4468 THEMELIS Σχέδιο 1 17/03/2014 10:54 π.μ. Page 10 Νίκος ... · 12 niko σ...

Νίκος Θέμελης

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

»éëÛìá ÌáòôïùìÀòè, Æ

°ççåìéëÜ »ðéòíðÝìè,

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΤΡΙΤΗ ΧΙΛΙΑ∆Α


ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ


4468_THEMELIS_Σχέδιο 1 17/03/2014 10:54 π.μ. 0

Η γιαγια μαριανθΗ εσυρε τισ παντοφλεσ τΗσ μέχρι το ει-κονοστάσι. Έτσι τις έσερνε μόνο όταν προσέτρεχε ναπροσευχηθεί, σαν να ήταν το σούρσιμο ένας πρόσθετοςτρόπος ευλαβούς συμπεριφοράς απέναντι στα θεία,γιατί σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση δεν το συνήθιζε.στα πενήντα τέσσερά της ανέβαινε δυο δυο τα σκαλιάτου διώροφου σπιτιού της για την καθημερινή επί-σκεψη στη μικρή της κόρη θεοδώρα, και με ένα σάλτοπατώντας τα ζιγκιά* καβαλούσε το μουλάρι όποτεαποφάσιζε να επισκεφτεί τα κτήματα και το πατρικότης στο ανήλιαστο, ένα ρημαγμένο χωριό στο υψίπεδο,κοντά τέσσερις ώρες απόσταση από την πόλη.

συμπλήρωσε το λάδι στο καντήλι, καθάρισε με προ-σοχή μια στάλα που είχε στάξει από κάτω στο πιατάκικαι άναψε το θυμιατό δίχως τσιγκουνιές στη δόση λι-βανιού που ως συνήθως έπνιγε το σπίτι και έφτανε μέ-

»éëÛìá ÌáòôïùìÀòè, Æ

°ççåìéëÜ »ðéòíðÝìè,

»Àòè £åïäïóïðïàìïù,

4468_THEMELIS_Σχέδιο 1 17/03/2014 10:54 π.μ. Page 11

χρι τα παράθυρα της θεοδώρας. Έκανε τον σταυρό τηςμε αργές κινήσεις τρεις φορές κι απόμεινε εκεί ακίνητη,βουβή, να διαλογίζεται, κάθε τόσο να βαριανασαίνει, μευγραμένα μάτια να κινεί ανεπαίσθητα αραιά και πούτα χείλη. Δεν αντιλήφθηκε έτσι όπως ήταν απορροφη-μένη τη θυγατέρα της που μόλις είχε κατεβεί και μεαργό αβέβαιο βηματισμό στάθηκε πίσω της σε στάσηπροσευχής κάνοντας τον σταυρό της. Όμως καθώς περ-νούσε η ώρα, η θεοδώρα ένιωσε ότι επαναλαμβανόταν,όσα είχε να πει τα είχε καταθέσει τόσες φορές, η ίδιαπάντα ικεσία. απομακρύνθηκε διακριτικά πισωπατώ-ντας κι άφησε τη μητέρα της να συνεχίσει τη μοναχικήδιαδρομή στους δρόμους της κατάνυξής της.

απόσωσε κάποτε η μαριάνθη με τις προσευχές τηςστην παναγία και στους αγίους της προτίμησής της,έκανε πάλι τον σταυρό της και σκούπισε τα μάτια.ασυναίσθητα πλησίασε στο καγκελόφρακτο παράθυροκαι έριξε μια ματιά στον δρόμο αφηρημένη. σαν να πε-ρίμενε κάτι να έχει αλλάξει, κάτι να συμβεί που θα τηνέβγαζε από τους κόσμους της και θα έκανε ένα χαμό-γελο, ένα αχνό μειδίαμα, να γράψει στην άκρη των χει-λιών της. Κάτι που θα μπορούσε να ρίξει φως σεεκείνον τον εφιάλτη που τη βασάνιζε εδώ και δυο βδο-μάδες. να διαλευκάνει το κακό όνειρο, ήταν σίγουρηότι ήταν κακό όνειρο, κι ας μην μπορούσε ακόμη να τοερμηνεύσει. Κι ήταν επίσης σίγουρη ότι είχε να κάνει

