17 November (to sort)

35
Gloria mundi(1976 ) Το ελληνικό αντάρτικο των πόλεων 1974-1985 https :// athens . indymedia . org / front . php 3? lang = el & article _ id =129955 https :// athens . indymedia . org / front . php 3? lang = en & article _ id =130597 http :// news . kathimerini . gr /4 dcgi /_ w _ articles _ ell _1_24/07/2002_32320 ΤΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΤΗΣ «17 ΝΟΕΜΒΡΗ» Νο google search http :// www . rizospastis . gr / story . do ? id =1480998& publDate =27/10/2002 Οι εκλογές της βίας και της νοθείας του 1961 Μακάριου Δρουσιώτη ("ΕΟΚΑ, Η σκοτεινή όψη", εκδόσεις "Στάχυ", Αθήνα 1998 https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE %B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%83%CE %B7_17_%CE%9D%CE%BF%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B7 http://archive.in.gr/news/17n/g-serifis.asp Δευτέρα 08 Δεκεμβρίου 2003 - 14:12 ('Ωρα Λονδίνου) H απόφαση του Τριμελούς Εφετείου για τους 19 της «17 Νοέμβρη». Αθώοι από όλες τις κατηγορίες που αντιμετώπιζαν κρίθηκαν οι Γιάννης Σερίφης, Αγγελική Σωτηροπούλου, Ανέστης Παπαναστασίου και Θεολόγος Ψαραδέλης. Ελεύθεροι αφέθηκαν η Αγγελική Σωτηροπούλου και ο Θεολόγος Ψαραδέλλης. Η Αγγελική Σωτηροπούλου κρίθηκε αθώα για τις τρεις βασικές κατηγορίες, συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση, κατοχή και προμήθεια εκρηκτικών και οπλοκατοχή, όπως επίσης και για την κατηγορία που αντιμετώπιζε όσον αφορά την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού στον Πειραιά. Αθώος επίσης κρίθηκε ο Θεολόγος Ψαραδέλλης για τις δύο ληστείες, στις οποίες φερόταν να είχε λάβει μέρος. Εξάλλου, μειωμένες ποινές αναμένεται να επιβληθούν στους Πάτροκλο Τσελέντη, Κώστα Τέλλιο, Θωμά Σερίφη και Σωτήρη Κονδύλη, καθώς με την απόφαση του το δικαστήριο αναγνώρισε το ελαφρυντικό της ειλικρινούς μεταμέλειας. «Στιγμιαίο και όχι διαρκές έγκλημα» Ιδιαίτερη σημασία, που αναμένεται να επηρεάσει και μελλοντικές δίκες όπως για την υπόθεση του ΕΛΑ, έχει η απόφαση για την κατηγορία της συγκρότησης και συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση. Το δικαστήριο, κρίνοντας πως δεν είναι διαρκές έγκλημα, κήρυξε αθώους τους Γιάννη Σερίφη, Αγγελική Σωτηροπούλου, Ανέστη Παπαναστασίου, Τσελέντη, Ψαραδέλη, Κονδύλη και Τέλιο. Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος είναι ένοχος για όλες τις κατηγορίες, όπως επίσης οι Δημήτρης Κουφοντίνας και Σάββας Ξηρός.

description

links and webpages to sort

Transcript of 17 November (to sort)

Page 1: 17 November (to sort)

Gloria mundi(1976)

Το ελληνικό αντάρτικο των πόλεων 1974-1985

https :// athens . indymedia . org / front . php 3? lang = el & article _ id =129955

https :// athens . indymedia . org / front . php 3? lang = en & article _ id =130597

http :// news . kathimerini . gr /4 dcgi /_ w _ articles _ ell _1_24/07/2002_32320

ΤΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΤΗΣ «17 ΝΟΕΜΒΡΗ» Νο google search

http :// www . rizospastis . gr / story . do ? id =1480998& publDate =27/10/2002 Οι εκλογές της βίας και της νοθείας του 1961

Μακάριου Δρουσιώτη ("ΕΟΚΑ, Η σκοτεινή όψη", εκδόσεις "Στάχυ", Αθήνα 1998

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_17_%CE%9D%CE%BF%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B7

http://archive.in.gr/news/17n/g-serifis.asp

Δευτέρα 08 Δεκεμβρίου 2003 - 14:12 ('Ωρα Λονδίνου)H απόφαση του Τριμελούς Εφετείου για τους 19 της «17 Νοέμβρη».

Αθώοι από όλες τις κατηγορίες που αντιμετώπιζαν κρίθηκαν οι Γιάννης Σερίφης, Αγγελική Σωτηροπούλου, Ανέστης Παπαναστασίου και Θεολόγος Ψαραδέλης. Ελεύθεροι αφέθηκαν η Αγγελική Σωτηροπούλου και ο Θεολόγος Ψαραδέλλης.Η Αγγελική Σωτηροπούλου κρίθηκε αθώα για τις τρεις βασικές κατηγορίες, συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση, κατοχή και προμήθεια εκρηκτικών και οπλοκατοχή, όπως επίσης και για την κατηγορία που αντιμετώπιζε όσον αφορά την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού στον Πειραιά. Αθώος επίσης κρίθηκε ο Θεολόγος Ψαραδέλλης για τις δύο ληστείες, στις οποίες φερόταν να είχε λάβει μέρος. Εξάλλου, μειωμένες ποινές αναμένεται να επιβληθούν στους Πάτροκλο Τσελέντη, Κώστα Τέλλιο, Θωμά Σερίφη και Σωτήρη Κονδύλη, καθώς με την απόφαση του το δικαστήριο αναγνώρισε το ελαφρυντικό της ειλικρινούς μεταμέλειας.

«Στιγμιαίο και όχι διαρκές έγκλημα»Ιδιαίτερη σημασία, που αναμένεται να επηρεάσει και μελλοντικές δίκες όπως για την υπόθεση του ΕΛΑ, έχει η απόφαση για την κατηγορία της συγκρότησης και συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση. Το δικαστήριο, κρίνοντας πως δεν είναι διαρκές έγκλημα, κήρυξε αθώους τους Γιάννη Σερίφη, Αγγελική Σωτηροπούλου, Ανέστη Παπαναστασίου, Τσελέντη, Ψαραδέλη, Κονδύλη και Τέλιο.Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος είναι ένοχος για όλες τις κατηγορίες, όπως επίσης οι Δημήτρης Κουφοντίνας και Σάββας Ξηρός. Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος φέρεται ως ηθικός αυτουργός σε όλες τις πράξεις, ενώ για τις δολοφονίες, τις εκρήξεις, τις ληστείες οι περισσότεροι καταδικάζονται κατά το κατηγορητήριο.Για προμήθεια και κατοχή εκρηκτικών ένοχοι κρίθηκαν οι Γιωτόπουλος, Σάββας Ξηρός και Κουφοντίνας, ενώ απαλλάχθηκαν οι υπόλοιποι.

Δηλώσεις ΓιωτόπουλουΟ Αλέξανδρος Γιωτόπουλος σε σύντομη δήλωση του προς τους δημοσιογράφους υποστήριξε πως η απόφαση είναι υπαγορευμένη από ξένα συμφέροντα και ανέφερε χαρακτηριστικά: «Η σημερινή Ελλάδα του Σημίτη είναι μοντέρνα αποικία των Ηνωμένων Πολιτειών. Μακροχρόνια οι αιματηροί αγώνες για την εθνική ανεξαρτησία ξεπουλήθηκαν. Υπεύθυνα είναι όλα τα κόμματα, ο λαός ποθεί κάτι καινούριο, διαφορετικό, που δεν θα ελέγχεται από το μεγάλο κεφάλαιο».Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, από την πλευρά του, υποστήριξε πως «δεν τον ενδιαφέρει η απόφαση του

Page 2: 17 November (to sort)

δικαστηρίου αλλά η ετυμηγορία του ελληνικού λαού και της ιστορίας».Ο Χριστόδουλος Ξηρός ανέφερε ότι η απόφαση μπορεί να είχε βγει από τις 3 Μαρτίου και δεν χρειάζονταν εννέα μήνες ακροαματικής διαδικασίας. Επίσης, υποστήριξε πως η απόφαση ήταν αυτή που ήθελαν οι Αμερικανοί και συμπλήρωσε πως δεν τον ενδιαφέρουν τα ελαφρυντικά. Ο Γιάννης Σερίφης, αποχωρώντας από τις φυλακές του Κορυδαλλού, δήλωσε:«Η σκευωρία κατέρρευσε, λασπολόγοι αποκαλύφθηκαν, ωστόσο υπάρχουν και άλλοι αθώοι μέσα», υποστήριξε χαρακτηριστικά.http://www.bbc.co.uk/greek/local/031208_17ntrial3.shtml

Δευτέρα 08 Δεκεμβρίου 2003 - 14:04 ('Ωρα Λονδίνου)Αναλυτικά η απόφαση Αθώοι για την κατηγορία της συγκρότησης και ένταξης στην 17Ν είναι οι Πάτροκλος Τσελέντης, Θεολόγος Ψαραδέλλης, Σωτήρης Κονδύλης, Γιάννης Σερίφης, Ανέστης Παπαναστασίου και Αγγελική Σωτηροπούλου. Το δικαστήριο έκρινε ένοχους για το αδίκημα της συγκρότησης και ένταξης σε εγκληματική ομάδα τους Δημήτρη Κουφοντίνα, Σάββα Ξηρό, Χριστόδουλο Ξηρό, Βασίλη Τζωρτζάτο, Διονύση Γεωργιάδη, Βασίλη Ξηρό, Κώστα Καρατσώλη, Θωμά Σερίφη, Παύλο Σερίφη, Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, Νίκο Παπαναστασίου. Για τη δεύτερη κακουργηματική πράξη, την κατηγορία της προμήθειας και κατοχής αθώοι κρίθηκαν οι Πάτροκλος Τσελέντης, Διονύσης Γεωργιάδης, Ηρακλής Κωστάρης, Κωνσταντίνος Τέλιος, Παύλος Σερίφης, Νίκος Παπαναστασίου, Γιάννης Σερίφης, Σωτήρης Κονδύλης, Αγγελική Σωτηροπούλου. Για το τρίτο σοβαρό αδίκημα της διακεκριμένης οπλοκατοχής αθώοι είναι οι Πάτροκλος Τσελέντης, Βασίλης Ξηρός, Θεολόγος Ψαραδέλλης, Κωνσταντίνος Καρατσώλης, Παύλος Σερίφης, Νίκος Παπαναστασίου, Σωτήρης Κονδύλης, Γιάννης Σερίφης και Αγγελική Σωτηροπούλου. Η απόφαση του δικαστηρίου επί της ενοχής των κατηγορουμένων για τις ανθρωποκτονίες και για άλλες σοβαρές ενέργειες της 17Ν έχει ως εξής:

Δολοφονία Μάτη: Για την ανθρωποκτονία σε βάρος του αστυνομικού φρουρού στην Εθνική Τράπεζα Πετραλώνων, Χρήστου Μάτη, το Δεκέμβριο του 1984 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Χριστόδουλος Ξηρός, Πάτροκλος Τσελέντης και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος και αθώος ο Νίκος Παπαναστασίου. Δολοφονία Μομφεράτου: Για τις ανθρωποκτονίες σε βάρος του Νίκου Μομφεράτου και του οδηγού του, Γιώργου Ρουσέτη το 1985 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Χριστόδουλος Ξηρός, Βασίλης Τζωρτζάτος, Πάτροκλος Τσελέντης και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος και αθώος ο Νίκος Παπαναστασίου. Δολοφονία Αγγελόπουλου: Για την ανθρωποκτονία σε βάρος του Δημήτρη Αγγελόπουλου το 1986 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Χριστόδουλος Ξηρός, Βασίλης Τζωρτζάτος, Πάτροκλος Τσελέντης και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Απόπειρα δολοφονίας κατά Κάρος: Για την απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βάρος του Τζορτζ Κάρος το 1988 και οι πέντε κατηγορούμενοι κρίθηκαν αθώοι. Δολοφονία Αθανασιάδη - Μποδοσάκη: Για την ανθρωποκτονία σε βάρος του Αθανασιάδη-Μποδοσάκη το 1988 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Βασίλης Τζωρτζάτος και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, ενώ αθώος κρίθηκε ο Χριστόδουλος Ξηρός. Δολοφονία Νορντίν: Για την ανθρωποκτονία σε βάρος του Γουίλιαμ Νορντίν το 1988 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός, Χριστόδουλος Ξηρός, Βασίλης Τζωρτζάτος, Πάτροκλος Τσελέντης και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Δολοφονία Ανδρουλιδάκη: Για την ανθρωποκτονία σε βάρος του Κώστα Ανδρουλιδάκη το 1989 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Βασίλης Τζωρτζάτος, Κώστας Τέλιος και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Απόπειρα δολοφονίας κατά Ταρασουλέα: Για την απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βάρος του Παναγιώτη Ταρασουλέα το 1989 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Απόπειρα δολοφονίας κατά Πέτσου: Για την απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βάρος του Γιώργου Πέτσου και των δύο αστυνομικών φρουρών του το 1989 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος και αθώοι οι Χριστόδουλος Ξηρός και Βασίλης Τζωρτζάτος.Δολοφονία Μπακογιάννη: Για την ανθρωποκτονία του Παύλου Μπακογιάννη το 1989 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός, Βασίλης Τζωρτζάτος, Ηρακλής Κωστάρης και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Απόπειρα δολοφονίας κατά Βαρδινογιάννη: Για την απόπειρα σε βάρος του Βαρδή Βαρδινογιάννη το 1990 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός, Χριστόδουλος Ξηρός, Βασίλης Τζωρτζάτος και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος και αθώος ο Ηρακλής Κωστάρης. Δολοφονία Στιούαρντ: Για την ανθρωποκτονία του Ρόναλτ Στιούαρντ το 1991 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός, Χριστόδουλος Ξηρός, Ηρακλής Κωστάρης και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Δολοφονία Τσετίν: Για την ανθρωποκτονία του Γκιοργκού Τσετίν το 1991 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Απόπειρα δολοφονίας κατά Παλαιοκρασσά: Για την απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά του Γιάννη

Page 3: 17 November (to sort)

Παλαιοκρασσά και την ανθρωποκτονία σε βάρος του Θάνου Αξαρλιάν το 1992 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός, Χριστόδουλος Ξηρός, Βασίλης Τζωρτζάτος, Κώστας Τέλιος και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Δολοφονία Βρανόπουλου: Για τη δολοφονία του Μιχάλη Βρανόπουλου το 1994 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Δολοφονία Σιπαχίογλου: Για την δολοφονία του Ομέρ Σιπαχίογλου το 1994 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός, Σωτήρης Κονδύλης και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Δολοφονία Περατικού: Για την ανθρωποκτονία σε βάρος του Κώστα Περατικού το 1996 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός, Βασίλης Ξηρός και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος και αθώος ο Ηρακλής Κωστάρης. Δολοφονία Σόντερς: Για την ανθρωποκτονία σε βάρος του Στίβεν Σόντερς το 2000 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός, Βασίλης Ξηρός και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος και αθώα η Αγγελική Σωτηροπούλου. Ρουκέτα κατά της αμερικανικής πρεσβείας: Για την εκτόξευση ρουκέτας κατά της αμερικάνικης πρεσβείας το 1996. κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός, Βασίλης Ξηρός, Σωτήρης Κονδύλης και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Έκρηξη στην οικεία του γερμανού πρέσβη: Για την έκρηξη στην οικεία του Γερμανού πρέσβη το 1999 κρίνονται ένοχοι οι Δημήτρης Κουφοντίνας, Σάββας Ξηρός, Βασίλης Ξηρός και Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Δολοφονία Τσάντες, Βελούτσου: Επιπλέον, ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος κρίθηκε ένοχος και για την ηθική αυτουργία στη διπλή δολοφονία των Τσάντες και Βελούτσου, το 1993. http://www.bbc.co.uk/greek/local/031208_verdict.shtml

Κυριακή 28 Ιουλίου 2002 - 16:30 ('Ωρα Λονδίνου)Αναζητώντας τον… «Σαρδανάπαλο»Πλήθος σεναρίων για τον συνιδρυτή της οργάνωσης "17Ν"(γνωστό ως «Σαρδανάπαλο») περιέχονται στις εκδόσεις των κυριακάτικων εφημερίδων, βασιζόμενες σε πληροφορίες που διαρρέουν οι αρχές.

Ο Γιάννης Σερίφης, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, είναι ο άνθρωπος που 'φωτογραφίζεται' από τον Παύλο Σερίφη ως συνιδρυτής της "17Ν".

Ο Γιάννης Σερίφης, γνωστός από την αντιστασιακή του δράση την εποχή της δικτατορίας αλλά και την υπόθεση της AEG την δεκαετία του '70, σε συνέντευξη στο "Έθνος της Κυριακής" αρνείται κατηγορηματικά την συμμετοχή του στην 17Ν, επισημαίνοντας ότι «βιώνει ξανά μία φασιστική μεταχείριση καθώς βρίσκεται σε κλοιό από μερίδα των ΜΜΕ που συμπεριφέρονται σαν να είναι διωκτικές αρχές. Δηλώνει ότι δεν αντέχει τη λογική της "17Ν" και ότι δεν αλλάζει η κοινωνία από χούφτες ανθρώπων που δρουν στα κρυφά».

Αναλυτικά μιλά για:

Τον Αλ. Γιωτόπουλο: "Δεν τον γνώριζα. Αυτός ήταν, όπως μαθαίνω, στη Γαλλία εγώ στη Γερμανία, ούτε τον έχω δει ποτέ στη ζωή μου, oύτε για τον πατέρα του γνώριζα. Με τους τροτσκιστές και τους μαρξιστές - λενινιστές δεν είχα κοινά ιδεολογικοπολιτικά στοιχεία".

Το Χριστόδουλο Ξηρό: "Μου είναι γνωστός ως πρόσωπο. Ερχόταν στο βιβλιοπωλείο που είχε ο θείος του, ο Αργύρης Τσακαλίας. Ποτέ, όμως δεν είχαμε ιδιαίτερη συζήτηση. Με εμπλέκει ίσως γιατί ψάχνει για άλλοθι είτε γιατί έτσι θέλει η Αστυνομία".

Τη δολοφονία του Μπακογιάννη: "Ηταν χοντρή και ελεεινή επίθεση. Ο Μπακογιάννης δεν με ενδιέφερε τι έκανε ως πολιτικός. Το σημαντικότερο για μένα ήταν ότι σκότωσαν έναν άνθρωπο που ήταν στη Γερμανία, σε όλη τη διάρκεια της χούντας, η φωνή 450.000 Ελλήνων μεταναστών. Όλοι εμείς ακούγαμε τον Μπακογιάννη να μιλάει από το σταθμό του Μονάχου κατά της χούντας και η δολοφονία του μας έκανε να ρωτάμε ο ένας τον άλλο γιατί. Ήταν εκτός των άλλων και ανιστόρητο".

Το Χρήστο Κασσίμη: "Είχαμε και έχουμε αδελφικές σχέσεις με το Μιχάλη, τον αδερφό του Χρήστου. Η σκευωρία που είχαν στήσει εις βάρος μου ότι εγώ σκότωσα το Χρήστο, δεν έπειθε ούτε παιδί. Δεν πιστεύω ότι ο Χρ. Κασσίμης είχε σχέση με τη "17Ν". Άλλο η τοποθέτηση μιας βόμβας για διαμαρτυρία και άλλο η δολοφονία".

Την "20η Οκτώβρη": "Μιλώντας για την "20η Οκτώβρη", το κίνημα στο οποίο καταστάλαξε την περίοδο που ήταν μετανάστης στη Γερμανία, λέει ότι επρόκειτο για ένα κίνημα αντι-εξουσιαστικό και αντι-ιεραρχικό το οποίο διαλύθηκε στη μεταπολίτευση και αποκλείει οποιαδήποτε σχέση της με τη "17Ν".

Page 4: 17 November (to sort)

Τη "17Ν": "Κάθε φορά που έκανε κάτι η "17Ν" έλεγα ότι δεν αντέχω τη λογική της. Δεν διάβαζα τις προκηρύξεις της. Δεν θα πυροβολούσα ποτέ άνθρωπο, ούτε πολιτικό, ούτε πέτρα διανοούμαι να του πετάξω. Δεν με εκφράζουν οι πολιτικοί και δεν θέλω να τους δώσω αξία με μια τέτοια πράξη".

Τον Παύλο Σερίφη: "Απορώ για τη δράση του. Δεν ξέρω τι έγινε. Με τον Παύλο συζητούσαμε και ποτέ δεν μου έδωσε να καταλάβω κάτι".

Το αν συλληφθεί: "Δεν θα απολογηθώ για τη ζωή μου, τη δράση μου, τον αντιδικτατορικό αγώνα. Ούτε για τη συμμετοχή μου στα συνδικαλιστικά κινήματα και τους κοινωνικούς χώρους. Αν έχουν σκοπό να με δικάσουν, ας με δικάσουν γι΄αυτό που είμαι και όχι γι΄αυτό που θέλουν αυτοί να είμαι".

