ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ

Alexandre Dumas

Λογοτεχνική προσαρμογή: Επιμέλεια-συντονισμός έκδοσης:

Στοιχειοθεσία: Σχεδιασμός εξωφύλλου:

ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΧΟΥΝΟΣ ΝΙΚΟΣ ΚΟΜΝ. ΧATΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΡΑΜΜΙΚΗ MULTIMEDIA Ε.Π.Ε. ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ

© 2004, για την ελληνική γλώσσα σε όλο τον κόσμο. Εκδόσεις ΑΛΚΥΩΝ, Μαυρομιχάλη 44, 106 80 Αθήνα, τηλ.: 210 3627170, 210 3605667, fax: 210 3645667, e-mail: info@alkyonp.g

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: ROBIN DES BOIS

I.S.B.N. 960-326-096-7

Κεφάλαιο 1 Ο Κόκκινος Γουίλ 7 Κεφάλαιο 2 Ένας αρραβώνας και μια εκτέλεση 35 Κεφάλαιο 3 Ο Ρομπέν βρίσκει το ταίρι του 66 Κεφάλαιο 4 Ο Ιππότης της Κοιλάδας 86 Κεφάλαιο 5 Ο επίσκοπος του Χέρφορντ 104 Κεφάλαιο 6 Το πάθημα του σερίφη 126 Κεφάλαιο 7 Ο Γουίλ και τ' αδέλφια του 142 Κεφάλαιο 8 Οι «Χαρούμενες Καρδιές» 148 Κεφάλαιο 9 Ο σερ Ρίτσαρντ πληρώνει

το χρέος του ..... 159 Κεφάλαιο 10 Η μεγάλη επίθεση στο δάσος

του Σέργουντ 171 Κεφάλαιο 11 Ο θάνατος του βαρόνου 190 Κεφάλαιο 12 Ο βασιλιάς Ριχάρδος 214 Κεφάλαιο 13 Το Σέργουντ χάνει τη βασίλισσά του........ 236 Κεφάλαιο 14 Το τέλος 244

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Ο Κόκκινος Γουίλ

Ένα όμορφο αυγουστιάτικο πρωινό, ο Ρομπέν των Δασών, με την καρδιά γεμάτη χαρά κι ένα τραγούδι στα χε ί λη , περ­πατούσε μόνος σ' ένα μονοπάτι στο δάσος του Σέργουντ.

Ξαφνικά, μια φωνή δυνατή, που τα αλλόκοτα φάλτσα της μαρτυρούσαν άγνοια των μουσικών κανόνων, άρχισε να τραγουδά και να ξανατραγουδά την ερωτική μπαλάντα του Ρομπέν των Δασών.

- Παναγιά Παρθένα, μουρμούρισε ο νεαρός άντρας, τε­ντώνοντας τ' αφτιά του για ν' ακούσει προσεκτικά το άσμα του αγνώστου, αυτό κι αν είναι περίεργο! Το τραγούδι που μόλις άκουσα το είχα συνδέσει εγώ τότε που ήμουν παιδί και δεν το έχω μάθει σε κανέναν.

Μ' αυτή τη σκέψη, ο Ρομπέν κρύφτηκε πίσω από τον κορμό ενός δέντρου και περίμενε να περάσει ο διαβάτης.

Ο άγνωστος δεν άργησε να φανεί. Μόλ ις έφτασε μπρο­στά στη βελανιδιά όπου καθόταν ο Ρομπέν, κάρφωσε το βλέμμα του στο βάθος του δάσους. « Α , α», είπε, καθώς διέ­κρινε μέσα από την πυκνή βλάστηση ένα υπέροχο κοπάδι ζαρκαδιών, «να οι παλιοί μου φίλοι... για να δούμε, βλέπει καλά το μάτι μου, το χέρι μου είναι γρήγορο; Μα τον Ά γ ι ο Παύλο, με χαρά θα ρίξω ένα βέλος στον λεβέντη που προ­χωρά τόσο αργά!»

7

Πριν καλοτελειώσει τα λόγια του, ο ξένος τράβηξε ένα βέλος από τη φαρέτρα του, το τοποθέτησε προσεκτικά στο τόξο, σημάδεψε το ζαρκάδι και το ξάπλωσε νεκρό καταγής.

- Μπράβο! φώναξε μια γελαστή φωνή. Εξαιρετική βολή! Ξαφνιασμένος ο ξένος, στράφηκε απότομα. - Έ τ σ ι λες , άρχοντα μου; ρώτησε, ενώ παρατηρούσε τον

Ρομπέν από την κορφή ως τα νύχια. - Βεβαίως, και κυρίως για κάποιον που δεν είναι συνηθι­

σμένος να ρίχνει σε ζαρκάδια. Και πώς ξέρεις ότι συνήθως αστοχώ;

- Α π ό τον τρόπο που κρατάς το τόξο σου. Στοιχηματί­ζω ό,τι θέλε ις , πως δεν είσαι περισσότερο ικανός να ρίξεις ανάσκελα έναν άντρα στο πεδίο της μάχης, απ' ό,τι να ξα­πλώσεις καταγής ένα ζαρκάδι στο δάσος.

- Πολύ εύστοχη απάντηση, φώναξε γελώντας ο ξένος. Μου επιτρέπεις να ρωτήσω το όνομά σου;

- Το όνομά μου δεν έχει τόση σημασία στο θέμα που μας απασχολεί, αξιότιμε ξένε, μπορώ, όμως, να σου πω με τι κα­ταγίνομαι. Ε ίμα ι ένας από τους πρώτους φύλακες τούτου του δάσους και δεν έχω την πρόθεση ν' αφήσω τα ζαρκάδια μου ανυπεράσπιστα στις επιθέσεις εκείνων που, για να δοκι­μάσουν την επιδεξιότητα τους, τα βάζουν στο σημάδι.

- Ε λ ά χ ι σ τ α μ' ενδιαφέρουν οι προθέσεις σου, όμορφέ μου φύλακα, συνέχισε ο άγνωστος αποφασιστικά. Ε γ ώ θα σκο­τώνω ζαρκάδια, θα σκοτώνω ελαφάκια, θα σκοτώνω ό,τι μ' αρέσει.

- Κα ι θα τα καταφέρεις πολύ εύκολα, αν δεν εναντιωθώ εγώ, γιατί είσαι εξαίρετος τοξότης, αποκρίθηκε ο Ρομπέν. Γ ι ' αυτό, λοιπόν, θα σου κάνω μια πρόταση. Άκουσε με: εί­μαι ο αρχηγός μιας συμμορίας με άντρες αποφασισμένους, έξυπνους και πολύ επιδέξιους σε όλες τις ασκήσεις που πε­ριλαμβάνει το επάγγελμα τους. Μου φαίνεσαι γενναίο αγό­ρι... αν έχεις τίμια καρδιά, αν το πνεύμα σου είναι ήρεμο και 8

συμφιλιωτικό, θα είμαι ευτυχής να σε δεχτώ στη συμμορία μου. Μόλ ις καταταγείς μαζί μας, θα έχεις την άδεια να κυ­νηγάς, αν αρνηθείς, όμως, να ενταχθείς στην οργάνωση μας, σε καλώ να φύγεις από το δάσος.

- Ειλικρινά, κύριε φύλακα, θαυμάζω το ύφος σου. Λοι­πόν, άκουσε με τώρα κι εσύ. Αν δεν βιαστείς να μου γυρίσεις την πλάτη , θα σου δώσω μια συμβουλή που, χωρίς όμορφες φράσεις, θα σε μάθει να προσέχεις τα λόγια σου - κι αυτή η συμβουλή, ξυπνοπούλι, είναι ένα πολύ βαρύ ξυλοφόρτωμα.

- Αγόρι μου, συνέχισε ο Ρομπέν, δεν θ έ λ ω να θυμώσω, γιατί έτσι θα αισθανόσουν πάρα πολύ άσχημα, αν, όμως, δεν υπακούσεις αμέσως στη διαταγή που σου δίνω να φύ­γεις από το δάσος, πρώτ' απ' όλα θα τιμωρηθείς αυστηρά, μετά, θα δοκιμάσουμε το μέγεθος του λαιμού σου και τη δύναμη του κορμιού σου στο ψηλότερο κλαδί ενός δέντρου σ' αυτό το δάσος.

Ο ξένος έβαλε τα γέλια. - Να με δείρουν και μετά να με κρεμάσουν, θα ήταν τε­

λείως παράξενο, αν όχι αδύνατον. Αφησε λοιπόν τα λόγια και προχώρα στα έργα, περιμένω.

- Δεν μπαίνω στον κόπο να ξυλοφορτώνω με τα ίδια μου τα χέρια όλους τους καυχησιάρηδες που συναντώ, αγαπητέ μου φίλε, απάντησε ο Ρομπέν, έχω άντρες που εκτελούν για λογαριασμό μου αυτή την υπηρεσία. Θα τους φωνάξω και θα εξηγηθείς μαζί τους.

Ο Ρομπέν των Δασών έφερε ένα βούκινο στα χε ί λη του, αλλά τη στ ιγμή που ετοιμαζόταν να σημάνει ένα δυνατό κάλεσμα, ο ξένος, που είχε τοποθετήσει γρήγορα ένα βέλος στο τόξο του, φώναξε με ορμή:

- Σταμάτα, αλλιώς σε σκοτώνω! Ο Ρομπέν άφησε το βούκινο του να πέσει, άρπαξε το τό­

ξο του και, πηδώντας προς τον ξένο ανάλαφρα και με πρω-τόφαντη ευλυγισία, φώναξε:

9

- Είναι τρελό! Μα δεν βλέπεις με ποιον θέλεις να τα βά­λε ις ; Θα σε χτυπούσα πριν με πετύχεις και ο -θάνατος που θα έστελνες σ' εμένα, μόνο εσένα θ' άγγιζε. Λογικέψου, βά­λε ξανά το βέλος στη φαρέτρα σου και, αφού θέλε ις να χρη­σιμοποιήσεις κοντάρι, ας πάρουμε κοντάρια! Αποδέχομαι τη μονομαχία.

- Ας πάρουμε κοντάρια, επανέλαβε ο ξένος, και όποιος καταφέρει να χτυπήσει τον άλλο στο κεφάλι δεν θα είναι μό­νο νικητής, αλλά και θα ορίσει τη μοίρα του αντιπάλου του.

- Σύμφωνοι, αποκρίθηκε ο Ρομπέν. Πες μου, μόνο, σκέ-φτηκες τις συνέπειες της συμφωνίας που μου προτείνεις; Δ η λ α δ ή , αν σε αναγκάσω να φωνάξεις έλεος, θα έχω το δι­καίωμα να σε εντάξω στη συμμορία μου;

- Ναι. - Πολύ καλά. Ας νικήσει, λοιπόν, ο πιο επιδέξιος. - Αμήν! είπε ο ξένος. Ο αγώνας δεξιοσύνης άρχισε. Τα χτυπήματα, που έπε­

φταν ελεύθερα κι απ' τις δυο πλευρές, έγιναν γρήγορα αβά­σταχτα για τον ξένο, ο οποίος δεν κατάφερε να πετύχει τον Ρομπέν ούτε μια φορά.

Εκνευρισμένος και λαχανιασμένος, ο δύστυχος νεαρός πέταξε το όπλο του.

- Σταμάτα, είπε, δεν αντέχω άλλο. - Ομολογείς ότι νικήθηκες; ρώτησε ο Ρομπέν. - Ό χ ι , αναγνωρίζω όμως ότι είσαι πολύ πιο δυνατός από

μένα... χρησιμοποιείς συχνά το κοντάρι, πράγμα που σου δί­νει ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα. Πρέπει να ισορροπήσου­με τον αγώνα. Ξέρεις ξιφομαχία;

- Φυσικά, απάντησε ο Ρομπέν. - Θέλε ις να συνεχίσουμε με σπαθιά; - Βεβαίως. Τράβηξαν τα σπαθιά τους. Επιδέξιοι ξιφομάχοι και οι

δυο, μονομάχησαν για ένα τέταρτο της ώρας χωρίς να κα-10

τορθώσουν να προκαλέσουν ο ένας στον άλλον έστω μια γρατζουνιά.

- Σταμάτα! φώναξε ξαφνικά ο Ρομπέν. - Κουράστηκες; ρώτησε ο ξένος μ' ένα θριαμβευτικό χα­

μόγελο. - Ναι , απάντησε ειλικρινά ο Ρομπέν, κι έπειτα, βρίσκω

ότι μια μονομαχία με σπαθιά δεν είναι διόλου ευχάριστη. Με τα κονταρόξυλα, αλλάζε ι το πράγμα: τα χτυπήματα τους είναι λιγότερο επικίνδυνα και παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέ­ρον, ενώ το σπαθί έχει κάτι το σκληρό και το ωμό. Κουρά­στηκα, δεν λέω, πρόσθεσε ο Ρομπέν παρατηρώντας το πρό­σωπο του αγνώστου, που φορούσε ένα σκούφο ο οποίος έκρυ­βε ένα μέρος από το μέτωπο του, αλλά δεν είναι αυτή ακρι­βώς η αιτία που μ' έκανε να ζητήσω στιγμιαία ανακωχή. Ό σ η ώρα στέκω απέναντι σου, πλημμυρίζουν το μυαλό μου παιδικές αναμνήσεις... το βλέμμα των μεγάλων γαλάζιων ματιών σου, δεν μου είναι άγνωστο. Η φωνή σου μου θυμί­ζει τη φωνή ενός φίλου... η καρδιά μου έχει κυριευθεί από ένα ακατανίκητο συναίσθημα για σένα. Πες μου το όνομα σου... αν είσαι αυτός που αγαπώ και που τον περιμένω με όλη την ανυπομονησία της πιο τρυφερής φιλίας, είσαι χ ίλ ιες φορές καλοδεχούμενος. Αν είσαι ξένος, δεν έχει σημασία, και πάλι σε καλωσορίζω. Θα σ' αγαπώ και επειδή είσαι εσύ, και για τις αγαπημένες αναμνήσεις που μου θυμίζεις.

- Μ ι λ ά ς με μια καλοσύνη που με γοητεύει, αξιότιμε δα­σοφύλακα, αποκρίθηκε ο άγνωστος, με μ ε γ ά λ η μου λύπη, όμως, δεν μπορώ ν' ανταποκριθώ στο τίμιο αίτημα σου. Δεν είμαι ελεύθερος, το όνομά μου είναι ένα μυστικό που η σύνε­ση με συμβουλεύει να μην το μαρτυρήσω.

- Δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς από μένα, του αντιγύρισε ο Ρομπέν. Εξάλλου, είμαι ανίκανος να προδώσω την εμπι­στοσύνη μιας καρδιάς που στηρίχτηκε στη διακριτικότητα της δικής μου. Πες μου το όνομά σου.

11

Ο ξένος δίστασε πάλι για μια στ ιγμή. - Θα είμαι φίλος σου, πρόσθεσε ο Ρομπέν με ειλικρινές ύφος. - Σύμφωνοι, αποκρίθηκε ο άγνωστος. Λέγομαι Γουίλιαμ

Γκάμγουελ. Ο Ρομπέν έβγαλε μια κραυγή: «Γουίλ! Γουίλ! Ο ευγενι­

κός! Ο Κόκκινος Γουίλ!» - Ν α ι . - Κι εγώ, είμαι ο Ρομπέν των Δασών! - Ρομπέν, φώναξε ο νέος άντρας, πέφτοντας στην αγκα­

λιά του φίλου του. Α, τι ευτυχία! Οι δυο νέοι αγκαλιάστηκαν σφιχτά· μετά, με μάτια που

άστραφταν από ανείπωτη χαρά, κοίταξαν προσεκτικά ο ένας τον άλλο, συγκινημένοι και έκπληκτοι .

- Κι εγώ σε απείλησα! είπε ο Ρομπέν. - Θέλησα να σε σκοτώσω! φώναξε ο Γουίλ. - Σε χτύπησα! συνέχισε ο Ρομπέν, σκάζοντας στα γέλια. - Μπα, το ξέχασα κιόλας. Πες μου γρήγορα, τι κάνει η...

Μοντ; - Η Μοντ είναι πολύ καλά. - Είναι;... - Πάντα μια όμορφη κοπέλα, που σ' αγαπάει, Γουίλ, που

μόνο εσένα αγαπάει στον κόσμο, φύλαξε την καρδιά της για σένα και θα σου δώσει το χέρι της. Έ κ λ α ψ ε για την απου­σία σου, το υπέροχο πλάσμα... υπέφερες κι εσύ, καημένε μου Γουίλ, θα είσαι όμως ευτυχισμένος αν αγαπάς ακόμα την καλή και όμορφη Μοντ.

- Αν την αγαπώ! Πώς μπορείς να με ρωτάς κάτι τέτοιο, Ρομπέν; Δεν σταμάτησα στ ιγμή να την σκέφτομαι, η αγα­πημένη της εικόνα συντρόφευε την καρδιά μου και της έδι­νε δυνάμεις, ήταν το θάρρος του πολεμιστή στο πεδίο της μάχης, η παρηγοριά του φυλακισμένου μες στο σκοτεινό μπουντρούμι της κρατικής φυλακής. Η Μοντ, αγαπητέ Ρομπέν, ήταν η σκέψη μου, το όνειρο μου, η ελπίδα μου, το 12

μέλλον μου. Γ ια να σου αποδείξω, φίλε Ρομπέν, πόσο σκε­φτόμουν αυτό το λατρευτό κορίτσι, θα σου διηγηθώ ένα όνειρο που είδα στη Νορμανδία, ένα όνειρο που μένει ακόμα ζωντανό στο μυαλό μου, μολονότι το είδα πριν από ένα μ ή ­να. Ήμουν χωμένος σε μια φυλακή, με τα χέρια δεμένα, το κορμί τυλιγμένο με αλυσίδες και έβλεπα τη Μοντ λ ίγα βή­ματα παρέκει, χ λ ο μ ή σαν πεθαμένη και πλημμυρισμένη στο αίμα. Το δύσμοιρο κορίτσι άπλωνε ικετευτικά τα χέρια της προς το μέρος μου και το στόμα της, με χ ε ί λ η ξασπρι-σμένα, μουρμούριζε παραπονεμένα λόγια που δεν καταλά­βαινα το νόημα τους, αλλά ένιωθα ότι υπέφερε φρικτά και μου ζητούσε να τη βοηθήσω.

» Ό π ω ς σου είπα, με είχαν αλυσοδεμένο, κυλιόμουν στο χώμα και, καθώς ήμουν ανήμπορος να κάνω κάτι, δάγκω­να τα σιδερένια ;δεσμά που έσφιγγαν τα μπράτσα μου, κο­ντολογίς, έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες για να συρθώ κοντά της. Ξαφνικά, οι αλυσίδες γύρω μου χαλάρωσαν απαλά, μετά έπεσαν. Πετάχτηκα όρθιος κι έτρεξα στη Μο­ντ, έσφιξα πάνω στην καρδιά μου το βουτηγμένο στο αίμα δύστυχο κορίτσι, γέμισα με φλογερά φιλιά τα μαγουλά της που ήταν άσπρα σαν το πανί και σιγά σιγά το αίμα σταμά­τησε να χύνεται και άρχισε να κυκλοφορεί, αργά στην αρ­χ ή , μετά σ' ένα φυσικό ρυθμό. Τα χ ε ί λ η της πήραν χρώμα, άνοιξε τα μεγάλα, μαύρα μάτια της και με κοίταξε μ' ένα βλέμμα που έδειχνε τόση ευγνωμοσύνη και ταυτόχρονα ήταν. τόσο τρυφερό, που συγκινήθηκα μέχρι βαθιά στα σπλάχνα μου, η καρδιά μου σκίρτησε και, άφησα να ξεφύγει απ' το πυρπολημένο στήθος μου ένας βαθύς στεναγμός. Υπέφερα και ταυτόχρονα ήμουν πολύ ευτυχισμένος.

» Α μ έ σ ω ς μετά απ' αυτή τη σπαρακτική συγκίνηση, ξύ­πνησα. Πήδηξα κάτω απ' το κρεβάτι μου αποφασισμένος να επιστρέψω στην Α γ γ λ ί α . Ή θ ε λ α να ξαναδώ τη Μοντ, τη Μοντ που ήταν σίγουρα δυστυχισμένη. Τη Μοντ που,

13

δίχως άλλο , χρειαζόταν τη βοήθεια μου. Π ή γ α αμέσως στον λοχαγό μου, που ήταν ο επιστάτης του πατέρα μου και νόμιζα ότι είχα το δικαίωμα να περιμένω απ' αυτόν μια αποτελεσματική προστασία. Δεν του εξήγησα την αιτία της επιθυμίας μου να επιστρέψω στην Α γ γ λ ί α , γιατί θα γελούσε με την ανησυχία μου, του είπα μόνο ότι ήθελα να φύγω. Αρνήθηκε με πολύ σκληρό ύφος να μου δώσει την άδεια, αλλά αυτή η πρώτη αποτυχία δεν με αποθάρρυνε... με ε ίχε κυριεύσει κυριολεκτικά η μανία να ξαναδώ τη Μο­ντ. Ικέτευσα, εξόρκισα εκείνον τον άντρα, που παλαιότερα τον διέταζα, να μου δώσει άδεια. Γονάτισα μπροστά του. Η αδυναμία μου τον έκανε να χαμογελάσει και, με μια κλο­τσιά, με πέταξε ανάσκελα. Τότε , Ρομπέν, σηκώθηκα, κι όπως είχα το σπαθί μου, το τράβηξα απ' το θηκάρι του και, δίχως να σκεφτώ, χωρίς να διστάσω, σκότωσα εκείνον τον άθλιο. Α π ό τότε, με καταζητούν. Άραγε, έχασαν τα ίχνη μου; Το ελπίζω. Να γιατί, αγαπητέ Ρομπέν, αφού σε πέ­ρασα για ξένο, αρνιόμουν να σου αποκαλύψω τ' όνομα μου και ευλογημένοι να είναι οι ουρανοί που με οδήγησαν σ' εσέ­να! Τώρα, ας μιλήσουμε για τη Μοντ - μένει ακόμα στον πύργο του Γκάμγουελ ;

- Στον πύργο του Γκάμγουελ; επανέλαβε ο Ρομπέν. Μα, δεν τα έμαθες, αγαπητέ Γουίλ;

- Ό χ ι . Τι συνέβη; Με κάνεις να τρομάζω. . - Ο πύργος και το χωριό του Γκάμγουελ καταστράφηκαν. - Καταστράφηκαν! φώναξε ο Γουίλ. Παρθένα Μαρία!

Κα ι η μητέρα μου, Ρομπέν, ο αγαπημένος μου πατέρας και οι δύστυχες αδελφές μου;

- Ό λ ο ι τους είναι μια χαρά, ηρέμησε... η οικογένεια σου μένει στο Μπάρνσντε ϊλ . Γ ια σήμερα, αρκέσου στην πληρο­φορία πως αυτή η άσπλαχνη καταστροφή, που ήταν έργο των Νορμανδών, τους στοίχισε πολύ ακριβά. Σκοτώσαμε τα δύο. τρίτα του στρατού που έστειλε ο βασιλιάς Ερρίκος.

14

- Ο βασιλιάς Ερρίκος! φώναξε έκπληκτος ο Γουίλιαμ. Μ ε τ ά πρόσθεσε, κομπιάζοντας λίγο: - Μου είπες, Ρομπέν, ότι είσαι ο πρώτος φύλακας σ' αυ­

τό το δάσος - άρα, είσαι στην υπηρεσία του βασιλιά; - Ό χ ι ακριβώς, ξανθέ μου εξάδελφε, αποκρίθηκε ο νέος

άντρας γελώντας. Οι Νορμανδοί πληρώνουν την «επίβλεψη» μου, δηλαδή οι πλούσιοι, γιατί απ' τους φτωχούς δεν παίρνω τίποτα. Ε ίμαι πράγματι φύλακας του δάσους, αλλά για λο­γαριασμό μου και για λογαριασμό των εύθυμων συντρόφων μου. Μ' άλλα λόγια, Γουίλιαμ, είμαι ο άρχοντας του δάσους Σέργουντ και θα υπερασπιστώ τα δικαιώματα και τα προνό­μια μου από όποιον προσπαθήσει να μου τ' αρπάξει.

Αμέσως μετά ο Ρομπέν έφερε το βούκινο στα χ ε ί λ η του και έβγαλε τρεις οξείς ήχους. Πριν καλά καλά αντιβουίσουν στο δάσος αυτές οι διαπεραστικές νότες, ο Γουίλιαμ είδε να βγαίνουν μέσα από την πυκνή βλάστηση, από το ξέφωτο, από τα δεξιά και τ' αριστερά του, μια τριανταριά άντρες, όλοι ομοιόμορφα ντυμένοι με μια κομψή φορεσιά, που το πράσινο χρώμα της ταίριαζε τέλεια με το στρατιωτικό παρουσιαστι­κό τους. Τούτοι οι άντρες, οπλισμένοι με βέλη , με ασπίδες και, με κοντά σπαθιά, ήρθαν και παρατάχθηκαν σιωπηλοί γύρω από τον αρχηγό τους.

- Παλικάρια μου, να ένας άντρας που ξιφομάχησα μαζί του και μ' έκανε να φωνάξω έλεος.

Ο γιγαντόσωμος Ζαν (οι φίλοι του τον φώναζαν, χαϊ­δευτικά, Μικρό Ζαν ή Ζανούλη), ο οποίος φαινόταν λιγότε­ρο ευχαριστημένος από τον Ρομπέν για την επιδεξιότητα του Γουίλιαμ, προχώρησε στη μέση του κύκλου που σχημάτι­ζαν όλοι τους και είπε στον νεαρό άντρα:

- Ξένε, αν έκανες τον γενναίο Ρομπέν των Δασών να φω­νάξει έλεος, πρέπει να είσαι πολύ δυνατός... ωστόσο, δεν θα λένε ότι είχες την τ ιμή να νικήσεις τον αρχηγό των εύθυμων αντρών του δάσους, χωρίς να τις φας λίγο από τον υπαρχη-

15

γό του. Είμαι πολύ καλός στο κοντάρι, θέλεις να παίξεις μαζί μου; Έ τ σ ι θα δούμε ποιος...

- Α γ α π η τ έ μου Ζανούλη, είπε ο Ρομπέν, στοιχηματίζω μια φαρέτρα για ένα τόξο απ' το καλύτερο ξύλο ότι αυτό το γενναίο παλικάρι θα βγει πάλι νικητής.

- Μα πώς, Μικρέ Ζαν, φώναξε ο Γουίλ τη στ ιγμή που ο νεαρός άντρας ετοιμαζόταν ν' αρχίσει τη μονομαχία, θέλεις να χτυπηθείς με τον Κόκκινο Γουίλ, με τον ευγενικό Γουί­λιαμ, όπως συνήθιζες να τον αποκαλείς;

- Ω, Θεέ μου! φώναξε έκπληκτος ο Ζανούλης και άφησε το κοντάρι του να πέσει. Α υ τ ή η φωνή! Αυτό το βλέμμα!... Καλωσόρισες στην εύθυμη Α γ γ λ ί α , Γουίλ, αγαπημένε μου Γουίλ, καλωσόρισες στο σπίτι των προγόνων σου, εσύ που με την επιστροφή σου φέρνεις τη χαρά, την ευτυχία και την ικα­νοποίηση. Αύριο, όλοι οι κάτοικοι του Μπάρνσντεϊλ θα γιορ­τάζουν, αύριο θα σφίξουν στην αγκαλιά τους αυτόν που νόμι­ζαν χαμένο για πάντα!

Ο καημένος ο Ζανούλης δεν μπόρεσε να πει περισσότερα· είχε τυλίξει τα μπράτσα του γύρω απ' τον Γουίλ, τον έσφιγ­γε δυνατά και βάλθηκε να κλαίει σιωπηλά, με λυγμούς.

Ο Γουίλιαμ ένιωθε την ίδια συγκινημένη χαρά με τον εξάδελφο του και ο Ρομπέν τούς άφησε για μια στ ιγμή τον ένα στην αγκαλιά του άλλου.

Μόλ ις ηρέμησαν από τούτη την πρώτη συγκίνηση, ο Ζανούλης δ ιηγήθηκε στον Γουίλ , όσο πιο σύντομα μπο­ρούσε, τη φρικτή περιπέτεια της καταστροφής που ε ίχε διώξει την οικογένεια του από τον πύργο του Γκάμγουελ . Μόλ ις τελε ίωσε η αφήγηση, ο Ρομπέν και ο Ζανούλης οδήγησαν τον Γουίλ στις διάφορες κρυψώνες που ε ίχε φτιά­ξει η συμμορία μες στο δάσος και, αφού ο νέος άντρας τούς το ζήτησε ο ίδιος, τον δέχτηκαν στη συμμορία με το βαθμό του υπαρχηγού, γεγονός που τον έκανε ισότιμο με τον Μ ι ­κρό Ζαν. 16

Το άλλο πρωί, ο Γουίλ εξέφρασε την επιθυμία να πάει στο Μπάρνσντεϊλ . Ο Ρομπέν σεβάστηκε αυτή την τόσο φυ­σική λαχτάρα και ετοιμάστηκε αμέσως να συνοδεύσει τον νεαρό άντρα, όπως και ο Μικρός Ζαν. Ε δ ώ και δυο μέρες, τα αδέλφια του Ζανούλη βρίσκονταν στο Μπάρνσντεϊλ , όπου ετοίμαζαν το πανηγύρι για τα γενέθλια του άρχοντα Γκ ι . Δ ί χ ω ς άλλο, με την επιστροφή του Γουίλιαμ θα γινόταν ακόμα πιο λαμπερή γιορτή.

Αφού έδωσε διαταγές στους άντρες του, ο Ρομπέν των Δασών και οι δυο φίλοι του πήραν το μονοπάτι για το Μάν-σφελντ, όπου θα έβρισκαν άλογα. Έκαναν τη διαδρομή χα­ρούμενα· ο Ρομπέν τραγουδούσες τη σωστή και αρμονική φωνή του τις πιο χαρούμενες μπαλάντες του, ενώ ο Γουίλ, μεθυσμένος από χαρά, χοροπηδούσε στο πλάι του επανα­λαμβάνοντας ανάκατα το ρεφρέν των τραγουδιών. Ο Ζα-νούλης μάλιστα πετούσε πότε πότε μια φάλτσα νότα και ο Γουίλ γελούσε δυνατά, ενώ ο Ρομπέν μοιραζόταν τη χαρά του Γουίλ.

Ωστόσο, μόλις έφτασαν σε μικρή απόσταση από το Μάν-σφελντ, οι χαρές και τα πανηγύρια τους κόπηκαν ξαφνικά. Τρεις άντρες ντυμένοι με τη στολή των δασονόμων πετά­χτηκαν από ένα σύδεντρο και τους έκλεισαν το δρόμο.

Ο Ρομπέν των Δασών και οι σύντροφοι του σταμάτησαν για μια σ τ ι γ μ ή · ύστερα, ο νεαρός άντρας τούς ρώτησε με αυ­ταρχικό ύφος:

- Ποιοι είστε; Κα ι τι γυρεύετε εδώ; - Θα σας έκανα ακριβώς τις ίδιες ερωτήσεις! απάντησε ο

ένας από τους τρεις άντρες, ένας γεροδεμένος λεβέντης με τετράγωνους ώμους, οπλισμένος μ' ένα κοντάρι κι ένα μα­κρύ σπαθί, που φαινόταν απολύτως ικανός ν' αντισταθεί σε μια επίθεση.

- Αλήθε ια ; τον ειρωνεύτηκε ο Ρομπέν. Ωραία, τότε! Ε ί ­μαι πολύ ευτυχής που σε απάλλαξα από τον κόπο, γιατί αν

17

είχες κάνει μια τόσο αναιδή ερώτηση, μάλλον θα σου απα­ντούσα με τρόπο που θα σ' έκανε να μετανιώσεις στον αιώ­να τον άπαντα για το θράσος σου!

- Μ ι λ ά ς περήφανα, αγόρι μου, του αντιγύρισε ο δασονό-μος με κοροϊδευτικό ύφος. Ε ίμα ι ο φύλακας αυτής της πε­ριοχής, έχω το δικαίωμα να επιβλέπω το δάσος από το Μάνσφελντ μέχρι ένα πλατύ σταυροδρόμι που βρίσκεται εφτά μίλια από 'δώ. Τούτοι οι δυο άντρες είναι βοηθοί μου. Έ χ ω λάβει εντολή από τον βασιλιά Ερρίκο και με δικές του διαταγές προστατεύω τα ζαρκάδια από ληστές σαν εσάς. Κατάλαβες;

- Πάρα πολύ καλά, αν όμως εσύ είσαι δασοφύλακας, τό­τε τι είμαστε εγώ κι οι σύντροφοι μου; Μέχρ ι τώρα, πίστευα πως μόνο εγώ κατείχα δικαιωματικά αυτό το αξίωμα. Είναι αλήθεια ότι δεν το οφείλω στην καλοσύνη του βασιλιά Ερ­ρίκου, αλλά στη δική μου θέληση, που έχει μ ε γ ά λ η πέραση εδώ, γιατί λέγεται το δικαίωμα του δυνατότερου.

- Εσύ, δασοφύλακας του δάσους Σέργουντ; είπε περιφρο-νητικά ο δασονόμος. Αστειεύεσαι, θαρρώ! Ένας κατεργάρης είσαι και τίποτα παραπάνω.

- Α γ α π η τ έ μου φίλε, επέμεινε υπομονετικά ο Ρομπέν, μάλλον θέλε ις να με κάνεις να θαυμάσω την προσωπική σου αξία... δεν είσαι ο φύλακας που προσπαθεί να πάρει τ' αξιώματα αυτά από εμένα. Κι αν θες να ξέρεις, γνωρίζω πο­λύ καλά τον αληθινό φύλακα. Λέγεται Ζαν Κολλιτσίδας, και είναι ο χοντρός μυλωνάς του Μάνσφελντ.

- Ε γ ώ λοιπόν είμαι ο γιος του, ο Τρανός. - Εσύ είσαι ο Τρανός; Δεν σε πιστεύω. - Α λ ή θ ε ι α λέει , είπε ο Ζανούλης, τον γνωρίζω εξόψεως.

Μου έχουν πει ότι είναι πολύ καλός στο κοντάρι. - Δεν σου είπαν ψέματα, δασονόμε, και αν εσύ με γνωρί­

ζεις, το ίδιο μπορώ να πω κι εγώ για σένα. Είναι αδύνατον να ξεχάσει κανείς το παράστημα και το πρόσωπο σου.

18

- Ξ έ ρ ε ι ς τ' όνομα μου; ρώτησε ο νέος άντρας. - Μάλιστα, αφέντη Ζαν. - Ε γ ώ είμαι ο Ρομπέν των Δασών, φύλακα Τρανέ. - Το φανταζόμουνα, παλικάρι μου, και είμαι γοητευμένος

από τη συνάντηση. Έχουν υποσχεθεί γενναία αμοιβή σ' αυ­τόν που θα σε πιάσει. Α π ό τη φύση μου είμαι πολύ φιλόδο­ξος κι αυτή η αμοιβή, που είναι ένα τεράστιο ποσό, θα μ' εξυ­πηρετούσε περίφημα. Σήμερα μου δίνεται η ευκαιρία να σε βουτήξω και δεν σκοπεύω να την αφήσω να μου ξεφύγει.

- Με όλο σου το δίκιο, τροφοδότη της κρεμάλας, απά­ντησε ο Ρομπέν περιφρονητικά. Εμπρός, ελεεινό υποκείμενο, τράβα το σπαθί σου! Ε ίμα ι αυτός που γυρεύεις.

- Σταματήστε! φώναξε ο Ζανούλης. Ο Τρανός χειρίζεται καλύτερα το κοντάρι απ' ό,τι το σπαθί · ας αγωνιστούμε τρεις εναντίον τριών. Ε γ ώ διαλέγω τον Τρανό· Ρομπέν, κι εσύ, Γου­ίλιαμ, πάρτε τους άλλους, ο αγώνας θα είναι έτσι πιο ίσος.

- Το δέχομαι, απάντησε ο φύλακας, γιατί έτσι κανείς δεν θα πει ότι ο Τρανός, ο γιος του μυλωνά του Μάνσφελντ, το έβαλε στα πόδια μπροστά στον Ρομπέν των Δασών και τους εύθυμους άντρες του.

- Γε ια στο στόμα σου! φώναξε ο Ρομπέν. Εμπρός, Ζα-νούλη, πάρε τον Τρανό, αφού τον θέλεις για αντ ίπαλο· εγώ θ' αναλάβω αυτόν τον γεροδεμένο λεβέντη. Είσαι ευχαρι­στημένος να χτυπηθείς μαζί μου; ρώτησε ο Ρομπέν τον βοη­θό που η τύχη τον είχε φέρει να βρεθεί αντίπαλος του.

- Π ο λ ύ ευχαριστημένος, γενναίε παράνομε. - Εμπρός, ας αρχίσουμε και η αγία μητέρα του Θεού να

δώσει τη νίκη σ' αυτούς που αξίζουν πραγματικά την υπο­στήριξη της!

- Αμήν! είπε ο Ζανούλης. Η Παρθένα Μαρία δεν εγκα­ταλείπει ποτέ τον αδύναμο τη στ ιγμή της ανάγκης.

- Δεν εγκαταλείπει κανέναν, είπε ο Τρανός. - Κανέναν, συμφώνησε ο Ρομπέν κάνοντας το σταυρό του.

19

Αφού οι προετοιμασίες για τη μονομαχία τελείωσαν χα­ρούμενα, ο Ζανούλης φώναξε δυνατά:

- Αρχίζουμε! - Αρχίζουμε, επανέλαβαν ο Γουίλ και ο Ρομπέν. Ένα παλιό τραγούδι που μνημονεύει αυτή την αξέχαστη

μονομαχία, την περιγράφει κάπως έτσι:

«Μια όμορφη μέρα του μεσοκαλόκαιρου αρχίσανε να μονομαχούν,

ατρόμητοι και αποφασισμένοι. Απ' τις οχτώ το πρωί χτυπήθηκαν μέχρι το μεσημέρι·

χωρίς να λιγοψυχήσουν πάλευαν και χωρίς σταματημό.

Ο Ρομπέν, ο Γουίλ και ο Ζανούλης γενναία πολεμησανε·

καθόλου τους αντιπάλους τους δεν άφησαν να τους τραυματίσουνε».

- Ζανούλη, είπε κάποια στ ιγμή ο Τρανός λαχανιασμένος και αφού ζήτησε έλεος, γνώριζα από καιρό πόσο γενναίος εί­σαι και ήθελα να μονομαχήσω μαζί σου. Η επιθυμία μου εκπληρώθηκε, με νίκησες και ο θρίαμβος σου μου έδωσε ένα πολύ ωφέλιμο μάθημα μετριοφροσύνης.

- Είσαι εξαίρετος κονταρομάχος, φίλε Τρανέ, αποκρίθη­κε ο Ζανούλης σφίγγοντας το χέρι που του έτεινε ο φύλα­κας, και δίκαια σε λένε γενναίο.

- Σ' ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση, δασονόμε, συνέχισε ο Τρανός. Πιστεύω όμως ότι είναι πιότερο ευγενική παρά ει­λικρινής. Μήπως πιστεύεις ότι θ ίχτηκε η ματαιοδοξία μου από μια απρόσμενη ήττα; Ό χ ι , δεν αισθάνομαι διόλου τα­πεινωμένος που νικήθηκα από ένα παλικάρι σαν εσένα.

- Σοφά τα είπες, ατρόμητε γιε του μυλωνά! φώναξε χαρού­μενος ο Ρομπέν. Αποδεικνύεις ότι έχεις τα πιο αξιοζήλευτα 20

πλούτη, καλή καρδιά και σαξονική ψυχή. Μόνο ένας τίμιος άντρας μπορεί να δεχτεί χαρούμενα και χωρίς πίκρα μια απο­τυχία που τραυματίζει το φιλότιμο του. Δώσε μου το χέρι σου, Τρανέ. Δέχεσαι ένα ποτήρι κρασί του Ρήνου; Θα το πιούμε για την καλότυχη συνάντηση μας και στη μελλοντική μας φιλία.

- Ορίστε το χέρι μου, Ρομπέν των Δασών, σου το δίνω με όλη μου την καρδιά. Ε ί χ α ακούσει να μιλάνε για σένα με τα καλύτερα λόγια. Ξέρω ότι είσαι ένας ευγενικός παράνομος κι ότι απλώνεις πάνω από τους φτωχούς τη γενναιόδωρη προ­στασία σου. Σ' αγαπούν ακόμα κι αυτοί που θα έπρεπε να σε μισούν, ακόμα κι οι εχθροί σου οι Νορμανδοί. Μιλάνε με σε­βασμό για του λόγου σου και δεν άκουσα ποτέ κανέναν να κατακρίνει σοβαρά τις πράξεις σου. Σου άρπαξαν το βιος και σε εξόρισαν οι τίμιοι άνθρωποι σ' αγαπάνε γιατί η δυστυχία έπεσε στο σπιτικό σου.

- Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, φίλε Τρανέ. Δεν θα τα ξεχάσω και θ έλω να μου δώσεις τη χαρά της συντροφιάς σου μέχρι το Μάνσφελντ.

- Ε ίμα ι δικός σου, Ρομπέν, αποκρίθηκε ο Τρανός. - Κι εγώ επίσης, είπε ο άντρας που ε ίχε μονομαχήσει με

τον Ρομπέν. - Το ίδιο κι εγώ, πρόσθεσε ο αντίπαλος του Γουίλ. Πήραν μαζί το δρόμο για την πόλη, μιλώντας και γ ελώ­

ντας, αγκαλιασμένοι απ' τους ώμους. - Α γ α π η τ έ μου Τρανέ, ρώτησε ο Ρομπέν καθώς έμπαι­

ναν στο Μάνσφελντ, είναι προσεχτικοί οι φίλοι σου; - Γ ιατ ί ρωτάς; - Ε π ε ι δ ή η σιωπή τους είναι απαραίτητη για την ασφά­

λεια μου. Καθώς καταλαβαίνεις, έρχομαι εδώ κρυφά και αν μια αδιάκριτη κουβέντα φανερώσει την παρουσία μου στο Μάνσφελντ, γρήγορα το πανδοχείο θα περικυκλωθεί από στρατιώτες, οπότε θ' αναγκαστώ να το σκάσω ή να πολε­μήσω. Σήμερα, όμως, μήτε το ένα μήτε το άλλο θα μ' ευ-

21

χαριστούσε· με περιμένουν στο Γιορκσάιρ και δεν θ έ λ ω διό­λου να καθυστερήσω την αναχώρηση μου.

- Σ ο υ εγγυώμαι για τη διακριτικότητα των συντρόφων μου. Όσο για τη δική μου, δεν μπορείς να την αμφισβητή­σε ι ς · νομίζω, όμως, αγαπητέ μου Ρομπέν, ότι μεγαλοποιείς τον κίνδυνο. Θα 'πρεπε μόνο να φοβάσαι την περιέργεια των κατοίκων του Μάνσφελντ, αφού θα τρέξουν όλοι πίσω σου, για να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τον διάσημο Ρομπέν των Δασών, τον ήρωα των ερωτικών τραγουδιών που σιγο-μουρμουρίζουν όλα τα κορίτσια.

Έφτασαν χωρίς απρόοπτα σ' ένα πανδοχείο απομακρυ­σμένο από την πόλη και κάθισαν χαρούμενοι γύρω από ένα τραπέζι, που ο ξενοδόχος το γέμισε αμέσως με μισή δωδεκά­δα μακρυλαίμικα μπουκάλια, γεμάτα μ' αυτό το καλό κρασί του Ρήνου που λύνει τη γλώσσα και ανοίγει την καρδιά.

Γρήγορα ήρθαν κι άλλα μπουκάλια και η συζήτηση έγι­νε τόσο διαχυτική και τόσο εγκάρδια, που ο Τρανός παρα­καλούσε να μην τελειώσει ποτέ. Κι έτσι, ζήτησε από τον Ρομπέν των Δασών να τον δεχτεί στη συμμορία τ ο υ · οι σύ­ντροφοι του Τρανού, μαγεμένοι από τις χαρούμενες περιγρα­φές μιας ανεξάρτητης ζωής κάτω από τα πανύψηλα δέντρα του Σέργουντ, ακολούθησαν το παράδειγμα του αρχηγού τους και δεσμεύτηκαν με το στόμα και την καρδιά ν' ακο­λουθήσουν τον Ρομπέν των Δασών.

Αυτός δέχτηκε την ολόψυχη πρόταση τους· έπειτα ο Τρα­νός, που ήθελε να φύγει αμέσως, ζήτησε από τον νέο του αρ­χηγό την άδεια να πάει ν' αποχαιρετήσει την οικογένεια του.

Θα τον περίμενε να επιστρέψει ο Ζανούλης, που θα οδη­γούσε τους τρεις άντρες στο κρησφύγετο μες στο δάσος, θα τους έδειχνε πού να μείνουν και θα ξανάπαιρνε το δρόμο για το Μπάρνσντεϊλ, όπου θα βρίσκονταν ο Γουίλιαμ και ο Ρομπέν.

Λίγα λεπτά πριν φύγουν από το πανδοχείο, μπήκαν στην αίθουσα δυο άντρες. Ο πρώτος απ' αυτούς έριξε μια γρήγορη

22

ματιά στον Ρομπέν των Δασών, περιεργάστηκε τον Μικρό Ζαν και κάρφωσε το βλέμμα του στον Κόκκινο Γουίλ. Τον κοίταξε τόσο έντονα και τόσο επίμονα, που ο νεαρός άντρας το αντ ιλήφθηκε · ετοιμαζόταν μάλιστα να ρωτήσει τον νεο­φερμένο, όταν εκείνος, καθώς κατάλαβε ότι είχε τραβήξει την προσοχή, έστρεψε αλλού τα μάτια του, ήπιε μονορούφι το πο­τήρι με το κρασί που είχε ζητήσει να του σερβίρουν και βγή­κε από την αίθουσα μαζί με τον σύντροφο του.

Απορροφημένος από τη χαρά που του προκαλούσε η προ­σμονή να δει τη Μοντ πριν πέσει η νύχτα, ο Γουίλ αμέλησε να πληροφορήσει τα ξαδέλφια του γ ι ' αυτό το περιστατικό και ανέβηκε στο άλογο του χωρίς να πει τίποτα στον Ρομπέν των Δασών. Στο δρόμο, οι δυο φίλοι άρχισαν να καταστρώ­νουν ένα σχέδιο για να μπει ο Γουίλιαμ στον πύργο.

Ο Ρομπέν ήθελε να φανεί πως ήταν μόνος και να προε­τοιμάσει την οικογένεια για την άφιξη του Γ ο υ ί λ · ωστόσο, ο ανυπόμονος νεαρός δεν ήθελε με κανένα τρόπο να δεχτεί αυ­τή τη συμφωνία.

- Α γ α π η τ έ μου Ρομπέν, είπε, μη μ' αφήσεις μόνο· νιώθω τόση συγκίνηση, που δεν θα καταφέρω να μείνω σιωπηλός και ήσυχος, λ ίγα βήματα μακριά από το σπίτι του πατέρα μου. Ά λ λ α ξ α τόσο πολύ, το πρόσωπο μου έχει τόσα φανερά σημάδια από τη σκληρή ζωή, που δεν φοβάμαι διόλου μή­πως μ' αναγνωρίσει η μητέρα μου με την πρώτη ματιά. Πα­ρουσίασε με σαν ξένο, σαν έναν φίλο του Γουίλ. Έ τ σ ι θα έχω την ευτυχία να δω τους αγαπημένους μου γονείς νωρίτερα και να τους πω ποιος είμαι όταν θα έχουν προετοιμαστεί για την άφιξη μου.

Ο Ρομπέν υποχώρησε στην επιθυμία του Γουίλιαμ και οι δυο νεαροί άντρες παρουσιάστηκαν μαζί στον πύργο του Μπάρνσντεϊλ .

Βρήκαν την οικογένεια συγκεντρωμένη στο σαλόνι. Υπο­δέχτηκαν όλοι τον Ρομπέν με ανοιχτές αγκάλες και ο βαρο-

23

νέτος προσφέρθηκε εγκάρδια να φιλοξενήσει τον σύντροφο του Ρομπέν, που τον θεωρούσε ξένο.

Η Γουίνιφρεντ και η Μπάρμπαρα κάθισαν δίπλα στον Ρομπέν και τον ζάλισαν με τις ερωτήσεις· γιατί, συνήθως, ο νεαρός παράνομος ήταν για τα κοριτσόπουλα ο αντίλαλος των ειδήσεων από τον έξω κόσμο. Η Μοντ και η Μαριάν έλειπαν, κι έτσι ο Ρομπέν αισθανόταν πιο άνετα. Αφού απά­ντησε στις ερωτήσεις των ξαδελφάδων του, σηκώθηκε, στράφηκε προς τον άρχοντα Γ κ ι και είπε:

- Θείε μου, έχω να σας πω καλά μαντάτα, ειδήσεις που θα σας δώσουν μ ε γ ά λ η χαρά.

- Η επίσκεψη σου είναι ήδη μεγάλη ικανοποίηση για τη γέ­ρικη καρδιά μου, Ρομπέν των Δασών, αποκρίθηκε ο γέροντας.

- Ο Ρομπέν των Δασών είναι αγγελιαφόρος τ' ουρανού! φώναξε η όμορφη Μπάρμπαρα, τινάζοντας με χάρη τις ξαν­θές μπούκλες των όμορφων μαλλιών της.

- Στην επόμενη επίσκεψη μου, Μπάρμπι, αποκρίθηκε χαρούμενα ο Ρομπέν, θα γίνω αγγελιαφόρος της αγάπης· θα σου φέρω έναν σύζυγο.

- Θα τον δεχτώ με μ ε γ ά λ η ευχαρίστηση, Ρομπέν, συνέ­χισε το νεαρό κορίτσι γελώντας.

- Κα ι πολύ καλά θα κάνεις, εξαδέλφη μου, γιατί θα του αξίζει αυτή η θερμή υποδοχή. Δεν θα σου τον περιγράψω· θα σου πω μόνο πως μόλις τα όμορφα μάτια σου πέσουν επάνω του, θα πεις στη Γουίνιφρεντ: « Α δ ε λ φ ή μου, να ένας άντρας που ταιριάζει στην Μπάρμπαρα Γκάμγουελ» .

- Πάει καλά... Κα ι τώρα, ας ακούσουμε τα μαντάτα που ήσουν έτοιμος να πεις στον πατέρα μου, πριν σκεφτείς να μου προσφέρεις σύζυγο.

- Δεσποινίς Μπάρμπαρα, ετοιμαζόμουν να πληροφορή­σω τον θείο μου, τη θεία μου, κι εσένα επίσης, αγαπητή Γουίνιφρεντ, ότι άκουσα να μιλάνε για ένα εξαιρετικά αγα­πημένο μας πρόσωπο...

24

- Γ ια τον αδελφό μου τον Γουίλ; ρώτησε η Μπάρμπαρα. - Ν α ι , εξαδέλφη μου. - Α, τι ευτυχία! Λοιπόν; - Λοιπόν, αυτός ο νεαρός που σε κοιτάζει τόση ώρα αμή­

χανα, γιατί είναι πολύ ευτυχισμένος μπροστά σε μια τόσο όμορφη κοπέλα, είδε τον Γουίλιαμ πριν από μερικές μέρες!

- Είναι καλά στην υγεία του ο γιος μου; ρώτησε ο άρχο­ντας Γ κ ι με τρεμάμενη φωνή.

- Είναι ευτυχισμένος; ρώτησε η λαίδη Γκάμγουελ σταυ­ρώνοντας τα χέρια της.

- Πού βρίσκεται; πρόσθεσε η Γουίνιφρεντ. - Ποια αιτία τον κρατάει μακριά μας; είπε η Μπάρμπα­

ρα, καρφώνοντας τα δακρυσμένα μάτια της στο πρόσωπο του συντρόφου του Ρομπέν των Δασών.

Ο καημένος ο Γουίλιαμ ένιωθε το λαιμό του να καίγε­ται, την καρδιά του βαριά απ' τη συγκίνηση και ήταν ανί­κανος να προφέρει την παραμικρή λέξη. Έ ν α λεπτό σιωπής ακολούθησε αυτές τις πιεστικές, απανωτές ερωτήσεις. Η Μπάρμπαρα εξακολουθούσε να κοιτάζει εξεταστικά τον νεαρό άντρα.

Ξαφνικά, έβγαλε μια κραυγή, όρμησε στον ξένο και, τυ­λίγοντας τον με τα μπράτσα της, φώναξε ανάμεσα στ' ανα­φιλητά της:

- Είναι ο Γουίλ! Είναι ο Γουίλ! Τον γνώρισα! Αγαπημέ­νε μου Γουίλ, πόσο ευτυχισμένη είμαι που σε βλέπω!

Και με το κεφάλι γερμένο στον ώμο του αδελφού της, η νεαρή κοπέλα άρχισε να κλαίει με λυγμούς.

Η λαίδη Γκάμγουελ, οι γιοι της, η Γουίνιφρεντ και η Μπάρμπαρα περιτριγύρισαν τον νέο άντρα ενώ ο άρχοντας Γ κ ι , παρ' όλες τις προσπάθειες του να φανεί ήρεμος, έπεσε σε μια πολυθρόνα κι άρχισε να κλαίει σαν παιδί. Τα τρία αδέλφια του Γουίλ φαίνονταν να έχουν μεθύσει από ευτυχία.

25

Αφού έβγαλαν μια τρομερή ιαχή, σήκωσαν τον Γουίλιαμ στα στιβαρά τους μπράτσα και τον φίλησαν, κόβοντας του την ανάσα.

Επωφελημένος απ' αυτή τη γενική σύγχυση, ο Ρομπέν βγήκε από το σαλόνι και κίνησε για το διαμέρισμα της Μοντ. Η εξαιρετικά εύθραυστη υγεία της δεσποινίδας Λίντσεϊ , απαιτούσε μεγάλη προσοχή και ίσως ήταν επικίνδυνο να της αναγγείλουν έτσι ξαφνικά την επιστροφή του Γουίλιαμ.

Καθώς διέσχιζε έναν διάδρομο που γειτόνευε με το δω­μάτιο της Μοντ, ο Ρομπέν συνάντησε τη Μαριάν.

- Τι συμβαίνει στον πύργο, καλέ μου Ρομπέν; ρώτησε η κοπέλα, αφού πρώτα δέχτηκε τις τρυφερές φιλοφρονήσεις του μνηστήρα της. Μόλις άκουσα φωνές που φαίνονται πο­λύ χαρούμενες.

- Και δεν έπεσες έξω, αγαπημένη μου Μαριάν, γιατί γιορτάζουν μια επιστροφή που την λαχταρούσαν με όλη τους την ψυχή.

- Ποιος γύρισε, λοιπόν; ρώτησε το νεαρό κορίτσι με φω­νή που έτρεμε. Μήπως ο αδελφός μου;

- Αλίμονο, όχι, αγαπημένη μου Μαριάν, απάντησε ο Ρο­μπέν παίρνοντας τα χέρια της κοπέλας, ο Θεός δεν μας έστειλε ακόμα τον Αλαν , αλλά τον Γ ο υ ί λ · θυμάσαι τον Κόκκινο Γουίλ, τον ευγενικό Γουίλιαμ;

- Βεβαίως, κι είμαι πολύ ευτυχισμένη που μαθαίνω ότι γύρισε καλά. Πού βρίσκεται;

- Στην αγκαλιά της μητέρας του· βγήκα απ' το σαλόνι τη στιγμή που τ' αδέλφια του τσακώνονταν, ποιο θα τον πρωτο-χαϊδέψει. Γυρεύω τη Μοντ. Θ' ανέβω κοντά της, πρέπει να προετοιμάσω αυτό το καημένο παιδί να δεχτεί την επίσκεψη του Γουίλιαμ. Κι αυτή η αποστολή καθώς καταλαβαίνεις, εί­ναι εξαιρετικά δύσκολη, πρόσθεσε ο Ρομπέν γελώντας · γνω­ρίζω πολύ καλύτερα τους λαβύρινθους στο δάσος του Σέρ-γουντ, από τις μυστηριώδεις πτυχές της γυναικείας καρδιάς.

26

- Μ η ν παριστάνεις τον αγαθό, άρχοντα Ρομπέν, αποκρί­θηκε η Μαριάν χαρούμενα. Ξέρεις καλύτερα απ' τον καθένα πώς να μαγεύεις την καρδιά μιας γυναίκας.

- Ειλικρινά, Μαριάν, θαρρώ πως οι εξαδέλφες μου, η Μοντ, κι εσύ, βαλθήκατε να με κάνετε περήφανο· με γεμί­ζετε με κολακείες και παινέματα. Την ημέρα που είχα την ευτυχία να σε οδηγήσω στο σπίτι του πατέρα μου, ένιωθα μια δυνατή λαχτάρα να δω το πρόσωπο σου που, κρυμμένο από τις δίπλες της φαρδιάς κουκούλας, με άφηνε μόνο να βλέπω τα φωτεινά, καθάρια μάτια σου. Έ λ ε γ α στον εαυτό μου, καθώς βάδιζα ταπεινά στο πλευρό σου: « Α ν τα χαρα­κτηριστικά αυτής της κοπέλας είναι τόσο όμορφα όσο το βλέμμα της, θα την φλερτάρω».

- Ώστε στα δεκάξι σου, Ρομπέν, ονειρευόσουν να σε αγα­πήσει μια γυναίκα!

- Θεέ μου, ναι, και τη στ ιγμή που σκεφτόμουν να σου αφιερώσω ολόκληρη τη ζωή μου, το αξιολάτρευτο πρόσωπο σου, απαλλαγμένο από το σκοτεινό πέπλο που το έκρυβε από τα μάτια μου, εμφανίστηκε σε όλη την αστραφτερή με­γαλοπρέπεια του. Στύλωσα το βλέμμα μου τόσο φλογερά στο δικό σου, που τα μάγουλα σου βάφτηκαν κόκκινα. Ακουσα μέσα μου μια φωνούλα να ψιθυρίζει, «Τούτη η κο­πέλα θα γίνει γυναίκα σου». Το αίμα που είχε μαζευτεί στην καρδιά μου ανέβηκε στο πρόσωπο μου και ένιωσα ότι θα σε αγαπούσα. Ναι, αγαπημένη μου Μαριάν, αυτή ήταν η πρώ­τη και η τελευταία φορά που κοκκίνισα. Α π ό εκείνη την ημέρα, συνέχισε ο Ρομπέν αφού σώπασε για λ ίγο συγκινη­μένος, αυτή η ελπίδα, που έπεσε απ' τον ουρανό σαν την υπόσχεση ενός ευτυχισμένου μέλλοντος, έγινε η παρηγοριά και το στήριγμα της ζωής μου. Ε λ π ί ζ ω και πιστεύω.

Χαρούμενες κραυγές ανέβηκαν από το σαλόνι μέχρι το δωμάτιο όπου, με τα χέρια τους πλεγμένα και συζητώντας

27

χαμηλόφωνα, οι δυο νέοι εξακολουθούσαν ν' ανταλλάζουν λόγια τρυφερά.

- Γρήγορα, αγαπημένε μου Ρομπέν, είπε η Μαριάν προσφέ­ροντας το όμορφο μέτωπο της στα χε ίλη του νέου άντρα, ανέβα στο δωμάτιο της Μ ο ν τ · εγώ θα πάω να φιλήσω τον Γουίλ και να του πω ότι είσαι μαζί με την πολυαγαπημένη του μνηστή.

Ο Ρομπέν πήγε γρήγορα στο δωμάτιο της Μοντ. - Ήμουν σχεδόν σίγουρη πως αυτές οι χαρούμενες κραυ­

γές ανάγγελλαν τον ερχομό σου, αγαπητέ Ρομπέν, του είπε δείχνοντας του να καθίσει. Συμπάθα με. που δεν κατέβηκα στο σαλόνι, αλλά αισθάνομαι άσχημα και νιώθω παρείσα­κ τ η μέσα στη γενική ικανοποίηση.

- Και γιατί, Μοντ; - Επε ιδή μόνο σε μένα δεν έχεις ποτέ να πεις ένα καλό νέο. - Θα έρθει κι η σειρά σου, αγαπητή Μοντ. - Έχασα πια το κουράγιο μου, Ρομπέν, κι αισθάνομαι

μια θανάσιμη πλήξη. Σε αγαπώ με όλη μου την καρδιά, εί­μαι ευτυχισμένη που σε βλέπω κι ωστόσο, δεν σου δίνω κα­νένα δείγμα αυτής της στοργής · δεν σου δείχνω πόσο μ' ευ­χαριστεί η παρουσία σου ε δ ώ · μερικές φορές, μάλιστα, αγα­πητέ Ρομπέν, προσπαθώ να σε αποφύγω.

- Ό χ ι δα! φώναξε ο νεαρός άντρας έκπληκτος. - Ναι, Ρομπέν, επειδή όταν ακούω να φέρνεις στον άρχο­

ντα Γ κ ι νέα από τους γιους του, να κάνεις φιλοφρονήσεις στη Γουίνιφρεντ εκ μέρους του Ζανούλη, να δίνεις στη Μπάρ­μπαρα ένα μήνυμα από τ' αδέλφια της, λέω μέσα μου: «Εμένα πάντα με ξεχνάνε· μόνο στη δύστυχη Μοντ δεν έχει ποτέ τίποτα να δώσει ο Ρομπέν».

- Ωραία, αλλά τώρα θ έ λ ω να σου μιλήσω. - Τι έχεις να μου πεις, Ρομπέν; - Όμορφα πράγματα που, δίχως άλλο, θα σου δώσουν

μ ε γ ά λ η χαρά. - Τότε , λοιπόν, έχεις νέα από... από...

28

Κ α ι η νεαρή κοπέλα, με ερωτηματικό βλέμμα, τα μά­γουλα ξαφνικά χρωματισμένα, κοίταξε τον Ρομπέν με μια έκφραση που φανέρωνε αμφιβολία, ελπίδα και χαρά.

- Α π ό ποιον, Μοντ; - Α, με κοροϊδεύεις κι όλας, είπε θλ ιμμένη η δύστυχη

Μοντ. - Ό χ ι , μικρή μου φίλη, έχω πραγματικά να σου πω κά­

τι πολύ πολύ ευχάριστο. - Λ έ γ ε γρήγορα, λοιπόν! - Τι θα έλεγες για έναν σύζυγο; ρώτησε ο Ρομπέν. - Έναν σύζυγο! Περίεργη ερώτηση. - Καθόλου, αν αυτός ο σύζυγος ήταν... - Ο Γουίλ! Ο Γουίλ! Φέρνεις μαντάτα από τον Γουίλ!

Λυπήσου με, Ρομπέν, μην παίζεις με την καρδιά μου. Δ ε ς , χτυπάει τόσο δυνατά που κοντεύει να σπάσει... Σε ακούω, μίλησε, Ρομπέν. Είναι καλά ο αγαπητός Γουίλ;

- Σίγουρα, εφόσον σκέφτεται να σε κάνει γυναίκα του όσο το δυνατόν συντομότερα.

- Τον είδες; Πού είναι; Πότε θα 'ρθει εδώ; - Τον είδα, θα έρθει σύντομα. - Ω, αγία μητέρα του Θεού, σ' ευχαριστώ, από καρδιάς!

φώναξε η Μοντ με σταυρωμένα τα χέρια και σηκώνοντας προς τον ουρανό τα δακρυσμένα μάτια της. Πόση ευτυχία θα νιώσω όταν τον δω! πρόσθεσε η νεαρή κοπέλα. Μα...

Σταμάτησε, λες και μια μαγική δύναμη μαγνήτισε το βλέμμα της προς την πόρτα, όπου στεκόταν ένας νέος άντρας.

- Αυτός είναι! Αυτός είναι! Η Μοντ έβγαλε μια κραυγή απερίγραπτης χαράς, όρμησε

στην αγκαλιά του Γουίλιαμ... και έχασε τις αισθήσεις της. - Καημενούλα μου! ψιθύρισε ο νέος άντρας με τρεμάμενη

φωνή, η συγκίνηση ήταν πολύ δυνατή, πολύ απρόσμενη· λ ι ­ποθύμησε. Ρομπέν, κράτησε την λίγο, αισθάνομαι αδύναμος σαν παιδί, δεν με βαστούν τα πόδια μου.

29

Ο Ρομπέν πήρε απαλά τη Μοντ από την αγκαλιά του Γουίλ και την απόθεσε σ' ένα κάθισμα. Όσο για τον φτωχό Γουίλιαμ, ε ίχε κρύψει το πρόσωπο μες στα χέρια του κι έκλαιγε γοερά. Η Μοντ σ υ ν ή λ θ ε · η πρώτη σκέψη της φτε­ρούγισε στον Γουίλ, το πρώτο βλέμμα της γύρεψε τον νεαρό άντρα. Εκείνος γονάτισε κλαίγοντας στα πόδια της, τύλιξε τα μπράτσα γύρω από τη μέση της και, με φωνή συγκινη­μένη και τρυφερή, ψιθύρισε το πολυαγαπημένο της όνομα:

- Μοντ! Μοντ! - Γουίλιαμ! Αγαπημένε μου Γουίλιαμ! - Ε γ ώ πάω να τα πω λ ιγάκι με την Μαριάν, είπε ο Ρο­

μπέν γελώντας. Γεια σας, σας αφήνω μόνους· μην ξεχνάτε αυτούς που σας αγαπούν.

Η Μοντ άπλωσε το χέρι της στον παράνομο νεαρό και ο Γουίλιαμ του έριξε ένα βλέμμα γεμάτο ευγνωμοσύνη.

- Επιτέλους, να που γύρισα, αγαπημένη μου Μοντ, είπε ο Γ ο υ ί λ · είσαι ευχαριστημένη που με βλέπεις;

- Πώς είναι δυνατόν να μου κάνεις αυτή την ερώτηση, Γουίλιαμ; Ω, φυσικά είμαι ευχαριστημένη, και μάλιστα ευ­τυχισμένη, πολύ ευτυχισμένη.

- Δεν θέλε ις πια να φύγω μακριά σου; - Γιατί , μήπως το ήθελα ποτέ; - Όχι . . . μόνο που από σένα εξαρτάται αν η παρουσία μου

εδώ θα είναι οριστική, ή μια απλή επίσκεψη. - Τι θέλε ις να πεις; - Θυμάσαι την τελευταία συζήτηση που είχαμε κάνει; - Βέβαια, αγαπημένε μου Γουίλιαμ. - Με βαριά καρδιά σε άφησα εκείνη την ημέρα, αγαπη­

μένη μου Μ ο ν τ · ήμουν απελπισμένος. Ο Ρομπέν κατάλαβε τη θ λ ί ψ η μου, με πίεσε και αναγκάστηκα να του ομολογή­σω την αιτία. Μου μίλησε, κι έτσι έμαθα το όνομα του άντρα που αγαπούσες...

30

- Ας ξεχάσουμε τις παιδιάστικες τρέλες μου, τον διέκο­ψε η Μοντ τυλίγοντας τα χέρια της γύρω απ' το λαιμό του. Το παρελθόν ανήκει στον Θεό.

- Ναι , αγαπημένη μου Μοντ, μόνο στον Θεό - και το παρόν σ' εμάς, έτσι δεν είναι;

- Ναι, σ' εμάς και στον Θεό. Κι ίσως θα σε βοηθούσε να ξαναβρείς την, ηρεμία σου, αγαπημένε μου Γουίλιαμ, πρό­σθεσε η νεαρή κοπέλα, αν είχες μια ξεκάθαρη, ειλικρινή και οριστική ιδέα για τις σχέσεις μου με τον Ρομπέν.

- Ξέρω όσα θα ήθελα να ξέρω, αγαπημένη μου Μ ο ν τ · ο Ρο­μπέν μού είπε όλα όσα συνέβησαν ανάμεσα σ' εσένα κι εκείνον.

Ένα αμυδρό κοκκίνισμα σκιάσε το μέτωπο της νεαρής κοπέλας.

- Αν δεν είχες φύγει τόσο βιαστικά, είπε η Μοντ, ακου­μπώντας στον ώμο του νεαρού άντρα το φλογισμένο πρό­σωπο της, θα μάθαινες ότι με ε ίχε αγγίξει βαθιά η υπομο­νετική τρυφερότητα της αγάπης σου και ήθελα ν' ανταπο­κριθώ. Σ τ η διάρκεια της απουσίας σου, συνήθισα να βλέπω, τον Ρομπέν σαν αδελφό μου και σήμερα αναρωτιέμαι, Γου­ίλ, αν η καρδιά μου χτύπησε ποτέ για κανέναν άλλον εκτός από σένα.

- Τότε , είναι αλήθεια ότι με αγαπάς λ ίγο, Μοντ; είπε ο Γουίλιαμ, με τα χέρια ενωμένα και με δάκρυα στα μάτια.

- Λίγο, όχι. Πολύ , ναι! - Ω! Μοντ, Μοντ, πόσο ευτυχισμένο με κάνεις!... Β λ έ ­

πεις, είχα δίκιο να ελπίζω, να περιμένω, να υπομονεύω, να λέω στον εαυτό μου, « Θ α έρθει η μέρα που θα με αγαπή­σει». Θα παντρευτούμε, έτσι δεν είναι;

- Αγαπημένε μου Γουίλ! - Πες ναι, πες κάτι ακόμα καλύτερο: πες μου, Θ έ λ ω να

παντρευτώ τον καλό μου Γουίλιαμ! - Θ έ λ ω να παντρευτώ τον καλό μου Γουίλιαμ, επανέλα­

βε υπάκουα η νεαρή κοπέλα.

31

- Δώσε μου το χέρι σου, αγαπημένη μου Μοντ. - Ορίστε... Ο Γουίλιαμ φίλησε με πάθος το μικρό χέρι της μνηστής του. - Πότε θα γίνει ο γάμος μας, Μοντ; ρώτησε. - Δεν ξέρω, φίλε μου, μια απ' αυτές τις ημέρες. - Σίγουρα, πρέπει όμως να τον ορίσουμε ακριβώς· να πού­

με αύριο; - Αύριο, Γουίλ! Μην το σκέφτεσαι, είναι αδύνατον! - Αδύνατον! Γιατί ; - Επε ιδή είναι πολύ ξαφνικό, πολύ γρήγορο. - Η ευτυχία δεν έρχεται ποτέ πολύ γρήγορα, αγαπη­

μένη μου Μοντ , κι αν μπορούσαμε να παντρευτούμε αυτή τη στ ιγμή κιόλας, θα ήμουν ο πιο ευτυχής άνθρωπος του κόσμου. Αφού όμως θέλε ις να περιμένουμε ως αύριο, υπο­χωρώ. Ε ί μ α σ τ ε σύμφωνοι, έτσι δεν είναι; Αύριο, θα γίνεις γυναίκα μου;

- Αύριο! φώναξε η νεαρή κοπέλα. - Ν α ι · κι αυτό για δυο λόγους: ο πρώτος είναι ότι θα γιορ­

τάζουμε τα γενέθλια του πατέρα μου, που κλείνει τα εβδο­μήντα πέντε του χρόνια· ο δεύτερος είναι πως η μητέρα μου θέλε ι να δώσει μια μ ε γ ά λ η δεξίωση για την επιστροφή μου. Η γιορτή θα είναι πιο ολοκληρωμένη αν την ομορφύνουμε με την εκπλήρωση της αμοιβαίας επιθυμίας μας.

- Α γ α π η τ έ μου Γουίλιαμ, η οικογένειά σου δεν έχει προ­ετοιμαστεί να με συμπεριλάβει στους δικούς της, και ίσως ο πατέρας σου να πει...

- Ο πατέρας μου, την διέκοψε ο Γουίλ, ο πατέρας μου θα πει ότι είσαι ένας άγγελος και ότι από καιρό ήδη σε θεωρεί κόρη του. Α χ , Μοντ, για ν' αμφιβάλλεις αν θα του δώσει μ ε γ ά λ η χαρά η ευτυχία του γιου του, πάει να πει ότι δεν γνωρίζεις καθόλου αυτόν τον αγαθό γέροντα!

- Έ χ ε ι ς τόσο μεγάλο ταλέντο να πείθεις, αγαπημένε μου Γουίλιαμ, που συμφωνώ απολύτως μαζί σου.

32

- Ώστε δέχεσαι, Μοντ; - Υποθέτω πως πρέπει, αγαπημένε μου Γουίλ. — Δεν είσαι διόλου υποχρεωμένη, δεσποινίς... - Ειλικρινά, Γουίλιαμ, με τίποτα πια δεν ευχαριστιέσαι!

Προτιμάς σίγουρα να με ακούσεις να σου απαντώ: Δέχομαι με όλη μου την καρδιά...

- Να σε παντρευτώ αύριο, πρόσθεσε ο Γουίλ. - Να σε παντρευτώ αύριο, επανέλαβε η Μοντ γελώντας. - Πολύ καλά, αυτό μού αρκεί. Έ λ α τώρα, αγαπημένη

μου. Π ά μ ε ν' αναγγείλουμε το γάμο στους φίλους μας. Ο Γουίλιαμ πήρε το μπράτσο της Μοντ, το γλίστρησε

κάτω απ' το δικό του και, φιλώντας τη νεαρή κοπέλα, την παρέσυρε προς το σαλόνι, όπου ήταν συγκεντρωμένη όλη η οικογένεια.

Η λαίδη Γκάμγουελ και ο σύζυγος της έδωσαν την ευ­χή τους στη Μοντ· η Γουίνιφρεντ και η Μπάρμπαρα απο­κάλεσαν τη νεαρή κοπέλα αδελφή τους, και τ' αδέλφια του Γουίλ την αγκάλιασαν με ενθουσιασμό.

Οι προετοιμασίες για το γάμο απασχόλησαν τις κυρίες που, εμψυχωμένες όλες από την ίδια επιθυμία, τη λαχτάρα να συμβάλουν στην ευτυχία του Γουίλ και να τονίσουν την ομορφιά της Μοντ, άρχισαν αμέσως να φτιάχνουν για τη νε­αρή κοπέλα μια χαριτωμένη τουαλέτα.

Η επόμενη ημέρα ήρθε όπως έρχονται όλες οι επόμενες ημέρες, όταν τις περιμένει κανείς ανυπόμονα - με μ ε γ ά λ η αργοπορία. Α π ό το πρωί κιόλας, η αυλή του πύργου γέμισε από έναν τεράστιο αριθμό βαρελιών μπίρας που, στολισμένα με φύλλα, περίμεναν υπομονετικά μέχρι ν' αξιωθούν οι κα­λεσμένοι να τα προσέξουν. Στην κουζίνα ετοιμαζόταν εξαί­σιο συμπόσιο, τα λουλούδια ήταν στρωμένα αγκαλιές στις αίθουσες, οι μουσικοί κούρδιζαν τα όργανα τους και π λ ή θ η καλεσμένων κατέφθαναν συνεχώς. Η ώρα που είχαν ορίσει για την τ ε λ ε τ ή του γάμου της δεσποινίδας Λίντσε ϊ με τον

33

Γουίλιαμ Γκάμγουελ πλησίαζε · η Μοντ, στολισμένη με θε­σπέσιο γούστο, περίμενε στο σαλόνι τον ερχομό του Γουί­λιαμ, αλλά ο Γουίλιαμ δεν φαινόταν πουθενά.

Ο άρχοντας Γ κ ι έστειλε έναν υπηρέτη να βρει τον γιο του. Ο υπηρέτης έψαξε στο πάρκο, γύρισε όλο τον πύργο, φώ­

ναξε τον νεαρό άντρα, αλλά η μόνη απάντηση που πήρε ήταν ο αντίλαλος της ίδιας της φωνής του.

Ο Ρομπέν των Δασών και οι γιοι του άρχοντα Γ κ ι καβα­λίκεψαν τ' άλογα τους και βγήκαν να ψάξουν έξω από τον πύργο · ωστόσο, δεν βρήκαν το παραμικρό ίχνος του νεαρού άντρα, δεν μπόρεσαν να πάρουν γ ι ' αυτόν καμιά πληροφορία.

Οι καλεσμένοι, χωρισμένοι σε ομάδες, πήγαν από την ά λ λ η πλευρά, να ψάξουν στο ύπαιθρο· και η δική τους ανα­ζήτηση, όμως, αποδείχτηκε άκαρπη.

Τα μεσάνυχτα, όλη η οικογένεια περιτριγύρισε κλαίγο­ντας τη Μοντ, που εδώ και μια ώρα είχε βυθιστεί σε βαθιά λιποθυμία.

Ο Γουίλιαμ είχε εξαφανιστεί.

34

Ένας αρραβώνας και μια ε κ τ έ λ ε σ η

Ε κ ε ί ν ο τον καιρό, ο βαρόνος Φ ι τ ζ Όλγουιν είχε φέρει στο κάστρο του Νότιγχαμ την όμορφη και χαριτωμένη κόρη του, τη λαίδη, Κρίσταμπελ.

Μερικές ημέρες πριν από την εξαφάνιση του άμοιρου Γουί­λιαμ, ο βαρόνος καθόταν σ' ένα δώμα του ιδιαίτερου διαμερί­σματος του, απέναντι από έναν γέροντα ντυμένο με μια χρυ­σοποίκιλτη φορεσιά.

Κρίνοντας από το πρόσωπο του, αυτός ο φιλάρεσκος γέ­ροντας πρέπει να ήταν πολύ πιο ηλικιωμένος από τον βαρό­ν ο · δεν έδειχνε όμως να θυμάται πόσο πίσω πήγαινε η λ η ­ξιαρχική πράξη της γέννησης του.

Ρυτιδιασμένοι και μορφάζοντας, ίδιοι γερο-πίθηκοι, οι ήρω­ες μας συζητούσαν χαμηλόφωνα και ήταν προφανές ότι πά­σχιζαν να αποσπάσουν ο ένας από τον άλλο, με πονηριά και κολακεία, την οριστική λύση κάποιας σπουδαίας υπόθεσης.

- Είσαι πολύ σκληρός μαζί μου, βαρόνε, είπε ο κακά-σχημος γέροντας κουνώντας το κεφάλι.

- Μα την πίστη μου, όχι! αποκρίθηκε αργά ο λόρδος Φ ιτζ Όλγουιν, διασφαλίζω την ευτυχία της κόρης μου, αυτό είν' όλο, και σε προκαλώ, να αποδείξεις την υστεροβουλία στα λό­για μου, αγαπητέ μου άρχοντα Τρίστραμ.

- Ξέρω πως είσαι ένας καλός πατέρας, Φ ι τ ζ Όλγουιν, κι ότι το μόνο που σ' απασχολεί είναι η ευτυχία της λαίδης

35

Κρίσταμπελ... Και τι σκοπεύεις να δώσεις για προίκα σ' αυ­τό το αξιαγάπητο παιδί;

- Μα, σου το είπα ήδη: πέντε χιλιάδες χρυσά νομίσματα την ημέρα του γάμου της και ένα ίδιο ποσό αργότερα.

- Πρέπει να ορίσουμε την ημερομηνία, βαρόνε, πρέπει να ορίσουμε την ημερομηνία, μουρμούρισε ο γέροντας.

- Ας πούμε σε πέντε χρόνια. - Ου, πάει πολύ σε μάκρος... κι έπειτα, η προίκα που δί­

νεις στην κόρη σου δεν λέει πολλά πράγματα. - Άρχοντα Τρίστραμ, είπε ο βαρόνος ξερά, υποβάλλεις

την υπομονή μου σε μεγάλη δοκιμασία. Θυμήσου, λοιπόν, σε παρακαλώ, πως η κόρη μου είναι νέα και όμορφη κι ότι εσύ δεν έχεις πια τις φυσικές αρετές που μπορεί να είχες πριν από πενήντα χρόνια.

- Έ λ α τώρα, Φ ι τ ζ Όλγουιν, μη μου κακιώνεις, οι προ­θέσεις μου είναι α γ α θ έ ς · μπορώ να βάλω ένα εκατομμύριο δίπλα στις δέκα χιλιάδες τα δικά σου χρυσά νομίσματα -και μάλιστα μόνο ένα εκατομμύριο; μπορεί και δυο.

- Ξέρω ότι είσαι πλούσιος, τον διέκοψε ο βαρόνος. Ε γ ώ , δυστυχώς, δεν είμαι τόσο πλούσιος, κι ωστόσο θ έ λ ω να βά­λω την κόρη μου στο ίδιο επίπεδο με τις μεγαλύτερες κυρίες της Ευρώπης. Θ έ λ ω η λαίδη Κρίσταμπελ να ζήσει σαν βα­σίλισσα. Γνωρίζεις αυτή την πατρική επιθυμία, κι ωστόσο αρνείσαι να μου εμπιστευθείς το ποσόν που θα με βοηθήσει να την πραγματοποιήσω.

- Δεν καταλαβαίνω, αγαπητέ μου Φ ι τ ζ Όλγουιν, ποια διαφορά μπορεί να έχει για την ευτυχία της κόρης σου, αν κρατήσω στα χέρια μου τα χρήματα που αντιπροσωπεύουν το μισό της περιουσίας μου. Τοποθετώ την επικαρπία του ενός εκατομμυρίου, ας πούμε δύο εκατομμυρίων στο όνομα της λαίδης Κρίσταμπελ, κρατώ όμως την κυριότητα του κεφαλαίου. Μ η ν ανησυχείς, λοιπόν, σαν βασίλισσα θα ζήσει η γυναίκα μου.

36

- Ό λ α αυτά είναι πάρα πολύ καλά... στα λόγια, αγαπη­τέ μου Τρίστραμ. Επίτρεψέ μου όμως να σου πω πως, όταν υπάρχει μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ δύο συζύγων, η δι­χόνοια φωλιάζει στο σπιτικό τους. Μπορεί οι ιδιοτροπίες μιας νεαρής γυναίκας να σου γίνουν ανυπόφορες και να αποφασίσεις να πάρεις πίσω ό,τι θα έχεις δώσει. Αν κρατώ στα χέρια μου τη μισή σου περιουσία, θα είμαι ήσυχος για τη μελλοντική ευ­τυχία της κόρης μου· δεν θα έχει να φοβάται τίποτα, κι εσύ θα μπορείς να καβγαδίζεις μαζί της όσο σου κάνει κέφι.

