Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α

ΑΝΑΤΡΟΠΗ 1

Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

Οι πλατείες αλλάζουν χρήσηΤου ΜΠΑΜΠΗ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Τα κοµµατικά επιτελεία έχουν πάρει φωτιά. Οι δηµοσκοπήσεις δίνουν κ α ι π α ί ρ ν ο υ ν , τ α κόµµατα µετρούν τις δυνάµεις τους, κάνουν τις συµµαχίες τους ή τους αποκλε ισµούς τους, για να ετοιµαστούν για µια εκλογική µάχη που δεν θα µοιάζει µε καµία από αυτές που έ χ ο υ µ ε ζ ή σ ε ι τ α τελευταία 40 χρόνια. Μέσα από αυτό το π ρ ί σ µ α π ρ έ π ε ι ν α β λ έ π ο υ µ ε κ α ι ν α κρίνουµε τις κινήσεις των κοµµάτων και των πολιτικών.

Μόνο που στο «κάδρο» τ η ς π ο λ ι τ ι κ ή ς τ ο υ σήµερα έχει µπει και ένα καινούργιο στοιχείο. Αυτό της πλατείας. Το στοιχείο εκείνο δηλαδή που καθορίζει τις εξελίξεις µε την δυναµική του. Το στοιχείο του λαϊκού παράγοντα που θέλει να ορίσει τα µελούµενα.

Τι κρύβεται από πίσω

Όπως συνήθως συµβαίνει σε παρόµοιες καταστάσεις, εκρήξεων και µαζικών διαδικασιών, αιωρείται πάντα το ερώτηµα και διαχέεται µια φιλολογία σε σχέση µε το ποιος το προκάλεσε; και που στοχεύει; Με δύο λέξεις τι κρύβεται από πίσω!

Και όπως συµβαίνει συνήθως, η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι η προφανής! Η κυβερνητική πολιτική, η συµπίεση των εισοδηµάτων, η απώλεια των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων. Τι άλλο µπορεί να κρύβεται δηλαδή:

Το εργατικό κίνηµα στο καναβάτσο

Η εκτίµηση που κυριαρχεί είναι ότι το εργατικό

κίνηµα σήµερα είναι µε την πλάτη στον τοίχο. Δεν είναι λάθος αυτή η προσέγγιση. Είναι αλήθεια ότι αγώνες χρόνων χάνονται από τις πολιτικές αποφάσεις που η µία µετά την άλλη µας επιβάλλονται. Αυτό που δεν ακούγεται όµως είναι ότι οι διεκδικήσεις αυτές δεν κερδήθηκαν λιθαράκι - λιθαράκι αλλά σε έντονες και διαρκείς κινητοποιήσεις που έγιναν στο παρελθόν. Την εποχή που το εργατικό κίνηµα ήταν σε κινηµατική έξαρση. Το αντίθετο δηλαδή απ’ ότι συµβαίνει σήµερα. Ό,τι το διεθνές κεφάλαιο έχανε στις κινηµατικές εξάρσεις του εργατικού κινήµατος, το κερδίζει σήµερα από την καπιταλιστική κρίση.

Τι σηµαίνουν οι πλατείες;

Είναι πολλές, κάποιες διαφορετικές και µερικές αντιφατικές, οι προσεγγίσεις για το τι ακριβώς σηµαίνουν οι πλατείες. Για το τι µπορεί κανείς να περιµένει από αυτές. Όλες όµως οι

αναλύσεις συντείνουν και διασταυρώνονται σε ένα σηµείο. Στο σηµείο που αναφέρει τις πλατείες σαν χώρο συνάντησης πολλών και διαφορετικών πολιτικών προσεγγίσεων ή ιδεολογιών. Πέρα λοιπόν από κάθε αµφιβολία, αυτό είναι το κύριο

χαρακτηριστ ικό των πλατειών και είναι και το σηµείο αιχµής τους. Η επιρροή τους και η διεισδυτικότητα τους µέσα στη κοινωνία σε σ υ ν δ υ α σ µ ό µ ε τ ο γ ε ν ι κ ό τ ε ρ ο κ λ ί µ α κ ι ν η τ ο π ο ί η σ η ς π ο υ υπήρχε, έκανε αυτό τον νέο τρόπο πολιτικής δράσης να αποτελέσει στην πραγµατικότητα την ελπίδα και ταυτόχρονα την προϋπόθεση για µια α ν α τ ρ ο π ή τ ω ν κ ο ι ν ω ν ι κ ώ ν κ α ι ο ι κ ο ν ο µ ι κ ώ ν συσχετισµών.

