωρ. Το χέρι, όπως ακουμπούσε στο λεκανάκι με την ανάστρο-

φη της παλάμης, ανασηκώθηκε λίγο και τα δάχτυλα ανά-δεψαν όλα μαζί, σαν να χάιδευαν τις χορδές μιας αόρατης άρπας.

Ευχαριστημένος με αυτή την επίδειξη, ο Βίκτωρ είπε τώρα: «Καρλόφ, σφίξε γροθιά το χέρι».

Το Χέρι μέσα στο λεκανάκι άρχισε να μαζεύει αργά και να γίνεται γροθιά, σφιχτή, όλο και πιο σφιχτή, μέχρι που τα κότσια ξεχώρισαν έντονα μέσα από το δέρμα, κι άσπρισαν.

Το πρόσωπο του Καρλόφ παρέμεινε ανέκφραστο, ωστόσο η κίνηση του χεριού μέσα στο λεκανάκι εκδήλωνε θυμό και μια θέληση για βία.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15

Μια ακόμη μέρα, ένας ακόμη θάνατος. Για δεύτερο πρωινό στη σειρά, την ώρα που προγευμάτιζε η Κάρσον πληροφο-ρήθηκε για την ανακάλυψη ενός ακρωτηριασμένου πτώμα-τος.

Έ ν α τηλεοπτικό συνεργείο έξω από τη βιβλιοθήκη τρα-βούσε καλώδια από ένα φορτηγάκι με δορυφορικό πιάτο, όταν η Κάρσον πάτησε τέρμα το γκάζι, γύρισε απότομα το τιμόνι, και σφήνωσε το πολιτικό αμάξι ανάμεσα σε δυο ασπρόμαυρα περιπολικά που ήταν παρκαρισμένα με τη μού-ρη πλάι στο πεζοδρόμιο.

«Έσπασα όλα τα ρεκόρ ταχύτητας για να προλάβω να έρθω εδώ πέρα» είπε όλο τσαντίλα «και να 'σου που με πρό-λαβαν τα κανάλια».

«Φρόντισε να λαδώσεις τους κατάλληλους ανθρώπους» της πρότεινε ο Μάικλ «και την επόμενη φορά ίσως προλά-βεις να φτάσεις πιο μπροστά από το Κανάλι 4».

Όπως ανέβηκαν οι δυο τους στο πεζοδρόμιο για να μπουν στη βιβλιοθήκη, κάποιος δημοσιογράφος φώναξε στην Κάρ-

104 Dean Koontz

σον: «Ντετέκτιβ Ο' Κόνορ, αληθεύει ότι αυτή τη φορά ο Χει-ρουργός έκοψε μια καρδιά;»

«Ίσως να τους ενδιαφέρει τόσο» είπε η κοπέλα στο συ-νεργάτη της «γιατί κανένα από αυτά τα καθίκια δεν έχει καρδιά».

Ανέβηκαν τρέχοντας τα πέτρινα σκαλοπάτια μπαίνοντας στο κτίριο που ήταν από κόκκινη πέτρα, διακοσμημένο με γρανιτένιες αψίδες και κύωνες.

«Η ίδια πατέντα, παιδιά», τους είπε ο αστυνομικός που τους υποδέχτηκε στην είσοδο. «Κι αυτό το φονικό, δουλειά του τύπου».

«Επτά φόνοι μέσα σε κάτι παραπάνω από τρεις βδομάδες, δε μιλάμε πια για πατέντα, αλλά για μακελειό», σχολίασε η Κάρσον.

Μπαίνοντας στο χώρο του αναγνωστηρίου με το υπερυ-ψωμένο γραφείο, ο Μάικλ γύρισε και είπε: «Ευκαιρία να έφερνα και το βιβλίο που έπρεπε να είχα επιστρέψει από καιρό».

«Τι; Δανείστηκες βιβλίο από δω πέρα; Ο κύριος ϋνΌάκιας παρέα μ' ένα βιβλίο;»

«Ε, και το βιβλίο που δανείστηκα ήταν οδηγός γ ια DVD». Άνδρες της Σήμανσης, φωτογράφοι της αστυνομίας,

εγκληματολόγοι, χασομέρηδες, και άνθρωποι από το γρα-φείο του ιατροδικαστή περιφέρονταν από εδώ κι από εκεί χωρίς να λένε λέξη. Η Κάρσον κι ο Μάικλ, ακολουθώντας τα νεύματα και τις χειρονομίες των άλλων, βρέθηκαν να προχωρούν σ' ένα λαβύρινθο από γεμάτα βιβλία ράφια.

Κόντευαν στο τέλος ενός τέτοιου διαδρόμου που περ-νούσε ανάμεσα από στοίβες βιβλία, όταν συνάντησαν τον Χάρκερ και τον Φράι που απέκλειαν με κίτρινη ταινία ένα


συγκεκριμένο σημείο. Θέλοντας να καταστήσει σαφές πως ο τόπος του εγκλή-

ματος ήταν δικό τους βιλαέτι, ο Μάικλ άνοιξε το στόμα του και είπε: «Αυτός που μέχρι χτες έκλεβε χέρια, σήμερα μας προέκυψε και κλέφτης καρδιών».

Ο Φράι τα είχε καταφέρει και τώρα έδειχνε και λαδωμέ-νος αλλά και ασπριδερός. Το μούτρο του δεν είχε χρώμα. Είχε το ένα του χέρι ακουμπισμένο στην ανοικονόμητη κοι-λάρα του, λες κι είχε φάει για πρωινό χαλασμένες σαρδέ-λες.

«Από τη μεριά μου» είπε «έχετε τον πρώτο λόγο σε τούτη την ιστορία. Εγώ έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον».

Τώρα αν κι ο Χάρκερ είχε αλλάξει γνώμη έτσι ξαφνικά, οι λόγοι του σίγουρα ήταν διαφορετικοί από εκείνους του Φράι. Το πρόσωπο του ήταν κοκκινωπό-κοκκινωπό όπως πάντα, το βλέμμα του σκέτη πρόκληση. «Εγώ λέω πως, όποιος έχει τον πρώτο λόγο σε τούτη την υπόθεση» είπε, περνώντας το χέρι του ανάμεσα από τα σαν ξεπλυμένα μαλλιά του, «είναι σαν να περπατάει σε τεντωμένο σχοινί. Αρκεί ένα λαθάκι σε μια ιστορία που 'χει πάρει τέτοια δημοσιότητα, και τα ΜΜΕ θα σας στείλουν για βρούβες».

«Αν αυτό τώρα σημαίνει πως είστε πρόθυμοι να συνεργα-στείτε μαζί μας, αντί να μας ανταγωνίζεστε» είπε ο Μάικλ «τότε σας λέμε πως δεχόμαστε».

Η Κάρσον από τη μεριά της δεν ήταν τόσο πρόθυμη όσο ο Μάικλ να κάνει ειρήνη με αυτούς τους δυο που όλο μπερδεύ-ονταν στα πόδια τους και τους έκαναν τη ζωή πατίνι, ωστόσο το μόνο που ρώτησε ήταν: «Ποιος είναι το θύμα;»

«Ο νυχτοφύλακας», αποκρίθηκε ο Χάρκερ. Ενώ ο Φράι έμεινε πίσω, ο Χάρκερ πέρασε κάτω από την

106 Dean Koontz

ταινία σκύβοντας και τους οδήγησε στο τέλος του διαδρόμου όπου κι έστριψε τη γωνιά και προχώρησε σ' ένα άλλο διά-δρομο με στοίβες βιβλία δεξιά κι αριστερά.

Η πινακίδα στην τελευταία ντάνα έγραφε, ΠΑΡΕΚΚΛΙ-ΝΟΥΣΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ. Γύρω στα δέκα μέτρα πιο πέρα ο νε-κρός άντρας ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα πάνω στο δάπεδο. Το θύμα έμοιαζε με μισοσφαγμένο χοίρο.

Η Κάρσον έστριψε και μπήκε κι αυτή στο δεύτερο διά-δρομο, ωστόσο δεν πλησίασε εκεί που ήταν η λιμνούλα τα αίματα, αφήνοντας το σημείο ανέπαφο για τους ανθρώπους της Σήμανσης.

Κόβοντας με μια πρόχειρη ματιά το όλο σκηνικό και γυ-ρεύοντας έναν τρόπο που θα της επέτρεπε να πλησιάσει πιο κοντά, άκουσε από πίσω της τον Χάρκερ να της λέει: «Φαί-νεται πως του άνοιξε το θώρακα με τη γνώση και την επιδε-ξιότητα χειρουργού. Και προχώρησε παρά μέσα με επαγ-γελματική επάρκεια. Ο τύπος όπου πάει, κρατάει μαζί του χειρουργικά εργαλεία».

«Αν μη τι άλλο, μπορούμε τουλάχιστον να αποκλείσουμε την περίπτωση της αυτοκτονίας», είπε ο Μάικλ ζυγώνοντας στο πλάι της Κάρσον.

«Κι όμως, μοιάζει με αυτοκτονία», είπε η Κάρσον μέσα απ' τα δόντια της, σκεφτική.

«Λοιπόν» είπε ο Μάικλ «για να θυμηθούμε λιγάκι τις βα-σικές αρχές αυτής της σχέσης. Εσύ είσαι η σοβαρή εγώ είμαι ο κωμικός».

«Προηγήθηκε πάλη», είπε ο Χάρκερ. «Υπάρχουν βιβλία που έχουν πέσει από τα ράφια».

Όντως, κάπου είκοσι βιβλία ήταν πεσμένα και σκορπι-σμένα στο πάτωμα στη μια μεριά του νεκρού άντρα. Κανένα


από τα βιβλία δεν ήταν ανοιγμένο. Μερικά ήταν δυο ή τρία το ένα πάνω στο άλλο.

«Πολύ τακτικά όλα αυτά», είπε η κοπέλα. «Λες και κά-ποιος τα διάβαζε αυτά τα βιβλία, κι ύστερα τα έσπρωξε στην άκρη».

«Μπορεί ο Δόκτορας Τζέκιλ να ήταν καθισμένος στο πά-τωμα και να μελετούσε όλα τα σχετικά με την ανισορροπία του» σχολίασε ο Μάικλ «όταν μπήκε ο νυχτοφύλακας και τον πήρε χαμπάρι».

«Δείτε την ακτίνα που πιάνει η αιμάτινη κηλίδα», είπε η Κάρσον. «Περιορίζεται γύρω από το σώμα. Ούτε ίχνος κη-λίδας στα βιβλία. Ούτε ίχνος πάλης».

«Ούτε ίχνος πάλης;» επανέλαβε ο Χάρκερ σαρκαστικά. «Ναι, καλά πες το αυτό και στον τύπο που έμεινε δίχως καρ-διά».

«Το πιστόλι του είναι ακόμη στη θήκη», είπε η Κάρσον. «Ούτε που πρόλαβε να το τραβήξει, πολύ λιγότερο δε να το χρησιμοποιήσει».

«Επίθεση με χλωροφόρμιο από πίσω», έριξε την ιδέα ο Μάικλ.

Η Κάρσον το άφησε να περάσει ασχολίαστο. Στη διάρ-κεια της νύχτας η παράνοια είχε βρει τρόπο να τρυπώσει στη βιβλιοθήκη, κρατώντας μαζί της ένα τσαντάκι με χειρουργι-κά εργαλεία. Η κοπέλα ήταν σαν ν' άκουγε τα αλαφροπατή-ματα της παράνοιας, την ανεπαίσθητη ανάσα της.

Στη μυρωδιά του αίματος του θύματος η Κάρσον ένιωσε να τη συνεπαίρνει ένα κύμα φόβου. Κάτι στο όλο σκηνικό, κάτι απροσδιόριστο, σχεδόν πρωτόφαντο, δίχως προηγού-μενο, αφύσικο που άγγιζε τα όρια του υπερφυσικού. Κάτι που προσέγγιζε περισσότερο με τις αισθήσεις της, παρά με

108 Dean Koontz

τη λογική της. Και σαν να την προγκούσε να το δει, να το μάθει από την καλή κι από την ανάποδη.

«Να το πάλι το παλιό όραμα της κακιάς μάγισσας», άκου-σε να λέει ο Μάικλ, πλάι της.

Το στόμα της είχε στεγνώσει από το φόβο, τα χέρια της είχαν παγώσει. Δεν της ήταν άγνωστο το συναίσθημα του φόβου. Φοβόταν, μα και παράλληλα κατάφερνε να κάνει σωστά της δουλειά της, πάντα σε επιφυλακή και σβέλτη στις κινήσεις και τις αποφάσεις της. Μερικές φορές μάλιστα ο φόβος την έκανε να σκέπτεται πιο καθαρά, όξυνε τις πνευ-ματικές της λειτουργίες.

«Είναι λες και το θύμα απλώς ξάπλωσε κατάχαμα και πε-ρίμενε τον άλλο να το κατακρεουργήσει», είπε τέλος η Κάρ-σον. «Δες την έκφραση στο πρόσωπο του».

Τα μάτια του σκοτωμένου ήταν ορθάνοιχτα. Στα χαρακτη-ριστικά του προσώπου του αποτυπωμένη μια έκφραση γαλή-νης -καμιά ένδειξη πως είχε νιώσει πόνο ή φρίκη.

«Χλωροφόρμιο», είπε και πάλι ο Μάικλ. Η Κάρσον κούνησε το κεφάλι της, διαφωνώντας. «Είχε τις

αισθήσεις του. Κοίτα τα μάτια του. Τις γραμμές του στόμα-τος. Δεν πέθανε αναίσθητος. Κοίτα τα χέρια του».

Το αριστερό χέρι του νυχτοφύλακα στο πλάι του ήταν με την παλάμη ανοιχτή, τα δάχτυλα τεντωμένα. Η θέση αυτή υποδήλωνε πως το θύμα βρισκόταν σε καταστολή πριν απ' το φόνο.

Το δεξί χέρι όμως ήταν σφιγμένο γροθιά. Αν το θύμα είχε δεχτεί επίθεση με χλωροφόρμιο, κι αυτό το χέρι θα ήταν χα-λαρωμένο.

Η Κάρσον σημείωσε αυτές τις παρατηρήσεις στο μπλοκά-κι της, τέλος ρώτησε: «Και ποιος βρήκε το πτώμα;»


«Η βιβλιοθηκάριος της πρωινής βάρδιας», της απάντησε ο Χάρκερ. «Κάποια Νάνσι Γουίσλερ. Έχει κλειστεί στις γυ-ναικείες τουαλέτες και δε βγαίνει με τίποτε».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16

Οι γυναικείες τουαλέτες μύριζαν απολυμαντικό με μυρωδιά πεύκου και άρωμα Γουάιτ Ντάιαμοντς. Έργο της καθαρί-στριας το πρώτο, το προσωπικό άρωμα της Νάνσι Γουίσλερ το δεύτερο.

Μια νεαρή, όμορφη γυναίκα που διέψευδε με τον πιο κα-τηγορηματικό τρόπο τα περί βιβλιοθηκάριων στερεότυπα, ντυμένη μ' ένα εφαρμοστό καλοκαιρινό φόρεμα στο κίτρινο του νάρκισσου. Έσκυψε πάνω από ένα λαβομάνο κι έριξε κρύο νερό στο πρόσωπο της από την ανοιχτή βρύση. Ύστε-ρα έκανε χούφτες τα χέρια της κι ήπιε, μπουκώνοντας το στόμα της με νερό και ξεπλένοντάς το προτού το φτύσει.

«Συγνώμη για το χάλι μου», είπε η γυναίκα. «Κανένα πρόβλημα», την καθησύχασε η Κάρσον. «Δεν τολμάω να βγω από εδώ μέσα. Κάθε που σκέφτομαι

πως όε μου έχει απομείνει άλλος εμετός, τσουπ μου ξανάρ-χεται».

«Λατρεύω τη δουλειά μου», είπε ο Μάικλ στην Κάρσον. «Ο αστυνομικός που έκανε τον περιφερειακό έλεγχο μου


είπε πως δεν υπάρχουν ίχνη παραβίασης στην εξώπορτα. Είστε σίγουρη πως η πόρτα ήταν κλειδωμένη όταν ήρθατε το πρωί;» τη ρώτησε η Κάρσον.

«Απολύτως! Δυο γλωσσίδια, και τα δυο στη θέση τους». «Ποιος άλλος έχει κλειδιά;» «Άλλοι δέκα άνθρωποι. Μπορεί και δώδεκα», αποκρίθη-

κε η Νάνσι Γουίσλερ. «Δεν μπορώ να θυμηθώ ονόματα αυτή τη στιγμή».

Τους αυτόπτες μάρτυρες μπορούσες να τους ζορίσεις μέ-χρι εκεί που τους επέτρεπε το γεγονός πως είχαν βρεθεί αντιμέτωποι μ' ένα ξεκοιλιασμένο πτώμα. Και η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη για ζορίσματα.

«Στείλτε μου ένα e-mail με τα ονόματα αυτών που έχουν κλειδιά», είπε η Κάρσον. «Και σύντομα».

«Ναι, βέβαια. Καταλαβαίνω». Η βιβλιοθηκάριος έκανε ένα μορφασμό σαν να ήθελε να ξεράσει πάλι. Αντ' αυτού, άνοιξε το στόμα της και είπε: «Θεέ μου, ήταν τέτοιο σίχα-μα, αλλά σίγουρα δεν του άξιζε να έχει τέτοιο φριχτό τέ-λος». Βλέποντας το απορημένο ύφος του Μάικλ, η γυναίκα έσπευσε να συμπληρώσει: «Ο Μπόμπι Όλγουαϊν, εννοώ. Ο νυχτοφύλακας».

«Για κάντε μας πιο λιανά αυτό το "σίχαμα"», της ζήτησε ο Μάικλ.

«Να, πάντα με κοιτούσε... περίεργα και μου έλεγε ένα σωρό τρελά πράγματα. Ο τρόπος που μου κολλούσε ήταν τόσο... αλλόκοτος».

«Σεξουαλική παρενόχληση;» «Όχι. Τίποτε τόσο δραστικό. Απλώς αλλόκοτο. Σαν να μη

καταλάβαινε και πολλά πράγματα, σαν να μην ήξερε πώς να φερθεί». Κούνησε το κεφάλι της. «Και διασκέδαζε πηγαίνο-

112 Dean Koontz

ντας σε κηδείες». Οι δυο ντετέκτιβ κοιτάχτηκαν. «Ε, όλοι για διασκέδαση

πάμε εκεί πέρα», είπε ο Μάικλ. «Εννοώ, αυτός τα έψαχνε», διευκρίνισε η Γουίσλερ.

«Έψαχνε για κηδείες ανθρώπων που ούτε καν τους γνώριζε. Πήγαινε δυο και τρεις φορές τη βδομάδα».

«Γιατί;» «Έλεγε πως του άρεσε να βλέπει τους πεθαμένους μέσα

στο φέρετρο. Έλεγε πως το θέαμα... τον ηρεμούσε». Η γυ-ναίκα έκλεισε τη βρύση. «Ο Μπόμπι ήταν νούμερο. Αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί να ήθελε κάποιος να του ξεριζώσει την καρδιά;»

Ο Μάικλ ανασήκωσε τους ώμους του. «Ξέρω γω; Για εν-θύμιο ίσως. Για σεξουαλική ικανοποίηση. Για κολατσιό!»

Αηδιασμένη και αναγουλιασμένη, η Νάνσι Γουίσλερ έτρε-ξε σε μια από τις λεκάνες.

«Μμμ, ωραία», γκρίνιαξε η Κάρσον, απευθυνόμενη στον Μάικλ, «πολύ ωραία».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17

Μπογιές που ξεφλούδιζαν, σοβάδες έτοιμοι να πέσουν, σκουριασμένα κιγκλιδώματα, αγιόκλημα που είχε κιτρινίσει χτυπημένο απ' τον ήλιο και μύκητες που έμοιαζαν με φλύ-κταινες όπως φύτρωναν στα πολλά σημεία που είχε ραγίσει η τσιμεντένια επίστρωση του μονοπατιού συνέθεταν ένα μο-τίβο που από κάθε άποψη ταίριαζε γάντι στο κτίριο.

Στην όλο μπαλώματα πρασιά, που έμοιαζε λες και κάποιος της είχε ρίξει αλάτι, ήταν μπηγμένη μια πινακίδα που έγρα-φε: ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ / ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΧΑΜΕΝΑ ΚΟΡΜΙΑ.

Μεταξύ μας, στην πινακίδα ήταν γραμμένες μόνο οι δυο πρώτες λέξεις. Οι υπόλοιπες πέντε ήταν... ευκόλως εννοού-μενες. Η Κάρσον τις συμπλήρωσε από μέσα της με το που παρκάρισε πλάι στο πεζοδρόμιο.

Εκτός από την πινακίδα, στην πρασιά της πρόσοψης έβλε-πε κανείς και επτά ροζ φλαμίνγκο.

«Να δεις που κάπου εδώ θα υπάρχουν και κάνα-δυο πλα-στικά τελώνια», πετάχτηκε ο Μάικλ.

114 Dean Koontz

Κάποιο χεράκι είχε βάψει τέσσερα από τα επτά φλαμίν-γκο με ζωηρά τροπικά χρώματα -πράσινο του μάγκο, κίτρινο του ανανά- ελπίζοντας προφανώς πως μια αλλαγή χρώμα-τος θα έκανε τα διακοσμητικά πουλιά να μοιάζουν λιγότε-ρο εκτός τόπου, αν όχι λιγότερο κιτς. Αλλά και η καινούρια μπογιά είχε αρχίσει να ξεφτίζει τόπους-τόπους, με το ροζάκι να γυαλίζει από μέσα.

Όχι τόσο γιατί θύμιζε συνθήκες στα όρια της φτώχιας, αλλά μάλλον λόγω της αλλόκοτης όψης του, το κτίριο έμοια-ζε η ιδανική κατοικία για ένα "φρούτο" σαν τον Μπόμπι Όλγουαϊν, τον κύριο που του είχαν κλέψει την καρδιά. Στα μάτια ανθρώπων σαν κι αυτόν το κτίριο θα φάνταζε σωστό κελεπούρι έτσι που, είτε μόνοι τους ζούσαν εκεί πέρα, είτε παρέα με όμοιούς τους, δε θα τραβούσαν την προσοχή κα-νενός.

Ένας γκριζαρισμένος γεράκος ήταν γονατισμένος στα μπροστινά σκαλοπάτια και μαστόρευε το ένα από τα στη-ρίγματα του κιγκλιδώματος.

«Συγνώμη. Εργάζεστε εδώ πέρα;» ρώτησε ο Μάικλ, δεί-χνοντας την αστυνομική του ταυτότητα.

«Τόσο, όσο χρειάζεται». Ο γέρος έκοψε την Κάρσον από την κορφή μέχρι τα νύχια, και ρώτησε απευθυνόμενος στον Μάικλ: «Αυτή ποια είναι;»

«Του διαβόλου η κάλτσα. Είστε ο συντηρητής εδώ πέρα;» «Συντηρητής είναι μια ιδιότητα που με τίποτε δεν κολλάει

για τούτο το αχούρι. Πες καλύτερα ο τύπος για όλες τις δου-λειές. Ήρθατε να δείτε πού έμενε ο Μπόμπι Όλγουαϊν;»

«Βλέπω τα μαντάτα μαθεύονται στο άψε σβήσε». Αφήνοντας κάτω το κατσαβίδι που κρατούσε, ο τύπος για

όλες τις δουλειές στάθηκε στα πόδια του και είπε: «Ειδικά


άμα είναι καλά. Ελάτε μαζί μου». Στο εσωτερικό του κτιρίου, η κοινόχρηστη σκάλα ήταν

στενή, σκοτεινή, μέσα στην υγρασία κι έζεχνε άσχημα. Ο γέρος μεταξύ άλλων φαινόταν καθαρά πως είχε και

πρόβλημα όσφρησης, κι ο Μάικλ δεν κρατήθηκε και πέταξε: «Ποτέ ξανά δεν πρόκειται να γκρινιάξω για το δικό μου δι-αμέρισμα», όπως ανέβαιναν στο δεύτερο όροφο.

Έξω από την πόρτα με την ένδειξη 2-D, κι όπως έψαχνε για το πασπαρτού, ο τύπος για όλες τις δουλειές γύρισε και τους είπε: «Άκουσα πως του έκοψαν το συκώτι».

«Την καρδιά του», τον διόρθωσε η Κάρσον. «Ναι; Ακόμη καλύτερα». «Δεν τον πολυγούσταρες τον Μπόμπι Όλγουαϊν, ή μου

φαίνεται;» τον ρώτησε η Κάρσον. «Ούτε που τον ήξερα καλά-καλά», αποκρίθηκε ο γέρος

ξεκλειδώνοντας την πόρτα. «Αυτό που έπαθε όμως, ανεβά-ζει την τιμή του διαμερίσματος τουλάχιστον κατά πενήντα δολάρια». Βλέποντας την απορία στα μάτια τους, έσπευσε να τους διαφωτίσει: «Υπάρχουν άνθρωποι που θα πλήρω-ναν το κατιτίς παραπάνω».

«Ποιοι;» ρώτησε ο Μάικλ. «Η Οικογένεια Άνταμς;» «Άνθρωποι που γουστάρουν το μέρος που μένουν να έχει

την ιστορία του». Η Κάρσον πέρασε μέσα στο διαμέρισμα, κι όπως ο γέρος

έκανε να την ακολουθήσει, τον πήρε ο Μάικλ παράμερα και του εξήγησε: «Θα σε φωνάξουμε μόλις τελειώσουμε από 'δω».

Τα παντζούρια ήταν τραβηγμένα. Μα το δωμάτιο ήταν ασυνήθιστα σκοτεινό, τι κι αν έξω ο ήλιος έλαμπε ακόμη.

Η Κάρσον βρήκε το διακόπτη που άναβε το φως στο τα-

116 Dean Koontz

βάνι, και είπε στον Μάικλ: «Κοίτα εδώ». Στο καθιστικό, το ταβάνι και οι τοίχοι ήταν βαμμένα μαύ-

ρα. Τα ξύλα του δαπέδου, τα πηχάκια στη βάση των τοίχων, η πόρτα, οι κάσες των παραθύρων κι αυτά βαμμένα μαύρα. Το ίδιο και τα παντζούρια.

Το μοναδικό έπιπλο ήταν μια μαύρη πλαστική καρέκλα καταμεσής του χώρου.

Κλείνοντας την πόρτα πίσω του, ο Μάικλ ρώτησε τη συ-νάδελφο του: «Δε μου λες, μήπως έχει καμιά γραμμή SOS η Μάρθα Στιούαρτ;*»

Τα παράθυρα ήταν κλειστά. Κλιματισμός ούτε για δείγμα. Η ζέστη, η υγρασία η σκοτεινιά και μια γνώριμη γλυκερή μυρωδιά έκαναν την Κάρσον να τα χάσει.

«Τι είναι αυτή η μυρωδιά;» ρώτησε. «Γλυκόριζα». Έντονη, γλυκιά, διαπεραστική, η μυρωδιά ήταν όντως από

γλυκόριζα. Κι ενώ κανονικά θα έπρεπε να ήταν ευχάριστη, η Κάρσον ένιωσε να την πιάνει αναγούλα.

Το μαύρο πάτωμα είχε μια γυαλάδα, κι έδειχνε άφθαρτο και καθαρό. Η κοπέλα έσυρε το χέρι της κατά μήκος του πρεβαζιού ενός παραθύρου, ύστερα κατά μήκος της κάσας μιας πόρτας, για να διαπιστώσει πως δεν υπήρχε ίχνος από σκόνες ή βρομιές.

Όπως και στη βιβλιοθήκη που είχε βρεθεί το πτώμα του Μπόμπι Όλγουαϊν, έτσι κι εδώ η Κάρσον ένιωσε να την κυριεύει ο φόβος, ένα αίσθημα ανησυχίας που απλωνόταν κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς της και κατέληγε στο σβέρκο

* Μάρθα Στιούαρτ: Πασίγνωστη στις ΗΠΑ παρουσιάστρια και παραγωγός τη-λεοπτικών εκπομπών, και εκδότης περιοδικών για όλα τα θέματα του σπιτιού (μαγειρική, διακόσμηση, καθαριότητα κ.τ.λ.)Σ.τ.Μ.


της με την αίσθηση ενός παγωμένου φιλιού. Μέσα στην πεντακάθαρη και τακτοποιημένη κουζίνα,

ο Μάικλ δίστασε να ανοίξει τη μαύρη πόρτα του ψυγείου. «Εδώ το σκηνικό έχει κάτι από Τζέφρι Ντάμερ*, κομμένα χέρια ανάμεσα στα βαζάκια με τις πίκλες και της μαγιονέ-ζας, μια καρδιά μέσα σε νάιλον αεροστεγές σακουλάκι».

Ακόμη και το εσωτερικό του ψυγείου είχε βαφτεί μαύρο με μπογιά σε μορφή σπρέι, όμως εκεί μέσα δεν υπήρχαν κομμένα κεφάλια κι άλλα τέτοια μακάβρια. Μονάχα ένα κέικ σοκολάτας και ένα πλαστικό με γάλα.

Αλλά και τα περισσότερα ντουλάπια της κουζίνας ήταν άδεια. Σ' ένα συρτάρι υπήρχαν τρία κουτάλια, δυο πιρούνια κι άλλα τόσα μαχαίρια.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που ήταν περασμένα στην καρ-τέλα του, ο Όλγουαϊν είχε ζήσει εκεί πέρα γύρω στα δυο χρόνια. Και μια καταγραφή των προσωπικών ειδών του σου έδινε την εντύπωση πως ήταν πάντα υπ' ατμόν κι έτοιμος για αναχώρηση, παίρνοντας μαζί του ελάχιστα πράγματα.

Το τρίτο δωμάτιο ήταν η κρεβατοκάμαρα. Κι εδώ πάτωμα τοίχοι και ταβάνι, όλα βαμμένα μαύρα. Ακόμη και τα σεντό-νια του κρεβατιού: μαύρα κατράμι. Κι όχι μόνο: μαύρο και το κομοδίνο, μαύρο και το πορτατίφ, μαύρο και το ραδιόφω-νο, με φωτεινές πράσινες ενδείξεις.

«Μα τ ι στην οργή είναι αυτό το σπίτι;» «Μπορεί η φωλιά κάποιου σατανιστή. Ή κάποιου σαλτα-

ρισμένου οπαδού της χέβι μέταλ». «Ούτε τηλεόραση, ούτε στερεοφωνικό».

* Τζέφρι Λάιονελ Ντάμερ: Κατά συρροή δολοφόνος, που μέσα σε διάστημα είκοσι περίπου χρόνων σκότωσε, αφού τους είχε βασανίσει, δεκαεφτά ανθρώ-πους. Σ.τ.Μ.

118 Dean Koontz

Ο Μάικλ εντόπισε την πηγή της έντονης μυρωδιά γλυκό-ριζας. Πάνω σ' ένα σκαμπό πλάι στο παράθυρο ήταν ακου-μπισμένος ένας δίσκος με κάμποσα χοντρά μαύρα κεριά, όλα σβησμένα εκείνη τη στιγμή. «Αρωματικά», είπε όπως έσκυψε και τα μύρισε.

Η Κάρσον υπολόγισε με το νου της το χρόνο που θα είχε απαιτηθεί για τη δημιουργία όλης αυτής της απίστευτης μαυ-ρίλας, κι αίφνης ο νους της πήγε στον Άρνι και τον πύργο του. Ο Όλγουαϊν βέβαια είχε μια δουλειά και μέσα απ' αυ-τήν επικοινωνούσε με τον κόσμο, όμως ως ένα βαθμό ήταν το ίδιο κοινωνικά απροσάρμοστος όσο κι ο αδερφός της.

Ο Άρνι ωστόσο ήταν ψυχή αγαθή, ενώ ο Όλγουαϊν, κρί-νοντας απ' τα όσα είχαν δει μέχρι εκείνη τη στιγμή, ψυχή μαύρη και κακόβουλη.

«Τούτο το σπίτι αξίζει όχι πενήντα, αλλά εκατό δολάρια έξτρα το μήνα», είπε ο Μάικλ.

Όταν η Κάρσον άνοιξε το φως στο μπάνιο της τουαλέ-τας της κρεβατοκάμαρας, η αντίθεση ήταν τόσο χτυπητή που ένιωσε τα μάτια της να πονάνε. Τα πλακάκια, ο νεροχύτης, η λεκάνη, το χρώμα στους τοίχους -όλα κατάλευκα κι απα-στράπτοντα. Η έντονη μυρωδιά της αμμωνίας δεν άφηνε να εισχωρήσει εκεί μέσα το άρωμα της γλυκόριζας.

Απέναντι από τον καθρέφτη του νιπτήρα εκατοντάδες ξυραφάκια με μονή κόψη ξεπρόβαλαν μέσα από τον τοίχο. Ήταν μπηγμένα μέσα στο σοβά, όλα με την ίδια ακριβώς κλίση, έτσι ώστε να προεξέχει μόνο το μισό ξυραφάκι, ίδιο με σουβλερό ασημένιο δόντι αρπακτικού. Σειρές ολόκληρες από τέτοια ξυραφάκια, η μια κάτω από την άλλη, που άστρα-φταν αχρησιμοποίητα.

«Φαίνεται πως το θύμα ήταν ακόμη πιο ζαβό και σαλταρι-

Φράνκενσταϊν: Ο Άσωτος Υιός

σμένο από το δολοφόνο του», είπε η Κάρσον.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18

Στους κόλπους της υψηλής κοινωνίας της Νέας Ορλεάνης η παράθεση επίσημων δείπνων ήταν κάτι σαν πολιτική ανα-γκαιότητα, κι ο Βίκτωρ ήταν πολύ συνεπής στις υποχρεώσεις του αυτού του είδους.

Μέσα στην τεράστια έπαυλή του, στην Γκάρντεν Ντί-στρικτ, οι οικονόμοι του -η Κριστίν και η Σάντρα- και ο μπάτλερ του, ο Γουίλιαμ, έτρεχαν και δεν έσωναν όλη μέρα κάνοντας τις προετοιμασίες για το δείπνο. Καθάριζαν όλα τα δωμάτια, στόλιζαν τους χώρους με λουλούδια και κεριά, σκούπιζαν τις σκεπαστές βεράντες. Κηπουροί φρόντιζαν τις πρασιές, τα δέντρα, τα παρτέρια με τα λουλούδια, τους καλ-λωπιστικούς θάμνους.

Οι άνθρωποι που απάρτιζαν το υπηρετικό προσωπικό της έπαυλης ήταν όλοι τους δικά του δημιουργήματα, φτιαγμέ-νοι στα Χέρια του Ελέους, κι ως εκ τούτου όχι απλά επαρκέ-στατοι στα καθήκοντά τους, αλλά ακάματοι.

Στην κυρίως τραπεζαρία το τραπέζι είχε στρωθεί για δώ-δεκα άτομα, με λινά τραπεζομάντιλα Πρατεζί και ασημικά


σκεύη Μπουτσελάτι, κορσελάνεςΛιζόμ, ασημένιες πιατέλες Πολ Στορ, κι ένα εντυπωσιακό κηροπήγιο, επίσης Στορ, με μια αναπαράσταση του Διονύσου και των μαινάδων του. Το στοιχείο της λάμψης ήταν μεγαλύτερο -και εμπεριείχε ση-μαντικότερη αξία- από οποιαδήποτε βιτρίνα με διαμάντια των Τίφανις.

Τώρα οι δυο οικονόμοι και ο μπάτλερ περίμεναν την επι-θεώρηση του αφέντη τους. Ο Βίκτωρ μπήκε στην τραπεζαρία ήδη ντυμένος κατάλληλα για την περίσταση, κι επιθεώρησε τις προετοιμασίες.

«Σάντρα, βλέπω επέλεξες τις κατάλληλες πορσελάνες για τους αποψινούς μας καλεσμένους».

Το επιδοκιμαστικό του σχόλιο έκανε την οικονόμο να χα-μογελάσει, αν και παρόλα αυτά παρέμενε νευρική κι ανή-συχη.

«Όμως, Γουίλιαμ, βλέπω δαχτυλιές σε μερικά απ' αυτά τα ποτήρια».

Ο μπάτλερ απέσυρε στη στιγμή τα ποτήρια που του είχε υποδείξει ο Βίκτωρ.

Δυο ανθοδοχεία με κρεμ τριαντάφυλλα ήταν βαλμένα δε-ξιά κι αριστερά του κηροπήγιου, και, βλέποντάς τα, ο Βί-κτωρ παρατήρησε: «Κριστίν, πολλές πρασινάδες. Βγάλε με-ρικά φύλλα για να φανούν περισσότερο τα λουλούδια».

«Δεν έφτιαξα εγώ τα βάζα, κύριε», αποκρίθηκε η δεύτε-ρη οικονόμος, φανερά θορυβημένη γιατί, έστω κι έμμεσα, άφηνε να φανεί πως το στόλισμα των βάζων το είχε κάνει η γυναίκα του. «Ήθελε να το αναλάβει η ίδια η κυρία Ήλιος. Έχει διαβάσει ένα βιβλίο σχετικά με το στόλισμα των λου-λουδιών».

Ο Βίκτωρ ήξερε πως τα μέλη του προσωπικού συμπαθού-

122 Dean Koontz

σαν τη γυναίκα του κι ήθελαν να περνάει η Έρικα καλά και χωρίς προβλήματα.

Ο Βίκτωρ αναστέναξε. «Ξαναφτιάξε τα λουλούδια, όμως μην πεις τίποτε στη γυναίκα μου». Τράβηξε με σπουδή ένα λευκό τριαντάφυλλο από το μπουκέτο και το έπαιξε ανάμε-σα στον αντίχειρα και το δείκτη του. Το μύρισε, και τότε πρόσεξε πως μερικά απ' τα φύλλα είχαν αρχίσει να δείχνουν πρόωρα σημάδια μαρασμού. «Είναι τόσο... νέα. Θα μάθει με τον καιρό».

Όπως ζύγωνε η ώρα, ο Βίκτωρ πήγε στην κυρίως κρεβατο-κάμαρα να δει γιατί καθυστερούσε η Έρικα.

Τη βρήκε στο βεστιάριο, καθισμένη μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη. Τα μακριά ως τους ώμους πυρρόξανθα μαλλιά της ήταν στιλπνά σαν το μετάξι. Η απαράμιλλη κοψιά κι η αφράτη απαλότητα των γυμνών ώμων της τον αναστάτω-σαν.

Δυστυχώς η Έρικα είχε σε μεγάλη υπόληψη τις ευεργετι-κές συνέπειες του μέικαπ.

«Έρικα, το τέλειο δε χρειάζεται βελτίωση». «Μα θέλω τόσο πολύ να δείχνω όμορφη για χάρη σου, Βί-

κτωρ». «Τότε βγάλε από πάνω σου αυτά τα φτιασίδια. Κι άσε τη

φυσική ομορφιά σου να λάμψει από μόνη της. Εγώ σου έχω δώσει ό,τι χρειάζεσαι για να είσαι εκθαμβωτική».

«Καλοσύνη σου», είπε εκείνη, αβέβαιη ωστόσο κατά πόσο τα λόγια του αποτελούσαν φιλοφρόνηση ή κριτική.

«Η γυναίκα του περιφερειακού εισαγγελέα, η γυναίκα


του προέδρου του πανεπιστημίου -καμιά τους δεν πρόκειται να εμφανιστεί βαμμένη σαν καρνάβαλος».

Το χαμόγελο τρεμόσβησε στα χείλη της. Ο Βίκτωρ ήταν ανέκαθεν της άποψης πως η αμεσότητα και τα σταράτα λό-για, όταν απευθυνόταν σε κάποιο υπό αυτόν -η σε κάποια από τις συζύγους του- ήταν κατά πολύ προτιμότερα από τη συγκαλυμμένη κριτική.

Όπως έστεκε από πίσω της, άφησε τα χέρια του να γλι-στρήσουν πάνω στους γυμνούς της ώμους, κι έσκυψε πιο κοντά να μυρίσει τα μαλλιά της. Παραμέρισε απαλά την πλούσια χαίτη της, τη φίλησε στο σβέρκο και τότε ένιωσε το σκίρτημά της.

Έπαιξε στα δάχτυλά του το σμαραγδένιο της κολιέ. «Τα διαμάντια θα ήταν μια καλύτερη επιλογή. Άλλαξέ το, σε πα-ρακαλώ. Για χάρη μου».

Οι ματιές τους αντάμωσαν στον καθρέφτη, ύστερα εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα της κοιτώντας αμήχανα την αράδα από βουρτσάκια και μπουκαλάκια που ήταν μπροστά της. Όταν μίλησε, η φωνή της ακούστηκε ψιθυριστή: «Οι προδιαγρα-φές που βάζεις, για τα πάντα... είναι τόσο υψηλές».

Τη φίλησε ξανά στο λαιμό, και μίλησε κι ο ίδιος εξίσου ψιθυριστά μ' εκείνη: «Γι' αυτό σ' έφτιαξα. Γυναίκα μου».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19

Καθ' οδόν προς το Κουόρτερ, για ένα πρόχειρο δείπνο στην Τζάκσον Σκουέαρ, η Κάρσον κι ο Μάικλ αντάλλαζαν γνώ-μες κι απόψεις γύρω από την υπόθεση.

«Ο Όλγουαϊν δε δέχτηκε επίθεση με χλωροφόρμιο», είπε η κοπέλα.

«Ναι, όμως δεν έχουμε ακόμη τις αναλύσεις αίματος». «Μην ξεχνάς το πρόσωπο του. Δεν έδειχνε ναρκωμένος.

Που θα πει πως αυτός και ο Σατερί, ο άνθρωπος που δού-λευε στο στεγνοκαθαριστήριο, αποτελούν τις εξαιρέσεις».

«Ο άλλος αρσενικός της παρέας, ο Μπράντφορντ Γουόλ-ντεν, είχε δεχτεί επίθεση με χλωροφόρμιο», είπε ο Μάικλ. «Γιατί κατά τα λοιπά, οι τρεις τους αποτελούν σετάκι».

«Ο Χειρουργός τους αφαίρεσε τα όργανα τους έτσι για να τους θυμάται».

«Από τις γυναίκες ωστόσο παίρνει αυτιά, πόδια, χέρια... Σου έστειλε η Νάνσι Γουίσλερ ηλεκτρονικό μήνυμα με τα ονόματα όσων έχουν κλειδιά της βιβλιοθήκης;»

«Ναι, μου έστειλε, όμως αφότου είδα το διαμέρισμα του


Όλγουαϊν, λέω πως ο ίδιος άνοιξε την πόρτα στο δολοφόνο του -ο τύπος δε χρειάστηκε κλειδί».

«Μπα, και πώς έφτασες σ' αυτό το συμπέρασμα;» «Δεν ξέρω, Μια διαίσθηση». «Για να κάνουμε μια ανάλυση σε ό,τι αφορά τα θύματα»,

της πρότεινε ο Μάικλ. «Κατ' αρχάς έχω εγκαταλείψει την ιδέα πως τα θύματα σχετίζονταν μεταξύ τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η επιλογή τους έγινε τυχαία».

«Μπα και πώς έφτασες σ' αυτό το συμπέρασμα;» ήταν η σειρά της να τον ρωτήσει.

«Ε, κάπου-κάπου δουλεύει και η δική μου διαίσθηση». «Βλέπεις να έχει κάποια σημασία το γεγονός ότι από το

κάθε θύμα του αφαιρεί διαφορετικά μέρη;» «Ελίζαμπεθ Λαβένζα, η κουλή κολυμβήτρια. Να έπαιζαν

άραγε τα χέρια της κάποιο σημαντικό ρόλο στη ζωή της; Πιανίστρια; Καλλιτέχνης; Μασέζ ίσως;»

«Όπως ξέρεις ήδη, δούλευε υπάλληλος σε βιβλιοπω-λείο».

«Η Μεγκ Σάβιλ, τουρίστρια από το Άινταχο». «Της έκοψε και της πήρε τα πόδια». «Δεν ήταν δα και καμιά χορεύτρια. Ρεσεψιονίστ ήταν». «Ύστερα κόβει τα αυτιά μιας νοσοκόμας, τους μηρούς και

τις κνήμες μιας φοιτήτριας», είπε η Κάρσον. «Κι αν υπάρχει κάποια σημασία σε όλα αυτά, παραμένει άγνωστη».

«Αφαιρεί το νεφρό του άλλου από το στεγνοκαθαριστή-ριο. Αν τώρα αφαιρούσε το συκώτι του μπάρμαν, θα μπο-ρούσαμε να στηρίξουμε κάπου τη θεωρία μας».

«Κρυάδες», είπε η Κάρσον. «Δε λες τίποτε», υπερθεμάτισε ο Μάικλ. «Ο μπάρμαν είχε

Γκοθ στυλάκι, κι ο Όλγουαϊν ζούσε μέσα στη μαυρίλα. Λες

126 Dean Koontz

να υπάρχει εδώ κάποια σχέση;» «Αυτό το διαμέρισμα δεν ήταν ενός Γκοθ, αλλά ενός τρε-

λού. Εμένα το διαμέρισμα του μπάρμαν δε μου έδωσε την εντύ-

πωση ανθρώπου σκοτεινού, απλώς τρελαμένου». Η κοπέλα παρκάρισε παράνομα στην Τζάκσον Σκουέαρ,

κοντά σ' ένα εστιατόριο Κέιτζουν* όπου σύχναζαν αστυνο-μικοί.

Πλησιάζοντας στην είσοδο, είδαν τον Χάρκερ να βγαίνει από το μαγαζί κρατώντας μια τεράστια τσάντα με φαγητό για το σπίτι, κουβαλώντας πάνω του το λαχταριστό άρωμα του ξεροψημένου γατόψαρου, κάτι που θύμισε στην Κάρσον με τον πιο δραματικό τρόπο πως ήταν νηστική από το πρωί.

Λες και η παρουσία τους εκεί πέρα δεν του είχε προξε-νήσει την παραμικρή έκπληξη, και σαν να βρίσκονταν κιό-λας στα μισά μιας ψιλής κουβέντας, ο Χάρκερ τους κοίταξε και είπε: «Λέγεται πως ο κυβερνήτης θα ζητήσει τη σύσταση μιας ομάδας αντιμετώπισης κρίσεων αυτό το Σαββατοκύρια-κο κιόλας. Αν είναι να συνεργαστούμε αργά ή γρήγορα, δε θα ήταν άσχημα αν αρχίζαμε να ανταλλάσσουμε απόψεις».

«Ασφαλώς θα ξέρεις τα όσα λέγονται για σένα», είπε η Κάρσον, απευθυνόμενη στον Χάρκερ. «Όλοι στην υπηρεσία εσένα και τον Φράι σας έχουν για μεγάλους φιγουρατζή-δες».

«Ζηλεύουν», ήταν η αντίδραση του Χάρκερ. «Εξιχνιάζου-με τις περισσότερες υποθέσεις από τον καθένα».

«Ναι, καμιά φορά μάλιστα τις τελειώνετε "καθαρίζοντας" τον ύποπτο», πετάχτηκε ο Μάικλ, αναφερόμενος σ' ένα πρό-σφατο περιστατικό ανταλλαγής πυροβολισμών με τη συμμε-

* Κεϊτζούν (Cajun): Γαλλόφωνοι της Νέας Ορλεάνης. Σ.τ.Μ.


τοχή αστυνομικών, όπου ο Χάρκερ είχε γλιτώσει παρά τρίχα την παραπομπή του.

Το χαμόγελο του Χάρκερ έσταζε περιφρόνηση. «Θέλεις να ακούσεις τη θεωρία μου για το νυχτοφύλακα της βιβλιο-θήκης;»

«Θέλω να μου βρουν καρκίνο στο πάγκρεας;» ρώτησε ο Μάικλ.

«Λοιπόν» συνέχισε ο άλλος απτόητος «τα μαύρα δωμάτια υποδηλώνουν τάση αυτοκτονίας».

«Γαμώ-το!» είπε η Κάρσον. «Προσπάθησε να κόψει τις φλέβες του με το καθένα από

τα ξυραφάκια που έχει μπηγμένα στον τοίχο του μπάνιου του. Αλλά στο τέλος δεν έβρισκε το κουράγιο να το κάνει».

«Δε μου λες, εσύ κι ο Φράι πήγατε στο διαμέρισμα του Όλγουαϊν;»

«Ναι, πήγαμε», αποκρίθηκε ο Χάρκερ. «Εσείς οι δυο εί-σαστε τα μωράκια μας, και μερικές φορές θέλουμε να σας ταΐζουμε».

Όπως έκανε να φύγει, στριμώχτηκε ανάμεσά τους κι απο-μακρύνθηκε, για να σταματήσει και να ρίξει μια ματιά προς τα πίσω μετά από μερικά βήματα. «Όταν θα έχετε κι εσείς τη δική σας θεωρία, ευχαρίστως να την ακούσω».

«Έχω κι εγώ κάτι καρδούλες» είπε ο Μάικλ στην Κάρσον «που θα ήθελα πολύ να ξεριζώσω».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20

Όταν έφυγε ο Βίκτωρ από την κρεβατοκάμαρα, η Έρικα φόρεσε μια Σεντ Τζον τουαλέτα, που κατάφερνε να είναι συγχρόνως εντυπωσιακή και αξιοπρεπής, ανεπαίσθητα σέξι αλλά και αριστοκρατική.

Όρθια μπροστά στον τεράστιο καθρέφτη του βεστιάριού της, που ήταν τόσο μεγάλο όσο και οι υπόλοιπες κρεβατοκά-μαρες, ήξερε καλά πως έδειχνε γοητευτική και στις μεγάλες ομορφιές της, τόσο που η παρουσία της θα έμενε αλησμόνη-τη σε όλα τα αρσενικά που θα παραβρίσκονταν στο δείπνο. Παρόλα αυτά όμως, ένιωθε πως κάτι της έλειπε.

Αν η άφιξη των καλεσμένων τους δεν αναμενόταν μέσα στα επόμενα λίγα λεπτά της ώρας, σίγουρα θα άλλαζε και θα έβαζε κάποιο άλλο φόρεμα. Ο Βίκτωρ την ήθελε στο πλευρό του κατά την υποδοχή του κάθε καλεσμένου τους, κι η Έρι-κα δεν ήθελε ούτε κατά διάνοια να τον απογοητεύσει.

Όλα τα φορέματά της κρέμονταν πίσω από πόρτες ή ήταν μέσα σε συρτάρια ντουλαπιών που βρίσκονταν κατά μήκος τριών διαδρόμων. Κι η γκαρνταρόμπα της είχε εκατοντάδες


τέτοια φορέματα και τουαλέτες. Αν και η ίδια δεν είχε αγοράσει ούτε μισό απ' όλα αυτά

τα ρούχα. Έτσι όπως την είχε φτιάξει με τις ιδανικές ανα-λογίες, ο Βίκτωρ της είχε αγοράσει τα πάντα από τότε που η Έρικα βρισκόταν ακόμη στη δεξαμενή. Πιθανόν μερικά απ' αυτά τα ρούχα να τα είχε αγοράσει για την προηγούμενη Έρικα, αν κι αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελε να το σκέπτεται καν.

Η Έρικα έτρεφε την κρυφή ελπίδα πως ίσως κάποια μέρα της επιτρεπόταν να βγει μόνη της για ψώνια. Κι όταν θα ξη-μέρωνε αυτή η μέρα, η κοπέλα θα ήταν πια σίγουρη πως επι-τέλους θα είχε φτάσει στο σημείο να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του, κερδίζοντας έτσι την εκτίμηση και την εμπι-στοσύνη του.

Φευγαλέα και προς στιγμή σκέφτηκε πώς θα ήταν άραγε αν δεν έδινε δυάρα τσακιστή για το τι σκεφτόταν ο Βίκτωρ -ή ο οποιοσδήποτε άλλος εν προκειμένω- για το άτομό της. Αν θα μπορούσε να ήταν ο εαυτός της. Ανεξάρτητη.

Αλλά αυτές ήταν επικίνδυνες σκέψεις. Κι άρα έπρεπε να τις διώξει από το μυαλό της.

Στο πίσω μέρος της γκαρνταρόμπας κάπου διακόσια ζευ-γάρια παπούτσια ήταν τακτοποιημένα στη σειρά, πάνω σε επικλινή ράφια. Αν και ήξερε πως ο χρόνος ήταν παράγο-ντας ύψιστης σημασίας, ωστόσο βρέθηκε αντιμέτωπη με το χρονοβόρο δίλημμα κατά πόσο έπρεπε να φορέσει Γκούτσι ή Κέιτ Σπέιντ.

Από πίσω της, όπως βρισκόταν μέσα στο βεστιάριο, άκου-σε κάτι να σαλεύει, να σκαλίζει.

Γύρισε και κοίταξε στο βάθος του κεντρικού διαδρόμου, όμως το μόνο που είδε ήταν κλειστές πόρτες από ξύλο κε-

130 Dean Koontz

ρασιάς πίσω από τις οποίες κρέμονταν μερικά από τα εκτός εποχής ρούχα της, και το ανοιχτό κίτρινο χαλί που κάλυπτε το πέρασμα. Έριξε μια ματιά και στο διάδρομο στα δεξιά της, ύστερα στον τρίτο, στ' αριστερά της. Ψυχή.

Αντιμέτωπη πάλι με το δίλημμά της, επέλεξε τελικά να φορέσει ένα ζευγάρι Κέιτ Σπέιντ. Κρατώντας το ζευγάρι τα παπούτσια στο χέρι της, πέρασε βιαστικά στο μπουντουάρ.

Μπαίνοντας, της φάνηκε πως είδε με την άκρη του ματιού της κάτι να κινείται, εκεί στο πάτωμα, κοντά στην ανοιχτή πόρτα που έμπαζε στην κρεβατοκάμαρα. Μα όταν γύρισε το κεφάλι της, δεν υπήρχε τίποτε.

Παραξενεμένη, μπήκε τώρα στην κρεβατοκάμαρα, τη στιγμή ακριβώς που το σατινένιο σκέπασμα κουνήθηκε λι-γάκι σε κάποιο σημείο, λες και κάτι είχε τρυπώσει κάτω από το υπέρδιπλο κρεβάτι.

Στο σπίτι δεν υπήρχαν κατοικίδια -ούτε γάτες, ούτε σκύ-λοι.

Αν ανακάλυπτε ο Βίκτωρ πως κάποιο τρωκτικό είχε τρυ-πώσει μέσα στο σπίτι, ασφαλώς θα γινόταν έξω φρενών. Ως προς αυτό το ζήτημα, η ανοχή του ήταν μηδενική.

Την Έρικα την είχε φτιάξει έτσι ώστε να έχει επίγνωση των κινδύνων, μα και παράλληλα να μη φοβάται τίποτε πέ-ραν του δέοντος -αν και ο τρόπος που είχε προγραμματιστεί ώστε να σέβεται το δημιουργό της, ενίοτε άγγιζε τα όρια του φόβου.

Αν όντως είχε τρυπώσει στο σπίτι κάποιος αρουραίος, και τώρα είχε χωθεί κάτω από το κρεβάτι, η Έρικα δε θα δίστα-ζε να τον στριμώξει και να τον εξοντώσει.

Άφησε κάπου τα παπούτσια που κρατούσε στο χέρι της και γονάτισε πλάι στο κρεβάτι. Ήταν σίγουρη πως τα αντα-


νακλαστικά της θα της επέτρεπαν να γραπώσει έναν εν κι-νήσει αρουραίο.

Όταν σήκωσε την άκρη του σκεπάσματος και κοίταξε κάτω από το κρεβάτι, η δυνατή όρασή της τής επέτρεπε να βλέπει τα πάντα χωρίς τη βοήθεια φακού. Ωστόσο τίποτε δε φάνηκε να κινείται κάτω από το σουμιέ.

Σηκώθηκε όρθια κι έριξε μια ματιά στο χώρο. Το ένιωθε πως κάτι υπήρχε εκεί μέσα, όμως δεν είχε το χρόνο να ψάξει πίσω από το κάθε έπιπλο.

Διαισθανόμενη πως τα χρονικά περιθώρια στένευαν επι-κίνδυνα, κάθισε στην άκρη μιας πολυθρόνας κοντά στο τζά-κι και φόρεσε τα παπούτσια της. Ήταν όντως ένα κομψό, πανέμορφο ζευγάρι παπούτσια, που ωστόσο θα προτιμούσε να είχε αγοράσει μόνη της.

Έμεινε καθισμένη προς στιγμήν κι αφουγκράστηκε. Σιω-πή τάφου. Το είδος της σιωπής που υποδήλωνε πως ίσως κάτι κάπου εκεί κοντά αφουγκραζόταν τις δικές της κινήσεις.

Βγαίνοντας από την κεντρική σουίτα για να βγει στο χολ, έκλεισε πίσω της την πόρτα. Η πόρτα σφάλιζε πάνω στην κάσα χωρίς ν' αφήνει χαραμάδες και κενά. Επομένως, ακό-μη κι αν είχε τρυπώσει κάποιος αρουραίος μέσα στην κρε-βατοκάμαρα, δε θα μπορούσε να βγει και να κατέβει στην τραπεζαρία, τινάζοντας στον αέρα το δείπνο.

Κατέβηκε την επιβλητική σκάλα, και τη στιγμή που πλησί-αζε στο φουαγέ, χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Είχαν φτάσει κιόλας οι πρώτοι καλεσμένοι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21

Την ώρα που ο Ρόι Πριμπό ντυνόταν, με ένα μαύρο παντελό-νι, ένα μπλε ανοιχτό σπορ σακάκι κι ένα λευκό λινό πουκά-μισο για το ραντεβού του με την Κάντις -τι μάτια, Θεέ μου! - ένα ειδησεογραφικό τηλεοπτικό κανάλι πρόβαλε ρεπορ-τάζ για το Χειρουργό.

Μα τι ανόητο όνομα του είχαν κολλήσει! Αυτός ένιωθε άνθρωπος ρομαντικός. Ένας ιδεαλιστής προερχόμενος από οικογένεια επίσης ιδεαλιστών. Ατόφιος. Τέλος πάντων, μπο-ρεί να ήταν πολλά πράγματα, πάντως όχι χειρουργός.

Το ήξερε πως είχε γίνει πρώτο θέμα, αν και δεν παρακο-λουθούσε ανελλιπώς την κάλυψη των έργων και των ημερών του από τα ΜΜΕ. Δεν είχε ξεκινήσει όλη αυτή την επιχείρη-ση συλλογής τέλειων γυναικείων μελών αποβλέποντας στο να γίνει διάσημος. Τέτοιου είδους δόξες και μεγαλεία τον άφηναν αδιάφορο.

Φυσικά οι αναζητήσεις του προκαλούσαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, αν και για εντελώς λάθος λόγους. Ο κό-σμος έβλεπε τη βία και όχι την καλλιτεχνική αναζήτηση.


Έβλεπε ωμότητες και αίματα, κι όχι το έργο ενός ονειροπό-λου ο οποίος αναζητούσε το τέλειο σε όλα τα πράγματα.

Ο Ρόι μόνο περιφρόνηση ένιωθε για τα ΜΜΕ και το συρ-φετό των θεατών και αναγνωστών των οποίων την αφέλεια εκμεταλλεύονταν. Αχρείοι που απευθύνονταν σε ηλίθιους.

Προερχόμενος από μια οικογένεια επιφανών πολιτικών -ο παππούς και ο πατέρας του είχαν προσφέρει τις καλές τους υπηρεσίες στην πόλη της Νέας Ορλεάνης και την πολι-τεία της Λουιζιάνας- είχε διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την ευ-κολία με την οποία η κοινή γνώμη μπορούσε να πέσει εύκο-λο θύμα και να χειραγωγηθεί από κάποιους που ήξεραν να χειρίζονται σωστά τα στοιχεία του φθόνου και του φόβου. Η οικογένειά του είχε μεγάλη πείρα σ' αυτό.

Στην πορεία του χρόνου οι Πριμπό είχαν γίνει πάμπλουτοι. Ο παππούς κι ο πατέρας του τα είχαν πάει τόσο καλά στη δι-άρκεια της θητείας τους σε διάφορα δημόσια αξιώματα, που ο ίδιος ο Ρόι δεν είχε αναγκαστεί μέχρι τότε να δουλέψει, κι ούτε θα αναγκαζόταν να δουλέψει ποτέ στο μέλλον.

Όμοια με τους καλλιτέχνες στη διάρκεια της Αναγέννη-σης, είχε κι αυτός τους προστάτες και τους πάτρονές του: τις γενιές και γενιές των φορολογούμενων. Τα πλούτη που είχε κληρονομήσει του επέτρεπαν να αφιερώσει τη ζωή του ολόκληρη στην επιδίωξη της ιδανικής ομορφιάς.

Όταν ο δημοσιογράφος της τηλεόρασης αναφέρθηκε στα δυο πιο πρόσφατα θύματα του Ρόι, την προσοχή του απέ-σπασε αίφνης ο συσχετισμός ενός ονόματος που του ήταν παντελώς άγνωστο -το όνομα του Μπόμπι Όλγουαϊν - με εκείνο της Ελίζαμπεθ Λαβένζα. Ο Ρόι είχε δρέψει τα πανέ-μορφα χέρια της λίγο προτού ξεφορτωθεί το κατά τα λοιπά μέχρι αηδίας ατελές υπόλοιπο κορμί της στη Λίμνη του Σίτι

134 Dean Koontz

Παρκ. Απ' αυτόν τον Όλγουαϊν κάποιοι είχαν αφαιρέσει την

καρδιά. Τον Ρόι οι καρδιές τον άφηναν παγερά αδιάφορο. Γενικά

τα εντόσθια δεν ήταν τα αγαπημένα του. Τον Ρόι τον ενδιέ-φεραν τα μέλη. Το είδος της ομορφιάς που τον συγκινούσε ήταν ρηχό, υπό την έννοια ότι ποτέ δεν προχωρούσε στα εν-δότερα του ανθρώπινου σώματος.

Εκτός αυτού, ο Όλγουαϊν ήταν άντρας. Και τον Ρόι ποσώς τον ενδιέφερε το ανδρικό κάλλος, εκτός σε ό,τι αφορούσε τη διαρκή αναβάθμιση και τελειοποίηση της δικής του εξωτερι-κής εμφάνισης.

Όπως έστεκε τώρα μπροστά την τηλεόραση, ένιωσε να τα χάνει και να μένει με το στόμα ανοιχτό για δεύτερη φορά, όταν άκουσε πως ο Όλγουαϊν ήταν το τρίτο κατά σειρά αρ-σενικό θύμα του Χειρουργού. Από τα δυο προηγούμενα εί-χαν αφαιρεθεί το ήπαρ και το νεφρό.

Αυτοί οι φόνοι συνδέονταν με εκείνους των γυναικών απ' αφορμή το γεγονός ότι τουλάχιστον στην περίπτωση του ενός άνδρα είχε γίνει χρήση χλωροφόρμιου.

Κάποιος που αντέγραφε τον Ρόι. Ένας παραπληροφορη-μένος μιμητής. Κάπου στη Νέα Ορλεάνη, κάποιος ζηλόφθο-νος πανίβλακας εμπνευσμένος από τις δολοφονίες του Ρόι, ανήμπορος ωστόσο να συλλάβει το βαθύτερο νόημα και τον απώτερο στόχο των δικών του φονικών.

Προς στιγμήν ένιωσε βαθύτατα προσβεβλημένος. Στη συ-νέχεια όμως κατάλαβε πως αυτός που τον αντέγραφε εκ των πραγμάτων ήταν λιγότερο ευφυής απ' αυτόν, και κατά συ-νέπεια αργά ή γρήγορα θα έκανε τη μεγάλη γκάφα με απο-τέλεσμα να τον τσιμπήσει η αστυνομία και να του φορτώσει


όλες τις δολοφονίες. Άρα ο μιμητής του ήταν ο άνθρωπος που θα του εξασφάλιζε το ατιμώρητο των πράξεών του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22

Η καμπίνα προβολής υπό διαφορετικές συνθήκες ίσως απο-δεικνυόταν πολύ μικρή για δυο ανθρώπους τόσο ογκώδεις -αν και με διαφορετικό τρόπο ο καθένας τους- όσο ο Δευ-καλίων και ο Τζέλι Μπιγκς. Ωστόσο έγινε ο χώρος που μοι-ράζονταν κάθε φορά που δεν ήθελαν να είναι μόνοι.

Η καμπίνα τους βόλευε, ίσως επειδή εκεί μέσα υπήρχαν τόσα βιβλία και περιοδικά, ίσως γιατί αποτελούσε κάτι σαν ακρόπολη που έστεκε ψηλά πάνω από τα δεινά της ζωής.

Για μεγάλα διαστήματα στη διάρκεια της υπεραιωνόβιας ζωής του ο Δευκαλίων είχε αποζητήσει απάγκιο στην απο-μόνωση και τη μοναξιά. Και μια τέτοια περίοδος είχε μόλις τελειώσει στο Θιβέτ.

Τώρα που είχε πληροφορηθεί πως ο Βίκτωρ ήταν ακόμη ζωντανός, αυτή η αίσθηση μοναξιάς και απομόνωσης είχε διαταραχθεί για τα καλά. Και μοιραία ο Δευκαλίων αποζη-τούσε συντροφιά.

Σαν πρώην πανηγυρτζήδες, αυτός κι ο Τζέλι είχαν έναν ολόκληρο κόσμο από κοινές εμπειρίες κι αναμνήσεις, κι άλ-


λες τόσες ιστορίες να διηγηθούν ο ένας στον άλλο. Σε λιγότερο από μια μέρα είχαν ανακαλύψει πως άνοιγαν

εύκολα κουβέντα, και του Δευκαλίωνα κάτι του έλεγε πως με τον καιρό θα γίνονταν στ' αλήθεια φίλοι.

Παράλληλα όμως είχαν και τις σιωπές τους, μιας κι έμοια-ζαν λίγο με στρατιώτες στα χαρακώματα, όπου βασίλευε μια απατηλή ησυχία και γαλήνη, στιγμές πριν άρχιζαν πάλι οι ουρανοί να ρίχνουν οβίδες κι όλμους. Υπ' αυτές τις συνθή-κες λοιπόν κι οι δυο τους είχαν σοβαρά ζητήματα να σκε-φθούν προτού να είναι σε θέση να τα κουβεντιάσουν.

Ο Τζέλι έκανε τους συλλογισμούς του όση ώρα διάβαζε κάποιο βιβλίο μυστηρίου, το είδος της λογοτεχνίας που κυ-ριολεκτικά λάτρευε. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, φυ-λακωμένος μέσα σε πολλές δεκάδες κιλά σάρκας, το είχε περάσει ζώντας με τη φαντασία του ανάμεσα στους αστυνο-μικούς, τους ιδιωτικούς ερευνητές και τους μαθητευόμενους ντετέκτιβ που κατοικοέδρευαν στις σελίδες των αγαπημέ-νων του βιβλίων.

Στις σιωπές τους ο Δευκαλίων διάβαζε όλα τα σχετικά με τον Βίκτωρα Ήλιος, ή αλλιώς πώς Φράνκενσταϊν, άρθρα, που είχε συγκεντρώσει για λογαριασμό του ο Μπεν. Ο Δευ-καλίων τα μελετούσε πασχίζοντας να συμβιβαστεί με την πικρή, την απίστευτη αλήθεια πως ο δημιουργός του εξακο-λουθούσε να βρίσκεται στη ζωή, ενώ στο μυαλό του έψαχνε να βρει τρόπους για την εξόντωση αυτού του όντος που ήταν η αποθέωση της αλαζονείας.

Ξανά και ξανά έπιανε τον εαυτό του να χαϊδεύει ασυναί-σθητα το σακατεμένο μισό του προσώπου του, μέχρι που κάποια στιγμή ο Τζέλι δεν άντεξε στον πειρασμό και του ζήτησε να του πει πώς το είχε πάθει.

138 Dean Koontz

«Εξαγρίωσα το δημιουργό μου», αποκρίθηκε ο Δευκαλί-ων.

«Αυτό το κάνουμε όλοι μας» ήταν η αντίδραση του Τζέλι «χωρίς όμως να υφιστάμεθα τόσο σκληρές συνέπειες».

«Δεν έχουμε τον ίδιο δημιουργό», του υπενθύμισε ο Δευ-καλίων.

Μια ζωή επί το πλείστον μέσα στην απομόνωση και την περισυλλογή είχαν μάθει τον Δευκαλίωνα στις μεγάλες σιω-πές, όμως ο Τζέλι την ήθελε τη βαβούρα του, ακόμη κι όταν διάβαζε κάποιο αστυνομικό μυθιστόρημα. Σε μια γωνία μέσα στην καμπίνα οι αλλαγές της φωτεινότητας στην οθόνη της τηλεόρασης, όπως πρόβαλε διάφορες εικόνες, δεν ήταν τίποτε περισσότερο για τον Δευκαλίωνα από το θέριεμα και το χαμήλωμα της φωτιάς που έκαιγε σε κάποιο τζάκι, αφού τα εναλλασσόμενα είδωλα δεν είχαν τίποτε να του αφηγη-θούν.

Αίφνης όμως κάποιες κουβέντες στον ακατάσχετο μονό-λογο του εκφωνητή τράβηξαν την προσοχή του. Δολοφονίες. Μέλη που είχαν αφαιρεθεί από πτώματα.

Ο Δευκαλίων δυνάμωσε την ένταση της τηλεόρασης. Μια ντετέκτιβ της υπηρεσίας ανθρωποκτονιών, κάποια Κάρσον Ο' Κόνορ, πολιορκημένη από δημοσιογράφους έξω από τη δημοτική βιβλιοθήκη, απαντούσε στις περισσότερες από τις ερωτήσεις που τις υπέβαλλαν με λέξεις που λίγο πολύ είχαν το ένα και το αυτό νόημα: ουδέν σχόλιον.

Με το που τέλειωσε το ρεπορτάζ, είπε ο Δευκαλίων: «Χει-ρουργός... Πόσον καιρό κρατάει τώρα αυτή η ιστορία;»

Σαν φανατικός οπαδός των ιστοριών μυστηρίου, ο Τζέλι εύλογο ήταν ότι παρακολουθούσε με το ίδιο ενδιαφέρον και τις πραγματικές υποθέσεις εγκλημάτων. Έτσι λοιπόν όχι


μόνο γνώριζε όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες γύρω από τα δολοφονικά κατορθώματα του επονομαζόμενου Χει-ρουργού, αλλά είχε αναπτύξει και τις δικές του εκδοχές και θεωρίες οι οποίες, κατά την όχι και τόσο ταπεινή του άποψη, ήταν σαφώς ανώτερες από τις αντίστοιχες που είχαν διατυ-πώσει μέχρι τότε οι αστυνομικές Αρχές.

Όπως άκουγε τις ειδήσεις, άρχισε να έχει και τις δικές του υπόνοιες, που απέρρεαν από τις μοναδικές του εμπειρίες.

Κατά το μάλλον ή το ήττον ο Χειρουργός δεν ήταν παρά ένας κατ' εξακολούθηση δολοφόνος σαν τους τόσους και τόσους που εμφανίζονταν κατά καιρούς, που του άρεσε να αφαιρεί μέλη και όργανα από τα θύματά του έτσι σαν ανα-μνηστικά. Στην πόλη όμως που οι θεότητες των ζωντανών νεκρών είχαν βρει μόνιμη κατοικία, αυτός ο Χειρουργός μπορεί και να ήταν κάτι κατά πολύ χειρότερο από έναν ακό-μη σαλεμένο ψυχοπαθή.

Βάζοντας ξανά τα αποκόμματα των εφημερίδων πίσω στο κουτί τους, ο Δευκαλίων σηκώθηκε και είπε: «Θα βγω έξω».

«Πού θα πας;» «Να βρω το σπίτι του. Να δω με τι σόι τρόπο αυτόκλητου

θεού έχει επιλέξει να ζει τώρα τελευταία».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23

Παράνομα όπως ήταν παρκαρισμένο στην Τζάκσον Σκου-έαρ, η οροφή του πολιτικού αμαξιού τους χρησίμευσε σαν τραπεζάκι.

Η Κάρσον και ο Μάικλ έφαγαν γαρίδες πανέ, γαρίδες ετουφέ* με ρύζι, και μοκ σου*, όλα αυτά μέσα από πλαστι-κά δισκάκια.

Πάνω στο πεζοδρόμιο έκοβαν βόλτες νεαρά ζευγαράκια πιασμένα χέρι-χέρι. Μουσικάντηδες με μαύρες κουστουμιές και στρογγυλά πλατύγυρα καπελάκια περνούσαν βιαστικοί κρατώντας μουσικά όργανα μέσα στις θήκες τους, σπρώχνο-ντας και ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στο πλήθος των πιο ηλι-κιωμένων κι αργοκίνητων κρεολών που φορούσαν βαμβα-κερά χρωματιστά πουκάμισα και καπέλα αλά Τζάστιν Γου-ίλσον*. Τσούρμα νεαρές γυναίκες ντυμένες κατ' ευφημισμό

* Ετουφέ (Etouffee): πικάντικη εντράδα με λαχανικά και θαλασσινά κυρίως κα-ραβίδες. Σ.τ.Μ. * Μοκ Σου (Maque Choux): Πιάτο της νότιας Νέας Ορλεάνης, με καλαμπόκι, πράσινες πιπεριές, ντομάτες και κρεμμύδια συνήθως μαγειρεμένο με λίπος από μπέικον. Σ.τ.Μ. * Τζάστιν Γουίλσον: γνωστός κωμικός και τηλεοπτικός μάγειρας. Σ.τ.Μ.


και τραβεστί που έκαναν τους τουρίστες να στέκουν και να τις χαζεύουν.

Από κάπου ακουγόταν μουσική τζαζ. Μέσα στη γλυκιά, ζεστή νύχτα πλεκόταν ένα υφάδι από λαλιές και γέλια.

«Αυτό που μου τη βαράει με κάτι τύπους σαν τον Χάρκερ και τον Φράι...» ξεκίνησε να πει η Κάρσον.

«Πες το, και θα περάσει στην ιστορία με χρυσά γράμμα-τα», την πρόλαβε ο Μάικλ.

«... είναι ο τρόπος που τους αφήνω να μου την μπαί-νουν».

«Τους πονάει, γιατί κανείς δεν καταφέρνει να γίνει ντετέ-κτιβ τόσο νέος, όσο εμείς».

«Ναι, εγώ έγινα ντετέκτιβ πριν από τρία χρόνια. Καιρός είναι να το χωνέψουν».

«Είτε θα βγουν στη σύνταξη, είτε θ' αρπάξουν καμιά αδέ-σποτη. Κάτι από εδώ, κάτι από εκεί, θα έχουμε κι εμείς τη δική μας ευκαιρία να γίνουμε γερο-σπασαρχίδηδες».

«Όλο αυτό έχει να κάνει με τον πατέρα μου», είπε η Κάρ-σον, αφού απόλαυσε μια μπουκιά μοκ σου.

«Τον Χάρκερ και τον Φράι δεν τους νοιάζει τι έκανε ή τι δεν έκανε ο πατέρας σου», είπε ο Μάικλ.

«Έχεις λάθος. Όλοι τους μου την έχουν στημένη στη γω-νία να δουν πότε θα φανεί ότι κουβαλάω κι εγώ μέσα μου τα γονίδια του σκάρτου μπάτσου, όπως τον νόμιζαν κι εκεί-νον».

Ο Μάικλ κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι του. «Εγώ ούτε για μια στιγμή δεν πίστεψα πως κουβαλάς μέσα σου τα γονί-δια του σκάρτου μπάτσου».

«Στο τέτοιο μου τι πιστεύεις εσύ, Μάικλ. Ή μάλλον ξέρω τι πιστεύεις. Είναι όμως αυτό που νομίζουν όλοι οι άλλοι

142 Dean Koontz

που κάνει αυτή τη δουλειά για μένα τρεις φορές πιο δύσκο-λη απ' ό,τι είναι στ' αλήθεια»

«Ε, καλά», είπε ο άλλος, παίζοντάς το θιγμένος, «κι εμέ-να στα τέτοια μου που γράφεις στο τέτοιο σου αυτά που πι-στεύω».

Η Κάρσον πήρε ένα ύφος, σαν να της είχαν πέσει τ' αυτιά, και χαμογέλασε λίγο. «Εντάξει, δικέ μου, συγνώμη. Είσαι ένας από τους λίγους ανθρώπους που όντως μ' ενδιαφέρει η γνώμη τους για μένα».

«Με πλήγωσες» συνέχισε ο Μάικλ, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, «αλλά θα το ξεπεράσω».

«Δούλεψα πολύ σκληρά για να φτάσω εδώ που βρίσκο-μαι», είπε τώρα η Κάρσον αναστενάζοντας. «Κι εδώ που βρίσκομαι τώρα, τρώω για βράδυ στα όρθια, μέσα στη μέση του δρόμου».

«Όμως το φαγητό είναι μούρλια» είπε ο Μάικλ «κι εγώ είμαι υπέροχη παρέα».

«Αν σκεφτείς τα λεφτά που μας δίνουν, μπορείς να μου πεις γιατί δουλεύουμε τόσο σκληρά;»

«Γιατί είμαστε βεριτάμπλ Αμερικανοί ήρωες». «Ναι, καλά!» Χτύπησε το κινητό του Μάικλ. Γλείφοντας ίχνη πικάντικης

σάλτσας απ' τα χείλη του, απάντησε στην κλήση. «Ντετέκτιβ Μάντισον». Όταν έκλεισε το τηλέφωνο μετά από λίγο, γύρι-σε στην Κάρσον και είπε: «Μόλις λάβαμε πρόσκληση για το νεκροτομείο. Χωρίς ποτό, χωρίς χορό. Μπορεί όμως και να το διασκεδάσουμε».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24

Όπως τις χάιδευε το φως των κεριών, οι επιφάνειες των ασημικών ήταν λες και βρίσκονταν διαρκώς στο τσακ να λιώσουν και να χυθούν πάνω στο τραπέζι.

Με πέντε από τους ισχυρούς άνδρες της Λουιζιάνα μετά των συζύγων τους, συνδαιτυμόνες στο δείπνο του, ο Βίκτωρ γύρευε την κατάλληλη ευκαιρία που θα έφερνε την πολύ εν-διαφέρουσα κουβέντα σε ατραπούς που θα εξυπηρετούσαν με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντά του στο μέλλον, αφού ο δήμαρχος, ο περιφερειακός εισαγγελέας, ο πρόεδρος του πανεπιστημίου και οι λοιποί θα είχαν σηκωθεί από το τρα-πέζι του. Για τον Βίκτωρα αυτού του είδους τα τραπεζώματα και οι κοινωνικές εκδηλώσεις αποτελούσαν μια πρώτης τά-ξεως ευκαιρία για να επηρεάζει κατά το δοκούν τις διάφο-ρες πολιτικές και άλλες προσωπικότητες προς όφελος των μελλοντικών του σχεδίων.

Στην αρχή βέβαια η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από πράγματα πεζά και τετριμμένα, ακόμη και μεταξύ προσκε-κλημένων τέτοιου κοινωνικού βεληνεκούς. Ο Βίκτωρ όμως

144 Dean Koontz

θεωρούσε εαυτόν εξίσου καλό στις κουβέντες περί ανέμων και υδάτων, και μάλιστα το διασκέδαζε, αφού αντιμετώπιζε την όλη διαδικασία σαν απεριτίφ για τις πιο ζουμερές συζη-τήσεις που έμελλε να ακολουθήσουν.

Ο Γουίλιαμ και η Κριστίν σερβίρισαν τη σούπα, με τον μπάτλερ να κρατάει τη σουπιέρα τη στιγμή που η υπηρέτρια γέμιζε με την κουτάλα τα μπολ με κρεμώδη υποκόκκινη σού-πα.

Για την Έρικα αυτό ήταν το τρίτο δείπνο στις τρεις βδο-μάδες από τότε που είχε βγει από τη δεξαμενή, και τώρα είχε να επιδείξει κάποιες βελτιώσεις σε ό,τι αφορούσε την κοινωνική της συμπεριφορά, αν και όχι στο βαθμό που θα ήθελε ο Βίκτωρ.

Η κοπέλα φάνηκε να στραβώνει λίγο τα μούτρα της, όταν πρόσεξε πως τα λουλούδια που στόλιζαν το τραπέζι ήταν δι-αφορετικά από εκείνα που είχε επιλέξει κι είχε τακτοποιή-σει εκείνη. Αν και βέβαια είχε τη φρόνηση να μην πει λέξη επ' αυτού.

Όταν όμως ο Βίκτωρ έπιασε το βλέμμα της γυναίκας του και κοιτάχτηκαν, άνοιξε το στόμα του και είπε: «Α, τα τρι-αντάφυλλα είναι περίφημα», υπογραμμίζοντας με αυτόν το συγκαλυμμένο κι έμμεσο τρόπο το σφάλμα της.

Ο Περιφερειακός Εισαγγελέας Γουότκινς, του οποίου η πάλαι ποτέ αριστοκρατική μύτη είχε αρχίσει να χάνει τη φίνα γραμμή της στο βαθμό που η συχνή χρήση κοκαΐνης κα-τέτρωγε το ρινικό χόνδρο, έκανε μια κίνηση με το χέρι του σαν να ήθελε να αποδιώξει το άρωμα που ανέδιδε η αχνιστή σούπα στο μπολ του, ώστε να μη φτάσει στα ευαίσθητα ρου-θούνια του. «Έρικα, η σούπα μυρίζει υπέροχα»».

Ο αντίπαλος του Γουότκινς στις επικείμενες εκλογές -ο


Μπάντι Γκιτρό- ήταν ένας από τους ανθρώπους του Βίκτω-ρα. Ο Βίκτωρ ήξερε τόσα άπλυτα για τον Γουότκινς, που, αν τα έβγαζε στη φόρα, ο Μπάντι θα κέρδιζε τις εκλογές κάνο-ντας περίπατο. Μέχρι την ημέρα της κάλπης όμως ο Βίκτωρ έπρεπε να τραπεζώνει τον Γουότκινς για να τον φέρει στα νερά του.

«Υπέροχη η αστακόσουπα», σχολίασε η Πάμελα Γουότ-κινς. «Δική σου συνταγή, Έρικα;»

«Όχι, τη βρήκα σ' ένα περιοδικό, ωστόσο εγώ πρόσθεσα μερικά καρυκεύματα. Πολύ αμφιβάλλω κατά πόσο τη βελ-τίωσα, ίσως μάλιστα να την έκανα και χειρότερη, όμως μου αρέσει να είναι λίγο πικάντικη η αστακόσουπα».

«Ω, μα είναι θεσπέσια», πετάχτηκε η κυρία του προέδρου του πανεπιστημίου, μετά την πρώτη κουταλιά.

Τούτη η φιλοφρόνηση, ενισχυμένη από τα κολακευτικά σχόλια και των υπόλοιπων, έκανε το πρόσωπο της Έρικα να λάμψει από καμάρι, όμως όταν σήκωσε το γεμάτο κου-τάλι στο στόμα της, κατέβασε τη σούπα μ' ένα μακρόσυρτο ρουφηχτό.

Μ' ένα συναίσθημα βαθιάς δυσφορίας ο Βίκτωρ την είδε να βυθίζει πάλι το κουτάλι της στο μπολ με τη σούπα.

Η σούπα δε συμπεριλαμβανόταν στο μενού κανενός από τα προηγούμενα επίσημα δείπνα, και κατά τα λοιπά ο Βί-κτωρ είχε συμφάει με την Έρικα μόνο δυο φορές στο πα-ρελθόν. Το ανάρμοστο των τρόπων της τον ξάφνιασε και τον θορύβησε.

Η Έρικα κατέβασε και τη δεύτερη κουταλιά σούπα με τον ίδιο θορυβώδη τρόπο.

Αν και κανείς από τους προσκεκλημένους δεν έδειξε να δίνει σημασία σ' αυτό το απαράδεκτο πλατάγισμα της γλώσ-

146 Dean Koontz

σας και των χειλιών της οικοδέσποινας τους, ο Βίκτωρ ένιω-σε να θίγεται βαθύτατα και μόνο στη σκέψη πως η γυναίκα του διακινδύνευε να γίνει αντικείμενο αρνητικών σχολίων. Γιατί, όποιος γελούσε σε βάρος της από πίσω της, ασφαλώς θα γελούσε και σε βάρος του ιδίου.

«Η σούπα έχει σβολιάσει!» είπε αίφνης ο Βίκτωρ με αυ-στηρό ύφος. «Γουίλιαμ, Κριστίν, παρακαλώ πάρτε την αμέ-σως».

«Έχει σβολιάσει;» ρώτησε η σύζυγος του δημάρχου. «Πά-ντως όχι η δική μου».

«Κι όμως», επέμεινε ο Βίκτωρ, καθώς οι δυο υπηρέτες έσπευδαν να μαζέψουν τα μπολ με τη σούπα από το τραπέ-ζι.

«Λυπάμαι, Έρικα», έσπασε ο Βίκτωρ τη στενόχωρη σιω-πή. «Είναι η πρώτη φορά που βρίσκω κάποιο σφάλμα στη μαγειρική σου -κάποιο λάθος σε σένα γενικότερα».

«Μα η δική μου η σούπα ήταν νοστιμότατη», διαμαρτυρή-θηκε ο Τζον Γουότκινς.

Παρόλο που ίσως η Έρικα δεν είχε καταλάβει το λόγο της αντίδρασης του άντρα της, ωστόσο βρήκε αμέσως τον καλό εαυτό της. «Όχι, Τζον. Εγώ πάντα σε ψηφίζω όταν κατεβαί-νεις υποψήφιος για το αξίωμα του περιφερειακού εισαγγε-λέα, όμως σε ό,τι αφορά θέματα μαγειρικής, εμπιστεύομαι τυφλά τον Βίκτωρα. Τον ουρανίσκο του θα τον ζήλευε κι ο καλύτερος σεφ».

Ο Βίκτωρ ένιωσε το σφιγμένο σαγόνι του να χαλαρώνει, όπως το πρόσωπο του φώτισε ένα χαμόγελο. Έστω κι εν μέ-ρει, η Έρικα είχε θυμηθεί ποια και τι ήταν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25

Τα γκρίζα πλαστικά πλακάκια έτριξαν κάτω από το βάρος των ποδιών του Μάικλ και της Κάρσον. Αν και σχεδόν ανε-παίσθητος, τούτος ο θόρυβος ήχησε εκκωφαντικός μέσα στην απόλυτη ησυχία του χώρου.

Η ιατροδικαστική υπηρεσία έμοιαζε παντέρμη. Βέβαια τέτοια ώρα οι περισσότεροι γιατροί και βοηθοί είχαν πάει σπίτι τους, όμως και πάλι κάποιοι θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί πέρα.

Τελικά βρήκαν τον Τζακ Ρότζερς εκεί που τους είχε πει πως θα βρισκόταν -στη No 2 Αίθουσα Αυτοψιών. Παρέα με το πτώμα του Μπόμπι Όλγουαϊν, επεξεργασμένο με επαγ-γελματική επάρκεια, ξαπλωμένο ανάσκελα πάνω σ' ένα σι-δερένιο τραπέζι με αυλάκια στις άκρες κι ένα λιπόσαρκο νεαρό βοηθό τον οποίον ο Τζακ τους σύστησε σαν Λουκ.

«Ξεφούρνισα μια δικαιολογία για να στείλω τους υπό-λοιπους της νυχτερινής βάρδιας σπίτι τους», τους εξήγησε ο Τζακ. «Δεν ήθελα να ρισκάρω να έπαιρνε μάτι κανένας κουτσομπόλης το κελεπούρι που έχουμε εδώ πέρα».

148 Dean Koontz

«Ναι; Και τι κελεπούρι έχουμε εδώ πέρα;» τον ρώτησε η Κάρσον.

«Ένα θαύμα της φύσης», αποκρίθηκε ο Τζακ. «Μόνο που κάτι μου λέει πως το θαύμα αυτό παραείναι σκοτεινό για να το αποδώσουμε σε θεϊκή παρέμβαση. Και γι' αυτό μείναμε εδώ πέρα μόνο εγώ κι ο Λουκ. Γιατί ο Λουκ στόμα έχει, και μιλιά δεν έχει, σωστά, Λουκ;»

«Όπως το είπατε». Τα λίγο γουρλωτά μάτια του Λουκ, η μακριά μύτη του, και

το ακόμη μακρύτερο πιγούνι του τού έδιναν μιαν όψη ακα-δημαϊκού, λες και τα βιβλία ασκούσαν τέτοια καταλυτική έλξη επάνω του που μοιραία έκαναν τα χαρακτηριστικά του προσώπου του να τραβιούνται προς τα έξω, γυρεύοντας να κολλήσουν πάνω στις γεμάτες γνώση και σοφία σελίδες.

Κοιλαράς, με μάπα κυνηγόσκυλου όλο ζάρες και σακού-λες που του πρόσθεταν χρόνια και τον έκαναν να φαίνεται μεγαλύτερος από την πραγματική του ηλικία, ο Τζακ Ρό-τζερς τώρα έμοιαζε ακόμη πιο γερασμένος παρά ποτέ. Πα-ρόλο που ο ενθουσιασμός του ήταν εμφανής, το πρόσωπο του είχε κάτι το γκρίζο.

«Το μάτι του Λουκ κόβει από φυσιολογικές ανωμαλίες», είπε ο Τζακ. «Το ξέρει το μάθημα του».

Ο Λουκ συμφώνησε μ' ένα νεύμα του κεφαλιού, καμαρώ-νοντας για τα καλά λόγια του προϊστάμενού του. «Από παιδί μ' ενδιέφεραν ιδιαίτερα τα σπλάχνα».

«Εμένα πάλι» πετάχτηκε ο Μάικλ «μου άρεσε το μπέιζ-μπολ».

«Ο Λουκ κι εγώ» είπε τώρα ο Τζακ «ολοκληρώσαμε όλες τις φάσεις των εξετάσεων στο εσωτερικό του πτώματος. Κε-φάλι, σπλάχνα, κοιλότητες, λαιμός, αναπνευστικό...»


«Καρδιαγγειακό σύστημα», συμπλήρωσε ο Λουκ, «γα-στρεντερική οδό, χοληδόχο πόρο, πάγκρεας, σπλήνα, επινε-φρίδια...»

«Ουρική οδό, αναπαραγωγική οδό, μυοσκελετικό σύστη-μα», ολοκλήρωσε ο Τζακ.

Το ξαπλωμένο πάνω στο τραπέζι πτώμα έδειχνε πως όντως είχε ψαχτεί μέσα έξω.

Αν δεν ήταν τόσο... νωπό, η Κάρσον μάλλον θα αναγκα-ζόταν να αλείψει με Βιξ τα ρουθούνια της. Αυτή την πιο ήπια οσμή του ανοιγμένου στομαχιού και των ανοιγμένων σπλά-χνων την άντεχε κάπως.

«Το κάθε στάδιο της εξέτασης μας αποκάλυπτε τέτοιες απίστευτες ανατομικές καινοτομίες» είπε ο Τζακ «που ψά-χνουμε πάλι από την αρχή για να βεβαιωθούμε πως δε μας έχει ξεφύγει κάτι».

«Απίστευτες; Τι εννοείς;» «Ο άνθρωπος είχε δυο καρδιές». «Δυο καρδιές; Δηλαδή;» «Αυτό που είπα. Δυο. Ξέρεις, τον αριθμό που βρίσκεται

ανάμεσα στο ένα και το τρία. Ούνο, ντος». «Με άλλα λόγια» έσπευσε να τους δώσει τα φώτα του ο

Λουκ «μια καρδιά παραπάνω από το κανονικό». «Ωραία, το καταλάβαμε αυτό», τον διαβεβαίωσε ο Μάικλ.

«Στη βιβλιοθήκη όμως, είδαμε το στήθος του Όλγουαϊν που ήταν ανοιγμένο. Μιλάμε για σκάμμα ολόκληρο, που χώραγε να παρκάρεις αμάξι. Κι αν όντως λείπουν τα πάντα από εκεί μέσα, πώς καταλάβατε εσείς ότι ο τύπος είχε δυο καρδιές;»

«Κατ' αρχάς το πρόσθετο υδραυλικό σύστημα», αποκρί-θηκε ο Τζακ. «Ο οργανισμός του διέθετε όλες εκείνες τις φλέβες και τις αρτηρίες για την υποστήριξη μιας δεύτερης

150 Dean Koontz

αντλίας. Οι ενδείξεις είναι ουκ ολίγες. Θα τις περάσω όλες στην αναφορά μου. Όμως δεν είναι αυτό το μόνο παράξενο στην περίπτωση Όλγουαϊν».

«Τι άλλο υπάρχει;» «Κρανιακά οστά τόσο ενισχυμένα, που λες κι είχαν ειδική

θωράκιση. Στην προσπάθειά μου να τα κόψω, έκαψα δυο ηλεκτρικά πριόνια».

«Κι εκτός αυτού» πετάχτηκε ο Λουκ «είχε και διπλό ζευγά-ρι νεφρά, και μια σπλήνα που ζύγιζε κοντά 340 γραμμάρια. Το κανονικό βάρος μιας σπλήνας είναι 200 γραμμάρια».

«Ένα σαφώς πιο διευρυμένο λυμφατικό σύστημα απ' αυτό που αναφέρουν τα ιατρικά βιβλία», πήρε το λόγο ο Τζακ. «Συν δυο ζωτικά όργανα, που ούτε καν ξέρω τι είναι».

«Που θα πει πως ο τύπος ήταν ένα είδος τέρατος», πα-ρατήρησε ο Μάικλ. «Εξωτερικά πάντως έδειχνε κανονικός. Όχι βέβαια κανένα ομορφόπαιδο, αλλά ούτε και Άνθρωπος Ελέφαντας. Στο μέσα του όμως, ας τα να πάνε!»

«Η φύση είναι γεμάτη τέτοια παράξενα όντα», συμπλή-ρωσε ο Λουκ. «Φίδια με δυο κεφάλια. Βατράχια με πέντε πόδια. Σιαμαία δίδυμα. Δε θα το πιστέψεις, αν σου πω πό-σοι άνθρωποι γεννιούνται με έξι δάχτυλα στο ένα ή το άλλο χέρι. Όμως τίποτε σαν το φιλαράκο από εδώ», ολοκλήρωσε χαϊδεύοντας το γυμνό πόδι του Όλγουαϊν.

Μην μπορώντας να χωνέψει όλα αυτά τα παράξενα, η Κάρσον γύρισε και τους είπε: «Λοιπόν ποιες είναι οι πιθα-νότητες με τούτον εδώ; Μια στα δέκα εκατομμύρια;»

Σκουπίζοντας το φρύδι του με το μανίκι του πουκαμίσου του, ο Τζακ την κοίταξε και της είπε: «Σύνελθε, Ο' Κόνορ. Δεν υπάρχει ούτε μισή τέτοια πιθανότητα, ξέχνα το. Εδώ δε μιλάμε για μετάλλαξη. Εδώ μιλάμε για κατασκεύασμα βάση


σχεδίου». Προς στιγμήν η κοπέλα δεν ήξερε τι να πει και, ίσως για

πρώτη φορά στα χρονικά, ακόμη κι αυτός ο Μάικλ είχε χά-σει τη λαλιά του.

«Και μη με ρωτήσετε τι εννοώ όταν λέω, κατασκεύασμα βάση σχεδίου», τους πρόλαβε ο Τζακ. «Γιατί, δε θα ξέρω τι να σας απαντήσω».

«Απλώς» πετάχτηκε ο Λουκ «σχηματίζει κανείς την εντύ-πωση πως όλα αυτά τα επί πλέον όργανα αποτελούσαν... προσθήκες -βελτιώσεις».

«Και τ' άλλα θύματα του Χειρουργού;» είπε τώρα η Κάρ-σον. «Δεν πιστεύω να βρήκατε και σ' αυτά τίποτε το παρά-ξενο».

«Τίποτε, μηδέν, νάδα. Τις διάβασες τις εκθέσεις». Μέσα στην αίθουσα η ατμόσφαιρα είχε γίνει αίφνης τόσο

απόκοσμη, που η Κάρσον δε θα ένιωθε καμιά έκπληξη αν το ξεκοιλιασμένο πτώμα ανακαθόταν στο τραπέζι και προ-σπαθούσε να τους εξηγήσει το ίδιο πώς ακριβώς είχε η κα-τάσταση.

«Τζακ» είπε τώρα ο Μάικλ «θα θέλαμε όσο τίποτε να μπλοκάρουμε τη δημοσιοποίηση των ευρημάτων της αυτο-ψίας που κάνατε στον Όλγουαϊν. Καταχώρησε την έκθεσή σου εδώ πέρα, όμως μη μας στείλεις αντίγραφο. Η υπηρεσι-ακή μας θυρίδα δέχεται επιδρομές τώρα τελευταία, και δε θέλουμε να μάθει κανείς άλλος γι' αυτή την ιστορία για τις επόμενες... σαράντα οχτώ ώρες, ας πούμε».

«Και στην έκθεση μη βάλεις το όνομα του Όλγουαϊν, ούτε τον αριθμό πρωτοκόλλου βάση του οποίου θα μπορούσε εύ-κολα να εντοπισθεί», συμπλήρωσε η Κάρσον. «Δώσ' του ένα όνομα έτσι στα κουτουρού...»

152 Dean Koontz

«Μάνστερ, Χέρμαν», έριξε την πρόταση του ο Μάικλ. Εκτός από σπλάχνα κι εντόσθια ο Τζακ Ρότζερς σκάμπα-

ζε κι από πολλά άλλα πράγματα. Οι σακούλες κάτω απ' τα μάτια του φάνηκαν να σκουραίνουν, όπως άνοιξε το στόμα του και είπε: «Τα παράξενα με αυτή την υπόθεση δε σταμα-τούν με τα όσα σας είπα, το λέω καλά;»

«Ε, ναι, όλα στον τόπο του εγκλήματος ήταν κάπως περί-εργα», παραδέχτηκε η Κάρσον.

«Και δεν είναι μόνο αυτά τα στοιχεία που έχετε, ναι;» «Το διαμέρισμα του Όλγουαϊν είναι η χαρά του ψυχανώ-

μαλου», τον διαφώτισε ο Μάικλ. «Ο τύπος από ψυχολογική άποψη ήταν τόσο αλλόκοτος, όσο και τα ευρήματα στα σω-θικά του».

«Και δε μου λες» πετάχτηκε η Κάρσον «μήπως βρήκατε πάνω του ίχνη από χρήση χλωροφόρμιου;»

«Τις αναλύσεις αίματος δε θα τις έχουμε πριν από αύριο», αποκρίθηκε ο Τζακ. «Αλλά δε θα είναι έτσι στα κουτουρού, αν σου πω ότι δεν πρόκειται να βρούμε ίχνη χλωροφόρμι-ου. Απλώς γιατί το χλωροφόρμιο δε θα τον έπιανε με τίποτε τούτον τον τύπο».

«Γιατί όχι;» «Δεδομένης της φυσιολογίας του, το χλωροφόρμιο δε θα

επενεργούσε πάνω του το ίδιο εύκολα όσο θα επενεργούσε σε μένα ή σε σένα».

«Δηλαδή πόσο ήθελε στην περίπτωσή του;» «Δύσκολο να σου πω. Πέντε δευτερόλεπτα. Δέκα;» «Κι εξάλλου» πετάχτηκε ο Δουκ «αν επιχειρούσες να του

κολλήσεις στα μούτρα ένα μαντίλι ποτισμένο με χλωροφόρ-μιο, ο Όλγουαϊν θ' αντιδρούσε πολύ πιο σβέλτα από σένα... ή από μένα».


Ο Τζακ έγνεψε καταφατικά. «Και θα ήταν δυνατός. Υπερ-βολικά δυνατός για να μπορέσει να τον συγκρατήσει ένας φυσιολογικός άντρας έστω και για μια στιγμή, πόσο μάλλον αρκετά για να δράσει το χλωροφόρμιο».

Όταν θυμήθηκε τη γαλήνια έκφραση στο πρόσωπο του νεκρού Μπόμπι Όλγουαϊν όπως είχε βρεθεί πεσμένος στο δάπεδο της βιβλιοθήκης, η Κάρσον έκανε ξανά την αρχική της σκέψη, δηλαδή ότι το θύμα είχε καλοδεχτεί το φονιά του. Τίποτε καλύτερο δεν μπορούσε να σκεφτεί.

Δευτερόλεπτα αργότερα, έξω στο πάρκινγκ και τη στιγμή που ο Μάικλ ζύγωνε στο αμάξι τους, το φως του φεγγαριού σαν να ρυτίδιασε μέσα στην αποπνικτική και υγρή νύχτα, λες και αντικαθρεπτιζόταν στα νερά μιας λίμνης που είχαν αίφνης αναταραχτεί στο φύσημα του αέρα.

Στο νου της Κάρσον ήρθε ξαφνικά η εικόνα της Ελίζα-μπεθ Λαβένζα έτσι όπως είχε βρεθεί να επιπλέει μπρούμυτα στα νερά της λιμνοθάλασσας.

Και το ίδιο αναπάντεχα ένιωσε να πνίγεται και η ίδια στα σκοτεινά νερά τούτης της υπόθεσης και την ανάγκη να βγει στην επιφάνεια κουνώντας σαν τρελή χέρια και πόδια, αφή-νοντας ν' αναλάβουν άλλοι τη διαλεύκανση των φόνων.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26

Ο Ράνταλ Έξι , γέννημα του Ελέους και θρέμμα του Ελέους, από άποψη εξωτερικής όψης έδειχνε πως κατά τη διάρκεια της ημέρας είχε περάσει από διάφορα στάδια αυτιστικής αφασίας, μέσα του όμως έβραζε ολόκληρος.

Το προηγούμενο βράδυ είχε δει στον ύπνο του τον Άρνι Ο' Κόνορ, το χαμογελαστό αυτιστικό αγόρι που είχε δει στο απόκομμα της εφημερίδας. Στο όνειρο του είχε δει πως γύ-ρευε τη συνταγή της ευτυχίας, όμως ο μικρός Ο' Κόνορ τον χλεύαζε και δεν ήθελε με τίποτε να μοιραστεί μαζί του το μυστικό του.

Τώρα ο Ράνταλ Έξι κάθεται στο γραφείο του, μπροστά στον υπολογιστή στον οποίο καμιά φορά έλυνε δύσκολα σταυρόλεξα διαγωνιζόμενος με άλλους από διάφορες μα-κρινές πόλεις. Όμως το παιχνίδι των λέξεων δεν τον ενδια-φέρει αυτό το απόβραδο.

Έχει βρει μια ιστοσελίδα στην οποία μπορεί και μελετάει χάρτες της Νέας Ορλεάνης. Επειδή τώρα η ιστοσελίδα έχει κι έναν οδηγό με όλους τους ιδιοκτήτες ακινήτων, ο Ράνταλ


κατάφερε να βρει τη διεύθυνση της Ντετέκτιβ Κάρσον Ο' Κόνορ με την οποία συγκατοικεί ο ατομιστής Άρνι.

Ο αριθμός των οικοδομικών τετραγώνων που χωρίζει τον Ράνταλ από το σπίτι των Ο' Κόνορ είναι απαγορευτικός. Τόσο μεγάλη απόσταση, τόσοι πολλοί άνθρωποι, αμέτρητα εμπόδια, τόση πολλή αταξία.

Παράλληλα η συγκεκριμένη ιστοσελίδα δίνει και τρισδιά-στατους χάρτες του Φρεντς Κουόρτερ, της Γκάρντεν Ντί-στρικτ και αρκετών ακόμη ιστορικών σημείων της πόλης. Μα κάθε φορά που κάνει χρήση αυτών των πιο εμπεριστα-τωμένων οδηγών, παθαίνει κρίσεις αγοραφοβίας.

Κι αν αντιδρά τόσο φοβισμένα σ' αυτή την εικονική πραγ-ματικότητα των τρισδιάστατων χαρτών που μοιάζουν λίγο με κινούμενα σχέδια, αν βρεθεί αντιμέτωπος με την απερα-ντοσύνη και το χάος του πραγματικού κόσμου, σίγουρα θα παραλύσει από τον τρόμο και τον πανικό του προτού καλά-καλά απομακρυνθεί από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του.

Κόντρα στο φόβο του, εξακολουθεί και μελετάει τους τρισδιάστατους χάρτες, γιατί η επιθυμία που καίει μέσα του είναι πιο δυνατή. Η επιθυμία του και η λαχτάρα του να βρει αυτού του είδους την ευτυχία που, όπως πιστεύει, κάνει τον Άρνι Ο' Κόνορ να χαμογελάει.

Στην εικονική πραγματικότητα της Νέας Ορλεάνης έτσι όπως τη βλέπει μέσα από την οθόνη του υπολογιστή του, ο ένας δρόμος οδηγεί στον άλλο. Η κάθε διασταύρωση προ-σφέρει πολλές επιλογές. Στο κάθε οικοδομικό τετράγωνο υπάρχουν μαγαζιά, κατοικίες. Και το καθένα απ' αυτά απο-τελεί μια επιλογή.

Στον πραγματικό κόσμο ένας λαβύρινθος από δρόμους

156 Dean Koontz

μπορεί να τον οδηγήσει εκατοντάδες ή και χιλιάδες μίλια μακριά. Και στη διάρκεια μιας τέτοιας πορείας θα βρεθεί αντιμέτωπος με δεκάδες χιλιάδες, ή ακόμη και εκατοντάδες χιλιάδες επιλογές.

Μια τεράστια πρόκληση που τον συνεπαίρνει για μια φορά ακόμη, έτσι κουρνιάζει πανικόβλητος σε μια γωνιά, με την πλάτη του γυρισμένη στο δωμάτιο. Έτσι όπως είναι δεν μπορεί να πάει ούτε μισό βήμα μπροστά. Και το μόνο εμπόδιο που υπάρχει μπροστά του είναι η γωνιά, το σημείο που ενώνονται τα δυο ντουβάρια.

Οι δυο επιλογές που έχει, είναι είτε να συνεχίσει να μένει με το πρόσωπο του κολλημένο στη γωνιά, είτε να γυρίσει από την άλλη και βρεθεί αντιμέτωπος με τον ευρύτερο χώρο του δωματίου. Όσο δε γυρνάει από την άλλη, ο φόβος κα-ταλαγιάζει μέσα του. Σ' αυτή τη θέση είναι ασφαλής. Εδώ η τάξη είναι απόλυτη: η απλή γεωμετρία δυο τοίχων που ενώ-νονται.

