2ο ΓΕΛ. Πεύκης

ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ: «ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΝΕΟΙ,

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ».

Ομάδα: Ηρώδειο

Ερευνητικό ερώτημα ομάδας: Σύγχρονο Ελληνικό θέατρο

Όνομα καθηγητή: κα. Ληξουριώτη

Ονόματα μαθητών: Αποστολοπούλου,

Αναγνωστοπούλου,

Γεωργακοπούλου,

Δερμιτζάκη.

ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ: 2013-2014

Σύγχρονο ελληνικό θέατρο Κοινωνικές και πολιτιστικές αναφορές της εποχής ανάπτυξης του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου.

Με το τέλος της δεκαετίας του ’50 στην Ελλάδα είναι αισθητή μια σταθεροποίηση των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών. Ο εμφύλιος πόλεμος αν και έχει αφήσει βαθιές πληγές είναι πια παρελθόν ενώ ταυτόχρονα η ελληνική κοινωνία δείχνει να περνάει σε μια φάση εκσυγχρονισμού, ανάπτυξης και εναρμόνισης με την υπόλοιπη Ευρώπη. Η εικόνα της ελληνικής πόλης αλλάζει και αυτό αντικατοπτρίζεται στην ελληνική δραματουργία. Τα καινούρια διαμερίσματα μεταμορφώνουν και τον τρόπο ζωής.1 Η μεγάλη οικογένεια της παραδοσιακής κοινωνίας δίνει τη θέση της στην μικρή κλειστή οικογένεια και η ενδοοικογενειακή σύγκρουση των γενεών είναι αναπόφευκτη. Η εποχή της αντιπαροχής γεννά στους ήρωες όνειρα μιας καλύτερης ζωής ενώ είναι έκδηλη μια νοσταλγία της παλαιότερης μορφής ζωής που το επίκεντρό της ήταν η αυλή ή η γειτονιά. Παράλληλα με τη θεατρική γραφή η μουσική και ο κινηματογράφος ακολουθούν κοινές αισθητικές επιλογές. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 και στη διάρκεια του’60 ο ελληνικός κινηματογράφος επηρεασμένος από τον ιταλικό (Κλέφτης ποδηλάτων, Θαύμα στο Μιλάνο) αποτυπώνει την εικόνα μιας άνισης κοινωνικής ανάπτυξης όπου ο ήρωας είναι αδικημένος εξαιτίας της φτώχειας του (Μαγική πόλη του Κούνδουρου, Συνοικία το όνειρο του Αλεξανδράκη). Στη μουσική συνθέτες όπως ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκης, ο Ξαρχάκος και οι νεώτεροι ο Λεοντής, ο Λοϊζος και ο Σαββόπουλος έχουν τις ίδιες συναισθηματικές αναφορές με το θέατρο και τον κινηματογράφο.2 Εικόνες του χώρου που κυριαρχούν στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία Μια παράδοση που εύκολα μπορούμε να εντοπίσουμε στην νεοελληνική δραματουργία είναι εκείνη που επιβάλλει η σκηνική δράση να εξελίσσεται σε ένα μοναδικό, σκηνικό χώρο. Παράδοση που κυριαρχεί στο θέατρο του μεσοπολέμου και εξακολουθεί να αποτελεί μία από τις σταθερές της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας. Στη γένεση αυτής της σκηνικής συνήθειας συνέβαλε η έλλειψη τεχνικών μέσων που μπορούσαν να υλοποιήσουν τη θεατρική γραφή. Κι ενώ στην Ευρώπη τα θέατρα που χτίζονταν εξασφάλιζαν δυνατότητες τέτοιες που να επιτρέπουν όχι μόνο την ανάπτυξη της θεατρικής γραφής, αλλά και την αυτόνομη ανάπτυξη της τέχνης της σκηνοθεσίας, στην Ελλάδα η υπάρχουσα σκηνική ένδεια οδηγεί την γραφή στην επιλογή λύσεων εναρμονισμένων με τις υπάρχουσες συνθήκες. Ακολουθώντας τις συνήθειες του ξένου ρεπερτορίου ο σκηνικός χώρος που θα ενδημήσει το θεατρικό έργο είναι το αστικό σαλόνι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα προπολεμικής δραματουργίας αποτελούν τα θεατρικά έργα του Γ.