- Εμε ί ς να καβγαδίσουμε! Αστειεύεσαι, αγαπητέ μου βα­ρόνε· ποτέ δεν θα συμβεί τέτοιο κακό. Α γ α π ώ πολύ τρυφε­ρά την όμορφη μικρή περιστέρα και θα φοβάμαι μήπως την δυσαρεστήσω. Ε δ ώ και δώδεκα χρόνια ζω με την ελπίδα να πάρω το χέρι της, κι εσύ θαρρείς ότι είμαι ικανός να κατα­κρίνω τις ιδιοτροπίες της! Ας έχει όσες θέλε ι , θα είναι τόσο πλούσια, που θα μπορεί να τις ικανοποιήσει όλες.

- Να με συμπαθάς, άρχοντα Τρίστραμ, αλλά αν αρνη­θείς και πάλι να ικανοποιήσεις το αίτημα μου, θ' ανακαλέ­σω την υπόσχεση που σου έδωσα.

- Είσαι πολύ απότομος, βαρόνε, πάρα πολύ απότομος, κλαψούρισε ο γέροντας. Ας μιλήσουμε λ ίγο ακόμα γι ' αυτή την υπόθεση.

- Ό,τ ι είχα να πω πάνω σ' αυτό, το είπα. Η απόφαση μου είναι οριστική.

- Μ η ν πεισμώνεις, Φ ι τ ζ Όλγουιν. Τι θα έλεγες αν σου έδινα πενήντα χιλιάδες χρυσά νομίσματα;

- Θα σε ρωτούσα μήπως βάλθηκες να με προσβάλεις... - Να σε προσβάλω! Φ ι τ ζ Όλγουιν, τι ιδέα έχεις για μέ­

να;... Αν έλεγα διακόσιες χιλιάδες χρυσά νομίσματα;... - Άρχοντα Τρίστραμ, ας σταματήσουμε εδώ. Ξέρω πόσο

γεμάτα είναι τα σεντούκια σου, κι η προσφορά που μου κά­νεις είναι πραγματική κοροϊδία. Τι θέλεις να κάνω με τις διακόσιες χιλιάδες χρυσά νομίσματα;

37

- Διακόσιες χιλιάδες είπα, βαρόνε; Ή θ ε λ α να πω πεντα­κόσιες χιλιάδες... πεντακόσιες, μ' ακούς; Δεν είναι σεβαστό ποσόν, ένα πολύ σεβαστό ποσόν;

- Χ μ , δεν λέω όχι, αποκρίθηκε ο βαρόνος. Πριν από λίγο, όμως, μου είπες ότι μπορούσες να βάλεις δύο εκατομμύρια δί­πλα στις ταπεινές δέκα χιλιάδες χρυσά νομίσματα της κόρης μου. Δώσε μου ένα εκατομμύριο κι η Κρίσταμπέλ μου θα γίνει γυναίκα σου αύριο κιόλας, αν το θέλεις, καλέ μου Τρίστραμ.

- Ένα εκατομμύριο! Μου ζητάς, Φ ι τ ζ Όλγουιν, να σου εμπιστευτώ ένα εκατομμύριο! Ειλικρινά, βρίσκω την απαί­τηση σου παράλογη. Η συνείδηση μου δεν μου επιτρέπει ν' αφήσω στα χέρια σου τη μισή μου περιουσία.

- Αμφιβάλλε ις για την αξιοπρέπεια και τα λεπτά μου αι­σθήματα; φώναξε ο βαρόνος εκνευρισμένος.

- Κ ά θ ε άλλο, αγαπητέ μου φίλε. - Μήπως υποθέτεις πως έχω άλλο συμφέρον από εκεί­

νο που σχετίζεται με την ευτυχία της κόρης μου; - Ξέρω ότι αγαπάς τη λαίδη Κ ρ ί σ τ α μ π έ λ · όμως... - Όμως, τι; τον διέκοψε απότομα ο βαρόνος. Αποφάσισε

τούτη τη στ ιγμή, αλλιώς ακυρώνω για πάντα τις δεσμεύ­σεις μου απέναντι σου.

- Δεν μου αφήνεις καν το χρόνο να σκεφτώ. Εκε ίνη τη στ ιγμή, ένα διακριτικό χτύπημα στην πόρτα

ανάγγειλε την άφιξη ενός υπηρέτη. - Έ λ α , πέρνα μέσα, είπε ο βαρόνος. - Μιλόρδε μου, είπε ο υπηρέτης, ένας αγγελιαφόρος του

βασιλιά φέρνει βιαστικό μαντάτο· περιμένει να το ανακοινώ­σει στην Αρχοντιά Σου.

- Πες του ν' ανεβεί, αποκρίθηκε ο βαρόνος. Και τώρα, άρ­χοντα Τρίστραμ, μια τελευταία λέξη: αν δεν δεχτείς τους όρους μου πριν μπει μέσα ο ταχυδρόμος, που θα είναι εδώ σε δυο λε­πτά, μπορείς να ξεχάσεις για πάντα τη λαίδη Κρίσταμπέλ.,

- Άκουσε με, Φ ι τ ζ Όλγουιν, έλεος, άκουσέ με...

38

- Δεν ακούω τ ίποτα · η κόρη μου αξίζει ένα εκατομμύριο. Κι έπειτα, μου είπες πως την αγαπάς.

- Τρυφερά, πολύ τρυφερά, μουρμούρισε ο άσχημος γέροντας. - Ωραία! Τότε, άρχοντα Τρίστραμ, θα υποφέρεις πάρα πο­

λύ, γιατί θα την αποχωριστείς για πάντα. Γνωρίζω έναν νεα­ρό άρχοντα, ευγενή σαν βασιλιά, πλούσιο, πολύ πλούσιο, και όμορφο, που δεν περιμένει παρά την άδεια μου για ν' απιθώσει το όνομα και την περιουσία του στα πόδια της κόρης μου. Αν διστάσεις ακόμα ένα δευτερόλεπτο, αύριο, πρόσεξε καλά, αύριο, αυτή που αγαπάς, η κόρη μου, η όμορφη και χαριτωμένη Κρί­σταμπελ, θα γίνει γυναίκα του αντίζηλου σου άρχοντα.

- Είσαι αμείλικτος, Φ ι τ ζ Όλγουιν! - Ακούω τα βήματα του ταχυδρόμου! Απάντησέ μου,

ναι ή όχι; - Μα... Φ ι τ ζ Όλγουιν! - Ναι ή όχι; - Ναι, ναι, ψέλλ ισε ο γέροντας. Έ τ σ ι , λοιπόν, ο βαρόνος Φ ι τ ζ Όλγουιν πούλησε την κό­

ρη του, την όμορφη Κρίσταμπελ, στον άρχοντα Τρίστραμ του Γκόλντμπορου για ένα εκατομμύριο χρυσά νομίσματα.

Μόλις μπήκε ο ταχυδρόμος, ανάγγειλε στον βαρόνο ότι ένας στρατιώτης είχε σκοτώσει τον λοχαγό του και τώρα κρυβόταν στο Νότιγχαμσαϊρ. Ο βασιλιάς πρόσταζε τον βα­ρόνο Φ ι τ ζ Όλγουιν να συλλάβει αυτόν τον στρατιώτη, και να τον κρεμάσει χωρίς να τον λυπηθεί.

Όταν έφυγε ο αγγελιαφόρος, ο λόρδος Φ ι τ ζ Όλγουιν έσφιξε με τα δυο του χέρια τα τρεμάμενα χέρια του μέλλο­ντα συζύγου της κόρης του και του ζήτησε συγγνώμη που θα τον άφηνε μόνο σε μια τόσο ευτυχισμένη σ τ ι γ μ ή · όμως, οι διαταγές του βασιλιά ήταν σαφείς κι εκείνος έπρεπε να υπακούσει χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση.

Τρεις μέρες μετά τη σύναψη της «έντ ιμης» συμφωνίας ανάμεσα στον βαρόνο και τον άρχοντα Τρίστραμ, οι άντρες

39

του Όλγουιν συνέλαβαν τον στρατιώτη που καταζητού­σαν και τον έκλεισαν σ' ένα μπουντρούμι, στο κάστρο του Νότ ιγχαμ.

Ο Ρομπέν των Δασών εξακολουθούσε να γυρεύει τον Γουίλιαμ, ο οποίος -αλίμονο!- ήταν ακριβώς ο δύστυχος «στρατιώτης» που είχαν συλλάβει οι άντρες του βαρόνου.

Απελπισμένος από τις άκαρπες έρευνες του σε όλη την κομητεία του Γιορκσάιρ, ο Ρομπέν των Δασών επέστρεψε στο δάσος, με την ελπίδα να μάθει κάποιες πληροφορίες από τους άντρες του οι οποίοι, καθώς παραμόνευαν αδιάκοπα στους δρόμους που οδηγούν από το Μάνσφελντ στο Νότιγχαμ, μπορεί να είχαν ανακαλύψει κάποια ίχνη του νεαρού άντρα.

Ένα μ ίλ ι πέρα από το Μάνσφελντ, ο Ρομπέν συνάντησε τον Τρανό, τον γιο του μ υ λ ω ν ά · καβάλα πάνω σ' ένα δυνα­τό άλογο, κάλπαζε ολοταχώς προς την κατεύθυνση απ' όπου ερχόταν ο Ρομπέν.

Μόλις είδε τον νεαρό αρχηγό του, ο Τρανός έβγαλε μια χαρούμενη κραυγή και σταμάτησε τ' άλογο του.

- Πολύ χαίρομαι που σε συναντώ, αγαπητέ μου φίλε, εί­πε. Πήγαινα στο Μ π ά ρ ν σ ν τ ε ϊ λ · έχω νέα για το αγόρι που ήταν μαζί σου όταν συναντηθήκαμε τις προάλλες.

- Τον είδες; Τον ψάχνουμε εδώ και τρεις μέρες. - Ναι, στο Μάνσφελντ, όπου επέστρεφα μετά από ένα

διήμερο που πέρασα με τους νέους συντρόφους μου. Καθώς ζύγωνα στο σπίτι του πατέρα μου, είδα μπροστά στην πόρ­τα πολλά άλογα, κι επάνω σ' ένα απ' αυτά ήταν ένας άντρας με σφιχτοδεμένα τα χέρια. Αναγνώρισα τον φίλο σου. Οι στρατιώτες έπιναν νερό κι είχαν αφήσει τον αιχμά­λωτο δεμένο επάνω στ' άλογο. Δ ί χ ω ς να με πάρουν είδηση, έδωσα στο δύστυχο αγόρι να καταλάβει ότι θα έτρεχα αμέ­σως στο Μπάρνσντε ϊλ να σ' ενημερώσω για τη συμφορά που τον βρήκε. Α υ τ ή η υπόσχεση έδωσε κουράγιο στον φί­λο σου, που μ' ευχαρίστησε κλείνοντας με νόημα το μάτι. 40

Χωρίς να χάσω ούτε λεπτό, ζήτησα ένα άλογο και καθώς ανέβαινα στη σέλα, ρώτησα έναν στρατιώτη ποια μοίρα πε­ρίμενε τον αιχμάλωτο. Μου απάντησε ότι, με διαταγή του βαρόνου Φ ι τ ζ Όλγουιν, πήγαιναν αυτόν τον νεαρό άντρα στο κάστρο του Νότιγχαμ.

- Σ' ευχαριστώ για τον κόπο που έκανες, αγαπητέ Τρα­νέ, είπε ο Ρομπέν. Έ μ α θ α ό,τι ακριβώς ήθελα να ξέρω, και θα 'μαστε πραγματικά πολύ άτυχοι αν δεν καταφέρουμε να ματαιώσουμε τα σκληρά σχέδια της νορμανδικής αφεντιάς του. Σ τ η σέλα σου, αγαπητέ μου Τρανέ! Π ά μ ε γρήγορα στο ξέφωτο του δάσους· εκεί θα πάρω τα απαραίτητα μέτρα για μια προσεχτική επιχείρηση.

Στο ξέφωτο του δάσους, ο Ρομπέν και ο Τρανός βρήκαν τον Ζανούλη. Αφού του είπε τα νέα που του έφερε ο Τρανός, ο Ρομπέν τον πρόσταξε να συγκεντρώσει τους άντρες που ήταν διασκορπισμένοι στο δάσος, να τους συντάξει σ' ένα μό­νο λόχο και να τους οδηγήσει στις παρυφές του δάσους, κο­ντά στο κάστρο του Νότιγχαμ. Εκε ί , κρυμμένοι στις σκιές, έτοιμοι για μάχη, θα περίμεναν κάλεσμα του Ρομπέν. Αφού τελείωσαν αυτές οι προετοιμασίες, ο Ρομπέν και ο Τρανός ανέβηκαν στ' άλογα τους και πήραν καλπάζοντας το δρόμο για το Νότιγχαμ.

Όταν ο Ρομπέν έμεινε μόνος, έκρυψε τ' άλογο του σε μια πυκνή συστάδα δέντρων, ξάπλωσε στη σκιά μιας καρυδιάς και άρχισε να καταστρώνει ένα σχέδιο για να βοηθήσει απο­τελεσματικά τον δύστυχο Γουίλ. Ε ν ώ είχε επιστρατεύσει όλες τις δυνατότητες του επινοητικού μυαλού του, ο νεαρός παράνομος παρακολουθούσε το δρόμο προσεχτικά. Μ ε τ ά από λίγο στην άκρη του δρόμου που ανέβαινε από το Νό­τιγχαμ προς το δάσος, πρόβαλε ένας νεαρός καβαλάρης ντυ­μένος με μια πολύ ακριβή φορεσιά.

« Μ α την πίστη μου», είπε μέσα του ο Ρομπέν, «αν αυτός ο κομψός εκδρομέας βαστάει από νορμανδική ράτσα, ε ίχε

41

μια πολύ καλή ιδέα να 'ρθει κατά 'δώ για να αναπνεύσει τον αρωματισμένο αέρα της εξοχής. Φαίνεται πως η κυρία Ε υ ­δαιμονία τού έχει φερθεί τόσο καλά. που θα 'ναι απόλαυση να πάρω από το πουγκί του το αντίτιμο για τις σαΐτες και τα τόξα που θα σπάσουν αύριο για χάρη του Γουίλιαμ».

Ο Ρομπέν σηκώθηκε βιαστικά ορθός και έκλεισε το δρό­μο του ταξιδιώτη. Εκείνος, δίχως άλλο, περίμενε πως ο Ρο­μπέν θα υποκλινόταν μπροστά του και σταμάτησε.

- Καλωσόρισες, χαριτωμένε καβαλάρη, είπε ο Ρομπέν φέρνοντας το χέρι στο σκούφο του. Η ημέρα είναι τόσο σκο­τεινή, που η γοητευτική εμφάνιση σου μου 'δωσε την εντύ­πωση πως είσαι ένας αγγελιαφόρος του Ήλιου. Το χαμογε­λαστό πρόσωπο σου φωτίζει το τοπίο και, αν μείνεις λίγο ακόμα στην άκρη του γέρικου δάσους, τα λουλούδια, που τώρα τα σκεπάζει η σκιά, θα νομίσουν πως είσαι μια ζεστή ηλιαχτίδα.

Ο ξένος βάλθηκε να γελάει χαρούμενα. - Μήπως ανήκεις στη συμμορία του Ρομπέν των Δασών;

ρώτησε. - Κρίνεις από την εμφάνιση, άρχοντα μου, αποκρίθηκε ο

νεαρός άντρας, κι επειδή με βλέπεις να φορώ τη στολή των ανθρώπων του δάσους, υποθέτεις ότι πρέπει ν' ανήκω στη συμμορία του Ρομπέν των Δασών. Κάνεις λάθος, θαρρείς πως όλοι οι κάτοικοι του δάσους είναι δεμένοι με την τύχη του αγαπητού παράνομου;

- Μπορεί, συνέχισε ο ξένος φανερά ανυπόμονος. Νόμιζα πως είχα συναντήσει ένα μέλος της ομάδας των εύθυμων αντρών του, έκανα όμως λάθος - κι αυτό είναι όλο.

Η απάντηση του ταξιδιώτη, κίνησε την περιέργεια του Ρομπέν.

- Άρχοντα μου, είπε, το πρόσωπο σου δείχνει μια τόσο ει­λικρινή εγκαρδιότητα που, παρά το βαθύ μίσος που εδώ και πολλά χρόνια τρέφει η καρδιά μου για τους Νορμανδούς...

42

- Δεν είμαι Νορμανδός, αγαπητέ άνθρωπε του δάσους, τον διέκοψε ο ταξιδιώτης. Κρίνεις από την εμφάνιση. Τα ρούχα μου κι η προφορά μου, σ' έκαναν να βγάλεις λάθος συ­μπέρασμα. Ε ίμαι Σάξονας, μολονότι κυλούν στις φλέβες μου μερικές σταγόνες από νορμανδικό αίμα.

- Κ ά θ ε Σάξονας είναι για μένα αδελφός, άρχοντα μου, και με μ ε γ ά λ η χαρά θα σ' εμπιστευθώ. Ανήκω πράγματι στη συμμορία του Ρομπέν των Δασών. Όπως ξέρεις, σίγου­ρα, χρησιμοποιούμε μια κάπως λιγότερο αφιλοκερδή μέθοδο για να συστηθούμε στους Νορμανδούς ταξιδιώτες.

- Τη γνωρίζω αυτή τη μέθοδο, που είναι συνάμα ευγενική και αποδοτική, αποκρίθηκε ο ξένος γελώντας. Ακουσα να μι­λάνε πολύ γι ' αυτήν και ήρθα στο Σέργουντ μόνο και μόνο για να έχω την ευχαρίστηση να συναντήσω τον αρχηγό σου.

- Κι αν σου έλεγα, άρχοντα μου, ότι έχεις μπροστά σου τον ίδιο τον Ρομπέν των Δασών;

- Θα του έδινα το χέρι μου, απάντησε ζωηρά ο ξένος συ­νοδεύοντας τα λόγια του με μια φιλική χειρονομία, και θα του έλεγα: Φ ί λ ε Ρομπέν, ξέχασες, λοιπόν, τον αδελφό της όμορφης Μαριάν;

- Ά λ α ν Κλαρ! Είσαι ο Ά λ α ν Κλαρ! φώναξε χαρούμενος ο Ρομπέν.

- Ναι, είμαι ο Α λ α ν Κλαρ, και η ανάμνηση του εκφρα­στικού προσώπου σου, αγαπητέ μου Ρομπέν, έχει χαραχτεί τόσο βαθιά στην καρδιά μου, που σε αναγνώρισα με την πρώτη ματιά.

- Πόσο ευτυχισμένος είμαι που σε βλέπω, αγαπητέ Αλαν! συνέχισε ο Ρομπέν σφίγγοντας με τα δυο του χέρια το χέρι του νεαρού άντρα. Ο ερχομός σου στην Α γ γ λ ί α θα δώσει ανέλπιστη χαρά στη Μαριάν.

- Η δύστυχη και πολυαγαπημένη μου αδελφή! είπε ο Ά λ α ν με μια έκφραση βαθιάς τρυφερότητας. Είναι καλά στην υγεία της; Είναι ευτυχισμένη;

43

- Η υγεία της είναι μια χαρά, αγαπητέ Άλαν , και μονα­δική της λύπη είναι ότι δεν σ' έχει κοντά.

- Να λοιπόν που γύρισα, κι αυτή τη φορά για να μην ξα­ναφύγω ποτέ π ι α · έτσι, η αδελφή μου θα είναι απόλυτα ευ­τυχισμένη. Έ μ α θ ε ς , αγαπητέ Ρομπέν, ότι είχα μπει στην υπηρεσία του βασιλιά της Γαλλ ίας ;

- Ναι, ένας άνθρωπος του βαρόνου, και ο ίδιος ο βαρόνος, σ' ένα ξέσπασμα ειλικρίνειας που το προκάλεσε ο φόβος, μας πλη­ροφόρησαν για τη θέση σου κοντά στον βασιλιά Λουδοβίκο.

- Μια ευνοϊκή περίσταση μου επέτρεψε να φανώ πολύ χρήσιμος στον βασιλιά της Γαλλ ίας που, από ευγνωμοσύνη, καταδέχτηκε να ενδιαφερθεί για τις επιθυμίες μου. Η καλο­σύνη του βασιλιά μ' έκανε να ξεθαρρέψω: του μίλησα γ ι ' αυ­τό που βασάνιζε την καρδιά μου, του είπα πως είχαν αρπά­ξει την περιουσία μου και τον παρακάλεσα να μου επιτρέψει να γυρίσω στην Α γ γ λ ί α . Ο βασιλιάς μού έκανε τη χάρη να ικανοποιήσει το αίτημα μ ο υ · μου έδωσε αμέσως ένα γράμμα για τον Ερρίκο τον Β' κι έτσι, χωρίς να χάσω ούτε λεπτό, πήγα στο Λονδίνο. Μετά την παράκληση του βασιλιά της Γαλλ ίας , ο Ερρίκος ο Β' μού επέστρεψε την περιουσία του πατέρα μου και ο θησαυροφύλακας θα μου δώσει σε όμορφα, χρυσά σκούδα το εισόδημα που απέφεραν τα κτήματα μου όλο το διάστημα που τα είχαν αρπάξει. Πέρα απ' αυτό, κέρ­δισα κι ένα γενναίο ποσό που, μόλις το δώσω στον βαρόνο Φ ι τ ζ Όλγουιν, θα μου επιτρέψει να παντρευτώ την αγαπη­μένη μου Κρίσταμπελ.

- Ξέρω γ ι ' αυτό το συμβόλαιο, είπε ο Ρομπέν. Αύριο, μά­λιστα, λήγε ι η προθεσμία των εφτά χρόνων που σου είχε δώσει ο βαρόνος, έτσι δεν είναι;

- Ναι, αύριο είναι η τελευταία μέρα από την περίοδο χάριτος. - Ε, λοιπόν, φρόντισε να επισκεφθείς γρήγορα τον βαρό­

νο, γιατί ακόμα και μια ώρα καθυστέρησης μπορεί να σημά­νει την καταστροφή σου!

44

- Καλά, εσύ πώς έμαθες γ ι ' αυτό το συμβόλαιο και τους όρους που περιέχει;

- Α π ό τον εξάδελφο μου, τον Ζανούλη. - Εννοείς τον γιγαντόσωμο ανιψιό του άρχοντα Γ κ ι του

Γκάμγουελ, σωστά; ρώτησε ο Άλαν. - Αυτόν ακριβώς. Το θυμάσαι, λοιπόν, αυτό το τίμιο αγόρι; - Μα, θέλε ι και ρώτημα; - Ε, λοιπόν, τώρα είναι ακόμα πιο ψηλός, κι όσο για τη

δύναμη του, ξεπερνάει το μπόι του. Α π ' αυτόν έμαθα τις δε­σμεύσεις σου με τον βαρόνο.

- Ο λόρδος Φ ι τ ζ Όλγουιν του το εξομολογήθηκε; ρώ­τησε ο Ά λ α ν χαμογελώντας.

- Ναι, ο Ζανούλης ρώτησε την Αρχοντιά του μ' ένα στι­λέτο στο χέρι και την απειλή στα χε ί λη .

- Α, έτσι δικαιολογείται η φλυαρία του βαρόνου. - Α γ α π η τ έ μου φίλε, συνέχισε πιο σοβαρός τώρα ο Ρο­

μπέν, να προσέχεις τον λόρδο Φ ι τ ζ Όλγουιν. Δεν σ' αγαπά και, αν του δοθεί η ευκαιρία, δεν θα διστάσει να καταπατή­σει τον όρκο που σου έδωσε.

- Αν τολμήσει να μου αρνηθεί το χέρι της λαίδης Κρί-σταμπελ, σου ορκίζομαι, Ρομπέν, ότι θα τον κάνω να το με­τανιώσει πικρά.

- Μήπως έχεις κάποιον τρόπο για να κάνεις τον βαρόνο να φοβηθεί τις απειλές σου;

- Ναι , αλλά και να μην είχα, πάλι θα τον κατάφερνα να τηρήσει την υπόσχεση τ ο υ · θα προτιμούσα να πολιορκήσω το κάστρο του Νότιγχαμ, παρά ν' απαρνηθώ την πολυαγα­πημένη μου Κρίσταμπελ.

- Αν χρειάζεσαι βοήθεια, είμαι στις προσταγές σου, αγα­πητέ Άλαν . Μπορώ αμέσως να θέσω στη διάθεση σου δια­κόσιους γοργοπόδαρους λεβέντες με στιβαρά μπράτσα. Χ ε ι ­ρίζονται με μαστοριά τόσο το τόξο και το σπαθί, όσο και το

45

ακόντιο και την ασπίδα· με μια λέξη σου θα 'ρθουν, μ' εμέ­να αρχηγό, και θα παραταχθούν γύρω σου.

- Χ ί λ ι α ευχαριστώ, αγαπητέ Ρομπέν, ήξερα πως μπορώ να βασίζομαι σε σένα. Μ ί λ η σ ε μου όμως για την αδελφή μου, τη Μαριάν... Έ χ ε ι αλλάξει πολύ;

- Ναι, αγαπητέ Άλαν , έχει αλλάξει πολύ. - Η δύστυχη αδελφή μου! - Έ χ ε ι γίνει μια τέλεια καλλονή, πρόσδεσε ο Ρομπέν γε­

λώντας, γιατί η κάθε άνοιξη της έφερνε και μια καινούρια χάρη.

- Παντρεύτηκε; ρώτησε ο Άλαν . - Ό χ ι ακόμα. - Καλύτερα. Μήπως ξέρεις αν έχει δώσει σε κάποιον την

καρδιά της, αν έχει υποσχεθεί να δώσει το χέρι της; - Θαρρώ πως είναι καλύτερα ν' απαντήσει η ίδια η Μαριάν

σ' αυτή την ερώτηση, είπε ο Ρομπέν κοκκινίζοντας. Μα τι ζέ­στη είν' αυτή σήμερα! πρόσθεσε περνώντας το χέρι στο φλο­γισμένο μέτωπο του. Πάμε, σε παρακαλώ, στη σκιά των δέ­ντρων* περιμένω έναν από τους άντρες μου και μου φαίνεται ότι έχει αργήσει περισσότερο απ' όσο θα 'πρεπε. Πες μου, Άλαν, θυμάσαι έναν από τους γιους του άρχοντα Γκ ι , που τον λέγαμε Κόκκινο εξαιτίας των κατακόκκινων μαλλιών του;

- Ένα όμορφο παλικάρι με μεγάλα, μπλε μάτια; - Ναι. Ο βαρόνος Φιτζ Όλγουιν έστειλε αυτό το δύστυχο

αγόρι στο Λονδίνο, όπου κατατάχτηκε σ' ένα σύνταγμα που ανήκε στα στρατεύματα κατοχής της Νορμανδίας. Μια ωραία πρωία, ο Γουίλιαμ ένιωσε την ακαταμάχητη επιθυμία να ξα­ναδεί την οικογένεια τ ο υ · όταν ζήτησε άδεια και δεν του την έδωσαν, εξαγριώθηκε με την επίμονη άρνηση του λοχαγού του και τον σκότωσε. Ο Γουίλ κατάφερε να έρθει στην Αγγλ ία , συναντηθήκαμε τυχαία και τον συνόδεψα στο Μπάρνσντεϊλ, όπου μένει η οικογένεια του. Την επομένη του ερχομού του όλο το σπίτι ήταν γεμάτο χαρά, επειδή γιόρταζαν όχι μόνο την επι-46

στροφή του εξόριστου, αλλά επίσης το γάμο του με τη Μοντ και, ακόμα, τα γενέθλια του άρχοντα Γκι . Μια ώρα πριν από την τελετή του γάμου, ο Γουίλ εξαφανίστηκε κι έμαθα πριν από, λίγο ότι τον έπιασαν οι στρατιώτες του βαρόνου. Συγκέ­ντρωσα τους άντρες μου, σε λ ίγη ώρα θα είναι έτοιμοι ν' αντα­ποκριθούν στο κάλεσμα μου και βασίζομαι στην επιδεξιότητα μου και στη δική τους βοήθεια για ν' απελευθερώσω τον Γουί­λιαμ. Να, έρχεται επιτέλους ο Τρανός μαζί με τον Άλμπερτ, τον ομογάλακτο αδελφό της Μοντ. Τώρα θα μάθουμε τι συμ­βαίνει με τον άμοιρο Γουίλ. Λοιπόν; ρώτησε ο Ρομπέν αφού αγκάλιασε τον νεαρό φίλο του.

- Δεν έχω πολλά πράγματα να σου πω, απάντησε ο Άλμπερτ . Ξέρω μόνο ότι μετέφεραν έναν αιχμάλωτο στον πύργο του Νότιγχαμ, και ο Τρανός μού είπε ότι αυτός ο δυ­στυχής ήταν ο καημένος ο φίλος μας, ο Κόκκινος Γουίλ. Αν θέλεις να τον σώσεις, Ρομπέν, πρέπει να βιαστείς. Κάλεσαν στο κάστρο έναν προσκυνητή μοναχό, περαστικό από το Νότιγχαμ, για να εξομολογήσει τον φυλακισμένο. Δ ί χ ω ς άλλο, σκοπεύουν να κρεμάσουν τον Γουίλ.

- Α γ ί α μητέρα του Θεού, λυπήσου μας! φώναξε ο Ρο­μπέν με σπασμένη φωνή. Ο Γουίλ, ο καημένος μου Γουίλ κινδυνεύει θανάσιμα! Πρέπει να τον πάρουμε από το κάστρο πάση θυσία! Δεν ξέρεις τίποτα περισσότερο; πρόσθεσε.

- Τίποτα σχετικά με τον Γουίλ. Έμαθα , όμως, ότι η λαίδη Κρίσταμπελ θα παντρευτεί στο τέλος της εβδομάδας.

- Θα παντρευτεί η λαίδη Κρίσταμπελ; επανέλαβε ο Άλαν. - Μάλιστα, άρχοντα μου, αποκρίθηκε ο Ά λ μ π ε ρ τ κοι­

τάζοντας έκπληκτος τον ιππότη. Θα παντρευτεί τον πιο πλούσιο Νορμανδό της Α γ γ λ ί α ς .

- Αδύνατον! Αδύνατον! βόγκησε ο Ά λ α ν Κλαρ. - Κι όμως είναι αλήθεια, τον διαβεβαίωσε ο Άλμπερτ .

Κάνουν μεγάλες ετοιμασίες στο κάστρο για να γιορτάσουν το ευτυχές γεγονός.

47

- Το ευτυχές γεγονός! επανέλαβε ο ιππότης πικρά. Πώς λέγεται ο άθλιος που ισχυρίζεται ότι θα παντρευτεί τη λαί­δη Κρίσταμπελ;

- Καταπώς φαίνεται, άρχοντα μου, είσαι ξένος στα μέρη μας. συμπέρανε ο Άλμπερτ , για να αγνοείς την τεράστια χαρά του εντιμότατου Φ ι τ ζ Όλγουιν! Ο μιλόρδος βαρόνος χειρίστηκε τόσο καλά τα πράγματα, που κατάφερε να κερ­δίσει μια κολοσσιαία περιουσία από τον άρχοντα Τρίστραμ του Γκόλντμπορου.

- Η λαίδη Κρίσταμπελ γυναίκα αυτού του άθλιου γέρο­ντα! φώναξε ο ιππότης κατάπληκτος. Μα αυτός είναι τέρας ασχήμιας, ένας φριχτός τσιγκούνης! Η κόρη του βαρόνου Φ ι τ ζ Όλγουιν είναι μνηστή μου και όσο θα βγαίνει από τα χ ε ί λ η μου πνοή ζωής, κανένας άλλος δεν θα έχει δικαίωμα στην καρδιά της.

- Μνηστή σου, άρχοντα μου! Ποιος είσαι, λοιπόν; - Ο ιππότης Ά λ α ν Κλαρ, είπε ο Ρομπέν. - Ο αδελφός της λαίδης Μαριάν! Ο άνθρωπος που αγα­

πά τόσο τρυφερά η λαίδη Κρίσταμπελ; - Ναι, αγαπητέ μου Α λ , είπε ο Άλαν. - Ζ ή τ ω ! φώναξε ο Άλμπερτ , πετώντας το σκούφο του

πάνω απ' το κεφάλι του. Επιτέλους, ήρθε η ώρα! Καλωσό­ρισες στην Α γ γ λ ί α , άρχοντα μου! Η παρουσία σου θα κάνει χαμόγελο τα δάκρυα της όμορφης μνηστής σου. Η τ ελετή αυτού του ελεεινού γάμου θα γίνει στο τέλος της εβδομάδας· αν θέλεις να τον εμποδίσεις, δεν έχεις καιρό για χάσιμο!

- Θα πάω αμέσως να επισκεφθώ τον βαρόνο, είπε ο Άλαν. Αν νομίζει ότι μπορεί να με κοροϊδεύει ακόμα, κάνει λάθος.

- Υπολόγιζε και στη δική μου βοήθεια, ιππότη, είπε ο Ρομπέν. Αναλαμβάνω να επιστρατεύσω όλη τη δύναμη και την πονηριά μου, για ν' αποφύγουμε αυτή τη συμφορά. Θα απαγάγουμε τη λαίδη Κρίσταμπελ. Πρέπει να πάμε και οι

48

τέσσερις στον πύργο· εσύ θα μπείς μόνος κι εγώ θα σε περι­μένω να γυρίσεις, μαζί με τον Τρανό και τον Άλμπερτ .

Λ ί γ η ώρα αργότερα, οι νεαροί άντρες πλησίασαν στον πύργο του άρχοντα. Τη στ ιγμή που ο ιππότης ετοιμαζόταν να πάρει το δρόμο που οδηγούσε στην κινητή γέφυρα, ακού­στηκε θόρυβος από αλυσίδες, η γέφυρα κατέβηκε κι από την πύλη του κάστρου βγήκε ένας γέροντας ντυμένος με τα ρού­χα των προσκυνητών.

- Ο εξομολόγος που κάλεσε ο βαρόνος για τον άμοιρο Γουίλιαμ, είπε ο Άλμπερτ . Ρώτησε τον, Ρομπέν, μπορεί να σου πει τι σκοπεύουν να κάνουν τον φίλο μας.

- Την ίδια σκέψη έκανα κι εγώ, αγαπητέ μου Άλμπερτ , και πιστεύω πως η συνάντηση μ' αυτόν τον άγιο άνθρωπο είναι μια βοήθεια που μας στέλνει η θεία Πρόνοια. Με την ευχή της παρθένας Μαρίας, πάτερ! είπε ο Ρομπέν, κάνοντας με σεβασμό μια υπόκλιση μπροστά στον γέροντα.

- Αμήν , τέκνο μου! αποκρίθηκε ο προσκυνητής. - Έρχεστε από πολύ μακριά, πάτερ; - Α π ό τους Αγίους Τόπους, όπου έκανα ένα μεγάλο και

βασανιστικό προσκύνημα για να εξιλεωθώ για τ' αμαρτήμα­τα της νιότης μ ο υ · και τώρα, εξαντλημένος από την κούρα­ση, γύρισα να πεθάνω κάτω από τον ουρανό που με είδε να γεννιέμαι.

- Ο Θεός σάς έχει χαρίσει πολλά χρόνια ζωής, πάτερ. - Ναι, γιε μου, σε λ ίγο θα κλείσω τα ενενήντα και η ζωή

μού φαίνεται να ήταν απλώς ένα όνειρο. - Προσεύχομαι στην Παρθένα να δώσει στις τελευταίες

ώρες σας τη γαλήνη της ανάπαυσης, πάτερ. - Α μ ή ν , αγαπητό παιδί με την τρυφερή κι ευλαβική ψυ­

χ ή . Κι εγώ, με τη σειρά μου, ζητώ απ' τον Θεό να ραντίσει το νεαρό κεφάλι σου μ' όλες τις ευλογίες. Είσαι ευσεβής και καλός. Δείξε επίσης ευσπλαχνία και σκέψου αυτούς που υποφέρουν, εκείνους που πρόκειται να πεθάνουν.

49

- Εξηγήστε μου, πάτερ, δεν σας καταλαβαίνω, είπε ο Ρομπέν με σπασμένη φωνή.

- Αλίμονο, αλίμονο, συνέχισε ο γέροντας, μια ψυχή ετοι­μάζεται ν' ανεβεί στον ουρανό, στην ύψιστη κατοικία τ η ς · το κορμί στο οποίο δίνει ζωή με τη θεία πνοή της είναι μόλις τριάντα χρονών. Ένας άνθρωπος γύρω στην ηλικία σου, θα πεθάνει με θάνατο πολύ σκληρό· προσευχήσου γ ι ' αυτόν, γιε μου. Είναι πολύ μεγάλη συμφορά!

- Εννοείτε τον άνθρωπο που σας έκανε την τελευταία του εξομολόγηση, πάτερ;

- Ναι, σε λ ίγες ώρες θ' αφήσει βίαια τούτο τον κόσμο. - Και πού βρίσκεται αυτός ο δυστυχισμένος; - Μέσα σ' ένα σκοτεινό μπουντρούμι τούτου 'δώ του κά­

στρου. - Είναι μόνος; - Ναι, γιε μου, μόνος. - Ε ίστε σίγουρος, πάτερ, πως ο κατάδικος δεν θα εκτε­

λεστεί πριν από τα χαράματα; - Ε ίμαι βέβαιος, αλίμονο! Και πάλι δεν είναι πολύ νωρίς;

Τα λόγια σου με στενοχωρούν, παιδί μου* επιθυμείς το θά­νατο του αδελφού σου;

- Ό χ ι , άγιε γέροντα, όχι, χ ίλ ιες φορές όχι! Θα έδινα και τη ζωή μου για να σώσω τη δική του. Το γνωρίζω αυτό το δύστυχο αγόρι, πάτερ, το γνωρίζω και το αγαπώ. Μήπως ξέρετε σε ποιο μαρτύριο τον καταδίκασαν; Μήπως ξέρετε, ακόμα, αν πρόκειται να εκτελεστεί μέσα στο κάστρο;

- Έ μ α θ α από τον δεσμοφύλακα ότι ο δυστυχισμένος νε­αρός θα οδηγηθεί στην κρεμάλα από τον δήμιο του Νότιγ-χαμ. Θα εκτελεστεί δημόσια, στην πλατεία της πόλης.

- Ο Θεός να μας φυλάξει, μουρμούρισε ο Ρομπέν. Αγα­πητέ και αγαθέ πάτερ, πρόσθεσε, παίρνοντας το χέρι του γέ­ροντα, θέλετε να με βοηθήσετε;

- Τι θέλεις να κάνω, παιδί μου;

50

- Θέλω. . . σας παρακαλώ, πάτερ, να επιστρέψετε στον πύργο και να ζητήσετε απ' τον βαρόνο να σας επιτρέψει να συνοδεύσετε τον φυλακισμένο μέχρι την κρεμάλα.

- Μου έδωσε ήδη την άδεια, γιε μ ο υ · αύριο το πρωί θα στέκομαι στο πλευρό του φίλου σας.

- Ευλογημένος να είστε, άγιε πάτερ, ευλογημένος να εί­στε. Έ χ ω να πω κάτι πολύ σημαντικό στον μελλοθάνατο και θα 'θελα να σας αναθέσω, αγαθέ γέροντα, να του το πείτε εσείς αντί για μένα. Αύριο το πρωί, θα είμαι εδώ, δί­πλα σ' αυτή τη συστάδα των δέντρων· έχετε την καλοσύ­νη, σας παρακαλώ, να 'ρθείτε και ν' ακούσετε αυτά που θέ­λω να του πείτε;

- Θα είμαι στην ώρα μου, τέκνο μου. - Ευχαριστώ, πάτερ · γεια σας μέχρι αύριο. - Θα σε δω αύριο και η ειρήνη του Κυρίου να είναι μαζί σου! Ο Ρομπέν υποκλίθηκε με σεβασμό και ο προσκυνητής,

με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του, απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας προσευχές.

- Ναι, αύριο, επανέλαβε ο νεαρός άντρας. Αύριο, θα δού­με αν θα κρεμάσουν τον Γουίλ!

- Οι άντρες σου θα πρέπει να κρυφτούν πολύ κοντά στο σημείο της εκτέλεσης, είπε ο Α λ , που είχε κρυφακούσει τη συζήτηση του Ρομπέν με τον εξομολόγο του δύστυχου φυ­λακισμένου.

- Όσο χρειαστεί για ν' ακούσουν το σύνθημα μου, είπε ο Ρομπέν.

- Πώς θα τα καταφέρεις να μην τους δουν οι στρατιώτες; - Μ η ν ανησυχείς, αγαπητέ μου Αλμπερτ , αποκρίθηκε ο

Ρομπέν. Οι εύθυμοι άντρες μου κατέχουν εδώ και πολύ και­ρό την τέχνη να γίνονται αόρατοι, ακόμα και στους μεγά­λους δρόμους - και, πίστεψε με, δεν θα πάνε να κολλήσουν πάνω στους στρατιώτες του βαρόνου και δεν θα εμφανιστούν παρά μόνο όταν τους δώσω εγώ το σύνθημα.

51

- Μου φαίνεσαι τόσο σίγουρος για την επιτυχία σου, αγα­πητέ μου Ρομπέν, είπε ο Ά λ α ν , που θα 'θελα να είχα κι εγώ, για τις δικές μου υποθέσεις, έστω ένα μικρό μέρος από την αυτοπεποίθηση που σ' εμψυχώνει τούτη τη στ ιγμή.

- Ιππότη, αποκρίθηκε ο νεαρός άντρας, επίτρεψέ μου ν' απελευθερώσω πρώτα τον Γουίλιαμ, να τον πάω στο Μπάρνσντεϊλ , να τον δω στην αγκαλιά της αγαπημένης του γυναίκας και μετά θ' ασχοληθούμε με τη λαίδη Κρί­σταμπελ. Μένουν ακόμα λίγες μέρες για το γάμο κι έτσι, έχουμε το χρόνο να προετοιμαστούμε για σοβαρό αγώνα ενα­ντίον του λόρδου Φ ι τ ζ Όλγουιν.

- Θα μπω στον πύργο, είπε ο Άλαν, και θα μάθω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το μυστικό αυτής της κωμωδίας. Αν ο βαρό­νος θεώρησε σωστό να σπάσει μια συμφωνία, που για λόγους τι­μής και λεπτότητας έπρεπε να θεωρεί ιερή, θα έχω κι εγώ το δικαίωμα να ξεχάσω κάθε ένδειξη σεβασμού· έτσι, με το καλό ή με το κακό, η λαίδη Κρίσταμπελ θα γίνει γυναίκα μου.

- Έ χ ε ι ς δίκιο, αγαπητέ μου φίλε, παρουσιάσου αμέσως στον βαρόνο· μάλλον δεν περιμένει την επίσκεψη σου, κι από την έκπληξη του θα σου παραδοθεί δεμένος χειροπόδαρα. Μ ί λ η σ έ του θαρρετά και δώσ' του να καταλάβει πως δεν θα διστάσεις να χρησιμοποιήσεις βία για ν' αποκτήσεις τη λαί­δη Κρίσταμπελ. Όσο εσύ θα κάνεις αυτό το σημαντικό διά­βημα στον λόρδο Φ ι τ ζ Όλγουιν, εγώ θα βρω τους άντρες μου και θα τους προετοιμάσω για να εκτελέσουν προσεχτικά την αποστολή που σχεδιάζω. Πες μου, όμως, δεν φοβάσαι μή­πως, αν μπεις στον πύργο, δεν καταφέρεις να ξαναβγείς;

- Ο λόρδος Φ ι τ ζ Όλγουιν δεν θα τολμήσει να χρησιμο­ποιήσει βία εναντίον μου, αποκρίθηκε ο Άλαν, θα ήταν πολύ επικίνδυνο γ ι ' αυτόν. Εξάλλου, αν σκοπεύει πράγματι να δώ­σει την Κρίσταμπελ σ' αυτόν τον ελεεινό Τρίστραμ, θα θέλε ι τόσο πολύ ν' απαλλαγεί από μένα, που φοβάμαι περισσότερο μήπως αρνηθεί να με δεχτεί παρά μήπως με κρατήσει κοντά 52

του. Αντίο, λοιπόν, ή μάλλον καλή αντάμωση, αγαπητέ μου Ρομπέν θα έρθω σίγουρα να σε βρω πριν τελειώσει η μέρα.

- Θα σε περιμένω. Κι ενώ ο Α λ α ν Κ λ α ρ κατευθύνθηκε προς την πύλη του

πύργου, ο Ρομπέν, ο Α λ μ π ε ρ τ και ο Τρανός κίνησαν γρήγο­ρα για την πόλη.

* * * Ο ιππότης μπήκε χωρίς καμιά δυσκολία στο δώμα του

λόρδου Φ ι τ ζ Όλγουιν και μετά από λίγο βρέθηκε μπροστά στον τρομερό πυργοδεσπότη.

Αν κάποιο φάντασμα είχε βγει από τον τάφο του, θα εί­χε προκαλέσει λιγότερο φόβο και τρόμο απ' αυτόν που ένιω­σε ο λόρδος μόλις αντίκρισε τον όμορφο νεαρό άντρα που στεκόταν μπροστά του, αξιοπρεπής και υπερήφανος.

Ο βαρόνος έριξε στον υπηρέτη του ένα βλέμμα τόσο κεραυ­νοβόλο, που τον έκανε να φύγει τρέχοντας από το δωμάτιο.

- Δεν περίμενα να σε δω, είπε η αφεντιά του κοιτάζοντας τον ιππότη με μάτια που άστραφταν από οργή.

- Μπορεί, μιλόρδε μ ο υ · ήρθα, όμως. - Το βλέπω. Ευτυχώς για μένα που, αθέτησες το λόγο

σου· η προθεσμία που σου είχα ορίσει, έληξε χτες. - Η Αρχοντιά σας κάνει λάθος, είμαι απολύτως συνε­

πής στο πολύτιμο ραντεβού που μου είχατε δώσει. - Χ μ , δυσκολεύομαι να πιστέψω στο λόγο σου. - Κρίμα για σας, γιατί θα με υποχρεώσετε να σας ανα­

γκάσω με τη βία. Αναλάβαμε και οι δυο μια ρητή δέσμευση και έχω το δικαίωμα να απαιτήσω την πραγματοποίηση των υποσχέσεων σας.

- Εσύ , ικανοποιείς όλους τους όρους της συμφωνίας; - Φυσικά. Ήταν τρεις: έπρεπε να επανακτήσω την περι­

ουσία μου, έπρεπε να έχω εκατό χιλιάδες χρυσά νομίσματα, έπρεπε να έρθω μετά από εφτά ακριβώς χρόνια και να σας ζητήσω το χέρι της λαίδης Κρίσταμπελ.

53

- Έ χ ε ι ς , πραγματικά, εκατό χιλιάδες χρυσά νομίσματα; ρώτησε ο βαρόνος με μια έκφραση απληστίας.

- Μάλιστα, μιλόρδε μου. Ο βασιλιάς Ερρίκος μου επέ­στρεψε την περιουσία μου, όπως επίσης και το εισόδημα που απέφεραν τα κτήματα μου από την ημέρα που κατασχέθη­καν. Ε ίμαι πλούσιος και απαιτώ να μου δώσετε, αύριο κιό­λας, τη λαίδη Κρίσταμπελ.

- Αύριο, φώναξε ο βαρόνος, αύριο! Κι αν δεν είσαι εδώ αύ­ριο, πρόσθεσε με σκοτεινό ύφος, η συμφωνία ακυρώνεται;

- Μ ά λ ι σ τ α · ακούστε με, όμως, λόρδε Φ ι τζ Όλγουιν: σας εξορκίζω να βγάλετε απ' το μυαλό σας το διαβολικό σχέδιο που καταστρώνετε τούτη τη στιγμή! Έ χ ω το δίκιο με το μέ­ρος μου, βρίσκομαι μπροστά σας την προκαθορισμένη στιγμή και τίποτα στον κόσμο - μ η διανοηθείτε να χρησιμοποιήσετε β ία- τίποτα στον κόσμο δεν θα μ' αναγκάσει ν' απαρνηθώ τη γυναίκα που αγαπώ. Αν μου σκαρώσετε καμιά πονηριά, θ' αναγκαστώ, πιστέψτε με, να εκδικηθώ σκληρά. Γνωρίζω μια μυστηριώδη λεπτομέρεια της ζωής σας, και θα την αποκα­λύψω. Έζησα στην Α υ λ ή του βασιλιά της Γαλλ ίας , κι εκεί έμαθα τα μυστικά μιας υπόθεσης που σας αφορά προσωπικά.

- Για ποια υπόθεση μιλάς; ρώτησε ο βαρόνος ανήσυχος. - Δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω αυτή τη σ τ ι γ μ ή · να ξέ­

ρετε μόνο ότι έμαθα κι έχω σημειώσει τα ονόματα των άθλιων Α γ γ λ ω ν που προσφέρθηκαν να παραδώσουν την πατρίδα τους στον ξένο ζυγό.

Ο λόρδος Φ ι τ ζ Όλγουιν έγινε κίτρινος. - Κρατήστε την υπόσχεση που μου δώσατε, μιλόρδε μου,

και θα ξεχάσω ότι υπήρξατε δειλός και δόλιος απέναντι στον βασιλιά σας.

- Ιππότη, βρίζεις έναν γέροντα, είπε ο βαρόνος παίρνο­ντας προσβεβλημένο ύφος.

- Λέω την αλήθεια και τίποτα περισσότερο. Μια ακόμα άρνηση, μιλόρδε μου, ένα ακόμα ψέμα, μια ακόμα πονηριά κι 54

οι αποδείξεις για τον πατριωτισμό σας θα σταλούν στον βα­σιλιά της Α γ γ λ ί α ς .

- Ευτυχώς για σένα, Α λ α ν Κλαρ, είπε ο βαρόνος γλυ­καίνοντας τη φωνή του, που ο ουρανός μού έδωσε χαρακτή­ρα ήρεμο και υπομονετικό· αν ήμουν ευέξαπτος και παράφο­ρος, θα μετάνιωνες σκληρά για το θράσος σου, θα σε πε­τούσα στην τάφρο του κάστρου.

- Αυτό θα 'ταν μ ε γ ά λ η τρέλα, μιλόρδε μου, γιατί δεν θα σας έσωζε από την εκδίκηση του βασιλιά.

- Τα νιάτα σου δικαιολογούν την ορμητικότητα των λό­γων σου, ιππότη. Θα φανώ, λοιπόν, επιεικής, αν και μου εί­ναι πολύ εύκολο να σε τιμωρήσω. Γιατί με απειλείς, πριν μάθεις αν σκοπεύω πραγματικά να σου αρνηθώ το χέρι της κόρης μου;

- Επε ιδή γνωρίζω ότι υποσχεθήκατε τη λαίδη Κρίστα­μπελ σ' έναν άθλιο και ελεεινό γέροντα, τον άρχοντα Τρί­στραμ του Γκόλντμπορου.

- Ώστε έτσι, ώστε έτσι! Και ποιος είναι, παρακαλώ, ο ηλίθιος φλύαρος που σου είπε αυτό το χαζό παραμύθι;

- Δεν έχει σημασία, σ' όλο το Νότιγχαμ σχολιάζουν τις προετοιμασίες αυτού του πλούσιου και γελοίου γάμου.

- Δεν φταίω εγώ, ιππότη, για τα ηλίθια ψέματα που κυ­κλοφορούν γύρω μου.

- Ώστε δεν υποσχεθήκατε στον άρχοντα Τρίστραμ το χέρι της κόρης σας;

- Επίτρεψέ μου να μην απαντήσω σ' αυτή την ερώτηση. Μέχρ ι αύριο, είμαι ελεύθερος να σκέφτομαι και να θέλω ό,τι μου αρέσει· το αύριο είναι δικό σου. Αν έρθεις, θα ικανοποιή­σω απολύτως τις επιθυμίες σου. Αντίο, ιππότη Κλαρ, πρό­σθεσε ο γέροντας καθώς σηκωνόταν, σου εύχομαι καλημέ­ρα και σε παρακαλώ να μ' αφήσεις μόνο.

- Κ α λ ή αντάμωση, βαρόνε Φ ι τ ζ Όλγουιν. Μην ξεχνάτε πως ένας ευπατρίδης κρατάει πάντα το λόγο του.

55

- Πολύ καλά, πολύ καλά, μουρμούρισε ο γέροντας γυρί­ζοντας την π λ ά τ η στον επισκέπτη του.

Μόλις έφυγε ο Ά λ α ν για να συναντήσει τον Ρομπέν των Δασών, ο βαρόνος χτύπησε δυνατά ένα κουδούνι που βρισκό­ταν στο τραπέζι.

- Σ τ ε ί λ ε μου τον Μαύρο Πιέρ, είπε άγρια στον υπηρέτη. - Αμέσως, μιλόρδε μου. Λίγα λεπτά αργότερα, ο αξιωματικός που ζήτησε ο λόρ­

δος Φ ι τ ζ Όλγουιν παρουσιαζόταν μπροστά του. - Πιέρ, είπε ο βαρόνος, μήπως έχεις μερικά γενναία και

διακριτικά παλικάρια που να εκτελούν, χωρίς να σχολιά­ζουν, τις διαταγές που παίρνουν;

- Μάλιστα, μιλόρδε μου. - Πολύ καλά. Πριν λ ίγο, βγήκε από 'δώ ένας καβαλά­

ρης, ντυμένος κομψά με μια κόκκινη φορεσιά. Ακολούθησε τον μαζί με δυο άντρες σου και φρόντισε να μην ενοχλήσει ξανά κανέναν. Κατάλαβες;

- Πολύ καλά, μιλόρδε μου, αποκρίθηκε ο Μαύρος Πιέρ μ' ένα φριχτό χαμόγελο, μισοτραβώντας από τη θ ή κ η του ένα τεράστιο στιλέτο.

- Θα ανταμειφθείς γ ι ' αυτό, γενναίε μου Πιέρ. Κινήσου άφοβα, φρόντισε όμως να ενεργήσεις κρυφά και προσεχτικά· αν το πουλάκι μας πάρει το δρόμο του δάσους, αφήστε τον να χωθεί κάτω από τα δέντρα, κι εκεί θα έχετε το πεδίο ελεύθερο. Μόλ ις τον στείλετε στον άλλο κόσμο, θάψτε τον στη ρίζα μιας γέρικης βελανιδιάς και σκεπάστε το σημείο με φύλλα και βάτα. Έ τ σ ι , κανένας δεν θα μπορέσει ν' ανακα­λύψει το πτώμα του.

Ο Μαύρος Πιέρ βγήκε από τον πύργο συνοδευόμενος από δυο άντρες και άρχισε αμέσως ν' ακολουθεί τα ίχνη του ιππότη.

Εκείνος, σκεφτικός και με την καρδιά βαριά από θλ ίψη, προχωρούσε αργά πλάι στο δάσος του Σέργουντ. Μόλις είδαν 56

τον νεαρό άντρα να μπαίνει στη σκιά των δέντρων, οι φονιάδες που τον παρακολουθούσαν σκίρτησαν από άγρια χαρά. Έτρε­ξαν και κρύφτηκαν πίσω από ένα θάμνο, έτοιμοι να ορμήσουν στον νεαρό άντρα την κατάλληλη στιγμή.

Ο Ά λ α ν γύρεψε με το βλέμμα του τον οδηγό που του εί­χε υποσχεθεί ο Ρομπέν και, καθώς έψαχνε ολόγυρα, συλλο­γιζόταν ποια μέσα έπρεπε να χρησιμοποιήσει για να τραβήξει την Κρίσταμπελ από τα χέρια του ανάξιου πατέρα της.

Ένας θόρυβος βιαστικών βημάτων έβγαλε τον ιππότη από τη μελαγχολ ική ονειροπόληση τ ο υ · έστρεψε το κεφάλι και είδε τρεις άντρες με μοχθηρά πρόσωπα που κρατούσαν σπαθιά στα χέρια, να προχωρούν προς το μέρος του.

Ο Ά λ α ν στήριξε την πλάτη σ' ένα δέντρο και τράβηξε το σπαθί του απ' το θηκάρι.

- Άθλ ιο ι ! Τι θέλετε από μένα; είπε αποφασιστικά. - Θέλουμε τη ζωή σου, ομορφοπούλι μου! φώναξε ο

Μαύρος Πιέρ και όρμησε κατά πάνω του. - Πίσω, παλιάνθρωπε! είπε ο Ά λ α ν χτυπώντας τον αντί­

παλο του στο πρόσωπο. Πίσω όλοι σας! συνέχισε, αφοπλί­ζοντας με ασύγκριτη επιδεξιότητα και τον δεύτερο από τους ελεεινούς αντιπάλους του.

Ο Μαύρος Πιέρ πάσχισε πάλι με όλη του τη δύναμη, αλλά δεν κατάφερε να χτυπήσει τον αντίπαλο του, που όχι μόνο είχε θέσει εκτός μάχης τον ένα από τους υποψήφιους δολοφόνους, πετώντας το σπαθί του πάνω στα κλαδιά ενός δέντρου, αλλά είχε σκίσει και το κεφάλι του τρίτου. Αφο­πλισμένος και παραλογισμένος από θυμό, ο Μαύρος Πιέρ ξερίζωσε ένα δεντράκι και όρμησε πάλι στον Άλαν. Χ τ ύ π η ­σε τον ιππότη κατακέφαλα με τόση δύναμη, που του γλ ί­στρησε το σπαθί απ' το χέρι και έπεσε αναίσθητος.

- Το θήραμα λαβώθηκε! φώναξε θριαμβευτικά ο Πιέρ, βοηθώντας τους τραυματισμένους συντρόφους του να στα­θούν στα πόδια τους. Σύρετε εσείς στον πύργο κι εγώ θα

57

αποτελειώσω αυτόν τον παλικαρά. Δεν σας χρειάζομαι πια και τα βογκητά σας με κουράζουν. Φύγετε , θα σκάψω μό­νος μου μια τρύπα για να παραχώσω το κουφάρι αυτού του νεαρού άρχοντα. Δώστε μου το φτυάρι!

Οι δυο άντρες, τρέμοντας απ' τον πόνο και το φόβο τους, σύρθηκαν με δυσκολία έξω απ' το πυκνό δάσος.

Μόλις έμεινε μόνος, ο Πιέρ άρχισε να σκάβε ι · ε ίχε μισο­τελειώσει το φριχτό έργο του, όταν ένα ξύλινο κοντάρι τον χτύπησε τόσο δυνατά στον ώμο, που έπεσε φαρδύς πλατύς μέσα στον τάφο που άνοιγε.

Μόλις καταλάγιασε κάπως ο πόνος απ' το χτύπημα, ο άθλιος έστρεψε το βλέμμα του σ' εκείνον που τον είχε αντα­μείψει μ' αυτή την τόσο δίκαιη αμοιβή. Από πάνω του έστε­κε το ροδοκόκκινο πρόσωπο ενός γεροδεμένου νεαρού άντρα, που φορούσε το ράσο των δομινικανών αδελφών.

- Τι καμώματα είν' αυτά, παλιάνθρωπε με τη μαύρη μούρη! φώναξε ο καλόγερος με στεντόρεια φωνή. Χτυπάς στο κεφάλι έναν ευπατρίδη και για να κρύψεις την ατιμία σου, θάβεις το δύστυχο θύμα σου! Απάντησε στην ερώτηση μου, ληστή! Ποιος είσαι;

- Θα σου απαντήσει το σπαθί μου, είπε ο Πιέρ που μ' έναν πήδο βρέθηκε ορθός. Θα σε στείλει στον άλλο κόσμο κι εκεί θα έχεις όλο το χρόνο να ρωτήσεις τον Σατανά για τ' όνομα που θέλεις να μάθεις.

- Δεν θα χρειαζόταν να κάνω αυτόν τον κόπο αν είχα την ατυχία να πεθάνω πριν από σένα, φαφλατά παλιάνθρωπε! Διαβάζω στο μούτρο σου τη συγγένεια, σου με την κόλαση! Και τώρα, επίτρεψέ μου να δώσω στο σπαθί σου τη συμβου­λή να σιωπήσει, γιατί αν τολμήσει να κουνήσει τη γλώσσα του, το κοντάρι μου θα του επιβάλει την αιώνια σιωπή. Φύ­γε από 'δώ, είναι ό,τι καλύτερο έχεις να κάνεις.

- Ό χ ι πριν σου δείξω πως είμαι πολύ καλός ξιφομάχος, είπε ο Πιέρ και όρμησε στον καλόγερο με το σπαθί του.

58

Το χτύπημα ήταν τόσο γρήγορο και τόσο επιδέξια δο­σμένο, που πέτυχε τον αδελφό στο αριστερό χέρι, σκίζοντας του τρία δάχτυλα μέχρι το κόκαλο.

Ο καλόγερος έβγαλε μια κραυγή, χίμηξε σαν αστραπή πάνω στον Πιέρ, τον ανάγκασε να διπλωθεί στα δυο με μια δυνατή λαβή και βάλθηκε να τον κοπανάει με το κοντάρι του.

Όταν ο ρασοφόρος σταμάτησε να χτυπάει, ο Πιέρ ήταν νεκρός.

- Το κάθαρμα, μουρμούρισε ο καλόγερος, εξαντλημένος απ' τον πόνο και την κούραση, το καταραμένο κάθαρμα! Μπας και νόμιζε ότι τα δάχτυλα του άμοιρου του Τακ, ήταν φτιαγμένα για να τα κόψει ένας Νορμανδός σκύλος; Θαρρώ πως του έδωσα ένα καλό μ ά θ η μ α · δυστυχώς, όμως, δεν θα 'χει την ευκαιρία να το αξιοποιήσει, επειδή άφησε την τε­λευταία του πνοή. Τι να γίνει, αυτός έφταιγε κι όχι εγώ... Άραγε, γιατί σκότωσε τούτο τ' όμορφο αγόρι;

Ο αγαθός αδελφός έσκυψε κι ακούμπησε το ανέπαφο χέ­ρι του πάνω στο κορμί του ιππότη.

- Α, Θεέ μου! φώναξε. Αναπνέει ακόμα, είναι ζεστός κι η καρδιά του χτυπάει, αδύναμα βέβαια, αλλά αρκετά για να δείχνει πως έχει ακόμα ζωή. Θα τον φορτωθώ στους ώμους μου και θα τον πάω στο κρησφύγετο. Ευτυχώς, δεν είναι βα­ρύς ο ευλογημένος... Όσο για σένα, άθλιε φονιά, πρόσθεσε ο Τακ, σπρώχνοντας με το πόδι του το πτώμα του Πιέρ, μεί­νε εδώ και αν οι λύκοι δεν έχουν δειπνήσει ακόμα, θα γίνεις εσύ το γεύμα τους.

Μετά απ' αυτά τα λόγια, ο καλόγερος κίνησε με αποφα­σιστικά και γρήγορα βήματα για την περιοχή όπου έμεναν οι εύθυμοι άντρες.

Τώρα, όμως, είναι καιρός να πούμε με λ ίγα λόγια πώς εί­χαν συλλάβει τον Κόκκινο Γουίλ.

Εκείνος ο άνθρωπος που κοίταζε περίεργα τον Γουίλ - τ η ν ημέρα που καθόταν, με τον Ρομπέν και τον Ζανούλη,

59

στο πανδοχείο του Μάνσφελντ- ήταν ένας από τους πολ­λούς που γύριζαν στις επαρχίες, αναζητώντας τον δραπέ­τ η , που ε ίχε σκοτώσει τον λοχαγό του. Όταν εντόπισε τον νεαρό Γουίλ με τους συντρόφους του -που, δίχως άλλο , θα τον βοηθούσαν- ο συνετός κατάσκοπος αποφάσισε ν' ανα­βάλει τη σύλληψη του. Β γ ή κ ε λοιπόν από το πανδοχείο, έστειλε έναν αγγελιαφόρο στο Νότ ιγχαμ και ζήτησε ενι­σ χ ύ σ ε ι ς · πραγματικά, την ίδια κιόλας νύχτα, ένας λόχος στρατιωτών έφτασε στο Μπάρνσντε ϊλ .

Την επομένη, σαν από μια μοιραία σύμπτωση, ο Γουίλ βγήκε από τον π ύ ρ γ ο · ο δύστυχος έπεσε στα χέρια των στρατιωτών, οι οποίοι τον συνέλαβαν πριν προλάβει να προ­βάλει την παραμικρή αντίσταση.

Στην αρχή, ο Γουίλιαμ έπεσε σε βαριά απελπισ ία · μετά, η συνάντηση με τον Τρανό τού έδωσε κάποιες ελπίδες. Κα­τάλαβε ότι μόλις μάθαινε την απελπιστική του κατάσταση ο Ρομπέν των Δασών, θα έκανε τ' αδύνατα δυνατά να τον βοηθήσει, και ότι, αν δεν κατάφερνε να τον σώσει, τουλάχι­στον δεν θα δίσταζε μπροστά σε κανένα εμπόδιο για να εκ­δικηθεί το θάνατο του. Ήξερε, επίσης - κ ι αυτό ήταν μεγά­λο βάλσαμο για την πονεμένη καρδιά τ ο υ - ότι πολλά δά­κρυα θα κυλούσαν για τη σκληρή του μοίρα· ήξερε ακόμα ότι η Μοντ, που είχε χαρεί τόσο με την επιστροφή του, θα έκλαιγε πικρά για τη χαμένη ευτυχία τους.

Κλεισμένος μέσα σ' ένα σκοτεινό μπουντρούμι, ο Γουίλ καρτερούσε θλιμμένος την ώρα της εκτέλεσης του και κάθε λεπτό που περνούσε, του έφερνε ταυτόχρονα ελπίδα και πό­νο. Ο δύστυχος φυλακισμένος αφουγκραζόταν με αγωνία, σε κάθε θόρυβο που ερχόταν απέξω, ελπίζοντας ν' ακούσει από μακριά το βούκινο του Ρομπέν των Δασών.

Το πρώτο φως της ημέρας βρήκε τον Γουίλιαμ να προσεύ­χεται · είχε εξομολογηθεί με ευλάβεια στον αγαθό προσκυνητή και, με την ψυχή γεμάτη κατάνυξη και την καρδιά γεμάτη

60

εμπιστοσύνη για τον φίλο από τον οποίο περίμενε τη σωτηρία του, ετοιμάστηκε ν' ακολουθήσει τους φρουρούς του βαρόνου που θα έρχονταν να τον πάρουν με την ανατολή του ήλιου.

Οι στρατιώτες έβαλαν τον Γουίλ ανάμεσα τους και πή­ραν το δρόμο για το Νότιγχαμ.

Μόλ ις μπήκαν στην πόλη, το απόσπασμα περικυκλώ­θηκε γρήγορα από τους περισσότερους κατοίκους που, από νωρίς το πρωί, περίμεναν τον ερχομό της θλιβερής πομπής.

Όσο μεγάλες και να 'ταν οι ελπίδες του δύστυχου Γουίλ, ένιωσε να του κόβεται η ανάσα καθώς δεν είδε γύρω του κα­νένα γνώριμο πρόσωπο. Η καρδιά του βάρυνε από θ λ ί ψ η · δά­κρυα, που με το ζόρι συγκρατούσε, μούσκεψαν τα βλέφαρα τ ο υ · παρ' όλ' αυτά, ήλπιζε ακόμα, γιατί μια μυστική φωνή τού έλεγε: ο Ρομπέν των Δασών δεν είναι μακριά, ο Ρομπέν των Δασών θα έρθει.

Όταν έφτασε μπροστά στην απαίσια κρεμάλα, που την εί­χαν στήσει με διαταγές του βαρόνου, ο Γουίλιαμ έγινε κίτρι­νος · δεν περίμενε να πεθάνει μ' έναν τόσο ατιμωτικό θάνατο.

- Θ έ λ ω να μιλήσω στον λόρδο Φ ι τ ζ Όλγουιν, είπε. Ως δικαστικός εκπρόσωπος του βασιλιά, είχε έρθει κι

εκείνος να παρακολουθήσει την εκτέλεση. - Τι θέλεις από μένα, δύστυχε; ρώτησε ο βαρόνος. - Μιλόρδε μου, να μην ελπίζω ότι θα μου δώσετε χάρη; - Ό χ ι , αποκρίθηκε ψυχρά ο γέροντας. - Τότε , συνέχισε με ήρεμη φωνή ο Γουίλιαμ, ζητώ μια

εξυπηρέτηση που καμιά γενναιόδωρη καρδιά δεν θα μπορού­σε να μου αρνηθεί.

- Τι εξυπηρέτηση; - Μιλόρδε μου, κατάγομαι από αριστοκρατική οικογέ­

νεια Σαξόνων, που τ' όνομα της είναι συνώνυμο της τιμής. Ποτέ , κανένας δεν γνώρισε την περιφρόνηση των συμπα­τριωτών του. Ε ίμαι στρατιώτης και ευπατρίδης, πρέπει να πεθάνω όπως πεθαίνουν οι στρατιώτες.

61

- Θα πεθάνεις στην κρεμάλα, είπε απότομα ο βαρόνος. - Μιλόρδε μου, διακινδύνεψα τη ζωή μου στα πεδία των

μαχών και δεν μου αξίζει να με κρεμάσουν σαν κλέφτη. - Χ α , χα, ώστε έτσι, κάγχασε ο γέροντας. Και με ποιο

τρόπο θέλεις να πληρώσεις για το έγκλημα σου; - Δώστε μου ένα σπαθί και διατάξτε τους στρατιώτες

σας να με χτυπήσουν με τ' ακόντια τ ο υ ς · θ έ λ ω να πεθάνω όπως πεθαίνουν οι έντιμοι άντρες, με λυμένα τα χέρια και το πρόσωπο στραμμένο στον ουρανό.

- Μα, καλά, με θεωρείς τόσο ηλίθιο ώστε να θέσω σε κίνδυνο τη ζωή έστω κι ενός στρατιώτη μου, για να ικανο­ποιήσω την τελευταία ιδιοτροπία σου; Ξέχνα το, θα πεθά­νεις στην κρεμάλα.

- Μιλόρδε μου, σας εξορκίζω, σας ικετεύω, λυπηθείτε με. Μη μου δώσετε ούτε σπαθί, δεν θ' αμυνθώ, θ' αφήσω τους άντρες σας να με κόψουν κομματάκια...

- Ά θ λ ι ε , φώναξε ο βαρόνος, σκότωσες έναν Νορμανδό και ζητάς έλεος από έναν Νορμανδό! Τρελάθηκες θαρρώ! Θα πεθάνεις στην κρεμάλα και σύντομα, ελπίζω, θα σ' ακολουθήσει ο ληστής που λυμαίνεται το δάσος του Σέρ-γουντ μαζί με τους κατεργάρηδες φίλους του!

- Αν αυτός για τον οποίον μιλάς με τόση περιφρόνηση μπορούσε να μ' ακούσει, θα γελούσε με τις καυχησιές σου, γιατί είσαι ένας άθλιος φοβητσιάρης! Θυμήσου τα λόγια μου, βαρόνε Φ ι τ ζ Όλγουιν: αν πεθάνω, ο Ρομπέν των Δα­σών θα εκδικηθεί για το θάνατο μου. Φυλάξου από τον Ρο­μπέν των Δ α σ ώ ν · πριν τελειώσει αυτή η βδομάδα, θα βρί­σκεται στο κάστρο του Νότιγχαμ.

- Ας έρθει μαζί με όλη τη συμμορία του, θα πω να στή­σουν διακόσιες κρεμάλες. Δήμ ι ε , κάνε το καθήκον σου, πρό­σθεσε ο βαρόνος.

Ο δήμιος άπλωσε το χέρι του στον ώμο του Γουίλιαμ. Το άμοιρο παλικάρι έριξε ολόγυρα του ένα απελπισμένο 62

βλέμμα και καθώς το μόνο που αντίκρισε ήταν το σιωπηλό και συγκινημένο πλήθος, εμπιστεύθηκε την ψυχή του στον Θεό.

- Σταματήστε! ακούστηκε ξαφνικά η τρεμουλιαστή φω­νή του γέρου προσκυνητή. Περιμένετε! Πρέπει να δώσω μια τελευταία ευλογία στον δύστυχο μελλοθάνατο.

- Έ χ ε ι ς κάνει το καθήκον σου μ' αυτόν τον άθλιο, φώ­ναξε ο βαρόνος θυμωμένος. Δεν είναι ανάγκη να καθυστερή­σουμε κι άλλο την εκτέλεση του. Εμπρός!

- Αντίθρησκε! φώναξε ο προσκυνητής. Θέλε ις να στερή­σεις απ' αυτόν τον νεαρό την παρηγοριά της θρησκείας;

- Εντάξει , αλλά κάνε γρήγορα, αποκρίθηκε με ανυπομο­νησία ο βαρόνος Φ ι τ ζ Όλγουιν. Μ' έχουν κουράσει πια όλες αυτές οι καθυστερήσεις.

- Στρατιώτες, απομακρυνθείτε λ ίγο, είπε ο προσκυνη­τής. Οι προσευχές ενός ετοιμοθάνατου δεν πρέπει να πέσουν σε ασεβή αφτιά.

Μ' ένα νεύμα του βαρόνου, οι στρατιώτες πισωπάτησαν, αφήνοντας μια κάποια απόσταση ανάμεσα σ' εκείνους και τον φυλακισμένο.

Ο Γουίλιαμ και ο προσκυνητής έμειναν μόνοι στην εξέδρα της κρεμάλας, ενώ ο δήμιος άκουγε με σεβασμό τις διατα­γές του βαρόνου.

- Μ η ν κινηθείς, Γουίλ, είπε ο προσκυνητής, σκύβοντας μπροστά στον νεαρό άντρα, είμαι ο Ρομπέν των Δασών. Θα κόψω τα σκοινιά σου κι ύστερα θα ορμήσουμε ανάμεσα στους στρατιώτες, για να τους αιφνιδιάσουμε...

- Ευλογημένος να είσαι. Α, αγαπητέ μου Ρομπέν, ευλο­γημένος να είσαι! μουρμούρισε ο καημένος ο Γουίλ, πνιγμέ­νος από ευτυχία.

- Σκύψε, Γουίλιαμ, κάνε πως μου μ ι λ ά ς · ωραία, κόψαμε και τα σκοινιά σου... πάρε τώρα το σπαθί που κρέμεται μέ­σα απ' το ράσο μου. Το 'πιασες;

63

- Ναι, μουρμούρισε ο Γουίλ. - Πολύ καλά. Τώρα, ακούμπησε την π λ ά τ η σου στη δι­

κή μου, θα δείξουμε στον λόρδο Φ ι τ ζ Όλγουιν ότι δεν γεν­νήθηκες για να σε κρεμάσουν!

Με μια κίνηση πιο γρήγορη κι απ' τη σκέψη του, ο Ρο­μπέν των Δασών πέταξε το ράσο του προσκυνητή, αποκα­λύπτοντας στα έκπληκτα βλέμματα των συγκεντρωμένων την πασίγνωστη στολή του διάσημου ανθρώπου του δάσους.

- Μιλόρδε μου! φώναξε ο Ρομπέν με δυνατή και αποφα­σιστική φωνή, ο Γουίλιαμ Γκάμγουελ ανήκει στη συμμορία των εύθυμων ανθρώπων. Μου τον είχες κλέψε ι κι ήρθα να τον ξαναπάρω· για αντάλλαγμα, θα σου στείλω το πτώμα εκείνου του μασκαρά, που τον είχες διατάξει να σκοτώσει ύπουλα τον ιππότη Ά λ α ν Κλαρ.

- Πεντακόσια χρυσά νομίσματα στον γενναίο που θα συλλάβει αυτόν τον ληστή! ούρλιαξε ο βαρόνος. Πεντακόσια χρυσά νομίσματα στον άξιο στρατιώτη που θα τον γραπώ­σει από το σβέρκο!

Ο Ρομπέν των Δασών έριξε στο πλήθος, που είχε μείνει άναυδο από την έκπληξη, ένα σπινθηροβόλο βλέμμα.

- Δεν συμβουλεύω κανέναν να διακινδυνέψει τη ζωή του, είπε, γιατί έχω γύρω μου τους συντρόφους μου.

Μόλις τέλειωσε τα λόγια του, ο Ρομπέν σήμανε το βού­κινο και την ίδια στ ιγμή, μια μ ε γ ά λ η ομάδα από ανθρώπους του δάσους πρόβαλαν κάτω από τα δέντρα, κρατώντας στα χέρια τα τόξα τους τεντωμένα.

- Στα όπλα, φώναξε ο βαρόνος, στα όπλα! Πιστοί μου Νορμανδοί, εξολοθρεύστε όλους αυτούς τους ληστές!

Ένα σμήνος από βέλη σκέπασε την πλατεία. Ο βαρόνος, τρομοκρατημένος, κόλλησε στη ράχη του αλόγου του και κατευθύνθηκε, βγάζοντας δυνατές κραυγές, προς το κά­στρο. Οι κάτοικοι του Νότιγχαμ, τρελοί από φόβο, ρίχτηκαν ξοπίσω απ' τον αφέντη τους και οι στρατιώτες, παρασυρμέ-64

νοι από τον τρόμο αυτού του γενικευμένου πανικού, έτρεξαν να σωθούν καλπάζοντας ολοταχώς.

- Ζ ή τ ω το δάσος κι ο Ρομπέν των Δασών! φώναζαν οι εύθυμοι άντρες καθώς έδιωχναν τους εχθρούς μπροστά τους, ξεσπώντας σε δυνατά γέλια.

Πολ ίτες , άνθρωποι του δάσους και στρατιώτες διέσχισαν φύρδην μίγδην την πόλη - οι πρώτοι βουβοί απ' τον τρόμο, οι δεύτεροι γελώντας, οι τρίτοι σε έξαλλη κατάσταση. Ο βα­ρόνος μπήκε πρώτος στο κάστρο: όλο το πλήθος τον ακο­λούθησε, εκτός από τους εύθυμους άντρες που, μόλις έφτα­σαν εκεί, χαιρέτησαν με κοροϊδευτικές ζητωκραυγές τους μικρόψυχους αντιπάλους τους.

Όταν ο Ρομπέν των Δασών, συνοδευόμενος απ' τον στρατό του, ξαναπήρε το δρόμο για το δάσος, οι πολίτες που δεν είχαν τραυματιστεί καθόλου και δεν είχαν χάσει σκηνή απ' αυτό το αλλόκοτο επεισόδιο, δόξασαν με δυνατές φωνές το θάρρος του νεαρού αρχηγού και την αφοσίωση του στη δύσκολη στιγμή.

Τα κοριτσόπουλα ένωσαν τις απαλές φωνές τους σ' αυτή την εγκωμιαστική συμφωνία. Μία απ' αυτές, μάλιστα, έφτασε στο σημείο να δηλώσει πως οι άνθρωποι του δάσους τής φαίνονταν τόσο αξιαγάπητοι και τόσο φιλικοί, που δεν θα φοβόταν πια να διασχίσει μόνη της το δάσος.

65

Ο Ρομπέν βρίσκει το ταίρι του.

Αφού βεβαιώθηκε πως ο Ρομπέν των Δασών δεν σκόπευε να πολιορκήσει το κάστρο, ο λόρδος Φιτζ Όλγουιν, εξουθε­νωμένος σωματικά και με το μυαλό κυριευμένο από χίλια δυο σχέδια -το ένα πιο απραγματοποίητο από το ά λ λ ο - αποσύρ­θηκε στο διαμέρισμα του.

Εκε ί , βάλθηκε να συλλογίζεται το αλλόκοτο θράσος του Ρομπέν των Δασών που, στο φως της ημέρας, με μονα­δικό όπλο ένα ακίνδυνο ξίφος -αφού το είχε βγάλει από· τη θήκη του μόνο και μόνο για να κόψει τα δεσμά του μελλο­θάνατου- κατάφερε να κρατήσει σε απόσταση έναν πολυά­ριθμο λόχο φρουρών. Η ταπεινωτική σκηνή της φυγής ξα­νάρθε μπροστά στα μάτια του βαρόνου που, ξεχνώντας ότι αυτός είχε δώσει πρώτος το παράδειγμα, τους αναθεμάτισε για τη δειλία τους.

- Τι τρομάρα ήταν αυτή που τους έπιασε, φώναζε, πώς το έβαλαν έτσι στα πόδια! Τι θα λένε τώρα οι κάτοικοι του Νό-τιγχαμ; Εκείνοι είχαν το δικαίωμα να τρέχουν πανικόβλητοι, δεν είχαν κανένα μέσον να προστατέψουν τους εαυτούς τους· όχι όμως και στρατιώτες οπλισμένοι μέχρι τα δόντια, τέλεια εκπαιδευμένοι! Η φήμη της ανδρείας και της γενναιότητας μου, χάθηκε για πάντα!

Μετά απ' αυτόν το -διόλου κολακευτικό- συλλογισμό για την αξιοπρέπεια του, ο βαρόνος άρχισε να κάνει άλλου είδους 66

σκέψεις. Θεώρησε τόσο μεγάλη την ντροπή από την ήττα του, που κατέληξε ότι μοναδικοί υπεύθυνοι ήταν οι στρατιώτες του.

Τους μίλησε, λοιπόν, με τόση αυστηρότητα και οργή, πήρε ένα ύφος τέτοιας ακαταμάχητης και αδιαμφισβήτησης γενναιότητας, που οι στρατιώτες, κάτω από το βάρος του δέους που ένιωθαν για τον άρχοντα τους, πίστεψαν στο τέ­λος ότι αυτοί ήταν, πραγματικά, οι μοναδικοί φταίχτες. Έ τ σ ι , η λύσσα του βαρόνου τούς φάνηκε σαν δίκαιη οργή· έσκυψαν τα κεφάλια και σκέφτηκαν πως δεν ήταν τίποτ' άλλο παρά κιοτήδες, που φοβούνταν ακόμα και τη σκιά τους. Όταν ο βαρόνος τελείωσε την ομιλία του, ένας από τους άντρες πρότεινε να κυνηγήσουν τους παράνομους μέχρι το κρησφύγετο τους, μέσα στο δάσος. Όλος ο λόχος δέχτη­κε την πρόταση με κραυγές χαράς, και ο στρατιώτης που εί­χε τούτη την πολεμοχαρή ιδέα, παρακάλεσε τον γενναίο ομ ιλητή να τεθεί επικεφαλής τους. Εκείνος, όμως, δεν ε ίχε καμιά διάθεση να συμφωνήσει μ' αυτό το παράτολμο αίτη­μ α · απάντησε αμέσως πως τους ήταν υπόχρεος για τη με­γ ά λ η εκτίμηση που του έδειχναν, προς το παρόν, όμως, έκρι­νε εξαιρετικά πιο ευχάριστο να μείνει στο κάστρο του.

