Εάν δεν κάνω λάθος, το άρθρο δημιουργήθηκε για να δηλώνει το γένος του ουσιαστικού (π.χ. ο δάσκαλος, ο χρόνος, ο λόγος, ο χασάπης, το ποδήλατο, η αυλή κ.α.).

• Το τελικό ν μπαίνει στο τέλος του άρθρου «το» για να δηλώσει το γένος του αρσενικού ή του θηλυκού άρθρου, το οποίο με τη σειρά του θα δηλώσει το γένος του αρσενικού ή του θηλυκού αντίστοιχα ουσιαστικού/επιθέτου, που το ακολουθεί.

• Η αφαίρεση του τελικού ν από το θηλυκό άρθρο δεν δημιουργεί ιδιαίτερο πρόβλημα

(μόνον από πλευράς ηχητικής προτίμησης).

Το πρόβλημα είναι με το αρσενικό άρθρο της αιτιατικής: Εάν αφαιρούμε το τελικό ν του αρσενικού άρθρου «τον», για λόγους ευφωνίας (υποτίθεται), πώς θα καταφέρει αυτό το άμοιρο και ανάπηρο «το» να δηλώσει αρσενικό γένος, αφού θα ταυτίζεται ενίοτε με το ουδέτερο; Πόσο, μάλλον, όταν η αρσενικού γένους λέξη, που ακολουθεί, τελειώνει σε «ο» ή «η» (π.χ. τον δάσκαλο, τον λόγο, τον χρόνο ή τον χασάπη). Εάν, τώρα, αυτά τα παραδείγματα τα διαβάσουμε αφαιρώντας (σαν καλοί μαθητές) το τελικό ν από το άρθρο, θα

ακουστούν σαν ουδέτερα ονόματα (διαβάστε και ακούστε τα σαν ακροατής: το δάσκαλο, το λόγο). Εάν δεν ξέρει κάποιος το γένος των συγκεκριμένων λέξεων από πριν (εάν πρέπει να το ξέρει, τότε τι τα θέλουμε τα γένη και τις καταλήξεις που τα δηλώνουν;), θα μπορέσει, άραγε, να το αντιληφθεί, όταν τις διαβάσει ;

Κατ’ εμέ, όχι. Συνεπώς, η αφαίρεση του τελικού ν είναι άστοχη και αυθαίρετη, αφού στερούμε το άρθρο από τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε (την αναγνώριση του γένους των ουσιαστικών και επιθέτων ).

Το ευτράπελο συνεχίζεται και στις αντωνυμίες (αυτόν, κάποιον, έναν π.χ. αυτό το χρόνο, κάποιο δάσκαλο, ένα δήμο και -μη γένοιτο- το Θεό!).

Είναι κρίμα να στερούμε τη γλώσσα μας από την πρωταρχική της λειτουργία, που είναι η απόλυτη σαφήνεια του νοήματος, χάριν δήθεν συντομίας ή καλύτερης προφοράς.

Ας διερωτηθούμε λοιπόν: Εφόσον δεν διακρίνεται πλέον το γένος (όταν αφαιρείται το τελικό ν από το άρθρο ή την αντωνυμία, γιατί το αρχικό γράμμα της επόμενης λέξης δεν αρχίζει με τα

κ, π, τ, μπ, ντ, γκ, γγ, τα,

τζ, ψ, ξ) και επιμένουν οι δάσκαλοι στην αφαίρεση του τελικού ν και η ευφωνία υπερισχύει του νοήματος και της γραμματικής, γιατί δεν το αφαιρούμε από όλα τα άρθρα και τις καταλήξεις, να ησυχάσουμε; (δε αστειεύομαι)

• Γιατί μόνον όποιος γνωρίζει από πριν το γένος του εκάστοτε ονόματος (με το ανάπηρο άρθρο) να δικαιούται να αντιληφθεί και το νόημα;

• Προηγείται, δηλαδή, η ευφωνία του νοήματος; Κι αν ναι, έχει το δικαίωμα;

Και, τέλος πάντων, γιατί τόση φασαρία;

Γιατί να μην διατηρείται πάντοτε το ν στην αιτιατική των άρθρων και των αντωνυμιών και, φυσικά, στο δεν και μην, να γλιτώσουμε έτσι και από τους πρόσθετους κανόνες της δήθεν βελτίωσης και προόδου;• η απόλυτη σαφήνεια του νοήματος, η

ευφωνία υπερισχύει του νοήματος, Κατ’ εμέ, όχι. το Θεό

Γιατί να μην διατηρείται πάντοτε το ν στην αιτιατική των άρθρων και των αντωνυμιών και, φυσικά, στο δεν και μην, να γλιτώσουμε έτσι και από τους πρόσθετους κανόνες της δήθεν βελτίωσης και προόδου;• η απόλυτη σαφήνεια του νοήματος, η

ευφωνία υπερισχύει του νοήματος, Κατ’ εμέ, όχι. το Θεό