1 Γραμματάς Θόδωρος, Ο μικροαστισμός και η περιθωριοποίηση, Νεοελληνικό θέατρο, Ιστορία- Δραματουργία, Δώδεκα Μελετήματα, εκδ. Κουλτούρα, Αθήνα 1987, σ. 210. 2 Μαυρομούστακος Πλάτων, Η περίοδος άνθησης, στο ένθετο της εφημερίδας Καθημερινή με τίτλο η Ελλάδα στον 20ο αιώνα 1960-65, 5/12/1999, σ. 33.

Ξενόπουλου που διαδραματίζονται στο σαλόνι των «καλών» επτανησιακών οικογενειών. Τα χαρακτηριστικά των ενδοοικογενειακών συγκρούσεων που διαδραματίζονται εντός του οίκου θα παραμείνουν στην μεσοπολεμική θεατρική δημιουργία και θα χρησιμοποιηθούν σχεδόν μέχρι κορεσμού από την ελληνική φαρσοκωμωδία. Παράλληλα με το αστικό σαλόνι ένας άλλος δραματικός χώρος εμφανίζεται με το Φιντανάκι του Χορν, το σκηνικό της λαϊκής αυλής. Εδώ δεν ενδιαφέρει να παραμένουν τα οικεία πάθη στον στενό οικογενειακό κύκλο, αλλά αντίθετα, η ανάγκη συνδρομής των πολλών στη λύση του ατομικού προβλήματος. Το θέατρο Τέχνης Στη μεταπολεμική εποχή του θεάτρου η κωμωδία αποτέλεσε το κυρίαρχο είδος της ελληνικής θεατρικής γραφής. Στην παρουσία της για πολλά χρόνια στη μεταπολεμική σκηνή οφείλονται πολλά από τα στοιχεία που διαμόρφωσαν τους θεατρικούς κώδικες του νεώτερου ελληνικού θεάτρου όπως η περιγραφή της καθημερινής συμπεριφοράς του Έλληνα μικροαστού. Ο Δ. Γιαννουκάκης, ο Ν. Τσιφόρος, ο Κ. Πρετεντέρης και ο Α. Σακελλάριος παγίωσαν σκηνικές συμπεριφορές και στη σύγχρονη θεατρική πρακτική. Σχεδόν ταυτόχρονα με την άνθηση της ελληνικής κωμωδίας μια άλλη θεατρική πρόταση γραφής εμφανίζεται, η οποία ταυτίζεται με τη διερεύνηση της ελληνικής υποκριτικής, στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Οι πρώτες παραστάσεις του θεάτρου Τέχνης δίνονται τα πρωινά στο θέατρο Μουσούρη και δημιουργείται ταυτόχρονα ένας «Όμιλος Φίλων του θεάτρου Τέχνης» που αγκαλιάζει το θέατρο και λειτουργεί σαν μόνιμο κοινό του νέου θεάτρου. Το 1954 αποκτά τη δική του στέγη στο υπόγειο του «Ορφέα» και είναι η πρώτη αθηναϊκή αίθουσα που εγκαταλείπει την ιταλική παράδοση και υιοθετεί την κυκλική σκηνή στα πρότυπα του αρχαίου ελληνικού θεάτρου.3 Το 1943 ο Κουν διατυπώνει την άποψή του για το νέο θέατρο και την ακολουθεί πιστά τις επόμενες δεκαετίες δημιουργώντας θεατρική ιστορία:

Ξεκίνησα παίρνοντας ως βάση την ελληνική λαϊκή πραγματικότητα μ’ όλο της το πλούσιο, πρωτόγονο και πηγαίο στοιχείο. Παραμερίζοντας λίγο τις δικές μου πνευματικές και ψυχικές ανάγκες, σκέφθηκα πως θα ’πρεπε ν’ αρπαχτώ από μια γνήσια εκδήλωση ζωής, της πιο έντονης που θα μου παρουσιαζότανε.[…] Οι κινήσεις, οι στάσεις, η κουβέντα, όλα είχαν νόημα, προέρχονταν από μια αληθινή ψυχική κατάσταση και ανάγκη, αν όχι βέβαια πνευματική, χωρίς επιτήδευση, χωρίς περιορισμούς, χωρίς απαγορεύσεις καλών τρόπων συμπεριφοράς, που συχνά ναρκώνουν κάθε πλαστικότητα σε άλλες τάξεις. Η πείνα, ήταν η πείνα, η δίψα δίψα, κι ο πόνος έντονος, ζωντανός, αποτυπωμένος δίχως προσποίηση στη σάρκα, στους μυς και στα νεύρα. Πρωτόγονα αισθήματα, αλλά τουλάχιστον γνήσια, αληθινά, και πόσο έντονα ζωντανά.4

