Believe παρουσιάζει η έκδοση σε PDF της Σχολής Σαββάτου ... ·...

Believe παρουσιάζει η έκδοση σε PDF της Σχολής Σαββάτου

Επίσης και σε iBooks™ για iPhone και iPad εντελώς δωρεάν!

www.believechannel.org

ΜΕΛΕΤΗ ΣΧΟΛΗΣ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 4ΗΣ ΤΡΙΜΗΝΙΑΣ 2013

ΤΟ ΑΓΙΑΣΤΗΡΙΟ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. Το ουράνιο Αγιαστήριο 2. «Παράδεισος» επί της γης 3. Θυσία 4. Μαθήματα από το Αγιαστήριο 5. Εξιλέωση: Προσφορά εξαγνισμού 6. Η Ημέρα του Εξιλασμού 7. Ο Χριστός, η θυσία μας 8. Ο Χριστός, ο ιερέας μας 9. Η διερευνητική κρίση10. Η εσχατολογική ημέρα της εξιλέωσης11. Το προφητικό μας μήνυμα12. Η υπερκόσμια διαμάχη για τον χαρακτήρα του Θεού13. Προτροπές από το Αγιαστήριο

Συγγραφέας: Martin ProbstleΑπόδοση στα Ελληνικά: Γιαντζακλίδου Άννυ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΝΤΒΕΝΤΙΣΤΩΝ ΕΒΔΟΜΗΣ ΗΜΕΡΑΣΚεραμεικού 18, 104 37 ΑΘΗΝΑ Τηλ. 210 52 24 962, 210 52 33 543Fax. 210 52 33 013

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η ΕΙΚΌΝΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΊΑΣΑναμφισβήτητα, στον Σταυρό έχουμε την μεγαλύτερη εκδήλωση της αγάπης και του χαρακτήρα του Θεού, όπου ο Κύριος, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, θυσιάστηκε για τις αμαρτίες του κόσμου. Προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα τη σημασία αυτής της μεγάλης θυσίας, ο Θεός θέσπισε το επίγειο αγιαστήριο όπου θα απεικονιζόταν το σχέδιο της σωτηρίας. Ωστόσο, το επίγειο αγιαστήριο ήταν ο τύπος του ουράνιου που είναι και το πραγματικό κέντρο της παρουσίας του Θεού και της δραστηριότητάς Του στο σύμπαν.Ο Θεός θέσπισε το επίγειο αγιαστήριο για να διδάξει τον λαό. Οι λειτουργίες που γίνονταν στο αγιαστήριο έδειχναν σημαντικές αλήθειες για τη λύτρωση, τον χαρακτήρα του Θεού, και την τελική κρίση για την αμαρτία.Το αγιαστήριο μας βοήθησε να καταλάβουμε τον ρόλο του Ιησού ως εξιλαστήρια θυσία και ως Αρχιερέα μας. Όταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είπε στους μαθητές του ότι ο Ιησούς ήταν «ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάν. 1/α’29,36), κατάλαβαν τι εννοούσε γιατί γνώριζαν για το αγιαστήριο. Στην προς Εβραίους επιστολή βλέπουμε ότι ο Παύλος θεωρεί δεδομένη τη γνώση σχετικά με το ιερατείο στο αρχαίο Ισραήλ, και ότι οι αναγνώστες της επιστολής μπορούν να καταλάβουν το έργο του Ιησού στον ουρανό. Επίσης, χρησιμοποιεί όρους του Αγιαστηρίου για να διδάξει αλήθειες όσον αφορά τον Χριστιανικό τρόπο ζωής. Με λίγα λόγια, η γνώση του αγιαστηρίου αποτελεί την βάση για το μήνυμα της σωτηρίας μέσω του Χριστού.Ωστόσο, στην πλειοψηφία του, ο Χριστιανισμός ξέχασε το μήνυμα του αγιαστηρίου. Στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν οι Αντβεντιστές άρχισαν να α ν τ ι λ α μ β ά ν ο ν τ α ι τ ο υ π ό δ ε ι γ μ α σω τ η ρ ί α ς τ ο υ Θε ο ύ – συμπεριλαμβανομένου και της διερευνητικής κρίσης – τότε άρχισε να δίνεται έμφαση στο αγιαστήριο.«Το θέμα του αγιαστηρίου αποτέλεσε το κλειδί που ξεσφράγισε το μυστικό της απογοήτευσης του 1844. Αποκάλυψε ένα ολόκληρο αρμονικό σύστημα συναφών αληθειών αποδείχνοντας ότι το χέρι του Θεού είχε οδηγήσει το μεγάλο κίνημα των Αντβεντιστών και καθόριζε τη θέση και την αποστολή του λαού Του, χορηγώντας φως για τη συνέχιση των νέων καθηκόντων τους.» Ε. Χουάιτ, Τ.Π.Σ. σ. 506.Ως βασικό στοιχείο ενός ολοκληρωμένου συστήματος αληθειών, το αγιαστήριο και η ιερατική διακονία του Χριστού αποτελούν τη βάση για την

πίστη της εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας μέχρι και σήμερα. Για την ακρίβεια το μήνυμα του Αγιαστηρίου υπάρχει μόνο στο δόγμα των Αντβεντιστών. Και από την άλλη, κανένα άλλο δόγμα της εκκλησίας των Αντβεντιστών (με μοναδική εξαίρεση του Σαββάτου) δεν έχει αμφισβητηθεί τόσο. Ευτυχώς με το πέρασμα των χρόνων μπορέσαμε μέσα από αυτές τις προκλήσεις να αντιληφθούμε περισσότερο αυτήν τη σημαντική διδασκαλία που μας ενδυνάμωσε στο να κατανοήσουμε τη σωτηρία.Η Ε. Χουάιτ μας παροτρύνει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στο αγιαστήριο επειδή, «το ουράνιο αγιαστήριο αποτελεί το επίκεντρο του έργου του Χριστού για τον άνθρωπο. Αφορά κάθε ψυχή που ζει πάνω στη γη. Μας φανερώνει το απολυτρωτικό σχέδιο και μας μεταφέρει μέχρι τον έσχατο καιρό, αποκαλύπτοντας το θριαμβικό αποτέλεσμα της αγωνιστικής πάλης ανάμεσα στη δικαιοσύνη και στην αμαρτία. Είναι λοιπόν γεγονός υψίστης σημασίας για τον καθένα η έρευνα των θεμάτων αυτών…» Ε. Χουάιτ, Τ.Π.Σ. σ. 583. Γι’ αυτό πρέπει να εξασκήσουμε «την πίστη την τόσο απαραίτητη για την εποχή μας» για να αναλάβουμε, «τη θέση που μας προορίζει ο Θεός.» Ε. Χουάιτ, Τ.Π.Σ. σ. 582.Στο αγιαστήριο εμπεριέχεται η καρδιά του Θεού. Κατά τη διάρκεια της μελέτης μας θα έρθουμε πιο κοντά στην παρουσία του Υπέρτατου Θεού και Σωτήρα μας, αποκτώντας έτσι μία στενότερη σχέση μαζί Του.Επομένως, η μελέτη αυτής της τριμηνίας θα είναι: Το αγιαστήριο του Θεού, τόσο το επίγειο αντίτυπο όσο και το ουράνιο, πρότυπο.

Μελέτη 1: Για το Σάββατο 5 Οκτωβρίου

ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΑΓΙΑΣΤΗΡΙΟ

Εδάφιο µνήµης: «Τότε επάκουσον εκ του ουρανού, του τόπου της κατοικήσεώς σου, της προσευχής αυτών και της δεήσεως αυτών, και κάµε το δίκαιον αυτών.» Α’ Βασιλέων 8/η’49.

Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Ιερ. 23/κγ’ 23, 24, Ψαλµ. 89/πθ’ 14, Αποκ. 4/δ’, 5/ε’, Ψαλµ. 11/ια’ 4-7, Δευτ. 25/κε’ 1, Εβρ. 8/η’ 1, 2.

«Πού είναι το σπίτι του Θεού;» Η αθώα αυτή ερώτηση ενός παιδιού είναι αρκετά περίπλοκη, και μπορεί εύκολα να μας οδηγήσει σε άλλες πιο δύσκολες, όπως: «Εάν ο Θεός κατοικεί σε ένα μέρος, τότε πώς είναι δυνατόν να είναι πανταχού παρών;», «Ο Θεός χρειάζεται κατοικία;», «Εάν δεν χρειάζεται, τότε γιατί έχει;», «Εάν χρειάζεται, τότε γιατί την χρειάζεται;»Αν και εύστοχες, αυτές οι ερωτήσεις δεν είναι εύκολο να απαντηθούν λόγω της περιορισμένης γνώσης που έχουμε.Παρόλα αυτά, μπορούμε να απαντήσουμε σύμφωνα με αυτά που γνωρίζουμε. Οι Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας ξέρουμε από την Αγία Γραφή ότι ο Θεός κατοικεί στον ουρανό και ότι το επίκεντρο του έργου Του είναι στο ουράνιο Αγιαστήριο.Η Αγία Γραφή είναι ξεκάθαρη: Το ουράνιο Αγιαστήριο είναι ένα υπαρκτό μέρος από όπου μπορούμε να πάρουμε πληροφορίες για τον χαρακτήρα και το έργο του Θεού. Στο μάθημα αυτής της εβδομάδας, θα εστιάσουμε στο ουράνιο αγιαστήριο και στο τι κάνει εκεί ο Θεός για μας, καθώς το έργο Του στο αγιαστήριο μας αφορά.

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου

Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Λέμε συχνά ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών. «Θεός εγγύθεν είμαι εγώ…και ουχί Θεός μακρόθεν… Δεν πληρώ εγώ τον ουρανόν και την γην;» (Ιερ. 23/κγ’23,24). Ο Δαβίδ κατάλαβε πως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον Θεό (Ψαλμ. 139/ρλθ’). Σύμφωνα με τον Παύλο, με την πνευματική έννοια, ο Θεός βρίσκεται κοντά σε όλους (Πράξ. 17/ιζ’ 27,28). Εκτός του ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών, είναι και αιώνιος. Ο Θεός δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος (Ψαλμ. 90/’2). Υπήρχε και θα υπάρχει για πάντα (Ιούδα 1/α’25).Διαβάστε Α’ Βασ. 8/η’49 και Ψαλμ. 102/ρβ’19. Τι μας λένε αυτά τα εδάφια για το μέρος που κατοικεί ο Θεός; Πώς μπορούμε να το αντιληφθούμε; ………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………Στην Αγία Γραφή υπάρχουν αρκετές δηλώσεις για την ουράνια κατοικία του Θεού (Α’ Βασ. 8/η’30,43,49). Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός βρίσκεται περισσότερο στον ουρανό από οπουδήποτε αλλού; Προφανώς, ο Θεός κατοικεί στον ουρανό με έναν ιδιαίτερο τρόπο, με την ένδοξη παρουσία Του και την αγνή αγιότητά Του. Η μεγαλύτερη εκδήλωση της παρουσίας του Θεού είναι στον ουρανό.Ωστόσο υπάρχει διαφορά μεταξύ της γενικής παρουσίας του Θεού και της ιδιαίτερης παρουσίας Του. Ο Θεός γενικά είναι παντού, παρόλα αυτά επιλέγει να εμφανίζεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο στον ουρανό, και πιο συγκεκριμένα, στο ουράνιο αγιαστήριο. Φυσικά, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η κατανόησή μας για τη φύση του Θεού είναι περιορισμένη. Είναι Πνεύμα (Ιωάν. 4/δ’24) και έτσι δεν μπορεί να περιοριστεί σε κανένα οίκημα ή διάσταση (Α’ Βασ. 8/η’27). Η Αγία Γραφή παρουσιάζει τον ουρανό (Ιωάν. 14/ιδ’1-3), και το ουράνιο αγιαστήριο ως υπαρκτά μέρη (Εβρ. 8/η’2) όπου παρουσιάζεται ο Θεός (Πράξ. 7/ζ’55,56, Αποκ. 4/δ’2,3). Πρέπει να πιστέψουμε ότι, ακόμη και ο ουρανός και το ουράνιο αγιαστήριο είναι μέρη όπου ο Θεός καταδέχεται να συναντήσει τα δημιουργήματά Του.ΣΚΕΨΗ: Υπάρχουν πολλά πράγµατα που δεν µπορούµε να αντιληφθούµε, όπως το κατοικητήριο µέρος του Θεού. Ωστόσο, η Αγία Γραφή µας λέει ότι αυτό το µέρος υπάρχει. Πώς µπορούµε να δείξουµε εµπιστοσύνη στις διδασκαλίες της, όσο κι αν δυσκολευόµαστε να τις κατανοήσουµε; Γιατί αυτό είναι σηµαντικό;

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου

Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Διαβάστε Ψαλμ. 47/μζ’6-9, 93/γ’1,2, 103/ργ’19. Τι διαβάζουμε σ’ αυτά τα εδάφια για τον Θεό και τον θρόνο Του;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….Στην Αγία Γραφή βρίσκουμε διάφορα οράματα με τον ουράνιο θρόνο. Στα περισσότερα από αυτά βλέπουμε ουράνια συμβούλια όπου Βασιλιάς είναι ο Θεός. Το ενδιαφέρον είναι ότι τα συμβούλια αυτά αφορούν ανθρώπινες υποθέσεις και συνήθως παρουσιάζουν τον Θεό να ενεργεί για λογαριασμό των δικαίων.Η Αγία Γραφή επίσης δείχνει τον Θεό ως κυρίαρχο. Για παράδειγμα, η βασιλεία του Κυρίου είναι ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στους Ψαλμούς. Ο Θεός δεν είναι μόνο Βασιλιάς του ουρανού, αλλά και «Βασιλεύς πάσης της γης» (Ψαλμ. 47/μζ’7) γεγονός που ισχύει ήδη (Ψαλμ. 93/!γ’2).Το ότι ο θρόνος του Θεού έχει εδραιωθεί στον ουρανό μας δείχνει διάφορα πράγματα. Ένα από αυτά είναι ότι ο Θεός είναι αυτεξούσιος και υπερέχει όλου του σύμπαντος. Διαβάστε Ψαλμ. 89/πθ’14, 97/ζ’2. Τι μας διδάσκουν αυτά τα εδάφια για τον χαρακτήρα του Θεού και τον τρόπο που κυβερνάει;…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..Η εξουσία του Θεού χαρακτηρίζεται από δικαιοσύνη, αγάπη και αλήθεια. Αυτές οι ηθικές αξίες δείχνουν το πώς ενεργεί στους ανθρώπους τονίζοντας συγχρόνως τη θέση Του σε όλο το σύμπαν. Αυτές οι αρετές που χαρακτηρίζουν την εξουσία Του, είναι ίδιες με εκείνες που επιθυμεί να εκδηλώσουν τα παιδιά Του στη ζωή τους ως ιερό τους καθήκον (Μιχ. 6/ς’8, συγκρίνετε με Ησ. 59/νθ’14).«Όπως με την υπακοή στους φυσικούς νόμους η γη θα παρήγαγε τους θησαυρούς της, έτσι και με την υπακοή στον ηθικό νόμο οι καρδιές του λαού θα αντανακλούσαν τις ιδιότητες του χαρακτήρα Του.» Ε. Χουάιτ, Χ.Ο. σ. 101.ΣΚΕΨΗ: Πώς µπορούµε να δείξουµε καλοσύνη και δικαιοσύνη σε έναν κόσµο που χαρακτηρίζεται από αδικία και κακία; Γιατί πρέπει να το κάνουµε;

Τρίτη 1 Οκτωβρίου

ΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Διαβάστε Αποκ. 4/δ’ και 5/ε’. Τι μας διδάσκουν αυτά τα δύο κεφάλαια για την ουράνια κατοικία του Θεού; Πώς αποκαλύπτεται σ’ αυτά το σχέδιο της σωτηρίας;….…….……………………………………………………………………………….…….……………………………………………………………………………….…….……………………………………………………………………………….…….……………………………………………………………………………….…….……………………………………………………………………………….…….…………………………………………………………………………………...……………………………………………………………………………Το όραμα της ουράνιας αίθουσας του θρόνου είναι ένα όραμα του ουράνιου αγιαστηρίου. Η ορολογία που χρησιμοποιείται, παραπέμπει στο Εβραϊκό θρησκευτικό σύστημα. Για παράδειγμα οι λέξεις «θύρα» και «σάλπιγγα» στην Αποκ. 4/δ’1 εμφανίζονται συχνά στο αγιαστήριο στην Παλαιά Διαθήκη. Οι τρεις πολύτιμοι λίθοι στην Αποκ. 4/δ’3 βρίσκονταν στην στολή του Αρχιερέα. Οι επτά λυχνίες, μας παραπέμπουν στην επτάφωτο λυχνία στο ναό του Σολομώντα, ενώ οι εικοσιτέσσερις πρεσβύτεροι μας θυμίζουν τις εικοσιτέσσερις υπηρεσίες που είχαν οι ιερείς κατά τη διάρκεια του έτους, και την προσφορά προσευχής, το «θυμίαμα» (Ψαλμ. 141/ρμα’2). Όλα αυτά τα εδάφια στρέφουν την προσοχή μας στην Παλαιά Διαθήκη και τη λατρεία που επικεντρωνόταν στο επίγειο αγιαστήριο.Τέλος, το «εσφαγμένο Αρνίο» στην Αποκ. 5/ε’, μας παραπέμπει στην εξιλαστήρια θυσία του Ιησού. Ο Αμνός – Χριστός – είναι ο μοναδικός μεσίτης και λογίζεται Άξιος λόγω της νίκης Του (Αποκ. 5/ε’5), της θυσίας Του (Αποκ. 5/ε’9,12) και της θεότητάς Του (Αποκ. 5/ε’13).«Ο Χριστός ενδύθηκε την ανθρώπινη φύση και πρόσφερε τη ζωή Του ως θυσία, ώστε να μπορεί ο άνθρωπος να γίνει κοινωνός Θεϊκής φύσης και να έχει αιώνια ζωή.» Ε. Χουάιτ, Selected Messages, βιβλίο 3, σ.141.Σ’ αυτά τα δύο κεφάλαια, που επικεντρώνονται γύρω από τον θρόνο του Θεού, γίνεται αναφορά στο έργο του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Βλέπουμε επίσης, ότι αυτό το έργο εξελίσσεται ενώπιον ευφυών υπάρξεων στον ουρανό, καθώς είναι το βασικό θέμα της Μεγάλης Διαμάχης.ΣΚΕΨΗ: Σκεφτείτε τι σηµαίνει για σας ότι ο Χριστός, ο Ίδιος ο Θεός, έγινε άνθρωπος και πέθανε στη θέση µας, για τις δικές µας αµαρτίες και τα δικά µας λάθη. Γιατί αυτή η αλήθεια πρέπει να επηρεάζει κάθε πράξη και ενέργειά µας;

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου

ΑΙΘΟΥΣΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

Διαβάστε Ψαλμ. 11/ια’4-7 και Αββ. 2/β’20. Τι άλλο κάνει ο Θεός στο ουράνιο Αγιαστήριο και γιατί είναι σημαντικό να το γνωρίζουμε;….…….……………………………………………………………………………….…….……………………………………………………………………………….…….………………………………………………………………………….….…….………………………………………………………………………….….…….……………………………………………………………………………….…….…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..Σε πολλούς Ψαλμούς βλέπουμε ότι ο Κύριος δεν αδιαφορεί για τις ανάγκες των δικαίων. Ανταποκρίνεται σε θέματα που χρειάζονται επανόρθωση και θα «δικαιώσει τον δίκαιον, και καταδικάσει τον ένοχον» όπως κάθε δίκαιος κριτής (Δευτ. 25/κε’1). Όταν ο Θεός κρίνει, η αίθουσα του θρόνου μετατρέπεται σε αίθουσα δικαστηρίου και ο θρόνος Του σε έδρανο κριτή. Εκείνος που κάθεται στο θρόνο, είναι και ο κριτής (δείτε Ψαλμ. 9/θ’4-8), κάτι το οποίο συνηθιζόταν στην αρχαία Ανατολή. Η θεϊκή κρίση τούς αφορά όλους, δίκαιους και ασεβείς. Ενώ οι ασεβείς θα έχουν ανάλογη τιμωρία με εκείνη που έλαβαν οι κάτοικοι στα Σόδομα και Γόμορα, οι δίκαιοι θα δουν το πρόσωπο του Κυρίου (Ψαλμ. 11/ια’6,7). Ο συνδυασμός της αίθουσας του θρόνου και της κρίσης εμφανίζεται στο Δανιήλ 7/ζ’9-14 (μία σημαντική περικοπή που θα εξετάσουμε αργότερα). Και εκεί, η κρίση είναι διμερής: Δικαίωση για τους δίκαιους, καταδίκη για τους εχθρούς του Θεού. Στο βιβλίο του Αββακούμ, αφού ο προφήτης ρωτάει τον Θεό γιατί μένει σιωπηλός στην αδικία (Αββ. 1/α’), ο Θεός τον διαβεβαιώνει ότι θα κρίνει (Αββ. 2/β’1-5). Ενώ τα είδωλα δεν έχουν «πνοή» (Αββ. 2/β’19), ο Δημιουργός Θεός βρίσκεται ενθρονισμένος στον ναό Του, στο ουράνιο Αγιαστήριο, και είναι έτοιμος να κρίνει. Η προφητική έκκληση είναι, «σιώπα ενώπιον αυτού, πάσα η γη» (Αββ. 2/β’20). Η σωστή συμπεριφορά προς την κυριαρχία και την κρίση του Θεού είναι σιωπηλή ευλάβεια και δέος. Το μέρος που ο Θεός φανερώνει την ιδιαίτερη παρουσία Του και λατρεύεται από τις ουράνιες υπάρξεις, είναι και το μέρος που αποδίδει την δίκαιη κρίση Του προς τους ανθρώπους: Το ουράνιο Αγιαστήριο. Ο Θεός είναι Δίκαιος, και όλες οι απορίες μας σχετικά με την δικαιοσύνη θα απαντηθούν τον καιρό που θέλει ο Θεός, όχι εμείς.ΣΚΕΨΗ: Όσο κι αν αποζητούµε την δικαιοσύνη, πολλές φορές δεν την βλέπουµε. Γιατί λοιπόν πρέπει να δείχνουµε εµπιστοσύνη στην δικαιοσύνη του Θεού; Χωρίς αυτήν την υπόσχεση, τι ελπίδα έχουµε;

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου

ΜΕΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Διαβάστε Εβρ. 8/η’1,2. Τι κάνει ο Χριστός στο θρόνο του Θεού;……….…………………………………………………………………………….Στην προς Εβραίους επιστολή διαβάζουμε για την υπηρεσία του Χριστού ως Αρχιερέα μας στο ουράνιο Αγιαστήριο. Το έργο του Χριστού εκεί επικεντρώνεται στη σωτηρία μας, καθώς εμφανίζεται «ενώπιον του Θεού υπέρ ημών» (Εβρ. 9/θ’24). Επειδή ο Ιησούς μπορεί «να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών» θα λάβουμε χάρη και έλεος (Εβρ. 4/δ’15,16) χάρη των όσων έχει κάνει για μας. Όπως και στο επίγειο αγιαστήριο, το ουράνιο Αγιαστήριο είναι ο τόπος όπου έγινε η «εξιλέωση» (ή «συμφιλίωση») για τις αμαρτίες των πιστών (Εβρ. 2/β’17). Ο Ιησούς που πέθανε στη θέση μας, διακονεί αυτή τη στιγμή στον ουρανό για μας.Διαβάστε Αποκ. 1/α’12-20, 8/η’2-6, 11/ια’19 και 15/ιε’5-8. Ποιες εικόνες του αγιαστηρίου χρησιμοποιούνται σ’ αυτήν την περικοπή;….…….……………………………………………………………………………Τα εδάφια στη σημερινή μας μελέτη είναι από το βιβλίο της Αποκάλυψης όπου μας δίνονται εικόνες για το Αγιαστήριο. Για την ακρίβεια, οι πιο σημαντικές περικοπές του βιβλίου περιλαμβάνουν σκηνές από το Αγιαστήριο. Η πρώτη σκηνή δείχνει τον Χριστό ντυμένο ως Αρχιερέα να περπατάει ανάμεσα στις επτά λυχνίες (Αποκ. 1/α’12-20). Η δεύτερη, δείχνει την αίθουσα το θρόνου όπου παρουσιάζονται, ευρύτερα, στοιχεία του αγιαστηρίου: ο θρόνος, οι λυχνίες, η θάλασσα, το εσφαγμένο αρνίο, αίμα, χρυσά σκεύη με θυμίαμα (Αποκ. 4/δ’, 5/ε’). Η τρίτη σκηνή αναφέρεται στη συνεχή υπηρεσία μεσιτείας που γίνεται στο πρώτο διαμέρισμα του ουράνιου αγιαστηρίου (Αποκ. 8/η’2-6). Η τέταρτη και κεντρική σκηνή, μας δίνει μία εικόνα της Κιβωτού της Διαθήκης στο δεύτερο διαμέρισμα του αγιαστηρίου (Αποκ. 11/ια’19). Η πέμπτη σκηνή φέρνει όλη τη Σκηνή του Μαρτυρίου στον ουρανό (Αποκ. 15/ιε’5-8). Η έκτη σκηνή είναι μοναδική επειδή δεν εμπεριέχει αναλυτικές αναφορές στο αγιαστήριο, πιθανόν επειδή θέλει να μας δείξει ότι το έργο του Χριστού εκεί έχει τελειώσει (Αποκ. 19/ιθ’1-10). Η τελευταία σκηνή αφορά την ένδοξη άγια πόλη, η οποία περιγράφεται ως το αγιαστήριο, «καταβαίνουσαν…εκ του ουρανού» στη γη (Αποκ. 21/κα’1-8). Με μία προσεκτική μελέτη βλέπουμε ότι οι σκηνές είναι αλληλένδετες, δείχνοντας την εξέλιξη της σωτηρίας όπως πραγματοποιήθηκε από τον Θεό: Η επίγεια διακονία του Χριστού, η ουράνια διακονία Του στο πρώτο και στο δεύτερο διαμέρισμα, η αρχιερατική διακονία Του, και τέλος ο Χριστός στο νέο επίγειο αγιαστήριο.

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου Δύση ηλίου: 19:05’

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΜΕΛΕΤΗ:

«Ο Παύλος είχε ένα όραμα σχετικό με τον ουρανό, και μπροστά στη δόξα που αντίκρισε εκεί, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να μην προσπαθήσει να το περιγράψει. Μας λέει ότι μάτι δεν είδε, αυτί δεν άκουσε και κανένας άνθρωπος δεν φαντάστηκε όλα όσα ο Θεός ετοίμασε για εκείνους που Τον αγαπάνε. Επομένως ακόμη κι αν χρησιμοποιήσετε στο έπακρο τη φαντασία σας, προσπαθήσετε με όλες σας τις δυνάμεις και ικανότητες να αναλογιστείτε το αιώνιο βάρος της δόξας, οι θνητές σας αισθήσεις θα κουραστούν και θα αποτύχουν, μπροστά στην απεραντοσύνη. Χρειάζεται μία αιωνιότητα για να ξεδιπλωθεί η δόξα που φέρουν οι πολύτιμοι θησαυροί του Λόγου του Θεού.» Ε. Χουάιτ, The SDA Bible Commentary, τομ. 6, σ.1.107.«Το πραγματικό κατοικητήριο του "Βασιλέως των βασιλέων όπου χίλιαι χιλιάδες υπηρετούν Αυτόν και μύριαι μυριάδες ίσταντο ενώπιον Αυτού" (Δαν. 7/ζ’10), ο ναός εκείνος ο γεμάτος με τη δόξα του αιώνιου θρόνου, όπου τα σεραφείμ, οι περίλαμπροι φρουροί του, ενώ προσκυνούν καλύπτουν τα πρόσωπά τους, αυτός ο ναός ήταν αδύνατο να αποδοθεί όπως ακριβώς είναι, έστω και σ’ αυτό ακόμη το μεγαλοπρεπέστερο οικοδόμημα που ανθρώπινα χέρια κατασκεύασαν ποτέ. Αυτό δεν ήταν παρά μία αμυδρή μόνο αντανάκλαση της απεραντωσύνης και της δόξας του. Μολοταύτα σπουδαίες αλήθειες σχετιζόμενες με το ουράνιο αγιαστήριο καθώς και το σημαντικό έργο που επιτελείται σ’ αυτό για τη σωτηρία του ανθρώπου, διδάσκονταν μέσο του επίγειου αγιαστηρίου και της λειτουργίας του.» Ε. Χουάιτ, Τ.Π.Σ. σ.496.

Ερωτήσεις για συζήτηση: Διαβάστε την παραπάνω περικοπή της Ε. Χουάιτ από την Τ.Π.Σ. Τι εννοεί ότι τις «σπουδαίες αλήθειες» για τη σωτηρία μας τις διδαχτήκαμε μέσα από το επίγειο αγιαστήριο και τις λειτουργίες του; Ποιες είναι ορισμένες από αυτές τις αλήθειες και γιατί είναι σημαντικές;1. Τι σημαίνει ότι ο Θεός «κατοικεί» στον ουρανό; Πώς το κατανοείτε;2. Σ’ αυτό το μάθημα είδαμε πως όλο το σύμπαν παρακολουθεί το έργο

του Θεού για την ανθρωπότητα. Γιατί αυτό είναι σημαντικό να το αντιληφθούμε; Πώς μας βοηθάει να κατανοήσουμε τη Μεγάλη Διαμάχη και το ρόλο της στο σχέδιο της σωτηρίας; Τι καταλαβαίνουμε για τον χαρακτήρα του Θεού από το γεγονός ότι θα είναι ανοικτή σε όλους η εξονυχιστική έρευνα των δημιουργημάτων Του;


«ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ» ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ

Εδάφιο µνήµης: «Οίτινες λειτουργούσιν εις υπόδειγµα και σκιάν των επουρανίων, καθώς ελαλήθη προς τον Μωυσήν, ότε έµελλε να κατασκευάσει την σκηνήν διότι "Πρόσεχε," λέγει, "να κάµης πάντα κατά τον τύπον τον δειχθέντα εις σε εν τω όρει".» Εβραίους 8/η’5.

Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Γέν. 1/α’31-2/β’3, Έξ. 39/λθ’32,43, 25/κε’9, Εβρ. 8/η’5, Ιωάν. 2/β’19-21, Α’ Κορ. 3/γ’16,17, Αποκ. 21/κα’1-22.

Παρότι το ουράνιο Αγιαστήριο είναι το πρωτότυπο, εκεί όπου ο Ίδιος ο Θεός ιερουργεί για μας, ο Κύριος επέλεξε να φανερώσει τις αλήθειες γι’ αυτό το αγιαστήριο με διάφορους τρόπους σε εμάς εδώ στη γη.Ο Κήπος της Εδέμ δημιουργήθηκε από τον Θεό ως ένα σύμβολο του αγιαστηρίου. Το ουράνιο αγιαστήριο και η λειτουργία του στη σωτηρία αντιπροσωπεύθηκε από την επίγεια Σκηνή του Μαρτυρίου και τους ναούς του Ισραήλ.Με τον Ιησού, έγινε η εκδήλωση του αγιαστηρίου σε ανθρώπινη ύπαρξη. Στο τέλος το ουράνιο αγιαστήριο θα κατέβει στη νέα γη.Όπως θα δούμε, ο Θεός χρησιμοποίησε έννοιες σχετικές με το ουράνιο αγιαστήριο για να φανερώσει την αλήθεια. Αυτή την εβδομάδα θα μελετήσουμε αυτές τις έννοιες.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου

ΤΟ ΠΡΩΤΟ «ΑΓΙΑΣΤΗΡΙΟ» ΣΤΗ ΓΗΠολλοί μελετητές της Αγίας Γραφής έχουν διαπιστώσει ότι πολλά στοιχεία του Κήπου της Εδέμ αντιστοιχούν στο μετέπειτα αγιαστήριο του Ισραήλ, υποδηλώνοντας ότι η Εδέμ ήταν το πρώτο σύμβολο του επίγειου «ναού». Ορισμένες από τις αντιστοιχίες μεταξύ της Εδέμ και του αγιαστηρίου είναι:Στην αφήγηση της δημιουργίας και στην περιγραφή της κατασκευής της Σκηνής του Μαρτυρίου, βλέπουμε τρία κοινά στοιχεία – επιδοκιμασία, ολοκλήρωση και ευλογία – να εκφράζονται με την ίδια ορολογία (συγκρίνετε το «πάσα», το «συντετελεσμένα,» και το «ευλόγησεν» στην Γέν. 1/α’31-2/β’3 με Έξ. 39/λθ’32,43, 40/μ’33).Όπως ο Θεός περπατούσε στον Κήπο της Εδέμ (Γέν. 3/γ’8), έτσι περπατούσε και στο αγιαστήριο ανάμεσα στον λαό Του (Β’ Σαμ. 7/ζ’6,7).Ο Αδάμ έπρεπε να «εργάζηται» και να «φυλάττη» τον Κήπο (Γέν. 2/β’15). Οι ίδιες έννοιες χρησιμοποιούνται και για την υπηρεσία των Λευιτών στη Σκηνή του Μαρτυρίου (Αρ. 3/γ’7,8).Εικόνες από τον Κήπο υπάρχουν παντού στο αγιαστήριο (Έξ. 25/κε’31-36, Α’ Βασ. 6/ς’18).Χερουβείμ προστάτευαν τον Κήπο (Γέν. 3/γ’24) και δύο χερουβείμ βρίσκονταν στα Άγια των Αγίων. (Έξ. 25/κε’18-22).Όπως η Δημιουργία έγινε σε έξι μέρες, όπου κάθε μέρα ξεκινούσε με το «και είπεν ο Θεός», έτσι, έξι φορές και «ελάλησε Κύριος προς τον Μωϋσήν» όσον αφορά την Σκηνή του Μαρτυρίου (Έξ. 25/κε’1, 30/λ’11,17,22,34, 31/λα’1).Το αγιαστήριο ολοκληρώθηκε την πρώτη μέρα του πρώτου μήνα (Έξ. 40/μ’17), την Εβραϊκή πρωτοχρονιά που παραπέμπει στην ολοκλήρωση της Δημιουργίας. Δεν υπήρχε ανάγκη στο βιβλίο της Γένεσης να δοθούν λεπτομέρειες για αυτές τις αντιστοιχίες μιας και οι μελετητές της εποχής τις αντιλαμβάνονταν. Για παράδειγμα, ένας Ιουδαίος συγγραφέας του 2ου αι. π.Χ. ισχυριζόταν ότι, «Ο Κήπος της Εδέμ ήταν τα Άγια των Αγίων, η κατοικία του Κυρίου.»Ο Κήπος της Εδέμ αποκαλείται επίσης «Κήπος του Θεού» (Ησ. 51/να’3, Ιεζ. 28/κη’13, 31/λα’9). Ήταν η κατοικία του Θεού στη γη, ο τόπος όπου οι προπάτορες μας έπρεπε να Τον λατρεύουν και να επικοινωνούν μαζί Του. Έτσι, η μεγαλύτερη απώλεια από την Πτώση δεν ήταν το ότι ο Αδάμ και η Εύα εκδιώχθηκαν από τον Κήπο, αλλά ότι έχασαν την άμεση επαφή με τον Θεό.ΣΚΕΨΗ: Τι έρχεται στον νου σας µε τον όρο «αγιαστήριο»; Ποια πράγµατα συνιστούν για σας ένα «αγιαστήριο»; Πώς µπορεί η γνώση σας για το επίγειο αγιαστήριο να σας βοηθήσει να δείτε τι σας προσφέρει το ουράνιο αγιαστήριο του Θεού;

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου

ΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΠΡΟΤΥΠΟΥ

Διαβάστε Έξ. 25/κε’9,40, Εβρ. 8/η’5, 9/θ’23,24. Ποια είναι η σχέση μεταξύ του επίγειου και του ουράνιου αγιαστηρίου;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, η Σκηνή του Μαρτυρίου δεν επινοήθηκε από τον Μωυσή αλλά κατασκευάστηκε με θεϊκές οδηγίες τις οποίες έλαβε στο όρος (Έξ. 26/κς’30, 27/κζ’8, Αρ. 8/η’4). Το επίγειο αγιαστήριο έπρεπε να κατασκευαστεί σύμφωνα με τον «τύπο» (Έξ. 25/κε’9,40). Η Εβραϊκή λέξη για τον όρο «τύπο» (tabnit) έχει την έννοια ενός μοντέλου, έτσι συμπεραίνουμε ότι ο Μωυσής είδε σε μικρογραφία το πρωτότυπο του ουράνιου αγιαστηρίου που ήταν ο τύπος για το επίγειο. Επίσης, δεν μπορούμε να εξομοιώσουμε το ουράνιο αγιαστήριο με τον ίδιο τον ουρανό. Το ουράνιο αγιαστήριο είναι «εν τω ουρανώ» (Αποκ. 11/ια’19, 14/ιδ’17, 15/ιε’5). Οι δύο αυτές έννοιες δεν είναι συνώνυμες. Στην προς Εβραίους επιστολή βλέπουμε ότι το ουράνιο αγιαστήριο είναι πραγματικό, και αποκαλείται «αληθινή σκηνή» (Εβρ. 8/η’2), καθώς επίσης και «μεγαλύτερη και τελειότερη σκηνή» (Εβρ. 9/θ’11). Ενώ το επίγειο αγιαστήριο είναι «υπόδειγμα και σκιά» του ουράνιου (Εβρ. 8/η’5). Ως σκιά, παρουσιάζει ένα μέρος του αληθινού, μία ατελή και θολή απεικόνιση. Παρά τα όρια των δυνατοτήτων του, το επίγειο αγιαστήριο δείχνει την πραγματικότητα του ουράνιου.Η σχέση μεταξύ των δύο αποκαλείται τυπολογία. Η τυπολογία είναι η θεϊκά δοσμένη, προφητική απεικόνιση που περιλαμβάνει δύο αντίστοιχες ιστορικές πραγματικότητες, τον τύπο (πρωτότυπο) και τον αντίτυπο (αντίγραφο). Επειδή η αντιστοιχία γίνεται από τον τύπο στον αντίτυπο, στην προς Εβραίους επιστολή βλέπουμε ότι το ουράνιο αγιαστήριο που είδε ο Μωυσής είναι ο «τύπος» (Εβρ. 8/η’5) και το επίγειο αγιαστήριο το «αντίτυπο» (Εβρ. 9/θ’24). Από αυτήν την αλήθεια βλέπουμε ότι το ουράνιο αγιαστήριο προϋπήρχε του επίγειου. Οι Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας έχουμε γερά Βιβλικά θεμέλια στην δογματική τεκμηρίωση της ύπαρξης του ουράνιου αγιαστηρίου.