Ένα διεθνές κίνηµα!

Μπορεί κάθε χώρα, κάθε πλατεία, κάθε κοινωνία να έχει τα δικά της προτάγµατα και τα δικά της αιτήµατα. Τα κινήµατα να έχουν τα δικά τους ελατήρια και τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο δράσης. Μπορεί από την άλλη οι «πλατείες» να εξαπλώνονται σαν επιδηµία από χώρα σε χώρα και το µόνο χειροπιαστό κέρδος επί της ουσίας, να είναι η απόδειξη της κυβερνητικής και αστυνοµικής απολυταρχίας. Μπορεί ακόµα να υπάρχει το αίσθηµα ότι δεν µπορούν όλα τα ρυάκια να γίνουν ένα ποτάµι. Η αλληλεγγύη όµως και η ανάγκη οι κοινωνίες να προχωρήσουν είναι στοιχεία που όλες οι πλατείες τα έχουν αναγνωρίσει. Και επειδή η αλληλεγγύη δεν είναι είναι µόνο συναίσθηµα αλλά είναι κυρίως έµπρακτη απόδειξη και συµµετοχή, η κάθε πλατεία, η κάθε χώρα και ο κάθε αγωνιστής έχει υποχρέωση να πράξει το αυτονόητο. Να επιδιώκει «πάση δυνάµει» την ανατροπή.

E!to"al

Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο λέει πως ζούµε στην εποχή του φόβου. Του φόβου της µοναξιάς αλλά και του συνωστισµού ! Στον φόβο της έκφρασης αλλά και στον φόβο της σιωπής ! Στο φόβο της µνήµης αλλά και στον φόβο της λήθης!Σελ. 2

τέρµα στη«φάκα του

συντάγµατος»

Να γίνουµε πρωτότυποι και δηµιουργικοί, να γίνουµε πραγµατικά απειλητικοί µε πορείες στις γειτονιέςΣελ 2

οργανωµένη πάλη;

όλοι ξέρουµε ότι ο συντονισµός και η οργάνωση µας πρέπει να πατά γερά στη δηµοκρατία, όλοι ξέρουµε ότι αυτός ο δρόµος πρέπει ξεκινά από τον άνθρωπο και να καταλήγει στον άνθρωπο.Σελ. 3

Τι γυρεύει ο “τρελός του

βασιλιά” στην πλατεία;

“Ο µόνος που µπορούσε να αναδείξει τις ενοχλητικές πραγµατικότητες του βασιλείου και να ασκήσει ευθεία κριτική στον ίδιο τον αφέντη - αυθέντη και τις πράξεις του”Σελ 4

15 Οκτωβρίου‘Ολος ο κόσµος

µια πλατεία

Από την Αµερική ως την Ασία , από την Αφρική ως την Ευρώπη ξεσηκωνόµαστε για να διεκδικήσουµε τα δικαιώµατά µαςΣελ. 4

Φύλλο 1 - 15 Οκτωβρίου 2011

σπίτια αλληλεγγύης σε

κάθε γειτονιά

Δηµιουργωντας αντιδοµες, σπιτια αλληλεγγυης, ανταλλαγων και προσφορων µε συµµετοχη και συνεργασια ολων των πολιτων σε κάθε γειτονια

Σελ. 3

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

2 ΑΝΑΤΡΟΠΗ

E!to"alΕίναι δεδομένη η δυσκολία για κάποιους που έχουν αφιερώσει αρκετό χρόνο από την ζωή τους στην πλατεία Συντάγματος να έχουν αμερόληπτη ή εν πάση περιπτώσει αντικειμενική προσέγγιση.

