05 Pn Sept-Okt 10

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

1

Σ’ αυτό το τεύχος...

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010

- Υπάρχουν κίνδυνοι. Σοβαροί. Αναφερόμαστε στη ζωή του Χριστού, στην αιώνια ζωή. Οι συνέπειες είναι τρομερές, γιατί είναι αιώνιες. Πρέπει να προσέξουμε πού και πώς ξοδεύουμε τη ζωή μας. Υπάρχουν «Τα εντός και τα εκτός ύλης!». Μεγάλη υπόθε-ση να ξοδέψουμε τη ζωή μας στη σωστή κατεύθυνση, αλλά πώς; (Σελίδα 2).

- Μιλάμε για τον Θεό, συχνά-πυκνά. Τον αγαπάμε, Τον πιστεύουμε. Κάποτε όμως φαίνεται ότι χάνουμε την ισορροπία και τις σωστές αναλογίες στη σχέση μας μαζί Του. Στις μέρες μας κάποιοι ξεπεράσαμε τα όρια. Κρίνουμε, αποφασίζουμε, χαράσσουμε πορείες. «Οδεύουμε ολοταχώς προς την κατάργηση του Θεού». Τι γνώμη έχει ο Θεός γι’ αυτό και πώς τα αντιμετωπίζει; (Σελίδα 8)

- Είναι γνωστό και πολύ ανθρώπινο. Τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας τα μελετούμε, τα διαβάζουμε, προσπαθούμε να τα ερμηνεύσουμε, να τα κατανοήσουμε. Συνήθως επιλέγουμε την πιο εύκολη και βολική ανάγνωση, αυτό που μας ησυχάζει. «Ας τα διαβάσουμε διαφορετικά» . Ίσως ανακαλύψουμε ότι αυτή η ανάγνωση είναι πολύ πιο ορθή πνευματικά. (Σελίδα 14)

- Το να αγαπάς τον Κύριο γίνεται και είναι θαυμάσιο. Το να δίνεις τη μαρτυρία σου ανάμεσα στους ανθρώπους και να διηγείσαι τα θαυμάσιά Του στη ζωή σου είναι πολύ καλό. Το να ομολογείς δημόσια όμως «Αν και ήμαι ουδέν» ούτε εύκολο είναι, ούτε απλό, ούτε για τον καθένα. Ποιος μπορεί να το πει, πότε και γιατί; (Σελίδα 21)

- Λέμε ότι αγαπάμε, μιλάμε με άνεση και ευφράδεια για την αγάπη, όμως «Ποιον αγαπάμε;» στ’ αλήθεια; Η αγάπη μας αποδεικνύεται με τη ζωή μας, τις επιλογές μας, τη θέση τής καρδιάς μας, με τις πράξεις μας. Μήπως άλλον αγαπάμε στα λόγια μας και άλλον με τη ζωή μας; (Σελίδα 28)

- Είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα. Ο φόβος, οι φόβοι προς όλους και προς όλες τις κατευθύνσεις. Ένα δίχτυ παγερό, απειλητικό, που καταστρέφει τη ζωή μας. Το να πεις σε κάποιον «Μπορείς να νικήσεις τους φόβους» δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πρέπει να πατάς γερά σε ό,τι προτείνεις. Πώς να νικήσει ο άνθρωπος αυτό το θηρίο; (Σελίδα 32)

- Το να πιστέψει κάποιος στον Θεό είναι ένα μεγάλο βήμα. Πολλοί πιστεύουν στον Θεό, ή λένε ότι πιστεύουν. Αυτό που ζητάει ο Κύριος από τον άνθρωπο είναι κάπως διαφορετικό από αυτό που εννοούμε εμείς. «Σήμερα, Πρέπει, Να μείνω!» Σε αυτές τις τρεις λέξεις συνοψίζονται όλα όσα ζητάει και περιμένει ο Κύριος από τον άνθρωπο που θέλει να γίνει δικό Του παιδί γνήσιο και αληθινό. (Σελίδα 35)

- «Πνευματικές Φιλοδοξίες» μπορούν να υπάρξουν; Να είναι καθαρές, να είναι απαλλαγμένες από εγωισμό και αλαζονεία, να υπηρετούν τον Κύριο και όχι τον εαυτό μας; Τι πρέπει να προσέξουμε, τι λέει ο Λόγος του Θεού; (Σελίδα 42)

- Η Ελίζα και η Ρόδη μεγαλώνουν και αρχίζουν να ξυπνούν διάφορα μέσα τους. Και επειδή είναι κοριτσάκια, το θέμα της εξωτερικής εμφάνισης έχει κάπως ιδιαίτερη ση-μασία… Τα φουστανάκια που έπρεπε να φορέσουν φαίνονταν ίδια… «Δύο ίδια φου-στάνια. Ίδια;». Ακούγεται μικρό, ασήμαντο, παιδικό. Όταν διαβάσετε όμως αυτήν την ιστορία, θα καταλάβετε για άλλη μία φορά πως τίποτα δεν είναι μικρό και ασήμαντο, όταν πρόκειται για την καρδιά του ανθρώπου και για την αμαρτία. (Σελίδα 52)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ2

ΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

Φαίνεται πως είμαι επηρεασμένος από τις εξε-τάσεις στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Ίσως. Υπάρχει ένα πολύ δυνατό μήνυμα, που πρέπει πολύ να το προσέξουμε και να μας απασχολήσει ιδιαίτε-ρα, διότι οπωσδήποτε θα μας απασχολήσει κάποτε, αλλά ίσως τότε θα είναι ανεπανόρθωτα αργά. Όσο για τις εξετάσεις των παιδιών, μια χαρά είναι, εμείς μόνο μια αφορμή θα πάρουμε από αυτές.

Ίσως θα θυμάστε και εσείς από τα σχολικά σας χρόνια κά-ποιους καλούς καθηγητές, με επιείκεια και κατανόηση, που πριν από τις εξετάσεις, στα τελευταία συνήθως μαθήματα, μάς αφαιρούσαν μερικά κεφάλαια ή έναν αριθμό σελίδων από το βιβλίο και μας έλεγαν να μην τα διαβάσουμε, ήταν

Τα εντός και τα εκτός ύλης!


3


Πολλά από αυτά που λέμε ή κάνου-με δεν μετρούν για τον Θεό, δαπανιό-μαστε άδικα, δεν μας τα ζήτησε ποτέ ο Κύριος, δεν θα μας ρω-τήσει ποτέ αυτά τα θέματα, δεν Τον ενδιαφέρουν, δεν τα λογαριάζει. Εμείς μπορεί να τους δίνουμε με-γάλη σημασία, να αναλώνουμε τη ζωή μας ολόκλη-ρη γύρω από αυτά με προσπάθειες, αγώνες, θυσίες, αλλά για τον Θεό είναι εκτός ύλης.

εκτός ύλης και δεν θα μας εξέταζαν από αυτά τα κεφάλαια. Σκεφτείτε τώρα κάποιον καλό και συνεπή μαθητή, που έκα-νε λάθος και δεν πρόσεξε. Διάβασε, ξενύχτησε, έλυσε όλες τις ασκήσεις και ετοιμάστηκε τέλεια, αλλά στα εκτός ύλης… Την ημέρα των εξετάσεων δεν μπόρεσε να απαντήσει ούτε μία ερώτηση. Το γραπτό του έδινε την εικόνα του αδιάβα-στου και τελείως απροετοίμαστου. Ανάλογη βέβαια θα είναι και η βαθμολογία του και τα αποτελέσματα.

Μη σας κάνει εντύπωση ότι και στην πνευματική ζωή και πορεία μας υπάρχουν εντός και εκτός ύλης. Τα εκτός ύλης φαίνεται ότι έχουν μεγάλη, ίσως άμεση σχέση με το νόμο, το θέλημα, την αγάπη του Θεού. Φαίνεται σα να πρόκειται για το ίδιο βιβλίο, τον ίδιο συγγραφέα, το ίδιο αντικείμενο ή τη συνέχειά του, αλλά δεν είναι. Είναι εκτός ύλης. Δεν θα μας ρωτήσει ποτέ ο Κύριος αυτά τα θέματα, δεν Τον ενδιαφέρουν, δεν τα λογαριάζει. Εμείς μπορεί να τους δίνουμε με-γάλη σημασία, να αναλώνουμε τη ζωή μας ολόκλη-ρη γύρω από αυτά με προσπάθειες, αγώνες, θυσίες, αλλά για τον Θεό είναι εκτός ύλης. Δεν θα τα λογα-ριάσει, δεν θα μας ρωτήσει, δεν μετράνε στην τελική βαθμολογία…

Πολλά από αυτά που λέμε ή κάνουμε δεν μετρούν για τον Θεό, δαπανιόμαστε άδικα, δεν μας τα ζήτησε ποτέ ο Κύριος. Είναι εκτός ύλης για τον Θεό. Αντίθε-τα εντός ύλης είναι ο αγιασμός μας. «Άγιοι γίνεσθε καθώς Εγώ είμαι άγιος, …άγιοι εν πάση διαγωγή, …χωρίς του αγιασμού κανένας δεν θα δει το πρόσωπο του Θεού.» (Α΄ Πέτρου α΄15-16, Εβραίους ιβ΄14). Η άγια ζωή και πορεία μέσα στον αμαρτωλό κόσμο μας είναι κάτι που βαραίνει ιδιαίτερα για τον Κύριο. Και βέβαια θα αναζητήσει εκείνη την ημέρα τα έργα, τις εκδηλώσεις της άγιας ζωής μας.

Εντός ύλης είναι το μεγάλο κεφάλαιο της αγάπης, που «δεν ζητεί τα εαυτής, δεν διαλογίζεται το κακό, δεν χαίρει στην αδικία, …πάντα ανέχεται, πάντα ελπίζει, πάντα πιστεύει, πάντα υπομένει…» (Α΄ Κορινθίους ιγ΄4-7). Η αγάπη στον πλησίον μας, αλλά η αγάπη και προς τον εχθρό μας, προς αυτόν που μας αδικεί, μας φέρεται σκληρά, μας εκτοπίζει… Η αγάπη που περιθάλπει, που παρηγορεί, που έχει κλειστό στόμα, που είναι πάνω από το δίκαιο και το σωστό κάποιες φορές. Η αγάπη που πλένει πόδια, και του Ιούδα, γιατί όχι;



Τα εντός και...

Αυτή η αγάπη είναι εντός ύλης. Για τα πολλά και πολλαπλά τρεχάματά μας, τους στόχους μας, τις επιδιώξεις μας, τις επιτυχίες μας ποιος ενδιαφέρεται στον Ουρανό και ποιος θα μας ρωτήσει;

Εντός ύλης είναι σίγουρα τα λόγια του Κυρίου μας «όποιος θέλει να έρθει πίσω Μου ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώνει το σταυρό του και ας Με ακο-λουθεί», (Ματθαίος ις΄24, Μάρκος η΄34). Έχω αμφι-βολίες αν ενδιαφέρεται κανένας ή αν ποτέ θα ερω-τηθούμε σχετικά με τους αριθμούς, που τόσο πολύ αγαπάμε και επιδιώκουμε να φτάσουμε και να ξεπε-ράσουμε. Μεγάλα ακροατήρια, πολλούς οπαδούς, οι δικοί μας και οι άλλοι…, αυτοί που μας αποδέχονται, μας χειροκροτούν, στόχους οικονομικούς…. Είμαι βέ-βαιος όμως ότι θα μας ζητήσει ο Κύριος αν απαρνη-θήκαμε τον εαυτό μας, αν τον μισήσαμε, αν τον κατα-δικάσαμε…, αν δεχθήκαμε να σηκώσουμε το σταυρό μας, αν θελήσαμε να γίνουμε κοινωνοί των παθημά-των του Κυρίου, αν Τον ακολουθήσαμε στη ζωή μας με πίστη και αγάπη στο νόμο Του, όπως Του ταιριάζει και Του πρέπει.

Η ζωή μας είναι μία και μοναδική και οι ευκαιρίες που έχουμε δεν επαναλαμβάνονται. Αν ξοδέψουμε όλη μας τη ζωή στα εκτός ύλης, πότε «θα διαβάσουμε» τα σωστά, πότε θα προετοιμαστούμε για τα εντός ύλης, για τα οποία και «θα ρωτηθούμε», «θα αξιολογηθούμε» και «θα βαθμολογηθούμε», όταν κληθούμε να δώσου-με εξηγήσεις μπροστά στο βήμα Του, με συνέπειες για την αιωνιότητα; Είναι πολύ καθαρά τα λόγια του Κυ-ρίου στο σημείο αυτό: «Εάν επικαλήσθε Πατέρα τον κρίνοντα απροσωπολήπτως κατά το έργον εκάστου, διάγετε μετά φόβου τον καιρόν της παροικίας σας», (Α’ Πέτρου α’ 17).

Θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα τη μεγάλη σε σπουδαιό-τητα στιγμή, που θα παρασταθούμε μπροστά στο βήμα του Κυρίου για να δώσουμε τις εξηγήσεις μας για το πώς ξοδέ-ψαμε τη ζωή που μας χάρισε ο Κύριος εδώ κάτω στη Γη, (Ρωμαίους ιδ΄10, Β΄Κορινθίους ε΄10). Εκεί ίσως να ανακα-λύψουμε για πρώτη φορά ότι αναλωθήκαμε στα εκτός ύλης, πολεμήσαμε γι’ αυτά, παλέψαμε, αλλά κανένας δεν φαίνεται στον Ουρανό να τα λογαριάζει, να ενδιαφέρεται γι’ αυτά, να τους δίνει σημασία, γιατί ποτέ κανένας δεν μας τα ζήτησε.