12 NIKOσ θεμελΗσ


με τη δύσκολη εγκυμοσύνη της θεοδώρας και τηνασθενική της φύση, μια και από μικρή την είχε χτυ-πήσει η ζαμπούνα*. στεφανωμένη με τον μιχάλη εδώκαι τρία χρόνια είχε αποβάλει τον πρώτο τους καρπόκαι τώρα εναγώνια περίμεναν να φέρει τον δεύτερότους ζωντανό στον κόσμο.

Όμως κανένα σημάδι δεν φάνηκε στον μολυβοφορ-τωμένο ουρανό, στους δρόμους, στα ορθόκλαδα κυ-παρίσσια, στις πέτρινες όψεις των σπιτιών. τίποτα ξε-χωριστό στα ακροκέραμα των κεραμοσκεπών, στο μα-κρινό καμπαναριό της εκκλησίας. Ίσως το μόνο αξιο-περίεργο ήταν ότι δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους. πε-ρασμένες δέκα συνταιριαζόντουσαν μια ασυνήθιστηερημιά, μια σιωπή πέρα ως πέρα με τη θαμπή γκρι-ζάδα. μόρφασε απανωτά με τη μύτη της σαν κάτι ναοσφριζόταν, σήκωσε το δεξί της φρύδι έτοιμη κάτι ναψιθυρίσει, όμως σιώπησε. Ήταν επιρρεπής σε αυθόρ-μητους ή εσκεμμένους μορφασμούς όταν απαξίωνε ήαρνιόταν να μιλήσει, οι οποίοι έκρυβαν ή υπαινίσσο-νταν αβέβαια ό,τι ένιωθε ή όσα σκεφτόταν.

Έκλεισε το εικονοστάσι με αργές κινήσεις και το-ποθέτησε προσεκτικά το μισόσβηστο θυμιατό στο έξωπερβάζι του παραθύρου. Η πρωινή ομίχλη είχε διαλυ-θεί αλλά η υγρασία τής τύλιξε το πρόσωπο και τη συ-νέφερε από την κλεισούρα. επισκέφθηκε τη φρεσκο-βαμμένη βεραμάν σαλοτραπεζαρία και βεβαιώθηκε

Η συμφΩνια τΩν ονειρΩν 13


ότι δεν ήταν του γούστου της· αχ πόσο επιπόλαια είχευποχωρήσει στην επιθυμία του γιου της να φρεσκάρουντο σπίτι. Η ματιά της στάθηκε στη νύφη της τη μαρίαπου είχε βάλει το ραδιόφωνο και γερμένη δίπλα τουάκουγε τις ειδήσεις, ως συνήθως σε χαμηλή ένταση γιανα μην την ενοχλεί. την πλησίασε και με μια απλή κί-νηση, δίχως σχόλιο, έκλεισε το ραδιόφωνο. σφάλισαντην πόρτα της σαλοτραπεζαρίας που άνοιγε μόνο τηνΚυριακή το μεσημέρι ή όταν είχαν επισκέψεις κι επέ-στρεψαν στο δωμάτιό της όπου περνούσαν τη μέρατους αντάμα. συνήθως εκεί αλλά και στην κουζίνα. Κά-θισε στη γωνιά της και πήρε στα γόνατα το τελάρο μετο κέντημα.

Η μαρία την κοιτούσε φανερά απογοητευμένηώσπου δεν άντεξε και με μειλίχιο τρόπο είπε:

«Καλέ μητέρα, πόλεμο έχουμε, να μη μαθαίνουμε τισυμβαίνει, σκοτώνονται ανθρώποι».