- Γενναίοι μου, πρόσθεσε ο βαρόνος, πρέπει να δείξουμε σύνεση και να περιμένουμε την κ α τ ά λ λ η λ η ευκαιρία για να συλλάβουμε τον Ρομπέν των Δασών. Θαρρώ πως είναι φρό­νιμο, προς το παρόν τουλάχιστον, να μην κάνουμε καμιά άσκεφτη ενέργεια. Υπομονή σήμερα, θάρρος την ώρα της μάχης, δεν σας ζητώ τίποτα περισσότερο!

Τελειώνοντας, ο βαρόνος -που φοβόταν μήπως οι στρα­τιώτες επιμείνουν- τους παράτησε βιαστικά, αφήνοντας τους να καταστρώνουν μόνοι τους σχέδια για μελλοντικούς θριάμ­βους. Ήσυχος πια, βέβαιος πως είχε αποκατασταθεί η φήμη που τον ήθελε γενναίο πολέμαρχο, ο βαρόνος ξέχασε τον Ρο­μπέν των Δασών, για ν' ασχοληθεί αποκλειστικά με τα προ­σωπικά του συμφέροντα και μ' αυτούς που ήθελαν το χέρι

67

της κόρης του. Εννοείται ότι ο λόρδος Φιτζ Όλγουιν στήρι­ζε την πραγματοποίηση των κρυφών επιθυμιών του στην αποδεδειγμένη επιδεξιότητα του Μαύρου Πιέρ, και πίστευε ότι ο Άλαν Κλαρ δεν υπήρχε πια. Βέβαια, ο Ρομπέν των Δα­σών τού είχε πει πως ο αιμοβόρος απεσταλμένος του ήταν νε­κρός. Ωστόσο, ο βαρόνος δεν ενδιαφερόταν διόλου αν ο Πιέρ είχε πληρώσει με τη ζωή του την υπηρεσία που είχε προσφέ­ρει στον άρχοντα και κύριο του. Αν ε ίχε ξεφορτωθεί τον Ά λ α ν Κλαρ, κανένα εμπόδιο δεν μπορούσε να σταθεί ανάμε­σα στην Κρίσταμπελ και τον άρχοντα Τρίστραμ - ίσως, όμως, ο Ά λ α ν Κλαρ να ήταν ακόμα ζωντανός!

- Πρέπει να σιγουρευτώ αμέσως, φώναξε ο βαρόνος, που έγινε έξω φρενών και μόνο που έκανε αυτή τη σκέψη.

Χτύπησε με δύναμη το καμπανάκι που κουβαλούσε μέρα νύχτα κοντά του και αμέσως παρουσιάστηκε ένας υπηρέτης.

- Ο Μαύρος Πιέρ είναι στον πύργο; - Ό χ ι , μιλόρδε μου. Β γ ή κ ε χτες μαζί με δυο άντρες που

επέστρεψαν μόνοι τους, ο ένας σοβαρά τραυματισμένος, ο άλλος μισοπεθαμένος.

- Σ τ ε ί λ ε μου όποιον στέκεται ακόμα στα πόδια του. - Μάλιστα, μιλόρδε μου. Ο άντρας παρουσιάστηκε α μ έ σ ω ς · το κεφάλι του ήταν

τυλιγμένο με επιδέσμους και το αριστερό του μπράτσο στη­ριζόταν σε μια εσάρπα.

- Πού είναι ο Μαύρος Πιέρ; ρώτησε ο βαρόνος, χωρίς να ρίξει στον δυστυχισμένο ούτε ένα βλέμμα οίκτου.

- Δεν ξέρω, μιλόρδε μου, τον άφησα στο δάσος· έσκαβε ένα λάκκο για να κρύψει το πτώμα του νεαρού άρχοντα που σκοτώσαμε.

Το πρόσωπο του βαρόνου βάφτηκε κόκκινο. Προσπάθησε να μιλήσει, αλλά ανάκατες λέξεις μπερδεύτηκαν στα χ ε ί λ η του · γύρισε αλλού το κεφάλι και πρόσταξε τον φονιά να βγει απ' το διαμέρισμα... 68

Εκείνος, άλλο που δεν ήθελε - απομακρύνθηκε, στηρι­ζόμενος στους τοίχους.

- Νεκρός! μουρμούρισε ο βαρόνος, νιώθοντας ένα αδιευ­κρίνιστο συναίσθημα. Νεκρός!

Ας αφήσουμε τώρα τον βαρόνο Όλγουιν να βασανίζεται από τις κρυφές αγωνίες της επαναστατημένης του συνείδη­σης, και ας πάμε στον σύζυγο που προόριζε για την κόρη του.

Ο άρχοντας Τρίστραμ δεν είχε φύγει καθόλου από τον πύργο και θα έμενε εκεί μέχρι το τέλος της εβδομάδας.

Ο βαρόνος ήθελε να γίνει ο γάμος της κόρης του στο πα­ρεκκλήσι του κάστρου, αλλά ο άρχοντας Τρίστραμ, που φο­βόταν μήπως του σκαρώσουν καμιά παλιανθρωπιά, ήθελε οπωσδήποτε να παντρευτεί σε μεγάλη τελετή , στο μοναστή­ρι του Λίντον, που απείχε περίπου ένα μίλι από το Νότιγχαμ.

- Α γ α π η τ έ μου φίλε, ε ίχε πει ο λόρδος Φ ι τ ζ Όλγουιν πεισμωμένος, όταν τέθηκε αυτό το θέμα, είσαι ανόητος και ξεροκέφαλος, επειδή δεν αντιλαμβάνεσαι ούτε τις καλές μου προθέσεις ούτε το συμφέρον σου. Ή θαρρείς πως η κόρη μου είναι τόσο ευτυχισμένη που θα γίνει δική σου, ώστε θα πάει χαρούμενη μπροστά στο ιερό; Δεν μπορώ να σου πω το λό­γο, αλλά προαισθάνομαι ότι στο αβαείο του Λίντον θα συμ­βεί κάτι πολύ καταστροφικό για τα σχέδια μας. Ε ίμαστε κοντά σε μια συμμορία ληστών που, με τον θρασύτατο αρ­χηγό τους, μπορούν πολύ άνετα να μας περικυκλώσουν και να μας κατακλέψουν.

- Θα με συνοδεύουν οι σωματοφυλακές μου, αποκρίθηκε ο άρχοντας Τρίστραμ. Είναι διαλεχτοί κι έχουν αποδείξει τη γενναιότητα τους.

- Όπως θέλεις , υποχώρησε ο βαρόνος. Αν όμως κάτι πάει στραβά, μην έρθεις μετά να μου παραπονεθείς.

- Μ η ν ανησυχείς, αν δεν διαλέξω το σωστό σημείο όπου πρέπει να γίνει η γαμήλια τ ελετή , τότε όλη η ευθύνη είναι δική μου.

69

- Α, και κάτι ακόμα, συνέχισε ο βαρόνος. Μη λησμονή­σεις, σε παρακαλώ, την παραμονή της μεγάλης ημέρας, να μου μετρήσεις ένα εκατομμύριο χρυσά νομίσματα.

Ο άρχοντας Τρίστραμ στέναξε πονεμένα. - Το σεντούκι μ' αυτό το τεράστιο ποσό είναι στο δωμά­

τιο μου, Φ ι τ ζ Όλγουιν. Θα το φέρουν στο διαμέρισμα σου την ημέρα του γάμου.

- Την παραμονή, είπε ο βαρόνος. Τελε ία και παύλα. - Έ σ τ ω , την παραμονή. Μ' αυτά τα λόγια, οι δυο γέροντες χώρισαν. Ο ένας πή­

γε να φλερτάρει τη λαίδη Κρίσταμπελ, ο άλλος ξανάπεσε στην αυταπάτη των ονείρων του για μελλοντικά μεγαλεία.

Στον πύργο του Μπάρνσντεϊλ, μ ε γ ά λ η ήταν η θλ ίψη : ο ηλικιωμένος σερ Γκ ι , η γυναίκα του και οι δύστυχες αδελ­φές του Γουίλιαμ περνούσαν τις μέρες τους δίνοντας κουρά­γιο ο ένας στον άλλο, και τις νύχτες τους κλαίγοντας για το χαμό του άμοιρου Γουίλ.

Την επομένη της αναπάντεχης απελευθέρωσης του νεα­ρού, η οικογένεια Γκάμγουελ ήταν ξανασυγκεντρωμένη στο σαλόνι. Συζητούσαν για την παράξενη εξαφάνιση του Γουίλ, όταν ο χαρούμενος ήχος ενός βούκινου αντήχησε στην πόρ­τα του πύργου.

- Ο Ρομπέν! φώναξε η Μαριάν κι έτρεξε σ' ένα παράθυρο. - Δ ίχως άλλο, φέρνει χαρούμενα νέα, είπε η Μπάρμπαρα.

Έ λ α , καλή μου Μοντ, μην απελπίζεσαι. Ο Γουίλ θα ξανάρθει. - Αλίμονο! Δεν το πιστεύω πια, αδελφή μου! είπε η Μοντ

κλαίγοντας. - Κι όμως, δεν έκανα λάθος! φώναξε η Μπάρμπαρα. Ε ί ­

ναι ο Γουίλ, ο Ρομπέν, κι ένας νεαρός που πρέπει να είναι φί­λος τους.

Η Μοντ όρμησε προς την π ό ρ τ α · η Μαριάν, που είχε αναγνωρίσει τον αδελφό της (ο Α λ α ν Κλαρ, που από τον 70

πόνο και μόνο είχε μείνει αναίσθητος για λίγες ώρες, βρι­σκόταν σε θαυμάσια κατάσταση), έπεσε μαζί με τη Μοντ στην αγκαλιά των καινουριοφερμένων.

Η Μοντ, ξετρελαμένη, επαναλάβανε αδιάκοπα: - Γουίλ! Γουίλ! Αγαπημένε μου Γουίλ! Κα ι η Μαριάν, με τα χέρια τυλιγμένα γύρω από το λαι­

μό του αδελφού της, δεν μπορούσε να βγάλει λέξη από το στόμα της.

Ο σερ Γ κ ι έδωσε την ευχή του στον Γουίλ και στον σω­τήρα του γιου του ενώ η λαίδη Γκάμγουελ, χαμογελαστή και χαρούμενη, έσφιξε πάνω στην καρδιά της τη χαριτωμέ­νη Μοντ.

- Ε ίδατε που σας έλεγα ότι ο Ρομπέν μάς φέρνει καλά νέα; είπε η Μπάρμπαρα καθώς αγκάλιαζε τον Γουίλ.

- Πραγματικά, είχες δίκιο, αγαπητή Μπάρμπαρα, απο­κρίθηκε η Μαριάν σφίγγοντας τα χέρια του αδελφού της.

- Έ τ σ ι μου 'ρχεται, συνέχισε η σκανταλιάρα Μπάρμπα­ρα, να παραστήσω πως έκανα λάθος και ν' αγκαλιάσω τον Ρομπέν με όλη μου τη δύναμη!

- Αν εκφράσεις έτσι την ευγνωμοσύνη σου θα δώσεις το κακό παράδειγμα, αγαπητή Μπάρμπι, φώναξε η Μαριάν γελώντας. Θ' αναγκαστούμε τότε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο, κι ο Ρομπέν θα σκάσει από υπερβολική ευτυχία.

- Ναι, αλλά θα ήταν ένας πολύ γλυκός θάνατος, έτσι δεν είναι, λαίδη Μαριάν;

Η νεαρή κοπέλα κοκκίνισε, ενώ, ένα αδιόρατο χαμόγελο φάνηκε στα χ ε ί λ η του Α λ α ν Κλαρ.

- Ιππότη, είπε ο Γουίλ βαδίζοντας προς τον νεαρό άντρα, βλέπεις πόση στοργή τρέφουν οι αδελφές μου για τον Ρο­μπέν, και δίχως άλλο την αξίζει. Όταν σου μίλησε για τις συμφορές μας, ο Ρομπέν δεν σου είπε πως είχε γλιτώσει απ' το θάνατο τον πατέρα και τη μητέρα μ ο υ · δεν σου είπε λέξη για την ακούραστη αφοσίωση του στη Γουίνιφρεντ και την

71

Μπάρμπαρα· δεν σου ανέφερε με πόση στοργή συμπαραστά­θηκε στη Μοντ, τη μέλλουσα γυναίκα μου, σαν ο καλύτε­ρος φίλος. Μιλώντας σου για τη λαίδη Μαριάν, την πολυα­γαπημένη σου, ο Ρομπέν θα 'πρεπε να προσθέσει: «Προστά­τευσα την ευτυχία αυτής που ήταν μακριά σ ο υ · στάθηκα στο πλευρό της ένας πολύ πιστός φίλος, ένας αδελφός αδιά­κοπα αφοσιωμένος· δεν...»

- Γουίλιαμ, σε παρακαλώ, τον διέκοψε ο Ρομπέν, μη βά­ζεις σε δοκιμασία τη μετριοφροσύνη μου, γιατί μολονότι η λαίδη Μαριάν λέε ι ότι δεν ξέρω πια να κοκκινίζω, νιώθω τώρα το μέτωπο μου να φλογίζεται.

- Α γ α π η τ έ μου Ρομπέν, είπε ο Α λ α ν σφίγγοντας συ­γκινημένος τα χέρια του νεαρού παράνομου, σου χρωστώ από καιρό μ ε γ ά λ η υποχρέωση και νιώθω ευτυχισμένος που μπορώ, επιτέλους, να σου την δείξω. Δεν χρειαζόμουν τα λόγια του Γουίλ για να βεβαιωθώ ότι είχες εκτελέσει ευσυ­νείδητα τη λ ε π τ ή αποστολή που σου είχα αναθέσει, αφού η εντιμότητα σου ήταν μια σίγουρη εγγύηση για μένα.

- Ω, αδελφέ μου... είπε η Μαριάν. Αν ήξερες πόσο καλός και γενναιόδωρος στάθηκε με όλους μας! Αν ήξερες πόσο μου συμπαραστάθηκε, θα τον τιμούσες, αδελφέ μου, και θα τον αγαπούσες όπως... όπως...

- Όπως τον αγαπάς εσύ, έτσι δεν είναι; είπε ο Α λ α ν γε­λώντας τρυφερά.

- Ναι, όπως τον αγαπώ εγώ, συνέχισε η Μαριάν, με το πρόσωπο φωτισμένο από ένα συναίσθημα ανείπωτης υπερη­φάνειας, ενώ η μελωδική φωνή της έτρεμε από συγκίνηση. Υποσχέθηκα να δώσω το χέρι μου στον Ρομπέν των Δα­σών, και περιμέναμε κι εσένα για να ζητήσουμε από τον Θεό την άγια ευλογία Του.

- Ντρέπομαι για τον εγωισμό μου, Μαριάν, είπε ο Αλαν , κι αυτή η ντροπή με κάνει να εκτ ιμώ διπλά την αξιοθαύμα­στη συμπεριφορά του Ρομπέν. Ο φυσικός σου προστάτης 72

έλειπε, σε παραμελούσε κι εσύ, πιστή στην ανάμνηση του, περίμενες την επιστροφή του για να έχεις το δικαίωμα να ζήσεις ευτυχισμένη. Συγχωρήστε μου κι οι δυο αυτή τη σκληρή ε γ κ α τ ά λ ε ι ψ η · η Κρίσταμπελ θα με δικαιολογήσει στις τρυφερές καρδιές σας. Σ' ευχαριστώ, αγαπητέ Ρομπέν, πρόσθεσε ο ιππότης, σ' ευχαριστώ. Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια την ειλικρινή ευγνωμοσύνη μου... Αγαπάς τη Μα­ριάν κι η Μαριάν σε αγαπάει, σου δίνω λοιπόν το χέρι της με υπερήφανη ευτυχία.

Με αυτά τα λόγια, ο ιππότης πήρε το χέρι της αδελφής του και το έβαλε χαμογελώντας ανάμεσα στα χέρια του νεα­ρού άντρα.

Εκείνος, με την καρδιά πλημμυρισμένη από χαρά, τρά­βηξε στο στήθος του τη Μαριάν, που έτρεμε από συγκίνηση, και την φίλησε με πάθος.

Ο Γουίλιαμ, τρελαμένος από τη χαρά που είχε απλωθεί γύρω του και ανυπομονώντας να εκφράσει κι αυτός τη δική του, έπιασε τη Μοντ από τη μέση, φίλησε το λαιμό της πολλές φορές, άρθρωσε μερικές ακατάληπτες λέξεις και κατάφερε επιτέλους να βγάλει μια ζητωκραυγή.

- Θα παντρευτούμε την ίδια μέρα, έτσι δεν είναι, Ρομπέν; φώναξε χαρούμενος. Ή, για να το πω καλύτερα, θα πα­ντρευτούμε αύριο. Ω, όχι, όχι αύριο, είναι γρουσουζιά ν' ανα­βάλλεις κάτι που μπορεί να γίνει αμέσως. Παντρευόμαστε σήμερα; Ε, τ ι λες, Μοντ;

Η νεαρή κοπέλα έβαλε τα γέλια. - Σαν πολύ δεν βιάζεσαι, Γουίλιαμ; φώναξε ο ιππότης. - Γιατί ; Πες μου γιατί; ρώτησε το ανυπόμονο παλικάρι. - Επε ιδή πρέπει οπωσδήποτε να φύγω από το Μπάρν-

σντε ϊλ σε λ ίγες ώρες, φίλε Γουίλ, αποκρίθηκε ο ιππότης, και δεν θα ήθελα να λε ίπω από το γάμο το δικό σας και της αδελφής μου. Όσο για μένα, ελπίζω να έχω την ευτυχία να παντρευτώ τη λαίδη Κρίσταμπελ, οπότε οι τρεις γάμοι μπο-

73

ρουν να γίνουν την ίδια μέρα. Περιμένετε λίγο ακόμα, Γουί­λ ι α μ · σε μια βδομάδα, όλα θα τακτοποιηθούν κατ' ευχήν για όλους μας.

- Μια βδομάδα! φώναξε ο Γουίλ. Δεν μπορώ να περιμένω μια βδομάδα!

- Μα, Γουίλιαμ, είπε ο Ρομπέν, μια βδομάδα θα περάσει χωρίς να την καταλάβετε.

- Πάει καλά, υποχωρώ, είπε ο νέος άντρας απογοητευ­μένος. Είσαστε όλοι εναντίον μου και κανένας δεν με υπερα­σπίζεται. Α κ ό μ η κι η Μοντ, που θα 'πρεπε να με βοηθήσει με την τρυφερή φωνή της, δεν λέε ι τίποτα. Ούτε εγώ θα πω τίποτ' άλλο. Ωστόσο, Μοντ, μου φαίνεται ότι πρέπει να μι­λήσουμε για μας... πάμε να περπατήσουμε στον κ ή π ο · αυτός ο περίπατος θα μας πάρει τουλάχιστον δυο ώρες και θα εί­ναι ένα κέρδος μπροστά στην αιωνιότητα της εβδομάδας.

Εφτά μέρες μετά τη συζήτηση ανάμεσα στον Α λ α ν Κλαρ και τον λόρδο Φ ι τ ζ Όλγουιν, η λαίδη Κρίσταμπελ ήταν μόνη μες στο δωμάτιο της, καθισμένη, ή μάλλον μι-σοξαπλωμένη σ' ένα κάθισμα.

Ένα άσπρο, μεταξωτό φόρεμα τύλιγε με τις απαλές πτυ­χές του το κουρασμένο κορμί της νεαρής κοπέλας κι ένα πέ­πλο με αγγλικό κέντημα, που στηριζόταν στις ξανθές μπού­κλες των μαλλιών της, σκέπαζε τελείως το πρόσωπο της. Μια βαθιά χλομάδα είχε απλωθεί πάνω στα καθάρια, πανέ­μορφα χαρακτηριστικά της Κρίσταμπελ, τα άχρωμα χε ίλη της έστεκαν κλειστά και τα μεγάλα μάτια της, χωρίς ζεστα­σιά, ήταν στυλωμένα με απόγνωση σε μια πόρτα αντίκρυ της.

Πότε πότε ένα καυτό δάκρυ κυλούσε στα μάγουλα της κι αυτό το δάκρυ, μαργαριτάρι του πόνου, ήταν η μόνη έν­δειξη ζωής σ' αυτό το ακίνητο κορμί.

- Με ξέχασε! φώναξε ξαφνικά η νεαρή κοπέλα σφίγγο­ντας τα χέρια της που ήταν πιο άσπρα κι απ' το μετάξι του 74

φορέματος της. Ξέχασε αυτήν που έλεγε ότι αγαπούσε αλη­θ ινά · αθέτησε τις υποσχέσεις του, παντρεύτηκε. Ω, Θεέ μου, λυπήσου με, οι δυνάμεις μου μ' εγκαταλείπουν, γιατί η καρ­διά μου ραγίζει.

Ένας λυγμός φούσκωσε το στήθος της λαίδης Κρίστα­μπελ και τα δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της. Ωστόσο, ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα, την έβγαλε από την πονε­μένη της ονειροπόληση.

- Περάστε, είπε με ξεψυχισμένη φωνή. Η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε το ρυτιδιασμένο πρόσω­

πο του σερ Τρίστραμ. - Α γ α π η τ ή λαίδη, είπε ο γέροντας μ' ένα σαρκαστικό

μορφασμό που ο ίδιος θεωρούσε πως ήταν ένα όμορφο χαμό­γελο, ήρθε η ώρα να φύγουμε. Επίτρεψέ μου, σε παρακαλώ, να σου προσφέρω το χέρι μ ο υ · μας περιμένει η συνοδεία και σε λ ίγο θα γίνουμε οι πιο ευτυχισμένοι σύζυγοι σε όλη την Α γ γ λ ί α .

- Μιλόρδε μου, τραύλισε η Κρίσταμπελ, δεν μπορώ να κατεβώ.

- Μα τι λες, αγάπη μου, δεν μπορείς να κατεβείς; Δεν καταλαβαίνω· είσαι ντυμένη, σε περιμένουμε. Εμπρός, δώσε μου τ' όμορφο χεράκι σου.

- Σερ Τρίστραμ, αποκρίθηκε η Κρίσταμπελ καθώς ση­κωνόταν με μάτια φλογισμένα και τρεμάμενα χε ί λη , ακού­στε με, σας εξορκίζω - αν έχετε στην ψυχή σας έστω και μια στάλα οίκτου, θα γλ ιτώσετε μια δύστυχη κοπέλα που σας ικετεύει, απ' αυτή τη φριχτή τ ελετή !

- Φριχτή τελετή ! επανέλαβε ο σερ Τρίστραμ κατάπλη­κτος. Τι σημαίνει αυτό, μιλαίδη; Δεν σε καταλαβαίνω.

- Μη με υποχρεώσετε να δώσω περισσότερες εξηγή­σεις, απάντησε η Κρίσταμπελ κλαίγοντας με λυγμούς. Θα έχετε την ευχή μου, μιλόρδε, και θα παρακαλέσω τον Θεό για σας.

75

- Σαν πολύ ταραγμένη σε βλέπω, όμορφη περιστέρα μου, είπε ο γέροντας γλυκερά. Ηρέμησε, αγάπη μου, και απόψε, αύριο αν προτιμάς, θα μου πεις τι σε βασανίζει. Α υ τ ή τη στ ιγμή, δεν έχουμε καιρό για χ ά σ ι μ ο · όταν παντρευτούμε, όμως, θα έχουμε όσο χρόνο θέλουμε και θα σε ακούω απ' το πρωί μέχρι το βράδυ.

- Έλεος , μιλόρδε, ακούστε με τώρα: μπορεί ο πατέρας μου να σας ξεγέλασε, εγώ όμως δεν θέλω να σας δώσω μάταιες ελπίδες. Μιλόρδε, δεν σας αγαπώ, έχω δώσει την καρδιά μου σ' έναν νεαρό άρχοντα που ήταν ο πρώτος παιδικός μου φίλος. Αυτόν σκέφτομαι τη στιγμή που σας δίνω το χέρι μ ο υ · τον αγαπώ, μιλόρδε, κι η ψυχή μου είναι φλογερά δεμένη μαζί του.

- Θα τον ξεχάσεις τον νεαρούλη σου, μιλαίδη, και όταν γίνεις γυναίκα μου, πίστεψε με, δεν θα τον ξανασκεφθείς.

- Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ! Η μορφή του έχει χαραχτεί για πάντα στην καρδιά μου.

- Στην ηλικία σου, όλοι πιστεύουμε ότι θ' αγαπάμε αιώνια, αγαπούλα μου. Μετά, όσο περνάει ο καιρός, ξεθωριάζει η ει­κόνα που τόσο τρυφερά αγαπήσαμε. Έ λ α τώρα, θα μιλήσουμε για όλα αυτά αργότερα και θα σε βοηθήσω να βάλεις ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, την ελπίδα για το μέλλον.

- Είσαστε άκαρδος, μιλόρδε! - Σ' αγαπώ, Κρίσταμπελ.. . - Θεέ μου, λυπήσου με! στέναξε η δύστυχη κοπέλα. - Μα και βέβαια θα σε λυπηθεί ο Θεός, είπε ο γέροντας

καθώς έπαιρνε το χέρι της Κρίσταμπελ. Θα σου στείλει την καρτερία και τη λησμονιά.

Σεβαστικά, αλλά με τρυφερότητα και συμπόνια συνάμα, ο σερ Τρίστραμ φίλησε το παγωμένο χέρι που κρατούσε μες στα δικά του.

- Θα είσαι ευτυχισμένη, μιλαίδη, είπε. Η Κρίσταμπελ χαμογέλασε πικρά. «Θα πεθάνω», σκέφτηκε.

76

Στο μεταξύ, μεγάλες προετοιμασίες γίνονταν στο αβαείο του Λίντον για το γάμο της λαίδης Κρίσταμπελ με τον γέ­ρο σερ Τρίστραμ.

Α π ό τα χαράματα κιόλας, το παρεκκλήσι ήταν στολι­σμένο με υπέροχα πέπλα, ενώ μυροβόλα λουλούδια σκόρπι­ζαν μπροστά στο ιερό γλυκιές ευωδιές. Περιτριγυρισμένος από καλόγερους ντυμένους με λευκά άμφια, ο επίσκοπος του Χέρφορντ, που θα ένωνε τους δύο συζύγους, περίμενε στο κατώφλι της εκκλησιάς την άφιξη της πομπής.

Λίγα λεπτά πριν εμφανιστούν ο σερ Τρίστραμ και η λαί­δη Κρίσταμπελ, παρουσιάστηκε μπροστά στον επίσκοπο ένας άντρας που κρατούσε μια μικρή άρπα.

- Σεβασμιότατε, είπε ο νεοφερμένος κάνοντας με σεβασμό μια υπόκλιση, θα κάνετε μια μεγάλη λειτουργία προς τ ιμή των μελλονύμφων, έτσι δεν είναι;

- Ναι, φίλε μου, απάντησε ο επίσκοπος. Γ ια ποιο λόγο μού κάνεις αυτή την ερώτηση;

- Σεβασμιότατε, αποκρίθηκε ο ξένος, είμαι ο καλύτερος αρπιστής της Γαλλ ίας και της Α γ γ λ ί α ς και συνήθως με φωνάζουν να παίξω στις λαμπρές τελετές . Άκουσα για το γάμο του πλούσιου σερ Τρίστραμ με τη μοναχοκόρη του βα­ρόνου Φ ι τ ζ Όλγουιν, και ήρθα να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στην Εντιμότητα του.

- Αν έχεις τόσο ταλέντο όσο σιγουριά και ματαιοδοξία, είσαι καλοδεχούμενος.

- Ευχαριστώ, σεβασμιότατε. - Μου αρέσει πολύ ο ήχος της άρπας, συνέχισε ο επί­

σκοπος. Δ ε ν μπορείς να μου παίξεις κάτι πριν από την τελε­τή του γάμου;

- Σεβασμιότατε, αποκρίθηκε περήφανα ο ξένος, τυλίγο­ντας με μεγαλοπρέπεια το μακρύ μανδύα γύρω απ' το κορ­μί του, αν ήμουν ένας απ' αυτούς τους αγύρτες που έχετε συ­νηθίσει ν' ακούτε, θα ικανοποιούσα την επιθυμία σας· παίζω

77

όμως μόνο τη στ ιγμή που πρέπει, και στους κατάλληλους χώρους. Σε λ ίγο, θα έχετε την ευκαιρία να μ' ακούσετε.

- Είσαι αυθάδης, είπε ο επίσκοπος νευριασμένος. Σε δια­τάζω να παίξεις αυτή τη στ ιγμή!

- Δεν πρόκειται ν' αγγίξω ούτε μια χορδή πριν από την άφιξη της πομπής, είπε απτόητος ο ξένος. Τότε , σεβασμιό­τατε, να είστε σίγουρος ότι θ' ακούσετε έναν ήχο που θα σας καταπλήξει.

- Ας είναι, σε λ ίγο θα μπορέσουμε να κρίνουμε την αξία σου, είπε ο επίσκοπος. Να, έρχονται οι μελλόνυμφοι.

Ο ξένος απομακρύνθηκε λ ίγα βήματα και ο επίσκοπος μπήκε επικεφαλής της πομπής. Τη στ ιγμή που διάβαινε το κατώφλι της εκκλησιάς, η λαίδη Κρίσταμπελ, μισολιπόθυ­μη , στράφηκε προς τον βαρόνο Φ ι τ ζ Όλγουιν.

- Πατέρα μου, είπε με σβησμένη φωνή, λυπηθείτε με' αυ­τός ο γάμος θα σημάνει το θάνατο μου.

Μια αυστηρή ματιά του βαρόνου έκανε τη δύστυχη κο­πέλα να σωπάσει.

- Μιλόρδε, πρόσθεσε η Κρίσταμπελ, βάζοντας το σφιγ­μένο χέρι της στο μπράτσο του σερ Τρίστραμ, μην είστε σκληρός. Μπορείτε ακόμα να μου χαρίσετε τη ζωή, λυπη­θείτε με.

- Καλά, καλά, θα μιλήσουμε γ ι ' αυτό αργότερα, αποκρί­θηκε ο σερ Τρίστραμ.

Και, γνέφοντας στον επίσκοπο, την έσπρωξε να μπει στην εκκλησία.

Ο βαρόνος έπιασε το χέρι της κόρης του κι ετοιμαζόταν να την οδηγήσει στο ιερό, όταν, ξαφνικά, ακούστηκε μια δυ­νατή φωνή:

- Σταματήστε! Ο λόρδος Φ ι τ ζ Όλγουιν έβγαλε μια κραυγή, ενώ ο σερ

Τρίστραμ στηρίχτηκε μισολιπόθυμος στη μ ε γ ά λ η πόρτα της εκκλησιάς. 78

Ο ξένος -που στο πρόσωπο του, ο επίσκοπος αναγνώρισε τον αρπιστή- ζύγωσε μ' ένα σάλτο κι έπιασε το χέρι της λαίδης Κρίσταμπελ.

- Ά θ λ ι ε φαντασμένε, φώναξε ο επίσκοπος, ποιος σου επέτρεψε ν' ακουμπήσεις με τα μισθοφορικά χέρια σου αυτή την ευγενική δεσποσύνη;

- Η Θεία Πρόνοια, που με στέλνει να τη βοηθήσω σ' αυ­τή τη δύσκολη στ ιγμή, απάντησε περήφανα ο ξένος.

Ο βαρόνος όρμησε στον αρπιστή. - Ποιος είσαι του λόγου σου; τον ρώτησε. Γιατί ταράζεις

τούτη την άγια τ ελετή ; Ο αρπιστής έλυσε με το ένα χέρι το κορδόνι που συγκρα­

τούσε το μανδύα του και με το άλλο έφερε στα χ ε ί λ η του ένα βούκινο.

- Ο Ρομπέν των Δασών! φώναξε ο βαρόνος. - Ο Ρομπέν των Δασών, ο φίλος του Ά λ α ν Κλαρ! μουρ­

μούρισε η λαίδη Κρίσταμπελ. - Ναι, ο Ρομπέν των Δασών και οι εύθυμοι άντρες του,

αποκρίθηκε ο ήρωας μας δείχνοντας με το βλέμμα του μια μ ε γ ά λ η ομάδα ανθρώπων του δάσους που είχε γλιστρήσει αθόρυβα γύρω από τη συνοδεία.

Την ίδια στ ιγμή, ένας κομψοντυμένος νεαρός καβαλάρης ήρθε και γονάτισε μπροστά στη λαίδη Κρίσταμπελ.

- Ά λ α ν Κλαρ! Αγαπημένε μου Ά λ α ν Κλαρ! φώναξε η νεαρή κοπέλα ενώνοντας τα χέρια της. Ευλογημένος να εί­σαι, που δεν με ξέχασες καθόλου!

Ο Ρομπέν έβγαλε το σκουφί του και πλησίασε τον επί­σκοπο, με μια έκφραση μεγάλου σεβασμού.

- Σεβασμιότατε, είπε, ήσουν έτοιμος να ενώσεις, αντίθε­τα με όλους τους ανθρώπινους και κοινωνικούς νόμους, δυο πλάσματα που ο ουρανός δεν τα προόριζε να ζήσουν κάτω από την ίδια στέγη. Δ ε ς αυτή τη νεαρή κοπέλα, κοίταξε τον σύζυγο που ήθελε να της δώσει η ακόρεστη πλεονεξία του

79

πατέρα της. Όμως, η λαίδη Κρίσταμπελ είναι αρραβωνια­σμένη, από την πιο τρυφερή της ηλικία με τον ιππότη Ά λ α ν Κλαρ. Όπως κι αυτή, είναι νέος, πλούσιος και ευγενής, την αγαπάει κι ερχόμαστε ταπεινά να σου ζητήσουμε να ευλο­γήσεις τη νόμιμη ένωση τους.

- Αρνούμαι κατηγορηματικά αυτό το γάμο! φώναξε ο βα­ρόνος, προσπαθώντας να ξεφύγει από τα σιδερένια δάχτυλα του Ζανούλη, που είχε αναλάβει να φυλάει τον γέροντα.

- Ησυχία, απάνθρωπε! τον αποκρίθηκε ο Ρομπέν των Δασών. Τολμάς να υψώνεις τη, φωνή σου στο κατώφλι μιας ιερής εκκλησιάς, όταν μάλιστα αθετείς τις υποσχέσεις που είχες δώσει!

- Δεν είχα δώσει καμιά υπόσχεση! βρυχήθηκε ο λόρδος Φ ι τ ζ Όλγουιν.

- Σεβασμιότατε, ρώτησε ο Ρομπέν των Δασών τον επί­σκοπο, θέλεις να ενώσεις αυτούς τους δυο νέους;

- Δεν μπορώ χωρίς τη συναίνεση του λόρδου Φ ιτζ Όλγουιν, απάντησε ο επίσκοπος του Χέρφορντ.

- Δεν θα δώσω ποτέ τη συναίνεση μου! φώναξε ο βαρόνος. - Σεβασμιότατε, συνέχισε ο Ρομπέν χωρίς να δώσει ση­

μασία στις κραυγές του γέροντα, περιμένω την τ ελ ική σου απόφαση.

- Δεν μπορώ να ικανοποιήσω το αίτημα σας, αποκρίθη­κε ο επίσκοπος. Η αναγγελία του γάμου δεν δημοσιεύτηκε και ο νόμος λέει...

- Ά μ α το λέε ι ο νόμος, τότε θα τον σεβαστούμε, είπε ο Ρομπέν. Φ ί λ ε μου Ζανούλη, ανάθεσε σ' έναν από τους άντρες μας να προσέχει τον εντιμότατο λόρδο και δημοσίευ­σε την αναγγελία!

Ο Ζανούλης υπάκουσε και ανάγγειλε μεγαλόφωνα τρεις φορές το γάμο του Ά λ α ν Κ λ α ρ με τη λαίδη Κρίσταμπελ Φ ι τ ζ Όλγουιν. Κα ι πάλι, όμως, ο επίσκοπος αρνήθηκε να ευλογήσει το γάμο των δύο νέων. 80

- Η απόφαση σου είναι οριστική, σεβασμιότατε; ρώτησε ο Ρομπέν.

- Ναι, απάντησε ο επίσκοπος. - Εντάξει. Το είχα προβλέψει κι έφερα μαζί μου έναν άγιο

άνθρωπο, που έχει το δικαίωμα να λειτουργήσει. Πάτερ, συ­νέχισε ο Ρομπέν μιλώντας σ' έναν γέροντα που είχε μείνει μέχρι τότε στην αφάνεια, μπείτε, παρακαλώ, στο παρεκ­κλήσι , οι νεόνυμφοι θα σας ακολουθήσουν.

Ο προσκυνητής που είχε βοηθήσει ν' απελευθερώσουν τον Γουίλ, προχώρησε αργά.

- Ε δ ώ είμαι, γιε μου, είπε. Θα προσευχηθώ γι ' αυτούς που υποφέρουν και θα ζητήσω απ' τον Θεό να συγχωρέσει τους κακούς.

Έ τ σ ι , με την παρουσία των δύο εύθυμων αντρών, η συνο­δεία μπήκε ήσυχα στην εκκλησία και σε λ ίγο άρχισε η τε­λ ε τ ή . Ο επίσκοπος είχε εξαφανιστεί· ο σερ Τρίστραμ κλα-ψούριζε με ελεεινό τρόπο και ο λόρδος Φ ι τ ζ Όλγουιν μουρ­μούριζε χαμηλόφωνα κάθε λογής απειλές.

- Ποιος δίνει αυτή τη νεαρή κοπέλα στον σύζυγο της; ρώτησε ο γέροντας, καθώς άπλωνε τα τρεμουλιαστά χέρια του επάνω στο κεφάλι της Κρίσταμπελ που ήταν γονατι­σμένη μπροστά του.

- Απάντησε, μιλόρδε! είπε ο Ρομπέν των Δασών. - Πατέρα μου, έλεος! τον ικέτευσε η νεαρή κοπέλα. - Ό χ ι , όχι, χ ίλ ιες φορές όχι! φώναξε ο βαρόνος εκτός

εαυτού. - Εφόσον ο πατέρας αυτού του ευγενικού παιδιού αρνείται να

τηρήσει την ιερή υπόσχεση του, είπε ο Ρομπέν, παίρνω εγώ τη θέση του. Ε γ ώ , ο Ρομπέν των Δασών, δίνω για σύζυγο στον ιπ­πότη Αλαν Κλαρ τη λαίδη Κρίσταμπελ Φιτζ Όλγουιν.

Η λειτουργία του γάμου έγινε χωρίς κανένα απρόοπτο. Λίγο μετά την ένωση του Ά λ α ν Κλαρ και της Κρίστα­

μπελ , εμφανίστηκε στο κατώφλι της εκκλησιάς η οικογέ-

81

νεια Γκάμγουελ. Ο Ρομπέν των Δασών τους πλησίασε, πή­ρε απ' το χέρι τη Μαριάν και την οδήγησε μπροστά στο ιε­ρό · πίσω τους ακολούθησαν ο Γουίλιαμ και η Μοντ.

Περνώντας δίπλα από τον Ρομπέν, που είχε γονατίσει ευλαβικά στο πλευρό της Μαριάν, ο Γουίλ ψιθύρισε:

- Επιτέλους, Ρομπ, φίλε μου, έφτασε η ευτυχισμένη μέ­ρα! Κοίταξε πόσο όμορφη είναι η Μοντ! Η καρδούλα της χτυπά πολύ δυνατά, σε διαβεβαιώνω.

- Πάψε , Γουίλ, και προσευχήσου, μας ακούει ο Θεός τούτη τη στ ιγμή.

- Ναι, θα προσευχηθώ, και μάλιστα μ' όλη μου την ψυ­χ ή , αποκρίθηκε το χαρούμενο παλικάρι.

Ο προσκυνητής ευλόγησε τα δυο ζευγάρια και υψώνο­ντας προς τον ουρανό τα τρεμουλιαστά χέρια του, ζήτησε να τα ελεήσει ο Θεός.

- Μοντ, αγαπημένη μου Μοντ, είπε ο Γουίλ μόλις βρέθη­καν πάλι έξω από την εκκλησιά, έγινες επιτέλους γυναίκα μου, η αγαπημένη μου γυναίκα! Ε ίχα τόσο απελπιστεί απ' όλα αυτά τα εμπόδια, που δεν μπορώ να πιστέψω σε τόση ευ­τυχία! Ε ίμαι τρελός από χαρά· είσαι δική μου! Μόνο δική μου!

Η Μοντ, με την καρδιά πλημμυρισμένη από αγάπη κι ευγνωμοσύνη για τον τρυφερό Γουίλιαμ, χαμογελούσε και έκλαιγε συνάμα.

Ο γάμος του Ρομπέν έκανε έξαλλους από χαρά τους εύ­θυμους άντρες που, μόλις βγήκαν από την εκκλησιά, ξέ­σπασαν σε τρομερές ζητωκραυγές.

- Α, ένα τσούρμο φωνακλάδες μασκαράδες! μουρμούρισε ο λόρδος Φ ι τ ζ Όλγουιν, καθώς ακολουθούσε με το ζόρι τον γιγάντιο Ζανούλη που του είχε ζητήσει ευγενικά να βγει από το παρεκκλήσι.

Λίγες στιγμές αργότερα, η εκκλησία είχε ερημώσει. Ο λόρδος Φ ι τ ζ Όλγουιν και ο σερ Τρίστραμ, χωρίς τ' άλογα τους, στηρίζονταν μελαγχολικά ο ένας στο μπράτσο του

82

άλλου και, σε μια απερίγραπτη συναισθηματική κατάστα­ση, βάδιζαν αργά στο δρόμο για το κάστρο.

- Φ ι τ ζ Όλγουιν, είπε ο γέροντας παραπατώντας, θα πρέπει τώρα να μου επιστρέψεις εκείνο το εκατομμύριο τα χρυσά νομίσματα που σου έδωσα.

- Μα την πίστη μου, όχι, σερ Τρίστραμ! Ε γ ώ δεν φταίω σε τίποτα για τη συμφορά που σε βρήκε. Αν είχες ακούσει τις συμβουλές μου, αυτή η καταστροφή δεν θα είχε συμβεί. Αν σας πάντρευα στο παρεκκλήσι του Νότιγχαμ, θα εξα­σφάλιζα την ευτυχία και των δυο μ α ς · εσύ, όμως, προτίμη­σες την επίδειξη από το μυστήριο, τη λαμπρότητα από τη σκοτεινιά - και ιδού το αποτέλεσμα. Για δες, αυτός ο άθλιος κατεργάρης άρπαξε την κόρη μ ο υ · πρέπει να αποζημιωθώ! Θα κρατήσω το εκατομμύριο.

Οι καλεσμένοι στους γάμους, συνοδευμένοι από τους εύθυ­μους άντρες, έφτασαν γρήγορα στην καρδιά του δάσους. Το γέρικο δάσος είχε στολιστεί για να υποδεχτεί τα ευτυχισμένα ζευγάρια και τα δέντρα, ολόδροσα από την πρωινή πάχνη, λύ­γιζαν τα φυλλωμένα κλαριά τους μέχρι τα κεφάλια των επι­σκεπτών. Μακριές γιρλάντες, ανάκατες με λουλούδια και φύλλα, τυλίγονταν η μια με την ά λ λ η κι έδεναν μαζί τις αιω­νόβιες βελανιδιές, τις κοντόχοντρες φτελιές, τις ψηλόκορμες λεύκες. Από μακριά, έβλεπαν να εμφανίζεται ένα ελάφι στε­φανωμένο με λουλούδια, σαν μυθολογικός θεός, ένα παγόνι με λοφίο στο κεφάλι να περπατάει καμαρωτά στο μονοπάτι, ενώ, πού και πού, ένα ζαρκάδι, στολισμένο κι αυτό γιορτινά, διέσχιζε σαν σαΐτα ένα καταπράσινο ξέφωτο. Καταμεσής στο μεγάλο σταυροδρόμι, είχαν στήσει ένα τραπέζι, είχαν ορίσει μια πίστα χορού, είχαν κάνει ετοιμασίες για διάφορα αγωνί­σματα · κοντολογίς, είχαν φροντίσει για κάθε λογής διασκε­δάσεις, ώστε να περάσουν καλά οι καλεσμένοι.

Π ο λ λ ά νεαρά κορίτσια από το Νότιγχαμ ομόρφαιναν με την παρουσία τους τη γιορτή του Ρομπέν των Δασών, και

83

μια ειλικρινής εγκαρδιότητα κυριαρχούσε στη χαρούμενη συγκέντρωση.

Η Μοντ και ο Γουίλιαμ, αγκαλιασμένοι, με το χαμόγε­λο στα χ ε ί λ η και την καρδιά γεμάτη χαρά, περπατούσαν μόνοι τους σ' ένα μονοπάτι απέναντι από την πίστα του χο­ρού, όταν εμφανίστηκε μπροστά τους ο καλόγερος Τακ.

- Γενναίε μου Τακ, χαρούμενε Ζ ι λ , χοντρέ αδελφέ μου, φώναξε ο Γουίλ γελώντας, ήρθες κατά 'δώ για να περπατή­σεις μαζί μας; Καλωσόρισες, Ζ ι λ , αγαπημένε φίλε μου, και κάνε μου τη χάρη να κοιτάξεις το θησαυρό της ψυχής μου, ό,τι πιο πολύτιμο έχω. Κοίταξε τούτο τον άγγελο, Ζ ι λ , και πες μου, υπάρχει άραγε στον κόσμο πλάσμα πιο γοητευτι­κό από την όμορφη μου Μοντ; Όμως, πρόσθεσε ο νεαρός άντρας, κοιτώντας με ενδιαφέρον το σκεφτικό πρόσωπο του καλόγερου, θαρρώ πως είσαι θ λ ι μ μ έ ν ο ς · τι έχεις; Έ λ α να μου πεις τον πόνο σου, θα προσπαθήσω να σε παρηγορήσω.

- Δεν έχω τίποτα να σου πω, Γουίλ, αποκρίθηκε ο κα­λόγερος με φωνή λίγο σπασμένη· είμαι πολύ ευχαριστημέ­νος που βλέπω ότι εκπληρώθηκαν όλες οι πεθυμιές σου.

Αγκαλιασμένοι οι τρεις φίλοι, περπάτησαν μαζί για λί­γο, μέχρι που τους φώναξε ο Ρομπέν, και πήγαν κοντά του.

Ο Ρομπέν είχε παρουσιάσει τον Τρανό στην Μπάρμπα­ρα, λέγοντας της πως αυτός ο λεβέντης ήταν ο σύζυγος που της είχε τάξει εδώ και καιρό· η Μπάρμπαρα, όμως, ε ίχε τι­νάξει νευριασμένη τις ξανθές μπούκλες της κι ε ίχε δηλώσει ότι δεν ή θ ε λ ε ακόμα να παντρευτεί.

Ο Ζανούλης που συνήθως δεν ήταν πολύ εκδηλωτικός, εκείνη την ημέρα φερόταν πολύ ευγενικά. Περιποιόταν συνέ­χεια την εξαδέλφη του Γουίνιφρεντ και εύκολα έβλεπε κα­νείς ότι οι δυο νέοι είχαν πολλά μυστικά να πουν ο ένας στον άλλο, γιατί μιλούσαν χαμηλόφωνα, χόρευαν αδιάκοπα μαζί και δεν έδιναν καμιά σημασία στους άλλους γύρω τους.

84

Όσο για την Κρίσταμπελ, το γλυκό πρόσωπο της ακτι­νοβολούσε από ευτυχ ία · ήταν ακόμα όμως τόσο συγκινημέ­νη από τον απότομο χωρισμό με τον πατέρα της, τόσο εξα­σθενημένη από τις στενοχώριες που είχε περάσει, ώστε δεν είχε διάθεση για χορούς και παιχνίδια. Καθισμένη δίπλα στον Ά λ α ν Κλαρ, πάνω σ' ένα ανάχωμα με λογιών-λογιών πέπλα ολόγυρα και στρωμένο με λουλούδια, έμοιαζε με νεα­ρή βασίλισσα η οποία πρωτοστατούσε στη βασιλική γιορτή που έδινε για τους υπηκόους της.

Η Μαριάν, στηριγμένη τρυφερά στο μπράτσο του συζύ­γου της, περιφερόταν μαζί του στην πίστα του χορού.

- Θα έρθω να ζήσω μαζί σου, Ρομπέν, είπε κάποια στιγ­μή η νεαρή γυναίκα, και μέχρι την ευτυχισμένη στ ιγμή που θα σας δοθεί χάρη, θα μοιραστώ τις ταλαιπωρίες και τη μο­ναχική ζωή σας.

- Θα ήταν πιο φρόνιμο, καλή μου, να μείνεις στο Μπάρν­σντε ϊλ .

- Ό χ ι , Ρομπέν, η καρδιά μου είναι μαζί σου και δεν θέ­λω ν' αφήσω την καρδιά μου.

- Δέχομαι με περηφάνια τη γενναία αφοσίωση σου, αγαπη­μένη μου γυναίκα, γλυκιά μου αγάπη, αποκρίθηκε ο νεαρός άντρας συγκινημένος. Θα κάνω ό,τι περνάει απ' το χέρι μου για να είσαι ικανοποιημένη και ευτυχισμένη στη νέα σου ζωή.

Ναι , δίχως άλλο, η ημέρα που παντρεύτηκε ο Ρομπέν των Δασών, ήταν μια ημέρα ευτυχίας και χαράς.

85

Ο Ιππότης της Κοιλάδας

Η Μαριάν κράτησε το λόγο της και, παρά τις τρυφερές αντιρρήσεις του Ρομπέν, έστησε το νοικοκυριό της κάτω από τα βαθύσκιωτα δέντρα του Σέργουντ. Ο Ά λ α ν Κλαρ που, όπως έχουμε πει, ε ίχε έναν υπέροχο πύργο στην κοιλάδα του Μάνσφελντ, δεν μπόρεσε να πείσει την αδελφή του να έρθει και να εγκατασταθεί εκεί μαζί με την Κρίσταμπελ. Η Μαριάν το 'χε πάρει απόφαση να μην αφήσει καθόλου τον σύζυγο της. Αμέσως μετά το γάμο του, ο Ά λ α ν είχε προ­τείνει στον Ερρίκο τον Β' να του πουλήσει τα κτήματα του στο Χάντιντοσαϊρ στα δύο τρίτα της αξίας τους, με τον όρο να επικυρώσει επισήμως την ένωση του με τη λαίδη Κρί­σταμπελ Φ ι τ ζ Όλγουιν. Ο βασιλιάς, που αναζητούσε απε­γνωσμένα κάθε ευκαιρία να ενώσει κάτω από το στέμμα του τα καλύτερα κτήματα της Α γ γ λ ί α ς , δέχτηκε την πρόταση και, με ειδικό διάταγμα, επικύρωσε το γάμο των δύο νέων. Ο Ά λ α ν Κ λ α ρ είχε υποβάλει το αίτημα του τόσο επιδέξια και διπλωματικά, κι ο βασιλιάς ήταν τόσο ευτυχισμένος που κατάφερε να διαπραγματευτεί με κέρδος τούτη την υπό­θεση, ώστε όλα είχαν τελειώσει όταν ο επίσκοπος του Χέρ-φορντ και ο βαρόνος Φ ι τ ζ Όλγουιν έφτασαν στην Α υ λ ή .

Μέσα σε λ ίγες μόνο ώρες, ο ιερωμένος και ο Νορμανδός άρχοντας εξαγρίωσαν τον βασιλιά εναντίον του Ρομπέν των Δασών. Μ ε τ ά από επίμονο αίτημα τους, ο Ερρίκος ο Β' 86

έδωσε στον επίσκοπο το δικαίωμα να συλλάβει τον θρασύ-τατο παράνομο και να τον τιμωρήσει αλύπητα, δίχως καθυ­στέρηση, με την εσχάτη των ποινών.

Όσο οι δυο Νορμανδοί συνωμοτούσαν εναντίον του Ρο­μπέν, εκείνος, πανευτυχής, ζούσε ξέγνοιαστος και ήσυχος κάτω από τα καταπράσινα φύλλα του δάσους Σέργουντ.

Ο Κόκκινος Γουίλ, αφού είχε κερδίσει την πολυαγαπη­μένη του Μοντ, αισθανόταν ο πιο ευτυχής άνθρωπος του κόσμου. Όμοια με τον Ρομπέν και τη Μαριάν, ο Γουίλ και η γυναίκα του είχαν στήσει το νοικοκυριό τους μες στο δά­σος, όπου ζούσαν όλοι μαζί αρμονικά και χαρούμενοι.

Την ημέρα που παντρεύτηκε ο Ρομπέν, πολλά κοριτσό­πουλα του Νότιγχαμ ένιωσαν τις καρδιές τους να φλογίζο­νται. Καθώς χόρευαν, οι όμορφες κόρες της Εύας περιεργά­ζονταν κρυφά τους χαριτωμένους καβαλιέρους τους και ανα-ρωτιούνταν, έκπληκτες , πώς ήταν δυνατόν μέχρι σήμερα να τους φοβούνται· σκέφτονταν πως θα ήταν πολύ όμορφα να μοιραστούν μαζί τους, την περιπετειώδη ζωή των ριψοκίνδυ­νων συντρόφων. Άφησαν τούτη την κρυφή πεθυμιά να φω­λιάσει στις αθώες καρδιές τους και οι άνθρωποι του δάσους, ενθουσιασμένοι, σκέφτηκαν αμέσως να επωφεληθούν όσο γινόταν καλύτερα απ' αυτή την κατάσταση.

Π ο λ ύ σύντομα, τα όμορφα κορίτσια του Νότιγχαμ, δια­πίστωσαν ότι τόσο τα λόγια των αντρών του Ρομπέν των Δασών, όσο και τα βλέμματα τους εκφράζανε μια ακατανί­κητη γοητεία.

Αποτέλεσμα αυτής της ανακάλυψης ήταν να πνιγεί στη δουλειά ο αδελφός Τακ, αφού από το πρωί ως το βράδυ ευ­λογούσε γάμους. Καθώς ήταν φυσικό, ο αγαθός καλόγερος αναρωτήθηκε μήπως αυτοί οι απανωτοί γάμοι ήταν μια πρωτόγνωρη επιδημία, και πόσοι ακόμα θα κολλούσαν. Το ερώτημα του, όμως, έμεινε αναπάντητο. Η μανία των γά-

87

μων έφτασε στο απόγειο της κι ύστερα καταλάγιασε · οι γά­μοι άρχισαν να λιγοστεύουν· ωστόσο, αξίζει να παρατηρή­σουμε ότι τα συμπτώματα ήταν εξαιρετικά έντονα και ότι έτσι εξακολουθούν να είναι και στις μέρες μας.

Η μικρή παροικία του δάσους, λοιπόν, ζούσε ευτυχισμέ­να. Η σπηλιά, για την οποία έχουμε ήδη μιλήσει , ήταν χω­ρισμένη σε κελιά και δώματα που τα χρησιμοποιούσαν μόνο για ύπνο. Τ ις ώρες της σχόλης και του φαγητού μαζεύονταν στα μεγάλα ξέφωτα, και μόνο το χειμώνα κατέβαιναν στο υπόγειο κρησφύγετο. Είναι δύσκολο να φανταστούμε πόσο ειρηνικά και ήρεμα ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι. Ήταν, όλοι τους σχεδόν, Σάξονες και δεμένοι μεταξύ τους όπως τα μέ­λη μιας οικογένειας, αφού οι περισσότεροι είχαν υποφέρει σκληρά από την καταπίεση των Νορμανδών εισβολέων.

Δυο κοινωνικές τάξεις έδιναν περισσότερο φόρο υποτέλειας στη συμμορία του Ρομπέν των Δασών: οι πλούσιοι Νορμανδοί άρχοντες και οι ιερωμένοι. Οι πρώτοι, επειδή είχαν κλέψει από τους Σάξονες τους τίτλους ευγενείας και την κληρονομιά των πατεράδων τους· οι δεύτεροι, επειδή αύξαιναν αδιάκοπα, σε βά­ρος του λαού, τα ήδη σημαντικά πλούτη τους. Ο Ρομπέν φο­ρολογούσε τους Νορμανδούς, αλλά αυτούς τους φόρους -πο­λύ υψηλούς, αλήθε ια- τους έπαιρνε χωρίς μάχες ή αιματο­χυσίες. Οι άντρες του ακολουθούσαν πιστά τις διαταγές του νεαρού αρχηγού τους, γιατί τιμωρούσε την ανυπακοή με την ποινή του θανάτου. Α υ τ ή η αυστηρή πειθαρχία είχε δώσει μια εξαίρετη φήμη στο στρατό του Ρομπέν των Δασών, ο οποίος ήταν γνωστός για τον τίμιο και ιπποτικό χαρακτήρα του. Οι Νορμανδοί επιχείρησαν πολλές φορές ν' αναγκάσουν τους εύ­θυμους άντρες να εγκαταλείψουν το κρησφύγετο τους, μά­ταια, όμως. Τελικά, απηυδισμένοι από έναν αγώνα χωρίς αποτέλεσμα, έπαψαν να τους καταδιώκουν, και η αδιαφορία του Ερρίκου του Β' υποχρέωσε τους Νορμανδούς να ζουν σαν γείτονες με τους επικίνδυνους εχθρούς τους. 88

Μέσα στο πανέμορφο δάσος του Σέργουντ, η Μαριάν εί­χε βρει πολλούς τρόπους να περνάει τις ώρες της και να δια­σκεδάζει: άλλοτε περπατούσε με τον σύζυγο της στα όμορ­φα φιδωτά μονοπάτια του δάσους και άλλοτε έπαιζε τα παι­χνίδια που συνήθιζαν τότε. Χάρη στον Ρομπέν, είχε απο­κτήσει μια σπάνια και πολύτιμη συλλογή από γεράκια, και περνούσε ώρες ατελείωτες μαζί τους, να τα φροντίζει και να τα εκπαιδεύει. Ωστόσο, πιότερο από καθετί άλλο, η Μαριάν προτιμούσε να παίζει με το τόξο. Ακούραστος, υπομονετι­κός, ο Ρομπέν δίδασκε στη νεαρή γυναίκα του όλα τα μυ­στικά της τοξοβολίας. Η Μαριάν παρακολουθούσε με επι­μονή τα μαθήματα και κανένας μαθητής δεν ήταν ποτέ πιο υπάκουος και προσεχτικός από εκείνη· έτσι, έγινε γρήγορα μια τοξότρια πρώτης τάξεως.

Ένας χρόνος κύλησε, ένας χρόνος γεμάτος χαρά, ευτυ­χία και γιορτές. Ο Α λ α ν του Β α λ (έτσι θ' αποκαλούμε πια τον ιππότη με το όνομα της περιοχής όπου βρίσκονταν τα κτήματα του) είχε γίνει πατέρας, αφού είχε δεχτεί απ' τον Θεό την ευλογία μιας κόρης· ο Ρομπέν και ο Γουίλιαμ είχαν ο καθένας από έναν υπέροχο γιο και γιόρτασαν αυτά τα χα­ρούμενα γεγονότα με φαγοπότια και χορούς.

Ένα πρωί, ο Ρομπέν των Δασών, ο Κόκκινος Γουίλ και ο Ζανούλης είχαν συγκεντρωθεί κάτω από μια βελανιδιά, που την ονόμαζαν Δέντρο της Σύναξης, γιατί τη χρησιμο­ποιούσαν κάθε φορά ως σημείο συγκέντρωσης του στρατού τους, όταν ακούστηκε ένας ανεπαίσθητος θόρυβος.

- Κάντε ησυχία! είπε ξαφνικά ο Ρομπέν. Ακούω πέταλα αλόγου στο ξέφωτο. Πηγαίνετε να δείτε μήπως μας έρχεται κάποιος καλεσμένος· καταλαβαίνεις τι εννοώ, Ζανούλη;

- Βεβαίως, και θα σου φέρω τον καβαλάρη, αν αξίζει την τ ιμή να μοιραστεί το γεύμα σου.

- Θα 'ναι διπλά καλοδεχούμενος, συνέχισε ο Ρομπέν γε­λώντας, γιατί έχω αρχίσει να πεινάω φοβερά.

89

Ο Ζανούλης και ο Γουίλ γλίστρησαν μέσα απ' την πυ­κνή βλάστηση προς το μονοπάτι που ακολουθούσε ο ταξι­διώτης, και πολύ γρήγορα κατάφεραν να τον εντοπίσουν.

- Μα την άγια λειτουργία! Αυτός ο φτωχοδιάβολος έχει τα χάλια του και πάω στοίχημα ότι δεν νοιάζεται και τόσο για την περιουσία του.

- Ναι, ομολογώ ότι ο καβαλάρης μας δείχνει να έχει τα χάλια του, συμφώνησε ο Ζανούλης, Ίσως, όμως, το φτωχό παρουσιαστικό του να είναι μασκαριλίκι, για να μπορέσει να διασχίσει ατιμώρητος το δάσος του Σέργουντ.

- Μπορεί να ξέρει να κρύβεται, εμείς όμως θα του δείξου­με πως είμαστε πιο πονηροί από την αφεντιά του.

Μολονότι φορούσε στολή ιππότη, η πρώτη ματιά που έριχνες στον ταξιδιώτη σ' έκανε να τον λυπάσαι. Τα ρούχα του κυμάτιζαν ακατάστατα, θαρρείς και η θ λ ί ψ η τον έκανε να παραμελεί την εμφάνιση του.

Η βαθιά φωνή του Ζανούλη έβγαλε απότομα τον ξένο από την ονειροπόληση του,

- Καλημέρα, ξένε! φώναξε ο φίλος μας, προβάλλοντας μπροστά στον ταξιδιώτη. Καλωσόρισες στο πράσινο δάσος· σε περιμέναμε με ανυπομονησία.

- Με περιμένατε; ρώτησε ο άγνωστος κι έριξε στο χα­ρούμενο πρόσωπο του Ζανούλη ένα βλέμμα γεμάτο θλ ίψη .

- Μάλιστα, άρχοντα, συνέχισε ο Κόκκινος Γουίλ, ο κύπ­ριος μας σε γυρεύει παντού, περιμένει εδώ και τρεις ώρες να έρθεις, για να καθίσεις στο τραπέζι.

- Μα κανείς δεν ήξερε πως θα περνούσα από 'δώ, απο­κρίθηκε ο ξένος απορημένα. Κάνετε λάθος, δεν είμαι εγώ ο καλεσμένος που περιμένει ο κύριος σας.

- Με το συμπάθειο, άρχοντα μου, αλλά εσύ είσαι· έμαθε ότι θα περνούσες σήμερα από το δάσος του Σέργουντ.

- Αδύνατον, αδύνατον, επανέλαβε ο ξένος. - Α λ ή θ ε ι α σου λέμε , επέμενε ο Γουίλ.

90

- Και πώς λέγεται ο κύριος σας, που φέρεται τόσο ευγε­νικά απέναντι σ' έναν φτωχό ταξιδιώτη;

- Ρομπέν των Δασών, απάντησε ο Ζανούλης, κρύβοντας ένα χαμόγελο.

- Ρομπέν των Δασών, ο διάσημος άνθρωπος του δάσους; ρώτησε ο ξένος φανερά έκπληκτος.

- Ακριβώς, άρχοντα μου. - Ε δ ώ και καιρό μού μιλούν γι ' αυτόν, πρόσθεσε ο ταξι­

διώτης, και η ευγενική συμπεριφορά του μου εμπνέει ειλικρι­νά τη συμπάθεια. Χαίρομαι ειλικρινά που θα 'χω την ευκαι­ρία να βρεθώ κοντά στον Ρομπέν των Δασών έχει πολύ τί­μια και πιστή καρδιά. Δέχομαι , λοιπόν, με χαρά την ευγενι­κή του πρόσκληση, αν και δεν μπορώ να καταλάβω πώς έμαθε ότι θα περνούσα από τα μέρη του.

- Θα σου το πει ο ίδιος, με μ ε γ ά λ η του ευχαρίστηση, αποκρίθηκε ο Ζανούλης.

- Τότε , ας γίνει όπως θέλετε , γενναίοι άνθρωποι του δά­σους· προχωρήστε μπροστά κι εγώ θα σας ακολουθήσω.

Ο Ζανούλης έπιασε το μουλάρι του ταξιδιώτη από τα χαλινάρια και το οδήγησε στο μονοπάτι που κατέληγε στο σταυροδρόμι, όπου περίμενε ο Ρομπέν των Δασών. Ο Γουίλ ερχόταν πίσω από τον ταξιδιώτη.

Ο Ζανούλης πίστευε ακράδαντα πως αυτό το θλιβερό και φτωχικό παρουσιαστικό ήταν μια μεταμφίεση, που είχε σκαρφι­στεί ο ταξιδιώτης, για την περίπτωση κακού συναπαντήματος. Ο Γουίλιαμ, από την άλλη , σκεφτόταν, πιο σωστά ίσως, πως ο ταξιδιώτης ήταν ένας κακομοίρης, απ' τον οποίο δεν θα είχαν άλλο κέρδος, παρά να τον δουν να τρώει ένα πλούσιο δείπνο.

Ο ξένος και οι συνοδοί του δεν άργησαν να φτάσουν μπρο­στά στον Ρομπέν, ο οποίος χαιρέτησε τον νεοφερμένο και, έκ­πληκτος με την-άθλια εμφάνιση του, βάλθηκε να τον πε­ριεργάζεται καθώς εκείνος διόρθωνε όπως όπως τα φτωχικά του ρούχα. Ένα ύφος υπέρτατης αξιοπρέπειας συνόδευε τις

91

κινήσεις του αγνώστου και ο Ρομπέν κατέληξε γρήγορα στο ίδιο συμπέρασμα με τον Ζανούλη: ότι, δηλαδή, ο ταξιδιώτης παράσταινε τον μελαγχολικό και πως με τα φθαρμένα ρού­χα του ήθελε να προστατέψει το πουγκί του. Ωστόσο, ο νεα­ρός αρχηγός υποδέχτηκε ανοιχτόκαρδα τον θλιμμένο άγνω­στο, του πρόσφερε κάθισμα και πρόσταξε έναν από τους άντρες του να φροντίσει το μουλάρι του.

Σέρβιραν ένα εξαίσιο γεύμα πάνω στο γρασίδι και, όπως λέει ένα παλιό τραγούδι:

«Ψωμί, κρασί και ζαρκαδιου κοψίδια άφθονα προσφέρθηκαν

κανείς δεν έλειπε απ' τους καλεσμένους του δάσους, ως και τα πουλάκια ευφράνθηκαν...»

Μετά το γεύμα, ο Ρομπέν και ο «καλεσμένος» του ξά­πλωσαν κάτω απ' τα πυκνά φυλλώματα των ψηλών δέντρων κι άρχισαν να μιλούν ανοιχτόκαρδα. Οι απόψεις που διατύπω­νε ο ιππότης για τους ανθρώπους και τα πράγματα προξένη­σαν καλή εντύπωση στον Ρομπέν, ο οποίος, ωστόσο, δεν μπο­ρούσε να πιστέψει πως η φτωχική εμφάνιση του καλεσμένου του ήταν αληθινή. Α π ' όλα τα ελαττώματα, ο Ρομπέν σιχαι­νόταν το ψέμα· ο ειλικρινής και ανοιχτός χαρακτήρας του δεν ανεχόταν την πονηριά. Έτσ ι , παρά την εκτίμηση που αισθα­νόταν πια για τον ιππότη, αποφάσισε να τον αναγκάσει να πληρώσει -και με το παραπάνω- την αξία του γεύματος. Δεν άργησε να του παρουσιαστεί η ευκαιρία όταν ο ξένος, αφού είπε διάφορα εναντίον της ανθρώπινης αχαριστίας, πρόσθεσε:

- Νιώθω τόση περιφρόνηση γ ι ' αυτό το ελάττωμα, που δεν μου κάνει πια καμιά εντύπωση· σας διαβεβαιώνω, όμως, ότι εγώ δεν θα φανώ ποτέ αχάριστος. Επίτρεψέ μου, Ρομπέν των Δασών, να σ' ευχαριστήσω από βάθους καρδιάς για τη φιλική σου υποδοχή, κι αν ποτέ η τύχη σε φέρει κοντά στο 92

μοναστήρι της Αγιας Μαρίας,, μην ξεχάσεις ότι στον πύργο της Κοιλάδας θα βρεις στοργική και εγκάρδια φιλοξενία.

- Αρχοντα ιππότη, αποκρίθηκε ο νεαρός άντρας, εκείνοι που υποδέχομαι μες στο καταπράσινο δάσος, δεν επιβαρύνο­νται ποτέ με τη δική μου επίσκεψη. Σε όσους έχουν πραγμα­τικά ανάγκη από ελεημοσύνη κι ένα καλό γεύμα, προσφέρω ευχαρίστως μια θέση στο τραπέζι μου· δεν είμαι, όμως, τόσο γενναιόδωρος με τους ταξιδιώτες που μπορούν να πληρώσουν για τη φιλοξενία μου. Θα φοβόμουν μήπως πληγώσω την πε­ρηφάνια ενός ανθρώπου που έχει όλα τ' αγαθά της γης, αν του έδινα δωρεάν τα κυνήγια μου και το κρασί μου. Θεωρώ πως είναι πιο σωστό για εκείνον και για μένα, να του πω: «Τούτο το δάσος είναι ένα πανδοχείο, εγώ είμαι ο κάπελας και σερβιτόροι είναι οι εύθυμοι άντρες μου. Σαν ευγενικός επι­σκέπτης, πλήρωσε ελεύθερα γι ' αυτά που κατανάλωσες».

Ο ιππότης έβαλε τα γέλια. - Να, είπε, μια ευχάριστη άποψη των πραγμάτων κι ένας

έξυπνος τρόπος να εισπράττεις φόρους. Πριν από λίγες μέ­ρες, άκουσα να παινεύουν τον ευγενικό τρόπο με τον οποίο ξεφορτώνεις τους ταξιδιώτες από τα περίσσια πλούτη τους· ποτέ, όμως, δεν μου το 'χαν εξηγήσει τόσο ξεκάθαρα.

- Ωραία, λοιπόν, άρχοντα ιππότη, θα σου το εξηγήσω ακόμα καλύτερα!

Μ' αυτά τα λόγια, ο Ρομπέν πήρε το βούκινο και το έφε­ρε στα χ ε ί λ η του. Ο Ζανούλης και ο Κόκκινος Γουίλ έτρε­ξαν αμέσως στο κάλεσμα.

- Κύριε ιππότη, συνέχισε ο Ρομπέν των Δασών, εδώ τε­λειώνει η φιλοξενία· πλήρωσε, σε παρακαλώ, οι ταμίες μου περιμένουν τα χρήματα σου.

- Αφού θεωρείς ότι το δάσος είναι πανδοχείο, τότε κι ο λογαριασμός βγαίνει ανάλογα με την έκταση του; ρώτησε ο ιππότης με ήρεμη φωνή.

- Ακριβώς.

93

- Και χρεώνεις τις ίδιες τιμές σε έναν ιππότη, έναν βαρό­νο, έναν δούκα κι έναν Ά γ γ λ ο ευπατρίδη;

- Τ ις ίδιες, αποκρίθηκε ο Ρομπέν των Δασών, κι έτσι πρέπει· δεν θα 'θελες, φαντάζομαι, ένας φτωχός χωριάτης σαν εμένα να φιλοξενήσει δωρεάν έναν ιππότη με οικόσημο, έναν κόμη, έναν δούκα ή έναν πρίγκιπα! Δεν θα ήταν διόλου καθωσπρέπει.

- Έ χ ε ι ς μεγάλο δίκιο, αγαπητέ μου οικοδεσπότη. Φο­βάμαι, όμως, ότι θα σχηματίσεις πολύ άσχημη γνώμη για τον καλεσμένο σου, όταν ακούσεις ότι μοναδική του περιου­σία είναι δέκα τάλιρα.

- Θα μου επιτέψεις ν' αμφισβητήσω αυτόν τον ισχυρισμό, ιππότη, αποκρίθηκε ο Ρομπέν.

- Α γ α π η τ έ μου οικοδεσπότη, καλώ τους συντρόφους σου να ψάξουν στα ρούχα μου, για να βεβαιωθούν ότι λέω τη σκληρή αλήθεια.

Ο Ζανούλης, που σπάνια έχανε την ευκαιρία να δείξει τη σβελτάδα του, βιάστηκε να υπακούσει.

- Ο ιππότης λέει αλήθεια, φώναξε ο Ζανούλης απογοη­τευμένος. Έ χ ε ι μόνο δέκα τάλιρα.

- Κι αυτό το ασήμαντο ποσό αντιπροσωπεύει τούτη τη στ ιγμή όλη την περιουσία μου, πρόσθεσε ο ξένος.

- Ώστε καταβρόχθισες όλη την κληρονομιά σου; ρώτησε ο Ρομπέν γελώντας. Ή μήπως αυτή η κληρονομιά δεν ήταν μεγάλη ;

- Η περιουσία μου ήταν σημαντική, απάντησε ο ιππότης, και δεν τη σπατάλησα καθόλου.

- Μα πώς γίνεται, τότε, να είσαι τόσο φτωχός; Θα πρέπει κι εσύ να παραδεχτείς πως η τωρινή σου κατάσταση μοιάζει να είναι αποτέλεσμα ασωτίας.

- Τα φαινόμενα απατούν, αλλά για να σας δώσω να κα­ταλάβετε τη συμφορά μου, πρέπει να σας διηγηθώ μια θλ ι ­βερή ιστορία. -

94

- Άρχοντα ιππότη, σ' ακούω με όλη μου την καρδιά και αν μπορώ να φανώ χρήσιμος, είμαι στη διάθεση σου.

- Ξέρω, ευγενικέ Ρομπέν των Δασών, ότι συμπαθείς και προστατεύεις γενναιόδωρα τους καταπιεσμένους...

- Άρχοντα, μη χάνουμε χρόνο, σε παρακαλώ... ας ασχο­ληθούμε με τα πράγματα που μας ενδιαφέρουν.

- Λέγομαι Ρίτσαρντ, άρχισε ο ξένος, κι η φαμελιά μου κρατάει από τον βασιλιά Έθελρεντ .

- Τότε , είσαι Σάξονας; είπε ο νεαρός άντρας. - Μάλιστα, και η αριστοκρατική καταγωγή μου στάθη­

κε αφορμή για πολλές συμφορές. - Επίτρεψέ μου να σφίξω το χέρι ενός αδελφού, φώναξε ο

Ρομπέν των Δασών μ' ένα χαρούμενο χαμόγελο στα χε ίλη . Οι Σάξονες, πλούσιοι ή φτωχοί, είναι ευπρόσδεκτοι δωρεάν στο δάσος του Σέργουντ.

Ο ιππότης ανταποκρίθηκε με θέρμη στο αγκάλιασμα του οικοδεσπότη του και συνέχισε:

- Με αποκαλούν Ρίτσαρντ της Κοιλάδας, γιατί ο πύρ­γος μου βρίσκεται στη μέση μιας μεγάλης έκτασης, δυο μί­λια περίπου από το μοναστήρι της Αγ ίας Μαρίας. Πα­ντρεύτηκα αρκετά νέος, με μια γυναίκα που την αγαπούσα από την πολύ τρυφερή μου ηλικία κι ο Θεός ευλόγησε την ένωση μας με ένα γιο. Ποτέ , πατέρας και μητέρα δεν αγά­πησαν το παιδί τους όπως εμείς αγαπάμε τον Χέρμπερτ μας, και ποτέ ένα παιδί δεν άξιζε περισσότερο αυτή την υπερβολική αγάπη. Ε ίχαμε πολλά πάρε-δώσε με το μονα­στήρι της Αγίας Μαρίας κι είχα δεθεί πολύ στενά με τους μοναχούς. Μια μέρα, ένας δόκιμος μοναχός, που του είχα δείξει τη συμπάθεια μου, ζήτησε να μου μιλήσει κι αφού με πήρε παράμερα, μου είπε:

»- Σερ Ρίτσαρντ, σήμερα είναι η παραμονή της μέρας που θα δώσω όρκο αμετάκλητο· αύριο θ' αποχωριστώ για πάντα τα εγκόσμια κι αφήνω δίπλα στον τάφο της μητέρας μου μια

95

δύστυχη ορφανή, χωρίς περιουσία και χωρίς στήριγμα. Έ χ ω αφιερώσει όλη μου τη ζωή στον Θεό, κι ελπίζω οι στερήσεις της μονής να μου δώσουν το κουράγιο ν' αντέξω για λίγα χρόνια ακόμα το βάρος της ζωής. Σας ζητώ, στο όνομα της θείας Πρόνοιας, να λυπηθείτε τη δύστυχη κορούλα μου.

»- Αγαπημένε μου αδελφέ, είπα στον δύστυχο, σ' ευχα­ριστώ για την εμπιστοσύνη σου και, εφόσον αποθέτεις τις ελπίδες σου σ' εμένα, δεν πρόκειται να σε απογοητεύσω· η κόρη σου θα γίνει και δική μου κόρη.

»— Ο αδελφός, συγκινημένος απ' αυτό που αποκάλεσε «γενναιοδωρία μου», με ευχαρίστησε θερμά και, μετά από δική μου παράκληση, έστειλε να φέρουν την κορούλα του. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο συγκινήθηκα, όταν αντίκρι­σα αυτό το παιδί. Ήταν δώδεκα χρόνων, λ ε π τ ή , ψ η λ ή , εξαι­ρετικά κομψή με μακριά, ξανθά μαλλιά που σκέπαζαν με μεταξένιες μπούκλες τους χαριτωμένους ώμους της. Μόλις μπήκε στην αίθουσα όπου την περίμενα, χαιρέτησε ευγενικά και στύλωσε στο πρόσωπο μου τα μεγάλα, μελαγχολικά μάτια της. Όπως καταλαβαίνεις, αγαπητέ μου οικοδεσπό­τη , αυτό το χαριτωμένο κορίτσι μού έκλεψε την καρδιά· πή­ρα τα χέρια της στα δικά μου και της έδωσα ένα πατρικό φι­λί στο μέτωπο.

»- Β λ έ π ε τ ε κι εσείς, σερ Ρίτσαρντ, μου είπε ο καλόγερος, αυτό το τρυφερό παιδί αξίζει μια στοργική προστασία.

»- Ναι , αδελφέ μου, και ομολογώ ότι ποτέ στη ζωή μου τα μάτια μου δεν θαύμασαν πιο γοητευτικό πλάσμα.

»- Η Λ ί λ α μοιάζει πολύ με τη δύστυχη μητέρα της, μου αποκρίθηκε ο καλόγερος, και όποτε τη βλέπω η θ λ ί ψ η μου μεγαλώνει, απομακρύνει το πνεύμα μου από τα πράγματα τ' ουρανού, φέρνει τις σκέψεις μου στο τρυφερό πλάσμα που κοιμάται κάτω από την κρύα ταφόπετρα. Υιοθετήστε το αγαπημένο μου παιδί, σερ Ρίτσαρντ, δεν θα μετανιώσετε πο­τέ γ ι ' αυτή τη φιλάνθρωπη πράξη. Η Λ ί λ α έχει εξαίρετα 96

προτερήματα, αξιαγάπητο χαρακτήρα, είναι ευλαβική, τρυ­φερή και καλή.

»- Θα είμαι ο πατέρας της, ένας τρυφερός πατέρας, απο­κρίθηκα συγκινημένος.

»- Η καημένη η μικρούλα μάς άκουγε έκπληκτη και, κοιτάζοντας ανήσυχη με τα μεγάλα γαλάζια μάτια της μια εμένα και μια τον πατέρα της, είπε:

» - Πατέρα μου, θέλετε.. . »- Θ έ λ ω την ευτυχία σου, αγαπημένη μου κόρη, αποκρί­

θηκε ο καλόγερος. Εμε ίς , πρέπει να χωρίσουμε. »- Δεν θα προσπαθήσω να σου περιγράψω, αγαπητέ μου

οικοδεσπότη, τη συγκινητική σκηνή που ακολούθησε μετά τις εξηγήσεις που έδωσε ο καλόγερος στο απαρηγόρητο παι­δί του· έκλαψε κι εκείνος μαζί της και όταν ο δυστυχής μού έκανε ένα νεύμα, πήρα τη Λ ίλα από την αγκαλιά του και την οδήγησα έξω από το μοναστήρι. Τις πρώτες μέρες που εγκα­ταστάθηκε στον πύργο, η Λίλα ήταν θλ ιμμένη και ανήσυχη· ο χρόνος, όμως, και η ευγενική συντροφιά του γιου μου, Χέρ-μπερτ, κατόρθωσαν να απαλύνουν τον πόνο της. Τα δυο παι­διά μεγάλωσαν το ένα δίπλα στο άλλο και όταν η Λίλα έγι­νε δεκαέξι χρόνων και ο Χέρμπερτ είκοσι, κατάλαβα ότι αγα-πιούνταν πολύ τρυφερά.

»- Αυτές οι νεανικές καρδιές, είπα τότε στη γυναίκα μου, δεν έχουν γνωρίσει τη θλίψη· ας τις προστατεύσουμε από τις παγίδες της. Ο Χέρμπερτ λατρεύει τη Λ ί λ α κι εκείνη, από τη μεριά της, αγαπάει με πάθος τον αγαπημένο μας γιο. Δεν μας ενδιαφέρει διόλου η καταγωγή της· μπορεί ο πατέρας της να ήταν άλλοτε ένας φτωχός Σάξονας αγρότης, σήμερα όμως είναι ένας άγιος άνθρωπος. Χάρη στις φροντίδες μας, η Λ ίλα έχει όλα τα. προτερήματα που ομορφαίνουν το φύλο της: αγαπάει τον Χέρμπερτ, θα του είναι πιστή σύντροφος.