Σιγά-σιγά ηρεμεί κάπως αφού τα μάτια του άλλο δεν αντι-κρίζουν από τη γωνιά, όμως θέλει να ηρεμήσει κι άλλο -να ηρεμήσει εντελώς- και για να το πετύχει, έχει ανάγκη από τα σταυρόλεξά του. Ο Ράνταλ Έξι κάθεται τώρα σε μια πο-λυθρόνα, παρέα με μερικά σταυρόλεξα.

Του αρέσουν τα σταυρόλεξα γιατί δεν προσφέρουν πολ-λαπλές επιλογές: στο κάθε τετραγωνάκι χωράει μόνο ένα γράμμα -το σωστό- προκειμένου να συμπληρωθεί η ζητού-μενη λέξη. Τα πάντα είναι προδιαγεγραμμένα.

Η ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ διασταυρώνεται με τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ με τη ΒΑΣΙΛΟΠ... Στο τέλος το κάθε τε-τραγωνάκι θα συμπληρωθεί, και η κάθε λέξη θα μπει στη σωστή της θέση οριζοντίως και καθέτως. Η προδιαγεγραμ-


μένη λύση του σταυρόλεξου θα έχει επιτευχθεί. Τάξη. Στά-ση. Γαλήνη.

Όπως συμπληρώνει τα τετράγωνα με γράμματα, του έρχε-ται έτσι αναπάντεχα μια σκέψη. 'Ισως αυτός και ο εγωιστής Άρνι είναι προδιαγεγραμμένο -γραφτό- να συναντηθούν.

Αν αυτός, ο Ράνταλ Έξι, είναι γραφτό να βρεθεί πρόσω-πο με πρόσωπο με το άλλο αγόρι για να του αποσπάσει το ανεκτίμητο μυστικό της ευτυχίας, τότε αυτό που τώρα του φαίνεται σαν ένα μακρύ και τρομακτικό ταξίδι, στην πράξη θα αποδειχτεί μια κίνηση τόσο απλή όσο και το να πήγαινε από τη μια άκρη του δωματίου του στην άλλη.

Δεν αντέχει να παρατήσει τα σταυρόλεξα, γιατί νιώθει επιτακτική την ανάγκη για τη γαλήνη -έστω και προσωρι-νή- που θα του χαρίσει το λύσιμο τους. Ωστόσο, έτσι όπως διαβάζει τις ζητούμενες λέξεις και συμπληρώνει με γράμμα-τα τα τετραγωνάκια, σκέφτεται πως η πιθανότητα να βρει την ευτυχία αφού την αποσπάσει από τον Άρνι Ο' Κόνορ ίσως δεν είναι ένα όνειρο, αλλά πεπρωμένο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27

Φεύγοντας με το αμάξι από το γραφείο του ιατροδικαστή, κι επιστρέφοντας σ' έναν κόσμο που δεν ήταν πια ο ίδιος μετά απ' αυτά που είχαν μόλις μάθει, η Κάρσον παρατήρησε γυρ-νώντας στον Μάικλ: «Δυο καρδιές; Νέα παράξενα όργανα; Τέρατα βάση σχεδίου;»

«Αναρωτιέμαι μπας κι έχασα τίποτε μαθήματα, όσο φοι-τούσα στην ακαδημία της αστυνομίας», είπε ο Μάικλ.

«Δε μου λες, μήπως κατάλαβες απ' την αναπνοή του να τα είχε κοπανήσει ο Τζακ;»

«Δυστυχώς, δε μου μύρισε το παραμικρό. Μπορεί όμως να του έχει στρίψει».

«Μόνο τρελός δεν είναι». «Άνθρωποι που τα έχουν τετρακόσια την Τρίτη, τυχαίνει

καμιά φορά, να ξημερώσει ο Θεός την Τετάρτη και να είναι για δέσιμο».

«Ποιοι άνθρωποι;» τον ρώτησε. «Ξέρω 'γω; Ο Στάλιν». «Του Στάλιν δεν του 'στρίψε από τη μια μέρα στην άλλη.


Κι άλλωστε δεν ήταν μουρλός, διαβολικός ήταν». «Ο Τζακ Ρότζερς δεν είναι διαβολικός», είπε ο Μάικλ.

«Κι αν δεν είναι ούτε μεθυσμένος, ούτε μουρλός, ούτε δια-βολικός, τότε μου φαίνεται πως δε μας μένει τίποτε άλλο από το να τον πιστέψουμε».

«Δε μου λες, μήπως αυτός ο Λουκ δουλεύει τον Μπαρμπα-Τζακ;»

«Λουκ, ο εγώ-ασχολούμαι-με-τα-ανθρώπινα-σπλάχνα-παιδιώθεν; Πρώτ' απ' όλα, κι αν είναι έτσι, μιλάμε για πολύ επιστημονικό δούλεμα. Δεύτερον, ο Τζακ είναι πιο αετός από τον Λουκ. Τρίτον, ο Λουκ... ο άνθρωπος έχει τόσο χιού-μορ, όσο κι ένας τυφλοπόντικας».

Μισοκρυμμένο πίσω από ένα σχηματισμό νεφών το ολό-γιομο φεγγάρι έμοιαζε με ημισέληνο. Οι χλωμές ανταύγειες των φανοστατών πάνω στα γυαλιστερά φύλλα των μανόλιων τα έκαναν να μοιάζουν λες κι είχαν πιάσει ένα λεπτό στρώ-μα πάγου, δημιουργώντας έτσι ένα τοπίο που θύμιζε βορρά στη Νέα Ορλεάνη της ζέστης και της υγρασίας.

«Τίποτε δεν είναι έτσι όπως φαίνεται», παρατήρησε η Κάρσον.

«Τι είναι αυτό;» τη ρώτησε ο Μάικλ. «Απλή παρατήρηση, ή να 'χω το νου μου μήπως παρασυρθώ από ένα χείμαρρο φιλοσοφικών στοχασμών;»

«Ο πατέρας μου δεν ήταν σκάρτος αστυνομικός». «Ό,τι πεις. Εσύ τον ήξερες καλύτερα». «Ποτέ δε σούφρωσε κατασχεμένα ναρκωτικά». «Περασμένα ξεχασμένα», ήταν το σχόλιο του Μάικλ. Όπως σταμάτησε στο κόκκινο φανάρι, η κοπέλα γύρισε

και του είπε: «Δε θα έπρεπε να καταρρακωθούν η τιμή και το καλό όνομα ενός ανθρώπου για πάντα, επειδή βρέθηκαν

160 Dean Koontz

κάποιοι να πουν ένα σωρό ψέματα. Θα πρέπει κανονικά να ελπίζουμε πως υπάρχει δικαιοσύνη, δικαίωση».

Ο άλλος προτίμησε να σιωπήσει, ίσως από σεβασμό. «Τους γονείς μου δεν τους σκότωσε κάποιος έμπορος

ναρκωτικών, επειδή νόμιζε πως ο πατέρας μου είχε πατήσει πόδι στα χωράφια του. Αυτά είναι σκέτες μαλακίες».

Η Κάρσον είχε πολύ καιρό να πιάσει στο στόμα της αυτό το ζήτημα. Το ότι το έκανε τώρα, ήταν οδυνηρό.

«Ο πατέρας μου είχε ανακαλύψει κάτι που κάποιοι ισχυ-ροί προτιμούσαν να παραμείνει θαμμένο. Κι αυτό το κάτι το εκμυστηρεύτηκε και στη μητέρα μου, και γι' αυτό την έβγα-λαν κι εκείνη απ' τη μέση. Το ξέρω πως κάτι τον βασάνι-ζε, κάτι που είχε πάρει το μάτι του. Μόνο που δεν ξέρω τι ήταν».

«Κάρσον, κοιτάξαμε το αποδεικτικό υλικό της υπόθεσής του εκατό φορές» της θύμισε ο Μάικλ «και συμφωνήσαμε πως τα στοιχεία παραήταν αδιάσειστα για να είναι αληθι-νά. Κι όταν ο φάκελος με το υπάρχον υλικό δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση, τότε δημιουργούνται σοβαρές υπόνοιες πως ίσως αυτό το υλικό είναι μαγειρεμένο. Κατά τη γνώμη μου, το μόνο που αποδεικνύουν τα στοιχεία είναι πως η δου-λειά ήταν στημένη. Αλλά κι αυτό αποτελεί ένα ακόμη πρό-βλημα».

Κι είχε δίκιο. Τα αποδεικτικά στοιχεία ήταν έτσι... τα-κτοποιημένα, που όχι μόνο γινόταν φανερή η πρόθεση να καταδικαστεί ο πατέρας της έστω και μετά θάνατον, αλλά και να μην υπάρχει η παραμικρή ένδειξη που πιθανόν θα οδηγούσε σε αυτούς που τα είχαν μαγειρέψει. Η Κάρσον από καιρό είχε προσπαθήσει να βρει την άκρη που θα την βοηθούσε να ξετυλίξει το κουβάρι, όμως τέτοια άκρη δεν


υπήρχε πουθενά. «Δεν απέχουμε πολύ από το σπίτι μου», είπε η Κάρσον,

ξεκινώντας το αμάξι με του που άναψε πράσινο. «Είμαι σί-γουρη πως η Βίκυ έχει τα πάντα υπό έλεγχο, όμως θέλω να ρίξω κι εγώ μια ματιά, να δω αν είναι ο Άρνι εντάξει».

«Έγινε. Ευκαιρία να πιω λίγο από τον απαίσιο καφέ που φτιάχνει η Βίκυ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28

Στην κυρίως κρεβατοκάμαρα της έπαυλης Ήλιος, τα πράγ-ματα δεν ήταν εντελώς ρόδινα κι ωραία.

Αυτό που επιζητούσε ο Βίκτωρ από το σεξ δεν είχε να κά-νει μόνο με τη σαρκική απόλαυση. Επιπροσθέτως, δεν ήταν ότι ήθελε απλώς να ικανοποιηθεί, αλλά ότι το απαιτούσε.

Κατά την κοσμοθεωρία του Βίκτωρα, στον κόσμο αυτό υπήρχε μόνο μια διάσταση, η υλική. Η μόνη λογική αντίδρα-ση απέναντι στις δυνάμεις της φύσης αλλά και του ανθρώ-πινου πολιτισμού ήταν η απόπειρα επικράτησης επ' αυτών παρά η άνευ όρων υποταγή σ' αυτές.

Υπήρχαν σκλάβοι, και υπήρχαν αφέντες. Κι ίδιος δε θα επέτρεπε ποτέ να του φορέσουν το χαλκά του σκλάβου.

Αν στη ζωή δεν υπήρχε πνευματική διάσταση, τότε σίγου-ρα δεν υπήρχε και το συναίσθημα της αγάπης, παρά μόνο στα μυαλά των ανόητων και των κουφιοκέφαλων, αφού η αγάπη ήταν μια κατάσταση που είχε να κάνει με το πνεύμα κι όχι με τη σάρκα. Όπως τα έβλεπε ο Βίκτωρ τα πράγματα, το στοιχείο της τρυφερότητας δεν είχε καμιά θέση σε μια


σεξουαλική σχέση. Στην καλύτερη περίπτωση, το σεξ ήταν μια καλή ευκαι-

ρία για το κυρίαρχο στοιχείο των εταίρων να ασκήσει αυτήν ακριβώς την κυριαρχία του πάνω στο αδύναμο ταίρι του. Η άγρια ορμή της κυριαρχίας και το απόλυτο και άνευ όρων της υποταγής προσέφεραν την ικανοποίηση της σαφώς με-γαλύτερης έντασης από εκείνη που θα προσέφερε το συναί-σθημα της αγάπης, αν φυσικά υφίστατο τέτοιο συναίσθημα.

Η Έρικα Τέσσερα, όμοια με τις τρεις συνονόματες προ-κατόχους της, αλλά και τις άλλες συμβίες που είχε κατα-σκευάσει κατά καιρούς ο Βίκτωρ για λογαριασμό του, δεν ήταν ένα ταίρι με τη συμβατική έννοια του όρου στο πλαίσιο ενός γάμου. Για τον Βίκτωρα αποτελούσε ένα σκεύος -ένα βοήθημα που του επέτρεπε να λειτουργεί κατά το δυνατόν πιο αποτελεσματικά στις διάφορες κοινωνικές καταστάσεις, ένα αμυντικό όπλο ενάντια στις οχλήσεις εκείνων των γυ-ναικών που στο πρόσωπο του έβλεπαν τη χρυσή ευκαιρία για πλούτη και γρήγορη κοινωνική ανέλιξη στην περίπτωση που κάποια απ' αυτές κατάφερνε να τον παντρευτεί, μα και παράλληλα ένα όργανο ηδονής.

Επειδή ακριβώς η ηδονή και η ισχύς ήταν έννοιες ταυτό-σημες στο λεξικό του, η ένταση της ικανοποίησής του ήταν ευθέως ανάλογη προς τη σκληρότητα με την οποία μεταχει-ριζόταν την Έρικα. Συχνά δε, έμενε πολύ ικανοποιημένος.

Όπως συνέβαινε με τα πιο πρόσφατα δημιουργήματά του, στις δύσκολες καταστάσεις η Έρικα είχε τη δυνατότητα να αποκλείει το συναίσθημα του πόνου κατά βούληση. Όταν όμως έκαναν έρωτα, ο Βίκτωρ δεν της επέτρεπε αυτή την πολυτέλεια. Γιατί, η υποταγή της γινόταν απόλυτη και κατά πολύ πιο αυθεντική μόνο όταν υπέφερε, γεγονός που χάριζε

164 Dean Koontz

ακόμη μεγαλύτερη ηδονή στον Βίκτωρα. Αν τη χτυπούσε με ιδιαίτερη σφοδρότητα, τα σημάδια

εξαφανίζονταν μέσα σε διάστημα μερικών ωρών, αφού, όπως συνέβαινε με όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματά του, οι πληγές της έκλειναν γρήγορα. Η αιμορραγία κρατούσε για λιγότερο από ένα λεπτό. Και οι διάφορες αμυχές και εκχυμώσεις εξαφανίζονταν σε διάστημα λίγων ωρών, χωρίς ποτέ να αφήνουν το παραμικρό σημάδι. Της νύχτας τους μι-κροτραυματισμούς δεν τους έβλεπε το χάραμα.

Τα περισσότερα από τα πλάσματά του ήταν έτσι δομημένα από ψυχολογική άποψη που το συναίσθημα της ταπείνωσης τους ήταν άγνωστο, μιας και η ντροπή, σε όλες της τις εκφάν-σεις πήγαζε από την πεποίθηση ότι ο Ηθικός Νόμος εδρα-ζόταν στο επίκεντρο της δημιουργίας. Στην εκστρατεία του ενάντια στις συμβατικές ανθρώπινες υπάρξεις, την οποία θα ξεκινούσε κάποια μέρα, είχε ανάγκη από μια πανστρατιά όντων δίχως ίχνος ηθικών ενδοιασμών, τόσο σίγουρων για την ανωτερότητά τους, που κανενός είδους αχρειότητα δε θα τους ήταν αδιανόητη.

Στην Έρικα ωστόσο είχε επιτρέψει κάποια ψήγματα τα-πεινότητας, μιας κι από την ταπεινότητα αναδεικνυόταν κάτι που έμοιαζε με αθωότητα. Αν και ο Βίκτωρ δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα τι ήταν αυτό ακριβώς που το προκα-λούσε, ακόμη και η παραμικρή προσβολή κάποιας ευαισθη-σίας αποδεικνυόταν πιο ενδιαφέρουσα κι ερεθιστική κι από την πιο ωμή άσκηση σωματικής βίας πάνω σε μια γυναίκα που το συναίσθημα της αθωότητας της ήταν παντελώς ξένο κι άγνωστο.

Την ανάγκαζε λοιπόν να υπομένει πράγματα και κατα-στάσεις που της προκαλούσαν τη μέγιστη ντροπή επειδή, και


αυτό ήταν το πιο ενδιαφέρον, όσο πιο έντονα ήταν αυτά τα συναισθήματα της ντροπής και της αηδίας για τον τον εαυτό της, τόσο περισσότερο ταπεινωνόταν κι εγκαταλειπόταν στα δικά του καπρίτσια. Την είχε φτιάξει δυνατή, από πολλές απόψεις, όχι όμως τόσο δυνατή που να μην μπορεί ο ίδιος να τσακίζει τη θέλησή της και να την κάνει ό,τι ήθελε.

Του άρεσε το στοιχείο της υποταγής σε μια σύζυγο που ήταν όμως απόρροια της δικής του βίαιης συμπεριφοράς πάνω της, κι όχι αποτέλεσμα τεχνικών επεμβάσεων όσο την είχε ακόμη στο στάδιο της κατασκευής της, μέσα στη δεξα-μενή, γιατί, στη δεύτερη περίπτωση, η υποταγή της είχε μια χροιά εντελώς μηχανική, που μοιραία δεν του προσέφερε καμιά συγκίνηση.

Αν και ο Βίκτωρ θυμόταν κάποια εποχή, πριν από αιώ-νες, όταν ήταν ακόμη νέος, που είχε άλλες απόψεις για τις γυναίκες και το γάμο, ωστόσο δεν μπορούσε να ανακαλέσει στη μνήμη του ή να καταλάβει γιατί ακριβώς εκείνος ο νε-αρός κουβαλούσε τέτοια μυαλά, και τι ήταν αυτό στο οποίο πίστευε που τον έκανε να σκέφτεται έτσι όπως σκεφτόταν. Όχι βέβαια πως κατέβαλε καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, γιατί πήγαινε πολύς καιρός από τότε που είχε αλλάξει μυαλά, ακολουθώντας μια εντελώς δι-αφορετική ατραπό, και τώρα πια δεν είχε καμιά απολύτως διάθεση για πισωγυρίσματα.

Ο Βίκτωρ της νιότης του πίστευε ακόμη στη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης και την τάση του ανθρώπου να δαμά-ζει τη φύση και να την υποτάσσει στις ανάγκες του. Κι ήταν μονάχα αυτή η πλευρά του νεαρού Βίκτωρα με την οποία ο σημερινός ήθελε να ταυτίζεται. Όλο που μετρούσε ήταν ο θρίαμβος και η απόλυτη επικράτηση της θέλησης.

166 Dean Koontz

Αυτό που είχε στραβώσει τώρα μέσα στην κρεβατοκάμα-ρα, ήταν πως, για πρώτη φορά, η θέλησή του δεν είχε κατα-φέρει να υποτάξει την πραγματικότητα και να την προσαρ-μόσει στις επιθυμίες του. Γύρευε όσο τίποτε τη σεξουαλική ικανοποίηση, η τελευταία όμως του γυρνούσε την πλάτη.

Ο νους του έτρεχε διαρκώς πίσω, στο δείπνο, και τον κα-τέτρεχε η εικόνα της Έρικα έτσι όπως ρουφούσε θορυβω-δώς τη σούπα της.

Με τα πολλά τραβήχτηκε από πάνω της, κι έπεσε ανάσκε-λα στο κρεβάτι νικημένος.

Έμειναν να κοιτούν και οι δυο το ταβάνι αμίλητοι, μέχρι που εκείνη ψέλλισε: «Συγνώμη».

«Μπορεί και να φταίω εγώ», απάντησε ο Βίκτωρ, εννοώ-ντας πως ίσως είχε διαπράξει κάποιο κατασκευαστικό λά-θος όταν τη δημιουργούσε.

«Δε σ' ερεθίζω». «Συνήθως, ναι. Πάντως όχι απόψε». «Θα μάθω», του υποσχέθηκε. «Θα βελτιωθώ». «Ναι», απάντησε ο Βίκτωρ κοφτά, κι αυτό ακριβώς θα

έπρεπε να κάνει, αν ήθελε να διατηρήσει το ρόλο και τη θέση της, όμως ο ίδιος πολύ αμφέβαλλε κατά πόσο η Έρικα Τέσσερα θα μακροημέρευε ως η μόνιμη και οριστική λύση.

«Φεύγω για το νοσοκομείο», της είπε. «Έχω όρεξη για δημιουργία».

«Τα Χέρια του Ελέους». Η κοπέλα ρίγησε. «Θαρρώ τα ονειρεύομαι».

«Λάθος. Σας έχω απαλλάξει όλους σας από τέτοιου εί-δους όνειρα που έχουν να κάνουν με τις καταβολές σας».

«Εγώ πάντως ονειρεύομαι κάποιο μέρος», επέμεινε η Έρικα. «Σκοτεινό, κι αλλόκοτο -γεμάτο θάνατο».


«Ιδού λοιπόν η απόδειξη πως δεν ονειρεύεσαι τα Χέρια του Ελέους. Τα εργαστήρια μου σφύζουν από ζωή».

Απαυδισμένος τόσο με την ίδια την Έρικα όσο και με τους συλλογισμούς της, ο Βίκτωρ σηκώθηκε από το κρεβάτι και γυμνός όπως ήταν, μπήκε στο μπάνιο.

Ένας χώρος σωστό στολίδι με επίχρυσες βρύσες, λαβές και κρίκους, οι τοίχοι του ντυμένοι με μάρμαρα, κι ο Βίκτωρ, όπως κοιτάχτηκε στους καθρέφτες, είδε κάτι που ξεπερνού-σε το ανθρώπινο.

«Τελειότητα», μονολόγησε, αν κι ήξερε πως ακόμη απείχε από το τέλειο.

Διαγράφοντας μια ελικοειδή διαδρομή κατά μήκος του κορμού του, εμφυτευμένο βαθιά μέσα στη σάρκα του, τυ-λιγμένο στη σπονδυλική του στήλη από πάνω ως κάτω ένα εύκαμπτο μεταλλικό καλώδιο με τα ανάλογα εμφυτεύματα μετέτρεπε το απλό ηλεκτρικό ρεύμα -με το οποίο φορτιζό-ταν δυο φορές την ημέρα - σε μια ενέργεια διαφορετικού εί-δους, μια διεγερτική φόρτιση που κατένεμε στον οργανισμό του αναζωογονημένα κύτταρα, εμποδίζοντας τις επιδράσεις του βιολογικού χρόνου.

Το κορμί του ήταν μια μάζα από ουλές κι εξογκώματα, που ωστόσο ο ίδιος έβρισκε πολύ όμορφο. Όλα αυτά απο-τελούσαν τις συνέπειες διαδικασιών μέσω των οποίων ο Βί-κτωρ είχε πετύχει την αθανασία -αποτελούσαν τα μετάλλια και τις τιμητικές διακρίσεις της θεϊκότητάς του.

Κάποια μέρα θα κλωνοποιούσε το κορμί του και θα το αναβάθμιζε με βελτιώσεις που είχε ήδη επεξεργαστεί και αναπτύξει, θα το εξέλισσε με τη βοήθεια χειρουργών δικής του δημιουργίας, και τέλος θα μεταφύτευε τον εγκέφαλο του σ' αυτήν τη νέα κατοικία του.

168 Dean Koontz

Κι όταν θα τέλειωναν όλα αυτά, ο Βίκτωρ θα αποτελούσε πια το τέλειο υπόδειγμα του ανθρώπινου σώματος, ωστόσο τις ουλές και τα σημάδια του θα τα νοσταλγούσε πάντα. Για-τί ήταν οι απτές αποδείξεις της επιμονής του, της μεγαλοφυ-ίας του, εν τέλει του θριάμβου της θέλησής του.

Τώρα ντύθηκε βιαστικά, ανυπομονώντας να βρεθεί μια ώρα αρχύτερα στο κεντρικό του εργαστήριο, στα Χέρια του Ελέους, όπου θα περνούσε την υπόλοιπη νύχτα του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29

Η Κάρσον πήγε να ρίξει μια ματιά στον απασχολημένο με την κατασκευή του πύργου του αδερφό της, κι ο Μάικλ έστε-κε πλάι στον πάγκο της κουζίνας κρατώντας μια κούπα με καφέ που του είχε φτιάξει η Βίκυ.

Έχοντας μόλις τελειώσει το καθάρισμα του φούρνου, η Βίκυ Τσου γύρισε και τον ρώτησε: «Πώς ήταν ο καφές;»

«Πικρός, σκέτο φαρμάκι», αποκρίθηκε ο Μάικλ. «Όμως χωρίς οξίνες». «Ναι», παραδέχτηκε ο άλλος. «Μακάρι να 'ξερα πώς το

καταφέρνεις να τον κάνεις πικρό, χωρίς όμως οξίνες, ωστό-σο το καταφέρνεις».

Η κοπέλα του έκλεισε πονηρά το μάτι. «Το μυστικό μου». «Ο άτιμος για καφές, είναι μαύρος κατράμι. Και δε νομί-

ζω πως σου βγαίνει έτσι από λάθος. Στην ουσία το προσπα-θείς να σου βγει έτσι, σωστά;».

«Μα αν είναι έτσι» τον αποπήρε «τότε γιατί τον πίνεις πά-ντα;»

«Έτσι για να δω πόσο άντρας είμαι». Τράβηξε μια γερή

170 Dean Koontz

γουλιά και ξίνισε τα μούτρα του. «Το έχω σκεφτεί πολύ το πράγμα τώρα τελευταία, όμως θα μου πεις να το βουλώσω, δε θέλεις να μάθεις».

Όπως ξέπλενε τα χέρια της στο νεροχύτη, γύρισε και του είπε: «Μα είμαι αναγκασμένη να σε ακούσω, Μάικλ. Είναι κι αυτό μέσα στη δουλειά μου».

Ο άλλος φάνηκε να διστάζει, όμως είπε τελικά: «Που λες, σκεφτόμουν πώς θα ήταν τα πράγματα αν εγώ κι η Κάρσον δεν ήμασταν συνάδελφοι».

«Ποια πράγματα;» «Ανάμεσα σε μένα και σ' εκείνη». «Γιατί υπάρχει κάτι που στέκει ανάμεσά σας;» «Το σήμα», της αποκρίθηκε με περίλυπο ύφος. «Παραεί-

ναι υπηρεσιακή, κι άλλο τόσο επαγγελματίας για να κάνει σχέση μ' ένα συνάδελφο».

«Α, τη σκρόφα», αντιγύρισε η Βίκυ. Ο Μάικλ χαμογέλασε, ήπιε λίγο ακόμη από το καφέ του

μορφάζοντας. «Το κακό είναι πως, αν αλλάξω συνεργάτη για να μπορώ να βγαίνω μαζί της, θα μου λείψουν όλα αυτά που κάνουμε παρέα εν ώρα υπηρεσίας -το άνοιγμα κεφα-λιών, οι κλοτσοπατινάδες...»

«Τσως αυτή είναι η καλύτερη σχέση που μπορείτε να έχε-τε εσείς οι δυο».

«Μια δυσάρεστη σκέψη». Ήταν φανερό πως η Βίκυ ήθελε να πει κι άλλα επί του

θέματος, όμως το βούλωσε με το που εμφανίστηκε η Κάρσον στην κουζίνα.

«Βίκυ» είπε η Κάρσον «το ξέρω πως δεν αμελείς να κλει-δώνεις καλά τις πόρτες. Όμως για ένα διάστημα καλό θα ήταν να παίρναμε περισσότερα μέτρα ασφαλείας».


Η Βίκυ έσμιξε τα φρύδια της. «Γιατί; Τι τρέχει;» «Να, αυτή η αλλόκοτη υπόθεση που εξετάζουμε... έχω την

αίσθηση πως... αν δεν είμαστε πιο προσεκτικοί, ίσως χτυπή-σει και τη δική μας πόρτα». Γύρισε και κοίταξε τον Μάικλ. «Μήπως υπερβάλλω;»

«Όχι», αποκρίθηκε ο άλλος κι αποτέλειωσε τον πικρό σαν φαρμάκι καφέ του, λες και η γεύση του μαυροζουμιού συ-γκρινόμενη με το ανικανοποίητο της σχέσης τους, θα έκανε την τελευταία να μοιάζει πιο υποφερτή.

Στο αμάξι ξανά οι δυο τους, κι όπως έστριψε η Κάρσον για να βγει στο δρόμο, ο Μάικλ έριξε στο στόμα του μια καρα-μέλα μέντα για να απαλύνει την πικρή γεύση του μέλανος ζωμού που του είχε φτιάξει η Βίκυ. «Δυο καρδιές... όργανα που είναι άγνωστο σε τι εξυπηρετούν... Το μυαλό μου έχει κολλήσει στην ταινία Οι Άνθρωποι του Τρόμου, και δε λέει να ξεκολλήσει με τίποτε, ανθρώπινοι σπόροι που φυτρώνουν στο υπόγειο».

«Εδώ δεν πρόκειται για εξωγήινους». «Τσως όχι. Ύστερα το μυαλό μου πάει . . . σε μια μυστήρια

κοσμική ακτινοβολία, στην ατμοσφαιρική ρύπανση, στη γε-νετική μηχανική, στις υπερβολικές δόσεις μουστάρδας στο αμερικάνικο διαιτολόγιο».

«Τα ψυχολογικά προφίλ και οι ειδικοί της Σήμανσης δεν πιάνουν μπάζα σε αυτή την υπόθεση», είπε η Κάρσον. Χα-σμουρήθηκε. «Κουραστική μέρα. Το μυαλό μου έχει θολώ-σει. Να σε πάω σπίτι σου και να το σχολάσουμε;»

«Λαμπρή ιδέα. Έχω μια καινούρια πιτζαμούλα με μαϊ-

172 Dean Koontz

μουδάκια. Δε βλέπω την ώρα να την προβάρω». Η Κάρσον έστριψε στην επόμενη ράμπα για να βγει στο

δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, κι από εκεί τράβηξε δυτικά, προς το Μετερί. Ευτυχώς η κυκλοφορία ήταν αραιή.

Συνέχισαν το δρόμο τους σιωπηλοί για κάμποσο, ύστερα κάποια στιγμή είπε ο Μάικλ: «Αν θέλεις να υποβάλεις αίτη-ση στον προϊστάμενο των ντετέκτιβ για το εκ νέου άνοιγμα του φακέλου με την υπόθεση του πατέρα σου, για να ρίξου-με μια ακόμη ματιά στα στοιχεία, κι εγώ μαζί σου».

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Δε θα το επιχειρού-σα, εκτός κι αν παρουσιαζόταν κάτι καινούριο -ένα φρέσκο στοιχείο, μια διαφορετική οπτική γωνία στον τρόπο που δι-εξήχθη η έρευνα, κάτι τέλος πάντων. Διαφορετικά, και να κάνουμε αίτηση, θα μας την απορρίψουν».

«Να πάρουμε στα κρυφά ένα αντίγραφο του φακέλου, να ξανανελέγξουμε τα στοιχεία με την ησυχία μας, να το ψά-ξουμε μέσα έξω μέχρι να βρούμε αυτό που χρειαζόμαστε».

«Επί του παρόντος» είπε η Κάρσον κουρασμένα «δε μας περισσεύει χρόνος για τέτοιες πολυτέλειες».

Βγαίνοντας από το δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, είπε ο Μάικλ: «Η υπόθεση του Χειρουργού θα διαλευκανθεί. Τα πράγματα θα ηρεμήσουν. Να θυμάσαι πως εγώ είμαι πάντα στη διάθεσή σου, όταν το αποφασίσεις».

Η Κάρσον χαμογέλασε. Ο Μάικλ το λάτρευε αυτό το χα-μόγελο. Δεν το έβλεπε και πολύ συχνά.

«Ευχαριστώ, Μάικλ. Είσαι καλό παλικάρι». Εκείνος θα προτιμούσε να την άκουγε να του λέει πως

ήταν ο έρωτας της ζωής της, όμως έτσι γι' αρχή καλό ήταν κι αυτό το "καλό παλικάρι".

Παρκάροντας πλάι στο πεζοδρόμιο, έξω από το διαμέ-


ρισμά του, η Κάρσον χασμουρήθηκε ξανά και είπε: «Είμαι έτοιμη να πέσω κάτω. Πτώμα».

«Τόσο πτώμα, που δε βλέπεις την ώρα να γυρίσεις στο δι-αμέρισμα του Όλγουαϊν».

Μια υποψία χαμόγελου στα χείλη της τούτη τη φορά. «Α, βλέπω με ξέρεις πολύ καλά».

«Αν πράγματι σκόπευες να πας για ύπνο αφότου άφηνες εμένα στο σπίτι μου, τότε δε θα περνούσες να δεις τι κάνει ο Άρνι».

«Ε, αφού πήγα να κοροϊδέψω ολόκληρο ντετέκτιβ, καλά να πάθω. Είναι αυτά τα βαμμένα μαύρα δωμάτια, Μάικλ, θέλω... να τους ρίξω μια ματιά από μόνη μου».

«Για να επικοινωνήσεις με τον εσώτερο κόσμο σου». «Κάπως έτσι». Ο Μάικλ βγήκε απ' το αμάξι, ύστερα έσκυψε κοντά στο

ανοιχτό παράθυρο της πόρτας. «Σταμάτα να δουλεύεις δώ-δεκα ώρες το εικοσιτετράωρο, Κάρσον. Δεν έχεις να απο-δείξεις τίποτε σε κανέναν. Ούτε στην υπηρεσία. Ούτε στο μακαρίτη τον πατέρα σου».

«Σε μένα την ίδια, ίσως». Ο Μάικλ έκλεισε την πόρτα, κι ύστερα στάθηκε εκεί να

παρακολουθεί το αμάξι όπως απομακρυνόταν. Ήξερε πως η Κάρσον ήταν αρκετά σκληρό καρύδι για να φροντίζει τον εαυτό της, ωστόσο ο Μάικλ ένιωσε να ανησυχεί γι' αυτήν.

Και σκέφτηκε πως κατά κάποιον τρόπο θα προτιμούσε να ήταν πιο ευάλωτη. Το γεγονός πως δεν τον είχε ανάγκη, του ράγιζε την καρδιά.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30

Ο Ρόι Πριμπό το διασκέδασε στο ραντεβού περισσότερο απ' όσο περίμενε. Συνήθως αυτά τα τετ-α-τετ αποτελούσαν ένα μάλλον ενοχλητικό ιντερλούδιο από τη στιγμή του σχε-διασμού ενός φόνου μέχρι τη διάπραξή του.

Η Κάντις αποδείχτηκε ντροπαλού λα, ωστόσο γοητευτική, ανεπιτήδευτα γλυκιά και με αίσθηση του χιούμορ.

Πήραν το καφέ τους σ' ένα μαγαζί πλάι στο ποτάμι. Όταν άρχισαν να κουβεντιάζουν αβίαστα για ένα σωρό διαφορε-τικά πράγματα, ο Ρόι σάστισε κάπως απ' αυτήν την εξέλιξη, όμως απ' την άλλη ένιωσε να το διασκεδάζει. Αυτή η έλλει-ψη της αμηχανίας του πρώτου ραντεβού θα βοηθούσε στο να έριχνε η καη μενού λα τις όποιες άμυνές της μια ώρα αρ-χύτερα.

Λίγο αργότερα, όπως κουβέντιαζαν ευχάριστα, η κοπέλα τον ρώτησε τι εννοούσε, όταν της είχε πει το προηγούμενο βράδυ πως θεωρούσε τον εαυτό του καλό Χριστιανό; Ποιου δόγματος;

Ο Ρόι το τσίμπησε στον αέρα πως αυτή ήταν η χρυσή του


ευκαιρία -το κλειδί για να άνοιγε την καρδιά της και να κέρδιζε την εμπιστοσύνη της. Αυτό το... χριστιανικό κόλ-πο το είχε χρησιμοποιήσει μια δυο φορές ακόμη και, με τις κατάλληλες γυναίκες, είχε πιάσει το ίδιο καλά, όσο και η προσδοκία για φλογερό σεξ, ίσως ακόμη και για πραγματι-κή αγάπη.

Το γιατί αυτός, ένα Άδωνης, έδειχνε να ενδιαφέρεται για έναν μπόγο σαν την αφεντιά της, αποτελούσε το μεγάλο μυ-στήριο που ενίσχυε την καχυποψία της. Και την έκανε επι-φυλακτική.

Αν όμως την έπειθε πως ήταν ένας άνθρωπος με βαθιά ριζωμένες ηθικές αρχές σε αναζήτηση μιας εξίσου ενάρετης συντρόφου, κι όχι απλώς ενός περιστασιακού "πηδήματος", τότε θα τον αντιμετώπιζε σαν κάποιον που δεν ενδιαφερό-ταν μόνο για την εξωτερική εμφάνιση μιας γυναίκας. Και τότε θα έπειθε τον εαυτό της πως τα δυο όμορφα μάτια της ήταν αρκετά για να τον σαγηνεύσουν, κι ότι αυτό που όντως του άρεσε πάνω της ήταν η αθωότητά της, το ακέραιο του χαρακτήρα της και η προσωπικότητά της.

Το κόλπο εν προκειμένω ήταν να εκθειάζει το θρησκευτι-κό δόγμα το οποίο είχε ασπαστεί η κοπέλα, και στη συνέχεια να την πείσει πως κι ο ίδιος ήταν πιστός του συγκεκριμένου δόγματος. Αν για παράδειγμα η Κάντις ήταν της Πεντηκο-στιανής Εκκλησίας, η προσέγγισή του στο θρησκευτικό ζή-τημα θα ήταν διαφορετική απ' ό,τι αν η κοπέλα δήλωνε Κα-θολική, και εκ διαμέτρου αντίθετη αν δήλωνε μονίστρια.

Ευτυχώς η Κάντις δήλωσε τελικά Επισκοπαλιανή, ένα δόγμα του οποίου θα μπορούσε να προσποιηθεί πως ήταν πιστός με μεγαλύτερη ευκολία, αφού οι άλλες θρησκευτικές σέχτες ήταν κατά πολύ πιο απαιτητικές σε ζητήματα πίστης.

176 Dean Koontz

Αν για παράδειγμα είχε δηλώσει η κοπέλα χιλιάστρια, τότε σίγουρα ο Ρόι θα τα έβρισκε κάτι παραπάνω από σκούρα.

Ακόμη αποδείχτηκε πως της κοπέλας της άρεσε να δια-βάζει θρησκευτικά βιβλία, με προτίμηση στον Κ. Σ. Λιούις, έναν από τους καλύτερους συγγραφείς χριστιανικών βιβλί-ων του περασμένου αιώνα.

Στην προσπάθειά του να αναδειχθεί σε άνθρωπο της Ανα-γέννησης, ο Ρόι είχε διαβάσει Λιούις: όχι όλα από τα ουκ και ολίγα βιβλία του, αρκετά ωστόσο. Η Αλληλογραφία τον Σκρούτεϊπ. Το Πρόβλημα τον Πόνου. Μελέτη της Οδύνης. Ευτυχώς και τα τρία αυτά βιβλία ήταν μάλλον μικρά.

Η φίλτατη Κάντις έδειχνε τόσο ενθουσιασμένη από το γε-γονός πως ένας κούκλος από πλευράς εμφάνισης, ενδιαφέ-ρων τύπος και άριστος συζητητής σαν τον Ρόι καταδεχόταν την παρέα της, που η φυσική συστολή της πήγε περίπατο με το που άρχισαν να κουβεντιάζουν για τον Λιούις. Βέβαια η κοπέλα ήταν εκείνη που μιλούσε περισσότερο, με τον Ρόι αρκούμενο να πετάει εμβόλιμα κανένα τσιτάτο του συγγρα-φέα αραιά και πού, έτσι ίσα για να την έπειθε πως οι εγκυ-κλοπαιδικές του γνώσεις γύρω από το μεγάλο άνδρα ήταν γεγονός.

Επίσης ήταν ευτύχημα πως, σαν Επισκοπαλιανή που ήταν, το δόγμα της κοπέλας δεν απαγόρευε ούτε το αλκοόλ, ούτε τη χαρά της αισθησιακής μουσικής. Έτσι, μετά από προτρο-πή του, οι δυο τους από το καφενείο βρέθηκαν σε ένα μαγα-ζί που έπαιζε τζαζ, στην Τζάκσον Σκουέαρ.

Ο Ρόι το άντεχε το πιοτό, όμως ένα δυνατό κοκτέιλ Χά-ρικεϊν σύντομα διέλυσε τις όποιες επιφυλάξεις και τους όποιους δισταγμούς πιθανόν να είχε η κοπέλα.

Όταν, μετά το κλαμπ, ο Ρόι της πρότεινε να πάνε μια βόλ-


τα μέχρι το προστατευτικό ανάχωμα κατά μήκος του Μισισί-πι, η μοναδική της ένσταση ήταν πως ίσως δεν το έβρισκαν ανοιχτό για το κοινό τέτοια ώρα.

«Όχι, είναι ακόμη ανοιχτό για τους πεζούς», τη διαβεβαί-ωσε. «Απλώς σβήνουν τα φώτα κι έτσι δεν μπορεί κανείς να ψαρέψει ή να κάνει σκέιτμπορντ».

Ίσως η κοπέλα να είχε αρνηθεί την πρόταση για μια βόλ-τα στο θεοσκότεινο ανάχωμα, αν ο Ρόι δεν έδειχνε τόσο δυ-νατός, τόσο καλός, και τόσο ικανός να την προστατέψει.

Άρχισαν να πηγαίνουν προς τη μεριά του ποταμού, μακριά από την περιοχή που ήταν τα μαγαζιά και ο πολύς κόσμος. Το ολόγιομο φεγγάρι φώτιζε το τοπίο πολύ περισσότερο απ' όσο θα ήθελε ο Ρόι, μα κι απ' την άλλη αρκετά για να δια-σκεδάσει τους όποιους φόβους μπορεί να είχε η Κάντις για την ασφάλεια τους.

Ένα ποταμόπλοιο στολισμένο με πολύχρωμα φωτάκια πέ-ρασε από μπροστά τους αγκομαχώντας, με τη τεράστια ξύλι-νη ρόδα στο πλάι του να αλέθει τα ζεστά νερά. Οι επιβάτες του έστεκαν όρθιοι στα διάφορα καταστρώματα, ή κάθονταν σε τραπέζια. Σε τούτη τη νυχτερινή τσάρκα του, το πλοιάριο δεν προβλεπόταν να δέσει σε κάποιον από τους κοντινούς ντόκους. Ο πάντα προνοητικός Ρόι, είχε φροντίσει να ρίξει μια ματιά στα δρομολόγια εκ των προτέρων.

Βολτάροντας το ζευγαράκι έφτασε ως την άκρη του πε-ζόδρομου, στην κορφή του κυματοθραύστη που σχημάτιζαν μεγάλα βράχια. Με το φως της μέρας μέχρι εκείνο το σημείο έφταναν αρκετοί ψαράδες. Τώρα τη νύχτα όμως, δεν υπήρχε ψυχή εκτός από τους δυο τους, όπως ακριβώς το περίμενε ο Ρόι.

Τα φωτάκια του πλοιαρίου στόλιζαν με πολύχρωμες σερ-

178 Dean Koontz

παντίνες τα σκοτεινά νερά του ποταμού όπως χανόταν στο βάθος, κι η Κάντις βρήκε πολύ ρομαντική κι όμορφη τούτη την εικόνα, και, όλως παραδόξως, το ίδιο ίσχυε και για τον Ρόι, έτσι κοντοστάθηκαν να απολαύσουν το θέαμα, μέχρι που εκείνη στράφηκε προς το μέρος του, περιμένοντας ίσως ένα πεταχτό φιλάκι, ή ίσως κι ένα όχι τόσο πεταχτό.

Αντί για φιλάκι όμως, ο Ρόι την ψέκασε στο πρόσωπο μ' ένα σπρέι χλωροφόρμιου που στο μεταξύ είχε βγάλει από την τσέπη του σακακιού του.

Είχε διαπιστώσει πως αυτή η μέθοδος ήταν σαφώς πιο γρήγορη και αποτελεσματική, απ' ό,τι το ποτισμένο με το αναισθητικό υγρό μαντίλι, αφού το θύμα δεν προλάβαινε καν να αντισταθεί και να αντιπαλέψει. Ο ψεκασμός πότιζε αυτοστιγμεί τα ρουθούνια και τη γλώσσα με χλωροφόρμιο.

Η Κάντις έβγαλε κάτι ήχους σαν να πνιγόταν, κι όπως άνοιξε το στόμα της για να πάρει βαθιές ανάσες, στην ουσία ρούφηξε το αναισθητικό, και την άλλη στιγμή σωριαζόταν αναίσθητη, λες και την είχε βρει σφαίρα.

Έπεσε φαρδιά πλατιά στο πλάι του. Ο Ρόι τη γύρισε και την ξάπλωσε ανάσκελα, ύστερα γονάτισε κοντά της.

Ακόμη και κάτω από το σχετικά δυνατό, ασημένιο φως του ολόγιομου φεγγαριού οι δυο τους δε θα έδιναν στόχο αν τύχαινε να κοιτάξει κανείς προς το μέρος τους από κάποιο σκάφος που κινείτο στο ποτάμι.

Από μια από τις εσωτερικές τσέπες του σακακιού του ο Ρόι έβγαλε ένα στιλέτο κι ένα λεπτό κουτί με χειρουργικά εργαλεία.

Δε χρειαζόταν μεγάλα εργαλεία για ετούτη την... επέμβα-ση. Η εξαγωγή των ματιών ήταν εύκολη υπόθεση, αν και θα έπρεπε να προσέξει πάρα πολύ ώστε να μην πείραζε εκείνο


το τμήμα τους που πίστευε πως ήταν και το μέχρι τελειότη-τας όμορφο.

Βρήκε με το στιλέτο την καρδιά της και χρησιμοποιώ-ντας το με μαεστρία, έκανε την κοπέλα να περάσει από την αναισθησία στην... αιωνιότητα μ' ένα σχεδόν ανεπαίσθητο πλαφ.

Έτσι σε χρόνο ρεκόρ τα μάτια της Κάντις ήταν δικά του, βαλμένα εκ του ασφαλούς μέσα σ' ένα μικρό πλαστικό μπου-καλάκι γεμάτο αλατικό διάλυμα.

Επιστρέφοντας στα φώτα και τους ήχους της τζαζ, ο Ρόι διαπίστωσε προς μεγάλη του έκπληξη πως αίφνης του είχε ανοίξει η όρεξη για μαλλί της γριάς, μια λιχουδιά που μέχρι τότε τον άφηνε παγερά αδιάφορο. Αλλά βέβαια το καρο-τσάκι τέτοια ώρα ήταν κλειστό, κι έτσι ίσως παρέμενε για αρκετές μέρες ακόμη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31

Ένας μάστορας στο πελέκημα της πέτρας του 19ου αιώνα είχε σμιλέψει τις λέξεις ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΑΕΟΥΣ σ' ένα πλαίσιο από ασβεστόλιθο, ακριβώς πάνω από την είσοδο του νοσο-κομείου. Μια πολυκαιρισμένη αναπαράσταση της Παρθέ-νου Μαρίας δέσποζε πάνω από την κεντρική σκάλα.

Το νοσοκομείο είχε κλείσει από καιρό, κι αφότου το κτί-ριο είχε πουληθεί σε μια εταιρία συμφερόντων του Βίκτωρα Ήλιος, όλα τα παράθυρα είχαν χτιστεί με τούβλα. Οι πόρ-τες σε όλες τις εισόδους είχαν αντικατασταθεί με σιδερένιες που διέθεταν τόσο συμβατικές όσο και ηλεκτρονικές κλει-δαριές.

Ένας ψηλός φράχτης από τορνευτό σίδερο περιστοίχιζε το γεμάτο δρύες οικόπεδο, που υψώνονταν προς τον ουρανό ίδιες με τις λόγχες ολάκερης ρωμαϊκής λεγεώνας. Πάνω στη συρόμενη με ηλεκτρικό μηχανισμό πύλη της εισόδου υπήρχε μια π ινακίδα που έγραφε, ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΑΠΟΘΗΚΗ/ΑΠΑΓΟΡΕΥ-ΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ.

Κρυφές κάμερες ασφαλείας επόπτευαν το οικόπεδο και


την περίμετρο γύρω απ' αυτό. Κανένας χώρος φύλαξης πυ-ρηνικών όπλων δε διέθετε τόσο πιστά αφοσιωμένο προσω-πικό ασφαλείας, μα και παράλληλα τόσο διακριτικό.

Το μουντό κι αφιλόξενο στην όψη κτίριο έστεκε σιωπηλό. Απ' τα σπλάχνα του δεν έβγαινε ίχνος φωτός, τι κι αν εκεί μέσα σχεδιάζονταν και δημιουργούνταν οι αυριανοί ηγέτες του κόσμου.

Ένα επιτελείο ογδόντα ανθρώπων δούλευε και ζούσε πίσω από τους τοίχους του κτιρίου, βοηθώντας στα διάφορα πειράματα που γίνονταν σ' ένα σύμπλεγμα από εργαστήρια. Μέσα σε θαλάμους που άλλοτε φιλοξενούνταν ασθενείς, στεγάζονταν άνδρες και γυναίκες νέας κοπής που μορφώ-νονταν με τη μέθοδο των ταχύρρυθμων εκπαιδευτικών προ-γραμμάτων και με την ολοκλήρωση των σπουδών τους πα-ρεισέφρυαν ανάμεσα στους κατοίκους της πόλης.

Οι θωρακισμένες πόρτες μερικών από τα δωμάτια του κτι-ρίου παρέμεναν κλειδαμπαρωμένες. Γιατί τα δημιουργήμα-τα που φιλοξενούσαν έπρεπε να παραμένουν φυλακωμένα ενόσω διενεργούνταν μελέτες επάνω τους.

Το πιο σημαντικό μέρος της δουλειάς του ο Βίκτωρ το έκανε στο κεντρικό εργαστήριο. Τούτος ο τεράστιος χώρος χαρακτηριζόταν από μια τεχνοτροπία αρτ ντεκό και μια πι-νελιά βαγκνερικού μεγαλείου. Γυαλί, ανοξείδωτο ατσάλι, λευκά κεραμικά σκεύη. Όλα υλικά που μπορούσαν εύκολα να αποστειρωθούν και να απολυμανθούν... σε περιπτώσεις που κάτι πήγαινε στραβά.

Συσκευές και σύνεργα κομψά και μυστήρια στην όψη, τα περισσότερα σχεδιασμένα και φτιαγμένα από τον ίδιο τον Βίκτωρα, άλλα τακτοποιημένα στη σειρά μέσα στο χώρο, άλλα στερεωμένα στο πάτωμα, άλλα ι^ηλά στο ταβάνι. Με-

182 Dean Koontz

ρικά απ' αυτά τα μηχανήματα άφηναν ένα σιγανό βουητό, σε άλλα κόχλαζαν διάφορα υγρά, κι άλλα έστεκαν σιωπηλά κι απειλητικά.

Σε αυτό το δίχως παράθυρα εργαστήριο, αν ο Βίκτωρ έβγαζε κι ακουμπούσε κάπου το ρολόι του, μπορούσε να δουλεύει ώρες ατέλειωτες, ή και μέρες ακόμη, δίχως να ση-κώνει κεφάλι. Έχοντας βελτιώσει τη δική του φυσιολογία και το δικό του μεταβολισμό σε σημείο που δε χρειαζόταν παρά ελάχιστο ή και καθόλου ύπνο, μπορούσε να αφοσιώ-νεται με πάθος κι απερίσπαστος στο έργο του.

Απόψε, φτάνοντας στο γραφείο του, άκουσε να χτυπάει το τηλέφωνο. Η κλήση ήταν στη γραμμή πέντε. Από τις οκτώ συνολικά γραμμές, οι τέσσερις τελευταίες -εναλλακτικές που εξυπηρετούσαν έναν και μόνο αριθμό- ήταν αποκλει-στικά και μόνο για μηνύματα ή κλήσεις από τα πλάσματα εκείνα με τα οποία ο Βίκτωρ είχε αρχίσει να γεμίζει σταδι-ακά την πόλη.

Σήκωσε το ακουστικό. «Εμπρός;» Ο καλών, κάποιος άντρας, πάσχιζε να πνίξει την ταραχή

του και να ακούγεται ήρεμος -μια συγκινησιακή κατάσταση κατά πολύ εντονότερη από εκείνη που θα περίμενε ο Βίκτωρ από κάποιον εκπρόσωπο της Νέας Ράτσας: «Κάτι μου συμ-βαίνει, Πατέρα. Κάτι παράξενο. Μπορεί και κάτι το υπέρο-χο».

Τα δημιουργήματα του Βίκτωρα γνώριζαν πάρα πολύ καλά πως μαζί του έπρεπε να επικοινωνούν μόνο σε περι-πτώσεις έκτακτης ανάγκης. «Εσύ ποιος απ' όλους είσαι;»

«Βοήθησέ με, Πατέρα!» Αυτό το "Πατέρα" πολύ τον ενοχλούσε τον Βίκτωρα. «Δεν

είμαι ο πατέρας σου. Πες μου το όνομά σου».


«Τα έχω χαμένα... κι είναι φορές που φοβάμαι». «Σου ζήτησα να μου πεις πώς σε λένε». Τα δημιουργήματά του ήταν έτσι φτιαγμένα ώστε να μην

έχουν τη δυνατότητα να του φέρνουν αντιρρήσεις, να, όμως που τούτο εδώ αρνιόταν να δώσει τα στοιχεία του. «Έχω αρχίσει να αλλάζω».

«Πρέπει, να μου πεις». «Φόνος», αποκρίθηκε ο καλών. «Ο Φόνος... με συναρπά-

ζει». Ο Βίκτωρ προσπάθησε να κρύψει την αυξανόμενη ανησυ-

χία του. «Όχι, το μυαλό σου είναι μια χαρά. Δεν κάνω εγώ τέτοια λάθη».

«Αλλάζω. Έχω τόσα να μάθω από τη διαδικασία του φό-νου».

«Έλα να με βρεις στα Χέρια του Ελέους». «Χμ, δεν το νομίζω. Σκότωσα ήδη τρεις άντρες... δίχως

τύψεις». «Έλα σε μένα», επέμεινε ο Βίκτωρ. «Το έλεός σου δε φτάνει για να περιβάλει κάποιον από

εμάς... που έχει ξεπέσει τόσο πολύ». Ο Βίκτωρ ένιωσε να τον τρώει η περιέργεια. Αναρωτήθη-

κε μήπως ο καλών ήταν εκείνος ο κατά συρροή δολοφόνος με τον οποίο είχαν πάθει πλάκα τα ΜΜΕ. Ένα από τα δικά του δημιουργήματα που είχε υπερβεί τα όρια του προγραμ-ματισμού του και διέπραττε φόνους για τους οποίους δεν είχε καμιά εξουσιοδότηση;

«Έλα σε μένα, και θα έχεις όλες τις συμβουλές και την κα-θοδήγηση που χρειάζεσαι. Για σένα εδώ δεν υπάρχει παρά μόνο συμπόνια και κατανόηση».

Η ηλεκτρονικά αλλοιωμένη φωνή ωστόσο του έφερε γι'

184 Dean Koontz

άλλη μια φορά αντιρρήσεις. «Ο τελευταίος που σκότωσα... ήταν κάποιος από τους δικούς σου».

Η ανησυχία του Βίκτωρα τώρα τινάχτηκε στα ύψη. Ένα από τα δημιουργήματά του είχε ξεπαστρέψει κάποιο άλλο του δημιούργημα, αυτόβουλα. Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν. Στον ψυχισμό των δημιουργημάτων του ο Βίκτωρ είχε εμφυσήσει έναν μηχανισμό που τα απέτρεπε ρητά και κατηγορηματικά αφενός από την αυτοκτονία, αφε-τέρου από το να σκοτώνουν, πλην δυο περιπτώσεων: όταν απειλείτο άμεσα η δική τους ύπαρξη, ή όταν έπαιρναν εντο-λή από τον ίδιο να το πράξουν.

«Το θύμα», είπε τώρα ο Βίκτωρ. «Πώς τον έλεγαν;» «Όλγουαϊν. Βρήκαν το πτώμα του μέσα στη δημοτική βι-

βλιοθήκη, σήμερα το πρωί». Αναλογιζόμενος τις επιπτώσεις και τις επιπλοκές, ο Βί-

κτωρ ένιωσε να του κόβεται η ανάσα. «Αν και δεν είχα τίποτε να μάθω από τον Όλγουαϊν», είπε

τώρα ο καλών. «Μέσα, τα σπλάχνα του, ήταν ίδια με τα δικά μου. Θα πρέπει να γυρέψω σε άλλους αυτό που ζητώ».

«Να βρεις τι;» τον ρώτησε ο Βίκτωρ. «Αυτό που χρειάζομαι», αποκρίθηκε ο καλών, κι ύστερα

έκλεισε το τηλέφωνο. Ο Βίκτωρ πληκτρολόγησε αστερίσκο και τον αριθμό 69

στο καντράν του τηλεφώνου, για να διαπιστώσει πως ο κα-λών αριθμός ήταν μπλοκαρισμένος και δεν μπορούσε να λειτουργήσει το σύστημα αυτόματης επανάκλησης.

Έξω φρενών, βρόντηξε κάτω το ακουστικό. Διαισθάνθηκε την πιθανότητα καθυστέρησης.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32

Αφότου έφυγε ο Βίκτωρ για τα Χέρια του Ελέους, η Έρικα έμεινε για λίγο ακόμη ξαπλωμένη στο κρεβάτι, κουλουρια-σμένη, στη στάση του εμβρύου, που ποτέ βεβαίως δεν είχε γνωρίσει όσο βρισκόταν μέσα στη δεξαμενή της δημιουργί-ας της. Περίμενε να δει αν η ακεφιά που ένιωθε θα έφευγε ή θα μεγάλωνε για να γίνει το σκοτεινό συναίσθημα της απο-γοήτευσης.

Η ροή της εναλλαγής των συναισθημάτων έμοιαζε να έχει λίγη σχέση με τις καταστάσεις και τις εμπειρίες από τις οποί-ες εκπορεύονταν αυτά τα συναισθήματα. Κάθε φορά που έκανε σεξ με τον Βίκτωρα, στη συνέχεια ένιωθε κατάθλιψη, κι αυτό ανελλιπώς και βεβαίως δικαιολογημένα. Εκεί όμως που αυτό το συναίσθημα θα έπρεπε να δίνει τη θέση του σ' εκείνο της απόγνωσης και της εγκατάλειψης, μερικές φορές τα πράγματα δεν εξελίσσονταν έτσι.

Και, μόλο που, όντας το μέλλον της τόσο σκοτεινό κι αβέ-βαιο, τούτο το συναίσθημα της απόγνωσης θα έπρεπε να ήταν κανονικά γι' αυτή δεύτερη φύση, συχνά κατάφερνε να

186 Dean Koontz

το αποδιώξει. Φέρνοντας στο νου της στίχους της Έμιλι Ντίκινσον, κα-

τάφερε να φτιάξει λίγο τη διάθεση της: "Ελπίδα" είναι αυτό που φτερά έχει- / και πον στην ψυχή έρχεται και κονρνιάζει-/ και το σκοπό άδει, τον δίχως λόγια- / και ποτέ ούτε στιγμή δε σταματά.

Οι πίνακες στους τοίχους του Βίκτωρα ήταν αφηρημένης τεχνοτροπίας: επάλληλα χρωματιστά τετράγωνα που δέ-σποζαν ψυχοπλακωτικά, με σκόρπιες γκρι πινελιές πάνω σε μαύρο φόντο, που στηνΈρικα έμοιαζαν με αναπαραστάσεις του χάους ή του μηδέν. Αλλά στη βιβλιοθήκη του υπήρχαν χοντροί τόμοι για την τέχνη, και μερικές φορές η διάθεσή της έφτιαχνε και μόνο που αφηνόταν να χαθεί στην ομορ-φιά ενός έργου του Άλμπερτ Μπίρσταντ*, ή του Χίλντε Χα-σάμ*.

Της είχαν πει πως ανήκε στη Νέα Ράτσα, τη μετανθρώπι-νη, τη βελτιωμένη, την ανώτερη. Περίπου άτρωτη στις λογής-λογής ασθένειες. Κι όταν παθαίνει κάτι, θεραπεύεται στο άψε σβήσε, σχεδόν σαν από θαύμα.

Απ' την άλλη όμως, κάθε που αποζητάει παρηγοριά, τη βρίσκει στις τέχνες, τη μουσική και την ποίηση των απλών ανθρώπων που υποτίθεται πως αυτή και οι όμοιοι της θα αντικαταστήσουν.

Κάθε φορά που ένιωθε μπερδεμένη ή χαμένη, έχει βρει καθαρότητα και κατεύθυνση στα γραπτά αυτών των κατά τα λοιπά ατελών ανθρώπων. Και απ' αυτούς, εκείνους που ο Βίκτωρ δεν ανεχόταν με τίποτε ήταν οι συγγραφείς.

* Άλμπερτ Μπίρσταντ (1830-1902) Αμερικανός ζωγράφος. Ο τελευταίος από την παλιότερη γενιά των Αμερικανών ρομαντικών ζωγράφων τοπίων. Σ.τ.Μ. * Φρέντερικ Χίλντε Χασάμ (1859-1935) Πρωτοπόρος Αμερικάνος ιμπρεσιονι-στής ζωγράφος. Σ.τ.Μ.


Το γεγονός κάνει την Έρικα να απορεί. Να απορεί που αυτό το είδος των αποτυχημένων κι ατελών ανθρώπινων υπάρξεων κατάφερναν με τα έργα τους να αλαφρώνουν την καρδιά της τη στιγμή που κανείς από τους όμοιους της δεν κατόρθωνε να της χαρίσει αυτή την πολυπόθητη ανάταση.

Αυτό ήταν ένα ζήτημα που πολύ θα ήθελε να το κουβε-ντιάσει με κάποια μέλη της Νέας Ράτσας, όμως φοβάται πως ίσως κάποιος απ' αυτούς να τη θεωρήσει αιρετική εξ αιτίας αυτών των προβληματισμών και των αναζητήσεων της. Γιατί όλα τα μέλη της Νέας Ράτσας είναι έτσι φτιαγμένα που να υπακούν στον Βίκτωρα, αν και μερικοί τον αντιμετωπίζουν με τέτοιο θείο δέος, που θα εκλάβουν τις όποιες απορίες της σαν αμφιβολίες, και τις αμφιβολίες της σαν σημάδι προδο-σίας, προδίδοντας τελικά με τη σειρά τους την ίδια στο δη-μιουργό τους.

Έτσι λοιπόν κρατά τις απορίες της για τον εαυτό της, μιας και ξέρει καλά πως σε κάποια από τις δεξαμενές του Βίκτω-ρα περιμένει τη σειρά της η Έρικα Πέντε.

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι, με τη μυρωδιά του Βίκτωρα ακό-μη στα σεντόνια, η Έρικα αισθάνεται πως ετούτη είναι μια από τις στιγμές που η ποίηση θα τη βοηθήσει να μην πέσει στη απόγνωση. Αν τύχει και δε ζω- / Όταν θα έρθουν οι Κοκ-κινολαίμηδες- / Σ' εκείνον με την Κόκκινη Γραβάτα Δώστε-ΓΕνα ψιχουλάκι, Εις Μνήμην.

Η Έρικα χαμογέλασε με το λεπτό χιούμορ της Ντίκινσον. Κι αυτό της το χαμόγελο ίσως οδηγούσε και σε άλλα, αν δεν ακουγόταν πάλι εκείνο το σούσουρο κάτω από το κρεβάτι.

Πετώντας από πάνω της τα σκεπάσματα, ανακάθισε στο κρεβάτι κι αφουγκράστηκε κρατώντας την ανάσα της.

Λες κι είχε πάρει χαμπάρι τούτη της την αντίδραση, αυτό

188 Dean Koontz

το κάτι που χαρχάλευε κάτω από το κρεβάτι αίφνης λούφα-ξε -αν όχι μένοντας εντελώς ακίνητο, τουλάχιστον κινούμε-νο αθόρυβα.

Αφού ούτε είχε δει ούτε είχε ακούσει κάτι που να υποδή-λωνε την παρουσία ποντικιού όταν μαζί με τον Βίκτωρα εί-χαν επιστρέψει στην κρεβατοκάμαρα μετά την αποχώρηση των καλεσμένων τους, η Έρικα σκέφτηκε τώρα πως μάλλον είχε κάνει λάθος, πιστεύοντας πως κάποιο τρωκτικό είχε τρυπώσει εκεί μέσα. Ή πάλι μπορεί να είχε χωθεί στον τοί-χο ή την υδρορροή, για να περάσει σε κάποιον άλλο χώρο του ευρύτερου σπιτιού.

Τώρα λοιπόν είτε το ζωύφιο είχε επιστρέψει, είτε βρισκό-ταν εκεί ευθύς εξ αρχής, σιωπηλός μάρτυρας στα όσα φοβε-ρά κι ανομολόγητα την υπέβαλλε ο Βίκτωρ προκειμένου να της παρέχει το δικαίωμα να υπάρχει.

Δευτερόλεπτα αργότερα το σούσουρο ακούστηκε να έρ-χεται από κάποιο άλλο σημείο της κρεβατοκάμαρας. Ένα ξαφνικό και σύντομο σάλεμα.

Η σκιές που έπεφταν στο δωμάτιο διαλύονταν μόνο στα σημεία που φώτιζε το ένα πορτατίφ πάνω στο κομοδίνο.

Η Έρικα σηκώθηκε από το κρεβάτι και στάθηκε γυμνή με όλες τις αισθήσεις της σε επιφυλακή.

Μόλο που η ενισχυμένη όρασή της τής επέτρεπε να εκμε-ταλλεύεται στο έπακρο το λιγοστό φως, ωστόσο δεν ήταν δα και γάτα για να μπορεί να βλέπει στο σκοτάδι. Ο Βίκτωρ τε-λευταία πειραματιζόταν με τη διασταύρωση διαφορετικών ειδών, όμως η Έρικα δεν ήταν μέρος αυτών των πειραμά-των.

Νιώθοντας την ανάγκη για περισσότερο φως κινήθηκε προς το φωτιστικό που έστεκε πάνω από την πολυθρόνα.


Προτού όμως φτάσει στο φωτιστικό, ένιωσε περισσότερο παρά είδε κάτι να περνάει βολίδα από πλάι της. Τράβηξε σαστισμένη το αριστερό πόδι της προς τα πίσω, έφερε μια βόλτα γύρω απ' τον άξονά της πατώντας στο δεξί και πάσχι-σε να εντοπίσει τον εισβολέα ακολουθώντας τη διαδρομή που το ένστικτο της τής υπαγόρευε πως είχε ακολουθήσει.

Κι όταν δεν είδε τίποτε -ή έστω τίποτε που θα μπορούσε να δει-, πλησίασε στο φωτιστικό και το άναψε. Περισσότε-ρο φως, όμως και πάλι δεν είδε αυτό που περίμενε να δει.

Ένας θόρυβος από μέσα απ' το μπάνιο που ήταν λες και κάποιος έχει ρίξει το καλαθάκι για το χαρτί της τουαλέτας.

Η πόρτα του μπάνιου ορθάνοιχτη. Το μπάνιο θεοσκότει-νο.

Η Έρικα κινήθηκε προς τα εκεί με σβέλτες δρασκελιές, όμως φτάνοντας στο άνοιγμα της πόρτας, κοκάλωσε.

Επειδή τα περισσότερα μέλη της Νέας Ράτσας είχαν ανο-σία στις περισσότερες αρρώστιες κι ανάρρωναν σε χρόνο ρεκόρ, μοιραία φοβόντουσαν πολύ λιγότερα πράγματα απ' ό,τι οι κανονικοί άνθρωποι. Αν κι αυτό δε σήμαινε πως το συναίσθημα του φόβου τους ήταν εντελώς άγνωστο.

Αν και δύσκολα θα μπορούσε να τους εξοντώσει κανείς, δεν ήταν αθάνατοι, και όντας δημιουργημένοι κατ' ασέβεια και κατά περιφρόνηση του Θεού, δεν είχαν να προσβλέπουν σε μια δεύτερη ζωή πέρα απ' αυτήν που ζούσαν. Επομένως είχαν το φόβο του θανάτου.

Θα έλεγε κανείς πως αρκετοί απ' αυτούς φοβόντουσαν κι αυτή την ίδια τη ζωή, στο βαθμό που δεν ασκούσαν τον πα-ραμικρό έλεγχο στο μέλλον και το πεπρωμένο τους. Ήταν δια βίου υπηρέτες του Βίκτωρα, και δεν υπήρχε τίμημα με το οποίο θα μπορούσαν να εξαγοράσουν την ελευθερία τους.

190 Dean Koontz

Επίσης φοβόντουσαν τη ζωή γιατί δεν μπορούσαν να την απαρνηθούν ακόμη κι όταν το βάρος της σχέσης σκλάβου-απόλυτου αφέντη που είχαν με τον Βίκτωρα γινόταν δυσβά-σταχτο. Ήταν έτσι φτιαγμένοι, που η ψυχολογία τους απέ-τρεπε κάθε σκέψη για αυτοκτονία. Και κατ' αυτή την έννοια, ακόμη κι αν έβρισκαν την ιδέα μιας τέτοιας αναχώρησης ελ-κυστική, δεν μπορούσαν να την υλοποιήσουν.

Εδώ τώρα, μια ανάσα μόλις από την πόρτα του μπάνιου, η Έρικα ένιωσε αίφνης έναν άλλης μορφής φόβο: το φόβο του άγνωστου.

Ό,τι είναι πέρα από το φυσιολογικό, θεωρείται τέρας, έστω κι αν με τον τρόπο του είναι όμορφο. Η Έρικα, δημι-ούργημα όχι της φύσης αλλά ανθρώπινων χεριών, είναι ένα τέρας: αξιολάτρευτο μεν, πλην όμως τέρας.

Σκεφτόταν λοιπόν πως τα τέρατα κανονικά δε θα έπρε-πε να νιώθουν το φόβο του αγνώστου, μιας και, εξ ορισμού τουλάχιστον, αποτελούσαν κι αυτά ένα μέρος του. Παρόλα αυτά όμως, τώρα ένιωσε ένα κρύο ρίγος να διατρέχει τη ρα-χοκοκαλιά της.

Το ένστικτο της τής έλεγε πως τελικά το ποντίκι δεν ήταν ποντίκι, αλλά κάτι άγνωστο.

Από μέσα απ' το μπάνιο ακούστηκε ένα κλινκ, ένας με-ταλλικός ήχος, λες και κάποιος ή κάτι είχε ανοίξει ένα ντου-λαπάκι και ψαχούλευε το περιεχόμενο του.

Οι δυο καρδιές της Έρικα άρχισαν να χτυπούν σαν τρε-λές. Το στόμα της στέγνωσε. Οι παλάμες των χεριών της ίδρωσαν. Κι απ' αυτήν την άποψη, πέρα από τους διπλούς χτύπους των καρδιών της, ήταν τόσο ανθρώπινη κι ευάλωτη όσο ο οποιοσδήποτε φυσιολογικός άνθρωπος που θα βρι-σκόταν αντιμέτωπος με το άγνωστο, παρά τις διαφορετικές


καταβολές της. Πισωπατώντας, απομακρύνθηκε από την πόρτα του μπά-

νιου. Η γαλάζια μεταξωτή ρόμπα της ήταν ριγμένη πάνω στην

πολυθρόνα. Χωρίς να πάρει το βλέμμα της από την πόρτα του μπάνιου, φόρεσε τη ρόμπα κι έδεσε τη ζώνη γύρω απ' τη μέση της.

Ξυπόλυτη όπως ήταν, βγήκε από τη σουίτα, κλείνοντας την πόρτα του χολ πίσω της.

Όπως οι δείκτες του ρολογιού ζύγωναν να δείξουν μεσά-νυχτα, η Έρικα κατέβηκε και διέσχισε το σπίτι του Φράν-κενσταϊν για να καταλήξει στη βιβλιοθήκη, όπου, ανάμεσα στους τόμους της ανθρώπινης σκέψης κι ελπίδας, ένιωθε κατά πολύ πιο ασφαλής.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33

Στο κάλεσμα του Βίκτωρα, μέσα στο κεντρικό εργαστήριο εμφανίστηκαν δυο νέοι άντρες, τόσο συνηθισμένοι στην εμ-φάνιση όσο και ο οποιοσδήποτε που θα μπορούσε να συνα-ντήσει κανείς στην πόλη της Νέας Ορλεάνης.

Δεν ήταν όλοι οι άντρες της Νέας Ράτσας ωραίοι. Δεν ήταν όλες οι γυναίκες της Νέας Ράτσας ελκυστικές.

Κι αυτό γιατί εν πρώτοις, όταν θα είχε διοχετεύσει στην κοινωνία αρκετά από τα δημιουργήματά του ώστε να μπο-ρεί να βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο αφανισμού της Παλιάς Ράτσας, οι φυσιολογικοί άνθρωποι θα μπορούσαν να οργα-νώσουν καλύτερα την άμυνά τους αν αναγνώριζαν, έστω και κατ' ελάχιστο, αυτά τα δημιουργήματα του Βίκτωρα από την εμφάνισή τους και μόνο. Αν όλοι της Νέας Ράτσας έμοιαζαν με σταρ του σινεμά, η ομορφιά τους θα κινούσε υποψίες, θα τους υπέβαλλε σε διαδικασίες εξετάσεων, ανακρίσεων και τελικά θα τους αποκάλυπτε.

Ενώ αντίθετα η ποικιλομορφία από την άποψη της εξωτε-ρικής τους εμφάνισης, θα εξασφάλιζε τη νικηφόρα έκβαση


του πολέμου και την τελική επικράτηση. Η ποικιλομορφία, η ανωτερότητά τους έναντι των φυσιολογικών, και η ανελέητη φύση τους.

Κι εξ άλλου, παρά το γεγονός πως ο Βίκτωρ ενίοτε δημι-ουργούσε πλάσματα έκπαγλου καλλονής, το συνολικό του σχέδιο κατά βάση δεν είχε να κάνει με την ομορφιά, αλλά ίσα-ίσα με την ισχύ κι εν τέλει την επικράτηση και την παγί-ωση της Νέας Αλήθειας.

Κατά συνέπεια οι δυο νεαροί που είχε φωνάξει μπορού-σαν να θεωρηθούν πλάσματα ιδιαίτερα και ξεχωριστά από πλευράς εμφάνισης ακριβώς γιατί έδειχναν τόσο κοινοί και συνηθισμένοι εξωτερικά, παρόλο που η εσωτερική κατα-σκευή τους ήταν τόσο δραματικά διαφορετική από αυτή των φυσιολογικών ανθρώπων. Και τα ονόματα αυτών, Τζόουνς και Πικού.

Ο Βίκτωρ τους είπε για το πτώμα του Μπόμπι Όλγουαϊν που βρισκόταν ξαπλωμένο σε κάποια από τα τεράστια συρ-τάρια του νεκροτομείου. «Η σορός του θα πρέπει να εξαφα-νιστεί απόψε κιόλας. Και μαζί όλα τα αποδεικτικά στοιχεία -ιστολογικά δείγματα, φωτογραφίες, βίντεο».

«Και η μαγνητοφωνημένη αναφορά της νεκροψίας;» ρώ-τησε ο Τζόουνς.

«Αν είναι εύκολο να βρεθεί», είπε ο Βίκτωρ. «Αν και η αναφορά από μόνη της δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτε».

«Και τι θα γίνει με τον ιατροδικαστή» πετάχτηκε ο Πικού «ή με τον οποιονδήποτε άλλο που ήταν παρών όταν ανοίχτη-κε το πτώμα;»

«Προς το παρόν αφήστε τους να ζήσουν», αποκρίθηκε ο Βίκτωρ. «Αν δεν υπάρχει πτώμα ή το οποιοδήποτε άλλο αποδεικτικό στοιχείο, όλο που θα έχουν να διηγηθούν θα

194 Dean Koontz

είναι μια ιστορία γι' αγρίους, οπότε είτε που θα τους πάρουν για τρελούς, είτε για πρεζόνια».

Παρόλο που από την άποψη των διανοητικών ικανοτήτων και λειτουργιών, ήταν φτιαγμένοι για πιο σημαντικά πράγ-ματα από τη χαμαλοδουλειά που τους ανέθετε τώρα ο Βί-κτωρ, ούτε ο Τζόουνς ούτε ο Πικού τόλμησαν να παραπο-νεθούν, ή να υπαινιχθούν ότι τους μείωνε. Η καρτερικότητα και η τυφλή υπακοή αποτελούσαν τις ύψιστες αρετές των όντων της Νέας Ράτσας.

Στο πλαίσιο αυτού του δίχως προηγούμενο πολιτισμού που μαγείρευε ο Βίκτωρ, ακριβώς όπως και στο Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο του Άλντους Χάξλεϊ, ο καθένας στην κοι-νωνική κλίμακα θα έφερε και το βαθμό του. Κι έτσι όλοι θα ήταν πανευτυχείς και δε θα υπήρχαν έριδες και διχόνοιες.

Ο Χάξλεϊ ιεραρχούσε τον κόσμο του με τους Άλφα στην κορυφή της πυραμίδας, την άρχουσα ελίτ, και πιο κάτω είχε τους Βήτα και τους Γάμα. Οι εργάτες και οι χειρώνακτες ξέπεφταν στην κατηγορία Έψιλον, από τη γέννησή τους προορισμένοι γι' αυτή τη βαθμίδα στην προδιαγεγραμμένη κοινωνική κλίμακα.

Για τον Χάξλεϊ το όραμα ήταν ο απόλυτος εφιάλτης. Για τον Βίκτωρα το όραμα ήταν πιο καθαρό: η απόλυτη ουτο-πία.

Τον ίδιο τον Χάξλεϊ τον είχε συναντήσει σ' ένα κοκτέιλ πάρτυ. Κατά τον Βίκτωρα ο συγγραφέας δεν ήταν παρά ένας πολυπράγμων φαφλατάς, που τον ανησυχούσε μέχρι γελοιότητας το ενδεχόμενο να γινόταν η επιστήμη ένας μπα-μπούλας πιο δογματικός κι απ' την πιο δογματική θρησκεία, που θα απογύμνωνε την ανθρωπότητα από κάθε τι το αν-θρώπινο. Ο Βίκτωρ έβρισκε τον Χάξλεϊ πλούσιο σε γνώσεις,


φτωχό σε εμπειρίες, και γενικά βαρετό. Ωοτόσο αυτό το εφιαλτικό όραμα του Χάξλεϊ για το μέλ-

λον του κόσμου, εξυπηρετούσε τον Βίκτωρα ως ιδανικό ζη-τούμενο. Αυτή την Άλφα κοινωνική τάξη ο Βίκτωρ θα τη στελέχωνε με δημιουργήματα κατ' εικόνα και καθ' ομοίω-ση του -μια ικανότατη και προικισμένη ομάδα, ιδανική για την υλοποίηση των σχεδίων του αμέσως μετά την άλωση της ανθρωπότητας, όταν ο Πλανήτης Γη θα αποτελούσε πεδίο δράσης λαμπρό γι' ακόμη πιο σπουδαία επιτεύγματα από τη φυλή των μετανθρώπων που θα εργάζονταν από κοινού σαν μελίσσι.

Τούτοι οι δυο Έψιλον τώρα, ο Όλιβερ Τζόουνς και ο Μπάιρον Πικού, ξεκίνησαν σαν δυο καλές εργάτριες μέλισ-σες, πρόθυμοι να παίξουν το ρόλο για τον οποίο είχαν σχε-διαστεί και "κατασκευαστεί". Θα έκλεβαν το λείψανο του Μπόμπι Όλγουαϊν και θα το πετούσαν σε μια χωματερή που λειτουργούσε έξω από την πόλη, σε κάποιο ύψωμα.

Η χωματερή ήταν ιδιοκτησίας του Βίκτωρα μέσω μιας άλ-λης εταιρίας οβίδων, όπου απασχολούνταν μόνο μέλη της Νέας Ράτσας. Συχνά πυκνά ο Βίκτωρ χρειαζόταν έναν τέ-τοιο "σκουπιδότοπο" για να θάβει εσαεί τα "απόβλητα" των πειραμάτων του που κάπου είχαν στραβώσει, χωρίς τον κίν-δυνο να τα ανακάλυπταν ποτέ οι φυσιολογικοί άνθρωποι.

Κάτω, λοιπόν, από τους λόφους των σκουπιδιών υπήρχε μια κανονική νεκρόπολη. Κι αν ποτέ όλα αυτά τα λείψανα γίνονταν απολιθώματα κι ανακαλύπτονταν από τη σκαπάνη των παλαιοντολόγων εκατομμύρια χρόνια μετά, Κύριος οίδε τι προβληματισμούς και τι εφιάλτες θα δημιουργούσαν.

Αν και η σχετικά μικρή κυψέλη που είχε δημιουργήσει ο Βίκτωρ στη Νέα Ορλεάνη -αφού ακόμη αριθμούσε μόλις

196 Dean Koontz

δυο χιλιάδες μέλη της Νέας Ράτσας- παρουσίαζε κάποια προβληματάκια, στο τέλος όλα θα έβρισκαν τη λύση τους. Βδομάδα τη βδομάδα ο Βίκτωρ έκανε προόδους στην επι-στήμη του κι αύξανε τον αριθμό της στρατιάς των αδυσώ-πητων. Και δε θα αργούσε η στιγμή που θα ξεκινούσε τη μαζική παραγωγή δεξαμενών, δημιουργώντας τα πλάσματά του όχι πια μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός εργαστηρίου, αλλά σε πολύ μεγαλύτερες εγκαταστάσεις, που εύστοχα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς φάρμες.

Σκληρή κι ασταμάτητη δουλειά, που απέδιδε τα αναμε-νόμενα. Άλλωστε η Γη δεν είχε δημιουργηθεί μέσα σε μια μέρα, όμως ο Βίκτωρ είχε τη θέληση και την υπομονή να τη φτιάξει από την αρχή.

Ένιωσε δίψα. Έβγαλε από το ψυγείο του εργαστηρίου μια Πέπσι. Μέσα στο ψυγείο υπήρχε κι ένα πιατάκι με μπι-σκότα σοκολάτας. Ο Βίκτωρ λάτρευε τα μπισκότα σοκολά-τας. Έφαγε δυο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 34

Κάποιος είχε σφραγίσει την πόρτα του διαμερίσματος του Μπόμπι Όλγουαϊν με ταινία της αστυνομίας. Η Κάρσον έκοψε την ταινία.

Μια μικρή παρασπονδία, αν σκεφτεί κανείς πως το δια-μέρισμα δε θεωρείται επίσημα τόπος εγκλήματος. Και στο κάτω-κάτω, αδερφέ, αστυνομικός ήταν, όχι καμιά άσχετη.

Ύστερα χρησιμοποίησε ένα διαρρηκτικό εργαλείο, απ' αυτά που πουλιόντουσαν μόνο σε υπηρεσίες της αστυνομίας, για να ξεκλειδώσει την πόρτα. Έχωσε το γλωσσίδι του σαν πιστόλι εργαλείου στην κλειδαριά και πάτησε τη σκανδάλη. Χρειάστηκε να την πατήσει τέσσερις φορές μέχρι να βρουν τα δόντια του γλωσσιδίου να πιάσουν σε όλες τις εγκοπές της κλειδαριάς.

Η χρήση του διαρρηκτικού εργαλείου τελικά αποδείχτηκε πιο προβληματική από το σπάσιμο της ταινίας. Η υπηρεσία διέθετε κάμποσα τέτοια εργαλεία. Τα φύλαγαν στο ντουλά-πι όπου κρεμούσαν τα ελεύθερα υπηρεσιακά περίστροφα. Κανονικά αυτά τα σύνεργα παραχωρούνταν σε κάποιον

198 Dean Koontz

αστυνομικό μετά από έγγραφη αίτηση, και αφού υπέγραφε για την παραλαβή στο βιβλίο του αξιωματικού υπηρεσίας για το νόμιμο και το τυπικό του πράγματος.

Κανείς αστυνομικός δεν είχε την εξουσιοδότηση να φέ-ρει επάνω του ένα τέτοιο εργαλείο διαρκώς και χωρίς συ-γκεκριμένο υπηρεσιακό λόγο. Από κάποιο λάθος όμως στην όλη γραφειοκρατική διαδικασία παραλαβής-παράδοσης, ένα που είχε "περισσέψει" η Κάρσον το κρατούσε συνέχεια μαζί της, χωρίς βέβαια να έχει ενημερώσει κανένα αρμοδί-ως.

Η κοπέλα αυτό το "πιστόλι" δεν το είχε χρησιμοποιήσει παραβιάζοντας τα νόμιμα δικαιώματα του οποιουδήποτε, αλλά μόνο σε περιπτώσεις που η χρήση του ήταν καθ' όλα νόμιμη κι όταν τα χρονικά περιθώρια δεν επέτρεπαν την υποβολή γραπτής αίτησης. Εν προκειμένω, δεν υπήρχε πε-ρίπτωση να παραβιάσει τα όποια νόμιμα δικαιώματα του Μπόμπι Όλγουαϊν, για τον απλό λόγο πως ο άνθρωπος ήταν ήδη μακαρίτης.

Αν και τις άρεσαν όλες οι παλιές ταινίες του είδους, η ίδια δε θεωρούσε πως ήταν ένας δεύτερος Βρώμικος Χάρι. Ποτέ μέχρι τότε δεν είχε κάνει εκπτώσεις σε ό,τι αφορούσε την τήρηση κάποιου από τους ισχύοντες κανονισμούς σε σημείο που να τον παραβιάσει, τουλάχιστον όχι σε σοβαρές υποθέ-σεις.

Θα μπορούσε βέβαια να είχε ξυπνήσει τον επιστάτη για να του ζητήσει το πασπαρτού. Πολύ θα γούσταρε να ξεσή-κωνε το γερο-μπάσταρδο από το κρεβάτι.

Ωστόσο θυμήθηκε πώς ξερογλειφόταν ο γέρος επιθεωρώ-ντας τη με μάτι λιγούρικο από την κορφή ως τα νύχια, την τελευταία φορά που είχαν συναντηθεί. Του Μάικλ απόντος,


κι έτσι όπως θα ήταν αγουροξυπνημένος κι ίσως ψιλο-πιω-μένος, δεν αποκλειόταν να άρχιζε ο μπάρμπας τις απλωτές.

Και σε μια τέτοια περίπτωση, η Κάρσον θα αναγκαζόταν να του ξηγηθεί καμιά γονατιά στα αχαμνά. Και στο φινά-λε θα ήταν υποχρεωμένη να τον συλλάβει, τη στιγμή που το μόνο που ήθελε ήταν να σκεφτεί με την ησυχία της τι μπορεί να σήμαινε το γεγονός πως ο Όλγουαϊν είχε βαμμένα μαύρα όλα τα δωμάτια του διαμερίσματος του.

Η Κάρσον άναψε το φως του καθιστικού, κλείνοντας πίσω της την πόρτα, κι ακουμπώντας το διαρρηκτικό "πιστόλι" στο πάτωμα.

Μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, έστω και με το φως αναμ-μένο, η σκοτεινιά που βασίλευε στο χώρο ήταν τόσο έντονη που καταντούσε αποπροσανατολιστική, και η κοπέλα πήρε μια έστω και αμυδρή ιδέα του πώς θα αισθανόταν κάποιος -δεμένος στο διαστημόπλοιο του- αστροναύτης στη διάρκεια ενός περιπάτου στο διάστημα, με θέα τη νυχτωμένη πλευρά της Γης.

Στο χώρο δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκτός από τη μαύρη πλαστική καρέκλα. Κι έτσι όπως ήταν βαλμένη εκεί σε μια γωνιά, ολομόναχη, έμοιαζε περισσότερο με θρόνο, φτιαγμέ-νο όχι για κάποιο βασιλιά ή άρχοντα του κόσμου ετούτου, αλλά για κάποιον ανθυποδαίμονα.

Παρότι ο Όλγουαϊν δεν είχε δολοφονηθεί μέσα στο δι-αμέρισμά του, η Κάρσον σκέφτηκε πως, αν κατάφερνε να μπει στην ψυχολογία του συγκεκριμένου θύματος, θα της ήταν πιο εύκολο να καταλάβει και το θύτη, δηλαδή το Χει-ρουργό. Βολεύτηκε στην καρέκλα.

Ο Χάρκερ ισχυριζόταν πως τα βαμμένα μαύρα δωμάτια υποδήλωναν τάση αυτοκτονίας, κι έστω και με το στανιό η

200 Dean Koontz

Κάρσον παραδέχτηκε πως η θεωρία του άσπονδου συναδέλ-φου της μόνο αβάσιμη δεν ήταν. Σαν ρολόι που πότε δού-λευε και πότε σταματούσε, ο Χάρκερ αραιά και πού έλεγε και πράγματα σωστά, αν και ποτέ δυο σωστά πράγματα την ίδια μέρα.

Μια ευχή θανάτου, δεν είναι ωστόσο αρκετή για να ερ-μηνεύσει το ντεκόρ του διαμερίσματος ή ακόμη και αυτόν τον ίδιο τον Όλγουαϊν. Παράλληλα αυτή η μαύρη τρύπα κάτι είχε να κάνει με τον παράγοντα ισχύς, όπως ακριβώς συνέ-βαινε και με τις πραγματικές μαύρες τρύπες, στα έσχατα του Σύμπαντος, που ασκούν τέτοια απίστευτη βαρυτική έλξη, που ούτε το φως δεν τους ξεφεύγει.

Τούτοι οι τοίχοι, τούτα τα πατώματα, τούτα τα ταβάνια δεν είχαν βαφτεί μαύρα κατράμια από έναν άνθρωπο σε κα-τάσταση απόγνωσης. Η απόγνωση, σαν ψυχική κατάσταση, υπονομεύει την όποια διάθεση για δράση. Της Κάρσον της ήταν πιο εύκολο να φανταστεί τον Όλγουαϊν να αρπάζει τη βούρτσα και να τα βάφει όλα μαύρα σε μια έκρηξη τρελής οργής ή μανίας.

Μα αν όντως έτσι είχαν τα πράγματα, τότε ποιος θα μπο-ρούσε να ήταν ο στόχος της οργής του;

Τα μπράτσα της καρέκλας ήταν φαρδιά με παχιές βάτες. Κάτω από τις παλάμες της ένιωσε τις πολλές τρυπίτσες που υπήρχαν στο βινίλιο.

Ύστερα σαν κάτι να τσίμπησε τη δεξιά της παλάμη. Από μια τρύπα στη βάτα του μπράτσου η Κάρσον τράβηξε κάτι που είχε ημικυκλικό σχήμα: ένα κομμάτι σπασμένο νύχι.

Με μια πιο προσεκτική ματιά παρατήρησε πως οι επιφά-νειες των μπράτσων ήταν γεμάτες τέτοιες ημικυκλικές τρύ-πες.


Η καρέκλα όσο και το ίδιο το δωμάτιο την έκαναν να νιώ-σει τέτοια παγωμάρα, λες και καθόταν πάνω σε μια κολόνα πάγου, μέσα σε ψυγείο.

Η Κάρσον έσφιξε τα χέρια στης στα μπράτσα της καρέ-κλας, τέντωσε τα δάχτυλά της και τότε διαπίστωσε πως τα νύχια της είχαν χωθεί και ταίριαζαν γάντι σε αντίστοιχα κο-ψίματα.

Η ταπετσαρία της καρέκλας ήταν παχιά, σκληρή, αλλά όχι άκαμπτη. Έστω κι έτσι όμως κάνεις θα έπρεπε να ασκήσει μεγάλη δύναμη για να την τρυπήσει με τα νύχια του.

Λογικά, το συναίσθημα της απόγνωσης δεν ήταν αρκε-τά ισχυρό για τέτοιου είδους ζημιά στο βινίλιο. Όμως ούτε ακόμη κι εκείνο της άγριας οργής, αν ο Όλγουαϊν δε διέθε-τε υπερφυσική δύναμη, όπως είχε υποστηρίξει ο Τζακ Ρό-τζερς.

Σηκώθηκε και σκούπισε τις παλάμες των χεριών της πάνω στο τζιν της. Ένιωθε σαν να είχε λερωθεί.

Πέρασε στην κρεβατοκάμαρα κι άναψε το φως. Το έντονο μαύρο χρώμα των τοίχων που ήταν σαν να πότιζε τα πάντα, κατάπιε το φως.

Κάποιος είχε ανοίξει τα μαύρα παντζούρια. Το διαμέρι-σμα αφ' εαυτού του ήταν ένας σκοτεινός και καταχθόνιος μικρόκοσμος, τόσο που τα φώτα του δρόμου και οι φωτεινές επιγραφές λίγο πιο πέρα εδώ έμοιαζαν σαν από άλλο πλα-νήτη, κάπου πέρα και μακριά από το βασίλειο του Όλγουαϊν - σαν από άλλο σύμπαν.

Η Κάρσον άνοιξε το συρτάρι του κομοδίνου πλάι στο κρε-βάτι, κι εκεί ανακάλυψε τον Ιησού. Ο Θεάνθρωπος την κοι-τούσε ανάμεσα από ένα σωρό φυλλάδια, με το δεξί Του χέρι υψωμένο, τα ακροδάχτυλα ενωμένα, σαν να την ευλογούσε.

202 Dean Koontz

Από τα περίπου εκατό φυλλάδια που υπήρχαν μέσα στο συρτάρι, η Κάρσον διάλεξε τέσσερα και τότε διαπίστωσε πως ήταν αναμνηστικά απ' αυτά που μοιράζονται σε όσους παραβρίσκονται σε κηδείες. Το όνομα του αποβιώσαντος ήταν διαφορετικό στο καθένα από τα φυλλάδια, ωστόσο είχαν όλα εκδοθεί από το ίδιο γραφείο κηδειών, κάποιου Φούλμπραϊτ.

Η βιβλιοθηκάριος που είχε βρει το πτώμα του Όλγουα-ϊν, η Νάνσι Γουίσλερ, είχε πει πως ο μακαρίτης το συνήθιζε να πηγαίνει σε κηδείες γιατί, όπως υποστήριζε, το όλο τελε-τουργικό του χάριζε ψυχική γαλήνη.

Η κοπέλα έβαλε στην τσέπη της τα φυλλάδια κι έκλεισε το συρτάρι.

Το άρωμα της γλυκόριζας εξακολουθούσε να πλανιέται έντονο στην ατμόσφαιρα, και της Κάρσον δεν έλεγε να της φύγει από το μυαλό η ιδέα πως κάποιος είχε ανάψει πολύ πρόσφατα τα μαύρα κεριά στο δισκάκι, που ήταν ακουμπι-σμένο πάνω στο σκαμπό, πλάι στο παράθυρο.

Η Κάρσον ζύγωσε κι άγγιξε τα κεριά στο επάνω μέρος, γύρω από το φιτίλι, περιμένοντας πως θα τα ένιωθε ζεστά. Όχι, όμως. Τα κεριά ήταν κρύα και σκληρά όλα τους.

Η αίσθηση που της δημιουργούσαν όλα όσα αντίκριζε πέρα από το παράθυρο την αναστάτωνε, αν κι επρόκειτο για κάτι καθαρά υποκειμενικό. Αντέχοντας στο πέρασμα του χρόνου, η Νέα Ορλεάνη δεν είχε αλλάξει. Μπλεγμένη όμως όπως ήταν στα πλοκάμια τούτης της παράνοιας που έπαιρνε όλο και πιο ανησυχητικές διαστάσεις, η Κάρσον δεν έβλεπε πια την όλο ζωντάνια και ρυθμό πόλη, αλλά μια απειλητική μητρόπολη, έναν τόπο ξένο κι απόμακρο κυριευμένο από αφύσικους αγγέλους -μια πόλη παραδομένη στα σκοτάδια


και τ' απόκοσμα φώτα. Η αντανάκλαση μιας κίνησης πάνω στο τζάμι τράβηξε την

προσοχή της. Μια ψηλή φιγούρα έστεκε μέσα στο δωμάτιο, από πίσω της.

Έχωσε το χέρι της μέσα στο μπουφάν της κι έπιασε τη λαβή του πιστολιού της, όπως το είχε βαλμένο στη θήκη του ώμου. Γύρισε απ' την άλλη, χωρίς να τραβήξει το πιστόλι των 9 χιλιοστών.

Ο παρείσακτος ήταν ψηλός και γεροδεμένος, ντυμένος στα μαύρα. Μάλλον είχε μπει από το καθιστικό, ή από την κρεβατοκάμαρα, κατά κάποιον τρόπο όμως έμοιαζε σαν να είχε ξεκολλήσει από κάποιο από τα μαύρα ντουβάρια.

Έστεκε γύρω στα εφτά με οχτώ μέτρα. Σ' ένα σημείο όπου το πρόσωπο του χανόταν στις σκιές. Τα χέρια του κρέμονταν στα πλάγια του κορμιού του, κι ήταν μεγάλα σαν φτυάρια.

«Ποιος είσαι;» τον ρώτησε η Κάρσον απότομα. «Κι από πού ξεφύτρωσες;»

«Είσαι η Ντετέκτιβ Ο' Κόνορ». Αν ήταν κάποιος άλλος, και μόνο το ηχόχρωμα και η χροιά της φωνής του θα μετά-διδαν απλώς σιγουριά και αυτοπεποίθηση, όμως τώρα, σε συνδυασμό με την κοψιά και την εμφάνισή του περισσότερο συνιστούσαν απειλή. «Σε είδα στην τηλεόραση».

«Τι γυρεύεις εδώ πέρα;» «Πάω όπου θέλω. Διακόσια χρόνια τώρα, κάτι έμαθα κι

εγώ από κλειδαριές». Ο υπαινιγμός του την ανάγκασε να τραβήξει το πιστόλι

της. Το κράτησε χαμηλά, με την κάννη να σημαδεύει το δά-πεδο, και είπε: «Αυτό που έκανες είναι ποινικό αδίκημα. Έλα στο φως».

Ο άλλος έμεινε ασάλευτος.

204 Dean Koontz

«Μην κάνεις κουταμάρες! Έλα! Στο! Φως!» «Μια ζωή τώρα αυτό προσπαθώ να κάνω», αποκρίθηκε ο

άγνωστος, κάνοντας δυο βήματα μπροστά. Το πρόσωπο του ήταν για την Κάρσον κάτι το αναπάντεχο.

Όμορφο απ' τη μια μεριά, κάπως παράξενο και πειραγμένο από την άλλη. Τούτο το στραβό κι ανώμαλο της δεξιάς πλευ-ράς του προσώπου του κάλυπτε ένα σχέδιο, φιλοτεχνημένο σαν φίνο κέντημα, που έμοιαζε κάπως με τα τατουάζ που κάνουν οι αυτόχθονες της Νέας Ζηλανδίας, αν και διέφερε απ' αυτά.

«Ο άνθρωπος που ζούσε εδώ πέρα» είπε ο εισβολέας «βρισκόταν σε μεγάλη απόγνωση. Το είδος του πόνου που δε μου είναι άγνωστο».

Παρόλο που έστεκε τώρα ακίνητος, ήταν σαν να δέσποζε στο χώρο, κι αρκούσαν δυο δρασκελιές του για να βρεθεί από πάνω της, οπότε η Κάρσον αναγκάστηκε να του πει: «Καλά είσαι εκεί. Μη πλησιάσεις άλλο».

«Τον άνθρωπο αυτό δεν τον έφτιαξε ο Θεός... και ψυχή δεν είχε. Ζούσε μέσα στην αγωνία και τον πόνο».

«Έχεις όνομα; Βγάλε και δείξε μου την ταυτότητά σου, πολύ αργά και προσεκτικά».

Ο άλλος δεν έδωσε σημασία στα λόγια της. «Ο Μπόμπι Όλγουαϊν δεν είχε δική του βούληση. Στην ουσία ήταν σκλά-βος. Ήθελε να πεθάνει, όμως δεν του ήταν μπορετό να αυ-τοκτονήσει».

Αν ο άγνωστος είχε δίκιο, τότε ο Χάρκερ είχε κάνει διάνα στη μαντεψιά του. Το καθένα από τα ξυραφάκια που ήταν μπηγμένα στον τοίχο του μπάνιου αντιπροσώπευαν κι από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, ή καλύτερα αυτο-καταστροφής.


«Είμαστε έτσι προγραμματισμένοι, ώστε να μην αυτοκτο-νούμε», είπε ο παρείσακτος. «Ζήτημα εσωτερικής κατα-σκευής».

«Είσαστε;» «Επίσης ο Όλγουαϊν ήταν γεμάτος άγρια οργή. Ήθελε να

σκοτώσει το δημιουργό του. Αλλά και σ' αυτήν την περίπτω-ση, ο εσωτερικός προγραμματισμός μας δε μας επιτρέπει να σηκώνουμε χέρι εναντίον του. Το επιχείρησα εγώ πριν από πολύ καιρό... και παραλίγο να με εξοντώσει».

Η κάθε σύγχρονη πόλη είχε τους παλαβούς της, κι η Κάρ-σον νόμιζε πως το γνώριζε το είδος σε όλες του τις παραλλα-γές, όμως ετούτος δω δεν είχε το ταίρι του, χώρια που υπήρ-χε κάτι το ιδιαίτερα έντονο τόσο στον ίδιο, όσο και σε αυτά που έλεγε.

«Επιχείρησα να πάω στο σπίτι του, να το μελετήσω από απόσταση... αν μ' έβλεπε όμως, το πιο πιθανό είναι πως θα με αποτέλειωνε. Γι' αυτό κι εγώ επέλεξα να έρθω εδώ πέρα. Η υπόθεση μ' ενδιέφερε πολύ, απ' αφορμή την κλοπή της καρδιάς. Κι εγώ εν μέρει δημιουργήθηκα από τέτοια κλεμ-μένα ζωτικά όργανα».

Άσχετα με το κατά πόσο αυτός ο γίγαντας ήταν ο Χει-ρουργός ή όχι, σίγουρα δεν ανήκε στο είδος των φιλήσυχων κι ακίνδυνων πολιτών.

«Πολύ μυστήρια όλα αυτά», είπε η Κάρσον. «Τέντωσε τα χέρια σου στα πλάγια και γονάτισε».

Αν και θα πρέπει να ήταν ένα παιχνίδισμα τους φωτός, της φάνηκε πως είδε στα μάτια του άλλου κάτι σαν αναλα-μπή, σαν το βλέμμα του να φωτίστηκε προς στιγμή κι ύστερα σβήστηκε, όπως άνοιξε το στόμα του και της είπε: «Δε γονα-τίζω μπροστά σε κανέναν».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 35

Δε γονατίζω μπροστά σε κανέναν. Κανείς ύποπτος μέχρι τότε δεν την είχε κοντράρει με τέ-

τοιες ποιητικές σχεδόν μεγαλοστομίες. Με τα νεύρα της μαζεμένα κουβάρι, τις αισθήσεις της σε

εγρήγορση, η Κάρσον κινήθηκε αργά κι επιφυλακτικά προς το πλάι του παραθύρου, για να μη βρίσκεται με την πλάτη της εκτεθειμένη και είπε: «Δε σε παρακάλεσα -σε διέταξα!»

Πιάνοντας τώρα με τα δυο της χέρια το υπηρεσιακό της πιστόλι, το έστρεψε καταπάνω του.

«Τι θα κάνεις;» τη ρώτησε ήρεμα ο άγνωστος. «Θα μου ρίξεις στην καρδιά; Τότε θα χρειαστείς δυο σφαίρες».

Ο Όλγουαϊν ξαπλωμένος στο τραπέζι του νεκροτομείου. Το στέρνο του ανοιγμένο. Οι πρόσθετες αρτηρίες που υπο-στήριζαν τη λειτουργία μιας δεύτερης καρδιάς.

«Ήρθα μέχρι εδώ με τη σκέψη πως ο Όλγουαϊν ήταν αθώ-ος» είπε τώρα ο άγνωστος «που τον άνοιξαν για να χρησιμο-ποιήσουν την καρδιά του σ' ένα ακόμη... πείραμα. Όμως τα πράγματα δεν είναι πια τόσο απλά».


Ο φοβερός τύπος κινήθηκε, και προς στιγμή η Κάρσον νό-μισε πως θα της ριχνόταν: «Μην κάνεις καμιά βλακεία».

Αντί να της ριχτεί όμως, ο άλλος την προσπέρασε και πλη-σίασε στο παράθυρο. «Η κάθε πόλη κρύβει τα μυστικά της, όμως κανένα δεν είναι τόσο τρομερό όσο αυτό. Ο άνθρω-πος που ζητάτε, δεν είναι κάποιος σαλεμένος δολοφόνος. Ο πραγματικός εχθρός σας είναι ο δημιουργός του... που είναι κι ο δικός μου δημιουργός».

Θορυβημένη ακόμη από τον υπαινιγμό του άλλου πως είχε δυο καρδιές, βρήκε το κουράγιο και τον ρώτησε: «Τι εννοείς όταν λες πως θα χρειαστώ δυο σφαίρες;»

«Οι τεχνικές που χρησιμοποιεί τώρα πια είναι πιο εξελιγ-μένες. Εμένα πάντως με δημιούργησε με πτώματα κλεμμένα από το κοιμητήρι κάποιας φυλακής».

Όταν γύρισε την πλάτη του στο παράθυρο, με πρόσωπο ξανά στην Κάρσον, η κοπέλα πρόλαβε να δει και πάλι εκεί-νο το αναβόσβημα των ματιών του.

«Η μια καρδιά μου ανήκε σε κάποιον παράφρονα εμπρη-στή», είπε ο άγνωστος. «Η δεύτερη σε κάποιον παιδερα-στή».

Οι θέσεις τους μέσα στο δωμάτιο είχαν τώρα αντιστραφεί. Εκείνος έστεκε με την πλάτη στο παράθυρο, η Κάρσον με τη δική της γυρισμένη προς το μέρος της πόρτας του μπάνιου. Αίφνης η κοπέλα διερωτήθηκε αν ο άγνωστος είχε έρθει μό-νος.

Στάθηκε τώρα κάπως διαγώνια απ' τον άντρα, έτσι ώστε να τον έχει συνέχεια το νου της, χωρίς να χάνει παράλληλα από το οπτικό της πεδίο το χώρο γύρω από την πόρτα του μπάνιου.

Κατ' αυτή την έννοια, η πλάτη της ήταν τώρα για τα καλά

208 Dean Koontz

γυρισμένη στην πόρτα του καθιστικού. Δεν της ήταν δυνατό να ελέγχει με το μάτι όλα τα σημεία εισόδου, από κάποιο από τα οποία θα μπορούσε να της ριχτεί κανείς, αιφνιδιά-ζοντάς την.

«Τα χέρια μου αφαιρέθηκαν από κάποιο στραγγαλιστή», είπε τώρα ο άγνωστος. «Τα μάτια μου από ένα φονιά που δολοφονούσε με τσεκούρι. Κι απέκτησα ζωή όταν φορτίστη-κα με την ηλεκτρική ενέργεια των αστραπών μιας καταιγί-δας. Μόνο που εκείνη η παράξενη καταιγίδα με προίκισε με χάρες κι ικανότητες που ο Βίκτωρ δεν μπορούσε να μου δώσει. Και πρώτ' απ' όλα...»

