Christina Lauren - Όμορφη Σκύλα.pdf

8/10/2019 Christina Lauren - Όμορφη Σκύλα.pdf

http://slidepdf.com/reader/full/christina-lauren-pdf 1/156



CHRISTINA LAUREN



Copyright © 2013 by Lauren Billings and Christina Hobbs All

Rights Reserved.

Published by arrangement with the original publisher, GALLERY

BOOKS, a Division of Simon & Schuster, Inc.

Αποκλειστικότητα για την ελληνική γλώσσα:

Copyright © 2014 Κεστός

Κεντρική Διάθεση: Δομοκού 4

Αθήνα 104 40 Τηλ.: 210 52.37.635 Fax: 210 52.37.677

Απαγορεύεται η αναπαραγωγή οποιουδήποτε τμήματος του

βιβλίου με οποιοδήποτε μέσο (φωτοτυπία, εκτύπωση, μικροφίλμ,

ή άλλη μηχανική ή ηλεκτρονική μέθοδο) χωρίς την άδεια του

εκδότη.

Μετάφραση: ΡέναΧατχούτ Επιμέλεια: Δημοσθένης

Κερασίδης

Εικόνες εξωφύλλου/οπισθοφύλλου:

© iStock.com/phildatc, iStock.com/cokacoka, Moment/Getty

Images/Ideal image

ISBN: 978-960-461-631-2

Εκτύπωση: A- Χονδρορίζος & Σια Ο.Ε., 210-5126233.

[email protected]

mailto:[email protected]

mailto:[email protected]



Στους αναγνώστες που ήθελαν κι άλλο, αυτό είναι για σας.

Ναι, για σας.



ΕΝΑ

Η μητέρα μου πάντα μου έλεγε να βρω μια γυναίκα αντάξιά μου

σε όλα τα επίπεδα.

«Κοίτα μην ερωτευτείς καμιά που θα βάζει τον δικό σου κόσμο

πάνω απ’ τον δικό της. Να ερωτευτείς μια γυναίκα δυναμική, που

να αντιμετωπίζει τη ζωή τόσο άφοβα όσο κι εσύ. Να βρεις μια

γυναίκα που θα σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος ως

άντρας.»

Σίγουρα είχα βρει μια γυναίκα αντάξιά μου, τη γυναίκα που

έκανε τη ζωή μου κόλαση και ζούσε μόνο και μόνο για να με

ανταγωνίζεται. Μια γυναίκα που ήθελα να της σφραγίσω το στόμα

με μονωτική ταινία... όσο ήθελα και να το φιλήσω βέβαια.

Την γκόμενά μου, την πρώην ασκούμενή μου, τη δεσποινίδα

Χλόη Μιλς. Την Όμορφη Σκύλα.

Τουλάχιστον έτσι την αντιμετώπιζα παλιότερα, όταν ήμουν

ακόμα ένας ηλίθιος, τόσο τυφλός που δεν έβλεπα πόσο πολύ την

είχα ερωτευτεί.Σίγουρα είχα βρει τη γυναίκα που με έκανε να θέλω να γίνω

καλύτερος άντρας είχα ερωτευτεί μια γυναίκα που αντιμετώπιζε

τη ζωή άφοβα. Απλώς τις περισσότερες μέρες δεν μπορούσα να

ξεκλέψω καθόλου χρόνο για να μείνω μόνος μαζί της.



Αυτή ήταν η ζωή μου: να βρίσκω επιτέλους την κοπέλα, αλλά

να μην καταφέρνω να τη βλέπω ποτέ.

____________________

Τους δύο τελευταίους μήνες ταξίδευα οχεδόν συνέχεια ψά-

χνοντας να βρω γραφεία για το υποκατάστημα του Ομίλου Ράιαν

Μίντια που θα ανοίγαμε στη Νέα Υόρκη. Η Χλόη έμενε πίσω, και

παρότι το πρόσφατο -και σπάνιο- Σαββατοκύριακο που είχαμε

περάσει μαζί εδώ στο Σικάγο ήταν γεμάτο φίλους, λιακάδα και

ελεύθερο χρόνο, οι ώρες που ήμουν μόνος μαζί της δεν μου

αρκούσαν με τίποτα. Είχαμε περάσει ολόκληρο το

Σαββατοκύριακο σε κοινωνικές εκδηλώσεις, από το πρωί έως

μετά τα μεσάνυχτα, και ίσα που προλαβαίναμε να βγάλουμε τα

ρούχα μας προτού αφεθούμε σ' ένα ήρεμο, νυσταγμένο σεξ.

Η αλήθεια είναι ότι, παρόλο που κάθε βράδυ κάναμε σεξ -το

οποίο με τον καιρό γινόταν όλο και πιο προσωπικό αλλά και πιο

άγριο, με αποτέλεσμα να κοιμόμαστε ελάχιστα- δεν μου ήταν

αρκετό.

Περίμενα συνέχεια να νιώσω ότι είχαμε ηρεμήσει ή ότι είχαμε

περάσει σε μια ικανοποιητική ρουτίνα. Αλλά αυτό δεν συνέβη

ποτέ.Μου έλειπε κάθε μέρα. Και οι Δευτέρες ήταν οι χειρότερες. Τις

Δευτέρες είχαμε συσκέψεις απ' το πρωί ως το βράδυ, κι έβλεπα

ολόκληρο το πρόγραμμα της μέρας να απλώνεται μπροστά μου:

ζοφερό και χωρίς Χλόη.

Ακούγοντας τον γνωστό ήχο των τακουνιών που χτυπούσαν

ρυθμικά τα πλακάκια, σήκωσα τα μάτια από τον



εκτυπωτή μπροστά στον οποίο στεκόμουν περιμένοντας να

τυπωθούν κάποια έγγραφα. Σαν να είχε ακούσει τη σιωπηλή

ικεσία μου, η Χλόη Μιλς ερχόταν προς το μέρος μου φορούσε μια

λεπτή μάλλινη φούστα, ένα εφαρμοστό σκούρο μπλε πουλόβερ

και ψηλοτάκουνα παπούτσια που, ειλικρινά, δεν φαίνονταν πολύ

ασφαλή εκτός κρεβατοκάμαρας. Όταν την είχα αφήσει νωρίς το

πρωί για να ετοιμαστώ για μια σύσκεψη στις οχτώ, το μόνο που

φορούσε ήταν ένα αχνό πέπλο από το φως της αυγής που έφερνε

ο ήλιος μέσα από το παράθυρο.

Έπνιξα το χαμόγελό μου και προσπάθησα να μη δείξω πόσο

πολύ την ήθελα, αλλά δεν ξέρω γιατί έκανα τον κόπο. Ήξερε να

ερμηνεύει την κάθε μου έκφραση.

«Βλέπω ότι βρήκες το μαγικό μηχάνημα που παίρνει ό,τι

υπάρχει στην οθόνη του υπολογιστή σου και το αποτυπώνει στο

χαρτί», φώναξε. «Με μελάνι.»

Έχωσα το χέρι μου στην τσέπη του παντελονιού μου, έκανα

μερικά κέρματα να κουδουνίσουν κι ένιωσα μερικές σταγόνες

αδρεναλίνης να κυλάνε στις φλέβες μου καθώς άκουγα τον

πειραχτικό τόνο της φωνής της κι έβλεπα το προκλητικό της

βάδισμα. «Να σου πω, το υπέροχο αυτό μηχάνημα το είχα

ανακαλύψει από την πρώτη μου μέρα εδώ μέσα. Απλώς μουάρεσε που ηρεμούσε λίγο το μυαλό μου όταν σε ανάγκαζα να

σηκώνεσαι και να βγαίνεις από το γραφείο για να φέρεις τα

έγγραφά μου.»

Με πλησίασε με αποφασιστικό βήμα. Χαμογελούσε πλατιά και

το βλέμμα της ήταν σκανταλιάρικο.

«Κάθαρμα...»



Γαμώτο, ναι. Έλα, ομορφούλα. Δέκα λεπτό στο δωματιάκι με τους

εκτυπωτές; Μια χαρά θα μπορούσα να σου πετάξω τα μάτια έξω

μέσα σ' αυτά τα δέκα λεπτά.

«Σε περιμένει εντατική γυμναστική απόψε...» ψιθύρισε καθώς,

προσπερνώντας με, με χτύπησε ελαφρά στον ώμο και

απομακρύνθηκε στον διάδρομο χωρίς να ανακόψει το βήμα της.

Στύλωσα τα μάτια μου στον κώλο της που τον κουνούσε

προκλητικά και περίμενα να γυρίσει για να με βασανίσει λίγο ακόμα.

Δεν γύρισε. Αυτό είναι; Αυτό είναι όλο; Ένα χτυπημα- τάκι στον

ώμο, μερικά προφορικά προκαταρκτικά κι ένα κούνημα του κώλου;

Ωστόσο... απόψε: η πρώτη βραδιά που θα περνούσαμε μόνοι εδώ

και κάτι εβδομάδες.

Ήμασταν ερωτευμένοι πάνω από έναν χρόνο τώρα - και

πηδιόμασταν για πολύ περισσότερο καιρό- ωστόσο μετά το Σαν

Ντιέγκο ακόμα δεν είχαμε καταφέρει να περάσουμε μαζί

περισσότερο χρόνο από ένα Σαββατοκύριακο.

Αναστέναξα και πήρα τα χαρτιά μου από τον δίσκο του

εκτυπωτή. Χρειαζόμασταν επειγόντως διακοπές.

____________________

Επιστρέφοντας στο γραφείο μου, άφησα τα χαρτιά καιστύλωσα τα μάτια στην οθόνη του υπολογιστή μου, που, όπως

είδα με έκπληξη, έδειχνε ένα σχεδόν κενό ημερολόγιο. Είχα

δουλέψει ατέλειωτες ώρες όλη την προηγούμενη εβδομάδα για να

μπορέσω να γυρίσω στη Χλόη νωρίς, γι’ αυτό και, εκτός από το

Τμήμα Προσωπικού που με είχε



απασχολήσει νωρίς εκείνο το πρωί, το πρόγραμμά μου ήταν

εντελώς χαλαρό. Η Χλόη ωστόσο ήταν πολύ απασχολημένη στο

νέο της πόστο.

Νοσταλγούσα την εποχή που ήταν ασκούμενή μου. Νο-

σταλγούσα την εποχή που την έκανα ό,τι ήθελα.Και πραγμα- τικά

νοσταλγούσα την εποχή που με έκανε εκείνη ό,τι ήθελε.

Για πρώτη φορά ύστερα από μήνες είχα χρόνο να αράξω στο

γραφείο μου και κυριολεκτικά να μην κάνω τίποτα. Έκλεισα τα

μάτια μου και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα χίλιες δυο σκέψεις

πλημμύρισαν το μυαλό μου: η θέα των άδειων γραφείων στη Νέα

Υόρκη λίγο πριν φύγω για το αεροδρόμιο η προοπτική να

πακετάρω τα πράγματα του σπιτιού μου και η πολύ πιο ελκυστική

προοπτική να τα ανοίξω σ’ ένα καινούριο σπίτι μαζί με τη Χλόη.

Επειτα το μυαλό μου ακολούθησε το αγαπημένο του μονοπάτι:

άρχισα να φαντασιώνομαι τη Χλόη γυμνή και σε όλες τις στάσεις

που μπορούσα να φανταστώ.

Κι αυτό με οδήγησε σε μια από τις αγαπημένες μου αναμνήσεις

με τη Χλόη κι εμένα: το πρωί μετά την παρουσίαση της

διδακτορικής της διατριβής. Μόλις είχαμε παραδεχτεί ότι δεν

γαμιόμασταν πια από θυμό, αλλά μας ενδιέφερε κάτι περισσότερο

και η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φορτισμένη. Ρίξαμε έναν από τουςπιο άγριους καβγάδες μας. Είχαμε μήνες να ιδωθούμε, οπότε

αποφάσισα να εμφανιστώ στην παρουσίασή της στο συμβούλιο

υποτροφιών για να την καμαρώσω καθώς θα τους έκανε σκόνη.

Και όντως τους έκανε σκόνη.

Μετά όμως, παρ' όλα όσα είχαμε πει επάνω, στην αίθουσα

συσκέψεων, απέμεναν πάρα πολλά να πούμε ακόμα.



Το γεγονός ότι τα είχαμε βρει και πάλι μας φαινόταν προς το

παρόν πολύ φρέσκο, με αποτέλεσμα να μην είμαι σίγουρος σε

ποιο ακριβώς σημείο βρισκόταν η σχέση μας.

____________________

Όταν βρεθήκαμε στο πεζοδρόμιο, την κοίταξα επίμονα: τα μάτια

της και τα χείλη της, τον λαιμό της, που ήταν ακόμα κάπως κόκκινος

από τις παιχνιδιάρικες δαγκωματιές μου πριν από λίγα μόλις λεπτά. Ο

τρόπος που σήκωσε το χέρι κι έτριψε με το δάχτυλό της κάτι που

έμοιαζε με σημάδι από τα λαίμαργα φιλιά μου έστειλε μια

ηλεκτρισμένη υπενθύμιση από το μυαλό μου στον πούτσο μου: ωραία

είναι που ξανα- βρεθήκαμε, αλλά είναι ώρα να την πάω σπίτι και ν'

αρχίσω να τη γαμάω μέχρι να γίνει ένα με το στρώμα.

Μόνο που δεν ήμουν σίγουρος αν αυτό ήθελε κι εκείνη.

Έξω, στο φως της μέρας, φαινόταν έτοιμη να λιποθυμήσει απ’ την

κούραση. Λογικό. Ήξερα καλά τη Χλόη και θα πρέπει να ετοίμαζε και

να χτένιζε την παρουσίασή της εδώ και εβδομήντα δύο ώρες σερί,

χωρίς να κλείσει μάτι. Αλλά είχα τόσο καιρό να τη δω -μπορούσα

άραγε να κρατηθώ όσο χρειαζόταν ώστε να την αφήσω να γυρίσει

σπίτι και να ξεκουραστεί; Αν χρειαζόταν έναν υπνάκο, μπορούσα

απλώς να καθίσω και να την περιμένω να ξυπνήσει, έτσι δεν είναι; Θα μπορούσα να ξαπλώσω δίπλα της, να καθησυχάσω τον εαυτό μου ότι

ήταν στ' αλήθεια εδώ και το κάναμε στ' αλήθεια αυτό και απλώς... τι;

Ν’ αγγίξω τα μαλλιά της;

Γαμώ το κέρατό μου. Πάντα τόσο ελεεινός ήμουν;

Η Χλόη πέρασε την τσάντα με τον υπολογιστή της στον ώμο της και

η κίνησή της αυτή με επανέφερε στην πραγμα-



τικόιητα. Όταν όμως ανοιγόκλεισα τα μάτια για να εστιάσω

καλύτερα, είδα ότι είχε το βλέμμα καρφωμένο πέρα μακριά, προς το

ποτάμι.

«Είσαι καλά;» ρώτησα, σκύβοντας για να την κοιτάξω στα μάτια.

Έγνεψε καταφατικά, με ένα μικρό τίναγμα, σαν να την είχαν

πιάσει στα πράσα. «Μια χαρά είμαι, απλώς λίγο κουρασμένη.»

«Τα 'χεις παίξει, ε;»

Το κουρασμένο χαμόγελό της που έδειχνε εξάντληση άγγιξε κάτι

τρυφερό κάτω από τα πλευρά μου, αλλά ο τρόπος που έγλειψε τα

χείλη της προτού μιλήσει με άγγιξε αρκετά χαμηλότερα. «Είχα

στενοχωρηθεί γιατί νόμιζα ότι δεν θα σε έβλεπα σήμερα. Και σήμερα

το πρωί, σε όλη τη διαδρομή από το σπίτι σου έως εδώ σκεφτόμουν τι

περίεργο που ήταν το ότι θα έκανα την παρουσίασή μου χωρίς εσένα

ή τον Έλιοτ ή οποιονδήποτε άλλον από τη Ράιαν Μίντια. Κι ύστερα

ήρθες και φυσικά με τσάντισες, αλλά με έκανες και να γελάσω...»

Έγειρε το κεφάλι και περιεργάστηκε το πρόσωπό μου. «Η

παρουσίαση ήταν ακριβώς όπως την ήθελα, κι έπειτα οι προτάσεις για

δουλειά... κι εσύ. Μου είπες ότι μ' αγαπάς. Είσαι εδώ.»

Άπλωσε το χέρι και με την παλάμη της πίεσε το στήθος μου. Ήξερα

ότι ένιωθε την καρδιά μου να σφυροκοπάει τον θώρακά μου. «Η

αδρεναλίνη μου έχει αρχίσει να πέφτει και τώρα απλώς...» Τράβηξετο χέρι της και το κούνησε μπροστά της προτού το αφήσει να πέσει

σαν άψυχο στο πλευρό της. «Δεν είμαι σίγουρη τι θα γίνει σήμερα το

βράδυ.»



Δηλαδή τι θα μπορούσε να γίνει σήμερα το βράδυ; Μπορούσα να της

πω ακριβώς τι θα γινόταν. Θα κουβεντιάζαμε μέχρι να σκοτεινιάσει

και μετά θα πηδιόμασταν μέχρι να φέξει. Άπλωσα το χέρι και την

αγκάλιασα από τους ώμους. Χριστέ μου, τι ωραία αίσθηση.

«Αυτό άσ’ το σ' εμένα. Θα σε πάω σπίτι με το αυτοκίνητο.»

Αυτή τη φορά κούνησε το κεφάλι αρνητικά, δείχνοντας ότι είχε

επιστρέφει στο παρόν. «Δεν με πειράζει αν πρέπει να γυρίσεις στο

γραφείο, μπορούμε...»

Έσμιξα τα φρύδια και απάντησα απότομα: «Άσε τις βλακείες τώρα.

Η ώρα κοντεύει τέσσερις. Δεν πρόκειται να γυρίσω στο γραφείο. Το

αυτοκίνητό μου είναι εδώ κι εσύ θα μπεις μέσα!»

Το χαμόγελό της έγινε κάπως πιο στεγνό. «Μη μου παριστάνεις το

σκληρό καρύδι εμένα. Τώρα σίγουρα δεν θα έρθω μαζί σου.»

«Χλόη, δεν αστειεύομαι. Δεν πρόκειται να σ' αφήσω από τα μάτια

μου έως τα Χριστούγεννα.»

Σήκωσε τα μισόκλειστα μάτια της στον απογευματινό

καλοκαιριάτικο ήλιο. «Τα Χριστούγεννα; Κάπως διεστραμμένο μού

ακούγεται. Μα τι θα κάνεις, θα με κρατάς κλειδωμένη στο υπόγειο;»

«Αν δεν γουστάρεις, ίσως τελικά αυτή η σχέση να μην πάει και

πολύ μακριά», είπα με πειραχτική διάθεση.

Γέλασε αλλά δεν απάντησε. Τα σκουροκάστανα μάτια της μεκοίταξαν επίμονα, σταθερά, αινιγματικά.

Είχα ξεσυνηθίσει αυτά τα παιχνίδια και δυσκολεύτηκα να κρύψω

τον εκνευρισμό μου.Έβαλα τα χέρια μου στους γοφούς της κι έσκυψα

να της δώσω ένα πεταχτό φιλί στο στόμα. Γαμώτο, ήθελα κάτι

παραπάνω. «Πάμε. Ξέχνα το υπόγειο. Μόνο εμείς.»

«Μπένετ...»



Τη διέκοψα με άλλο ένα φιλί, έχοντας κατά παράδοξο τρόπο

ηρεμήσει με αυτή τη μικρή διαφωνία. «Στο αυτοκίνητό μου. Τώρα!»

«Είσαι σίγουρος ότιΘέλει θέλεις ν' ακούσεις αυτό που έχω να σου

πω;»

«Απολύτως. Μπορείς να μιλάς όσο θέλεις όταν θα έχω χώσει τη

μούρη μου ανάμεσα στα πόδια σου.»

Η Χλόη έγνεψε καταφατικά και με ακολούθησε όταν την πήρα από

το χέρι και την τράβηξα με τρόπο προς το πάρ- κινγκ, όμως στο μεταξύ

χαμογελούσε με μυστηριώδες ύφος.

____________________

Σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι της με γαργαλούσε, ανεβο-

κατεβάζοντας τα δάχτυλά της στον μηρό μου, γέρνοντας για να μου

γλείψει τον λαιμό, περνώντας το χέρι της πάνω απ' τον πούτσο μου

και μιλώντας μου για το μικροσκοπικό κόκκινο κιλοτάκι που είχε

φορέσει το πρωί, για να νιώσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

«Θα διαλυθεί η αυτοπεποίθησή σου αν σου το σκίσω;» ρώτησα

γέρνοντας προς το μέρος της για να τη φιλήσω καθώς σταματήσαμε

στο φανάρι. Ο οδηγός του αυτοκινήτου πίσω μου άρχισε να κορνάρει

ακριβώς τη στιγμή που το πράγμα άρχιζε να γίνεται ενδιαφέρον: όταν

τα χείλη της υποχωρούσαν στις μικρές δαγκωματιές μου και οι ήχοιτης γέμιζαν το στόμα μου και το μυαλό μου και –γαμώτ0-ολόκληρο το

στήθος μου.

Έπρεπε να τη γδύσω και να τη βάλω από κάτω μου το συντομότερο.

Στο ασανσέρ καθώς ανεβαίναμε στο διαμέρισμά της κάναμε σαν



τρελοί. Ήταν εδώ, που να πάρει, ήταν εδώ και μου είχε λείψει τόσο

πολύ αν περνούσε το δικό μου, η νύχτα αυτή θα κρατούσε τρεις

μέρες. Τράβηξε τη φούστα της πάνω στους γοφούς της κι εγώ την

ανασήκωσα, κάνοντας ένα βήμα ανάμεσα στα πόδια της και

σπρώχνοντας μέσα της το καυλί μου που με πονούσε πια.

«Θα σε κάνω να χύσεις ατέλειωτες φορές», της υπο- σχέθηκα.

«Μμμ, το υπόσχεσαι;»

«Ναι.»

Κούνησα τους γοφούς μου πάνω της κι εκείνη, με κομμένη την

ανάσα, είπε: «Εντάξει, αλλά πρώτα...»

Το κουδουνάκι του ασανσέρ αντήχησε και η Χλόη ξέφυγε από την

αγκαλιά μου. Κοιτάζοντάς με κάπως διστακτικά, έφτιαξε τη φούστα

της, βγήκε πρώτη στον διάδρομο και κατευθύνθηκε προς το

διαμέρισμά της.

Το στομάχι μου βούλιαξε.

Είχα να έρθω εδώ από τότε που είχαμε χωρίσει. Τότε είχα

ξεγελάσει τον θυρωρό και με είχε αφήσει ν' ανέβω επάνω για να της

μιλήσω. Αντί γι' αυτό τελικά, πέρασα όλη την ώρα συζητώντας με την

εξωτερική πλευρά της πόρτας της. Με είχε πιάσει μια αλλόκοτη

ανησυχία. Το μόνο που ήθελα ήταν να νιώσω ανακούφιση που τα

είχαμε ξαναβρεί, όχι να σκέφτομαι τι είχαμε χάσει τους μήνες του χωρισμού μας. Για ν' αλλάξω ιδέες, έσκυψα και άρχισα να ρουφάω

το δέρμα κάτω από το αυτί της, ενώ παράλληλα προσπαθούσα να



κατεβάσω το φερμουάρ στο πίσω μέρος της φούστας της καθώς

εκείνη πάλευε να βάλει το κλειδί στην κλειδαριά.

Ανοιξε την πόρτα διάπλατα και στράφηκε προς το μέρος μου.

«Μπένετ...» άρχισε, αλλά την έσπρωξα μέσα και τη στρίμωξα στον

πιο κοντινό τοίχο, κλείνοντάς της το στόμα με ένα φιλί. Γαμώτο

ωραία γεύση, ένα μείγμα από το νερό με λεμόνι που της άρεσε να

πίνει κι εκείνη τη γνώριμη γεύση που είχε πάντα: ελαφριά μέντα και

μαλακά, πεινασμένα χείλη. Τα δάχτυλά μου χασομέρησαν στο πίσω

μέρος της φούστας, αλλά ήμουν λίγο ντεφορμέ. Κατέβασα απότομα

το φερμουάρ, έσπρωξα το ύφασμα στο πάτωμα κι αμέσως μετά

έπιασα το σακάκι της. Γιατί στο διάβολο φορούσε ακόμη αυτό το

πράγμα; Γιατί φορούσε ακόμα οτιδήποτε;

Κάτω από το σκούρο μαβί πουκάμισό της οι ρώγες της σκλήρυναν

καθώς κάρφωσα το βλέμμα μου πάνω τους και άπλωσα το χέρι για

να σχηματίσω έναν κύκλο γύρω από τη μία με το ακροδάχτυλό μου.

Πήρε μια γρήγορη ανάσα που με έκανε να την κοιτάξω.

«Μου έλειψε αυτό. Μου έλειψες εσύ.»

Η γλώσσα της ξεπρόβαλε για να υγράνει τα χείλη της. «Κι εμένα.»

«Γαμώτο, σ' αγαπώ.»

Όταν φίλησα τον λαιμό της, οι γρήγορες ανάσες της έκαναν το

στήθος της να ανεβοκατεβαίνει, κι εγώ δεν ήμουν σίγουρος ποια θαήταν η επόμενη φάση, πώς θα απέφευγα να φερθώ βιαστικά. Θα την

έπαιρνα εδώ, γρήγορα και απότομα πρώτα, ή θα την πήγαινα σηκωτή

σ’ έναν καναπέ ή σε μια καρέκλα, θα γονάτιζα και απλώς θα τη



^1

γευόμουν; Τα σκεφτόμουν επί τόσον καιρό όλα αυτά -

φαντασιωνόμουν το πώς θα εξελισσόταν το κάθε σενάριο- αλλά τη

στιγμή εκείνη, η πραγματικότητα της παρουσίας της εδώ, μπροστά

μου, με σάρκα και οστά, με είχε κομπλάρει εντελώς.

Τα ήθελα όλα. Ήθελα να την ακούσω να βογκάει και να χαϊδέψω

την επιδερμίδα της, να χαθώ στη θέρμη του χεριού της γύρω απ' τον

πούτσο μου, να κοιτάζω τον ιδρώτα να κάνει κόμπους στο μέτωπό της

καθώς θα με καβαλούσε, δεί- χνοντάς μου πόσο πολύ της είχα λείψει.

Το είχα δει στον τρόπο που έχανε τον ρυθμό της όταν κόντευε να

χύσει ή που με έσφιγγε όταν ψιθύριζα γλυκά τ' όνομά της, έτσι όπως

της άρεσε πάντα.

Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς ξεκούμπωσα προσεκτικά το επάνω

κουμπί της. Κάπου στο εξελιγμένο κομμάτι του εγκεφάλου μου που

συνεχώς συρρικνωνόταν καταγράφηκε ότι δεν ήθελα να

καταατρέψω τα κουμπιά του πουκάμισου που είχε φορέσει για την

παρουσίαση της διδακτορικής της διατριβής.

Επίσης ήθελα να το γευτώ αυτό. Να τη γευτώ.

«Μπένετ...»

«Μμμ...» Ξεκούμπωσα άλλο ένα κουμπί, πέρασα το δάχτυλό μου

πάνω από το βαθούλωμα στον λαιμό της. «Σ’ αγαπώ», είπε

στηρίζοντας τα χέρια της στο μπράτσο μου, με μάτια ορθάνοιχτα. Τα χέρια μου δίστασαν, μου κόπηκε η ανάσα. «Αλλά... θα θυμώσεις με

αυτό που θα σου πω.» Είχα κολλήσει στο «σ' αγαπώ». Το χαμόγελό

μου ήταν λίγο αφηρημένο. «Τι...; Ό,τι κι αν έχεις να μου πεις, σίγουρα

δεν θα θυμώσω.» Τινάχτηκε και γύρισε να κοιτάξει το ρολόι στον

τοίχο. Πρώτη φορά σκέφτηκα να ρίξω μια ματιά στο διαμέρισμά της.



Έκανα ένα βήμα πίσω ξαφνιασμένος. Το διαμέρισμα δεν ήταν

καθόλου όπως το περίμενα.

Τα πάντα στη Χλόη ήταν πάντα άψογα, σικ, μοντέρνα. Το

διαμέρισμά της όμως δεν είχε καμιά σχέση με αυτή την περιγραφή.

Το λίβινγκρουμ ήταν τακτοποιημένο, αλλά γεμάτο φθαρμένα έπιπλα

και πράγματα που θα δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι της ανήκαν.

Όλα ήταν σε τόνους του μπεζ και του καφέ , οι καναπέδες φαίνονταν

άνετοι, αλλά σαν να ήταν φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό με τα λούτρινα

ζωάκια. Μια μικρή συλλογή από ξύλινες κουκουβάγιες ήταν

στριμωγμένη σ’ ένα ράφι δίπλα σε μια μικροσκοπική τηλεόραση και,

στην κουζίνα, το ρολόι που είχε κοιτάξει είχε στο καντράν μια μεγάλη

χαμογελαστή μέλισσα με τη λέξη «Χαμογέλα!» με κακόγουστα

γράμματα που θύμιζαν τσιχλόφουσκες.

«Δεν... το περίμενα έτσι.»

Η Χλόη ακολούθησε το βλέμμα μου στο διαμέρισμα και άθελά της

γέλασε δυνατά. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που γελούσε όταν

ετοιμαζόταν να με πειράξει.

«Τι περιμένατε, κύριε Ράιαν;»

Σήκωσα τους ώμους, δεν ήθελα να την προσβάλω, αλλά ένιωθα

πραγματική περιέργεια γι’ αυτή την αναντιστοιχία.

«Απλώς περίμενα ότι το διαμέρισμα θα ταίριαζε περισσότερο στηνπροσωπικότητά σου.»

«Τι, δεν σου αρέσουν οι κουκουβάγιες μου;» ρώτησε

χαμογελώντας.

«Μ αρέσουν, ναι, απλώς...» άρχισα, περνώντας νευρικά το χέρι

μου μέσα από τα μαλλιά μου.



«Κι αυτοί οι καναπέδες;» διέκοψε. «Δεν νομίζεις ότι θα

μπορούσαμε να περάσουμε υπέροχα επάνω τους;»

«Μωρό μου, θα μπορούσαμε να περάσουμε υπέροχα πάνω σε

οποιαδήποτε επιφάνεια εδώ μέσα, λέω απλώς ότι περίμενα πως το

διαμέρισμά σου θα ήταν λιγότερο...»

Γαμώτο. Γιατί συνέχιζα να μιλάω; Την κοίταξα. Είχε φέρει το χέρι

της στο στόμα της και γελούσε σιωπηλά.

«Ηρέμησε», είπε. «Το διαμέρισμα ήταν της μαμάς μου. Μου

αρέσει, αλλά έχεις δίκιο. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι δικό μου. Όσο

σπούδαζα, δεν είχε νόημα να το πουλήσω ή ν' αγοράσω καινούρια

πράγματα.»

Έριξα άλλο ένα βλέμμα γεμάτο περιέργεια γύρω μου. «Μπορούσες

ν' αγοράσεις κιλοτάκια των εκατό δολαρίων, αλλά δεν ήθελες

καινούριο καναπέ;»

«Μη γίνεσαι σνομπ. Δεν χρειαζόμουν καινούριο καναπέ. Από την

άλλη, βέβαια, πολύ συχνά χρειαζόμουν καινούρια κιλοτάκια», είπε

χαμηλόφωνα και με νόημα.

«Ναι, διάβολε, αυτό είναι αλήθεια.»

Με αυτή την τέλεια υπενθύμιση την πλησίασα και συνέχισα την

κομψή επίθεσή μου στα κουμπιά της. Σπρώχνοντας το πουκάμισό της

πάνω από τους ώμους της και κατεβάζοντάς το στα μπράτσα της, τηνκοίταξα εκεί που στεκόταν μπροστά μου, μόνο με ένα κόκκινο

δαντελένιο σουτιέν και ασορτί κιλοτάκι. Ήταν μικροσκοπικά.

«Πες μου τι θέλεις», είπα, νιώθοντας κάτι σαν απόγνωση καθώς

έσπρωχνα τα μαλλιά της πίσω από τον ώμο της για να μπορέσω να

της ρουφήξω τον λαιμό, το σαγόνι της, το αυτί της. «Τον πούτσο μου;

Το στόμα μου; Τα χέρια μου;



Θεέ μου, θα τα κάνω όλα απόψε, αλλά από πού ν'αρχίσω; Έχω μήνες

να σε δω και μου φαίνεται ότι θα τρελαθώ.»

Έπιασα το χέρι της, τραβώντας την πιο κοντά μου. «Μωρό μου,

βάλε τα χέρια σου επάνω μου.»

Έφερε τα χέρια της στον λαιμό μου και αγκάλιασε το πρόσωπό

μου. Την ένιωσα να τρέμει.

«Μπένετ.»

Μόνο όταν πρόφερε το όνομά μου με αυτόν τον τρόπο -σαν να

ήταν ντροπαλΙσω ίσως και ανήσυχη- θυμήθηκα ότι είχε πει πως ήθελε

κάτι να μου πει πέρα από το «σ' αγαπώ». Κάτι που δεν θα μου άρεσε.

«Τι τρέχει;»

Τα μάτια της ήταν διάπλατα, αναζητώντας τα δικά μου και

ζητώντας συγγνώμη.

«Μόλις τέλειωσα την παρουσίαση της διατριβής μου και...»

«Ω, γαμώτο. Είμαι γάιδαρος. Θα έπρεπε να σε βγάλω για δείπνο

ή...»

«...και υποσχέθηκα στην Τζούλια και στη Σάρα ότι θα βγαίναμε

μαζί...»

«...ίσως μπορούμε να πάμε να φάμε κάτι, αφού σε κάνω πρώτα να

χύσεις...» συνέχισα.

«...για ποτά μετά την παρουσίασή μου...»«Θέλω απλώς να σε ακούσω να τελειώσεις μια φορά κι έπειτα

μπορούμε να φύγουμε. Απλώς δώσ' μου...», σταμά- τησα, έχοντας

επιτέλους ακούσει αυτό που ήθελε να μου πει. «Μισό λεπτό, τι είπες;

Θα βγεις με την Τζούλια και τη Σάρα; Απόψε;»



Κούνησε το κεφάλι κοιτάζοντάς με κατάματα. «Δεν ήξερα ότι θα

ερχόσουν. Δεν ξέρεις πόσο πολύ θέλω να τους τηλεφωνήσω και να το

ακυρώσω. Το θέμα όμως είναι ότι δεν μπορώ. Ήταν τόσο καλές μαζί

μου τους τελευταίους μήνες... όταν εσύ κι εγώ...»

Αναστέναξα, πιέζοντας τα μάτια μου με το κάτω μέρος της

παλάμης μου. «Γίατί δεν μου το είπες πριν σε γδύσω; Γαμώτο μου,

πώς μπορώ να σ' αφήσω να φύγεις τώρα; Έτσι όπως έχω καυλώσει,

θέλω ώρες για να ηρεμήσω.»

«Έκανα αρκετές προσπάθειες να σου το πω.» Πρέπει να

ομολογήσω ότι φαινόταν τόσο απογοητευμένη όσο κι εγώ.

«Μήπως προλαβαίνουμε να...» Κούνησα το κεφάλι κοιτάζοντας

γύρω μου, θαρρείς και η απάντηση ήταν χωμένη κάπου μέσα στα

παλιά έπιπλα. «Θα μπορούσαμε να χύσουμε κι οι δυο μέσα σε δύο

λεπτά.»

Γέλασε. «Δεν είμαι σίγουρη ότι πρέπει να καυχιέσαι γι’ αυτό.»

Και βέβαια θα έπρεπε.

Τα χείλη μου έκλεψαν την κοφτή ξαφνιασμένη ανάσα της καθώς

τη φιλούσα, με γλώσσα και με δόντια, δίχως καν να με νοιάζει αν

είχαμε μόνο μερικά λεπτά. Μου αρκούσαν μερικά λεπτά. Άφησα το

χέρι μου να γλιστρήσει από τον ξέφρενο σφυγμό του λαιμού της στα

βυζιά της και πιο χαμηλά, στην κοιλιά της. Προχώρησα ακόμα πιο χαμηλά, βρήκα εκείνο το γνώριμο, αγαπημένο μέρος όπου ήταν ζεστή

και υγρή, και εκείνη τη στιγμή το σπίτι θα μπορούσε να μας πέσει στο

κεφάλι χωρίς καν να το πάρω είδηση, επειδή, Θεέ μου, τίποτα δεν

υπήρχε εκτός απ' αυτήν και τους



σιγανούς ήχους της και τους ψιθύρους της να συνεχίσω, να

συνεχίσω...

