Ενότητες

1. Jazz-Blues-Reggae

2. RnB

3. Hip-Hop

4. Pop

5. Rock

6. Eλληνική μουσική

JAZZ-BLEUS-REGGAEΗ τζαζ είναι ένα μουσικό είδος που αποτέλεσε εξέλιξη της λαϊκής αμερικανικής μουσικής κατά τον 19ο αιώνα, με αφρικανικές καταβολές. Περιλαμβάνει αρκετά μουσικά είδη που στηρίχτηκαν σε ένα κοινό σκεπτικό κατασκευής, τον μερικό ή και ολικό αυτοσχεδιασμό. Γνώρισε σημαντική ανάπτυξη και διεθνή αναγνωσιμότητα κατά τη δεκαετία του 1920.

Αν και υπάρχει μεγάλη δυσκολία να οριστεί η Τζαζ στο σύνολό της, ένας ορισμός που διευκρινίζει εν μέρει το περιεχόμενό της είναι ότι πρόκειται για μία μουσική στην οποία ο μουσικός εκτελεί μελωδικές παραλλαγές πάνω σε μία δεδομένη αρμονική βάση και αυτό σε διάλογο με τον ρυθμικό παλμό.

Βέβαια, από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και μετά, όταν η Aβάν γκαρντ της τζαζ απέρριψε το προκαθορισμένο αρμονικό πρότυπο, ο ορισμός αυτός δεν θεωρείται επαρκής για όλα τα είδη της Τζαζ.

Και πράγματι, ο αυξημένος βαθμός αυτοσχεδιασμού που περικλείει το είδος αυτό σε κάθε συστατικό της μουσικής (Μελωδία, Αρμονία, Ρυθμό) μας επιβεβαιώνει το βασικό αυτό πλαίσιο της μουσικής Τζαζ. Εάν στα παραπάνω χαρακτηριστικά προσθέσουμε ότι, αντικειμενικός στόχος κάθε μουσικού της Τζαζ είναι να απελευθερώσει τις μουσικές ιδέες που έχει στο μυαλό του και να τις παίξει στο μουσικό του όργανο ή να τις τραγουδήσει, τότε η έκφραση αυτή του Τελόνιους Μονκ ,"Η Τζαζ είναι Ελευθερία" γίνεται ακόμα πιο συγκεκριμένη.

Ο μουσικός της τζαζ, ασκείται επίπονα σε γνωστά συστατικά στοιχεία της μουσικής, κοινά για κάθε μουσικό είδος όπως οι Κλίμακες, οι Συγχορδίες, η Μελωδία, ο Ρυθμός, η Αρμονία, ώστε να είναι σε θέση, οι μελωδίες που ακούει με το μυαλό του να κατευθύνουν τα δάχτυλά του, σε μια πραγματικά προσωπική έκφραση, σε ένα διάλογο με τον εαυτό του, τους μουσικούς που τον συνοδεύουν και με το κοινό.

Τα χαρακτηριστικά της τζαζ μουσικής

Η μουσική τζαζ αποτελεί μια από τις πιο σοβαρές και πολύπλοκες μορφές έκφρασης των ανθρώπινων συναισθημάτων και καλύπτει μια περίοδο που δεν είναι ιδιαίτερα εκτενής χρονικά, αλλά έχει επηρεάσει και εξακολουθεί να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την ιστορία της μουσικής. Η τζαζ παρουσιάζει ιδιομορφίες σε σχέση με τη δυτικοευρωπαϊκή μουσική παράδοση, καθώς δεν χρησιμοποιεί μόνο τις βασικές κλίμακες της ευρωπαϊκής μουσικής, δηλ. μείζονες και ελάσσονες, αλλά και πολλές άλλες κλίμακες που χρησιμοποιούνται σε μίξη με τις ευρωπαϊκές αρμονίες. Οι ρυθμοί της τζαζ μουσικής είναι σύνθετοι και με συνεχείς παραλλαγές που εναλλάσσονται, συνήθως σε μέτρα 2/4 ή 4/4. Κύριο χαρακτηριστικό της τζαζ είναι πως τα όργανα

χρησιμοποιούνται όπως η ανθρώπινη φωνή. Οι δύο βασικές φόρμες που χρησιμοποιούνται στη τζαζ είναι το μπλουζ (ένα κύριο θέμα, κατά κανόνα 12 μέτρων) και η μπαλάντα (συνήθως 32 μέτρων).

Ιστορία και τα στυλ της τζαζ

Η μουσική τζαζ εμφανίστηκε γύρω στα τέλη του 19ου αι. στη Νέα Ορλεάνη και αποτελεί εξέλιξη της μουσικής των αφροαμερικανών σκλάβων, σε συνδυασμό με τη μουσική των Ευρωπαίων αποίκων (κυρίως αυτή που παίζονταν από τις στρατιωτικές μπάντες).

Τα πρώτα βήματα προς τη διαμόρφωση του μουσικού ιδιώματος της τζαζ έγιναν με την εκτέλεση εμβατηρίων σε αφρικάνικο στυλ (έμφαση στο ρυθμό, μετατόπιση του τονισμού από το ισχυρό μέρος του μέτρου στο ασθενές και αυτοσχεδιαζόμενες μελωδίες στο στυλ των μπλουζ).

Ragtime (1880-αρχές 1900)

Γύρω στα 1890 εμφανίζεται ένα είδος μουσικής που ονομάζεται «ράγκταϊμ» (ragtime). Βασιζόταν στις πιανιστικές φόρμες του 19ου αι., φιλτραρισμένες μέσα από τον τρόπο παιξίματος των Αφρικανών. Συνδύαζε μια συγκοπτόμενη μελωδία με δέκατα έκτα, με τη φόρμα και την αίσθηση του ρυθμού μαρς (εμβατήριο). Στο πιάνο, αυτό γινόταν εφικτό με το αριστερό χέρι του πιανίστα να παίζει ένα σταθερό ρυθμό 2/4 με μπάσο και συγχορδίες εναλλάξ, και το δεξί να παίζει τη συγκοπτόμενη μελωδία (=ragging). Ο πιο διάσημος μουσικός του ράγκταϊμ θεωρείται ο Σκοτ Τζόπλιν (Scott Joplin)

Dixieland (1917-1920)

Η ονομασία του είδους αυτού προέρχεται από την «Original Dixieland Jazz Band», ένα συγκρότημα από τη Νέα Ορλεάνη που το 1917 έκανε την πρώτη ηχογράφηση μουσικής τζαζ. Συνήθως μια μπάντα σε στυλ «Ντίξιλαντ» (Dixieland) περιλάμβανε ένα «μελωδικό τμήμα» (melody section) που αποτελούνταν από τρομπέτα/κορνέτα, κλαρινέτο, τρομπόνι και περιστασιακά σαξόφωνο. Το «ρυθμικό τμήμα» (rhythm section) περιλάμβανε μπάντζο, πιάνο, τύμπανα, μπάσο ή τούμπα. Η μουσική είχε ένα σταθερό, συχνά συγκοπτόμενο ρυθμό 4/4 και πολλές φορές έπαιζαν τρίηχα. Το μπάσο έπαιζε συχνά στο πρώτο και το τρίτο μέρος του μέτρου, ενώ το πιάνο έπαιζε συγχορδίες στο δεύτερο και το τέταρτο, όπως περίπου στο ράγκταϊμ. Τα υπόλοιπα όργανα έπαιζαν μελωδίες αντιστικτικά (νότα προς νότα) και εναλλάσσονταν με σολιστικά μέρη.

Λούις Άρμστρονγκ

Ο Λούις Άρμστρονγκ (Louis Armstrong, 1900- 1971) θεωρείται ο πρεσβευτής» της τζαζ. Ονομάστηκε μεγαλοφυΐα της τζαζ και «ο μεγαλύτερος τρομπετίστας όλων των εποχών». Εμπλούτισε τον ήχο του οργάνου του με μια ποικιλία χρωματισμών και ποικιλμάτων, χρησιμοποιώντας το σα να χρησιμοποιούσε τη φωνή του. Είναι επίσης γνωστός για το λεγόμενο «scat singing» (πρόκειται για φωνητικό αυτοσχεδιασμό πάνω σε συλλαβές χωρίς νόημα, το οποίο αποτέλεσε σημαντική τάση στην ιστορία της τζαζ). Ηχογράφησε την τελευταία του επιτυχία, το « What a Wonderful World» το 1968, το οποίο χρησιμοποιήθηκε το 1988 στην ταινία « Good Morning,Vietnam».

Ντιουκ Έλλινγκτον

Ο Ντιουκ Έλλινγκτον («Duke» Ellington, 1899-1974) ήταν ο σημαντικότερος συνθέτης του 20ου αι., από πλευράς αριθμού συνθέσεων και ποικιλίας φορμών της τζαζ. Συνέθεσε πολλά είδη Αμερικάνικης μουσικής-ράγκταϊμ, μπλουζ-με ένα στυλ που το διακρίνει η αμεσότητα και η απλότητα στην έκφραση. Έγινε πολύ γνωστός με τη συμβολή του στη δημιουργία της διασκευασμένης τζαζ για μεγάλη ορχήστρα (Big Band), χαρακτηριστικό της περιόδου του σουίνγκ. O Έντουαρντ Κένεντι Έλινγκτον (Edward Kennedy "Duke" Ellington, 29 Απριλίου 1899 - 24 Μαΐου 1974), γνωστός περισσότερο ως Ντιουκ Έλινγκτον, ήταν Αμερικανός συνθέτης, ενορχηστρωτής και πιανίστας της τζαζ μουσικής. Θεωρείται μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της τζαζ στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Ο Έλινγκτον γεννήθηκε το 1899 στην Ουάσινγκτον, γιος του Τζέημς Έντουαρντ Έλινγκτον και της Ντέηζι Κένεντι Έλινγκτον. O πατέρας του εργαζόταν ως σερβιτόρος στον Λευκό Οίκο. Οι γονείς του, αν και δεν ήταν επαγγελματίες μουσικοί, είχαν κατάρτιση στο πιάνο και από την ηλικία των επτά ετών, άρχισε μαθήματα και ο ίδιος, παρά το γεγονός πως δεν πίστευε ότι διέθετε ιδιαίτερη κλίση. Αργότερα, όταν σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών άρχισε να παρακολουθεί κρυφά συναυλίες, απέκτησε μεγαλύτερο σεβασμό στη μουσική και αντιμετώπισε τα μαθήματα πιάνου με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Εγκατέλειψε το σχολείο τρεις μήνες πριν την αποφοίτησή του, το 1917, με στόχο να ακολουθήσει επαγγελματική σταδιοδρομία στη μουσική και ενώ είχε ήδη ξεκινήσει να εργάζεται ως πιανίστας σε μαγαζιά της Ουάσινγκτον. Στα τέλη του 1917, σχημάτισε το πρώτο του μουσικό συγκρότημα, The Duke's Serenaders, με το οποίο πραγματοποίησε εμφανίσεις σε μουσικά κέντρα και ως μουσική συνοδεία σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Το Σεπτέμβριο του 1923, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Νέα Υόρκη, μαζί με το πενταμελές συγκρότημα The Washingtonians που είχε νωρίτερα σχηματίσει. Το συγκρότημα πραγματοποίησε εμφανίσεις σε διάφορα μουσικά κέντρα, πριν αποτελέσει την μόνιμη ορχήστρα του γνωστού Cotton Club, γεγονός που ενίσχυσε

σημαντικά τη φήμη του Έλινγκτον. Παρέμεινε εκεί για ένα διάστημα περίπου τριών ετών, περίοδο κατά την οποία η μεγάλη ορχήστρα του, εξελίχθηκε σε μία από τις δημοφιλέστερες της εποχής, με συμμετοχή σε αυτή αρκετών σημαντικών μουσικών, ενώ ο ίδιος ο Έλινγκτον διακρίθηκε για την ικανότητά του στη σύνθεση. Το καλοκαίρι του 1933, περιόδευσε με την ορχήστρα του, για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Πραγματοποίησε συναυλίες, αρχικά στη Βρετανία και αργότερα στην Ολλανδία και τη Γαλλία. Η υποδοχή του στην Αγγλία υπήρξε ιδιαίτερα θερμή, λαμβάνοντας επίσης σημαντική κάλυψη από τον τύπο της εποχής. Μετά την επιστροφή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, συνέχισε να πραγματοποιεί ζωντανές εμφανίσεις και ηχογραφήσεις, στη Νέα Υόρκη, το Σικάγο και το Λος Άντζελες. Το 1935, πέθανε η μητέρα του ενώ δύο χρόνια αργότερα σημειώθηκε και ο θάνατος του πατέρα του. Οι αρχές της δεκαετίας του 1940, θεωρούνται ως η περίοδος της δημιουργικής ακμής του Έλινγκτον, κυρίως διότι συνοδεύτηκαν από ορισμένες εκ των καλύτερων μουσικών συνθέσεών του. Σε αυτό συνέβαλαν και σημαντικοί νέοι μουσικοί που πλαισίωσαν την ορχήστρα του, όπως ο Τζίμι Μπλάντον (κοντραμπάσο), ο Μπεν Γουέμπστερ (τενόρο σαξόφωνο) ή ο Ρεξ Στιούαρτ (κόρνο), καθώς και η συνεργασία του με τον συνθέτη, πιανίστα και ενορχηστρωτή Μπίλλυ Στρέιχορν. Μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου, η εμπορική απήχηση του Έλινγκτον γνώρισε κάμψη, γεγονός που συνδυάστηκε με το τέλος της εποχής του σουίνγκ και τη γενικότερη στροφή σε άλλα είδη, όπως το μπίμποπ. Παρόλα αυτά, ο Έλινγκτον κατάφερε να συντηρήσει την ορχήστρα του, με την οποία συνέχισε να περιοδεύει.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, το συγκρότημά του υπέστη αρκετές ανακατατάξεις, καθώς αρκετά μέλη του αποχώρησαν, γεγονός που επέδρασε τόσο στο ύφος του όσο και στη δημοτικότητά του, η οποία υποχώρησε. Η εμφάνιση του Έλινγκτον στο τζαζ φεστιβάλ του Νιούπορτ, στις 7 Ιουλίου του 1956, συνέβαλε καθοριστικά στην "αναγέννηση" του, ενώ το περιοδικό Time την αποκάλεσε ως "σημείο καμπής" της καριέρας του. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ο Έλινγκτον παρέμεινε μουσικά ενεργός. Το 1962, ξεχώρισαν οι συνεργασίες του με τον Τζον Κολτρέιν, τον Τσαρλς Μίνγκους καθώς και με τον Κόλμαν Χόκινς, με τους οποίους συμμετείχε σε ηχογραφήσεις. Το 1963 περιόδευσε στην Μέση Ανατολή, τον επόμενο χρόνο στην Ιαπωνία, ενώ το 1968 και το 1971 έδωσε συναυλίες στη Λατινική Αμερική και τη Σοβιετική Ένωση αντίστοιχα. Στα τελευταία χρόνια της καριέρας του, σημαντική εξέλιξη στο μουσικό του ύφος, αποτέλεσε η προσπάθειά του να ενσωματώσει στοιχεία της θρησκευτικής λειτουργίας στη τζαζ. Στα πλαίσια αυτού του εγχειρήματος, πραγματοποίησε τρεις συναυλίες (Sacred Concerts), που έλαβαν χώρα σε διαφορετικές εκκλησίες και καθεδρικούς ναούς, με συνοδεία χορωδίας και χορευτών. Αν και το ύστερο έργο του Έλινγκτον επισκιάζεται συχνά από τη μουσική που παρήγαγε σε παλαιότερες περιόδους, και κυρίως κατά τη δεκαετία του 1940, ορισμένοι κριτικοί έχουν τονίσει την αξία του. Το 1969, του απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, μία από τις ανώτερες τιμές προς πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών, για τη συνολική συνεισφορά του στη

μουσική. Το 1973, τιμήθηκε επιπλέον με τη Λεγεώνα της Τιμής, από τη Γαλλική Δημοκρατία. Τον ίδιο χρόνο εκδόθηκε η αυτοβιογραφία του. Πέθανε από καρκίνο, στις 24 Μαΐου του 1974.

Ντίζι Γκιλέσπι

O Ντίζι Γκιλέσπι (John Birks "Dizzy" Gillespie, 21 Οκτωβρίου 1917 - 6 Ιανουαρίου 1993) ήταν Αμερικανός τρομπετίστας της τζαζ, συνθέτης και τραγουδιστής. Ως συνθέτης και βιρτουόζος της τρομπέτας, συνέβαλε αποφασιστικά, μαζί με τον Τσάρλι Πάρκερ, στην εξέλιξη της μοντέρνας τζαζ και του μπίμποπ (bebop).

Ο Τζον Μπιρκς Γκιλέσπι γεννήθηκε το 1917, στη Νότια Καρολίνα, νεότερος γιος μίας οικογένειας με εννέα παιδιά. Σε ηλικία δέκα ετών, βίωσε το θάνατο του πατέρα του, ο οποίος ήταν ερασιτέχνης μουσικός και διέθετε δικό του μουσικό συγκρότημα, ενθαρρύνοντας την ενασχόληση του γιου του με τη μουσική. Αν και αρχικά ασχολήθηκε με την εκμάθηση του πιάνου, σε ηλικία δώδεκα ετών, στράφηκε στο όργανο της τρομπέτας, πάντα ως αυτοδίδακτος. Οι ικανότητες του, ήταν τέτοιες που του επέτρεψαν να λάβει μία μουσική υποτροφία για το Ινστιτούτο Laurinburg της Νότιας Καρολίνας, όπου συνέχισε να εξασκείται στο πιάνο και την τρομπέτα. Το 1935 εγκατέλειψε τις σπουδές του και εγκαταστάθηκε στη Φιλαδέλφεια, με την πρόθεση να εργαστεί αποκλειστικά ως μουσικός. Στα πρώτα του βήματα, έγινε μέλος της ορχήστρας του Frankie Fairfax ενώ συμμετείχε για πρώτη φορά σε ηχογράφηση, με το συγκρότημα του Τέντι Χιλλ, αντικαθιστώντας τον Ρόι Έλντριτζ. Την ίδια περίοδο, απέκτησε το ψευδώνυμο Ντίζι (Dizzy). Το 1939, έγινε μέλος του συγκροτήματος του τζαζ τραγουδιστή Καμπ Κάλογουεϊ, ωστόσο εγκατέλειψε το σχήμα το 1941. O ίδιος ο Κάλλογουει αποκαλούσε τους αυτοσχεδιασμούς του Γκιλέσπι "κινέζικη μουσική", χαρακτηριστικό της πρωτότυπης τεχνοτροπίας που είχε αναπτύξει. Στην πορεία, ο Γκιλέσπι συμμετείχε σε αρκετά μουσικά σύνολα και συνεργάστηκε με τους Ντιούκ Έλλινγκτον, Κόλμαν Χώκινς, Μπίλι Έκσταϊν, Τσικ Γουέμπ, Μπένι Κάρτερ και άλλους. Ανάμεσα στις σημαντικές συνεργασίες του ήταν και αυτή με τον πιανίστα Ερλ Χάινς, καθώς στη διάρκειά της συνεργάστηκε με τον Τσάρλι Πάρκερ, ο οποίος επίσης συμμετείχε ως μουσικός στην ορχήστρα του, ενώ παράλληλα του δόθηκε η δυνατότητα να αναδείξει σε ένα βαθμό τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ερμηνείας του. Ως μέλος του συγκροτήματος του Χάινς, παρουσίασε την πρώτη του μουσική σύνθεση Night in Tunisia.

Μέχρι το 1944, ο Γκιλέσπι είχε αποκτήσει σημαντική φήμη ώστε να ηγείται ο ίδιος ορχήστρες. Η συνεχιζόμενη συνεργασία του με τον Τσάρλι Πάρκερ συνέβαλε στην εξέλιξη του είδους του μπίμποπ, παράλληλα με τη μουσική του σουίνγκ που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής εκείνη την περίοδο. Σε αντίθεση με τον Πάρκερ, που συμμετείχε σε μικρά μουσικά σύνολα, ο Γκιλέσπι στόχευε στην δημιουργία μίας μεγάλης ορχήστρας (big band), την οποία οργάνωσε τελικά στις αρχές του 1945. Μετά από την εμπορική αποτυχία της, το Νοέμβριο του ίδιου έτους, σχημάτισε ένα κουιντέτο, στο οποίο συμμετείχε επίσης ο Πάρκερ. Αργότερα, το σύνολο απέκτησε και ένα έκτο μέλος, ενώ τελικά ο Γκιλέσπι επέκτεινε το σχήμα, επιχειρώντας για δεύτερη φορά την δημιουργία μιας μεγάλης ορχήστρας, την οποία κατάφερε να διατηρήσει για τέσσερα χρόνια. Στο διάστημα αυτό, συμμετοχή στην ορχήστρα είχαν ορισμένοι σημαντικοί τζαζ μουσικοί, όπως ο Τζον Κολτρέιν. Ο Γκιλέσπι, πειραματίστηκε μουσικά προσπαθώντας να ενσωματώσει αφρικανικά και κουβανέζικα μουσικά στοιχεία στη τζαζ. Διέλυσε την ορχήστρα του, το 1950, εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων. Το 1956, και ενώ μέχρι τότε καθοδηγούσε μικρά σύνολα μουσικών, δημιούργησε για δεύτερη φορά μία μεγάλη ορχήστρα, με την οποία περιόδευσε στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή και στη Λατινική Αμερική. Μετά τη διάλυση της ορχήστρας, το 1958, ο Γκιλέσπι συνέχισε να παίζει με μικρότερα μουσικά σχήματα, παραμένοντας ενεργός μέχρι το 1992. Στη δεκαετία του 1980, ηγήθηκε της ορχήστρας United Nations Orchestra. Πέθανε το 1993, σε ηλικία 75 ετών, από καρκίνο.

Τσάρλι Πάρκερ

O Τσάρλι Πάρκερ (Charlie Parker Jr., 29 Αυγούστου 1920 - 12 Μαρτίου 1955) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους αφροαμερικανούς μουσικούς της τζαζ, συνθέτης και άλτο σαξοφωνίστας. Η επίδρασή του στην εξέλιξη της τζαζ θεωρείται πολύ σημαντική, ενώ συνέβαλε καθοριστικά, μαζί με τον Ντίζι Γκιλέσπι, στη

διαμόρφωση του μπίμποπ κατά τη δεκαετία του 1940. Συχνά αναφέρεται και με το ψευδώνυμο Μπερντ (Bird ή Yardbird), το οποίο απέκτησε στα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας του και διατήρησε μέχρι το τέλος της.

Ο Τσάρλι Πάρκερ Τζούνιορ γεννήθηκε το 1920, στην πόλη του Κάνσας, που αποτελούσε την εποχή εκείνη σημαντικό κέντρο της αφροαμερικανικής μουσικής. Ήταν γιος του Τσαρλς Πάρκερ και της Άντι Μπέιλι. Για τον πατέρα του γνωρίζουμε πως εργάστηκε κατά διαστήματα ως σερβιτόρος σε ξενοδοχεία και τραίνα, ενώ θεωρείται πιθανό πως είχε στοιχειώδεις γνώσεις μουσικής. Κατά τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής του, ο Πάρκερ δεν έδειξε να διαθέτει κάποια ιδιαίτερη κλίση στη μουσική, πάνω στην οποία έλαβε τα πρώτα μαθήματα κατά τη φοίτησή του στο δημόσιο σχολείο. Ξεκίνησε να μαθαίνει σαξόφωνο, σε ηλικία έντεκα ετών, ενώ αργότερα, αποτέλεσε μέλος της σχολικής ορχήστρας, πριν εγκαταλείψει το σχολείο, το 1935. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, κατάφερε να εξελιχθεί σε επιδέξιο σαξοφωνίστα, και να μετατραπεί σε επαγγελματία μουσικό.

Μέχρι το 1939, εργάστηκε ως μουσικός σε διάφορα τοπικά τζαζ συγκροτήματα, διαμορφώνοντας το προσωπικό του ύφος. Περίπου το 1940, έγινε μέλος της ορχήστρας του πιανίστα Jay McShann, με την οποία περιόδευσε για πρώτη φορά, σε νυχτερινά μουσικά κέντρα στις νοτιοδυτικές πολιτείες αλλά και συμμετείχε σε ηχογράφηση. Την ίδια περίοδο, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της ορχήστρας του MacShann, εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, που αποτελούσε το κυρίαρχο κέντρο της τζαζ μουσικής. Συμμετείχε σε συναυλίες και πραγματοποίησε διάφορες εμφανίσεις σε μουσικά κέντρα. Το 1942 έγινε μέλος της ορχήστρας του Ερλ Χάινς, όπου παρέμεινε για οκτώ μήνες. Στο διάστημα αυτό, συνεργάστηκε με τον Ντίζι Γκιλέσπι και άρχισε να διαμορφώνει το ύφος του μπίμποπ.

Αρχικά, το νέο είδος του μπίμποπ δεν έγινε ευρέως αποδεκτό, στηρίχθηκε ωστόσο από σημαντικούς μουσικούς όπως ο Κόλμαν Χώκινς και ο Μπένι Γκούντμαν. Η πρώτη ηχογράφηση του Πάρκερ, που εισήγαγε το νέο είδος σε ένα ευρύτερο ακροατήριο, έγινε το Σεπτέμβριο του 1944. Έχοντας αποκτήσει μεγαλύτερη φήμη, το 1945, ηγήθηκε της πρώτης προσωπικής του ορχήστρας, συνεργαζόμενος παράλληλα και με τον Ντίζι Γκιλέσπι στα πλαίσια άλλων μουσικών συνόλων. Μαζί πραγματοποίησαν επιπλέον, μία σειρά εμφανίσεων στο Hollywood, συνολικής διάρκειας έξι εβδομάδων. Ο Πάρκερ συνέχισε να εμφανίζεται σε κέντρα του Λος Άντζελες μέχρι τις 29 Ιουνίου του 1946, ημερομηνία κατά την οποία χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο, λόγω νευρικής κατάρρευσης και του εθισμού του, στην ηρωίνη και το αλκοόλ.

Η παραμονή του στο νοσοκομείο διήρκεσε έξι μήνες και στη συνέχεια επανήλθε στα μουσικά δρώμενα, αρχικά στο Λος Άντζελες και αργότερα στη Νέα Υόρκη, όπου επέστρεψε τον Απρίλιο του 1947. Η επόμενη περίοδος υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγική. Μαζί με τους Μάιλς Ντέηβις, Ντιουκ Τζόρνταν, Τόμι Πόττερ και Μαξ Ρόουτς,

σχημάτισε ένα κουιντέτο, με το οποίο ηχογράφησε αρκετές από τις δημοφιλέστερες συνθέσεις του. Περιόδευσε επίσης στην Ευρώπη (1949 και 1950) με αρκετά μεγάλη επιτυχία.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, σε κακή οικονομική κατάσταση και με προβλήματα υγείας εξαιτίας των καταχρήσεων ουσιών, αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει δύο φορές (1954), ενώ εισήχθη και στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Bellevue της Νέας Υόρκης. Η τελευταία δημόσια εμφάνισή του έγινε στις 5 Μαρτίου του 1955, στο κέντρο Birdland (όνομα που δόθηκε προς τιμήν του). Πέθανε επτά ημέρες αργότερα, σε ηλικία 34 ετών, στο Μανχάτταν, από πνευμονία.

Swing (1935-1945)

Από το 1935, το νέο στυλ ονομάζεται «Σουίνγκ» (Swing) και αποτελεί ουσιαστικά ένα ενδιάμεσο σταθμό ανάμεσα στην παραδοσιακή και στη μοντέρνα τζαζ. Η ονομασία του προέρχεται από το αγγλικό ρήμα swing, που σημαίνει κουνιέμαι. Εξαιτίας του δυναμικού του ρυθμού συνδέθηκε στενά με το χορό. Κύριος εκπρόσωπος της μουσικής σουίνγκ θεωρείται ο Μπένι Γκούντμαν (Benny Goodman). Ο Γκούντμαν κατάφερε να συνενώσει μουσικούς διαφορετικής φυλετικής προέλευσης για πρώτη φορά στην Αμερική εκείνης της εποχής, που μαστίζονταν από ρατσιστικά φαινόμενα. Θεωρήθηκε επίσης μοναδικός εκτελεστής κλαρινέτου (με μεγάλο κλασικό ρεπερτόριο και ηχογραφήσεις με σπουδαίες συμφωνικές ορχήστρες).