Αντίθετα εντός ύλης είναι ο αγια-σμός μας. Η άγια ζωή και πορεία μέσα στον αμαρ-τωλό κόσμο μας είναι κάτι που βαραίνει ιδιαίτε-ρα για τον Κύριο. Εντός ύλης είναι το μεγάλο κεφά-λαιο της αγάπης.Της αγάπης στον πλησίον μας, αλλά και της αγάπης προς τον εχθρό μας. Εντός ύλης είναι σίγουρα τα λόγια του Κυρίου μας «όποιος θέ-λει να έρθει πίσω Μου ας απαρνη-θεί τον εαυτό του, ας σηκώνει το σταυρό του και ας Με ακολουθεί».

5

...τα εκτός ύλης!

Με μερικά παραδείγματα ακόμα ίσως θα τα κατανοήσουμε όλα καλύτερα.

Είμαστε πανέτοιμοι να αριθμήσουμε στον Κύριο σε πόσες ψυχές μιλήσαμε για τον Χριστό, πόσες ψυχές οδηγήσαμε στον Χριστό, πόσες εκκλησίες φτιάξαμε, πόσα χρήματα συ-γκεντρώσαμε ή συνεισφέραμε στο έργο του Θεού, πόσο τρέ-ξαμε και αναλωθήκαμε για το έργο του Θεού. Ακούγονται πολύ όμορφα όλα αυτά. Όμως για τον Κύριο άλλα βαραί-

νουν, άλλα έχουν προτεραιότητα. «Μπορείς να μου πεις την ημερομηνία που πέθανες;… Πότε πήρες την απόφαση να μη ζεις πλέον εσύ, αλλά να ζει ο Χριστός μέσα σου;… Μπορείς να μου πεις πότε πήρες τον σταυρό σου για να Με ακολου-θείς;…» Αυτά είναι που θα μας ρωτήσει ο Κύριος και είναι σίγουρα εντός ύλης! Τον ενδιαφέρουν άμεσα και με απόλυ-τη προτεραιότητα. Τα υπόλοιπα, τα δικά μας έργα, μπορεί να έχουν κάποια σημασία, μπορεί όμως για τον Ουρανό να είναι τελείως άχρηστα και άκυρα.



Είμαστε έτοιμοι να απαριθμήσουμε στον Κύριο τα κα-τορθώματά μας, τα κηρύγματά μας στους ανθρώπους, το πολύπλευρο και πετυχημένο έργο μας επάνω στη Γη. Τι θα απαντήσουμε στον Κύριο όμως, αν μας φέρει το θέμα της πίστης μας; Πόσο γνήσια ήταν η πίστη μας στο Πρόσωπό Του, πόσο Τον τίμησε η πίστη μας, πόση ησυχία και ανάπαυ-ση συνόδευε την πίστη μας; Την πίστη της καρδιάς και όχι του μυαλού, της λογικής. Την πίστη που μετακινεί όρη, την πίστη που στηρίζεται στις υποσχέσεις του Κυρίου. Οι προ-

σπάθειές μας και οι προθέσεις μας ίσως είναι εκτός ύλης και κανένας δεν θα τις λογαριάσει, αλλά «χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις Αυ-τόν» (Εβραίους ια΄6), και αυτό είναι σίγουρα εντός ύλης και ο Κύριος θα μας ζητήσει τα αποτελέσματα της πίστης στη ζωή μας και όχι των προσπαθειών και των προθέσεών μας.

Ασχολούμαστε και ξοδεύουμε αμέτρητες πολύτιμες ώρες από τη ζωή μας με το να κουβεντιάζουμε, να αναλύουμε το τι είναι κόσμος, τι ανήκει στον κόσμο, ποιοι είναι κοσμικοί και ποιοι δεν είναι. Τραγικό και επικίνδυνο λάθος. Ο Κύριος γνωρίζει και το ρήμα φο-ράω και το ρήμα ακούω μουσική και το ρήμα πηγαί-νω και το ρήμα βλέπω, που εμείς τους δίνουμε τόσο μεγάλη σημασία. Στον άγιο Λόγο Του όμως χρησιμο-ποιεί με ιδιαίτερη βαρύτητα άλλο ρήμα, το αγαπάω. «Μη αγαπάτε τον κόσμον, μηδέ τα εν τω κόσμω…», (Α΄Ιωάννου β΄15). Αυτό είναι σίγουρα εντός ύλης και την αγάπη της καρδιάς μας την παρακολουθεί καθη-μερινά ο Κύριος και θα μας ζητήσει εξηγήσεις εκείνη την ημέρα. Στην ουσία αναλισκόμαστε γύρω από τα εκτός ύλης θέματα, που δεν έχουν για τον Κύριο την αξία που τους δίνουμε εμείς. Η αγάπη της καρδιάς μας έχει σημασία για τον Θεό και φανερώνει αληθινά πόσο αγαπάμε το νόμο Του, το θέλημά Του και πόσο ζωντανές είναι ακόμα οι επιθυμίες μας και τα είδωλα του κόσμου στην καρδιά μας.

Πρέπει να το ομολογήσουμε, ότι δώσαμε και δίνουμε με-γάλη σημασία στα εκτός ύλης! Αγωνιζόμαστε, ξοδευόμαστε για τα εκτός ύλης! Βασανίζουμε τις ψυχές επιμένοντας στα εκτός ύλης! Θέτουμε διλήμματα, στήνουμε διδασκαλίες, κι-νήσεις, οργανώσεις για τα εκτός ύλης, τα επουσιώδη, για όλα αυτά που δεν έχουν αξία για τον Κύριο και που ποτέ δεν τα ζήτησε ούτε θα τα ζητήσει. Μιλάμε στον Κύριο για το έργο

Η ζωή μας είναι μία και μοναδική και οι ευκαιρίες που έχουμε δεν επαναλαμβάνο-νται. Αν ξοδέ-ψουμε όλη μας τη ζωή στα εκτός ύλης, πότε «θα διαβάσουμε» τα σωστά, πότε θα προετοιμαστούμε για τα εντός ύλης, για τα οποία και «θα ρωτηθούμε», «θα αξιολογηθού-με» και «θα βαθ-μολογηθούμε» , όταν κληθούμε να δώσουμε εξη-γήσεις μπροστά στο βήμα Του, με συνέπειες για την αιωνιότητα;

Τα εντός και...

7

μας, τους αγώνες μας, τις προσπάθειές μας, τις επιτυχίες μας. Ο Κύριος όμως έχει διαφορετική άποψη. «Μίλησέ μου για την καρδιά σου», μας λέει. Εκεί έχει καρφωμέ-να τα μάτια Του και ξέρει ότι από την καρ-διά μας προέρχονται και επηρεάζονται όλες οι εκβάσεις της ζωής, (Παροιμίες δ΄ 23). Εμείς οι άνθρωποι στεκόμαστε στην επιφάνεια, βλέπουμε το φαινόμενο, ασχο-λούμαστε με τα πρόσκαιρα, τα φθαρτά, τα γήινα. Ο Κύριος δεν έχει ανάγκη από τίπο-τα από όλα αυτά. Η καρδιά μας τα έχει όλα και μπορεί να πει τα πάντα στον Κύριο για μας καθώς την διαβάζει.

Αν δεν κάνω λάθος, εκείνη την ημέρα, μπροστά στο βήμα Του θα υπάρξει κά-ποια στιχομυθία. Κάτι θα μας ρωτήσει, κάτι θα χρειαστεί να απαντήσουμε εμείς. Πόσο τραγικό θα είναι να έχουμε ξοδέψει όλη μας τη ζωή στα εκτός ύλης και να μην «πέσει» ούτε μία ερώτηση από αυτά. Να εμφανιστούμε γυμνοί και απροετοίμαστοι μπροστά στο βήμα Του και αναπολόγητοι, αφού δεν προσέξαμε, δεν ενδιαφερθήκα-με να μάθουμε τι ζητάει από εμάς ο Κύριος, δεν δώσαμε σημασία στην οδηγία του Πνεύματος. Να γιατί πιστεύω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα στις μέρες μας όσο τί-ποτε άλλο το εδάφιο: «Δεν θέλει εισέλθει εις την Βασιλείαν των Ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς», (Ματθαίος ζ΄21).

...τα εκτός ύλης!


Στην υπηρεσία της Αλήθειας.Η σελίδα μας στο INTERNET:

http:// www.logiazois.grΠολλά και ενδιαφέροντα! Επισκεφθείτε την!

Συστήστε την και σε άλλους.


Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ

Οδεύουμε ολοταχώς προς την κατάργηση του Θεού

Διαβάζοντας αυτόν το τίτλο σάς βλέπω να χαμο-γελάτε. Η σκέψη μας πηγαίνει αυτόματα στον άθεο και άνομο κόσμο μας. Και είναι πικρή αλήθεια, το γνωρίζουμε όλοι, ότι ο κόσμος γύρω μας έχει δια-γράψει τον Θεό, δεν ασχολείται, δεν ενδιαφέρεται.

Πιστεύω όμως ότι δεν θα χαμογελάτε πια, όταν σας πω ότι η φράση του τίτλου μας δεν αφορά τους ανθρώπους του κόσμου μας, αλλά την εκκλησία του Χριστού στις μέρες μας. Έκπληξη! Η εκκλησία να καταργήσει τον Θεό; Γιατί να το κάνει, πώς θα το κάνει, πού φαίνεται κάτι τέτοιο…; Διαβάζοντας λίγο πιο κάτω θα τα καταλάβετε όλα και μάλλον θα συμ-φωνήσετε. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010 9

Ο Θεός είναι Κύριος. Είναι σοφός, άγιος, δίκαιος. Κρίνει και αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με αλήθεια και αγάπη και δικαιοσύνη. Το βλέμμα Του είναι διεισδυτικό και η καρ-διά Του γεμάτη αγαθότητα. Δεν έχει προσωποληψία, (Α’ Πέτρου α’ 17), δεν είναι συναισθηματικός και ευάλωτος όπως είναι ο άνθρωπος. Κρίνει με ευθύτητα, με αγαθότη-τα, με δικαιοσύνη. Διακρίνει με σοφία, προβλέπει, προνοεί, προγνωρίζει. Το θέλημά Του είναι σοφό και τέλειο. Και όλα αυτά που αναφέραμε, που είναι ελάχιστα των ελαχίστων μπροστά στην πραγματικότητα του αληθινού Θεού, τα έχει στον υπέρτατο βαθμό, γιατί ο Θεός είναι άπειρος, ασύλλη-πτος, είναι τέλειος!

Πηγαίνουμε στην κατάργηση. Καταργούμε κάτι όταν δεν το χρειαζόμαστε, όταν δεν το χρησιμοποιούμε, όταν μπο-ρούμε να το αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο. Καταργού-με θέσεις εργασίας, καταργούμε ανθρώπους, καταργούμε λογαριασμούς, καταργούμε νόμους…, όταν στη θέση τους μπορούμε να βάλουμε κάτι καλύτερο, πιο αποτελεσματικό, ίσως πιο εύχρηστο και πιο φιλικό σε μας.

Ας δούμε πώς ταιριάζουν αυτά τα δύο στοιχεία με το θέμα μας. Οι πιστοί στις μέρες μας, και κυρίως πολ-λοί από τους ηγέτες, δείχνουν ότι δεν χρειάζονται και πολύ τον Θεό, τη σοφία Του, την κρίση Του, τη γνώμη Του, και Τον καταργούν σιγά-σιγά. Έχουν μεγαλύτερη εκτίμηση και εμπιστοσύνη στην κρίση τους, παρά στη γνώμη του Κυρίου. Κρίνουν και διακρίνουν μόνοι τους με άνεση ποιος είναι πιστός και ποιος δεν είναι και αποφασίζουν μόνοι τους ποιος θα πάει στον Ουρανό και ποιος στην Κόλαση. Στις μέρες μας δεν χρειάζεται και πολύ να ρωτήσουμε τον Θεό, ούτε να συμβουλευ-τούμε την κρίση Του. Έχουμε τη δική μας…, που την εμπιστευόμαστε απόλυτα. Μόνοι μας αποφασίζουμε για το ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, ποιο είναι το δίκαιο ή το άδικο, ποιος είναι αμαρτωλός και ποιος άγιος, τι είναι κοσμικό και τι δεν είναι. Βλέ-πετε κανέναν να ρωτάει τον Θεό γι’ αυτά τα θέμα-τα; Βλέπετε κανέναν να δίνει χρόνο στον Θεό έστω «να πει τη γνώμη Του»; Δεν την χρειαζόμαστε, αφού έχουμε τη δική μας γνώμη, τη δική μας άποψη, αφού μπορούμε και μόνοι μας…. Ακόμα και αυτή η ευλογη-μένη δύναμη της νηστείας και των γονάτων της αγω-νιστικής προσευχής, υποχωρούν στις μέρες μας. Δεν πιστεύουμε στη δύναμη της προσευχής, δεν έχουμε

Οι πιστοί στις μέ-ρες μας, και κυ-ρίως πολλοί από τους ηγέτες, δεί-χνουν ότι δεν χρει-άζονται και πολύ τον Θεό, τη σοφία Του, την κρίση Του, τη γνώμη Του, και Τον κα-ταργούν σιγά-σι-γά. Μόνοι μας αποφασίζουμε για το ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, ποιο εί-ναι το δίκαιο ή το άδικο, ποιος είναι αμαρτωλός και ποιος άγιος, τι εί-ναι κοσμικό και τι δεν είναι.

Προς την κατάργηση του Θεού!


Προς την κατάργηση...