»- Η γυναίκα μου συμφώνησε μ' όλη την καρδιά της να παντρευτούν τα δυο παιδιά μας, και τ' αρραβωνιάσαμε την

97

ίδια κιόλας μέρα. Η στιγμή που είχαμε ορίσει γ ι ' αυτή την ευτυχισμένη ένωση πλησίαζε, όταν ένας Νορμανδός ιππό­της, ιδιοκτήτης μιας μικρής περιοχής κοντά στο Λάνκα-σαϊρ, ήρθε να επισκεφθεί το μοναστήρι της Αγ ίας Μαρίας. Αυτός ο Νορμανδός είχε δει κι ε ίχε θαυμάσει τον πύργο μου · τον κυρίευσε μεμιάς ο πόθος να τον κάνει δικό του. Χ ω ­ρίς να δείξει αυτή τη σφοδρή λαχτάρα του, κατάφερε να μά­θει πως είχα υπό την πατρική προστασία μου ένα κορίτσι της παντρειάς. Λογαριάζοντας ότι θα έδινα ένα μέρος της περιουσίας μου σαν προίκα στη Λίλα, ο Νορμανδός εμφανί­στηκε μια ωραία μέρα στην πύλη μου και, με το πρόσχημα να επισκεφθεί τον πύργο, κατόρθωσε να μπει στον στενό οι­κογενειακό μας κύκλο. Όπως σου είπα, Ρομπέν, η Λ ίλα εί­ναι εξαιρετικά όμορφη και η παρουσία της πυρπόλησε τη φα­ντασία του επισκέπτη μου· ήρθε ξανά στον πύργο και μου εκμυστηρεύτηκε τον έρωτα του για τη μνηστή του γιου μου. Δεν αρνήθηκα την ευγενική προσφορά του Νορμανδού, αλ­λά τον πληροφόρησα για τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει η νεαρή κοπέλα, προσθέτοντας, ωστόσο, ότι η Λ ί λ α ήταν ελεύθερη να δώσει το χέρι της σε όποιον ήθελε εκείνη. Την βρήκε, λοιπόν, και της μίλησε. Η Λ ίλα αρνήθηκε ευγενικά, αλλά οριστικά: αγαπούσε τον Χέρμπερτ. Ο Νορμανδός εξοργίστηκε κι έφυγε από τον πύργο, απειλώντας να μας εκ­δικηθεί για την αυθάδειά μας, όπως είπε. Στην αρχή, γελά­σαμε με τις απειλές του. Γρήγορα, όμως, τα γεγονότα μάς έδειξαν ότι μιλούσε σοβαρά.

»- Δυο μέρες μετά την αναχώρηση του Νορμανδού, ο πρωτότοκος γιος ενός από τους ανθρώπους μου ήρθε να μου πει πως ε ίχε συναντήσει, τέσσερα μίλια περίπου μακριά από τον πύργο, τον ξένο που με ε ίχε επισκεφθεί, να μεταφέρει στα μπράτσα του τη δύστυχη κόρη μου, που έκλαιγε. Αυτά τα νέα μάς έριξαν σε φριχτή απελπισία· δεν μπορούσα να το

98

πιστέψω, εκείνο το παιδί όμως μου έδωσε αδιάσειστες απο­δείξεις για τη συμφορά που μας είχε βρει.

»- Σερ Ρίτσαρντ, μου είπε, σας λέω την αλήθεια, και ακούστε πώς βεβαιώθηκα για την απαγωγή της μις Λίλα. Καθόμουν στην άκρη του δρόμου, όταν ένας καβαλάρης, που κρατούσε σφιχτά μπροστά του, πάνω στ' άλογο, μια γυναίκα η οποία έκλαιγε, και που τον ακολουθούσε ο υπηρέτης του, σταμάτησε λίγα βήματα μακριά μου· είχε σπάσει η σαγή του αλόγου του και με φώναξε άγρια να τον βοηθήσω. Πλησίασα και είδα τη μις Λίλα να στρίβει τα χέρια της για να τ' απε­λευθερώσει. «Φτιάξε τα χαλινάρια», μου είπε απότομα ο κα­βαλάρης. Υπάκουσα και, χωρίς να με δει, έκοψα το λουρί της σέλας· μετά, κάνοντας πως κοιτάζω αν τα χαλινάρια ήταν εντάξει, κατάφερα να μπήξω ένα πετραδάκι σε μια οπλή του αλόγου. Ύστερα, ήρθα τρέχοντας να σας ειδοποιήσω.

»- Ο γιος μου, ο Χέρμπερτ, δεν χρειάστηκε ν' ακούσει πε­ρισσότερα - κατέβηκε στους στάβλους, σέλωσε ένα άλογο κι έφυγε καλπάζοντας. Η κατεργαριά του νεαρού αγρότη έπια­σε τόπο κι όταν ο Χέρμπερτ έφτασε τον Νορμανδό, εκείνος είχε πέσει από τ' άλογο. Έ γ ι ν ε μια τρομερή μονομαχία ανά­μεσα σ' αυτόν και τον γιο μου· το δίκαιο όμως θριάμβευσε και ο γιος μου σκότωσε τον απαγωγέα. Μόλις έγινε γνωστός ο θάνατος του Νορμανδού, έστειλαν ένα τσούρμο στρατιώτες για να βρουν τον γιο μου. Έκρυψα τον Χέρμπερτ κι έστειλα στον βασιλιά μια ταπεινή παράκληση. Πληροφόρησα τη Μ ε ­γαλειότητα του για την ελεεινή συμπεριφορά του Νορμαν­δού, περιέγραψα πώς μονομάχησε ο γιος μου με τον εχθρό του και πώς τον σκότωσε. Ο βασιλιάς μού πρότεινε να εξα­γοράσω τη χάρη του Χέρμπερτ, πληρώνοντας σημαντικά λύτρα. Ευτυχισμένος με τη μεγαλοψυχία του βασιλιά, φρό­ντισα αμέσως να ικανοποιήσω την επιθυμία του. Έτσ ι , άδει­ασα το σεντούκι μου, πούλησα τα σερβίτσια και τα έπιπλα μου, αλλά ακόμα κι όταν τα έδωσα όλα, μου έλειπαν ακόμα

99

τετρακόσια χρυσά σκούδα. Τότε , ο αβάς της Αγίας Μαρίας μού πρότεινε να μου δανείσει, με εξασφάλιση μια υποθήκη, το ποσό που χρειαζόμουν· εννοείται ότι δέχτηκα με χαρά την ευ­γενική του προσφορά. Συμφωνήσαμε, λοιπόν, για να πάρω το δάνειο, να του πουλήσω εικονικά τα κτήματα μου, από τα οποία θα είχε τα έσοδα για έναν ολόκληρο χρόνο. Αν την τε­λευταία μέρα του δωδέκατου μήνα εκείνου του χρόνου δεν του επέστρεφα τα τετρακόσια χρυσά σκούδα, όλη μου η περιου­σία θα γινόταν δική του. Τώρα ξέρεις σε ποια κατάσταση βρί­σκομαι, αγαπητέ μου οικοδεσπότη, κατέληξε ο ιππότης. Πλησιάζει η μέρα που λήγε ι η προθεσμία κι εγώ έχω όλα κι όλα δέκα τάλιρα.

- Πιστεύεις ότι ο αβάς της Αγ ίας Μαρίας θ' αρνηθεί να σου δώσει προθεσμία για να εξοφλήσεις τα χρέη σου; ρώτη­σε ο Ρομπέν των Δασών.

- Αλίμονο, είμαι σίγουρος ότι δεν θα μου δώσει ούτε ώρα παραπάνω, ούτε ένα λεπτό. Αν δεν του μετρήσω μέσα στη συ­γκεκριμένη προθεσμία ακόμα και το τελευταίο σκούδο, τα κτήματα μου θα γίνουν δικά του. Ζήτησα βοήθεια απ' αυτούς που, όταν ήμουν πλούσιος, έλεγαν πως ήταν φίλοι μου, αλλά οι μισοί μού αρνήθηκαν παγερά κι οι άλλοι μισοί με αγνόησαν δεν έχω κανέναν φίλο, Ρομπέν, είμαι τελείως μόνος.

Τελειώνοντας, ο ιππότης έκρυψε το πρόσωπο του μες στα χέρια του που έτρεμαν κι ένας λυγμός .ξέφυγε από τα χείλια του,

- Σερ Ρίτσαρντ, είπε ο Ρομπέν των Δασών, με λύπησε πο­λύ η ιστορία σου. Ωστόσο, ο Θεός είναι μεγάλος και νομίζω ότι τούτη κιόλας τη στιγμή, σου στέλνει τη βοήθεια του απ' τον ουρανό.

- Α χ , στέναξε ο ιππότης, αν είχα λίγο χρόνο ακόμα, ίσως κατάφερνα να εξοφλήσω τα χρέη μου. Δυστυχώς, όμως, η μόνη εγγύηση που μπορώ να προσφέρω είναι μια ευ­χή στην Παρθένα Μαρία.

100

- Δέχομαι την εγγύηση, είπε ο Ρομπέν, και στο όνομα της Αγίας Μητέρας του Θεού, της προστάτιδας μας, θα σου δανείσω τα τετρακόσια χρυσά σκούδα που χρειάζεσαι.

Ο ιππότης έβγαλε μια κραυγή. - Εσύ , Ρομπέν των Δασών! Α, να 'σαι χίλ ιες φορές ευ­

λογημένος! Ορκίζομαι, με όλη την ειλικρίνεια της καρδιάς μου, ότι θα σου επιστρέψω αυτό το ποσό.

- Το ελπίζω, ιππότη. Ζανούλη, πρόσθεσε ο Ρομπέν, ξέ­ρεις την κρυψώνα του θησαυρού - μιας κι είσαι ο ταμίας του δάσους, πήγαινε να μου φέρεις τετρακόσια σκούδα. Κι εσύ, Γουίλ, κάνε μου τη χάρη να ψάξεις στην γκαρνταρόμπα μου μήπως βρεις ρούχα αντάξια του καλεσμένου μας.

- Ειλικρινά, Ρομπέν των Δασών, τέτοια καλοσύνη δεν την... ψέλλ ισε ο ιππότης.

- Φτάνει, φτάνει, τον έκοψε ο Ρομπέν γελώντας. Κάνα­με μια συμφωνία και σου οφείλω κάθε τ ιμή , εφόσον, στα μά­τια μου, είσαι ένας απεσταλμένος της Αγίας Παρθένου. Γουίλ, φέρε μαζί με τα ρούχα και μερικές πήχες καλό ύφα­σμα· μετά, βάλε καινούρια σέλα και γκέμια στον ψαρή που μας άφησε να τον προσέχουμε ο επίσκοπος του Χέρφορντ. Κι ακόμα, φίλε Γουίλ, πρόσθεσε σ' αυτά τα ταπεινά δώρα ό,τι νομίζεις πως θα φανεί χρήσιμο στον ιππότη.

Ο Μικρός Ζαν και ο Γουίλ έτρεξαν βιαστικά να εκτελέ­σουν τις εντολές.

- Ξάδελφε μου, είπε ο Μικρός Ζαν, τα δάχτυλα σου εί­ναι πιο γρήγορα απ' τα δικά μου. Μέτρησε τα λεφτά κι εγώ θα μετρήσω το ύφασμα· για πήχη , θα χρησιμοποιήσω το τό­ξο μου.

- Ωραία, αποκρίθηκε ο Γουίλ γελώντας, το τόξο σου εί­ναι ό,τι πρέπει.

- Βεβαίως, θα δεις. Ο Ζανούλης πήρε το τόξο του στο ένα χέρι, με τ' άλλο ξε­

τύλιξε ένα τόπι υφάσματος και βάλθηκε δήθεν να μετράει.

101

- Συνέχισε, φίλε Ζανούλη, συνέχισε... όπως πας δεν θα σου φτάσει ολόκληρο το τόπι· μετράς τρεις πήχες για μία! Μπράβο!

- Πάψε, επιτέλους! Τάχα δεν ξέρεις πως ο Ρομπέν θα ήταν ακόμα πιο γενναιόδωρος αν βρισκόταν στη θέση μας;

- Ε, τότε, να βάλω κι εγώ μερικά σκούδα παραπάνω, εί­πε ο Γουίλιαμ.

- Μερικές χούφτες παραπάνω, ξάδελφε· θα τα πάρουμε πίσω από τους Νορμανδούς.

- Ορίστε, είμαστε έτοιμοι. Ο Ρομπέν, που κατάλαβε αμέσως την απλοχεριά του

Ζανούλη και τη γενναιοδωρία του Γουίλ, χαμογέλασε και τους ευχαρίστησε με το βλέμμα.

- Άρχοντα ιππότη, είπε ο Γουίλ, δίνοντας το χρυσάφι στον φιλοξενούμενο τους, κάθε μασούρι έχει εκατό σκούδα.

- Μα είναι έξι μασούρια, φίλε μου! - Κάνεις λάθος, τέσσερα είναι, τον διόρθωσε ο Ρομπέν.

Κι έπειτα, δεν έχει καμιά σημασία! Β ά λ ε τα λεφτά στο που­γκί σου κι ας μη μιλήσουμε άλλο γ ι ' αυτά.

- Και πόση προθεσμία μού δίνεις; ρώτησε ο ιππότης. - Ακριβώς ένα χρόνο από σήμερα, αν συμφωνείς κι εσύ,

κι αν είμαι ακόμα ζωντανός, είπε ο Ρομπέν. - Δέχομαι . - Κ ά τ ω απ' αυτό το δέντρο. - Θα είμαι ακριβής στο ραντεβού, Ρομπέν των Δασών, τον

διαβεβαίωσε ο ιππότης, σφίγγοντας με ευγνωμοσύνη τα χέ­ρια του νεαρού αρχηγού. Πριν χωρίσουμε, όμως, επίτρεψέ μου να σου πω ότι όλα τα καλά λόγια που λένε για την ευγενική συμπεριφορά σου, δεν είναι τίποτα μπροστά σ' αυτά που γε­μίζουν τούτη τη στιγμή την καρδιά μου. Δεν σώζεις μόνο τη ζωή μου, αλλά και τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου.

- Άρχοντα, αποκρίθηκε ο Ρομπέν των Δασών, είσαι Σά­ξονας, κι αυτός ο τίτλος σού δίνει δικαιώματα στη φιλία μου· επιπλέον, σε τούτο το συναπάντημα μαζί μου είχες μια πα-102

ντοδύναμη ασπίδα, τη συμφορά σου. Ε ίμα ι αυτό που οι άν­θρωποι αποκαλούν ληστής, κλέφτης - ληστεύω, όμως, μό­νο τους πλούσιους και δεν παίρνω τίποτα απ' τους φτωχούς. Απεχθάνομαι τη βία, δεν χύνω ποτέ αίμα· αγαπώ την πα­τρίδα μου και σιχαίνομαι τους Νορμανδούς, γιατί είναι τύ­ραννοι και άρπαγες. Μη με ευχαριστείς, δεν έκανα τίποτα το ξεχωριστό - δεν είχες κι εγώ σου έδωσα, άρα είναι απόλυτα δίκαιο.

- Ό,τ ι και να πεις, μου φέρθηκες ευγενικά και γενναιό­δωρα· εσύ, ένας ξένος, έκανες για μένα περισσότερα απ' όλους εκείνους που λένε πως είναι φίλοι- μου. Ο Θεός να σ' ευλογεί, Ρομπέν, γιατί ξανάφερες τη χαρά στην καρδιά μου. Παντού και πάντα θα διαλαλώ περήφανα πως σου χρω­στάω χάρη και παρακαλώ, ειλικρινά, τον Θεό να μου κάνει μια μέρα τη χάρη να σου δείξω τη βαθιά ευγνωμοσύνη μου. Αντίο, Ρομπέν, αντίο, αληθινέ μου φίλε· σ' ένα χρόνο, θα έρθω να εξοφλήσω το χρέος μου απέναντι σου.

- Κ α λ ή αντάμωση, ιππότη, αποκρίθηκε ο Ρομπέν, σφίγ­γοντας φιλικά τα χέρια του καλεσμένου του. Αν ποτέ γυρί­σουν τα πράγματα και χρειαστώ τη βοήθεια σου, θα σου τη ζητήσω ανεπιφύλακτα.

- Μακάρι να τα φέρει έτσι ο Θεός! Τότε , θα σου αφιερω­θώ ψυχή τε και σώματι.

Ο σερ Ρίτσαρντ έσφιξε τα χέρια του Γουίλ και του Ζα­νούλη και καβαλίκεψε το γκριζόασπρο φαρί του επισκόπου του Χέρφορντ. Πίσω του πήγαινε το μουλάρι του, φορτωμέ­νο με τα δώρα του Ρομπέν των Δασών.

Παρακολουθώντας τον καλεσμένο του να χάνεται στη στροφή του δρόμου, ο Ρομπέν είπε στους συντρόφους του:

- Κάναμε έναν άνθρωπο ευτυχισμένο· γεμίσαμε καλά την ημέρα μας.

103

Ο επίσκοπος του Χέρφορντ

Ε δ ώ κι ένα μήνα, η Μαριάν και η Μοντ είχαν μετακομίσει στον πύργο του Μπάρνσντεϊλ. Γ ια να ξαναβρούν, όμως, τον παλιό τους τρόπο ζωής, έπρεπε πρώτα να συνέλθουν· γιατί, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι δυο νεαρές γυναίκες είχαν γίνει μητέρες.

Ο Ρομπέν των Δασών δεν μπόρεσε ν' αντέξει για πολύ την απουσία της πολυαγαπημένης συντρόφου του. Ένα πρωί, πήρε μαζί του μερικούς άντρες της συμμορίας του και τους εγκατέστησε στο δάσος του Μπάρνσντεϊλ.

Ο Γουίλιαμ, που είχε ακολουθήσει, φυσικά, τον νεαρό αρ­χηγό του, δήλωσε αμέσως ότι το υπόγειο κρησφύγετο που έσκαψαν βιαστικά απέναντι από τον πύργο, άξιζε πολύ πε­ρισσότερο από εκείνο στο μεγάλο δάσος του Σέργουντ.

Ο Ρομπέν και ο Γουίλιαμ, λοιπόν, ήταν ενθουσιασμένοι με αυτή την αλλαγή , όπως και δυο ακόμα γνωστοί μας νε­αροί, ο Ζανούλης και ο Τρανός Κολλιτσίδας, ο γιος του μυ­λωνά. Ο Ρομπέν αντιλήφθηκε γρήγορα πως ο Ζανούλης και ο Τρανός έλειπαν χωρίς λόγο στη διάρκεια της ημέρας. Κι όταν αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές, θέλησε να μά­θει την αιτία· ρώτησε, λοιπόν, και τον πληροφόρησαν πως η εξαδέλφη του η Γουίνιφρεντ, που αγαπούσε πολύ τους περι­πάτους, ε ίχε ζητήσει από τον Μικρό Ζαν να της δείξει τα πιο όμορφα μέρη στο δάσος του Μπάρνσντεϊλ. «Ωραία», εί-104

πε ο Ρομπέν, «εντάξει για τον Ζανούλη. Και ο Τρανός;» Του απάντησαν ότι η μις Μπάρμπαρα είχε την ίδια περιέρ­γεια με την αδελφή της για τις ομορφιές της εξοχής και εί­χε ζητήσει κι εκείνη από τον Ζανούλη να την συνοδεύει στους περιπάτους της· εκείνος όμως, αξιοθαύμαστα προσε­χτικός, είπε στη νεαρή δεσποσύνη πως ήταν ήδη μεγάλη ευ­θύνη να προσέχει μια γυναίκα, και πως δεν ήταν μπορετό να δεχτεί τη συντροφιά της και τις επιπλέον υποχρεώσεις που θ' αναλάμβανε. Το αποτέλεσμα ήταν να προσφέρει ο Τρανός την προστασία του στη μις Μπάρμπαρα, που εκείνη την δέ­χτηκε μετά χαράς.

Ένα σούρουπο, μετά από μια ημέρα πολύ ζεστή, κι όταν ένας χλιαρός άνεμος άρχισε να δροσίζει την ατμόσφαιρα, η Μαριάν και η Μοντ, πιασμένες αγκαζέ με τον Ρομπέν και τον Γουίλιαμ, βγήκαν από τον πύργο για να κάνουν ένα με­γάλο περίπατο στα μυρωδάτα ξέφωτα του δάσους. Η Γουί­νιφρεντ και η Μπάρμπαρα ακολουθούσαν τα νεαρά ζευγά­ρια, ενώ ο Ζανούλης με τον αχώριστο του Τρανό βάδιζαν σαν σκιές πίσω από τις δύο αδελφές.

- Ε δ ώ , μπορώ και ανασαίνω, είπε η Μαριάν σηκώνοντας το χλομό πρόσωπο της στην αύρα. Μου φαίνεται ότι στο δώ­μα, μου λείπει ο αέρας και βιάζομαι να πάρω το δρόμο του δάσους.

- αρέσει, λοιπόν, να ζεις στο δάσος; ρώτησε η μις Μπάρμπαρα.

- Ναι , αποκρίθηκε η Μαριάν, έχει τόσο ήλιο, φως, σκιές, λουλούδια και φυλλώματα!

- Ο Τρανός μού έλεγε" χτες, συνέχισε η Μπάρμπαρα, ότι το δάσος του Σέργουντ ξεπερνάει σ' ομορφιά το δάσος του Μπάρνσντεϊλ· θα πρέπει τότε να 'χει όλες τις ομορφιές της πλάσης, γιατί έχουμε κι εμείς εδώ υπέροχα μέρη.

- Βρίσκεις ότι το δάσος του Μπάρνσντε ϊλ είναι όμορφο, Μπάρμπαρα; ρώτησε ο Ρομπέν κρύβοντας ένα χαμόγελο.

105

- Ναι, αποκρίθηκε η νεαρή κοπέλα ζωηρά. Έ χ ε ι θαυμά­σια τοπία.

- Ποιο μέρος του δάσους σε γοητεύει περισσότερο, εξα­δέλφη μου;

- Δεν θα μπορούσα ν' απαντήσω ξεκάθαρα στην ερώτη­ση σου, Ρομπέν· αν θυμάμαι καλά, όμως, προτιμώ μια κοι­λάδα που, δίχως άλλο, όμοια της δεν υπάρχει στο γέρικο δάσος του Σέργουντ.

- Και πού βρίσκεται αυτή η κοιλάδα;... - Μακριά από 'δώ - δεν μπορείς, όμως, να διανοηθείς τί­

ποτα πιο χαριτωμένο, πιο σιωπηλό και πιο μυρωδάτο απ' αυτή τη γωνιά της γης. Φαντάσου, εξάδελφε μου, μια με­γ ά λ η πλαγιά στρωμένη με γρασίδι, που στην κορφή της με­γαλώνουν κάθε λογής δέντρα. Όταν τα φωτίζει ο ήλιος, τα φύλλα τους παίρνουν διάφορες αποχρώσεις και προσφέρουν μια θαυμάσια εικόνα: μπροστά στα μάτια σου ξετυλίγεται άλλοτε μια σμαραγδένια κουρτίνα, άλλοτε ένα πολύχρωμο πέπλο. Η χλόη που σκεπάζει την κοιλάδα μοιάζει με με­γάλο, πράσινο χαλί· ούτε μια τσάκιση δεν ζαρώνει την επι­φάνεια. Στα ριζά των δέντρων και στην πλαγιά των λόφων, βάλε λουλούδια στο χρώμα της πορφύρας, της ίριδας και του χρυσού, βάλε στη βάση της σκιερής χαράδρας ένα ρυάκι που το νερό του κυλάει μουρμουρίζοντας ανάμεσα στις δυο όχθες του, και θα 'χεις μπροστά σου την όαση του δάσους του Μπάρνσντεϊλ. Κι έπειτα, συνέχισε η νεαρή κοπέλα, εί­ναι όλα τόσο γαλήνια μέσα σ' αυτό το απολαυστικό κατα­φύγιο, ο αέρας που ανασαίνεις εκεί είναι τόσο καθαρός, που νιώθεις την καρδιά σου να φουσκώνει από χαρά. Δεν έχω δει στη ζωή μου ωραιότερο μέρος.

- Πού βρίσκεται, λοιπόν, αυτή η μαγική κοιλάδα, Μπάρ­μπαρα; ρώτησε με αφέλεια η Γουίνιφρεντ.

- Ώστε δεν ήσαστε μαζί; την διέκοψε ο Ρομπέν χαμογε­λώντας.

106

- Ω, μαζί ήμαστε, προσπάθησε να τα μπαλώσει η Γουί­νιφρεντ. Μόνο που χανόμαστε συνέχεια... όχι, ήθελα να πω πολύ συχνά... μερικές φορές, είναι το σωστότερο. Τέλος πά­ντων, να, ο Μικρός Ζαν έπαιρνε λάθος μονοπάτι κι έτσι χω­ριζόμαστε· προσπαθούσαμε να ξαναβρεθούμε, αλλά δεν ξέρω πώς γινόταν κι ανταμώναμε πάλι, λ ίγο πριν φτάσουμε στον πύργο. Πίστεψε με, χανόμαστε τελείως τυχαία.

- Ναι, πράγματι, τελείως τυχαία, συνέχισε ο Ρομπέν με κοροϊδευτικό ύφος. Κανένας δεν λέει το αντίθετο. Όμως, γιατί κοκκινίζεις, Μπάρμπαρα, γιατί χαμηλώνεις τα μάτια, Γουίνιφρεντ; Όπως βλέπετε , μήτε ο Ζανούλης μήτε ο Τρα­νός δείχνουν αμήχανοι· ξέρουν καλά ότι χανόσαστε μες στο δάσος χωρίς να το καταλαβαίνετε!

- Θεέ μου, ναι, πετάχτηκε ο Τρανός. Ήξερα πόσο λα­τρεύει η μις Μπάρμπαρα την ησυχία και την απομόνωση, και γ ι ' αυτό την πήγα σ' αυτό το μέρος της κοιλάδας που σας περιέγραψε.

- Θα πρέπει λοιπόν να πιστέψω, συνέχισε ο Ρομπέν, ότι η Μπάρμπαρα έχει μ ε γ ά λ η παρατηρητικότητα για να προ­σέξει με μια μόνο ματιά όλα αυτά τα υπέροχα τοπία που μας περιέγραψε. Πες μου, όμως, Μπάρμπαρα, μήπως βρήκες μέ­σα σ' αυτή την όαση του Μπάρνσντεϊλ, όπως αποκάλεσες προηγουμένως την κοιλάδα που ανακάλυψε ο Τρανός, κάτι πιο γοητευτικό από τα δέντρα με τα πλουμισμένα φύλλα, το πράσινο γρασίδι, το κελαρυστό ποταμάκι και τα πολύχρω­μα λουλούδια;

Η Μπάρμπαρα κοκκίνισε. - Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις, εξάδελφε μου. - Αλήθε ια ! Ε λ π ί ζ ω πως ο Τρανός θα με καταλάβει κα­

λύτερα. Εμπρός, Τρανέ, απάντησε ειλικρινά: μήπως ξέχασε η Μπάρμπαρα να μας μιλήσει για κάποιο συναρπαστικό πε­ριστατικό κατά την επίσκεψη σας σ' αυτόν τον επίγειο πα­ράδεισο;

107

- Τι λογής περιστατικό, Ρομπέν; ρώτησε ο νεαρός άντρας χαμογελώντας ελαφρά.

- Διακριτικέ μου φίλε, συνέχισε ο Ρομπέν, μήπως έπεσε στην αντίληψη σου ότι δυο ερωτευμένοι νέοι πήγαν μόνοι τους στο όμορφο καταφύγιο που η Μπάρμπαρα θυμάται τό­σο καλά στα βάθη της καρδιάς της;

Ο Τρανός κοκκίνισε σαν παπαρούνα. - Ε, λοιπόν, συνέχισε ο Ρομπέν, δυο πολύ γνωστοί μου

νέοι επισκέφτηκαν πριν από λ ίγες μέρες τον καταπράσινο παράδεισο σας. Όταν έφτασαν στις λουλουδιασμένες όχθες του όμορφου ρυακιού, κάθισαν ο ένας πλάι στον άλλο. Στην αρχή, θαύμασαν το τοπίο, αφουγκράστηκαν τα αιθέρια άσματα των πουλιών· έπειτα, έμειναν για λ ίγα λεπτά τυ­φλοί και αμίλητοι· μετά, ο νεαρός, ξεθαρρεμένος από την απομόνωση τους, από τη σιωπή της συντρόφου του που στεκόταν σιμά του ταραγμένη, πήρε μες στα δικά του τα δυο μικρά, άσπρα χεράκια της. Η νεαρή κοπέλα δεν σήκω­σε τα μάτια, αλλά κοκκίνισε, κι αυτό το κοκκίνισμα έλεγε πολλά. Τότε , με φωνή που φάνηκε στην κοπέλα πιο τρυ­φερή κι απ' το κελάδημα των πουλιών, πιο αρμονική κι.απ ?

το μουρμουρητό της αύρας, ο νεαρός τής είπε: « Σ ε ολάκερο τον κόσμο, δεν αγαπώ κανέναν περισσότερο από σένα· κάλ­λιο να πεθάνω, παρά να χάσω την αγάπη σου κι αν θ ε λ ή ­σεις να γίνεις γυναίκα μου, θα με κάνεις τον πιο ευτυχισμέ­νο άνθρωπο».

- Μα την πίστη μου, Τρανέ, είπε ο Γουίλιαμ, θαρρώ πως ο Ρομπέν μάντεψε σωστά - κι αν κρίνω από την ταραχή σου κι από το χρώμα στο μέτωπο και τα μάγουλα της αδελφής μου, εσείς είσαστε οι ερωτευμένοι της κοιλάδας. Μπράβο! Θεέ μου, Μπάρμπαρα, αν με λένε Κόκκινο Γουίλ εξαιτίας των κόκκινων μαλλιών μου, σε λίγο θα σε λέμε κι εσένα Κόκκινη Μπάρμπι, γιατί το πρόσωπο σου έχει βαφτεί κα­τακόκκινο. Έ τ σ ι δεν είναι, Μοντ;

108

- Κύριε Γουίλιαμ, είπε η Μπάρμπαρα ενοχλημένη, αν ήσουν τώρα κοντά μου, θα σου ξερίζωνα ευχαρίστως μια τούφα απ' αυτά τα κόκκινα μαλλιά σου.

- Θα 'χες το δικαίωμα να το κάνεις, αν αυτά τα μαλλιά βρίσκονταν σ' άλλο κεφάλι κι όχι στο δικό μου, είπε ο Γουί­λιαμ ρίχνοντας ένα βλέμμα στον Τρανό. Δεν μπορείς όμως να το κάνεις αυτό στο κεφάλι του αδελφού σου· αυτός έχει τον δικό του τύραννο, έτσι δεν είναι, Μοντ;

- Ναι, Γουίλ. Δεν σου τράβηξα, όμως, ποτέ τα μαλλιά. - Θα γίνει κι αυτό, μικρούλα μου. - Ποτέ , είπε η Μοντ γελώντας. - Λοιπόν, Τρανέ, δεν θα μας πεις τι απάντησε η κοπέλα; - Αν συναντήσεις ποτέ αυτή την κοπέλα, θα πρέπει να

την ρωτήσεις ο ίδιος, Ρομπέν. - Δεν θα παραλείψω. Κι εσύ, Ζανούλη, μήπως τάχα

γνωρίζεις ένα ευγενικό αγόρι που λατρεύει τη μοναξιά, συ­ντροφιά μ' ένα χαριτωμένο πρόσωπο;

- Ό χ ι , Ρομπέν. Αν θέλε ις , όμως, να μάθεις ποιοι είναι αυτοί οι ερωτευμένοι, θα προσπαθήσω να τους ξετρυπώσω, απάντησε με αφέλεια ο Ζανούλης.

- Ακου τώρα μια ιδέα, Ζανούλη, φώναξε ο Γουίλ ξε­σπώντας σε γέλια. Αυτοί οι ερωτευμένοι που λέει ο Ρομπέν δεν σου είναι άγνωστοι, και στοιχηματίζω ό,τι θέλεις πως ο εν λόγω νεαρός μπορεί να είναι εξάδελφος μου και η κοπέλα ένα χαριτωμένο πρόσωπο της παρέας μας.

- Η ιδέα σου είναι για κλάματα, Γουίλ, αποκρίθηκε ο Ζανούλης. Δεν μιλάει για μένα ο Ρομπέν.

- Χ μ , θαρρώ πως πήρα λάθος μονοπάτι, συνέχισε ο Γουίλ χαμογελώντας. Πράγματι, δεν μπορεί να μιλάει για σένα, ξά­δελφε μου, γιατί εσύ δεν ήσουν ποτέ ερωτευμένος.

- Να με συμπαθάς, Γουίλ, απάντησε ο γίγαντας με ήρε­μη φωνή, αλλά εδώ και καιρό, αγαπώ μ' όλη μου την καρ­διά μια όμορφη και χαριτωμένη κοπέλα.

109

- Α! Α, φώναξε ο Γουίλ, να κάτι που δεν ξέραμε: ο Ζα­νούλης είναι ερωτευμένος!

- Και γιατί, παρακαλώ, να μην είναι ερωτευμένος ο Ζα­νούλης; ρώτησε με αφέλεια ο γιγαντόσωμος νεαρός. Τόσο περίεργο σας φαίνεται;

- Καθόλου, γενναίε μου φίλε· μ' αρέσει να τους βλέπω όλους ευτυχισμένους και ο έρωτας είναι ευτυχία. Α λ λ ά , μα τον άγιο Παύλο, θα 'θελα πολύ να γνωρίσω τη δεσποσύνη που σου έχει κλέψε ι την καρδιά!

- Τη δεσποσύνη που μου έχει κλέψει την καρδιά! φώνα­ξε ο νεαρός άντρα. Μα ποια ά λ λ η , λοιπόν, θέλεις να 'ναι από την αδελφή σου τη Γουίνιφρεντ, εξάδελφε Γουίλ; Την αδελ­φή σου, που την αγαπώ από παιδί, όσο κι εσύ αγαπάς τη Μοντ, όσο κι ο Τρανός αγαπάει την Μπάρμπαρα!

Τρανταχτά γέλια ακολούθησαν την ειλικρινή εξομολό­γηση του Ζανούλη και η Γουίνιφρεντ, που δεχόταν απ' όλους συγχαρητήρια, έριξε στον νεαρό άντρα ένα βλέμμα γε­μάτο τρυφερή επιτίμηση.

Ο Κόκκινος Γουίλ πέταξε το σκούφο του φωνάζοντας από χαρά. Συμφωνούσε απόλυτα με τις επιλογές που είχαν κάνει οι αδελφές του, κι ήταν σίγουρος ότι ο σερ Γ κ ι και η λαίδη Γκάμγουελ θα ένιωθαν κι εκείνοι την ίδια ικανοποί­ηση.

- Τώρα καταλαβαίνω, είπε ο Ρομπέν γελώντας, γιατί δυο από τους καλύτερους άντρες μου λιποτακτούσαν τον τε­λευταίο καιρό!

Συνέχισαν να περπατούν μέσα στο δάσος. Ο Τρανός και ο Ζανούλης πρόσφεραν το μπράτσο τους στην Μπάρμπαρα και τη Γουίνιφρεντ, αυτή τη φορά, όμως, δεν χάθηκαν.

Το άλλο πρωί, ο Ζανούλης και ο Τρανός είχαν μια συ­ζήτηση με τον σερ Γ κ ι , ο οποίος συμφώνησε ευχαρίστως να παντρευτούν οι θυγατέρες του αυτά τα τόσο γενναία παλι­κάρια.

110

- Η ζωή σας δεν θα 'ναι πάντα ανθόσπαρτη, είπε ο ευ­γενικός γέροντας, βγάζοντας ένα βαθύ στεναγμό. Η όμορφη Α γ γ λ ί α μας βασανίζεται ακόμα από τον πόλεμο και τις δια­μάχες. Οι Νορμανδοί, που πάτησαν τη χώρα μας, λεηλα­τούν και καταστρέφουν όπου τους αρέσει. Η ζωή κυλάει δύ­σκολα σ' αυτή την περιοχή, αλλά η ευτυχία των νέων αν­θρώπων, δεν μπορεί να περιμένει την αποκατάσταση της ει­ρήνης που, θαρρώ, αργεί πολύ ακόμα. Γ ι ' αυτό, σας δίνω την ευχή μου. Μου φαίνεται ότι θα ήταν προτιμότερο να ορίζαμε και την ημέρα του γάμου.

Βαθιά συγκινημένη η λαίδη Γκάμγουελ, έδωσε κι εκείνη την ευχή της. Α π ό εκεί κι έπειτα, δεν υπήρχαν στο δάσος πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι από τον Τρανό και τον Ζανούλη.

Την ίδια εκείνη ημέρα, ο Ρομπέν των Δασών, που ή θ ε λ ε να διαπιστώσει με τα μάτια του ποια ήταν η κατάσταση του σερ Ρίτσαρντ της Κοιλάδας, βάδιζε μόνος σ' ένα μονο­πάτι που κατέληγε στη δημοσιά. Ξαφνικά, θόρυβος από καλπασμό αλόγων τράβηξε την προσοχή του· κίνησε γρή­γορα προς την κατεύθυνση απ' όπου έρχονταν οι καβαλά­ρηδες και βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον επίσκοπο του Χέρφορντ.

- Ο Ρομπέν των Δασών! φώναξε ο επίσκοπος, αναγνωρί­ζοντας τον ήρωα μας. Είναι ο Ρομπέν των Δασών! Προδό­τη , παραδώσου! Στρατιώτες, συλλάβετε αυτόν τον άθλιο Ρομπέν των Δασών!

Όπως καταλαβαίνουμε, βέβαια, ο Ρομπέν δεν είχε καμιά πρόθεση να συμμορφωθεί μ' αυτή τη διαταγή. Περικυκλω­μένος, μην μπορώντας ν' αμυνθεί, ούτε καν να καλέσει σε βοήθεια τους εύθυμους άντρες του, στριμώχτηκε θαρρετά ανάμεσα σε δυο καβαλάρηδες που προσπαθούσαν να του κλείσουν το δρόμο κι όρμησε με ταχύτητα ελαφιού προς ένα σπιτάκι που βρισκόταν γύρω στα τετρακόσια μέτρα μακριά από τους στρατιώτες του επισκόπου. Αυτοί, βάλθηκαν να

111

τον κυνηγούν· καθώς, όμως, υποχρεώθηκαν να κάνουν κύ­κλο, δεν μπόρεσαν να φτάσουν γρήγορα στο σπιτάκι.

Ο Ρομπέν βρήκε ανοιχτή την πόρτα, μπήκε γρήγορα μέ­σα κι ασφάλισε τα παράθυρα, χωρίς να δώσει σημασία στις κραυγές μιας γριούλας που καθόταν μπροστά σ' ένα ροδάνι.

- Μη φοβάσαι, μητερούλα, είπε ο Ρομπέν, μόλις έκλεισε τις πόρτες και τα παράθυρα. Δεν είμαι κλέφτης, αλλά ένας δυστυχισμένος που μπορείς να τον βοηθήσεις.

- Πώς να σε βοηθήσω; Ποιος είσαι του λόγου σου; ρώ­τησε η γριούλα τρομαγμένη.

- Ε ίμαι ένας παράνομος, μητερούλα. Ε ίμαι ο Ρομπέν των Δασών και με κυνηγάει ο επίσκοπος του Χέρφορντ, που θέλε ι να με σκοτώσει.

- Τ ι ! Είσαι ο Ρομπέν των Δασών! είπε η αγρότισσα ενώ­νοντας τα χέρια της. Ο ευγενικός και γενναιόδωρος Ρομπέν των Δασών! Ευλογημένο τ' όνομα του Θεού, που επέτρεψε σ' ένα ταπεινό πλάσμα σαν εμένα να ξεπληρώσει το χρέος του στον σπλαχνικό παράνομο. Κοίταξε με, παιδί μου, και προσπάθησε να θυμηθείς στις αγαθοεργίες σου, το πρόσω­πο που στέκει αντικρύ σου. Πάνε δυο χρόνια τώρα που μπή­κες εδώ, τυχαία θα έλεγε μια αχάριστη γυναίκα, εγώ όμως λέω, οδηγημένος από τη θεία Πρόνοια. Με βρήκες μόνη, φτωχή και άρρωστη· μόλις είχα χάσει τον άντρα μου και δεν μου έμενε πια, παρά να πεθάνω κι εγώ. Τα τρυφερά και πα­ρήγορα λόγια σου μου 'δωσαν θάρρος, δύναμη, υγεία. Την επαύριο, ένας άντρας δικός σου, μου έφερε τρόφιμα, ρούχα, λεφτά. Τον ρώτησα πώς λένε τον ευεργέτη μου κι εκείνος μου απάντησε: «Ρομπέν των Δασών». Α π ό εκείνη την ημέ­ρα, παλικάρι μου, μνημονεύω τ' όνομα σου σε κάθε μου προ­σευχή. Το σπίτι μου είναι δικό σου, η ζωή μου σου ανήκει· είμαι δούλη σου.

- Ευχαριστώ, μητερούλα, αποκρίθηκε ο Ρομπέν, σφίγ­γοντας φιλικά τα τρεμάμενα χέρια της αγρότισσας. Ζ η τ ώ 112

τη βοήθεια σου, όχι γιατί φοβάμαι τον κίνδυνο, αλλά για ν' αποφύγω μια περιττή αιματοχυσία. Ο επίσκοπος έχει μαζί του μια πενηνταριά άντρες και, όπως βλέπεις, η μάχη είναι άνιση, είμαι μόνος...

- Αν βρουν οι εχθροί σου πού κρύφτηκες, θα σε δολοφο­νήσουν, είπε η γριούλα.

- Μ η ν ανησυχείς, μητερούλα, δεν θα φτάσουν ως εκεί. Θα βρούμε έναν τρόπο να αποφύγουμε τη βία τους.

- Ποιον τρόπο, παιδί μου; Μίλησε μου, πες τι θες κι εγώ θα υπακούσω.

- Θέλε ις να μου δώσεις τα ρούχα σου και να πάρεις τα δι­κά μου;

- Ν' αλλάξουμε φορεσιές! φώναξε η γριά αγρότισσα. Φο­βάμαι, γιε μου, πως αυτή η κατεργαριά δεν πρόκειται να πιάσει... πώς γίνεται να μεταμορφωθεί μια γυναίκα της ηλι­κίας μου σε όμορφο καβαλάρη;

- Θα σε μεταμφιέσω τόσο καλά, μητερούλα, απάντησε ο Ρομπέν, που θα καταφέρουμε να ξεγελάσουμε τους στρατιώ­τες, οι οποίοι δεν γνωρίζουν το πρόσωπο μου. Θα τρεκλίζεις σαν να 'σαι μεθυσμένη και ο σεβασμιότατος του Χέρφορντ θα βιάζεται τόσο πολύ να με συλλάβει, που θα δει μόνο τα ρούχα.

Άλλαξαν ρούχα στα γρήγορα. Ο Ρομπέν φόρεσε το γκρί­ζο φόρεμα και τη μαντίλα της γριούλας κι ύστερα τη βοή­θησε να φορέσει τις περισκελίδες, το χιτώνα και τις μπότες του. Τέλος , έκρυψε προσεχτικά τα γκρίζα μαλλιά της αγρό­τισσας κάτω από τον κομψό σκούφο του και κρέμασε τα όπλα του στη ζώνη.

Μόλ ις είχαν τελειώσει όταν έφτασαν οι στρατιώτες έξω από την πόρτα του μικρού σπιτιού. Χτύπησαν πρώτα δυνα­τά, κι ύστερα κάποιος πρότεινε να σπάσει την πόρτα με τα πίσω πόδια του αλόγου του.

Ο ιερωμένος συμφώνησε με την πρόταση. Ο καβαλάρης γύρισε αμέσως μπρος-πίσω τ' άλογο του και το έριξε επάνω

113

στην πόρτα, τσιγκλίζοντάς το με το κοντάρι του. Ωστόσο, αυτή η τσιγκλιά έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που περίμενε ο στρατιώτης· γιατί το άλογο τσίνισε, σήκωσε ψηλά τα πίσω πόδια του και σφεντόνισε μακριά τον καβα­λάρη του.

Το πέσιμο του άμοιρου στρατιώτη (που διέσχισε τον αέ­ρα σαν βέλος) είχε καταστροφικά αποτελέσματα. Ο επί­σκοπος, που είχε ζυγώσει για να δει την πόρτα να πέφτει και να κλείσει το δρόμο του Ρομπέν των Δασών, χτυπήθηκε δυ­νατά κατάμουτρα από τα σπιρούνια του στρατιώτη.

Φρενιασμένος από τον πόνο ο γερο-επίσκοπος, και δίχως να σκεφτεί πως άδικα ξεσπούσε εκεί τη μανία του, σήκωσε το μπαστούνι που κρατούσε στο χέρι σαν ένδειξη του βαθμού του και βάλθηκε να χτυπάει με δύναμη τον δύστυχο που κειτόταν μισοπεθαμένος στα πόδια του αφηνιασμένου αλόγου του.

Καθώς ο σεβασμιότατος του Χέρφορντ καταγινόταν μ' αυτή τη γενναία πράξη, η πόρτα του μικρού σπιτιού άνοιξε.

- Στ ις θέσεις σας! φώναξε ο επίσκοπος με αυταρχική φω­νή. Στ ις θέσεις σας!

Οι στρατιώτες στριμώχτηκαν με θόρυβο γύρω απ' το σπίτι. Ο επίσκοπος ξεπέζεψε, αλλά μόλις πάτησε στο χώ­μα, σκόνταψε στο κορμί του ματωμένου στρατιώτη και σω­ριάστηκε με το κεφάλι στο κατώφλι της πόρτας.

Η αναταραχή που προκάλεσε αυτό το γελοίο ατύχημα, βοήθησε θαυμάσια τα σχέδια του Ρομπέν των Δασών. Ζα­λισμένος και κοντανασαίνοντας, ο επίσκοπος κοίταξε, χωρίς να το βλέπει καλά, ένα άτομο που καθόταν ακίνητο στην πιο σκοτεινή γωνιά του δωματίου.

- Αρπάξτε αυτόν τον παλιομασκαρά! φώναξε ο σεβα­σμιότατος, δείχνοντας στους στρατιώτες του τη γριούλα. Φιμώστε τον, δέστε τον πάνω στ' άλογο! Ε ίστε υπεύθυνοι με τη ζωή σας αν τον αφήσετε να ξεφύγει, θα σας κρεμάσω όλους, χωρίς να λυπηθώ κανέναν!

114

Οι στρατιώτες όρμησαν πάνω στο άτομο που τους έδει­χνε οργισμένος ο επίσκοπος και, αντί για φίμωτρο, τύλιξαν το πρόσωπο της γριούλας μ' ένα μεγάλο μαντίλι που βρή­καν μπροστά τους. Παράτολμος όπως πάντα, ο Ρομπέν των Δασών, τους παρακάλεσε με τρεμουλιαστή φωνή να λυπη­θούν τον αιχμάλωτο τους· ο επίσκοπος, όμως, δεν του έδω­σε σημασία και βγήκε απ' το σπιτάκι, για ν' απολαύσει την υπέρτατη ικανοποίηση να δει τον εχθρό του δεμένο χειροπό­δαρα στη ράχη ενός αλόγου.

Ζαλισμένος και σχεδόν τυφλός στο ένα μάτι από το τραύ­μα που του είχε σημαδέψει το πρόσωπο, ο σεβασμιότατος κα­βαλίκεψε πάλι τ' άλογο του και πρόσταξε τους άντρες του να τον ακολουθήσουν στη Βελανιδιά της Σύναξης των παρανό­μων. Ο αξιότιμος επίσκοπος σκεφτόταν να κρεμάσει τον Ρο­μπέν από το ψηλότερο κλαδί αυτού του δέντρου. Ή θ ε λ ε πο­λύ να δώσει στους παράνομους μια σκληρή προειδοποίηση γι ' αυτό που τους περίμενε, αν εξακολουθούσαν να ζουν και να φέρονται όμοια με τον άθλιο αρχηγό τους.

Μόλ ις χάθηκαν οι καβαλάρηδες στο βάθος του δάσους, ο Ρομπέν των Δασών βγήκε από το σπιτάκι και κατευθύν­θηκε τρέχοντας προς το δέντρο της Σύναξης. Φτάνοντας σ' ένα ξέφωτο, αντίκρισε, αλλά πολύ μακριά ακόμα, τον Ζα­νούλη, τον Κόκκινο Γουίλ και τον Τρανό.

- Κοιτάξτε εκεί κάτω, στο ξέφωτο, έλεγε την ίδια στιγμή ο Ζανούλης στους δυο φίλους του. Ένα αλλόκοτο πλάσμα έρχεται κατά 'δώ· μοιάζει με γριά μάγισσα. Μα την Παρθέ­να Μαρία, αν πίστευα πως είναι αληθινή αυτή η στρίγκλα της συμφοράς, θα της έστελνα ένα περιποιημένο βέλος.

- Έννοια σου, το βέλος σου δεν πρόκειται να την πετύχει, αποκρίθηκε ο Γουίλ γελώντας.

- Και γιατί, παρακαλώ; Αμφιβάλλεις για το σημάδι μου; - Κ ά θ ε άλλο! Αν όμως, όπως λες, αυτή η γυναίκα είναι

μάγισσα, θα σταματήσει τα βέλη σου στον αέρα.

115

- Μα την πίστη μου, είπε ο Τρανός που περιεργαζόταν προσεχτικά την παράξενη ταξιδιώτισσα, συμφωνώ με τη γνώμη του Ζανούλη: αυτή η κυρά, μου φαίνεται πολύ πε­ρίεργη! Το μπόι της θυμίζει γίγαντα κι έπειτα, δεν περπα­τάει σαν γυναίκα, κάνει τεράστιους διασκελισμούς και με φοβίζει... με την άδεια σου, Γουίλ, θα βάλουμε σε δοκιμασία τις μαγικές δυνάμεις που φαίνεται να της περισσεύουν...

Σ τ η στ ιγμή, ο Ζανούλης τέντωσε το τόξο του κι ετοιμά­στηκε να σαϊτέψει την υποτιθέμενη μάγισσα.

- Σταματήστε! ακούστηκε μια βαθιά, βροντερή φωνή. Οι τρεις νεαροί άντρες απόμειναν με το στόμα ορθάνοιχτο. - Είμαι ο Ρομπέν των Δασών! πρόσθεσε η σιλουέτα που εί­

χε τραβήξει τόσο πολύ την προσοχή των ανθρώπων του δάσους. Μόλις είπε τ' όνομα του, ο Ρομπέν των Δασών έβγαλε

τη μαντίλα που έκρυβε το κεφάλι κι ένα μεγάλο μέρος του προσώπου του.

- Ώστε τόσο αγνώριστος έγινα; ρώτησε ο ήρωας μας πλησιάζοντας τους συντρόφους του.

- Τα μαύρα σου τα χάλια έχεις, αγαπητέ μου φίλε, του αποκρίθηκε ο Γουίλ.

- Για ποιος ο λόγος γ ι ' αυτή την τρισάθλια μεταμφίεση; ρώτησε ο Τρανός.

Ο Ρομπέν αφηγήθηκε με λ ίγα λόγια στους φίλους του την αναποδιά που του είχε τύχει.

- Και τώρα, πρόσθεσε ο Ρομπέν, μόλις τελείωσε την αφήγηση του, ας σκεφτούμε πώς θ' αμυνθούμε. Πρώτα απ' όλα, πρέπει να βρω ρούχα. Κάνε μου τη χάρη, φίλε μου Τρα­νέ, και τρέξε στην αποθήκη να μου φέρεις μια καθωσπρέπει φορεσιά. Στο μεταξύ, ο Γουίλ κι ο Ζανούλης θα συγκε­ντρώσουν γύρω από το δέντρο της Σύναξης όλους τους άντρες που βρίσκονται στο δάσος. Βιαστείτε, παιδιά· σας υπόσχομαι ν' αποζημιωθείτε για όλες τις ταλαιπωρίες που μας προκαλεί ο σεβασμιότατος του Χέρφορντ.

116

Ο Ζανούλης και ο Γουίλ εξαφανίστηκαν στο δάσος ακο­λουθώντας διαφορετικές κατευθύνσεις, ενώ ο Τρανός πήγε να φέρει τα ρούχα που του ζήτησε ο Ρομπέν.

Μια ώρα μετά, ντυμένος με μια κομψή φορεσιά τοξότη, ο Ρομπέν βρισκόταν στο δέντρο της Σύναξης.

Ο Μικρός Ζαν έφερε εξήντα άντρες και ο Γουίλ συγκέ­ντρωσε μια σαρανταριά.

Ο Ρομπέν σκόρπισε τον στρατό του μες στην πυκνή βλά­στηση, που δημιουργούσε ένα αδιαπέραστο τείχος γύρω από το ξέφωτο, κι ύστερα πήγε και κάθισε στη ρίζα της μεγάλης βε­λανιδιάς, όπου ο σεβασμιότατος είχε πει ότι θα τον κρεμούσε.

Είχαν πάρει όλοι τις θέσεις τους, όταν ένιωσαν το έδαφος να τραντάζεται από τον ερχομό των καβαλάρηδων· τελικά εμφανίστηκε ο επίσκοπος με όλη την κουστωδία του.

Μόλ ις έφτασαν οι στρατιώτες καταμεσής στο ξέφωτο, ο ήχος ενός βούκινου αντήχησε στον αέρα, τα φύλλα των χα­μηλότερων δέντρων κουνήθηκαν, κι απ' όλες τις πλευρές του καταπράσινου φράχτη ξεπετάχτηκαν άντρες οπλισμένοι ως τα δόντια.

Μόλ ις είδε την τρομερή εμφάνιση των ανθρώπων του δά­σους που, μ' ένα νεύμα του αρχηγού τους -τον οποίο δεν έβλεπε ακόμα- έπαιρναν θέσεις μάχης, μια παγωμένη ανα­τριχίλα διέτρεξε το κορμί του ιερωμένου· κοίταξε γύρω του τρομοκρατημένος και διέκρινε έναν νεαρό άντρα ντυμένο μ' έναν πορφυρό μανδύα, που μοίραζε προστάγματα στο στρα­τό των παρανόμων.

Ο επίσκοπος στράφηκε σ' έναν στρατιώτη του, που στε­κόταν πλάι στο άλογο το οποίο κουβαλούσε δεμένο χειρο­πόδαρα τον αιχμάλωτο.

- Ποιος είναι πάλι αυτός; ρώτησε, δείχνοντας τον Ρο­μπέν των Δασών.

- Είναι ο Ρομπέν των Δασών, αποκρίθηκε ο αιχμάλω­τος με τρεμουλιαστή φωνή.

117

- Ο Ρομπέν των Δασών! φώναξε έκπληκτος ο επίσκο­πος. Κι εσύ ποιος είσαι, άθλιε ;

- Ε γ ώ είμαι μια φτωχή γριά γυναίκα, σεβασμιότατε! - Αλίμονο σου, απαίσια μάγισσα! φώναξε ο επίσκοπος

εξοργισμένος. Αλίμονο σου! Εμπρός, παιδιά μου, πρόσθεσε παρακινώντας με μια κίνηση του χεριού τους στρατιώτες του, ορμήστε στο ξέφωτο, μη φοβάστε τίποτα! Σκορπιστέ με τα σπαθιά σας αυτό το άθλιο σκυλολόι! Εμπρός, γενναίοι μου! Εμπρός!

Φαίνεται, όμως, πως οι «γενναίοι» σκέφτηκαν ότι εύκο­λα δίνεις τη διαταγή της επίθεσης εναντίον των παρανόμων, αλλά δύσκολα την εκτελείς - κι έτσι, έμειναν ακίνητοι.

Μ' ένα νεύμα του Ρομπέν, οι άνθρωποι του δάσους τέ­ντωσαν τις χορδές και σήκωσαν τα τόξα τους μ' έναν αξιο­θαύμαστο συγχρονισμό· η φήμη της επιδεξιότητας τους ήταν τόσο γνωστή και τόσο τρομερή, που οι στρατιώτες του επισκόπου κουβαριάστηκαν τελείως πάνω στις σέλες τους.

- Πετάξτε τα όπλα σας! φώναξε ο Ρομπέν. Λύστε την αιχμάλωτη!

Οι στρατιώτες υπάκουσαν στις διαταγές του νεαρού άντρα. - Μητερούλα, είπε ο Ρομπέν οδηγώντας τη γριούλα έξω

από το ξέφωτο, πήγαινε στο σπίτι σου, θα σου στείλω αύριο την ανταμοιβή για την καλή σου πράξη. Πήγαινε γρήγορα, δεν προλαβαίνω να σ' ευχαριστήσω σήμερα· μην ξεχνάς, όμως, ότι σου έχω μεγάλη υποχρέωση.

Η αγαθή γριούλα φίλησε τα χέρια του Ρομπέν των Δα­σών και απομακρύνθηκε με τη συνοδεία ενός οδηγού.

- Έ λ ε ο ς , άρχοντα μου, έλεος! φώναζε ο επίσκοπος κου­νώντας απεγνωσμένα τα χέρια του.

Ο Ρομπέν πλησίασε τον εχθρό του. - Καλωσόρισες, σεβασμιότατε, είπε με απαλή φωνή.

Επίτρεψέ μου να σ' ευχαριστήσω για την επίσκεψη σου. Όπως βλέπω, η φιλοξενία μου είναι τόσο ευχάριστη που η 118

αφεντιά σου δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να μοιραστεί τις απολαύσεις της.

Ο επίσκοπος κοίταξε απελπισμένος τον Ρομπέν κι ένας βαθύς στεναγμός βγήκε από τα χ ε ί λ η του.

- Κομματάκι στενοχωρημένο σε βλέπω, σεβασμιότατε, συνέχισε ο Ρομπέν. Τι σ' απασχολεί; Δεν είσαι ευτυχισμέ­νος που με βλέπεις;

- Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ευχαριστημένος, αποκρίθη­κε ο επίσκοπος. Η θέση μου, δεν μου επιτρέπει να νιώσω αυ­τό το συναίσθημα. Καταλαβαίνεις πολύ καλά για ποιο λόγο ήρθα εδώ και, φυσικά, θα με εκδικηθείς χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, εφόσον έχεις αντίκρυ σου έναν αντίπαλο. Νομίζω, ωστόσο, ότι μπορώ να σου κάνω μια πρόταση: άφησε με να φύγω κι εγώ ποτέ, σε καμιά περίπτωση, δεν θα προσπαθή­σω να σε βλάψω· άφησε με να φύγω μαζί με τους άντρες μου, κι η ψυχή σου δεν θα βαρύνεται μπροστά στον Θεό για θα­νάσιμο αμάρτημα - το ξέρεις, θαρρώ, πως είναι θανάσιμο αμάρτημα ο φόνος ενός αρχιερέα της αγίας Εκκλησίας.

- Σιχαίνομαι τους φόνους και τη βία, σεβασμιότατε, απο­κρίθηκε ο Ρομπέν των Δασών, κι αυτό το δείχνουν κάθε μέ­ρα οι πράξεις μου. Ποτέ δεν χτυπώ πρώτος· απλώς, υπερα­σπίζομαι τη ζωή μου και τη ζωή των γενναίων αντρών μου, που με εμπιστεύονται. Αν υπήρχε στην καρδιά μου το πα­ραμικρό συναίσθημα μίσους ή πικρίας για την αφεντιά σου, σεβασμιότατε, θα σε υπέβαλλα στο μαρτύριο που ετοίμαζες εσύ για μένα. Δεν είναι όμως έτσι, δεν σε μισώ καθόλου και δεν εκδικούμαι ποτέ για το κακό που δεν μπόρεσαν να μου κάνουν. Θα σ' αφήσω λοιπόν ελεύθερο, αλλά με έναν όρο.

- Σε ακούω, άρχοντα, είπε ευγενικά ο επίσκοπος. - Θα μου υποσχεθείς ότι θα σεβαστείς την ανεξαρτησία

μου και την ελευθερία των αντρών μου· θα μου ορκιστείς ότι ποτέ στο μέλλον και σε καμιά περίσταση δεν θα επιχειρή­σεις να με δολοφονήσεις.

119

- Υποσχέθηκα ήδη από μόνος μου ότι δεν θα σε βλάψω ποτέ, αποκρίθηκε χαμηλόφωνα ο επίσκοπος.

- Μια υπόσχεση δεν είναι αρκετή για να δεσμεύσει μια απρόσεχτη συνείδηση, σεβασμιότατε. Θ έ λ ω να ορκιστείς.

- Ορκίζομαι στον άγιο Παύλο, ότι θα σας αφήσω να ζή­σετε όπως σας αρέσει.

- Πολύ καλά, σεβασμιότατε. Είσαι ελεύθερος. - Σ' ευχαριστώ χίλ ιες φορές, Ρομπέν των Δασών. Δ ώ ­

σε, παρακαλώ, διαταγή να συγκεντρώσουν τους άντρες μου· έχουν σκορπιστεί κι έγιναν κιόλας φίλοι με τους συντρό­φους σου.

- Όπως επιθυμείς, σεβασμιότατε... σε λ ίγα λεπτά οι στρατιώτες θα είναι στ' άλογα τους. Μέχρ ι να φύγετε, όμως, μήπως θέλεις να φας και να πιεις κάτι;

- Ό χ ι , όχι, δεν θέλω τίποτα, απάντησε βιαστικά ο επί­σκοπος, τρομοκρατημένος και στο άκουσμα μόνο αυτής της επικίνδυνης πρότασης.

- Είσαι πολλές ώρες νηστικός, σεβασμιότατε, και μια φέτα πατέ...

- Ούτε μπουκιά, αγαπητέ μου οικοδεσπότη, ούτε μπουκιά. - Τότε, μια κούπα καλό κρασί; - Ό χ ι , όχι, εκατό φορές όχι! - Ώστε δεν θέλεις ούτε να φας ούτε να πιεις μαζί μου, σε­

βασμιότατε; - Δεν πεινάω και δεν διψάω· απλώς, θ έλω να φύγω. Σε

ικετεύω, μην προσπαθείς να με κρατήσεις περισσότερο. - Όπως θέλεις , σεβασμιότατε. Ζανούλη, πρόσθεσε ο Ρο­

μπέν, η εξοχότητά του θέλε ι να μας αφήσει. - Η εξοχότητά του κάνει όπως νομίζει, αποκρίθηκε ο

Ζανούλης κοροϊδευτικά. Θα του δώσω αμέσως το λογα­ριασμό.

- Το λογαριασμό! επανέλαβε έκπληκτος ο επίσκοπος. Τι θέλετε να πείτε; Αφού ούτε ήπια ούτε έφαγα.

120

- Α, αυτό δεν έχει να κάνει, του αντιγύρισε ο Ζανούλης σεβαστικά. Α π ό τη στ ιγμή που βρεθήκατε στο ξενοδοχείο μας, πληρώνετε για τα έξοδα. Οι άντρες σας πεινάνε, ζητά­νε τρόφιμα· τ' άλογα σας έφαγαν κιόλας· και δεν είναι σω­στό να πέσουμε θύματα της δικής σας εγκράτειας και να μην εισπράξουμε τίποτα, επειδή εσείς δεν πεινάτε. Ζ η τ ά μ ε απλοχεριά για τους υπηρέτες που μοχθούν να ταΐσουν άλο­γα και ανθρώπους.

- Πάρτε ό,τι θέλετε , είπε ανυπόμονα ο επίσκοπος, κι αφήστε με να φύγω.

- Ο σάκος βρίσκεται πάντα στο ίδιο σημείο; ρώτησε ο Ζανούλης.

- Να τος, απάντησε ο επίσκοπος, δείχνοντας ένα μικρό δερμάτινο σάκο που κρεμόταν από τη σέλα του αλόγου του.

- Μου φαίνεται πιο βαρύς απ' ό,τι ήταν κατά την τελευ­ταία σας επίσκεψη, σεβασμιότατε.

- Έ τ σ ι νομίζω κι εγώ, συμφώνησε ο επίσκοπος, πασχί­ζοντας απεγνωσμένα να φανεί ήρεμος. Περιέχει ένα πολύ μεγαλύτερο ποσό.

- Με κάνετε ευτυχισμένο, σεβασμιότατε. Μπορώ να σας ρωτήσω τι ποσόν φιλοξενείτε μέσα σ' αυτό το όμορφο σακίδιο;

- Πεντακόσια χρυσά νομίσματα... - Α, υπέροχα! Τι γενναιοδωρία να έρθετε εδώ μ' έναν τέ­

τοιο θησαυρό! σχολίασε ειρωνικά ο νεαρός άντρας. - Ναι, αλλά αυτόν το θησαυρό... τραύλισε ο επίσκοπος,

αυτόν το θησαυρό θα τον μοιραστούμε, έτσι δεν είναι; Δεν θα τολμούσατε ποτέ να μου κλέψετε ένα τόσο μεγάλο ποσό!

- Να σας κλέψουμε! επανέλαβε ο Ζανούλης με περιφρο-νητικό ύφος. Μα τι λέξη ήταν αυτή που ξεστομίσατε, σεβα­σμιότατε; Δεν καταλαβαίνετε, λοιπόν, τη διαφορά ανάμεσα στο κλέβω και στο «παίρνω από κάποιον κάτι που δεν του ανήκει»; Αποκτήσατε αυτά τα χρήματα με δόλιο τρόπο, τα

121

πήρατε από ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη και θέλω να τους τα επιστρέψω. Όπως βλέπετε, σεβασμιότατε, δεν σας κλέβω.

- Αυτόν τον τρόπο που ενεργούμε, εμείς τον ονομάζουμε φιλοσοφία του δάσους, πρόσθεσε ο Ρομπέν γελώντας.

- Δεν είναι και τόσο νόμιμη αυτή η φιλοσοφία, του αντι­γύρισε ο επίσκοπος. Ωστόσο, αφού δεν μπορώ να υπερασπι­στώ τον εαυτό μου, είμαι υποχρεωμένος να υποκύψω σε όλες σας τις απαιτήσεις· πάρτε, λοιπόν, το πουγκί μου.

- Θ έ λ ω να σας ζητήσω και κάτι άλλο, σεβασμιότατε, συνέχισε ο Ζανούλης.

- Τι θέλεις πάλι; ρώτησε ανήσυχος ο επίσκοπος. - Ο πνευματικός μας, του απάντησε ο Ζανούλης, λείπει

αυτές τις μέρες στο Μπάρνσντεϊλ κι έχουμε μείνει πολύ καιρό χωρίς τη θεοσέβαστη βοήθεια του· σας παρακαλούμε λοιπόν, σεβασμιότατε, να κάνετε εσείς μια λειτουργία.

- Μου ζητάτε να διαπράξω ιεροσυλία; φώναξε ο επίσκο­πος. Προτιμώ να πεθάνω παρά να κάνω μια τέτοια ασέβεια.

- Είναι καθήκον σου, σεβασμιότατε, είπε ο Ρομπέν, να μας βοηθάς σε κάθε ευκαιρία να λατρεύουμε τον Θεό· ο Ζα­νούλης έχει δίκιο, πάνε εβδομάδες τώρα που δεν είχαμε την ευτυχία ν' ακούσουμε τη θεία λειτουργία και δεν θα χάσου­με την ευκαιρία που μας παρουσιάζεται σήμερα. Ετοιμάσου, σε παρακαλώ, να ικανοποιήσεις το αίτημα μας.

- Θα είναι θανάσιμο αμάρτημα, έγκλημα, και θα με κά­ψει ο Θεός αν διαπράξω αυτή την ελεεινή ιεροσυλία! απο­κρίθηκε ο επίσκοπος, κατακόκκινος από θυμό.

- Σεβασμιότατε, συνέχισε σοβαρός ο Ρομπέν, με χριστια­νική ταπεινότητα θα αντικρίσουμε και πάλι τα θεία σύμβο­λα της καθολικής θρησκείας και, πίστεψε με, δεν θα βρεις ποτέ, ούτε καν στον περίβολο του καθεδρικού σου ναού, ακροατές πιο προσεχτικούς και πιο κατανυκτικούς από τους παρανόμους του Σέργουντ.

122

- Άραγε, μπορώ να πιστέψω τα λόγια σου; ρώτησε ο επί­σκοπος γεμάτος αμφιβολία.

- Μάλιστα, σεβασμιότατε, και σε λίγο θα διαπιστώσεις πόσο αληθινά είναι.

- Εντάξει, σε πιστεύω· δείξε μου πού είναι το παρεκκλήσι. - Ακολούθησε με, σεβασμιότατε... Μπροστά ο Ρομπέν και πίσω ο επίσκοπος, έφτασαν σ'

έναν περιφραγμένο χώρο, κοντά στο δέντρο της Σύναξης. Εκε ί , στη μέση μιας μικρής αλάνας βρισκόταν μια αγία τρά­πεζα φτιαγμένη από χώμα, στολισμένη μ' ένα παχύ στρώ­μα βρύα, ανάκατα με λουλούδια. Ό λ α τα ιερά σκεύη που χρειάζονταν για τη θεία λειτουργία ήταν βαλμένα στη θέση τους με μεγάλη προσοχή, και ο σεβασμιότατος έμεινε έκ­θαμβος παρατηρώντας αυτό το όμορφο φυσικό ησυχαστήριο.

Ήταν, πράγματι, συγκινητικό θέαμα να βλέπεις εκατόν πενήντα με διακόσιους άντρες, να γονατίζουν ευλαβικά, με γυμνό το κεφάλι και την καρδιά και το πνεύμα τους σε κα­τανυκτική προσευχή.

Μετά τη λειτουργία, οι εύθυμοι άντρες έδειξαν στον ιε­ρωμένο όλη την ευγνωμοσύνη τους. Εκείνος, πάλι, κατά­πληκτος από την ευλαβική στάση των ανθρώπων του δά­σους κατά τη διάρκεια της άγιας λειτουργίας, δεν μπόρεσε ν' αντισταθεί στον πειρασμό κι έκανε απανωτές ερωτήσεις στον Ρομπέν για τον τρόπο που ζούσαν κάτω από τα τερά­στια δέντρα του γέρικου δάσους.

Όσο ο Ρομπέν απαντούσε ευγενικά στις ερωτήσεις του επισκόπου, οι άνθρωποι του δάσους τραπέζωναν τους στρα­τιώτες του, ενώ ο Τρανός φρόντιζε να προετοιμάσει το πιο νόστιμο γεύμα που είχαν προσφέρει ποτέ στο δάσος.

Ο επίσκοπος, χωρίς να το καταλάβει, έφτασε μπροστά στους χαρούμενους συνδαιτυμόνες και τους κοίταξε με ζή­λια· ωστόσο, η χαρά στα πρόσωπα τους διέλυσε και τα τε­λευταία υπολείμματα της κακοκεφιάς του.

123

- Οι άντρες σου, σεβασμιότατε, δεν χάνουν διόλου τον καιρό τους, είπε ο Ρομπέν δείχνοντας στην εξοχότητά του την πιο πειναλέα ομάδα της παρέας.

- Πράγματι , τρώνε με μ ε γ ά λ η όρεξη. - Θα πεινούσαν, σεβασμιότατε· είναι δύο η ώρα κι αισθά­

νομαι την ανάγκη να βάλω κι εγώ κάτι στο στόμα μου· δεν θα με συνοδεύσεις σ' ένα λιτό γεύμα;

- Ευχαριστώ, αγαπητέ μου οικοδεσπότη, ευχαριστώ, απάντησε ο επίσκοπος, προσπαθώντας απεγνωσμένα να αγνοήσει τις διαμαρτυρίες του στομαχιού του. Δεν θέλω τί­ποτα, απολύτως τίποτα, αν και πεινάω κάπως.

- Δεν πρέπει ποτέ ν' αντιστεκόμαστε στις φυσικές μας ανάγκες, σεβασμιότατε, είπε ο Ρομπέν με σοβαρό ύφος. Για­τί τότε το πνεύμα και η καρδιά μας υποφέρουν κι έτσι χά­νουμε την υγεία μας. Έ λ α , ας καθίσουμε στο γρασίδι· αν φο­βάσαι μήπως αργοπορήσεις, φάε έστω μια μπουκιά ψωμί.

- Πρέπει, λοιπόν, να σε υπακούσω οπωσδήποτε; ρώτησε ο επίσκοπος με μια έκφραση χαράς που άδικα προσπάθησε να κρύψει.

- Δεν είσαι υποχρεωμένος, σεβασμιότατε, του αντιγύρισε ο Ρομπέν με πονηρό ύφος· αν δεν θέλεις να δοκιμάσεις μαζί μου αυτό το υπέροχο πατέ από άγριο ζώο και τούτο το εξαί­σιο κρασί σ' αυτό εδώ το φλασκί, σε παρακαλώ μην το κά­νεις, γιατί είναι ακόμα πιο επικίνδυνο να φορτώνει κανείς το στομάχι του με φαγητά, παρά να στερείται την τροφή για πολλές ώρες.

- Ω, δεν πιέζω το στομάχι μου, τον καθησύχασε ο επί­σκοπος γελώντας. Έ χ ω πολύ μεγάλη όρεξη και καθώς εί­μαι νηστικός εδώ και πολλές ώρες, θαρρώ ότι θα τιμήσω την ευγενική σου πρόσκληση.

- Ας καθίσουμε, λοιπόν, σεβασμιότατε, και καλή μας όρεξη!

124

Ο επίσκοπος του Χέρφορντ γευμάτισε καλά· του άρεσε το πιόμα, και το κρασί που του σερβίριζε ο Ρομπέν ήταν τό­σο γλυκόπιοτο, ώστε στο τέλος η εξοχότητά του έγινε τύ­φλα στο μεθύσι· τελικά, αργά το βράδυ, ο σεβασμιότατος επέστρεψε στο μοναστήρι της αγίας Μαρίας σε τέτοιο χάλ ι , που έκανε τους ευσεβείς καλόγερους να βγάλουν και πάλι κραυγές φρίκης και αγανάκτησης.

125

Το πάθημα του σερίφη

- Πολύ θα ήθελα να ξέρω πώς είναι σήμερα ο επίσκοπος του Χέρφορντ, έλεγε ο Κόκκινος Γουίλ στον εξάδελφο του Ζανούλη που, μαζί με τον Τρανό, συνόδευε τον Γουίλ στο Μπάρνσντεϊλ.

- Το κεφάλι του δύστυχου ιερωμένου θα πρέπει να 'ναι λίγο βαρύ, αποκρίθηκε ο Τρανός. Αν και μπορούμε να πού­με ότι η εξοχότητά του είναι συνηθισμένη στις κρασοκατα­νύξεις.

- Πολύ σωστή παρατήρηση, φίλε μου, συμφώνησε ο Ζα-νούλης· ο σεβασμιότατος του Χέρφορντ έχει την ικανότητα να πίνει πολύ, χωρίς ωστόσο να χάνει τα λογικά του.

- Ε δ ώ που τα λέμε, ο Ρομπέν τον ρεζίλεψε, παρατήρησε ο Τρανός. Έ τ σ ι κάνει με όλους τους κληρικούς που συναντάει;

- Ναι, όταν αυτοί οι κληρικοί, σαν τον επίσκοπο του Χέρ­φορντ, κάνουν κατάχρηση της πνευματικής εξουσίας τους για να ληστεύουν τους Σάξονες. Π ο λ λ έ ς φορές, μάλιστα, ο Ρομπέν δεν περιμένει πότε θα περάσουν αυτοί οι ευσεβείς τα­ξιδιώτες από το δρόμο του, αλλά ξεστρατίζει για να βρεθεί μπροστά τους, και μάλιστα μεταμφιεσμένος.

- Πώς, δηλαδή, μεταμφιεσμένος; ρώτησε ο Τρανός. - Μα, δεν ξέρεις την περιπέτεια του Ρομπέν, τότε που με­

ταμφιέστηκε σε ζωέμπορο; - Ό χ ι , και πολύ θα 'θελα να την ακούσω, Ζανούλη.

126

- Μετά χαράς. Πριν από τέσσερα χρόνια περίπου, παρα­τηρήθηκε μεγάλη έλλε ιψη κρεάτων στην κομητεία του Νό­τιγχαμ· οι χασάπηδες κρατούσαν τόσο ψηλά τις τιμές, που μόνο οι πλούσιοι μπορούσαν να φάνε κρέας. Ο Ρομπέν των Δασών, που πάντα είναι μέσα σ' όλα, έμαθε γι ' αυτή την κα­τάσταση κι αποφάσισε να γιατρέψει τις συμφορές των δυ­στυχισμένων.

» Μ ι α μέρα που είχε παζάρι, ο Ρομπέν έστησε καρτέρι σ' ένα δρόμο μέσα στο δάσος, απ' όπου θα περνούσε ένας ζωέ­μπορας, ο κύριος προμηθευτής της πόλης του Νότιγχαμ.

» Τ ε λ ι κ ά , ο Ρομπέν είδε τον άνθρωπο του να 'ρχεται κα­βάλα σ' ένα καθαρόαιμο άτι, σπρώχνοντας μπροστά του ένα τεράστιο κοπάδι από γελάδια.

»Ο Ρομπέν αγόρασε το κοπάδι, το άλογο, τη φορεσιά του ζωέμπορα και τη σιωπή του - και για να σιγουρευτεί, μας άφησε τον έμπορα να τον προσέχουμε εμείς, μέχρι να επι­στρέψει εκείνος στο δάσος. Ο Ρομπέν, που ήθελε να πουλή­σει τα ζωντανά πολύ φτηνά, σκέφτηκε πως αν δεν εξασφά­λιζε μια προστασία, του βοηθού σερίφη, λόγου χάρη, οι χα­σάπηδες θα μπορούσαν να συμφωνήσουν μεταξύ τους για να εκμηδενίσουν τις καλές του προθέσεις απέναντι στους φτω­χούς. Ο βοηθός σερίφης διαφέντευε ένα μεγάλο πανδοχείο, όπου συγκεντρώνονταν όλοι οι έμποροι της περιοχής, όταν έρχονταν στο Νότιγχαμ. Ο Ρομπέν το ήξερε αυτό και, για ν' αποφύγει κάθε σύγκρουση με τους «συναδέλφους του», οδήγησε τα γελάδια του στην πλατεία της αγοράς, διάλεξε ανάμεσα τους το πιο παχύ και το πήγε στο πανδοχείο του βοηθού σερίφη. Εκείνος στεκόταν μπροστά στην πόρτα του κι όταν αντίκρισε το μοσχάρι που του είχε φέρει ο Ρομπέν, γούρλωσε τα μάτια. Ο φίλος μας, παριστάνοντας τον γοη­τευμένο από την υστερόβουλη, ίσως, υποδοχή του σερίφη, του είπε πως είχε το καλύτερο κοπάδι στην αγορά κι ότι θα ήταν πολύ ευτυχισμένος αν δεχόταν να κρατήσει το μοσχά-

127

ρι. Ο βοηθός σερίφης τον ευχαρίστησε ταπεινά για το τόσο ακριβό δώρο που του έκανε.

»- Άρχοντα σερίφη, του είπε ο Ρομπέν, είμαι ξένος, δεν ξέρω τις συνήθειες της περιοχής σας και φοβάμαι μήπως τσακωθώ με τους συναδέλφους μου. Θα σου ήμουν, λοιπόν, υπόχρεος αν προστάτευες έναν άνθρωπο ο οποίος, το μόνο που θέλε ι είναι να μη σου δημιουργήσει προβλήματα.

»0 σερίφης ορκίστηκε αμέσως (η ευγνωμοσύνη του εκεί­νη τη στ ιγμή ήταν όση και το πάχος του μοσχαριού) ότι θα πρόσταζε να κρεμάσουν όποιον τολμούσε να πειράξει τον φί­λο μας· δήλωσε, ακόμα, πως ο Ρομπέν ήταν ένα ευγενικό παλικάρι και ο καλύτερος ζωέμπορας που είχε φανεί ποτέ στα μέρη τους. Ήσυχος από αυτή την πλευρά, ο Ρομπέν γύ­ρισε στην πλατεία της αγοράς όπου, σε λίγο, άρχισε να κα­ταφθάνει η φτωχολογιά, ρωτώντας πόσο κόστιζε το κρέας· δυστυχώς, όμως, η τ ιμή ήταν πολύ υψηλή για το φτωχό τους βαλάντιο. Όταν διαμορφώθηκαν οι τελικές τιμές, ο Ρο­μπέν πρόσφερε για μία πένα όσο κρέας έδιναν οι άλλοι για τρεις πένες. Τα νέα γι ' αυτή την καταπληκτ ική τ ιμή απλώ­θηκαν αστραπιαία σ' όλη την πόλη, και οι φτωχοί άρχισαν να φτάνουν τρέχοντας, απ' όλες τις γειτονιές. Μετά από λί­γο, ο Ρομπέν άρχισε να δίνει για μία πένα όσο κρέας έδιναν οι συνάδελφοι του για πέντε. Γρήγορα μαθεύτηκε σ' όλη την αγορά, ότι ο Ρομπέν πουλούσε μόνο στους φτωχούς. Οι συ­νάδελφοι του, που δεν είχαν καμιά διάθεση ν' ακολουθήσουν το παράδειγμα του, τον θεώρησαν σπάταλο που, σε μια κρί­ση τρελής γενναιοδωρίας, «χάριζε» τα καλύτερα αγαθά του. Κατά το μεσημέρι, οι χασάπηδες συγκεντρώθηκαν και συμφώνησαν ότι έπρεπε να γνωριστούν με τον νεοφερμένο. Ένας απ' αυτούς πλησίασε τον Ρομπέν και του είπε:

»- Α γ α π η τ έ φίλε και αδερφέ, η συμπεριφορά σου μου φαίνεται κομματάκι παράξενη· γιατί, χωρίς να θέλω να σε προσβάλω, χαλάς το επάγγελμα του χασάπη. Α π ' την άλ-128

λ η , όμως μια κι έχεις καλές προθέσεις, δεν μπορούμε παρά να σε συγχαρούμε και να χειροκροτήσουμε τη γενναιοδωρία σου. Οι συνάδελφοι μου είναι ενθουσιασμένοι με την καλο­σύνη της καρδιάς σου και μου ανέθεσαν να σου μεταφέρω τα συγχαρητήρια τους και να σε προσκαλέσω στο γεύμα μας.