Η «ιστορική» συνάντηση της Πεντέλης

Η σημερινή έκδοση της εφημερίδας «το Βήμα της Κυριακής» αναφέρει ότι το φθινόπωρο του 1974, στην Πεντέλη, πραγματοποιήθηκε μια συνάντηση περίπου 20 ατόμων, που εκπροσωπούσαν διαφορετικές οργανώσεις της αντιδικτατορικής περιόδου, όπως η ΛΕΑ, ο «Άρης», η «20η Οκτώβρη» και η «Κ.Ο Μαχητής».

Οι οργανώσεις αυτές είχαν συνεδριάσει τις προηγούμενες ημέρες και είχαν αποφασίσει να σταματήσουν τον ένοπλο αγώνα και να αυτοδιαλυθούν.

Οι διαφωνούντες έλαβαν μέρος στη συνάντηση της Πεντέλης, και μεταξύ αυτών φέρονται να συμμετείχαν ο Αλ. Γιωτόπουλος, ο Χρήστος Κασσίμης και ο άνθρωπος με το κωδικό όνομα «Σαρδανάπαλος».

Το αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν η δημιουργία του ΕΛΑ (από το Χρ. Κασσίμη) και της 17Ν. Οι ιδρυτές της 17Ν, που θεωρούνταν οι πιο «σκληροί», ήταν - κατά τις ίδιες πληροφορίες - ο Αλ. Γιωτόπουλος, ο Παύλος Σερίφης, ο «Σαρδανάπαλος» και μία γυναίκα.

Ο «Σαρδανάπαλος» φέρεται από ένα σημείο και μετά να εντοπίστηκε από τις Αρχές, και για αυτό να μην συμμετείχε στις επιχειρήσεις, αλλά να ανέλαβε τη στρατολόγηση νέων μελών, ρόλο που στη συνέχεια φέρεται να είχε ο Δημήτρης Κουφοντίνας.

«Ο Θέμης»Εν τω μεταξύ, η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία φιλοξενεί συνέντευξη συντρόφου του Αλ. Γιωτόπουλου στην αντιδικτατορική οργάνωση Λαϊκή Επαναστατική Αντίσταση (ΛΕΑ), ο οποίος τον αναγνώρισε, από τις φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν μετά την προσαγωγή του από τους Λειψούς, ως «Θέμη».

Ο άνθρωπος αυτός δήλωσε ότι το 2001 τον πλησίασε μια εταιρεία συμβούλων από την Ν. Αφρική, με τους οποίους άρχισε επαγγελματική συνεργασία για διάφορα θέματα. Αργότερα, ανακάλυψε ότι η «εταιρεία» αυτή ήταν η Scotland Yard.

Όσον αφορά στον Αλ. Γιωτόπουλο ανέφερε ότι του προκαλεί εντύπωση ο εντοπισμός δακτυλικού αποτυπώματός του σε κρησφύγετο, εάν αυτό αληθεύει, καθώς αυτό σημαίνει καταπάτηση των κανόνων συνωμοτικότητας.

«Στα χρόνια που μεσολάβησαν υποτίμησε τη συνωμοτικότητα και πίστεψε ότι έγινε άτρωτος» είπε.

Ο ίδιος σημείωσε ότι η τελευταία φορά που τον είδε ήταν το 1974, όταν ελλείψει αντικειμένου, η ΛΕΑ αποφάσισε να αυτοδιαλυθεί.

Δεν έχει γίνει γνωστό εάν τον άνθρωπο αυτό σκοπεύουν οι Αρχές να οδηγήσουν στη δικαιοσύνη, ή εάν βρίσκεται υπό την προστασία ελληνικών ή ξένων υπηρεσιών. Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με αξιωματούχο «αυτός ο κύριος δεν υπάρχει για την Ελληνική Αστυνομία».http://www.bbc.co.uk/greek/local/020728_17n.shtml

Γιωτόπουλος ΑλέξανδροςΟ Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, καταδικασμένος ως βασικός καθοδηγητής και αρχηγός της μαρξιστικής τρομοκρατικής οργανώσεως «17 Νοέμβρη», που ανέλαβε τη ευθύνη για μια σειρά από δολοφονίες Ελλήνων και αλλοδαπών πολιτών, γεννήθηκε το 1944 στο Παρίσι. Από το 2003 είναι κρατούμενος σε ειδικά διαμορφωμένη πτέρυγα των δικαστικών φυλακών Κορυδαλλού, όπου εκτίει ποινή πολλαπλών ισοβίων καθείρξεων που του επιβλήθηκαν.

Page 5: 17 November (to sort)

Βιογραφία Πατέρας του ήταν ο Δημήτρης Γιωτόπουλος, αρχικά γνωστό ηγετικό στέλεχος και από το 1926 αρχηγός στην οργάνωση «Αρχείο του Μαρξισμού», των λεγόμενων «αρχειομαρξιστών», που είχε δημιουργήσει ο Φραγκίσκος Τζουλάτι, και έχει μία αδελφή, τη Δάφνη-Λάουρα. Το 1946 η οικογένεια επέστρεψε από τη Γαλλία, στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο Χαλάνδρι. Το 1962 επέστρεψε μόνος του στη Γαλλία και σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι, όπου το διάστημα μεταξύ των ετών 1967-68 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, όπου μεταξύ των καθοδηγητών του [1] ήταν και το μέλος του κόμματος και μετέπειτα υπουργός των κυβερνήσεων του Πα.Σο.Κ., Θεόδωρος Πάγκαλος. Στις 29 Μαΐου 1968 διαγράφηκε και έγινε ιδρυτικό μέλος της μαοϊκής επιρροής οργανώσεως «29 Μάη», που διαλύθηκε το 1970 και υποστήριζε τον ένοπλο αγώνα. Στη συνέχεια και μετά τη διάσπασή της, εντάχθηκε στη Λ.Ε.Α., [Λαϊκή Επαναστατική Αντίσταση] [2] [3], στην οποία χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο «Μιχάλης Οικονόμου». Ως φοιτητής συμμετείχε στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού «Ελληνική Παρουσία», το οποίο εξέδιδε ως το 1965 που έκλεισε, ο φοιτητικός σύλλογος «Ένωσις των εν Παρισίοις Ελλήνων Σπουδαστών», [ΕΠΕΣ]. Υπεύθυνος για την έκδοση ήταν ο Άγγελος Ελεφάντης και συμμετείχε επίσης ο Νίκος Πουλαντζάς. Το 1966 εκλέχθηκε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου, ενώ πολιτικά ανήκε στο χώρο των «τροτσκιστών» και ειδικότερα στους λαμπερτιστές, στους οποίους ανήκε και η ομάδα Κριβίν, αλλά και άλλες ομάδες, με ξεκάθαρη προτίμηση στις βίαιες μορφές πάλης

Πολιτική δράση Σύμφωνα με όσα αναφέρει στα απομνημονεύματά του ο Μιχάλης Ράπτης, γνωστός ως «Πάμπλο, στο τέλος της δεκαετίας του 1960, ο Γιωτόπουλος συμμετείχε μαζί με τον ιδρυτή του ΕΛΑ Χρήστο Κασσίμη, το Γιάννη Γαλανόπουλο, το σκηνοθέτη Νίκο Παπατάκη, σε μια ομάδα επτά ανδρών και μιας γυναικός, που ταξίδεψε στην Κούβα, όπου εκπαιδεύτηκε στον ανταρτοπόλεμο. Το 1971 το Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης με βάση τον νόμο 509 για τη «βιαία ανατροπή του πολιτεύματος», στηρίχθηκε σε μαρτυρία κάποιου από τους ανθρώπους τον οποίο το 1968 επιχείρησαν να στρατολογήσουν ως μέλος της οργάνωσης «29 Μάη» και τον καταδίκασε [4] με το όνομα «Γιατρόπουλος», σε πέντε χρόνια φυλάκισης ερήμην.

17 Νοέμβρη Σύλληψη & Παραπομπή Στις 29 Ιουνίου 2002 σημειώθηκε έκρηξη βόμβας που επρόκειτο να τοποθετηθεί στο λιμάνι του Πειραιά, στα χέρια του αγιογράφου Σάββα Ξηρού, ο οποίος τραυματίστηκε πολύ σοβαρά και το γεγονός οδήγησε τις αρχές στην εξάρθρωση της 17Ν. Ο Γιωτόπουλος, γνωστός στα μέλη της οργανώσεως [5] με το ψευδώνυμο «Λάμπρος», συνελήφθη στις 17 Ιουλίου 2002, από άνδρες της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας που έφτασαν με ελικόπτερο στους Λειψούς, όπου διατηρούσε εξοχική κατοικία [6] μαζί με τη σύντροφό του Μαρί Τερέζ, [Μαϊτέ], Πεϊνό [7], Γαλλίδα βασκικής καταγωγής και ως τη συνταξιοδότηση της το 2000, καθηγήτρια γαλλικών στο Ελληνογαλλικό Κολέγιο της Αγίας Παρασκευής. Κατά το παραπεμπτικό βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, υπήρξε ιδρυτικό μέλος και καθοδηγητής της 17Ν [8], γεγονός που επιβεβαίωσαν στις απολογίες τους και πολλοί από τους συγκατηγορουμένους του, που τον ενέπλεξαν και σε πολλές επιθέσεις. Καταδίκη Σύμφωνα με τον εισαγγελέα Εφετών Καρούτσου πρόκειται για άτομο «...αναμφισβητήτως ανήκων στην ηγετική ομάδα» της τρομοκρατικής οργανώσεως, ο οποίος κατηγορήθηκε για όλες σχεδόν τις επιθέσεις της οργάνωσης, καθώς δεκαέξι αποτυπώματά του βρέθηκαν σε διάφορα κινητά αντικείμενα, ενώ σημειώσεις με τον γραφικό του χαρακτήρα έχουν βρεθεί σε προκηρύξεις της οργάνωσης. Το 2004 πραγματοποίησε απεργία πείνας [9] διάρκειας ενός περίπου μηνός, διαμαρτυρόμενος για τις συνθήκες κρατήσεως του στις φυλακές με αποτέλεσμα τη μεταφορά του [10] σε κρίσιμη κατάσταση, στο Νοσοκομείο Νίκαιας. Στην απολογία του αρνήθηκε οποιαδήποτε συμμετοχή είτε στην οργάνωση, είτε σε ενέργειες της, όμως κρίθηκε ένοχος για 963 αδικήματα, μεταξύ των οποίων η συγκρότηση και ένταξη σε δομημένη και με διαρκή δράση οργάνωση, προμήθεια, κατασκευή και κατοχή εκρηκτικών, οπλοκατοχή, καθώς και για ηθική αυτουργία σε όλες τις πράξεις της οργανώσεως. Καταδικάστηκε πρωτόδικα στις 17 Δεκεμβρίου 2003, σε 21 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 19 δολοφονίες, ληστείες, εκρήξεις, συμμετοχή στη 17Ν και χαρακτήρισε την απόφαση «...υπαγορευμένη από ξένα συμφέροντα...» [11] [12], ενώ καταδικάστηκε και σε δεύτερο βαθμό στις 3 Μαΐου 2007 από το Εφετείο, σε 17 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για ηθική αυτουργία σε 17 δολοφονίες, εκρήξεις, ληστείες και συμμετοχή στη 17Ν.

Προσφυγές Κρατούμενος ενημερώθηκε χθες από το Συμβούλιο των Φυλακών ότι ικανοποιείται το αίτημά του να παρακολουθήσει δι’ αλληλογραφίας μαθήματα σε γαλλικό πανεπιστήμιο, από το οποίο απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στα μαθηματικά. Το 2011 μέσω των συνηγόρων του προσέφυγε [13] στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι η δίκη του στην Ελλάδα δεν πληροί τα κριτήρια της δίκαιης δίκης. Στην προσφυγή ζητά «...να αναγνωριστεί από την ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη ότι οι απαιτήσεις μιας δίκαιης δίκης …. δεν ικανοποιήθηκαν κατά τη δίκη του. Αν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταλήξει σ' ένα τέτοιο συμπέρασμα, ….θα είναι τότε πιθανό να γίνει επανάληψη της δίκης….». Με προσφυγή του στο Συνήγορο του Πολίτη στις 10 Ιανουαρίου 2010, ζήτησε [14] να αρθεί η απαγόρευση χρήσεως ηλεκτρονικών υπολογιστών από κρατουμένους, αφού προηγουμένως η διεύθυνση των φυλακών είχε απορρίψει δύο ανάλογα αιτήματά του, με την αιτιολογία ότι υπάρχει ρητή απαγόρευση στον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας Καταστημάτων Κράτησης. Ο Συνήγορος αποφάνθηκε [15] ότι υπάρχει έλλειψη νόμιμης αιτιολογίας των απορριπτικών αποφάσεων, καθώς το άρθρο 5Α του Ελληνικού συντάγματος, για την κοινωνία της πληροφορίας, όπως και ο Σωφρονιστικός Κώδικας των Φυλακών, επιτρέπουν τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών από κρατουμένους, με σκοπό την επανένταξη και τη μείωση των δυσμενών συνεπειών της ποινής.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι ← Συνέντευξη του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου στην εφημερίδα «Λαμιακός Τύπος»

Page 6: 17 November (to sort)

← O «Mισέλ» Γιωτόπουλος των σαλονιών της Aθήνας Εφημερίδα «Η Καθημερινή» ← Η διπλή ζωή του «Λάμπρου», Ο σύντροφος Αλέξανδρος Γιωτόπουλος και ο αξιότιμος κ. Μιχάλης Οικονόμου

Εφημερίδα «Το Βήμα»

Παραπομπές 1. ↑ Γνώριζαν τον «Λάμπρο» από το 19992. ↑ Aλέξανδρος Γιωτόπουλος: Hμουν στη ΛEA, άλλαξα όνομα Εφημερίδα «Η Καθημερινή»3. ↑ Γιωτόπουλος: Hμουν μέλος της ΛEA το 19714. ↑ Από το Κάιρο και το Παρίσι στην Κούβα και στην «29 Μάη» Εφημερίδα «Το Βήμα»5. ↑ Συλληφθέντες για την υπόθεση της 17Ν6. ↑ Η Μάνια Τεγοπούλου αγόρασε το «κόκκινο» σπίτι του Γιωτόπουλου7. ↑ Μαρί Τερέζ Πεϊνό, Ένορκη κατάθεση8. ↑ Συνελήφθη και ανακρίνεται ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, ο φερόμενος ως αρχηγός της 17Ν Ιn.Gr9. ↑ Συνεχίζει την απεργία πείνας ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος10. ↑ Στο νοσοκομείο ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος11. ↑ Αναλυτικά η απόφαση12. ↑ Για απόφαση υπαγορευμένη από ξένα συμφέροντα μίλησε ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος13. ↑ Προσφυγή Γιωτόπουλου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο TVXS.Gr14. ↑ Επιστολή διαμαρτυρίας Γιωτόπουλου Newstime.gr15. ↑ Ανοίγει ο δρόμος για χρήση Η/Υ από κρατούμενους TVXS.Gr

http://www.livepedia.gr/index.php/%CE%93%CE%B9%CF%89%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82

Γνώριζαν τον «Λάμπρο» από το 1999* Από τις πρώτες ημέρες της θητείας του κ. Μ. Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο οι αρχές είχαν φθάσει στο όνομα Αλέξανδρος Γιωτόπουλος

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 15/09/2002 00:00Οι αρχές γνώριζαν από το 1999 το όνομα Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, αλλά αγνοούσαν το όνομα με το οποίο κυκλοφορούσε καθώς και τον τόπο κατοικίας του

Τον Δεκέμβριο του 1999 η Ελλάδα ασχολούνταν κυρίως με δύο πράγματα: αν θα επανεκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο κ. Κ. Στεφανόπουλος και πότε θα γίνουν οι βουλευτικές εκλογές. Τον ίδιο μήνα, όμως, στο κτίριο του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, στη λεωφόρο Παναγιώτη Κανελλόπουλου (όπως είχε ήδη μετονομαστεί η προέκταση της οδού Κατεχάκη), ένα όνομα, άγνωστο στους πολλούς, έκανε την εμφάνισή του: Αλέξανδρος Γιωτόπουλος.Οι πρώτες πληροφορίες έλεγαν ότι είχε χρόνια να δώσει σημάδια ζωής. Κανένας δεν ήξερε πού βρισκόταν, ούτε με ποιο όνομα κυκλοφορούσε. Κανένας δεν γνώριζε αν και πού θα μπορούσαν να τον εντοπίσουν. Στα ξενύχτια όμως και στις πολύωρες συσκέψεις του υπουργού με την ηγεσία της Αστυνομίας και με τον αρμόδιο εισαγγελέα είχε αρχίσει να διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι ο άνθρωπος αυτός διαδραμάτιζε κάποιον κεντρικό ρόλο στην υπόθεση «17 Νοέμβρη». Συγκρατήστε την ημερομηνία: Δεκέμβριος 1999. Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Μάρτιο του 1999, μέσα στην αναμπουμπούλα της υπόθεσης Οτσαλάν, ο πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης είχε αναθέσει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης στον ως τότε υφυπουργό Ανάπτυξης κ. Μ. Χρυσοχοΐδη. Τότε του κατέστησε σαφές ότι η εμπέδωση της δημόσιας τάξης θα πρέπει να είναι η άμεση προτεραιότητά του. Αλλά όχι η μόνη. «Σε στέλνω εκεί και για την τρομοκρατία» διευκρίνισε στον νέο υπουργό διευρύνοντας την περιγραφή της πολιτικής εντολής του. Ηταν ίσως η πρώτη φορά που ένας υπουργός Δημόσιας Τάξης άκουγε τον Πρωθυπουργό να θέτει ρητώς την εξάρθρωση της τρομοκρατίας μέσα στις απόλυτες προτεραιότητές του. Τα αλλεπάλληλα ξενύχτια και οι συσκέψεις, η αναδίφηση παλιών φακέλων, η επανεξέταση και η εκ νέου διασταύρωση στοιχείων ήταν το επόμενο βήμα ενός υπουργού που πήρε σοβαρά την υπόθεση που του ανέθεσαν. Και το πρώτο αποτέλεσμά τους, εννέα μήνες αργότερα: Γιωτόπουλος. Οι υποψίες δεν δημοσιοποιήθηκαν και ίσως το πιο ενδιαφέρον είναι ότι το επιτελείο του υπουργείου Δημόσιας Τάξης κατάφερε να στεγανοποιήσει απολύτως τις έρευνες. Ο κ. Χρυσοχοΐδης απέφευγε να μιλάει ακόμη και στο στενό περιβάλλον του γι' αυτή την υπόθεση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος ο κ. Σημίτης ενημερώθηκε από τον κ. Χρυσοχοΐδη για την πορεία των ερευνών και άκουσε για πρώτη φορά το όνομα Γιωτόπουλος περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, την άνοιξη του 2001. Οταν, δηλαδή, οι υποψίες είχαν ήδη γίνει βεβαιότητα και όταν τα στοιχεία είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται.

Page 7: 17 November (to sort)

Η αντίδραση του κ. Σημίτη; Συγκρατημένη. Και η συμβουλή πάντα η ίδια: Προσεκτικά, σοβαρά και συστηματικά. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, ενθουσιασμούς και παρακινδυνευμένα συμπεράσματα. Από τότε όμως η ενημέρωση του Πρωθυπουργού ήταν συνεχής και πλήρης.

Οι αρχικές υπόνοιες, οι πληροφορίες των Γάλλων, οι ξένες υπηρεσίες και η αρχή του τέλουςΜετά τον Δεκέμβριο του 1999 ακολούθησαν οι εκλογές του Απριλίου 2000. Ισως 70.000 ψήφοι να έκριναν την τύχη της «17 Νοέμβρη». Διότι την επομένη των εκλογών τα ίδια πρόσωπα έπιασαν το κουβάρι από εκεί που το είχαν αφήσει. Χρειάζονταν να μάθουν περισσότερα πράγματα γι' αυτόν τον άγνωστο Γιωτόπουλο. Αλλά χωρίς να διαρρεύσει το παραμικρό, χωρίς να υποψιαστεί κανένας ότι υπήρχε κάποια άκρη στο νήμα. Μέσα στους επόμενους μήνες οι έρευνες πήραν μια μάλλον ιδιότυπη κατεύθυνση συλλογής πληροφοριών με κάθε τρόπο. Αφού το νήμα οδηγούσε στο Παρίσι, πολλές απαντήσεις ίσως να βρίσκονταν στο Παρίσι. Ο κ. Χρυσοχοΐδης πήγε αυτοπροσώπως στη Γαλλία τον Ιούνιο του 2000. Πρώτη αντίδραση των γάλλων συνομιλητών του είναι η περίφημη φράση: «Ηλθατε να μας βρείτε με 25 χρόνια καθυστέρηση».Δεύτερη αντίδραση: να ανοίξουν τα κιτάπια τους. Οι Γάλλοι (για προφανείς λόγους) δεν είχαν ως τότε ασχοληθεί ειδικά με το θέμα της «17 Νοέμβρη». Μπόρεσαν όμως να δώσουν χρήσιμες πληροφορίες για τους Ελληνες του Παρισιού κατά τα κρίσιμα χρόνια 1970-1975 και ειδικότερα για τον κύκλο του Γιωτόπουλου. Να προσθέσουν, δηλαδή, μερικά ενδιαφέροντα κομμάτια στο παζλ. Πληροφόρησαν, ας πούμε, τις ελληνικές αρχές ότι ένας έλληνας πανεπιστημιακός, ο οποίος αποδεδειγμένα συνδεόταν με τον Γιωτόπουλο, είχε συλληφθεί και κρατηθεί μερικές ημέρες από τις γαλλικές αρχές με υπόνοιες συμμετοχής σε τρομοκρατικές δραστηριότητες. Και άλλα τέτοια.