Αυτό όμως αφορά ανθρώπους που διεκδικούν ενίοτε υποκριτικά αυτό το δικαίωμα της δήθεν αντικειμενικότητας. Αν η πρόθεσή μας είναι η παραγωγή πολιτικής δράσης και η επιδίωξη πολιτικών αποτελεσμάτων, τότε, ίσως να είναι προτιμότερο να έχει κανείς μια δηλωμένη και σαφή πρόταση και κατ’ επέκταση μια προσέγγιση σταθερή και στοιχειοθετημένη. Αυτός είναι άλλωστε ο δρόμος μέσα από τον οποίο τα πράγματα, τα κινήματα και οι κοινωνίες προχωρούν μπροστά. Από ανθρώπους που αγωνίζονται με αφοσίωση προσηλωμένοι κι ωστόσο όχι αγκυλωμένοι στις υπό διαρκή ανατροφοδότηση απ’ την πραγματικότητα ιδέες τους.

Αυτή θα μπορούσε να είναι η πολιτική απάντηση. Υπάρχει όμως και άλλη μία. Όχι τόσο πολιτική ενδεχομένως, αλλά διαλεκτικά εξίσου πραγματική όπως η πρώτη. Μια απάντηση που μπορεί να είναι ότι καταφέραμε με έναν άλλο τρόπο να πολεμήσουμε τον φόβο!

Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο λέει πως ζούμε στην εποχή του φόβου. Του φόβου της μοναξιάς αλλά και του συνωστισμού! Στον φόβο της έκφρασης αλλά και στον φόβο της σιωπής ! Στο φόβο της μνήμης αλλά και στον φόβο της λήθης! Εμείς, αν όχι κάποιον άλλο φόβο, αυτούς τουλάχιστον τους σπάσαμε! και πήγαμε «παρακάτω». Πήγαμε παρακάτω γιατί καταφέραμε να σπάσουμε και τον φόβο της αλήθειας που μπορεί για αυτόν να μην μιλάει ο Γκαλεάνο αλλά ίσως να είναι ο σημαντικότερος και ο ποιο δύσκολος να σπάσει. Ο φόβος της αλήθειας που κουβαλάει ο καθένας από εμάς μέσα του και που σιγά σιγά άρχισε να μας αλλάζει. Δεν μας έκανε καλύτερους, ούτε χειρότερους. μας έκανε να καταλάβουμε ότι ο καθένας από εμάς έχει την δική του αλήθεια τελικά και πως δεν αρκεί να την πιστεύουμε εμείς αλλά πρέπει να πιστέψουμε και στην αλήθεια του διπλανού μας γιατί είναι η δική του αλήθεια.

Μην περιμένετε ότι πίσω από αυτό το έντυπο θα βρείτε μια συγκροτημένη πολιτική ομάδα που προσπαθεί να καταγραφεί και να καταγράψει τις αλήθειες της. Μετά από 5 μήνες στο Σύνταγμα έχουμε καταλάβει ότι οι αλήθειες είναι πολλές και διαφορετικές για τον καθένα μας. Απλά θέλουμε να αποδείξουμε ότι παρά τις όποιες διαφορετικές μας αλήθειες, μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε πράγματα όλοι μαζί. Γιατί όλοι μας έχουμε καταλάβει ότι η αλήθεια μας δεν έχει καμία αξία αν δεν σπάει τον φόβο της συμμετοχής.

Η συντακτική ομάδα.

Τέρµα στη «φάκα του Συντάγµατος» στις απεργίες

της ΓΣΕΕ

Περιφορά του επιταφίου τέλος. Πορεία εξεγερσιακή σε κάθε γειτονιά.

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΨΟΠΟΥΛΟΥ

Γιατί την αποκαλούµε γενική την απεργία που γίνεται ειδικά κι αποκλειστικά για τα ως επί το πλείστον από πριν κλειστά κτίρια του κέντρου; Μας µαντρώνει λοιπόν η ΓΣΕΕ στο σκηνικό και τη µέρα και την ώρα που βολεύει τους κυρίαρχους. Δηµιουργείται µια

επίφαση γνήσιας λαϊκής έκφρασης. Δηµιουργείται µια ψευδαίσθηση ευκαιρίας για εξεγερσιακή δυναµική. Προβαίνουµε

