chimeres 014

32

description

chimeres zine

Transcript of chimeres 014

Page 1: chimeres 014
Page 2: chimeres 014

...στα ασφυκτικά µονοπάτια προβάρουµε τον άναρχο χορό µας, τις µάσκες

τη ς οµοιοµορφίας καταστρέ φουν οι µεταµορφώσεις µας, τη σιω πή τη ς ενοχής

διακόπτουν οι µελω δικοί ολολυγµοί µας, στο περιθώριο µιας άδειας σελίδας

αναδύονται µε ορµή, νη φάλια, οργισµ έ να κι αέ ναα: οι χίµαιρέ ς µας

Page 3: chimeres 014
Page 4: chimeres 014
Page 5: chimeres 014
Page 6: chimeres 014
Page 7: chimeres 014
Page 8: chimeres 014

Ήταν µια συνη θισµ έ νη παρασκευή απόγευµα, πριν από περίπου δύο χρόνια, τότε που ξεκίνη σε αυτή η µεγάλη περιπ έ τεια τη ς υγείας µου.Η παρασκευή ήταν εκείνη τη ν εποχή η αγαπ η µ έ νη µου µ έ ρα. Εργαζόµουν δευτέ ρα έ ω ς παρασκευή σε µια άσχετη µε αυτό που είχα σπουδάσει εργασία, (περίµενα να διοριστώ ω ς καθη γη τής - χη µικός για τη ν ακρίβεια - σε κάποιο σχολείο και φυσικά σιχαινόµουν τα ιδιαίτερα) ξεφορτώνοντας γάλατα από το φορτη γάκι τη ς εταιρίας µου για διάφορα σουπερµάρκετ. Πλη ρω νόµουν κάθε παρασκευή και χάρη στο ότι όρος για να εργαστώ ήταν να µ η ν δουλεύω τα σάββατα, η παρασκευή µε τις δύο επόµενες η µ έ ρες κενέ ς από οποιαδήποτε εργασία ήταν η αγαπ η µ έ νη µου µ έ ρα.Έ µενα τώρα πια µόνος στο πατρικό σπίτι το οποίο είχαν παραχωρήσει οι γονείς µου, καθώς είχαν µετακοµίσει λίγο µετά τη ν ενη λικίωσή µου στο χωριό όπου είχε γεννη θεί ο πατέ ρας. Είχα και µια αδελφή αρκετά µεγαλύτερη µου, εγώ ήµουν τότε 26 και αυτή 34, τη ν οποία και εγώ και οι γονείς µου είχαµε να τη δούµε από τότε που ήµουν 12 χρονών.Εκείνη τη ν παρασκευή λοιπόν και ενώ ετοιµαζόµουν να κάνω ότι έ κανα τις παρασκευέ ς απόγευµα, βγαίνοντας δ η λαδή για τσάι µε δύο συγκεκριµ έ νους φίλους να συζη τήσουµε περί ποδοσφαιρικού στοιχήµατος και στα µικρά διαλείµµατα αυτού για γκόµενες, χτύπη σε το κινη τό µου τη λέ φωνο. Ήταν απ' το ιατρικό κέ ντρο όπου είχα κάνει κάποιες εξετάσεις λόγω µικρών ενοχλήσεων αλλά κυρίω ς λόγω 5-6 µελανιών που είχα δει επάνω στο σώµα µου τον τελευταίο καιρό. Η γραµµατέ ας µε τη ν οποία µίλη σα στο τη λέ φωνο, µου είπε µε έ να περίεργο ύφος που µε τρόµαξε κάπω ς, ότι οι εξετάσεις µου ήταν έ τοιµες και πω ς καλύτερο θα ήταν να βιαστώ, να πάω , να τις πάρω τη ν ίδια µ έ ρα.Σκέ φτη κα ότι αφού µε άγχωσε αυτή η η λίθια, πριν πάω στους φίλους µου, να πεταχτώ µ έ χρι το ιατρικό κέ ντρο που ήταν έ τσι κι αλλιώς στο δρόµο µου (στο κέ ντρο τη ς πόλη ς). Σε χρόνο ρεκόρ ήµουν έ ξω από το κτίριο. Πάρκαρα το αµάξι ακριβώς δίπλα (υπό άλλες συνθήκες θα µπορούσα να πω ότι ήταν η τυχερή µου µ έ ρα) και αφού πρώτα βεβαιώθη κα ότι δε µε παρακολουθούσε κανείς (δε ξέ ρω για ποιον ακριβώς λόγο το κάνω πάντα αυτό) περπάτη σα γρήγορα (σχεδόν έ τρεξα) µ έ χρι το ασανσέ ρ. Βγαίνοντας από το ασανσέ ρ πήρα µια βαθιά ανάσα και σκέ φτη κα, ”χαλάρωσε δεν έ χεις τίποτα”. Το πίστεψ α αυτό εκείνη τη ν ώρα όπω ς πολλοί άνθρω ποι πιστεύουν ότι η ανίατη αρρώστια ή ο θάνατος είναι για όλους τους άλλους. ”Αν κάποια στιγµή πεθάνω (όπω ς όλοι άλλωστε) ας µ η το σκέ φτοµαι αυτό από τώρα, αργεί πολύ ακόµα”. Κι ας βλέ πουµε ότι διαρκώς χτυπάει µε τυχαία επιλογή τις πόρτες των σπιτιών ο θάνατος, πάντα πιστεύοντας ότι στη ν πόρτα µας δε θα έ ρθει. Βλέ πετε η σοφία όλων των ανθρώπων ακόµ η και των πιο σοφών κοιµάται βαθιά όταν κάνει τη ν εµφάνιση τη ς η λέ ξη θάνατος.Μ πήκα µ έ σα στο ιατρικό κέ ντρο και αµ έ σω ς κατευθύνθη κα προς τη γραµµατέ α. "Λέ γοµαι χριστόπουλος. Πήρατε τη λέ φωνο πριν λίγο για κάτι αποτελέ σµατα εξετάσεων" τη ς είπα. Η γραµµατέ ας (αφού πρώτα µου είχε ρίξει έ να αδιευκρίνιστο βλέ µµα που εγώ ήδ η αγχω µ έ νος δεν το έ λαβα ω ς θετικό) σήκωσε το τη λέ φωνο που είχε δίπλα τη ς, πάτη σε έ να κουµπί και αφού µίλη σε χαµ η λοφώνω ς µε κάποιον µου είπε, “Ο κύριος ρούσας, ο γιατρός µας, έ χει τις εξετάσεις. Πρώτη πόρτα αριστερά”. Περπάτη σα (αργά αυτή τη φορά) µ έ χρι τη ν πόρτα. Τη χτύπη σα και αφού άκουσα το γιατρό να λέ ει έ να στενάχωρο ναι, µπήκα µ έ σα. Τον γιατρό τον ήξερα ήδ η , για τη ν ακρίβεια αυτός µου είχε συστήσει το ιατρικό κέ ντρο µιλώντας µου και για έ κπτωση 50% όταν αποφάσιζα να κάνω τις εξετάσεις. Γνωριζόµασταν ήδ η δύο χρόνια, από τότε που πρωτοξεκινήσαµε να παίζουµε στον

