10 009-424 ARXIPELAGOS 009-127 3 · χουν εκατοντάδες χλωμοί εξωγήινοι...

11

Η ΕΞΩΠΟΡΤΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΤΡΑΝΤΑΖΕΤΑΙ. Πάντα το κάνει αυ-τό κάθε φορά που η μεταλλική πύλη ασφαλείας, δύο ορό-φους πιο κάτω, κλείνει με δύναμη, από τότε που μετακό-μισαν στο διαμέρισμα του Χάρλεμ, πριν από τρία χρόνια.Ανάμεσα στην μπροστινή είσοδο και στους λεπτούς σανχαρτί τοίχους, έπαιρναν πάντα χαμπάρι τα πηγαινέλαόλου του κτιρίου. Κλείνουν τη φωνή της τηλεόρασης γιανα ακούσουν, ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι κι ένας πενη-νταεφτάχρονος άντρας, κόρη και πατριός, που σπάνια κοι-τάζονταν κατάματα, αλλά που είχαν βάλει τις πολλές δια-φορές τους στην άκρη ώστε να παρακολουθήσουν την ει-σβολή των εξωγήινων. Ο άντρας πέρασε μεγάλο μέρος τουαπογεύματος μουρμουρίζοντας προσευχές στα ισπανικά,ενώ το κορίτσι παρακολουθούσε το δελτίο ειδήσεων μέσασε μια γεμάτη δέος σιωπή. Είναι σαν μια ταινία γι’ αυτήν,και μάλιστα σε τέτοιον βαθμό, ώστε ο φόβος δεν την κα-τέκλυσε ακόμα πραγματικά. Το κορίτσι αναρωτιέται αν το

10 009-424_ARXIPELAGOS 009-127 3.1 6/18/16 5:59 PM Page 11

όμορφο ξανθομάλλικο αγόρι που προσπάθησε να πολεμή-σει το τέρας είναι νεκρό. Ο άντρας αναρωτιέται αν η μη-τέρα του κοριτσιού, σερβιτόρα σ’ ένα μικρό εστιατόριο στοκέντρο, έχει επιζήσει από την αρχική επίθεση.

Ο άντρας κλείνει τη φωνή της τηλεόρασης για να ακού-νε τι συμβαίνει έξω. Ένας γείτονας ανεβαίνει τρέχοντας τιςσκάλες, περνάει τον όροφό τους και ουρλιάζει ασταμάτητα:«Είναι στο τετράγωνό μας, είναι στο τετράγωνό μας!».

Ο άντρας αφήνει έναν ήχο αποδοκιμασίας, δεν το πι-στεύει. «Τα ’χει χάσει ο μάγκας… Σιγά μην ασχοληθούν μετο Χάρλεμ αυτά τα ασπρουλιάρικα φρικιά. Είμαστε ασφα-λείς εδώ» καθησυχάζει το κορίτσι.

Ανεβάζει ξανά την ένταση της τηλεόρασης. Το κορίτσιδεν είναι βέβαιο πως έχει δίκιο. Πάει σιγά σιγά προς τηνπόρτα και κοιτάζει από το ματάκι. Έξω ο διάδρομος είναιμισοσκότεινος και άδειος.

Όπως το κέντρο του Μανχάτταν πίσω της, έτσι και ηδημοσιογράφος στην τηλεόραση έχει τα χάλια της. Το πρό-σωπό της είναι γεμάτο σκόνη και στάχτη, όπως και τα ξαν-θά μαλλιά της. Στο στόμα της, εκεί όπου έπρεπε να είναιτο κραγιόν της, υπάρχει ένας λεκές από ξεραμένο αίμα.Δείχνει έτοιμη να σαλτάρει.

«Επαναλαμβάνω, ο αρχικός βομβαρδισμός δείχνει ναέχει μειωθεί…» λέει τρέμοντας η ρεπόρτερ, και ο άντραςακούει απορροφημένος. «Οι… οι… οι Μογκαντόρι έχουν κα-ταλάβει μαζικά τους δρόμους και φαίνεται να… εεε… να μα-ζεύουν αιχμαλώτους, παρότι έχουμε δει και κάποιες πρά-ξεις περαιτέρω βίας στην… στην… παραμικρή πρόκληση…»

Η δημοσιογράφος πνίγει έναν λυγμό. Πίσω της υπάρ-χουν εκατοντάδες χλωμοί εξωγήινοι με σκούρες στολές

12


που προελαύνουν στους δρόμους. Μερικοί από αυτούςστρέφουν το κεφάλι και καρφώνουν τα άδεια μαύρα μάτιατους κατευθείαν στην κάμερα.

«Χριστός και Παναγία…» λέει ο άντρας.«Επαναλαμβάνω, μας έχουν επιτρέψει… εεε… μας έχουν

επιτρέψει να εκπέμπουμε. Οι… οι… οι εισβολείς δείχνουννα μας θέλουν εδώ…»

Κάτω η πύλη κροταλίζει ξανά. Ακούγεται τρίξιμο με-τάλλου που σκίζεται κι ένας δυνατός κρότος. Κάποιος δενείχε κλειδί. Κάποιος αναγκάστηκε να ρίξει κάτω την πόρ-τα από τους μεντεσέδες της.

«Αυτοί είναι» λέει το κορίτσι.«Σκασμός!» αντιγυρίζει ο άντρας. Μειώνει και πάλι την

ένταση της τηλεόρασης. «Εννοώ, κάνε ησυχία. Γαμώτο!»Ακούνε βαριά βήματα να ανεβαίνουν τις σκάλες. Το κο-

ρίτσι οπισθοχωρεί από το ματάκι της πόρτας όταν ακούειάλλη μία πόρτα να υποχωρεί με κλοτσιές. Οι γείτονές τουςαπό κάτω αρχίζουν να ουρλιάζουν.

«Τράβα να κρυφτείς!» διατάζει ο άντρας το κορίτσι.«Εμπρός!»

Η λαβή του άντρα σφίγγεται γύρω από το ρόπαλο τουμπέιζμπολ που είχε βγάλει από το ντουλάπι του χολ ότανπρωτοεμφανίστηκε το μητρικό σκάφος στον ουρανό. Πλη-σιάζει αργά αργά στην πόρτα, που τραντάζεται, στέκεταιστο πλάι της με την πλάτη στον τοίχο. Ακούνε θόρυβοστον διάδρομο. Έναν δυνατό κρότο, την πόρτα του διαμε-ρίσματος των διπλανών τους να τινάζεται από τους με-ντεσέδες της, σκληρές λέξεις σε λαρυγγικά αγγλικά, ουρ-λιαχτά και τέλος έναν ήχο σαν συμπιεσμένο κεραυνό πουαπελευθερώνεται. Έχουν δει τα όπλα των εξωγήινων στην

13


τηλεόραση, έχουν παρακολουθήσει με δέος τις καυτέςαστραπές μπλε ενέργειας που ρίχνουν.

Τα βήματα αρχίζουν ξανά, σταματούν μπροστά στηνετοιμόρροπη πόρτα τους. Τα μάτια του άντρα είναι γουρ-λωμένα, τα χέρια του κρατούν σφιχτά το ρόπαλο. Συνει-δητοποιεί πως η κοπέλα δεν έχει κινηθεί. Έχει παγώσει.

«Ξύπνα, ανόητη!» της φωνάζει. «Φύγε!»Της δείχνει με το χέρι το παράθυρο του καθιστικού. Εί-

ναι ανοιχτό, απέξω περιμένει η έξοδος κινδύνου.Το σιχαίνεται όταν ο άντρας την αποκαλεί ανόητη.