κι εµείς µε τη σειρά µας στην καλύτερη περίπτωση στην εθιµοτυπική σπασµωδική µας εκτόνωση εντός των ορίων της εξαιρετικά οργανωµένης πλέον καταστολής στη φάκα του τετραγώνου Σύνταγµα, Οµόνοια, Πολυτεχνείο, Βουλή και γυρνάµε στην κανονικότητα των γειτονιών µας µαταιωµένοι ή µατωµένοι, αν δεν έχουµε κι από πάνω την ατυχία να µας µαζέψουνε σε καµιά µαζική προληπτική προσαγωγή ή σε καµιά σύλληψη στο σωρό. Είναι δουλειά αυτή συναγωνιστές και σύντροφοι; Σαν το πρόβατο για σφαγή; Τι είµαστε; Ταγµένοι θρησκόληπτοι της ιεροτελεστικής ανούσιας πορείας, της αυτοαναφορικής τελετουργικής βίας; Θα σου ρίξω ένα µπουκάλι νερό κι εσύ δείρε µε ανελέητα να νιώσω επανάσταση; Ψέκασέ µε, διορθώνοµαι; Σε πεδίο χιλιοµελετηµένο απ’ τον αντίπαλο, ναρκοθετηµένο παντού µε καταργηµένο το άσυλο και µε του Δίας το κέρατο µπάτσους παντού, εµείς εξακολουθούµε να χοροστατούµε στο πατροπαράδοτον βάδην και σπρωξήδην εκ του συστάδην κατά τας γραφάς;.

Και τα συνήθη σαθρά επιχειρήµατα δίνουν και παίρνουν. Βολεύει, λέει, το κέντρο. Εντάξει άµα είναι για βόλεµα, ας κάτσουµε και σπίτι. Να υπάρχει µαζικότητα, λέει. Και ποιος όρισε να µετριέται η µαζικότητα µε το πόσοι θα µαζευτούν µαζί στο ίδιο µέρος και όχι πόσοι θα µαζευτούν µαζί την ίδια µέρα; Είναι, λέει, σεχταριστικό και διασπαστικό; Είναι σεχταριστικό να βρίσκονται άνθρωποι διαφορετικών πολιτικών καταβολών όλοι και όλες µαζί στο πλαίσιο κιόλας ανασύστασης της προ πολλού χαµένης γειτονιάς και δεν είναι σεχταριστικό να κατεβαίνει ο κάθένας χωριστά στο µπλοκ του κόµµατός του. Να’ µαστε πολλοί, λέει, στο κέντρο και εκεί καλούνε όλοι και έτσι γίνονται τα πράγµατα µέχρι τώρα. Εσείς δε διακρίνετε σ’ αυτά τα επιχειρήµατα µια µιζέρια κι έναν απίστευτο συντηρητισµό ή είναι µόνο δική µου ιδέα; Τι είναι η πολιτική δράση; Εθιµοτυπία; Ραντεβού για φιλολογικό τσάι; Που εκεί καλούν, κι όλοι καλούν και έτσι είθισται; Το αποτέλεσµα, το κατά πόσον είναι λειτουργικό και µας εξυπηρετεί, δεν θα πρέπει να γίνουν αντικείµενο συζήτησης κι ανατροφοδότησης των µέσων πάλης;

Στο κάλεσµα της ΓΣΕΕ το κέντρο για την ώρα θα φρακάρει έτσι κι αλλιώς απ’ αυτούς που δε θα είχαν ποτέ την φαντασία να πρωτοτυπήσουν, οι κεντρικές αρτηρίες θα παραλύσουν απ’ όσους δεν επιθυµούν

(π.χ. ΓΣΕΕ) ή αδυνατούν εκ των πραγµάτων να µεταφέρουν τη δράση τους απ’ το συµβολικό στο πραγµατικό επίπεδο.. Να τελειώνουµε µε την εξαιρετικά αποκρουστική θέα µιας ανάπηρης επαναστατικότητας που µε βάδην ή πετράδην εκτονώνεται εθιµοτυπικά µε σενάριο ΓΣΕΕ σε σκηνογραφία-κουστούµια της ΓΑΔΑ και σκηνοθεσία του Μέγκα. Να τελειώνουµε µε την αυτιστική κι αναποτελεσµατική επαναληπτικότητα. Να γίνουµε πρωτότυποι και δηµιουργικοί, να γίνουµε πραγµατικά απειλητικοί µε πορείες στις γειτονιές:

1. Να περιφρουρήσουµε την απεργία στις γειτονιές ειδικά σε ό,τι αφορά πολυκαταστήµατα.