Page 9: chimeres 014

ίδιο όµιλο µπριτζ. Ορισµ έ νες φορέ ς µάλιστα ήµασταν και συµπαίκτες. Το τέ ταρτο που ακολούθη σε στο γραφείο του γιατρού ήταν το εφιαλτικότερο τη ς ζωής µου (µ έ χρι τότε, υπήρξαν και χειρότερα αργότερα). Ο γιατρός χωρίς να µασήσει τα λόγια του σε µια δύσκολη και συγκινη τική και γι’ αυτόν σκη νή, µου είπε ότι έ πασχα από µια σπάνια ασθέ νεια του αίµατος που εµφανίζεται σε έ νας στους 4.000.000 ανθρώπους. Η ασθέ νεια µάλιστα είχε προχωρήσει αρκετά και έ πρεπε τη ν επόµενη κιόλας µ έ ρα να πάω για νοση λεία σε κάποιο νοσοκοµείο ή κλινική. Κατά τη διάρκεια τη ς κουβέ ντας µας ρώτη σα και κάτι που δεν πίστευα ποτέ ότι θα ρωτούσα, για τον ίδιο µου τον εαυτό. “Θα ζήσω?”. ∆υστυχώς (πραγµατικά δυστυχώς για µ έ να εκείνη τη στιγµή) ο γιατρός µου είπε ότι ήθελε να είναι ξεκάθαρος και ότι οι πιθανότη τες ήταν 50-50. Αρκετά αργότερα έ µαθα ότι δεν ήταν και τόσο ξεκάθαρος µιας και οι πιθανότη τέ ς µου δεν ξεπερνούσαν το 3% .Η τυχαία επιλογή του θανάτου που προανέ φερα αυτή τη φορά δε χτύπη σε τη ν πόρτα κάποιου γνωστού, φίλου, συγγενή ή διάση µου όπω ς µ έ χρι τώρα έ κανε και εγώ µάθαινα τα κακά µαντάτα. Ο θάνατος χτύπη σε τη δική µου πόρτα και βροντερά µάλιστα. Το ερώτη µα πλέ ον ήταν, αν θα υποχρεωνόµουν να του πω “περάστε”. Μ ετά από τη ν ολοκλήρωση τη ς συζήτη ση ς µε τον γιατρό (µου είπε να ειδοποιήσω τη ν ίδια κιόλας µ έ ρα τους γονείς µου και τα πολύ κοντινά µου πρόσω πα) και αφού µε διαβεβαίωσε ότι θα µε βοη θήσει σε ό,τι χρειαστώ βγήκα από το γραφείο του. Σα χαµ έ νος περπάτη σα µ έ χρι τη ν πόρτα τη ς εξόδου. Παρόλα αυτά παρατήρη σα ότι εντέ χνω ς η γραµµατέ ας απ έ φυγε να µε κοιτάξει στα µάτια ή να µε χαιρετήσει. Νοµίζω πω ς στη θέ ση τη ς, το ίδιο θα έ κανα κι εγώ. Τις ώρες που ακολούθη σαν και µ έ χρι να ειδοποιήσω γονείς και λοιπούς τεθλιµµ έ νους συγγενείς, παρά το ότι είχα ραντεβού για τσάι, στοίχη µα και γκόµενες, έ κλεισα το κινη τό µου τη λέ φωνο, πήρα το αυτοκίνη το και πήγα δεκέ µβρη µήνα στη ν άκρη τη ς πόλη ς, σε µια παραλία (φυσικά δεν υπήρχε κανείς) που πήγαινα µαζί µε τους γονείς µου (και τη ν αδερφή µου τα πολύ πρώιµα χρόνια). Θυµάµαι ότι οι γονείς µου ποτέ δεν έ παιρναν άδεια από τη ν εργασία τους το καλοκαίρι και έ τσι σχεδόν κάθε καλοκαιρινό απόγευµα ερχόµουν για µπάνιο εγώ και για χαλάρωση πρώτιστος οι γονείς µου.Είχα πάντα άριστες µνήµες από αυτή τη ν παράλια όχι όµω ς γενικότερα από τη ν παιδική και εφη βική µου η λικία γιατί τα προβλήµατα των γονιών µου µε µ έ να αλλά κυρίω ς µε τη ν αδερφή µου ήταν τεράστια. Άνθρω ποι απλοί, µεγαλω µ έ νοι και οι δύο σε χωριό, ποτέ δε µπόρεσαν να συγχωρέ σουν στη ν αδελφή µου ότι παρά τη ν απίστευτη µόρφωση και καλλιέ ργειά τη ς (όχι µόνο είχε περάσει πρώτη στη νοµική σχολή τη ς αθήνας αλλά ήταν και εξαιρετική σκακίστρια, µ έ λος τη ς εθνικής οµάδας εφήβων) παραµορφώθη κε σεξουαλικά και έ γινε πόρνη πολυτελείας. Ήταν, είναι η αλήθεια και εξαιρετικά όµορφη (είχε παρατήσει το επάγγελµα πάντω ς από ότι είχα ακούσει και τα τελευταία χρόνια ασχολήθη κε µε επιχειρήσεις, δε ξέ ρω τι είδους, πάντω ς είχε πλουτίσει αρκετά). Σε µ έ να πάντω ς, δε συγχώρεσαν ποτέ το γεγονός, ότι από πολύ µικρή η λικία δεν πίστεψ α σε αυτό που εκείνοι πίστευαν πιο έ ντονα από οτιδήποτε άλλο, στον θεό. Για τη ν ακρίβεια, δεν πίστεψ α ποτέ σε κανέ ναν θεό.Είχε ήδ η νυχτώσει όταν έ φτασα στη ν παραλία. Βγήκα από το αυτοκίνη το και περπάτη σα για λίγο ολοµόναχος. Ο λοµόναχος όπω ς όλοι οι άνθρω ποι απ έ ναντι στον θάνατο όσο και αν έ χουνε αγαπ η θεί, (όταν το σκέ φτη κα αυτό θυµήθη κα τον καρυωτάκη που έ λεγε “ακόµα δε µπορώ να καταλάβω πω ς γίνετε να πεθαίνουν οι γυναίκες που έ χουν αγαπ η θεί”) όσους κι αν έ χουν δίπλα τους.Αφού θυµήθη κα για λίγο τα παιδικά µου χρόνια, κάθισα σ' έ να παγκάκι και άρχισα να σκέ φτοµαι ότι δεν είναι δυνατόν εγώ να είµαι άρρωστος. Μ ήπω ς έ χει γίνει κάποιο λάθος, αλλά και να µ η ν έ χει γίνει, 50% δίνει ο γιατρός, θα παλέ ψ ω . Θα είµαι στο 50% αυτών που επιβιώνουν. Υπάρχουν πολλέ ς ελπίδες σκέ φτη κα. Έ πειτα συλλογίστη κα πω ς θα είναι η ζωή χωρίς εµ έ να. Πω ς γίνεται να συνεχιστεί η ζωή χωρίς εµ έ να? Αλλά αυτό το µοιραία πετυχη µ έ νο ρη τό µε έ βαλε στη θέ ση µου. Η ζωή