χρόνο να περιμένουμε τους χρόνους του Κυρίου. Περνάμε τις ψυχές καθημερινά από δίκες. Τις καθίζουμε στο σκαμνί της κρίσης μας, τις χαρακτηρίζουμε, τις στιγματίζουμε, τις κατατάσσουμε, κάποτε τις καταδικάζουμε. Ερμηνεύουμε εύκολα και πρόθυμα τα γεγονότα της ζωής τους και βγάζου-με συμπεράσματα και αποφάσεις. Μεταφέρουμε την κρίση του Θεού γι’ αυτές, αλλά χωρίς να μας το έχει πει ή αναθέσει ο Κύριος και χωρίς να Τον έχουμε ρωτήσει καν. Εμείς τους βαφτίζουμε άλλοτε πνευματικούς, άλλοτε πάλι κοσμικούς,

συμβιβασμένους, συνθηκολογημένους. Βλέπετε που-θενά να χρειαζόμαστε τον Θεό; Εμείς αποφασίζουμε αν θα τους δεχθεί στη Βασιλεία Του ή όχι. Τον Θεό και την κρίση Του δείχνουμε ότι δεν τα χρειαζόμαστε πια. Σε αρκετές περιπτώσεις είμαστε τόσο βέβαιοι για την κρίση μας αυτή, που φερόμαστε στις ψυχές με τη λύπη και την αποδοκιμασία που ταιριάζει σε έναν καταδικασμένο ήδη στην αιώνια απώλεια… Θα πρέπει να ομολογήσουμε, και πρώτος εγώ, ότι έχουμε στείλει πολλές ψυχές από τώρα στην Κόλαση, χωρίς να περι-μένουμε την ώρα της κρίσης του Κυρίου.

Οδεύουμε ολοταχώς προς την κατάργηση του Θεού, αφού πλέον μπορούμε και βγάζουμε μόνοι μας απο-φάσεις για την πίστη ή την απιστία των ψυχών, τη γνη-σιότητα ή μη της ζωής τους, της αναγέννησής τους, της σχέσεις τους με τον Θεό.

Οδεύουμε ολοταχώς προς την κατάργηση του Θεού, σα να είμαστε οι μόνοι επάνω στη Γη που επικοινω-νούν και γνωρίζουν τον Θεό. Σα να είμαστε εμείς οι αποκλειστικοί εκπρόσωποι του Θεού επί της Γης, που τους εμπιστεύτηκε τις άγιες «μυστικές αποκαλύψεις Του» για να εκφράζουμε κρίσεις ανάμεσα στο λαό Του

και να αποφασίζουμε για το αιώνιο μέλλον των ψυχών. Μία μορφή «ιερής αποκλειστικότητας», δοσμένης κατευθείαν από τον Θεό σε επιλεγμένα σκεύη Του… δηλαδή εμάς.

Οδεύουμε ολοταχώς στην υποκατάσταση του Θεού και το πιστεύουμε ότι είμαστε στο σωστό δρόμο, αφού δένουμε και λύνουμε «επί της Γης» και πιστεύουμε ότι έτσι δεμένα ή λυμέ-να θα τα βρούμε και στον Ουρανό.

Οδεύουμε ολοταχώς προς την κατάργηση του Θεού, αφού η αγάπη μας παγώνει και πεθαίνει. Νιώθουμε ότι μπορούμε να υποκαταστήσουμε τον Θεό στις κρίσεις και αποφάσεις

Αυτός ο δρόμος που έχουμε πάρει στις μέρες μας έχει πολύ τραγικές προεκτάσεις και συνέπειες. Έχου-με σταματήσει πλέον να ρωτάμε τον Θεό. Νιώθου-με αρκετά ικανοί και φωτισμένοι να μοιράζουμε ευθύ-νες, να αποφασί-ζουμε για τη σω-τηρία των ψυχών, και δεν βλέπουμε το λόγο πλέον να περιμένουμε την κρίση του Θεού.


...του Θεού!

Του. Είναι σα να λέμε «τι ο Θεός τι εμείς;» και έχουμε από-λυτη εμπιστοσύνη στη γνώση μας γύρω από τον Θεό και το νόμο Του.

Όλοι μας ξέρουμε την έμφυτη επιρρέπειά μας στην αμαρ-τία. Ακόμα και ο αναγεννημένος πιστός του Χριστού χρει-άζεται να προσέχει, να αγρυπνεί, να μένει, να επιμένει, να εξοπλισθεί, να δώσει μάχες, να ανδρωθεί πνευματικά, διότι απειλείται κάθε μέρα, πολλές φορές τη μέρα από τον εχθρό της ψυχής, από τον κίνδυνο της επικράτησης της αμαρτω-λής φύσης του. Τις έσχατες ημέρες, που είναι δύσκολες και κακές (Β΄Τιμόθεον γ΄1-5), οι άνθρωποι είναι φίλαυτοι, αλα-

ζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι. Η πίστη στον Θεό συρρικνώ-νεται, η αγάπη των πολλών παγώνει, η αμαρτία πληθύνεται. Και όλα αυτά μέσα στην εκκλησία, ανάμεσα στους πιστούς, που σε πολλές περιπτώσεις «το όνομα έχουν ότι ζουν, αλλά είναι νεκροί», (Αποκάλυψη Ιωάννου γ΄1).

Αυτός ο δρόμος που έχουμε πάρει στις μέρες μας έχει πολύ τραγικές προεκτάσεις και συνέπειες. Έχουμε σταματή-σει πλέον να ρωτάμε τον Θεό. Νιώθουμε αρκετά ικανοί και φωτισμένοι να μοιράζουμε ευθύνες, να αποφασίζουμε για τη σωτηρία των ψυχών, και δεν βλέπουμε το λόγο πλέον να περιμένουμε την κρίση του Θεού. Η σχέση μας μαζί Του δεν έχει τα γνωρίσματα του φόβου του Θεού, του σεβασμού, της αναγνώρισης της κυριότητάς Του. Αυτά που αποφασίζουμε


ή επιλέγουμε δεν τα δοκιμάζουμε αν μπορούν να σταθούν στην παρουσία του Κυρίου, αν είναι σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του Λόγου Του, αν μας τα εμπιστεύθηκε ο Κύριος με το άγιο Πνεύμα Του. Δεν έχουμε καιρό για τέτοια, ούτε που δείχνουμε να τα χρειαζόμαστε. Είμαστε σίγουροι για την ευθυκρισία μας και την ορθότητα των αποφάσεών μας. Πηγή αυτής της πραγματικότητας στην οποία έχουμε περιέλθει είναι ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, ή αλαζονεία, που σωστά χαρακτηρίζεται ως «η μητέρα όλων των αμαρτιών», αφού πρώτη έκανε την εμφάνισή της επάνω στη Γη, αλλά και ενυπάρχει εν σπέρματι σε κάθε άλλη μορφή αμαρτίας εναντίον του Θεού.

Λησμονήσαμε ότι Εκείνος είναι ο Θεός, ο Κύριος, ενώ εμείς είμαστε άνθρωποι. Εκείνος βλέπει την καρδιά, ενώ εμείς «κοιτάζουμε το φαινόμενο», (Α΄ Σαμουήλ ις΄7). Λησμονήσα-με ότι οι ψυχές είναι θησαυρός της αγάπης του Κυρίου, που μας τις εμπιστεύεται να τις περιθάλπουμε, να τις στηρίζουμε με γλυκύτητα, να τις παρηγορούμε, να συγχωρούμε και να προσευχόμαστε με αγάπη γνήσια και με ελπίδα ζωντανή. Λη-σμονήσαμε ότι είμαστε όλοι μας καρπός χάριτος και ελέους, καλοσύνης, μακροθυμίας, υπομονής του Πατέρα Θεού, που θυσίασε τόσο σκληρά το παιδί Του για να μας κερδίσει από την αμαρτία.

Προς την κατάργηση...


Φανταστείτε κάποια στιγμή να έρθει ο «Κύριος του αμπελώνος» (Ματθαίος κα΄40) και να μας χτυπήσει στην πλάτη απαλά και διακριτικά, όπως πάντα, και να μας πει «είμαι και Εγώ εδώ…, μπορώ να μιλήσω;… μπορώ να πω την άποψή Μου;»… Ο λαός του Θεού, η εκκλησία του Κυρίου φτάσαμε στο τραγικό σημείο να καταργούμε τον Θεό και να πιστεύουμε ότι μπορούμε να εκτιμούμε και να αποφασίζουμε εξίσου καλά και μόνοι μας. Κινούμαστε άνετα, εκφέρουμε γνώμη για όλα τα ζητήματα της πνευματικής ζωής με σβελτάδα και αμεσότητα, που το φανερώνει από μόνη της ότι έχουμε πάρει την κατάσταση στα χέρια μας. Ο Κύρι-ος είναι ένας απλός αμέτοχος παρατηρητής, που σε πολλές περιπτώσεις Του «έχουμε αφαιρέσει τελείως το δικαίωμα του λόγου»…

Εκείνη την ημέρα, μπροστά στο βήμα Του που θα πρέπει όλοι να παρασταθούμε για να αποδώσουμε λο-γαριασμό για τις πράξεις μας, (Β΄ Κορινθίους ε΄10), οι αποκαλύψεις θα είναι συγκλονιστικές πιστεύω. Θα τιμήσει ο Κύριος δούλους Του «αγαθούς και πιστούς» και θα τους δώσει εξουσία και δόξα ζηλευτή στη Βασι-λεία Του, ανθρώπους που εμείς, όταν ήταν εδώ κάτω στη Γη, τους είχαμε απορρίψει, τους είχαμε στείλει στην αιώνια απώλεια, όχι μία, αλλά δέκα φορές… Και όταν θα ’ρθει η δική μας η σειρά μπροστά στο βήμα Του, θα είμαστε αναπολόγητοι για τα εγκλήματα που κάναμε στο λαό Του.

«Προς τον άγγελον της εκκλησίας των Λαοδικέων γρά-ψον», (Αποκάλυψη Ιωάννου γ΄14). Η εκκλησία στο τελευ-ταίο σκαλοπάτι. Το ανάλατο αλάτι, χωρίς γεύση και δύναμη. Πάντα υπάρχει ο δρόμος της μετάνοιας και της επιστροφής, με ταπείνωση και συντριβή, αλλά δεν ξέρω τι περιθώρια υπάρχουν, μήπως είναι ήδη πολύ αργά. «Η νύχτα προχώρη-σε, η ημέρα πλησίασε», (Ρωμαίους ιγ΄12).

...του Θεού!

Λησμονήσαμε ότι Εκείνος είναι ο Θεός, ο Κύριος, ενώ εμείς είμα-στε άνθρωποι. Εκείνος βλέπει την καρδιά, ενώ εμείς «κοιτάζου-με το φαινόμενο». Λησμονήσαμε ότι οι ψυχές είναι θη-σαυρός της αγά-πης του Κυρίου, που μας τις εμπι-στεύεται να τις περιθάλπουμε, να τις στηρίζουμε με γλυκύτητα, να τις παρηγορούμε, να συγχωρούμε και να προσευχόμα-στε με αγάπη γνή-σια και με ελπίδα ζωντανή.

Αποστέλλουμε μια Καινή Διαθήκη δωρεάν στη Νεοελληνική γλώσσα,

σε όποιον μας την ζητήσει με γράμμα του.


ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Δεν λέω τίποτα καινούργιο ή πρωτότυπο. Ένα μεγάλο και σημαντικό μέρος της ζωής μας το ξοδεύουμε «διαβάζοντας» τα γεγονότα της ζωής μας, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει, γιατί μας συνέβη αυτό και όχι εκείνο, τι βρί-σκεται πίσω από αυτά που μας συμβαίνουν καθημερινά. Προ-σπαθούμε να τα ερμηνεύσουμε, να τα αναλύσουμε, να τα ταξι-νομήσουμε. Ταιριάζει πολύ με την εικόνα ενός βιβλίου που το ανοίγουμε και το διαβάζουμε προσπαθώντας να καταλάβουμε το βαθύτερο νόημά του. Και βέβαια δεν σταματάμε ποτέ στη βιαστική και επιπόλαιη ίσως πρώτη ανάγνωση των γεγονότων της ζωής μας. Υπάρχουν πάντα και τα επόμενα βήματα. Παίρ-νουμε θέση, βγάζουμε συμπεράσματα, διορθώνουμε την πο-ρεία μας, αλλάζουμε σχέδια, στόχους. Επομένως το διάβασμα των γεγονότων της ζωής μας δεν είναι απλή και εύκολη υπόθε-ση και σίγουρα δεν στερείται προεκτάσεων και συνεπειών.

Ας τα «διαβάσουμε» διαφορετικά



Η «τεχνική» πίσω από αυτό το διάβασμα είναι γνω-στή και απλή. Συνήθως επιστρατεύουμε τη λογική μας. Κάνουμε συσχετισμούς, συγκρίσεις. Άλλοτε πάλι δουλεύουμε περισσότερο με τα συναισθήματα. Κά-ποτε υπερτερούν οι φόβοι, οι επιθυμίες, οι εμπειρίες από το παρελθόν. Για τους μορφωμένους ανθρώ-πους, μεγάλο ρόλο σε αυτήν την ανάγνωση παίζουν οι γνώσεις, η καλλιέργεια. Με αυτά τα εφόδια και μέσα από αυτά τα κανάλια προσπαθούμε να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε το καθημερινό περιεχόμενο τής ζωής μας.