Το λαϊκό Swing

Το Swing λοιπόν συνδέετε με την εποχή άσκησης πολιτικών Ρούζβελτ. Η πιο άμεση επίπτωση που είχε η Αμερική του Ρούζβελτ πάνω στην Jazz ήρθε από την πολιτική Αριστερά, από τους οπαδούς του New Deal και μιας δημοκρατικής λαϊκής κουλτούρας μέχρι το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο υιοθέτησε την Jazz από το 1935 και έπειτα. Η συμβολή της Αριστεράς δεν ήταν μόνο η ανακάλυψη ταλέντων, αν και κανείς άλλος δεν έδειξε τόσο ενδιαφέρον για τους αφροαμερικανούς Bluesίστες του Νότου. Εκείνο που έκανε η Αριστερά –ενσυνείδητα και επιτυχώς- ήταν να βγάλει από το γκέτο τη αφροαμερικάνικη μουσική, το νεοϋορκέζικο κατεστημένο . Η Αριστερά και δη αυτή της Νέας Υόρκης διέδωσε το Swing σ’ ολόκληρη τη χώρα. Το κοινό βρέθηκε απλά μπροστά σε έναν καινούριο ήχο και το απήλαυσε. Οι ορχήστρες πολλαπλασιάζονταν και διέσχιζαν πάνω-κάτω την χώρα προς όφελος όχι μόνο δικό τους αλλά και της βιομηχανίας δίσκων. Ήταν εκείνη την περίοδο μάλιστα που οι μπάντες άρχισαν να μετασχηματίζονται σε big bands ενώ οι πωλήσεις δίσκων ανέβαιναν παράλληλα με τη δημοτικότητα των ορχηστρών, σε μεγάλο βαθμό χάρη στη νέα μόδα των τζουκ-μποξ , τα οποία το 1940 απορροφούσαν σχεδόν τη μισή παραγωγή της βιομηχανίας δίσκων. Οι πωλήσεις εκτινάχθηκαν στα 130 εκατομμύρια το 1941 από τα 10 εκατομμύρια την εποχή της μεγάλης κρίσης . Η πολιτική βέβαια είναι δύσκολο να πούμε κατά πόσο επηρέασε την ιδεολογία των μουσικών αν και υπήρξε μια στροφή των αφροαμερικανών καλλιτεχνών προς το δημοκρατικό κόμμα του Ρούζβελτ. Η πολιτική δεν ήταν ένα θέμα που απασχολούσε

πολύ τους ανθρώπους για τους οποίους η μουσική ήταν τρόπος ζωής. Οι αφροαμερικανοί διανοούμενοι από την άλλη, ήταν ιδιαίτερα πολιτικοποιημένοι και συγκινούνταν από το πάθος των κομμουνιστών υπέρ της φυλετικής ενσωμάτωσης και της προώθησης της αφροαμερικανικής μουσικής. Δεν αποκλείεται βέβαια, οι μουσικοί που έπαιζαν στους χορούς του Camp Unity, μια κατασκήνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος να είχαν αναπτύξει κάποιες ιδέες, αν και εκείνο που θυμόντουσαν οι περισσότεροι ήταν η ενθάρρυνση του διαφυλετικού σεξ. Διακρίνονταν επίσης κατά τον Stowe μια «ιδεολογία του Swing» που εξέφραζε έναν σεβασμό για τις αγαπημένες αμερικάνικες ιδέες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ανεκτικότητας και της ισότητας. Η ιδεολογία του ήταν αντιρατσιστική ή μάλλον μια πίστη ότι «η μουσική δεν έχει χρώμα» . Επίσης όπως διαπιστώνει ο Stowe η «ιδεολογία του Swing» δεν άφηνε πολύ χώρο για τις γυναίκες. Όπως και να έχει πάντως ο Ρούζβελτ υπήρξε αρκετά έξυπνος ώστε να απευθυνθεί σε αυτήν. Η ιδεολογία μάλιστα του Swing κάνει την εμφάνιση της στην ταινία Swing Kids (1993) όπου διαδραματίζεται στην χιτλερική Γερμανία και όπου τα παιδιά του Swing αρνούνται να καταταγούν στο χιτλερικό στρατό ενώ στο τέλος της ταινίας αντιπαρατίθεται στον χιτλερικό χαιρετισμό “Heil Hitler”, το “Heil Swing” αναδεικνύοντας τούτη την αντίθεση. Όπως και να έχει η μουσική της Swing μάλλον υπήρξε η εξέλιξη εκείνης της Jazz, η οποία απέκτησε πολύ μεγάλο κοινό τόσο μουσικά όσο και χορευτικά. Με την μουσική αυτή πραγματικά χόρευες. Χόρευες δυναμικά, εντυπωσιακά, με τόση ενέργεια που πραγματικά ήταν εκτόνωση. Το απίστευτο με το swing είναι ο ρυθμός του ή μάλλον καλύτερα ο τρόπος με τον οποίο πιάνεις τον ρυθμό του. Έχει την τάση οι μελωδίες να παίζουν ελάχιστα μετά από το ρυθμό δημιουργώντας μια αίσθηση χοροπηδήματος. Ενώ ο ρυθμός έρχεται σαν πηδηχτό τσίμπημα στα αυτιά σου. Εδώ θα ήθελα να σας παραπέμψω στον Benny Goodman και στο “TheKing of Swing” ή στο αγαπημένο “Don’t mean athing if it ain’t got that swing”του Duke Ellington.

Η περίοδος της μεγάλης επιτυχίας της Swing έσβησε απότομα το 1946-47. Ο αριθμός των θεατών μειώθηκε απότομα, οδηγώντας σε οικονομική καταστροφή τις μεγάλες ορχήστρες (Big Bands), οι οποίες ήταν πάντοτε δαπανηρές, αλλά το κόστος τους είχε φουσκώσει πολύ στα χρόνια της απρόσκοπτης επέκτασης και του πληθωρισμού του πολέμου. Το χειμώνα του 1946-47 ο Goodman, ο Woody Herman, o Benny Carter και πολλοί άλλοι διέλυσαν τις ορχήστρες τους. Η Big Band δεν θα ανέκαμπτε ποτέ πια. Μέσα στα ερείπια μόνο ένα μνημείο έμεινε όρθιο –ακόμη και o Count Basie περιόρισε την μπάντα του σε ένα μικρό συγκρότημα. Ο Ellington υπήρχε εκεί πριν το Swing. Αν και δική του ήταν η φράση «αν δεν πιάσεις το Swing δεν κατάλαβες τίποτα», ποτέ του δεν ανήκε στη μόδα του Swing. Και εξακολούθησε να βρίσκεται εκεί και μετά το Swing ως η μεγαλύτερη μορφή της αμερικανικής μουσικής του εικοστού αιώνα.

Bebop (1940-1950)

Το «Μπήμποπ» (Bebop) εμφανίστηκε τη δεκαετία του ’40 ως αντίθεση προς τις μεγάλες μπάντες του σουίνγκ, με μικρά σύνολα μουσικών -τεσσάρων ως έξι ατόμων- με ένα σολιστικό συνήθως όργανο.

Με αυτόν τον τρόπο, οι μουσικοί είχαν περισσότερες ευκαιρίες να αυτοσχεδιάζουν. Η ίδια η μουσική είχε πιο σύνθετες μελωδίες και αρμονίες και ιδιαίτερη έμφαση στο ρυθμό. Επιπλέον, κάποιες φράσεις ήταν μερικές φορές ασύμμετρες με αποτέλεσμα να υπάρχει πιο ενδιαφέρον αποτέλεσμα, αλλά μάλλον ακατάλληλο για χορό.

Οι μουσικοί στο μπήμποπ πειραματίζονταν με ασυνήθιστους χρωματισμούς, διάφωνους ήχους και τονισμούς κόντρα στη μελωδία, σηματοδοτώντας έτσι μια στροφή στην εξέλιξη της τεχνικής παιξίματος των κρουστών και του πιάνου.

Κύριοι εκπρόσωποι του μπήμποπ είναι ο τρομπετίστας Ντίζι Γκιλέσπι (Dizzy Gillespie) και ο σαξοφωνίστας (άλτο σαξόφωνο) Τσάρλι Πάρκερ (Charlie Parker).

Cool Jazz (1940-1950)

Η «Κουλ τζαζ» (Cool jazz) αναπτύχθηκε στα τέλη του 1940, περίπου την ίδια εποχή με το μπήμποπ. Ήταν πιο εκλεπτυσμένη, ατμοσφαιρική, χαμηλών τόνων και συγκρατημένη και επηρεασμένη από τους σπουδαίους συνθέτες του 20ου αι., όπως τον Ι. Στραβίνσκι και τον Κλ. Ντεμπισύ.

Μάιλς Ντέιβις

Οι σπουδαιότεροι εκπρόσωποι της κουλ τζαζ θεωρούνται ο τρομπετίστας Μάιλς Ντέιβις (Miles Davis) και ο πιανίστας και συνθέτης Γκιλ Έβανς (Gil Evans).

Ο Μάιλς Ντέιβις εισήγαγε μια πιο εγκεφαλική και περισσότερο πειθαρχημένη ενορχήστρωση από το παραδοσιακό μπήμποπ (ιδιαίτερα στα συντομότερα σόλο), με

αποτέλεσμα να κάνει τη μουσική κουλ να διαφέρει αισθητά από το προηγούμενο είδος.

Στην τροπικότητα, οι συγχορδίες επιλέγονται πρώτα για τον ήχο τους και δευτερευόντως για τη σχέση τους με την τονικότητα του τραγουδιού. Κάθε συγχορδία σημαίνει και διαφορετική τονικότητα, ίσως και την απουσία τονικότητας.

Με το έργο του «The Birth of the Cool» («Η γέννηση της κουλ τζαζ»), ξεφεύγει από τα στερεότυπα χρησιμοποιώντας έντονα την τροπικότητα.

Free Jazz (δεκαετία του 1960)

Από αυτή την εποχή εμφανίζεται ένας κατακλυσμός νέων ρευμάτων και στυλ με κύριο χαρακτηριστικό τον αυτοσχεδιασμό.

Ο όρος «Φρη τζαζ» (Free jazz) δίνει την εικόνα της νέας κατεύθυνσης της μουσικής τζαζ στη δεκαετία του 1960. Πειραματική, προκλητική και ενδιαφέρουσα για αρκετούς ακροατές, έχει ως χαρακτηριστικό τον υψηλό βαθμό διαφωνίας. Οι εκτελεστές δοκιμάζουν νέους ήχους εμπνεόμενοι από έξω-ευρωπαϊκούς πολιτισμούς.

Ο ομαδικός αυτοσχεδιασμός, όπου όλοι οι εκτελεστές αυτοσχεδιάζουν ταυτόχρονα και ανεξάρτητα από την αρμονική διαδοχή της σύνθεσης, ήταν κάτι το σύνηθες, προσδίδοντας μερικές φορές την αίσθηση του «οργανωμένου χάους».

Ορνέτ Κόλμαν

Σημαντικός εκπρόσωπος της Φρη τζαζ είναι ο σαξοφωνίστας Ορνέτ Κόλμαν (Ornette Coleman).Σύμφωνα με τη θεωρία του, δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι να κάνει κάποιος μουσική. Έτσι οι μουσικοί εκφράζουν ελεύθερα τα συναισθήματά τους μέσα

από τη μουσική.Η μελωδία, ο ρυθμός και η αρμονία χρησιμοποιούνται ισότιμα και έτσι οι μουσικοί παίζουν, σκέφτονται και αισθάνονται μέσα από ένα συνδυασμό ήχων, έχοντας με αυτόν τον τρόπο απεριόριστη ελευθερία.

Η τζαζ δε σταματά ποτέ (Δεκαετία του 1970 μέχρι και σήμερα)

Μετά τη δεκαετία του 1960, εμφανίζονται ρεύματα όπως «άβανγκαρντ» (avant-garde), «λάτιν» (latin), «άσιντ τζαζ» (acid jazz) κ.ά.Ακόμα και συνθέτες μουσικής του 20ου αι. έχουν γράψει επηρεασμένοι από τη τζαζ μουσική (όπως οι Κουρτ Βάιλ, Τζορτζ Γκέρσουιν, Λέοναρντ Μπέρνσταϊν κ.ά.). O Κλωντ Ντεμπισύ το 1908 συνέθεσε το έργο «Gollywog’s Cakewalk», ο Ιγκόρ Στραβίνσκι έγραψε συνθέσεις σε στυλ ράγκταϊμ και συνέθεσε το «Ebony Concerto» για το τζαζίστα Γούντι Χέρμαν (W. Herman), ενώ ο Άλμπαν Μπεργκ χρησιμοποίησε στοιχεία τζαζ στην όπερα «Lulu».

Η τζαζ μουσική πλέον αναγνωρίστηκε ως η μουσική που αντιπροσώπευε την ελευθερία. Οι μουσικοί άρχισαν να χρησιμοποιούν στοιχεία της τζαζ στις συνθέσεις τους, δημιουργώντας νέα είδη μουσικής.

Εξάλλου, όπως έχει πει και ο συγγραφέας και διευθυντής του περιοδικού «Jazz Magazine», Φίλιπ Κάρλς (Ph. Carles): «η έννοια της τζαζ δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στη μουσική. Αν προσπαθήσουμε να την ερμηνεύσουμε αποκλειστικά με μουσικολογικούς όρους, τότε παραβλέπουμε το πιο σημαντικό της σημείο, το βασικό της κλειδί, ότι πάνω απ’ όλα η τζαζ είναι μια στάση ζωής, ένας τρόπος να αντιμετωπίζεις τον κόσμο και την καθημερινή ζωή».

Το Blues

Η μοναδική μορφή μουσικής που δεν αναφέρεται στις αφηγήσεις της εποχής είναι τα Blues, - η ντόπια αμερικάνικη μουσική που γεννήθηκε όταν οι αφροαμερικανοί δούλοι τραγουδούσαν όπως είπαμε σε δική τους ερμηνεία τα ευρωπαϊκά λαϊκά τραγούδια. Η μεταστοιχείωση των τραγουδιών των ευρωπαίων αποίκων από τους δούλους ήταν οπωσδήποτε μια μεταγενέστερη εξέλιξη. Η εξέλιξη αυτή επρόκειτο ωστόσο να επηρεάσει σημαντικά όλη τη μεταγενέστερη λαϊκή μουσική της Αμερικής. Τα Blues είναι τραγούδια που αποτελούνται από 12 μέτρα όπου το κάθε μέτρο έχει 4 χρόνους και ο πρώτος στίχος επαναλαμβάνεται και ακολουθείται από μια άλλη παραλλαγή συνήθως επεξηγηματική. Αρχικά τα Blues ήταν μόνο τραγούδια θλίψης εμπνευσμένα από την σκληρή καθημερινότητα και τις σκληρές συνθήκες εργασίας των αφροαμερικανών σκλάβων στις βαμβακοφυτείες του Νότου.

Το Blues δεν αποτελεί στιλ ή φάση της Jazz. Είναι το σταθερό υπόβαθρο όλων των στιλ. Δεν ταυτίζεται με το σύνολο της Jazz αλλά είναι η καρδιά της. Δεν νοείται μουσικός ή ορχήστρα Jazz που να μην μπορεί να παίξει τα Blues και ακόμη και αν υπάρχει δεν θα φτάσει ποτέ στις κορυφές αυτής της μουσικής δίχως τα Blues. Και όταν το Blues πάψει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Jazz, η Jazz δεν θα υπάρχει πια, όπως τουλάχιστον τη γνωρίζουμε. Οι μεγάλοι μουσικοί της Jazz λένε πως το Blues είναι πάντα το παρόν, είναι ο τρόπος που αισθάνεσαι. Στην Jazz με τον όρο Blues εννοούμε δύο πράγματα: μία ορισμένη ψυχική διάθεση-συνήθως ένα αίσθημα μελαγχολίας και κατάθλιψης αλλά όχι υποχρεωτικά και δεύτερο μια μουσική φόρμα συνήθως το 12 μέτρο. Βέβαια το Blues πέρα από την οπτική δίπλα στην Jazz, υπήρξε και είναι αυτόνομο, έχει δηλαδή μια πορεία που διαμορφώνεται παράλληλα αλλά και σε σύνδεση με την Jazz. Όταν λοιπόν λέμε Blues εννοούμε δύο πράγματα:Πρώτον το γενικό ιδίωμα της αφροαμερικανικής φωνητικής μουσικής και δεύτερον ένα ιδιαίτερο είδος λαϊκού τραγουδιού.

Τα τραγουδισμένα Blues – αυτή η πεμπτουσία της Jazz- πρέπει να έκαναν την εμφάνισή τους πριν από τον εμφύλιο πόλεμο σε αρχαϊκές μορφές και όχι βέβαια στη μεταγενέστερη τυπική δωδεκάμετρη φόρμα. Δεν αποκλείεται αρχικά να επρόκειτο για τραγουδισμένους στίχους με παύσεις ανάμεσα τους των οποίων η διάρκεια εξαρτιόταν από την έμπνευση του τραγουδιστή και τον χρόνο που χρειαζόταν για να φτιάξει τον επόμενο στίχο. Το αρχικό αυτό Blues προήλθε πιθανότατα από τα μουσικά «καλέσματα» στους αγρούς και τα τραγούδια της δουλειάς (WorkSongs) ή τραγούδια γκόσπελ που είχαν αποβάλλει το θρησκευτικό τους χαρακτήρα. Εκείνο που έχει σημασία είναι το γεγονός ότι το Blues αποτελεί σταθμό όχι μόνο στη μουσική αλλά και στην κοινωνική εξέλιξη: σημαδεύει την εμφάνιση ενός ιδιαίτερου είδους ατομικού τραγουδιού που σχολιάζει την καθημερινή ζωή. Στο νότο το Blues μετατράπηκε σε οργανική μουσική για πιάνο μέσα στα μπαρ, στις ταβέρνες. Το ίδιο ίσως έγινε και στις νοτιοδυτικές πολιτείες, μέσα στους εργατικούς καταυλισμούς. Για τους αφροαμερικανούς bluesmen το Blues δεν μπορεί να δημιουργηθεί στις πλούσιες γειτονιές.

Η μουσική από αυτές τις γειτονιές δεν είναι Blues αλλά “σκουπίδια”, όπως λέει χαρακτηριστικά ο SonHouse , γιατί για να παίξεις Blues πρέπει να έχεις πόνο, θλίψη και δυσκολίες στην ίδια σου τη ζωή.“Blues is the truth” μας λέει ο Son House, άρα το αληθινό Blues έρχεται από την ίδια την ζωή και για να είναι blues (μελαγχολία) θα πρέπει και οι συνθήκες τις ζωής σου να είναι δύσκολες.

Ο Willie Dixon λέει: «ο καθένας έχει το Blues μέσα του», απευθυνόμενος στην μπάντα, «όμως ο καθένας το εκφράζει διαφορετικά, το εκφράζει σύμφωνα με τα βιώματα του, σύμφωνα με τον υλικό κόσμο γύρω του». Αναφέρει επίσης

περιγράφοντας την ζωή κάποιου στις βαμβακοφυτείες. «Η ζωή στο νότο ήταν σκληρή, δούλευες υπό τις χειρότερες συνθήκες, υπήρχε φτώχια, υπήρχε όμως η σκέψη και ουσιαστικά το όνειρο του βορρά, ως παράδεισος, και όταν εργάζεσαι όλη μέρα και όλη νύχτα τότε ασυναίσθητα κάποιες φορές σκέφτεσαι… έτσι είναι τα Blues, ασυναίσθητα σκέφτεσαι για πράγματα που θα επιθυμούσες και όταν τέτοιες σκέψεις σου έρχονται στο μυαλό τις σιγοτραγουδάς. Γι αυτό βλέπεις κάποιον την ώρα που πηγαίνει να μαζέψει το βαμβάκι να σιγοτραγουδά»: «Μια μέρα δεν θα είναι αργά. Θα ψάξεις για μένα αφεντικό. Μα θα έχω φύγει μακριά»

Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 τα Blues έχουν αρχίσει να έχουν επιρροή σε ευρύτερους κύκλους. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι οι γυναίκες κατείχαν σημαντική θέση στο Blues. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε την περίπτωση της «αυτοκράτειρας του Blues» Bessie Smith και της Ma Rainey. Γενικότερα οι γυναίκες κατείχαν σημαντικό ρόλο τόσο στην αφροαμερικανική οικογένεια όσο και στα «χονκι τονκ» (junkhouses). Τα Junkhouses θεωρούνταν τα μέρη του διαβόλου (Devil’s Places) επειδή εκεί έπιναν, μεθούσαν και γενικότερα στα μέρη αυτά σύχναζε «ο υπόκοσμος» των αφροαμερικανών. Παρατηρούμε λοιπόν μία διάκριση που εμφανίζεται στην ιστορία του Blues, από τους θρησκευτικούς ύμνους των Σπιριτσουαλς και Γκόσπελ περάσαμε στα «διαβολικά» Blues των junkhouses.

Reggae

H ρέγκε (reggae) είναι σύγχρονο μουσικό είδος που αναπτύχθηκε με επίκεντρο τη Τζαμάικα στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Σε σύντομο χρονικό διάστημα εξελίχθηκε σε κυρίαρχο είδος της τζαμαϊκανής μουσικής σκηνής, ενώ παράλληλα διαδόθηκε διεθνώς με αξιοσημείωτη απήχηση στη Βρετανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στην Αφρική. Οι ρίζες της ανιχνεύονται στο παραδοσιακό είδος που ονομάζεται μέντο (mento) και χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα, καθώς και στο είδος τού σκα (ska). Το μέντο χαρακτηρίζεται ως μία κατά βάση λαϊκή και εορταστική μουσική, συνδεδεμένη με το χορό, που αναπτύχθηκε αρχικά στο περιβάλλον των αγροτικών πληθυσμών της Τζαμάικα. Η μουσική σκα, επίσης ρυθμική και χορευτική, αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950, με χαρακτηριστικό ρυθμό 4/4, παρόμοιο με εκείνο του κλασικού rhythm and blues.

Ο μουσικός όρος ρέγκε και ο χαρακτηριστικός ρυθμός που ταυτίζεται με αυτόν χρονολογούνται από το 1968, έτος κυκλοφορίας του τραγουδιού Do the Reggay του συγκροτήματος Toots & the Maytals. Ένας ακόμα εκπρόσωπος της ρέγκε, ο δημοφιλής τραγουδιστής Τζίμι Κλιφ (Jimmy Cliff), κατάφερε να αποκτήσει διεθνή φήμη ως πρωταγωνιστής της ταινίας The Harder They Come (1972), που συνέβαλε σημαντικά στη διάδοση του νέου μουσικού είδους. H ρέγκε διατήρησε κυρίως τοπικό χαρακτήρα κατά τα πρώτα χρόνια διαμόρφωσής της, καθώς οι περισσότεροι εκπρόσωποί της παρέμεναν στη Τζαμάικα ενώ μικρό δείγμα της μουσικής τους ακουγόταν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς εκτός της χώρας, κυρίως τραγούδια των Τζίμι Κλιφ και Ντέσμοντ Ντέκερ που περιστασιακά προβάλλονταν στην Αμερική και στην Ευρώπη. Στη δεκαετία του 1970 διαδόθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, κυρίως μέσω Τζαμαϊκανών μεταναστών αλλά και εγχώριων μουσικών, ενώ σημαντική

συνεισφορά στη διάδοση της στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές ακόμα χώρες του κόσμου είχε ο Μπομπ Μάρλεϊ, ηγέτης του συγκροτήματος The Wailers και ένας από τους δημοφιλέστερους καλλιτέχνες του είδους παγκοσμίως. Ο Μάρλεΐ εισήγαγε επίσης ορισμένες καινοτομίες στη ρέγκε, επιταχύνοντας ελαφρά το ρυθμό της, χρησιμοποιώντας ενισχυμένες ροκ και μπλουζ κιθάρες καθώς και ένα φωνητικό γκόσπελ τρίο (I-Threes). Επιπλέον, οι Wailers ενσωμάτωσαν στοιχεία δανεισμένα από παραδοσιακούς αφρικανικούς και τζαμαϊκανούς ρυθμούς, όπως και από τους τελετουργικούς τυμπανισμούς που αποτελούσαν μέρος της μουσικής παράδοσης του κινήματος των Ρασταφάρι.

Μπομπ Μάρλεϊ

Ο Μπομπ Μάρλεϊ θεωρείται η αιχμή του δόρατος της ρέγκε μουσικής, ωστόσο κατά τη δεκαετία του 1970 αρκετοί μουσικοί συνεισέφεραν επίσης στην εξέλιξη του είδους, με αποτέλεσμα την εμφάνιση αρκετών παραλλαγών του. Οι Sly and Robbie εισήγαγαν ένα γρηγορότερο είδος της ρέγκε που ονομάστηκε rockers, οι τραγουδιστές Γκρέγκορι Άιζακς και Ντένις Μπράουν τραγούδησαν με το χαρακτηριστικό ύφος τους το είδος που αποκαλείται lovers rock, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ξεκίνησε να αναπτύσσεται από DJs το πολύ δημοφιλές είδος του dancehall που χαρακτηρίζεται από το γρηγορότερο ρυθμό του, τη χρήση «συνθεσάιζερ» και rap φωνητικών.

Ως μουσικό είδος εξέφρασε κυρίως τις καταπιεσμένες και οικονομικά υποβαθμισμένες κοινωνικές τάξεις, με συχνές αναφορές στην ανάγκη ισότητας και δικαιοσύνης, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στους στίχους των τραγουδιών. Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος των Maytals, Φρέντερικ Χίμπερτ, όρισε τον όρο ρέγκε σχολιάζοντας χαρακτηριστικά: «Ρέγκε σημαίνει ό,τι προέρχεται από το λαό, κάτι καθημερινό, από το γκέτο [...] σημαίνει φτώχεια, δεινά, Ρασταφάρι, οτιδήποτε από το γκέτο. Είναι μουσική επαναστατών, ανθρώπων που δεν έχουν αυτό που επιθυμούν». Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, η ρέγκε συνδέθηκε επίσης στενά με το ρασταφαριανισμό, μεταφέροντας τα κοινωνικά και θρησκευτικά μηνύματά του και συμβάλλοντας στη διάδοσή του.

Πρώτα χρόνια ζωής και καριέρας Ο Μάρλεϊ γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό το Nine Mile, του Saint Ann Parish, στη Τζαμάικα. Το πλήρες όνομά του ήταν Νέστα Ρόμπερτ Μάρλεϊ. Ένας τζαμαϊκανός υπάλληλος της υπηρεσίας διαβατηρίων θα του αλλάξει στη συνέχεια το πρώτο με το μεσαίο του όνομα. Ο πατέρας του, Norval Sinclair Marley, (γεννημένος το 1895) ήταν λευκός Τζαμαϊκανός με αγγλική καταγωγή, που ζούσε στο Λίβερπουλ. Ο Norval ήταν ναυτικός αξιωματούχος, καπετάνιος και επιθεωρητής φυτειών, όταν γνώρισε και

παντρεύτηκε την Σεντέλα Μπούκερ (1926- 2008), μια μαύρη Τζαμαϊκανή μόλις δεκαεννιά χρονών τότε. Ο Norval παρείχε οικονομική υποστήριξη στη γυναίκα και το παιδί του, αλλά σπάνια τους έβλεπε, λόγω των συχνών μακρινών ταξιδιών του. Το 1955, όταν ο Μάρλεϊ ήταν 10 χρονών, ο πατέρας του πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 60 ετών. Ο Μάρλεϊ ήταν θύμα ρατσισμού στην παιδική του ηλικία λόγω της ανάμεικτης καταγωγής του και ήρθε αντιμέτωπος με ερωτήσεις για την φυλετική του ταυτότητα κατά τη διάρκεια της ζωής του. Κάποτε δήλωσε:

Δεν είμαι προκατειλημμένος απέναντι του. Ο πατέρας μου ήταν λευκός και η μητέρα μου μαύρη. Με φωνάζουν μιγά ή κάπως έτσι. Δεν είμαι σε καμία πλευρά. Ούτε στην μαύρη, ούτε στην λευκή. Είμαι στου Θεού την πλευρά, Αυτού που με έπλασε και με έκανε να προέρχομαι από την μαύρη και την λευκή.

Ο Μάρλεϊ και η μητέρα του μετακόμισαν σε μια φτωχογειτονιά του Κίνγκστον, στη Trenchtown, μετά το θάνατο του Norval. Αναγκάστηκε να μάθει αυτοάμυνα για να υπερασπίζει τον εαυτό του από παλικαρισμούς που τον είχαν σαν στόχο λόγω της καταγωγής και του αναστήματος του (1.63 μ. ύψος). Κέρδισε τελικά φήμη για τη φυσική του δύναμη και το ψευδώνυμο «Tuff Gong».

Ο Μάρλεϊ έγινε φίλος με τον Neville "Bunny" Livingston (αργότερα γνωστός ως Bunny Wailer), με τον οποίο ξεκίνησε να παίζει μουσική. Παράτησε το σχολείο σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και ξεκίνησε να εργάζεται ως μαθητευόμενος σε ένα σιδεράδικο. Στον ελεύθερο χρόνο του, αυτός και ο Livingston έπαιζαν μουσική με τον Joe Higgs, ένα τοπικό τραγουδιστή που είχε ασπαστεί τον Ρασταφαριανισμό και θεωρείται από πολλούς μέντορας του Μάρλεϊ. Σε μια τέτοια συνεύρεση με τον Higgs και τον Livingston ο Μάρλεϊ γνώρισε τον Peter McIntosh (αργότερα γνωστό ως Peter Tosh), με τον οποίο είχαν κοινές μουσικές φιλοδοξίες.

Το 1962, ο Μάρλεϊ ηχογράφησε τα πρώτα του δύο singles, "Judge Not" και "One Cup of Coffee", με έναν τοπικό παραγωγό, Leslie Kong. Τα τραγούδια κυκλοφόρησαν από την εταιρία Beverley με το ψευδώνυμο Μπόμπι Μάρτελ, ελκύοντας ελάχιστο ενδιαφέρον. Τα ίδια τραγούδια επανακυκλοφόρησαν σε μια μεταθανάτια συλλογή με την δουλειά του Μάρλεϊ, Songs of Freedom.

Πηγες

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%B6

http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-C114/612/3978,17802/index3_2.html

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%B5

RnB Το rhythm and blues , γνωστό περισσότερο με τις συντμήσεις R&B ή RnB, είναι ένα δημοφιλές είδος αφροαμερικάνικης μουσικής που ανάγεται στη δεκαετία του 1940. Πιο συγκεκριμένα την ονομασία την εισήγαγε για πρώτη φορά, ο Jerry Wexler του περιοδικού Billboard, για να αντικαταστήσει το χαρακτηρισμό ‘race music’, που προήλθε μέσα από την κοινότητα των αφροαμερικανών, ο οποίος μετά τον πόλεμο

θεωρήθηκε ‘προσβλητικός’. Το 1930 αντικατέστησε τον ρατσιστικό όρο race music (φυλετική μουσική). Είναι το είδος της λαϊκής αφροαμερικανικής μουσικής που εμφανίστηκε και αναπτύχθηκε μεταξύ τα τέλη της δεκαετίας των ‘40s μέχρι τις αρχές των ‘60s. Συνδυάζοντας τη συναισθηματική ευθύτητα των blues και την ορχηστρική ένταση της jazz ήταν ο πρόγονος της soul, του rock & roll και του rockabilly. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τις δισκογραφικές εταιρείες, χαρακτηρίζοντας τις ηχογραφήσεις που απευθύνονταν κυρίως στους Αφρο-Αμερικανούς αστούς. Ήταν η περίοδος που ‘μία εκλεπτυσμένη βασισμένη στη jazz και στη rock, με έναν έντονο και επίμονο ρυθμό’, γινόταν όλο και πιο δημοφιλής. Επίσης ο όρος rhythm and blues χρησιμοποιήθηκε από το Billboard για τις λίστες των μουσικών τσαρτς από τον Ιούνιο του 1949 μέχρι τον Αύγουστο του 1969,οπότε και τα Hot Rhythm & Blues Singles τσαρτ μετονομάστηκαν σε Best Selling Soul Singles.

Οι Μουσικές Ρίζες

Αν και η επικρατούσα άποψη των μουσικών κριτικών είναι ότι χρησιμοποιήθηκε ως όρος-ομπρέλα για να αγκαλιάσει πολλά είδη μαύρης μουσικής -εκτός gospel και κλασικής μουσικής- μουσικά το rhythm & blues είναι ο απόγονος των blues και πιο συγκεκριμένα των jump blues. Τα jump blues ήταν πιο γρήγορα blues, που έπαιζαν συνήθως τα μικρά συγκροτήματα και είχαν βάση τα πνευστά, με αναφορά στο swing, ένα ιδιαίτερα δημοφιλές είδος της δεκαετίας των ‘40s. Μάλιστα, κάποιοι θεωρούν ότι το rhythm & blues έκαναν την εμφάνισή τους, μόλις παρήκμασαν οι big bands και η jazz στράφηκε στα σόλο της bop. Όπως και να’χει ο όρος rhythm & blues άλλαζε συνεχώς νόημα. Μέχρι τις αρχές των ‘50s χαρακτήριζε τις ηχογραφήσεις των blues. Αρχές των ‘50s, μετά τη συμβολή τους στην εμφάνιση και εξέλιξη του rock and roll, αναφερόταν στα μουσικά είδη που ξεπήδησαν από τα electric blues, όπως επίσης και από τη gospel και τη soul. Μέχρι τα ‘70s, αγκάλιαζε τη γενική ορολογία για τη soul και τη funk. Τη δεκατιά των ‘80s, όταν εμφανίστηκε ένα νέο στυλ R&B, έγινε ευρέως γνωστή ως σύγχρονη R&B.