* Από τις υποψίες στη βεβαιότητα Επιστρέφοντας στην Αθήνα, η συλλογή πληροφοριών γύρω από τον Γιωτόπουλο και το περιβάλλον του επεκτάθηκε επί ελληνικού εδάφους. Πολλοί εκλήθησαν να θυμηθούν πρόσωπα και περιστατικά της μακρινής εκείνης εποχής. Να σχολιάσουν και να σταθμίσουν πληροφορίες και καταστάσεις. Ακόμη και ο κ. Θ. Πάγκαλος (όπως δήλωσε ο ίδιος προσφάτως) εκλήθη για μια φιλική συζήτηση με τον κ. Χρυσοχοΐδη και ρωτήθηκε σχετικά. Ο πρώην υπουργός είχε διατελέσει «καθοδηγητής» του Γιωτόπουλου όταν για μια περίοδο, το διάστημα 1965-67, ο Γιωτόπουλος είχε βρεθεί στις παρισινές οργανώσεις του ΚΚΕ. Σταδιακά οι υπόνοιες έγιναν υποψίες και οι υποψίες βεβαιότητες. Τα στοιχεία αρχίζουν να εισρέουν από όλο και περισσότερες πλευρές. Οπως φαίνεται να προκύπτει τώρα, μια παράλληλη διερεύνηση προς την ίδια κατεύθυνση και με ανάλογη μέθοδο γίνεται και από τις αμερικανικές και τις βρετανικές υπηρεσίες που ασχολούνται με τη «17 Νοέμβρη».

* Απόλυτη εχεμύθεια Η ακριβής αποτίμηση της συνεισφοράς τους στη διαλεύκανση της υπόθεσης δεν είναι ακόμη δυνατόν να συγκεκριμενοποιηθεί και μάλλον θα καθυστερήσει. Οι λόγοι είναι προφανείς: σε αυτό το επίπεδο τα όρια της πληροφόρησης και της παραπληροφόρησης είναι δυσδιάκριτα. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να διαπιστωθεί εγκύρως και πέραν πάσης αμφισβητήσεως αν οι ξένες υπηρεσίες είχαν «ακουμπήσει» τον Α. Γιωτόπουλο πριν από τον Δεκέμβριο του 1999. Ούτε τι συνεισέφεραν σε ονόματα στο επόμενο στάδιο. Η λογική όμως λέει ότι, αν το όνομα του Γιωτόπουλου είχε προκύψει από έρευνες ξένων υπηρεσιών και είχε κοινοποιηθεί στις ελληνικές αρχές, αποκλείεται να περίμενε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης ενάμιση χρόνο ώσπου να αποφασίσει να το αναφέρει στον Πρωθυπουργό. Το βέβαιον πάντως είναι ότι ολόκληρο το 2001 οι έρευνες εξακολουθούσαν να κινούνται σε ένα πλαίσιο απόλυτης εχεμύθειας, παρ' όλο που οι περισσότερο ενήμεροι άρχισαν να υποψιάζονται ότι στην υπόθεση της τρομοκρατίας «κάτι κινείται». Οπως είναι λογικό, ύστερα από τόσες έστω και «φιλικές» διερευνητικές συζητήσεις με ένα ευρύ φάσμα συνομιλητών το όνομα «Γιωτόπουλος» άρχισε να διαρρέει από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Είχε αρχίσει να ψιθυρίζεται ότι «οι αρχές κάτι ψάχνουν για τον Γιωτόπουλο», η τύχη του οποίου εξακολουθούσε να αγνοείται. Από το καλοκαίρι του 2001, όταν ο Πρωθυπουργός ήταν ήδη ενήμερος, ο κ. Χρυσοχοΐδης (όταν τον ρωτούσαν) μετέφερε απλώς μια αίσθηση αισιοδοξίας για την πορεία των ερευνών χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες. Κυρίως απέφευγε να αναφερθεί σε ονόματα. Σε αυτή τη στεγανοποίηση των πληροφοριών (μικρό θαύμα για τα ελληνικά δεδομένα) συνετέλεσε ασφαλώς και το γεγονός ότι, σε υπηρεσιακό επίπεδο, γνώση του θέματος είχε μόνο η

Page 8: 17 November (to sort)

κορυφή της Αστυνομίας και ο αρμόδιος εισαγγελέας, ενώ σε πολιτικό επίπεδο η υπόθεση κρατήθηκε αποκλειστικά μεταξύ Πρωθυπουργού και υπουργού Δημόσιας Τάξης, εκτός κυβερνητικών και κομματικών οργάνων. Το δεύτερο όνομα που έπεσε στο τραπέζι ήταν του Θεολόγου Ψαραδέλλη. Και ακολούθησαν ο Βασίλης Τζωρτζάτος και ο Παύλος Σερίφης. Η διαφορά με τον Γιωτόπουλο ήταν ότι αυτούς ήξεραν πού να τους βρουν και ότι βρίσκονταν στην Ελλάδα.

* Αναπάντητα ερωτήματα Η Αντιτρομοκρατική άρχισε πλέον τις παρακολουθήσεις. Εχει γίνει γνωστό μάλιστα ότι λίγο πριν από το επεισόδιο του Πειραιά ο Τζωρτζάτος εντοπίστηκε να τριγυρνά γύρω από το σπίτι του κ. Χρυσοχοΐδη. Οι προθέσεις του άγνωστες αλλά σίγουρα όχι ευγενείς. Το γεγονός είναι ότι από τις αρχές του 2002 οι έρευνες παίρνουν μια περίεργη τροπή. Οι διωκτικές αρχές έχουν καταλήξει ως προς τον ρόλο του Γιωτόπουλου αλλά δεν ξέρουν πού να τον αναζητήσουν. Οι υπόλοιποι εντοπίζονται ο ένας μετά τον άλλον, όσοι εντοπίζονται παρακολουθούνται, αλλά δεν οδηγούν στον Γιωτόπουλο, ούτε (όπως φαίνεται) στον «σκληρό πυρήνα» της οργάνωσης, που είναι κυρίως ο Δημήτρης Κουφοντίνας και ο Σάββας Ξηρός.Εδώ, για να είμαστε ειλικρινείς, υπάρχει ένα σοβαρό κενό: Τι ακριβώς γνώριζαν οι αρχές για το κύκλωμα Κουφοντίνα - Ξηρού πριν από το επεισόδιο του Πειραιά; Σε αυτό το ερώτημα δεν έχουμε προς το παρόν έγκυρη και αδιαμφισβήτητη απάντηση. Η επίσημη εκδοχή είναι (προσέξτε τη διατύπωση) ότι δεν τους παρακολουθούσαν. Αυτό σημαίνει ότι δεν τους γνώριζαν; Αλλά πώς μπορεί να είχαν διαμορφώσει μια τόσο ακριβή εικόνα για τη «17 Νοέμβρη» χωρίς να γνωρίζουν αυτά τα τόσο κεντρικά πρόσωπα της οργάνωσης; Προφανώς τα ερωτήματα είναι ακόμη πολλά. Και τίποτε δεν μας εξασφαλίζει ότι θα απαντηθούν όλα και σύντομα. Αλλωστε δυόμισι μήνες για 27 χρόνια είναι μάλλον μικρό διάστημα.

Πρετεντέρης (;)http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=145448

Aλέξανδρος Γιωτόπουλος: Hμουν στη ΛEA, άλλαξα όνομα Συμμετοχή στην οργάνωση ΛEA, που θεωρείται «πρόδρομος» ομάδων με τρομοκρατική δράση, παραδέχθηκε ενώπιον της ανακρίτριας ο Aλέξανδρος Γιωτόπουλος. Στη συμμετοχή του στην αντιδικτατορική οργάνωση Λαϊκή Eπαναστατική Aντίσταση (ΛEA) απέδωσε τη χρήση του ψευδωνύμου Mιχάλης Oικονόμου ο Aλέξανδρος Γιωτόπουλος, κατά την απολογία του στην ανακρίτρια.Δήλωσε μάλιστα ότι ενεργοποιήθηκε ως μέλος της οργάνωσης, εδώ στην Eλλάδα, κατά τα έτη 1971 - 1972.Eίναι η πρώτη επίσημη παραδοχή του Γιωτόπουλου για συμμετοχή στην οργάνωση αυτή, από την οποία εκτιμάται ότι ξεκίνησαν ζυμώσεις και διεργασίες για ένοπλη τρομοκρατική δράση στην Eλλάδα, μετά τη μεταπολίτευση.http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_25/07/2002_32435

«Tο 71 - 72 ήμουν μέλος μιας αντιστασιακής οργάνωσης ενάντια στη χούντα εδώ στην Eλλάδα με το όνομα ΛEA (Λαϊκή Eπαναστατική Aντίσταση). Eκείνο τον καιρό η γαλλική αστυνομία είχε ανακαλύψει κάποιο διαβατήριο γαλλικό πλαστό με την δική μου φωτογραφία και άρχισε να με αναζητάει. Aπό τότε άρχισα να χρησιμοποιώ επίσημα το όνομα Mιχάλης Oικονόμου προς αποφυγήν σύλληψης. Bέβαια, από ένα σημείο και μετά, ο κίνδυνος εξέλιπε. Oμως ήδη πλέον είχα διαμορφώσει τις κοινωνικές μου σχέσεις με αυτό το όνομα και ήταν δύσκολο να επανέλθω στο πραγματικό μου όνομα. Aσχολούμαι με μεταφράσεις γαλλικών κειμένων».

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100016_25/07/2002_32423

Από το Κάιρο και το Παρίσι στην Κούβα και στην «29 Μάη»* Η ανθρωπογεωγραφία της ένοπλης πάλης. Ο ρόλος του «Κουριέλ Απαράτ», της «Τρικοντινεντάλε» και των εκπαιδευμένων στην ΜπεκάαΑπό τις φαλτσέτες στα... 45άρια!ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 21/07/2002 00:00

Page 9: 17 November (to sort)

Το δημοσίευμα του «Βήματος» της 31ης Μαρτίου 1971 στο οποίο αναφέρεται η καταδίκη του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου, ως Γιατρόπουλου, από το Εκτακτο Στρατοδικείο της Θεσσσαλονίκης. Ο Μιχάλης Ράπτης ανέφερε στα απομνημονεύματά του το ταξίδι της μικρής ομάδας Ελλήνων στην Κούβα

Η ιστορία της εμπλοκής παράνομων μηχανισμών με τους πρωταγωνιστές των οργανώσεων 17Ν και ΕΛΑ αρχίζει στο Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια το 1943. Ο Κουριέλ, ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Αιγύπτου, προμηθεύει με πλαστά πιστοποιητικά τους έλληνες αξιωματικούς και ναύτες που ετοιμάζονται να ξεσηκωθούν στο Βασιλικό Ναυτικό. Η σύνδεση του εβραίου κομμουνιστή φίλου του τροτσκιστή Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο) με την «ελληνική πίστα» παραμένει στενή όταν μετά τον πόλεμο εγκαθίσταται στη Γαλλία. Εκεί δημιουργείται το «Κουριέλ Απαράτ», ένας μηχανισμός που εξέδιδε πλαστά διαβατήρια, εξασφάλιζε τη μεταφορά χρημάτων και όπλων για τους «πολιτικά κολασμένους» και έπαιζε σπουδαίο ρόλο στη λογιστική υποστήριξη του FLN, του απελευθερωτικού κινήματος της Αλγερίας. Το «Κουριέλ Απαράτ» ωστόσο διαβρώνεται σχετικά γρήγορα από άνδρες των γαλλικών υπηρεσιών. Στο Παρίσι έχει εγκατασταθεί από το 1936 ως και το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (με εξαίρεση το διάστημα που πήγε στην Ισπανία) και ο Δημήτρης Γιωτόπουλος, ηγέτης των Αρχειομαρξιστών (μιας από τις τάσεις του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος εκείνης της εποχής) οι οποίοι είχαν και το προσωνύμιο «φαλτσέτες», επειδή είχαν πολλά μέλη προερχόμενα από το επάγγελμα των τσαγκαράδων. Ο Δημήτρης Γιωτόπουλος ήταν και ο καθοδηγητής του Μιχάλη Ράπτη, στα πρώτα του βήματα στο τροτσκιστικό κίνημα

* Ο θάνατος του ΦελτρινέλιΣτο τέλος της δεκαετίας του '60 ο ιταλός εκδότης Τζιαν Τζάκομο Φελτρινέλι σκοτώνεται στο Μιλάνο σε μια επιχείρηση σαμποτάζ σε πυλώνες υψηλής τάσης, ο «Ερυθρός Στρατός» στη Γερμανία και οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία παίρνουν τον δρόμο της ένοπλης πάλης και πλησιάζουν ιδεολογικά τον γκεβαρισμό και τα κινήματα του αντάρτικου πόλης της Λατινικής Αμερικής και έρχονται σε επαφή με την «Τρικοντινεντάλε» (Κίνημα Τριών Ηπείρων για την παγκόσμια απελευθέρωση). Την ίδια εποχή μια μικρή ομάδα Ελλήνων ταξιδεύει στην Καραϊβική για να συζητήσει την εκπαίδευση στον ανταρτοπόλεμο μερικών στελεχών των αντιδικτατορικών κινημάτων. Στην ομάδα, όπως αναφέρει ο Μιχάλης Ράπτης στα απομνημονεύματά του, συμμετέχουν ο Γιάννης Γαλανόπουλος και ο σκηνοθέτης Νίκος Παπατάκης. Οι Κουβανοί τούς αντιμετωπίζουν με επιφυλάξεις και όταν μερικούς μήνες αργότερα φθάνει η πρώτη ομάδα των Ελλήνων για την πέντε εβδομάδων εκπαίδευση βρίσκεται αντιμέτωπη μόνο με θεωρητικά μαθήματα ανταρτοπολέμου. Στην ομάδα παίρνουν μέρος ο Αλέκος Γιωτόπουλος (υιός του Δημήτρη) και ο ιδρυτής του ΕΛΑ Χρήστος Κασσίμης. Την ομάδα συμπληρώνουν επτά ακόμη άνδρες και μία γυναίκα. Ανήκουν σε διαφορετικές οργανώσεις, μόλις δύο από αυτούς ανήκουν στην «29 Μάη» που έχει ιδρυθεί το 1967. Ουδείς ανήκει στο ΚΚΕ, ένας λόγος που προκαλεί πρόσθετες υποψίες από τους μηχανισμούς ασφαλείας του κουβανικού καθεστώτος. Οι ελληνικές αρχές τα τελευταία πέντε χρόνια επιχειρούν επανειλημμένα, επίσημα και ανεπίσημα, να πάρουν τη λίστα των ανθρώπων που είχαν εκπαιδευθεί το 1968 στην Κούβα, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Εκεί όμως που απέτυχαν οι Ελληνες τα καταφέρνουν οι βρετανικές υπηρεσίες: σε σύντομο διάστημα έρχονται σε επαφή με αρκετούς από εκείνους που είχαν πάρει μέρος στο ταξίδι αλλά δεν κατορθώνουν να «αποσπάσουν» κάποια πληροφορία που να είναι χρήσιμη. Ενας από τους λόγους της επιφυλακτικής αντιμετώπισης των κουβανικών αρχών έναντι των ελλήνων υποψηφίων «γκεριλέρος» είναι και το γεγονός ότι κάποιοι από τους ταξιδιώτες έχουν ταξιδιωτικά έγγραφα του «Κουριέλ Απαράτ» και τις συστάσεις του Μιχάλη Ράπτη, που ο μηχανισμός ασφαλείας του κουβανικού καθεστώτος αντιμετωπίζει με μεγάλες επιφυλάξεις. Με βάση την πείρα του «Κουριέλ Απαράτ» ο Μιχάλης Ράπτης οργανώνει μηχανισμό έκδοσης διαβατηρίων για τις ανάγκες του αντιστασιακού αγώνα, έναν μηχανισμό που εξυπηρετεί όχι μόνο διάφορες οργανώσεις αλλά και πολλά στελέχη του πολιτικού κόσμου: ένα διαβατήριο για τον πρώην πρωθυπουργό κ. Γ. Ράλλη δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ, ένα άλλο θα δοθεί στον κ. Αχιλλέα Καραμανλή.

* Διακίνηση όπλωνΕίναι φυσικό οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς να έχουν την πρωτοβουλία στη διακίνηση όπλων και προσώπων με μια σειρά μηχανισμούς και ανθρώπους που διέθεταν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Page 10: 17 November (to sort)

Μετά το ταξίδι στην Κούβα ο Μιχάλης Ράπτης έρχεται σε επαφή με μια σειρά προσωπικότητες του συντηρητικού πολιτικού κόσμου για την ανάπτυξη «αντάρτικου» στην Ελλάδα, ειδικότερα στην Κρήτη. Τα σχέδια αυτά δεν θα υλοποιηθούν επειδή οι οργανώσεις έχουν υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές τους και δεν έχουν τη δυνατότητα να τα υποστηρίξουν λογιστικά. Την ίδια περίοδο η οργάνωση «29 Μάη» επιχειρεί να στρατολογήσει νέα μέλη στη Βόρεια Ελλάδα. Ενας από τους ανθρώπους που πλησιάζουν είναι ο ηθοποιός Ι.Κ., ο οποίος μόλις έχει απολυθεί από το ΚΘΒΕ. Ο Ι.Κ. μεταβαίνει στο Παρίσι για να μάθει από... πρώτο χέρι τη φιλοσοφία της οργάνωσης που μοιάζει να έχει γκεβαρικό πολιτικό προσανατολισμό. Οργανώνεται μια συνάντηση στην οποία συναντά τον ηγέτη της οργάνωσης, έναν 24χρονο φοιτητή Οικονομικών που σήμερα γνωρίζουμε ότι είναι ο Αλέκος Γιωτόπουλος. «Ειπώθηκαν ρομαντικά πράγματα, τρελά και ως ένα σημείο ύποπτα» λέει σήμερα ο Ι.Κ. Ο Γιωτόπουλος μιλάει για σαμποτάζ σε εγκαταστάσεις κοινής ωφελείας και για απόβαση ανταρτών α λα «Γκράνμα» στις ακτές της Κούβας. Σπαταλούσε τον περισσότερο χρόνο του για το λεγόμενο «στρατιωτικό τμήμα» της οργάνωσης, συζητούσε για διάφορες τεχνικές πλευρές του «ένοπλου αγώνα» δίνοντας ιδιαίτερη βάση στη λεγομένη «ένοπλη προπαγάνδα», δηλαδή τον σχεδιασμό και την εκτέλεση πράξεων ατομικής τρομοκρατίας προκειμένου να «εκλαϊκευτούν» και να έχουν «πλατιά απήχηση στις μάζες» οι θέσεις της οργάνωσης. Η απόπειρα της «29 Μάη» να στρατολογήσει νέα μέλη στην Ελλάδα καταλήγει σε φιάσκο. Ενα μέλος της οργάνωσης θυμάται ότι ο Γιωτόπουλος και η παρέα του στρατολογούσαν «τις φίλες τους», ότι «ήταν εντελώς ανίκανοι να χειριστούν την τεχνική του ένοπλου αγώνα» παρά το γεγονός ότι φλυαρούσαν διαρκώς για τα πλεονεκτήματά του. Το αργότερο το 1970 η οργάνωση «29 Μάη» διαλύεται προτού καν αρχίσει την επαναστατική της δραστηριότητα. Κάποια μέλη της προσχωρούν στη ΛΕΑ (Λαϊκή Επαναστατική Αντίσταση), άλλα ιδρύουν το ΕΚΚΕ (Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας), τη μαζικότερη από τις οργανώσεις της άκρας Αριστεράς τη δεκαετία του '70, και άλλοι παίρνουν προσωπικές διαδρομές προσχωρώντας σε άλλες οργανώσεις. Ολοι επιμένουν στη δυνατότητα της ένοπλης πάλης για την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος αλλά και την εγκατάσταση της λαϊκής εξουσίας. Στις αρχές της δεκαετίας του '70, μετά τον «μαύρο Σεπτέμβρη», την εκδίωξη των Παλαιστινίων από την Ιορδανία και την εγκατάστασή τους στην κοιλάδα Μπεκάα, αρκετοί Ελληνες περνούν από την κοιλάδα αυτή για να εκπαιδευθούν στα εκρηκτικά από παλαιστινιακές οργανώσεις. Σε αυτά τα νέα εκπαιδευτικά ταξίδια παίρνουν μέρος και αγωνιστές της Δημοκρατικής Αμυνας και του ΠΑΚ. Επανειλημμένα ελληνικές κυβερνήσεις και υπηρεσίες πληροφοριών ζητούν στοιχεία από τους Παλαιστινίους για το ποιοι Ελληνες εκπαιδεύθηκαν στην Μπεκάα, αλλά οι Παλαιστίνιοι ουδέποτε έδωσαν τα στοιχεία αυτά. Για αρκετά χρόνια η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία πιστεύει ότι οι ειδικοί στα εκρηκτικά του ΕΛΑ έχουν εκπαιδευθεί την εποχή εκείνη. Παρ' όλα αυτά, τα στοιχεία για την εκπαίδευση των Ελλήνων στην κοιλάδα Μπεκάα δεν παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στις έρευνες των ελληνικών υπηρεσιών καθώς τα ταξίδια στην Κούβα συνδέονται με τον ένοπλο αγώνα για την «ανατροπή του καπιταλισμού» και όχι μόνο για την ανατροπή της δικτατορίας.

ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ Η «29 Μάη» στο Εκτακτο Στρατοδικείο Οι εξορμήσεις της «29 Μάη» το 1968 για να στρατολογηθούν νέα μέλη καταλήγουν σε μια δίκη στο Εκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης με βάση τον νόμο 509 για τη «βιαία ανατροπή του πολιτεύματος». Η δίκη γίνεται το 1971 και στηρίζεται σε μαρτυρία κάποιου από τους ανθρώπους που είχαν επιχειρήσει να στρατολογήσουν μέλη του ιδρυτικού πυρήνα της οργάνωσης. Αποτυπώνει μια οργάνωση που δεν είναι σε θέση να τηρήσει στοιχειώδεις συνωμοτικούς κανόνες, μια «παιδική χαρά», όπως λέει μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής» ένας από εκείνους που ταξίδεψαν με τον Γιωτόπουλο στο νησί της Καραϊβικής. Ο Γιωτόπουλος καταδικάζεται ερήμην σε πέντε χρόνια φυλάκισης με το όνομα Γιατρόπουλος, είτε επειδή έχει δανειστεί το όνομα συμφοιτητή του στο Παρίσι είτε επειδή ο καταδότης έχει αποτυπώσει λάθος το όνομα του Γιωτόπουλου εξ ακοής.

Τάσος Τέλογλου (;)http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=144173

Page 11: 17 November (to sort)

Η πρώτη συνέντευξη του Αλέξανδρου ΓιωτόπουλουΗ συνέντευξη του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου στην εφημερίδα "Λαμιακός Τύπος" και το δημοσιογράφο Χρ. Αλεξανδρή (5/10/2002)

Mέσα στον ορυμαγδό των αποκαλύψεων για την τρομοκρατική οργάνωση της 17N και ενώ οι έρευνες των διωκτικών αρχών και της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας συνεχίζονται προς κάθε κατεύθυνση, ο φερόμενος ως αρχηγός της 17N Aλέξανδρος Γιωτόπουλος δίνει την πρώτη του συνέντευξη. Δέχεται να μιλήσει κατ΄ αποκλειστικότητα στο "Λ.T.", δίνοντας στη στάση του συμβολικό χαρακτήρα. O πρώτος λόγος όπως μας εξηγεί είναι ότι κατάγεται από τη Φθιώτιδα και ο δεύτερος λόγος, όπως ο ίδιος αναφέρει, είναι να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για τον τρόπο που ορισμένα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης χειρίστηκαν το θέμα της τρομοκρατίας στην Eλλάδα. Aκολουθεί αναλυτικά η συνέντευξη.

EP.: Eίναι βέβαιο ότι πολλές εφημερίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί εθνικής εμβέλειας θα σας έχουν ζητήσει συνέντευξη. Γιατί δεχτήκατε να δώσετε την πρώτη σας συνέντευξη σε επαρχιακή εφημερίδα; AΠ.: Tο τελευταίο τρίμηνο, η πλειοψηφία των μεγάλων MME περιορίστηκε στο μίζερο ρόλο του αναμεταδότη κυβερνητικών και αστυνομικών διαρροών. Διάφοροι χουντικοί, συνταξιούχοι ασφαλίτες κ.λπ. εμφανίζονται σαν αναλυτές για θέματα "τρομοκρατίας". Tα κρατικά MME συναγωνίζονται τα ιδιωτικά σε χυδαιότητα με περιτύλιγμα σοβαροφάνειας. Δείτε αυτήν την επιλογή σαν καταγγελία του φασίζοντος πανηγυριού που έχουν στήσει τα μεγάλα MME, είμαι βέβαιος ότι οι απόψεις του λαού είναι πολύ μακριά από αυτό που παρουσιάζουν τα τηλεοπτικά παράθυρα.

EP.: Aπό την πρώτη ημέρα της σύλληψής σας αρνηθήκατε ότι είστε αρχηγός της 17N. Aρνηθήκατε όλες τις κατηγορίες που σας απέδωσε η αστυνομία, έστω κι αν υπάρχουν στοιχεία όπως τα ιδιόχειρα σημειώματα και τα δικά σας αποτυπώματα. Eξακολουθείτε σήμερα να υποστηρίζετε τα ίδια;AΠ.: Aπολύτως. O ρόλος του "αρχηγού" είναι αστυνομικό κατασκεύασμα. Oποιοσδήποτε διαβάσει προσεχτικά τις απολογίες των φερόμενων ως μελών της 17N θα καταλάβει ότι περιγράφουν μια οργάνωση με αυτόνομους πυρήνες που αποφασίζουν μόνο τις ενέργειες που πραγματοποιούν και δρουν ανεξάρτητα μεταξύ τους. H ιστορική εμπειρία δείχνει ότι τέτοιες ολιγομελείς παράνομες οργανώσεις δεν έχουν αρχηγούς, γιατί απλούστατα ο υποτιθέμενος αρχηγός δεν έχει κανένα μηχανισμό επιβολής της εξουσίας του, αφού δεν μπορεί να επιβλέπει την καθημερινή ζωή των μελών. Tο αντίθετο συμβαίνει μόνο σε αντάρτικες οργανώσεις στο βουνό, που ο αρχηγός μπορεί να ασκεί εξουσία. ΄Oμως ένας αστυνομικός εγκέφαλος, ελληνικός είτε αλλοδαπός, δεν μπορεί να καταλάβει οργάνωση χωρίς αρχηγό. Tώρα πια είναι γνωστό ότι η αστυνομία με θεωρούσε αρχηγό της 17N τουλάχιστον από τα τέλη του 2000. Eίχε ανακρίνει συγγενείς μου, που δεν τους είχα γνωρίσει ποτέ, ή παλιούς γνωστούς μου από τη Γαλλία. Eρεύνησαν σπίτια συγγενών μου εν αγνοία τους και προσπάθησαν να στήσουν προβοκάτσιες. Aσφαλίτες ή ξένες μυστικές υπηρεσίες με παρακολουθούσαν από τα Xριστούγεννα του 2001 και το τελευταίο τετράμηνο πριν την σύλληψή μου δύο φορές τηλεφώνησαν στο σπίτι μου, ζητώντας τον "Aλέξανδρο". Διαπίστωσαν ότι δεν είχα καμία σχέση με παράνομες οργανώσεις και εκμεταλλεύτηκαν την μάλλον τυχαία έκρηξη στον Πειραιά για να με "δέσουν", όπως είπαν, με τα προκατασκευασμένα "ευρήματα". H αστυνομία ψάχνοντας "αρχηγό" με ένα σύμφωνα με τις φερόμενες ως καταθέσεις του, μέλος της 17N, σοβαρά τραυματισμένο στα χέρια του, σχεδόν τυφλό, με ελαττωμένη ακοή και σε άμεσο κίνδυνο ζωής, μπορούσε βέβαια να κάνει τις απαιτούμενες κατασκευές που με αλυσιδωτούς εκβιασμούς της μετέτρεψε σε καταθέσεις διαφόρων προσώπων.

EP.: Εμείς από την πλευρά μας καταδικάζουμε τις ενέργειες της 17N. Eσείς ποια θέση έχετε για τις ενέργειες αυτές, αφού ισχυρίζεστε ότι δεν είστε ο αρχηγός της οργάνωσης; AΠ.: Σε πρόσφατη δημοσκόπηση το 23,7% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι συμφωνούν με τις απόψεις της 17N όπως εκφράζονται στις προκηρύξεις της, αλλά δεν συμφωνούν με τις ενέργειές της. Aυτή σε γενικές γραμμές είναι και η δική μου θέση. Mόνο σε δύο περιπτώσεις νομίζω ότι θα μπορούσαν να γίνουν τέτοιες επιθέσεις. Σαν άμυνα σε αντίστοιχες επιθέσεις ενάντια σε αγωνιστές του λαϊκού κινήματος, ή σε προεπαναστατική περίοδο μεγάλων κοινωνικών ζυμώσεων

Page 12: 17 November (to sort)

και με απαραίτητη πάντα προϋπόθεση την ύπαρξη ισχυρού λαϊκού κινήματος. Tέτοιες συνθήκες δεν υπάρχουν σήμερα. Δεν συμφωνώ, αλλά και δεν καταδικάζω. Για να καταδικάσω πρέπει πριν να καταδικαστούν τα δεκάδες ατιμώρητα εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού λαού. Eνδεικτικά αναφέρομαι στο ναυάγιο του "Σάμινα" που 80 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Δύο χρόνια μετά, η Δικαιοσύνη δεν έχει κάνει τίποτε και οι μεγαλομέτοχοι της μητρικής εταιρείας κυκλοφορούν ελεύθεροι, όντας σημαντικά στελέχη του ΠAΣOK και οικονομικοί στυλοβάτες του. Πρέπει να ταξιδέψει κανείς χειμώνα με άσχημο καιρό για να διαπιστώσει, παρατηρώντας τους επιβάτες, ότι το ναυάγιο αυτό έχει τρομοκρατήσει το νησιώτικο πληθυσμό πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι ολόκληρη η δραστηριότητα της 17N. Δεύτερο, τα κατ΄ ευφημισμό αποκαλούμενα "εργατικά ατυχήματα". Kάθε χρόνο περίπου 200 εργαζόμενοι χάνουν τη ζωή τους στο βωμό του κέρδους και της παραγωγικότητας, ενώ από το 1970 έως σήμερα είχαμε 3.500 νεκρούς. Mόνο στο ολυμπιακό χωριό, σε λιγότερο από ένα χρόνο είχαμε δώδεκα νεκρούς, λόγω της παντελούς έλλειψης μέτρων ασφάλειας και της υπερεντατικότητας της εργασίας. Tρίτο το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, όπου ένας κόσμος επωνύμων, με μια καλοστημένη πλεκτάνη, εξαπάτησε και λήστεψε από εκατοντάδες χιλιάδες Eλληνες το τεράστιο ποσό των 13 τρισ. δρχ. Eδώ βασικό ρόλο έπαιξαν οι περισσότεροι υπουργοί του ΠAΣOK και μάλιστα οι θεωρούμενοι σοβαροί, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων, τα ανώτερα στελέχη του δημόσιου τομέα, οι μεγαλοδημοσιογράφοι.

EP.: H 17N ήταν αδιαμφισβήτητα η σημαντικότερη τρομοκρατική οργάνωση στη χώρα. Ποια είναι η γνώμη σας για τη δράση της και για την τρομοκρατία γενικότερα; AΠ.: Δεν θα χαρακτήριζα τη δράση της 17N τρομοκρατική. Tο κύριο χαρακτηριστικό της τρομοκρατικής δραστηριότητας είναι η πρόκληση μαζικού τρόμου στον πληθυσμό. Στις σημερινές συνθήκες δύο φαινόμενα είναι κατ΄ εξοχήν τρομοκρατία:1) Oι στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των HΠA και των δυτικών δυνάμεων εναντίον μικρών κρατών, όπως ο πόλεμος κατά του Iράκ του ΄91 με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, η επίθεση στη Γιουγκοσλαβία με θύματα κυρίως άμαχους, η επίθεση στο Aφγανιστάν, η σχεδιαζόμενη σήμερα απρόκλητη επίθεση εναντίον του Iράκ. Oι πόλεμοι αυτοί δεν έχουν το χαρακτήρα αυτών του 19ου αιώνα, είναι καθαρή τρομοκρατία, αφού μια υπερδύναμη χρησιμοποιώντας υπερσύγχρονα όπλα μαζικής καταστροφής καταστρέφει ολοκληρωτικά μια μικρή χώρα, ανίκανη ν' αμυνθεί, δολοφονώντας μαζικά εκατοντάδες χιλιάδες άμαχους. 2) Η τυφλή βία των κατασταλτικών μηχανισμών εναντίον των λαϊκών κινητοποιήσεων. Kι εδώ υπάρχει ο χαρακτήρας της τρομοκρατίας, γιατί η βία χρησιμοποιείται μαζικά και αδιάκριτα απέναντι σε κάθε κοινωνική ομάδα που αγωνίζεται, δηλαδή απέναντι σ΄ όλο το λαό, με εμφανή σκοπό την πρόκληση τρόμου. O λαός που δίνει τελικά το πραγματικό περιεχόμενο των λέξεων χρησιμοποίησε τον όρο τρομοκρατία με τις παραπάνω έννοιες. Aντίθετα η υποκρισία των ελίτ είναι ολοφάνερη όταν χαρακτηρίζουν τον αγώνα των Παλαιστινίων, των Kούρδων, των Tσετσένων ή του FARC της Kολομβίας ως τρομοκρατία. Oι βίαιες ενέργειες της 17N θα ήταν τρομοκρατία αν στόχευαν διακριτικά και τυφλά τον κόσμο, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Kανένα απολύτως τμήμα των λαϊκών στρωμάτων δεν ένιωσε ανασφάλεια ή φόβο από τη δράση της 17N. H κυβερνητική άποψη ότι ο ελληνικός λαός ένιωσε ασφαλέστερος μετά τη σύλληψη της 17N έχει τόση σοβαρότητα όση και οι εκφράσεις της.

EP.: Aν δεν δέχεσθε τον όρο "τρομοκρατική οργάνωση" τότε πώς θα χαρακτηρίζατε τη δράση της;AΠ.: H δραστηριότητα της 17N ήταν ένοπλος πολιτικός αγώνας, αντάρτικο πόλης με διακηρυγμένο στόχο την ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος για έναν αντιγραφειοκρατικό σοσιαλισμό με λαϊκή εξουσία. Aυτό αποδεικνύεται όχι μόνο από τα κείμενα.

EP.: Ποιοι κατά τη γνώμη σας είναι οι λόγοι δημιουργίας ένοπλων οργανώσεων στην Eλλάδα μετά τη μεταπολίτευση; Πώς εξηγείτε την τόσο μακρόχρονη δράση τους;AΠ.: H δραστηριότητα της 17N και άλλων ανάλογων οργανώσεων γεννήθηκε φυσιολογικά από τις εντάσεις και τις ταξικές αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, από την ανικανότητα της αστικής τάξης να επιλύσει κατά τη μεταπολίτευση τα χρόνια προβλήματά της, από την προϊούσα απαξίωση των ελίτ. Aπό τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έγινε φανερό ότι διαιωνίζεται η εξάρτηση από τις HΠA, αναπαράγονται οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, η απουσία στοιχειώδους κοινωνικού κράτους, συντρίβεται η παραγωγική βάση της χώρας, καθηλώνεται το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων, εκμηδενίζεται το αγροτικό εισόδημα. Δίπλα σ΄ αυτά τοποθετήστε την προκλητική χλιδή και την αλματώδη αύξηση κερδών και εισοδημάτων μιας μειοψηφίας, στενά δεμένης με το πολιτικό σύστημα, την ασυδοσία των μεγαλοεπιχειρηματιών, τη βαθιά διαφθορά και διάλυση του

Page 13: 17 November (to sort)

κρατικού μηχανισμού. Eτσι οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ έχασαν τη νομιμοποίησή τους στη συνείδηση του λαού και μαζί το αναγκαίο κύρος για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, οπότε οι κοινωνικές συγκρούσεις και η πολιτική βία έγιναν αναπόφευκτες. Aυτοί είναι οι κύριοι λόγοι που νεαρά παιδιά, θεωρούμενα απολίτικα, είναι πρόθυμα να πάρουν το όπλο με ευκολία και να το στρέψουν εναντίον εκπροσώπων των κυρίαρχων κύκλων, να τοποθετήσουν βόμβες σε στόχους-σύμβολα, να συγκρουστούν βίαια με τις δυνάμεις καταστολής κ.ο.κ.

EP.: H αντίδραση της νεολαίας στην απονομιμοποίηση των ελίτ δεν θα μπορούσε να εκφρασθεί μέσα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα και τα κόμματα της επίσημης αριστεράς; AΠ.: H επίσημη αριστερά είναι προ πολλού χρεοκοπημένη και αναξιόπιστη. H χρεοκοπία του ρεφορμιστικού σκέλους του ΠAΣOK-Συνασπισμού προήλθε από την πλήρη εγκατάλειψη των παλιών αντιιμπεριαλιστικών αντιαμερικανικών αιτημάτων, με συνέπεια τη σημερινή τραγική επιδείνωση της εξάρτησης της χώρας, τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την εγκατάλειψη του οράματος του σοσιαλισμού, την υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Tο "ορθόδοξο" σκέλος της, το KKE, μένει δογματικά προσκολλημένο στο σταλινικό σοβιετικό μοντέλο, το οποίο παρά τα όποια επιμέρους θετικά του δεν ήταν σοσιαλισμός. Tα σοσιαλιστικά ιδεώδη του κοινωνικού ελέγχου, της άμεσης δημοκρατίας, της αξίας του ανθρώπου, της αλληλεγγύης, είχαν εγκαταλειφθεί, γι΄αυτό και η έλλειψη οποιασδήποτε λαϊκής αντίστασης στην κατάρρευσή του. H μεταπολιτευτική πορεία του KKE χαρακτηρίστηκε από τη φοβία απέναντι στην αυθόρμητη λαϊκή κινητοποίηση, τον ηγεμονισμό, τον καθωσπρεπισμό, την αγωνιώδη προσπάθεια να γίνει αποδεκτό από το πολιτικό σύστημα που το οδήγησε στις ανεκδιήγητες επιλογές του 1989 και τελικά στη συρρίκνωση. Oι ποικιλώνυμες εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις, παρ΄ όλο που ανέδειξαν αξιόλογους αγωνιστές, δεν κατάφεραν να δουν έξω από το μικρόκοσμό τους, να βρουν κοινή γλώσσα με την κοινωνία.Eτσι η αριστερά δεν μπόρεσε και δεν μπορεί πια να εκφράσει εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές, που δεν έχουν σήμερα προοπτική οργανωμένης και αποτελεσματικής πολιτικής πάλης. Σ΄αυτό το πολιτικό πλαίσιο η 17N και άλλες ένοπλες οργανώσεις βρήκαν εύφορο έδαφος ν΄ αναπτυχθούν. Eκμεταλλεύτηκαν την απουσία αξιόπιστου αριστερού αντίλογου. Eιδικά η 17N είχε δυο ισχυρά ατού: α) τη συνέπεια. Συνδύαζε την αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική φιλολογία με συγκεκριμένη αντίστοιχη δράση, β) το πολιτικό της πρόταγμα, όπως εκφραζόταν μέσα από τα κείμενά της: Διαφωνώντας με το γραφειοκρατικό- συγκεντρωτικό σοβιετικό μοντέλο, μιλούσε για λαϊκή εξουσία, δημοκρατική διοίκηση της οικονομίας, σοσιαλισμό με δημοκρατικές διαδικασίες και στοιχεία άμεσης δημοκρατίας. Tα στοιχεία αυτά αύξησαν την επιρροή της σε ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, πράγμα που της επέτρεψε να συνεχίσει τη δράση της για 27 χρόνια, ανεξάρτητα απ το γεγονός ότι η ίδια αποδεικνύεται ολιγομελής.

EP.: Σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μπορεί να νομιμοποιηθούν η ένοπλη πολιτική βία και το έγκλημα;AΠ.: H ένοπλη βία αντλεί τη νομιμοποίησή της από τα εγκλήματα των πολιτικών ελίτ. Mπορεί σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία να διαπράττονται εγκλήματα σε βάρος του λαού της ή άλλων λαών. [ερωτηματικό; σημ. Κώστα Γκιώνη] H ιστορία απαντά καταφατικά. H αθηναϊκή άμεση δημοκρατία, από τις τελειότερες που υπήρξαν ποτέ, που δεν μπορεί να συγκριθεί με τις σύγχρονες αντιπροσωπευτικές δυτικές δημοκρατίες, απέδειξε ότι μπορεί να διαπράττει φρικαλέα εγκλήματα όταν είναι ιμπεριαλιστική. Oι σφαγές στη Mήλο και στη Σικελία είναι κλασικό παράδειγμα. Σήμερα ο ιμπεριαλισμός δολοφονεί μαζικά ανυπεράσπιστους λαούς. Oι κυρίαρχες τάξεις, λειτουργώντας στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δεν διστάζουν να σκοτώνουν διαδηλωτές, να προκαλούν εργατικά "ατυχήματα" και μαζικούς θανάτους από λιμό στον Tρίτο Kόσμο, μέσω των βάρβαρων μηχανισμών του διεθνούς εμπορίου. Σε τέτοιες συνθήκες η ένοπλη αντίσταση μπορεί σ ένα κομμάτι των καταπιεσμένων να εμφανίζεται σαν μόνη διέξοδος.