Page 10: chimeres 014

συνεχίζεται. Είτε µε µ έ να πάνω στη γη είτε χωρίς εµ έ να και συνεχίζεται για όλους. Άλλωστε τι έ κανα εγώ όταν π έ θαναν όσοι αγάπ η σα έ ντονα? Τι έ κανα όταν π έ θανε η αγαπ η µ έ νη µου γιαγιά για παράδειγµα? Ενώ έ λεγα στον εαυτό µου ότι δε θα το ξεπεράσω ποτέ , µια εβδοµάδα µετά, επανήλθα ακριβώς στο φυσιολογικό µου ρυθµό. Η ζωή συνεχίστη κε λοιπόν για µ έ να, θα συνεχιστεί και για τους υπόλοιπους.Έ πειτα θυµήθη κα κάτι που είχα ξεχάσει τελείω ς. Ήµουν δεν ήµουν 5 χρονών όταν οι γονείς µου, µου εξήγη σαν (κι εγώ κατάλαβα) ότι κάποια στιγµή όλοι θα πεθάνουν και µ έ σα σε αυτούς θα είµαι κι εγώ φυσικά. Έ κλαψ α ίσω ς πιο πολύ από ποτέ . Όλο το βράδυ δε µπορούσα να κοιµ η θώ. Μ έ χρι τότε δεν είχα καταλάβει τη ν έ ννοια τη ς λέ ξη ς, θάνατος. Από εκείνο το βράδυ και µετά αποδ έ χθη κα τον θάνατό µου.Είχε πάει ήδ η 10 το βράδυ. Ήµουν πολύ φοβισµ έ νος απ' όλες αυτέ ς τις σκέ ψ εις και τότε σκέ φτη κα κάτι που φάνταζε ω ς η τελευταία λύση στο συναισθη µατικό κυρίω ς αδιέ ξοδο. Μ έ σα από έ να παλιό βρώµικο αραχνιασµ έ νο και σίγουρα κλειδω µ έ νο ντουλάπι του µυαλού µου, που µ έ χρι τότε σιχαινόµουν και µόνο στη ν ιδ έ α του ανοίγµατος του, βγήκε ο θεός. Βέ βαια µ έ χρι τώρα ήµουν άνθρω πος κατασταλαγµ έ νος που ποτέ και µε τίποτα δεν θα άλλαζε τη ν άποψ ή του. Θεός δεν υπάρχει. Υπάρχει µόνο για τους κουτούς και όµω ς εκείνη τη στιγµή ήταν η µόνη µου λύση . Έ τσι και αλλιώς δεν είχα τίποτα να χάσω . Εκείνο το βράδυ, πριν κάνω οτιδήποτε άλλο πριν ειδοποιήσω οποιονδήποτε, πίστεψ α στο θεό.Ο ι µ έ ρες που ακολούθη σαν ήταν εξαιρετικά δύσκολες. Πάντα πίστευα, ότι όταν έ χεις το δύσκολο έ ργο να µεταφέ ρεις σε κάποιον µια πολύ δυσάρεστη είδ η ση για τον ίδιο ή για κάποιον δικό του, είναι έ να από τα πιο δύσκολα πράγµατα σε αυτόν τον κόσµο. Εκείνες τις µ έ ρες κατάλαβα ότι, το να µεταφέ ρεις σε κάποιον δικό σου τη δυσάρεστη είδ η ση που αφορά τον ίδιο σου τον εαυτό, είναι το ίδιο δύσκολο. Είναι ακριβώς το ίδιο δύσκολο να λες “αυτός πεθαίνει” και “εγώ πεθαίνω”. Φοβάσαι το ίδιο τη ν αντίδρασή τους, βέ βαια στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει και το φαινόµενο τη ς υποτιθέ µενη ς ψ υχραιµίας. Ο ι περισσότεροι, όταν τους είπα τα νέ α για τη ν υγεία µου, απάντη σαν “έ λα µω ρέ δεν είναι τίποτα θα γίνεις καλά” µε µια ψ εύτικη άνεση , λες και είναι γιατροί.