Οι ορχήστρες rhythm & blues απαρτίζονταν συνήθως από έναν πρώτο τραγουδιστή ή μουσικό, όργανα που κρατάνε το ρυθμό (μπάσο, drums και συνδυασμός πιάνου,εκκλησιαστικού organ και ηλεκτρικής κιθάρας), ένα group φωνητικών και πνευστά. Ο ρυθμός είναι ίδιος ή τέλος πάντων παρόμοιος με τα blues, αλλά κυρίαρχο ρόλο εδώ παίζουν τα φωνητικά, που επαναλάμβαναν στίχους κατά τη διάρκεια ενός κομματιού, συμβάλλοντας έτσι και αυτά στο ρυθμό. Όλο αυτό το μουσικό σύνολο και ιδίως τα φωνητικά ενίσχυαν τα συναισθήματα έκστασης και έντασης, μαγεύοντας το ακροατήριο.

Και καθώς το κοινό εκστασιαζόταν, οι τραγουδιστές αν και συναισθηματικά φορτισμένοι λόγω των στίχων παρέμεναν ψύχραιμοι, χαλαροί και ωραίοι, ελέγχοντας

την όλη κατάσταση. Οι ορχήστρες συνήθως ήταν ομοιόμορφα ντυμένες με κοστούμια ή και φόρμες. Οι στίχοι είχαν να κάνουν από τα πιο κοινότοπα θέματα της λαϊκής μουσικής (αγάπες, ερωτικές απογοητεύσεις), μέχρι την οπτική των blues τραγουδιών για την ανθρώπινη φύση.

Η Γεωγραφική Προέλευση

Η μεταπολεμική εποχή είχε δημιουργήσει ένα εντελώς νέο μουσικό τοπίο, που συνδυαζόταν με νέα αφροαμερικανικά ακροατήρια, νέα αφροαμερικανικά μουσικά είδη και νέες αγορές για τη μουσική που θα τις εξυπηρετούσε μία νέα μουσική βιομηχανία. Έτσι νέοι και πρωτοπόροι μουσικοί ξεκίνησαν να ηχογραφούν μουσική για ένα ανυπόμονο κοινό. Η μουσική πλέον παιζόταν από επαγγελματίες πλέον μουσικούς, που δούλευαν μόνοι τους ή σε συγκροτήματα.

Οι ερμηνευτές του νέου είδους, rhythm and blues των ‘40s, ήταν ένα φαινόμενο των νέων ανεξάρτητων δισκογραφικών εταιρειών. Πολλές από αυτές τις εταιρείες βρισκόντουσαν στους πόλους έλξης διασκέδασης όπως Νέα Υόρκη και Los Angeles, αλλά φυσικά πάντα υπήρχαν και οι τοπικές. Ιδιοκτήτες του ήταν κυρίως λευκοί επιχειρηματίες που προσέφεραν υπηρεσίες στη αφροαμερικανική κοινότητα των πόλεων και που είδαν τις δυνατότητες εμπορικής εκμετάλλευσης της λαϊκής μουσικής. Καθεμία από τις εταιρείες αυτές συνέβαλε με το δικό της τρόπο στην εξέλιξη του rhythm and blues.

Από τις πρώτες και σημαντικότερες εταιρείες ήταν η ανεξάρτητη Savoy, που ιδρύθηκε το 1942. Ιδρυτής της ήταν ο Νεοϋορκέζος και ιδιοκτήτης δισκοπωλείου, Herman Lubinsky. Η Savoy ήταν μία από τις μοναδικές εταιρείες που εξειδικεύτηκε στα δύο πιο πρωτοποριακά αφροαμερικανικά μουσικά είδη των ‘40s: τη bebop κα το rhythm and blues.

Στο Los Angeles οι δύο μεγάλες ανεξάρτητες ήταν οι Imperial και Specialty. Η Imperial, του παραγωγού Lew Chudd, κατέληξε κυρίαρχη, όταν ο Chudd άρχισε να αναζητά τα ταλέντα του στη Νέα Ορλεάνη και τελικά άλλαξε το ύφος του rhythm and blues, υπογράφοντας με τον Fats Domino. Η πιο σημαντική όμως εταιρεία-γέφυρα με τη Νέα Ορλεάνη του Los Angeles ήταν η Specialty Records του Art Rupe. Ο Rupe, που ξεκίνησε την εταιρεία του το 1946, άρχισε ηχογραφώντας jump blues ορχήστρες όπως τους Joe Liggins and the Honeydrippers και τον Percy Mayfield, ένας πολύ καλός τραγουδιστής, αλλά και κορυφαίος στιχουργός.

Η Chess Records συστήθηκε στο Chicago το 1947 από δύο αδέρφια, τους Leonard και Phil Chess. Βασίστηκε σε ένα διαφορετικό μουσικό είδος: στους μπλουζίστες με

καταγωγή το Delta και ηλεκτρικό ήχο, που μετανάστευσαν στο Βορρά από το Mississippi. Αναζητούσαν τον πληθωρικό ήχο των jump blues και το δυνατό, ηλεκτρικό ήχο που μπορούσε να ακουστεί στα nightclubs, όπου σύχναζαν. Οι πιο πετυχημένοι καλλιτέχνες της εποχής ήταν αυτοί που μπορούσαν να υιοθετήσουν το ύφος των country blues στη δομή των συγκροτημάτων των jump. Οι κυριότεροι εκπρόσωποι του είδους ήταν ο Muddy Waters, που έστησε ορχήστρες με ιδιοφυείς μουσικούς όπως τους Little Walter, Jimmy Rogers, Otis Spann και Fred Below.

Τα αδέρφια Chess εκμεταλλεύτηκαν το απέραντο ταλέντο του παραγωγού-στιχουργού Willie Dixon και άρχισαν να αποκτούν κυρίως τους καλύτερους καλλιτέχνες rhythm and blues του Chicago. Ο Muddy Waters ηχογράφησε πρώτη φορά μαζί τους το 1950, τραγουδώντας παραδοσιακά blues, με τη συνοδεία ενός μόνο μπάσου. Ο Waters ήταν το πρότυπο και το κλασικό παράδειγμα των Chicago blues. Άλλοι πετυχημένοι rhythm and blues καλλιτέχνες της Chess ήταν οι Howlin’ Wolf και Little Walter. Αυτοί οι καλλιτέχνες δεν έκανα ποτέ επιτυχία σε άλλο κοινό πέρα από αυτό των αφροαμερικανών ή τουλάχιστον μέχρι το 1950. Αποτέλεσαν όμως τις πιο βαθιές επιρροές για τους Βρετανούς rockers των ’60s και των guitar rock bands των ’70s.

Η κορυφαία όμως δισκογραφική εταιρεία ήταν αδιαμφισβήτητα η Atlantic. Ιδρύθηκε το 1948 από δύο Τούρκους, τον Ahmet και Nesuhi Ertegun και τον Herb Abrahamson και οι οποίοι κατάφεραν να κυριαρχήσουν τόσο στο rhythm and blues, όσο και στο rock ‘n’ roll. Το μειονέκτημα της Atlantic μετατράπηκε στο μεγαλύτερό της πλεονέκτημα. Επειδή δεν υπήρχε παράδοση στα blues στη Νέα Υόρκη, τα αδέρφια Ertegun ήταν υποχρεωμένοι να την εφεύρουν. Συνεργάστηκαν με έναν καταπληκτικό μαύρο παραγωγό, ονόματι Jesse Stone, που έβαλε τους τζαζίστες της 52nd street, να δημιουργήσουν έναν εκλεπτυσμένο αλλά μπλουζίζον ήχο που έμελλε να επαναπροσδιορίσει τη μουσική στην Αμερική.

Το πρώτο μεγάλο αστέρι της Atlantic ήταν η Ruth Brown, μία jazz-pop ερμηνεύτρια που είπε στον Ahmet Ertegun όταν ξεκίνησε η συνεργασία τους, “Δε μου αρέσουν τα blues”. Αλλά το pop-blues ύφος της, ταίριαζε απόλυτα στο μοντέρνο νεοϋορκέζικο κοινό και στους λευκούς νεαρούς που μόλις είχαν αρχίσει να ακούν rhythm and blues. Αυτή και η Lavern Baker, υπέγραψαν συμβόλαιο το 1954 και έγιναν οι δύο μεγαλύτερες ερμηνεύτριες του R&B.

Η Εξέλιξη

1940′s

Ο πιο γνωστός εκπρόσωπος του είδους και για πολλούς ο μουσικός που έσπρωξε τα blues προς την κατεύθυνσή του rhythm & blues είναι Louis Jordan. Ο Jordan -που κληρονόμησε την ορχήστρα του το 1938- μίκρυνε το μέγεθος των συνηθισμένων

πολυπληθών swing ορχηστρών, επικεντρώθηκε στο χορευτικό ρυθμό (the “shuffle”) και τραγούδησε για τη σκληρή ζωή των αφροαμερικανών με σχεδόν ειρωνικό ύφος. Το 1948, ο Jordan κυριαρχούσε στο top five των R&B charts με τρία κομμάτια, δύο εκ των οποίων βασίζονταν σε ρυθμούς του boogie-woogie, το οποίο θα γινόταν της μόδας κατά τη δεκαετία του ’40. Η ορχήστρα του Jordan, the Tympany Five, συνίστατο από τον ίδιο στο σαξόφωνο και τα φωνητικά, τρομπέτα, τενόρο σαξόφωνο, πιάνο, μπάσο και drums. Την cool μουσική του Jordan ακολουθούσαν εκείνη την εποχή και οι Big Joe Turner, Roy Brown, Billy Wright και Wynonie Harris, η οποία χαρακτηρίζεται και ως jump blues. Τότε είναι που ο Wynonie Harris διασκευάζει το κομμάτι του Roy Brown, “Good Rockin’ Tonight” και φτάνει στο Νο2 των charts.

Το 1949, ο όρος “Rhythm and Blues” αντικαθιστά την κατηγορία Harlem Hit Parade του περιοδικού Billboard. Τον ίδιο χρόνο, ηχογραφήθηκε το “The Huckle-Buck”, από το σαξοφωνίστα Paul Williams, και έγινε το Νο1 R&B κομμάτι, παραμένοντας στην κορυφή των charts για σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο. Ο Paul Williams και το συγκρότημά του οι Hucklebucker είχαν ιδιαίτερα επεισοδιακές εμφανίσεις, οι οποίες πολύ συχνά σταματούσαν στη μέση. Οι στίχοι τους είχαν σεξουαλικά υπονοούμενα και μάλιστα ένας έφηβος από τη Philadelphia είπε ότι “Αυτός ο Hucklebuck είναι ένας πολύ βρώμικος χορός”.

Αρχές με μέσα 1950s

Ο Johnny Otis, που ανήκε στη Newark, New Jersey-θυγατρική της Savoy Records- ηχογράφησε αρκετά R&B hits το 1951, συμπεριλαμβανομένου και των “Double Crossing Blues”, “Mistrustin’ Blues” και “Cupid’s Boogie”, που έγιναν όλα μεγάλες επιτυχίες. Συνολικά είχε δέκα top ten επιτυχίες εκείνη τη χρονιά. Οι Clovers, ένα φωνητικό τρίο που είχε ένα χαρακτηριστικό συνδυασμό από blues και gospel, έκανε Νο5 την ίδια χρονιά το “Don’t You Know I Love You”. Τότε ήταν που ο DJ Alan Freed ξεκίνησε μία μεταμεσονύκτια ραδιοφωνική εκπομπή με τίτλο “The Moondog Rock Roll House Party” σε ραδιοφωνικό σταθμό στο Cleveland του Ohio. Η εκπομπή του Freed είχε χορηγό τον Fred Mintz, ιδιοκτήτη ενός R&B δισκοπωλείου με αποκλειστικά αφροαμερικανική πελατεία. Ο Freed σε αυτή την εκπομπή άρχισε να αναφέρεται στο rhythm and blues ως rock and roll.

Το 1951, κάνει την εμφάνισή του ο Little Richard Penniman με ηχογραφήσεις για την RCA Records, με jump blues ήχο. Ωστόσο ολόκληρος ο κόσμος θα μάθαινε τον Little Richard και το funky rhythm and blues ήχο του μετά το 1954, όταν τον ανακάλυψε η Specialty Records. Το 1955 ήταν η χρονιά που η φήμη του εκτοξεύθηκε και ο ορισμός του rock ‘n’ roll κατέφθασε με τις επιτυχίες του, ξεκινώντας με το “Tutti Frutti“ και το “Long Tall Sally“, που αργότερα θα επηρέαζαν καλλιτέχνες όπως το James Brown, Elvis Presley και Otis Redding.

Τα ’50s, το R&B κυριαρχούσε με ερμηνευτές όπως το Ray Charles και τη Ruth Brown, όπως επίσης και συγκροτήματα όπως the Drifters και the Coasters. Τελικά το R&B μεταμορφώθηκε σε soul, πιο χαλαρή και funky από το δυναμισμό του R&B.

Μεταξύ 1951 και 1954 ,η Ruth Brown έφτανε κάθε χρόνο στο top 5: “Teardrops from My Eyes“, “Five, Ten, Fifteen Hours”, “(Mama) He Treats Your Daughter Mean” και “What a Dream”. Το 1953, η R&B πρωτότυπη και αυθεντική εκδοχή του “Hound Dog” του Willie Mae Thornton έφτασε το Νο3.

Ο συμπαθής χοντρούλης Fats Domino εμφανίζεται στο αφιλόξενο για μαύρους top 30 των pop charts μεταξύ 1952 και 1953 και αργότερα στο top 10 με το “Ain’t That a Shame”. Ο Ray Charles γίνεται γνωστός σε όλη την Αμερική το1955 με το “I Got a Woman”.ο Big Bill Broonzy είχε δηλώσει χαρακτηριστικά για τη μουσική του Charles: “Ανακατεύει τα blues με τα spirituals… Ξέρω πολύ καλά, ότι αυτό δεν είναι σωστό”.

Στην Chess Records την άνοιξη του 1955 το ντεμπούτο του Bo Diddley, “Bo Diddley”/”I’m A Man” σκαρφάλωσε στο Νο2 στα R&B charts και απογείωσε τον αυθεντικό ήχο του rhythm and blues toy Diddley, που λίγο αργότερα θα γινόταν η βάση του rock and roll.

Με την υποστήριξη του Leonard Chess της Chess Records, ο Chuck Berry ”πείραξε’ ένα country κομμάτι με τεράστια ιστορία και τίτλο “Ida Red“. Το αποτέλεσμα ήταν το “Maybellene” να γίνει το Νο3 στα R&B charts το 1955, αλλά και να μπει στα top 30 των pop charts. Ο Alan Freed, που μετακόμισε πια στη Νέα Υόρκη και είχε μεγαλύτερο κοινό, βοήθησε το δίσκο να γίνει πασίγνωστο και στους λευκούς έφηβους. Ο Freed βέβαια δεν το έκανε γιατί είχε εκτιμήσει την καλλιτεχνική αξία του Berry, αλλά γιατί οι παραγωγοί του είχαν τάξει μερίδιο από τα κέρδη τους, κοινή τακτική για εκείνη την εποχή.

Τέλη 1950s

Το 1956, πραγματοποιήθηκε μία περιοδεία με τους R&B “Top Stars of ’56”, με επικεφαλής τους Al Hibbler, Frankie Lymon and the Teenagers και τον Carl Perkins, του οποίου τα “Blue Suede Shoes” ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή στους ‘πελάτες’ της R&B. Μερικοί από τους ερμηνευτές που συμπλήρωναν τη λίστα ήταν οι Chuck Berry, Cathy Carr, Shirley & Lee, Della Reese, the Cleftones και the Spaniels με την ορχήστρα του Illinois Jacquet, Big Rockin’ Rhythm Band. Στην Columbia η συναυλία κατέληξε σε μάχη, όταν ο Perkins άρχισε το πρώτο τραγούδι του τελευταίου μέρους. Ο Perkins δήλωσε τότε, “Ήταν επικίνδυνα. Πολλά παιδιά τραυματίστηκαν. η μουσική τα τρέλαινε”. Στην Annapolis 70,000 άνθρωποι προσπαθούσαν να παρακολουθήσουν μία sold out συναυλία με 8,000 θέσεις. Οι δρόμοι παρέμειναν κλειστοί για επτά ολόκληρες ώρες.

Και οι κινηματογραφιστές θέλησαν να εκμεταλλευτούν τη δημοτικότητα των “rhythm and blues” μουσικών ως “rock n roll” μουσικών στις αρχές του 1956. Οι Little

Richard, Chuck Berry, Fats Domino, Big Joe Turner, The Treniers, The Platters, The Flamingos εμφανίστηκαν και στη μεγάλη οθόνη.

Δύο δίσκοι του Elvis Presley ανέβηκαν στο R&B top five το 1957: “Jailhouse Rock”/”Treat Me Nice” στο Νο1 και το “All Shook Up” στο Νο5, με πρωτοφανή αποδοχή ενός μη Αφρο-Αμερικανού καλλιτέχνη σε μία μουσική κατηγορία που ήταν αποκλειστικά και μόνο για αφροαμερικανούς καλλιτέχνες.

Το 1959, δύο δισκογραφικές αφροαμερικανών ιδιοκτητών, εκ των οποίων η μία θα γινόταν μεγάλη και τρανή, μπαίνουν στο μουσικό προσκήνιο: η Sar του Sam Cooke και η Motown Records του Berry Gordy.

Ο, Bill Black, ο οποίος βοήθησε τον Elvis Presley στο ξεκίνημά του, ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στους αφροαμερικανούς μουσικόφιλους. Το 90 τοις εκατό των πωλήσεών του ήταν από μαύρους ακροατές και το κομμάτι του “Smokey, Part 2″ (1959) ανέβηκε το στο Νο1 στα charts της αφροαμερικανικής μουσικής. Μάλιστα κάποιο του είπαν ότι “πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί νομίζουν ότι είστε συγκρότημα αφροαμερικανών, επειδή ο ήχος σας είναι αφροαμερικανικός και funky”. Ο λόγος ήταν επειδή η Hi Records δεν έβαζε τη φωτογραφία του group στους πρώτους δίσκους τους.

1960s και αργότερα

Το Νο5 hit “Chain Gang”, του Sam Cooke είναι ενδεικτικό R&B το 1960, όπως ακριβώς και το Νο5 hit “The Twist”του Chubby Checker . Από τις αρχές των ’60s, η μουσική βιομηχανία που ήταν γνωστή ως rhythm and blues, τώρα ονομαζόταν soul και η αντίστοιχη των λευκών ως blue eyed soul. Η Motown Records είχε το πρώτο της μεγάλο σε πωλήσεις single (ένα εκατομμύριο) το 1960 με το “Shop Around” των The Miracles, ενώ το 1961 η Stax Records είχε την πρώτη της επιτυχία με το “Gee Whiz! (Look at His Eyes)” της Carla Thomas. Η επόμενη επιτυχία της Stax, το ορχηστρικό “Last Night” των Mar-Keys (1961) εισήγαγε τον πιο σκληρό ήχο της Memphis soul.

Στις αρχές τουλάχιστον των ’60s, η soul μουσική παρέμεινε κοντά στις ρίζες της, δηλαδή το R&B. Ωστόσο οι διαφορές μεταξύ των κέντρων που παρήγαγαν μουσική ήταν σημαντικές ώστε το είδος να μετεξελιχθεί και να γεννήσει έτσι και άλλα, όλα όμως με αρχή εκκίνησης το κλασικό R&B και τις παραδοσιακές blues, gospel & jazz μουσικές.

Οι μεγαλύτερες μουσικές προσωπικότητες

PrinceΟ Prince Rogers Nelson γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου του 1958 στην Μινεάπολη των Ηνωμένων Πολιτειών. Eίχε δείξει το τεράστιο ταλέντο του από μικρός. Εκτός από τις άριστες συνθέσεις και παραγωγές του, μάθαινε με μεγάλη ευκολία να παίζει διαφορετικά μουσικά όργανα. Το ντεμπούτο του στη δισκογραφία έγινε με το μάλλον μέτριο ‘For You’, ένα άλμπουμ με επιρροές από funk και soul απ΄ όπου ξεχώρισε το single ‘Soft And Wet’. Το 1979 ο Prince επιστράτευσε το συγκρότημά του που είχε τίτλο το όνομά του. Ο Prince δεν είχε τίποτα που να μην ήταν παραγωγικό. Ό,τι κι αν συνέθετε γνώριζε επιτυχία. Τα δύο singles του ‘Controversy’ και ‘1999’ κυκλοφόρησαν μέσα από το άλμπουμ ‘1999’ και όπως αποδείχθηκε για μία ακόμα φορά, ο Prince ήταν μια διάνοια. Το 1984, μετά από έντονες διαμάχες με τους Time, ο Prince ξεκίνησε να “δουλεύει” επάνω στην ταινία ‘Purple Rain’ η οποία εξιστορούσε κατά κάποιο τρόπο την αυτοβιογραφία του Prince. Στην ταινία κράτησε ο ίδιος τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το εντυπωσιακό ‘When Doves Cry’ που ακουγόταν στο soundtrack της ταινίας ‘Purple Rain’ όχι μόνο ξεχώρισε σαν single, αλλά ήταν το πρώτο τραγούδι του Prince που πήγε στο No 1 των Αμερικάνικων charts. Από το ίδιο soundtrack ακολούθησαν το ‘Let’s Go Crazy’ και ‘Purple Rain’ που πήγαν στο Αμερικάνικο No 1 και No 2 αντίστοιχα καθιερώνοντας τον Prince ως μία από τις σημαντικότερες μορφές της δεκαετίας του 80. Ακολούθησαν 5 χρόνια τεράστιας επιτυχίας, με μια πληθώρα τραγουδιών στα παγκόσμια charts. Ο μόνος που μπορούσε να συγκριθεί μαζί του ήταν ο Michael Jackson. Η δεκαετία του ’90 μπήκε θριαμβευτικά με το soundtrack της ταινίας ‘Batman’ τη μουσική επένδυση της οποίας ανέλαβε ο Prince. Το ‘Batman’ έμεινε στην κορυφή των charts για έξι συνεχόμενες εβδομάδες. Μετρώντας από τότε 32 βραβεία μεταξύ των οποίων και 7 Grammys, 1 Χρυσή Σφαίρα και πολλά ακόμη, υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες μορφές των τελευταίων χρόνων. Ο Prince μπήκε επίσης στη λίστα στο περιοδικό Time το 2010, στους «100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο». Στις 21 Απριλίου του 2016 γίνεται γνωστή η είδηση του ξαφνικού θανάτου του εξαιτίας μίας γρίπης που τον ταλαιπωρούσε.

BeyoncéΓεννήθηκε στο Χιούστον των Η.Π.Α. Ως παιδί, συμμετείχε και ερμήνευσε σε διάφορα talent shows, ενώ ξεκίνησε να γίνεται γνωστή στα τέλη του '90, μέσω του R&B συγκροτήματος Destiny's Child, όπου ήταν βασική

τραγουδίστρια και κατάφεραν να γίνουν ένα από τα πιο εμπορικά συγκροτήματα όλων των εποχών και το ποιο εμπορικό γυναικείο συγκρότημα όλων των εποχών. Παρ' όλη την τεράστια επιτυχία του συγκροτήματος, η Μπιγιονσέ αποφάσισε να ακολουθήσει solo καριέρα κι έτσι, το 2003 αποχώρησε προσωρινά από το γκρουπ και κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο «Dangerously in Love», το οποίο την καθιέρωσε ως solo καλλιτέχνιδα, πούλησε 13.000.000 αντίτυπα, κέρδισε πέντε βραβεία Grammy, ενώ επίσης τα τραγούδια της, «Crazy in Love» σε συνεργασία με τον Jay-Z και «Baby Boy» ήταν νούμερο 1 στην κορυφή των Billboard Hot 100. Μετά την οριστική αποχώρηση της Μπιγιονσέ από το συγκρότημα Destiny's Child αλλά και τη διάλυση του, το 2005, κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της ως solo καλλιτέχνης, με τίτλο «B'Day», την ημέρα των 24ων γενεθλίων της, το οποίο περιείχε επιτυχίες όπως «Déjà Vu», «Irreplaceable» και «Beautiful Liar». Το συγκεκριμένο άλμπουμ, πούλησε 540.000 αντίτυπα τη πρώτη εβδομάδα (9.000.000 μέχρι σήμερα) και έγινε δεύτερο πιο επιτυχημένο άλμπουμ της. Ο γάμος της, με τον ράπερ Jay-Z, που πραγματοποιήθηκε το 2008, την επηρέασε ώστε να γράψει το τρίτο κατά σειρά στούντιο άλμπουμ της, με τίτλο «I Am... Sasha Fierce», το οποίο πούλησε 482.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του (9.000.000 μέχρι σήμερα) και βρέθηκε στην κορυφή του Billboard 200. Το άλμπουμ περιείχε τα singles «Ιf I Were A Boy», «Single Ladies» (11.400.000 πωλήσεις), «Brocken Hearted Girl», «Halo»(10.300.000 πωλήσεις), «Sweet Dreams», «Diva», «Ego» και «Video Phone».

Η περιοδεία της για την στήριξη του άλμπουμ, με 108 συναυλίες παγκοσμίως, εισέπραξε 119.500.000 δολάρια. Στα Βραβεία Γκράμι του 2009 που απονεμήθηκαν στις 31 Ιανουαρίου 2010, θριάμβευσε με έξι συνολικά Γκράμι, που αποτελεί ρεκόρ. Τα επόμενα χρόνια κυκλοφόρησε το 4ο και το 5ο άλμπουμ της, «4» και «Beyoncé», πουλώντας συνολικά 10.000.000 άλμπουμ μέχρι σήμερα.

Το 2016 κυκλοφορεί το 6ο άλμπουμ της με ονομασία “Lemonade”. Το άλμπουμ αυτό περιέχει την ανάγκη της Beyonce να δώσει μέσα από τα κομμάτια της τη δύναμη στη σύγχρονη γυναίκα να βρει τον εαυτό της, να μιλήσει για την πολιτική στάση της ζωής της και να αποθεώσει τα ανθρώπινα δικαιώματα (με κεντρικό άξονα τους μαύρους και τη στάση της Αμερικής απέναντι στη κάστα τους), βρισκόμενη στον παλμό των εξελίξεων του σήμερα και του αύριο, που είναι τεράστια φέρνοντας τα πάνω-κάτω στη δισκογραφία για δεύτερη συνεχόμενη φορά (3.000.000 αντίτυπα μέχρι σήμερα). Η Βeyonce έχει 22 Grammys, 4 Legend awards, 24 MTV Video Music awards πηγαίνοντας στη πρώτη θέση με τους καλλιτέχνες με τα περισσότερα ΜTV VMA και είναι η γυναίκα με τις περισσότερες υποψηφιότητες στα Grammys. Γενικά η Beyonce ή αλλιώς Queen Bey όπως χαρακτηρίζεται από τα Μ.Μ.Ε λόγο ότι η σκηνική της παρουσία μπορεί να συγκριθεί μόνο με του Michael Jackson.

The WeekndΟ Abel Tesfaye ( 16 Φεβ, 1990), γνωστός ως The Weeknd, είναι Καναδός R&B τραγουδιστής και παραγωγός δίσκων. Γεννήθηκε στο Τορόντο και μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα του σε μια οικογένεια με οικονομικά προβλήματα. Έκανε το ντεμπούτο του στη μουσική σκηνή το 2013 με τον πρώτο του δίσκο «Kiss Land», που συμπεριλάμβανε τραγούδια όπως «Live For», «Wanderlust», «Pretty», πουλώντας 273.000 αντίγραφα στις Η.Π.Α. Η μεγάλη επιτυχία όμως ξεκίνησε με το δεύτερο του άλμπουμ το 2015 «Beauty Behind the Madness», που απέσπασε θετικές κριτικές και πούλησε παγκοσμίως 3,6 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως μέχρι το Δεκέμβριο του 2016. Τραγούδια όπως το «Often», «The Hills», «Can’t Feel My Face» έφτασαν στην κορυφή των charts, ενώ το «Earned It» κυκλοφόρησε ως single από το soundtrack της ταινίας Fifty Shades Of Grey. Το Νοέμβριο του 2016 κυκλοφόρησε τον τρίτο του δίσκο «Starboy», που έφτασε μέχρι και στο νούμερο 1 στα καλύτερα άλμπουμ του Billboard. Έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες, όπως τον Ed Sheeran, τη Lana Del Rey, τον Kendrick Lamar, τους Daft Punk, την Ariana Grande και την Beyonce. Έχει κερδίσει συνολικά 71 βραβεία, μεταξύ των οποίων 2 Grammys, 8 Billboard Music Awards και 2 βραβεία Guiness.

RihannaΗ Rihanna (Robyn Rihanna Fenty) γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1988 στο Saint Michael των Barbados και μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες στην ηλικία των 16 ετών, επιδιώκοντας να ξεκινήσει την καριέρα της σαν τραγουδίστρια υπό την καθοδήγηση του μουσικού παραγωγού Evan Rogers. To 2003 οι φίλοι της την σύστησαν μαζί με τα άλλα δυο μέλη του γκρουπ στο παραγωγό Evan Rogers, ο οποίος έκανε διακοπές στα νησιά Barbados με την γυναίκα του. Ο Roger ενθουσιάστηκε με το γκρουπ και ανέφερε χαρακτηριστικά ότι την στιγμή που η Rihanna μπήκε μέσα στο δωμάτιο, τα άλλα δυο κορίτσια του συγκροτήματος ήταν σαν να μην υπήρχαν! Το 2005 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ της «Music Of The Sun» που έφτασε στο TOP10 του Billboard 200 με το single «Pon De Replay». Σε λιγότερο από ένα χρόνο κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο «Girl Like Me», ενώ το τρίτο της άλμπουμ με τίτλο «Good Girl Gone Bad» έφτασε στο νούμερο 2 του Billboard, απέσπασε τις θετικότερες κριτικές από τα πρώτα 3 άλμπουμ της και της χάρισε το πρώτο της Grammy με το single «Umbrella» σε συνεργασία με τον Jay Z. Από το 2009 μέχρι το 2012 κυκλοφόρησε συνολικά 4 άλμπουμ με τίτλους «Rated R», «Loud», «Talk That Talk» και «Unapologetic». Τραγούδια όπως τα «Rude Boy», «Only Girl (In the World)», «What’s My Name», «Man Down», «We Found Love», «Where Have You Been», «Diamonds», «Stay» και «What Now» έγιναν τεράστιες εμπορικές επιτυχίες.