Ίσως μερικά παραδείγματα θα μας βοηθήσουν πε-ρισσότερο. Σου μιλάει κάποιος άσχημα, πικρά, προ-σβλητικά στη δουλειά σου, στη συγγένειά σου, στο σπίτι σου. Δεν το δέχεσαι εύκολα, δεν το προσπερνάς αβασάνιστα. Από το μυαλό σου περνούν διάφορα. Μία ανάγνωση είναι ότι ο άνθρωπος έχει κακία και φθόνο στην ψυχή του… , ότι ζηλεύει, θέλει το κακό σου…, ή ότι έχει δικά του προσωπικά προβλήματα, που με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να τα παροχετεύ-σει, ή ότι είχε δυστυχισμένα παιδικά χρόνια και πολ-λά αρνητικά βιώματα… Όλα αυτά ακούγονται σωστά, γιατί και λογικά είναι και τα συναντάμε συχνά στην πορεία μας μέσα στον κόσμο. Το κρίσιμο σημείο όμως είναι ότι με βάση την ανάγνωση των γεγονότων που θα κάνουμε και τα συμπεράσματα που θα υιοθετήσουμε θα προχωρή-σουμε και στο επόμενο βήμα, που είναι η αντίδρασή μας, η θέση που θα πάρουμε, η στάση που θα κρατήσουμε. Επομέ-νως το κρίσιμο ερώτημα είναι αν διαβάσαμε σωστά αυτό το γεγονός ή αν υπάρχει και άλλη ανάγνωση, άλλη προσέγγιση πιο σωστή, πιο κοντά στην αλήθεια και εμείς δεν την λάβαμε υπ’ όψιν μας.

Ξαφνικά, ενώ στη ζωή μας πηγαίνουν όλα ωραία και καλά, κάποιες ασήμαντες ιατρικές εξετάσεις ρουτίνας δείχνουν δυστυχώς πολύ ανησυχητικές, σημαντικές αποκλίσεις από το φυσιολογικό και τα πάντα στη ζωή μας ανατρέπονται. Τώρα πρέπει να το διαβάσουμε αυτό το γεγονός, να το ερμη-νεύσουμε. Γιατί μας συνέβη, γιατί σε εμάς και γιατί τώρα…; «… Είδες, άμα είχα πάει σε εκείνον το γιατρό που μου σύστη-σαν, θα το είχαμε βρει πιο νωρίς, θα το προλαβαίναμε…, αν είχα ακούσει εκείνη τη συμβουλή…, αν πρόσεχα εκείνο το σημείο…». Όλα αυτά είναι λογικά και πέρα για πέρα σωστά. Το ερώτημα όμως είναι αν τα διαβάζουμε σωστά. Είναι αυ-

Θα πρέπει να προσέξουμε ότι για κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή μας υπάρχουν περισσότερες από μία αναγνώσεις. Ο κόσμος το λέει «δεύτερη ανά-γνωση». Αυτό το στοιχείο είναι που περιπλέκει τα πράγματα. Ανάμε-σα στα μέσα που χρησιμοποιούμε για να διαβάσου-με τα γεγονότα της ζωής μας εί-ναι και η πίστη στον Θεό.


Ας τα «διαβάσουμε»...

τός ο καλύτερος τρόπος που τα ερμηνεύουμε, τα αναλύου-με; Καταλήγουμε σε συμπεράσματα ασφαλή και σωστά;

Θα πρέπει να προσέξουμε ότι για κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή μας υπάρχουν περισσότερες από μία αναγνώσεις. Ο κόσμος το λέει «δεύτερη ανάγνωση». Αυτό το στοιχείο εί-ναι που περιπλέκει τα πράγματα. Ανάμεσα στα μέσα που χρησιμοποιούμε για να διαβάσουμε τα γεγονότα της ζωής μας είναι και η πίστη στον Θεό. Δεν είναι ούτε μικρό, ούτε ασήμαντο στοιχείο η πίστη στον Θεό, όταν είναι γνήσια. Το ερώτημα που πρέπει να μας προβληματίσει είναι γιατί επιλέ-γουμε να διαβάσουμε έτσι τη ζωή μας και όχι αλλιώς; Γιατί επιλέγουμε τη λογική, την εμπειρία, τις γνώσεις μας, τα συ-ναισθήματά μας και όχι την πίστη στον Θεό; Είναι βέβαιο και το γνωρίζουμε ότι οι δύο αυτές αναγνώσεις των γεγονότων είναι πολύ-πολύ διαφορετικές και οδηγούν σε διαφορετικούς κόσμους, που έχουν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους.

Ιδιαίτερα για το πιστό παιδί του Θεού, τούτο το σημείο εί-ναι καταλυτικό. Κανένας δεν μας επιβάλλει τον τρόπο που θα διαβάσουμε τα γεγονότα, το δρόμο που θα ακολουθήσει η σκέψη μας και τα συμπεράσματα που θα καταλήξουμε. Την επιλογή την κάνει η καρδιά μας με βάση το τι προκρί-νει, τι απορρίπτει και τι περιεχόμενο φιλοξενεί. Είναι πολύ φυσιολογικό και αποδεκτό να πεις «φταίνε οι άλλοι, φταίει το σύστημα, φταίει που δεν πρόσεξα, φταίει που βιάστηκα, φταίει που δεν άκουσα…». Ξεχνάμε όμως ότι τα ίδια ακρι-


...διαφορετικά

βώς γεγονότα θα μπορούσαμε να τα διαβάσουμε και διαφορετικά: «Ο Κύριος το επέτρεψε…, ο Κύριος το έφερε στη ζωή μου, ο Κύριος το οδήγησε σ’ αυτήν την εξέλιξη…, ο Κύριος θέλει να με μάθει…, ο Κύρι-ος να με αυξήσει…, να με τελειοποιήσει, να με καθα-ρίσει, ο Κύριος θέλει να με μάθει την ταπείνωση…, για να μπορεί να με χρησιμοποιήσει στα σχέδιά Του τα θαυμαστά…». Είναι μια ασυνήθιστη προσέγγιση, αλλά αυτή είναι η προσέγγιση του πιστού και της πί-στης. Δεν υπάρχουν τυχαία γεγονότα, δεν υπάρχουν οι άλλοι, δεν έχει δύναμη και δικαίωμα ο Σατανάς. Ο Κύριος, το θέλημά Του, η πολύτιμη κυριότητά Του είναι η πηγή και η αιτία όσων συμβαίνουν γύρω μου, δίπλα μου, μέσα μου.

Όταν λέει μέσα στην Αγία Γραφή «υμών δε και αι τρί-χες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι», (Ματθαί-ος ι΄30), θέλει να μας δείξει πόσο απόλυτα ελέγχει τη ζωή μας ο Κύριος, χωρίς να υπάρχει για την αγάπη Του, τη σοφία, τη δύναμή Του η διάκριση σε μικρά και μεγάλα, σημαντικά ή ασήμαντα. Το θέμα όμως είναι, εμείς πιστεύουμε στα λόγια, τις υποσχέσεις, τις αποκαλύψεις του Θεού; Στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε «εν Αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρ-χομεν… Αυτός δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα», (Πράξεις Αποστόλων ιζ΄25, 28).

Θα πρότεινα να δοκιμάσουμε να διαβάζουμε τα γε-γονότα της ζωής μας διαφορετικά. Με τα μάτια και το σκεπτικό της πίστης! Ούτε τύχη υπάρχει, ούτε συ-γκυρία, σύμπτωση, ούτε η λογική μας έχει το φώς που χρειάζεται σε ένα τόσο λεπτό και σοβαρό έργο, ούτε οι άλλοι ευθύνονται, ούτε οι συνθήκες, ούτε τα αν-θρώπινα συστήματα έχουν τη δύναμη και την εξουσία που νομίζουμε επάνω μας. Επίσης δεν είναι όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας τιμωρία από τον Κύριο…, δεν είναι όλα κρίσεις του Θεού επάνω μας, δεν είναι σπο-ρά και θερισμός. Ξαφνικά πέφτεις και χτυπάς το πόδι σου… Γιατί το μυαλό σου πηγαίνει αμέσως στην τιμωρία; Έρχεται από την εφορία ένα χρεωστικό υπόλοιπο να πληρώσεις, που νιώθεις να λιποθυμάς και μόνο που το βλέπεις… Γιατί το δια-βάζεις μόνο αρνητικά, μόνο σαν κρίση Θεού; Υπάρχει και η παιδεία του Κυρίου (Εβραίους ιβ΄5-10), υπάρχουν οι πει-ρασμοί, που συντελούν στην τελειοποίηση της πίστης μας, (Ιακώβου α΄2-4).

Είναι πολύ φυ-σιολογικό και αποδεκτό να πεις «φταίνε οι άλλοι, φταίει που δεν πρόσεξα, φταίει που βιάστηκα…». Ξεχνάμε όμως ότι τα ίδια ακριβώς γεγονότα θα μπο-ρούσαμε να τα διαβάσουμε και διαφορετικά: «Ο Κύριος το επέτρε-ψε…, ο Κύριος το οδήγησε σ’ αυτήν την εξέλιξη…, ο Κύριος θέλει να με μάθει…, ο Κύριος να με αυ-ξήσει…, να με τε-λειοποιήσει, να με καθαρίσει..., για να μπορεί να με χρησιμοποιήσει στα σχέδιά Του τα θαυμαστά…»». Είναι μια ασυνή-θιστη προσέγγιση, αλλά αυτή είναι η προσέγγιση του πιστού και της πί-στης.


Χρειάζεται να θυμίσουμε εδώ μία μεγάλη αλήθεια. Το πώς διαβάζουμε τα γεγονότα της ζωής μας εξαρτάται από δύο παράγοντες. Από την καρδιά μας και από τη γνώση του Θεού. Εάν η καρδιά μας έχει αγκαλιάσει με αγάπη και πίστη το θέλημα του Κυρίου, αν κοιτάζουμε γύρω μας με τα μά-τια του Θεού, σκεφτόμαστε μέσα από το σκεπτικό του Θεού και αγαπούμε τις επιλογές του Θεού, τότε το βέβαιο είναι ότι θα διαβάζουμε πολύ διαφορετικά τα γεγονότα που μας συμβαίνουν. Πολύ σύντομα οι γύρω μας και τα γύρω μικραί-

νουν, γίνονται ασήμαντα και επουσι-ώδη. Σχεδόν δεν υπάρχουν για μας. Το σωστό τρόπο ανάγνωσης των γεγονότων της ζωής μας τον δίνει ο Κύριος, που βλέπει βαθιά και ορίζει τις εξελίξεις. Είναι δώρο του Θεού η αποκάλυψη, η φανέρω-

ση της πραγματικής αιτίας πίσω από τα γεγονότα που συναντάμε καθημερινά και μας προβληματίζουν. Μετά από αυτό το βήμα ακο-λουθούν αλυσιδωτά τα επόμενα, της αξιοποίη-σης και της εφαρμογής. Η ζωή μας επηρεάζεται

βαθιά από την ανάγνωση των γε-γονότων. Βαθιά επηρεάζεται και η σχέση μας με τον Κύριο. Είναι ευλογία να μας οδηγεί με το Άγιο Πνεύμα Του σε διάβασμα των γεγονότων με το φως και την αλήθεια Του.

Πολύ συχνά αποδίδουμε στο διάβολο όσα μας συμ-βαίνουν που είναι στενάχω-

ρα και θλιβερά. Και αυτή η ανά-γνωση είναι λάθος. Ας ξεκινήσουμε την ανάγνωση

με τη λέξη «Κύριος». «Ο Κύριος θέλησε, ο Κύριος επέτρεψε, ο Κύριος διαμόρφωσε τις συνθήκες, ο Κύριος κατηύθυνε τις εξελίξεις, ο Κύριος που με αγαπάει, ο Κύριος που θέλει πά-ντοτε και μόνο το καλό μου, ο Κύριος της μακροθυμίας». Ας μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας άλλη ανάγνωση όσων συμ-βαίνουν στη ζωή μας. Αυτή η ανάγνωση είναι που ταιριάζει στα λυτρωμένα παιδιά του Θεού. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε τις τόσο σημαντικές φράσεις του Λόγου του Θεού, «κατά την πίστιν σας ας γίνη εις εσάς, …ως επίστευσας ας γίνη εις σε» (Ματθαίος θ΄29, η΄13). Γιατί να πούμε «…μου έτυχε…, μου συνέβη.. ., φταίει αυτός ή εκείνος, δεν πρόλαβα, δεν

Ας τα «διαβάσουμε»...


πρόσεξα…, αν άκουγα…» και να μην πούμε « ο Κύριος το θέλησε…, ο Κύριος το επέτρεψε για να με μάθει υπομονή, για να αυξήσει την πίστη μου…, ο Κύριος το έφερε στη ζωή μου για να με καθαρίσει, για να με ετοιμάσει για τον Ουρανό Του, τη Βασιλεία Του, την αιώνια δόξα Του!» Ο κόσμος λέει «δες το θετικά…, έχε θετική σκέψη, αισιοδοξία…». Κενές κουβέντες είναι όλα αυτά τα νεοεποχίτικα συνθήματα, χωρίς αποτε-λέσματα και νόημα. Η πίστη που κατοικεί ή δεν κα-τοικεί στην καρδιά μας είναι που επιλέγει το πώς θα αρχίσουμε και θα τελειώσουμε την ανάγνωση και την ερμηνεία των γεγονότων της ζωής μας. Η πίστη μας είναι που τιμά και η απιστία και ολιγοπιστία μας εί-ναι που ταπεινώνει και προσβάλλει τον Κύριο και Θεό μας. Η πίστη της καρδιάς στον Θεό παραμερίζει τις προσεγγίσεις της λογικής, της πείρας, των συναισθη-μάτων, που καθόλου δεν τα χρειάζεται όλα αυτά. Με την πίστη του Θεού χύνεται άπλετο φως αλήθειας και γνώσης, που διεισδύει στην καρδιά των γεγονότων και μαθαίνουμε τι ακριβώς συμβαίνει, ποιος είναι ο στό-χος και ποιος βρίσκεται πίσω από τα γεγονότα και τις εξελίξεις.