O ΙΗΣΟΥΣ ΩΣ ΑΓΙΑΣΤΗΡΙΟ

Διαβάστε Ιωάν. 2/β’19-21. Γιατί το σώμα του Ιησού παρομοιάζεται με ναό; Δείτε επίσης Ιωάν. 1/α’14.……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………Ο Ιωάννης δηλώνει ότι ο Ιησούς είναι ο καλύτερος «ναός» που έχει ανεγερθεί. Η εικόνα της Σκηνής του Μαρτυρίου χρησιμοποιείται από την αρχή κιόλας του κατά Ιωάννη ευαγγελίου (Ιωάν. 1/α’14). Ο Ιησούς είναι ο Λόγος που κατοίκησε μεταξύ των ανθρώπων, οι οποίοι είδαν τη δόξα Του. Η φράση που χρησιμοποιείται στο αρχαίο κείμενο είναι «εσκήνωσε εν ημίν». Σ’ αυτά τα πλαίσια, ο όρος δόξα μάς θυμίζει την δόξα του Θεού που γέμισε την Σκηνή του Μαρτυρίου στην έρημο (Έξ. 40/μ’34,35) και το ναό του Σολομώντα στα εγκαίνιά του (Β’ Χρον. 7/ζ’1-3). Έτσι, όταν ο Χριστός ήρθε στη γη ως άνθρωπος, υλοποίησε την υπόσχεση του Θεού ότι θα κατοικούσε με τον λαό Του. Σύμφωνα με τα παραπάνω εδάφια, ο Ιησούς δήλωσε ότι ο Ίδιος είναι ο ναός, σηματοδοτώντας έτσι το τέλος του επίγειου ναού μετά το θάνατό Του (Ιωάν. 2/β’19-21, Ματθ. 27/κζ’51). Επίσης, όταν ο Ιησούς είπε ότι είναι ο Άρτος της ζωής (Ιωάν. 6/ς’35) και το φως του κόσμου (Ιωάν. 8/η’12), πιθανόν να είχε κατά νου εκτός από το μάννα, τους άρτους της προθέσεως και την επτάφωτο λυχνία, αντικείμενα του επίγειου αγιαστηρίου. Μία άμεση αναφορά στο αγιαστήριο είναι ο χαρακτηρισμός του Ιησού ως ο εξιλαστήριος «Αμνός του Θεού» που θα κουβαλούσε τις αμαρτίες όλου του κόσμου (Ιωάν. 1/α’29).«Όλοι όσοι υπηρετούσαν στο αγιαστήριο είχαν διδαχτεί για την επέμβαση του Χριστού προς όφελος της ανθρώπινης φυλής. Αυτή η υπηρεσία καθορίστηκε για να δημιουργήσει σε κάθε καρδιά αγάπη προς το νόμο του Θεού που είναι και ο νόμος της βασιλείας Του. Η εξιλαστήρια θυσία προοριζόταν να γίνει αντικείμενο διδασκαλίας της αγάπης του Θεού, αποκαλυμμένη από τον Χριστό – μέσα από τη θλίψη και τον θάνατο που βίωσε για αμαρτίες που ο άνθρωπος ήταν ένοχος, ο αθώος έγινε αμαρτία για μας.» Ε. Χουάιτ, Selected Messages, βιβλίο 1, σ.233.ΣΚΕΨΗ: Εξαιτίας της αµαρτωλής µας φύσης, είναι εύκολο να πιστέψουµε ότι ο Θεός είναι θυµωµένος µαζί µας. Πώς µπορεί η εκδήλωση της αγάπης του Θεού, µέσα από την ζωή και τον θάνατο του Ιησού, να µας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουµε σε προσωπικό επίπεδο ότι ο Θεός µας αγαπά, παρά τα σφάλµατά µας; Πώς αυτό µπορεί να µας βοηθήσει στον αγώνα µας να νικήσουµε το εγώ;


Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΑΓΙΑΣΤΗΡΙΟ

Μετά την ανάληψη του Χριστού στον ουρανό και την εγκατάστασή Του ως Αρχιερέας στο αγιαστήριο εκεί, ο επίγειος ναός δεν είχε κανένα σκοπό στο σχέδιο της σωτηρίας (δείτε Ματθ. 27/κζ’50,51). Παρόλα αυτά, ο Θεός εξακολουθεί μέσω του Αγίου Πνεύματος να κατοικεί με τον λαό Του. Οι απόστολοι χρησιμοποιούν εικόνες του ναού για να διδάξουν αυτή την αλήθεια. Διαβάστε Α’ Κορ. 3/γ’16,17, 6/ς’19,20, Β’ Κορ. 6/ς’16, Εφεσ. 2/β’19-22. Προσέξτε τις εικόνες του αγιαστηρίου σ’ αυτά τα εδάφια. Ποια αλήθεια μας διδάσκει εδώ η Αγία Γραφή;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………....…………………………………………………………………………………....Ο Παύλος στην Α’ Κορ. 3/γ’16,17 αναφέρεται στην εκκλησία ως ενωμένο σώμα και τους παρουσιάζει το θέμα της κυριότητας (Α’ Κορ. 3/γ’16) και της αγιοσύνης του ναού (Α’ Κορ. 3/γ’17). Στην Α’ Κορ. 6/ς’19,20 εφαρμόζει την ίδια αρχή στον κάθε πιστό ξεχωριστά. Ως ναός, το σώμα του πιστού είναι άγιο και γι’ αυτό έχει τη θεϊκή υποχρέωση να ζει μία άγια ζωή. Ο Παύλος χρησιμοποιεί την εικόνα του ναού για να δώσει έμφαση στην προτροπή του για αγνή και άγια ζωή, και συγκεκριμένα τη σεξουαλική αγνότητα απέναντι στην ανηθικότητα (Α’ Κορ. 6/ς’15-18). Δεν υπάρχει σημείο επαφής μεταξύ των πιστών και των απίστων (Β’ Κορ. 6/ς’14-7/ζ’1), γιατί η εκκλησία βρίσκεται σε σχέση διαθήκης με τον Θεό και είναι αποκλειστικά δική Του (Β’ Κορ. 6/ς’18). Παράλληλα, η εκκλησία δεν είναι μόνο ναός του Θεού, αλλά και «ιεράτευμα άγιον» (Α’ Πέτρ. 2/β’5,9). Αναμφίβολα, αυτό το προνόμιο φέρνει και μεγάλες ευθύνες. Πόσο σημαντικό είναι λοιπόν το να ζούμε με πίστη και υπακοή στον Κύριο που μας έχει προσφέρει τόσα πολλά και συνεπώς περιμένει πολλά κι από μας!ΣΚΕΨΗ: Φυσικά σωθήκαμε χάρη της δικαιοσύνης του Χριστού που μας καλύπτει ολοκληρωτικά. Ωστόσο, επειδή έχουμε λάβει χάρη μέσω του Χριστού, τι περιμένει από εμάς ο Θεός; Πώς μπορούμε να κάνουμε καλύτερα αυτό που μας ζητάει;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..


ΝΕΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Διαβάστε Αποκ. 7/ζ’15-17. Πού βρίσκονται οι λυτρωμένοι και πώς περιγράφονται;…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………….Σ’ αυτά τα εδάφια βλέπουμε τους λυτρωμένους να είναι βασιλείς και ιερείς που υπηρετούν στο παλάτι και το ναό του Θεού (Αποκ. 1/α’6, 5/ε’10, 20/κ’6). Η υπόσχεση ότι, «ο καθήμενος επί του θρόνου θέλει κατασκηνώσει επ’ αυτούς» (Αποκ. 7/ζ’15) κάνει νύξη στην παρουσία του Θεού στο Αγιαστήριο στην έρημο, όπου κατοικούσε με τον λαό Ισραήλ ως ο Αρχηγός τους. Στη Νέα Γη, για μία ακόμη φορά το αγιαστήριο γίνεται το μέρος όπου ο Θεός και οι λυτρωμένοι συναντιούνται. Μας παρέχει καταφύγιο, προστασία, και την απόλυτη εκπλήρωση της ζωής στην παρουσία του Θεού και του Χριστού. Εκείνος που κάποτε «σκήνωσε» με τους ανθρώπους (Ιωάν. 1/α’14) τώρα ανοίγει τη σκηνή στους αγίους Του για να «σκηνώσουν» στην δική Του κατοικία.Διαβάστε Αποκ. 21/κα’1-22. Πώς περιγράφεται η Νέα Ιερουσαλήμ; Τι παραλληλισμούς βρίσκετε ανάμεσα στην άγια πόλη και το αγιαστήριο;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..Ο Ιωάννης δεν βλέπει κάποιο ναό στη Νέα Ιερουσαλήμ (Αποκ. 21/κα’22), αυτό όμως δεν σημαίνει κι ότι δεν υπάρχει. Για την ακρίβεια, η Νέα Ιερουσαλήμ είναι ο ναός, «η σκηνή του Θεού» (Αποκ. 21/κα’3). Διάφορα στοιχεία του αγιαστηρίου αποδίδονται στη Νέα Ιερουσαλήμ: είναι «άγια» και ουράνιας προέλευσης (Αποκ. 21/κα’2,10) έχει το ίδιο κυβικό σχήμα με τα Άγια των Αγίων (Αποκ. 21/κα’16, Α’ Βασ. 6/ς’20), έχει το ίδιο προαύλιο με το ναό, τίποτα το ακάθαρτο δεν επιτρέπεται στην πόλη (Αποκ. 21/κα’27), και το πιο σημαντικό από όλα, σ’ αυτήν βρίσκεται η παρουσία του Θεού. Στο αγιαστήριο του Θεού μπορούμε να αποκτήσουμε μία πιο στενή σχέση μαζί Του (Αποκ. 21/κα’3,7). Αυτός είναι άλλωστε και ο στόχος της σωτηρίας.ΣΚΕΨΗ: Γιατί είναι σηµαντικό να βρισκόµαστε, από σήµερα «σε στενή σχέση µε το Θεό»;


ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΜΕΛΈΤΗ: Διαβάστε Ε. Χουάιτ, Ε. σ.285-292, Τ.Π.Σ. σ. 803-808.

«Από φόβο μήπως υλοποιήσουν πέραν του κανονικού την ουράνια κληρονομία των λυτρωμένων, πολλοί κατέληξαν να προσδώσουν μία αποκλειστικά πνευματική έννοια στην περιγραφή που δίνεται για τη μελλοντική μας κατοικία. Ο Χριστός διαβεβαίωσε τους μαθητές Του ότι πήγαινε να τους ετοιμάσει τόπους κατοικίας στο σπίτι του Πατέρα Του. Όσοι παραδέχονται τις διδαχές του λόγου του Θεού δεν αφήνονται στην άγνοια όσον αφορά την ουράνια κατοικία. Γεγονός βέβαια παραμένει ότι "οφθαλμός δεν είδε, και ωτίον δεν ήκουσε, και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας Αυτόν" (Α’ Κορινθίους 2:9). Η ανθρώπινη γλώσσα αδυνατεί να περιγράψει την αμοιβή των δικαίων. Μόνο αυτοί που θα την απολαύσουν θα μπορέσουν να την κατανοήσουν. Η περιορισμένη ανθρώπινη αντίληψη δεν είναι σε θέση να συλλάβει τη δόξα του Παραδείσου του Θεού.» Ε. Χουάιτ, Τ.Π.Σ., σ. 804.

Ερωτήσεις για συζήτηση: 1. Γιατί πιστεύετε είναι σημαντικό να πιστέψουμε ότι το ουράνιο

αγιαστήριο του Θεού είναι πραγματικό μέρος; Παράλληλα, γιατί δεν πρέπει να κάνουμε λεπτομερείς συσχετισμούς μεταξύ του επίγειου και του ουράνιου ναού;

2. Συζητήστε σχετικά με την έννοια της εκκλησίας ως «αγιαστήριο». Πώς κατανοείτε αυτή την αλήθεια; Πώς μπορούμε ως εκκλησία να εκπληρώσουμε καλύτερα αυτήν τη σπουδαία διδασκαλία;

3. "Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού, και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν; Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός, διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σεις" (Α’ Κορ. 3/γ’16,17). Τι μας διδάσκουν αυτά τα εδάφια και πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτές τις διδασκαλίες στη ζωή μας;

4. Αναλογιστείτε το ότι είμαστε «ιερείς» και ότι θα υπηρετήσουμε ως ιερείς μετά τη Δευτέρα Παρουσία. Ποια είναι η υπηρεσία μας τώρα και ποια θα είναι η υπηρεσία μας μετά την επιστροφή του Ιησού; Πώς από μόνη της η έννοια της λέξης «ιερείς», δείχνει πόσο καίριο είναι το αγιαστήριο στο σχέδιο της σωτηρίας;


ΘΥΣΙΑ

Εδάφιο µνήµης: «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρµών του Θεού, να παραστήσητε τα σώµατά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία.» Ρωµαίους 12/ιβ’1.

Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Γέν. 3/γ’9-21, Έξ. 12/ιβ’21-27, Λευιτ. 2/β’1-3, Γέν. 22/κβ’1-19, Λευιτ. 17/ιζ’10,11, Φιλιπ. 4/δ’18.

Η έννοια της θυσίας έχει κεντρική θέση στο ευαγγέλιο. Η βασική έννοια του Εβραϊκού όρου για την προσφορά ή θυσία, περιγράφει την ενέργεια να πλησιάσεις και να φέρεις κάτι στην παρουσία του Θεού. Ο αντίστοιχος όρος στα ελληνικά είναι «δώρο».Αυτή την εβδομάδα θα δούμε ορισμένες θυσίες που πρόσφεραν οι πιστοί στον Θεό. Θα δούμε ακόμη ότι ο Θεός αποζητούσε τις προσφορές, όπως εξακολουθεί να τις ζητά και σήμερα.Φυσικά, το σημαντικότερο είναι ότι ο Θεός πρόσφερε την απόλυτη θυσία, τον ίδιο Του τον Εαυτό, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.


Η ΠΡΩΤΗ ΘΥΣΙΑ

Διαβάστε Γεν. 3/γ’9-21. Ποια ήταν η αντίδραση του Θεού στην αμαρτία του Αδάμ και της Εύας;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..Ο Αδάμ και η Εύα ζούσαν σε έναν τέλειο κόσμο, σε ένα αγιαστήριο σαν κήπο όπου επικοινωνούσαν πρόσωπο με πρόσωπο με τον Δημιουργό τους. Η αμαρτία τους προκάλεσε μεγάλο χάσμα στη σχέση τους με τον Θεό. Ωστόσο, ο Θεός είχε προνοήσει για το πώς θα αντιμετωπιζόταν αυτό το χάσμα εμπιστοσύνης, και πριν ακόμη αποδώσει την κρίση Του, τους έδωσε την ελπίδα ενός Σωτήρα (Γέν. 3/γ’15).«Ο Αδάμ και η Εύα στέκονταν σαν εγκληματίες ενώπιον του Θεού περιμένοντας την ποινή για την αμαρτία τους. Προτού όμως ακούσουν για τα αγκάθια και τα τριβόλια, την θλίψη και την αγωνία, και το ότι θα γυρνούσαν στο χώμα που ήταν και δικαιωματικά η ποινή τους, άκουσαν λόγια που τους έδωσαν ελπίδα. Αν και έπρεπε να υποφέρουν… έπρεπε και να κοιτάξουν προς την μελλοντική νίκη.» Ε. Χουάιτ, That I May Know Him, σ. 16.Ο Κύριος τους έδειξε το θεμέλιο της νίκης όταν, μετά την κρίση Του, τους παρείχε δερμάτινους χιτώνες για να καλύψουν τη γύμνια και την ντροπή τους. Παρότι δεν αναφέρεται, καταλαβαίνουμε πως ένα αθώο ζώο θανατώθηκε, και πιθανότατα αυτό να ήταν και ένα είδος θυσίας (Γέν. 3/γ’21).Η κίνηση του Θεού να παρέχει ενδυμασία στους ενόχους έγινε συμβολική. Οι θυσίες στην Σκηνή του Μαρτυρίου αποτελούσαν εγγύηση της ιδιαίτερης σχέσης μεταξύ του Θεού και του λαό Του, όπως οι χιτώνες στον Κήπο της Εδέμ που διαβεβαίωσαν τους ενόχους για την αναλλοίωτη καλοσύνη του Θεού προς αυτούς. Από τις πρώτες μέρες της ανθρώπινης ιστορίας, οι θυσίες δίδασκαν στους αμαρτωλούς ότι μπορούν να έρθουν σε ένωση με τον Θεό μόνο μέσω του θανάτου του Ιησού, ο οποίος προεικονιζόταν σ’ αυτές. ΣΚΕΨΗ: Διαβάστε Γέν. 3/γ’9-21. Πόσο σηµαντικό πιστεύετε ότι είναι το γεγονός ότι ο Θεός έδωσε την υπόσχεση της «τελικής νίκης», πριν τους αποδώσει την κρίση Του; Τι µας δείχνει αυτό για τη στάση του Θεού προς εµάς, παρότι είµαστε αµαρτωλοί;


ΕΙΔΗ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ

Την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, οι πιστοί μπορούσαν να φέρουν τις προσφορές τους σε διάφορες περιπτώσεις και καταστάσεις. Μπορούσαν να «προσφέρουν» διαφόρων ειδών πράγματα, όπως, καθαρά ζώα, σιτηρά, ή υγρά. Οι θυσίες ζώων είναι το αρχαιότερο στοιχείο στην υπηρεσία του αγιαστηρίου, και μαζί με την ιερατική υπηρεσία, αποτελούσαν το κέντρο της Ισραηλινής υπηρεσίας. Θρησκευτική ζωή χωρίς θυσίες, ήταν αδιανόητο.Ποια είδη προσφορών περιγράφοντα στα παρακάτω εδάφια; Έξ. 12/ιβ’21-27, Λευιτ. 2/β’1-3, Έξ. 25/κε’2-7, Λευιτ. 4/δ’27-31.……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………....……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………Ο Θεός θέσπισε τις θυσίες ώστε οι πιστοί να μπορούν να έρθουν περισσότερο κοντά Του. Γι’ αυτό και υπήρχαν διαφόρων ειδών προσφορές: ως ευχαριστία, ως έκφραση ευτυχίας και εορτασμού, ως δώρο, για συγχώρηση, για ικεσία, ως σύμβολο αφοσίωσης ή αποκατάστασης. Μεταξύ των πιο σημαντικών προσφορών ήταν αυτή του ολοκαυτώματος (Λευιτ. 1/α’), της εξ αλφίτων (Λευιτ. 2/β’), της ειρηνικής θυσίας (Λευιτ. 3/γ’), της εξ αγνοίας (Λευιτ. 4/δ’) και της περί παραβάσεως (Λευιτ. 5/ε’14-6/ς’7). Οι τρεις πρώτες ήταν εθελοντικές προσφορές και είχαν ως σκοπό να θυμίσουν στους ανθρώπους, ότι όλα όσα είμαστε και έχουμε ανήκουν στον Θεό. Η προσφορά του ολοκαυτώματος έδειχνε την ολοκληρωτική αφοσίωση εκείνου που έκανε την προσφορά. Η εξ αλφίτων προσφορά συμβόλιζε την αφιέρωση των υλικών αγαθών στον Θεό, είτε αυτά ήταν ζώα, είτε τρόφιμα ή κάτι άλλο. Η ειρηνική θυσία ήταν η μοναδική προσφορά όπου ο δότης μπορούσε να πάρει μέρος της προσφοράς για προσωπική κατανάλωση. Οι άλλες δύο προσφορές ήταν υποχρεωτικές. Υπενθύμιζαν στον λαό ότι οι παραβάσεις έχουν συνέπειες, αλλά και τι μπορούν και να «διορθωθούν». Η προσφορά περί παραβάσεως δινόταν όταν κάποιος μολυνόταν από κάτι το ακάθαρτο ή μολυνόταν ηθικά από την αμαρτία. ΣΚΕΨΗ: Η γενική λειτουργία των προσφορών, µας δείχνει πως κάθε σηµείο της ζωής µας είναι υπό τον έλεγχο του Θεού. Πώς µπορούµε να παραδώσουµε ολοκληρωτικά τα υπάρχοντα και το είναι µας στον Θεό; Τι θα συµβεί εάν δεν το κάνουµε;


Η ΘΥΣΙΑ ΣΤΟ ΜΟΡΙΑ

Διαβάστε Γέν. 22/κβ’1-19. Τι έμαθε ο Αβραάμ για τη θυσία;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..Ποιος ήταν ο σκοπός του Θεού μέσα από αυτήν την απίστευτη δοκιμασία πίστης του Αβραάμ; Η ζωή του πατριάρχη ήταν γεμάτη με θεϊκές υποσχέσεις για γη, απογόνους και ευλογίες, τη γέννηση ενός γιου και το ότι ο Θεός θα φρόντιζε τον Ισμαήλ. Ο Αβραάμ έκανε θυσίες, υπό το φως όμως κάποιων υποσχέσεων. Ωστόσο, στη Γέν. 22/κβ’ ο Αβραάμ δεν είχε καμία υπόσχεση από τον Θεό. Αντιθέτως, πήρε την εντολή να θυσιάσει την εκπληρωμένη υπόσχεση, τον γιο του. Ακολουθώντας την εντολή του Θεού, ο Αβραάμ έδειξε πως ο Θεός ήταν πιο σημαντικός από οτιδήποτε άλλο. «Ο σκοπός για τον οποίο ο Θεός πρόσταξε στον Αβραάμ να σφάξει το γιο του, ήταν να εντυπώσει στη σκέψη του την ευαγγελική αυτή αλήθεια και επιπλέον να δοκιμάσει την πίστη του. Του επιτράπηκε να περάσει την αγωνία των μαύρων εκείνων ημερών της τρομερής δοκιμασίας για να μπορέσει, από προσωπική του πείρα να νιώσει κάτι από το μέγεθος της θυσίας την οποία υπέστη ο Θεός για την απολύτρωση του ανθρώπου. Καμία άλλη δοκιμασία δε θα μπορούσε να προξενήσει τέτοια ψυχική οδύνη στον Αβραάμ όπως η θυσία του γιου του. Ο Θεός παρέδωσε τον Υιό Του σε έναν εναγώνιο και επαίσχυντο θάνατο.» Ε. Χουάιτ, Π.Π. σ. 131.Όσον αφορά τη θυσία, ο Αβραάμ κατάλαβε δύο απαραίτητες αρχές. Πρώτον, κανένας άλλος εκτός από τον Ίδιο τον Θεό, δεν μπορεί να αποδώσει την αληθινή θυσία και τα μέσα για τη σωτηρία. Ο Κύριος είναι Εκείνος που μπορεί να παρέχει, και θα το κάνει. Ο Αβραάμ ονόμασε τον τόπο, «Ιεοβά-ιρέ» που σημαίνει «ο Κύριος θέλει προβλέψει. Δεύτερον, η θυσία που πραγματοποιήθηκε ήταν υποκατάστατη, μιας και μέσω αυτής σώζεται η ζωή του Ισαάκ. Ο κριός προσφέρεται στη θέση του Ισαάκ (Γέν. 22/κβ’13). Το ζώο που ο Θεός πρόσφερε, προεικόνιζε τον Αμνό του Θεού, τον Ιησού Χριστό, στον Οποίο, «ο Κύριος έθεσεν επ’ αυτόν την ανομίαν πάντων ημών» (Ησ. 53/νγ’6,7, Πράξ. 8/η’32).ΣΚΕΨΗ: Τι εκπληκτική υποταγή στον Θεό! Ποιος θα µπορούσε να φανταστεί την εµπειρία που βίωσε ο Αβραάµ; Θυµηθείτε την τελευταία φορά που έπρεπε να δείξετε πίστη και να κάνετε κάτι που σας προκαλούσε µεγάλη αγωνία. Τι διδαχτήκατε από τις πράξεις σας, και κατά πόσο θυµάστε αυτό το µάθηµα;


ΖΩΗ ΓΙΑ ΖΩΗ

Διαβάστε Λευιτ. 17/ιζ’10,11. Τι λειτουργία δίνει ο Θεός στο αίμα;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..Ο Θεός διατάζει τους Ισραηλίτες να μη φάνε καθόλου αίμα, και δίνει μία ενδιαφέρουσα αιτιολογία γι’ αυτήν τη διαταγή: το αίμα αντιπροσωπεύει τη ζωή, και ο Θεός δέχεται το αίμα της θυσίας ως λύτρο για την ανθρώπινη ζωή. Η μία ζωή που συμβολίζεται από το αίμα, λυτρώνει την άλλη ζωή. Αυτή η αντικατάσταση, η οποία έγινε σαφής στο όρος Μοριά όταν ο Αβραάμ πρόσφερε το αίμα του κριού στη θέση του γιου του, βασίζεται στις απαιτήσεις του νόμου του Θεού για το Ισραήλ. Όπως στη Γεν. 22/κβ’ δείχνει ότι Αυτός προσφέρει τα μέσα για την εξιλέωση, στο Λευιτ. 17/ιζ’11 η έμφαση δίνει στο «εγώ έδωκα αυτό εις εσάς». Δεν μπορούμε να δώσουμε εμείς τα λύτρα. Ο Θεός πρέπει να τα δώσει. Η έννοια των θυσιών είναι διαφορετική σε σχέση με τις άλλες θρησκείες. Στην Αγία Γραφή, δεν είναι ο άνθρωπος εκείνος που πλησιάζει τον Θεό και ξέρει πώς να Τον ευχαριστήσει, αλλά ο Θεός είναι Εκείνος που παρέχει τα μέσα στον άνθρωπο για να βρεθεί στην άγια παρουσία Του. Ο Χριστός, ο Ίδιος προσφέρει το αίμα Του για λύτρα. Διαβάστε Α’ Σαμ. 15/ιε’22 και Μιχ. 6/ς’6-8. Ποιοι είναι ορισμένοι κίνδυνοι του τελετουργικού συστήματος;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..Ο Θεός δεν ήθελε να αντικαταστήσουν οι θυσίες τη συμπεριφορά της καρδιάς. Αντιθέτως, οι θυσίες έπρεπε να ανοίξουν την καρδιά του πιστού και να την στρέψουν στον Κύριο. Εάν αποτύχουμε να δούμε ότι οι θυσίες εκφράζουν την πνευματική σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου, και ότι δείχνουν στην υπέρτατη θυσία του Ιησού Χριστού, τότε εύκολα θα κάνουμε το λάθος να τις θεωρήσουμε ως ένα αυτόματο μέσο εξιλέωσης. Πέρα από τις θυσίες, ο Θεός θέλει η καρδιά μας να είναι σωστή (Ψαλμ. 51/να’16,17). Διαρκώς οι προφήτες κατέκριναν τον λαό για την υποκριτική του ευλάβεια καλώντας τους να κάνουν το δίκαιο, να αγαπάνε το έλεος και να είναι ταπεινοί στον Θεό (Μιχ. 6/ς’6-8, σύγκρινε με Ησ. 1/α’10-17).ΣΚΕΨΗ: Πώς αντιµετωπίζουµε και εµείς τον παραπάνω κίνδυνο; Γιατί είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουµε ότι κάνουµε κι εµείς το ίδιο λάθος; Πώς µπορούµε να το αποφύγουµε;


«ΘΥΣΙΑΝ ΖΩΣΑΝ»

Μετά τον εξιλεωτικό θάνατο του Χριστού, δεν υπήρχε ανάγκη για θυσίες ζώων, αλλά σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη υπάρχει η ανάγκη για μία διαφορετική θυσία.Σύμφωνα με τα παρακάτω εδάφια, τι είδους προσφορά πρέπει να κάνουμε στον Θεό; Ρωμ. 12/ιβ’1,2, Φιλιπ. 4/δ’18, Εβρ. 13/ιγ’15,16, Α’ Πέτρ. 2/β’5.……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………Η ορολογία του συστήματος των θυσιών βοήθησε τους πρώτους Χριστιανούς να περιγράψουν έννοιες που αφορούν την πλήρως αφοσιωμένη ζωή στον Θεό. Συγκεκριμένα, όταν ο Παύλος σκεφτόταν τον μαρτυρικό θάνατο που θα είχε, περιέγραψε τον εαυτό του ως σπονδή (Φιλιπ. 2/β’17, Β’ Τιμ. 4/δ’6).Ποιο μήνυμα δίνεται στη Ρωμ. 12/ιβ’1; Πώς μπορούμε να εκδηλώσουμε αυτήν την αλήθεια στη ζωή μας;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………Το να είμαστε «θυσίαν ζώσαν» σημαίνει να έχουμε δώσει όλο τον εαυτό μας στον Θεό. Περιλαμβάνει την αφιέρωση του σώματος (Ρωμ. 12/ιβ’1) αλλά και τη μεταμόρφωση της εσωτερικής ύπαρξης (εδ.2). Πρέπει να είμαστε ξεχωριστοί («άγιοι»), με αποκλειστικό σκοπό την υπηρεσία του Κυρίου. Οι Χριστιανοί θα εμφανιστούν στον Κύριο λόγω «των οικτιρμών του Θεού» όπως αναφέρεται στη Ρωμ. 12/ιβ’1-21, παρουσιάζοντας τη θυσία του Χριστού ως θυσία τους, το μέσο της σωτηρίας τους. Σ’ αυτά τα πλαίσια, η έκκληση του Παύλου προς τους Χριστιανούς είναι να μιμηθούν τον Χριστό. Η ορθή κατανόηση της χάρης του Θεού οδηγεί σε μία ζωή αφιερωμένη στον Θεό και σε υπηρεσία αγάπης προς τους άλλους. Το να παραδώσουμε τον εαυτό μας και τις επιθυμίες μας στο θέλημα του Θεού είναι η μόνη λογική ανταπόκριση στην απόλυτη θυσία του Χριστού για μας. Θα πρέπει να υπάρχει αρμονία στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πνευματική και δογματική αλήθεια, και την υπηρεσία μας στους άλλους. Κάθε τομέας της ζωής πρέπει να εκφράζει την ειλικρινή αφοσίωση του πιστού στον Θεό. Η αληθινή λατρεία δεν είναι μόνο πνευματική και εσωτερική, αλλά πρέπει να περιλαμβάνει και εξωτερικές ενέργειες ανιδιοτελούς υπηρεσίας. Εξάλλου, σκεφτείτε τι έκανε ο Κύριος για μας.


ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΜΕΛΈΤΗ:

«Ήταν δύσκολο ακόμη και για τους αγγέλους να καταλάβουν ότι ο Αρχηγός του ουρανού, ο Υιός του Θεού, έπρεπε να πεθάνει χάρη του αμαρτωλού ανθρώπου. Όταν ο Αβραάμ έλαβε την προσταγή να θυσιάσει το γιο του, το ενδιαφέρον όλων των ουράνιων υπάρξεων αφυπνίσθηκε. Με αδιάπτωτη προθυμία παρακολουθούσαν βήμα προς βήμα την εκπλήρωση της προσταγής αυτής. Όταν στην ερώτηση του Ισαάκ "πού το πρόβατον διά την ολοκαύτωσιν;" ο Αβραάμ απάντησε "ο Θεός θέλει προβλέψει εις Εαυτόν το πρόβατον", όταν το χέρι του πατέρα, έτοιμο να σφάξει το παιδί του, κρατήθηκε και το προορισμένο από το Θεό κριάρι θυσιάσθηκε αντί του Ισαάκ, τότε χύθηκε φως επάνω στο σχέδιο της απολύτρωσης, και αυτοί ακόμη οι άγγελοι κατάλαβαν καλύτερα τη θαυμαστή πρόβλεψη που είχε κάνει ο Θεός για τη σωτηρία των ανθρώπων. (Δείτε Α’ Πέτρ. 1:12).» Ε. Χουάιτ, Π.Π. σ. 132.

Ερωτήσεις για συζήτηση:1. «Να βαδίζουμε στα μονοπάτια Του, να λέμε την αλήθεια και να

διαδίδουμε το ευαγγέλιο, να χρησιμοποιούμε το στόμα μας για θεραπεία, τα χέρια μας για να σηκώσουμε εκείνους που πέσανε, και να κάνουμε ανιαρές δουλειές όπως, μαγείρεμα, καθάρισμα, γράψιμο και ράψιμο, να αγκαλιάζουμε εκείνους που είναι μόνοι και θέλουν αγάπη, να ακούμε το κλάμα των απελπισμένων και να βλέπουμε με ταπεινοφροσύνη και υπομονή προς τον Θεό.» John Stott, Romans, σ. 322. Πώς το παραπάνω απόσπασμα δείχνει τι σημαίνει να είμαστε «θυσίαν ζώσαν»; Γιατί μπορούμε να ζήσουμε έτσι, μόνο εάν απαρνηθούμε το εγώ;

2. Όπως είδαμε μέσα στην εβδομάδα, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι άνθρωποι ήταν να βλέπουν το σύστημα των θυσιών σαν τέλος, και όχι, ως το μέσο για το τέλος, μιας ζωής κατά πάντα αφιερωμένης στον Θεό και στην υπηρεσία αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Με ποιον τρόπο κινδυνεύουμε σήμερα, οι Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας, να ακολουθήσουμε το ίδιο μονοπάτι;

3. Μείνετε περισσότερο στην ιστορία του Αβραάμ και του Ισαάκ στο όρος Μοριά. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι αυτή η ιστορία έχει ως σκοπό να προκαλέσει δυσάρεστα συναισθήματα. Γιατί νομίζετε το πιστεύουν αυτό;


ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΌ ΤΟ ΑΓΙΑΣΤΗΡΙΟ

Εδάφιο µνήµης: «Και ας κάµωσιν εις εµέ αγιαστήριον, διά να κατοικώ µεταξύ αυτών.» Έξοδος 25/κε’8.

Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Έξ. 40/µ’9,10, Λευιτ. 19/ιθ’2, Α’ Πέτρ. 1/α’14-16, Έξ. 31/λα’2-11, Ρωµ. 3/γ’25-28, Α’ Βασ. 8/η’31-53, Ψαλµ. 73/ογ’1-17.

Το αγιαστήριο είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους που χρησιμοποίησε ο Θεός για να μας διδάξει το ευαγγέλιο. Το παρακάτω σχεδιάγραμμα θα μας βοηθήσει ιδιαίτερα στη μελέτη μας αυτή την εβδομάδα.

Το μάθημα αυτής της εβδομάδας εστιάζει σε ορισμένα στοιχεία του επίγειου αγιαστηρίου. Τις θυσίες θα τις εξετάσουμε αργότερα.


ΤΟΠΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

Σύμφωνα με την Έξ. 25/κε’8, ποιος ήταν ο σκοπός του επίγειου αγιαστηρίου στην έρημο; Τι μαθαίνουμε από αυτήν τη σπουδαία αλήθεια για την αγάπη του Θεού;…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….Στον Κήπο της Εδέμ, η αμαρτία έβαλε χώρισμα στην σχέση του Θεού με τον άνθρωπο. Το τίμημα της αμαρτίας ήταν να χάσουν οι προπάτορες μας την άμεση επικοινωνία με τον Θεό. Επειδή όμως ο Δημιουργός ήθελε να μας ελκύσει κοντά Του και να έχει μία βαθιά σχέση διαθήκης με την έκπτωτη ανθρωπότητα, ξεκίνησε τις απαραίτητες διαδικασίες ήδη από την Εδέμ. Χρόνια αργότερα, όταν έσωσε τον Ισραήλ από τους Αιγύπτιους και θέσπισε το αγιαστήριο, ο Θεός πήρε και πάλι την πρωτοβουλία να φέρει τους ανθρώπους στην παρουσία Του. Το αγιαστήριο λοιπόν μαρτυρεί την επιθυμία του Θεού να κατοικήσει με το λαό Του. Αυτός είναι ο σκοπός του Θεού (Ψαλμ. 132/ρλβ’13,14). Ο στόχος Του ήταν να συνάψει σχέση με τον άνθρωπο, και το αγιαστήριο ήταν το μέσο που επέλεξε για να επιτευχθεί. Το αγιαστήριο είναι η χειροπιαστή ένδειξη της παρουσίας του Θεού με το λαό Του στη γη. Από την περιγραφή στους Αρ. 2/β’ φαίνεται, ότι το Αγιαστήριο βρισκόταν στο κέντρο του στρατοπέδου, στο χώρο όπου συνήθιζαν οι βασιλείς στην Ανατολή να κατασκηνώνουν. Έτσι, το αγιαστήριο έδειχνε πως ο Θεός ήταν ο Βασιλιάς του Ισραήλ. Οι Λευίτες τοποθετούσαν τις σκηνές τους γύρω από τη Σκηνή του Μαρτυρίου (Αρ. 1/α’53), και οι άλλες φυλές τοποθετούσαν τις δικές τους σε απόσταση (Αρ. 2/β’2). Μ’ αυτόν τον τρόπο βλέπουμε έμπρακτα πώς κάποιος μπορεί να είναι στον Θεό, αλλά και σε απόσταση από Εκείνον.Ένας άλλος σκοπός του Αγιαστηρίου ήταν να παρέχει τον χώρο για το θεϊκά δοσμένο σύστημα λατρείας. Επειδή η παρουσία του Θεού ανάμεσα στο λαό εκτιθόταν στην ανηθικότητα του λαού, τους έδωσε ένα σύστημα θυσιών και προσφορών μέσω των οποίων ο αμαρτωλός λαός θα μπορούσε να ζήσει και να παραμείνει στην παρουσία του Άγιου Θεού. Επομένως, σ’ αυτά τα πλαίσια, το αγιαστήριο αποκάλυπτε λεπτομέρειες όσον αφορά το σχέδιο της λύτρωσης, το οποίο εκτός από τις θυσίες και τις υπηρεσίες του ιερατείου ένα εξίσου ζωτικής σημασίας μέρος του σχεδίου της σωτηρίας.ΣΚΕΨΗ: Μέσω του αγιαστηρίου, ο Δηµιουργός του σύµπαντος (δείτε Ιωάν. 1/α’1-3), κατέβηκε και κατοίκησε µε περιπλανώµενους άστεγους στην έρηµο. Πώς µπορεί αυτό το γεγονός να µας βοηθήσει στο θέµα της προκατάληψης;


«ΑΓΙΟΙ ΘΕΛΕΤΕ ΕΙΣΘΑΙ»Έξοδος 40/μ’9,10

Στην Έξ. 40/μ’9,10 βλέπουμε πως το αγιαστήριο έπρεπε να θεωρείται «άγιο». Η βασική ιδέα της αγιοσύνης είναι το να είναι κάποιος ξεχωριστός και μοναδικός, σε συνδυασμό με το να ανήκει στον Θεό.«Η συνήθης υπηρεσία ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον Θεό και τον Ισραήλ. Οι θυσίες είχαν ως σκοπό να προεικονίζουν τη θυσία του Χριστού και συνεπώς να διατηρούν στην καρδιά των ανθρώπων την πίστη ότι ο Λυτρωτής θα έρθει. Επομένως, για να δεχτεί ο Κύριος τις θυσίες τους και να συνεχίσει να είναι μαζί τους, και προκειμένου ο λαός να έχει ορθή κατανόηση του σχεδίου της σωτηρίας και του καθήκοντός τους, ήταν υψίστης σημασίας η αγιοσύνη στην καρδιά και η αγνότητα στη ζωή, η ευλάβεια στον Θεό, και η τέλεια υπακοή στις εντολές Του, να διατηρηθούν μέσα από όλα όσα σχετίζονταν με το αγιαστήριο.» Ε. Χουάιτ, The SDA Bible Commentary, τομ. 2, σ. 1.010.Διαβάστε Λευιτ. 19/ιθ’2 και Α’ Πέτρ. 1/α’14-16. Ποιος είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι πρέπει να είναι άγιοι;………..………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….Η αγιοσύνη του Θεού μάς μεταμορφώνει και μας ξεχωρίζει. Είναι το απόλυτο κίνητρο για την ηθική επαφή του λαού Του σε όλους του τομείς της ζωής (δείτε Λευιτ. 19/ιθ’), είτε αυτό αφορά την τήρηση του διατροφικού νόμου (Λευιτ. 11/ια’44,45), είτε τον σεβασμό προς τους ιερείς (Λευιτ. 21/κα’8) είτε το να μη συμμορφώνονται σε παλαιότερες σαρκικές επιθυμίες (Α’ Πέτρ. 1/α’14). Είναι προφανές ότι ο Θεός θέλει να αυξανόμαστε σε αγιοσύνη καθώς ερχόμαστε σ’ Αυτόν. Αυτή η αλλαγή μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν εγκαταλείψουμε την αμαρτωλή μας φύση και κάνουμε εκείνο το οποίο είναι σωστό, ανεξάρτητα από τις συνέπειες.ΣΚΕΨΗ: Σκεφτείτε σχετικά µε τον εαυτό σας, τις συνήθειες, τις δραστηριότητές σας, αυτά που σας αρέσουν, κτλ. Πόσα από αυτά που κάνετε και πρεσβεύετε, µπορούν να θεωρηθούν «άγια»; Δύσκολη ερώτηση, έτσι δεν είναι;……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................


ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΤΗΡΙΟΥ

Διαβάστε Έξ. 31/λα’2-11. Τι βλέπουμε σ’ αυτά τα εδάφια για τον τρόπο που κατασκευάστηκαν τα αντικείμενα του επίγειου αγιαστηρίου; Τι συσχετισμός υπάρχει με την Γέν. 1/α’2; (Δείτε επίσης Έξ. 25/κε’9).…………………………………………………………………………………….………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….Από όλα τα αντικείμενα του αγιαστηρίου, η Κιβωτός της Διαθήκης ήταν το απόλυτο σύμβολο της παρουσίας και της αγιοσύνης του Θεού. Το όνομα προέρχεται από τις δύο πλάκες του νόμου που αποκαλούνται «διαθήκη» (Έξ. 32/λβ’15,16) και τοποθετήθηκαν μέσα στην κιβωτό (Έξ. 25/κε’16,21).Πάνω από την κιβωτό τοποθετήθηκε το «ιλαστήριο», το οποίο κάλυπταν με τα φτερά τους δύο χερουβείμ (Έξ. 25/κε’17-21). Ονομάστηκε «ιλαστήριο» γιατί εκφράζει την ιδέα ότι ο πολυεύσπλαχνος και γενναιόδωρος Θεός μας συμφιλιώθηκε με τους ανθρώπους και τους παρέχει ό,τι χρειάζονται για να διατηρήσουν μία σχέση διαθήκης μαζί Του. Μια φορά τον χρόνο την ημέρα του Εξιλασμού, γινόταν σ’ αυτό το μέρος η εξιλέωση του λαού και του αγιαστηρίου (Λευιτ. 16/ις’14-16). Στην Ρωμ. 3/γ’25, ο Παύλος αναφέρεται στον Ιησού ως το «μέσον εξιλεώσεως», γιατί μέσω Αυτού ο Θεός μάς εξιλέωσε από τις αμαρτίες μας. Η επτάφωτος λυχνία που βρισκόταν στο πρώτο διαμέρισμα, στα Άγια, ήταν συνεχώς αναμμένη (Λευιτ. 24/κδ’1-4), ενώ ο καπνός του θυμιάματος έκρυβε την παρουσία του Θεού από τους ιερείς προστατεύοντας τους (Λευιτ. 16/ις’12,13). Στο τραπέζι της προθέσεως υπήρχαν δώδεκα άρτοι που αντιπροσώπευαν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, ενώ εκεί υπήρχαν και δίσκοι, θυμιατόδοχα, σπονδεία και λεκάνες (Έξ. 25/κε’29,30). Παρότι δεν δίνονται πολλές πληροφορίες για την σπουδαιότητα αυτών των αντικειμένων, φαίνεται ότι απεικόνιζαν στοιχεία ενός δείπνου διαθήκης (Έξ. 24/κδ’11), υπενθυμίζοντας συνεχώς στο λαό, τη διαθήκη τους με τον Θεό.ΣΚΕΨΗ: Διαβάστε Ρωµ. 3/γ’25-28. Ποια σπουδαία ελπίδα µπορούµε να αντλήσουµε από την υπόσχεση της σωτηρίας «διά της πίστεως, χωρίς των έργων του νόµου»;……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................


ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΪΚΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ

Διαβάστε Α’ Βασ. 8/η’31-53. Τι μαθαίνουμε από αυτήν την περικοπή για την λειτουργία του αγιαστηρίου;…..……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…..……………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………Στην τελετή της αφιέρωσης του ναού, ο βασιλιάς Σολομώντας ανέφερε επτά περιπτώσεις συγκεκριμένων προσευχών που μπορούσαν να γίνουν στο ναό. Οι επτά αυτές τελετές δείχνουν τον ευρύτερο ρόλο του ναού στη ζωή των Ισραηλιτών. Ο ναός ήταν το μέρος όπου θα μπορούσαν να ζητήσουν συγχώρηση (εδ. 30), να δώσουν μία υπόσχεση (εδ. 31,32), να ικετεύσουν όταν ηττηθούν (εδ. 33,34), να παρακαλέσουν για βοήθεια σε καιρό ξηρασίας (εδ. 35,36), ή άλλες καταστροφές (εδ. 37-40). Ήταν επίσης το μέρος όπου και οι ξένοι θα μπορούσαν να προσεύχονται (εδ. 41-43), αλλά και το μέρος όπου θα ικέτευαν για νίκη (εδ. 44,45).Το ότι ο ναός προοριζόταν να είναι «Οίκος προσευχής διά πάντας τους λαούς» (Ησ. 56/νς’7) φαίνεται από το γεγονός ότι ο Σολομώντας οραματίστηκε τους Ισραηλίτες, τους ξένους, και όλους γενικά τους λαούς να προσεύχονται εκεί.Το αγιαστήριο ήταν το κέντρο της βασικής δραστηριότητας του λαού Ισραήλ. Η θρησκεία δεν αποτελούσε μέρος απλώς της ζωής του πιστού, αλλά ήταν ολόκληρη η ζωή του. Τι μας δείχνει αυτό για τον ρόλο που πρέπει να έχει η πίστη στη ζωή μας; …..……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….Όταν κάποιος ήθελε μία συμβουλή ή να μετανοήσει για τις αμαρτίες του, πήγαινε στο αγιαστήριο. Το αγιαστήριο ήταν το κέντρο της ζωής του λαού Ισραήλ στην έρημο. Όταν ο Θεός ήθελε να επικοινωνήσει με τον λαό Του, το έκανε μέσω του αγιαστηρίου (Έξ. 25/κε’22). Γι’ αυτό και λέγεται «Σκηνή του Μαρτυρίου» (δείτε για παράδειγμα Λευιτ. 1/α’1).ΣΚΕΨΗ: Σκεφτείτε την προσευχή στη ζωή σας. Πόσο εγκάρδια, έντονη και γεµάτη πίστη είναι; Φέρνει αλλαγές στη ζωή σας; Πόση ώρα αφιερώνετε για προσευχή;


«ΕΩΣΟΥ ΕΙΣΕΛΘΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΑΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

Στους Ψαλμούς βλέπουμε το αγιαστήριο να έχει σημαντικό ρόλο στη σχέση των πιστών με τον Θεό. Στον Ψαλμ. 23/κγ’, ο Δαβίδ εκφράζει την πεποίθησή του ότι, «θέλω κατοικεί εν τω οίκω του Κυρίου εις μακρότητα ημερών» (εδ.6). Η απόλυτη επιθυμία του Δαβίδ στον Ψαλμό 27/κζ’ ήταν να βρίσκεται στην παρουσία του Κυρίου, και το αγιαστήριο ήταν το πλέον κατάλληλο μέρος γι’ αυτό. Προκειμένου να δείξει την εκτίμησή του για το αγιαστήριο, ο Δαβίδ χρησιμοποιεί διάφορες εκφράσεις όπως: οίκος του Κυρίου, ναός και σκηνή. Εκεί, κάποιος μπορεί να διαλογιστεί και να «θεωρεί το κάλλος του Κυρίου» (Ψαλμ. 27/κζ’4). Οι ενέργειες του Θεού στο αγιαστήριο απεικονίζουν κάποια σημαντικά σημεία: Ο Θεός προστατεύει και κρύβει τον λατρευτή στο αγιαστήριο, ακόμη και στους δύσκολους καιρούς (Ψαλμ. 27/κζ’5). Ο Θεός παρέχει ασφαλές καταφύγιο και διαβεβαιώνει όλους όσους έρχονται στην παρουσία Του ότι θα έχουν ψυχική ηρεμία. Αυτές οι εμπειρίες συνδέουν την ομορφιά του Θεού με εκείνα που κάνει για τον λαό Του. Επιπλέον, η υπηρεσία του αγιαστηρίου, με τη συμβολική της έννοια, δείχνει στην καλοσύνη και στην δικαιοσύνη του Θεού. Ο Δαβίδ δεν επιθυμούσε απλώς να είναι στο αγιαστήριο, αλλά ήθελε να είναι με τον Κύριό Του. Αυτό εννοεί ο Δαβίδ όταν λέει να «ζητήσατε» τον Θεό (Ψαλμ. 27/κζ’4,8).Διαβάστε Ψαλμ. 73/ογ’1-17. Τι κατάλαβε ο Ασάφ όταν εισήλθε στο αγιαστήριο;.…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………Στον Ψαλμ. 73/ογ’, ο Ασάφ κατονομάζει το πρόβλημα της θλίψης. Δεν μπορούσε να κατανοήσει την επιτυχία των ασεβών (εδ. 4-12) τη στιγμή που οι δίκαιοι ταλαιπωρούνταν και ο ίδιος παραλίγο να πέσει (εδ. 1-3), ωστόσο, η εμπειρία του στο αγιαστήριο έκανε την διαφορά (εδ. 13-17). Εκεί, ο Ασάφ μπόρεσε να δει την δύναμη και την δόξα του Θεού που αναφέρει ο Δαβίδ στον Ψαλμ. 63/ξγ’2 καταλαβαίνοντας πως η παρούσα κατάσταση μία μέρα θα αλλάξει και θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Πλέον, μπορεί να δει την αλήθεια και λαμβάνει τη διαβεβαίωση ότι στο τέλος οι ασεβείς θα βρεθούν σε «τόπους ολισθηρούς» (Ψαλμ. 73/ογ’18-20) ενώ οι πιστοί θα είναι ασφαλείς (εδ. 21-28). Για εκείνους που αναζητούν τον Θεό, το αγιαστήριο γίνεται καταφύγιο, όπου ο Θεός θα «υψώσει επί βράχον» τους πιστούς (Ψαλμ. 27/κζ’5). Από την υπηρεσία του αγιαστηρίου μπορούμε να μάθουμε να εμπιστευόμαστε την καλοσύνη και την δικαιοσύνη του Θεού.


ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΜΕΛΈΤΗ:Διαβάστε Ε. Χουάιτ, Π.Π. σ. 321-336.«Για την κατασκευή του αγιαστηρίου μεγάλες και πολυδάπανες προετοιμασίες ήταν απαραίτητες. Απαιτήθηκαν μεγάλες ποσότητες από τα πολύτιμα και ακριβά υλικά. Ο Κύριος όμως δεχόταν μόνο προαιρετικές προσφορές. "Παρά παντός ανθρώπου προαιρουμένου εν τη καρδία αυτού", ήταν η θεϊκή προσταγή που ο Μωυσής επανέλαβε στη σύναξη του λαού. Αφοσίωση στο Θεό και πνεύμα θυσίας απαιτήθηκαν πρώτιστα για την προετοιμασία του κατοικητηρίου χώρου του Υψίστου.» Ε. Χουάιτ, Π.Π. σ. 321,322.Ερωτήσεις για συζήτηση: 1. Συζητήστε πάνω στο θέμα της δικαιοσύνης του Θεού. Στον κόσμο μας

δεν βλέπουμε πλέον να υπάρχει δικαιοσύνη. Τότε, γιατί χωρίς την ελπίδα της θεϊκής δικαιοσύνης, δεν θα είχαμε καθόλου ελπίδα για δικαιοσύνη;

2. Κάποιος έγραψε: «Το αγιαστήριο είναι ένας άγιος τόπος στον κόσμο που έχασε τον δρόμο του.» Πώς κατανοείτε τα λόγια του; Διαβάστε Α’ Πέτρ. 1/α’14-16. Πώς κατανοείτε την αγιοσύνη του Θεού; Τι σημαίνει για σας το να είστε άγιοι; Πώς μπορείτε να γίνεται άγιοι;

3. Οι γιοι του Ηλεί είναι παράδειγμα ανθρώπων που είναι «κοντά» στον Θεό, αλλά δεν εκτιμούν την αγιοσύνη Του (Α’ Σαμ. 2/β’12-17). Τι μπορείτε να κάνετε για να μη χάσετε την αίσθηση της αγιοσύνης του Θεού; Γιατί η προσευχή, η μελέτη, και η υπακοή, είναι βασικά στοιχεία που μας βοηθάνε να διατηρήσουμε την επίγνωση της αγιοσύνης Του;

4. «Το σημαντικότερο μέρος της καθημερινής ιερουργίας ήταν η υπηρεσία η οποία γινόταν χάρη των ιδιωτών. Ο μετανοών αμαρτωλός έφερνε την προσφορά του στην είσοδο του αγιαστηρίου και, τοποθετώντας τα χέρια του επάνω στο κεφάλι του θύματος, εξομολογείτο τις αμαρτίες του, και με τον τρόπο αυτό τις μετέφερε συμβολικά από τον εαυτό του στο αθώο θύμα. Με το ίδιο του το χέρι έσφαζε το ζώο και ο ιερέας μετέφερε το αίμα του στο διαμέρισμα των αγίων και ράντιζε με αυτό το παραπέτασμα πίσω από το οποίο βρισκόταν η κιβωτός που παρείχε τον παραβιασθέντα από τον αμαρτωλό νόμο. Με την ιερουργία αυτή η αμαρτία μεταφερόταν με το αίμα συμβολικά στο αγιαστήριο.» Ε. Χουάιτ, Π.Π. σ.331. Πώς αυτό το απόσπασμα μάς βοηθάει να καταλάβουμε τον τρόπο με τον οποίο αποκαλυπτόταν η «σωτηρία διά πίστεως» μέσα από τις λειτουργίες του αγιαστηρίου;

Μελέτη 5: Για το Σάββατο 2 Νοεμβρίου

ΕΞΙΛΕΩΣΗ: ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΕΞΑΓΝΙΣΜΟΥ

Εδάφιο µνήµης: «Εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της µαταίας πατροπαραδότου διαγωγής υµών διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιµίου αίµατος του Χριστού, ως αµνού αµώµου και ασπίλου.» Α’ Πέτρου 1/α’18,19.

Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Β’ Χρον. 33/λγ’12,13, Β’ Σαµ. 14/ιδ’1-11, Λευιτ. 4/δ’27-31, Ιερ. 17/ιζ’1, Λευιτ. 10/ι’16-18, Μιχ. 7/ζ’18-20.

Οι θυσίες είναι οι πιο γνωστές υπηρεσίες του αγιαστηρίου, επειδή ακριβώς παραπέμπουν στην θυσία του Χριστού. Το αίμα του ζώου που θανατωνόταν στη θέση του αμαρτωλού, γινόταν σύμβολο του αίματος του Χριστού που θυσιάστηκε για μας.Αυτήν την εβδομάδα θα δούμε διάφορες έννοιες που συνδέονται με την «προσφορά εξαγνισμού» ή αλλιώς «προσφορά περί αμαρτίας» τον τρόπο που ο Θεός όρισε, για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε πως η συμφιλίωση μαζί Του έγινε λόγω της θυσίας του Ιησού Χριστού. Θα χρησιμοποιήσουμε περισσότερο τη φράση «προσφορά εξαγνισμού» αντί «προσφορά περί αμαρτίας», για να μη δοθεί η εντύπωση ότι η γέννηση ενός παιδιού θεωρείτο ηθικό πταίσμα, επειδή η μητέρα έπρεπε να δώσει αυτήν την προσφορά (Λευιτ. 12/ιβ’5-8). Αυτή η θυσία εκλαμβάνεται ως εξαγνιστική, καθώς αφορούσε τελετουργικό ακαθαρσίας και όχι θυσία για αμαρτία.


ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣΌπως γνωρίζουμε η αμαρτία είναι εκείνη που μας χωρίζει από τον Θεό. Τα καλά νέα είναι ότι ο Κύριος έθεσε σε εφαρμογή ένα σχέδιο που μπορεί να αποκαταστήσει τη ρήξη που προκάλεσε η αμαρτία, και να μας ενώσει και πάλι μαζί Του. Ο πυρήνας αυτού του σχεδίου είναι η θυσία. Υπάρχουν τριών ειδών αμαρτίες που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη, οι οποίες καθορίζονται ανάλογα με τον βαθμό επίγνωσης του αμαρτωλού όταν διαπράττει την αμαρτία. Έτσι, υπάρχει η ακούσια αμαρτία, η εκούσια, και η επαναστατική αμαρτία. Η προσφορά εξαγνισμού, όπως αναφέρεται στο Λευιτ. 4-5/δ’-ε’13 αφορά την εξ αγνοίας αμαρτία, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και την σκόπιμη αμαρτίας (Λευιτ. 5/ε’1). Ενώ υπάρχει προσφορά για τις δύο πρώτες περιπτώσεις, δεν γίνεται καμία αναφορά για την επαναστατική αμαρτία – την πιο αποτρόπαια κατηγορία. Η επαναστατική αμαρτία γίνεται με «χείρα υπερήφανον» που «καταφρονεί τον Κύριον», και αυτό που αξίζει είναι να «εξολοθρευθεί» (Αρ. 15/ιε’29-31). Ωστόσο, βλέπουμε πως ακόμη και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όπως του Μανασσή, ο Θεός προσφέρει συγχώρηση (δείτε Β’ Χρον. 33/λγ’12,13).Διαβάστε Δευτ. 25/κε’1,2 και Β’ Σαμ. 14/ιδ’1-11. Τι διαβάζουμε στο Β’ Σαμ. 14/ιδ’9 για το έλεος, την δικαιοσύνη, και την ενοχή;Δικαιώνεται ο Θεός όταν συγχωρεί τον αμαρτωλό; Άλλωστε, δεν αξίζει ο αμαρτωλός την καταδίκη από τη στιγμή που διέπραξε αδικία; (δείτε Δευτ. 25/κε’1). Μπορούμε να δούμε την απάντηση μέσα από την ιστορία της γυναίκας από την Θεκουέ. Προσποιούμενη την χήρα, κατόπιν καθοδήγησης του Ιωάβ, πήγε στον βασιλιά Δαβίδ για να ζητήσει τη συμβουλή του. Η γυναίκα έπρεπε να πει στον Δαβίδ την ιστορία που δημιούργησε ο Ιωάβ, σύμφωνα με την οποία ο ένας της γιος σκότωσε τον αδελφό του. Ο νόμος όριζε πως ο φονιάς έπρεπε να πεθάνει (Αρ. 35/λε’31), ας ήταν ο μόνος άνδρας στην οικογένεια. Η γυναίκα παρακάλεσε τον Δαβίδ (που ήταν ο κριτής) να δώσει χάρη στον ένοχο γιο της. Τα λόγια της προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, «Επ’ εμέ ας ήναι η ανομία, και επί τον οίκον του πατρός μου, ο δε βασιλεύς και ο θρόνος αυτού, αθώοι» (Β’ Σαμ. 14/ιδ’9). Τόσο η γυναίκα όσο και ο Δαβίδ, γνώριζαν πως εάν ο βασιλιάς αποφάσιζε να ελευθερώσει τον φονιά, τότε ο βασιλιάς θα έπαιρνε την ενοχή του και ο θρόνος της δικαιοσύνης (η φήμη του δηλαδή ως δίκαιος κριτής) θα διακυβεύονταν. Ο κριτής ήταν ηθικά υπεύθυνος για τις αποφάσεις του. Γι’ αυτό και η γυναίκα προσφέρθηκε να επωμιστεί την ενοχή. Παρομοίως, ο Θεός παίρνει επάνω Του την ενοχή των αμαρτωλών για να μπορέσει να τους αποκαλέσει δίκαιους. Γι’ αυτό και ο Χριστός, σύμφωνα με το νόμο, έπρεπε να πεθάνει για να σωθούμε εμείς.


«ΘΕΛΕΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑ ΑΥΤΟΎ»

Διαβάστε Λευιτ. 4/δ’27-31. Ποιο τελετουργικό γινόταν μαζί με την θυσία;…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………...Σκοπός της θυσίας ήταν να μεταφερθούν η αμαρτία και η ενοχή από τον αμαρτωλό, στο αγιαστήριο, ώστε ο αμαρτωλός να συγχωρεθεί και να καθαριστεί. (Σε ορισμένες σπάνιες και ακραίες περιπτώσεις, θα μπορούσε κάποιος να φέρει συγκεκριμένη ποσότητα καλού αλευριού για προσφορά εξαγνισμού, και παρότι αυτή η προσφορά ήταν αναίμακτη, γινόταν κατανοητό ότι «χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις» Εβρ. 9/θ’22). Το τελετουργικό περιλάμβανε την τοποθέτηση των χεριών, τον θάνατο του ζώου, τη χρήση του αίματος, το κάψιμο του λίπους, και την κατανάλωση της σάρκας του ζώου. Ο αμαρτωλός που έφερνε την προσφορά, λάμβανε συγχώρεση μετά το τελετουργικό με το αίμα. Σημαντικό μέρος αυτής της διαδικασίας ήταν και η επίθεση των χεριών (Λευιτ. 1/α’4, 4/δ’4). Σύμφωνα με το Λευιτ. 16/ις’21, η τοποθέτηση των χεριών συνοδευόταν με εξομολόγηση της αμαρτίας. Έτσι βεβαιωνόταν ότι η αμαρτία μεταφερόταν από τον αμαρτωλό, στο αθώο ζώο.Επίσης, σε κάθε προσφορά ζώου, βασικό ρόλο είχε η σφαγή. Μετά τον θάνατο του ζώου, ο ιερέας έπαιρνε το αίμα στο θυσιαστήριο και έκανε εξαγνισμό (Λευιτ. 4/δ’25, 17/ιζ’11). Επειδή με την τοποθέτηση των χεριών οι αμαρτίες μεταφέρονταν στο ζώο, ο θάνατος του ζώου ήταν υποκατάστατος. Το ζώο θανατωνόταν στη θέση του αμαρτωλού. Αυτό εξηγεί γιατί η θυσία του ζώου έπρεπε να γίνει από τον αμαρτωλό – από τον ένοχο – και όχι από τον ιερέα.ΣΚΕΨΗ: Την επόµενη φορά που θα έρθετε σε πειρασµό, οραµατιστείτε τον Ιησού πάνω στον σταυρό και τον εαυτό σας να τοποθετεί τα χέρια σας πάνω στο κεφάλι Του και να Του εξοµολογείστε τις αµαρτίες σας. Πώς αυτή η εικόνα θα σας βοηθήσει να καταλάβετε το κόστος της συγχώρεσής σας; Πώς αυτή η σκέψη θα σας βοηθήσει να αντισταθείτε στον πειρασµό;……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................


ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣΙερεμίας 17/ιζ’1

Μετά την τοποθέτηση των χεριών και την θανάτωση του ζώου, ακολουθούσε η χρήση του αίματος. Ο ιερέας έπαιρνε αίμα από την θυσία και το τοποθετούσε στα κέρατα του θυσιαστηρίου. Λόγω της χύσεως του αίματος, σ’ αυτό το στάδιο της τελετής γινόταν η εξιλέωση (Λευιτ. 17/ιζ’11). Εάν ο αμαρτωλός ήταν ένας απλός Ισραηλίτης το αίμα χυνόταν στη βάση του θυσιαστηρίου του ολοκαυτώματος (Λευιτ. 4/δ’25,30), εάν όμως ήταν ο αρχιερέας ή όλη η συναγωγή αμαρτωλοί, τότε το αίμα τοποθετούταν στο θυσιαστήριο του θυμιάματος (Λευιτ. 4/δ’7,18).Για ποιο λόγο ραντιζόταν το αίμα στα κέρατα του θυσιαστηρίου; Τα κέρατα ήταν το υψηλότερο σημείο του θυσιαστηρίου δείχνοντας έτσι την κάθετη διάσταση της σωτηρίας. Το αίμα ερχόταν στην παρουσία του Θεού. Στον Ιερ. 17/ιζ’1 δίνονται σημαντικές πληροφορίες που μας βοηθούν να κατανοήσουμε το τι πραγματικά συνέβαινε: Η αμαρτία του Ιούδα «ενεχαράχθη επί της πλακός της καρδίας αυτών, και επί των κεράτων των θυσιαστηρίων υμών». Παρότι το εδάφιο αναφέρεται σε ειδωλολατρικούς βωμούς, η αρχή παραμένει ίδια: Το θυσιαστήριο αντιπροσώπευε την ηθική κατάσταση του λαού, ενώ το αίμα μετέφερε την ενοχή της αμαρτίας. Το αίμα που ραντιζόταν στα κέρατα του θυσιαστηρίου, μετέφερε στο αγιαστήριο την αμαρτία του ανθρώπου. Έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε το σχέδιο της σωτηρίας όπως αυτό αποκαλύπτεται στην υπηρεσία του επίγειου αγιαστηρίου που συμβολίζει το έργο που κάνει ο Χριστός στον ουρανό για μας. Επειδή το αίμα μετέφερε την αμαρτία, το αγιαστήριο μολυνόταν. Αυτό φαίνεται και στην περίπτωση όπου τα ενδύματα λερώνονταν κατά λάθος με αίμα. Σ’ αυτήν την περίπτωση το ένδυμα έπρεπε να καθαριστεί «εν τόπω αγίω» (Λευιτ. 6/ς’27). Τέλος, το κάψιμο του λίπους στο θυσιαστήριο, δείχνει πως τα πάντα γύρω από την προσφορά εξαγνισμού είναι έργο του Θεού (Λευιτ. 3/γ’16). Χάρη στον θάνατο του Ιησού που συμβολίζεται σ’ αυτές τις θυσίες, η αμαρτία μας μεταφέρθηκε σε Εκείνον, και στη συνέχεια στο ουράνιο αγιαστήριο. Αυτό είναι κεντρικό σημείο στο σχέδιο της σωτηρίας.ΣΚΕΨΗ: Πώς µέσα από την υπηρεσία του αγιαστηρίου µπορούµε να κατανοήσουµε την εξάρτησή µας από τον Θεό για συγχώρεση των αµαρτιών µας; Τι παρηγοριά αντλούµε από αυτήν την αλήθεια; Συγχρόνως, ποιες είναι οι ευθύνες µας; (δείτε Α’ Πέτρ. 1/α’22).


ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ

Διαβάστε Λευιτ. 6/ς’25,26, 10/ι’16-18. Ποια σημαντική αλήθεια φανερώνεται σ’ αυτές τις περικοπές;……………………..………………………………………………………………Μετά την κατανάλωση της προσφοράς σε έναν άγιο τόπο, ο ιερέας «σήκωνε την αμαρτία» του ενόχου. Το κρέας αυτής της προσφοράς δεν ήταν απλώς ο μισθός του ιερέα για τις υπηρεσίες του (διαφορετικά ο Μωυσής δεν θα είχε θυμώσει με τους γιους του Ααρών που δεν το έφαγαν), αλλά ήταν σημαντικό μέρος της εξιλέωσης.Πώς η κατανάλωση του κρέατος της θυσίας συνέβαλλε στη διαδικασία της εξιλέωσης; Η βρώση ήταν απαραίτητη μόνο στις προσφορές που το αίμα δεν μπορούσε να μπει στα άγια, στις προσφορές δηλαδή του άρχοντα και του απλού Ισραηλίτη. Η Αγία Γραφή ρητώς αναφέρει, ότι με την κατανάλωση του κρέατος, οι ιερείς «σήκωναν την ανομία» και έτσι γινόταν η εξιλέωση του αμαρτωλού. Αυτό σήμαινε ότι ο αμαρτωλός απαλλασσόταν. Στο Εβραϊκό κείμενο, στην Έξ. 34/λδ’7 αναφέρει ότι ο Θεός «σηκώνει την ανομία» (αντί «συγχωρών ανομίαν» που είναι στο Ελληνικό), χρησιμοποιούνται οι ίδιες λέξεις που βλέπουμε στο Λευιτ. 10/ι’17, όπου φαίνεται ξεκάθαρα ότι αυτή η πράξη του ιερέα – να σηκώσει την αμαρτία – είναι που φέρνει τη συγχώρηση στον αμαρτωλό. Διαφορετικά, ο αμαρτωλός θα κουβαλούσε την αμαρτία του (Λευιτ. 5/ε’1) και αυτό φυσικά θα τον οδηγούσε στο θάνατο (Ρωμ. 6/ς’23). Το έργο του ιερέα, να επωμίζεται δηλαδή τις αμαρτίες του λαού, ήταν αυτό ακριβώς που κάνει ο Χριστός για μας. Πέθανε στη θέση μας. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι το ιερατικό έργο στο επίγειο αγιαστήριο ήταν ο τύπος του έργου που κάνει ο Χριστός για μας, επειδή πήρε πάνω Του την ενοχή των αμαρτιών μας.«Η ευλογία έρχεται χάρη της συγχώρεσης, η συγχώρεση είναι αποτέλεσμα της πίστης ότι η εξομολογούμενη αμαρτία έχει συγχωρεθεί και έχει μεταφερθεί στον θαυμάσιο Κομιστή της αμαρτίας μας. Επομένως, όλες οι ευλογίες μας απορρέουν από τον Χριστό. Ο θάνατός Του είναι η εξιλεωτική θυσία για τις αμαρτίες μας. Μέσω Αυτού λαμβάνουμε το έλεος και τη χάρη του Θεού. Είναι ο Δημιουργός, ο Αρχηγός και ο Τελειωτής της πίστης μας.» Ε. Χουάιτ, Manuscript Releases, τομ. 9, σ.302.ΣΚΕΨΗ: Φανταστείτε να στέκεστε ενώπιον του Θεού στην κρίση. Πού θα στηριζόσασταν – στα καλά σας έργα, στην τήρηση του Σαββάτου, σε όλα τα καλά που κάνατε και σε όλα τα κακά που δεν κάνατε; Πιστεύετε ότι αυτά θα ήταν αρκετά για να σας δικαιώσουν µπροστά στον Άγιο και Τέλειο Θεό; Εάν όχι, ποια είναι η µοναδική σας ελπίδα για την κρίση;


ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

Διαβάστε Μιχ. 7/ζ’18-20. Ποια εικόνα του Θεού βλέπουμε σ’ αυτήν την περικοπή;…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….….…………………………………………………………………………………Τα τελευταία τρία εδάφια στο βιβλίο του Μιχαία εστιάζουν στη σχέση του Θεού με το υπόλοιπό Του. Τα εδάφια περιγράφουν με όμορφο τρόπο το γιατί ο Θεός είναι ασύγκριτος. Είναι ασύγκριτος λόγω της συγχωρητικής Του αγάπης και χάρης. Το εξέχων χαρακτηριστικό του Θεού, όπως φαίνεται στο Μιχαία (καθώς και αλλού), είναι η προθυμία Του να συγχωρεί. Ο Μιχαίας δίνει έμφαση σ’ αυτό το σημείο χρησιμοποιώντας διάφορες εκφράσεις για τις αρετές (εδ. 18) και τα επιτεύγματά του Θεού (εδ. 19,20). Οι αρετές και τα επιτεύγματα του Θεού φαίνονται στην Έξ. 34/λδ’6,7, σε μία από τις πιο αγαπητές περιγραφές του χαρακτήρα Του. Είναι ενδιαφέρον είναι ότι αρκετά σημαντικές λέξεις που βλέπουμε στο Μιχ. 7/ζ’18-20 τις συναντάμε επίσης και στο Ησ. 53/νγ’, εστιάζοντας στο ότι η συγχώρηση έρχεται από Εκείνον που υπέφερε για τους ανθρώπους. Δυστυχώς, δεν θα απολαύσουν όλοι τη σώζουσα χάρη του Θεού. Η συγχώρεση του Θεού δεν είναι φθηνή, και ούτε δίνεται αυτομάτως. Χρειάζεται αφοσίωση. Όπως βλέπουμε στο Μιχ. 6/ς’8, εκείνοι που βιώσαν τη χάρη Του ανταποκρίνονται με καλοσύνη. Όπως ο Θεός «αρέσκεται εις το έλεος», καλεί τα παιδιά Του να «αγαπάνε το έλεος». Ο λαός Του θα μιμηθεί τον χαρακτήρα Του. Με τη ζωή τους θα αντικατοπτρίσουν την αγάπη, το έλεος, και την καλοσύνη Του.Στην Αγία Γραφή, μετά την έμφαση που δίνεται στη συγχώρεση στο Μιχ. 7/ζ’18-20, ακολουθεί η έμφαση στην κρίση, στο Ναούμ 1/α’2,3. Εδώ βλέπουμε τις δύο διαστάσεις του Θεού στον τρόπο που μας αντιμετωπίζει: Συγχωρεί τον μετανοημένο και τιμωρεί τον ασεβή. Και οι δύο πλευρές ανήκουν στον Θεό. Είναι Σωτήρας και Κριτής. Αυτά τα δύο στοιχεία του χαρακτήρα του Θεού είναι συμπληρωματικά και όχι αντίθετα. Ο πολυεύσπλαχνος Θεός είναι επίσης και δίκαιος Θεός. Γνωρίζοντάς το αυτό, μπορούμε να αναπαυθούμε στην αγάπη, στη συγχωρητικότητα και στην απόλυτη δικαιοσύνη Του.ΣΚΕΨΗ: Διαβάστε Μιχ. 6/ς’8. Σε τι ωφελεί η οµολογία της πίστης εάν δεν την φανερώνουν αυτές οι αρχές; Τι είναι ευκολότερο να λέµε, ότι είµαστε πιστοί στον Ιησού ή να ζούµε την πίστη όπως φαίνεται στο Μιχ. 6/ς’8; Πώς µπορούµε να ζούµε την πίστη καλύτερα;

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου Δύση ηλίου: 17:28’

ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΜΕΛΈΤΗ: Διαβάστε Ε. Χουάιτ, Π.Π. σ. 321-336.«Όπως ο Χριστός μετά την ανάστασή Του εμφανίσθηκε μπροστά στο Θεό για να ικετεύσει για τους μετανοούντες που έχουν πιστέψει παρουσιάζοντας το αίμα Του, έτσι και ο ιερέας στην καθημερινή υπηρεσία ράντιζε το αίμα της θυσίας μέσα στα άγια για χάρη του αμαρτωλού. Ενώ το αίμα του Χριστού απαλλάσσει το μετανοημένο αμαρτωλό από την καταδίκη του νόμου, δεν καταργεί όμως την αμαρτία. Αυτή θα μείνει καταχωρημένη στο αγιαστήριο μέχρι την τελική εξιλέωση. Έτσι, και στο τυπικό μέρος, το αίμα της περί αμαρτίας προσφοράς αφαιρούσε την αμαρτία από το μεταμελημένο, αλλά αυτή εξακολουθούσε να μένει στο αγιαστήριο μέχρι την ημέρα του εξιλασμού.» Ε. Χουάιτ, Π.Π., σ. 334,335.