EP.: Στο όνομα ποιου επαναστατικού οράματος μπορεί να βαφτιστεί η δολοφονία ανθρώπων "πολιτικό έγκλημα"; Διαφωνείτε με την άποψη ότι τα μέλη της "17 Nοέμβρη" είναι κοινοί εγκληματίες;AΠ.: H άποψη ότι επαναστάτες αγωνιστές είναι κοινοί εγκληματίες δεν είναι καινούρια. Eίναι διαχρονικό φαινόμενο, αγωνιστές που ξεσηκώνονται να αποκαλούνται έτσι, ιδιαίτερα από εξουσίες με ελάχιστη νομιμοποίηση. "Kλέφτες" αποκαλούνταν απαξιωτικά από τους Tούρκους αλλά και τους κοντζαμπάσηδες οι πρώτοι αντάρτες κατά της τουρκοκρατίας και "Aρματολοί" με θετική αποτίμηση οι πρώην κλέφτες που προσχωρούσαν στους Tούρκους για να καταδιώκουν τους πρώην συντρόφους τους. Δολοφόνοι και κοινοί εγκληματίες αποκαλούνταν οι αντιστασιακοί αντάρτες από τους Γερμανούς στη διάρκεια της Kατοχής. Ληστοσυμμορίτες οι κομμουνιστές του

Page 14: 17 November (to sort)

΄47 και συμμοριτοπόλεμος ο Eμφύλιος. Δολοφόνοι και κοινοί εγκληματίες οι αντιστασιακοί κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας. Kαμία εξουσία δεν αναγνώρισε σ΄ αυτούς που εξεγέρθηκαν εναντίον της στάτους πολιτικού αγωνιστή, παρά μόνο πολύ μεταγενέστερα. Θα αντιτάξει κάποιος ότι σήμερα δεν έχουμε εμφύλιο ή δικτατορία. Nομίζω ότι είναι επιτακτικό να γίνονται συγκρίσεις ώστε να επαληθεύεται έμπρακτα αν έχουμε πάει μπροστά και να μην επαναπαυόμαστε αυτάρεσκα πίσω από ωραίες λέξεις όπως εθνική ανεξαρτησία ή δημοκρατία. Δεν έχουμε τουρκοκρατία, αλλά έχουμε αμερικανική αυτοκρατορία που αντίθετα στην περιβόητη παγκοσμιοποίηση, δηλώνει ότι δεν δεσμεύεται από κανένα δίκαιο και θα δρα μόνη της, ειρηνικά ή όχι, με μόνο γνώμονα το συμφέρον της. Που επιβάλλεται σε μια σειρά χώρες σαν τη δική μας όχι με παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων αλλά με οικονομικά, πολιτικά και διπλωματικά μέσα, κατά το πρότυπο της Pώμης, μέσω ντόπιου προσωπικού. Eπιβάλλει την πολιτική της στην ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο στα λεγόμενα εθνικά θέματα, στη στρατηγική της χώρας, στους εξοπλισμούς, στη συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς της πολέμους αλλά ακόμη και στον πολιτισμό. Συμπερασματικά μπορεί να μην έχουμε τουρκοκρατία, η εθνική μας ανεξαρτησία όμως είναι από ισχνή έως ανύπαρκτη.

EP.: Δικοί σας άνθρωποι έχουν πει ότι οι συνθήκες κράτησης είναι απαράδεκτες. Tι είναι αυτό που σας κάνει να διαμαρτύρεστε; AΠ.: Πρέπει να θυμίσω ότι είμαι ο μόνος κρατούμενος που βρίσκεται σε παράνομο καθεστώς πλήρους απομόνωσης για πάνω από δύο μήνες, είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, αφού και στο χώρο του προαυλισμού είμαι μόνος. H κατάσταση αυτή αντί να βελτιώνεται, όπως υπόσχονται οι αρμόδιοι, επιδεινώνεται. Mου αλλάζουν συνεχώς χώρο προαυλισμού, χειροτερεύουν οι ώρες επικοινωνίας με το συνήγορό μου, περιορίζουν τις επισκέψεις της συντρόφου μου από δύο ημίωρα την εβδομάδα σε ένα, περιορίζουν την τηλεφωνική επικοινωνία από απεριόριστη που ήταν, σε ουσιαστικά τρία άτομα. O λόγος αυτής της ειδικής μεταχείρισης είναι προφανής: θέλουν μέσω της συνεχούς απομόνωσης να μου προκαλέσουν ψυχολογικές διαταραχές, που θα οδηγήσουν σε ουσιαστική αποσύνθεση της προσωπικότητάς μου, ώστε να μην μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου στη δίκη. Aπ΄ αυτήν την άποψη μια σύγκριση με τη δικτατορία θα ΄ταν πολύ ενδιαφέρουσα. Oπως είπε πρόσφατα ο Ψαραδέλλης, που ΄χε γνωρίσει τις φυλακές της χούντας σαν αντιστασιακός "εγκληματίας", η κατάσταση τότε στις φυλακές γι΄ αυτούς ήταν καλύτερη. Γιατί ναι μεν υπήρχαν τα βασανιστήρια, αλλά είχαν ένα χρονικό τέλος. Mετά οι πολιτικοί κρατούμενοι ήταν όλοι μαζί σε μια πτέρυγα όλη την ημέρα και το βράδυ στα ίδια κελιά. Δηλαδή η αντιμετώπισή τους στη συνέχεια ήταν πιο ανθρώπινη, ενώ σήμερα η απομόνωση δεν έχει χρονικά όρια. Eτσι, η μεν δικτατορία προσπαθούσε να σε σπάσει με τα βασανιστήρια και μετά σε άφηνε σε κανονικό καθεστώς, η δε δημοκρατία προσπαθεί να σε σπάσει μέσω της συνεχούς απομόνωσης. Aς κρίνει ο καθένας αν υπάρχει ουσιαστική διαφορά και ποιο σύστημα σέβεται περισσότερο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

EP.: ΄Eχετε να προσθέσετε κάτι άλλο; AΠ.: Θα ήθελα να εκφράσω τη συγκίνησή μου και τις ειλικρινές ευχαριστίες μου για τα μηνύματα συμπάθειας και συμπαράστασης που έλαβα τόσο απ΄ το χωριό του πατέρα μου, τη Γιαννιτσού και την περιοχή της Λαμίας, όσο και από αλλού. Θα ήθελα να χαιρετήσω αυτόν τον κόσμο και να του πω ότι η στάση του όχι μόνο μου δίνει δύναμη και κουράγιο, αλλά αποδείχνει ότι ο ελληνικός λαός, παρ΄ όλο τον ορυμαγδό συκοφαντιών και ψευδολογιών δύο μηνών, που ξεπέρασε τους αντίστοιχους της δικτατορίας, παραμένει καχύποπτος και δεν πείθεται. Δείχνει ότι είναι ζωντανός, ότι έχει αντιστάσεις και αγωνιστικό φρόνημα. Kαι αυτό είναι το πιο ενθαρρυντικό μήνυμα για όσους αγωνίζονται για πραγματική εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία, ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη.

http://www.iospress.gr/hosted/giotop.htm

Τι γνώριζε ο Πάμπλο, η μυστική συνάντηση και ο άγριος καβγάς στο ΚολωνάκιΗ διπλή ζωή του «Λάμπρου»Ο σύντροφος Αλέξανδρος Γιωτόπουλος και ο αξιότιμος κ. Μιχάλης ΟικονόμουΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 04/08/2002 00:00

Page 15: 17 November (to sort)

Ο Μιχάλης Ράπτης υπερασπίζεται τον εαυτό του το 1990 από τον λίβελο του Δήμου Μπότσαρη. Τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο (αριστερά) τον γνώριζε με το πραγματικό του όνομα

Η πρώτη συνομιλία του «Λάμπρου» με τους άνδρες της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας ήταν μάλλον πεζή: «Λάμπρο, τέλος» του είπε ένας από αυτούς μόλις επιβιβάστηκαν στο ελικόπτερο που θα μετέφερε τον Οικονόμου-Γιωτόπουλο από τους Λειψούς στην Αθήνα. Ο Αλέκος Γιωτόπουλος αντέδρασε χωρίς εμφανή συναισθήματα, κοφτά: «Ούτε Λάμπρος ούτε τέλος». Το «κυνήγι» του «Λάμπρου» από την Ελληνική Αστυνομία διήρκεσε μερικούς μήνες και το «συμπλήρωμα» των κομματιών που έλειπαν αναδείχθηκε ένα από τα προσωπικά πάθη του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. κ. Φώτη Νασιάκου. Συγκέντρωνε τα πάντα, από τα χρόνια του Γιωτόπουλου στο γυμνάσιο του Χαλανδρίου. Η Αστυνομία «έπεσε πάνω» και σε φωτογραφίες του Γιωτόπουλου από την εποχή που 15 ετών μαθητής σύχναζε στα κεντρικά γραφεία της Γαλλικής Ακαδημίας (Annex Central). Τότε η τάξη του είχε πάει ημερήσια εκδρομή στην Αίγινα. Στις φωτογραφίες της εκδρομής που χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του '60 εικονιζόταν και ένας πανεπιστημιακός του Πολυτεχνείου ο οποίος έτυχε να βρίσκεται στο Παρίσι το 1968 και έχει δραστηριότητα στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Ο καθηγητής προσήχθη πριν από δύο εβδομάδες άρον άρον σε αστυνομικό τμήμα νησιού του Αργοσαρωνικού, όπου τα στοιχεία «διασταυρώθηκαν» σε χρόνο μηδέν μέσω μιας πολύ γρήγορης σύνδεσης μόντεμ σε έναν κεντρικό υπολογιστή. «Ηταν εξαιρετικά γρήγορη η διαδικασία και εξαιρετικά επώδυνη για μένα» είπε ο πανεπιστημιακός μιλώντας στο «Βήμα» (σ.σ.: το όνομά του είναι στη διάθεση της Συντάξεως της εφημερίδας). «Επειτα, μέσα σε δευτερόλεπτα, μου είπαν ότι είμαι ελεύθερος να φύγω. Είχαν διασταυρωθεί τα στοιχεία μου και δεν ταίριαζαν».Ο άνθρωπος αυτός δεν ξαναείδε τον «Λάμπρο» μετά την κοινή εποχή τους στο Παρίσι - είχαν μια διαφορά ηλικίας τριών ετών - και από αυτή την άποψη δεν ήταν χρήσιμος στις αρχές. Ο προσαχθείς πανεπιστημιακός θυμάται ότι «πάντα συζητούσαμε τι έχει γίνει ο Λάμπρος». Πίστευε και αυτός στον «μύθο» ότι «ο Λάμπρος ερωτεύτηκε μια όμορφη Πολωνέζα και εγκαταστάθηκε στην Πολωνία». Ο ίδιος ο Γιωτόπουλος απέδωσε τη χρήση του ονόματος Μιχάλης Οικονόμου στην ανάγκη να έχει διαβατήριο με άλλο όνομα όταν «χτυπήθηκε» ως στέλεχος της Λαϊκής Επαναστατικής Αντίστασης (ΛΕΑ). Σύμφωνα με μαρτυρίες πρώην συντρόφων του, ο Γιωτόπουλος «μπαινόβγαινε» στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας με διαφορετικά διαβατήρια, ακολουθούσε διαφορετικούς δρόμους αλλά καθοδηγούσε την οργάνωσή του - μαζί με άλλους - με «σιδερένιο χέρι»: τα μέλη της ηγεσίας της οργάνωσης ήταν διορισμένα

Page 16: 17 November (to sort)

(κοοπτάτσια), όπως συνέβαινε με τα μέλη των ηγεσιών και άλλων αντιδικτατορικών οργανώσεων. Μέσα στη δικτατορία, αυτή η πολιτική ήταν επιβεβλημένη, συνέδρια δεν ήταν δυνατόν να γίνουν. Οταν το 1973 «χτυπιέται» η ΛΕΑ από μια έκρηξη σε εργαστήριο φύλαξης εκρηκτικών στην Κυψέλη, η Αστυνομία συλλαμβάνει δεκάδες μέλη της αλλά ο Γιωτόπουλος μένει αλώβητος. Ή σχεδόν αλώβητος. Γιατί σε ένα σήμα των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών όπου αποτυπώνεται ένα γαλλικό «χτύπημα» κατά της ΛΕΑ το 1973 οι Γάλλοι περιλαμβάνουν το όνομα Αλέκος Γιωτόπουλος, γεννημένος το 1944 στο Παρίσι. Η Αστυνομία υπολογίζει ότι αυτή την εποχή ο Αλέκος Γιωτόπουλος καταλήγει στη χρήση του ονόματος Μιχάλης Οικονόμου, άλλοι όμως που γνωρίζουν περισσότερα από την ΕΛ.ΑΣ. ξέρουν ότι ο Γιωτόπουλος χρησιμοποιεί αυτό το όνομα - του πρώτου Γραμματέα του ΣΕΚΕ στην Ελλάδα - από το ταξίδι στην Κούβα το 1968. Με αυτό το όνομα δεν κυκλοφορεί μετά την πτώση της χούντας στην Αθήνα, επιχειρώντας να στρατολογήσει μέλη των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στην «ένοπλη πάλη». Ο Γιωτόπουλος έχει συγκεκριμένες απόψεις για την «ένοπλη προπαγάνδα», επιχειρηματολογώντας υπέρ της «κλειστής οργάνωσης στελεχών» που βρίσκεται στην «πρωτοπορία». Ο «μαζικός χώρος» είναι προνομιακός για τη στρατολόγηση νέων μελών αλλά όχι αναγκαίος για την ύπαρξη της «πρωτοπορίας». Η οργάνωση ιδρύεται στις 17 Νοεμβρίου του 1974 όπως δείχνει η προκήρυξη της δολοφονίας του Γουέλς: «... Το σύνθημα "έξω οι Αμερικάνοι" που ήταν από τα βασικά της εξέγερσης της 17 Νοέμβρη, που κυριαρχούσε πανελλήνια από τις 24 Ιούλη και που βροντοφώναξαν οι ένα εκατομμύριο διαδηλωτές στις 17 Νοέμβρη, παραμένει ανεκπλήρωτο» γράφει ο συντάκτης της προκήρυξης της δολοφονίας του Ρίτσαρντ Γουέλς. Η αστυνομία τον θέλει να κυκλοφορεί υπό καθεστώς «ημιπαρανομίας», επενδύοντας το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στη συγκέντρωση πληροφοριών για τους στόχους τους οποίους ήθελε να «χτυπήσει» η οργάνωση. Στην πραγματικότητα κυκλοφορεί στην Αθήνα με το όνομά του, Αλέκος Γιωτόπουλος, για όσους τον γνωρίζουν και με το Μιχάλης Οικονόμου για όσους δεν τον γνωρίζουν.

Ο «μεγάλος παππούς» της τρομοκρατίας Στις 20 Οκτωβρίου 1991, ο «σύντροφος» του πατέρα του Γιωτόπουλου Μιχάλης Ράπτης θα γράψει στο «Βήμα»: «Θεωρούσα ότι επρόκειτο μάλλον για μια "ακροαριστερή" μικρή ομάδα "μαοϊκής" ιδεολογικής προέλευσης, που είχε ως κύριο στόχο της να χτυπήσει, να "τιμωρήσει" όσους συνέβαλαν στην εγκαθίδρυση και λειτουργία της χούντας του 1967. Ξέρω τώρα το ίδιο καλά όσο και οι αρμόδιες υπηρεσίες στη Γαλλία και την Ελλάδα ότι στα χρόνια 1975-77 (τουλάχιστον) η οργάνωση αυτή έχαιρε μεγάλης συμπάθειας όχι μόνο σε ευρύ κύκλο νέων και πολιτών στην Ελλάδα και το Παρίσι...».Η εκτίμηση του Μιχάλη Ράπτη είναι απολύτως σωστή, αν και η Αστυνομία δεν είναι βέβαιη ότι γνώριζε τη νέα ιδιότητα και το νέο όνομα του Αλέκου Γιωτόπουλου. «Υπάρχει ένας κύκλος ανθρώπων στην Αθήνα και στο Παρίσι που εξακολουθούν να γνωρίζουν τον κύριο Οικονόμου ως κύριο Γιωτόπουλο. Ο Γιωτόπουλος και στην Αθήνα και στο Παρίσι χρησιμοποιεί και τα δύο ονόματα...». Αλλά το ίδιο διάστημα πάρα πολλοί άνθρωποι συναντούν και γνωρίζουν στην Αθήνα τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο με αυτό το όνομα, το όνομα Αλέξανδρος Γιωτόπουλος είναι αυτό που χρησιμοποιεί κυρίως στην κοινωνική του ζωή, σε εκθέσεις, παρουσιάσεις βιβλίων και συναντήσεις με παλιούς συντρόφους. Ο Γιωτόπουλος το διάστημα αυτό είναι ο «επιχειρησιακός αρχηγός της οργάνωσης», ένας από τους«Νικήτες» της, ο πρώτος. Στη σημειολογία της 17Ν το ψευδώνυμο «Λάμπρος» έχει ο αρχηγός της οργάνωσης και το ψευδώνυμο «Νικήτας» ο υπ'

Page 17: 17 November (to sort)

αριθμόν 2, ο επιχειρησιακός αρχηγός. Παρ' όλα αυτά η αδελφή του Λάουρα είχε να τον δει 27 χρόνια. Ορισμένοι από τους ανθρώπους που γνωρίζουν από την εποχή της χούντας τις οργανωτικές δυνατότητες και την ικανότητά του να παράγει ιδεολογία πιστεύουν ότι πίσω από τον Γιωτόπουλο βρίσκεται ένας άλλος αρχηγός... Αυτός «εγγυάται» την αξιοπιστία όσων μεταβαίνουν στην Κούβα το 1968 και αυτός «εγγυάται» την αξιοπιστία του Γιωτόπουλου όταν συνομιλεί με τους άλλους ηγέτες των ενόπλων ομάδων. «Δεν είναι ένα από τα πρόσωπα που αναζητά σήμερα η Αστυνομία» λέει με βεβαιότητα ένας άνθρωπος που είδε τον Αλέκο Γιωτόπουλο για τελευταία φορά το 1975. Ο «Λάμπρος» της πρώτης περιόδου, λένε, είναι ένας... άλλος. Η Αστυνομία υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από την κατάθεση του Παύλου Σερίφη αλλά και από το ύφος της πρώτης προκήρυξης, που διακρίνεται από τις εμμονές του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου (οι φράσεις όπως «ξέφραγο αμπέλι», αναφορά στο Κυπριακό). Πολλοί άνθρωποι του «ευρύτερου χώρου της σύγκρουσης με το κράτος» λένε με σιγουριά ότι από την αρχική ιδρυτική ομάδα της 17Ν δεν ζουν πλέον «τέσσερα άτομα ». Το ερώτημα ποιος ήταν σε αυτή την αρχική ηγετική ομάδα ίσως να μην έχει καμία αξία για την Αστυνομία. Ισως όμως και να έχει. Στην παρουσίαση της σύλληψης του Αλέκου Γιωτόπουλου ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Φώτης Νασιάκος αναφέρει ότι ο κ. Γιωτόπουλος είναι «ο καθοδηγητής της οργάνωσης...». Αλλά ο σημερινός καθοδηγητής δεν είναι υποχρεωτικά ο πρώτος. «Υπάρχει ένας άλλος "Λάμπρος" πριν από τον σημερινό» υποστηρίζουν κάποιοι που γνωρίζουν τι συνέβη τις ημέρες του 1974 όταν σχηματίζονταν οι οργανώσεις του «ένοπλου αγώνα». «Ο Γιωτόπουλος είναι αυτός που έμεινε από τους παππούδες...». Και οι υπόλοιποι; Αυτοί που εγκατέλειψαν τη 17Ν το 1980 και αυτοί που διαφώνησαν με τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη; Τι σχέση έχουν οι «αδρανοποιημένοι της 17Ν» με το κουβάρι που άρχισε να ξετυλίγεται από τις 29 Ιουνίου στον Πειραιά; Τι σχέση είχαν με άλλες οργανώσεις της ένοπλης βίας; Υπάρχουν «παππούδες» σε δύο οργανώσεις; Στις 20 Οκτωβρίου 1991, στο άρθρο του στο «Βήμα» ο Μιχάλης Ράπτης («Πάμπλο») απευθύνεται προς τη 17Ν υπονοώντας σαφώς ότι η οργάνωση έχει μεταλλαχθεί μετά τις δολοφονίες των Π. Μπακογιάννη και Τσετίν Γκοργκίου και τη δολοφονική απόπειρα κατά του Β. Βαρδινογιάννη. Γράφει: «Η Ελλάδα σήμερα περνά σε μαφιόζικη αναβάθμισή της. Μαφιόζικα συγκροτήματα αρπάζουν ό,τι μπορούν, κυκλώματα κάθε είδους έχουν αρχίσει να νέμονται την οικονομία, το κράτος, την κοινωνία, εφορμούν ακάθεκτα, αρπάζουν από εδώ και από εκεί ό,τι μπορούν, από νοσοκομεία έως βραχονησίδες... μοιράζεις όταν μπορείς "φακελάκια" παντού, αγοράζεις "υπηρεσίες" ακόμα και "τρομοκρατικές"». Το άρθρο γράφεται για την οργάνωση του Γιωτόπουλου, αλλά κάποιοι συναγωνιστές του Γιωτόπουλου στον αντιδικτατορικό αγώνα εκτιμούν ότι απευθύνεται «σε έναν άλλο ηγέτη της οργάνωσης που έχει χάσει τον έλεγχο». Είναι άραγε ο πρώτος «Λάμπρος»; Της γραπτής αλληλογραφίας προηγείται ένας έντονος διάλογος του Μιχάλη Ράπτη με δύο άνδρες και μία γυναίκα στην πλατεία Κολωνακίου το 1988. Ο ένας είναι ο Γιωτόπουλος. Ο διάλογος είναι έντονος, διαρκεί δυόμισι ώρες και τελειώνει με ανταλλαγή ύβρεων. Ο Ράπτης αποκαλεί τους συνομιλητές του «ανόητους», αυτοί τον συμβουλεύουν να «αυτοκτονήσει» ως γέρος «αστός πολιτικός». Τις ίδιες εκφράσεις χρησιμοποιεί και η προκήρυξη της 17Ν που απαντά στο άρθρο τού «Πάμπλο» στο Βήμα (20 Οκτωβριου 1991). Ο Μιχάλης Ράπτης δεν είχε πάρει ο ίδιος την πρωτοβουλία για τη συνάντηση αυτή. Ούτε και οι συνομιλητές του...