«Μπένετ», ψιθύρισε. «Σε παρακαλώ.»

Έφερα το χέρι μου στο παντελόνι και τη στιγμή που πήγαινα να

μιλήσω...

Μας διέκοψε ένα ξερό χτύπημα στην πόρτα.

Μια γνώριμη φωνή ακούστηκε από το κατώφλι. «Φτάσαμε,

δεσποινίς Σοβαρή Απόφοιτη Οικονομικών Επιστημών, και είμαστε

έτοιμες να πάμε να τα πιούμε.»

«Φάρσα είναι! Πες μου ότι είναι φάρσα», είπα κοιτώντας τη

θυμωμένα.

Έγνεψε αρνητικά, δαγκώνοντας τα χείλη της για να μη

χαμογελάσει.

«Δεν έχω καμιά διάθεση να σε μοιραστώ αυτή τη στιγμή. Σίγουρα

με δουλεύεις.»

«Είχα ξεχάσει πόσο μ' αρέσει να σε βλέπω έξαλλο.» Πήγε στην

πόρτα με τα εσώρουχά της και την άνοιξε μια χαραμάδα προτού

κάνει μεταβολή και τρέξει να χωθεί στην κρεβατοκάμαρά της,

αφήνοντας εμένα να υποδεχτώ τις παρείσακτες.

Μα τι στο διάολο.

«Γυρίζω αμέσως!» φώναξε η Χλόη πάνω από τον ώμο της, ενώ ογυμνός της κώλος εξαφανιζόταν σε μια κρεβατοκάμαρα στην άκρη

του διαδρόμου.

Η Τζούλια σφύριξε δυνατά καθώς έμπαινε μέσα κι ύστερα

σταμάτησε και ξέσπασε σε γέλια όταν με είδε.

«Ώπα! Δεν περίμενα ότι θα άνοιγες την πόρτα μισόγυμνη, Χλόη.»

Η Σάρα μπήκε μέσα σκεπάζοντας τα μάτια της με τα χέρια καιπροχωρώντας στα τυφλά. Άρπαξε το μισοξεκούμπωτο πουκάμισό



μου και τσίριξε όταν άνοιξε τα μάτια και είδε ότι κρατούσε εμένα.

«Κύριε Ράιαν!»

«Γειά σας, κυρίες μου», είπα με άχρωμη φωνή. Έφτιαξα το

πουκάμισό μου και έσφιξα ξανά τη γραβάτα μου.

«Διάβολε, μήπως διακόψαμε κάτι;» ρώτησε η Τζούλια,

γουρλώνοντας τα μάτια και κοιτάζοντάς με πειραχτικά.

«Γία να πω την αλήθεια, ναι. Μόλις είχαμε αρχίσει να...

γνωριζόμαστε πάλι απ' την αρχή.»

Από την κρεβατοκάμαρα στην άκρη του διαδρόμου η Χλόη

φώναξε να σερβιριστούμε σαμπάνια από το ψυγείο, ενώ εγώ

προσπαθούσα ν' αγνοήσω το βλέμμα της Τζούλιας στο φερμουάρ

μου. Έμεινα ακίνητος, αφήνοντάς τη να το δει καλά. Έτσι κι αλλιώς

είχα χάσει τη στύση μου.

Σχεδόν.

«Δεν είχα καταλάβει ότι ήταν βραδιά κοριτσιών απόψε», είπα,

όταν μου φάνηκε ότι η σιωπή είχε παρατραβήξει.

Η Σάρα έκανε ένα βήμα πίσω. Έδειχνε να κάνει προσπάθεια για να

κρατάει το βλέμμα της πάνω από τους ώμους μου, ενώ εξηγούσε:

«Καμία από εμάς δεν περίμενε πως θα ήσασταν εδώ και ότι θα θέλατε

να μείνετε μέσα...»

Σίγουρα ήθελα να μείνω μέσα. Χωμένος ολόκληρος μέσα στη Χλόη.

Η Τζούλια με περιεργάστηκε για μια στιγμή κι ύστερα χαμογέλασε.

«Εγώ θα παραδεχτώ πως ήμουν περίπου σίγουρη ότι θα ήταν εδώ ο

Μπένετ.» Άθελά μου χαμογέλασα κι εγώ. Άλλωστε εκείνη μου είχε

τηλεφωνήσει για να με πείσει να πάω στην παρουσίαση της Χλόη.

Ολοφάνερα ήταν με το μέρος μου. Παρόλο που είχε διακόψει την



προσπάθειά μου να πηδήξω τη Χλόη για πρώτη φορά ύστερα από

έναν αιώνα.

Έκανα μεταβολή και πήγα στην κουζίνα για να πλύνω τα χέρια

μου. Η Τζούλια με ακολούθησε και την άκουσα πίσω μου ν' ανοίγει το

μπουκάλι με τη σαμπάνια, άκουσα τον φελλό που πεταγόταν και

τελικά το σιγανό κελάρυσμα του αφρού που μου θύμισε πόσο πολύ

θα προτιμούσα να άνοιγα το μπουκάλι πάνω στο γυμνό κορμί της

Χλόης και να έγλειφα τις φυσαλίδες από την επιδερμίδα της. Η

Τζούλια συνέχισε: «Εγώ νομίζω ότι θα πρέπει να βγούμε όλοι έξω για

να το γιορτάσουμε, ενώ αυτός μπορεί να την έχει όποτε θέλει.»

Γέμισε τέσσερα κολονάτα ποτήρια με σαμπάνια και μου έδωσε το

ένα.

«Θα πρέπει απλώς να περιμένετε λίγο για... την επανασύνδεσή

σας.»

Η Χλόη εμφανίστηκε από το δωμάτιό της με μαύρο εφαρμοστό

τζιν, μαύρα ψηλοτάκουνα με λουράκι κι ένα γυαλιστερό γαλάζιο τοπ

που έκανε το δέρμα της να χρυσίζει.

Δεν υπήρχε περίπτωση να συγκρατηθώ αν έβγαινε έξω ντυμένη

έτσι.

«Χλόη», είπα καθώς την πλησίασα και άφησα τη σαμπάνια μου

στον πάγκο της κουζίνας με χέρι τρεμάμενο. Κοίταξα με έντονηερωτική διάθεση τα μαλλιά της, που ήταν δεμένα σε μια κομψή,

χαμηλή αλογοουρά.

Τα μάτια της γυάλιζαν σκανταλιάρικα και τεντώθηκε για να φτάσει

στο αυτί μου ώστε να την ακούσω μόνο εγώ. «Μπορείς να μου το

βγάλεις αργότερα.»

«Να είσαι σίγουρη.»



Αυτό που δεν περίμενα ήταν ένα μπαρ χαμηλών τόνων στα προάστια,

με βελάκια, και αυτό που η Τζούλια αποκαλούσε «την καλύτερη

συλλογή από μπίρες στο Ιλινόι.»

Αν ήξεραν να φτιάξουν κοκτέιλ βότκα με λάιμ κι εγώ μπορούσα να

βρίσκομαι συνεχώς κοντά στη Χλόη, η βραδΙσω ίσως να μην ήταν

εντελώς καταστροφική. Ακολούθησα τις κοπέλες μέσα,

αγριοκοιτάζοντας όλους τους ξελιγωμένους μαλάκες που μας

παρακολουθούσαν καθώς πηγαίναμε προς το μπαρ. Η Τζούλια

βολεύτηκε σ' ένα σκαμπό με τριμμένο δέρμα, λέγοντας φωναχτά

στον μπάρμπαν κάτι σχετικά με το συνηθισμένο για τις κυρίες και κάτι

ροζ για τον μορφονιό...

Τώρα που το ξανασκεφτόμουν, θα ήταν μια ατέλειωτη νύχτα.

Η Σάρα -που ολοφάνερα ήταν ακόμα κάπως τρακαρισμένη λόγω

της παρουσίας μου- κάθισε από την άλλη πλευρά της Χλόης και την

έβαλε να της επαναλάβει όλες τις λεπτομέρειες της παρουσίασής της.

Η Χλόη τής μίλησε για τον Κλάρενς Τσενγκ, για το πώς είχα μπει εγώ

μέσα και είχα φερθεί σαν μαλάκας, πώς είχε παρουσιάσει και τις δύο

εργασίες και πώς της είχαν προσφέρει και δουλειά.

«Δύο δουλειές», διευκρίνισα, κοιτάζοντάς την επίμονα ώστε να

καταλάβει ότι καλά θα έκανε να πάρει τη δουλειά στη Ράιαν Μίντια.

Με κοίταξε απηυδισμένη, αλλά όλοι είδαμε το περήφανο χαμόγελότης. Με τις μπίρες τους και το ροζ κοσμοπόλιταν που έπινα εγώ

υψωμένα στον αέρα, συγχαρήκαμε τη Χλόη για την καλή δουλειά που

είχε κάνει.

Καθισμένη δίπλα μου τελείωσε την μπίρα της κι ύστερα σηκώθηκε.

«Ποιος θέλει να παίξει βελάκια;»



Η Σάρα σήκωσε το χέρι της χοροπηδώντας. Έπειτα από μία μόλις

μπίρα φαινόταν λίγο ζαλισμένη και αρκετά χαλαρωμένη ώστε να μη

φέρεται σαν να ήμασταν ακόμα στο γραφείο. Το βλέμμα μου

γλίστρησε στο κορμί της Χλόης. Μου άρεσε η ιδέα να τη βλέπω να

τεντώνεται και να τινάζεται για να ρίξει τα βελάκια μ' εκείνο το

εφαρμοστό τζιν.

«Έρχεσαι;» ρώτησε, γέρνοντας προς το μέρος μου και πιέζοντας το

στήθος της πάνω στο μπράτσο μου.

«Σε λίγο.» Άφησα τα μάτια μου να χαζέψουν το στόμα της προτού

στραφούν στο στήθος της. Κάτω από το λεπτό ύφασμα του τοπ της, οι

ρώγες της είχαν γίνει σκληρές σαν χαλίκια.

Το γέλιο της με έκανε να προσέξω και πάλι τα κόκκινα χείλη της

καθώς τα σούφρωνε παιχνιδιάρικα. «Είναι λίγο φτιαγμένος ο

Μπένετ;»

«Ο Μπένετ είναι πολύ φτιαγμένος», είπα, τραβώντας την ανάμεσα

στα πόδια μου και φιλώντας την καμπύλη του αυτιού της. Ήθελα να

είμαι υπομονετικός και να την αφήσω να απολαύσει αυτή τη βραδιά,

αλλά η υπομονή δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. «Ο Μπένετ θέλει να δει

τη Χλόη γυμνή να του τον παίζει.»

Χαχανίζοντας απομακρύνθηκε, γύρισε στο μπαρ και πέρασε το

χέρι της κάτω από το μπράτσο της Σάρας.Η Τζούλια έβαλε το χέρι της στον ώμο μου, ρίχνοντας μια γρήγορη

ματιά πίσω της για να βεβαιωθεί ότι δεν μας άκουγε η Χλόη. «Καλά τα

κατάφερες.»

Ένιωθα άβολα να συζητάω προσωπικά θέματα με ο- ποιονδήποτε

εκτός από κάνα δυο ανθρώπους στη ζωή μου, κι αυτή η ιδιαίτερα

προσωπική συζήτηση ήταν κάτι



I

που σίγουρα δεν ήθελα να κάνω με μια ξένη. Από την άλλη όμως, η

Τζούλια είχε κάνει προσπάθεια για να με βρει για χάρη της Χλόης.

Αυτό σίγουρα χρειαζόταν αρχίδια.

«Ευχαριστώ για το τηλεφώνημα», είπα. «Θέλω όμως να ξέρεις ότι

θα πήγαινα ούτως ή άλλως. Δεν άντεχα να είμαι μακριά της.»

Η Τζούλια ήπιε μια γουλιά μπίρα. «Σκέφτηκα ότι αν της έμοιαζες

έστω κι ελάχιστα, θα ετοιμαζόσουν για άλλον έναν γύρο.

Τηλεφώνησα επειδή ήθελα να έχεις αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να

έρθεις και να είσαι ο συνηθισμένος σου εαυτός, δηλαδή ένα

κάθαρμα.»

«Δεν ήμουν και τόσο μεγάλο κάθαρμα», είπα σμίγοντας τα φρύδια

για να το σκεφτώ καλύτερα. «Δεν νομίζω.»

«Εγώ είμαι σίγουρη», είπε η Τζούλια ενώνοντας τις λέξεις της.

«Είσαι η προσωποποίηση του συμβιβασμού.»

Αγνοώντας την, ύψωσα το κοριτσίστικο ποτό μου και το στράγγιξα.

«Είναι πολύ ευτυχισμένη απόψε...» ψιθύρισε η Τζούλια, σχεδόν

μονολογώντας.

«Έχει αδυνατίσει.» Όντως φαινόταν ευτυχισμένη, κι αυτό με

ενθουσίαζε, αλλά δυσκολευόμουν και ν' αγνοήσω τη διαφορά στο

κορμί της. «Παραέχει αδυνατίσει .»

Η Τζούλια έγνεψε καταφατικά. «Περνούσε πολλές ώρες στογυμναστήριο, δούλευε σκληρά.» Τα μάτια της έψαξαν τα δικά μου για

ένα δευτερόλεπτο προτού προσθέσει: «Δεν ήταν καλά, Μπένετ. Ήταν

χάλια.»

«Το ίδιο κι εγώ.»

Το παραδέχτηκε με ένα προκλητικό χαμόγελο. Η θλίψη άλλωστε

ανήκε πλέον στο παρελθόν. «Επομένως, αν σκο-



πεύεις να την κρατήσεις στο κρεβάτι τις επόμενες μέρες, φρόντισε

τουλάχιστον να κάνετε πού και πού και κάνα διάλειμμα για να

τρώει.»

Έγνεψα ότι συμφωνούσα, γυρίζοντας να κοιτάξω προς το πίσω

μέρος της αίθουσας όπου το κορίτσι μου έφερε μερικές βόλτες,

σημάδεψε κι έριξε ένα βελάκι χωρίς να χτυπήσει στόχο. Εκείνη κι η

Σάρα ξέσπασαν σε γέλια, σταματώντας μόνο για να πουν κάτι που

έκανε και τις δυο τους να γελάσουν ακόμα περισσότερο.

Κι ενώ έπαιζε βελάκια και χόρευε με τη μουσική των Ρόλινγκ

Στόουνς, εγώ ένιωθα το βάρος του πόθου μου γι' αυτή να

μετατρέπεται σε μια καυτή ζεστασιά στην κοιλιά μου. Δύο μήνες

χώρια δεν ήταν τίποτα σε σχέση με αυτό που μας περίμενε, αλλά στην

κοινή μας ιστορία αυτό το διάστημα μού φαινόταν τεράστιο. Ήθελα

να το μικρύνω περνώντας πολύ καιρό μαζί της.

Ήθελα να την πάρω πίσω, να την πλησιάσω περισσότερο. Έκανα

νόημα στον μπάρμαν, ζητώντας του τον λογαριασμό, όταν η Χλόη με

κοίταξε.

Η Τζούλια με σταμάτησε αγγίζοντάς με προειδοποιητικά στο

μπράτσο. «Μην το χαλάς. Είναι ανεξάρτητη και τα καταφέρνει μόνη

της τόσο πολύ καιρό, που δεν πρόκειται να σου πει ποτέ πόσο πολύ σε

χρειάζεται. Όμως θα σου δείξει πόσο πολύ το θέλει αυτό. Η Χλόη δεναρκείται στα λόγια, θέλει έργα. Την ξέρω από τα δώδεκά της, κι εσύ

είσαι ο άνθρωπος που περίμενε.»

Δυο λεία μπράτσα γλίστρησαν γύρω από τη μέση μου από πίσω,

και η Χλόη πίεσε το στόμα της ανάμεσα στις ωμοπλάτες μου. «Για τι

πράγμα μιλάμε;»



I

«Για ποδόσφαιρο», είπε η Τζούλια ακριβώς τη στιγμή που εγώ

απαντούσα: «Για πολιτική.»

Ένιωσα το γέλιο της καθώς γλίστρησε κάτω από το μπράτσο μου

και με τύλιξε στην αγκαλιά της. «Επομένως μιλούσατε για μένα.»

«Ναι», απαντήσαμε κι οι δυο.

«Για το πόσο χάλια ήμουν και πόσο ευτυχισμένη φαίνομαι απόψε

και πώς ο Μπένετ καλά θα κάνει να μην τα κάνει θάλασσα κι αυτή τη

φορά.»

Η Τζούλια μου έριξε ένα βλέμμα, ενώ ύψωνε την μπίρα της σε μια

σιωπηλή πρόποση, κι έπειτα μας άφησε μόνους στην άκρη του μπαρ.

Η Χλόη έστρεψε τα καστανά της μάτια σ' εμένα. «Σου είπε όλα μου

τα μυστικά;»

«Καθόλου.» Άφησα το ποτό μου και την αγκάλιασα. «Μπορούμε να

φύγουμε τώρα; Ήμουν πολύ καιρό μακριά σου και δεν αντέχω να σε

μοιράζομαι άλλο. Σε θέλω μόνη.»

Ένιωσα το γέλιο της σαν ένα μικρό τράνταγμα του κορμού της

πάνω στο μπράτσο μου κι έπειτα ο σιγανός ήχος έφτασε στ’ αυτιά

μου. «Είσαι πολύ απαιτητικός.»

«Απλώς σου λέω τι θέλω.»

«Ωραία, λοιπόν. Πες μου πιο συγκεκριμένα. Τι θέλεις ατ'αλήθεια;»

«Σε θέλω γονατιστή στο κρεβάτι μου. Σε θέλω να με παρακαλάςβουτηγμένη στον ιδρώτα. Σε θέλω τόσο μούσκεμα ώστε να μπορώ να

σε πιω.»

«Γαμώτο», ψιθύρισε με καύλα. «Είμαι ήδη υγρή.»

«Τότε, που να πάρει, δεσποινίς Μιλς. Πάμε στο αυτοκίνητό μου.»



ΔΥΟ

Με τα χέρια μου στο τιμόνι και τα δικά της παντού -στους μηρούς

μου, στον πούτσο μου, στον λαιμό μου, στο στήθος μου- δεν ήμουν

σίγουρος αν θα φτάναμε καν στο σπίτι χωρίς να τρακάρουμε. Ιδίως

όταν σήκωσε το δεξί μου χέρι για να μπορέσει να σκύψει και να μου

κατεβάσει το φερμουάρ, να βγάλει τον πούτσο μου από το μποξεράκι

μου και να τον γλείψει ολόκληρο με τη γλώσσα της. Ήθελα να πάμε

σπίτι, αλλά, διάβολε, κι αυτό μια χαρά μού φαινόταν.

«Ω Θεέ μου...» ψιθύρισε προτού τον πάρει στο στόμα της.

«Θεέ και Κύριε», μουρμούρισα φέρνοντας το αυτοκίνητο στην

αργή λωρίδα κυκλοφορίας. Ήταν τέλειο, και πάλι απ' την αρχή: τα

χέρια της και το στόμα της δούλευαν συντονισμένα, τα σιγανά

βογκητά της ακούγονταν σαν να μην είχε θελήσει ποτέ τίποτα όσο

αυτό που συνέβαινε τώρα. Ξεκίνησε αργά, με αργόσυρτα χάδια και

μικρά πειραχτικά γλειψίματα, κοιτάζοντάς με μέσα από τις σκούρες

βλεφαρίδες της ώσπου κάποια στιγμή φοβήθηκα ότι θα τρελαινό-

μουν. Με κατάλαβε όμως, όπως έκανε πάντα, ξέροντας πότε να μη

σταματήσει, πότε να κινηθεί πιο γρήγορα ή πιο έντονα, ενώ πίεζε τη

βάση του πούτσου μου. Αυτό που με έκανε να απογειωθώ ήταν ότι κι

εκείνη είχε ανάψει τα μάτια της σκοτείνιασαν, έμοιαζαν να με

ικετεύουν, η ανάσα της σκάλωνε, οι ήχοι που έβγαζε



ακούγονταν πιο απελπισμένοι. Ύστερα από λίγο κρατιόμουν σφιχτά

απ' το τιμόνι, κοντοανασαίνοντας και παρακαλώντας -και τελικά

βλαστημώντας δυνατά καθώς έχυνα στο στόμα της.

Δεν κατάλαβα πώς κατάφερα να φτάσω στον δρόμο μου ή να

παρκάρω στη ράμπα για το αυτοκίνητο δίπλα στο σπίτι μου, αλλά, με

χέρια που έτρεμαν, μας έφερα τελικά στον προορισμό μας. Φίλησε

τον αφαλό μου κι έπειτα ακούμπησε το πρόσωπό της στον μηρό μου

και μεμιάς έπεσε σιωπή στο αυτοκίνητο. Αν και δεν είχα φανταστεί

την πρώτη μας συνάντηση ακριβώς έτσι, ο τρόπος που είχαν γίνει όλα

τόσο βιαστικά και αυθόρμητα... ήταν κι αυτός χαρακτηριστικός της

σχέσης μας.

Όταν στηρίχτηκε στο μπράτσο μου για να ανασηκωθεί,

μετακινήθηκα στο κάθισμά μου, ανέβασα το φερμουάρ μου κι έσφιξα

τη ζώνη μου.

«Μα τι διάολο;» ρώτησε κοιτάζοντας από το παράθυρο. Ο

ξαφνιασμένος τόνος της φωνής της διέλυσε την ομίχλη του σεξ που με

τύλιγε. «Αυτό είναι το σπίτι σου; Γιατί είμαστε εδώ;»

«Ήθελες να πάμε στο δικό σου διαμέρισμα;»

«Υπέθεσα ότι εκεί θα πηγαίναμε», είπε σηκώνοντας τους ώμους.

«Δεν έχω καθόλου δικά μου πράγματα εδώ.»

«Ούτε κι εγώ έχω δικά μου πράγματα στο διαμέρισμά σου.»«Εγώ όμως έχω έξτρα οδοντόβουρτσες. Εσύ έχεις έξτρα

οδοντόβουρτσες;»

Τι στο διάολο ήταν αυτά που έλεγε;



Αναστενάζοντας άνοιξε την πόρτα της. «Τι άνμουρμούρισ

μουρμούρισε.

«Για να είμαι σαφής», είπα βγαίνοντας από το αυτοκίνητο και

ακολουθώντας τη στο μονοπάτι. «Σ' έφερα εδώ επειδή εδώ θα σε

έφερνα μετά το Σαν Ντιέγκο. Θα σε έδενα στο κεφαλάρι του

κρεβατιού μου και θα σου έκανα το κωλαράκι μαύρο στο ξύλο. Κι

αυτό θα κάνω και τώρα, έπειτα απ’ όλα αυτά που με έκανες να

περάσω.»

Η Χλόη σταμάτησε εκεί που στεκόταν στη βεράντα μου, με την

πλάτη στραμμένη σ’ εμένα για μερικά δευτερόλεπτα προτού γυρίσει

να με αγριοκοιτάξει. «Τι έκανε, λέει;»

«Τι δεν κατάλαβες;» ρώτησα και όταν συνέχισε απλώς να με

αγριοκοιτάζει, εξήγησα: «Ναι, χωρίσαμε γιατί φέρθηκα σαν μαλάκας.

Το ίδιο κι εσύ όμως.»

Τα μάτια της μισόκλεισαν και σκοτείνιασαν. Είχα φοβηθεί κάπως,

αλλά είχα ερεθιστεί κιόλας που θα γινόταν έξαλλη μαζί μου. Με

έσπρωξε με την πλάτη ως την εξώπορτά μου και η γροθιά της

κρατούσε σφιχτά τη γραβάτα μου προτού την τραβήξει απότομα προς

τα κάτω και με φέρει τόσο κοντά της που τα πρόσωπά μας βρέθηκαν

σχεδόν στο ίδιο επίπεδο. Τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα και αγριε-

μένα. «Δώσε μου τα κλειδιά σου.»Έβαλα το χέρι μου στην τσέπη, τα έβγαλα και τα απόθεσα στην

ανοιχτή παλάμη της χωρίς να ρωτήσω τίποτα. Την κοίταζα καθώς τα

περιεργαζόταν και την είδα να βρίσκει το σωστό κλειδί με την πρώτη.

«Είναι η επάνω κλειδαριά και...»

Με διέκοψε με το δάχτυλό της πάνω στα χείλη μου. «Σουτ! Δεν

θέλω ν’ ακούσω λέξη.»



Προσπάθησα να μαντέψω τι συνέβαινε. Προφανώς δεν Περίμενε ότι

θα την πείραζα για το ότι με είχε εγκαταλείψει με τον τρόπο που το

είχε κάνει. Ίσως υποψιαζόταν ότι είχαμε αφήσει αυτή την κουβέντα

στην αίθουσα συσκέψεων όπου είχαμε ξαναβρεθεί. Και υποθέτω ότι

από πολλές απόψεις αυτό είχε συμβεί. Δεν χρειαζόταν να μου ζητήσει

συγγνώμη και δεν ένιωθα ότι υπήρχε λόγος να της ζητήσω συγγνώμη

τώρα πια. Αλλά ο χωρισμός μας είχε κρατήσει μερικούς μήνες που

ένιωθα χάλια, κι έτσι η συζήτηση προφανώς δεν είχε τελειώσει

οριστικά. Εξάλλου ένα χέρι ξύλο μού φαινόταν ο πιο κατάλληλος

τρόπος για να κλείσουμε αυτόν τον λογαριασμό.

Το χέρι της δεν δίστασε καθώς γλιστρούσε το κλειδί στην

κλειδαριά. Άκουσα το γνώριμο τρίξιμο και τον κρότο, έπειτα άνοιξε

την πόρτα σπρώχνοντάς την και με ανάγκασε να περάσω το κατώφλι

με την πλάτη.

«Ίσια πίσω στο λίβινγκρουμ», πρότεινα. «Ή στον διάδρομο, για την

κρεβατοκάμαρά μου.»

Ένιωθα ότι με οδηγούσε στο λίβινγκρουμ, καθώς τα μάτια της

περνούσαν από το πρόσωπό μου στο χέρι της, στη γραβάτα μου και

στο σπίτι πίσω της. Άλλωστε πρώτη φορά έβλεπε το σπίτι μου.

«Ωραίο είναι», ψιθύρισε, δείχνοντας ότι είχε αποφασίσει τι θα με

έκανε καθώς με ανάγκασε να σταματήσω απότομα. «Είναι τόσοκαθαρό. Τόσο... εσύ.»

«Ευχαριστώ», είπα γελώντας. «Αν το εννοείς...»

Σαν να θυμήθηκε ότι με τιμωρούσε για κάτι, μου έριξε ένα

αυστηρό βλέμμα. «Μείνε εδώ!»



Κάθισε καβάλα στα γόνατά μου. Άπλωσε και τα δυο της χέρια κι

άρχισε να παίζει με τη γραβάτα μου. «Αυτό που είπες έξω...»

ψιθύρισε. «Ίσως πρέπει να κουβεντιάσουμε λίγο ακόμα.»

«Οκέι.»

«Αν όμως δεν θέλεις να το κάνεις τώρα, μπορούμε να πάμε στο

δωμάτιό σου και μπορείς να μου κάνεις ό,τι θέλεις.» Σήκωσε το

βλέμμα της στο πρόσωπό μου, κοιτάζοντάς με ερευνητικά με τα

σκοτεινά μάτια της. «Μπορούμε να κουβεντιάσουμε αργότερα.»

«Θα κουβεντιάσω για ό,τι θέλεις.» Ξεροκατάπια και της

χαμογέλασα. «Και μετά θα σε πάρω στο κρεβάτι μου και θα κάνω όλα

αυτά που θέλω εγώ.»

Μου είχε κοπεί η ανάσα. Προσπάθησα να ξεκουμπώσω το επάνω

κουμπί του πουκαμίσου μου, όμως εκείνη άρπαξε το χέρι μου και το

τράβηξε προς τα κάτω, με τα φρύδια σηκωμένα σε μια σιωπηλή

ερώτηση. Αργά αργά έλυσε τη γραβάτα μου ώσπου βρέθηκε

τυλιγμένη γύρω από τη γροθιά της, σαν τους επιδέσμους των μποξέρ.

Με είχε ανάψει τόσο πολύ αυτή η δύναμη μέσα της, που όταν πέρασε

τα χέρια μου στο πλάι της καρέκλας, δεν έδωσα σημασία. Ο πούτσος

μου έγινε επώδυνα σκληρός και άλλαξα λίγο στάση για να βολέψω το

φούσκωμα στο παντελόνι μου, ενώ η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά

μες στο στήθος μου. Μα τι στο διάολο έκανε;«Πες μου πως μ' αγαπάς...» ψιθύρισε.

Η καρδιά μου κάλπαζε ξέφρενα και το αίμα μου κυλούσε ορμητικά

μέσα στις φλέβες μου. «Σ’ αγαπώ. Σαν τρελός. Είμαι...» Το είχα

φανταστεί αυτό χίλιες δυο φορές, αυτή τη στιγμή όμως ήμουν

υπερβολικά ερεθισμένος και τα λόγια μου έβγαιναν πνιχτά.



Παίρνοντας βαθιά ανάσα και κλείνοντας τα μάτια μου ψιθύρισα:

«Είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί σου.»

«Αλλά ήσουν θυμωμένος μαζί μου όταν έφυγα.»

Ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Θα κατέληγε η συνάντησή μας σε

καβγά; Κι αυτό άραγε θα ήταν καλό ή κακό;

Η Χλόη έγειρε μπροστά, με φίλησε στο πιγούνι, στα χείλη, στο

μάγουλο. Γλίστρησε το στόμα της στο αυτί μου. Κι έπειτα ένιωσα ένα

τράβηγμα στους καρπούς μου, είχε δέσει τα χέρια μου πίσω από την

καρέκλα με τη γραβάτα μου. «Μη φοβάσαι», είπε. «Μην ανησυχείς.

Θέλω απλώς να το συζητήσω.»

Ήθελε να το συζητήσει, ήθελε να νιώσει ωραία ακού- γοντας πώς

με είχε επηρεάσει, πώς είχα θυμώσει. Καλά, έπρεπε να με δέσει

πρώτα; Χαμογέλασα, γυρίζοντας για να σφραγίσω τα χείλη της με

ένα φιλί.

«Ναι, είχα θυμώσει μαζί σου. Κυρίως μου είχες ραγίσει την καρδιά,

αλλά ήμουν και θυμωμένος.»

«Πες μου γιατί ήσουν θυμωμένος.» Το στόμα της απομακρύνθηκε

από το δικό μου, κατέβηκε στον λαιμό μου και άρχισε να μου πιπιλάει

το δέρμα καθώς σκεφτόμουν πώς να απαντήσω. Μου φαινόταν

σάμπως ο χωρισμός μας να είχε συμβεί πριν από ένα εκατομμύριο

χρόνια, αλλά και ίσως λίγο νωρίτερα σήμερα. Το γεγονός ότι ήτανεκεί, καβάλα στα γόνατά μου και με φιλούσε, μου θύμισε ότι από

πολλές απόψεις όλα αυτά ήταν περασμένα ξεχασμένα. Αλλά το

σφίξιμο που ένιωθα στο στήθος όταν θυμόμουν πώς με είχε αφήσει...

μου φαινόταν πολύ πρόσφατο.



«Ποτέ δεν με άφησες να σου δώσω κάποιες εξηγήσεις ή να ζητήσω

συγγνώμη. Τηλεφώνησα. Πήγα στο σπίτι σου. Θα είχα κάνει τα πάντα

για να ξανασμίξουμε.»

Δεν είπε τίποτα, δεν προσπάθησε να δικαιολογηθεί. Απλώς

σηκώθηκε και απομακρύνθηκε, σκύβοντας για να λύσει τα λουριά

των παπουτσιών της. Τα έβγαλε, ξαναγύρισε σ’ εμένα κι άρχισε να

περνάει τα δάχτυλά της μέσα από τα μαλλιά μου και να τραβάει το

πρόσωπό μου πάνω στο στήθος της.

«Ξέραμε ότι δεν θα ήταν εύκολο να περάσουμε από το γαμήσι από

μίσος στο να ερωτευτούμε», είπα με το στόμα πάνω στο μαλακό

ύφασμα του τοπ της. «Και με το πρώτο μου στραβοπάτημα με

παράτησες.»

Άνοιξε το επάνω κουμπί του τζιν της, κατέβασε αργά το φερμουάρ

κι έπειτα το έβγαλε. Σε μερικά δευτερόλεπτα το πουκάμισό της έπεσε

πλάι στο τζιν της στο πάτωμα. Στάθηκε μπροστά μου, μόνο με το

σουτιέν και το δαντελένιο κόκκινο κιλοτάκι της. Μες στο μισοσκότεινο

δωμάτιο, η επιδερμίδα της θύμιζε μετάξι.

Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο.

«Δεν είχα προλάβει καλά καλά να καταλάβω ότι σ’ αγαπούσα, ότι

ίσως ήμουν ερωτευμένος μαζί σου από καιρό, όταν εξαφανίστηκες

ξαφνικά.» Σήκωσα το κεφάλι και την κοίταξα, ελπίζοντας ότι δεν τοείχα παρακάνει. Γλίστρησε πάνω στα γόνατά μου και περισσότερο

από οτιδήποτε άλλο ήθελα να έχω τα χέρια μου ελεύθερα για να

χαϊδεύω τους δυνατούς μηρούς της. Αντί γι' αυτό, κοίταζα το σημείο

όπου τα πόδια της χώριζαν πάνω μου, μόλις λίγους πόντους από το

καυλίΛΛυπάμα



«Λυπάμαι», ψιθύρισε. Ανοιγόκλεισα έκπληκτος τα μάτια. «Δεν θα

μετανιώσω, έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω τότε. Ξέρω όμως ότι σε

πλήγωσε και ξέρω ότι δεν ήταν δίκαιο να σε αποκλείσω με αυτόν τον

τρόπο.»

Έγνεψα καταφατικά, σηκώνοντας λίγο το σαγόνι μου για να με

πλησιάσει και να με φιλήσει. Το στόμα της πίεσε το δικό μου, μαλακό

και υγρό, και μια υποψία βογκητού ξέφυγε από τα χείλη της.

«Ευχαριστώ που ήρθες σήμερα το πρωί», είπε, ενώ ήταν

κολλημένη πάνω μου.

«Εσύ θα είχες έρθει σ' εμένα;» ρώτησα.

«Ναι.»

«Πότε;»

«Αύριο το πρωί. Αφού θα είχα τελειώσει την παρουσίασή μου. Το

είχα αποφασίσει πριν από μια εβδομάδα.»

Αναστέναξα, γέρνοντας μπροστά για να τη φιλήσω. Τεντώθηκε κι

έκανε πίσω κι έτσι φίλησα μόνο το σαγόνι της και τον λαιμό της.

«Έβγαινες με κάποια άλλη όσον καιρό ήμασταν χώρια;»

Σταμάτησα και την κοίταξα με ανοιχτό το στόμα. «Τι; Σοβαρά μιλάς;

Όχι.»

Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της. «Απλώς ήθελα να το

ακούσω.»«Αν ποτέ αφήσεις άλλον άντρα να σε αγγίξει, Χλόη, ορκίζομαι

πως...»

«Ηρέμησε, σκληρό καρύδι.» Πίεσε το στόμα μου με τις άκρες των

δαχτύλων της. «Δεν έβγαινα με κανέναν.»

Έκλεισα τα μάτια μου, ενώ φιλούσα τα δάχτυλά της και κουνούσα

το κεφάλι. Η αντιαισθητική εικόνα έσβησε αργά



από το μυαλό μου, αλλά η καρδιά μου δεν έκοψε καθόλου ταχύτητα.

Ένιωσα την ανάσα της στον λαιμό μου λίγο πριν με ρωτήσει: «Με

σκεφτόσουν;»

«Συνέχεια.»

«Φανταζόσουν ποτέ ότι με πηδούσες;»

Όλες οι λέξεις χάθηκαν από το μυαλό μου. Όλες οι λέξεις της

αγγλικής γλώσσας εξαφανίστηκαν καθώς μετακινιόμουν από κάτω

της, ποθώντας την τόσο έντονα αυτή τη στιγμή ειλικρίνειας. Ένιωθα

τόσο τρωτός και ανυπεράσπιστος που φοβήθηκα ότι θα τρελαινόμουν

το δευτερόλεπτο που θα μου έβγαζε το παντελόνι.

«Όχι στην αρχή», κατάφερα να πω τελικά. «Έπειτα από μερικές

εβδομάδες όμως προσπάθησα.»

«Προσπάθησες να τον παίξεις ενώ με σκεφτόσουν; Νόμιζες ότι το

χέρι σου μπορούσε να πάρει τη θέση μου;»

Είδα την έκφρασή της ν' αλλάζει, από περίεργη να γίνεται

επιθετική προτού απαντήσω.