Όταν έχουμε εδάφια μέσα στον πολύτιμο Λόγο του Θεού τόσο καθαρά και απλά δοσμένα: «τις λέγει τι και γίνεται, χωρίς να προστάξη αυτό ο Κύριος;», (Θρή-νοι γ΄37) και «παρ΄εμού έγινε το πράγμα τούτο», (Α΄ Βασιλέων ιβ΄24) ή πάλι «η μάχη δεν είναι υμών, αλλά του Θεού», (Β΄ Χρονικών κ΄15) πώς μπορούμε να μην διαβάζουμε με αυτόν τον τρόπο τα γεγονότα γύρω μας; Ο Κύριος ελέγχει τα πάντα. Και πρόσωπα και καταστάσεις και συγκυρίες και ημερομηνίες. Είναι ο Κύριος των εξελίξεων, είναι ο Κύριος των γεγονότων, είναι ο Κύριος των δυνάμεων. Ας μη στεκόμαστε σε ανθρώπους. Ας μην αιτιόμαστε πρόσωπα και καταστάσεις. Είναι πίσω και πάνω απ’ όλους και όλα ο Κύριος, που ελέγχει και κατευθύνει τη ζωή μας. Τα μικρά και τα μεγάλα. Ο Κύριος, που δουλεύει επάνω μας για το αιώνιο συμφέρον μας. Ο Κύριος, που θέ-λει πριν και πάνω απ’ όλα τον καθαρισμό μας, τον αγιασμό μας, την αύξησή μας σε πίστη και αγάπη στο Πρόσωπό Του, στο θέλημά Του, στην απόλυτη κυριότητά Του. Ο Κύριος, που ενδιαφέρεται όσο κανένας άλλος για την αιώνια δόξα που μας περιμένει. Ας διαβάζουμε διαφορετικά τα γεγονό-τα, ας διαβάζουμε με πίστη, ας διαβάζουμε με Κύριο. Μόνο τότε καταλήγουμε σε ερμηνείες με αλήθεια και εγκυρότητα

...διαφορετικά

Ο Κύριος ελέγ-χει τα πάντα. Και πρόσωπα και κα-ταστάσεις και συ-γκυρίες και ημε-ρομηνίες. Είναι ο Κύριος των εξελί-ξεων, είναι ο Κύ-ριος των γεγονό-των, είναι ο Κύρι-ος των δυνάμεων. Ας μη στεκόμαστε σε ανθρώπους. Ας μην αιτιόμαστε πρόσωπα και κα-ταστάσεις. Είναι πίσω και πάνω απ’ όλους και όλα ο Κύριος, που ελέγχει και κατευ-θύνει τη ζωή μας. Τα μικρά και τα μεγάλα. Ο Κύρι-ος, που δουλεύει επάνω μας για το αιώνιο συμφέρον μας.



και προχωράμε σε συμπεράσματα και ενέργειες με ευλογία Θεού και δόξα. Θυμίζω την περίπτωση του Βασιλιά Δαβίδ, που κυνηγημένος από το ίδιο του το παιδί άκουγε τον Σιμεϊ να τον ταπεινώνει με λόγια τόσο υποτιμητικά, (Β΄Σαμουήλ ις΄11). Ο άνθρωπος του Θεού επέλεξε να διαβάσει αυτό το σκληρό γεγονός που του συνέβαινε με τα μάτια της πίστης: «Ο Κύριος τον έβαλε….»

Ας δοκιμάσουμε στο επόμενο σταυροδρόμι της ζωής μας, όταν θα χρειαστεί να διαβάσουμε κάποια γεγονότα δυσάρε-στα ή ευχάριστα, κάποιες εξελίξεις απρόσμενες ίσως, ανα-τρεπτικές, να μην κοιτάξουμε γύρω μας, ούτε απέναντί μας, ούτε μέσα μας, αλλά επάνω. Να αρχίσουμε το διάβασμά τους με τις λέξεις «Κύριε…, Εσύ Κύριε…». Και κάποια στιγμή, όταν θα έχουμε και πρόοδο στη σχέση μας μαζί Του, θα αρ-χίζουμε αλλιώς, «Σε ευχαριστώ Κύριε!». Αυτό είναι το διάβα-σμα του πιστού ανθρώπου, αυτό το διάβασμα ταιριάζει στον Κύριό μας και Θεό μας.

«…αν και ήμαι ουδέν…»

Πρόκειται για μια πραγματικά πλού-σια συλλογή από χριστιανικά θεατρι-κά έργα, για να τα διαβάσετε, να τα αξιοποιήσετε ή και να τα χαρίσετε. Τα θεατρικά αυτά, που άλλα είναι μονόπρακτα και άλλα με πολλές σκη-νές και πράξεις, είναι γραμμένα με ευαισθησία, είναι βγαλμένα από τη ζωή και τους ανθρώπους της καθη-μερινότητας, αγγίζουν την καρδιά με άμεσο τρόπο και είναι κατάλλη-λα να χρησιμοποιηθούν από Εκκλη-

σίες και Κυριακά (Κατηχητικά) Σχολεία, κατασκηνώσεις, ομάδες παιδιών, εφήβων και νέων. Διαβάζονται εύκολα και ευχάριστα. Στόχος και αυτής της έκδοσής μας είναι να διαδοθεί με απλότητα και δύναμη το σωτηριακό μήνυμα της αγάπης του Ιησού Χριστού σε όλους τους ανθρώπους.

Στο Παλκοσένικο της Ζωής μας

Κυκλοφορείαπό τις Πνευματικές Εκδόσεις


ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΜΕ ΝΟΗΜΑ

«…αν και ήμαι ουδέν…»«…αν και ήμαι ουδέν…»

(Β΄ Κορινθίους ιβ΄ 11)

Εάν κάναμε το ερώτημα, γιατί ο Χριστός ήρθε στον κόσμο, δε νομίζω να συναντούσαμε καμιά δυ-σκολία στην απάντηση. Ο Χριστός ήρθε να σώσει τον κόσμο από την αμαρτία και από τις συνέπειές της. Ήρθε να σώσει όλους τους ανθρώπους; Φυσικά όχι όλους, μα τους αμαρτωλούς. Και πάλι άλλο δια-δοχικό ερώτημα παρουσιάζεται. Οι αμαρτωλοί δεν είναι μια ξεχωριστή κατηγορία. Όλοι οι άνθρωποι εί-ναι αμαρτωλοί. Μα όλοι δεν είναι κατάλληλοι για τη σωτηρία του Χριστού. Μόνο όσοι αντιλαμβάνονται την αμαρτία τους και πονούν γι’ αυτήν και πενθούν και ζητούν απαλλαγή. Όλοι είναι αμαρτωλοί, μα όλοι δεν αντιλαμβάνονται την ανάγκη και ούτε έχουν τον πόθο, τη διάθεση να απαλλαγούν από την αμαρτία τους.



Για να μπει κανείς μέσα στη χάρη και στο έλεος του Θεού πρέ-πει:

Α) Να καταλάβει πως δεν αξίζει τίποτα. Η αμαρτία έχει σαν συ-νέπεια να τυφλώνει τον άνθρωπο και να μη βλέπει, φανταζόμενος πως είναι κάτι σπουδαίο. Από τη στιγμή που θα καταλάβει πως δεν είναι τίποτα, και λίγοι δυστυχώς το αντιλαμβάνονται αυτό, είναι στο σωστό δρόμο.

Β) Να καταλάβει, όπως έλεγε ο απόστολος Παύλος, πως «μέσα μου δεν κατοικεί τίποτα το αγαθό…». Συνήθως οι άνθρωποι εκ-φράζονται πως, έχουν βέβαια κάποια ελαττώματα, όπως όλοι, μα έχουν και καλές γραμμές. Είναι αποκαρδιωτικό ν’ ακούς και χρι-στιανούς ακόμα να εκφράζονται μ’ αυτό τον τρόπο και να μιλούν για «αγαθές γραμμές και στοιχεία» που υπάρχουν στον άνθρωπο, ενώ από την Παλαιά Διαθήκη ο προφήτης φωνάζει «από την κορυ-φή ως τα νύχια έλκη (πληγές) σάπια» (Ησαΐας α΄6).

Γ) Να καταλάβει πως τίποτα πια δεν του απομένει, παρά μόνο μια γραμμή, κραυγή απελπισίας και απόγνωσης, ζητώντας από τον Θεό μια δυνατή επέμβαση μέσα στη ζωή του για να μπορέσει να σωθεί. Μόνο από το δρόμο του τελώνη που φώναζε: «Ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ».

Δυστυχώς οι άν-θρωποι, πριν κα-ταφύγουν στον Χριστό, δεν συναι-σθάνονται την κα-τάστασή τους. Η αμαρτία τυφλώνει τον άνθρωπο, και χωρίς το φως δεν μπορείς να δια-κρίνεις γύρω σου, πολύ δε περισσό-τερο δεν μπορείς να αξιολογήσεις σωστά τον εαυτό σου.


«Αν και ήμαι ουδέν»

Η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτη από ομολογίες ανθρώπων που η χάρη του Θεού τους επισκέφθηκε. Τους ακούμε να λένε: «Ήμουν τυφλός και τώρα βλέπω», όπως έλεγε ο τυφλός Βαρτίμαιος, που ο Κύριος του άνοιξε τα μάτια. Ήμουν «τυφλός», «λεπρός», κατεχόμε-νος από δαιμόνια, και ο Κύριος μ’ ελευθέρωσε. Όλοι όσοι καταφύ-γανε στον Χριστό και ελεηθήκανε, πήγανε άδειοι, με συναίσθηση της ανάγκης, με πόθο από τον Κύριο να πάρουν αυτά που έβλεπαν να λείπουν από τη ζωή τους.

Δυστυχώς οι άνθρωποι, πριν καταφύγουν στον Χριστό, δεν συναι-σθάνονται την κατάστασή τους. Η αμαρτία τυφλώνει τον άνθρω-πο, και χωρίς το φως δεν μπορείς να διακρίνεις γύρω σου, πολύ δε περισσότερο δεν μπορείς να αξιολογήσεις σωστά τον εαυτό σου.

Ένας πολύ πνευματικός αδελφός μού έλεγε, πως στις ψυχές που ο Χριστός τον έφερνε σ’ επαφή, τους μιλούσε για την αμαρτία. Αν διαπίστωναν το κακό, την αμαρτία μόνο στους άλλους και όχι στον εαυτό τους, τότε ήταν άσκοπο να προχωρήσει παρακάτω μιλώ-ντας τους για τον σταυρό και για τη λύτρωση του Χριστού.

Θυμάμαι μια γυναίκα, που είχε γίνει χριστιανή, και καυχιόταν γι’ αυτό, από Εβραία. Εν τω μεταξύ, το πόσο χριστιανή ήταν φαίνεται από το ότι άφησε τον άντρα της και τα παιδιά της και συζούσε μ’ έναν άλλο. Και όταν κάποια της συνέστησε να μετανοήσει, αυτή απορούσε και δεν έβλεπε, γιατί έπρεπε να το κάνει αυτό, αφού έμενε πιστή στο φίλο της.

Πριν να γίνει μια καλή οικοδομή, προηγουμένως πρέπει να περά-σει η μπουλντόζα και να τα σαρώσει όλα. Διαφορετικά τίποτα δε γίνεται.

Πριν να γίνεις σοφός, πρέπει να ομολογήσεις την άγνοιά σου, να στρωθείς στη μελέτη, να συμβουλευτείς άλλους που γνωρίζουν και τότε ίσως, αν είναι η στόφα σου τέτοια, μπορείς να γίνεις.

Πριν να γεμίσεις μια τσέπη με κάτι που αξίζει, πρέπει προηγουμέ-νως να την αδειάσεις από το περιεχόμενό της.

Πριν πας στον Χριστό για να ζητήσεις τη σωτηρία σου, πρέπει να αναγνωρίσεις, δεν φτάνει αυτό, πρέπει να ομολογήσεις, πως είσαι ένας άθλιος και αξιοθρήνητος αμαρτωλός, «που μέσα σου δεν κα-τοικεί τίποτα το αγαθό» (Ρωμαίους ζ΄18).

Ο απόστολος Παύλος είχε αξιόλογα χαρτιά πριν πιστέψει. Τίτλους τιμητικούς. Η καταγωγή του από γνήσια ιουδαϊκή γενεαλογία. Οι σπουδές του στον Γαμαλιήλ. Η τοποθέτησή του μέσα στη μερίδα των Φαρισαίων, που ήταν το πιο εκλεκτό μέρος του Ισραήλ.


Ίσως να ήταν και μέλος του συνεδρίου, και αν δεν ήταν είχε στε-νές σχέσεις με τους σοφούς που το απάρτιζαν. Και κάτι άλλο. Είχε και τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτη, που έκανε τον Ρωμαίο διοικητή των Φιλίππων ν’ απορήσει.

Και όμως, όπως ο ίδιος ομολόγησε, τα πάντα εθεώρησε σκύβαλα όταν γνώρισε τον Χριστό και προκειμένου να κερδίσει το μεγαλείο Του (Φιλιππησίους γ΄4-10).

Όλα αυτά βέβαια είναι ιστορίες του παρελθόντος. Τώρα που ο απόστολος Παύλος μιλά είναι κάτι το τόσο διαφορετικό από πριν.

Τώρα πια είναι ένας απόστολος του Κυρίου, γνωστός και παρα-δεκτός από τους άλλους αποστόλους και από όλες τις εκκλησίες.

Τώρα πια έχει γεμίσει όλες τις γωνιές της γης, σε ανατολή και δύση, με εκκλησίες ζωντανές και πυρακτωμένες, που τις τροφοδο-τεί με γράμματα και απεσταλμένους κρατώντας τες στην αγιότατη πίστη του Χριστού.