Παρ’ όλα αυτά, για πρώτη φορά, απ’ όσο μπορεί να θυμη-θεί, κάνει αυτό που της λέει ο πατριός της. Σκαρφαλώνειστο παράθυρο, όπως ακριβώς έκανε για να το σκάσει απότο διαμέρισμα τόσες φορές πρωτύτερα. Ξέρει ότι δε θαέπρεπε να φύγει μόνη της. Θα έπρεπε να το σκάσει και οπατριός της. Στρέφει το κεφάλι της από τη σκάλα κινδύνουγια να τον φωνάξει, κι έτσι βλέπει μέσα στο διαμέρισμαόταν ρίχνουν κάτω την εξώπορτά τους.

Οι εξωγήινοι είναι πολύ πιο άσχημοι στην πραγματι-κότητα απ’ ό,τι στην τηλεόραση. Τα εξωπραγματικά χαρα-κτηριστικά τους κάνουν το κορίτσι να παγώσει στη θέσητου. Κοιτάζει το θανατερά χλωμό δέρμα αυτού που περνάειπρώτος την πόρτα, τα μαύρα μάτια του, που δεν ανοιγο-κλείνουν, και τα αλλόκοτα τατουάζ. Συνολικά είναι τέσσε-ρις εξωγήινοι, όλοι τους οπλισμένοι. Αυτός που εντοπίζειη κοπέλα στη σκάλα κινδύνου είναι ο πρώτος. Σταματάειστην είσοδο, το αλλόκοτο όπλο του σημαδεύει προς τηνκατεύθυνσή της.

«Παραδώσου, αλλιώς πέθανες» λέει ο εξωγήινος.Έπειτα από ένα δευτερόλεπτο ο πατριός του κοριτσιού

14


χτυπάει τον εξωγήινο στο πρόσωπο με το ρόπαλό του. Εί-ναι ένα δυνατό χτύπημα – ο ηλικιωμένος άντρας έβγαζετο ψωμί του ως μηχανικός, τα μπράτσα του είναι χοντράαπό τις δωδεκάωρες βάρδιες. Το ρόπαλο χώνεται μέσα στοκεφάλι του εξωγήινου, το πλάσμα αποσυντίθεται και γίνε-ται στάχτη.

Προτού καταφέρει ο πατριός της να σηκώσει ξανά τορόπαλο πάνω από το κεφάλι του, ο πιο κοντινός εξωγήι-νος τον πυροβολεί κατάστηθα.

Ο άντρας τινάζεται προς τα πίσω, οι μύες του παγώ-νουν, το πουκάμισό του καίγεται. Σκάει πάνω στο γυάλινοτραπεζάκι και κατρακυλάει, καταλήγει με το πρόσωποπρος το παράθυρο, το βλέμμα του συναντιέται με αυτό τουκοριτσιού.

«Τρέξε!» της φωνάζει με όση δύναμη μπορεί να επι-στρατεύσει ο πατριός της. «Τρέξε, διάολε!»

Εκείνη κατεβαίνει τρέχοντας την έξοδο κινδύνου. Ότανφτάνει στην κινητή σκάλα, ακούει πυροβολισμούς από τοδιαμέρισμά της. Προσπαθεί να μη σκέφτεται τι σημαίνειαυτό. Ένα χλωμό πρόσωπο ξεπροβάλλει από το παράθυρότης και τη σημαδεύει με το όπλο του.

Αφήνει τη σκάλα, πέφτει στο σοκάκι από κάτω ακριβώςτη στιγμή που ο αέρας γύρω της παίρνει φωτιά. Οι τρίχεςτων χεριών της ορθώνονται, και η κοπέλα καταλαβαίνειότι κυλάει ηλεκτρικό ρεύμα μέσα από το μέταλλο της σκά-λας κινδύνου, αλλά είναι σώα και αβλαβής. Ο εξωγήινοςδεν την πέτυχε.

Εκείνη πηδάει πάνω από μερικές σακούλες σκουπι-διών και τρέχει στο στόμιο του σοκακιού, κρυφοκοιτάζειαπό τη γωνία για να δει τον δρόμο στον οποίο μεγάλωσε.

15


Ένας κρουνός της πυροσβεστικής εκσφενδονίζει νερόστον αέρα· της θυμίζει τις καλοκαιρινές γιορτές της γειτο-νιάς. Βλέπει ένα αναποδογυρισμένο ταχυδρομικό φορτη-γό, το κάτω τμήμα του καπνίζει λες και από στιγμή σεστιγμή θα ανατιναχθεί. Πιο κάτω στο τετράγωνο, παρκα-ρισμένο στη μέση του δρόμου, η κοπέλα βλέπει το μικρόδιαστημόπλοιο των εξωγήινων, ένα από τα πολλά που εί-χε δει με τον πατριό της να εξαπολύονται από το ογκώδεςσκάφος που δεσπόζει ακόμα πάνω από το Μανχάτταν.Εκείνο το βίντεο το έπαιζαν ξανά και ξανά στις ειδήσεις.Σχεδόν το ίδιο συχνά με το βίντεο για το ξανθό αγόρι.

Τζον Σμιθ. Έτσι τον λένε. Το είπε η αφηγήτρια του βίντεο.Πού να βρίσκεται τώρα; αναρωτιέται το κορίτσι. Μάλλον

δε θα έσωζε κόσμο στο Χάρλεμ, αυτό είναι βέβαιο.Η κοπέλα ξέρει ότι πρέπει να προσπαθήσει να σωθεί

μόνη της.Είναι έτοιμη να τρέξει να σωθεί, όταν εντοπίζει άλλη

μία ομάδα εξωγήινων να βγαίνει από μια πολυκατοικίαστην απέναντι μεριά του δρόμου. Έχουν καμιά ντουζίναγήινους μαζί τους, μερικά γνωστά πρόσωπα από τη γειτο-νιά, ένα δυο παιδιά από μικρότερες τάξεις που αναγνωρί-ζει. Σημαδεύοντάς τους, αναγκάζουν τους ανθρώπους ναγονατίσουν στο πεζοδρόμιο. Ένα μεγαλόσωμο εξωγήινοφρικιό περπατάει μπροστά στη γραμμή των ανθρώπων,κλικάροντας κάτι μικρό που κρατάει στο χέρι του, σαν τουςτύπους στην πόρτα των κλαμπ. Τους μετρούν. Εκείνη δενείναι βέβαιη ότι θέλει να δει τη συνέχεια.

Ακούει μέταλλο να στριγκλίζει πίσω της. Κάνει μεταβο-λή και βλέπει τον έναν εξωγήινο από το διαμέρισμά της νακατεβαίνει τη σκάλα κινδύνου.

16


Το βάζει στα πόδια. Είναι γρήγορη και ξέρει αυτούςτους δρόμους. Ο υπόγειος απέχει μόνο μερικά τετράγωνα.Κάποτε, παίζοντας «Αλήθεια ή θάρρος», κατέβηκε από τηναποβάθρα και τόλμησε να χωθεί μέσα στις γαλαρίες. Ούτετο σκοτάδι ούτε οι αρουραίοι την τρόμαξαν όσο αυτοί οιεξωγήινοι. Εκεί θα πάει. Μπορεί να κρυφτεί εκεί, πιθανώςακόμα και να καταφέρει να φτάσει στο κέντρο, να προ-σπαθήσει να βρει τη μητέρα της. Δεν ξέρει πώς θα της πειτα νέα για τον πατριό της. Ούτε η ίδια το πιστεύει. Περι-μένει συνεχώς ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσει.

Η κοπέλα στρίβει σαν σαΐτα σε μια γωνία, και τρεις εξω-γήινοι βρίσκονται μπροστά της. Το ένστικτό της την κάνεινα προσπαθήσει να κάνει μεταβολή, αλλά στραμπουλίζειτον αστράγαλό της, και τα πόδια της λυγίζουν. Πέφτει με δύ-ναμη στο πεζοδρόμιο. Ο ένας εξωγήινος αφήνει έναν κοφτόσκληρό ήχο – εκείνη συνειδητοποιεί ότι γελάει μαζί της.