Ο παρείσακτος κινήθηκε τόσο γρήγορα, που η Κάρ-σον δεν πρόλαβε καν να τον δει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο άντρας έστεκε κοντά στο παράθυρο, τώρα όμως ήταν μέσα στα μούτρα της.

Τέτοιο αιφνιδιασμό η κοπέλα είχε να τον ζήσει από τον πρώτο καιρό της φοίτησής της στην ακαδημία της αστυνο-μίας. Κι έτσι όπως ο άγνωστος βρέθηκε ως δια μαγείας να στέκει λίγους μόλις πόντους μακριά της, άπλωσε το χέρι του το ίδιο απρόσμενα και της άρπαξε το πιστόλι. Το όπλο εκπυρσοκρότησε, ακούστηκε το σπάσιμο ενός τζαμιού, κι ύστερα, με τη σβελτάδα αερικού, ο άγνωστος βρέθηκε από πίσω της.

Ή τουλάχιστον έτσι νόμισε η Κάρσον, γιατί, όταν γύρισε απ' την άλλη, ο άγνωστος είχε γίνει άφαντος.

Ακόμα και ντυμένος στα μαύρα, σ' ένα χώρο βαμμένο επίσης μαύρο από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, δεν μπορού-σε όμως να γίνει σκιά. Κι απ' την άλλη, έτσι τεράστιος που ήταν, δε θα μπορούσε να είχε κρυφτεί σε μια γωνιά, σαν χαμελαίοντας.


Η φωνή του ακούστηκε ξεκάθαρα, τώρα από τη μεριά που ήταν το σκαμπό πλάι στο παράθυρο -«Δεν είμαι πια το τέ-ρας που ήμουνα»- όμως όταν γύρισε πάλι η Κάρσον προς τα εκεί απ' όπου είχε έρθει η φωνή, δεν είδε τίποτε.

Ο άγνωστος μίλησε ξανά, τούτη τη φορά σαν από το άνοιγ-μα της πόρτας του καθιστικού -«Είμαι ό,τι καλύτερο μπο-ρείς να ελπίζεις»-, ωστόσο και πάλι σαν γύρισε η κοπέλα για τρίτη φορά για να τον αντικρίσει, διαπίστωσε πως ήταν μόνη στο δωμάτιο.

Δεν τον βρήκε ούτε μέσα στο καθιστικό, ωστόσο βρήκε και μάζεψε από χάμω το πιστόλι της. Ήταν ακουμπισμένο στο δάπεδο, πλάι στο διαρρηκτικό εργαλείο που είχε αφή-σει εκεί νωρίτερα.

Η πόρτα που έβγαζε έξω, στον κοινόχρηστο διάδρομο, ήταν ανοιχτή.

Όπως περίμενε να πάει πάλι η καρδιά της στη θέση της, απασφάλισε το γεμιστήρα του πιστολιού της. Έτσι όπως γυάλισε για λίγο το μέταλλο, κατάλαβε πως, εκτός από εκεί-νη που είχε φύγει κατά την εκπυρσοκρότηση του όπλου, ο γεμιστήρας είχε ακόμη μέσα όλες του τις σφαίρες.

Σπρώχνοντας απότομα το γεμιστήρα πίσω στη θέση του, απομακρύνθηκε σβέλτα από το άνοιγμα της πόρτας, σκυφτή και με το πιστόλι της έτοιμο για παν ενδεχόμενο.

Ο διάδρομος έξω ήταν έρημος. Κράτησε την ανάσα της κι αφουγκράστηκε, όμως δεν άκουσε βαριά βήματα να κατε-βαίνουν τη σκάλα. Σιγή τάφου.

Αφού το πιστόλι είχε εκπυρσοκροτήσει έστω και κατά λά-θος, σκέφτηκε πως ο πυροβολισμός θα είχε ακουστεί στον όροφο και πως τώρα κάποιος ή κάποιοι από τους ενοίκους θα την παρακολουθούσαν μέσα από το ματάκι της πόρτας

210 Dean Koontz

τους. Η κοπέλα μπήκε πάλι μέσα στο κατάμαυρο διαμέρισμα,

μάζεψε το διαρρηκτικό εργαλείο από χάμω κι έκλεισε από-τομα την πόρτα. Γύρισε για να βγει από το κτίριο.

Φτάνοντας στο τέλος της σκάλας, συνειδητοποίησε πως δεν είχε σβήσει τα φώτα πάνω, στο διαμέρισμα. Αλλά εντά-ξει, σιγά τ' αβγά. Εκεί που βρισκόταν τώρα ο Όλγουαϊν, το τελευταίο που θα τον απασχολούσε ήταν ο λογαριασμός του ηλεκτρικού.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 36

Σε μια γωνιά του κυρίως εργαστηρίου, ο Ράνταλ Έξ ι ήταν δεμένος με λουριά με τα χέρια του στην έκταση, σαν τον Εσταυρωμένο στο κέντρο μιας σφαιρικής συσκευής που έμοιαζε μ' εκείνα τα όργανα γυμναστικής που σε γυρνά-νε προς όλες τις κατευθύνσεις -δεξιά, αριστερά, πάνω και κάτω-, για να τεντώνονται εξίσου όλοι οι μύες του σώματος σου. Αυτό το κατασκεύασμα όμως δεν ήταν όργανο γυμνα-στικής.

Ο Ράνταλ δεν μπορούσε να θέσει σε κίνηση το μηχάνημα, αλλά αντίθετα εκείνο έθετε σε κίνηση τον Ράνταλ, αλλά και πάλι όχι προς το σκοπό της ενδυνάμωσης του μυϊκού του συ-στήματος. Από το κεφάλι μέχρι τα πόδια του, και μέχρι τις άκριες των δακτύλων του, ο Ράνταλ βρισκόταν ακινητοποιη-μένος σε μια επακριβώς υπολογισμένη θέση.

Μια λαστιχένια σφήνα χωμένη στο στόμα του θα τον εμπόδιζε να δαγκώσει τη γλώσσα του, σε περίπτωση που τον έπιαναν σπασμοί. Ένα λουρί που ήταν δεμένο στο πηγούνι του δεν του επέτρεπε να ανοίγει το στόμα του κι έτσι δεν

212 Dean Koontz

υπήρχε ο κίνδυνος να καταπιεί τη σφήνα. Κι όλα αυτά τα προληπτικά μέτρα κατά συνέπεια έπνιγαν

και τις κραυγές του. Τα Χέρια του Ελέους βεβαίως διέθεταν ηχομόνωση, πνί-

γοντας τον όποιο ήχο ή θόρυβο που πιθανόν θα τραβούσε την προσοχή. Ωστόσο ένας ερευνητής του βεληνεκούς του Βίκτωρα που ασχολείτο με ρηξικέλευθα επιστημονικά πει-ράματα θα έπρεπε να έχει πάντα το νου του και να παίρνει χίλιες-δυο προφυλάξεις.

Επομένως... Ο εγκέφαλος είναι ένα ηλεκτρικό κατασκεύασμα. Τα κύ-

ματα που εκπέμπει μπορούν να μετρηθούν με τη βοήθεια ενός ηλεκτροεγκεφαλογράφου.

Το διάστημα που ο Ράνταλ Έξι, αν και ξαπλωμένος ακό-μη μέσα στη δεξαμενή δημιουργίας του, μορφωνόταν με τη μέθοδο του απευθείας κατεβάσματος δεδομένων στον εγκέ-φαλο του, ο Βίκτωρ είχε ολοκληρώσει το ηλεκτρικό κύκλωμα του εγκεφάλου του στα πρότυπα των αντίστοιχων ορισμένων ατόμων που έπασχαν από αυτισμό που ο ίδιος είχε τύχει να μελετήσει.

Ο Βίκτωρ ευελπιστούσε πως το αποτέλεσμα θα ήταν να "γεννηθεί" ο Ράνταλ Έξι σαν ένα δεκαοχτάχρονο αγόρι που πάσχει από αυτισμό βαριάς μορφής. Και αυτός ο ευσε-βής του πόθος είχε εκπληρωθεί.

Έχοντας δημιουργήσει έναν αυτιστικό Ράνταλ, ο Βίκτωρ στόχευε στην αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας του εγκεφάλου μέσα από μια σειρά εφαρμοσμένων τεχνικών. Όμως για την ώρα οι προσπάθειές του δεν είχαν αποφέρει καρπούς.

Ο στόχος του της απαλλαγής του Ράνταλ από τα συμπτώμα-


τα του αυτισμού δια της μεθόδου της ανεστραμμένης μηχανι-κής, δεν είχε οδηγήσει στην ανακάλυψη κάποιας θεραπείας. Βέβαια το τελευταίο πράγμα που ενδιέφερε τον Βίκτωρα ήταν η ανακάλυψη της θεραπείας του αυτισμού, εκτός πια κι αν το γεγονός αποτελούσε για τον ίδιο πηγή εσόδων, οπότε ίσως και να το εκμεταλλευόταν εμπορικά.

Αντίθετα, ο λόγος που συνέχιζε αυτά τα πειράματα ήταν γιατί, αν κατάφερνε να προκαλεί και στη συνέχεια να θερα-πεύει τον αυτισμό κατά βούληση, κατά συνέπεια θα έβρισκε και τον τρόπο να προκαλεί την ασθένεια σε επιλεγμένες βαθ-μίδες. Κι αυτό θα μπορούσε να έχει ευεργετικές συνέπειες τόσο σε οικονομικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

Ας φανταστούμε ένα βιομηχανικό εργάτη ο οποίος δεν αποδίδει τα αναμενόμενα εξαιτίας του βαρετού και ρου-τινιάρικου της δουλειάς του. Η κατ' επιλογή επιβολή μιας μορφής αυτισμού στον εν λόγω εργάτη θα τον έκανε να επι-κεντρώνεται μετ' επιτάσεως στη δουλειά του, με τέτοια εμ-μονή που θα τον καθιστούσε τόσο παραγωγικό όσο κι ένα ρομπότ, αν και πολύ φθηνότερο από το τελευταίο.

Η χαμηλότερη κοινωνική τάξη των Έψιλον στη με ακρί-βεια διαστρωματωμένη κοινωνία του Βίκτωρα, στην ουσία θα αποτελείτο από μηχανές με σάρκα και οστά. Δε θα σπα-ταλούσαν ούτε δευτερόλεπτο χαζολογώντας και ψιλοκουβε-ντιάζοντας με τους συναδέλφους τους.

Τώρα ο Βίκτωρ πάτησε το διακόπτη που έθετε σε λειτουρ-γία τη σφαιρική συσκευή πάνω στην οποία ήταν δεμένος ο Ράνταλ Έξι. Η συσκευή άρχισε να γυρνάει, κάνοντας τρεις στροφές στον ένα της άξονα, πέντε σε κάποιον άλλο, εφτά σ' έναν τρίτο, αργά στην αρχή, σταδιακά όμως όλο και πιο γρήγορα.

214 Dean Koontz

Στον τοίχο του εργαστηρίου λίγο πιο πέρα ήταν κρεμα-σμένη μια τεράστια οθόνη πλάσματος, υψηλότατης ανάλυ-σης. Μια έγχρωμη υπερηχητική αναπαράσταση έδειχνε τη ροή του αίματος μέσα στα αγγεία και τις αρτηρίες του εγκε-φάλου του Ράνταλ Έξι καθώς και τις απειροελάχιστες δι-ακυμάνσεις του εγκεφαλονωτιαίου υγρού του όπως κυκλο-φορούσε μεταξύ των μηνιγγιών, των κοιλίων του εγκεφάλου και του στελέχους του.

Ο Βίκτωρ υποπτευόταν πως, με την κατάλληλη και σωστά υπολογισμένη άσκηση ταχύτατων φυγοκεντρικών και κε-ντρομόλων δυνάμεων, θα κατάφερνε να προκαλέσει υπερ-φυσικές συνθήκες στα εγκεφαλικά υγρά, με συνέπεια την αύξηση των πιθανοτήτων μετατροπής των εγκεφαλικών κυ-μάτων με τα αυτιστικά χαρακτηριστικά του Ράνταλ Έξι στα αντίστοιχα ενός υγιούς ατόμου.

Όπως το μηχάνημα γυρνούσε τώρα με όλο και μεγαλύτε-ρη ταχύτητα, τόσο αυξάνονταν και οι άναρθρες ικεσίες του πειραματόζωου, μέχρι που έγιναν κραυγές απίστευτης αγω-νίας και πόνου. Τα ουρλιαχτά του Ράνταλ Έξι δε θα αντέ-χονταν με τίποτε, αν δεν υπήρχε εκείνο το κομμάτι λάστιχο χωμένο στο στόμα του και ο ιμάντας που συγκρατούσε το πηγούνι του.

Ο Βίκτωρ ήλπιζε πως θα έφτανε σε κάποια σημαντική ανακάλυψη προτού ξεκάνει το αγόρι με το πείραμά του. Γιατί διαφορετικά θα έχανε πολύτιμο χρόνο, αν αναγκαζό-ταν να δημιουργήσει από την αρχή τον Ράνταλ Σέβεν.

Μερικές φορές ο Ράνταλ Έξι δάγκωνε τη λαστιχένια σφή-να τόσο πολύ και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που τα δόντια του μπήγονταν σε αυτό μέχρι τα ούλα, και μετά το πείραμα ο Βίκτωρ έπρεπε να του το κόψει κομματάκι-κομ-


ματάκι από τα σφιγμένα σαγόνια του. Κατά πως φαινόταν τούτη ήταν μια από εκείνες τις φορές.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37

Ένας φράχτης από λευκά ξύλινα κάγκελα έφτανε κι ένωνε με τις επίσης άσπρες κολόνες μιας πύλης που δημιουργού-σαν κάτι σαν γραζέ όπως είχαν πάνω τους μπηγμένα θαλασ-σινά κοχύλια. Αλλά και πάνω στο πλαίσιο της πύλης υπήρχε το μοτίβο ενός μονόκερου.

Κάτω απ' τα πόδια της Κάρσον το δρομάκι στο μπροστι-νό μέρος στραφτάλιζε μαγικά καθώς τα ψήγματα μίκας που ήταν κολλημένα πάνω στις πλάκες αντανακλούσαν το φως του φεγγαριού. Τα χόρτα που είχαν φυτρώσει ανάμεσα στις πλάκες, έπνιγαν τον ήχο των βημάτων της.

Το άρωμα των λουλουδιών της μανόλιας πλανιόταν έντο-νο στον αέρα.

Τα παράθυρα του μπανγκαλόου που έμοιαζε σαν βγαλμέ-νο από κάποιο παραμύθι, δεξιά κι αριστερά τους είχαν μπλε παραθυρόφυλλα που πάνω τους ήταν σκαλισμένα μισοφέγ-γαρα.

Έ ν α μέρος της μπροστινής βεράντας ήταν κλεισμένο με καφασωτό και πάνω του αναρριχούνταν περικοκλάδες με


κόκκινα ανθάκια σε σχήμα καμπανίτσας. Η Καθλίν Μπερκ που ζούσε σ' αυτή την παραμυθένια

όαση ήταν ψυχίατρος που εργαζόταν για λογαριασμό της αστυνομίας. Η δουλειά της απαιτούσε τετράγωνη λογική, όμως σε ό,τι αφορούσε την ιδιωτική της ζωή προτιμούσε να βρίσκει καταφύγιο σ' ένα ειδυλλιακό, περίπου ονειρικό πε-ριβάλλον.

Στις τρεις το χάραμα κανένα από τα παράθυρά της δεν ήταν φωτισμένο.

Η Κάρσον χτύπησε το κουδούνι, κι αμέσως μετά την πόρ-τα.

Το εσωτερικό του μπανγκαλόου φώτισε τώρα ένα απα-λό φως, κι η πόρτα άνοιξε πιο γρήγορα απ' ό,τι περίμενε η Κάρσον. «Ε, Κάρσον τι τρέχει;»

«Αποκριές το κατακαλόκαιρο. Πρέπει να μιλήσουμε». «Κοριτσάκι μου, φαίνεσαι τρομαγμένη». «Πάλι καλά, να λες, που δεν τα έχω κάνει πάνω μου». «Μμμ, πολύ ευγενικό εκ μέρους σου. Έτσι όπως είσαι όλη

μέρα με τον Μάικλ, χάλασες μου φαίνεται. Έλα μέσα να φτιάξω καφέ».

«Δεν είδα φώτα», είπε η Κάρσον μπαίνοντας. «Στο πίσω μέρος, στην κουζίνα», αποκρίθηκε η άλλη γυ-

ναίκα, προχωρώντας στο εσωτερικό του σπιτιού. Η Μπερκ ήταν γοητευτική γυναίκα, εκεί λίγο πριν τα σα-

ράντα, μελαψή με αμυγδαλωτά μάτια. Ντυμένη με μια κινέ-ζικη κόκκινη πιτζάμα με κεντίδια στις απολήξεις των μανι-κιών και το γιακά -μια εξωτική φιγούρα.

Μέσα στην κουζίνα, μια καφετιέρα που άχνιζε ήταν ακου-μπισμένη πάνω στο τραπέζι. Πλάι στην καφετιέρα, ένα μυθι-στόρημα. Στο εξώφυλλο μια γυναίκα ντυμένη με μια φαντα-

218 Dean Koontz

στική φορεσιά ήταν καβάλα πάνω σ' έναν ιπτάμενο δράκο. «Το έχεις σύστημα να διαβάζεις στις τρεις το χάραμα;» τη

ρώτησε η Κάρσον. «Αϋπνίες». Η Κάρσον είχε τέτοια υπερένταση, που ούτε να καθίσει

δεν μπορούσε. Δεν πήγαινε πέρα δώθε στην κουζίνα, όμως ούτε κι ακίνητη μπορούσε να σταθεί. «Εδώ είναι το σπίτι σου, Κάθι, όχι το γραφείο σου -το λέω σωστά;»

«Μα τι έγινε τελικά;» ρώτησε η Κάθι γεμίζοντας με καφέ μια κούπα. «Προς τι όλη αυτή νευρικότητα;»

«Εδώ μέσα δεν είσαι η ψυχίατρος. Είσαι απλώς η φίλη, εντάξει;»

«Για σένα είμαι πάντα η φίλη, Κάρσον», είπε η άλλη, ακουμπώντας τη δεύτερη κούπα με τον καφέ πάνω στο τρα-πέζι και γυρνώντας στην καρέκλα της. «Εδώ, στο γραφείο μου -παντού».

Η Κάρσον εξακολούθησε να στέκει όρθια, ανήμπορη να καθίσει έτσι κουβάρι που ήταν τα νεύρα της. «Που σημαίνει πως τίποτε απ' όσα σου πω δεν πρόκειται να καταλήξει στο φάκελο μου».

«Όχι, εκτός κι αν σκότωσες κανέναν. Έκανες κανένα φο-νικό;»

«Όχι απόψε τουλάχιστον». «Ε, τότε ρίξ' τα μου, φιλενάδα. Έχεις αρχίσει και μου δί-

νεις στα νεύρα». Η Κάρσον τράβηξε μια καρέκλα από το τραπέζι και κά-

θισε. Έκανε να πάρει την κούπα με τον καφέ, τελικά όμως άλλαξε γνώμη.

Το χέρι της έτρεμε. Το έσφιξε γροθιά. Το ξανάνοιξε. Και πάλι έτρεμε.


«Δε μου λες, Κάθι, έχεις δει ποτέ σου φάντασμα;» «Έχω ξεναγηθεί στο στοιχειωμένο τμήμα της πόλης.

Έχω βρεθεί βράδυ στην κρύπτη της Μαρί Λαβό*. Μετράει αυτό;»

Σφίγγοντας τη λαβή της κούπας, παρακολουθώντας τα κό-τσια της που είχαν ασπρίσει, η Κάρσον άνοιξε το στόμα της κι είπε: «Σοβαρολογώ. Εδώ μιλάω για όλα τα τρελά και τα παράλογα που μπορεί να χωρέσει ο νους σου. Φαντάσματα, ΑΤΙΑ, το Χιονάνθρωπο των Ιμαλαΐων...» Έριξε μια λοξή ματιά στην Κάθι. «Μη με κοιτάς με αυτό το ύφος».

«Ποιο ύφος;» «Το ύφος της ψυχιάτρου». «Κι εσύ μη με κοιτάς με αυτό το απολογητικό ύφος». Η

Κάθι χάιδεψε το εξώφυλλο του βιβλίου με τον ιπτάμενο δράκο. «Εγώ είμαι εκείνη που διαβάζει τρία μυθιστορήματα φαντασίας τη βδομάδα, κι εύχεται να είχε αξιωθεί να ζήσει έστω και σ' ένα απ' αυτά τα παραμύθια».

Η Κάρσον φύσηξε τον καφέ της να κρυώσει, ύστερα τρά-βηξε διστακτικά μια γουλιά, μετά άλλη μια πιο γερή. «Το χρειαζόμουν το καφεδάκι. Δεν έχω κλείσει μάτι. Αποκλειέ-ται να κοιμηθώ απόψε».

Η Κάθι περίμενε με επαγγελματική στωικότητα. Μετά από μικρή παύση, η Κάρσον άνοιξε το στόμα της

και πάλι. «Οι άνθρωποι συχνά μιλάνε για το άγνωστο, τα μυστήρια της ζωής, όμως μέχρι τώρα δεν είχα δει ούτε δράμι απ' αυτά τα μυστήρια».

«Δράμι;» «Δράμι, σταγόνα, ίχνος - πες το όπως θες. Θα ήθελα να

* Μαρί Λαβό (1794;-1881;) Αμερικανίδα γνωστή από την ενασχόληση της με βουντού. Σ.τ.Μ.

220 Dean Koontz

συναντήσω λίγο μυστήριο στη ζωή μου -ποιος δε θα το ήθε-λε;- ένα γρίφο, κάτι απόκρυφο, όμως είμαι λάτρης της λογι-κής».

«Αλλά όλα αυτά μέχρι απόψε, ναι; Ωραία, πες μου για το φάντασμά σου».

«Δεν ήταν φάντασμα. Αλλά ήταν κάτι. Είναι μια ώρα τώρα -ίσως και περισσότερο- που γυρνάω σαν την τρελή με το αμάξι, γυρεύοντας να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω αυτό που μου συνέβη...»

«Ξεκίνα, λέγοντάς μου πού σου συνέβη». «Ήμουν στο διαμέρισμα του Μπόμπι Όλγουαϊν...» Η Κάθι έγειρε μπροστά, δείχνοντας τώρα ζωηρό ενδια-

φέρον. «Λες για το τελευταίο θύμα του Χειρουργού», είπε. «Δούλευα πάνω στο ψυχογράφημα του δολοφόνου. Δύσκο-λο να βρω άκρη. Ψυχωτικός, αλλά πολύ συγκροτημένος. Κανένα στοιχείο σεξουαλικής διαστροφής. Προς το παρόν δεν έχει βρεθεί κανένα σημαντικό στοιχείο στον τόπο του εγκλήματος. Ούτε ίχνος από δακτυλικά αποτυπώματα. Συ-νήθως οι ψυχοπαθείς που παραμονεύουν κρυμμένοι σε κά-ποιον κήπο, δεν είναι τόσο μεθοδικοί και προνοητικοί».

Η Κάθι κατάλαβε ότι δεν άφηνε την Κάρσον να μιλήσει. Κάνοντας μια παύση, έγειρε πίσω, στη ράχη της καρέκλας της.

«Συγνώμη, Κάρσον. Μιλούσαμε για το δικό σου φάντα-σμα».

Ίσως η Κάθι Μπερκ να ήταν σε θέση να διαχωρίζει τη δουλειά της σαν αστυνομικός από τη φιλία, όμως θα αποδει-κνυόταν δύσκολο να αποδυθεί το ρόλο της ψυχιάτρου όταν θα άκουγε αυτά που είχε έρθει να της πει η Κάρσον.

Ένας γίγαντας με αλλόκοτα παραμορφωμένο πρόσωπο,


που ισχυριζόταν πως είχε φτιαχτεί από μέρη σωμάτων νε-κρών εγκληματιών, και πως είχε έρθει στη ζωή φορτισμένος από την τρομακτική ηλεκτρική ενέργεια των αστραπών μιας καταιγίδας, ικανός για τέτοιες αέρινες κινήσεις, τέτοια από-κοσμη ελαφράδα, τέτοια υπεράνθρωπη ταχύτητα, που δε θα μπορούσε να ήταν τίποτε λιγότερο από ένα ον υπερφυσικό, και άρα ίσως αυτό ακριβώς που υποστήριζε πως ήταν...

«Εεε, μ' ακούς; Δηλαδή το φάντασμα σου;» Αντί ν' απαντήσει, η Κάρσον τράβηξε άλλη μια γουλιά

καφέ. «Αυτό ήταν όλο;» επέμεινε η Κάθι. «Μου 'ριξες τη μπό-

μπα σου, και τώρα χαίρετε;» «Αισθάνομαι λιγάκι ένοχη». «Λαμπρά. Κι ό,τι είχα αρχίσει να κάνω όρεξη για μια τρο-

μακτική ιστορία». «Αν σου μιλήσω στο φιλικό, θα σε φέρω σε δύσκολη θέση

σαν επιστήμονα και συνάδελφο. Γιατί κανονικά θα πρέπει να με αναφέρεις, προτείνοντας να με περάσουν από έρευνα OIS*».

Η άλλη σκυθρώπιασε και είπε: «Μα καλά, πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα, Κάρσον;»

«Δε σκότωσα κανέναν. Ούτε που τον άγγιξα καν, απ' ό,τι θυμάμαι».

«Ωραία, πες μου. Δεν πρόκειται να σε αναφέρω». Η Κάρσον της χαμογέλασε καλοσυνάτα. «Και καλά θα

κάνεις. Αλλά κι αν με αναφέρεις, κανένα πρόβλημα. Μόνο που μετά θα πρέπει να δώσεις εντολή για να με περάσεις από τον καναπέ σου».

* OIS: Officer Involved Shooting=Περίπτωση ανταλλαγής πυροβολισμών στην οποία ενέχονται αστυνομικοί. Σ.τ.Μ.

222 Dean Koontz

«Δεν είμαι δα τόσο ενάρετη όσο με νομίζεις». «Κι όμως είσαι», απάντησε η Κάρσον. «Και γι' αυτό άλ-

λωστε σε γουστάρω». Η Κάθι άφησε έναν αναστεναγμό. «Κι εγώ πολύ γουστά-

ρω να ακούσω μια ιστορία απ' αυτές που λέμε καθισμένοι γύρω από τη φωτιά, και μα τω Θεώ σου λέω, δεν πρόκειται να κατουρηθώ απ' το φόβο μου. Πάμε παρακάτω;»

«Ωραία, ας πάρουμε τότε το πρωινό μας, έστω κι απ' το μαύρο χάραμα», της πρότεινε η Κάρσον. «Με την προϋπό-θεση φυσικά πως υπάρχει τίποτε φαγώσιμο σε τούτο το σπι-τάκι των αερικών».

«Αβγά, μπέικον, λουκάνικα, κουλουράκια, τοστ». «Βάλε απ' όλα». «Θα γίνεις κι εσύ σαν κι εκείνους τους αστυνομικούς που

μοιάζουν με αερόστατα απ' το πάχος». «Μπα! Θα έχω ψοφήσει πολύ πριν καταντήσω έτσι», απο-

κρίθηκε η Κάρσον, κι ήταν κάτι που λίγο-πολύ το πίστευε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 38

Του Ρόι Πριμπό του άρεσε να ξυπνάει πολύ πριν το ξημέ-ρωμα για να ξεκινάει το όλο τελετουργικό που αποσκοπού-σε στην μακροημέρευση του -εκτός από τις φορές που κά-ποια από τις δολοφονίες του τον είχε κρατήσει ξύπνιο μέχρι αργά.

Δεν υπήρχε τίποτε πιο ευχάριστο από το να χουζουρεύ-ει στο κρεβάτι με τη σκέψη πως ένα ακόμη κομμάτι για τη σύνθεση της τέλειας γυναίκας είχε μόλις πρόσφατα τυλιχτεί προσεκτικά, κι είχε τοποθετηθεί στον καταψύκτη. Το συ-ναίσθημα που νιώθει κάποιος ο οποίος έχει καταφέρει κάτι σημαντικό, φουσκώνοντας από περηφάνια για το επίτευγμά του, και που, ως εξ αυτού, φρονεί πως του αξίζει μια ωρίτσα παραπάνω ξάπλα, χωμένος κάτω από τα σκεπάσματα και πανευτυχής.

Η όλη διαδικασία αφαίρεσης και... συσκευασίας των μα-τιών της Κάντις δεν τον είχε κρατήσει ξύπνιο μέχρι αργά, όπως είχε συμβεί σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις συγκο-μιδής ανθρώπινων μελών, όμως και πάλι θα είχε μείνει στο

224 Dean Koontz

κρεβάτι λίγο παραπάνω αν δεν ένιωθε τέτοια ζωντάνια κι ευφορία από το γεγονός ότι επιτέλους η συλλογή του είχε ολοκληρωθεί. Τα τέλεια μάτια ήταν το τελευταίο κομμάτι στη λίστα του.

Είχε κοιμηθεί βαθιά, όμως μόνο για μερικές ώρες, παρα-δομένος στις αγκάλες γεμάτων από γλυκιά έκσταση ονεί-ρων, και τώρα πετάχτηκε από το κρεβάτι φρέσκος-φρέσκος κι ορεξάτος για τη μέρα που τον περίμενε.

Μια σειρά από όργανα γυμναστικής περιωπής καταλάμ-βαναν ένα τμήμα του στούντιο του. Ντυμένος μ' ένα φανελά-κι και σορτς ακολουθούσε μια διαδικασία άρσης βαρών με διάφορα όργανα που έκαναν ξεχωριστά τμήματα των μυών του την κάθε φορά να καίνε και να πονούν ευχάριστα από την προσπάθεια. Ύστερα ιδροκοπούσε σαν το άλογο πάνω σ' ένα μηχάνημα που ήταν για την άσκηση όλου του σώμα-τος, κι ένα άλλο που ήταν για εξάσκηση στο σκι.

Το πρωινό μπανάκι του πάντα κρατούσε λίγο παραπάνω. Σαπουνιζόταν με δυο σαπούνια: πρώτα με ένα απολέπισης τους δέρματος με τη βοήθεια ειδικού σφουγγαριού, κι ύστε-ρα μ' ένα δεύτερο, ενυδατικό, που έτριβε στο κορμί του μ' ένα κομμάτι μαλακό πανί. Θέλοντας να πετύχει το βέλτιστο δυνατό λούσιμο, χρησιμοποιούσε δυο διαφορετικά σαμπου-άν από φυσικά συστατικά, και τέλος μαλακτικό το οποίο ξέ-πλενε μετά παρέλευση τριάντα ακριβώς δευτερολέπτων.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να ψηλώνει όταν με τα πολλά ο Ρόι ξεκίνησε να αλείφει το κορμί του με λοσιόν, από το λαιμό ως κάτω, τα πόδια του. Και δεν άφηνε ακάλυπτο ούτε πόντο από το υπέροχα διατηρημένο κορμί του, χρησιμοποιώντας ένα σφουγγάρι με χερούλι για να φτάνει ως κάτω χαμηλά στην πλάτη του.


Η συγκεκριμένη λοσιόν δεν ήταν απλώς ενυδατική, αλλά επίσης και ένα αναζωογονητικό μαλακτικό, πλούσιο σε αντι-οξειδωτικές βιταμίνες. Αν τώρα άφηνε τις πατούσες των πο-διών του αφρόντιστες, θα ήταν σαν ένας αθάνατος να βάδιζε με πέλματα πεθαμένου, κάτι που στη σκέψη του και μόνο ο Ρόι ανατρίχιαζε.

Αφού περιποιήθηκε το πρόσωπο του με μια σειρά από αναζωογονητικές ουσίες -ανάμεσά τους και μια κρέμα εμπλουτισμένη με έμβρυα πιθήκων- ο Ρόι κοιτάχτηκε στον καθρέφτη του μπάνιου του κατευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα.

Ήταν κάμποσα χρόνια τώρα που είχε καταφέρει να στα-ματήσει με επιτυχία την όλη διαδικασία της γήρανσης. Και το ακόμη εκπληκτικότερο, μόλις πρόσφατα είχε αρχίσει να αντιστρέφει τις συνέπειες του χρόνου, με αποτέλεσμα να βλέπει τον εαυτό του να γίνεται όλο και πιο νέος βδομάδα με τη βδομάδα.

Άλλοι απλώς κορόιδευαν εαυτούς, νομίζοντας πως έκα-ναν τάχα το χρόνο να πηγαίνει προς τα πίσω, όμως ο Ρόι ήξερε πως το κατόρθωμά του ήταν αληθινό. Είχε καταφέρει να πετύχει τον τέλειο συνδυασμό άσκησης, δίαιτας, διατρο-φικών συμπληρωμάτων, αλοιφών και διαλογισμού.

Το ύστατο συστατικό-κλειδί ήταν φιλτραρισμένα ούρα από πρόβατα Νέας Ζηλανδίας από τα οποία ο Ρόι έπινε πε-ρίπου εκατό γραμμάρια την ημέρα. Με μια φέτα λεμόνι.

Αυτή η διαδικασία πισωγυρίσματος του ρολογιού του ήταν κάτι παραπάνω από ευχάριστη, βεβαίως, ωστόσο δεν έπαυε να παίρνει υπόψη του το γεγονός πως ίσως το παράκανε. Αν κατάφερνε να έφτανε πίσω στα είκοσι του χρόνια και παρέ-μενε έτσι για καμιά εκατοστή χρόνια, αυτό θα ήταν ιδανικό.

226 Dean Koontz

Αν όμως το παράκανε και... κατρακυλούσε στην ηλικία των δώδεκα χρόνων, η όλη υπόθεση θα στράβωνε κάπου.

Γιατί, στην κανονική του ζωή ούτε τα παιδικά του χρόνια είχε χαρεί, ούτε την εφηβεία του. Η επανάληψη λοιπόν αυ-τής της περιόδου της ζωής του, έστω και καθαρά σε επίπεδο εξωτερικής εμφάνισης, θα ισοδυναμούσε με μια βόλτα μέχρι την Κόλαση.

Ντυμένος τώρα, όπως έστεκε όρθιος στην κουζίνα και κατέβαζε είκοσι τέσσερις αμπούλες με διατροφικά συμπλη-ρώματα και ποτήρια με γκρέιπφρουτ προτού ετοιμάσει το πρωινό του, έτσι αναπάντεχα συνειδητοποίησε πως η ζωή του πια δεν είχε κανένα σκοπό.

Τα δυο τελευταία χρόνια τα είχε περάσει συλλέγοντας όλα εκείνα τα ανθρώπινα μέλη που θα τον βοηθούσαν να κατα-σκευάσει την τέλεια γυναίκα, αρχικά σε διαφορετικά μέρη, πολύ μακριά από τη Νέα Ορλεάνη, αργότερα με φρενήρεις ρυθμούς εδώ, στα στενά και τα σοκάκια της γενέθλιάς του πόλης. Μετά την Κάντις όμως, είχε πια όλα όσα χρειαζό-ταν. Χέρια, πόδια, χείλη, μύτη, μαλλιά, στήθη, κι άλλα πολλά -δεν είχε ξεχάσει τίποτε.

Αλλά τώρα τι; Του έκανε εντύπωση που δεν είχε σκεφτεί καν τι θα έκανε

από εκεί κι ύστερα. Τούτη η έγνοια αίφνης έγινε βασανιστική. Τώρα κατάλαβε πως όλα αυτά τα χρόνια της αναζήτησης

και της συγκομιδής είχε κατά ένα δυσεξήγητο και υποσυ-νείδητο τρόπο υποθέσει πως, με το που θα τέλειωνε το έργο της συλλογής, κι ο καταψύκτης θα ήταν γεμάτος με όλα τα κομμάτια του αινίγματος της τέλειας γυναίκας, τότε μια ζω-ντανή, που θα πληρούσε από την άποψη της εμφάνισης όλα


τα προαπαιτούμενα του, θα εμφανιζόταν ως δια μαγείας στη ζωή του. Δηλαδή είχε εμπλακεί σε μια διαδικασία λευκής μαγείας στο πλαίσιο των αναζητήσεων του, που κατά κά-ποιον τρόπο θα διαμόρφωνε το ερωτικό του πεπρωμένο.

Και ίσως τελικά τα μαγικά του κόλπα να απέδιδαν καρ-πούς. Ίσως αυτό το ίδιο κιόλας απόγευμα όπως βολτάριζε στο Κουόρτερ, να ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό το μαγευτικό πλάσμα.

Αν όμως περνούσαν οι μέρες δίχως να συμβεί η πολυπό-θητη συνάντηση -οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες...-τότε τι θα γινόταν στη συνέχεια;

Φλεγόταν από την επιθυμία να μοιραστεί τη δική του φυ-σική τελειότητα με μια γυναίκα εφάμιλλή του. Μα μέχρι να ερχόταν εκείνη η ευλογημένη στιγμή, η ζωή του θα ήταν άδεια, δίχως σκοπό και στόχο.

Ένιωσε να τον κυριεύει η ανησυχία. Προσπάθησε να ηρε-μήσει παίρνοντας το πρωινό του.

Όπως έτρωγε, ένιωσε καταγοητευμένος στη θέα των χε-ριών του. Ήταν κάτι παραπάνω από απλώς όμορφα ανδρικά χέρια: ήταν μοναδικά.

Ω, μα μέχρι να έβρισκε τη θεά του -όχι χύμα και σε κομ-μάτια, αλλά ολόκληρη κι ολοζώντανη, αψεγάδιαστη και χω-ρίς το παραμικρό κουσούρι- αυτά τα δυο υπέροχα χέρια του δε θα είχαν να χαϊδέψουν το τέλειο, που ήταν το ερωτικό του πεπρωμένο.

Η ανησυχία του μεγάλωσε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 39

Με το ξημέρωμα, κι όπως ο ήλιος δεν ήταν ακόμη τόσο ψηλά για να βάλει φωτιά στα βιτρό της εκκλησίας, το εκκλησίασμα μέσα στην Παναγία Μας Την Πενθούσα δεν ήταν παρά σκι-ές. Φως έβγαινε μονάχα από τις τέσσερις άκριες του αναμ-μένου σταυρού και τα κεριά που έκαιγαν στα καντηλέρια των ταμάτων με τα ρουμπινί τζαμάκια.

Η υγρασία και η ζέστη του πρωινού έκαναν τη μοσχοβο-λιά των θυμιαμάτων και των αρωματικών κεριών ακόμη πιο έντονη. Εισπνέοντας αυτό το αμάλγαμα των διαφορετικών μυρωδιών ο Βίκτωρ υπέθεσε πως θα το απέβαλε από τους πόρους του κορμιού του στη διάρκεια της μέρας, όπως θα ίδρωνε.

Τα βήματά του πάνω στο μαρμάρινο δάπεδο αντηχούσαν ως πάνω, στους θόλους της οροφής. Ήχος αψύς και παγε-ρός που ωστόσο χτυπούσε ευχάριστα στο αυτί του, λέγοντας τη δική του αλήθεια για αυτήν τη μέχρι αηδίας υποβλητική ατμόσφαιρα στο εσωτερικό της εκκλησίας.

Η πρώτη λειτουργία τη μέρας θα γινόταν μετά από μισή


ώρα, έτσι τώρα μέσα στο ναό εκτός από τον Βίκτωρα βρι-σκόταν ο Πάτρικ Ντουκέιν. Καθόταν σ' ένα ψάθινο στασίδι, όπως τον είχε ορμηνέψει.

Ο άλλος έκανε να σηκωθεί όλο νευρικότητα, όμως τον πρόλαβε ο Βίκτωρ. «Κάθισε! Κάθισε!» του είπε, μα όχι με το αγαθό ύφος ανθρώπου που ήθελε να γλιτώσει έναν άλλον από περιττές ευγένειες, αλλά περισσότερο σαν να πρόσταζε κάποιο αεικίνητο σκυλί να κάτσει ήσυχο.

Στα εξήντα του, ο Πάτρικ είχε άσπρα μαλλιά, κοψιά και ύφος παππούλη και μάτια υγρά και με μια μόνιμα συμπονε-τική έκφραση. Με την εμφάνισή του και μόνο είχε κερδίσει το σεβασμό και τη συμπάθεια των ενοριτών του.

Κι από κοντά μια ζεστή, μουσική σχεδόν φωνή. Ένα εγκάρδιο, φωτεινό χαμόγελο. Κι ακόμη τον Πάτρικ τον διέ-κρινε το είδος της ταπεινότητας του ανθρώπου που γνώριζε καλά τη θέση και το ρόλο του στην κοινωνία.

Ο Πατέρας Ντουκέιν ήταν το πρότυπο του αδιαμφισβή-τητα καλοκάγαθου ιερέα στον οποίο οι πιστοί δε δίσταζαν στιγμή να χαρίσουν την καρδιά τους. Και στον οποίο θα εξο-μολογούνταν όλα τα κρίματά τους χωρίς τον παραμικρό δι-σταγμό.

Σε μια κοινότητα με πολλούς Καθολικούς -θρησκευόμε-νους και μη- ο Βίκτωρ έκρινε σκόπιμο να έχει κάποιον από τους δικούς του φυτεμένο στο εξομολογητήριο όπου πολλοί από τους ισχυρούς της πόλης έπεφταν στα γόνατα.

Ο Πάτρικ Ντουκέιν ήταν ένα από εκείνα τα σπάνια μέλη της Νέας Ράτσας που είχε κλωνοποιηθεί από το DNA ενός ζώντος ανθρώπου, και δεν είχε σχεδιαστεί και "κατασκευ-αστεί" εξ αρχής από τον Βίκτωρα. Από την άποψη της φυ-σιολογίας είχε υποστεί αρκετές βελτιώσεις, όμως στο μάτι ο

230 Dean Koontz

Πάτρικ Ντουκέιν έδειχνε για άνθρωπος που είχε γεννηθεί από μάνα και πατέρα.

Ο πραγματικός Πάτρικ Ντουκέιν είχε δώσει αίμα σε μια καμπάνια αιμοδοσίας του Ερυθρού Σταυρού, παρέχοντας έτσι εν αγνοία του το υλικό με το οποίο θα μπορούσε να δημιουργηθεί το αντίγραφο του. Σήμερα ο μακαρίτης σάπι-ζε θαμμένος κάτω από σωρούς σκουπιδιών, στα έγκατα της χωματερής, τη στιγμή που το "φάντασμά" του μεριμνούσε για τη σωτηρία των ψυχών των ενοριτών της Παναγίας μας Της Πενθούσας.

Αυτή η πατέντα της αντικατάστασης πραγματικών αν-θρώπων με πιστά τους αντίγραφα είχε και τα ρίσκα της, που ο Βίκτωρ επί το πλείστον δεν ήθελε να παίρνει. Αν και τα αντίγραφα εν πολλοίς έμοιαζαν σε όλα με τα πρωτότυπά τους, οι θύμησες των τελευταίων δεν υπήρχε τρόπος για να μεταβιβαστούν στα πρώτα.

Οι στενοί συγγενείς και οι φίλοι ενός ανθρώπου που είχε πέσει θύμα... αντικατάστασης σίγουρα θα έπαιρναν χαμπά-ρι τα όποια κενά στις αναφορές του αντιγράφου στο παρελ-θόν του, τις διαπροσωπικές του σχέσεις κ.τ.λ. Βέβαια δε θα μπορούσαν να διανοηθούν πως είχαν να κάνουν με μια κό-πια του ανθρώπου τους, αλλά σίγουρα θα άρχιζαν να ανησυ-χούν πως είχε φυράνει το μυαλό του, ή πως τέλος η υγεία του είχε υποστεί κάποια ανήκεστο βλάβη κι έτσι μοιραία θα τον πίεζαν μετά φορτικότητας να επισκεφθεί κάποιο γιατρό.

Κι ακόμη, αυτοί οι συγγενείς και οι φίλοι, από έγνοια φυ-σικά κι ενδιαφέρον, θα τον είχαν συνέχεια από κοντά και θα τον πρόσεχαν, αφού πια δε θα του είχαν εμπιστοσύνη. Και υπ' αυτή την έννοια η ικανότητά του να αφομοιωθεί από την κοινωνία και να δουλέψει για λογαριασμό της Νέας Ράτσας


θα υπονομευόταν. Στην περίπτωση του ιερέα, δεν υπήρχε σύζυγος ούτε παι-

διά. Οι γονείς του είχαν πεθάνει, το ίδιο και ο μοναδικός αδερφός του. Και, μολονότι είχε αρκετούς φίλους και ενορί-τες με τους οποίους ήταν πολύ κοντά, άμεσοι συγγενείς δεν υπήρχαν για να προσέξουν το λάκκο στη φάβα.

Ο Βίκτωρ είχε αναστήσει τον Πατέρα Ντουκέιν από ρανί-δες χυμένου αίματος ενώ ο πραγματικός ιερέας βρισκόταν ακόμη στη ζωή -ένα μαγικό κόλπο πολύ πιο περίπλοκο από αυτό που είχε κάνει ο άνθρωπος από τη Γαλιλαία με το Λά-ζαρο.

Καθισμένος τώρα στο στασίδι, πλάι στον ιερέα, ο Βίκτωρ γύρισε και τον ρώτησε: «Πώς κοιμάσαι; Βλέπεις όνειρα;»

«Όχι συχνά, κύριε. Μερικές φορές βλέπω εφιάλτες... που έχουν να κάνουν με τα Χέρια του Ελέους. Όμως μετά δεν μπορώ να τους θυμηθώ με λεπτομέρειες».

«Κι ούτε που πρόκειται. Το δώρο μου προς εσένα. Καμιά ανάμνηση γύρω απ' το πώς γεννήθηκες. Πάτρικ, χρειάζομαι τη βοήθειά σου».

«Μα φυσικά. Ό,τι θέλετε». «Κάποιος από τους ανθρώπους μου έχει σοβαρό πρόβλη-

μα με το μυαλό του. Δεν ξέρω ποιος είναι. Μου τηλεφώνη-σε... όμως φοβάται να έρθει να με βρει».

«Μπορεί... και να μη φοβάται, κύριε», είπε ο ιερέας. «Ντροπή θα νιώθει. Ντροπή που σας απογοήτευσε».

Τα λόγια του ιερέα ανησύχησαν τον Βίκτωρα. «Μα πώς μπορείς να ισχυριστείς κάτι τέτοιο, Πάτρικ; Τα μέλη της Νέας Ράτσας δεν είναι ικανά να νιώσουν το συναίσθημα της ντροπής».

Μόνο η Έρικα είχε αυτό το προνόμιο, αφού έτσι την είχε

232 Dean Koontz

προγραμματίσει ο Βίκτωρ, μιας και, όταν την έβλεπε ντρο-παλή, του ανέβαινε η λίμπιντο.

«Η ντροπή» είπε τώρα στον Πάτρικ «δεν είναι αρετή. Εί-ναι αδυναμία. Κανείς Φυσικός Νόμος δεν απαιτεί αυτό το συναίσθημα. Τη φύση τη διαφεντεύουμε... και την ξεπερ-νάμε».

Ο ιερέας απέφυγε το βλέμμα του Βίκτωρα. «Μάλιστα, κύ-ριε. Βεβαίως. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως... μάλλον θα αισθάνεται κάτι σαν λύπη που με τις ενέργειές του δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες σας».

Τούτος ο παπάς μάλλον θα έπρεπε να τεθεί υπό επιτήρη-ση, ή ακόμη καλύτερα να περνούσε από γενικό εικοσιτετρά-ωρο έλεγχο και ρεκτιφιέ στο εργαστήριο.

«Ψάξε σε όλη την πόλη, Πάτρικ. Ειδοποίησε όλους τους δικούς μου. Τσως έχουν δει κάποιον από τους ομοίους τους να συμπεριφέρεται παράξενα. Αναθέτω σε σένα και μερι-κούς ακόμη που θεωρώ σημαντικούς αυτή την έρευνα, και ξέρω ότι εσύ θα ανταποκριθείς στις προσδοκίες μου».

«Μάλιστα, κύριε». «Αν τον βρεις κι επιχειρήσει να το βάλει στα πόδια... σκό-

τωσέ τον. Ξέρεις με τι τρόπο μπορείς να σκοτώσεις κάποιον από τους ομοίους σου».

«Μάλιστα, κύριε». «Τα μάτια σου δεκατέσσερα. Αυτός που σου λέω έχει ήδη

σκοτώσει έναν από εσάς», τον ενημέρωσε ο Βίκτωρ. Ξαφνιασμένος τώρα, ο ιερέας γύρισε και κοίταξε τον Βί-

κτωρα. «Εγώ τον προτιμώ ζωντανό», συνέχισε ο Βίκτωρ. «Στη

χειρότερη περίπτωση χρειάζομαι το σώμα του. Για να το με-λετήσω. Φέρ' τον μου στα Χέρια του Ελέους».


Στέκονταν κοντά ο' ένα ράφι με καντηλέρια, και οι πορ-φυρές ανταύγειες από το φως των κεριών χόρευαν στο πρό-σωπο του Πάτρικ.

Ήταν κάτι που πρόσεξε ο Βίκτωρ, έτσι βιάστηκε να τον ρωτήσει: «Είναι φορές που αισθάνεσαι πως είσαι καταρα-μένος;»

«Όχι, κύριε», αποκρίθηκε ο ιερέας, αν και όχι αυθορμή-τως. «Ούτε Κόλαση υπάρχει, ούτε Παράδεισος. Τούτη που ζούμε είναι η μια και μοναδική ζωή».

«Όπως το είπες. Το μυαλό σου παραείναι καλοφτιαγμένο για να ασχολείται με τέτοιου είδους προλήψεις». Ο Βίκτωρ σηκώθηκε από το στασίδι. «Ο Θεός να σ' ευλογεί, Πάτρικ». Όταν ο ιερέας τον κοίταξε εμβρόντητος, ο Βίκτωρ χαμογέλα-σε και βιάστηκε να συμπληρώσει: «Έλα, αστεία το είπα».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 40

Όταν η Κάρσον πέρασε από το διαμέρισμα του Μάικλ για να τον πάρει, με το που μπήκε εκείνος στο αμάξι την κοίταξε καλά-καλά και είπε: «Φοράς τα ρούχα που φορούσες και χθες»

«Μπα! Μου 'γινες και κριτικός μόδας τώρα;» «Μοιάζεις... λες και σ' έχει πατήσει τρένο». Όπως έστριψε για να απομακρυνθεί από το πεζοδρόμιο,

του είπε: «Τι σαν να μ' έχει πατήσει τρένο και μαλακίες. Με μούμια μοιάζω».

«Δεν κοιμήθηκες;» «Μπορεί και να έχω καθαρίσει με τον ύπνο μια για πά-

ντα». «Αν είσαι ξύπνια πάνω από ένα εικοσιτετράωρο, τότε δεν

πρέπει να κρατάς τιμόνι», τη μάλωσε. «Μην ανησυχείτε, μανούλα». Πήρε ένα πλαστικό ποτήρι

με καφέ που είχε σφηνωμένο ανάμεσα στους μηρούς της και τράβηξε μια γουλιά με το καλαμάκι. «Είμαι τόσο στην τσίτα από την καφείνη, που έχω αντανακλαστικά οχιάς».


«Και γιατί δηλαδή, φημίζονται οι οχιές για τα αντανακλα-στικά τους;»

«Θες να σε ρίξω σε κανένα λάκκο με οχιές, για να δεις και μόνος σου;»

«Όντως είσαι στην τσίτα, αδερφούλα. Τι σου συνέβη;» «Είδα φάντασμα. Χέστηκα απ' το φόβο μου». «Έλα στο προκείμενο». Όσα δεν είχε πει στην Κάθι Μπερκ, ίσως θα μπορούσε να

τα πει στον Μάικλ. Ο συνεργάτης αστυνομικός ήταν πιο στε-νός κι απ' τον πιο στενό φίλο. Κι αλίμονο αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Σε καθημερινή βάση του εμπιστευόσουν τη ζωή σου, κι εκείνος σου εμπιστευόταν τη δική του.

Κι αν δεν μπορούσες να μοιραστείς τις μύχιες σκέψεις και τους φόβους σου με το συνεργάτη σου, τότε καλύτερα να έψαχνες να βρεις άλλον.

Τώρα όμως η Κάρσον δίστασε πριν ανοίξει το στόμα της. «Ήταν σαν να περνούσε μέσα από τους τοίχους. Γκρεμα-νταλάς, αλλά κινείται τόσο γρήγορα που δεν τον προλαβαί-νει το μάτι σου».

«Ποιος;» «Δε μου λες, μ' ακούς ή όε μ' ακούς; Το φάντασμα, ποιος

άλλος;» «Μπας κι έριξες τίποτε στο καφεδάκι;» «Λέει πως είναι καμωμένος από μέλη εγκληματιών». «Για μια στιγμούλα. Τρέχεις πολύ». Η Κάρσον γκάζωσε κι άλλο. «Τα χέρια ενός στραγγαλι-

στή, η μια καρδιά ενός εμπρηστή, η άλλη ενός παιδεραστή. Ζωντάνεψε όταν τον φόρτισαν με την ηλεκτρική ενέργεια των αστραπών μιας καταιγίδας».

«Δεν καταλαβαίνω».

236 Dean Koontz

«Σάμπως καταλαβαίνω εγώ;»

Μέχρι να παρκάρει η Κάρσον μπροστά από το Γραφείο Κη-δειών Φούλμπραϊτ, είχε πει στον Μάικλ τα πάντα όσα είχαν συμβεί στο διαμέρισμα του Όλγουαϊν.

Ο άλλος δεν έδειξε να εκπλήσσεται, ωστόσο ο τόνος της φωνής του ισοδυναμούσε με έκφραση έντονης απορίας: «Ήσουν πτώμα απ' την κούραση, μέσα σ' έναν αλλόκοτο χώρο...»

«Μου άρπαξε το πιστόλι μέσα απ' τα χέρια», τον έκοψε, κι αυτό το γεγονός προφανώς αποτελούσε και το αποκορύφω-μα της δικής της έκπληξης, το στοιχείο στην όλη περιπέτειά της που της είχε φανεί σαν το πιο αλλόκοτο. «Κανείς δεν μπορεί να μου πάρει το όπλο μέσα απ' τα χέρια, Μάικλ. Μή-πως θέλεις να δοκιμάσεις;»

«Όχι. Τα αρχίδια μου είναι καλά εκεί που βρίσκονται. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο τύπος ήταν ντυμένος στα μαύρα, το διαμέρισμα βαμμένο μαύρο, επομένως αυτό το κόλπο της εξαφάνισης, δεν ήταν παρά ένα κόλπο».

«Που θα πει ότι μου την έφερε, κάνοντάς με να δω πράγ-ματα που εκείνος ήθελε να δω -εκεί το πας;»

«Είναι το πιο λογικό, σωστά;» «Ναι, ναι. Μα αν όντως ήταν κόλπο, τότε ο τύπος θα έπρε-

πε να κάνει ταχυδακτυλουργικά σε κάποιο καζίνο του Βέ-γκας -πρώτη φίρμα».

Κοιτώντας τώρα προς τη μεριά του γραφείου κηδειών ο Μάικλ τη ρώτησε: «Εδώ πέρα γιατί ήρθαμε;»

«Μπορεί να μην κινήθηκε πιο γρήγορα απ' το μάτι μου,


και μπορεί να μην εξαφανίστηκε ως δια μαγείας, όμως είχε απόλυτο δίκιο όταν είπε πως ο Όλγουαϊν βρισκόταν σε από-γνωση, πως ήθελε να βάλει τέλος στη ζωή του... όμως δεν μπορούσε να αυτοκτονήσει».

Η κοπέλα έβγαλε από την τσέπη της τα φυλλάδια του γρα-φείου κηδειών και του τα έδωσε.

«Ο Μπόμπι είχε καμιά εκατοστή απ' αυτά» συνέχισε «στο συρτάρι του κομοδίνου του. Όλα από διαφορετικά γραφεία τελετών της πόλης. Είχε αδυναμία στα θανατικά».

Η κοπέλα βγήκε απ' το αμάξι, έκλεισε απότομα την πόρτα του οδηγού κι ανέβηκε στο πεζοδρόμιο με τον Μάικλ στο κατόπι της.

«"Ζωντάνεψε όταν τον φόρτισαν με την ηλεκτρική ενέρ-γεια των αστραπών μιας καταιγίδας". Αυτό τώρα τι στην οργή σημαίνει;»

«Μερικές φορές απ' τα μάτια του σαν να περνούσε φευ-γαλέα η λάμψη μιας αστραπής».

«Μέχρι τώρα ήσουν ακλόνητη σαν βράχος», είπε ο Μά-ικλ, προλαβαίνοντάς την και προχωρώντας τώρα στο πλάι της είπε: «Φτυστή ο Τζο Φράιντεϊ*, χωρίς χρωμόσωμα Ύψι-λον. Και τώρα ξαφνικά μου έγινες σαν τη Νάνσι Ντρου* σε κρίση υπογλυκαιμίας».

Όπως και με πολλά άλλα πράγματα στη Νέα Ορλεάνη, το νεκροφυλάκειο έμοιαζε με μέρος εξίσου φανταστικό όσο και πραγματικό. Κάποτε εδώ στεγαζόταν ένα κέντρο Γοτ-θικής Αναγέννησης, και δε χωρούσε αμφιβολία πως ακό-μη και τώρα ήταν τόσο το σπίτι του νεκροθάφτη, όσο και ο χώρος δουλειάς του. Το βάρος της πλούσιας, στυλ ροκοκό,

* Τζο Φράιντεϊ: Ήρωας της πολύ παλιάς όσο και πασίγνωστης αστυνομικής τη-λεοπτικής σειράς Dragnet. Σ.τ.Μ. * Νάνσι Ντρου: Ηρωίδα αστυνομικών βιβλίων ντετέκτιβ-ρεπόρτερ. Σ.τ.Μ.

238 Dean Koontz

ξυλείας σε πόρτες, παράθυρα και στέγη ήταν τέτοιο, που κα-νονικά το κτίριο θα έπρεπε να βρισκόταν στα όρια της αντο-χής. Θαρρούσες, ήθελε λίγο ακόμη για να υποχωρήσουν τα ντουβάρια και να καταρρεύσει η μαρκίζα της οροφής.

Βαλανιδιές από την εποχή ακόμη των φυτειών χάριζαν την πλούσια σκιά τους στο κτίριο, ενώ καμέλιες, γαρδένιες, μιμόζες και τριαντάφυλλα ανέδιδαν το μεθυστικό άρωμά τους. Μέλισσες πετούσαν ράθυμα από λουλούδι σε λουλού-δι, τόσο χορτάτες από νέκταρ και παχιές, που άλλο πια δε χρησιμοποιούσαν το κεντρί τους.

Ζυγώνοντας στην εξώπορτα, η Κάρσον χτύπησε το κου-δούνι. «Μάικλ, δε νομίζεις πως στη ζωή υπάρχουν κι άλλα πράγματα εκτός από τα γνωστά και τα συνηθισμένα -κά-ποιο απίθανο μυστικό που το πιάνεις μονάχα με την άκρη του ματιού σου;» Προτού προλάβει ο άλλος να απαντήσει, η κοπέλα συνέχισε λέγοντας: «Χθες βράδυ είδα κάτι ασύλλη-πτο... κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια. Λες και τα ΑΤΙΑ είναι τελικά πραγματικότητα».

«Εμείς οι δυο... εγώ κι εσύ, ανθρώπους που έλεγαν τέτοιες κουβέντες τους έχουμε πάει γραμμή στο φρενοκομείο».

Ένας άντρας τεράστιος σαν αρκούδα, με βλοσυρό ύφος τους άνοιξε την πόρτα, δηλώνοντας με σοβαρότητα πως ήταν όντως ο Τέιλορ Φούλμπραϊτ.

Η Κάρσον του έδειξε την αστυνομική της ταυτότητα και του είπε: «Να με συγχωρείτε, κύριε, που δε σας τηλεφώνησα προηγουμένως, αλλά ο λόγος που ήρθα εδώ είναι μάλλον επείγων».

Φανερά ανακουφισμένος που δεν είχε να κάνει με τίποτε τεθλιμμένους συγγενείς που ήθελαν να τον ρωτήσουν εκείνο ή το άλλο, ο Φούλμπραϊτ άφησε να λάμψει η ευγενική και


καλοσυνάτη πλευρά του εαυτού του. «Περάστε, περάστε. Με πετύχατε πάνω που αποτέφρωνα κάποιον πελάτη».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 41

Εδώ κι αρκετή ώρα, μετά τη βάσανο πάνω στο περιστρεφό-μενο μηχάνημα, ο Ράνταλ Έξι είναι ξαπλωμένος πάνω σ' ένα κρεβάτι, ξύπνιος -γιατί κοιμάται σπάνια- αντικρίζοντας τον τοίχο, έτσι όπως είναι με την πλάτη γυρισμένη στο δωμά-τιο, αποδιώχνοντας το χάος, φέρνοντας σιγά και σταδιακά το μυαλό του σε μια κατάσταση αδράνειας.

Ο ίδιος δε γνωρίζει σε τι εξυπηρετεί αυτού του είδους η θεραπεία, ξέρει όμως καλά πως δε θ' αντέξει για πολλές ακόμη συνεδρίες αυτού του είδους. Αργά ή γρήγορα θα πά-θαινε καρδιακή προσβολή -η βλάβη ενός αγγείου θα του προξενούσε πολύ μεγαλύτερη ζημιά απ' ό,τι μια σφαίρα στο θωρακισμένο του κρανίο.

Αν δεν τον ξαποστείλει κάποιο ανεύρυσμα, τότε σίγου-ρα θα περάσει από την αναπτυξιακή αναπηρία που λέγεται αυτισμός, σ' εκείνη της ολοκληρωτικής ψύχωσης. Θα ανα-ζητήσει στην παράνοια τη γαλήνη που δεν του εξασφαλίζει πάντα ο αυτισμός.

Στις πιο σκοτεινές στιγμές του ο Ράνταλ αναρωτιέται κατά


πόσο ο περιστρεφόμενος πάγκος του Προκρούστη αποτελεί εργαλείο θεραπευτικής αγωγής, όπως επανειλημμένα το έχει χαρακτηρίσει ο Πατέρας, ή απλώς ένα σύνεργο βασα-νισμού.

Κατασκεύασμα του Πατέρα κι όχι τέκνο του Θεού, με ξένη προς αυτόν κάθε έννοια πίστης, η πλησιέστερη προς τη βλασφημία σκέψη που μπορεί να κάνει είναι: Ο Πατέρας είναι άκαρδος και σκληρός, κι όχι ένας φιλόστοργος πατέ-ρας -ένας άνθρωπος ψυχωτικός κι ο ίδιος, κι όλα όσα κάνει έργα παραφροσύνης.

Κατά πόσο ο Πατέρας είναι ειλικρινής ή κίβδηλος, κατά πόσο το σχέδιο του είναι ιδιοφυές ή παρανοϊκό, εκείνο που ξέρει ο Ράνταλ Έξι είναι πως ο ίδιος ποτέ δε θα γευτεί την ευτυχία όσο βρίσκεται μέσα στα Χέρια του Ελέους.

Γιατί, η ευτυχία βρίσκεται εκεί έξω, μερικούς δρόμους μακρύτερα, στο σπίτι κάποιας Κάρσον Ο' Κόνορ. Εκεί σ' αυτό το σπίτι υπάρχει κάποιο μυστικό που ο Ράνταλ είναι διατεθειμένος να το αρπάξει, αν δεν του δοθεί: ο λόγος που ο Άρνι Ο' Κόνορ χαμογελάει, η αιτία της ευτυχίας του τη στιγμή που τον απαθανατίζει η κάμερα, στη φωτογραφία της εφημερίδας, όσο σύντομο και παροδικό κι αν ήταν το συναί-σθημα.

Πρέπει λοιπόν να βρει το μικρό Ο' Κόνορ και μάλιστα το συντομότερο δυνατόν, προτού τον ξεκάνει το ανεύρυσμα στον εγκέφαλο, προτού αυτή η "θεραπεία" πάνω στον τρο-χό που στρέφει με την ταχύτητα σβούρας τον οδηγήσει στην τρέλα.

Ο Ράνταλ δεν είναι κλειδωμένος στο δωμάτιο του. Ο αυτι-σμός του, που ενίοτε επιδεινώνεται από ένα έντονο αίσθημα αγοραφοβίας τον κρατάει φυλακωμένο εδώ μέσα μ' έναν

242 Dean Koontz

τρόπο πολύ πιο αποτελεσματικό απ' ό,τι τα λουκέτα και οι αλυσίδες.

Ο Πατέρας είναι φορές που τον παροτρύνει να εξερευνή-σει το κτίριο απ' άκρη σ' άκρη -να κατέβει ακόμη και στους πιο κάτω ορόφους του κτιρίου. Μια τάση για περιπέτεια από μέρους του "ασθενούς" θα αποτελέσει την καλύτερη ένδει-ξη πως η θεραπευτική αγωγή αποδίδει.

Αλλά όπου κι αν πάει ο Ράνταλ μέσα στο κτίριο, δεν μπο-ρεί να βγει απ' αυτό, αφού όλες οι εξώπορτες είναι συνδε-δεμένες μ' ένα σύστημα συναγερμού. Αν το επιχειρήσει, θα τον πιάσουν προτού προλάβει να απομακρυνθεί έστω και μερικά μέτρα από το κτίριο... και τότε θα τιμωρηθεί παρα-μένοντας δεμένος στο περιστρεφόμενο μηχάνημα αρκετά παραπάνω από το κανονικό.

Τέλος πάντων όμως, τις φορές που βγαίνει από το δωμά-τιο του και περιφέρεται στους διαδρόμους, δεν τολμάει να απομακρυνθεί, δεν τολμάει να πάει πιο μακριά απ' όσο θα ήθελε ο Πατέρας. Μερικές φορές έστω κι όταν διανύει μια απόσταση δέκα μέτρων, τα όσα βλέπει κι ακούει σκοτίζουν τόσο πολύ το κεφάλι του, που πέφτει στα γόνατα τρέμο-ντας.

Έστω κι έτσι όμως, ακόμη και μέσα στην αυτοαπομόνωσή του ο Ράνταλ βλέπει. Μαθαίνει. Έχει βρει έναν τρόπο για να απομακρυνθεί από το συγκρότημα των εργαστηρίων, χω-ρίς να ενεργοποιηθεί ο συναγερμός.

Μπορεί να μην έχει το κουράγιο και τη δύναμη για να φτάσει μέχρι εκείνη την ξεχωριστή πόρτα και στη συνέχεια να αντιμετωπίσει τον κόσμο που απλώνεται πέρα απ' αυ-τήν, όμως η θλίψη που του προκαλεί όλη αυτή η κατάσταση τώρα τελευταία έχει μετατραπεί σε απόγνωση, κι επειδή η


απόγνωση ωθεί σε απονενοημένες ενέργειες, ίσως βρει κατ' αυτή την έννοια το κουράγιο που του λείπει.

Θα φύγει απόψε κιόλας, μετά από δώδεκα περίπου ώρες.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 42

Το ήσυχο χολ της εισόδου κοσμούσε μια ζωοφόρος σε στυλ μπαρόκ: έντονα σκαλισμένα μοτίβα φύλλων ακάνθου σε δι-αστήματα μισού περίπου μέτρου το ένα από το άλλο, και στις γωνίες κεφάλια αγγέλων που εναλλάσσονταν με σκαλιστές μορφές με ανοιχτά στόματα που έμοιαζαν με χλευάζοντες δαίμονες.

Στο κέντρο του δαπέδου που ήταν στρωμένο με σκούρο πράσινο μάρμαρο υπήρχε μια κυκλική ψηφιδωτή αναπαρά-σταση μυθικών όντων σχηματισμένη με πιο ανοιχτόχρωμα μαρμαράκια: θεοί, θεές κι ημίθεοι -σ ' ένα αέναο γύρω-γύρω όλοι. Χωρίς να χρειαστεί καν να γονατίσει για να δει καλύτερα, ο Μάικλ πρόσεξε πως ορισμένα απ' αυτά τα όντα, όπως ήταν σε κύκλο, θωπεύονταν σεξουαλικά.

Μονάχα στη Νέα Ορλεάνη όλα αυτά τα διακοσμητικά στοιχεία θα θεωρούνταν πρέποντα για ένα γραφείο κηδει-ών. Το κτίριο θα πρέπει να είχε ανεγερθεί γύρω στα 1850 από νεόπλουτους που είχαν εγκατασταθεί εκεί, όταν δε θα είχαν γίνει δεκτοί στο τμήμα της πόλης όπου έμεναν οι Κρε-


ολοί. Σε τούτη την πόλη ο χρόνος τελικά είχε προσδώσει μεγαλοπρέπεια και κύρος σε ό,τι παλιότερα είχε θεωρηθεί εξωφρενικό κι απαράδεκτο, αλλά και σε ό,τι είχε χαρακτη-ριστεί κλασικό από τη στιγμή κιόλας της ανέγερσής του.

Κοιτάζοντας μια φωτογραφία του Μπόμπι Όλγουαϊν που του είχε δώσει η Κάρσον, ο Τέιλορ Φούλμπραϊτ άνοιξε τώρα το στόμα του και είπε: «Βέβαια, αυτός είναι ο κύριος. Τον λυπήθηκα, τον καημένο, με τόσους πολλούς φίλους που είχε χάσει. Μα ύστερα κατάλαβα πως δε γνώριζε κανέναν από τους αποθανόντες».

«Τι έκανε, λέει;» απόρησε η Κάρσον. «Λέτε πως απλώς την έβρισκε όντας κοντά σε πεθαμένους;»

«Ε, όχι δα και τέτοια διαστροφή», αποκρίθηκε ο Φούλ-μπράϊτ. «Απλώς, όντας κοντά σε πεθαμένους, έδειχνε να γα-ληνεύει».

«Αυτό σας είπε -πως γαλήνευε;» «Το μόνο που θυμάμαι να είπε ήταν πως: "Ο θάνατος μπο-

ρεί να είναι εξίσου ευλογία ή κατάρα", το οποίο συχνά και ισχύει».

«Εσείς του φέρνατε αντιρρήσεις που έδινε παρουσία σε τόσες πολλές τελετές;»

«Η αντιπαράθεση δεν είναι του στυλ μου, Ντετέκτιβ. Με-ρικοί διευθυντές γραφείων κηδειών είναι τόσο σοβαροί κι άκαμπτοι, που καταντάνε να δείχνουν αυστηροί. Εγώ είμαι περισσότερο υπέρ των εναγκαλισμών και των παρηγορητι-κών λόγων. Ο κύριος Όλγουαϊν και ο φίλος του δε μου είχαν δημιουργήσει ποτέ το παραμικρό πρόβλημα. Έμοιαζαν πε-ρισσότερο μελαγχολικοί, παρά αλλόκοτοι».

Στο μεταξύ χτύπησε το κινητό της Κάρσον, κι όπως η κο-πέλα πήγε πιο πέρα για να απαντήσει στην κλήση, ο Μάικλ

246 Dean Koontz

γύρισε στον Φούλμπράίτ και του είπε: «Ερχόταν με ένα φίλο του, είπατε; Μπορείτε να μας τον περιγράψετε;»

Χαμογελώντας και κουνώντας το κεφάλι του πρόσχαρα σαν αρκούδος-ήρωας κάποιου καρτούν, ο νεκροθάφτης δε δίστασε να απαντήσει: «Τον θυμάμαι τόσο καλά, σαν να τον έχω εδώ μπροστά μου. Συνηθισμένος μέχρι αηδίας. Μετρίου αναστήματος. Λίγο πιο παχύς από το κανονικό. Μεσόκοπος. Καστανά μαλλιά -ή μπορεί και ξανθά. Γαλάζια ή πράσινα μάτια, μπορεί και καστανά».

«Καταπληκτικό», αναφώνησε ο Μάικλ, με προσποιητό θαυμασμό για την... ακριβή περιγραφή του άλλου. «Σαν να βλέπω τη φωτογραφία του».

Ο Φούλμπραϊτ ωστόσο κατάπιε αμάσητη τη φιλοφρόνηση. «Κόβει το μάτι μου. Δε μου ξεφεύγει καμιά λεπτομέρεια», αποκρίθηκε όλο καμάρι.

Βάζοντας στην τσέπη της το κινητό, η Κάρσον γύρισε στον Μάικλ. «Ήταν ο Τζακ Ρότζερς. Θέλει να περάσουμε από το νεκροτομείο».

«Μπορείτε να πείτε στον ιατροδικαστή» πετάχτηκε ο νε-κροθάφτης «πως αν και δε δίνω προμήθεια σε όσους μου στέλνουν πελατεία, ωστόσο κάνω εκπτώσεις σε αυτούς που με συστήνουν».

«Δε βλέπω την ώρα να τον ενημερώσω», τον καθησύχασε ο Μάικλ. Δείχνοντας την ψηφιδωτή αναπαράσταση στα πό-δια του, ρώτησε: «Αυτή η φιγούρα ποιον αναπαριστά;»

«Αυτή με τα φτερά στις φτέρνες; Τον Ερμή». «Κι η παραδίπλα;» «Την Αφροδίτη», του απάντησε ο Φούλμπραϊτ. «Και μήπως;...» «Επιδίδονται σε σοδομισμό;» απάντησε στην ερώτηση με


μια δεύτερη ερώτηση ο νεκροθάφτης πρόσχαρης. «Όντως αυτό κάνουν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσοι από τους βαρυπενθούντες το προσέχουν και τους φτιάχνει το κέφι».

«Καταπληκτικό», συμφώνησε ο Μάικλ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 43

Όσο περισσότερο πήγαινε πέρα δώθε μέσα στο ευρύχωρο στούντιο του ο Ρόι Πριμπό ρίχνοντας ματιές μέσα από τα ψηλά παράθυρα, χολοσκώντας για το μέλλον του, τόσο με-γάλωνε η ανησυχία του.

Κι όταν οι στάλες μιας σύντομης πρωινής μπόρας ήρθαν και λέκιασαν τα τζάμια των παραθύρων του, κάνοντας θολή τη θέα της πόλης, ο Ρόι ένιωσε λες και το μέλλον του έγινε κι αυτό ακόμη πιο θολό κι αβέβαιο, μέχρι που κατάντησε μια άνευ σημασίας μουντζαλιά.

Τι κι αν ήταν νέος -και γινόταν όλο και νεότερος-, στη ζωή του ποτέ δεν είχε μείνει δίχως σχέδιο και σκοπό. Ασχο-λούμενος με το σημαντικό του έργο, κατάφερνε να κρατάει το μυαλό του πάντα σε εγρήγορση, το φρόνημά του υψηλό.

Το σημαντικό του έργου του, και το άξιο του σκοπού του αποτελούσαν στοιχεία απαραίτητα για τη μακροημέρευσή του και τη διαρκή νιότη του -τόσο απαραίτητα όσο και η βιταμίνη C και το Συνένζυμο Q10.

Δίχως κάποιο στόχο να τον εμπνέει, ο Ρόι πολύ φοβόταν


πως, παρά το άψογο διαιτολόγιο του, την ιδανικά εξισορ-ροπημένη λήψη διατροφικών συμπληρωμάτων, τη χρήση λο-γής-λογής αναζωογονητικών αλοιφών και λοσιόν, ακόμη και την κατάποση κατάλληλα φιλτραρισμένων αρνίσιων ούρων, αν μη τι άλλο από πνευματική άποψη θα άρχιζε να γερνάει. Κι όσο περισσότερο τον έτρωγε αυτή η έγνοια, τόσο περισ-σότερο έβλεπε να διαγράφεται ξεκάθαρο μπροστά του το μονοπάτι της άνοιας, ίδιο με απότομη κατηφόρα.

Σώμα και πνεύμα ήταν άρρηκτα δεμένα, σε τρόπο που αρ-κούσε ένας χρόνος πνευματικής γήρανσης για τη δημιουρ-γία ρυτίδων στις γωνίες των ματιών και την εμφάνιση των πρώτων άσπρων τριχών στους κροτάφους. Ο Ρόι ρίγησε.

Πάσχισε να βρει το κουράγιο για μια βόλτα, όμως, αν ξό-δευε μια μέρα βολτάροντας στο Κουόρτερ, ανάμεσα σε χα-ζοχαρούμενους τουρίστες δίχως να απαντήσει στο τέλος την καλλίπυγο θεά του πεπρωμένου του, το άγχος και η ανησυ-χία του θα φούντωναν ακόμη περισσότερο.

Αφού, αυτός ο ίδιος βρισκόταν πια τόσο κοντά ν' αγγίξει το τέλειο, τώρα που είχε μαζέψει όλα τα μέλη για τη σύνθεση της τέλειας γυναίκας, ίσως θα έπρεπε να το βάλει στόχο του να τελειοποιήσει και τον εαυτό του σ' εκείνη την τελευταία βαθμίδα. Θα μπορούσε τώρα να επικεντρωθεί στην επίτευ-ξη του τέλειου μεταβολισμού μέχρι που πια δε θα είχε ίχνος ούρων ή κοπράνων για ν' αποβάλλει.

Αν κι αυτός ήταν ένας στόχος υψηλότατος, από την άλλη δε θα τον διασκέδαζε τόσο, όσο τον διασκέδαζαν οι αναζη-τήσεις ο κύκλος των οποίων είχε μόλις ολοκληρωθεί.

Τέλος, έτσι από απόγνωση, έπιασε τον εαυτό του ν' ανα-ρωτιέται μήπως κάπου είχε λαθέψει όταν σκέφτηκε πως η συλλογή του είχε πια συμπληρωθεί -ή πιο σωστά, να το ελπί-

250 Dean Koontz

ζει. Ποιος ξέρει, ίσως και να του είχε διαφύγει κάποιο ανα-τομικό στοιχείο το οποίο, αν και μικρό στο μάτι, εν τούτοις σημαντικό κι απαραίτητο για τη συμπλήρωση του παζλ της αψεγάδιαστης ομορφιάς.

Κάθισε για λίγο στο τραπέζι της κουζίνας μελετώντας τους περίφημους ανατομικούς χάρτες του ντα Βίντσι, αλλά και μερικά "σαλόνια" του περιοδικού Πλέιμποϊ. Εξέτασε το γυναικείο σώμα από κάθε γωνιά κι άποψη, γυρεύοντας να βρει έστω και το παραμικρό σημείο επάνω του που ίσως του είχε διαφύγει.

Όταν δεν εντόπισε κάτι που θα τον έκανε να αναφωνήσει περιχαρής: «Εύρηκα!» άρχισε να εξετάζει το ενδεχόμενο μήπως δεν ήταν αρκούντως ακριβής στη συλλογή του. Μή-πως η θεώρηση των μελών που είχε ήδη συλλέξει ήταν έτσι κάπως χονδρική.

Μπορεί, φερ' ειπείν, αν έβγαζε τα χέρια της Ελίζαμπεθ Λαβένζα από τον καταψύκτη, και τους έριχνε μια δεύτερη, πιο επισταμένη ματιά, να διαπίστωνε προς μεγάλη του έκ-πληξη πως ήταν μεν τέλεια, εκτός ίσως από κάτι, μια μικρή λεπτομέρεια. Πως ο αντίχειράς της για παράδειγμα, υπολει-πόταν του τέλειου.

Ή ίσως τα χείλη που είχε κόψει από ένα άλλο πτώμα, δεν ήταν αμφότερα τόσο τέλεια όσο του είχαν φανεί αρχικά. Το επάνω, χμ, ωραία, τέλειο, το κάτω όμως όχι και τόσο.

Αν χρειαζόταν να βγει πάλι προς αναζήτηση του τέλειου αριστερού αντίχειρα που θα συνταίριαζε με τα κατά τα λοι-πά άψογα χέρια της Ελίζαμπεθ, αν θα έπρεπε να ψάξει για ένα τέλειο κάτω χείλος για να το κάνει σετ μ' ένα τέλειο άνω χείλος που είχε ήδη στην κατοχή του, τότε η αναζήτησή του κάθε άλλο παρά θα είχε τελειώσει, κι έτσι μοιραία η ζωή του


θα αποκτούσε πάλι νόημα και σκοπό, έστω και για κάποιο διάστημα...

«Όχι» ανέκραξε αίφνης «αυτός είναι ο πιο σύντομος δρό-μος για την παράνοια».

Υπ' αυτή την έννοια θα καταντούσε να παίρνει ένα μόνο δάχτυλο ποδιού από κάποια "δότρια", να σκοτώνει για να κόψει μια μονάχα βλεφαρίδα. Η διαχωριστική γραμμή ανά-μεσα στα φονικά που αποσκοπούσαν στην επίτευξη κάποιου στόχου και το ανόητο κι ανούσιο μακέλεμα ήταν λεπτότατη.

Καταλαβαίνοντας πως μπροστά του τώρα υψωνόταν ένας τοίχος, δεν αποκλειόταν ο Ρόι να έπεφτε στα μαύρα πανιά, τι κι αν κατά βάθος ήταν άτομο αισιόδοξο. Μια άλλη σκέψη όμως ήρθε να τον βγάλει από το φοβερό αδιέξοδο.

Έβγαλε από το συρτάρι του κομοδίνου του την αρχική λί-στα με όλα εκείνα τα ανεκτίμητα της ανατομίας του ανθρώ-πινου σώματος που ήθελε να συλλέξει. Με το που αποκτού-σε κάποιο μέλος, στη συνέχεια το υπογράμμιζε στο χαρτάκι, τελειώνοντας με τα μάτια.

Η λίστα ήταν μακριά, και στις αρχές των αναζητήσεών του, ενίοτε τσεκάριζε κάτι προτού καν το αποκτήσει, έτσι από παρόρμηση, από ευσεβή πόθο. Υπήρχαν κάποιες προηγού-μενες περίοδοι που δεν τις καλοθυμόταν, κι αυτό όχι λόγω ελλιπούς πνευματικής διαύγειας, αλλά περισσότερο γιατί το μυαλό του επικεντρωνόταν στα όσα είχε να κάνει την επό-μενη μέρα -άνθρωπος του αύριο ο Ρόι- οπότε και θα ήταν ακόμη νεότερος, κι ένα βήμα πιο κοντά προς το τέλειο.

Θυμόταν έτσι αμυδρά πως τα προηγούμενα χρόνια είχε σκοτώσει μια δυο γυναίκες γιατί κάτι επάνω τους του είχε χτυπήσει σαν ιδανικό, για να διαπιστώσει όμως στη συνέ-χεια, και μετά από μια πιο προσεκτική εξέταση του πτώμα-

252 Dean Koontz

τος πως το ζητούμενο στοιχείο έφερε έστω κι ένα απειρο-ελάχιστο ψεγάδι, κι άρα ήταν ακατάλληλο για τη συλλογή του. Κι εδώ ίσως να μην επρόκειτο για μια δυο γυναίκες. Μπορεί ο αριθμός των γυναικών που τον είχαν απογοητεύ-σει να έφτανε τις τέσσερις, ίσως πέντε.

Υπέθεσε πως δεν ήταν απίθανο να είχε τσεκάρει στη λίστα του ένα δυο στοιχεία τα οποία είχε διαπιστώσει, μετά το φο-νικό, πως είχε εκτιμήσει μάλλον επιπόλαια, κι ύστερα, πάνω στη φούρια του, είχε λησμονήσει να τα αντικαταστήσει με άλλα που εξακολουθούσαν να λείπουν από τον κατάλογο.

Αν ήθελε είτε να επαληθεύσει, είτε να αποκλείσει αυτό το ενδεχόμενο, ο Ρόι θα έπρεπε να αντιπαραβάλει τα της συλ-λογής του, έτσι όπως τα είχε μαζεμένα στον καταψύκτη του με τα όσα είχε γραμμένα στη λίστα του.

Έτσι η απόγνωση δεν άργησε να δώσει τη θέση της στη γλυκιά προσμονή. Άνοιξε ένα μπουκάλι χυμό μήλου κι έκο-ψε σε μικρότερα κομμάτια ένα μικρό κέικ με σταφίδες, όπως ριχνόταν κιόλας στη δουλειά.

Όλες οι ηλεκτρικές συσκευές μέσα στην ευρύχωρη κου-ζίνα του είχαν φινιρίσματα από ανοξείδωτο ατσάλι, ακόμη και οι φούρνοι, συν εκείνον των μικροκυμάτων, το πλυντή-ριο των πιάτων, η μηχανή που έφτιαχνε παγάκια, το ψυγείο και οι δυο τεράστιοι καταψύκτες.

Στον ένα καταψύκτη κρατούσε φυλαγμένα τα διάφορα μέλη της τέλειας γυναίκας. Το ερμάρι τον έρωτα όπως το είχε βαφτίσει.

Στον άλλο καταψύκτη είχε παγωτά που η πρώτη ύλη τους ήταν από σόγια, όχι γάλα, στήθη από κοτόπουλα ελεύθερης βοσκής, και κουτιά με ραβέντι σε μορφή σκόνης. Επίσης για το ενδεχόμενο που θα εκδηλωνόταν τρομοκρατικό χτύπημα,


με συνεπεία τη διακοπή του εφοδιασμού της αγοράς με τα τόσο πολύτιμα για τον Ρόι διατροφικά συμπληρώματα, είχε αποθηκεύσει κάπου πακέτα των δυόμισι κιλών φοινικολά-χανα, βαλσαμόχορτα, γύρη και διάφορα άλλα, όλα σε μορ-φή σκόνης.

Με το που άνοιξε το καπάκι του ενός καταψύκτη, ένα λε-πτό σύννεφο παγωμένου αέρα του χάιδεψε το πρόσωπο, με-ταφέροντας μια αρκετά έντονη μυρωδιά σαν κι αυτήν του κατεψυγμένου ψαριού. Με μια πρώτη ματιά παρατήρησε πως εκεί μέσα υπήρχαν και πράγματα που δεν ταίριαζαν με τη συλλογή του.

Τα μεγαλύτερα κομμάτια -πόδια και χέρια κομμένα από τον ώμο- ήταν τυλιγμένα ξανά και ξανά με διάφανα νάιλον φύλλα περιτυλίγματος. Τα μικρότερα απ' τα καλούδια του ήταν τοποθετημένα σε σακούλες με φερμουάρ μιας χρήσης κι ύστερα μέσα σε τάπερ με αξιόπιστα αεροστεγή καπάκια.

Τώρα ανάμεσα στα διάφορα της συλλογής του βρήκε και τρία κουτιά που δεν ήταν αυθεντικά Τάπερ-γουέαρ, αλλά κακέκτυπα: αδιαφανείς φτηνιάρικες πλαστικούρες με εξί-σου απαίσια πράσινα καπάκια.

Τούτη η ανακάλυψη τον έβαλε σε σκέψεις. Αν και ορι-σμένα γεγονότα στο πιο μακρινό παρελθόν είχαν κάπως ξε-θωριάσει στη μνήμη του, αυτά τα απαράδεκτα ψευτο-τάπερ βρίσκονταν πάνω-πάνω στον καταψύκτη, δηλαδή πιο πάνω κι από τα κομμάτια της συλλογής του, που με τη σειρά του σήμαινε πως θα έπρεπε να είχαν τοποθετηθεί εκεί πέρα πρόσφατα. Μα κι απ' την άλλη ο Ρόι τα έβλεπε για πρώτη φορά.

Απορημένος, αν και όχι θορυβημένος, έβγαλε τα τρία πλαστικά κουτιά από τον καταψύκτη. Τα ακούμπησε στον

254 Dean Koontz

πάγκο, παραδίπλα. Όταν τα άνοιξε, βρήκε μέσα κομμάτια κρέας που έμοια-

ζαν με ανθρώπινα όργανα. Στο πρώτο ένα συκώτι, ή έτσι φαινόταν. Στο δεύτερο μια καρδιά ή κάτι τέτοιο. Έτσι κα-θώς τα σπλάχνα γενικώς τον άφηναν μάλλον αδιάφορο, δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα αν το τρίτο κομμάτι ήταν νεφρό, σπλήνα ή κάτι άλλο, ακόμη πιο μυστηριώδες.

Κάνοντας ένα διάλειμμα για μια γουλιά χυμό μήλου κι ένα κομμάτι κέικ, ο Ρόι έκανε τη σκέψη πως αυτά τα τρία όργα-να ίσως ήταν σουβενίρ που είχε πάρει εκείνος ο άλλος κατά συρροή δολοφόνος που πρόσφατα είχε γίνει πρώτο θέμα στη Νέα Ορλεάνη.

Όντας άνθρωπος της Αναγέννησης, αυτοδίδακτος σε μια σειρά από διαφορετικά θέματα, ο Ρόι σκάμπαζε και με το παραπάνω από ψυχολογία. Έτσι μοιραία τώρα δεν μπορού-σε παρά να τον απασχολήσει το ενδεχόμενο της πολλαπλής προσωπικότητας.

Κι έβρισκε πολύ ενδιαφέρουσα την περίπτωση να ήταν ο ίδιος τόσο ο αυθεντικός φονιάς, όσο και ο αντιγραφέας του, το ενδεχόμενο να είχε σκοτώσει τρεις άντρες όντας σε μια κατάσταση παροξυσμού, και τώρα, αν κι έχοντας μπρο-στά στα μάτια του τα αποδεικτικά στοιχεία της παράλληλης δράσης του, να μην μπορούσε να θυμηθεί αν και πότε τους είχε σκοτώσει και ξαντεριάσει. Πολύ ενδιαφέρον όντως... τελικά όμως όχι πειστικό. Αυτός κι ο εαυτός του, δρώντας ξεχωριστά ο ένας από τον άλλο, δεν αποτελούσαν, από κοι-νού, το Χειρουργό.

Η πραγματική εξήγηση τού ήταν άγνωστη προς το παρόν, ωστόσο ήταν σίγουρος πως, όταν την έβρισκε, θα αποδει-κνυόταν κατά πολύ πιο συναρπαστική από εκείνη της πολ-


λαπλής προσωπικότητας. Το ένστικτο του έστρεψε τώρα το ενδιαφέρον του στο δεύ-

τερο καταψύκτη. Αν ο πρώτος του έκρυβε εκπλήξεις, γιατί όχι κι ο δεύτερος;

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να βρει λίτρα επί λίτρων πα-γωτό με λιπαρά και πακέτα ολόκληρα με μπέικον ανάμεσα στα συσκευασμένα βότανα και τις υγιεινές τροφές.

Αντ' αυτού όμως, με το που άνοιξε το καπάκι κι ανοιγό-κλεισε τα μάτια του με το που τον πήρε κατάμουτρα το πα-γωμένο συννεφάκι, ανακάλυψε πως το δίχως μάτια πτώμα της Κάντις ήταν παραχωμένο εκεί πέρα, πάνω από τα δια-τροφικά συμπληρώματα και τα λοιπά φαγώσιμα.

Ο Ρόι ήταν σίγουρος πως δεν είχε κουβαλήσει ο ίδιος στο σπίτι του το πτώμα της κοπέλας που πουλούσε μαλλί της γρι-άς.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 44

Όμοια με τον ίδιο κάπως ατσούμπαλα ντυμένο ιατροδικα-στή, το γραφείο του Τζακ Ρότζερς αποτελούσε ένα λαμπρό παράδειγμα ελεγχόμενου χάους. Το έπιπλο ήταν γεμάτο ως επάνω χαρτιά, σημειωματάρια, φακέλους, φωτογραφίες. Τα διάφορα βιβλία ήταν χωμένα και στριμωγμένα στα ράφια όπως-όπως. Σε πείσμα όμως όλης αυτής της ακαταστασίας, ο Τζακ εύρισκε οτιδήποτε χρειαζόταν μετά από ψάξιμο μό-λις μερικών δευτερολέπτων.

Κάτι η αϋπνία, κάτι οι καφέδες που είχε πιει, το μυαλό της Κάρσον ήταν εξίσου ακατάστατο με το γραφείο του για-τρού. «Ο Μπόμπι Όλγουαϊν έκανε φτερά;»

«Το πτώμα» είπε ο Ρότζερς «τα ιστολογικά δείγματα, το βίντεο της αυτοψίας -τα πάντα».

«Και η αναφορά της αυτοψίας; Οι φωτογραφίες;» ρώτησε ο Μάικλ. «Τα αρχειοθέτησες με το όνομα "Μάνστερ, Χέρ-μαν" όπως σου πρότεινα;»

«Ναι. Τα βρήκαν κι αυτά και τα σήκωσαν». «Λες δηλαδή ότι τους έκοψε να ψάξουν και στο όνομα


"Μάνστερ, Χέρμαν";» ρώτησε τώρα ο Μάικλ. «Από πότε οι κλέφτες πτωμάτων εμφανίζονται και σαν αυθεντίες στα παι-χνίδια γνώσεων;»

«Κρίνοντας από το γεγονός ότι τα είχαν κάνει όλα ανά-στα ο Κύριος μέσα στο δωμάτιο των αρχείων» αποκρίθη-κε ο Τζακ «νομίζω ότι έψαξαν όλα τα συρτάρια, μέχρι που βρήκαν αυτά που γύρευαν. Μπορεί στο φάκελο να είχαμε γράψει "Μπελ, Τίνκερ" ή το οποιοδήποτε άλλο όνομα, όμως και πάλι θα τον έβρισκαν. Τέλος πάντων, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τυμβωρύχους. Τον Όλγουαϊν δεν το ξέθαψαν από τον τάφο του. Τον έκλεψαν από το συρτάρι του νεκρο-τομείου».

«Ώστε λοιπόν έχουμε να κάνουμε με απαγωγείς πτωμά-των», είπε ο Μάικλ. «Τώρα είτε έτσι τους πούμε, είτε αλλιώς, το γεγονός παραμένει ότι εσύ την έχεις βαμμένη, Τζακ».

«Ναι, είναι σαν να κάνεις γαργάρα με ξυραφάκια», συμ-φώνησε ο γιατρός. «Τι, να χάσεις το αποδεικτικό υλικό μιας τόσο σοβαρής υπόθεσης; Έχε γεια συνταξούλα».

«Μα δε μου λες, μήπως σου περιέκοψαν τα κονδύλια για τη φύλαξη και την ασφάλεια του χώρου;» ρώτησε η Κάρσον, σε μια προσπάθεια να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί.

Ο άλλος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Απ' αυτή την άποψη, είμαστε σαν φυλακή. Κάποιος από εδώ μέσα θα πρέπει να την έκανε τη δουλειά».

Ταυτόχρονα σχεδόν ο Μάικλ και η Κάρσον γύρισαν και κοίταξαν τον Λουκ, που καθόταν σ' ένα σκαμπό, σε μια γω-νιά του χώρου.

«Ε» διαμαρτυρήθηκε ο Λουκ «εγώ δεν έχω κλέψει ούτε τρύπια πεντάρα στη ζωή μου, σιγά μην έκλεβα ολάκερο πε-θαμένο».

258 Dean Koontz

«Όχι ο Λουκ», πήρε το μέρος του ο Τζακ. «Δε θα μπορού-σε ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο. Θα τα έκανε θάλασσα».

Ο Λουκ έκανε μια γκριμάτσα. «Ευχαριστώ... Υποθέ-τω...»

«Ο Λουκ κι εγώ είχαμε μείνει για λίγο ακόμη εδώ πέρα αφότου φύγατε, όμως όχι όλη τη νύχτα. Κουτουλάγαμε στους τοίχους από τη νύστα και την κούραση. Χρειαζόμασταν λίγο ύπνο. Επειδή όμως είχα σχολάσει τους νυχτοφύλακες για να μη μαθευτεί τίποτε για τούτη την υπόθεση, το νεκροτομείο είχε μείνει έρημο».

«Μήπως ξέχασες να κλειδώσεις κιόλας;» τον ρώτησε η Κάρσον.

Ο Τζακ την αγριοκοίταξε. «Αποκλείεται». «Τίποτε ίχνη διάρρηξης;» «Τίποτε. Θα πρέπει να είχαν κλειδιά». «Φαίνεται κάποιος ήξερε τι βρήκες στον Όλγουαϊν» είπε

τώρα η κοπέλα «ίσως γιατί δεν είναι μοναδικός. Μάλλον υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτόν».

«Α, μην αρχίσεις τα περί Ζώνης του Λυκόφωτος», της πέ-ταξε ο Μάικλ, μισο-παρακαλώντας την, μισο-προειδοποιώ-ντας την.

«Τουλάχιστον ένας ακόμη», συνέχισε το χαβά της η Κάρ-σον. «Εκείνος ο φιλαράκος του που πήγαιναν μαζί στις κη-δείες. Ο κύριος Λίγο-Κοντός-Λίγο-Ψηλός».

Ένα χτύπημα στην πόρτα που άνοιξε αμέσως μετά, και μέσα μπουκάρισε ο Φράι, ο συνεργάτης του Τζόναθαν Χάρ-κερ. Έδειξε σαστισμένος που τους βρήκε όλους μαζεμένους εκεί πέρα.

«Προς τι οι προβοσκίδες;» τους ρώτησε. «Πέθανε κα-νείς;»


Κάτι η κούραση, κάτι η καφεΐνη, η Κάρσον δεν ήθελε και πολύ για ν' αρπαχτεί. «Όταν σου λένε να τζάσεις, μήπως δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τι σημαίνει;»

«Για στάσου», διαμαρτυρήθηκε ο άλλος. «Γι' άλλη υπό-θεση ήρθα εδώ πέρα, όχι για τη δική σας. Ερευνούμε τους πυροβολισμούς που έπεσαν σ' εκείνη την κάβα».

«Ναι, ε; Τι μας λες; Γι' αυτό είχατε πάει χθες στο διαμέρι-σμα του Όλγουαϊν; Γυρεύατε στοιχεία για τις πιστολιές που έπεσαν στην κάβα;»

Ο Φράι καμώθηκε την αθώα περιστερά. «Μακάρι να 'ξερα για ποιο πράγμα μιλάς. Ο' Κόνορ, σου έχουν γίνει τα νεύρα τσατάλια. Βρες κανέναν άντρα να κουλάρεις λιγάκι».

Η Κάρσον ένιωσε την επιθυμία να του ρίξει με το πιστόλι της, έτσι εντελώς κατά λάθος.

Σαν να διάβασε τη σκέψη της, ο Μάικλ πετάχτηκε και είπε: «Ένα πιστόλι πάντα μπορεί να εκπυρσοκροτήσει κατά λάθος, όμως άντε μετά να εξηγήσεις τι δουλειά είχες να το τραβήξεις».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 45

Άνετη μέσα στη ρσμπ ντε σαμπρ της, κουρνιασμένη σε μια καρέκλα με ψηλή ράχη, η Έρικα πέρασε τη νύχτα αλλά και το πρωινό της ολομόναχη, παρέα μόνο με βιβλία. Μέχρι και το πρόγευμά της το πήρε στη βιβλιοθήκη.

Αν και διάβαζε για ευχαρίστηση, κι αφηνόταν στη μαγεία του γραπτού λόγου, ωστόσο καταβρόχθιζε περίπου εκατό σελίδες την ώρα. Στο κάτω-κάτω ήταν ένα μέλος τής, κατά Βίκτωρα, κοινωνικής τάξης Άλφα της Νέας Ράτσας, με ιδι-αίτερη ικανότητα στα γράμματα και τις γλώσσες.

Διάβασε το βιβλίο Η Ιστορία Δυο Πόλεων του Καρόλου Ντίκενς, και, τελειώνοντάς το, έκανε κάτι που δεν είχε ξα-νακάνει στη μόλις μερικών εβδομάδων ζωή της. Έκλαψε.

Το βιβλίο μεταξύ άλλων μιλούσε για τη δύναμη της αγά-πης, το υψηλό νόημα της αυτοθυσίας, τα δεινά της επανά-στασης στο όνομα της όποιας πολιτικής ιδεολογίας.

Η Έρικα κατανοούσε το νόημα της αγάπης και της άρεσε, όμως δεν ήταν σίγουρη αν θα την ένιωθε ποτέ η ίδια. Η Νέα Ράτσα υποτίθεται πως είχε σαν υπέρτατη αξία τη λογική, και


γυρνούσε την πλάτη στο συναίσθημα και τις προλήψεις. Είχε ακούσει με τα ίδια της τ' αυτιά τον Βίκτωρα να λέει

πως η αγάπη ήταν πρόληψη. Τι κι αν κάποτε ανήκε στην πα-λιά Ράτσα, τώρα είχε γίνει η ψυχή της Νέας. Ισχυριζόταν πως η απόλυτη πνευματική διαύγεια αποτελούσε την ύψιστη απόλαυση, κατά πολύ μεγαλύτερη από το οποιοδήποτε συ-ναίσθημα.

Έλα όμως που της Έρικα η έννοια της αγάπης της κέντρι-ζε το ενδιαφέρον, και κάπου στο βάθος λαχταρούσε να τη γευτεί.

Έβρισκε πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός πως μπορούσε να δακρύσει. Η από κατασκευής της προγραμματισμένη τάση της να προτιμάει τη λογική έναντι του συναισθήματος και της αγάπης δεν την εμπόδιζε ωστόσο να συμπάσχει με το δικηγόρο ο οποίος, εκεί προς το τέλος της ιστορίας του Ντί-κενς, δέχτηκε να ανέβει στην γκιλοτίνα, στη θέση κάποιου άλλου.

Ο δικηγόρος είχε θυσιαστεί για να εξασφαλίσει, με την αυταπάρνηση του, στη γυναίκα που αγαπούσε την ευτυχία με τον άνθρωπο που εκείνη αγαπούσε. Κι ο άνθρωπος αυτός ήταν εκείνος του οποίου το όνομα είχε πάρει ο δικηγόρος, και στου οποίου τη θέση είχε εκτελεστεί.

Αλλά ακόμη κι αν κατάφερνε η Έρικα να νιώσει το συ-ναίσθημα της αγάπης, ωστόσο με τίποτε δε θα μπορούσε να θυσιαστεί για κάποιον άλλο, αφού κάτι τέτοιο θα παραβίαζε τον κανόνα που απαγόρευε την αυτοκτονία και ήταν ενσω-ματωμένος στο λειτουργικό πρόγραμμα όλων των μελών της Νέας Ράτσας από κατασκευής τους. Έτσι η κοπέλα ένιωθε ανείπωτο θαυμασμό για αυτή την ικανότητα της αυτοθυσίας των απλών ανθρώπων.

262 Dean Koontz

Όσο για τον παράγοντα επανάσταση... Κάποτε θα ξημέ-ρωνε η μέρα που ο Βίκτωρ θα έδινε το γενικό πρόσταγμα, και τα μέλη της Νέας Ράτσας που ζούσαν μυστικά ανάμεσα στους ανθρώπους της Παλιάς θα εφορμούσαν ενάντια στην ανθρωπότητα και θα την κατακυρίευαν στο πλαίσιο μιας μα-ζικής επίθεσης τόσο τρομακτικής, που όμοια της δε θα είχε γνωρίσει ο κόσμος.

Η Έρικα δεν είχε κατασκευαστεί με στόχο να βρεθεί στην πρώτη γραμμή αυτού του φοβερού πολέμου, παρά μόνο για να παίζει το ρόλο της συζύγου του Βίκτωρα. Σκεπτόταν όμως πως, όταν έφτανε εκείνη η στιγμή, θα γινόταν κι η ίδια τόσο αδυσώπητη κι ανελέητη όσο την είχε φτιάξει ο δημιουργός της.

Αν ήξεραν οι κανονικοί άνθρωποι ποια και τι ήταν στ' αλήθεια, σίγουρα θα τη θεωρούσαν τέρας. Τα μέλη της Πα-λιάς Ράτσας δεν ήταν μήτε αδέρφια της, μήτε αδερφές της.

Κι όμως, ήταν τόσα εκείνα που θαύμαζε η Έρικα στους κανονικούς ανθρώπους, και κατά βάθος τους ζήλευε για κά-ποια πράγματα με τα οποία ήταν προικισμένοι.

Κάτι της έλεγε πως θα ήταν μάλλον λάθος της αν άφηνε τον Βίκτωρα να καταλάβει πως το ενδιαφέρον της για τις τέχνες και τη λογοτεχνία των κοινών ανθρώπων είχε μετα-τραπεί σε θαυμασμό. Κατά τον Βίκτωρα οι κοινοί άνθρωποι ήταν άξιοι μόνο περιφρόνησης. Αν κι η ίδια δεν κατόρθωνε να ανέλθει στο ύψος των περιστάσεων, νιώθοντας αποκλει-στικά και μόνο περιφρόνηση για τους κοινούς ανθρώπους, τότε... η Έρικα Πέντε περίμενε υπομονετικά στη δεξαμενή της την ενεργοποίησή της!...

Ζύγωνε μεσημέρι, κι όντας σίγουρη πως στο μεταξύ το υπηρετικό προσωπικό είχε καθαρίσει την κεντρική σουίτα,


ανέβηκε στο δωμάτιο της. Αν οι υπηρέτριες είχαν βρει κάτι το ασυνήθιστο ή το απλώς

αξιοπερίεργο μέσα στην κρεβατοκάμαρα, αν είχαν εντοπί-σει και καθαρίσει τίποτε ακαθαρσίες αρουραίων, θα την είχαν ενημερώσει ήδη. Ό,τι κι αν ήταν αυτό που είχε τρυπώ-σει στο δωμάτιο το προηγούμενο βράδυ, σίγουρα τώρα πια δε θα υπήρχε εκεί.

Πάντως μπαίνοντας στη σουίτα έκανε κι η ίδια έναν έλεγ-χο, κοιτώντας πίσω απ' τα έπιπλα, με τ' αυτιά της τεντωμένα για να συλλάβουν ακόμη και τον πιο ανεπαίσθητο ήχο.

Στη διάρκεια της νύχτας, κυριευμένη από ένα αναπάντεχο όσο και πρωτόγνωρο φόβο για το άγνωστο, είχε λουφάξει. Ο Βίκτωρ δεν είχε αρνηθεί εντελώς το συναίσθημα του φό-βου στα μέλη της Νέας Ράτσας, μιας κι ο φόβος ήταν ένας σημαντικός μηχανισμός στην υπόθεση της αυτοσυντήρησης.

Οι προλήψεις, από την άλλη, αποτελούσαν μια αδιάσει-στη απόδειξη της αδυναμίας του μυαλού. Άρα η ανοχή του Βίκτωρα σε ό,τι αφορούσε τις προλήψεις ήταν μηδενική. Κι όσοι παρουσίαζαν τέτοιου είδους αδυναμίες θα αποσύρο-νταν, εξοντώνονταν και τη θέση τους θα έπαιρναν άλλοι.