Αφού λίγο πολύ όλοι έ µαθαν για τη ν υγεία µου, τις πρώτες µ έ ρες που ήµουν στο νοσοκοµείο (και αφού οι γονείς µου είχαν ήδ η µετακοµίσει εσπευσµ έ να στη ν πόλη µου, στο σπίτι όπου έ µενα εγώ) είχα πολλέ ς επισκέ ψ εις. Είχα επίση ς αρχίσει να πονάω (όχι αφόρη τα όµω ς) και να έ χω διαρκώς τάση προς εµετό. Ποτέ δεν έ κανα εµετό, αλλά από τη ν ώρα που ξύπναγα µ έ χρι τη ν ώρα που κοιµόµουν είχα αυτή τη ν τάση , ήθελα πολύ να µε επισκέ πτονται οι φίλοι µου αν και δεν είχα πολλούς. Τους συγγενείς όµω ς τους βαριόµουνα, ειδικά µια απίστευτη θεία που ερχόταν και µας έ λεγε κουτσοµπολιά για το χωριό, χωρίς κανέ νας µας να ενδιαφέ ρεται.Κάπω ς έ τσι κύλη σε ο πρώτος µήνας στο νοσοκοµείο, οι επισκέ ψ εις σιγά σιγά άρχισαν να αραιώνουν. Από εκεί και έ πειτα αρχίσαµε να ζούµε εγώ και οι γονείς µου αυτό που πάντα συµβαίνει. Ξεχαστήκαµε και οι υπόλοιποι συνέ χισαν τις ζω έ ς τους, οι µόνοι που ασχολήθη καν πλέ ον µε τη ν αρρώστιά µου ήταν οι γονείς µου. Ο ι γονείς µου και ο θεός, που κάθε µ έ ρα πίστευα όλο και περισσότερο και εναπόθετα όλες µου τις ελπίδες. Είχα µάθει πλέ ον και τις πραγµατικέ ς πιθανότη τες για να ζήσω , µόνο 3% . Είχα αρχίσει να πονάω αφόρη τα και τα βράδια δε µπορούσα να κοιµ η θώ. Ο ι γονείς µου ήταν όλη τη ν ώρα δίπλα µου, προσευχόµασταν όλοι µαζί στο θεό να γίνω καλά. Από τη ν αδερφή µου, ούτε φωνή ούτε ακρόαση και να ήθελε να έ ρθει να µε δει θα έ πεφτε πάνω στους γονείς µου και θα τη ν έ δ ιωχναν. Γι' αυτούς, απλώς ήταν ανεπιθύµ η τη . Εγώ δεν τη ν συµπάθη σα ποτέ , αν και προσω πικώς δε µου κάνε τίποτα. Μόνο και µόνο όµω ς που στο σχολείο µου έ λεγαν, "άντε πάρε καµιά πίπα παρέ α µε τη ν ξεκωλιάρα τη ν αδερφή σου", δεν ήθελα ποτέ να έ χω επαφή µαζί τη ς. Από τότε που έ φυγε από το σπίτι, µε πήρε έ να τη λέ φωνο πριν κάποια χρόνια όπου προσπάθη σε κλαίγοντας να µε πείσει να συναντη θούµε. Τη ς είπα απλώς, να µ η ξανατη λεφωνήσει. Μ ετά απ' όλα αυτά, τη δικαιολογώ που δεν έ χει εµφανιστεί και