«Ναι.»

«Έχυσες;»

«Χριστέ μου, Χλόη.» Γιατί με άναβε τόσο αυτή η ανάκριση;

Συνέχισε να με κοιτάζει σταθερά, ήρεμα, ενώ περίμενε να της

απαντήσω, αναγκάζοντας με να κατεβάσω τα μάτια.«Πες μου.»

Άθελά μου χαμογέλασα. Πάντα τέτοια σπασαρχίδω ήταν. «Μια

δυο φορές. Δεν ήταν και τόσο ικανοποιητικό επειδή σε φανταζόμουν

και εκνευριζόμουν, αλλά ήταν κάπως ανακουφιστικό.»



«Κι εγώ», είπε. «Μου έλειπες τόσο πολύ που πονούσα. Στη δουλειά

μού έλειπες. Στο σπίτι, στο κρεβάτι μου, δεν το άντεχα. Η μοναδική

φορά που κατάφερνα να σε διώξω από το μυαλό μου ήταν όταν...»

«Πήγαινες για τρέξιμο», ψιθύρισα. «Το καταλαβαίνω. Αδυνάτισες

πάρα πολύ.»

Σήκωσε τα φρύδια. «Το ίδιο κι εσύ.»

«Έπινα και πολύ», παραδέχτηκα, υπενθυμίζοντάς της ότι δεν

παραβγαίναμε σε κάποιον αγώνα. Δεν χρειαζόταν να αποδείξει ότι τα

είχε πάει καλύτερα. Και μάλιστα ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι έτσι

ήταν. «Ο πρώτος μήνας του χωρισμού μας είναι ακόμα μια θολή

ανάμνηση για μένα.»

«Η Σάρα μού είπε πώς ήσουν. Μου είπε ότι ήμουν άδικη που έμενα

μακριά σου.»

Την κοίταξα κατάπληκτος σηκώνοντας τα φρύδια. Αλήθεια; Το είχε

πει αυτό η Σάρα; «Έκανες αυτό που πίστευες ότι έπρεπε να κάνεις.»

Γέρνοντας πίσω, κοίταξε το στέρνο μου από πάνω ως κάτω κι

ύστερα έφερε το βλέμμα της ξανά στα μάτια μου. Παραξενεύτηκα

βλέποντας ότι φαινόταν κάπως ξαφνιασμένη. Ίσως και ζαλισμένη.

«Το ήξερες ότι θα σε έδενα.»

Την κοίταξα. «Φυσικά.»

«Απλώς δεν ήμουν σίγουρη ότι θα με άφηνες. Νόμιζα ότι σε είχαξεγελάσει -νόμιζα ότι ίσως έλεγες όχι.»

«Χλόη, με κάνεις ό,τι θέλεις από την πρώτη στιγμή που οε είδα. Θα

σε άφηνα να με δέσεις στην αίθουσα συσκέψεων αν μου το

ζητούσες.»



Η άκρη του στόματός της τραβήχτηκε σ’ ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο.

«Εγώ δεν θα σε άφηνα αν μου το ζητούσες.»

«Ωραία.» Έγειρα να τη φιλήσω. «Είσαι πιο έξυπνη από μένα.»

Σηκώθηκε κι έφερε τα χέρια πίσω για να ξεκουμπώσει το σουτιέν

της, που γλίστρησε στα μπράτσα της κι έπεσε στο πάτωμα. «Νομίζω

ότι κι οι δυο μας ξέραμε από πάντα ότι αυτό είναι αλήθεια.»

Την ήθελα τόσο πολύ που ένιωθα μονίμως έναν σταθερό, βαρύ

πόνο. Είχα τέτοια καύλα που ένιωθα τον κάθε χτύπο της καρδιάς μου

στον πούτσο μου, αλλά ένιωθα επίσης ότι είχα ζαλιστεί από τα πολλά

χρώματα: το κόκκινο της κιλότας της, το καστανό των ματιών της, το

κρεμ της επιδερμίδας της. Το κορμί μου ούρλιαζε στο δικό της να με

πάρει μέσα του, αλλά το μυαλό μου δεν μπορούσε να σταματήσει να

ρουφάει την κάθε λεπτομέρεια. «Άσε με να σε αγγίξω.»

Ήρθε και πάλι κοντά μου, φέρνοντας το στήθος της στο ύψος του

στόματός μου. Έγειρα μπροστά, πήρα τη μία ρώγα ανάμεσα στα

χείλη μου και την ύγρανα με τη γλώσσα μου. Δίχως προειδοποίηση

σηκώθηκε και απομακρύνθηκε, γυρίζοντάς μου την πλάτη και

κοιτάζοντός με πάνω από τον ώμο της με ένα σκανταλιάρικο

χαμόγελο στο πρόσωπό της.

«Τι κάνεις, βρε διαβολάκι;...» είπα ξέπνοα.

Οι αντίχειρές της αγκιστρώθηκαν στο λάστιχο της δαντελένιας τηςκιλότας και κούνησε τους γοφούς της καθώς άρχισε να την κατεβάζει.



Όχι. Δεν υπήρχε περίπτωση.

«Μην τολμήσεις», είπα ελευθερώνοντας απότομα τα χέρια μου

από τον χαλαρό κόμπο. Σηκώθηκα όρθιος, απειλητικός, σαν ένα

μαύρο σύννεφο που είχε αρχίσει να σχηματίζεται μέσα στο ίδιο μου

το λίβινγκρουμ προμηνύοντας καταιγίδα. «Πήγαινε στην άκρη του

διαδρόμου και ξάπλωσε στο κρεβάτι μου. Έτσι και σκεφτείς να

βγάλεις μόνη οου την κιλότα σου, θα τον παίξω μόνος μου κι εσύ θα

κάθεσαι εκεί και θα με κοιτάζεις να χύνω.»

Τα μάτια της γούρλωσαν, έγιναν τεράστιες μαύρες λίμνες στο

σκοτεινό δωμάτιο και δίχως άλλη κουβέντα έκανε μεταβολή και

διέσχισε τρέχοντας τον διάδρομο έως την κρεβατοκάμαρά μου.

_____________________

Και με αυτή την ανάμνηση στο μυαλό μου, η μέρα μου είχε πάει

κατά διαόλου και επίσημα...

Εκείνη η βραδιά ήταν η πιο προσωπική βραδιά της ζωής μου

και είχε κάνει τη σχέση μας να περάσει από τη φάση Ας

δοκιμάσουμε στη φάση Πλήρης δέσμευση. Ποτέ δεν θα μπορούσα να

καταλάβω τον τρόπο που μετέτρεψε την αδυναμία της σε ήρεμη

εξουσία ή τον τρόπο που με άφησε να αντιστρέφω τους όρους

στην κρεβατοκάμαρά μου, να τη δέσω στο κρεβάτι μου και ναγευτώ ολόκληρο το κορμί της με μικρές δαγκωματιές.

Αναστέναξα καθώς συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ιδέα πότε θα

ξαναπερνούσαμε μια τόσο χαλαρή νύχτα μαζί κι έπιασα το κινητό

μου για να της στείλω μήνυμα.



Φαγητό;

Δεν μπορώ, απάντησε η Χλόη. Σύσκεψη με τον

Ντάγκλας δώδεκα με τρεις. Μου 'ρχεται να

αυτοκτονήσω.

Κοίταξα το ρολόι. Ήταν έντεκα και τριάντα έξι. Άφησα το

τηλέφωνό μου ξανά στο γραφείο μου και έπιασα πάλι το άρθρο

που ετοίμαζα για το Journal. Μου ήταν αδύνατον να δουλέψω και

το ήξερα.

Ύστερα από δυο λεπτά σήκωσα πάλι το τηλέφωνό μου, της

έστειλα άλλο ένα SMS, αυτή τη φορά με τον μυστικό μας κωδικό.

Το σήμα του Μπάτμαν.

Απάντησε αμέσως: Έρχομαι.

____________________

Η εξωτερική πόρτα άνοιξε κι έκλεισε, φέρνοντας τον ήχο από

τα τακούνια της Χλόης πάνω στο δάπεδο του γραφείου ακριβώς

έξω από το δικό μου. Κάποτε ήταν το γραφείο της Χλόης, όταν

όμως επέστρεψε στη Ράιαν Μίντια αφού είχε πάρει το

μεταπτυχιακό της, είχε μετακομίσει σε δικό της γραφείο στην

ανατολική πτέρυγα, με αποτέλεσμα το έξω γραφείο να μείνει

άδειο. Είχα δοκιμάσει να προσλάβω άλλο βοηθό, αλλά κανένας

δεν μου έκανε. Η Άντρια έκλαιγε συνέχεια. Η Τζέσι συνέχεια

χτυπούσε το στιλό της ρυθμικά πάνω στο γραφείο της, θυμίζοντάς

μου τρυποκάρυδο που ανοίγει τρύπες σ' ένα δέντρο. Ο Μπρους

δεν ήξερε να πληκτρολογεί.

Προφανώς δεν είχα εκτιμήσει πραγματικά πόσο «αγία» ήταν η

Χλόη που με είχε ανεχτεί.

Η πόρτα μου άνοιξε και μπήκε μέσα συνοφρυωμένη.

Χρησιμοποιούσαμε το σήμα του Μπάτμαν όταν θέλαμε να



ειδοποιήσουμε ο ένας τον άλλο για κάποιο κρίσιμο θέμα στο

γραφείο και για μια στιγμή αναρωτήθηκα μήπως το είχα

παρακάνει.

«Τι συνέβη;» ρώτησε, σταματώντας περίπου τριάντα πόντους

μακριά μου, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος της. Έβλεπα ότι

ετοιμαζόταν για μια επαγγελματική μάχη εκ μέρους μου, εγώ

όμως την ήθελα για μια μάχη πολύ πιο προσωπική.

«Τίποτα που να έχει σχέση με τη δουλειά», είπα τρίβοντας το

σαγόνι μου. «Θέλω...»

Η φωνή μου έσβησε καθώς κοίταζα με τη σειρά μου το

πρόσωπό της: τα μάτια της που είχαν μισοκλείσει καθώς

προσπαθούσε να συγκεντρωθεί, τα χυμώδη χείλη που είχε σφίξει

ανήσυχα, το λείο δέρμα της. Και, φυσικά, άφησα το βλέμμα μου

να πέσει στα στήθη της και... ε, γαμώτο.

«Χαζεύεις το στήθος μου;»

«Ναι.»

«Μου έστειλες το σήμα του Μπάτμαν για να έρθω και να

χαζεύεις τα βυζιά μου;»

«Ηρέμησε, κοπέλα μου. Σου έστειλα το σήμα του Μπάτμαν

επειδή μου λείπεις.»

Τα χέρια της έπεσαν στα πλευρά της κάπως αδέξια καθώς ταδάχτυλά της πάλευαν να ισιώσουν το στρίφωμα του πουλόβερ

της. «Πώς είναι δυνατόν να σου λείπω; Έμεινα στο σπίτι σου χθες

το βράδυ!»

«Το ξέρω.» Ήξερα αυτή την πλευρά της. Πώς προσπαθούσε

πάντα ενστικτωδώς να προφυλάξει τον εαυτό της.

«Περάσαμε κι όλο το Σαββατοκύριακο μαζί.»



«Ναι, εσύ και εγώ -και η Τζούλια κι ο Σκοτ», της υπενθύμισα.

«Και ο Χένρι και η Μίνα. Όχι μόνοι. Όχι όπως το φανταζόμασταν.»

Η Χλόη γύρισε το κεφάλι της και κοίταξε από το παράθυρο. Για

πρώτη φορά εδώ και εβδομάδες είχε μια υπέροχη, ηλιόλουστη

μέρα. Ήθελα να την πάρω και να βγούμε έξω και απλώς να...

καθίσουμε κάπου.

«Νιώθω ότι μου λείπεις συνέχεια τώρα τελευταία», ψιθύρισε.

Ο κόμπος στο στήθος μου χαλάρωσε κάπως. «Αλήθεια;»

Γνέφοντας καταφατικά, στράφηκε ξανά προς το μέρος μου. «Το

πρόγραμμα των ταξιδιών σου είναι χάλια αυτή τη στιγμή.»

Έσκυψε μπροστά, σηκώνοντας το ένα φρύδι. «Και δεν με φίλησες

όταν έφυγες σήμερα το πρωί.»

«Σε φίλησα», είπα χαμογελώντας. «Αλλά κοιμόσουν βαθιά.»

«Τότε δεν μετράει...»

«Τρώγεστε για καβγά, δεσποινίς Μιλς;»

Σήκωσε τους ώμους, προσπαθώντας να συγκρατήσει ένα

χαμόγελο καθώς με περιεργαζόταν προσεκτικά.

«Αντί να αρπαχτούμε, θα μπορούσες απλώς να μου πάρεις μια

πίπα για καμιά δεκαριά λεπτά.»

Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, με πλησίασε και με πήρε στην

αγκαλιά της, ενώ σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών της για ναμπορέσει να χώσει το πρόσωπό της στον λαιμό μου. «Σ’ αγαπώ...»

ψιθύρισε. «Και μου αρέσει που έστειλες το σήμα του Μπάτμαν

επειδή σου έλειψα.»



Για μια στιγμή έμεινε ακίνητη κι έπειτα σήκωσε το χέρι γης πάνω

από το κεφάλι της. Σκύβοντας πήρα τα δυο της δάχτυλα στο

στόμα μου.

Γ αμώτο.

Έχανα τα λογικά μου βλέποντας πόσο πολύ το ήθελε αυτό.

Ήξερα εκ πείρας τη μυρωδιά της όταν ήταν απολύτως έτοιμη για

μένα -για παράδειγμα, όταν ερχόμουν να τη βρω αργά και της την

έπεφτα ξαφνικά μες στον ύπνο της με το στόμα μου πάνω στο

δικό της- και ήξερα πόσο διαφορετική ήταν η μυρωδιά της όταν

είχαμε ερεθίσει ο ένας τον άλλον ώρες ατελείωτες, όπως μου

φαινόταν. Αυτό που γεύτηκα στα δάχτυλά της έδειχνε πόσο πολύ

είχε καυλώσει. Κόντεψα να τρελαθώ.

Πόσον καιρό το σκεφτόταν αυτό; Όλη μέρα; Από τη στιγμή που

την είχα αφήσει το πρωί; Αλλά δεν με άφησε να το σκεφτώ και

πολύ, επιστρέφοντας γρήγορα το χέρι της στο αόρατο σημείο

ανάμεσα στα πόδια της.

Κοίταζα το κεφάλι της να κινείται, τα χείλη της να γλιστράνε

στο καυλί μου, και προσπάθησα να ηρεμήσω. Αλλά, ακόμα κι όταν

το στόμα της ήταν πάνω μου έτσι, ή όταν ήμουν χωμένος μέσα

της, πάντα ήθελα περισσότερα. Ήταν αδύνατον να την πάρω με

όλους τους τρόπους την ίδια στιγμή, αυτό όμως δεν με εμπόδιζενα το φαντασιόνουμαι: έναν στρόβιλο από στάσεις και ήχους και

τα χέρια μου στα μαλλιά της και στους γοφούς της, τα δάχτυλά

μου στο στόμα της αλλά ταυτόχρονα κι ανάμεσα στα πόδια της και

πίσω, στα μπούτια της. Όταν πέρασα τα χέρια μου στα



μαλλιά της, κατάλαβε ότι ήθελα να κάνει πιο γρήγορα, κι όταν οι

γοφοί μου άρχισαν να κουνιούνται σπασμωδικά, ήξερε ότι έπρεπε

να αφήσει τα πειράγματα. Άλλωστε θα την καλούσαν στη

σύσκεψη από στιγμή σε στιγμή.

Ξαφνικά θυμήθηκα ότι το γραφείο μου δεν ήταν κλειδωμένο η

Χλόη είχε μπει μέσα νομίζοντας ότι θα κάναμε μια επαγγελματική

συζήτηση.

Και το έξω γραφείο ήταν κλειστό αλλά όχι κλειδωμένο.

«Γαμώτο», μουρμούρισα, γιατί κατά κάποιον τρόπο η σκέψη

ότι μπορούσαν να μας τσακώσουν με ερέθιζε ακόμα περισσότερο.

«Χλόη...» Δίχως προειδοποίηση ο οργασμός μου κατηφόρισε

ορμητικά στη ραχοκοκαλιά μου, καυτός και έντονος, τόσο έντονος

που τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν και οι γροθιές μου

σφίχτηκαν μες στα μαλλιά της. Τεντώθηκε για να αποφύγει το

τράβηγμά μου, το χέρι της τιναζόταν καθώς χαϊδευόταν, ενώ με

τύλιξαν οι πνιχτοί ήχοι της δικής της ηδονής.

Χαμηλώνοντας τα μάτια, είδα ότι παρατηρούσε την αντίδρασή

μου. Φυσικά! Τα μάτια της ήταν διάπλατα ανοιχτά αλλά γλυκά

παρ’ όλα αυτά, και έδειχνε γοητευμένη. Είμαι σίγουρος ότι η

έκφρασή της ήταν ακριβώς σαν τη δική μου κάθε φορά που την

έβλεπα να λιώνει στο άγγιγμά μου. Έπειτα από μια παύση για νασυνέλθω, τραβήχτηκα έξω από το στόμα της και γονάτισα στο

δάπεδο απέναντι της, απλώνοντας το χέρι μου γύρω από το δικό

της, ανάμεσα στα πόδια της. Μετακινήθηκε λίγο, αφήνοντας τα

δάχτυλά μου να συνε- χίσουν. Έχωσα δύο δάχτυλα μέσα της,

σπρώχνοντας βαθιά, και παραλίγο να χάσει την ισορροπία της

καθώς το κορμί της έγειρε απότομα προς το μέρος μου. Έβαλα τοάλλο μου χέρι



στον γοφό της για να μην πέσει και της έδωσα ένα φιλί στα χείλη,

μουρμουρίζοντας πόσο κόκκινα ήταν, λίγο πρησμένα.

«Κοντεύω...» είπε, καθώς περνούσε το ελεύθερο χέρι της γύρω

από τον λαιμό μου για να στηριχτεί καλύτερα.

«Μου αρέσει που νομίζεις ότι πρέπει να μου το πεις αυτό.»

Περίμενα συνέχεια ότι το άγγιγμά μου θα φαινόταν υπερβολικά

γνώριμο ή ότι θα την κούραζε η τεχνική μου, όμως κάθε φορά που

ένιωθε τον αντίχειρά μου να πιέζει την κλειτορίδα της, η ηδονή

της γινόταν πιο έντονη.

«Άλλη μια φορά», κατάφερε να πει με πνιχτή φωνή. «Σε

παρακαλώ, θέλω...»

Δεν αποτελείωσε τη φράση της. Δεν χρειάστηκε. Έχωσα τρία

δάχτυλα μέσα της και την κοίταζα καθώς το κεφάλι της έπεσε

προς τα πίσω, τα χείλη της μισάνοιξαν και ο σιγανός, βραχνός ήχος

του οργασμού που προσπαθούσε να πνίξει για να μην ακουστεί τη

διέτρεξε ολόκληρη.

Για μερικά δευτερόλεπτα με άφησε να την κρατάω, να εισπνέω

τη μυρωδιά των μαλλιών της και να παριστάνω ότι ήμασταν

κάπου αλλού, ίσως στο δικό μου λίβινγκρουμ ή στην

κρεβατοκάμαρά της, σίγουρα όχι στο δάπεδο του ξεκλείδωτου

γραφείου μου.Η Χλόη φάνηκε να το θυμάται αυτό την ίδια στιγμή που το

θυμήθηκα κι εγώ. Σήκωσε το κιλοτάκι της και έσπρωξε τη φούστα

της ξανά στους γοφούς της προτού με αφήσει να της πιάσω το

χέρι για να τη βοηθήσω να σηκωθεί. Όπως συνήθως, με

εντυπώσιασε η σιωπή γύρω μας, και τότε αναρωτήθηκα αν

ήμασταν ποτέ τόσο διακριτικοί και πονηροί όσο τουλάχιστοννομίζαμε.



Εριξε μια ματιά γύρω της κάπως ζαλισμένη κι έπειτα μου χάρισε

ένα ράθυμο χαμόγελο. «Ύστερα απ' αυτό θα δυσκολευτώ ακόμα

περισσότερο να μείνω ξύπνια στη σύσκεψή μου.»

«Δεν λυπάμαι γι’ αυτό», μουρμούρισα σκύβοντας να φιλήσω

τον λαιμό της. Όταν σηκώθηκα, έκανε μεταβολή και μπήκε στο

μπάνιο μου, σπρώχνοντας τα μανίκια του πουλόβερ της ψηλά στα

μπράτσα της για να μπορέσει να πλύνει τα χέρια της. Την

πλησίασα κι ενώ πίεζα το κορμί της από πίσω, έβαλα τα χέρια μου

κάτω από τη βρύση μαζί με τα δικά της. Το σαπούνι γλίστρησε

ανάμεσα στα δάχτυλά μας και έγειρε το κεφάλι της πάνω στο

στήθος μου. Ήθελα να περάσω μια ώρα ξεπλένοντας τη μυρωδιά

της από τα δάχτυλά μας για να μπορώ να στέκομαι τόσο κοντά

της.

«Θα μείνουμε στο δικό σου σπίτι απόψε;» ρώτησα. Η επιλογή

μάς δυσκόλευε πάντα. Το κρεβάτι μου βόλευε καλύτερα για

παιχνίδια, αλλά η κουζίνα της είχε περισσότερες προμήθειες.

Έκλεισε τη βρύση και πήρε την πετσέτα μου για να σκουπίσει

τα χέρια της. «Στο δικό σου. Εγώ έχω να βάλω πλυντήριο.»

«Μη σ’ ακούσω ποτέ να λες ότι ο ρομαντισμός πέθανε.» Πήρα

την πετσέτα με τη σειρά μου κι έπειτα έσκυψα να τη φιλήσω.

Κράτησε το στόμα της κλειστό, τα μάτια της ανοιχτά καιτραβήχτηκα λίγο πίσω.

«Μπένετ;»

«Μμμ;»

«Το ξέρεις.»

«Ποιο;»



«Ότι σ' αγαπώ. Ίσως δεν σου το λέω αρκετά. Ίσως γι' αυτό

χρησιμοποίησες το σήμα του Μπάτμαν.»

Χαμογέλασα, νιώθοντας την καρδιά μου να σφίγγεται κάτω

από τα πλευρά μου. «Το ξέρω. Και δεν είναι αυτός ο λόγος για το

μήνυμά μου. Σου το έστειλα επειδή το τελευταίο διάστημα δεν

είσαι απολύτως αφοσιωμένη σ' εμένα, κι εγώ, ξέρεις, είμαι ένα

άπληστο κάθαρμα. Δεν σε ενημέρωσε η μητέρα μου ότι ποτέ δεν

μου άρεσε να μοιράζομαι τα πράγματά μου;»

«Όταν μετακομίσουμε στη Νέα Υόρκη, τα πράγματα θα

ηρεμήσουν και θα έχουμε περισσότερο χρόνο.»

«Στη Νέα Υόρκη; Αμφιβάλλω», είπα. «Αλλά, ακόμα κι αν

ηρεμήσουν τα πράγματα, δεν θα ήταν ωραία ιδέα να φύγουμε για

λίγο πριν από όλα αυτά;»

«Πότε;» ρώτησε και κοίταξε γύρω της λες και το φορτωμένο

πρόγραμμά της είχε διεισδύσει παντού.

«Τέλεια στιγμή δεν θα υπάρξει ποτέ. Κι όταν μετακομίσουμε, το

χάος θα είναι ακόμα μεγαλύτερο για ένα διάστημα.»

Γελώντας, κούνησε το κεφάλι. «Ε, δεν μπορώ να σκεφτώ

χειρότερη εποχή. Ίσως προς το τέλος του καλοκαιριού;» Με ένα

γρήγορο φιλί έκανε μεταβολή και, μόλις πήρε το τηλέφωνό της

από το γραφείο μου, τα μάτια της γούρλωσαν όταν είδε τι ώραήταν. «Πρέπει να φύγω», είπε φιλώντας με άλλη μια φορά προτού

βγει από το δωμάτιο.

Και το θέμα έληξε. Αλλά η λέξη «διακοπές» μού είχε κολλήσει

στο μυαλό.



ΤΡΙΑ

Είχα σχέδια γι' απόψε: να μαγειρέψω, να φάμε μαζί, να

αποφασίσουμε τελικά ποιο διαμέρισμα θα νοικιάζαμε στη Νέα

Υόρκη, να συζητήσουμε ποια πράγματα θα κρατούσαμε από το

δικό του σπίτι και ποια από το δικό μου, να δούμε πότε στο διάολο

θα βρίσκαμε τον καιρό να πακετάρουμε.

Ω, και να περάσω τις υπόλοιπες οχτώ ώρες μαθαίνοντας ξανά

κάθε πόντο του κορμιού του Όμορφου Καθάρματός μου. Δύο

φορές.

Αλλά το πρόγραμμα αυτό ίσχυε πριν περάσει την πόρτα του

σπιτιού του και με βρει να μαγειρεύω το δείπνο στην κουζίνα του.

Πριν πετάξει το σακάκι του και τα κλειδιά του στον καναπέ και

διασχίσει το δωμάτιο τρέχοντας σαν κατοστάρης. Πριν μετραβήξει επάνω του κι αρχίσει να ρουφάει τον λαιμό κάτω από το

αυτί μου σαν να είχε να με γευτεί εβδομάδες ολόκληρες.

Περιττό να πω ότι το σχέδιο υπέστη δραματικές αλλαγές.

Ένα: δείπνο. Δύο: γυμνοί

Ακόμα κι έτσι, ο Μπένετ έδειχνε να θέλει να πηδήαει ορισμένα

βήματα.



«Αν συνεχίσουμε έτσι, δεν θα φάμε ποτέ», είπα γέρνοντας το

κεφάλι μου προς τα πίσω, ενώ μου φιλούσε τον λαιμό. Η ζεστή

ανάσα του τύλιξε την επιδερμίδα μου και το μαχαίρι που

κρατούσα έπεσε με θόρυβο στον πάγκο.

«Ε, και;» ψιθύρισε πιέζοντας τους γοφούς του στον κώλο μου

προτού με αναγκάσει να γυρίσω για να τον κοιτάζω.

Οι ντουλάπες στις οποίες ακουμπούσα την πλάτη μου ήταν

σκληρές. Ο Μπένετ που είχα μπροστά μου ήταν πιο σκληρός.

Έσκυψε και, καθώς δεν φορούσα τα παπούτσια μου, φάνταζε

πανύψηλος από πάνω μου. Άγγιξε ανάλαφρα τον λαιμό μου με τα

χείλη του.

«Ε, και...» μουρμούρισα. «Υπάρχουν πράγματα πολύ καλύτερα,

ξέρεις, από το φαγητό.»

Γέλασε σιγανά, ενώ τα χέρια του κατέβηκαν στα πλευρά μου

και σταμάτησαν στους γοφούς μου. «Ακριβώς. Και μου φαίνεται.

Θεέ μου, σαν να έχω να σ' αγγίξω εβδομάδες ολόκληρες.»

«Το απόγευμα», τον διόρθωσα και τραβήχτηκα λίγο για να τον

κοιτάξω κατάματα. «Σήμερα το απόγευμα ήταν, ξέρεις, όταν σου

πήρα πίπα στο γραφείο σου...»

«Α, ναι! Κάτι μου θυμίζει αυτό που μου λες. Λίγο συγκεχυμένα

όμως. Μήπως θα μπορούσες να φρεσκάρεις τη μνήμη μου...γλώσσα, πούτσος...»

«Ωραίες λέξεις, Ράιαν. Η μάνα σου άραγε ξέρει τι γουρούνι

είσαι;»

Του ξέφυγε ένα απότομο γέλιο. «Αν αποτελεί ένδειξη το πώς

μας κοίταξε αφού είχαμε πηδηχτεί στην



γκαρνταρόμπα στον γάμο του ξαδέλφου μου, τον Φεβρουάριο,

νομίζω πως ναι».

«Είχα δύο ολόκληρες εβδομάδες να σε δω!» δια- μαρτυρήθηκα,

νιώθοντας τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν. «Μην παίρνεις τέτοιο

αυτάρεσκο ύφος, γαϊδούρι!»

«Ναι, αλλά είμαι το δικό σου γαϊδούρι», είπε, με τα χείλη του

πάνω στα δικά μου. «Μην παριστάνεις ότι δεν σε τρελαίνει ».

Δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση. Πιθανόν ο Μπένετ να

περνούσε περισσότερο χρόνο μακριά από το Σικάγο παρά σ’ αυτό

τώρα τελευταία, αλλά τουλάχιστον ήταν απόλυτα δοσμένος σ'

εμένα. Ποτέ δεν μου άφηνε την παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό.

«Και» - κατέβασε το χέρι του στον κώλο μου- «πού να σου λέω τι

πρόκειται να σου κάνω απόψε...»

Πήγα να απαντήσω -να αντισταθώ ή να πω κάτι έξυπνο ώστε να

έχω ξανά το πάνω χέρι- αλλά δεν μπόρεσα να σκεφτώ τίποτα.

«Θεέ μου... Σε αποστόμωσα», είπε κοιτάζοντάς με με μάτια

γουρλωμένα από την έκπληξη. «Αν ήξερα ότι αυτό ήταν το μόνο

που χρειαζόταν για να ηρεμήσουμε λίγο εδώ μέσα, θα το είχα

αναφέρει πριν από χρόνια.»

«Ε... χμ.» Ανοιγόκλεισα το στόμα μου μερικές φορές, αλλά δεν

βγήκε κανένας ήχος. Αλλο πάλι κι αυτό. Όταν ο χρονοδιακόπτηςτου φούρνου άρχισε να κουδουνίζει, τραβήχτηκα, αν και με

κάποιο κόπο, μιας και ακόμα ένιωθα κάπως ταραγμένη. Έβγαλα

το ψωμί απ’



τον φούρνο και σούρωσα τα μακαρόνια, ενώ ένιωθα τον Μπένετ

να με πλησιάζει ξανά από πίσω. Ακούμπησε το σαγόνι του στον

ώμο μου και τύλιξε τη μέση μου με τα χέρια του.

«Ωραία μυρίζεις», είπε. Το στόμα του άρχισε πάλι να

περιεργάζεται το πίσω μέρος του λαιμού μου, καθώς τα χέρια του

γλίστρησαν αργά κατεβαίνοντας προς το στρίφωμα της φούστας

μου. Ένιωθα έντονα τον πειρασμό να τον αφήσω να προχωρήσει.

Αντί γι' αυτό, έδειξα τον πάγκο με μια κίνηση του κεφαλιού.

«Μπορείς να κόψεις εσύ την υπόλοιπη σαλάτα, σε παρακαλώ;»

Αναστέναξε και χαλάρωσε τη γραβάτα του, μουρμουρίζοντας

κάτι ακατανόητο καθώς στρωνόταν στη δουλειά.

Στριφογυριστές κορδέλες ατμού που μύριζε σκόρδο

σηκώθηκαν από το μπολ καθώς ανακάτευα τα ζυμαρικά και τη

σάλτσα, προσπαθώντας να σκεφτώ καθαρά. Αλλά, ως συνήθως,

δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση όταν ήταν κοντά μου. Ο Μπένετ

Ράιαν είχε κάτι που έμοιαζε να ρουφάει τον αέρα από το δωμάτιο.

Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ τον είχα ερωτευτεί και

πρόσφατα μου έλειπε τρομερά όταν δεν ήταν εκεί. Μερικές φορές

μιλούσα στην άδεια κρεβατοκάμαρά μου. «Πώς πέρασες σήμερα;»

ρωτούσα. «Η καινούρια μου βοηθός είναι πολύ αστεία», έλεγα. Ή:

«Πάντα τόσο σιωπηλό ήταν το διαμέρισμά μου;» Αλλες φορές,όταν είχα φορέσει το πουκάμισό του στο κρεβάτι τόσο πολλές

φορές που είχε χάσει τη μυρωδιά του, πήγαινα στο



σπίτι του. Καθόμουν στην τεράστια πολυθρόνα από όπου έβλεπε

κανείς τη λίμνη και αναρωτιόμουν τι να έκανε. Αναρωτιόμουν αν

υπήρχε περίπτωση να του λείπω κι εγώ έστω και στο ένα δέκατο

απ’ όσο μου έλειπε εκείνος. Θεέ μου... Ποτέ δεν καταλάβαινα τις

γυναίκες που φέρονταν έτσι όταν ταξίδευαν οι γκόμενοί τους.

Πάντα υπέθετα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία για έναν χορταστικό

ύπνο και λίγη χαλάρωση.

Κατά κάποιον τρόπο ο Μπένετ είχε καταφέρει να χωθεί σε όλες

τις πλευρές της ζωής μου. Εξακολουθούσε να είναι ο ίδιος

πεισματάρης, εργασιομανής άντρας που ήταν πάντα και μου

άρεσε το γεγονός ότι δεν είχε αλλάξει καθόλου επειδή ήμασταν

μαζί Μου φερόταν σαν ίσος προς ίσο και, παρότι ήξερα ότι με

αγαπούσε περισσότερο από οτιδήποτε, ποτέ δεν μου χαριζόταν.

Και τον αγαπούσα ακόμα περισσότερο γι’ αυτό.

Έφερα τα πιάτα στο τραπέζι κι έριξα μια ματιά πάνω από τον

ώμο μου. Ο Μπένετ εξακολουθούσε να σιγομουρμουρίζει καθώς

έκοβε μια ντομάτα

«Ακόμα γκρινιάζεις;» ρώτησα.

«Φυσικά.» Έφερε τη σαλάτα, δίνοντάς μου μια στον κώλο

προτού μου τραβήξει την καρέκλα για να καθίσω.

Γέμισε δυο ποτήρια με κρασί πριν καθίσει απέναντί μου. ΟΜπένετ με κοίταζε καθώς έπινα μια γουλιά, και τα μάτια του

ταξίδευαν από τα δικά μου μάτια στα χείλη μου και ξανά πίσω.

Ένα γλυκό χαμόγελο έκανε την άκρη του στόματός του να

ανασηκωθεί, έπειτα όμως φάνηκε να συνέρχεται ξαφνικά, σαν να



είχε θυμηθεί κάτι. «Ήθελα να σε ρωτήσω τι κάνει η Σάρα.»

Η Σάρα Ντίλον είχε πάρει το πτυχίο της από το ίδιο

μεταπτυχιακό πρόγραμμα που το είχα πάρει κι εγώ, αλλά είχε

παραιτηθεί από τη Ράιαν Μίντια για να εργαστεί σε μια άλλη

εταιρεία. Ήταν μια από τις καλύτερός μου φίλες, και ο Μπένετ τής

είχε προσφέρει τη θέση του οικονομικού διευθυντή στο νέο

υποκατάστημα, εκείνη όμως είχε αρνηθεί γιατί δεν ήθελε ν’

αφήσει την οικογένειά της και τη ζωή της στο Σικάγο. Μπορούσε

να την καταλάβει, φυσικά, αλλά καθώς η μεγάλη μέρα πλησίαζε

και ακόμα δεν είχαμε βρει κανέναν, ήξερα ότι είχε αρχίσει να

ανησυχεί.

Σήκωσα τους ώμους, καθώς θυμήθηκα τη συζήτηση που είχα

κάνει μαζί της νωρίτερα εκείνη τη μέρα. Κάποιος είχε τραβήξει μια

φωτογραφία του μαλάκα αρραβωνιαστικού της τη στιγμή που

φιλούσε μια άλλη γυναίκα κι όλα έδειχναν ότι επιτέλους η Σάρα

έβλεπε αυτό που εμείς οι υπόλοιπες υποψιαζόμασταν εδώ και

χρόνια: ο Άντι τής τα φορούσε.

«Καλά είναι, υποθέτω. Ο Άντι εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι

ήταν στημένο κόλπο. Το όνομα της άλλης γυναίκας εμφανίζεται

στις εφημερίδες κάθε λίγο και λιγάκι. Την ξέρεις τη Σάρα. Δεν

πρόκειται να δείξει σε κανέναν πώς αισθάνεται, καταλαβαίνωόμως ότι αυτή η υπόθεση την έχει διαλύσει.»

Σιγομουρμούριζε μια μελωδία ενώ το σκεφτόταν. «Λες να το

πήρε απόφαση; Να μη δεχτεί να τα ξαναφτιάξουν;»



«Ποιος ξέρει; Είναι μαζί από τα είκοσι ένα της. Αφού δεν τον

έχει παρατήσει ως τώρα, μάλλον θα μείνει για πάντα μαζί του.»

«Μακάρι να είχα ακολουθήσει το ένστικτό μου και να τον είχα

κάνει τόπι στο ξύλο σ' εκείνη την εκδήλωση στο Σμιθ τον

προηγούμενο μήνα. Τι ελεεινός μαλάκας...»