Ακόμη κι η πιο αθώα, τουλάχιστον φαινομενικά, πρόληψη -όπως για παράδειγμα πως κάθε ημέρα Τρίτη που ο μήνας είχε 13 ήταν άκρως γρουσούζικη μέρα- μπορούσε να ανοί-ξει ένα παράθυρο στο μυαλό και να οδηγήσει σε μια ευρύτε-ρη θεώρηση των υπερφυσικών και μεταφυσικών ζητημάτων. Ο απώτερος στόχος της επανάστασης του Βίκτωρα ήταν να ολοκληρώσει το έργο του εκσυγχρονισμού της κοινωνίας και να δημιουργήσει τη φυλή των απόλυτων υλιστών.

Η Έρικα συνέχισε να ψάχνει το δωμάτιο σε μια προσπά-θεια να καταπνίξει το περίπου προληπτικό συναίσθημα του

264 Dean Koontz

τρόμου που την είχε κυριέψει το προηγούμενο βράδυ και το οποίο δεν την είχε εγκαταλείψει ακόμη ολότελα. Κι όταν δε βρήκε τίποτε το ανησυχητικό, ένιωσε ξανά ασφαλής και σίγουρη.

Απόλαυσε ένα ζεστό μπάνιο. Τα μέλη της Νέας Ράτσας, ακόμη κι εκείνα της Άλφα κα-

τηγορίας όπως η ίδια, τα προέτρεπαν να καλλιεργούν μια έντονη κλίση προς τις υλικές απολαύσεις, κάτι που με τη σει-ρά του θα τους δημιουργούσε ένα είδος ανοσίας ενάντια στα συναισθήματα. Όχι βέβαια πως και τα συναισθήματα δε θα μπορούσαν να αποτελέσουν πηγή απολαύσεων, ωστόσο κρί-νονταν λίαν αντιεπαναστατικά.

Το σεξ ήταν μια από τις εγκεκριμένες απολαύσεις, ατόφιο κτηνώδες σεξ, απαλλαγμένο από κάθε ίχνος στοργής ή αγά-πης. Επίσης το σεξ μεταξύ των μελών της Νέας Ράτσας ήταν εντελώς διαχωρισμένο από την αναπαραγωγική διαδικασία τα μέλη ήταν στείρα από κατασκευής τους.

Η ύπαρξη του κάθε μέλους αποτελούσε καθαρά προϊόν των ενεργειών του Βίκτωρα. Η οικογένεια ήταν ένας πέρα για πέρα αντεπαναστατικός θεσμός.

Ο Βίκτωρ δεν εμπιστευόταν κανέναν πλην του εαυτού του σε ό,τι αφορούσε τη δημιουργία ζωής καθαρά εγκεφαλικής, αυστηρά ορθολογικής. Η δημιουργημένη μέσα σε εργαστή-ρια ζωή κάποια μέρα θα αντικαθιστούσε εντελώς εκείνη που ήταν προϊόν του ερωτικού ζευγαρώματος.

Τελειώνοντας το λουτρό της, η Έρικα άνοιξε την πόρτα της καμπίνας, τράβηξε μια πετσέτα, πάτησε στο χαλάκι... και τότε διαπίστωσε πως είχε έναν επισκέπτη. Ο θόρυβος του τρεχούμενου νερού και οι υδρατμοί τόση ώρα είχαν κρύ-ψει την παρουσία του.


Πάνω στο χαλάκι ήταν ένα νυστέρι. Από ανοξείδωτο ατσάλι. Γυαλιστερό, γυαλιστερό! Το νυστέρι θα πρέπει να ήταν του Βίκτωρα. Είχε συλλογές ολόκληρες από τέτοια χει-ρουργικά εργαλεία, αποκτημένα σε διάφορες περιόδους στη διάρκεια των διακοσίων χρόνων της σταυροφορίας του.

Αλλά δεν ήταν ο Βίκτωρ εκείνος που είχε ακουμπήσει το νυστέρι στο χαλάκι του μπάνιου της. Μα ούτε και κάποιος άλλος από το υπηρετικό προσωπικό. Κάποιος είχε τρυπώσει εκεί μέσα. Κάποιος, κάτι.

Η Έρικα ήταν τυλιγμένη από ένα συννεφάκι υδρατμούς. Κι όμως, έτρεμε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 46

Μετά το πέραομά τους από το νεκροτομείο, ο Μάικλ προ-σπάθησε να πάρει με τρόπο τα κλειδιά του αυτοκινήτου, όμως, ως συνήθως, ήταν η Κάρσον που κάθισε τελικά πίσω από το τιμόνι.

«Οδηγείς σαν την πάπια», του είπε η κοπέλα. «Κι εσύ οδηγείς σαν ζόμπι από τη νύστα». «Μια χαρά είμαι. Δεν τρέχει τίποτε». «Ναι, μια χαρά είσαι», συμφώνησε ο άλλος. «Αλλά είσαι

και νυσταγμένη». «Ακόμη κι αναίσθητη δε θα οδηγούσα τόσο αργά όσο

εσύ». «Ναι, βέβαια, όμως δε θέλω να σε δω να το κάνεις και

στην πράξη». «Μιλάς λες κι ο μπαμπάς σου είναι μηχανικός συστημά-

των ασφαλείας». «Το ξέρεις πως ο μπαμπάς μου είναι μηχανικός συστημά-

των ασφαλείας», απάντησε ο Μάικλ. «Καλά, και τι δουλειά ακριβώς κάνει ένας μηχανικός συ-


οτημάτων ασφαλείας;» «Φροντίζει για τη σωστή λειτουργία τους». «Η ζωή είναι εκ των πραγμάτων γεμάτη κινδύνους». «Ε, γι' αυτό υπάρχουν και οι μηχανικοί συστημάτων ασφα-

λείας». «Θα έλεγε κανείς πως η μαμά σου, όταν ήσουν μικρός,

είχε ψύχωση με τα ασφαλή παιχνίδια». «Ξέρεις πολύ καλά πως η μαμά μου είναι αναλύτρια στην

υπηρεσία ελέγχου ασφαλείας προϊόντων». «Θεέ μου, τα παιδικά σου χρόνια θα πρέπει να ήταν πολύ

βαρετά. Και δεν είναι να απορεί κανείς που θέλησες να γί-νεις μπάτσος. Λίγο πιστολίδι την ημέρα, τη βαρεμάρα κάνει πέρα».

Ο άλλος ξεφύσηξε. «Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον αν είσαι σε θέση να πιάσεις τιμόνι ή όχι;»

«Όχι μόνο είμαι σε θέση να πιάσω τιμόνι» είπε η Κάρσον «αλλά είμαι και σκέτη ευλογία Θεού στους αυτοκινητόδρο-μους της Λουιζιάνας».

«Μου τη δίνει όταν συμπεριφέρεσαι έτσι». «Είμαι αυτή που είμαι». «Αγύριστο κεφάλι, αυτό είσαι, Ποπάι». «Κοιτάτε ποιος μιλάει -ο άνθρωπος που δε θα παραδεχτεί

ποτέ και με τίποτε πως μια γυναίκα μπορεί να οδηγεί καλύ-τερα από έναν άντρα».

«Εδώ δεν πρόκειται για το φύλο σου, και το ξέρεις πολύ καλά».

«Είσαι αγοράκι. Είμαι κοριτσάκι. Ε, ναι, έχει να κάνει με το φύλο μου».

«Έχει να κάνει με τη μούρλα που σε δέρνει», είπε ο Μά-ικλ. «Είσαι μουρλή, εγώ τα έχω τετρακόσια, άρα πρέπει και

268 Dean Koontz

να οδηγήσω. Σοβαρά, Κάρσον, σου λείπει ύπνος». «Άσε, θα κοιμηθώ όταν θα τα τινάξω». Το πρόγραμμα της ημέρας είχε συναντήσεις με άτομα από

το φιλικό περιβάλλον της Ελίζαμπεθ Λαβένζα, του πτώμα-τος δηλαδή που είχε βρεθεί να επιπλέει στη λιμνοθάλασσα με κομμένα χέρια. Μετά τη δεύτερη απ' αυτές τις συναντή-σεις, με ανθρώπους στο βιβλιοπωλείο όπου η Λαβένζα ερ-γαζόταν σαν υπάλληλος, η Κάρσον παραδέχτηκε τελικά πως η έλλειψη ύπνου υπέσκαπτε την ικανότητά της να κάνει σω-στά της δουλειά της.

Γυρνώντας στο αμάξι, είπε στον Μάικλ: «Ωραία, πρέπει να πάω να κοιμηθώ μερικές ωρίτσες, όμως εσύ τι θα κά-νεις;»

«Θα πάω σπίτι μου και θα δω στο βίντεο το Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει».

«Μα το έχεις δει πενήντα φορές. «Κάθε φορά που το ξαναβλέπω, μου φαίνεται όλο και κα-

λύτερο. Κάτι σαν τον Άμλετ. Δώσε μου τα κλειδιά του αμα-ξιού».

Κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι της. «Εγώ θα σε πάω σπίτι σου».

«Θα με στουκάρεις στον πυλώνα καμιάς γέφυρας». «Αν το θέλεις, καμιά αντίρρηση», του αποκρίθηκε και γλί-

στρησε πίσω από το τιμόνι. Καθισμένος στη θέση του συνοδηγού, ο Μάικλ γύρισε και

της είπε: «Ξέρεις τι είσαι;» «Η ευλογία του Θεού στους αυτοκινητόδρομους της Λου-

ιζιάνας». «Καλά, εκτός απ' αυτό. Γουστάρεις να έχεις πάντα το

πάνω χέρι».


«Λόγια ανθρώπου που, ώσπου να κουνήσει το ένα του πόδι βρομάει το άλλο, σε κάποιον που δουλεύει σαν σκυλί και του αρέσει να τα κάνει όλα στην εντέλεια».

«Α, ώστε τώρα έγινα και τεμπελχανάς, ε;» «Δεν είπα εγώ κάτι τέτοιο. Αυτό που είπα, και μάλιστα με

πολύ ήπιο και φιλικό τρόπο, είναι πως μιλάς σαν τεμπελχα-νάς».

«Μην τρέχεις». Η Κάρσον πάτησε κι άλλο το γκάζι. «Πόσες φορές σου

έλεγε η μαμάκα σου να μην τρέχεις όταν κρατούσες ψαλίδι στα χέρια σου;»

«Ξέρω εγώ; Καμιά εφτακοσαριά χιλιάδες», της απάντησε. «Αυτό όμως δε σημαίνει πως είσαι σε θέση να οδηγείς έτσι που νυστάζεις».

«Θεέ μου, το βιολί σου εσύ». «Είσαι αδιόρθωτη». «Πού την ψώνισες αυτή την έκφραση; Οι διάλογοι στο

Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει δεν είναι δα τόσο εγκεφα-λικοί».

Η Κάρσον σταμάτησε πλάι στο πεζοδρόμιο, έξω από το διαμέρισμα του Μάικλ, όμως εκείνος δεν έκανε να βγει απ' το αμάξι. «Ανησυχώ, πώς θα γυρίσεις σπίτι σου».

«Είμαι σαν τ' άλογα που είχαν παλιά οι νερουλάδες. Ξέρω το δρόμο απέξω κι ανακατωτά».

«Εντάξει, αν ζευτείς το αμάξι και το πας τραβώντας το, δε θα ανησυχώ, όμως εσύ θα το πας οδηγώντας το με χίλια».

«Αν το πας έτσι, κρατάω και πιστόλι επάνω μου, όμως γι' αυτό δε δείχνεις να ανησυχείς».

«Ωραία. Ωραία. Οδήγα, λοιπόν. Μπρος, δρόμο. Αν βρε-θείς όμως πίσω από κανέναν που πάει αργά, μη του ρίξεις

270 Dean Koontz

με το υπηρεσιακό σου». Όπως έστριψε για να βγει στο δρόμο, τον είδε απ' το κα-

θρεφτάκι που την ακολουθούσε με το βλέμμα του, ανήσυ-χος.

Το ζήτημα δεν ήταν αν είχε ερωτευτεί τον Μάικλ Μάντι-σον. Το ζήτημα ήταν, πόσο βαθιά και πόσο αθεράπευτα.

Όχι βέβαια πως ο έρωτας ήταν καμιά κακιά αρρώστια από την οποία έπρεπε κανείς ντε και καλά να θεραπευτεί. Η Κάρσον ήταν υπέρ του έρωτα και με το παραπάνω. Απλώς η ίδια δεν ήταν ακόμη έτοιμη να ερωτευθεί.

Είχε την καριέρα της να κοιτάξει. Ύστερα τον Άρνι. Είχε να βρει τις απαντήσεις γύρω από το θάνατο των γονιών της. Στη ζωή της δεν υπήρχε χώρος για έρωτες και πάθη τη συ-γκεκριμένη χρονική περίοδο.

Στα τριάντα πέντε της ίσως. Ή στα σαράντα της. Ή στα ενενήντα τέσσερά της. Πάντως όχι τώρα.

Άλλωστε αν αυτή κι ο Μάικλ κατέληγαν να κοιμούνται αγκαλιά, τότε, σύμφωνα με τα ισχύοντα στην υπηρεσία, θα έπρεπε να βρουν ο καθένας τους διαφορετικό συνεργάτη. Και δεν ήταν πολλοί οι συνάδελφοι που της γέμιζαν το μάτι. Το πιθανότερο ήταν να της έριχναν από δίπλα κανένα χο-ντρομαλάκα. Κι εκτός αυτού επί του παρόντος δεν είχε ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση να βάλει τα δυο πόδια κάποιου καινούριου συνεργάτη σ' ένα παπούτσι.

Όχι πως ήταν απ' τους αστυνομικούς που τηρούσαν πάντα κατά γράμμα τους κανονισμούς της υπηρεσίας. Δεν ήταν τύ-πος και υπογραμμός!

Εκείνος όμως ο συγκεκριμένος κανονισμός που έλεγε πως δεν ήταν δυνατό δυο μπάτσοι που ήταν ζευγάρι μεταξύ τους, να βγαίνουν μαζί για υπηρεσία, της φαινόταν απόλυτα λο-


γικός. Όχι βέβαια πως η Κάρσον ενεργούσε πάντα με γνώμονα

τη λογική. Μερικές φορές χρειαζόταν και λίγο ρίσκο, αρκεί βέβαια να εμπιστευόταν κανείς το ένστικτο του και να ήταν άνθρωπος φτιαγμένος από σάρκα και οστά.

Διαφορετικά, καλύτερα να παρατούσε το Σώμα, και να πήγαινε να γίνει μηχανικός συστημάτων ασφαλείας.

Κι όσο για το άνθρωπος από σάρκα και οστά, ήταν κι εκεί-νο το τρομακτικό ον στο διαμέρισμα του Μπόμπι Όλγουαϊν που ισχυριζόταν το ακριβώς αντίθετο, εκτός πια κι αν πί-στευε πως η... συναρμολόγησή του από τα μέλη των πτωμά-των διαφόρων εγκληματιών και η έλευσή του στη ζωή μετά από τη φόρτισή του με την ηλεκτρική ενέργεια των κεραυ-νών μιας καταιγίδας δεν αποτελούσε δα και καμιά τρομε-ρή παρέκκλιση από την κλασική εξίσωση μπαμπάς-πηδάει-μαμά-και-την-καθιστά-έγκυο ώστε να του αρνηθεί κάποιος την ιδιότητα του ανθρώπινου όντος.

Είτε λοιπόν το τέρας -έτσι είχε χαρακτηρίσει ο ίδιος την αφεντιά του, επομένως η χρήση του όρου από μέρους της δεν αποτελούσε πράξη πολιτικά μη ορθή- δεν ήταν παρά αποκύημα της φαντασίας της, κάτι που θα σήμαινε πως είχε σαλτάρει, είτε ήταν πραγματικό, κάτι που θα σήμαινε πως ολάκερος ο κόσμος τα είχε παίξει.

Έχοντας λοιπόν να διαλευκάνει μια τόσο σκοτεινή κι απί-στευτη υπόθεση, δεν ήταν δυνατό να κατέβαζε το φερμουάρ του παντελονιού του Μάικλ, για να του πει, Το ξέρω πως αυτό είναι που ονειρεύεσαι. Η αγάπη ήταν μια πολύ λεπτή υπόθεση. Χρειαζόταν στοργική φροντίδα για να αναπτυ-χθεί και να ωριμάσει σε κάτι μοναδικό κι υπέροχο. Επί του παρόντος δεν της περίσσευε καιρός έστω για ένα οργασμό,

272 Dean Koontz

πολύ δε λιγότερο για αγάπη. Αν ήθελε αυτή κι ο Μάικλ να συνέχιζαν να έχουν μια με-

στή ουσίας συναδελφική σχέση, τότε θα έπρεπε να τη διαφυ-λάξει, αποφεύγοντας να πλαγιάσει μαζί του, ειδικά σε μια περίοδο που το ζόρι της δουλειάς απειλούσε να την τσακί-σει.

Κι αυτό αποτελούσε την καλύτερη απόδειξη του πόσο βα-θιά κι αθεράπευτα αγαπούσε τον Μάικλ.

Κατάφερε να φτάσει στο σπίτι της δίχως να σκοτώσει κα-νένα χριστιανό ή να σκοτωθεί η ίδια. Αν ήταν τόσο ξύπνια και τόσο διαυγής όσο έλεγε πως ήταν, τώρα δε θα καμάρωνε έτσι ηλιθιωδώς για το κατόρθωμά της.

Όπως βγήκε απ' το αμάξι και μέχρι να μπει στο σπίτι της, το ηλιόφως ήταν τόσο δυνατό που την τύφλωνε. Ακόμη και μέσα στην κρεβατοκάμαρά της το φως της μέρας ήταν τόσο έντονο, που πονούσε τα κοκκινισμένα μάτια της και την έκα-νε να μορφάσει.

Κατέβασε τα στόρια. Τράβηξε τις κουρτίνες. Μέχρι που της πέρασε από το μυαλό να βάψει το δωμάτιο μαύρο, κα-τράμι, κρίνοντας όμως τελικά πως μια τέτοια ενέργεια θα ήταν μάλλον παρατραβηγμένη.

Ντυμένη όπως ήταν έπεσε στο κρεβάτι και την έπαιρνε ο ύπνος προτού καν το μαξιλάρι προλάβει να γουβώσει κάτω από το βάρος του κεφαλιού της.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 47

Την τέταρτη φορά που ο Ρόι Πριμπό άνοιξε τον καταψύκτη για να βεβαιωθεί πως το πτώμα της Κάντις εξακολουθούσε να βρίσκεται εκεί μέσα, πως ήταν όντως εκεί, αποφάσισε να αποκλείσει το ενδεχόμενο πως είχε παραισθήσεις.

Το προηγούμενο βράδυ δεν είχε πάρει το αμάξι του. Η απόσταση που χώριζε το σπίτι του από το Κουόρτερ ήταν τόσο μικρή, που άνετα την κάλυπτε πεζός. Και παντού όπου είχε πάει με την κοπέλα, είχαν πάει με τα πόδια.

Άρα δεν ήταν δυνατό να την είχε κουβαλήσει από το ανά-χωμα μέχρι το στούντιο του. Αν και ήταν δυνατός, και γι-νόταν ακόμη δυνατότερος μέρα με τη μέρα, η κοπέλα ήταν ασήκωτη λόγω σωματικού βάρους.

Κι άλλωστε πώς να κουβαλούσε κανείς το πτώμα μιας κο-πέλας με βγαλμένα μάτια στην καρδιά της Νέας Ορλεάνης χωρίς να τραβήξει την προσοχή, χωρίς να κινήσει κάποιες υποψίες, χωρίς να γίνει αντικείμενο σχολίων; Αδύνατον, ακόμη και για τη Νέα Ορλεάνη.

Ο Ρόι δεν είχε δικό τον καροτσάκι. Χώρια που η χρήση

274 Dean Koontz

ενός καροτσιού δε θα ήταν δα και η καλύτερη λύση από πρακτική άποψη.

Γέμισε ένα ποτήρι με χυμό μήλου για να συνοδεύσει το υπόλοιπο του κέικ που του είχε απομείνει.

Η μόνη λογική εξήγηση για την απρόσμενη εμφάνιση της νεκρής Κάντις εκεί πέρα ήταν πως κάποιος την είχε μαζέ-ψει από το ανάχωμα και την είχε κουβαλήσει μέχρι εκεί, για να τη βολέψει μέσα στον καταψύκτη όπου ο Ρόι έβαζε τα φαγώσιμά του. Κι αυτό το ίδιο άτομο είχε βάλει και τα πλα-στικά κουτιά με τα όργανα στον άλλο καταψύκτη, το ερμάρι του έρωτα.

Κι όλα αυτά μαζί σήμαιναν πως υπήρχε κάποιος ο οποίος γνώριζε πως ο Ρόι Πριμπό είχε ξεπαστρέψει την Κάντις.

Πιο συγκεκριμένα, πως κάποιος τον είχε όει την ώρα που τη σκότωνε.

«Τρομακτικό», ψιθύρισε. Μα δεν είχε αντιληφθεί κάποιον που να τον παρακολου-

θούσε. Αν τον είχε πάρει κανείς στο κατόπι την ώρα που παρίστανε τον εραστή στην Κάντις, τότε ο τύπος θα πρέπει να ήταν μανούλα στις παρακολουθήσεις, άυλος κι άοσμος -σκέτο αερικό.

Όχι απλώς κάποιος. Όχι ο οιοσδήποτε. Σκεπτόμενος εκεί-να τα τρία απαίσια πλαστικά κουτιά, με τα εξίσου απαίσια πράσινα καπάκια που είχαν μέσα τους ανθρώπινα όργανα, ο Ρόι συμπέρανε πως ο μπουκαδόρος θα πρέπει να ήταν ο αντιγραφέας του.

Το λαμπρό έργο του Ρόι είχε εμπνεύσει κάποιον μιμητή. Κι αυτός ο μιμητής με τις ενέργειές του ήταν σαν να του έλε-γε, Γεια χαρά. Μήπως θα μπορούσαμε να γίνουμε φίλοι; Για-τί δεν ενώνουμε τις συλλογές μας;


Μόλο που ο Ρόι θα μπορούσε να νιώσει και κολακευμέ-νος, ίδια με κάθε καλλιτέχνη που το έργο του χαίρει της ανα-γνώρισης των ομοτέχνων του, η όλη ροπή που είχε πάρει το πράγμα δεν του άρεσε καθόλου. Καθόλου μα καθόλου.

Και πρώτ' απ' όλα αυτός ο τύπος που είχε ψύχωση με τα όργανα, δεν ήταν παρά ένα τρωκτικό του οποίου το κόλλημα με τα εντόσθια δεν μπορούσε παρά να χαρακτηριστεί σαν κάτι το ποταπό και το αγοραίο. Ο τύπος με τίποτε δεν ήταν του κύρους και του βεληνεκούς ενός Ρόι.

Κατά δεύτερον, ο Ρόι δεν επιθυμούσε το θαυμασμό κα-νενός, ούτε και τον είχε ανάγκη. Ήταν αυτάρκης, απ' αυτήν την άποψη -βεβαίως μέχρι τη στιγμή που η γυναίκα του πε-πρωμένου του θα έμπαινε στη ζωή του,

Αναρωτήθηκε πότε άραγε να τον είχε επισκεφθεί ο αντι-γραφέας. Η Κάντις είχε δωρίσει τα μάτια της δώδεκα ώρες -έστω λίγο παραπάνω- πριν ανακαλύψει το πτώμα της μέσα στον καταψύκτη. Ο μπουκαδόρος θα είχε μόνο δυο ευκαιρί-ες για να μπάσει το πτώμα στο στούντιο.

Ικανοποιημένος με τη ζωή του, διπλά ικανοποιημένος με τον εαυτό του, ο Ρόι δεν είχε κανένα λόγο να υποφέρει από αϋπνίες. Κάθε βράδυ κοιμόταν σαν πουλάκι.

Ο αντιγραφέας του ωστόσο δε θα μπορούσε να είχε κου-βαλήσει και να είχε βάλει μέσα στον καταψύκτη ένα τόσο βαρύ πτώμα, όσο της Κάντις, χωρίς ο Ρόι να πάρει χαμπάρι το παραμικρό, έστω και στον ύπνο του.

Η κουζίνα ήταν περίπου ενιαία με την τραπεζαρία. Και η τραπεζαρία άνοιγε στο καθιστικό. Το δε καθιστικό χωριζό-ταν από την κρεβατοκάμαρα από ένα χαμηλό τοιχάκι. Που θα πει πως, από την κουζίνα μέχρι την κρεβατοκάμαρα δεν υπήρχαν τοίχοι που πιθανόν θα έπνιγαν τον όποιο θόρυβο,

276 Dean Koontz

και έτσι ο Ρόι μοιραία θα ξυπνούσε. Τώρα πήγε στο μπάνιο, που ήταν στην άλλη άκρη του χώ-

ρου, απέναντι από την κουζίνα. Έκλεισε την πόρτα πίσω του. Άνοιξε το νερό στην ντουζιέρα. Και τον ανεμιστήρα.

Α, μάλιστα. Βεβαίως και ήταν πιθανό. Ο αντιγραφέας ίσως είχε μπάσει τη νεκρή Κάντις μέσα στο στούντιο την ώρα που ο Ρόι απολάμβανε το απογευματινό του μπανάκι.

Έπαιρνε το μπάνιο του με τις ώρες. Το σαπούνι απολέπι-σης, το ειδικό σφουγγάρι, το άλλο σαπούνι, το ενυδατικό, τα δυο υπέροχα σαμπουάν του, το μαλακτικό...

Η χρονική στιγμή που είχε επιλέξει ο ανεπιθύμητος επι-σκέπτης για να εισβάλει στο διαμέρισμά του, υποδήλωνε πως ήξερε πολλές λεπτομέρειες γύρω από το καθημερινό πρόγραμμα του Ρόι. Και μάλλον θα πρέπει να είχε και κλει-δί.

Ο Ρόι δεν είχε σπιτονοικοκύρη. Το κτίριο ήταν δικό του, κι ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που είχε κλειδί του διαμερί-σματος του.

Όπως έστεκε κάτω από το ντους στην ησυχία που έσπα-γε μόνο το μουρμουρητό του τρεχούμενου νερού και της φτερωτής του εξαεριστήρα, τον Ρόι τον κυρίεψε η υπόνοια πως ο παρείσακτος βρισκόταν μέσα στο διαμέρισμα ακόμη κι εκείνη τη στιγμή, προετοιμάζοντας την επόμενη έκπληξή του.

Τούτη η ανησυχία βέβαια ήταν μάλλον αβάσιμη, γιατί δι-αφορετικά θα σήμαινε πως ο αντιγραφέας ήταν παντογνώ-στης κι απανταχού παρών.

Ο Ρόι έκλεισε το νερό, έσβησε τον εξαεριστήρα. Βγή-κε βολίδα απ' το μπάνιο κι έψαξε παντού στο διαμέρισμα. Ψυχή ζώσα.


Αν κι ολομόναχος, ο Ρόι επιτέλους ανησύχησε πραγματι-κά.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 48

Κάλπαζε καβάλα σ' ένα μαύρο άλογο διασχίζοντας μια χέρ-σα πεδιάδα, κάτω από χαμηλά σύννεφα που κυνηγούσαν το ένα το άλλο στον ουρανό.

Φοβερά αστραπόβροντα, θαρρούσες το πρελούδιο ενός φοβερού κατακλυσμού, έσχιζαν στα δυο τα ουράνια. Κι όπου τα τεράστια ξίφη της φωτιάς σπάθιζαν τη γη, εκεί ξεπετιό-ταν κι από ένας γίγαντας, όμορφος ο μισός, ο άλλος μισός παραμορφωμένος, η ασχήμια του κεντημένη με τατουάζ.

Ο καθένας απ' αυτούς τους γίγαντες έκανε να την αρπά-ξει, πασχίζοντας να την γκρεμίσει απ' τη ράχη του αλόγου. Κι ακόμη ο καθένας τους άπλωνε να βουτήξει το άλογο, απ' τις πεταλωμένες οπλές που στραφτάλιζαν στο φως των αστραπών, από τα πόδια, από τη μεταξένια χαίτη του.

Το αλαφιασμένο άλογο φρούμαζε και χλιμίντριζε, κλο-τσούσε και παράπαιε, ξέφευγε απ' τα αρπακτικά χέρια των γιγάντων και πάλι χυνόταν ίσια μπροστά.

Όπως το ίππευε δίχως σέλα, έσφιγγε με τα γόνατά της την κοιλιά του ζώου και κρατιόταν και με τα δυο της χέρια από


τη χαίτη του για ν' αντέξει και να μην γκρεμιστεί. Στη γη υπήρχαν τόσοι πολλοί γίγαντες, που το άλογο δεν πρόφται-νε να τους παραβγεί όλους. Μια αστραπή, η βροντή ενός κεραυνού, και να 'σου πάλι ένας γίγαντας μυθικός, με το τε-ράστιο χέρι του να τυλίγεται γύρω από τη μέση της και να τη σφίγγει...

Η Κάρσον ξύπνησε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, όχι από τον εφιάλτη της, αλλά από κάποιο θόρυβο που την έβγαλε απ' αυτόν.

Διαπερνώντας το χαμηλό βόμβο του κλιματιστικού, στ' αυ-τιά της έφτασε ένας οξύς ήχος, σαν να έτριζαν τα ξύλα του παρκέ. Άλλο ένα τέτοιο τρίξιμο. Κάποιος περπατούσε μέσα στο δωμάτιο.

Είχε ξυπνήσει ξαπλωμένη ανάσκελα στο κρεβάτι, κάθι-δρη, πάνω από τα σκεπάσματα, στην ίδια ακριβώς θέση που είχε πέσει ξερή. Ένιωσε κάποιον να στέκει από πάνω της.

Προς στιγμή δεν μπορούσε να θυμηθεί πού είχε αφήσει το υπηρεσιακό της περίστροφο. Μετά όμως θυμήθηκε πως είχε ξαπλώσει με τα ρούχα, τα παπούτσια, ακόμη και τη θήκη του ώμου. Πρώτη φορά στη ζωή της κοιμόταν οπλισμένη.

Έχωσε το χέρι της μέσα στο μπουφάν της, τράβηξε το όπλο.

Αν και ο Άρνι ποτέ άλλοτε δεν είχε μπει στο δωμάτιο της στα σκοτεινά, και μόλο που η συμπεριφορά του ήταν προ-βλέψιμη, η κοπέλα σκέφτηκε πως μάλλον αυτός ήταν ο μυ-στηριώδης επισκέπτης.

Όπως ανακάθισε στο κρεβάτι, ψάχνοντας με το χέρι της το διακόπτη του πορτατίφ πάνω στο κομοδίνο, ο σουμιές του κρεβατιού έτριξε λίγο.

Το ίδιο όμως έκαναν και τα ξύλα του παρκέ, ίσως γιατί ο

280 Dean Koontz

εισβολέας είχε αντιδράσει στη δική της κίνηση. Και ξανά... Τα δάχτυλά της βρήκαν τελικά το πορτατίφ, το διακόπτη

του. Φως. Δεν είδε τίποτε και κανέναν με την πρώτη. Την άλλη στιγ-

μή όμως περισσότερο αισθάνθηκε παρά είδε με την άκρη του ματιού της κάποια κίνηση.

Γυρνώντας το κεφάλι της, και παράλληλα σημαδεύοντας με το όπλο προς τα εκεί που της φάνηκε πως είχε δει κάτι, διαπίστωσε πως τελικά δεν υπήρχε τίποτε.

Οι κουρτίνες του ενός παραθύρου αναδεύτηκαν. Η Κάρ-σον σκέφτηκε πως αυτό μάλλον οφειλόταν στο ρεύμα αέρα που δημιουργούσε το κλιματιστικό. Μα ξαφνικά οι κουρτί-νες έμειναν και πάλι ακίνητες. Λες και το στιγμιαίο ανάδε-μά τους είχε προκληθεί απ' το άγγιγμα κάποιου.

Η Κάρσον σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε στην άλλη άκρη του δωματίου. Όταν τράβηξε τις κουρτίνες, διαπίστω-σε πως το παράθυρο ήταν κλειστό και σφαλισμένο.

Τσως τελικά να μην είχε ξυπνήσει για τα καλά με το που άνοιξε τα μάτια της. Ίσως ο ύπνος βάραινε ακόμη πάνω της -ο ύπνος κι εκείνος ο εφιάλτης. Ίσως.

Η Κάρσον έκανε ένα ντους, κι άλλαξε, νιώθοντας τώρα φρέ-σκια, αν και κάπως έξω από τα νερά της. Έχοντας κοιμηθεί όλο το απόγευμα, όταν ξύπνησε είχε κιόλας βραδιάσει, κι αυτό σαν να μπέρδευε το εσωτερικό της ρολόι, ανατρέπο-ντας τη ρουτίνα της.

Στην κουζίνα έβαλε από ένα μπολ κοτόπουλο με κάρι και σαλάτα σ' ένα πιάτο. Με το πιάτο ανά χείρας και τσιμπολο-


γώντας με το πιρούνι, πήγε στο δωμάτιο του Άρνι. Το πανώριο κάστρο, κατάλληλο για ένα Βασιλιά Αρθού-

ρο, έμοιαζε να έχει αποκτήσει κι άλλους πυργίσκους, ακόμη ψηλότερους.

Όλως παραδόξως ο Άρνι δεν ασχολείτο με την κατασκευή της ακρόπολής του. Μόνο καθόταν κάπου και κοιτούσε ένα νόμισμα των πέντε σεντς που είχε ακουμπισμένο πάνω στο νύχι του δεξιού του αντίχειρα. Ο αντίχειρας ακουμπούσε πάνω στο λυγισμένο δείκτη του.

«Τι είναι, γλυκέ μου;» τον ρώτησε, αν και δεν περίμενε απάντηση.

Το αγόρι την κοίταξε, ύστερα σβούρισε το νόμισμα στον αέρα. Το μικρό κομμάτι χαλκού γυάλισε όπως έστρεφε στον αέρα.

Με μια σβελτάδα ασυνήθιστη για τα αντανακλαστικά του, το αγόρι άρπαξε το νόμισμα στον αέρα και το έθαψε στη σφιγμένη του γροθιά.

Η Κάρσον ποτέ άλλοτε δεν τον είχε δει να κάνει τέτοια κόλπα. Έμεινε να τον παρακολουθεί σαστισμένη.

Ο Άρνι έμεινε με τα μάτια του καρφωμένα στη σφιγμένη γροθιά του για μισό λεπτό περίπου. Τέλος άνοιξε το χέρι του και το κοίταξε συνοφρυωμένος, απογοητευμένος θαρ-ρούσες σαν διαπίστωσε πως το νόμισα βρισκόταν ακόμη ακουμπισμένο στην παλάμη του.

Το αγόρι έστριψε για μια φορά ακόμη το νόμισμα στον αέρα, και τότε η Κάρσον πρόσεξε πως εκεί, στη κρεμαστή γέφυρα το κάστρου ήταν ακουμπισμένα κάμποσα νομίσμα-τα των πέντε σεντς, μασούρι το ένα πάνω στο άλλο.

Ο Άρνι δεν είχε ούτε την αίσθηση του χρήματος ούτε την ανάγκη του.

282 Dean Koontz

«Αγάπη μου, πού τα βρήκες αυτά τα νομίσματα;» Ανοίγοντας πάλι τη χούφτα του, με το που είδε πως το νό-

μισμα ήταν ακόμη εκεί πέρα, ο Αρνι πήρε ξανά ένα ύφος που μαρτυρούσε την απογοήτευσή του. Έστριψε για Τρίτη φορά το νόμισμα. Προφανώς του είχε κολλήσει μια νέα εμ-μονή.

Η Βίκυ Τσου όπως στεκόταν στο χολ, κοιτούσε από την ανοιχτή πόρτα. «Πώς σου φάνηκε το κοτόπουλο σαλάτα;»

«Μούρλια. Κάθε μέρα που περνάει βρίσκεις και κάποιον καινούριο τρόπο για να με κάνεις να νιώθω άχρηστη».

Η Βίκυ έκανε μια χειρονομία στυλ "δεν κάνει τίποτε". «Ο καθένας με τι χάρες του και τα χαρίσματά του. Εγώ δεν ξέρω να δουλεύω το πιστόλι όπως εσύ».

«Αν θελήσεις ποτέ να πυροβολήσεις κανέναν, ξέρεις πού θα με βρεις».

«Ο Αρνι πού τα βρήκε τα νομίσματα;» ρώτησε τώρα η Βίκυ.

«Πάνω που θα σε ρωτούσα κι εγώ το ίδιο πράγμα». Το αγόρι στο μεταξύ είχε στρίψει για μια φορά ακόμη το

νόμισμα, το είχε πιάσει στον αέρα, όμως και πάλι το είχε δει να ακουμπάει στην παλάμη του με το που είχε ανοίξει τη γροθιά του, έτσι τώρα έδειχνε φανερά προβληματισμένο.

«Αρνι, που τα βρήκες τα νομίσματα;» Ο Αρνι έβγαλε τώρα από την τσέπη του μια κάρτα. Έμει-

νε να την κοιτάζει σιωπηλός. Ξέροντας πως ο αδερφός της ίσως έμενε να περιεργάζε-

ται την κάρτα για καμιά ώρα προτού της τη δώσει, η Κάρσον πλησίασε και του την πήρε με τρόπο από το χέρι.

«Τι είναι;» ρώτησε η Βίκυ. «Μια πρόσκληση για κάποιο Λουξ Θίατερ. Για την προ-


βολή μιας ταινίας. Μα από πού μπορεί να τη βρήκε;» Ο Άρνι έστριψε γι' άλλη μια φορά το νόμισμα, κι όπως

το άρπαξε στον αέρα, είπε: «Κάθε πόλη κρύβει τα μυστικά της...»

Η Κάρσον κάπου τα είχε ξανακούσει αυτά τα λόγια, ήταν σίγουρη, και...

«... όμως κανένα δεν είναι τόσο τρομερό όσο αυτό». ...ένιωσε το αίμα της να παγώνει, όταν είδε ξανά με το

μάτι του νου της το πλάσμα με το τατουάζ στο πρόσωπο, όπως έστεκε πλάι στο παράθυρο, στο διαμέρισμα του Μπό-μπι Όλγουαϊν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 49

Διακόσια χρόνια ζωής, όσο να πεις κάνουν τον άνθρωπο να σκυλοβαρεθεί και να μπουχτίσει.

Αν όμως ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι ιδιοφυΐα, καλή ώρα όπως ο Βίκτωρ, οι πνευματικές του αναζητήσεις κι επι-διώξεις τον σπρώχνουν πάντα προς νέες περιπέτειες. Το μυαλό παραμένει έτσι φρέσκο κι εσαεί σε εγρήγορση καθώς καλείται να επιλύσει όλο και πιο δύσκολα προβλήματα.

Απ' την άλλη μεριά όμως η επανάληψη των ίδιων και των ίδιων υλικών απολαύσεων φθείρει όλα όσα κάποτε έδιναν χαρά, και τα κάνει να μοιάζουν βαρετά κι ανούσια. Και τότε πλακώνει η ανία. Στη διάρκεια του δεύτερου αιώνα οι ορέξεις του ανθρώπου τείνουν προς το ασυνήθιστο και το ακραίο.

Ιδού κι ο λόγος που ο Βίκτωρ επιζητεί τη βία στο σεξ, τη δίχως έλεος ταπείνωση και τον εξευτελισμό του ερωτικού του συντρόφου. Το αίσθημα της ενοχής που συνήθως γεννά-ει στους άλλους η τέλεση βίαιων πράξεων το έχει ξεπερά-σει κι αποβάλει από αμνημονεύτων χρόνων. Η κτηνωδία για


τον Βίκτωρα είναι αφροδισιακό -η ωμή άσκηση της όποιας εξουσίας-του χαρίζει απίστευτη συγκίνηση.

Ο κόσμος έχει να προσφέρει τέτοια μεγάλη ποικιλία γεύ-σεων και κουζινών, που το συμβατικό σεξ καταντάει βαρε-τό πολύ πριν τα αγαπημένα φαγητά αρχίσουν να αφήνουν αδιάφορη τη γλώσσα. Την τελευταία δεκαετία μόνο, ο Βί-κτωρ έχει αναπτύξει μια περιοδική όρεξη για εδέσματα τόσο εξωτικά που μόνο εν κρυπτώ μπορεί να τα απολαύσει.

Ο Βίκτωρ, λοιπόν, αραιά και πού κλείνει τραπέζι για κά-ποιο πολύ σπέσιαλ δείπνο σε αυστηρά επιλεγμένα εστιατό-ρια της πόλης που οι ιδιοκτήτες τους ξέρουν να τιμούν τον εκλεκτό πελάτη τους, τα γκαρσόνια τα γενναία φιλοδωρήμα-τά του, και οι σεφ το λεπτό όσο και σπάνιο γούστο του ουρα-νίσκου του. Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις τον σερβίρουν σε πριβέ χώρο, όπου ένας άνθρωπος με τα δικά του εξεζητημένα γαστριμαργικά γούστα μπορεί να απολαύσει απερίσπαστος και με την ησυχία του πιάτα τόσο σπάνια, που στους πολλούς και τους άσχετους θα φαίνονταν ίσως απαίσια κι εμετικά. Κι ο Βίκτωρ δεν έχει καμιά διάθεση να δίνει λογαριασμό στους άξεστους κι ανάγωγους πελάτες των γύρω τραπεζιών -διότι επί το πλείστον είναι άξεστοι κι ανάγωγοι- πώς απέκτησε αυτές τις τόσο ασυνήθιστες γαστριμαργικές του συνήθειες.

Το Κουάν Γιν, ένα εστιατόριο που το όνομά του σήμαινε Βασίλισσα των Ουρανών, διέθετε δυο πριβέ τραπεζαρίες. Η μια ήταν για οχτώ άτομα, και ο Βίκτωρ την είχε κλείσει για λογαριασμό του.

Συχνά δειπνούσε εκεί πέρα μόνος του. Με την πείρα των διακοσίων χρόνων του, πλούσια όσο κανενός άλλου φυσιο-λογικού ανθρώπου με μέσο όρο ζωής τα 75 χρόνια, τις πε-ρισσότερες φορές την πιο καλή παρέα την έβρισκε στον ίδιο

286 Dean Koontz

τον εαυτό του. Παίζοντας με τις αντοχές του, θέλοντας να εκτινάξει στα

ύψη την όρεξη του εν αναμονή του κυρίως πιάτου, αρχίζει με κάτι απλό: σούπα με κοτόπουλο και αυγό.

Δεν είχε προλάβει να τελειώσει το πρώτο πιάτο του, όταν χτύπησε το κινητό του. Έκπληκτος άκουσε στην άλλη άκρη της σύνδεσης τη φωνή του αποστάτη.

«Η ιδέα του φόνου δε με τρομάζει πια, Πατέρα». «Θα πρέπει να μου μιλήσεις γι' αυτό κατ' ιδίαν», απάντη-

σε ο Βίκτωρ σε τόνο αυστηρό, σαν να ήθελε να δώσει στον άλλον να καταλάβει ποιος ήταν το αφεντικό.

«Ο φόνος δε μου δημιουργεί πια την αναστάτωση που μου δημιουργούσε την τελευταία φορά που σου τηλεφώνησα».

«Αυτό το νούμερο πού το βρήκες;» Το τηλέφωνο έκτακτων περιστατικών στα Χέρια του Ελέ-

ους το οποίο δινόταν στα μέλη της Νέας Ράτσας, δεν έκανε εκτροπή στο κινητό του Βίκτωρα.

«Ο φόνος απλώς με κάνει πιο ανθρώπινο», είπε ο αποστά-της αντί απαντήσεως. «Οι απλοί άνθρωποι είναι αυθεντίες στις δολοφονίες».

«Μα εσείς είσαστε πολύ καλύτεροι απ' αυτούς». Η ανά-γκη να το συζητήσει με τον αποστάτη, ν' ανοίξει κουβέντα μαζί του, ενοχλούσε αφάνταστα τον Βίκτωρα. Αυτός ήταν ο κύρης κι ο αφέντης. Ο λόγος του νόμος, η κάθε επιθυμία του διαταγή, τουλάχιστον μεταξύ των δικών του. «Είσαστε πιο ορθολογιστές, πιο...»

«Α, όχι, δεν είμαστε καλύτεροι. Εμάς κάτι μας λείπει... κάτι που έχουν εκείνοι...»

Αυτό τώρα ήταν ένα θρασύτατο ψέμα! Σωστή ιεροσυλία. «Τη βοήθεια που χρειάζεσαι» είπε ο Βίκτωρ, τώρα φανε-


ρά συγχυσμένος «μόνο σε μένα μπορείς να τη βρεις». «Αρκεί να ανοίξω καμπόσους από αυτούς και να κοιτάξω

το εσωτερικό τους, κι αργά ή γρήγορα θα ανακαλύψω τι εί-ναι αυτό που τους κάνει πιο... ευτυχισμένους».

«Μα αυτό τώρα δεν είναι καθόλου λογικό. Έλα να με βρεις στα Χέρια του Ελέους...»

«Είναι μια κοπέλα που βλέπω αραιά και πού, και πάντα δείχνει ιδιαίτερα χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Θα βρω την αλήθεια μέσα της, θα μάθω το μυστικό της, αυτό που μου διαφεύγει και μου λείπει».

Ο αποστάτης έκλεισε το τηλέφωνο. Όπως και την τελευταία φορά, ο Βίκτωρ πάτησε *69.

Αλλά, ακριβώς όπως και την τελευταία φορά, ο αποστάτης τον είχε καλέσει από ένα τηλέφωνο που δεν επέτρεπε την ανάκληση του αριθμού του.

Τούτο το δυσάρεστο απρόοπτο δε χάλασε το σπέσιαλ δεί-πνο του Βίκτωρα, ωστόσο η αρχική εξαιρετική του διάθεση όσο να πεις είχε πέσει λίγο. Αποφάσισε να το γυρίσει από το τσάι που έπινε, σε κρασί.

Η μπίρα πάντα πήγαινε καλύτερα με το κινέζικο φαγητό απ' ό,τι το κρασί. Όμως ο Βίκτωρ δεν ήταν της μπίρας.

Σε αντίθεση με τα περισσότερα κινέζικα εστιατόρια, το Κουάν Γιν είχε μια πλούσια κάβα από εκλεκτά κρασιά. Το γκαρσόνι -ένας τύπος ντυμένος με λευκό πουκάμισο σμόκιν, παπιγιόν και μαύρο παντελόνι σμόκιν - του έφερε ένα κατά-λογο με κρασιά.

Τελειώνοντας τη σούπα του και περιμένοντας τη σαλάτα -καρδιές από φοίνικες και πιπεριές- ο Βίκτωρ έριξε μια μα-τιά στον κατάλογο. Ήταν μεταξύ δυο κρασιών, ενός που πή-γαινε με χοιρινό, κι ενός άλλου που πήγαινε με θαλασσινά.

288 Dean Koontz

To κυρίως πιάτο του Βίκτωρα όμως δεν ήταν ούτε χοιρι-νό, ούτε θαλασσινά, αλλά αντίθετα ένα έδεσμα τόσο σπάνιο που ο κάθε γευσιγνώστης θα έπρεπε να το ψάξει πάρα πολύ μέχρι να έβρισκε το κατάλληλο για την περίσταση κρασί.

Τελικά ο Βίκτωρ επέλεξε ένα Πινό Γκρίτζιο κι απόλαυσε το πρώτο ποτηράκι με τη σαλάτα του.

Η παρουσίαση του κυρίως πιάτου αποδείχτηκε σωστή τε-λετουργία, με τελετάρχη το σεφ, έναν πλαδαρό σαν το Βού-δα Κινέζο ονόματι Αι Λινγκ, ο οποίος σκόρπισε ροδοπέτα-λα πάνω στο λινό τραπεζομάντιλο.

Στη συνέχεια εμφανίστηκαν δυο γκαρσόνια που κρατού-σαν έναν μεγάλο δίσκο από κόκκινο μπρούτζο διακοσμημένο με σκαλίσματα, που πάνω του ακουμπούσε μια μπακιρένια κατσαρόλα με τέσσερα ποδαράκια. Μέσα στην κατσαρόλα έβραζε λάδι, έτσι καθώς από κάτω της έκαιγε μια φορητή φουφού.

Τα γκαρσόνια ακούμπησαν το μεγάλο δίσκο πάνω στο τραπέζι, κι ο Βίκτωρ μύρισε κι εισέπνευσε το άρωμα που έβγαινε μέσα από την κατσαρόλα. Το φιστικέλαιο, το οποίο σημειωτέον ήταν διπλά ραφιναρισμένο, είχε προσμιχθεί με λάδι πιπεριάς. Το άρωμα του μείγματος ήταν κάτι το ασύλ-ληπτο, το θεϊκό.

Ένα τρίτο γκαρσόνι έβαλε μπροστά στον Βίκτωρα ένα απλό πιάτο και πλάι στο πιάτο ένα ζευγάρι κόκκινα τσόπ-στικς. Ύστερα, ευλαβικά σχεδόν, σαν για να μην προκαλέ-σει τον παραμικρό ήχο, το γκαρσόνι ακούμπησε μέσα στο πιάτο μια λαβίδα από ανοξείδωτο μέταλλο.

Τα χερούλια της λαβίδας είχαν λαστιχένια επένδυση για μόνωση από τη ζέστη που θα τραβούσε το ατσάλι όταν θα βυθιζόταν στο ζεματιστό λάδι. Οι απολήξεις της τσιμπίδας


είχαν σχήμα πετάλων του λωτού. Η κατσαρόλα με το καυτό λάδι ήταν ακουμπισμένη στα

δεξιά του Βίκτωρα, και τώρα μπροστά απ' το πιάτο του το-ποθέτησαν ένα μπολ με ρύζι με σαφράνι.

Ο Αι Λινγκ, που στο μεταξύ είχε αποσυρθεί στην κουζίνα, έκανε ξανά την εμφάνισή του κρατώντας το κλου του δεί-πνου, το οποίο και ακούμπησε αριστερά από το πιάτο του Βίκτωρα. Το θεσπέσιο έδεσμα ήταν μέσα σε μια ασημένια πιατέλα σκεπασμένη με καπάκι.

Τα γκαρσόνια υποκλίθηκαν κι αποχώρησαν, ενώ ο Λι Λινγκ στάθηκε παραδίπλα όλο χαμόγελα.

Ο Βίκτωρ σήκωσε το καπάκι από την απλάδα. Το φαγητό ήταν γαρνιρισμένο με φύλλα από λάχανο, που είχαν πάρει μια βράση, ίσα για να μαλακώσουν και να χάσουν την ακαμ-ψία τους.

Το κυρίως έδεσμα δεν αναφερόταν πουθενά στο μενού. Και κανείς δεν μπορούσε να το βρει όποτε ήθελε, αλλά και όταν το ζητούσε, θα έπρεπε να περιμένει.

Τέλος πάντων, ο Λι Λινγκ θα το έφτιαχνε μόνο για εκεί-νον τον έναν πελάτη στους χίλιους τον οποίο γνώριζε από χρόνια, τον οποίο εμπιστευόταν και τον οποίο θεωρούσε πραγματικό γευσιγνώστη. Κι ακόμη ο εν λόγω πελάτης θα έπρεπε να ήταν γνώστης της κινέζικης κουζίνας και των κατά περιοχές ιδιαιτεροτήτων της, άρα και σε θέση να ζητήσει το συγκεκριμένο φαγητό.

Οι αρχές, οι αρμόδιες για την έκδοση άδειας λειτουργίας ενός εστιατορίου, με καμιά δύναμη δε θα ενέκριναν τη διά-θεση αυτού του πιάτου ακόμη και στην ελευθεριάζουσα Νέα Ορλεάνη. Όχι πως εγκυμονούσε κινδύνους για την υγεία των πελατών, αλλά μερικά πράγματα παραείναι ακραία ακόμη

290 Dean Koontz

και για τους πιο ανεκτικούς ανθρώπους. Μέσα στην απλάδα, μισοκρυμμένα ανάμεσα στα φύλλα

του λάχανου σάλευαν δυο ομάδες ζωντανών νεογέννητων αρουραίων, τόσο βρέφη που το άτριχο σώμα τους είχε ένα ροδοκόκκινο χρώμα, κι είχαν τα μάτια τους ακόμη κλειστά.

Ο Βίκτωρ εξέφρασε την ευαρέσκειά του και τις ευχαρι-στίες στον Λι Λινγκ, μιλώντας στη γλώσσα του. Ο σεφ απο-σύρθηκε τώρα όλο χαμόγελα και υποκλίσεις, αφήνοντας τον εκλεκτό του πελάτη στην ησυχία του.

Ισως το φίνο κρασί, ίσως το μοναδικό γούστο του επί θε-μάτων γαστριμαργίας, ο Βίκτωρ τώρα είχε ξαναβρεί το κέφι του και τον ενθουσιασμό του, και στο μυαλό του πια δεν υπήρχε θέση για μαύρες σκέψεις. Ένα από τα μυστικά που οδηγούσαν σε μια ζωή πλήρη απαράμιλλων επιτευγμάτων ήταν η αυταρέσκεια, και ο Βίκτωρ Ήλιος, ή αλλιώς Φράν-κενσταϊν συμπαθούσε εαυτόν ανομολόγητα και πέραν πά-σης περιγραφής.

Δείπνησε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 50

Στο δεύτερο όροφο των εργαστηράον Χέρια του Ελέους επι-κρατεί απόλυτη ησυχία.

Εδώ, οι άντρες και οι γυναίκες της Νέας Ράτσας που έχουν βγει πρόσφατα από τις δεξαμενές δημιουργίας τους περνάνε από τα τελευταία στάδια της επιμόρφωσης τους με τη μέθοδο του απευθείας κατεβάσματος στον εγκέφαλο τους αρχείων και δεδομένων. Σύντομα θα είναι έτοιμοι για να βγουν στον κόσμο και να πάρουν τις θέσεις τους ανάμεσα στους έτσι κι αλλιώς καταδικασμένους κοινούς θνητούς.

Ο Ράνταλ Έξ ι όμως θα βγει από εκεί μέσα πριν απ' όλους, προτού η νύκτα γίνει μέρα. Στην ιδέα και μόνο είναι τρομο-κρατημένος, μα και παράλληλα έτοιμος.

Οι ψηφιακοί χάρτες και οι ξεναγήσεις του μέσα από τον υπολογιστή στην πόλη της Νέας Ορλεάνης τον έχουν ανα-στατώσει μα και παράλληλα προετοιμάσει για ετούτο το τα-ξίδι στο άγνωστο. Αν είναι όμως έτσι να γλιτώσει από το μαρτύριο του περιστρεφόμενου τροχού, τότε δε βλέπει την ώρα και τη στιγμή για τη μεγάλη έξοδο.

292 Dean Koontz

Για να βρει το δρόμο του στον επικίνδυνο κόσμο που απλώνεται πέρα από τα ντουβάρια του εργαστηρίου, πρέπει να είναι οπλισμένος, όμως μέσα στο χώρο που βρίσκεται δεν μπορεί να βρει τίποτε που θα μπορούσε να του χρησιμεύσει σαν όπλο.

Αν το ταξίδι κρατήσει περισσότερο απ' όσο το έχει υπο-λογίσει, σίγουρα θα χρειαστεί κάποια εφόδια. Στο δωμάτιο δεν υπάρχουν φαγώσιμα, εκτός απ' αυτά που τον ταίζουν τρεις φορές την ημέρα.

Κάπου στο κτίριο υπάρχει μια κουζίνα και μάλιστα αρκε-τά μεγάλη. Ένα κελάρι. Εκεί θα βρει τα φαγώσιμα που χρει-άζεται. Στην προοπτική ότι θα ψάξει να βρει μια κουζίνα για να επιλέξει από μια μεγάλη ποικιλία φαγώσιμων, πακετάρο-ντας στη συνέχεια κατάλληλα τα εφόδιά του, νιώθει να του κόβονται τα πόδια και δεν το αποφασίζει να ξεκινήσει. Αν είναι να καθυστερήσει εκεί πέρα γυρεύοντας εφόδια, τότε δεν πρόκειται να φύγει ποτέ απ' το κτίριο.

Αποφασίζει, λοιπόν, να φύγει απλώς με τα ρούχα που φο-ράει, ένα βιβλίο με άλυτα σταυρόλεξα κι ένα μολύβι.

Στην πόρτα που βγάζει από το δωμάτιο του στο διάδρομο, αισθάνεται να παραλύει. Δεν μπορεί να κάνει βήμα παρα-πέρα.

Γνωρίζει καλά πως και οι δυο αυτοί χώροι βρίσκονται στον ίδιο όροφο, ωστόσο τον κατατρέχει η βεβαιότητα πως, αν τολμήσει να πατήσει το πόδι του έξω στο διάδρομο, θα βρεθεί στο κενό, σε ελεύθερη πτώση. Τα όσα γνωρίζει δεν είναι εξίσου ισχυρά με τα όσα αισθάνεται, κι αυτό αποτελεί το μέγα μείον στην περίπτωσή του.

Αν και δεν ξεχνάει στιγμή πως μια πιθανή συνάντηση με τον Άρνι Ο' Κόνορ είναι το πεπρωμένο του, παραμένει ασυ-


γκίνητος, κι ακίνητος. Η συναισθηματική τρικυμία του δυναμώνει όπως στέκει

εκεί, ανήμπορος να κουνήσει. Η ταραχή θολώνει τη σκέψη του, κι όλα στο μυαλό του είναι σωρό κουβάρι -φύλλα του φθινοπώρου που σβουρίζουν στη δίνη ενός ανεμοστρόβι-λου.

Έχει πλήρη επίγνωση του πώς η συναισθηματική του ανα-στάτωση μπορεί να μετουσιωθεί σε μια βαθύτερη διαταρα-χή, κι η διαταραχή αυτή να δώσει τη θέση της σε μια θύελλα, σε μια θεομηνία. Θέλει απεγνωσμένα να ανοίξει το βιβλίο με τα σταυρόλεξα και να αρχίσει να συμπληρώνει τα κενά τετραγωνάκια με γράμματα.

Μα αν υποκύψει στον πειρασμό των σταυρόλεξων, τότε δε θα λύσει ούτε ένα, ούτε δυο, αλλά όλα όσα υπάρχουν στο τεύχος. Κι έτσι θα τον βρει το πρωί. Και τότε θα έχει χάσει μια για πάντα το κουράγιο να αποδράσει.

Κατώφλι. Διάδρομος. Αρκεί ένα βήμα του για να περάσει απ' τον ένα χώρο στον άλλο. Μια κίνηση που δε θα έκανε για πρώτη φορά, με τη διαφορά πως τώρα του φαίνεται λες κι η απόσταση που χωρίζει τους δυο χώρους μετριέται σε χιλιάδες μίλια.

Η μεγάλη διαφορά είναι πως τις προηγούμενες φορές δεν είχε πρόθεση να πάει πιο πέρα από το διάδρομο. Τώρα όμως θέλει να βγει στον κόσμο.

Κατώφλι, διάδρομος. Αίφνης οι λέξεις κατώφλι και διάδρομος είναι σαν έχουν

χαραχτεί με μαύρο ανεξίτηλο μελάνι στο μυαλό του, το κάθε γράμμα που τις σχηματίζει βαλμένο μέσα σε λευκά τετρα-γωνάκια τοποθετημένα στη σειρά, κι όπως η μια τέμνει την άλλη στη διάταξη του σταυρόλεξου, έχουν κοινό γράμμα το

294 Dean Koontz

άλφα. Βλέποντας τις δυο λέξεις κατ' αυτή την έννοια και διάταξη,

φτάνει να συνειδητοποιήσει πως και στην πραγματικότητα το κατώφλι κι ο διάδρομος επίσης βρίσκονται και τέμνονται σε κάποιο σημείο. Άρα και για τον ίδιο το πέρασμα από τον ένα χώρο στο άλλο δεν αποτελεί πιο δύσκολη υπόθεση απ' ό,τι το συμπλήρωμα των κενών τετραγώνων ενός σταυρόλε-ξου με γράμματα.

Ο Ράνταλ βγαίνει από το δωμάτιο του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 51

Τα γεωμετρικά σχέδια στην Αρτ Ντεκό πρόσοψη του Λουξ Θίατερ προσλάμβαναν μεγαλύτερο βάθος και δραματικότη-τα όπως τα χτυπούσε το φως ενός φανοστάτη οξύνοντας τις σκιές.

Η μαρκίζα ήταν σκοτεινή κι ο κινηματογράφος έμοιαζε κλειστός αν όχι εγκαταλειμμένος, μέχρι που η Κάρσον κοί-ταξε μέσα από μια πόρτα. Εκεί στον πάγκο του μπαρ είδε ένα απαλό φως και κάποιος άνδρας κάτι έκανε.

Όταν έσπρωξε κι άλλο την πόρτα, εκείνη υποχώρησε. Η Κάρσον πέρασε στο φουαγέ.

Η βιτρίνα με τα γλυκίσματα ήταν φωτισμένη, έτσι προ-βάλλοντας την πραμάτεια της. Στον τοίχο, πίσω από το μπαρ ήταν κρεμασμένο ένα στυλ Αρτ Ντεκό ρολόι της Κόκα Κόλα, λευκό -στο χρώμα του πάγου- και κόκκινο, παραπέμποντας με τη χτυπητή παρουσία του εκεί πέρα σε άλλες εποχές, σα-φώς πιο αθώες.

Ο άντρας που δούλευε πίσω από το μπαρ ήταν ο γίγαντας που είχε συναντήσει η κοπέλα στο διαμέρισμα του Μπόμπι

296 Dean Koontz

Όλγουαϊν. Η κοψιά του και μόνο ήταν αποκαλυπτική της ταυτότητας του προτού καν γυρίσει προς το μέρος της, απο-καλύπτοντας το πρόσωπο του.

Η κοπέλα βρόντηξε πάνω στο τζάμι του πάγκου την πρό-σκληση που είχε πάρει από τα χέρια του αδερφού της. «Λέγε ποιος είσαι;»

«Σ' το είπα μια φορά». «Δε συγκράτησα το όνομά σου», αντιγύρισε η Κάρσον

βλοσυρά. Ο γίγαντας καθάριζε τη μηχανή του ποπκόρν όταν μπήκε

η κοπέλα, έτσι τώρα ξανάπιασε τη δουλειά του. «Με λένε Δευκαλίωνα».

«Όνομα ή επώνυμο;» «Ονοματεπώνυμο». «Δουλεύεις εδώ πέρα;» «Δικός μου είναι ο κινηματογράφος». «Επιτέθηκες σε αστυνομικό όργανο, το ξέρεις;» «Μη μου λες! Σε χτύπησα άσχημα;» Χαμογέλασε -ένα χα-

μόγελο όχι ειρωνικό, αλλά ίσα-ίσα απρόσμενα καλοσυνάτο και ζεστό. «Μου φαίνεται πως αυτό που στραπατσαρίστηκε ήταν η περηφάνια σου».

Το ολύμπιο της στάσης του την εντυπωσίασε. Αν και η πηγή της σιγουριάς του δεν ήταν το τεράστιο μπόι του -δεν έδειχνε ο τύπος του παλικαρά. Αντίθετα η ήρεμη φύση του είχε να κάνει με μια εσώτερη γαλήνη, ενδεικτική, όπως το είδε η κοπέλα, ανθρώπων που έχουν μονάσει.

Βέβαια υπήρχε κι εκείνη η κατηγορία των ψυχοπαθών που εξωτερικά έδειχναν ιδιαίτερα ήρεμοι και συγκροτημέ-νοι, που υπολόγιζαν πολύ προσεκτικά την κάθε τους κίνηση, σαν αράχνες που παραμόνευαν περιμένοντας το θύμα τους


να πέσει στον ιστό τους. «Τι γύρευες στο σπίτι μου;» τον ρώτησε. «Κρίνοντας απ' ό, τι είδα στο σπίτι σου, μου φαίνεται μπο-

ρώ να σ' εμπιστευτώ». «Χέστηκα αν με εμπιστεύεσαι ή όχι. Μακριά απ' το σπίτι

μου. «Ο αδερφός σου είναι μεγάλο βάρος -ένα βάρος που κου-

βαλάς με αξιοπρέπεια». «Δεν. Έχεις. Καμιά. Θέση. Στη ζωή μου!» είπε η Κάρσον

ταραγμένη. Ο γίγαντας παράτησε το πανί με το οποίο σκούπιζε τη μη-

χανή του ποπκόρν και στράφηκε ξανά προς το μέρος της. Μονάχα ο πάγκος του μπαρ υπήρχε ανάμεσά τους.

«Αυτό θέλεις;» τη ρώτησε. «Όντως; Μα αν είναι έτσι, τότε γιατί ήρθες εδώ πέρα. Για ν' ακούσεις τη συνέχεια μήπως; Γιατί σίγουρα δεν ήρθες για να μου πεις να μη σας ξαναπλη-σιάσω. Ήρθες γιατί έχεις ερωτήσεις να μου κάνεις».

Η διορατικότητά του κι ο τρόπος που έδειχνε να το δια-σκεδάζει δεν ταίριαζαν με το κτηνώδες της εμφάνισής του.

Όταν την είδε να στέκει εκεί ακούνητη κι αμίλητη, συνέχι-σε: «Δεν έχω κατά νου να πειράξω ούτε τον Άρνι ούτε εσέ-να. Ο πραγματικός εχθρός σας είναι ο Ήλιος».

Έπαιξε τα βλέφαρά της εμβρόντητη. «Ποιος Ήλιος; Ο Βίκτωρ Ήλιος; Ο ιδιοκτήτης της Μπαϊοβίζιον, ο φιλάνθρω-πος;»

«Έχει τα μούτρα να ονομάζεται "Ήλιος", όπως ο Έλλη-νας θεός του Ήλιου... ο ζωοδότης. Ναι, όμως δεν είναι αυτό το πραγματικό του όνομα». Χωρίς να τονίσει τις λέξεις του, χωρίς να ανασηκώσει τα φρύδια του, δίχως ίχνος σαρκα-σμού ή ειρωνείας, συνέχισε λέγοντας: «Το πραγματικό του

298 Dean Koontz

όνομα είναι Φράνκενσταϊν». Μετά απ' όσα της είχε πει στο διαμέρισμα του Όλγουαϊν,

μετά το παραλήρημά του πως τάχα ήταν φτιαγμένος από τα κομμάτια πεθαμένων εγκληματιών και πως είχε πάρει ζωή από την ηλεκτρική φόρτιση μιας καταιγίδας, κανονικά αυτή η καινούρια αποκάλυψή του κάθε άλλο παρά θα έπρεπε να την παραξενέψει. Ωστόσο συνέβη αυτό ακριβώς, και το γε-γονός ήταν για την Κάρσον μεγάλη απογοήτευση.

Η κοπέλα βέβαια το είχε ήδη διαισθανθεί πως ο Δευκα-λίων είχε κάτι το ξεχωριστό και το ιδιαίτερο -κάτι που δεν είχε να κάνει με το τεράστιο του παραστήματος του- και για λόγους τους οποίους δεν μπορούσε να εξηγήσει στον εαυτό της, η ιδέα ενός διαφορετικού κι αλλιώτικου Δευκαλίωνα κάπου στο βάθος την ευχαριστούσε. Είχε ανάγκη να βρισκό-ταν κάποιος να της τραβήξει το χαλάκι της σιγουριάς και της ανίας κάτω απ' τα πόδια, στέλνοντάς την να βουτήξει με το κεφάλι στα μυστήρια της ζωής.

Και στην περίπτωσή της η λέξη μυστήριο ίσως να ήταν συνώνυμο της αλλαγής. 'Ισως είχε ανάγκη από συγκινήσεις διαφορετικές από εκείνες που της πρόσφερε η δουλειά της. Κάπου στο βάθος διαισθανόταν πως στη ζωή της χρειαζόταν κάποιο νόημα διαφορετικό από εκείνο που της έδινε η υπό-θεση που της είχε αναθέσει η υπηρεσία να αναλάβει, αν και δεν μπορούσε να προσδιορίσει ακριβώς την έννοια αυτού του νοήματος.

Ο Δευκαλίων ήταν γι' αυτήν μια απογοήτευση, γιατί όλα αυτά που έλεγε περί Φράνκενσταϊν μύριζαν παλαβομάρα -ένας ακόμη από τους ουκ ολίγους με τους οποίους ερχόταν σε επαφή στη διάρκεια ανακρίσεων και που ήταν για δέσιμο. Αρχικά της είχε φανεί παράξενος μεν, αλλά πιο ουσιαστικός


στην παραδοξότητα του. Τώρα όμως μιλούσε κι αυτός σαν τα νούμερα που πιστεύουν πως τους κυνηγούν πράκτορες της CIA και εξωγήινοι.

«Ναι, καλά», του είπε τώρα. «Ο Φράνκενσταϊν». «Ο θρύλος του δεν είναι παραμύθι, αλλά γεγονός». «Ναι, ναι, έτσι όπως το λες». Οι απογοητεύσεις, άσχετα

με το τι είδους ήταν, πάντα επιδρούσαν επάνω της με τον ίδιο τρόπο: της άνοιγαν την όρεξη για σοκολάτα. Χτυπώντας το δάχτυλο της στο τζαμάκι της βιτρίνας που ήταν τα γλυκά, του είπε: «Θέλω μια σοκολάτα Χέρσεϊς με αμύγδαλο».

«Πριν από πολύ καιρό, στην Αυστρία, έκαψαν τα εργα-στήριάτου επειδή δημιούργησε εμένα».

«Και γαμώ τις ατυχίες! Δε βλέπω πουθενά τις βίδες και τα παξιμάδια στο λαιμό σου. Σου έκαναν εγχείρηση και σ' τα έβγαλαν;»

«Κοίταξε με καλά», της είπε χωρίς διάθεση γι' αστεία. Η Κάρσον όμως έμεινε να κοιτάζει λιγούρικα τη σοκολά-

τα για λίγο, τελικά όμως οι ματιές τους συναντήθηκαν. Τα μάτια του εξέπεμπαν αλλόκοτες αναλαμπές. Αυτή τη

φορά η κοπέλα έστεκε τόσο κοντά του που, ακόμη κι αν το ήθελε, δε θα μπορούσε να αποδώσει το φαινόμενο στην αντανάκλαση κάποιας φυσικής πηγής φωτός.

«Κάτι μου λέει» είπε ο γίγαντας «πως πράγματα πολύ πιο παράξενα από μένα συμβαίνουν τώρα στην πόλη... και πως αυτός έχει αρχίσει να χάνει τον έλεγχο της κατάστασης».

Ο Δευκαλίων ζύγωσε στην ταμειακή μηχανή, άνοιξε το συρτάρι από κάτω, κι έβγαλε ένα απόκομμα εφημερίδας κι ένα χαρτί τυλιγμένο ρολό δεμένο με μια κορδέλα.

Στο απόκομμα της εφημερίδας υπήρχε μια φωτογραφία του Βίκτωρα Ήλιος. Στο ρολό το χαρτί ήταν μια γκραβούρα

300 Dean Koontz

του ίδιου ανθρώπου που έδειχνε καμιά δεκαριά χρόνια νεό-τερος σε σύγκριση με τη φωτογραφία της εφημερίδας.

«Την γκραβούρα την έβγαλα από ένα κάδρο στη βιβλιο-θήκη του Ήλιος δυο αιώνες πριν, για να έχω κάτι να θυμά-μαι πάντα το πρόσωπο του».

«Αυτό τώρα δεν αποδεικνύει τίποτε. Δε μου λες, τελικά τις σοκολάτες τις έχεις για πούλημα ή όχι;».

«Τη νύχτα που απέκτησα ζωή, ο Βίκτωρ χρειαζόταν μια καταιγίδα. Πράγματι, λίγο αργότερα ξέσπασε μια καταιγί-δα, η χειρότερη εκείνου του αιώνα».

Ο Δευκαλίων δίπλωσε προς τα επάνω το δεξί του μανίκι αποκαλύπτοντας τρεις γυαλιστερούς μεταλλικούς δίσκους του που ήταν φυτεμένοι κατάσαρκα στο χέρι του.

Ήταν αλήθεια πως η Κάρσον έβλεπε κάτι τέτοιο για πρώ-τη φορά στη ζωή της. Αν κι απ' την άλλη, τούτη ήταν η εποχή που ορισμένοι άνθρωποι τρυπούσαν τις γλώσσες τους και τις στόλιζαν με καρφάκια, ή κι ακόμη έσκιζαν τις άκριες της στα δυο, έτσι για να μοιάζει με φιδιού.

«Ακροδέκτες», της εξήγησε ο Δευκαλίων. «Σε όλο μου το σώμα. Μα κάτι παράξενο θα πρέπει να συνέβαινε μ' εκείνες τις αστραπές... Τέτοια ισχύς».

Δεν της ανέφερε τίποτε για εκείνες τις ακανόνιστες λευ-κές χηλοειδείς ουλές που υπήρχαν στα σημεία που τα χέρια του ενώνονταν με τους καρπούς του.

Αν ο τύπος φαντασιωνόταν πως ήταν όντως το τέρας του Φράνκενσταϊν, τότε σίγουρα το είχε παρατραβήξει στην προσπάθειά του να φέρει την εξωτερική του εμφάνιση στα μέτρα του παραμυθιού που ξεφούρνιζε. Βέβαια όλα αυτά που έδειχνε στην Κάρσον ήταν κάπως πιο εντυπωσιακά από την ολόσωμη φόρμα με τα α-λα Σποκ αυτιά-βεντάλιες που


μπορεί να φορούσε ένας φανατικός του Σταρ Τρεκ. Κόντρα στην κοινή λογική, κι έστω κι αν δεν μπορούσε να

πάρει τοις μετρητοίς όλα αυτά που της έλεγε ο Δευκαλίων, η Κάρσον κάπου στο βάθος θα ήθελε να τον πιστέψει.

Και αυτή η ανομολόγητη και μύχια επιθυμία της την πα-ραξένεψε, τη θορύβησε. Της ήταν ακατανόητο. Τόσο εκ δια-μέτρου αντίθετο με την προσγειωμένη Κάρσον Ο' Κόνορ με την τετράγωνη λογική.

«Ζωή μου έδωσαν τα αστραπόβροντα της φοβερής καται-γίδας» συνέχισε ο Δευκαλίων «όμως παράλληλα μου έδω-σαν και κάτι ακόμη -μου χάρισαν ένα είδος αθανασίας».

Ο Δευκαλίων πήρε στα χέρια του το απόκομμα της εφη-μερίδας, κοίταξε προς στιγμή τη φωτογραφία του Βίκτωρα Ήλιος, ύστερα την τσαλάκωσε, κλείνοντάς τη στη χούφτα του.

«Το δημιουργό μου τον νόμιζα πεθαμένα από πολύ καιρό. Όμως ευθύς εξ αρχής εκείνος επεδίωκε την επίτευξη της δι-κής του αθανασίας -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο».

«Φοβερή ιστορία», παρατήρησε η Κάρσον. «Πες μου τώρα πως σε απήγαγαν κι εξωγήινοι, να έρθει να δέσει το γλυκό».

Η Κάρσον ήξερε εκ πείρας πως τέτοιου είδους φαντασιό-πληκτοι και μυθομανείς δεν το σήκωναν το "δούλεμα". Είτε αντιδρούσαν οργισμένα, είτε την κατηγορούσαν πως ήταν κι αυτή ανακατεμένη στη συνωμοσία που είχε σαν στόχο τους ίδιους.

Ο Δευκαλίων αρκέστηκε στο να πετάξει κάπου το τσαλα-κωμένο απόκομμα, ύστερα πήρε μια σοκολάτα από τη βι-τρίνα και την ακούμπησε πάνω στο τζάμι, προς το μέρος της Κάρσον.

302 Dean Koontz

Η κοπέλα ξετύλιξε τη σοκολάτα λέγοντας: «Μου μιλάς για πράγματα που έγιναν πριν από διακόσια χρόνια, και θέλεις να σε πιστέψω; Και τα αστραπόβροντα εκείνη τη νύχτα έκα-ναν τι; Άλλαξαν τους γενετικούς του κώδικες;»

«Όχι. Οι αστραπές εκείνον δεν τον άγγιξαν καθόλου. Μόνο εμένα. Ο ίδιος κατάφερε να ζήσει μέχρι σήμερα... με άλλα μέσα και τρόπους».

«Λοιπόν, για την περίπτωσή σου συστήνω φυτικές ίνες, μπόλικα φρέσκα φρούτα, και μακριά απ' το κόκκινο κρέας, κακομοίρη μου».

Όμως ο άλλος δεν έλεγε να τσαντιστεί με τίποτε. Τα μάτια του δεν εξέπεμπαν πια εκείνες τις μυστήριες

αναλαμπές, ωστόσο στο βλέμμα του πρόσεξε κάτι που δεν το είχε ξαναδεί σε ανθρώπινο βλέμμα: μια ευθύτητα που ηλέκτριζε. Αισθάνθηκε τόσο εκτεθειμένη σ' αυτό το βλέμμα, που ένα ρίγος διέτρεξε της ραχοκοκαλιά της -ένα χέρι πα-γωμένο σφίχτηκε γύρω από την καρδιά της.

Υπήρχε μια έκφραση σ' αυτό το βλέμμα ανάμειχτη από μοναξιά, σοφία και ταπεινοφροσύνη. Τίποτε το απρόσιτο... ή το αινιγματικό. Τούτα τα μάτια είχαν κάτι το μοναδικό και, μόλο που σ' αυτά κανείς θα μπορούσε να διαβάσει τόμους ολόκληρους, η κοπέλα δεν καταλάβαινε τη γραφή, η γλώσ-σα της ήταν άγνωστη, γιατί η ψυχή που αναδυόταν κι αντι-καθρεφτιζόταν σ' αυτά τα μάτια αίφνης της φάνταζε τόσο άγνωστη, όσο εκείνη ενός όντος που είχε γεννηθεί σε άλλον πλανήτη.

Η σοκολάτα κολλούσε στο στόμα της, στο λαιμό της. Το γλύκισμα είχε τη γεύση αίματος, λες κι είχε δαγκώσει τη γλώσσα της.

Η Κάρσον παράτησε τη σοκολάτα.


«Και τι έκανε ο Βίκτωρ όλα αυτά τα χρόνια;» αναρωτήθη-κε ο Δευκαλίων. «Τι... ετοίμαζε;»

Στο νου της Κάρσον ήρθε το πτώμα του Μπόμπι Όλγου-αϊν, γυμνό και κατατετμημένο πάνω στο τραπέζι του νεκρο-τομείου. Αλλά και ο ανυποχώρητος ισχυρισμός του Τζακ Ρότζερς πως τα τερατώδη σωθικά του δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιου είδους μετάλλαξης, αλλά σχεδιασμού.

Ο Δευκαλίων σαν να άρπαξε τώρα ένα νόμισμα από το πουθενά κι από το τίποτα. Το στερέωσε στο νύχι του αντίχει-ρά του κι ύστερα το έστριψε, και το άρπαξε πάλι στον αέρα, τέλος το έκλεισε στη χούφτα του. Όταν άνοιξε το χέρι του, το νόμισμα ήταν άφαντο.

Ήταν το κόλπο που πάσχιζε να κάνει κι ο αδερφός της, ο Άρνι.

Γυρνώντας απ' την άλλη το κομμάτι της σοκολάτας που είχε αφήσει η Κάρσον πάνω στον πάγκο, ο Δευκαλίων απο-κάλυψε το νόμισμα.

Η Κάρσον κάπου το κατάλαβε πως αυτή η αυτοσχέδια επίδειξη μαγικών κόλπων δεν είχε γίνει για λόγους καθαρά ψυχαγωγικούς. Ο Δευκαλίων με το ταχυδακτυλουργικό του ήθελε να την πείσει πως η αλήθεια γύρω απ' αυτόν ήταν τόσο μαγική και μυστηριώδης όσο της την είχε παρουσιάσει.

Ο Δευκαλίων πήρε το νόμισμα -οι κινήσεις των χεριών του ασύλληπτα επιδέξιες για το μέγεθος τους- και το έστρι-ψε τινάζοντάς το ψηλά, πέρα από το κεφάλι της.

Με το που γύρισε η Κάρσον για να ακολουθήσει με το βλέμμα της την τροχιά του νομίσματος, δεν το είδε πουθενά στον αέρα.

Περίμενε να ακούσει το ντίιιν όπως το νόμισμα θα έπεφτε στο μαρμάρινο πάτωμα του φουαγέ και θα αναπηδούσε. Δεν

304 Dean Koontz

άκουσε το παραμικρό. Όταν η όλο αμηχανία ησυχία παρατράβηξε σε μάκρος, με

το νόμισμα να νικάει κατά κράτος το νόμο της βαρύτητας, η κοπέλα γύρισε και κοίταξε τον Δευκαλίωνα.

Ο γίγαντας κρατούσε τώρα ένα άλλο νόμισμα στο χέρι του. Το σβούριξε κι αυτό ψηλά στον αέρα.

Η Κάρσον ακολούθησε με το βλέμμα της την τροχιά του, εντείνοντας στο έπακρο την προσοχή της -όμως το έχασε απ' τα μάτια της με το που έφτασε στο ύψιστο σημείο της ανόδου του.

Κράτησε την ανάσα της, περιμένοντας και πάλι να ακού-σει το μεταλλικό ήχο του νομίσματος όπως θα έσκαγε στο πάτωμα, όμως και τώρα δεν άκουσε το παραμικρό -και τότε ένιωσε την ανάγκη να πάρει βαθιά ανάσα.

«Λοιπόν;» τη ρώτησε ο Δευκαλίων «εξακολουθείς να θε-ωρείς αστεία αυτά που σου λέω, ή μήπως θέλεις να μάθεις περισσότερα;»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 52

Γύψινες απλίκες σε σχήμα αχιβάδας ρίχνουν στους τοίχους ανταύγειες στο χρώμα του κεχριμπαριού που απλώνουν σαν βεντάλιες, όμως τούτη τη βραδινή ώρα τα φώτα είναι χαμη-λωμένα και οι σκιές έχουν τον πρώτο λόγο.

Ο Ράνταλ Έξι μόλις τώρα συνειδητοποιεί πως τα πλαστι-κά πλακάκια στο δάπεδο του διαδρόμου είναι σαν τα τετρά-γωνα των σταυρόλεξων. Κι αυτά τα γεωμετρικά σχήματα τον ηρεμούν.

Φαντάζεται με το νου του πως με κάθε βήμα που κάνει, συμπληρώνει κι από ένα γράμμα του ονόματος του σε αντί-στοιχα τετράγωνα του πατώματος -συλλαβίζοντας το όνομά του τετράγωνο το τετράγωνο όπως ζυγώνει προς την ελευ-θερία.

Σε τούτον το όροφο είναι οι κοιτώνες, όπου στεγάζονται τα μέλη της Νέας Ράτσας που μόλις πρόσφατα έχουν έρθει στη ζωή μέχρι να τελειοποιηθούν και να ετοιμαστούν για να διηθούν στην πόλη.

Οι μισές πόρτες είναι ανοικτές. Απ' το άνοιγμά τους φαί-

306 Dean Koontz

νονται γυμνά κορμιά μπλεγμένα μεταξύ τους σε κάθε πιθα-νή σεξουαλική στάση.

Ειδικά τις πρώτες βδομάδες, τα γεννήματα των δεξαμε-νών βιώνουν ένα έντονο συναίσθημα ανησυχίας απόρροια της επίγνωσης του τι είναι. Κι ακόμη αγωνιούν στο έπακρο επειδή σταδιακά αποκτούν πλήρη συνείδηση του ότι, όντας ουσιαστικά ιδιοκτησία του Βίκτωρα, δεν μπορούν να ασκή-σουν κανένα απολύτως έλεγχο στα βασικά ζητήματα που αφορούν τη ζωή τους, και άρα δε διαθέτουν ελεύθερη βού-ληση. Επομένως εν τη αρχή τους και το τέλος τους -οι ζωές τους προδιαγεγραμμένες, δίχως ίχνος ελπίδας ή του στοιχεί-ου του άγνωστου και του μυστηρίου.

Είναι πλάσματα στείρα, όχι όμως και σεξουαλικά ανενερ-γά. Ο παράγοντας σεξ για τα μέλη της Νέας Ράτσας έχει διαχωριστεί από την αναπαραγωγική διαδικασία, κι εξυπη-ρετεί απλώς και μόνο σαν αγχολυτικό.

Τα δημιουργήματα του Βίκτωρα συνουσιάζονται ομαδι-κά, σχηματίζοντας συμπλέγματα όπως χαϊδεύονται και πα-λινδρομούν, και του Ράνταλ Έξι, του οποίου ο αυτισμός τον κάνει να διαφέρει από τους άλλους, του φαίνεται ότι, έτσι όπως ταλαιπωρούν τα κορμιά τους, δε νιώθουν καμιά ηδονή ή απόλαυση, αλλά απλώς χαλαρώνουν από το άγχος και την ένταση.

Οι ήχοι που βγαίνουν απ' αυτά τα επιδιδόμενα σε όργια ανθρώπινα συμπλέγματα δεν εκδηλώνουν χαρά ή ευχαρί-στηση -δεν υπάρχει ίχνος τρυφεράδας στα βογκητά τους. Είναι ήχοι κτηνώδεις, χαμηλοί σε ένταση, τραχείς ωστό-σο, επίμονοι τόσο που καταντούν βίαιοι, επιτακτικοί μέχρι απελπισίας.

Τα πλαταγίσματα των γυμνών κορμιών τους όπως χτυπούν


το ένα πάνω στο άλλο, τα άναρθρα βογκητά τους, οι κραυ-γές που βγαίνουν απ' τα σωθικά τους και ηχούν λες κι είναι φορτισμένα από μανία - όλα αυτά μαζί φοβίζουν τον Ράνταλ όπως περνάει έξω από τους κοιτώνες. Νιώθει την ανάγκη να τρέξει, ωστόσο δεν τολμάει να πατήσει τις γραμμές που χωρίζουν το ένα τετράγωνο απ' το άλλο. Το πόδι του πρέπει να πατάει στο κέντρο ακριβώς το κάθε τετραγώνου, κι αυτό τον αναγκάζει να περπατάει μεθοδικά και βάση σχεδίου.

Ο διάδρομος όλο και περισσότερο του μοιάζει με τούνελ, οι κοιτώνες δεξιά κι αριστερά με κατακόμβες μέσα στις οποίες οι ανήσυχοι νεκροί εναγκαλίζονται ωθούμενοι από ψυχρό πόθο.

Με την καρδιά του να χτυπάει λες και θέλει να δοκιμάσει την αντοχή του θώρακά του, ο Ράνταλ συλλαβίζει το όνο-μά του ξανά και ξανά μέχρι που φτάνει σ' ένα σημείο όπου οι διάδρομοι διασταυρώνονται. Φτάνοντας στο τελευταίο γράμμα συλλαβίζει μια λέξη -δεξιά- που διασταυρώνεται με μιαν άλλη, και του επιτρέπει να στρίψει προς εκείνη την κατεύθυνση.

Φτάνοντας στο γράμμα α, κινείται εφτά πλακάκια στο πλάι, συλλαβίζοντας ανάποδα τη λέξη αριστερά. Χρησιμο-ποιώντας τώρα το δεύτερο γράμμα ρ σαν τη νέα αφετηρία του, μπορεί να συλλαβίσει ξανά το όνομά του, κι έτσι κινεί-ται κατά μήκος του νέου διαδρόμου πλησιάζοντας προς τα εκεί που είναι η επιλογή σκάλες ή ανελκυστήρες.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 53

Η Έρικα πήρε το πρωινό της μόνη στην κυρίως κρεβατο-κάμαρα, σερβιρισμένο σ' ένα γαλλικό σκαλιστό τραπέζι του δέκατου ένατου αιώνα με μαρκετερί που είχε πάνω του λαξεμένη μια φθινοπωρινή εσοδεία -μήλα, πορτοκάλια, δα-μάσκηνα, σταφύλια που όλα χύνονταν από ένα γερμένο στο πλάι κέρας της Αμάλθειας- φτιαγμένο από ξύλινα ενθέματα διαφόρων ποικιλιών

Όπως όλοι της Νέας Ράτσας, ο μεταβολισμός της ήταν τόσο καλοκουρδισμένος όσο και η πανίσχυρη μηχανή μιας Φεράρι. Κι αυτό συνεπαγόταν φοβερή όρεξη.

Δυο τεράστιες μπριζόλες -φιλέ μινιόν λίγο ψημένες- κι από κοντά καλοτηγανισμένες φέτες μπέικον, βουτυρωμένα καρότα με θυμάρι, μπιζέλια καιτζικάμα κομμένο φέτες. Έ ν α άλλο πυρίμαχο πιάτο περιείχε μαγειρευτές πατάτες με σάλ-τσα από γαλάζιο τυρί. Για επιδόρπιο υπήρχε πίτα με ροδάκι-να και παγωτό βανίλια μέσα σ' ένα μπολάκι με παγάκια.

Όπως έτρωγε, η Έρικα έριχνε ματιές στο νυστέρι που είχε βρει νωρίτερα πεταμένο πάνω στο χαλάκι του μπάνιου.


Το είχε ακουμπισμένο πάνω στο πιατάκι του ψωμιού, λες κι ήταν μαχαιράκι για το βούτυρο.

Η Έρικα δεν ήξερε ποια ακριβώς σχέση είχε το νυστέρι με το σούσουρο που είχε ακούσει στο δωμάτιο το προηγούμενο βράδυ, πάντως ήταν σίγουρη πως κάποια σχέση υπήρχε.

Άλλος κόσμος από ετούτον δεν υπάρχει. Η σάρκα είναι όλη χορτάρι, και μαραίνεται, και του μυαλού τα χωράφια καίγονται και γίνονται στάχτη από το λίβα του θανάτου, και ποτέ ξανά δεν πρασινίζουν. Αυτή η πεποίθηση αποτελεί το ευαγγέλιο του υλισμού. Κι η Έρικα είναι κι αυτή στρατιώτης στο στρατό των ταγμένων να κατακτήσουν τη Γη επιβάλλο-ντας αυτή τη θεωρία από τη μια άκρη του κόσμου ως την άλλη.

Να όμως που, τι κι αν ο δημιουργός της της απαγόρευε κάθε σκέψη γύρω από μεταφυσικά ζητήματα, τι κι αν οι κα-ταβολές της ως ον φτιαγμένο σε εργαστήριο, υποδήλωναν πως η νοήμων ζωή μπορούσε κάλλιστα να κατασκευαστεί χωρίς θεϊκή συνδρομή ή παρέμβαση, η Έρικα δεν έπαυε να συνδυάζει τα πρόσφατα γεγονότα με το υπερφυσικό. Το νυστέρι, για παράδειγμα, δεν είχε την απλή γυαλάδα του φτιαγμένου από μέταλλο αντικειμένου, αλλά στη λάμψη του υπήρχε κάτι το σχεδόν... μαγικό.

Λες και με τις σκέψεις της είχε ανοίξει μια πόρτα που οδηγούσε απ' τον ένα κόσμο σ' έναν άλλο, αίφνης άνοιξε η τηλεόραση. Η Έρικα τίναξε το κεφάλι της και κοίταξε σα-στισμένη την εικόνα που είχε εμφανιστεί έτσι αναπάντεχα στην οθόνη.

Το τηλεχειριστήριο ήταν ακουμπισμένο πάνω στο κομο-δίνο από τη μεριά του Βίκτωρα και δεν το είχε πειράξει κα-νείς.

310

Μία άυλη Παρουσία ήταν λες κι άλλαζε τα κανάλια. Οι εικόνες εναλλάσσονταν στην οθόνη της τηλεόρασης με με-γάλη ταχύτητα.

Τη στιγμή που η Έρικα άφησε κάτω το πιρούνι κι έσπρω-ξε προς τα πίσο) την καρέκλα της, η Παρουσία επέλεξε ένα κανάλι που δεν είχε εικόνα. Στην οθόνη όλο που φαινόταν ήταν "χιόνι".

Διαισθανόμενη πως κάτι πολύ παράξενο -μα κι απ' την άλλη πολύ σημαντικό- επρόκειτο να συμβεί, η Έρικα πετά-χτηκε όρθια.

Η φωνή -βαθιά, τραχιά κι απειλητική- έβγαινε από τα μεγάφωνα του Ντόλμπι Σαράουντ της τηλεόρασης που ήταν συντονισμένη στο άδειο κανάλι, κι αντηχούσε στο χώρο φτά-νοντας μέχρι το ταβάνι: «Σκότωσέ τον!Σκότωσέ τον!»

Η Έρικα απομακρύνθηκε από το τραπέζι, κινούμενη προς την τηλεόραση, όμως κοντοστάθηκε, όταν κατάλαβε πως δεν ήταν φρόνιμο να ζυγώσει κι άλλο.

«Χώσε του το νυστέρι στο μάτι. Σπρώξ' το να του πάει μέ-χρι τον εγκέφαλο. Σκότωσέ τον!»

«Ποιος είσαι;» ρώτησε η κοπέλα. «Σκότωσέ τον! Χώσε το βαθιά και στ ρ hp' το! Σκότωσέ

τον! «Να σκοτώσω ποιον;» Η Παρουσία δεν αποκρίθηκε. Η κοπέλα ξαναρώτησε. Στην οθόνη της τηλεόρασης, μέσα από το χιόνι φάνηκε

να διαγράφεται μια ασκητική μορφή. Προς στιγμή η Έρι-κα νόμισε πως αυτό το πρόσωπο ήταν κάποιου πνεύματος, όμως, όπως το περίγραμμα γινόταν όλο πιο συγκεκριμένο, αναγνώρισε τον Βίκτωρα, με τα μάτια του κλειστά, τα χαρα-


κτηριστικά του χαλαρά και γαλήνια, λες και ήταν μια νεκρι-κή μάσκα.

«Σκότωσέ τον!» «Μα αυτός μ' έφτιαξε». «Για δική του χρήση». «Δεν μπορώ». «Είσαι δυνατή». «Αδύνατον». «Σκότωσέ τον». «Ποιος είσαι;» «Το Πνεύμα τον Κακού», είπε η φωνή, όμως η Έρικα ήταν

σίγουρη πως η Παρουσία δεν αναφερόταν στον εαυτό της, αλλά στον Βίκτωρα.

Αν η Έρικα αφηνόταν να μπει σε μια τέτοια κουβέντα, μοιραία θα θεωρούσε πως πρόδιδε τον Βίκτωρα έστω κι αν με τα επιχειρήματά της προσπαθούσε να πείσει την Παρου-σία πως της ήταν αδύνατο να σηκώσει χέρι πάνω στο δημι-ουργό της. Η σκέψη και μόνο πως μπορούσε να τον σκοτώ-σει, ίσως οδηγούσε την ίδια στον αφανισμό.

Η κάθε σκέψη δημιουργεί ένα μοναδικό ηλεκτρικό αποτύ-πωμα στον εγκέφαλο. Ο Βίκτωρ στο παρελθόν είχε εντοπί-σει κι αναγνωρίσει παρόμοια ηλεκτρικά αποτυπώματα που μαρτυρούσαν σκέψεις για βίαιες πράξεις με στόχο τον ίδιο.

Εμφυτευμένη στον εγκέφαλο της Έρικα -όπως άλλωστε και στον εγκέφαλο κάθε μέλους της Νέας Ράτσας- υπήρχε μια νανο-συσκευή προγραμματισμένη να αναγνωρίζει αυτά τα αποτυπώματα σκέψεων περί πατροκτονίας, περί -εν προ-κειμένω- θεοκτονίας.

Αν η Έρικα έπαιρνε ποτέ κάτι στα χέρια της, κάποιο αντι-κείμενο, και παράλληλα σκεπτόταν πως ήθελε να σκοτώσει

312 Dean Koontz

με αυτό τον Βίκτωρα, αυτός ο σπιούνος που είχε φυτεμένο στο κεφάλι της θα "διάβαζε" αμέσως την πρόθεσή της. Και τότε θα της προκαλούσε μια κατάσταση γενικής παράλυσης από την οποία μόνο ο Βίκτωρ θα μπορούσε να τη βγάλει.

Κι αν στη συνέχεια την άφηνε να ζήσει, η ζωή της θα γι-νόταν τρεις φορές χειρότερη. Ο Βίκτωρ θα μηχανευόταν χί-λιους-δυο τρόπους για να τη βασανίζει από το πρωί ως το βράδυ, έτσι σαν τιμωρία για τις ανίερες σκέψεις της.

Με όλα αυτά στο κεφάλι της, η Έρικα ζύγωσε στο κο-μοδίνο του Βίκτωρα, πήρε το τηλεκοντρόλ και έσβησε την τηλεόραση. Η οθόνη της συσκευής σκοτείνιασε.

Κρατώντας το τηλεχειριστήριο στα χέρι της, περίμενε πως η τηλεόραση θα άνοιγε ξανά από μόνης της, αλλά κάτι τέ-τοιο δε συνέβη.

Η Έρικα δεν πίστευε στα πνεύματα και τα φαντάσματα. Δεν έπρεπε να πιστεύει. Τέτοιες ιδεοληψίες ισοδυναμούσαν με ανυπακοή. Και η ανυπακοή οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό του ανυπάκουου.

Καλύτερα λοιπόν η μυστηριώδης φωνή που την είχε προ-τρέψει να διαπράξει φόνο να παρέμενε μυστηριώδης. Αν η Έρικα επιχειρούσε να μάθει περισσότερα γι' αυτήν την άυλη οντότητα, θα ήταν σαν να την κυνηγούσε ως το χείλος κάποιου γκρεμού, πέφτοντας στο τέλος στο κενό.

Όταν συνειδητοποίησε πως έτρεμε απ' το φόβο της, η Έρικα γύρισε στο τραπέζι που έπαιρνε το πρωινό της.

Έπιασε ξανά το πιρούνι της, όμως τώρα η όρεξή της ήταν περισσότερο απότοκος της νευρικότητάς της. Άρχισε να τρώει με βουλιμία, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να διασκεδάσει εκείνο το είδος της πείνας που το φαγητό ποτέ δεν καταφέρνει να ικανοποιεί: την πείνα για κάποιο νόημα


στην ύπαρξη της, για ελευθερία. Το τρέμουλο που της προκαλούσε ο φόβος στην ιδέα του

θανάτου, την ξάφνιασε. Στη διάρκεια της ζωής της, που είχε αρχίσει πριν από έξι μόλις βδομάδες, είχαν υπάρξει φορές που είχε σκεφτεί πως ο θάνατος δεν ήταν δα και τόσο άσχη-μη ιδέα.

Όχι πια. Κάτι εντός της είχε αλλάξει. Κάποια στιγμή που δεν είχε το νου της, αυτό το φτερωτό αγγελάκι που λέγεται ελπίδα, είχε βρει τρόπο κι είχε κουρνιάσει στην καρδιά της.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 54

Ο Pol Πριμπό είχε όπλα. Τα έβγαλε από ένα ντουλάπι όπου τα είχε τοποθετημένα

πάνω σε ειδικά φτιαγμένα ράφια. Τα περιεργάστηκε με λα-τρεία, ένα προς ένα, τα καθάρισε και τα λάδωσε, ετοιμάζο-ντάς τα έτσι για χρήση.

Όσο ήταν έφηβος αλλά και αργότερα, μετά τα είκοσι, ο Ρόι είχε μια λατρεία για τα όπλα. Περίστροφα, πιστόλια, κα-ραμπίνες, τουφέκια - στη συλλογή υπήρχε τουλάχιστον από ένα αντιπροσωπευτικό κομμάτι απ' όλα τα είδη.

Λίγο μετά τα εικοστά γενέθλιά του, όταν πέρασε στα χέρια του η κληρονομιά που του είχαν αφήσει, ο Ρόι αγόρασε ένα Φορντ Εξπλόρερ, το φόρτωσε με τα αγαπημένα του όπλα και έφυγε για μια εκστρατεία στα νότια και τα νοτιοδυτικά.

Μέχρι τότε το μόνο που είχε σκοτώσει με τα όπλα του ήταν ζώα.

Ο Ρόι δεν ήταν κυνηγός με την κλασική έννοια του όρου. Ποτέ δεν είχε μεριμνήσει να βγάλει άδεια κυνηγού. Το να τριγυρνάει σαν την άδικη κατάρα σε δάση και χωράφια δεν


του άρεσε καθόλου. Τα θηράματά του αποτελούνταν από κατοικίδια και οικόσιτα ζώα.

Λίγο μετά τα είκοσι του έβαζε στο σημάδι ανθρώπους για πρώτη φορά. Και γι' αρκετά χρόνια ήταν ανέμελος και πα-νευτυχής.

Όμοια με πολλούς ανθρώπους στα πρώτα χρόνια της ενή-λικης ζωής τους, ο Ρόι ήταν ιδεαλιστής. Πίστευε πως ο ίδιος μπορούσε να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο, μια καλύτερη κοινωνία.

Όμως ακόμη και τότε είχε καταλάβει πως το μόνο πράγμα που κάνει τη ζωή πιο υποφερτή είναι η ομορφιά. Η ομορφιά στη φύση. Η ομορφιά στην αρχιτεκτονική, στην τέχνη, σε όλα εκείνα που είναι δημιουργήματα του ανθρώπου. Μα κι ομορφιά ανάμεσα σε αυτούς τους ίδιους του ανθρώπους.

Από παιδί ο Ρόι ήταν εκπληκτικά όμορφος και γοητευτι-κός, κι είχε επίγνωση του ότι και μόνο που τον έβλεπαν οι άλλοι έφτιαχνε το κέφι τους, κι όταν τον είχαν στην παρέα τους, η διάθεσή τους άλλαζε προς το καλύτερο.

Έτσι ο Ρόι το είχε βάλει βαθιά μέσα στην καρδιά του να έφτιαχνε ένα καλύτερο, πιο όμορφο κόσμο, στέλνοντας στον αγύριστο όλους τους άσχημους όπου τους έβρισκε. Κι ο κό-σμος ήταν γεμάτος από άσχημους.

Ο Ρόι είχε ταξιδέψει σε δεκαοχτώ πολιτείες, με τη χάρη του να φτάνει μέχρι το Κολοράντο στα βόρεια, την Αριζό-να στα δυτικά, την Αλαμπάμα στα ανατολικά, και το Τέξας στα νότια, με μοναδικό στόχο να σκοτώσει. Όπου συναντού-σε άσχημο άνθρωπο, τον ξεπάστρευε, αφού σιγουρευόταν πρώτα πως δεν υπήρχε κίνδυνος να τον πιάσουν.

Κάτι η άριστη ποικιλία των όπλων που διέθετε, κάτι το γε-γονός πως η ακτίνα δράσης του ήταν τεράστια από γεωγρα-

316 Dean Koontz

φική άποψη, οι αρχές δεν μπορούσαν να φανταστούν πως τα πολλαπλά φονικά που είχε διαπράξει αποτελούσαν το έργο ενός και μοναδικού δολοφόνου. Σκότωνε από μεγάλη από-σταση με τουφέκια, από τα σαράντα μέτρα ή και λιγότερο με δωδεκάρες καραμπίνες που έπαιρναν φυσίγγια με σκάγια, εκ του συστάδην με πιστόλια ή περίστροφα -κατά τα κέφια του.

Σε γενικές γραμμές προτιμούσε τα πιστόλια. Γιατί του επέτρεπαν να πλησιάσει τόσο κοντά στο θύμα του, ώστε να του εξηγεί πως δεν είχε τίποτε προσωπικό εναντίον του προ-τού του την μπουμπουνίσει.

«Καθαρά θέμα αισθητικής», έλεγε συνήθως. Ή: «Ασφα-λώς θα συμφωνήσεις μαζί μου πως, κάλλιο πεθαμένος παρά κακάσχημος». Ή πάλι: «Απλώς εκτελώ το έργο του Δαρβί-νου που αποβλέπει στη βελτίωση των ειδών».

Αλλά και οι καραμπίνες του χάριζαν μεγάλες συγκινήσεις, ειδικά όταν είχε την πολυτέλεια από την άποψη του χρόνου να ξαναγεμίσει, χρησιμοποιώντας, όπως ζύγωνε (το θύμα του) όλο και πιο κοντά, έξι βολίδες μάρκας Φέντεραλ των έξι ιντσών με 000 κάλυκες, οι οποίες εξασφάλιζαν τέλεια διείσδυση. Κατ' αυτή την έννοια όχι απλώς έστελνε το κακά-σχημο θύμα του στον αγύριστο, αλλά κυριολεκτικά έσβηνε με τις εν λόγω σφαίρες την ασχήμια του απ' το χάρτη, αφή-νοντας πίσω του ένα πτώμα τόσο μακελεμένο, που αργότε-ρα στην κηδεία το κλειστό φέρετρο αποτελούσε απαραίτητη προϋπόθεση.

Εκείνη την περίοδο των μεγάλων ταξιδιών και των ακόμη μεγαλύτερων επιτευγμάτων, ο Ρόι είχε ευτυχήσει να γευτεί την ικανοποίηση του ανθρώπου που έχει υψηλούς στόχους κι εργάζεται σκληρά για να τους πραγματώσει. Όπως το έβλε-


πε, αυτή ήταν η ιερή αποστολή του στη ζωή -μια αποστολή που αφενός μεν δε θα τον υποχρέωνε μελλοντικά να μάθει μια καινούρια τέχνη ή ένα καινούριο επάγγελμα, αφετέρου δε θα τον ξέβραζε ποτέ στην όχθη της απομαχίας.

Με τον καιρό όμως ήρθε και κατάλαβε πως σε τούτο τον κόσμο οι άσχημοι ήταν τόσοι πολλοί, που από μόνος του δε θα κατάφερνε ποτέ να πετύχει τη βελτίωση -από αισθητι-κής απόψεως-του γένους των ανθρώπων. Ίσα-ίσα, που, όσο περισσότερους άσχημους σκότωνε, τόσο περισσότερο ο κό-σμος βυθιζόταν στην ασχήμια.

Η ασχήμια έχει την καταστροφική δύναμη ενός τσουνάμι. Είναι η δούλα της εντροπίας, μ' άλλα λόγια του χάους και της αταξίας. Η αντίσταση του ενός, όσο γενναία κι αξιοθαύ-μαστη κι να είναι, δεν αρκεί για να αποτρέψει τις πιο τρανές από τις δυνάμεις της φύσης.

Έτσι μοιραία ο Ρόι τα μάζεψε και γύρισε στη Νέα Ορλε-άνη για να ξαποστάσει από τη μεγάλη σταυροφορία και να επανεκτιμήσει την αποστολή του. Αγόρασε λοιπόν το κτίριο που ζούσε τώρα κι ανακαίνισε τον επάνω όροφο όπου και το στούντιο του.