«Παραδώσου, αλλιώς πέθανες» λέει το πράγμα, κι εκεί-νη καταλαβαίνει ότι δεν έχει πραγματικά επιλογή. Οι εξω-γήινοι έχουν κιόλας τα όπλα τους σηκωμένα και τη σημα-δεύουν, τα δάχτυλά τους σχεδόν πατούν τη σκανδάλη.

Παραδώσου και πέθανε. Θα τη σκοτώσουν ό,τι κι ανκάνει. Είναι βέβαιη γι’ αυτό.

Το κορίτσι σηκώνει ψηλά τα χέρια για να προστατευτεί.Το κάνει αντανακλαστικά. Γνωρίζει πως αυτό δεν έχει κα-μία ελπίδα κόντρα στα όπλα τους.

Μόνο που έχει.Τα όπλα των εξωγήινων τινάζονται προς τα πάνω, φεύ-

γουν από τα χέρια τους. Πετούν είκοσι μέτρα πιο κάτω.Κοιτάζουν την κοπέλα, σαστισμένοι και αβέβαιοι. Ούτε

κι αυτή καταλαβαίνει τι συνέβη μόλις.

17


Αλλά νιώθει κάτι διαφορετικό μέσα της. Κάτι καινούριο.Είναι λες κι έχει μεταμορφωθεί σε μαριονετίστα, με νήμα-τα που συνδέουν κάθε αντικείμενο στο τετράγωνο. Το μό-νο που χρειάζεται να κάνει είναι να πιέσει και να τραβή-ξει. Δεν είναι σίγουρη για το πώς το ξέρει αυτό. Της έρχε-ται φυσικά.

Ο ένας εξωγήινος κάνει επίθεση, κι εκείνη σαρώνει μετο χέρι της από δεξιά προς τα αριστερά. Αυτός εκτινάσσε-ται στον δρόμο, τα άκρα του ανεμίζουν, σκάει πάνω στοπαρμπρίζ ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου. Οι άλλοι δύοκοιτάζονται μεταξύ τους και αρχίζουν να οπισθοχωρούν.

«Ποιος γελάει τώρα;» τους ρωτάει την ώρα που σηκώ-νεται όρθια.

«Γκάρντι…» συρίζει σε απάντηση ένας από αυτούς.Η κοπέλα δεν ξέρει τι σημαίνει αυτό. Ο τρόπος με τον

οποίο το λέει ο εξωγήινος κάνει τη λέξη να ακούγεται σανβρισιά. Αυτό την κάνει να χαμογελάσει. Της αρέσει πουαυτά τα πράγματα τα οποία διαλύουν τη γειτονιά της τώ-ρα τη φοβούνται.

Μπορεί να τους πολεμήσει.Θα τους σκοτώσει.Το κορίτσι τινάζει το χέρι στον αέρα, και το αποτέλεσμα

είναι ο ένας από τους εξωγήινους να σηκωθεί από το έδα-φος. Εκείνη κατεβάζει το ίδιο γρήγορα το χέρι, χτυπώνταςτον αιωρούμενο εξωγήινο στο κεφάλι του συντρόφου του.Το επαναλαμβάνει ώσπου να γίνουν στάχτη.

Όταν τελειώνει, κατεβάζει το βλέμμα στα χέρια της. Δενξέρει από πού ήρθε αυτή η δύναμη. Δεν ξέρει τι σημαίνει.

Αλλά θα τη χρησιμοποιήσει.

18


ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΑ

ΠΕΡΝΑΜΕ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΔΙΠΛΑ από το σπασμένο φτερό ενόςαεριωθούμενου βομβαρδιστικού που ανατινάχθηκε, τοπριονωτό μέταλλο είναι ακουμπισμένο στη μέση ενός δρό-μου της πόλης σαν πτερύγιο καρχαρία. Πόσος καιρός πάειαπό τότε που παρακολουθούσαμε τα τζετ να περνούν βουί-ζοντας πάνω από το κεφάλι μας πηγαίνοντας στο βόρειοΜανχάτταν και στο Άνουμπις; Είναι σαν να πέρασαν μέ-ρες, αλλά πρέπει να είναι μόνο ώρες. Κάποιοι από αυτούςμε τους οποίους ήμαστε μαζί –οι διασωθέντες– φώναζανκαι ζητωκραύγαζαν όταν είδαν τα τζετ, λες και η κατάστα-ση επρόκειτο να αλλάξει.

Εγώ ήξερα καλύτερα. Έμεινα σιωπηλός. Έπειτα από λί-γα μόλις λεπτά ακούσαμε τις εκρήξεις, καθώς το Άνουμπιςανατίναξε εκείνα τα τζετ, εκσφενδονίζοντας κομμάτια τουπιο εξελιγμένου στρατού της Γης πάνω σε όλο το νησί τουΜανχάτταν. Δεν έστειλαν άλλα τζετ.

Για πόσους θανάτους μιλάμε; Εκατοντάδες. Χιλιάδες.

19


Ίσως και περισσότερους. Και για όλους φταίω εγώ. Επει-δή δεν μπόρεσα να σκοτώσω τον Σετράκους Ρα όταν είχατην ευκαιρία.

«Στα αριστερά!» λέει μια φωνή κάπου πίσω μου. Γυρί-ζω το κεφάλι μου γρήγορα, φορτίζω μια πύρινη σφαίραχωρίς καν να το σκέφτομαι και αποτεφρώνω έναν Μο-γκαντόρι ιχνηλάτη μόλις εμφανίζεται από μια γωνία. Εγώ,ο Σαμ και οι δύο ντουζίνες διασωθέντες που μαζέψαμεστον δρόμο δεν επιβραδύνουμε το βήμα. Τώρα είμαστεστο νότιο Μανχάτταν. Ήρθαμε τρέχοντας έως εδώ. Πολε-μώντας κατεβήκαμε. Τετράγωνο το τετράγωνο. Προσπα-θήσαμε να απομακρυνθούμε λιγάκι από το κέντρο, εκείόπου οι Μογκαντόρι είναι δυνατότεροι, εκεί όπου είδαμετελευταία φορά το Άνουμπις.

Είμαι εξαντλημένος.Παραπαίω. Δε νιώθω καν τα πόδια μου πια, τόσο κου-

ρασμένα είναι. Νομίζω πως, όπου να ’ναι, θα καταρρεύσω.Ένα χέρι με πιάνει από τους ώμους και με σταθεροποιεί.

«Τζον;» ρωτάει ο Σαμ ανήσυχος. Με κρατάει όρθιο. Ηφωνή του θαρρείς κι έρχεται μέσα από τούνελ. Προσπαθώνα του απαντήσω, αλλά οι λέξεις δε βγαίνουν. Ο Σαμ στρέ-φει το κεφάλι του και μιλάει σ’ έναν από τους διασωθέ-ντες. «Πρέπει να βγούμε για λίγο απ’ τον δρόμο. Έχει ανά-γκη από ξεκούραση».

Το επόμενο πράγμα που νιώθω είναι να γέρνω κόντραστον τοίχο της εισόδου μιας πολυκατοικίας. Πρέπει να λι-ποθύμησα για μια στιγμή. Προσπαθώ να στηριχτώ, προ-σπαθώ να συνέλθω. Πρέπει να συνεχίσω τη μάχη.

Αλλά δεν μπορώ να το κάνω – το σώμα μου αρνείται ναδεχτεί άλλη τιμωρία. Αφήνω τον εαυτό μου να γλιστρήσει

20


στο τοίχο και κάθομαι κατάχαμα. Το χαλί είναι καλυμμένομε σκόνη και σπασμένα γυαλιά που πρέπει να εκτινάχθη-καν προς τα μέσα. Είμαστε καμιά εικοσιπενταριά άτομα,όλοι συνωστισμένοι εδώ. Αυτοί είναι όλοι κι όλοι που κα-ταφέραμε να σώσουμε. Ματωμένοι και βρόμικοι, κάποιοιτραυματισμένοι, όλοι μας κουρασμένοι.