«Προσπάθησα να την πείσω να έρθει στη Νέα Υόρκη, αλλά...

είναι εντελώς ξεροκέφαλη.»

«Ξεροκέφαλη; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εσείς οι δυο είστε

φίλες...» είπε με ανέκφραστο ύφος.

Του πέταξα ένα ντοματίνι.

******

Στο υπόλοιπο γεύμα κουβεντιάζαμε για τη δουλειά, για το πώς

θα βάζαμε μπροστά το νέο γραφείο και όλα όσα απέμεναν να

γίνουν πριν συμβεί αυτό. Ενώ είχαμε αρχίσει να συζητάμε αν η

οικογένεια του θα επέστρεφε ξανά στη Νέα Υόρκη προτού ανοίξει

το καινούριο υποκατάστημα, τον ρώτησα: «Πότε γύρισε ο

μπαμπάς σου;»

Περίμενα για λίγο, αλλά όταν ο Μπένετ δεν απάντησε σήκωσα

τα μάτια ξαφνιασμένη και τον είδα να παίζει με το φαγητό του στοπιάτο του.

«Υπάρχει κάποιο πρόβλημα, Ράιαν;»

Για μερικά δευτερόλεπτα έμεινε σιωπηλός κι ύστερα είπε: «Δεν

μου αρέσει που δεν εργάζεσαι για μένα.» Γούρλωσα τα μάτια.

«Τι;»



«Ξέρω, ούτε κι εγώ το βρίσκω λογικό. Φερόμασταν απαίσια ο

ένας στον άλλο, κι αυτό ήταν μια αφόρητη κατάσταση.» Διάβολε,

σίγουρα τα εννοούσε αυτά που έλεγε. Το γεγονός ότι είχαμε

καταφέρει να επιβιώσουμε όταν εργαζόμασταν μαζί στο ίδιο

γραφείο επί δέκα μήνες δίχως να χυθεί αίμα ή να δολοφονήσουμε

ο ένας τον άλλο με το συρραπτικό εξακολουθούσε να με ξαφνιάζει

«Αλλά...» συνέχισε, κοιτάζοντάς με από την άλλη πλευρά του

τραπεζιού, «σε έβλεπα κάθε μέρα. Ήταν προβλέψιμο. Σταθερό. Σε

πίεζα κι εσύ ανταποκρινόσουν στην πίεση. Ποτέ δεν είχα περάσει

καλύτερα στη δουλειά. Και το θεωρούσα δεδομένο.»

Αφησα το ποτήρι μου και τον κοίταξα στα μάτια, νιώθοντας να

με πλημμυρίζει μια ακατανίκητη τρυφερότητα γι' αυτόν τον

άντρα. «Λογικό είναι», είπα ψάχνοντας να βρω τις σωστές λέξεις.

«Νομίζω ότι ούτε κι εγώ εκτίμησα τι σήμαιυε να σε βλέπω κάθε

μέρα. Ακόμα κι αν ήθελα να σε στραγγαλίσω σε πάρα πολλές πε-

ριπτώσεις.»

«Το ίδιο κι εγώ», απάντησε χαμογελώντας. «Και καμιά φορά

νιώθω ένοχος για το πόσες φορές σε πέταξα από το παράθυρο με

τη φαντασία μου. Αλλά να είσαι σίγουρη ότι σκοπεύω να σε

αποζημιώσω.» Έπιασε το ποτήρι του και ήπιε μερικές γουλιές.

«Αλήθεια;»«Ναι, έχω μια λίστα.»

Σήκωσα το ένα μου φρύδι σε σιωπηλή ερώτηση.

«Λοιπόν, πρώτα θα σου βγάλω αυτή τη φούστα.» Έσκυψε για

να κοιτάξει κάτω από το τραπέζι. «Θα σε



μάλωνα που φοράς αυτά τα δαντελένια πραγματάκια από κάτω

μόνο και μόνο για να με βασανίσεις, αλλά ξέρουμε κι οι δυο ότι

τρελαίνομαι για τέτοια.»

Τον κοίταζα καθώς ανασηκώθηκε και έγειρε ξανά στην

καρέκλα του, με τα χέρια πλεγμένα πίσω απ’ το κεφάλι. Ο τρόπος

που με περιεργαζόταν προσεκτικά με έκανε να ανατριχιάζω

ολόκληρη. Οποιοσδήποτε άλλος θα τα έχανε -θυμόμουν την

εποχή που τα έχανα κι Εγώ- όμως αυτή τη στιγμή το μόνο που

ένιωθα ήταν να με πλημμυρίζει η αδρεναλίνη, έναν ερεθισμό που

διαπέρασε το στήθος μου και βολεύτηκε, ζεστός και βαρύς, στην

κοιλιά μου.

«Κι αυτό το πουλόβερ», συνέχισε, ενώ τα μάτια του ήταν στο

στήθος μου τώρα. «Θα ήθελα να το σκίσω, ν' ακούσω τα

κουμπάκια να πετάγονται καί να σκορπίζονται στο πάτωμα.»

Σταύρωσα τα πόδια μου και ξεροκατάπια. Παρακολούθησε την

κίνηση, ενώ στο στόμα του σχηματίστηκε αργά ένα χαμόγελο.

«Έπειτα ίσως να σε ξάπλωνα σ’ αυτό το τραπέζι.» Έγειρε πάνω

του παριστάνοντας ότι δοκίμαζε πόσο στέρεο ήταν. «Θα έβαζα τα

πόδια σου πάνω από τους ώμους μου και θα σε έγλειφα μέχρι ν’

αρχίσεις να με ικετεύεις να σου δώσω τον πούτσο μου.»

Προσπάθησα να φανώ αδιάφορη, προσπάθησα να ξεφύγω απότο βλέμμα του. Δεν μπορούσα. Ξερόβηξα, ξαφνικά το στόμα μου

είχε στεγνώσει. «Αυτό θα μπορούσες να το είχες κάνει χθες το

βράδυ», του είπα με πειραχτική διάθεση.



«Όχι. Χθες το βράδυ ήμασταν κουρασμένοι και ήθελα μόνο να

σε νιώσω να χύνεις. Απόψε θα τα κάνω όλα με την ησυχία μου, θα

σε γδύσω, θα φιλήσω τον κάθε πόντο αυτού του κορμιού -θα σε

πηδήξω. Θα σε κοιτάζω να πηδάς εσύ εμένα.»

Μήπως ξαφνικά είχε αρχίσει να κάνει ζέστη εδώ μέσα;

«Είσαι πολύ σίγουρος για τον εαυτό σου, έτσι;» ρώτησα.

«Βεβαίως.»

«Και γιατί νομίζεις ότι δεν έχω κι εγώ μια δική μου λίστα;»

Σηκώθηκα όρθια, έχοντας ξεχάσει το επιδόρπιο καθώς έκανα τον

γύρο του τραπεζιού για να σταματήσω μπροστά του. Ο πούτσος

του είχε ήδη γίνει πέτρα, όπως πρόδιδε το τεντωμένο φερμουάρ

του. Με κοίταξε στα μάτια και μου χαμογέλασε ειρωνικά, με τις

κόρες των ματιών του σκοτεινές και τόσο διεσταλμένες που

έπνιγαν το καστανό χρώμα γύρω τους. Ήθελα να σκίσω τα ρούχα

μου και να νιώσω τη ζέστη του βλέμματός του στο δέρμα μου, να

ξυπνήσω το πρωί εξαντλημένη και πιασμένη και με την ανάμνηση

των δαχτύλων του να πιέζουν ακόμα το κορμί μου. Πώς με έκανε

να νιώθω έτσι μόνο με μια ματιά και μερικά βρομόλογα;

Ο Μπένετ μετακινήθηκε στην καρέκλα του κι εγώ στάθηκα

ανάμεσα στα πόδια του, απλώνοντας το χέρι για να σπρώξω τα

μαλλιά του -εκείνα τα μονίμως αχτένιστα μαλλιά- από το μέτωπότου. Τα δάχτυλά μου γλιστρούσαν ανάμεσα στις απαλές του

μπούκλες κι αμέσως



έριξα το κεφάλι του προς τα πίσω, ώστε τα μάτια του να

κοιτάζουν τα δικά μου. Μου έλειψες πάρα πολύ, ήθελα να πω.

Μείνε. Μη φεύγεις τόσο μακριά. Σ' αγαπώ.

Τα λόγια κόμπιασαν στον λαιμό μου και το μόνο που ξεστόμισα

ήταν ένα «Γειά !»

Ο Μπένετ έγειρε το κεφάλι, ενώ το χαμόγελό του έγινε πιο

πλατύ καθώς με κοίταζε. «Γειά .» Ζεστά χέρια χούφτωσαν τα

μπούτια μου, με τράβηξαν πιο κοντά. Ένα γέλιο τύλιγε εκείνη τη

λεξούλα και ήξερα ότι με διάβαζε σαν βιβλίο, έβλεπε την κάθε μου

σκέψη πολύ καθαρά, σαν να ήταν γραμμένη στο μέτωπό μου με

μελάνι.

Δεν ήταν ότι δεν ένιωθα αρκετά άνετα ώστε να του πω ότι τον

αγαπούσα, απλώς ήταν κάτι πολύ καινούριο. Δεν το είχα πει ποτέ

σε κανέναν πριν απ' αυτόν και καμιά φορά με φόβιζε, σαν ν’

άνοιγα το στήθος και να του έδινα την καρδιά μου.

Το χέρι του κοντοστάθηκε στο στήθος μου, ο αντίχειράς του

έτριβε το κάτω μέρος. «Άθελά μου αναρωτιέμαι τι να υπάρχει

κάτω απ' αυτή τη χαριτωμένη ζακετούλα», είπε.

Πήρα μια κοφτή ανάσα κι ένιωσα τις ρώγες μου να

σκληραίνουν κάτω από το λεπτό κασμίρι. Ξεκούμπωσε ένα

κουμπί κι ύστερα άλλο ένα, ώσπου η ζακέτα άνοιξε και τα μάτιατου στράφηκαν στο μικρούλικο σουτιέν μου. Έβγαλε έναν ήχο που

έδειχνε πόσο του άρεσε. «Καινούριο, ε;»

«Και ακριβό. Μην το καταστρέφεις», τον προειδοποίησα.



Άθελά του χαμογέλασε αυτάρεσκα. «Δεν θα έκανα ποτέ κάτι

τέτοιο.»

«Μου αγόρασες ένα κομπινεζόν τετρακοσίων δολαρίων και

μετά το χρησιμοποίησες για να με δέσεις στο κρεβάτι σου,

Μπένετ.»

Γέλασε, καθώς κατέβαζε το σουτιέν από τους ώμους μου και με

ξετύλιγε με το πάσο του -σαν να ήμουν δώρο. Ένιωσα μακριά

δάχτυλα στη ζώνη της φούστας μου και ο σιγανός ήχος του

φερμουάρ ακούστηκε σαν να γέμισε το δωμάτιο. Έκανε αυτό που

είχε υποσχεθεί, σπρώχνοντας με προσοχή το μάλλινο ύφασμα

γύρω από τους γοφούς μου μέχρι που έπεσε γύρω από τα πόδια

μου, τυλίγοντάς τα σαν λιμνούλα και αφήνοντάς με μόνο με το

δαντελένιο σουτιέν μου και το αραχνοΰφαντο κιλοτάκι μου.

Το αιρκοντίσιον άναψε κι ένας σιγανός βόμβος ακούστηκε στο

διαμέρισμα, ενώ μια ριπή δροσερού αέρα χάιδεψε τη γυμνή μου

επιδερμίδα. Ο Μπένετ με τράβηξε στα γόνατά του, με τα πόδια

μου να τα καβαλάνε. Το τραχύ ύφασμα του παντελονιού του

έτριψε το πίσω μέρος των γυμνών ποδιών μου, τον σχεδόν γυμνό

μου κώλο. Θα έπρεπε να νιώθω ευάλωτη έτσι - εγώ να φοράω

τόσο λίγα ρούχα κι εκείνος να είναι ντυμένος κανονικά- αλλά το

απολάμβανα. Μου θύμιζε την πρώτη μας νύχτα στο σπίτι του,μετά την παρουσίασή μου, αφού είχαμε ομολογήσει και οι δυο ότι

δεν μπορούμε να ζούμε χώρια και με είχε αφήσει να τον δέσω

ώστε να βρω το θάρρος ν’ ακούσω πόσο πολύ τον είχα πληγώσει.



Κι έπειτα κατάλαβα ότι ήμασταν σ’ αυτή τη θέση όχι κατά λάθος...

Υποψιαζόμουν ότι κι αυτός σκεφτόταν τη νύχτα εκείνη. Τα μάτια

του έλαμπαν με τέτοια πείνα, τέτοια λατρεία, που άθελά μου

ένιωσα μια αίσθηση δύναμης σαν να ήταν ικανός να κάνει τα

πάντα ο άνθρωπος αυτός, αρκεί να του το ζητούσα

Άπλωσα το χέρι μου στα κουμπιά του πουκαμίσου του,

θέλοντας να τον δω γυμνό επάνω μου, πίσω μου, παντού. Ήθελα

να τον γευτώ, να του κάνω γρατσουνιές και να τις ενώσω με τα

δάχτυλά μου, τα χείλη μου και τα δόντια μου. Ήθελα να τον

ξαπλώσω στο τραπέζι και να τον πηδήξω μέχρι να γίνει μακρινή

ανάμνηση η σκέψη ότι θα μπορούσε κάποιος από τους δυο μας να

βγει ποτέ απ' αυτό το δωμάτιο.

Κάπου στο διαμέρισμα χτύπησε ένα τηλέφωνο. Παγώσαμε,

κανένας μας δεν είπε λέξη, περιμέναμε κι οι δυο, ελπίζοντας ότι

καλούσαν λάθος νούμερο και ότι θα ακολουθούσε μόνο η σιωπή.

Αλλά ο στριγκός ήχος -ένας ήχος που μου ήταν πια πολύ

γνώριμος- αντήχησε ξανά. Γραφείο. Ο ήχος του επείγοντος. Και

όχι ο κανονικός ήχος του επείγοντος -ο ήχος του επειγόντως

επείγοντος. Ο Μπένετ βλαστήμησε κι ακούμπησε το μέτωπό του

πάνω στο στήθος μου. Η καρδιά μου σφυροκοπούσε μες στο

στήθος μου και οι ανάσες μου έγιναν πολύ γρήγορες, πολύδυνατές.

«Γαμώτο, συγγνώμη», είπε όταν συνέχισε να χτυπάει.

«Πρέπει...»

«Ξέρω.» Σηκώθηκα ακουμπώντας στη ράχη της καρέκλας για

να στηρίξω τα τρεμάμενα πόδια μου.



Ο Μπένετ έτριψε το πρόσωπό του με τα χέρια του προτού

σηκωθεί και διασχίσει το δωμάτιο για να βρει το τηλέφωνό του

εκεί που είχε πετάξει το σακάκι του στη ράχη του καναπέ. «Ναι»,

είπε περιμένοντας ν’ ακούσει.

Έσκυψα και μάζεψα τη ζακέτα μου και την έριξα στους ώμους,

βρήκα τη φούστα μου και τη φόρεσα. Πήγα τα πιάτα στην κουζίνα

όση ώρα μιλούσε. Προσπαθούσα να τον κάνω να αισθανθεί ότι

δεν κρυφάκουγα, όμως άρχισα να ανησυχώ όταν η φωνή του συ-

νέχισε να υψώνεται.

«Τι θα πει δεν τον βρίσκουν;» φώναξε. Έγειρα στην κάσα της

πόρτας και τον κοίταζα καθώς βημάτιζε πάνω κάτω μπροστά στα

παράθυρα. «Αύριο έχουμε την παρουσίαση και χάσατε τον

βρομοφάκελο; Δεν μπορεί να το χειριστεί κάποιος άλλος;»

Ακολούθησε μια παύση και τη στιγμή εκείνη ορκίζομαι ότι είδα

την πίεση του Μπένετ να ανεβαίνει. «Με δουλεύεις;» Άλλη μια

παύση. Ο Μπένετ έκλεισε σφιχτά τα μάτια και πήρε βαθιά ανάσα.

«Εντάξει. Σε είκοσι λεπτά θα είμαι εκεί»

Όταν έκλεισε το τηλέφωνο, δεν μπόρεσε να με κοιτάξει

αμέσως.

«Δεν πειράζει», είπα.

«Πειράζει.»Είχε δίκιο. Πείραζε. Και πολύ μάλιστα. «Δεν μπορεί να το

χειριστεί κάποιος άλλος;»

«Ποιος; Δεν μπορώ να έχω εμπιστοσύνη σ' αυτούς τους

άχρηστους μαλάκες για κάτι τόσο σημαντικό. Ο λογαριασμός

Timbk2 παρουσιάζεται αύριο και η ομά-



δα του μάρκετινγκ δεν βρίσκει τον φάκελο με τις οικονομικές

προδιαγραφές...» Σταμάτησε και κούνησε το κεφάλι κι έπειτα

άπλωσε το χέρι να πάρει το σακάκι του. «Θεέ μου, χρειαζόμαστε

κάποιον στη Νέα Υόρκη που να ξέρει τι στο διάολο κάνει.

Συγγνώμη , Χλόη.»

Ο Μπένετ ήξερε πόσο πολύ θέλαμε να είμαστε μαζί τη

σημερινή βραδιά, όμως από την άλλη έπρεπε να ασχοληθεί με τη

δουλειά. Κι αυτό εγώ το ήξερα καλύτερα από όλους.

«Πήγαινε», είπα, προσπαθώντας να τον ενθαρρύνω. «Θα είμαι

εδώ όταν τελειώσεις.» Του έδωσα τα κλειδιά του και σηκώθηκα

στις μύτες των ποδιών μου για να τον φιλήσω.

«Στο κρεβάτι μου;»

Έγνεψα καταφατικά.

«Να φορέσεις το πουκάμισό μου.»

«Μόνο το πουκάμισό σου.»

«Σ’ αγαπώ.»

Χαμογέλασα. «Το ξέρω. Τώρα πήγαινε να σώσεις τον κόσμο.»



ΤΕΣΣΕΡΑ

Σίγουρα με δουλεύετε... το κέρατό μου.

Γύρισα το κλειδί στη μίζα και μαρσάρισα τη μηχανή τόσο

δυνατά που η βελόνα στο στροφόμετρο χτύπησε κόκκινο. Ήθελα

να ξεχυθώ στον δρόμο με τέτοια ταχύτητα ώστε οι τροχοί ν’

αφήσουν στην άσφαλτο μαύρα σημάδια, τα σημάδια της οργής

μου.

Ήμουν κουρασμένος. Πολύ κουρασμένος και απεχθα- νόμουν

να καθαρίζω εγώ για τις μαλακίες των άλλων στη δουλειά. Μήνες

τώρα δούλευα δώδεκα, δεκαπέντε... γαμώτο, ακόμα και

δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, και τη μοναδική νύχτα που είχα

καταφέρει να βρω λίγο χρόνο με τη Χλόη στο σπίτι, με είχαν

φωνάξει.

Σταμάτησα καθώς η λέξη έκανε γκελ μες στο μυαλό μου: στο

σπίτι.

Είτε στο διαμέρισμά μου ήμασταν είτε στο δικό της, είτε έξω με

φίλους, είτε σ’ εκείνο το μίζερο κινέζικο εστιατο- ριάκι που τόσο

της άρεσε, εμένα μου φαινόταν σαν να ήμασταν στο σπίτι μας. Το

πιο περίεργο ήταν ότι το σπίτι που μου είχε στοιχίσει μια

περιουσία ποτέ δεν το είχα νιώσει σπίτι μου παρά μόνο όταν

άρχισε εκείνη να μένει πότε πότε σ’ αυτό. Άραγε ένιωθε κι εκείνη

ότι σπίτι της ήταν εκεί όπου ήμουν κι εγώ;



Δεν είχαμε προλάβει καν να επιλέξουμε πού θα μέναμε στη Νέα

Υόρκη. Είχαμε βρει τα καινούρια γραφεία για τον Όμιλο, είχαμε

φτιάξει ένα σχεδιάγραμμα που έδειχνε πού θα ήταν το γραφείο

του καθενός, είχαμε κάνει τα σχέδια για την ανακαίνιση και είχαμε

προσλάβει διακοσμητή... αλλά η Χλόη κι εγώ δεν είχαμε βρει

ακόμα διαμέρισμα.

Κι αυτό ήταν η μεγαλύτερη ένδειξη ότι δύσκολα ξεφορτώνεται

κανείς τις παλιές του συνήθειες, επειδή στην πραγματικότητα η

σχέση μου μαζί της είχε αλλάξει τελείως τη σχέση μου με τη

δουλειά μου. Μέχρι πριν από έναν χρόνο, μόνο ένα πράγμα με

ενδιέφερε: η δουλειά μου. Τώρα αυτό που είχε τη μεγαλύτερη

σημασία για μένα ήταν η Χλόη, και κάθε φορά που η σταδιοδρομία

μου με εμπόδιζε να είμαι μαζί της γινόμουν έξαλλος. Δεν ξέρω με

ακρίβεια πότε είχε συμβεί αυτό, υποψιάζομαι όμως ότι η αλλαγή

είχε γίνει πολύ πριν σκεφτώ καν να το παραδεχτώ. Ίσως ήταν τη

βραδιά που ο Τζόελ είχε έρθει στο πατρικό μου για φαγητό. Ή

ίσως ήταν την επόμενη μέρα, όταν έπεσα στα γόνατα μπροστά της

και της ζήτησα συγγνώμη με τον τρόπο που μόνο εγώ ξέρω να

κάνω. Κατά πάσα πιθανότητα ήταν ακόμα πιο παλιά, την πρώτη

νύχτα που τη φίλησα στην αίθουσα συσκέψεων, την πιο σκοτεινή,

πιο αδύναμη στιγμή μου. Θεέ μου, είχα φερθεί σαν μαλάκας.Έριξα μια ματιά στο ρολόι της κονσόλας και η ημερομηνία, με

κόκκινα φωτεινά γράμματα, με χτύπησε σαν γροθιά στο στήθος: 5

Μαΐου. Πριν από έναν χρόνο ακριβώς κοίταζα τη Χλόη να

κατεβαίνει από το αεροπλάνο στο Σαν Ντιέγκο, φανερά

οργισμένη, πληγωμένη από τον τρόπο που ουσιαστικά την είχα

αδειάσει, ενώ εκείνη με είχε



καλύψει σ' έναν πελάτη. Την επόμενη μέρα είχε παραιτηθεί, με

είχε αφήσει. Ανοιγόκλεισα τα μάτια, προσπαθώντας να διώξω την

ανάμνηση από το μυαλό μου. Επέστρεψε, υπενθύμισα στον εαυτό

μου. Τα είχαμε βρει τους τελευταίους έντεκα μήνες, και παρά τον

εκνευρισμό μου με το πρόγραμμα της δουλειάς μου, ποτέ δεν

ήμουν πιο ευτυχισμένος. Ήταν η μοναδική γυναίκα που θα

ποθούσα ποτέ.

Θυμήθηκα τον προηγούμενο χωρισμό μου, με τη Σιλβί, πριν

από δύο χρόνια περίπου. Η σχέση μας είχε αρχίσει με τον τρόπο

που ανεβαίνει κανείς σε μια κυλιόμενη σκάλα: κάνεις ένα βήμα και

μετά ακολουθείς, χωρίς καμία προσπάθεια, τον μοναδικό δρόμο

που υπάρχει. Ξεκινήσαμε σαν φίλοι και περάσαμε αβίαστα στη

σαρκική οικειότητα. Η κατάσταση λειτουργούσε τέλεια για μένα

γιατί μου παρείχε συντροφικότητα και σεξ, ενώ εκείνη ποτέ δεν

ζητούσε περισσότερα από όσα της πρόσφερα. Όταν τα χαλάσαμε,

παραδέχτηκε ότι ήξερε πως δεν θα της έδινα περισσότερα και ότι

για ένα διάστημα το σεξ και η οικειότητα, έστω κι εκείνη η λίγη,

αρκούσαν. Μέχρι που δεν της αρκούσαν πια.

Με μια παρατεταμένη αγκαλιά κι ένα φιλί αποχαιρετισμού την

έστειλα στο καλό.

Είχα πάει κατευθείαν στο αγαπημένο μου εστιατόριο για έναήσυχο δείπνο μόνος και έπειτα έπεσα για ύπνο νωρίς και

κοιμήθηκα όλη τη νύχτα χωρίς να ξυπνήσω ούτε μία φορά. Δεν

προέκυψε τίποτα το δραματικό. Δεν ράγισε καμία καρδιά.

Τελείωσε αυτή η σχέση κι εγώ έκλεισα την πόρτα σ’ εκείνο το

διάστημα της ζωής μου, πανέτοιμος να προχω-



ρήσω μπροστά. Ύστερα από τρεις μήνες είχα επιστρέφει στο

Σικάγο.

Εκείνη η ιστορία δεν μπορούσε να συγκριθεί με το πώς

αντέδρασα όταν έχασα τη Χλόη. Κατάντησα κυριολεκτικά ένας

βρομερός αλήτης, δεν έτρωγα, δεν πλενόμουν και επιβίωνα μόνο

με ουίσκι και αυτολύπηση.

Θυμάμαι πώς είχα κολλήσει σε διάφορες λεπτομέρειες που η

Σάρα μού αποκάλυπτε για τη Χλόη -πώς τα πήγαινε, πώς ήταν- και

απ’ αυτά τα ψίχουλα προσπαθούσα να καταλάβω αν της έλειπα

και αν υπήρχε πιθανότητα να νιώθει τόσο άσχημα όσο εγώ.

Η μέρα που η Χλόη επέστρεψε στη Ράιαν Μίντια ήταν,

συμπτωματικά, η τελευταία μέρα της Σάρας στην εταιρεία. Παρότι

τα είχαμε ξαναβρεί, η Χλόη είχε επιμείνει να κοιμηθεί στο δικό της

σπίτι κι εγώ στο δικό μου ώστε να μπορέσουμε να ξεκουραστούμε

λίγο. Έπειτα από ένα πρωινό με φοβερή δουλειά, μπήκα στο

κουζινάκι του γραφείου και βρήκα τη Χλόη να μασουλάει

αμύγδαλα και να διαβάζει αναφορές του τμήματος μάρκετινγκ.

Η Σάρα ζέσταινε κάτι στον μικροσκοπικό φούρνο μι-

κροκυμάτων, αφού είχε απορρίψει την επίμονη ιδέα μας να

παραθέσουμε ένα μεγάλο αποχαιρετιστήριο γεύμα προς τιμήν

της. Καθώς μπήκα μέσα για να βάλω λίγο καφέ, οι τρεις μαςσταθήκαμε σε μια σιωπή βαριά από τα λόγια που δεν μπορούσαμε

να πούμε, για μια στιγμή που, τουλάχιστον εμένα, μου φάνηκε

αιώνας.

Τελικά την είχα σπάσει εγώ.

«Σάρα», είπα με φωνή που ακούστηκε υπερβολικά δυνατή μες στο

σιωπηλό δωμάτιο. Με μάτια γεμάτα ειλικρίνεια



στράφηκε προς το μέρος μου. «Σ' ευχαριστώ που ήρθες να με βρεις

την επόμενη μέρα αφότου είχε φύγει η Χλόη. Σ’ ευχαριστώ που με

ενημέρωνες όποτε μπορούσες. Γι' αυτό, μα και για άλλους λόγους,

λυπάμαι που φεύγεις.»

Σήκωσε τους ώμους, σπρώχνοντας τις αφέλειές της στο πλάι και

χαρίζοντάς μου ένα μικρό χαμόγελο. «Χαίρομαι που σας βλέπω και

πάλι μαζί εσάς τους δυο. Ήταν υπερβολικά ήσυχα εδώ μέσα. Κι όταν

λέω ήσυχα, εννοώ βαρετά. Κι όταν λέω βαρετά, εννοώ ότι κανένας

δεν ούρλιαζε, οι άνθρωποι δεν αποκαλούσαν ο ένας τον άλλο

"ελεεινό κάθαρμα".» Έβηξε και με προσποιητά αστείο ύφος ήπιε μια

μεγάλη γουλιά από το ποτήρι της.

Η Χλόη αναστέναξε. «Δεν υπάρχει πια τέτοια περίπτωση, να είσαι

σίγουρη.» Έβαλε ένα αμύγδαλο στο στόμα της. «Μπορεί να μην είναι

πια αφεντικό μου, αλλά εξακολουθεί να ουρλιάζει σαν τρελός.»

Γελώντας έριξα μια φευγαλέα ματιά στον κώλο της καθώς

σηκώθηκε κι έσκυψε να βγάλει ένα μπουκάλι νερό από το κάτω ράφι

του ψυγείου.

Στράφηκα ξανά στη Σάρα. «Άσχετα από όλα αυτά», είπα, «εγώ

εκτιμώ το ότι με ενημέρωνες. Νομίζω ότι αν δεν το έκανες θα είχα

τρελαθεί.»

Τα μάτια της Σάρας γλύκαναν και βλέποντάς την κάπως νευρική,κατάλαβα ότι ένιωθε άβολα με αυτή τη σπάνια εκ μέρους μου

έκφραση συγκίνησης. «Όπως είπα, χαίρομαι που τα βρήκατε. Αξίζει

τον κόπο να πολεμάει κανείς για τέτοια πράγματα.» Σήκωσε το

σαγόνι της και χαρίζοντας ενα τελευταίο χαμόγελο στη Χλόη βγήκε

από το δωμάτιο.



Έσβησα τη μηχανή και έμεινα να κοιτάζω τον τοίχο μπροστά μου.

Αξίζει τον κόπο να πολεμάει κανείς για τέτοια πράγματα. Η Σάρα είχε

εφαρμόσει την ίδια της τη συμβουλή και στη σχέση της με τον πιο

ελεεινό γυναικά του Σικάγου. Μου είχε σταθεί γνωρίζοντας ότι

ήμουν συντετριμμένος δίχως τη Χλόη.

Αντίθετα, εγώ δεν είχα συμβουλεύσει τη Σάρα να διακόψει τη

σχέση της με έναν άντρα που ήξερα ότι την απατούσε, γιατί

πίστευα ότι δεν είχα δικαίωμα να παρέμβω.

Τι θα είχα απογίνει αν είχε κάνει και η Σάρα το ίδιο;

Καθώς αναρωτιόμουν πώς με χαρακτήριζε αυτή η πράξη μου,

βγήκα από το αυτοκίνητο και μπήκα στο κεντρικό φουαγέ. Ο

νυχτοφύλακας με χαιρέτησε με ένα νεύμα και στράφηκε ξανά

στην εφημερίδα του, ενώ εγώ κατευθυνόμουν προς το ασανσέρ.

Το κτίριο ήταν άδειο, γι’ αυτό άκουγα και το παραμικρό τρίξιμο

του μηχανισμού. Τροχοί γουργούριζαν κατά μήκος των καλωδίων

και ο θάλαμος κατέληξε με έναν υπόκωφο γδούπο στον δέκατο

όγδοο όροφο.

Ήξερα ότι δεν υπήρχε κανένας άλλος εδώ. Η ομάδα

προσπαθούσε να βρει την πιο πρόσφατη εκδοχή του φακέλου και

μέσα στον πανικό τους θα πρέπει να έψαχναν τα αρχεία τους στα

λάπτοπ τους.Αμφέβαλλα αν είχε σκεφτεί κανείς να ελέγξει τον δια- κομιστή.

Τελικά είχα αναγκαστεί να στερηθώ τη Χλόη για μια δουλειά

είκοσι τριών λεπτών, κι αυτό σήμανε με πάσα βε- βαιοτητα ότι το

επόμενο πρωί θα ήθελα να σκοτώσω άνθρωπο. Απεχθανόμουν να

κάνω τη δουλειά κάποιου άλ-



λου. Είχαν βάλει λάθος τίτλο στο συμβόλαιο και -ακριβώς όπως

είχα υποπτευτεί- το είχαν αρχειοθετήσει σε λάθος φάκελο στον

διακομιστή. Και, μάλιστα, ένα τυπωμένο αντίγραφο ήταν

τοποθετημένο στο γραφείο μου, όπου αν υπήρχε έστω κι ένας

άνθρωπος που ήξερε τη δουλειά του εκεί μέσα, θα το είχε

προσέξει και δεν θα είχα αναγκαστεί να κουβαληθώ νυχτιάτικα

στο γραφείο. Προώθησα τον φάκελο σ' έναν από τους

υφισταμένους μου στο μάρκετινγκ κι έβγαλα μερικά αντίγραφα

του ίδιου του εγγράφου, υπογραμμίζοντας τα μέλη στην πρώτη

σελίδα και τοποθετώντας επιδεικτικά από ένα στο γραφείο

οποιουδήποτε είχε σχέση με αυτόν τον πελάτη. Από μια άποψη,

ήταν κάπως εκνευριστικό αυτό που τους έκανα.

Ωστόσο αυτή ήταν η τιμωρία τους που αποχωρίστηκα τη Χλόη.

Ήξερα ότι αυτές οι μικρές αναποδιές με εκνεύριζαν πολύ, αλλά

κάτι τέτοιες λεπτομέρειες προσδιόριζαν μια ομάδα. Και γι' αυτό

χρειαζόμουν κάποιον για τη Νέα Υόρκη που να ξέρει καλά τη

δουλειά του. Αναστενάζοντας εκνευρισμένος, βολεύτηκα ξανά

στο αυτοκίνητό μου κι έβαλα μπρος τη μηχανή, ξέροντας ότι αυτό

ήταν άλλο ένα από τα πράγματα που έπρεπε να τελειώσω μέσα

στον μήνα.

Με τέτοια νεύρα, δεν ήταν καλή ιδέα να επιστρέψω στη Χλόη.Θα ήμουν μουτρωμένος και οξύθυμος... και όχι με τον τρόπο

που εκείνη θα έβρισκε διασκεδαστικό.

Θεέ μου, μόνο αυτό ήθελα: να είμαι μαζί της. Γιατί να είναι τόσο

δύσκολο; Ήδη είχα πολύ λίγες ώρες με τη Χλοη και δεν ήθελα να

τις σπαταλήσω επειδή είχα στρεσαριστεί



με τις υποθέσεις του γραφείου και με την αναζήτηση ενός

διαμερίσματος και ενός ανθρώπου που θα μπορούσε να κάνει τη

γαμημένη τη δουλειά του χωρίς να χρειάζεται νταντά.

Συχνά παραπονιόμασταν ότι δεν βλεπόμασταν αρκετά, ότι

δουλεύαμε πολύ σκληρά. Γιατί λοιπόν δεν κοιτάζαμε πώς θα το

αντιμετωπίζαμε αυτό; Γιατί δεν φεύγαμε;

Ήξερα ότι η Χλόη πίστευε ότι δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή. Και

πότε θα ήταν δηλαδή;... Κανένας ποτέ δεν θα μας έδινε την άδεια,

κι εγώ σίγουρα δεν ήμουν από τους τύπους που περιμένουν να

συμβεί κάτι από μόνο του.

Να πάει να γαμηθεί θα το κανόνιζα.

«Σύνελθε, Μπεν.» Η φωνή μου αντήχησε μέσα στο αυτοκίνητό

μου. Έριξα μια γρήγορη ματιά στο ρολόι για να βεβαιωθώ ότι δεν

ήταν πολύ αργά, πήρα το τηλέφωνό μου, βρήκα τον αριθμό που

ήθελα και τον πληκτρολόγησα. Βγήκα από το πάρκινγκ και

έστριψα στη Μίσιγκαν Άβενιου.

Έπειτα από πέντε, έξι κουδουνίσματα η φωνή του Μαξ

ακούστηκε από τα ηχεία του αυτοκινήτου. «Έι, Μπεν!»

Χαμογέλασα καθώς άφηνα πίσω μου τη δουλειά και

κατευθυνόμουν προς ένα από τα πιο γνώριμα μέρη μου στον

κόσμο. «Μαξ, τι κάνεις;»«Καλά, φίλε. Για πες μου, τι είναι αυτές οι φήμες που ακούω, θα

μετακομίσετε στη μεγάλη πόλη;»

Απάντησα καταφατικά: «Θα είμαστε εκεί περίπου σ’ έναν μήνα.

Τα γραφεία θα είναι στη γωνία Πέμπτης και Πεντηκοστής.»

«Πολύ κοντά. Τέλεια. Να βρεθούμε όταν θα έρθετε...» Η φωνή

του έσβησε.



«Εννοείται.» Δίστασα, ξέροντας ότι κατά πάσα πιθανότητα ο

Μαξ αναρωτιόταν γιατί του τηλεφωνούσα στις έντεκα και μισή,

Τρίτη βράδυ. «Ρε Μαξ, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.»