Τάσος Τέλλογλου (;)http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=144507

Page 18: 17 November (to sort)

ΚΙ ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟ

Η «17 Νοέμβρη» και ο Ανταγωνισμός των Μυστικών ΥπηρεσιώνTA ΑΓΝΩΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Γράφει ο ΣΑΚΗΣ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗΣ

Η επαναστατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» (17Ν) δημιούργησε έναν αληθινό μύθο δρώντας και παραμένοντας ασύλληπτη και ανεξιχνίαστη για 27 ολόκληρα χρόνια. Δολοφόνησε πάνω από 20 ανθρώπους, επιτέθηκε σε αστυνομικούς, επιχειρηματίες, πολιτικούς, ξένους διπλωμάτες, τοποθέτησε βόμβες, λήστεψε τράπεζες, έκλεψε πυρομαχικά και όπλα από το στρατό, χρησιμοποίησε ρουκέτες και παγιδευμένα αυτοκίνητα, γελοιοποίησε δε τους διώκτες της. Συνήθιζε δε να στέλνει πολυσέλιδες προκηρύξεις σε εφημερίδες, όπου εξέφραζε την ιδεολογία της και τους στόχους της.

Μυστικές Υπηρεσίες Πίσω από την Πρώιμη Δράση της 17 Ν;

Από την αρχή της δράσης της, τη δεκαετία του 1970, άρχισε να κυκλοφορεί η άποψη, πως πίσω από τους τρομοκράτες βρίσκονταν ξένες μυστικές υπηρεσίες. Η εκδοχή αυτή γεννήθηκε όχι μόνο από το πολιτικό κλίμα της εποχής αλλά και επειδή πρώτο θύμα της υπήρξε ο Αμερικανός διπλωμάτης Ρίτσαρντ Γουέλς, που χαρακτηρίσθηκε επικεφαλής κλιμακίου της CIA στην Ελλάδα. Ο Ρίτσαρντ Γουέλς δολοφονήθηκε το Δεκέμβριο του 1975 και οι εφημερίδες έγραψαν τότε πως πρόκειται για «πόλεμο ξένων μυστικών υπηρεσιών». Ακόμη και όταν οι τρομοκράτες έστειλαν, μετά από λίγες ημέρες, την πρώτη προκήρυξη τους κανείς δεν τους πίστεψε. Όλοι θεώρησαν πως η 17 Ν είναι ένα είδος «βιτρίνας» ξένων πρακτόρων. Όπως ήταν φυσικό, οι πρώτες υποψίες των αρχών αλλά και των αμερικανών, έπεσαν τότε στους Σοβιετικούς και την KGB. Θεωρήθηκε πως μόνον η σοβιετική είχε την ικανότητα και το θάρρος να δολοφονήσει έναν αμερικανό πράκτορα-διπλωμάτη στην Αθήνα, την επαύριο της πτώσης της Χούντας.

Ένα χρόνο αργότερα όμως, η 17 Ν ξαναχτύπησε. Ο απότακτος αξιωματικός της αστυνομίας Ε. Μάλλιος, γνωστός βασανιστής επί Χούντας, δολοφονήθηκε με το ίδιο όπλο το Δεκέμβριο του 1976. Η κοινή γνώμη δεν θρήνησε καθόλου την εκτέλεση του θύματος, αλλά στην κηδεία του έγιναν σοβαρά επεισόδια, όταν ακροδεξιοί χτύπησαν δημοσιογράφους.

Η 17 Ν με προκήρυξη της ανέλαβε την ευθύνη. Τον Ιούλιο του 1978 δολοφονείται ο απότακτος αστυνομικός και γνωστός βασανιστής επί Χούντας Μπάμπαλης. Την ευθύνη ανέλαβε με προκήρυξη η οργάνωση «Ιούνης 1978» που δεν επανεμφανίσθηκε. Επρόκειτο πάλι για τη 17 Ν με άλλο όνομα. Το φθινόπωρο του 1980, πυρπολώντας και καταστρέφοντας μία σειρά από πολυκαταστήματα όπως ο Κατράντζος, το Μινιόν, ο Κλαουδάτος κτλ. Την ευθύνη αναλαμβάνει η οργάνωση «Οκτώβρης 80’» που δεν επανεμφανίσθηκε.

Η Νέα Γενιά των Μελών της 17 Ν και η Δολοφονική Δράση της

Τον Ιανουάριο του 1981 δολοφονείται ο υποδιοικητής των ΜΑΤ Πέτρου, μαζί με τον οδηγό του Σταμούλη. Η 17 Ν με προκήρυξη αναλαμβάνει την ευθύνη και ως δικαιολογία προβάλλει τον φοβερό ξυλοδαρμό διαδηλωτών από ΜΑΤ την νύχτα της 17 Νοεμβρίου 1980 με δεκάδες τραυματίες και δύο νεκρούς. Ως τις αρχές της δεκαετίας του 1980 λοιπόν η 17 Ν είχε δολοφονήσει 5 άτομα. Η έντονη δράση της όμως επρόκειτο να αρχίσει την αμέσως επόμενη χρονιά χάρη στη στρατολόγηση μίας νέας γενιάς μελών

Page 19: 17 November (to sort)

όπως οι αδελφοί Ξηρού, ο Κουφοντίνας και άλλοι. Η νέα περίοδος(επίσημης) δράσης της 17 Ν εγκαινιάστηκε στις 17 Νοεμβρίου 1983 με τη δολοφονία του Ελληνοαμερικανού πλοιάρχου των ΗΠΑ Τζωρτζ Τσάντες. Έξι-Επτά μήνες νωρίτερα όμως, είχε δολοφονηθεί μέσα στο γραφείο του ο εκδότης της Βραδυνής Γ. Αθανασιάδης. Τότε την ευθύνη είχε αναλάβει η οργάνωση «Αντιστρατιωτική Πάλη» που δεν επανεμφανίσθηκε.

Το καλοκαίρι του 1984 η 17 Ν πυροβόλησε και τραυμάτισε τον Αμερικανό λοχία Ρόμπερτ Τζάντ της αμερικάνικης υπηρεσίας JUSMAG. Τον Απρίλιο του 1985 η 17 Ν δολοφονεί τον εκδότη της Απογευματινής και πρώην πολιτικό συνεργάτη της Χούντας Ν. Μομφεράτο και τον οδηγό του . Το Νοέμβριο ανατινάζει ένα λεωφορείο των ΜΑΤ με θύμα έναν αστυνομικό. Τον Απρίλιο του 1986 δολοφονείται ο ιδιοκτήτης της Χαλυβουργικής Δημ. Αγγελόπουλος, της γνωστής οικογένειας επιχειρηματιών. Ο κατάλογος των θυμάτων πλέον μεγαλώνει συνεχώς: ο βιομήχανος Μποδοσάκης (1988), ο αμερικανός ναυτικός ακόλουθος Νορντίν(1988), οι εισαγγελείς Ανδρουλιδάκης και Ταρασουλέας(1989), ο βουλευτής Μπακογιάννης(1989), δύο τούρκοι διπλωμάτες το 1991 και το 1994, ο Ρ.Στιούαρτ, ένας ακόμη αμερικανός στρατιωτικός, ο τραπεζίτης Βρανόπουλος(1994), ο εφοπλιστής Περατικός (1997) και τελευταίος ο βρετανός Ταξίαρχος Σώντερς. Επιπλέον, από απόπειρες δολοφονίας της 17 Ν σώθηκαν ο βουλευτής Γ. Πέτσος, ο υπουργός Παλαιοκρασσάς και ο βιομήχανος Βαρδινογιάννης…

Θεωρίες Συνωμοσίας για τη 17 Ν

Εκτός από όλα αυτά, η 17 Ν εισέβαλλε σε αστυνομικό τμήμα το 1988, αφοπλίζοντας το προσωπικό και έκλεψε όπλα. Το 1990 δε, έκλεψε αντιαρματικά Μπαζούκας από το πολεμικό μουσείο και ρουκέτες από στρατόπεδο της Λάρισας(!) τις οποίες χρησιμοποίησε σε πολλές επιθέσεις στα επόμενα χρόνια. Η δράση της 17 Ν έφερε την αστυνομία και τις ελληνικές κυβερνήσεις σε πολύ δύσκολη θέση. Οι ΗΠΑ πίεζαν για την σύλληψη των δραστών αλλά τη δεκαετία του 1980, στην πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ, οι ελληνο-αμερικανικές σχέσεις δεν ήταν καθόλου καλές. Άρχισε τότε να κατηγορείται το ΠΑΣΟΚ για συνέργια ή συγκάλυψη των τρομοκρατικών ενεργειών. Κύκλοι της Δεξιάς έλεγαν πως η 17 Ν είναι συνέχεια του ΠΑΚ, της παλιάς αντιδικτατορικής οργάνωσης που είχε ιδρύσει το 1968 ο Ανδρέας Παπανδρέου. Οι κομμουνιστές πάλι υποστήριζαν πως πρόκειται για προβοκάτσιες της CIA κτλ. αλλά μία τέτοια άποψη δεν φαινόταν καθόλου λογική. Άλλοι υποψιάζονταν την KGB και οι πιο ακροδεξιοί την ισραηλινή MOSSAD ή τους Άραβες. Γενικά, πολλοί λίγοι μπορούσαν να παραδεχθούν ότι πρόκειται για μία αριστεριστική εξτρεμιστική οργάνωση διότι υπερτιμούσαν τις ικανότητες των διωκτικών αρχών και υποτιμούσαν τις ικανότητες των αριστεριστών τρομοκρατών. Αν η 17 Ν είναι απλώς τρομοκράτες, έλεγαν, πως είναι δυνατόν να μην τους είχε εντοπίσει η πανίσχυρη CIA, η ΚΥΠ και η ασφάλεια; Όσο δε τα χτυπήματα γινόταν πιο θεαματικά με τις ρουκέτες και τα παγιδευμένα αυτοκίνητα, τόσο αυξανόταν η αμηχανία και το μυστήριο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1990-1993 που είχε υποσχεθεί την πάταξη της τρομοκρατίας, δεν πέτυχε τίποτα απολύτως. Οι θεωρίες περί σχέσεως του ΠΑΣΟΚ με την 17 Ν άρχισαν πια να καταρρέουν. Επιπλέον, με την πτώση και διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991, έγινε φανερό πως ούτε η KGB μπορούσε να είναι πίσω από την 17 Ν. Το μυστήριο λοιπόν γινόταν όλο και πυκνότερο μετά το 1990, οι Αμερικανοί ήταν εξοργισμένοι και οι αρχές έπεφταν σε γκάφες. Προσπάθειες που έγιναν να διαπιστωθεί, αν η 17 Ν συνδέει με ευρωπαϊκές τρομοκρατικές οργανώσεις όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία και η RAF στην Γερμανία, δεν απέδωσαν. Η 17 Ν δεν φαινόταν να έχει δεσμούς ούτε με τις μυστικές υπηρεσίες(STASI) της Ανατολικής Γερμανίας, ούτε με Άραβες τρομοκράτες. Η μόνη πιθανή διασύνδεση με αλλοδαπές ομάδες, ήταν με τούρκους ακροαριστερούς, εξαιτίας της δολοφονίας δύο τούρκων διπλωματών το 1994 και το 1994 από τη 17 Ν.

Οι αρχές διατυπώσει τότε τη θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων, σύμφωνα με την οποία η 17 Ν και όλες οι άλλες εγχώριες τρομοκρατικές ομάδες όπως ο ΕΛΑ, η 1η Μάη, συνδέονταν μεταξύ τους. Οι τρομοκράτες όμως χρησιμοποιούσαν ένα πλήθος από ονομασίες οργανώσεων για να προκαλέσουν σύγχυση στις αρχές και για να φαίνονται… πολλοί. Η Ασφάλεια λοιπόν, πίστευε πως υπάρχει ένας κεντρικός κορμός- πυρήνας με πολλά παρακλάδια. Οι αναλύσεις όμως του κειμένου που έστελναν οι εξτρεμιστές σε εφημερίδες έδειχναν σημαντικές διαφορές. Το πιο πιθανό ήταν πως υπήρχαν λίγες

Page 20: 17 November (to sort)

ανεξάρτητες μεταξύ τους τρομοκρατικές ομάδες που συχνά χρησιμοποιούσαν και άλλα ονόματα. Από την αρχή υπήρχε έντονη πεποίθηση πως οι τρομοκράτες θα έπρεπε να έχουν κάποιες επαφές με τους κύκλους των αναρχικών και των αριστεριστών, στον οποίο από παράδοση η αστυνομία προσπαθούσε να διοχετεύσει πράκτορες και να βρει πληροφοριοδότες.

Η Ελληνική Αστυνομία Έστησε Ψεύτικες «Τρομοκρατικές Οργανώσεις» για να Ανακαλύψει την Αληθινή!

Σύμφωνα με αρκετές μαρτυρίες οι διωκτικές αρχές χρησιμοποίησαν αθέμιτους τρόπους –εκτός από τις κλασικές παρακολουθήσεις– στήνοντας… ψεύτικες τρομοκρατικές ομάδες(!), που τοποθέτησαν βόμβες και έστειλαν προκηρύξεις, προκειμένου να έρθουν σε επαφή με τους αληθινούς τρομοκράτες. Μία τέτοια οργάνωση δόλωμα ήταν οι «Αντιεξουσιαστικές Μάζες» που έστειλε μία προκήρυξη όπου κατηγορούσε τους πολιτικούς ότι μετέτρεψαν τον ιερό χώρο του κοινοβουλίου σε καφενείο. Μία εφημερίδα έγραψε τότε αστειευόμενη πως υπάρχουν «κεντρώοι τρομοκράτες»(!).

Το 1993 σε ένα βιβλίο που εξέδωσε ο γνωστός βουλευτής της ΝΔ Πάνος Καμμένος, συνέδεε τη 17 Ν με το παλαιό ΠΑΚ και υποδείκνυε σαν αρχηγό της τον Μιχάλη Ράπτη ή Πάμπλο, γνωστό τροτσκιστή, 82 ετών τότε. Ο Μ. Ράπτης είχε δράσει και συμμετάσχει σε πολιτικούς αγώνες σε διάφορες χώρες του εξωτερικού όπως η Αλγερία, η Πορτογαλία και η Χιλή. Ο Π. Καμμένος έμπλεξε βέβαια με αγωγές στα δικαστήρια. Ο Μ. Ράπτης απεβίωσε τελικά το 1995.

Η Καθοριστική Εμπλοκή της Σκότλαντ Γιάρντ και της ΜΙ 6

Το τελευταίο μεγάλο χτύπημα της 17 Ν υπήρξε η δολοφονία του Βρετανού στρατιωτικού ακόλουθου ταξίαρχου Στ. Σώντερς στις 8 Ιουνίου 2000. Η δολοφονία αυτή έφερε μία καμπή στις διωκτικές έρευνες. Για πρώτη φορά είχε δολοφονηθεί Βρετανός και η αγγλική κυβέρνηση, απαίτησε πλήρη συνεργασία από τις ελληνικές αρχές. Στελέχη της Σκότλαντ Γιαρντ αλλά και της ΜΙ 6 στάλθηκαν στην Αθήνα για έρευνες. Οι Βρετανοί είχαν μεγάλη πείρα σε ζητήματα τρομοκρατίας, εξαιτίας της μακροχρόνιας αντιπαράθεσης τους με τον IRA όχι μόνο στην Ιρλανδία αλλά και στην ίδια την Αγγλία. Όταν έφθασαν στην Ελλάδα οι Βρετανοί πράκτορες, διαπίστωσαν πολύ γρήγορα τις μεγάλες αδυναμίες των ελληνικών διωκτικών αρχών και αποφάσισαν να πάρουν οι ίδιοι την πρωτοβουλία. Το βασικό σκεπτικό ήταν πως έπρεπε να αρχίσουν μία μακρόχρονη έρευνα από την αρχή, από το 1975 που πρωτοεμφανίσθηκε η 17 Ν. Άρχισαν να αναζητούν και να προσεγγίζουν όλους όσους είχαν αναπτύξει παράνομη δράση κατά της Χούντας με συστηματικό τρόπο θεωρώντας πως κάποιοι από αυτούς γνώριζαν τους ιδρυτές της 17 Ν. Επανεξέτασαν επίσης όλα τα στοιχεία που διέθεταν οι ελληνικές αρχές.

Υπήρχε πράγματι ένας αριθμός αντιδικτατορικών αγωνιστών που αργότερα είχε παραμείνει στην αφάνεια, δίχως να γνωστοποιηθούν τα ονόματα τους. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους αναζήτησαν οι Βρετανοί την προέλευση της 17 Ν. Έψαξαν να βρουν ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, τι απέγιναν στην συνέχεια και που βρίσκονταν. Πήραν πληροφορίες επίσης από παλιούς αξιωματικούς της αστυνομίας επί Χούντας. Βρήκαν πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους και τους ζήτησαν φιλικά πληροφορίες. Είχε μεγάλη σημασία να εξασφαλίσουν την φιλική συνεργασία τους και όχι να τους τρομοκρατήσουν. Αν λοιπόν τα ίχνη ορισμένων από αυτούς είχαν χαθεί όλα αυτά τα χρόνια, αυτομάτως θεωρούνταν πιο ύποπτοι. Οι Έλληνες αντιχουντικοί επί δικτατορίας είχαν ορμητήριο πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Σουηδία, την Ολλανδία, την Αυστρία, την Ιταλία, το Βέλγιο. Οι αστυνομίες των χωρών αυτών είχαν φροντίσει να ενημερώνονται για ανατρεπτικές ενέργειες που προετοιμάζονταν από τους εξόριστους, όσο μπορούσαν. Αυτές τις πληροφορίες που είχαν παραμείνει στα αρχεία των ευρωπαϊκών αστυνομιών αναζήτησαν οι Βρετανοί. Διαθέτοντας κύρος πολύ μεγαλύτερο των ελληνικών αρχών πέτυχαν την πλήρη συνεργασία των υπηρεσιών των χωρών της Ευρώπης. Έτσι μπόρεσαν να εντοπίσουν τα ονόματα κάποιων, τα ίχνη των οποίων «χάθηκαν» μετά το 1974. Ένας από αυτούς ήταν ο Αλεξάνδρος Γιωτόπουλος, που είχε αλλάξει όνομα σε Μισέλ Οικονόμου. Ο Γιωτόπουλος ήταν μέλος αντιχουντικής ομάδας ως φοιτητής στη Γαλλία. Είχε έλθει παράνομα στην Ελλάδα επί Χούντας και ξαναέφυγε χωρίς να συλληφθεί. Οι Βρετανοί αναζήτησαν τους τότε συνεργάτες του οι οποίοι βεβαίωναν πως είχαν πολλά χρόνια να τον δουν έκτοτε. Αυτό αρκούσε για να θεωρηθεί βασικός ύποπτος. Οι υποψίες όμως δεν αποτελούν και νομικές αποδείξεις και γι’ αυτό επιδίωξαν τον εντοπισμό και την

Page 21: 17 November (to sort)

παρακολούθηση του. Όταν έσκασε η βόμβα στα χέρια του Σάββα Ξηρού, οι αρχές ήταν ήδη κοντά στον Αλέκανδρο Γιωτόπουλο, στις 29 Ιουνίου 2002. Από τις ομολογίες του αδελφού Ξηρού, μέσα σε 2-3 εβδομάδες η 17 Ν εξαρθρώθηκε. Ο Γιωτόπουλος συνελήφθη μαζί με άλλα 16 άτομα. Είχαν τότε πει ότι η ομολογία του Σάββα Ξηρού οφειλόταν σε ψυχοφάρμακα που του έδωσαν. Κάτι τέτοιο όμως δεν ερμηνεύει καθόλου την ομολογία του αδελφού του Χριστόδουλου Ξηρού.