«Κάπου εδώ έχω κάνει λάθος στο μέτρημα» τηςαπάντησε και ξεφύσηξε ζεματισμένη. την ενοχλούσε όχιμόνο το λάθος της αλλά και η διαπίστωση, η υπενθύμιση,όπως έδειχναν τα πράγματα κάθε τόσο, ότι η μεγαλύ-τερη θυγατέρα της η νίκη είχε βγει καλύτερη στο κέ-ντημα από αυτήν και τα κομψοτεχνήματά της συγκέ-ντρωναν τα εύγε όσων κατείχαν τη λεπτή εκείνη τέχνηκαι ήξεραν να κρίνουν. σήκωσε το κεφάλι της και σε εξί-σου ήπιο ύφος που έκρυβε την ενόχλησή της απάντησε:



«τα έχουμε ξαναπεί αυτά κι άσε αυτούς να κου-τουλιούνται. Άλλες είναι οι δικές μας στενοχώριες κιαλλού τα σοβαρά στην επίγεια ζωή μας».

Η μαρία συνέχισε στον δρόμο της δικής της σκέψης:«Ξέρετε, έπιασαν μαζί με άλλους τον γιο της λέ-

γκως. τους έχουν στις φυλακές του φιΞ. είπαν ότι εί-ναι επονίτης».

«ποιος, ο αντωνάκης; αυτός φαινόταν καλό παιδί.νόμιζα ότι παλιά ήταν με τον Ζέρβα. σίγουρα θα τονπαρέσυραν. Καλά να πάθει» σχολίασε αδιάφορα καισυνέχισε ξεφυσώντας τη μύτη της και τη δική τηςέγνοια: «θα σκάσω αν δεν ορμηνέψω τι σημαίνει».

Η γιαγιά μαριάνθη πίστευε στα όνειρα. στο κομοδίνοδίπλα από το κρεβάτι της είχε εκτός από την ΑγίαΓραφή και το Πηδάλιον, τον Προφητικό Ονειροκρίτητου παζίνη. Ζούσε με τα νοήματα και τις αμφισημίεςτους, τα σύμβολα, τα προμηνύματα και τα απόνεράτους. μονολογούσε σιωπηλά ψάχνοντάς τα, ψηλαφώ-ντας και θρυψαλιάζοντάς τα. τα έξανε επίμονα με τανύχια του μυαλού της, λες κι ήτανε μαινάδα μπροστάσε αινιγματικές κατάλευκες δαντέλες ή μαύρα απο-τρόπαια τούλια που έκρυβαν την αλήθεια. Άλλοτεπάλι τα μετάγγιζε μουρμουριστά σε κάποιον της εμπι-στοσύνης της αόρατο παρόντα. ποτέ δεν αργούσε η



στιγμή που τα εξωτερίκευε, τα ξετύλιγε και έπειτααπό μια δυσβάσταχτη σιωπή προχωρούσε να τα ερ-μηνεύσει, να τα σχολιάσει, να βγάλει συμπεράσματα,να δώσει οδηγίες και να σκορπίσει ελπίδες και έγνοιες,κυρίως έγνοιες. Καμιά φορά ανέσυρε από τις μνήμεςόνειρα σημαδιακά αλλά ξεχασμένα για να αναθεωρή-σει προηγούμενες ερμηνείες και να τις συνταιριάξει μετην πραγματικότητα της ζωής που αλλιώτικα είχε ξε-τυλιχτεί από τις παλιότερες προβλέψεις της. γέμιζε μεαυτά τον χρόνο της, γέμιζε τον κόσμο της και εκείνοντων δικών της, της γειτονιάς, ακόμη και των συγγενώνπου είχαν μεταναστεύσει στην αίγυπτο και με τουςοποίους τακτικά, αν και αραιά, αλληλογραφούσε. Άλ-λος πρώτος, άλλος δεύτερος, κατά μικρόν και ανεπαι-σθήτως, είχαν ενστερνισθεί τη σημασία των ονείρων καιμε κυμαινόμενες φορτίσεις ταξίδευαν πειθήνια, αυτο-νόητα στις κάθε λογής τροχιές τους.