«Για λέγε.»

«Θα ήθελα να φύγω για λίγο μαζί με την κοπέλα μου και...»

«Την κοπέλα σου;» Τα γέλια του αντήχησαν μες στο αυτοκίνητό

μου.

Γέλασα κι εγώ. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ποτέ δεν είχα

συστήσει καμιά γυναίκα στον Μαξ με αυτόν τον τρόπο. «Ναι, τη

Χλόη. Εργαζόμαστε κι οι δυο στη Ράιαν Μίντια και τώρα τελευταία

έχω ψοφήσει στη δουλειά με την καμπάνια του Παπαδάκη. Όλα

πάνε ρολόι τώρα πια και ίσως μπορέσουμε να ξεκλέψουμε λίγο

χρόνο πριν από τη μετακόμιση...» Δίστασα, νιώθοντας τις λέξεις

έτοιμες να ξεχειλίσουν από μέσα μου. «Θα ήταν τρελό εκ μέρους

μου να προσλάβω κάποιον για να οργανώσει τη μετακόμισή μας

από δω, να μας βρει ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη κι εμείς να...

την κάνουμε για μερικές εβδομάδες; Κοινώς να την

κοπανίσουμε;...»

«Δεν μου φαίνεται τρελό, Μπεν. Μου φαίνεται ότι είναι ο

καλύτερος τρόπος για να διατηρήσεις την ισορροπία σου.»

«Αυτό νομίζω κι εγώ. Ξέρω ότι είναι παρορμητικό, αλλάσκεφτόμουν να πάω με τη Χλόη στη Γαλλία. Αναρωτιόμουν αν

είχες ακόμα το σπίτι στη Μασσαλία και, αν ναι, μήπως θα

μπορούσαμε να το νοικιάσουμε για μερικές εβδομάδες.»



Ο Μαξ γελούσε σιγανά. «Ναι, που να πάρει. Το έχω ακόμα. Αλλά

όχι και να το νοικιάσεις -απλώς χρησιμοποίησέ το για όσο καιρό

θέλεις. Θα σου στείλω αμέσως οδηγίες πώς να πας και θα πω στην

Ινές να περάσει από κει και να το καθαρίσει. Δεν έχει πατήσει

κανείς εκεί από τα Χριστούγεννα, όταν είχα πάει για χειμερινές

διακοπές.» Έκανε μια παύση. «Πότε λες να φύγετε;»

Το βάρος που με πίεζε στο στήθος μειώθηκε αισθητά καθώς το

σχέδιο άρχισε να παίρνει συγκεκριμένη μορφή στο μυαλό μου.

«Αυτό το Σαββατοκύριακο ίσως;»

«Ωραία, θα ειδοποιήσω σχετικά. Στείλε μου τις λεπτομέρειες

της πτήσης σου μόλις τις πάρεις. Θα της τηλεφωνήσω το πρωί για

να είναι εκεί και να σου δώσει τα κλειδιά.»

«Φανταστικό. Ευχαριστώ, Μαξ. Σου είμαι υπόχρεος.»

Μου φάνηκε σαν να έβλεπα το πονηρό του χαμόγελο καθώς

έλεγε: «Θα το θυμάμαι.»

_____________________

Νιώθοντας χαλαρός για πρώτη φορά έπειτα από καιρό,

ανέβασα τον ήχο στο ραδιόφωνο και άρχισα να φαντάζομαι πώς

θα επιβιβαζόμουν στο αεροπλάνο με τη Χλόη χωρίς να μας

απασχολεί τίποτε άλλο από τη λιακάδα, τα ατέλειωτα πρωινά πουθα περνούσαμε γυμνοί στο κρεβάτι και τα καλύτερα φαγητά και

κρασιά στον κόσμο.

Έπρεπε όμως να κάνω άλλη μία, τελευταία στάση. Ήξερα ότι ήταν

αργά για να εμφανιστώ στο πατρικό μου, μα δεν είχα άλλη

επιλογή. Τα τόσα σχέδια τριβέλιζαν τον νου



μου και δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ αν δεν κανόνιζα και την

παραμικρή λεπτομέρεια.

Κατά την εικοσάλεπτη διαδρομή έως το σπίτι των γονιών μου

τηλεφώνησα στον ταξιδιωτικό μου πράκτορα και άφησα ένα

μήνυμα. Μετά άφησα ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή του αδελφού

μου, του Χένρι, ότι θα έφευγα για τρεις εβδομάδες. Δεν ήθελα

ούτε να φανταστώ την αντίδρασή του.

Είχαμε ένα καινούριο γραφείο, είχαμε τακτοποιήσει τα πάντα

στη δουλειά και μπορούσαμε να αναθέσουμε σε κάποιον άλλο τη

μετακόμιση. Άφησα ένα μήνυμα για τον καθένα από τους

διευθυντές μου ενημερώνοντάς τους για το σχέδιό μου και για τις

υποθέσεις που θα έπρεπε να χειριστεί ο καθένας τους στη

διάρκεια της απουσίας μου. Κι έπειτα άνοιξα όλα τα παράθυρα και

άφησα το δροσερό αεράκι της νύχτας να με τυλίξει,

ανακουφίζοντάς με από το άγχος μου.

_____________________

Σταματώντας έξω από το πατρικό μου, γέλασα καθώς θυ-

μήθηκα την πρώτη φορά που η Χλόη κι εγώ είχαμε έρθει μαζί εδώ

ως ζευγάρι.

Ήταν τρεις μέρες μετά την παρουσίαση της εργασίας της στοσυμβούλιο υποτροφιών. Δύο από τις μέρες αυτές δεν είχαμε βγει

καθόλου από το σπίτι μου ούτε είχαμε σηκωθεί από το κρεβάτι.

Αλλά ύστερα από τα συνεχή τηλεφωνήματα και τα μηνύματα από

την οικογένειά μου, που μας ζητούσαν να πάμε να τους δούμε και

να μοιραστώ μαζί τους ένα μέρος από τον χρόνο μου με τη Χλόη,

συμφω-



νήσαμε να πάμε για φαγητό στο σπίτι τους. Ήταν κάτι που είχε

λείψει σε όλους.

Κουβεντιάζαμε σε όλη τη διαδρομή, γελώντας και πει- ράζοντας ο

ένας τον άλλο, με τα δάχτυλα του ελεύθερου χεριού μου πλεγμένα με

τα δικά της. Ασυναίσθητα πέρασε τον δείκτη του άλλου χεριού της

πάνω στον καρπό μου, σχηματίζοντας κυκλάκια, σαν να ήθελε να

βεβαιωθεί ότι όλα αυτά αυνέβαιναν στ' αλήθεια, ότι εγώ υπήρχα

στ'αλήθεια, ότι ήταν αλήθεια πως ήμασταν μαζί. Δεν είχαμε έρθει

αντιμέτωποι με τον κόσμο ακόμα, πέρα από τη βραδιά που είχαμε

βγει με τις φίλες της μετά την παρουσίασή της. Η μετάβαση θα ήταν

τουλάχιστον αδέξια. Αλλά ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η

Χλόη θα ανησυχούσε γι' αυτό. Πάντα αντιμετώπιζε την κάθε

πρόκληση με τον δικό της πεισματάρικο και άφοβο τρόπο.

Μόνο όταν σταθήκαμε στη βεράντα και άπλωσα το χέρι για ν’

ανοίξω την εξώπορτα συνειδητοποίησα ότι το χέρι της έτρεμε μέσα

στο δικό μου.

«Τι συμβαίνει;» Τράβηξα το χέρι μου, αναγκάζοντάς τη να γυρίσει

να με κοιτάξει.

Σήκωσε τους ώμους. «Τίποτα. Δεν συμβαίνει τίποτα.»

«Δεν με πείθεις.»

Μου έριξε ένα ενοχλημένο βλέμμα. «Δεν έχω τίποτα. Άνοιξε τηνπόρτα.»

«Που να πάρει», είπα κατάπληκτος. «Η Χλόη Μιλς είναι νευρική.»

Αυτή τη φορά γύρισε και με αγριοκοίταξε. «Το πρόσεξες; Χριστέ

μου, είσαι μεγαλοφυΐα. Θα έπρεπε να σε κάνουν διευθυντή και να

σου δώσουν ένα ωραίο, μεγάλο γραφείο.» Άπλωσε το χέρι για ν’

ανοίξει μόνη της την πόρτα.



Σταμάτησα το χέρι της προτού γυρίσει το πόμολο, ενώ ένα χαμόγελο

απλωνόταν στο πρόσωπό μου. «Χλόη;»

«Απλώς έχω να τους δω από πριν... ξέρεις. Και σε είδαν όταν

ήσουν...» Έκανε μια χειρονομία που υποθέτω ότι σήμαινε «όταν ο

Μπένετ ήταν ένα χάλι μαύρο αφού τον άφησε η Χλόη». «Δεν...

χρειάζεται να το κάνουμε θέμα», συνέχισε. «Δεν έχω πρόβλημα.»

«Απλώς απολαμβάνω ένα σπάνιο θέαμα, τη Χλόη να έχει τρακ.

Δώσ’μου ένα δευτερόλεπτο, άσε με να το χαρώ.»

«Άντε γαμήσου!»

«Να πάω να γαμηθώ;» Στάθηκα μπροστά της και κινήθηκα έτσι

ώστε το σώμα μου να πιέζει το δικό της. «Προσπαθείτε να με

αποπλανήσετε, δεσποινίς Μιλς;»

Τελικά γέλασε και οι ώμοι της χαλάρωσαν. «Απλώς δεν θέλω να

υπάρχει...»

Η εξώπορτα άνοιξε με φόρα και ο Χένρι έκανε ένα βήμα μπροστά

και πήρε τη Χλόη στην αρκουδίσια αγκαλιά του. «Να τη!»

Η Χλόη με κοίταξε πάνω από τον ώμο του αδελφού μου και

γέλασε, «...αμηχανία», αποτελείωσε τη φράση της, καθώς του

ανταπέδιδε το αγκάλιασμα.

Μέσα από την πόρτα περίμεναν οι γονείς μου με τα πιο πλατιά και

ηλίθια χαμόγελα που είχα δει ποτέ. Τα μάτια της μητέρας μου ήτανύποπτα βουρκωμένα.

«Πέρασε πάρα πολύς καιρός», είπε ο Χένρι αφήνοντας την κοπέλα

μου και κοιτάζοντάς με κατάματα.



Αναστέναξα σιωπηλά καθώς συνειδητοποίησα ότι ολόκληρη αυτή η

βραδιά θα μπορούσε πολύ εύκολα να μετατραπεί σε μια οδυνηρή

επανάληψη της δοκιμασίας που αντιπροσώπευε αυτή η ιστορία για τη

Χλόη, του πόσο μη συνεργάσιμος ήμουν οι λεπτομέρειες της

προκλητικής στάσης της δεσποινίδας Μιλς θα εξωραΐζονταν. Ευτυχώς

που έδειχνε τόσο ελκυστική με το μαύρο μίνι φόρεμά της. Θα μου

χρειαζόταν ο περισπασμός.

Είχα τηλεφωνήσει στον πατέρα μου το πρωί της παρουσίασης της

Χλόης για να του πω ότι σχεδίαζα να την παρακολουθήσω και να την

πείσω να παρουσιάσει εκείνη τις διαφάνειες για τη διαφημιστική

καμπάνια του Παπαδάκη. Του είπα επίσης ότι θα της ζητούσα να τα

ξαναφτιάξουμε. Όπως συνήθως, ο πατέρας μου είχε φανεί υποστη-

ρικτικός αλλά και επιφυλακτικός, διαβεβαιώνοντάς με πως ό,τι κι αν

θα έλεγε η Χλόη, ήταν περήφανος που κυνηγούσα αυτό που ήθελα.

Το αντικείμενο του πόθου μου μπήκε τώρα στο σπίτι και, αφού

αγκάλιασε τη μητέρα μου και τον πατέρα μου, γύρισε να με κοιτάξει.

«Δεν ξέρω γιατί ανησυχούσα», ψιθύρισε.

«Είχες τρακ;» ρώτησε η μητέρα μου με μάτια διάπλατα.

«Απλώς, ξέρετε, έφυγα πολύ απότομα. Ένιωθα άσχημα γι' αυτό

και για το ότι δεν είχα δει κανέναν από τους δυο σας επί μήνες

ολόκληρους...» Η φωνή της Χλόης έσβησε.«Όχι, όχι, όχι, όχι -έπρεπε να ανεχτείς τον Μπένετ», είπε ο Χένρι,

αγνοώντας τον εκνευρισμένο μου αναστεναγμό. «Μην ανησυχείς, σε

καταλαβαίνουμε.»



«Έλα τώρα...» γκρίνιαξα τραβώντας την πίσω. «Δεν χρειάζεται να

το κάνουμε Θέμα.»

«Το ήξερα», ψιθύρισε η μαμά χαϊδεύοντας το πρόσωπο της Χλόης.

«Το ήξερα.»

«Μα τι στο διάολο, μαμά;» Πλησίασα πιο κοντά, την αγκάλιασα κι

ύστερα την αγριοκοίταξα. «Το “ήξερες”, ακόμα κι όταν κανόνισες να

βγει με τον Τζόελ;»

«Νομίζω ότι το λένε “ή χέσε ή σήκω απ' τη λεκάνη"», παρενέβη ο

Χένρι.

«Δεν θα το έλεγα ακριβώς έτσι, Χένρι Ράιαν.» Η μαμά τού έριξε

ένα δολοφονικό βλέμμα κι έπειτα αγκάλιασε τη Χλόη, παρασύροντάς

τη στον διάδρομο. Γύρισε να μου μιλήσει πάνω από τον ώμο της.

«Σκέφτηκα ότι αν δεν έβλεπες αυτό που ήταν ακριβώς μπροστά σου,

ίσως θα έπρεπε να έχει ένας άλλος άντρας μια ευκαιρία.»

«Ο καημένος ο Τζόελ δεν είχε ποτέ την παραμικρή ευκαιρία»,

μουρμούρισε ο μπαμπάς, ξαφνιάζοντάς μας όλους και, απ' ό, τι

φάνηκε, ακόμα και τον ίδιο. Σήκωσε τα μάτια και, αφού μας κοίταξε,

γέλασε. «Κάποιος έπρεπε να το πει.»

Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, χαμογέλασα όταν θυμήθηκα

την υπόλοιπη βραδιά: τα δέκα λεπτά που είχαμε λυθεί όλοι στα

γέλια καθώς συζητούσαμε τις κοινές μας εμπειρίες, όπως μιατροφική δηλητηρίαση σε άσχετη στιγμή, την εκπληκτική κρεμ

μπριλέ που είχε σερβίρει η μητέρα μου μετά το φαγητό και, πολύ

αργότερα, το πώς η Χλόη κι εγώ, πριν καν προλάβουμε να μπούμε

στο σπίτι, είχαμε σωριαστεί στο λίβινγκρουμ σε ένα κουβάρι

ιδρωμένων κορμιών.



Γυρίζοντας το πόμολο στην πόρτα του πατρικού μου, ήμουν

σίγουρος ότι ο πατέρας μου θα ήταν ακόμα ξύπνιος, όμως ήλπιζα

να μην ξυπνήσω τη μητέρα μου.

Το πόμολο έτριξε και άνοιξα την πόρτα προσεκτικά όπως

συνήθως, σηκώνοντάς την ελαφρά στο σημείο όπου ήξερα ότι το

πάτωμα είχε φουσκώσει στο κατώφλι.

Με έκπληξη όμως είδα τη μαμά να με υποδέχεται στην είσοδο,

φορώντας την παλιά μοβ ρόμπα της και κρατώντας δυο φλιτζάνια

τσάι.

«Δεν ξέρω γιατί», είπε δίνοντάς μου το ένα φλιτζάνι, «αλλά

ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα ερχόσουν εδώ απόψε.»

«Μητρική διαίσθηση;» ρώτησα παίρνοντας το φλιτζάνι και

σκύβοντας για να τη φιλήσω στο μάγουλο. Χασομέρησα λίγο,

ελπίζοντας ότι θα μπορούσα να ελέγξω τα συναισθήματά μου

απόψε.

«Κάτι τέτοιο.» Τα μάτια της βούρκωσαν και έστρεψε το

πρόσωπο από την άλλη προτού προλάβω να πω κάτι. «’Ελα, ξέρω

γιατί ήρθες. Το έχω στην κουζίνα.»



ΠΕΝΤΕ

«Και είσαι σίγουρη ότι θα έχουμε τις υπογραφές έγκαιρα;»

ρώτησα τη βοηθό μου, που έριξε μια γρήγορη ματιά στο ρολόι της

και σημείωσε κάτι στο μπλοκάκι της.

«Ναι. Ο Έρον έχει ήδη ξεκινήσει για κει. θα πρέπει να τις έχουμε

ως το μεσημέρι.»

«Ωραία», είπα κλείνοντας τους φακέλους και δίνοντάς τους σ'

αυτήν, «θα ρίξουμε μια τελευταία ματιά πριν από τη σύσκεψη και

αν πάνε όλα...» Η πόρτα του εξωτερικού γραφείου μου άνοιξε κι ο

Μπένετ, πολύ αποφασισμένος, μπήκε μέσα. Η βοηθός μου έβγαλε

μια τρομαγμένη τσιρίδα και της έγνεψα να φύγει. Βγήκε σχεδόν

τρέχοντας.

Ο Μπένετ διέσχισε το δωμάτιο με μεγάλες δρασκελιές,

σταμάτησε στην άλλη πλευρά του γραφείου μου κι έριξε δυο

κολλαριστούς άσπρους φακέλους πάνω σε μια στοίβα αναφορέςτου μάρκετινγκ.

Κοίταξα τους φακέλους κι έπειτα ξανά αυτόν. «Μου φαίνεται

πολύ γνώριμο όλο αυτό», είπα. «Ποιος από τους δυο μας θα

βροντήξει την πόρτα και θα βγει στη σκάλα;»

Με κοίταξε απηυδισμένος. «Άνοιξέ τους.»

«Ε, καλή σας μέρα κι εσάς, κύριε Ράιαν.»



«Χλόη, μη μου τη σπας.»

«Θα προτιμούσες να μου τη σπάσεις εσύ δηλαδή;»

Το βλέμμα του μαλάκωσε κι έσκυψε πάνω από το γραφείο για

να με φιλήσει. Είχε γυρίσει αργά το προηγούμενο βράδυ, πολλή

ώρα αφότου είχα κοιμηθεί. Ξύπνησα ακούγοντας το ξυπνητήρι

μου και βρήκα το ζεστό και πολύ γυμνό σώμα του κολλημένο στο

δικό μου. Άξιζα παράσημο που κατάφερα να σηκωθώ από εκείνο

το κρεβάτι.

«Καλημέρα, δεσποινίς Μιλς», είπε χαμηλόφωνα. «Τώρα άνοιξε

τους βρομοφακέλους.»

«Αν επιμένεις. Αλλά μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα. Το να

πετάς διάφορα πράγματα στο γραφείο δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο

μεταξύ μας. Ε, τουλάχιστον για μένα. Ίσως θα μπορούσες να το

διορθώσεις αυτό...»

«Χλόη.»

«Καλά, καλά.» Άνοιξα τον φάκελο με το όνομά μου κι έβγαλα

ένα τυπωμένο χαρτί από μέσα.

«ORD προς CDG», διάβασα. «Σικάγο προς Γαλλία.» Τον κοίταξα.

«Θα με στείλουν κάπου;»

Ο Μπένετ με κοίταζε λάμποντας ολόκληρος και ειλικρινά ήταν

τόσο όμορφος ώστε χάρηκα που ήμουν καθιστή. «Στη Γαλλία. ΣτηΜασσαλία για την ακρίβεια. Το δεύτερο εισιτήριο είναι πίσω απ'

αυτό.»

Αεροπορικά εισιτήρια, ένας φάκελος για τον καθένα μας.

Αναχώρηση προγραμματισμένη για την Παρασκευή. Ήταν ήδη

Τρίτη.

«Δεν... δεν καταλαβαίνω. Θα πάμε στη Γαλλία; Δεν έχει σχέσημε τη χθεσινή βραδιά, ε; Επειδή είμαστε πο-



λυάσχολοι άνθρωποι, Μπένετ. Κάτι τέτοια συμβαίνουν συνέχεια.

Σου ορκίζομαι, δεν με πείραξε.»

Έκανε τον γύρο του γραφείου και γονάτισε μπροστά μου.

«Όχι. Δεν έχει σχέση με τη χθεσινή βραδιά. Έχει σχέση με μένα,

γιατί θέλω να βάλω πρώτο στη σειρά αυτό που έχει μεγαλύτερη

σημασία για μένα. Κι αυτό», είπε δείχνοντας εμάς τους δυο. «Αυτό

είναι σημαντικό. Τώρα πια δεν βλεπόμαστε σχεδόν καθόλου,

Χλόη, κι αυτό δεν θ’ αλλάξει μετά τη μετακόμιση. Σ' αγαπώ. Μου

λείπεις.»

«Κι εμένα μου λείπεις. Αλλά... να, απλώς ξαφνιάστηκα λιγάκι. Η

Γαλλία είναι... όντως μακριά κι έχουμε ένα σωρό πράγματα να

κάνουμε και...»

«Όχι μόνο η Γαλλία. Μια ιδιωτική κατοικία -μια βίλα. Ανήκει

στον φίλο μου τον Μαξ, ξέρεις, έναν παλιό μου συμμαθητή. Και

είναι πανέμορφη και τεράστια και άδεια», πρόσθεσε. «Μ' ένα

πελώριο κρεβάτι, πολλά πελώρια κρεβάτια. Πισίνα. Μπορούμε να

μαγειρεύουμε και να περιφερόμαστε γυμνοί. Δεν χρειάζεται καν

να σηκώνουμε το τηλέφωνο αν δεν θέλουμε. Έλα, Χλόη.»

«Μου αρέσει που ανέφερες ότι θα περιφερόμαστε γυμνοί»,

είπα. «Γιατί σίγουρα είναι ο πλέον κατάλληλος τρόπος για να

κλείσει κανείς μια συμφωνία.»Πλησίασε ακόμα περισσότερο, καταλαβαίνοντας ότι είχα

αρχίσει να υποχωρώ. «Καμαρώνω ότι πάντα γνωρίζω τον

αντίπαλό μου, δεσποινίς Μιλς. Λοιπόν, τι λες; Θα έρθεις μαζί μου;

Σε παρακαλώ.»

«Χριστέ μου, Μπένετ. Ούτε δέκα το πρωί δεν είναι και κοντεύω

να πεθάνω απ' τη χαρά μου.»



«Σκέφτηκα να σου δώσω ένα ηρεμιστικό και να σε πάω

σηκωτή στο αεροπλάνο, αλλά ίσως είχα προβλήματα στο

τελωνείο.»

Πήρα μια βαθιά ανάσα και κοίταξα τα εισιτήρια

«Ωραία, φεύγουμε στις εννέα και επιστρέφουμε... Για μια

στιγμή, σωστά τα λέει;»

Κοίταξε κι αυτός τα εισιτήρια. «Ποια;»

«Τρεις εβδομάδες; Δεν μπορώ να τα παρατήσω όλα και να

φύγω στη Γαλλία για τρεις εβδομάδες, Μπένετ!»

Με κοίταξε συγχυσμένος. «Γιατί; Εγώ τα κατάφερα να τα

κανονίσω και...»

«Μα σοβαρολογείς; Πρώτον, μετακομίζουμε σ' έναν μήνα. Έναν

μήνα! Και δεν έχουμε καν διαλέξει διαμέρισμα! Μετά υπάρχει και

η καλύτερή μου φίλη που την κεράτωσε ο μεγαλύτερος μαλάκας

του κόσμου την προηγούμενη εβδομάδα. Κι ας μην ξεχνάμε αυτή

τη μικρή λεπτομέρεια που λέγεται "η δουλειά μου"... Έχω

συσκέψεις κι ένα ολόκληρο τμήμα να προσλάβω και να μεταφέρω

στη Νέα Υόρκη!»

Το πρόσωπό του σκοτείνιασε, σίγουρα δεν ήταν αυτή η

αντίδραση που περίμενε από μένα. Ο ήλιος ήταν πίσω του κι όταν

γύρισε το κεφάλι, γέρνοντάς το κάπως, το φως έπεσε στιςβλεφαρίδες του, στις γωνίες του προσώπου του.

Το συναίσθημα της ενοχής φούσκωσε μες στο στήθος μου σαν

μπαλόνι. «Συγγνώμη, γαμώτο...» Έγειρα προς το μέρος του κι

ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του. «Δεν ήθελα να τα πω

έτσι όλα αυτά.»



Δυνατά μπράτσα με αγκάλιασαν και τον ένιωσα να ξεφυσάει με

ανακούφιση.

«Το ξέρω.»

Ο Μπένετ με πήρε από το χέρι και με οδήγησε σ’ ένα μικρό

τραπέζι στη γωνία του δωματίου. Μου έγνεψε να καθίσω κι

εκείνος κάθισε απέναντι μου. «Θέλεις να το διαπραγματευτούμε;»

είπε, ενώ τα μάτια του είχαν μια προκλητική έκφραση που δεν

είχα δει από τη στιγμή που είχε μπει στο γραφείο μου.

Αυτό μπορούσα να το κάνω.

Έσκυψε μπροστά, με τα χέρια σταυρωμένα και τους αγκώνες

στο τραπέζι εμπρός του. «Η μετακόμιση», είπε. «Συμφωνώ, είναι

σοβαρό θέμα. Αλλά έχουμε μεσίτη είδα τους τρεις κυριότερους

υποψήφιους. Δεν έχεις παρά να αποφασίσεις αν θέλεις να τους

δεις ή, αν μου έχεις εμπιστοσύνη, να διαλέξω εγώ έναν.

Μπορούμε να αναθέσουμε στον μεσίτη να χειριστεί τα υπόλοιπα

και να πληρώσουμε ανθρώπους για να κάνουν τη συσκευασία και

τη μετακόμιση.» Σήκωσε το φρύδι σαν να με ρωτούσε αν

συμφωνούσα κι εγώ του έκανα νόημα να συνέχισές «Ξέρω πόσο

νοιάζεσαι τη Σάρα Μίλησέ της, δες πώς ακριβώς έχουν τα

πράγματα. Είπες ότι δεν ήξερες καν αν επρόκειτο να τον αφήσει,

έτσι δεν είναι;»«Ναι.»

«Επομένως αυτό θα το αντιμετωπίσουμε όταν θα ξέρουμε κάτι

περισσότερο. Και η δουλειά σου... Είμαι πολύ περήφανος για σένα.

Χλόη. Ξέρω πόσο σκληρά εργάζεσαι και πόσο σπουδαία είσαι.

Αλλά ποτέ τελικά



δεν θα υπάρξει κατάλληλη στιγμή. Πάντα θα είμαστε

απασχολημένοι, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα απαιτούν

την προσοχή μας και πάντα θα υπάρχουν πράγματα που θα

θεωρούμε ότι δεν μπορούν να περιμένουν. Είναι καλή άσκηση για

σένα να αναθέτεις σε άλλους μερικές από τις δουλειές σου -σ'

αγαπώ, αλλά δεν είσαι καθόλου καλή σ' αυτό. Και θα είναι ακόμα

χειρότερα όταν θα μετακομίσουμε. Πότε θα μας ξανα- δοθεί μια

τέτοια ευκαιρία; Θέλω να είμαστε μαζί. Θέλω να σου μιλάω

γαλλικά και να σε κάνω να χύνεις σ’ ένα κρεβάτι στη Γαλλία όπου

κανένας δεν θα μπορεί απλώς να περάσει να μας δει το

Σαββατοκύριακο ούτε να μας φωνάξει επειγόντως στο γραφείο.»

«Με δυσκολεύεις πάρα πολύ στο να είμαι ο υπεύθυνος ενήλικας

εδώ», είπα.

«Δεν είναι δα και τόσο σπουδαίο να είναι κανείς υπεύθυνος.»

Ένιωσα το στόμα μου να ανοίγει και δεν μπορούσα να κάνω

τίποτε άλλο από το να τον κοιτάζω σαν χαζή. Ετοιμαζόμουν να

ρωτήσω ποιο ήταν αυτό το τόσο άνετο άτομο και τι είχε κάνει τον

γκόμενό μου, όταν κάποιος χτύπησε την πόρτα μου. Τράβηξα τα

μάτια μου από έναν πολύ ευχαριστημένο γκόμενο και είδα μια

τρομοκρατημένη ασκούμενη να μπαίνει μέσα κοιτάζοντας τον

Μπένετ με μάτια γεμάτα φόβο. Χωρίς αμφιβολία, σ' αυτήν είχεπέσει ο κλήρος να έρθει να πάρει από δω το Κάθαρμα.

«Χμ... Συγγνώμη, δεσποινίς Μιλς», τραύλισε, με το βλέμμα

στυλωμένο σε μένα αντί στον πραγματικό της στόχο. «Περιμένουν

τον κύριο Ράιαν στην αίθουσα συσκέψεων στον δωδέκατο...»

«Ευχαριστώ», απάντησα. Έφυγε και στράφηκα ξανά στον

Μπένετ.



«Θα το συζητήσουμε αργότερα;» ρώτησε σιγανά, ενώ στεκόταν

όρθιος.

Έγνεψα καταφατικά, λίγο ζαλισμένη από την αλλαγή στη στάση

του. «Ευχαριστώ», είπα δείχνοντας τα εισιτήρια με μια αόριστη

χειρονομία, ενώ εννοούσα κάτι πολύ περισσότερο.

Με φίλησε στο μέτωπο. «Αργότερα.»

******

Τα ταξίδια ποτέ δεν είχαν καλή κατάληξη για τον Μπένετ κι

εμένα. Το Σαν Ντιέγκο ήταν τέλειο όσο ήμασταν κρυμμένοι στη

μικρή μας φυσαλίδα. Αλλά μας πήρε και μας σήκωσε όταν

προσπαθήσαμε να επιστρέψουμε στον κόσμο. Για τα καλά.

Επίσης είχαμε σχεδιάσει να πάμε ένα ταξίδι στις περσινές

διακοπές των Ευχαριστιών και τελικά το είχαμε ακυρώσει λόγω

επαγγελματικών υποχρεώσεων ο Μπένετ ήταν πνιγμένος στη

δουλειά με έναν μεγάλο πελάτη με γυμναστήρια που η καμπάνια

του έπρεπε να ξεκινήσει πριν από την Πρωτοχρονιά, ενώ είχαμε κι

οι δυο την καμπάνια του Παπαδάκη στις αρχές Ιανουαρίου. Κατά

κάποιον τρόπο όμως τον είχα πείσει να έρθει μαζί μου στο

πατρικό μου για ένα Σαββατοκύριακο. Για να γνωρίσει τον πατέραμου.



Ο Μπένετ δεν ήθελε -βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο μιας

μεγάλης καμπάνιας, ενώ είχε υποχρεώσεις και απέναντι στη δική

του οικογένεια. Επιπλέον, είχε υποχρέωση και σε μια φιλενάδα

που είχε περάσει τις τελευταίες εβδομάδες της προηγούμενης

χρονιάς λέγοντας στον πατέρα της πόσο ελεεινός και καταπιε-

στικός μαλάκας ήταν το αφεντικό της, για να παραδεχτεί τελικά

ότι είχε σχέσεις με το αφεντικό αυτό. Το ταξίδι αυτό ήταν εξαρχής

καταδικασμένο να αποτύχει.

Ο Μπένετ ήταν σιωπηλός στο μεγαλύτερο μέρος της πτήσης, κι

επειδή δεν είχε προτείνει σεξ στην τουαλέτα ούτε μία φορά,

κατάλαβα ότι κάτι συνέβαινε.

«Δείχνεις ιδιαίτερα αξιοσέβαστος, Ράιαν. Τι τρέχει;» ρώτησα όταν

προσγειωθήκαμε και κατευθυνόμασταν προς το αυτοκίνητο που

είχαμε νοικιάσει.

«Τι θα πει αυτό;»

«Ε, εδώ και τρεις ώρες δεν έχεις κάνει ούτε ένα ανάρμοστο σχόλιο

ούτε μου πρότεινες να σε καβαλήσω, να σε ρουφήξω, να σε γλείψω,

να σε αγγίξω, να σε χαϊδέψω, να σε χουφτώσω ή γενικά να παινέψω

τον πούτσο σου. Μου φαίνεται ότι καταλαβαίνω τι σκέφτεσαι και,

ομολογώ, έχω ανησυχήσει λιγάκι.»

Χαμήλωσε το χέρι και μου έδωσε μια στον κώλο. «Καλύτερα έτσι;Τα βυζιά σου είναι υπέροχα μέσα σ' αυτό το πουλόβερ, επ' ευκαιρία.»

«Μίλησέ μου.»

«Πρόκειται να γνωρίσω τον πατέρα σου», είπε ισιώνοντας τον

γιακά του.

«Και;»



«Και ξέρει πόσο μαλάκας υπήρξα.»

Ξερόβηξα και με αγριοκοίταξε.

«Τι μαλάκας μπορώ να γίνω.»

«Μπορείς να γίνεις;»

«Χλόη.»

«Είναι μέρος της περιβόητης γοητείας του Μπένετ Ράιαν», είπα

κοιτάζοντάς τον προκλητικά. «Κι από πότε ζητάς συγγνώμη γι' αυτό;»

Αναστέναξε. «Από τότε που πάμε να δούμε τον πατέρα σου. Κι αν

διαθέτει ημερολόγιο, θα έχει υπολογίσει ότι κοιμόμουν μαζί σου για

όλο το διάστημα που δουλεύαμε μαζί»

«Κι εγώ αναγκάστηκα να έρθω αντιμέτωπη με την οικογένειά σου

ύστερα απ' όλα αυτά. Είμαι σίγουρη ότι η Μίνα είπε στον Χένρι για το

Επεισόδιο του Μπάνιου κι αν το ξέρει ο Χένρι το ξέρει κι ο Έλιοτ. Κι αν

το ξέρει ο Έλιοτ... ω Θεέ μου, η μητέρα σου ξέρει ότι κάναμε σεξ στο

αγαπημένο της μπάνιο... όταν ο Τζόελ είχε έρθει να με γνωρίσει»

Χτύπησα το μέτωπό μου με την παλάμη μου.

«Ναι, αλλά, απ' την άλλη μεριά, η οικογένειά μου μόνο μακό με τ’

όνομά σου δεν φοράει, άρα είναι κάπως διαφορετικό.»

Φτάσαμε στην πόρτα του γραφείου ενοικιάσεων κι έπιασα το χέρι

του σταματώντας τον. «Κοίτα, ο μπαμπάς μου ξέρει ποια είναι η κόρη

του. Ξέρει ότι κάποιες φορές γίνομαι κάπως ζωηρούλα...»«Χα!»

Ήταν η σειρά μου να τον αγριοκοιτάξω. «Και ξέρει ότι πληρώνω με

το ίδιο νόμισμα. Δεν έχεις πρόβλημα.»



Αναστέναξε κι έγειρε μπροστά για ν' ακουμπήσει το μέτωπό του πάνω

στο δικό μου. «Για να το λες εσύ.»

******

Ο μπαμπάς σφύριξε πονηρά καθώς έκανε τον γύρο της

γυαλιστερής μαύρης Μερσέντες που ήταν παρκαρισμένη στο

μονοπατάκι δίπλα στο σπίτι του, ενώ οι μπότες του έτριζαν στο χιόνι.

«Πάντα πίστευα ότι μόνο ένας λόγος υπάρχει για να οδηγεί κάποιος

ένα τέτοιο αυτοκίνητο: κάτι αντισταθμίζει. Δεν συμφωνείς,

Μπένσον;»

«Μπένετ», τον διόρθωσε μέσα απ' τα δόντια του, προτού γυρίσει

και μου χαμογελάσει με σφιγμένα χείλη.

«Χριστούγεννα είναι, μπαμπά. Είχαν πάρει όλα τα τετρακίνητα

αυτοκίνητα.»

Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν ούτε στο δείπνο.

Ενώ καθόμασταν στο τραπέζι, ο πατέρας μου κοίταζε επίμονα τον

Μπένετ σαν να προσπαθούσε να μαντέψει με ποιο από τα πρόσωπα

της επικαιρότητας έμοιαζε. «Μπένετ, ε;» είπε κοιτάζοντάς τον με ένα

ύφος γεμάτο αμφιβολία. «Τι όνομα είναι τούτο πάλι;»

Αναστέναξα. «Μπαμπά...»«Η μητέρα μου θαύμαζε πολύ την Τζέιν Όστιν, κύριε. Το μεσαίο

όνομα του αδελφού μου είναι Γουίλομπι, άρα θεωρώ ότι μάλλον την

έβγαλα καθαρή.»