Page 11: chimeres 014

εγώ στη θέ ση τη ς, το ίδιο θα έ κανα.Πέ ρασαν τέ σσερις µήνες, από τότε που είχα εισήχθη στο νοσοκοµείο και πλέ ον οι επισκέ ψ εις ήταν πολύ σπάνιες. Περίπου µια φορά στις δεκαπ έ ντε έ ρχονταν κάποιος να µε δει. Τα πράγµατα φαίνονταν σκούρα. ∆ε µου το έ λεγαν, αλλά το καταλάβαινα. Εξάλλου είχα ακούσει κρυφά, κάνοντας ότι κοιµόµουν από έ ναν γιατρό, ότι αν δεν πήγαινα σ’ έ να ειδικό, για αυτή τη σπάνια ασθέ νεια, νοσοκοµείο στις η .π.α., δεν θα υπήρχε καµιά ελπίδα. ∆υο µε τρεις µήνες ακόµ η και τέ ζα ο καµπούρη ς, δ η λαδή εγώ γιατί είµαι και ολίγον τι καµπούρη ς. ∆υστυχώς, αυτό το νοσοκοµείο ήταν από τα πιο ακριβά του πλανήτη . Περίπου 2.000.000 ευρώ θα µας στοίχιζαν όλα αν θα π η γαίναµε εκεί, οι πιθανότη τέ ς µου όµω ς, θα αυξάνονταν αισθη τά. Για τη ν ακρίβεια, αν πήγαινα στις η .π.α. εκτός συγκλονιστικού απρόοπτου θα τα κατάφερνα. Βέ βαια αυτά τα λεφτά ούτε τα είχαµε ούτε µπορούσαµε να τα βρούµε. Μόνο ο θεός που πίστευα µε όλες µου τις δυνάµεις µπορούσε να µε σώσει. Κάθε χρόνο το νοσοκοµείο αυτό των η .π.α. διάλεγε 5 απαραιτήτω ς νέ ους ανθρώπους, που πάσχουν απ’ αυτή τη ν ασθέ νεια, για να τους περιθάλψ ει. Κάτι σαν υποτροφία δ η λαδή σε κάποια σχολή, όπω ς συνήθιζα να λέ ω µε πικρό χιούµορ. Αυτό το έ κανε ο ιδρυτής του νοσοκοµείου, έ νας πολύ πλούσιος και µεγάλος ανθρω πιστής (µόνο οι πολύ πλούσιοι µπορούν να είναι ανθρω πιστέ ς στις µ έ ρες µας) για να µπορούν και νέ οι άνθρω ποι που δεν µπορούν να αντεπεξέ λθουν οικονοµικά, να έ χουν ελπίδα για ζωή. Ο ιδρυτής είχε πεθάνει πρόσφατα (πλήρη ς η µερών 9 3 χρονών) και λέ γεται ότι αγαπούσε πολύ τους νέ ους (νόµιζα µ έ χρι τότε ότι συνήθω ς οι γέ ροι άνθρω ποι µισούν τους νέ ους, µόνο και µόνο επειδή είναι νέ οι).Ο ι ελπίδες βέ βαια ήταν ελάχιστες. Εκατοµµύρια άλλοι νέ οι είχαν τη ν ίδια ασθέ νεια, εµ έ να θα έ παιρναν? Από τη ν άλλη δεν απελπιζόµουν, υπήρχε η πίστη στον θεό. Μ ια πίστη που έ χω µιλήσει για το πρώτο κοµµάτι τη ς. Για το ότι πίστεψ α στον θεό, για να µε κάνει καλά (ήλπιζα µάλλον τα εκατοµµύρια των άλλων νέ ω ν να µ η ν έ χουν τόσο βαθιά πίστη . Τι θα γίνει άµα συγκρουστούν οι πίστες µας? Ποιους θα κάνει καλά ο θεός αφού υπάρχουν µόνο 5 θέ σεις?).