Πόσα τραύματα θεράπευσα σήμερα; Ήταν εύκολο στηναρχή. Έπειτα από τόσο πολλά, όμως, νιώθω το θεραπευτι-κό μου Χάρισμα να στραγγίζει την ίδια μου την ενέργεια.Πρέπει να έφτασα στα όριά μου.

Θυμάμαι τους ανθρώπους όχι με το όνομά τους, αλλάμε το πώς τους βρήκα ή τι τους θεράπευσα. Ο «ΣπασμένοΧέρι» και ο «Καρφωμένος Κάτω Από Αμάξι» φαίνονταιανήσυχοι, τρομαγμένοι.

Μια γυναίκα, η «Πήδησα Από Παράθυρο» βάζει το χέ-ρι της στον ώμο μου, με τσεκάρει. Της κάνω νόημα πωςείμαι καλά και δείχνει να ανακουφίζεται.

Ακριβώς μπροστά μου ο Σαμ μιλάει με έναν ένστολοαστυνομικό γύρω στα πενήντα. Η μια πλευρά του προσώ-που του αστυνομικού είναι γεμάτη ξεραμένα αίματα, απόένα κόψιμο στην κορυφή του κεφαλιού του, το οποίο θε-ράπευσα. Δε θυμάμαι το όνομά του ούτε πού τον βρήκα.Οι φωνές τους ακούγονται μακρινές, σαν να αντηχούν μέ-σα σ’ ένα τούνελ ενάμισι χιλιόμετρο μακρύ. Πρέπει ναεστιάσω την ακοή μου για να καταλάβω τις λέξεις, ενώακόμα κι αυτό απαιτεί κολοσσιαία προσπάθεια. Αισθάνο-μαι το κεφάλι μου τυλιγμένο σε βαμβάκι.

«Μας ήρθε μήνυμα στον ασύρματο πως έχουμε στήσειμια βάση στη Γέφυρα του Μπρούκλυν» λέει ο αστυνομι-κός. «Η Αστυνομία της Νέας Υόρκης, η εθνοφρουρά, ο

21


στρατός… όλοι, διάολε. Κρατούν τη γέφυρα. Διαπεραιώνουναπό κει τους επιζήσαντες. Είναι μόλις μερικά τετράγωνα μα-κριά, και λένε πως οι Μογκαντόρι συγκεντρώνονται στο βό-ρειο Μανχάτταν. Μπορούμε να τα καταφέρουμε».

«Τότε να πάτε» αποκρίνεται ο Σαμ. «Πηγαίνετε τώρα,όσο είναι ελεύθερο το πεδίο, προτού εμφανιστεί καμιάακόμα περιπολία τους».

«Πρέπει να έρθετε μαζί μας, μικρέ».«Δεν μπορούμε» λέει ο Σαμ. «Ένας απ’ τους φίλους μας

είναι ακόμα εκεί έξω. Πρέπει να τον βρούμε».Ο Εννιά. Αυτόν πρέπει να βρούμε. Την τελευταία φορά

που τον είδαμε, πάλευε με τον Πέντε μπροστά στο κτίριοτων Ηνωμένων Εθνών. Μέσα και έξω από το κτίριο τωνΗνωμένων Εθνών. Πρέπει να τον βρούμε προτού εγκατα-λείψουμε τη Νέα Υόρκη. Πρέπει να τον βρούμε και να σώ-σουμε όσο περισσότερους ανθρώπους μπορούμε. Αρχίζωνα συνέρχομαι, αλλά είμαι ακόμα πολύ εξαντλημένος γιανα κουνηθώ. Ανοίγω το στόμα μου να μιλήσω, αλλά το μό-νο που καταφέρνω είναι να βογκήξω.

«Δεν αντέχει άλλο» λέει ο αστυνομικός και καταλαβαί-νω ότι μιλάει για μένα. «Εσείς οι δύο κάνατε αρκετά. Ελά-τε να φύγουμε τώρα μαζί, όσο ακόμα μπορείτε».

«Δεν έχει ανάγκη…» αποκρίνεται ο Σαμ. Η αμφιβολίαστη φωνή του με κάνει να τρίξω τα δόντια και να εστιάσω.Πρέπει να επιμείνω, να τα δώσω όλα, να συνεχίσω να μά-χομαι.

«Λιποθύμησε».«Χρειάζεται μόνο να ξεκουραστεί για μια στιγμή».«Είμαι μια χαρά…» μουρμουρίζω, αλλά δε νομίζω ότι με

ακούνε.

22


«Αν μείνετε, θα σκοτωθείτε, μικρέ» αντιγυρίζει ο αστυ-νομικός στον Σαμ, κουνώντας αυστηρά το κεφάλι του.«Δεν μπορείτε να το συνεχίσετε αυτό. Είναι πάρα πολλοίγια να τους πολεμήσετε μόνο εσείς οι δύο. Αφήστε το στονστρατό ή…»

Η φωνή του σβήνει. Όλοι ξέρουμε πως ο στρατός έκα-νε κιόλας την προσπάθειά του. Το Μανχάτταν χάθηκε.

«Θα φύγουμε αμέσως μόλις μπορέσουμε» λέει ο Σαμ.«Μ’ ακούς εκεί κάτω;» Τώρα ο αστυνομικός μιλάει σε

μένα. Μου κάνει κήρυγμα, ακριβώς όπως έκανε παλιά καιο Χένρι. Αναρωτιέμαι αν έχει κάπου παιδιά. «Εδώ δεν έχειτίποτα να κάνετε πια. Μας φέρατε μέχρι αυτό το σημείο.Τώρα αφήστε εμάς να κάνουμε τα υπόλοιπα. Θα σας πάμεστη γέφυρα ακόμα κι αν χρειαστεί να σας κουβαλήσουμεστα χέρια».

Οι διασωθέντες που έχουν μαζευτεί γύρω από τοναστυνομικό γνέφουν και μουρμουρίζουν συμφωνώντας. ΟΣαμ με κοιτάζει, τα φρύδια του είναι σηκωμένα σαν να μερωτάει. Το πρόσωπό του είναι λεκιασμένο από χώμα καιστάχτη. Δείχνει άδειος και αδύναμος, λες και ίσα που κρα-τιέται όρθιος. Ένα μογκαντοριανό λέιζερ κρέμεται στον γο-φό του, αγκιστρωμένο εκεί με ένα κομμάτι ηλεκτρικού κα-λωδίου, και είναι θαρρείς κι όλο το σώμα του Σαμ γέρνειπρος εκείνη την πλευρά, το επιπλέον βάρος απειλεί να τονρίξει κάτω.

Αναγκάζω τον εαυτό μου να σηκωθεί όρθιος. Οι μύεςμου, όμως, είναι μουδιασμένοι και σχεδόν άχρηστοι. Προ-σπαθώ να δείξω στον αστυνομικό και στους άλλους ότι μέ-σα μου υπάρχει ακόμα λίγη δύναμη για να πολεμήσω, αλ-λά καταλαβαίνω από τον γεμάτο οίκτο τρόπο με τον οποίο

23


με κοιτάζουν ότι δε δείχνω και πολύ πειστικός. Μετά βίαςεμποδίζω τα γόνατά μου να αρχίσουν να τρέμουν. Για μιαστιγμή νιώθω έτοιμος να σωριαστώ καταγής, αλλά μετάκάτι συμβαίνει – αισθάνομαι ότι μια δύναμη με σηκώνεικαι με τραβάει, παίρνει ένα μέρος από το βάρος μου, ισιώ-νει την πλάτη μου, υψώνει τους ώμους μου. Δεν ξέρω πώςτο κάνω αυτό, πού βρίσκω τη δύναμη. Είναι σχεδόν υπερ-φυσικό.