Ο μπαμπάς δεν μπήκε στον κόπο να χαμογελάσει. «Σου έδωσαν το

όνομα του πρωταγωνιστή ενός ρομαντικού μυθιστορήματος; Μάλλον

έτσι εξηγούνται ορισμένα πράγματα»



«Το δικό σας όνομα, Φρέντερικ», είπε ο Μπένετ χαμογελώντας

πονηρά «Είναι ωραίο όνομα, αν μου επιτρέπεται. Ο Φρέντερικ

Γουέντγουερθ είναι επίσης ο εργατικός, αυτοδημιούργητος

πρωταγωνιστής του Πειθώ. Η μητέρα μου με έβαλε να διαβάσω όλα

τα μυθιστορήματα της Τζέιν Όστιν όταν ήμουν στο γυμνάσιο και

γενικά κάνω ό,τι μου λέει η μητέρα μου.» Έβαλε μια μπουκιά στο

στόμα του, τη μάσησε και αφού την κατάπιε είπε: «Άλλη μια από τις

συμβουλές της ήταν να κάνω δεσμό με την κόρη σας.»

«Χμμ.. Ε, να είσαι προσεκτικός μαζί της», είπε ο μπαμπάς

αγριοκοιτάζοντας τον Μπένετ από την απέναντι πλευρά του

τραπεζιού. «Ο γκόμενος του οδοντοτεχνίτη μου είναι στη Μαφία και,

αν τυχόν εξαφανιστείς, δεν νομίζω ότι η απουσία σου θα γίνει

αισθητή.»

«Μπαμπά!»

Με κοίταξε δήθεν αθώα, γουρλώνοντας τα μάτια

«Τι;»

«Ο γκόμενος του Μαρκ δεν είναι στη Μαφία.»

«Απολύτως βέβαιο. Ιταλός είναι.»

«Αυτό δεν σημαίνει τίποτα!»

«Άκου που σου λέω. Τον έχω γνωρίσει. Έχει ένα μαύρο αυτοκίνητο

με φιμέ τζάμια Ο Μαρκ τον φώναζε Χοντρό Ντον στο πάρτι τουγραφείου.»

«Τον λένε Γκλεν, μπαμπά, και σπουδάζει λογιστικά. Δεν είναι στη

Μαφία.»

«Δεν ξέρω γιατί είσαι συνέχεια πνεύμα αντιλογίας, Χλόη. Δεν ξέρω

από ποιον το κληρονόμησες.»

Εκείνη τη στιγμή ο Μπένετ άρχισε να γελάει τόσο δυνατά, πουαναγκάστηκε να σηκωθεί από το τραπέζι.



Αργότερα, κι αφού ο Μπένετ είχε καταφέρει να κάνει τον πατέρα μου

να μαλακώσει αφήνοντάς τον να τον κερδίσει στη Μονόπολη -πώς

ήταν δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι ο Μπένετ Ράιαν θα μπορούσε να

χάσει σ' ένα παιχνίδι που είχε σχέση με χρήματα, δεν θα το μάθω

ποτέ- βγήκε κρυφά από τον ξενώνα και ήρθε να χωθεί στο κρεβάτι

μου.

«Θα μας τσακώσει και θα μας πετάξει έξω», είπα, ενώ ήδη

ανέβαινα από πάνω του.

«Όχι αν δεν κάνεις φασαρία»

«Χμμ, δεν ξέρω. Ούτε καν θυμάμαι πόσες φορές ο πατέρας μου με

τσάκωσε να βγαίνω κρυφά απ' το σπίτι όταν ήμουν στο σχολείο —και

τότε δεν έκανα καθόλου φασαρία»

«Μπορούμε να μη μιλάμε για τον μπαμπά σου αυτή τη στιγμή; Μου

αποσπά την προσοχή από το πόσο ερεθιστικό είναι να σε πηδήξω στο

εφηβικό σου κρεβάτι. Και, Χριστέ μου, Χλόη. Αυτό θεωρείται

εσώρουχο;» είπε περνώντας τα χέρια του στο κιλοτάκι μου και

τραβώντας το. Δυνατά.

«Θεέ μου...» φώναξα κάπως πνιχτά. «Είναι ολοκαίνουριο και...»

«Σου άρεσε», αποτελείωσε τη φράση μου χαμογελώντας πονηρά.

«Απλώς προσπαθώ να συνεχίσω την παράδοση.»

Ήθελα να του φέρω αντίρρηση αλλά, πρώτον, είχε δίκιο και,δεύτερον, ξεχάστηκα καθώς ο Μπένετ έσπρωξε στην άκρη το

σκισμένο ύφασμα και μου έβαλε δάχτυλο.



Έπιασε τον γοφό μου με το άλλο του χέρι, ενθαρρύνοντάς με να

κουνηθώ από πάνω του.

«Έτσι», είπε, με τα χείλη μισάνοιχτα και τα μάτια στυλωμένα

ανάμεσα στα πόδια μου. «Γαμώτο -βγάλε το μακό σου.»

Έχοντας ξεχάσει το σκισμένο κιλοτάκι, έγνεψα καταφατικά,

σηκώνοντας το μακό πάνω από το κεφάλι μου και πετώντας το πίσω

μας. Έβαλε άλλο ένα δάχτυλο μέσα μου κι εγώ άρχισα να κουνιέμαι

πιο γρήγορα, ενώ το κρεβάτι έτριζε σιγανά από κάτω μας.

Ο Μπένετ ανακάθισε ψιθυρίζοντας «σςς» πάνω στο στόμα μου.

«Σήκω λίγο.»

Στηρίχτηκα στα γόνατά μου και τον κοίταζα καθώς κατέβαζε το

παντελόνι της πιτζάμας του στους γοφούς του.

«Θα το κάνουμε στ' αλήθεια εδώ;» ψιθύρισα. Το κρεβάτι ήταν

πολύ μικρό, το δωμάτιο πολύ ζεστό και πολύ ήσυχο -και ο πατέρας

μου ήταν μόνο δύο πόρτες παρακάτω. Ήταν ηλίθιο και άβολο και δεν

θυμάμαι να ήθελα πότε κάτι περισσότερο απ' αυτό.

Άναψα το πορτατίφ για να τον βλέπω καλύτερα.

Τα χείλη του ήταν πρησμένα, τα μαλλιά του ανάκατα και το

χαμόγελό του αποβλακωμένο όταν είπε: «Σ' αγαπώ, καυλιάρα

γυναίκα, θέλεις να σε κοιτάζω;»

«Ναι.»«Άρχισε να χαϊδεύεσαι λοιπόν», ψιθύρισε.

Το έκανα, πολύ αργά για να πετύχω οτιδήποτε, αλλά με την τέλεια

ταχύτητα ώστε τα μάτια του να γίνουν



******

Οι ενοχές με βασάνιζαν το υπόλοιπο πρωί. Δεν θα έπρεπε να είχα

βιαστεί τόσο πολύ να πω στον Μπένετ ότι δεν ήταν δυνατόν να

φύγουμε διακοπές.

Προσπαθούσε, ο καημένος, να δείξει ότι μπορούσε να

χαλαρώσει κι εγώ του έλεγα να σκεφτεί τη δουλειά... Μα τι στο

διάολο είχα πάθει; Προσπάθησα να του μιλήσω ανάμεσα σε δυο

συσκέψεις. Προσπάθησα να τον καλέσω για φαγητό. Το

περισσότερο που κατάφερα ήταν να τον προσπεράσω στον

διάδρομο, ενώ μια ομάδα από στελέχη φλυαρούσαν γύρω του σαν

θαυμαστές γύρω από κάποιον ροκ σταρ.

«Πρέπει να σου μιλήσω», είπα σιγανά.

«Σήμα του Μπάτμαν;» νομίζω ότι απάντησε.

Έγνεψα αρνητικά. «Δείπνο;»

Έκανε νόημα ότι συμφωνούσε και μου έστειλε ένα φιλί πίσω

από την πλάτη των άλλων, ενώ απομακρυνόταν στον διάδρομο

για να πάρει το ασανσέρ.

******

«Λοιπόν, πώς πάει;»

Η Σάρα σήκωσε τους ώμους, στριφογυρίζοντας άλλη μια

τηγανητή πατάτα μέσα στο κέτσαπ προτού τη βάλει στο στόμα

της, αποφεύγοντας όμως να με κοιτάξει. «Μια χαρά.»Την αγριοκοίταξα. Όλα ήταν πάντα μια χαρά για τη Σάρα.



«Σοβαρά μιλάω!» επέμεινε και βολεύτηκε στην καρέκλα της.

«Γίνεται τόση κουβέντα για όλα αυτά κι εγώ προσπαθώ απλώς να

καταλάβω τι είναι αλήθεια και τι δεν είναι.»

«Σωστό ακούγεται», είπα.

«Τον ξέρω τόσο πολύ καιρό που δυσκολεύομαι να τα αποδεχτώ

όλα αυτά. Αλλά, ειλικρινά, μια χαρά τα πάω.»

«Σάρα, με συγχωρείς που επεμβαίνω, γιατί υποθέτω ότι

θεωρητικά το θέμα δεν με αφορά, αλλά δεν έχω ακούσει

μεγαλύτερες μαλακίες.»

«Τι;»

«Με άκουσες τι είπα! Αυτή η υπόθεση με τον Άντι είναι

εξαιρετικά σοβαρή. Ο Μπένετ θέλει να πάμε στη Γαλλία και ένας

από τους χίλιους δυο λόγους για τους οποίους ευλόγως δεν θα

έπρεπε να πάω, και μάλιστα πρώτος πρώτος στη λίστα μου, είσαι

εσύ!»

«Τι;» επανέλαβε, κάπως πιο δυνατά αυτή τη φορά. «Ο Μπένετ

θέλει να πάτε στη Γαλλία; Ω θεέ μου, αυτό είναι εκπληκτικό! Και,

μια στιγμή, τι εννοείς "εγώ";»

«Ναι, θέλει να φύγουμε για λίγο ώστε να ανανεώσουμε τη

σχέση μας πριν βυθιστούμε στην τρέλα της Νέας Υόρκης», είπα.

Έκανα τη χαρτοπετσέτα μου κουβάρι και της την πέταξα. «Καιδιστάζω να φύγω για τρεις εβδομάδες γιατί ανησυχώ για σένα!»

Η Σάρα γέλασε. Σηκώθηκε, έκανε τον γύρο του τραπεζιού και

με αγκάλιασε. «Αυτό είναι το πιο γλυκό και συνάμα το πιο ηλίθιο

πράγμα που μου είπε ποτέ κανείς. Σ’ αγαπώ, Χλόη.»



«Μα θα μετακομίσω», πρόσθεσα σφίγγοντάς τη στην αγκαλιά

μου. «Αυτές θα ήταν οι τρεις τελευταίες εβδομάδες που εμείς οι

δυο θα ήμασταν μαζί»

Η Σάρα κάθισε δίπλα μου. «Είμαι μεγάλο παιδί και υπάρχουν

αεροπλάνα. Με τρελαίνει -με τρελαίνει- το ότι ήθελες να μείνεις

εδώ για να με βοηθήσεις. Αλλά... νομίζω ότι ο Μπένετ έχει δίκιο

ίσως», είπε ανοιγοκλείνοντας ελαφρά τα μάτια. «Το χρειάζεστε

αυτό και, αν τα καταφέρετε, ε, θα έπρεπε να ρίξεις μερικά σέξι

ρούχα σε μια βαλίτσα και να πας αυτόν τον τύπο σέρνοντας στη

Γαλλία»

Γέλασα κι έγειρα στον ώμο της. «Θεέ μου, θα περιέπλεκε

φοβερά την κατάσταση, θα έπρεπε να βρω κάποιον να κάνει τις

συνεντεύξεις, να παρίσταται σε όλες τις συσκέψεις...»

«Αλλά θα άξιζε τον κόπο;»

Χαμογέλασα καθώς έφερα στον νου μου το πόσο

ενθουσιασμένος ήταν ο Μπένετ όταν μου μιλούσε για το ταξίδι και

πόσο απογοητευμένο ήταν το ύφος του μόλις με είδε να μην

ανταποκρίνομαι στον ενθουσιασμό του.

«Ναι, θα άξιζε τον κόπο.»



«Δεν νομίζω ότι έχουμε καιρό», μουρμούρισα με το στόμα μου

να φιλάει τα μαλλιά της.

«Δεν σε πιστεύω», είπε, με φωνή βραχνή απ' τον ύπνο. «Αυτός

εδώ ο τύπος», είπε σφίγγοντας τον πούτσο μου, «θεωρεί ότι

έχουμε άπειρο χρόνο.»

«Το αυτοκίνητο θα έρθει να με πάρει σε δεκαπέντε λεπτά και

επειδή χθες βράδυ είχες ορεξούλες, τώρα χρειάζομαι άλλο ένα

ντους.»

«Εκείνη τη φορά χρειάστηκες μόνο δύο λεπτά για να χύσεις.

Μου λες δηλαδή ότι δεν διαθέτουμε δύο λεπτά;»

«Το πρωινό σεξ ποτέ δεν κρατάει μόνο δύο λεπτά...» της

υπενθύμισα. «Κι αυτό γιατί είσαι νυσταγμένη και χαυνωμένη απ'

τον ύπνο.»

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στο μπάνιο μου

ακούγοντας τον πνιχτό ήχο της γκρίνιας της καθώς μουρμούριζε

κάτι με το στόμα στο μαξιλάρι μου.

Όταν βγήκα, καθαρός και ντυμένος, ανακάθισε στο κρεβάτι

εξακολουθώντας να σφίγγει στην αγκαλιά της το μαξιλάρι μου και

παριστάνοντας ότι δεν την πείραζε που έπρεπε να πάρουμε

χωριστή πτήση για τη Γαλλία.

«Μην κάνεις μούτρα», ψιθύρισα σκύβοντας να τη φιλήσω στηνάκρη των χειλιών της. «Θα επιβεβαιώσεις απλώς αυτό που πάντα

υποψιαζόμουν: δεν μπορείς να λειτουργήσεις χωρίς εμένα.»

Περίμενα ότι θα με κοίταζε απηυδισμένη ή ότι θα με τσιμπούσε

με παιχνιδιάρικη διάθεση, αλλά απλώς ανοιγό- κλεισε τα μάτια

κοιτάζοντας τη γραβάτα μου και απλώνοντας το χέρι για να την

ισιώσει, αν και δεν υπήρχε λόγος. «Μπορώ να λειτουργήσω και χωρίς εσένα. Αλλά δεν μου



αρέσει να είμαι μακριά σου. Μου φαίνεται σαν να παίρνεις μαζί

σου το σπίτι μου όταν φεύγεις.»

Ε, γαμώτο...

Άφησα τη βαλίτσα μου πάνω στο κρεβάτι και πήρα το πρόσωπό

της στα χέρια μου μέχρι που σήκωσε τα μάτια και είδε πώς με

είχαν επηρεάσει τα λόγια της. Χαμογέλασε, ενώ με τη γλώσσα της

έγλειψε τα χείλη της για να τα υγράνει.

Μ' ένα τελευταίο φιλί ψιθύρισα: «Θα σε δω στη Γαλλία.»

____________________

Θα έχανα μια μέρα στα αεροδρόμια αλλάζοντας πτήσεις και θα

έφτανα Σάββατο. Η πτήση της Χλόης ήταν μόνο δώδεκα ώρες

μετά τη δική μου, αλλά επειδή δεν είχε βρει απευθείας, έπρεπε να

πάρει μια νυχτερινή πτήση για τη Νέα Υόρκη και να ξεκινήσει για

το Παρίσι την επόμενη μέρα, οπότε θα έφτανε στη Μασσαλία τη

Δευτέρα. Θα μου έδινε χρόνο να προετοιμαστώ για την άφιξή της,

αλλά, ξέροντας τον Μαξ, το σπίτι θα άστραφτε και θα ήταν

εφοδιασμένο με τρόφιμα και ποτά, οπότε δεν θα είχα να κάνω

τίποτα.

Ένας Μπένετ δεν θα έκανε τίποτα... απίστευτο.

Βολεύτηκα στο κάθισμα της πρώτης θέσης, αρνήθηκα τη

σαμπάνια κι έβγαλα το τηλέφωνό μου για να στείλω SMS στηΧλόη.

Επιβιβάστηκα. Θα σε δω στην άλλη πλευρά της

λίμνης.

Το τηλέφωνό μου κουδούνισε μερικά δευτερόλεπτα αργότερα.Το ξανασκέφτομαι. Έχει εκπτώσεις στα παπούτσια στου Ντίλον

το Σαββατοκύριακο. Γελώντας επέλεξα να το αγνοήσω και έβαλα

το τηλέφωνό μου ξανά στην τσέπη του σακακιού μου. Κλείνοντας



τα μάτια μου καθώς οι άλλοι επιβάτες περνούσαν δίπλα μου,

θυμήθηκα τα παλιότερα ταξίδια μας. Είχαμε ταξιδέψει μαζί

μερικές φορές μόνο, αλλά τίποτα δεν γινόταν ποτέ σύμφωνα με τα

σχέδιά μας. Μήπως κάποιος με είχε γρουσουζέψει στο θέμα των

διακοπών και δεν το ήξερα; Μου φαινόταν ότι ήταν γραφτό μας να

κάνουμε ταξίδια που ποτέ δεν πήγαιναν καλά, που τα κάναμε

χωριστά, που τα σημάδευαν άγριοι καβγάδες... ή που

ακυρώνονταν.

Ανακατεύτηκα καθώς θυμήθηκα την προσπάθειά μας να

περάσουμε μαζί τις διακοπές των Ευχαριστιών. Εντελώς

παρορμητικά είχαμε αγοράσει εισιτήρια για το Σεν- Μπαρτ και

είχαμε νοικιάσει ένα σπίτι στην παραλία. Θεωρητικά θα ήταν

τέλειο, αντί γι’ αυτό όμως τα καταφέραμε έτσι ώστε η Χλόη να

μου κόψει την καλημέρα για πρώτη φορά μετά τη συμφιλίωσή

μας.

_____________________

«Γαμημένε, πούστη, μαλάκα!»

Σήκωσα τα μάτια από το γραφείο μου και τα φρύδια μου κόντεψαν

να φτάσουν στα μαλλιά μου καθώς η Χλόη βρόντηξε την πόρτα και

όρμησε καταπάνω μου.«Τι συμβαίνει, δεσποινίς Μιλς; Ξύπνησε το κτήνος μέσα σας;»

«Περίπου. Ο Παπαδάκης θέλει να επισπεύσουμε την καμπάνια.»

Σηκώθηκα τόσο απότομα, που η καρέκλα μου γλίστρησε προς τα

πίσω κι έπεσε πάνω στον τοίχο. «Τι;»



«Απ' ό,τι φαίνεται, θέλει να ξεκινήσουμε Ιανουάριο αντί για

Μάρτιο. Η πρώτη δημοσίευση είναι προγραμματισμένη για τις 7

Ιανουάριου.»

«Η περίοδος αυτή είναι εντελώς ακατάλληλη για να πλασάρει

κανείς κάτι τέτοιο! Όλοι είναι ακόμα μεθυσμένοι ή προσπαθούν να

συνέλθουν από το φαγοπότι. Κανένας δεν αγοράζει πολυτελή

διαμερίσματα.»

«Αυτό είπα κι εγώ στον Χοντρό-Τζορτζ .»

«Μήπως του είπες επίσης ότι το μόνο που έχει να κάνει αυτός είναι

να μετράει τα λεφτά του και ν' αφήσει το μάρκετινγκ σ’ εμάς;»

Γέλασε σταυρώνοντας τα χέρια της πάνω στο στήθος της. «Μπορεί

να χρησιμοποίησα αυτές ακριβώς τις λέξεις. Με λίγο πιο πικάντικη

σάλτσα για να γίνουν νόστιμες.»

Κάθισα ξανά στην καρέκλα μου, τρίβοντας το πρόσωπο με τα

χέρια μου. Η πτήση μας ήταν προγραμματισμένη για εκείνο το πρωί,

την Ημέρα των Ευχαριστιών, και δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουμε

από το γραφείο σύντομα. «Του είπες ότι δεν πειράζει;»

Από την άλλη πλευρά του γραφείου, την είδα να μένει εντελώς

ακίνητη. «Και ποια επιλογή είχα;»

«Να του πεις ότι δεν θα είμαστε έτοιμοι!»

«Μα αυτό δεν είναι αλήθεια. Και βέβαια μπορούμε να είμαστεέτοιμοι.»

Άφησα τα χέρια μου να πέσουν, κοιτάζοντας τη με ανοιχτό το

στόμα. «Ναι, αλλά μόνο αν δουλεύουμε δεκαπέντε ώρες τη μέρα σε

όλες- τις διακοπές -κι αυτό απλώς και



μόνο για να βολέψουμε τον γαμημένο προγραμματισμό του για την

καμπάνια.»

Σήκωσε απότομα τα χέρια της, ενώ τα μάτια της πετούσαν φλόγες.

«Μας πληρώνει ένα εκατομμύριο δολάρια για βασικό μάρκετινγκ και

έχουμε ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για άλλη μια καμπάνια των δέκα

εκατομμυρίων στα μίντια. Το βρίσκεις παράλογο να δουλεύουμε

δεκαπέντε ώρες τη μέρα για να κρατήσουμε τον μεγαλύτερο πελάτη

μας;»

«Όχι βέβαια! Αλλά δεν είναι και ο μοναδικός μας πελάτης! Ο

κανόνας νούμερο ένα στις επιχειρήσεις είναι να μην αφήσεις ποτέ το

μεγάλο σκυλί να καταλάβει πόσο μικρά είναι τα άλλα σκυλιά.»

«Μα που να πάρει ο διάολος, Μπένετ. Δεν πρόκειται να του πω ότι

δεν μπορούμε να το κάνουμε.»

«Καμιά φορά είναι καλό να τους προβάλλουμε αντιρρήσεις. Κάνεις

σαν αρχάρια, δεσποινίς Μιλς. Αν δεν ήσουν σίγουρη, θα έπρεπε να

τον είχες στείλει σ' εμένα.»

Αμέσως μετάνιωσα γι' αυτό που είχα πει. Τα μάτια της γούρλωσαν,

το στόμα της άνοιξε και, γαμώτο, τα χέρια της σφίχτηκαν σε γροθιές

στα πλευρά της. Κατέβασα τα χέρια μου για να προστατέψω τα

αρχίδια μου.

«Σοβαρολογείς τώρα; Μήπως θέλεις να μου κόβεις και τησκατομπριζόλα μου σε μπουκίτσες, ξιπασμένε μαλάκα;»

Δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ στον πειρασμό. «Μόνο αν με αφήσεις

να σου τη βάλω στο στόμα και να σε βοηθήσω να τη μασήσεις.»

Το πρόσωπό της ηρέμησε και την έβλεπα να υπολογίζει την

προσπάθεια που χρειαζόταν για να μου καταφέρει



μια κλοτσιά στον κώλο. «Δεν θα πάμε στο Σεν-Μπαρτ», είπε με

άχρωμη φωνή.

«Προφανώς. Γίατί νομίζεις ότι έχω τσαντιστεί;»

«Ε, ακόμα κι αν πηγαίναμε, θα κοιμόσουν μόνος παρέα με το χέρι

σου κι ένα σωληνάριο λιπαντικό.»

«Δεν θα με πείραζε. Αυτά τα δύο χέρια μού χαρίζουν μια κάποια

ποικιλία.»

Ανοιγόκλεισε τα μάτια, με τα χείλη σφιγμένα. «Προσπαθείς να με

τσαντίσεις ακόμα περισσότερο;»

«Ναι, γιατί όχι;»

Τα σκοτεινά της μάτια στράφηκαν καταπάνω μου μισό- κλειστα. Η

φωνή της έτρεμε λίγο καθώς άρθρωσε τη μία και μοναδική λέξη:

«Γιατί;»

«Για να νιώσεις πιο έντονα τον πόνο. Γιατί θα έπρεπε να είχες πει

στον Τζορτζ ότι αυτές οι αποφάσεις πρέπει να εγκρίνονται από όλη

την ομάδα και ότι θα του απαντούσαμε μετά τις διακοπές.»

«Πού ξέρεις ότι δεν του το είπα αυτό;»

«Επειδή ήρθες εδώ και απλώς μου είπες τα νέα. Δεν φερόσουν σαν

να ήταν μια πρόταση.»

Με κοίταξε επίμονα, τα μάτια της άστραφταν καθώς σκεφτόταν τι

να μου απαντήσει.Περίμενα να μ’ αρχίσει στο βρισίδι, όμως εκείνη με ξάφνιασε

κάνοντας μεταβολή και φεύγοντας.

_____________________

Η Χλόη δεν έμεινε στο σπίτι μου εκείνο το βράδυ. Ήταν μόλις η

δεύτερη νύχτα που είχαμε περάσει χωριστά μετά την παρουσίασή τηςστην Τζ. Τ. Μίλερ τον περασμένο Ιούνιο



και δεν προσπάθησα καν να κοιμηθώ. Αντί γι' αυτό, χάζεψα ένα

σίριαλ ενώ αναρωτιόμουν ποιος από τους δυο μας θα ζητούσε

συγγνώμη πρώτος.

Το πρόβλημα ήταν ότι είχα δίκιο και το ήξερα.

Το πρωί της Ημέρας των Ευχαριστιών οι νιφάδες του χιονιού

έπεφταν αργά και είχε έναν αέρα τόσο δυνατό που με έσπρωχνε προς

το κτίριο καθώς περπατούσα μόνος από το πάρκινγκ προς το γραφείο

μου.

Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα με άφηνε ξανά

έπειτα από τον καβγά μας. Υποψιαζόμουν ότι η Χλόη κι εγώ θα

μέναμε μαζί για πολύ καιρό, ανεξάρτητα από το αν η συμβίωσή μας

άρχιζε την επόμενη μέρα ή ύστερα από δέκα χρόνια. Δεν υπήρχε

τίποτα που θα μπορούσε να κάνει για να με φοβίσει.

Κι ενώ ένιωθα ότι ίδιο πράγμα ίσχυε και για κείνη, σπάνια

απέφευγε έναν καβγά. Είτε πολεμούσε μαζί μου μέχρι να με

γονατίσει είτε εκείνη γονάτιζε για έναν μάλλον διαφορετικό λόγο.

Λίγοι ήταν οι υπάλληλοι της Ράιαν Μίντια που εργάζονταν την

Ημέρα των Ευχαριστιών -τα μέλη της ομάδας του Παπαδάκη. Και

όλοι τους κοίταζαν θυμωμένοι τη Χλόη καθώς διέσχιζε τον διάδρομο

για να πάρει έναν καφέ. Απ' όσο τη γνώριζα, μάλλον είχε εργαστεί

έως αργά το προηγούμενο βράδυ και είχε κοιμηθεί στο γραφείο της. Δεν μου έριξε ούτε καν μια ματιά εκεί που στεκόμουν στην πόρτα

της αίθουσας συσκέψεων. Όμως και πάλι ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι,

καθώς περνούσαν τα θυμωμένα μέλη της ομάδας, το ένα μετά το

άλλο, αυτή σκεφτόταν: «Δεν μου γαμιέσαι, λέω γω... Κι εσύ, δεν μου

γαμιέσαι κι εσύ... Κι εσύ... Ο μαλάκας με τον αξιοθρήνητο μορφασμό!



Άντε και γαμήσου κι εσύ, σοβαρά μιλάω.»

Κατευθύνθηκε προς το γραφείο της, βολεύτηκε και άφησε την

πόρτα ανοιχτή.

Έλα αν τολμάς, έλεγε. Έλα να ξηγηθούμε.

Αλλά, όσο κι αν ήθελαν όλοι να της τα πουν χύμα και τσουβαλάτα

που μας είχε χαλάσει τις διακοπές, δεν το έκανε κανένας.

Είχαμε μεγαλώσει κι οι δυο στον κόσμο των επιχειρήσεων με τον

ίδιο γνώμονα: η δουλειά πάνω απ' όλα. Ο τελευταίος που θα φύγει

από το γραφείο είναι ήρωας. Ο πρώτος που φτάνει το πρωί μπορεί να

καμαρώνει. Το να δουλεύεις στις διακοπές είναι εισιτήριο για τον

Παράδεισο.

Κι ενώ ένα πιο έμπειρο στέλεχος θα έλεγε στον Παπαδάκη ότι αυτό

που ζητούσε δεν ήταν εφικτό, εγώ όπως πάντα θαύμαζα την

αποφασιστικότητα της Χλόης. Το θέμα δεν ήταν ότι επρόκειτο για ένα

νέο ορόσημο για κείνη. Το θέμα ήταν ότι έτσι λανσάριζε την καριέρα

της. Πάνω σ' αυτό την έχτιζε. Η Χλόη ήταν σαν εμένα πριν από μερικά

χρόνια.

_____________________

Αφού είχαν φύγει όλοι, χτύπησα την ανοιχτή της πόρτα για να της

κάνω αισθητή την παρουσία μου.«Κύριε Ράιαν», είπε βγάζοντας τα γυαλιά της και σηκώνοντας τα

μάτια να με κοιτάξει. Τα φώτα των ουρανοξυστών της πόλης

αναβόσβηναν πίσω της, πέφτοντας σαν μικρές φακίδες σε ολόκληρο

τον τοίχο της μέσα από τα τζάμια. «Ήρθες να μου δείξεις πώς να

πουλήσω αντριλίκι για να μπορέσω να κάνω τη δουλειά;»



«Χλόη, είμαι σίγουρος ότι όταν θέλεις να πουλήσεις αντριλίκι δεν

χρειάζεσαι τη βοήθεια κανενός.»

Άφησε ένα χαμογελάκι να σχηματιστεί στα χείλη της καθώς

τράβηξε λίγο πίσω την καρέκλα της και σταύρωσε τα πόδια της. «Θα

μπορούσα άνετα να σου πουλήσω αντριλίκι λέγοντάς σου να με

γλείψεις.»

Ξέσπασα σε γέλια, διπλωμένος στα δυο, ώσπου σωριάστηκα στην

καρέκλα απέναντί της. «Το ήξερα ότι θα το έλεγες αυτό.»

Έσμιξε λίγο τα φρύδια. «Ε, προτού πεις οτιδήποτε άλλο, ναι, το

ξέρω ότι η κατάσταση είναι αφόρητη. Και... νομίζω ότι έχεις δίκιο. Θα

μπορούσαμε να ήμασταν στο Σεν- Μπαρτ αυτή τη στιγμή, στην

παραλία.»

Πήγα να μιλήσω, αλλά σήκωσε το χέρι της σαν να μου έλεγε να

περιμένω.

«Αλλά το θέμα, Μπένετ, είναι ότι όσο κι αν το ήθελα, δεν

μπορούσα να πω όχι στον Παπαδάκη. Ήθελα να δείξω ότι μπορούμε

να κάνουμε τη δουλειά, επειδή μπορούμε και θα έπρεπε να την

κάνουμε. Άλλωστε είμαστε στην τελική ευθεία και είχαμε πολύ χρόνο

να δουλέψουμε για το πρόγραμμα. Μου φάνηκε ανειλικρινές να πω

ότι δεν ήταν εφικτό.»

«Σωστό», παραδέχτηκα, «αλλά επιτρέποντάς του να μεταφέρειτην προθεσμία στην αρχή του τριμήνου, δημιούργησες ένα

προηγούμενο.»

«Το ξέρω», είπε τρίβοντας τους κροτάφους της με τις άκρες των

δαχτύλων της.

«Όμως δεν ήρθα εδώ για να σου πω ότι αυτό που έκανες ήταν

λάθος. Ήρθα να σου πω ότι καταλαβαίνω γιατί το έκανες. Δεν μπορώνα πω ότι έχεις άδικο.»



Άφησε τα χέρια της να πέσουν, κοιτάζοντάς με επιφυλακτικά.

«Σ' αυτό το σημείο της καριέρας σου, δεν με εκπλήσσει ότι είπες

ναι στον Παπαδάκη.»

Άνοιξε το στόμα και είδα μια σειρά από βρομόλογα να

σχηματίζονται στη γλώσσα της.

«Ηρέμησε», είπα γέρνοντας μπροστά και σηκώνοντας τα χέρια

μου. «Δεν εννοώ ότι είσαι αφελής δεν θα σου μιλήσω πάλι για

“ωριμότητα"-αν και είναι αλήθεια, όσο κι αν δεν σου αρέσει να το

ακούς. Εννοώ ότι ακόμα μαθαίνεις. Θέλεις να δείξεις στον κόσμο ότι

είσαι ο Άτλας -και για έναν Τιτάνα η γαμημένη ουράνια σφαίρα δεν

ζυγίζει τίποτα. Το θέμα είναι ότι αυτή η υπόθεση επηρέασε όλη την

ομάδα και μάλιστα σε περίοδο διακοπών. Καταλαβαίνω γιατί το

έκανες, και καταλαβαίνω επίσης γιατί έχεις ορισμένους ενδοιασμούς.

Λυπάμαι που είναι δύσκολο για σένα, επειδή τα έχω περάσει κι εγώ

όλα αυτά.» Χαμήλωσα τη φωνή μου, την πλησίασα λίγο ακόμα.

«Είναι ελεεινό.»

Μου φαινόταν ότι το δωμάτιο είχε αρχίσει να γίνεται πιο σκοτεινό,

με τον ήλιο να κάνει βουτιά πίσω από τον ορίζοντα τη στιγμή που

τελείωνα τη φράση μου. Η Χλόη με κοίταζε. Το πρόσωπό της ήταν

ήρεμο, η έκφρασή της ανεξιχνίαστη.

Δηλαδή ανεξιχνίαστη για οποιονδήποτε άλλον. Για ο- ποιονδήποτεδεν είχε δει αυτή την έκφραση χίλιες φορές, την έκφραση που μου

έλεγε ότι ήθελε να με χτυπήσει, να με φιλήσει, να με γρατσουνίσει και

μετά να με πηδήξει.

«Μη χαμογελάς τόσο αυτάρεσκα», είπε μισοκλείνοντας τα μάτια.

«Καταλαβαίνω τι προσπαθείς να κάνεις.»

«Τι εννοείς;»



«Προσπαθείς να με κουρδίσεις. Να το παίξεις σκληρό καρύδι αλλά

και εραστής μου. Που να σε πάρει, Μπένετ...»

«Θα με πηδήξεις μες στο γραφείο σου;» είπα γλυκά, δήθεν

ξαφνιασμένος αλλά και χαρούμενος. «Θεέ μου, είσαι προβλέψιμη...»

Σηκώθηκε σβέλτα, έκανε τον γύρο του γραφείου και αμέσως

έβαλε το χέρι της στη γραβάτα μου. «Γαμώτο...» Την έλυσε, την

τύλιξε γύρω από τα μάτια μου και την έδεσε πίσω από το κεφάλι μου.

«Σταμάτα να με παρατηρείς...» σφύριξε μες στο αυτί μου. «Σταμάτα

να παρακολουθείς τα πάντα.»

«Ποτέ!» Έκλεισα τα μάτια μου πίσω από το μεταξωτό ύφασμα και

άφησα τις άλλες αισθήσεις μου να υποκαταστήσουν την όρασή μου,

εισπνέοντας το αμυδρό άρωμα λεμονιού που φορούσε, απλώνοντας

το χέρι για να αγγίξω την απαλή επιδερμίδα των μπράτσων της.

Κατέβασα αργά τα χέρια μου στο κορμί της και τη γύρισα,

τραβώντας την ξανά επάνω μου. «Καλύτερα έτσι;»

Το σιγανό ξεφύσημά της δεν αφορούσε τη μαεστρία μου- ήταν

ένας ήχος γνήσιου εκνευρισμού. «Μπένετ», μουρμούρισε γέρνοντας

προς τα πίσω. «Με τρελαίνεις.»

Χούφτωσα τα μπούτια της, τραβώντας την επάνω μου για να

νιώσει το πόσο σκληρός ήταν ο πούτσος μου κολλητά στον κώλο της.

«Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.»_____________________

Σήκωσα τα μάτια και είδα την αεροσυνοδό να σκύβει ώστε να

την προσέξω. Προφανώς κάτι μου είχε πει.

«Ορίστε;» ρώτησα.



«Θέλετε να πιείτε κάτι με το γεύμα σας;»

«Α, ναι», είπα, ενώ προσπαθούσα να ξεγράψω την ανάμνηση

του κορμιού της Χλόης που είχε τυλιχτεί σφιχτά γύρω μου καθώς

την πηδούσα πάνω στο γραφείο της. «Λίγο Γκρέι Γκους κι ένα

ποτήρι με παγάκια, παρακαλώ.»

«Και για γεύμα; Έχουμε φιλέ μινιόν ή πλατό τυριών και ελιές.»

Παρήγγειλα τα τυριά κι έριξα μια ματιά από το παράθυρο. Από

τα τριάντα χιλιάδες πόδια, θα μπορούσα να είμαι οπουδήποτε.