Το τελευταίο και όγδοο άλμπουμ της με τίτλο «Anti» κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2016 και απέσπασε θετικές κριτικές, πουλώντας 1.966.000 δίσκους, χωρίς να προσμετρηθούν τα 1,4 εκατομμύρια αντίγραφα μέσω της εφαρμογής Tidal και κυκλοφόρησε 4 singles μέχρι τώρα «Work», «Kiss It Better», «Needed Me» και «Love On The Brain». Συνολικά έχει συγκεντρώσει 141 βραβεία, μεταξύ των οποίων 12 Billboard Music Awards και 8 Grammys από συνολικά 32 υποψηφιότητες.

Άλλες μεγάλες μουσικές προσωπικότητες της RnB μουσικής είναι ο Chris Brown, o Usher, o Frank Ocean, o Khalid, o Bruno Mars, η Solange, η Kehlani, η Alessia Cara και πολλοί ακόμη.

Πηγές

http :// blogs . sch . gr / emagazinemusic /2014/12/17/ιστορια-τησ- rb -μουσικησ/ http://www.tralala.gr/mousikes-biografies-prince/https://el.wikipedia.org/wiki/Μπιγιονσέhttps :// en . wikipedia . org / wiki / The _ Weeknd http :// www . tralala . gr / nea - kikloforia - weeknd - starboy / https://en.wikipedia.org/wiki/Rihanna

Ποπ ΜουσικήΠοπ ονομάζεται ένα είδος εμπορικής μουσικής που δημιουργήθηκε για να προσφέρει κυρίως διασκέδαση στον ακροατή. Τα θέματα που πραγματεύεται αυτό το είδος μουσικής έχουν να κάνουν κυρίως με τα συναισθήματα, τη ρομαντική αγάπη και τον έρωτα. Τα κυριότερα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή της είναι η κλασική κιθάρα, η ηλεκτρική κιθάρα, το αρμόνιο και τα ντραμς.

Οι πιο βασικές κατηγορίες της ποπ μουσικής είναι:

o η σόουλ ποπo η R&Bo η κάντριo η ποπ ροκo η λάτιν ποπo η χορευτική ποπo η dark ποπ

O όρος 'ποπ' συμπεριλαμβάνει το Ροκ ν Ρολλ, το ροκ (με το οποίο το 1960 και ΄70 συχνά ταυτιζόταν η ποπ) την ρέγκε και την ελαφρά μουσική του 20ου αιώνα.

Οι μουσικολόγοι ισχυρίζονται πως η ποπ έχει ως στόχο να προσελκύσει ένα ευρύ φάσμα , παρά μια κουλτούρα ή μια ιδεολογία. Επίσης παρατηρείται πως στην ποπ, η έμφαση δίνεται στην παραγωγή και την ηχογράφηση του τραγουδιού και λιγότερο στη ζωντανή παρουσίασή του. Τέλος, μεγάλο μέρος των ποπ τραγουδιών ενδείκνυνται για «ντύσιμο» σε ανεβαστικά τραγούδια και ανατολίτικους χορευτικούς ρυθμούς. Πολλές φορές το ντύσιμο των ποπ σταρ είναι προκλητικό όπως για παράδειγμα αυτό της Lady Gaga, ή οι στιλιστικές επιλογές του Michael Jackson που έχουν αφήσει εποχή.

Ιστορική εξέλιξη

Δεκαετία 50’s

Η ποπ γεννήθηκε στο Λονδίνο τη δεκαετία του 50’. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι τα τραγούδια του Music hall ήταν τα πρώτα του είδους που γράφτηκαν από επαγγελματίες μουσικούς καθαρά για την τέρψη του κοινού. Χρονολογείται από την βικτοριανή εποχή, όταν ένας εκτελεστής χρειαζόταν έναν ελκυστικό και αναγνωρίσιμο τραγούδι.

Τα πράγματα άλλαξαν με την έλευση της ηχογράφησης, στις αρχές του 20ου αιώνα. Με αυτό, η μουσική είχε την τύχη να διαδοθεί και σε άλλα μέρη, να εξελιχτεί. Τα βινύλια έπαιζαν σε 78 στροφές με γραμμόφωνα wind-up και ήταν σχετικά φθηνά. (άλλος ένας παράγοντας που ώθησε στην εξέλιξη)

Στη Αμερική υπήρχε μεγάλη διάδοση του είδους που οδήγησε μια σειρά εξαίρετων επαγγελματιών μουσικών που ασχολήθηκαν με την ποπ και στη συνέχεια δημιούργησαν μια ομάδα μουσικών, ονόματι Tin Pan Alley με στόχο την κυκλοφορία ποιοτικής μουσικής. Το Λονδίνο είχε αντίστοιχη μονάδα της μουσικής και έγινε με επίκεντρο τη Denmark Street στο West End.

Οι Crooners

Τα πρώτα αστέρια της ποπ μουσικής ήταν οι crooners της δεκαετίας του 1930 και '40. H Bing Crosby πούλησε εκατομμύρια δίσκους, όπως και ο Frank Sinatra (χωρίς διαφωνία ο 1ος σπουδαιότερος popstar με ποικίλο ηλικιακά κοινό)

Ηχογράφησαν και έπαιξαν σπουδαία τραγούδια στο τότε γνωστό στυλ. Αλλά υπήρχαν και άλλες ομάδες φωνητικά, όπως οι Mills Brothers και την Inkspots, των οποίων οι αρμονίες που τα πρότυπα για εκείνες που φιλοδοξούν να φήμη.

Με το ύφος γνωστό ως swing, μεγάλα συγκροτήματα, επίσης, τέθηκε σε δικό τους, με τραγούδια όπως το Glen Miller με τίτλο «In The Mood" όλο και πρότυπα.

Charts

Περιέργως, ποπ μουσικά charts ως εκ τούτου δεν υπήρχαν μέχρι το 1952, όταν το πρώτο Top 20 καταγράφηκε. Ήρθε σε μια ενδιαφέρουσα στιγμή, στους έφηβους και πραγματικά τέθηκε σε λειτουργία. Ιστορικά θα υπάρξει καμία μεταβατική περίοδος μεταξύ της παιδικής ηλικίας και της ενηλικίωσης. Τώρα, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που φάνηκε να ξεκινούσε,ήρθε από την Αμερική, και σε skiffle, μια ερμηνεία της αμερικανικής λαϊκής μουσικής .

 

Beatles

Οι Beatles ήταν παγκοσμίου φήμης αγγλικό ποπ-ροκ συγκρότημα από το Λίβερπουλ, αποτελούμενο από τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Τζον Λένον, τον τραγουδιστή και μπασίστα Πωλ Μακ-Κάρτνεϋ, τον κιθαρίστα Τζωρτζ Χάρισον και τον ντράμερ Ρίνγκο Σταρ. Το συγκρότημα έκανε έντονη την παρουσία του κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και γνώρισε τόσο μεγάλη επιτυχία σε ολόκληρο τον κόσμο, ώστε να παραμένει το πιο δημοφιλές και επαναστατικό συγκρότημα στην ιστορία της μουσικής.

Με 12 άλμπουμ στο ιστορικό τους που έμειναν συνολικά 156 εβδομάδες στο νούμερο 1 των τσαρτς, συγκεντρώνοντας 600 εκατομμύρια πωλήσεις και 84 βραβεία, οι Beatles καθόρισαν το πρότυπο για την ποπ μουσική, και παραμένουν αναλλοίωτοι. Ένας αληθινός και ζωντανός θρύλος. Από το 1962 μέχρι το σταμάτημά τους το 1970 κυριάρχησαν στα charts στη Βρετανία και την Αμερική.

Οι Beatles επηρέασαν μια ολόκληρη γενιά - περισσότερες από μία, πραγματικά - με τις μελωδίες και τις αρμονίες τους, στη δεκαετία του 1970, όταν η ποπ πέρασε από χίλια κύματα κατάφεραν να γίνουν σήμα κατατεθέν της ποπ, να αναμειχθούν με τη ροκ και να γίνουν κάποιοι από τους σπουδαιότερους.

Ωστόσο ένας από τους μεγαλύτερους του είδους παραμένει και ο Elton John ως πιανίστας και τραγουδιστής που εμφανίστηκε στα 70's.

Το 1980...

Αποδείχθηκε μια ετοιμοθάνατη δεκαετία για την pop. Το στυλ ήρθε και πήγε, αλλά ήταν μια εποχή αξέχαστη στη μουσική. Μόνο οι Wham τοτε! Ήταν οι νο.1! (Και αργότερα ο George Michael). Αναδείχθηκαν ως πραγματικά αστέρια της ποπ μουσικής και άφησαν το στίγμα τους μια για πάντα! Επίσης...οι Jackson 5 και πιο μετά ο Βασιλιάς της ποπ Michael Jackson και η Madonna έπαιζαν παντού και πάντα!

Η δεκαετία του 90 

Ήταν η εποχή των συγκροτημάτων αποτελούμενων καθαρά από το αρσενικό είδος, ίσως από τις πιο εμπορικές κινήσεις του αιώνα. Μια ομάδα νεαρών τραγουδιστών

έκαναν συγκροτήματα, πλασάρονταν ως όμορφοι, ηχογραφούν πιασάρικα κομμάτια και καθιερώνονταν! Αυτό συνέβη με τους East 17 και φυσικά τους Take That. Η Αμερική από την άλλη πρόσφερε στον κόσμο τους Backstreet Boys και τους Ν' Sync, και για μερικά χρόνια δούλεψαν πολύ καλά, πουλώντας εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο. Μια θηλυκή εκδοχή, οι Spice Girls, έγιναν ξαφνικά  τεράστιο band πουλώντας εκατομμύρια δίσκους και κυριαρχώντας στα charts! Αξίζει να σημειωθεί ότι οι μόνοι που κατάφεραν να διατηρήσουν μια σόλο καριέρα ήταν ο Robbie Williams από τους Take That και ο Justin Timberlake από N' Sync. Και η Αμερική δοκίμασε μια παρόμοια τακτική με γυναικεία ποπ αστέρια, όπως η Mariah Carey και η Britney Spears που έγιναν μουσικά αστέρια, και στη συνέχεια, σε μικρότερο βαθμό, η Christina Aguilera. Παρόμοιες τακτικές ακολουθούνται και σήμερα καθώς πολλά συγκροτήματα αποτελούμενα από ένα φύλο όπως οι One Direction, οι Little Mix, οι Fifth Harmony, οι 5 Seconds Of Summer κυριαρχούν στα τσαρτς.

Backstreet Boys

Οι Backstreet Boys είναι ένα από τα μεγαλύτερα Boy Bands όλων των εποχών στην ποπ μουσική σκηνή.. Πολλά εκατομμύρια πωλήσεις, νούμερο 1, φανατικούς θαυμαστές και τραγούδια που τους εδραίωσαν στην ποπ κουλτούρα είναι λίγα μόνο από τα επιτεύγματα της πολύχρονης καριέρας τους! Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 1993, από τους νεαρούς τότε Brian Littrel, Nick Carter, A.J McLean, Kevin Richardson και Howie Dorough.

Οι 5 νέοι ξεκίνησαν με τις καλύτερες προοπτικές και ως το νέο δυνατό Boy Band από την δισκογραφική εταιρεία Jive όπου και υπέγραψε το πρώτο συμβόλαιο τον Μάρτιο του 1994.. Μια καριέρα φαίνεται να αρχίζει με την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου με τίτλο: Backstreet Boys! Κυκλοφόρησαν συνολικά 8 άλμπουμ που συνοδεύτηκαν από 10 παγκόσμιες περιοδείες.

Η δισκογραφική καριέρα τους πολύ ενδιαφέρουσα μιας και οι Backstreet Boys έχουν καταφέρει να πουλήσουν πάνω από 130.000.000 δίσκους! Αριθμός που αυτομάτως τους κατατάσσει στους Best Selling Artists όλων των εποχών! Αν αναλογιστεί κανείς μάλιστα ότι αυτή η μεγάλη εισπρακτική επιτυχία ήρθε κυρίως με την κυκλοφορία των 3 μόνο πρώτων δίσκων μπορεί να καταλάβει την τεράστια επιτυχία τους και την μεγάλη συμβολή τους στην ποπ κουλτούρα!

Spice Girls

Στο μέσα του 1990, πατέρας και γιος Βob και Chris Herbert καταπιάστηκαν με τη δημιουργία ενός γυναικείου γκρουπ ώστε να ανταγωνιστεί τις δημοφιλείς μπάντες αγοριών που κυριαρχούσαν στην ποπ μουσική σκηνή στα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Έτσι ανάρτησαν μια αγγελία στην εφημερίδα "The Stage" η οποία ζητούσε κορίτσια από 18-23 χρονών με ικανότητες στον χορό και το τραγούδι. Επίσης ζητούσαν από τις υποψήφιες να είναι εξωστρεφείς, φιλόδοξες καθώς και αποφασισμένες. Στις οντισιόν παρευρέθησαν πάνω από 400 κορίτσια τα οποία μοιράστηκαν σε ομάδες των 10 ώστε να κάνουν μια συγκεκριμένη χορογραφία και οι κριτές να κρίνουν τα χορευτικά τους προσόντα. Μετά από πολλές τροποποιήσεις και δοκιμαστικά τα 5 μέλη που έμελλε να αποτελέσουν το πιο επιτυχημένο γυναικείο

συγκρότημα στον κόσμο ήταν οι Victoria Adams (Beckham), η Melanie Brown, η Emma Bunton, η Melanie Chisholm και η Geri Halliwell.

Στις 8 Ιουλίου το 1996, οι Spice Girls κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single «Wannabe» το οποίο έμεινε στην πρώτη θέση για επτά εβδομάδες). Οι Spice Girls ήταν το πρώτο γυναικείο γκρουπ που κατάφερε να ανεβάσει το πρώτο του single στην πρώτη θέση στα χρονικά. Στις 4 Νοεμβρίου το album Spice κυκλοφορεί και βραβεύεται με ασημένια διάκριση από τις πωλήσεις. Το album κάνει πωλήσεις 2 εκατομμυρίων από τις πρώτες δύο εβδομάδες και κατατάσσεται ως το πιο επιτυχημένο album του 1996 για το Ηνωμένο Βασίλειο και το 1997 για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μέσα στους επόμενους επτά μήνες οι πωλήσεις ανέρχονται στα 3 εκατομμύρια αντίτυπα στο Ηνωμένο Βασίλειο ενώ παγκοσμίως στα 23 εκατομμύρια.Οι Spice Girls κυκλοφόρησαν συνολικά 4 άλμπουμ με το τελευταίο να κυκλοφορεί το 2007 και να περιλαμβάνει τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, ενώ συγκαταλέγονται στους πιο επιτυχημένους καλλιτέχνες στον κόσμο με πωλήσεις που ξεπερνούν τα 85 εκατομμύρια αντίγραφα παγκοσμίως.

Η νέα χιλιετία

Από το 2000 πολλοί θεώρησαν ότι υπάρχει μια έλλειψη σημαντικών νέων αστεριών. Αρκετοί νεότεροι καλλιτέχνες έχουν έρθει και έχουν φύγει, και οι νέες μορφές σύντομα εμφανίστηκαν και τίποτα δεν φαίνεται να έχει κερδίσει ένα σημαντικό έρεισμα, εκτός από το σύγχρονο R&B με το οποίο έχει αναμιχθεί η ποπ. Παρ' όλα αυτά τη τελευταία πενταετία, πολλά μεγάλα ονόματα που σχετίζονται με pop-R&B, όπως η Lady Gaga, η Adele, ο Ed Sheeran, η Demi Lovato έχουν πολλές επιτυχίες, δείχνοντας πως υπάρχει ακόμα μέλλον για την ποπ μουσική.

Κ-pop

H K-pop είναι ένα μουσικό είδος με καταγωγή την Νότια Κορέα το οποίο άρχισε να εμφανίζεται στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και χαρακτηρίζεται από μια μεγάλη ποικιλία από οπτικοακουστικά στοιχεία και μουσικά όργανα (από ντραμς, μπάσο, συνθεσάιζερ, vocoder και περιστασιακά χάλκινα, πνευστά και έγχορδα μουσικά όργανα). Παρά το γεγονός ότι περιλαμβάνει όλα τα είδη της «λαϊκής μουσικής» της Νότιας Κορέας, ο όρος πιο συχνά χρησιμοποιείται σε μια στενότερη έννοια για να περιγράψει μια σύγχρονη μορφή ποπ μουσικής που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα στυλ και ειδών που ενσωματώνονται από τη Δύση, στη δυτική ποπ, ροκ, τζαζ, hip-hop, R&B, reggae, electronic, techno, rave, nu metal και folk. Σε κάποιο βαθμό, ο όρος «K-pop» μπορεί να θεωρηθεί εμπορικός όρος, που χαρακτηρίζει την ποπ μουσική που παράγεται στη Νότια Κορέα. Χάρη στο Διαδίκτυο, η K-pop κατακτά πολύ ευρύ κοινό.

Μερικοί καλλιτέχνες είναι: BIG BANG, BTS, EXO, 2NE1, SEVENTEEN, JAY PARK, PSY, MONSTA X, BLOCK B, SNSD ή Girl’s Generation, Blackpink, Red Velvet, 2PM και 2AM (που λέγονται μαζί One Day), Miss A, Jessi.

EXO

Οι Exo είναι ένα Κινέζικο-Νότιο Κορεάτικο νεανικό συγκρότημα με βάση τη Σεούλ. Σχηματισμένο από την S.M. Entertainment από το 2011, το συγκρότημα αρχικά αποτελούνταν από δώδεκα μέλη χωρισμένα σε δύο υποσυγκροτήματα, τους EXO-K και τους EXO-M, εκτελώντας μουσική στα Κορεάτικα και στα Κινέζικα (Mandarin Chinese) αντίστοιχα. Οι EXO ανέβηκαν στην κορυφή με την κυκλοφορία του καλύτερου σε πωλήσεις πρώτου άλμπουμ τους, "XOXO", το οποίο περιείχε τη μεγαλύτερη τους επιτυχία "Growl". Το άλμπουμ XOXO γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία, κερδίζοντας το βραβείο Daesang (το σπουδαιότερο) στα 28α Golden Disk Awards και το βραβείο του άλμπουμ τις χρονιάς στα 15α Mnet Asian Music Awards.

Τελικά πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίγραφα, κάνοντας τους EXO τους ταχύτερους σε πωλήσεις κορεάτες καλλιτέχνες των τελευταίων δώδεκα ετών. Το single τους "Overdose" (2014) διακρίθηκε ως η υψηλότερη, σε κατάταξη, κορεάτικη δράση στο Billboard 200.Το πρώτο single των EXO-K και των EXO-M κυκλοφόρησε το 2012, στη Νότια Κορέα και στη Κίνα (Χονγκ-Κονγκ και Μακάο) υπό τον τίτλο "What Is Love". Το single έφτασε στο νούμερο 88 του Gaon Single Chart (κατάταξη καλύτερων τραγουδιών σε πωλήσεις) της Νότια Κορέας. Έπειτα, το γκρουπ κυκλοφόρησε το δεύτερο single του με τον τίτλο "History", το οποίο έφτασε στο νούμερο 68 του Gaon Single Chart και στο νούμερο 6 του Sina Music Chart της Κίνας.Το συγκρότημα κυκλοφόρησε το επόμενο single του με τον τίτλο "Mama", και ακολούθησε ένα μίνι άλμπουμ με τον ίδιο τίτλο. Οι EXO-K εμφανίστηκαν σε ένα Νότιο Κορεάτικο μουσικό πρόγραμμα, το The Music Trend, ενώ οι EXO-M εμφανίστηκαν επίσης στα Top Chinese Music Awards της Κίνας, την ίδια μέρα. Το άλμπουμ των EXO-K έφτασε πρώτο στο Gaon Album Chart της Νότιας Κορέας και όγδοο στο Billboard World Albums Chart. Το άλμπουμ των EXO-M έφτασε δεύτερο στο Sina Album Chart της Κίνας, πέμπτο στο Gaon Album Chart και δωδέκατο στο Billboard World Albums Chart. Το μουσικό βίντεο "Mama" των EXO-M έφτασε πρώτο στις κινέζικες ιστοσελίδες δικτύωσης, ενώ η κορεάτικη εκδοχή έφτασε έβδομη στην παγκόσμια κατάταξη του Youtube ημερήσιων προβολών. Το Νοέμβριο του 2012, οι EXO κέρδισαν το βραβείο του Καλύτερου Νέου Ασιατικού Καλλιτεχνικού Συγκροτήματος στα 2012 Mnet Asian Music Awards. Οι EXO-K έλαβαν τρεις υποψηφιότητες για τα 27α Golden Disk Awards, κερδίζοντας το βραβείο του Πρωτοεμφανιζόμενου. Το 2013, οι EXO-M έλαβαν το βραβείο του Πιο Διάσημου

Συγκροτήματος στα Top Chinese Music Awards. Τα άλμπουμ των EXO: XOXO (2013), Miracles in December (EP) (2013), Overdose (EP) (2014), Exodus (2015), Sing for You (EP) (2015), Ex'Act (2016)

Το συγκρότημα αποτελείται τώρα από τους Baekhyun, Chanyeol, Chen, D.O., Kai, Lay, Sehun, Suho, Xiumin, ενώ παλιότερα μέλη αποτελούν οι Kris, Luhan και Tao.

BTS

Oι BTS , επίσης γνωστοί ως Bangtan Boys , είναι ένα επταμελής boy band της Νότιας Κορέας που σχηματίστηκαν από την Big Hit Entertainment . Το όνομά τους στα κορεάτικα: Bangtan Sonyeondan και στα ιαπωνικά : Bōdan Shōnendan  μεταφράζονται λαι τα δυο σε "Bulletproof Boy Scouts".

Άρχισαν το ντεμπούτο τους στις 13 Ιουνίου 2013, με το τραγούδι «No More Dream» από το πρώτο τους άλμπουμ που ονομάζεται 2 Cool 4 Skool , για το οποίο κέρδισαν το «New Artist of the Year» βράβειο, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στο 2013  MelOn Music Awards και Golden Disk Awards, και στο 2014 Seoul Music Awards.

Ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο τους, έλαβαν bonsang βραβεία για τα επόμενα άλμπουμ τους  Dark & Wild and The Most Beautiful Moment in Life, Part 1.

Οι BTS συνέχισαν να αυξάνονται στην ευρεία προβολή με τη The Most Beautiful Moment in Life τριλογία τους, με The Most Beautiful Moment in Life, Part 2 και The Most Beautiful Moment In Life: Young Forever κάνοντας το ντεμπούτο τους  στο εσωτερικό του Billboard 200. Το  The Most Beautiful Moment In Life, Part 2 έφθασε στο νούμερο ένα στο Billboard  World Albums Chart και παρέμεινε εκεί για πολλές εβδομάδες, κάνοντας τους BTS το πρώτο Κ- pop συγκρότημα που κατάφερε κάτι τέτοιο  . Το The Most Beautiful Moment in Life: Young Forever  κέρδισε το πολυπόθητο "Album of the Year" βραβείο στα 2016 Melon Music Awards . Αυτή η νίκη σηματοδότησε την πρώτη Daesang για τους BTS  , ή αλλιώς «τεράστιο βραβείο», από το ντεμπούτο τους.

Το group συνέχισε να ξεπερνάει τον εαυτό του με την κυκλοφορία του δεύτερου του ολοκληρωμένο άλμπουμ, Wings , που απεικονίστηκε στο #1 στο iTunes σε περισσότερες από 27 χώρες. Το άλμπουμ, επίσης, πρωτοεμφανίστηκε στη θέση 26 του Billboard 200, σημειώνοντας την υψηλότερη θέση για ένα Kpop άλμπουμ από ποτέ. Στην πατρίδα τους τη Νότια Κορέα , το Wings πώλησε 681.924 άλμπουμ το πρώτο μήνα, σπάζοντας το ρεκόρ για την υψηλότερη πώληση στο πρώτο μήνα για ένα άλμπουμ στη Gaon ιστορία, καθώς και έγινε το καλύτερο σε πωλήσεις άλμπουμ στην ιστορία Γκάον μέχρι στιγμής. σήμερα, δισκογραφία BTS του έχει πουλήσει κατ 'εκτίμηση 4 εκατομμύρια άλμπουμ σε όλο τον κόσμο.

Γνωστοί για τις μεγάλες κοινωνικές παρουσίες τους στα μέσα ενημέρωσης, οι BTS εισήχθησαν από το Forbes ως οι πιο retweeted καλλιτέχνες στο Twitter το Μάρτιο

του 2016.  Μετά από αυτό, οι BTS απέκτησαν τα δικά τους emoji στον κόσμο του Twitter.  Τον Οκτώβριο του 2016, η Billboard  τοποθέτησε τους BTS ως #1 για τους Social 50 chart  , που τους καθιστά το πρώτο κορεατικό συγκρότημα στην κορυφή των chart. Μέχρι σήμερα, έχουν περάσει 21 εβδομάδες που βρίσκονται ακόμα σε αυτή τη θέση. Το 2017, οι BTS κέρδισαν μια υποψηφιότητα στα Billboard Music Awards για το 'Top Social Artist’. Επίσης γνωστοί για τις μεγάλες διεθνείς fanbase τους, που έχουν πραγματοποιήσει περιοδείες οι οποιές έγιναν sold out είναι αυτές στην Ασία , την Ευρώπη , την Αυστραλία , τη Βόρεια Αμερική και τη Νότια Αμερική. Οι  εξαιρετικές επιδόσεις των BTS είναι η αιτία που κέρδισαν το Best World Performer βραβείο στα 2015 Mnet Asian Music Awards . Ακριβώς ένα χρόνο αργότερα, oι BTS κέρδισαν το βράβειο για τον καλλιτέχνη της χρονιάς στο 2016  Mnet Asian Music Award for Artist of the Year.

Τα άλμπουμ τους :

Korean albums: Dark & Wild (2014), Wings (2016)

Japanese albums: Wake Up (2014), Youth (2016

:Μέλη Suga ή Min Yoon-gi J-Hope ή Jung Ho-seok . Jin   ή Kim Seok-jin .Rap Monster ή Kim Nam-joon Jimin ή Park Ji-min V  ή Kim Tae-hyung Jungkook ή Jeon Jeong-guk

J-pop

Η J-pop (σύντμηση από τη φράση «Japanese pop») είναι ένα είδος της Ιαπωνικής μουσικής, που εμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 με αρχές της δεκαετίας του ’90. Ο όρος «J-POP» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1988 από τους Χιντεο Σαιτο, που ήταν τότε διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού «J-WAVE». Περιλαμβάνει στοιχεία από την ποπ, τη synthpop, τη νιου γουέιβ, eurobeat, και τη ροκ μουσική της Δύσης.

Michael Jackson

Ο Michael Joseph Jackson (29 Αυγούστου 1958 - 25 Ιουνίου 2009) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, δισκογραφικός παραγωγός, χορευτής, ηθοποιός και φιλάνθρωπος. Ονομάζεται «Βασιλιάς της Ποπ», για τις συνεισφορές του στη μουσική, το χορό και τη μόδα και μαζί με τη διασημότητα για την προσωπική του ζωή που τον έκανε γνωστό έγινε παγκόσμια φιγούρα στη δημοφιλή κουλτούρα για πάνω από τέσσερις δεκαετίες.

Το όγδοο παιδί της οικογένειας Jackson, ο Michael έκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο του το 1964 με τους μεγαλύτερους αδελφούς του Jackie, Tito, Jermaine και Marlon ως μέλος των Jackson 5. Ξεκίνησε τη σόλο καριέρα του το 1971. Στις

αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Jackson έγινε κυρίαρχη φιγούρα στη μουσική. Τα μουσικά του βίντεο, συμπεριλαμβανομένων των "Beat It", "Billie Jean" και "Thriller" από το άλμπουμ Thriller του 1982, πιστώνονται με το σπάσιμο των φυλετικών φραγμών και τη μετατροπή του μέσου σε μορφή τέχνης και διαφημιστικό εργαλείο. Η δημοτικότητα αυτών των βίντεο βοήθησε στη φήμη του τηλεοπτικού καναλιού MTV. Το άλμπουμ Bad το 1987 έφερε στο φως στο αμερικανικό Billboard Hot 100 με τα

νούμερο ένα singles "I Just Can not Stop Loving You", "Bad", "Τhe Way You Make Me Feel", "Man In The Mirror" και "Dirty Diana", που γίνεται το πρώτο άλμπουμ που είχε πέντε ξεχωριστά singles στο Billboard Hot 100. Συνέχισε να καινοτομεί με βίντεο όπως το "Black or White" και το "Scream" σε όλη τη δεκαετία του 1990, και σφυρηλατούσε τη φήμη του ως σόλο καλλιτέχνης. Μέσω σκηνικών και βιντεοσκοπικών παραστάσεων, ο Τζάκσον έκανε δημοφιλείς διάφορες

περίπλοκες τεχνικές χορού, όπως το ρομπότ και το moonwalk, στο οποίο ο ίδιος έδωσε το όνομα. Ο ξεχωριστός ήχος και το στυλ του έχει επηρεάσει πολλούς καλλιτέχνες από διάφορα μουσικά είδη.

Το Thriller είναι το πιο επιτυχημένο άλμπουμ όλων των εποχών, με εκτιμώμενες πωλήσεις 65 εκατομμυρίων αντιγράφων παγκοσμίως. Τα υπόλοιπα άλμπουμ του Jackson, όπως το Off the Wall (1979), το Bad (1987), το Dangerous (1991) και το HIStory (1995), κατατάσσονται επίσης μεταξύ των καλύτερων σε πωλήσεις άλμπουμ του κόσμου. Είναι αναγνωρισμένος ως ο πιο επιτυχημένος διασκεδαστής όλων των εποχών από τα παγκόσμια ρεκόρ Guinness. Ο Τζάκσον είναι ένας από τους λίγους καλλιτέχνες που εισήχθησαν δύο φορές στην αίθουσα Rock and Roll of Fame και εισήχθη επίσης στην αίθουσα συγγραφέων της φήμης και στην χορευτική αίθουσα της φήμης ως μοναδικός χορευτής από την pop και rock μουσική. Τα άλλα του επιτεύγματα περιλαμβάνουν τα πολλαπλάσια παγκόσμια ρεκόρ Guinness, 13 βραβεία Grammy, το βραβείο Grammy Legend, το βραβείο Grammy Lifetime Achievement, 26 American Music Awards - περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον καλλιτέχνη, και προσμετρά πωλήσεις πάνω από 350 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως. Ο Τζάκσον κέρδισε εκατοντάδες βραβεία, καθιστώντας τον πιο πολυβραβευμένο καλλιτέχνης στην ιστορία της μουσικής. Έγινε ο πρώτος καλλιτέχνης στην ιστορία που έφτασε στην κορυφή δέκα singles στο Billboard Hot 100. Ο Τζάκσον ταξίδεψε στον κόσμο για εκδηλώσεις που τιμούν τον ανθρωπισμό του και, το 2000, τα Guinness World Records τον αναγνώρισαν για την υποστήριξη 39 φιλανθρωπικών οργανώσεων, περισσότερο από κάθε άλλον καλλιτέχνη.