Έτσι συνομιλώντας και διαλεγόμενη πνευματικάπότε με θεϊκές δυνάμεις και πότε με τη βούληση ενόςσκοτεινού αγνώστου μάγευε, φόβιζε και έσερνε γύρωτης σαν γαϊτανάκι τους δικούς της για μέρες, για βδο-μάδες. Κατάφερνε να στραγγίζει την προσοχή τους, νατους ξεκόβει από τις άλλες έγνοιες, από τα καθημερινάή όσα σημαντικά, ή έστω άξια λόγου συνέβαιναν στονκόσμο. για την εμφύλια σύρραξη που συγκλόνιζε τη με-ταπολεμική ελλάδα έτσι κι αλλιώς είχε απαγορέψει στο



σπίτι της κάθε κουβέντα. Κι όταν προέλεγε τα μελλού-μενα σαν να ’ταν οι καρποί μιας επίπονης, βασανιστι-κής και εξουθενωτικής διεργασίας, αλλά και καταστά-λαγμα ενός υπερφυσικού χαρίσματος, ανάλογου ιέρειαςτου μαντείου της Δωδώνης, που πέραν κάθε αμφισβή-τησης την έκανε να ξεχωρίζει από τους ζωντανούς τουκόσμου, ασκούσε σε όποιον την άκουγε μια σαγηνευτικήεξουσία που παρέλυε τη σκέψη και τη θέλησή του.Έτσι έπειθε ότι διαμεσολαβούσε ανάμεσα στο παρόν καισε αυτά που θα ακολουθούσαν αφήνοντας να αναδυθείένα άγνωστο πεπρωμένο.

Καθόταν αγέρωχη και αδιαμφισβήτητη στον πιο ψηλόθρόνο της οικογενειακής εστίας, τη σέβονταν πειθήνιαπαιδιά, γαμπροί και νύφες. ιδίως μετά τον αδόκητο θά-νατο του παππού, χωρίς περιέργως κάποιο όνειρο ναέχει δώσει μέχρι τότε έναν οιωνό, κάποιο σημάδι, προςμεγάλη έκπληξη όχι μόνο της γιαγιάς αλλά και όλης τηςοικογένειας. Άνθρωπος αρχοντάνθρωπος ο κυρ γιάννης,παχουλός και ροδαλός σαν υπερφυσικό παντζάρι, μεκτήματα, μαγαζιά και ντενεκέδες λίρες –κάποιες φαρ-μακόγλωσσες είχαν πει κάποτε και για μια ζωντοχήραστην Άρτα σπιτωμένη, αυτό μάλιστα είχε επιβεβαιωθείκι από κάποιο όνειρο στη συνέχεια– κοιτούσε τη δου-λειά του, την οικογένεια και το καλό όνομά του. Ένααπομεσήμερο αυγούστου που ο ήλιος έσκαγε τις πέτρεςπήρε μια σύγχυση στην αγορά, του ’ρθε ταμπλάς και μέ-



χρι να τον φέρουν σπίτι είχε αποδημήσει. Έφυγε κλη-ροδοτώντας στη γυναίκα του ανάμεσα σε τόσα και τοανεπιβεβαίωτο μυστικό της ζωντοχήρας που έγινε κρυφόβαρίδι στον λαιμό και στην υπερηφάνειά της.