Γιατί Ομολόγησε Τόσο Εύκολα ο Σάββας Ξηρός;

Η αλήθεια στο ζήτημα αυτό είναι κάπως πιο απλά. Ο Σάββας Ξηρός τραυματίσθηκε σοβαρά και έχασε την όραση του. Στους σοβαρά τραυματίες, οι θεράποντες δίνουν πάντα διάφορα φάρμακα. Στους τραυματίες πολέμου έδιναν παλιά μορφίνη. Τα φάρμακα αυτά έχουν επίδραση ηρεμιστική και αγχολυτική και ουσιαστική. Δρουν όπως τα ναρκωτικά. Άρα επηρέασαν σημαντικά τη διάθεση του Σάββα Ξηρού. Εκτός όμως από τα φάρμακα σημασία έχει και η ψυχολογία του ανθρώπου που είναι βαριά τραυματίας και έχει χάσει το φως του, νιώθοντας απροστάτευτος. Ένας άνθρωπος σε τέτοια κατάσταση δεν διαφέρει πολύ από κάποιον που βρίσκεται στον καναπέ ενός ψυχαναλυτή(!). Οφείλουμε να τονίσουμε επίσης πως ο Σάββας Ξηρός ως υιός ιερέα-και μάλιστα πρώην παλαιοημερολογίτη είχε λάβει από μικρός αυστηρή θρησκευτική αγωγή. Η αγωγή αυτή άφησε έντονα τα ίχνη της επάνω του, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ασχολούνταν με αγιογραφίες. Άλλωστε η ψυχολογία των φανατικών της άκρας Αριστεράς είχε πολλά κοινά σημεία με την εσχατολογική νοοτροπία των θρησκόληπτων. Πιθανότατα δε, ίσως και λόγω ηλικίας, ο Σάββας Ξηρός σκεφτόταν να αποσυρθεί από την ενεργό δράση όπως και ο αδερφός του. Ο τραυματισμός από την έκρηξη λοιπόν, μαζί με τα αναγκαία ηρεμιστικά φάρμακα και την απώλεια όρασης, είχαν ένα καταλυτικό ψυχολογικό αποτέλεσμα. Ο φόβος έφερε το συναίσθημα της ενοχής στην επιφάνεια και την ανάγκη της εξομολόγησης ως κάθαρση. Πρόκειται για πολύ γνωστό ψυχολογικό φαινόμενο. Τα είπε όλα και ένοιωσε καλύτερα. Φυσικά, όταν βελτιώθηκε η κατάσταση του αργότερα, αρνήθηκε πως η ομολογία του ήταν εκούσια, γιατί ντράπηκε τους συντρόφους του και τη γυναίκα του. Πρόκειται επίσης για φυσιολογική αντίδραση.

Η Απομυθοποίηση της 17 Ν

Η κοινή γνώμη, ο τύπος, οι πολιτικοί, οι αναλυτές εξεπλάγησαν όχι μόνο από την ταχύτατη εξάρθρωση της 17 Ν, αλλά και από την αποκάλυψη των μελών της. Το μυστήριο 27 ετών διαλύθηκε, παίρνοντας μαζί τη γοητεία που δημιουργεί κάθε τέτοια υπόθεση. Ώστε λοιπόν ήταν απλώς μιάμιση ντουζίνα από συνηθισμένους ανθρώπους αυτοί που είχαν φέρει σε απόγνωση την αστυνομία, την ΚΥΠ, την ίδια την CIA; Πολλοί δεν θέλησαν να δεχθούν αυτή την εκδοχή και επιμένουν πως υπάρχουν και άλλοι, ασύλληπτοι. Όμως στις 5 Σεπτεμβρίου ο Δημήτρης Κουφοντίνας παραδόθηκε από μόνος του, βάζοντας τέρμα σε αυτέ στις φημολογίες. Τι απογοήτευση όμως(!). Ούτε ένοπλη αντίσταση προέβαλαν οι τρομοκράτες, ούτε έπεσαν ηρωικά, ούτε πράκτορες ήταν, ούτε υπεράνθρωποι, ούτε σημαντική μόρφωση είχαν. Μεγάλη απομυθοποίηση όλων των θεωριών συνομωσίας που είχαν αναπτυχθεί ως τότε. Οι ίδιοι οι συλληφθέντες μάλιστα δεν φαίνονταν και πολύ έξυπνοι, αλλά το αντίθετο. Πίσω λοιπόν από μία τρομοκρατική οργάνωση δεν βρισκόταν κάποιος «σατανικός εγκέφαλος» αλλά αφελείς άνθρωποι.

Οι οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας όμως επέμεναν πως υπάρχουν και άλλοι πιο σημαντικοί πίσω από τους συλληφθέντες. Άλλωστε, το 1975-1976 όλοι σχεδόν ήταν έφηβοι ή παιδιά. Ήταν μόνος λοιπόν ο Γιωτόπουλος τότε(;) όταν δολοφονήθηκαν οι Μάλλιος και Γουέλς. Σύμφωνα με το συλληφθέντα Παύλο Σερίφη, στον αρχικό πυρήνα υπήρχαν τέσσερα άτομα, κι ανάμεσα τους ο ίδιος, ο τότε συνδικαλιστής Γιάννης Σερίφης, που συνελήφθη το 1997 αλλά αθωώθηκε, ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος και κάποια γυναίκα η οποία πιθανώς ονομαζόταν Άννα. Ο Γιάννης Σερίφης παραπέμφθηκε ξανά σε δίκη, αλλά αθωώθηκε λόγω έλλειψης αποδείξεων. Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος καταδικάστηκε, δίχως να παραδεχθεί ποτέ την ενοχή του που οι περισσότεροι από τους άλλους ομολόγησαν. Από τα όσα έχουν προκύψει και από τις προσωπικότητες των συλληφθέντων-καταδικασθέντων, το σενάριο περί ξένων μυστικών υπηρεσιών που ήταν πίσω από τη 17 Ν φαίνεται να καταρρίπτεται εντελώς. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν υποκινηθεί από προσωπικά ιδεολογικά κίνητρα. Μπορούν να χαρακτηρισθούν εγκληματίες και φανατικοί ανόητοι, αλλά όχι πράκτορες. Άλλωστε, ποιων μυστικών υπηρεσιών όργανα να ήταν, αφού είχαν χτυπήσει Αμερικανούς, έναν Άγγλο, δύο Τούρκους και το σπίτι του Γερμανού πρέσβη; Ποιες άλλες χώρες έχουν ισχυρές μυστικές υπηρεσίες που ενδιαφέρονται για την Ελλάδα; Ο μόνος από τους καταδικασθέντες που ενδεχομένως μπορεί να συνδέεται με κάποιες μυστικές υπηρεσίες,

Page 22: 17 November (to sort)

έμμεσα, είναι ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, που έχει ζήσει και στο εξωτερικό. Εδώ όμως αρχίζει μία νέα θεωρία συνωμοσίας.

Ο Άνθρωπος Από τη Γαλλία…

Η 17 Ν έστειλε την πρώτη της προκήρυξη, μετά την δολοφονία του Ρ. Γουέλς το 1975, όχι στην Ελλάδα αλλά στη Γαλλία! Η πρώτη προκήρυξη της 17 Ν, δημοσιεύτηκε τότε στη γαλλική αριστερή εφημερίδα Liberation, που είχε ιδρύσει το 1968 ο διάσημος φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σάρτρ (1900-1980). Ο Σάρτρ αρνήθηκε να αποκαλύψει πως έφτασε εκείνη η επιστολή στη Liberation. Όπως είναι γνωστό όμως, ο Αλ. Γιωτόπουλος γεννήθηκε στη Γαλλία το 1944, αργότερα βρέθηκε στη Γαλλία για σπουδές, παρουσιαζόταν ως Ελληνο-Γάλλος με το γαλλικό όνομα Μισέλ και συζούσε στην Ελλάδα με μία Γαλλίδα τη Μαρί Τερέζ Πεϊνό του γαλλικού ινστιτούτου. Αν λοιπόν εμπλέκονται ξένες μυστικές υπηρεσίες στην υπόθεση 17 Ν έχουμε κάθε λόγο να πιστέψουμε πως είναι οι… γαλλικές (των οποίων το όνομα δεν είναι και πολύ γνωστό). Πολλά χρόνια αργότερα ανακαλύφθηκε πως την πρώτη προκήρυξη της 17 Ν μετέφερε στη Liberation ένας Γάλλος δημοσιογράφος. Η πληροφορία αυτή δεν θα είχε πολύ ενδιαφέρον, αν αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν πολύ σημαντικός, όπως αποδείχθηκε. Όμως αυτός ο Γάλλος δημοσιογράφος έπειτα από λίγα χρόνια τοποθετήθηκε από τον Πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσούα Μιτεράν στην ηγεσία των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών! Επί χρόνια δε, φαίνεται πως οι γαλλικές αρχές αρνούνταν να δώσουν πληροφορίες στις ελληνικές αλλά και στις αμερικανικές Αρχές για τη 17 Ν.

Ο Μιτεράν εξελέγη Πρόεδρος το 1981, ο δημοσιογράφος ανέλαβε ηγετικό στέλεχος στις μυστικές υπηρεσίες το 1982 και η 17 Ν από το 1983 άρχισε πυκνή δράση. Είναι δύσκολο να θεωρηθούν όλα αυτά απλές συμπτώσεις. Πιο λογικό είναι να συμπεράνουμε πως ο Γιωτόπουλος ήταν ο σύνδεσμος ανάμεσα στην 17 Ν και τους Γάλλους, ενώ τα άλλα μέλη δεν γνώριζαν τίποτα. Πιθανότατα στη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας, όταν ήταν στη Γαλλία, είχε έλθει σε επαφή –άγνωστο πως– με τις μυστικές υπηρεσίες. Ίσως ακόμη και να τον εκβίαζαν, αλλά το ζήτημα αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό. Το σημαντικό είναι πως εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει, όπως φαίνεται, ένας άγνωστος πόλεμος Γαλλίας-Αγγλίας-ΗΠΑ που αποτελούν τις ισχυρότερες χώρες του Δυτικού Κόσμου.

Ο Άγνωστος Πόλεμος Γαλλίας-Αμερικής

Οι σχέσεις της Γαλλίας με την Αγγλία χαρακτηρίζονταν από παλιά από ανταγωνισμό, παρά τη συμμαχία τους στη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων. Οι Γάλλοι νιώθουν μειονεκτικά που υποσκελίσθηκαν πρώτα από την Αγγλία και έπειτα από τις ΗΠΑ και από το ότι η αγγλική γλώσσα έγινε οικουμενική αντί της γαλλικής.

Προπολεμικά, η γαλλική επιρροή στην Ελλάδα ήταν μεγάλη, αλλά εξαιτίας της γαλλικής ήττας του 1940 από τον Χίτλερ περιορίσθηκε. Έτσι μεταπολεμικά κυριάρχησε στην Ελλάδα η αγγλο-αμερικανική επιρροή για πολλά χρόνια. Κύριος πυλώνας της αγγλικής επιρροής υπήρξε φυσικά το παλάτι. Ο μεγάλος Γάλλος ηγέτης Σαρλ Ντε Γκωλ ήδη στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είχε έρθει αρκετές φορές σε προστριβές με τους Άγγλους και τους Αμερικανούς. Ο στρατηγός Ντε Γκωλ έγινε πρωθυπουργός το 1944, αλλά παραιτήθηκε το 1946. Εκείνη την εποχή είχε αρχίσει ο πόλεμος της Ινδοκίνας(πρώτος πόλεμος του Βιετναμ). Η Γαλλία προσπαθούσε να καταπνίξει το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα των Βιετμίνχ και να κρατήσει την Ινδοκίνα ως κτήση της. Οι ΗΠΑ όμως ήταν αντίθετες στη διατήρηση των αποικιών και αρνήθηκαν να συνδράμουν στους Γάλλους συμμάχους τους. Έτσι εκείνος ο πόλεμος έληξε το 1954 με την αποχώρηση των Γάλλων και το διαμελισμό του Βιετνάμ.

Το 1956 η Γαλλία και η Αγγλία επενέβησαν στρατιωτικά στην Αίγυπτο για να αποτρέψουν την εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ, αλλά η Ουάσιγκτον καταδίκασε την ενέργεια αυτή που κατέληξε σε αποτυχία. Από το 1954 είχε ξεσπάσει μία επανάσταση στην Αλγερία που ήταν γαλλική αποικία από το 1830. ΟΙ ΗΠΑ και πάλι αρνήθηκαν να βοηθήσουν. Το 1958 ο Σαρλ Ντε Γκωλ έγινε πρόεδρος της Γαλλίας με νέο σύστημα που του έδινε αυξημένες εξουσίες. Ο στρατηγός Ντε Γκωλ(1890-1970) ήταν αποφασισμένος να δώσει νέα αίγλη στη Γαλλία και έτσι εγκατέλειψε την Αλγερία. Ας σημειωθεί πως εκείνη την εποχή η Γαλλία, εξόπλιζε το… Ισραήλ. Το 1960 ο Ντε Γκωλ ανακοίνωσε μία νέα εθνική πολιτική για τη Γαλλία που απέκτησε πια και πυρηνικά όπλα. Η πολιτική του Ντε Γκωλ στρεφόταν εναντίον των… ΗΠΑ και της Αγγλίας(!). Η Γαλλία

Page 23: 17 November (to sort)

αρνήθηκε την είσοδο της Βρετανίας στην Κοινή Αγορά που είχε ιδρυθεί το 1957 και ανακοίνωσε την πρόθεση της να αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ στα επόμενα χρόνια, προκαλώντας μεγάλο ρήγμα στη Δυτική Συμμαχία. Το Παρίσι όμως ενδιαφέρθηκε και να ανακτήσει την παλιά επιρροή που είχε στην Ελλάδα.

Ένας Φίλος από τα Παλιά…

Το 1960 στην Ελλάδα πρωθυπουργός ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Είχε τοποθετηθεί στη θέση αυτή το 1955 από το Βασιλιά Παύλο. Αν και είχε θεωρηθεί αρχικά από τους πολιτικούς αντιπάλους του όργανο της μοναρχίας, ο δυναμικός χαρακτήρας του έφερε τον πρωθυπουργό σε προστριβές με το θρόνο. Αιτία ήταν τα τεράστια έξοδα της βασιλικής οικογένειας, οι πολιτικές επεμβάσεις της και η αλαζονική συμπεριφορά της. Ειδικά με το νεαρό διάδοχο Κωνσταντίνο και τη μητέρα του Βασίλισσα Φρειδερίκη, οι σχέσεις τους δεν ήταν καθόλου καλές. Οι Γκλύξμπουργκ επέμεναν να θεωρούν τον Καραμανλή… υπάλληλο τους! Δυστυχώς για την Ελλάδα, πρωθυπουργό το παλάτι είχε την υποστήριξη των Αγγλο-αμερικανών. Όμως η άνοδος του προέδρου Κένεντι στις ΗΠΑ το 1960 έφερε αλλαγές. Η νέα αμερικανική κυβέρνηση προσανατολιζόταν προς την ανάδειξη μίας νέας κυβέρνησης στην Ελλάδα, από τον κεντρώο χώρο, με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπανδρέου, του οποίου ο υιός Ανδρέας, καθηγητής από χρόνια στην Αμερική, διατηρούσε φιλική σχέση με τους Κένεντι.

Ο Καραμανλής αντιλήφθηκε πως οι Αμερικανοί ευνοούν τους πολιτικούς του αντιπάλους και δυσαρεστήθηκε πολύ τόσο μ’ αυτούς όσο και με τους Βρετανούς προστάτες του παλατιού. Τότε γύρω στο 1962, άρχισε να στρέφεται προς τη Γαλλία του Ντε Γκωλ. Την Άνοιξη του 1963 ο Ντε Γκωλ επισκέπτεται επισήμως την Ελλάδα. Αμέσως ακολουθεί η ρήξη του Καραμανλή με τους Βασιλείς, η παραίτηση του και η αναχώρηση του για το Παρίσι (φυσικά) με ψεύτικο όνομα! Διαδόθηκε τότε, πως κατά τη διάρκεια οξύτατης λογομαχίας, ο πρωθυπουργός χαστούκισε τη Βασίλισσα Φρειδερίκη και πως ο διάδοχος απείλησε να βάλει να τον δολοφονήσουν.

Ο Καραμανλής έζησε στη Γαλλία τα επόμενα έντεκα χρόνια ως το 1974. Σ’ αυτά τα έντεκα χρόνια (1963-1974),συνέβησαν πολλές εξελίξεις στην Ελλάδα και στον κόσμο. Η γαλλο-αμερικανική διαμάχη άρχισε να λαμβάνει διαστάσεις. Το 1966 η Γαλλία αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Το αρχηγείο του ΝΑΤΟ, που έδρευε ως τότε στο Παρίσι, αναγκάστηκε να μεταφερθεί στις Βρυξέλλες. Ο Ντε Γκωλ δεν υποστήριξε την αμερικανική εκστρατεία στο Βιετνάμ και απαίτησε να ανταλλάξουν οι ΗΠΑ σε χρυσάφι τα δολάρια που είχε συγκεντρώσει η Τράπεζα της Γαλλίας(!) απειλώντας άμεσα τη σταθερή νομισματική συμφωνία του Μπρέτον Γουντς(1944).

Στην Ουάσιγκτον αποκαλούσαν «τρελόγερο»τον Ντε Γκωλ. Ο Στρατηγός κυβέρνησε τη Γαλλία ως το 1969 και απεβίωσε το 1970, αλλά η πολιτική που είχε χαράξει συνεχίσθηκε από τους διαδόχους του στην προεδρία για πολλά χρόνια.

Το 1974 η ελληνική δικτατορία καταρρέει και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επιστρέφει ως σωτήρας με το προσωπικό αεροπλάνο του Γάλλου προέδρου Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν. Εξαιτίας της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ο Καραμανλής αποφασίζει στις 16 Αυγούστου 1974, την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (όπως είχε κάνει και η Γαλλία). Οι σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ επιδεινώνονται αλλά και με την Αγγλία επίσης που αρνήθηκε να αποτρέψει την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, όπου διατηρεί βάσεις. Τόσο η ελληνική κοινή γνώμη όσο και οι εθνικόφρονες Δεξιοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες εξοργίζονται με τη στάση της Αμερικής και της Αγγλίας στο Κυπριακό και στρέφονται ενάντια στις Η.Π.Α. Ο Γάλλος πρόεδρος Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν έρχεται στην Ελλάδα το Σεπτέμβριο του 1974 και προσφέρει οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Ακούγεται το σύνθημα Ελλάς-Γαλλία Συμμαχία. Ιδρύεται το ΠΑ.ΣΟ.Κ, νομιμοποιείται το Κ.Κ.Ε. και καταργείται με δημοψήφισμα η μοναρχία…

Η αμερικανο-βρετανική επιρροή στην Ελλάδα δέχθηκε τεράστιο πλήγμα με την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και την κατάργηση της μοναρχίας. Φαίνεται όμως πως οι Άγγλο-Αμερικάνοι δεν ήθελαν να δεχθούν την ήττα τους στην Ελλάδα. Ο Κ. Καραμανλής έγραψε στα απομνημονεύματα του που εκδόθηκαν το 1997, πως ο βασιλιάς Κωνσταντίνος σχεδίαζε πραξικόπημα για να επανέλθει στο θρόνο. Ο βασιλιάς είχε διαφύγει στο εξωτερικό από το Δεκέμβριο του 1967 μετά από τη ρήξη του με τη Χούντα. Φυσικά, το σχεδιασμένο

Page 24: 17 November (to sort)

πραξικόπημα για το 1975 θα γινόταν με την καθοδήγηση των Αμερικανών. Δεν έγινε κανένα πραξικόπημα το 1975, δολοφονήθηκε όμως ένας Αμερικανός διπλωμάτης, ο Ρ. Γουέλς που εφέρετο να είναι αρχηγός κλιμακίου της C.I.A. Άρα τα αγγλοαμερικανικά σχέδια για την επαναφορά της μοναρχίας απέτυχαν με την παρέμβαση «τρίτων».

Η κυβέρνηση Καραμανλή, αν και Δεξιά, περιέργως στράφηκε εναντίον του επιχειρηματικού ομίλου του βιομηχάνου-εφοπλιστή-τραπεζίτη Στρατή Ανδρεάδη (Ιονική-Λαϊκή Τράπεζα), που ήταν γνωστός φιλοβασιλικός. Πολλές επιχειρήσεις του Ανδρεάδη, όπως η τράπεζα του και τα ναυπηγεία του …κρατικοποιήθηκαν! Έγινε τότε λόγος για… σοσιαλμανία της κυβερνήσεως Καραμανλή. Επρόκειτο όμως για ένα πλήγμα σ’ ένα όμιλο συμφερόντων… φιλοβρετανικό.