Όχι. Βασικά δεν είναι καθόλου υπερφυσικό. Είναι οΣαμ. Ο τηλεκινητικός Σαμ, που εστιάζει πάνω μου, κάνο-ντάς με να δείχνω ότι μου έχουν μείνει ακόμα λίγα καύ-σιμα στο ρεζερβουάρ.

«Θα μείνουμε» δηλώνω αποφασιστικά με φωνή τραχιά.«Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που πρέπει να σωθούν».

Ο αστυνομικός κουνάει το κεφάλι του γεμάτος απορία.Πίσω του μια κοπέλα, την οποία θυμάμαι αμυδρά πωςέσωσα από μια σκάλα κινδύνου που κατέρρεε, ξεσπάει σεκλάματα. Δεν είμαι βέβαιος αν κλαίει επειδή της έδωσαέμπνευση ή αν απλώς έχω τα χάλια μου. Ο Σαμ εξακο-λουθεί να εστιάζει πάνω μου, με πρόσωπο σαν πέτρα, ενώμια νέα σταγόνα ιδρώτα σχηματίζεται στον κρόταφό του.

«Πηγαίνετε να σωθείτε» συστήνω στους διασωθέντες.«Μετά βοηθήστε όπως μπορείτε. Αυτός ο πλανήτης είναιδικός σας. Θα τον σώσουμε μαζί».

Ο αστυνομικός κάνει ένα μεγάλο βήμα εμπρός για ναμου σφίξει το χέρι. Η λαβή του είναι σαν μέγκενη. «Δε θασε ξεχάσουμε, Τζον Σμιθ» λέει. «Σου χρωστάμε τη ζωή μας,όλοι μας».

«Κάν’ τους να το μετανιώσουν!» αναφωνεί κάποιος άλ-λος.

24


Και ύστερα, εντελώς ξαφνικά, οι υπόλοιποι διασωθέ-ντες φωνάζουν τραχιά τα αντίο τους, εκφράζουν την ευ-γνωμοσύνη τους. Τρίζω τα δόντια μου, ελπίζοντας ότι θακαταφέρω να χαμογελάσω. Η αλήθεια είναι πως είμαι πο-λύ κουρασμένος για όλα αυτά. Ο αστυνομικός –αυτός εί-ναι τώρα ο ηγέτης τους, αυτός θα τους κρατήσει ασφαλείς–φροντίζει ώστε όλοι να μιλούν σιγανά και να κάνουν γρή-γορα. Τελικά τους βγάζει σπρώχνοντας έξω από την είσο-δο της πολυκατοικίας και ξεκινούν για τη Γέφυρα τουΜπρούκλυν.

Αμέσως μόλις μένουμε μόνοι μας, ο Σαμ με ελευθερώ-νει από την τηλεκινητική λαβή με την οποία με κρατούσεόρθιο και καταρρέω με την πλάτη στον τοίχο, προσπαθώ-ντας να κρατηθώ στα πόδια μου. Έχει λαχανιάσει και εί-ναι ιδρωμένος από την προσπάθεια να με στήσει όρθιο.Δεν είναι Λόριαν και δεν έχει εκπαιδευτεί κατάλληλα, κιόμως, με κάποιον τρόπο, ο Σαμ ανέπτυξε ένα Χάρισμα, τοοποίο έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί όσο καλύτερα μπορεί.Λαμβάνοντας υπόψη την κατάστασή μας, δεν έχει άλληεπιλογή από το να μάθει επιτόπου. Ο Σαμ με Χάρισμα! Ανη κατάσταση δεν ήταν τόσο χαοτική και απελπιστική, θαείχα ενθουσιαστεί περισσότερο. Δεν είμαι σίγουρος για τοπώς ή γιατί του συνέβη αυτό, αλλά οι καινούριες δυνάμειςτου Σαμ είναι πάνω κάτω το μόνο καλό που μας έτυχε απότη στιγμή που ήρθαμε στη Νέα Υόρκη.

«Ευχαριστώ» λέω. Οι λέξεις μού βγαίνουν πιο εύκολατώρα.

«Δεν κάνει τίποτα…» μου αποκρίνεται λαχανιασμένος οΣαμ. «Είσαι το σύμβολο της αντίστασης της Γης· δε γίνε-ται να σε αφήνουμε λιπόθυμο εδώ κι εκεί».

25


Προσπαθώ να ξεκολλήσω από τον τοίχο, αλλά τα πόδιαμου δεν είναι ακόμα έτοιμα να στηρίξουν όλο μου το βά-ρος. Είναι πιο εύκολο να γείρω πάνω του και να συρθώπρος την πόρτα του κοντινότερου διαμερίσματος.

«Κοίταξέ με. Δεν είμαι κανένα σύμβολο…» γκρινιάζω.«Έλα τώρα…» λέει. «Είσαι εξαντλημένος».Ο Σαμ με πιάνει αγκαλιά και με βοηθάει να προχωρή-

σω. Αλλά σέρνεται κι αυτός, οπότε προσπαθώ να μην τουρίχνω πολύ βάρος. Τις τελευταίες ώρες περάσαμε από τηνΚόλαση. Το δέρμα των χεριών μου με φαγουρίζει ακόμηαπό την πολλή χρήση του Λούμεν μου, έτσι που πετούσαπύρινες σφαίρες στις ομάδες των επιτιθέμενων Μογκα-ντόρι, που ερχόταν η μια μετά την άλλη. Ελπίζω να μηνκαψαλίστηκαν μόνιμα οι νευρικές απολήξεις μου. Η σκέ-ψη να ανάψω το Λούμεν μου αυτήν τη στιγμή σχεδόν κά-νει τα γόνατά μου να λυγίζουν.

«Αντίσταση…» μουρμουρίζω πικρά. «Η αντίσταση είναικάτι που γίνεται αφού χάσεις τον πόλεμο, Σαμ».

«Ξέρεις τι εννοούσα» αποκρίνεται. Καταλαβαίνω από τοπώς τρέμει η φωνή του πως ο Σαμ δυσκολεύεται να παρα-μείνει αισιόδοξος έπειτα απ’ όλα όσα είδαμε σήμερα. Προ-σπαθεί, όμως. «Πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους ήξερανποιος είσαι. Είπαν ότι έπαιζαν ένα βίντεο με σένα στις ει-δήσεις. Και με όλα όσα συνέβησαν στο κτίριο των Ηνωμέ-νων Εθνών, βασικά ξεμπρόστιασες τον Σετράκους Ρα σ’ έναδιεθνές κοινό. Όλοι ξέρουν ότι πολεμάς τους Μογκαντόρι.Ότι προσπάθησες να το σταματήσεις αυτό».

«Τότε θα ξέρουν ότι απέτυχα».Η πόρτα του διαμερίσματος στον πρώτο όροφο είναι

μισάνοιχτη. Τη σπρώχνω για να ανοίξει εντελώς, και ο

26


Σαμ την κλείνει και την κλειδώνει πίσω μας. Δοκιμάζω τονπιο κοντινό διακόπτη και ανακαλύπτω με έκπληξη πωςυπάρχει ακόμα ρεύμα εδώ. Φαίνεται πως εδώ κι εκεί εξα-κολουθεί να έχει ηλεκτρικό στην πόλη. Αυτή η γειτονιάμάλλον δεν έχει χτυπηθεί ακόμα. Σβήνω τα φώτα το ίδιογρήγορα – στην παρούσα φάση δε θέλουμε να τραβήξου-με την προσοχή κάποιας μογκαντοριανής περιπόλου πουίσως βρίσκεται στην περιοχή. Καθώς τρεκλίζω προς έναφουτόν εκεί κοντά, ο Σαμ περιφέρεται εδώ κι εκεί κλείνο-ντας τις κουρτίνες.