Το δεύτερο κοµµάτι τη ς πίστη ς µου στον θεό είναι και το πιο τραγικό. Μ άλλον το πιο εγωκεντρικό. Για αυτό το κοµµάτι µε παροµοιάζω µε τον εσταυρω µ έ νο λη στή δίπλα στον ιη σού. Βλέ ποντας ο λη στής ότι λίγες ώρες αργότερα θα ήταν µακαρίτη ς, ήθελε να πιαστεί από κάπου. Πίστεψ ε λοιπόν στον ιη σού που έ βλεπε (αν είναι δυνατόν) για πρώτη φορά στη ζωή του, ω ς τον υιό του θεού και τον παρακάλεσε κιόλας "µνήστι τη µου κύριε, όταν έ λθεις εν τη βασιλεία σου". Πριν αρρωστήσω έ λεγα διαρκώς ότι αυτός ο λη στής µου ήταν πολύ αντιπαθής. "Πολύ πιο τίµια η στάση του άλλου λη στή" έ λεγα, "που έ κανε ό,τι έ κανε και δεν ζη τάει ελεη µοσύνες από έ ναν που γνώρισε πριν από λίγο (και δεν τον γνώρισε σε κάποια συγκέ ντρωση τη ς εποχής να κάνει θαύµατα φορώντας βαρβάτους χιτώνες και µοδάτα σανδάλια, αλλά στη ν σταύρωσή του)". Τελικά έ γινα και εγώ έ νας λη στής και µάλιστα αντιπαθής λη στής. Κάπω ς έ τσι και εγώ πίστεψ α στον θεό γιατί έ βλεπα ότι πεθαίνω . Έ βλεπα το κενό µπροστά µου αν παρέ µενα άθεος. Έ βλεπα το τέ λος. Μ ε τη πίστη στον θεό τονώθη κα ψ υχολογικά γιατί πίστεψ α ότι, ό,τι και να γίνει δε θα έ ρθει το οριστικό τέ λος. Κάτι υπάρχει µετά, το λέ νε και οι γραφέ ς.∆έ κα η µ έ ρες µετά, όλα άλλαξαν. Το θαύµα έ γινε. Το µεγάλο θαύµα. Έ φευγα για τη ν αµερική. Μ ε δ έ χθη καν και ήταν πλέ ον σχεδόν σίγουρο ότι θα γινόµουν καλά. Βγήκα µε όσες δυνάµεις είχα στο διάδροµο και φώναξα "µετανοείτε, εµ έ να πάντω ς η πίστη µου µε έ σω σε".Τελικά µετά από µια µάχη έ ξι µ η νών στο νοσοκοµείο των η .π.α., επανήλθα στη ν πόλη µου τελείω ς καλά. Έ πρεπε βέ βαια να παίρνω τα χάπια που µου είχαν δώσει κάθε οκτώ ώρες και αυτό θα έ κανα για όλη τη ν υπόλοιπ η ζωή µου, αλλά αυτά τα θεωρούσα ασήµαντα αφού έ φτασα τόσο κοντά στον θάνατο και χάρη στη ν πίστη µου κατάφερα να βγω νικη τής. Για τη ν ακρίβεια, να µ η χάσω ακόµα, γιατί µε αντίπαλο τον θάνατο ποτέ δε βγαίνεις νικη τής, απλώς καθυστερείς όσο το δυνατόν περισσότερο το τέ λος. Μ ετά από κάποιον καιρό µε επιπλέ ον µόρια λόγω τη ς ασθέ νειας µου, διορίστη κα