Κάτι του έλεγε πως τελικά παραείχε συναναστραφεί άσχημους ανθρώπους. Αν και βέβαια όσοι είχαν πέσει στην πλώρη του, τους είχε σκοτώσει όλους, απαλλάσσοντας την ανθρωπότητα από την οικτρή παρουσία τους, απ' την άλλη ήταν σαν η ασχήμια τους να είχε μολύνει τον Ρόι.

Για πρώτη φορά, όταν κάποια στιγμή κοιτάχτηκε στον κα-θρέφτη, δεν έμεινε ευχαριστημένος με αυτό που είδε. Όντας αμείλικτα ειλικρινής με τον εαυτό του, παραδέχτηκε μεν πως εξακολουθούσε να είναι ωραίος, ίσως στην κορφή της λίστας με τους πιο ωραίους άντρες του κόσμου, μα απ' την άλλη όχι

318 Dean Koontz

τόσο όμορφος όσο ήταν πριν ξεκινήσει τη σταυροφορία του στα τέσσερα σημεία της χώρας, ενάντια στην ασχήμια.

Άνθρωπος προνοητικός και αποφασιστικός, ο Ρόι δεν αφέ-θηκε να πέσει στα μαύρα πανιά. Κατάρτισε ένα πρόγραμμα διατροφής με την προσθήκη διατροφικών συμπληρωμάτων, σωματικής άσκησης και διαλογισμού, με στόχο την ανάκτη-ση της παλιάς του ομορφιάς και λάμψης.

Κι αδιάψευστοι μάρτυρες τώρα όλου του κόσμου οι κα-θρέφτες, πως ο Ρόι είχε πετύχει το στόχο του. Η ομορφιά του σου έκοβε την ανάσα.

Και πάλι όμως όταν αναλογιζόταν τα χρόνια της ολικής επαναφοράς και της αποκατάστασης, τα θεωρούσε Χαμένα Χρόνια, γιατί, όσον καιρό ασχολείτο με την ανακαίνισή του, δεν του περίσσευε χρόνος για κανένα φονικό. Αλλά ούτε και το κίνητρο είχε για κάτι τέτοιο.

Ο Ρόι ήταν άνθρωπος των στόχων, που φλεγόταν από την επιθυμία για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Δε σκότωνε έτσι για να... σκοτώνει την ώρα. Χρειαζόταν κάποιο όρα-μα.

Όταν του μπήκε η ιδέα της συγκομιδής και φύλαξης ιδα-νικών ανθρώπινων μελών με στόχο τη σύνθεση της τέλειας γυναίκας, ο Ρόι ένιωσε να πλέει σε πελάγη ευτυχίας γιατί η ζωή του είχε αποκτήσει ξανά νόημα.

Μπορεί εν τέλει να δώριζε ανωνύμως τη συλλογή του σε κάποιο μεγάλο μουσείο. Οι ακαδημαϊκοί και οι κριτικοί που ήταν θεράποντες της σύγχρονης τέχνης θα αναγνώριζαν με την πρώτη την αξία και το απαράμιλλο της σύνθεσης της τέ-λειας γυναίκας.

Μα πρώτα ο Ρόι έπρεπε να βρει εκείνο το άπιαστο ζωντα-νό θηλυκό που ήταν τέλειο στην παραμικρή του λεπτομέρεια


και που έμελλε να γίνει το ταίρι του δια βίου. Μέχρι τότε όμως χρειαζόταν τη συλλογή του έτσι για να την απλώνει, κομμάτι το κομμάτι, και να τη συγκρίνει με τα κάλλη της κα-λής του, σαν επιβεβαίωση πως η τελευταία θα ανταποκρινό-ταν στο έπακρο στα προαπαιτούμενά του.

Α, μα δεν αμφέβαλλε καθόλου πως η πολυπόθητη Αφρο-δίτη του αργά ή γρήγορα θα βρισκόταν στο δρόμο του, κι αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος που δεν μπορούσε να ανεχθεί με τίποτε την ύπαρξη εκείνου του αντιγραφέα που είχε μπει από το παράθυρο στη ζωή του. Το γεγονός πως ο εν λόγω φτωχομπινές χρησιμοποιούσε τάπερ της κακιάς συμφοράς αποτελούσε την καλύτερη απόδειξη πως το γούστο του και η αναζήτηση της τελειότητας και της ομορφιάς ακόμη και στα πιο απλά πράγματα υπολείπονταν τόσο πολύ των αντίστοι-χων του Ρόι, που οι δυο τους δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να γίνονταν ποτέ κολλητοί και φίλοι.

Εν αναμονή τώρα της επόμενης επίσκεψης του αντιγρα-φέα, ο Ρόι έπιασε να γεμίζει με σφαίρες τα διάφορα πιστό-λια του. Έκρυψε από ένα όπλο σε διάφορα σημεία του ευ-ρύχωρου διαμερίσματος του.

Στο μπάνιο ένα Μπράουνινγκ Χάι-Πάουερ των εννιά χι-λιοστών -στο συρτάρι, εκεί που έβαζε τις κολόνιες του.

Κάτω από το μαξιλάρι του, στην κρεβατοκάμαρα, ένα Σμιθ & Γουέσον Τσίιφς Σπέσιαλ -ένα από τα καλύτερα τρι-ανταοχτάρια με μικρό σκελετό που έφτιαχνε η συγκεκριμέ-νη εταιρία.

Κάτω από ένα μαξιλαράκι του καναπέ, στο καθιστικό, ένα Γκλοκ Μοντέλο 23 γεμισμένο με σφαίρες από σαραντάρι Σμίθ & Γουέσον.

Κρυμμένα σε αντίστοιχα σημεία κάπου ανάμεσα στα όρ-

320 Dean Koontz

γανα γυμναστικής, δυο SIG Ρ245. Στην κουζίνα ο Ρόι έκρυψε μια Σπρίνγκφιλντ Τρόφι Ματς

1911-Α1, στην ψωμιέρα, πλάι σ' ένα καρβέλι εφτάζυμο στα-φιδόψωμο με χαμηλά λιπαρά.

Όταν ο Ρόι κατέβασε το ρολό της ψωμιέρας και γύρισε απ' την άλλη, είδε να στέκει μαζί του μέσα στην κουζίνα ένας ευ-μεγέθης άγνωστος, κοκκινοπρόσωπος κι ασπρουλιάρης λες κι είχε πάρει μια πρώτη βράση, με μοχθηρά γαλάζια μάτια.

Τώρα πώς είχε καταφέρει ο άγνωστος να τρυπώσει στο διαμέρισμα και να φτάσει αθόρυβος σαν φάντασμα μέχρι την κουζίνα ήταν απορίας άξιο, ωστόσο θα πρέπει να ήταν ο αντιγραφέας. Από εμφάνιση, ο εισβολέας όχι πως δε βλε-πόταν από την ασχήμια, όμως από ομορφιά τον Ρόι δεν τον έφτανε ούτε στο νυχάκι -φάτσα συνηθισμένη και αδιάφο-ρη- επομένως, δεν υπήρχε ούτε μια πιθανότητα στο εκατομ-μύριου να άνοιγαν οι δυο τους παρτίδες.

Η άγρια έκφραση στο πρόσωπο του αντιγραφέα αποτε-λούσε καθαρό σημάδι πως ούτε κι εκείνος είχε καμιά όρεξη να γίνει φίλος με τον Ρόι. Τσως ο τελευταίος να είχε πέσει έξω στην εκτίμησή του πως ο άγνωστος είχε πάει μέχρι εκεί από θαυμασμό και μόνο.

Ο Ρόι πρόσεξε τώρα πως ο εισβολέας φορούσε πλαστικά χειρουργικά γάντια. Άσχημο αυτό.

Βλέποντας ότι δεν μπορούσε να ζυγώσει στην ψωμιέρα για να πάρει το πιστόλι που είχε κρυμμένο εκεί πέρα, ο Ρόι όρμησε ακάθεκτος ενάντια στον εχθρό του, χρησιμοποιώ-ντας ό,τι κόλπα είχε μάθει στα τέσσερα χρόνια που έκανε μαθήματα Τάε Κβο Ντο.

Τι κι αν δεν έδειχνε τόσο γυμνασμένος όσο ο Ρόι, ο αντι-γραφέας αποδείχτηκε σβέλτος και χειροδύναμος. Όχι μόνο


απέκρουσε τα χτυπήματα του Ρόι, αλλά του άρπαξε και το χέρι, το έστριψε προς τα πίσω και το τσάκισε στον καρπό σαν να ήταν ξερόκλαδο.

Ο οξύς πόνος έφτασε μέχρι την καρδιά του Ρόι Πριμπό. Και το φυσικό πόνο ο Ρόι δεν τον άντεχε με τίποτε. Η ζωή του ολόκληρη ήταν απαλλαγμένη απ' αυτό το δεινό. Το σοκ του σπασμένου χεριού του τον άφησε ξέπνοο, τόσο, που ακόμη κι όταν άνοιξε το στόμα του να ουρλιάξει, όλο που βγήκε ήταν κάτι σαν σφύριγμα.

Το ίδιο απρόσμενα ο αντιγραφέας τον άδραξε τώρα από το πουκάμισο κι απ' το παντελόνι ψηλά, στον καβάλο, τον σήκωσε ψηλά πάνω από το κεφάλι του λες και ζύγιζε τόσο όσο κι ένα παιδάκι και τον βρόντηξε πάνω στην άκρη του πάγκου της κουζίνας.

Τούτη τη φορά το τσάκισμα της ραχοκοκαλιάς του ακού-στηκε πιο δυνατό κι από το ουρλιαχτό του.

Ο άγνωστος τον παράτησε. Ο Ρόι γλίστρησε απ' τον πά-γκο και σωριάστηκε στο πάτωμα της κουζίνας.

Ο πόνος είχε σταματήσει. Αυτό του Ρόι του φάνηκε σαν καλό σημάδι, μέχρι που κατάλαβε ότι γενικά δεν αισθανό-ταν απολύτως τίποτε -ούτε το ίδιο το κορμί του από το λαιμό του και κάτω.

Προσπάθησε να κουνήσει το αριστερό του χέρι. Τίποτε. Παραλυμένο.

Σκυμμένος από πάνω του, ο άγνωστος τον αγριοκοίταξε, λέγοντάς του: «Δε χρειάζεται να σε ανοίξω για να δω τι έχεις μέσα. Σίγουρα δεν έχεις αυτό που ψάχνω. Το μέσα σου είναι πίσσα σκοτάδι, κι εγώ χρειάζομαι εκείνο το κάτι άλλο».

Το σκοτάδι γύρεψε να ρουφήξει τον Ρόι στα έγκατά του, κι εκείνος δεν αντιστάθηκε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 55

Ο Τζόναθαν Χάρκερ, γέννημα του Ελέους και θρέμμα του Ελέους, είχε καταταγεί στο Αστυνομικό Σώμα της Νέας Ορ-λεάνης πριν από δεκάξι χρόνια.

Όλα τα σχετικά έγγραφα που επικύρωναν την ταυτότη-τά του και την επαγγελματική προϊστορία του ήταν φυσικά προϊόντα πλαστογραφίας. Σύμφωνα με αυτά τα έγγραφα, λοιπόν, ο Χάρκερ είχε προϋπηρεσία στην αστυνομία της Ατ-λάντα της Τζόρτζια.

Άλλα μέλη της Νέας Ράτσας που είχαν παρεισφρύσει στο αστυνομικό Σώμα την ίδια περίοδο, είχαν δώσει ψευδείς βεβαιώσεις επικυρωμένες από αξιωματικούς της Ατλάντα, διευκολύνοντας έτσι την πρόσληψη του Τζόναθαν. Κι αργό-τερα, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι είχαν ανοίξει το δρόμο για την ένταξή του στη Διεύθυνση Ανθρωποκτονιών της Αστυνομί-ας της Νέας Ορλεάνης.

Ο Τζόναθαν είχε αποδειχτεί πιστό κι άξιο τέκνο του Πα-τέρα, δουλευταράς κι αφοσιωμένος... μέχρι τον προηγούμε-νο χρόνο. Γιατί, έκτοτε δεν είχε πια συναίσθηση του σκοπού


του. Οι προετοιμασίες για τον πόλεμο εναντίον της ανθρω-πότητας, αν κι απείχαν ακόμη τουλάχιστον δέκα χρόνια μέ-χρι την ολοκλήρωση τους, δεν τον ενθουσίαζαν πια ούτε τον ενδιέφεραν τόσο.

Γι' αρκετά χρόνια αισθανόταν... ημιτελής, ανολοκλήρω-τος. Τον τελευταίο χρόνο αυτή η αίσθηση του κενού είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις -ένα χάσμα στο επίκεντρο του είναι του.

Στους κανονικούς ανθρώπους αναγνώριζε μια δίψα για ζωή -μια χαρά που ο ίδιος δεν είχε αξιωθεί ποτέ να γευτεί. Κι έτσι τώρα ήθελε να μάθει τι ήταν εκείνο που προκαλούσε αυτή τη συναισθηματική κατάσταση.

Το κάθε τι που αφορούσε στη φυσική και πνευματική του υπόσταση το είχε αποκτήσει με τη μέθοδο του απευθείας κατεβάσματος δεδομένων και αρχείων στον εγκέφαλο του την περίοδο που ήταν ξαπλωμένος μέσα στη δεξαμενή δη-μιουργίας του, με αποτέλεσμα να νιώθει δέος και θαυμασμό για το δημιουργό του, τον Βίκτωρα. Έτσι μοιραία έκανε τη σκέψη πως, μελετώντας τη φυσιολογία των κανονικών αν-θρώπων και συγκρίνοντάς τη στη συνέχεια με την αντίστοι-χη των μελών της Νέας Ράτσας, θα κατάφερνε να εντοπίσει εκείνο το κάτι που είχαν οι άνθρωποι της Παλιάς Ράτσας που έλειπε απ' τον ίδιο -ένας αδένας πολύ πιθανόν που εξέ-κρινε μια ορμόνη ή ένα ένζυμο απαραίτητο για να νιώθει κανείς ευτυχισμένος.

Ο Χάρκερ ξεκίνησε την αναζήτησή του μελετώντας αν-θρώπινη βιολογία. Στην κυριολεξία καταβρόχθιζε όλα τα σχετικά επιστημονικά κείμενα.

Αντί όμως να ανακαλύψει πως η εσωτερική δομή του σώ-ματος ενός κανονικού ανθρώπου ήταν πιο σύνθετη και πο-

324 Dean Koontz

λύπλοκη, διαπίστωσε το ακριβώς αντίθετο. Του ίδιου δεν του έλειπε τίποτε απ' αυτά που διέθετε ο οργανισμός ενός κανονικού ανθρώπου. Τσα-ίσα που ένας κανονικός άνθρω-πος δεν ήταν τόσο καλά δομημένος ώστε ν' αντέχει περισσό-τερο στο χρόνο, σε αντίθεση με τον Χάρκερ που ήταν εφο-διασμένος και με δεύτερη καρδιά και άλλα υποβοηθητικά συστήματα.

Με τα πολλά πείστηκε πως ο οργανισμός ενός κανονικού ανθρώπου όντως διέθετε κάποιον ξεχωριστό αδένα οι εκ-κρίσεις του οποίου τού επέτρεπαν να νιώθει ενίοτε ευτυχι-σμένος, ωστόσο οι άνθρωποι της Παλιάς Ράτσας δεν είχαν καταφέρει ακόμη να τον εντοπίσουν και να τον χαρακτηρί-σουν. Άρα αυτό που έψαχνε, σίγουρα δε θα το έβρισκε στα βιβλία και τα επιστημονικά συγγράμματα.

Επειδή τα μέλη της Νέας Ράτσας ήταν γεννήματα των δε-ξαμενών δημιουργίας τους μπολιασμένα με πίστη ως προς την ανωτερότητά τους έναντι των φυσιολογικών ανθρώπων, ο Τζόναθαν Χάρκερ είχε την πεποίθηση πως, αν συνέχιζε να ερευνά και να μελετάει, κάποια στιγμή θα ανακάλυπτε αυτό που διέφευγε των επιστημόνων και των φυσιολόγων της Παλιάς Ράτσας.

Έτσι με το που έκανε την εμφάνισή του ένας κατά συρροή δολοφόνος, ο Τζόναθαν είδε τη χρυσή ευκαιρία που γύρευε. Θα ξεκινούσε τη δική του επιχείρηση δολοφονιών και τεμα-χισμών των πτωμάτων, φροντίζοντας με τους κατάλληλους χειρισμούς να "πιστώνει" τα φονικά στον κατά συρροή δο-λοφόνο. Και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, στα δυο πρώτα θύ-ματά του είχε κάνει χρήση χλωροφόρμιου.

Κάνοντας τις δικές του ανεξάρτητες έρευνες πίσω απ' την πλάτη του Μάικλ Μάντισον και της Κάρσον Ο' Κόνορ,


ο Χάρκερ ασχολείτο με την υπόθεση του Χειρουργού επί εικοσιτετραώρου βάσεως κυριολεκτικά, δηλαδή χωρίς να κοιμάται. Διέθετε μια σχεδόν μεταφυσική διαισθητική κα-τανόηση της ψυχολογίας του δολοφόνου κι ευθύς εξ αρχής είχε καταλάβει πως ο άνθρωπος του, όμοια με τον ίδιο, είχε ξεκινήσει μια εκστρατεία αναζήτησης της ευτυχίας. Και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο βρήκε το δρόμο που τον οδήγησε στον Ρόι Πριμπό τη χρονική στιγμή που ο τελευταίος φλέρ-ταρε και στη συνέχεια σκότωσε την κοπέλα που πουλούσε μαλλί της γριάς.

Βέβαια ο Χάρκερ θα μπορούσε κάλλιστα να αφήσει τον Πριμπό να συνεχίζει επ' άπειρο το... θεάρεστο έργο του, αν όμως στο μεταξύ δεν είχαν αλλάξει κάποια δεδομένα σε ό,τι αφορούσε τον ίδιο. Κάτι είχε συμβεί, που άφηνε υποσχέσεις για την εκπλήρωση του διακαούς του πόθου.

Το ψαχούλεμα των σπλάχνων των δυο πρώτων θυμάτων του δεν είχε αποδώσει τα αναμενόμενα. Κι όσο γι' αυτό που είχε κάνει στον Μπόμπι Όλγουαϊν, δεν αποτελούσε μέρος των ερευνών του, παρά μόνο μια πράξη φιλευσπλαχνίας. Ο Μπόμπι ήθελε να πεθάνει κι, επειδή η προγραμματισμένη από τον Πατέρα εντολή που απαγόρευε στα μέλη της Νέας Ράτσας τη διάπραξη φόνων είχε "σβηστεί" από τον Τζόνα-θαν, ο τελευταίος ήταν σε θέση να κάνει την εκδούλευση στο φίλο του.

Και πάλι όμως, παρόλο που ο Τζόναθαν Χάρκερ δεν είχε βρει τίποτε που θα τον βοηθούσε στην προσπάθεια του να κατανοήσει τι ήταν εκείνο που έκανε τους κανονικούς αν-θρώπους να νιώθουν ευτυχισμένοι, ο ίδιος είχε αρχίσει να υφίσταται θεαματικές αλλαγές. Σαν κάτι εντός του να είχε ξυπνήσει και να βρισκόταν σε κίνηση. Δεν ήταν λίγες οι φο-

326 Dean Koontz

ρές που είχε <5ει κάτι μέσα του -κάτι ζωντανό, που ασκούσε πίεση στο στομάχι του σαν να ήθελα να βγει έξω.

Κάτι του έλεγε πως ήταν στα πρόθυρα να αντιπαρέλθει μια ακόμη από τις σημαντικές απαγορεύσεις που είχε επι-βάλλει ο Πατέρας στα μέλη της Νέας Ράτσας. Ο Τζόναθαν πίστευε πως δεν ήταν μακριά η ώρα που ο ίδιος θα ήταν σε θέση να αναπαραχθεί.

Μοιραία λοιπόν ήθελε να τελειώνει με την υπόθεση του Πριμπό, φορτώνοντάς του όλα τα φονικά που είχαν γίνει μέ-χρι τότε, προσμένοντας στη συνέχεια να δρέψει ό,τι δάφνες ήταν να δρέψει.

Είχε κατά νου να κάνει ένα και μοναδικό τεμαχισμό πτώ-ματος ακόμη, αν και πιο επιστάμενο και ενδελεχή από τους προηγούμενους. Το τελευταίο θύμα του θα το ξεφορτωνό-ταν με τέτοιο τρόπο που, όταν θα το ανακάλυπταν, -πολύ αργότερα μετά τη διάπραξη του φόνου- θα το φόρτωναν κι αυτό στον Ρόι Πριμπό.

Όπως ο Πριμπό κείτονταν τώρα στο δάπεδο της κουζίνας, παράλυτος κι αναίσθητος, ο Τζόναθαν έβγαλε μια τσατσά-ρα από την τσέπη του πουκαμίσου του. Την είχε αγοράσει νωρίτερα εκείνη τη μέρα, όμως δεν την είχε χρησιμοποιήσει ο ίδιος.

Χτένισε με την τσατσάρα την πλούσια κώμη του αναίσθη-του κατά συρροή φονιά. Τελειώνοντας, αρκετές τρίχες είχαν μπλεχτεί ανάμεσα στα δόντια της κτένας.

Ο Χάρκερ έβαλε την τσατσάρα όπως ήταν με τις τρίχες σ' ένα πλαστικό σακουλάκι που είχε αγοράσει γι' αυτό το σκοπό. Αποδεικτικό στοιχείο!...

Ο Πριμπό στο μεταξύ είχε συνέλθει. «Ποιος... ποιος εί-σαι;»


«Δε μου λες, θες να πεθάνεις;» τον ρώτησε ο Τζόναθαν Χάρκερ.

Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μαγουλά του Πριμπό. «Όχι. Όχι, σε παρακαλώ...»

«Θέλεις να ζήσεις, παρόλο που έχεις μείνει παράλυτος εφ' όρου ζωής;»

«Ναι. Ναι, σε παρακαλώ. Έχω πολλά χρήματα. Μπορώ να πληρώσω για θεραπεία κι αποκατάσταση. Βοήθησέ με να ξεφορτωθώ όλα... όλα όσα είναι μέσα στους καταψύκτες... όλα όσα με ενοχοποιούν, άσε με να ζήσω και θα σε κάνω πλούσιο».

Η Νέα Ράτσα δε συγκινείτο από το χρήμα. Ο Τζόναθαν όμως προσποιήθηκε πως του άρεσε η ιδέα. «Ξέρω πόσο πλούσιος είσαι. Ναι μπορεί τελικά να τα βρούμε οι δυο μας, γιατί όχι;»

«Μα ασφαλώς και μπορούμε να τα βρούμε», βιάστηκε να πει ο Πριμπό, αν και αδύναμα.

«Επί του παρόντος όμως» είπε ο Χάρκερ «θέλω να κάνεις ησυχία. Έχω δουλειά να κάνω, και δε θέλω να ακούω τα κλαψουρίσματά σου. Αν κάνεις ησυχία, θα τα βρούμε οι δυο μας αργότερα. Αν βγάλεις λέξη όμως -αν κάνεις κιχ-, θα σε σκοτώσω, συνεννοηθήκαμε;»

Ο Πριμπό πάσχισε να του γνέψει ναι μ' ένα κούνημα του κεφαλιού του, όμως δεν μπόρεσε.

«Ωραία», είπε ο Χάρκερ. «Το 'πιασες το νόημα». Ο Πριμπό αιμορραγούσε εκεί που του είχε τσακίσει ο άλ-

λος τον καρπό, όμως η ροή του αίματος ήταν αργή και στα-θερή, κι όχι ορμητική σαν από σπασμένη αρτηρία.

Με τη βοήθεια ενός σταγονόμετρου για κολλύριο που είχε αγοράσει από το ίδιο φαρμακείο που πάρει και την κτένα,

328 Dean Koontz

ο Χάρκερ ρούφηξε λίγο αίμα από τη λιμνούλα που είχε σχηματιστεί πάνω στο πάτωμα της κουζίνας. Στη συνέχεια μετάγγισε -από λίγες σταγόνες την κάθε φορά- μια μικρή ποσότητα αίματος σ' ένα γυάλινο μπουκαλάκι που επίσης είχε φέρει μαζί του.

Ο Πριμπό ακολουθούσε με το βλέμμα του την κάθε του κί-νηση. Βλέμμα υγρό, με μια έκφραση αυτολύπησης ζωγραφι-σμένο πάνω του, μα και συνάμα όλο περιέργεια ανάμεικτη με τρόμο.

Όταν γέμισε το γυάλινο μπουκαλάκι, ο Χάρκερ βίδωσε το καπάκι του και το έβαλε στην τσέπη του σακακιού του. Τύ-λιξε το ματωμένο σταγονόμετρο σ' ένα μαντίλι και το έχωσε κι αυτό σε κάποια από τις τσέπες του.

Έψαξε στα συρτάρια της κουζίνας μέχρι που βρήκε μια άσπρη πλαστική σακούλα των σκουπιδιών και μερικά λα-στιχάκια.

Φόρεσε τη σακούλα στο αριστερό λαβωμένο χέρι του Πρι-μπό και την έπιασε σφιχτά με τα λάστιχα λίγο πιο πάνω από τον αγκώνα. Κατ' αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να μετακι-νήσει τον Πριμπό χωρίς να γεμίσει τον τόπο αίματα.

Ο Χάρκερ σήκωσε τώρα τον Ρόι σαν να ήταν πούπουλο, και πήγε και τον ακούμπησε πάλι στο πάτωμα, κοντά στο τραπέζι της κουζίνας, για να μην είναι μέσα στα πόδια του.

Ύστερα καθάρισε τα άσπρα κεραμικά πλακάκια απ' τα αίματα. Ευτυχώς το στοκάρισμα που είχε κάνει ο Ρόι στα χωρίσματα μεταξύ πλακιδίων ήταν τόσο συμπαγές που το

1 αίμα δεν το πότισε. Όταν βεβαιώθηκε πως ακόμη και η παραμικρή ρανίδα

αίματος είχε σκουπιστεί από το δάπεδο, και πως στο χώρο γενικά δεν υπήρχε κανένα ίχνος πάλης, έριξε σε μια δεύτε-


ρη σακούλα τις ματωμένες χαρτοπετσέτες και ό,τι απορρυ-παντικό είχε χρησιμοποιήσει, την έδεσε και την πέρασε στη ζώνη του.

Περνώντας στο καθιστικό, ζύγωσε στο γραφείο κι άνοιξε τον υπολογιστή του Ρόι. Επέλεξε ένα πρόγραμμα από το με-νού και πληκτρολόγησε μερικές αράδες που τις είχε καλο-δουλέψει και συντάξει στο μυαλό του εκ των προτέρων.

Αφήνοντας τον υπολογιστή αναμμένο, ο Χάρκερ πήγε τώρα στην μπροστινή πόρτα, την άνοιξε, βγήκε έξω στον ευ-ρύχωρο διάδρομο και πήγε και στάθηκε κοντά στη σκάλα που ανέβαζε στο στούντιο του Ρόι. Έμεινε εκεί για λίγο κι έστησε αυτί.

Οι εταιρείες που στεγάζονταν στο ισόγειο είχαν κλείσει από ώρες. Κατά πώς φαινόταν, ο Πριμπό δεν είχε φίλους, ούτε δεχόταν επισκέψεις. Στο κτίριο βασίλευε άκρα του τά-φου σιωπή.

Πίσω ξανά στο διαμέρισμα, ο Χάρκερ σήκωσε πάλι τον Πριμπό στα χέρια και τον μετέφερε σαν να ήταν πούπουλο έξω στο χολ της εισόδου.

Εκτός από τη σκάλα, στο κτίριο υπήρχε κι ένας ανελκυ-στήρας υπηρεσίας που βρισκόταν εκεί από κατασκευής του. Ο Χάρκερ πάτησε με τον αγκώνα του το κουμπί κλήσης του ανελκυστήρα.

Ο Πριμπό κοίταξε με βλέμμα ερευνητικό τον Χάρκερ, προσπαθώντας εναγωνίως να μαντέψει τις προθέσεις του. Μέσα στην καμπίνα του ανελκυστήρα τώρα, και όπως κρα-τούσε πάντα τον Ρόι αγκαλιά, ο Χάρκερ πάτησε το κουμπί με το νούμερο τρία στο πινακάκι.

Στην επίπεδη ταράτσα του κτιρίου που παλιά ήταν απο-θήκη υπήρχαν μικρότεροι αποθηκευτικοί χώροι, εξ ου κι η

330 Dean Koontz

ύπαρξη του ανελκυστήρα υπηρεσίας. Όταν κατάλαβε ο Ρόι πως ανέβαιναν στην ταράτσα, το

ήδη χλωμό του πρόσωπο τώρα έγινε σαν το λεμόνι, και τα μάτια του όπως έπαιζαν δεξιά αριστερά, φανέρωναν τον ανείπωτο πανικό του. Ήξερε πως δεν επρόκειτο να γίνει καμία συμφωνία για να σωθεί η ζωή του...

«Το πρόσωπο και ο λαιμός σου μπορούν ακόμα να αισθαν-θούν πόνο», τον προειδοποίησε ο Χάρκερ. «Θα σε τυφλώσω προκαλώντας σου τέτοιο φριχτό πόνο που ούτε καν μπορείς να διανοηθείς. Με κατάλαβες;»

Ο Πριμπό πετάρισε μερικές φορές τα βλέφαρά του, άνοι-ξε το στόμα του να μιλήσει, όμως δεν τόλμησε να βγάλει έστω μισή κουβέντα.

«Απίστευτο πόνο», συνέχισε ο Χάρκερ. «Αν όμως καθί-σεις ήσυχος και δε μου δημιουργήσεις προβλήματα, ο θάνα-τος σου θα είναι γρήγορος».

Ο ανελκυστήρας τώρα έφτασε στην κορφή του κτιρίου. Μονάχα το χλωμό φως ενός φεγγαριού που είχε βγει πριν

την ώρα του φώτιζε την ταράτσα, όμως ο Χάρκερ έβλεπε σαν να ήταν μέρα. Κουβάλησε τον κατά συρροή δολοφόνο μέχρι το προστατευτικό τοιχάκι στην άκρη της ταράτσας που είχε ύψος γύρω στο ένα μέτρο.

Ο Πριμπό στο μεταξύ είχε αρχίσει να κλαίει, όχι όμως τόσο δυνατά ώστε να εκνευρίσει τον άλλο και να τον κάνει να του προκαλέσει τον πόνο που του είχε υποσχεθεί. Ήταν το αξιοθρήνητο κλαψούρισμα ενός μικρού παιδιού.

Το λιθόστρωτο δρομάκι πίσω από την αποθήκη ήταν γύρω στα δεκατρία μέτρα από κάτω, έρημο τέτοια ώρα.

Ο Χάρκερ πέταξε τον Πριμπό από την ταράτσα. Ο δολο-φόνος κατά την πτώση του άφησε μια κραυγούλα, που όμως


δεν ήταν ούτε δυνατή, ούτε μακρόσυρτη. Στην άθλια κατάσταση που ήταν προτού καν τον αδειάσει

ο Χάρκερ από την ταράτσα, δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να γλιτώσει από τέτοια πτώση. Το ντουπ που έκανε το κορμί του σκάζοντας πάνω στο πεζοδρόμιο αποτελούσε ένα καλό μάθημα του πόσο εύθραυστος ήταν τελικά ο ανθρώπινος σκελετός.

Ο Χάρκερ άφησε το ασανσέρ στον τελευταίο όροφο που έβγαζε στην ταράτσα και κατέβηκε στο ισόγειο από τη σκά-λα. Πήγε με τα πόδια μέχρι το αμάξι του, που το είχε αφήσει τρία τετράγωνα πιο κάτω.

Καθ' οδόν, πέταξε τη σακούλα με τις ματωμένες χαρτοπε-τσέτες και τα απορρυπαντικά στον πρώτο κάδο απορριμμά-των που συνάντησε.

Μέσα στο αμάξι του τώρα, έβγαλε το κινητό που είχε αρ-πάξει μερικές ώρες πριν από κάποιον έμπορο ναρκωτικών που είχε μπαγλαρώσει στο Κουόρτερ. Κάλεσε την Άμεση Δράση και με αλλαγμένη φωνή καμώθηκε το πρεζόνι που είχε δει κάποιον να φουντάρει από μια ταράτσα, τη στιγμή που "τρυπιόταν" σ' ένα σοκάκι.

Τελειώνοντας, πέταξε το κινητό από το παράθυρο. Φορούσε ακόμη τα άσπρα πλαστικά γάντια. Τα έβγαλε

όπως οδηγούσε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 56

Ο ανελκυστήρας μοιάζει με τρισδιάστατο σταυρόλεξο που κατεβάζει ως το ισόγειο των Χεριών του Ελέους.

Ο Ράνταλ Έξ ι έχει στρίψει αριστερά στο διάδρομο του δευτέρου ορόφου, μπαίνοντας στον ανελκυστήρα στην έκτη δρασκελιά του, επομένως το γράμμα που περιέχει αυτό το τετράγωνο -και από το οποίο πρέπει να συνεχίσει με το που θα φτάσει στον πιο κάτω όροφο- είναι το ε.

Με το που ανοίγουν οι πόρτες, λέει τη λέξη, εμπρός, και βγαίνει προς το διάδρομο συνεχίζοντας σε τετράγωνα ισά-ριθμα προς τα γράμματα μ-π-ρ-ο-ς.

Μια ζωή που χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη κινητικό-τητα αποδεικνύεται στόχος πιο εύκολα πραγματοποιήσι-μος απ' ό,τι είχε φανταστεί. Ο Ράνταλ μπορεί να μην είναι έτοιμος να τρέξει σε κάποιο ράλι αυτοκινήτων, και μπορεί να μην είναι καν σε θέση να περπατήσει έστω κι αργά στον κόσμο που απλώνεται πέρα από τα ντουβάρια του εργαστη-ρίου, όμως κάνει βήματα προόδου, μεταφορικά και κυριο-λεκτικά.


Πριν χρόνια ο Πατέρας είχε διεξάγει μερικά από τα πιο πρωτοποριακά πειράματά του σε τούτον τον πιο κάτω όροφο του νοσοκομείου. Οι φήμες που κυκλοφορούσαν γύρω από το τι ακριβώς είχε κάνει -και τις οποίες είχε τύχει να πάρει το αυτί του Ράνταλ- ήταν πολλές και προκαλούσαν δέος.

Κατά τα φαινόμενα εδώ κάτω είχε δοθεί ολόκληρη μάχη. Ένα τμήμα του τοίχου του διαδρόμου είχε γκρεμιστεί, λες και κάτι είχε πέσει πάνω του, βγαίνοντας ορμητικά από κά-ποιο από τα δωμάτια.

Στα δεξιά του ανελκυστήρα, ο διάδρομος στο μισό του εύρος είναι πιασμένος από τακτικά φτυαρισμένα μπάζα: σπασμένα τσιμέντα, ένα συνονθύλευμα από στρεβλές, σκου-ριασμένες σιδερόβεργες, σωροί από σοβάδες, κάσες από πόρτες με περίεργα φουτουριστικά σχήματα έτσι στραβωμέ-νες που ήταν, αλλά και οι ίδιες οι βαριές ατσάλινες πόρτες διπλωμένες στα δυο σαν κόλλες χαρτί...

Σύμφωνα με τους θρύλους στα Χέρια του Ελέους, κάτι εκεί κάτω είχε πάει τόσο στραβά, που ο Πατέρας, έτσι σαν διαρκή υπενθύμιση, είχε επίτηδες αφήσει τα χαλάσματα και τα μπάζα εκεί που είχαν πέσει, αντί να τα μαζέψει και να καθαρίσει τον τόπο. Δεκάδες μέλη της Νέας Ράτσας είχαν πέσει... υπέρ πίστεως, στην προσπάθεια τους να συγκρατή-σουν... κάτι.

Επειδή ο Πατέρας περνάει από εκεί πέρα καθημερινά, όταν έρχεται στο εργαστήριο κι όταν φεύγει, έρχεται αντι-μέτωπος με τα σημάδια εκείνης της φοβερής κρίσης που πα-ραλίγο να τίναζε στον αέρα το έργο της ζωής του. Μερικοί μάλιστα φτάνουν μέχρι του σημείου να υπαινιχθούν πως ακόμη κι ο ίδιος ο Πατέρας ίσως να έχανε τη ζωή του στη διάρκεια του απίστευτου επεισοδίου, αν και η επανάληψη

334 Dean Koontz

αυτού του ισχυρισμού ισοδυναμεί με προσβολή των θείων. Γυρνώντας την πλάτη του στα χαλάσματα, ο Ράνταλ με

αφετηρία το τελευταίο γράμμα της λέξης εμπρός ακολουθεί μια καινούρια κατεύθυνση συλλαβίζοντας τώρα τη λέξη σι-γουριά.

Κινούμενος μερικές φορές στο πλάι των τετράγωνων πλα-κών, συλλαβίζει μερικές μικρότερες λέξεις, που του επιτρέ-πουν να κινείται μπροστά με αφετηρία το τελευταίο γράμμα τους που είναι η αρχή άλλων, μεγαλύτερων λέξεων, κι έτσι με αυτή τη λογική της ανάπτυξης ενός σταυρόλεξου κατα-φέρνει να φτάσει ως το τέλος του διαδρόμου, όπου και μια πόρτα. Η πόρτα δεν είναι κλειδωμένη.

Η πόρτα ανοίγει σ' έναν αποθηκευτικό χώρο με σειρές φωριαμών όπου φυλάσσονται τα αντίγραφα ασφαλείας των περασμένων σε υπολογιστές αρχείων του όλου προγράμμα-τος.

Ακριβώς απέναντι από ετούτη την πόρτα υπάρχει μια δεύ-τερη. Αυτή εδώ θα είναι κλειδωμένη. Γιατί απ' αυτήν μπαι-νοβγαίνει ο Πατέρας όποτε έρχεται στα Χέρια του Ελέους.

Ο Ράνταλ Έξι κινείται τώρα προς αυτή τη δεύτερη πόρ-τα, πάντα με τη λογική του σταυρόλεξου, καταλήγοντας να κρυφτεί ανάμεσα σε δυο σειρές φωριαμών που βρίσκονται κοντά της.

Τώρα θα πρέπει να περιμένει.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 57

Φεύγοντας από τον κινηματογράφο τού Δευκαλίωνα, η Κάρ-σον πήγε γραμμή στο γραφείο της, στην υπηρεσία, κάθισε μπροστά στον υπολογιστή κι άρχισε να ψάχνει.

Στη διεύθυνση ανθρωποκτονιών δεν υπήρχε νυχτερινή βάρδια. Οι ντετέκτιβ δούλευαν εκεί πέρα ανάλογα με τις ανάγκες μιας υπόθεσης που ερευνούσαν, νύχτα ή μέρα, όμως συνήθως μετά το απόγευμα έφευγαν από το κτίριο, όντας βεβαίως πάντα απίκο με το που θα τους καλούσαν, όμως όχι καθισμένοι στα γραφεία τους. Τώρα η Κάρσον, παρόλο που ακόμη δεν είχε βραδιάσει για τα καλά, καθόταν μονάχη της στη γωνιά των κυνηγών πτωμάτων, όπως την έλεγαν.

Ανάστατη απ' τα όσα της είχε πει ο Δευκαλίων, δεν ήξερε πια τι να πιστέψει και τι όχι. Προς μεγάλη της έκπληξη, δεν της ήταν εύκολο να μην πιστέψει όλα όσα της είχε ιστορήσει, τι κι αν ακούγονταν όχι απλώς φανταστικά, αλλά αποκυήμα-τα της φαντασίας κάποιου με σαλεμένο μυαλό.

Έτσι η κοπέλα ήθελε τώρα να ψάξει και να βρει ό,τι στοι-χεία υπήρχαν γύρω από το παρελθόν του Βίκτωρα Ήλιος.

336 Dean Koontz

Με τη βοήθεια του Ίντερνετ μπορούσε εύκολα να ξεσκεπά-σει το όποιο φαλκιδευμένο βιογραφικό -πολύ πιο εύκολα από την εποχή που η αναζήτηση τέτοιων στοιχείων γινόταν με ποδαρόδρομο κι από πόρτα σε πόρτα, ή με την αρωγή συναδέλφων από άλλες αστυνομικές διευθύνσεις.

Πληκτρολόγησε στο κενό παράθυρο αυτό που αναζητούσε. Σε δευτερόλεπτα ήρθαν στην οθόνη όλα όσα γύρευε. Ήλιος, ο οραματιστής ιδρυτής της Μπαϊοβίζιον. Ήλιος, η εξέχουσα προσωπικότητα της τοπικής κοινωνίας, ο άνθρωπος με τις υψηλές διασυνδέσεις και τη μεγάλη επιρροή στα πολιτικά πράγματα της Νέας Ορλεάνης. Ήλιος, ο φιλάνθρωπος.

Αρχικά της φάνηκε πως είχε μπόλικο υλικό στα χέρια της. Όμως στην πορεία δεν άργησε να διαπιστώσει ότι, παρό-λα τα πλούτη και παρ' όλες τις διασυνδέσεις του, ο Βίκτωρ Ήλιος περισσότερο κινείτο στις παρυφές της κοινωνίας της Νέας Ορλεάνης, παρά ζούσε μέσα σ' αυτήν.

Για περίπου είκοσι χρόνια, ενώ απ' τη μια κατάφερνε να συζητιέται το όνομά του, απ' την άλλη ο ίδιος δεν έκα-νε ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του. Ένα σωρό άλλες προσωπικότητες της τοπικής κοινωνίας απασχολούσαν όλη την ώρα τα ΜΜΕ: πανταχού παρούσες, σε σύγκριση με τον Βίκτωρα Ήλιος.

Ύστερα, όταν η Κάρσον επιχείρησε να συλλέξει περισσό-τερα στοιχεία γύρω από το παρελθόν του -προ της έλευσής του στη Νέα Ορλεάνη-, τα ίχνη του χάνονταν όπως ο καπνός στο φύσημα του αέρα.

Είχε φοιτήσει σε κάποιο πανεπιστήμιο "στην Ευρώπη", όμως πέραν αυτού ουδέν, τίποτε το συγκεκριμένο.

Αν και τα πλούτη του τα είχε κληρονομήσει, πουθενά δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά στους γονείς του.


Φημολογείτο πως είχε πολλαπλασιάσει την περιουσία του με σαρωτικές κινήσεις στον επιχειρηματικό τομέα την εποχή της έκρηξης του Διαδικτύου. Κι εδώ πάλι όμως δεν υπήρχαν περισσότερα στοιχεία.

Υπήρχε μια γενικόλογη αναφορά περί "παιδικών χρόνων στη Νέα Αγγλία*", χωρίς όμως να γίνεται μνεία της πολιτεί-ας στην οποία είχε γεννηθεί και μεγαλώσει.

Κάτι στις φωτογραφίες του Βίκτωρα Ήλιος που υπήρ-χαν στο Διαδίκτυο προβλημάτισε ιδιαίτερα την Κάρσον. Τα πρώτα χρόνια μετά την έλευσή του στη Νέα Ορλεάνη, ο Ήλιος χαμογελούσε στο φακό όμορφος -κούκλος θα έλεγε κανείς- κι εκεί κοντά στα τριάντα πέντε με σαράντα. Ε, και στις πιο πρόσφατες φωτογραφίες έδειχνε λες και δεν είχε περάσει ούτε ώρα από πάνω του.

Τώρα είχε υιοθετήσει βέβαια ένα χτένισμα που κολάκευε περισσότερο το παρουσιαστικό του, όμως και πάλι ήταν σαν να μην είχε χάσει ούτε τρίχα απ' τα μαλλιά του όλα αυτά τα χρόνια. Αν στο μεταξύ είχε κάνει πλαστική εγχείρηση, ο χει-ρουργός σίγουρα είχε μεγαλουργήσει επάνω του.

Πριν από εφτά χρόνια είχε εμφανιστεί στη Νέα Ορλεάνη μετά από ένα ταξίδι του στη Νέα Αγγλία αγκαζέ με μια σύ-ζυγο που ήταν δεν ήταν είκοσι πέντε χρόνων. Και το όνομα αυτής Έρικα -Έρικα σκέτο, χωρίς επώνυμο.

Η Έρικα κανονικά τώρα θα έπρεπε να ήταν γύρω στα τρι-άντα τρία. Και στις πιο πρόσφατες φωτογραφίες της έδειχνε το ίδιο φρέσκια και νέα όσο και στις αντίστοιχες που είχαν τραβηχτεί πριν από οχτώ χρόνια.

Μερικές γυναίκες είχαν την καλή τύχη βεβαίως να κολ-

* Νέα Αγγλία: Γεωγραφική περιοχή στις βορειοανατολικές ΗΠΑ η οποία απο-τελείται από τις Πολιτείες: Κονέκτικατ, Μασαχουσέτη, Μέιν, Νιου Χάμσαϊρ, Ρόουντ Άιλαντ και Βερμόντ. Σ.τ.Μ.

338 Dean Koontz

λάνε στα είκσσι-κάτι τους μέχρι που πατούσαν τα σαράντα. Μπορεί η Έρικα να ήταν κι αυτή μια από τις ευνοημένες της φύσης.

Η ικανότητα όμως και των δυο τους να μένουν μακριά απ' το άγγιγμα του χεριού του μαστροχαλαστή χρόνου δημιουρ-γούσε κατάπληξη. Για να μην πούμε ότι απτόταν του υπερ-φυσικού.

«Τον βρήκαν, Ο' Κόνορ». Γύρισε σαστισμένη απ' την άλλη και είδε τον Τομ Μπαου-

μέιν, τον αξιωματικό επιφυλακής όπως έστεκε στο άνοιγμα της πόστας που έβγαζε στο διάδρομο, λίγο πιο πέρα από το "μαντρί" των ντετέκτιβ.

«Βρήκαν το Χειρουργό», της εξήγησε ο Τομ. «Νεκρό. Έκανε βουτιά στο κενό από μια ταράτσα».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 58

Το τετράγωνο απ' τη μια μεριά του σοκακιού το είχαν απο-κλείσει με κίτρινη ταινία της αστυνομίας, θέλοντας έτσι να διαφυλάξουν όσα περισσότερα ευρήματα μπορούσαν για λογαριασμό των ανθρώπων της Σήμανσης. Και το ίδιο είχαν αποκλείσει και την ταράτσα και τον ανελκυστήρα.

Η Κάρσον ανέβηκε στο διαμέρισμα του Ρόι Πριμπό από τη σκάλα. Ο μπάτσος που φυλούσε έξω από την πόρτα τη γνώριζε, έτσι την άφησε να περάσει.

Η Κάρσον το είχε σχεδόν δεμένο πως μέσα στο διαμέρι-σμα θα έβρισκε τον Τζόναθαν Χάρκερ, ή τον Φράι, ή και τους δυο. Δεν είδε κανέναν. Την κλήση την είχε λάβει κά-ποιος άλλος ντετέκτιβ, ο Έμερι Φραμπουά, που είχε τύχει να βρίσκεται εκεί κοντά.

Η Κάρσον τον συμπαθούσε τον Έμερι. Στη θέα του δεν της σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο.

Ήταν ένας νέος άνθρωπος -τριάντα τεσσάρων χρόνων-που ντυνόταν έτσι όπως ντύνονταν οι ντετέκτιβ παλιότερα, μέχρι που το χώνεψαν πως με τέτοια ντυσιματάκια έμοια-

340 Dean Koontz

ζαν με απολιθώματα που παρέπεμπαν στο χαμένο νότο της δεκαετίας του '50. Κοστούμι από ύφασμα που τσαλάκωνε εύκολα, πουκάμισο από τεχνητό μετάξι, γραβάτα-σχοινάκι, ψάθινο καπέλο μπηγμένο περίπου ως τα φρύδια στο κεφάλι του.

Κατά ένα μυστήριο τρόπο ο Έμερι έκανε αυτό το παλιο-μοδίτικο ντύσιμο να δείχνει επάνω του μοντέρνο, ίσως γιατί κατά τα λοιπά ο ίδιος σαν άνθρωπος ήταν σύγχρονος και πολύ της εποχής του.

Η Κάρσον ξαφνιάστηκε όταν είδε εκεί πέρα και την Κάθι Μπερκ, φίλη της και ψυχολόγο. Η Κάθι ήταν στην κουζίνα μαζί με τον Έμερι. Κατά κύριο λόγο η Κάθι έκανε επιβε-βλημένες από τον εσωτερικό κανονισμό συνεδρίες με αστυ-νομικούς οι οποίοι ενέχονταν σε περιστατικά όπου είχε σημειωθεί ανταλλαγή πυροβολισμών, ή που είχαν βιώσει άλλες τραυματικές εμπειρίες και έχρηζαν ψυχολογικής υπο-στήριξης, όμως παράλληλα έφτιαχνε και τα ψυχογραφήματα δραστών που παρέμεναν ασύλληπτοι, όπως καλή ώρα ο Χει-ρουργός. Όμως η ίδια σπάνια επισκεπτόταν τον τόπο ενός εγκλήματος.

Η Κάθι κι ο Έμερι χάζευαν δυο άντρες της Σήμανσης όπως άδειαζαν τον ένα από τους δυο καταψύκτες. Τάπερ, μικρά και μεγάλα.

Η Κάρσον πλησίασε τον Έμερι και την Κάθι τη στιγμή που ο τεχνικός της Σήμανσης διάβαζε αυτό που ήταν γραμ-μένο με ταινία στο καπάκι ενός τάπερ: «Αριστερό χέρι».

Δε χρειαζόταν να διαβάσει κανείς στην Κάρσον οτιδήπο-τε για να μπει στο νόημα, αφού, με το που σήκωσαν το κα-πάκι του δεύτερου καταψύκτη, εμφανίστηκε το πτώμα μιας νεαρής γυναίκας με βγαλμένα τα μάτια.


«Γιατί δεν είσαι σπιτάκι σου να διαβάζεις ιστορίες για ηρωίδες οπλισμένες με γιαταγάνια και φτερωτούς δρά-κους;» πρόγκιξε η Κάρσον τη φίλη της.

«Εκεί κάτω στο σοκάκι έχουμε νεκρό έναν άλλο δράκο», αποκρίθηκε η Κάθι. «Ήθελα να δω από κοντά το άντρο του, να διαπιστώσω αν το ψυχολογικό προφίλ που του έχω φτιά-ξει έχει κάποια βάση».

«Δεξί χέρι», ανακοίνωσε τώρα ο άλλος τεχνικός, βγάζο-ντας ένα ακόμη τάπερ από τον καταψύκτη.

«Κάρσον» πετάχτηκε ο Φραμπουά «μου φαίνεται πως μό-λις γλίτωσες από τη σύνταξη μιας αναφοράς μισού τόνου».

«Μάλλον δε φουντάρισε κατά λάθος από την ταράτσα, ε;»

«Αυτοκτονία. Άφησε και σημείωμα. Ποιος ξέρει, ίσως έμαθε πως είχατε ριχτεί στο κατόπι του εσύ κι ο Μάικλ, σκέ-φτηκε: "Πάει, είμαι χαμένος έτσι ή αλλιώς", κι έδωσε το μα-κροβούτι».

«Δε μου λες, αυτοκτονούν οι ψυχοπαθείς με δολοφονικές τάσεις;» ρώτησε η Κάρσον.

«Σπάνια», αποκρίθηκε η Κάθι. «Πάντως δεν είναι κι ανή-κουστο».

«Αυτιά», ανέγνωσε δυνατά ο ένας από τους άντρες της Σήμανσης, βγάζοντας από τον καταψύκτη ένα ακόμη τάπερ, τη στιγμή που ο συνάδελφος του φώναξε κι αυτός: «Χείλη».

«Έδωσα μεγάλη πίκρα στη μάνα μου», σχολίασε ο Έμε-ρι. «Η καημένη ήθελε να γίνω κι εγώ πιλότος της πολιτικής αεροπορίας, όπως ο μπαμπάς μου. Κάτι τέτοιες στιγμές σκέ-φτομαι πως χίλιες φορές καλύτερα εκεί ψηλά στον ουρανό, που όλα είναι καθαρά και ξάστερα, σε μια πτήση από Σαν Φρανσίσκο για Τόκυο».

342 Dean Koontz

«Ναι, δε λέω» είπε η Κάρσον «όμως ποιος πιλότος θα έχει να διηγηθεί τέτοιες ιστορίες στα εγγονάκια του όταν τα βά-ζει για ύπνο; Πού είναι το σημείωμα του αυτόχειρα;»

«Έλα να σου δείξω», είπε η Κάθι. Πάνω στο γραφείο, σε μια γωνιά του καθιστικού, υπήρ-

χε ένας υπολογιστής. Λευκοί χαρακτήρες σε γαλάζιο φόντο συνέθεταν έναν πολύ περίεργο αποχαιρετισμό:

Σκότωσα ό,τι ήθελα. Πήρα ό,τι ήθελα. Και τώρα Επειδή το θέλω φεύγω, για να πάω εκεί που θέλω: Ένα επίπεδο πιο κάτω απ' την Κόλαση.

«Το θρασύ ύφος είναι χαρακτηριστικό ενός ψυχοπαθούς», είπε η Κάθι. «Ο υπαινιγμός πως έχει κερδίσει μια θέση πε-ρίοπτη στην Κόλαση δεν είναι καινούριο φρούτο, ωστόσο, συνήθως όταν κάποιος φαντασιώνεται πως ενσαρκώνει κάποιο σατανικό ρόλο, βρίσκεις εκεί που μένει σχετική φι-λολογία: πόστερ, βιβλία, περιοδικά. Εμείς δεν έχουμε βρει ακόμη τίποτε σχετικό εδώ μέσα».

Ακούγοντας με μισό αυτί, παγωμένη από την αίσθηση πως το έργο κάπου το είχε ξαναδεί -το έργο και το μήνυμα- η Κάρσον έμεινε να κοιτάζει το μόνιτορ του υπολογιστή δια-βάζοντας τις αράδες μια και δυο και τρεις και τέσσερις φο-ρές.

Όπως είχε τα μάτια της καρφωμένα στην οθόνη, έβγαλε ένα πλαστικό γάντι από μια τσέπη του μπουφάν της, το φό-ρεσε στο δεξί της χέρι, τέλος έδωσε μια εντολή στον υπολο-γιστή για να τυπώσει το κείμενο.

«Μια φορά κι ένα καιρό» παρατήρησε η Κάθι «αν το ση-μείωμα κάποιου αυτόχειρα δεν ήταν ιδιόχειρο, γεννούσε


υποψίες. Στις μέρες μας όμως συχνά κάνουν χρήση του υπο-λογιστή τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα προωθούν μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου τα σημειώματά τους σε φίλους και συγγενείς προτού μας αφήσουν γεια. Η πρόοδος, βλέπεις».

Βγάζοντας το γάντι, και περιμένοντας όλο ανυπομονησία να τυπώσει ο εκτυπωτής το σημείωμα, η Κάρσον γύρισε απ' την άλλη και είπε: «Εκεί κάτω, στο σοκάκι, έχει απομείνει τίποτε από δαύτον για να πάρουμε μια καλή φωτογραφία το πρόσωπο του;»

«Όχι» αποκρίθηκε η Κάθι «όμως η κρεβατοκάμαρά του είναι γεμάτη από φωτογραφίες του».

Μόνο γεμάτη; Πάνω και στα δυο κομοδίνα, αλλά και στην τουαλέτα υπήρχαν πάνω από δέκα φωτογραφίες του Ρόι Πριμπό, καλλιτεχνικές λήψεις από επαγγελματίες φωτογρά-φους, βαλμένες όλες μέσα σε σκαλιστά ασημένια κάδρα.

«Πάντως δεν του έλειπε αυτοεκτίμηση», παρατήρησε ξερά η Κάθι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 59

Η εικοσιπεντάχρονη Τζένα Πάρκερ ζούσε μόνο για τα πάρ-τι. Δεν περνούσε βραδιά που να μην ήταν καλεσμένη σε κά-ποιο.

Ήταν ολοφάνερο πως απόψε είχε ήδη πάρει τα "σκονά-κια" της, έτσι για να είναι σε φόρμα κι "ανεβασμένη" αργό-τερα, γιατί, όπως βγήκε από το διαμέρισμά της ήταν μέσα στην καλή χαρά, και τραγουδούσε φάλτσα.

Ντοπαρισμένη ή νηφάλια, η Τζένα ήταν ένα πλάσμα γενι-κώς πρόσχαρο, που είχε πάντα στην καρδιά της τη λιακάδα, ακόμη κι όταν τα πράγματα ήταν μαύρα και βροχερά.

Τούτη την ξάστερη βραδιά έμοιαζε να στέκει μερικούς πόντους πάνω από το δάπεδο του διαδρόμου, όπως έκανε να κλειδώσει την πόρτα του διαμερίσματος της. Όμως αυτή η απλή διαδικασία της εισόδου του κλειδιού στην κλειδαριά σαν να της έπεφτε κομματάκι δύσκολη, και μετά την τρίτη αποτυχημένη προσπάθεια, άρχισε να χαζογελάει.

Τελικά μπορεί να μην είχε φτιάξει απλώς κεφάλι, αλλά να ήταν λιώμα κατά το κοινώς λεγόμενο.


Στην τέταρτη προσπάθεια τα κατάφερε κι έβαλε το κλειδί στην κλειδαριά, και το γλωσσίδι ασφάλισε, όπως το γύρισε, μ' ένα κλακ.

«Σέριλ Κρόου», είπε ο Τζόναθαν Χάρκερ όπως έστεκε στο άνοιγμα της πόρτας του δικού του διαμερίσματος, που ήταν απέναντι από της Τζένα.

Η κοπέλα γύρισε, τον κοίταξε κι έσκασε ένα ολοφώτεινο χαμόγελο. «Τζόνι!»

«''Οταν τραγουδάς, είναι σαν να ακούω τη Σέριλ Κρόου». «Σοβαρά; Άντε!» «Με ξέρεις να λέω ψέματα;» «Εξαρτάται απ' το τι γυρεύεις», του αποκρίθηκε όλο σκέρ-

τσο. «Έλα τώρα, Τζεν! Σου την έχω πέσει ποτέ;» «Όχι, αλλά θα το κάνεις...» «Πότε;» «Αργά. Ή γρήγορα. Μπορεί και τώρα».

Τον είχε επισκεφθεί στο διαμέρισμά του κάνα δυο φορές βράδυ, για μακαρονάδα, κι άλλες τόσες είχε πάει κι εκείνος στο δικό της για φαγητό απ' έξω, μιας και η καημένη δεν ήξερε να μαγειρέψει, ούτε καν μακαρόνια. Επισκέψεις κα-θαρά μεταξύ ανθρώπων που έμεναν στον ίδιο όροφο.

Ο Χάρκερ δεν ήθελε το κορμί της Τζένα Πάρκερ. Ήθελε να μάθει το μυστικό που την έκανε να δείχνει τόσο ανέμελη κι ευτυχισμένη.

«Μα στο 'χω πει. Μου θυμίζεις την αδερφή μου». «Την αδερφή σου; Ναι, καλά, σε πίστεψα τώρα!» «Τέλος πάντων, κορίτσι μου, με τα χρόνια που κουβαλάω,

θα μπορούσα να είμαι πατέρας σου». «Μπα! Κι από πότε δίνει ένας άντρας σημασία σε τέτοιες

346 Dean Koontz

λεπτομέρειες;» «Ε, δεν είμαστε όλοι γουρούνια», είπε ο Χάρκερ. «Ω, συγνώμη, Τζόνι. Δεν εννοούσα-τίποτε... κακό. Είναι

που μέσα μου πετάω στα σύννεφα, ε, και καμιά φορά μου ξεφεύγουν λόγια, γιατί ακριβώς δεν πατάω στη γη».

«Ναι, το έχω προσέξει. Απορώ, τι τα θέλεις τα ναρκωτι-κά; Όταν είσαι νηφάλια, δείχνεις τόσο ευτυχισμένη. Πάντα είσαι ευτυχισμένη».

Η κοπέλα χαμογέλασε, τον ζύγωσε και του τσίμπησε παι-χνιδιάρικα το μάγουλο. «Δεν έχεις άδικο. Αγαπώ τη ζωή. Πάντα είμαι ευτυχισμένη. Αλλά δεν είναι δα και κανένα έγκλημα να θέλω να νιώθω ακόμη πιο ευτυχισμένη πού και πού».

«Να σου πω, αν ήμουν στο Ηθών, αντί στη Διεύθυνση αν-θρωποκτονιών, μπορεί και να το θεωρούσα έγκλημα», είπε ο Χάρκερ.

«Μπα, ποτέ δε θα με μπαγλάρωνες, Τζόνι. Ούτε καν στην περίπτωση που θα σκότωνα κάποιον».

«Μπορεί και όχι», συμφώνησε ο Χάρκερ, και την άλλη στιγμή ράντιζε με χλωροφόρμιο τη μύτη και το στόμα της.

Η κοπέλα αντέδρασε λες και κάποιος την είχε χτυπήσει από πίσω στα γόνατα έτσι όπως διπλώθηκε και σωριάστηκε στο δάπεδο. Έβγαλε κάτι άναρθρους ήχους, η ανάσα της βγήκε σφυριχτή, κι ύστερα λιποθύμησε.

Το σπρέι ο Χάρκερ το είχε πάρει από το διαμέρισμα του Ρόι Πριμπό. Ήταν το ένα από τα τρία που είχε βρει εκεί μέσα.

Αργότερα θα άφηνε το κάνιστρο κοντά στη νεκρή κοπέλα. Το πτώμα της θα περνούσαν μήνες μέχρι να το εντοπίσουν, έτσι οι άνθρωποι της Σήμανσης δε θα ήταν σε θέση να πουν


αν ο θάνατος της είχε επέλθει πριν ή μετά την "αυτοκτονία" του Πριμπό, στην κατάσταση που θα το έβρισκαν. Το σπρέι θα αποτελούσε ένα ακόμη από τα στοιχεία που θα συνέδε-αν το πτώμα της Πάρκερ με τον Πριμπό -το τελευταίο θύμα του.

Ο Χάρκερ σήκωσε σαν πούπουλο την αναίσθητη κοπέλα στα χέρια του και τη μετέφερε στο διαμέρισμά του, κλείνο-ντας με μια κλοτσιά την πόρτα πίσω τους. Από τα τέσσερα διαμερίσματα που υπήρχαν στον όροφο, το ένα ήταν άδειο. Ο Πολ Μίλερ, του διαμερίσματος 4-C, έλειπε σε κάποιο συ-νέδριο πωλητών, στο Ντάλας. Έτσι στον όροφο τώρα έμε-ναν μόνο ο Τζόναθαν Χάρκερ και η Τζένα. Δεν υπήρχε πε-ρίπτωση να είχε δει κανείς την επίθεση με το χλωροφόρμιο και την απαγωγή.

Κανείς δεν επρόκειτο να αναζητούσε την Τζένα πριν την παρέλευση μιας, δυο ημερών. Σ' αυτό το διάστημα ο Χάρκερ θα την είχε ανοίξει από πάνω ως κάτω, θα είχε εντοπίσει αυτό το κάτι το ξεχωριστό που είχε η κοπέλα και δεν το είχε αυτός, και θα είχε ξεφορτωθεί τα κομμάτια της.

Όλες αυτές τις προφυλάξεις ο Χάρκερ δεν τις έπαιρνε γιατί φοβόταν μήπως τον έπιαναν και τον έστελναν φυλακή, αλλά γιατί ανησυχούσε μήπως τον ανακάλυπτε ο Πατέρας κι αναγνώριζε στο πρόσωπο του τον αποστάτη.

Ο Τζόναθαν είχε σπρώξει στο μεταξύ το κρεβάτι σε μια γωνιά της κρεβατοκάμαράς του. Κι είχε βάλει όλα τα υπό-λοιπα έπιπλα πάνω στο κρεβάτι, εξοικονομώντας έτσι τον απαιτούμενο χώρο για την εκ των ενόντων αυτοψία που είχε κατά νου να "διενεργήσει", πάνω στο τραπέζι που είχε βά-λει ήδη εκεί μέσα.

Το δάπεδο ήταν ήδη στρωμένο με πλαστικά. Στο πάνω

348 Dean Koontz

και στο κάτω μέρος του τραπεζιού είχε βάλει λάμπες που θα του εξασφάλιζαν άπλετο φως στην προσπάθεια εντοπισμού της πηγής της ευτυχίας της Τζένα, είτε αυτό ήταν μπλεγμένο ανάμεσα στα έντερά της, είτε εμφυτευμένο στην παρεγκε-φαλίδα της.

Ακουμπώντας την τώρα πάνω στο τραπέζι, πρόσεξε πως η κοπέλα αιμορραγούσε από τη μύτη. Είχε χτυπήσει σ' εκείνο το σημείο όταν σωριάστηκε ξερή στο δάπεδο. Πάντως δεν έτρεχε πολύ αίμα. Κι ούτε θα ήταν αυτή η αιτία που θα την έστελνε στον άλλο κόσμο.

Ο Χάρκερ εξέτασε τον παλμό της. Σταθερός. Τον απασχολούσε μήπως η κοπέλα είχε εισπνεύσει παρα-

πάνω χλωροφόρμιο απ' όσο έπρεπε, γεγονός που ίσως της είχε προκαλέσει χημική ασφυξία ή αναφυλακτικό σοκ.

Την ήθελε ζωντανή όσο θα κρατούσε η "επέμβαση". Για κάποιο διάστημα μάλιστα την ήθελε και ξύπνια για να μελε-τάει τις αντιδράσεις της.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 60

Στο υπόγειο των Χεριών του Ελέους όπως είναι κρυμμένος πίσω από κάτι βαλμένους στη σειρά φωριαμούς, ο Ράνταλ Έξι, αφουγκράζεται τώρα, κι ακούει θορύβους από τη με-ριά του κόσμου που απλώνεται πέρα από τα ντουβάρια του δικού του μικρόκοσμου. Πρώτα το κλείσιμο μιας πόρτας σε κάποιο άλλο δωμάτιο.

Απ' ό,τι είχε πάρει το αυτί του Ράνταλ όταν φαινόταν βυθισμένος στο έρεβος του αυτισμού του, ο Πατέρας είναι ο μόνος που μπαινοβγαίνει στο κτίριο από την πόρτα που υπάρχει σ' αυτό το χώρο. Τώρα, μετά το δείπνο του που συ-νηθίζει να παίρνει αργά, ο Πατέρας θα πρέπει να επιστρέ-ψει στα εργαστήρια για να δουλέψει όλη νύχτα.

Κουρνιασμένος εκεί στο τέλος της σειράς των φωριαμών ο Ράνταλ τσιτώνει το κεφάλι του και στήνει αυτί. Μετά από λίγο ακούει τα μπιπτων αριθμών που κάποιος πληκτρολογεί στην ηλεκτρονική κλειδαριά της πόρτας που βρίσκεται στην άλλη άκρη του αρχειοφυλακείου.

Τα δέκα μπιπ που αντιστοιχούν σε ισάριθμα πλήκτρα -

350 Dean Koontz

από το μηδέν μέχρι το εννιά- έχουν το καθένα τους τον ίδιο ήχο παντού και πάντα, είτε πρόκειται για το πληκτρολόγιο ενός τηλεφώνου, είτε για εκείνο ενός συστήματος ασφαλεί-ας, είτε μιας ηλεκτρονικής κλειδαριάς.

Αυτό ο Ράνταλ το έχει μάθει από την επιμορφωτική ιστο-σελίδα στο διαδίκτυο μιας από της μεγαλύτερες επικοινωνι-ακές εταιρίες της χώρας. Έχοντας κατεβάσει αυτούς τους το-νικούς ήχους στο πλαίσιο των προετοιμασιών για την Οδύσ-σειά του, τους έχει παίξει στο μυαλό του ξανά και ξανά και ξανά -εκατοντάδες φορές- μέχρι που ήταν πια σε θέση να αναγνωρίζει κωδικούς από τον ηλεκτρονικό ήχο που βγάζει κάθε πλήκτρο όταν πατιέται κατά τη σύνθεσή τους.

Επειδή τώρα παρεμβάλλεται η κλειστή πόρτα, οι ήχοι αυ-τοί δεν είναι καθαροί. Αν ο Ράνταλ δε διέθετε την ενισχυμέ-νη ακοή των μελών της Νέας Ράτσας, ίσως δε θα μπορούσε να αναγνωρίσει τον κώδικα 368284.

Ένα σιγανό μπρρρ που ακούγεται, υποδηλώνει πως το κύκλωμα που κρατάει την κλειδαριά κλειδωμένη, έχει απα-σφαλιστεί.

Αν και η πόρτα δε βρίσκεται στο οπτικό πεδίο του Ράνταλ, καταλαβαίνει από το τρίξιμο των μεντεσέδων πως ο Πατέ-ρας την έχει ανοίξει. Βήματα πάνω στο παρκέ μαρτυρούν πως ο Πατέρας έχει περάσει τώρα στο αρχειοφυλάκειο.

Έτσι όπως είναι κρυμμένος και δε φαίνεται στο διάδρο-μο, ο Ράνταλ αναρωτιέται κατά πόσο οι αισθήσεις του Πα-τέρα είναι διευρυμένες κι ενισχυμένες -αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο- γι' αυτό κρατάει την αναπνοή του από φόβο μην τον προδώσει ακόμη κι η πιο ανεπαίσθητη ανάσα του.

Ο Πατέρας διασχίζει το χώρο με βήμα σταθερό, δίχως να κοντοσταθεί.


Η πόρτα απέναντι κλείνει μόνη της στο κατόπι του, και το μπρρρ της απασφαλισμένης κλειδαριάς διακόπτεται, καθώς τώρα ακούγεται το τσακ του γλωσσιδιού που ασφαλίζει.

Η εσωτερική πόρτα ανοίγει, κλείνει, ο Πατέρας έχει προ-χωρήσει για τα καλά στο διάδρομο του υπογείου, έχει φτά-σει εκεί που είναι μαζεμένα τα μπάζα για να του θυμίζουν τη μέρα που εκεί στα έγκατα των εργαστηρίων κάτι είχε πάει πολύ στραβά.

Η υπομονή είναι μια αρετή που διακρίνει τον Ράνταλ και με το παραπάνω. Δεν ξεκολλάει αμέσως από την κρυψώ-να του, μόνο περιμένει για μερικά λεπτά της ώρας μέχρι να ανέβει ο Πατέρας σε κάποιον άλλο όροφο οπότε και δε θα μπορεί πια να ακούει τις κινήσεις του.

Πλακάκι το πλακάκι, και συλλαβίζοντας πάντα κάποια λέξη τα γράμματα της οποίας συμπληρώνει νοερά στα τε-τράγωνα που πατάει, ο Ράνταλ ζυγώνει στην εξώπορτα. Φτάνοντας απέναντι, εκεί στον τοίχο υπάρχει ένα πλαίσιο σαν πληκτρολόγιο. Πληκτρολογεί τον κωδικό 368284.

Η ηλεκτρονική κλειδαριά απασφαλίζει. Ακουμπάει το χέρι του πάνω στην πόρτα, όμως δε βρίσκει το κουράγιο να την ανοίξει με μια σπρωξιά.

Πέρα απ' την πόρτα δεν υπάρχει Έλεος. Όλα καινούρια, κι ένα σωρό επιλογές που θολώνουν το μυαλό.

Καθυστερεί τόσο, που η ηλεκτρονική κλειδαριά κλειδώνει πάλι.

Πληκτρολογεί ξανά τον κωδικό. Η κλειδαριά απασφαλί-ζει: μπρρρ

Ο Ράνταλ λέει στον εαυτό του ν' ανοίξει την πόρτα. Δεν το μπορεί.

Η κλειδαριά ασφαλίζει πάλι.

352 Dean Koontz

Τρέμοντας σύγκορμος, στέκει μπροστά στην πόρτα, ανή-μπορος να διαβεί το κατώφλι της, παραλυμένος απ' το φόβο. Φοβάται τόσο να βγει, όσο και να μείνει από αυτή τη μεριά της πόρτας.

Στο συγχυσμένο του μυαλό έρχεται η φωτογραφία στο απόκομμα: Άρνι Ο' Κόνορ, αυτιστικός, χαμογελαστός ωστό-σο. Είναι ολοφάνερο πως ο Άρνι νιώθει πιο ευτυχισμένος απ' τον Ράνταλ που την ευτυχία μόνο σαν λέξη την ξέρει, καταδικασμένος, το πιο πιθανό, να μην τη γευτεί ποτέ.

Το αίσθημα της αδικίας τού τρώει τώρα τα σωθικά, τον φλογίζει. Ένα συναίσθημα τόσο έντονο και δυνατό, που ο Ράνταλ φοβάται πως θα τον σμπαραλιάσει, αν δεν κάνει κάτι για να εξασφαλίσει και για τον εαυτό του την ευτυχία που δείχνει να απολαμβάνει ο Άρνι Ο' Κόνορ.

Α, το κωλόπαιδο! Το σιχαμένο σκουλήκι που τολμάει να κρατάει το μυστικό της ευτυχίας μόνο στον εαυτό του! Με ποιο δικαίωμα νιώθει ευτυχισμένος τη στιγμή που το παιδί του Πατέρα, ανώτερο από κάθε άποψη, ζει μέσα στη δυστυ-χία παρά στο Έλεος;

Πληκτρολογεί ξανά τον κωδικό. Μπρρρρ. Σπρώχνει την πόρτα. Η πόρτα ανοίγει. Συλλαβίζοντας πάλι στο μυαλό του το όνομά του, ο Ράνταλ

Έξι διαβαίνει το κατώφλι βγαίνοντας έξω από το Έλεος, στο άγνωστο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 61

Πίσω από την κλειστή πόρτα η Κάρσον άκουσε μουσική από ταινία τρόμου. Χτύπησε μια φορά το κουδούνι και το ξανα-χτύπησε προτού σβηστεί ο απόηχος του πρώτου κουδουνί-σματος στο εσωτερικό του διαμερίσματος.

Ο Μάικλ εμφανίστηκε στο άνοιγμα της πόρτας ντυμένος με ένα φανελάκι και τζιν παντελόνι. Στα πόδια του φορού-σε μόνο κάλτσες. Μαλλιά ανάκατα. Πρόσωπο πρησμένο. Αγουροξυπνημένος, με βλέφαρα ακόμη βαριά. Μάλλον τον είχε πάρει ο ύπνος όπως ήταν ξαπλωμένος στο ανάκλιντρο του με την πράσινη δερμάτινη ταπετσαρία.

Ήταν αξιολάτρευτος. Η Κάρσον θα ήθελε όσο τίποτε ο Μάικλ να ήταν βρομιά-

ρης. Ή τσαπατσούλης. Να μη βλεπόταν, τέλος πάντων. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να νιώθει ερωτική έλξη για κάποιον συνάδελφο ο οποίος ήταν άμεσος συνεργάτης.

Να όμως που αυτός εδώ έδειχνε κούκλος και χαδιάρης σαν τεράστιος λούτρινος αρκούδος. Ή ακόμα χειρότερα, βλέποντάς τον, η κοπέλα ένιωθε κάτι ζεστό να πλημμυρίζει

354 Dean Koontz

τα σωθικά της -ένα γλυκό συναίσθημα τρυφερότητας που δεν ήταν άμοιρο κάποιας ερωτικής επιθυμίας.

Γαμώ-το! «Είναι δέκα η ώρα» είπε η κοπέλα και μπήκε στο διαμέ-

ρισμα «κι εσύ κοιμάσαι θρονιασμένος μπροστά στην τηλεό-ραση. Κι αυτά τα κίτρινα ψίχουλα πάνω στο φανελάκι σου τι είναι; Από τυρογαριδάκια;»

«Μέσα είσαι», αποκρίθηκε ο Μάικλ, ακολουθώντας τη στο καθιστικό. «Από τυρογαριδάκια. Είσαι λαγωνικό».

«Να υποθέσω πως δεν τα έχεις κοπανήσει;» «Να μην υποθέσεις τίποτε. Έχω χτυπήσει δυο μπίρες δι-

αίτης». Ο Μάικλ χασμουρήθηκε, ανακλαδίστηκε, έτριψε τα νυ-

σταγμένα του μάτια με την ανάστροφη των χεριών του. Αχ, ναι, ήταν να τον πιεις στο ποτήρι!

Η Κάρσον πάσχισε να αποδιώξει από το μυαλό της αυτές τις πονηρές σκέψεις. «Πιο άσχημο έπιπλο δεν έχω ξαναδεί», είπε, δείχνοντας το ογκώδες, πράσινο ανάκλιντρο. «Μοιά-ζει με μύκητα βγαλμένο από το αποχετευτικό σύστημα της Κόλασης».

«Ναι, αλλά είναι ένας μύκητας κατάδικος μου, και τον γουστάρω».

Δείχνοντας την τηλεόραση, τον ρώτησε: «Οι Άνθρωποι του Τρόμου;»

Το πρώτο ρημέικ. «Πόσες φορές το έχεις δει; Δέκα;» «Μπορεί και δώδεκα». «Όταν πρόκειται για ταινίες υψηλής αισθητικής» του είπε

«είσαι ο Κάρι Γκραντ της γενιάς σου». Της χαμογέλασε. Κι εκείνη ήξερε γιατί. Τα γεροντοκορί-


στικα σχόλια της δεν τον ξεγελούσαν. Οι κεραίες του έπια-ναν το πώς επιδρούσε επάνω της.

Η Κάρσον ψιλοκοκκίνισε, γι' αυτό γύρισε απ' την άλλη. Πήρε στα χέρια της το τηλεκοντρόλ κι έσβησε την τηλεόρα-ση. «Η υπόθεση πάει για διαλεύκανση. Πρέπει να φεύγου-με».

«Δηλαδή;» «Κάποιος έκανε μακροβούτι από μια ταράτσα. Έσκασε

στο σοκάκι από κάτω κι έγινε αλοιφή για τους κάλλους. Ο καταψύκτης του ήταν γεμάτος από ανθρώπινα μέλη. Λένε πως πρόκειται για το Χειρουργό. Μπορεί, όμως δεν είναι όλα τα θύματα δικά του».

«Δηλαδή;» ρώτησε ο Μάικλ, όπως έδενε τα κορδόνια των παπουτσιών του καθισμένος στην άκρη του ανάκλιντρου. «Είχε και βοηθό, ή μήπως κάποιος αντέγραφε τα κατορθώ-ματά του;»

«Κάτι τέτοιο. Την περίπτωση του αντιγραφέα την είχαμε αποκλείσει έτσι αβασάνιστα».

«Στάσου να βάλω ένα καθαρό πουκάμισο κι ένα σακά-κι».

«Ναι, και με την ευκαιρία άλλαξε και το φανελάκι με ολί-γη από τυρογαριδάκια», τον παρατήρησε.

«Ό,τι πείτε. Μην παρουσιαστούμε μπροστά σε κανέναν κακούργο και σε κάνω ρεζίλι», της είπε, βγάζοντας το φανε-λάκι όπως έβγαινε από το δωμάτιο.

Ήξερε πολύ καλά τι έκανε: έτσι ίσα για να έπαιρνε η άλλη μάτι. Το οποίο και έκανε η Κάρσον. Τέλειοι ώμοι, γραμμω-μένοι κοιλιακοί.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 62

Η Έρικα περιφερόταν στην έρημη έπαυλη, σταματώντας πού και πού για να θαυμάσει κάποια από τις ευρωπαϊκές και ασιατικές αντίκες του Βίκτωρα.

Όπως το συνήθιζαν κάθε βράδυ, τα εννιά μέλη του υπηρε-τικού προσωπικού -ο μπάτλερ, ο σεφ, οι υπηρέτες, οι καμα-ριέρες και οι κηπουροί- είχαν ήδη αποσυρθεί στο κατάλυμά τους, που ήταν πάνω από το γκαράζ, στο πίσω μέρος του κτιρίου.

Έμεναν σε κοινούς κοιτώνες, άντρες και γυναίκες μαζί. Και απολάμβαναν υποτυπωδών ανέσεων.

Ο Βίκτωρ σπάνια χρειαζόταν τις υπηρεσίες του προσωπι-κού μετά τις δέκα το βράδυ - ακόμη και τις φορές που έμενε σπίτι- όμως είχε επιλέξει να μην επιτρέπει στους οικιακούς βοηθούς, που ήταν όλοι τους μέλη της Νέας Ράτσας, να ζουν ανεξάρτητα και μακριά από την έπαυλη τις ώρες που δεν είχαν υπηρεσία. Τους ήθελε να είναι διαθέσιμοι είκοσι τέσ-σερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Άλλο στόχο και προορισμό στη ζωή τους δεν έπρεπε να είχαν πέρα από το να τον υπη-


ρετούν και να τον φροντίζουν, κι ως προς αυτό ήταν ανυπο-χώρητος.

Η Έρικα στεναχωριόταν πολύ για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσε το υπηρετικό προσωπικό. Στην ουσία ήταν σαν, στον ελεύθερο χρόνο τους, να κρέμονταν όλοι τους από γαντζάκια, όπως οι σκούπες, τα φαράσια και τα ξεσκονόπα-να, περιμένοντας στωικά την επόμενη φορά που θα ήθελε να τους χρησιμοποιήσει ο Βίκτωρ.

Και φυσικά της Έρικα δεν της διέφευγε το γεγονός πως και οι δικές της συνθήκες διαβίωσης δε διέφεραν και πολύ από τις αντίστοιχες του υπηρετικού προσωπικού. Βέβαια είχε μεγαλύτερη ελευθερία να γεμίζει τις μέρες και τις νύ-χτες της κάνοντας πράγματα που την ευχαριστούσαν και την ενδιέφεραν.

Καθώς η σχέση της με τον Βίκτωρα θα εξελισσόταν και θα ωρίμαζε, ήλπιζε πως κάποτε θα ερχόταν και η στιγμή που θα ασκούσε κάποια επιρροή επάνω του. Κι όταν θα ερχόταν αυτή η ευλογημένη στιγμή, θα χρησιμοποιούσε την επιρροή της για να βελτίωνε τις συνθήκες διαβίωσης του υπηρετικού προσωπικού.

Όσο μεγάλωνε αυτή η έννοια της για τους υπηρέτες, τόσο λιγόστευαν οι φορές που η ίδια ένιωθε κατάθλιψη. Εντάξει, καλό ήταν να ασχολείται με τα ενδιαφέροντά της -βελτιώνο-ντας στην πορεία τον εαυτό της-, όμως το γεγονός πως τώρα είχε κάποιο σκοπό, τη γέμιζε μ' έναν τρόπο πρωτόγνωρο.

Περνώντας τώρα στη σάλα υποδοχής, κοντοστάθηκε να θαυμάσει ένα ζευγάρι σκευοθήκες Λουδοβίκου του 15ου φτιαγμένες από έβενο και φιλοτεχνημένες με επίχρυσα εν-θέματα.

Η Παλιά Ράτσα δημιουργεί αντικείμενα απίστευτης ομορ-

358 Dean Koontz

φιάς και καλαισθησίας, που μπροστά τους τα έργα των με-λών της Νέας μοιάζουν με παιδικά χειροτεχνήματα. Το γε-γονός προβληματίζει την Έρικα, γιατί έρχεται σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του Βίκτωρα περί ανωτερότητας των της Νέας Ράτσας.

Άλλωστε κι ο ίδιος ο Βίκτωρ δείχνει να εκτιμάει δεόντως την τέχνη της Παλιάς Ράτσας. Μόνο για ετούτο το ζευγάρι τις σκευοθήκες έχει πληρώσει δυο εκατομμύρια διακόσιες πενήντα χιλιάδες δολάρια.

Ο Βίκτωρ έχει πει πως ορισμένα μέλη της Παλιάς Ράτσας διακρίθηκαν δημιουργώντας έργα τέχνης σπάνιας ομορφιάς, εμπνευσμένα από τα άγχη και το άλγος της ζωής. Μόνο και μόνο γιατί τα κατέτρεχε ένα βαθύ αίσθημα απώλειας, και γιατί αναζητούσαν κάποιο νόημα.

Αλλά βεβαίως η ομορφιά βρισκόταν στον αντίποδα της σιγουριάς και της αποτελεσματικότητας. Η δημιουργία ενός όμορφου και καλαίσθητου έργου τέχνης, κατά τον Βίκτωρα, αποτελούσε άσκοπο κι ανάξιο λόγου σπατάλημα ενέργειας, αφού δε συνέβαλλε στην παραπέρα εξέλιξη της ανθρωπό-τητας -στην κατάκτηση αυτού του ίδιου του εαυτού της και της φύσης.

Ενώ αντίθετα μια ράτσα απαλλαγμένη από τέτοιου είδους άλγη και επώδυνες αναζητήσεις, μια ράτσα με άνωθεν υπα-γορευμένο το νόημα της ύπαρξής της, με σαφείς στόχους, δοσμένους από τον ίδιο το δημιουργό της, ποτέ δε θα είχε ανάγκη από την έννοια της ομορφιάς, απλώς γιατί θα είχε μπροστά της μια ατέλειωτη σειρά απείρως πιο σημαντικών έργων να επιτελέσει. Δουλεύοντας όλοι μαζί σαν μια γρο-θιά και για έναν κοινό στόχο, όπως ακριβώς οι μέλισσες στο μελίσσι, τα μέλη της Νέας Ράτσας θα δάμαζαν τη φύση, θα


κατακτούσαν και θα έθεταν υπό τον έλεγχο τους τις προκλή-σεις της Μητέρας Γης, κάτι που είχαν αποτύχει να κάνουν τα μέλη της Παλιάς Ράτσας, μέχρι που θα γίνονταν κυρίαρχοι όλων των πλανητών, κι όλων των αστεριών.

Όλα τα εμπόδια θα εκμηδενίζονταν μπροστά στη δημι-ουργική ορμή τους.

Όλοι οι αντίπαλοι θα κατατροπώνονταν. Νέοι Άντρες, Νέες Γυναίκες, δε θα χρειάζονταν την ομορ-

φιά, γιατί απλούστατα θα διέθεταν δύναμη. Τέχνη δημιουρ-γούσαν όσοι ένιωθαν ανίσχυροι, έχοντας την ομορφιά σαν υποκατάστατο της δύναμης που δεν μπορούσαν να αποκτή-σουν. Η Νέα Ράτσα δε θα είχε ανάγκη από υποκατάστατα.

Να όμως που από την άλλη μεριά ο Βίκτωρ συνέλεγε έργα τέχνης κι αντίκες της Παλιάς Ράτσας. Κι η Έρικα αναρωτιό-ταν γιατί άραγε, πιστεύοντας μάλιστα πως ούτε κι ο Βίκτωρ θα μπορούσε να δώσει μια απάντηση σ' αυτό το ερώτημα.

Έχοντας διαβάσει αρκετή λογοτεχνία, η Έρικα δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία πως οι συγγραφείς της Παλιάς Ράτσας τον Βίκτωρα θα τον χαρακτήριζαν σαν ένα ον σκλη-ρό κι άκαρδο. Μα απ' την άλλη η συλλογή του από έργα τέχνης και αντίκες των Παλιών της άφηνε κάποιες ελπίδες πως κάπου βαθιά μέσα του ίσως υπήρχαν έστω και ψήγματα οίκτου και τρυφερότητας που ίσως με το χρόνο και με υπο-μονή κατάφερναν να βγουν στην επιφάνεια.

Στη σάλα υποδοχής ακόμη, το μάτι της τράβηξε τώρα ένας πίνακας του Γιαν βαν Χοϊσούμ*, ζωγραφισμένος το 1732. Για αυτή τη νεκρή φύση ο Βίκτωρ είχε πληρώσει κάποια εκατομμύρια δολάρια.

* Γιαν βαν Χοϊσούμ (1682-1749): Ολλανδός ζωγράφος νεκρών φύσεων και το-πίων. Σ.τ.Μ.

360 Dean Koontz

Στον πίνακα έβλεπες άσπρα και βυσσινί σταφύλια -οι ρό-γες τόσο ζουμερές που θαρρούσες θα έσκαγαν στο παραμι-κρό άγγιγμα. Ροδάκινα που τα λιμπιζόσουν και δαμάσκηνα σκόρπια πάνω σ' ένα τραπέζι, λουσμένα στο ηλιόφως μα με τέτοιον τρόπο που θαρρούσες πως το φως έβγαινε από μέσα τους.

Ο ζωγράφος απέδιδε με ρεαλισμό τα ώριμα δώρα της φύ-σης, καταφέρνοντας ωστόσο, με τρόπο διακριτικό και χωρίς ψευτοσυναισθηματισμούς, να υπαινιχθεί μέσα από τη δου-λειά του το εφήμερο ακόμη και των πιο γλυκών κι όμορφων δώρων της φύσης.

Μαγεμένη από την ιδιοφυΐα του βαν Χοϊσούμ, η Έρικα υποσυνείδητα έπιασε κάτι σαν σούσουρο. Ο θόρυβος δυνά-μωσε μέχρι που στο τέλος την ανάγκασε να πάρει τα μάτια της από τον πίνακα.

Σαν έψαξε με το βλέμμα της στη σάλα υποδοχής, εντόπισε αμέσως από πού προερχόταν το σούσουρο. Ίδιο με καβούρι με πέντε πόδια που προχωρούσε έτσι στα κουτουρού, ένα κομμένο χέρι περπατούσε πάνω στο περσικό χαλί.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 63

Ο Ντετέκτιβ Ντουάιτ Φράι έμενε σ' ένα μπανγκαλόου τόσο πολύ πνιγμένο στις βουκαμβίλιες της ποικιλίας Μις Μανίλα, που τόσο η κυρίως στέγη όσο και η οροφή της μπροστινής βεράντας ήταν άφαντες. Τα βράκτια των λουλουδιών -που στο φως της μέρας έπαιρναν ένα ζωηρό ροζ χρώμα, ενώ τώρα έδειχναν πιο σκούρα - χύνονταν σαν χρωματιστός χεί-μαρρος από το γείσο της στέγης, κι ολόκληρος ο βόρειος τοί-χος ήταν καλυμμένος από ένα πλέγμα από αγιόκλημα που δημιουργούσε εξωτερικά στα παράθυρα κάτι σαν κάγκελα με φουτουριστικά σχήματα.

Η πρασιά στο μπροστινό μέρος του σπιτιού είχε μείνει ακούρευτη για βδομάδες. Και τα σκαλιά της βεράντας ήταν σκεβρωμένα από χρόνια τώρα. Όσο για το ίδιο το σπίτι, θα πρέπει να είχε μείνει άβαφτο τουλάχιστον μια δεκαετία.

Αν ο Φράι έμενε εκεί πέρα με νοίκι, τότε σίγουρα ο σπιτο-νοικοκύρης του ήταν μέγας σπάγκος. Αν ήταν ιδιοκτήτης του σπιτιού, τότε ο άνθρωπος ήταν χωριάταρος του κερατά.

Η μπροστινή πόρτα ήταν ανοιχτή.

362 Dean Koontz

Μέσα από τη σήτα η Κάρσον διέκρινε ένα λερό κιτρινωπό φως στο βάθος του σπιτιού, προς τη μεριά της κουζίνας.

Κουδούνι δε βρήκε, έτσι χτύπησε μια φορά, κι ύστερα άλλη μια δυνατότερα φωνάζοντας: «Ντετέκτιβ Φράι; Πού είσαι, Ντουάιτ; Εμείς είμαστε, η Ο' Κόνορ και ο Μάντισον».

Ο Φράι έκανε με τα πολλά την εμφάνισή του, με το φως της κουζίνας να τον φωτίζει από πίσω. Προχώρησε προς το μέρος τους τρεκλίζοντας σαν ναύτης πάνω στο κατάστρωμα κάποιου πλοίου που βολόδερνε σε άγρια φουρτούνα.

Φτάνοντας στην μπροστινή πόρτα, άναψε το φως της βε-ράντας και τους κοίταξε μέσα από το συρμάτινο πλέγμα της σήτας ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του. «Τι θέλετε, κωλοπαί-δια;»

«Κατ' αρχάς λίγη από την περίφημη φιλοξενία του Νό-του», αποκρίθηκε ο Μάικλ.

«Εγώ γεννήθηκα στο Ιλινόι», τον έκοψε άγρια ο άλλος. «Και μακάρι να μην το κουνούσα ποτέ από εκεί πέρα».

Φορούσε ένα φαρδύ παντελόνι με τιράντες. Το μουσκεμέ-νο στον ιδρώτα φανελάκι του άφηνε να φανεί με τόσο άμεσο τρόπο τα απαίσιο στήθος του, που η Κάρσον θα είχε κάμπο-σους εφιάλτες βλέποντάς το στον ύπνο της.

«Η υπόθεση με το Χειρουργό πάει προς διαλεύκανση», του είπε η κοπέλα. «Υπάρχει κάτι που θέλουμε να ξέρου-με».

«Σας το είπα και στη δημοτική βιβλιοθήκη -εμένα δε με αφορά πια αυτή η ιστορία».

Το μαλλιά το Φράι γυάλιζαν, λες και βουτούσε τακτικά το κεφάλι του σε μια γαβάθα γεμάτη λάδι, γυρεύοντας να βρει ελιές.

Με το που της ήρθε η μπόχα του, η Κάρσον έκανε ένα


βήμα πίσω και τον ρώτησε: «Αυτό που θέλω να μάθω είναι πότε πήγατε εσύ κι ο Χάρκερ στο διαμέρισμα του Μπόμπι Όλγουαϊν».

«Όσο μεγαλώνω» είπε ο Φράι «τόσο περισσότερο γου-στάρω τα παλιομοδίτικα, άγαρμπα φονικά. Σήμερα κανείς δεν καρυδώνει κανέναν. Οι πάντες σφάζουν και τεμαχίζουν. Ο κόσμος επηρεάζεται από τις αρρωστημένες ταινίες του Χόλιγουντ».

«Κάτι λέγαμε για το διαμέρισμα του Όλγουαϊν» του έκο-ψε το μονόλογο η Κάρσον. «Πότε πήγατε εκεί πέρα;»

«Δε μου λες, άκουσες τίποτε απ' αυτά που σου είπα;» τη ρώτησε ο Φράι. «Δεν πάτησα ποτέ το πόδι μου εκεί πέρα. Μπορεί εσύ να ερεθίζεσαι όταν βλέπεις ξεριζωμένες καρ-διές κι άντερα που στάζουν αίμα, εμένα όμως με πιάνει ανα-γούλα, μεσόκοπος άνθρωπος. Δική σας είναι η υπόθεση, και να τη χαίρεστε».

«Δεν πήγες ποτέ εκεί πέρα;» πετάχτηκε τώρα ο Μάικλ. «Τότε πώς ξέρει ο Χάρκερ για τους βαμμένους μαύρους τοί-χους και τα μπηγμένα στον τοίχο του μπάνιου ξυραφάκια;»

Ο Φράι σούφρωσε τα μούτρα του σαν να ετοιμαζόταν να φτύσει, μα είπε τελικά: «Τι ξυραφάκια; Μα τι πάθατε, δε-σποινίδες μου, κι έχετε τέτοιες ζοχάδες;»

«Πώς τον κόβεις;» ρώτησε η Κάρσον, απευθυνόμενη στον Μάικλ. «Λέει καμιά αλήθεια;»

«Ο άνθρωπος βρίθει αληθειών», είπε ο Μάικλ. «Βρίθω; Τι πάει να πει, βρίθω; Πλάκα μου κάνεις;» ρώτη-

σε ο άλλος φανερά τσαντισμένος. «Οφείλω να ομολογήσω πως, ναι», του απάντησε ο Μά-

ικλ. «Έχε χάρη που είμαι ψιλο-σούρας κι έχω τις καλές μου»

364 Dean Koontz

είπε ο Φράι «αλλιώς, με το που θα άνοιγα τούτη εδώ τη σήτα, θα σ' έκανα να ξεράσεις τ' αντεράκια σου από τα κλο-τσίδια».

«Δεν ξέρω πώς να σ' ευχαριστήσω για την εγκράτειά σου», είπε ο Μάικλ.

«Αυτό τώρα τι ήταν; Με ειρωνεύεσαι, ρε;» Η Κάρσον γύρισε να πάει προς τα σκαλιά της βεράντας,

λέγοντας. «Έλα, πάμε. Φύγαμε». «Μα γιατί;» γκρίνιαξε ο Μάικλ. «Εγώ και το Τέρας του

Βόθρου από 'δω είχαμε μια τόσο ωραία κουβεντούλα». «Άλλη μια εξυπνάδα, έτσι;» ζήτησε να πληροφορηθεί ο

Φράι. «Οφείλω να ομολογήσω πως, ναι», αποκρίθηκε ο Μάικλ,

ακολουθώντας την Κάρσον όπως κατέβαινε από τη βερά-ντα.

Με το που θυμήθηκε τις συναντήσεις με τον Χάρκερ τις δυο τελευταίες μέρες, η Κάρσον άρχισε τώρα να τρέχει προς το αμάξι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 64

Αφού έδεσε με χειροπέδες τους καρπούς και τους αστραγά-λους της Τζένα πάνω στο τραπέζι που είχε βάλει στην κρε-βατοκάμαρα του, ο Τζόναθαν Χάρκερ της έκοψε τα ρούχα μ' ένα ψαλίδι.

Μ' ένα βρεγμένο κομμάτι μπαμπάκι καθάρισε προσεκτι-κά τα αίματα γύρω από τα ρουθούνια της. Η αιμορραγία είχε ήδη σταματήσει.

Κάθε φορά που η κοπέλα πήγαινε να συνέρθει, ο Χάρ-κερ της έσταζε δυο τρεις σταγόνες χλωροφόρμιο στο πάνω χείλος, λίγο πιο κάτω από τα ρουθούνια. Κι όπως το θύμα του εισέπνεε το υγρό προτού εξατμιστεί, έχανε και πάλι τις αισθήσεις του.

Έχοντάς την τώρα ολόγυμνη και δεμένη πάνω στο τρα-πέζι, ο Τζόναθαν την άγγιζε όπου ήθελε, περίεργος να δει ποια θα ήταν η αντίδρασή του. Μάλλον περίεργος να δει την έλλειψη αντίδρασής του.

Το σεξ -διαχωρισμένο από την ανάγκη για αναπαραγω-γή- ήταν απλώς ένα μέσο για να χαλαρώνουν τα μέλη της

366 Dean Koontz

Νέας Ράτσας από τα άγχη και τις εσωτερικές εντάσεις. Σε ό,τι αφορούσε τη σεξουαλική επαφή, τα μέλη της Νέας Ρά-τσας ήταν διαθέσιμα το ένα στο άλλο ανά πάσα στιγμή, με μια ευκολία που θα σοκάριζε ακόμη και τα πιο ελευθεριά-ζοντα και ακόλαστα μέλη της Παλιάς.

Πρόθυμα να συνουσιαστούν με το που τους το ζητούσαν. Η επιθυμία τους δεν επηρεαζόταν από παράγοντες όπως η ομορφιά, η φυσική έλξη, το συναίσθημα, η τρυφερότητα.

Δεν υπήρχε πόθος που ήταν προϊόν έρωτα ή αγάπης, παρά μόνο ανάγκη.

Νέοι άντρες ζευγάρωναν με μεγαλύτερες γυναίκες, μεγά-λες γυναίκες ζευγάρωναν με νεότερες, νεαρά κορίτσια με μεγάλους άντρες, οι παχύσαρκοι με τους λεπτούς, οι όμορ-φοι με τους άσχημους, με όλους τους πιθανούς κι απίθανους συνδυασμούς, όλα τα πιθανά κι απίθανα συμπλέγματα, με μοναδικό στόχο την ατομική ικανοποίηση, χωρίς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, χωρίς ίχνος συναισθήματος, χωρίς την πα-ραμικρή προσδοκία πως η σαρκική επαφή θα μπορούσε να εξελιχθεί σε σχέση -κάτι περίπου σαν να έτρωγαν.

Και όντως τα μέλη της Νέας Ράτσας αποτρέπονταν από το να συνάπτουν μεταξύ τους σχέσεις. Μερικές φορές ο Τζόνα-θαν είχε την υποψία πως αυτός και οι όμοιοι του σαν ζωικό είδος ήταν κατασκευασμένοι με τρόπο που να μην μπορούν να συνάψουν σχέσεις σαν αυτές που συνάπτε η Παλιά Ρά-τσα.

Η έννοια του ζευγαριού όπου ο ένας είναι αφοσιωμένος στον άλλον αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα και τροχοπέδη για την ατέλειωτη σειρά των κατακτήσεων που αποσκοπούν στον ένα και μοναδικό στόχο που είναι κοινός και ενιαίος για όλα τα μέλη της Νέας Ράτσας. Το ίδιο και η έννοια της


φιλίας, της συντροφικότητας, ο θεσμός της οικογένειας. Προκειμένου όλος ο κόσμος να γίνει ένα, το κάθε σκε-

πτόμενο άτομο θα πρέπει να αποσκοπεί στην επίτευξη ενός και μοναδικού στόχου, και γι' αυτόν να παλεύει, και μόνο γι' αυτόν. Πρέπει η ζωή τους να διέπεται από ένα σύστημα αξιών τόσο υπεραπλουστευμένο που δε θα αφήνει περιθώ-ρια για έννοιες όπως η ηθική και η διατύπωση διαφορετικών απόψεων που αυτή συνεπάγεται.

Κι ακριβώς επειδή, κατά τον Πατέρα, οι φιλίες και οι οι-κογένειες αποσπούν την προσοχή και δεν επιτρέπουν στη μονάδα να αφοσιωθεί απερίσπαστη στην επίτευξη του ενός και μοναδικού στόχου του είδους των νεανθρώπων, που εί-ναι η δημιουργία του τέλειου πολίτη, η μονάδα αυτή θα πρέ-πει να ζει μοναχικά, κλεισμένη στον εαυτό της, αφοσιωμέ-νη αποκλειστικά και μόνο στα του οίκου της και στον κοινό σκοπό. Όντας μοναχικό και αποξενωμένο από τα υπόλοιπα, το κάθε μέλος μπορεί απερίσπαστο να διοχετεύει όλο του το πάθος και όλη του την ενέργεια στην προσπάθεια για την επίτευξη αυτού του στόχου που δεν είναι άλλος από το θρί-αμβο και την καθολική επικράτηση της Νέας Ράτσας.

Αγγίζοντας τώρα τη γυμνή κι αναίσθητη Τζένα κατά βού-ληση, ανήμπορος να κάνει να θεριέψει μέσα του αυτή η ανά-γκη που τη νόμιζε για ερωτική επιθυμία, από το μυαλό του Τζόναθαν πέρασε και μια άλλη υποψία, ότι δηλαδή αυτός και οι όμοιοι του είναι έτσι φτιαγμένοι ώστε να μην μπορούν -ή έστω να μην ενδιαφέρονται- να έρθουν σε σεξουαλική επαφή με μέλη της Παλιάς Ράτσας.

Μαζί με τη βασική τους μόρφωση που την παίρνουν δια της μεθόδου του κατεβάσματος αρχείων και δεδομένων απευθείας στον εγκέφαλο τους, στα μέλη της Νέας Ράτσας

368 Dean Koontz

περνάει κι ένα ειδικό πρόγραμμα απαξίας της Παλιάς Ρά-τσας. Κι όταν περιφρονείς κάτι ή κάποιον, μοιραία σου δη-μιουργείται η αίσθηση πως τον εξουσιάζεις, άρα και πως δικαιούσαι να τον εκμεταλλεύεσαι σεξουαλικά. Κάτι τέτοιο όμως δε συνέβαινε στην περίπτωση των μελών της Νέας Ρά-τσας, δεδομένου ότι, η περιφρόνηση που ένιωθαν για την υπόσταση των κανονικών ανθρώπων έτσι όπως τους την είχε δώσει η φύση, τους δημιουργούσε και μια αίσθηση υφέρ-πουσας απέχθειας.

Από τα πλάσματα που ήταν γεννήματα των δεξαμενών, μόνο στη γυναίκα του Πατέρα είχε δοθεί το προνόμιο να αι-σθάνεται ερωτική επιθυμία για κάποιον της Παλιάς Ράτσας. Μα, αν το καλοσκεφτόταν κανείς, ο Πατέρας δεν ανήκε πια στην Παλιά Ράτσα, αφού στο μεταξύ είχε αναδειχτεί σε κύ-ριο και θεό της Νέας.

Χαϊδεύοντας τώρα το κορμί της Τζένα, που ήταν καλο-σχηματισμένο και σφριγηλό, και θα μπορούσε να ανήκε σε οποιοδήποτε θηλυκό της Νέας Ράτσας, ο Τζόναθαν όχι απλώς παρέμενε ασυγκίνητος απ' τα κάλλη της, αλλά ίσα-ίσα που άρχισε να νιώθει και κάτι σαν αποστροφή.

Και πόσο παράξενο ήταν αλήθεια που αυτό το ασήμαντο ον, το οποίο δεν αποτελούσε παρά ένα μιαρό συνδετικό κρίκο ανάμεσα στα κατώτερα ζωικά είδη και τα από κάθε άποψη ανώτερα μέλη της Νέα Ράτσας, δεν αποκλειόταν να είχε εντός του αυτό το κάτι που τόσο απεγνωσμένα γύρευε ο Τζόναθαν, ένα ζωτικό όργανο, έναν αδένα, ή ένα πλέγμα νεύρων που του επέτρεπε να νιώθει σχεδόν πάντα ευτυχι-σμένο.

Είχε έρθει η στιγμή να κόψει. Η κοπέλα γόγγυξε, κι ανοιγόκλεισε αδύναμα τα βλέφα-


ρά της, και τότε ο Τζόναθαν έσταξε μερικές ακόμη σταγό-νες χλωροφόρμιο στο πάνω χείλος της, βυθίζοντάς την ξανά στην αναισθησία.

Τώρα τράβηξε κοντά στο τραπέζι έναν ορό όπως ήταν κρεμασμένος στο στήριγμά του. Ήταν ένα διάλυμα φυσιο-λογικού ορού με γλυκόζη.

Έδεσε σφιχτά το λαστιχάκι γύρω από το δεξί βραχίονα της Τζένα, μέχρι που βρήκε τη φλέβα που τον βόλευε. Έχω-σε τη βελόνα με τη στρόφιγγα, από την οποία θα εισέρρεε στο αίμα της κοπέλας ο ορός, στη φλέβα κι έλυσε το λαστι-χάκι.