Τώρα πια, ήταν γνωστό, σε πόσες θυσίες είχε υποβληθεί, θυσίες απεριόριστες, που κανένας δεν τις αμφισβητούσε μα και κανένας δεν μπορούσε να τις φθάσει.

Και όμως, παρά τα τόσα αναμφισβήτητα που έκανε για τον Κύ-ριο, κανένα από αυτά δε βαραίνει στην εκτίμησή του και ομολογεί δημόσια ότι «είμαι ουδέν». Παράξενη, αλήθεια, ομολογία, ένας άν-θρωπος με τόση δράση, τόσες αποκαλύψεις, τόση χρησιμοποίηση από τον Κύριο, να λέει «δεν είμαι τίποτα».

Είναι ανάγκη να πούμε πως αυτό που λέει δεν το κάνει από μια έξαρση ταπεινοφροσύνης, που δεν θα είχε κανένα περιεχόμενο, μα ήταν κάτι που το πίστευε και το ζούσε.

Είναι ανάγκη ακόμη να πούμε πως τα λόγια του αυτά δεν ήταν ένας τρόπος έκφρασης, ένα σχήμα λόγου. Ήταν μια πεποίθησή του, που κυριολεκτικά τη ζούσε.

Κι ακόμη είναι ανάγκη να πούμε πως δεν το έκανε για παραδειγ-ματισμό για τους άλλους, για να τον μιμηθούν.

Όχι, ήταν κάτι που το πίστευε, το ζούσε, το απολάμβανε και το κατοχύρωνε με αποδείξεις, θέλοντας να βεβαιώσει τους άλλους για την αντικειμενικότητα αυτής της διαβεβαίωσης και έφερνε σαν επιχειρήματα πως «εδίωξε την εκκλησία», μια παλιά υπόθεση που είχε θαφτεί μέσα στη χάρη του Χριστού.



Γεννιέται πολύ φυσικά μέσα μας το ερώτημα γιατί το έλεγε και το ξανάλεγε αυτό, ο κορυφαίος των αποστόλων; Πώς το δικαιολο-γούσε; Πίστευε πως είχε κάποιους λόγους να φέρεται μ’ αυτόν τον τρόπο.

Α) Γιατί το πίστευε έτσι. Έτσι έβλεπε τον εαυτό του. Έτσι λογά-ριαζε το άτομό του. Έτσι βαθμολογούσε όλη του την πραγματικό-τητα.

Β) Γιατί όλα όσα είχε γνωρίσει και όλα όσα είχε κάνει, δεν ήταν δικά του, αλλά έργο κάποιου άλλου, του Χριστού, που κατοικούσε μέσα του, και Εκείνος πραγματοποιούσε τα θαύματα, τις θυσίες, την τόση καρποφορία.

Γ) Και κάτι άλλο, το πιο σημαντικό. Γιατί έτσι τον συνέφερε να πιστεύει και έτσι πίστευε. Ήθελε με κάθε τρόπο να κρατήσει τον εαυτό του επάνω σε μια θετική βάση. Έτσι, θα μπορούσε να προε-ξοφλήσει ανεμπόδιστα τη χάρη του Χριστού, αλλά και να αποφύγει την κάθε παγίδα του διαβόλου, που ξέρει να εκμεταλλεύεται την καύχηση της επιτυχίας, για να σπρώξει τον άνθρωπο στην υπερη-φάνεια, που είναι η αμαρτία, και από το σημείο αυτό εύκολα να τον εξοντώσει, αποξενώνοντάς τον από τον Θεό.


Ο απόστολος Παύλος ήταν γνωστό, σε πό-σες θυσίες είχε υποβληθεί, θυσί-ες απεριόριστες, που κανένας δεν τις αμφισβητούσε και μα κανένας δεν μπορούσε να τις φθάσει. Και όμως, παρά τα τόσα αναμφισβή-τητα που έκανε για τον Κύριο, κανένα από αυτά δε βαραίνει στην εκτίμησή του και ομολογεί δημόσια ότι «είμαι ουδέν».


Αυτό το τελευταίο τόσο πολύ το είχε καταλάβει. Του το είχε απο-καλύψει ο Θεός. Του είχε δώσει τον σκόλοπα, που καθημερινά τον ταπείνωνε με ένα τόσο οδυνηρό τρόπο. Αλλά σαν να μην του έφτα-νε αυτό, έλεγε και επαναλάμβανε, πως δεν ήταν παρά ένα τίπο-τα και ότι ήταν ο τελευταίος των χριστιανών. Αν του λέγαμε πως ο Θεός τα είχε συγχωρήσει όλα αυτά και τα είχε εξαφανίσει στα βάθη των θαλασσών, και πως ακόμα δεν ήταν σωστό να τα λέει και να επαναλαμβάνει, τότε αυτός θα μας έλεγε πως είχε συγκε-κριμένους λόγους που παίρνει αυτή τη θέση.

Α) Η επιτυχία, η καρποφορία, όταν είναι μεγάλη, μάλιστα είναι επικίνδυνο και ολισθηρό έδαφος, που δεν θα ήθελα να μείνω με κανένα τρόπο.

Β) Βλέποντας τον εαυτό μου τιποτένιο και ανάξιο μπορώ να πλησιάσω με συμπάθεια και κατανόηση τον αμαρτωλό που ο Θεός φέρνει σιμά μας και να μην του φερθώ από μακριά ή από απόστα-ση, αλλά με ένα πνεύμα οικειότητας και συναλληλίας, αδελφοσύ-νης.

Γ) Και ακόμη να βλέπω και να απολαμβάνω κάθε μέρα και κάθε ώρα, τη μεγάλη δόξα και χάρη του Θεού πάνω σ’ έναν άθλιο σαν και μένα. Εάν ο Μωυσής ήταν ανάγκη να μπει μέσα στο σχισμένο βράχο για να γνωρίσει ένα μέρος, πάντα κατ’ οικονομίαν, από τη δόξα του Θεού, για μας το σημείο μας είναι αυτό που ο απόστολος Παύλος συνειδητά και επίμονα φωνάζει «είμαι ουδέν».

Είναι ένα προχωρημένο στάδιο διεργασίας του πνεύματος και αποκαλύψεων του Θεού, ώστε να φθάσει ο άνθρωπος να ομολογεί ότι είναι τίποτα. Ευχαριστώ τον Θεό που μου δίνει τη χάρη να μπο-ρώ να πω κάτι ανάλογο σε μια τριπλή εκδοχή. «Δεν είμαι τίποτα» και το λέω και το πιστεύω σε κάθε στιγμή που ο διάβολος έρχεται με κολακευτικά και παγιδευτικά λόγια.

Πόσα μυστήρια υπάρχουν στην πνευματική μας ζωή και πορεία. Όσο περισσότερο δου-λεύει ο Θεός μέσα μας, και με μας στους άλλους, τόσο πιο μικρούς και τι-ποτένιους βλέπουμε τους εαυτούς μας και τόσο πιο μεγάλη την αγάπη και τη χάρη του Χριστού.



Το διήγημα, η διήγηση είναι ένα δυνατό μέσο απόδοσης της αλήθειας, της πραγματικότη-τας που ζούμε καθημερινά. Ο γραπτός λόγος αποκτά μία ιδιαίτερη δύναμη, που αγγί-ζει και διεισδύει.

Πρόκειται για μία συλ-λογή από πρωτότυπα διη-γήματα, που φωτογραφί-ζουν σύγχρονα βιώματα, προβλήματα, αγωνίες ανθρώπινες, γνωστές, καθη-μερινές, με μία όμως ουσιαστική διαφορά. Στο βιβλίο αυτό υπάρχει απάντηση, προσφέρεται λύση. Και όταν η απάντηση είναι με το φως και την αλήθεια της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο, τότε είναι ένα πραγματικό θαύμα!

Θα έλεγα ότι πρόκειται όχι για ένα βιβλίο με διηγήματα, αλλά ένα βιβλίο με θαύματα. Απλογραμμένο, κατανοητό, γε-μάτο με «σκίτσα» και απεικονίσεις της ζωής μας, αλλά και της δύναμης της σωτηρίας του ζωντανού Ιησού Χριστού, που κάνει θαύματα, που μπορεί να μας κάνει να Πιστεύουμε στα Θαύματα!

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι ΣΒ ΙΒΛΙΑ ΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Πιστεύετε στα Θαύματα;

Πιστεύετε στα Θαύματα;

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ

ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΔΩΡΟΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΨΥΧΩΝ

Ποιον αγαπάμε;Ποιον αγαπάμε;


ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΛΕΜΕ

Αυθόρμητα και πρόθυμα θα απαντούσαμε όλοι. Τον Κύριο αγαπάμε. Θεωρούμε και την ερώτηση και την απάντηση εύκολη και απλή. Νο-μίζουμε πως είναι αυτονόητη. Αφού πάμε στην εκκλησία, αφού αγαπάμε τους αδελφούς, αφού ακούμε κηρύγματα, τον Κύριο θα αγαπάμε… ποιον άλλο;

Άλλωστε είναι και οι αμαρτίες που μας συγχώ-ρησε. Είναι και ο σταυρός, το αδικοχυμένο αίμα του Ιησού, που συγκινεί όλους μας. Επομένως, τον Ιησού αγαπάμε. Είναι πράγματι πολύ συγκινη-τικό πρόσωπο ο Ιησούς Χριστός. Αξίζει τον κόπο και δάκρυα να τρέξουν γι’ Αυτόν και ποιήματα να φτιάξουμε για το αίμα Του.


Ποιον αγαπάμε;

Όμως αν ήταν έτσι τα πράγματα, θα έπρεπε οπωσ-δήποτε αυτή η αγάπη μας να φαίνεται. Να ζούμε δη-λαδή την αγάπη μας αυτή. Η μέρα μας, οι ώρες μας να κυλάνε μέσα σ’ αυτή την αγάπη, να γεμίζουν με την ατμόσφαιρα της υπακοής, της εξάρτησης, της παράδοσης στο θέλημά Του με αγάπη στο Πρόσωπό Του, στο νόμο Του, στο θέλημά Του, στην κυριότητά Του.

Η αγάπη οδηγεί στην υποταγή, στην εκζήτηση του Προσώπου του Κυρίου, στην πρόθυμη εκτέλεση του νόμου της αγάπης Του. Με άλλα λόγια, όποιος αγαπά-ει τον Θεό, ζει για τον Θεό και όχι για τον εαυτό του.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, ίσως μπορούμε να πού-με με βεβαιότητα ότι δεν αγαπάμε τον Κύριο. Αντίθε-τα μπορούμε να πούμε αρκετά εύκολα ότι αγαπάμε τον εαυτό μας. Γιατί το λέμε αυτό; Διότι τα γνωρίσματα που θα ’πρεπε να ’χει η ζωή μας αν αγαπούσαμε τον Κύριο, τα έχει με την αγάπη μας για τον εαυτό μας. Και θέλουμε και τον Κύριο για τον εαυτό μας. Να μας βοηθάει, να μας ευ-λογεί, να μας διευκολύνει, να μας συγχωρεί. Υπηρέτης του εαυτού μας.

Εάν κοιτάξει κανείς τα κίνητρά μας, το περιεχόμενο της ψυχής μας, θα διαπιστώσει πόσο υπερβολικά αγαπάμε ακό-μα τον εαυτό μας και θέλουμε όλους και όλα να στρέφονται γύρω από μας. Δεν πήγαμε στον Κύριο για να ζούμε για Κεί-νον, για τη δόξα Του, για τα σχέδιά Του. Δεν θέλουμε Αυτός να κυριαρχήσει πάνω μας, το θέλημά Του να εξουσιάζει τη ζωή μας, να μας απορροφήσει τελείως, «να μη ζούμε πλέ-ον εμείς» (Γαλάτας β΄20), να μη ζούμε για τους εαυτούς μας, αλλά για Κείνον. Δεν μάθαμε να ζούμε για τη δόξα Του, να ζούμε για να αγιάζεται το όνομά Του με μας, να ζούμε αποκλειστικά για Κείνον και εμείς να σβήσουμε, να εξαφα-νιστούμε, να μη φροντίζουμε για τον εαυτό μας, για τα δικά μας.

Καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη απόσταση υπάρχει ανάμε-σα στο «αγαπώ τον Κύριο» και στο «θέλω τον Κύριο για τον εαυτό μου, για τα δικά μου». Το πρώτο λειτουργεί τελείως διαφορετικά από το δεύτερο. Το «αγαπώ τον Κύριο» ξεκινάει από το «μισώ τον εαυτό μου, μισώ τη ζωή μου και τα δικά μου, Του δίνω την ψυχή μου να Του ανήκει, να τη γεμίσει, Του παραδίνομαι να με ξοδέψει για τη δόξα Του». Χωρίς πα-

Η αγάπη οδη-γεί στην υποταγή, στην εκζήτηση του Προσώπου του Κυρίου, στην πρόθυμη εκτέ-λεση του νόμου της αγάπης Του. Με άλλα λόγια, ό- ποιος αγαπάει τον Θεό, ζει για τον Θεό και όχι για τον εαυτό του.



ρεμβολές δικές μου, χωρίς αντίσταση της ζωντανής σάρκας, χωρίς τα δηλητήρια του εγωισμού μου, των επιθυμιών μου.

Όταν όμως επιμένω να αγαπώ τον εαυτό μου, χωρίς να υποχωρώ καθόλου από τα δικά μου, τότε φυσικό είναι ότι στην ψυχή μου έχω μια κάλπικη αγάπη, για έναν Θεό, που στην ουσία είναι υπηρέτης του εγωισμού μου, των επιθυμιών μου, που να με βολεύει, να με βοηθάει, να μου εξασφαλίζει άνεση και προβολή, ταΐζοντας τον εγωισμό και τη φιλαυτία μου.