Ο Μάικλ Τζάκσον εισήχθη στο Hollywood Walk of Fame το 1980 ως μέλος των Jacksons και το 1984 ως σόλο καλλιτέχνης. Καθ 'όλη τη διάρκεια της καριέρας του έλαβε πολλές διακρίσεις και βραβεία, μεταξύ των οποίων και το World Music Awards Best Selling-Pop Artist of Millenium. Ήταν δύο φορές καθηγητής της Rock and Roll Hall of Fame, μια φορά ως μέλος του The Jackson 5 το 1997 και αργότερα ως σόλο καλλιτέχνης το 2001. Ο Τζάκσον επίσης ξεκίνησε σε αρκετές άλλες αίθουσες φήμης, συμπεριλαμβανομένης της αίθουσας φωνητικής οργάνωσης. Η φήμη (ως μέλος του Jackson 5) το 1999 και η Αίθουσα της φήμης τραγουδοποιών το 2002. Το 2010, ο Jackson εισήχθη στο Dance Hall of Fame ως ο πρώτος (και επί του παρόντος μόνο) χορευτής από τον κόσμο του pop και rock 'n' roll. Το 2014, ο Jackson εισήχθη στη δεύτερη κατηγορία των inductees στην Rhythm and Blues Music Hall of Fame, το οποίο ο πατέρας του, Joe Jackson, δέχθηκε για λογαριασμό του

Adele

Η Αντέλ Λώρι Μπλου Άντκινς γνωστή με το καλλιτεχνικό της όνομα Adele, είναι Αγγλίδα τραγουδίστρια, στιχουργός και συνθέτης. Την Αντέλ είχε προσεγγίσει η σημερινή δισκογραφική της εταιρεία όταν φίλοι της είχαν ανεβάσει υλικό της στον ιστότοπο Myspace. Το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο 19 έγινε τέσσερις φορές πλατινένιο στη Βρετανία. Το δεύτερο της άλμπουμ 21, που κυκλοφόρησε το 2011, έγινε 14 φορές πλατινένιο στη Βρετανία και έσπασε το ρεκόρ παραμονής στην πρώτη

θέση των αμερικάνικων τσαρτς, σε σχέση με τις υπόλοιπες κυκλοφορίες, την τελευταία εικοσαετία. Είναι η μοναδική καλλιτέχνης που κατέχει πωλήσεις πάνω από 3 εκατομμύρια μέσα σε ένα μόνο χρόνο, στη Βρετανία, ενώ έγινε η πρώτη εν ζωή καλλιτέχνης που έσπασε το ρεκόρ των Μπητλς, από το 1964, έχοντας ταυτόχρονα πρωτιά σε άλμπουμ (21) και τις

δύο πρώτες θέσεις στα σινγκλ (Rolling in the Deep και Someone Like You). Το 21 έχει την μεγαλύτερη παραμονή στην ιστορία των βρετανικών charts από δίσκο γυναίκας καλλιτέχνη. Οι πωλήσεις του 21 μέχρι το τέλος του 2011, το έκαναν το μεγαλύτερο σε πωλήσεις Άλμπουμ του 21ου αιώνα στη Βρετανία. Συμπεριλήφθηκε στη λίστα που εξέδωσε το περιοδικό Time για τα «Πρόσωπα με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως» για το έτος 2012.

Με την κυκλοφορία του Set fire to the rain έγινε η πρώτη ερμηνεύτρια που κατάφερε να έχει τρεις συνεχόμενες πρωτιές στα Αμερικάνικα τσαρτς. Με μόλις δύο δίσκους στο ενεργητικό της, η Αντέλ έχει κερδίσει εννέα συνολικά βραβεία Γκράμμυ (τα έξι το 2012, φτάνοντας το ρεκόρ της Μπιγιονσέ και κερδίζοντας όλα τα βραβεία σε όλες τις κατηγορίες που ήταν υποψήφια μέσα σε ένα βράδυ). Τα τραγούδια της είναι γραμμένα από την ίδια και, όπως, έχει δηλώσει, συνήθως, προέρχονται από ερωτικές απογοητεύσεις. Το τραγούδι Someone Like You, γραμμένο για μια χαμένη της αγάπη, βρέθηκε στην κορυφή των τσαρτς σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας) και κέρδισε Γκράμμυ καλύτερης σόλο ερμηνείας. Η μεγαλύτερη της επιτυχία επί αμερικάνικου εδάφους θεωρείται το Rolling in the deep, το οποίο ήταν το καλύτερο σε πωλήσεις σινγκλ στις Ηνωμένες Πολιτείες για το 2011, παραμένοντας στη κορυφή του Billboard για επτά εβδομάδες.

Στο τέλος του 2011 η Αντέλ αντιμετώπισε προβλήματα αιμορραγίας στις φωνητικές της χορδές, με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η προγραμματισμένη της περιοδεία. Η

πορεία της υγείας της, συνέχισε να την ταλαιπωρεί, μέχρι που υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση. Το Φεβρουάριο του 2012, επέστρεψε στα μουσικά δρώμενα.

Έχει συνολικά 15 Grammys, συγκεντρώνοντας 147 βραβεία από 300 υποψηφιότητες.

Βραβεύσεις: Μέλος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (2013), Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού (2012), Βραβείο Γκράμι Καλύτερης Σόλο ποπ ερμηνείας (2011), Βραβείο

Γκράμι Καλύτερου Άλμπουμ (2016).

Τα ολοκληρωμένα άλμπουμ της Αντέλ έχουν ως τίτλο την ηλικία της σε κάθε περίοδο κυκλοφορίας.

19 (2008) 21 (2011) 25 (2015)

Lady Gaga

Η Στέφανι Τζοάν Αντζελίνα Τζερμανότα , γνωστή κυρίως με το καλλιτεχνικό της όνομα Lady Gaga, είναι Αμερικανίδα τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, στιχουργός, παραγωγός, χορεύτρια, σχεδιάστρια μόδας και ηθοποιός. Το καλλιτεχνικό όνομα Lady Gaga προέκυψε από το τραγούδι των Queen Radio Ga-Ga. Στη μουσική και το στυλ της έχει επηρεαστεί από τη Μαντόνα, τον Μάικλ Τζάκσον, τoν Ντέιβιντ Μπάουι και τους Queen. Εκτός από την ποπ μουσική, που είναι το κύριο είδος της, έχει κάνει κομμάτια με ραπ, τζαζ και ροκ επιρροές.

Έχει κερδίσει 6 Βραβεία Γκράμμυ. Είναι η πρώτη καλλιτέχνις στην ιστορία που κέρδισε το Songwriters Hall Of Fame: Icon Award, αναγνωρίζοντας τη συνεισφορά της. Το 2016 πήρε την πρώτη της υποψηφιότητα για Βραβείο Όσκαρ για τη μπαλάντα της "Til It Happens To You", που αφορά στο φαινόμενο της σεξουαλικής κακοποίησης, ενώ απέσπασε επίσης την πρώτη της Χρυσή Σφαίρα για τον ρόλο ως C. Elizabeth στη δημοφιλή αμερικανική σειρά τρόμου "American Horror Story". Είχε εμφανιστεί στον κινηματογραφικό φακό και παλαιότερα μα όχι ως πρωταγωνίστρια.

Γεννήθηκε στις 28 Μαρτίου 1986 στη Νέα Υόρκη από γονείς ιταλικής καταγωγής. Στην ηλικία των 11 έκανε εγγραφή σε καθολικό σχολείο.[4] Σπούδασε μουσική και θέατρο στο Tisch School of the Arts. Στα 12 της άρχισε να γράφει τα πρώτα της τραγούδια

ενώ στα 15 της ξεκίνησε το τραγούδι. Πριν κυκλοφορήσει την πρώτη της δισκογραφική δουλειά, είχε γράψει τραγούδια για την Britney Spears, τη Fergie και τις Pussycat Dolls.

Το 2008 η Lady Gaga κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο "The Fame", το οποίο όπως εξήγησε η ίδια απευθύνεται σε οποιονδήποτε επιζητεί τη φήμη. Το άλμπουμ έχει σημειώσει πολλή μεγάλη επιτυχία. Τα "Just Dance" και "Poker Face" έφθασαν στην κορυφή των αμερικανικών και βρετανικών charts. Το "Love Game" έφτασε στο Νο.8 και το "Paparazzi" στο Νο.6, ενώ μπήκε στη δεκάδα πολλών χωρών. Το "Poker Face" κέρδισε το Βραβείο Γκράμμυ καλύτερης χορευτικής μουσικής.

Τον Νοέμβριο του 2009 κυκλοφόρησε το πρώτο της EP, "The Fame Monster" και κέρδισε Γκράμμυ καλύτερου ποπ άλμπουμ. To 1ο single "Bad Romance" έγινε αμέσως μεγάλη επιτυχία, καθώς κατέκτησε το Νο. 1 στα charts πολλών χωρών και έγινε 11 φορές πλατινένιο. Επόσης, κέρδισε Γκράμμυ καλύτερης γυναικείας ποπ ερμηνείας και καλύτερου κλιπ. Το "Telephone" ως 2ο single σε συνεργασία με την Beyonce και ήταν υποψήφιο για Βραβείο Γκράμμυ καλύτερης γυναικείας συνεργασίας. Τον Σεπτέμβριο του 2010 η Lady Gaga κέρδισε 9 βραβεία MTV.

Το 1ο single του δίσκου "Born This Way" κυκλοφόρησε στις 11 Φεβρουαρίου 2011 και έφτασε στο No. 1 σε 19 χωρών. Στην Αμερική έκανε ντεμπούτο στην 1η θέση και παρέμεινε στην κορυφή 6 συνεχόμενες εβδομάδες. Το 2ο Single "Judas" και κυκλοφόρησε στις 15 Απριλίου. Το "The Edge of Glory" ήταν 3ο επίσημο single και κυκλοφόρησε στις 19 Ιουνίου.

Δισκογραφία

The Fame (2008) The Fame Monster (2009) Born This Way (2011) Artpop (2013) Cheek to Cheek (με τον Tony Bennett) (2014) Joanne (2016)

Παγκοσμίως οι πωλήσεις της (albums+singles) μέχρι σήμερα υπολογίζονται σε 157 εκατομμύρια: 27 εκατομμύρια album και 130 εκατομμύρια single-τραγούδια σε ψηφιακή μορφή, γεγονός που την καθιστά μια απο τους best-selling μουσικούς όλων των εποχών.

Έχει μέχρι σήμερα:

7 #1 ποπ τραγούδια στις ΗΠΑ σύμφωνα με το μεγαλύτερο περιοδικό στον κόσμο, Billboard [13] και 5 #1 singles παγκοσμίως [14]

   3 #1 album στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο και 2 #1 album στην Ιαπωνία    4 #1 single στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία και τον Καναδά    3 #1 single ΗΠΑ, την Γερμανία και τον Καναδά    2 #1 single στην Γαλλία    1 #1 single στην Ιαπωνία

Ed Sheeran

O Εντ Σίραν είναι Βρετανός τραγουδιστής και συνθέτης. Γεννήθηκε στο Δυτικό Γιόρκσαιρ και μεγάλωσε στο Φράμλιγχαμ της Βρετανίας. Τρία χρόνια μετά τη αρχή της καριέρας του, το 2008, μετακόμισε στο Λονδίνο, για να συνεχίσει, ελπίζοντας σε μεγαλύτερη επιτυχία. Στις αρχές του 2011 ο Εντ Σίραν κυκλοφόρησε έναν δικό του δίσκο ( No. 5 Collaborations Project) ο οποίος τράβηξε την προσοχή του Elton John και του Jamie Foxx. Στη συνέχεια υπέγραψε συμβόλαιο με την Asylum Records. Έτσι κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο (+) ο οποίος έγινε πλατινένιος στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2012. Στα επόμενα χρόνια κέρδισε δύο BRIT Awards για τον καλύτερο άντρα τραγουδιστή, ένα βραβείο British Breakthrough ενώ το "The A Team" κέρδισε ένα Ivor Novello Award για τη μουσική και τους στίχους του. Το 2014 ο Ed ήταν υποψήφιος για το βραβείο του Καλύτερου Καλλιτέχνη στα 56στα βραβεία Grammy.

Η δημοτικότητα του Εντ Σίραν στο εξωτερικό ξεκίνησε το 2012. Στις ΗΠΑ έκανε μια εμφάνιση στο τέταρτο άλμπουμ Taylor Swift , Red , και έγραψε τα τραγούδια για τους One Direction . Το τραγούδι του "The A Team" ήταν υποψήφιo για το τραγούδι της χρονιάς στα βραβεία Grammy του 2013 και εκτέλεσε αυτό το τραγούδι σε ντουέτο με τον Έλτον Τζον κατά τη διάρκεια της τελετής . Πέρασε ένα μεγάλο μέρος του 2013 περιοδεύοντας στη Βόρεια Αμερική κάνοντας την έναρξη της περιοδείας της Τέιλορ Σουίφτ (ονομαζόμενη ως The Red Tour). Το φθινόπωρο του 2013 o Ed Sheeran εκτελεί τρεις παραστάσεις που ξεπούλησαν τα εισιτήρια στo Madison Square Garden της Νέας Υόρκης. Το δεύτερο άλμπουμ του με τίτλο X ( διαβάζεται ως "Multiplay" ) κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο στις 23 Ιουνίου 2014 και βρέθηκε στην πρώτη θέση στο UK Album Charts αλλά και στο αμερικανικό Billboard 200. Το 2015 το άλμπουμ

του , X,  κέρδισε το βραβείο Brit ( Brit Awards 2015 ) ως το βρετανικό άλμπουμ της χρονιάς και ήταν υποψήφιο για το άλμπουμ της χρονιάς στα 57στα βραβεία Grammy. Το 2017 κυκλοφόρησε δύο καινούριες επιτυχίες το "Shape of you" και το "Castle on the Hill" τα οποία αρχικά είχε γράψει για την Rihanna αλλά τελικά κυκλοφόρησε ο ίδιος.

Δισκογραφία

+ (2011) × (2014) ÷ (2017)

Έλληνες ποπ τραγουδιστές: Άννα Βίσση, Έλενα Παπαρίζου, Μιχάλης Χατζηγιάννης, Σάκης Ρουβάς, Δέσποινα Βανδή, MΕΛΙSSES, Demy και άλλοι.

Πολλές σημαντικές μουσικές προσωπικότητες που φαίνεται ότι θα κατακτήσουν την μουσική σκηνή τα επόμενα χρόνια είναι η Adele, η Ariana Grande, η Demi Lovato, o Shawn Mendes, o Justin Bieber, η Halsey, o Nick Jonas, η Lana Del Rey, η Dua Lipa, η Zara Larsson και πολλοί ακόμη.

Πηγές

http :// blogs . sch . gr / lykpalam / files /2013/05/ POP . pdf

https://el.wikipedia.org/wiki/The_Beatles

https://mousikovlog.blogspot.gr/2013/11/pop.html

http :// www . tralala . gr / backstreet - boys - to - megalutero - boy - band - olon - ton - epoxon /

https :// el . wikipedia . org / wiki / Spice _ Girls

https://el.wikipedia.org/wiki/K-pop

https://cynicalkpop.wordpress.com/korean-development/

https://el.wikipedia.org/wiki/J-pop

https://en.wikipedia.org/wiki/Michael_Jackson

https :// en . wikipedia . org / wiki / Adele

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CF%84_%CE%A3%CE%AF%CF%81%CE%B1%CE%BD

https :// el . wikipedia . org / wiki / Lady _ Gaga

Hip Hop

Το Hip-Hop είναι ένα είδος μουσικής του οποίου οι ρίζες ανάγονται στην δεκαετία του 70' και κατάγεται από υποβαθμισμένες περιοχές των ΗΠΑ όπου και

αναπτύχθηκε, όπως π.χ. το Bronx (Μπρονξ) της Νέας Υόρκης. Ένα σημαντικό πρόσωπο της Χιπ-Χοπ είναι ο Cool Herc (Clive Campbell), ο οποίος θεωρείται από πολλούς ότι είναι η αρχή του Χιπ-Χοπ. Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε γραπτά ο όρος Hip-Hop, ήταν στην εφημερίδα "The village voice" από τον Steven Hager. Το Χιπ-Χοπ εκείνη την εποχή χρησιμοποιείται πολύ από τις συμμορίες, σε περιοχές όπου υπήρχε μεγάλη ανεργία και φτώχια. Οι συμμορίες λοιπόν έχουν βρει έναν άλλο τρόπο, εκτός από την βία, να εκτονώνονται από τα προβλήματα που δημιουργεί η καθημερινότητα στις υποβαθμισμένες συνοικίες των ΗΠΑ, αυτός ο τρόπος λοιπόν δεν είναι κανένας άλλος, από τον χορό του Χιπ-Χοπ γνωστός με το όνομα "breaking", που εκείνη την εποχή λύνει της διαφορές μεταξύ των συμμοριών. Η μουσική γίνεται πιο εκφραστική και με περισσότερη ένταση, δίνοντας την δυνατότητα να συμμετέχουν όλοι, είτε σαν ακροατές, είτε σαν δημιουργοί. Αντί λοιπόν να βγάζουν μαχαίρια, πιστόλια και άλλα όπλα, οι συμμορίες διαλύονται και φτιάχνουν χορευτικά, δίνοντας μάχες μεταξύ τους, γνωστές και ως "battles". Ο χαμένος στον χορό πρέπει να ομολογήσει την ήττα του δημοσίως, μπροστά στον νικητή και όλα γίνονται μετά ειρηνικά.Το Χιπ-Χοπ λοιπόν, μείωσε αρκετά την βία και έκανε τους νέους να εκτονώνονται στην μουσική.

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΕΙΔΗ ΜΟΥΣΙΚΗΣ : ΧΙΠ ΧΟΠ ΚΑΙ ΡΑΠ

Στο Χιπ-Χοπ, όλα τα είδη μουσικής, από ποπ έως και Ινδικοί ρυθμοί, ανακατεύονται με εκπληκτική μαεστρία, είτε ήταν μουσική, είτε χορός, η Χιπ-Χοπ έπαιρνε έμπνευση από παντού, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο ρατσισμός ή το θρήσκευμα , το χρώμα ή οι πολιτικές πεποιθήσεις και διάφορες άλλες διακρίσεις. Όλες οι κουλτούρες της μουσικής που έπεφταν στα χέρια των dj, έβγαιναν τελείως ανανεωμένα, ανακαινισμένα, γεμάτα ζωντάνια και με περισσότερο ρυθμό. Το ίδιο έκαναν και οι μετανάστες γνωστοί ως B-boys και B-girls, στην Αμερική όπως Ρώσοι, Πουέρτο ρικνοί, Γάλλοι, Πολωνέζοι, Έλληνες και άλλοι πολλοί, ανακάτευαν δηλαδή τα πιο εντυπωσιακά τραγούδια, βήματα από χορούς, παραδοσιακούς αλλά όχι μόνο. Ανακάτευαν μέχρι και πολεμικές τέχνες, ότι κινήσεις ήταν cool ή fresh, όπως τις ονόμαζαν και τις συμπεριλάμβαναν, τελείως αλλαγμένες και προσαρμοσμένες στο είδος για προκειμένου να βγει ένα τέλειο και εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Με λίγα λόγια η Χιπ-Χοπ, είναι ένας τρόπος έκφρασης, ένας πολιτισμός, μια κουλτούρα, που εκφράζει δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Δεν περιορίζεται από

παράγοντες, όπως π.χ. η φυλή, το θρήσκευμα, το χρώμα, οι πολιτικές πεποιθήσεις, όπως έχει αναφερθεί και παραπάνω, αλλά μπορεί να ακουστεί και να χρησιμοποιηθεί ως τρόπος έκφρασης από όλους τους ανθρώπους στον κόσμο.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΙΠ-ΧΟΠ

Ο Clive Campbell, γνωστός με το όνομα Cool Herc, ο οποίος γεννήθηκε το 1955 στο Kingston στην Τζαμάικα, θεωρείται πατέρας της Χιπ-Χοπ (Hip Hop). Ήταν ο πρώτος που απέκτησε τεράστια φήμη, διότι δημιούργησε τους πρώτους ήχους του Χιπ-Χοπ (Hip Hop), με το να απομονώνει κομμάτια από διάφορους δίσκους και έπειτα να τα "μιξάρει", να τα ανακατεύει δηλαδή, δημιουργώντας νέους ήχους και έτσι ονομάστηκε πατέρας της Χιπ-Χοπ . H ιδια αποψη εκφραστηκε από πολλους αντιπρωσοπους της Χιπ Χοπ σκηνης όπως τον Darryl McDaniels τραγουδιστή των Run DMC στο ντοκιμαντέρ Hip Hop Legends όπου υποστηρίζει ότι Ο Cool Herc ξεκίνησε το Χιπ Χοπ

Ο Cool Herc, μετανάστευσε με την οικογένειά του στο Μπρόνξ της Νέας Υόρκης στην ηλικία των 12 ετών. Ο DJ Cool Herc, είναι ουσιαστικά, η αρχή του Χιπ-Χοπ. Ξεκινώντας την καριέρα του DJ στις αρχές της δεκαετίας του 70', ο Cool Herc διακρίθηκε αμέσως με το να "μιξάρει" κομμάτια μουσικής των James Brown και Mandrill. O Clive Campbell έπεσε σοβαρά άρρωστος στις αρχές του 2011. Έκανε χειρουργική επέμβαση για πέτρα στα νεφρά, την οποία ανέλαβε το Medical Center. Τον Απρίλιο του 2013, ο Campbell έπειτα από μια άλλη χειρουργική επέμβαση, μεταφέρθηκε σε μετά ιατρική περίθαλψη. Ο Clive Campbell μπορεί στην αρχή της καριέρας του να μην ήταν τόσο επιτυχημένος από εμπορική άποψη ωστόσο η πρόσφορα του στο Χιπ Χοπ (Hip Hop) είναι ανεκτίμητη καθώς έθεσε τις βάσεις για να δημιουργηθεί και να αναπτυχτεί το είδος. Επίσης, τα τραγούδια του εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να παραμένουν επίκαιρα και να συνεπαίρνουν το

κοινό καθιστώντας τον ζωντανό θρύλο. Ο Africa Bambaataa μεγάλωσε και αυτός, όπως και ο Clive Campbell, στις κακόφημες συνοικίες του Bronx της Νέας Υόρκης και βρέθηκε να είναι αρχηγός σε μία από την πιο βίαιες συμμορίες της Νέας Υόρκης. Ένα ταξίδι του στην Αφρική του άλλαξε την ζωή, αφού απαρνήθηκε την βία δημιουργώντας την Universal Zulu Nation, ένα κίνημα από πολιτικοποιημένους ράπερς, γραφιτάδες και όλους όσους εμπλέκονται στην Χιπ-Χοπ κουλτούρα, με σκοπό να αποτραβηχτούν οι νέοι από το αδιέξοδο της βίας και να στραφούν σε πιο δημιουργικές δραστηριότητες ‘Το Χιπ-Χοπ έχει σώσει πολλούς από τον θάνατο" Africa Bambaataa. Ο Africa Bambaataa, θεωρείται νονός της Χιπ-Χοπ κουλτούρας και είναι ο βασικός υπεύθυνος για την διάδοση του είδους αυτού παγκοσμίως, αλλά αι ιδρυτής του electro-funk ήχου. Ο Africa Bambaataa είναι επίσης εδώ και τρείς δεκαετίες ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της σύγχρονης μουσικής. Ο μύθος του ξεκίνησε με το κλασσικό κομμάτι "Planet Rock" (1982), όταν ο Africa Bambaataa με την βοήθεια ενός παραγωγού, του Arthur Baker, συνδύασε για πρώτη φορά τα beat της Χιπ-Χοπ με τις ηλεκτρονικές φόρμες των καινοτομιών Kraftwerk, δημιουργώντας το δικό του μουσικό είδος και επηρεάζοντας πολλά είδη της dance μουσικής, όπως το Detroit Techno, Miami Bass, Freestyle και άλλα. Η καλλιτεχνική του ευφυΐα τον έδωσε την ευκαιρία να καταφέρει κορυφαίες συνεργασίες όπως αυτή που έκανε με τον James Brown στο κομμάτι "Unity",ενώ στην πορεία συνεργάστηκε με σημαντικές προσωπικότητες από διαφορετικά μουσικά είδη όπως είναι οι Bill Laswell, George Clinton, Boy George και άλλοι πολλοί, όπου στην συνέχεια τον καθιέρωσαν ως μία από τις εμβληματικότερες φιγούρες "στο σύγχρονο μουσικό γίγνεσθαι".

ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ Η ΧΙΠ-ΧΟΠ

Τα κυριότερα στοιχεία από τα οποία αποτελείται η Χιπ-Χοπ κουλτούρα είναι

τέσσερα: 1)Το Ραπ (ο στίχος), 2)Το Μπι-Μποϊνγκ (ο χορός-ευρέως γνωστός ως

Μπρεϊκ Ντανς breakdance), 3)Το Djing (Η μουσική) και 4) Το Γκράφιτι.

Ραπ μουσική

Η ραπ (rap) είναι κυρίως αφροαμερικανικό μουσικό είδος που ξεκίνησε να γνωρίζει άνθιση στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Έχει τις ρίζες της στην αφρικανική μουσική την οποίαν έφεραν με τη βίαιη εκδούλευση και μετέπειτα μετακίνηση τους οι μαύροι στην Αμερική. Ετυμολογικά η λέξη "rap" σημαίνει "χτυπώ".

Πρόκειται για είδος που δίνει έμφαση στους στίχους (ρίμες) και στο περιεχόμενο αυτών και η μουσική συνήθως είναι συνοδευτική και δευτερεύουσας μέριμνας. Οι στίχοι, αυτοσχέδιοι στην καθημερινή έκφραση αλλά επεξεργασμένοι στις παραγωγές, δεν τραγουδιούνται, αλλά απαγγέλλονται με ιδιαίτερο, ρυθμικό, τρόπο ενώ η μουσική δανείζεται στοιχεία από τη soul, τη τζαζ όσο και από άλλα ποικίλα μουσικά ρεύματα. Αρκετοί καλλιτέχνες της ραπ έχουν υιοθετήσει λυρικό και ποιητικό ύφος γραφής. Ωστόσο η σύγχρονη ποπ ραπ βασίζεται πλέον πολύ και σε τραγουδιστά ρεφρέν και δίνεται περισσότερη έμφαση στον ρυθμό και την παραγωγή σε σχέση με τους πρωταρχικούς δίσκους του είδους, κάτι που βρίσκει αντίθετους τους οπαδούς της street rap (ραπ του δρόμου).

Η rap είναι ένα από τα 4 στοιχεία της κουλτούρας hip hop.

Οι ρίμες (στίχοι), οι οποίοι εκτείνονται στο μεγαλύτερο τμήμα του κομματιού και είναι στατιστικά περισσότεροι ανά κομμάτι σε σχέση με άλλα είδη, εκφράζουν κατά κανόνα καθημερινά βιώματα και εμπειρίες. Στους στίχους της ραπ ενυπάρχουν ως βασικά θέματα η βία, η οπλοχρησία, τα ναρκωτικά, ο ελευθεριακός ερωτισμός αλλά και πολιτική θεματολογία. Πηγή έμπνευσης της ραπ είναι η καθημερινή ζωή στα γκέτο των περιθωριοποιημένων μαύρων των Ηνωμένων Πολιτειών.

ΜΠΙ-ΜΠΟΪΝΓΚ ( BREAKDANCE)

Μπι-Μπόϊνγκ Το Μπι-Μπόϊνγκ είναι είδος χορού. Οι πρώτοι breakdancers, χορευτές Μπρέικ ντανς, εμφανίστηκαν το 1973 και ήρθε ως δια μαγείας και έλυνε τις διαφορές μεταξύ συμμοριών. Έτσι, σε αυτούς τους δρόμους, του Νότιου Μπρονξ, ξεκίνησε το b-boying πραγματικά. Συχνά, οι καλύτεροι Breakers αντίθετων

συμμορίων "πολεμούσαν" αντί να παλεύουν. Τα πρώτα battles μάλιστα γινόντουσαν σε χλοοτάπητα. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε η μάχη να αποδείξει τη καλύτερη συμμορία, αρκετές ήταν οι φορές όπου ο χαμένος συμφωνούσε ότι δεν θα ξαναπερνούσε από την γειτονιά του νικητή. Τις περισσότερες φορές αγώνες ήταν απλά για τον σεβασμό του άλλου. Δυστυχώς, αυτές οι μάχες δεν σταματούσουν πάντα τις εχθροπραξίες των συμμοριών ενώ συχνά προκαλούσαν πραγματικές "μάχες". Ο όρος breakdance αποδόθηκε αργότερα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

DJ-ING

Το DJ-ing, δημιουργήθηκε ανάμεσα στο 1975 με 1978 και χρησιμοποιήθηκε στην αρχή για να έχουν ρυθμό οι χορευτές της Χιπ-Χοπ κουλτούρας και μετά για να λένε πάνω στο ρυθμό των μπίτ τους στίχους τους οι ράπερ. Ο πρώτος DJ που απέκτησε τεράστια φήμη, ήταν ο Kool Herc (Clive Cαmpbell). Αργότερα, οι επόμενες γενιές των Χιπ-Χοπ DJs, με πολλές καινοτομίες έφτασαν τους DJs στο σημερινό επίπεδο. Τα πρώτα χρόνια οι DJs ήταν τα αστέρια των Χιπ-Χοπ γκρουπ, αλλά μετά το 1978 τη δημοσιότητα έκλεψαν οι MCs (Master of Ceremony).