Το διαμέρισμα είναι μια μικρή γκαρσονιέρα. Μια γω-νιακή κουζίνα χωρίζεται από το κυρίως καθιστικό με ένανγρανιτένιο πάγκο, υπάρχει μια μονή ντουλάπα κι ένα μι-κροσκοπικό μπάνιο. Όποιος έμενε εδώ οπωσδήποτε έφυ-γε βιαστικά. υπάρχουν ρούχα πεταγμένα εδώ κι εκεί στοπάτωμα έπειτα από ένα γρήγορο πακετάρισμα, ένα ανα-ποδογυρισμένο μπολ με δημητριακά στον πάγκο και μιασπασμένη κορνίζα κοντά στην πόρτα, που φαίνεται σαννα την πάτησε κάποιος. Στη φωτογραφία ένα ζευγάρι γύ-ρω στα είκοσι πέντε ποζάρει μπροστά σε μια τροπική πα-ραλία, και στον ώμο του τύπου είναι κουρνιασμένη μιαμαϊμουδίτσα.

Αυτοί οι άνθρωποι είχαν μια φυσιολογική ζωή που τέ-λειωσε πια, ακόμα κι αν κατάφεραν να φύγουν από τοΜανχάτταν και να βρουν τη σωτηρία. Η Γη δε θα είναι πο-τέ πια η ίδια. Παλιά φανταζόμουν μια τέτοια ειρηνική ζωήγια μένα και τη Σάρα, όταν θα νικούσαμε τους Μογκα-ντόρι. Όχι ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη,αλλά κάτι απλό και ήρεμο. Ακούγεται μια έκρηξη από μα-κριά, κάτι καταστρέφουν οι Μογκαντόρι στα βόρεια. Τώρα

27


συνειδητοποιώ πόσο αφελή ήταν αυτά τα όνειρα για τηζωή μετά τον πόλεμο. Τίποτα δε θα είναι φυσιολογικόέπειτα από αυτό.

Η Σάρα. Ελπίζω να είναι καλά. Το πρόσωπό της ήταναυτό που έφερνα στο μυαλό μου κατά τη διάρκεια της δύ-σκολης μάχης μας από τετράγωνο σε τετράγωνο σε όλο τοΜανχάτταν. Συνέχισε να πολεμάς και θα την ξαναδείς, αυ-τό έλεγα διαρκώς στον εαυτό μου. Μακάρι να μπορούσανα της μιλήσω. Το έχω ανάγκη να της μιλήσω. Όχι μόνοστη Σάρα, αλλά και στην Έξι – πρέπει να έρθω σε επαφήμε τους άλλους, να ανακαλύψω τι έμαθε η Σάρα από τονΜαρκ Τζέιμς και τη μυστηριώδη επαφή του και να δω τιέκαναν η Έξι, η Μαρίνα και ο Άνταμ στο Μεξικό. Σίγου-ρα θα έχει κάποια σχέση με τον λόγο για τον οποίο ο Σαμανέπτυξε ξαφνικά ένα Χάρισμα. Κι αν δεν είναι ο μόνος;Πρέπει να μάθω τι συμβαίνει έξω από τη Νέα Υόρκη, αλ-λά το δορυφορικό μου τηλέφωνο καταστράφηκε όταν έπε-σα στον ποταμό Ιστ, και τα κανονικά δίκτυα των κινητώντηλεφώνων έχουν πέσει. Προς το παρόν είμαστε μόνο εγώκαι ο Σαμ. Που προσπαθούμε να επιζήσουμε.

Στην κουζίνα ο Σαμ ανοίγει το ψυγείο. Σταματάει και μεκοιτάζει.

«Είναι κακό να πάρουμε λίγο απ’ το φαγητό αυτού τουανθρώπου;» με ρωτάει.

«Είμαι βέβαιος ότι δε θα τον πειράξει» απαντάω.Κλείνω τα μάτια για ένα δευτερόλεπτο, νομίζω, αλλά

πρέπει να ήταν περισσότερο. Τα ανοίγω μόνο όταν ένακομμάτι ψωμί σκάει πάνω στη μύτη μου. Με το ένα χέριτεντωμένο θεατρινίστικα, σαν χαρακτήρας από κόμικς, οΣαμ κρατάει τηλεκινητικά στον αέρα ένα σάντουιτς με φι-

28


στικοβούτυρο, ένα τάπερ με σάλτσα μήλου κι ένα κουτάλιμπροστά στο πρόσωπό μου. Όσο ξεθεωμένος και στενο-χωρημένος κι αν είμαι, δεν μπορώ παρά να χαμογελάσωμε την προσπάθειά του.

«Δεν ήθελα να σε χτυπήσω με το σάντουιτς, συγγνώ-μη…» λέει ο Σαμ καθώς εγώ αρπάζω το φαγητό στον αέρα.«Προσπαθώ ακόμα να το συνηθίσω. Προφανώς».

«Μην ανησυχείς. Είναι εύκολο να σπρώξεις κάτι ή νατο τραβήξεις με τηλεκίνηση. Η ακρίβεια είναι αυτό που μα-θαίνεται δυσκολότερα».

«Σώπα!» λέει.«Τα πας θαυμάσια για κάποιον που έχει τηλεκίνηση

τέσσερις ώρες όλες κι όλες, ρε φίλε».Ο Σαμ κάθεται στο φουτόν δίπλα μου, με το δικό του

σάντουιτς. «Βοηθάει αν φαντάζομαι πως έχω κάτι σαν…αόρατα χέρια. Βγάζει νόημα αυτό που λέω;»

Σκέφτομαι την εποχή που εξασκούμουν στη δική μουτηλεκίνηση με τον Χένρι. Σαν να έχουν περάσει αιώνεςαπό τότε.

«Εγώ συνήθιζα να βλέπω με το μυαλό μου αυτό που αυ-τοσυγκεντρωνόμουν για να μετακινήσω και ύστερα τοανάγκαζα με τη θέλησή μου να συμβεί» εξηγώ στον Σαμ.«Ξεκινήσαμε με μικρά πράγματα. Ο Χένρι μού πετούσεμπάλες του μπέιζμπολ στην πίσω αυλή, κι εγώ τις έπιαναμε το μυαλό μου».

«Ναι, εντάξει. Δε νομίζω ότι το μπέιζμπολ είναι επιλο-γή για μένα αυτήν τη στιγμή» αποκρίνεται ο Σαμ. «Βρίσκωάλλους τρόπους να εξασκούμαι».

Ο Σαμ σηκώνει στον αέρα το δικό του σάντουιτς από ταπόδια του. Αρχικά το φέρνει πολύ ψηλά για να το δαγκώ-

29


σει, αλλά αυτοσυγκεντρώνεται ακόμα μία στιγμή και τελι-κά το φέρνει στο επίπεδο του στόματός του.

«Καθόλου άσχημα…» λέω.«Είναι ευκολότερο όταν δεν το σκέφτομαι».«Όπως κι όταν παλεύουμε για τη ζωή μας, για παρά-

δειγμα;»«Ναι» απαντάει ο Σαμ, κουνώντας με δέος το κεφάλι

του. «Θα συζητήσουμε για το πώς μου συνέβη αυτό, Τζον;Ή γιατί συνέβη; Ή… δεν ξέρω. Τι σημαίνει;»

«Οι Γκάρντι ανέπτυξαν τα Χαρίσματά τους στην εφη-βεία τους» απαντάω υψώνοντας τους ώμους. «Ίσως εσύκαθυστέρησες».