Το σύγχρονο ελληνικό έργο αποτέλεσε βασικό άξονα του ρεπερτορίου του θεάτρου Τέχνης και αρχικά αντιμετώπισε στον σκεπτικισμό από τα καθιερωμένα θεατρικά σχήματα και τους κρατικούς οργανισμούς. Η επιρροή όμως του θεάτρου Τέχνης όχι

3 Μαυρομούστακος Πλάτων, Πολύμορφη δραστηριότητα, στο ένθετο της εφημερίδας Καθημερινή με τίτλο η Ελλάδα στον 20ο αιώνα 1950-1960, 3/11/1999, σ. 34. 4 Κουν Κάρολος, Η κοινωνική θέση και η αισθητική γραμμή του θεάτρου Τέχνης, εκδ. θέατρο Τέχνης, εκδ. Γλάρος, 1943, νεώτερες εκδόσεις του ίδιου κειμένου: Κουν Κάρολος, Για το θέατρο, κείμενα και συνεντεύξεις, πρόλογος Μάριος Πλωρίτης, εκδ. Ιθάκη, 1981, σ. 119 και Κουν Κάρολος, Κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας, επιμέλεια Θ. Νιάρχου, εκδ. Καστανιώτη, 1987, σ.206.

μόνο στην δραματουργία αλλά και στο σκηνικό τρόπο και το ύφος της σκηνικής παρουσίασης είναι αναμφισβήτητη. Το θέατρο της καθημερινής ζωής: Το παράδειγμα της Αυλής των Θαυμάτων και του Μάνα Μητέρα Μαμά

Η Αυλή των Θαυμάτων του Ιάκωβου Καμπανέλλη αποτέλεσε το ιδανικό έργο για την υλοποίηση των σκηνικών οραμάτων του Κάρολου Κουν. Το σημείο εκκίνησης του έργου είναι η σκηνική μίμηση του χώρου ζωής των λαϊκών στρωμάτων. Η αυλή του Καμπανέλλη προϋποθέτει ότι οι τοίχοι της αυλής ακουμπούν στους τοίχους μιας άλλης αυλής ή ενός χαμόσπιτου που δίπλα του έχει μια αλάνα που βρίσκεται δίπλα σε γιαπί μιας πολυκατοικίας που χτίζεται και όλα αυτά αποτελούν μια γειτονιά της Αθήνας, μια λαϊκή συνοικία που μας δίνει την εικόνα ολόκληρης της πόλης που οδηγείται σε μια μεταμόρφωση, μια μεταμόρφωση της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας. Παρόλη όμως την πλαισίωση της αυλής δίνεται η εντύπωση της απόλυτης απομόνωσης του χώρου από τον υπόλοιπο κόσμο. Η Αυλή των Θαυμάτων θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί και σαν ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή στις συνοικίες της Αθήνας, ενός μικρού χωριού μέσα στην πόλη. Στην αυλή αυτή δημοσιοποιείται κάθε ιδιωτικό πάθος και θεατές και κάποτε και ήρωες γίνονται μάρτυρες των εξελίξεων. Κι ενώ πρόκειται για έναν κλειστό χώρο, ο χώρος αυτός δεν έχει τη δύναμη στο «έξω» που εισβάλει και ανατρέπει τις ζωές των κατοίκων της αυλής. Οι κάτοικοι της αυλής έχουν διαφορετική προέλευση και συμπεριφορά, αλλά μια κοινή επιθυμία, να αποδράσουν από αυτόν τον χώρο.

Τα χρόνια που ακολούθησαν από την παρουσίαση της Αυλής των Θαυμάτων από το Θέατρο Τέχνης μέχρι το 1971, η θεατρική παραγωγή είναι φτωχή. Η ελληνική φαρσοκωμωδία είναι έντονη στις αθηναϊκές σκηνές ενώ η νέα γενιά συγγραφέων είναι διστακτική με εξαίρεση κάποιες απόπειρες από το Πειραματικό Θέατρο, το θίασο Στοά και τη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Η μικρή παραγωγή ελληνικών έργων μπορεί να εξηγηθεί από την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση. Η δικτατορία του ’67 οδηγεί σε μια σιωπή των διανοουμένων με εξαίρεση τη παρουσία του Δ. Κεχαίδη στο θέατρο Τέχνης που σε συνεργασία με τον Κουν ανεβάζονται Η Βέρα και Το Τάβλι.5