Page 12: chimeres 014

καθη γη τής στη ν πόλη µου σε έ να γυµνάσιο πολύ κοντά στο σπίτι στο οποίο επ έ στρεψ α. Όλη µου η ζωή από τη ν επιστροφή µου και έ πειτα θα µπορούσε να γραφτεί σε βιβλίο τη ς σειράς "βίοι αγίω ν" (τρεις φορέ ς τη ν εβδοµάδα εκκλη σία, τις κυριακέ ς έ ψ ελνα κιόλας, δεν έ βριζα, δεν κάπνιζα, δεν έ πινα, δε γαµούσα κιόλας, γιατί το θεωρούσα αµαρτία να έ χεις προγαµιαίες σχέ σεις).Όλα αυτά µ έ χρι χτες, γιατί χτες ήρθαν για άλλη µια φορά τα πάνω κάτω στη ζωή µου. Το κουδούνι του σπιτιού µου χτύπη σε στις 22:30 το βράδυ. Ανοίγοντας τη ν πόρτα είδα έ ναν άγνωστο κύριο. "Ορίστε ποίος είστε?" Του είπα σχεδόν µε αγέ νεια. "Αν σας πω το όνοµα µου πιθανόν να µ η µε γνωρίζετε. Μ αζί µε το όνοµά µου θα σας πω , πω ς σας ξέ ρω και τι ακριβώς έ χω κάνει για σας. Μ πορώ να µπω µ έ σα?" είπε. Εγώ κοιτάζοντας τον µ ’ έ να ύφος γεµάτο απορία, όπω ς αυτά που έ χει ο αντώναρος στο ρre s s room , είπα "περάστε και καθίστε κιόλας. Θα πιείτε κάτι?""∆υστυχώς δεν έ χω χρόνο. Έ ρχοµαι άλλωστε να σας µεταφέ ρω µια πολύ δυσάρεστη είδ η ση . Ίσω ς αρχικά να µ η ν είναι τόσο δυσάρεστη για σας, αλλά αργότερα πιστέ ψ τε µε θα γίνει. Καταρχάς, λέ γοµαι λυκούργος ανδρεάδ η ς." "Ο βιοµήχανος που ακούµε καµιά φορά στη ν τη λεόραση για αυτόν? ∆υστυχώς δεν παρακολουθώ πολύ και δε σας αναγνώρισα. Αλλά πείτε µου, τι θέ λετε εδώ?""Πέ ρασα τέ σσερα υπ έ ροχα χρόνια µε τη ν αδελφή σας. ∆εν παντρευτήκαµε ποτέ βέ βαια λόγω του παρελθόντος τη ς. Πολύ σπάνια είχαµε κοινέ ς εµφανίσεις για να µ η ν καταλάβει κανείς ότι ήµασταν ζευγάρι. Η αδελφή σας ήταν υπ έ ροχος άνθρω πος.” "Εσείς τη ν ξέ ρετε καλύτερα κύριε. Θα σας έ χει πει ότι δεν έ χουµε ιδιαίτερες σχέ σεις. Αλλά γιατί ήρθατε εδώ? Μ ήπω ς χωρίσατε και θέ λετε να σας τα ξαναβρώ? Μ άλλον χτυπήσατε λάθος πόρτα. Έ χω πολλά χρόνια να τη δω ." "Ήρθα για να σας πω ότι η αδερφή σας είναι νεκρή κύριε χριστόπουλε, π έ θανε σήµερα σε τροχαίο". "Ειλικρινά λυπάµαι πολύ. Ό,τι και να είχε γίνει µεταξύ µας, ήταν αδελφή µου.""Βασικά δεν ήρθα να σας πω µόνο αυτό. Θα µπορούσε κάποιος δικός µου άνθρω πος να σας πάρει τη λέ φωνο να σας το πει. Ήρθα, αν και ποτέ δεν θα το ήθελε η αδελφή σας αυτό, αλλά εγώ το θεωρώ χρέ ος µου να σας πω και το εξής, κύριε χριστόπουλε, η αδελφή σας µαθαίνοντας ότι πεθαίνετε πλήρωσε άµεσα 2.000.000 ευρώ στο νοσοκοµείο των η .