»- Δέχομαι μ' όλη μου την καρδιά την πρόσκληση, απο­κρίθηκε χαρούμενος ο Ρομπέν, και είμαι έτοιμος να σας ακο­λουθήσω.

»- Μαζευόμαστε συνήθως στο πανδοχείο του σερίφη, κι αν δεν έχεις αντίρρηση...

»- Γιατί να 'χω αντίρρηση! τον διέκοψε ο Ρομπέν. Αντί­θετα, με μεγάλη μου χαρά θα βρεθώ παρέα μ' έναν άνθρω­πο που τον τιμάτε με την εμπιστοσύνη σας.

»- Αν είναι έτσι, φίλε μου, τότε θα τελειώσουμε πολύ όμορφα την ημέρα μας.

- Εσύ ήσουν μαζί με τον Ρομπέν; ρώτησε ο Τρανός, έκ­πληκτος με τις λεπτομέρειες που τους περιέγραφε ο Ζα­νούλης.

- Εννοείται. Λες ν' άφηνα τον Ρομπέν μόνο του, τη στιγ­μή που κινδύνευε να τον αναγνωρίσουν; Με είχε διατάξει να μείνω παράμερα, εγώ όμως δεν τον άκουσα και στεκόμουν σχεδόν δίπλα του. Ξαφνικά με πήρε είδηση, μ' έπιασε απ' το χέρι και με κατσάδιασε για την ανυπακοή μου. Του εξήγη­σα χαμηλόφωνα τους λόγους που μ' έκαναν να παρακούσω τις διαταγές του. Ηρέμησε αμέσως και κοιτάζοντας με, χα­μογελώντας με το γνωστό του τρυφερό χαμόγελο, είπε: «Ανακατέψου στο πλήθος, αγαπητέ μου Ζανούλη, και φρό­ντισε για την ασφάλεια σου, όπως φροντίζεις για τη δική μου. Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου, αν σου συμβεί κάποιο κακό». Υπάκουσα στον Ρομπέν και χάθηκα μέσα στο πλήθος. Όταν ο Ρομπέν, μαζί με τους εύθυμους χασά­πηδες, κίνησε για το πανδοχείο του σερίφη, τον ακολούθη­σα και μπήκα μαζί του στην τραπεζαρία. Παράγγειλα ένα

129

καλό γεύμα και κάθισα μπροστά σ' ένα παράθυρο. Εκε ίνη την ημέρα, ο Ρομπέν είχε μεγάλα κέφια· κάθισε στο τραπέ­ζι μαζί με τους συναδέλφους του και, λίγο πριν τελειώσουν, παράγγειλε το καλύτερο κρασί της κάβας, δηλώνοντας ότι κερνούσε εκείνος. Όπως καταλαβαίνετε, δέχτηκαν με χειρο­κροτήματα τη γενναιόδωρη προσφορά του και το κρασί κυ­κλοφόρησε σε όλες τις γωνιές της αίθουσας - ακόμα κι εγώ πήρα το μερίδιο μου. Τη στ ιγμή που το κέφι των συνδαιτυ-μόνων είχε φτάσει στο αποκορύφωμα, παρουσιάστηκε στο κατώφλι της πόρτας ο σερίφης. Ο Ρομπέν τον κάλεσε να καθίσει, κι εκείνος δέχτηκε. Κάποια στιγμή, σκέφτηκε πως ο Ρομπέν ήταν το κεντρικό πρόσωπο της γιορτής, και τον ρώτησε πώς πήγε.

»- Α, ο φίλος μας είναι σαΐνι σωστό! φώναξε ένας από τους χασάπηδες. Ικανός, μυαλωμένος, καλό παιδί.

»Λ ίγα λεπτά αργότερα, το βλέμμα του σεφίφη έπεσε πά­νω μου. Βλέποντας πως ήμουν ο μόνος ξεμέθυστος εκεί μέ­σα, σηκώθηκε κι ήρθε κοντά μου.

»- Αυτό το παλικάρι, μου είπε δείχνοντας τον Ρομπέν με το βλέμμα, πρέπει να είναι πολύ σπάταλος· πούλησε φαίνε­ται τα χωράφια και το σπίτι ή τον πύργο του, κι ήρθε τώρα εδώ να ξοδέψει σαν τρελός τα λεφτά του.

»- Ίσως, αποκρίθηκα αδιάφορα. »- Θα πρέπει να 'χει κι ά λ λ η περιουσία, ε; συνέχισε ο σε­

ρίφης. »- Μ ά λ λ ο ν έτσι θα είναι, κύριε. »- Πιστεύετε ότι μπορεί να πουλήσει φτηνά όσα ζώα του

έχουν μείνει; »- Δεν ξέρω· υπάρχει όμως ένας απλός τρόπος να το μά­

θετε. »- Ποιος; ρώτησε χαζά ο σερίφης. »- Για όνομα του Θεού! Να ρωτήσετε τον ίδιο! » - Δίκιο έχεις, ξένε.

130

»Ο σερίφης σηκώθηκε, πλησίασε ξανά τον Ρομπέν κι αφού τον καλόπιασε, παινεύοντας τον για την απλοχεριά του, τον συγχάρηκε για τον αξιέπαινο τρόπο που χρησιμο­ποιούσε την περιουσία του.

»- Νεαρέ μου φίλε, πρόσθεσε ο σερίφης, μήπως σου μέ­νουν τίποτα γελάδια ακόμα για πούλημα; Θα σου βρω εγώ αγοραστή· κι αν θες να ξέρεις, κάνω αυτή την εξυπηρέτηση, γιατί, μ' όλο το θάρρος, ένας άντρας της δικής σου σειράς και με το δικό σου παρουσιαστικό, δεν μπορεί να καταγίνε­ται με το εμπόριο.

»Ο Ρομπέν μυρίστηκε αμέσως τα πραγματικά κίνητρα αυ­τού του πονηρού συλλογισμού· γέλασε κι αποκρίθηκε στον εξυπηρετικό σερίφη πως είχε ακόμα χίλια γελάδια, που θα τα ξεφορτωνόταν ευχαρίστως για πεντακόσια χρυσά σκούδα.

»— Ε γ ώ σου προσφέρω τριακόσια, είπε ο σερίφης. »— Ναι, αλλά με τις τωρινές τιμές, του αντιγύρισε ο Ρο­

μπέν, τα ζωντανά μου αξίζουν δύο σκούδα το κεφάλι. »— Αν μου πουλήσεις όλο μαζί το κοπάδι, θα σου δώσω

τριακόσια σκούδα. Κι αν θες τη γνώμη μου, ευγενικέ μου άρ­χοντα, τριακόσια χρυσά σκούδα στο πουγκί, είναι πολύ κα­λύτερα από χίλια γελάδια στα λιβάδια. Αποφάσισε, λοιπόν· σύμφωνοι για τριακόσια χρυσά σκούδα;

»- Είναι πολύ χαμηλή τ ιμή, απάντησε ο Ρομπέν, ρίχνο­ντας μου μια φευγαλέα ματιά.

»- Μια φιλελεύθερη καρδιά σαν τη δική σου, άρχοντα μου, συνέχισε ο σερίφης προσπαθώντας να τον καλοπιάσει, δεν είναι δυνατόν να παζαρεύει για λ ίγα σκούδα. Έ λ α , η συμφωνία μας έκλεισε. Κ ό λ λ α το! Πού είναι τα ζώα; Θ έ λ ω να τα δω όλα μαζί.

»- Ό λ α μαζί! επανέλαβε ο Ρομπέν, γελώντας με την ιδέα που του είχε έρθει στο μυαλό.

»- Βεβαίως, νεαρέ μου φίλε, κι αν η περιοχή όπου βρί­σκεται αυτό το υπέροχο κοπάδι δεν είναι μακριά από 'δώ,

131

μπορούμε να πάμε με τ' άλογα μας και να κλείσουμε τη συμφωνία επιτόπου. Πάω να φέρω τα χρήματα κι αν είσαι λογικός, η υπόθεση θα 'χει τελειώσει πριν κιόλας επιστρέ­ψουμε στο Νότιγχαμ.

»- Ένα μ ίλ ι περίπου από την πόλη έχω πολλά στρέμ­ματα γης, είπε ο Ρομπέν. Ε κ ε ί είναι συναγμένα τα ζωντανά μου και θα μπορείς να τα δεις με όλη σου την άνεση.

»- Ένα μ ίλ ι από το Νότιγχαμ, είπε σκεφτικός ο σερίφης, πολλά στρέμματα γης... Ξέρω καλά την περιοχή, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πού βρίσκονται τα κτήματα σου.

»- Μ ί λ α πιο σιγά, ψιθύρισε ο Ρομπέν σκύβοντας προς τον σερίφη· για προσωπικούς λόγους, δεν θέλω να φανερώ­σω τ' όνομα και τους τίτλους μου. Μια λέξη για το ακριβές σημείο που βρίσκονται τα ζωντανά μου, μπορεί να μου προ­καλέσει μ ε γ ά λ η ζημιά. Καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;

»— Πάρα πολύ καλά, νεαρέ μου φίλε, απάντησε ο σερί­φης, κλείνοντας πονηρά το μάτι. Να φοβάσαι τους φίλους σου, να τρέμεις τους συγγενείς σου... καταλαβαίνω, κατα­λαβαίνω.

»— Είσαι πολύ έξυπνος, σερίφη, συνέχισε ο Ρομπέν με μυ­στηριώδες ύφος, κι αρχίζω να πιστεύω ότι θα τα πάμε μια χαρά οι δυο μας. Ωραία, λοιπόν! Αν θέλεις, μπορούμε να φύ­γουμε στα κρυφά, τώρα που δεν μας βλέπουν οι χασάπηδες. Είσαι έτοιμος να μ' ακολουθήσεις;

»- Μα, βέβαια! Εσένα περιμένω τόση ώρα. Θα πω να σε-λώσουν γρήγορα τ' άλογα μας.

»- Πήγαινε, έρχομαι κι εγώ αμέσως. »Ο σερίφης βγήκε από την αίθουσα κι εγώ, με διαταγή

του Ρομπέν, έτρεξα να συναντήσω τους εύθυμους συντρό­φους μας, που για περίπτωση ανάγκης, είχα φροντίσει να τους τοποθετήσω σε απόσταση αναπνοής, και τους ενημέ­ρωσα για τον ερχομό του σερίφη. Λίγα λεπτά αφότου έφυγα εγώ, ο σερίφης ανέβασε τον Ρομπέν στο ιδιαίτερο δώμα του, 132

τον σύστησε στη γυναίκα του, μια νέα κι όμορφη κοπελούδα καμιά εικοσαριά χρονών, και τον παρακάλεσε να καθίσει μαζί της για να πάει εκείνος να φέρει τα λεφτά. Μόλις επέ­στρεψε ο σερίφης στο δώμα όπου είχε αφήσει τον Ρομπέν με τη γυναίκα, βρήκε τον αρχηγό μας στα πόδια της κυράς του. Α υ τ ή η εικόνα εκνεύρισε τον καχύποπτο σύζυγο· η ελπίδα του, όμως, να πιάσει κορόιδο τον Ρομπέν, του 'δωσε τη δύ­ναμη να δαμάσει το θυμό του. Δάγκωσε τα χείλια του και είπε στον Ρομπέν:

»— Είμαι έτοιμος να σ' ακολουθήσω, άρχοντα μου. »Ο Ρομπέν έστειλε ένα φιλί στην ομορφονιά και, μπρο­

στά στον εξοργισμένο σύζυγο, της είπε ότι θα επέστρεφε πολύ σύντομα. Λίγο μετά, ο σερίφης και ο Ρομπέν βγήκαν από το Νότιγχαμ καβάλα στ' άλογα τους. Μέσα από τα πιο έρημα μονοπάτια του δάσους, ο Ρομπέν οδήγησε τον σε­ρίφη στο σταυροδρόμι όπου θα τους περιμέναμε εμείς.

»— Ορίστε, είπε ο Ρομπέν, απλώνοντας το μπράτσο του προς την πανέμορφη περιοχή του γέρικου Σέργουντ, ένα μέ­ρος από τα κτήματα μου.

»- Αυτό είναι τελείως παράλογο και κάνεις λάθος, απο­κρίθηκε ο σερίφης, που πίστευε ότι τον κορόιδευαν. Αυτό το δάσος, και ό,τι περιέχει, ανήκει στον βασιλιά.

»— Μπορεί, είπε ο Ρομπέν. Αφού όμως το πήρα εγώ, τώ­ρα είναι όλα δικά μου.

»- Μα τι 'ναι αυτά που λες; Δ ικά σου; »- Σίγουρα· και σε λίγο θα μάθεις με ποιον τρόπο. »— Βρισκόμαστε σ' ένα ερημικό κι επικίνδυνο σημείο, είπε

ο σερίφης. Το δάσος είναι γεμάτο από ληστές.. . ο Θεός να μας φυλάει από τον Ρομπέν των Δασών. Έ τ σ ι και πέσουμε στα χέρια του, θα μας πάρει ό,τι έχουμε και δεν έχουμε.

»- Θα δούμε τι θα κάνει, αποκρίθηκε ο Ρομπέν γελώ­ντας. Στοιχηματίζω χίλ ια προς ένα ότι δεν θ' αργήσει να εμ­φανιστεί μπροστά μας.

133

»Ο σερίφης έγινε κατακίτρινος κι άρχισε να κοιτάζει τρο­μοκρατημένος γύρω του, στην πυκνή βλάστηση.

»— Θα προτιμούσα, είπε, να βρίσκονταν τα κτήματα σου σε κάποιο λιγότερο επικίνδυνο σημείο. Αν με είχες προειδοποιή­σει ότι θα 'ρχόμαστε εδώ, σίγουρα δεν θα σ' ακολουθούσα.

»- Μα, σε διαβεβαιώνω, αγαπητέ μου κύριε, ότι βρισκό­μαστε στα κτήματα μου.

»- Τι θέλεις να πεις; Για ποια κτήματα μου μιλάς; ρώ­τησε ο σερίφης με αγωνία.

»— Μα, θαρρώ ότι τα λόγια μου είναι ξεκάθαρα, του απά­ντησε ο Ρομπέν. Σου δείχνω αυτά τα ξέφωτα, αυτές τις απλάδες, αυτά τα σταυροδρόμια και σου λέω: «Ορίστε η ιδιοκτησία μου». Εσύ, όταν μιλάς για τη γυναίκα σου, δεν λες: «Η γυναίκα μου;»

»- Ναι, ναι, φυσικά, ψέλλ ισε ο σερίφης. Και πώς λέγε­σαι, σε παρακαλώ; Βιάζομαι να γνωρίσω τ' όνομα ενός τόσο πλούσιου άρχοντα.

»- Έννοια σου, θα ικανοποιήσω γρήγορα την περιέργεια σου, του απάντησε γελώντας ο Ρομπέν.

Την ίδια στ ιγμή, ένα μεγάλο κοπάδι ζαρκάδια διέσχισε το μονοπάτι.

»- Ορίστε, ορίστε, άρχοντα, κοίταξε δεξιά σου· να μια εκατοστή από τα ζώα μου... καλοθρεμμένα κι όμορφα, δεν νομίζεις;

»Ο σερίφης έτρεμε ολόκληρος. »- Μακάρι να μην είχα έρθει εδώ, είπε, ρίχνοντας ανήσυ­

χες ματιές στο πυκνό δάσος. »- Μα γιατί; απόρησε ο Ρομπέν. Λόγω τιμής, το γέρικο

Σέργουντ είναι θαυμάσιο σπιτικό· κι έπειτα, τι φοβάσαι; Δεν είμαι μαζί σου;

»- Αυτό ακριβώς μ' ανησυχεί, άρχοντα ξένε· ομολογώ ότι εδώ και λ ίγα λεπτά, η συντροφιά σου δεν μου είναι και τόσο ευχάριστη. 134

»— Ευτυχώς που ελάχιστοι έχουν την ίδια γνώμη μ' εσέ­να, άρχοντα σερίφη, αποκρίθηκε ο Ρομπέν γελώντας. Κι αφού, για μεγάλη μου λύπη, είσαι κι εσύ ένας απ' αυτούς, δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε άλλο τη συζήτηση μας.

»Ο Ρομπέν υποκλίθηκε ειρωνικά μπροστά στον συνομι­λ η τ ή του και έφερε το βούκινο στα χ ε ί λ η του. (Ξέχασα να σας πω, φίλοι μου, ότι εμείς ακολουθούσαμε βήμα βήμα τους δυο καβαλάρηδες. Τρέξαμε, λοιπόν, με το πρώτο σάλ­πισμα). Τρομοκρατημένος ο σερίφης, λ ίγο έλειψε να πέσει από τ' άλογο του.

»— Τι επιθυμείς, ευγενικέ μου αφέντη; είπα στον Ρομπέν. Δώσε μου, σε παρακαλώ, τις διαταγές σου και θα τις εκτε­λέσω αμέσως.

- Έ τ σ ι μιλάς πάντα στον Ρομπέν, Ζανούλη; απόρησε ο Κόκκινος Γουίλ.

- Ναι, Γουίλ, γιατί είναι και καθήκον μου και ευχαρί­στηση μου, απάντησε αγαθά ο γιγαντόσωμος νεαρός.

»- Έφερα ίσαμε 'δώ τον σπουδαίο βοηθό σερίφη του Νό­τιγχαμ, αποκρίθηκε ο Ρομπέν. Η εξοχότητά του επιθυμεί να δει μερικά από τα ζωντανά μου και να μοιραστεί το δεί­πνο μου. Φρόντισε, αγαπητέ μου υπαρχηγέ, να έχει ο φιλο­ξενούμενος μας όλες τις περιποιήσεις που αρμόζουν στο με­γαλείο του αξιώματος του.

»- Θα του σερβίρουμε τα καλύτερα φαγητά, αποκρίθηκα, γιατί είμαι σίγουρος ότι θα πληρώσει πολύ γενναιόδωρα το δείπνο του.

»- Θα πληρώσω! φώναξε έκπληκτος ο σερίφης. Τι εννο­είτε;

»- Θα σου εξηγήσω σαν έρθει η ώρα, άρχοντα, του απο­κρίθηκε ο Ρομπέν. Και τώρα, επίτρεψέ μου ν' απαντήσω στην ερώτηση που μου έκανες, όταν μπήκαμε σ' αυτό το δάσος.

»- Ποια ερώτηση; μουρμούρισε ο σερίφης. »- Αν δεν κάνω λάθος, ήθελες να μάθεις τ' όνομα μου.

135

»- Αλίμονο! κλαψούρισε ο σερίφης. »- Λέγομαι Ρομπέν των Δασών, άρχοντα. »- Το κατάλαβα, είπε ο σερίφης, δείχνοντας με το βλέμ­

μα την ομάδα των εύθυμων αντρών. »- Όσο για το τι εννοούμε όταν λέμε ότι θα πληρώσεις,

μάθε ότι προσφέρουμε δωρεάν γεύματα στους φτωχούς· αποζημιωνόμαστε, όμως, για όλα μας τα έξοδα από τους καλεσμένους που κυκλοφορούν με το πουγκί γεμάτο.

»— Ποιοι είναι οι όροι σας; ρώτησε ο σερίφης με κλαψιάρι-κη φωνή.

»- Δεν βάζουμε όρους και δεν ορίζουμε τιμές· παίρνουμε, χω­ρίς να τα μετρήσουμε, όλα τα λεφτά του καλεσμένου μας. Εσύ, να πούμε, έχεις στην τσέπη σου τριακόσια χρυσά σκούδα.

»- Θεέ μου! Θεέ μου! μουρμούρισε ο σερίφης. »- Ο λογαριασμός σου, λοιπόν, θα είναι τριακόσια σκούδα. »- Τριακόσια σκούδα! »- Μάλιστα, και σε συμβουλεύω να φας και να πιεις όσο

μπορείς περισσότερο, ώστε να μην πληρώσεις για κάτι που δεν πήρες...

»Σέρβιραν ένα εξαίσιο γεύμα επάνω στο γρασίδι. Ο σερί­φης ίσα που τσίμπησε το φαγητό, ήπιε όμως πάρα πολύ. Υποθέσαμε ότι αυτή η υπερβολική δίψα οφειλόταν στην απελπισία του. Μας έδωσε τα τριακόσια χρυσά σκούδα και μόλις το τελευταίο νόμισμα χάθηκε μες στο πουγκί μου, εκδήλωσε την επιθυμία να μας αφήσει. Ο Ρομπέν είπε να φέρουν τ' άλογο του, τον βοήθησε να πεζέψει, του ευχήθη­κε καλό κατευόδιο και τον παρακάλεσε να δώσει τους χαι­ρετισμούς του στην κυρά του. Ο σερίφης δεν απάντησε διό­λου στις ευχαριστίες μας· βιαζόταν τόσο πολύ να βγει απ' το δάσος, που πρόγκησε τ' άλογο του να καλπάσει κι απο­μακρύνθηκε χωρίς να πει λέξη. Έ τ σ ι τελείωσε η περιπέ­τεια του Ρομπέν των Δασών με τους χασάπηδες του Νό­τ ιγχαμ» . 136

- Θα ήθελα πολύ, είπε ο Κόκκινος Γουίλ, να δω μια μέ­ρα αν μπορώ κι εγώ να μεταμφιεστώ. Προσπάθησες ποτέ να μασκαρευτείς, Ζανούλη;

- Ναι, για να εκτελέσω μια διαταγή του Ρομπέν. - Και πώς τα πήγες; - Αρκετά καλά για την περίσταση, απάντησε ο Ζανούλης. - Και ποια ήταν η περίσταση; ρώτησε ο Τρανός. - Ε, να, κάποιο πρωί, ο Ρομπέν ετοιμαζόταν να επισκε­

φθεί τον Ά λ μ π ε ρ τ Λίντσε ϊ και την όμορφη γυναίκα του, όταν του είπα ότι θα 'ταν επικίνδυνο να μπει ανοιχτά στην πόλη. Μετά απ' αυτό που είχε συμβεί με τον σερίφη και τα γελάδια, περιμέναμε την εκδίκηση του. Ο Ρομπέν περιγέ­λασε τους φόβους μου κι απάντησε ότι για να τους κοροϊ­δέψει καλύτερα, θα μεταμφιεζόταν σε Νορμανδό. Ντύθηκε , λοιπόν, με μια υπέροχη φορεσιά ιππότη, επισκέφτηκε τον Ά λ μ π ε ρ τ και μετά πήγε στο πανδοχείο του σερίφη. Εκε ί , ξόδεψε πολλά, συγχάρηκε τη γυναίκα του σερίφη για την ομορφιά της, συζήτησε με τον άντρα της, που τρέλανε τον αρχηγό μας στις περιποιήσεις κι έπειτα, λ ίγο πριν φύγει απ' το πανδοχείο, πήρε τον σερίφη παράμερα και του είπε γε­λώντας:

»- Χ ί λ ι α ευχαριστώ, αγαπητέ μου, για τον ευγενικό τρό­πο που φέρθηκες στον Ρομπέν των Δασών.

» Μ έ χ ρ ι να συνέλθει ο σερίφης από την κατάπληξη του, ο Ρομπέν είχε γίνει καπνός».

- Πολύ ωραία! είπε ο Γουίλιαμ. Όμως, η νέα απόδειξη της επιδεξιότητας του Ρομπέν, δεν μας λέει πώς μεταμφιέ­στηκες εσύ, Ζανούλη.

- Α, εγώ ντύθηκα ζητιάνος. - Για ποιο λόγο; - Για να υπακούσω, όπως σας είπα, σε μια διαταγή του Ρο­

μπέν. Ο Ρομπέν ήθελε να με δοκιμάσει, να δει αν μπορούσα κι εγώ να μεταμφιεστώ όπως εκείνος. Με άφησε να διαλέξω και

137

καθώς ήξερα ότι μόλις είχε πεθάνει ένας πλούσιος Νορμανδός, που τα κτήματα του βρίσκονταν έξω από το Νότιγχαμ, απο-φάσισα ν' ανακατωθώ με τους φτωχούς που θ' ακολουθούσαν την επικήδεια πομπή. Φόρεσα λοιπόν ένα παλιό καπέλο στο­λισμένο με κοχύλια, πήρα ένα τεράστιο ραβδί, ρούχα προσκυ­νητή, ένα δισάκι για τα τρόφιμα κι ένα μικρό πουγκί για τις ελεημοσύνες που θα μου έδιναν. Με τέτοια άθλια εμφάνιση έμοιαζα τόσο πολύ με πραγματικό ζητιάνο, που ακόμα και οι εύθυμοι σύντροφοι μας ήθελαν να μου δώσουν τον οβολό τους. Ένα μίλι περίπου από το κρησφύγετο μας, συνάντησα μερι­κούς ζητιάνους που πήγαιναν κι εκείνοι για τον πύργο του πε­θαμένου. Ο ένας απ' αυτούς τους κατεργάρηδες παράσταινε τον τυφλό, ο άλλος τον κουτσό· οι δυο τελευταίοι απλά φορού­σαν άθλια κουρέλια.

» « Ν α » , είπα μέσα μου, παρατηρώντας τους λοξά, «αυτοί οι λεβέντες μπορούν να μου μάθουν πολλά· θα τους πλευρί­σω και θα καμωθώ πως γράφομαι στο σχολειό τους».

»- Καλημέρα, αδέρφια μου, φώναξα ευγενικά. Ε ίμαι πολύ ευτυχισμένος που η τύχη μάς έφερε κοντά. Για πού τραβάτε;

»- Όπου μας βγάλει ο δρόμος, μου απάντησε ξερά το πα­λικάρι που είχα ρωτήσει.

» Ο ι αλλόκοτοι στρατοκόποι με κοίταξαν απ' την κορφή ως τα νύχια και πήραν μια έκφραση φοβισμένης έκπληξης.

»- Αυτός ο παλικαράς δεν μοιάζει με το καμπαναριό στο μοναστήρι του Λίντον; είπε ο ένας από τους φτωχούς πισω-πατώντας.

»- Να 'σαι σίγουρος ότι μοιάζω με κάποιον που δεν σκιά­ζεται τίποτα και κανέναν, αποκρίθηκα απειλητικά.

»- Έ λ α , τώρα, ησυχάστε! μουρμούρισε ο ένας απ' τους ζητιάνους.

»— Εντάξει , ησυχάζουμε, είπα. Μα τι υπάρχει για ροκά­νισμα στο τέλος του δρόμου, και βλέπω να ξεπετάγονται ολούθε άτομα της άγιας αδελφότητας μας, των κουρελή-138

δων; Γιατί σημαίνουν τόσο θλιβερά οι καμπάνες στο μονα­στήρι του Λίντον;

»- Γιατί μόλις τα τίναξε ένας Νορμανδός... »- Πηγαίνουμε να πάρουμε το μερτικό μας απ' αυτά που

μοιράζουν στις κηδείες σε φτωχοδιαβόλους σαν εμάς, κι αν θέλεις , μπορείς να 'ρθεις μαζί μας.

»— Αυτό θα κάνω κι ευχαριστώ για την πρόσκληση, αποκρίθηκα.

»— Βρομερέ ψηλέα, φώναξε ο πιο καρδαμωμένος απ' τους ζητιάνους, δεν θέλουμε την ηλίθια παρέα σου! Εμένα μου μοιάζεις κατεργάρης και δεν έχω καμιά όρεξη να βλέπω τα μούτρα σου. Πάρε δρόμο, και άρπα κι αυτή στην κεφάλα για να μάθεις!

» Μ ε αυτά τα λόγια ο ψηλός ζητιάνος μού έριξε μια τρο­μερή κατραπακιά στο κεφάλι.

» Α υ τ ή η ξαφνική επίθεση, μ' έκανε έξαλλο, συνέχισε ο Ζανούλης. Έπεσα επάνω στον ζητιάνο κι άρχισα να τον βα­ράω με τις γροθιές μου.

»Ο ελεεινός έφαγε τόσες πολλές, που μετά από λίγο ζή­τησε έλεος.

»- Σειρά σας τώρα, παλιόσκυλα! φώναξα απειλώντας με το κοντάρι μου τους υπόλοιπους αλήτες.

»Ε ιλ ικρ ινά, θα βάζατε τα γέλια, καλοί μου φίλοι, αν βλέπατε τον τυφλό ν' ανοίγει τα μάτια του και να παρακο­λουθεί τρομοκρατημένος τις κινήσεις μου, και τον κουτσό να τρέχει ολοταχώς προς το δάσος. Όσο για τους άλλους φωνακλάδες, που με ξεκούφαιναν με τις κραυγές τους, άρ­χισα να τους κοπανάω στους ώμους με το κοντάρι μου, τον ένα μετά τον άλλο, για να σωπάσουν. Ξαφνικά, ένα δισάκι σκίστηκε από τα χτυπήματα μου και χρυσά νομίσματα κύ­λησαν στο χώμα· ο κατεργάρης που τα κουβαλούσε έπεσε στα γόνατα μπροστά στο θησαυρό του, προσπαθώντας να τον κρύψει.

139

»— Ω, ω, φώναξα, τώρα αλλάζουν τα πράγματα, ελεεινά υποκείμενα, άθλιοι παλιοκλέφτες! Δώστε μου αμέσως όσα. λεφτά έχετε, αλλιώς θα σας κάνω κομπόστα!

» Ο ι δειλοί μού ζήτησαν έλεος για μια ακόμα φορά και καθώς είχα κουραστεί να τους δέρνω, τους έκανα τη χάρη. Όταν παράτησα τους ζητιάνους, με τις τσέπες μου γεμά­τες από τα κλοπιμαία τους, μόλις που κρατιούνταν στα πόδια τους.

»Ξαναπήρα γρήγορα, χαρούμενος με το κατόρθωμα μου, γιατί 'ναι δίκαιο να ληστεύεις τους κλέφτες, το δρόμο του δάσους.

»Ο Ρομπέν των Δασών και η εύθυμη ομάδα του έκαναν σκοποβολή με τα τόξα τους.

»- Ζανούλη, φώναξε μόλις μ' αντίκρισε, γύρισες κιόλας; Δεν άντεξες να παραστήσεις τον ζητιάνο μέχρι το τέλος;

»- Να με συμπαθάς, αγαπητέ μου Ρομπέν, αλλά έκανα το καθήκον μου κι ο έρανος μου καρποφόρησε. Φέρνω εξα­κόσια χρυσά σκούδα.

»- Εξακόσια χρυσά σκούδα! φώναξε έκπληκτος. Μήπως λήστεψες κανέναν πρίγκιπα της Εκκλησίας ;

»- Ό χ ι , αρχηγέ, συγκέντρωσα αυτό το ποσό από μια ομάδα ζητιάνων.

»Ο Ρομπέν των Δασών σοβαρεύτηκε μεμιάς. »- Εξηγήσου, Ζανούλη, μου είπε. Δεν μπορώ να πιστέ­

ψω ότι πήρες λεφτά από φτωχούς ανθρώπους. » Α φ η γ ή θ η κ α την περιπέτεια μου στον Ρομπέν, παρατη­

ρώντας ότι ζητιάνοι γεμάτοι χρυσάφι δεν μπορεί να είναι πα­ρά επαγγελματίες κλέφτες.

»Ο Ρομπέν συμφώνησε μαζί μου και το πρόσωπο του έλαμψε.

- Κ α λ ά σου πήγε εκείνη η μέρα, είπε ο Τρανός γελώ­ντας. Εξακόσια σκούδα με μια μόνο ψαριά!

140

- Το ίδιο βράδυ, συνέχισε ο Ζανούλης, μοίρασα στους φτωχούς γύρω από το Σέργουντ τη μισή λεία μου.

- Γενναίε Ζανούλη! είπε ο Γουίλ σφίγγοντας το χέρι του νεαρού άντρα.

- Γενναιόδωρε Ρομπέν, θέλεις να πεις, Γουίλιαμ. Γιατί εγώ απλώς υπάκουσα στις διαταγές του αρχηγού μου.

- Να που φτάσαμε στο Μπάρνσντεϊλ , είπε ο Τρανός. Μ ή τ ε που κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα.

- Θα το πω αυτό στην αδελφή μου, φώναξε ο Γουίλ γε­λώντας.

- Κι εγώ θα προσθέσω, αποκρίθηκε ο Τρανός, ότι δεν έπαψα στ ιγμή να την σκέφτομαι.

141

Ο Γουίλ και τ' αδέλφια του

Εφτά μέρες κύλησαν από τότε που ο Γουίλιαμ, ο Τρανός και ο Ζανούλης είχαν εγκατασταθεί στον πύργο του Μπάρν­σντεϊλ, και το χαρούμενο σπιτικό ετοιμαζόταν να γιορτάσει τους γάμους της Γουίνιφρεντ και της Μπάρμπαρα. Με τις οδηγίες του Κόκκινου Γουίλ, το πάρκο και οι κήποι του πύρ­γου μεταμορφώθηκαν σε στίβους και σε πίστες χορού. Ο ευ­γενικός νεαρός άντρας φρόντιζε προσεχτικά για την ευτυχία όλων γενικά, και του καθενός ιδιαίτερα. Ακούραστος και κε­φάτος, καταπιανόταν με τα πάντα, ενδιαφερόταν για όλα και γέμιζε το σπίτι με τη χαρά του.

Δούλευε λοιπόν σκληρά, συζητούσε, γελούσε, φώναζε τον Ρομπέν, πείραζε τον Τρανό. Ξαφνικά, μια τρελή ιδέα πέ­ρασε απ' το μυαλό του Κόκκινου Γουίλ, που ξέσπασε σε δυ­νατά γέλια.

- Τι συμβαίνει, Γουίλιαμ; ρώτησε ο Ρομπέν. - Α γ α π η τ έ μου φίλε, προσπάθησε να μαντέψεις για ποιο

λόγο γελάω έτσι· πάω στοίχημα πως δεν θα τα καταφέρεις. - Μα, για να γελάς μόνος σου, πάει να πει πως είναι κά­

τι εξαιρετικά αστείο. - Πράγματι , είναι εξαιρετικά αστείο. Γνωρίζεις τα έξι

αδέλφια μου, έτσι δεν είναι; Είναι όλοι τους ίδιοι, σχεδόν μια κοψιά: ξανθοί σαν τα στάχυα, τρυφεροί, γενναίοι και τίμιοι.

- Πού θες να καταλήξεις, Γουίλιαμ;

142

- Στο γεγονός ότι αυτά τα καλά παιδιά δεν γνωρίζουν τον έρωτα.

- Και λοιπόν; ρώτησε ο Ρομπέν χαμογελώντας. - Λοιπόν, συνέχισε ο Κόκκινος Γουίλ, μου ήρθε μια ιδέα

που θα μας κάνει όλους να χαρούμε πολύ. - Ποια ιδέα; - Όπως ξέρεις, έχω μεγάλη επιρροή στ' αδέλφια μου· θα

πάω να τους πείσω, σήμερα κιόλας, ότι πρέπει να παντρευτούν. Ο Ρομπέν έβαλε τα γέλια. - Θα τους στριμώξω σε μια γωνιά της αυλής, συνέχισε ο

Γουίλ, και θα τους πιπιλίσω το μυαλό ότι πρέπει να βρουν γυναίκα την ίδια μέρα με τον Τρανό και τον Ζανούλη.

- Δεν θα 'ναι και τόσο εύκολο αυτό, αγαπητέ μου Γουίλ, του αποκρίθηκε ο Ρομπέν. Τ' αδέλφια σου είναι από τη φύ­ση τους πολύ ήρεμα και λογικά παλικάρια για να ενθουσια­στούν με τα λόγια σου· εξάλλου, απ' όσο ξέρω, κανένας τους δεν είναι ερωτευμένος.

- Τόσο το καλύτερο, γιατί έτσι θα υποχρεωθούν να φλερ­τάρουν με τις φίλες των κοριτσιών και φυσικά το θέαμα θα εί­ναι απολαυστικό. Φαντάσου για λίγο την έκφραση του Γκρε-γκουάρ, καθώς θα προσπαθεί να ξελογιάσει μια γυναίκα. Έ λ α μαζί μου, Ρομπέν, δεν έχουμε καιρό για χάσιμο· μας μέ­νουν μόνο τρεις μέρες. Θα συγκεντρώσω τ' αδέλφια μου κι όσο μπορώ πιο σοβαρά θα τα συμβουλέψω σαν πατέρας.

- Ο γάμος είναι σοβαρή υπόθεση, Γουίλ, και δεν πρέπει να την παίρνεις στ' αστεία. Αν τελικά πείσεις τ' αδέλφια σου να παντρευτούν, κι αργότερα δυστυχήσουν επειδή απο­φάσισαν βιαστικά, δεν θα λυπηθείς που θα 'ναι δυστυχισμέ­να εξαιτίας σου;

- Μ η ν ανησυχείς, Ρομπέν. Θα βρω για τ' αδέλφια μου κορίτσια που θ' αξίζουν και τώρα και στο μέλλον την αγά­πη τους. Πρώτ' απ' όλα, γνωρίζω μια όμορφη κοπέλα που αγαπά με πάθος τον αδελφό μου, τον Χέρμπερτ.

143

- Δεν είναι αρκετό, Γουίλ. Α υ τ ή η κοπέλα, μπορεί να σταθεί πλάι στη Γουίνιφρεντ και την Μπάρμπαρα;

- Σίγουρα, και μάλιστα είμαι βέβαιος ότι θα γίνει υπέρο­χη σύζυγος.

- Ο Χέρμπερτ την γνωρίζει; - Βεβαίως! Είναι όμως αφελής και δεν φαντάζεται καν

ότι μπορεί κάποιος να ενδιαφέρεται γ ι ' αυτόν. - Και πάλι, Γουίλ, το έργο σου είναι δύσκολο, εφόσον

έχεις να παντρέψεις έξι αδελφούς. - Μην ανησυχείς, θα ψάξω και θα βρω άλλα πέντε κο­

ρίτσια. - Πάει καλά. Όταν βρεις, όμως, αυτές τις δεσποινίδες,

πιστεύεις ότι τ' αδέλφια σου θα τους ταιριάζουν; - Ούτε λόγος! Τ' αδέλφια μου είναι όλα νέα, γεροδεμέ­

να, όμορφα παλικάρια - μου μοιάζουν εξάλλου, πρόσθεσε ο Γουίλ με μια έκφραση ματαιοδοξίας. Μπορεί να μην έχουν τη δική σου γοητεία, Ρομπέν, ούτε τόσο αξιαγάπητο χαρα­κτήρα, ωστόσο, τίποτα στο παρουσιαστικό τους δεν μπορεί να ενοχλήσει μια κοπέλα φρόνιμη και λογ ική , που γυρεύει έναν καλό σύζυγο. Α, να ο Χέρμπερτ, είπε ο Γουίλ στρέ­φοντας το κεφάλι του προς τη μεριά ενός νεαρού που περ­νούσε σε μια αλέα του κήπου. Θα τον φωνάξω. Χέρμπερτ, έλα 'δώ, αγόρι μου!

- Τι θέλε ις , Γουίλ; ρώτησε ο νεαρός μόλις πλησίασε. - Θ έ λ ω να μιλήσουμε, φίλε μου. - Σ' ακούω, Γουίλ. - Αυτά που έχω να σου πω, αφορούν και τ' αδέλφια μας·

πήγαινε να τους φωνάξεις. - Τρέχω. Όση ώρα έλειψε ο Χέρμπερτ, ο Γουίλ παρέμεινε σκεφτικός. Τα αγόρια έτρεξαν κοντά του αμέσως, χαμογελαστά. - Ήρθαμε, Γουίλιαμ, είπε πρόσχαρα ο μεγαλύτερος. Τι

συμβαίνει; Γ ιατί μας φώναξες;

144

- Γ ια έναν πολύ σοβαρό λόγο, αγαπημένα μου αδέλφια. Μου επιτρέπετε να σας κάνω πρώτα μια ερώτηση;

Έγνεψαν όλοι καταφατικά. - Αγαπάτε πολύ τον πατέρα μας, έτσι δεν είναι; - Ποιος θα μπορούσε ν' αμφισβητήσει την αγάπη μας γ ι '

αυτόν; ρώτησε ο Γκρεγκουάρ. - Κανείς· απλώς, σας κάνω αυτή την ερώτηση για εισα­

γωγή. . . Αγαπάτε , λοιπόν, τον πατέρα μας, και πιστεύετε ότι ο τίμιος γέροντας φέρθηκε πάντα με αξιοπρέπεια, σαν πραγματικός Σάξονας...

- Βεβαίως, φώναξε απορημένος ο Έγκμπερτ . Για όνομα του Θεού, Γουίλ, τι σημαίνουν όλ' αυτά; Μήπως κακολό­γησε κανείς τον πατέρα μας; Δείξε μου αυτόν τον άθλιο κι αναλαμβάνω ν' αποκαταστήσω την τ ιμή των Γκάμγουελ.

- Κανείς δεν έθιξε την τ ιμή των Γκάμγουελ, αγαπητά μου αδέλφια, κι αν την είχαν λερώσει με το ψέμα, πρώτος εγώ θα 'χα ξεπλύνει την κηλίδα με το αίμα του συκοφάντη. Θ έ λ ω να σας μιλήσω για κάτι λιγότερο σοβαρό, κι ωστόσο πολύ σημαντικό — μόνο μη με διακόψετε, αν θέλετε ν' ακού­σετε πριν πέσει η νύχτα, αυτά που έχω να σας πω. Θα συμ­φωνείτε ή διαφωνείτε μαζί μου με νεύματα του κεφαλιού. Προσοχή, αρχίζω. Ο πατέρας μας υπήρξε πάντα ένας τίμιος άνθρωπος· άραγε, πρέπει αυτή η συμπεριφορά του να μας σταθεί ως οδηγός και πρότυπο;

- Ναι, έγνεψαν ταυτόχρονα έξι ξανθά κεφάλια. - Ακριβώς τον ίδιο δρόμο ακολούθησε κι η μητέρα μας,

συνέχισε ο Γουίλ. Μήπως σε όλη της τη ζωή δεν έκανε πά­ντα το καθήκον της, και δεν υπήρξε υπόδειγμα αρετής;

- Ναι, ναι. - Ο αγαπητός μας πατέρας και η τρυφερή μητέρα μας

αγαπήθηκαν, έζησαν μαζί, φρόντισαν ο ένας για την ευτυ­χία του άλλου. Αν ο πατέρας μας δεν είχε παντρευτεί, εμείς

145

δεν θα υπήρχαμε - άρα, δεν θα 'χαμε γνωρίσει τη χαρά της ζωής. Είναι ξεκάθαρο αυτό που λέω;

- Ναι, ναι. - Ε, λοιπόν, αγόρια μου, δεν πρέπει τάχα να ευγνωμο­

νούμε τον πατέρα και τη μητέρα μας που παντρεύτηκαν, που μας έφεραν στον κόσμο και που τους οφείλουμε τη ζωή μας;

- Ναι, ναι. - Πώς γίνεται, λοιπόν, να μη βλέπετε μπροστά σας αυ­

τή τη ζωγραφιά μιας τόσο μεγάλης ευτυχίας; Πώς γίνεται να είστε αχάριστοι απέναντι στη θεία Πρόνοια; Πώς γίνεται και αρνείστε να δώσετε στους γονείς μας ένα δείγμα σεβα­σμού, τρυφερότητας και ευγνωμοσύνης;

Οι νεαροί γούρλωσαν τα μάτια τους κατάπληκτοι· δεν καταλάβαιναν λέξη απ' αυτά που τους έλεγε ο αδελφός τους.

- Τι θέλεις να πεις, Γουίλιαμ; ρώτησε ο Γκρεγκουάρ. - Θ έ λ ω να πω, κύριοι, ότι πρέπει ν' ακολουθήσετε το πα­

ράδειγμα του πατέρα μας· πρέπει ν' αποδείξετε το θαυμασμό σας για τη συμπεριφορά του, που παντρεύτηκε και μας έφε­ρε στη ζωή· και για να γίνει αυτό, μόνο ένας τρόπος υπάρχει: να παντρευτείτε κι εσείς!

- Ω, Θεέ μου! φώναξαν τ' αγόρια, όχι και τόσο ευχαρι­στημένα.

- Ο γάμος είναι ευτυχία, συνέχισε ο Γουίλ. Σκεφτείτε πόση χαρά θα νιώσετε όταν θα κρατάτε στην αγκαλιά σας ένα λατρευτό πλασματάκι, ένα υπέροχο πλασματάκι που θα σας αγαπάει, θα σας σκέφτεται και που θα είστε όλη του η ζωή. Κοιτάξτε γύρω σας, κατεργάρηδες, και θα δείτε τα τρυφερά βλαστάρια του γάμου. Πρώτα τη Μοντ κι εμένα, που δίχως άλλο ζηλεύετε όταν μας βλέπετε να παίζουμε με το παιδάκι μας. Έπε ιτα, τον Ρομπέν και τη Μαριάν. Σκε­φτείτε τον Ζανούλη κι ακολουθήστε το παράδειγμα αυτού του άξιου παλικαριού. Θ έ λ ε τ ε κι άλλες αποδείξεις για την ευτυχία που χαρίζει ο Θεός στους νέους συζύγους; Επισκε-146

φτείτε τον Ά λ μ π ε ρ τ Λίντσε ϊ και την όμορφη του Γκρέις· κατεβείτε στην κοιλάδα του Μάνσφελντ και θα βρείτε τον Ά λ α ν Κλαρ και τη λαίδη Κρίσταμπελ. Είσαστε φριχτοί εγωιστές, που δεν σκεφτήκατε ποτέ ότι από σας εξαρτάται να κάνετε μια γυναίκα ευτυχισμένη. Μην κουνάτε τα κεφά­λια, δεν θα πείσετε ποτέ κανέναν ότι είσαστε καλά και με-γαλόκαρδα παιδιά. Κοκκινίζω για λογαριασμό σας με τη στεγνή ψυχή σας και θλίβομαι σαν ακούω παντού να λένε, « Ο ι γιοι του γερο-βαρόνου δεν έχουν αγνές καρδιές». Απο­φάσισα, λοιπόν, να δώσω ένα τέλος σ' αυτή την κατάσταση και θ έλω, σας προειδοποιώ, θέλω να σας παντρέψω!

Ο Γουίλ, παρά τις αντιρρήσεις ορισμένων από τ' αδέλφια του, πέτυχε το σκοπό του. Βρήκε ο καθένας τους τη δική του νύφη.

Ο σερ Γκ ι , έξυπνα προετοιμασμένος από τον Ρομπέν να δώσει τη συγκατάθεση του στους γιους του, υποδέχτηκε με μ ε γ ά λ η αγάπη τις έξι όμορφες αρραβωνιαστικιές. Οι οκτώ γάμοι έγιναν την καθορισμένη μέρα με μεγάλες τιμές, κι όλοι τους ήταν ευχαριστημένοι με το μερίδιο της ευτυχίας που τους έτυχε.

147

Οι «Χαρούμενες Καρδιές»

Ένα μήνα μετά τα γεγονότα που μόλις αφηγηθήκαμε, ο Ρομπέν των Δασών, η γυναίκα του κι ολόκληρος ο στρατός των εύθυμων αντρών, εγκαταστάθηκαν και πάλι κάτω από τα δέντρα του Σέργουντ.

Την ίδια περίπου εποχή, πολλοί Νορμανδοί -οι οποίοι πληρώνονταν απευθείας από τον βασιλιά Ερρίκο Β ' , για τις στρατιωτικές υπηρεσίες που του είχαν προσφέρει- ήρθαν να πάρουν τα κτήματα που τους παραχωρούσε ο βασιλιάς. Μ ε ­ρικοί απ' αυτούς τους Νορμανδούς αναγκάστηκαν να περά­σουν μέσα από το δάσος του Σέργουντ, κι έτσι η εύθυμη συμμορία των παρανόμων, τους ανάγκασε να πληρώσουν «διόδια». Οι νεοφερμένοι έβγαλαν κραυγές αγανάκτησης και κατάγγειλαν τα γεγονότα στις αρχές του Νότιγχαμ. Ωστόσο, κανείς δεν έλαβε στα σοβαρά υπόψη αυτές τις κα­ταγγελίες , που έκρυβαν μέσα τους και μια μ ε γ ά λ η δόση υπερβολής. Έ τ σ ι , οι σερίφηδες και οι άλλοι ισχυροί της πό­λης φρόντιζαν να κρατούν προσεχτικά τις αποστάσεις.

Πολλο ί από τους άντρες της συμμορίας του Ρομπέν συγ­γένευαν με τους κατοίκους του Νότιγχαμ οι οποίοι, όπως ήταν φυσικό, φρόντιζαν να μην πάρουν οι πολιτικές και οι στρατιωτικές αρχές αυστηρά μέτρα εναντίον των ανθρώπων του δάσους. Αυτοί οι έντιμοι πολίτες φοβούνταν πως αν διώ­χνονταν οι εύθυμοι άντρες από το καταπράσινο κρησφύγετο 148

τους, θα έφταναν μια μέρα να δουν κάποιο δικό τους παλι­κάρι κρεμασμένο στην κρεμάλα της πόλης.

Ωστόσο, έπρεπε να δείξουν σ' εκείνους που έκαναν τις κα­ταγγελίες ότι κι αυτοί αγανακτούσαν και πως ήθελαν να εί­ναι δίκαιοι απέναντι τους· γ ι ' αυτό, λοιπόν, διπλασίαζαν την αμοιβή που θα έδιναν σε όποιον κατάφερνε να συλλάβει τον Ρομπέν των Δασών. Όποιος ήθελε , έπαιρνε αμέσως την άδεια να συλλάβει τον διάσημο παράνομο. Πολλο ί δυνατοί και ψυχωμένοι άντρες είχαν προσπαθήσει, συνέβη όμως κά­τι το τελείως απρόσμενο: μπήκαν με δική τους θέληση στη συμμορία των εύθυμων ανθρώπων του δάσους.

Ένα πρωί, ο Ρομπέν, ο Τρανός και ο Κόκκινος Γουίλ περ­πατούσαν μες στο δάσος. Συζητώντας, οι τρεις φίλοι κατευθύ­νονταν προς το δρόμο του Νότιγχαμ· ξαφνικά, είδαν μια κοπέ­λα να κλαίει σπαρακτικά. Ο Ρομπέν έτρεξε αμέσως κοντά της.

- Γ ιατί κλαις, παιδί μου; τη ρώτησε στοργικά. Η κοπέλα ξέσπασε σε λυγμούς. - Θ έ λ ω να δω τον Ρομπέν των Δασών, απάντησε, κι αν

με λυπάστε λίγο, κύριε, οδηγήστε με σ' αυτόν. - Ε γ ώ είμαι ο Ρομπέν των Δασών, ομορφιά μου, την κα­

θησύχασε ο νεαρός άντρας τρυφερά. Μήπως σε πρόσβαλαν οι άντρες μου; Μήπως είναι άρρωστη η μητέρα σου; Έρχεσαι να μου ζητήσεις βοήθεια; Μίλησε , είμαι στη διάθεση σου.

- Κύριε, μ εγάλη συμφορά μάς χτύπησε· ο σερίφης του Νότιγχαμ φυλάκισε τρία από τ' αδέλφια μου, που είναι στο στρατό σας.

- Πες μου πώς λέγονται τ' αδέλφια σου, παιδί μου. - Ανταλμπέρ, Εντελμπέρ και Εντρουάν, οι χαρούμενες

καρδιές, απάντησε το κορίτσι, ανάμεσα στους λυγμούς του. Μια πονεμένη κραυγή βγήκε απ' τα χ ε ί λ η του Ρομπέν. - Οι αγαπημένοι μου σύντροφοι, είπε. Οι πιο γενναίοι, οι

πιο τολμηροί στρατιώτες μου. Πώς έπεσαν στα χέρια του σερίφη, μικρή μου φίλη; ρώτησε ο Ρομπέν.

149

- Τους έπιασε οταν πήγαν ν' απελευθερώσουν εναν νεα­ρό άντρα που τον έσερναν στη φυλακή επειδή υπερασπίστη­κε τη μητέρα του, που της είχαν επιτεθεί πολλοί στρατιώ­τες. Α υ τ ή τη στ ιγμή, άρχοντα Ρομπέν, στήνουν την αγχό­νη στην είσοδο της πόλης· εκεί θα κρεμάσουν τ' αδέλφια μου.

- Σκούπισε τα δάκρυα σου, χαριτωμένο μου παιδί, της αποκρίθηκε καλοσυνάτα ο Ρομπέν. Τ' αδέλφια σου δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν· ακόμα κι ο τελευταίος άντρας μέσα στο δάσος του Σέργουντ είναι έτοιμος να θυσιάσει τη ζωή του για να σώσει αυτούς τους τρεις γενναίους. Θα κα­τεβούμε στο Νότιγχαμ. Εσύ πήγαινε στο σπίτι σου, παρη­γόρησε με την τρυφερή φωνή σου τη θλ ιμμένη καρδιά του γέρου πατέρα σου και πες στη μητέρα σου ότι ο Ρομπέν των Δασών θα της ξαναφέρει τα παιδιά της.

- Να έχετε την ευλογία του Θεού, κύριε, μουρμούρισε το κορίτσι, χαμογελώντας μέσα απ' τα δάκρυα του. Έ χ ω ακούσει να λένε πως είσαστε πάντα έτοιμος να βοηθήσετε τους δυστυχισμένους, να προστατεύσετε τους φτωχούς. Έ λ ε ο ς , άρχοντα Ρομπέν, βιαστείτε, τα πολυαγαπημένα μου αδέλφια διατρέχουν θανάσιμο κίνδυνο.

- Έ χ ε μου εμπιστοσύνη, αγαπητό μου παιδί· θα είμαι εκεί την κ α τ ά λ λ η λ η στιγμή. Πήγαινε γρήγορα στο Νότιγ­χαμ, αλλά μην πεις τίποτα σε κανέναν για τη συνάντηση μας.

Η νεαρή κοπέλα πήρε τα χέρια του Ρομπέν και τα φίλη­σε με ευγνωμοσύνη.

- Ό λ η μου τη ζωή θα προσεύχομαι για την ευτυχία σας, κύριε, είπε συγκινημένη.

- Να έχεις την ευχή του Θεού, παιδί μου! Κ α λ ή αντά­μωση.

Το κορίτσι ξαναπήρε τρέχοντας το δρόμο για την πόλη και σε λίγο χάθηκε κάτω απ' τις σκιές των δέντρων. 150

- Επιτέλους, είπε ο Γουίλ, να μια ευκαιρία να ξεμουδιά­σουμε και να διασκεδάσουμε λίγο. Και τώρα, Ρομπέν, στις διαταγές σου.

- Βρες τον Ζανούλη, πες του να μαζέψει όσο περισσότε­ρους άντρες μπορεί και να τους οδηγήσει, χωρίς βέβαια να τους δει κανείς, στην άκρη του δάσους απέναντι από το Νό­τιγχαμ. Μετά, μόλις ακούσετε το βούκινο μου, θα τρέξετε κοντά μου με τα τόξα και τα σπαθιά σας έτοιμα.

- Τι σκέφτεσαι να κάνεις; τον ρώτησε ο Γουίλ. - Θα πάω στην πόλη, να δω μήπως υπάρχει τρόπος να

καθυστερήσω την εκτέλεση. Μην ξεχνάτε, φίλοι μου, ότι πρέπει να δράσουμε πολύ προσεχτικά, γιατί αν μάθει ο σε­ρίφης ότι ξέρω την τραγική θέση των αντρών μου, θα τους κρεμάσει μέσα στον πύργο, ώστε ν' αποκλείσει κάθε προ­σπάθεια μας να τους ελευθερώσουμε. Αυτά για τους φυ­λακισμένους. Όσο για μας, ξέρεις ότι η εξοχότητά του έχει δηλώσει πως αν πέσουμε ποτέ στα χέρια του, θα μας κρε­μάσει στην πλατεία της πόλης. Ο σερίφης συνέλαβε τόσο γρήγορα τους εύθυμους άντρες, που δεν θα πρέπει να φοβά­ται μήπως έχω μάθει τι πρόκειται να τους κάνει· άρα, για να τρομοκρατήσει τους κατοίκους του Νότ ιγχαμ, θα κρε­μάσει δημόσια τους συντρόφους μας. Πηγαίνω τρέχοντας στην πόλη· φύγε κι εσύ αμέσως να βρεις· τους άντρες σου και ακολούθησε κατά γράμμα τις εντολές μου.

Μόλ ις ο νεαρός άντρας χώρισε από τους συντρόφους του, συνάντησε έναν προσκυνητή του τάγματος των επαιτών.

- Τι νέα από την πόλη, αγαθέ γέροντα; ρώτησε ο Ρο­μπέν.

- Τα νέα από την πόλη, παλικάρι μου, απάντησε ο προ­σκυνητής, προβλέπουν κλαυθμούς και οδυρμούς. Με διατα­γή του βαρόνου Φ ι τ ζ Όλγουιν, θα κρεμάσουν τρεις από τους συντρόφους του Ρομπέν.

Μια σκέψη πέρασε αστραπιαία απ' το μυαλό του Ρομπέν.

151

- Πάτερ, είπε, είμαι παλιός δασοφύλακας και θέλω να δω την εκτέλεση αυτών των λαθροκυνηγών χωρίς να μ' αναγνωρίσει κανείς. Θέλε ις ν' αλλάξουμε ρούχα;

- Αστειεύεσαι, νεαρέ; - Ό χ ι , πάτερ· απλώς, θ έλω ν' ανταλλάξω τη φορεσιά

μου με το ράσο σου. Αν δεχτείς την πρόταση μου, θα σου δώσω τέσσερα σελίνια για να τα ξοδέψεις όπως θέλεις.

Ο γέροντας κοίταξε με περιέργεια αυτόν που του έκανε τούτη την παράξενη πρόταση.

- Εσύ φοράς όμορφα ρούχα, είπε, ενώ το ράσο μου είναι σκισμένο. Δεν πιστεύω πως θες ν' αλλάξεις την αστραφτε­ρή φορεσιά σου με άθλια κουρέλια. Είναι μεγάλο αμάρτημα να περιπαίζεις έναν γέροντα· προσβάλλεις τον Θεό και θα σε βρει μ ε γ ά λ η συμφορά.

- Πάτερ, συνέχισε ο Ρομπέν, σέβομαι τ' άσπρα σου μαλ­λιά και προσεύχομαι στην Παρθένα Μαρία να σε προστατεύ­ει. Μ' αυτό που σου ζητώ, δεν θέλω διόλου να σε περιπαίξω· μου χρειάζεται το ράσο σου για να κάνω μια καλή πράξη. Ορίστε, πρόσθεσε, προσφέροντας στον γέροντα είκοσι χρυσά νομίσματα, και η εγγύηση για να κλείσουμε τη συμφωνία μας.

Ο προσκυνητής κοίταξε τα σκούδα με λαχτάρα. - Τα νιάτα έχουν μέσα τους την τρέλα, είπε, κι αν εσύ θέ­

λεις να κάνεις του κεφαλιού σου, δεν βλέπω για ποιο λόγο να σ' εμποδίσω.

- Τώρα μίλησες σοφά, του αποκρίθηκε ο Ρομπέν. Έ λ α , γδύσου... Τα παπούτσια σου μοιάζουν καμωμένα από τα γε­γονότα, συνέχισε ο Ρομπέν γελώντας. Αν κρίνω από τ' άπειρα κομμάτια που 'χεις κομποδέσει εδώ πέρα, έχουν μα­ζεμένες επάνω τους όλες τις εποχές του χρόνου.

Ο προσκυνητής έβαλε τα γέλια. - Η φορεσιά μου μοιάζει με τη συνείδηση των Νορμαν­

δών, αποκρίθηκε. Είναι φταγμένη από κουρέλια κι από λο-

152

γιών-λογιών δοσίματα, ενώ η δική σου είναι η εικόνα της σαξονικής καρδιάς: γερή και πεντακάθαρη.

- Χρυσάφι τα λόγια σου, πάτερ, είπε ο Ρομπέν καθώς φορούσε επιδέξια τα κουρέλια του γέροντα. Κι οφείλω να σε συγχαρώ για την περιφρόνηση που σου εμπνέουν τα πλού­τη , γιατί το ράσο σου έχει μια απόλυτα χριστιανική απλό­τητα.

- Πρέπει να κρατήσω και τα όπλα σου; - Ό χ ι , όχι, πάτερ, αυτά μού χρειάζονται. Και τώρα που

μεταμφιεστήκαμε κι οι δυο, επίτρεψέ μου να σου δώσω μια συμβουλή: απομακρύνσου απ' αυτό το σημείο του δάσους και, κυρίως, για δική σου ασφάλεια, φρόντισε να μη με ακο­λουθήσεις. Φοράς τα ρούχα μου, έχεις τα λεφτά μου στην τσέπη σου, είσαι πλούσιος και καλοντυμένος, τράβα να βρεις την τύχη σου μερικά μίλια μακριά από το Νότιγχαμ.

- Σ' ευχαριστώ για τη συμβουλή, νεαρέ! Ταιριάζει από­λυτα με τις κρυφές μου πεθυμιές. Έ χ ε την ευλογία ενός γέ­ροντα κι αν αυτό που θέλεις να κάνεις είναι τίμιο, σου εύχο­μαι καλή επιτυχία.

Ο Ρομπέν αποχαιρέτησε τον προσκυνητή κι απομακρύν­θηκε βιαστικά προς την πόλη. Τη στ ιγμή που, έτσι μεταμ­φιεσμένος και με μοναδικό φανερό όπλο ένα κοντάρι από βε­λανιδιά, έφτανε στο Νότιγχαμ, έφιπποι στρατιώτες έβγαι­ναν από τον πύργο και πήγαιναν προς την άκρη της πόλης, όπου είχαν στήσει τρεις κρεμάλες.

Ξαφνικά, ένα απρόσμενο μαντάτο απλώθηκε στο π λ ή ­θος: ο δήμιος είχε αρρωστήσει, βρισκόταν στα τελευταία του και δεν ήταν σε θέση να στείλει κανέναν στον άλλο κόσμο. Με διαταγή του σερίφη, έβγαλαν μια ανακοίνωση: ζητούσαν κάποιον που, έναντι γενναίας αμοιβής θα δεχόταν να εκτε­λέσει τα καθήκοντα του δημίου.

153

Ο Ρομπέν, που βρισκόταν στις πρώτες σειρές των θεα­τών, βγήκε και στάθηκε μπροστά στον βαρόνο Φ ι τ ζ Όλγουιν.

- Ευγενικέ άρχοντα, είπε μιλώντας με τη μύτη, τι θα μου δώσεις αν δεχτώ ν' αντικαταστήσω τον εκτελεστή της ανώτατης αρχής;

Ο βαρόνος πισωπάτησε μερικά βήματα, σαν να φοβόταν μήπως τον αγγίξει.

- Θαρρώ, απάντησε ο «ευγενικός άρχοντας» παρατηρώ­ντας τον Ρομπέν από την κορυφή ως τα νύχια, πως δεν θα έλεγες όχι αν σου έδινα μερικά ρούχα. Λοιπόν, ζητιάνε, αν μας βγάλεις από τη δύσκολη θέση, θα σου δώσω έξι και­νούριες φορεσιές και επιπλέον την αμοιβή που παίρνει ο δή­μιος, δηλαδή δεκατρία σολδία.

- Και πόσα θα μου δώσεις, εκλαμπρότατε, αν κρεμάσω κι εσένα μαζί; ρώτησε ο Ρομπέν πλησιάζοντας τον βαρόνο.

- Στάσου μακριά μου, ζητιάνε, κι επανάλαβε αυτό που εί­πες, δεν το άκουσα.

- Μου πρόσφερες έξι καινούριες φορεσιές και δεκατρία σολδία, επανέλαβε ο Ρομπέν, για να κρεμάσω αυτούς τους δυστυχισμένους· ρωτάω, λοιπόν, πόσα παραπάνω θα μου έδινες αν αναλάμβανα να κρεμάσω εσένα και μια δωδεκάδα από τους Νορμανδούς σκύλους σου;

- Αναιδέστατε ζητιάνε! Τι σημαίνει αυτό; φώναξε ο βα­ρόνος, κατάπληκτος με το θράσος του προσκυνητή. Ξέρεις σε ποιον μιλάς; Α θ λ ι ε δούλε, μια λέξη να πεις ακόμα και θα είσαι το τέταρτο πουλί που θα κρεμαστεί σ' αυτή την κρε­μάλα.

- Άραγε παρατήρησες, άρχοντα μου, συνέχισε απτόητος ο Ρομπέν, ότι είμαι ένας φτωχός άνθρωπος, ελεεινά ντυμέ­νος;

- Ναι, πράγματι, πολύ ελεεινά ντυμένος, συμφώνησε ο βαρόνος κάνοντας ένα μορφασμό αηδίας.

154

- Ε, λοιπόν, του είπε ο ήρωας μας, μάθε πως αυτή η εξωτερική φτώχεια κρύβει μια μεγάλη καρδιά, έναν πολύ λεπτό χαρακτήρα. Ε ίμαι πολύ ευαίσθητος στις βρισιές και με πειράζουν η περιφρόνηση και η προσβολή, τουλάχιστον όσο κι εσένα, ευγενικέ βαρόνε. Δέχτηκες χωρίς τον παραμι­κρό ενδοιασμό τις υπηρεσίες μου, κι ωστόσο με προσβάλλεις για τη μ ε γ ά λ η φτώχεια μου.

- Πάψε, πολυλογά ζητιάνε. Πώς τολμάς να συγκρίνεις τον εαυτό σου μ' εμένα, μ' εμένα, τον λόρδο Φ ιτζ Όλγουιν; Άντε , είσαι τρελός!

- Ε ίμαι ένας φτωχός, είπε ο Ρομπέν. Ένας φτωχός και δυστυχισμένος.

- Άκου, δεν ήρθα εδώ για ν' ακούσω τις ανοησίες ενός υποκειμένου σαν εσένα, συνέχισε ο βαρόνος ανυπόμονα. Αν αρνείσαι την πρόταση μου, πάρε δρόμο· αν τη δέχεσαι, φρό­ντισε να κάνεις το καθήκον σου.

- Δεν ξέρω ακριβώς σε τι μπορώ να βοηθήσω, του απο­κρίθηκε ο Ρομπέν, που προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο για να προλάβουν οι άντρες του να φτάσουν στην άκρη του δά­σους. Ποτέ δεν ήμουν δήμιος, κι ευγνωμονώ γι ' αυτό την Παρθένα Μαρία. Κατάρα σ' αυτό το αισχρό επάγγελμα και στον άθλιο που το εξασκεί!

- Φτάνει πια! Με κοροϊδεύεις, τιποτένιε; βρυχήθηκε ο βαρόνος, έξαλλος με την αναίδεια του Ρομπέν. Άκουσε με καλά: αν δεν κάνεις τη δουλειά σου αμέσως, θα πω να σε μαυρίσουν στο ξύλο. Θα καταριέσαι την ώρα και τη στ ιγμή που αποφάσισες να εμφανιστείς μπροστά μου για να πεις τις εξυπνάδες σου!

- Και τι θα καταφέρεις μ' αυτό, εκλαμπρότατε; ρώτησε ο Ρομπέν. Μήπως θα βρεις κάποιον να υπακούσει στις δια­ταγές σου; Όχ ι . Έ β γ α λ ε ς μια ανακοίνωση που την άκουσαν όλοι, κι ωστόσο, μόνο εγώ προσφέρθηκα να ικανοποιήσω την επιθυμία σου.

155

- Καταλαβαίνω πού θέλεις να καταλήξεις, άθλιε κατερ­γάρη! φώναξε έξαλλος ο βαρόνος. Θέλεις περισσότερα λεφτά για να στείλεις αυτά τα καθάρματα στον άλλο κόσμο!

Ο Ρομπέν ανασήκωσε τους ώμους. - Πες , τότε, να τους κρεμάσει όποιος αρέσει στην αφεντιά

σου, του αποκρίθηκε παριστάνοντας τον αδιάφορο. - Μα όχι, όχι, γλύκανε τη φωνή του ο βαρόνος, εσύ θα το

κάνεις. Διπλασιάζω την αμοιβή σου, αλλά αν δεν κάνεις τη δουλειά σου όπως πρέπει, θα έχω το δικαίωμα να λέω πως είσαι ο χειρότερος δήμιος του κόσμου.

- Αν ήθελα να θανατώσω αυτούς τους δυστυχισμένους, του αποκρίθηκε ο Ρομπέν, το ποσό που μου πρόσφερες θα ήταν αρκετό· αρνούμαι, όμως, να λερώσω τα χέρια μου πιά­νοντας μια κρεμάλα.

- Τι σημαίνει αυτό, άθλιε ; βρυχήθηκε ο βαρόνος. - Περίμενε, εκλαμπρότατε, θα φωνάξω κάποιους ανθρώ­

πους που μόλις τους διατάξω, θα σ' απαλλάξουν για πάντα απ' αυτούς τους φριχτούς εγκληματίες .

Με αυτά τα λόγια, ο Ρομπέν σάλπισε στο βούκινο του έναν χαρούμενο σκοπό κι έπιασε με τα δυο του χέρια τον τρο­μοκρατημένο βαρόνο.

- Εκλαμπρότατε, του είπε, η ζωή σου κρέμεται από μια κλωστή· αν κουνηθείς, θα καρφώσω το μαχαίρι μου στην καρδιά σου. Πες στους φρουρούς σου να μην πλησιάσουν, πρόσθεσε ο Ρομπέν, κραδαίνοντας πάνω απ' το κεφάλι του γέροντα ένα τεράστιο κυνηγετικό μαχαίρι.

- Στρατιώτες, μείνετε στις θέσεις σας! φώναξε ο βαρόνος με στεντόρεια φωνή.

Ο ήλιος έπεφτε επάνω στην αστραφτερή λάμα του μα­χαιριού και η αντανάκλαση τύφλωνε τον γέρο άρχοντα· έτσι, δεν προσπάθησε ν' αντισταθεί, αλλά υποτάχτηκε κλαψου-ρίζοντας.

156

- Τι θέλεις από μένα, ευγενικέ προσκυνητή; ψέλλισε ο βαρόνος, προσπαθώντας να τρυφερέψει τη φωνή του.

- Τη ζωή των τριών αντρών που θέλεις να κρεμάσεις, άρ­χοντα μου, του απάντησε ο Ρομπέν των Δασών.

- Δεν μπορώ να σου κάνω αυτή τη χάρη, αγαπητέ μου, αποκρίθηκε ο γέροντας. Αυτοί οι δυστυχισμένοι σκότωσαν ζαρκάδια που ανήκουν στον βασιλιά και το παράνομο κυνή­γι τιμωρείται με θάνατο. Ό λ ο το Νότιγχαμ ξέρει το έ γ κ λ η ­μα τους και την καταδίκη τους· αν, λοιπόν, κάνω αυτό που μου ζητάς, θα το μάθει ο βασιλιάς και θα με κατηγορήσει για ασυγχώρητη υποχωρητικότητα.

Εκε ίνη τη στ ιγμή έγινε μια αναταραχή μέσα στο πλήθος και πολλά βέλη πέρασαν σφυρίζοντας πάνω απ' τα κεφάλια του κόσμου.

Ο Ρομπέν, που κατάλαβε ότι είχαν έρθει οι άντρες του, έβγαλε μια κραυγή.

- Α! Ώστε είσαι ο Ρομπέν των Δασών! φώναξε ο βαρόνος με κλαψιάρικη φωνή.

- Μάλιστα, άρχοντα μου, αποκρίθηκε ο ήρωας μας, εί­μαι ο Ρομπέν των Δασών!

Προστατευμένοι από τους κατοίκους της πόλης, οι εύθυ­μοι άντρες ξεφύτρωσαν απ' όλες τις μεριές. Μόλις απελευ­θέρωσαν τους μελλοθάνατους, ο βαρόνος Φ ι τ ζ Όλγουιν κα­τάλαβε πως ο μοναδικός τρόπος να βγει σώος και αβλαβής απ' αυτή την τόσο δύσκολη κατάσταση ήταν να φιλιώσει με τον Ρομπέν των Δασών.

- Πάρε γρήγορα τους κατάδικους, του είπε. Οι στρατιώ­τες μου είναι νευριασμένοι από την τελευταία ήττα τους και μπορεί ν' αντιδράσουν.

- Το λες αυτό επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, του αντιγύρισε γελώντας ο Ρομπέν των Δασών. Δεν φοβάμαι τους στρατιώτες σου· οι άντρες μου είναι ανίκητοι.

157

Ο Ρομπέν χαιρέτησε ειρωνικά τον γέροντα, του γύρισε την πλάτη και πρόσταξε τους άντρες του να πάρουν το δρό­μο για το δάσος.

Το κατακίτρινο πρόσωπο του βαρόνου έδειχνε ταυτόχρο­να ανήμπορη λύσσα και τρόμο· συγκέντρωσε τους στρατιώ­τες του, ανέβηκε στ' άλογο του κι απομακρύνθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Οι κάτοικοι του Νότιγχαμ, που δεν έβλεπαν τη λαθρο-θηρία σαν αξιόποινη πράξη, περιτριγύρισαν τις «χαρούμενες καρδιές» ζητωκραυγάζοντας ευχαριστημένοι.

Οι προεστοί της πόλης, ήσυχοι μετά τη φυγή του βαρό­νου, είπαν στον Ρομπέν των Δασών πόσο πολύ τον συμπα­θούσαν, ενώ οι γονείς των νεαρών μελλοθάνατων φιλούσαν τα γόνατα του λυτρωτή των γιων τους.

Οι ταπεινές και ειλικρινείς ευχαριστίες εκείνων των φτω­χών ανθρώπων, άγγιξαν την καρδιά του Ρομπέν περισσότε­ρο απ' ό,τι θα είχαν πετύχει όμορφα λόγια ειπωμένα από το στόμα του πλουσιότερου άρχοντα...

158

Ο σερ Ρίτσαρντ πληρώνει το χρέος του

Ένας ολόκληρος χρόνος κύλησε από την ημέρα που ο Ρο­μπέν είχε βοηθήσει τόσο γενναιόδωρα τον σερ Ρίτσαρντ της Κοιλάδας, και εδώ και μερικές εβδομάδες οι εύθυμοι άντρες εί­χαν φωλιάσει και πάλι στο δάσος του Μπάρνσντεϊλ.

Το πρωί της ημέρας που είχαν ορίσει για την επίσκεψη του ιππότη, ο Ρομπέν ετοιμάστηκε να τον υποδεχτεί· όμως, η ώρα της συνάντησης πέρασε, και ο σερ Ρίτσαρντ δεν έλε­γε να φανεί.

- Δεν πρόκειται να 'ρθει, άδικα περιμένουμε, είπε ο Κόκ­κινος Γουίλ που καθόταν μαζί με τον Ζανούλη και τον Ρο­μπέν των Δασών στη σκιά ενός δέντρου και κοιτούσε ανυ­πόμονα το δρόμο που ξετυλιγόταν μπροστά τους.

- Η αχαριστία του σερ Ρίτσαρντ να μας γίνει μάθημα, αποκρίθηκε ο Ρομπέν. Να μάθουμε να μη βασιζόμαστε στις υποσχέσεις των ανθρώπων... ωστόσο, για χάρη του ανθρώ­πινου γένους, δεν θα 'θελα ν' αποδειχτεί λαθεμένη η εκτί­μηση μου για τον σερ Ρίτσαρντ, γιατί, μέχρι που τον συνά­ντησα, δεν είχα ξαναδεί πιο τίμιο κι ειλικρινό πρόσωπο. Ομολογώ ότι αν ο οφειλέτης μου αθετήσει το λόγο του, δεν θα ξέρω πια πώς ν' αναγνωρίζω έναν τίμιο άνθρωπο.

- Ε γ ώ είμαι σίγουρος ότι ο καλός ιππότης θα 'ρθει, είπε ο Ζανούλης. Ο ήλιος δεν βασίλεψε ακόμα πίσω από τα δέ­ντρα και σε μια ώρα ο σερ Ρίτσαρντ θα είναι εδώ.

159

- Με την ευχή του Θεού, αγαπητέ μου Ζανούλη, απο­κρίθηκε ο Ρομπέν των Δασών, και θέλω να ελπίζω μαζί με εσένα ότι ένας Σάξονας τηρεί πάντα το λόγο του. Θα μείνω σ' αυτή τη θέση μέχρι να φανούν τα πρώτα αστέρια, κι αν δεν έρθει ο ιππότης, θα τον θρηνήσω σαν ένα χαμένο φίλο. Πάρ­τε τα όπλα σας, λεβέντες μου, φωνάξτε τον Τρανό και τρα­βάτε κι οι τρεις κατά το μονοπάτι που βγάζει στο μοναστήρι της Παρθένας Μαρίας. Μπορεί ν' ανταμώσετε κάπου τον σερ Ρίτσαρντ - ή, αντί γι ' αυτόν τον αχάριστο, κάποιον πλού­σιο Νορμανδό, ή έστω έναν πεινασμένο φτωχοδιάβολο. Θέ­λω απόψε να δω ένα άγνωστο πρόσωπο... πηγαίνετε να ψά­ξετε και φέρτε μου όποιον καλεσμένο βρείτε.

- Περίεργος τρόπος παρηγοριάς, αγαπητέ μου Ρομπέν, είπε ο Κόκκινος Γουίλ γελώντας. Ας γίνει όμως το θέλη­μα σου. Θα ψάξουμε να σου βρούμε κάτι να διασκεδάσεις.

Πριν προλάβει ο Γουίλ ν' αποσώσει τα λόγια του, η απρό­σμενη εμφάνιση μιας μ ε γ ά λ η ς ομάδας καβαλάρηδων -στρατιά ολάκερη, σε σύγκριση με τους λιγοστούς ανθρώ­πους του δάσους που, τον περισσότερο καιρό, ήταν σκορπι­σμένοι σε κάθε γωνιά του- ανησύχησε κάπως τον Ρομπέν, που δεν άρχιζε εχθροπραξίες πριν σιγουρευτεί ότι μπορούσε να νικήσει.

Οι καβαλάρηδες διέσχισαν γρήγορα το ξέφωτο· μόλις έφτασαν σε απόσταση βέλους από το σημείο όπου στεκόταν ο Ρομπέν, εκείνος που φαινόταν για αρχηγός τους, όρμησε με τ' άλογο του προς το μέρος του νεαρού αρχηγού.

- Ο σερ Ρίτσαρντ είναι! φώναξε ο Ζανούλης με χαρούμε­νη φωνή αφού πρόσεξε τον ορμητικό καβαλάρη.

- Α γ ί α Μητέρα, σ' ευχαριστώ! φώναξε ο Ρομπέν και μ' ένα σάλτο βρέθηκε ορθός. Ένας Σάξονας δεν αθέτησε το λόγο του!

Ο σερ Ρίτσαρντ ξεπέζεψε γρήγορα, έτρεξε ίσια πάνω στον Ρομπέν και ρίχτηκε στην αγκαλιά του. 160

- Να έχεις την ευλογία του Θεού, Ρομπέν των Δασών, είπε καθώς φιλούσε πατρικά τον νεαρό άντρα. Ο Θεός να σου δίνει χαρά και υγεία μέχρι την τελευταία ημέρα της ζω­ής σου!

- Καλωσόρισες στο πράσινο δάσος, ευγενικέ ιππότη, αποκρίθηκε ο Ρομπέν συγκινημένος. Ε ίμα ι πολύ χαρούμε­νος που βλέπω ότι κράτησες την υπόσχεση σου κι έχεις στην καρδιά σου αγαθά συναισθήματα για έναν αφοσιωμένο υπηρέτη.

- Θα ερχόμουν ακόμα και μ' άδειο πουγκί, Ρομπέν των Δασών, μόνο και μόνο για την τιμή και τη δόξα να σου σφίξω τα χέρια" πολύ περισσότερο τώρα, που με μεγάλη μου ικανο­ποίηση είμαι σε θέση να σου επιστρέψω τα χρήματα που μου δάνεισες με τόση μεγαλοψυχία, καλοσύνη και ευγένεια.

- Ξαναπήρες, λοιπόν, πίσω την περιουσία σου; ρώτησε ο Ρομπέν.

- Ναι, και ο Θεός να σου δώσει σε πλούτη όλη την ευ­τυχία που σου χρωστάω.

Οι καβαλάρηδες, υπέροχα ντυμένοι με τη μόδα της εποχής, που σχημάτιζαν μια αστραφτερή γραμμή γύρω από τον σερ Ρί­τσαρντ, δεν άργησαν να τραβήξουν την προσοχή του Ρομπέν.

- Δικός σου είναι αυτός ο όμορφος στρατός; ρώτησε ο νε­αρός άντρας.

- Α υ τ ή τη στ ιγμή μού ανήκει, απάντησε ο ιππότης χα­μογελώντας.

- Θαυμάζω τα ρούχα τους και το στρατιωτικό τους πα­ράστημα, συνέχισε ο Ρομπέν των Δασών πραγματικά έκ­πληκτος. Φαίνονται απόλυτα πειθαρχημένοι.

- Ναι, είναι γενναίοι, πιστοί και όλοι τους από σαξονική γενιά, τίμιοι και δοκιμασμένοι. Θα μου έκανες μεγάλη χά­ρη, αγαπητέ μου Ρομπέν, αν πρόσταζες τους άντρες σου να φιλοξενήσουν τους συντρόφους μου· έχουν κάνει πολύ δρόμο και σίγουρα χρειάζονται λ ίγες ώρες ανάπαυσης.

161

- Καιρός να μάθουν τι σημαίνει φιλοξενία στο δάσος, αποκρίθηκε αμέσως ο Ρομπέν. Εύθυμοι άντρες μου, φώναξε στα παλικάρια του που είχαν αρχίσει να προβάλλουν μέσα απ' την πυκνή βλάστηση, τούτοι οι ξένοι είναι αδέλφια μας, Σάξονες· πεινάνε και διψάνε. Δε ίξτε τους, σας παρακαλώ, πώς φερόμαστε στους φίλους που μας επισκέπτονται μέσα στο πράσινο δάσος.