Το 1979-80 πρωτοπαίζεται το Μάνα Μητέρα Μαμά του Γ. Διαλεγμένου αρχικά από το θίασο Καρέζη Καζάκου και αργότερα στο «θέατρο του Πειραιά» το σημερινό «θέατρο Εξαρχείων». Το έργο του Διαλεγμένου ακολουθεί την παράδοση του Καμπανέλλη αλλά εδώ σμικρύνει την αυλή σε μία περίπτωση. Όπως απαιτεί η εκσυγχρονισμένη κοινωνία η παλιά αυλή είναι παρελθόν και οι ήρωες αναμένουν την μετακόμιση σε ένα καινούριο διαμέρισμα. Η ταξική θέση των ηρώων και η καθημερινή τους ζωή εξακολουθεί να είναι ίδια με αυτή στην Αυλή των Θαυμάτων. Και εδώ ο χώρος είναι καθοριστικός. Το έργο ξεκινά με την διαπίστωση ότι ο χώρος του διαμερίσματος δεν είναι επαρκής και πρέπει να φύγει η γριά μάνα. Υποδηλώνεται η αλλαγή της παραδοσιακής οικογένειας με τον παππού και την γιαγιά στην κλειστή οικογένεια-κύτταρο. Το 1980 που παίζεται το έργο η ανοικοδόμηση της Αθήνας έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και η χρονική καθυστέρηση της σκηνικής απεικόνισης του κοινωνικού φαινομένου οφείλεται στον αναγκαίο χρόνο που χρειάζεται ώστε η κοινωνική πραγματικότητα να ερμηνευθεί και να εκφρασθεί από έναν δραματουργό.

5 Μαυρομούστακος Πλάτων, Κυριαρχεί η ελληνική δραματουργία, στο ένθετο της εφημερίδας Καθημερινή με τίτλο η Ελλάδα στον 20ο αιώνα 1970-1980, 9/12/1999, σ. 32.

Η σύγχρονη δραματουργία μετατοπίζει το βάρος από τα άμεσα αντιληπτά φαινόμενα και την παθολογία της καθημερινής ζωής στη παρουσίαση των εσωτερικών διαδρομών της ψυχής του σύγχρονου Έλληνα.

Α. ΓΝΩΣΤΑ ΘΕΑΤΡΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Εθνικό Θέατρο

To Εθνικό θέατρο ήταν το πρώτο κρατικό μας θέατρο όπου εγκαινιάστηκε το έτος 1901. Αρχικά λειτούργησε ως Βασιλικό Θέατρο και το 1908 έκλεισε «επ΄αόριστον».Στη συνέχεια ιδρύθηκε με την επωνυμία Εθνικό Θέατρο το 1930 από τον Υπουργό Παιδείας Γεώργιο Παπανδρέου. Το 1939, ιδρύθηκε η Εθνική Λυρική Σκηνή ως τμήμα του Εθνικού Θεάτρου. Το 1956 αναγνωρίστηκε η ανάγκη προώθησης του νεοελληνικού ρεπερτορίου με την ίδρυση της Δεύτερης Σκηνής που αργότερα το 1971 ονομάστηκε Νέα Σκηνή και που σαν εναρκτήριο έργο της επιλέγεται Η έβδομη ημέρα της δημιουργίας του Ιακώβου Καμπανέλλη. Το 1996 ιδρύθηκε η Πειραματική σκηνή, ο Άδειος Χώρος και το Εργαστήριο Ηθοποιών.

Το ελληνικό θέατρο αντιμετωπίστηκε από την πολιτεία σοβαρά και συστηματικά για πρώτη φορά το 1932 με την επίσημη ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου Το Εθνικό Θέατρο είναι οργανισμός μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και έχει συμβάλλει σημαντικά στην αναβίωση του αρχαίου δράματος Ακόμη αποτελεί ένα ζωντανό θεατρικό μουσείο με βιβλιοθήκη, εξαιρετικά πλούσιο φωτογραφικό αρχείο, ηχογραφήσεις, μακέτες, σκηνογραφικά σχέδια και τεράστιο βεστιάριο (20.000 κοστούμια).

Τα τελευταία χρόνια οι παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νίκο Κούρκουλο έκαναν μερικές από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες τόσο στην κεντρική όσο και στην νέα και πειραματική σκηνή.