«Ρε φίλε, ξέχασες ότι δεν είμαι Λόριαν;»«Ούτε και ο Άνταμ, αλλά έχει Χαρίσματα» λέω.«Ναι. Ο φρικτός πατέρας του τον έχωσε μέσα σε μια νε-

κρή Γκάρντι και…»Σηκώνω το χέρι μου και σταματάω τον Σαμ. «Το μόνο

που λέω είναι ότι το θέμα δεν είναι ιδιαίτερα ξεκάθαρο. Δενομίζω ότι τα Χαρίσματα δουλεύουν όπως υπέθεταν πά-ντα οι δικοί μου». Σωπαίνω για μια στιγμή ώστε να σκε-φτώ. «Αυτό που σου συνέβη πρέπει να έχει κάποια σχέσημε ό,τι έκαναν η Έξι και οι άλλοι στο Ιερό».

«Η Έξι το έκανε αυτό…» μουρμουρίζει ο Σαμ.«Πήγαν εκεί κάτω για να βρουν τον Λόριεν στη Γη. Νο-

μίζω ότι τα κατάφεραν. Και μετά μπορεί ο Λόριεν να επέ-λεξε εσένα».

Χωρίς καν να το καταλάβω, έχω καταβροχθίσει ήδη τοσάντουιτς και τη σάλτσα μήλου. Το στομάχι μου γουργου-ρίζει. Αισθάνομαι λίγο καλύτερα, οι δυνάμεις μου αρχί-ζουν να επανέρχονται.

30


«Εντάξει, είναι μεγάλη τιμή για μένα αυτό» αποκρίνε-ται ο Σαμ, κατεβάζοντας το βλέμμα στα χέρια του καθώς τοξανασκέφτεται. Ή καθώς σκέφτεται την Έξι, μάλλον. «Μιατρομακτική τιμή…»

«Τα κατάφερες καλά εκεί έξω. Δε θα μπορούσα να σώ-σω όλους εκείνους τους ανθρώπους χωρίς εσένα» συνεχί-ζω, δίνοντάς του ένα φιλικό χτυπηματάκι στην πλάτη. «Ηαλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα τι στον διάολο γίνεται. Δενξέρω πώς ή γιατί ανέπτυξες ξαφνικά ένα Χάρισμα. Απλώςχαίρομαι που το έχεις. Χαίρομαι που υπάρχει και λίγη ελ-πίδα μέσα σε όλο αυτό τον θάνατο και την καταστροφή».

Ο Σαμ σηκώνεται όρθιος και τινάζει άσκοπα λίγα ψί-χουλα από το θεοβρόμικο τζιν του. «Ναι, έτσι είμαι εγώ, ημεγάλη ελπίδα της ανθρωπότητας, που προς το παρόν πε-θαίνει για άλλο ένα σάντουιτς. Θες ένα;»

«Μπορώ να πάρω μόνος μου» απαντάω στον Σαμ, αλ-λά έτσι όπως σκύβω μπροστά για να σηκωθώ από το φου-τόν, ζαλίζομαι αμέσως και αναγκάζομαι να βουλιάξω καιπάλι κάτω.

«Χαλάρωσε» λέει ο Σαμ, κάνοντας ότι τάχα δεν πρόσε-ξε σε τι χάλι βρίσκομαι. «Το θέμα των σάντουιτς το ανα-λαμβάνω εγώ».

«Ας αράξουμε εδώ πέρα για λίγα λεπτά ακόμα…» ψιθυ-ρίζω αδύναμα. «Μετά θα πάμε να βρούμε τον Εννιά».

Κλείνω τα μάτια και ακούω τον Σαμ να κάνει θόρυβοστην κουζίνα, προσπαθώντας να απλώσει φιστικοβούτυρομε ένα μαχαίρι που κρατάει τηλεκινητικά. Στο βάθος, πά-ντα στο βάθος πια, ακούω τον μόνιμο ορυμαγδό της μά-χης, κάπου αλλού στο Μανχάτταν. Ο Σαμ έχει δίκιο – εμείςείμαστε η αντίσταση. Θα έπρεπε να είμαστε εκεί έξω και

31


να αντιστεκόμαστε. Αν μπορούσα μόνο να ξεκουραστώ λί-γα λεπτά ακόμα…

Δεν ανοίγω τα μάτια μου, ώσπου ο Σαμ με πιάνει απότον ώμο και με τραντάζει. Αμέσως καταλαβαίνω ότι τον εί-χα αρπάξει. Το φως μέσα στον χώρο έχει αλλάξει, έξω ανά-βουν τα φώτα του δρόμου, μια ζεστή κίτρινη λάμψη έρχε-ται κάτω από τις κουρτίνες. Ένα πιάτο γεμάτο σάντουιτςπεριμένει στον καναπέ δίπλα μου. Νιώθω τον πειρασμόνα ορμήσω και να αρχίσω να μασάω. Λες κι όλες μου οιπαρορμήσεις είναι πια ζωώδεις – να κοιμηθώ, να φάω, ναπολεμήσω.

«Πόση ώρα κοιμόμουν;» ρωτάω τον Σαμ και ανακάθο-μαι. Σωματικά αισθάνομαι κάπως καλύτερα, αλλά νιώθωκαι ενοχές που κοιμάμαι ενώ υπάρχουν άνθρωποι που πε-θαίνουν παντού στη Νέα Υόρκη.

«Καμιά ωρίτσα» μου απαντάει ο Σαμ. «Είχα σκοπό νασ’ αφήσω να ξεκουραστείς, αλλά…»

Αντί για εξήγηση, ο Σαμ δείχνει πίσω του, προς μια μι-κρή επίπεδη τηλεόραση στερεωμένη στον απέναντι τοίχοτου δωματίου. Μάλιστα προβάλλει τα τοπικά νέα. Ο Σαμέχει κλείσει τον ήχο, και η εικόνα δείχνει κάπου κάπου πα-ράσιτα. Αλλά ιδού – η Νέα Υόρκη καίγεται. Κοκκώδες υλι-κό δείχνει τον επιβλητικό βαρύ όγκο του Άνουμπις να σέρ-νεται στον ορίζοντα, τα κανόνια του, τοποθετημένα σταπλαϊνά του, βομβαρδίζουν τους πάνω ορόφους ενός ου-ρανοξύστη, ώσπου δε μένει τίποτε άλλο πέρα από σκόνη.

«Ούτε που σκέφτηκα να τσεκάρω αν δούλευε μέχριπριν από λίγα λεπτά» λέει ο Σαμ. «Σκέφτηκα πως οι Μο-γκαντόρι θα είχαν κλείσει τους τηλεοπτικούς σταθμούςγια… ξέρεις, για πολεμικούς λόγους».

32


Δεν ξέχασα τι μου είχε πει ο Σετράκους Ρα καθώς κρε-μόμουν από το σκάφος του πάνω από τον ποταμό Ιστ. Θέ-λει να δω τη Γη να υποδουλώνεται. Και ακόμα πιο παλιά,σ’ εκείνο το όραμα στην Ουάσινγκτον που είχα μοιραστείμε την Έγια, θυμάμαι πως η πόλη φαινόταν αρκετά κατε-στραμμένη, αλλά όχι συθέμελα. Και είχαν αφήσει και επι-ζήσαντες για να υπηρετούν τον Σετράκους Ρα. Νομίζωπως αρχίζω να καταλαβαίνω.