Ερωτήσεις για συζήτηση: 1. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το όλο θέμα της αντικατάστασης είναι

άδικο. Γιατί ο αθώος να πεθάνει στη θέση του ενόχου; Ωστόσο, επειδή αυτό είναι κάτι που μόνο στην Αγία Γραφή μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα, πώς απαντάμε σε αυτήν την κατηγόρια; Μήπως αυτή η «αδικία» μάς βοηθάει να καταλάβουμε τη χάρη που φανερώνεται για να λάβουμε συγχώρεση; Με λίγα λόγια, πώς αυτή η «αδικία» μάς βοηθάει να δούμε το πόσο σπουδαίος, ελεήμων και στοργικός είναι ο Θεός;

2. Διαβάστε Μιχ. 6/ς’8. Τι μας λέει το εδάφιο; Πώς μπορούμε να εκπληρώσουμε αυτήν την ρητή εντολή; Πώς μαθαίνουμε να τα κάνουμε όλα αυτά, συμπεριλαμβανομένου και το να «περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου»; Τι σημαίνει αυτό; Πώς το να περπατώ ταπεινά με τον Θεό σημαίνει να περπατώ ταπεινά και με τους άλλους;

3. Αναλογιστείτε το γεγονός ότι η σωτηρία μας βασίζεται στο θάνατο του Ιησού. Τι μας διδάσκει αυτή η σπουδαία αλήθεια για το πόσο απεχθή είναι η αμαρτία και το ότι οποιαδήποτε δική μας προσπάθεια είναι άκαρπη;

4. Δείτε ξανά την τελευταία ερώτηση στην ημέρα της Τετάρτης. Συζητήστε τις απαντήσεις σας και τις επιπτώσεις τους στα πλαίσια του ευαγγελίου και στα όσα έχει κάνει ο Θεός για να μας σώσει.


Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ

Εδάφιο µνήµης: «Τις Θεός όµοιός σου, συγχωρών ανοµίαν, και παραβλέπων την παράβασιν του υπολοίπου της κληρονοµίας αυτού; δεν φυλάττει την οργήν αυτού διαπαντός, διότι αυτός αρέσκεται εις το έλεος. Θέλει επιστρέψει, θέλει ευσπλαγχνισθή ηµάς, θέλει καταστρέψει τας ανοµίας ηµών, και θέλεις ρίψει πάσας τας αµαρτίας αυτών εις τα βάθη της θαλάσσης.» Μιχαίας 7/ζ’18,19.

Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Λευιτ. 16/ις’, 23/κγ’27-32, Δευτ. 19/ιθ’16-21, Ματθ. 18/ιη’23-35, Ησ. 6/ς’1-6.

Η Ημέρα του Εξιλασμού, όπως τη βλέπουμε στο Λευιτ. 16/ις’, είναι η πιο ιερή τελετή της Παλαιάς Διαθήκης. Εσκεμμένα τοποθετείται στην καρδιά του Λευιτικού που είναι το κεντρικό βιβλίο της Πεντατεύχου, για να μας βοηθήσει να δούμε την «αγιότητα» αυτού του τελετουργικού. Επίσης, αποκαλείται «Σάββατον αναπαύσεως» (Λευιτ. 16/ις’31), καθώς την ημέρα εκείνη δεν έπρεπε να γίνεται καμία εργασία, το οποίο ήταν κάτι το ιδιαίτερο στην ετήσια γιορτή των Ισραηλιτών. Αυτό το γεγονός παραπέμπει στο Σάββατο – την ημέρα ανάπαυσης που όρισε για μας ο Δημιουργός και Λυτρωτής Θεός.Αυτήν την εβδομάδα θα δούμε τι συνέβαινε την Ημέρα του Εξιλασμού στο επίγειο αγιαστήριο, δίνοντας ιδιαίτερη βάση στην τελετή με τους δύο τράγους. Αυτή η τελετή θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε βαθύτερες αλήθειες όσον αφορά την σωτηρία και την εξάλειψη της αμαρτίας.

Κυριακή 3 Νοεμβρίου

Ο ΕΤΗΣΙΟΣ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ

Διαβάστε Λευιτ. 16/ις’16,30. Τι καθαριζόταν την Ημέρα του Εξιλασμού;……………………………………………………………………………..………Κατά τη διάρκεια του χρόνου όλες οι αμαρτίες μεταφέρονταν στο αγιαστήριο. Την Ημέρα του Εξιλασμού γινόταν η αφαίρεσή τους. Υπάρχουν τρία βασικά σημεία στην Ημέρα του Εξιλασμού:Η προσφορά εξαγνισμού για τον ιερέα. Ο αρχιερέας θυσίαζε ένα μοσχάρι για τις αμαρτίες του, για να είναι καθαρός όταν θα μπει στο αγιαστήριο και κάνει την τελετή καθαρισμού.Ο τράγος ως προσφορά εξαγνισμού «διά τον Κύριον» (Λευιτ. 16/ις’8). Κατά τη διάρκεια του έτους οι θυσίες «έφερναν» όλες τις αμαρτίες των Ισραηλιτών στο αγιαστήριο. Την Ημέρα του Εξιλασμού γινόταν η αφαίρεσή τους από το αγιαστήριο, μία διαδικασία που γινόταν μέσω του αίματος του τράγου «διά τον Κύριον».Η τελετή απόλυσης του αποδιοπομπαίου τράγου. Ο Θεός ήθελε οι αμαρτίες του λαού Του να φύγουν μακριά από το αγιαστήριο και το στρατόπεδο. Έτσι, ένας ζωντανός τράγος αφηνόταν στην έρημο.Διαβάστε Λευιτ. 16/ις’15. Τι συνέβαινε σ’ αυτόν τον τράγο και τι συμβόλιζε;……………………………………………………………………………………..Επειδή δεν γινόταν εξομολόγηση της αμαρτίας, ούτε έβαζε κάποιος τα χέρια του στον τράγο του Κυρίου, το αίμα του δεν είχε καμία αμαρτία. Έτσι, δεν μόλυνε, αλλά εξάγνιζε. Η επίδρασή του φαίνεται ξεκάθαρα στα εδάφια 16 και 20. Ο αρχιερέας έκανε εξιλέωση με το αίμα του τράγου του Κυρίου, καθαρίζοντας έτσι όλο το αγιαστήριο. Η ίδια διαδικασία επηρέαζε και τον εξαγνισμό του λαού, καθώς με τον εξαγνισμό του αγιαστηρίου από τις αμαρτίες του λαού εξαγνιζόταν και ο λαός. Υπό αυτήν την έννοια, η Ημέρα του Εξιλασμού ήταν μοναδική, μιας και εκείνη την ημέρα το αγιαστήριο και ο λαός ήταν καθαροί. Η Ημέρα του Εξιλασμού ήταν το δεύτερο στάδιο της διφασικής εξιλέωσης. Στην πρώτη φάση, κατά τη διάρκεια του έτους, οι Ισραηλίτες συγχωρούνταν. Οι αμαρτίες τους δεν εξαφανίζονταν, αλλά επιφορτίζονταν στον Θεό, ο Οποίος και υποσχέθηκε να τις αναλάβει. Η δεύτερη φάση δεν αφορούσε την συγχώρεση καθώς ο λαός είχε ήδη συγχωρεθεί. Για την ακρίβεια, στο Λευιτ. 16/ις’ όπως και στο Λευιτ. 23/κγ’27-32 δεν συναντάμε το ρήμα «συγχωρώ». Από αυτό καταλαβαίνουμε ότι το σχέδιο της σωτηρίας αφορά περισσότερα από τη συγχώρεση των αμαρτιών μας, κάτι το οποίο γίνεται κατανοητό στο ευρύτερο πλαίσιο της Μεγάλης Διαμάχης.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου

ΠΕΡΑ ΑΠΌ ΤΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

Διαβάστε Λευιτ. 16/ις’32-34. Ποιο ήταν το κύριο έργο του Αρχιερέα την Ημέρα του Εξιλασμού;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………..Το βασικό λειτούργημα του αρχιερέα ήταν η διαμεσολάβηση μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Όσον αφορά το αγιαστήριο, ήταν υπεύθυνος για τη σωστή λειτουργία και έκανε διάφορες θυσίες και προσφορές (Εβρ. 8/η’3). Η αποστολή του την Ημέρα του Εξιλασμού ήταν πολύ σημαντική. Πραγματοποιούσε όλες σχεδόν τις τελετές εκτός από την αποπομπή του τράγου, παρότι εκείνος έδινε την εντολή για την αποπομπή του στην έρημο.Την Ημέρα του Εξιλασμού, ο αρχιερέας γινόταν το ζωντανό παράδειγμα του Χριστού. Όπως ακριβώς η προσοχή του λαού στρεφόταν στον αρχιερέα, έτσι το αποκλειστικό κέντρο της προσοχής μας είναι ο Ιησούς. Όπως οι δραστηριότητες του αρχιερέα στη γη εξάγνιζαν τον λαό, έτσι το έργο του Ιησού στο ουράνιο αγιαστήριο εξαγνίζει εμάς (Ρωμ. 8/η’34, Α’ Ιωάν. 1/α’9). Όπως μοναδική ελπίδα για τον λαό την Ημέρα του Εξιλασμού ήταν ο αρχιερέας, έτσι μοναδική ελπίδα για μας είναι ο Χριστός.«Ενώ το αίμα του Χριστού απαλλάσσει το μετανοημένο αμαρτωλό από την καταδίκη του νόμου, δεν καταργεί όμως την αμαρτία. Αυτή θα μείνει καταχωρημένη στο αγιαστήριο μέχρι την τελική εξιλέωση. Έτσι και στο τυπικό μέρος, το αίμα της περί αμαρτίας προσφοράς αφαιρούσε την αμαρτία από το μεταμελημένο, αλλά αυτή εξακολουθούσε να μένει στο αγιαστήριο μέχρι την ημέρα του εξιλασμού.» Ε. Χουάιτ, Π.Π. σ.334,335.Σύμφωνα με το Λευιτ. 16/ις’16-20, ο αρχιερέας έπρεπε να μπει στα Άγια των Αγίων και να τα καθαρίσει από τις πνευματικές ακαθαρσίες, ανομίες, και αμαρτίες. Στη συνέχεια μετέφερε όλες τις ανομίες και τις αμαρτίες του Ισραήλ στον αποδιοπομπαίο τράγο. Έτσι, όλες οι ηθικές παραβάσεις του Ισραήλ εξαλείφονταν. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνονταν ο σκοπός της Ημέρας του Εξιλασμού: ο ηθικός εξαγνισμός ήταν πέρα από τη συγχώρεση. Εκείνη την ημέρα δεν χρειαζόταν να δοθεί νέα συγχώρεση, γιατί ο Θεός είχε ήδη συγχωρέσει τις αμαρτίες τους.ΣΚΕΨΗ: Καθώς προσπαθούµε να υπερνικήσουµε τις αµαρτίες µας µε τη δύναµη που µας έδωσε ο Θεός, πώς µπορούµε να στηριζόµαστε στις αρετές του Χριστού ως τη µοναδική µας ελπίδα για σωτηρία;

Τρίτη 5 Νοεμβρίου

Ο ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ

Διαβάστε Λευιτ. 16/ις’20-22. Τι γινόταν με τον ζωντανό τράγο;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..…..…………………………………………………………………………………Η τελετουργία με τον ζωντανό τράγο δεν είχε σχέση με προσφορά. Μετά τον κλήρο για το ποιος τράγος θα ήταν για τον Κύριο και ποιος θα ήταν ο αποδιοπομπαίος, μόνο ο τράγος για τον Κύριο θυσιαζόταν για προσφορά «περί αμαρτίας» (εδ. 9,15). Από την άλλη, τον αποδιοπομπαίο τράγο τον αποκαλούσαν «ζώντα». Δεν τον έσφαζαν γιατί δεν είχε να κάνει όλη η τελετή με θυσία. Η τελετουργία με τον αποδιοπομπαίο τράγο ξεκινούσε μετά τον εξιλασμό του αγιαστηρίου (εδ. 20), και δεν είχε καμία σχέση με τον καθαρισμό του αγιαστηρίου και του λαού. Αυτά είχαν ήδη καθαριστεί.Ποιον όμως συμβόλιζε; Οι Ιουδαίοι σχολιαστές υποστηρίζουν ότι επρόκειτο για τον αμαρτωλό άγγελο, τον πρωτοστάτη του κακού, τον αρχηγό των πονηρών αγγέλων, που και εμείς γνωρίζουμε ως Εωσφόρο.Το τελετουργικό με τον αποδιοπομπαίο τράγο έδειχνε στην μελλοντική εξάλειψη της αμαρτίας. Η αμαρτία θα έπεφτε σε εκείνον που ήταν υπεύθυνος για αυτήν, και θα έφευγε για πάντα από τους ανθρώπους. Η «εξιλέωση» γινόταν με την ποινική έννοια (Λευιτ. 16/ις’10) μιας και ο τράγος επιφορτιζόταν την απόλυτη ευθύνη για την αμαρτία.Συμβάλλει λοιπόν ο Σατανάς στη σωτηρία μας, όπως εσφαλμένα κάποιοι διδάσκουν; Φυσικά και όχι! Ο Σατανάς δεν παίρνει τις αμαρτίες μας ως αντικαταστάτης μας. Μόνο ο Ιησούς το έκανε αυτό, και είναι βλασφημία να νομίζουμε ότι ο Σατανάς έχει ενεργό μέρος στη λύτρωσή μας. Η τελετουργία του ζωντανού τράγου έχει κάποιες ομοιότητες με το νόμο για τον ψευδή μάρτυρα (Δευτ. 19/ιθ’16-21). Κατήγορος και κατηγορούμενος στέκονται ενώπιον του Κυρίου που αντιπροσωπεύεται από τους ιερείς και τους κριτές. Εάν κατά τη διάρκεια της έρευνας ο κατήγορος φανεί ότι είναι ψευδής μάρτυρας, θα λάβει την τιμωρία που ο ίδιος προόριζε για τον αθώο (όπως ο μοχθηρός Αμάν που προσπάθησε να διαβάλλει τον αφοσιωμένο Μαραδοχαίο).ΣΚΕΨΗ: Δόξα τον Θεό για την συγχωρητικότητά Του και για το γεγονός ότι δεν θα θυµάται τις αµαρτίες µας (Ιερ. 31/λα’34). Πώς µπορούµε να ξεχάσουµε κι εµείς τις αµαρτίες µας από τη στιγµή που συγχωρεθήκαµε; Γιατί είναι σηµαντικό να το κάνουµε;……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου

ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ

«Έτσι λοιπόν, με τη λειτουργία του αγιαστηρίου και του ναού ο οποίος το αντικατέστησε αργότερα, οι άνθρωποι καθημερινά διδάσκονταν τις σπουδαίες αλήθειες που σχετίζονται με τον θάνατο και την ιεροσύνη του Χριστού, και μια φορά το χρόνο οι σκέψεις τους οδηγούντο στο μέλλον, στα τελικά γεγονότα της μεγάλης διαμάχης μεταξύ Χριστού και Σατανά, στον τελικό καθαρισμό του σύμπαντος από την αμαρτία και τους αμαρτωλούς.» Ε. Χουάιτ, Π.Π. σ. 335.Διαβάστε Λευιτ. 16/ις’29-31 και 23/κγ’27-32. Τι περίμενε ο Θεός από τους Ισραηλίτες να κάνουν την Ημέρα του Εξιλασμού; Πώς αυτές οι αρχές βρίσκουν εφαρμογή σε μας σήμερα που ζούμε τον αντίτυπο της Ημέρας του Εξιλασμού;…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………...……………………………………………………………………………………Εάν κάποιος στον λαό δεν ακολουθούσε αυτές τις οδηγίες, θα θανατωνόταν (Λευιτ. 23/κγ’29,30). Η Ημέρα του Εξιλασμού αφορούσε καθαρά την ζωή και τον θάνατο. Η πλήρη υποταγή του πιστού στον Θεό, ήταν απαραίτητη. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος, μέσα στον χρόνο μέσω των καθημερινών θυσιών, εξομολογούταν τις αμαρτίες του κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της εξιλέωσης αλλά δεν έπαιρνε στα σοβαρά την Ημέρα του Εξιλασμού. Η αδιαφορία του για τα όσα ο Θεός προγραμμάτισε να γίνουν εκείνη την ημέρα, αποδεικνύει την απιστία του στον Θεό. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και εκείνοι που ομολογούν την πίστη τους στον Θεό, μπορεί να χάσουν τη σωτηρία. Ως Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας, δεν υποστηρίζουμε την άποψη ότι ο σωσμένος είναι πάντα σωσμένος, επειδή δεν συμφωνεί με την Αγία Γραφή. Είμαστε ασφαλείς στον Χριστό όσο ζούμε με πίστη και υποτασσόμαστε σ’ Αυτόν, επικαλούμαστε τη δύναμή Του για νίκη την ώρα του πειρασμού, και τη συγχώρεσή Του όταν έχουμε αμαρτήσει.ΣΚΕΨΗ: Διαβάστε Ματθ. 18/ιη’23-35. Τι µπορούµε να διδαχθούµε από αυτήν την σπουδαία παραβολή;……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΗΣΑΐΑ

Στο Ησ. 6/ς’1-6, ο προφήτης βλέπει τον ουράνιο Βασιλιά να κάθεται «επί θρόνου υψηλού και επηρμένου». Το όραμα είναι μία σκηνή κρίσης που παρουσιάζει τον Θεό να έρχεται για να κρίνει (Ησ. 5/ε’16). Ο Ησαΐας βλέπει τον αληθινό Βασιλιά που σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ιωάννη δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό (Ιωάν. 12/ιβ’41).Παρότι ο Ησαΐας ήταν προφήτης του Θεού και καλούσε τους ανθρώπους για μετάνοια, μπροστά στην παρουσία του Θεού ένιωσε καταδικασμένος. Αντιμέτωπος με την αγιοσύνη και την δόξα του Θεού, ο Ησαΐας αντιλήφθηκε την αμαρτωλότητά του και την ακαθαρσία του λαού του. Η αγιότητα και η αμαρτία δεν μπορούν να ταιριάξουν. Όπως ο Ησαΐας, θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη θεϊκή δίκη μόνοι μας. Μοναδική μας ελπίδα είναι να έχουμε κάποιον Αντικαταστάτη.Ποιος ομοιότητες εντοπίζετε στην Ημέρα του Εξιλασμού και στο Ησ. 6/ς’1-6;……..…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….Ο ναός που είναι γεμάτος με καπνό, το θυσιαστήριο, η κρίση, και η εξιλέωση για την αμαρτία και την ακαθαρσία, μας παραπέμπουν στην Ημέρα του Εξιλασμού. Ο Ησαΐας βίωσε μία «προσωπική ημέρα εξιλασμού».Ένα Σεραφείμ, σαν ιερέας, παίρνει ένα αναμμένο κάρβουνο από το θυσιαστήριο για να εξαγνίσει τον προφήτη από τις αμαρτίες του. Το αναμμένο κάρβουνο αφήνει να εννοηθεί ότι προηγήθηκε κάποιου είδους προσφορά. Αυτή είναι μία απεικόνιση του εξαγνισμού της αμαρτίας που γίνεται εφικτή μόνο μέσω της θυσίας του Ιησού και της ιερατικής διακονίας Του. Ο Ησαΐας την αναγνώρισε ως τελετή εξαγνισμού και παρέμεινε ακίνητος καθώς ο άγγελος άγγιζε τα χείλη του με το κάρβουνο. Έτσι, η ανομία του «εξαλείφθη» και η αμαρτία του «εκαθαρίσθη» (Ησ. 6/ς’7). Από την φωνή στο εδάφιο 7 καταλαβαίνουμε πως η συγχώρεση δόθηκε από Εκείνον που καθόταν στο θρόνο. Ο Κριτής είναι και ο Σωτήρας. Το εξαγνιστικό έργο του Θεού μάς μεταφέρει από το «Ω τάλας εγώ» στο «Ιδού εγώ, απόστειλόν με». Η κατανόηση του ουράνιου έργου την Ημέρα του Εξιλασμού, μας προετοιμάζει για τη διακήρυξη του ευαγγελίου, επειδή η πραγματική κατανόηση μάς οδηγεί στη διαβεβαίωση και στην εγγύηση. Και αυτό επειδή ξέρουμε ότι στην κρίση έχουμε Αντικαταστάτη, τον Ιησού Χριστό, του Οποίου η δικαιοσύνη (συμβολισμένη με το αίμα) μπορεί να μας βοηθήσει να σταθούμε χωρίς τον φόβο της καταδίκης (Ρωμ. 8/η’1). Η

ευγνωμοσύνη παρακινεί την αποστολή. Οι απαλλαγμένοι από το βάρος της αμαρτίας είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές του Θεού (Β’ Κορ. 5/ε’18-20) επειδή γνωρίζουν από τι τους ελευθέρωσε ο Θεός.

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου Δύση ηλίου:17:21’

ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΜΕΛΈΤΗ:«Και τώρα μεσολαβεί το παραστατικό γεγονός της τελευταίας επίσημης φάσης της Ημέρας του Εξιλασμού. Όταν η υπηρεσία στα άγια των αγίων έληγε και με το αίμα της εξιλαστικής θυσίας οι αμαρτίες του λαού Ισραήλ εξαλείφονταν, τότε φέρονταν στην παρουσία του Θεού ο "τράγος ο αποδιοπομπαίος," ώστε μπροστά στη σύναξη του λαού ο αρχιερέας να "εξομολογηθή επ’ αυτού πάσας τας ανομίας των υιών Ισραήλ, και πάσας τας παραβάσεις αυτών καθ’ όλας αυτών τας αμαρτίας, και επιθέσει αυτάς επί της κεφαλής του τράγου." (Λευιτ. 16/ις’21). Κατά τον ίδιο τρόπο όταν περατωθεί το εξιλαστικό έργο στο ουράνιο αγιαστήριο, τότε παρουσία του Θεού, των αγίων αγγέλων και του πλήθους των λυτρωμένων, οι αμαρτίες του λαού του Θεού θα τεθούν επάνω στον Σατανά. Θα ανακηρυχθεί ένοχος όλων των αμαρτημάτων που τους εξώθησε να διαπράξουν.» Ε. Χουάιτ, Τ.Π.Σ. σ.784,785.Ερωτήσεις για συζήτηση: 1. Γιατί η κατανόηση του σχεδίου της σωτηρίας είναι ημιτελής εάν δεν

υπολογίσουμε το αρχιερατικό έργο του Χριστού; Τι μας διδάσκει το αγιαστήριο για το πόσο βασικό είναι το έργο της μεσιτείας στο σχέδιο της σωτηρίας; Η προς Εβραίους επιστολή είναι αφιερωμένη στο έργο του Χριστού στο ουράνιο αγιαστήριο. Έχοντας αυτό υπόψη, πόσο σημαντικό είναι αυτό το έργο;

2. Έχει γραφθεί ότι το έργο του Χριστού, από τον θάνατό Του στην διακονία Του στο ουράνιο Αγιαστήριο, είναι μέρος «της μεθόδου του Θεού» για την αντιμετώπιση του προβλήματος της αμαρτίας με τρόπο που θα απαντηθούν όλα τα ερωτήματα σχετικά με την δικαιοσύνη, την τιμιότητα και την αγάπη Του. Μείνετε στο τι συνεπάγεται, ιδιαίτερα σε σχέση με τη Μεγάλη Διαμάχη και όλα όσα μας διδάσκει γύρω από τη μεγάλη τραγωδία της αμαρτίας.

3. Πολλοί Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας επειδή δεν έχουν κατανοήσει όπως θα έπρεπε την Ημέρα του Εξιλασμού, δεν έχουν καμία σιγουριά για σωτηρία. Σκεφτείτε την έννοια του όρου «εξιλασμός». Τι σημαίνει; Πώς μπορούμε να εξιλεωθούμε; Ποιος κάνει αυτό το έργο; Πώς μπορεί να επιτευχθεί; Πώς αυτές οι ερωτήσεις θα μας βοηθήσουν να δούμε ότι η Ημέρα του Εξιλασμού φέρνει στην πραγματικότητα καλά νέα;


Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Η ΘΥΣΙΑ ΜΑΣ

Εδάφιο µνήµης: «Όστις τας αµαρτίας ηµών αυτός εβάστασεν εν τω σώµατι αυτού επί του ξύλου, διά να ζήσωµεν εν τη δικαιοσύνη αποθανόντες κατά τας αµαρτίας, "µε του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε".» Α’ Πέτρ. 2/β’24.

Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Ησ. 53/νγ’2-12, Εβρ. 2/β’9, 9/θ’26-28, 9/θ’12, Έξ. 12/ιβ’5, Εβρ. 4/δ’15.

Ο καθολικός ιερέας Maximilian Kolbe φυλακίστηκε στο Άουσβιτς επειδή πρόσφερε κα ταφύγ ι ο σε πρόσφυγες από τ η ν Πολων ί α , συμπεριλαμβανομένου και 2000 Εβραίων. Όταν ένας φυλακισμένος εξαφανίστηκε από τον θάλαμο (πιθανόν δραπέτευσε), οι SS για αντίποινα επέλεξαν 10 κρατούμενους να πεθάνουν από ασιτία. Ένας από αυτούς φώναξε, «Φτωχή μου γυναίκα, καημένα μου παιδιά. Δεν θα σας ξαναδώ ποτέ.» Τότε, ο Kolbe προσφέρθηκε να πάρει τη θέση αυτού του άνδρα. Οι SS συμφώνησαν, και έτσι ο Kolbe πήγε μαζί με τους καταδικασμένους ενώ οι άλλοι αιχμάλωτοι θα παρέμεναν ζωντανοί (τουλάχιστον για ένα διάστημα).Όσο συγκινητική κι αν ήταν η θυσία του Kolbe, δεν συγκρίνεται με την προθυμία Εκείνου που πήρε τη θέση μας, μία πράξη που την βλέπουμε μέσα από την υπηρεσία του αγιαστηρίου. Η Καινή Διαθήκη προσδίδει στον Ιησού τα δύο σημαντικότερα σημεία του τελετουργικού συστήματος της Παλαιάς Διαθήκης: Είναι η θυσία μας (Εβρ. 9/θ’,10/ι’) και ο Αρχιερέας μας (Εβρ. 5/ε’-10/ι’).Αυτήν την εβδομάδα θα μελετήσουμε διάφορες πλευρές της απόλυτης θυσίας του Χριστού και θα δούμε τι μας πρόσφερε με την παντοτινή Του θυσία.


Ο ΙΗΣΟΥΣ ΣΤΟ ΗΣΑΐΑ 53/ΝΓ’

Διαβάστε Ησ. 53/νγ’2-12. Τι έκανε ο Χριστός για μας, σύμφωνα με αυτά τα εδάφια;……………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..………Στο Ησ. 52/νβ’13-53/νγ’12 έχουμε μία δυνατή περιγραφή του θανάτου του Χριστού για τις αμαρτίες του κόσμου. Αρκετά σημεία σ’ αυτό το κείμενο δείχνουν ξεκάθαρα πως η θυσία του Ιησού ήταν εξιλεωτική. Επωμίστηκε την ποινή που άλλοι άξιζαν, και πέθανε ως Αντικαταστάτης τους. Παρακάτω δίνονται κάποια σημεία του κειμένου που αναφέρονται στην υπηρεσία του Ιησού για μας:Ο Ιησούς υπέφερε για άλλους. Πήρε τις ασθένειες και τις θλίψεις μας (εδ.4), τις αμαρτίες και τις ανομίες μας (εδ. 5,6,8,11,12).Ωφελεί εκείνους για τους οποίους υπέφερε προσφέροντας: ειρήνη, θεραπεία (εδ. 5) και δικαίωση (εδ.11).Ήταν θέλημα Θεού να υποφέρει ο Ιησούς και να βασανιστεί (εδ. 10). Ο Θεός επιφορτίστηκε τις ανομίες μας (εδ.6) επειδή ήταν στο θέλημα του Θεού να πεθάνει στη θέση μας.Ο Ιησούς είναι δίκαιος (εδ.11), δεν έχει δόλο (εδ.9).Έγινε προσφορά «περί αμαρτίας», μία εξιλεωτική θυσία για την αμαρτία (εδ.10).Διαβάστε Λουκά 22/κβ’37, Πράξ. 8/η’32-35 και Α’ Πέτρ. 2/β’21-25. Πώς ερμηνεύουν οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης το Ησ. 53/νγ’;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………….Οι αναφορές στο Ησ. 53/νγ’ από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης αναμφίβολα δείχνουν πως η προφητεία εκπληρώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ακόμη και ο Ίδιος ταύτισε τον Εαυτό Του με το πρόσωπο της προφητείας (Λουκά 22/κβ’37). Ο Χριστός επωμίστηκε τις αμαρτίες μας για να έχουμε τη δυνατότητα να λάβουμε συγχώρεση και να μεταμορφωθούμε.ΣΚΕΨΗ: Μείνετε σ’ αυτά που έκανε ο Ιησούς για µας όπως αναφέρονται στο Ησ. 53/νγ’. Πώς µπορείτε να τα οικειοποιηθείτε όταν, ανεξαρτήτου του παρελθόντος σας, ξέρετε ότι θα τα αποκτήσετε µόνο εάν παραδοθείτε στον Κύριο µε πίστη;


ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Διαβάστε Εβρ. 2/β’9. Πώς κατανοείτε το ότι ο Ιησούς γεύθηκε «θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου»; Δείτε επίσης Εβρ. 2/β’17, 9/θ’26-28, 10/ι’12.…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….Ο Ιησούς πέθανε για τους αμαρτωλούς. Ο Ίδιος ήταν αναμάρτητος (Εβρ. 4/δ’15) και έτσι όταν έδωσε τη ζωή Του δεν πέθανε για τις δικές Του αμαρτίες. Απεναντίας, επωμίστηκε «τας αμαρτίας πολλών» (Εβρ. 9/θ’28) «διά να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού» (Εβρ. 2/β’17) και θυσιάστηκε «διά να αθετήση την αμαρτίαν» για πάντα (Εβρ. 9/θ’26).Σύμφωνα με την Εβρ. 2/β’9, ο Ιησούς έγινε λίγο κατώτερος των αγγέλων για να μπορέσει να πεθάνει. Σκοπός είναι να κατανοήσουμε το γιατί η θυσία του Ιησού ήταν απαραίτητη για την εξύψωσή Του. Με απλά λόγια, για να σωθούν οι άνθρωποι έπρεπε να πεθάνει ο Ιησούς, δεν υπήρχε άλλος τρόπος.Σε αυτήν την περικοπή βλέπουμε πως σκοπός της Ενσάρκωσης ήταν ο θάνατος του Υιού. Μόνο μέσω του θανάτου Του, μπορούσε ο Ιησούς να γίνει αρχηγός της σωτηρίας (Εβρ. 2/β’10).Γιατί ο Θεός άφησε τον Ιησού να υποφέρει; Στην Εβρ. 2/β’14-18 βλέπουμε ότι ο θάνατος του Ιησού ήταν απαραίτητος για να σωθούν τα παιδιά του Θεού από την δουλεία και τον φόβο του θανάτου, και από τον Διάβολο, καθώς επίσης για να Του δοθεί το δικαίωμα να γίνει «ελεήμων και πιστός αρχιερεύς». Εν ολίγοις, ο σταυρός προπορεύεται του θρόνου.«Επάνω στο Χριστό, τον αντικαταστάτη και εγγυητή μας, τοποθετήθηκε η ανομία όλων μας. Θεωρήθηκε παραβάτης για να μπορέσει να μας εξαγοράσει από την καταδίκη του νόμου. Η ενοχή όλων των απογόνων του Αδάμ πίεζε την καρδιά Του. Η οργή του Θεού κατά της αμαρτίας, η τρομερή ένδειξη της δυσαρέσκειάς Του για την ανομία, γέμισαν την ψυχή του Υιού Του με τρόμο.» Ε. Χουάιτ, Ζ.Χ. σ.726.ΣΚΕΨΗ: Ο Χριστός, ο Δηµιουργός του Σύµπαντος, πέθανε για τις αµαρτίες µας. Σκεφτείτε τι σηµαίνει αυτό, καθώς και τα καλά νέα που συνεπάγονται. Αναλογιστείτε την ελπίδα που σας προσφέρει. Πώς µπορεί αυτή η σπουδαία αλήθεια να αποτελέσει το κίνητρο πίσω από κάθε σας ενέργεια;


ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η έννοια του λυτρωτικού αίματος είναι διάχυτη σε όλη την Αγία Γραφή. Το αίμα φαίνεται από τις πρώτες κιόλας θυσίες μετά την αμαρτία του Αδάμ και της Εύας. Τελετές αίματος χαρακτήριζαν το τελετουργικό σύστημα του Ισραήλ προκειμένου να απεικονιστεί η σπουδαία αλήθεια ότι χωρίς ρήση αίματος δεν υπάρχει περίπτωση να συγχωρεθούμε και να βρεθούμε στην παρουσία του Θεού. Μόνο με τη θυσία θα μπορούσε κάποιος να λάβει το έλεος του Θεού και να έρθει σε κοινωνία μαζί Του.Διαβάστε τα παρακάτω εδάφια από την προς Εβραίους επιστολή για το αίμα του Χριστού και το αίμα από τις θυσίες στην Παλαιά Διαθήκη. Τι μας διδάσκουν;Εβρ. 9/θ’12……………………………………………………………………….Εβρ. 9/θ’14.………………………………………………………………………Εβρ. 9/θ’18……………………………………………………………………….Εβρ. 9/θ’22……………………………………………………………………….Εβρ. 10/ι’19……………………………………………………………………….Εβρ. 12/ιβ’24……………………………………………………………………..Εβρ. 13/ιγ’12……………………………………………………………………..Εβρ. 13/ιγ’20……………………………………………………………………..Το αίμα του Χριστού δεν παραπέμπει στη ζωή Του, αλλά είναι σύμβολο της θυσίας Του και έτσι περιγράφεται το λειτουργικό μέρος αυτού του θανάτου. Η ρήση του αίματος του Χριστού έχει απίστευτα πολλές λειτουργίες. Το αίμα του Χριστού μας προσφέρει αιώνια Λύτρωση, εξιλέωση από την αμαρτία, μας παρέχει συγχώρεση, εξαγνισμό, και είναι ο λόγος για ανάσταση. Στην προς Εβραίους επιστολή υπάρχει μία δυνατή αντιπαραβολή: Το αίμα του Χριστού είναι ανώτερο από κάθε άλλο αίμα. Για την ακρίβεια, κανένα άλλο αίμα δεν μπορεί να προσφέρει συγχώρεση. Ο θάνατος του Χριστού είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο οι αμαρτίες μας πριν και μετά το Σταυρό, έχουν συγχωρεθεί (Εβρ. 9/θ’15). Η ρήση του αίματος του Χριστού και οι επιδράσεις του, είναι ξεκάθαρη ένδειξη ότι ο Χριστός δέχτηκε το δικό μας τίμημα και πέθανε στη θέση μας.ΣΚΕΨΗ: Πώς η σωστή κατανόηση της θυσίας του Χριστού θα µας απελευθερώσει από τις σκέψεις ότι τα έργα µας µπορούν να µας σώσουν;……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................