Κάπου κατά μήκος του σωλήνα που συνέδεε τον ορό με τη στρόφιγγα υπήρχε μια εισδοχή για την προσθήκη άλλων φαρμάκων στο διάλυμα. Ο Τζόναθαν εφάρμοσε σ' εκείνο το σημείο μια μεγάλη σύριγγα γεμάτη ως επάνω μ' ένα ηρεμι-στικό φάρμακο, με το οποίο θα τροφοδοτούσε το φυσιολογι-κό ορό με πολλαπλές, καλά υπολογισμένες δόσεις, ανάλογα με το πώς θα το απαιτούσαν οι περιστάσεις.

Προκειμένου να κρατάει την Τζένα σε απόλυτη ακινησία όπως θα την πετσόκοβε, θα έπρεπε να την έχει σε κατάστα-ση πλήρους καταστολής. Κι όταν θα την ήθελε ξύπνια, για να απαντάει στις όποιες ερωτήσεις του σχετικά με τα ευρή-ματά του μέσα στα σπλάχνα της, τότε θα έκοβε την παροχή του ηρεμιστικού.

Κι επειδή η κοπέλα ίσως να ούρλιαζε ακόμη κι όταν θα ήταν υπό την επήρεια του ηρεμιστικού, αναστατώνοντας τους ενοίκους των διαμερισμάτων στον κάτω όροφο, ο Τζό-ναθαν τύλιξε τώρα κουβάρι ένα πανάκι και της το έχωσε στο στόμα. Στη συνέχεια σφράγισε το μπουκωμένο στόμα της με ταινία.

370 Dean Koontz

Με το που πίεσε την ταινία για να κολλήσει καλά, η κο-πέλα άνοιξε τα μάτια της. Προς στιγμή έδειξε συγχυσμένη, έξω από τα νερά της -προς στιγμή όμως...

Όπως άνοιξε τώρα διάπλατα τα μάτια της τρομοκρατημέ-νη, ο Τζόναθαν έσκυψε κοντά της και της είπε: «Ξέρω πως εσύ και οι όμοιοι σου δεν μπορείτε να απαλλάσσεστε από το σωματικό πόνο κατά βούληση, όπως μπορούμε εμείς. Γι' αυτό θα σε ξυπνάω όσο γίνεται λιγότερο, ίσα για να μου εξηγείς τι είναι αυτά που θα βρίσκω μέσα σου».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 65

Έχοντας τοποθετήσει στην οροφή του αμαξιού, πάνω από τη θέση του οδηγού, ένα φλας απ' αυτά που κολλούσαν με βεντούζα, η Κάρσον έτρεχε τώρα του σκοτωμού.

Όπως πάσχιζε ακόμη να χωνέψει όλα αυτά που του είχε μόλις πει, ο Μάικλ γύρισε και τη ρώτησε: «Ο τύπος που συ-νάντησες στο διαμέρισμα του Μπόμπι Όλγουαϊν, λες ότι εί-ναι ιδιοκτήτης μια κινηματογραφικής αίθουσας;»

«Ναι, του Λουξ». «Δηλαδή ο κουνημένος που ισχυρίζεται πως είναι φτιαγμέ-

νος από μέλη εγκληματιών και γεννημένος από τις ηλεκτρι-κές εκκενώσεις κεραυνών, έχει δικό του σινεμαδάκι; Εμένα θα μου ερχόταν πιο καλά αν μου έλεγες πως έχει δικό του κανένα καροτσάκι απ' αυτά που πουλάνε λουκάνικα. Άιντε, πως είναι ιδιοκτήτης βουλκανιζατέρ».

«Μπορεί τελικά να μην είναι κουνημένος». «Να έχει δικό του φαστφουντάδικο». «Δεν αποκλείεται να είναι όντως αυτός που ισχυρίζεται

πως είναι».

372 Dean Koontz

«Κανένα ινστιτούτο καλλονής». «Έπρεπε να ήσουν από μια μεριά να δεις τι έκανε μ' εκεί-

να τα νομίσματα». «Ναι, κι εγώ μπορώ να δέσω κόμπο με τη γλώσσα μου το

κοτσάνι ενός κερασιού όμως δεν το κάνω θέμα» παρατή-ρησε ο Μάικλ «ούτε ισχυρίζομαι πως διαθέτω υπερφυσικές ικανότητες».

«Εγώ δε μίλησα για υπερφυσικές ικανότητες. Ο τύπος λέει απλώς πως ένα μέρος της ηλεκτρικής ενέργειας των κεραυ-νών που τον φόρτισαν με ζωή εκείνο το βράδυ, τον προίκισε παράλληλα και με... την ικανότητα να κατανοεί την κβαντι-κή δομή του σύμπαντος».

«Σώώπα! Και τι πάει να πει αυτό;» «Μακάρι να' ξερα» παραδέχτηκε αφοπλιστικά η κοπέλα.

«Κατά κάποιον τρόπο όμως εξηγεί πώς κάνει τα νομίσματα κι εξαφανίζονται».

«Τέτοια κόλπα τα κάνει ακόμη κι ένας μαθητευόμενος μά-γος κι ας μη σκαμπάζει τίποτε από κβαντική θεωρία».

«Κοίτα, ήταν κάτι περισσότερο από ένα φτηνό κολπάκι. Τέλος πάντων, ο Δευκαλίων μου είπε πως σίγουρα μερικοί σαν κι αυτόν επιζητούν σφόδρα το θάνατο».

«Κάρσον... το θάνατο ποιου;» Αντί να του απαντήσει, κι έχοντας επίγνωση πως έπρεπε

να του δώσει να καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε με τρόπο μεθοδικό και χωρίς να βιάζεται μέχρι που θα του έκανε τη μεγάλη αποκάλυψη, η Κάρσον του είπε: «Ο Όλγουαϊν κι ο φίλος του ήταν στη βιβλιοθήκη και διάβαζαν μετ' εμβρίθειας ό,τι σχετικό υπήρχε γύρω από την παραψυχολογία, σε μια προσπάθεια να κατανοήσουν τι ήταν εκείνο που τους προ-ξενούσε άγχος κι αγωνία».


«Πήγαινε πιο σιγά». Πατώντας κι άλλο το γκάζι, η κοπέλα γύρισε λίγο στο πλάι

και του είπε: «Άρα λοιπόν τα βιβλία δε βρέθηκαν σκόρπια στο δάπεδο γιατί τα είχαν ρίξει οι δυο άντρες την ώρα που πάλευαν. Δεν είχαν καν σηκώσει χέρι ο ένας στον άλλο. Γι' αυτό τα πάντα εκεί μέσα έδειχναν να βρίσκονται στη θέση τους, παρά τη φαινομενική βία».

«Φαινομενική·, Εδώ τον άνοιξαν και του έκοψαν ολόκληρη καρδιά».

«Καρδιές. Πληθυντικός. Αλλά όπως φαίνεται ο Όλγουαϊν ζήτησε από τον άλλο να τον σκοτώσει».

«Ε, φιλάρα, τράβα το μαχαίρι και κόψε μου την καρδιά -αυτό εννοείς; Και γιατί δεν έκοβε τις φλέβες του, γιατί δεν φαρμακωνόταν, γιατί δε δοκίμασε έστω να δει ξανά και ξανά στο βίντεο τον Αγγλο Ασθενή',»

«Όχι. Ο Δευκαλίων λέει πως αυτός και οι όμοιοι του εί-ναι έτσι κατασκευασμένοι που δεν μπορούν να αυτοκτονή-σουν».

Απαυδισμένος ο Μάικλ, έκανε μια κίνηση του στυλ, αμάν πια. «Αυτός και οι όμοιοι του. Να το πάλι!»

«Αυτή η πρόβλεψη που αποκλείει την αυτοκτονία -είναι περασμένη στο αυθεντικό ημερολόγιο. Το είδα. Μετά το κόλπο με τα νομίσματα, όταν πια είχα αρχίσει να αποδέχο-μαι ορισμένα πράγματα... ο Δευκαλίων μου το έδειξε».

«Ημερολόγιο, ποιο ημερολόγιο; Ποιον,» Η κοπέλα δίστασε. «Κάρσον;» «Αυτό τώρα θα είναι μια γερή δοκιμασία». «Τι σόι δοκιμασία;» «Δοκιμασία για σένα, για μένα, για τη σχέση μας σαν συ-

374 Dean Koontz

νεργάτες». «Πήγαινε πιο σιγά, παιδί μου», της γκρίνιαξε πάλι. Τούτη τη φορά η κοπέλα δεν αντέδρασε στην παρατήρη-

ση του με το να πατήσει ακόμη περισσότερο το γκάζι. Αλλά ούτε και που έκοψε ταχύτητα. Μια μικρή παραχώρηση, τέ-λος πάντων στην προσπάθειά της να κερδίσει την προσοχή του.

«Μιλάμε για πολύ παράξενη ιστορία», τον προειδοποίη-σε.

«Γιατί; Μήπως δεν αντέχω εγώ τις παράξενες ιστορίες; Δώσε μου παράξενες ιστορίες, και πάρε μου την ψυχή. Το ημερολόγιο ποιου, βρε;»

Η Κάρσον πήρε βαθιά ανάσα. «Το ημερολόγιο του Βί-κτωρα. Του Βίκτωρα Φράνκενσταϊν». Όταν ο άλλος γύρισε και την κοίταξε, άλαλος έχοντας μείνει κάγκελο, η κοπέλα βιάστηκε να προσθέσει. «Το ξέρω πως ίσως ακούγεται πα-λαβό...»

«Ισως; Ναι, βέβαια, ίσως». «Νομίζω όμως πως ο θρύλος είναι αληθινός, όπως το λέει

κι ο Δευκαλίων. Ο Βίκτωρ Ήλιος είναι ο Βίκτωρ Φράνκεν-σταϊν».

«Να 'ξερα εγώ τι απέγινε η πραγματική Κάρσον Ο' Κό-νορ».

«Ο Δευκαλίων ήταν ο πρώτος... πώς να το πω τώρα;... το πρώτο δημιούργημα του Βίκτωρα».

«Με το που είπες αυτό το όνομα, είναι σαν να δέχομαι λω-λές δονήσεις από κάποιο Πανηγύρι της Αναγέννησης*. Κάτι σαν το Τέταρτο Σωματοφύλακα, ένα πράμα. Δευκαλίων, τι

* Πανηγύρι Αναγέννησης: θεματικά πάρκα ή εκδηλώσεις σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ, γύρω από την Αναγέννηση ή άλλες ιστορικές περιόδους. Σ.τ.Μ.


σόι όνομα είναι αυτό;» «Μόνος του πήρε αυτό το όνομα. Είναι από τη μυθολογία.

Ο Δευκαλίων ήταν γιος του Προμηθέα». «Βέβαια, τι ρωτάω;» είπε ο Μάικλ. «Δευκαλίων Προμη-

θέας, γιος του Φρέντι Προμηθέα. Τώρα θυμήθηκα». «Το Δευκαλίων είναι το ένα και μοναδικό του όνομα. Δεν

έχει επώνυμο». «Καλή ώρα όπως η Σερ, ναι;» «Στην ελληνική μυθολογία ο Προμηθέας ήταν αδερφός

του Άτλαντα. Έφτιαχνε ανθρώπους από πηλό και τους χά-ριζε τη σπίθα της ζωής. Τους μάθαινε διάφορες τέχνες και, σε πείσμα της επιθυμίας του Δία, τους έδωσε το δώρο της φωτιάς».

«Τσως να μη γλάρωνα την ώρα του μαθήματος, αν η δα-σκάλα οδηγούσε την τάξη με εκατόν είκοσι χιλιόμετρα την ώρα. Πήγαινε πιο σιγά, παιδάκι μου!»

«Τέλος πάντων, που λες ο Δευκαλίων έχει το πρωτότυπο ημερολόγιο του Βίκτωρα. Είναι γραμμένο στα γερμανικά και γεμάτο ανατομικά σχέδια, μεταξύ των οποίων κι ένα που αφορά σε εξελιγμένο κυκλοφορικό σύστημα με την προσθή-κη και δεύτερης καρδιάς».

«Αν το δώσετε στον Νταν Ράδερ και την εκπομπή του Εξή-ντα Λεπτά, ίσως να πει δυο λόγια, αλλά εμένα μου φαίνεται πως είναι πλαστό».

Η Κάρσον ήθελε όσο τίποτε να του χώσει μια μπουνιά. Και στην προσπάθειά της να καταπνίξει μέσα της αυτήν την έντονη επιθυμία, θυμήθηκε πόσο γλυκούλης και χαδιάρης της είχε φανεί πριν λίγο, στο διαμέρισμά του.

Αντί λοιπόν να τον χτυπήσει, πάτησε απότομα το φρένο κι έφερε με την μπάντα το πολιτικό σεντάν στο πλάι του πεζο-

376 Dean Koontz

δρομίου, έξω από το γραφείο τελετών του Φούλμπραϊτ. «Ο καλός αστυνομικός πρέπει να έχει ανοιχτό μυαλό»,

είπε η Κάρσον. «Σύμφωνοι. Όχι όμως τόσο ανοιχτό που να περνάει από

μέσα του ο αέρας και να βουίζει κιόλας».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 66

Η ζωή στο σπιτικό του Βίκτωρα Φράνκενσταϊν χαρακτη-ριζόταν από στιγμές απείρως πιο μακάβριες απ' όσες είχε γνωρίσει το σπίτι του Χάκλμπερι Φιν*.

Έστω κι έτσι όμως η θέα ενός κομμένου χεριού που περ-πατούσε αυτόβουλα, σαν κάβουρας, πάνω στο περσικό χαλί, στη σάλα υποδοχής ξάφνιασε κι αυτήν ακόμη την Έρικα, που ήταν δημιούργημα όχι της φύσης αλλά του ανθρώπου, και που στα στήθη της χτυπούσαν δυο καρδιές. Είχε μείνει λοιπόν κοκαλωμένη. Και για ένα ολόκληρο λεπτό της ώρας δεν μπορούσε να κουνηθεί.

Καμιά επιστήμη δεν μπορούσε να εξηγήσει το φαινόμε-νο ενός βαδίζοντος χεριού. Έμοιαζε λοιπόν σαν μια σαφής εκδήλωση του υπερφυσικού -τόσο σαφής, όσο θα ήταν και η αιώρηση μιας άυλης ανθρώπινης φιγούρας πάνω από το στρογγυλό τραπέζι κάποιου μέντιουμ που είχε ειδικότητα στο να καλεί τα πνεύματα.

* Χάκλμπερι Φιν: Ήρωας του Αμερικανού Συγγραφέα Μαρκ Τουέιν στο βι-βλίο του που προηγήθηκε του πασίγνωστου «Οι Περιπέτειες του Τομ Σόγιερ». Σ.τ.Μ.

378 Dean Koontz

Και πάλι όμως η Έρικα ένιωθε λιγότερο φοβισμένη, και περισσότερο σαστισμένη, λιγότερο σαστισμένη και περισ-σότερο απορημένη. Κι όσο περισσότερο κοιτούσε το κομμέ-νο χέρι, τόσο πιο γρήγορα χτυπούσε η καρδιά της, μια κάθε άλλο παρά ευχάριστη αναστάτωση την έκανε να τρέμει.

Από ένστικτο περισσότερο, κατάλαβε πως το χέρι είχε επί-γνωση της παρουσίας της στο δωμάτιο. Το χέρι ούτε μάτια είχε για να βλέπει, ούτε αισθήσεις άλλες εκτός από εκείνη της αφής -αλλά και πάλι ούτε και την αίσθηση της αφής θα μπορούσε να καταγράψει, αφού δε διέθετε νευρικό σύστη-μα, αφού δεν είχε εγκέφαλο- ωστόσο, κατά κάποιον μυστή-ριο τρόπο ήξερε πως η Έρικα το παρακολουθούσε.

Αυτό το χέρι θα πρέπει να ήταν το κάτι που είχε ακούσει να κινείται μέσα στην κρεβατοκάμαρα, κάτω από το κρεβά-τι, κι αργότερα να ψαχουλεύει στο ντουλάπι του μπάνιου. Το κάτι που είχε αφήσει το νυστέρι πάνω στο χαλάκι.

Αυτή η σκέψη την έκανε να συνειδητοποιήσει πως το χέρι δεν ήταν παρά το εργαλείο της οντότητας -όποια κι αν ήταν αυτή- που της είχε μιλήσει μέσα από την τηλεόραση, παρο-τρύνοντάς τη να σκοτώσει τον Βίκτωρα. Όπως ακριβώς είχε χρησιμοποιήσει τη συσκευή της τηλεόρασης, τώρα χρησιμο-ποιούσε το κομμένο χέρι.

Κι όπως χρησιμοποιούσε το χέρι, χρησιμοποιούσε και την ίδια σαν το μέσο για την καταστροφή του ανθρώπου που αποκαλούσε άγγελο του κακού.

Αλλος κόσμος από ετούτο δεν υπάρχει. Η Έρικα θύμισε στον εαυτό της πως δεν ήταν παρά ένας

δίχως ψυχή στρατιώτης στο στρατό του απόλυτου υλισμού. Το να πιστεύει σε πράγματα πέρα απ' τα όσα έβλεπαν τα μάτια της αποτελούσε θανάσιμο αμάρτημα που τιμωρείτο με


εξόντωση. Όμοια με το χέρι κάποιου τυφλού που ψαχούλευε το περ-

σικό χαλί σαν να έψαχνε για κάτι, το έκτρωμα με τα πέντε δάκτυλα σύρθηκε τώρα προς τη μεριά της δίφυλλης πόρτας που χώριζε τη σάλα από τη σκάλα που κατέβαζε στον κάτω όροφο.

Το έκτρωμα δεν κινείτο έτσι στην τύχη. Ήταν φανερό πως είχε κάποιο συγκεκριμένο προορισμό.

Το ένα φύλλο της πόρτας ήταν ανοιχτό. Το χέρι στάθηκε στο άνοιγμα περιμένοντας.

Η Έρικα κατάλαβε τώρα πως το χέρι όχι απλώς πήγαινε κάπου συγκεκριμένα, αλλά περίμενε κιόλας να το ακολου-θήσει. Πήγε προς το μέρος του.

Το χέρι κινήθηκε πάλι σαν κάβουρας, πέρασε το κατώφλι και βγήκε στο χολ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 67

Αν και η νύχτα ζύγωνε να παραδώσει τη σκυτάλη στην και-νούρια μέρα, στο πίσω μέρος του γραφείου κηδειών υπήρ-χαν αναμμένα φώτα.

Όπως πατούσε το κουδούνι της εξώπορτας ξανά και ξανά, ο Μάικλ γύρισε και είπε στην Κάρσον: «Ένα άλλο πράγμα που δεν μπορώ να χωνέψω είναι τι δουλειά είχε ο Βίκτωρ Φράνκενσταϊν να καταλήξει στη Νέα Ορλεάνη».

«Γιατί, δηλαδή» αντιγύρισε η κοπέλα «και πού θα περίμε-νες να στήσει το μαγαζί του; Στο Μπατόν Ρουζ, στη Βαλτιμό-ρη, την Όμαχα ή το Λας Βέγκας;»

«Κάπου στην Ευρώπη, βρε παιδί μου». «Και γιατί στην Ευρώπη;» «Γιατί είναι κι αυτός Ευρωπαίος». «Ήταν. Κάποτε. Όχ ι πια. Σαν Ήλιος, δεν έχει καν ξενική

προφορά». «Όλη αυτή η δρακουλιάρικη μαλακία με τον Φράνκεν-

σταϊν είναι πέρα για πέρα ευρωπαϊκό φρούτο», επέμεινε ο Μάικλ.


«Θυμάσαι τον όχλο με τα δίκρανα και τα δαδιά που έκανε επιδρομή στο κάστρο;» τον ρώτησε. «Στην Ευρώπη δεν μπο-ρεί να γυρίσει ποτέ πια».

«Μα αυτά έγιναν στις ταινίες, Κάρσον!» «Εγώ θα έλεγα πως μοιάζουν περισσότερο με ντοκιμα-

ντέρ παρά με μυθοπλασία». Έλεγε παλαβά πράγματα, κι είχε επίγνωση του γεγονό-

τος. Η ζέστη και η υγρασία όπως έρχονταν από τους βάλτους της Νέας Ορλεάνης τελικά την είχαν βαρέσει στο κεφάλι. Μπορεί, αν της άνοιγε κανείς το κεφάλι, να έβρισκε τίποτε βρύα φυτρωμένα στον εγκέφαλο της.

«Πού γίνονται τα περισσότερα τεστ μετάλλαξης DNA -οι πιο εκτεταμένες έρευνες γύρω από την κλωνοποίηση;» τον ρώτησε τώρα. «Πού γίνονται οι περισσότερες ανακαλύψεις σε ό,τι αφορά τη μοριακή βιολογία;»

«Σύμφωνα με τις φυλλάδες που διαβάζω, μάλλον στην Ατ-λαντίδα, δηλαδή κάμποσα μίλια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας της Καραϊβικής».

«Όλα αυτά τα σπουδαία συμβαίνουν εδώ, βρε, στην ωραία μας Αμερική. Αν όντως ο Βίκτωρ Φράνκενσταϊν είναι ζωντα-νός, τότε σίγουρα θα θέλει να βρίσκεται εδώ όπου γίνονται οι πιο εκτεταμένες και σημαντικές επιστημονικές έρευνες. Κι όσο για τη Νέα Ορλεάνη, είναι τόσο χωμένη στις μαγεί-ες και τα μεταφυσικά κόλπα που να ικανοποιεί τα γούστα του. Πού αλλού θάβουν τους νεκρούς τους σε υπέργειους τάφους;»

Είδαν το φως της βεράντας ν' ανάβει. Ακούστηκε το κλικ της κλειδαριάς που ξεκλείδωνε, τέλος άνοιξε η πόρτα.

Ο Τέιλορ Φούλμπραϊτ εμφανίστηκε μπροστά τους ντυμέ-νος με μεταξωτές, κόκκινες πιτζάμες και μια επίσης μεταξω-

382 Dean Koontz

τή, αν και μαύρη ρόμπα που στο στήθος της ήταν ραμμένη μια πάνινη στάμπα της Τζούντι Γκάρλαντ στο ρόλο της Ντό-ροθι.

Ευγενής και πρόσχαρος όπως πάντα, ο Φούλμπραϊτ τους υποδέχτηκε μ' ένα: «Ω, γεια σας και πάλι».

«Συγνώμη που σας ξυπνήσαμε», είπε με απολογητικό ύφος η Κάρσον.

«Όχι. Όχι. Δε με ξυπνήσατε. Μόλις πριν μισή ώρα τελεί-ωσα την ταρίχευση ενός πελάτη, ε, κι η δουλειά μου άνοι-ξε την όρεξη. Φτιάχνω σάντουιτς με παστουρμά και βοδινή γλώσσα, αν ενδιαφέρεστε».

«Όχι, ευχαριστώ», τον πρόλαβε ο Μάικλ. «Έχω φάει ένα φορτηγό τυρογαριδάκια, κι όσο για τη συνάδελφο από εδώ είναι χορτάτη από έναν ανεξήγητο ενθουσιασμό».

«Δε χρειάζεται να μπούμε μέσα», είπε η Κάρσον, δείχνο-ντας στο νεκροθάφτη μια ασημένια κορνίζα με τη φωτογρα-φία του Ρόι Πριμπό. «Μήπως τον έχετε ξαναδεί;»

«Όμορφος νέος», σχολίασε ο Φούλμπραϊτ. «Αν κι έχει κάποιο υφάκι. Τους ξέρω εγώ αυτούς. Κακοί μπελάδες».

«Ο συγκεκριμένος μάλιστα, πολύ κακός μπελάς». «Όμως όχι, δεν τον έχω ξαναδεί», απάντησε επί της ουσί-

ας ο Φούλμπραϊτ. Η Κάρσον έβγαλε τώρα από έναν κίτρινο εμπορικό φάκε-

λο μια φωτογραφία αρχείου του Ντετέκτιβ Τζόναθαν Χάρ-κερ.

«Αυτόν εδώ, ναι, τον ξέρω», είπε ο ιδιοκτήτης του γραφεί-ου κηδειών. «Είναι ο άνθρωπος που συνόδευε τον Όλγουα-ϊν στις διάφορες κηδείες».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 68

Η Τζένα Πάρκερ, το κορίτσι των πάρτι, που δεν ήταν η πρώ-τη φορά που βρισκόταν γυμνή μπροστά σε κάποιον άντρα, αν κι ωστόσο ήταν η πρώτη φορά που δεν προκαλούσε σε-ξουαλικό ενδιαφέρον, τώρα έκλαιγε. Οι λυγμοί της ήταν ακόμα πιο αξιολύπητοι έτσι όπως έπνιγε το στόμα ένα κομ-μάτι πανί, και τα χείλη της ήταν σφραγισμένα με ταινία.

«Δεν είναι πως δε σε βρίσκω ελκυστική», της είπε ο Τζό-ναθαν. Πιστεύω μάλιστα ότι αποτελείς εξαίρετο δείγμα των ανθρώπων του είδους σου. Αλλά να, εγώ ανήκω στη Νέα Ράτσα, κι αν καταδεχτώ να κάνω έρωτα μαζί σου, θα είναι σαν να κάνεις εσύ έρωτα με έναν πίθηκο».

Για κάποιο άγνωστο λόγο η εξήγηση που της έδωσε έκανε την κοπέλα να κλαίει ακόμη πιο γοερά. Τόσο, που κινδύνευε να πνιγεί απ' τα ίδια τα αναφιλητά της, αν δεν πρόσεχε.

Δίνοντάς της μια ευκαιρία να συνηθίσει και να προσαρ-μοστεί σ' αυτή τη νέα ζοφερή της κατάσταση, άρα και να ελέγξει κάπως τα συναισθήματά της, ο Τζόναθαν πήγε κι έφερε μια ιατρική τσάντα που έβγαλε από κάποιο ντουλάπι.

384 Dean Koontz

Την ακούμπησε πάνω σ' ένα τρόλεϊ από ανοξείδωτο ατσάλι, τέλος έσπρωξε το τρόλεϊ κοντά στο μεγάλο τραπέζι.

Έβγαλε από την τσάντα κάτι εργαλεία -νυστέρια, λαβίδες, χειρουργικά άγκιστρα- και τα τακτοποίησε στη σειρά πάνω στο τρόλεϊ. Τα εργαλεία δεν είχαν περάσει από τη διαδικα-σία της αποστείρωσης, όμως αφού έτσι κι αλλιώς, με το που θα τέλειωνε μαζί της, η Τζένα θα είχε ήδη εγκαταλείψει το μάταιο τούτο κόσμο, ο Τζόναθαν σκέφτηκε πως τέτοιου εί-δους προφυλάξεις ενάντια στο ενδεχόμενο μολύνσεων ήταν μάλλον περιττές.

Όταν είδε την κοπέλα να σκούζει και να κλαίει ακόμη περισσότερο στη θέα των χειρουργικών εργαλείων, ο Τζό-ναθαν σκέφτηκε πως τα δάκρυά της της τα προκαλούσαν η ιδέα του σωματικού πόνου και η σκέψη του θανάτου.

«Τι να γίνει;» της είπε. «Αν είναι να κλάψεις γι' αυτό, τότε θα πρέπει να κλάψεις, γιατί δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω και διαφορετικά. Εδώ που φτάσαμε, δε γίνεται να σε λύσω και να σε αφήσω να φύγεις. Θα με μαρτυρήσεις».

Όταν άδειασε την τσάντα, την άφησε παραδίπλα. Πάνω στο κρεβάτι ήταν απλωμένο ένα αδιάβροχο από λε-

πτό αν και πολύ ανθεκτικό πλαστικό, από εκείνα που μπο-ρούσες να τα διπλώσεις και να τα χώσεις σε κάποιο τσα-ντάκι με φερμουάρ όχι μεγαλύτερο από ένα σακούλι του καπνού. Το αδιάβροχο ο Τζόναθαν σκόπευε να το φορέσει πάνω από το μπλουζάκι και το τζιν του, έτσι ώστε να μην έχει να καθαρίζει ένα σωρό αίματα με το που θα τέλειωνε με την Τζένα.

Όπως τίναξε τώρα το αδιάβροχο για να ξεδιπλωθεί, κάτι σαν παλμική κίνηση βαθιά μέσα του, εκείνο το ανεξήγητο σκίρτημα, τον έκανε να μείνει με το στόμα ανοιχτό σαστι-


σμένος, και συνάμα απρόσμενα ξαναμμένος. Πέταξε το αδιάβροχο σε μια άκρη κι έβγαλε το μπλουζάκι

του αφήνοντας να φανεί το γυμνό του στήθος. Χαμηλά στο στομάχι του το φυλακωμένο Άλλο πίεζε τα

σάρκινα τοιχώματα του κελιού του, λες και ήθελε να δοκιμά-σει την αντοχή τους. Το Άλλο σάλευε τώρα αυτόβουλα και διογκωνόταν.

Ο Τζόναθαν δε φοβόταν μήπως το Άλλο ξέφευγε από πάνω του και τον σκότωνε στην πορεία. Δεν ήταν αυτή η δι-αδικασία της γέννησης. Είχε μελετήσει διάφορες αναπαρα-γωγικές μεθόδους, κι είχε αναπτύξει μια θεωρία την οποία έβρισκε πολύ πειστική.

Βλέποντας αυτό το σάλεμα μέσα στο στομάχι του Τζόνα-θαν, το κλάμα της Τζένα κόπηκε μαχαίρι -και τότε άρχισε να ουρλιάζει όπως ήταν μπουκωμένη και φιμωμένη.

Ο Τζόναθαν προσπάθησε να της εξηγήσει πως αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν έπρεπε να φοβάται, πως αποτελούσε την ύστατη πράξη εξέγερσης ενάντια στον Πατέρα και συνάμα την απαρχή της χειραφέτησης της Νέας Ράτσας.

«Μας στερεί το δικαίωμα στην αναπαραγωγή» είπε ο Τζό-ναθαν «όμως εγώ αναπαράγω. Μου φαίνεται πως θα είναι κάτι σαν παρθενογένεση. Όταν έρθει η ώρα, θα διασπαστώ σαν αμοιβάδα. Και τότε θα είμαι εγώ επί δυο -εγώ ο πατέ-ρας, κι ο γιος μου».

Όταν η Τζένα άρχισε να κουνάει σαν τρελή τα χέρια και τα πόδια της, σε μια μάταιη και βλακώδη προσπάθεια να απαλλαγεί από τα δεσμά της, ο Τζόναθαν φοβήθηκε πως θα γκρέμιζε τον ορό μαζί με το στήριγμά του. Βιαστικός όπως ήταν να ξεκινήσει τη διαδικασία τεμαχισμού της, δεν ήθελε να χάσει χρόνο στήνοντας πάλι το στήριγμα και ξεκινώντας

386 Dean Koontz

όλη τη διαδικασία με τον ορό από την αρχή. Έτσι πάτησε λίγο τη σύριγγα που είχε στερεωμένη στο

σωληνάκι, στέλνοντας μια ελάχιστη δόση ηρεμιστικού να ανακατευτεί με το φυσιολογικό ορό.

Οι σπασμωδικές κινήσεις της Τζένα καταλάγιασαν τώρα κι έγιναν τρέμουλο. Μέχρι που γαλήνεψε ολότελα. Και κοι-μήθηκε.

Εντός του Τζόναθαν το Άλλο ημέρεψε κι αυτό και δε σά-λευε πια. Το τσίτωμα στο επίμαχο σημείο χάθηκε, και το κορμί του πήρε ξανά το κανονικό του σχήμα.

Ο Τζόναθαν χάιδεψε το στήθος του και χαμηλά το στομά-χι του. «Η ώρα μας πλησιάζει».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 69

Όπως απομακρύνθηκε από την πόρτα του γραφείου κηδει-ών, ο Μάικλ ένιωσε την ανάγκη να φύγει βολίδα και να προ-λάβει να καθίσει πίσω από το τιμόνι του πολιτικού σεντάν. Και θα το είχε κάνει, θα είχε πάρει τον έλεγχο της κατάστα-σης στα χέρια του -αν είχε το κλειδί του αυτοκινήτου.

Το να προλάβαινε να καθίσει πρώτος πίσω από το τιμόνι, για την Κάρσον δε θα σήμαινε το παραμικρό. Γιατί απλώς δε θα του έδινε το κλειδί. Εκτός κι αν επέλεγε από μόνη της να καθίσει στη θέση του συνοδηγού, το είχε κάλιο να το έκο-βε ποδαράτο παρά ν' άφηνε το τιμόνι στα χέρια του οποιου-δήποτε.

Το σεντάν είχε δυο ζευγάρια κλειδιά. Και τα δυο τα κρα-τούσε η Κάρσον.

Η Μάικλ είχε σκεφτεί πολλές φορές να ζητήσει αρμοδίως από τον όρχο να του δώσουν κι αυτού ένα ζευγάρι κλειδιά. Ήξερε όμως πως, αν το έκανε, η άλλη θα το θεωρούσε προ-δοσία.

Έτσι η Κάρσον βρέθηκε ξανά πίσω από το τιμόνι. Σίγου-

388 Dean Koontz

ρα κανείς στην οικογένεια της δεν ήταν μηχανικός συστημά-των ασφαλείας.

Ευτυχώς που ήταν κι εκείνη η ιστορία γι' αγρίους που η κοπέλα ήθελε να τον κάνει να πιστέψει που απάλυνε κάπως την έγνοια του για το ότι οδηγούσε σαν παλαβή. «Άνθρωποι καμωμένοι από ανθρώπους; Η επιστήμη δεν έχει προχωρή-σει ακόμη τόσο πολύ».

«Μπορεί αυτό να ισχύει για τους περισσότερους επιστή-μονες, όχι όμως και για τον Βίκτωρα».

«Μα η Μαίρη Σέλεϊ ήταν μια απλή συγγραφέας, που να πάρει».

«Μπορεί το βιβλίο της να βασίστηκε σε κάποια αληθινή ιστορία που έτυχε να ακούσει εκείνο το καλοκαίρι. Μάικλ, άκουσες τι μας είπε ο Τζακ Ρότζερς. Δεν επρόκειτο για κα-νένα τέρας της φύσεως. Ο Μπόμπι Όλγουαϊν είχε κατα-σκευαστεί έτσι βάσει σχεδίου».

«Και γιατί δηλαδή να φτιάχνει τέτοια πλάσματα, όπως ο Μπόμπι Όλγουαϊν, για να τα κάνει σεκιουριτάδες; Λιγάκι μαλακία δε σου φαίνεται;»

«Μπορεί να τους φτιάχνει με σκοπό να γίνονται τα πάντα -αστυνομικοί, όπως ο Χάρκερ. Μηχανικοί. Πιλότοι. Χαρτο-γιακάδες. Γραφειοκράτες. Μπορεί να είναι διασκορπισμέ-νοι ανάμεσά μας».

«Ωραία, γιατί όμως;» «Όπως λέει ο Δευκαλίων, για να αντικαταστήσουν εμάς

τους κανονικούς, για να καταστρέψει το έργο του Θεού και να βάλει στη θέση του το δικό του».

«Δηλαδή θέλεις να χάψω πως ο Ήλιος είναι ο Δρ. Κακός; Αν είναι έτσι, τότε ένας απ' τους δυο μας είναι ο Όστιν Πά-ουερς».


«Τι έγινε, έμεινες από φαντασία;» τον ρώτησε φανερά εκνευρισμένη. «Έχεις δει τόσες πολλές ταινίες που πια δεν μπορείς να φανταστείς το παραμικρό από μόνος σου, και θέλεις να φαντάζεται το Χόλιγουντ για λογαριασμό σου;»

«Ο Χάρκερ, ε; Από μπάτσος του Θεού, ρομπότ-φονιάς;» «Όχι ρομπότ. Κατασκευασμένος, ή κλωνοποιη μένος, ή

αναθρεμμένος μέσα στη δεξαμενή κάποιου εργαστηρίου. Εδώ δε μιλάμε πια για κατασκευάσματα, μονταρισμένα από κομμάτια πτωμάτων, ζωντανεμένα από την ενέργεια κεραυ-νών».

«Μα ένας άνθρωπος, όσο ιδιοφυής και να είναι, δε θα μπορούσε...»

Δεν τον άφησε να τελειώσει: «Ο Ήλιος είναι ένας γεμάτος εμμονές παράφρων οραματιστής, με έργο διακοσίων χρό-νων πίσω του, και μια τεράστια οικογενειακή περιουσία».

Μια νέα σκέψη τρύπωσε τώρα στο μυαλό της, και χαλά-ρωσε το πόδι της στο γκάζι.

«Τι τρέχει;» τη ρώτησε ο Μάικλ μετά από μια μικρή παύ-ση.

«Αυτό ήταν, ξοφλήσαμε». «Εγώ πάντως μια χαρά είμαι». «Θέλω να πω, αν ο Ήλιος είναι όντως αυτός που ισχυρί-

ζεται ο Δευκαλίων πως είναι, κι αν πράγματι έχει πετύχει όλα αυτά, όταν θα αμολήσει τις δημιουργίες του να ανακα-τευτούν με τους κατοίκους της πόλης, τότε δε θα έχουμε και πολλές ελπίδες να τους αντιμετωπίσουμε. Ο Ήλιος είναι ιδι-οφυής, είναι πάμπλουτος, ένας άνθρωπος με ανυπολόγιστη δύναμη -κι εμείς είμαστε τίποτε».

Έδειχνε φοβισμένη. Ο φόβος χρωμάτιζε τη φωνή της. Ο Μάικλ την ήξερε γι' άφοβη. Ποτέ δεν την είχε ξαναδεί έτσι.

390 Dean Koontz

Εκτός ίσως από τις φορές που κάποιο κάθαρμα της είχε κολ-λημένη στη μούρη την κάννη ενός πιστολιού, με το δάχτυλο του να χαϊδεύει τη σκανδάλη.

«Εγώ δεν μπορώ να το χάψω», της είπε, τι κι αν κατά βά-θος το είχε ήδη μισοχάψει. «Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το έχαψες εσύ».

«Μα αν το έχαψα εγώ, γλυκέ μου» του είπε «δε σου αρκεί για να το χάψεις κι ελόγου σου;»

Ο άλλος δίστασε να απαντήσει, κι η Κάρσον πάτησε από-τομα φρένο κι έφερε το αμάξι πλάι στο πεζοδρόμιο. Έσβη-σε όλο τσαντίλα το φως του αμαξιού και βγήκε έξω.

Στο σινεμά, όταν έβλεπαν κάποιο ον με δυο καρδιές και παραπανίσια ζωτικά όργανα αγνώστου χρησιμότητας, ήξε-ραν ευθύς εξ αρχής πως επρόκειτο για κάποιον εξωγήινο, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Αν και ο Μάικλ δεν είχε συναντήσει ποτέ τον Δευκαλίωνα, άγνωστο γιατί αντιδρούσε στο λογικό, όσο και επηρεασμένο από τις ταινίες συμπέρασμα που θα έβγαζε κανείς στη βάση των ευρημάτων του Τζακ Ρότζερς στα σωθικά του Μπόμπι Όλγουαϊν. Κι άλλωστε κάποιοι είχαν κλέψει τη σορό του Όλγουαϊν αλλά και την έκθεση της αυτοψίας, πράγμα που υπαινισσόταν συνωμοσία ολκής.

Ο Μάικλ βγήκε απ' το αμάξι. Οι βαλανιδιές με το ανάστημα και τις πυκνές φυλλωσιές

τους δημιουργούσαν κάτι σαν φυσικό σκέπαστρο στο δρόμο της γειτονιάς. Η νύχτα ήταν ζεστή, και το φεγγάρι έμοιαζε σαν να έλιωνε και να χυνόταν ανάμεσα από τα φύλλα και τα κλαριά των δέντρων.

Η Κάρσον και ο Μάικλ κοιτάχτηκαν πάνω από την οροφή του αμαξιού. Η κοπέλα είχε τα χείλη της σφιγμένα. Χείλη


για φίλημα συνήθως. Όχι και τώρα όμως, όπως σχημάτιζαν δυο λεπτές γραμμές.

«Μάικλ, σου είπα αυτά που είδα». «Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δυο μας μπλέκουμε σε

ιστορίες γι' αγρίους, όμως η συγκεκριμένη δεν έχει το ταίρι της».

Αρχικά η κοπέλα δεν είπε τίποτε. Σαν κάτι να την απα-σχολούσε, αν έκρινε κανείς από την έκφραση του προσώπου της. Τέλος: «Είναι μερικά πρωινά που στη σκέψη και μόνο πως ο Άρνι θα παραμείνει για πάντα... Άρνι, δε μου κάνει καρδιά να σηκωθώ από το κρεβάτι».

Ο Μάικλ ήρθε τώρα και στάθηκε στο μπροστινό μέρος του αμαξιού. «Όλοι μας ελπίζουμε σε πράγματα που το πιο πιθανό είναι πως δε θα μας συμβούν ποτέ».

Η Κάρσον έμεινε ακίνητη εκεί που έστεκε, έξω από την πόρτα του οδηγού. «Θέλω η ζωή μου να έχει κάποιο νόημα. Κάποιο σκοπό. Μεγαλύτερα ρίσκα. Θέλω ό,τι κάνω να έχει μεγαλύτερη σημασία απ' ό,τι έχει συνήθως».

Ο Μάικλ έμεινε ακίνητος, εκεί, στο μπροστινό μέρος του αμαξιού.

Κοιτώντας το χλωμό φεγγάρι ανάμεσα απ' τα κλαριά των δέντρων, η κοπέλα συνέχισε λέγοντας: «Αυτό που συμβαί-νει, Μάικλ, είναι αληθινό. Η ζωή μας ποτέ πια δε θα είναι η ίδια».

Ο Μάικλ αναγνώρισε στον τόνο της φωνής της και στο ύφος της μια βαθιά ανάγκη για αλλαγή. Μια ανάγκη τόσο επιτακτική που ακόμη κι αυτό -η αντικατάσταση δηλαδή του γνωστού κόσμου από έναν άλλο, ακόμη πιο τρομακτικό κι εφιαλτικό- έμοιαζε προτιμότερο από την υπάρχουσα κατά-σταση.

392 Dean Koontz

«Ωραία, εντάξει», της είπε. «Πού είναι λοιπόν αυτός ο Δευκαλίων; Αν υπάρχει έστω και ίχνος αλήθειας σ' αυτά που λες, τότε αυτή η διαμάχη είναι περισσότερο δική του παρά δική μας».

Όπως χάζευε το φεγγάρι, η κοπέλα χαμήλωσε τώρα το βλέμμα της και κοίταξε το συνεργάτη της. Ύστερα ζύγωσε κι αυτή στο μπροστινό μέρος του αμαξιού.

«Ο Δευκαλίων δεν μπορεί να στραφεί ενάντια στο δημι-ουργό του», είπε η Κάρσον. «Κάτι παρόμοιο μ' εκείνο τον εσωτερικό μηχανισμό στους άλλους του είδους που δεν τους επιτρέπει να αυτοκτονούν. Ο Δευκαλίων το επιχείρησε πριν από διακόσια χρόνια, κι ο Βίκτωρ σχεδόν τον αποτέλειωσε -παραλίγο να τον σκότωνε. Το μισό του πρόσωπο... ρημαγ-μένο».

Έμειναν τώρα να κοιτιόνται πρόσωπο με πρόσωπο. Ο Μάικλ ένιωσε έντονη την ανάγκη να την αγγίξει, να

ακουμπήσει το χέρι του στον ώμο της. Συγκρατήθηκε όμως, γιατί, άγγιγμα από εδώ, άγγιγμα από εκεί, δεν μπορούσε να ξέρει πού θα κατέληγε το πράγμα, και η στιγμή δε σήκωνε από ακόμη πιο δραματικές αλλαγές.

Αντί γι' αυτό λοιπόν, άνοιξε το στόμα του και είπε: «Άν-θρωπος φτιαγμένος από άνθρωπο, ε;»

«Ναι». «Κι είσαι βέβαιη γι' αυτό;» «Θες την αλήθεια; Μακάρι να 'ξερα. Μπορεί απλώς να

θέλω να είμαι βέβαιη». Ζέστη, υγρασία, φεγγαράδα, το άρωμα των γιασεμιών:

ήταν φορές που η Νέα Ορλεάνη έμοιαζε με παραίσθηση κά-ποιου που ψηνόταν στον πυρετό, μα ετούτη τη βραδιά περισ-σότερο από ποτέ.


«Ο Φράνκενσταϊν ζωντανός», μονολόγησε ο Μάικλ. «Να το μάθουν τα σαΐνια του Νάσιοναλ Ινκουάιρερ, θα κάνουν πάρτι».

Η έκφραση στο πρόσωπο της σκλήρυνε τώρα. Ο Μάικλ βιάστηκε κι είπε: «Εντάξει, καλή εφημερίδα η

Νάσιοναλ Ινκουάιρερ. Εδώ που καταντήσαμε, ποιος λογικός άνθρωπος παίρνει τοις μετρητοίς αυτά που γράφουν οι Τά-ιμς της Νέας Υόρκης·, Όχ ι εγώ πάντως».

«Ο Χάρκερ κυκλοφορεί ακόμη ανάμεσά μας», του θύμι-σε.

Ο Μάικλ κούνησε λίγο το κεφάλι του. «Πάμε να τον τσι-μπήσουμε».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 70

Σε μια βίλα μεγάλη όσο και τούτη, ένα κομμένο χέρι έπρεπε να περπατάει πολύ για να πηγαίνει όπου ήθελε.

Προηγουμένως, όταν χαρχάλευε αθέατο μέσα στην κρε-βατοκάμαρα της Έρικα, κρίνοντας απ' το σούσουρο που δη-μιουργούσε, θα πρέπει να κινείτο με τη σβελτάδα αρουραί-ου που γύρευε φουριόζος κάτι. Όχ ι πια, όμως.

Μα απ' την άλλη η σκέψη ενός κομμένου χεριού που είχε κουραστεί από τα πολλά πήγαιν' έλα δεν έμοιαζε να πολυ-στέκει.

Όπως δεν έστεκε και η ιδέα ενός κομμένου χεριού που είχε πάθει σύγχυση. Να όμως που το συγκεκριμένο σταματούσε κάθε τρεις και λίγο, λες και δεν ήξερε προς τα πού έπρεπε να πάει, και σε μια δόση μάλιστα είχε κάνει τα μπρος, πίσω, επιλέγοντας τελικά διαφορετική κατεύθυνση.

Της Έρικα δεν της ξεκολλούσε από το μυαλό η ιδέα πως ήταν μάρτυρας ενός υπερφυσικού φαινομένου. Καμιά επι-στήμη απ' όσες γνώριζε δεν μπορούσε να εξηγήσει τούτο το παράδοξο.


Αν και ο Βίκτωρ πολύ παλιότερα έραβε και ξήλωνε με ανθρώπινα μέλη όπως ετούτο το χέρι, "κατασκευάζοντας" ανθρώπους με κομμάτια πτωμάτων που έκλεβε από νεκρο-ταφεία, τέτοιες γκροτέσκες πρακτικές τις είχε εγκαταλείψει από καιρό τώρα.

Άλλωστε η απόληξη του συγκεκριμένου χεριού δεν ήταν μια πετσοκομμένη και ματωμένη κρεάτινη μάζα, αλλά ίσα-ίσα ομοιόμορφα καλυμμένη με μαλακό δέρμα, λες και ουδέ-ποτε είχε υπάρξει αναπόσπαστο κομμάτι ενός ανθρώπινου σώματος.

Τούτη η λεπτομέρεια, αν μη τι άλλο, ερχόταν να ενισχύσει την άποψη πως εδώ επρόκειτο για κάτι το υπερφυσικό.

Μετά από λίγο, όπως η Έρικα το παρακολουθούσε καρ-τερικά, το χέρι άρχισε να κινείται πάλι, αυτή τη φορά προς τη μεριά της κουζίνας. Όταν έφτασε εκεί, στάθηκε μπροστά στην πόρτα του κελαριού.

Η Έρικα περίμενε και πάλι την επόμενη κίνησή του, ύστε-ρα σκέφτηκε πως το χέρι είχε ανάγκη από λίγη βοήθεια. Άνοιξε την πόρτα του κελαριού και άναψε το φως.

Όπως το χέρι πήγαινε τώρα αποφασιστικά προς τον πίσω τοίχο του κελαριού, η Έρικα σκέφτηκε πως μάλλον ήθελε να την οδηγήσει στο στούντιο του Βίκτωρα. Η Έρικα ήξερε πως υπήρχε στην έπαυλη στούντιο, όμως δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι της εκεί μέσα.

Το μυστικό εργαστήρι του άντρα της βρισκόταν πίσω απ' αυτόν τον τοίχο του κελαριού. Και το πιο πιθανό ήταν πως, με το πάτημα κάποιου κρυφού κουμπιού, ο τοίχος με τα γε-μάτα φαγητά ράφια υποχωρούσε προς τα μέσα, σαν πόρτα.

Μα προτού προλάβει καν να εντοπίσει αυτόν τον κρυφό διακόπτη, ο τοίχος τραβήχτηκε στο πλάι σαν συρόμενο φύλ-

396 Dean Koontz

λο. Πάντως το χέρι στο δάπεδο δεν είχε πειράξει το παραμι-κρό. Κάποια άλλη οντότητα, από την πίσω μεριά του τοίχου, είχε κάνει τη δουλειά.

Η Έρικα ακολούθησε το χέρι μέσα στο κρυφό εργαστήριο του Βίκτωρα. Στο κέντρο του χώρου υπήρχε μια φωτιζόμενη δεξαμενή γεμάτη μ' ένα γαλακτώδες διάλυμα, και μέσα της ακουμπούσε ένα κομμένο κεφάλι. Όχι ένα πλήρες κεφάλι, αλλά κάτι που έμοιαζε με τέτοιο αφού βρισκόταν στα αρχι-κά στάδια του σχηματισμού του, με τα χαρακτηριστικά του ημιτελή.

Γαλανά μάτια, κοκκινισμένα που αίφνης άνοιξαν σ' αυτήν την παρωδία ανθρώπινου κεφαλιού.

Το ον μίλησε στην Έρικα χαμηλόφωνα, η χροιά της φωνής του τραχιά, ακριβώς όπως και της άλλης οντότητας που της είχε μιλήσει μέσα απ' την τηλεόραση παροτρύνοντάς τη να σκοτώσει τον Βίκτωρα. «Πρόσεξε καλά αυτό που είμαι... και πες μου, αν μπορείς, πως αυτός ο άνθρωπος δεν είναι διαβολικός».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 71

Η Κάρσον πάρκαρε μπροστά απ' την πολυκατοικία που ήταν το διαμέρισμα του Χάρκερ, βγήκε από το αμάξι πήγε από πίσω κι έβγαλε από το πορτ-μπαγκάζ μια επαναληπτική καραμπίνα με λαβή πιστολιού.

Ο Μάικλ πήγε κοντά της τη στιγμή που η κοπέλα γέμιζε το όπλο. «Ε, για μια στιγμή! Σιγά μην το παίξουμε Ειδικές Δυνάμεις».

«Αν είναι να συλλάβουμε τον Χάρκερ σαν να πρόκειται για έναν οποιονδήποτε κοινό εγκληματία, τότε θα βρεθούμε στον άλλο κόσμο προτού το καταλάβουμε».

Κάποιος τύπος μέσα σ' ένα άσπρο βαν, στην απέναντι με-ριά του δρόμου, τους είχε πάρει χαμπάρι και τώρα κοιτούσε καλά-καλά. Ο Μάικλ δεν ήθελε να κάνει σκηνή, της είπε ωστόσο: «Δώσ' μου την καραμπίνα».

«Έννοια σου κι αντέχω στα κλοτσήματά της», τον καθη-σύχασε.

«Δεν μπαίνουμε έτσι μέσα, ξέχασέ το». Ο Μάικλ την ακολούθησε, προσπαθώντας να τη λογικέ-

398 Dean Koontz

ψει, αφού η προσταγή του, "Δώσ' μου την καραμπίνα", δεν είχε αποδώσει. «Τουλάχιστον να φωνάξουμε ενισχύσεις».

«Μπα! Και για ποιο πράγμα ακριβώς θα πεις στο Κέντρο πως χρειάζεσαι τις ενισχύσεις; Θα τους πεις πως έχουμε στριμώξει ένα... χειροποίητο τέρας;»

«Α, μα αυτό είναι εντελώς παλαβό», είπε ο Μάικλ με το που έφτασαν στην είσοδο του κτιρίου.

«Γιατί; Είπα εγώ τίποτε διαφορετικό;» Η είσοδος έμπαζε σ' ένα κακοσυντηρημένο φουαγέ με δε-

κάξι μπρούτζινα γραμματοκιβώτια στη σειρά. Η Κάρσον διάβασε τα ονόματα στα ταμπελάκια των γραμ-

ματοκιβωτίων. «Ο Χάρκερ μένει στον τέταρτο όροφο» είπε η κοπέλα «τελευταίο πάτωμα».

Αμφιβάλλοντας στο έπακρο για το φρόνιμο της όλης επι-χείρησης, παρασυρμένος όμως από τη φούρια της Κάρσον, ο Μάικλ την ακολούθησε ως την πόρτα στο βάθος, που άνοιγε στο κλιμακοστάσιο. Το φρεάτιο της σκάλας είχε χρόνια και ζαμάνια να νιώσει το χάδι της φρέσκιας μπογιάς.

Η Κάρσον άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα, ο Μάικλ τη μιμήθηκε. «Ο Δευκαλίων μου είπε πως αυτά τα πλάσματα, όταν κινδυνεύουν, ή όταν τραυματίζονται, έχουν τον τρόπο να καταργούν το σωματικό πόνο», του είπε όπως ανέβαι-ναν.

«Μήπως χρειαζόμαστε πλεξίδες σκόρδα κι ασημένιες σφαίρες;»

«Δε μου λες, μήπως με δουλεύεις;» τον ρώτησε η κοπέλα, μιμούμενη τη φωνή και το μόρτικο ύφος το Ντουάιτ Φράι.

«Φοβάμαι πως ναι». Τα σκαλιά ήταν στενά. Η μούχλα και η έντονη μυρωδιά

του αντισηπτικού έσμιγαν κι έκαναν το λιγοστό αέρα ακόμη


πιο αποπνικτικό. Ο Μάικλ προσπάθησε να πείσει τον εαυτό του πως δε ζαλιζόταν.

«Πάντως μπορεί κανείς να τους σκοτώσει», είπε τώρα η Κάρσον. «Όπως έγινε με τον Όλγουαϊν».

«Ναι, όμως εκείνος ήθελε να πεθάνει». «Μην ξεχνάς αυτό που μας είπε ο Τζακ Ρότζερς, ότι δη-

λαδή η μοριακή πυκνότητα του εγκεφάλου του ήταν κάτι το απίστευτο».

«Ευχαριστώ για την πληροφορία, μήπως γίνεται όμως τώρα να μου το κάνεις λιανά;»

«Ο εγκέφαλος του είναι ενισχυμένος και μόνο με σφαίρα μεγάλου διαμετρήματος μπορεί να χτυπηθεί».

Κοντανασαίνοντας, όχι τόσο επειδή ανέβαινε σκαλιά, αλλά περισσότερο από ανάγκη για πιο καθαρό αέρα από τον πνιγηρό που πρόσφερε το φρεάτιο της σκάλας, ο Μάικλ κατάφερε να της πει: «Τέρατα ανάμεσά μας που παριστά-νουν τους κανονικούς ανθρώπους -η πιο αρχέγονη μορφή παράνοιας».

«Αν προσέξεις, η λέξη αδύνατο περιέχει μέσα της τη λέξη δυνατό».

«Ποιος το είπε αυτό; Ο Βούδας μήπως;» «Ο Σποκ, νομίζω, στο Σταρ Τρεκ». Στο πλάτωμα μεταξύ τρίτου και τέταρτου ορόφου, η Κάρ-

σον άνοιξε την καραμπίνα κι έβαλε ένα φυσίγγι στη θαλά-μη.

Τραβώντας το υπηρεσιακό του περίστροφο από τη θήκη της ζώνης, ο Μάικλ γύρισε και τη ρώτησε: «Λοιπόν, για πες μου, τι μας περιμένει;»

«Πράγματα φοβερά και τρομερά. Αλλά σιγά το νέο». Ανέβηκαν τα τελευταία σκαλιά μέχρι το τέταρτο πάτωμα,

400 Dean Koontz

μπήκαν από μία πόρτα κινδύνου και πέρασαν ο' ένα χολ που είχαν κοινόχρηστο τα τέσσερα διαμερίσματα του ορόφου.

Το ξύλινο δάπεδο ήταν βαμμένο ένα γυαλιστερό γκρι χρώμα σαν κι αυτό που βάφουν τα πολεμικά πλοία. Λίγο πιο πέρα από την πόρτα του διαμερίσματος του Χάρκερ ήταν πεσμένα κάτι κλειδιά, περασμένα σε πλαστικό κρίκο.

Ο Μάικλ κοντοκάθισε και περιεργάστηκε τα πεσμένα κλειδιά. Περασμένη στον κρίκο ήταν και μια πλαστική καρ-τελίτσα εκπτώσεων σε σουπερμάρκετ. Η κάρτα είχε εκδοθεί στο όνομα κάποιας Τζένα Πάρκερ.

Ο Μάικλ θυμήθηκε πως το όνομα το είχε δει γραμμένο σε κάποιο από τα γραμματοκιβώτια, στο φουαγέ της εισόδου. Η Τζένα Πάρκερ έμενε εδώ, στον τελευταίο όροφο όπου και το διαμέρισμα του Χάρκερ.

«Μάικλ», άκουσε την Κάρσον να του ψιθυρίζει από πάνω του.

Σήκωσε το κεφάλι του, την κοίταξε, κι εκείνη του έδειξε με την κάννη της αυτόματης καραμπίνας.

Εκεί πιο πέρα απ' το κατώφλι του Χάρκερ, πιο κοντά από το σημείο που ήταν πεσμένα τα κλειδιά, κάτι σκούρο που λέκιαζε τα βαμμένα γκρι σανίδια. Ο λεκές γυάλιζε κι αυτός, είχε το μέγεθος ενός νομίσματος των δεκαπέντε σεντς και οβάλ σχήμα. Το σκούρο γυαλιστερό χρώμα του αίματος.

Ο Μάικλ άγγιξε το λεκέ με το δείκτη του χεριού του. Έτριψε το λερωμένο δείκτη του με τον αντίχειρά του,

ύστερα μύρισε τα δάχτυλά του. Όπως ανασηκώθηκε, έκανε ένα νεύμα στην Κάρσον με το κεφάλι του και της έδειξε το όνομα που ήταν γραμμένο στη καρτέλα του σουπερμάρκετ.

Όπως κόλλησε τώρα στον τοίχο, ακριβώς πλάι στην πόρτα, ο Μάικλ δοκίμασε το πόμολο. Καμιά φορά γινόντουσαν κι


αυτά. Οι περισσότεροι δολοφόνοι είχαν δείκτη νοημοσύνης που υπολειπόταν κατά πολύ του αντίστοιχου ενός ευφυούς ανθρώπου με βάση την κλίμακα Στάνφορντ-Μπινέτ. Μπορεί ο Χάρκερ να είχε δυο καρδιές, από μυαλουδάκι όμως ένα, κι αυτό χειμώνα καλοκαίρι, επομένως, αν ήταν υπεύθυνος για κάποιους από τους φόνους που αποδίδονταν στο Χει-ρουργό, σίγουρα όλο κι από κάπου θα έχανε λάδια. Όλοι οι φονιάδες κάνουν λάθη. Μερικές φορές είναι τόσες η γκάφες τους, που το μόνο που δεν κάνουν είναι να τηλεφωνήσουν στην αστυνομία για να πάει να τους συλλάβει.

Καλές οι θεωρίες, αλλά αυτή τη φορά η πόρτα δεν είχε αφεθεί στην τύχη της. Όμως επειδή είχε πολλά μπόσικα, ο Μάικλ έκανε τη σκέψη πως απλώς είχε μπει ο συρτής από μέσα και πως δεν ήταν κανονικά κλειδωμένη.

Βέβαια η Κάρσον θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα την κλειδαριά με μια σφαίρα από το δωδεκάρι της. Μια καρα-μπίνα είναι ιδανικό αμυντικό όπλο για χρήση σε κλειστούς χώρους όπως τα σπίτια, γιατί τα σκάγια δε διαπερνούν τους τοίχους και δε σκοτώνουν αθώους που κατά τύχη βρίσκο-νται σε κάποιο διπλανό δωμάτιο, όπως συμβαίνει με τα πα-νίσχυρα πιστόλια.

Μόλο, λοιπόν, που αν έριχνε στην κλειδαριά με την κα-ραμπίνα, δε θα κινδύνευε άμεσα κάποιος που τυχόν θα βρι-σκόταν απ' την άλλη μεριά, ο Μάικλ επέλεξε να μην τη χρη-σιμοποιήσει.

Ίσως ο Χάρκερ να μην ήταν στο διαμέρισμα μόνος του. Ίσως είχε μαζί του και κάποιον όμηρο.

Άρα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν την ελάχιστη δυνατή βία για να μπουν στο διαμέρισμα, κι από εκεί κι ύστερα βλέπο-ντας και κάνοντας.

402 Dean Koontz

Ο Μάικλ στάθηκε μπροστά στην πόρτα, ύστερα την κλό-τσησε με όλη του τη δύναμη κοντά στην κλειδαριά, κι όταν η πόρτα δεν υποχώρησε, την κλότσησε ξανά, και ξανά, με την κάθε κλοτσιά να αντηχεί στο διάδρομο δυνατά σαν πυ-ροβολισμός, μέχρι που στο τέλος ο συρτής έσπασε. Η πόρτα άνοιξε τέντα.

Σκυμμένη κιόλας και με σβέλτες κινήσεις η Κάρσον μπήκε πρώτη στο διαμέρισμα, με την καραμπίνα προτεταμένη, την κάννη της να σαρώνει το χώρο μπροστά της.

Όπως ερχόταν ακριβώς από πίσω της, ο Μάικλ είδε πάνω από τον ώμο της κοπέλας τον Χάρκερ στο πίσω μέρος του δωματίου όπως κινήθηκε απ' τη μια μεριά στην άλλη.

«Πέτα το!» τον πρόσταξε η Κάρσον, γιατί τον είχε δει ότι κρατούσε ένα περίστροφο.

Ο Χάρκερ έριξε μια πιστολιά. Την έφαγε η πόρτα. Ένα σωρό σκλήθρες που τινάχτηκαν στον αέρα, πήγαν κι

έσκασαν πάνω στο φρύδι του Μάικλ και τα μαλλιά του, τη στιγμή που η Κάρσον έριχνε στον Χάρκερ.

Ο Χάρκερ την άρπαξε ψηλά στον αριστερό μηρό, στο γοφό. Τινάχτηκε προς τα πίσω, έσκασε πάνω στον τοίχο, όμως δε σωριάστηκε κάτω.

Με το που έριξε την πρώτη τουφεκιά, κι όπως βρισκόταν ακόμη σε κίνηση, η Κάρσον πρόλαβε και ξαναγέμισε το όπλο, κάνοντας βήματα στο πλάι, προς την αριστερή μεριά της πόρτας.

Ερχόμενος από πίσω της, ο Μάικλ κινήθηκε δεξιά, τη στιγ-μή που ο Χάρκερ πυροβόλησε και πάλι. Ο Μάικλ άκουσε το σφύριγμα της σφαίρας όπως έσκιζε τον αέρα, περνώντας ξυστά από το κεφάλι του.

Η Κάρσον τράβηξε ξανά τη σκανδάλη, κι ο Χάρκερ τι-


νάχτηκε και αυτή τη φορά προς τα πίσω, όμως συνέχισε να κινείται μέχρι που χώθηκε με μια βουτιά στην κουζίνα και τον έχασαν απ' τα μάτια τους, τη στιγμή που η Κάρσον ξανα-γέμιζε τη θαλάμη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 72

Με την πλάτη της στον τοίχο που χώριζε το καθιστικό από την κουζίνα, η Κάρσον έψαξε για φυσίγγια στην τσέπη του μπουφάν της.

Τα χέρια της έτρεμαν. Έπιανε τα φυσίγγια ένα-ένα από φόβο μήπως της ξέφευγαν απ' τα χέρια. Αν έπεφτε έστω κι ένα απ' αυτά στο πάτωμα, θα κυλούσε και θα πήγαινε κάτω από κάποιο έπιπλο.

Έξω, στο ανοιγμένο πορτμπαγκάζ του αμαξιού, όταν γέμι-σε τη δωδεκάρα καραμπίνα, παραλίγο να ξεχάσει να βάλει στην τσέπη της κι άλλα πυρομαχικά. Το συγκεκριμένο όπλο ήταν κατάλληλο για βολές μια κι έξω, για να βάζει τέλος σε μια επικίνδυνη κατάσταση. Δεν έκανε για ανταλλαγή πυρών διαρκείας.

Η Κάρσον μόνο δυο φορές στο παρελθόν είχε αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει καραμπίνα. Και στις δυο περιπτώσεις μια και μοναδική βολή -την πρώτη σαν προειδοποιητική, τη δεύ-τερη με την πρόθεση απλώς να τραυματίσει κάποιον- είχε αρκέσει για να βάλει τέλος στο περιστατικό.


Όλα έδειχναν πως ο Χάρκερ θα τους δυσκόλευε πολύ μέ-χρι να τον έκαναν καλά με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, όπως άλλωστε της είχε πει κι ο Δευκαλίων.

Η κοπέλα είχε στην τσέπη της τρία μόνο φυσίγγια. Τα έβαλε στην κυλινδρική θαλάμη, ελπίζοντας πως θα αρκού-σαν για να γίνει η δουλειά.

Οστά εγκεφάλου τόσο παχιά κι ανθεκτικά, λες κι ήταν θω-ρακισμένα. Τσως η Κάρσον επιχειρούσε να τον τυφλώσει, ρίχνοντάς του στο πρόσωπο, αλλά σε τι θα ωφελούσε κάτι τέτοιο, στο βαθμό που ο Χάρκερ θα έμενε ακόμη όρθιος και θ' αμυνόταν;

Δυο καρδιές. Θα τον σημάδευε στο στήθος και θα πυρο-βολούσε δυο φορές απανωτά, ίσως και τρεις, σχεδόν εξ επα-φής. Να ξεμπέρδευε και με τις δυο καρδιές του.

Στην άλλη μεριά του χώρου ο Μάικλ εξακολουθούσε να είναι σκυμμένος και να καλύπτεται πίσω από έπιπλα όπως κινείτο προς το εσωτερικό του καθιστικού, και σε γωνία ώστε να είχε οπτική πρόσβαση στην κουζίνα όπου είχε χω-θεί ο Χάρκερ.

Ο Χάρκερ όμως ήταν μόνο μέρος του προβλήματος τους, γιατί υπήρχε και η Τζένα Πάρκερ. Η κηλίδα αίματος έξω στο διάδρομο αποτελούσε απόδειξη πως το κορίτσι ήταν κι αυτό μέσα στο διαμέρισμα. Λαβωμένο. Θανάσιμα ίσως.

Μικρό διαμέρισμα. Τριάρι μάλλον, με ένα μπάνιο. Ο Χάρκερ είχε βγει από την κρεβατοκάμαρα, επομένως ίσως η Τζένα βρισκόταν ακόμη εκεί μέσα. Ή μπορεί πάλι και να την είχε στην κουζίνα. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή να της έκοβε το λαρύγγι.

Με την πλάτη στον τοίχο, κρατώντας την καραμπίνα κοντά στο στήθος της, η Κάρσον άρχισε να κινείται κάνοντας βή-

406 Dean Koontz

ματα στα πλάγια προς τη μεριά της καμάρας που άνοιγε στην κουζίνα, ξέροντας πως ο Χάρκερ την περίμενε εκεί, έτοιμος να της ρίξει στο πρόσωπο με το που θα έσκαγε μύτη.

Έπρεπε να ξαπλώσουν τον Χάρκερ στα γρήγορα, και να μεταφέρουν την Τζένα σε κάποιο νοσοκομείο. Η κοπέλα δεν ούρλιαζε. Ίσως ήταν ήδη νεκρή. Ισως στα τελευταία της. Σε μια τέτοια κατάσταση, ο χρόνος ήταν το ουσιώδες, ο πανικός το επουσιώδες.

Κάποιος θόρυβος στην κουζίνα. Η Κάρσον δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει τι ήταν.

Ρισκάροντας, όπως έβγαλε το κεφάλι του πίσω από έναν καναπέ για να δει καλύτερα, ο Μάικλ φώναξε στην Κάρσον: «Το σκάει από το παράθυρο!»

Η Κάρσον διάβηκε την καμάρα, είδε ένα παραθυρόφυλλο ανοιγμένο. Ο Χάρκερ ήταν κοντοκαθισμένος στο περβάζι, με την πλάτη του γυρισμένη προς το μέρος της.

Η Κάρσον σάρωσε με το βλέμμα της το εσωτερικό της κουζίνας, θέλοντας να βεβαιωθεί πως η Τζένα δε βρισκόταν εκεί μέσα, κι άρα δεν κινδύνευε να την έπαιρναν τα σκά-για.

Τέρας ξε-τέρας, αν του έριχνε από πίσω, μετά η υπηρεσία θα την περνούσε από OIS έρευνα, όμως έπρεπε να του ρίξει οπωσδήποτε, μόνο που ο Χάρκερ στο μεταξύ είχε γίνει κα-πνός, προτού προλάβει η κοπέλα να τραβήξει τη σκανδάλη.

Με δυο δρασκελιές η Κάρσον ζύγωσε στο παράθυρο, όπου περίμενε να βρει απέξω κάποια σκάλα κινδύνου, ή έστω ένα μπαλκόνι. Δε είδε τίποτε απ' τα δυο.

Ο Χάρκερ είχε πηδήξει στο στενό από κάτω. Μια πτώση από ύψος τουλάχιστον δέκα μέτρων, ίσως και περισσότερο. Αρκετό για να αναπτυχθεί μια ταχύτητα πτώσης ικανή να


επιφέρει το θάνατο κατά την πρόσκρουση. Ο Χάρκερ ήταν πεσμένος μπρούμυτα στο πεζοδρόμιο,

ακίνητος. Η βουτιά του μάλλον ακύρωνε τον ισχυρισμό του Δευκα-

λίωνα πως ο μηχανισμός που απέτρεπε τα δημιουργήματα του Βίκτωρα από το να αυτοκαταστρέφονται, λειτουργούσε αποτελεσματικά.

Κάτω, στο στενό, ο πεσμένος Χάρκερ φάνηκε να σαλεύει. Τέντωσε τα πόδια του. Ο τύπος γνώριζε ήδη πως μπορούσε να γλιτώσει από μια τέτοια πτώση.

Όταν σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε την Κάρσον, χτυ-πημένα απ' το φως του φεγγαριού τα μάτια του λαμπύρισαν σαν δυο φαναράκια.

Από τέτοια απόσταση, μια τουφεκιά -ή ακόμη και τέσσε-ρις- δε θα αρκούσε για να τον χαλάσει.

Ο Χάρκερ έτρεξε προς το τέλος του στενού που ήταν πιο κοντά του. Φτάνοντας εκεί σταμάτησε, τη στιγμή που από τη μεριά του δρόμου πιο πέρα ακούστηκε το στρίγκλισμα φρέ-νων, κι ένα άσπρο βαν ήρθε και κοκάλωσε μπροστά του.

Η πόρτα του οδηγού άνοιξε απότομα, και κάποιος βγήκε ο μισός από μέσα. Από τέτοια απόσταση και μέσα στη νύ-χτα η Κάρσον δεν μπόρεσε να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Πάντως έμοιαζε να έχει χιονάτα ή έστω πολύ ανοιχτά ξανθά μαλλιά.

Η κοπέλα άκουσε τον οδηγό να φωνάζει κάτι στον Χάρ-κερ. Δεν ξεχώρισε λέξεις.

Ο Χάρκερ έκανε το γύρω του βαν και σκαρφάλωσε στη θέση του συνοδηγού.

Καθισμένος ξανά πίσω από το βολάν, ο οδηγός έκλεισε απότομα την πόρτα του και σανίδωσε το γκάζι. Τροχοί που

408 Dean Koontz

τσίριξαν καίγοντας λάστιχο, και το άσπρο βαν έφυγε σαν πύραυλος μπροστά και χάθηκε μέσα στη νύχτα.

Το βαν ίσως ήταν μάρκας Φορντ. Η Κάρσον δεν μπορού-σε να πει με βεβαιότητα.

Σταγόνες ιδρώτα έσταζαν από τα φρύδια της. Ήταν μού-σκεμα ολόκληρη. Όμως, παρά τη ζέστη, ένιωθε παγωμένο τον ιδρώτα που την έλουζε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 73

Ο Βίκτωρ τον είχε βαφτίσει Καρλόφ, πιθανό χάριν αστεϊ-σμού, αλλά η Έρικα δε βρήκε τίποτε το αστείο στην εκτρω-ματική μορφή "ζωής" που είχε δοθεί στο δύσμοιρο ον.

Η ασώματος κεφαλή έστεκε εκεί, βουτηγμένη στο γαλα-κτώδες αντιβιοτικό υγρό, συνδεδεμένη με σωληνάκια που της παρείχαν τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες και μερικά ακόμη από τα οποία άδειαζαν τα μεταβολικά απόβλητα. Κάμποσα μηχανήματα στη σειρά συντηρούσαν στη ζωή τον Καρλόφ, που στα μάτια της Έρικα φάνταζαν το ένα πιο μυ-στηριώδες και απειλητικό από το άλλο.

Όσο για το χέρι τώρα, αυτό είχε πάει σε μια γωνιά και τώρα έμενε με την παλάμη στραμμένη προς τα επάνω. Ακού-νητο.

Ο Καρλόφ μέχρι εκείνη τη στιγμή ήλεγχε και κατηύθυνε τον πενταδάκτυλο εξερευνητή με τη δύναμη της τηλεκινησί-ας με την οποία ήλπιζε ο δημιουργός του να τον εφοδιάσει. Έ ν α πλάσμα που δεν μπορούσε να συλλάβει ακόμη και η πιο καρπερή φαντασία, ένα ον αντικείμενο μόνο φρίκης και

410 Dean Koontz

τρόμου, που ωστόσο είχε αποδειχτεί ένα πετυχημένο πείρα-μα.

Αποσυνδεμένο από μόνο του από τη συσκευή υποστήρι-ξής του, το χέρι ήταν τώρα νεκρό. Ο Καρλόφ μπορεί ακόμη να το ζωντανέψει και να το θέσει σε κίνηση, όμως όχι για πολύ. Το κρέας θα αποσυντίθετο ραγδαία. Ακόμη και η δύ-ναμη της τηλεκινησίας δε θα μπορούσε να χειραγωγήσει τις παγωμένες αρθρώσεις και τους σαπισμένους μύες.

Ασφαλώς όμως ο Βίκτωρ ούτε που θα είχε διανοηθεί πως θα κατάφερνε ο Καρλόφ, επιστρατεύοντας την τηλεπαθητι-κή του δύναμη, να αποκτήσει έστω κι αυτήν την υποτυπώδη και περιορισμένη μορφή ελευθερίας που του είχε επιτρέψει -μέσω του χεριού- να περιπλανηθεί μέσα στην έπαυλη γυ-ρεύοντας τρόπους εξόντωσης του δημιουργού του.

Με αυτόν τον ίδιο ασύλληπτο τρόπο ο Καρλόφ είχε κα-ταφέρει να ενεργοποιήσει τον ηλεκτρικό μηχανισμό που ανοιγόκλεινε το μυστικό πέρασμα στο κελάρι, επιτρέποντας στην Έρικα να μπει στο εργαστήριο. Και με την ίδια πάντα δύναμη είχε επίσης καταφέρει να χειριστεί τη συσκευή της τηλεόρασης στην κυρίως σουίτα, να μιλήσει με την Έρικα παροτρύνοντάς τη να εξεγερθεί.

Όντας ένα πλάσμα ακόμη πιο ημιτελές, σε σύγκριση με την Έρικα, στο πρόγραμμα του Καρλόφ δεν είχε διοχετευτεί ακόμη το στοιχείο της πλήρους κατανόησης της αποστολής του Βίκτωρα και της επίγνωσης των περιορισμένων ελευθε-ριών των μελών της Νέας Ράτσας. Τώρα όμως το ασώματο κεφάλι που άκουγε στο όνομα Καρλόφ ήξερε πως η κοπέλα δεν μπορούσε να στραφεί εναντίον του δημιουργού της, κι αυτό το είχε βυθίσει στην απόλυτη απόγνωση.

Όταν του πρότεινε η Έρικα να απενεργοποιήσει με την


ίδια αυτή δύναμη που διέθετε τα μηχανήματα που υποστή-ριζαν την ύπαρξή του, συνειδητοποίησε πως ακόμη κι αυτός ο Καρλόφ ήταν προγραμματισμένος έτσι που να μην μπορεί να αυτοκαταστραφεί.

Η Έρικα πάσχισε να μην την πάρει από κάτω η απελπι-σία, αφού τώρα η ελπίδα της ήταν εξίσου ετοιμόρροπη με ένα τραπέζι με τρία πόδια. Το χέρι που περπατούσε και τα άλλα απίθανα όντα τελικά δεν ήταν απόρροια υπερφυσικών διεργασιών, όπως ήθελε διακαώς να ελπίζει.

Αχ, μα πόσο θα ήθελε όλα αυτά τα θαύματα να αποτε-λούσαν ενδείξεις της ύπαρξης ενός άλλου κόσμου πέραν απ' αυτόν! Ό,τι αρχικά της είχε αφήσει την εντύπωση μιας θείας Παρουσίας, τελικά είχε καταντήσει να είναι αυτό το θλιβε-ρό και γκροτέσκο πράγμα που άκουγε στο όνομα Καρλόφ.

Θα μπορούσε να φορτώσει σ' αυτό το ον τη βαθιά, την ανείπωτη απογοήτευσή της, θα μπορούσε ίσως μέχρι και να το μισήσει, όμως δε συνέβη τίποτε απ' τα δυο. Αντίθετα ένιωσε να το λυπάται έτσι ανήμπορο κι άβουλο που ήταν, παρ' όλη την τηλεπαθητική δύναμη του, καταδικασμένο να βιώνει μια τέτοια Κόλαση.

Μπορεί όμως πάλι αυτό που ένιωθε να μην ήταν οίκτος. Γιατί, ουσιαστικά ήταν ανίκανη να νιώσει ένα τέτοιο συ-ναίσθημα. Έλα όμως που κάτι ένιωθε -κάτι πολύ δυνατό κι έντονο.

«Σκότωσέ με», ικέτεψε το δύσμοιρο έκτρωμα. Τα κοκκινισμένα μάτια είχαν μια έκφραση σαν να έβλε-

παν τους πιο φοβερούς εφιάλτες. Στο ασχημάτιστο πρόσωπο ήταν απλωμένη μια αξιοθρήνητη έκφραση.

Η Έρικα έκανε να του εξηγήσει πως ο δικός της προγραμ-ματισμός της απαγόρευε να σκοτώνει μέλη τόσο της Νέας

412 Dean Koontz

όσο και της Παλιάς Ράτσας, παρά μόνο για λόγους αυτοά-μυνας, ή κατόπιν εντολής του Πατέρα. Και τότε συνειδητο-ποίησε πως ο προγραμματισμός της δεν προέβλεπε τις περι-πτώσεις σαν κι αυτή.

Ο Καρλόφ δεν ανήκε στην Παλιά Ράτσα, μα κι απ' την άλλη δε διέθετε τα απαιτούμενα για να θεωρείται μέλος της Νέας. Ήταν το κάτι άλλο, μια περίπτωση ξεχωριστή.

Κανένας από τους κανόνες στη βάση των οποίων ζούσε η Έρικα δεν ίσχυε εν προκειμένω.

Ρίχνοντας μια ματιά στα μηχανήματα υποστήριξης, των οποίων αγνοούσε τόσο τη λειτουργία όσο και το χειρισμό, άνοιξε το στόμα της και είπε: «Δε θέλω να σε πονέσω».

«Μα από πόνο άλλο δε γνωρίζω», είπε μουρμουριστά σχε-δόν ο Καρλόφ. «Κι η γαλήνη είναι το μόνο που αναζητώ».

Η Έρικα άρχισε να γυρνάει διακόπτες, να τραβάει βύ-σματα. Μέχρι που δεν ακουγόταν πια ούτε το βουητό των κινητήρων, ούτε το αγκομαχητό των αντλιών.

«Αναχωρώ», είπε ο Καρλόφ με φωνή που ακούστηκε πε-ρισσότερο σαν ρόγχος. Τα κοκκινισμένα του μάτια σφάλι-σαν. «Φεύγω...»

Το πεσμένο στο δάπεδο χέρι συσπάστηκε, και ξανά. Τα τελευταία λόγια της ασώματης κεφαλής ήταν τόσο

ακατάληπτα, η φωνή τόσο ξέπνοη, που η Έρικα μόλις και μετά βίας τα κατάλαβε. «Εσύ... πρέπει να είσαι... άγγελος».

Έμεινε ασάλευτη, προβληματισμένη με τα λόγια της κε-φαλής, γιατί οι ποιητές της Παλιάς Ράτσας συχνά ανέφεραν πως ήταν άγνωστες οι βουλές του Κυρίου. Ο τρόπος που θαυματουργεί.

Μετά από λίγο κατάλαβε πως ο Βίκτωρ δεν έπρεπε να τη βρει εκεί μέσα.


Έριξε μια ματιά στους διακόπτες που είχε στρέψει, στα βύσματα που είχε τραβήξει. Έβαλε στη θέση του ένα απ' τα βύσματα. Μάζεψε το χέρι απ' το πάτωμα και το έβαλε κάτω από τους διακόπτες. Έβαλε το άλλο βύσμα μέσα στο χέρι, τύλιξε με δυσκολία τα σχεδόν άκαμπτα δάκτυλα γύρω του και τα κράτησε σφιχτά μέσα στο δικό της χέρι μέχρι που σταθεροποιήθηκαν στη νέα θέση τους χωρίς να χρειάζεται να τα πιέζει.

Βγαίνοντας στο κελάρι κοντοστάθηκε: έπρεπε τώρα να βρει το μυστικό διακόπτη. Μετά από ένα λεπτό ο τοίχος με τα γεμάτα κονσέρβες και σκεύη ράφια γλίστρησε στο πλάι κι έκλεισε ερμητικά το άνοιγμα που οδηγούσε στο μυστικό εργαστήριο.

Γύρισε στη σάλα υποδοχής κι άρχισε πάλι να περιεργά-ζεται τον πίνακα του βαν Χοϊσούμ. Μια τόσο ωραία ζωγρα-φιά.

Προκειμένου να μπορεί να ικανοποιεί σεξουαλικά τον Βί-κτωρα κατά το δυνατόν περισσότερο, της είχε επιτραπεί το συναίσθημα της ντροπής. Κι απ' την ντροπή είχε προέλθει η ταπεινότητα. Και τώρα, κατά πώς φαινόταν, από την τα-πεινότητα είχε γεννηθεί το αίσθημα του οίκτου, κι ίσως κάτι περισσότερο απ' τον οίκτο: το αίσθημα του ελέους.

Όπως έκανε μια επανεκτίμηση των δυνατοτήτων της, η Έρικα ένιωσε να φουντώνει ξανά μέσα της η ελπίδα. Εκείνο το δικό της φτερωτό πραγματάκι που κούρνιαζε στην καρ-διά της, αν όχι στην ψυχή της, ήταν ένας εκ της τέφρας του αναγεννώμενος φοίνικας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 74

Οι μπλε, άσπρες και κόκκινες ανταύγειες των περιστρεφό-μενων φάρων των περιπολικών και των ασθενοφόρων όπως έσμιγαν ασυγχρόνιστα πάνω στην πρόσοψη του κτιρίου, δη-μιουργούσαν κάτι σαν πατριωτική φαντασμαγορία.

Μερικοί με τις πιτζάμες τους, άλλοι ντυμένοι και στολι-σμένοι για τις κάμερες, οι ένοικοι των γύρω σπιτιών είχαν μαζευτεί σμάρι πάνω στο πεζοδρόμιο. Κουσκούσευαν, γε-λούσαν, έπιναν μπίρα μέσα από χάρτινα ποτήρια, έτρωγαν κρύες πίτσες και πατατάκια μέσα από σακούλες, τραβούσαν φωτογραφίες τα περιπολικά και ο ένας τον άλλο. Λες και αυτή η ξαφνική έκρηξη βίας στη γειτονιά τους και η ύπαρξη ενός κατά συρροή δολοφόνου ανάμεσά τους αποτελούσαν γεγονότα άξια πανηγυρισμών και γιορτασμών.

Όπως τακτοποιούσε η Κάρσον την καραμπίνα στο πορ-τμπαγκάζ του υπηρεσιακού αυτοκινήτου, ο Μάικλ ζύγωσε από πίσω και της είπε: «Μα πώς μπόρεσε να τιναχτεί όρθιος και να το βάλει στα πόδια, μετά τη βουτιά που έδωσε από τον τέταρτο όροφο;»


«Έλα μου, ντε. Ξεπερνάει κάθε λογική». «Και πώς μπορούμε να τα γράψουμε όλα αυτά στην ανα-

φορά μας, χωρίς να μας κλείσουν στο τέλος στο τρελάδι-κο;»

Κλείνοντας με μια απότομη κίνηση το καπάκι του πορ-τμπαγκάζ, η Κάρσον δε σκέφτηκε καθόλου την απάντηση που του έδωσε: «Απλώς, θα πούμε ψέματα».

Ένα αμάξι μάρκας Σουμπαρού Άουτμπακ ήρθε και παρ-κάρισε ακριβώς από πίσω τους, και η Κάθλιν Μπερκ βγήκε από μέσα. «Ποιος θα το πίστευε! Ο Χάρκερ!»

«Ναι, γιατί από ανέκαθεν έδειχνε τόσο γλυκούλης και συ-μπαθητικός», είπε ο Μάικλ.

«Με το που διάβασα το σημείωμα αυτοκτονίας στον υπο-λογιστή του Ρόι Πριμπό» είπε η Κάρσον στην Κάθι «κατά-λαβα πως δεν το είχε γράψει ο ίδιος. Χθες, την ώρα που μας δούλευε ψιλό γαζί εμένα και τον Μάικλ, ο Χάρκερ χρησιμο-ποίησε ακριβώς την ίδια φράση με την οποία τελειώνει το σημείωμα: "Ένα επίπεδο πιο κάτω απ' την Κόλαση"».

Ο Μάικλ έσπευσε να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα της Κάρ-σον: «Ναι, όταν μιλούσαμε, μας είπε πως για να πιάσουμε τον τύπο, θα έπρεπε να πάμε σ' ένα μέρος ακόμη πιο αλλό-κοτο που βρισκόταν: "Ένα επίπεδο πιο κάτω απ' την Κόλα-ση"».

Η Κάθι την κοίταξε έκπληκτη. «Λες, δηλαδή, πως το έκα-νε επί τούτου, πως επιδίωκε να πέσετε πάνω του;»

«Μπορεί και να το έκανε ασυνείδητα» αποκρίθηκε η Κάρσον «πάντως ναι, αυτό έκανε. Γκρέμισε τον ομορφονιό από την ταράτσα, αφού πρώτα φρόντισε να μαγειρέψει τα στοιχεία, φορτώνοντάς του και τα δικά του φονικά. Αλλά με αυτές τις έξι λέξεις - "Ένα επίπεδο πιο κάτω απ' την Κόλα-

416 Dean Koontz

ση"- ήταν σαν να έβαζε ο ίδιος φωτιά στα μπατζάκια του». «Κατά βάθος, επί το πλείστον επιδιώκουν να πιαστούν»,

συμφώνησε η Κάθι. «Όμως, κρίνοντας από την -ψυχολογία του, δεν περίμενα πως ο Χάρκερ θα...»

«Θα;» Η ψυχολόγος της αστυνομίας ανασήκωσε τους ώμους:

«Θα ενεργούσε κατ' αυτόν τον τρόπο. Δεν ξέρω, μάλλον αε-ρολογώ. Αδερφέ μου, κάθε φορά που πήγαινα να φτιάξω το ψυχογράφημά του, ο μπάσταρδος άφηνε μελάνι».

«Εντάξει, μην αυτομαστιγώνεσαι», την παρηγόρησε η Κάρσον. «Κανείς μας δεν υποπτεύθηκε τον Χάρκερ, μέχρι που σχεδόν μας έβαλε ο ίδιος στα ίχνη του».

«Ίσως όμως θα έπρεπε να το είχα καταλάβει», είπε η Κάθι σκασμένη. «Θυμόσαστε εκείνες τις τρεις δολοφονίες στο νάιτ-κλαμπ, πριν από ένα εξάμηνο;»

«Λες το Μπούγκι Σίτι», πετάχτηκε η Κάρσον. «Ένα από εκείνα τα μαγαζιά που οι άνθρωποι πάνε για

να πλακωθούν», είπε ο Μάικλ. «Την υπόθεση την είχαν αναλάβει ο Χάρκερ κι ο Φράι»,

τους θύμισε η Κάθι. Ο Μάικλ ανασήκωσε τους ώμους του. «Ναι, θυμάμαι. Ο

Χάρκερ είχε πυροβολήσει το δράστη. Μια πιστολιά στα κουτουρού, όμως είχε καθαρίσει με την υπηρεσία».

«Μετά από μια υπηρεσιακή έρευνα γύρω από το περιστα-τικό, αφού είχαμε θάνατο» είπε η Κάθι «δόθηκε εντολή στον Χάρκερ να με επισκεφτεί έξι φορές για συνεδρίες της μιας ώρας. Ε, λοιπόν, παρουσιάστηκε μόνο δυο φορές, μετά τον έχασα».

«Με όλο το σεβασμό, Δρ. Μπερκ» πετάχτηκε ο Μάικλ «αλλά αυτές οι υποχρεωτικές συνεδρίες είναι της πλάκας.


Το ότι ο Χάρκερ "την έκανε", και δεν παρουσιάστηκε στις υπόλοιπες συνεδρίες, δε σημαίνει πως εσύ θα έπρεπε να το ψυλλιαστείς ότι το ψυγείο του ήταν φίσκα ως επάνω με κομ-μένα κεφάλια».

«Ωραία, όμως ήξερα πως κάτι τον απασχολούσε, και δεν τον ζόρισα να κάνει όλο των κύκλο των συνεδριών».

Το προηγούμενο βράδυ η Κάρσον, αν και είχε την ευκαι-ρία, δεν είχε πει τίποτε στην Κάθι για το σινεμά του Δευκα-λίωνα και για την ύπαρξη τεράτων στη Νέα Ορλεάνη. Και τώρα δεν υπήρχε τρόπος να της τα εξηγούσε όλα αυτά και να τη διαβεβαίωνε πως δεν είχε κανένα λόγο να νιώθει ενοχές, αφού η ψυχολογία του Χάρκερ δεν ήταν καν ανθρώπινη.

Προσπαθώντας τώρα να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα, η Κάρσον γύρισε και είπε στον Μάικλ: «Δε μου λες, πώς τα βλέπεις τα πράγματα; Θα τη γλιτώσει την Κόλαση η Κάθι, ή όχι;»

«Εμένα μου μυρίζει κιόλας θειάφι». Η ψυχολόγος έσκασε ένα μισό χαμόγελο. «Μπορεί μερι-

κές φορές να παραπαίρνω στα σοβαρά τον εαυτό μου». Το χαμόγελο τρεμόσβησε στα χείλη της. «Εγώ κι ο Χάρκερ εί-χαμε τέτοια ψυχική επαφή...»

Τους διέκοψε ένας τραυματιοφορέας. «Συγνώμη, παιδιά, αλλά δώσαμε ήδη τις πρώτες βοήθειες στη δεσποινίδα Πάρ-κερ και τώρα είναι στη διάθεσή σας, αν τη θέλετε».

«Δε θα χρειαστεί να την πάτε στο νοσοκομείο;» ρώτησε η Κάρσον.

«Όχι, ελαφριά τραύματα μόνο. Κι είναι από τα κορίτσια που δε χαμπαριάζουν τίποτα. Η προσωποποίηση της Μαίρη Πόπινς, αν και στο πιο αλανιάρικο».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 75

Το όλο χαρά κι αισιοδοξία για τα πάντα πνεύμα της Τζέ-να Πάρκερ κατοικοέδρευε σ' ένα περιβάλλον γεμάτο από λούτρινα αρκουδάκια, πόστερ με εμπνευσμένα επιγράμμα-τα του στυλ, Κ Α Θ Ε Μ Ε Ρ Α ΕΙΝΑΙ Η Π Ρ Ω Τ Η Τ Η Σ Υ Π Ο Λ Ο Ι Π Η Σ

Ζ Ω Η Σ ΣΟΥ, Π Ε Σ ΟΧΙ Σ Τ Η Ν ΚΑΚΟΚΕΦΙΑ, και χαριτωμένα βάζα για μπισκότα.

Τα περισσότερα απ' αυτά τα κεραμικά βάζα βρίσκονταν στην κουζίνα. Έ ν α βάζο σε σχήμα κλόουν, ένα άλλο σε σχή-μα αρκούδας, ένα τρίτο σε σχήμα φορέματος, ένα βάζο Μίκι Μάους, ένα Γούκι. Βάζα σε σχήμα κουταβιού, γατιού, ρα-κούν, κουνελιού, κουκλόσπιτου.

Η Κάρσον συμπάθησε με την πρώτη ένα τέτοιο βάζο που είχε το σχήμα μιας στοίβας μπισκότων.

Κατά πώς έδειχναν τα πράγματα, η Τζένα Πάρκερ δεν κατανάλωνε πολύ από το χρόνο της μαγειρεύοντας, αφού τα κάθε λογής βάζα καταλάμβαναν το μεγαλύτερο μέρος του πάγκου της κουζίνας. Σε μερικά από τα ντουλάπια της κου-ζίνας είχαν αφαιρεθεί τα πορτάκια, έτσι ώστε τα βάζα που


στριμώχνονταν στα ράφια να είναι εκτεθειμένα στην κοινή θέα.

«Μην τολμήσεις να πεις κουβέντα», είπε χαμηλόφωνα και με απειλητικό ύφος η Κάρσον στον Μάικλ, με το που μπήκαν στην κουζίνα και βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια πανσπερμία κεραμικών βάζων όλων των σχημάτων και όλων των χρωμά-των.

«Για ποιο πράγμα;» τη ρώτησε εκείνος με ύφος απορημέ-νης αθώας περιστεράς.

Η Τζένα ήταν καθισμένη σ' ένα σκαμπό, ντυμένη με μια ροζ αθλητική φόρμα που είχε ραμμένη επάνω στο αριστερό στήθος τη στάμπα μιας χελώνας που έτρεχε. Η κοπέλα μα-σουλούσε ένα μπισκότο.

Για γυναίκα που πριν λίγο ακόμη ήταν ολόγυμνη, δεμένη με χειροπέδες πάνω σ' ένα τραπέζι και στα πρόθυρα του τε-μαχισμού της όσο θα ήταν ακόμη ζωντανή, η Τζένα έδειχνε απρόσμενα ευδιάθετη. «Γεια σας, παιδιά! Να σας κεράσω κανένα μπισκοτάκι;»

«Όχι, ευχαριστούμε», αποκρίθηκε η Κάρσον, και ο Μά-ικλ αρνήθηκε κι αυτός, και το εννοούσε.

Κρατώντας τεντωμένο το δεμένο με επίδεσμο αντίχειρα της, σαν ένα παιδάκι που επιδείκνυε με καμάρι το βαβά του, η Τζένα είπε τώρα: «Αυτό που έπαθα κατά βάση, είναι ότι έσπασα το νύχι μου πέφτοντας. Καταπληκτικό, ε;»

«Και που να έσπαγες το πόδι σου», παρατήρησε ο Μάικλ. «Εκεί να δεις χαρούλες που θα έκανες».

Ε, κόντευε ένα ολόκληρο λεπτό που κρατιόταν -δεν άντε-χε άλλο.

«Θέλω να πω» βιάστηκε να συμπληρώσει η Τζένα «πως θα μπορούσα τώρα να καθόμουν εδώ με την καρδιά μου ξερι-

420 Dean Koontz

ζωμένη, επομένως τι είναι ένα σπασμένο νυχάκι; Τίποτα». «Ακριβώς. Τίποτα. Μηδέν. Νάντα», συμφώνησε μαζί της

ο Μάικλ. «Σαν να βάζεις ένα πούπουλο επάνω στη ζυγαριά», υπερ-

θεμάτισε η κοπέλα. «Ναι, και ολίγη από σκόνη γι' αντίβαρο -τι λέμε τώρα». «Πιο τίποτα κι απ' το τίποτα». «De nada». «Peu de chose». «Ακριβώς όπως θα το έθετα κι εγώ, αν ήξερα γαλλικά»,

συνέχισε το βιολί του ο Μάικλ. Η Τζένα του χαμογέλασε. «Ε, λοιπόν, έχεις πολύ πλάκα

για μπάτσος». «Ναι, τελειώνοντας τις σπουδές μου στην ακαδημία της

αστυνομίας, πήρα πτυχίο καλαμπουρικής». «Γούστο δεν έχει;» ρώτησε η Τζένα την Κάρσον. Αντί να πιάσει να χώσει τον έναν απ' τους δυο, ή και τους

δυο τους, σε κάποιο από τα βάζα που υπήρχαν εκεί μέσα, η Κάρσον ρώτησε φανερά εκνευρισμένη: «Δεσποινίς Πάρ-κερ, πόσο καιρό μένατε εδώ, στον ίδιο όροφο με τον Τζόνα-θαν Πάρκερ;»

«Εγώ μετακόμισα εδώ πέρα πριν από έντεκα μήνες. Κι από την πρώτη μέρα ο Τζόναθαν ήταν σκέτη γλύκα».

«Σκέτη γλύκα; Μη μου πείτε πως εσείς κι αυτός...» «Α, όχι. Ο Τζόναθαν ήταν άντρας, δε λέω, ε, και ξέρετε

τώρα τι σόι πλάσματα είναι οι άντρες, όμως οι δυο μας ήμα-σταν μόνο φιλαράκια». Γυρνώντας στον Μάικλ: «Γι' αυτό που είπα για τους άντρες, δεν πιστεύω να με παρεξηγήσατε, ε;»

«Τι λέτε τώρα; Προς Θεού».


«Μου αρέσουν οι άντρες», είπε η Τζένα. «Εμένα πάντως όχι», τη διαβεβαίωσε ο Μάικλ. «Τέλος πάντων, πάω στοίχημα πως δεν είσαι σαν τους άλ-

λους άντρες. Εκτός φυσικά απ' τα βασικά». «Peu de chose», συμφώνησε μαζί της ο Μάικλ. «Είμαι σίγουρη πως δεν είναι», είπε η Τζένα κλείνοντας

πονηρά το μάτι. «Για κάνε μου πιο λιανά αυτό το "φιλαράκια"» είπε η

Κάρσον. «Να, αραιά και που ο Τζόναθαν ερχόταν και δειπνούσαμε

μαζί, ή πήγαινα εγώ στο διαμέρισμά του. Έφτιαχνε μακαρο-νάδες. Μιλούσαμε για τη ζωή -ξέρεις τώρα- για το πεπρω-μένο, για μοντέρνο χορό».

Η Κάρσον την κοίταξε φανερά απορημένη. «Για μοντέρ-νο χορό; Με ποιόν; Με τον Χάρκερ;»

«Ναι, πριν σοβαρευτώ και ειδικευτώ στη στοματική υγιει-νή, ήμουν χορεύτρια».

«Κι εγώ για μεγάλο διάστημα ήθελα να γίνω αστροναύ-της», πετάχτηκε ο Μάικλ.

«Αυτό είναι πολύ γενναίο», παρατήρησε η Τζένα μα ανυ-πόκριτο θαυμασμό.

Ο Μάικλ ανασήκωσε τους ώμους, και πήρε ένα ταπεινό ύφος.

«Δεσποινίς Πάρκερ» είπε τώρα η Κάρσον «αφότου σου έβαλε χλωροφόρμιο, υπήρξε κάποιο διάστημα που είχες τις αισθήσεις σου;»

«Κατά διαστήματα, ναι». «Όσο σε είχε σε αυτήν την κατάσταση, σου μιλούσε καθό-

λου; Σου εξήγησε γιατί το έκανε;» «Αν δεν κάνω λάθος, κάτι μου είπε, πώς δεν ήθελε, λέει,

422 Dean Koontz

να κάνει σεξ μαζί μου, γιατί θα ήταν σαν να έκανε έρωτα με πίθηκο».

Η Κάρσον την κοίταξε ανέκφραστη για μια στιγμή. Τέλος ρώτησε: «Νομίζεις ότι σου το είπε;»

«Ξέρω εγώ; Κάτι το χλωροφόρμιο, κάτι εκείνο το φάρμα-κο που έβαζε στον ορό, ήμουν σε μια κατάσταση μεταξύ ξύ-πνιου κι αναισθησίας. Και για να είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί σας, ετοιμαζόμουν να πάω σε κάποιο πάρτι, όταν μου την έπεσε, ε, και γι' αυτό ήμουν λιγάκι "φτιαγμένη". Λέω λοιπόν, πως μπορεί να μου το είπε, μπορεί και να το ονει-ρεύτηκα».

«Και τι άλλο ονειρεύτηκες ίσως ότι σου είπε;» «Μου είπε πως ήμουν όμορφη, από τα καλύτερα δείγματα

του είδους μου, το οποίο ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους του, αλλά μου εξήγησε πως εκείνος ανήκε σε μια νέα ράτσα. Και στη συνέχεια κάτι πολύ παράξενο».

«Και πάνω που αναρωτιόμουν πότε θ' άρχιζαν να γίνονται παράξενα τα πράγματα», σχολίασε ο Μάικλ.

«Ο Τζόνι μου είπε πως δεν του επιτρεπόταν να αναπαρά-γει, μα πως εκείνος αναπαρήγαγε έτσι ή αλλιώς, και πως θα γινόταν δυο κομμάτια, σαν αμοιβάδα».

Έστω κι όπως τα λόγια αυτά έκαναν το αίμα της Κάρσον να παγώσει, παράλληλα της δημιουργήθηκε η αίσθηση του παράλογου -σαν να ήταν ο σοβαρός χαρακτήρας σε μια πα-ράσταση μπουρλέσκ. «Κι εσύ τι πιστεύεις πως ήθελε να πει με αυτά τα λόγια;».

«Να, ύστερα σήκωσε το μπλουζάκι του κι εκεί χαμηλά στην κοιλιά του ήταν σαν μια σκηνή από το Alien μ' εκείνο το πράγμα που σάλευε μέσα του, έτσι είμαι βέβαιη πως όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα της νάρκωσης».


Ο Μάικλ κι η Κάρσον κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Η αστυ-νομικός ήθελε να ρωτήσει την άλλη κοπέλα περισσότερα πάνω σ' αυτό το θέμα, όμως, αν το έκανε, θα έβαζε την Τζέ-να σε μεγάλη ανησυχία, όταν η τελευταία θα συνειδητοποι-ούσε πως όλα αυτά που νόμιζε πως είχε δει, δεν ήταν της φαντασίας της.

Η Τζένα αναστέναξε τώρα. «Ήταν τόσο γλυκούλης, αλλά μερικές φορές τον έπιαναν οι μαύρες του κι ήταν να τον κλαις».

«Τι τον απασχολούσε;» ρώτησε η Κάρσον. Η Τζένα δάγκωσε λίγο το μπισκότο της, προσπαθώντας

να θυμηθεί. Κι ύστερα: «Νόμιζε, λέει, πως κάτι έλειπε από τη ζωή του. Του είπα πως η ευτυχία ήταν πάντα εκεί, αρκεί κάποιος να την επέλεγε. Μερικές φορές όμως δεν το κα-τάφερνε. Του είπα ότι θα έπρεπε να βρει την ευτυχία του. Αναρωτιέμαι...»

Η Τζένα έσμιξε τα φρύδια της απορημένη. Αυτό το ύφος ήρθε και χάθηκε από το πρόσωπο της κανα-δυο φορές, λες και το σκυθρώπιασμα τής ήταν άγνωστο σαν έκφραση, και δεν ήξερε πώς να τη διατηρήσει όταν τη χρειαζόταν.

«Τι αναρωτιέσαι», τη ρώτησε τελικά η Κάρσον. «Του είπα να ψάξει να βρει τη δική του ευτυχία, αλλά

θέλω να ελπίζω τώρα πως γι' αυτόν ευτυχία δε σημαίνει να πιάνει και να κόβει ανθρώπους φέτες».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 76

Διαβαίνοντας την πόρτα με την ηλεκτρονική κλειδαριά, ο Ράνταλ Έξι βγήκε από τα Χέρια του Ελέους και βρίσκεται σ' ένα διάδρομο ύψους 2,2 μέτρων και πλάτους 1,8 μέτρων, χτισμένο από ξύλο και τσιμεντόλιθους, το δάπεδο του από τσιμέντο. Δωμάτια δεν υπάρχουν ούτε στη δεξιά, ούτε στην αριστερή μεριά του διαδρόμου.

Στα σαράντα μέτρα απόσταση από εκεί που στέκεταιυπάρ-χει μια πόρτα. Καλώς ή κακώς, άλλη διέξοδος δεν υπάρχει. Εδώ που έχει φτάσει ο Ράνταλ, δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Μονάχα μπροστά μπορεί να πάει.

Το τσιμεντένιο πάτωμα είναι χωρισμένο σε τετράγωνα που το καθένα τους έχει εμβαδόν γύρω στο ένα τετραγω-νικό μέτρο. Κάνοντας μεγάλα βήματα -ορισμένα απ' αυτά πηδηχτά- ο Ράνταλ καταφέρνει να συλλαβίσει το όνομά του -από ένα γράμμα στο καθένα απ' αυτά τα τεράστια τετρά-γωνα- προχωρώντας έτσι προς την πόρτα, στην άλλη άκρη του διαδρόμου.

Φτάνοντας εκεί τώρα, διαπιστώνει πως και αυτή η πόρτα


κλειδώνει ηλεκτρονικά, όπως και η προηγούμενη. Πληκτρο-λογεί τον ίδιο κωδικό που είχε πληκτρολογήσει και πρωτύ-τερα, καταφέρνοντας να ξεπεράσει και αυτό το εμπόδιο, καθώς η πόρτα ανοίγει.

Στην ουσία ο διάδρομος είναι ένα τούνελ που περνάει κάτω από το παλιό νοσοκομείο. Αυτό το τούνελ τώρα συνδέ-ει τα Χέρια του Ελέους με το υπόγειο γκαράζ του επόμενου κτιρίου.