ΓΚΡΑΦΙΤΙ

Γκράφιτι είναι η αναγραφή κειμένου όπως συνθημάτων ή η ζωγραφική σε επιφάνειες που συνήθως βρίσκονται σε δημόσιους χώρους (για παράδειγμα σε τοίχους). Πρωτοεμφανίστηκε την ίδια περίοδο και στα ίδια μέρη που αναπτύχθηκε το κίνημα του Χιπ χοπ, από τον ίδιο καταπιεσμένο κόσμο. Γι' αυτό πολλοί θεωρούν ότι αποτελεί μέρος της κουλτούρας Χιπ χοπ.

Η περίοδος 1971-1974 αναφέρεται ως μία "πρωτοποριακή εποχή", κατά την οποία τα γκράφιτι υποβλήθηκαν σε ένα κύμα στις μορφές και τη δημοτικότητα. Σύντομα μετά από τη μετανάστευση στη Νέα Υόρκη, το Μπρονξ (Μανχάτταν) παρήγαγε έναν από τους πρώτους καλλιτέχνες γκράφιτι για να κερδίσει την προσοχή των μέσων στη Νέα Υόρκη

Μερικά από τα είδη γκράφιτι που παρουσιάζονται σήμερα είναι:

Ζωγραφική γκράφιτι Σε εξωτερικούς τοίχους (συνήθως σε τοίχους στους δρόμους, σε τοίχους κτηρίων και κάτω από γέφυρες/τούνελ). Όταν γίνονται σε ένα

προσωπικό χώρο που το βλέπουν ελάχιστοι, δεν θεωρείται γκραφίτι. Συνθήματα.Ζωγραφική (φαινόμενο προερχόμενο από την Αμερική – ΗΠΑ).Διαμαρτυρία (για παράδειγμα στην Βόρεια Ιρλανδία, με τα murals που απαθανατίζουν νεκρούς και θέματα από τις συγκρούσεις με τους Βρετανούς) Σε εσωτερικούς τοίχους και επιφάνειες (συνήθως μικρού μεγέθους), π.χ. τουαλέτες, σκοπιές, θρανία. Αυτοσχέδια ποιήματα

Το στένσιλ χρησιμοποιείται συχνά σε πορείες διαμαρτυρίας για "γρήγορα" γκράφιτι. Σε ορισμένες πόλεις του κόσμου υπάρχουν τοίχοι μόνο για γκραφίτι. Κάποιες φορές το γκραφίτι γίνεται κατά επιθυμία του ιδιοκτήτη του κτιρίου, για διακόσμηση, συνήθως με συγκεκριμένη θεματολογία.

Κατά τα όσα συνηθίζονται ανάμεσα στους γκραφιτάδες, υπάρχουν και τοίχοι που είναι μόνο για καλούς γκραφίστες, και οι υπόλοιποι δεν δικαιούνται να κάνουν πάνω στο δικό τους γκραφίτι μια μουτζούρα ή κάποιο άλλο σχέδιο (εκτός αν έχει χαλάσει με το πέρασμα του χρόνου και ειδοποιηθούν ότι θα γίνει άλλο σχέδιο πάνω στο δικό τους).

Αυξημένη δημοτικότητα, ειδικά στην Ευρώπη, έχει αποκτήσει η τεχνική του στένσιλ, όπου το σχέδιο προετοιμάζεται από πριν στο χώρο του γκραφιτά κόβοντας λεπτή λαμαρίνα ή ξύλο, που χρησιμοποιείται σε επαφή με τον τοίχο ψεκάζοντας από πάνω τη μπογιά, αφήνοντας αποτύπωμα μόνο όπου υπάρχει κενό στη λαμαρίνα.

ΟΙ MCs (MASTER OF CEREMONY)

Ένας MC (Master of Ceremony) ή ράπερ, είναι ένας καλλιτέχνης ή και ερμηνευτής της Χιπ-Χοπ μουσικής. Ένας MC παρουσιάζει συνήθως καλλιτέχνες, μιλά στο κοινό, ψυχαγωγεί τους ανθρώπους ενώ ταυτόχρονα χορεύει. Το MCing, άρχισε το '75 με '78 όταν ένας Dj σύνδεσε στον μίκτη του το μικρόφωνο και άρχισε να λέει διάφορους στίχους, κάτι σαν σλόγκαν για να εμψυχώσει τους χορευτές της Χιπ-Χοπ. Έτσι ξεκίνησαν οι πρώτοι MCs το '79 με '85. Έπαιρναν το μικρόφωνο και μιλούσαν είτε για την προσωπική τους ζωή είτε για διάφορα άλλα προβλήματα της κοινωνίας, καθώς και για θέματα όπως οι σχέσεις τους και με αυτόν τον τρόπο ψυχαγωγούσαν τον κόσμο. Το σημαντικότερο είναι ότι για να το κάνεις αυτό δεν χρειάζεται να το έχεις σπουδάσει, γιατί είναι κάτι που σου βγαίνει αυθόρμητο, που βγαίνει από την καρδιά σου την στιγμή που το κάνεις, αρκεί μόνο να το νιώθεις και να το πιστεύεις.

Και με αυτόν τον τρόπο καταφέρνεις να περάσεις το δικό σου μήνυμα στον κόσμο.

Το B - boing της Χιπ-Χοπ- το βασικό στοιχείο του ( B - boing )

Το B-boying ή breaking, που ονομάζεται επίσης και breakdancing, είναι ένα ύφος της street dance (χορός του δρόμου), που πρωτοεμφανίστηκε μεταξύ των αφροαμερικανών της Νέας Υόρκης, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970. Αν και ο όρος "breakdance" χρησιμοποιείται συχνά,το "b-boying" και το "breaking" είναι οι αρχικοί όροι (οι οποίοι προέκυψαν απο τον DJ Kool Herc) και χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τους χορευτές. Ο χορός εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο, λόγω των μεσών μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ), ιδίως σε περιοχές όπως η Νότια Κορέα, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και την Ιαπωνία. Έχει αναφερθεί επίσης ότι το β-boying αντικατέστησε μάχες μεταξύ συμμοριών του δρόμου. Το Β-boying αποτελείται από τέσσερα είδη κίνησης: το toprock ,το downrock ,το power move και το freezes.Το B-boying συνήθως χορεύεται με μουσική hip-hop , funk κ.α. Ένας επαγγελματίας του χορού ονομάζεται b-boy, αν είναι αγόρι ή b-girl αν είναι κορίτσι. Οι όροι αυτοί προτιμούνται από την πλειοψηφία του κόσμου, από τους πρωτοπόρους και από τους επαγγελματίες αρχικοί όροι "b-boy" και "b-girl" χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τους χορευτές. Αναφέρεται ότι οι Kung Fu ταινίες αποτέλεσαν μεγάλη επιρροή για το B-boying. Πολλές ακροβατικές κινήσεις, μας δείχνουν τη σαφή σύνδεση του breakdance με τη γυμναστική. Ωστόσο το 1970 το b-boying αναπτύχθηκε ως ένα καθορισμένο στυλ χορού στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια ξεχωριστή μορφή χορού που επηρέασε b-boying είναι uprock. Το Uprock είναι ένας "επιθετικός" χορός, που περιλαμβάνει δύο χορευτές οι οποίοι μιμούνται με τρόπους πολεμικούς ο ένας τον άλλο στο ρυθμό της μουσικής χρησιμοποιώντας ψεύτικα όπλα. Το Uprock, ως ένα στυλ χορού, δεν κέρδισε ποτέ την ίδια διαδεδομένη δημοτικότητα με b-boying. Όταν χρησιμοποιείται σε μια μάχη (battle), οι αντίπαλοί απαντούν με το να κάνουν παρόμοιες κινήσεις uprock, δημιουργώντας μια σύντομη μάχη. Μερικοί υποστηρίζουν ότι επειδή το uprock ήταν αρχικά ένα ξεχωριστό στυλ χορού δεν πρέπει ποτέ να αναμιγνύεται με το β-boying και ότι οι κινήσεις που εκτελούνται από το uprock σήμερα δεν είναι οι αρχικές κινήσεις, αλλά απομιμήσεις που δείχνουν μόνο ένα μικρό μέρος από το αρχικό στυλ uprock.

Ελληνικό Hip Hop

Το Ελληνικό Hip-Hop είναι ενα ακόμη είδος μουσικής, γνωστή και ως η μουσική του δρόμου προερχόμενη απο την Αμερικάνικη κουλτούρα αλλά με τους δικούς του κανόνες. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές τα τελευταία χρόνια σε αυτή την κατηγορία, όπου πλέον εμπλέκεται ακόμη και με την απλή σύγχρονη Ελληνική μουσική, με

αμέσως επόμενο την συνεργασία και άλλων καλλιτεχνών μεταξύ τους και των δυο ειδών.

Όπως και στην Αμερική, έτσι και εδω τα στοιχεία είναι τέσσερα: Το ένα είναι το DJing (Disc Jockey), όπου έχει εξελιχθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια με τα νεας τεχνολογίας προγράμματα και τις δυνατότητες που δίνονται για την παραγωγή ενος κομματιού. Το επόμενο είναι το MCing (Μaster of Ceremony), όπου οι άνθρωποι που ασχολούνται και εκφράζονται μέσω αυτού του είδους, λέγονται Ράπερς (Rappers) και χρησιμοποιούν συνήθως τέσσερις στίχους, που ολοκληρώνονται με ομοιοκαταληξίες, δίνοντας έτσι εναν ρυθμό, κάτι που πολλοί το περιπλέκουν και το αποκαλούν, ως τραγούδι. Το τρίτο είναι το Graffiti, και τα τελευταία χρόνια έχουν ευαισθητοποιηθεί οι Αρχές, για την αισθητική και την δυνατότητα έκφρασης των σχετικών, διοργανώνοντας έτσι κάποιες συναντήσεις γνωστά και ως events, συνοδευόμενα και με άλλες δραστηριότητες. Το τέταρτο και τελευταίο είναι κάτι που απαιτεί πρακτική και αφοσίωση και ανήκει πλέον και ως επιλογή χορού: το Breakdance. Οι λεγόμενοι B-boys εμπνέονται απο την ράπ μουσική και πραγματοποιούν ευλύγιστες κινήσεις που ως πρωταρχικό παράγοντα, έχει η ισορροπία.

1985 - τέλη δεκαετίας '90: Τα πρώτα χρόνια

Πρώτη φορά που ακούστηκε η Ραπ μουσική στην Ελλάδα, ήταν στα τέλη της δεκαετίας του '70, από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Αμερικανικής βάσης στο Ελληνικό. Το πρώτο συγκρότημα που ξεκίνησε στην Ελλάδα, ήταν οι Marginals με τρία άτομα, το 1985. Το πρώτο Ελληνικό hip-hop συγκρότημα ήταν οι FF.C (Fortified Concept) που ξεκίνησαν στο Βύρωνα το 1987. Ο πρώτος Eλληνικός Hip-Hop δίσκος ήταν το Εν+Τάξει των O.P.A. που κυκλοφόρησε το 1990. Από τα πρώτα Ελληνικά Hip-Hop σχήματα, και ιδιαίτερα επιδραστικό στην εποχή του αλλά και αργότερα, ήταν οι Στέρεο Νόβα. Το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ τους, κυκλοφορεί το 1992

Το ίδιο έτος, μετά την συναυλία των Public Enemy στο Κατράκειο θέατρο της Νίκαιας, δημιουργήθηκαν οι Active Member. Λίγα χρόνια αργότερα, αφότου άνοιξαν τη δική τους εταιρία παραγωγής (Freestyle Productions) ονόμασαν το είδος τους σε Low Bap, θέλοντας να διαχωρίσουν τη δική τους θέση από την υπόλοιπη Ελληνική σκηνή, θεωρώντας πως είχε αρχίσει να παίρνει τα εμπορικά χαρακτηριστικά της τότε αμερικάνικης Hip-Hop σκηνής. Με αυτή την κίνηση το κοινό χωρίστηκε σε δύο "στρατόπεδα" δημιουργώντας την πρώτη Hip-Hop κόντρα

στην Ελλάδα. Οι Active Member δέχτηκαν κριτική από τη Hip-Hop κοινότητα, κάτι το οποίο συνεχίζει ακόμη και σήμερα.

Το 1992 επίσης, στη Νέα Ιωνία, δημιουργήθηκαν οι Terror X Crew (TXC). Με δισκογραφικό τους ντεμπούτο το ομώνυμο Terror X Crew (1995), ήταν οι πρώτοι που έφεραν το Ελληνικό κοινό σε επαφή με τα τέσσερα στοιχεία (MCing, DJing, Graffiti, Breakdance) της Hip-Hop κουλτούρας, όπως επίσης ήταν πρωτοπόροι του Hardcore Rap και του Wild Style Graffiti στην Ελλάδα. Το τελευταίο τους album ήταν το Έσσεται Ήμαρ.

Τέλη δεκαετίας '90 - 2010: Η Χρυσή Εποχή

Το 1996, έκαναν την εμφάνιση τους τα Ημισκούμπρια που ήτανε το πρώτο καθαρά σατιρικό Eλληνικό Hip-Hop συγκρότημα και το 1994 οι Goin' Through οι οποίοι ακολούθησαν από τότε την mainstream σκηνή.

Το 1997 το συγκρότημα Ζωντανοί Νεκροί φέρνει μια άλλη γεύση στην τότε Ελληνική Hip-Hop σκηνή, το Battle Rap. Το πρώτο τους album με τίτλο ΖΝ: Εντολές Στη Χώρα των Καλύτερων MC’s (1997) επηρέασε τις επόμενες γενιές που έβγαζαν battle rap κομμάτια καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό MCs και συγκροτημάτων μέχρι και σήμερα επιλέγουν αυτό το είδος ραπ.

Άλλα Hip-Hop σχήματα της τότε εποχής ήταν: Άγνωστοι Γνωστοί (που μετονομάστηκαν σε Άλφα Γάμα), Razastarr, Παρεμβολές, Warriorz, Frontal Attack, Σκιές, Νέα Τάξη Πραγμάτων (ΝΤΠ.), ΝΕΒΜΑ, Βαβυλώνα, Στίχοιμα, Αποκάλυψις, Άλυτοι Γρίφοι, Ομήρου Απόγονοι, Soulbro, Deadlock, Barcode Crew, Ανεξίτιλα Σημάδια κ.α.

Ο στίχος μέχρι τότε ήταν κυρίως κοινωνικοπολιτικός, αλλά υπήρχαν και σχήματα που έκαναν σάτιρα όπως: Ημισκούμπρια, Dr. Dreez, Deaky Dee και Καβουροδεινόσαυροι.

Νέα συγκροτήματα και διάλυση παλαιοτέρων

Την δεκαετία του 2000 πολλά από τα ιστορικά σχήματα της δεκαετίας '90 διαλύθηκαν ή άλλαξαν μορφή όπως: οι Terror X Crew (μετά την αποχώρηση του DJ ALX το 2002 διαλύθηκαν και συνέχισαν από το 2004 ως Αρτέμης-Ευθύμης), οι FF.C (μετά την αποχώρηση του Ρυθμοδαμαστή το 2005 διαλύθηκαν και ο Σκηνοθέτης δημιούργησε το σχήμα Αντίξοες Παραγωγές), οι Άλφα Γάμα (διαλύθηκαν και συνέχισαν solo) και οι Active Member (το 2002 αποχώρησε ο X-Ray και δημιούργησε το συγκρότημα Ρόδες).

Από το 2001 και μετά όμως εμφανίστηκαν και άλλα σχήματα δημιουργώντας νέα ρεύματα στη σκηνή. Οι περισσότεροι, σε αντίθεση με τους παλαιότερους, κυκλοφόρησαν τους δίσκους τους διαδικτυακά, δωρεάν και χωρίς την ανάμειξη δισκογραφικών εταιριών, με αποτέλεσμα μια πληθώρα κυκλοφοριών. Δεκάδες συγκροτήματα δημιουργήθηκαν αλλά λίγοι έκαναν κάτι παραπάνω από ένα δίσκο ή μία συναυλία. Συγκροτήματα της δεύτερης γενιάς του Ελληνικού Hip-Hop που άλλαξαν τα δεδομένα της σκηνής και συνεχίζουν δυναμικά μέχρι και σήμερα, είναι οι ΒΠείς, Βόρεια Αστέρια, οι RNS, η Νεκρική Σιγή, οι Athens Finest, οι Ladose, οι Athens G.I.ANT.S., οι Ψυχόδραμα 07, Xνάρια, Παράξενοι Ταξιδιώτες, Μουσικοί Ισοβίτες, κ.α.

Mainstream Σκηνή

Αξιοσημείωτο στοιχείο τη δεκαετία του 2000 είναι η αναγνώριση του Hip-Hop σε ευρύτερο κοινό από κάποια συγκροτήματα, με αποτέλεσμα να γίνει πιο εμπορικό. Η αρχή είχε ήδη γίνει από τα τέλη της δεκαετίας του '90 απο τα Ημισκούμπρια με το χαρακτηριστικό χιουμοριστικό ύφος τους, οι οποίοι το 2001 έβγαλαν το single "Πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία" το οποίο έγινε τεράστια επιτυχία. Ανάλογη επιτυχία είχαν τα singles "Greek Lover" και "Sex", το 2004. Την ίδια χρονιά τεράστια επιτυχία και απήχηση στο ευρύ κοινό γνώρισαν οι Goin' Through με το single "Πόσο μαλάκας είσαι". Ακολούθησαν κι άλλες επιτυχίες όπως "Γυναίκες" και "12 παρά". Μέχρι το 2007 οι Goin' Through και το Family the Label (Ταραξίας, ΝΕΒΜΑ, Θηρίο κλπ.) ήταν το πιο επιτυχημένο και αναγνωρισμένο crew όσον αφορά το mainstream hip-hop στην Ελλάδα (χρυσοί δίσκοι, επιτυχίες, βραβεία, τηλεοπτικές εμφανίσεις κλπ.).

Το 2007 εμφανίστηκαν κι άλλοι καλλιτέχνες της Hip-Hop με mainstream ήχο οι οποίοι είχαν επιτυχίες, όπως οι Stavento που οποίοι έγιναν γνωστοί με τη

ραδιοφωνική επιτυχία "Μέσα σου" και ο Υποχθόνιος με την club επιτυχία "Κάνε ντου".

Underground Σκηνή

Η διαφορά μεταξύ underground και εμπορικού Hip-Hop ήταν έντονη εφ' όσον οι μεν είχαν πιο σκληροπυρηνικό ήχο, στίχο πιο καυστικό και προωθούνταν μέσω του hiphop.gr (το οποίο συχνά ανέβαζε mixtapes) και του ραδιοφωνικού σταθμού Atlantis FM ενώ οι δε, προωθούνταν μέσω των μεγάλων μουσικών καναλιών και τις τηλεόρασης και είχαν πιο χορευτικό ήχο και πιο ανάλαφρο στίχο. Υπήρχαν επίσης αρκετά συνοικιακά Hip- Hop σχήματα που διέδιδαν cd και demo σε γνωστούς και φίλους, σε όλη την Ελλάδα. Προς το τέλος της δεκαετίας βγήκαν στην επιφάνεια και άλλοι MC's και σχήματα από κάθε γωνιά της χώρας όπως: 12ος Πίθηκος, Αnser, Ιratus, Μόνιμος Κάτοικος, Detro, Τραγικός Είρωνας, Λόγος Απειλή, Sadomas, Ραψωδός Φιλόλογος, Productive, Poetic, 4he, Βρώμικος Νότος, Bong Da City, Fullface κ.α.

2011 - : Η Nέα Σχολή

Κυρίως από την αρχή της νέας δεκαετίας και μετά χάρη στην εξέλιξη των τεχνολογικών μέσων και στην αυξημένη δημοτικότητα που έλαβε η ραπ κατά την προηγούμενη δεκαετία, το Ελληνικό Hip-Hop έχει αναβαθμιστεί, αλλά και έχει παραλλαχτεί. Η Νέα Σχολή είναι παρεξηγημένη γιατί η αυξημένη δημοτικότητα του Hip-Hop έφερε στο προσκήνιο μεταξύ άλλων και καλλιτέχνες οι οποίοι μπορούν να χαρακτηριστούν ως "αλαζόνες" και η ποιότητα των κομματιών τους, αμφιλεγόμενη. Παράλληλα, μεγάλο μέρος του κοινού και κυρίως του νεανικού, έχει εγκαταλείψει την ελληνική μουσική άλλων ειδών και έχει αφοσιωθεί στο άκουσμα της χιπ χοπ, καθώς πολλοί καλλιτέχνες εκφράζουν τα συναισθήματα τους απο την καθημερινή τους ζωή, κάτι που συγκινεί τον εκάτοστε δέκτη. Έχει αρχίσει και γεννιέται μια νέα γενιά η οποία, ασχολείται μέσω των καναλιών τους με μουσικά κομμάτια, επηρεασμένα και αυτά απο την δύσκολη καθημερινότητα τους. Νέα crews που έκαναν δυναμική εμφάνιση στην ελληνική χιπ χοπ σκηνή είναι οι Joker-Two Face, Φι Βητα Σιγμα , Χάσε Τη Πίστη Σου (και τα τρία side projects, με διαφορά μέλη από τους Bong da City) και άλλοι.

Έλληνες Παραγωγοί & Beatmakers.

Ένας από τους πρώτους και σημαντικότερους Hip-Hop παραγωγούς / beatmakers στην Ελλάδα είναι ο DJ ALX ή αλλιώς Ηχοκράτορας. Έγινε ευρύτερα γνωστός στον κόσμο του Hip-Hop ως μέλος των Terror X Crew και στέλεχος της δισκογραφικής εταιρίας "Ηχοκρατορία". Εκεί ξεκίνησαν καλλιτέχνες όπως οι Ζωντανοί Νεκροί και οι Άλφα Γάμα. Ο DJ The Boy είναι τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής DJing και έχει συνεργαστεί με διάφορους καλλιτέχνες, όπως με το Μηδενιστή. Άλλοι σημαντικοί και γνωστοί beatmakers που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα είναι ο διεθνούς

φήμης Eversor,ο Kebzer, ο DJ Rico, ο Dj Omonoia, o Empne (Εμπνευστής), ο Θανάσιμος,ο Jessy Blue, και o Skive που είναι απο τους καλύτερους στο είδος αυτό στην Ελλάδα. Επίσης πολλοί MC's ασχολούνται και με την παραγωγή, όπως οι: Τάκι Τσαν, Εισβολέας, Μπούκλας, Σκηνοθέτης, Άυλος 542, Τάφ Λάθος, Loopatic, Μόνιμος Κάτοικος, Μανιακός, Αδέσποτο, Mpelafon, Ύποπτος, Άρχοντας, Ταραξίας, Poetic κ.α.

ΠΗΓΕΣ

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CF%80_%CE%BC%CE%BF %CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE %BA%CE%AE

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE %B9%CE%BA%CF%8C_Hip_Hop

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%86%CE %B9%CF%84%CE%B9

https://el.wikipedia.org/wiki/Break_Dance https://el.wikipedia.org/wiki/FF.C https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE

%BF_%CE%9D%CF%8C%CE%B2%CE%B1 https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE

%BA%CE%AE_%CE%A3%CE%B9%CE%B3%CE%AE_(%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1)

https://www.google.gr/search?q=%CF%81%CE%B1%CF %80&espv=2&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwjj2dT67LrTAhXnKMAKHdaVABkQ_AUIBigB&biw=1366&bih=613

https://www.google.gr/search?q=%CF%87%CE%B9%CF%80+%CF%87%CE%BF %CF%80&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwii9Ij87LrTAhXMK8AKHd7TArQQ_AUICCgB&biw=1366&bih=613

https://www.google.gr/search?q=%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF %86%CE%B9%CF%84%CE%B9&espv=2&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwjQ1d397LrTAhXlC8AKHU2EChwQ_AUIBigB&biw=1366&bih=613

Rock, Rockabilly, Metal Ο όρος ροκ στη μουσική, χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα είδη που προέκυψαν από την εξέλιξη του είδους του rock and roll. Η μουσική ροκ (rock) στο σύνολό της, αποτελεί ένα είδος δημοφιλούς μουσικής που χαρακτηρίζεται συνήθως από έντονο ρυθμό και από ευδιάκριτη, χαρακτηριστική μελωδία φωνητικών η οποία συνοδεύεται συνήθως από ηλεκτρικές κιθάρες, ηλεκτρικό μπάσο και ντραμς. Πολλές φορές χρησιμοποιούνται και πληκτροφόρα όργανα, όπως πιάνο ή συνθεσάιζερ.

Εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 στην Αμερική και είχε ως βάση την τεχνοτροπία του Rhythm and Blues και το ρυθμό του rock and roll των αφροαμερικάνικων κοινοτήτων των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς και το rockabilly, που ουσιαστικά ήταν η έκφραση των λευκών μέσω των προαναφερθέντων ειδών αφροαμερικανικής προέλευσης. Συνεισφορά στον ήχο που πρωτοχαρακτηρίστηκε ροκ, θεωρείται ότι είχε και η country μουσική. Αυτή, είχε στοιχεία μπλουζ και βασιζόταν στα παραδοσιακά είδη μουσικής των κατοίκων των ΗΠΑ και ήταν πολύ δημοφιλής, κυρίως μεταξύ των λευκών και στο Νότο.

Η μουσική ροκ επηρεάστηκε και επηρεάζεται ακόμη και σήμερα από τα άλλα είδη μουσικής που είναι δημοφιλή ανά περίοδο. Στη δεκαετία του 1960, η παραδοσιακή (folk) μουσική των λευκών κοινοτήτων των ΗΠΑ επηρέασε το υβρίδιο που ήταν γνωστό ως ροκ εκείνη την περίοδο, αλλά και επηρεάστηκε από αυτό με αποτέλεσμα τη δημιουργία του φολκ ροκ. Παράλληλα, γίνεται γνωστό το μπλουζ ροκ που αποτελεί την έκφανση του ροκ που δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στην ηλεκτρική κιθάρα και στις μπλουζ ρίζες της μουσικής αυτής. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, εμφανίζεται το ψυχεδελικό ροκ, που φέρει στοιχεία από μουσικές της ανατολής. Λίγα χρόνια αργότερα, οι μουσικοί της ροκ που είχαν τζαζ παιδεία και μουσικοί τζαζ, δημιούργησαν το μείγμα που έγινε γνωστό ως τζαζ-ροκ φιούζιον, ή απλά φιούζιον. Στη δεκαετία του 1970, το ροκ υποσκελίστηκε από την επικράτηση της ντίσκο που

αποτελούσε ένα μείγμα σόουλ, φανκ και λάτιν μουσικής και δέχτηκε επιρροές από τα είδη αυτά. Παράλληλα, δημιουργούνται τα υποείδη σοφτ ροκ, προγκρέσιβ ροκ, πανκ ροκ και χέβι μέταλ. Τη

δεκαετία του 1980, γίνεται δημοφιλές το χαρντ ροκ και το εναλλακτικό ροκ (alternative rock) κάνει τα πρώτα του βήματα. Στην επόμενη δεκαετία, τα υποείδη της ροκ που εισάγονται είναι το γκραντζ, το μπριτ ποπ και το ανεξάρτητο ροκ (indie).

Προέλευση: Rock and Roll και RockabillyΟ Ελβις Πρίσλεϊ, μεταξύ άλλων, έκανε δημοφιλές το Rockabilly και Rock and Roll το στο ευρύ κοινό. Και τα δύο είδη, θεωρούνται ότι έθεσαν τις βάσεις για τη ροκ.

Το Rock and Roll προήλθε από διάφορα μουσικά είδη που ήταν δημοφιλή στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του1940 και γνώρισε εξαιρετική δημοφιλία στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Είχε ως βάσεις του τη μουσική rhythm and blues και την country. Η ροκ εντ ρολ αρχικά, ήταν ένα από τα είδη χορευτικής μουσικής των αφροαμερικανών. Μαύροι καλλιτέχνες όπως ο Little Richard, ο Chuck Berry και ο Fats Domino ερμήνευαν επιτυχίες του ροκ εντ ρολ, αλλά απευθύνονταν σε αφροαμερικάνικο κοινό. Αυτοί οι καλλιτέχνες του ροκ εντ ρολ, δέχτηκαν ρατσιστικές κριτικές σε μια εποχή που οι περισσότεροι χώροι διασκέδασης ήταν διαχωρισμένοι για λευκούς και αφροαμερικανούς.

Η μαζική επιτυχία του ροκ εντ ρολ ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1950, όταν λευκοί καλλιτέχνες διασκεύαζαν το υλικό των αφροαμερικάνων ή ακολούθησαν το στυλ τους, στο μουσικό είδος που έγινε γνωστό ως ροκαμπίλι. Ο Ελβις Πρίσλεϊ, ο Μπιλ Χάλει, ο Τζέρι Λι Λιούις και ο Τζόνι Κας ήταν μερικοί από αυτούς που εδραίωσαν το ροκ εντ ρολ στη συνείδηση των υπόλοιπων Αμερικανών και συνέβαλαν έτσι στην μεγάλη επιτυχία του. Ταυτόχρονα τα τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής, δίνουν ώθηση στην οικιακή διασκέδαση που σχετίζεται με τη μουσική. Οι δίσκοι γραμμοφώνου που παράγονται στα μέσα της δεκαετίας του 1950 είναι πλέον 45 στροφών και όχι 78 και το 1957 [εκκρεμεί παραπομπή], η Ιαπωνική εταιρία TTEC (Tokyo Telecommunications Engineering Corporation) που αργότερα μετονομάστηκε σε Sony, εισάγει στην αμερικάνικη αγορά το πρώτο ραδιόφωνο με τρανζίστορ που αποτελείται πλήρως από μικρού μεγέθους ηλεκτρονικά στοιχεία [εκκρεμεί παραπομπή]. Εξαιτίας αυτών, οι νέοι σταδιακά μπόρεσαν να έχουν πρόσβαση σε ένα φτηνό σύστημα όπου θα άκουγαν μουσική. Προς το τέλος της δεκαετίας του 1950, η δημοφιλής μουσική της περιόδου ήταν γνωστή σε όλο τον αμερικάνικο πληθυσμό. Κοινό ανεξαρτήτως χρώματος, παρακολουθούσε συναυλίες ροκ εντ ρολ και οι οπαδοί της μουσικής ανακάλυπταν τους καλλιτέχνες που είχαν ερμηνεύσει πρώτοι τα κομμάτια που ήξεραν από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση. Παράλληλα, αν και οι πωλήσεις των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών γνώρισαν μια πτώση της τάξης του 30%, οι ανεξάρτητες δισκογραφικές άνθισαν καταλαμβάνοντας ένα μερίδιο πωλήσεων γύρω στο 55% στις ΗΠΑ. Οι πωλήσεις δίσκων ροκ εντ ρολ, κατέλαβαν το 1959 το 42,7% των συνολικών πωλήσεων. Βέβαια, εξαιτίας της επιτυχίας του είδους, όσοι προωθούσαν καλλιτέχνες της εποχής, χαρακτήριζαν ως ροκ εντ ρολ και άλλα είδη μουσικής όπως η ποπ της εποχής που είχε στοιχεία ροκ εντ ρολ, με στόχο την προσέλκυση μεγαλύτερου κοινού. Εντούτοις, η επικράτηση του ροκ εντ ρολ ξεπέρασε

τα όρια των Ηνωμένων Πολιτειών και γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στη Βρετανία όπου αναπτύχθηκε το Βρετανικό ροκ.