Δεν μπορεί να αγαπάμε τον Θεό και να μην αγα-πάμε τη σταυρωμένη ζωή.

Δεν μπορεί να αγαπάμε τον Θεό χωρίς να σηκώ-νουμε κάθε μέρα το σταυρό μας, χωρίς να νεκρώ-νουμε τον εαυτό μας.

Δεν μπορεί να αγαπάμε τον Θεό χωρίς να αγαπά-με το θέλημά Του, χωρίς να λαχταράμε να αναλω-θούμε για τη δόξα Του, χωρίς να θεωρούμε τιμή και καμάρι μας την κοινωνία των παθημάτων Του.

Η κάθε μας μέρα, οι συζητήσεις μας, το περιεχόμενο της προσευχής μας, το περιεχόμενο της ψυχής μας, αποδεικνύουν ότι, ενώ πήγαμε στον Χριστό, συνεχίζου-με να αγαπάμε τον εαυτό μας και να ζούμε για τα δικά μας. Δεν καταλάβαμε πως όσοι πηγαίνουν στον Θεό πηγαίνουν για Εκείνον, για τη δόξα Του, για τα σχέδιά Του, και όχι για τον εαυτό τους. «Δεν ζω εγώ πλέον» ομολογεί ο απόστολος Παύλος. Το γνήσιο στην πίστη αναγεννημένο παιδί του Θεού το θεωρεί δώρο ανεκτί-μητο και τιμή μεγάλη το ότι μας λυτρώνει ο Κύριος από τον καταραμένο εαυτό μας, από το δράμα μας το εσωτερικό, που η αμαρτία γεννοβόλησε και καλλι-έργησε μέσα μας.

Ποιον αγαπάμε ακόμα πραγματικά, όταν αγαπάμε και προ-κρίνουμε τη βολή μας, την ξεκούρασή μας, την τακτοποίησή μας; Αγαπάμε τη γνώμη μας, αγαπάμε τα είδωλά μας, που τα λα-τρεύουμε ακόμα και περιμένουμε από αυτά ειρήνη καρδιάς και δύναμη και απαντήσεις… Αγαπάμε την προβολή μας. Μέσα στις εκκλησίες με το μανδύα του έργου της σωτηρίας των ψυχών και της δημιουργίας μεγάλων ακροατηρίων είναι καλυμμένη η προβολή μας και η αλαζονεία μας. Αγαπάμε

Η κάθε μας μέ-ρα, οι συζητήσεις μας, το περιεχόμε-νο της προσευχής μας, το περιεχόμε-νο της ψυχής μας, αποδεικνύουν ότι, ενώ πήγαμε στον Χριστό, συνεχί-ζουμε να αγαπά-με τον εαυτό μας και να ζούμε για τα δικά μας. Δεν καταλάβαμε πως όσοι πηγαίνουν στον Θεό πηγαί-νουν για Εκείνον, για τη δόξα Του, για τα σχέδιά Του, και όχι για τον εαυτό τους.



όλα όσα μας ευχαριστούν, μας διασκε-δάζουν. Αγαπάμε τις ποικιλίες. Αγαπάμε την άνεση, την ευρυχωρία. Άρα αγαπάμε τον εαυτό μας.

Λέμε ότι αγαπάμε τον Κύριο, όμως η μέρα μας, το περιεχόμενο της ψυχής μας, της προσευχής μας αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο. Και είναι τρομε-ρό σε συνέπειες και προεκτάσεις το να ζούμε ακόμα για τον εαυτό μας. «Εάν επικαλήσθε Πατέρα τον κρίνοντα απρο-σωπολήπτως κατά το έργον εκάστου, διάγετε μετά φόβου τον καιρόν της πα-ροικίας σας, εξεύροντες ότι δεν ελυτρώ-θητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου» (Α΄Πέτρου α΄17-19).

Μεγάλη υπόθεση η λύτρωσή μας από την αμαρτία που κα-τοικεί μέσα μας. Το άγιο αίμα του Ιησού Χριστού του ανα-μάρτητου έτρεξε στο σταυρό του Γολγοθά και εμείς που «γευθήκαμε ότι είναι αγαθός ο Κύριος» συνεχίζουμε και αγα-πάμε τα σκουπίδια του κόσμου της αμαρτίας γύρω μας, τα δηλητήρια του εγωισμού και της αλαζονείας της αμαρτωλής καρδιάς μας, αγαπάμε τον εαυτό μας και ζούμε γι’ αυτόν. Σκέφτομαι πόσο δύσκολο θα είναι εκείνη την ημέρα στο θρόνο της αγιότητάς Του, όταν θα ’χουμε μπροστά μας τις πληγές του Αρνίου, που παραδόθηκε στον άγριο θάνατο για τη λύτρωσή μας, να βρούμε απαντήσεις και να εξηγήσουμε γιατί επιλέξαμε να ξοδέψουμε έτσι τη ζωή που μας χάρισε εδώ κάτω στη Γη. Γιατί άλλα λέγαμε με το στόμα μας και άλλα έλεγε η καρδιά μας και τα έργα μας, η ζωή μας…. Θα πρέπει από τώρα να ψάξουμε να βρούμε τις απαντήσεις, αν υπάρχουν…

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ

e-mail: [email protected]


ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ

Όταν ζεις για τον ΚύριοΌταν ζεις για τον ΚύριοΌταν φτάσεις να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν έχεις φόβους.

Τι να φοβηθείς; Ο Κύριος είναι παρών, ζωντανός, φανερός στην κάθε σου μέρα, στο κάθε σου βήμα. Ο Κύριος σε γεμίζει, σε ζεσταίνει, σε δυνα-μώνει. Δεν υπάρχει άλλος στον ορίζοντά σου.

Όταν φτάσεις να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν έχεις έγνοιες. Ανα-παύεσαι στα σχέδιά Του. Αγαπάς το θέλημά Του. Δεν ζεις για τον εαυτό σου, δεν έχεις φροντίδες, μέριμνες. Έχεις Εκείνον, που Τον λατρεύεις, και Εκείνος τα έχει αναλάβει όλα στα δυνατά, δικά Του χέρια τα θεϊκά.

Όταν ζεις για τον Κύριο πραγματικά, δεν έχεις εχθρούς. Αλλά ούτε και φίλους. Τι να τους κάνεις; Πού να τους βρεις; Όταν ζεις για τον Κύριο, δεν κοιτάζεις γύρω σου, ούτε σε απασχολεί τι υπάρχει γύρω σου. Άγρια μάτια… κουβέντες προσβλητικές… διαθέσεις κακές… Αλλά και οι κολακεί-ες, τα παλαμάκια, οι αριθμοί, οι οπαδοί, τα συγχαρητήρια…, δεν σου λένε τίποτα πια, γιατί εσύ έχεις τον Κύριο και έχεις τα πάντα μέσα σ’ Αυτόν!


Όταν ζεις για τον Κύριο

Όταν ζεις για τον Κύριο αποκλειστικά, δεν έχει κόντρες η ζωή σου. Ο Κύριος είναι το «θέλειν και το ενεργείν», ο Κύριος ανοίγει ή κλείνει. Και εσύ είσαι μέσα στο θέλημά Του, το οποίο αγαπάς και ακολουθείς πιστά. Ο Κύριος φροντίζει, προετοιμάζει το δρόμο, καθορίζει την πο-ρεία, αναλαμβάνει να διαμορφώσει τις διαθέσεις, τις καταστάσεις, τις καρδιές.

Όταν ζεις για τον Κύριο, δεν έχεις ξαφνιάσματα. Η σχέση με τον Κύριο είναι αρμονική, η επικοινωνία συνεχής και πάνω απ’ όλα υπάρχει αγάπη για το θέλημά Του. Ο Κύριος δεν αιφνιδιάζει, δεν παγιδεύει την ψυχή, δεν τρομάζει κανένα. Είναι γλυκός Κύριος, τρυφερός Θεός Πα-τέρας και μέσα σε μία τέτοια ατμόσφαιρα ζούνε οι δικοί Του, τα παιδιά Του.

Όταν φτάσεις στο σημείο να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν έχεις ταραχή. Η ταραχή είναι γνώρισμα ζωντανού ανθρώπου, του σαρκικού. Όταν ζεις για τον Κύριο, για το θέλημά Του, την αγάπη Του, για Κείνον και όχι για τον εαυτό σου, τα δικά σου, είσαι αμέριμνος, χαμογελαστός. «Αυτός φροντίζει περί ημών» (Α’ Πέτρου ε’ 7). Και εφησυχάζεις στην αγάπη Του, στη σοφία Του, στη δύναμή Του.

Όταν υπάρχεις σε τούτη τη ζωή μόνο για τον Κύριο, δεν έχεις ανη-συχίες. Γιατί να ανησυχείς, για ποιο θέμα να ανησυχείς; Είναι όλα στα χέρια Του, είναι λυμένα, είναι το θέλημά Του, που εσύ το αγαπάς, το λατρεύεις. Λες «γενηθήτω το θέλημά Σου» και είναι γεμάτη η ψυχή σου μ’ αυτό. Δεν υπάρχουν περιθώρια ανησυχίας.

Όταν φτάσεις να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν ζεις για κανέναν άλλον, πολύ δε περισσότερο για τον εαυτό σου. Νιώθεις αποκομμένος και ξένος προς κάθε τι ανθρώπινο. Δεν υπόκεισαι στα ανθρώπινα. Είσαι προέκτα-ση του εαυτού Του, είσαι «κοινωνός θείας φύσεως» (Β΄ Πέτρου α΄4).

Όταν μάθεις να ζεις για τον Κύριο, δεν αιτιάσαι ανθρώπους για όσα συμβαίνουν γύρω σου. Ακούς λόγια, κουβέντες, απειλές. Όμως για σένα δεν υπάρχουν όλα αυτά, ούτε φτάνουν στη ζωή σου, ούτε σε αγγίζουν. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει μόνο ο Κύριος. Δεν υπάρ-χουν άλλοι, δεν μπορούν άλλοι για όσους αποφάσισαν να Του ανήκουν ολοκληρωτικά.

Όταν μάθεις να κοιτάζεις μόνο σ’ Αυτόν, είσαι βασιλιάς, άρχο-ντας. Θα περιμένεις μόνο από Αυτόν, θα ζεις γι’ Αυτόν και όχι για τα δικά σου. Δεν θα λείψει ποτέ το χαμόγελο από τα χείλη σου, το φως από το πρόσωπό σου.


ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ

Όταν ζεις για τον Κύριο, είσαι έτοιμος να συναντήσεις τον Κύριό σου όποτε σε καλέσει κοντά Του. Δεν είναι θάνατος αυτό, είναι συ-νάντηση. «Επιθυμώ αναλύσαι και συν Χριστώ είναι» περιγράφει ο Από-στολος Παύλος, «διότι είναι πολύ πλέον καλύτερα» (Φιλιππησίους α’ 23). Αυτό όμως δεν γίνεται μόνο του, ούτε στα βαθιά γεράματα, ούτε την ώρα της αναχώρησης. Γίνεται από τώρα, από εδώ κάτω, όταν μάθεις να ζεις για τον Κύριο.

Όταν φτάσεις να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν φταίνε πλέον οι άνθρωποι. Δεν αιτιάσαι ανθρώπους, δεν υπάρ-χουν καν άνθρωποι για σένα. Υπάρχει «ο ανοίγων και ουδείς κλείει», υπάρχει ο «δι’ ου τα πάντα εγένετο». Οι άνθρωποι κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά είναι μικροί και αδύναμοι χωρίς τον ζωντανό Ιησού Χριστό στη ζωή τους. «Τις λέγει τι και γίνεται χωρίς να πρστάξη αυτό ο Κύριος;» (Θρήνοι γ΄37). Επομένως, όταν ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν κοιτάζεις γύρω για να βρεις την αιτία ή την εξήγηση, αλλά κοιτάζεις κατευθείαν επάνω. Εκεί, στο Πρόσωπο του Κυρίου σου, τα βρίσκεις όλα, και πολλά περισσότερα απ’ όσα γυρεύεις.

Όταν μάθεις να ζεις μόνο για τον Κύριο και όχι για τους ανθρώπους και τον εαυτό σου, τότε μονάχα θα χαμο-γελάς ακατάπαυστα και θα χαίρεσαι. Η δύναμη αυτής της ζωής είναι μεγάλη και μόνιμη. Ο Κύριος είναι απόλυτα υπεύθυνος, εξουσιάζει απόλυτα αυτή τη ζωή μας. Όταν το πιστέψουμε και το ζήσουμε αυτό, είναι πλούσια και δοξα-σμένη λύτρωση. «Αυτός δίδει ζωήν και πνοήν και τα πάντα, μέσα σ΄ Αυτόν ζούμε κινούμεθα και υπάρχουμε», (Πράξεις των Αποστόλων ιζ΄25,28).

Θέλεις να δοξάσεις τον Κύριο; Μάθε να ζεις γι’ Αυτόν. Μόνο γι’ Αυτόν!

Θέλεις να υπηρετήσεις τον Κύριο; Ξεκίνα από το να ζεις την κάθε σου μέρα αποβλέποντας και υπολογίζοντας μόνο σ’ Εκείνον!

Θέλεις να αγιασθεί το όνομά Του στη ζωή σου; Μάθε να ζεις την κάθε σου στιγμή για Κείνον, για το θέλημά Του, για τη δόξα Του, για τα σχέδιά Του!

Έχει ανάγκη από χαρά και ειρήνη η ψυχή σου; Ζήσε για Κείνον! Διώξε από τον ορίζοντά σου κάθε σαρκική πρόσμειξη. Δεν υπάρχει άλλος, δεν αξίζει να ζεις για άλλον, δεν μπορεί άλλος να σου προσφέρει την ικανο-ποίηση, το χορτασμό, τη δύναμη. Μόνο Εκείνος!