Και τούτο το πενταώροφο κτίριο είναι ιδιοκτησία του Πατέρα. Εκεί στεγάζονται το λογιστήριο και οι διοικητικές υπηρεσίες της Μπαϊοβίζιον. Ο Πατέρας μπορεί να μπαινο-βγαίνει από εκεί, χωρίς να δημιουργεί υποψίες.

Χρησιμοποιώντας αυτό το μυστικό υπόγειο πέρασμα που συνδέει τα δυο κτίρια, μπορεί να επισκέπτεται τα Χέρια τους Ελέους, το οίκημα των οποίων κατέχει μέσω μιας εται-ρίας κατασκευής οβίδων, χωρίς να παίρνει κανείς χαμπάρι το παραμικρό.

Τούτη η δεύτερη πόρτα βγάζει σ' ένα θεοσκότεινο χώρο. Ο Ράνταλ βρίσκει το διακόπτη, ανάβει το φως και μπροστά του αποκαλύπτεται ένα δωμάτιο γύρω στα τριάμισι τετρα-γωνικά με τσιμεντένιους τοίχους.

Το πάτωμα είναι επίσης από τσιμέντο, ενιαίο όμως, όχι χωρισμένο σε τετράγωνα. Δηλαδή ένα τεράστιο άδειο τε-τράγωνο.

Ακριβώς απέναντι από την πόρτα κοντά στην οποία στέ-κει, υπάρχει μια άλλη πόρτα η οποία σίγουρα ανοίγει στο χώρο του υπόγειου γκαράζ.

Το πρόβλημα του Ράνταλ τώρα είναι πως δεν μπορεί να καλύψει μια απόσταση κοντά τα 1,8 μέτρα με μια δρασκε-λιά. Προκειμένου να φτάσει ως την άλλη πόρτα με τη λογική

426 Dean Koontz

του συλλαβισμού του ονόματος του, θα πρέπει να κάνει με-ρικά βήματα εντός του ίδιου μεγάλου τετραγώνου.

Κάθε βήμα αντιστοιχεί σε ένα γράμμα. Οι όροι λύσης ενός σταυρόλεξου είναι απλοί και κατανοητοί. Ένα γράμμα ανά τετράγωνο. Δεν μπορείς να βάλεις πολλά γράμματα στο ίδιο τετράγωνο.

Κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με το χάος. Όπως δουλεύει στο μυαλό του το δίλημμα, ο Ράνταλ αρχί-

ζει να τρέμει από φόβο κι αγανάκτηση. Ένα τετράγωνο, ένα γράμμα. Με κανέναν άλλο τρόπο δεν

μπορεί να υπάρξει τάξη κι αρμονία στον κόσμο. Το κατώφλι έχει κοινό το γράμμα ω με το δωμάτιο, που

ανοίγεται μπροστά του. Μόλις διαβεί το κατώφλι πρέπει να τελειώσει το συλλαβισμό των πέντε τελευταίων γραμμάτων της άλλης λέξης, δηλαδή μ-ά-τ-ι-ο.

Μπορεί να φτάσει ως την απέναντι πόρτα με πέντε βήμα-τα. Κανένα πρόβλημα ως προς αυτό. Όμως έχει στη διάθεσή του ένα μόνο άδειο τετράγωνο.

Ο Ράνταλ στέκει στο κατώφλι του δωματίου που απλώνε-ται μπροστά του. Και στέκει. Στέκει στο κατώφλι. Στέκει, προβληματίζεται, προβληματίζεται, το ψάχνει από εδώ, το ψάχνει από εκεί. Η απόγνωσή του είναι τέτοια, που βάζει τα κλάματα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 77

Τώρα που οι σφαίρες δεν πετούσαν σαν θυμωμένες μέλισ-σες, η Κάρσον είχε την ευκαιρία να ρίξει μια πιο προσε-κτική ματιά στο διαμέρισμα του Χάρκερ. Τα σημάδια ενός ανθρώπου που ζούσε μέσα στην αταξία ήταν εμφανή παντού όπου έπεφτε το μάτι.

Αν και τα διάφορα έπιπλα ήταν εντελώς διαφορετικά με-ταξύ τους και παράταιρα από άποψη στυλ, με χτυπητά χρώ-ματα που επίσης δεν έδεναν αρμονικά, το γεγονός από μόνο του θα σήμαινε απλώς πως ο Χάρκερ δεν είχε γούστο και τίποτε περισσότερο.

Όσο για το καθιστικό, αν κι εκεί μέσα υπήρχαν περισ-σότερα πράγματα απ' ό,τι στο διαμέρισμα του Όλγουαϊν -όπου πέρα από τη μαύρη καρέκλα, ουσιαστικά ο χώρος ήταν άδειος- και πάλι έλειπαν πράγματα σε σημείο που έμοιαζε γυμνό. Βέβαια ο μινιμαλισμός, ως στυλ, αποτελεί επιλογή ανθρώπων που τα έχουν τετρακόσια.

Η απουσία πινάκων στους τοίχους, η έλλειψη μπιμπελό, αναμνηστικών φωτογραφιών, η αδιαφορία ως προς το να

428 Dean Koontz

δείχνει ο χώρος πιο όμορφος, κατά μια έννοια θύμιζαν υπερ-βολικά στην Κάρσον τον τρόπο που ζούσε κι ο Όλγουαϊν.

Ένα πόστερ ή έστω ένα χαριτωμένο βάζο για μπισκότα θα ήταν καλοδεχούμενα.

Αντίθετα όμως, εκείνος που φάνηκε να βγαίνει φουριόζος από την κουζίνα ήταν ο Ντουάιτ Φράι, λιγδιάρης ως συνή-θως, μα απ' την άλλη συντετριμμένος όσο ποτέ άλλοτε. «Αν σκεφτόσαστε να μου κάνετε καμιά καινούρια πλάκα, ξεχά-στε το. Την πάτησα κι από μόνος μου».

«Αυτή τώρα είναι μια από τις πιο σπαραξικάρδιες ομολο-γίες που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου», του είπε ο Μάικλ.

«Τον είχα σαν αδερφό μου -τόσο καλά νόμιζα πως τον ήξερα» είπε ο Φράι «να, όμως που στην πραγματικότητα δεν ήξερα τίποτε απολύτως».

«Ο τύπος είχε ένα πάθος για το μοντέρνο χορό», είπε η Κάρσον.

Ο Φράι την κοίταξε απορημένος, κι ο Μάικλ είπε επιδοκι-μαστικά: «Κάρσον, ίσως έχεις κι εσύ καιρό ακόμη να μάθεις να χορεύεις».

«Μα αλήθεια τώρα έδωσε βουτιά από το παράθυρο της κουζίνας;» ρώτησε ο Φράι.

«Αλήθεια και παραλήθεια», τον διαβεβαίωσε η Κάρσον. «Μα πέφτοντας από τόσο ψηλά, κανονικά θα έπρεπε να

είχε σκοτωθεί». «Έλα όμως που δε σκοτώθηκε», είπε ο Μάικλ. Η Κάρσον ανασήκωσε τους ώμους. «Κι εμείς μείναμε με

το στόμα ανοιχτό». «Ο ένας απ' τους δυο σας του έριξε με δωδεκάρα καρα-

μπίνα», είπε τώρα ο Φράι, δείχνοντας τις τρύπες από τα σκάγια στον τοίχο.


«Αυτή ήμουν εγώ», του εξήγησε η Κάρσον. «Κι όχι αναί-τια. Μου έριξε εκείνος πρώτος».

Ο Φράι έδειξε να απορεί. «Πώς και δεν τον ξάπλωσες από τέτοια κοντινή απόσταση;»

«Και δεν είναι πως αστόχησα εντελώς». «Βλέπω αίματα» είπε τώρα ο Φράι «αλλά όχι πολλά. Και

πάλι όμως, άμα σου την ανάψουν με δωδεκάρα καραμπίνα -ε, θα σου την κάνει τη ζημιά. Πώς τα κατάφερε να στέκει στα πόδια του;»

«Λες να είχε "χτυπήσει" τίποτε δυναμωτικά;» αναρωτή-θηκε ο Μάικλ.

«Δε βαριέσαι, κι εγώ έχω κατεβάσει στη ζωή μου μπόλικα δυναμωτικά, αλλά σιγά μην περιμένω να γλιτώσω, αν μου ρίξεις από τόσο κοντά με καραμπίνα».

Εκείνη τη στιγμή κάποιος της Σήμανσης βγήκε από την κρεβατοκάμαρα. «Ο' Κόνορ, Μάντισον, θα πρέπει να το δείτε αυτό. Μόλις ανακαλύψαμε πού ζούσε πραγματικά».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 78

Ο Πατέρας Πάτρικ Ντουκέιν, ποιμένας της ενορίας της Πα-ναγίας μας της Πενθούσας, απάντησε στην κλήση από την κουζίνα του πρεσβυτερίου, όπου κολάτσιζε ανήσυχος τρώ-γοντας καρπούς καρύας τηγανισμένους με ζάχαρη. Ο ιερέ-ας βρισκόταν αντιμέτωπος μ' ένα ηθικό δίλημμα.

Ένα τηλεφώνημα μέσα στα άγρια μεσάνυχτα σε κάποιον παπά, δεν μπορούσε να σημαίνει τίποτε άλλο παρά ότι κά-ποιος ενορίτης είτε είχε πεθάνει, κι ο ιερέας έπρεπε να πει δυο λόγια παρηγοριάς στους ανθρώπους που τον είχαν χά-σει, είτε ότι βρισκόταν στα τελευταία του κι επομένως έπρε-πε να μεταλάβει των άχραντων μυστηρίων. Στην προκειμένη περίπτωση ο Πατέρας Ντουκέιν ήταν σίγουρος πως ο καλών ήταν ο Βίκτωρ, και τελικά δεν έπεσε έξω.

«Έκανες αυτό που σου ζήτησα, Πάτρικ;» «Μάλιστα, κύριε. Βεβαίως. Έχω οργώσει όλη την πόλη

μετά την τελευταία μας συζήτηση. Αλλά κανείς από τους αν-θρώπους μας δεν έχει προσέξει κάποιον δικό μας να φέρε-ται... περίεργα».


«Αλήθεια; Είσαι σε θέση να μου εγγυηθείς πως δεν υπάρ-χει αποστάτης στις τάξεις της Νέας Ράτσας;»

«Όχι, κύριε, δεν μπορώ να ισχυριστώ κάτι τέτοιο με από-λυτη βεβαιότητα. Πάντως κι αν υπάρχει τέτοιος αποστάτης, δεν έχει εκδηλωθεί, παρουσιάζοντας συμπτώματα ψυχολο-γικής κρίσης».

«Κι όμως, έχει», είπε ο Βίκτωρ ψυχρά. «Πώς είπατε;» «Αυτό που άκουσες. Αν ανοίξεις το ραδιόφωνο σου, ή βά-

λεις την τηλεόραση με το που θα ξημερώσει, θα ακούσεις ένα σωρό ρεπορτάζ κι ανταποκρίσεις για κάποιον Ντετέ-κτιβ Χάρκερ της Διεύθυνσης Ανθρωποκτονιών».

Ο Πατέρας Ντουκέιν πέρασε όλο νευρικότητα τη γλώσσα του πάνω από τα χείλη του που ήταν γεμάτα καψαλισμένη ζάχαρη. «Κατάλαβα. Λέτε δηλαδή ότι ήταν αστυνομικός, σωστά; Νομίζετε... πιστεύετε ότι σας απογοήτευσα;»

«Όχι, Πάτρικ, δε θα το έλεγα. Απλώς ο άνθρωπος μας ήταν πολύ έξυπνος».

«Ξέρετε,... ερεύνησα εξονυχιστικά την περίπτωση». «Δεν αμφιβάλλω πως έκανες το καλύτερο δυνατό». Τότε προς τι το τηλεφώνημα-, ένιωσε την ανάγκη να ρωτή-

σει ο Πατέρας Πάτρικ, όμως δεν το τόλμησε. Αντίθετα έμεινε σιωπηλός για λίγο, κι όταν ο άλλος δε

βρήκε τίποτε να του πει, ρώτησε: «Υπάρχει κάτι ακόμη που θα θέλατε να κάνω;»

«Προς το παρόν, όχι», αποκρίθηκε ο Βίκτωρ. «Αργότερα ίσως».

Στα χείλη του Πατέρα Πάτρικ δεν υπήρχε ίχνος από κα-ψαλισμένη ζάχαρη, και το στόμα του είχε στεγνώσει, και το ένιωθε πικρό.

432 Dean Koontz

Γυρεύοντας λόγια που ίσως αποκαθιστούσαν την εμπι-στοσύνη του δημιουργού του στο πρόσωπο του, ο Ντουκέιν άκουσε τον εαυτό του να λέει: «Ο Θεός μαζί σας». Κι όταν αυτά του τα λόγια τα υποδέχτηκε η απόλυτη σιωπή, βιάστηκε να προσθέσει: «Αυτό τώρα, κύριε, το είπα έτσι γι' αστείο».

«Μη μου πεις», είπε ο Βίκτωρ. «Έσκασα στα γέλια». «Να, όπως τότε, στην εκκλησία -όταν μου είπατε κι εσείς

τα ίδια ακριβώς λόγια». «Ναι, το θυμάμαι, Πάτρικ. Καλή σου νύχτα». «Καληνύχτα, κύριε». Ο ιερέας έκλεισε το τηλέφωνο. Πήρε μερικούς καρπούς

καρύας από το πιάτο που είχε ακουμπισμένο στον πάγκο της κουζίνας, όμως το χέρι του έτρεμε τόσο πολύ, που οι περισ-σότεροι έπεσαν στο πάτωμα, προτού προλάβει να τους χώ-σει στο στόμα του. Έσκυψε και τους μάζεψε από κάτω.

Καθισμένος στο τραπέζι της κουζίνας, έχοντας μπροστά του ένα νεροπότηρο κι ένα μπουκάλι κρασί, ο Χάρκερ άνοι-ξε το στόμα του και ρώτησε τον παπά: «Δε μου λες, Πάτρικ, αν χρειαζόσουν να κρυφτείς κάπου, από ποιον θα ζητούσες να σε βοηθήσει;»

Αποφεύγοντας να απαντήσει στην ερώτηση του άλλου, ο Πατέρας Ντουκέιν αρκέστηκε να πει: «Τον παράκουσα. Του είπα ψέματα. Μας πώς είναι δυνατόν;»

«Μπορεί και να μην είναι δυνατόν» είπε ο Χάρκερ «αν μη τι άλλο, όχι χωρίς κάποιες φοβερές συνέπειες».

«Όχι. Εγώ πιστεύω πως είναι δυνατόν, γιατί ο προγραμ-ματισμός μου... αναδιοργανώνεται».

«Σώπα! Και πώς μπορεί να αναδιοργανωθεί ο προγραμ-ματισμός σου, τη στιγμή που δε βρίσκεσαι σε κάποια δεξα-μενή και δεν είσαι απευθείας συνδεδεμένος με το μηχανι-


σμό παροχής δεδομένων;» Ο Πατέρας Πάτρικ Ντουκέιν, κοίταξε ψηλά στο ταβάνι,

προς τον ουρανό. «Πλάκα μου κάνεις», είπε ο Χάρκερ και τράβηξε μια γερή

γουλιά από το κρασί της Θείας Μετάληψης. «Η πίστη μπορεί να αλλάξει κάποιον», είπε ο ιερέας. «Και πρώτ' απ' όλα δεν είσαι κάποιος. Δεν είσαι άνθρω-

πος. Ένας κανονικός ιερέας θα έλεγε πως δεν είσαι παρά μια σκέτη προσβολή προς τα Θεία με σάρκα και οστά».

Κι ήταν αλήθεια. Γι' αυτό και ο Πατέρας Πάτρικ δε βρήκε τι να του αποκριθεί.

«Κι άλλωστε» συνέχισε ο Χάρκερ «στην ουσία δεν πιστεύ-εις πουθενά και σε τίποτε».

«Τώρα τελευταία... δεν ξέρω -ψάχνομαι». «Εγώ είμαι ένας φονιάς», του θύμισε ο Χάρκερ. «Έχω

σκοτώσει δυο από τους άλλους κι ένα δικό μας. Αν μου παρα-χωρούσες άσυλο, νομίζεις πως ο Θεός θα ενέκρινε την πρά-ξη σου περισσότερο απ' όσο θα την ενέκρινε ο Βίκτωρ;»

Ο Χάρκερ είχε μόλις ντύσει με λόγια τον πυρήνα του ηθι-κού διλήμματος του Πατέρα Ντουκέιν. Απάντηση δεν είχε. Έτσι, όταν άνοιξε το στόμα του, απλώς το γέμισε με καρ-πούς καρύας, αντί να πει οτιδήποτε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 79

Ο Χάρκερ είχε πιάσει κι είχε γκρεμίσει το ντουβάρι στο πίσω μέρος του ντουλαπιού της κρεβατοκάμαρας. Κι είχε ξαναστήσει έτσι τα ξύλα υποστήριξης, έτσι ώστε να είχε εύ-κολη πρόσβαση στο χώρο απ' την άλλη μεριά του τοίχου.

Πηγαίνοντας μπροστά από την Κάρσον, τον Μάικλ και τον Φράι, ο τεχνικός της Σήμανσης γύρισε τώρα και τους είπε: «Το κτίριο αυτό ήταν κάποτε εμπορικό στο ισόγειο, στους τρεις πιο πάνω ορόφους στεγάζονταν γραφεία, και ψηλά η σοφίτα χρησιμοποιείτο σαν κοινόχρηστος αποθηκευτικός χώρος».

Απ' την άλλη μεριά του τοίχου υπήρχε μια σκάλα που ανέ-βαζε πιο πάνω -ξύλινα σκαλοπάτια, φθαρμένα, που έτρι-ζαν.

Ανεβαίνοντας τώρα τα σκαλιά, ο άνθρωπος της Σήμανσης συνέχισε: «Όταν μετέτρεψαν τα γραφεία σε διαμερίσματα, σφράγισαν τη σοφίτα. Ο Χάρκερ όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανακάλυψε την ύπαρξή της. Και τη μετέτρεψε σε προ-σωπικό του τρελάδικο».


Στο ψηλό μετερίζι δυο γυμνοί γλόμποι κρέμονταν από τα καλώδια τους που ήταν πιασμένα από ένα δοκάρι, και σκορ-πούσαν ένα κίτρινο, σκονισμένο φως.

Τρεις μεγάλοι, γκριζωποί σκόροι ζουζούνιζαν κάτω και γύρω από τις λάμπες. Οι σκιές που έριχναν μεγάλωναν και μίκραιναν ξανά και ξανά, όπως έπεφταν πάνω στο πάτωμα, τους τοίχους και τα επικλινή ξύλα της οροφής.

Μια καρέκλα κι ένα πτυσσόμενο τραπεζάκι που χρησιμο-ποιείτο σαν γραφείο ήταν τα μόνα έπιπλα στο δώμα. Πάνω στο τραπέζι στοίβες βιβλία, αλλά και στο πάτωμα, εδώ κι εκεί.

Ένας αυτοσχέδιος προβολέας έπιανε τα τρία τέταρτα του βορινού τοίχου, παρέχοντας την απαιτούμενη πηγή φωτι-σμού για μια σειρά ακτινογραφιών: χαμογελαστά κρανία απαθανατισμένα από διάφορες γωνίες, θώρακες, λεκάνες, σπονδυλικές στήλες, χέρια, πόδια.

Σαρώνοντας με το βλέμμα του αυτή τη μακάβρια φωτο-γραφική έκθεση, σχολίασε ο Μάικλ: «Κι εγώ που είχα την εντύπωση πως, περνώντας στην πίσω μεριά μιας ντουλάπας, έβγαινες στο μαγικό κόσμο της Νάρνια*. Κάπου έχει στρα-βώσει το πράγμα».

Στη βορειοδυτική γωνιά του χώρου ήταν στημένος ένας τρίφυλλος καθρέφτης με επίχρυση κορνίζα. Στο πάτωμα, μπροστά από τον καθρέφτη, ήταν απλωμένη μια ψάθα της πλαζ.

Προχωρώντας ανάμεσα στα φαντάσματα των τρομαγμέ-νων σκόρων, που οι σκιές των τρελών πτήσεών τους διαγρά-φονταν επάνω της, η Κάρσον πέρασε τον καθρέφτη και προ-

* Νάρνια: Σειρά από εφτά παραμύθια γραμμένα από τον Κ.Σ. Λιούις, υπό το γενικό τίτλο, Τα Χρονικά της Νάρνια, όπου τέσσερα παιδιά ανακαλύπτουν στο πίσω μέρος μιας ντουλάπας ένα μαγεμένο βασίλειο. Σ.τ.Μ.

436 Dean Koontz

χώρησε προς τη μεριά του δώματος όπου μια διαφορετική "έκθεση" κάλυπτε το νότιο τοίχο από τη μια άκρη ως την άλλη, από το ταβάνι μέχρι το πάτωμα.

Καρφιτσωμένο με συρραπτικό πάνω στον τοίχο υπήρ-χε ένα κολάζ από θρησκευτικές εικόνες: ο Εσταυρωμένος, ο Χριστός αποκαλύπτων την ιερή καρδιά του, η Παναγία, ο Βούδας, ο Αχούρα Μάζντα. Οι θεές Κάλι, Παρβάτι και Τσάντι των Ινδουιστών, οι θεοί Βίσου Ντόμα και Βαρούνα. Η Κουάν Γιν, Βασίλισσα των Ουρανών και θεά της φιλευ-σπλαχνίας. Οι θεοί της Αιγύπτου Άνιμπους, Χόρους, Άμεν-Ρα.

«Τι είναι τούτα;» ρώτησε ο Φράι απορημένος. «Είναι σαν να παρακαλάει», είπε η Κάρσον. «Να παρακαλάει για ποιο πράγμα;» «Νόημα. Σκοπό. Ελπίδα». «Μα γιατί;» αναρωτήθηκε ο Φράι. «Είχε τη δουλίτσα του,

κι ασφαλιστική κάλυψη απ' τις λίγες».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 80

Ο Ράνταλ Έξι στέκει ασάλευτος στο κατώφλι της πόρτας που ανοίγει στο επόμενο δωμάτιο για τόση ώρα, και νιώθο-ντας τέτοια ένταση που τα πόδια του έχουν αρχίσει και τον πονάνε.

Η Νέα Ράτσα δεν κουράζεται τόσο εύκολα. Αυτή είναι η πρώτη γεύση που παίρνει ο Ράνταλ από κράμπες. Έ ν α συ-ναίσθημα τόσο δυσάρεστο, που για πρώτη φορά εκμεταλ-λεύεται τη δυνατότητα που έχει να απομονώνει το σωματικό πόνο κατά βούληση.

Δεν έχει ρολόι. Δεν του είχε χρειαστεί ποτέ μέχρι τώρα. Το διάστημα που έχει μείνει καρφωμένος στο ίδιο σημείο, ακινητοποιημένος από το φοβερό δίλημμα που αντιμετωπί-ζει, είναι περίπου τρεις ώρες.

Αν και τώρα έχει απαλλαγεί από τη βάσανο του σωμα-τικού πόνου, δεν ισχύει το ίδιο και με την αγωνία που του προκαλεί η κατάστασή του. Μισεί τον εαυτό του για τις ατέ-λειές του.

Τουλάχιστον έχει σταματήσει να κλαίει. Από ώρα τώρα.

438 Dean Koontz

Όσο κυλάει ο χρόνος, τα όσα άσχημα αισθάνεται για τον εαυτό του μετατρέπονται σε σκοτεινή οργή: τώρα είναι έξω φρενών με τον Άρνι Ο' Κόνορ. Αν δεν ήταν ο Άρνι, ο Ράνταλ δε θα περνούσε αυτή την απίστευτη δοκιμασία.

Αν κατάφερνε να πλησιάσει το μικρό Ο' Κόνορ, θα του άρ-παζε το μυστικό της ευτυχίας. Και τότε θα έκανε τον Άρνι να πληρώσει ακριβά για τα όσα είχε τραβήξει εξ αιτίας του.

Ο Ράνταλ όμως έχει να αντιμετωπίσει και το φοβερό άγ-χος που τον κατατρέχει. Είναι διαστήματα που και οι δυο καρδιές του χτυπούν σαν τρελές, φτερουγίζοντας σαν τρο-μαγμένα πουλιά τόσο έντονα, που τον κόβει ιδρώτας και η όρασή του θολώνει.

Ο φόβος του είναι πως τελικά ο Πατέρας θα αντιληφθεί την απουσία του κι ότι θα ψάξει να τον βρει. Ή μπορεί πάλι ο Πατέρας να τελειώσει τη δουλειά του στο εργαστήριο κι όπως θα φεύγει για να πάει να κοιμηθεί στο σπίτι του, να τον βρει να στέκει ακόμη εκεί πέρα, καθηλωμένο από μια κρίση αυτιστικής αναποφασιστικότητας.

Και τότε θα τον πάνε πάλι πίσω στα εργαστήρια και θα τον δέσουν πάνω στον περιστρεφόμενο τροχό σαν τον Εσταυρωμένο. Θα βρεθεί πάλι μ' εκείνο το κομμάτι λάστιχο χωμένο στο στόμα του, που δε θα μπορεί να το ανοίγει γιατί θα του το κρατάει σφιχτά κλειστό το λουρί που θα του έχουν περάσει στο πηγούνι -τόσο σφιχτά, που τα δόντια του θα μπήγονται στο λάστιχο.

Αν και ποτέ δεν έχει δει τον Πατέρα εξοργισμένο, έχει ακούσει από άλλους για το πώς ξεσπάει ο δημιουργός του όταν θυμώνει. Τότε αυτός που έχει προκαλέσει τη μήνη του, ούτε να κρυφτεί μπορεί πουθενά, ούτε να γλιτώσει από την οργή του.


Του Ράνταλ του φαίνεται πως ακούει μια πόρτα ν' ανοίγει εκεί, στην άλλη άκρη του διαδρόμου, ακριβώς από πίσω του. Κλείνει, λοιπόν, τα μάτια του και περιμένει αλαφιασμένος.

Τα δευτερόλεπτα κυλούν. Ο Πατέρας δεν κάνει την εμφάνιση του. Ο Ράνταλ μάλλον θα νόμισε πως είχε ακούσει κάτι. Όπως στέκει καρφωμένος πάντα στην ίδια θέση, με τα μά-

τια κλειστά, κι ενώ οι δυο καρδιές του πασχίζουν να πάνε πάλι στη θέση τους, με το μάτι του μυαλού του βλέπει να ορθώνεται μπροστά του μια διάταξη που τον ηρεμεί: άσπρα κενά τετράγωνα βαλμένα στη σειρά κόντρα σε μαύρο φόντο, που οι αράδες τους διασταυρώνονται οριζοντίως και καθέ-τως με τάξη κι αρμονία, σχηματίζοντας ένα όμορφο, άλυτο σταυρόλεξο.

Όσο εστιάζει την προσοχή του σ' αυτή την εικόνα του άλυ-του σταυρόλεξου που βοηθάει στο να καταλαγιάζει η αγω-νία του, από το μυαλό του περνάει μια σκέψη που υπόσχεται να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση. Στο βαθμό που στο δά-πεδο δεν υπάρχουν τετράγωνα πλαστικά πλακάκια, ή που αυτά τα τετράγωνα δεν είναι χαραγμένα πάνω στο τσιμέντο, τότε μπορεί να τα δημιουργεί με το μυαλό του.

Ενθουσιασμένος με αυτή την ανακάλυψη, ο Ράνταλ ανοί-γει τώρα τα μάτια του, κοιτάζει εξεταστικά το δωμάτιο που ανοίγεται μπροστά του πέρα από το κατώφλι, κι επιχειρεί να "σχεδιάσει" πάνω στο δάπεδο του πέντε υποθετικά τε-τράγωνα που θα τον βοηθήσουν στην ολοκλήρωση του συλ-λαβισμού της λέξης δωμάτιο, όταν θα διασταυρωθεί με το κατώφλι.

Δεν τα καταφέρνει. Αν και όσο είχε τα μάτια του κλειστά, μπορούσε να "δει" τα τετράγωνα που χρειαζόταν, τώρα που

440 Dean Koontz

τα έχει ανοιχτά, το τσιμεντένιο δάπεδο του αρνείται τη γεω-μετρική διάταξη έτσι όπως την είχε φανταστεί.

Πάνω που πάνε να τον πιάσουν πάλι τα κλάματα, συνει-δητοποιεί πως τελικά δε χρειάζεται να έχει τα μάτια του ανοιχτά προκειμένου να διασχίσει το χώρο μπροστά του. Οι τυφλοί χρησιμοποιούν λευκά μπαστούνια και σκυλιά για να βρίσκουν το δρόμο τους. Για τον Ράνταλ, το λευκό του μπα-στουνάκι θα είναι η φαντασία του.

Με τα μάτια κλειστά, λοιπόν, βλέπει πέντε τετράγωνα. Κάνει πέντε βήματα ευθεία μπροστά του, συλλαβίζοντας νο-ερά όπως κινείται: μ-ά-τ-ι-ο.

Τελειώνοντας το συλλαβισμό της λέξης, ανοίγει τα μάτια του και διαπιστώνει ότι τώρα στέκει μπροστά στην πόρτα που μέχρι πριν λίγο είχε απέναντι του. Στο μεταξύ η άλλη πόρτα, πίσω του, κλειδώνει ηλεκτρονικά. Αυτή η πόρτα, μπροστά του, έχει ένα σύρτη που πάντα ενεργοποιείται από την έξω μεριά, κι απενεργοποιείται από τη μέσα.

Ο Ράνταλ ανοίγει την πόρτα. Θρίαμβος! Πέρα απ' την ανοιχτή πόρτα απλώνεται το υπόγειο γκα-

ράζ. Ησυχία κι απόλυτη ακινησία, και μια μυρωδιά υγρασί-ας.

Προκειμένου να αφήσει πίσω του το μικρό δωμάτιο και να προχωρήσει, ο Ράνταλ Έξι κλείνει απλώς τα μάτια του και φαντάζεται τη λέξη κατώφλι συμπληρωμένη μέσα σε τε-τράγωνα, σε μια διάταξη που ξεκινάει από εκεί που στέκει. Για καλή του τύχη η λέξη γκαράζ, έχει κοινό γράμμα το κ με τη λέξη κατώφλι και, υπ' αυτή την έννοια, διασταυρώνεται μαζί της.

Με μάτια κλειστά κάνει τέσσερα αποφασιστικά βήματα


μπροστά, δηλαδή: α-ρ-α-ζ προχωρώντας πιο βαθιά στον τε-ράστιο χώρο που ανοίγεται πιο πέρα.

Η πόρτα από πίσω του κλείνει ερμητικά, κλειδώνοντας τώρα από την έξω μεριά της.

Τώρα πια δεν μπορεί να κάνει πίσω. Το τεράστιο του εμβαδού του γκαράζ τον κάνει να μείνει

με το στόμα ανοιχτό, και προς στιγμή του κόβει τα πόδια. Τίποτε απ' όσα έχει ζήσει μέσα στο εργαστήριο δεν τον έχει προετοιμάσει για ετούτο το απέραντο του χώρου που βλέπει εμπρός του.

Ένα έντονο ταρακούνημα μέσα του, κάνει τα κόκαλά του σχεδόν να χτυπούν μεταξύ τους. Αισθάνεται σαν συμπιε-σμένο σφαιρίδιο ύλης στιγμές πριν από τη δημιουργία του σύμπαντος κόσμου, το οποίο σφαιρίδιο, αμέσως μετά την εκδήλωση της Μεγάλης Έκρηξης, θα διογκωθεί, θα γίνει τεράστιο, θα σκάσει και θα τιναχτεί προς τα έξω και προς κάθε κατεύθυνση, καταλαμβάνοντας ένα δίχως τέλος και αρχή κενό.

Με σαφώς περισσότερα ισχυρά κίνητρα απ' ό,τι είχε ως ετούτη τη στιγμή σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της ύπαρξής του, πείθει τον εαυτό του πως το τεράστιο κενό δεν πρόκει-ται να τον διαλύσει εις τα εξ ων συνετέθη, δεν πρόκειται να σκορπίσει τα κομμάτια του στο άπειρο. Σιγά-σιγά ο πανικός του καταλαγιάζει, μέχρι που πια παύει να φοβάται.

Κλείνει τα μάτια, φαντάζεται άδεια τετράγωνα και προ-χωράει πεισματικά μπροστά συλλαβίζοντας νοερά. Στο κενό μεταξύ δυο λέξεων που συλλαβίζει, ο Ράνταλ ανοίγει τα μά-τια του για να δει πώς εξελίσσονται τα πράγματα μπροστά του και να λογαριάσει το μέγεθος της επόμενης λέξης που θα χρεια^εί, προκειμένου να συνεχίσει την πορεία του.

442 Dean Koontz

Μ' αυτό τον τρόπο, φτάνει μέχρι μια ράμπα που βγάζει από το γκαράζ κι ανεβαίνει ως επάνω, στο δρόμο. Η βραδιά της Λουιζιάνα είναι ζεστή, υγρή -σμάρι τα κουνούπια.

Με το που έχει προχωρήσει στο μεγαλύτερο μέρος του τε-τραγώνου και στρίβει δεξιά για να μπει σ' ένα σοκάκι, το πινέλο της αυγής ντύνει με γκρίζες πινελιές το φως της και-νούριας μέρας πέρα στον ανατολικό ορίζοντα.

Γι' άλλη μια φορά απειλεί να τον κατακυριεύσει ο πανικός. Με τον ήλιο ψηλά, και τους ανθρώπους ξύπνιους να κυκλο-φορούν στους δρόμους, ο κόσμος θα είναι ένα όργιο από ει-κόνες και ήχους. Ο Ράνταλ είναι σίγουρος πως οι αισθήσεις του δεν αντέχουν να εισπράξουν και να επεξεργαστούν ένα τόσο τεράστιο, σε όγκο όσο και σε ποικιλομορφία, υλικό.

Η νύχτα είναι γι' αυτόν ένα περιβάλλον πιο κατάλληλο -το σκοτάδι ο καλύτερος του φίλος.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 81

Ψόφια απ' την κούραση όπως ήταν, η Κάρσον κοιμήθηκε έναν ύπνο δίχως εφιάλτες, παρά μόνο είδε ένα όνειρο δι-αρκείας, πως ήταν, λέει, πάνω σ' ένα μαύρο πλεούμενο που αρμένιζε σε μαύρη θάλασσα, κάτω από μαύρο ουρανό.

Δεν είχε πάει για ύπνο παρά μόνο αφότου είχε ξημερώσει πια για τα καλά. Σηκώθηκε κατά τις δυόμισι, έκανε ένα μπά-νιο κι έφαγε ένα σάντουιτς, στα όρθια, μέσα στο δωμάτιο του Άρνι, χαζεύοντάς τον όπως μαστόρευε τον πύργο του.

Στη ρίζα της γέφυρας που περνούσε πάνω από την τάφρο, μπροστά από την πύλη, στην καθεμιά από τις δυο εισόδους στο εξωτερικό τείχος που οδηγούσαν στο εσωτερικό τείχος, και στην ενισχυμένη είσοδο που έμπαζε στη φρουρά του πύργου, ο Άρνι είχε ακουμπήσει από ένα γυαλιστερό νόμι-σμα των πέντε σεντς, απ' αυτά που του είχε δώσει ο Δευκα-λίων.

Η κοπέλα έκανε τη σκέψη πως ίσως στο μυαλό του παιδιού τα νομίσματα αντιπροσώπευαν κάτι σαν φυλαχτά ή γούρια που μέσα τους ήταν κλεισμένη όλη η δύναμη του παραμορ-

444 Dean Koontz

φωμένου γίγαντα. Η μαγική ισχύς τους λοιπόν θα εμπόδιζε να πατήσουν πόδι στο κάστρο οι εχθροί.

Ήταν ολοφάνερο πως ο Άρνι εμπιστευόταν τον Δευκαλί-ωνα.

Όμως κι η ίδια η Κάρσον δεν πήγαινε πίσω. Φέρνοντας στο μυαλό της τα γεγονότα των δυο τελευταίων

ημερών, τον ισχυρισμό του Δευκαλίωνα πως ήταν το τέρας που είχε κατασκευάσει ο Φράνκενσταϊν, η Κάρσον σκέφτη-κε πως ίσως τελικά να μην ήταν πιο απίθανα από ορισμένα άλλα πράγματα που είχε δει στη ζωή της. Κι άλλωστε ο Δευ-καλίων είχε κάτι επάνω του που η κοπέλα δεν το είχε συνα-ντήσει σε άλλο πλάσμα, μια βαρύτητα στα λόγια και τα έργα του που της ήταν δύσκολο να περιγράψει. Η ηρεμία του ήταν τέτοια που μόνο στα βάθη του ωκεανού θα μπορούσε κανείς να συναντήσει, το βλέμμα του τόσο σταθερό και καθάριο, που η κοπέλα συχνά αναγκαζόταν να γυρίσει το δικό της αλλού όταν τον κοιτούσε, κι αυτό όχι γιατί τρόμαζε εξαιτί-ας των φευγαλέων αναλαμπών που περνούσαν από τα μάτια του, αλλά επειδή έδειχνε ικανός να βλέπει βαθιά μέσα της γυρεύοντας ανακούφιση, σαρώνοντας όλες τις άμυνές της.

Αν ο Δευκαλίων ήταν όντως το θρυλούμενο δημιούργη-μα του Βίκτωρα Φράνκενσταϊν, τότε στη διάρκεια των δυο τελευταίων αιώνων, κι ενώ ο γιατρός μεταλλασσόταν από άνθρωπος σε τέρας, το τέρας που είχε δημιουργήσει, αντίθε-τα απ' αυτόν, είχε γίνει άνθρωπος -ένας άνθρωπος μάλιστα ιδιαίτερου βεληνεκούς και ξεχωριστής διορατικότητας.

Η Κάρσον είχε ανάγκη από ρεπό? Μιας μέρας. Ενός μήνα. Την υπόθεση την είχαν αναλάβει τώρα άλλοι συνάδελφοι, που έψαχναν να εντοπίσουν τον Χάρκερ. Δε χρειαζόταν λοιπόν να ζορίζει τον εαυτό της εφτά μέρες τη βδομάδα.

Φράνκενσταϊν: Ο Ασωτος Υιός 445

Έστω κι έτσι όμως, εξαιτίας κάποιου ραντεβού που είχε κλείσει, για τις τρεισήμισι το απόγευμα η Κάρσον βρέθηκε να περιμένει στο πεζοδρόμιο, έξω από το σπίτι της.

Στις 3:33 ήρθε ο Μάικλ με το υπηρεσιακό σεντάν. Νωρί-τερα την ίδια μέρα η Κάρσον είχε νιώσει προς στιγμήν αδυ-ναμία. Έτσι, φεύγοντας από το διαμέρισμα του Χάρκερ, ο Μάικλ είχε καθίσει πίσω από το τιμόνι.

Τώρα λοιπόν, όπως η Κάρσον μπήκε και βολεύτηκε στη θέση του συνοδηγού, ο Μάικλ γύρισε και της είπε: «Ήρθα μέχρι εδώ πέρα χωρίς να παραβιάσω ούτε για μια στιγμή το όριο ταχύτητας».

«Ναι, γι' αυτό άργησες τρία ολόκληρα λεπτά». «Τι λες, βρε παιδί μου! Ε, αφού καθυστέρησα τόσο πολύ,

μάλλον δεν έχουμε πια πιθανότητες να βρούμε τον Χάρ-κερ».

«Το μόνο που δεν μπορούμε να αγοράσουμε, είναι περισ-σότερο χρόνο».

«Μάλιστα. Περισσότερο χρόνο και παραδείσια πτηνά. Τίποτε απ' τα δυο. Είδη υπό εξαφάνιση. Α, και δεινόσαυ-ρους».

«Τηλεφώνησα στον Δευκαλίωνα, στον κινηματογράφο. Μας περιμένει στις τέσσερις».

«Δε βλέπω την ώρα που θα το περάσω στην αναφορά μου -"συζητήσαμε τα της υπόθεσης με το τέρας του Φράνκενστα-ϊν, λέει πως ο Ιγκόρ είναι νούμερο, τρώει τις μύξες του"».

Η Κάρσον βαριαναστέναξε. «Νόμιζα πως η προσοχή σου στο τιμόνι θα σήμαινε λιγότερη λογοδιάρροια».

«Τσα-ίσα. Όταν οδηγώ, είμαι σε πνευματική διέγερση. Έχει την πλάκα του να κάθεσαι πίσω από το τιμόνι».

«Κοίτα μην κακομάθεις».

446 Dean Koontz

Φτάνοντας στον κινηματογράφο, στις τέσσερις και κάτι ψιλά, ο ουρανός είχε γίνει μαύρος σαν τηγάνι.

Ο Μάικλ παρκάρισε παράνομα σ' ένα σημείο που το πε-ζοδρόμιο ήταν βαμμένο κόκκινο και κρέμασε μια ταμπέλα που έγραφε, ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ στο καθρεφτάκι. «Μένει σε κινη-ματογράφο, ε; Μπας κι έχει γίνει κολλητός με το Φάντασμα της Όπερας;»

«Θα δεις», του είπε η κοπέλα βγαίνοντας απ' το αμάξι. Κλείνοντας την πόρτα του αυτοκινήτου και κοιτώντας την

Κάρσον πάνω από τη σκεπή, ο Μάικλ άνοιξε το στόμα του και είπε: «Δε μου λες, όταν έχει πανσέληνο, μήπως φυτρώ-νουν τρίχες στις παλάμες των χεριών του;»

«Μπα, όχι. Τις ξυρίζει, όπως κι εσύ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 82

Μετά από μια μακριά νύχτα και μια ακόμη πιο μακριά μέρα στα Χέρια του Ελέους, ο Βίκτωρ κάθισε στο τραπέζι και γευμάτισε αργά -ή μήπως δείπνησε νωρίς;- τρώγοντας κα-καβιά, μπάμιες, και κουνέλι ετουφέ, σ' ένα εστιατόριο με κουζίνα Κεϊτζούν, στο Κουόρτερ. Αν και το φαγητό δεν ήταν εξίσου... απολαυστικό με το κινέζικο από το προηγούμενο βράδυ, παρέμενε ωστόσο πολύ καλό.

Για πρώτη φορά μετά από περίπου τριάντα ώρες γυρνού-σε σπίτι του.

Έχοντας αναβαθμίσει τους φυσιολογικούς μηχανισμούς του στο βαθμό που δεν είχε ανάγκη παρά από ελάχιστο ύπνο, που με τη σειρά του τού επέτρεπε να μένει περισσό-τερες ώρες στο εργαστήριο, ήταν φορές που αναρωτιόταν μήπως τελικά δούλευε παραπάνω απ' όσο έπρεπε. Αν εξοι-κονομούσε περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να ξεκουρά-ζεται και να περνάει καλά, ίσως το μυαλό του θα ήταν πιο φρέσκο όταν δούλευε στο εργαστήριο, κι επομένως ακόμη πιο σημαντικά τα επιστημονικά επιτεύγματά του.

448 Dean Koontz

Κατά φεγγάρια, στη διάρκεια της πολύχρονης ζωής του, κουβέντιαζε το συγκεκριμένο ζήτημα με τον εαυτό του. Και πάντα κατέληγε υπέρ της άποψης πως έπρεπε να δουλεύει περισσότερο.

Είτε του άρεσε, είτε όχι, είχε αφιερώσει τη ζωή και την ύπαρξη του σ' ένα μεγάλο σκοπό. Ήταν το είδος του ανθρώ-που που δε δίσταζε να δουλεύει με αυταπάρνηση σχεδόν, με στόχο τη δημιουργία ενός κόσμου όπου θα πρυτάνευε και κατά συνέπεια θα κυβερνούσε η τετράγωνη λογική -έναν κόσμο απαλλαγμένο από την απληστία ο οποίος θα κατοι-κείτο από μια ράτσα που θα την ένωνε ένας στόχος, μια και μοναδική επιδίωξη.

Με το που έφτασε στην έπαυλή του, στην Γκάρντεν Ντί-στρικτ, είχε επιλέξει και αυτή τη φορά την πολλή δουλειά. Πήγε γραμμή στο μυστικό του εργαστήριο, πίσω από τον τοί-χο του κελαριού.

Ο Καρλόφ έχει σβήσει. Τα μηχανήματα υποστήριξης που τον κρατούσαν στη ζωή, σβηστά.

Σαστισμένος, ο Βίκτωρ έκανε το γύρω του κεντρικού πά-γκου του εργαστηρίου, ανήμπορος να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί, μέχρι που ανακάλυψε το χέρι στο δάπεδο. Οι κατεβασμένοι διακόπτες ήταν ακριβώς πάνω από εκεί που ήταν πεσμένο το χέρι. Κι ακόμη, το νεκρό χέρι έσφιγγε μέσα του ένα βύσμα που είχε τραβήξει από την πρίζα του.

Αν και θορυβημένος απ' αυτή τη δυσάρεστη εξέλιξη, ο Βί-κτωρ έμεινε έκπληκτος από το γεγονός ότι ο Καρλόφ είχε καταφέρει να αποσυνδεθεί μόνος του από τα μηχανήματα υποστήριξης.

Κι αυτό γιατί, κατ' αρχάς, το ον ήταν προγραμματισμέ-νο να μην μπορεί να αυτοκαταστραφεί. Ως προς αυτό, δεν


υπήρχε το παραμικρό περιθώριο για παρεκκλίσεις σε ό,τι αφορούσε το καθεστώς της επιβίωσής του.

Πέρα απ' αυτό, το χέρι δε θα μπορούσε ποτέ να ενεργήσει ανεξάρτητα, αποσυνδεμένο από το μηχάνημα υποστήριξής του. Από τη στιγμή που είχε αποσυνδεθεί από το σύστημα υποστήριξης και τα σωληνάκια αποβολής των μεταβολικών αποβλήτων, είχε απολέσει το χαμηλής τάσεως ρεύμα που ενεργοποιούσε τα νεύρα του κι έθετε σε λειτουργία τους μύες του. Και υπ' αυτή την έννοια, θα έπρεπε να είχε ακινη-τοποιηθεί, μένοντας ανενεργό, νεκρό, οπότε και θα ξεκινού-σε η διαδικασία αποσύνθεσής του.

Ο Βίκτωρ μόνο ένα πράγμα μπορούσε να σκεφτεί. Πι-θανόν η τηλεκινητική ικανότητα του Καρλόφ να ήταν τόσο ισχυρή που είχε καταφέρει να ενεργοποιήσει το χέρι και να το χειριστεί σαν να ήταν ζωντανό.

Όταν χειριζόταν το χέρι από απόσταση, ο Καρλόφ το μόνο που κατάφερνε ήταν να το κάνει να τεντώνει τον αντίχειρα ή να κινεί τα δάχτυλα σαν να χάιδευαν τις χορδές μια άρπας. Δηλαδή απλές, υποτυπώδεις κινήσεις.

Όμως το να έχει καταφέρει να κάνει το χέρι να αποσυν-δεθεί από το σύστημα υποστήριξής του, να βρεθεί στο πάτω-μα και στη συνέχεια να σκαρφαλώσει γύρω στο ένα μέτρο, μέχρι να βρεθεί στο ίδιο ύψος με τις συσκευές υποστήριξης, για να τραβήξει το βύσμα από την πρίζα του... Όλη αυτή η διαδικασία απαιτούσε τηλεκινητική ικανότητα και δυνα-τότητα χειρισμών ακριβείας κατά πολύ πιο ισχυρές απ' ό,τι είχε επιδείξει αρχικά η ασώματη κεφαλή.

Εκπληκτική πρόοδος. Αν και ο Καρλόφ είχε ήδη εγκαταλείψει τα "εγκόσμια", ο

Βίκτωρ μπορούσε κάλλιστα να δημιουργήσει ένα δεύτερο.

450 Dean Koontz

Άρα η δυσάρεστη αυτή εξέλιξη δεν ήταν παρά προσωρινή. Ο Βίκτωρ κάθισε τώρα στο γραφείο του και μπήκε στο

πρόγραμμα του πειράματος, στον υπολογιστή του. Έκανε κλικ στο εικονίδιο της κάμερας, κι "έτρεξε" το βιντεοσκοπη-μένο υλικό των όσων είχαν συμβεί μέσα στο εργαστήριο το τελευταίο εικοσιτετράωρο.

Πηγαίνοντας το βίντεο προς τα πίσω, κάποια στιγμή είδε έκπληκτος την Έρικα να εμφανίζεται στο μόνιτορ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 83

Όπως είχε συμβεί και στην πρώτη της επίσκεψη στον κινη-ματογράφο, το προηγούμενο βράδυ, έτσι και τώρα η Κάρσον βρήκε τη μια από τις μπροστινές πόρτες ξεκλείδωτη. Αυτή τη φορά κανείς δεν την περίμενε στο φουαγέ.

Μια δίφυλλη πόρτα χώριζε το φουαγέ από την αίθουσα προβολής.

Ρίχνοντας μια ματιά στη βιτρίνα του μπαρ τη στιγμή που περνούσαν από δίπλα, ο Μάικλ γύρισε και της είπε: «Όταν αγοράζεις ποπκόρν από εδώ πέρα, αναρωτιέμαι αν μπορείς να τους ζητήσεις να σου το βάλουν στη σακούλα χωρίς τις κατσαρίδες».

Η αίθουσα ήταν μεγάλη, με εξώστη και πλατεία. Η πολυ-καιρία, η σκόνη, η βρομιά και οι ξεφλουδισμένοι σοβάδες υπονόμευαν την Αρτ Ντεκό λαμπρότητα του χώρου, χωρίς όμως να του στερούν εντελώς το μεγαλείο του.

Ένας χοντρούλης με λευκό παντελόνι, λευκό μπλουζάκι και επίσης λευκό ψάθινο καπέλο έστεκε μπροστά από τις ξε-θωριασμένες και σχισμένες κουρτίνες που έκρυβαν την τε-

452 Dean Koontz

ράστια οθόνη. Έμοιαζε φτυστός ο Σίντνεϊ Γκρίνστριτ*, που θαρρούσες πως το είχε σκάσει από κάποιο καρέ της ταινίας Καζαμπλάνκα.

Ο Γκρίνστριτ τύπος κοιτούσε το ταβάνι, με την προσοχή του στραμμένη σε κάτι που δεν είχε πάρει ακόμη το μάτι της Κάρσον.

Ο Δευκαλίων στεκόταν στα μισά του κεντρικού διαδρό-μου βλέποντας προς τη σκηνή. Το κεφάλι του ριγμένο προς τα πίσω έμοιαζε να εξετάζει τον αρχιτεκτονικό διάκοσμο της οροφής.

Το αλλόκοτο της στιγμής ήρθαν να ταράξουν κάτι φτερου-γίσματα, ενδεικτικά κάποιου πουλιού που πετούσε από το ένα ακρογείσιο στο άλλο, παγιδευμένο ανάμεσα στους θό-λους.

Ζυγώνοντας ο Μάικλ κι η Κάρσον εκεί που έστεκε ο Δευ-καλίων, τον άκουσαν να λέει: «Έλα σε μένα, μικρό μου. Μη φοβάσαι».

Το πουλί βρέθηκε πάλι στον αέρα, έκανε κάποιες εφορ-μήσεις τρομαγμένο... τέλος ήρθε και προσγειώθηκε στο τε-ντωμένο χέρι του Δευκαλίωνα. Από κοντά, κι όπως έμεινε τώρα εντελώς ακίνητο, οι δυο αστυνομικοί διαπίστωσαν πως ήταν περιστέρι.

Γελώντας πανευτυχής, ο χοντρούλης κατέβηκε από το παλκοσένικο και πλησίασε τους άλλους. «Βρε, που να πά-ρει. Αν μπουκάρει ποτέ κανένα λιοντάρι εδώ μέσα, εσένα θα φωνάξω να το κάνεις καλά».

Χαϊδεύοντας απαλά το περιστέρι, ο Δευκαλίων γύρισε προς τους δυο αστυνομικούς.

* Σίντνεϊ Γκρίνστριτ: Αμερικάνος ηθοποιός (καρατερίστας), που έπαιζε μαζί με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ στην ταινία Καζαμπλάνκα. Σ.τ.Μ.


«Κι εγώ που νόμιζα πως μόνο ο Άγιος Φραγκίσκος και ο Δόκτωρ Ντούλιτλ είχαν την ικανότητα να μιλάνε με τα ζώα», παρατήρησε η Κάρσον.

«Δε βαριέσαι -ένα απλό κολπάκι». «Όλο κολπάκια είσαι. Κολπάκια και κολπάρες». Ο χοντρούλης αποδείχτηκε πως είχε γλυκιά φωνή. «Το

καημενούλι, είναι παγιδευμένο εδώ μέσα μια-δυο μέρες και τη βγάζει με μπαγιάτικα ποπκόρν. Δεν μπόρεσα να το διώξω προς τη μεριά της εξόδου, όταν άνοιγα της πόρτες».

Ο Δευκαλίων έκλεισε λίγο την τεράστια χούφτα του όπως κρατούσε το περιστέρι, που τώρα έμοιαζε να μη φοβάται καθόλου, λες κι ήταν υπνωτισμένο.

Ο χοντρούλης άπλωσε τα παχουλά χέρια του και πήρε το πουλί από τον Δευκαλίωνα, ύστερα γύρισε κι απομακρύν-θηκε προς τη μπροστινή μεριά της αίθουσας. «Θα το αφήσω ελεύθερο».

«Από εδώ ο συνεργάτης μου, Ντετέκτιβ Μάντισον», είπε η Κάρσον απευθυνόμενη στον Δευκαλίωνα.

Οι δυο άντρες κούνησαν λίγο τα κεφάλια τους, στνλχαίρω πολύ, κι ο Μάικλ -παίζοντάς το ατάραχος, δήθεν πως δεν είχε εντυπωσιαστεί από το μπόι και το παρουσιαστικό του άλλου-, βιάστηκε να πει: «Θα σου το πω στα ίσια. Είμαι ο πρώτος που θα παραδεχτώ πως αυτή η υπόθεση είναι αλ-λόκοτη, όμως αυτά τα περί Τρανσυλβανίας δεν τα χάβω με τίποτε».

«Αυτά, στις ταινίες», είπε ο Δευκαλίων. «Γιατί, στην πραγ-ματικότητα, ο τόπος είναι η Αυστρία».

«Χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου», του είπε η Κάρσον. «Όπως αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων, εδώ έχουμε να κά-νουμε με δυο δολοφόνους».

454 Dean Koontz

«Ναι. To άκουσα στις ειδήσεις». «Ωραία. Αλλά μόνο ο ένας απ' αυτούς φαίνεται να είναι

του είδους... που μου είπες». «Και είναι αστυνομικός», συμπλήρωσε την Κάρσον ο Δευ-

καλίων. «Σωστά. Και κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος. Εντοπίσαμε

όμως το δωμάτιο... που έχει τα παιχνίδια του. Αν όντως εί-ναι ένα από τα πλάσματα του Βίκτωρα, εσύ θα καταλάβεις περισσότερα πράγματα αν σε πάμε να ρίξεις μια ματιά στο χώρο του».

Ο Μάικλ κούνησε το κεφάλι του. «Κάρσον, ο άνθρωπος ούτε ψυχολόγος είναι, ούτε ειδικός επιστήμονας».

Με τόνο ψύχραιμο, γι' αυτό κι εντυπωσιακό γιατί δεν είχε τίποτε το πομπώδες ή το μελοδραματικό, ο Δευκαλίων είπε, απευθυνόμενος στον Μάικλ: «Τους καταλαβαίνω τους φο-νιάδες. Είμαι κι εγώ ένας απ' αυτούς».

Τα λόγια του, σε συνδυασμό με τη φευγαλέα αναλαμπή που φώτισε προς στιγμή τα μάτια του μ' έναν τρόπο παρά-ξενο, έκαναν το Μάικλ να τον κοιτάζει αποσβολωμένος κι άφωνος.

«Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου» συνέχισε ο Δευκαλί-ων «ήμουν ένα διαφορετικό κτήνος. Άξεστος. Οργισμένος. Σκότωσα μερικούς άντρες και... μια γυναίκα. Η γυναίκα ήταν η σύζυγος του δημιουργού μου. Τη σκότωσα την ημέρα του γάμου τους».

Φανερά εντυπωσιασμένος και μαγνητισμένος από την πα-ρουσία και τα λεγόμενα του Δευκαλίωνα, ακριβώς όπως και η Κάρσον, ο Μάικλ το μόνο που βρήκε να πει τώρα ήταν: «Αυτή την ιστορία την έχω ακουστά κι εγώ».

«Εγώ όμως την έζησα», παρατήρησε ο Δευκαλίων. Στρά-


φηκε στην Κάρσον: «Προτιμώ να μην κυκλοφορώ με το φως της μέρας».

«Θα σε πάμε εμείς. Είμαστε με πολιτικό αμάξι. Περνάει απαρατήρητο».

«Ξέρω πού είναι το μέρος. Το είδα στις ειδήσεις. Καλύτε-ρα να σας συναντήσω εκεί πέρα».

«Πότε;» τον ρώτησε η κοπέλα». «Πηγαίνετε τώρα», τους είπε. «Θα είμαι εκεί, όταν θα

πάτε». «Έτσι όπως οδηγάει η συνάδελφος από εδώ, πολύ το αμ-

φιβάλλω», είπε ο Μάικλ. Στο μπροστινό μέρος της αίθουσας ο χοντρούλης έσπρωξε

με τον ώμο του την πόρτα μιας εξόδου κινδύνου. Είχε αρχί-σει να βραδιάζει για τα καλά. Άφησε το περιστέρι ελεύθε-ρο, κι εκείνο πέταξε και χάθηκε στο λιγοστό φως, πριν από την καταιγίδα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 84

Ο Βίκτωρ βρήκε την Έρικα στη βιβλιοθήκη. Ήταν κουρνια-σμένη στην πολυθρόνα, με τα πόδια της χωμένα από κάτω της, και διάβαζε ένα μυθιστόρημα.

Εκ των υστέρων κατάλαβε πως έπρεπε να της είχε απαγο-ρεύσει να περνάει πολλή ώρα διαβάζοντας ποίηση και μυθι-στορήματα. Ειδικά μάλιστα Έμιλι Ντίκινσον.

Οι συγγραφείς τέτοιων έργων πίστευαν πως δεν απευθύ-νονταν μόνο στο μυαλό του αναγνώστη, αλλά και στην καρ-διά του -μέχρι και στην ψυχή του ακόμη. Από τη φύση τους και μόνο, η ποίηση και η λογοτεχνία προκαλούσαν συναι-σθηματικές αντιδράσεις.

Ο Βίκτωρ έκρινε πως κανονικά θα έπρεπε να ζητάει μετ' επιμονής από την Έρικα να περνάει τον περισσότερο χρό-νο της διαβάζοντας επιστημονικά βιβλία και συγγράμματα. Μαθηματικά. Θεωρία της οικονομίας. Ψυχολογία. Ιστορία.

Αλλά υπήρχαν και αρκετά ιστορικά βιβλία τα οποία θα μπορούσαν να αποδειχθούν επικίνδυνα. Εν γένει όμως η ανάγνωση βιβλίων που δεν ήταν λογοτεχνικά θα συνέβαλε


στην μόρφωση της Έρικα, χωρίς τον κίνδυνο να μολυνόταν από συναισθηματισμούς.

Αλλά πολύ αργά πια για όλα αυτά. Μολυσμένη όπως ήταν από τον ιό του οίκτου, η Έρικα του

ήταν εντελώς άχρηστη. Η κοπέλα φαντασιωνόταν πως τάχα είχε συνείδηση και πως νοιαζόταν για τους άλλους.

Κατευχαριστημένη με τον εαυτό της που είχε ανακαλύψει αυτά τα ευγενή και τρυφερά αισθήματα, όλο που είχε κατα-φέρει ήταν να προδώσει τον κύριο και δημιουργό της.

Κι ακόμη χειρότερα, συνεπαρμένη απ' αυτό το αίσθημα της συμπόνιας που είχε ξεσηκώσει από τα βιβλία που διά-βαζε, δεν αποκλειόταν, μέσα στην απατηλή άγνοιά της, να έφτανε μέχρι του σημείου να ένιωθε οίκτο ακόμη και για εκείνον, άσχετα για ποιο λόγο ακριβώς. Και φυσικά ο Βί-κτωρ δε θα ανεχόταν με τίποτε και ποτέ να γίνει ο αποδέ-κτης της ανόητης συμπόνιας της.

Σοφοί άνθρωποι είχαν από χρόνια τώρα κρούσει τον κώ-δωνα του κινδύνου, προειδοποιώντας πως τα βιβλία χαλάνε τον άνθρωπο. Και ιδού τώρα η αδιάψευστη απόδειξη των προειδοποιήσεών τους.

Όπως ζύγωσε προς το μέρος της, η Έρικα πήρε τα μάτια της από το αναθεματισμένο βιβλίο που με τα γραφόμενά του στάλαζε φαρμάκι μέσα της, και τον κοίταξε χαμογελαστή.

Η ανάστροφη που της έδωσε ήταν τόσο δυνατή, που της τσάκισε τη μύτη. Πετάχτηκαν αίματα, και στη θέα τους ο Βί-κτωρ ένιωσε μια άγρια χαρά.

Η Έρικα δέχτηκε τρία χτυπήματα. Και θα άντεχε τόσα, όσα αποφάσιζε ο κύρης της να της δώσει.

Του Βίκτωρα όμως δεν του αρκούσε να τη χτυπήσει απλώς. Της άρπαξε το βιβλίο απ' τα χέρια, το πέταξε στην άλλη άκρη

458 Dean Koontz

του δωματίου, την άρπαξε από τα πυκνά, σκουρόξανθα μαλ-λιά της, την γκρέμισε τραβώντας την από την πολυθρόνα και τη σώριασε στο πάτωμα.

Έτσι όπως της είχε αρνηθεί το προνόμιο να απομονώνει κατά βούληση το σωματικό πόνο, η Έρικα υπέφερε τώρα πολύ. Κι ο Βίκτωρ γνώριζε ακριβώς τον τρόπο για να αυ-ξάνει στο έπακρο το μαρτύριο της. Την κλότσησε ξανά, και ξανά, και ξανά.

Αν και είχε επιφέρει βελτιώσεις στον εαυτό του, ο Βίκτωρ από την άποψη της φυσικής κατάστασης υπολειπόταν έναντι των δημιουργημάτων του. Έτσι δεν άργησε να εξαντληθεί, οπότε στάθηκε σε μια μεριά κάθιδρος και κοντανασαίνο-ντας.

Φυσικά όλοι οι μώλωπες και όλες οι εκχυμώσεις πάνω στο κορμί της δαρμένης Έρικα θα έκλειναν γρήγορα χωρίς να αφήσουν το παραμικρό σημάδι. Και ήδη είχε ξεκινήσει η δι-αδικασία της αυτο-ίασης, καθώς τα κομμάτια του σπασμέ-νου ρινικού οστού της κολλούσαν πάλι μεταξύ τους.

Αν ο Βίκτωρ ήθελε να την αφήσει να ζήσει, μέσα σε μια, δυο μέρες το πολύ η Έρικα θα ήταν πάλι... του κουτιού. Θα του χαμογελούσε πάλι. Θα ήταν πρόθυμη να τον υπηρετεί ξανά όπως και πριν.

Όμως ο Βίκτωρ δεν ήθελε κάτι τέτοιο. Τραβώντας μια καρέκλα με ίσια ράχη από το τραπέζι ανά-

γνωσης, την πρόσταξε: «Σήκω επάνω κι έλα κάτσε εδώ». Η Έρικα βέβαια ήταν το μαύρο χάλι της, όμως κατάφε-

ρε με τα πολλά να σταθεί στα πόδια της και να κάτσει στην καρέκλα, όπως την είχε προστάξει. Προς στιγμή έμεινε εκεί καθισμένη με το κεφάλι χαμηλωμένο. Όμως αμέσως μετά το σήκωσε και ίσιωσε το κορμί της όπως καθόταν.


Οι άνθρωποι που έφτιαχνε ο Βίκτωρ ήταν εκπληκτικά πλάσματα. Σκληρά καρύδια. Ανθεκτικά. Και, με το δικό τους έστω τρόπο, υπερήφανα.

Αφήνοντάς την εκεί καθισμένη, ο Βίκτωρ πήγε στο μπαρ της βιβλιοθήκης κι έβαλε κονιάκ σ' ένα μικρό ποτήρι από μια καράφα.

Ήθελε να είναι πιο ήρεμος όταν θα τη σκότωνε. Γιατί στην κατάσταση που βρισκόταν τώρα, δε θα το διασκέδαζε όσο θα ήθελε.

Όρθιος τώρα, πλάι στο παράθυρο, έχοντάς της την πλάτη γυρισμένη απολάμβανε με μικρές γουλιές το κονιάκ του κοι-τώντας έξω τον ουρανό που όλο και σκοτείνιαζε. Με το που θα σουρούπωνε, θ' άρχιζε να βρέχει, ή και πιο νωρίς.

Λένε πως ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο μέσα σε έξι μέρες, και την έβδομη αναπαύθηκε. Λένε ψέματα!

Κατ' αρχάς δεν υπήρχε Θεός. Μόνο η αδυσώπητη φύση. Κι ύστερα ο Βίκτωρ ήξερε εκ πείρας, και μάλιστα σκληρά

αποκτημένης, πως η δημιουργία ενός νέου κόσμου ήταν ένα επιχείρημα εξουθενωτικό, συχνά βαρετό, κι οπωσδήποτε χρονοβόρο.

Επιτέλους ήρεμος τώρα, γύρισε κοντά στην Έρικα. Η κο-πέλα βρισκόταν εκεί καθισμένη, όπως την είχε αφήσει.

Βγάζοντας το σπορ σακάκι του και κρεμώντας το στη ράχη μιας άλλης καρέκλας, της είπε: «Τούτη μπορεί να γίνει μια τέλεια πόλη. Και κάποια μέρα... ένας τέλειος κόσμος. Οι κανονικοί και γεμάτοι κουσούρια και μειονεκτήματα άνθρω-ποι... αντιστέκονται στην έννοια της τελειότητας. Γι' αυτό μια μέρα... θα αντικατασταθούν. Μέχρι τον τελευταίο».

Η Έρικα έμεινε εκεί όπως καθόταν, ακίνητη κι αμίλητη, με το βλέμμα της όμως στραμμένο όχι στον Βίκτωρα, αλλά

460 Dean Koontz

στα γεμάτα με βιβλία ράφια. Ο Βίκτωρ έβγαλε τώρα τη γραβάτα του. «Ένας κόσμος απαλλαγμένος από μαλθακούς κι αναπο-

φάσιστους ανθρώπους, Έρικα. Και μακάρι να ήσουν και εσύ μαζί μας για να τον έβλεπες και να τον χαιρόσουν».

Όταν δημιουργούσε κάποια καινούρια σύζυγο για τον εαυτό του τροποποιούσε -κατά ορισμένους τρόπους- τη βασική φυσιολογία που έδινε στα υπόλοιπα μέλη της Νέας Ράτσας.

Και πρώτ' απ' όλα, το να επιχειρούσε να στραγγαλίσει κάποιο από τα δημιουργήματά του θα αποδεικνυόταν πολύ δύσκολη υπόθεση. Έστω κι αν το υποψήφιο θύμα δεχόταν υπομονετικά και στωικά την όλη διαδικασία του στραγγα-λισμού του, το εγχείρημα θα ήταν χρονοβόρο και πολύ δύ-σκολο.

Η κάθε Έρικα, απ' την άλλη μεριά, διέθετε τέτοια δομή -λαιμού, φάρυγγα, καρωτίδας, αρτηριών- που την καθι-στούσε εξίσου ευάλωτη στο στραγγαλισμό όσο και το οποιο-δήποτε μέλος της Παλιάς Ράτσας. Φυσικά θα μπορούσε να την ξεκάνει με άλλους τρόπους, όμως ήθελε η στιγμή της θα-νάτωσής της να είχε στο στοιχείο της φυσικής επαφής. Και απ' αυτή την άποψη ο στραγγαλισμός ανταποκρινόταν στη βαθύτερη επιθυμία του.

Όπως έστεκε πίσω από την καρέκλα της, έσκυψε να τη φιλήσει στο σβέρκο.

«Μου είναι πολύ δύσκολο, Έρικα». Η Έρικα δεν του απάντησε, και τότε εκείνος ίσιωσε το

κορμί του, κι έπιασε τη γραβάτα από τις δυο άκρες της. Με-ταξωτός ο λαιμοδέτης. Φίνο αξεσουάρ. Και πολύ ανθεκτι-κό.


«Εγώ δημιουργώ, κι εγώ χαλάω, Έρικα, αν και το πρώτο μου είναι προτιμότερο».

Τύλιξε τη γραβάτα σφιχτά γύρω από το λαιμό της. «Η μεγαλύτερη αδυναμία μου είναι ότι συμπονάω» συνέ-

χισε «γι' αυτό πρέπει να απαλλαγώ πλήρως απ' αυτό μου το ελάττωμα, αν θέλω να δημιουργήσω έναν κόσμο καλύτερο, βασισμένο στη λογική και τον ορθολογισμό».

Πάνω που είχε αρχίσει να απολαμβάνει την όλη μυστα-γωγία, την άκουσε έκπληκτος να του λέει: «Σε συγχωρώ γι' αυτό».

Το ανήκουστο θράσος της τον ξάφνιασε τόσο, που η φωνή του σκάλωσε στο λαιμό του.

Όταν ξαναμίλησε, ο λόγος του ήταν χειμαρρώδης: «Με συγχωρείς; Εγώ δεν είμαι κάποιος που έχει ανάγκη από συγχώρεση, κι εσύ δεν είσαι σε θέση να μου δώσεις άφεση αμαρτιών. Σιγά μη μου πεις τώρα πως αυτός που τρώει μια μπριζόλα, πρέπει να ζητήσει συγνώμη από το σφάγιο από το οποίο προέρχεται η μπριζόλα του. Ανόητη σκύλα! Που ούτε σκύλα δεν είσαι δηλαδή, γιατί ποτέ απ' τα σπλάχνα σου δε θα έβγαινε ζωντανό κουτάβι, μακάρι να ζούσες χίλια χρόνια ακόμη».

Με φωνή ήρεμη, χαμηλή, τρυφερή σχεδόν του είπε τότε η κοπέλα: «Όμως δεν πρόκειται να σου συγχωρήσω ποτέ το ότι μ' έπλασες».

Α, μα το θράσος της τώρα είχε ξεπεράσει κάθε όριο - τον αψηφούσε κατάμουτρα και το γεγονός τον εξόργιζε τόσο, που εκμηδένιζε όλη τη χαρά και την απόλαυση που περίμενε πως θα του χάριζε ο στραγγαλισμός της.

Για τον Βίκτωρα δημιουργία και καταστροφή αποτελού-σαν εκφράσεις του ίδιου πράγματος: της δύναμης. Η ισχύς

462 Dean Koontz

και μόνο αυτή για τον Βίκτωρα αποτελούσε την κινητήρια δύναμη. Η δύναμη να αψηφά τη φύση και να την υποτάσσει στις βουλές του, η δύναμη να εξουσιάζει τους άλλους, η δύ-ναμη να διαμορφώνει τη μοίρα τόσο της Νέας όσο και της Παλιάς Ράτσας, η δύναμη να κατανικά τις δικές του αδυνα-μίες.

Τώρα τη στραγγάλιζε, απόκοβε την τροφοδοσία του εγκε-φάλου της με αίμα, τσάκιζε το λαρύγγι της, τη στραγγάλι-ζε, τη στραγγάλιζε, όμως με τέτοια μανία και τέτοιο τυφλό μίσος, που πια δεν ήταν ένας άντρας ισχυρός, κύριος του εαυτού του, αλλά ένα κτήνος ολότελα παραδομένο στα φυ-σικά του ένστικτα, εκτός ελέγχου, παγιδευμένο στο δίχτυ της παρόρμησης, που κάθε άλλο παρά λογικά ενεργούσε.

Πεθαίνοντας, η Έρικα δεν τον είχε αρνηθεί απλώς, αλλά τον είχε νικήσει κιόλας, και τον είχε ταπεινώσει τόσο, όσο δεν είχε ταπεινωθεί άλλη φορά στα διακόσια χρόνια που ζούσε.

Κυριευμένος απ' την άγρια λύσσα του, γκρέμιζε βιβλία από τα ράφια και τα σκόρπιζε στο πάτωμα -βιβλία, πολλά βιβλία, εκατοντάδες βιβλία, τα κλότσαγε και τα ποδοπατού-σε. Τα έσχιζε και τα ποδοπατούσε. Τα πετούσε και τα έσκι-ζε.

Αργότερα πήγε στην κυρίως σουίτα. Έκανε μπάνιο. Όντας σε υπερένταση και γεμάτος ενέργεια, δεν είχε καμιά όρεξη για ξεκούραση. Ντύθηκε λοιπόν με σκοπό να βγει έξω, αν και δεν ήξερε πού θα πήγαινε ούτε τι θα έκανε.

Από μια άλλη καράφα έριξε λίγο κονιάκ σε ένα άλλο πο-τήρι.

Κάλεσε στην ενδοσυνεννόηση τον Γουίλιαμ, τον μπάτλερ υπηρεσίας που περίμενε στο κατάλυμα του υπηρετικού προ-


σωπικού. «Γουίλιαμ. Μέσα στη βιβλιοθήκη υπάρχει ένα νε-κρό πράμα».

«Μάλιστα, κύριε». «Συνεννοήσου με τους ανθρώπους μας του τμήματος κα-

θαριότητας και υγιεινής. Θέλω αυτό το άχρηστο κομμάτι κρέας να ταφεί όσο πιο βαθιά γίνεται στη χωματερή. Τώρα αμέσως».

Στάθηκε κοντά στο παράθυρο και κοίταξε το σκοτεινια-σμένο ουρανό - έναν ουρανό τόσο σκοτεινιασμένο από τα μαύρα σύννεφα της καταιγίδας, που ήταν λες και το σούρου-πο είχε πέσει πριν την ώρα του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 85

Πίσω, στο διαμέρισμα του Χάρκερ η Κάρσον κι ο Μάικλ ανέβηκαν με τον ανελκυστήρα μέχρι τον τέταρτο όροφο για να αποφύγουν την έντονη μυρωδιά της μούχλας του φρεατί-ου της σκάλας.

Οι συνάδελφοι από τη Διεύθυνση Ανθρωποκτονιών και τη Σήμανση και οι διάφοροι περίεργοι γείτονες είχαν αποχω-ρήσει από ώρα, έτσι τώρα το κτίριο έμοιαζε σχεδόν εγκατα-λειμμένο.

Φτάνοντας στον τέταρτο όροφο, βρήκαν τον Δευκαλίωνα να τους περιμένει κιόλας στο χολ, έξω από το διαμέρισμα.

«Πώς και δεν είδαμε το αυτοκίνητο του Μπάτμαν παρκα-ρισμένο απ' έξω;» ρώτησε με τρόπο ο Μάικλ την Κάρσον.

«Εντάξει, δεν πρόκειται να το παραδεχτείς, όμως έχεις ήδη πειστεί», του είπε η κοπέλα.

Και προς μεγάλη της έκπληξη τον άκουσε να λέει: «Σχε-δόν».

Έχοντας προφανώς ακούσει τα λόγια του Μάικλ, ο Δευ-καλίων είπε: «Ήρθα ως εδώ με το ελικόπτερο του Μπάτμαν.


Το έχω παρκάρει στην ταράτσα». «Κοίτα», είπε ο Μάικλ, με την ουρά τώρα στα σκέλια,

«ένα αστείο είπαμε -μην το πάρεις προσωπικά. Έτσι είναι η φύση μου. Καλαμπουρτζής».

«Βλέπουν τόσα τα μάτια σου, που ταράζεσαι -τη σκληρό-τητα, το μίσος», παρατήρησε ο Δευκαλίων. «Χρησιμοποιείς το χιούμορ σαν αντίδοτο, σαν ασπίδα προστασίας».

Ήταν η δεύτερη φορά μέσα σε μια ώρα που ο Μάικλ δεν έβρισκε τι να του απαντήσει.

Κι η Κάρσον ούτε που περίμενε ποτέ πως θα ερχόταν μια τέτοια ευλογημένη μέρα. Ένας Μάικλ που είχε ξεμείνει από ευφυολογήματα, ίσως τελικά να αποτελούσε ένα από τα εφτά σημάδια της Αποκάλυψης.

Η Κάρσον έχωσε το σήμα της στη χαραμάδα της πόρτας και στη συνέχεια την άνοιξε με τη βοήθεια του διαρρηκτικού εργαλείου.

«Μινιμαλισμός στο τετράγωνο», σχολίασε ο Δευκαλίων, όπως οι τρεις τους μπήκαν τώρα στο χώρο με τα ελάχιστα έπιπλα. «Κι από βιβλία, ούτε για δείγμα».

«Έχει μερικά πάνω, στο δώμα», του είπε η Κάρσον. «Ούτε φωτογραφίες, ούτε αναμνηστικά», συνέχισε τις πα-

ρατηρήσεις του ο Δευκαλίων, «ούτε μπιμπελό, ούτε πίνακες. Φαίνεται, δεν είχε βρει τρόπο για να έχει τη δική του προ-σωπική ζωή. Μοιάζει το διαμέρισμά του με το κελί ενός μο-ναχού - ενός μοναχού δίχως πίστη».

Προσπαθώντας να φέρει τα πράγματα πάλι στα ίσια τους, ο Μάικλ γύρισε στην Κάρσον και της είπε: «Ο δικός σου είναι μανούλα σε κάτι τέτοια».

Ο Δευκαλίων κοίταξε προς τη μεριά της κουζίνας, όμως έμεινε ακίνητος. «Είναι φορές που κάθεται στο τραπέζι,

466 Dean Koontz

εκεί μέσα, και πίνει. Όμως δε βρίσκει στο ουίσκι παρηγο-ριά, ούτε τη διέξοδο που τόσο έχει ανάγκη. Με το πιοτό μόνο που χάνεται για λίγο στη λήθη».

Στην έρευνα που είχε γίνει νωρίτερα στο διαμέρισμα, οι αστυνομικοί είχαν βρει στην κουζίνα μια κάσα με μπουκά-λια αμερικάνικο ουίσκι.

«Εκεί μέσα», είπε ο Δευκαλίων, κοιτώντας προς τη με-ριά της κρεβατοκάμαρας, «δεν αποκλείεται να βρείτε πορ-νογραφικό υλικό. Όχι πολλά πράγματα. Μια βιντεοταινία ίσως».

«Ναι, μπράβο», είπε η Κάρσον. «Όντως βρήκαμε μία». Νωρίτερα, όταν βρέθηκε η πορνοκασέτα, ο Μάικλ της

είχε δώσει διάφορους τίτλους δικής του έμπνευσης: Τραβε-στοσυλβάνια, Το Πράμα Με Τα Δνο Πράματα. Τώρα όμως δεν έβγαλε λέξη, εντυπωσιασμένος από τη διορατικότητα -αν όχι τις μαντικές ικανότητες- του Δευκαλίωνα.

«Όχι πως τον ερέθιζαν οι εικόνες συνουσίας», παρατή-ρησε ο Δευκαλίων. «Μόνο τον έκαναν να νιώθει πιο έντονο το συναίσθημα πως ήταν παρείσακτος -το συναίσθημα της απόλυτης αποξένωσης».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 86

Τρομαγμένος απ' τον κόσμο της μέρας, τα απίστευτα πήγαιν' έλα των ανθρώπων, την κίνηση στους δρόμους, ο Ράνταλ Έξι είχε γυρέψει νωρίτερα καταφύγιο στον κάδο απορριμμάτων που υπήρχε σ' ένα στενό.

Ευτυχώς ο τεράστιος κάδος είναι ο μισός γεμάτος με σκου-πίδια κυρίως από διάφορα γραφεία -χαρτικά και χαρτόκου-τες, όχι αποφάγια κι άλλα τέτοια σιχαμερά από εστιατόρια και μπακαλομανάβικα.

Στη διάρκεια της μέρας, και μέχρι να μαζευτούν τα σύν-νεφα της τροπικής καταιγίδας, ο Ράνταλ είναι εκτεθειμένος στον ήλιο που τον βαράει αλύπητα. Η πρώτη γεύση από ήλιο που παίρνει στη ζωή του -έναν ήλιο που καίει και τυφλώνει με το φως του, τρομακτικό στην αρχή, λιγότερο τρομακτικό όσο περνάει η ώρα.

Ο Ράνταλ κάθεται με την πλάτη του ακουμπισμένη σε μια γωνιά του τεράστιου σκουπιδοτενεκέ, σ' έναν μικρόκοσμο με ελάχιστο εμβαδόν που γι' αυτό ακριβώς το λόγο ελέγχει και ορίζει, λύνοντας απανωτά σταυρόλεξα στο βιβλίο που

468 Dean Koontz

έχει φροντίσει να πάρει μαζί του από τα Χέρια του Ελέους. Αρκετά συχνά από το στενό περνούν αμάξια. Αλλά και

πεζοί. Κάθε φορά που νιώθει πως κινδυνεύει να έχει κάποιο κακό συναπάντημα, αρχικά παρατάει το σταυρόλεξο που λύνει, τελικά όμως συνειδητοποιεί πως κανείς δεν πρόκειται να τον ενοχλήσει εκεί που είναι χωμένος.

Μα αν τώρα περάσει κανένα σκουπιδιάρικο για να αδειά-σει τον κάδο, ο Ράνταλ δεν ξέρει πώς θα τα βολέψει. Ένα ενδεχόμενο που δεν τον είχε απασχολήσει, παρά μόνο όταν είχε βολευτεί πια για τα καλά στη σιγουριά του κάδου. Θέ-λει να ελπίζει πως τον κάδο δεν τον αδειάζουν κάθε μέρα.

Δεν έχει φάει ούτε για πρωί, ούτε για μεσημέρι, και τώρα, όπως περνάει η ώρα, τον κόβει πείνα. Στη σκέψη όμως των όσων έχει πετύχει ως ετούτη τη στιγμή, η πείνα του μετριά-ζεται.

Πίσω, στα εργαστήρια των Χεριών του Ελέους, όταν θα δουν πως δεν έχει αγγίξει ούτε το πρωινό ούτε το μεσημε-ριανό του, θα πάρουν χαμπάρι την απουσία του, αν και όχι αμέσως. Μερικές φορές, όταν περνάει κρίσεις αυτισμού και μένει σαν κούτσουρο για μεγάλο διάστημα, δεν αγγίζει το φαγητό. Όλοι στα εργαστήρια ξέρουν πως τόσο το πρωινό του όσο και το γεύμα του τα τρώει λίγο πριν την ώρα του δείπνου -το δείπνο του το αφήνει για τα μεσάνυχτα.

Πριν φύγει από τα εργαστήρια, ο Ράνταλ είχε φροντίσει να κλείσει την πόρτα του μπάνιου. Έτσι τώρα μπορεί και να νομίσουν πως είναι εκεί μέσα.

Κάπου-κάπου οι περαστικοί από το στενό πετούν σκουπί-δια στον κάδο. Ο τεράστιος σκουπιδοτενεκές υψώνεται ως πιο πάνω από το κεφάλι ενός κανονικού ανθρώπου, έτσι δεν είναι εύκολο να κοιτάξει κανείς στο εσωτερικό του και μοι-


ραία να δει τον Ράνταλ. Μερικές φορές τα σκουπίδια που ρίχνουν οι περαστικοί

τον πετυχαίνουν, όμως αυτό δεν είναι πρόβλημα. Με το που απομακρύνονται, ο Ράνταλ σπρώχνει τα καινούρια απορρίμ-ματα στην άκρη και βολεύεται πάλι στην άνετη φωλιά του.

Το καταμεσήμερο, κάποιος που τραγουδάει το "King of the Road", στρίβει στο στενό και πλησιάζει προς τα εκεί. Φάλτσος μέχρι θανάτου.

Κρίνοντας απ' το θόρυβο που φτάνει ως τα' αυτιά του, ο Ράνταλ καταλαβαίνει πως ο άγνωστος σπρώχνει ένα καρο-τσάκι. Οι ρόδες του καροτσιού βγάζουν ένα χαρακτηριστικό ήχο όπως κυλούν πάνω στο γεμάτο ρωγμές οδόστρωμα.

Όπως τραγουδάει παράφωνα, ο άγνωστος με το καρότσι, σταματάει, μουρμουράει κάτι ακατάληπτες βρισιές, ύστερα συνεχίζει πάλι να τραγουδάει.

Με το που σταματάει ο άγνωστος πλάι στον κάδο, ο Ρά-νταλ Έξι παρατάει στην άκρη το βιβλίο με τα σταυρόλεξα και το στυλό του. Το ένστικτο του τού λέει πως ίσως αντιμε-τωπίσει πρόβλημα.

Δυο βρομιάρικα χέρια εμφανίζονται πάνω από το χείλος του κάδου. Ο τραγουδιάρης πιάνεται με τα δυο του χέρια από το χείλος του κάδου, βογκάει, ρίχνει μερικά μπινελίκια, τέλος έλκει το βάρος του κορμιού του προς τα επάνω.

Ισορροπώντας στο χείλος του κάδου, μισός μέσα, μισός έξω, ο άγνωστος παίρνει χαμπάρι την παρουσία του Ράνταλ. Τα μάτια του ανοίγουν πελώρια.

Ο τύπος δείχνει τριαντάρης, έχει τα γένια της αξυρισιάς, κι είναι σίγουρο πως χρειάζεται ένα καλό μπάνιο. Τα δόντια εμφανίζονται θεόστραβα και κιτρινισμένα, όπως ανοίγει το στόμα του και λέει: «Εδώ είναι το δικό μου λημέρι, μαλακι-

470 Dean Koontz

σμένο». Ο Ράνταλ απλώνει τα χέρια του προς τα επάνω, αρπάζει

τον άλλο από τα μανίκια, τον τραβάει μέσα στον κάδο και του τσακίζει το σβέρκο. Σπρώχνει το άψυχο σώμα στην απέ-ναντι άκρη του κάδου και το σκεπάζει με γεμάτους σκουπί-δια σάκους.

Βολεμένος ξανά στη γωνιά του, παίρνει στα χέρια του το βιβλίο με τα σταυρόλεξα. Το ανοίγει στη σελίδα που ήταν την τελευταία φορά και συμπληρώνει το συλλαβισμό της λέ-ξης, παράνοια.

Το καροτσάκι του νεκρού γαβριά στέκει πλάι στον κάδο. Που θα πει πως αργά ή γρήγορα θα το δει κάποιος και ίσως αναρωτηθεί τι έχει απογίνει ο ιδιοκτήτης του.

Ο Ράνταλ θα ασχοληθεί με το πρόβλημα αν και όταν προ-κύψει. Στο μεταξύ... σταυρόλεξα -περισσότερα σταυρόλε-ξα.

Η ώρα περνάει. Σύννεφα σκοτεινιάζουν τον ουρανό. Αν και η ζέστη κρατάει ακόμη, το πράγμα δροσίζει λιγάκι.

Ο Ράνταλ Έξι δε νιώθει ακριβώς ευτυχισμένος, αλλά ήρε-μος και κάπως ικανοποιημένος. Αργότερα θα γευτεί και την ευτυχία -για πρώτη φορά.

Με το μάτι του νου του βλέπει απλωμένο μπροστά του το χάρτη της πόλης, την οδό της ευτυχίας, την οικία Ο' Κόνορ στο τέλος του ταξιδιού, το άστρο-οδηγό του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 87

Χάρη στον καλοκουρδισμένο μεταβολισμό τους, τα μέλη της Νέας Ράτσας δε μεθούσαν εύκολα. Μπορούσαν να κατανα-λώνουν μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, κι όταν τους "έπιανε", ξεμεθούσαν πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι οι άλλοι, της Παλιάς Ράτσας.

Όλη μέρα ο Πατέρας Ντουκέιν και ο Χάρκερ άνοιγαν το ένα μπουκάλι με κρασί της Θείας Μετάληψης πίσω από το άλλο. Αυτή η κατάχρηση των αποθεμάτων της εκκλησί-ας ανησυχούσε τον ιερέα τόσο για το παράτυπο της πράξης αλλά και γιατί το κρασί είχε ευλογηθεί, και είχε γίνει Αίμα Κυρίου.

Όντας ένα πλάσμα δίχως ψυχή, πλασμένο από χέρι αν-θρώπου, αν και με ενσταλαγμένη μέσα του την αίσθηση γύρω από τα θρησκευτικά του καθήκοντα, ο Πατέρας Ντου-κέιν με τους μήνες και τα χρόνια είχε φτάσει να νιώθει διχα-σμένος ανάμεσα σ' αυτό που ήταν και σ' αυτό που θα ήθελε να είναι.

Άσχετα τώρα με το ηθικό δίλημμα που δημιουργούσε η

472 Dean Koontz

χρήση του συγκεκριμένου κρασιού για λόγους άσχετους με τη θρησκευτική λατρεία, η αλκοολούχα ισχύς του δεν ήταν αυτή ακριβώς που θα επιθυμούσε η παρέα των δυο. Έτσι αργά το απόγευμα άρχισαν να το... εμπλουτίζουν με βότκα από την κάβα του Πατέρα Ντουκέιν.

Βολεμένοι σε πολυθρόνες, στη βιβλιοθήκη του πρεσβυτε-ρίου, ο ιερέας και ο αστυνομικός πάσχισαν για δέκατη -μπο-ρεί και δωδέκατη- φορά να βγάλουν τα αγκάθια ο ένας από την ψυχή του άλλου.

«Ο Πατέρας θα με βρει όπου να 'ναι», πρόβλεψε ο Χάρ-κερ. «Και θα με σταματήσει».

«Και μένα», είπε ο ιερέας με ύφος τεθλιμμένου συγγενή. «Να σου πω όμως, δε νιώθω ένοχος γι' αυτά που έχω κά-

νει». «Ου φονεύσεις». «Ακόμη κι αν υπάρχει Θεός, οι εντολές Του δεν ισχύουν

για εμάς», αντιτείνε ο Χάρκερ. «Δεν είμαστε τέκνα Του». «Ναι, αλλά και ο δικός μας δημιουργός μάς απαγορεύει

το φόνο, παρεκτός κι αν έχουμε εντολή δική του». «Ο δικός μας όμως δημιουργός δεν είναι Θεός. Είναι κάτι

περισσότερο σαν... φεουδάρχης. Για μας ο φόνος δεν απο-τελεί αμάρτημα... αλλά απλή ανυπακοή».

«Κι όμως και πάλι αμάρτημα είναι», επέμεινε ο ιερέας, θορυβημένος από τον τρόπο που ερμήνευε και δικαιολογού-σε ο Χάρκερ τα πράγματα, αν και η παρομοίωση του Βίκτω-ρα με φεουδάρχη εμπεριείχε μεγάλη δόση αλήθειας.

Καθισμένος στην άκρη της πολυθρόνας του και σκυμμένος μπροστά, όπως κρατούσε το ποτήρι με το κοκτέιλ από κρα-σί και βότκα ανάμεσα στα χέρια του, ο Χάρκερ είπε τώρα: «Πιστεύεις στην έννοια του Κακού;»


«Οι άνθρωποι κάνουν τρομερά και φοβερά πράγματα», αποκρίθηκε ο ιερέας. «Κι εδώ εννοώ τους κανονικούς αν-θρώπους, τα μέλη της Παλιάς Ράτσας. Για τέκνα του Θεού που είναι, κάνουν τρομερά πράγματα -τρομερά, τρομερά».

«Εγώ όμως μιλάω για το κακό», είπε ο Χάρκερ. «Το κακό ατόφιο, σαν αυτοσκοπό. Είναι μια αυθύπαρκτη παρουσία μέσα στον κόσμο;»

Ο ιερέας τράβηξε μια γουλιά από το πιοτό του, ύστερα είπε: «Η εκκλησία επιτρέπει τους εξορκισμούς. Εγώ δεν έχω κάνει ποτέ».

Με ύφος σοβαρό, κάτι απ' το δέος που του προκαλούσε αυτή η κουβέντα, κάτι από το πιοτό, ο Χάρκερ ξεστόμισε: «Αυτός είναι Κακός;»

«Εννοείς ο Βίκτωρ;» Ο Πατέρας Πάτρικ Ντουκέιν ένιω-θε τώρα σαν να πατούσε σε ολισθηρό κι επικίνδυνο έδα-φος. «Σκληρός άνθρωπος, δύσκολα τον συμπαθεί κανείς. Τ' αστεία του δεν έχουν καθόλου πλάκα».

Ο Χάρκερ σηκώθηκε απ' τη θέση του και ζύγωσε στο πα-ράθυρο. Έμεινε να κοιτάζει τη χαμηλή, απειλητική νέφωση που έκανε να σουρουπώνει πρόωρα.

«Αν είναι κακός...» είπε τέλος μετά από μια μικρή παύση «τότε εμείς τι είμαστε; Τα έχω όλα τόσο μπερδεμένα μέσα μου τώρα τελευταία. Όμως δεν αισθάνομαι πως είμαι κα-κός. Κακός όπως ο Χίτλερ, για παράδειγμα, ή ο Λεξ Λού-θερ. Νιώθω απλώς ημιτελής».

Ο Πατέρας Ντουκέιν κάθισε τώρα στην άκρη της πολυ-θρόνας του. «Πιστεύεις πως... αν ζήσουμε ενάρετα, ίσως με τον καιρό καλλιεργήσουμε την ψυχή που δεν μπόρεσε να μας δώσει ο Βίκτωρ;»

Φεύγοντας από το παράθυρο και γυρνώντας κοντά στον

474 Dean Koontz

Ντουκέιν, ο Χάρκερ γέμισε πάλι το ποτήρι του με βότκα, και είπε με σοβαρό ύφος. «Τι; Να δημιουργηθεί μέσα μας ψυχή; Όπως... όπως δημιουργούνται οι πέτρες στα νεφρά; Να σου πω, δεν το έχω σκεφτεί ποτέ».

«Έχεις δει τον Πινόκιο',» «Δεν έχω υπομονή να παρακολουθώ ταινίες». «Αυτή η μαριονέτα που σου λέω είναι καμωμένη από

ξύλο» είπε ο Πατέρας Ντουκέιν «όμως θέλει να γίνει αγόρι με σάρκα και οστά».

Ο Χάρκερ κούνησε το κεφάλι του, κατέβασε το μισό πιοτό του και είπε: «Καλή ώρα όπως ο Γουίνι, που θέλει να γίνει πραγματική αρκούδα».

«Α, όχι, ο Γουίνι αυταπατάται. Νομίζει πως είναι ήδη αρ-κούδα. Τρώει μέλι. Φοβάται τις μέλισσες».

«Κι ο Πινόκιο; Γίνεται τελικά πραγματικό αγόρι;». «Μετά από πολλές περιπέτειες και βάσανα» αποκρίθηκε

ο Ντουκέιν «ναι, γίνεται». «Πολύ ελπιδοφόρο», σχολίασε ο Χάρκερ. «Ναι. Όντως είναι». Ο Χάρκερ δάγκωσε το χείλι του σκεφτικός. Κι ύστερα:

«Κρατάς μυστικό;» «Ασφαλώς. Ιερέας είμαι». «Αυτό που θα σου πω είναι λιγάκι φοβιστικό», είπε τώρα

ο Χάρκερ. «Όλα στη ζωή έχουν το στοιχείο του φόβου». «Μεγάλη αλήθεια». «Συγκεκριμένα αυτό ήταν το θέμα του κηρύγματος μου

την Κυριακή». Ο Χάρκερ άφησε κάτω το πιοτό του, στάθηκε μπροστά

στον Πατέρα Ντουκέιν. «Αν κι εγώ νιώθω περισσότερο εν-


θουσιασμένος παρά φοβισμένος. Η όλη ιστορία άρχισε πριν δυο μέρες κι εξελίσσεται με όλο και πιο γοργούς ρυθμούς».

Ο Πάτρικ Ντουκέιν σηκώθηκε απ' την καρέκλα του, κρε-μασμένος τώρα απ' τα χείλη του άλλου.

«Καλή ώρα όπως ο Πινόκιο που μου είπες», μπήκε στο ζουμί ο Χάρκερ. «Αλλάζω».

«Αλλάζεις... δηλαδή πώς αλλάζεις;» «Ο Βίκτωρ μας αρνήθηκε το δικαίωμα και τη δυνατότη-

τα να αναπαραγόμαστε. Εγώ όμως... πρόκειται να γεννήσω κάτι».

Με μια έκφραση που μαρτυρούσε καμάρι όσο και φόβο, ο Χάρκερ τράβηξε προς τα πάνω το φαρδύ μπλουζάκι του.

Σαν σε εκμαγείο, πίσω από το δέρμα τη σάρκα και το παχύ στρώμα λίπους χαμηλά στο στομάχι του φάνηκε το πε-ρίγραμμα ενός προσώπου. Κάτι σαν μάσκα, που όμως σά-λευε: μάτια τυφλά που έπαιζαν, στόμα ανοιχτό σαν έτοιμο να κραυγάσει.

Κάνοντας προς τα πίσω σοκαρισμένος, ο Πατέρας Ντου-κέιν σταυροκοπήθηκε, για να συνειδητοποιήσει αμέσως μετά τι είχε μόλις κάνει.

Χτύπησε το κουδούνι. «Γέννα;» είπε ο ιερέας αναστατωμένος. «Τι σε κάνει να

πιστεύεις πως πρόκειται για γέννα, κι όχι για βιολογικό χάος;»

Ιδρώτας νότιζε τώρα το πρόσωπο του Χάρκερ. Αποκαρδι-ωμένος και κατηφής από την αντίδραση του άλλου, βιάστηκε να κατεβάσει το μπλουζάκι του. «Πάντως δε φοβάμαι. Γιατί να φοβηθώ;» Αν και ήδη ο φόβος είχε φωλιάσει μέσα του. «Δολοφόνησα. Και τώρα δημιουργώ -γεννάω- κι αυτό με κάνει πιο άνθρωπο».

476 Dean Koontz

To κουδούνι της πόρτας χτύπησε ξανά. «Μια καθολική κατάρρευση της κυτταρικής δομής σου

-μετάσταση», ήταν τα λόγια του ιερέα. «Ένα φοβερό κατα-σκευαστικό σφάλμα».

«Κι εγώ λέω πως με ζηλεύεις. Ναι, βέβαια -με ζηλεύεις, γιατί εσύ είσαι αναγκασμένος να ζεις ενάρετα».

«Πρέπει να πας πίσω, σ' αυτόν, να σε κοιτάξει. Να σε βο-ηθήσει. Ξέρει τι πρέπει να κάνει».

«Ω, ναι, ξέρει τι πρέπει να κάνει», συμφώνησε ο Χάρκερ. «Πάντα υπάρχει χώρος στη χωματερή και για μένα».

Το κουδούνι της εξώπορτας χτύπησε για Τρίτη φορά, πιο επιτακτικά τώρα.

«Μείνε εδώ», είπε ο ιερέας στον Χάρκερ. «Θα επιστρέ-ψω. Θα βρούμε τι μπορούμε να κάνουμε... κάτι τέλος πά-ντων. Περίμενέ με».

Βγαίνοντας ο Ντουκέιν από τη βιβλιοθήκη, έκλεισε πίσω του την πόρτα. Διέσχισε το καθιστικό πηγαίνοντας προς την εξώπορτα.

Με το που άνοιξε την πόρτα, είδε φάντη-μπαστούνι τον Βίκτωρα.

«Καλησπέρα, Πάτρικ». Πασχίζοντας να κρύψει την ταραχή του, ο Πατέρας Ντου-

κέιν άνοιξε το στόμα του και είπε: «Κύριε; Α, βέβαια. Κα-λησπέρα».

«Μόνο αυτό, Πάτρικ; Μια καλησπέρα έτσι ξερή;» «Να με συμπαθάτε. Τι εννοείτε;» Όταν είδε τον Βίκτωρα

να σκυθρωπιάζει, ο ιερέας βιάστηκε να συμπληρώσει: «Ω, μάλιστα. Βέβαια. Περάστε μέσα, κύριε. Περάστε, παρακα-λώ!»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 88

Οι σκιές των σκόρων στις ξέφρενες πτήσεις τους σχεδίαζαν τατουάζ που ολοένα άλλαζαν μέγεθος, θέση και σχήμα πάνω στα πρόσωπα του Χριστού, του Βούδα και του Αμέν-Ρα.

Στο δώμα, πάνω από το διαμέρισμα του Τζόναθαν Χάρ-κερ, η Κάρσον, ο Μάικλ και ο Δευκαλίων μαζεμένοι και οι τρεις μπροστά στο τεράστιο κολάζ από εικόνες θεών και θε-οτήτων, που έπιανε από τη μια μεριά του τοίχου ως την άλλη, έκαναν την κοινή σκέψη πως ο ένοικος του δώματος πρέπει να είχε περάσει εκεί μέσα ατέλειωτες ώρες.

«Αποτελεί μια σαφή ένδειξη αυτού που τον έτρωγε βαθιά μέσα του», είπε η Κάρσον. «Είναι σαν να νιώθει κανείς την αγωνία του».

«Μη συγκινείσαι τόσο εύκολα απ' αυτό που βλέπεις», τη συμβούλευσε ο Δευκαλίων. «Θα ασπαζόταν οποιαδήποτε φιλοσοφία που θα πίστευε πως θα πλήρωνε το κενό μέσα του».

Ο γίγαντας ξεκόλλησε μια εικόνα του Χριστού στον Κήπο της Γεθσημανής από τον τοίχο, ύστερα άλλη μια του Βού-

478 Dean Koontz

δα, αποκαλύπτοντας διαφορετικές μορφές και διαφορετικά σχήματα από πίσω τους, που παρέμεναν μυστήρια κι αθέατα με μια πρώτη ματιά. «Ο Θεός αποτελεί την πιο πρόσφατη ψύχωσή του», τους εξήγησε ο Δευκαλίων.

Όπως ξεκολλούσαν τώρα κι άλλες εικόνες απ' τον τοίχο, η Κάρσον είδε ένα δεύτερο κολάζ κάτω απ' το πρώτο με ναζι-στικά σύμβολα και εικόνες: σβάστικες, στρατιώτες του Χίτ-λερ που παρήλαυναν με το βήμα της χήνας.

«Πίσω από τα πρόσωπα των παραδοσιακών θεών και θεο-τήτων υπάρχει ένας άλλος θεός που τον πρόδωσε», συνέχισε ο Δευκαλίων. «Ένας θεός των βίαιων κοινωνικών αλλαγών και της φυλετικής καθαρότητας. Και υπάρχουν κάμποσοι από δαύτους».

Λίγο-πολύ πεπεισμένος για την πραγματική φύση του Δευκαλίωνα, ο Μάικλ έσπασε τη σιωπή του λέγοντας: «Πώς ήξερες ότι υπάρχει και μια δεύτερη στρώση φωτογραφίες πίσω από την πρώτη;»

«Όχι μόνο δεύτερη, αλλά και τρίτη», είπε ο Δευκαλίων. Με το που ξεκόλλησαν από τον τοίχο τις φωτογραφίες του

Χίτλερ και του σιναφιού του, από κάτω όντως εμφανίστηκε ένα τρίτο, αλλόκοτο κολάζ: εικόνες του Εξαποδώ, δαιμόνων, σατανικών συμβόλων.

«Ο μοναδικός πόνος ενός πλάσματος δίχως ψυχή» εξήγη-σε ο Δευκαλίων «οδηγεί στην απόγνωση, και η απόγνωση με τη σειρά της οδηγεί στην ψύχωση. Στη περίπτωση του Χάρ-κερ, αυτό είναι μόνο η επιφάνεια, ο αφρός».

Ξεκολλώντας από τον τοίχο την εικόνα μιας διαβολικής μορφής με κέρατα και δόντια σουβλερά, η Κάρσον γύρισε και είπε: «Λες δηλαδή πως... υπάρχουν κι άλλες στρώσεις με φωτογραφίες κάτω απ' αυτήν;»


«Τον τοίχο, άμα τον αγγίξεις, τον νιώθεις σαν σφουγγά-ρι», είπε ο Μάικλ.

Ο Δευκαλίων έγνεψε καταφατικά. «Υπάρχουν είκοσι κο-λάζ το ένα επικολλημένο πάνω στο άλλο, μπορεί και περισ-σότερα. Κι ίσως, αν πας πιο μέσα, συναντήσεις τις εικόνες κι άλλων θεών. Όταν οι νέες ελπίδες αποδεικνύονται φρούδες, βγαίνουν ξανά στο προσκήνιο οι παλιές σ' έναν αέναο φαύ-λο κύκλο απόγνωσης».

Αντί για θεούς και θεές όμως, η Κάρσον στην τέταρτη στρώση είδε τον Φρόιντ. Και πιο μέσα φωτογραφίες άλλων ανδρών με το ίδιο βλοσυρό ύφος.

«Ο Φρόιντ, ο Γιούνγκ, ο Σκίνερ, ο Γουότσον», είπε ο Δευ-καλίων, εξηγώντας ποιος ήταν ποιος, όπως εμφανίζονταν τα νέα πρόσωπα. «Ο Ρόρσαχ. Ψυχίατροι, ψυχολόγοι. Οι πιο άχρηστοι απ' όλους τους θεούς».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 89

Ο Πατέρας Ντουκέιν έκανε στο πλάι, κάνοντας χώρο στον Βίκτωρα που πέρασε στο χολτου πρεσβυτερίου.

Ο απόλυτος άρχοντας της Νέας Ράτσας κοίταξε γύρω του με ενδιαφέρον. «Άνετο. Πολύ ωραίο. Βλέπω, ο όρκος για μια ζωή λιτή κι απέριττη δεν αποκλείει κάποιες μικρές ανέ-σεις». Άγγιξε με το δάχτυλο του το στρογγυλό, ρωμαιοκαθο-λικό κολάρο του Πατέρα Ντουκέιν. «Εσύ δεν παίρνεις πολύ στα σοβαρά τον όρκο πίστης που έχεις δώσει, ε, Πάτρικ;»

«Ασφαλώς όχι, κύριε. Αλίμονο. Δεν έχω φοιτήσει καν σε θεολογική σχολή. Δεν έχω χριστεί. Με φέρατε στη ζωή και μου δώσατε ένα ήδη έτοιμο παρελθόν».

«Ναι, και καλό είναι να μην ξεχνάς αυτή τη λεπτομέρεια», είπε ο Βίκτωρ μ' έναν τρόπο, σαν να προειδοποιούσε τον άλλο για κάτι.

Μ' έναν αέρα, λες και όριζε τα πάντα γύρω του, ο Βίκτωρ προχώρησε στο εσωτερικό του πρεσβυτέριου χωρίς να περι-μένει να τον καλέσει ο ιερέας.