ΘΕΑΤΡΟ BADMINTON

Η αρχική χρήση της εγκατάστασης αφορούσε την υποδοχή του ολυμπιακού αγωνίσματος του Badminton κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων που έγιναν στην Αθήνα το 2004. Μετά τη λήξη τους, η νεότευκτη εγκατάσταση τέθηκε σε δημόσιο διαγωνισμό μακροχρόνιας μίσθωσης, προκειμένου να αξιοποιηθεί δυναμικά. Τελικά περιήλθε στην εταιρία «Athens Badminton Cultural Development Α.Ε.» (A.B.C.D.), η οποία απέκτησε την διαχείριση του για 20 χρόνια και ανέλαβε την ριζική αναμόρφωση και αξιοποίηση του ολυμπιακού ακινήτου

Οι εκμισθωτές του χώρου Badminton μετέτρεψαν το κτίριο από αθλητική εγκατάσταση σε πολυδύναμο χώρο, κατάλληλο για μεσαίου και μεγάλου είδους εκδηλώσεων Οι εργασίες αναδιαμόρφωσης άρχισαν το καλοκαίρι του 2006 και ολοκληρώθηκαν το 2007 ενώ το ύψος της επένδυσης ξεπέρασε τα 16 εκατομμύρια ευρώ!

Το μεταβιομηχανικό στυλ του εξωτερικού περιβλήματος, οι μεγάλοι υπαίθριοι χώροι του και το όνομά του, ήταν τα μόνα που έμειναν άθικτα. Το εσωτερικό ανοικοδομήθηκε εκ θεμελίων, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα σύγχρονο αμφιθέατρο 2.430 θέσεων, πλαισιωμένο από φουαγιέ και αίθουσες.

Στο Θέατρο Badminton έχουν ανέβει αρκετές σημαντικές παραγωγές του διεθνούς θεάτρου και χορού και έχουν εμφανιστεί αρκετοί καλλιτέχνες. Βρίσκεται μέσα στην έκταση του Άλσους Στρατού, στη συμβολή των λεωφόρων Μεσογείων και Κατεχάκη, στο Γουδή

ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΛΛΑΣ Το Παλλάς, είναι το πλέον αξιόλογο κινηματοθέατρο του Μεσοπολέμου που χτίστηκε το διάστημα 1931-1933. Το σχέδιό του μαρτυρά επιδράσεις από το Θέατρο των Ηλυσίων Πεδίων και μορφολογική συγγένεια με δύο άλλες αίθουσες του Παρισιού, το θέατρο Pigalle (1929) και, κυρίως, με τον κομψότερο κινηματογράφο Pathe-Marignan (1932). Η αίθουσα κατασκευάστηκε και εξοπλίστηκε με όρους της πλέον ενημερωμένης, τότε, τεχνολογίας. Συνολικά στην πλατεία, τον εξώστη και τα περιμετρικά θεωρεία χωρούσαν περίπου 2.500 θεατές. Το κινηματοθέατρο δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει στην πορεία των χρόνων την αναγκαία για την απρόσκοπτη λειτουργία του, προσέλευση θεατών. Βεβαίως οι πολιτικές περιπέτειες, ο πόλεμος που ξέσπασε σύντομα και η Κατοχή έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Πάντως, η επίσημη πρεμιέρα του νέου χώρου στις 27 Οκτωβρίου τς1932 υπήρξε λαμπρή και ο ενθουσιασμός για το Παλλάς δικαιολογημένος. Στα χρόνια που ακολούθησαν το Παλλάς παρήκμασε. Τελικά πριν από λίγα χρόνια πέρασε στα χέρια της Τράπεζας Πειραιώς με μακρόχρονη μίσθωση, με την προϋπόθεση να αποκατασταθεί και να αξιοποιηθεί, ώστε όχι μόνο να επανέλθει αλλά και να συμβάλλει στην εμπορική και κοινωνική τόνωση του κέντρου της πόλης. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στη διατήρηση της εξωτερικής εμφάνισης του διατηρητέου κτηρίου, με βελτιωτικές παρεμβάσεις στην εικόνα του Τεράστιο, ως προς τις ιδιαιτερότητες και τις απαιτήσεις του, ήταν και το έργο της ανακαίνισης του Παλλάς την άνοιξη του 2004. Με δεδομένο ότι το Παλλάς είναι διατηρητέο και ως προς τα μορφολογικά χαρακτηριστικά και ως προς τη χρήση του, έγινε προσπάθεια να οδηγηθεί το προπολεμικό κτήριο στον 21ο αιώνα με πινελιές σύγχρονου αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Το 1930 οι ανάγκες μιας θεατρικής σκηνής καλύπτονταν από τις υποδομές του Παλλάς. Σήμερα οι παραγωγές είναι πιο μεγάλες και συνθέτες, το ίδιο και οι απαιτήσεις του κοινού. Γι' αυτό έγινε προσπάθεια μέσα σ’ αυτό το κέλυφος να εξαντληθούν οι δυνατότητες, να μπουν οι πιο σύγχρονοι μηχανισμοί, τα πλέον ενημερωμένα μηχανήματα και να βελτιωθεί η ακουστική και η ηχομόνωση Το νέο Παλλάς άνοιξε τις πύλες του στο κοινό στις 24 Νοεμβρίου 2006.