2. Να αποσυντονιστούν, να µοιραστούν αναγκαστικά οι αστυνοµικές δυνάµεις και να υπάρχει µεγαλύτερο πεδίο ελεύθερο στις αποκεντρωµένες δράσεις.

3. Να µεταφέρουµε την απεργία ως εξεγερσιακό κλίµα σε όσο γίνεται περισσότερα µέρη της Αθήνας και όχι µόνο.

4. Να ενισχύσουµε υλικές και υπαρκτές σχέσεις µε στέκια, καταλήψεις, επιτροπές κατοίκων, αγωνιζόµενους ανθρώπους της περιοχής µας.

Λειτουργούµε εν πολλοίς ακόµα µε όρους ετεροπροσδιορισµένους (καλέσµατα ΓΣΕΕ) επετειακούς (βλέπε φιάσκο ΔΕΘ), συµβολικούς και µιντιακούς ενώ χρειάζεται να δράσουµε µε όρους αυτοπροσδιορισµένους, εξεγερσιακούς, ουσιαστικούς και ανθρώπινους.. Χαλαρή δικτύωση των συνελεύσεων και όχι µόνο και συντονισµός για πορείες σε όλες τις γειτονιές και όχι επαναστατική γυµναστική στη φάκα του Συντάγµατος. Οι προσυγκεντρώσεις της συνέλευσης της Αγίας Παρασκευής, οι προπαγανδιστικές πορείες του Χαλανδρίου, η επιλογή της Λαϊκής Συνέλευσης Χολαργού-Παπάγου για πορεία στη γειτονία σε αυτή τη γενική απεργία (19/10) δείχνουν το δρόµο, έναν δρόµο σχετικά αβάδιστο, αλλά αν µη τι άλλο όχι εκ των προτέρων αδιέξοδο. Κι ως γνωστόν το δρόµο τον φτιάχνουµε περπατώντας. Ας προχωρήσουµε επιτέλους.

Όλοι, όλες εκεί γιατί εκεί κληθήκαµε απ’ τον ξεπουληµένο εργατοπατέρα µας, γιατί εκεί είναι το συµβολικό πεδίο στο οποίο κατά παραχώρηση µας επιτρέπεται να δράσουµε, σαν να είναι το κέντρο ειδικά διαµορφωµένο θεµατικό πάρκο για επίδοξους αυτοαναφορικούς επαναστάτες, γιατί εκεί µας έχουν στήσει τις κάµερες, γιατί εκεί είναι το πλατό µας, γιατί εκεί µας περιµένουν πάνοπλοι και διαβασµένοι οι κατασταλτικοί µηχανισµοί. Στη µιντιακή δηµοκρατία τους κατά βάση –όσον αφορά τις κεντρικές πορείες τις καλεσµένες από γσεε τουλάχιστον- µοιάζει απλώς να παίζουµε το ρόλο που µας έχει ανατεθεί.. Στον ξένο αχυρώνα του υπαίθριου στούντιο της ΓΑΔΑ και του Μέγκα που έχει στηθεί στο κέντρο της Αθήνας δυο γάιδαροι πεισµατάρηδες καθηλωµένοι στις συνήθειές τους µαλώνουµε εντός µιας αδιέξοδης στρατηγικής για επιµέρους ζητήµατα τακτικής στη διάρκεια των εξωτερικών γυρισµάτων και για µέρες µετά κοµπάρσοι των εξελίξεων, αδύναµοι για την ώρα να δηµιουργήσουµε γεγονότα και να επινοήσουµε άλλους τρόπους, πάντα βουλιάζοντας αυτοαναφορικά στα ίδια αδιέξοδα τετριµµένα, πάντα τρέχοντας πίσω από σκηνοθετικές οδηγίες και τετελεσµένα. Ως πότε;

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

ΑΝΑΤΡΟΠΗ 3

οργανωμένη πάλη;

του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΡΟΥΔΑ

Είναι προφανές ότι η επίθεση που δεχόµαστε σήµερα από την πλουτοκρατία και τους ντόπιους και ξένους εκφραστές της, είναι τόσο αριστοτεχνικά και µεθοδικά σχεδιασµένη που ακόµη και στους πιο µυηµένους έχει προκαλέσει σοκ και δέος! Τα χτυπήµατα έρχονται από παντού και µε καταιγιστικό ρυθµό ώστε να µην προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα.

ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ δεν µπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο, µου θυµίζει την «τελική λύση» της φασιστικής Γερµανίας ενάντια στους Εβραίους.

Το σύστηµα, η εξουσία, το κράτος, ο καπιταλισµός και σε τελική ανάλυση πείτε το όπως θέλετε, επιχειρεί ενάντια σε οτιδήποτε είχαµε ως τώρα στο µυαλό µας ως κοινωνικό κράτος, ως κατακτήσεις και δικαιώµατα των εργαζόµενων από της υπάρξεως του. Η κοινωνία φαίνεται από µια πρώτη µατιά ανίκανη να αντιδράσει και αυτό αποδεικνύει ακόµη περισσότερο τον επιστηµονικό σχεδιασµό της επιχείρησης. Φαίνεται µε σαφήνεια πλέον ότι το σύστηµα ποτέ δεν ξεχάστηκε, ποτέ δεν έκανε ανακωχή, έδινε την καθηµερινή του µάχη και µάλλον κέρδιζε, στοχεύοντας στο µυαλό, εξουδετερώνοντας το όπλο του αντιπάλου, το δικό µας δηλαδή. Κάθε έννοια συλλογικότητας έγινε «ντεµοντέ», η επικράτηση της ουσίας του καπιταλισµού - το άτοµο - έναντι όποιου

συλλογικού έγινε νοµοτέλεια, ο καθένας µας έγινε η απόλυτη αλήθεια και το κέντρο του κόσµου.

Θα µου πει κάποιος ότι σε αυτό τον µακροχρόνια πόλεµο δεν υπήρχε ή δεν υπάρχει καµία αντίδραση, δεν θα είµαι ισοπεδωτικός, αλλά το µόνο που υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει είναι ντουφεκιές και τις περισσότερες φορές στο βρόντο!! Παίρνει ο καθένας το ντουφέκι του, την συλλογικότητα του, την οργάνωση του, το κόµµα του, το µέτωπο του, το “κούτελο” του, και πάει στο πόλεµο για να πεθάνει για την τιµή των όπλων, δε το γνωρίζω αλλά και δεν έχει σηµασία γιατί όπως λέει και το τραγούδι όποιος στη µάχη πάει για να πεθάνει στρατιώτη µου το πόλεµο τον χάνει. Οι µάχες κερδίζονται όταν σχεδιάζονται, όταν βρίσκουµε του συµµάχους µας και κάνουµε γερές και στέρεες συµµαχίες, όταν έχουµε στρατιώτες πάνω από όλα και πριν από όλα!!!

Φίλοι, σύντροφοι και συναγωνιστές,

συγχωρήστε µε για το πολεµικό κείµενο αλλά επιτέλους ας δούµε την ουσία και όχι την εκλογική πελατεία στο τέλος το µόνο που θα µας χωρίζει είναι η σειρά που θα µας απαυτώσουν όπως µου είπε και ένας συνάδελφος. Είναι τώρα η ώρα να πάρουµε την µεγάλη απόφαση , θα τους ανατρέψουµε ή όχι? και αν απαντάµε ναι τότε όλοι ξέρουµε ότι ο µονός δρόµος είναι η συντονισµένη και οργανωµένη πάλη µας, όλοι ξέρουµε ότι ο συντονισµός και η οργάνωση µας πρέπει να πατά γερά στη δηµοκρατία, όλοι ξέρουµε ότι αυτός ο δρόµος πρέπει ξεκινά από τον άνθρωπο και να καταλήγει στον άνθρωπο.

Σπίτια αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά!της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΜΠΕΣΚΑ

Χρειαζεται σ'αυτη την φαση να αναζητησουµε και να δηµιουργησουµε νεους τροπους διαβιωσης ωστε να µπορουµε να αντεξουµε οποιες πιεσεις οικονοµικες κιαν δεχτουµε για οσο διαστηµα χρειαστει .

Για να αντιστρεψουµε τις ισορροπιες θα χρειαστει και η χρεοκοπια να γινει µε δική µας αποφαση κι όχι δική τους.