: 1950 - Βρετανικό ροκ Μέσα δεκαετίας αρχές δεκαετίας1960Στο Ηνωμένο Βασίλειο το δημοφιλές κίνημα που είναι γνωστό ως "παραδοσιακή" τζαζ, έφερε πολλούς Αμερικάνους καλλιτέχνες της μπλουζ και τζαζ στη Βρετανία, οι οποίοι μετέδωσαν τους ροκ εντ ρολ και ροκαμπίλι ρυθμούς εκεί. Έτσι το ροκ εντ ρολ έγινε γνωστό και στο ευρωπαϊκό κοινό και γνώρισε την αποδοχή του. Βρετανοί καλλιτέχνες όπως οι Tommy Steele, Cliff Richard και Billy Fury έγιναν γνωστοί στα μέσα και τέλη της δεκαετίας του 1950, παίζοντας ροκ εντ ρολ και ροκαμπίλι. Η μουσική σκιφλ (skiffle) που είχε τις ρίζες της στις ΗΠΑ από το 1920 και ήταν πολύ δημοφιλής στη Βρετανία, επηρεάστηκε αισθητά από το ροκ εντ ρολ. Το νέο αυτό ύφος άνθισε ιδιαίτερα στα μέσα της δεκαετίας του 1950 καθώς δημιουργήθηκαν πολλά νέα συγκροτήματα, μεταξύ άλλων και οι The Quarry Men του Τζον Λέννον, που αποτέλεσαν το προπαρασκευαστικό συγκρότημα για τη δημιουργία των Beatles. Η Βρετανία, ανέπτυξε μεγάλη σκηνή ροκ εντ ρολ, που αναπτύχθηκε γρήγορα απαλλαγμένη από τα ρατσιστικά εμπόδια που κράτησαν τη rhythm and blues και άλλα είδη τέχνης αφροαμερικανών, στην απομόνωση στις ΗΠΑ.

Ο Κλιφ Ρίτσαρντ έκανε την πρώτη ροκ εντ ρολ επιτυχία στη Βρετανία με το τραγούδι του Move It και έτσι τέθηκαν για πολλούς οι βάσεις για τη δημιουργία του Βρετανικού ροκ ήχου. Το συγκρότημά του The Shadows, ήταν ένα από πολλά που γνώριζαν επιτυχία με ορχηστρικά κομμάτια μουσικής σερφ. Καθώς το ροκ εντ ρολ στην Αμερική άρχισε να φθίνει και να κλίνει προς το ελαφρύ ποπ και τις γλυκανάλατες μπαλάντες που ακούγονταν σε κλαμπ και χορούς, τα Βρετανικά ροκ συγκροτήματα συνέχισαν να παίζουν με ένταση, βαθιά επηρεασμένοι από το μπλουζ ροκ.

Garage rock 1960Το της δεκαετίας τουΗ Βρετανική Εισβολή (British Invasion) όπως είναι γνωστή στον μουσικό τύπο η επικράτηση του Βρετανικού ροκ σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Αυστραλία, διέδωσε παγκοσμίως το Βρετανικό ροκ και γνώρισε πολλούς μιμητές. Πολλοί εξ αυτών στις ΗΠΑ, προσπάθησαν να φτιάξουν τη δική τους συνοικιακή μπάντα. Οι πρόβες και οι ηχογραφήσεις γίνονταν συνήθως στα γκαράζ των σπιτιών τους χωρίς τα μέσα που παρείχε κάποια μεγάλη δισκογραφική εταιρία της εποχής. Εντούτοις αρκετοί, όπως οι The Sonics, ξεχώρισαν την περίοδο μεταξύ 1963 και 1967,

οπότε και γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή του το γκαράζ ροκ. Το garage rock είχε ονομαστεί αρχικά punk rock, αλλά αργότερα χρησιμοποιήθηκε ο όρος γκαράζ ροκ για να μη δημιουργείται σύγχυση με το πανκ ροκ όπως το έκαναν γνωστό οι Sex Pistols, που έγινε πολύ δημοφιλές κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970.

surf 1960Ημουσική της δεκαετίας τουΟ ήχος του ροκαμπίλι επηρέασε πολύ τη Δυτική Ακτή της Αμερικής ως προς την ανάπτυξη ενός νέου είδους μουσικής που ήταν κυρίως ορχηστρικό και έγινε γνωστό ως μουσική σερφ. Η υποκουλτούρα των οπαδών του συγκεκριμένου είδους μουσικής ήταν συνήθως ανταγωνιστική αυτής της ροκ εντ ρολ μουσικής, αλλά γενικά κατηγοριοποιείται ως ένα

παρακλάδι της ευρύτερης ροκ εντ ρολ σκηνής. Η σερφ ήταν πιο γρήγορη από το ροκ εντ ρολ και ο ήχος της εμφάνιζε χαρακτηριστικές διαφορές, όπως οι κιθάρες με μεγάλο σήμα αντήχησης (reverb) ή ηχούς για να δοθεί μεγάλη αίσθηση του βάθους στον ήχο. Πολύ γνωστό συγκρότημα της σερφ ήταν οι Beach Boys που άφησαν το στίγμα τους στη σερφ προσθέτοντας πλούσιες μελωδίες στη φωνή, δημιουργώντας

αυτό που έγινε γνωστό ως ο Ήχος της Καλιφόρνια.

ΗΒρετανική ροκ σκηνήΜέχρι το τέλος του 1962, η Βρετανική ροκ σκηνή είχε αρχίσει να έχει τα πρώτα της δείγματα με ένα μεγάλο εύρος αμερικάνικων επιρροών και στοιχεία της soul, rhythm and blues και surf. Αρχικά, τα συγκροτήματα του είδους μετέφεραν μελωδίες Αμερικανών καλλιτεχνών, αλλά αργότερα εμφάνισαν και τις δικές τους συνθέσεις με μουσικές ιδέες όλο και πιο περίπλοκες, δίνοντας πολλές φορές μεγαλύτερη βαρύτητα στο αφροαμερικάνικο στοιχείο.

Οι Beatles από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, έκαναν την εμφάνιση τους με ένα σετ εμφάνισης, τραγουδιών και ύφους που έθεσε τα πρότυπα για τα μουσικά συγκροτήματα του μέλλοντος. Στα μέσα του 1962 οι Rolling Stones ξεκίνησαν ως ένα από τα πολλά συγκροτήματα που είχαν μεγάλη επιρροή από την μπλουζ, μαζί με τους Animals και Yardbirds. Στα τέλη του 1964 εμφανίζονται οι Kinks και ακολουθούν οι Who που παρουσιάζουν το νέο μοντερνιστικό στυλ. Προς το τέλος της δεκαετίας, τα συγκροτήματα της Βρετανικής ροκ σκηνής, πειραματίστηκαν με το ψυχεδελικό μουσικό ύφος που εμπεριείχε αναφορές στην υποκουλτούρα των ναρκωτικών και στις εμπειρίες με παραισθησιογόνες ουσίες.

Μετά την αρχική τους επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι Beatles ξεκίνησαν σιγά σιγά να γίνονται γνωστοί στις Ηνωμένες Πολιτείες, αρχικά μέσω παρουσίασης των κομματιών τους από ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Αφού τα τραγούδια τους έγιναν γνωστά εκεί, οργανώθηκε μια εκτεταμένη περιοδεία των Beatles στις ΗΠΑ που οδήγησε σε μανιώδεις εκφράσεις θαυμασμού από πλευράς οπαδών, φαινόμενο που έγινε γνωστό ως Beatlemania. Μετά τους Beatles και άλλα Βρετανικά συγκροτήματα επισκέφθηκαν τις ΗΠΑ, όπως οι Rolling Stones, οι Animals και οι Yardbirds.

(1963-1974Ημουσική ροκωςαντικουλτούραΣτα τέλη της δεκαετίας του 1960 η αντικουλτούρα της γενιάς μπητ συσχετίστηκε με το ευρύτερο αντιπολεμικό κίνημα που είχε ταχθεί ενάντια στην απειλή της ατομικής βόμβας,

κυρίως με την Καμπάνια για Πυρηνικό Αφοπλισμό (Campaign for Nuclear Disarmament - CMD) στη Βρετανία. Και τα δύο κινήματα συνδέθηκαν με την τζαζ σκηνή και με την αναγέννηση της μουσικής φολκ, που έλαβε χώρα κυρίως σε Αμερική και Βρετανία τις δεκαετίες του 1950 και 1960.

Folk rockΤοΟ Bob Dylan με την φολκ τραγουδίστρια Joan Baez στη Διαδήλωση για τα Κοινωνικά Δικαιώματα στην Ουάσινγκτον το 1963.

Η φολκ σκηνή απαρτιζόταν από καλλιτέχνες που πέρα από την ίδια την παραδοσιακή μουσική, είχαν ενδιαφέρον στα ακουστικά όργανα, στα παραδοσιακά τραγούδια και στην κάντρι μπλουζ, την ακουστική έκφανση της μπλουζ. Οι καλλιτέχνες της αναγέννησης της

φολκ που συντελέστηκε εκείνη την περίοδο, προτιμούσαν να ερμηνεύουν τραγούδια που είχαν κάποιο κοινωνικά προοδευτικό μήνυμα, πράγμα που είχε απήχηση και στο κοινό τους. Πρωτοπόρος της φολκ, πριν ακόμη από την περίοδο της αναγέννησης της τη δεκαετία του 1950, θεωρείτο ο Woody Guthrie ο οποίος

χαρακτηριζόταν ως στρατευμένος καλλιτέχνης με πολλά τραγούδια διαμαρτυρίας στο ρεπερτόριό του. Την περίοδο της ανάπτυξης του κινήματος της φολκ, ο Μπομπ Ντίλαν ήρθε στο προσκήνιο και έκανε επιτυχίες τραγούδια διαμαρτυρίας όπως τα Blowin' in the Wind και Masters of War. Έτσι αυτού του είδους το τραγούδι έγινε γνωστό σε ευρύτερο κοινό.

Οι Byrds, παίζοντας το τραγούδι του Μπομπ Ντίλαν Mr. Tambourine Man, συνέβαλαν στην ανάπτυξη της μόδας του Φολκ ροκ και έδωσαν ώθηση στο είδος του ψυχεδελικού ροκ το οποίο αντιπροσώπευαν μεταξύ διαφόρων άλλων ειδών. Ο Ντίλαν συνέχισε την ανοδική πορεία του φολκ ροκ με το σινγκλ για το τραγούδι του Like a Rolling Stone του 1965, να φτάνει στο νούμερο 2 των τσαρτς των Ηνωμένων Πολιτειών, ακολουθώντας το Help! των εξαιρετικά δημοφιλών Beatles. Καλλιτέχνες της φολκ ροκ όπως ο Neil Young, οι Simon & Garfunkel, The Mamas & the Papas, Joni Mitchell και οι The Band, έκαναν το κίνημα της φολκ ροκ πολύ δημοφιλές έως και μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1960 στην Αμερική.

Στη Βρετανία το φολκ ροκ έγινε εξίσου δημοφιλές με την Αμερική. Οι Fairport Convention εφάρμοσαν τεχνικές της ροκ σε παραδοσιακά Βρετανικά τραγούδια και το παράδειγμα τους ακολουθήθηκε από μπάντες όπως οι Steeleye Span.

Τοψυχεδελικό ροκΤο Furthur το λεωφορείο των Merry Pranksters.

Παράλληλα με το δημοφιλές φολκ ροκ και λίγο αργότερα εμφανίστηκε και το ψυχεδελικό ροκ το οποίο προσέλκυσε έντονα το ενδιαφέρον από τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 1960.

Η ψυχεδέλεια εμφανίστηκε αρχικά στη φολκ σκηνή με τους Holy Modal Rounders που εισήγαγαν τον όρο το 1964. Με μουσικό υπόβαθρο που περιλάμβανε στοιχεία φολκ αλλά και jug band (μπάντας παραδοσιακών και αυτοσχέδιων οργάνων), οι Grateful Dead μπήκαν

στην ίδια γραμμή με τους Merry Pranksters των οποίων η μουσική δημιουργία τροφοδοτούνταν από τη χρήση LSD.

Ο συναυλιακός χώρος με το όνομα The Fillmore, αποτελούσε σημείο αναφοράς για τα συγκροτήματα του ψυχεδελικού ροκ στη δεκαετία του 1960, όπως οι Country Joe and the Fish και οι Jefferson Airplane. Οι Byrds το 1966 έκαναν επιτυχία το τραγούδι τους Eight Miles High το σινγκλ του οποίου έφτασε στο νούμερο 14 στο Billboard Hot 100 των ΗΠΑ. Το ίδιο κομμάτι διασκεύασαν και οι Ολλανδοί Golden Earring, το 1970 και έτσι έγιναν γνωστοί στις Ηνωμένες Πολιτείες με το ομώνυμο άλμπουμ τους. Η διασκευή τους στο εν λόγω τραγούδι διαρκούσε 19 λεπτά, ενώ η αυθεντική εκδοχή του ήταν τρεισήμισι λεπτά, στις συναυλίες τους στο Fillmore δε, όπου έπαιζαν τακτικά, διαρκούσε έως και 40 λεπτά με αλλεπάλληλα σόλο και τζαμαρίσματα (προσθήκες αυτοσχεδιασμού).

Στη Βρετανία, οι Pink Floyd, είχαν ξεκινήσει να αναπτύσσουν τις ιδέες τους πάνω στο ψυχεδελικό ροκ από το 1965 στην "underground" σκηνή. To 1966, δημιουργήθηκαν οι Soft Machine και ο Βρετανός Donovan κάνει επιτυχία το ψυχεδελικό με επιρροές φολκ τραγούδι του, Sunshine Superman. Τον Αύγουστο του 1966 οι Beatles με το άλμπουμ τους Revolver, χρησιμοποίησαν την ψυχεδέλεια σε τραγούδια τους όπως το Yellow Submarine και το Tomorrow Never Knows. Οι Beach Boys του Brian Wilson, κυκλοφορούν την ίδια χρονιά το Pet Sounds, με έντονα στοιχεία ψυχεδέλειας, γεγονός που αποδίδεται στη χρήση LSD από τον Wilson που ήταν ο κυρίως συνθέτης του άλμπουμ. Την ίδια χρονιά εμφανίζονται οι Βρετανοί Cream με τους Ginger Baker, Jack Bruce και Eric Clapton και συνδυάζουν το μπλουζ ροκ με την ψυχεδέλεια. Το 1967, ο Jimi Hendrix, γίνεται παγκοσμίως γνωστός με την εμφάνιση του στο Monterey Pop Festival στην Καλιφόρνια, αφού την προηγούμενη χρονιά είχε κάνει επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο με το σινγκλ του Stone Free. Με την παγκόσμια φήμη που έχει πλέον εδραιώνεται σαν κιθαρίστας, που πέρα από τις καινοτόμες τεχνικές του, χρησιμοποιεί στοιχεία ψυχεδέλειας τόσο στην εκτέλεση, όσο και στην παραγωγή των τραγουδιών του, γεγονός που αλλάζει και τη θεώρηση της παραγωγής δίσκων.

Το 1967 οι Pink Floyd κυκλοφορούν το πρώτο σινγκλ τους με το τραγούδι του Syd Barrett, Arnold Layne και φτάνουν στο #20 στα Βρετανικά τσαρτς για σινγκλς, αν και αργότερα το τραγούδι απαγορεύεται και δεν παίζεται στο ραδιόφωνο, εξαιτίας του θέματος που πραγματεύονται οι στίχοι του (έναν άντρα που ντύνεται με γυναικεία ρούχα). Το άλμπουμ των Beatles με τίτλο Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, κυκλοφορεί 4 μήνες μετά, τον Ιούνιο του ίδιου έτους και κάνει μεγάλη αίσθηση στους κύκλους της ροκ μουσικής γενικά, ενώ στο τέλος της χρονιάς κυκλοφορούν τα άλμπουμ The Piper at the Gates of Dawn των Pink Floyd και το Disraeli Gears των Cream.

Το μεσουράνημα του ροκ σαν κίνημα των νέων έγινε εμφανές σε μεγάλα ροκ φεστιβάλ στα τέλη της δεκαετίας του 1960 με πιο γνωστό το φεστιβάλ του Woodstock του 1969 που ξεκίνησε ως μουσικό και καλλιτεχνικό τριήμερο φεστιβάλ όπου συγκεντρώθηκαν υπερδιπλάσιοι του προβλεπόμενου θεατές. Εξιδανικευμένο σήμερα, αναφέρεται σαν την κορυφαία συγκέντρωση νέων, οπαδών της ροκ μουσικής και της υποκουλτούρας των χίπις.

progressive rockΤοΤο progressive rock (γνωστό και ως "προοδευτικό ροκ" στα ελληνικά), εμφανίστηκε λίγο αργότερα από το ψυχεδελικό ροκ στην Αγγλία. Οι μπάντες του είδους αυτού πειραματίστηκαν με διάφορα όργανα εκτός του καθιερωμένου σετ κιθάρας - μπάσου - ντραμς και εισήγαγαν νέες μορφές στα τραγούδια ως προς τα μουσικά μέρη που απάρτιζαν τα κομμάτια. Συγκροτήματα όπως οι Beatles, οι Pink Floyd, οι Moody Blues, οι Deep Purple και οι Golden Earring πειραματίστηκαν με όργανα όπως έγχορδα ορχήστρας, πνευστά, αλλά και πλήρεις ορχήστρες. Τα ροκ συγκροτήματα του είδους, ξεπέρασαν κατά πολύ το ως τότε καθιερωμένο τρίλεπτο διάρκειας ενός ροκ τραγουδιού και ηχογράφησαν πιο περίπλοκα στη δομή τραγούδια χρησιμοποιώντας ενίοτε συγχορδίες που είχαν τη βάση τους στην τζαζ και άλλα υποείδη που ξεκίνησαν από αυτήν όπως η φιούζιον. Οι επιρροές των συγκροτημάτων του προοδευτικού ροκ έρχονταν από πολλά είδη, συμπεριλαμβανομένων της κλασσικής, της τζαζ και της ηλεκτρονικής μουσικής. Τα τραγούδια στο σύνολό τους δε, είχαν μεγαλύτερη ποικιλία από τα άλλα ροκ τραγούδια. Κυμαίνονταν από ήρεμα και πλούσια σε μελωδία, έως ατονικά, παράφωνα και περίπλοκα κομμάτια.

Γνωστά συγκροτήματα προοδευτικού ροκ ήταν τα εξής: Barclay James Harvest, Camel, Caravan, Van Der Graaf Generator, Pink Floyd, Emerson, Lake & Palmer, Faust, Genesis, Gentle Giant, Gong, Jethro Tull, King Crimson, Magma, The Nice, Pavlov's Dog, Rush, Eloy, Soft Machine και Yes.

KrautrockΣτα μέσα της δεκαετίας του 1960, το ροκ από τις ΗΠΑ και την Μεγάλη Βρετανία έγινε αρκετά δημοφιλές στο Γερμανικό κοινό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πρωτοποριακοί Γερμανοί μουσικοί, που έπαιζαν έως τότε ένα μείγμα κλασικής και ηλεκτρονικής μουσικής, χρησιμοποίησαν τα ηλεκτρονικά όργανα για να παράγουν ένα μουσικό ύφος που αναμείγνυε ήχους του προοδευτικού ροκ με ήχους του ψυχεδελικού ροκ. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, μπάντες του Γερμανικού προοδευτικού ροκ που αργότερα ονομάστηκε krautrock, δημιουργούσαν στα κομμάτια τους διάφορα μουσικά μίγματα όπως ροκ με τζαζ και Ασιατική μουσική, μεταξύ άλλων. Πρωτοπόροι αυτού του είδους όπως οι Neu! και οι Kraftwerk, επηρέασαν αισθητά την τέκνο μουσική και άλλα είδη αργότερα.

Heavy MetalΤοΣτο τέλος της δεκαετίας του 1960, εμφανίζονται κάποια συγκροτήματα που με τον ήχο τους δημιουργούν ένα παρακλάδι της ροκ που παίρνει το όνομά Heavy Metal. Οι Black Sabbath, από το Άστον του Μπέρμιγχαμ, κυκλοφορούν το 1969 το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους και ο ήχος τους περιγράφεται από δημοσιογράφους, ως ήχος βαρέων μετάλλων - μία παρομοίωση που είχε χρησιμοποιηθεί και για τον ήχο άλλων καλλιτεχνών της ροκ παλιότερα, όπως για παράδειγμα για τον Τζίμι Χέντριξ. Το είδος του Χέβι Μέταλ, όπως πρωτοεμφανίζεται, χαρακτηρίζεται ηχητικά από έντονο και βαρύ ρυθμό, με επιρροές από μπλουζ ροκ στις μελωδίες και παραμόρφωση που προερχόταν από ψαλιδισμό των κυματομορφών μέσω υπερενίσχυσης του σήματος της κιθάρας. Πολλά συγκροτήματα χρησιμοποίησαν αυτόν τον ήχο και τον συνδύασαν με άλλους με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν και άλλα υποείδη του Χέβι Μέταλ. Τα υποείδη του Χέβι Μέταλ έγιναν

δημοφιλή στη δεκαετία του 1970 και ακόμη περισσότερο στη δεκαετία του 1980. Επιπλέον, αρκετά συγκροτήματα του είδους ελκύουν το ενδιαφέρον ακόμη και σήμερα με εμφανίσεις και κυκλοφορίες τους.

1970ΗδεκαετίαΤο ροκ συνδυάστηκε με την αντίθεση στην επικρατούσα κοινωνική κουλτούρα στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Εντούτοις, στη δεκαετία του 1970, η μουσική ροκ έγινε πολύ δημοφιλής και στο κοινό που ακολουθούσε τις γενικές τάσεις ως προς τη μουσική.

Arena RockΤοΟι Beatles και οι Rolling Stones είχαν ήδη θέσει τις βάσεις για μαζικές ζωντανές εμφανίσεις σε στάδια και χώρους αθλητικών αναμετρήσεων (αγγλικά: Arena). Η αυξανόμενη δημοτικότητα του Χέβι Μέταλ και του Προοδευτικού Ροκ, συνετέλεσε στο να εξαντλούνται τα εισιτήρια στις εμφανίσεις όλο και περισσότερων συγκροτήματων σε μεγάλους χώρους. Οι επιχειρήσεις που σχετίζονταν με τη μουσική, είδαν το γεγονός σαν ευκαιρία για μεγάλα κέρδη και έτσι προώθησαν συγκροτήματα με τον τίτλο των συγκροτημάτων "Αρένα ροκ". Αρχικά, συγκροτήματα των οποίων οι ρίζες ανήκαν σε άλλα παρακλάδια της ροκ μουσικής, όπως οι Queen, οι Pink Floyd και οι Genesis, άνοιξαν το δρόμο για πολυδάπανες ζωντανές εμφανίσεις που προσέλκυαν μεγάλο αριθμό κοινού. Αυτό το δρόμο ακολούθησαν και άλλα συγκροτήματα όπως οι Boston, Styx, Foreigner και οι Journey, μεταξύ άλλων, που έπαιζαν παρόμοια μουσική στην οποία όμως απουσίαζαν τα στοιχεία προοδευτικού ροκ και χέβι μέταλ. Αυτό το κίνημα αποτέλεσε τη βάση για το power pop των επόμενων δεκαετιών αλλά και για τις ζωντανές εμφανίσεις πολλών δημοφιλών καλλιτεχνών.

Το πιο εύπεπτο ως προς την ακρόαση Arena rock, έδωσε το έναυσμα σε πολλά συγκροτήματα να ακολουθήσουν ένα παρόμοιο ύφος και έτσι γεννήθηκε το είδος του soft rock/pop.

Soft RockΤοΗ μουσική ροκ όπως φάνηκε μπορούσε να γίνει λιγότερο σκληρή, κινούμενη κάπου μεταξύ του ποπ και του ροκ. Υπήρξαν κάποια βραχύβια συγκροτήματα που έκαναν γνωστό τον ήχο του soft rock/pop όπως οι Partridge Family, οι Cowsills, οι Osmonds, και οι Archies.

Με τη διάλυση των Beatles το 1970, άλλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν τον ήχο που συναντάται σε μερικά τραγούδια τους και χαρακτηρίζεται ως soft rock ("απαλό" ροκ). Με την εφαρμογή των κατάλληλων ενορχηστρώσεων δημιουργήσαν τα τραγούδια που ονομάστηκαν αργότερα "power ballads" (μπαλάντες με έντονο ρυθμό που θύμιζαν τον μέταλ ήχο και διακρίνονται συνήθως από την ερωτική θεματολογία). Σόλο καλλιτέχνες όπως ο Μπάρι Μανίλοου, η Ολίβια Νιούτον Τζον και ο Έρικ Κάρμεν, καθώς και συγκροτήματα όπως οι Bread και οι Carpenters έκαναν δημοφιλές το είδος που σήμερα είναι γνωστό σαν σοφτ ροκ.

Ταυτόχρονα, άλλοι γνωστοί καλλιτέχνες της ποπ της δεκαετίας του 1960, που δεν ανήκαν στην κατηγορία των "ροκ σταρ", όπως ο Νιλ Ντάιμοντ και η Μπάρμπρα Στρέιζαντ εξακολουθούσαν να βρίσκονται στα τσαρτς, ενίοτε κινούμενοι μουσικά στο δυσδιάκριτο όριο μεταξύ ποπ και σοφτ ροκ.

Τοκλασικό ροκΣτο μεταξύ, συγκροτήματα όπως οι Queen, Led Zeppelin, Black Sabbath, AC/DC, Aerosmith, ZZ Top, Van Halen, και Rolling Stones αλλά και σόλο καλλιτέχνες όπως ο Πήτερ Φράμπτον που ακούγονταν κυρίως στο ραδιόφωνο AM, μοιράζονταν τις θέσεις στα τσαρτς με συγκροτήματα του σοφτ ροκ.

Για παράδειγμα το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ του 1976 του Πήτερ Φράμπτον με τίτλο Frampton Comes Alive, έγινε άμεσα το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ με τις καλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, ρεκόρ που καταρρίφθηκε αργότερα, αλλά ακόμη και σήμερα παραμένει ένα από τα άλμπουμ με τις καλύτερες πωλήσεις παγκοσμίως [2]. Όμοια το τραγούδι των Aerosmith με τίτλο Walk This Way έφτασε στο νούμερο 10 του Billboard Hot 100 το 1977. Εξαιρετικά δημοφιλή έγιναν το Stairway to Heaven των Led Zeppelin και το Bohemian Rhapsody των Queen, που συνέδεσαν κατά κάποιον τρόπο το σκληρό ροκ με το δημοφιλές σοφτ ροκ.

Disco, Punk New WaveΗ το και το

ΗμουσικήΝτίσκοΕνώ η μουσική Funk (φανκ) αποτελούσε τμήμα της ροκ εντ ρολ σκηνής στις αρχές της δεκαετίας του 1970, τελικά έδωσε χώρο σε πιο εύπεπτα τραγούδια με χορευτικό ρυθμό. Το είδος της disco (ντίσκο) ξεκίνησε από σχήματα και καλλιτέχνες όπως οι Donna Summer, K.C. and the Sunshine Band, MFSB, The Three Degrees, The O'Jays, Barry White, Gloria Gaynor, CHIC, The Trammps και άλλους. Ξαφνικά πολλές επιτυχίες των τσαρτς είχαν χορευτικό ρυθμό ντίσκο και οι ντισκοτέκ (οι χώροι διασκέδασης με μουσική ντίσκο κυρίως), που ήταν δημοφιλείς στην Ευρώπη, κέρδισαν έδαφος και στις ΗΠΑ.

Ένα γκρουπ στενά συνδεδεμένο με την εποχή της ντίσκο ήταν οι Bee Gees, των οποίων η μουσική για την ταινία του 1977, με τίτλο Πυρετός το Σαββατόβραδο (Saturday Night Fever), σημάδεψε το απόγειο της εποχής. Πολλά γνωστά σχήματα της ροκ όπως οι Rolling Stones, ο Rod Stewart, οι Queen και οι Grateful Dead χρησιμοποίησαν ρυθμούς ντίσκο στις κυκλοφορίες τους, ενώ πολλοί ροκ ραδιοφωνικοί σταθμοί ξεκίνησαν να εκπέμπουν πρόγραμμα ντίσκο.

Το τέλος της δεκαετίας του 1970, ξεκίνησε σταδιακά η πτώση της δημοτικότητας του είδους της ντίσκο, αφού για πολλούς η μαζική παραγωγή και εκμετάλλευση του δημοφιλούς είδους, είχε ως αποτέλεσμα την πτώση σε ποιότητα της μουσικής αυτής. Το κίνημα αντι-ντίσκο οδήγησε σε γεγονότα ενάντια στους ραδιοφωνικούς παραγωγούς και υποστηρικτές της ντίσκο με γνωστότερη ίσως τη "disco demolition night" (ελεύθερη μετάφραση: "Νύχτα κατεδάφισης ντίσκο") στις 12 Ιουλίου του 1979, που μια εκδήλωση του μπέιζμπολ στο Σικάγο μετατράπηκε σε μακελειό από μικροδιαδηλώσεις, με αφορμή την πυροδότηση μιας μικρής βόμβας στο κέντρο γηπέδου από τον Steve Dahl, ραδιοφωνικό παραγωγό που είχε απολυθεί από σταθμό που υιοθέτησε ντίσκο πρόγραμμα.

Οι αντιδράσεις οδήγησαν σε σταδιακή ανάκαμψη των πωλήσεων για τα άλμπουμ της ντίσκο, αλλά το είδος παρήκμασε μέχρι το 1980. Παρόλα αυτά, οι χορευτικοί ήχοι της ντίσκο παρέμειναν. Οι δίσκοι του είδους χρησιμοποιήθηκαν αρχικά σαν υπόβαθρο μουσικής για παρουσίαση του εκάστοτε εμφανιζόμενου DJ σε χώρους διασκέδασης. Οι

παρουσιαστές, γνωστοί ως MC's (Masters of Ceremonies - Εμ σις), εξέλιξαν τον τρόπο παρουσίασης και τις μεθόδους που είχαν για να ξεσηκώσουν το κοινό και έτσι δημιουργήθηκε σταδιακά η μουσική χιπ χοπ - ραπ όπως την ξέρουμε σήμερα.