ΘΕΑΤΡΟ ΑΚΡΟΠΟΛ

Η ιστορία του Θεάτρου Ακροπόλ ξεκίνησε το 1934, όταν η παλιά καρβουναποθήκη της οδούς Ιπποκράτους μετατράπηκε σε θεατρικό χώρο και φιλοξενούσε ιταλικά βαριετέ και περιπλανώμενους θιάσους. Το 1941 με την είσοδο των Γερμανών, μετατράπηκε σε θερινό θέατρο, στο οποίο μεταξύ άλλων ανέβηκαν η θρυλική κατοχική επιθεώρηση "Μπλε και άσπρο"

Μετά το πέρας του πολέμου και τη λήξη του εμφυλίου, το Ακροπόλ έγινε συνώνυµο του οικογενειακού λαϊκού θεάµατος, ιδιαίτερα όταν στις αρχές της δεκαετίας του '50 ανέλαβε τη διεύθυνση ο θεατρικός επιχειρηματίας Βασίλης Μπουρνέλλης. Εκείνος με μια σειρά αρχιτεκτονικών παρεμβάσεων έδωσε στο θέατρο τη σημερινή του μορφή, µε τις εξωτερικές εισόδους από δύο στοές, ενώ στο εσωτερικό προσέθεσε την ράμπα (γέφυρα πάνω από το χώρο της ορχήστρας), δημιούργησε θεωρεία και εξώστη, και ευρύχωρα παρασκήνια.

ΗΡΩΔΕΙΟ (Ωδείο Ηρώδου του Αττικού) Το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού είναι αρχαίο ωδείο της ρωμαϊκής εποχης, που βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλαγιά της Ακρόπολης

Χτίστηκε με ταχύτατο ρυθμό με δαπάνες του Ηρώδη του Αττικού κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ., προς τιμήν της συζύγου του. Ο προορισμός του οικοδομήματος ήταν κατά κύριο λόγο οι μουσικές εκδηλώσεις και για τον λόγο αυτό ονομάστηκε Ωδείο. Η ανάγκη της ανέγερσής του προέκυψε μετά την κατάρρευση του ωδείου που είχε κτιστεί στο κέντρο της αρχαίας αγοράς της Αθήνας

Το τμήμα που προοριζόταν για το κοινό είχε 32 σειρές από μαρμάρινες κερκίδες και η χωρητικότητά του ήταν της τάξης των 5000 περίπου θεατών. Η ορχήστρα είχε ημικυκλικό σχήμα και το σκηνικό οικοδόμημα βρισκόταν υπερυψωμένο στο βάθος της σκηνής που είχε τρεις ορόφους, δύο εκ των οποίων διατηρούνται μέχρι σήμερα σε ύψος 28 μέτρων. Το Ωδείο ήταν στεγασμένο με ξύλινη οροφή και πιθανολογείται ότι

χρησιμοποιήθηκε ακόμη για μονομαχίες και ταυρομαχίες. Επίσης Στο μέσον της σκηνής ανακαλύφθηκε υπόγειο που εκτείνονταν σε όλο το μήκος της έκτασης της.

Η πρώτη δοκιμαστική ανασκαφή έγινε το 1848 και η εκκένωση του Ωδείου από τις επιχώσεις που είχαν συσσωρευτεί στα ερείπια της στέγης και έφθαναν τα 15 μ. ύψος, ξεκίνησαν το 1857. Τελικά η σοβαρή αναστήλωση άρχισε τμηματικά μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο στη δεκαετία του 1950 με σχέδια της Διεύθυνσης του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Με τη σταδιακή και τμηματική αναστήλωση όλο το αρχαίο αυτό οικοδόμημα κατάφερε να ξαναβρεί τον αρχικό προορισμό του. Οι θέσεις των θεατών επενδύθηκαν με πεντελκό μάρμαρο και η ορχήστρα με πλάκες από μάρμαρο Υμηττού. Από τα τέλη της ίδιας δεκαετίας το Ωδείο χρησιμοποιείται, κυρίως κατά τους θερινούς μήνες, για πολιτιστικές εκδηλώσεις και από τότε πολλοί Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες έχουν εμφανιστεί στον χώρο αυτό