Οι άνθρωποι του δάσους υπάκουσαν στις διαταγές του Ρομπέν με τόση προθυμία, που σίγουρα άφησε ικανοποιημέ­νο τον σερ Ρίτσαρντ· γιατί, πριν καθίσει παράμερα με τον οι­κοδεσπότη του, είδε το γρασίδι να γεμίζει με τρόφιμα, κανά­τες γεμάτες μπίρα και φλασκιά με καλό κρασί.

Ο Ρομπέν των Δασών, ο σερ Ρίτσαρντ, ο Ζανούλης και ο Γουίλ απόλαυσαν ένα πλούσιο γεύμα και, όταν έφτασαν στο επιδόρπιο, ο ιππότης άρχισε ν' αφηγείται τα γεγονότα που είχαν συμβεί από την ημέρα της πρώτης συνάντησης του με τον ήρωα μας.

- Δεν μπορώ να σας περιγράψω, αγαπημένοι μου φίλοι, με ποια συναισθήματα ευγνωμοσύνης και χαράς βγήκα απ' αυ­τό το δάσος, πριν από έναν ακριβώς χρόνο. Η καρδιά μου χτυ­πούσε ανάλαφρα και βιαζόμουν τόσο πολύ να δω τη γυναίκα και τα παιδιά μου, που έφτασα στον πύργο γρηγορότερα απ' όσο χρειάζεται για ν' αφηγηθώ την ιστορία μου.

»- Σωθήκαμε! φώναξα, σφίγγοντας τους όλους στην αγκαλιά μου.

»— Η γυναίκα μου ξέσπασε σε κλάματα και λ ίγο έλειψε να λιποθυμήσει, τόσο μ ε γ ά λ η ήταν η έκπληξη και η συγκί­νηση της.

»- Πώς λέγεται ο γενναιόδωρος φίλος που μας βοήθησε; ρώτησε ο Χέρμπερτ.

»- Παιδιά, απάντησα, χτύπησα όλες τις πόρτες, ζήτησα μάταια να με βοηθήσουν όλοι αυτοί που έλεγαν πως ήταν φί­λοι μας, και με λυπήθηκε μόνο ένας τελείως άγνωστος. Αυ-

162

τός ο ευεργέτης είναι ένας ευγενικός παράνομος, ο προστάτης των φτωχών, το στήριγμα των δυστυχισμένων, ο εκδικητής των καταπιεσμένων, ο Ρομπέν των Δασών.

» Τ α παιδιά μου γονάτισαν δίπλα στη μητέρα τους και, με ευλαβική φωνή, ύψωσαν προς τον Θεό τις ειλικρινείς ευ­χαριστίες και τη βαθιά τους ευγνωμοσύνη.

»Αφού έκαναν αυτό το καθήκον, ο Χέρμπερτ με παρακά­λεσε να του επιτρέψω να σε επισκεφθεί· του έδωσα όμως να κα­ταλάβει ότι κάτι τέτοιο θα σ' έφερνε μάλλον σε δύσκολη θέ­ση, γιατί δεν σου αρέσει να σου μιλάνε για τις αγαθοεργίες σου.

- Α γ α π η τ έ μου ιππότη, τον διέκοψε ο Ρομπέν, ας αφή­σουμε για λίγο αυτό το κομμάτι της ιστορίας σου και πες μας, πώς τακτοποίησες την υπόθεση σου με τον αβά της Παρθένας Μαρίας.

- Υπομονή, φίλε μου, υπομονή, είπε ο σερ Ρίτσαρντ χα­μογελώντας· δεν πρόκειται να πλέξω το εγκώμιο σου, μην ανησυχείς· ξέρω πόσο σεμνός είσαι. Ωστόσο, οφείλω να σου πω ότι και η γλυκιά Λ ί λ α με παρακάλεσε, μαζί με τον Χέρ­μπερτ, και χρειάστηκε να δείξω όλη την πατρική μου αυ­στηρότητα για να υποχωρήσουν. Υποσχέθηκα στα παιδιά μου ότι θα έχουν την ευτυχία να σε δουν στον πύργο.

- Έκανες πολύ καλά, σερ Ρίτσαρντ. Σου υπόσχομαι ότι μια απ' αυτές τις ημέρες θα έρθω να με φιλοξενήσεις, είπε ευγενικά ο Ρομπέν.

- Σ' ευχαριστώ, αγαπητέ μου φίλε. Θα μεταφέρω στη Λ ίλα και τον Χέρμπερτ την υπόσχεση σου, και η ελπίδα να σ' ευχαριστήσουν οι ίδιοι θα τους γεμίσει με ικανοποίηση.

»Όταν έφυγα λοιπόν από 'δώ, συνέχισε ο σερ Ρίτσαρντ, την ά λ λ η κιόλας μέρα, κίνησα για το μοναστήρι της Παρ­θένας Μαρίας.

» Έ μ α θ α αργότερα ότι, την ώρα ακριβώς που πήγαινα στο μοναστήρι, ο αβάς και ο πνευματικός κάθονταν στην τραπεζαρία και μιλούσαν για μένα.

163

»— Πριν από ένα χρόνο ακριβώς, έλεγε ο αβάς στον πνευ­ματικό, δάνεισα σ' έναν ιππότη, που τα κτήματα του συνο­ρεύουν με το μοναστήρι, τετρακόσια χρυσά σκούδα. Είναι υποχρεωμένος να μου επιστρέψει αυτά τα χρήματα μαζί με τους τόκους, αλλιώς, όλη του η περιουσία γίνεται δική μου. Ε γ ώ θεωρώ ότι η μέρα τελειώνει το μεσημέρι: άρα, η προ­θεσμία έληξε και από τούτη τη στ ιγμή είμαι ο απόλυτος κύ­ριος της περιουσίας του.

»— Αδελφέ μου, αποκρίθηκε ο πνευματικός αγανακτι­σμένος, είσαστε πολύ σκληρός. Κ ά θ ε δυστυχής που οφείλει να πληρώσει ένα χρέος, δικαιούται μια τελευταία προθεσμία είκοσι τεσσάρων ωρών. Θα ήταν ντροπή από μέρους σας ν' απαιτήσετε μια περιουσία στην οποία δεν έχετε ακόμα κα­νένα δικαίωμα. Αν το κάνετε αυτό, θα καταστρέψετε έναν δυστυχισμένο, παίρνοντας του όλο του το βιος, ενώ το κα­θήκον σας, ως μέλους της αγίας Εκκλησίας , σας υποχρεώ­νει να απαλύνετε όσο μπορείτε περισσότερο τη θ λ ί ψ η που βαραίνει τους ώμους των δύστυχων αδελφών μας.

»- Κράτα τις συμβουλές σου γι ' αυτούς που θέλουν να τις ακούσουν, αποκρίθηκε θυμωμένος ο αβάς. Ε γ ώ θα κάνω ό,τι νομίζω, χωρίς να λάβω υπόψη τις υποκριτικές σκέψεις σου.

»Εκε ίνη τη στιγμή μπήκε στην τραπεζαρία ο αποθηκάριος. »- Μήπως έχεις νέα από τον σερ Ρίτσαρντ της Κοιλά­

δας; τον ρώτησε ο αβάς. »— Ό χ ι , αλλά αυτό δεν μ' ενδιαφέρει διόλου. Το μόνο που

ξέρω είναι ότι τώρα πια, η περιουσία του σας ανήκει. »- Μια που είναι εδώ ο μέγας δικαστής, είπε ο αβάς, θα

τον ρωτήσω αν μπορώ ν' απαιτήσω σήμερα κιόλας τον πύρ­γο του σερ Ρίτσαρντ.

»Ο αβάς πήγε να βρει τον μεγάλο δικαστή ο οποίος, αφού ζήτησε και πήρε ένα μεγάλο ποσό, απάντησε στον καλόγερο:

»- Ο σερ Ρίτσαρντ δεν θα έρθει σήμερα· άρα, μπορείς, να υπολογίζεις ότι είσαι πια ο κύριος όλης του της περιουσίας. 164

» Α υ τ ή η άδικη απόφαση πάρθηκε τη στ ιγμή ακριβώς που χτυπούσα την πόρτα του μοναστηριού.

»Γ ια να δοκιμάσω τη γενναιοδωρία του δανειστή μου, εί­χα φορέσει άθλια ρούχα και οι άντρες που με ακολουθούσαν ήταν κι εκείνοι πολύ φτωχά ντυμένοι.

»Ήρθε να μου ανοίξει ο πορτιέρης του μοναστηριού. Του εί­χα φερθεί πολύ απλόχερα την εποχή της ευμάρειας μου, κι ο αγαθός άνθρωπος το θυμόταν αυτό με ευγνωμοσύνη. Εκείνος μου μετέφερε τη συζήτηση ανάμεσα στον αβά και τον πνευ­ματικό. Φυσικά, δεν ξαφνιάστηκα καθόλου· ήξερα καλά ότι δεν έπρεπε να περιμένω καμιά χάρη από τον άγιο άνθρωπο.

»- Καλωσορίσατε, συνέχισε ο πορτιέρης. Ο ερχομός σας θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη για τον πνευματικό. Ο αι-δεσιμότατος αβάς δεν θα χαρεί τόσο πολύ, γιατί πιστεύει ήδη ότι είναι ο ιδιοκτήτης του όμορφου πύργου σας. Θα βρεί­τε πολύ κόσμο στη μ ε γ ά λ η αίθουσα, ευγενείς, πολλούς λόρδους. Ε λ π ί ζ ω , σερ Ρίτσαρντ, να μην πιστέψατε τα γλυ­κά λόγια του ηγουμένου μας και να φέρνετε μαζί σας χρή­ματα, πρόσθεσε ο αγαθός πορτιέρης με στοργική ανησυχία στη φωνή.

»Καθησύχασα τον καλόγερο και μπήκα μόνος στην αί­θουσα όπου συνεδρίαζε όλη η θρησκευτική κοινότητα, για τον τρόπο που θα μ' έδιωχναν από τα κτήματα μου.

» Ο ι σπουδαίοι αυτοί ευγενείς ένιωσαν μια τόσο δυσάρε­στη έκπληξη όταν μ' αντίκρισαν... θαρρείς κι ήμουν κάποιο φριχτό φάντασμα που ήρθε επίτηδες από τον άλλο κόσμο για να τους κλέψει κάτι που ήθελαν πάρα πολύ.

»Χαιρέτησα σεβαστικά τους αξιότιμους κυρίους και με ύφος ψεύτικης ταπεινότητας, είπα στον αβά:

»- Όπως βλέπετε, αγαπητέ αβά, κράτησα την υπόσχε­ση μου και ήρθα.

»- Μου έφερες λεφτά; ρώτησε απότομα ο άγιος άνθρωπος. »- Δυστυχώς, ούτε μια πένα...

165

» Έ ν α χαμόγελο χαράς διαγράφηκε στα χ ε ί λ η του γεν­ναιόδωρου δανειστή μου.

»- Τότε γιατί ήρθες εδώ, αφού δεν είσαι σε θέση να εξο­φλήσεις το χρέος σου;

»- Ήρθα να σας παρακαλέσω να μου δώσετε λίγες μέ­ρες προθεσμία.

»- Αδύνατον! Καταπώς τα συμφωνήσαμε, πρέπει να πληρώσεις σήμερα. Αν δεν μπορείς, τότε η περιουσία σου μου ανήκει· εξάλλου, αυτό τ' αποφάσισε ο μέγας δικαστής. Έ τ σ ι δεν είναι, άρχοντα μου;

»- Ναι, απάντησε ο δικαστής. Σερ Ρίτσαρντ, πρόσθεσε ρίχνοντας μου ένα περιφρονητικό βλέμμα, τα κτήματα των προγόνων σου ανήκουν από σήμερα στον αξιότιμο αβά μας.

»Παράστησα τον απελπισμένο, και ικέτευσα τον αβά να με λυπηθεί, να μου δώσει ένα περιθώριο τριών ημερών· του περιέγραψα την άθλια μοίρα που περίμενε τη γυναίκα και τα παιδιά μου, αν τους έδιωχνε απ' τον πύργο. Ο αβάς έμεινε αδιάφορος στα παρακάλια μου, κι όταν πια βαρέθηκε να με βλέπει, με πρόσταξε απότομα να βγω από την αίθουσα.

»Εξοργισμένος απ' αυτή την άθλια συμπεριφορά, σήκω­σα περήφανα το κεφάλι μου, περπάτησα μέχρι το κέντρο της αίθουσας κι άφησα επάνω στο τραπέζι ένα σάκο γεμάτο με λεφτά.

»— Ορίστε τα τετρακόσια χρυσά νομίσματα που μου δά­νεισες! Το ρολόι δεν σήμανε ακόμα μεσημέρι· ικανοποίησα λοιπόν όλους τους όρους της συμφωνίας μας και παρά τα τε­χνάσματα σου, η περιουσία μου δεν αλλάζει χέρια.

»Δεν μπορείς να διανοηθείς, Ρομπέν, πρόσθεσε ο ιππότης γελώντας, την κατάπληξη, τη λύσσα και την οργή του αβά· γύριζε το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά, γούρλωνε τα μάτια, μουρμούριζε ακατάληπτα λόγια, έκανε σαν τρελός. Αφού απόλαυσα για μια στιγμή το θέαμα αυτής της βουβής παρα-φοράς, βγήκα από την αίθουσα και πήγα στο αρχονταρίκι. 166

Εκεί , φόρεσα αξιοπρεπή ρούχα, άλλαξαν και οι άντρες μου και με συνοδεία αντάξια της θέσης μου, επέστρεψα στη σάλα.

»Η εξωτερική μου μεταμόρφωση τους ξάφνιασε όλους πάρα πολύ· προχώρησα ήρεμα και στάθηκα μπροστά στον μεγάλο δικαστή.

»- Απευθύνομαι σ' εσάς, άρχοντα, είπα με φωνή δυνατή κι αποφασιστική, και σας ρωτώ, μπροστά σε όλους τους αξιότιμους κυρίους: τώρα που εκπλήρωσα όλες τις υποχρεώ­σεις του συμβολαίου μου, τα κτήματα και ο πύργος της Κοι­λάδας παραμένουν δικά μου;

»— Παραμένουν δικά σας, απάντησε ο δικαστής με βαριά καρδιά.

» Δ έ χ τ η κ α με σεβασμό αυτή τη δίκαιη απόφαση και βγή­κα από το μοναστήρι όλος χαρά.

» Σ τ ο δρόμο του γυρισμού, συνάντησα τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου.

»- Ό λ α τακτοποιήθηκαν, αγαπημένοι μου, τους είπα και τους φίλησα. Προσευχηθείτε για τον Ρομπέν των Δα­σών, γιατί χωρίς αυτόν τώρα θα ήμαστε ζητιάνοι. Ας προ­σπαθήσουμε, λοιπόν, να δείξουμε στον γενναιόδωρο Ρομπέν ότι δεν ξεχνάμε το καλό που μας έκανε.

»Αρχίσαμε τη δουλειά από την επόμενη κιόλας μέρα και γρήγορα, η γη έβγαλε σε αξία το ποσό που μου είχες δανεί­σει. Σου φέρνω εξακόσια χρυσά νομίσματα, αγαπητέ μου Ρο­μπέν, εκατό τόξα απ' το καλύτερο ξύλο, μαζί με σαΐτες και φαρέτρες, επίσης σου χαρίζω το λόχο των αντρών που θαύ­μαζες πριν από λίγο. Είναι όλοι πολύ καλά οπλισμένοι και καθένας τους έχει ένα εξαιρετικό πολεμικό άτι. Κράτησε τους, θα σε υπηρετήσουν με ευγνωμοσύνη και πίστη.

- Αν δεχτώ αυτό το τόσο ακριβό δώρο, θα παραβιάσω τις αρχές μου, αποκρίθηκε ο Ρομπέν συγκινημένος. Ούτε τα χρήματα που μου φέρνεις θα δεχτώ. Ο πρώτος αποθηκάριος του μοναστηριού της Παρθένας Μαρίας έφαγε μαζί μας το

167

πρωί κι από τα έξοδα του μπήκαν στο σεντούκι μας οχτα­κόσια χρυσά νομίσματα. Ποτέ δεν παίρνω δυο φορές λεφτά την ίδια μέρα· πήρα το χρυσάφι του καλόγερου αντί για το δικό σου, το χρέος σου λοιπόν τακτοποιήθηκε. Ξέρω, αγα­πητέ μου ιππότη, ότι τα εισοδήματα σου έχουν περιοριστεί εξαιτίας των απαιτήσεων του βασιλιά, και πρέπει να τα χει­ριστείς με προσοχή. Σκέψου τα παιδιά σου· εγώ είμαι πλού­σιος, οι Νορμανδοί έρχονται μπουλούκια στα μέρη μας και είναι φορτωμένοι με χρυσάφι. Ας μη μιλάμε μεταξύ μας για εξυπηρέτηση κι ευγνωμοσύνη, εκτός αν μπορώ να βοηθήσω στην αύξηση της περιουσίας σου ή στην ευτυχία των αγα­πημένων σου.

- Μετά από μια τόσο ευγενική και γενναιόδωρη συμπε­ριφορά, αποκρίθηκε ο σερ Ρίτσαρντ, πιστεύω ότι θα ήμουν αγενής αν επέμενα να δεχτείς τα δώρα μου.

- Ναι, ιππότη, ας μη μιλήσουμε άλλο γ ι ' αυτό, είπε χα­ρούμενος ο Ρομπέν. Πες μας τώρα τι συνέβη και άργησες τό­σο πολύ στο ραντεβού μας.

- Καθώς ερχόμουν εδώ, έπιασε ν' αφηγείται ο σερ Ρί­τσαρντ, πέρασα από ένα χωριό όπου είχαν συγκεντρωθεί οι καλύτεροι καβαλάρηδες των δυτικών περιοχών αγωνίζο­νταν γερά μεταξύ τους. Τα βραβεία για τον νικητή ήταν ένας λευκός ταύρος, ένα άλογο, μια σέλα και χαλινάρια στολι­σμένα με χρυσά καρφιά, ένα ζευγάρι περιβραχιόνια, ένα αση­μένιο δαχτυλίδι κι ένα βαρέλι παλιό κρασί. Σταμάτησα για να παρακολουθήσω λίγο τον αγώνα. Ένας στρατιώτης με κανονικό μπόι φαινόταν τόσο δυνατός και ψυχωμένος, που ήταν ξεκάθαρο ότι θα κέρδιζε όλα τα βραβεία· πράγματι, αφού έριξε από τη σάλα όλους τους αντιπάλους του, έμεινε όρθιος και απόλυτος κυρίαρχος στο πεδίο της μάχης. Όμως, ξαφνικά, την ώρα που ετοιμάζονταν να του δώσουν τα βρα­βεία, ανακάλυψαν ότι ανήκε στη συμμορία σου.

- Ήταν, πράγματι, δικός μου; ρώτησε δυνατά ο Ρομπέν.

168

- Ναι, λεγόταν Γασπάρ. - Κέρδισε, λοιπόν, τα βραβεία, αυτός ο γενναίος Γασπάρ; - Τα κέρδισε αλλά δεν του τα έδιναν, με το πρόσχημα

ότι ανήκε στο στρατό των εύθυμων αντρών. Ο Γασπάρ υπε­ρασπιζόταν με θάρρος τη θέση του· τότε, δυο ή τρεις απ' τους μονομάχους άρχισαν να στολίζουν τ' όνομα σου με άσχημα κοσμητικά επίθετα. Έπρεπε να δεις με πόση δύ­ναμη σε υπερασπίστηκαν τα πνευμόνια και τα μπράτσα του Γασπάρ· φώναζε και χειρονομούσε τόσο έντονα, που σε λί­γο τράβηξαν μαχαίρια. Ο δύστυχος Γασπάρ δεν θα τα έβγαζε πέρα με τόσους εχθρούς· τότε, μαζί με τους άντρες μου, τους αναγκάσαμε όλους να το βάλουν στα πόδια. Μ ε ­τά απ' αυτή τη μικρή εξυπηρέτηση, φώναξα το γενναίο πα­λικάρι, του έδωσα πέντε χρυσά νομίσματα για το κρασί του και κάλεσα τους κυνηγημένους να γευτούν το περιεχόμενο του βαρελιού. Όπως καταλαβαίνεις, δεν αρνήθηκαν, αλλά πήρα μαζί μου τον Γασπάρ, για να τον φυλάξω από ενδε­χόμενη εκδίκηση τους.

- Σ' ευχαριστώ που προστάτεψες έναν από τους γενναί­ους άντρες μου, καλέ μου ιππότη, είπε ο Ρομπέν. Όποιος συντρέχει τους ανθρώπους μου, έχει την αιώνια φιλία μου. Αν ποτέ με χρειαστείς, έλα να με βρεις· τα μπράτσα μου και το πουγκί μου είναι στη διάθεση σου.

- Θα σε θεωρώ πάντα αληθινό φίλο, Ρομπέν, αποκρίθηκε ο ιππότης, κι ελπίζω ότι το ίδιο θα νιώθεις κι εσύ για μένα.

Οι τελευταίες ώρες του απομεσήμερου κύλησαν χαρού­μενα, και όταν πήρε να σουρουπώνει, ο σερ Ρίτσαρντ ακο­λούθησε τον Ρομπέν, τον Γουίλ και τον Ζανούλη στον πύρ­γο του Μπάρνσντεϊλ, όπου ήταν συγκεντρωμένα όλα τα μέ­λη της οικογένειας Γκάμγουελ.

Ο σερ Ρίτσαρντ χαμογέλασε με θαυμασμό όταν αντίκρι­σε τις έξι όμορφες γυναίκες. Αφού πρώτα έδειξε στον ιππό­τη την πολυαγαπημένη του Μοντ, ο Γουίλ τράβηξε τον κα-

169

λεσμένο του παράμερα και τον ρώτησε χαμηλόφωνα αν είχε δει ποτέ του πιο γοητευτικό πρόσωπο από της Μοντ.

Ο ιππότης έβαλε τα γέλια και απάντησε στον Γουίλ ότι θα ήταν αγένεια προς τις άλλες κυρίες αν εξέφραζε μεγαλο-φώνως τη γνώμη του για την αξιολάτρευτη Μοντ.

Ο Γουίλιαμ, γοητευμένος μ' αυτή τη χαριτωμένη απά­ντηση, έτρεξε να φιλήσει τη γυναίκα του με την πεποίθηση ότι ήταν ο πιο τυχερός σύζυγος και ο πιο ευτυχισμένος άν­θρωπος του κόσμου.

Μόλις έπεσε η νύχτα, ο σερ Ρίτσαρντ έφυγε απ' το Μπάρνσντεϊλ και με τη συνοδεία μερικών αντρών του Ρο­μπέν, που θα τον οδηγούσαν μέσα στο δάσος, δεν άργησε να περάσει, μαζί με τους στρατιώτες του, τα τε ίχη του πύργου της Κοιλάδας.

170

Η μ ε γ ά λ η επίθεση στο δάσος του Σέργουντ

Ο σερίφης του Νότιγχαμ (μ ιλάμε, βέβαια, για τον αγαπη­τό μας βαρόνο Φ ι τ ζ Όλγουιν, κι όχι τον βοηθό που γνωρί­σαμε σ' εκείνη την περιπέτεια του Ρομπέν με τους χασάπη­δες) μόλις έμαθε πως ο Ρομπέν των Δασών και μερικοί άντρες του βρίσκονταν στο Γιορκσάιρ, πίστεψε ότι θα μπο­ρούσε, με τη βοήθεια των «γενναίων» στρατιωτών του, ν' απαλλάξει το δάσος του Σέργουντ από τους παρανόμους που, χωρίς τον αρχηγό τους, δεν θα μπορούσαν ν' αμυνθούν. Μετά, αφού ξεμπέρδευε μαζί τους, θα έστηνε φρουρές στις παρυφές του δάσους, για να συλλάβει τον Ρομπέν τη στιγ­μή που θα επέστρεφε. Βέβαια, όπως ξέρουμε, οι «ήρωες» του βαρόνου δεν ήταν καθόλου πρότυπα γενναιότητας· έτσι, αφού το καλοσκέφτηκε, ο βαρόνος έφερε από το Λονδίνο ένα λόχο παλικαράδες και τους εκπαίδευσε ο ίδιος στο κυνήγι των παρανόμων που σχεδίαζε.

Ο εύθυμοι άντρες γνώριζαν τόσο κόσμο στο Νότιγχαμ, που έμαθαν αμέσως τα σχέδια του αφελούς βαρόνου ενα­ντίον τους - ακόμα και την ημέρα και την ώρα που είχε ορι­στεί για την αιματηρή επίθεση. Αυτό το χρονικό διάστημα έδωσε στους ανθρώπους του δάσους την ευκαιρία να προε­τοιμάσουν την άμυνα τους, ώστε να υποδεχτούν κατάλλη­λα το στρατό του μεγάλου σερίφη.

171

Πράγματι , την ορισμένη ημέρα, ενθουσιασμένοι με την προοπτική μιας πλούσιας ανταμοιβής, οι άντρες του βαρόνου επιτέθηκαν με ύφος ακαταμάχητης γενναιότητας.

Πριν όμως καλοπρολάβουν να μπουν στο δάσος, έσκασε πάνω τους μια βροχή από βέλη , τόσο τρομερή, που οι μισοί από δαύτους σωριάστηκαν άψυχοι καταγής.

Μια δεύτερη βροχή ακολούθησε, και μετά μια τρίτη, πιο δυνατή, πιο αποφασιστική, πιο θανατηφόρα· κάθε σαΐτα έβρισκε το στόχο της, ενώ οι τοξότες παρέμεναν αόρατοι. Αφού προκάλεσαν τρόμο και σύγχυση στον εχθρικό στρατό, οι παράνομοι του δάσους πετάχτηκαν από τις κρυψώνες τους ουρλιάζοντας και ξάπλωσαν νεκρούς όσους προσπάθησαν ν' αντισταθούν. Ο στρατός του σερίφη σκόρπισε σε κατάσταση απερίγραπτου πανικού και οι «γενναίοι» του επέστρεψαν κυ­νηγημένοι στον πύργο του Νότιγχαμ.

Ούτε ένας από τους εύθυμους άντρες δεν λαβώθηκε σ' αυτή την αλλόκοτη μάχη. Με το σούρουπο, ξεκούραστοι και ανανεωμένοι, στοίβαξαν σε φορεία τους σκοτωμένους στρατιώτες και τους απόθεσαν έξω από την καστρόπορτα του Φ ι τ ζ Όλγουιν.

Εξοργισμένος και απελπισμένος, ο βαρόνος πέρασε τη νύχτα βλαστημώντας τη μοίρα του· κατηγόρησε τους άντρες του, δήλωσε ότι τον ε ίχε εγκαταλείψε ι ο άγιος του, τα έβαλε με όλους και όλα για το φιάσκο της επίθεσης και, τελ ικά, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ίδιος ήταν γενναίος αρχηγός, αλλά θύμα της ανικανότητας των κα­τωτέρων του.

Την επομένη εκείνης της θλιβερής ημέρας, ο λόρδος Φ ι τζ Όλγουιν δέχτηκε την επίσκεψη ενός Νορμανδού φίλου του, που ήρθε να τον δει συνοδευμένος από μια πενηνταριά άντρες. Ο βαρόνος τού μίλησε για τη συμφορά που τον βρήκε, τονί­ζοντας, για να δικαιολογήσει τις απανωτές ήττες του, ότι η συμμορία του Ρομπέν ήταν αόρατη. 172

- Α γ α π η τ έ μου βαρόνε, του αποκρίθηκε ήρεμα ο σερ Γ κ ι του Γκίσμπορν (έτσι λεγόταν ο επισκέπτης), ο Ρομπέν των Δασών είναι ο ίδιος ο διάβολος, αλλά αν εγώ ήθελα να του ξεριζώσω τα κέρατα, θα του τα ξερίζωνα.

- Με τα λόγια δεν γίνεται τίποτα, φίλε μου, αποκρίθηκε πικρόχολα ο γέρος άρχοντας. Σε προκαλώ να συλλάβεις αυ­τόν τον άθλιο Ρομπέν.

- Αν αποφασίσω να τον πιάσω, είπε ο Νορμανδός νωχε­λικά, θα το κάνω μόνος μου. Αισθάνομαι αρκετά δυνατός ώστε να δαμάσω ακόμα και λιοντάρι, ενώ ο Ρομπέν σου εί­ναι απλώς ένας άνθρωπος· δεν λέω, έξυπνος άνθρωπος, αλ­λά όχι ένα πρόσωπο διαβολικό και άπιαστο...

- Λ έ γ ε ό,τι θέλεις, σερ Γκ ι , τον τσίγκλισε ο βαρόνος, που εδώ και ώρα κλωθογύριζε στο μυαλό του η σκέψη να σπρώ­ξει τον Νορμανδό σε μια επίθεση εναντίον του Ρομπέν των Δασών. Δεν υπάρχει, όμως, άνθρωπος στην Α γ γ λ ί α , αγρό­της ή στρατιώτης, που να μπορεί να γονατίσει αυτόν τον ηρωι­κό παράνομο. Δεν φοβάται τίποτα και κανέναν· ακόμα κι ολόκληρος στρατός δεν θα τον πτοούσε.

Ο σερ Γ κ ι χαμογέλασε περιφρονητικά. - Δεν αμφιβάλλω διόλου, είπε, για την παλικαριά αυτού

του γενναίου παράνομου· πρέπει όμως να ομολογήσεις, βα­ρόνε, ότι μέχρι σήμερα ο Ρομπέν των Δασών πολέμησε με φαντάσματα.

- Ό χ ι δα! φώναξε ο βαρόνος, που πληγώθηκε η περηφά­νια του.

- Ε, ναι, με φαντάσματα, το επαναλαμβάνω, παλιέ μου φίλε! Οι στρατιώτες σου δεν είναι πλασμένοι από σάρκα και οστά, αλλά από λάσπη και γάλα. Μα την πίστη μου, τόσο γελοία ανθρωπάκια δεν έχω ξαναδεί! Το βάζουν στα πόδια μπροστά στα βέλη των παρανόμων και μόνο το όνομα του Ρομπέν των Δασών τούς φέρνει ανατριχίλα. Ω, αν ήμουν εγώ στη θέση σου!

173

- Τι θα έκανες; ρώτησε ανυπόμονα ο βαρόνος. - Θα έβαζα να κρεμάσουν τον Ρομπέν των Δασών... - Ειλικρινά, αυτό λαχταράω κι εγώ, είπε ο βαρόνος κα-

τσουφιασμένος. - Το βλέπω, βαρόνε. Σου λείπει , όμως, η δύναμη. Ε, λοι­

πόν, είναι πολύ τυχερός ο φιλαράκος σου που δεν βρέθηκε ποτέ απέναντι μου.

- Χ α , χα! γέλασε ο βαρόνος. Θα τον τρυπούσες με το κο­ντάρι σου, ε; Ά σ ε καλύτερα, θα έτρεμες απ' την κορφή ως τα νύχια, και να σου έλεγα μόνο: Να ο Ρομπέν των Δασών!

Ο Νορμανδός πετάχτηκε ορθός. - Σε πληροφορώ, είπε θυμωμένος, ότι δεν φοβάμαι ούτε

τους ανθρώπους ούτε τον διάβολο ούτε κανέναν στον κόσμο, και σε προκαλώ να με υποβάλεις σε μια δοκιμασία που να ξεπερνάει το θάρρος μου. Κι αφού ξεκινήσαμε αυτή τη συ­ζήτηση για τον Ρομπέν των Δασών, σου ζητώ σαν χάρη να με βάλεις στα χνάρια αυτού του άντρα, που σ' αρέσει να τον αποκαλείς ανίκητο επειδή δεν μπόρεσες ποτέ να τον συλ­λάβεις! Αναλαμβάνω να τον πιάσω, να του κόψω τ' αφτιά και να τον κρεμάσω απ' τα πόδια σαν γουρουνάκι του γά­λακτος. Πού μπορεί να συναντήσει κανείς αυτόν τον παλι­καρά, που τον θεωρούν τόσο δυνατό; συνέχισε ο σερ Γ κ ι του Γκίσμπορν.

- Μέσα στο δάσος του Μπάρνσντε'ι'λ. - Πόσο απέχει αυτό το δάσος από το Νότιγχαμ; - Γύρω στις δυο μέρες πορεία, από διάφορα παραδρόμια·

ωστόσο, αγαπητέ μου σερ Γκ ι , επειδή θα στενοχωρηθώ πο­λύ αν σου συμβεί κάτι εξαιτίας μου, επίτρεψέ μου να ενώσω τους άντρες μου με τους δικούς σου και να πάμε μαζί να ξε­τρυπώσουμε αυτόν τον κατεργάρη. Ξέρω, από καλή πηγή, ότι αυτή τη στ ιγμή είναι αποκομμένος από το καλύτερο μέ­ρος της συμμορίας του· θα μας είναι εύκολο, λοιπόν, αν κι­νηθούμε προσεχτικά, να περιζώσουμε το καταφύγιο αυτών 174

των ληστών, να συλλάβουμε τον αρχηγό τους και ν' αφή­σουμε τους στρατιώτες μας να τους εκδικηθούν. Oι δικοί μου έχουν υποφέρει πολύ στο δάσος του Σέργουντ και θα χαρούν αφάνταστα να πάρουν το αίμα τους πίσω.

- Δέχομαι ευχαρίστως την ευγενική σου προσφορά, αγα­πητέ μου φίλε, αποκρίθηκε ο Νορμανδός. Έ τ σ ι , θα μου δο­θεί η ευκαιρία να σου αποδείξω ότι ο Ρομπέν των Δασών δεν είναι ούτε διάβολος ούτε ανίκητος και, επιτέλους, όχι μόνο θα ισορροπήσω το παιχνίδι ανάμεσα σ' εκείνον κι εμένα, αλ­λά και θα ντυθώ σαν απλός καβαλάρης για να τον πολεμή­σω σώμα με σώμα.

Ο βαρόνος πάσχισε να κρύψει τη χαρά που του έδωσε η περήφανη απάντηση του επισκέπτη του· αρκέστηκε να κά­νει, με φοβισμένο και τάχα στοργικό ύφος, μερικές αόριστες παρατηρήσεις για τον κίνδυνο που θα διέτρεχε ο εξαίρετος φίλος του, για την απρονοησία μιας μεταμφίεσης που θα τον έφερνε σε άμεση επαφή μ' έναν άνθρωπο ξακουστό για την επιδεξιότητα και τη σωματική του δύναμη.

Ο Νορμανδός, που καμάρωνε σαν το παγόνι, φουσκωμέ­νος από ματαιοδοξία κι αυτοπεποίθηση, έκοψε τις υποκριτι­κές ανησυχίες του βαρόνου οπότε εκείνος - μ ε ταχύτητα αναπάντεχη για την ηλικία τ ο υ - έφυγε για να διατάξει τους στρατιώτες του να ετοιμαστούν.

Μια ώρα αργότερα, ο σερ Γ κ ι του Γκίσμπορν και ο λόρ­δος Φ ι τ ζ Όλγουιν, ακολουθούμενοι από εκατό περίπου στρατιώτες, έπαιρναν με αγέρωχο ύφος το παραδρόμι που θα τους έβγαζε στο δάσος του Μπάρνσντεϊλ.

Στο μεταξύ, οι δυο σύμμαχοι είχαν καταστρώσει το σχέ­διο τους: ο σερ Γ κ ι θα άφηνε τον Φ ι τ ζ Όλγουιν να κατευ­θύνει το στρατό του σ' ένα προκαθορισμένο σημείο του δά­σους, ενώ εκείνος -που θα περνούσε απαρατήρητος με τη φορεσιά του έφιππου στρατιώτη- θ' ακολουθούσε διαφορετι­κή κατεύθυνση, θα έβρισκε τον Ρομπέν των Δασών, θα μο-

175

νομαχούσε μαζί του και, φυσικά, θα τον έστελνε στον άλλο κόσμο. Ο Νορμανδός θα πληροφορούσε τον βαρόνο για την επιτυχία του (να σημειώσουμε εδώ ότι δεν είχε καμιά αμφι­βολία γι ' αυτή την επιτυχία), σαλπίζοντας έναν συνθηματι­κό σκοπό στο βούκινο του. Μόλ ις άκουγε το θριαμβευτικό σάλπισμα, ο σερίφης θα έπρεπε ν' αναγγείλει τη νίκη του Νορμανδού και να τρέξει ολοταχώς με το στρατό στο σημείο, της μονομαχίας. Αφού οι στρατιώτες θα διαπίστωναν με τα ίδια τους τα μάτια τη νίκη του, βλέποντας το πτώμα του Ρομπέν των Δασών, θα ξεχύνονταν μετά στις λόχμες, μες στις πυκνές συστάδες των δέντρων και στα υπόγεια κατα­φύγια, για να σκοτώσουν ή να αιχμαλωτίσουν, ανάλογα με την κρίση τους, όλους τους παρανόμους που θα τα είχαν χα­μένα κι έτσι θα έπεφταν εύκολα στα χέρια τους.

Την ώρα που ο στρατός ζύγωνε κρυφά στο δάσος του Μπάρνσντεϊλ, ο Ρομπέν των Δασών ήταν ξαπλωμένος κά­τω απ' το παχύ φύλλωμα του δέντρου της Σύναξης και κοι­μόταν βαθιά.

Ο Ζανούλης, καθισμένος πλάι στον αρχηγό του, τον πρό­σεχε κι αναλογιζόταν πόσο αγαθή καρδιά είχε και πόσο έξυ­πνη ήταν η όμορφη γυναίκα του, η γλυκιά Γουίνιφρεντ, όταν τον έβγαλε από την τρυφερή του ονειροπόληση το στριγκό κρώξιμο μιας τσίχλας που είχε καθίσει σ' ένα χαμηλό κλαδί της βελανιδιάς και τσίριζε με όλη της τη δύναμη, χτυπώντας τα φτερά της. Αυτό το διαπεραστικό κρώξιμο ξύπνησε από­τομα τον Ρομπέν, που πετάχτηκε τρομαγμένος.

- Ε! είπε ο Ζανούλης. Τι συμβαίνει, αγαπητέ μου Ρομπέν; - Τίποτα, τον καθησύχασε ο νεαρός άντρας, ξαναβρί­

σκοντας τον εαυτό του. Κ ά τ ι ονειρεύτηκα, που δεν ξέρω αν πρέπει να το πω, και φοβήθηκα... Ε, να, μου είχαν επιτεθεί δυο καβαλάρηδες· με χτυπούσαν μ' όλη τους τη δύναμη κι εγώ τους αντιγύριζα τα χτυπήματα με μ ε γ ά λ η γενναιοδω-

176

ρία. Ωστόσο, θα με νικούσαν, έβλεπα το θάνατο να μου απλώνει το χέρι του, όταν ένα πουλί, που δεν ξέρω από πού ήρθε, μου είπε κελαηδώντας: Κάνε κουράγιο, θα σου στεί­λω βοήθεια. Ξυπνάω και δεν βλέπω ούτε κίνδυνο ούτε που­λί · άρα, τα όνειρα είναι σαχλαμάρες, πρόσθεσε ο Ρομπέν χαμογελώντας.

- Δεν συμφωνώ μαζί σου, αρχηγέ, είπε βλοσυρός ο Ζα­νούλης· γιατί ένα μέρος από τ' όνειρο σου βγήκε κιόλας αλη­θινό. Πριν από λίγο, στεκόταν πάνω σ' εκείνο το κλαδί μια τσίχλα που κελαηδούσε στη διαπασών. Μόλ ις ξύπνησες, τρόμαξε κι έφυγε. Μπορεί να σε προειδοποιούσε για κάτι.

- Ώστε είμαστε προληπτικοί, φίλε Ζανούλη; ρώτησε ο Ρομπέν κοροϊδευτικά. Έ λ α τώρα, είναι γελοίο στην ηλικία σου· τέτοια παιδιαρίσματα είναι για τα κοριτσάκια και τ' αγοράκια, όχι για μας! Ωστόσο, συνέχισε ο Ρομπέν, με τη ζωή που κάνουμε εμείς, ίσως θα 'ταν φρόνιμο να τα προσέ­χουμε όλα. Ποιος ξέρει, μπορεί η τσίχλα να μας είπε: Φρου­ροί, γρηγορείτε! Και είμαστε η εμπροσθοφυλακή ενός στρα­τού γενναίων. Εμπρός, λοιπόν, όταν γνωρίζεις τον κίνδυνο, είναι σαν να τον έχεις ξεπεράσει.

Ο Ρομπέν φύσηξε στο βούκινο του και οι εύθυμοι άντρες, που είχαν σκορπίσει στα γειτονικά ξέφωτα, έτρεξαν αμέσως κοντά του.

Ο Ρομπέν τούς έστειλε στο μονοπάτι που κατέβαινε από το Γιορκ, γιατί μόνο απ' αυτή την πλευρά μπορούσαν να φο­βούνται κάποια επίθεση, ενώ εκείνος, μαζί με τον Ζανούλη, πήγε να ψάξει στην αντίθετη πλευρά του δάσους. Ο Γουί­λιαμ και δυο γενναίοι άνθρωποι του δάσους κίνησαν για το δρόμο του Μάνσφελντ.

Αφού έλεγξαν προσεχτικά τα μονοπάτια και τους δρό­μους γύρω τους, ο Ρομπέν και ο Ζανούλης πήραν το μονο­πάτι που είχε ακολουθήσει ο Κόκκινος Γουίλ. Εκε ί , καθώς έβγαιναν σε μια απλάδα, συνάντησαν έναν καβαλάρη που

177

αντί για χιτώνα φορούσε μια αλογοπροβιά. Εκε ίνη την επο­χ ή , αυτό το ρούχο ήταν πολύ της μόδας στους έφιππους στρατιώτες του Γιορκσάιρ, που οι περισσότεροι ήταν αλο-γατάρηδες.

Ο άγνωστος είχε ζωσμένα στη μέση του ένα σπαθί κι ένα στιλέτο και η φυσιογνωμία του. η σκληρή έκφραση του προσώπου του, μαρτυρούσαν ότι σκότωνε πολύ συχνά μ' αυ­τά τα όπλα.

- Α, α! φώναξε ο Ρομπέν μόλις τον είδε. Μα την πίστη μου, να ένας αρχιαπατεώνας - κι αν δεν απαντήσει τίμια στις ερωτήσεις μου, θα κοιτάξω να δω τι χρώμα έχει το αίμα του.

- Είναι σαν μολοσσός με γερά δόντια, αγαπητέ μου Ρο­μπέν. Πρόσεξε, μείνε κάτω απ' αυτό το δέντρο και θα τον ρωτήσω εγώ ποιος είναι, πούθε κρατάει η σκούφια του και τι θέλε ι εδώ.

- Αγαπητέ μου Ζανούλη, του αντιγύρισε απότομα ο Ρο­μπέν, κάτι μ' έχει πιάσει μ' αυτόν εκεί τον παλικαρά. Αφησε με να τον περιλάβω εγώ. Πάει καιρός που δεν έχω μονομα­χήσει και, μα την Αγία Μητέρα, την προστάτισσά μου, δεν θα μπορούσα να ρίξω ούτε μια γροθιά αν άκουγα τις ορμήνιες σου. Τράβα να βρεις τον Γουίλ και μην έρθετε κοντά μου πα­ρά μόνο όταν ακούσετε το θριαμβευτικό μου σάλπισμα.

- Η θέληση σου είναι νόμος για μένα, Ρομπέν των Δα­σών, αποκρίθηκε ο Ζανούλης κατσουφιασμένος, κι είναι κα­θήκον μου να σε υπακούω, έστω και με βαριά καρδιά.

Θ' αφήσουμε τώρα τον Ρομπέν που πηγαίνει ν' ανταμώ­σει τον ξένο και θ' ακολουθήσουμε τον Ζανούλη που, ακο­λουθώντας πιστά τις διαταγές του αρχηγού του, πήγαινε γρήγορα να βρει τον Γουίλιαμ ο οποίος, μαζί με δυο άντρες, είχε ριχτεί στο δρόμο του Μάνσφελντ.

Ο Ζανούλης δεν είχε περπατήσει ούτε τριακόσια μέτρα πάνω στο μονοπάτι, όταν βγήκε σ' ένα ξέφωτο κι αντίκρισε 178

τον Κόκκινο Γουίλ και τους δυο συντρόφους του να πολε­μούν με όλη τους τη δύναμη ενάντια σε μια δεκαριά στρα­τιώτες. Ο Ζανούλης έβγαλε μια κραυγή και μ' ένα σάλτο βρέθηκε στο πλευρό των φίλων του. Ωστόσο, ο κίνδυνος έγι­νε ακόμα μεγαλύτερος, όταν ο νεαρός άντρας άκουσε κλαγ-γές όπλων και θόρυβο από πέταλα αλόγων, που έρχονταν από την άκρη του δρόμου.

Αντικρύ στο μονοπάτι, και μες στη σκιά που έριχναν τα δέντρα, ξεπρόβαλε ένας λόχος από στρατιώτες και μπροστά τους ένα πλούσια στολισμένο άτι, που ποδοκροτούσε ανυπό­μονο. Πάνω σ' αυτό το άτι ήταν θρονιασμένος, με υπεροπτι­κό ύφος και με το κοντάρι έτοιμο, ο σερίφης του Νότιγχαμ.

Ο Ζανούλης στράφηκε ν' αντιμετωπίσει τους νεοφερμέ­νους, τέντωσε το τόξο του και σημάδεψε τον βαρόνο. Ωστό­σο, ο νεαρός άντρας έκανε τόσο γρήγορες και απότομες κι­νήσεις, τέντωσε τόσο δυνατά το τόξο του, που το έσπασε στα δυο σαν γυαλί.

Ο Ζανούλης καταράστηκε το ακίνδυνο πια βέλος κι άρ­παξε ένα άλλο τόξο που του έτεινε ένας παράνομος, ο οποί­ος είχε τραυματιστεί θανάσιμα από τους στρατιώτες που πολεμούσε ο Γουίλιαμ.

Ο βαρόνος, όμως, κατάλαβε την κίνηση και τις προθέσεις του τοξότη· έσκυψε μεμιάς επάνω στ' άλογο του κι έγινε ένα με τη ράχη του ζώου, έτσι ώστε το βέλος που προοριζόταν να τον σκοτώσει, ξάπλωσε μέσα στη σκόνη τον άντρα που βρισκόταν πίσω του.

Ο θάνατος του συντρόφου τους εξόργισε όλους τους στρατιώτες. Αποφασισμένοι να νικήσουν, μια και ήταν πε­ρισσότεροι, σπιρούνισαν τ' άλογα τους και όρμησαν γρήγορα.

Α π ό τους δυο συντρόφους του Γουίλιαμ, ο ένας ήταν νε­κρός κι ο άλλος πολεμούσε ακόμα· εύκολα, όμως, καταλά­βαινε κανείς ότι πλησίαζε η ώρα της ήττας τους. Ο Ζανού­λης αντιλήφθηκε το θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχε ο εξά-

179

δελφός του· χίμηξε μέσα στην ομάδα των στρατιωτών, τρά­βηξε τον Γουίλ από τα χέρια τους και του φώναξε ν' απομα­κρυνθεί γρήγορα.

- Ποτέ! αποκρίθηκε ο Γουίλ αποφασιστικά. - Έ λ ε ο ς , Γουίλ, έλεγε ο Ζανούλης, καθώς χτυπούσε

τους αντιπάλους του, πήγαινε να βρεις τον Ρομπέν των Δα­σών, φώναξε τους εύθυμους άντρες! Αλίμονο! Ποτάμι θα τρέξει σήμερα το αίμα επάνω στο γρασίδι· το κελάδημα της τσίχλας ήταν σημάδι του Θεού!

Τελ ικά, ο Γουίλιαμ υπέκυψε στα παρακάλια του εξαδέλ­φου του· ήταν εύκολο να τα καταλάβει, βλέποντας όλους αυτούς τους στρατιώτες να πλημμυρίζουν το ξέφωτο. Κα­τάφερε ένα τρομερό χτύπημα σ' έναν άντρα που προσπαθού­σε να του κλείσει το δρόμο και εξαφανίστηκε μες στην πυ­κνή βλάστηση.

Ο Ζανούλης πολεμούσε σαν λιοντάρι· ήταν όμως τρέλα ν' αγωνίζεται μόνος απέναντι σε τόσους εχθρούς. Σε λίγο ο Ζανούλης νικήθηκε, έπεσε, οι στρατιώτες τον έδεσαν χειρο­πόδαρα και τον άφησαν στη ρίζα ενός δέντρου.

Ο βαρόνος θ' αποφάσιζε για την τύχη του δύστυχου φί­λου μας. Φώναξαν λοιπόν με δυνατές κραυγές τον βαρόνο Φ ι τ ζ Όλγουιν, κι εκείνος έτρεξε αμέσως.

Μόλις αντίκρισε τον αιχμάλωτο, ο βαρόνος χαμογέλασε με μια έκφραση ικανοποιημένου μίσους και τα χαρακτηρι­στικά του αγρίεψαν.

- Α, α, είπε απολαμβάνοντας με απερίγραπτη ικανοποί­ηση τη χαρά του θριάμβου του, σ' έπιασα επιτέλους, μα-ντράχαλε του δάσους! Πριν σε στείλω στον άλλο κόσμο, θα σε κάνω να πληρώσεις ακριβά το θράσος σου.

- Μα την πίστη μου, του αντιγύρισε ο Ζαν με αδιάφορο ύφος αλλά δαγκώνοντας το κάτω χε ίλ ι του, όσα βασανιστή­ρια και να μου κάνεις, δεν θα μπορέσεις να ξεχάσεις ότι κρα­τούσα τη ζωή σου στα χέρια μου και ότι αν μπορείς ακόμα να 180

βασανίζεις τους Σάξονες, αυτό το χρωστάς στην καλοσύνη μου. Και τώρα, πρόσεξε: θα 'ρθει ο Ρομπέν των Δασών, και μαζί του δεν θα ξεμπερδέψεις τόσο εύκολα όσο μ' εμένα!

- Ο Ρομπέν των Δασών, επανέλαβε ο βαρόνος καγχάζο­ντας, ο Ρομπέν των Δασών θ' ακούσει σε λίγο να σημαίνει η τελευταία του ώρα. Έδωσα τη διαταγή να του κόψουν το κεφάλι και ν' αφήσουν εδώ το κουφάρι του, για να το φάνε οι λύκοι. Στρατιώτες, πρόσθεσε ο βαρόνος μιλώντας σε δυο άντρες -που έτρεξαν σαν σκλάβοι να εκτελέσουν τις διατα­γές τ ο υ - φορτώστε αυτόν τον απατεώνα στη ράχη ενός αλό­γου και ας περιμένουμε εδώ την επιστροφή του σερ Γκ ι · όπου να 'ναι, θα μας φέρει το κεφάλι του Ρομπέν των Δασών.

Οι άντρες στάθηκαν δίπλα στ' άλογα τους, έτοιμοι να καβαλικέψουν πάλι, ενώ ο βαρόνος θρονιάστηκε αναπαυτικά σ' ένα καταπράσινο ανάχωμα, και βάλθηκε να περιμένει με την άνεση του το σάλπισμα του σερ Γ κ ι του Γκίσμπορν.

Ας αφήσουμε την εξοχότητά του να ξαποστάσει, κι ας πάμε να δούμε τι γινόταν ανάμεσα στον Ρομπέν των Δασών και τον άντρα που ήταν ντυμένος με την αλογοπροβιά.

- Κ α λ ή σου μέρα, κύριε μου! είπε ο Ρομπέν, πλησιάζο­ντας τον ξένο. Αν κρίνει κανείς από το εξαίρετο τόξο που κρατάς, θα μπορούσε να πιστέψει πως είσαι ένας γενναίος και τίμιος τοξότης.

- Ξεστράτισα, αποκρίθηκε ο άγνωστος, απαξιώνοντας ν' απαντήσει στο σχόλιο του Ρομπέν, και φοβάμαι μήπως χα­θώ μέσα σ' αυτό το δαίδαλο από σταυροδρόμια, ξέφωτα και μονοπάτια.

- Ξέρω όλα τα μονοπάτια του δάσους, κύριε, αποκρίθηκε ευγενικά ο Ρομπέν των Δασών, κι αν έχεις την καλοσύνη να μου πεις πού ακριβώς θέλεις να πας, θα σε οδηγήσω εγώ.

- Δεν πάω κάπου συγκεκριμένα, απάντησε ο ξένος παρα­τηρώντας προσεχτικά τον συνομιλητή του. Θ έ λ ω να φτάσω

181

στην καρδιά αυτού του δάσους, γιατί εκεί ελπίζω να συνα­ντήσω έναν άντρα που θα 'θελα πολύ να συζητήσω μαζί του.

- Φίλος σου είναι αυτός ο άντρας; ρώτησε ο Ρομπέν. - Ό χ ι , απάντησε απότομα ο ξένος. Είναι ένας από τους

χειρότερους απατεώνες, ένας παράνομος που του αξίζει να πεθάνει στην κρεμάλα.

- Α, α! είπε ο Ρομπέν, εξακολουθώντας να χαμογελά. Μήπως μπορώ να ρωτήσω, χωρίς να γίνω αδιάκριτος, πώς λέγεται αυτός ο παλιάνθρωπος;

- Βεβαίως· λέγεται Ρομπέν των Δασών και θα 'δινα ευ­χαρίστως, νεαρέ, δέκα χρυσά νομίσματα για να έχω τη χα­ρά να τον συναντήσω.

- Α γ α π η τ έ μου, είπε ο Ρομπέν, είσαι πολύ τυχερός που βρέθηκα μπροστά σου. Μπορώ, χωρίς ν' αμφισβητήσω τη γενναιοδωρία σου, να σε οδηγήσω στον Ρομπέν των Δασών. Επίτρεψέ μου, μόνο, να ρωτήσω και το δικό σου όνομα.

- Ονομάζομαι σερ Γ κ ι του Γκίσμπορν, είμαι πλούσιος κι έχω πολλούς άντρες στην υπηρεσία μου. Καθώς καταλα­βαίνεις, τούτα τα ρούχα που φοράω, είναι μια μεταμφίεση. Ο Ρομπέν των Δασών δεν θα φοβηθεί ποτέ έναν φτωχοδιάβο-λο τόσο άθλια ντυμένο και θα μ' αφήσει να τον πλησιάσω. Το θέμα είναι να μάθω πού λημεριάζει. Α, έτσι και τον βρω θα πεθάνει, σου τ' ορκίζομαι, και δεν θα προλάβει μήτε θα μπορέσει ν' αμυνθεί· θα τον σκοτώσω χωρίς να τον λυπηθώ καθόλου.

- Ώστε τόσο μεγάλο κακό σού έχει κάνει ο Ρομπέν των Δασών;

- Εμένα; Ποτέ! Μέχρι πριν από λίγες ώρες μήτε που τον είχα ακουστά και όπως θα διαπιστώσεις κι εσύ, αν με οδη­γήσεις κοντά του, ούτε κι εκείνος με γνωρίζει...

- Τότε, γιατί θέλεις να τον εξαφανίσεις από προσώπου γης; - Γ ια κανέναν ιδιαίτερο λόγο· απλώς και μόνο για να το

απολαύσω.

182

- Με την άδεια σου, αγαπητέ μου, βρίσκω κομματάκι περίεργη αυτή την απόλαυση και, επιπλέον, σε λυπάμαι που έχεις τόσο αιμοβόρες επιθυμίες.

- Ε, λοιπόν, πέφτεις έξω, δεν είμαι κακός, κι αν δεν ήταν αυτός ο ηλίθιος, ο Φιτζ Όλγουιν, τώρα που σου μιλάω θα γύ­ριζα ήσυχα στον πύργο μου. Εκείνος μ' έσπρωξε σ' αυτή την περιπέτεια, προκαλώντας με να τα βάλω με τον Ρομπέν των Δασών. Έθιξε τον εγωισμό μου, κι έτσι πρέπει οπωσδήποτε να νικήσω. Τώρα, όμως, πρόσθεσε ο σερ Γκι , που σου είπα τ' όνο­μα μου, ποιος είμαι και πού θέλω να πάω, σειρά σου ν' απα­ντήσεις στις ερωτήσεις μου. Kαι πρώτ' απ' όλα, ποιος είσαι;

- Ποιος είμαι; επανέλαβε ο Ρομπέν με δυνατή φωνή και σοβαρό ύφος. Θα σου πω: είμαι ο κόμης του Χάντινγκτον, ο βασιλιάς αυτού εδώ του δάσους· είμαι ο άνθρωπος που γυ­ρεύεις, ο Ρομπέν των Δασών!

Ο Νορμανδός πισωπάτησε ξαφνιασμένος. - Τότε , ετοιμάσου να πεθάνεις! φώναξε, τραβώντας το

σπαθί του. Ο σερ Γ κ ι του Γκίσμπορν κρατάει πάντα το λό­γο του: ορκίστηκα να σε σκοτώσω και θα πεθάνεις! Κάνε την προσευχή σου, Ρομπέν των Δασών, γιατί σε λίγο ο ήχος του βούκινου μου θ' αναγγείλει στους συντρόφους μου, που περιμένουν εδώ κοντά, ότι ο αρχηγός των παρανόμων δεν εί­ναι πια παρά ένα άμορφο πτώμα, ένα ακέφαλο κουφάρι.

- Μόνο ο νικητής έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλε ι με το σώμα του αντιπάλου του, αποκρίθηκε ψυχρά ο Ρομπέν των Δασών. Φυλάξου, λοιπόν! Ορκίστηκες να μη με λυπη­θείς· ορκίζομαι κι εγώ τώρα, αν η Παρθένα Μαρία μού δώ­σει τη νίκη, να σου φερθώ όπως σου αξίζει. Εμπρός, μέχρι ένας απ' τους δυο μας να σκοτωθεί· η ζωή αντιμέτωπη με το θάνατο!

Αμέσως μετά, οι δυο αντίπαλοι διασταύρωσαν τα ξίφη τους. Ο Νορμανδός όχι μόνο ήταν ένας αληθινός Ηρακλής, αλλά και δυνατότερος στην ξιφομαχία. Ε π ι τ έ θ η κ ε στον Ρο-

183

μπεν με τόση ορμή, που ο νεαρός παράνομος στριμώχτηκε, αναγκάστηκε να πισωπατήσει και τα πόδια του μπλέχτη­καν στις ρίζες μιας βελανιδιάς. Ο σερ Γ κ ι αντιλήφθηκε αμέ­σως το πλεονέκτημα του - δυνάμωσε τα χτυπήματα του και πολλές φορές, ο Ρομπέν ένιωσε το σπαθί του να γλ ι ­στράει απ' το χέρι του.

Η θέση του Ρομπέν χειροτέρευε ολοένα· οι σκληρές ρίζες του δέντρου που μπερδεύονταν στους αστραγάλους του, εμπόδιζαν τις κινήσεις του· δεν μπορούσε ούτε μπροστά να κάνει ούτε πίσω. Αποφάσισε τότε να πηδήξει έξω από τον κύκλο που είχε πιαστεί και, μ' ένα πήδημα απελπισμένου ελαφιού, βγήκε από την κακοτοπιά· καθώς έκανε, όμως, αυ­τό το σάλτο, το αριστερό του πόδι σκόνταψε σ' ένα χαμηλό κλαδί και κυλίστηκε στη σκόνη.

Ο σερ Γκ ι , γερός πολεμιστής, δεν θ' άφηνε να χαθεί μια τέτοια ευκαιρία· βγάζοντας μια θριαμβευτική κραυγή, όρμη­σε στον Ρομπέν, με σκοπό, προφανώς, να του ανοίξει το κε­φάλι στα δυο.

Ο Ρομπέν είδε τον κίνδυνο· έκλεισε τα μάτια του και ψι­θύρισε με θέρμη:

- Αγ ία Μητέρα του Θεού, βοήθησε με! Θ' αφήσεις να με σκοτώσει το χέρι αυτού του άθλιου Νορμανδού;

Πριν καλοπρολάβει ο Ρομπέν να τελειώσει αυτά τα λό­για -που ο σερ Γ κ ι νόμιζε ότι ήταν λόγια μετάνοιας, κι έτσι δεν τόλμησε να τον διακόψει- ένιωσε μια νέα δύναμη να ξε­χύνεται σ' όλο το κορμί του· έστρεψε τη μύτη του σπαθιού του προς τον εχθρό του και καθώς εκείνος προσπαθούσε ν' αποφύγει το απειλητικό όπλο, ο Ρομπέν τίναξε τα πόδια του και στάθηκε όρθιος, ελεύθερος και δυνατός, στη μέση του μονοπατιού.

Η μονομαχία, που είχε διακοπεί για μια στ ιγμή, ξανάρ­χισε με νέα ορμή· η νίκη, όμως, είχε αλλάξει πλευρά και εί­χε πάει με το μέρος του Ρομπέν. 184

Το σπαθί ξέφυγε από το χέρι του σερ Γ κ ι που, λαβωμένος κατάστηθα, σωριάστηκε στο χώμα χωρίς να βγάλει άχνα: ήταν νεκρός. Ο Ρομπέν ευχαρίστησε τον Θεό, σιγουρεύτηκε ότι ο σερ Γ κ ι είχε πράγματι αφήσει την τελευταία του πνοή κι έπειτα, καθώς παρατηρούσε το άψυχο πρόσωπο του Νορ-μανδού, θυμήθηκε ότι εκείνος ο άντρας δεν είχε έρθει μόνος του, πως είχε φέρει μαζί του στρατιώτες που ήταν κρυμμένοι τώρα κάπου στο δάσος και καρτερούσαν το σάλπισμα του.

- Θαρρώ πως καλό είναι να πάω να δω μήπως αυτοί οι λεβέντες είναι στρατιώτες του βαρόνου και να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια πόση χαρά θα του δώσει το μαντά­το του θανάτου μου. Θα φορέσω τα ρούχα του σερ Γκ ι , θα του κόψω το κεφάλι και θα προσπαθήσω να ξεγελάσω τους συντρόφους του.

Ο Ρομπέν έγδυσε τον πεθαμένο Νορμανδό, φόρεσε - μ ε μια κάποια σιχασιά, είναι αλήθε ια- τα ρούχα του και, μόλις έριξε στους ώμους το αλογοτόμαρο, ήταν ολόιδιος ο σερ Γ κ ι του Γκίσμπορν.

Μόλ ις τελείωσε, λέρωσε το κεφάλι του Νορμανδού με χώματα, ώστε να μην μπορεί κανείς να τ' αναγνωρίσει με την πρώτη ματιά, κι ύστερα σάλπισε το βούκινο.

Θριαμβευτικές ζητωκραυγές ανταποκρίθηκαν στο κάλε­σμα του νεαρού άντρα, που όρμησε προς το σημείο απ' όπου ακούστηκαν οι χαρούμενες φωνές.

- Σταθείτε , σταθείτε! φώναξε ο Φ ι τζ Όλγουιν καθώς ση­κωνόταν. Είναι πράγματι ο ήχος από το βούκινο του σερ Γκ ι ;

- Μάλιστα, άρχοντα, του απάντησε ένας από τους άντρες του ιππότη, αποκλείεται να κάνουμε λάθος· το βού­κινο του αφέντη μου έχει έναν ξεχωριστό ήχο.

- Νικήσαμε, τότε! πανηγύρισε ο γερο-βαρόνος. Ο γενναί­ος και τίμιος σερ Γ κ ι , σκότωσε τον Ρομπέν.

- Ούτε εκατό σαν τον Γ κ ι σου δεν θα μπορούσαν να νι­κήσουν τον Ρομπέν των Δασών, αν μονομαχούσαν μαζί του

185

ένας ένας! βρυχήθηκε ο δύστυχος Ζανούλης. αν και μια φρι­χτή αγωνία τού έσφιγγε την καρδιά.

- Πάψε, μακρυπόδαρε βλάκα! του αποκρίθηκε απότομα ο βαρόνος. Αν βλέπεις καλά, κοίταξε στην άκρη του ξέφω­του, θα δεις να 'ρχεται τρέχοντας ο νικητής του άθλιου αρ­χηγού σου, ο ατρόμητος σερ Γ κ ι του Γκίσμπορν!

Ο Ζανούλης ανασηκώθηκε κι αντίκρισε -όπως ακριβώς είχε πει ο βαρόνος- να πλησιάζει ένας καβαλάρης με το κορ­μί του τυλιγμένο σε προβιά αλόγου. Ο Ρομπέν είχε ξεση­κώσει τόσο καλά την περπατησιά του ιππότη, που ο Ζα­νούλης γελάστηκε και νόμιζε ότι έβλεπε τον άντρα που εί­χε αφήσει αντιμέτωπο με τον φίλο του.

Μια κραυγή ανήμπορης λύσσας βγήκε απ' το στήθος του Ζανούλη.

- Α, ο ληστής! Α, ο παλιάνθρωπος! ούρλιαξε απελπι­σμένος ο νεαρός άντρας. Σκότωσε τον Ρομπέν των Δασών! Σκότωσε τον πιο γενναίο Σάξονα όλης της Α γ γ λ ί α ς ! Εκδί­κηση! Εκδίκηση! Εκδίκηση!

- Κάνε την προσευχή σου, σκύλε, φώναξε ο βαρόνος, κι άσε μας στην ησυχία μας! Ο αφέντης σου είναι νεκρός και σύντομα θα 'χεις κι εσύ την ίδια τύχη. . . Κάνε την προσευ­χή σου και φρόντισε να προστατέψεις την ψυχή σου από τα βασανιστήρια που σε περιμένουν. Περιμένεις να σε λυπη­θούμε, όταν απειλείς μ' αυτό τον τρόπο τον ευγενικό ιππό­τη που καθάρισε τη γη μας από έναν ελεεινό λ η σ τ ή ; Π λ η ­σίασε, γενναίε σερ Γ κ ι , συνέχισε ο λόρδος Φ ι τ ζ Όλγουιν, μιλώντας στον Ρομπέν των Δασών που ζύγωνε γοργά· σου αξίζουν τα συγχαρητήρια και η ευγνωμοσύνη μας: απάλ­λαξες όλη την περιοχή από την κλεψιά, νίκησες έναν άντρα που ο τρόμος του λαού τον ε ίχε κάνει ανίκητο, σκό­τωσες τον περίφημο Ρομπέν των Δασών! Ζ ή τ η σ ε μου ό,τι θέλε ις γ ι ' αντάλλαγμα. Β ά ζ ω στη διάθεση σου την επιρ­ροή μου στην Α υ λ ή , το στήριγμα της αιώνιας φιλίας μου· 186

ζήτησε μου ό,τι θέλε ις , ευγενικέ ιππότη, είμαι πρόθυμος να σου το δώσω.

Ο Ρομπέν είχε κρίνει με μια ματιά την κατάσταση και το άγριο βλέμμα που του έριχνε ο Ζανούλης, μαρτυρούσε πολύ καλύτερα από τα λόγια ευγνωμοσύνης του γέρου άρχοντα, πόσο πετυχημένη ήταν η μεταμόρφωση του.

- Δεν μου αξίζουν τόσες ευχαριστίες, αποκρίθηκε ο Ρο­μπέν, προσπαθώντας να μιμηθεί τη φωνή του ιππότη. Σκό­τωσα σε τίμια μονομαχία τον άντρα που μου επιτέθηκε και, εφόσον μου το επιτρέπεις, αγαπητέ μου βαρόνε, θα ήθελα να εισπράξω τώρα την ανταμοιβή μου: άφησε με να μονομαχή­σω μ' αυτόν τον κατεργάρη, τον αιχμάλωτο σου. Με κατα­βροχθίζει με τα μάτια, και το βλέμμα του με νευριάζει· θα τον στείλω κι αυτόν στον άλλο κόσμο, να κρατήσει συντρο­φιά στον αγαπημένο του σύντροφο.

- Με την άνεση σου! αποκρίθηκε ο λόρδος τρίβοντας τα χέρια του χαρούμενος. Σκότωσε τον, αν σου κάνει κέφι, η ζωή του είναι στα χέρια σου.

Ωστόσο, η φωνή του Ρομπέν των Δασών δεν είχε ξεγε­λάσει τον Ζανούλη, κι ένα αδιόρατο χαμόγελο ανείπωτης ικανοποίησης είχε διώξει απ' την καρδιά του το βάρος της φριχτής αγωνίας που την πλάκωσε τόση ώρα. Ο Ρομπέν πλησίασε τον Ζανούλη, αλλά τον ακολούθησε ο βαρόνος.

- Άρχοντα, είπε ο Ρομπέν γελώντας, άφησε με για λίγο μόνο μ' αυτόν τον απατεώνα· δίχως άλλο, ο φόβος ενός ατι­μωτικού θανάτου θα τον κάνει να μου πει πού βρίσκεται το κρησφύγετο της συμμορίας του. Κάνε πίσω, λοιπόν, και πες στους άντρες σου να τραβηχτούν, αλλιώς θα φερθώ στους περίεργους όπως ακριβώς φέρθηκα και σ' αυτόν που σας φέρ­νω το κεφάλι του...

Με τα λόγια αυτά, ο Ρομπέν πέταξε το ματωμένο του τρό­παιο στα χέρια του λόρδου Φιτζ Όλγουιν. Ο γέροντας έβγα­λε μια κραυγή φρίκης: το παραμορφωμένο κεφάλι του σερ Γ κ ι

187

κύλησε στο χώμα και στάθηκε με το μέτωπο μέσα στη σκό­νη. Τρομαγμένοι οι στρατιώτες, απομακρύνθηκαν βιαστικά.

Μόλις ο Ρομπέν έμεινε μόνος με τον Ζανούλη, του έκο­ψε τα δεσμά και του έδωσε το τόξο και τα βέλη που είχε πά­ρει από τον σερ Γκ ι · μετά, φύσηξε δυνατά στο βούκινο του.

Πριν καλοπρολάβει ν' απλωθεί ο ήχος στο δάσος, ακού­στηκε ένας ορυμαγδός, τα κλαδιά των δέντρων παραμερί­στηκαν απότομα κι εμφανίστηκε πρώτος ο Κόκκινος Γουίλ, που το πρόσωπο του φάνταζε πιότερο μελιτζανί παρά κόκ­κινο, και μετά ένα μπουλούκι από εύθυμους άντρες με τα σπαθιά στα χέρια.

Ο βαρόνος, που κοίταζε γύρω του με τα δόντια σφιγμένα, δεν κατάφερε να αρθρώσει λέξη· στράφηκε απότομα, ανέβη­κε στ' άλογο του και, χωρίς να δώσει έστω μια διαταγή στους στρατιώτες του, έφυγε με την ουρά κάτω απ' τα σκέ­λια. Οι στρατιώτες του, αξιοθαύμαστα εκπαιδευμένοι πια, μιμήθηκαν τον αρχηγό τους και ακολούθησαν, καλπάζο­ντας ολοταχώς, τα ίχνη του.

- Έννοια σου, και θα σ'αρπάξει ο δαίμονας στα νύχια του! φώναξε ο Ζανούλης οργισμένος. Τα βέλη μου φτάνουν αρ­κετά μακριά για να σε πετύχουν!

- Μην του ρίξεις, Ζανούλη, είπε ο Ρομπέν, πιάνοντας το μπράτσο του φίλου του. Βλέπε ις πολύ καλά, ότι σύμφωνα με τους νόμους της φύσης, αυτός ο άνθρωπος δεν πρόκειται να ζήσει πολύ ακόμα· ποιος ο λόγος να τον στείλεις νωρίτε­ρα στην κόλαση; Άφησε τον να ζήσει με τις τύψεις του, μα­κριά από κάθε οικογενειακό δεσμό, μέσα σ' αυτή τη γεμάτη μίσος ανικανότητα του.

- Άκου, Ρομπέν, δεν μου 'ρχεται καλά να φύγει έτσι αυ­τός ο γερο-παλιάνθρωπος... άφησε με να του δώσω ένα κα­λό μάθημα, ένα ενθύμιο από τη βόλτα του στο δάσος· δεν θα τον σκοτώσω, έχεις το λόγο μου.

188

- Εντάξει , τότε· ρίξε γρήγορα, όμως, γιατί θα χαθεί στη στροφή του μονοπατιού.

Ο Ζαν έριξε το βέλος του - κι αν κρίνουμε από τον τρόπο που τινάχτηκε ο βαρόνος πάνω στη σέλα του, κι από τη βια­σύνη του να τραβήξει το βέλος απ' το σημείο όπου τον είχε πετύχει, δεν υπάρχει ίχνος αμφιβολίας ότι θα έκανε καιρό να ξανανεβεί σε άλογο ή να καθίσει άνετα σε καρέκλα.

189

Ο θάνατος του βαρόνου

Ο βαρόνος Φ ι τ ζ Όλγουιν θεωρούσε πια -και με το δίκιο τ ο υ - τον Ρομπέν των Δασών σαν τον εφιάλτη της ζωής του· ο ακόρεστος πόθος του να εκδικηθεί για όλες τις τα­πεινώσεις που είχε υποστεί από τον νεαρό άντρα, μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, ώρα την ώρα, στ ιγμή τη στ ιγμή. Κ ά θ ε που νικιόταν από τον αντίπαλο του, ο βαρόνος ξανάρχιζε την επί­θεση και ορκιζόταν, τόσο πριν όσο και μετά την ήττα, ότι θα εξολόθρευε όλη τη συμμορία των παρανόμων.

Όταν ο βαρόνος αναγκάστηκε να παραδεχτεί πως δεν θα κατάφερνε ποτέ να νικήσει τον Ρομπέν των Δασών με τα όπλα, αποφάσισε να επιστρατεύσει την πονηριά. Αφού μελέ­τησε αρκετά αυτό το νέο σχέδιο, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είχε σκαρφιστεί έναν ειρηνικό τρόπο να τραβήξει τον Ρο­μπέν στα δίχτυα του. Χωρίς να χάσει λεπτό, κάλεσε στον πύργο του έναν πλούσιο έμπορο του Νότιγχαμ, του αποκά­λυψε τα σχέδια του και του ζήτησε να τον βοηθήσει.

Την ά λ λ η κιόλας ημέρα, πιστός στην υπόσχεση που εί­χε δώσει στον αμετανόητο γέροντα, ο έμπορος συγκέντρωσε στο σπίτι του τους προεστούς της πόλης και τους πρότεινε να τον ακολουθήσουν για να ζητήσουν από τον σερίφη την άδεια να οργανώσουν έναν αγώνα τοξοβολίας, στον οποίο θα είχαν δικαίωμα συμμετοχής όλοι οι άντρες του Νότιγχαμ και του Γιορκσάιρ. 190

- Αυτές οι δυο κομητείες ζηλεύουν λίγο η μια την ά λ λ η , πρόσθεσε ο έμπορος, και για την τ ιμή της πόλης, μετά χα­ράς θα πρόσφερα στους γείτονες μας την ευκαιρία ν' αποδεί­ξουν τις ικανότητες τους στην τοξοβολία - ή, για να το πω πιο καθαρά, την ευκαιρία στους δικούς μας τοξότες να δεί­ξουν την αδιαφιλονίκητη ανωτερότητα τους. Και για να εί­ναι ίσος ο αγώνας ανάμεσα στα αντίπαλα στρατόπεδα, προ­τείνω να στήσουμε το πεδίο βολής στα σύνορα των δύο πε­ριοχών το βραβείο για τον νικητή θα είναι ένα ασημένιο βέ­λος με χρυσά φτερά.

Οι προεστοί, που τους είχε καλέσει ο σύμμαχος του βαρό­νου, δέχτηκαν πρόθυμα την πρόταση του κι έτσι, όλοι μαζί, κίνησαν για το κάστρο, να ζητήσουν από τον βαρόνο Φ ιτζ Όλγουιν την άδεια να διοργανώσουν έναν διαγωνισμό τοξο­βολίας ανάμεσα στις δυο αντίπαλες περιοχές.

Ο γέροντας, ενθουσιασμένος με τη γρήγορη επιτυχία του πρώτου μέρους του σχεδίου του, έκρυψε τη βαθιά του ικανο­ποίηση και, με απόλυτα αδιάφορο ύφος, έδωσε τη συγκατά­θεση του· πρόσθεσε, μάλιστα, πως αν η παρουσία του μπο­ρούσε να δώσει κάποια α ίγλη ή να συμβάλει στην επιτυχία της γιορτής, τότε θα ήταν χαρά του αλλά και καθήκον του να τιμήσει τους αγώνες.

Οι προεστοί διαβεβαίωσαν τον άρχοντα τους ότι η παρου­σία του θα ήταν ευλογία Θεού, και φάνηκαν τόσο ευτυχι­σμένοι με την υπόσχεση του βαρόνου ότι θα τους τιμούσε, που ήταν σαν να είχε δεθεί μαζί τους με τους πιο τρυφερούς δε­σμούς. Έφυγαν από τον πύργο με την καρδιά πλημμυρισμέ­νη χαρά και μίλησαν στους συμπολίτες τους για την καλο­σύνη του βαρόνου· οι αγαθοί άνθρωποι τους άκουγαν με μά­τια γουρλωμένα και στόματα ορθάνοιχτα - ήταν τόσο ασυ­νήθιστο να τους φέρεται ευγενικά ο Νορμανδός άρχοντας!

Μια προσεχτικά διατυπωμένη προκήρυξη ανάγγειλε ότι θα διεξαγόταν ένας αγώνας τοξοβολίας, όπου θα μπορούσαν

191

να πάρουν μέρος οι κάτοικοι των κομητειών του Νότιγχαμ και του Γιορκ. Συνάμα, οριζόταν η ημερομηνία και ο τόπος -ένα σημείο ανάμεσα στο δάσος του Μπάρνσντεϊλ και στο Μάνσφελντ. Καθώς οι στρατιώτες φρόντισαν να κυκλοφορή­σει η προκήρυξη του αγώνα ακόμα και στην τελευταία γωνιά των δυο περιοχών, η είδηση έφτασε και στ' αφτιά του Ρομπέν των Δασών. Δ ίχως να το σκεφτεί καν, ο νεαρός άντρας απο­φάσισε να πάρει μέρος, για να στηρίξει την τ ιμή του Νότιγ­χαμ. Σ τ η συνέχεια, ο Ρομπέν έμαθε επίσης ότι θα παρακο­λουθούσε τους αγώνες ως πρόεδρος, ο βαρόνος. Α π ' αυτή την απόφαση του γέροντα, που ταίριαζε τόσο λίγο με τον κα-τσούφικο χαρακτήρα του, ο Ρομπέν κατάλαβε αμέσως ποιος ήταν ο κρυφός σκοπός του ευγενικού βαρόνου.

- Ωραία, λοιπόν, μονολόγησε ο φίλος μας, ας μπούμε σ' αυτή την περιπέτεια, αλλά με όλες τις προφυλάξεις για μια γενναία άμυνα.

Την παραμονή του αγώνα, ο Ρομπέν συγκέντρωσε τους άντρες του και τους ανακοίνωσε πως είχε αποφασίσει να πά­ει και να κερδίσει το βραβείο για την τ ιμή της πόλης του Νό­τιγχαμ.

- Λεβέντες μου, πρόσθεσε ο Ρομπέν, ακούστε με καλά: στη γιορτή θα είναι και ο βαρόνος Φ ι τ ζ Ό λ γ ο υ ι ν έχει ιδιαί­τερο λόγο που θέλε ι τόσο πολύ να γίνει αρεστός στους μι­σθοφόρους, και θαρρώ πως ξέρω ποιος είναι αυτός ο λόγος: θέλε ι να με συλλάβει. Θα πάρω λοιπόν μαζί μου στους αγώνες εκατόν σαράντα συντρόφους· έξι θ' αγωνιστούν σαν αντίπαλοι για το βραβείο του ασημένιου τόξου και οι άλλοι θα σκορπίσουν μέσα στο πλήθος, έτοιμοι όμως να συγκε­ντρωθούν με το πρώτο σύνθημα σε περίπτωση προδοσίας. Να έχετε έτοιμα τα όπλα σας για μια μάχη μέχρι εσχάτων.

Οι διαταγές του Ρομπέν εκτελέστηκαν με ακρίβεια· χα­ράματα την ά λ λ η μέρα, σκορπισμένοι σε μικρές ομάδες, οι άντρες του πήραν το δρόμο για το Μάνσφελντ κι έφτασαν 192

χωρίς κανένα πρόβλημα στην πλατεία, όπου είχε συγκε­ντρωθεί ένα πολυάριθμο πλήθος.

Ο Ρομπέν, ο Ζανούλης, ο Κόκκινος Γουίλ, ο Τρανός και πέντε ακόμα εύθυμοι άντρες θα συμμετείχαν στον αγώνα· φορούσαν όλοι διαφορετικά ρούχα και μιλούσαν ελάχιστα μεταξύ τους, για ν' αποφύγουν κάθε κίνδυνο να τους ανα­γνωρίσουν.

Το σημείο που είχε επιλεγεί για τον αγώνα της τοξοβο­λίας ήταν ένα μεγάλο ξέφωτο στις παρυφές του δάσους του Μπάρνσντε ϊλ και σε μικρή απόσταση από τη δημοσιά. Γύ­ρω από τους στόχους στριμωχνόταν ένα τεράστιο, φασαριό-ζικο πλήθος. Απέναντι από το σημείο βολής είχε στηθεί μια εξέδρα που περίμενε τον βαρόνο, ο οποίος θα είχε την τι­μή να κρίνει τις βολές και να δώσει το βραβείο.

Μια πενηνταριά ένοπλοι άντρες του βαρόνου, ντυμένοι σαν μικροκτηματίες, είχαν γλιστρήσει μέσα στο πλήθος, με διαταγή να συλλαμβάνουν όσους τους φαίνονταν ύποπτοι και να τους πηγαίνουν στον σερίφη.