ο σεβασμός στο πρόσωπό της δεν οφειλόταν μόνοστο όνομα και στην αρχοντιά της για την οποία ακόμηκι άγνωστοι και προύχοντες μιλούσαν ανεπιφύλακταστην πόλη. Κτίστηκε με τον χρόνο πάνω σε ένα από-θεμα αγάπης που το είχε ως προίκα από την καλή καρ-διά, τη θεοσέβεια και τις πράξεις ευποιίας υπέρ τωνσκοπών της μητρόπολης· την αδυναμία στα εγγόνιατης που ήδη είχαν περπατήσει· τη γλυκιά φωτεινή φυ-σιογνωμία της με τα μεγάλα γκριζογάλανα μάτια καιτην αστραφτερή ασημένια κόμη. αλλά ακόμη και γιατη λάμψη που της έδινε η αποφοίτηση από το παρθε-ναγωγείο, πράγμα ξεχωριστό για μια κοπέλα από ταχωριά των ιωαννίνων, σε μια εποχή κατά την οποία μα-ράζωνε η Ήπειρος και αιμορραγούσε από τους αν-θρώπους της που έφευγαν στα πέρατα του κόσμου.πόσες ελληνίδες άραγε –ακόμη και από την παλιά ελ-λάδα– είχαν την τύχη τότε να πάρουν μόρφωση, να μά-θουν γράμματα και οικοκυρική επί τουρκοκρατίας; ναμελετά και να έχει διαμορφώσει με αυτοπεποίθησηάποψη για ένα προς ένα τα εδάφια της Αποκάλυψηςτου ιωάννη; μετά την απελευθέρωση από τον τούρκονα ενστερνισθεί χάρη στη φιλομάθειά της όσο λίγες γυ-



ναίκες το τρίπτυχο των αξιών της πατρίδος, της θρη-σκείας, της οικογένειας. να απαγγέλλει από στήθουςποιήματα του Κρυστάλλη.

αυτά πίστευε για τη μητέρα της, όπως και όλοι οισυγγενείς, η κόρη της η νίκη, απόφοιτη της Ζωσιμαίαςπαιδαγωγικής ακαδημίας. γι’ αυτό και την ενοχλούσεαφάνταστα –καμιά φορά και δυστυχούσε– η σκέψη ότιμόνη παραφωνία στην οικογενειακή σύμπνοια και γα-λήνη αποτελούσε ο άνδρας της ο λουκάς που δήλωνεανενδοίαστα ότι δεν πίστευε στα όνειρα. Ότι όλα αυτάδεν ήταν τίποτα άλλο από προκαταλήψεις, δεισιδαι-μονίες και μυαλά που είχανε σαλέψει, ενώ σε χαμηλό-τερους τόνους σφύριζε με κάθε ευκαιρία στο αυτί της:«αν δεν ήταν τα κτήματα, τα σπίτια και τα μαγαζιά τηςαγοράς στο όνομά της, θα σου ’λεγα εγώ ποιος θα ήτανο σεβασμός και η υπακοή στο πρόσωπό της».

Η αλήθεια ήταν ότι όταν ο παππούς, ο μακαρίτηςκυρ γιάννης, νέος ακόμη, με τα παιδιά του ανήλικα ναμπουσουλάνε ή να μυξοπερπατάνε, τράβηξε ένα επει-σόδιο με την καρδιά του, φοβήθηκε, συμβουλεύτηκεέναν συμβολαιογράφο από την Κόνιτσα απ’ όπου κα-ταγόταν κι έφτιαξε μία διαθήκη. Άφηνε από τη μεγάληπεριουσία του ένα μαγαζί σε ένα γυναικείο μονα-στήρι έξω από την Άρτα και όλη την υπόλοιπη στη γυ-ναίκα του μαριάνθη. Όταν πέθανε από τη στένωσηπου τον κυνηγούσε, κανένα από τα ενήλικα πια παι-



διά δεν διανοήθηκε να αμφισβητήσει τη διαθήκη. Έτσιη γιαγιά σφιχτοχέρα όπως ήταν από φυσικού της, καιμαζί με όσα είχε κληρονομήσει ή προικοδοτηθεί από τιςδικές της ρίζες, αναδείχθηκε σε μια από τις πιο πλού-σιες γυναίκες της πόλης.