Είχα όμως τη σαφή αίσθηση ότι γύριζα πίσω στον χρόνο. Είχα να

πάω στη Γαλλία από τότε που επέστρεψα στις Ηνωμένες

Πολιτείες, όταν είχα γνωρίσει τη Χλόη. Για εκατοστή φορά, όπως

μου φάνηκε, συνειδητοποίησα πόσο άγνωστος μου φαινόταν

εκείνος ο παλιός Μπένετ.

Η Ημέρα των Ευχαριστιών ήταν μια αποκάλυψη, εν μέρει

επειδή, πριν από τη Χλόη, θα είχα πει κι εγώ ναι στον Τζορτζ δίχως

δεύτερη σκέψη. Η Χλόη μού έμοιαζε τόσο πολύ σε πολλά

πράγματα, κάτι που με τρόμαζε λιγάκι.

Χαμογέλασα καθώς θυμήθηκα τη συμβουλή της μητέρας μου:

«Κοίτα να βρεις μια γυναίκα αντάξιά σου σε όλα τα επίπεδα. Μην

ερωτευτείς καμιά που θα βάζει τον δικό σου κόσμο πάνω απ’ τον

δικό της. Να ερωτευτείς μια γυναίκα δυναμική, που νααντιμετωπίζει τη ζωή τόσο άφοβα όσο κι εσύ. Να βρεις μια

γυναίκα που θα σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος ως

άντρας.»

Ε, λοιπόν, την είχα βρει. Τώρα το μόνο που είχα να κάνω ήταν

να την περιμένω να έρθει, ώστε να σιγουρευτώ ότι το ήξερε.



____________________

Το μονοπάτι που οδηγούσε στη δανεική βίλα μας ήταν στρωμένο

με μικρά στρογγυλά χαλίκια. Ήταν καφετιά και ομοιόμορφα, και

παρότι τα είχαν επιλέξει σίγουρα για την εμφάνισή τους και για

τον τρόπο που ταίριαζαν με το τοπίο, προφανώς ο σκοπός ήταν να

απολαύσει κανείς τον χώρο και όχι να τον βλέπει σαν μουσείο με

πολύτιμα εκθέματα. Παρτέρια και γλάστρες πλαισίωναν και τις

δυο πλευρές του μονοπατιού, ένα όργιο από ζωηρόχρωμα

λουλούδια. Υπήρχαν δέντρα παντού, ενώ λίγο πιο πέρα διέκρινα

έναν μικρό χώρο για καθιστικό, χωρισμένο από την υπόλοιπη

αυλή με κληματσίδες που σχημάτιζαν έναν τοίχο.

Ειλικρινά, ποτέ δεν είχα δει πιο όμορφο εξοχικό. Το σπίτι είχε

ένα απαλό ροζ χρώμα, σαν ξεθωριασμένη ώχρα η πατίνα του

χρόνου τού έδινε μια υπέροχη όψη. Άσπρα παντζούρια στόλιζαν

τα ψηλά παράθυρα στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο- κι άλλα

λουλούδια με έντονα χρώματα φύτρωναν σε παρτέρια δίπλα στις

πόρτες. Η ευωδιά στον αέρα ήταν ένα μείγμα από θαλασσινή αύρα

και παιώνιες.

Μπουκαμβίλιες σκαρφάλωναν σε μια πέργκολα και πλαισίωναν

τη δίφυλλη ρουστίκ γαλλική πόρτα. Το επάνω σκαλί ήτανραγισμένο αλλά πεντακάθαρο, και ένα απλό μαλακό χαλάκι ήταν

στρωμένο στο τσιμέντο που φαινόταν ξασπρισμένο από τον ήλιο.

Γύρισα, κοιτάζοντας την αυλή πίσω μου. Σε μια γωνιά, κάτω

από μερικές συκιές, ένα μακρύ τραπέζι ήταν σκεπασμένο μ' ένα

πορτοκαλί τραπεζομάντιλο- η επιφάνειά του ήταν διακοσμημένη

απλά με μικρά μπλε μπουκάλια δια



φόρων σχημάτων και μεγεθών αραδιασμένα στη σειρά. Καθαρά

άσπρα πιάτα, τοποθετημένα συμμετρικά, περίμεναν να

εμφανιστούν οι καλεσμένοι για δείπνο. Ένα καταπράσινο γκαζόν,

που το διέκοπταν μερικές ζαρντινιέρες που ξεχείλιζαν από μαβιά,

κίτρινα και ροζ λουλούδια, απλωνόταν έως το σημείο όπου

στεκόμουν στη στενή βεράντα.

Έβγαλα το κλειδί από την τσέπη και μπήκα στο σπίτι.

Βλέποντάς το απέξω, καταλάβαινε κανείς ότι ήταν μεγάλο, αλλά

μέσα έμοιαζε να απλώνεται πολύ, σαν να επρόκειτο για

οφθαλμαπάτη.

Θεέ μου, Μαξ, μήπως το παράκανες κάπως; Ήξερα ότι το σπίτι

του στην Προβηγκία ήταν μεγάλο, αλλά δεν είχα φανταστεί ότι

υπήρχαν τόσα δωμάτια. Ήδη από την εξώπορτα έβλεπα

τουλάχιστον δέκα πόρτες που άνοιγαν από τον κεντρικό

διάδρομο, ενώ δίχως αμφιβολία υπήρχαν πολλά δωμάτια και στον

επάνω όροφο.

Σταμάτησα στην είσοδο, κοιτάζοντας την τεράστια γλάστρα

που έμοιαζε σαν τον μεγαλύτερο ξάδελφο ενός βάζου που είχε η

μητέρα μου στη βιτρίνα της τραπεζαρίας της- το γαλάζιο σμάλτο

ήταν πανομοιότυπο και οι ίδιες ωραίες κίτρινες γραμμές έμοιαζαν

να στάζουν στις κυρτές πλευρές της. Θυμόμουν το δώρο από τότεπου ο Μαξ το είχε φέρει στη μητέρα μου την πρώτη φορά που τον

είχα φιλοξενήσει στο σπίτι μας, για τις χειμερινές διακοπές. Δεν

είχα καταλάβει τότε πόσο προσωπικό ήταν το δώρο του στην

οικοδέσποινα, τώρα όμως, κοιτάζοντας το εξοχικό του, έβλεπα

την βια καλλιτεχνική δουλειά παντού: σε πιάτα κρεμασμένα πάνω

από το περβάζι του τζακιού, σε μια χειροποίητη



τσαγέρα και σ' ένα σετ φλιτζάνια σ' έναν δίσκο στο λίβιν- γκρουμ.

Χαμογέλασα, απλώνοντας το χέρι για ν’ αγγίξω τη γλάστρα. Η

Χλόη θα τρελαινόταν όταν θα την έβλεπε ήταν το αγαπημένο της

αντικείμενο στο πατρικό μου. Με πλημμύρισε η αίσθηση ότι ήταν

σχεδόν γραφτό μας να έρθουμε εδώ.

Μετά το δείπνο των γενεθλίων της τον Ιανουάριο, η Χλόη

κοντοστάθηκε στην τραπεζαρία, κοιτάζοντας την εντυπωσιακή

συλλογή έργων τέχνης της μαμάς στη βιτρίνα. Αλλά αντί να

ενδιαφερθεί για τα εντυπωσιακά γυαλιστερά βάζα Τίφανι ή για τα

πολύπλοκα σκαλίσματα των ξύλινων μπολ, στράφηκε κατευθείαν σ'

ένα μικροσκοπικό γαλάζιο βάζο στη γωνία.

«Νομίζω ότι δεν έχω ξαναδεί τέτοιο χρώμα», είπε ε-

ντυπωσιασμένη. «Νόμιζα ότι το χρώμα αυτό υπήρχε μόνο στη

φαντασία.»

Η μαμά πλησίασε, το κατέβασε από το ράφι και το έδωσε στη

Χλόη. Κάτω από το απαλό φως του πολυελαίου, το χρώμα έδειχνε

άλλοτε να ξεθωριάζει και άλλοτε να γίνεται ξανά έντονο καθώς η

Χλόη το κρατούσε ακίνητο στο χέρι της. Ποτέ πριν δεν είχα προσέξει

πόσο όμορφο ήταν αυτό το κομμάτι.

«Είναι από τα αγαπημένα μου», παραδέχτηκε η μαμά

χαμογελώντας. «Ούτε κι εγώ έχω ξαναδεί αυτό το χρώμα πουθενάαλλού.»

Αυτό όμως δεν ήταν αλήθεια, σκεφτόμουν, καθώς α-

πομακρυνόμουν από τη γλάστρα και προχωρούσα προς το τζάκι.

Η θάλασσα είχε αυτό το χρώμα, όταν ο ήλιος



ήταν ψηλά πάνω από τον ορίζοντα και ο ουρανός ήταν

ασυννέφιαστος. Μόνο τότε έπαιρνε αυτό ακριβώς το γαλάζιο

χρώμα, σαν την καρδιά του ζαφειριού. Ένας καλλιτέχνης που

ζούσε εδώ θα το ήξερε αυτό.

Στο περβάζι υπήρχαν τρεις χειροποίητοι santons, οι μικρές

παραδοσιακές φιγούρες αγίων που έφτιαχναν οι καλλιτέχνες της

Προβηγκίας. Ήταν εμφανές ότι όλες τις είχε φιλοτεχνήσει ο ίδιος

καλλιτέχνης που είχε φτιάξει και το βάζο της μαμάς, την πελώρια

γλάστρα και τα υπόλοιπα έργα τέχνης εδώ μέσα.

Θα πρέπει να ήταν ντόπιος (ή ντόπια), ίσως ζούσε ακόμα, ίσως

όχι, όμως η Χλόη μπορεί να είχε την ευκαιρία να δει και μερικά

άλλα κομμάτια όταν θα ερχόταν. Η σύμπτωση και η τελειότητα

της κατάστασης ήταν σχεδόν απόκοσμες.

Το φως άλλαζε κατεύθυνση καθώς ο απογευματινός ήλιος

έπεφτε πάνω στα μπλε και στα πράσινα του πιάτου πάνω από το

τζάκι, χρωματίζοντας τον τοίχο πίσω του με μια απαλή γαλάζια

λάμψη. Καθώς ο άνεμος φυσούσε έξω μέσα από τα δέντρα και το

φως του ήλιου έπαιζε κρυφτούλι με τις σκιές, ένιωθες πως

έβλεπες την επιφάνεια της θάλασσας να κινείται πάνω στον

άνεμο. Ο συνδυασμός των κάτασπρων επίπλων και της τελικά

απλής διακόσμησης του δωματίου αμέσως με έκανε να νιώσω πιοήρεμος. Μου φαινόταν ότι ο κόσμος της Ράιαν Μίντια και του

Παπαδάκη, της δουλειάς, του στρες και του μόνιμου

κουδουνίσματος του τηλεφώνου μου ήταν πολλά χιλιόμετρα

μακριά.



Δυστυχώς, πολλά χιλιόμετρα μακριά ήταν και η Χλόη.

Σαν να είχε ακούσει τις σκέψεις μου από κει που καθόταν σ' ένα

αεροπλάνο πάνω από τον Ατλαντικό, το τηλέφωνό μου

κουδούνισε στην τσέπη μου και ο προσωπικός της ήχος αντήχησε

στο σιωπηλό δωμάτιο.

Βγάζοντας το τηλέφωνο από την τσέπη μου, του έριξα μια

ματιά και διάβασα το μήνυμα: Απεργία μηχανικών.

Ακύρωση όλων των πτήσεων . Έχω εγκλωβιστεί στη

Νέα Υόρκη.



ΕΠΤΑ

«Τι εννοείτε καθηλωμένα;» είπα κοιτάζοντας σαν χαζή την

κοπέλα στο γκισέ. Ήταν περίπου στην ηλικία μου, με φακίδες στα

μάγουλα και κατάξανθα μαλλιά μαζεμένα σε μια κομψή

αλογοουρά. Κι έδειχνε έτοιμη να στραγγαλίσει εμένα και όλα τα

άλλα άτομα στο διεθνές αεροδρόμιο Λα Γκουάρντια.

«Δυστυχώς μόλις τώρα μας ειδοποίησαν ότι απεργεί το

σωματείο των μηχανικών», είπε με άχρωμη φωνή. «Όλες οι

πτήσεις της Provence Airlines ακυρώθηκαν. Λυπούμαστε πολύ για

την αναστάτωση.»

Ε, δεν ακουγόταν και πολύ λυπημένη. Συνέχισα να την κοιτάζω

επίμονα, ανοιγοκλείνοντας γρήγορα τα μάτια καθώς σιγά σιγά

συνειδητοποιούσα τι σήμαιναν τα λόγια της. «Συγγνώμη, τι

είπατε;»

Μου χάρισε ένα ψυχρό, προσποιητό χαμόγελο. «Όλες οιπτήσεις ακυρώθηκαν λόγω της απεργίας.»

Έριξα μια ματιά πάνω από τον ώμο της στις οθόνες αφίξεων και

αναχωρήσεων της Provence Airlines. Και η λέξη ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ

φιγουράριζε σε όλες τις γραμμές.

«Μου λέτε δηλαδή ότι κόλλησα εδώ; Γιατί δεν μου το είπαν

αυτό στο Σικάγο;»



«Θα χαρούμε να σας βοηθήσουμε να κλείσετε ένα δωμάτιο για

σήμερα το βράδυ...»

«Όχι, αποκλείεται. Σας παρακαλώ, ελέγξτε το πάλι »

«Κυρία μου, σας είπα, δεν υπάρχουν ούτε αφίξεις ούτε

αναχωρήσεις πτήσεων της Provence Airlines. Μπορείτε να

κοιτάξετε μήπως σας εξυπηρετήσει κάποια άλλη εταιρεία. Εγώ

δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο.»

Αναστέναξα, έτοιμη να σωριαστώ στο γκισέ.

Ο Μπένετ με περίμενε, κατά πάσα πιθανότητα καθόταν έξω,

στον ήλιο αυτή τη στιγμή, με το λάπτοπ του ανοιχτό, δουλεύοντας

σαν εργασιομανής που ήταν. Θεέ μου, πώς με ανάβει.

Πήρα μια βαθιά ανάσα. «Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό»,

είπα κοιτάζοντας την υπάλληλο με το πιο ικετευτικό ύφος μου.

«Το πιο γλυκό αφεντικό του κόσμου με περιμένει στη Γαλλία και

δεν είναι δυνατόν να τον στήσω!»

Μουρμούρισε κάτι ακατάληπτο ξεροβήχοντας και ισιώνοντας

μια στοίβα χαρτιά.

Ήμουν καταδικασμένη. «Πόσο θα κρατήσει;»

«Δεν μπορούμε να ξέρουμε. Προφανώς θα προσπαθήσουν να

διευθετήσουν το θέμα το συντομότερο, αλλά θα χρειαστεί μια

μέρα, ίσως και περισσότερες.»Τώρα με υποχρέωσες.

Μ’ έναν μελοδραματικό αναστεναγμό και μερικές βλαστήμιες

μέσα από τα δόντια μου απομακρύνθηκα από το γκισέ για να βρω

μια ήσυχη γωνιά και να τηλε-



φωνήσω στη βοηθό μου. Α, ναι, και να στείλω μήνυμα στον

Μπένετ.

Το οποίο μάλλον δεν θα δεχόταν και τόσο στωικά.

******

Το τηλέφωνο χτύπησε μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα.

Διέσχισα με κόπο το πλήθος, ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στους

επιβάτες που είχαν ξεμείνει στο αεροδρόμιο και είχαν καταλάβει

κάθε διαθέσιμη επιφάνεια στο τερματικό της Provence Airlines,

και κοντοστάθηκα σε μια μικροσκοπική κόγχη κοντά στις

τουαλέτες.

«Γειά .»

«Τι στο διάολο σημαίνει "έχω εγκλωβιστεί στη Νέα Υόρκη”;...»

ούρλιαζε.

Τινάχτηκα, απομακρύνοντας το τηλέφωνο από το αυτί μου και

παίρνοντας μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω.

«Σημαίνει ακριβώς αυτό που εσύ νομίζεις ότι σημαίνει. Είμαστε

καθηλωμένοι, ούτε έρχονται ούτε φεύγουν αεροπλάνα. Έβαλα

μερικούς ανθρώπους να δουν αν μπορεί να γίνει τίποτα με τηνDelta και μερικές άλλες εταιρείες, αλλά είμαι σίγουρη ότι αυτό το

έχουν κάνει ήδη και όλοι οι υπόλοιποι.»

«Αυτό είναι απαράδεκτο!» βρυχήθηκε. «Ξέρουν ποια είσαι εσύ;

Δώσε μου να μιλήσω εγώ σε κάποιον.»

Γέλασα. «Κανένας εδώ δεν ξέρει ούτε νοιάζεται ποια είμαι εγώ.

Ή ποιος είσαι εσύ.»



Έμεινε σιωπηλός για μια στιγμή, τόσο που κοίταξα μήπως είχε

πέσει η γραμμή. Δεν είχε πέσει.

Κελαηδήματα πουλιών γέμισαν τη γραμμή, ένα κουδουνάκι

ακούστηκε από κάπου μακριά. Όταν επιτέλους μίλησε, άκουσα

εκείνη τη σιγανή, σταθερή φωνή που τόσο είχα συνηθίσει. Τη

φωνή που με έκανε να ανατριχιάζω. Τη φωνή που

χρησιμοποιούσε όταν μιλούσε σοβαρά.

«Πες τους να σε βάλουν σ’ ένα αεροπλάνο», είπε προφέροντας

καθαρά την κάθε λέξη.

«Υπάρχουν υπερκρατήσεις σε όλες τις πτήσεις, Μπένετ. Τι στο

διάολο θέλεις να κάνω; Να πάρω το πλοίο; Να πετάξω με το

μαγικό χαλί; Ηρέμησε, θα έρθω μόλις μπορέσω.»

Αναστέναξε και τότε κατάλαβα πως συνειδητοποίησε ότι δεν

μπορούσε να κερδίσει τη μάχη με επιχειρήματα ή με τη γοητεία.

«Ναι, αλλά πότε;»

«Δεν ξέρω, μωρό μου. Αύριο ίσως; Μεθαύριο; Σύντομα, σου το

υπόσχομαι.»

Ξεφύσηξε σαν να το έπαιρνε απόφαση και ρώτησε: «Λοιπόν, τι

κάνουμε τώρα;» Ακόυσα μια πόρτα ν' ανοίγει και να κλείνει, το

γλυκό κουδούνισμα στο βάθος.

«Περιμένουμε», αναστέναξα. «Θα κλείσω δωμάτιο, ίσωςδουλέψω λίγο. Ίσως ρίξω μια ματιά σ’ εκείνα τα διαμερίσματα όσο

είμαι εδώ. Κι έπειτα, σου υπόσχομαι, θα είμαι στην πρώτη

διαθέσιμη πτήση που θα φύγει από δω. Ακόμα κι αν χρειαστεί να

ξεκάνω μερικούς επιχειρηματίες με το τακούνι μου -θα έρθω.»

«Το καλό που σου θέλω...» είπε.



Κούνησα το κεφάλι μου για να σβήσω τον αυταρχικό τόνο της

φωνής του. «Λοιπόν, για πες μου για το σπίτι. Είναι τόσο υπέροχο

όσο το φαντάζομαι;»

«Ακόμα πιο υπέροχο. Δηλαδή η συντροφιά σου προφανώς θα

το βελτίωνε, αλλά, που να πάρει... Ο Μαξ πραγματικά το

παράκανε με τούτο δω.»

«Ε, προσπάθησε να το απολαύσεις. Κάθισε στον ήλιο, πήγαινε

για μπάνιο, διάβασε καμιά βλακεία. Τριγύρνα ξυπόλυτος.»

«Να τριγυρνάω ξυπόλυτος; Ασυνήθιστη προτροπή, ακόμα κι

από σένα.»

«Κάνε μου τη χάρη.»

«Μάλιστα, κυρία.»

Χαμογέλασα. «Διάβολε, νομίζω ότι μου αρέσει αυτή η πλευρά

σου. Γίνεσαι πολύ σέξι όταν υπακούς σε διαταγές, Ράιαν.»

Γέλασε σιγανά στο ακουστικό. «Α, μισό λεπτό, Χλόη...»

«Χμμ...»

«Ελπίζω να μην έχεις κιλοτάκια στις αποσκευές σου. Δεν θα τα

χρειαστείς.»

******

Πέρασα την υπόλοιπη μέρα στο αεροδρόμιο, ελπίζοντας σ' ένα

θαύμα ή σε μια πτήση για τη Γαλλία. Δεν έγινε τίποτε από τα δύο.

Χρειάστηκα ώρες για να εντοπίσω τις αποσκευές μου, για αυτό

κι όταν τελικά μπήκα στο δωμάτιό μου



στο ξενοδοχείο, ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω. Με τη διαφορά της

ώρας ήταν πολύ αργά, ή πολύ νωρίς, για να τηλεφωνήσω στον

Μπένετ, οπότε του έστειλα ένα σύντομο SMS όσο περίμενα να

γεμίσει η μπανιέρα και παρήγγειλα ένα μπουκάλι κρασί μαζί με

οτιδήποτε περιείχε σοκολάτα από το μενού του ρουμ σέρβις.

Μόλις είχα μπει στη μεγάλη μπανιέρα -με το ποτήρι του

κρασιού και το τσιζκέικ σοκολάτα να ισορροπούν επικίνδυνα στο

χείλος της- όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Έψαξα ψηλαφητά το

δάπεδο μέχρι που το βρήκα και χαμογέλασα πλατιά όταν το

πρόσωπο του Μπένετ φώτισε την οθόνη.

«Νόμιζα ότι θα κοιμόσουν», είπα.

«Το κρεβάτι παραείναι μεγάλο.»

Το χαμόγελό μου έγινε ακόμα πιο πλατύ όταν άκουσα τη

νυσταγμένη του φωνή. Αυτός ήταν ο Μπένετ που γύριζε προς το

πλευρό μου μέσα στη νύχτα, με το κορμί του ζεστό και βαρύ, ενώ

μουρμούριζε γλυκόλογα με το πρόσωπό του κολλημένο πάνω

μου.

Πάντα τα κατάφερνε καλύτερα από μένα σε όλα αυτά, ακόμα

και στην αρχή.

«Τι κάνεις;» ρώτησε, επαναφέροντας την προσοχή μου στο

τηλέφωνο.«Αφρόλουτρο», είπα και χαμογέλασα ακούγοντας τον

αναστεναγμό του στην άλλη άκρη της γραμμής.

«Αυτό δεν είναι δίκαιο.»

«Εσύ;»

«Ασχολούμαι με κάτι χαρτιά.»

«Βρήκες το σημείωμά μου;»



«Ποιο σημείωμα;»

«Σου άφησα κάτι.»

«Αλήθεια;»

«Μμμ. Κοίτα στην τσάντα του λάπτοπ.»

Άκουσα το δέρμα της καρέκλας του να τρίζει καθώς

σηκωνόταν, τα πόδια του να διασχίζουν μερικές πλάκες και έπειτα

τα γέλια του.

«Χλόη», είπε γελώντας πιο δυνατά τώρα. «Απ’ ό,τι φαίνεται,

κάποιος μου άφησε ένα σημείωμα ζητώντας λύτρα.»

«Πολύ αστείο.»

«"Τρεις παρατηρήσεις για σήμερα: δεν τέλειωσα όλες τις

δουλειές στον κατάλογό μου, η σαλάτα που μου έφτιαξες για

μεσημεριανό ήταν νοστιμότατη και, το κυριότερο, σ' αγαπώ"»,

διάβασε και μετά έμεινε σιωπηλός καθώς διάβαζε το υπόλοιπο

σημείωμα. Όταν τέλειωσε, η φωνή του ήταν μες στην

γκρίνια.«Γαμώτο. Κοντεύω να τρελαθώ που δεν είσαι εδώ.»

Έκλεισα τα μάτια μου. «Το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μας.»

«Ξέρεις, από μια άποψη θέλω να πω ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν

θα είχε συμβεί αν δεν ήσουν τόσο πεισματάρα και είχες έρθει μαζί

μου.» Πήγα να διαμαρτυρηθώ. «Αλλά», συνέχισε, «το πείσμα σου

είναι ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν περισσότερο σ’εσένα. Δεν υποχωρείς ποτέ. Ποτέ δεν περιμένεις να κάνει κάποιος

άλλος μια δουλειά που δεν θα έκανες εσύ. Και δεν θα ήσουν η

γυναίκα που ερωτεύτηκα αν το άλλαζες αυτό. Ακριβώς το ίδιο θα

έκανα κι εγώ. Ως συνή-



της Air France αργότερα εκείνο το βράδυ. Το πρώτο που

σκέφτηκα ήταν ο Μπένετ και πώς ανυπομονούσα να του πω ότι

ξεκινούσα. Γύρισα σχεδόν τρέχοντας στο ξενοδοχείο μου. Έπειτα

όμως σταμάτησα, ενώ η καρδιά μου κάλπαζε και τα πνευμόνια

μου είχαν πάρει φωτιά.

Και αναρωτήθηκα αν ήταν δυνατόν να προσπαθούσε να μου πει

ότι κι εκείνος ένιωθε το ίδιο. Κάπως ζαλισμένη έφτιαξα τη βαλίτσα

μου, μαζεύοντας τα πράγματά μου και τα ρούχα μου από το

δωμάτιο και ρίχνοντάς τα μέσα όπως όπως. Σκέφτηκα πόσο πολύ

είχε αλλάξει την τελευταία χρονιά. Τις ήσυχες στιγμές τη νύχτα,

τον τρόπο που με κοίταζε μερικές φορές σαν να ήμουν η μόνη

γυναίκα στον πλανήτη. Ήθελα να είμαι μαζί του -πάντα. Και όχι

απλώς στο ίδιο διαμέρισμα ή στο ίδιο κρεβάτι, αλλά για όλη μου

τη ζωή.

Τότε ήταν που μου ήρθε μια ιδέα τόσο τρελή, τόσο παράλογη,

που ξέσπασα σε γέλια. Ποτέ δεν ήμουν από τις γυναίκες εκείνες

που κάθονται και περιμένουν να συμβούν τα πράγματα που

θέλουν. Γιατί λοιπόν αυτή η περίπτωση να είναι διαφορετική; Κι

αυτό με έκανε να πάρω την απόφασή μου. Ο Μπένετ Ράιαν δεν

μπορούσε να φανταστεί τι τον περίμενε.



ΟΧΤΟ

Όσο αδύνατο κι αν φαινόταν, κόντευα να τρελαθώ από την ανία

σ’ αυτή την όμορφη, τεράστια γαλλική βίλα. Δεν χρειαζόταν

καθάρισμα ούτε υπήρχαν δουλειές να γίνουν, η σύνδεσή μου με το

διαδίκτυο ήταν τόσο αργή που δεν μπορούσα να μπω στον

διακομιστή της Ράιαν Μίντια και να κάνω καμιά σοβαρή δουλειά

και -ίσως το πιο περίεργο- ένιωθα ότι υπήρχαν ορισμένα

πράγματα που δεν θα έπρεπε να κάνω μέχρι να έρθει η Χλόη.

Δεν μου φαινόταν και τόσο σωστό να κάνω βουτιές στην

πισίνα, ενώ ήξερα ότι η Χλόη ήταν εγκλωβισμένη στη Νέα Υόρκη.

Δεν ήθελα να κάνω βόλτες στα αμπέλια δίπλα στο σπίτι, επειδή

πίστευα ότι ήταν κάτι που θα έπρεπε να ανακαλύψουμε μαζί. Η

οικονόμος του Μαξ είχε βγάλει μερικά μπουκάλια κρασί για να τα

απολαύσουμε, αλλά σίγουρα μόνο ένας μαλάκας θα τα έπινε

μόνος του.

Το σπίτι αυτό ήταν δικό της όσο και δικό μου, έστω καιπροσωρινά. Για την ώρα είχα ανοίξει μόνο μία κρεβατοκάμαρα και

είχα κοιμηθεί εκεί, μη θέλοντας να επιλέξω παρά μόνο όταν θα

ερχόταν. Μαζί θα επιλέγομε πού θα περνούσαμε τις νύχτες μας.

Φυσικά, αν της έλεγα οτιδήποτε απ' όλα αυτά, θα γελούσε μαζί

μου και θα μου έλεγε ότι γινόμουν μελοδραματικός. Αλλά γι’ αυτό

την ήθελα εδώ. Κάτι συγκλονιστικό



μού είχε συμβεί τις προάλλες όταν είχα χρησιμοποιήσει το σήμα

του Μπάτμαν κι αυτή η αίσθηση ανυπομονησίας δεν είχε μειωθεί

και μάλλον δεν θα μειωνόταν μέχρι να έρθει εδώ και ν' ακούσει τι

είχα να της πω.

Διέσχισα τους κήπους, κοίταξα τη θάλασσα πέρα μακριά, και

έλεγξα πάλι το τηλέφωνό μου, διαβάζοντας για εκατοστή φορά το

πιο πρόσφατο SMS της Χλόης: Ίσως υπάρχει θέση στην

Air France.

Το είχε στείλει πριν από τρεις ώρες. Αν και έδειχνε αισιοδοξία,

τα τρία προηγούμενα SMS της ήταν συναφή και τελικά δεν είχε

καταφέρει να βρει θέση. Αλλά, ακόμα κι αν είχε ξεκινήσει πριν από

τρεις ώρες, δεν θα έφτανε στη Μασσαλία έως το επόμενο πρωί,

στην καλύτερη περίπτωση.

Με την άκρη του ματιού μου είδα μια μικροκαμωμένη σιλουέτα

να αναδύεται από το πίσω μέρος του σπιτιού και να βάζει ένα

πιάτο φαγητό στο τραπέζι που ήταν πιο κοντά στην πισίνα. Με

άλλη μια φευγαλέα ματιά στο ρολόι του κινητού μου κατάλαβα ότι

είχα καταφέρει να σκοτώσω μερικές ώρες και ότι επιτέλους είχε

έρθει η ώρα του μεσημεριανού φαγητού. Το σπίτι διέθετε

μαγείρισσα, μια πενηντάρα ονόματι Ντόμινικ, που έψηνε ψωμί

κάθε πρωί και, μέχρι στιγμής, σέρβιρε μια ποικιλία από ψάρια,φρέσκα λαχανικά και σύκα για μεσημεριανό. Το επιδόρπιο ήταν

σπιτικά αμυγδαλωτά ή μικροσκοπικά μπισκότα με μια σταγόνα

μαρμελάδα. Αν δεν ερχόταν σύντομα η Χλόη, θα πάχαινα τόσο

πολύ που δεν θα μπορούσα ούτε να περπατήσω έως την πόρτα

για να την υποδεχτώ.

Δίπλα στο πιάτο μου ήταν ένα μεγάλο ποτήρι κρασί και, ότανκοίταξα την Ντόμινικ, σταμάτησε στο κατώφλι της



πίσω πόρτας, έδειξε το κρασί και είπε: «Buvez-le. Vous vous

ennuyez et vous vous sentez seul.»

Διάβολε. Βαριόμουν και ένιωθα μοναξιά. Ένα ποτήρι κρασί δεν

θα έκανε κακό. Δεν γιόρταζα τίποτα -απλώς επιβίωνα, έτσι δεν

είναι; Ευχαρίστησα την Ντόμινικ για το φαγητό και κάθισα στο

τραπέζι, προσπαθώντας να αγνοήσω το τέλειο αεράκι, την τέλεια

θερμοκρασία, τον ήχο της θάλασσας που δεν ήταν ούτε ένα

χιλιόμετρο μακριά, την αίσθηση από τα ζεστά πλακάκια στα

γυμνά μου πόδια. Δεν θα απολάμβανα ούτε ένα δευτερόλεπτο

μέχρι να έρθει η Χλόη.

Μπένετ, είσαι ένας αξιοθρήνητος ομφαλοσκόπος.

Ως συνήθως, το ψάρι ήταν καταπληκτικό και η σαλάτα με τα

μικροσκοπικά σκόρδα και τα κυβάκια από ξινό άσπρο τυρί ήταν

τόσο αρωματική που, χωρίς να το καταλάβω, το ποτήρι μου

άδειασε και η Ντόμινικ βρέθηκε στο πλευρό μου, ξαναγεμίζοντάς

το αθόρυβα. Πήγα να τη σταματήσω, να της πω ότι δεν ήθελα

άλλο κρασί.

«Je vais bien, je n’ ai pas besoin de plus.»

Μου έκλεισε το μάτι. «Et alors, ignorez-le.» E, τότε, αγνόησέ το.

_____________________

Έχοντας κατεβάσει ένα μπουκάλι κρασί, άρχισα να ανα-

ρωτιέμαι γιατί δεν είχα αγοράσει κι εγώ μια βίλα στη Γαλλία.

Εξάλλου είχα ζήσει και παλιά σ' αυτή τη χώρα, κι ενώ οι

αναμνήσεις μου ήταν γλυκόπικρες -χρόνος μακριά από οικογένεια

και φίλους, φορτωμένο πρόγραμμα εργασίας- είχα περάσει εδώ

μια περίοδο της ζωής μου που εκ των



υστέρων μού φαινόταν πολύ σύντομη. Ήμουν ακόμα νέος. Μόλις

είχα ξεκινήσει. Δόξα τω Θεώ η Χλόη κι εγώ είχαμε βρει ο ένας τον

άλλο και η ζωή ήταν πια όλη μπροστά μας.

Διάβολε, αν ο Μαξ είχε βρει ένα τόσο ωραίο μέρος, εγώ θα

μπορούσα να βρω ένα ακόμα ωραιότερο.

Με το κρασί ένιωθα το σώμα μου ζεστό και βαρύ, το μυαλό μου

ήταν γεμάτο σκέψεις που δεν φαίνονταν να έχουν καμιά λογική.

Πόσο παράλογο θα ήταν να είχα γνωρίσει τη Χλόη πριν κλείσω

τα είκοσι πέντε; Θα τα είχαμε κάνει όλα άνω κάτω εδώ μέσα και

μάλλον δεν θα είχαμε αντέξει για παραπάνω από ένα

Σαββατοκύριακο. Δεν είναι εκπληκτικό το πώς γνωρίζει κανείς

τον άνθρωπο που είναι γραφτό του να γνωρίσει όταν είναι γραφτό

να τον γνωρίσει;

Πήρα το τηλέφωνό μου κι έστειλα ένα SMS στη Χλόη:

Χαίρομαι πολύ που γνωριστήκαμε όταν

γνωριστήκαμε. Ακόμα κι αν ήσουν ανυπόφορη.

Εξακολουθείς να είσαι ό,τι καλύτερο μου συνέβη

ποτέ.

Κοίταξα επίμονα το τηλέφωνό μου, ψάχνοντας μια ένδειξη ότι

απαντούσε, αλλά τίποτα. Μήπως το τηλέφωνό της είχε μείνει από

μπαταρία; Ή μήπως την είχε πάρει ο ύπνος στο ξενοδοχείο της;

Μπορούσε να στείλει μήνυμα από το αεροπλάνο; Υπολόγισα

νοερά τις ώρες, ήταν έξι ή εφτά ώρες πίσω; Μπα υπερβολικά

πολύπλοκο.

Χαμογέλασα στην Ντόμινικ καθώς μου έβαζε άλλο ένα ποτήρι

κρασί κι έπειτα έστειλα άλλο ένα SMS στη Χλόη: Δεν πίνω όλο

το κρασί, αλλά αυτό που ήπια είναι γιαμγιάμ!

Υπόσχομαι να σου φυλάξω λιγο.



Σηκώθηκα και σκόνταψα πάνω σε... κάτι. Κοίταξα το γκαζόν

σμίγοντας τα φρύδια ενώ αναρωτιόμουν αν είχα πατήσει κάποιο

ζωάκι.

Έπαψα να το σκέφτομαι και πήγα στον κήπο, τεντώνοντας τα

χέρια μου και βγάζοντας έναν μακρόσυρτο αναστεναγμό

ικανοποίησης. Για πρώτη φορά από τότε που είχα πηδήξει για

τελευταία φορά τη Χλόη, ένιωθα να χαλαρώνω -κι αυτό ήταν πριν

από ένα εκατομμύριο χρόνια. Με γεμάτο στομάχι και λίγο κρασί

μέσα μου, κατάλαβα ότι δεν είχα σκεφτεί καθόλου πώς θα

υποδεχόμουν τη Χλόη. Πρώτα πρώτα έπρεπε να φύγουν από τη

μέση ορισμένα πράγματα.

Έπρεπε να μιλήσουμε, να κάνουμε ένα πρόγραμμα.