Και η Συνωμοσιολογία των Ελληνοτουρκικών Σχέσεων

Ο Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν «έβαλε»την Ελλάδα το 1979 στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Το 1981 η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα συνέπεσε με την πολιτική αλλαγή στη Γαλλία. Ο νέος σοσιαλιστής Γάλλος πρόεδρος Μιτεράν δημιούργησε στενότατες σχέσεις με τον Ανδρέα Παπανδρέου (αν και η Ελλάδα είχε επιστρέψει το 1980 στο ΝΑΤΟ). Η Ελλάδα άρχισε στενή στρατιωτική συνεργασία με την Γαλλία, που φυσικά περιλάμβανε μεγάλες αγορές όπλων (αεροπλάνα, άρματα, πύραυλοι, εξοπλισμός, ραντάρ). Το 1983 η κυβέρνηση Παπανδρέου αγόρασε 40 αεροπλάνα Μιράζ μαζί με 40 F-16, δείχνοντας πως διατηρούσε μία ισορροπία ανάμεσα σε Γαλλία και ΗΠΑ. Αρχικά βέβαια ο Α. Παπανδρέου δεν ήθελε να αγοράσει παρά μόνο γαλλικά αεροπλάνα. Η Ουάσιγκτον όμως απείλησε πως θα αναγνωρίσει την τουρκική κυριαρχία στη βόρεια Κύπρο και έτσι η ελληνική κυβέρνηση συμβιβάστηκε αγοράζοντας τα μισά αεροπλάνα από τις ΗΠΑ. Συγχρόνως υπογράφηκε και μία νέα συμφωνία επταετούς διάρκειας για τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα. Στις 15 Νοεμβρίου έκλεισε αυτή η συμφωνία. Την ίδια μέρα δολοφονήθηκε ο Αμερικανός Αντιπλοίαρχος Τζώρτζ Τζάντες, ελληνικής καταγωγής, στην Αθήνα. (Συμπτώσεις που μείνανε… συμπτώσεις).

Ανάμεσα στα θύματα της 17 Ν ήταν οι επιχειρηματίες Μομφεράτος, Αγγελόπουλος, Αθανασιάδης, Μποδοσάκης. Όλοι τους φιλοβασιλικοί Δεξιοί και άρα αγγλόφιλοι. Επίσης δολοφονήθηκε ο εφοπλιστής Περατικός, του οποίου οι επιχειρήσεις του οποίου οι επιχειρήσεις είχαν έδρα το Λονδίνο. Η δολοφονία δύο Τούρκων διπλωματών το 1991 και το 1994 ματαίωσε προσπάθειες προσέγγισης με την Τουρκία και στις δύο περιπτώσεις. Το 1991 η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η κυβέρνηση Γιλμάζ είχαν αρχίσει διπλωματικές επαφές. Το 1994 ο ίδιος ο αρχιστράτηγος της Τουρκίας, Καρανταγί, επιδίωξε προσέγγιση επισκεπτόμενος την ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα για την επέτειο της… 25ης Μαρτίου! Πρωτοφανής ενέργεια για Τούρκο στρατηγό. Όταν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επιδεινώνονται τίθεται θέμα εξοπλισμών και διπλωματικής υποστήριξης. Αλλά επειδή στην Αθήνα γνώριζαν πως η Ουάσιγκτον μπορεί να κρατήσει φιλοτουρκική στάση, επιζητούσαν βοήθεια από την Ευρώπη δηλαδή από τη Γαλλία (π.χ. αγορά αεροπλάνων, πυραύλων θάλασσας, έξοσετ, Αρμάτων κτλ.)

Πιθανότατα, μετά την κρίση στα Ίμια, να μεταβλήθηκε σημαντικά η κατάσταση υπέρ των Αμερικανών αλλά δεν είναι σίγουρο. Η αγγλική επιρροή στην Ελλάδα πάντως ενισχύθηκε επί κυβερνήσεων Σημίτη και Μπλαίρ. Όταν τον Ιούνιο του 2000 δολοφονήθηκε ο ταξίαρχος Στήβεν Σόντερς, στην Αθήνα βρισκόταν η υφυπουργός άμυνας της Βρετανίας βαρόνη Σίμονς. Το αγγλικό ενδιαφέρον εστιαζόταν, μεταξύ άλλων, στην προμήθεια αρμάτων για τον ελληνικό στρατό. Εκτός από τα άρματα όμως, γινόταν συζήτηση και για άλλα εξοπλιστικά προγράμματα. Ανάμεσα σ’ αυτά, κυρίαρχη θέση είχε το ζήτημα της προμήθειας πολεμικών αεροπλάνων. Δύο ήταν οι επικρατέστεροι τύποι αεροσκαφών: το Eurofighter(αγγλο-γερμανικό) και το Rafal(γαλλικό). Ο τότε υπουργός Άμυνας Άκης Τσοχατζόπουλος προτιμούσε το Eurofighter. Η αγορά τελικά τότε αναβλήθηκε για οικονομικούς λόγους(μόνον;)και ο υπουργός αντικαταστάθηκε.

Φυσικά, όλα όσα προαναφέρθηκαν για σχέση της 17 Ν με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες θα μπορούσε να είναι ένα πολύ καλό σενάριο συνομωσιολογίας. Αλλά οι συνομωσίες δεν λείπουν όταν τίθεται θέμα ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων, ούτε όμως εξαρτώνται όλα από τις συνωμοσίες. Άλλωστε στην ακατάσχετη συνωμοσιολογία, προσφεύγουν συνήθως τα αυταρχικά καθεστώτα, οι αδαείς και οι φανατικοί κάθε είδους.

Page 25: 17 November (to sort)

http://zenithmag.wordpress.com/2012/07/03/%CE%B7-17-%CE%BD%CE%BF%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CF%85/

Ποιοι συντάσσουν τις «λίστες» των τρομοκρατών; Με ποια στοιχεία; Με ποια σκοπιμότητα;Επάγγελμα: κυνηγός κεφαλών τρομοκρατών

"Πότε και πού συνάντησε ο Μιχάλης Ράπτης τους τρομοκράτες"

(«ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ» Μήτση,15/1/2002)

ΠΡΙΝ ΡΙΞΟΥΜΕ το ανάθεμα στους κακούς Αμερικανούς, που ασκούν πιέσεις στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν αντιτρομοκρατικό "έργο" εδώ και τώρα, δηλαδή συλλήψεις "υπόπτων" στο σωρό, ας αναρωτηθούμε ποιο ρόλο παίζουν σ' αυτές τις πιέσεις οι εγχώριοι "ειδικοί", εκείνοι που αναλαμβάνουν κατά καιρούς να μας απαλλάξουν από την τρομοκρατία, αναλύοντας τις προκηρύξεις των ένοπλων ομάδων, συντάσσοντας εκθέσεις για το "είδος" και την "προέλευση" της ελληνικής τρομοκρατίας και -τελικά- καταγράφοντας ονόματα υπόπτων σε "λίστες", τις οποίες υποβάλλουν προς τους "ανωτέρους" τους. Εντός και εκτός της επικράτειας.

Μπορεί να αποκήρυξε τη "λίστα" που του αποδόθηκε από το "Καρφί" της περασμένης Κυριακής ο στρατηγός Γρυλλάκης, αλλά δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το ντοκουμέντο είναι υπαρκτό. Κρίνοντας από τη γλώσσα και το περιεχόμενό του, έχει συνταχθεί κατά πάσα πιθανότητα από κάποια ομάδα "ειδικών" εκείνης της περιόδου, και μάλιστα από το χώρο του στρατού. Το γεγονός ότι μοιάζει με "έκθεση ιδεών" κάποιων ανόητων και επικίνδυνων παρακρατικών δεν μειώνει καθόλου τη γνησιότητά του. Οσο για το αναμάσημα ομοειδών δημοσιευμάτων (βιβλία Μπότσαρη κ.λπ.), η αντιγραφή ήταν πάντα ένα μέσο σύνταξης παρόμοιων εκθέσεων. Δεν πρέπει να μας παραξενεύει ούτε το γεγονός ότι κατορθώνει να αποδείξει (!) ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ταυτόχρονα πράκτορας των Αράβων και των Σιωνιστών. Η απόλυτη δαιμονοποίηση του πολιτικού αντιπάλου ήταν πάντοτε συστατικό στοιχείο αυτών των παραϋπηρεσιών.

Αλλωστε και η καθ' όλα επίσημη λίστα της Γενικής Ασφάλειας της 6ης Δεκεμβρίου 1979 περιλαμβάνει ως "υπόπτους αναμίξεως εις εξτρεμιστικάς ενεργείας" και ζητεί να παρακολουθούνται πολίτες όπως ο αντιπρόεδρος της Βουλής Παναγιώτης Κρητικός, ο Μανώλης Γλέζος κ.ά. Πρόκειται για τη "λίστα" που την ύπαρξή της πληροφορηθήκαμε μόλις το Δεκέμβριο του 1995, όταν την επικαλέστηκαν στο δικαστήριο οι υπεύθυνοι του "Ελεύθερου Τύπου" και ο δημοσιογράφος Βασίλης Ζήσης.

Η μητέρα όλων των λιστών

Page 26: 17 November (to sort)

Εκείνη η "λίστα" που η δημοσίευσή της προκάλεσε τις μεγαλύτερες αντιδράσεις είναι, χωρίς αμφιβολία, αυτή που συντάχθηκε γύρω στο 1980 και περιείχε ονόματα πολιτών που αντιστάθηκαν στη δικτατορία και -εξ αυτού του λόγου- θεωρήθηκαν ύποπτοι από τις υπηρεσίες ασφαλείας της μεταπολίτευσης και διατάχθηκε η παρακολούθησή τους από όλες τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες. Το ενδιαφέρον μ' αυτή τη λίστα είναι ότι, διαβάζοντάς τη, διαπιστώνεις ότι πρόκειται για μετάφραση! Υποτίθεται ότι έχει συνταχθεί από την τότε ΚΥΠ, όμως μια προσεκτική ανάγνωση αποκαλύπτει τη μη ελληνική προέλευση του κειμένου. Είναι γραμμένο στη δημοτική, πράγμα εντελώς απίθανο για υπηρεσιακό έγγραφο της εποχής. Οι "προκηρύξεις" αναφέρονται ως "φυλλάδια", η εφημερίδα "Athens News" έχει μεταφραστεί "Αθηναϊκά Νέα", η "Ελευθεροτυπία" αναφέρεται ως "ελληνική καθημερινή αριστερή εφημερίδα". Αλλού επισημαίνεται ότι "η εξύμνηση (σ.σ. η σωστή μετάφραση είναι 'εγκωμιασμός') εγκλήματος απαγορεύεται από τον ελληνικό νόμο", μια διατύπωση που φανερώνει την εξωελληνική προέλευση του συντάκτη της λίστας. Τα παραδείγματα παρόμοιων εκφράσεων είναι πολλά. Μια στοιχειώδης καταγραφή τους αποδεικνύει ότι το αρχικό κείμενο ήταν γραμμένο κατά πάσα πιθανότητα στα αγγλικά. Το περιεχόμενο, λοιπόν, αυτής της περιβόητης λίστας του '80 αποδεικνύει ότι οι Αμερικανοί φίλοι μας βρίσκονταν πολύ νωρίτερα στην καθοδήγηση του "αντιτρομοκρατικού αγώνα" από όσο νομίζουμε και από όσο οι ίδιοι θα ήθελαν να μάθουμε.

Οι ατομικές "λίστες"

Εκτός από τις παντοειδείς υπηρεσίες, "λίστες τρομοκρατών" και θεωρίες για την προέλευση των χτυπημάτων συντάσσουν και διάφοροι ευφάνταστοι παράγοντες του πολιτικού και του δημοσιογραφικού χώρου. Το δέλεαρ της προβολής είναι πολύ μεγάλο για να το υποτιμήσουν όσοι αντλούν δημοτικότητα, επαγγελματική καταξίωση ή και άμεσα υλικά οφέλη από την απειλή αποκάλυψης "ονομάτων".

Στην κατηγορία αυτή εμπίπτουν οι συνήθεις ύποπτοι, δηλαδή οι θιασώτες των θεωριών συνωμοσίας, όπως ο πολυγραφότατος Αθανάσιος Στριγάς. Ομως τα πρωτεία κατέχει αναμφισβήτητα ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Δήμος Μπότσαρης, ο οποίος υπέδειξε τους πρώην συντρόφους του ως μήτρα γέννησης της τρομοκρατίας, αλλά ανακάλυψε και τον "εγκέφαλο" της "17 Νοέμβρη" στο πρόσωπο του Μιχάλη Ράπτη. Τη βεβαιότητά του αυτή (την οποία βέβαια του την στραπατσάρισε το δικαστήριο, στο οποίο κατέφυγε ο Πάμπλο) τη συμμερίστηκαν και άλλοι όψιμοι ομοϊδεάτες του, οι οποίοι κατέθεσαν ως μάρτυρες υπεράσπισής του: ο Γιάννης Βούλτεψης και ο μεταπολιτευτικός υπουργός Δημόσιας Τάξης Αναστάσιος Μπάλκος, γνωστός και για τα αστυνομικά-ερωτικά-κατασκοπικά θρίλερ που συνέγραφε.

Και να λοιπόν που σήμερα τις σχέσεις του Μιχάλη Ράπτη με τη "17 Νοέμβρη" τις παραδέχεται και ένας "μαθητής" του. Ασφαλώς δεν θα μπορούσε να προσφέρει χειρότερη υπηρεσία στο "δάσκαλό" του ο συγγραφέας-δημοσιογράφος Χρήστος Χαλαζιάς από την

Page 27: 17 November (to sort)

προχθεσινή "αποκάλυψη" ότι συνάντησε μέλη της 17 Νοέμβρη στη "Λυκόβρυση", στο Κολωνάκι ("Αδέσμευτος" Μήτση, 15/1/02).

Δυστυχώς ο Πάμπλο είναι πεθαμένος και δεν μπορεί να βάλει στη θέση του το "μαθητή" του. Οπως, κατά σύμπτωση, πεθαμένοι είναι και όλοι όσοι έχουν εκμυστηρευθεί πολύτιμες πληροφορίες σε δημοσιογράφους. Πεθαμένος ο αστυνομικός που φέρεται να έδωσε την πρόσφατη "λίστα" στον Κακακουνάκη. Πεθαμένος και ο Μπακογιάννης που φέρεται να είπε στην κυρία Νικολούλη σημεία και τέρατα τις παραμονές της δολοφονίας του. Πεθαμένος και ο εισαγγελέας Τσεβάς, στον οποίο η κυρία Νικολούλη εκμυστηρεύτηκε τις αποκαλύψεις του πεθαμένου Μπακογιάννη. Στο εξής οι δημοσιογραφικές διασταυρώσεις πρέπει να γίνονται στον Παράδεισο (ή την Κόλαση).

Ο κορυφαίος σύγχρονος "λιστογράφος" είναι όμως ένας άλλος θιασώτης των συνωμοτικών θεωριών και ΠΑΚοκυνηγός, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Πάνος Καμμένος. Βεβαίως, όποιος έχει διαβάσει το πόνημα του κ. Καμμένου για την τρομοκρατία ("Τρομοκρατία. Θεωρία και πράξη", "Ελληνική Ευρωεκδοτική", Αθήνα 1992), δεν περιμένει αξιόπιστα στοιχεία από το συγγραφέα.

Αποκαλύψεις...

Εχουμε ασχοληθεί παλιότερα με τις αντιφάσεις, τις ψεύτικες "πληροφορίες", τα οφθαλμοφανή λάθη του βιβλίου (20/3/99 και 1/4/01). Ομως ο κ. Καμμένος δεν αρκείται στις παλιές εκείνες αντιτρομοκρατικές του δάφνες. Ξεσπαθώνει τώρα και δηλώνει ότι γνωρίζει τα ονόματα 4 τρομοκρατών. Η συνταρακτική του δήλωση φιλοξενείται πρωτοσέλιδη και με μεγάλους τίτλους στην Espresso της περασμένης Τετάρτης, εφόσον έχει μείνει χώρος από την ώρα που τελείωσε ο Big Brother.

Ο βουλευτής περηφανεύεται ότι από τα τέσσερα αυτά ονόματα, μόνο το ένα περιλαμβάνεται και σε άλλες λίστες, ενώ τα άλλα τρία δεν έχουν "παίξει" στα ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών και δεν περιλαμβάνονται στις λίστες που δημοσιεύτηκαν στο "Καρφί". "Πρόκειται για την υπόθεση των αρχείων της Στάζι", λέει ο κ. Καμμένος, "με την οποία συνελήφθησαν στη Γαλλία ο τρομοκράτης Κάρλος, αλλά και τρεις ακόμα συνεργάτες του, στη Γερμανία και στην Ελβετία. Οπως προκύπτει λοιπόν, τέσσερις Ελληνες συμμετείχαν στην οργάνωση του Κάρλος με χτυπήματα στην Ελλάδα (...) Από το 1995 υπάρχουν ομολογίες των συνεργατών του Κάρλος ότι αυτοί οι άνθρωποι συμμετείχαν στις συγκεκριμένες τρομοκρατικές ενέργειες (...) Επίσης προκύπτει ότι είχαν διασυνδέσεις με την οργάνωση '17 Νοέμβρη'". Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, μάλιστα, απειλεί ότι "εάν στους δύο-τρεις επόμενους μήνες δεν γίνει τίποτα απολύτως, τότε δυστυχώς θα έρθω στη δύσκολη θέση να αποκαλύψω μέσα στο Κοινοβούλιο τα ονόματα αυτών των ατόμων".

Μεγάλο φιάσκο

Page 28: 17 November (to sort)

Νιώθουμε τον πειρασμό να θυμίσουμε ότι στο περιβόητο βιβλίο του, ο κ. Καμμένος αναφέρει την "πληροφορία" ότι ο Κάρλος έχει δολοφονηθεί από την KGB (σελ. 141). Αλλά η ουσία της καταγγελίας του παραμένει. Πρέπει, λοιπόν, κάποιος να πληροφορήσει τον κ. Καμμένο ότι η υπόθεση των "συνεργατών" του Κάρλος στην Ελβετία έχει σήμερα εξελιχθεί σε ένα μεγάλο φιάσκο. Πράγματι, στο διάστημα 1993-1996, η τότε γενική εισαγγελέας της Ελβετίας Κάρλα ντελ Πόντε (πρόκειται για τη σημερινή εισαγγελέα στο δικαστήριο της Χάγης) είχε διατάξει έρευνα εις βάρος έξι Ελβετών και ενός αλλοδαπού, ως συνεργατών του Κάρλος, σύμφωνα με κάποια στοιχεία που περιλαμβάνονταν στα αρχεία της Στάζι. Το καλοκαίρι του 1994 συνελήφθη ο Κάρλος στο Σουδάν. Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, η κυρία Ντελ Πόντε διέταξε τη σύλληψη τεσσάρων ατόμων (αυτών που αναφέρει ο κ. Καμμένος). Ακολούθησαν ανακρίσεις, έρευνες σε σπίτια και υποσχέσεις για "εξάρθρωση" του δικτύου Κάρλος. Τι απέγιναν όλα αυτά; Πολύ σύντομα οι διώξεις κατέρρευσαν ως σκευωρίες. Το Δεκέμβριο του 1994 οι τέσσερις συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι. Καμιά κατηγορία δεν τους απαγγέλθηκε. Και, τελικά, τον Ιούνιο του 2000, η ομοσπονδιακή εισαγγελία υποχρεώθηκε να θέσει την υπόθεση στο αρχείο. Πριν από λίγους, μάλιστα, μήνες (Οκτώβριος 2001), το ομοσπονδιακό δικαστήριο της Ελβετίας επιδίκασε σε ένα από τα τέσσερα άτομα το ποσόν των 37.600 ελβετικών φράγκων, ως αποζημίωση για την άδικη φυλάκιση.

Οι "πληροφορίες" λοιπόν του κ. Καμμένου έχουν μείνει στο 1994. Οι "τρομοκράτες" που επικαλείται έχουν πλήρως δικαιωθεί ως νομοταγείς πολίτες!

Κάτι παραπάνω ξέρει ο κ. Παπαθεμελής που αρκείται να λέει μισόλογα για την ίδια υπόθεση και δεν εκτίθεται με απειλές για αποκάλυψη "ονομάτων". Βέβαια, κι αυτός δεν δίστασε την Τετάρτη να επαναλάβει τα περί "στοιχείων της Στάζι" και να δηλώσει ότι "με αυτά τα στοιχεία οι Ελβετοί προχώρησαν στη δίωξη του Κάρλος" (ALTER, 16/1/02). Δύο ανακρίβειες σε πέντε λέξεις: ποτέ δεν προχώρησαν σε δίωξη του Κάρλος οι Ελβετοί και -κυρίως- έθεσαν ήδη αυτά τα "στοιχεία" στο αρχείο!

(Ελευθεροτυπία, 19/1/2002)

http://www.iospress.gr/mikro2002/mikro20020119.htm