Ωστόσο στο σπιτικό της, στις συνήθειες και στοντρόπο της ζωής τους, τίποτα δεν μαρτυρούσε τα πλούτηκαι τα αγαθά της. Ζούσε στο ισόγειο του πατρικού τουάνδρα της μαζί με τον πρωτότοκό της αγησίλαο πουτον αποκαλούσε Άγη, τη γυναίκα του μαρία και τα δυοεγγόνια της, τη μαριάνθη και τον γιαννάκη, έτσι τονφώναζαν για να τον ξεχωρίζουν από τον άλλο εγγονό,τον γιάννη της νίκης. ο Άγης κρατούσε την επιχείρησητου πατέρα του, αφού εκείνη τον είχε εγκαταστήσειδιάδοχό του και στη συνέχεια τον είχε παντρέψει παράτους ενδοιασμούς του επειδή είχε μια άλλη γιαννιώ-τισσα στο μάτι. Χονδρεμπόριο γεωργικών και κτηνο-τροφικών προϊόντων, από δημητριακά μέχρι ζωντανάκαι τυροκομικά, όμως εμπορευόταν και ό,τι άλλο είχεη γη ανάγκη για την καλλιέργειά της, από σπόρους μέ-χρι εργαλεία και ζωοτροφές. πουλούσε και στη λιανική,όμως αν παρασυρόταν κανείς και ζητούσε κάτι παρα-πάνω έβρισκε ευκαιρία να τον βάζει στη θέση του μετη στερεότυπη απάντηση σχεδόν προσβεβλημένου:«εμείς δεν είμαστε μπακάλικο, να πάτε παρακάτω».Κοντολογίς είχαν ένα νοικοκυριό, όπως και κάποιοι άλ-



λοι συμπατριώτες τους που είχαν βγει σώοι από τη λαί-λαπα της Κατοχής.

Η μαριάνθη συνέχιζε να ζει σε μια κάμαρη λιτή στηνπρόσοψη του σπιτιού απέναντι στη σάλα. οι διαθέσειςτης σπάνια την έβγαζαν από τους ρυθμούς που η ίδιαείχε επιβάλει στην καθημερινή ζωή τους· ο τακτικός εκ-κλησιασμός κάθε Κυριακή μετά την πρώτη καμπάνακαι οι δεσμοί της με τη μητρόπολη, οι κοινωνικές υπο-χρεώσεις και οι επισκέψεις, η καθημερινή βόλτα στηναγορά, η ανάμειξη στη ζωή των παιδιών της κι η από-λαυση της συναναστροφής των εγγονιών της, η κυρια-κάτικη μάζωξη όλης της οικογένειας γύρω από το με-σημεριανό τραπέζι. Έκανε, βέβαια, στα πάντα αυτήκουμάντο, αλλά δεν καθόταν και με σταυρωμένα χέριανα την υπηρετούνε. θα ’λεγε κανείς ότι τη φροντίδα γιατα ψώνια και το φαγητό την είχε εκείνη και όλη τηνυπόλοιπη λάντζα του σπιτιού η νύφη της, παρόλο πουη μαρία όταν της δινόταν η ευκαιρία αποδείκνυε πωςήταν άφθαστη μαγείρισσα. Όσο για την περιουσία τηςποτέ δεν παινευόταν, στραβομουτσούνιαζε επιτιμητικάαλλά και επιδεικτικά, αν κάποιος την υπαινισσόταν. μαπάνω απ’ όλα τα επίγεια πετούσε και κυριαρχούσε οάλλος κόσμος, ο κόσμος των ονείρων της.