Δηµιουργωντας αντιδοµες, σπιτια αλληλεγγυης, ανταλλαγων και προσφορων µε συµµετοχη και συνεργασια ολων των πολιτων σε κάθε γειτονια , µπορουµε να δηµιουργησουµε τον αντιποδα εκεινο που θα καλυψει τις πιο βασικες αναγκες µας ωστε να µην νοιωθουµε ανισχυροι, αδυναµοι, και ερµαια στα χερια της εξουσιας και της κάθε αποφασης τους.

Η καρδια του συστηµατος ειναι το χρηµα και µονο οταν εκει δεχτει ισχυρο πληγµα θα καταρρευσει.

Αν πραγµατικα εννοουµε λοιπον οτι θελουµε να αλλαξει το σηµερινο συστηµα και θελουµε να παρουµε τις ζωες µας στα χεριά µας θα πρεπει να τολµησουµε κι αυτο το εγχειρηµα.

Να συνηθισουµε να ζουµε χωρις χρηµατα για ενα αρκετα µεγαλο χρονικο διαστηµα µε δική µας επιλογη κι αποφαση .

Θα πρεπει εµεις οι ιδιοι να απεξαρτηθουµε και να απεγκλωβιστουµε απ'αυτο το µεσο , που εχει αναχτει ως υπερτατη αξια σηµερα κι ολοι µας ειµαστε υποδουλοι σ'αυτο.

Η αλληλεγγυη ειναι το πιο δυνατο µας χαρτι και θα µας δωσει την δυναµη να αντεξουµε στον χρονο χωρις να χασουµε την αξιοπρεπεια µας.

Ας µαθουµε να στηριζουµε και να στηριζοµαστε ο ενας στον αλλον γιατι πανω απ’όλα ειµαστε ανθρωποι κι εχουµε ολοι τις ιδιες βασικες αναγκες.

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

4 ΑΝΑΤΡΟΠΗ

15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΟΛΟΣ ο ΚΟΣΜΟΣ µια ΠΛΑΤΕΙΑΣτις 15 Οκτωβρίου οι λαοί σε όλο τον κόσµο βγαίνουµε στους δρόµους και στις πλατείες. Από την Αµερική ως την Ασία , από την Αφρική ως την Ευρώπη ξεσηκωνόµαστε για να διεκδικήσουµε τα δικαιώµατά µας και να δείξουµε στους πολιτικούς και την παγκόσµια οικονοµική ελίτ που υπηρετούν ότι εµείς οι λαοί θ’ αποφασίσουµε για το µέλλον µας. Δεν αναγνωρίζουµε τις κυβερνήσεις γιατί λειτουργούν για το όφελος των λίγων, αγνοώντας το ανθρώπινο και περιβαλλοντικό κόστος που πληρώνουµε όλοι.

Δεν είµαστε εµπορεύµατα στα χέρια των πολιτικών και των τραπεζιτών. Εκατοµµύρια ανθρώπων συνεχίζουµε να γεµίζουµε τις πλατείες όλου του κόσµου καταγγέλλοντας το υπάρχον πολιτικό και πολιτειακό σύστηµα, τη διαφθορά και την οικονοµική εκµετάλλευση. Παίρνουµε τις ζωές µας στα χέρια µας συµµετέχοντας στις λαϊκές συνελεύσεις και δείχνουµε την αντίθεσή µας στα µέτρα λιτότητας που µας επιβάλλονται, στην ακύρωση των ονείρων µας και της αξιοπρέπειάς µας. Αυτό που συµβαίνει στην Ελλάδα τώρα, είναι ο

εφιάλτης που περιµένει και τις υπόλοιπες χώρες στο µέλλον.

Η αλληλεγγύη των λαών είναι το όπλο µας.

15 Οκτωβρίου 6.00 µµ, συγκέντρωση και συναυλία στο Σύνταγµα.

16 Οκτωβρίου 8.00 µµ, συνέλευση των συνελεύσεων και δικτύωση των πλατειών

19 Οκτωβρίου, συµµετοχή στην πανελλαδική και πανεργατική απεργία 11.00 πµ συγκέντρωση στο Σύνταγµα

Τώρα µιλάµε εµείς.

