ΕΞΕΓΕΡΗ ΣΟΤ ΠΟΛΤΣΕΧΝΕΙΟΤ

17 Νοεμβρίου 1973

Η Χούντα και ο Γ. Παπαδόπουλοσ

Ο ΣΡΑΣΙΩΣΗ

Σου ϋπαν κα βάλεισ το χακίΘα μπεισ ςτθν πρϊτθ τθ γραμμιΘα μπεισ ςτθν πρϊτθ τθ γραμμιΚαι ιρωασ κα γίνεισΕκείνοσ δε μιλάει πολφΣου ϋναι μεγάλθ θ ςτολιτου ϋναι μεγάλθ θ ςτολικαι βάςανο οι αρβφλεσ

Σο εμβατιριο που του ϋμακα να λζειΕίναι μονότονο και του ϋρχεται να κλαίειείναι μονότονο και του ϋρχεται να κλαίειτο εμβατιριο που του ϋμακα να λζει

Δεν του ϋγραφε ποτζ κανείσΣισ νφχτεσ ξφπναγε νωρίσΣισ νφχτεσ ξφπναγε νωρίσΚαι μίλαγε για λάκοσΜια μζρα ζγινε ςτουπίΠζταξε πζρα τθ ςτολιΠζταξε πζρα τθ ςτολιΚαι ζκλαψε μονάχοσ

Σο εμβατιριο που του ϋμακα να λζειΕίναι μονότονο και ντρζπεται να κλαίειείναι μονότονο και ντρζπεται να κλαίειτο εμβατιριο που του ϋμακα να λζει

Η κατάληψη τησ Νομικήσ

Η εξέγερςη του Πολυτεχνείου

ΣΗ ΤΓΚΕΝΣΡΩΗ ΣΗ ΕΦΕΕΗ πλατεία ιταν γεμάτθ με το νόθμα που είχε κάτι από τισ φωτιζσ ςτισ γωνίεσ και τουσ δρόμου από ςυντρόφουσ οικοδόμουσ, φοιτθτζσκαι ςυ ζφεγγεσ ςτθ μζςθ όλου του κόςμου κι ιςουν φωσ μουκατακόκκινθ νιφάδα ςε γιορτιςε γιορτι που δεν ξανάδα ςτθ ηωι μου τθ ςκυφτι

Η πλατεία ιτανε άδεια και τρελόσ από ςθμάδια ςαν ςκυλίμε ςυνκιματα ςκιςμζνα ςϋζναν ζρωτα για ςζνα ζχω χακείςτϋαμφικζατρο ςε ψάχνω ςτουσ διαδρόμουσ και τουσ δρόμουσκαι ηθτϊ πλθροφορίεσ και υλικόνα φωτίςω τισ αιτίεσ που μϋαφινουνε μιςό

Η πλατεία είναι γεμάτθ κι απϋτο πρόςωπο ςου κάτι ζχει ςωκείςτον αγϊνα του ςυντρόφου ςτθν αγωνία αυτοφ του τόπου για ηωιςτα παιδιά και τουσ εργάτεσ ςτουσ πολίτεσ τουσ οπλίτεσςτα πλακάτ και τθ ςκανδάλθ που χτυπάθ ςυγκζντρωςθ ανάβει κι όλα είναι ςυνειδθτά

ΑΡΙΣΟΣΕΛΟΤάββατο κι απόβραδο και αςετιλίνθ

τθν Αριςτοτζλουσ που γερνάσ

Ζβγαηα απϋτισ τςζπεσ μου φλοφδεσ μανταρίνι

ου ϋριχνα ςτα μάτια να πονάσ

Παίηαν οι μικρότεροι κλζφτεσ και αςτυνόμουσ

Κι ιταν αρχθγόσ θ Αργυρϊ

Και φωτιζσ ανάβανε ςτουσ απάνω δρόμουσ

Σαϋαϊ Γιάννθ καϋτανε καρρϊ.

Βγάηανε τα δίκοχα οι παλιοί φαντάροι

Γεμιηϋθ πλατεία από παιδιά

Κι ιτανε ζνα πράςινο-πράςινο φεγγάρι

Να ςου μαχαιρϊνει τθν καρδιά

Παίηαν οι μικρότεροι κλζφτεσ και αςτυνόμουσ

Κι ιταν αρχθγόσ θ Αργυρϊ

Και φωτιζσ ανάβανε ςτουσ απάνω δρόμουσ

Σαϋαϊ Γιάννθ καϋτανε καρρϊ.