Μετά από τόσες προφυλάξεις και καλοσχεδιασμένες κι­νήσεις, ο λόρδος Φ ιτζ Όλγουιν είχε κάθε λόγο να ελπίζει πως ο Ρομπέν των Δασών -που με τον παράτολμο χαρα­κτήρα του αψηφούσε κάθε κίνδυνο- θα ερχόταν στη γιορτή ασυνόδευτος κι έτσι θα είχε επιτέλους την ικανοποίηση να πάρει την εκδίκηση του, που την περίμενε πέρα από τα όρια της ανθρώπινης υπομονής.

Επιτέλους, οι αγώνες άρχισαν· τρεις άντρες από το Νό­τιγχαμ πέτυχαν τους στόχους, αλλά όχι ακριβώς στο κέ­ντρο. Τους διαδέχτηκαν τρεις μικροκτηματίες από το Γιορκ-σάιρ, με τα ίδια περίπου αποτελέσματα. Μετά ήρθε η σειρά του Κόκκινου Γουίλ, ο οποίος πέτυχε το κέντρο με μ ε γ ά λ η ευκολία.

Θριαμβευτικές ζητωκραυγές υποδέχτηκαν την επιτυχία του Γουίλ, που τον διαδέχτηκε ο Ζανούλης. Ο γιγαντόσωμος

193

άντρας έστειλε το βέλος του ακριβώς μέσα στην τρύπα που εί­χε ανοίξει το βέλος του Γουίλιαμ· μετά, πριν προλάβει ο υπεύ­θυνος να βγάλει το βέλος, ο Ρομπέν το έκανε χίλια κομμάτια με το δικό του, που καρφώθηκε ακριβώς στην ίδια θέση;

Μ ε γ ά λ η αναταραχή δημιουργήθηκε στο ενθουσιασμένο πλήθος, και oι πολίτες του Νότιγχαμ άρχισαν να βάζουν με­γάλα στοιχήματα, προκαλώντας τους πολίτες του Γιορκσάιρ.

Οι τρεις καλύτεροι τοξότες του Γιορκσάιρ προχώρησαν και με σταθερό χέρι πέτυχαν κι εκείνοι το κέντρο του στόχου.

Τώρα ήταν η σειρά των Βορείων να ζητωκραυγάσουν και να δεχτούν τα στοιχήματα των κατοίκων του Νότιγχαμ.

Ό λ η αυτή την ώρα, ο βαρόνος, που δεν σκοτιζόταν μήτε για το Νότιγχαμ μήτε για το Γιορκσάιρ, παρατηρούσε προ­σεχτικά τους τοξότες. Ο Ρομπέν τράβηξε την προσοχή του με την πρώτη κιόλας σαϊτιά, αλλά η εξασθενημένη όραση του, δεν του επέτρεπε να διακρίνει από τόσο μακριά τα χα­ρακτηριστικά του εχθρού του.

Ο Τρανός και οι εύθυμοι άντρες που είχε διαλέξει ο Ρο­μπέν, πέτυχαν εύκολα το στόχο· και το ίδιο έκαναν τέσσερις μικροκτηματίες, που τους διαδέχτηκαν.

Οι περισσότεροι τοξότες ήταν τόσο μαθημένοι να πετυ­χαίνουν στόχους με τα βέλη τους, που όλοι θα μπορούσαν να μοιραστούν τη νίκη, κι έτσι να μην έχει καμιά αξία· αποφά­σισαν τότε να βάλουν αντί για κανονικούς στόχους, κλαδιά, και να διαλέξουν εφτά άντρες ανάμεσα στους νικητές των δυο αντίπαλων στρατοπέδων.

Οι κάτοικοι του Νότιγχαμ διάλεξαν, για να υπερασπίσει την τ ιμή της περιοχής τους, τον Ρομπέν των Δασών και τους άντρες του, ενώ οι κάτοικοι του Γιορκσάιρ διάλεξαν ανάμεσα στους μικροκτηματίες εκείνους που είχαν αποδει­χτεί καλύτεροι ως τώρα.

Οι μικροκτηματίες άρχισαν πρώτοι: ο πρώτος έσκισε το κλαδί και ο δεύτερος το άγγιξε, ενώ το βέλος του τρίτου πέ-194

ρασε τόσο κοντά του, που φαινόταν αδύνατον ότι θα έφερναν οι αντίπαλοι τους καλύτερα αποτελέσματα.

Ο Κόκκινος Γουίλ προχώρησε, πήρε νωχελικά το τόξο του, έριξε με χαμηλωμένα τα χέρια κι έσκισε στα δυο το κλαδί της ιτιάς.

- Ζ ή τ ω το Νότιγχαμ! φώναξαν οι κάτοικοι του Νότιγ­χαμ πετώντας τους σκούφους τους στον αέρα, χωρίς να σκε­φτούν στ ιγμή ότι θα ήταν αδύνατον μετά να τους ξαναβρούν.

Έστησαν καινούρια κλαδιά και οι άντρες του Ρομπέν, από τον Ζανούλη μέχρι τον τελευταίο τοξότη, τα έσκισαν άνετα. Όταν ήρθε η σειρά του Ρομπέν, έριξε τρεις σαΐτες στα κλαδιά με τέτοια γρηγοράδα, που αν δεν έβλεπαν τα κλαδιά σπασμέ­να, δεν θα μπορούσαν να πιστέψουν σε τέτοια επιδεξιότητα.

Έγιναν πολλές προσπάθειες ακόμα και ο Ρομπέν κατα­νίκησε όλους τους αντιπάλους του, μολονότι ήταν κι αυτοί εξαίρετοι τοξότες.

Μερικοί άρχισαν να μουρμουρίζουν πως ούτε ο περίφημος Ρομπέν των Δασών δεν θα μπορούσε ν' ανταγωνιστεί τον τοξότη με την κόκκινη καζάκα - έτσι αποκαλούσαν μέσα στο πλήθος, τον Ρομπέν των Δασών.

Ωστόσο, οι ψίθυροι -οι τόσο επικίνδυνοι για την ανωνυμία του νεαρού άντρα- έγιναν γρήγορα βεβαιότητα και απλώθη­κε η φήμη ότι ο νικητής της τοξοβολίας δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Ρομπέν των Δασών.

Οι εκπρόσωποι του Γιορκσάιρ άρχισαν να φωνάζουν ότι ο αγώνας ανάμεσα σ' εκείνους και σ' έναν άντρα με τη δύναμη και την τέχνη του Ρομπέν των Δασών, ήταν άνισος. Παρα­πονέθηκαν ότι είχε θιγεί η τ ιμή τους, ως τοξότες, ότι έχα­σαν τα λεφτά τους (το σπουδαιότερο γ ι ' αυτούς) και προ­σπάθησαν, με την ελπίδα ν' ακυρώσουν τα στοιχήματα που είχαν βάλει, να μετατρέψουν τη συζήτηση σε καβγά.

Μόλ ις οι εύθυμοι άντρες είδαν τις κακές διαθέσεις των αντιπάλων τους, ενώθηκαν όλοι μαζί και σχημάτισαν, χω-

195

ρις να δείχνουν τις προθέσεις τους, μια ομάδα από εκατόν ογδόντα έξι άντρες.

Καθώς η διχόνοια απλωνόταν κι ανάμεσα στο πλήθος, σ' εκείνους που είχαν στοιχηματίσει, ο Ρομπέν των Δασών οδηγήθηκε προς τον σερίφη, κάτω από τις χαρούμενες επευ­φημίες των κατοίκων του Νότιγχαμ.

- Ανοίξτε χώρο να περάσει ο νικητής! Ζ ή τ ω ο ανίκητος τοξότης! φώναζαν διακόσιες φωνές. Να αυτός που κέρδισε το βραβείο!

Ο Ρομπέν των Δασών είχε σκύψει ταπεινά το κεφάλι και στεκόταν μπροστά στον λόρδο Φ ι τ ζ Όλγουιν με μεγάλο σεβασμό.

Ο βαρόνος γούρλωσε όσο μπορούσε τα μάτια για να διακρί­νει τα χαρακτηριστικά του νεαρού άντρα. Μια κάποια ομοιό­τητα στο παράστημα, ίσως μάλιστα και στη φορεσιά, τον έκα­ναν να πιστεύει πως είχε απέναντι του τον άπιαστο παράνομο. Όμως, μπερδεμένος μ' αυτά τα συναισθήματα που αντιπά­λευαν μέσα του -από τη μια η αμφιβολία κι από την ά λ λ η μια αδύναμη βεβαιότητα- κατάλαβε πως αν βιαζόταν, μπορεί να τίναζε όλο το σχέδιο του στον αέρα. Έτεινε το βέλος στον Ρο­μπέν, ελπίζοντας ν' αναγνωρίσει τον νεαρό άντρα από τη φωνή του· ο Ρομπέν, όμως, τον απογοήτευσε· πήρε το βέλος αμίλη­τος, υποκλίθηκε ευγενικά και το πέρασε στη ζώνη του.

Ένα δευτερόλεπτο κύλησε· ο Ρομπέν έκανε πως φεύγει, αλλά τη στ ιγμή που ο βαρόνος, απελπισμένος, ετοιμαζόταν να κάνει μια αποφασιστική κίνηση, σήκωσε το κεφάλι του, κοίταξε στα μάτια τον Φ ι τζ Όλγουιν και του είπε γελώντας:

- Δεν θα μπορούσα ποτέ να εκφράσω με λόγια την αξία που δίνω στο δώρο σου, ανεκτίμητε φίλε μου. Επιστρέφω, με την καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη, στα καταπράσινα δέντρα του μοναχικού σπιτιού μου και θα φυλάξω σαν τα μάτια μου το πολύτιμο δείγμα της καλοσύνης σου. Σου εύχομαι καλη­μέρα, ευγενικέ άρχοντα του Νότιγχαμ.

196

- Σταματήστε! Σταματήστε! βρυχήθηκε ο βαρόνος. Στρατιώτες, κάντε το καθήκον σας! Αυτός ο άνθρωπος εί­ναι ο Ρομπέν των Δασών. Συλλάβετε τον!

- Α θ λ ι ε δειλέ! αποκρίθηκε ο Ρομπέν. Ε ίπες πως οι αγώ­νες ήταν δημόσιοι, ανοιχτοί σε όλους, για να χαρεί όλος ο κό­σμος!

- Οι παράνομοι δεν έχουν δικαιώματα, είπε ο βαρόνος. Δεν συμπεριλαμβάνονται στους τίμιους πολίτες. Εμπρός, στρατιώτες, πιάστε αυτόν τον ληστή!

- Θα σκοτώσω όποιον τολμήσει να με πλησιάσει! φώνα­ξε ο Ρομπέν, σημαδεύοντας με το τόξο του έναν στρατιώτη που ερχόταν καταπάνω του· μόλις εκείνος είδε αυτή την απειλητική διάθεση, πισωπάτησε κι εξαφανίστηκε μέσα στο πλήθος.

Ο Ρομπέν σάλπισε με το βούκινο του και ot εύθυμοι άντρες του, που είχαν προετοιμαστεί να δώσουν αιματηρή μάχη, προ­χώρησαν αποφασιστικά για να τον προστατέψουν. Όταν oι πολεμιστές του μαζεύτηκαν όλοι γύρω του, ο Ρομπέν τούς πρόσταξε τα τεντώσουν τα τόξα τους και να αποχωρίσουν αρ­γά· οι στρατιώτες ήταν τόσο πολλοί, ώστε αν έδιναν μάχη θα προκαλούσαν, δίχως άλλο, φοβερή αιματοχυσία.

Ο βαρόνος κατέβηκε βιαστικά από τη εξέδρα, μπήκε επι­κεφαλής των αντρών του και με οργισμένη φωνή τούς διέ­ταξε να συλλάβουν τους παρανόμους. Οι στρατιώτες υπά­κουσαν και οι κάτοικοι του Γιορκσάιρ, νευριασμένοι από την ήττα τους, ενώθηκαν με τους άντρες του βαρόνου και κινή­θηκαν κι αυτοί απειλητικά εναντίον των ανθρώπων του δά­σους. Οι πολίτες του Νότιγχαμ, όμως, ένιωθαν μεγάλη φι­λία κι ευγνωμοσύνη για τον Ρομπέν των Δασών, ώστε να τον αφήσουν αβοήθητο, στο έλεος των στρατιωτών του άρ­χοντα τους. Έκαναν χώρο για να περάσουν oι εύθυμοι άντρες, τους ζητωκραύγασαν κι ύστερα έκλεισαν ξανά πίσω τους το πέρασμα που είχαν ανοίξει.

197

Δυστυχώς, οι προστάτες του Ρομπέν των Δασών δεν ήταν ούτε πολλοί ούτε αρκετά δυνατοί για να καλύψουν τη φυγή του· οι στρατιώτες έσπασαν γρήγορα τις γραμμές τους και όρμησαν στο δρόμο όπου έφευγαν τρέχοντας οι άνθρωποι του δάσους.

Άρχισε τότε μια φοβερή καταδίωξη· κάθε τόσο, οι παρά­νομοι σταματούσαν και έλουζαν με μια βροχή από βέλη τους στρατιώτες· έκαναν κι εκείνοι το ίδιο και παρά τις μεγάλες απώλειες και στα δυο στρατόπεδα, συνέχιζαν με πείσμα να καταδιώκουν τους φυγάδες.

Ε ί χ ε περάσει μια ώρα που οι δυο στρατοί αντάλλαζαν σαϊτιές, όταν ο Ζανούλης, που βάδιζε μαζί με τον Ρομπέν των Δασών επικεφαλής των ανθρώπων του δάσους, σταμά­τησε απότομα και είπε στον νεαρό αρχηγό του:

- Αγαπημένε μου φίλε, ήρθε η ώρα μου· είμαι σοβαρά τραυματισμένος, οι δυνάμεις μου μ' εγκαταλείπουν και δεν μπορώ να περπατήσω άλλο.

- Πώς! φώναξε ο Ρομπέν. Λαβώθηκες; - Ναι, απάντησε ο Ζανούλης, στο γόνατο, κι εδώ και μι­

σή ώρα έχω χάσει τόσο αίμα που νιώθω τελείως εξαντλη­μένος. Δεν με βαστούν άλλο τα πόδια μου...

Μόλις είπε την τελευταία λέξη, ο Ζανούλης σωριάστη­κε ανάσκελα.

- Θεέ μου! φώναξε ο Ρομπέν γονατίζοντας δίπλα στον γενναίο φίλο του. Ζαν, γενναίε μου Ζαν, κάνε κουράγιο, προ­σπάθησε να σηκωθείς και να στηριχτείς επάνω μου. Δεν εί­μαι κουρασμένος και θα σε βαστάω εγώ· λίγα λεπτά ακόμα και δεν θα μας φτάνουν πια τα βέλη τους. Άφησε με να δέ­σω την π λ η γ ή σου, θα νιώσεις πολύ καλύτερα...

- Ό χ ι , Ρομπέν, είναι περιττό, αποκρίθηκε ο Ζανούλης με σβησμένη φωνή. Το πόδι μου είναι σαν παράλυτο, δεν μπο­ρώ να κάνω την παραμικρή κίνηση· φύγε εσύ, άφησε έναν δυ­στυχισμένο που το μόνο που ζητάει είναι να πεθάνει...

198

- Να σ' εγκαταλείψω, εγώ! φώναξε ο Ρομπέν. Ξέρεις πο­λύ καλά ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω τέτοια ατιμία!

- Δεν θα 'ναι ατιμία, Ρομπ, αλλά καθήκον. Είσαι υπεύ­θυνος μπροστά στον Θεό για τη ζωή των γενναίων ανθρώ­πων, που σου είναι ολόψυχα αφοσιωμένοι. Άφησε με λοιπόν εδώ... αν μ' αγαπάς, όμως, αν μ' αγάπησες ποτέ, μην επι­τρέψεις σ' αυτόν τον ελεεινό σερίφη να με πιάσει ζωντανό! Μπήξε στην καρδιά μου το κυνηγετικό μαχαίρι σου, για να μπορέσω να πεθάνω σαν τίμιος και γενναίος Σάξονας.

Ο Ρομπέν ένιωσε τα μάτια του να πλημμυρίζουν δάκρυα. - Σε παρακαλώ, Ρομπέν, σκότωσε με, θα με γλιτώσεις

από φριχτά βασανιστήρια κι απ' τη δοκιμασία να ξαναδώ τους εχθρούς μας· είναι τόσο δειλοί, αυτοί οι άθλιοι Νορ­μανδοί, που θα με καταραστούν ακόμα και τη στ ιγμή που θ' αφήνω την τελευταία μου πνοή.

- Έ λ α τώρα, Ζανούλη, του αποκρίθηκε ο Ρομπέν σκουπί­ζοντας τα δάκρυα του, μη μου ζητάς να κάνω κάτι αδύνατο... ξέρεις καλά ότι δεν πρόκειται να σ' αφήσω να πεθάνεις μακριά μου, χωρίς να σε βοηθήσω· ξέρεις καλά ότι θα θυσίαζα τη ζωή μου και τη ζωή των αντρών μου για να σώσω τη δική σου, κι ακόμα ότι όχι μόνο δεν θα σ' εγκατέλειπα ποτέ, αλλά και θα έχυνα και την τελευταία σταγόνα από το αίμα μου για να σε υπερασπιστώ. Όταν πέσω, Ζαν, θα πέσω στο πλευρό σου... ελπίζω και τότε να φύγουμε για τον άλλο κόσμο με τα χέρια και τις καρδιές μας ενωμένα, όπως κι εδώ κάτω.

- Θα πολεμήσουμε και θα πεθάνουμε στο πλευρό σου, αν πάψει να μας βοηθάει ο Θεός, είπε ο Γουίλ αγκαλιάζοντας τον εξάδελφο του, και θα δεις ότι υπάρχουν ακόμα στη γη γενναία παλικάρια. Παιδιά, στράφηκε ο Γουίλ στους αν­θρώπους του δάσους που είχαν σταματήσει κι αυτοί, ο φίλος σας, ο σύντροφος σας, ο αρχηγός σας, έχει τραυματιστεί βα­ριά· πιστεύετε ότι πρέπει να τον εγκαταλείψουμε στην εκδί­κηση των παλιανθρώπων που μας κυνηγάνε;

199

- Ο χ ι , όχι! Χ ί λ ι ε ς φορές όχι! απάντησαν οι εύθυμοι, άντρες με μια φωνή. Θα παραταχθούμε γύρω του, κι αν χρειαστεί θα πεθάνουμε για να τον προστατέψουμε!

- Με την άδεια σας, είπε ο γιγαντόσωμος Τρανός, κάνο­ντας ένα βήμα μπροστά, θαρρώ πως δεν χρειάζεται να δια­κινδυνέψουμε το πετσί μας. Ο Ζαν έχει τραυματιστεί μόνο στο γόνατο, άρα μπορούμε να τον μεταφέρουμε, χωρίς να φο­βόμαστε μήπως αιμορραγήσει. Θα τον πάρω στους ώμους μου και θα τον κουβαλήσω όσο αντέξουν τα πόδια μου.

- Αν πέσεις, Τρανέ, είπε ο Γουίλ, θα σ' αντικαταστήσω εγώ, και μετά κάποιος άλλος, έτσι δεν είναι, παλικάρια μου;

- Ναι, ναι, απάντησαν πρόθυμα οι άνθρωποι του δάσους. Παρά τις αντιρρήσεις του Ζανούλη, ο Τρανός τον ανασή­

κωσε αποφασιστικά και με τη βοήθεια του Ρομπέν τον φορ­τώθηκε στους ώμους. Αμέσως μετά, οι φυγάδες συνέχισαν γρήγορα το δρόμο τους. Η αναγκαστική στάση τους είχε επιτρέψει στους στρατιώτες να τους πλησιάσουν - οι πρώτοι είχαν αρχίσει κιόλας να φαίνονται. Οι εύθυμοι άντρες τούς φιλοδώρησαν μ' ένα σμήνος από βέλη κι άρχισαν να τρέχουν πιο γρήγορα, ελπίζοντας να φτάσουν στο κρησφύγετο τους, σίγουροι πως οι στρατιώτες δεν θα είχαν ούτε τη δύναμη ού­τε το θάρρος να τους ακολουθήσουν μέχρι εκεί. Σε μια δια­κλάδωση της δημοσιάς που χανόταν μες στα χωράφια, οι άνθρωποι του δάσους διέκριναν μέσα από τα φύλλα των δέ­ντρων τις πολεμίστρες ενός πύργου.

- Ποιος να διαφεντεύει τάχα αυτή την περιοχή; ρώτησε ο Ρομπέν. Μήπως κανείς από σας γνωρίζει τον ιδιοκτήτη;

- Ε γ ώ , αρχηγέ, είπε ένας άντρας που είχε μπει πρόσφα­τα στη συμμορία.

- Ωραία. Μήπως ξέρεις αν θα μας καλοδεχτεί αυτός ο άρχοντας; Γ ιατί αν δεν μας ανοίξουν τις πύλες τους, χαθή­καμε.

200

- Εγγυώμαι για την καλοσύνη του σερ Ρίτσαρντ της Κοιλάδας, απάντησε ο άνθρωπος του δάσους. Είναι ένας γενναίος Σάξονας.

- Ο σερ Ρίτσαρντ της Κοιλάδας! φώναξε έκπληκτος ο Ρομπέν. Μα, τότε, σωθήκαμε. Εμπρός, παλικάρια μου, εμπρός! Ευλογημένο τ' όνομα της Παρθένας Μαρίας! συνέ­χισε ο Ρομπέν, κάνοντας το σταυρό του με ευγνωμοσύνη· ποτέ δεν εγκαταλείπει τους δυστυχισμένους σε ώρα κινδύ­νου. Κόκκινε Γουίλ, πήγαινε μπροστά και πες στον φρουρό της κινητής γέφυρας ότι ο Ρομπέν των Δασών και οι άντρες του καταδιώκονται από τους Νορμανδούς και ζητούν από τον σερ Ρίτσαρντ την άδεια να μπουν στον πύργο.

Ο Γουίλιαμ κάλυψε σαν γοργοφτέρουγη σαΐτα την από­σταση που τον χώριζε από τον πύργο του σερ Ρίτσαρντ. Κι ενώ ο νεαρός άντρας έδινε το μήνυμα του, ο Ρομπέν και οι σύντροφοι του κατευθύνονταν προς το κάστρο.

Σε λίγο, μια λευκή σημαία υψώθηκε στο εξωτερικό τείχος· ένας καβαλάρης, που τον ακολουθούσε ο Γουίλ, βγήκε από τον πύργο και με γρήγορο καλπασμό ήρθε στον νεαρό αρχηγό, ξε-πέζεψε κι άπλωσε προς το μέρος του και τα δυο του χέρια.

- Κύριε, είπε ο νεαρός, σφίγγοντας συγκινημένος τα χέ­ρια του Ρομπέν, είμαι ο Χέρμπερτ Γκόβερ, ο γιος του σερ Ρί­τσαρντ. Ο πατέρας μου μού ανέθεσε να σου πω ότι είσαι κα­λοδεχούμενος στον πύργο μας και ότι θα είναι ο πιο ευτυχι­σμένος άνθρωπος του κόσμου αν του δώσεις την ευκαιρία να ελαφρύνει λίγο τις μεγάλες υποχρεώσεις που έχουμε απέ­ναντι σου. Ε ίμαι ολόψυχα δικός σου, σερ Ρομπέν, πρόσθεσε ο νεαρός άντρας με όλο τον ενθουσιασμό της βαθιάς ευγνω­μοσύνης, πες μου τι θέλεις να κάνω. Η κινητή γέφυρα είναι κατεβασμένη· πάμε γρήγορα. Σε μερικά λεπτά, δεν θα έχεις πια τίποτα να φοβάσαι από τους εχθρούς σου.

Ο σερίφης και οι άντρες του που έφτασαν λίγο μετά, έμει­ναν να παρακολουθούν τη μικρή ομάδα του Ρομπέν να δια-

201

σχίζει την κινητή γέφυρα του πύργου. Εξοργισμένος απ' αυ­τό το νέο ρεζιλίκι, ο βαρόνος πήρε αμέσως τη θαρραλέα από­φαση να ζητήσει από τον σερ Ρίτσαρντ, στο όνομα του βασι­λιά, να του παραδώσει τους άντρες που δίχως άλλο τον εί­χαν ξεγελάσει, και είχαν καταφύγει στον πύργο του. Ζ ή τ η ­σε, λοιπόν, να μιλήσει με τον σερ Ρίτσαρντ, και ο ιππότης εμφανίστηκε στις πολεμίστρες.

- Σερ Ρίτσαρντ της Κοιλάδας, φώναξε ο βαρόνος, που εί­χε μάθει τ' όνομα του ιδιοκτήτη από τους άντρες του, γνω­ρίζεις τους ανθρώπους που μόλις μπήκαν στον πύργο σου;

- Τους γνωρίζω, κύριε, αποκρίθηκε ψυχρά ο ιππότης. - Α! Ώστε ξέρεις ότι ο άθλιος που διοικεί αυτούς τους λη­

στές είναι ένας παράνομος, ένας εχθρός του βασιλιά, κι εσύ τον προστατεύεις; Ξέρεις ότι μπορεί να τιμωρηθείς σαν προδότης;

- Ξέρω πως αυτός ο πύργος και η γη ολόγυρα του μου ανήκουν· ξέρω πως εδώ μπορώ να κάνω ό,τι θ έλω και να φι­λοξενήσω όποιον μου αρέσει. Α υ τ ή είναι η απάντηση μου, κύ­ριε! Πάρε, λοιπόν, τους άντρες σου και φύγε αμέσως, αν θέ­λεις ν' αποφύγεις μια μάχη που δεν θα σου βγει σε καλό -έχω στη διάθεση μου μια εκατοστή πολεμιστές και τα πιο μυτερά βέλη σ' όλη τη χώρα. Κ α λ ή σου μέρα, κύριε.

Μ' αυτή την ειρωνική απάντηση, ο ιππότης έφυγε από τις πολεμίστρες.

Ο βαρόνος, που ήξερε ότι δεν θα τον στήριζαν οι στρα­τιώτες του αν προσπαθούσε να επιτεθεί στον πύργο, αποφά­σισε να υποχωρήσει και, όπως καταλαβαίνουμε, πήρε με βα­ριά καρδιά το δρόμο της επιστροφής για το Νότιγχαμ.

- Χ ί λ ι ε ς φορές καλωσόρισες στο σπιτικό που το χρω­στάω στην καλοσύνη σου, αγαπητέ μου Ρομπέν! είπε ο ιπ­πότης, αγκαλιάζοντας τον επισκέπτη του. Χ ί λ ι ε ς φορές καλωσόρισες!

- Ευχαριστώ, ιππότη, είπε ο Ρομπέν. Έ λ ε ο ς , όμως, μη μου μιλάς άλλο για τη μικρή εξυπηρέτηση που είχα τη χα-

2 0 2

ρά να σου κάνω. Την έχεις ξεπληρώσει με το παραπάνω με τη φιλία σου και σήμερα με σώζεις από έναν πραγματικό κίνδυνο. Ακου, έχω μαζί μου έναν τραυματία και θέλω να τον περιποιηθείς όσο γίνεται καλύτερα.

- Θα τον περιποιηθώ σαν να ήσουν εσύ ο ίδιος, αγαπητέ μου Ρομπέν.

- Εξάλλου, το ξέρεις κι εσύ καλά αυτό το τίμιο παλικά-pt, ιππότη, συνέχισε ο Ρομπέν. Είναι ο Ζανούλης, ο πρώτος υπαρχηγός μου, ο πιο αγαπητός κι ο πιο πιστός απ' τους συ­ντρόφους μου.

- Θ' ασχοληθούν μαζί του η γυναίκα μου και η Λίλα, αποκρίθηκε ο σερ Ρίτσαρντ, και θα τον φροντίσουν καλά, μπορείς να είσαι ήσυχος απ' αυτή την άποψη.

- Αν εννοείς τον Ζανούλη, ή μάλλον τον πιο ψηλό Ζαν που κράτησε ποτέ σπαθί στα χέρια του, είπε ο Χέρμπερτ, βρίσκεται ήδη στα χέρια ενός εξαίρετου γιατρού από το Γιορκ, που τον φιλοξενούμε εδώ από χτες το βράδυ: έχει δέ­σει κιόλας την π λ η γ ή και υποσχέθηκε στον τραυματία ότι θα γίνει γρήγορα καλά.

- Δόξα τω Θεώ! είπε ο Ρομπέν. Ο αγαπητός μου Ζα­νούλης ξεπέρασε τον κίνδυνο. Τώρα, ιππότη, πρόσθεσε, είμαι όλος δικός σου.

- Η γυναίκα μου και η Λ ίλα ανυπομονούν να σε δουν, αγαπητέ μου Ρομπέν, είπε ο ιππότης, και σε περιμένουν στο απέναντι δωμάτιο.

Η Λ ί λ α είχε μεγαλώσει όπως ακριβώς θα το περίμενε κανείς· το όμορφο παιδί που πρωτοσυναντήσαμε στο μονα­στήρι της Παρθένας Μαρίας, είχε γίνει τώρα μια υπέροχη γυναίκα. Ψ η λ ή , λυγερόκορμη και χαριτωμένη σαν ελαφίνα, η Λ ί λ α προχώρησε με το βλέμμα χαμηλωμένο και μ' ένα θείο χαμόγελο στα ρόδινα χ ε ί λ η της, προς το μέρος των επι­σκεπτών. Κοίταξε ντροπαλά τον Ρομπέν των Δασών με τα μεγάλα μ π λ ε μάτια της και του άπλωσε το χέρι της.

203

- Ο σωτήρας μας δεν μου είναι άγνωστος, είπε με γλυ­κιά φωνή.

Ο Ρομπέν, άφωνος από θαυμασμό, έφερε στα χ ε ί λ η του το κρινόλευκο χέρι της κοπέλας.

Μετά την ανταλλαγή φιλοφρονήσεων ανάμεσα στη σύ­ζυγο του σερ Ρίτσαρντ και τους επισκέπτες του, ο ιππότης άφησε τον Γουίλ και τον γιο του να συζητούν με τις κυρίες, και πήρε παράμερα τον Ρομπέν.

- Α γ α π η τ έ μου Ρομπέν, του είπε, θέλω να σου αποδείξω ότι δεν υπάρχει στον κόσμο άνθρωπος που να τον αγαπώ όσο εσένα, και σε διαβεβαιώνω και πάλι για τη φιλία μου, ώστε να νιώσεις άνετα και να πράξεις σύμφωνα με τα σχέδια σου. Θα είσαι ασφαλής εδώ, όσο αυτός ο πύργος θα μπορεί να σε προστατεύει, όσο θα υπάρχει έστω κι ένας άντρας όρθιος στις επάλξεις, και θ' αποκρούσω με τα όπλα μου όλους τους σε-ρίφηδες του βασιλείου. Έδωσα διαταγή να κλείσουν την κα-στρόπορτα και να μην αφήσουν κανέναν να μπει χωρίς την άδεια μου. Όλο ι οι άντρες μου κυκλοφορούν οπλισμένοι, έτοι­μοι ν' αποκρούσουν γενναία οποιαδήποτε επίθεση. Οι άντρες σου ξεκουράζονται· άφησε τους να ηρεμήσουν για μια βδομά­δα και μετά θα σκεφτούμε τι πρέπει να κάνεις.

- Δέχομαι ευχαρίστως να μείνω εδώ για λίγες μέρες, αποκρίθηκε ο Ρομπέν, αλλά με έναν όρο.

- Ποιον; - Οι εύθυμοι άντρες μου θα γυρίσουν αύριο στο δάσος του

Μπάρνσντεϊλ· θα τους συνοδέψει ο Κόκκινος Γουίλ που θα επιστρέψει εδώ μαζί με την αγαπημένη του Μοντ, τη Μα­ριάν, και τη γυναίκα του άμοιρου Ζανούλη.

Ο σερ Ρίτσαρντ συμφώνησε με όλη του την καρδιά και κανονίστηκαν όλα έτσι ώστε να μείνουν ικανοποιημένοι και οι δυο φίλοι.

Δεκαπέντε χαρούμενες μέρες κύλησαν στον πύργο της Κοιλάδας. Αμέσως μετά, ο Ρομπέν, ο Ζανούλης, που η λα-

204

βωματιά του είχε γιατρευτεί τελείως, ο Κόκκινος Γουίλ και η ασύγκριτη Μοντ, η Μαριάν και η Γουίνιφρεντ βρέθηκαν για μια ακόμα φορά κάτω από τα πανύψηλα δέντρα του δά­σους του Μπάρνσντεϊλ.

Την επομένη της επιστροφής του στο Νότιγχαμ, ο βαρό­νος Φ ι τ ζ Όλγουιν έφυγε για το Λονδίνο. Εκε ί , παρουσιά­στηκε στο παλάτι και αφηγήθηκε στον βασιλιά την άθλια περιπέτεια του.

- Θα συμφωνήσετε μαζί μου, Μεγαλειότατε, είπε ο βα­ρόνος, πως είναι παράξενο ένας ιππότης, στον οποίο ο Ρο­μπέν των Δασών κατέφυγε για βοήθεια, ν' αρνηθεί να μου παραδώσει αυτόν τον ένοχο, όταν του τον ζήτησα στο όνομα του βασιλιά.

- Πώς; Τόλμησε ιππότης να δείξει ασέβεια στον βασιλιά του; φώναξε ο Ερρίκος νευριασμένος.

- Μάλιστα, Μεγαλειότατε, ο ιππότης Ρίτσαρντ Γκόβερ της Κοιλάδας, απέρριψε το αίτημα μου. Μου απάντησε πως κάνει ό,τι θέλε ι στα κτήματα του και πως ελάχιστα τον εν­διαφέρει η δύναμη της Μεγαλειότητας σας.

Όπως βλέπουμε, ο βαρόνος έλεγε τερατώδη ψέματα για να πετύχει το σκοπό του.

- Ωραία, λοιπόν! Θα έρθω μόνος μου να δω πόσο δυνατός είναι αυτός ο κατεργάρης. Θα είμαι στο Νότιγχαμ σε δεκα­πέντε ημέρες. Να έχεις μαζί σου όσους άντρες νομίζεις ότι χρειάζονται για να δώσεις μάχη, και αν για κάποιο λόγο δεν μπορέσουμε να συναντηθούμε, κάνε ό,τι νομίζεις καλύτερο· φρόντισε να συλλάβεις αυτόν τον ατίθασο Ρομπέν των Δα­σών, και τον ιππότη Ρίτσαρντ, φυλάκισε τους στο πιο σκο­τεινό μπουντρούμι σου και μετά ειδοποίησε με. Θα σκεφτώ, τότε, τι θα κάνω.

Ο βαρόνος Φ ι τζ Όλγουιν υπάκουσε κατά γράμμα στις διαταγές του βασιλιά. Συγκέντρωσε πολυάριθμο στρατό και

205

κίνησε να επιτεθεί στον πύργο του σερ Ρίτσαρντ. Ωστόσο, οι, δύστυχος βαρόνος φάνηκε άτυχος ακόμα μια φορά, αφού; όταν έφτασε εκεί, ο Ρομπέν είχε ήδη φύγει την προηγούμε-· νη ημέρα. Η σκέψη να κυνηγήσει τον Ρομπέν μέχρι το κρη­σφύγετο του μήτε που πέρασε απ' το μυαλό του γέρου άρ­χοντα. Κάποιες αναμνήσεις, κι ένας πόνος που δεν τον άφη­νε ακόμα να καβαλικέψει με ευκολία, έβαλαν φραγμό στον ενθουσιασμό του. Έ τ σ ι , μια και δεν μπορούσε να κάνει τίπο­τα καλύτερο, σκέφτηκε να συλλάβει τουλάχιστον τον σερ Ρίτσαρντ· επειδή όμως μια κατά μέτωπο επίθεση ήταν σί­γουρα επικίνδυνη, αποφάσισε να καταφύγει στην πονηριά, για να πετύχει το σκοπό του.

Ο βαρόνος διασκόρπισε τους άντρες του, κράτησε κοντά του μια εικοσαριά γεροδεμένα παλικάρια και έστησε ενέδρα σε μικρή απόσταση από τον πύργο.

Δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ: την ά λ λ η μέρα κιό­λας, ο σερ Ρίτσαρντ, ο γιος του και μερικοί φρουροί έπεσαν στην καλοστημένη παγίδα του βαρόνου και, παρά τη γεν­ναία τους αντίσταση, νικήθηκαν· τους φίμωσαν αμέσως, τους φόρτωσαν επάνω στ' άλογα και πήραν το δρόμο για το Νότιγχαμ.

Ωστόσο, ένας φρουρός του σερ Ρίτσαρντ κατάφερε να ξε­φύγει και γύρισε, καταματωμένος από τα τραύματα του, να αναγγείλει στην κυρά του τα θλιβερά μαντάτα.

Παραλογισμένη από τη θ λ ί ψ η της η λαίδη Γκόβερ, θέ­λησε να πάει κοντά στον σύζυγο της· η Λίλα, όμως, της έδωσε να καταλάβει ότι μια τέτοια ενέργεια δεν θα βοηθού­σε καθόλου τους δυο άντρες, και συμβούλεψε τη μητέρα της να ζητήσει βοήθεια από τον Ρομπέν των Δασών.

Η λαίδη Γκόβερ υπέκυψε στα παρακάλια της νεαρής γυ­ναίκας και, χωρίς να χάσει στιγμή, διάλεξε δυο πιστούς στρα­τιώτες, ανέβηκε στ' άλογο της κι έφυγε καλπάζοντας για το δάσος του Μπάρνσντεϊλ. Ένας άνθρωπος του δάσους, που εί-206

χε μείνει άρρωστος στον πύργο, αλλά είχε συνέλθει αρκετά πια, την οδήγησε μέχρι το δέντρο της Σύναξης.

Για καλή της τύχη, ο Ρομπέν των Δασών βρισκόταν στο συνηθισμένο πόστο του.

- Να έχεις την ευλογία του Θεού, Ρομπέν! φώναξε η λαί­δη Γκόβερ ξεπεζεύοντας. Έρχομαι να σε παρακαλέσω, έρ­χομαι να σου ζητήσω, στ' όνομα της Παρθένας Μαρίας, ακόμα μια μεγάλη χάρη.

- Με τρομάζετε, λαίδη. Tt συμβαίνει; φώναξε ο Ρομπέν ξαφνιασμένος. Πε ίτε μου τι θέλετε , είμαι έτοιμος να σας βοηθήσω.

- Α, Ρομπέν, είπε κλαίγοντας η δύστυχη γυναίκα, ο εχθρός σου, ο σερίφης του Νότιγχαμ, συνέλαβε τον σύζυγο και τον γιο μου. Σε ικετεύω, Ρομπέν, σώσε το παιδί μου, τρέχα να προφτάσεις τους ελεεινούς που τους πήραν μαζί τους· δεν είναι πολλοί και μόλις πριν από λίγο έφυγαν από τον πύργο.

- Μην ανησυχείτε, κυρία, είπε ο Ρομπέν των Δασών, ο σύ­ζυγος σας θα βρεθεί ξανά γρήγορα κοντά σας. Ο σερ Ρίτσαρντ είναι ιππότης και μόνο ο βασιλιάς μπορεί να τον δικάσει. Όση δύναμη και να έχει ο βαρόνος Φιτζ Όλγουιν, δεν μπορεί να σκοτώσει έναν ευγενή Σάξονα. Πρέπει πρώτα να δικάσουν τον σερ Ρίτσαρντ, αν το παράπτωμα για το οποίο τον κατηγορούν είναι αρκετά σοβαρό. Μην ανησυχείτε, σκουπίστε τα δάκρυα σας, ο σύζυγος σας και ο γιος σας θα γυρίσουν γρήγορα στην αγκαλιά σας.

- Α π ό το στόμα σου και στου Θεού τ' αφτί! σταυροκο-πήθηκε η λαίδη Γκόβερ.

- Τώρα, κυρία, επιτρέψτε μου να σας δώσω μια συμβου­λ ή : γυρίστε στον πύργο, σφαλιστέ την καστρόπορτα και μην αφήσετε κανέναν ξένο να περάσει. Ε γ ώ , θα μαζέψω τους άντρες μου και θα κυνηγήσω τον βαρόνο του Νότιγχαμ.

Η λαίδη Γκόβερ έφυγε κάπως πιο ήσυχη.

207

Ο Ρομπέν πληροφόρησε τους άντρες του για τη σύλλη­ψη του σερ Ρίτσαρντ και τους ενημέρωσε ότι θα προσπα­θούσε να σταματήσει τον σερίφη. Οι άνθρωποι του δάσους, αγανακτισμένοι για την προδοσία του βαρόνου, αλλά και χα­ρούμενοι που θα είχαν την ευκαιρία να ρίξουν μερικά βέλη, άρχισαν να προετοιμάζονται για την επιχείρηση.

Ο Ρομπέν μπήκε επικεφαλής των γενναίων αντρών του και, μαζί με τον Ζανούλη, τον Κόκκινο Γουίλ και τον Τρα­νό, άρχισε να καταδιώκει τον σερίφη.

Μετά από μια μεγάλη και κουραστική πορεία, η ομάδα έφτασε στο Μάνσφελντ, όπου ο Ρομπέν έμαθε από έναν πανδοχέα πως οι στρατιώτες του βαρόνου είχαν ξεκουραστεί για λίγο κι ύστερα συνέχισαν το δρόμο τους για το Νότιγ­χαμ. Ο Ρομπέν είπε στους άντρες του να πιουν κάτι για να δροσιστούν, άφησε κοντά τους τον Τρανό και τον Ζανούλη, πήρε μαζί του τον Γουίλ και καλπάζοντας ολοταχώς μ' ένα γερό άτι, πήγε στο δέντρο της Σύναξης, στο δάσος του Σέρ­γουντ. Έ ξ ω από το υπόγειο κρησφύγετο, σήμανε με το βού­κινο του και αμέσως έτρεξαν κοντά του μια εκατοστή άν­θρωποι του δάσους.

Ο Ρομπέν πήρε μαζί του κι αυτούς τους πολεμιστές και ακολούθησε διαφορετική πορεία, ώστε να παγιδέψει ανάμε­σα σε δυο στρατούς τη συνοδεία του βαρόνου - αφού οι άντρες που είχε αφήσει στο Μπάρνσντεϊλ θα έπαιρναν κι εκείνοι, μετά από μια ώρα ξεκούρασης, το δρόμο που οδη­γούσε στο Νότιγχαμ.

Οι εύθυμοι άντρες έφτασαν γρήγορα σ' ένα σημείο που απείχε ελάχιστα από την πόλη και, με μ ε γ ά λ η τους ικανο­ποίηση, έμαθαν πως ο στρατός του σερίφη δεν είχε περάσει ακόμα.

Ο Ρομπέν διάλεξε ένα πλεονεκτικό πόστο, πρόσταξε τους μισούς άντρες του να κρυφτούν και τοποθέτησε τους υπόλοιπους στην αντίθετη πλευρά του δρόμου. 2 0 8

Η εμφάνιση έξι στρατιωτών, έδειξε ότι ζύγωνε ο σερίφης με τους καβαλάρηδες του. Οι άνθρωποι του δάσους ετοιμά­στηκαν για να τους κάνουν την πιο θερμή υποδοχή... Η εμπροσθοφυλακή πέρασε ανεμπόδιστα την ενέδρα και όταν οι έξι στρατιώτες απομακρύνθηκαν αρκετά, για να νομίζουν οι υπόλοιποι ότι δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν, ένα σάλπι­σμα έσκισε τον αέρα κι ένα σμήνος από βέλη χαιρέτησε την πυκνή γραμμή των πρώτων Νορμανδών. Ο σερίφης τούς πρόσταξε να σταματήσουν κι έστειλε μια τριανταριά άντρες να ψάξουν ανάμεσα στις λόχμες. Ήταν σαν να τους έστελ­νε σε βέβαιο θάνατο.

Χωρισμένοι σε δυο ομάδες, οι στρατιώτες δέχτηκαν επί­θεση από δυο διαφορετικές πλευρές ταυτόχρονα· αναγκάστη­καν έτσι να καταθέσουν τα όπλα και να παραδοθούν.

Μετά απ' αυτή την επιτυχία τους, οι εύθυμοι άντρες όρ­μησαν στη συνοδεία του βαρόνου - εκεί, όμως, οι καλύτερα οπλισμένοι και γυμνασμένοι στρατιώτες, αντιστάθηκαν με σθένος.

Ο Ρομπέν και οι άντρες του πολεμούσαν για ν' απελευθε­ρώσουν τον σερ Ρίτσαρντ και τον γιο του. Α π ό την ά λ λ η με­ριά, οι καβαλάρηδες που είχαν έρθει από το Λονδίνο, προ­σπαθούσαν να κερδίσουν την ανταμοιβή που είχε τάξει ο βα­σιλιάς σ' αυτόν που θα συλλάμβανε τον Ρομπέν των Δασών.

Και οι δυο πλευρές, λοιπόν, πολεμούσαν λυσσασμένα και η νίκη ήταν αβέβαιη, όταν ξαφνικά, η εμφάνιση της δεύτερης ομάδας των ανθρώπων του δάσους έφερε τα πάνω κάτω. Ο Ζανούλης και τα παλικάρια του, που έρχονταν από το Μπάρνσντεϊλ , ρίχτηκαν στη μάχη με ακατανίκητη ορμή.

Μια δεκαριά τοξότες περικύκλωσαν γρήγορα τον σερ Ρί­τσαρντ και τον γιο του, τους έλυσαν, τους έδωσαν όπλα κι εκείνοι, χωρίς να σκεφτούν τον κίνδυνο, άρχισαν να πολε­μούν σώμα με σώμα με τους άντρες του βαρόνου, που όλοι φορούσαν πανοπλίες.

209

Με την απερισκεψία και την ορμητικότητα της ν ιότης, ο Χέρμπερτ όρμησε, μαζί με μερικούς εύθυμους άντρες, στην καρδιά της συνοδείας του βαρόνου. Για ένα τέταρτο περίπου της ώρας, το γενναίο παιδί πάλεψε με τους καβαλάρηδες· εκείνοι όμως ήταν πολύ περισσότεροι, κι όταν όλα έδειχναν πως θα πλήρωνε ακριβά την αποκοτιά του, ένας τοξότης, εί­τε για να βοηθήσει τον παράτολμο νεαρό είτε για να δώσει πιο γρήγορα ένα τέλος στη μάχη , σημάδεψε γρήγορα τον βαρόνο, του τρύπησε το λαιμό με μια σαϊτιά, τον γκρέμισε από τ' άλογο του και του έκοψε το κεφάλι· μετά το κάρφω­σε στη μύτη του σπαθιού του, το σήκωσε ψηλά και φώναξε:

-Νορμανδικά σκυλιά, κοιτάξτε τον αρχηγό σας, δείτε για τελευταία φορά το άσχημο μούτρο του υπεροπτικού σερίφη σας και παραδοθείτε, αλλιώς σας περιμένει κι εσάς η ίδια τύ...!

Ο άνθρωπος του δάσους δεν πρόλαβε να τελειώσει τα λό­για του: ένας Νορμανδός τού έκοψε το κεφάλι και το έστει­λε να κυλιστεί μέσα στη σκόνη. Ωστόσο, ο θάνατος του λόρ­δου Φ ι τ ζ Όλγουιν υποχρέωσε τους Νορμανδούς να κατα­θέσουν τα όπλα και να παραδοθούν. Με διαταγή του Ρο­μπέν, μερικοί από τους εύθυμους άντρες οδήγησαν τους νι­κημένους μέχρι το Νότιγχαμ, ενώ ο ίδιος, επικεφαλής των υπόλοιπων αντρών του, μάζεψε τους νεκρούς, περιποιήθηκε τους τραυματίες και εξαφάνισε κάθε ίχνος της μάχης.

- Αντίο για πάντα, αιμοβόρε άνθρωπε! είπε ο Ρομπέν, κοιτάζοντας με σιχασιά το πτώμα του βαρόνου. Βρήκες, επι­τέλους, το θάνατο που σου άξιζε και θ' ανταμειφθείς για τις απαίσιες πράξεις σου. Η καρδιά σου ήταν άπληστη και αδί­στακτη, το χέρι σου απλώθηκε σαν μάστιγα πάνω στους δύστυχους Σάξονες· βασάνισες τους ανθρώπους σου, πρόδω­σες τον βασιλιά σου, εγκατέλειψες την κόρη σου... σου αξί­ζουν όλα τα βασανιστήρια της κόλασης. Ωστόσο, παρακα­λώ τον φιλεύσπλαχνο Θεό να λυπηθεί την ψυχή σου και να συγχωρέσει τις αμαρτίες σου. Σερ Ρίτσαρντ, πρόσθεσε ο Ρο-210

μπέν μόλις οι στρατιώτες πήραν το πτώμα του γέρου άρχο­ντα και κίνησαν για το Νότιγχαμ, θα θυμόμαστε πάντα με θ λ ί ψ η τούτη τη μέρα. Σε γλιτώσαμε απ' το θάνατο αλλά όχι κι από την καταστροφή, γιατί τώρα, δίχως άλλο, θα σου πάρουν όλο το βιος σου. Μακάρι, καλέ μου Ρίτσαρντ, να μη σε είχα γνωρίσει ποτέ.

- Γ ιατί αυτό; ρώτησε ο ιππότης ξαφνιασμένος. - Επε ιδή , αν δεν είχα βρεθεί στο δρόμο σου, θα 'χες βρει

άλλο τρόπο σίγουρα, να πληρώσεις τα χρέη σου στον αβά της Παρθένας Μαρίας κι έτσι, η ευγνωμοσύνη σου απέναντι μου δεν θα σε είχε υποχρεώσει να με βοηθήσεις κι εσύ με τη σειρά σου. Φταίω, άθελα μου, για τη συμφορά σου: θα σε εξορίσουν, θα σε διώξουν απ' το βασίλειο, θα πάρει την περι­ουσία σου κάποιος Νορμανδός, η αγαπημένη σου οικογένεια θα υποφέρει, κι όλα αυτά εξαιτίας μου... Βλέπε ις , Ρίτσαρντ, η φιλία μου είναι επικίνδυνη.

- Αγαπημένε μου Ρομπέν, είπε ο ιππότης με μια έκφρα­ση ανείπωτης τρυφερότητας, η γυναίκα μου και τα παιδιά μου υπάρχουν, είσαι φίλος μου, για ποιο πράγμα να μετα­νιώσω; Αν με καταδικάσει ο βασιλιάς, θα φύγω από τον πύργο των προγόνων μου κατεστραμμένος οικονομικά, αλ­λά ευτυχισμένος και ευλογώντας την ώρα που με οδήγησε κοντά στον ευγενικό Ρομπέν των Δασών!

Ο νεαρός άντρας κούνησε αργά το κεφάλι του. - Ας μιλήσουμε σοβαρά για την κατάσταση, αγαπητέ

μου Ρίτσαρντ, συνέχισε. Τα μαντάτα για όσα έγιναν πριν από λίγο εδώ, θα φτάσουν στο Λονδίνο και ο βασιλιάς δεν θα λυπηθεί κανέναν. Χτυπήσαμε τους στρατιώτες του και θα σε κάνει να πληρώσεις για την ήττα τους, όχι μόνο με εξορία, αλλά και με ατιμωτικό θάνατο. Φύγε από τον πύρ­γο σου, έλα μαζί μου, σου δίνω το λόγο της τιμής μου ότι όσο ανασαίνω, θα είσαι ασφαλής με την προστασία των εύ­θυμων αντρών.

211

- Δέχομαι ευχαρίστως τη γενναιόδωρη προσφορά σου, Ρομπέν, αποκρίθηκε ο σερ Ρίτσαρντ. Τη δέχομαι με χαρά κι ευγνωμοσύνη· όμως, πριν εγκατασταθώ στο δάσος, θα προ­σπαθήσω (πρέπει να το κάνω, για το μέλλον των παιδιών μου) ν' απαλύνω το θυμό του βασιλιά. Ένα σημαντικό χρη­ματικό ποσό, ίσως τον πείσει να χαρίσει τη ζωή σ' έναν αρι­στοκράτη ιππότη.

Το ίδιο βράδυ, ο σερ Ρίτσαρντ έστειλε μήνυμα στο Λον­δίνο, παρακαλώντας έναν ισχυρό συγγενή του να μεσολαβή­σει γ ι ' αυτόν στον βασιλιά. Ο αγγελιαφόρος επέστρεψε απ' το Λονδίνο ολοταχώς και πληροφόρησε τον αφέντη του ότι ο Ερρίκος ο Β ' , εξοργισμένος με το θάνατο του βαρόνου Φιτζ Όλγουιν, ε ίχε στείλει ολόκληρο τάγμα από τους καλύτε­ρους στρατιώτες του στον πύργο του ιππότη, με διαταγή να τον κρεμάσουν, μαζί με τον γιο του, στο πρώτο δέντρο του δρόμου. Ο αρχηγός αυτής της στρατιάς, ένας άκληρος Νορ­μανδός, είχε δεχτεί από τον βασιλιά δώρο τον πύργο της Κοιλάδας, για τον ίδιο και τους απογόνους του, μέχρι την τελευταία γενιά.

Ο συγγενής του σερ Ρίτσαρντ πληροφορούσε ακόμα τον καταδικασμένο ότι είχε κυκλοφορήσει προκήρυξη στις περιο­χές του Νότιγχαμ, του Ντέρμπισαϊρ και του Γιορκσάιρ, που υποσχόταν τεράστια αμοιβή σε όποιον κατάφερνε να πιάσει τον Ρομπέν των Δασών και να τον παραδώσει, νεκρό ή ζω­ντανό, στα χέρια του σερίφη μιας απ' αυτές τις τρεις περιοχές.

Ο σερ Ρίτσαρντ ενημέρωσε αμέσως τον Ρομπέν γ ι ' αυτή την προκήρυξη και του ανάγγειλε ότι θα πήγαινε σύντομα κοντά του.

Με τη βοήθεια των ανθρώπων του, ο ιππότης ξεγύμνω­σε τον πύργο κι έστειλε τα έπιπλα του, τα όπλα του και τα σερβίτσια του στη Σύναξη του Μπάρνσντεϊλ. Όταν πέρασε και η τελευταία άμαξα την κινητή γέφυρα, ο σερ Ρίτσαρντ, η γυναίκα του, ο Χέρμπερτ και η Λ ίλα εγκατέλειψαν κα-212

βαλα στ' άλογα τους το αγαπημένο τους κάστρο και έφτα­σαν χωρίς κανένα πρόβλημα στο καταπράσινο δάσος.

Όταν οι στρατιώτες του βασιλιά έφτασαν στον πύργο, βρήκαν την πύλη ολάνοιχτη και τα δωμάτια τελείως άδεια. Ο καινούριος ιδιοκτήτης της περιουσίας του σερ Ρίτσαρντ απογοητεύτηκε βρίσκοντας άδειο το κάστρο· καθώς, όμως, είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αντιμετω­πίζοντας αναποδιές της τύχης, τα κανόνισε έτσι ώστε να μην υποφέρει πολύ απ' αυτή την κατάσταση. Έδιωξε τους στρατιώτες και, προς μ ε γ ά λ η απογοήτευση των υπηρετών, εγκαταστάθηκε σαν αφέντης στον πύργο της Κοιλάδας.

213

Ο βασιλιάς Ριχάρδος

Τρία ήρεμα χρόνια κύλησαν μετά τα γεγονότα που αφηγη­θήκαμε. Ο στρατός του Ρομπέν των Δασών είχε μεγαλώ­σει πολύ και η φήμη του ατρόμητου αρχηγού είχε απλωθεί σε όλη την Α γ γ λ ί α .

Μετά το θάνατο του Ερρίκου Β' ανέβηκε στο θρόνο ο γιος του Ριχάρδος, ο οποίος, αφού σπατάλησε τους θησαυ­ρούς του στέμματος, έφυγε για τις σταυροφορίες, ορίζοντας αντιβασιλέα τον αδελφό του, πρίγκιπα Ιωάννη, άνθρωπο ανήθικο και εξαιρετικά τσιγκούνη, που το λιγοστό μυαλό του δεν τον βοηθούσε καθόλου να εκπληρώσει την υψηλή αποστολή που του είχαν αναθέσει.

Η φτώχεια του λαού, που είχε ήδη ξεπεράσει τα όρια κα­τά τη βασιλεία του Ερρίκου Β ' , έγινε ακόμα μεγαλύτερη κατά την περίοδο αυτής της τυραννικής αντιβασιλείας. Ο Ρομπέν ανακούφιζε με ανεξάντλητη γενναιοδωρία τα βάσα­να και την πείνα των φτωχών του Νότιγχαμ και του Ντέρ-μπισαϊρ· ήταν πάντα το ίνδαλμα όλων αυτών των δυστυχι­σμένων. Όσα έδινε, όμως, στους φτωχούς, τα έπαιρνε με το παραπάνω από τους πλούσιους και οι Νορμανδοί, οι ανώτε­ροι κληρικοί και οι καλόγεροι «βοηθούσαν» απλόχερα, με μεγάλη τους απελπισία, τις αγαθοεργίες του ευγενικού πα­ράνομου.

214

Η Μαριάν εξακολουθούσε να μένει στο δάσος και οι δυο σύζυγοι αγαπιούνταν πάντα τρυφερά, όπως τις πρώτες μέ­ρες του ευτυχισμένου γάμου τους.

Ο χρόνος δεν είχε λιγοστέψει καθόλου το πάθος του Γουίλιαμ για τη χαριτωμένη γυναίκα του και στα μάτια του πιστού Σάξονα, η Μοντ διατηρούσε, σαν καθαρό διαμάντι, την ομορφιά της.

Ο Ζανούλης και ο Τρανός εξακολουθούσαν να μακαρίζουν την τύχη τους, που είχαν διαλέξει για συζύγους ο ένας την τρυφερή Γουίνιφρεντ και ο άλλος τη σκανταλιάρα Μπάρμπα­ρα· όσο για τ' αδέλφια του Γουίλ, δεν είχαν κανένα λόγο να μετανιώνουν για τους βιαστικούς γάμους τους. Ήταν ευτυχι­σμένοι κι έβλεπαν τη ζωή μέσα από ένα ρόδινο πρίσμα.

Το ίδιο ευτυχισμένοι ζούσαν ο Ά λ α ν Κλαρ και η λαίδη Κρίσταμπελ. Το σπίτι τους, φτιαγμένο σύμφωνα με τις οδη­γίες του ιππότη, ήταν ένα θαύμα άνεσης και καλογουστιάς. Μια σειρά από γέρικα δέντρα έκρυβε τους κήπους από κάθε αδιάκριτο βλέμμα, σχηματίζοντας ένα αδιαπέραστο τείχος γύρω απ' αυτό το ποιητικό σπίτι.

Όμορφα παιδάκια με γλυκιές φατσούλες, ζωντανά λου­λούδια σ' αυτή την όαση της αγάπης, αναστάτωναν με τα θορυβώδη παιχνίδια τους τη γαλήνη του μεγάλου αρχοντι­κού. Οι χαρούμενες φωνές τους αντιλαλούσαν ολόγυρα και τα ποδαράκια τους άφηναν τις αχνές πατημασιές τους επά­νω στην άμμο που ήταν στρωμένη στις αλέες του πάρκου. Ο Ά λ α ν και η Κρίσταμπελ είχαν παραμείνει νέοι στην καρδιά, στο μυαλό και στο πρόσωπο, κι οι εβδομάδες κυλούσαν γι ' αυτούς γρήγορα σαν ημέρες, οι ημέρες σαν ώρες.

Η Κρίσταμπελ δεν είχε ξαναδεί τον πατέρα της από την ημέρα που παντρεύτηκε τον Ά λ α ν Κλαρ στο μοναστήρι του Λίντον, αφού ο ιδιότροπος γέροντας απέκρουε πεισματικά όλες τις απόπειρες συμφιλίωσης που γίνονταν από τη μεριά της κόρης του και του ιππότη. Ο θάνατος του βαρόνου στε-

215

νοχώρησε πολύ την Κρίσταμπελ· η θ λ ί ψ η της, όμως, θα ήταν πολύ μεγαλύτερη αν με το θάνατο του γεννήτορα της έχανε κι έναν πραγματικό πατέρα.

Οι επιθέσεις του Ρομπέν εναντίον των Νορμανδών και των αξιωματούχων της Εκκλησίας πολλαπλασιάστηκαν και ήταν τόσο καταστροφικές για τις περιουσίες αυτών των πλου­σίων, που στο τέλος τράβηξαν την προσοχή του Λονκσάν, με­γάλου καγκελάριου της Α γ γ λ ί α ς και επισκόπου του Ε λ ί .

Ο επίσκοπος αποφάσισε να διαλύσει τους εύθυμους τοξό­τες κι έτσι, λοιπόν, ετοίμασε μια σοβαρή εκστρατεία ενα­ντίον τους. Πεντακόσιοι άντρες, με επικεφαλής τους τον πρίγκιπα Ιωάννη, κατέβηκαν στον πύργο του Νότιγχαμ κι εκεί, μετά από λίγες μέρες ανάπαυσης, κατέστρωσαν τα σχέδια τους για να συλλάβουν τον Ρομπέν των Δασών. Α υ ­τός, όμως, που πληροφορήθηκε αμέσως τα σχέδια αυτής της μεγάλης στρατιάς, γέλασε κι ετοιμάστηκε να ξεγλι­στρήσει ακόμα μια φορά απ' όλες τις ενέδρες τους, χωρίς να εκθέσει τους άντρες του στους κινδύνους μιας μάχης.

Έκρυψε τη συμμορία του, έντυσε μια δωδεκαριά ανθρώ­πους του δάσους με διάφορα ρούχα και τους έστειλε στον πύργο, όπου προσφέρθηκαν να υπηρετήσουν ως οδηγοί, μέ­σα στα δαιδαλώδη μονοπάτια του δάσους.

Ο Ιωάννης και οι αξιωματικοί τούς δέχτηκαν αμέσως, και καθώς το δάσος απλωνόταν σε μια έκταση τριάντα πε­ρίπου μιλίων, εύκολα καταλαβαίνουμε πόσους γύρους ανά­γκασαν τους δύστυχους στρατιώτες να κάνουν αυτοί οι εθε­λοντές οδηγοί τους. Φορές φορές, όλος ο στρατός χανόταν μέσα σε μικρές κοιλάδες, άλλοτε βυθιζόταν μέχρι το γόνα­το μέσα στο βούρκο των βάλτων, άλλοτε , τέλος, διασκορπι­σμένοι στους γύρω λόφους, οι στρατιώτες αναθεμάτιζαν ορ­γισμένοι τη μοίρα τους, στέλνοντας στον διάβολο τον μεγά­λο καγκελάριο της Α γ γ λ ί α ς , τον Ρομπέν των Δασών και την αόρατη συμμορία του· γιατί, φυσικά, δεν χρειάζεται να 216

πούμε πως ούτε δείγμα από πράσινο χιτώνα δεν φάνηκε στον ορίζοντα.

Με το σούρουπο, οι στρατιώτες βρίσκονταν πάντα εφτά ή οχτώ μίλια μακριά από τον πύργο του Νότιγχαμ, όπου έπρεπε να επιστρέψουν, εκτός αν περνούσαν τη νύχτα στο ύπαιθρο. Έπαιρναν τότε το δρόμο της επιστροφής εξαντλημένοι από την κούραση, πεθαμένοι από την πείνα και χωρίς να έχουν δει έστω ένα σημάδι που να δείχνει την παρουσία των εύθυμων αντρών.

Ε π ί δεκαπέντε ημέρες, αυτές οι κουραστικές εξορμήσεις επαναλαμβάνονταν, με το ίδιο πάντα αποτέλεσμα. Τελ ικά, ο πρίγκιπας Ιωάννης νοστάλγησε την καλοπέραση του Λονδίνου κι έτσι, τα παράτησε και πήρε με το στράτευμα του το δρόμο για τη μ ε γ ά λ η πόλη.

Δυο χρόνια μετά απ' αυτή την τελευταία εκστρατεία, ο Ριχάρδος επέστρεψε στην Α γ γ λ ί α και ο πρίγκιπας Ιωάν­νης, που με το δίκιο του φοβόταν την οργή του αδελφού του, έτρεξε να βρει καταφύγιο πίσω από τα τε ίχη του παλιού κά­στρου του Νότιγχαμ.

Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, που είχε μάθει την ελεεινή συμπεριφορά του αντιβασιλέα, έμεινε μόνο τρεις μέρες στο Λονδίνο κι έπειτα, με μια χούφτα στρατιώτες, βάδισε απο­φασιστικά εναντίον του στασιαστή.

Το κάστρο του Νότιγχαμ περικυκλώθηκε· μετά από μά­χες τριών ημερών έπεσε, αλλά ο πρίγκιπας Ιωάννης κατόρ­θωσε να ξεφύγει.

Πολεμώντας με το σπαθί στο χέρι, όπως κι ο τελευταί­ος του στρατιώτης, ο Ριχάρδος παρατήρησε ότι μια ομάδα από γεροδεμένους εθελοντές τού πρόσφερε σημαντική βοή­θεια και συνειδητοποίησε ότι ε ίχε νικήσει χάρη στη γενναία συνδρομή τους.

Μ ε τ ά τη μάχη, κι αφού εγκαταστάθηκε στο κάστρο, ο Ριχάρδος ζήτησε πληροφορίες γ ι ' αυτούς τους εξαίρετους

217

τοξότες που τον είχαν στηρίξει· κανένας, όμως, δεν μπόρεσε να του απαντήσει κι έτσι αναγκάστηκε να ρωτήσει τον βοη-θό σερίφη του Νότιγχαμ.

Αυτός ο βοηθός σερίφης ήταν ο ίδιος άνθρωπος στον οποίο ο Ρομπέν των Δασών είχε παίξει εκείνο το άσχημο παιχνίδι -όταν τον παρέσυρε με πονηριά στο δάσος και τον ανάγκασε να πληρώσει για την επίσκεψη του τριακόσια χρυσά σκούδα.

Επηρεασμένος απ' αυτή την άσχημη ανάμνηση, ο σερί­φης απάντησε στον βασιλιά πως, δίχως άλλο, οι τοξότες για τους οποίους γινόταν λόγος δεν ήταν άλλοι από τους άντρες του διαβόητου Ρομπέν των Δασών.

- Αυτός ο Ρομπέν των Δασών, πρόσθεσε ο μνησίκακος πανδοχέας, είναι μεγάλος παλιάνθρωπος! Τα ΐζε ι τη συμ­μορία του σε βάρος των ταξιδιωτών, ληστεύει τους τίμιους ανθρώπους, σκοτώνει τα ελάφια του βασιλιά και κάνει, κα­θημερινά, κάθε λογής κλεψιές.

Την ώρα που γινόταν αυτή η συζήτηση, βρισκόταν τυ­χαία κοντά στον βασιλιά ο Α λ μ π ε ρ τ Λίντσεϊ , ο ομογάλα­κτος αδελφός της όμορφης Μοντ, που είχε την τύχη να δια­τηρήσει τη θέση του φύλακα στο κάστρο. Το αίσθημα ευ­γνωμοσύνης του απέναντι στον Ρομπέν, καθώς και ο γεν­ναιόδωρος χαρακτήρας του, τον έκαναν να ξεχάσει την τα­πεινή του θέση· έτσι, πλησίασε τον σπουδαίο συνομιλητή του σερίφη και είπε συγκινημένος:

- Μεγαλειότατε, ο Ρομπέν των Δασών είναι ένας τίμιος Σάξονας, ένας δυστυχισμένος παράνομος. Μπορεί να παίρνει το περίσσευμα των πλουσίων, ανακουφίζει, όμως, από την αθλιότητα τους φτωχούς, κι από το Νότιγχαμ μέχρι το Γιορκ προφέρουν τ' όνομα του με σεβασμό και αιώνια ευγνωμοσύνη.

- Γνωρίζεις προσωπικά αυτόν τον γενναίο τοξότη; ρώτη-σε ο βασιλιάς τον Άλμπερτ .

Α υ τ ή η ερώτηση τάραξε τον Άλμπερτ · έγινε κατακόκκι­νος κι απάντησε με αμηχανία: 218

- Συνάντησα τον Ρομπέν των Δασών, αλλά πριν από πο­λύ καιρό· σας επαναλαμβάνω, όμως, Μεγαλειότατε, ότι μό­νο καλά λόγια λένε οι φτωχοί γ ι ' αυτόν, που δεν τους αφή­νει να πεθάνουν από την πείνα.

- Έ λ α , παλικάρι μου, είπε ο βασιλιάς χαμογελώντας, σήκωσε το κεφάλι και μην απαρνείσαι τον φίλο σου. Μα την αγία Τριάδα, αν είναι έτσι όπως τα λες , τότε η φιλία του θα 'ναι πολύτιμη. Θα χαρώ πολύ να γνωρίσω αυτόν τον παράνομο κι αφού με βοήθησε, δεν θ έ λ ω να λένε πως ο Ρι­χάρδος της Α γ γ λ ί α ς είναι αχάριστος, ακόμα και απέναντι σ' έναν παράνομο. Αύριο το πρωί, θα κατεβώ στο δάσος του Σέργουντ.

Ο βασιλιάς κράτησε το λόγο του: την επομένη, με συνο­δεία του ιππότες και στρατιώτες και με οδηγό τον σερίφη, -που δεν του άρεσε και τόσο αυτή η εκδρομή- περιπλανή­θηκε στα μονοπάτια, στους δρόμους, στα ξέφωτα του γέρι­κου δάσους, άδικα όμως, γιατί ο Ρομπέν των Δασών δεν φά­νηκε πουθενά.

Πολύ δυσαρεστημένος μ' αυτή την αποτυχημένη επιχεί­ρηση, ο Ριχάρδος έστειλε να φωνάξουν έναν δασοφύλακα του Σέργουντ και τον ρώτησε αν ήξερε με ποιο τρόπο θα μπορούσε να συναντήσει τον αρχηγό των παρανόμων.

- Μεγαλειότατε, αποκρίθηκε ο δασοφύλακας, θα μπο­ρούσατε να ψάχνετε έναν ολόκληρο χρόνο μέσα στο δάσος, χωρίς να δείτε ούτε τη σκιά ενός παρανόμου, αν έχετε μαζί σας στρατιώτες. Ο Ρομπέν των Δασών αποφεύγει όσο μπο­ρεί τις μάχες, όχι επειδή φοβάται, γιατί γνωρίζει τόσο καλά το δάσος που τίποτα δεν τον τρομάζει, ούτε καν η επίθεση από πεντακόσιους ή εξακόσιους άντρες, αλλά επειδή είναι φιλήσυχος και προσεχτικός. Αν επιθυμείτε, Μεγαλειότατε, να συναντήσετε τον Ρομπέν των Δασών, δεν έχετε παρά να φορέσετε ένα ράσο, να πάρετε μαζί σας μόνο τέσσερις ή πέ­ντε ιππότες, και τότε αναλαμβάνω να σας οδηγήσω εγώ.

219

Ορκίζομαι στον άγιο Ντάνσταν, ότι κανείς δεν θα πάθει τί­ποτα! Ο Ρομπέν των Δασών πιάνει τους κληρικούς, τους φι­λοξενεί, τους παίρνει όλα τα λεφτά, αλλά δεν τους κακομε­ταχειρίζεται.

- Μα τον τίμιο σταυρό, δασοφύλακα, τα λόγια σου είναι χρυσάφι, είπε ο βασιλιάς γελώντας, και θ' ακολουθήσω την έξυπνη συμβουλή σου. Τα καλογερίστικα δεν θα μου πηγαί­νουν καθόλου, αλλά δεν πειράζει! Πηγαίνετε να μου φέρετε ένα ράσο.

Ανυπόμονος ο μονάρχης, φόρεσε το πλούσιο ράσο ενός αβά, διάλεξε τέσσερις ιππότες που τους έντυσε με απλά κα­λογερίστικα ράσα και ακολουθώντας το σχέδιο του δασοφύ­λακα, φόρτωσαν τρία άλογα έτσι που όποιος τους έβλεπε, να υποθέσει ότι κουβαλούσαν ένα θησαυρό.

Τρία μίλια περίπου μακριά από το κάστρο, ο δασοφύλα­κας που έδειχνε το δρόμο στους ψευτο-καλόγερους, πλησία­σε τον βασιλιά και του είπε:

- Μεγαλειότατε, κοιτάξτε στην άκρη του ξέφωτου και θα δείτε τον Ρομπέν των Δασών, τον Ζανούλη και τον Κόκκινο Γουίλ, τους τρεις αρχηγούς της συμμορίας.

- Ωραία, είπε χαρούμενος ο βασιλιάς. Και, σπιρουνίζοντας το άλογο του, ο Ριχάρδος καμώθη-

κε πως ήθελε τάχα να ξεφύγει. Ο Ρομπέν των Δασών πήδηξε καταμεσής του μονοπατι­

ού, άρπαξε το άτι από τα χαλινάρια και το ακινητοποίησε. - Με το συμπάθειο, κύριε αβά, είπε. Στάσου λίγο να σε

καλωσορίσουμε... - Βέβηλε αμαρτωλέ! φώναξε ο Ριχάρδος, προσπαθώντας

να μιμηθεί τη γλώσσα των ανθρώπων της Εκκλησίας . Ποιος θαρρείς πως είσαι και σταματάς έναν άγιο άνθρωπο που πηγαίνει σε ιερή αποστολή;

- Ε ίμαι ένας υπηρέτης αυτού του δάσους, απάντησε ο Ρομπέν, και ζω, όπως κι οι σύντροφοι μου, από το κυνήγι

220

και από τις απλοχεριές των ευλαβών ανθρώπων της αγίας Εκκλησίας .

- Μα την πίστη μου, είσαι ένας θρασύς παλιομασκαράς, αποκρίθηκε ο βασιλιάς κρύβοντας ένα χαμόγελο, όταν τολ­μάς να μου λες κατάμουτρα ότι τρως τα δικά μου... τα ελά­φια του βασιλιά, και ληστεύεις τους κληρικούς. Μα τον άγιο Ουμβέρτο, όμως, είσαι τουλάχιστον ειλικρινής.

- Η ειλικρίνεια είναι το μόνο που απομένει σε ανθρώπους στερημένους απ' όλα, απάντησε ο Ρομπέν. Ωστόσο, οι εισοδη­ματίες, οι κτηματίες, εκείνοι που 'χουν το χρυσάφι και τ' ασή­μι, δεν τη χρειάζονται, γιατί δεν θα ήξεραν τι να την κάνουν.

- Μπορεί και να 'χεις δίκιο, αποκρίθηκε ο βασιλιάς, ξε­χνώντας σχεδόν ότι παρίστανε έναν ιερωμένο, και η ειλικρί­νεια του προσώπου σου μ' αρέσει πολύ. Φαίνεσαι πολύ πιο τίμιος απ' ό,τι είσαι στην πραγματικότητα· ωστόσο, για χά­ρη της ευγενικής θωριάς σου κι από χριστιανική αγάπη για τον συνάνθρωπο, σου χαρίζω όλα τα λεφτά που έχω τούτη τη στ ιγμή, σαράντα χρυσά νομίσματα. Λυπάμαι που δεν έχω περισσότερα· ο βασιλιάς, όμως, που όπως θα 'μαθες μέ­νει εδώ και λίγες μέρες στο κάστρο του Νότιγχαμ, φρόντισε ν' αδειάσει πρώτος τις τσέπες μου. Δ ικά σου, λοιπόν, αυτά τα λεφτά, γιατί μου αρέσουν τα όμορφα πρόσωπα και οι εκ­φράσεις των γεροδεμένων συντρόφων σου.

Μ' αυτά τα λόγια, ο βασιλιάς έδωσε στον Ρομπέν των Δασών ένα δερμάτινο πουγκί, που περιείχε σαράντα χρυσά νομίσματα.

- Είσαι ο φοίνικας των ιερωμένων, άρχοντα αβά, είπε ο Ρομπέν γελώντας, κι αν δεν είχα ορκιστεί να στύβω, λ ίγο ή πολύ, όλους τους ανθρώπους της αγίας Εκκλησ ίας , τώρα θ' αρνιόμουν να δεχτώ τη γενναιόδωρη προσφορά σου· ωστόσο, κανείς δεν θα μπορέσει να πει ότι υπέφερες πολύ από το πέρασμα σου μέσα απ' το. δάσος του Σέργουντ. Η συνοδεία και τ' άλογα σου θα περάσουν τελείως ελεύθερα

221

και επιπλέον, με την άδεια σου, θα δεχτώ μόνο είκοσι χρυ­σά νομίσματα.

- Είσαι μεγαλόκαρδος, άνθρωπε του δάσους, αποκρίθη­κε ο Ριχάρδος που φάνηκε να συγκινείται από την ευγένεια του Ρομπέν, και με μεγάλη μου χαρά θα μιλήσω για σένα στον βασιλιά μας. Ο Μεγαλειότατος σ' έχει φαίνεται ακου­στά, γιατί μου είπε να σου δώσω τα χαιρετίσματα του, αν εί­χα την τύχη να σε συναντήσω. Νομίζω, μεταξύ μας βέβαια αυτό, ότι ο βασιλιάς Ριχάρδος, που του αρέσει η γενναιότη­τα και την ανταμείβει, θα ήθελε να ευχαριστήσει προσωπι­κά τον ατρόμητο άντρα που τον βοήθησε να γκρεμίσει την καστρόπορτα του Νότιγχαμ και να τον ρωτήσει για ποιο λό­γο εξαφανίστηκε, μαζί με τους γενναίους συντρόφους του, αμέσως μετά τη μάχη.

- Αν έχω κάποια μέρα την ευτυχία να βρεθώ μπροστά στον Μεγαλειότατο, δεν θα διστάσω ν' απαντήσω σ' αυτή την ερώτηση· προς το παρόν, όμως, κύριε αβά, ας μιλήσουμε για κάτι άλλο. Α γ α π ώ πολύ τον βασιλιά Ριχάρδο, γιατί εί­ναι Α γ γ λ ο ς στην καρδιά και στην ψυχή, μολονότι έχει δε­σμούς αίματος με μια νορμανδική οικογένεια. Όλο ι εδώ, ιε­ρωμένοι και λαϊκοί, είμαστε πιστοί υπηρέτες του Μεγαλειό­τατου και, αν συμφωνείς κι εσύ, κύριε αβά, θα πιούμε μαζί στην υγεία του ευγενικού Ριχάρδου.

- Δέχομαι ευχαρίστως την πρόσκληση σου, Ρομπέν των Δασών, αποκρίθηκε ο βασιλιάς, και είμαι έτοιμος να σ' ακο­λουθήσω.

- Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου δείχνεις, καλέ μου αβά, είπε ο Ρομπέν και οδήγησε το άλογο που ίππευε ο Ρι­χάρδος στο μονοπάτι που κατέληγε στο δέντρο της Σύναξης.

Τους ακολούθησαν ο Ζανούλης, ο Κόκκινος Γουίλ και οι τέσσερις ιππότες που ήταν μεταμφιεσμένοι σε καλόγερους.

Μόλις μπήκαν στο μονοπάτι, ένα ελάφι, τρομαγμένο από τη φασαρία πέρασε γρήγορα από μπροστά τους· γρηγορότε-222

ρο όμως το βέλος του Ρομπέν, σαΐτεψε θανάσιμα στο πλευ­ρό το άμοιρο ζώο.

- Ωραία βολή! Θαυμάσια βολή! φώναξε ενθουσιασμένος ο βασιλιάς.

- Ε, δεν ήταν και τίποτα το εξαιρετικό, κύριε αβά, είπε ο Ρομπέν κοιτάζοντας κάπως έκπληκτος τον Ριχάρδο. Όλο ι ανεξαιρέτως οι άντρες μου μπορούν να σαϊτέψουν ένα ελάφι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο· ακόμα κι η γυναίκα μου ξέρει να ρίχνει με το τόξο, και μάλιστα σε στόχους πολύ δυσκολότε­ρους απ' αυτόν εδώ.

- Η γυναίκα σου; επανέλαβε ο βασιλιάς. Είσαι παντρε­μένος; Μα τη θεία λειτουργία, ανυπομονώ να γνωρίσω αυ­τήν που μοιράζεται τους κινδύνους και τις περιπέτειες της ζωής σου.

- Η γυναίκα μου δεν είναι η μόνη, άρχοντα αβά, που προ­τιμά μια πιστή καρδιά κι ένα πρωτόγονο σπιτικό από μια δό­λια αγάπη και την πολυτέλεια της ζωής στην πόλη.

- Θα σου γνωρίσω κι εγώ τη γυναίκα μου, κύριε αβά, φώ­ναξε ο Κόκκινος Γουίλ, κι αν δεν συμφωνήσεις ότι έχει βα­σιλική ομορφιά, θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι είσαι τυ­φλός ή δεν έχεις ιδέα από γυναίκες!

- Μα τον άγιο Ντάνσταν, είπε ο Ριχάρδος, φαίνεται πως δίκαια σας αποκαλούν εύθυμους άντρες· τίποτα δεν σας λεί­πει εδώ: όμορφες γυναίκες, βασιλικό κυνήγι, πλούσια βλά­στηση, απόλυτη ελευθερία.

- Ε ίμαστε πολύ ευτυχισμένοι, άρχοντα, συμφώνησε ο Ρομπέν γελώντας.

Η ομάδα έφτασε γρήγορα σ' ένα ξέφωτο όπου, πάνω στο γρασίδι, τους περίμενε, έτοιμο, ένα πλούσιο γεύμα· και μόνο η θέα αυτού του γεύματος, όπου αφθονούσε το λαχταριστό, μυρωδάτο κυνήγι, άνοιξε την όρεξη του Ριχάρδου του Λεο-ντόκαρδου.

223

- Μα τη συνείδηση της μητέρας μου, φώναξε, να ένα πραγματικά βασιλικό γεύμα!

Ο βασιλιάς κάθισε κατάχαμα κι άρχισε να τρώει με άπειρη ευχαρίστηση. Προς το τέλος του γεύματος, στράφη­κε στον οικοδεσπότη του:

- Μετά απ' όσα μου είπες, ανυπομονώ να γνωρίσω τις συντρόφισσες σας. Φώναξε τις, λοιπόν, είμαι περίεργος να δω αν αξίζουν πράγματι, όπως είπε ο κοκκινομάλλης φίλος σου, να στολίζουν την Α υ λ ή του βασιλιά της Α γ γ λ ί α ς .