π.α. για τα έ ξοδα τη ς νοση λείας σας, παρακαλώντας µάλιστα να µ η µαθευτεί ποτέ και το νοσοκοµείο να δ η λώσει ότι ήσασταν έ νας από τους 5 που διάλεξε για δω ρεάν περίθαλψ η ."Εκείνη τη στιγµή τα λόγια αυτού του ανθρώπου µε γύρισαν ενάµιση χρόνο πίσω , λίγο πριν ση κώσω το τη λέ φωνο και πάω στο ιατρικό κέ ντρο. Είναι απίστευτο. Όλο αυτό τον καιρό, πίστευα στον θεό αλλά ποτέ δεν πίστεψ α στη ν αδερφή µου. Όχι µόνο δεν πίστεψ α, αλλά για χρόνια ολόκλη ρα τη ν απ έ φευγα και ενώ ο ανδρεάδ η ς θα περίµενε να πω οτιδήποτε άλλο ίσα που ψ έ λλισα "πιστεύω εις… τους ανθρώπους. Πάντα πίστευα αλλά υπήρξα τυφλός για έ να διάστη µα. Όσα χρόνια θα ζω κύριε ανδρεάδ η να ξέ ρετε ότι θα τιµήσω τη ν αδερφή µου έ στω και καθυστερη µ έ να µε κάθε τρόπο. Ποτέ είναι η κη δεία?" "Αύριο το µεση µ έ ρι (ξαφνικά ο ανδρεάδ η ς έ βαλε τα κλάµατα), δεν ξέ ρω αν έ κανα το σωστό. Η αδελφή σας, ποτέ δεν ήθελε να µαθευτεί αυτό το πράγµα. Είναι ώρα να φύγω".Ανοίγοντας τη ν πόρτα στον ανδρεάδ η και παρά το ότι ήµουν χαµ έ νος στις σκέ ψ εις µου του είπα, "τελικά ίσω ς η µοναδική διαφορά του ανθρώπου από όλα τα υπόλοιπα ζώα είναι ότι γνωρίζει ότι θα πεθάνει". "Ίσω ς, αλλά ενώ ξέ ρει ότι θα πεθάνει δε ξέ ρει να πεθαίνει. Προετοιµάζεται µια ζωή για τον θάνατο και πάντα εµφανίζεται απροετοίµαστος. Κύριε χριστόπουλε, εσείς πιστεύεται στον θεό τελικά?" µε ρώτη σε. "Σας είπα και πριν... πιστεύω εις τους ανθρώπους (καταρχήν τουλάχιστον)".

Page 13: chimeres 014
Page 14: chimeres 014
Page 15: chimeres 014
Page 16: chimeres 014
Page 17: chimeres 014
Page 18: chimeres 014
Page 19: chimeres 014
Page 20: chimeres 014
Page 21: chimeres 014
Page 22: chimeres 014
Page 23: chimeres 014
Page 24: chimeres 014
Page 25: chimeres 014
Page 26: chimeres 014
Page 27: chimeres 014
Page 28: chimeres 014
Page 29: chimeres 014
Page 30: chimeres 014
Page 31: chimeres 014

«Τα µ έ σα απευθύνονται συνήθω ς σε µία αίσθη ση , τη ν οποία αποµονώνουν

από τις άλλες. Το αποτέ λεσµα είναι η ύπνωση .»

~ m ars h all m cluh an

Page 32: chimeres 014