ΑΜΩΜΗ ΘΥΣΙΑ

Ποια ήταν τα κριτήρια για τα ζώα που προσφέρονταν θυσία; Διαβάστε Έξ. 12/ιβ’5, Λευιτ. 3/γ’1, 4/δ’3.…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….Η επιλογή του ζώου που θα θυσιαζόταν, γινόταν με μεγάλη προσοχή. Δεν μπορούσε οποιοδήποτε ζώο να θυσιαστεί, μιας και έπρεπε να πληροί κάποιες προϋποθέσεις, ανάλογα το είδος της θυσίας.Ωστόσο, υπήρχε ένα κοινό κριτήριο για όλες τις θυσίες. Τα ζώα έπρεπε να ήταν «άμωμα». Στα εβραϊκά η λέξη (tamim) μεταφράζεται επίσης και ως «αρτιμελή», «χωρίς τραυματισμούς», «χωρίς ελάττωμα» ή «τέλεια». Δίνει την ιδέα ότι θα έπρεπε να πληρούν τα υψηλότερα κριτήρια. Μόνο το καλύτερο ήταν ικανοποιητικό. Σχετικά με τους ανθρώπους, ο όρος που χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει τη σχέση τους με τον Θεό είναι «τέλεια» (Γέν. 6/ς’9, 17/ιζ’1).Πώς περιγράφεται ο Ιησούς σ’ αυτά τα εδάφια; Εβρ. 4/δ’15, 7/ζ’26, 9/θ’14 και Α’ Πέτρ. 1/α’18,19. Γιατί ο Ιησούς έπρεπε να είναι αναμάρτητος;…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………..Ο Ιησούς, ο «Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάν. 1/α’29), ήταν η απόλυτη εκπλήρωση της άμωμης θυσίας στην Παλαιά Διαθήκη. Η αγνή ζωή Του έκανε τον Ιησού την τέλεια θυσία. Αυτή είναι η εγγύηση της σωτηρίας μας, γιατί μόνο κάποιος αναμάρτητος θα μπορούσε να πάρει τις αμαρτίες μας, και να μας καλύψει με την τέλεια δικαιοσύνη Του, τώρα και στην κρίση. Αυτή η δικαιοσύνη είναι η μοναδική μας ελπίδα για σωτηρία.Όπως στα εβραϊκά, έτσι και στα ελληνικά η λέξη «άμωμος» δεν χρησιμοποιείται για να περιγράψει μόνο τον Ιησού και τη θυσία Του, αλλά και τον χαρακτήρα των ακόλουθών Του. «Συγκρίνοντας τη ζωή τους με τον χαρακτήρα του Χριστού θα μπορέσουν να δουν που απέτυχαν στον άγιο νόμο του Θεού και θα επιδιώξουν να γίνουν τέλειοι στον περίγυρό τους, όπως ο Θεός είναι τέλειος.» Ε. Χουάιτ, The Paulson Letters, σ.374.Μέσω της θυσίας και της διακονίας του Άμωμου Χριστού, στεκόμαστε άμωμοι ενώπιον του Θεού (Ιούδας 24). ΣΚΕΨΗ: Γιατί οι έννοιες «άµωµος και άγιος», µας προκαλούν ανησυχία; Πώς η γνώση ότι ο Χριστός είναι ο αντικαταστατής µας, µας βοηθάει να αποδεχτούµε ότι είµαστε «άγιοι»; Πώς πρέπει η νέα µας κατάσταση ενώπιον του Θεού να επηρεάζει τον τρόπο που ζούµε;


ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Στην προς Εβραίους επιστολή, ο Παύλος δεν εστιάζει μόνο στην θεολογική πλευρά της θυσίας του Χριστού, αλλά εξηγεί και τις πρακτικές συνέπειες. Σε αρκετά σημεία, μας δείχνει τι συμβαίνει όταν κάποιος αψηφά αυτήν την θυσία. Διαβάστε Εβρ. 6/ς’4-6 και 10/ι’26-31. Για ποιο πράγμα μας προειδοποιεί ο Παύλος; Τι είδους συμπεριφορές περιγράφει;……………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………..Στην προς Εβραίους επιστολή, ο Παύλος δείχνει το μεγαλείο της σωτηρίας του Θεού, το πώς φανερώθηκε ο Θεός στους ανθρώπους, καθώς και το τι έκανε και κάνει για τους πιστούς. Ωστόσο, υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα που ο Παύλος έπρεπε να επισημάνει. Υπάρχει ο κίνδυνος, τα προνόμια της θυσίας του Χριστού να θεωρηθούν δεδομένα. Αναφέρεται σ’ αυτόν τον κίνδυνο λέγοντας «να μη εκπέσωμεν ποτέ» από τον στόχο (Εβρ. 2/β’1). Πίσω από τα λόγια του Παύλου βρίσκεται η εικόνα ενός πλοίου που ξεφεύγει από την ρότα του και δεν φθάνει ποτέ στο λιμάνι προορισμού του. Στόχος μας είναι να παραμείνουμε στην πορεία μας. Ορισμένοι απορρίπτουν σκόπιμα τον Θεό, και ενώ έχουν αποδεχθεί το ευαγγέλιο, η ζωή τους παραμένει ίδια. Στην πραγματικότητα, γι’ αυτούς η θυσία δεν έχει κανένα αποτέλεσμα για τις αμαρτίες τους (Εβρ. 10/ι’26-31). Ωστόσο, δεν είναι πολλοί εκείνοι που ευθαρσώς θα απορρίψουν την θυσία του Χριστού. Παρόλα αυτά, ο Παύλος προειδοποιεί. Ο πραγματικός κίνδυνος έγκειται στο γεγονός ότι αυτό μπορεί να είναι μία δυσδιάκριτη και σταδιακή διαδικασία. Η αλλαγή μπορεί να γίνει ανεπαίσθητα. Σταδιακά, το έργο του Χριστού δεν εκτιμάται, όπως και ο Ησαύ δεν εκτίμησε τα πρωτοτόκια (Εβρ. 12/ιβ’15-17). Ποτέ δεν πρέπει να θεωρήσουμε τη θυσία του Χριστού ως κάτι κοινό. Ο Παύλος δεν θέλει να τρομοκρατήσει τους αναγνώστες του, αλλά θέλει να τους δείξει τις συνέπειες του να απομακρυνθούν από τον Θεό. Δεν θέλει να συμβεί κάτι τέτοιο. Από την άλλη, τους ενθαρρύνει να κρατήσουν τα οφέλη της σωτηρίας (Εβρ. 3/γ’6, 14, 10/ι’23) και να στρέψουν το βλέμμα τους στον Ιησού (Εβρ. 12/ιβ’2).ΣΚΕΨΗ: Τι γίνεται µε µας; Μήπως έχουµε «συνηθίσει» την σπουδαία αυτή αλήθεια του Σταυρού; Γιατί είναι τροµερό εάν αυτό συµβαίνει; Πώς µπορούµε να προστατευτούµε από τον κίνδυνο που µας προειδοποιεί ο Παύλος;


ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΜΕΛΈΤΗ:Εκείνο το οποίο ο Λούθηρος αποκαλούσε «υπέροχη ανταλλαγή» ή «ευτυχής ανταλλαγή» αναφερόμενος στην δικαιοσύνη του Χριστού για την αμαρτία του ανθρώπου, η αδ. Χουάιτ το περιγράφει κάπως έτσι:«Ο Χριστός άφησε να Του συμπεριφερθούν όπως άξιζε σε μας, για να τύχομε εμείς της συμπεριφοράς που αξίζει σ’ Αυτόν. Καταδικάσθηκε για τις αμαρτίες μας στις οποίες δεν είχε καμία συμμετοχή, για να μπορούμε εμείς να δικαιωθούμε με τη δικαιοσύνη Του στην οποία δεν έχουμε καμία συμμετοχή. Υπέφερε το θάνατο, ο οποίος ήταν δικός μας για να απολαύσουμε τη ζωή η οποία ήταν δική Του. "Διά των πληγών Αυτού ημείς ιάθημεν".» Ε. Χουάιτ, Ζ.Χ. σ.7.«Και τίποτα άλλο εκτός από τον θάνατό Του μπορεί να κάνει αυτήν την αγάπη αποτελεσματική για μας. Μόνο με το θάνατό Του μπορούμε να προσβλέπουμε με χαρά στη Δευτέρα Παρουσία. Η θυσία Του είναι το κέντρο της ελπίδας μας. Επάνω σ’ αυτή πρέπει να στηρίξουμε την πίστη μας.» Ε. Χουάιτ, Ζ.Χ. σ.634.Ερωτήσεις για συζήτηση: 1. Σε ορισμένους δεν αρέσει η ιδέα ότι ο Ιησούς είναι η θυσία μας.

Νομίζουν ότι αυτό κάνει τον Θεό να δείχνει αιμοχαρή ή εκδικητικό, όπως οι ειδωλολατρικές θεότητες. (Για την ακρίβεια, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το αίμα και οι θυσίες που βλέπουμε στην Αγία Γραφή , είναι απλώς ένας αντικατοπτρισμός αυτών των ειδωλολατρικών εννοιών.) Γιατί αυτή η άποψη της Σταυρικής θυσίας είναι λανθασμένη; Πώς οι έννοιες του θανάτου, της θυσίας, και του αίματος, μας βοηθάνε να δούμε πόσο σοβαρή είναι η αμαρτία και οι συνέπειές της; Πώς η συνειδητοποίηση του κόστους της αμαρτίας, θα μας βοηθήσει να αποζητήσουμε την δύναμη του Θεού για να βγάλουμε την αμαρτία από τη ζωή μας;

2. Ορισμένοι δυσκολεύονται να καταλάβουν τον ρόλο των έργων στο σχέδιο της σωτηρίας. Πώς ο θάνατος του Χριστού, και όλα όσα επιτεύχθηκαν μέσω αυτού, μπορούν να μας προστατέψουν από την παγίδα της σωτηρίας εξ έργων; Εξάλλου, τι μπορούν να προσθέσουν τα έργα μας στη θυσία που έκανε ο Χριστός για μας;

3. Η Ε. Χουάιτ είπε ότι θα ήταν καλό να περνούσαμε μία ώρα την ημέρα αναλογιζόμενοι τη ζωή του Ιησού, ιδιαίτερα τις τελευταίες του ώρες. Πώς αυτό θα ενδυναμώσει τη σχέση μας με τον Χριστό και θα αυξήσει την εκτίμησή μας για όλα όσα έχει κάνει για μας;


Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Ο ΙΕΡΕΑΣ ΜΑΣ

Εδάφιο µνήµης: «Κεφάλαιον δε των λεγοµένων είναι τούτο, Τοιούτον έχοµεν αρχιερέα, όστις εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου της µεγαλωσύνης εν τοις ουρανοίς, λειτουργός των αγίων, και της σκηνής της αληθινής, την οποίαν κατασκεύασεν ο Κύριος, και ουχί άνθρωπος.» Εβραίους 8/η’1,2.

Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Ψαλµ. 110/ρι’1-5, Γέν. 14/ιδ’18-20, Εβρ. 7/ζ’1-3, Ρωµ. 8/η’31-34, Α’ Τιµ. 2/β’4-6, Εβρ. 8/η’6, 2/β’17,18, 3/γ’6, 10/ι’1-14.

Μετά την ανάσταση και την ανάληψή Του στο ουράνιο αγιαστήριο, ο Χριστός ξεκίνησε μία νέα φάση του σχεδίου της Σωτηρίας (Εβρ. 2/β’17). Αφού εκπλήρωσε την απαραίτητη προϋπόθεση της θυσίας, ο Χριστός ξεκίνησε την ιερατική Του διακονία, χάρη της τέλειας θυσίας Του, μεσιτεύοντας για όσους έχουν καλυφθεί – μέσω πίστης – με το αίμα Του. Η ιερατική Του διακονία έχει δύο στάδια τα οποία και προεικονίστηκαν στο επίγειο αγιαστήριο: την καθημερινή διακονία και την ετήσια διακονία, της Ημέρας του Εξιλασμού.Αυτήν την εβδομάδα θα μελετήσουμε το έργο του Ιησού στην καθημερινή διακονία και θα δούμε το αντίκτυπο του έργου Του σε μας. Το γεγονός ότι ο Ιησούς στέκεται στην παρουσία του Θεού και χρησιμοποιεί τα πλεονεκτήματα της θυσίας Του για όφελός μας, μας δίνει ιδιαίτερη παρηγοριά. Το μήνυμα του αγιαστηρίου προσφέρει μεγάλη ελπίδα και ενθάρρυνση ακόμη και στους πιο αδύναμους ακόλουθους Του.


Ο ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ ΜΑΣΗ προς Εβραίους επιστολή είναι το βιβλίο της Καινής Διαθήκης που μιλάει ιδιαίτερα για το ιερατικό έργο του Χριστού. Το βασικό θέμα της προς Εβραίους επιστολής βρίσκεται σε δύο εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης από τον Ψαλμ. 110/ρι’. Στο εδ. 1 έχουμε την διαβεβαίωση ότι ο Χριστός είναι πάνω από όλους, επειδή κάθισε στα δεξιά του Θεού. Αυτό είναι ένα θέμα που βλέπουμε συχνά στην προς Εβραίους επιστολή, όπου δίνεται έμφαση στην Θεϊκή και Μεσσιανική υπόσταση του Ιησού (Εβρ. 1/α’3, 4/δ’14, 7/ζ’26, 8/η’1, 12/ιβ’2). Στον Ψαλμ. 110/ρι’4 βλέπουμε πως η ιερατική διακονία του Χριστού είχε προεικονιστεί μέσα από εκείνη του Μελχισεδέκ (Εβρ. 5/ε’6).Με ποιον τρόπο ο Χριστός εκπλήρωσε την θεϊκή υπόσχεση για την ιερατεία κατά την τάξη Μελχισεδέκ; Συγκρίνετε με Γέν. 14/ιδ’18-20, Ψαλμ. 110/ρι’4 και Εβρ. 7/ζ’1-3.……………………………………………………………………………………..Στην Αγία Γραφή δεν μας δίνονται πολλές πληροφορίες για τον Μελχισεδέκ. Ωστόσο, από αυτά που μας αποκαλύπτονται βλέπουμε πολλές ομοιότητες με τον Ιησού. Ο Μελχισεδέκ ήταν βασιλιάς της πόλης Σαλήμ (Σαλήμ σημαίνει ειρήνη, κι έτσι είναι ο «Βασιλιάς της Ειρήνης»). Το όνομά του σημαίνει «Βασιλιάς της Δικαιοσύνης» και σχετίζεται με τον χαρακτήρα του. Είναι αποσπασμένος από την ιστορία, μιας και δεν μας δίνεται το γενεαλογικό του δέντρο. Δεν αναφέρονται η γέννηση και ο θάνατός του, και έτσι μοιάζει σαν να μην έχει αρχή και τέλος, ενώ αναφέρεται ως «ιερεύς του Θεού του Υψίστου». Η ιερατική ιδιότητα του Μελχισεδέκ είναι ανώτερη των Λευιτών, επειδή μέσω του παραδείγματος του Αβραάμ, οι Λευίτες έδιναν και αυτοί δέκατα (Εβρ. 7/ζ’4-10). Έτσι, ο Μελχισεδέκ είναι ένας τύπος του Χριστού. Ο Χριστός όμως είναι ανώτερος. Ο Ααρών, ήταν ο πρώτος αρχιερέας του λαού Ισραήλ. Στην Εβρ. 5/ε’1-4 περιγράφεται η εξειδικευμένη αρχιερατική διακονία του Ααρών: Διορίστηκε από τον Θεό, εκπροσωπούσε τους ανθρώπους, μεσίτευε ενώπιον του Θεού, πρόσφερε θυσίες για τον λαό και για τον ίδιο. Η προς Εβραίους επιστολή απεικονίζει τον Χριστό ως τον νέο Αρχιερέα. Είναι ανώτερος του Ααρών, καθώς δεν πληροί μόνο τις προϋποθέσεις του ιερατείου, αλλά και τις ενισχύει. Ο Ιησούς ήταν αναμάρτητος, κατά πάντα υπάκουος, και δεν χρειαζόταν να προσφέρει θυσία για τον εαυτό Του. Αντιθέτως, ο Ίδιος ήταν η θυσία – η τέλεια θυσία.Ο Ιησούς εκπλήρωσε καλύτερα την ιερατική διακονία και από τον Ααρών και από τον Μελχισεδέκ. Και οι δύο αυτοί τύποι βρήκαν τον αντίτυπό τους στον Χριστό.


ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΚΑΙ ΜΕΣΙΤΗΣ

Διαβάστε Ρωμ. 8/η’31-34. Ποια σπουδαία ελπίδα και υπόσχεση μάς δίνεται;……………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….……….……………………………………………………………………………Το υπόβαθρο των εδ. 31-34 είναι μία δικαστική σκηνή όπου πρέπει να οραματιστούμε τον εαυτό μας να δικάζεται. Διάφορα ερωτήματα προκύπτουν, όπως: Ποιος είναι εναντίον μας; Ποιος μας κατακρίνει; Αυτή η κατάσταση μας προκαλεί τρόμο. Γνωρίζουμε ότι είμαστε ατελείς και αμαρτωλοί. Παρόλα αυτά, δεν χρειάζεται να φοβόμαστε. Η υπόσχεση ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, εμπεριέχεται σε αρκετά σημεία: Ο Θεός είναι μαζί μας (εδ. 31), έδωσε τον Υιό Του για μας (εδ.32), μας χαρίζει τα πάντα (εδ.32) και μας δικαιώνει (εδ.33). Ο Ιησούς Χριστός είναι με το μέρος μας. Ο Ιησούς είναι η απάντηση για κάθε φόβο καταδίκης γιατί πέθανε, αναστήθηκε, και μεσιτεύει για μας στο ουράνιο αγιαστήριο, στα δεξιά του Θεού (εδ. 34). Από τη στιγμή που πέθανε για μας, είμαστε σίγουροι για την αγάπη Του. Η διαβεβαίωση που μας δίνεται στη Ρωμ. 8/η’31-39 μας δείχνει ποιος είναι ο Θεός στον Οποίο πιστεύουμε. Αν αντιληφθούμε το πόσο μας αγαπάει ο Θεός και ότι τίποτα δεν μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια Του για μας (εδ. 35-39), τότε η ουράνια αίθουσα δικαστηρίου θα είναι για μας μέρος χαράς και ευφροσύνης. Αυτή η αλήθεια γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρη στην Α’ Ιωάν. 2/β’1,2. Ο όρος «παράκλητος» δείχνει στην ύπαρξη κάποιου συνηγόρου που εμφανίζεται στη θέση κάποιου άλλου ως «μεσίτης». Ο Ιησούς είναι ο Συνήγορός μας, και μας υπερασπίζεται, διαφορετικά δεν θα είχαμε καμία ελπίδα.Ο Συνήγορός μας είναι «δίκαιος», γεγονός που μας δίνει τη βεβαιότητα ότι ο Πατέρας θα ακούσει τη μεσολάβηση του Χριστού, επειδή ο Χριστός δεν έκανε κάτι που ο δίκαιος Πατέρας Του θα απέρριπτε. Ο αναμάρτητος Χριστός μεσολαβεί για τους αμαρτωλούς, ως ο Δίκαιος που πήρε τη θέση τους.ΣΚΕΨΗ: Πώς µπορείτε να βιώσετε τη θαυµάσια αλήθεια ότι τίποτα δεν µπορεί να µας χωρίσει από την αγάπη του Θεού; Πώς µπορείτε να χρησιµοποιήσετε αυτήν τη διαβεβαίωση ως κίνητρο να ζήσετε όπως ο Θεός θα ήθελε, και να αλλάξετε τον σηµερινό τρόπο ζωής σας;


ΜΕΣΙΤΗΣ

Διαβάστε Α’ Τιμ. 2/β’4-6. Πώς αυτά τα εδάφια μάς βοηθάνε να καταλάβουμε τι κάνει ο Χριστός για μας στον ουρανό;….………………………………………………………………………………….…..…………………………………………………………………………………Ο Χριστός αποκαλείται Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Δεν υπάρχει κανένας άλλος, επειδή κανένας άλλος δεν είναι απαραίτητος. Διαμέσου της ιδιότητας του Χριστού ως Μεσίτης, η σωτηρία και η γνώση της αλήθειας είναι διαθέσιμες σε όλον τον κόσμο (Α’ Τιμ. 2/β’4). Το θέμα είναι εάν θα επωφεληθούμε τα όσα ο Χριστός μας προσφέρει, ανεξαρτήτου της κοινωνικής μας θέσης, της φυλής, του χαρακτήρα, ή των έργων μας στο παρελθόν. Ο όρος «μεσίτης» ήταν γνωστός από την αρχαιότητα στον οικονομικό και νομικό τομέα. Περιγράφει εκείνον που διαπραγματεύεται ή ενεργεί ως διαιτητής ανάμεσα σε δύο παρατάξεις, προκειμένου να λυθεί η οποιαδήποτε διαφωνία ή να επιτευχθεί ένας κοινός στόχος και μία συμφωνία. Στην προς Εβραίους επιστολή, ο Χριστός ως Μεσίτης συνδέεται με την νέα διαθήκη (Εβρ. 8/η’6, 9/θ’15, 12/ιβ’24). Έχει φέρει συμφιλίωση. Παρότι η αμαρτία κατέστρεψε τη στενή σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου, ο Χριστός ήρθε και αποκατέστησε αυτήν τη σχέση. Αυτός είναι ο σύνδεσμος μεταξύ Θεού και ανθρώπου, και μέσω Αυτού μπορούμε να απολαύσουμε τη σχέση διαθήκης με τον Κύριο. Η αναφορά του Παύλου, «άνθρωπος Χριστός Ιησούς» δείχνει την μοναδική Του ιδιότητα να είναι συγχρόνως άνθρωπος και Θεός (Α’ Τιμ. 2/β’5). Η σωτηρία και η μεσιτεία βρίσκουν πλήρη εφαρμογή στην ανθρώπινη υπόσταση του Ιησού και στην εθελοντική αυτοθυσία Του. Όντας Θεός και άνθρωπος, ο Ιησούς μπόρεσε να συνδέσει τον ουρανό και τη γη με δεσμά που δεν πρόκειται ποτέ να σπάσουν.«Ο Ιησούς Χριστός ήρθε για να ενώσει τον θνητό άνθρωπο με τον άπειρο Θεό, και να συνδέσει τη γη που είχε αποκοπεί από τον ουρανό μετά την αμαρτία.» Ε. Χουάιτ, Sermons and Talks, τομ. 1, σ. 253.ΣΚΕΨΗ: Αυτή τη στιγµή υπάρχει Κάποιος που µεσιτεύει για σας στον ουρανό. Τι σας δείχνει αυτό για το πόσο σηµαντικοί είστε στα µάτια του Θεού; Πώς αυτή η αλήθεια πρέπει να επηρεάσει τη ζωή σας και τον τρόπο που συµπεριφέρεστε στους άλλους;……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................


Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ

Τι μας αποκαλύπτουν, τα παρακάτω εδάφια για την αρχιερατική διακονία του Χριστού; Εβρ. 2/β’17,18, 3/γ’6, 4/δ’14,15, 7/ζ’24-28, 8/η’1-3.……………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………..Ο Ιησούς είναι ο μέγας Αρχιερέας (Εβρ. 4/δ’14). Είναι ανώτερος όλων των αρχιερέων και ηγεμόνων της γης. Η Αγία Γραφή αποδίδει διάφορα προσόντα στον Ιησού ως μέγα Αρχιερέα μας:Είναι ελεήμων και πιστός. Τα δύο χαρακτηριστικά, ελεήμων και πιστός (Εβρ. 2/β’17) ταιριάζουν στον ρόλο του Χριστού ως μεσίτη, γιατί παρέχει εξιλέωση για μας («ελεήμων»), και την αφοσίωσή Του στον Πατέρα και σε μας («πιστός»).Είναι μαζί μας. Ο Ιησούς μπορεί να μας καταλάβει (Εβρ. 2/β’18, 5/ε’2,7). Επειδή έζησε ως άνθρωπος μπορούμε να Τον εμπιστευόμαστε ως εύσπλαχνο και τέλειο Βοηθό. Ωστόσο, δεν είναι στην ίδια κατάσταση με μας, επειδή είναι Αναμάρτητος (Εβρ. 4/δ’15). Μας κυβερνά. Ο Ιησούς ως Αρχιερέας δεν ανήκει απλώς στην κοινότητα των πιστών, όπως ήταν ο Μωυσής, αλλά μας κυβερνά, όπως ο γιος κυβερνά στο σπίτι του πατέρα του (Εβρ. 3/γ’6). Ο Χριστός έχει την απόλυτη εξουσία μεταξύ των αγίων.Είναι όπως εμείς. Η θεϊκή προέλευση του Ιησού δεν Του παρείχε αποκλειστικά προνόμια. Δοκιμάστηκε όπως εμείς (Εβρ. 4/δ’15). Οι πειρασμοί που δέχτηκε στην έρημο δείχνουν πως δοκιμάστηκε σωματικά, ψυχικά και πνευματικά (Ματθ. 4/δ’1-11).Για μας. Ο Χριστός εμφανίζεται στο ουράνιο αγιαστήριο στην παρουσία του Θεού «υπέρ ημών» (Εβρ. 9/θ’24) και μεσιτεύει για μας (Εβρ. 7/ζ’25). Δοξάζουμε τον Θεό που έχουμε έναν θεϊκό Εκπρόσωπο στην κρίση.ΣΚΕΨΗ: Ο Ιησούς βρίσκεται στον ουρανό «υπέρ ηµών». Τι σηµαίνει αυτό; Τι ελπίδα και σιγουριά µπορούµε να αντλήσουµε από αυτήν την υπέροχη αλήθεια;……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................


«ΜΕ ΜΙΑΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑΝ»

Όπως είδαμε κύριος σκοπός του επίγειου αγιαστηρίου ήταν να φανερώσει μέσα από σύμβολα, τύπους, και προφητείες, τον θάνατο και την αρχιερατική διακονία του Ιησού. Η αμαρτία είναι κάτι πολύ τρομερό για να μπορέσει να λυθεί τόσα απλά με τον θάνατο ζώων (όσο τραγικό κι αν είναι αυτό). Αντιθέτως, όλο αυτό το αίμα που χύθηκε έδειχνε την μοναδική λύση κατά της αμαρτίας που δεν ήταν άλλη από τον θάνατο του Ιησού. Το γεγονός ότι για την εξιλέωση χρειάστηκε να πεθάνει Εκείνος που είναι Ίσος με τον Θεό (Φιλιπ. 2/β’6), μας δείχνει πόσο καταδικαστέα είναι στην πραγματικότητα η αμαρτία.Διαβάστε Εβρ. 10/ι’1-14. Πώς αντιπαραβάλλεται σ’ αυτήν την περικοπή η λειτουργία και το έργο του επίγειου αγιαστηρίου με τον θάνατο και την αρχιερατική διακονία του Ιησού;…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…..…………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………Από αυτά τα εδάφια απορρέουν πολλές βασικές αλήθειες, και κυρίως ότι οι θυσίες όλων αυτών των ζώων δεν αρκούσαν για να λυθεί το πρόβλημα της αμαρτίας. «Διότι αδύνατον είναι αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας» (Εβρ. 10/ι’4). Οι θυσίες των ζωών έδειχναν στην λύση, αλλά δεν ήταν οι ίδιες η λύση. Η λύση ήταν ο Ιησούς, ο θάνατός Του και στη συνέχεια η διακονία Του για μας στο ουράνιο αγιαστήριο.Προσέξτε ένα ακόμη σημαντικό σημείο σ’ αυτά τα εδάφια: ο θάνατος του Ιησού επαρκεί για όλα. Οι θυσίες των ζώων επαναλαμβάνονταν συνεχώς, ενώ η μοναδική θυσία του Ιησού ήταν αρκετή (ας μην ξεχνάμε φυσικά, το Ποιος θυσιάστηκε!) για να καλύψει τις αμαρτίες όλης της ανθρωπότητας. Ο Θεός φανέρωσε αυτήν την αλήθεια όταν μετά το θάνατο του Ιησού, το καταπέτασμα του επίγειου αγιαστηρίου σχίστηκε με υπερφυσικό τρόπο (Ματθ. 27/κζ’51).ΣΚΕΨΗ: Δείτε γύρω σας τον πόνο και την καταστροφή που έχει προκαλέσει η αµαρτία. Πώς µπορούµε καθηµερινά να στρεφόµαστε στον Ιησού ως τη µοναδική λύση για το πρόβληµα της αµαρτίας στη ζωή µας;……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................



«Σταματήστε να ακούτε την φωνή του Σατανά και να κάνετε το θέλημά του, και σταθείτε δίπλα στον Ιησού, ενστερνιστείτε τις αρετές Εκείνου που μπορεί να βοηθήσει τους ταλαιπωρημένους και να πάρει τις θλίψεις τους. Εκείνος που συγχωρήθηκε πολύ, θα αγαπήσει ακόμη περισσότερο. Ο Ιησούς είναι πολυεύσπλαχνος μεσίτης, ελεήμων και πιστός Αρχιερέας. Ο Κυρίαρχος των ουρανών – ο Βασιλιάς της δόξης – μπορεί να δει τους θνητούς που είναι υποκείμενοι στους πειρασμούς του Σατανά, μιας και ο Ίδιος ένιωσε τη δύναμη των τεχνασμάτων του Σατανά.» Ε. Χουάιτ, Chris-tian Education, σ.160.«Η συνείδηση μπορεί να απελευθερωθεί από την καταδίκη. Μέσω της πίστης στο αίμα του Ιησού Χριστού, τα πάντα θα γίνουν τέλεια. Δόξα τον Θεό που δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι το ακατόρθωτο. Μπορούμε να επικαλεστούμε τον καθαγιασμό. Μπορούμε να απολαύσουμε την εύνοια του Θεού. Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για το τι σκέφτονται ο Χριστός και ο Θεός για μας, αλλά για το τι σκέφτεται ο Θεός για τον Χριστό, τον Αντικαταστάτη μας.» Ε. Χουάιτ, Selected Messages, βιβλίο 2, σ.32,33.Ερωτήσεις για συζήτηση: 1. Διαβάστε Εβρ. 2/β’17. Γιατί ήταν απαραίτητο ο Ιησούς να γίνει

άνθρωπος και να υποφέρει, προτού γίνει Αρχιερέας μας;2. Διαβάστε το δεύτερο απόσπασμα της αδ. Χουάιτ. Προσέξτε ιδιαίτερα

τη φράση, «Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για το τι σκέφτονται ο Χριστός και ο Θεός για μας, αλλά για το τι σκέφτεται ο Θεός για τον Χριστό, τον Αντικαταστάτη μας.» Πώς αυτό μας βοηθάει να καταλάβουμε τι προηγείται από το να «γίνουμε τέλειοι εν Χριστώ»;

3. Ο Αρχιερέας μας, ο Ιησούς Χριστός, είναι η Ασφάλεια της σωτηρίας μας και μας παρέχει τα πλεονεκτήματα του αίματος και της θυσίας Του. Με Εκείνον στο πλευρό μας δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε στην καθημερινότητά μας αυτές τις υπέροχες αλήθειες που βλέπουμε στην προς Εβραίους επιστολή, ιδιαίτερα σε στιγμές μεγάλου πειρασμού;

4. Στην προς Εβραίους επιστολή φαίνεται ξεκάθαρα πως η θυσία του Ιησού επαρκεί για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της αμαρτίας. Τι μας δείχνει αυτό για τις θρησκευτικές τελετές που ισχυρίζονται ότι η επανάληψη των τελετών αυτών, είναι απαραίτητη για τη συγχώρεση των αμαρτιών;


Η ΔΙΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Εδάφιο µνήµης: «Και η βασιλεία, και η εξουσία, και η µεγαλωσύνη των βασιλειών των υποκάτω παντός του ουρανού, θέλει δοθή εις τον λαόν των αγίων του Υψίστου, του οποίου η βασιλεία είναι βασιλεία αιώνιος, και πάσαι αι εξουσίαι θέλουσι λατρεύσει και υπακούσει εις αυτόν.» Δανιήλ 7/ζ’27.

Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Δαν. 7/ζ’, Γέν. 3/γ’8-20, Β’ Τιµ. 2/β’19, Ψαλµ. 51/να’4, Β’ Κορ. 5/ε’10, Ψαλµ. 96/ς’11-13.

Όπως φαίνεται ξεκάθαρα στην προς Εβραίους επιστολή, μετά τον θάνατο και την ανάσταση του Ιησού, ξεκίνησε μία νέα φάση στο έργο του Ιησού για μας. Έγινε ο Αρχιερέας μας στο ουράνιο αγιαστήριο. Τα οράματα στο Δαν. 7,8/ζ’,η’, μας δείχνουν πως κάποια στιγμή στην ιστορία το ουράνιο έργο του Χριστού μεταφέρεται σε άλλο στάδιο, στην κρίση, που όπως αλλιώς αποκαλούμε , «Εσχατολογική Ημέρα του Εξιλασμού». «Εσχατολογική», επειδή αφορά τον έσχατο καιρό, και «Ημέρα του Εξιλασμού», επειδή το έργο της προεικονίστηκε από την Ημέρα του Εξιλασμού στο επίγειο αγιαστήριο.Στο Δαν. 7/ζ’ που θα εστιάσουμε αυτήν την εβδομάδα, αναφέρονται τέσσερα βασίλεια τα οποία συμβολίζονται από τέσσερα ζώα, και σύμφωνα με τη σειρά που συναντήσαμε στο Δαν. 2/β’, είναι: Η Βαβυλώνα, η Μηδο-Περσία, η Ελλάδα και η Ρώμη.Κατά τη διάρκεια της μελέτης μας θα δούμε ότι η κρίση είναι ένα χαρμόσυνο νέο, επειδή ο Κύριος και Θεός μας εργάζεται για τον λαό Του. Τους κρίνει μπροστά σε ολόκληρο το σύμπαν και τους εγγυάται την είσοδό τους στην αιώνια βασιλεία του Χριστού, την αποκορύφωση όλων των ελπίδων των ακολούθων του Κυρίου.


ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗΔανιήλ 7/ζ’10

Διαβάστε Δαν. 7/ζ’1-14. Τι συμβαίνει εδώ;…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…..……………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………Καθώς ο Δανιήλ έβλεπε τα τέσσερα θηρία, παρατήρησε πως ένα ακόμη κέρατο εμφανίστηκε ανάμεσα στα κέρατα του τέταρτου θηρίου. Αυτό το «μικρόν κέρας» έγινε ο βασικός εχθρός του Θεού και των αγίων Του. Η προσοχή του Δανιήλ στρέφεται ξαφνικά από την σκοτεινή γη στην φωτεινή σκηνή της κρίσης, στην ουράνια αίθουσα του θρόνου (Δαν. 7/ζ’9-14). Η σκηνή της κρίσης είναι ο άξονας όλου του οράματος και περιλαμβάνει δύο σημαντικά πρόσωπα, τον Παλαιό των Ημερών, και τον Υιό του Ανθρώπου. Μάρτυρες στην κρίση, είναι και οι άγγελοι. Το σκηνικό εξελίσσεται σε τρεις φάσεις: στην πρώτη έχουμε την δίκη (εδ. 9,10), έπειτα το αποτέλεσμα της κρίσης για τις θηριώδεις εξουσίες στη γη (εδ. 11,12), και τέλος τη μεταφορά της κυριαρχίας και βασιλείας στον Υιό του Ανθρώπου (εδ. 13,14). Ο Θεός Πατέρας εμφανίζεται ως ο Παλαιός των Ημερών, ο κατ’ εξοχήν σοφός Κριτής. «Ο Υιός του Ανθρώπου» εκπροσωπεί την ανθρωπότητα στο ουράνιο δικαστήριο, και δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό. Πολλές φορές ο Ιησούς χρησιμοποίησε αυτόν τον τίτλο αναφερόμενος στο πρόσωπό Του, και τουλάχιστον δύο φορές αναφέρθηκε σε σκηνές από το Δαν. 7/ζ’ (Ματθ. 24/κδ’30, 26/κς’64).Η Ημέρα του Εξιλασμού λειτουργεί ως η πιο τυπολογική τελετή του ουράνιου αγιαστηρίου. Για την ακρίβεια, βλέπουμε τον Αρχιερέα να έρχεται στον Παλαιό των Ημερών περιστοιχισμένο από σύννεφα. Στο Δαν. 7/ζ’10 «τα βιβλία ηνεώχθησαν». Τα βιβλία έχουν σημαντικό ρόλο στην ουράνια κρίση. Στην Αγία Γραφή βλέπουμε ότι στον ουρανό υπάρχουν διάφορα βιβλία: το βιβλίο της ζωής (Ψαλμ. 69/ξθ’28, Φιλιπ. 4/δ’3, Αποκ. 3/γ’5. 13/ιγ’8, 17/ιζ’8), το βιβλίο της ενθυμήσεως (Μαλ. 3/γ’16), το βιβλίο των «έργων» (Αποκ. 20/κ’12), και το βιβλίο του Θεού (Έξ. 32/λβ’32,33, Ψαλμ. 56/νς’8).ΣΚΕΨΗ: Φανταστείτε τον Θεό να σας κρίνει (κάποια στιγµή θα γίνει). Όλα όσα έχετε κάνει θα έρθουν σε κρίση. Εάν θα έπρεπε να βασιστείτε στα δικά σας έργα, τι ελπίδα θα είχατε; Ποια είναι τότε, η µοναδική σας ελπίδα στην κρίση;


ΠΡΟΤΥΠΟ ΚΡΙΣΗΣ

Διαβάστε Γέν. 3/γ’8-20. Τι κάνει ο Θεός προτού αναγγείλει την κρίση Του;…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………….Η διερευνητική κρίση είναι Βιβλική. Η διαδικασία κρίσης του Θεού περιλαμβάνει μία φάση ανάκρισης και έρευνας. Την πρώτη περίπτωση τη συναντάμε στην Γέν. 3/γ’, όπου ο Θεός ερευνά προτού ανακοινώσει την ετυμηγορία (Γέν. 3/γ’8-19). Το ίδιο συνέβη με τον Κάιν (Γέν. 4/δ’), τη Βαβέλ (Γέν. 11/ια’), και τα Σόδομα (Γέν. 18/ιη’,19/ιθ’). Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Θεός περίμενε να ενεργούν και οι κριτές Του στο Ισραήλ. Συγκεκριμένα, τους είπε, «θέλεις εξετάσει, και ερωτήσει, και ερευνήσει επιμελώς» (Δευτ. 13/ιγ’14, δείτε επίσης Δευτ. 19/ιθ’18).Η έρευνα απαιτεί σκέψη και αμεροληψία. Συχνά γίνεται δημόσια. Ο Θεός επιτρέπει και σε άλλους να δουν το πώς ενεργεί. Έτσι, όταν ο Θεός ανακοινώσει την ετυμηγορία – είτε είναι σωτήρια είτε καταδικαστέα – οι παρευρισκόμενοι θα είναι βέβαιοι πως οι ενέργειες του Θεού είναι οι καλύτερες. Αυτός είναι ακριβώς και ο λόγος που η ουράνια κρίση στο Δαν. 7/ζ’ περιλαμβάνει και βιβλία. Τα βιβλία δεν υπάρχουν για τον Θεό, αλλά για τις ουράνιες υπάρξεις που Τον περιβάλλουν, οι οποίες σε αντίθεση με τον Θεό δεν τα γνωρίζουν όλα.Πώς θα καταλήξει η κρίση για τους αγίους; Δαν. 7/ζ’22.……………………………………………………………………………………..Όσον αφορά την κρίση, η Ε. Χουάιτ έγραψε: «Το γεγονός ότι οι αναγνωρισμένοι άνθρωποι του Θεού στέκονται ενώπιον του Κυρίου με ρυπαρά ιμάτια, πρέπει οδηγήσει όλους όσους Τον ομολογούν στην ταπεινοφροσύνη και σε μία εκ βαθέων αναζήτηση της καρδιάς. Εκείνοι που εξαγνίζουν την ψυχή τους υπακούοντας στην αλήθεια, θα έχουν πιο ταπεινή άποψη για τον εαυτό τους… Ενώ όμως θα πρέπει να συνειδητοποιούμε την αμαρτωλή μας κατάσταση, πρέπει να εμπιστευτούμε τη δικαιοσύνη μας, τον καθαγιασμό και την λύτρωσή μας στον Χριστό. Δεν μπορούμε να απαντήσουμε στις κατηγορίες που ο Σατανάς μας εξαπολύει. Ο Χριστός μόνο μπορεί να ικετεύσει για μας. Είναι ικανός να κάνει τον κατήγορό μας να σιωπήσει με επιχειρήματα που έχουν βάση στις δικές Του αρετές και όχι στις δικές μας.» Ε. Χουάιτ, Testimonies for the Church, τομ. 5, σ.471,472. ΣΚΕΨΗ: Πώς µας βοηθάνε αυτά τα λόγια να καταλάβουµε το γιατί η κρίση είναι ένα χαρµόσυνο νέο;


Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Διαβάστε Δαν. 7/ζ’7-10,21,22,25,26. Πότε γίνεται η κρίση που βλέπουμε στο Δαν. 7/ζ;…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………..………..……………………………………………………………………………Σύμφωνα με το όραμα και την ερμηνεία του αγγέλου, η κρίση είναι η απάντηση του Θεού στη θρασύτητα του κέρατος, και κλιμακώνεται με την μεταφορά του βασιλείου στους αγίους του Θεού. Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι η κρίση γίνεται ενώ το κέρας εξακολουθεί να έχει δύναμη (Δαν. 7/ζ’8,9). Το κέρας χάνει την κυριαρχία του όταν ξεκινάει η κρίση, με την ολοκλήρωση της κρίσης, τα επίγεια βασίλεια καταστρέφονται (εδ. 26). Αυτό σημαίνει ότι η κρίση θα γίνει πριν τη Δευτέρα Παρουσία. Είναι διερευνητική και ξεκινάει με το πέρασμα του «καιρού και καιρών, και ημίσεος καιρού» (εδ. 25). Πώς είναι δυνατόν να αποδοθεί αμοιβή ή τιμωρία χωρίς να υπάρξει κρίση; Για την ακρίβεια, στην Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, οι άγιοι αμείβονται, γεγονός που σημαίνει ότι έχουν ήδη κριθεί. Παρομοίως, οι ασεβείς και οι πονηροί άγγελοι θα κριθούν κατά τη διάρκεια της χιλιετίας, πριν εκτελέσει ο Θεός την τελική κρίση. (Δείτε Αποκ. 20/κ’).Γιατί ο Θεός χρειάζεται την κρίση; Άλλωστε, ο Θεός δεν ξέρει «τους όντας αυτού»; Β’ Τιμ. 2/β’19.…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..Φυσικά και ο Παντογνώστης Θεός γνωρίζει τα παιδιά Του. Δεν χρειάζεται την κρίση για να αποφασίσει ποιοι θα σωθούν. Η διερευνητική κρίση δείχνει περισσότερο ότι ο Κριτής σώζει με δικαιοσύνη τον λαό Του. Οι ουράνιες υπάρξεις πρέπει να βεβαιωθούν πως οι άγιοι είναι σωσμένοι. Καθώς προσπαθούμε να κατανοήσουμε το νόημα της κρίσης, πρέπει να θυμόμαστε την Μεγάλη Διαμάχη που υπονοείται σ’ αυτά τα εδάφια, επειδή βλέπουμε τους αγγέλους να είναι μάρτυρες της κρίσης. Επίσης, και άλλες υπάρξεις ενδιαφέρονται για το τελικό αποτέλεσμα του σχεδίου της σωτηρίας.ΣΚΕΨΗ: «Γνωρίζει ο Κύριος τους όντας αυτού» (Β’ Τιµ. 2/β’19). Πώς µπορείτε να ξέρετε ότι είστε δικοί Του; Ποιος είναι ο µοναδικός τρόπος για να είστε σίγουροι; (Ρωµ. 8/η’1).


ΌΤΑΝ Η ΚΡΙΣΗ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙΔιαβάστε ξανά Δαν. 7/ζ’. Ποια είναι τα αποτελέσματα της διερευνητικής κρίσης;……………………………………………………………………………………Η κρίση καταλήγει σε εκτενέστερες ενέργειες:Ο Υιός του Ανθρώπου στέφεται. Του δίνεται «η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία» (Δαν. 7/ζ’14).Οι άγιοι λαμβάνουν την αιώνια βασιλεία. Η κρίση γίνεται για το όφελος των αγίων που λαμβάνουν την βασιλεία του Θεού (Δαν. 7/ζ’22). Είναι ολοφάνερο ότι ο Υιός του Ανθρώπου και οι άγιοι έχουν μία στενή σχέση. Όταν ο Υιός του Ανθρώπου λαβαίνει την βασιλεία Του προσκαλεί τους αγίους να ενωθούν μαζί Του. Η βασιλεία Του είναι και δική τους (Δαν. 7/ζ’27). Αυτή η κρίση οδηγεί σε μία εποχή όπου ο Βασιλιάς με την αιώνια βασιλεία ενώνεται με τον λαό Του. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή τους.Οι επαναστάτες νικήθηκαν και καταστράφηκαν. Οι εχθροί του Θεού κρίθηκαν. Αφότου το κέρας έκανε πόλεμο με τους αγίους, κατέληξε να «φθαρή και να αφανισθή έως τέλους» (Δαν. 7/ζ’25,26).Η απόλυτη δικαιοσύνη του Θεού εκδηλώνεται. Επειδή η κρίση που διεξάγεται στο ουράνιο δικαστήριο είναι ανοικτή, και οι άγγελοι βλέπουν τα πάντα σχετικά με τους ανθρώπους, όλοι μπορούν να δουν πως ο Θεός είναι Δίκαιος σε ό,τι κάνει. Εκδηλώνει ταυτόχρονα αγάπη και δικαιοσύνη. Στο τέλος, όλοι θα αναγνωρίσουν ότι ο Θεός είναι Δικαιοσύνη και Αγάπη. Η όλη διαδικασία θα φέρει τη διαβεβαίωση πως το σύμπαν θα είναι ένα ασφαλές μέρος για την αιωνιότητα. (δείτε Ψαλμ. 51/να’4, Ρωμ. 3/γ’4).Με την διερευνητική κρίση εκπληρώνονται οι προσδοκίες του Θεού και των πιστών. Επιθυμία του Θεού είναι να σωθούν τα παιδιά Του και να εξαλειφτεί η αμαρτία, χωρίς να υπάρξει καμία αμφιβολία για την αγάπη και την δικαιοσύνη Του. Επιθυμία των ανθρώπων είναι σωθούν από την αμαρτία και την καταδυνάστευσή της και να χαρούν την αιώνια ζωή στην παρουσία Εκείνου που τους αγαπάει. Έτσι, η κρίση γίνεται η εγγύηση για μία αιώνια σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ του Θεού και των δημιουργημάτων Του. «Η μεγάλη διαμάχη έληξε. Αμαρτία και αμαρτωλοί δεν υπάρχουν πια. Το σύμπαν είναι καθαρό. Ο ίδιος παλμός αρμονίας και χαράς δονεί την απέραντη κτίση. Κύματα φωτός, ζωής και χαράς πηγάζουν από το θρόνο του Δημιουργού των πάντων και ξεχύνονται σε όλες τις σφαίρες του άπειρου διαστήματος. Από το μικροσκοπικό πολοστημόριο, μέχρι το μεγαλύτερο πλανήτη, τα πάντα, έμψυχα και άψυχα, μέσα στην ασκίαστη ομορφιά τους και στην τέλεια χαρά τους διακηρύττουν ότι ο Θεός είναι αγάπη.» Ε. Χουάιτ, Τ.Π.Σ. σ. 808.


ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΗ

Διαβάστε Ψαλμ. 96/ς’11-13. Για ποιο λόγο χαίρεται όλη η δημιουργία;…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………....……………………………………………………………………………………Γιατί να αναφωνήσουμε, «Κρίνον με, Κύριε»; (Ψαλμ. 7/ζ’8). Ο λόγος είναι απλός. Κρίση σημαίνει σωτηρία: «Θεέ, σώσον με εν τω ονόματί σου, και εν τη δυνάμει σου κρίνον με» (Ψαλμ. 54/νδ’1). Ο Ψαλμός 26/κς’ είναι μία εγκάρδια ικεσία για κρίση και δικαιοσύνη. Ο Δαβίδ εκφράζει με θαυμαστό τρόπο ότι ο Θεός, ο Κριτής, είναι πάντα με το μέρος των αφοσιωμένων παιδιών Του, και ότι η κρίση Του είναι παραπάνω από επιθυμητή (Ψαλμ. 26/κς’1, 35/λε’24, 43/μγ’1, 54/νδ’1). Η κρίση υπαινίσσεται δικαίωση.Μήπως, η διερευνητική κρίση απειλεί τη διαβεβαίωσή μας για σωτηρία; Όχι, επειδή το αποτέλεσμα αυτής είναι βέβαιο. Είναι προς όφελος των αγίων (Δαν. 7/ζ’22). Το έργο του Θεού στην κρίση επιβεβαιώνει τη συγχώρησή μας και εντείνει τη διαβεβαίωση ότι οι αμαρτίες μας θα διαγραφούν για πάντα. Η κρίση, είναι ουσιαστικά μία ακόμη εκδήλωση του ότι η σωτηρία είναι δική μας. Η κρίση δεν γίνεται για να αποφασίσει ο Θεός εάν θα μας αποδεχτεί ή αν θα μας απορρίψει, αλλά είναι η φάση όπου ο Θεός οριστικοποιεί την απόφασή μας για το εάν Τον έχουμε αποδεχτεί πραγματικά ή όχι, μία επιλογή που εκδηλώνεται μέσα από τα έργα μας. Έτσι, για τον πιστό, η κρίση αυξάνει τη διαβεβαίωση. Για την ακρίβεια, η κρίση είναι η καρδιά του δόγματος της Χριστιανικής διαβεβαίωσης.Διαβάστε Ρωμ. 14/ιδ’10-12 και Β’ Κορ. 5/ε’10. Πώς πρέπει να επηρεάσει η κρίση τον τρόπο που ζούμε;…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………Η Αγία Γραφή δεν διδάσκει την απαλλαγή των δίκαιων από την κρίση. Παρότι οι δίκαιοι δικαιώνονται στην κρίση και οι αμαρτίες τους εξαφανίζονται οριστικά, η προσμονή της κρίσης τούς παροτρύνει να ζήσουν μία υπεύθυνη και αφιερωμένη ζωή. Έτσι, η διαβεβαίωση της κρίσης ωθεί την ηθική συμπεριφορά. Επειδή ο Θεός έκανε τόσα για μας, Τον αγαπάμε και επιδιώκουμε να εκφράσουμε αυτήν την αγάπη με το να είμαστε πιστοί και υπάκουοι σε ό,τι μας ζητάει.ΣΚΕΨΗ: Ένας αδελφός, σας εκφράζει την φοβία του για την κρίση του Θεού. Πώς µπορείτε να τον βοηθήσετε να καταλάβει την αισιόδοξη πλευρά της κρίσης και να αποκτήσει προσωπική διαβεβαίωση όσον αφορά την σωτηρία;



«Εκείνος που διαμένει στο ουράνιο αγιαστήριο, κρίνει δίκαια. Η χαρά Του είναι μεγαλύτερη να βρίσκεται με το λαό Του που αγωνίζεται κατά του πειρασμού σ’ ένα κόσμο αμαρτίας, παρά με τις στρατιές των αγγέλων που περιβάλλουν το θρόνο Του.» Ε. Χουάιτ, Λ.Ζ. σ.132.«Ο Σατανάς γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια τις αμαρτίες στις οποίες οδήγησε το λαό του Θεού, και εντείνει τις κατηγορίες τους εναντίον τους, δηλώνοντας ότι με τις αμαρτίες τους έχουν χάσει το δικαίωμα της θεϊκής προστασίας και ισχυριζόμενος ότι αυτός έχει το δικαίωμα να τους καταστρέψει. Τους ανακηρύσσει το ίδιο άξιους με τον εαυτό του για τον αποκλεισμό τους από την εύνοια του Θεού… Αν και έσφαλλαν, οι οπαδοί όμως του Χριστού δεν παραχώρησαν τον εαυτό τους στον έλεγχο των σατανικών πρακτόρων. Έχουν μετανοήσει για τις αμαρτίες τους και έχουν εκζητήσει τον Κύριο με ταπείνωση και συντριβή, και ο θεϊκός Συνήγορος τους υπερασπίζεται. Εκείνος που έχει υποφέρει περισσότερο από την αχαριστία τους, που ξέρει την αμαρτία τους και τη μετάνοιά τους, δηλώνει: "Θέλει σε επιτιμήσει ο Κύριος, διάβολε." "Εγώ έδωσα τη ζωή Μου για τις ψυχές αυτές. Είναι ζωγραφισμένες στις παλάμες Μου. Μπορεί να έχουν ατέλειες του χαρακτήρα. Μπορεί να έχουν αποτύχει στις προσπάθειές τους. Έχουν όμως μετανοήσει και Εγώ τους έχω συγχωρήσει και τους έχω αποδεχθεί".» Ε. Χουάιτ, Π.Β. σ.406.

Ερωτήσεις για συζήτηση: 1. Πότε αμφισβητήθηκε για πρώτη φορά η δικαιοσύνη και ο νόμος του

Θεού, στον ουρανό ή στην γη; Πώς μας βοηθάει η απάντησή μας να καταλάβουμε γιατί γίνεται η κρίση στον ουρανό;

2. Η εκκλησία των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας, διακηρύττει για χρόνια το μήνυμα της κρίσης. Ακόμη, όμως, ο Χριστός δεν έχει επιστρέψει. Πώς αντιλαμβανόμαστε αυτήν τη μεγάλη καθυστέρηση; Γιατί είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ως άνθρωποι έχουμε περιορισμένη αντίληψη του χρόνου; Σκεφτείτε ορισμένες προφητείες της Αγίας Γραφής που κάλυπταν μεγάλη χρονική περίοδο, και την απογοήτευση που επέφεραν.

3. Πολλοί Χριστιανοί πιστεύουν στην βιβλική έννοια της κρίσης. Άλλωστε, βρίσκεται παντού στην Αγία Γραφή. Πώς, ωστόσο, ο συσχετισμός της κρίσης με το αγιαστήριο μας βοηθάει να ανακαλύψουμε βασικές αλήθειες για τη φύση της κρίσης και τη διαβεβαίωση που μας προσφέρει;

Μελέτη 10: Για το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου

Η ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΗ ΗΜΈΡΑ ΤΗΣ ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ

Εδάφιο µνήµης: «Και είπε προς εµέ, Έως δύο χιλιάδων και τριακοσίων ηµερονυκτίων, τότε το αγιαστήριον θέλει καθαρισθή.» Δανιήλ 8/η’14.

Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Δαν. 8/η’, Αποκ. 14/ιδ’6,7, Αρ. 14/ιδ’34, Δαν. 9/θ’24-27.Για την καλύτερη κατανόηση του μηνύματος του αγιαστηρίου, μελετήστε τον παρακάτω πίνακα, στον οποίο φαίνεται πως η σκηνή της κρίσης στο Δαν. 7/ζ’που μελετήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα, ταυτίζεται με τον καθαρισμό του αγιαστηρίου στο Δαν. 8/η’14.

Δανιήλ 7/ζ’ Δανιήλ 8/η’ ΕρµηνείαΛέων ΒαβυλώναΆρκτος Κριός Μηδο-ΠερσίαΛεοπάρδαλη Τράγος ΕλλάδαΤέταρτο θηρίοΜικρό κέρας

Μικρό κέρας Ειδωλολατρική ΡώµηΠαπική Ρώµη

Διερευνητική Κρίση Καθαρισµός του Αγιαστηρίου

Εσχατολογική Μέρα της Εξιλέωσης

Μεταφορά της Βασιλείας στους Αγίους (Δευτέρα Παρουσία

Δευτέρα Παρουσία και µετέπειτα

Αυτήν την εβδομάδα θα μελετήσουμε το Δαν. 8/η’. Θα ανακαλύψουμε την πραγματική αιτία της διαμάχης μεταξύ του κέρατος και του Θεού, και θα δούμε γιατί ο καθαρισμός του αγιαστηρίου – που ξεκίνησε το 1844 μ.Χ. – είναι η απάντηση του Θεού στην πρόκληση αυτή.

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΚΕΡΑΤΟΣ

Διαβάστε Δαν. 8/η’ και εστιάστε ιδιαίτερα στα εδάφια 9-14 και 23-25. Πού επιτίθεται το μικρό κέρας;………………….………………………………………………………………….………………….………………………………………………………………….Το μικρό κέρας παρεμβαίνει στην λατρεία του θεϊκού «άρχοντος του στρατεύματος» (εδ. 11 συγκρίνετε με Ναυή 5/ε’13-15) και προσπαθεί να αφαιρέσει «την παντοτεινήν θυσίαν» του Χριστού ως Αρχιερέα. Δεδομένου των προφητικών πλαισίων, (κατά τη διάρκεια της παπικής Ρώμης), είναι προφανές ότι γίνεται επίθεση στην αρχιερατική διακονία του Χριστού. Το μικρό κέρας λοιπόν σφετερίζεται τις αρμοδιότητες του ουράνιου Ιερέα εμποδίζοντας τη λατρεία του Θεού στη γη. Ενεργεί σαν ένας άλλος «άρχοντας του στρατεύματος», εξαπολύοντας έναν θρησκευτικό πόλεμο ενάντια στον ουράνιο θεϊκό Άρχοντα, στο αγιαστήριό Του, και στο λαό Του. Γίνεται ένα επίγειο εργαλείο στα χέρια του Σατανά, καθώς αναφέρεται ότι «η δύναμις αυτού θέλει είσθαι ισχυρά, ουχί όμως εξ ιδίας αυτού δυνάμεως» (Δαν. 8/η’24), ενώ οι δραστηριότητές του δείχνουν να διαδραματίζεται μία κοσμική διαμάχη στον ουρανό και στην γη. Το μικρό κέρας θεωρείται ότι είναι η Ρώμη, καθώς – σύμφωνα με το Δαν. 8/η’20,21 – η εξουσία του ακολουθεί της Μηδοπερσίας (κριού) και της Ελλάδος (τράγου). Παρότι το μικρό κέρας ξεκίνησε ως η ειδωλολατρική Ρώμη, η έμφαση δίνεται στην παπική Ρώμη, στην οποία και επικεντρώνεται το όραμα. Όπως αναφέραμε και πριν, η «παντοτεινή θυσία» αναφέρεται στην διαρκή ιερατική μεσιτεία του Χριστού στο ουράνιο αγιαστήριο (Εβρ. 7/ζ’25, 8/η’1,2). Η προσπάθεια του μικρού κέρατος για την «αφαίρεση της παντοτεινής θυσίας» είναι οι παπικές καινοτομίες όπως, η ιερατική μεσιτεία, η θεία Λειτουργία, η εξομολόγηση, και η λατρεία της Μαρίας, οι οποίες κατάφεραν να στρέψουν την γνώση σχετικά με την διακονία του Χριστού στο ουράνιο αγιαστήριο.ΣΚΕΨΗ: Κανείς µας δεν είναι απρόσβλητος από τον κίνδυνο να παίξουµε τον ρόλο του Θεού. Πώς µπορεί και εσείς, έστω ασυναίσθητα, να το κάνετε;……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου

«ΈΩΣ ΠΌΤΕ»;

Το θράσος του μικρού κέρατος οδηγεί στην κραυγή για κρίση. Όπως ο κριός και ο τράγος έγιναν ισχυροί αλλά μετά καταστράφηκαν (Δαν. 8/η’4,7,8), έτσι και το κέρας αυτοεξυψώνεται (Δαν. 8/η’9-11). Έτσι, γεννάται το ερώτημα, Έως πότε θέλει διαρκεί η όρασις;Ποια θέματα γεννούν την ερώτηση στο Δαν. 8/η’13;…..………………………………………………………………………………...…..……………………………………………………………………………………..………………………………………………………………………………...…..………………………………………………………………………………...Παρότι η ερώτηση αναφέρει τις πιο αποτρόπαιες δραστηριότητες του κέρατος, εστιάζει στη διάρκεια και τα γεγονότα του οράματος στο Δαν. 8/η’. Στην Αγία Γραφή, η ερώτηση «Έως πότε;» έχει να κάνει με το πότε θα αλλάξει η παρούσα κατάσταση. Απευθύνεται τόσο από τον Θεό και τους προφήτες Του προς το λαό (Έξ. 10/ι’3, Αρ. 14/ιδ’27, και Α’ Βασ. 18/ιη’21), όσο και από τον λαό προς τον Θεό (Ψαλμ. 94/!δ’3, Αποκ. 6/ς’10), αλλά και από τον άγγελο του Κυρίου (Ζαχ. 1/α’12). Η αγγελική κραυγή «Έως πότε;» (Δαν. 8/η’13, 12/ιβ’6), είναι μία θρηνωδία για την διαρκή αγωνία, μία ικεσία για αλλαγή, και μία έκκληση για θεϊκή κρίση. Αυτή η ερώτηση εκφράζει την προσδοκία ότι τελικά ο Θεός θα θριαμβεύσει. Όπως στο Ζαχ. 1/α’13, ο Κύριος είπε «λόγους καλούς, λόγους παρηγορητικούς», έτσι και η απάντηση στην ερώτηση του Δαν. 8/η’13 έρχεται άμεσα: «Έως δύο χιλιάδων και τριακοσίων ημερονυκτίων, τότε το αγιαστήριον θέλει καθαρισθή» (εδ. 14). Από τη στιγμή που κατανοήσαμε την ανθρώπινη κατάσταση και τους καιρούς της προφητείας, στους οποίους ζούμε, δεν μπορούμε να σιωπήσουμε. Η κραυγή, «Έως πότε;» πρέπει να ακουστεί. Καθώς κοιτάζουμε γύρω μας, πώς είναι δυνατόν να μην ικετεύσουμε τον Κύριο να έρθει και να εγκαταστήσει ένα νέο κόσμο όπου «δικαιοσύνη κατοικεί»; (Β’ Πέτρ. 3/γ’13) Παρότι, σύμφωνα με το Δαν. 8/η’14, ο Θεός ήδη ενεργεί, θέλουμε να δώσει ένα τέλος στην κυριαρχία του κακού εδώ και να επαναφέρει την δόξα που μας υποσχέθηκε.ΣΚΕΨΗ: Σε ποιες περιπτώσεις ρωτήσατε τον Θεό, «Έως πότε;» Πώς διατηρείτε τη βεβαιότητα ότι ο Θεός έχει τον έλεγχο, όσο καταθλιπτική και εάν δείχνει η κατάσταση, και ανεξάρτητα από το χρονικό διάστηµα που θα χρειαστεί για να αλλάξει;……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Διαβάστε Δαν. 8/η’14. Τι θα συμβεί στο τέλος των δύο χιλιάδων τριακοσίων ημερονυκτίων;…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….Η φράση «ημερονύκτια» μας παραπέμπει στην αναφορά της Δημιουργίας όπου το ημερονύκτιο αντιστοιχεί σε μία ημέρα (Γέν. 1/α’5,8). Αφήνει να εννοηθεί πως ο Θεός, μέσω της δημιουργικής Του δύναμης, θα αντιμετωπίσει τις καταστροφικές δραστηριότητες του κέρατος και του στρατεύματός του. Η απάντηση της ερώτησης στο Δαν. 8/η’13 είναι ότι ο Δημιουργός θα αλλάξει την κατάσταση.Η απάντηση στον Δαν.8/η’14 μπορεί να διαβαστεί και ως εξής: «Έως δύο χιλιάδων τριακοσίων ημερονύκτιων, τότε το άγιο (αγιαστήριον) θέλει αποκατασταθεί (καθαρισθή).» Μία μελέτη σχετική με τους όρους που είναι αντίστοιχοι με τον όρο «αποκατάσταση», δείχνει ότι έχει τρεις σημαντικές έννοιες: στα πλαίσια της σχέσης, δείχνει στην αποκατάσταση (Ησ. 10/ι’22), στα πλαίσια του αγιαστηρίου, δείχνει στον καθαρισμό ή τον εξαγνισμό (Ιώβ 4/δ’17, 25/κε’4) και στα πλαίσια του νόμου σημαίνει δικαίωση (Α’ Βασ. 8/η’32, Ησ. 50/ν’8). Το ίδιο ρήμα χρησιμοποιείται στην κρίση όταν ο Θεός δικαιώνει τους δίκαιους (Α’ Βασ. 8/η’32, Ησ. 50/ν’8). Ο όρος αγιαστήριον που συναντάμε στο Δαν. 8/η’14, χρησιμοποιείται επίσης σε σχέση με τους αγίους (Δαν. 12/ιβ’7). Για την ακρίβεια, στο Δαν. 8/η’4 βλέπουμε ξεκάθαρα, όπως και στο Δαν. 7/ζ’, ότι η δύναμη του μικρού κέρατος επιτίθεται στους «αγίους» του Θεού. Επομένως, ο καθαρισμός του αγιαστηρίου στο Δαν. 8/η’14 δίνει τη λύση στα προβλήματα που προαναφέρθηκαν στην ερώτηση. Δεν θα αποδοθεί μόνοκρίση στο μικρό κέρας, αλλά το αγιαστήριο θα καθαριστεί και ο λαός του Θεού με το αγιαστήριο Του θα αποκατασταθούν. Εδώ βρίσκουμε ομοιότητες με τα γεγονότα που συνέβαιναν την Ημέρα του Εξιλασμού (Λευιτ. 16/ις’20,30).Το έργο της αποκατάστασης στο Δαν. 8/η’ είναι ίδιο με της θεϊκής κρίσης στο Δαν. 7/ζ’ όπου η κρίση είναι υπέρ των αγίων και κατά της σατανικής δύναμης του μικρού κέρατος. Ο κόσμος πρέπει να μάθει ότι η δικαιοσύνη και η κρίση, όπως φαίνεται στον Δαν. 8/η’14, θα έρθουν και ότι τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να δεχτούν τη σωτηρία που μας προσφέρει ο Ιησούς.ΣΚΕΨΗ: Διαβάστε Αποκ. 14/ιδ’6,7. Πώς αυτά τα εδάφια συνδέονται µε την κρίση στο Δαν. 7/ζ’ και τον καθαρισµό του αγιαστηρίου στο Δαν. 8/η’;

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου

Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ ΣΤΟ ΔΑΝΙΗΛ 8/Η’

Το μικρό κέρας επιτίθεται στο ουράνιο αγιαστήριο του Θεού και στο λαό Του. Τι τους επιφυλάσσει το μέλλον; Αυτή είναι στην ουσία η ερώτηση στο Δαν. 8/η’13. Ωστόσο, μόνο η Ημέρα του Εξιλασμού μπορεί να αποκαταστήσει το αγιαστήριο και τον λαό του Θεού, δικαιώνοντας τον Θεό και τις ενέργειές Του. Η απάντηση λοιπόν στο Δαν. 8/η’14 είναι μία δραστηριότητα της Ημέρας του Εξιλασμού. Για την ακρίβεια, μόνο οι τελετές της Ημέρας του Εξιλασμού αναφέρονται στην αποκορύφωση του οράματος στο Δαν. 8/η’: το αγιαστήριο, ο καθαρισμός του αγιαστηρίου και του λαού, η κρίση, και η δημιουργία. Ο θρησκευτικός πόλεμος του κέρατος διακόπτεται από θεϊκή επέμβαση μέσα στα πλαίσια της εσχατολογικής Ημέρας του Εξιλασμού. Επιτέλους, ο τρόμος θα τελειώσει και ο λαός του Θεού, η αληθινή λατρεία, και το αγιαστήριο, θα αποκατασταθούν και ο Θεός θα δικαιωθεί. Όπως την Ημέρα του Εξιλασμού, ο Θεός φαίνεται ότι είναι Δίκαιος, συγχωρεί τους πιστούς και κρίνει τους άπιστους και επαναστάτες, έτσι και την εσχατολογική Ημέρα του Εξιλασμού ο Θεός θα φανεί ότι είναι Δίκαιος όταν θα αποδώσει σωτηρία και καταδίκη αντίστοιχα.

ΣΚΕΨΗ: Τι άλλο µπορούµε να µάθουµε από το Δαν. 8/η’14 όσον αφορά το ότι ο Κύριος δεν ξεχνάει τις υποσχέσεις Του, παρά το πέρασµα του χρόνου, και ότι θα τιµωρήσει τους ασεβείς και θα αποκαταστήσει τους αγίους Του; Πώς µπορούµε να κρατηθούµε από αυτές τις υποσχέσεις, ιδιαίτερα στις δοκιµασίες; Εξάλλου, χωρίς αυτές τις υποσχέσεις, τι ελπίδα έχουµε;……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου

ΔΑΝΙΗΛ 8/Η’,9/Θ’

Ο όρος «όρασις» (στα Εβραϊκά chazon) της ερώτησης στο Δαν. 8/η’13 αφορά το όραμα στο Δαν. 8/η’3-11 (δείτε Δαν. 8/η’1,2,13,15) και περιλαμβάνει την περίοδο της Μηδοπερσίας (κριός), της Ελλάδας (τράγος), και της παπικής Ρώμης (μικρό κέρας). Όταν δίνεται η χρονική διάρκεια του οράματος, δύο χιλιάδες τριακόσια ημερονύκτια, καταλαβαίνουμε ότι είναι μία περίοδος που καλύπτει από την Μηδοπερσία μέχρι τις έσχατες ημέρες. Συνεχώς αναφέρεται ότι το όραμα αφορά τους «έσχατους καιρούς» (Δαν. 8/η’17,19) και ότι είναι «διά ημέρας πολλάς» (Δαν. 8/η’26). Λόγω της μεγάλης χρονικής περιόδυο που καλύπτει, σίγουρα δεν πρόκειται για 2.300 μέρες. Επομένως, πρέπει να εφαρμόσουμε τον κανόνα της μία προφητικής μέρας που ισούται με έναν χρόνο, σύμφωνα με το Ιεζ. 4/δ’5,6 και τους Αρ. 14/ιδ’34. Συνεπώς, πρόκειται για 2.300 χρόνια. Πότε όμως ξεκινάνε αυτά; Βιβλικοί σχολιαστές, τόσο Εβραίοι όσο και Χριστιανοί, συμφωνούν ότι υπάρχει στενός συσχετισμός ανάμεσα στο Δαν. 8/η’14 και στο Δαν. 9/θ’24-27, την προφητεία που δείχνει στον ερχομό του Μεσσία – του Ιησού. Διαβάστε Δαν. 9/θ’24-27. Τι συμβαίνει σ’ αυτά τα εδάφια; Πώς συνδέονται με το Δαν. 8/η’14;…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………...………………………………………………………………………………...…Παρότι ο όρος «όρασις» (chazon) αφορά όλη την προφητεία στο Δαν. 8/η’, ένας άλλος όρος mareh που επίσης μεταφράζεται ως «όρασις», δείχνει συγκεκριμένα την «όρασις περί των ημερονυκτίων» (Δαν. 8/η’26), την όραση που ο Δανιήλ δεν κατάλαβε. Ο άγγελος όμως του τα εξήγησε όλα. Μετά από μερικά χρόνια, ο ίδιος άγγελος, ο Γαβριήλ, εμφανίζεται στον Δανιήλ για να του δώσει ένα μήνυμα επεξήγησης για το όραμα των 2.300 ημερών (Δαν. 9/θ’23). Η προφητεία των εβδομήντα εβδομάδων σ’ αυτά τα εδάφια, μας βοηθάει να καταλάβουμε το προφητικό χρονικό διάστημα στο Δαν. 8/η’14. Το ρήμα «διωρίσθησαν» στην αρχή του Δαν. 9/θ’24, δείχνει πως οι εβδομήντα εβδομάδες αποτελούσαν μέρος της μεγάλης περιόδου των 2.300 ημερών. Έτσι, οι εβδομήντα εβδομάδες της προφητείας «απεκόπησαν» από την μεγαλύτερη περίοδο της προφητείας των 2.300 ημερών τιυ Δαν. 8/η’14, δίνοντάς μας πληροφορίες για την έναρξη αυτής της προφητικής περιόδου.