«Δεν είναι τυχαίο» λέω στον Σαμ εκφράζοντας τη σκέ-ψη μου δυνατά. «Μάλλον θέλει να μπορέσουν να δουν οιΓήινοι την καταστροφή που φέρνει. Δεν είναι όπως στονΛόριεν, όπου ο στόλος του εξαφάνισε τους πάντες. Να για-τί προσπάθησε να στήσει εκείνη τη μεγάλη φιέστα στονΟΗΕ, να γιατί δοκίμασε όλες εκείνες τις σκοτεινές μαλακίεςμε τους ΜόγκΠρο, ώστε να πάρει ειρηνικά τη Γη υπό τονέλεγχό του. Έχει σκοπό να ζήσει εδώ μετά. Κι αν οι γήινοιυπήκοοί του δεν τον λατρεύουν όπως τον λατρεύουν οιΜογκαντόρι, θέλει τουλάχιστον να τον φοβούνται».

«Ε, αυτό με τον φόβο πέτυχε οπωσδήποτε» αποκρίνεταιο Σαμ.

Στην οθόνη οι ειδήσεις έδωσαν τη θέση τους σε μια ζω-ντανή σύνδεση με μια δημοσιογράφο στο γραφείο της. Τοκτίριο που στεγάζει το κανάλι πρέπει να έπαθε κάποιες ζη-μιές από τις μάχες, επειδή φαίνεται πως ίσα που μπορούνκαι εκπέμπουν. Μόνο τα μισά φώτα είναι αναμμένα στοστούντιο, η κάμερα είναι λίγο στραβή, και η εικόνα δεν εί-ναι τόσο καθαρή όσο θα έπρεπε. Η δημοσιογράφος προ-σπαθεί να κρατήσει μια επαγγελματικότητα στην έκφρασήτης, αλλά τα μαλλιά της είναι καλυμμένα με σκόνη και ταμάτια της κατακόκκινα από το κλάμα. Μιλάει κατευθείαν

33


στην κάμερα για μερικά δευτερόλεπτα, παρουσιάζοντας τοεπόμενο βίντεο.

Η δημοσιογράφος εξαφανίζεται, και την αντικαθιστάένα κουνημένο βίντεο τραβηγμένο με κινητό. Στη μέσημιας μεγάλης διασταύρωσης μια θολή φιγούρα στριφογυ-ρίζει ξανά και ξανά, σαν δισκοβόλος των ολυμπιακώναγώνων που ζεσταίνεται. Μόνο που ο τύπος δεν κρατάειδίσκο. Με εξωγήινη δύναμη στριφογυρίζει κάποιον άλλο,τον οποίο έχει πιάσει από τον αστράγαλο. Έπειτα από κα-μιά δεκαριά περιστροφές ο τύπος αφήνει το κουλουρια-σμένο κορμί, κι αυτό εκσφενδονίζεται στη βιτρίνα ενός δι-πλανού κινηματογράφου. Το βίντεο εξακολουθεί να εστιά-ζει στον δισκοβόλο, καθώς, με τους ώμους να ανεβοκατε-βαίνουν από το λαχάνιασμα, ουρλιάζει κάτι που μάλλον εί-ναι βρισιά.

Ο Εννιά.«Σαμ, άνοιξε τη φωνή!»Κι ενώ ο Σαμ ψάχνει στα τυφλά το τηλεκοντρόλ, όποιος

τραβάει βίντεο τον Εννιά βουτάει πίσω από ένα αμάξι γιανα καλυφθεί. Δεν καταλαβαίνεις καθόλου τι γίνεται, αλλάτελικά ο καμεραμάν καταφέρνει να συνεχίσει τη βιντεο-σκόπηση βγάζοντας το ένα χέρι πάνω από το καπό του αυ-τοκινήτου. Μια ομάδα πολεμιστών Μογκαντόρι έχει εμ-φανιστεί στη διασταύρωση και ρίχνει καταιγιστικά πυράεναντίον του Εννιά. Τον βλέπω να χοροπηδάει σβέλτα στοπλάι και ύστερα, με τηλεκίνηση, να εκσφενδονίζει ένααμάξι προς το μέρος τους.

«… Επαναλαμβάνω. Αυτό το υλικό τραβήχτηκε στηνπλατεία Γιούνιον πριν από λίγες μόλις στιγμές…» λέει η δη-μοσιογράφος με τρεμάμενη φωνή καθώς ο Σαμ ανεβάζει

34


την ένταση. «Ξέρουμε πως αυτός ο προφανώς υπεράν-θρωπος και… χμμμ… πιθανόν εξωγήινος έφηβος βρισκότανστη σκηνή που εκτυλίχθηκε μπροστά στον ΟΗΕ με τον άλ-λο νεαρό άντρα, τον Τζον Σμιθ. Εδώ τον βλέπουμε σε μά-χη με τους Μογκαντόρι, την ώρα που κάνει ανθρωπίνωςαδύνατα πράγματα…»

«Ξέρουν το όνομά μου» λέω ήσυχα.«Κοίτα» λέει ο Σαμ σκουντώντας με στο μπράτσο.Η κάμερα έχει γυρίσει πάλι πίσω, στον κινηματογράφο,

όπου μια μεγαλόσωμη φιγούρα εμφανίζεται αργά μέσααπό τη σπασμένη βιτρίνα. Δεν μπορώ να τον δω καθαρά,αλλά καταλαβαίνω αμέσως ποιον ακριβώς πετούσε εδώ κιεκεί ο Εννιά. Σηκώνεται πετώντας από τη βιτρίνα του σι-νεμά, περνάει σαν βέλος ανάμεσα από τους λιγοστούς Μο-γκαντόρι που βρίσκονται ακόμα στη διασταύρωση και με-τά ορμάει βίαια στον Εννιά.

«Ο Πέντε» δηλώνει ο Σαμ.Η κάμερα χάνει τους Πέντε και Εννιά καθώς αυτοί ορ-

γώνουν το γρασίδι ενός μικρού πάρκου εκεί δίπλα, σηκώ-νοντας ψηλά τεράστια κομμάτια χώματος στο διάβα τους.

«Σκοτώνονται» λέω. «Πρέπει να πάμε εκεί».«Ένας δεύτερος εξωγήινος έφηβος παλεύει με τον πρώ-

το, τουλάχιστον όταν δε μάχονται τους εισβολείς» ανακοι-νώνει η δημοσιογράφος και ακούγεται μπερδεμένη. «Δεν…δεν ξέρουμε γιατί. Σ’ αυτήν τη φάση δεν έχουμε και πολ-λές απαντήσεις, φοβάμαι. Προσπαθήστε… να παραμείνετεασφαλείς, Νεοϋορκέζοι. Οι προσπάθειες εκκένωσης συνε-χίζονται αν βρείτε μια ασφαλή διαδρομή μέχρι τη Γέφυρατου Μπρούκλυν. Αν βρίσκεστε κοντά στις μάχες, παραμεί-νετε μέσα και…»

35


Παίρνω το τηλεχειριστήριο από τον Σαμ και κλείνω τηντηλεόραση. Με παρακολουθεί που σηκώνομαι, τσεκάρειαν είμαι καλά. Οι μύες μου ουρλιάζουν και διαμαρτύρο-νται και, για μια στιγμή, νιώθω να ζαλίζομαι, αλλά μπορώνα τα καταφέρω. Πρέπει να τα καταφέρω. Ποτέ πρωτύτε-ρα η έκφραση «πάλεψε σαν να μην υπάρχει αύριο» δεν εί-χε περισσότερο νόημα. Αν θέλω να το κάνω σωστά… ανπρόκειται να σώσουμε τη Γη από τον Σετράκους Ρα καιτους Μογκαντόρι, τότε τα πρώτα βήματα είναι να βρούμετον Εννιά και να βοηθήσουμε τη Νέα Υόρκη να επιβιώσει.

«Πλατεία Γιούνιον είπε» λέω. «Εκεί θα πάμε».

36


10 009-424 ARXIPELAGOS 009-127 3 · χουν εκατοντάδες χλωμοί εξωγήινοι...

Documents

Transcript of 10 009-424 ARXIPELAGOS 009-127 3 · χουν εκατοντάδες χλωμοί εξωγήινοι...