άββατο κι απόβραδο και αςετιλίνθ

τθν Αριςτοτζλουσ που γερνάσ

Ζβγαηα απϋτισ τςζπεσ μου φλοφδεσ μανταρίνι

ου ϋριχνα ςτα μάτια να πονάσ

ΠΑΛΙΕ ΜΟΤ ΦΙΛΕ

Παλιζ μου φίλε μαηί πθγαίναμε ςχολείοΚαι τα μακιματά μασ ιταν ανιαρά

Παλιζ μου φίλε τα λζγαμε και οι δφοπωσ κάποτε τα πράγματα κα είναι πιο καλά.

Δφο μάτια πράςινα χρυςά μαλλιάΚαι ζνα χαμόγελο ηεςτό παντοτινά

Ζτςι ςε ιξεραν όλα τα παιδιάγια αγάπθ μίλαγεσ και για λευτεριά

Και από τότε πζραςαν χρόνιαεγϊ ζφυγα ςτθν ξενιτιά

Μα τϊρα γφριςα για να ςϋ βρωΔεν είχα νζα ςου τόςο καιρό.

Και χτεσ κατζβθκα κάτω ςτθν πόλθφωνζσ ακοφγονταν από παιδιά

που πολεμοφςανε όπωσ και μεισμόνο για αγάπθ και λευτεριά.

Αντίκρυ άντρεσ αρματωμζνοιμεσ τα χαλάςματα φανικαν τανκσ

Κάποιοσ φωνάηει και τϋ οδθγείΚοντά μου ζρχεται φορά ςτολι

Και μεσ τθν κάπνα Θεζ μου τον βλζπωΔυο μάτια πράςινα χρυςά μαλλιά

Παλιζ μου φίλε πεσ πωσ δεν μϋείδεσπεσ πωσ δεν γφριςα ποτζ ξανά.

ΦΑΓΕΙΟ

Σο μεςθμζρι χτυπάνε ςτο γραφείο,

Μετρϊ τουσ χτφπουσ, το αίμα μετρϊ.

Είμαι κρεφτάρι μϋ ζχουν κλείςει ςτο ςφαγείο

ιμερα εςφ, αφριο εγϊ.

Χτυποφν το βράδυ ςτθν ταράτςα τον Ανδρζα

Μετρϊ τουσ χτφπουσ τον πόνο μετρϊ.

Πίςω απ’ τον τοίχο πάλι κα ϋμαςτε παρζα

Σακ τακ εςφ, τακ τακ εγϊ.

Που πάει να πει ς’ αυτι τθ γλϊςςα τθ βουβι

Βαςτάω γερά, κρατάω καλά.

Μεσ ςτισ καρδιζσ μασ αρχινάει το πανθγφρι

Σακ τακ εςφ, τακ τακ εγϊ.

Μφριςε το ςφαγείο μασ κυμάρι

Και το κελί μασ κόκκινο ουρανό.

Ο ΔΡΟΜΟ

Ο δρόμοσ είχε τθ δικι του ιςτορίακάποιοσ τθν ζγραψε ςτον τοίχο με μπογιά

ιταν μια λζξθ μοναχά ελευκερίακι φςτερα είπαν πωσ τθν ζγραψαν παιδιά

Κι φςτερα πζραςε ο καιρόσ κι θ ιςτορίαπζραςε εφκολα απϋτθ μνιμθ ςτθν καρδιά

ο τοίχοσ ζγραφε μοναδικι ευκαιρίαεντόσ πωλοφνται πάςθσ φφςεωσ υλικά

Σισ Κυριακζσ από νωρίσ ςτα καφενείακι φςτερα γιπεδο ςτοιχιματα καυγάσ

ο δρόμοσ είχε τθ δικι του ιςτορίαείπανε όμωσ πωσ τθν ζγραψαν παιδιά

Αχ Χελιδόνι μου

Αχ Χελιδόνι μου

Αχ χελιδόνι μου πϊσ να πετάξεισ

ϋ αυτόν τον μαφρο τον ουρανό

Αίμα ςταλάηει το δειλινό

Και πϊσ να κλάψεισ και πϊσ να κλάψεισ

Αχ χελιδόνι μου

Αχ παλικάρι μου τα τρζνα φφγαν

Δεν ζχει δρόμο για μιςεμό

Κι όςοι μιλοφςαν για λυτρωμό

Πεσ μου που πιγαν πεσ μου που πιγαν

Αχ παλικάρι μου

Άχου καρδοφλα μου φυλακιςμζνθ

Δεν βγαίνει ο ιλιοσ που καρτεράσ

Μονϋ ο τελάλθσ τθσ αγοράσ

ε ξεκουφαίνει ςε ξεκουφαίνει

Άχου καρδοφλα μου

ΕΞΕΓΕΡΗ ΣΟΤ ΠΟΛΤΣΕΧΝΕΙΟΤ

17 Νοεμβρίου 1973