Ακολουθώντας τον κύριό του στη σάλα, ο ιερέας τόλμησε


να ρωτήσει: «Σε τι οφείλω την εξαιρετική τιμή της επίσκε-ψής σας;»

«Οι αρχές δεν έχουν εντοπίσει ακόμη τον Ντετέκτιβ Χάρ-κερ», αποκρίθηκε ο Βίκτωρ, ρίχνοντας μια εξεταστική ματιά στο χώρο γύρω του. «Και μέχρι να τον βρούμε και να τον πάρουμε πίσω, διατρέχουμε όλοι μεγάλο κίνδυνο».

«Θέλετε να βάλω τους ανθρώπους μας να τον ψάξουν;» «Νομίζεις πως κάτι τέτοιο θα ωφελούσε σε κάτι, Πάτρικ;

Εγώ, να σου πω, έχω τις αμφιβολίες μου». «Να σας προσφέρω κάτι, κύριε;» ρώτησε ο ιερέας καθώς

ο Βίκτωρ ζύγωνε κιόλας την κλειστή πόρτα της βιβλιοθήκης. «Έναν καφέ; Ένα κονιακάκι;»

«Σαν κι αυτό που βρομάει το χνώτο σου, Πάτρικ; Κονια-κάκι δεν είναι;»

«Όχι, όχι, κύριε. Είναι... είναι βότκα». «Αυτό που θέλω τώρα, Πάτρικ, είναι ένα και μόνο: να με

ξεναγήσεις στο ωραίο σπίτι σου». Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα της βιβλιοθήκης, ο Βί-

κτωρ την άνοιξε απότομα. Κρατώντας και την ανάσα του ακόμη, ο ιερέας ακολούθη-

σε το δημιουργό του στο εσωτερικό της βιβλιοθήκης -για να διαπιστώσει πως ο Χάρκερ είχε γίνει... της Αναλήψεως.

«Σε προγραμμάτισα έτσι ώστε να έχεις μια πλήρη θεο-λογική κατάρτιση και μόρφωση, Πάτρικ. Τέτοια μόρφωση, που δε θα έπαιρνες από κανένα πανεπιστήμιο, από καμιά θεολογική σχολή», είπε ο Βίκτωρ, κάνοντας το γύρο του δω-ματίου.

Τώρα κοντοστάθηκε, όταν το μάτι του πήρε τα μπουκάλια με το κρασί και τη βότκα που ήταν βαλμένα το ένα πλάι στο άλλο πάνω στο χαμηλό τραπεζάκι. Από ποτήρια όμως, υπήρ-

482 Dean Koontz

χε μονάχα ένα πάνω στο τραπέζι. Ταραγμένος ο ιερέας πρόσεξε τώρα τον υγρό κύκλο που

είχε αφήσει πάνω στο τραπέζι το ποτήρι του Χάρκερ. «Τόσο σπουδασμένος και πολυμαθέστατος που είσαι, Πά-

τρικ, ίσως θα μπορούσες να μου λύσεις μια απορία», είπε τώρα ο Βίκτωρ. «Υπάρχει θρησκεία που να διδάσκει πως είναι επιτρεπτό να εξαπατάει κανείς το Θεό;»

«Να εξαπατάει το Θεό; Όχι . Ασφαλώς όχι, κύριε» Το δεύτερο υγρό χνάρι πάνω στο τραπεζάκι θα μπορούσε

κάλλιστα να το είχε αφήσει το ποτήρι του Πατέρα Ντουκέιν. Μπορεί να το είχε ακουμπήσει εκεί προηγουμένως, κι ύστε-ρα να το είχε μετακινήσει, ακουμπώντας το εκεί που βρι-σκόταν τώρα. Ο ιερέας ήλπιζε πως τον ίδιο συλλογισμό θα έκανε κι ο Βίκτωρ.

«Με τρώει η περιέργεια, Πάτρικ», είπε τώρα ο Βίκτωρ, όπως συνέχιζε να επιθεωρεί το χώρο. «Τόσα χρόνια κοντά στους ανθρώπους της ενορίας σου, κάτι παραπάνω θα ξέ-ρεις. Πιστεύεις πως ψεύδονται ενώπιον του θεού τους;»

Νιώθοντας λες και περπατούσε πάνω σε τεντωμένο σχοι-νί, ο ιερέας βιάστηκε να αποκριθεί, λέγοντας: «Όχι. Όχι, πάντα είναι στις προθέσεις τους να τηρούν αυτά που Του υπόσχονται. Αλλά έχουν κι αυτοί τις αδυναμίες τους, βλέ-πετε».

«Ασφαλώς, γιατί είναι κοινοί άνθρωποι. Και οι άνθρωποι της Παλιάς Ράτσας είναι αδύναμοι, Πάτρικ. Γι' αυτόν ακρι-βώς το λόγο οι δικοί μου εν τέλει θα τους καταστρέψουν και θα τους αντικαταστήσουν».

Αν και ήταν φανερό πως ο Χάρκερ είχε καταφέρει να βγει με τρόπο από τη βιβλιοθήκη, τώρα ωστόσο πρέπει να ήταν κάπου τρυπωμένος.


Πέρασαν πάλι στο καθιστικό, κι όταν ο Βίκτωρ δεν κινή-θηκε προς το χολ της εισόδου, αλλά τράβηξε γραμμή για το επόμενο δωμάτιο που ήταν η τραπεζαρία, ο ιερέας τον ακο-λούθησε ανήσυχος.

Και στην τραπεζαρία δεν υπήρχε ίχνος ζωής. Ο Βίκτωρ έσπρωξε την πόρτα που ανοιγόκλεινε με ελα-

τήρια και πέρασε στην κουζίνα, έχοντας στο κατόπι του τον Πατέρα Πάτρικ που τον ακολουθούσε σαν πιστό σκυλάκι, σκιαγμένο στην ιδέα και μόνο πως το σκληρόκαρδο αφεντι-κό του όλο και κάποια αιτία θα έβρισκε για να το τιμωρή-σει.

Ο Χάρκερ ήταν άφαντος. Η πόρτα που έβγαζε από την κουζίνα στην πίσω βεράντα έχασκε ανοιχτή. Ο αέρας που έμπαινε μύριζε βροχή, προπομπός της μπόρας που θα ξε-σπούσε, όπως τα μαύρα σύννεφα της τροπικής καταιγίδας όλο και πύκνωναν στο λυκόφως.

«Α, μα δεν κάνει ν' αφήνεις τις πόρτες ανοιχτές», είπε ο Βίκτωρ με δασκαλίστικο ύφος. «Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι του Θεού που κουβαλούν μέσα τους εγκληματικά ένστικτα. Και δε θα δίσταζαν να μπουκάρουν ακόμη και στο σπίτι ενός ιερέα».

«Ξέρετε, μόλις πριν μου χτυπήσετε το κουδούνι», απά-ντησε ο Πατέρας Πάτρικ, έκπληκτος με την ευκολία που ξε-φούρνιζε το ξεδιάντροπο ψέμα του, «είχα βγει να πάρω λίγο αέρα».

«Όλα εσείς τα δημιουργήματά μου δεν έχετε καμιά απο-λύτως ανάγκη από καθαρό αέρα. Σας έχω φτιάξει έτσι που να είσαστε μια χαρά, χωρίς να χρειάζεται ούτε να ασκείστε, ούτε να ακολουθείτε κάποιο συγκεκριμένο διαιτολόγιο, κι όσο για τον αέρα, το ίδιο σας κάνει, είτε καθαρός είναι είτε

484 Dean Koontz

μολυσμένος». Όπως είχε σφίξει το χέρι του γροθιά, χτύπησε μερικές φορές μαλακά τον Ντουκέιν στο στήθος. «Είσαι μια ιδιαίτερα αποτελεσματική οργανική μηχανή».

«Αισθάνομαι ευγνώμων, κύριε, για όλα αυτά που είμαι». Όπως πέρασε τώρα ο Βίκτωρ από την κουζίνα έξω στο

χολ, πηγαίνοντας προς την έξοδο, γύρισε λίγο το κεφάλι του και είπε: «Πάτρικ, αντιλαμβάνεσαι γιατί πρέπει οπωσδήπο-τε να διεισδύσουν οι δικοί μου άνθρωποι στο χώρο της ορ-γανωμένης θρησκείας, αλλά και σε όλους τους άλλους χώ-ρους της κοινωνίας των ανθρώπων;»

Η απάντηση που έδωσε ο ιερέας δεν ήταν απόρροια της δικής του θεώρησης του ερωτήματος που του είχε μόλις τε-θεί, αλλά του προγραμματισμού του: «Σε πολλά χρόνια από τώρα, όταν θα έρθει η στιγμή για τον αφανισμό των τελευ-ταίων μελών της Παλιάς Ράτσας, δεν θα πρέπει να έχουν να στραφούν πουθενά για στήριξη ή καταφύγιο».

«Πάντως όχι στην κυβέρνηση» είπε ο Βίκτωρ «γιατί η κυ-βέρνηση θα είμαστε εμείς. Και βέβαια ούτε στο στρατό ή την αστυνομία... ή την εκκλησία».

Ο ιερέας απάντησε και πάλι σαν μηχάνημα που είχε μέσα του καταγεγραμμένες έτοιμες απαντήσεις. «Θα πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλε-μο».

«Ακριβώς. Δε θα τους αφανίσουμε στο πλαίσιο ενός εμφύ-λιου σπαραγμού... αλλά με το γάντι». Άνοιξε την εξώπορτα. «Πάτρικ, αν κάποια στιγμή και για τον οποιονδήποτε λόγο νιώσεις... ανολοκλήρωτος... θέλω να πιστεύω πως θα έρ-θεις σε μένα».

«Ανολοκλήρωτος;» απόρησε ο άλλος φανερά ανήσυχος. «Τι εννοείτε, κύριε;»


«Εννοώ, να έχεις χάσει τα νερά σου. Να νιώθεις μπερδε-μένος ως προς το ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης σου. Αν αισθανθείς πως υπάρχεις έτσι, δίχως κάποιο σκοπό ή στόχο».

«Α, όχι, κύριε! Ξέρω ποιος είναι ο σκοπός μου κι είμαι απόλυτα αφοσιωμένος σ' αυτόν».

Ο Βίκτωρ κοίταξε για κάμποσο τον άλλο ίσια στα μάτια, λέγοντας τέλος: «Εύγε. Πολύ καλό αυτό. Γιατί, όσοι από εσάς υπηρετείτε τον Κλήρο, διατρέχετε έναν ιδιαίτερο κίν-δυνο. Η θρησκεία μπορεί να σας πάρει τα μυαλά».

«Να μας πάρει τα μυαλά; Με ποιον τρόπο; Η θρησκεία είναι μια σκέτη ανοησία. Δε στηρίζεται σε καμιά λογική».

«Όλα αυτά που είπες και κάμποσα ακόμη, τρεις φορές χειρότερα», συμφώνησε ο Βίκτωρ. «Ακόμη κι αν υπήρχε θεός και μετά θάνατον ζωή, αυτός ο θεός φυσικά θα σε μι-σούσε γι' αυτό που είσαι. Θα σε εξόντωνε και θα σ' έστελνε γραμμή να βράζεις στο πιο μεγάλο καζάνι της Κόλασης». Βγήκε και στάθηκε στη βεράντα. «Καληνύχτα, Πάτρικ».

«Καληνύχτα, κύριε». Κλείνοντας πίσω του την πόρτα, ο ιερέας στάθηκε στο

χολ της εισόδου μέχρι που τα πόδια του δεν τον κρατούσαν άλλο, κι έπρεπε να καθίσει κάπου. Πήγε και κάθισε σ' ένα σκαλοπάτι. Έτρεμε τόσο, που αναγκάστηκε να κρατάει τα χέρια του σφιχτοδεμένα μεταξύ τους.

Κι όπως τα έσφιγγε, σιγά-σιγά τα χέρια του ήρθαν κι ενώ-θηκαν παλάμη με παλάμη σαν σε δέηση.

Τότε κατάλαβε πως είχε αφήσει την πόρτα ξεκλείδωτη. Έτσι προτού την άνοιγε ο δημιουργός του απροειδοποίητα και μπουκάριζε ξανά στο πρεσβυτέριο, τσακώνοντάς τον να τον προδίδει με το χειρότερο τρόπο, έσφιξε τα χέρια του

486 Dean Koontz

γροθιές κι άρχισε να χτυπάει τους μηρούς του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 90

Όπως έστεκε κοντά στο πτυσσόμενο τραπεζάκι, που ο Χάρ-κερ χρησιμοποιούσε σαν γραφείο στο μίνι φρενοκομείο που είχε στήσει στο δώμα, ο Δευκαλίων άρχισε να ψάχνει τα βι-βλία που υπήρχαν εκεί πέρα κατά κατηγορία.

«Ανατομία. Κυτταρική βιολογία. Μοριακή βιολογία. Μορφολογία. Αυτό εδώ είναι περί ψυχοθεραπείας. Όλα τα υπόλοιπα όμως... σκέτη βιολογία του ανθρώπου».

«Και τούτο εδώ το πράγμα γιατί το έστησε;» ρώτησε η Κάρσον, δείχνοντας το κουτί με το δυνατό φως που χρησί-μευε σαν προβολέας, πλάι στο βορινό τοίχο του δώματος, μαζί με κάτι ακτινογραφικές πλάκες που έδειχναν κρανία, θώρακες, και ανθρώπινα μέλη.

«Πιστεύει πως κάτι λείπει από μέσα του», εξήγησε ο Δευ-καλίων. «Κι είναι από καιρό τώρα που προσπαθεί να εντο-πίσει αυτό το κάτι».

«Και γι' αυτό εξετάζει εικόνες και σχέδια στα βιβλία της ανατομίας, και συγκρίνει τις δικές του ακτινογραφίες με τις αντίστοιχες άλλων ανθρώπων...»

488 Dean Koontz

«Κι όταν δεν έγινε σοφότερος μέσα απ' αυτήν τη διαδικα-σία» πετάχτηκε ο Μάικλ «άρχισε να πετσοκόβει και να ανοί-γει στα δυο πραγματικούς ανθρώπους για να δει τι υπήρχε στα σπλάχνα τους».

«Μ' εξαίρεση την περίπτωση του Όλγουαϊν, ο Χάρκερ επέλεγε ανθρώπους που του χτυπούσαν στο μάτι σαν ολο-κληρωμένοι και που, υπ' αυτή την έννοια, ίσως είχαν αυτό που γύρευε».

«Η Τζένα ανέφερε στην κατάθεσή της» είπε τώρα ο Μά-ικλ «πως ο Χάρκερ της εξήγησε ότι ήθελε να δει τι υπήρχε μέσα της που την έκανε πιο ευτυχισμένη από εκείνον».

«Λες δηλαδή πως, αν βάλουμε στην άκρη τα θύματα του Πριμπό, ο Χάρκερ δεν επέλεγε τα δικά του έτσι στην τύχη, σωστά;» ρώτησε η Κάρσον. «Πιστεύεις πως ήταν άνθρωποι τους οποίους γνώριζε;»

«Ναι, ήταν άνθρωποι που γνώριζε», αποκρίθηκε ο Δευκα-λίων. «Άνθρωποι πως ήταν ευτυχισμένοι, ολοκληρωμένοι, με αυτοπεποίθηση».

«Ο μπάρμαν. Ο άλλος από το στεγνοκαθαριστήριο», συ-μπλήρωσε ο Μάικλ.

«Το πιο πιθανό είναι πως ο Χάρκερ τα έπινε κάπου-κά-που στο μπαρ», είπε ο Δευκαλίων. «Κι αν ψάξει κανείς στην ατζέντα του, ίσως βρει και το όνομα του ανθρώπου από το στεγνοκαθαριστήριο. Τους ήξερε αυτούς τους ανθρώπους, όπως άλλωστε γνώριζε και την Τζένα Πάρκερ».

«Κι αυτός ο τρίφυλλος καθρέφτης της Αλίκης;» ρώτησε ο Μάικλ δείχνοντας τον καθρέφτη που έστεκε σε μια γωνιά του δώματος.

«Έστεκε και καθρεφτιζόταν μπροστά του ολόγυμνος», εξήγησε ο Δευκαλίων. «Μελετούσε το σώμα του, γυρεύο-


ντας κάποιες διαφορές... κάποια κουσούρια... κάτι τέλος πάντων που θα εξηγούσε γιατί ένιωθε έτσι μισερός. Όλα αυτά όμως πριν αρχίσει να ψάχνει... εσωτερικά τα πράγ-ματα».

Η Κάρσον γύρισε κοντά στο τραπεζάκι με τα βιβλία, κι άρχισε να τα ανοίγει ένα-ένα στις σελίδες που είχε μαρκά-ρει ο Χάρκερ, ελπίζοντας να μάθει κάτι παραπάνω γύρω από τα θέματα που τον ενδιέφεραν ιδιαίτερα.

«Και τι λες πως θα κάνει τώρα;» ρώτησε ο Μάικλ. «Αυτό που έκανε ανέκαθεν», του απάντησε ο Δευκαλίων. «Μα τώρα ξέρει ότι τον κυνηγάμε, κρύβεται. Δεν έχει το

χρόνο για να σχεδιάσει τον επόμενο... τεμαχισμό του». Όπως πήρε το βλέμμα της από το βιβλίο της ψυχοθερα-

πείας, η Κάρσον άκουσε τον Δευκαλίωνα να λέει: «Τώρα η απόγνωσή του είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Κι όσο μεγαλώ-νει η απόγνωση, τόσο εντονότερη γίνεται και η εμμονή».

Η Κάρσον πρόσεξε τώρα πως μια από τις σελίδες δεν ήταν μαρκαρισμένη με ειδικό χρωματιστό σελιδοδείκτη, αλλά με μια επαγγελματική κάρτα για μια τρίτη συνεδρία με την Κα-θλίν Μπερκ -ένα ραντεβού που τελικά δεν είχε πραγματο-ποιηθεί.

Η κοπέλα γύρισε και κοίταξε την παράξενη τοιχογραφία από φωτογραφικά κολάζ.

Στα σημεία που είχαν ξεκολλήσει φωτογραφίες, αποκα-λύπτοντας τα κολάζ που ήταν το ένα πίσω από το άλλο, στην τέταρτη στρώση, εκεί που κάτω από τις εικόνες των δαιμό-νων είχαν αποκαλυφθεί οι φωτογραφίες του Φρόιντ και του Γιούνγκ. Ψυχίατροι...

Στο νου της Κάρσον ήρθαν τα λόγια της Καθλίν Μπερκ το προηγούμενο βράδυ, όπως έστεκαν έξω απ' αυτό το κτίριο:

490 Dean Koontz

Όμως εγώ κι ο Χάρκερ έχουμε τέτοια... χημεία. Διαβάζοντας, ως συνήθως, τις σκέψεις της, ο Μάικλ βιά-

στηκε να τη ρωτήσει: «Συμβαίνει κάτι;» «Η Καθλίν! Αυτή έχει σειρά!» «Γιατί; Είδες κάτι;» Του έδειξε την κάρτα με το σημειωμένο πάνω της ραντε-

βού. Ο Μάικλ πήρε την κάρτα απ' τα χέρια της και γύρισε προς

το μέρος του Δευκαλίωνα. Όμως ο Δευκαλίων είχε γίνει άφαντος.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 91

Κάτι ελάχιστο απομένει ακόμη απ' το φως της μέρας, έτσι όμως όπως περνάει μέσα από τα μολυβιά σύννεφα, παίρνει μια λεπτή γκρίζα απόχρωση κι υφαίνεται μαζί με τις μεγάλες σκιές -περισσότερο μια μουντζαλιά παρά κάτι που φωτίζει.

Επί τέσσερις ώρες το φορτωμένο με διάφορες σαβούρες καροτσάκι του σουπερμάρκετ -σακούλες γεμάτες άδεια κουτιά από μπίρες κι αναψυκτικά, μπουκάλια κ.τ.λ - έμενε σταθερά παρκαρισμένο εκεί που το είχε παρατήσει ο άστε-γος αλήτης. Κανείς από του περαστικούς δεν το είχε προσέ-ξει.

Ο Ράνταλ Έξι , που μόλις έχει βγει από τον κάδο, σκέφτε-ται να σπρώξει το καροτσάκι και να το πάει κάπου που να μην πολυφαίνεται. Αν το κάνει, ίσως η ανακάλυψη του πτώ-ματος του νεκρού άστεγου καθυστερήσει για κάμποσο.

Τυλίγει τα χέρια του γύρω από το χερούλι του καροτσιού, κλείνει τα μάτια του, φαντάζεται τετράγωνα ενός σταυρόλε-ξου πάνω στο πεζοδρόμιο, μπροστά του, και συλλαβίζει νο-ερά της λέξη καροτσάκι. Μα δεν προλαβαίνει να τελειώσει

492 Dean Koontz

το συλλαβισμό της λέξης, γιατί στο μεταξύ συμβαίνει κάτι εκπληκτικό.

Όπως το καρότσι κυλάει προς τα εμπρός, οι ρόδες του κά-νουν θόρυβο πάνω στην ανώμαλη επιφάνεια του πεζοδρο-μίου. Παρόλα αυτά όμως η κίνηση του είναι αβίαστη, σαν να μην εμποδίζεται από τίποτε, κι αυτό χαροποιεί ιδιαίτερα τον Ράνταλ. Τόσο αδιάκοπη και αβίαστη είναι η κίνηση του καροτσιού προς τα εμπρός, που ο Ράνταλ αίφνης σκέφτεται πια και τη δική του πορεία να εξελίσσεται εξίσου αβίαστα και γρήγορα από γράμμα σε γράμμα, από τετράγωνο σε τε-τράγωνο.

Αν κι αυτή η νέα ανακάλυψη τον τρομάζει κάπως, η αδιά-κοπη κίνηση των μικρών τροχών από το ένα τετράγωνο στο άλλο έτσι συλλήβδην και με φόρα, κι όχι αργά και προσεκτι-κά, ωστόσο δεν τον κάνει να σταματήσει. Γιατί κι ο ίδιος ο Ράνταλ έχει πάρει φόρα.

Έχοντας φτάσει στο μεταξύ στο δεύτερο α της λέξης κα-ροτσάκι, παύει να συλλαβίζει παραπέρα, γιατί δεν είναι βέ-βαιος πια σε ποιο ακριβώς από τα εννέα τετράγωνα (δηλα-δή όσα και τα γράμματα της λέξης) βρίσκεται. Και το ακόμη πιο εκπληκτικό που του συμβαίνει είναι πως, τι κι αν έχει σταματήσει πια να συλλαβίζει τη λέξη, ο ίδιος εξακολουθεί να κινείται!!

Ανοίγει τώρα τα μάτια του, υποθέτοντας πως, αφού πια δε φαντάζεται πια τα τετράγωνα του σταυρόλεξου χαραγμένα πάνω στο πεζοδρόμιο, θα... φρενάρει απότομα. Και με τα μάτια ανοιχτά, εξακολουθεί να κινείται.

Στην αρχή νομίζει πως η κινητήρια δύναμη είναι το καρό-τσι -πως αυτό τον τραβάει όπως κινείται ο ίδιος πάνω στο πεζοδρόμιο. Αν και το καρότσι δεν έχει κινητήρα, προφα-


νώς αυτοκινείται ωθούμενο από κάποια μαγική δύναμη. Η σκέψη τρομάζει τον Ράνταλ, γιατί κάτι τέτοιο συνεπά-

γεται απώλεια ελέγχου. Ο ίδιος είναι έρμαιο του καροτσιού. Άρα θα πρέπει να πάει όπου τον πάει το καρότσι.

Στο τέλος του τετραγώνου το καρότσι ίσως στρίψει δεξιά, μπορεί και αριστερά. Αυτό όμως πηγαίνει ευθεία, διασχίζει έναν παράδρομο και συνεχίζει κατά μήκος του ίδιου στενού, απ' την άλλη μεριά του παραδρόμου. Ο Ράνταλ συνεχίζει στην πορεία που έχει χαράξει στο μυαλό του και που οδηγεί στο σπίτι των Ο' Κόνορ. Και πηγαίνει, και πηγαίνει.

Όπως οι μικροί τροχοί του καροτσιού κυλούν κι όλο κυ-λούν πάνω στο λιθόστρωτο, ο Ράνταλ συνειδητοποιεί πως τελικά δεν είναι το καρότσι που τον τραβάει. Αλλά ότι ίσα-ίσα είναι αυτός που το σπρώχνει.

Κάνει λοιπόν τα πειράματά του για να διαπιστώσει πώς έχει όντως η κατάσταση. Όταν επιχειρεί να πάει πιο γρήγο-ρα, το καρότσι αναπτύσσει ταχύτητα. Όταν αποφασίζει να πάει πιο σιγά, το ίδιο κάνει και το καρότσι.

Αν και η ευτυχία εξακολουθεί να είναι για τον Ράνταλ άπιαστο πουλί, από την άλλη όμως αισθάνεται μια πρωτό-γνωρη ευχαρίστηση -μέχρι και ικανοποίηση θα μπορούσε να την πει. Κι όπως πηγαίνει πίσω από το καρότσι που κυλά-ει, και κυλάει, κι όλο κυλάει, ο Ράνταλ παίρνει μια έστω και αμυδρή γεύση του πώς μπορεί να είναι η ελευθερία.

Η νύχτα έχει πέσει τώρα για τα καλά, όμως, ακόμη και μέσα στο σκοτάδι, ακόμη και μέσα στα στενά, ο κόσμος πέρα και μακριά από τα Χέρια του Ελέους, έχει να προσφέ-ρει περισσότερες εικόνες, περισσότερους ήχους, περισσότε-ρες μυρωδιές απ' όσα μπορεί να καταγράψει και να επεξερ-γαστεί ο εγκέφαλος του, χωρίς να τον κυριέψει ο πανικός.

494 Dean Koontz

Έτσι λοιπόν, τώρα δεν κοιτάζει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, μόνο επικεντρώνει όλη την προσοχή του στο καρότσι όπως κινείται πάντα εμπρός, στο γκραν γκρουν που κάνουν τα ρο-δάκια.

Συνεχίζει να πηγαίνει μπροστά. Το καρότσι του σουπερμάρκετ είναι τελικά σαν ένα τρισ-

διάστατο σταυρόλεξο με ρόδες, και δεν κουβαλάει απλώς μια συλλογή κουτιών αναψυκτικών και μπουκαλιών, αλλά ίσως την ελπίδα του για ευτυχία και το άσβεστο μίσος του για τον Άρνι Ο' Κόνορ.

Συνεχίζει να προχωράει.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 92

Στο μπανγκαλόου με τη στολισμένη με κοχύλια πύλη και το μοτίβο του μονόκερου, πίσω από τα παράθυρα με τα μπλε παραθυρόφυλλα που ανοίγουν εξωτερικά στα πλάγια κι έχουν επάνω τους σκαλιστά αστεράκια και μισοφέγγαρα, η Κάθι Μπερκ ήταν καθισμένη στο τραπέζι της κουζίνας της και διάβαζε ένα μυθιστόρημα -μια περιπέτεια σε κά-ποιο βασίλειο που η μαγεία και η βασκανία εξουσίαζαν τα πάντα- τρώγοντας μπισκότα με αμύγδαλο και πίνοντας τον καφέ της.

Με την άκρη του ματιού της είδε κάποια κίνηση, κι όταν σήκωσε το κεφάλι της, αντίκρισε τον Τζόναθαν Χάρκερ που έστεκε στο άνοιγμα της πόρτας που έμπαζε στην κουζίνα από τη μεριά του σκοτεινού χολ.

Το μούτρο του, συνήθως αναψοκοκκινισμένο είτε από τον ήλιο, είτε από την τσαντίλα, τώρα έδειχνε χλομό -άσπρο σαν το πανί. Τσαλακωμένος, σαν να τον είχε πατήσει τρένο, και κάθιδρος, θαρρούσες έπασχε από κακιά αρρώστια.

Μόλο που το βλέμμα του ήταν άγριο κι αλαφιασμένο, μόλο

496 Dean Koontz

που τα χέρια του τραβούσαν σπασμωδικά το τσιτωμένο και μουσκεμένο στον ιδρώτα μπλουζάκι του λες κι ήθελε να το ξεσκίσει, η φωνή του είχε ένα τόνο σιγανό, σχεδόν κλαψιά-ρικο, σε χτυπητή αντίθεση με το τρομακτικό παρουσιαστικό του: «Καλησπέρα, Καθλίν. Τι κάνεις; Απασχολημένη ασφα-λώς. Πάντα απασχολημένη».

Επηρεασμένη από τον τρόπο που της είχε μιλήσει, η Κάθι έβαλε ήρεμα το σελιδοδείκτη στη σελίδα που διάβαζε, κι έσπρωξε το βιβλίο στο πλάι. «Δεν ήταν ανάγκη να φτάσουν τα πράγματα εδώ που έφτασαν, Τζόναθαν».

«Μπορεί και να ήταν. Μπορεί ευθύς εξ αρχής να μην υπήρχε ελπίδα για την περίπτωσή μου».

«Τσως εν μέρει το σφάλμα να είναι και δικό μου που βρί-σκεσαι σ' αυτή την κατάσταση. Αν συνεχίζαμε τις συνεδρί-ες...»

Ο Χάρκερ προχώρησε ένα βήμα μέσα στην κουζίνα. «Δεν θα το έλεγα. Σου έχω κρύψει τόσα πολλά. Δεν ήθελα να ξέ-ρεις... τι είμαι στ' αλήθεια».

«Υπήρξα άθλια σαν ψυχοθεραπεύτρια», είπε η γυναίκα, μιμούμενη τον κλαψιάρικο τόνο του.

«Είσαι καλή γυναίκα, Καθλίν. Άριστος άνθρωπος». Το παράξενο της κουβέντας τους, η αυτοταπείνωσή της

απ' τη μια, τα παινέματα και τα καλά λόγια του Χάρκερ απ' την άλλη, ξεπερνούσε κάθε όριο, αν αναλογιζόταν κανείς τα εγκλήματα που είχε διαπράξει ο άλλος μόλις πρόσφατα, και η Κάθι αναρωτήθηκε έξω φρενών πού στην οργή θα οδη-γούσε αυτό το τετ-α-τετ και με ποιον τρόπο θα μπορούσε να το διαχειριστεί.

Το κουδούνισμα του τηλεφώνου ήρθε να παρέμβει σαν από μηχανής θεός.


Κοίταξαν και οι δυο προς τη μεριά της συσκευής. «Θα προτιμούσα να μην το σηκώσεις», είπε ο Χάρκερ. Η Κάθι έμεινε καθισμένη στη θέση της, αποφεύγοντας

έτσι να τον προκαλέσει. «Αν επέμενα να συνέχιζες τις επι-σκέψεις σου σε μένα, ίσως στην πορεία διέβλεπα πως... πή-γαινες για μεγάλους μπελάδες».

Το τηλέφωνο χτύπησε για Τρίτη φορά. Ο Χάρκερ κούνησε το κεφάλι του. Χαμογέλασε -μια

γκριμάτσα πόνου περισσότερο. «Αυτό ξαναπές το. Έχεις διαίσθηση... πιάνεις πράγματα. Γι' αυτό και φοβόμουν να συνεχίσω να σου μιλάω».

«Γιατί δεν κάθεσαι, Τζόναθαν;» τον ρώτησε, δείχνοντάς του τη καρέκλα στην άλλη άκρη του τραπεζιού.

Το τηλέφωνο χτύπησε ξανά -πέμπτη φορά. «Νιώθω τόσο κουρασμένος», παραδέχτηκε, χωρίς όμως

να πάει να καθίσει. «Σου φέρνω αναγούλα... μ' αυτά που έχω κάνει;»

Επιλέγοντας πολύ προσεκτικά τα λόγια της, του απάντη-σε: «Όχι... απλώς αισθάνομαι μια βαθιά λύπη, θα έλεγα».

Μετά το έβδομο ή το όγδοο κουδούνισμα, το τηλέφωνο σταμάτησε να χτυπάει.

«Ναι, λύπη» συνέχισε η Κάθι «γιατί κάποτε συμπαθούσα τόσο πολύ αυτό που ήσουν... τον Τζόναθαν που ήξερα».

«Και δεν υπάρχει επιστροφή, σωστά;» «Δε θα σου πω ψέματα, Τζόναθαν». Ο Τζόναθαν ζύγωσε τώρα την Καθλίν προσεκτικά, διστα-

κτικά σχεδόν. «Είσαι τόσο ολοκληρωμένος άνθρωπος. Εί-μαι σίγουρος πως, αν μπορούσα να κοιτάξω μέσα σου, θα έβρισκα αυτό που μου λείπει».

Η άλλη σηκώθηκε από την καρέκλα της σαν για να αντιμε-

498 Dean Koontz

τωπίσει κάποιο διαγραφόμενο κίνδυνο. «Ξέρεις καλά πως κάτι τέτοιο είναι εντελώς παράλογο, Τζόναθαν».

«Μα τι άλλο μου μένει να κάνω πέρα από το... να συνεχί-σω να ψάχνω;»

«Εγώ θέλω μόνο το καλό σου. Με πιστεύεις;» «Μάλλον... Ναι, σε πιστεύω». Η Κάθι πήρε βαθιά ανάσα, ύστερα το ρισκάρισε, λέγοντάς

του: «Θα με αφήσεις τότε να φωνάξω κάποιον -να φροντί-σουμε για την παράδοσή σου;»

Για μια αγωνιώδη στιγμή, ο Χάρκερ κοίταξε γύρω του σαν παγιδευμένο ζώο. Εκείνη τη στιγμή μπορεί να "τα έπαιζε", όμως σιγά-σιγά η υπερέντασή του καταλάγιασε, δίνοντας τη θέση της στην ανησυχία.

Πιάνοντας στον αέρα πως ζύγωνε να τον πείσει για να παραδοθεί, η Κάθι είπε τώρα: «Άφησέ με να ειδοποιήσω κάποιον. Έλα να κάνουμε αυτό που πρέπει».

Ο άλλος σαν να ζύγιασε για λίγο τα λόγια της. «Όχι, όχι, δεν είναι καλή ιδέα».

Ο Χάρκερ κοίταξε τώρα στην άλλη μεριά της κουζίνας, σαν κάτι να τον προβλημάτιζε.

Όταν η Κάθι ακολούθησε το βλέμμα του, διαπίστωσε πως αυτό που του είχε τραβήξει την προσοχή ήταν μια ξύλινη μαχαιροθήκη γεμάτη γυαλιστερές λάμες.

Όταν έφυγαν από το διαμέρισμα του Χάρκερ, ο Μάικλ δεν επιχείρησε καν να πάρει αυτός το τιμόνι στα χέρια του, αλλά πέταξε τα κλειδιά του αμαξιού στην Κάρσον.

Καθισμένος τώρα στη θέση του συνοδηγού, κρατούσε το


όπλο ανάμεσα στα πόδια του, με την κάννη να σημαδεύει την οροφή.

Περισσότερο από συνήθεια, όπως πήγαιναν πατημένοι μέσα στη νύχτα, γύρισε και της είπε: «Σταμάτα να προ-σπαθείς να σπάσεις το ρεκόρ ταχύτητας με αυτοκίνητο. Θα έχουν ήδη στείλει από το Κέντρο κάποιους».

Μαζί με το γκάζι, που πάτησε ακόμη περισσότερο, η Κάρ-σον απάντησε: «Είπες τίποτε; Α, ναι, είπες: "Πιο γρήγορα, Κάρσον! Πάτα το κι άλλο!" Μάλιστα, καλά το κατάλαβα, Μάικλ».

«Με μιμείσαι απαίσια», παραπονέθηκε ο άλλος. «Εσύ δεν έχεις καθόλου πλάκα».

Με το ένα του χέρι ακουμπισμένο χαμηλά στην κοιλιά του, λες και υπέφερε από στομαχόπονο, ο Χάρκερ ζύγωσε τώρα εκεί που ήταν ακουμπισμένη η μαχαιροθήκη. Κοντοστάθη-κε, έκανε να αλλάξει κατεύθυνση, μα ύστερα συνέχισε προς τα εκεί. «Κάτι μου συμβαίνει», είπε φανερά στεναχωρημέ-νος. «Ίσως τα πράγματα να μην εξελιχθούν έτσι όπως τα περίμενα».

«Τι σου συμβαίνει;» τον ρώτησε η Κάθι ανήσυχη. «Και μάλλον αυτό που θα συμβεί, δε θα είναι καλό. Καθό-

λου καλό. Κάτι πλησιάζει». Αίφνης το πρόσωπο του συσπάστηκε, σαν να τον είχε πιά-

σει ένας ξαφνικός πόνος. Άφησε μια πνιχτή κραυγή κι έπια-σε με τα δυο του χέρια το στομάχι του.

«Τζόναθαν;» «Χωρίζομαι στα δυο».

500 Dean Koontz

Η Κάθι άκουσε το στρίγκλισμα των τροχών ενός αμαξιού που φρενάριζε απότομα έξω από το σπίτι της.

Κοιτώντας προς την εξώπορτα, με τον τρόμο τώρα να υπερνικάει τον πόνο του, ο Χάρκερ άνοιξε το στόμα του και ούρλιαξε: «Πατέρα;»

Αντί να περάσει από την πύλη με το μονόκερο, η Κάρσον έστριψε στο ιδιωτικό δρομάκι και φρενάρισε τόσο κοντά -σύρριζα σχεδόν- στην πόρτα του γκαράζ, που ούτε αερικό δε θα χωρούσε να περάσει ανάμεσα από το απειροελάχιστο διάστημα μεταξύ του μπροστινού προφυλακτήρα του σεντάν και του τοίχου του σπιτιού.

Όπως πετάχτηκε έξω από το αμάξι, τράβηξε το υπηρεσια-κό της πιστόλι από τη θήκη της ζώνης, κι ο Μάικλ έβαλε ένα φυσίγγι στη θαλάμη της καραμπίνας, όπως έτρεξε κοντά της κάνοντας το γύρω του σεντάν.

Η μπροστινή πόρτα του μπανγκαλόου άνοιξε απότομα τέ-ντα, και η Κάθι πετάχτηκε έξω, στη βεράντα και κατέβηκε δυο-δυο τα σκαλιά.

«Ευτυχώς, Θεέ μου!» είπε η Κάρσον. «Ο Χάρκερ βγήκε απ' την πίσω πόρτα!» της φώναξε η

Κάθι. Όπως της μιλούσε η άλλη, η Κάρσον άκουσε τρεχαλητά,

και γύρισε να εντοπίσει από πού έρχονταν. Ο Χάρκερ είχε εμφανιστεί από την άλλη μεριά του γκα-

ράζ. Είχε διασχίσει τρέχοντας την πρασιά και τώρα είχε βγει στο δρόμο, προτού προλάβει η Κάρσον να τον βάλει στο σημάδι.


Δεξιά κι αριστερά του δρόμου υπήρχαν σπίτια στη σειρά -κόσμος- η Κάρσον δεν μπορούσε να του ρίξει, κι ο Χάρ-κερ το ήξερε. Ο κίνδυνος των παράπλευρων απωλειών ήταν πολύ μεγάλος.

Η Κάρσον έτρεχε, ο Μάικλ έτρεχε στο κατόπι της, ο Χάρ-κερ είχε πάρει για τα καλά κεφάλι, φεύγοντας σφαίρα κα-ταμεσής του δρόμου.

Παρά τους τόνους τα ντόνατς και τις σαβούρες των φα-στφουντάδικων που έτρωγαν στο πόδι, παρά τις ατέλειωτες ώρες που περνούσαν καθισμένοι σε γραφεία που έκαναν του πισινούς τους να φαρδαίνουν, συμπληρώνοντας βουνά από έντυπα -ο κακός μπελάς του σύγχρονου αστυνομικού-ο Μάικλ και η Κάρσον ήταν σβέλτοι -τόσο σβέλτοι, όσο και οι μπάτσοι που βλέπουμε στις ταινίες, σφεντόνες κατά το κοινώς λεγόμενο.

Ο Χάρκερ όμως, πλάσμα που έμοιαζε με άνθρωπο, μα άν-θρωπος δεν ήταν, ένα ον δημιουργημένο σε κάποιο εργα-στήριο από τα χέρια του Βίκτωρα Φράνκενσταϊν, ήταν ακό-μη γρηγορότερος. Το τέρας έστριψε αριστερά στη γωνία, εκεί που τέλειωνε το τετράγωνο που ήταν το σπίτι της Κάθι, κι από εκεί συνέχισε τρέχοντας κατά μήκος ενός άλλου δρό-μου, ύστερα δεξιά στην επόμενη γωνιά, μεγαλώνοντας την απόσταση που τον χώριζε απ' τους διώκτες του.

Αστραπές έσχιζαν του ουρανού το καταπέτασμα, οι μανό-λιες έριχναν βαριές τις σκιές τους στο πεζοδρόμιο, οι βρο-ντές των κεραυνών συντάραζαν την πόλη απ' άκρη σε άκρη, τόσο που η Κάρσον νόμιζε πως το έδαφος σειόταν κάτω απ' τα πόδια της, όμως η μπόρα δεν έλεγε να ξεσπάσει ακόμη, λες και φύλαγε το... καλύτερο γι' αργότερα.

Όπως έτρεχαν, η γειτονιά με τα μπανγκαλόου είχε δώσει

502 Dean Koontz

τώρα τη θέση της σε χαμηλά κτίρια που στέγαζαν γραφεία αλλά και διαμερίσματα.

Ο Χάρκερ έτρεχε σαν "φτιαγμένος" μαραθωνοδρόμος, μεγαλώνοντας την απόσταση, κι άλλο, κι άλλο -κι ύστερα, όπως βρισκόταν στα μισά ενός οικοδομικού τετραγώνου, έκανε το μοιραίο λάθος να στρίψει σ' ένα στενό που στο βά-θος του υψωνόταν ένας τοίχος -αδιέξοδο!

Πλησιάζοντας κοντά στο ύψους δυόμισι περίπου μέτρων τούβλινο τοίχο, ρίχτηκε πάνω και τον σκαρφάλωσε με τη σβελτάδα μαϊμούς. Όμως έτσι αναπάντεχα άφησε ένα ουρ-λιαχτό, λες κι ένας φριχτός πόνος του έσκιζε τα σωθικά. Τότε γκρεμίστηκε από τον τοίχο, έφερε μερικές τούμπες, τέλος στάθηκε ξανά στα πόδια του.

Η Κάρσον του φώναξε, καλώντας τον να μείνει ακίνητος, λες και υπήρχε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να συμμορ-φωνόταν, έστω κι έτσι όμως η κοπέλα έπρεπε να κάνει αυτά που προέβλεπε ο κανονισμός.

Ο Χάρκερ όρμησε ξανά πάνω στον τοίχο, πήδηξε, πιάστη-κε απ' το χείλος στην κορφή, τόσο σβέλτα που η Κάρσον δεν μπορούσε καν να παρακολουθήσει τις κινήσεις του, τέλος κατάφερε να έλξει το βάρος του προς τα επάνω και να πη-δήξει απ' την άλλη μεριά.

«Τρέχα να τον προλάβεις απ' την άλλη!» φώναξε η Κάρ-σον στον Μάικλ, κι εκείνος γύρισε πίσω κι άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση, για να βγει στο δρόμο που ήταν από την άλλη μεριά του τοίχου.

Η Κάρσον θηκάρωσε το πιστόλι της, τράβηξε έναν μισο-γεμάτο κάδο των σκουπιδιών ως το τέλος του στενού, σκαρ-φάλωσε επάνω του πιάστηκε από το χείλος του τοίχου με τα δυο χέρια έκανε μια έλξη και κατάφερε να περάσει το ένα


της πόδι από την άλλη μεριά. Αν και βέβαιη πως στο μεταξύ ο Χάρκερ την είχε κοπα-

νήσει, όταν κοίταξε κάτω, είδε πως είχε ξαναπέσει. Ήταν πεσμένος ανάσκελα καταμεσής του δρόμου και σάλευε και σκιρτούσε σαν φίδι με τσακισμένη ραχοκοκαλιά.

Ο Χάρκερ και οι όμοιοι του είχαν τη δυνατότητα να απο-μονώνουν το σωματικό πόνο όταν πάθαιναν κάποιο ατύχη-μα, όπως ισχυριζόταν ο Δευκαλίωνας, όμως τώρα το τέρας είτε είχε ξεχάσει πώς ενεργοποιείτο αυτή η επιλογή, ή του συνέβαινε κάτι πολύ άσχημο, το οποίο δεν μπορούσε να ελέγξει.

Με το που πήδηξε η Κάρσον απ' την άλλη μεριά του τοί-χου, ο Χάρκερ είχε σηκωθεί πάλι όρθιος, και τραβούσε πα-ραπαίοντας προς τη διασταύρωση.

Είχαν ζυγώσει κοντά στην προκυμαία. Γραφεία εφοδια-σμού πλοίων, ναυλομεσιτικές φίρμες, αποθήκες -αυτό ήταν το σκηνικό επί το πλείστον. Τέτοια ώρα η κυκλοφορία ήταν σκόρπια, τα μαγαζιά σκοτεινά, οι δρόμοι ήσυχοι.

Από την άλλη μεριά του δρόμου που οδηγούσε στη δια-σταύρωση εμφανίστηκε ο Μάικλ.

Παγιδευμένος τώρα, έτσι καθώς ο Μάικλ κι η Κάρσον τον είχαν στη μέση, ο Χάρκερ έστριψε αριστερά, προς το μέρος που άνοιγε ένα σοκάκι κι έβγαζε ως κάτω, την προκυμαία, όμως στην άλλη άκρη του είχε ένα συρμάτινο φράχτη ύψους τεσσάρων μέτρων και η φαρδιά πόρτα του ήταν κλειδωμέ-νη με λουκέτο, έτσι γύρισε πάλι και κατευθύνθηκε προς μια αποθήκη.

Όταν ο οπλισμένος με την καραμπίνα Μάικλ ζύγωσε αρ-κετά τον Χάρκερ, η Κάρσον έμεινε λίγο πίσω, κάνοντάς του χώρο για να πυροβολήσει αν χρειαζόταν.

504 Dean Koontz

Πιστός crto πνεύμα και το γράμμα των κανονισμών, ο Μά-ικλ φώναξε στον Χάρκερ να σταματήσει, να πέσει χάμω, και να πιάσει τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του.

Όταν ο Χάρκερ έπεσε με φόρα πάνω στην πόρτα, εκείνη δεν υποχώρησε. Ο Χάρκερ ούρλιαξε από το κακό του, όμως δε συμμορφώθηκε προς τις υποδείξεις. Ήταν αποφασισμέ-νος να γκρεμίσει την πόρτα.

Έπεσε με φόρα πάνω στην πόρτα γι' άλλη μια φορά, κι εκείνο που ακούστηκε ήταν άλλο ένα ουρλιαχτό λύσσας και το βογκητό των σιδερικών που δέχονταν όλα αυτό το φοβε-ρό ζόρι.

Ο Μάικλ φώναξε πάλι τις εντολές του. Απείχε πέντε μόλις βήματα για να του έριχνε εξ επαφής.

Η πόρτα της αποθήκης φάνηκε να υποχωρεί. Οι μεντεσέ-δες έσπασαν κι οι κρότοι από το σπάσιμο τους ακούστηκαν σαν πυροβολισμοί. Η πόρτα έπεσε κάτω, κι ο Χάρκερ εξα-φανίστηκε στο σκοτεινό εσωτερικό της αποθήκης, τη στιγμή που ο Μάικλ σήκωνε το όπλο κι έπαιρνε σημάδι.

Η Κάρσον έτρεξε κοντά στον Μάικλ που είχε πλησιάσει στην είσοδο της αποθήκης. «Θα προσπαθήσει να ξεφύγει από την άλλη μεριά».

Με το που θα κατάφερνε να φτάσει ο Χάρκερ στην προ-κυμαία -όπου και οι προβλήτες, τα σκάφη, και οι ντάνες τα εμπορεύματα που ήταν έτοιμα για φόρτωση- θα είχε χίλιους δυο τρόπους για να κρυφτεί και να διαφύγει.

Δίνοντας το πιστόλι της στον Μάικλ, όπως το κρατούσε από την κάννη, του είπε: «Μόλις σκάσει μύτη, ρίξε του και με τα δυο πιστόλια. Δώσε μου εμένα την καραμπίνα και θα τον κυνηγήσω προς το μέρος σου».

Κι είχε δίκιο, γιατί ο Μάικλ ήταν πιο ψηλός απ' αυτήν, πιο


χεροδύναμος κι άρα θα μπορούσε να σκαρφαλώσει πιο άνε-τα και πιο σβέλτα στον ύψους τεσσάρων μέτρων συρμάτινο φράχτη.

Ο Μάικλ πήρε το πιστόλι της και της έδωσε την καραμπί-να. «Πρόσεχε τον πισινό σου. Δε θέλω με τίποτε να πάθει κάτι».

Η σκοτεινιασμένη απεραντοσύνη του ουρανού σκίστηκε στα δυο απ' την πελώρια λάμψη μιας ηφαιστειακής, θαρρού-σες, έκρηξης. Κι επιτέλους άρχισε να ρίχνει καρεκλοπόδα-ρα -το είδος της καταρρακτώδους βροχής που θα ενέπνεε ναυπηγούς κιβωτών.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 93

Δεξιά, πλάι από τη γκρεμισμένη πόρτα η Κάρσον βρήκε ένα διακόπτη. Στο φως του ηλεκτρικού αποκαλύφτηκε αίφνης ένας χώρος υποδοχής. Γκρι πλακάκια στο πάτωμα, τοίχοι βαμμένοι ένα ανοιχτό γαλάζιο χρώμα. Μερικές καρέκλες. Δεξιά κι αριστερά του χώρου χαμηλά κάγκελα, λίγα γρα-φεία πιο πέρα.

Ευθεία μπροστά ένας πάγκος εξυπηρέτησης πελατών. Στην αριστερή άκρη, μια πύλη έχασκε ανοικτή.

Ο Χάρκερ μπορεί να ήταν τώρα κουρνιασμένος πίσω από την άλλη άκρη του πάγκου, παραμονεύοντάς την, όμως η κο-πέλα πολύ αμφέβαλλε κατά πόσο θα τον έβρισκε εκεί πέρα. Αυτό που ενδιέφερε τον Χάρκερ δεν ήταν να της επιτεθεί, αλλά να ξεφύγει.

Η Κάρσον ξεκόλλησε από εκεί που είχε σταθεί σαρώνο-ντας με την κάννη της καραμπίνας της το χώρο μπροστά της όπως την κρατούσε προτεταμένη, για την περίπτωση που ο Χάρκερ θα πεταγόταν πίσω από τον πάγκο. Άφαντος.

Πίσω από τον περιφραγμένο χώρο υποδοχής υπήρχε μια


πόρτα που ήταν ορθάνοιχτη. Η Κάρσον την άνοιξε κι άλλο, σπρώχνοντάς με την κάννη της καραμπίνας.

Το φως από πίσω της ήταν αρκετό, έτσι διέκρινε το μικρό διάδρομο που ανοιγόταν μπροστά της. Ούτε εδώ Χάρκερ. Άδειο το χολ.

Η Κάρσον προχώρησε παραμέσα, άναψε το φως. Αφου-γκράστηκε, όμως όλο που άκουσε ήταν οι βροντές της κα-ταιγίδας και ο θόρυβος της βροχής όπως έπεφτε ορμητική πάνω στη στέγη της μεγάλης αποθήκης.

Δεξιά κι αριστερά του μικρού χολ υπήρχε από μια πόρτα. Αντρικές και γυναικείες τουαλέτες αντίστοιχα.

Ο Χάρκερ ασφαλώς δε θα είχε κάνει στάση εκεί πέρα ούτε για πιπί του ούτε για να πλύνει τα χέρια του ούτε να κοιταχτεί στον καθρέφτη.

Πείθοντας τον εαυτό της πως ο Χάρκερ δεν είχε πρόθεση να της ριχτεί από πίσω, αιφνιδιάζοντάς την παρά μόνο να ξέφευγε από εκεί μέσα, η Κάρσον πέρασε μπροστά από τις τουαλέτες και συνέχισε προς τη μεριά που ήταν μια δεύτερη πόρτα, στην άλλη άκρη του αίθουσας.

Όπως κινείτο προς τα εκεί, γύρισε δυο φορές και κοίταξε πίσω της. Δεν είδε τίποτε.

Η πόρτα στην άλλη άκρη είχε ένα τζαμάκι από όπου γινό-ταν ο έλεγχος της κίνησης μέσα στην αποθήκη. Πίσω από το τζαμάκι το απόλυτο σκοτάδι.

Έχοντας επίγνωση πως ήταν ιδανικός στόχος έτσι όπως το φως τη χτυπούσε από πίσω καθώς έστεκε στο κατώφλι, η Κάρσον βιάστηκε να απομακρυνθεί από εκεί πέρα, κοιτώ-ντας δεξιά, αριστερά στο ξαφνικό φως των αστραπών. Που-θενά ο Χάρκερ.

Η πόρτα πίσω της έκλεισε απότομα, αφήνοντάς την εκτε-

508 Dean Koontz

θειμένη στο σκοτάδι. Πισωπατώντας, κόλλησε στον τοίχο κι ένιωσε τους διακόπτες του ηλεκτρικού να την πιέζουν στην πλάτη. Έκανε λίγο στο πλάι και, κρατώντας με το ένα χέρι την καραμπίνα, άναψε το φώτα με το άλλο.

Κρεμασμένα από το ταβάνι, που ήταν γύρω στα εννιά μέ-τρα ψηλό, κάμποσα φώτα στη σειρά με μεταλλικά σκίαστρα σε σχήμα κώνου, έριξαν άπλετο φως σ' ένα μεγάλο αποθη-κευτικό χώρο με εμπορεύματα συσκευασμένα σε παλέτες βαλμένες η μια πάνω στην άλλη φτάνοντας σε ύψος έξι μέ-τρων. Ο τέλειος λαβύρινθος.

Η Κάρσον έστριψε δεξιά κι άρχισε να ελέγχει έναν-έναν τους διαδρόμους που σχηματίζονταν ανάμεσα στις σειρές τις ντάνες όπως περνούσε από πλάι τους. Τίποτε! Άφαντος ο Χάρκερ. Τίποτε. Ούτε ίχνος του.

Κάπου εννιά μέτρα από το άνοιγμα ενός τέτοιου διαδρό-μου ανάμεσα σε δυο ντάνες, ο Χάρκερ εξακολούθησε να απομακρύνεται από την Κάρσον, προχωρώντας με δυσκο-λία λες και τον γονάτιζε κάποιος σφάχτης, σκυφτός κι αγκα-λιάζοντας τον κορμό του με τα δυο του χέρια.

Με το μυαλό της να βασανίζουν οι σκέψεις των ανθρώπων που ο Χάρκερ είχε κόψει κομμάτια, του αυτοσχέδιου ανατο-μικού τραπεζιού που είχε στήσει μέσα στην κρεβατοκάμαρά του με πρόθεση να ξαπλώσει επάνω του την Τζένα Πάρκερ και να την τεμαχίσει, η Κάρσον συνέχισε να τον καταδιώκει αποφασισμένη να μην τον άφηνε να της ξεφύγει. Ζυγώνο-ντάς τον στα έξι μέτρα, και προτού του φωνάξει να παρα-δοθεί, η κοπέλα σήκωσε την καραμπίνα της και τύλιξε το δάχτυλο της γύρω από τη σκανδάλη.

Αν ο Χάρκερ έπεφτε πρηνής, ως όφειλε, θα τον κρατούσε καθηλωμένο υπό την απειλή του όπλου της και θα ειδοποι-


ούσε με το κινητό της τον Μάικλ να έρθει να τη βοηθήσει. Ο Χάρκερ γύρισε τώρα προς το μέρος της. Τα μουσκεμέ-

να του μαλλιά κολλούσαν στο πρόσωπο του. Το σχήμα του κορμιού του φαινόταν... λάθος.

Όμως ο κερατάς δεν έπεσε μπρούμυτα στο πάτωμα. Αντί-θετα απ' το στόμα του βγήκε ένας ανατριχιαστικός ήχος -κάτι που έμοιαζε λίγο με κραυγή αγωνίας, λίγο με σαρκα-στικό χάχανο, λίγο με ουρλιαχτό λυσσασμένου κτήνους.

Η Κάρσον πάτησε τη σκανδάλη. Από τέτοια απόσταση τα σκάγια δε σκόρπισαν, έτσι τον

πέτυχαν μαζεμένα στο σημείο που κρατούσε τα χέρια του σταυρωμένα πάνω στην κοιλιά του. Πετάχτηκαν αίματα.

Με μια σβελτάδα απίστευτη, λες και δεν ήταν ανθρώπι-νη φιγούρα αλλά ένα στιγμιαίο καρέ σε ταινία, ο Χάρκερ σκαρφάλωσε στην κορφή μιας ντάνας.

Η Κάρσον γέμισε ξανά το όπλο, ακολούθησε τη νοητή τροχιά του με την άκρη της καραμπίνας λες και σημάδευε έναν πήλινο δίσκο απ' αυτούς που εκσφενδονίζονται στον αέρα στις ασκήσεις σκοποβολής, πάτησε τη σκανδάλη και την άλλη στιγμή είδε να τινάζονται στον αέρα κομμάτια από την παλέτα που ήταν στο επάνω μέρος της ντάνας, αστοχώ-ντας βέβαια, αφού ο Χάρκερ είχε ήδη εξαφανιστεί πίσω από την άλλη μεριά της στοίβας.

Κάνοντας σιωπηρά μια προσευχή υπέρ υγείας και μακροη-μερεύσεωςτου... αναπαραγωγικού εξοπλισμού του, ο Μάικλ έχωσε το υπηρεσιακό περίστροφο της Κάρσον στη μέση του, μέσα απ' το παντελόνι, σκαρφάλωσε στο συρμάτινο φράχτη

510 Dean Koontz

στο τέρμα του σοκακιού, μορφάζοντας σκιαγμένος τη στιγμή που μια αστραπή έσκισε στα δυο τη νύχτα, στη σκέψη πως, αν το συρμάτινο πλέγμα τραβούσε τον κεραυνό, ο ίδιος θα κατέληγε ψητός στα κάρβουνα.

Πήδηξε από την άλλη μεριά του φράχτη, σώος και... άψη-τος, κι έτρεξε προς το πίσω μέρος της αποθήκης, μέσα στη βροχή που έπεφτε με το τουλούμι και υπό τις βροντές των αστροπελεκιών.

Στο πίσω μέρος της μεγάλης αποθήκης, μια τσιμεντένια ράμπα ανέβαζε ως επάνω στη μεγάλη είσοδο της. Η είσοδος έκλεινε με ένα τεράστιο ρολό, αν και στο πλάι της υπήρχε και μια πόρτα για να μπαινοβγαίνουν οι άνθρωποι. Ο Χάρ-κερ ασφαλώς θα είχε βγει από τη μικρή πόρτα.

Ο Μάικλ τράβηξε τώρα το υπηρεσιακό πιστόλι της Κάρ-σον, αφήνοντας το δικό του στη θήκη. Δεν είχε πρόθεση να ρίξει και με τα δυο πιστόλια στο φυγάδα, κρατώντας από ένα πιστόλι στο κάθε χέρι. Γιατί, αν ήθελε να έχει σταθερό σημάδι, θα έπρεπε να κρατάει το ένα πιστόλι και με τα δυο του χέρια.

Αν όντως ίσχυαν οι φήμες σύμφωνα με τις οποίες πιο εύ-κολα ξάπλωνες στο χώμα έναν μαινόμενο ρινόκερο παρά τον Χάρκερ, ο Μάικλ ίσως επέλεγε να αδειάσει επάνω του ένα γεμιστήρα, στην προσπάθειά του να πετύχαινε και τις δυο καρδιές του. Αν ο Χάρκερ παρέμενε ωστόσο όρθιος ακόμη και μετά από ένα τέτοιο μπαράζ πυροβολισμών, ο Μάικλ σίγουρα δε θα προλάβαινε να αλλάξει γεμιστήρα. Σε μια τέτοια περίπτωση θα πετούσε το πιστόλι της Κάρσον και θα τραβούσε το δικό του, ελπίζοντας πως οι επόμενες δέκα σφαίρες που θα φύτευε στον Χάρκερ θα έπιαναν τόπο.

Καταλήγοντας υπέρ αυτού του σχεδίου δράσης, ο Μάικλ


σκέφτηκε πως, αν και όλη αυτή η ιστορία με τον Φράνκεν-σταϊν μάλλον έμοιαζε για σκυλοτροφή, ο ίδιος την είχε χά-ψει λες και ήταν μπον φιλέ.

Από μέσα απ' την αποθήκη ακούστηκε το μπουμ της καρα-μπίνας. Και σχεδόν αμέσως ένα δεύτερο μπουμ.

Χώνοντας το χέρι του στη μια τσέπη του μπουφάν του, ο Μάικλ ένιωσε τα φυσίγγια. Ωχ, είχε ξεχάσει να τα δώσει στην Κάρσον. Η κοπέλα είχε μαζί της συνολικά τέσσερα φυ-σίγγια και τώρα θα έπρεπε να της είχαν απομείνει δυο.

Ακούστηκε ένας τρίτος πυροβολισμός -ο γνώριμος της δωδεκάρας καραμπίνας.

Η Κάρσον είχε μείνει τώρα με ένα μονάχα φυσίγγι και χωρίς το υπηρεσιακό της πιστόλι για εφεδρεία.

Ο Μάικλ κατάλαβε πως το σχέδιο του να περίμενει τον Χάρκερ στη ράμπα φορτοεκφορτώσεων είχε ακυρωθεί απ' τις εξελίξεις.

Επιχείρησε να ανοίξει τη πόρτα που ήταν πλάι στο ρολό. Φυσικά τη βρήκε κλειδωμένη, όμως το χειρότερο ήταν πως ήταν φτιαγμένη από φύλλο χάλυβα και προστατευμένη από επίδοξους διαρρήκτες με τρεις τεράστιους σύρτες.

Κάτι άκουσε και ξαφνιάστηκε. Γύρισε προς τα πίσω κι είδε τον Δευκαλίωνα να ζυγώνει στο πλάι του -πελώριος, με το παράξενο τατουάζ στο μισό του πρόσωπο, σαν τοτέμ υπό το φευγαλέο φέγγος των αστραπών.

«Από πού στην οργή ξε...» «Ξέρω από κλειδαριές», δεν τον άφησε να τελειώσει την

κουβέντα του ο Δευκαλίων. Αντί όμως να ξεκινήσει τίποτε λεπτούς χειρισμούς για το

ξεκλείδωμα της πόρτας, όπως είχαν αφήσει να εννοηθεί τα λεγόμενά του, ο γίγαντας άδραξε το χερούλι και το τράβηξε

512 Dean Koontz

προς τα έξω με τέτοια απίστευτη δύναμη που όλο το σύστη-μα -η κλειδαριά μαζί με τους συρτές- ξεκόλλησε από το με-ταλλικό φύλλο μ' ένα εκκωφαντικό κρατς, γκρεμίζοντας και την ίδια την πόρτα που έπεσε με πάταγο πάνω στη ράμπα.

«Τι στην οργή ήταν αυτό που έκανες;» τον ρώτησε ένας εμβρόντητος Μάικλ.

«Παράνομη παραβίαση ιδιωτικού χώρου», αποκρίθηκε ο Δευκαλίων ατάραχα, και την άλλη στιγμή χανόταν στο κατα-σκότεινο εσωτερικό της αποθήκης.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 94

Ο Μάικλ μπήκε στην αποθήκη, ακολουθώντας στο κατόπι του γίγαντα, όμως ο Δευκαλίων είχε γίνει άφαντος. Ανθρώ-πινο ον, τέρας ή φάντασμα, ο τύπος έδινε μια καινούρια έν-νοια στη λέξη, άπιαστος.

Αν φώναζε στην Κάρσον, ο Μάικλ ήξερε πως θα ήταν σαν να έδινε το στίγμα του στον Χάρκερ. Κι άλλωστε η βοή της καταιγίδας ήταν πιο έντονη εδώ μέσα παρά έξω -εκκωφα-ντική σχεδόν, όπως η μπόρα έπεφτε ορμητική πάνω στις λα-μαρίνες της στέγης.

Κιβώτια διαφόρων μεγεθών, βαρέλια και σκεπασμένα με μουσαμάδες εμπορεύματα όπως ήταν τοποθετημένα εδώ κι εκεί μέσα στον αχανή χώρο δημιουργούσαν ένα χαοτικό λα-βύρινθο. Διστάζοντας μόνο για μια στιγμή, ο Μάικλ προχώ-ρησε στο εσωτερικό της αποθήκης αποφασισμένος να βρει το Μινώταυρο.

Βρήκε εκατοντάδες ερμητικά κλεισμένα βαρελάκια των πενήντα γαλονιών που ήταν γεμάτα με δυναμωτικές κάψου-λες χύμα, ανταλλακτικά μηχανημάτων μέσα σε κιβώτια, για-

514 Dean Koontz

πωνέζικες συσκευές ήχου και εικόνας, κούτες με αθλητικά είδη -και τον έναν άδειο διάδρομο μετά τον άλλο.

Είχε αρχίσει να τον πιάνει απόγνωση μέχρι που σκέφτη-κε πως ίσως ήταν καλή ιδέα αν έριχνε μερικές πιστολιές σε κάτι κιβώτια που, όπως έγραφαν απ' έξω, περιείχαν κούκλες Έλμο ντυμένο με στολή Κουνγκ Φου, έτσι ίσα για να χαλά-ρωνε λίγο. Και σίγουρα δε θα αντιστεκόταν στον πειρασμό, αν τα κουτιά περιείχαν δεινοσαυράκια Μπάρνεϊ.

Ψηλά πάνω από το κεφάλι του πιο δυνατά κι από τον αχό της καταιγίδας ακούστηκε το τρεχαλητό κάποιου πάνω στα στοιβαγμένα εμπορεύματα. Τα κιβώτια και τα βαρέλια στη δεξιά μεριά του διαδρόμου όπου έστεκε τραντάζονταν κι έτριζαν και χτυπούσαν μεταξύ τους.

Όταν σήκωσε το κεφάλι του να κοιτάξει, ο Μάικλ είδε κάτι που ήταν ο Χάρκερ, μα κι απ' την άλλη δεν ήταν ο Χάρκερ -μια καμπουριασμένη, στρεβλή και γκροτέσκα μορφή ανε-παίσθητα ανθρώπινη αλλά με στρεβλωμένο κορμό και υπε-ράριθμα μέλη- που ζύγωνε ορμητικό κατά πάνω του όπως κινείτο στην κορφή της ντάνας. Ένα έκτρωμα με μια πρώτη ματιά, μα μπορεί πάλι η ταχύτητα με την οποία πλησίαζε, και οι γρήγορες μεταβολές του σχήματος της σκιάς του όπως κινείτο, να ξεγελούσαν το μάτι. Μπορεί το έκτρωμα κάθε άλλο παρά έκτρωμα να ήταν. Μπορεί ήταν ο κακός μπελάς που άκουγε στο όνομα Τζόναθαν Χάρκερ, και μπορεί ο Μά-ικλ, στην κατάσταση ταραχής και σύγχυσης που βρισκόταν, να φανταζόταν πράγματα εκεί που δεν υπήρχαν - όντα δαι-μονικά και μάλιστα με την κάθε τους λεπτομέρεια.

Όπως κρατούσε το πιστόλι και με τα δυο του χέρια, ο Μάικλ προσπάθησε να σημαδέψει τον Χάρκερ, όμως ο στό-χος του κινείτο με απίστευτη ταχύτητα, έτσι ο αστυνομικός


σκέφτηκε τώρα πως η πρώτη σφαίρα θα έβρισκε στόχο τη στιγμή που ο Χάρκερ θα βρισκόταν στον αέρα, όπως θα χι-μούσε επάνω του. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου όμως, ο Χάρκερ άλλαξε κατεύθυνση και μ' ένα πήδο πάνω από το διάδρομο που είχε άνοιγμα τριών μέτρων, βρέθηκε από τη δεξιά αράδα με τα στοιβαγμένα εμπορεύματα, στην απένα-ντι, αριστερά.

Κοιτάζοντας προς τα επάνω, παρά την κλειστή γωνία του οπτικού του πεδίου, ο Μάικλ μπόρεσε να δει καλύτερα τον εχθρό του. Και δεν μπορούσε πια να ελπίζει πως αυτό που είχαν αντικρίσει τα μάτια του αποτελούσε αποκύημα της τα-ραγμένης του φαντασίας: η γκροτέσκα κι απαίσια μεταμόρ-φωση του Χάρκερ ήταν γεγονός! Ο Μάικλ δεν μπορούσε να πάρει όρκο ως προς τη λεπτομερή περιγραφή αυτού που είχε δει, ωστόσο ο φίλτατος Τζόνι, από την άποψη του σου-λουπιού, δεν ήταν πια σε αποδεκτή κατάσταση για να τον καλέσει κανείς σε επίσημο δείπνο: ο Κύριος Χάιντ είχε βρει τρύπα και το είχε σκάσει μέσα από το Δόκτορα Τζέκιλ. Κάτι μεταξύ Κουασιμόδου και Φαντάσματος της Όπερας χωρίς τη μαύρη μπέρτα, χωρίς ημίψηλο, με κάτι όμως που θύμιζε ήρωα βγαλμένο από τις σελίδες κάποιου βιβλίου του Χ.Φ. Λάβκραφτ.

Όπως προσγειώθηκε τώρα πάνω στα εμπορεύματα, αρι-στερά από εκεί που έστεκε ο Μάικλ, ο Χάρκερ συσπειρώθη-κε πεσμένος στα τέσσερα -ή στα έξι;- σαν αγρίμι, και μ' ένα ουρλιαχτό που ακούστηκε σαν να έβγαινε από δυο στόματα σύρθηκε προς τα πίσω, προς τα εκεί απ' όπου είχε έρθει.

Επειδή δεν αμφέβαλλε για τον ανδρισμό του, επειδή γνώ-ριζε καλά πως η ανδρεία αποτελούσε την ουσία του θάρ-ρους- ο Μάικλ σκέφτηκε προς στιγμή πως ίσως ήταν καλύ-

516 Dean Koontz

τερα να τα παρατούσε, να γυρνούσε πίσω στο αστυνομικό τμήμα και να συνέτασσε την παραίτησή του. Τελικά όμως αποφάσισε να συνεχίσει την καταδίωξη του Χάρκερ. Ο οποίος Χάρκερ, γι' άλλη μια φορά είχε γίνει άφαντος.

^nf^-awT]·

Με αυτί ικανό ν' αφουγκράζεται πέρα και πάνω από την αντάρα της καταιγίδας, ανασαίνοντας τον ίδιο αέρα που ανάσαινε και το θήραμά του, ο Δευκαλίων κινήθηκε αργά, με το πάσο του, καρτερικά κατά μήκος του ανοίγματος ανά-μεσα σε δυο σειρές από ψηλές στοίβες εμπορεύματα. Σαν να μη έψαχνε τόσο, αλλά περισσότερο σαν να περίμενε.

Κι ακριβώς όπως το περίμενε, ήταν ο Χάρκερ που τον γύ-ρεψε και τον βρήκε.

Εδώ κι εκεί, τα κενά που υπήρχαν ανάμεσα στους τοίχους από παλέτες όπως ήταν στη σειρά, σου επέτρεπαν να δεις τι γινόταν στον επόμενο διάδρομο. Ζυγώνοντας τώρα σ' ένα απ' αυτά τα ανοίγματα ο Δευκαλίων, είδε να τον παρατηρεί απ' την άλλη μεριά, από μια απόσταση γύρω στα δυόμισι μέτρα, ένα μούτρο χλομό και γυαλιστερό.

«Αδερφέ;» ακούστηκε η φωνή του Χάρκερ. «Όχι», αποκρίθηκε ο Δευκαλίων όταν τα μάτια του αντά-

μωσαν το τυραννισμένο βλέμμα του άλλου. «Τι είσαι τότε;» «Ο πρωτότοκος του». «Αυτός από διακόσια χρόνια πίσω;» ρώτησε ο Χάρκερ. «Διακόσια χρόνια κι έναν κόσμο ολάκερο». «Είσαι τόσο άνθρωπος όσο κι εγώ;» «Προχώρα και πάμε μαζί μέχρι το τέλος του διαδρόμου»,


τον συμβούλεψε ο Δευκαλίων. «Μπορώ να σε βοηθήσω». «Είσαι τόσο άνθρωπος όσο κι εγώ;» ρώτησε πάλι ο Χάρ-

κερ. «Μπορείς να σκοτώνεις και να δημιουργείς;» Με τη σβελτάδα γάτας ο Δευκαλίων σκαρφάλωσε πάνω

στη στοίβα στο άψε σβήσε -ίσως και γρηγορότερα!- πήγε ως την άλλη άκρη και κοίταξε κάτω, τέλος προσγειώθηκε μ' έναν πήδο στον επόμενο διάδρομο. Κι έτσι όμως αποδείχτη-κε πως δεν είχε ενεργήσει τόσο γρήγορα όσο έπρεπε. Γιατί στο μεταξύ ο Χάρκερ είχε γίνει άφαντος.

Η Κάρσον εντόπισε σε μια γωνιά του χώρου μια γυριστή σκάλα. Βήματα που ανέβαιναν τρέχοντας τα σιδερένια σκα-λοπάτια. Κάτι σαν τρίξιμο και μετά ο έντονος θόρυβος της μπόρας όπως χτυπούσε αλύπητα τους τσίγκους. Μια πόρτα που έκλεισε με βρόντο, αφήνοντας απέξω τη βοή της καται-γίδας.

Μ' ένα φυσίγγι μόνο στη θαλάμη της καραμπίνας, η κοπέ-λα άρχισε να ανεβαίνει τη γυριστή, σιδερένια σκάλα.

Η σκάλα έβγαζε σε μια πόρτα, από πάνω. Όταν την άνοι-ξε, η μπόρα τη μαστίγωσε.

Πέρα απ' την πόρτα απλωνόταν η ταράτσα της μεγάλης αποθήκης.

Η Κάρσον άνοιξε το διακόπτη του ηλεκτρικού πλάι στον τοίχο. Έξω από την πόρτα μια λάμπα μέσα σε συρμάτινο προστατευτικό πλέγμα αίφνης άναψε.

Τραβώντας το γλωσσίδι έξω, για να μην έκλεινε η πόρτα μόνη της από πίσω της, η Κάρσον βγήκε έξω στον κατακλυ-σμό.

518 Dean Koontz

Η μεγάλη ταράτσα ήταν επίπεδη, όμως η Κάρσον δυσκο-λευόταν να δει ως πέρα, στα παραπέτα. Εκτός από το γκρίζο παραπέτασμα της μπόρας, μερικά εξαεριστικά φουγάρα και κάτι χτίσματα σαν μικρές αποθήκες - που μάλλον στέγαζαν τα μηχανήματα κλιματισμού της αποθήκης και κάποια ηλε-κτρικά ταμπλό- εμπόδιζαν το οπτικό της πεδίο.

Με τον ίδιο διακόπτη είχαν ανάψει κι άλλες λάμπες μέσα σε συρμάτινα προστατευτικά πλέγματα, όμως η φωταψία χανόταν κι αυτή μέσα στον κατακλυσμό.

Η Κάρσον έκανε μερικά προσεκτικά βήματα μπροστά.

Μουσκεμένος ως το κόκαλο, παγωμένος, τι κι αν η βροχή έπεφτε ζεστή, βέβαιος πως η φράση, "μουσκίδι", από εδώ κι εμπρός θα ξυπνούσε μέσα του τις πιο εφιαλτικές αναμνήσεις κάθε που θα την άκουγε, ο Μάικλ κινήθηκε με μεγάλη προ-σοχή ανάμεσα στα εξαεριστικά φουγάρα. Πήγε από γύρω ένα από τα αποθηκάκια με χίλιες δυο προφυλάξεις, φροντί-ζοντας να κρατάει μεγάλη απόσταση από τους τοίχους, όταν έστριβε τις γωνίες.

Ο Μάικλ είχε ακολουθήσει κάποιον -κάτι- μέχρι επάνω στην ταράτσα, έτσι τώρα ήξερε πως δεν ήταν μόνος του.

Σε ό,τι κι αν εξυπηρετούσαν αυτά τα μικρά χτίσματα πάνω στην ταράτσα, έμοιαζαν με καταλύματα κατάλληλα για ξω-τικά. Αφού έκανε το γύρο του πρώτου απ' αυτά, προσπάθη-σε να ανοίξει την πόρτα του. Ήταν κλειδωμένη. Το ίδιο και η πόρτα της δεύτερης αποθηκούλας. Και της τρίτης.

Κινούμενος τώρα προς τη μεριά της τέταρτης, άκουσε κάτι, σαν να έτριζαν οι μεντεσέδες της πόρτας που είχε μόλις επι-


χειρήσει να ανοίξει -κι αμέσως μετά τη φωνή της Κάρσον από πιο πέρα που τον προειδοποιούσε για κάτι.

Κάθε που άστραφτε, το παραπέτασμα της βροχής γυάλιζε σαν ένας χείμαρρος από θρυμματισμένα κρύσταλλα, όμως η αιφνίδια φωταψία των αστραπών αντί να βοηθούσε να δει κανείς πιο καθαρά, απλώς συνέβαλε στη γενικότερη θολού-ρα και σύγχυση.

Πηγαίνοντας γύρω από μερικούς πιασμένους μαζί σω-λήνες του συστήματος κλιματισμού, η Κάρσον διέκρινε μια φιγούρα εκεί ανάμεσα στο κρυστάλλινο παραπέτασμα της μπόρας. Την είδε πιο καθαρά όταν έσβησε η λάμψη μιας αστραπής, και τότε κατάλαβε πως ήταν ο Μάικλ, γύρω στα έξι μέτρα πιο πέρα από εκεί που στεκόταν, κι αμέσως μετά μια άλλη φιγούρα που έσκαγε μύτη μέσα από κάποιο από τα αποθηκάκια. «Μάικλ! Πίσω σου!»

Όπως ο Μάικλ έκανε να γυρίσει, ο Χάρκερ -πρέπει να ήταν ο Χάρκερ- τον άρπαξε και με υπεράνθρωπη δύναμη τον σήκωσε σαν πούπουλο στον αέρα και, κρατώντας τον ψηλά πάνω από το κεφάλι του, έτρεξε προς την άκρη της ταράτσας.

Η Κάρσον έπεσε στο ένα γόνατο, σημάδεψε χαμηλά με την καραμπίνα για να μην πάρουν τα σκάγια και τον Μάικλ, και πυροβόλησε.

Χτυπημένος στα γόνατα, παραπαίοντας, ο Χάρκερ, όπως κρατούσε τον Μάικλ ψηλά πάνω από το κεφάλι του, τον πέ-ταξε προς την άκρη της ταράτσας.

Ο Μάικλ προσγειώθηκε ανώμαλα στο πιο κάτω παρα-

520 Dean Koontz

πέτο, γλίστρησε προς την άκρη με κίνδυνο να γκρεμιζόταν από την ταράτσα, όμως την τελευταία στιγμή κατάφερε να συγκρατηθεί και να έλξει το βάρος του πάλι επάνω στην τα-ράτσα.

Αν και κανονικά ο Χάρκερ τώρα θα έπρεπε να ήταν πε-σμένος κατάχαμα και να σφαδάζει, με τα δυο γόνατά του σμπαράλια από τα σκάγια που είχαν δεχτεί, ο αθεόφοβος είχε καταφέρει να σταθεί πάλι στα πόδια του και τώρα ρι-χνόταν στην Κάρσον.

Όπως βιάστηκε να σηκωθεί πάλι όρθια, η κοπέλα κατά-λαβε πως το φυσίγγι που είχε μόλις ρίξει ήταν το τελευταίο της. Ωστόσο έμεινε με την καραμπίνα προτεταμένη, έστω για ψυχολογικούς λόγους, κι έκανε προς τα πίσω, σε μια προσπάθεια να προφυλαχτεί από τον εφορμώντα Χάρκερ.

Στο αβέβαιο λόγο μπόρας φως των λαμπτήρων και το εκτυφλωτικό των απανωτών αστραπών, ο Χάρκερ έμοιαζε σαν να κρατούσε κολλημένο πάνω στο στήθος του ένα παιδί -ή σαν το παιδί να ήταν γαντζωμένο πάνω του, αφού ο Χάρ-κερ είχε τα χέρια του ελεύθερα.

Όταν το ακαθόριστο ον που έμοιαζε να κρατιέται από τον Χάρκερ γύρισε το κεφάλι του να κοιτάξει προς την Κάρσον, η κοπέλα πρόσεξε πως τελικά δεν ήταν παιδί. Νανοειδές, αν και τίποτε πάνω του δε θύμιζε νάνο όπως αυτούς που ξέρου-με απ' τα παραμύθια, παραμορφωμένο μέχρι σημείου που άγγιζε την αποθέωση του κακού και της μοχθηρίας, με μια μαύρη σχισμή αντί για στόμα και δυο μάτια που σου έκοβαν το αίμα όταν σε κοιτούσαν, τούτο το ον δεν μπορούσε να ήταν παρά το αποκύημα ενός εφιάλτη, μια οπτασία υφασμέ-νη από τις ξαφνικές λάμψεις των αστραπών και του θολού σκηνικού που συνέθεταν η μπόρα και του μυαλού η σύγχυ-


ση. Κι όμως, τι κι αν η Κάρσον ανοιγόκλεισε μερικές φορές

τα μάτια της, σαν για να καθαρίσει τη θωριά της, το τερα-τούργημα ήταν πάντα εκεί. Κι όπως τώρα ο Χάρκερ είχε ζυ-γώσει κι άλλο, τι κι αν εκείνη υποχωρούσε σταθερά για να τον αποφύγει, της Κάρσον της φάνηκε πως το πρόσωπο του ντετέκτιβ είχε χάσει εντελώς την όποια έκφρασή του, τα μά-τια του έμοιαζαν σαν δυο γυάλινες χάντρες -και το πιο ανα-τριχιαστικό, ήταν λες και το έκτρωμα τον ήλεγχε απόλυτα.

Όταν η Κάρσον, όπως οπισθοχωρούσε, έφτασε κοντά σε κάτι σωλήνες του συστήματος κλιματισμού, το πόδι της γλί-στρησε πάνω στο βρεγμένο τσιμέντο. Παραλίγο να έπεφτε.

Ο Χάρκερ βρήκε την ευκαιρία και όρμησε κατά πάνω της, ίδιος με λιοντάρι που ορμούσε να κατασπαράξει το ανήμπο-ρο να ξεφύγει θύμα του. Η κραυγή θριάμβου που ακούστηκε ήταν σαν να μη βγήκε από το στόμα του, αλλά από το στόμα του εκτρώματος που ήταν γαντζωμένο επάνω του -ή μήπως που έβγαινε από την κοιλιά του;

Τότε απ' το πουθενά εμφανίστηκε ο Δευκαλίων και άρ-παξε τον Χάρκερ και το κακό χτικιό που κουβαλούσε πάνω του. Ο γίγαντας σήκωσε και τα δυο όντα ψηλά πάνω από το κεφάλι του με την ίδια ευκολία που είχε σηκώσει προηγου-μένως ο Χάρκερ τον Μάικλ, τους έδωσε μια και τα πέταξε από την ταράτσα.

Η Κάρσον έτρεξε ως την άκρη του παραπέτου και κοίτα-ξε κάτω. Ο Χάρκερ ήταν πεσμένος μπρούμυτα στην αλέα, δώδεκα μέτρα πιο κάτω. Ακίνητος σαν πεθαμένος, όμως η Κάρσον μόλις το προηγούμενο βράδυ τον είχε δει να σηκώ-νεται σώος και αβλαβής μετά από μια παρόμοια πτώση.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 95

Από την ταράτσα ξεκινούσε κι έφτανε ως κάτω μια γυριστή σιδερένια σκάλα κινδύνου. Η Κάρσον στάθηκε στο πρώτο σκαλί όσο χρειαζόταν για να της δώσει ο Μάικλ τα τρία φυ-σίγγια της καραμπίνας που είχε στη τσέπη του.

Τα σιδερένια σκαλοπάτια γλιστρούσαν έτσι βρεγμένα που ήταν. Το ίδιο και η χειρολαβή, όταν η κοπέλα επιχείρησε να πιαστεί απ' αυτήν.

Ο Μάικλ ακολουθούσε ακριβώς από πίσω της, κι ολόκλη-ρη η σιδερένια σκάλα τρανταζόταν κι έτριζε όπως την κατέ-βαιναν. «Το είδες εκείνο το πράμα;»

«Ναι». «Το πρόσωπο του;» «Ναι». «Έβγαινε από μέσα του!» «Ορίστε;» «Λέω, έβγαινε απ' τα σπλάχνα του». Η Κάρσον δεν έβγαλε μιλιά. Τι να έλεγε άλλωστε; Απλώς

συνέχισε να κατεβαίνει τη σκάλα.


«Το πράγμα με άγγιξε», είπε τώρα ο Μάικλ, κι ο τόνος της ψωνής του μαρτυρούσε τον αποτροπιασμό του.

«Εντάξει». «Τι, εντάξει; Καθόλου εντάξει». «Χτύπησες;» «Αν δεν έχει πεθάνει...» «Έχει πεθάνει». Ή τουλάχιστον αυτό ήλπιζε η κοπέλα. «... Σκότωσέ το». Φτάνοντας κάτω, στην αλέα, βρήκαν τον Χάρκερ πεσμένο

ακίνητο εκεί που είχε σκάσει, όμως τώρα δεν ήταν γυρισμέ-νος μπρούμυτα. Είχε γυρίσει ανάσκελα και σαν να χάζευε με βλέμμα απλανές τον ουρανό.

Το στόμα του ορθάνοιχτο, το ίδιο και τα μάτια του, με τη μπόρα να δέρνει αλύπητα τις κόρες.

Ο κορμός του, από το ύψος των ώμων του ως κάτω τους γοφούς του, ήταν σαν να είχε αδειάσει από το μέσα του. Το στήθος και το στομάχι του είχαν καταρρεύσει και τώρα έμοιαζαν με άδειο τσουβάλι. Πάνω στα οστά του θρυμματι-σμένου του θώρακα κρέμονταν κομμάτια από δέρμα κι από το σκισμένο και ματωμένο μπλουζάκι του.

«Βγήκε από μέσα του», είπε ο Μάικλ. Ένας θόρυβος που ακούστηκε αίφνης -κάτι σαν σούρσιμο

και μετά ένα τρίξιμο- τους έκανε να στρέψουν τα κεφάλια τους και να κοιτάξουν προς την άλλη άκρη της αλέας, εκεί, στο μπροστινό μέρος της αποθήκης.

Μέσα από τη θολούρα του κατακλυσμού και τις λάμψεις των αστραπών η Κάρσον είδε το τελώνιο κουρνιασμένο πλάι σε ένα στόμιο υπονόμου απ' όπου είχε τραβήξει το καπάκι.

Από μια απόσταση δέκα περίπου μέτρων, και μέσα στην αντάρα της τροπικής καταιγίδας, η κοπέλα δεν κατάφερε να

524 Dean Koontz

δει πιο καθαρά το πράγμα. Αλλά ήξερε πως εκείνο την κοι-τούσε.

Σήκωσε την καραμπίνα της και σημάδεψε, όμως το απαί-σιο ον πρόλαβε και τρύπωσε στον υπόνομο, και την άλλη στιγμή είχε γίνει άφαντο.

«Τι στον κόρακα ήταν αυτό το πράμα;» ρώτησε ο Μάικλ, λες και ήξερε κανείς να του δώσει μια απάντηση.

«Μακάρι να ήξερα. Και ίσως... να μη θέλω να ξέρω».

Άνθρωποι της Σήμανσης και της ιατροδικαστικής υπηρεσί-ας, καμιά δεκαριά ένστολοι, και το απαραίτητο πλήθος των χαζοχαρούμενων όσο και ενοχλητικών εκπροσώπων των ΜΜΕ είχαν συγκεντρωθεί επί τόπου, τώρα που η τροπική καταιγίδα είχε έρθει και παρέρθει.

Τα γύρω κτίρια έσταζαν ακόμη από τα νερά της μπόρας, ο δρόμος γυάλιζε βρεγμένος, όμως τίποτε δεν έμοιαζε κα-θαρό, τίποτε δε μύριζε φρεσκάδα, όπως συμβαίνει μετά από μια δυνατή βροχή, κι η Κάρσον πολύ φοβόταν πως τίποτε πια από εδώ κι εμπρός δε θα έμοιαζε καθαρό.

Ο Τζακ Ρότζερς είχε δώσει κι αυτός παρουσία για να επι-βλέψει τη μεταφορά της σορού του Τζόναθαν Χάρκερ. Κι αυτή τη φορά έδειχνε αποφασισμένος να μη έχανε το απο-δεικτικό υλικό κάτω απ' τη μύτη του.

«Τι απέγινε ο Δευκαλίων;» ρώτησε η Κάρσον, όπως τα-κτοποιούσε με ασφάλεια την καραμπίνα στο πίσω μέρος του πολιτικού σεντάν.

«Ξέρω 'γω; Μπορεί να είχε κανονίσει να βγει για φαγητό με το Δράκουλα».


«Μετά απ' τα όσα είδαν τα ματάκια σου, δεν πιστεύω να εξακολουθείς να το παίζεις Άπιστος Θωμάς, ε;»

«Ας πούμε πως εξακολουθώ να επεξεργάζομαι τα στοι-χεία».

Του έδωσε ένα χαϊδευτικό σκαμπιλάκι στο μάγουλο -χαϊ-δευτικό μεν, δυνατούτσικο δε. «Να πας να κάνεις μια ψιλο-αναβάθμιση του λογισμικού που κουβαλάς στο νιονιό σου».

Χτύπησε το κινητό της Κάρσον. Όταν απάντησε στην κλή-ση, στην άλλη άκρη της σύνδεσης ήταν η Βίκυ Τσου, σε κα-τάσταση πανικού.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 96

Ολοκληρωμένη, κατάλληλα προγραμματισμένη, έχοντας λά-βει μια πλήρη μόρφωση στη γλώσσα και σε άλλα ζωτικής σημασίας ζητήματα με τη μέθοδο του απευθείας κατεβάσμα-τος στον εγκέφαλο αρχείων και δεδομένων, η Έρικα Πέντε περίμενε, ξαπλωμένη στη σφραγισμένη γυάλινη δεξαμενή δημιουργίας της, τη στιγμή που θα αποκτούσε ζωή.

Ο Βίκτωρ έστεκε από πάνω της χαμογελαστός. Α, μα ήταν υπέροχο πλάσμα η Έρικα Πέντε.

Παρόλο που τα τέσσερα προηγούμενα πλάσματα με το ίδιο όνομα τον είχαν απογοητεύσει, ο Βίκτωρ έτρεφε πολ-λές ελπίδες για την Πέμπτη. Έστω και μετά από διακόσια χρόνια ερευνών και ενασχόλησης με την κατασκευή ανθρω-ποειδών, δεν έπαυε να ανακαλύπτει νέες τεχνικές και βελτι-ώσεις, καλύτερες λύσεις στο θέμα του σχεδιασμού.

Τώρα έδωσε μερικές εντολές στον υπολογιστή που ήταν συνδεδεμένος με τη δεξαμενή υπ' αριθμό 32 κι έμεινε να παρακολουθεί καθώς το γαλακτώδες διάλυμα μέσα στο οποίο ήταν εμβαπτισμένη η Έρικα άρχισε να αδειάζει από


τη δεξαμενή, αντικαθιστάμενο από ένα άλλο διάφανο, υγρό καθαρισμού και απολύμανσης. Μέσα σε μερικά λεπτά της ώρας η δεξαμενή είχε αδειάσει κι απ' αυτό το δεύτερο υγρό, κι η Έρικα πέντε έλαμπε τώρα στεγνή και ροδοκόκκινη όπως ήταν ξαπλωμένη μέσα στη γυάλα της.

Τα διάφορα ηλεκτρόδια, τα σωληνάκια παροχής θρεπτι-κών ουσιών και αποστράγγισης κ.τ.λ. αποσυνδέθηκαν αυτό-ματα. Όσο κρατούσε αυτή η διαδικασία αποσύζευξης, με-ρικές φλέβες της Έρικα Πέντε φάνηκαν να ματώνουν λίγο, όμως αυτό δεν κράτησε παρά ελάχιστα. Μικροτραύματα αυ-τού του είδους στους ανθρώπους της Νέας Ράτσας έκλειναν εντελώς μέσα σε διάστημα δευτερολέπτων.

Το καμπυλωτό γυάλινο κάλυμμα της δεξαμενής που ανοι-γόκλεινε με πνευματικούς μεντεσέδες, άρχισε να σηκώνε-ται, και ένα σοκ ενεργοποίησης έκανε την Έρικα Πέντε να ξεκινήσει να αναπνέει μόνη της.

Ο Βίκτωρ όπως ήταν καθισμένος σ' ένα σκαμνί, πλάι στη δεξαμενή, έσκυψε κι έφερε το πρόσωπο του κοντά στο δικό της.

Οι πλούσιες βλεφαρίδες της Έρικα Πέντε πετάρισαν στιγμιαία. Άνοιξε τα μάτια της. Το βλέμμα της αρχικά ήταν αγριεμένο, σκιαγμένο. Κάτι όχι ασυνήθιστο σ' αυτές τις πε-ριπτώσεις.

Την κατάλληλη στιγμή, όταν ο Βίκτωρ ήταν πια σίγουρος πως το νέο δημιούργημά του είχε ξεπεράσει το αρχικό σοκ κι άρχιζε να επικοινωνεί με το περιβάλλον γύρω της, ρώτη-σε: «Γνωρίζεις ποια είσαι;»

«Ναι». «Ξέρεις για ποιο λόγο υπάρχεις;» «Ναι».

528 Dean Koontz

«Εγώ, ξέρεις ποιος είμαι;» Για πρώτη φορά η νεόπλαστη γύρισε και τον κοίταξε.

«Ναι». Ύστερα χαμήλωσε το βλέμμα της, σαν από σεβασμό προς το δημιουργό της.

«Είσαι έτοιμη να με υπηρετήσεις;» «Ναι». «Θα είναι μεγάλη χαρά κι απόλαυση για μένα το να σε

χρησιμοποιώ». Τον κοίταξε ξανά φευγαλέα, ύστερα ταπεινά γύρισε πάλι

αλλού το βλέμμα της. «Εγέρθητι», της είπε. Ολόκληρη η δεξαμενή έστρεψε ένα τέταρτο του κύκλου,

επιτρέποντας έτσι στην Έρικα Πέντε να βγάλει έξω τα πό-δια της και να σταθεί όρθια.

«Εγώ σου έδωσα ζωή», της είπε τώρα ο Βίκτωρ. «Να το θυμάσαι αυτό. Εγώ σου έδωσα ζωή κι εγώ θα επιλέξω τι θα την κάνεις αυτή τη ζωή που σου έδωσα».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 97

Στη βυθισμένη στο σκοτάδι και μουσκεμένη από τη βροχή πρασιά, ένα καροτσάκι γεμάτο άδεια μπουκάλια και κουτά-κια από αναψυκτικά ήταν παρατημένο πλάι στο σπίτι, κοντά στην πίσω βεράντα.

Ακολουθούμενη από τον Μάικλ, η Κάρσον έριξε μια μα-τιά στο καροτσάκι απορημένη όπως ανέβηκε τρεχάτη τα σκαλιά της βεράντας.

Η Βίκυ Τσου την περίμενε στην κουζίνα ντυμένη με μια ρόμπα και παντόφλες. Η κοπέλα κρατούσε ένα μεγάλο πι-ρούνι απ' αυτά που χρησιμοποιούν για να βγάζουν το κρέας από την κατσαρόλα μ' έναν τρόπο, λες κι ήταν έτοιμη να χι-μήξει σε κάποιον αόρατο εχθρό με δαύτο.

«Οι πόρτες ήταν κλειδωμένες -είμαι απολύτως σίγουρη», είπε απολογητικά.

«Εντάξει, Βικ. Όπίος σου είπα στο τηλέφωνο, ξέρω ποιος είναι. Δεν τρέχει τίποτε».

«Τεράστιος. Με τατουάζ στο πρόσωπο -πραγματικά τε-ράστιος!» είπε η Βίκυ, απευθυνόμενη στον Μάικλ. «Μακάρι

522 Dean Koontz

να 'ξερα πώς μπήκε μέσα στο σπίτι». «Μάλλον θα σήκωσε τη στέγη σαν καπάκι», είπε ο Μάικλ.

«Και κατέβηκε από το πατάρι». Ο Δευκαλίων έστεκε μέσα στο δωμάτιο του Άρνι, παρα-

κολουθώντας το μικρό όπως πρόσθετε κομμάτια στον πύργο του. Όπως μπήκαν ο Μάικλ και η Κάρσον, ο γίγαντας γύρι-σε και τους κοίταξε.

Ο Άρνι μονολογούσε. «Ενίσχυσε. Ενίσχυσε. Ενίσχυσε και αμύνσου».

«Ο αδερφός σου» είπε ο Δευκαλίων «μπορεί και βλέπει βαθιά μέσα στην ουσία της πραγματικότητας».

«Είναι αυτιστικός», είπε η κοπέλα, απορημένη από τα λό-για του γίγαντα.

«Αυτιστικός... γιατί βλέπει υπερβολικά πολλά πράγματα, μα απ' την άλλη όχι αρκετά για να καταλάβει αυτά που βλέ-πει. Μπερδεύει την πολυπλοκότητα με το χάος. Το χάος τον τρομάζει. Παλεύει να βάλει τον κόσμο σε μια τάξη».

«Ναι, κι εγώ μετά απ' αυτά που είδα απόψε» πετάχτηκε ο Μάικλ «για το ίδιο πράγμα παλεύω».

«Διακόσια χρόνια τώρα...», είπε η Κάρσον, απευθυνό-μενη στον Δευκαλίωνα, «εσύ κι ο Βίκτωρ Φράνκενσταϊν... γιατί τώρα; Γιατί εδώ;»

«Τη νύχτα που ζωντάνεψα... ποιος ξέρει; Μπορεί να μου ανατέθηκε το καθήκον να καταστρέψω τον Βίκτωρα την κα-τάλληλη στιγμή».

«Να σου ανατέθηκε από ποιον;» «Από αυτόν που δημιούργησε τη φυσική τάξη των πραγ-

μάτων, ενάντια στην οποία έχει στραφεί ο Βίκτωρ με τέτοιο μένος απίστευτο και με τέτοιο εγωισμό».

Ο Δευκαλίων πήρε τώρα μια πένα από το μασούρι που

531

ήταν επάνω στο τραπέζι -τα μικρά νομίσματα που είχε δώ-σει νωρίτερα στον Άρνι. Το έστριψε, το άρπαξε στον αέρα, το έκλεισε στη χούφτα του, τέλος την άνοιξε. Το μικρό νόμι-σμα είχε γίνει άφαντο.

«Έχω ελεύθερη βούληση», είπε τά)ρα ο Δευκαλίων. «Μπο-ρώ, αν το θέλω, να ξεφύγω απ' το πεπρωμένο μου, όμως δε θα το κάνω».

Έστριψε πάλι το νόμισμα. Η Κάρσον τον παρακολουθούσε σαν υπνωτισμένη. Γι' άλλη μια φορά ο Δευκαλίων έπιασε το νόμισα στον

αέρα, άνοιξε το χέρι του. Πουθενά το νόμισμα. «Ο Χάρκερ κι αυτά τα... τα άλλα πράματα που έχει φτιά-

ξει ο Βίκτωρ» είπε ο Μάικλ, «είναι δαιμονικά. Μ' εσένα όμως τι γίνεται; Εσύ έχεις;...»

Όταν ο Μάικλ δίστασε να τελειώσει τη φράση του, ανέλα-βε να το κάνει η Κάρσον: «Αν και φτιαγμένος από άνθρω-πο... έχεις ψυχή; Εκείνη η αστραπή... μήπως σου χάρισε μία;»

Ο Δευκαλίων έκλεισε το χέρι του, και το άνοιξε σχεδόν αμέσως, και τότε τα δυο εξαφανισμένα νομίσματα εμφανί-στηκαν ακουμπισμένα στην παλάμη του. «Το μόνο που ξέρω είναι ότι... υποφέρω».

Ο Άρνι στο μεταξύ είχε πάψει να ασχολείται με τον πύργο του. Σηκώθηκε από την καρέκλα του και έμεινε να κοιτάζει μαγνητισμένος τα δυο μικρά νομίσματα στην παλάμη του γί-γαντα.

«Υποφέρω από τύψεις, ενοχές... Παντού στο υφάδι της ζωής βλέπιο μυστήρια... και πιστεύω».

Ο γίγαντας έβαλε το')ρα τα νομίσματα στο χέρι του μικρού Άρνι.

532 Dean Koontz

«Ο Βίκτωρ» είπε τώρα «ήταν κι αυτός άνθρωπος, όμως έγινε τέρας. Εγώ ήμουν τέρας... όμως τώρα νιώθω τόσο πολύ σαν άνθρωπος».

Ο Άρνι, όπως κρατούσε τώρα στη δική του χούφτα τα νομίσματα, την έκλεισε αίφνης και την άνοιξε ξανά το ίδιο απότομα.

Η Κάρσον κράτησε την ανάσα της. Τα μικρά νομίσματα είχαν εξαφανιστεί από το χέρι του Άρνι.

«Διακόσια χρόνια τώρα» συνέχισε ο Δευκαλίων «ζούσα παρείσακτος στον κόσμο σας. Κι έμαθα να εκτιμώ και ν' αγαπάω τους γεμάτους ελαττώματα κι αδυναμίες ανθρώ-πους, γιατί είναι αισιόδοξοι, παρόλα τα κουσούρια τους, γιατί, τι κι αν δεν παύουν στιγμή να παλεύουν και ν' αγωνί-ζονται, πάντα ελπίζουν».

Ο Άρνι έκλεισε την άδεια χούφτα του. «Ο Βίκτωρ θα σκότωνε όλους τους ανθρ(όπους» συνέχισε

ο Δευκαλίων «και θα επάνδρωνε τον κόσμο με τις με σάρκα και οστά μηχανές του».

Ο Άρνι κοίταξε την κλεισμένη χούφτα του και... χαμογέ-λασε.

«Αν δε με βοηθήσετε να του αντισταθώ» είπε τώρα ο Δευ-καλίων «είναι τόσο αλαζόνας που μπορεί και να πετύχει το στόχο του».

Ο Άρνι άνοιξε πάλι τη χούφτα του. Τα μικρά νομίσματα εμφανίστηκαν πάλι στην παλάμη του.

«Όσοι τον πολεμήσουν» συνέχισε ο Δευκαλίων «θα βρε-θούν να δίνουν τη μάχη της ζωής τους».

Ο Δευκαλίων πήρε από την ανοιχτή παλάμη του Άρνι το ένα νόμισμα.

«Να το αφήσουμε στην τύχη;» ρώτησε τώρα ο γίγαντας,


απευθυνόμενος στον Μάικλ. Το βλέμμα του πήγε από τον Μάικλ στην Κάρσον. «Κορώνα, θα πολεμήσετε στο πλευρό μου... γράμματα, θα δώσω τη μάχη μόνος μου».

Έστριψε το νόμισμα, το έπιασε στον αέρα, έδειξε την ανοιγμένη του παλάμη.

Προτού φανεί τι είχε έρθει το νόμισμα, η Κάρσον ακού-μπησε το χέρι της στο δικό του σαν για να κρύψει την παλά-μη του. Η κοπέλα κοίταξε τον Μάικλ.

Ο νεαρός αναστέναξε. «Ωραία, εγώ ποτέ δεν ονειρεύτηκα να γίνω μηχανικός συστημάτων ασφαλείας», παραδέχτηκε, κι ακούμπησε το χέρι του πάνω στο χέρι της Κάρσον.

«Ας πάει να κουρεύεται η τύχη», είπε η Κάρσον. «Θα πο-λεμήσουμε».

Σκοτεινό, στεγνό, ήσυχο, το κενό διάστημα κάτω από τη βάση του σπιτιού αποτελεί το ιδανικό περιβάλλον για τον Ράνταλ Έξι. Οι αράχνες δεν τον τρομάζουν.

Το ταξίδι από τα Χέρια του Ελέους μέχρι εδώ αποδείχτη-κε σωστός θρίαμβος, αν κι είχε βάλει σε μεγάλη δοκιμασία τα νεύρα του, κι είχε στραγγίζει τα αποθέματα του θάρρους και του κουράγιου του. Η καταιγίδα τον είχε φτάσει στα όριάτου. Η βροχή, οι φλεγόμενοι ουρανοί, οι σκιές που έπε-φταν στη γη, οι βροντές, οι πλημμυρισμένοι υπόνομοι που τα θολά νερά τους σχημάτιζαν δίνες που ρουφούσαν κάθε λο-γής βρομιές... Δεδομένα και νέα στοιχεία ένα σωρό. Πάρα πολλά για να τα δεχτεί και να τα αφομοιώσει ο εγκέφαλος του Ράνταλ. Κάμποσες φορές το σύστημά του είχε φτάσει στο σημείο να καταρρεύσει, κι ο ίδιος λίγο ακόμη και θα

534 Dean Koontz

σωριαζόταν χάμω και θα μαζευόταν ένα σωρό -σαν μπάλα, σαν τεράστιο σκαθάρι.

Τώρα χρειάζεται χρόνο για να συνέρθει, για να βρει πάλι την αυτοπεποίθησή του.

Κλείνει τα μάτια μέσα στο σκοτάδι, παίρνει βαθιές κι αρ-γές ανάσες. Το γλυκό άρωμα του γιασεμιού φτάνει ως εκεί που είναι κουρνιασμένος, περνώντας μέσα από τα ανοίγμα-τα του καφασωτού που φράζει το κενό ανάμεσα στο έδαφος και τη βάση του σπιτιού.

Ακριβώς από πάνω του ακούγονται τρεις φωνές -η κουβέ-ντα τους ζωηρή, τα λόγια τους ακαθόριστα.

Στο δωμάτιο, πάνω από το κεφάλι του, βρίσκεται η ευτυ-χία. Τη νιώθει που ακτινοβολεί. Έχει φτάσει στην πηγή. Το μυστικό είναι τόσο κοντά του, μπορεί σχεδόν να το αγγίξει. Αυτό το παιδί του Ελέους, στο αραχνιασμένο σκοτάδι, χα-μογελάει.

DEAN KOONTZ France Stein 1

Documents

Transcript of DEAN KOONTZ France Stein 1