Ùîåéòá... Þîåéòá ðïù íéìïàî çéá åðÝçåéå÷ ëáé åðïùòÀîéå÷ åêïùóÝå÷ ëáé íá÷ óôïéøåéñîïùî, íá÷ ëáõïäèçïàî, íá÷ ðáòáóàòïùî. Ùîåéòá ôïù àðîïù ëáé ôïù êàðîéïù, óôïî áîôÝðïäá ôè÷ ðòáçíáôéëÞôèôá÷ ëáé ôïù ðñ÷ áùôÜ êåôùìéçÞôáî˙ áîÜíðïòá îá âïèõÜóïùî ôï ëòÀôèíá ôöî äåóíñî íéá÷ ïéëïçÛîåéá÷ áììÀ ëáé ôöî áîõòñðöî ôè÷, ëáõñ÷ óðáòÀóóïîôáî ëáé øÀîïîôáî íå ôïî Ûîá Ü ôïî Àììï ôòÞðï. Øóö÷ åðåéäÜ ôï Ûæåòîáî ïé ðåòéóôÀóåé÷ áììÀ ëáé åðåéäÜ ïé Ýäéïé ôé÷ Ûæôéáøîáî íå ôá íùáìÀ ðïù ëïùâáìïàóáî. ¢éáäòïíÛ÷ úöÜ÷ óôè »åôáðïìåíéëÜ ¶ììÀäá çéá ôèî áîáúÜôèóè ôè÷ ìàôòöóè÷, ôè÷ äéëáÝöóè÷ ëáé ôè÷ äéëáéïóàîè÷ íÛøòé ôá Àëòá ôöî áîôïøñî ôè÷ ëïéîöîÝá÷. ÆÛóóåòé÷ åëäïøÛ÷ ïîåÝòöî óå áîôÝóôïéøå÷ éóôïòÝå÷ óôè úöÜ íéá÷ ïéëïçÛîåéá÷ ðïù Þóï ëé áî íå ôï ðÛòáóíá ôïù øòÞîïù íáôñîåé ëáé áðïóáõòñîåôáé ëÀðïéïé ëåòäÝúïùî ôè äùîáôÞôèôá íéá÷ åìðÝäá÷.

Ç»å úöîôáîÛ÷ åéëÞîå÷, õáòòáìÛå÷ éóôïòÝå÷-íÛóá-óôèî-éóôïòÝáëáé áîÀçìùæïù÷ øáòáëôÜòå÷, ôï îÛï íùõéóôÞòèíá ôïù Á. £Ûíåìè...äéáâÀúåôáé íïîïòïàæéÈ. »éëÛìá ÌáòôïùìÀòè, Æ° Á¶° (µéâìéïäòÞíéï)

ÇÃ £Ûíåìè÷ Ûøåé ôè íïîáäéëÜ éëáîÞôèôá îá ôáêéäåàåé ôïù÷ áîáçîñóôå÷óå ðáìáéÞôåòå÷ ôáòáçíÛîå÷ åðïøÛ÷... ¥ùðîÀ ôï ðáòåìõÞî çéáîá áæùðîÝóåé çéá ôï íÛììïîÈ. °ççåìéëÜ »ðéòíðÝìè, Athens Voice

ÇÃ £Ûíåìè÷ áëòéâïìïçåÝ ö÷ ðòï÷ ôá éóôïòéëÀ óùíâÀîôá, åîñóôèî áæÜçèóè áëïìïùõåÝ çïòçÜ, óøåäÞî áóõíáÝîïùóá, òïÜÈ. »Àòè £åïäïóïðïàìïù,