Θα την πήγαινα στον κήπο, θα την ανάγκαζα να καθίσει στο

γκαζόν μαζί μου και να με ακούσει; Ή θα περίμενα μια ήσυχη

στιγμή μετά το δείπνο και θα την πλησίαζα, θα τη σήκωνα από την

καρέκλα της και θα την έπαιρνα στην αγκαλιά μου; Ήξερα τι ήθελα

να πω -είχα επαναλάβει τα λόγια ένα εκατομμύριο φορές με το

μυαλό μου στις πτήσεις μου για εδώ- αλλά δεν ήξερα πότε θα της

το έλεγα.

Καλύτερα να άφηνα να περάσουν μερικές μέρες προτού της

αποκαλύψω το μυστικό.Έκλεισα τα μάτια μου, έγειρα πίσω το κεφάλι μου και κοίταξα

τον ουρανό. Αφέθηκα να απολαύσω το θέαμα για λίγο. Ο καιρός

ήταν εκπληκτικός. Την τελευταία φορά που είχα βγει στον ήλιο

ήταν με τη Χλόη σ' ένα μπάρμπεκιου στο σπίτι του Χένρι, το

προηγούμενο Σαββατοκύριακο κι έκανε ελάχιστη ζέστη. Έπειτα

από μια μέρα στον ήλιο και



στους αέρηδες, είχαμε γυρίσει στο σπίτι και είχαμε κάνει το πιο

τεμπέλικο, ήρεμο σεξ που μπορούσα να θυμηθώ.

Άνοιξα τα μάτια μου και αμέσως σκέπασα το πρόσωπό μου με

το χέρι μου για να το προστατέψω από τον εκτυφλωτικό ήλιο.

«Ωχ, που να πάρει...»

Η Ντόμινικ εμφανίστηκε μερικά μέτρα μακριά κι έδειξε την

αυλόπορτα. «Allez, se promener. Vous etes ivre», είπε

προτείνοντάς μου να πάω μια βόλτα γιατί ήμουν μεθυσμένος.

Γέλασα. Διάβολε, ναι, ήμουν ζαλισμένος. Μου είχε σερβίρει

ολόκληρο το μπουκάλι με το κρασί. «Je suis ivre parce que vous m'

avez versè une bouteille entière de vin.» Νομίζω ότι αυτό είπα.

Σήκωσε το σαγόνι της χαμογελώντας. «Allez chercher des fleurs

dans la rue. Demandez Mathilde.»

____________________

Ωραία. Είχα μια δουλειά. Να αγοράσω λουλούδια. Να ζητήσω

τη Ματίλντ. Έσκυψα να δέσω τα κορδόνια μου και πήρα τον

δρόμο για το χωριό. Η Ντόμινικ ήταν πονηρή: πρώτα με μεθούσε

κι έπειτα με έστελνε να κάνω δουλειές για να μην κάθομαι να

μιζεριάζω στο σπίτι όλη μέρα. Εκείνη και η Χλόη θα τα πήγαιναν

περίφημα.Ούτε οχτακόσια μέτρα παρακάτω στον δρόμο υπήρχε μια

μικρή βιτρίνα με λουλούδια που ξεχύνονταν απ’ όλα τα σχήματα

δοχείων που μπορούσε κανείς να φανταστεί: βάζα και καλάθια,

κιβώτια και γλάστρες. Πάνω από την πόρτα υπήρχε μια μικρή

ταμπέλα με καλλιγραφικά γράμματα που έλεγε απλώς,

MATHILDE.



Αυτό ήταν!

Ένα κουδουνάκι αντήχησε καθώς μπήκα μέσα και μια νεαρή

ξανθιά κοπέλα βγήκε από το πίσω μέρος στο μικρό κύριο δωμάτιο

του μαγαζιού.

Αφού με χαιρέτησε στα γαλλικά, με περιεργάστηκε στα

γρήγορα κι ύστερα ρώτησε: «Είσαι ο Αμερικάνος;»

«Oui, mais je parle franyais.»

«Ναι, αλλά κι εγώ μιλάω αγγλικά», είπε, και η βαριά προφορά

της έμοιαζε να τυλίγει την κάθε της λέξη. «Και είμαστε στο μαγαζί

μου, οπότε είναι ευκαιρία να κάνω εξάσκηση.»

Σήκωσε τα φρύδια με προκλητική διάθεση, σαν να περίμενε

την αντίδρασή μου. Ήταν όμορφη, χωρίς αμφιβολία, αλλά το

επίμονο βλέμμα της και το σέξι χαμόγελό της με έκαναν να νιώθω

κάπως άβολα. Και τότε ξαφνικά κατάλαβα: η Ντόμινικ ήξερε ότι

βαριόμουν κι ένιωθα μοναξιά, αλλά μάλλον δεν είχε ιδέα ότι

περίμενα να έρθει η Χλόη. Με είχε γεμίσει κρασί και με είχε στείλει

στην ελκυστική ανύπαντρη κοπέλα λίγο παρακάτω στον δρόμο.

Θεέ μου.

Η Ματίλντ με πλησίασε λίγο ακόμα, τακτοποιώντας μερικά

λουλούδια σ' ένα ψηλό, λεπτό βάζο. «Η Ντόμινικ είπε ότι μένεις

στου κυρίου Στέλα.»«Γνωρίζεις τον Μαξ;»

Το γέλιο της ήταν βραχνό και σιγανό. «Ναι, τον ξέρω.»

«Ω...» είπα γουρλώνοντας τα μάτια. Μάλιστα... «Εννοείς ότι

γνωρίζεις τον Μαξ.»

«Δεν είμαι η μοναδική», είπε γελώντας και πάλι. Απο-

στρέφοντας το βλέμμα από τα λουλούδια, ρώτησε: «Ήρθες



ν' αγοράσεις λουλούδια; Ή μήπως η Ντόμινικ σε έστειλε για κάτι

άλλο;»

«Η κοπέλα μου έρχεται αύριο. Είχε εγκλωβιστεί στη Νέα Υόρκη

γιατί είχαν απεργία και τώρα έρχεται.» Τα είπα όλα με τη μία, σ'

έναν σταθερό, αδέξιο χείμαρρο λέξεων.

«Επομένως ήρθες για λουλούδια.» Η Ματίλντ σταμάτησε,

κοιτάζοντας γύρω της το μαγαζί. «Τυχερή γυναίκα είναι. Είσαι

πολύ όμορφος.» Τα μάτια της γλίστρησαν πάλι σ’ εμένα. «Ίσως θα

έχεις ξεμεθύσει μέχρι να 'ρθει...»

Συνοφρυώθηκα. Στάθηκα λίγο πιο στητός και μουρμούρισα:

«Δεν είμαι δα και τόσο μεθυσμένος.»

«Ναι, ε;» Σήκωσε τα φρύδια κι ένα εύθυμο χαμόγελο

ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της. Άρχισε να περιφέρεται στο

μαγαζί, μαζεύοντας διάφορα λουλούδια. «Πάντως είσαι

γοητευτικός, φίλε του Μαξ. Το κρασί σε κάνει απλώς λιγότερο

σφιγμένο. Πάω στοίχημα ότι συνήθως κουμπώνεις τα πουκάμισά

σου έως επάνω και αγριοκοιτάζεις τους ανθρώπους που

περπατάνε πολύ αργά μπροστά σου -έτσι δεν είναι;»

Συνοφρυώθηκα ακόμα περισσότερο. Είχε κάποιο δίκιο.

«Παίρνω τη δουλειά μου στα σοβαρά, αλλά δεν είμαι έτσι...

συνέχεια.»Χαμογέλασε ενώ έδενε το ματσάκι με λίγο σπάγκο. Μου το

έδωσε κλείνοντάς μου το μάτι. «Εδώ δεν δουλεύεις. Άφησε το

πουκάμισό σου ξεκούμπωτο. Και μην ξεμεθύσεις για τη φιλενάδα

σου. Υπάρχουν εννέα κρεβάτια σ’ εκείνο το σπίτι.»

____________________



Η εξώπορτα ήταν ανοιχτή. Άραγε η Ντόμινικ είχε φύγει και δεν

την είχε κλείσει; Πανικοβλήθηκα. Κι αν είχε συμβεί κάτι όσο

έλειπα; Κι αν είχαν μπει κλέφτες και είχαν σηκώσει όλο το σπίτι;

Παρά τη συμβουλή της Ματίλντ, μέσα σε μια στιγμή είχα

ξεμεθύσει εντελώς. Αλλά δεν είχαν μπει κλέφτες. Κανένας δεν είχε

πάρει τίποτα. Το σπίτι ήταν ακριβώς όπως το είχα αφήσει, απλώς

φυσούσε λίγο περισσότερο από την ανοιχτή πόρτα.

Ωστόσο... εγώ δεν είχα βγει από δω είχα πάει από την πίσω

αυλή στους μπροστινούς κήπους.

Στην άκρη του χολ άκουσα νερό να τρέχει και φώναξα στην

Ντομινίκ: «Merci pour l' idee, Dominique, mais ma copine arrive

demain.» Θα έπρεπε να μάθει το συντομότερο ότι ήμουν

δεσμευμένος. Δεν θα ήταν απίθανο ν’ αρχίσει να καλεί γυναίκες

εδώ. Αυτό έκανε και για τον Μαξ; Θεέ μου, ο άνθρωπος δεν είχε

αλλάξει καθόλου.

Καθώς πλησίαζα την κρεβατοκάμαρα που ήταν πιο κοντά στο

χολ, κατάλαβα ότι αυτό που είχα ακούσει ήταν το ντους. Και

ακριβώς μέσα από την πόρτα υπήρχαν βαλίτσες.

Οι βαλίτσες της Χλόης.

_______________________

Θα μπορούσα να είχα ορμήσει μέσα και να της είχα κόψει τη

χολή. Εξάλλου είχε φανεί αρκετά ηλίθια ώστε να αφήσει την

εξώπορτα ανοιχτή και να μπει κάτω από το ντους. Έσφιξα τα

δόντια μου και τις γροθιές μου καθώς φανταζόμουν τι θα

μπορούσε να είχε συμβεί αν κάποιος άλλος είχε την ιδέα να

τρυπώσει στο σπίτι αντί για μένα.



Γαμώτο. Είχα μέρες να τη δω και ήδη ήθελα να τη στραγγαλίσω κι

ύστερα να την πνίξω στα φιλιά. Ένιωσα ένα χαμόγελο να

σχηματίζεται στο στόμα μου. Έτσι ήμασταν εμείς. Ήταν μια τόσο

γνώριμη μάχη έρωτα και εκνευρισμού, πόθου και αγανάκτησης.

Θα μου πατούσε όλα μου τα κουμπιά κι ύστερα θα ανακάλυπτε

και καινούρια που ούτε καν ήξερα ότι είχα και θα τα πατούσε κι

αυτά.

Το σιγανό τραγούδι της έφτασε από το μπάνιο στην κρε-

βατοκάμαρα που χρησιμοποιούσα από την πρώτη μου νύχτα εδώ.

Πλησιάζοντας, κρυφοκοίταξα από την πόρτα το σημείο όπου

στεκόταν με χαιρέτησε η θέα των μακριών υγρών μαλλιών της

που έπεφταν γυαλιστερά στη γυμνή της πλάτη. Και μετά έσκυψε

τουρλώνοντας τον υπέροχο κώλο της για να ξυρίσει τα πόδια της,

ενώ συνέχιζε να σιγοτραγουδάει.

Από τη μια, μου 'ρχόταν να μπω στο ντους, να πάρω το ξυράφι

από τα χέρια της και να αποτελειώσω εγώ τη δουλειά, ενώ θα

φιλούσα τον κάθε πόντο του λείου κορμιού της.

Από την άλλη, ήθελα να μπω μέσα και να πραγματοποιήσω την

υπόσχεσή μου ότι θα την έπαιρνα από πίσω, αργά και προσεκτικά.

Ακόμα περισσότερο όμως μου άρεσε να παριστάνω τον

ηδονοβλεψία.Ακόμα δεν είχε αντιληφθεί ότι ήμουν εκεί και βλέποντάς την

έτσι -να νομίζει ότι είναι μόνη, να σιγοτραγουδάει, ίσως ακόμα και

να με σκέφτεται;- ήταν σαν ένα παγωμένο ποτήρι νερό μια μέρα

με καύσωνα. Ποτέ δεν θα βαριόμουν να την παρακολουθώ σε

οποιοδήποτε περιβάλλον. Και



γυμνή, βρεγμένη, στο ντους, δεν απείχε πολύ από το καλύτερο

σενάριο στη λίστα.

Ξέπλυνε το πόδι της και ανασηκώθηκε, γυρίζοντας για να

ξεβγάλει το κοντίσιονερ από τα μαλλιά της, και τότε με είδε. Ένα

χαμόγελο απλώθηκε σε όλο της το πρόσωπο, οι ρώγες της

σκλήρυναν και τη στιγμή εκείνη παραλίγο να σπάσω το τζάμι της

πόρτας του ντους θέλοντας να μπω μέσα.

«Πόση ώρα στέκεσαι εκεί;»

Σήκωσα τους ώμους κοιτάζοντας το σώμα της από πάνω μέχρι

κάτω.

«Μουλωχτέ τύπε!»

«Πάντα τέτοιος ήμουνα.» Πλησίασα λίγο περισσότερο,

σταύρωσα τα χέρια μου πάνω στο στήθος μου κι έγειρα στον

τοίχο.

«Πότε έφτασες;»

«Πριν από μισή ώρα περίπου.»

«Νόμιζα ότι μόλις είχες πάρει το αεροπλάνο από τη Νέα Υόρκη.

Τελικά ήρθες με μαγικό χαλί;

Γελώντας έβαλε το κεφάλι της κάτω από την ντουζιέρα για να

ξεπλύνει τα μαλλιά της μια τελευταία φορά και μετά έκλεισε τη

βρύση. «Πήρα το πρώτο που σου είπα. Σκέφτηκα ότι θα είχεπλάκα να σε παραπλανήσω και να σου κάνω έκπληξη.» Έπιασε τα

μακριά μαλλιά της και με τα δύο χέρια, τα τράβηξε πάνω από τον

ώμο της και τα έστυψε, κοιτάζοντάς με με μάτια που έδειχναν όλο

και πιο πεινασμένα. «Ήλπιζα πως θα ερχόσουν και θα μ’ έβρισκες

γυμνή μες στο ντους. Ίσως γι' αυτό μπήκα στο ντους.»



«Παραδέχομαι ότι είναι πολύ βολικό, γιατί είμαι κι εγώ έτοιμος

να γδυθώ.»

Η Χλόη άνοιξε την πόρτα του ντους και ήρθε κοντά μου.

«Ήθελα αυτό το γλυκό στόμα επάνω μου μόλις άκουσα ότι

φλέρταρες τη λουλουδού.»

Έσμιξα τα φρύδια. «Ωχ, σε παρακαλώ.» Κι έπειτα σταμάτησα.

«Εσύ πού το ήξερες;»

Χαμογέλασε. «Η Ντόμινικ μιλάει αρκετά καλά αγγλικά. Είπε ότι

βαρέθηκε να σε βλέπει να περιφέρεσαι σαν την άδικη κατάρα και

σ’ έστειλε εκεί γιατί είσαι πολύ χαριτωμένος όταν εκνευρίζεσαι.

Συναίνεσα...»

«Τι έκανε, λέει;»

«Χαίρομαι πάντως που δεν αποφάσισες να φέρεις τη Ματίλντ

εδώ. Θα μας έφερνε σε δύσκολη θέση.»

«Ή θα μπορούσε να είναι φανταστικό», την πείραξα, τραβώντας

την επάνω μου και τυλίγοντας τους ώμους της με μια πετσέτα.

Ένιωθα το νερό από τα στήθη της να μουσκεύει τα ρούχα μου.

Ήρθε. Ήρθε. Ήρθε.

Έσκυψα, χάιδεψα τα χείλη της με τα δικά μου. «Γειά

σου,γλύκα.»

«Γειά », ψιθύρισε τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω της. «Το έχειςκάνει ποτέ με δύο γυναίκες ταυτόχρονα;» ρώτησε, γέρνοντας

πίσω και περνώντας τα χέρια της κάτω από το πουκάμισό μου

καθώς εγώ τη στέγνωνα. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν σε

έχω ρωτήσει έως τώρα.»

«Μου έλειψες.»

«Κι εμένα μου έλειψες. Απάντησε στην ερώτησή μου.»Ανατρίχιασα. «Ναι.»



Τα χέρια της ήταν κρύα και τα νύχια της κοφτερά όταν μου

γρατσούνισε το στέρνο. «Με περισσότερες από δύο;»

Έγνεψα αρνητικά κι έσκυψα να χαϊδέψω το σαγόνι της με τη

μύτη μου.

Μύριζε σαν το σπίτι, σαν τη Χλόη μου: το άρωμα λεμόνι που

προτιμούσε και το απαλό, φυσικό άρωμα της επιδερμίδας της. «Αν

θυμάμαι καλά, έλεγες ότι ήθελες το στόμα μου επάνω σου;»

«Συγκεκριμένα ανάμεσα στα πόδια μου!» διέταξε.

«Το φαντάστηκα.» Έσκυψα, τη σήκωσα στην αγκαλιά μου και

την πήγα στο κρεβάτι.

Όταν την άφησα στην άκρη, ανακάθισε, στηρίχτηκε στα χέρια

της κι έγειρε πίσω, τραβώντας τα πόδια της στην άκρη του

κρεβατιού... και ανοίγοντάς τα. «Γδύσου», ψιθύρισε κοι- τάζοντάς

με.

Διάβολε, αυτή η γυναίκα με σκότωνε με αυτά που μου έδειχνε.

Με δυο κλοτσιές έστειλα τα παπούτσια μου στην άλλη άκρη του

δωματίου, έβγαλα βιαστικά τις κάλτσες μου κι έφερα τα χέρια

πίσω μου για να βγάλω το πουκάμισό μου πάνω από το κεφάλι.

Δίνοντάς της μερικά δευτερόλεπτα για να ξαναθυμηθεί το γυμνό

μου στήθος, έξυσα την κοιλιά μου και της χάρισα ένα χαμόγελο.

«Θέλεις κάτι συγκεκριμένο;»«Επίδειξη μου κάνεις;» Το χέρι της γλίστρησε πάνω από το

μπούτι της και ανάμεσα στα πόδια της. «Μπορώ να σου κάνω κι

εγώ.»

«Με δουλεύεις;» μουρμούρισα, ψαχουλεύοντας την αγκράφα

της ζώνης μου και κατεβάζοντας το τζιν μου με τη μία. Παραλίγο

να πέσω καθώς προσπαθούσα να το βγάλω.



Το χέρι της απομακρύνθηκε και μου άνοιξε την αγκαλιά της. «Εσύ

από πάνω», είπε σιγανά, δείχνοντας ότι τελικά δεν ήθελε να τη

γλείψω. «Επάνω μου, θέλω να νιώσω το βάρος σου.»

Ήταν τέλειο έτσι, χωρίς να προσπαθούμε να δείξουμε κάτι.

Θέλαμε κι οι δυο να κάνουμε έρωτα προτού κάνουμε οτιδήποτε

άλλο: να πάμε βόλτα, να φάμε, να ανταλλάξουμε νέα.

Η επιδερμίδα της ήταν δροσερή και η δίκιά μου ακόμα

ξαναμμένη από τον ήλιο, από την ανηφόρα για το σπίτι και από

τον ενθουσιασμό που την είχα βρει εδώ απροσδόκητα. Η αντίθεση

ήταν εκπληκτική. Την είχα από κάτω μου, με το απαλό της δέρμα

και τους ανεπαίσθητους, σιγανούς ήχους της. Τα νύχια της

χώνονταν στην πλάτη μου, τα δόντια της γλιστρούσαν στο σαγόνι

μου, στον λαιμό μου, στον ώμο μου.

«Σε θέλω μέσα μου...» ψιθύρισε μ' ένα φιλί.

«Όχι ακόμα.»

Παρότι έβγαλε ένα μουγκρητό εκνευρισμού, για λίγη ώρα με

άφησε απλώς να τη φιλάω. Μου άρεσε ο τρόπος που ένιωθα τα

χείλη της πάνω στη γλώσσα μου, τον τρόπο που ένιωθα τη

γλώσσα της πάνω στα χείλη μου.

Και αντιλαμβανόμουν έντονα το κάθε σημείο επαφής ανάμεσά

μας: τα στήθη της πάνω στο στέρνο μου, τα χέρια της στην πλάτημου, τους μυς των μηρών της να πιέζουν τα πλευρά μου. Όταν

τύλιξε τα πόδια της γύρω από τα δικά μου, οι γάμπες της ήταν σαν

μια ζώνη θέρμης γύρω μου. Άπλωσα το χέρι κι έπιασα το γόνατό

της από το πίσω μέρος, τραβώντας την πιο σφιχτά πάνω στον

γοφό



μου μέχρι που ένιωσα τον πούτσο μου να γλιστράει στη λεία

σάρκα της.

Ενώ ήταν από κάτω μου, τεντώθηκε κι άρχισε να κουνιέται,

δημιουργώντας μεγαλύτερη τριβή πριν καν μπω μέσα της. Τα

φιλιά ξεκινούσαν διερευνητικά, κάπως παιχνιδιάρικα κι ύστερα

γίνονταν βαθιά, πεινασμένα, απελπισμένα προτού ξαναγίνουν

αργά και απολαυστικά. Με άφησε να πιέσω τα μπράτσα της πάνω

από το κεφάλι της, με άφησε να πιπιλίσω και να δαγκώσω τις

ρώγες της τόσο πολύ που κάποια στιγμή την πόνεσα.

Με ρώτησε τι ήθελα, τι μου άρεσε, κι αν ήθελα το κορμί της ή το

στόμα της πρώτο. Όταν ήμασταν γυμνοί, το πρώτο πράγμα που

της υπαγόρευε πάντα το ένστικτό της ήταν να μου πάρει πίπα.

Αυτή η γυναίκα με εντυπώσιαζε. Δεν ήξερα ποια ήταν έξω από

τη σχέση μας. Μαζί μου μπορούσε να είναι τα πάντα. Γενναία και

φοβισμένη συγχρόνως, όσο παράξενο κι αν φαίνεται. Μπορούσε

να είναι απότομη αλλά και τρυφερή, ύπουλη αλλά και αθώα.

Ήθελα να είναι τα πάντα με τον ίδιο τρόπο.

«Μου αρέσει ο τρόπος που φιλιόμαστε...» ψιθύρισε με τα χείλη

της πάνω στα δικά μου.

«Τι εννοείς;» Ήξερα τι εννοούσε. Ήξερα ακριβώς τι εννοούσε,

απλώς ήθελα να την ακούσω να λέει ότι όλα ήταν τέλεια.«Μου αρέσει που φιλιόμαστε τόσο ταιριαστά, που πάντα ξέρεις

πώς το θέλω.»

«Θέλω να παντρευτώ!» είπα άκαιρα. «Θέλω να σε παντρευτώ.»



Γαμώτοοοοοο.

Τα λόγια που τόσο προσεκτικά είχα ετοιμάσει ξεχάστηκαν. Το

δαχτυλίδι-αντίκα της γιαγιάς μου ήταν σ' ένα κουτί στη σιφονιέρα

-πουθενά κοντά μου- και το σχέδιό μου να γονατίσω και να κάνω

τα πάντα σωστά απλώς κατέρρευσε.

Μες στην αγκαλιά μου, η Χλόη έμεινε εντελώς ακίνητη. «Τι

είπες μόλις τώρα;»

Τα είχα κάνει θάλασσα, αλλά τώρα ήταν πολύ αργά για να κάνω

πίσω.

«Ξέρω ότι είμαστε μαζί μόνο έναν χρόνο και κάτι», της εξήγησα

στα γρήγορα. «Ίσως είναι πολύ νωρίς; Το καταλαβαίνω ότι είναι

πολύ νωρίς. Όπως νιώθεις εσύ για τον τρόπο που φιλιόμαστε, εγώ

νιώθω για όλα όσα κάνουμε μαζί. Μου αρέσει. Μου αρέσει να

είμαι μέσα σου, μου αρέσει να δουλεύω μαζί σου, μου αρέσει να

σε βλέπω να δουλεύεις. Νιώθω χαμένος όταν δεν είμαι μαζί σου,

Χλόη. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα ή κανέναν που να έχει

μεγαλύτερη σημασία για μένα, το κάθε δευτερόλεπτο της μέρας.

Κι έτσι για μένα αυτό σημαίνει ότι είμαστε ήδη παντρεμένοι, μες

στο μυαλό μου. Υποθέτω ότι ήθελα να το επισημοποιήσω κατά

κάποιον τρόπο. Μήπως ακούγομαι σαν ηλίθιος;» Την κοίταξα ενώ

η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα μουέσπαγε τα πλευρά. «Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ένιωθα έτσι για

κάποια γυναίκα.»

Με κοίταζε καλά καλά, με τα μάτια γουρλωμένα και τα χείλη

μισάνοιχτα, σαν να μην μπορούσε να πιστέψει αυτά που άκουγε.

Σηκώθηκα κι έτρεξα στη σιφονιέρα, έβγαλα το κουτί από το

συρτάρι και της το πήγα. Όταν το άνοιξα και



είδε το δαχτυλίδι της γιαγιάς μου με το διαμάντι και το ζαφείρι,

έφερε το χέρι της στο στόμα.

«Θέλω να παντρευτώ...» είπα ξανά. Η σιωπή της με είχε κάνει

να παραλύσω. Γαμώτο, τα είχα κάνει θάλασσα με τις

ασυναρτησίες μου. «Εννοώ να παντρευτώ εσένα.»

Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, αλλά δεν τα ανοιγόκλεισε για να

τα διώξει.

«Είσαι... μεγάλος... γάιδαρος.»

Ε, αυτό δεν το περίμενα. Ήξερα ότι ίσως είχα βιαστεί, αλλά

γάιδαρος;... Αλήθεια; Μισόκλεισα τα μάτια. «Ένα απλό "είναι πολύ

νωρίς” αρκούσε, Χλόη. Θεέ μου. Σου ανοίγω την καρδιά...»

Σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε τρέχοντας σε μια από τις

βαλίτσες της κι άρχισε να ψάχνει μέχρι που βρήκε ένα μικρό

σακουλάκι από μπλε ύφασμα. Μου το έφερε με την κορδέλα

περασμένη στον μακρύ δείκτη της και το κούνησε πέρα δώθε

μπροστά στο πρόσωπό μου.

Της ζητάω να με παντρευτεί κι αυτή μου φέρνει ένα σουβενίρ

από τη Νέα Υόρκη; Μα τι στο διάολο συμβαίνει;

«Τι είναι τούτο πάλι;» ρώτησα.

«Εσύ τι λες, βρε εξυπνάκια;...»

«Μη μου κάνεις την έξυπνη, Μιλς. Είναι ένα σακουλάκι. Πού θεςνα ξέρω αν έχει μέσα ένα μπισκότο ή ένα ταμπόν;»

«Ένα δαχτυλίδι έχει, ηλίθιε. Για σένα.»

Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που αναρωτήθηκα αν έτσι

ξεκινούσαν τα εμφράγματα. «Ένα δαχτυλίδι για μένα;»

Έβγαλε ένα κουτάκι από το σακουλάκι και μου το έδειξε. Ήταν

λεία πλατίνα, με μια γραμμή τιτάνιου στη μέση.



«Δηλαδή θα μου έκανες πρόταση γάμου;...» ρώτησα, σε

κατάσταση σύγχυσης. «Μα, μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο οι

γυναίκες;»

Μου έδωσε μια γροθιά στο μπράτσο. «Ναι, βρε οπι-

σθοδρομικέ! Κι εσύ μου το χάλασες.»

«Ώστε λες ναι τελικά;» ρώτησα, ενώ τώρα πια ένιωθα ακόμα

πιο μπερδεμένος. «Θα με παντρευτείς;»

«Εσύ τι λες;» φώναξε, αλλά με χαμόγελο.

«Θεωρητικά δεν μου έχεις κάνει πρόταση ακόμα.»

«Μπα που να πάρει, Μπένετ! Ούτε κι εσύ!»

«Δηλαδή θα με παντρευτείς;» ρώτησα γελώντας. «Θα με

παντρευτείς;»

Πήρα το κουτί και αφού το άφησα να πέσει στο πάτωμα, έπειτα

την έριξα ανάσκελα.

«Θα είσαι πάντα τόσο εκνευριστική;»

Έγνεψε καταφατικά, με τα μάτια ορθάνοιχτα, ενώ εγώ της

δάγκωνα μαλακά το χείλι της.

Γαμώτο. Θα το κανονίζαμε αργότερα.

«Έλα πάρε μου τον πούτσο και βάλ' τον μέσα σου.» Έσκυψα,

της έδωσα ένα φιλί στον λαιμό και έβγαλα έναν βαθύ

αναστεναγμό όταν άπλωσε το χέρι ανάμεσά μας για να με πιάσει.«Βάλ’ τον μέσα σου.»

Κούνησε τον κώλο της από κάτω μου ώσπου ένιωσα ότι

βρισκόμουν στην είσοδό της. Γλίστρησα αργά μέσα της, παρότι

όλοι οι μύες του κορμιού μου ήθελαν το σεξ να είναι άγριο και

μανιασμένο.

Βόγκηξα, για μια στιγμή έτρεμα από πάνω της κι έπειτα ένιωσανα βουλιάζω μέσα της.



Μετακίνησα τη λεκάνη μου προς τα πίσω και μετά προς τα

εμπρός, ενώ ένιωθα τα χέρια της να τυλίγουν τον σβέρκο μου, το

πρόσωπό της να πιέζει τον λαιμό μου καθώς ανασηκωνόταν για

να συντονιστεί με τις κινήσεις μου. Μόνο δύο φορές ακόμα

κούνησα τους γοφούς μου κι αμέσως μετά γίναμε πιο θορυβώδεις

και κουνιόμασταν πια με ξέφρενο ρυθμό. «Δώσ’ το μου...»

ψιθύρισα μες στο στόμα της, και ενώ της το ζητούσα την έγλειφα.

Σήκωσα το πόδι της, το έσπρωξα λίγο και μπήκα πιο βαθιά. Τα

μάτια μου έκλεισαν για μια στιγμή και μου φάνηκε ότι θα εκραγώ

μέσα της.

Πίεσε το κεφάλι της στο μαξιλάρι, μισάνοιξε τα χείλη της για να

πάρει ανάσα και τότε βρήκα την ευκαιρία να γλιστρήσω τη

γλώσσα μου μες στο στόμα της, να πιπιλίσω λίγο τη δική της. «Σου

αρέσει;» ψιθύρισα, πιέζοντας τα κωλομέρια της με τις άκρες των

δαχτύλων μου.

Λάτρευε τον συνδυασμό πόνου και ηδονής, εκείνη τη λεπτή

γραμμή που είχαμε ανακαλύψει μαζί από την αρχή. Έγνεψε

καταφατικά κι άρχισα να κουνιέμαι πιο γρήγορα, ενώ το άρωμά

της με πλημμύριζε. Έγλειψα τον ώμο και τον λαιμό της, έπειτα της

δάγκωσα τον ώμο και της έκανα σημάδι.

«Εδώ πάνω», ψιθύρισε, ενώ με τραβούσε πάλι πάνω στοπρόσωπό της.

«Φίλησέ με.»

Τη φίλησα. Ξανά και ξανά μέχρι που άρχισε ν’ ανασαίνει

λαχανιαστά και να κουνιέται από κάτω μου, παροτρύνοντας με να

κουνιέμαι πιο γρήγορα. Ένιωσα την κοιλιά της να τεντώνεται και

τα πόδια της να με σφίγγουν με δύναμη, ενώ οι φωνές τηςαντηχούσαν στ' αυτιά μου.



Σφίγγοντας τα δόντια μου, προσπάθησα να μη σκέφτομαι τον δικό

μου οργασμό. Ήθελα κι άλλο, πιο πολλή ώρα, μα πιο πολύ ήθελα

να τη νιώσω να χύνει πάλι και μετά να τελειώσω κι εγώ.

Οι φωνές της έγιναν πιο δυνατές, ούρλιαζε, κι ύστερα η ανάσα

της κόπηκε και προσπάθησε να τραβηχτεί, εγώ όμως ήξερα ότι θα

έχυνε ξανά, ήξερα ότι ήταν έτοιμη, αλλά μπορούσε να αντέξει λίγο

περισσότερο.

«Μην τραβιέσαι. Δεν τελειώσαμε ακόμα. Έλα άλλη μια φορά.»

Τα μπούτια της αφέθηκαν να χαλαρώσουν στα χέρια μου, τα

δάχτυλά της έσφιξαν ξανά τα μαλλιά μου.

«Ω!» Ήταν μόνο μια ανάσα. Έκρυβε τόσο πολλά αυτή η

μοναδική, σιγανή κραυγή.

Πίεσα κι άλλο, κρατώντας τους γοφούς της και ανα- γκάζοντάς

τους να ακολουθήσουν τη δική μου κίνηση. «Μπράβο.»

«Χύνω...» ψιθύρισε. «Δεν... δεν μπορώ...»

Τα κωλομέρια της έτρεμαν και την έσφιξα όσο περισσότερο

μπορούσα.

«Μη σταματάς.»

«Άγγιξέ με... εδώ», ψιθύρισε και αμέσως κατάλαβα τι ήθελε.

Της φίλησα τον λαιμό και μετά, αφού σάλιωσα τα δάχτυλά μου,

της έβαλα κωλοδάχτυλο.Με μια δυνατή κραυγή έχυσε πάλι, ενώ οι μύες κάτω από το

δέρμα της με έσφιγγαν ολόκληρο. Παίρνοντας βαθιά ανάσα,

ένιωσα τον οργασμό μου να σκιρτά στη ραχοκοκαλιά μου και

μεμιάς να με πλημμυρίζει ολόκληρο είδα αστράκια πίσω από τα

κλειστά μου μάτια. Μόλις που ά-



κουγα τις βραχνές κραυγές της πάνω από το αίμα που

σφυροκοπούσε στα μηνίγγια μου.

«Ναι, ναι, ναι, ναι...» επανέλαβε, σαν σε παραλήρημα, και μετά

βύθισε το πρόσωπό της στο μαξιλάρι.

Μου φαινόταν σαν να κουδούνιζαν οι τοίχοι στη σιωπή που

ακολούθησε. Τα πάντα μες στο μυαλό μου τραντάζονταν από την

ανάγκη μου γι’ αυτήν ήταν αποπροσανατολιστικό.

«Ναι...» είπε με κομμένη την ανάσα για τελευταία φορά.

Έμεινα εντελώς ακίνητος καθώς άρχιζα σιγά σιγά να

αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου. «Τι ναι;»

Έπειτα, ενώ ακόμα το κορμί της έτρεμε δίπλα μου και οι ανάσες

μας ακούγονταν γρήγορες και κοφτές, μου χαμογέλασε

λάμποντας ολόκληρη και μου είπε: «Ναι... κι εγώ θέλω να

παντρευτώ.»



Ευχαριστούμε τους αναγνώστες που κι εκείνοι ήθελαν ναμάθουν περισσότερα για τους δύο ήρωές μας. Τα τιτιβίσματά σας,

οι αναρτήσεις σας στο facebook, τα email σας, τα σχόλιά σας και οι

κριτικές σας μας έκαναν να νιώσουμε σαν τα πιο τυχερά κορίτσια

του κόσμου και ότι χωρίς εσάς δεν υπάρχει τίποτα ΟΜΟΡΦΟ.

Ευχαριστούμε τον Άνταμ Γουίλσον που μας έκανε να

τσιρίζουμε από τα γέλια όταν κάναμε την επιμέλεια μέχρι τα

μεσάνυχτα εκείνης της Τρίτης. Αν και είμαστε δύο άτομα που

ισχυρίζονται ότι είναι συγγραφείς, είμαστε παντελώς ανίκανες

όταν καλούμαστε να εκφράσουμε πόσο πολύ εκτιμάμε την εμπι-

στοσύνη σου.

Ευχαριστούμε όλους τους υπεύθυνους των εκδόσεων Gallery

που δέχτηκαν τις κάπως σαχλές και άσεμνες λέξεις μας.

Χόλι Ρουτ, σ’ ευχαριστούμε για τον ήρεμο, ψύχραιμο,

συγκροτημένο χαρακτήρα σου, και για το ότι μας επέτρεπες

συνεχώς να παίζουμε σε πολλά ταμπλό.

Επίσης ευχαριστούμε τις οικογένειές μας, οι οποίες έχουν

ενθουσιαστεί όσο κι εμείς με αυτό το εγχείρημα.



Λο, έβαλες το « <- στα λόγια μου. Κριστίνα, έβαλες το ->» στις

ιστορίες μου. Τι θα έλεγες να παραβγούμε ως το μαγαζί που

κάνουν τατουάζ στο Παρίσι;

Christina Lauren - Όμορφη Σκύλα.pdf

Documents

Transcript of Christina Lauren - Όμορφη Σκύλα.pdf