Punk RockΤο

Το punk rock (πανκ ροκ), ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 με μουσικούς που ακολούθησαν τη δομή των τραγουδιών και τις απλές ενορχηστρώσεις που είχαν χρησιμοποιήσει οι καλλιτέχνες του garage rock . Οι μουσικοί του πανκ ροκ, αποστασιοποιήθηκαν από τις ακριβές παραγωγές των δίσκων της ντίσκο και από την εμπορευματοποίηση του progressive rock που γινόταν σταδιακά arena rock. Στο πανκ ροκ, η μουσική παιδεία δεν ήταν υποχρεωτική, ωστόσο και αρκετοί μουσικοί της με σχετική παιδεία εσκεμμένα δεν χρησιμοποιούσαν τις μουσικές τους γνώσεις. Τα περισσότερα κομμάτια ήταν υπεραπλουστευμένα στην ανάπτυξή τους, σε τρεις συγχορδίες που δεν έδιναν πάντα από μόνες τους τον τόνο του κομματιού, αλλά αυτός παρουσιαζόταν από τη μελωδία της φωνής. Ιδεολογικά, πολλές μπάντες της υποκουλτούρας του πανκ ροκ, είχαν ως στόχο την αντίδραση στον πολιτικό ιδεαλισμό και την κατάρριψη του μύθου των χίπις . Πολλές φορές οι καλλιτέχνες του είδους υιοθετούσαν μια μηδενιστική ιδεολογική προσέγγιση που συνοψίζεται από το σλόγκαν των Sex Pistols "no future" (χωρίς μέλλον).

Το punk rock ξεκίνησε σαν αισθητικό κίνημα στις ΗΠΑ με καλλιτέχνες όπως οι Richard Hell and The Voidoids, Television, Πάττι Σμιθ, The Ramones, Talking Heads και άλλες μπάντες που εμφανίζονταν στο μουσικό κλαμπ CBGB στο Μανχάτταν της Νέας Υόρκης. Οι Ramones συνέβαλαν ουσιαστικά στην εδραίωση του κινήματος του πανκ ροκ απλοποιώντας τη μουσική και χρησιμοποιώντας στίχους χωρίς πολιτική χροιά, παίζοντας εξίσου δυνατά με τα υπόλοιπα μέλη της σκηνής. Το πανκ ροκ έγινε δημοφιλές και στη Βρετανία με τους The Damned και τους Sex Pistols. Οι τελευταίοι με προκλητικά ψευδώνυμα όπως "Johnny Rotten" και "Sid Vicious" (ελεύθερη μετάφραση "Τζόνι Σάπιος" και " Σιντ Κακος") προσπάθησαν να απορρίψουν κάθε κατεστημένο στην Αγγλία. Αν και το BBC δεν επέτρεψε τη μετάδοση των κομματιών τους, ο δίσκος τους Never Mind the Bollocks, Here's the Sex Pistols έφτασε στην πρώτη θέση των τσαρτς στο Ηνωμένο Βασίλειο. Με την παρουσία τους, άνοιξε ο δρόμος για άλλες μπάντες που έδιναν έμφαση σε στίχο παρόμοιας θεματολογίας, όπως οι Clash, των οποίων οι στίχοι ήταν περισσότερο πολιτικοποιημένοι, παρά μηδενιστικοί. Η παρουσία των Sex Pistols στις ΗΠΑ έδωσε ώθηση στο κίνημα που είχαν προηγούμενα διαδώσει οι Ramones και ενώ μέχρι τότε η σκηνή εστιαζόταν στην Ανατολική ακτή της χώρας, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970, μπάντες από την Καλιφόρνια όπως οι οι Dead Kennedys, οι Minutemen και οι Black Flag και αργότερα οι Green Day έγιναν περισσότερο γνωστές.

New Wave Post-punkΤο και τοΤο πανκ ροκ προσέλκυε το πιστό κοινό του κυρίως από τον καλλιτεχνικό και κολεγιακό κόσμο και σύντομα μπάντες που προωθούσαν μία περισσότερο καλλιτεχνική προσέγγιση όπως οι Talking Heads και οι Devo έκαναν την εμφάνισή τους. Σε μερικούς κύκλους ξεκίνησε να χρησιμοποιείται ο όρος New Wave (νιου γουέιβ), για να διαχωρίσει αυτές τις μπάντες που δεν ήταν ξεκάθαρα πανκ.

Αν και το πανκ ροκ ήταν ένα κοινωνικό και μουσικό φαινόμενο δεν συγκέντρωσε πολλά από άποψη δισκογραφικών πωλήσεων (μικρές ειδικευμένες εταιρίες ήταν αυτές που κυρίως προωθούσαν το είδος μέχρι τότε) ή από την άποψη του ραδιοφωνικού χρόνου που του αφιέρωναν οι σταθμοί, αφού αυτός αναλωνόταν κυρίως σε είδη όπως η ντίσκο και το λεγόμενο AOR (που προήλθε από το κλασικό ροκ και εισήγαγε μεταξύ ραδιοφωνικών παραγωγών την τάση να προβάλλουν κομμάτια από άλμπουμ και όχι από σινγκλ όπως συνηθιζόταν). Στελέχη των δισκογραφικών εταιριών που είχαν εκπλαγεί με την πορεία του πανκ κινήματος και αναγνώριζαν τη δυναμική του New Wave ξεκίνησαν να φτιάχνουν συμβόλαια σε πολλές μπάντες που εμφανίζονταν να έχουν σχέση με το πανκ ή το νιου γουέιβ. Πολλά από αυτά τα συγκροτήματα όπως οι Cars και οι Go Go's, ήταν στην ουσία ποπ σχήματα με New Wave εμφάνιση. Άλλοι, όπως οι Police και οι Pretenders, κατάφεραν να εκμεταλλευτούν την ώθηση που πήραν από το New Wave και να κάνουν επιτυχημένες και καλλιτεχνικά επαινετές καριέρες.

Ανάμεσα στο 1982 και το 1985, επηρεασμένο από τους Kraftwerk και τον Gary Numan, το New Wave ακολούθησε synth pop κατεύθυνση με το υποείδος που χαρακτήριζε τα συγκροτήματα ως New Romantics. Εμφανίστηκαν μπάντες όπως οι Duran Duran, A Flock of Seagulls, Psychedelic Furs, Talk Talk και Eurythmics στις οποίες το συνθεσάιζερ αντικατέστησε πλήρως άλλα όργανα. Αυτή η περίοδος συνέπεσε με την άνοδο του MTV και οδήγησε σε μεγάλη προβολή αυτού του υποείδους του synth pop. Μερικά συγκροτήματα της ροκ προσάρμοσαν το ύφος τους και κέρδισαν προβολή στο MTV, αλλά γενικά το ροκ που βασιζόταν στις κιθάρες παρήκμασε. Αν και πολλές συλλογές New Wave, περιέχουν τραγούδια από την εποχή αυτή, ο όρος New Wave αναφέρεται περισσότερο σε παλιότερες μπάντες ροκ, όπως οι Knack και οι Blondie.

Το post-punk, ήταν και αυτό ένα είδος που εξελίχθηκε από το punk rock. Αν και μερικές φορές τα όρια του με το New Wave είναι δυσδιάκριτα, το post-punk θεωρείται γενικά πιο απαιτητικό, καλλιτεχνίζον και εξευγενισμένο. Το κίνημα ξεκίνησε στην ουσία με το ντεμπούτο των Public Image Ltd. το 1978, που δημιουργήθηκαν από τον τραγουδιστή των Sex Pistols, John Lydon (ή Rotten) και αργότερα ακολουθήθηκε από συγκροτήματα όπως οι Joy Division, Siouxsie & the Banshees, The Fall, Gang of Four και Echo & the Bunnymen. Ήταν κυρίως Βρετανικό φαινόμενο και συνέχισε κατά τη δεκαετία του 1980 με μικρή προβολή στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Η πιο επιτυχημένη μπάντα που ξεκίνησε από το post-punk είναι ενδεχομένως οι Ιρλανδοί U2, που από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, θεωρούνται από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα παγκοσμίως.

Ηδιεύρυνση των υποειδών του ροκ τη δεκαετία του1980Τη δεκαετία του 1980, τα υποείδη που αποτελούσαν το ροκ άρχισαν να διαφοροποιούνται και να διευρύνονται. Αυτή η περίοδος είδε την ανάπτυξη του Νέου Κύματος του Βρετανικού Χέβι Μέταλ (New Wave of British Heavy Metal), ενώ τα προηγούμενα χρόνια, μουσικοί όπως ο Έντι Βαν Άλεν είχαν εισάγει καινοτομίες στη ροκ κιθάρα. Παράλληλα τραγουδιστές όπως ο Φρέντι Μέρκιουρι των Queen είχαν εξυψώσει το ρόλο τους σε επίπεδα που άγγιζαν αυτά των ερμηνευτικών τεχνών. Ταυτόχρονα, οι ποπ-New Wave μπάντες παρέμεναν δημοφιλείς και καλλιτέχνες όπως ο Billy Idol και οι Go-Go's κέρδιζαν σε δημοφιλία. Εμφανίστηκε επίσης και έγινε δημοφιλές, το American heartland rock, ένα αμερικάνικο

παρακλάδι της ροκ με έμφαση σε θεματολογία λαϊκή, με κοινωνικό χαρακτήρα, με εκφραστές του καλλιτέχνες όπως ο Bruce Springsteen, ο Bob Seger, ο John (Cougar) Mellencamp και άλλοι. Μετά από τις δουλειές του φολκ τραγουδιστή και συνθέτη Paul Simon και του γνωστού από το progressive rock, Peter Gabriel, το ροκ συνετήχθη με διάφορα είδη της φολκ από όλο τον κόσμο και η μίξη αυτή έγινε γνωστή ως "world music".

Το Heavy Metal άρχισε να πέφτει στην αφάνεια στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Κάποια συγκροτήματα όπως οι AC/DC διατήρησαν το μεγάλο κοινό τους και είχαν κάποιες επιτυχίες στο ευρύ κοινό, όπως οι Blue Öyster Cult με το "Don't Fear the Reaper". Οι κριτικοί δεν έδειχναν ιδιαίτερη συμπάθεια προς το είδος, όμως αυτό άλλαξε το 1978, με την κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου των Van Halen και με την κυκλοφορία του σηματοδοτήθηκε η έναρξη μιας εποχής σκληρού και γρήγορου ροκ, με πρωτεύουσα το Λος Άντζελες της Καλιφόρνια.

Ένα είδος της ροκ που είχε μεγάλη απήχηση τη δεκαετία του 1980 ήταν το γκλαμ μέταλ (glam metal). Με επιρροή την παρουσία καλλιτεχνών όπως οι Aerosmith, ο Alice Cooper, οι Sweet και οι New York Dolls, εμφανίστηκαν οι πρώτες γκλαμ μέταλ μπάντες, μερικές εκ των οποίων ήταν οι Mötley Crüe, οι W.A.S.P. και οι Ratt. Έγιναν γνωστοί για τον ακόλαστο τρόπο ζωής, το "ξυμένο" χτένισμα των μαλλιών και για τη χρήση μακιγιάζ σε συνδυασμό με έξαλλο ντύσιμο. Τα τραγούδια τους ήταν στομφώδη, επιθετικά με εριστική αρρενωπότητα, ενώ η στιχουργική θεματολογία επικεντρωνόταν στο σεξ, στις οινοποσίες, στα ναρκωτικά και ενίοτε στον αποκρυφισμό.

Έως τα μέσα της δεκαετίας του 1980, η φόρμουλα που αναπτύχθηκε για τα άλμπουμ των συγκροτημάτων του γκλαμ μέταλ ήταν η ύπαρξη μιας μπαλάντας (power ballad) (με σχετικά αργό, χορευτικό ρυθμό) και ενός κομματιού με έντονο ρυθμό και ευκολομνημόνευτη μελωδία. Το 1987, οι Guns N' Roses, έκαναν το ντεμπούτο τους με τίτλο Appetite for Destruction. Το άλμπουμ αυτό σημείωσε τεράστιο αριθμό πωλήσεων και η μπάντα συνέχισε την επιτυχία της μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Το οργανικό ροκ (Instrumental rock) έγινε επίσης δημοφιλές εκείνη την περίοδο με την κυκλοφορία του Surfing with the Alien από τον Joe Satriani. Πολλοί κιθαρίστες της Χέβι Μέταλ που θεωρούνταν βιρτουόζοι, κυκλοφόρησαν προσωπικούς δίσκους πέρα από τα συγκροτήματα στα οποία συμμετείχαν. Με αυτόν τον τρόπο, κιθαρίστες όπως ο George Lynch, ο Steve Vai, ο Yngwie Malmsteen και ο Steve Morse συνέβαλαν στην ανάπτυξη του είδους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BA_%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE

https://www.google.gr/url?sa=i&rct=j&q=&esrc=s&source=images&cd=&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwjP3N6B6cvSAhWMOxQKHWHcAQUQjRwIBw&url=https%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DohvFCSTgTus&bvm=bv.149093890,d.d24&psig=AFQjCNG_uWgNJzbcp_7_JRXhOzRBvXxKwQ&ust=1489231281963545

https :// www . google . gr / url ? sa = i & rct = j & q =& esrc = s & source = images & cd =& cad = rja & uact =8& ved =0 ahUKEwiowbaqtt 3 SAhV GVhQKHZYuDTsQjRwIBw & url = https %3 A %2 F %2 Frateyourmusic . com %2 Flist %2 FElRitual %2 Fdaddy - hates - this - shit - vol _1- garage - rock %2 F & bvm = bv .149760088, d . d 24& psig = AFQjCNGcvLL 0 e _6 AewBIYMVlt 7 YQuMZwng & ust =1489 836058545969

https :// www . google . gr / url ? sa = i & rct = j & q =& esrc = s & source = images & cd =& cad = rja & uact =8& ved =0 ahUKEwjK 28 b _ t 93 SAhU HAxoKHRf 2 CB 0 QjRwIBw & url = https %3 A %2 F %2 Fel . wikipedia . org %2 Fwiki %2 FThe _ Beatles & bvm = bv .149760088, d . d 24& psig = AFQjCNHGK 4 sqJmpBCcFfqGhttps :// www . google . gr / url ? sa = i & rct = j & q =& esrc = s & source = images & cd =& cad = rja & uact =8& ved =0 ahUKEwiTsbvPuN 3 SAhX MWxQKHVEDDuMQjRwIBw & url = https %3 A %2 F %2 Fclipartfest . com %2 Fcategories %2 Fview %2 F 04 b 03072 a 6 dc 918 ae 0 d 1399262377 ba 67 d 4114 ba %2 Frolling - stones - clipart . html & bvm = bv .149760088, d . d 24& psig = AFQjCNGdyN 9 RYy 8 cJxKHlukf - tvja 02 Viw & ust =1489836683132922 dFfMRiq 0 Qe 4 Q & ust =1489836544001645

https :// www . google . gr / url ? sa = i & rct = j & q =& esrc = s & source = images & cd =& cad = rja & uact =8& ved =0 ahUKEwiFg _- kud 3 SAhUK 1 xQKHbvVC 20 QjRwIBw & url = http %3 A %2 F %2 Fluben . tv %2 Fnihilpop %2 Fmuse %2 F 94559& bvm = bv .149760088, d . d 24& psig = AFQjCNGPHlBlb 6 QU 9 AH 5 yZoDJGJRa 4 gyqg & ust = 1489836928107390

https :// www . google . gr / url ? sa = i & rct = j & q =& esrc = s & source = images & cd =& cad = rja & uact =8& ved =0 ahUKEwiahL 2 out 3 SAhW H 2 RoKHWZFCh 0 QjRwIBw & url = http %3 A %2 F %2 Fpinkfloydarchives . com %2 FDIsLPPF . htm & bvm = bv .149760088, d . d 24& psig = AFQjCNGGCq 9 WaBPDNxohQ - Aq _ nwH - qo 2 gg & ust =1489837182445852

Ελληνική μουσική

ΡεμπέτικαΟι απαρχές του ρεμπέτικου έχει προταθεί πως συνδέονται με τα τραγούδια τωνφυλακών. Η πρώτη αναφορά στα τραγούδια των φυλακών εντοπίζεται στα μέσα του19ου αιώνα. Από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και μέχρι το 1880 περίπου,το ιταλικό μελόδραμα κυριαρχεί στην Αθήνα. Όλα τα «ελληνικά» τραγούδια τηςεποχής βασίζονταν πάνω σε μελωδίες από τις ιταλικές όπερες. Η πρώτη προσπάθειαγια τη δημιουργία ελληνικού τραγουδιού ξεκινάει με την επτανησιακή καντάδα και το

αθηναϊκό τραγούδι. Το 1871 ιδρύεται το Ωδείο Αθηνών.Τα τραγούδια των προσφύγων από την Μικρασιατική Καταστροφή, σε συνδυασμό μετα δημοτικά, τα νησιώτικα και τα μουσικά είδη που αναφέρθηκαν πιο πάνωαποτέλεσαν το υπόστρωμα που οδήγησε στην δημιουργία των ρεμπέτικων. Ταρεμπέτικα είναι κατεξοχήν τραγούδια των πόλεων και ιδιαίτερα των λιμανιών, όπωςΣμύρνη, Πόλη, Σύρος, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς. Mε την πάροδο του χρόνου τορεμπέτικο βρίσκει απήχηση σε όλο και μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού. Αυτόέχει ως αποτέλεσμα να επεκταθεί η θεματολογία του και να αλλάξουν οι χώροι στουςοποίους ακουγόταν.Το 1937 εμφανίζεται ο Βασίλης Τσιτσάνης και περίπου την ίδια περίοδο και οΜανόλης Χιώτης.Το 1946 κυριαρχεί ο Βασίλης Τσιτσάνης μαζί με την ΜαρίκαΝίνου, ο Μανόλης Χιώτης, ο Γιώργος Μητσάκης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Στηνδεκαετία του 1940 εμφανίζεται η Σωτηρία Μπέλλου ενώ στην δεκαετία του 1950εμφανίζονται δύο πολύ σημαντικοί νέοι τραγουδιστές, ο Στέλιος Καζαντζίδης και οΓρηγόρης Μπιθικώτσης.

Λαϊκά

Το λαϊκό τραγούδι εμφανίστηκε μαζί με την ανάπτυξη των πρώτων αστικών κέντρων.Ξεκινάει απο τα βυζαντινά χρόνια στη περίοδο της Τουρκοκρατίας όπου καιεμφανίστηκε επίσημα ως ομοιογενές ρεύμα. Έτσι εκείνη την περίοδο με τηδιαμόρφωση των αστικών κέντρων και το νέο τρόπο ζωής δημιουργούνται και νέεςανάγκες για τη θεματολογία του στίχου και το συναίσθημα της μουσικής.Η άνθισηόμως της λαϊκής μουσικής έρχεται τον 17ο αιώνα στην περιοχή της Σμύρνης.Ο Βασίλης Τσιτσάνης είναι από τους πρωτεργάτες του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού,αποτελώντας ταυτόχρονα και γέφυρα ανάμεσα στο ρεμπέτικο και στο λαϊκό. Ημετάβαση στο λεγόμενο «λαϊκό» γίνεται φανερή στην μουσική με την επιβολήευρωπαϊκού κουρδίσματος στο μπουζούκι και την προσθήκη της 4ης χορδής απότον Χιώτη (1953). Η δισκογραφία, το ραδιόφωνο και οι ελληνικές κινηματογραφικέςταινίες επηρεάζουν αποφασιστικά την δημιουργία και την διάδοση του λαϊκού41τραγουδιού. Στη θεματολογία επικρατεί το ερωτικό στοιχείο, αλλά δε λείπουν καιθέματα που αφορούσαν στα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, όπως ο εμφύλιος,η μετανάστευση, η ξενιτειά, η φτώχεια, οι κοινωνικές αδικίες.Σημαντικοί δημιουργοί, εκτός από τον Τσιτσάνη, ήταν οι: ΓεράσιμοςΚλουβάτος, Γιώργος Μητσάκης, Θόδωρος Δερβενιώτης, Μπάμπης Μπακάλης,Απόστολος Καλδάρας, Άκης Πάνου.Ερμηνευτές (ενδεικτικά): Στέλιος Καζαντζίδης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ΣτράτοςΔιονυσίου, Πάνος Γαβαλάς, Μανώλης Αγγελόπουλος, Καίτη Γκρέυ, ΓιώταΛύδια, Πόλυ Πάνου, Βαγγέλης Περπινιάδης.Στιχουργοί: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Χαράλαμπος Βασιλειάδης, ΚώσταςΒίρβος, Χρήστος Κολοκοτρώνης, Κώστας Μάνεσης.

Δημοτικά τραγούδια

Το δημοτικό τραγούδι είναι η ποιητική και μουσική έκφραση του λαού, πουσυνταιριάζει στίχους, τραγούδι και χορό, για να θυμίσει συναισθήματα και αξίες, ναυμνήσει τη φύση, να αφηγηθεί ανθρώπινες καταστάσεις, γεγονότα και γενικά όλες τιςπτυχές της ζωής. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της λαϊκής μας παράδοσης, ζυμώθηκε

με τη νεώτερη ελληνική ιστορία, με κυριότερο σταθμό την περίοδο της επανάστασηςτου 1821. Αποτέλεσε ένα πολύτιμο συστατικό της ιστορικής πορείας του τόπου μας,που τροφοδότησε τη μνήμη του λαού, ενώ συνέβαλε στην αναπαραγωγήπολιτισμικών συμπεριφορών, ταυτοτήτων και αναπαραστάσεων για τη σχέση τηςφύσης και των κοινωνικών ομάδων.Το δημοτικό τραγούδι είναι ανώνυμη δημιουργία, προιόν προφορικής παράδοσης.Κάθε δημοτικό τραγούδι δεν είναι δημιούργημα ενός ατόμου. Έχει συλλογικόχαρακτήρα και είναι κοινό δημιούργημα και κτήμα, πνευματικό εργαλείο και τρόποςέκφρασης του λαού. Ένας αυτοσχέδιος λαικὸς δημιουργός, με στιχουργικήεπιδεξιότητα και αναπτυγμένο μουσικό αίσθημα, δημιουργεί από εσωτερικήπαρόρμηση κάποιους στίχους, προσαρμοσμένους σε μελωδία γνωστή ή πουδημιουργεί ο ίδιος. Στη συνέχεια επαναλαμβάνει το τραγούδι άλλος, προσαρμόζοντάςτο στα δικά του συναισθήματα. Έτσι τροποποημένο το παραλαμβάνει τρίτος κ.ο.κ.Με τον καιρό το όνομα του αρχικού δημιουργού ξεχνιέται και το τραγούδιμετουσιώνεται σε πνευματικό προιόν της κοινότητας. Κάθε νέο τραγούδι είναισυνήθως ανασύνθεση γνωστών παραδοσιακών στοιχείων, τα οποία ο ανώνυμοςδημιουργός διασκευάζει και εμπλουτίζει.Τα παλαιότερα δημοτικά τραγούδια για τα οποία έχουμε πληροφορίες είναι ταακριτικά του 9ου-11ου αιώνα. Χελιδονίσματα, κάλαντα, νανουρίσματα, τραγούδιατου γάμου, παραλογές, μοιρολόγια κλπ. έχουν αρχαία καταγωγή.Oι συρτοί χοροίαναφέρονται σε επιγραφή του 6ου αιώνα π.Χ. Υπάρχουν τραγούδια που42χρονολογούνται από την προκλασσική αρχαιότητα, πχ. το «ήλθε, ήλθε χελιδών».Πολλά έχουν τις ρίζες τους στη βυζαντινή περίοδο, αλλά τα περισσότεραδημιουργήθηκαν τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και της επανάστασης του 1821 (π.χ.κλέφτικα). Αποδεικτικό στοιχείο της σχέσης με την αρχαιότητα είναι και οδεκαπεντασύλλαβος ιαμβικός στίχος.Ειδικότερα:Ιστορικά, που πηγάζουν από ιστορικά γεγονότα.Κλέφτικα, που εγκωμιάζουν τον βίο των αρματωλών και κλεφτών.Ακριτικά, που αφηγούνται άθλους ηρώων, όπως του Διγενή Ακρίτα.Παραλογές, πχ του γιοφυριού της Άρτας, του νεκρού αδελφού.Τα δημοτικά τραγούδια διασώθηκαν με την προφορική παράδοση, τελικά δε και μετη δισκογραφία και τραγουδιούνται και σήμερα. Ζυμώθηκαν με την ελληνικήιστορία, ιδιαίτερα κατά τη μακρά περίοδο της Τουρκοκρατίας και την επανάστασητου 1821. Αποτέλεσαν έτσι πολύτιμο συστατικό της ιστορικής πορείας του λαού μας,κρατώντας ζωντανή την εθνική του μνήμη και την εθνική του συνείδηση. Η εμμονήστην παράδοση αποτέλεσε άμυνα στον κατακτητή. Έτσι διατηρήθηκε η γλώσσα, ταέθιμα, η πίστη κλπ.Tο έντεχνο τραγούδιΕμφανίζεται στα τέλη της δεκαετίας του 1950 - αρχές δεκαετίας του 1960 μεπρωτεργάτες τους: Μάνο Χατζιδάκι.Έτσι σιγά σιγά δημιουργείται μια παράδοση μελοποιημένης ποίησης που ονομάζεται«έντεχνο τραγουδι». Διαφέρει από το λαϊκό κυρίως στο στίχο, αλλά και στη μουσική(ενορχήστρωση, ύφος). Ο χαρακτήρας του είναι περισσότερο δυτικός όσον αφοράστα συνθετικά μέσα, δεν έχει όμως καμία σχέση με τη φόρμα του δυτικοευρωπαϊκούρομαντικού και μεταρομαντικού έντεχνου τραγουδιού Ληντ (Lied). Το ελληνικόέντεχνο τραγούδι αποκτά γρήγορα μεγάλη απήχηση στις πλατιές μάζες, φαινόμενοπραγματικά σπάνιο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Μερικά χαρακτηριστικά τηςπαράδοσης αυτής του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού είναι:

1. Οι κύκλοι τραγουδιών: δίσκοι με ενότητες τραγουδιών που ακολουθούν μια ενιαίακεντρική ιδέα. Πρόκειται για μελοποιημένη ποίηση σύγχρονων – κυρίως Ελλήνων –ποιητών ή στιχουργών.2. Καθιέρωση του λαϊκού τραγουδιστή και του λαϊκού μουσικού οργάνου(μπουζούκι) ως αυθεντικών εκφραστών του γνήσιου ποιητικού πάθους.3. Νέα μορφή επικοινωνίας με το κοινό με την καθιέρωση της λαϊκής συναυλίας σεανοικτούς ή ειδικά διαμορφωμένους χώρους, με μαζική συμμετοχή.43Ενδεικτικοί κύκλοι τραγουδιών που θεωρούνται σήμερα κλασικοί είναι:* Μίκης Θεοδωράκης: Άξιον Εστί («λαϊκό ορατόριο», Ελύτης).* Μάνος Χατζιδάκις: Μεγάλος Ερωτικός (διάφορα ποιήματα με κοινό θέμα: Σαπφώ,Ευριπίδης, Σολωμός, Καβάφης, Ελύτης, Γκάτσος κ.ά.).* Γιάννης Μαρκόπουλος: Ιθαγένεια, Χρονικό (Μύρης).* Θάνος Μικρούτσικος: Ο Σταυρός του Νότου (Καββαδίας).* Σταύρoς Ξαρχάκoς: Κατά Μάρκον (Γκάτσος):Άλλοι σημαντικοί συνθέτες που υιοθέτησαν το τραγουδιστικό κλίμα του έντεχνουήταν οι: Μάνος Λοΐζος, Δήμος Μούτσης, Χρήστος Λεοντής, Δημήτρης Λάγιος,Νίκος Μαμαγκάκης και από πλευράς στιχουργών οι: Λευτέρης Παπαδόπουλος,Μάνος Ελευθερίου, Τάσος Λειβαδίτης κ.α.Στην παράδοση του έντεχνου τραγουδιού προστέθηκαν αργότερα, μέσω της διάδοσηςτων μπουάτ, οι "τραγουδοποιοί", που γράφουν τη μουσική, το στίχο και τραγουδούνοι ίδιοι τα τραγούδια τους . Πρωτεργάτης θεωρείται ο Διονύσης Σαββόπουλος, ενώανάμεσα στους σημερινούς εκπροσώπους του είδους είναι ο Σωκράτης Μάλαμας, οΟρφέας Περίδης κ.α.Ελληνικό ροκΗ Ελληνική ροκ ανήκει στο είδος μουσικής ροκ που χρησιμοποιείται για ναπεριγράψει τα είδη που προέκυψαν από την εξέλιξη του είδους του rockandroll. Ημουσική ροκ στο σύνολό της, αποτελεί ένα είδος δημοφιλούς μουσικής πουχαρακτηρίζεται συνήθως από έντονο ρυθμό και από ευδιάκριτη, χαρακτηριστικήμελωδία φωνητικών η οποία συνοδεύεται συνήθως από ηλεκτρικές κιθάρες,ηλεκτρικό μπάσο και ντραμς. Πολλές φορές χρησιμοποιούνται και πληκτροφόραόργανα, όπως πιάνο ή συνθεσάιζερ.Επίσημη εμφάνιση της ροκ εν ρολ μουσικής σε αθηναϊκό κοινό πραγματοποιείταιστις 21 Οκτωβρίου του 1956 όταν μια μπάντα του αμερικανικού αεροπλανοφόρουThecoralsea, παρουσίασε για πρώτη φορά τραγούδια του είδους αυτού σε νεανικόακροατήριο στην Αίγλη του Ζαππείου.Το 1959 στην Αθήνα σχηματίστηκαν οι Άνταμς Μπόις, ένα φιλόδοξο τζαζ τζαζντουέτο. Τα δύο επόμενα συγκροτήματα σχηματίστηκαν μόλις το 1962 και ήταν οιΦόρμινξ και οι Τζούνιορς. Από το 1964 έως το 1966 σχηματίστηκαν συνολικάτριάντα εννιά συγκροτήματα: 12 το 1964, 11 το 1965 και 13 το 1966. Σταδημοφιλέστερα ελληνικά ροκ συγκροτήματα συγκαταλλέγονται τα εξής: ΔιάφαναΚρίνα, Ενδελέχεια, Υπόγεια Ρεύματα, Socrates Drank the Conium, Σπυριδούλα,Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, TsopanaRave, Raining Pleasure κ.α.44Διαδικτυογραφία1. Βικιπαίδεια2. All that Jazz! http://ebooks.edu.gr3. http://blogs.sch.gr/emagazinemusic4. http://www.tralala.gr5. http://blogs.sch.gr/lykpalam/files/2013/05/POP.pdf