Ο Ρομπέν έστειλε τον Γουίλ να βρει τις όμορφες νύμφες του δάσους και είπε στους άντρες του να ετοιμαστούν για τα αγω­νίσματα με τα οποία καταγίνονταν τις ημέρες της σχόλης.

- Οι άντρες μου θα προσπαθήσουν να σε διασκεδάσουν λίγο, κύριε αβά, είπε ο Ρομπέν επιστρέφοντας κοντά στον βασιλιά, και θα δεις ότι οι απολαύσεις μας και ο κάπως πα­ράξενος τρόπος που ζούμε, δεν έχουν τίποτα το κακό. Kαι όταν δεις τον καλό βασιλιά Ριχάρδο, να του πεις, αυτό σού το ζητώ σαν χάρη, πως οι καλοί Σάξονες δεν πρέπει να φο­βούνται τους εύθυμους άντρες του Σέργουντ, που φέρονται πάντα ευγενικά σε όσους συμπονούν τις αναπόφευκτες αθλιότητες της σκληρής ζωής τους.

- Μείνε ήσυχος, γενναίε στρατιώτη, ο Μεγαλειότατος θα πληροφορηθεί όλα όσα συμβαίνουν εδώ, σαν να ήταν ο ίδιος παρών σε τούτο το γεύμα.

Οι άντρες του Ρομπέν άρχισαν τότε να αγωνίζονται στην τοξοβολία, με χέρι τόσο σταθερό και με τόσο καλό σημάδι, που ο βασιλιάς τούς συγχάρηκε πραγματικά έκπληκτος.

Μετά από μισή ώρα περίπου, φάνηκε ο Κόκκινος Γουίλ, φέρνοντας μαζί του τη Μαριάν και τη Μοντ, που ήταν ντυ­μένες με πράσινη φορεσιά αμαζόνας από ύφασμα του Λίν-κολν, και κρατούσαν η καθεμιά τους τόξο και φαρέτρα.

Πίσω τους έρχονταν η Μπάρμπαρα, η Γουίνιφρεντ, η Λί­λα και οι όμορφες γυναίκες των νεαρών Γκάμγουελ. 224

Ο βασιλιάς γούρλωσε τα μάτια κατάπληκτος και κοίτα­ξε αμίλητος τα όμορφα πρόσωπα που κοκκίνιζαν κάτω από το βλέμμα του.

- Κύριε αβά. είπε ο Ρομπέν παίρνοντας το χέρι της Μα­ριάν, σου παρουσιάζω τη βασίλισσα της καρδιάς μου, την πολυαγαπημένη μου γυναίκα.

- Μπορείς δίκαια να την αποκαλείς βασίλισσα των εύ­θυμων αντρών σου, γενναίε Ρομπέν, φώναξε ο βασιλιάς. Έ χ ε ι ς δίκιο να περηφανεύεσαι ότι σε αγαπάει ένα τόσο όμορφο πλάσμα. Α γ α π η τ ή κυρία, συνέχισε ο βασιλιάς, επι­τρέψτε μου να χαιρετήσω στο πρόσωπο σας τη βασίλισσα του μεγάλου δάσους του Σέργουντ και να σας υποβάλω τα σέβη μου.

Με αυτά τα λόγια, ο βασιλιάς γονάτισε στο ένα του πό­δι, πήρε το λευκό χέρι της Μαριάν και το φίλησε με χάρη.

- Είσαστε πολύ ευγενικός, κύριε αβά, είπε η Μαριάν τα­πεινά. Μην ξεχνάτε, όμως, σας παρακαλώ, ότι δεν αρμόζει σ' έναν άντρα με το δικό σας άγιο χαρακτήρα, να γονατίζει έτσι μπροστά σε μια γυναίκα· μόνο στον Θεό πρέπει να δεί­χνετε τόση ταπεινότητα και σεβασμό.

- Να μια επίπληξη εξαιρετικά ηθ ική για τη γυναίκα ενός απλού ανθρώπου του δάσους, μουρμούρισε ο βασιλιάς καθώς πήγαινε να ξανακαθίσει κάτω από το δέντρο της Σύναξης.

- Κύριε αβά, να σου γνωρίσω κι εγώ τη γυναίκα μου! φώ­ναξε ο Γουίλ, φέρνοντας τη Μοντ κοντά στον Ριχάρδο.

Ο βασιλιάς κοίταξε τη Μοντ και χαμογέλασε. - Αυτό το όμορφο πλάσμα είναι η κυρία που μου έλεγες

πως θα τιμούσε το παλάτι ενός βασιλιά; - Μάλιστα, άρχοντα, αποκρίθηκε ο Γουίλ. - Ε, λοιπόν, φίλε μου, συνέχισε ο Ριχάρδος, συμφωνώ

μαζί σου κι αν μου επιτρέπεις, θα δώσω ένα φιλί στα όμορ­φα μάγουλα της αγαπημένης σου.

225

Ο Γουίλιαμ χαμογέλασε και ο βασιλιάς, που θεώρησε αυτό το χαμόγελο σαν καταφατική απάντηση, φίλησε ευγε-, νικά τη νεαρή γυναίκα.

- Άφησε με να σου πω κάτι εμπιστευτικά, κύριε αβά, είπε ο Γουίλ πλησιάζοντας τον βασιλιά που δέχτηκε ευχαρίστως την πρόταση του. Τελικά, ξέρεις να κρίνεις τις γυναίκες, συνέ­χισε ο Γουίλ, και δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι μέσα στο δάσος του Σέργουντ. Από σήμερα, σου υπόσχομαι μια εγκάρδια υπο­δοχή, κάθε φορά που θα σε φέρνει η τύχη κοντά μας.

- Σ' ευχαριστώ, ευγενικέ στρατιώτη, απάντησε χαρούμε­νος ο βασιλιάς. Α, α, μα εδώ έχουμε κι άλλες ; φώναξε έκ­πληκτος ο Ριχάρδος καθώς έβλεπε τις αδελφές του Γουίλ που, μαζί με τη Λίλα, παρουσιάζονταν μπροστά του. Ε ι λ ι ­κρινά, λεβέντες μου, οι Δρυάδες σας είναι σωστές νεράιδες!

Εκε ίνη τη στ ιγμή εμφανίστηκε στο κέντρο της ομήγυρης ο ιππότης Ρίτσαρντ της Κοιλάδας, που έλειπε από το πρωί. Μόλις είδε τον βασιλιά, ο ιππότης τινάχτηκε, γιατί γνώρι­ζε τέλεια το πρόσωπο του Ριχάρδου. Πλησίασε τον Ρομπέν και κατάλαβε πως ο νεαρός άντρας δεν είχε ιδέα ποιος ακρι­βώς ήταν ο επισκέπτης του.

- Μήπως ξέρεις πώς λέγεται αυτός με το ράσο του αβά; ρώτησε χαμηλόφωνα ο σερ Ρίτσαρντ.

- Ό χ ι , του απάντησε ο Ρομπέν. Ε δ ώ και λ ί γ η ώρα, όμως, σκέφτομαι πως μόνο ένας άνθρωπος στον κόσμο μπο­ρεί να έχει αυτά τα κόκκινα μαλλιά και τα μεγάλα, γαλά­ζια μάτια, ο...

- Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, ο βασιλιάς της Α γ γ λ ί α ς ! φώναξε άθελα του ο ιππότης.

- Χ α , χα! γέλασε ο ψευτο-καλόγερος, πλησιάζοντας. Ο Ρομπέν των Δασών και ο σερ Ρίτσαρντ έπεσαν στα γό­

νατα. - Τώρα αναγνωρίζω το λαμπρό πρόσωπο του βασιλιά

μου, είπε ο αρχηγός των παρανόμων. Είναι πράγματι το

226

πρόσωπο του καλού βασιλιά Ριχάρδου της Α γ γ λ ί α ς . Ο Θε­ός να σας προστατεύει, Μεγαλειότατε!

Ένα χαμόγελο συμπάθειας διαγράφηκε στα χε ί λη του βασιλιά.

-Μεγαλε ιότατε , συνέχισε ο Ρομπέν στην ίδια ταπεινή στάση, ξέρετε τώρα ποιοι είμαστε: παράνομοι, που μας έδιω­ξε από τα σπίτια των προγόνων μας μια άδικη και σκληρή τυραννία. Φτωχοί και άστεγοι, βρήκαμε καταφύγιο μες στη μοναξιά του δάσους· ζήσαμε με το κυνήγι, με ελεημοσύνες -που τις απαιτούσαμε, βέβαια, -αλλά χωρίς βία και όσο πιο ευγενικά μπορούσαμε. Μας έδιναν ευχαρίστως ή γογγύζο-ντας, ποτέ όμως δεν παίρναμε πριν βεβαιωθούμε ότι αυτός που αρνιόταν να μας βοηθήσει, είχε το πουγκί του γεμάτο. Μεγαλειότατε, σας ικετεύω να δείξετε επιείκεια στους συ­ντρόφους μου και στον αρχηγό τους.

- Σήκω, Ρομπέν των Δασών, αποκρίθηκε καλοσυνάτα ο βασιλιάς, και πες για ποιο λόγο με βοήθησες με τους γεν­ναίους τοξότες σου κατά την επίθεση μου στο κάστρο του Νότιγχαμ.

- Μεγαλειότατε, απάντησε ο Ρομπέν των Δασών, που μολονότι ε ίχε υπακούσει στη διαταγή του βασιλιά, στεκό­ταν ελαφρά σκυμμένος μπροστά του, είσαστε το ίνδαλμα κάθε γνήσιας αγγλικής καρδιάς. Με τα κατορθώματα σας, για τα οποία όλοι σάς θαυμάζουν, κατακτήσατε τον τ ίτλο του γενναιότερου των γενναίων, του ανθρώπου με τη λιο-νταρίσια καρδιά, που σαν τίμιος ιππότης, σκορπίζει τους εχθρούς του κι απλώνει στους δυστυχισμένους τη γενναιό­δωρη προστασία του. Αξ ιζε στον πρίγκιπα Ιωάννη να πέσει στη δυσμένεια σας και όταν έμαθα ότι ο βασιλιάς μου βρι­σκόταν μπροστά στα τε ίχη του κάστρου του Νότιγχαμ, μπήκα κρυφά στην υπηρεσία σας. Όταν η Μεγαλειότητα σας κυρίευσε το κάστρο όπου είχε καταφύγει ο στασιαστής πρίγκιπας, έκρινα πως η αποστολή μου είχε ολοκληρωθεί

227

και αποχώρησα χωρίς να πω τίποτα, γιατί με ικανοποιούσε βαθιά και μόνο το γεγονός ότι είχα υπηρετήσει πιστά τον βασιλιά μου.

- Σ' ευχαριστώ για την ειλικρίνεια σου, Ρομπέν των Δα­σών, είπε ο Ριχάρδος, και για τη στοργή σου στο πρόσωπο μου. Τα λόγια και τα έργα σου δείχνουν τίμιο άνθρωπο· εί­μαι ικανοποιημένος και δίνω χάρη σε όλους τους εύθυμους άντρες του Σέργουντ. Ε ί χ ε ς στα χέρια σου μ ε γ ά λ η εξουσία, θα μπορούσες να κάνεις κακό, αλλά δεν επωφελήθηκες απ' αυτή την επικίνδυνη δύναμη. Βοήθησες τους φτωχούς, που είναι πολλοί στην περιοχή του Νότιγχαμ. Πήρες χρήματα μόνο από τους πλούσιους Νορμανδούς, για τις ανάγκες των ανθρώπων σου. Συγχωρώ τα λ ά θ η σου· ήταν οι φυσικές συ­νέπειες μιας πολύ δύσκολης εποχής. Εφόσον, όμως, παρα­βιάστηκαν οι δασικοί νόμοι, εφόσον οι αξιωματούχοι της Ε κ ­κλησίας και οι άρχοντες υποχρεώθηκαν να σου αφήσουν έστω κι αυτά τα ψίχουλα από τις τεράστιες περιουσίες τους, η συγχώρεση που σου δίνω πρέπει να είναι γραπτή, για να μπορέσεις να ζήσεις πια χωρίς τον κίνδυνο να σε κατηγορή­σουν ή να σε δικάσουν. Αύριο, μπροστά στους ιππότες μου, θ' ακυρώσω την απόφαση που σε υποβιβάζει σε θέση κατώ­τερη και από τον τελευταίο δούλο του βασιλείου. Επιστρέ­φω, λοιπόν, σ' εσένα και σε όσους έζησαν μαζί σου αυτή την περιπετειώδη ζωή, τα δικαιώματα και τα προνόμια των ελεύθερων ανθρώπων. Ε ίπα και ορκίζομαι στον παντοδύνα­μο Θεό ότι θα τηρήσω το λόγο μου.

- Ζ ή τ ω ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος! φώναξαν οι ιππότες. - Η Παρθένα Μαρία να 'ναι πάντα στο πλευρό σας, Μ ε ­

γαλειότατε! είπε ο Ρομπέν των Δασών συγκινημένος· και, προσπέφτοντας στο ένα γόνατο, φίλησε με σεβασμό το χέρι του γενναιόδωρου βασιλιά.

Μετά απ' αυτή την κίνηση ευγνωμοσύνης, ο Ρομπέν ση­κώθηκε, σάλπισε με το βούκινο του και οι εύθυμοι άντρες, 228

που άλλοι καταγίνονταν με την τοξοβολία και άλλοι ασκού­νταν στην κονταρομαχία, έτρεξαν αμέσως και σχημάτισαν κύκλο γύρω από τον νεαρό αρχηγό τους.

- Γενναίοι σύντροφοι, είπε ο Ρομπέν, γονατίστε και βγάλ­τε τα σκουφιά σας: βρισκόσαστε μπροστά στον νόμιμο ηγε­μόνα μας, στον πολυαγαπημένο βασιλιά της εύθυμης Α γ ­γλίας, τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο! Τ ιμήστε τον ευγενικό κύριο και άρχοντα μας!

Οι παράνομοι υπάκουσαν στη διαταγή του αρχηγού τους και καθώς υποκλίνονταν ταπεινά μπροστά στον Ριχάρδο, ο Ρομπέν τούς πληροφόρησε για την επιείκεια και τη μεγαλο­ψυχία του ηγεμόνα τους.

Οι εύθυμοι άντρες δεν χρειάστηκαν ά λ λ η προτροπή για να εκφράσουν τη χαρά τους· έβγαλαν μια ζητωκραυγή τόσο τρομερή, που δεν θα είναι υπερβολή να υποθέσουμε ότι ακού­στηκε δυο μίλια μακριά από το δέντρο της Σύναξης.

Αμέσως μετά, ο Ριχάρδος της Α γ γ λ ί α ς κάλεσε τον Ρο­μπέν να τον συνοδεύσει στο κάστρο του Νότιγχαμ, μαζί με τους άντρες του.

- Μεγαλειότατε, αποκρίθηκε ο Ρομπέν, η πρόσκληση σας με κολακεύει και γεμίζει την καρδιά μου με ανείπωτη χαρά. Η ψυχή και το σώμα μου ανήκουν στον ηγεμόνα μου· αν μου επιτρέπετε, θα διαλέξω εγώ εκατόν σαράντα τοξότες που, με απόλυτη αφοσίωση, θα είναι οι ταπεινοί υπηρέτες της Μεγαλειότητας σας.

Ο βασιλιάς, κολακευμένος αλλά και έκπληκτος με την ταπεινή στάση του ηρωικού παράνομου απέναντι του, ευχα­ρίστησε εγκάρδια τον Ρομπέν των Δασών και, αφού του εί­πε να ξαναστείλει τους άντρες του στα αγωνίσματα τους, πήρε μια κούπα, τη γέμισε ξέχειλα κρασί, το ήπιε μονορού­φι και είπε με ύφος χαρούμενο και φιλικό:

- Kαι τώρα, φίλε Ρομπέν, πες μου, σε παρακαλώ, ποιος είναι αυτός εκεί ο γίγαντας;

229

- Σπουδαίο παλικάρι, Μεγαλειότατε, απάντησε ο Ρο­μπέν. Είναι τόσο δυνατός που μπορεί να σταματήσει μόνος του ένα λόχο στρατιωτών, αλλά δακρύζει σαν παιδάκι όταν ακούει μια συγκινητική ιστορία. Ο άνθρωπος που είχε την τ ιμή να τον προσέξετε είναι αδελφός μου, Μεγαλειότατε, σύντροφος μου, ο καλύτερος φίλος μου· έχει χρυσή καρδιά, μια καρδιά πιστή σαν το ατσάλι του σπαθιού του. Χειρίζε­ται το κοντάρι τόσο επιδέξια, που κανείς δεν τον έχει νικήσει μέχρι σήμερα. Είναι, επιπλέον, ο καλύτερος τοξότης όλης της περιοχής και το πιο γενναίο παλικάρι του κόσμου.

- Ειλικρινά, μ' αρέσει πολύ ν' ακούω τέτοια εγκώμια, Ρομπέν, είπε ο βασιλιάς. Γιατί αυτός για τον οποίο τα λες, αξίζει να 'ναι φίλος σου. Θ έ λ ω να μιλήσω λίγο μ' αυτόν τον γενναίο στρατιώτη. Πώς λέγεται ;

- Ζαν Νέιλορ, Μεγαλειότατε. Εμε ίς , όμως, τον φωνά­ζουμε Ζανούλη, εξαιτίας του ύψους του.

- Μα την πίστη μου, φώναξε ο βασιλιάς γελώντας, μια χούφτα από τέτοιους Ζανούληδες θα είχε σπείρει τον τρόμο σ' εκείνα τα άπιστα σκυλιά. Ε, όμορφο δέντρο του δάσους, πύργε της Βαβυλώνας, Ζανούλη, παλικάρι μου, έλα εδώ, θέλω να σε δω από κοντά.

Ο Ζανούλης πλησίασε με το σκούφο του στο χέρι και περίμενε με ήρεμη σιγουριά τις διαταγές του Ριχάρδου.

Ο βασιλιάς μίλησε κάμποσο μαζί του, σχολιάζοντας την καταπληκτ ική του δύναμη, κι ύστερα του πρότεινε να πα­λέψουν· ωστόσο, παρ' όλο το σεβασμό που έδειχνε ο γιγα­ντόσωμος Ζανούλης στο πρόσωπο του, ο βασιλιάς νικήθη­κε γρήγορα.

Μετά απ' αυτή τη δοκιμή, ο βασιλιάς πήρε μέρος στα παιχνίδια και στα αγωνίσματα των εύθυμων αντρών με τό­ση φυσικότητα, σαν να ήταν χρόνια σύντροφος τους, και δή­λωσε στο τέλος ότι είχε πολύ καιρό να περάσει μια τόσο όμορφη μέρα. Εκε ίνη τη νύχτα, ο βασιλιάς της Α γ γ λ ί α ς

230

κοιμήθηκε κάτω από τ' άστρα, με την προστασία των πα­ρανόμων του δάσους του Σέργουντ και την επομένη, αφού τί­μησε ένα εξαίρετο γεύμα, ετοιμάστηκε να πάρει το δρόμο για το Νότιγχαμ.

- Γενναίε μου Ρομπέν, είπε ο βασιλιάς, μπορείς να μου φέρεις μερικές φορεσιές σαν αυτές που φορούν οι άντρες σου;

- Φυσικά, Μεγαλειότατε. - Ωραία, τότε! Πες να φέρουν μία για μένα, ντύσε ίδια τους

ιππότες μου και σου υπόσχομαι πως μόλις φτάσουμε στο Νότιγχαμ θα περάσουμε μερικές πολύ όμορφες στιγμές.

Ο βασιλιάς και οι ιππότες του άλλαξαν τα ράσα με τις φορεσιές που τους έφερε ο Ρομπέν και μετά από ένα ευγενι­κό φιλί που έδωσε στη Μαριάν, προς τ ιμή όλων των κυριών του δάσους, ο Ριχάρδος -περιτριγυρισμένος από τον Ρο­μπέν, τον Ζανούλη, τον Κόκκινο Γουίλ, τον Τρανό και εκατόν σαράντα τοξότες- πήρε χαρούμενος το δρόμο για το αρχοντικό του.

Στ ις πύλες της πόλης του Νότιγχαμ, ο Ριχάρδος πρό­σταξε τους άντρες της ακολουθίας του να βγάλουν μια θριαμβευτική ζητωκραυγή.

Μ' αυτή την τρομερή ζητωκραυγή, οι κάτοικοι βγήκαν στα κατώφλια των σπιτιών τους - και μόλις είδαν όλους αυ­τούς τους εύθυμους άντρες οπλισμένους μέχρι τα δόντια, υπέθεσαν ότι ο βασιλιάς είχε σκοτωθεί από τους παρανό­μους και πως οι άνθρωποι του δάσους, ενθουσιασμένοι από το θρίαμβο τους, είχαν κατεβεί στην πόλη για να σφάξουν όλους τους κατοίκους. Τρομοκρατημένοι οι δύστυχοι, άρχι­σαν να τρέχουν όπως όπως - άλλοι για να κρυφτούν στις πιο σκοτεινές γωνιές των σπιτιών τους, άλλοι ευθεία μπροστά τους, στα τυφλά. Ά λ λ ο ι χτύπησαν την καμπάνα του συνα­γερμού, κάλεσαν το στρατό της πόλης κι έψαξαν να βρουν τον μεγάλο σερίφη που, σαν από θαύμα, είχε γίνει άφαντος...

231

Οι στρατιώτες του βασιλιά ετοιμάστηκαν να επιτεθούν για να διαλύσουν τους παρανόμους, αλλά οι αρχηγοί τους, που δεν ήθελαν να πολεμήσουν χωρίς να ξέρουν το λόγο, έκοψαν την ορμή του πολεμικού τους οίστρου.

- Θαυμάστε τους πολεμιστές μας, είπε ο Ριχάρδος, πα­ρατηρώντας με κοροϊδευτικό ύφος τους φοβισμένους υπερα­σπιστές της πόλης· θαρρώ πως τόσο οι πολίτες όσο κι οι στρατιώτες, αγαπούν πολύ τη ζωούλα τους. Ο σερίφης λεί­πει, οι αρχηγοί τρέμουν... μα το Θεό, αυτοί οι δειλοί αξίζουν μια παραδειγματική τιμωρία.

Πριν προλάβει ν' αποσώσει ο βασιλιάς αυτόν τον διόλου κολακευτικό συλλογισμό για τους κατοίκους του Νότιγ­χαμ, βγήκαν βιαστικά από το κάστρο οι άντρες της φρουράς του, με επικεφαλή έναν λοχαγό, έτοιμοι για μάχη , με τα ακόντια προτεταμένα.

- Μα τον άγιο Διονύσιο, οι λεβέντες μου δεν χωρατεύουν! φώναξε ικανοποιημένος ο βασιλιάς κι έφερε στα χ ε ί λ η του το βούκινο που του είχε δώσει ο Ρομπέν.

Σάλπισε τρεις φορές ένα κάλεσμα που είχε από πριν συμ­φωνημένο με τον λοχαγό των σωματοφυλάκων του κι εκεί­νος, αναγνωρίζοντας το σύνθημα, πρόσταξε τους άντρες του να κατεβάσουν τα όπλα και περίμενε με σεβασμό να πλησιά­σει ο ηγεμόνας του. Τα νέα της επιστροφής του Ριχάρδου με τη θριαμβευτική συνοδεία του αρχηγού των παρανόμων, απλώθηκαν τόσο γρήγορα, όσο είχε απλωθεί και η φήμη πως έρχονταν οι άνθρωποι του δάσους με άγριες διαθέσεις. Οι κάτοικοι, που είχαν κλειδαμπαρωθεί στα σπίτια τους, βγήκαν κατακίτρινοι, αλλά με το χαμόγελο στα χε ίλη· και μόλις βεβαιώθηκαν πως ο Ρομπέν των Δασών και η συμμο­ρία του είχαν κερδίσει την εμπιστοσύνη του βασιλιά, στριμώ­χτηκαν φιλικά γύρω από τους εύθυμους άντρες, δίνοντας συγχαρητήρια στον ένα, σφίγγοντας το χέρι του άλλου, δη­λώνοντας πως ήταν φίλοι τους και θα τους προστάτευαν 232

όλους. Το πλήθος ξεσπούσε σε κραυγές χαράς και ευτυχίας κι από παντού ακούγονταν συνέχεια το ίδια λόγια: «Δόξα στον ευγενικό Ρομπέν των Δασών, στον γενναίο στρατιώτη, στον όμορφο παράνομο! Δόξα στον τρυφερό και ευγενικό Ρο­μπέν των Δασών!» Οι φωνές, ολοένα και πιο τολμηρές, επευ­φημούσαν τόσο πολύ τον αρχηγό των παρανόμων, που ο Ρι­χάρδος δεν άντεξε πια και φώναξε: « Μ α το στέμμα και το σκήπτρο μου, Ρομπέν, μου φαίνεται πως εσύ είσαι ο βασιλιάς εδώ! Σε διαβεβαιώνω ότι μπορείς να υπολογίζεις σ' εμένα».

- Μεγαλειότατε, αποκρίθηκε ο Ρομπέν, δεν έχω λόγια να εκφράσω τη χαρά μου για την υποστήριξη σας: τη δέχο­μαι για μένα, για τους άντρες μου και για έναν ιππότη που έπεσε στη δυσμένεια του βασιλιά Ερρίκου του Β' και ανα­γκάστηκε να καταφύγει στο δάσος του Σέργουντ. Αυτός ο ιππότης, Μεγαλειότατε, είναι ένας άνθρωπος με καρδιά, ένας άξιος οικογενειάρχης, ένας γενναίος Σάξονας, και αν μου κάνετε την τ ιμή ν' ακούσετε την ιστορία του σερ Ρί­τσαρντ Γκόβερ της Κοιλάδας, είμαι σίγουρος ότι θα ικανο­ποιήσετε το αίτημα που θα τολμήσω να σας υποβάλω.

- Σου έδωσα το βασιλικό μου λόγο ότι θα σου κάνω όσες χάρες θέλεις , φίλε Ρομπέν, αποκρίθηκε στοργικά ο Ριχάρ­δος. Μ ί λ α άφοβα, λοιπόν, και πες μου τις συνθήκες που αυ­τός ο ιππότης έπεσε στη δυσμένεια του πατέρα μου.

Υπακούοντας στη διαταγή του βασιλιά, ο Ρομπέν αφη­γήθηκε όσο πιο σύντομα μπορούσε την ιστορία του ιππότη της Κοιλάδας.

- Γ ια όνομα της Παναγίας! φώναξε έκπληκτος ο Ριχάρ­δος. Πράγματι , φέρθηκαν πολύ σκληρά σ' αυτόν τον ιππό­τη κι έκανες πολύ καλά που τον βοήθησες. Ωστόσο, γενναίε μου Ρομπέν, και σ' αυτή την περίπτωση, δεν θέλω να πού­νε ότι ξεπέρασες τον βασιλιά της Α γ γ λ ί α ς σε μεγαλοψυχία και γενναιοδωρία. Θ έ λ ω κι εγώ να προστατέψω τον φίλο σου· φώναξε τον να 'ρθει κοντά μας.

233

Ο Ρομπέν φώναξε τον ιππότη που, συγκινημένος από μια κρυφή ελπίδα, παρουσιάστηκε με σεβασμό μπροστά στον βασιλιά.

- Σερ Ρίτσαρντ της Κοιλάδας, είπε με μεγαλοπρέπεια ο βασιλιάς, ο γενναίος σου φίλος Ρομπέν των Δασών, μόλις με πληροφόρησε για τις συμφορές που χτύπησαν την οικο­γένεια σου, για τους κινδύνους που διέτρεξες. Με μεγάλη μου χαρά θα αποδώσω δικαιοσύνη, ώστε να δείξω και στον Ρομπέν τον ειλικρινή θαυμασμό και τη βαθιά μου εκτίμηση για τη συμπεριφορά του. Σου επιστρέφω την περιουσία σου και για ένα χρόνο δεν θα πληρώσεις κανένα φόρο και καμιά εισφορά.

- Μεγαλειότατε, είπε ο ιππότης προσπέφτοντας στο ένα γόνατο, πώς μπορώ να σας δείξω την ευγνωμοσύνη που πλημμυρίζει την καρδιά μου;

- Λέγοντας μου ότι είσαι ευτυχισμένος, απάντησε χα­ρούμενος ο βασιλιάς· δίνοντας μου την υπόσχεση ότι δεν προσβάλεις ποτέ τα μ έ λ η της αγίας Εκκλησίας.

Ο σερ Ρίτσαρντ φίλησε το χέρι του μεγαλόκαρδου πρί­γκιπα και χάθηκε διακριτικά μέσα στο πλήθος που είχε συ­γκεντρωθεί κοντά στον βασιλιά.

- Λοιπόν, γενναίε μου τοξότη, συνέχισε ο Ριχάρδος γυρί­ζοντας προς τον Ρομπέν, τι άλλο θέλεις από μένα;

- Τίποτα προς το παρόν, Μεγαλειότατε. Αργότερα, αν μου επιτρέψετε, θα σας ζητήσω μια τελευταία χάρη.

- Θα σου την κάνω. Τώρα, πάμε στο κάστρο· με φιλοξέ­νησες πλουσιοπάροχα στο δάσος του Σέργουντ κι ελπίζω να υπάρχουν στο κάστρο του Νότιγχαμ αρκετές προμήθειες για να σου προσφέρουμε ένα βασιλικό γεύμα.

Ο γενναιόδωρος βασιλιάς πραγματοποίησε την ίδια κιό­λας μέρα την υπόσχεση που είχε δώσει στον Ρομπέν των Δασών· υπέγραψε μια απόφαση που ακύρωνε τη διαταγή εξορίας και επέστρεφε στον νεαρό άντρα τα δικαιώματα και 234

τους τίτλους για την περιουσία και τα αξιώματα της οικο­γένειας των Χάντινγκτον.

Την επομένη αυτής της ευτυχισμένης ημέρας, ο Ρομπέν συγκέντρωσε τους άντρες του σε μια από τις αυλές του κά­στρου και τους ανάγγειλε την ανέλπιστη αλλαγή της τύχης του. Αυτό το μαντάτο πλημμύρισε με ειλικρινή χαρά τις καρδιές των γενναίων στρατιωτών· αγαπούσαν τόσο πολύ τον αρχηγό τους, που αρνήθηκαν, μ' ένα στόμα θα 'λεγες, να φύγουν από την υπηρεσία του. Συμφώνησαν, λοιπόν, ότι οι εύ­θυμοι άντρες θα έπαυαν στο μέλλον να «εισπράττουν» ει­σφορές από τους Νορμανδούς και τους κληρικούς, κι ότι θα ζούσαν με έξοδα του ευγενικού αφέντη τους, του Ρομπέν, που είχε γίνει πάλι ο πλούσιος κόμης του Χάντινγκτον.

- Παλικάρια μου, είπε ο Ρομπέν, εφόσον θέλετε να ζή­σετε κοντά μου και να με συνοδεύσετε στο Λονδίνο, αν μας στείλουν εκεί οι διαταγές του πολυαγαπημένου μας ηγεμό­να, θ έ λ ω να ορκιστείτε ότι δεν θ' αποκαλύψετε σε κανέναν πού βρίσκεται το κρησφύγετο μας. Ας φυλάξουμε αυτό το πολύτιμο καταφύγιο για μια ενδεχόμενη συμφορά.

Οι άντρες έδωσαν με δυνατή φωνή τον όρκο που τους ζή­τησε ο αρχηγός τους, και ο Ρομπέν τούς έστειλε να προε­τοιμάσουν, χωρίς καθυστέρηση, την αναχώρηση τους.

Στ ις 30 Μαρτίου 1194, μια μέρα πριν ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής του στο Λονδίνο, ο Ριχάρδος συγκάλεσε συμβούλιο στο κάστρο του Νότιγχαμ κι ανάμεσα στα ση­μαντικά θέματα που συζητήθηκαν, ήταν και η αποκατά­σταση των δικαιωμάτων του Ρομπέν των Δασών στην κο­μητεία του Χάντινγκτον. Ο βασιλιάς εξέφρασε τη σαφή επι­θυμία του να επιστραφεί στον Ρομπέν η περιουσία που κα­τακρατούσε ο αβάς του Ραμσέ, και οι σύμβουλοι του υπο­σχέθηκαν ότι θα τον ικανοποιούσαν απόλυτα με μια πράξη δικαιοσύνης η οποία θα διόρθωνε όλες τις αδικίες που τόσο καρτερικά είχε αντέξει ο ευγενικός παράνομος...

235

Το Σέργουντ χάνει τη βασίλισσά του...

Π ρ ι ν απομακρυνθεί, ίσως για πάντα, από το πανάρχαιο δά­σος που του είχε προσφέρει καταφύγιο, ο Ρομπέν των Δασών ένιωσε μια τόσο δυνατή νοσταλγία για το παρελθόν, έναν φό­βο για το μέλλον -που, ωστόσο, δεν ταίριαζαν με τις προο­πτικές που ανοίγονταν μπροστά του μετά τις γενναιόδωρες υποσχέσεις του Ριχάρδου— ώστε αποφάσισε να περιμένει κά­τω από την προστασία των δέντρων την υλοποίηση των δε­σμεύσεων που είχε αναλάβει ο βασιλιάς της Α γ γ λ ί α ς .

Τελ ικά, η απόφαση του Ρομπέν να παραμείνει στο Σέρ­γουντ αποδείχτηκε σ ω σ τ ή · η στέψη του Ριχάρδου, που έγι­νε στο Γουίντσεστερ λίγο μετά την επιστροφή του στο Λον­δίνο, τους απορρόφησε όλους τόσο πολύ, ώστε κανείς δεν βρήκε το χρόνο ν' ασχοληθεί με τα δικαιώματα του νεαρού κόμη του Χάντινγκτον που είχαν μεν αναγνωριστεί, αλλά δεν είχαν ακόμα ανακοινωθεί επισήμως.

Όταν τελείωσαν οι γιορτές της στέψης, ο Ριχάρδος ανα­χώρησε για την ηπειρωτική Ευρώπη, όπου τον καλούσε μια έντονη λαχτάρα εκδίκησης εναντίον του Φιλίππου της Γαλ­λίας, και πιστεύοντας στα λόγια και τις υποσχέσεις των συμβούλων του, τους άφησε να φροντίσουν για την αποκατά­σταση της περιουσίας του γενναίου Ρομπέν των Δασών.

Ο βαρόνος του Μπράουτον (ο αβάς του Ραμσέ), που εξακο­λουθούσε ν' απολαμβάνει τα αγαθά της οικογένειας Χάντιν-236

γκτον, έβαλε σ' ενέργεια όλη την επιρροή και την τεράστια πε­ριουσία του για να καθυστερήσει την εκτέλεση της απόφασης που είχε πάρει ο Ριχάρδος υπέρ του αληθινού κληρονόμου του τίτλου, για την παράδοση των κτημάτων αυτής της πλούσιας κομητείας· ενώ, όμως, φρόντιζε ν' αποκτήσει προστάτες και φί­λους, ο συνετός βαρόνος δεν εναντιωνόταν ανοιχτά στις αποφά­σεις του βασιλιά· περιοριζόταν μόνο να ζητάει παράταση χρό­νου, να γεμίζει τον καγκελάριο με πλούσια δώρα κι έτσι κατά­φερνε να παραμένει ιδιοκτήτης της περιουσίας που είχε αρπάξει.

Όσον καιρό πολεμούσε ο Ριχάρδος στη Νορμανδία και ο αβάς του Ραμσέ εξαγόραζε, μεθοδικά, όλους τους ανθρώ­πους της καγκελαρίας, ο Ρομπέν των Δασών καρτερούσε το μήνυμα που θα τον πληροφορούσε πως η περιουσία του πα­τέρα του γινόταν και πάλι δική του.

Ωστόσο, έντεκα μήνες αναμονής εξάντλησαν την υπομο­νή του νεαρού άντρα· οπλίστηκε με θάρρος και υπολογίζο­ντας στην καλοσύνη που του είχε δείξει ο βασιλιάς όταν εί­χε έρθει στο Νότιγχαμ, έκανε μια αίτηση στον Ουμβέρτο Γουόλτερ, αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπιουρι, σφραγιδοφύ-λακα της Α γ γ λ ί α ς και μεγάλο δικαστή του βασιλείου. Το αίτημα του Ρομπέν έφτασε στον προορισμό του και το διά­βασε ο αρχιεπίσκοπος· ωστόσο, χωρίς ν' απορριφθεί ανοιχτά, έμεινε αναπάντητο κι ήταν σαν να μην είχε υποβληθεί ποτέ.

Βλέποντας την απροθυμία και την αδράνεια εκείνων που είχαν αναλάβει να του επιστρέψουν την περιουσία του, ο νεα­ρός άντρας μάντεψε εύκολα ότι ένας κρυφός πόλεμος γινόταν εναντίον του. Δυστυχώς, ο αβάς του Ραμσέ, που είχε γίνει βαρόνος του Μπράουτον και κόμης του Χάντινγκτον, ήταν ένας πολύ δυνατός αντίπαλος για να μπορέσει ο Ρομπέν -τουλάχιστον όσο έλειπε ο Ριχάρδος- να του κάνει και τα παραμικρά αντίποινα. Έ τ σ ι , ο ήρωας μας αποφάσισε να κλεί­σει τα μάτια στις αδικίες που γίνονταν σε βάρος του και να περιμένει ήσυχα την επιστροφή του βασιλιά της Α γ γ λ ί α ς .

237

Όταν πήρε αυτή την απόφαση, ο Ρομπέν έστειλε ένα δεύ­τερο μήνυμα στον μεγάλο δικαστή. Τον ενημέρωσε πόσο δυ­σαρεστημένος αισθανόταν για την υποστήριξη που έδειχνε στον αβά του Ραμσέ, και του δήλωσε ότι, μέχρι να επιστρέ­ψει ο Ριχάρδος στην Α γ γ λ ί α και ν' αποδώσει δικαιοσύνη, εκείνος έμπαινε πάλι επικεφαλής της συμμορίας του και θα συνέχιζε να ζει, όπως στο παρελθόν, στο βαθύσκιωτο δάσος του Σέργουντ.

Τέσσερα χρόνια κύλησαν μέσα στην απατηλή ηρεμία που επικρατεί συνήθως πριν απ' τις καταιγίδες και τις επανα­στατικές αναταραχές. Ένα πρωί, το μαντάτο ότι πέθανε ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος χτύπησε σαν κεραυνός το βασίλειο της Α γ γ λ ί α ς και σκόρπισε τον τρόμο σε όλες τις καρδιές. Αμέσως μετά, η άνοδος στο θρόνο του πρίγκιπα Ιωάννη, που άρχισε να φαίνεται σαν να 'θελε να προκαλέσει εναντίον του το μίσος όλου του κόσμου, έδωσε το σύνθημα για αλλεπάλ­ληλα εγκλήματα και άθλιες πράξεις βίας.

Σ τ η διάρκεια αυτής της καταστροφικής περιόδου, ο αβάς του Ραμσέ, μαζί με μια πολυάριθμη ακολουθία, πέρασε μέ­σα από το δάσος του Σέργουντ για να πάει στο Γιορκ, κι έπεσε στα χέρια του Ρομπέν. Για ν' απελευθερώσουν αυτόν και τη συνοδεία του, οι άνθρωποι του δάσους ζήτησαν υπέ­ρογκα λύτρα. Αναγκάστηκε να πληρώσει, αλλά υποσχέ­θηκε ότι θα επέστρεφε για να τους τιμωρήσει σκληρά - κι αυτή η επιστροφή, δεν άργησε πολύ.

Ο αβάς του Ραμσέ απευθύνθηκε στον βασιλιά και ο Ιω­άννης, που εκείνη την εποχή χρειαζόταν πάρα πολύ τη στή­ριξη των ευγενών, εισάκουσε τα παράπονα του βαρόνου κι αποφάσισε να στείλει μια εκατοστή άντρες υπό τις διαταγές του σερ Γουίλιαμ Γκρέι, μεγαλύτερου αδελφού του Ζαν Γκρέι, ευνοούμενου του βασιλιά, για να καταδιώξουν τον Ρο­μπέν των Δασών και ν' αποδεκατίσουν όλη τη συμμορία του. 238

Ο ιππότης του Γκρέι, που ήταν Νορμανδός, σιχαινόταν τους Σάξονες και σπρωγμένος απ' αυτό το μίσος, ορκίστηκε ότι θα έριχνε γρήγορα στα πόδια του αβά το κεφάλι του μι­σητού αντιπάλου του.

Ο ξαφνικός ερχομός ενός λόχου βαριά οπλισμένων και άγριων στρατιωτών, έσπειρε τον πανικό στη μικρή πόλη του Νότιγχαμ· όταν μαθεύτηκε, όμως, ότι στόχος τους ήταν το δάσος του Σέργουντ και η εξόντωση της συμμορίας του Ρο­μπέν, ο τρόμος έγινε δυσαρέσκεια και μερικοί άντρες αφο­σιωμένοι στους παράνομους, έτρεξαν να τους ειδοποιήσουν για τη συμφορά που χτυπούσε ξανά την πόρτα τους.

Ο Ρομπέν άκουσε τα μαντάτα σαν άνθρωπος που βρί­σκεται πάντα σ' επιφυλακή και περιμένει απ' τη μια στ ιγμή στην ά λ λ η το χτύπημα του εχθρού. Αμέσως μετά συγκέ­ντρωσε τους άντρες του και τους προετοίμασε για ν' αντι­σταθούν σκληρά στις επιθέσεις των Νορμανδών· ύστερα έστειλε στους εχθρούς του έναν διαλεχτό τοξότη, ο οποίος, μεταμφιεσμένος σε αγρότη, θα προσφερόταν να οδηγήσει τους στρατιώτες στη βελανιδιά που όλη η κομητεία ήξερε πως ήταν το σημείο συγκέντρωσης των εύθυμων αντρών.

Αυτό το απλό τέχνασμα, που είχε βοηθήσει τόσες φορές στο παρελθόν τον Ρομπέν, έπιασε και τώρα, και ο ιππότης του Γκρέι δέχτηκε πρόθυμα την προσφορά του απεσταλμένου του Ρομπέν. Ο άνθρωπος του δάσους, λοιπόν, μπήκε επικεφαλής των στρατιωτών κι άρχισε να τους περιφέρει ανάμεσα στους θάμνους, στις λόχμες και τα βάτα τρεις ολόκληρες ώρες, δεί­χνοντας να μην καταλαβαίνει πως ot βαριές πανοπλίες ανά­γκαζαν τους δύστυχους στρατιώτες να βαδίζουν με δυσκολία. Τέλος, όταν πια εξαντλήθηκαν από την κούραση, ο οδηγός τούς πήγε όχι στο δέντρο της Σύναξης, αλλά σ' ένα μεγάλο ξέφωτο, όπου ολόγυρα υπήρχαν φτελιές, οξιές και αιωνόβιες βε­λανιδιές. Σ' αυτό το σημείο, όπου το γρασίδι φύτρωνε τόσο φου­ντωτό και πυκνό όσο κι έξω από μια καστρόπορτα, είχαν στή-

239

σει το καρτέρι τους, άλλοι ορθοί, άλλοι ξαπλωμένοι, όλοι οι εύ­θυμοι άντρες.

Μόλις είδαν τους εχθρούς τους έτσι σκορπισμένους και -καταπώς τους φάνηκε- ανέτοιμους, οι στρατιώτες πήραν κουράγιο· χωρίς ν' αναζητήσουν τον οδηγό, που είχε γλ ι ­στρήσει ανάμεσα στις γραμμές των παρανόμων, έβγαλαν μια θριαμβευτική ιαχή και όρμησαν στους ανθρώπους του δάσους. Προς μ ε γ ά λ η τους έκπληξη οι Νορμανδοί διαπί­στωσαν ότι οι εύθυμοι άντρες δεν έδειξαν διόλου να ενο­χλούνται από την επίθεση τους - αντίθετα, χωρίς να μετα­κινηθούν από τις θέσεις τους, σήκωσαν πάνω απ' τα κεφά­λια τους τεράστια κοντάρια κι άρχισαν να τα στριφογυρί­ζουν, σκασμένοι στα γέλια.

Εξοργισμένοι απ' αυτή τη γελοία υποδοχή, οι στρατιώτες ρίχτηκαν μπουλούκι με τα σπαθιά στα χέρια στους ανθρώπους του δάσους που, τελείως ατάραχοι, λύγισαν το ένα μετά το άλλο όλα τα όπλα που τους απειλούσαν, με τρομερά χτυπή­ματα των κονταριών· μετά, με εκπληκτική ταχύτητα, τσάκι­σαν με θανατηφόρα χτυπήματα τα κεφάλια και τις ράχες των Νορμανδών. Ο υπόκωφος ήχος που έκαναν οι πανοπλίες και τα κράνη των Νορμανδών ανακατευόταν με τις κραυγές των πεσμένων στρατιωτών και με τις ζητωκραυγές των ανθρώπων του δάσους, που δεν φαίνονταν να υπερασπίζονται τη ζωή τους, αλλά να εξασκούνται πάνω σε ακίνητα κορμιά.

Ο σερ Γουίλιαμ του Γκρέι, που καθοδηγούσε την επίθε­ση των στρατιωτών, έβλεπε λυσσασμένος να σωριάζονται γύρω του οι καλύτεροι άντρες του κι αναθεμάτιζε από τα βάθη της καρδιάς του την ιδέα του να ντύσει το στρατό του με τόσο βαριές πανοπλίες.

Τρομοκρατημένος από την πιθανότητα μιας συντριπτι­κής ήττας, ο ιππότης σήμανε υποχώρηση και, χάρη στη γενναιοδωρία του Ρομπέν, μπόρεσε να οδηγήσει μέχρι το Νότιγχαμ τ' απομεινάρια του στρατού του. 240

Εννοείται ότι μόλις γύρισε στο κάστρο, ο «ευγνώμων» ιπ­πότης ετοιμάστηκε να επαναλάβει την επίθεση την επόμενη κιόλας μέρα, αλλά με στρατιώτες πιο ελαφρά ντυμένους.

Ο Ρομπέν, που είχε μαντέψει τα σχέδια του σερ Γκρέι, παρέταξε τους άντρες του στο ίδιο ακριβώς σημείο και περί­μενε ήρεμα να εμφανιστούν οι στρατιώτες· κάποια στ ιγμή, ένας ανιχνευτής του, στημένος δυο μίλια μακριά από το δέ­ντρο της Σύναξης, τον ειδοποίησε πως είχε δει τους στρα­τιώτες σε διάφορα σημεία έξω από το Νότιγχαμ.

Α υ τ ή τη φορά οι Νορμανδοί φορούσαν ελαφριές στολές τοξοτών και ήταν οπλισμένοι με τόξα, με μικρά σπαθιά και με ασπίδες.

Ο Ρομπέν και οι άντρες του έμειναν στις θέσεις τους μια ώρα περίπου, αλλά οι στρατιώτες δεν έλεγαν να φανούν. Ο νε­αρός άντρας άρχιζε να πιστεύει πως οι εχθροί του είχαν αλλά­ξει γνώμη, όταν τον πλησίασε τρέχοντας ολοταχώς ένας το­ξότης και του είπε ότι οι Νορμανδοί είχαν χάσει το δρόμο τους και πήγαιναν κατευθείαν για το δέντρο της Σύναξης, όπου με διαταγή του Ρομπέν είχαν συγκεντρωθεί όλες οι γυναίκες.

Μόλ ις άκουσε αυτά τα μαντάτα, ο Ρομπέν ένιωσε ένα κακό προαίσθημα· έγινε κατακίτρινος και φώναξε στους άντρες του: « Π ά μ ε γρήγορα να προλάβουμε τους Νορμαν­δούς· πρέπει να τους κόψουμε το δρόμο. Αλίμονο σ' αυτούς αλλά και σ' εμάς αν φτάσουν στις γυναίκες μας!»

Οι άνθρωποι του δάσους όρμησαν σαν ένα σώμα προς το δρόμο που ακολουθούσαν oι στρατιώτες, με σκοπό να τους κλείσουν το πέρασμα ή να φτάσουν πριν απ' αυτούς στο δέ­ντρο της Σύναξης· οι στρατιώτες, όμως, είχαν ήδη προχωρή­σει πάρα πολύ κι ήταν πια αδύνατον να τους σταματήσουν, ή έστω να προλάβουν τη φριχτή συμφορά. Γνωρίζοντας τα ήθη , ή μάλλον την ανηθικότητα εκείνης της βάρβαρης εποχής, ο Ρομπέν και oι σύντροφοι του φοβούνταν σκληρά αντίποινα σε γυναίκες τελείως μόνες και απροστάτευτες.

241

Πράγματι, οι Νορμανδοί έφτασαν σε λίγο στο δέντρο της Σύναξης. Μόλις τους αντίκρισαν, οι γυναίκες σηκώθηκαν φοβι­σμένες, έβγαλαν κραυγές τρόμου κι άρχισαν να τρέχουν πανι­κόβλητες σε όποιο μονοπάτι ανοιγόταν μπροστά τους. Με μια μόνο ματιά, ο σερ Γουίλιαμ έκρινε πως θα μπορούσε να ικανο­ποιήσει το μίσος του για τους Σάξονες, επάνω στις απομονω­μένες και αδύναμες συντρόφισσες τους· αποφάσισε να τις πιάσει και να τις σκοτώσει, παίρνοντας έτσι εκδίκηση για την αποτυ­χία της πρώτης του επίθεσης εναντίον του Ρομπέν των Δασών.

Με διαταγή του αρχηγού τους οι στρατιώτες σταμάτη­σαν και ο σερ Γουίλιαμ παρακολούθησε για μια στ ιγμή με το βλέμμα τις προσπάθειες των δυστυχισμένων γυναικών να ξεφύγουν. Μια απ' αυτές έτρεχε μπροστά και οι συντρό­φισσες της προσπαθούσαν ταυτόχρονα και να τη φτάσουν και να την προστατέψουν. Μεμιάς, ο Νορμανδός κατάλαβε πως εκείνη η γυναίκα είχε μια ανώτερη θέση· αποφάσισε, λοιπόν, να τη χτυπήσει πρώτη· πήρε το τόξο του, πέρασε μια σαΐτα στη χορδή και σημάδεψε ψυχρά. Ο ιππότης ήταν κα­λός τοξότης· χτυπημένη ανάμεσα στους ώμους, η δύστυχη γυναίκα έπεσε καταματωμένη ανάμεσα στις συντρόφισσες της που, χωρίς να σκεφτούν τη δική τους σωτηρία, γονάτι­σαν γύρω της κι άρχισαν να βγάζουν σπαραχτικές κραυγές.

Ωστόσο, ένας άντρας είχε δει τη δολοφονική κίνηση του άθλιου Νορμανδού, ένας άντρας που είχε σημαδέψει τον Νορ­μανδό στο μέτωπο, ελπίζοντας να προλάβει τη θανατηφόρα βολή. Το βέλος αυτού του άντρα πέτυχε το στόχο του, αλλά πάρα πολύ αργά· γιατί ο σερ Γουίλιαμ πρόλαβε να χτυπήσει τη Μαριάν, πριν πεθάνει ο ίδιος από το χέρι του Ρομπέν.

- Η λαίδη Μαριάν χτυπήθηκε! Χ τ υ π ή θ η κ ε με βέλος και πεθαίνει!

Το τρομερό μαντάτο απλώθηκε από στόμα σε στόμα κι έφερε δάκρυα στα μάτια όλων των Σαξόνων που αγαπούσαν τη βασίλισσα τους τρυφερά και απεριόριστα.

242

Όσο για τον Ρομπέν, ο πόνος του είχε γίνει παραλήρημα· δεν μιλούσε, δεν έκλαιγε, μόνο πολεμούσε. Μαζί με τον Ζα­νούλη, πηδούσαν σαν πεινασμένες τίγρεις ανάμεσα στους Νορμανδούς και έσπερναν το θάνατο στις γραμμές τους, χωρίς να βγάζουν ούτε μια κραυγή, σφίγγοντας τα κατακί-τρινα χ ε ί λ η τους· τα μπράτσα τους κινούνταν, θα 'λεγες, με υπεράνθρωπη δύναμη: έπαιρναν εκδίκηση για τη Μαριάν, κι αυτή η εκδίκηση ήταν πολύ σκληρή!

Α υ τ ή η αιματηρή μ ά χ η κράτησε δυο ώρες· οι άνθρωποι του δάσους πετσόκοψαν τους Νορμανδούς, δεν χάρισαν σε κανέναν τη ζωή· μόνο ένας κατάφερε να γλιτώσει και να πληροφορήσει τον αδελφό του σερ Γουίλιαμ του Γκρέι, για τη μοιραία κατάληξη της εκστρατείας.

Στο μεταξύ, οι γυναίκες είχαν μεταφέρει τη Μαριάν σ' ένα ξέφωτο μακριά από το πεδίο της μάχης, και ο Ρομπέν βρήκε τη Μοντ βουτηγμένη στα δάκρυα να προσπαθεί, μά­ταια όμως, να σταματήσει το αίμα που έτρεχε ποτάμι από τη φριχτή λαβωματιά.

- Αγαπημένε μου Ρομπέν, ψιθύρισε η Μαριάν, θ έλω να με θάψετε κάτω από το δέντρο της Σύναξης... Θ έ λ ω να εί­ναι ο τάφος μου γεμάτος από λουλούδια...

- Ναι, πολυαγαπημένη μου Μαριάν, ναι, άγγελε μου, θα κοιμηθείς κάτω από ένα μυρωδάτο στρώμα και όταν έρθει η τελευταία μου στιγμή, που τη λαχταρώ μ' όλη μου την ψυ­χ ή , θα ζητήσω απ' αυτόν που θα μου κλείσει τα μάτια να με βάλει δίπλα σου...

- Σ' ευχαριστώ, αγαπημένε μου· ο τελευταίος χτύπος της καρδιάς μου είναι για σένα και πεθαίνω ευτυχισμένη, αφού πεθαίνω στην αγκαλιά σου... Αντίο, αντ...

243

Το τέλος. . .

Ο Ρομπέν των Δασών ικανοποίησε με θρησκευτική ευλά­βεια την τελευταία επιθυμία της γυναίκας τ ο υ · πρόσταξε να σκάψουν έναν τάφο κάτω από το δέντρο της Σύναξης και σκέπασε το άψυχο σώμα του αγγέλου, που ήταν το φως και η παρηγοριά της ζωής του, μ' ένα στρώμα από λουλούδια. Τα νεαρά κορίτσια της κομητείας, που έτρεξαν για να παρα­στούν στη νεκρώσιμη τ ελετή της ταφής, σκέπασαν με γιρ­λάντες από ρόδα τον τάφο της Μαριάν και ένωσαν τα δά­κρυα τους με τους λυγμούς του δύστυχου Ρομπέν.

Ο Ά λ α ν και η Κρίσταμπελ, που ειδοποιήθηκαν για το μοιραίο γεγονός, έφτασαν τα χαράματα· ήταν και οι δυο τους απελπισμένοι κι έκλαψαν πικρά για το χαμό της πολυαγα­πημένης τους αδελφής.

Όταν τελείωσαν όλα, όταν το πτώμα της Μαριάν χάθηκε απ' τα βλέμματα τους, ο Ρομπέν, που είχε οργανώσει τις θλι­βερές λεπτομέρειες της ταφής, έβγαλε μια σπαρακτική κραυ­γή, τραντάχτηκε από την κορφή ως τα νύχια σαν άνθρωπος χτυπημένος κατάστηθα από θανατηφόρο βέλος και χωρίς ν' ακούσει τον Άλαν, χωρίς ν' απαντήσει στην Κρίσταμπελ, που είχαν τρομοκρατηθεί από τούτη τη μανιασμένη απελπισία, ξέ­φυγε από τα χέρια τους και χάθηκε μέσα στο δάσος.

Ο δύστυχος Ρομπέν ήθελε να μείνει μόνος, μόνος με τον πόνο του, μόνος με τον Θεό. 244

Ο χρόνος, που ηρεμεί και απαλύνει ακόμα και τις μεγα­λύτερες πληγές , δεν είχε κανένα αποτέλεσμα στην ανοιχτή λαβωματιά που έχασκε στην καρδιά του Ρομπέν. Έ κ λ α ι γ ε αδιάκοπα, έκλαιγε για τη γυναίκα που είχε φωτίσει με το γλυκό της πρόσωπο το γέρικο δάσος, εκείνη που στην αγά­πη της είχε βρει την ευτυχία, που υπήρξε η μοναδική χαρά της ζωής του.

Η διαμονή στο δάσος κατάντησε γρήγορα ανυπόφορη για τον νεαρό άντρα, ο οποίος αποτραβήχτηκε στον πύργο του Μπάρνσντεϊλ· εκεί, όμως, οι συγκινητικές αναμνήσεις βά­ραιναν ακόμα πιο πολύ και ο Ρομπέν έπεσε σε μια καταθλι­πτ ική απάθεια που βύθισε σε λήθαργο όλες τις πνευματικές του δραστηριότητες. Δεν ζούσε πια ούτε με το πνεύμα ούτε με τη σκέψη, ούτε καν με τις αναμνήσεις.

Α υ τ ή η παθολογική ανία -μόνο έτσι μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε- άπλωσε στην ομάδα των εύθυμων αντρών τη σκιά μιας βαθιάς μελαγχολίας. Τα δάκρυα του νεαρού αρχηγού τους είχαν σβήσει κάθε αναλαμπή χαράς και οι δύ­στυχοι παράνομοι περιφέρονταν σκεφτικοί στα μονοπάτια του γέρικου δάσους, σαν χαμένες ψυχές. Δεν ακουγόταν πια κάτω από τα πυκνά φυλλώματα το δυνατό γέλιο του κα­λόγερου Τακ· δεν ακούγονταν πια οι ζητωκραυγές τους, ο αντίλαλος των κονταριών που χτυπιούνταν στα αγωνίσμα­τα· τα βέλη σκονίζονταν άχρηστα μέσα στις φαρέτρες, αφού δεν έκαναν πια σκοποβολή.

Η έλλε ιψη ύπνου, η απέχθεια του για κάθε είδος τροφής, προκάλεσαν μια ορατή μεταβολή στα χαρακτηριστικά του Ρο­μπέν· χλόμιασε, μαύροι κύκλοι δημιουργήθηκαν γύρω από τα μάτια του, ένας ξερός βήχας ταλαιπωρούσε το στήθος του κι ένας αργός πυρετός ολοκλήρωσε το έργο που είχε αρχίσει η βα­θιά κατάθλιψη, Ο Ζανούλης, που παρακολουθούσε σιωπηλός αυτή τη σκληρή μεταμόρφωση, κατόρθωσε μια μέρα να πείσει τον Ρομπέν ότι έπρεπε όχι μόνο να απομακρυνθεί από το

245

Μπάρνσντεϊλ, αλλά και από το Γιορκσάιρ και να ταξιδέψει, για ν' απαλύνει κάπως τον πόνο του. Αφού αντιστάθηκε για μια ολόκληρη ώρα, ο Ρομπέν δέχτηκε τελικά τις συμβουλές του Ζανούλη και, πριν αποχωριστεί τους συντρόφους του, τους έθεσε κάτω από τις διαταγές του αδελφικού φίλου του.

Ντυμένος αγρότης, για να μην τον αντιληφθεί κανείς, ο Ρομπέν έφτασε μέχρι το Σκάρμπορου. Σταμάτησε για να ξα­ποστάσει λίγο στην πόρτα μιας φτωχικής αχυροκαλύβας όπου έμενε η χήρα ενός ψαρά, και της ζήτησε να τον φιλοξε­νήσει. Η αγαθή γριούλα υποδέχτηκε φιλικά τον ήρωα μας και την ώρα που του σερβίριζε το γεύμα, του μίλησε για τα βάσανα της ζωής της· του είπε πως είχε ένα καΐκι με πλή­ρωμα τρεις άντρες, που δύσκολα το συντηρούσε, μολονότι εκείνοι οι άντρες δεν ήταν αρκετοί για να οδηγούν το καΐκι και να το βγάζουν στην όχθη, όταν ήταν γεμάτο με ψάρια.

Μια και δεν είχε τίποτ' άλλο να κάνει για να γεμίσει το χρόνο του, ο Ρομπέν πρότεινε στη γριούλα να δουλέψει κι εκείνος με το υπόλοιπο πλήρωμα με πολύ μικρή αμοιβή και η γυναίκα, γοητευμένη με την ευγενική προσφορά του επι­σκέπτη της, δέχτηκε ευχαρίστως τις υπηρεσίες του.

- Πώς λέγεσαι, ευγενικό μου παιδί; ρώτησε η γριούλα, όταν τακτοποιήθηκε ο Ρομπέν, που θα κοιμόταν στην αχυ-ροκαλύβα.

- Λέγομαι Σάιμον του Λ η , αγαπητή μου κυρία, απάντη­σε ο Ρομπέν των Δασών.

- Ωραία, λοιπόν! Σάιμον του Λ η , θ' αρχίσεις από αύριο δουλειά και αν σου αρέσει, θα μείνουμε πολύ καιρό μαζί.

Την επομένη, ο Ρομπέν ανοίχτηκε στη θάλασσα μαζί με τους νέους συντρόφους του· πρέπει όμως να πούμε ότι ο Ρο­μπέν, που δεν είχε ιδέα από θαλασσινές δουλειές, παρ' όλες τις προσπάθειες του, δεν μπόρεσε να βοηθήσει σε τίποτα τους έμπειρους ψαράδες. Ευτυχώς για τον φίλο μας, δεν είχε να κάνει με κακούς συντρόφους - αντί να του βάλουν τις φωνές 246

για την ανικανότητα του, ξεκαρδίστηκαν στα γέλια βλέπο­ντας πως είχε πάρει μαζί του τα βέλη και το τόξο του.

« Α ν είχα αυτούς τους λεβέντες στο δάσος του Σέργουντ, δεν θα γελούσαν έτσι σε βάρος μου», σκέφτηκε ο Ρομπέν. « Α λ λ ά δεν πειράζει! Ο καθένας ξέρει τη δουλειά του" κι εγώ σίγουρα δεν τους φτάνω στη δική τους».

Αφού γέμισαν το καΐκι με ψάρια, oι ψαράδες άνοιξαν τα πανιά και κατευθύνθηκαν προς τον όρμο. Ξαφνικά, είδαν μια μικρή γ α λ λ ι κ ή κορβέτα να 'ρχεται καταπάνω τους. Η κορ­βέτα δεν φαινόταν να κουβαλάει πολύ κόσμο, ωστόσο οι ψα­ράδες τρομοκρατήθηκαν κι άρχισαν να φωνάζουν ότι ήταν χαμένοι.

Μόλις ζύγωσε το πολεμικό πλοίο, ο Ρομπέν είδε έναν άντρα να στέκεται στην πλώρη και ρίχνοντας του ένα βέλος στο λαιμό, τον ξάπλωσε άψυχο πάνω στη γέφυρα. Ένας δεύτερος ναύτης είχε την ίδια τύχη. Οι ψαράδες, που είχαν τρομοκρατηθεί στην αρχή, έβγαλαν μια θριαμβευτική κραυ­γή και ο μεγαλύτερος απ' αυτούς έδειξε στον Ρομπέν τον τι­μονιέρη της κορβέτας. Ο Ρομπέν τον ξάπλωσε κι αυτόν νε­κρό, το ίδιο γρήγορα με τους άλλους.

Τα δύο πλεούμενα ήρθαν δίπλα δίπλα· ήταν ακόμα έξι άντρες πάνω στην κορβέτα, αλλά γρήγορα ο Ρομπέν έστει­λε στον άλλο κόσμο τρεις ακόμα άμοιρους Γάλλους.

Μόλ ις είδαν οι ψαράδες πως είχαν απομείνει μόνο τρεις άντρες στο πολεμικό πλοίο, αποφάσισαν να τους αιχμαλω­τίσουν· και δεν δυσκολεύτηκαν πολύ, γιατί οι Γάλλο ι , που κατάλαβαν ότι κάθε αντίσταση θα ήταν περιττή και επικίν­δυνη, κατέθεσαν τα όπλα τους και παραδόθηκαν. Τελ ικά, την ά λ λ η μέρα, oι ψαράδες άφησαν ελεύθερους τους ναύτες, που γύρισαν στη Γ α λ λ ί α μ' ένα ψαροκάικο.

Ο Ρομπέν έμεινε λ ίγες εβδομάδες ακόμα κοντά στους αγαθούς ψαράδες που η γενναιοδωρία του τους έκανε τόσο ευτυχισμένους· μετά, ένα πρωί, βαρέθηκε τη θάλασσα, νο-

247

στάλγησε το γέρικο δάσος και τους αγαπημένους συντρό­φους του και ανακοίνωσε στους ψαράδες ότι θα έφευγε.

- Καλοί μου φίλοι, είπε ο Ρομπέν, σας αφήνω με την καρ­διά γεμάτη ευγνωμοσύνη για τις φροντίδες και την αγάπη που μου δείξατε. Μάλλον δεν θα ξανασυναντηθούμε ποτέ· ωστόσο, θέλω να θυμάστε πάντα τον επισκέπτη σας, τον φί­λο σας Ρομπέν των Δασών, όπως θα σας θυμάται κι αυτός.

Πριν προλάβουν οι εμβρόντητοι ψαράδες να ξαναβρούν τα λόγια τους, ο Ρομπέν είχε εξαφανιστεί.

Χαράματα, ένα όμορφο πρωινό του Ιουνίου, ο Ρομπέν έφτασε στις παρυφές του δάσους Μπάρνσντεϊλ. Μπήκε , νιώ­θοντας μια βαθιά συγκίνηση σ' ένα στενό μονοπάτι του δά­σους όπου, πολλές φορές -αλίμονο!- το πολυαγαπημένο πλάσμα, που για το χαμό του θα θρηνούσε αιώνια, ερχόταν να τον προϋπαντήσει, με την καρδιά γεμάτη χαρά και το χα­μόγελο στα χε ίλη . Αφού ατένισε για λίγο βουβός τους τό­πους που υπήρξαν μάρτυρες της χαμένης του ευτυχίας, ο Ρο­μπέν ανάσανε πιο ελεύθερα· ένιωσε να ξαναζεί στο παρελθόν και η ανάμνηση της Μαριάν γλίστρησε ανάλαφρη και γλυ­κιά σαν μυρωδάτη νεφέλη πάνω στα σκοτεινά μονοπάτια, πάνω στο καταπράσινο γρασίδι, μέσα στα ξέφωτα που τα σκίαζαν οι αιωνόβιες βελανιδιές. Ο Ρομπέν ακολούθησε την αγαπημένη σκιά, μπήκε μαζί της στα φουντωτά άλση, κα­τέβηκε πίσω της στα βαθιά ρέματα και συντροφιά πάντα με το τρυφερό όραμα έφτασε στο σταυροδρόμι όπου συγκεντρω­νόταν συνήθως το κύριο σώμα των εύθυμων αντρών.

Εκε ίνη την ημέρα, ο μεγάλος χώρος ήταν άδειος· ο Ρο-μπέν έφερε το βούκινο στα χ ε ί λ η του, κι έστειλε μέχρι την καρδιά του δάσους ένα δυνατό κάλεσμα. Μια κραυγή, ή μάλλον ζητωκραυγές αποκρίθηκαν στο σάλπισμα: τα κλα­διά των δέντρων γύρω από το σταυροδρόμι παραμέρισαν απότομα και ο Κόκκινος Γουίλ όρμησε με τα μπράτσα

248

απλωμένα ν' αγκαλιάσει τον Ρομπέν, ενώ ξοπίσω του ακο­λουθούσε όλη η συμμορία.

- Α γ α π η τ έ Ρομπ, πολυαγαπημένε μου φίλε, ψιθύρισε ο όμορφος Γουίλ με σπασμένη φωνή, γύρισες λοιπόν! Ε υ λ ο γ η ­μένο τ' όνομα του Κυρίου! Σε περιμέναμε ανυπόμονα. Ήμα­στε όλοι πολύ στενοχωρημένοι, έτσι δεν είναι, Ζανούλη;

- Ναι, αλήθεια, απάντησε ο Ζανούλης, που τα πλημμυ­ρισμένα με δάκρυα μάτια του ατένιζαν με πόνο το χλομό πρόσωπο του ταξιδιώτη. Ο Ρομπέν μάς λυπήθηκε για την ανησυχία και την αγωνία μας και γ ι ' αυτό γύρισε.

- Ναι, αγαπημένε μου Ζανούλη, κι ελπίζω να μη σας αφήσω ποτέ πια.

Ο Ζανούλης πήρε το χέρι του Ρομπέν και το έσφιξε με αγά­πη πολύ δυνατά, αλλά ο νεαρός άντρας δεν τόλμησε να παρα­πονεθεί για τον πόνο που του προκάλεσε αυτό το σφίξιμο.

- Καλωσόρισες κοντά μας, Ρομπέν των Δασών! φώνα­ξαν χαρούμενοι οι άνθρωποι του δάσους. Χ ί λ ι ε ς φορές κα­λωσόρισες!

Ο ενθουσιασμός που προκάλεσε η επιστροφή του, άπλωσε ένα δροσερό βάλσαμο πάνω στην αγιάτρευτη π λ η ­γή της καρδιάς του ήρωα μας. Κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να εγκαταλειφθεί περισσότερο στον πόνο του και ν' αφήσει χωρίς στήριγμα τους γενναίους άντρες που είχαν δεθεί με την κακοτυχία του.

Τα νέα κατορθώματα του Ρομπέν των Δασών έγιναν γρήγορα αντικείμενο όλων των συζητήσεων στην Α γ γ λ ί α , και οι πλούσιοι άρχοντες του Νότιγχαμ, του Ντέρμπισαϊρ και του Γιορκσάιρ ικανοποιούσαν απλόχερα τις ανάγκες των φτωχών και εξασφάλιζαν τη συντήρηση της συμμορίας.

Π ο λ λ ά χρόνια κύλησαν, που όμως δεν έφεραν καμιά αλ­λ α γ ή στην κατάσταση των παρανόμων ωστόσο, πριν κλεί­σουμε τούτο το βιβλίο, πρέπει να πούμε στους αναγνώστες ποια ήταν η μοίρα μερικών από τους ήρωες μας.

249

Ο σερ Γ κ ι του Γκάμγουελ και η γυναίκα του πέθαναν σε βαθιά γεράματα και άφησαν τους γιους τους στον πύργο του Μπάρνσντεϊλ, όπου είχαν αποτραβηχτεί μετά την αποχώ­ρηση τους από τη συμμορία του Ρομπέν των Δασών.

Ο Κόκκινος Γουίλ ακολούθησε το παράδειγμα των αδελφών του· εγκαταστάθηκε σ' ένα όμορφο σπίτι μαζί με την αγαπημένη του Μοντ, που είχε γίνει μητέρα πολλών παιδιών και που ο άντρας της εξακολουθούσε να την αγα­πά τρυφερά, όπως τις πρώτες ημέρες του έρωτα τους. Ο Τρανός και η Μπάρμπαρα έμειναν κοντά στη Μοντ· ο Ζα­νούλης όμως, που τον χτύπησε η συμφορά κι έχασε τη Γουί­νιφρεντ, δεν ε ίχε κανένα λόγο να βαρεθεί το δάσος κι έμεινε πιστός και κάτω από τις διαταγές του Ρομπέν· εξάλλου, πρέπει να το πούμε, ο Ζανούλης αγαπούσε υπερβολικά τον Ρομπέν για να τον αφήσει έστω και για μια στ ιγμή , κι έτσι οι δυο σύντροφοι έμεναν ο ένας κοντά στον άλλο , πιστεύο­ντας ακράδαντα ότι μόνο ο θάνατος θα μπορούσε να χωρί­σει τις καρδιές τους.

Ωστόσο, αυτή η πολύχρονη αδράνεια, η έλλε ιψη κάθε σωματικής και πνευματικής δραστηριότητας, βύθισε τον Ρομπέν των Δασών σε βαθιά κατάθλ ιψη και μείωσε τις δυ­νάμεις του. Βέβαια, ο ήρωας μας δεν ήταν πια νέος· είχε κλείσει τα πενήντα, ενώ ο Ζανούλης είχε φτάσει στην αξιο­σέβαστη ηλικία των εξήντα έξι ετών. Όπως είπαμε, ο χρό­νος δεν απάλυνε διόλου τον πόνο του Ρομπέν και η ανάμνη­ση της Μαριάν, πάντα νωπή και έντονη όπως την επομένη του χωρισμού τους, είχε σφαλίσει για κάθε άλλο έρωτα την καρδιά του Ρομπέν.

Από μέρα σε μέρα, η θ λ ί ψ η του Ρομπέν γινόταν όλο και πιο βαριά και αβάσταχτη· από μέρα σε μέρα, το πρόσωπο του έπαιρνε μια όλο και πιο σκυθρωπή έκφραση, το χαμόγελο χάθηκε από τα χ ε ί λ η του και ο Ζανούλης, ο υπομονετικός και αφοσιωμένος Ζανούλης, μάταια περίμενε να πάρει μια 250

απάντηση από τον φίλο του, στις ανήσυχες ερωτήσεις που του έκανε.

Ο Ρομπέν, ωστόσο, συγκινημένος από τις φροντίδες του φίλου του, δέχτηκε να πάει να ζητήσει την παρηγοριά της θρησκείας από μια ηγουμένη που το μοναστήρι της βρισκό­ταν κοντά στο δάσος του Σέργουντ.

Η ηγουμένη, που γνώριζε τον Ρομπέν των Δασών και τις ιδιαιτερότητες της ζωής του, τον δέχτηκε με μ ε γ ά λ η καλοσύνη και του πρόσφερε όλη τη βοήθεια που μπορούσε να του δώσει.

Ο Ρομπέν συγκινήθηκε από τη θερμή υποδοχή της μο­ναχής και της ζήτησε, αν είχε την καλοσύνη, να του κάνει μια αφαίμαξη. Η ηγουμένη δέχτηκε· οδήγησε τον αδύναμο άντρα σ' ένα κελί και έκανε την επέμβαση με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα· μετά, τύλιξε ανάλαφρα, όπως θα έκανε ένας έμπειρος γιατρός, το μπράτσο του αρρώστου με έναν επίδε­σμο και τον άφησε, εξαντλημένο, ξαπλωμένο στο κρεβάτι.

Ένα παράξενο σκληρό χαμόγελο διαγράφηκε στα χ ε ί λ η της καλόγριας όταν βγήκε απ' το κελί και αφού διπλοκλεί-δωσε την πόρτα, πήρε μαζί της το κλειδί.

Ας πούμε όμως λίγα λόγια γ ι ' αυτή την καλόγρια. Ήταν συγγενής του σερ Γ κ ι του Γκίσμπορν, του Νορ-

μανδού ιππότη που, όπως θυμάστε, σε μια εκστρατεία που είχε κάνει μαζί με τον λόρδο Φ ι τ ζ Όλγουιν εναντίον των εύ­θυμων αντρών, είχε πεθάνει με τον τρόπο ακριβώς που σκε­φτόταν εκείνος να σκοτώσει τον Ρομπέν των Δασών. Ωστό­σο, μήτε που θα 'χε περάσει απ' το μυαλό αυτής της γυναί­κας να εκδικηθεί για το θάνατο του εξαδέλφου της, αν ο αδελφός του σερ Γκ ι , πολύ δειλός ο ίδιος για να εκτεθεί σε μια τίμια μάχη, δεν την είχε πείσει ότι θα έκανε μια δίκαιη και καλή πράξη αν φρόντιζε να απαλλάξει το βασίλειο της Α γ γ λ ί α ς από τον διάσημο παράνομο. Η αδύναμη ηγουμένη υπέκυψε στη θέληση του άθλιου Νορμανδού: ακολουθώ-

251

ντας τις εντολές του, έκοψε την κεντρική αρτηρία του ανυ­ποψίαστου Ρομπέν των Δασών.

Αφού άφησε τον άρρωστο για μια ώρα στον αναπόφευκτο ύπνο που ήρθε μετά από μια τόσο μεγάλη αιμορραγία, η κα­λόγρια γύρισε σιωπηλά κοντά του, έβγαλε τον επίδεσμο που· έκλεινε τη φλέβα και όταν το αίμα ξανάρχισε να κυλάει, απομακρύνθηκε στις μύτες των ποδιών της.

Ο Ρομπέν κοιμήθηκε μέχρι το πρωί χωρίς να νιώσει καμιά δυσφορία· όταν άνοιξε, όμως, τα μάτια και προσπάθησε να ση­κωθεί, ένιωσε τόσο μεγάλη αδυναμία, που πίστεψε πως είχε φτάσει η τελευταία του στιγμή. Το αίμα, που δεν είχε σταμα­τήσει να κυλάει από την ανοιχτή αρτηρία, είχε πλημμυρίσει το κρεβάτι και ο Ρομπέν κατάλαβε ότι διέτρεχε θανάσιμο κίν­δυνο. Με υπεράνθρωπη σχεδόν θέληση, κατάφερε να συρθεί μέχρι την πόρτα· προσπάθησε να την ανοίξει, είδε πως ήταν κλειδωμένη και, σπρωγμένος από την αδάμαστη θέληση του, μια δύναμη τόσο μεγάλη που μπόρεσε να νικήσει την εξά­ντληση του κορμιού, έφτασε στο παράθυρο, το άνοιξε κι έσκυ­ψε για να περάσει από μέσα του· δεν τα κατάφερε, κι έστειλε μια ύστατη επίκληση στον Θεό· τότε, σαν να δέχτηκε θεία φώτιση, πήρε το βούκινο του, το έφερε στα χε ίλη του και με μεγάλη προσπάθεια σάλπισε μερικούς αδύναμους ήχους.

Ο Ζανούλης, που δεν μπορούσε ν' αποχωριστεί τον πολυα­γαπημένο του σύντροφο, είχε περάσει τη νύχτα έξω από τα τεί­χη του μοναστηριού. Μόλις είχε ξυπνήσει κι ετοιμαζόταν να ζητήσει την άδεια να δει τον Ρομπέν των Δασών, όταν έφτασε στ' αφτιά του το ξεψυχισμένο σάλπισμα.

* * * - Α ρ χ η γ έ , αγαπημένε μου αρχηγέ, ποιος έκανε το άθλιο

έγκλημα να επιτεθεί σ' έναν άρρωστο; Ποιο βέβηλο χέρι εγκλημάτησε μέσα στον οίκο του Θεού; Απάντησε μου, σε παρακαλώ, απάντησε μου!

252

Ο Ρομπέν κούνησε το κεφάλι αδύναμα. - Δεν έχει σημασία, είπε, τώρα που όλα τέλειωσαν για

μένα, τώρα που έχασα και την τελευταία ρανίδα από το αί­μα που κυλούσε στις φλέβες μου... Ας μη μ ιλάμε γ ι ' αυτό, φίλε μου· δώσε μου το τόξο μου κι ένα βέλος, πήγαινε με στο παράθυρο, θέλω ν' αφήσω την τελευταία μου ανάσα εκεί όπου θα πέσει το τελευταίο μου βέλος.

Ο Ρομπέν, στηριγμένος από τον Ζανούλη, σημάδεψε μα­κριά, τέντωσε τη χορδή του τόξου κι η σαΐτα, φτερουγίζο­ντας σαν πουλί πάνω απ' τις κορφές των δέντρων, έπεσε πολλά μέτρα μακριά.

- Αντίο, αγαπημένο μου τόξο... αντίο, πιστά μου βέλη , ψιθύρισε ο Ρομπέν συγκινημένος, καθώς τ' άφηνε να γλ ι ­στρήσουν από τα χέρια του. Ζαν, φίλε μου, πρόσθεσε με πιο ήρεμη φωνή, πήγαινε με στο σημείο που έπεσε η σαΐτα μου, εκεί θ έλω ν' αφήσω την τελευταία μου πνοή.

Λ ί γ η ώρα αργότερα, ο Ζανούλης είχε μεταφέρει τον Ρο­μπέν έξω από το μοναστήρι κι είχε ειδοποιήσει με το βούκι­νο του τους συντρόφους του, που ήρθαν τρέχοντας και στά­θηκαν αμίλητοι γύρω απ' τον ετοιμοθάνατο αρχηγό τους.

- Σ' ευχαριστώ, παλιέ μου φίλε, πεθαίνω ευτυχισμένος. Πηγαίνω να βρω τη Μαριάν για πάντα. Αντίο, Ζαν...

Η αδύναμη φωνή του ένδοξου παράνομου έσβησε, μια χλιαρή νεφέλη χάιδεψε το πρόσωπο του Ζανούλη και η ψυ­χή του ανθρώπου που είχε αγαπήσει πιότερο από κάθε άλ­λον στη ζωή του, πέταξε στον ουρανό.

- Γονατίστε, παιδιά μου! είπε ο Ζανούλης κάνοντας το σταυρό του. Ο ευγενικός και γενναιόδωρος Ρομπέν των Δα­σών δεν ζει πια!

Ό λ α τα κεφάλια έσκυψαν και ο Γουίλιαμ είπε πάνω απ' το άψυχο κορμί του Ρομπέν μια σύντομη αλλά θερμή προ­σευχή· μετά, με τη βοήθεια του Ζανούλη, μετέφερε το λεί­ψανο στο σημείο όπου θ' αναπαυόταν για πάντα.

253

Δυο άνθρωποι του δάσους έσκαψαν ένα μνήμα δίπλα σ' εκείνο όπου αναπαυόταν η Μαριάν και απόθεσαν τον Ρο­μπέν πάνω σ' ένα στρώμα από φύλλα και λουλούδια. Ο Ζα­νούλης απόθεσε πλάι στον Ρομπέν το τόξο και τα βέλη του κι αποχαιρέτησε για πάντα, κλαίγοντας μ' αναφιλητά, τον αγαπημένο αρχηγό του...

Έ τ σ ι τελείωσε η σταδιοδρομία του ανθρώπου που πρό­σφερε μια από τις πιο καταπληκτικές σελίδες στα χρονικά της γηραιάς Αγγλ ίας . . . Ας αναπαύεται αιώνια η ψυχή του!

Τ Ε Λ Ο Σ

254