Λαϊκή Συνέλευση Συντάγµατος

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Συντακτική οµάδα:

Παναγιώτης Μαρούδας Γιάνης Καψόπουλος Γεωργία ΜπέσκαΜπάμπης Χριστακόπουλοςκαι η Babett

επικοινωνία: e.anatropi@gmail.com

eanatropi.wordpress.com

Την ευθύνη των κειμένων την φέρουν οι υπογράφον

Τι γυρεύει ...ο “τρελός του βασιλιά” στην πλατεία;

της Babett

Στις αυλές των

φεουδαρχών του

Μεσαίωνα, οικεία

φιγούρα, αποτελούσε ο

“τρελός του βασιλιά” ή αλλιώς ο “γελωτοποιός του βασιλιά”.

Δουλειά του, ήταν να κάνει τον άρχοντα να γελά αλλά ταυτόχρονα ήταν ο µόνος που µπορούσε να

πει τις πικρές αλήθειες ατιµώρητος.. Ο µόνος που µπορούσε να αναδείξει τις ενοχλητικές

πραγµατικότητες του βασιλείου και να ασκήσει ευθεία κριτική στον ίδιο τον αφέντη - αυθέντη και

τις πράξεις του.

Η µορφή του, σηµατοδοτείται από την φορεσιά του.

Κουκούλα µε γαϊδουρινά αυτιά, σκήπτρο ή ποιµαντικό ραβδί, που έχει στην άκρη του ένα

κεφάλι γυναίκας ή τρελού, και το παρδαλό ρούχο του από το οποίο κρέµονται κορδέλες και

κουδούνια. Μια φιγούρα αινιγµατική και αµφίσηµη

ταυτόχρονα. Από τη µια ενσαρκώνεται η άγνοια και η παλαβοµάρα. Από την άλλη, αποκαλύπτεται

ένας τολµηρός σοφός που ξεµασκαρεύει το ψέµα, την υποκρισία και την απάτη των κάθε λογής

ισχυρών, λέγοντας µεγαλόφωνα όσα ο "λαός" ψιθυρίζει. Απολαµβάνοντας την ανεκτικότητα του

αφέντη. Εκτός και αν η συµπεριφορά του επέφερε µερικές ξυλιές, σπανίως και αποκοπή

της κεφαλής. Η ακροβασία στο σκοινί της εξουσίας, ανέκαθεν αποτελούσε δύσκολο

εγχείρηµα.

Με το πέρας των ετών, κατά την Αναγέννηση, οι

τρελοί του βασιλιά, χωρίστηκαν σε δυο κατηγορίες. Στους τρελούς εκ φύσεως και στους

αδιοδοτηµένους από το δικαστήριο τρελούς.

Στην σύγχρονη εποχή, µετατοπισµένο, συναντάµε

το µοντέλο τούτο, στο πρόσωπο του καλλιτέχνη – διασκεδαστή των αστών! Την ίδια ανεκτικότητα

απολαµβάνουµε εµείς οι καλλιτέχνες, από την αστική κοινωνία, και µάλιστα πολλές φορές την

παρεξηγούµε ως αναγνώριση της σπουδαιότητάς µας. Μιας σπουδαιότητας η οποία αποτελεί

φαντασιωτικό προϊόν του ναρκισσισµού µας όταν δεν είναι ευθέως ανάλογη µε την απήχηση του

έργου µας, µε όρους αγοράς! Τον τελευταίο καιρό περεταίρω, µας ήταν αδύνατο να αναδείξουµε

“τις ενοχλητικές πραγµατικότητες του βασιλείου” και αδυνατούσαµε επίσης να ασκήσουµε ευθεία

κριτική στον αφέντη-αυθέντη (και κατά τον δηµόσιο και κατά τον ιδιωτικό µας βίο,

περιλαµβανόµενου κυρίως του έργου µας σε ότι αφορά την δηµόσια έκφασή µας). Αλλά αν

αποποιηθείς τούτη την πλευρά του γελωτοποιού του βασιλιά, αλίµονο, µετατρέπεσαι σε έναν κοινό

αυλοκόλακα. Τι να σηµατοδοτήσουν πλέον οι κορδέλες και τα κουδουνάκια;

Ο πολιτισµός στην πλατεία λοιπόν! Εξαρτάται τι αναζητάµε στις πλατείες. Να παράξουµε ή να

αναπαράξουµε ; Ας αρχίσουµε µε µια ειλικρινή και επώδυνη κουβέντα για τον ρόλο του

καλλιτέχνη και της τέχνης, και µετά βλέπουµε !