ISBN 978-960-566-639-2

6639µÃ¸£. º¿¢. »¸Ì/ª¸ª

÷ ëáõïäè ïùòÀîéå÷

ðòáçíá ôè÷ åéòá ôïù Ùîå

íá÷ åðï

îåéòá... Þ Ùî

áôéëÞôèôá÷ ëáé ôïù ðñ÷ áùô ù àðîïù ëáé ôïù êàðîéïù, óô

èçïàî, íá÷ ðáòáóàòïùî. ÷ åêïùóÝå÷ ëáé íá÷ óôïéøåéñ

Ùîåéòá... Þîåéòá ðïù íéìïàî çéá åðÝçåéå÷ ëáé

˙ ôÜ êåôùìéçÞôáî ôïî áîôÝðïäá

îïùî, Ùîåéòá... Þîåéòá ðïù íéìïàî çéá åðÝçåéå÷ ëáé

ôòöóè÷, ô ìÀäá çéá ùâáìïàó

ðï. Øóö÷ áòÀóóïî ÷ ïéëïçÛ

Üíðïòá î ðòáçíá

ìàô ¶ìì ëïù

åðåéäÜ ï ëáé ôòÞ óðá íéá÷ áîÜ ôè÷

ôè÷ äéëáÝöóè÷ ëáé ôè÷ äéëá ôèî áîáúÜôèóè ôè÷

óáî. ¢éáäòïíÛ÷ úöÜ÷ óôè »å ïé Ýäéïé ôé÷ Ûæôéáøîáî íå ôá

÷ åðåéäÜ ôï Ûæåòîáî ïé ðåò îôáî ëáé øÀîïîôáî íå ôïî Ûî

Ûîåéá÷ áììÀ ëáé ôöî áîõòñð îá âïèõÜóïùî ôï ëòÀôèíá ô

áôéëÞôèôá÷ ëáé ôïù ðñ÷ áùô

áéïóàîè÷

åôáðïìåíéëÜ á íùáìÀ ðïù

òéóôÀóåé÷ áììÀ îá Ü ôïî Àììï

ðöî ôè÷, ëáõñ÷ ôöî äåóíñî

ôÜ êåôùìéçÞôáî

ðïéïé ëåò ðÛòáóíá è úöÜ íéá óóåòé÷ åë øòé ôá Àë

áîÀçìùæïù úöîôáîÛ÷

ëÀð ôï ð óôè

Ûó ÆÆÛóóåòé÷ åëäïøÛ÷ ïîåÝòöî óå áîôÝóôïéøå÷ éóôïòÝå÷ íÛø

ëáé á »å Ç

òäÝúïùî ôè äùîáôÞôèôá íéá á ôïù øòÞîïù íáôñîåé ëáé á

á÷ ïéëïçÛîåéá÷ ðïù Þóï ëé á ëäïøÛ÷ ïîåÝòöî óå áîôÝóôïé

ëòá ôöî áîôïøñî ôè÷ ëïéîöî

ù÷ øáòáëôÜòå÷, ôï îÛï íùõéóôÞòè ÷ åéëÞîå÷, õáòòáìÛå÷ éóôïòÝå÷-íÛóá-óôèî-éóôïòÝá

÷ åìðÝäá÷. ðïóáõòñîåôáé

áî íå éøå÷ éóôïòÝå÷

îÝá÷.

èíá ôïù Á. £Ûíåìè... óá-óôèî-éóôïòÝá

î áæÜçèóè

Àúåôáé íïî

óôèî £Ûíåìè÷ áë Ã £ Ç

æùðîÝóåé ç îá áæ áìáéÞôåòå óå ðá £Ûíåìè÷ Ûø Ã £ Ç

äéáâ

»Àòè £åïäïóïðïàìïù

è áëïìïùõåÝ çïòçÜ, óøåäÞî áóõíá ëòéâïìïçåÝ ö÷ ðòï÷ ôá éóôïòéëÀ ó

°ççåìéëÜ çéá ôï íÛììïî å÷ ôáòáçíÛîå÷ åðïøÛ÷... ¥ùðîÀ ôï øåé ôè íïîáäéëÜ éëáîÞôèôá îá ôáê

»éëÛìá ÌáòôïùìÀòè, îïòïàæé

È.

Æ° Á¶° (µéâìéïäòÞíéï)È.

È. áÝîïùóá, òïÜ óùíâÀîôá, åîñ

Athens Voice Ü »ðéòíðÝìè,

ï ðáòåìõÞî çéá êéäåàåé ôïù÷ áîáçîñóôå÷

Æ° Á¶° (µéâìéïäòÞíéï)

»Àòè £åïäïóïðïàìïù,

µÃ¸£. º¿¢. »¸Ì/ª¸ª 6639

ISBN 978-960-566-639-2

6639

ISBN 978-960-566-639-2


4468 THEMELIS Σχέδιο 1 17/03/2014 10:54 π.μ. Page 10 Νίκος ... · 12 niko σ...

Documents

Transcript of 4468 THEMELIS Σχέδιο 1 17/03/2014 10:54 π.μ. Page 10 Νίκος ... · 12 niko σ...