Δικτυογραφία:

Για το Εθνικό Θέατρο http://www.n-t.gr/el/nationaltheatre/ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%98%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF#.CE.99.CF.83.CF.84.CE.BF.CF.81.CE.B9.CE.BA.CF.8C

Για το Θέατρο Badminton http://el.wikipedia.org/wiki/Θέατρο_Badminton#.CE.99.CF.83.CF.84.CE.BF.CF.81.CE.AF.CE.B1_.CE.BA.CE.B1.CE.B9_.CE.B1.CF.81.CF.87.CE.B9 Για το Θέατρο Παλλάς http://www.ellthea.gr/?module=venues&venueid=001003&lang=el&show=history Για το Θέατρο Ακροπόλ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%91%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%80%CF%8C%CE%BB Για το Ηρώδειο http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A9%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%97%CF%81%CF%8E%CE%B4%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D

Βιβλιογραφία Για το Εθνικό Θέατρο: Βιβλιο:60 Χρόνια Εθνικό Θέατρο 1932-1992 Συγγραφέας:Σολομος Αλέξης Εκδόσεις:Κέδρος Έτος Έκδοσης:1992 Βιβλίο:Εθνικό θέατρο Συγγραφέας: Κανάκης, Βασίλης Εκδόσεις: Κάκτος Έτος Έκδοσης: 1999

Β. ΘΕΑΤΡΑ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

1

Θεσσαλονίκη 1. Αριστοτέλειον Θέατρο

Το Αριστοτέλειον θέατρο βρίσκεται απέναντι από τον Λευκό Πύργο. Είναι ένα κινηματοθέατρο όπου ανήκει στην εταιρία Μακεδονικών

Σπουδών. Το Αριστοτέλειον λειτουργεί από το 1967 και όλα αυτά τα χρόνια αποτελούσε σταθμό στην διασκέδαση των Θεσσαλονικέων. Λειτουργούσε ως κινηματογράφος, ώσπου το 2001 η διεύθυνση του Αριστοτέλειου πέρασε στα χέρια του κυρίου Γισγάκη ο οποίος ανακαίνισε τον χώρο και τον εξόπλισε με τα κατάλληλα για την υποστήριξη και θεατρικών παραγωγών. Στο Αριστοτέλειον φιλοξενήθηκαν οι καλύτερες ταινίες πρώτης προβολής, καθώς και παραστάσεις της ΟΠΕΡΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Σήμερα φιλοξενεί γνωστές θεατρικές παραγωγές, συναυλίες και διάφορες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Το Αριστοτέλειον έχει χωρητικότητα 772 θέσεων, καθώς και καμαρίνια χωρητικότητας 27 ατόμων. Τα ποιο συνηθισμένα είδη θεάτρου που παίζονται στο Αριστοτέλειον είναι μουσικοθεατρικές παραστάσεις, δράματα, κωμωδίες αλλά και παραστάσεις της παιδικής σκηνής

2

2. Θέατρο Αυλαία

Το θέατρο Αυλαία, ένας από τους ιστορικότερους χώρους πολιτισμού της Θεσσαλονίκης, ξεκίνησε τη δράση του το 1936. Το 2005 καταστράφηκε από πυρκαγιά αλλά την ανοικοδόμησή του ανέλαβε η Πολιτεία Τεχνών λειτουργώντας και πάλι κανονικά τον Ιανουάριο του 2012.

Στην διεύθυνση του θεάτρου συναντούμε δύο πολύ σημαντικούς ανθρώπους με πολυετή προσφορά στον χώρο του πολιτισμού και γενικότερα στην Θεσσαλονίκη, Δημήτρη Μητσόπουλο και Θωμά Χαρέλα. Μέσα σε πολύ χρονικό διάστημα, το θέατρο ανέκτησε το ενδιαφέρον και την αποδοχή του κοινού του και έγινε ένας σύγχρονος πολύ-πολιτισμικός χώρος συνάντησης και ανταλλαγής των τεχνών και των ανθρώπων. Στο θέατρο Αυλαία θα βρούμε παραστάσεις χορού, μουσικές εκδηλώσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, εικαστικές εκθέσεις, λειτουργία παιδικής και εφηβικής σκηνής.

3

3. Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Κ.Θ.Β.Ε) Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ιδρύθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1961. Ο πρώτος πρόεδρος του θεάτρου ήταν ο συγγραφέας Γεώργιος Θεοτοκάς και ο πρώτος διευθυντής του ο σκηνοθέτης Σωκράτης Καραντινός.