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου Δύση ηλίου: 17:05’

ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΜΕΛΈΤΗ:Διαβάστε Ε. Χουάιτ, Τ.Π.Σ. σ.489-505, 506-516.

Στο Δαν. 9/θ’24-27, το ξεκίνημα των εβδομήντα εβδομάδων σηματοδοτείται από «της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ» (Δαν. 9/θ’25). Το βιβλίο του Έσδρα αναφέρει τρία διατάγματα που αφορούν την Ιερουσαλήμ και το ναό, αλλά μόνο το τρίτο που αναφέρεται στον Έσδρα 7/ζ’12-26 είναι το επικρατέστερο. Ο Πέρσης βασιλιάς Αρταξέρξης, εξέδωσε το διάταγμα το 457 π.Χ. Σ’ αυτό, περιλαμβάνεται η ανοικοδόμηση του ναού και της Ιερουσαλήμ ως πολιτικό και διοικητικό κέντρο (Έσδρα 7/ζ’25,26). Στην Αγία Γραφή μόνο μετά από αυτό το διάταγμα δίνονται ευχαριστίες και δοξολογίες στον Θεό που επηρέασε τον βασιλιά (Έσδρα 7/ζ’27,28). Επιπλέον, μόνο εάν ξεκινήσουμε τις εβδομήντα εβδομάδες (490 χρόνια) το 457 π.Χ. φθάνουμε στην εποχή «του Χριστού του Ηγουμένου» που βλέπουμε στο Δαν. 9/θ’25-27. Συνεπώς, η προφητεία των εβδομήντα εβδομάδων δίνει την ακριβή ημερομηνία έναρξης των 2.300 ημερονυκτίων που ξεκινάνε το 457 π.Χ. και ολοκληρώνονται το 1844 μ.Χ.

Ερωτήσεις για συζήτηση: 1. Εάν είναι εφικτό, διαβάστε μία πιο αναλυτική εξήγηση για τον

συσχετισμό μεταξύ του Δαν. 8/η’14 και του Δαν. 9/θ’24-27. Τι μας δείχνει για την σημασία της προφητείας του Δαν. 8/η’14;

2. Η Ε. Χουάιτ έγραψε, «Ο λαός του Θεού οφείλει να κατανοήσει σε όλη του την έκταση το θέμα του αγιαστηρίου και της διερευνητικής κρίσης του ουρανού. Ο καθένας χρειάζεται να αποκτήσει προσωπική γνώση της αρμοδιότητας και του έργου του Μεγάλου Αρχιερέα μας. Διαφορετικά είναι αδύνατον να εξασκήσει κανείς την πίστη την τόσο απαραίτητη στην εποχή μας και να αναλάβει τη θέση που του προορίζει ο Θεός.» Τ.Π.Σ. σ.582. Τι νομίζετε ότι ήθελε να πει, και γιατί είναι τόσο σημαντικό να τα κατανοήσουμε;

…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….


ΤΟ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΜΑΣ ΜΗΝΥΜΑ

Εδάφιο µνήµης: «Και είδον άλλον άγγελον πετώµενον εις το µεσουράνηµα, όστις είχεν ευαγγέλιον αιώνιον, διά να κηρύξη εις τους κατοικούντας επί της γης, και εις παν έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν, και έλεγε µετά φωνής µεγάλης, Φοβήθητε τον Θεόν, και δότε δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν η ώρα της κρίσεως αυτού, και προσκυνήσατε τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων.» Αποκάλυψις 14/ιδ’6,7.

Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Αποκ. 10/ι’, Δαν. 12/ιβ’4-9, Αποκ. 14/ιδ’, 11/ια’17,18, Αποκ. 13/ιγ’, Γέν. 7/ζ’11, 11/ια’1-9, Ιερ. 50,51/ν’, να’.

Το μήνυμα της κρίσης στο Δαν. 7/ζ’,8/η’ συνδέεται άμεσα με τη Μεγάλη Διαμάχη όπως αναφέρεται στην Αποκ. 12/ιβ’,14/ιδ’. Σ’ αυτά τα κεφάλαια βρίσκεται η τριπλή αγγελία όπου εμπεριέχονται τα θέματα της δημιουργίας, της κρίσης, και του ευαγγελίου (Αποκ. 14/ιδ’6-12). Σ’ αυτά τα εδάφια βλέπουμε την τελευταία, επείγουσα κλήση του Θεού να προετοιμαστούν οι άνθρωποι για τη Δευτέρα Παρουσία.Το μήνυμα του πρώτου αγγέλου είναι το «αιώνιον ευαγγέλιο» και είναι ακριβώς το ίδιο μήνυμα με εκείνο των αποστόλων όταν καλούσαν τους ανθρώπους «επιστρέψητε από τούτων των ματαίων προς τον Θεόν τον ζώντα, όστις έκαμε τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν, και πάντα τα εν αυτοίς» (Πράξ. 14/ιδ’15 συγκρίνετε με Πράξ. 4/δ’24). Η σπουδαιότητα του μηνύματος σημειώνεται και από το γεγονός ότι σε όλο το βιβλίο της Αποκάλυψης η λέξη «ευαγγέλιο» εμφανίζεται μόνο σ’ αυτό το σημείο. Σε κάθε κήρυγμα για τα τελευταία γεγονότα είναι βέβαιο ότι το ευαγγέλιο αποτελεί το κέντρο του μηνύματός μας.


ΚΑΙΡΟΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ

Διαβάστε Αποκ. 10/ι’. Ποιο είναι το μήνυμα του αγγέλου με το μικρό βιβλίο; Ποια είναι η έννοια της εντολής, «Πρέπει πάλιν να προφητεύσης»;….….………………………………………………………………………………Η απεικόνιση του αγγέλου, μας θυμίζει την περιγραφή του Χριστού (Αποκ. 1/α’13-16) και της θεϊκής παρουσίας του Ανθρώπου που ήταν ντυμένος στα λινά στο όραμα του Δανιήλ (Δαν. 10/ι’5,6, 12/ιβ’5-7), αφήνοντας να εννοηθεί πως πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Στο Δαν. 12/ιβ’6,7 Τον βλέπουμε ότι «ώμοσεν εις τον ζώντα εις τον αιώνα» προφητεύοντας «ότι θέλει είσθαι εις καιρόν, καιρούς, και ήμισυ καιρού» (1.260 χρόνια). Αυτή είναι η επανάληψη της σημαντικής προφητείας που δίνεται στο Δαν. 7/ζ’25 όπου ο λαός του Θεού παρουσιάζεται να αντιμετωπίζει έναν τρομερό διωγμό. Το βιβλίο του Δανιήλ έπρεπε να σφραγισθεί μέχρι τους εσχάτους καιρούς. Με την ολοκλήρωση των 1260 ετών το βιβλίο θα ανοιχτεί και πολλοί θα λάβουν γνώση από αυτό (Δαν. 12/ιβ’4-9). Αυτό συμβολίζεται από το ανοικτό βιβλίο που είχε στα χέρια του ο άγγελος στην Αποκ. 10/ι’. Τότε, οι προφητείες του Δανιήλ θα γίνουν ακόμη πιο κατανοητές. Την ίδια στιγμή, στην Αποκ. 10/ι’ βλέπουμε πως η εμπειρία δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Ο Ιωάννης έφαγε το βιβλίο όπως του προστάχθηκε και ενώ στο στόμα του ήταν γλυκό, όταν έφτασε στο στομάχι του κατέληξε πικρό. Ο Ιωάννης συμβολίζει τους ανθρώπους που θα είχαν εμβαθύνει στο βιβλίο του Δανιήλ. Αυτή η προφητική περιγραφή, πιστεύουμε ότι εκπληρώθηκε με το κίνημα του Μίλλερ που ξεκίνησε το πρώτο μισό του 19ου αι. όπου παγκοσμίως υπήρχε ένα μεγάλο ενδιαφέρον για τα εσχατολογικά γεγονότα. Επίσης, περιγράφει την πικρή απογοήτευση εκείνων που κατάλαβαν ότι οι προφητείες του Δανιήλ αφορούσαν την εποχή τους, αλλά όχι όπως περίμεναν. Τα 2300 ημερονύκτια δεν αναφέρονταν στην επιστροφή του Χριστού, αλλά στην αρχή της κρίσης που βλέπουμε στο Δαν. 7/ζ’. Αμέσως μετά την πικρή εμπειρία, ο Ιωάννης λαμβάνει την εντολή να προφητεύσει πάλι «περί λαών και εθνών και γλωσσών και βασιλέων πολλών» (Αποκ. 10/ι’11). Αυτό εκπληρώνεται μέσα από το παγκόσμιο κήρυγμα των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας για το «αιώνιο ευαγγέλιο».ΣΚΕΨΗ: Η απογοήτευση δεν είναι ένα συναίσθηµα ξένο στους Χριστιανούς, ιδιαίτερα όταν δίνονται λάθος ερµηνείες σε γεγονότα. Σίγουρα, οι µαθητές ένιωσαν µεγάλη απογοήτευση στο διάστηµα που µεσολάβησε από τον θάνατο του Κυρίου µέχρι και την ανάστασή Του. Παρόµοια ήταν και η εµπειρία των οπαδών του Μίλλερ το 1844. Πώς µπορούµε να χειριστούµε αυτού του είδους τις απογοητεύσεις χωρίς να χάσουµε την πίστη µας; Πού µας λέει η Αγία Γραφή να στηριχτούµε τις στιγµές της απογοήτευσης;


«ΦΟΒΗΘΗΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟΝ!»

Το μήνυμα του πρώτου αγγέλου μας λέει, «Φοβήθητε τον Θεόν». Τι σημαίνει αυτό; Δείτε Ψαλμ. 34/λδ’7-22.…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….………..……………………………………………………………………………….….………………………………………………………………………………Υπάρχουν δύο τρόποι για να κατανοήσουμε τον φόβο. Πρώτον, υπάρχει ο φόβος που οδηγεί στον σεβασμό και στην ευλάβεια. Σε αυτό το είδος θέλει ο πρώτος άγγελος να στρέψει την προσοχή μας. Εκείνοι που φοβούνται τον Θεό είναι οι πραγματικοί ακόλουθοί Του (Αποκ. 11/ια’18). Το να φοβάσαι τον Θεό σημαίνει να Τον τιμάς (Αποκ. 14/ιδ’7), να Τον δοξολογείς (Αποκ. 19/ιθ’5), να Τον υπακούς (Αποκ. 14/ιδ’12), και να υψώνεις το όνομά Του (Αποκ. 15/ιε’4). Στο μήνυμα του πρώτου αγγέλου, ο φόβος στον Θεό δείχνει επίσης και στην αναγνώρισή Του ως Κριτή και Δημιουργό, ενώ συγχρόνως καλούμαστε να Τον λατρεύουμε. Δεύτερον, υπάρχει ο φόβος με την έννοια του τρόμου, ότι αργά ή γρήγορα ο Θεός θα κρίνει αυτόν τον κόσμο. Για τους άπιστους, το μήνυμα της κρίσης είναι ένα τρομακτικό μήνυμα. Γι’ αυτό πολλές φορές λέμε πως το μήνυμα της τριπλής αγγελίας είναι η τελευταία προειδοποίηση του Θεού προς τον κόσμο. Η «προειδοποίηση» από μόνη της είναι κάτι που προκαλεί φόβο και διαβάζοντας αυτά που θα αντιμετωπίσουν, τότε πραγματικά οι άπιστοι έχουν λόγο να φοβούνται. Ωστόσο, όσο το έλεος είναι διαθέσιμο, ο Θεός επιθυμεί την μετάνοια των ασεβών, και ο φόβος του Θεού μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα να Τον αναζητήσουν (δείτε Αποκ. 11/ια’13). Παρότι η σχέση με τον Θεό βασίζεται στην αγάπη, υπάρχουν φορές που οι άνθρωποι χρειάζονται να φοβηθούν για να αφυπνιστούν. ΣΚΕΨΗ: Ξέρουµε ότι ο Θεός είναι αγάπη, και η αγάπη αυτή εκδηλώθηκε απόλυτα στον Σταυρό. Ξέρουµε επίσης, ότι ο Θεός που αγαπάει αυτόν τον κόσµο, πονάει µε την καταστροφή που έχει προκληθεί από την αµαρτία. Ο Θεός της αγάπης και της δικαιοσύνης δεν πρόκειται να µείνει αµέτοχος αφήνοντας το κακό ατιµώρητο. «Φοβερόν είναι το να πέση τις εις χείρας Θεού ζώντος» (Εβρ. 10/ι’31). Πώς µπορούµε να διακρίνουµε την διαχωριστική γραµµή µεταξύ της αγάπης του Θεού προς εµάς, και του θυµού Του ενάντια στο κακό που µας έχει βλάψει τόσο πολύ;……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................


Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Διαβάστε Αποκ. 14/ιδ’7. Σε ποια κρίση αναφέρεται αυτό το εδάφιο;…..……………………………………………………………………………….....…………………………………………………………………………………...Η διακήρυξη της κρίσης ξεκινάει πριν την επιστροφή του Χριστού, όπως περιγράφεται στην Αποκ. 14/ιδ’14-20. Είναι λοιπόν ίδια με την διερευνητική κρίση στο Δαν. 7/ζ’. Σύμφωνα με το Δαν. 8/η’14, ξεκινάει το 1844, γεγονός που συμπίπτει με την τριπλή αγγελία όπου οι άνθρωποι καλούνται να λατρεύσουν το Θεό εγκαταλείποντας το θηρίο και την εικόνα του. Η «εικόνα» του εμφανίζεται στην προφητική περίοδο των 42 μηνών ή αλλιώς 1260 μέρες, οι οποίες ολοκληρώνονται το 1798 μ.Χ. (Αποκ. 13/ιγ’3-5, 12-14).Όταν σύμφωνα με την Αποκ. 14/ιδ’6-12, γίνεται η τελευταία έκκληση, η θύρα του ελέους παραμένει ανοικτή επειδή οι άνθρωποι καλούνται να βγουν από την Βαβυλώνα και να λατρέψουν τον αληθινό Θεό.Τι περιλαμβάνει η κρίση του Θεού; Αποκ. 11/ια’17,18.…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………….Ο Θεός ενεργεί εναντίον της οργής των εθνών φανερώνοντας την εξουσία Του. Στην Αποκ. 13/ιγ’ γίνεται αναφορά αυτής της οργής που έχει υποκινηθεί από τον θυμό του Σατανά (Αποκ. 12/ιβ’17). Για τους καταδυναστευμένους πιστούς, οι οποίοι εκλιπαρούν για θεϊκή κρίση (Αποκ. 6/ς’10), η κρίση δείχνει να καθυστερεί. Ωστόσο, ξεκινάει τον προσδιορισμένο καιρό, και η εσχατολογική Ημέρα του Εξιλασμού γίνεται σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού. Στην Αποκ. 11/ια’17,18 δίνεται μία σύντομη προεπισκόπηση της κρίσης του Θεού που ξεκινάει στον ουρανό και στη συνέχεια μεταφέρεται στη γη όπου ο Θεός καταστρέφει τις δυνάμεις των κακών που έχουν διαφθείρει την ανθρωπότητα (Αποκ. 19/ιθ’2). Η οργή του Θεού ξεκινάει στο ουράνιο αγιαστήριο και ξεχύνεται με τις επτά πληγές (Αποκ. 15-18/ιε’-ιη’). Στη Δευτέρα Παρουσία, ο Θεός θα ανταμείψει επίσης τους πιστούς (Αποκ. 22/κβ’12), ενώ τέλος, θα κρίνει τους νεκρούς και θα εξαφανίσει το κακό (Αποκ. 20/κ’11-15). Όταν όλα τελειώσουν, ο Θεός θα έχει δικαιωθεί μπροστά σε όλο το σύμπαν. Όλοι θα μπορέσουν να δουν ότι είναι Δίκαιος σε ό,τι κάνει. Αυτό που πρέπει εμείς να κάνουμε, είναι να κρατηθούμε από Εκείνον με όλη μας την καρδιά, την ψυχή, και την διάνοια, δείχνοντας εμπιστοσύνη ότι όλα αυτά θα συμβούν στον προσδιορισμένο χρόνο του Θεού.


ΠΡΟΣΚΥΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ

Βασικό θέμα του βιβλίου της Αποκάλυψης είναι η λατρεία. Ενώ ο δράκος, το θηρίο από τη θάλασσα, και το θηρίο από τη γη (γνωστά ως η «κίβδηλη τριάδα») ενώνουν τις δυνάμεις τους για να κερδίσουν τη λατρεία του κόσμου (δείτε Αποκ. 13/ιγ’4,8,12,15, 14/ιδ’9,11), ο Θεός καλεί την ανθρώπινη φυλή να λατρεύσουν τον Δημιουργό. Εκείνοι που δεν θα λατρεύσουν την εικόνα του θηρίου κινδυνεύουν να χάσουν την προσωρινή ζωή τους (Αποκ. 13/ιγ’15, δείτε επίσης Δαν. 3/γ’), ενώ εκείνοι που θα την λατρεύσουν, θα χάσουν την αιώνια ζωή (Αποκ. 14/ιδ’9-11). Διαβάστε Αποκ. 14/ιδ’12. Ποιος ο ρόλος των εντολών του Θεού στη τελική διαμάχη;…………………………………………………………………………………….…..…………………………………………………………………………………Η λατρεία είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τις εντολές του Θεού. Στην Αποκ. 13,14/ιγ’,ιδ’ γίνονται διάφορες αναφορές στις Δέκα Εντολές: «εικόνα» (Αποκ. 13/ιγ’ 14, 15, 14/ιδ’ 9, 11), ειδωλολατρία (Αποκ. 13/ιγ’ 4, 8, 12, 15, 14/ιδ’ 9, 11), βλασφημία (Αποκ. 13/ιγ’ 1, 5, 6), Σάββατο (Αποκ. 14/ιδ’ 7), φόνος (Αποκ. 13/ιγ’ 10, 15), και μοιχεία (Αποκ. 14/ιδ’ 4, 8). Ο τελικός «αγώνας θα είναι ανάμεσα στις εντολές του Θεού και στα εντάλματα των ανθρώπων» Ε. Χουάιτ, Π.Β. σ.127.Μετά την θεωρία της εξέλιξης, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μείνουμε στο πιστεύω της εξαήμερης Δημιουργίας που είναι και το θεμέλιο της λατρείας μας, ότι ο Κύριος είναι ο Δημιουργός. Η εξέλιξη, ακόμη και η εκδοχή που δείχνει ότι βασίζεται στην Αγία Γραφή, καταστρέφει όλο το πιστεύω των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας. Χωρίς τη Δημιουργία, το πιστεύω στο «αιώνιο ευαγγέλιο», καθώς και άλλες διδασκαλίες, όπως το Σάββατο, είναι βέβαιο ότι συμβιβάζεται ή και καταργείται. Η φράση που δείχνει τον Θεό ως τον «ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν» μας παραπέμπει στην εντολή του Σαββάτου (Έξ. 20/κ’11) η οποία είναι το βασικό θέμα σύγκρουσης όσον αφορά τις εντολές του Θεού. Εμείς, τηρούμε το Σάββατο επειδή ο Θεός μάς πρόσταξε να το κάνουμε. Η Δημιουργία συμβαδίζει επίσης με την κρίση. Η φράση «και τας πηγάς των υδάτων» (Αποκ. 14/ιδ’7) μας παραπέμπει στον Κατακλυσμό (Γέν. 7/ζ’11), δείχνοντας τον Θεό ως τον Δίκαιο Κριτή του κόσμου (Β’ Πέτρ. 3/γ’5-7).ΣΚΕΨΗ: Τα πιστεύω µας ως εκκλησία στηρίζονται στο γεγονός ότι ο Κύριος είναι ο Δηµιουργός, και η Αγία Γραφή ως ξεκάθαρο σηµείο της δηµιουργικότητας του Θεού, το Σάββατο. Πόσο σοβαρά τηρείτε το Σάββατο; Πώς µπορείτε να έχετε µία ουσιαστική εµπειρία µε τον Κύριο µέσα από την τήρηση αυτής της εντολής;


Η «ΥΠΟΜΟΝΗ» ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Το δεύτερο και το τρίτο μήνυμα της τριπλής αγγελίας στην Αποκάλυψη είναι μία προειδοποίηση για όσους δεν έδωσαν προσοχή στο θεϊκό κάλεσμα του πρώτου μηνύματος. Όποιος συνεχίσει να ακολουθεί τον λάθος δρόμο, «και αυτός θέλει πίει εκ του οίνου του θυμού του Θεού» (Αποκ. 14/ιδ’10), που είναι οι επτά πληγές που θα πέσουν σε εκείνους που παραμένουν στην Βαβυλώνα. Στην Αγία Γραφή η Βαβυλώνα αντιπροσωπεύει τους αποστάτες ενάντια στον Θεό (Γέν. 11/ια’1-9, Ιερ. 50,51/ν’,να’). Αλαζονικά, σφετερίζεται τη θέση του Θεού και είναι εχθρός του λαού του Θεού. Στην Καινή Διαθήκη, η Βαβυλώνα συμβολίζει τη Ρώμη (Α’ Πέτρ. 5/ε’13). Στην Αποκάλυψη η πόρνη Βαβυλώνα είναι μία θρησκευτικό – πολιτική δύναμη που, στην προσπάθειά της να ελέγξει τον κόσμο, αντιτίθεται στον Θεό και στον λαό Του. Στην Αποκ. 13/ιγ’15-17 γίνεται μία περιγραφή του Βαβυλωνιακού παροξυσμού όταν τα θηρία της Αποκ. 13/ιγ’ ενώνουν τις δυνάμεις τους για να εκδιώξουν το πιστό υπόλοιπο του Θεού. Η Βαβυλώνα λοιπόν συμβολίζει τις αποστάτισσες εκκλησίες των τελευταίων ημερών που θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με τις διεφθαρμένες πολιτικές δυνάμεις του κόσμου.Στο μήνυμα της τριπλής αγγελίας, ο λαός του Θεού καλούνται να βγουν από την Βαβυλώνα και να ενωθούν με το πιστό υπόλοιπο του Θεού (Αποκ. 18/ιη’4,5). Είναι αλήθεια ότι εξακολουθεί να υπάρχει λαός στην Βαβυλώνα που πρέπει να ακούσει το μήνυμα των εσχάτων καιρών. Στην Αποκ. 14/ιδ’12 αναφέρεται ξεκάθαρα ότι υπάρχει ένα πιστό υπόλοιπο. Η «υπομονή των αγίων» δεν έχει να κάνει με την ανοχή των εχθρικών ενεργειών, αλλά με την ακλόνητη αναμονή για την επιστροφή του Χριστού. Οι πιστοί δεν τηρούν απλώς τις εντολές, αλλά τις διακηρύττουν και στον κόσμο. Την ίδια στιγμή, η «πίστη του Ιησού» μπορεί να αποδοθεί στους πιστούς ως «πίστη στον Ιησού» αλλά και στην αφοσίωση του Ιησού που προστατεύει τους πιστούς. Το τέλος του τρίτου μηνύματος στρέφει την προσοχή μας στον Χριστό. Μέσα από τις αρετές και την αφοσίωσή Του, ο λαός του Θεού μπορεί να τηρήσει τις εντολές Του. Το μήνυμα του τρίτου αγγέλου είναι το μήνυμα δικαίωσης μέσω πίστης.ΣΚΕΨΗ: Πώς το µήνυµα της δικαίωσης µέσω πίστης που εµπεριέχεται στην τριπλή αγγελία, µας βοηθάει να καταλάβουµε ότι η σωτηρία µας πρέπει να στηρίζεται στις αρετές του Ιησού, την µοναδική µας ελπίδα για την τελική κρίση;……………………………………………………………………………………............................……………………………………………………………………………………............................


ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΜΕΛΈΤΗ:Διαβάστε, Ε. Χουάιτ, Τ.Π.Σ. σ. 356-449.«Από όλες τις χριστιανικές εκκλησίες, η εκκλησία των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας θα έπρεπε να εξυψώνει στον κόσμο περισσότερο τον Χριστό. Η διακήρυξη του μηνύματος του τρίτου αγγέλου είναι μία κλήση για την αλήθεια του Σαββάτου. Αυτή η αλήθεια, μαζί με τις άλλες που περιλαμβάνονται στο μήνυμα, πρέπει να διακηρυχθεί – χωρίς όμως να παραμελήσουμε το κέντρο της προσοχής που είναι ο Ιησούς Χριστός. Στο Σταυρό του Χριστού συναντάμε το έλεος, την αλήθεια, την δικαιοσύνη και την ειρήνη. Ο αμαρτωλός πρέπει να στρέψει το βλέμμα του στον Γολγοθά, και με πίστη μικρού παιδιού να εμπιστευτεί τις αρετές του Σωτήρα, να αποδεχτεί τη δικαιοσύνη Του, και να πιστέψει στο έλεός Του.» Ε. Χουάιτ, Gospel Workers, σ.156,157.

Ερωτήσεις για συζήτηση: 1. Οι προειδοποιήσεις έχουν σημαντικό ρόλο στις καθημερινές μας

συναναστροφές. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι προειδοποιήσεις γίνονται για το καλό εκείνων που προειδοποιούνται. Πώς μπορούμε να παρουσιάσουμε την προειδοποίηση της τριπλής αγγελίας με τρόπο που να φανερώσει την υπέροχη ελπίδα που προσφέρει;

2. Η θεωρία της εξέλιξης δεν μπορεί να αποτελέσει βάση στα πιστεύω της εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας. Σε παράφραση ενός θεμελιωτή του αθεϊσμού, η εξέλιξη είναι το «οξύ» που καταστρέφει οτιδήποτε αγγίζει. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στο μήνυμα της τριπλής αγγελίας της Αποκ. 14/ιδ’ όπου βάση της είναι η Δημιουργία και η Λύτρωση, δύο αλήθειες που αποδυναμώθηκαν εξαιτίας της θεωρίας της εξέλιξης. Γιατί δεν πρέπει να αφήσουμε ποτέ ως εκκλησία, την ψεύτικη επιστήμη της εξέλιξης να εισχωρήσει στις διδασκαλίες μας;

3. Στην εκκλησία των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας το μήνυμα της τριπλής αγγελίας είναι πολύτιμο, μιας και εμπεριέχει ένα μήνυμα για τον έσχατο καιρό που πρέπει να διακηρύξουμε. Αν και πολλοί έχουν ακούσει αυτά τα μηνύματα, ωστόσο δεν έχουν καταλάβει τη σημασία τους. Πώς θα εξηγούσατε εν συντομία το τελευταίο κάλεσμα του Θεού προς τον κόσμο;

4. Λέγεται ότι, «Μία υγιής όψη της ζωής περιλαμβάνει μία καλή δόση φόβου.» Πιστεύετε ότι αυτό ισχύει και για τους Χριστιανούς; Αιτιολογήστε την απάντησή σας.


Η ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Εδάφιο µνήµης: «Και ήκουσα άλλον εκ του θυσιαστηρίου λέγοντα, Ναι, Κύριε Θεέ Παντοκράτωρ, αληθιναί και δίκαιαι αι κρίσεις σου.» Αποκάλυψις 16/ις’7.

Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Ιεζ. 28/κη’12-17, Ησ. 14/ιδ’12-15, Ιωβ 1/α’6-12, Ζαχ. 3/γ’1-5, Α’ Ιωάν. 4/δ’10, Β’ Τιµ. 4/δ’8, Ιεζ. 36/λς’23-27.

Οι Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη της Μεγάλης Διαμάχης μεταξύ Χριστού και Σατανά.Κεντρικό ρόλο σ’ αυτήν τη διαμάχη έχει το αγιαστήριο το οποίο όπως είδαμε επικεντρώνεται, από την αρχή μέχρι και το τέλος της ιστορίας της σωτηρίας, στην λύτρωση της ανθρωπότητας μέσω του θανάτου του Ιησού. Το μήνυμα του αγιαστηρίου μάς βοηθάει επίσης να δούμε τον χαρακτήρα του Θεού, στον οποίο επιτίθεται ο Σατανάς από την έναρξη της Μεγάλης Διαμάχης στον ουρανό.Αυτήν την εβδομάδα θα μελετήσουμε κάποια σημαντικά σημεία της Μεγάλης Διαμάχης μεταξύ του Χριστού και του Σατανά που αποκαλύπτουν την αλήθεια για τον χαρακτήρα του Θεού και εκθέτουν τα ψέματα του Σατανά.


ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΣΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΑΓΙΑΣΤΗΡΙΟ

Διαβάστε Ιεζ. 28/κη’12-17 και Ησ. 14/ιδ’12-15. Τι μας διδάσκουν αυτά τα εδάφια για την πτώση του Εωσφόρου;…….……………………………………………………………………………….…….……………………………………………………………………………….…….……………………………………………………………………………….Με μία πρώτη ματιά, η περικοπή στο Ιεζ. 28/κη’12 μοιάζει να αναφέρεται σε έναν επίγειο μονάρχη. Ωστόσο, στη συνέχεια καταλαβαίνουμε ότι στην πραγματικότητα αναφέρεται στον Σατανά.Κατ’ αρχάς, αυτό το ον φαίνεται να είναι χρισμένο χερουβείμ «διά να επισκιάζης» (Ιεζ. 28/κη’14), μία εικόνα που μας θυμίζει τα Άγια των Αγίων στο επίγειο αγιαστήριο, όπου δύο χερουβείμ κάλυπταν την Κιβωτό της Διαθήκης και την παρουσία του Κυρίου (Έξ. 37/λζ’7-9). Αυτή η ουράνια ύπαρξη περπατούσε «εν μέσω λίθων πύρινων», «εν τω όρει τω αγίω του Θεού» (Ιεζ. 28/κη’14), στην «Εδέμ τω παραδείσω του Θεού» (Ιεζ. 28/κη’13) – δύο απεικονίσεις του αγιαστηρίου. Στους πολύτιμους λίθους που τον κάλυπταν στο εδ. 13 συμπεριλαμβάνονται οι εννέα από τους δώδεκα λίθους που βρίσκονταν στο άμφιο του αρχιερέα (Έξ. 39/λθ’10-13) – μία ακόμη αναφορά στο αγιαστήριο.Αφού δίνεται η περιγραφή της μεγαλοπρέπειας του χερούβ, στη συνέχεια γίνεται αναφορά στην ηθική του πτώση. Η δόξα τον έκανε υπερήφανο. Η ομορφιά γέμισε με υπεροψία την καρδιά του, η λαμπρότητα τού διέφθειρε τη σοφία, και το «εκ του πλήθους του εμπορίου» - το οποίο προφανώς έχει να κάνει με τη συκοφαντία του προς τον Θεό και την ανταρσία που ξεκίνησε – τον έκανε βίαιο. Στο Ησ. 14/ιδ’12-15, βλέπουμε ότι ο «υιός της αυγής» (η έννοια της ονομασίας Εωσφόρος), πέφτει από τον ουρανό στη γη, δείχνοντας ότι η προέλευσή του είναι υπερφυσική και όχι επίγεια. Άλλες φράσεις όπως, «τον θρόνο μου υπεράνω των άστρων του Θεού», «το όρος της συνάξεως» και «όμοιος του Υψίστου» ενισχύουν την άποψη ότι πρόκειται για μία ουράνια ύπαρξη. Ενώ τα εδ. 12 και 13 είναι σε παρελθοντικό χρόνο, το εδ. 15 αλλάζει σε μελλοντικό χρόνο. Αυτή η αλλαγή στο χρόνο δείχνει ότι αρχικά υπήρχε η πτώση από τον ουρανό στη γη (Ησ. 14/ιδ’12) και ότι θα υπάρξει δεύτερη πτώση από τη γη «εις τα βάθη του λάκκου», κάποια στιγμή στο μέλλον (Ησ. 14/ιδ’15). Η αναφορά αυτή δεν είναι για κάποιον βασιλιά της Βαβυλώνας αλλά για τον Εωσφόρο.ΣΚΕΨΗ: Ένα τέλειο ον, δηµιουργηµένο από τον τέλειο Θεό, πέφτει στην αµαρτία; Τι µας δείχνει αυτό για την ηθική ελευθερία στη δηµιουργία του Θεού; Τι µας δείχνει αυτή η ελευθερία για τον χαρακτήρα του Θεού;


ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Μετά την πτώση του από τον ουρανό, ο Σατανάς προσπάθησε να συκοφαντήσει τον χαρακτήρα του Θεού. Ο Σατανάς μετέφερε την ανταρσία του από το ουράνιο αγιαστήριο στο πρώτο επίγειο «αγιαστήριο», στην Εδέμ (Γέν. 3/γ’1-5). Αφού ήρθε σε επαφή με την Εύα, μέσα από το φίδι, έβαλε στο νου της την ιδέα ότι ο Θεός τούς στερούσε κάτι που ήταν καλό για εκείνους. Μ’ αυτόν τον δυσδιάκριτο τρόπο, διαστρέβλωσε τον χαρακτήρα του Θεού. Η πτώση του Αδάμ και της Εύας έδωσε στον Σατανά, έστω και προσωρινά, την εξουσία σ’ αυτόν τον κόσμο. Μέσα από διάφορα εδάφια, βλέπουμε πως ο Σατανάς είχε πρόσβαση στην ουράνια αίθουσα, όμως ως «άρχων αυτού του κόσμου» (Ιωάν. 12/ιβ’31), ως κάποιος που έχει τη γη αλλά δεν του ανήκει, σαν ένας κλέφτης.Διαβάστε Ιώβ 1/α’6-12 και Ζαχ. 3/γ’1-5. Πού βλέπουμε σ’ αυτά τα εδάφια την Μεγάλη Διαμάχη;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………..Σ’ αυτά τα εδάφια βλέπουμε την ουράνια όψη της Μεγάλης Διαμάχης. Ο Σατανάς παρουσιάζει ότι ο Ιώβ δεν λάτρευε τον Θεό επειδή το άξιζε, αλλά επειδή συνέφερε τον ίδιο, και αν η υπηρεσία του Θεού δεν συνοδευόταν από ευλογίες, ο Ιώβ θα εγκατέλειπε την πίστη του. Στην περίπτωση του αρχιερέα Ιησού και των άλλων πιστών (δείτε Αποκ. 12/ιβ’10), η Ε. Χουάιτ αναφέρει ότι ο Σατανάς, «κατηγορεί τα παιδιά του Θεού και παρουσιάζει την κατάστασή τους όσο πιο απελπιστική γίνεται. Εκθέτει στον Κύριο τις κακές τους πράξεις και τις ελλείψεις τους.» Λ.Ζ. σ.125.Ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις το πραγματικό ζήτημα είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Το ερώτημα πίσω από όλες τις κατηγορίες, είναι το εάν ο Θεός είναι Δίκαιος. Ο χαρακτήρας του Θεού είναι αυτός που κρίνεται. Είναι αυτό δίκαιο, όταν ο Θεός σώζει τους αμαρτωλούς; Είναι δίκαιος όταν διακηρύττει τους άδικους, δίκαιους; Εφόσον είναι δίκαιος πρέπει να τους τιμωρήσει. Εφόσον είναι ελεήμων πρέπει να τους συγχωρήσει. Πώς μπορεί ο Θεός να είναι και τα δύο;ΣΚΕΨΗ: Εάν ο Θεός ήταν µόνο δίκαιος, ποια θα ήταν η κατάληξή µας και γιατί θα το αξίζαµε;


Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ

Από την αρχή ο Θεός έδειξε ότι θα ανέτρεπε τις κατηγόριες του Σατανά και θα εκδήλωνε τη δικαιοσύνη και την αγάπη Του. Η δικαιοσύνη Του απαιτεί την τιμωρία για την αμαρτία της ανθρωπότητας. Η αγάπη Του θέλει να αποκαταστήσει τη σχέση Του με τους ανθρώπους. Πώς μπορεί ο Θεός να τα εκδηλώσει και τα δύο;Πώς έδειξε ο Θεός την αγάπη και τη δικαιοσύνη Του; Α’ Ιωάν. 4/δ’10, Ρωμ. 3/γ’21-26.…………………………………………………………………………………….……..………………………………………………………………………………Η αγάπη και η δικαιοσύνη του Θεού φανερώθηκαν πλήρως στον θάνατο του Χριστού. Ο Θεός μάς αγάπησε και γι’ αυτό έστειλε τον Υιό Του να κάνει εξιλέωση για τις αμαρτίες μας με τη θυσία Του (Α’ Ιωάν. 4/δ’10, Ιωάν. 3/γ’16). Πληρώνοντας ο Ίδιος το τίμημα για την παράβαση του νόμου, ο Θεός έδειξε την δικαιοσύνη Του: οι απαιτήσεις του νόμου έπρεπε να τηρηθούν, και αυτό έγινε στο σταυρό από τον Ιησού.Την ίδια στιγμή, μέσα από αυτήν την πράξη δικαιοσύνης, ο Θεός έδειξε την χάρη και την αγάπη Του επειδή ο Ιησούς πέθανε στη θέση μας για να μη χρειαστεί να πεθάνουμε εμείς. Αυτή είναι η πρόνοια του ευαγγελίου, ο Ίδιος ο Θεός επωμίστηκε το τίμημα της αμαρτίας που η δικαιοσύνη Του απαιτούσε, ενώ στην πραγματικότητα έπρεπε να πληρώσουμε εμείς. Στην Ρωμ. 3/γ’21-26 βρίσκεται ένα βιβλικό μαργαριτάρι όσον αφορά το θέμα της δικαιοσύνης του Θεού και της Λύτρωσης στον Ιησού Χριστό. Ο εξιλεωτικός θάνατος του Χριστού είναι η εκδήλωση της δικαιοσύνης του Θεού «διά να ήναι αυτός δίκαιος, και να δικαιόνη τον πιστεύοντα εις τον Ιησούν» (Ρωμ. 3/γ’26).Και πάλι, εικόνες από το αγιαστήριο μας παρέχουν το πλαίσιο για τον θάνατο του Χριστού. Τις προηγούμενες εβδομάδες είδαμε πως ο θάνατός Του ήταν η τέλεια θυσία αντικατάστασης και ότι ο Χριστός είναι το «μέσον εξιλεώσεως» (Ρωμ. 3/γ’25). Εν ολίγοις, τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη φαίνεται πως η υπηρεσία του επίγειου αγιαστηρίου ήταν τύπος της αποστολής του Χριστού.ΣΚΕΨΗ: «Με έντονο ενδιαφέρον οι αναµάρτητοι κόσµοι περίµεναν να δουν το Δηµιουργό Θεό να σηκώνεται για να καταστρέψει τους κατοίκους της γης… Αλλά αντί να καταστρέψει τον κόσµο, ο Θεός έστειλε τον Υιό Του να σώσει την ανθρωπότητα… Στην πιο κρίσιµη στιγµή όπου ο Σατανάς φαίνονταν να θριαµβεύει, ο Υιός του Θεού ήρθε µε το µήνυµα της θείας χάρης» Ε. Χουάιτ, Ζ.Χ. σ. 20. Τι µας λέει αυτή η περικοπή για τον χαρακτήρα του Θεού;


ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Όπως βλέπουμε στην Αγία Γραφή, η κρίση του Θεού είναι ένα χαρμόσυνο νέο για εκείνους που Τον πιστεύουν και Του είναι αφοσιωμένοι, παρότι «δεν μπορούμε να αποκριθούμε στις κατηγορίες που μας εξαπολύει ο Σατανάς». Ε. Χουάιτ Testimonies for the Church, τομ. 5, σ. 472. Ωστόσο, η κρίση δεν γίνεται μόνο για μας αλλά αποσκοπεί και στη δικαίωση του Θεού μπροστά σε όλο το σύμπαν.Πώς παρουσιάζεται ο χαρακτήρας του Θεού στην κρίση σύμφωνα με τα παρακάτω εδάφια; Ψαλμ. 96/!ς’10,13, Β’ Τιμ. 4/δ’8, Αποκ. 16/ις’5,7, 19/ιθ’2.……………………………………………………………………………………Ο χαρακτήρας του Θεού θα αποκαλυφθεί στην κρίση Του. Εκείνο το οποίο αντιλήφθηκε ο Αβραάμ θα το κατανοήσει και όλη η ανθρωπότητα, «ο κρίνων πάσαν την γην δεν θέλει κάμει κρίσιν;» (Γέν. 18/ιη’25). Οι διαφορετικές φάσεις της κρίσης, με τα ανοιγμένα βιβλία, βεβαιώνουν πως οι άγγελοι (στην διερευνητική κρίση) και οι δίκαιοι (στην κρίση κατά τα χίλια χρόνια), θα είναι σίγουροι πως σε κάθε περίπτωση ο Θεός είναι Δίκαιος και Ελεήμων με τους ανθρώπους.Διαβάστε Φιλιπ. 2/β’5-11. Σε ποιο θαυμάσιο γεγονός αναφέρονται αυτά τα εδάφια;……………………………………………………………………………………..Στα εδ. 9-11 βλέπουμε την εξύψωση του Χριστού. Οι δύο αυτές ενέργειες εκφράζουν την ίδια σκέψη: ο Ιησούς είναι Κύριος, και όλη η δημιουργία θα Τον αναγνωρίσει. Αρχικά θα «κλίνη…πάν γόνυ» (εδ.10). Η υπόκλιση είναι μία πράξη αναγνώρισης της εξουσίας ενός ανθρώπου. Εδώ γίνεται η αναγνώριση της απόλυτης κυριαρχίας του Χριστού. Ο φόρος τιμής που αποδίδεται είναι παγκόσμιος. Η φράση «επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων», περιλαμβάνει κάθε ύπαρξη: Τις υπάρξεις στον ουρανό, τους ζωντανούς στη γη, και τους αναστημένους νεκρούς. Φόρο τιμής δεν θα αποδώσουν μόνο οι σωσμένοι. Όλοι θα αναγνωρίσουν την κυριαρχία Του, ακόμη και οι ασεβείς. Η δεύτερη ενέργεια είναι πως όλοι θα ομολογήσουν «ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος» (εδ. 11). Στο τέλος, όλοι θα αναγνωρίσουν την δικαιοσύνη του Θεού εξυψώνοντας τον Χριστό ως Κύριο. Έτσι, όλη η δημιουργία θα αναγνωρίσει τον χαρακτήρα του Θεού, την αιτία της Μεγάλης Διαμάχης, ως δίκαιο και πιστό. Ακόμη και ο Σατανάς, ο αιώνιος εχθρός του Χριστού, θα αναγνωρίσει την δικαιοσύνη του Θεού και θα υποκλιθεί στην ανωτερότητα του Χριστού (δείτε Ε. Χουάιτ, Τ.Π.Σ. σ. 799,800).


ΤΟ ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟ ΘΕΑΜΑ

Στην επί του όρους ομιλία ο Ιησούς είπε: «Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, διά να ίδωσι τα καλά σας έργα, και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 5/ε’16). Με αυτά τα λόγια φανερώνει μία αρχή την οποία βλέπουμε συχνά στην Αγία Γραφή, αν και πολλές φορές έχει παρερμηνευθεί. Μας λέει ότι, ως ακόλουθοι του Χριστού, μπορούμε να δοξάσουμε ή να ντροπιάσουμε τον Θεό με τις ενέργειές μας.Διαβάστε Ιεζ. 36/λς’23-27. Πώς θα δικαιωνόταν το όνομα του Θεού στο αρχαίο Ισραήλ;……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………..Αυτά τα εδάφια συνιστούν μία από τις βασικότερες περικοπές της Καινής Διαθήκης. Ο Θεός θέλει να κάνει μία συγκλονιστική μεταμόρφωση στο λαό Του. Θα τους εξαγνίσει (εδ. 25) και θα τους δώσει νέα καρδιά και νέο πνεύμα (εδ. 26) ώστε να γίνουν άγιοι και να ακολουθούν τις εντολές Του. Εκείνο το οποίο ο Θεός θέλει, είναι να δικαιώσει και να καθαγιάσει τους πιστούς, ώστε μέσα από τη ζωή τους να Τον τιμήσουν για αυτό που Είναι και που κάνει (εδ. 23).Φυσικά, βασικό στοιχείο στη δικαίωση του χαρακτήρα του Θεού μπροστά στο σύμπαν, είναι ο Σταυρός. «Ο Σατανάς είδε ότι το προσωπείο του είχε καταρρακωθεί. Το σύστημά του είχε εντελώς ξεσκεπαστεί μπροστά στους αναμάρτητους αγγέλους και στο ουράνιο σύμπαν. Είχε αποκαλυφθεί σαν ανθρωποκτόνος. Προκαλώντας τη χύση του αίματος του Υιού του Θεού, βγήκε εντελώς από την καρδιά των ουράνιων υπάρξεων.» Ε. Χουάιτ, Ζ.Χ. σ.734. Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ότι οι ακόλουθοι του Χριστού λέγεται ότι έχουν γίνει «θέατρον εις τον κόσμον, και εις αγγέλους και εις ανθρώπους» (Α’ Κορ. 4/δ’9). Επομένως, ό,τι κάνουμε δεν τα βλέπουν μόνο οι άλλοι άνθρωποι αλλά και οι ουράνιες υπάρξεις. Τι μαρτυρία δίνουμε; Μέσα από τη ζωή μας μπορεί να γνωστοποιηθεί «εις τα αρχάς και τας εξουσίας η πολυποίκιλος σοφία του Θεού» (Εφεσ. 3/γ’10). Από την άλλη όμως, μπορούμε μέσα από τη ζωή μας να ντροπιάσουμε το όνομα του Κυρίου, τον Οποίον ομολογούμε ότι υπηρετούμε.ΣΚΕΨΗ: Τι µαρτυρία δίνουµε µέσα από τη ζωή µας, στους ανθρώπους και στους αγγέλους; Δεδοµένου ότι ισχυριζόµαστε πως είµαστε ακόλουθοι του Ιησού, δοξάζουµε τον Θεό µε τη ζωή µας ή µήπως εξυψώνουµε τον Σατανά;



«Στον κόσμο ήρθε Εκείνος που ήταν ο κατάλληλος αντιπρόσωπος του Πατέρα, Εκείνος που με τον χαρακτήρα και τις πράξεις Του ανάτρεψε τα ψέματα του Σατανά για τον Θεό. Ο Σατανάς πρόσαψε στον Θεό στοιχεία του δικού του χαρακτήρα. Τώρα, μέσω του Χριστού βλέπουμε να αποκαλύπτεται ο πραγματικός χαρακτήρας του Θεού – ενός ελεήμονα και ευσπλαχνικού Πατέρα που θέλει όλοι να μετανοήσουν και να απολαύσουν αιώνια ζωή.» Ε. Χουάιτ, Selected Messages, βιβλίο 1, σ.254.«Η αποστολή του Χριστού, που αμυδρά κατανοούμε το πώς από τον θρόνο του Θεού κλήθηκε να θυσιαστεί στο βωμό του Γολγοθά, θα γίνει πιο κατανοητή και θα φανεί πως η θυσία Του είναι η αρχή κάθε αποστολής αγάπης.» Ε. Χουάιτ, In Heavenly Places, σ.319.

Ερωτήσεις για συζήτηση: 1. Στο τέλος της Μεγάλης Διαμάχης όλες οι νοήμονες υπάρξεις του

σύμπαντος, συμπεριλαμβανομένων του Σατανά και των ασεβών, θα αναγνωρίσουν την δικαιοσύνη του Θεού στον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την αμαρτία και την ανταρσία. Τι μας δείχνει αυτό για τον χαρακτήρα του Θεού; Τι μας διδάσκει για την ηθική ελευθερία και πόσο ιερή και βασική είναι στο σύμπαν που ο Θεός δημιούργησε;

2. Υπάρχουν πολλοί Χριστιανοί που αρνούνται την ύπαρξη του Σατανά και θεωρούν απλώς ότι είναι ένα φανταστικό πλάσμα για να εξηγηθεί το κακό και η θλίψη στον κόσμο. Σκεφτείτε πόσο παραπλανητική είναι αυτή η άποψη. Δύσκολα κατανοούμε το πώς μπορεί ο Χριστιανισμός να αρνηθεί την ύπαρξη του Σατανά τη στιγμή που η Αγία Γραφή συνεχώς αναφέρεται σ’ αυτό, κυρίως δε στην Καινή Διαθήκη. Πώς φαίνεται μέσα από αυτό το πόσο έντονα επηρεασμένες είναι ορισμένες εκκλησίες από τον κόσμο; Τι μπορούμε να διδαχθούμε ως εκκλησία, ώστε να μην πέσουμε στην ίδια παγίδα; Εάν ο Σατανάς δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο, τι γίνεται με την Μεγάλη Διαμάχη;


ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΑΠΌ ΤΟ ΑΓΙΑΣΤΗΡΙΟ

Εδάφιο µνήµης: «Και έχοντες ιερέα µέγαν επί τον οίκον του Θεού, ας πλησιάζωµεν µετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως, έχοντες τας καρδίας ηµών κεκαθαρµένας από συνειδήσεως πονηράς, και λελουµένοι το σώµα µε ύδωρ καθαρόν.» Εβραίους 10/ι’21,22,23.

Για τη µελέτη αυτής της εβδοµάδας, διαβάστε: Εβρ. 10/ι’19-25, Εβρ. 4/δ’16, Έξ. 24/κδ’8, Ιακ. 4/δ’7,8, Ιωάν. 13/ιγ’34, Εβρ. 10/ι’24,25.

Στην προς Εβραίους επιστολή, τα εδάφια για την Χριστιανική πίστη αναπληρώνουν εκείνα της Χριστιανικής ζωής. Με άλλα λόγια, η θεολογία έχει έμπρακτη εφαρμογή. Το «τι είναι» πίστη, οδηγεί στο «πώς» να ζεις με πίστη. Στην προς Εβραίους επιστολή ο Παύλος αρχικά παρουσιάζει μία υπέροχη θεολογική εικόνα του Χριστού ως Θυσία και Αρχιερέας μας (Εβρ. 7/ζ’1-10, 18/ιη’), και στη συνέχεια ενθαρρύνει τους πιστούς να ζήσουν σύμφωνα με αυτές τις αλήθειες. Οι προτροπές του βρίσκονται ιδιαίτερα στην Εβρ. 10/ι’19-25.Η περικοπή αυτή, στην ουσία είναι μία μεγάλη και περίπλοκη πρόταση. Απαρτίζεται από δύο βασικά γεγονότα που οδηγούν σε τρεις προτροπές, οι οποίες ξεκινούν με το «ας» και εμπεριέχουν την περίφημη τριάδα, πίστη, ελπίδα, και αγάπη. Επίσης, κάθε ενότητα που ξεκινάει με το «ας» εμπερικλείει άλλη μία πλευρά της Χριστιανικής πίστης. Αυτήν την εβδομάδα θα μελετήσουμε την περικοπή της Εβρ. 10/ι’19-25 και τις πρακτικές προτροπές για τη Χριστιανική ζωή.


ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΑΓΙΑΣΤΗΡΙΟ

Διαβάστε Εβρ. 4/δ’16, 6/ς’19,20 και 10/ι’19-21. Σε τι έχουν πρόσβαση οι πιστοί, και τι σημαίνει αυτό για μας; Τι ελπίδα μας δίνεται και τι επιρροή πρέπει να έχει αυτή η ελπίδα στη ζωή και στην πίστη μας;.…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………Οι πιστοί έχουν πνευματική πρόσβαση στο ουράνιο αγιαστήριο, στον θρόνο του Θεού. Μπορούμε να είμαστε κοντά με τον Θεό επειδή η «είσοδός» μάς γίνεται εφικτή με το αίμα του Χριστού, και επειδή μας εκπροσωπεί ως Αρχιερέας μας. Το κείμενο μάς βεβαιώνει πως ο Ιησούς Χριστός, ο Οποίος βρίσκεται στην παρουσία του Θεού είναι η άγκυρα της ψυχής μας (Εβρ. 4/δ’14-16, 6/ς’19,20). Η βεβαιότητά μας στηρίζεται στο ότι ο Χριστός απέκτησε πλήρη πρόσβαση στον Θεό αφού έγινε ο ουράνιος Αρχιερέας (Εβρ. 6/ς’20). Κατά την είσοδό Του, ο Χριστός κάθισε στον ουράνιο θρόνο, μία εικόνα που δείχνει το βασιλικό Του αξίωμα (Αποκ. 3/γ’21).Τα χαρμόσυνα νέα για μας είναι ότι ο Εκπρόσωπός μας βρίσκεται στην παρουσία του Πατέρα. Δεν μας εκπροσωπεί κάποιος επίγειος ιερέας που και ο ίδιος είναι αμαρτωλός. Έχουμε τον καλύτερο Ιερέα. Τίποτα δεν χωρίζει τον Πατέρα από τον Υιό. Επειδή ο Χριστός είναι τέλειος και αναμάρτητος, δεν χρειάζεται κάποιο καταπέτασμα που να καλύπτει την αγιοσύνη του Θεού από τον Ιησού, τον Αρχιερέα μας (Εβρ. 10/ι’20).«Πώς κατανοούμε την μεσιτεία; Είναι η χρυσή αλυσίδα που ενώνει τον θνητό άνθρωπο με τον θρόνο του άπειρου Θεού. Η ευθύνη του ανθρώπου για τον οποίο πέθανε ο Χριστός παρουσιάζεται στο θρόνο του Θεού, χάρη τον Ιησού που τον εξαγόρασε με το αίμα Του. Ο Αρχιερέας μας θέτει τη δικαιοσύνη Του στον ειλικρινή ικέτη και η προσευχή του Χριστού αναμιγνύεται με εκείνη του ανθρώπου.» Ε. Χουάιτ, That I May Know Him, σ. 78.Τι διαβεβαίωση για τη στενή σχέση που μπορούμε να έχουμε με τον Πατέρα, και χάρη των όσων έχει κάνει, και κάνει ο Ιησούς για μας!ΣΚΕΨΗ: Πόσο σηµαντικό είναι το ότι ο Ιησούς µεσιτεύει για µας στον ουρανό; Γιατί χρειαζόµαστε την µεσιτεία Του;


ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΞΑΓΝΙΣΜΕΝΟΙ

Διαβάστε Εβρ. 10/ι’22. Ποιοι είναι οι όροι, σύμφωνα με αυτό το εδάφιο, για να πλησιάσουμε στον Θεό στο ουράνιο αγιαστήριο;…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….Σύμφωνα με αυτό το εδάφιο οι λατρευτές πρέπει να πληρούν τέσσερις όρους για να πλησιάσουν στον Θεό:Να έχουν αληθινή καρδιά. Η καρδιά αντιπροσωπεύει τον εσωτερικό μας κόσμο, τις σκέψεις, τα κίνητρα, τα συναισθήματα, τη θέληση και το χαρακτήρα μας. Ο Θεός θέλει να είμαστε αληθινοί. Ωστόσο, πρέπει πρώτα η καρδιά μας να εξαγνιστεί. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι είμαστε τέλειοι, αλλά ότι αγωνιζόμαστε να φανερώσουμε τον χαρακτήρα του Χριστού.Να έχουν πλήρη βεβαιότητα πίστης. Όπως είδαμε στο χθεσινό μάθημα, δεν υπάρχει λόγος να αμφιβάλλουμε για την πρόσβασή μας στον Θεό.Να έχουν καρδιά καθαρή από πονηρή συνείδηση. Ο καθαρισμός της καρδιάς, μας παραπέμπει στο αγιαστήριο και συγκεκριμένα στο αίμα που ραντιζόταν στον λαό (Έξ. 24/κδ’8, Λευιτ. 8/η’23,24), μία τελετή καθαρισμού που ωστόσο δεν μπορούσε να καθαρίσει τη συνείδησή τους (Εβρ. 9/θ’9,13). Ο καθαρισμός στο ουράνιο αγιαστήριο με το αίμα του Χριστού, καθαρίζει και τη συνείδηση με το αίμα του Χριστού (Εβρ. 9/θ’14). Η δικαίωση του μετανοημένου αμαρτωλού συμβολίζεται από αυτόν τον καθαρισμό. Μπορούμε να έχουμε καθαρή συνείδηση επειδή ακριβώς έχουμε συγχωρεθεί.Το σώμα να είναι λουσμένο με καθαρό νερό. Αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι απεικόνιση του Χριστιανικού βαπτίσματος, μπορούμε όμως να το δούμε και με την πνευματική έννοια ως, «καθαρίσας με το λούτρον του ύδατος διά του λόγου» (Εφεσ. 5/ε’26), μελετώντας την Αγία Γραφή και εφαρμόζοντας τις αρχές της στη ζωή μας.Στην Ιακ. 4/δ’7,8, ο Ιάκωβος αγωνίζεται με τους «δίγνωμους» αναγνώστες του. Όπως φαίνεται είχαν χάσει την προσήλωσή τους στον Θεό και, εξαιτίας του συμβιβασμού, κινδύνευαν σοβαρά. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί συνδέεται με την αγνότητα του αγιαστηρίου. Στο αγιαστήριο βλέπουμε πως κάποιος μπορούσε να πλησιάσει τον Θεό, εφόσον είχε πρώτα εξαγνιστεί. ΣΚΕΨΗ: Πρέπει να καταλάβουµε ότι µόνο ο Θεός µπορεί να καθαρίσει την καρδιά µας. Μπορούµε να κάνουµε τις επώδυνες ίσως επιλογές θα Του επιτρέψουν να κάνει το έργο της χάρης στη ζωή µας;


ΠΙΣΤΗ: ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΒΕΒΑΙΟΙ

Διαβάστε Εβρ. 10/ι’19-25. Στην περικοπή αυτή βλέπουμε συνεχώς τον όρο «παρρησία». Ο όρος αυτός που αναφέρεται στο κουράγιο, στο θάρρος και την τόλμη, χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη για να περιγράψει τη νέα σχέση μας με τον Θεό.Αρχικά αναφέρεται στην ευθύτητα του λόγου, στα πλαίσια ότι κάποιος μπορεί ελεύθερα να πλησιάσει τον Θεό μέσω της προσευχής. Αυτού του είδους η ευθύτητα στη σχέση μας με τον Θεό, μας δίνει μία ευχάριστη βεβαιότητα. Ο λόγος της βεβαιότητάς μας είναι ότι έχουμε Αρχιερέα στον ουρανό, μέσω του Οποίου μπορούμε να βρεθούμε στην παρουσία του Θεού. Έχουμε απεριόριστη πρόσβαση και τίποτα δεν μπορεί να την εμποδίσει, παρά μόνο εμείς και οι λάθος επιλογές μας. Έχουμε ανοικτή πρόσκληση να βρεθούμε στο ουράνιο αγιαστήριο.Από πού έρχεται αυτή η βεβαιότητα; Δεν έρχεται από μας, αλλά από την αναγνώριση ότι κερδίσαμε την πρόσβαση στην παρουσία του Θεού μέσω του αίματος του Ιησού.Υπάρχουν και άλλες περικοπές στην προς Εβραίους επιστολή όπου γίνεται αναφορά στην παρρησία και στην βεβαιότητα: Εβρ. 3/γ’6,14, 4/δ’16, 6/ς’11, 11/ια’1. Τι σιγουριά μας δίνουν αυτά τα εδάφια;…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………..……………………………………………………………………………………Η βεβαιότητα που έχουμε δεν βασίζεται σε μας αλλά στον Χριστό. Οι προϋποθέσεις αυτές δεν βασίζονται στο ποιοι είμαστε εμείς, αλλά στο Ποιος είναι ο Μεσίτης μας. Είναι ενδιαφέρον, ότι πουθενά δεν γίνεται αναφορά πως οι πιστοί δεν θα είχαν «πλήρη βεβαιότητα» (Εβρ. 6/ς’11, 10/ι’22). Προφανώς, ο νέος τρόπος που έχει ανοιχθεί με τον θάνατο του Ιησού, μας δίνει πλήρη βεβαιότητα. Υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους μπορούμε να αποκτήσουμε Χριστιανική πεποίθηση και να την διατηρήσουμε με πίστη. Ο ένας είναι μέσω της πίστης (Εφεσ. 3/γ’12), και ο άλλος μέσω της Χριστιανικής υπηρεσίας (Α’ Τιμ. 3/γ’13). Και οι δύο τρόποι είναι απαραίτητοι και σημαντικοί. Στην προς Εβραίους επιστολή επίσης βλέπουμε ότι η πεποίθηση της πίστης και η παραίνεση για Χριστιανική ζωή, συμβαδίζουν. Ο Χριστιανικός τρόπος ζωής δεν αποσπάται από την Χριστιανική πίστη. ΣΚΕΨΗ: Ποια πράγµατα στη ζωή ταλαντεύουν την πεποίθησή σας στον Θεό ή την βεβαιότητά σας ότι θα κάνει το καλύτερο για σας; Πώς µπορείτε να προστατευτείτε από αυτόν τον πνευµατικό κίνδυνο;


ΕΛΠΙΔΑ: ΑΚΛΟΝΗΤΟΙ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟΙ

Τι κοινό έχουν τα παρακάτω εδάφια; Πού πρέπει να στηρίζονται οι πιστοί;Εβρ. 3/γ’6…………………………………………………………………………Εβρ. 3/γ’14………………………………………………………………………..Εβρ. 4/δ’14……………………………………………………………………….Εβρ. 6/ς’18………………………………………………………………………..Εβρ. 10/ι’23……………………………………………………………………….Πέρα από την βεβαιότητα της σωτηρίας, είναι σημαντικό να διατηρούμε και να στηριζόμαστε στην ελπίδα που μας προσφέρεται. Στην προς Εβραίους επιστολή δίνεται συνεχώς η παρότρυνση να εμμένουμε. Προφανώς, ορισμένοι πιστοί απομακρύνονταν από την Χριστιανική πίστη και ελπίδα. Ο απόστολος Παύλος έπρεπε να τους ενθαρρύνει να μην το κάνουν. Σύμφωνα με το κείμενο εκείνα τα οποία αξίζει να κρατήσουμε είναι η ελπίδα, η παρρησία, η σιγουριά και η ομολογία. Οι όροι αυτοί, με την αντικειμενική έννοια, αναφέρονται στην Χριστιανική πίστη. Όλα αυτά μπορούμε να τα κάνουμε επειδή ακριβώς η ελπίδα μας δεν στηρίζεται σε μας, αλλά σ’ αυτά που έκανε ο Ιησούς για μας. Εάν ξεχάσουμε αυτή την σπουδαία αλήθεια, τότε σίγουρα θα χάσουμε την πεποίθησή μας. Αυτά τα εδάφια μάς καλούν να είμαστε από την «αρχήν» (Εβρ. 3/γ’14) σταθεροί, και «μέχρι τέλους» (Εβρ. 3/γ’6,14, 6/ς’11). Η προτροπή να γίνει αυτο «ασάλευτον» (Εβρ. 10/ι’23) δείχνει στην σταθερή πίστη. Όποιες κι αν είναι οι καταστάσεις, η ελπίδα μας πρέπει να παραμένει ίδια, η αφοσίωσή μας στον Θεό να είναι αναλλοίωτη, επειδή μπορούμε να Τον εμπιστευτούμε ότι μπορεί να κάνει αυτό που υποσχέθηκε. Αναμφίβολα, ο Θεός είναι πιστός στο Λόγο Του. Εκπλήρωσε την υπόσχεση που είχε δώσει στον Αβραάμ και την Σάρρα (δείτε επίσης Ρωμ. 4/δ’19-21), εκπλήρωσε την υπόσχεση της πρώτης έλευσης του Χριστού (Γαλ. 3/γ’19) και θα εκπληρώσει την υπόσχεση της επιστροφής Του (Εβρ. 12/ιβ’26). Η απόλυτη υπόσχεση του Θεού ωστόσο, είναι αυτή της αιώνιας ζωής που δόθηκε «προ χρόνων αιωνίων» (Τίτο 1/α’2, Α’ Ιωάν. 2/β’25). Η πιστότητα του Θεού είναι ακλόνητη. Ακόμη και «εάν απιστώμεν, εκείνος μένει πιστός, να αρνηθή εαυτόν δεν δύναται» (Β’ Τιμ. 2/β’13). Η απιστία μας δεν θα αλλάξει την πρόθεση του Θεού για μας. Οι υποσχέσεις Του μένουν ασάλευτες από τις ηθικές μας πτώσεις. Οι υποσχέσεις εξακολουθούν να είναι διαθέσιμες σε μας επειδή η πιστότητα είναι μέρος της θεϊκής φύσης. ΣΚΕΨΗ: Εύκολα απογοητευόµαστε εξαιτίας των αµαρτιών µας. Πώς µπορούµε να ξεπεράσουµε τις αµαρτίες µας χωρίς να τα παρατάµε στις αποτυχίες;


ΑΓΑΠΗ: ΕΝΘΑΡΡΥΝΕΤΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝΕΒΡΑΊΟΥΣ 10/Ι’24

Ενώ στην Εβρ. 10/ι’23 δίνεται έμφαση στην ατομική συμπεριφορά στην Εβρ. 10/ι’24 δίνεται έμφαση στην κοινότητα των πιστών. Δεν είμαστε μόνοι μας στο δρόμο του Χριστού. Πρέπει συνεχώς να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Το να αγαπάμε ο ένας τον άλλον είναι πατροπαράδοτο στοιχείο της Χριστιανικής συμπεριφοράς (Ιωάν. 13/ιγ’34,35, Γαλ. 5/ε’13). Ωστόσο, δεν είναι κάτι που έρχεται φυσικά. Η «φροντίδα» που καλούμαστε να δείξουμε, απαιτεί ιδιαίτερη σκέψη. Παρακινούμαστε να δείξουμε ιδιαίτερη προσοχή στα πνευματικά μας αδέρφια, ωθώντας τους να αγαπάνε τους άλλους και να κάνουν το καλό. Δυστυχώς όμως, ευκολότερο είναι το να ανταγωνιζόμαστε τους άλλους απ’ ότι το να τους μυήσουμε στην Χριστιανική αγάπη. Ας εργαστούμε λοιπόν για το καλό της κοινότητας, ώστε μέσα από το δέλεαρ της αγάπης μας και οι άλλοι να δείξουν αγάπη και να κάνουν το καλό. Διαβάστε Εβρ. 10/ι’24,25. Τι σχέση έχουν η αγάπη και τα καλά έργα με τις συναθροίσεις;…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….…………………………………………………………………………………….……………………………………………………………………………………Στην προς Εβραίους επιστολή βλέπουμε ότι στις χριστιανικές συναθροίσεις μπορούμε να εκφράσουμε αγάπη ο ένας προς τον άλλον. Εάν κάποιος δεν έρχεται στη συνάθροιση, πώς θα μπορέσει να εκπληρώσει τον νόμο της αγάπης του Χριστού; Ορισμένοι πιστεύουν ότι έχουν σοβαρούς λόγους να μην πηγαίνουν στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Στην προς Εβραίους όμως επιστολή, αναφέρεται αυτό το λεπτό θέμα και καταλήγει ότι η απάθειά τους μπορεί να είναι εκείνη που τους απομακρύνει. Όταν κάποιος θέλει, θα βρει λόγους για να μην πάει στην εκκλησία. Αυτοί οι λόγοι ωστόσο ωχριούν μπροστά στον λόγο για τον οποίο πρέπει να πηγαίνουμε στην εκκλησία: Για να είμαστε ευλογία στους άλλους. Αυτή η συμπεριφορά επιβάλλεται ακόμη περισσότερο όσο πλησιάζει η ημέρα επιστροφής του Χριστού. Αρχικά, στην προς Εβρ. 10/ι’19-25, ο Παύλος παροτρύνει τους πιστούς να πλησιάσουν τον Θεό στο ουράνιο αγιαστήριο, και στον επίλογο τούς θυμίζει πως η μέρα του Κυρίου πλησιάζει και πρέπει να αποτελεί το βασικό κίνητρο της Χριστιανικής συμπεριφοράς. ΣΚΕΨΗ: Αναλογιστείτε, Ποιον θα θέλετε να ενθαρρύνετε στην εκκλησία σας µε τα λόγια, τις πράξεις σας, ή απλώς µε την παρουσία σας;


ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ ΜΕΛΈΤΗ:«Ο Μεσίτης, στο έργο Του υπερέχει σε αξιοπρέπεια και δόξα από το επίγειο, τυπικό ιερατείο… Αυτός ο Σωτήρας ήταν ο μεσίτης που στάθηκε μεταξύ του Άγιου Θεού και του λαού Του. Μέσα από το έργο Του ανοίχτηκε ένας δρόμος όπου ο ένοχος αμαρτωλός θα μπορεί να έχει πρόσβαση στον Θεό μέσω μεσιτείας Του. Ο αμαρτωλός δεν μπορούσε από μόνος του να πλησιάσει, εξαιτίας της ενοχής του και επειδή δεν έχει ο ίδιος τις αρετές. Μόνο ο Χριστός μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο προσφέροντας μία θυσία ανάλογη των απαιτήσεων του θεϊκού νόμου. Ήταν τέλειος και αναμάρτητος. Δεν είχε κανένα ελάττωμα ή μώμο. Το μέγεθος των τρομερών συνεπειών της αμαρτίας δεν θα γινόταν ποτέ γνωστό, εάν η λύση που δόθηκε δεν θα ήταν ανυπολόγιστης αξίας.» Ε. Χουάιτ, The Spirit of Prophecy, τομ. 2, σ.11.«Η πίστη στην εξιλέωση και στην μεσιτεία του Χριστού, θα μας κρατήσει σταθερούς στους πειρασμούς που μας πιέζουν.» The SDA Bible Commen-tary, τομ. 7Α, σ.484.

Ερωτήσεις για συζήτηση: 1. Ποια η σημασία του ότι έχουμε πλήρη πρόσβαση στον Θεό; Πώς αυτό

πρέπει να επηρεάσει τη ζωή μας, ιδιαίτερα την ώρα του πειρασμού ή τις στιγμές αποθάρρυνσης για την πνευματική μας κατάσταση;

2. Ποια είναι η διαφορά στην «πλήρη πεποίθηση» της πίστης και στην απρεπή συμπεριφορά;

3. Δείτε την φράση από το παραπάνω απόσπασμα της Ε. Χουάιτ, «Το μέγεθος των τρομερών συνεπειών της αμαρτίας δεν θα γινόταν ποτέ γνωστό, εάν η λύση που δόθηκε δεν θα ήταν ανυπολόγιστης αξίας». Τι μας δείχνει αυτό για το πόσο απεχθής είναι η αμαρτία που κοστίζει κάτι τόσο «ανυπολόγιστης αξίας» - την ζωή του Ιησού; Πώς κατανοούμε την έννοια της «ανυπολόγιστης αξίας»; Πώς μας βοηθάει το γεγονός ότι ο Ιησούς είναι ο Δημιουργός, να κατανοήσουμε αυτήν την απίστευτη αλήθεια; Πώς μπορεί αυτή η γνώση να μεταμορφώσει τη ζωή μας; Πώς είναι δυνατόν να τα ξέρουμε όλα αυτά και να μη θέλουμε να τα διδάξουμε και σε άλλους;

4. Πώς μπορούμε να αναπτύξουμε πνευματικές φιλίες στις οποίες να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον, να έχουμε αγάπη, και να κάνουμε καλά έργα; Ποια είναι τα πνευματικά πλεονεκτήματα που έχετε όταν συναθροίζεστε μαζί; Τι χάνετε όταν δεν λατρεύετε τον Θεό μαζί με τους άλλους πιστούς στην εκκλησία;

Believe παρουσιάζει η έκδοση σε PDF της Σχολής Σαββάτου ... ·...

Documents

Transcript of Believe παρουσιάζει η έκδοση σε PDF της Σχολής Σαββάτου ... ·...