Ξεκίνησε να δίνει παραστάσεις το Δεκέμβριο του 1961 στο Βασιλικό Θέατρο της Θεσσαλονίκης. Το φθινόπωρο του 1962 εγκαταστάθηκε στο νεόκτιστο τότε κτίριο της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών. Από την εποχή της ίδρυσής του στόχευε στη διδασκαλία έργων του ελληνικού και ξένου δραματολογίου, στην πραγματοποίηση περιοδειών στην Βόρεια Ελλάδα και γενικότερα σε όλη την χώρα και σε διάφορες άλλες εκδηλώσεις που έχουν σχέση με την τέχνη και το Θέατρο. Υπήρξε το πρώτο θέατρο στην Ελλάδα που καθιέρωσε εναλλασσόμενο δραματολόγιο. Από το 1973 λειτουργεί και η Δραματική Σχολή του θεάτρου που αποτελεί φυτώριο για τους νέους ηθοποιούς. Τέλος, από το 1977 λειτουργεί και η παιδική σκηνή, η οποία λίγα χρόνια μετά παίρνει τη μορφή κουκλοθεάτρου. 4

Πάτρα 1. Θέατρο Απόλλων

Το θέατρο Απόλλων είναι ένα ιστορικό κτίριο, σε σχέδια του Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλλερ, που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της Πάτρας. Θεμελιώθηκε το 1871 και ολοκληρώθηκε ένα χρόνο μετά. Το κόστος κατασκευής του ήταν 150.000 δραχμές περίπου ενώ ο Δήμος συμμετείχε με ποσοστό 30%.

Η πρώτη παράσταση δόθηκε το 1972 από Ιταλικό θίασο. Αργότερα, με ρεπερτόριο του ευρωπαϊκού Θεάτρου, ονομαστοί θίασοι επισκέφτηκαν την Πάτρα. Το θέατρο έχει χωρητικότητα 250 θέσεων. Κατά την διάρκεια του έτους φιλοξενούνται και άλλα θεατρικά και μουσικά σχήματα.

5

2. Θέατρο ΄΄Αγορά΄΄

Το Θέατρο Αγορά ιδρύθηκε και λειτούργησε το 1990. Την δημιουργία του θεάτρου ανέλαβαν εθελοντές πατρινοί που συσπειρώθηκαν γύρω από την Εταιρία Θεάτρου και Τέχνης, το 1987. Η ΄΄Αγορά΄΄ είναι το δεύτερο κλειστό θέατρο της Πάτρας, μετά το θέατρο ΄΄Απόλλων΄΄. Η ΄΄Αγορά΄΄ στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό κτίριο, στο κέντρο της πόλης, ακριβώς στην αγκαλιά της ιστορικής αγοράς, γι’ αυτό άλλωστε το όνομά του είναι ΄΄Αγορά΄΄. Το κτήριο αυτό κτίστηκε στο τέλος του 19ου αιώνα σε αρχιτεκτονική αρμονία. Στο θέατρο ανέβηκαν έργα κλασσικά, πρωτοποριακά, πρωτοδίδακτα και υψηλού επιπέδου.

6

3. Θέατρο Πάνθεον

Το Θέατρο Πάνθεον είναι ένα από τα παλαιότερα θέατρα της Πάτρας. Το 1900 κατασκευάζεται το θέατρο Παράδεισος που λειτουργεί μέχρι το 1910. Το 1923 στον ίδιο χώρο κατασκευάστηκε το Πάνθεον το οποίο λειτουργούσε στην ταράτσα του κτιρίου και ένα χρόνο μετά λειτούργησε η χειμερινή αίθουσα. Το 1940 καταστρέφεται λόγω του βομβαρδισμού που υπέστη από την ιταλική αεροπορία. Μετά το τέλος του πολέμου γίνεται η ανακατασκευή του κτιρίου. Αργότερα κτίζεται νέα αίθουσα στην ταράτσα με χωρητικότητα 1.000 θέσεων. Το Πάνθεον λειτουργεί ακόμα σήμερα με χρήση ως θέατρο και κινηματογράφο.

Ιστογραφία

http://aristoteleion.gr/index.php/aristoteleio.html http://aristoteleion.gr/index.php/parastaseis.html http://www.avlaiatheatre.gr/ http://www.ntng.gr/default.aspx?lang=el-GB&page=3 http://www.dipethepatras.gr/el/apollon/ http://www.theatro-agora.com/home/e-istoria-tou-theatrou http://www.pantheon-patra.gr/?page-id=117