Όταν μάθεις να ζεις μόνο για τον Κύριο και όχι για τους ανθρώπους και τον εαυτό σου, τότε μονάχα θα χαμογελάς ακα-τάπαυστα και θα χαίρεσαι. Η δύναμη αυτής της ζωής είναι μεγάλη και μό-νιμη.


Πολλά τα παράξενα και ασυνήθιστα χαρακτη-ριστικά των ημερών μας. Οπωσδήποτε υπάρχει εξήγηση και ερμηνεία για το φέρσιμο των αν-θρώπων, για τις επιλογές τους, για τον τρόπο που διαλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους.

Η χαλαρή σχέση είναι πολύ βολική για πάρα πολλούς λό-γους. Πρώτα από όλα είναι το θέμα των υποχρεώσεων και δεσμεύσεων. Μεγάλο το κόστος. Το να ανήκεις αποκλειστι-κά, να υπηρετείς αποκλειστικά, να ακολουθείς αποκλειστικά κάποιον ή κάποιους δεν είναι αυτό που θέλουν σήμερα οι άνθρωποι. Αντίθετα αυτό που αρέσει πολύ και έχει πέραση αλλά και ζήτηση είναι η χαλαρή σχέση με όλους και όλα. Να μπορούμε να εμπλουτίσουμε τη ζωή μας και με άλλους και άλλα νέα στοιχεία… Να είμαστε ανοιχτοί σε όσα ακούγο-νται και προσφέρονται γύρω… Υπάρχουν εξελίξεις, φρέσκιες ιδέες, νέα στοιχεία… Όταν είσαι δοσμένος αποκλειστικά σε κάποιον ή σε κάτι, δεν υπάρχει χώρος για όλα αυτά… και θα τα στερηθείς…

ΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ

(Λουκάς ιθ΄5)

Σήμερα,

Πρέπει,

Να μείνω!


Ακόμα και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Χαλαρή σχέση όλων με όλους. Και το ζευγάρι μεταξύ τους, και με τα παιδιά τους και με τους συγγενείς και φίλους. Αυτές οι επιλογές των σύγχρονων ανθρώπων δείχνουν πόσο δεν θέλουν να ανή-κουν αποκλειστικά και απόλυτα σε κανέναν και σε τίποτα, δεν θέλουν να δεσμεύονται ούτε να είναι υποχρεωμένοι σε κάποιον ή σε κάτι. Έτσι βλέπουμε με έκπληξη στην πολιτική το πράσινο να γίνεται κόκκινο, μετά μπλε, μετά πάλι πράσινο ή μαύρο… και δεν ξέρεις τι να σκεφτείς. Φίλοι απομακρύνο-νται, δεσμοί καταργούνται, αντιλήψεις μεταμορφώνονται. Βλέπουμε διευρύνσεις ή μετακινήσεις ιδεών, αλλοιώσεις σχέ-σεων και συσχετισμών.

Αυτά συμβαίνουν στη ζωή μας. Άλλος κύριος, άλλες δυνάμεις που ενεργούν, τελείως διαφορετικοί οι δρό-μοι και οι στόχοι. Στην περιοχή της πίστης και της αγά-πης του Θεού ισχύουν τελείως διαφορετικές αρχές, οι αρχές και οι νόμοι του Θεού. Εδώ ακριβώς βρίσκεται κάτι που πρέπει να σταθούμε. Πολλοί θέλουν να με-ταφέρουν αυτά που ισχύουν στη ζωή των ανθρώπων του κόσμου της αμαρτίας μέσα στα άγια του Θεού. Προσπαθούν να τα εφαρμόσουν και να τα ζήσουν στη σχέση τους με τον Κύριο, κάτι που είναι αδύνατον και τελείως αναποτελεσματικό. Οι αρχές του Θεού είναι σταθερές, αναλλοίωτες, αδιαπραγμάτευτες, διαχρονι-κές, απόλυτα σταθερές. Είναι το άγιο και τέλειο θέ-λημα του Κυρίου, είναι ο τρόπος που «σκέπτεται» και ενεργεί ο Θεός. Δεν εξελίσσεται, δεν προσαρμόζεται, δεν εκσυγχρονίζεται. Είναι «ο αυτός χθες και σήμερον και εις τους αιώνας» (Εβραίους ιγ΄8).

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Στο περιστατικό της Καινής Διαθήκης με τον Ζακχαίο συναντάμε τρεις λέξεις, που τις περνάμε συνήθως κάπως αβασάνιστα, ενώ το μή-νυμά τους είναι πολύ δυνατό και βαθύ και αποκαλυ-πτικό για τη φύση και το χαρακτήρα του Θεού. «Σήμε-ρα, Πρέπει, να Μείνω εν τω οίκω σου», (Λουκάς ιθ΄5)

Σήμερα, θα πει άμεσα, τώρα. Σήμερα θα πει όχι αύριο, θα πει χωρίς αναβολή, χωρίς περιθώρια χρόνου να το σκεφτείς, να το κουβεντιάσεις, να ρωτήσεις, να πάρεις πληροφορίες. Θαυμάζουμε και απορούμε. Τολμάει ο Κύριος και απευθύνε-ται στον σύγχρονο άνθρωπο με τη γεμάτη ζωή, που είναι φο-βισμένος και καχύποπτος, που έχουν δει τόσα τα μάτια του, που θα πάρει και δεύτερη και τρίτη γνώμη – και καλά κάνει

Σήμερα, Πρέπει...

Έχει σημασία μεγάλη για τον Θεό η ανταπόκρι-ση του ανθρώπου στο σήμερα, στο τώρα, στο πρέπει, στο «να μείνω» του Θεού. Ο Κύρι-ος το ξεκαθαρίζει και το θέτει σαν όρο απαράβατο. Έτσι θέλω να Με λατρεύουν, αυτή τη σχέση θέλω Εγώ μαζί τους και εκείνοι μαζί Μου. Κάθε άλλη επινό-ηση ή πρόταση ανθρώπινη απορ-ρίπτεται και είναι άκυρη.

...Να μείνω!

μερικές φορές – που δεν εμπιστεύεται ούτε φίλους, ούτε γονείς, ούτε συγγενείς… και του λέει «Σήμερα», και μάλιστα για μια τόσο σοβαρή υπόθεση, με προε-κτάσεις αιώνιες; Πώς το κάνει αυτό ο Κύριος και πώς περιμένει να πετύχει κάτι μέσα από τέτοιους δρόμους, ειδικά στις μέρες μας;

Πρέπει, θα πει είναι ανάγκη, είναι απαραίτητο, δεν μπο-ρείς να κάνεις χωρίς αυτό, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος αν δεν το κάνεις. Πρέπει θα πει ότι επιβάλλεται, είναι κρίσιμο, είναι ζωτικό. Έχει κάπως το χρώμα εντολής, αν και δεν είναι εντολή. Είναι παρότρυνση, είναι συμβουλή αγάπης, την οποία όμως δεν πρέπει να προσπεράσεις, ούτε να αψηφήσεις, γιατί ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Στο «πρέπει» του Θεού βρίσκεται η σοφία Του και η αγάπη Του ενσωματωμένα. Όμως στις μέρες μας ακούγε-ται τόσο παράξενα εξωπραγματικό το «πρέπει» του Κυρίου, γιατί στις μέρες μας κάθε «πρέπει» πολεμιέται, εξοβελίζεται, τείνει να καταργηθεί. Δεν θέλουν οι άνθρωποι τα «πρέπει» που τους βαραίνουν, που δημιουρ-γούν περιορισμούς και υποχρεώσεις. Τα μικρά παιδιά διαμαρτύρονται στους γονείς τους με τις φράσεις «με πιέζεις, με αγχώνεις», όταν κάνει την εμφάνισή του κάποιο πρέπει… Πώς τολμάει ο Κύριος να προσεγγίζει τον σύγχρονο άνθρωπο, τον θιασώτη της χαλαρής και ανέμελης ζωής με πρέπει, χωρίς περιθώρια συζήτησης ή διαπραγμάτευσης;

Να μείνω, θα πει να κατοικήσω μόνιμα, να μπω στη ζωή σου, να συμ-μετέχω, να επηρεάζω βαθιά τη μέρα σου, την πορεία σου, τις εξελίξεις γύρω σου. «Να μείνω» σημαίνει συγκατοίκηση, να σου ανήκω και να μου ανήκεις, να μοιραζόμαστε τα ίδια πράγματα, να πορευόμαστε μαζί, να είμαστε αχώριστοι, να γίνουμε ένα! Στις μέρες μας, αν θα το μπορούσαν πολλά ζευγάρια, θα είχαν χωριστές κρεβατοκάμα-ρες και βέβαια ξεχωριστές ζωές. Μπορεί να μένουν μαζί, αλλά οι καρδιές τους και οι ζωές τους κατοικούν σε διαφορετικές διευθύνσεις, πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον. Ποιος είναι αυτός που θέλει να μείνει μαζί μου και μάλιστα σήμερα και τώρα και λέει ότι πρέπει;

Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά, η μεγάλη επανάσταση, η θαυμαστή υπέρβαση που λέγεται Ιησούς Χριστός! Την εποχή των χαλαρών σχέσεων, της λατρείας της διεύ-ρυνσης και των «αποστάσεων ασφαλείας» μεταξύ των ανθρώπων ο Ιησούς της Καινής Διαθήκης προ-σεγγίζει τον αμαρτωλό άνθρωπο και του λέει «σήμε-ρα, πρέπει, να μείνω στο σπίτι σου». Ούτε αύριο ούτε μεθαύριο, ούτε να το κουβεντιάσεις, ούτε να πάρεις γνώμες, ούτε επισκέπτης, ούτε χαλαρή σχέση ανά-

μεσα στους άλλους και τα άλλα ενδιαφέροντα της ζωής σου. Σήμερα, πρέπει, να μείνω. Γιατί το κάνει αυτό ο Κύριος; Και ένα εξίσου λογικό δεύτερο ερώτημα είναι, έχει πιθανότητες να πετύχει μία τέτοια προσέγγιση στις μέρες μας;

Λογικά και φυσιολογικά ερωτήματα και απορίες. Υπάρχουν απαντήσεις, καθόλου δύσκολες ή δυσνόητες. Πρώτα απ’ όλα αυτός είναι ο τρόπος που προσεγγίζει ο Θεός τον άνθρωπο. Είναι ο δικός Του, θεϊκός τρόπος. Δεν τον συζητάει με κανέ-να. Δεν τον προσαρμόζει ανάλογα με τις εποχές, τις τάσεις, τα ισχύοντα ανάμεσα στους ανθρώπους.

Αυτός είναι ο τρόπος, που γίνεται η επιλογή όσων είναι ει-λικρινείς και έχουν γνήσια διάθεση να ακολουθήσουν τον Ιησού Χριστό και όλων των άλλων, που περιεργάζονται τη σωτηρία Του, την μελετούν, επανέρχονται ξανά και ξανά, αναβάλλουν, το ξανασκέφτονται, είναι δύσπιστοι, κάνουν μι-κρά, διστακτικά βήματα, παλινδρομούν. Υπάρχουν άνθρω-ποι, που είναι κατάλληλοι για τη Βασιλεία των Ουρανών και άλλοι, που είναι ακατάλληλοι. Δεν θα απλώσουν ποτέ το χέρι τους στην προσφορά του Ιησού Χριστού, δεν θα ταπεινω-θούν, δεν θα μετανοήσουν. Θα κάνουν γύρους περιέργειας και αναποφασιστικότητας.

Αυτός είναι ο τρόπος που θέλει ο Θεός να Τον αποδέχονται, να Τον ακολουθούν

οι δικοί Του πιστοί. ‘Έχει σημασία μεγάλη για τον Θεό η ανταπόκριση του ανθρώπου στο σή-

μερα, στο τώρα, στο πρέπει, στο να μείνω του Θεού. Εμείς, που είμαστε προικισμένα, λογικά και ευφυή όντα μπορεί να σκεφτούμε και να εισηγηθούμε στον Θεό έναν άλλο τρόπο

προσέγγισης, μία άλλη, εναλλακτική σχέση μαζί Του, που μας εξυπηρετεί καλύτερα… Ο Κύριος το ξεκαθαρίζει

και το θέτει σαν όρο απαράβατο. Έτσι θέλω να Με λατρεύουν, αυτή τη σχέση θέλω Εγώ μαζί τους

και εκείνοι μαζί Μου. Κάθε άλλη επινόηση ή πρόταση ανθρώπινη απορρίπτεται και εί-

ναι άκυρη.

Υπάρχει μία ακόμα εξήγηση και είναι νομίζω η πιο λογική από

όλες. Όταν διψάς και έχεις ανάγκη να πιεις νερό…,

αυτός είναι ο τρόπος που πίνεις μόλις

Σήμερα, Πρέπει...


το βρεις. Ούτε συσκέψεις κάνεις, ούτε εργαστηριακή ανάλυση του νερού. Απλώνεις το χέρι με ευγνωμοσύ-νη και πίνεις το νερό που σου προσφέρεται, γιατί το νιώθεις ότι πεθαίνεις χωρίς αυτό. Ο άσωτος γιος, όταν συνήλθε στον εαυτό του και φωτίστηκε η διάνοιά του, είπε «χάνομαι από την πείνα, … θα γυρίσω στο σπίτι του Πατέρα μου», (Λουκάς ιε΄17-18). Μετά είναι και ο Καλός Μαργαρίτης, που είναι μόνος του μία περιου-σία αμύθητη. Δεν κάνεις παζάρια για να τον αποκτή-σεις, γιατί το βλέπεις ότι αξίζει να δώσεις τα πάντα, (Ματθαίος ιγ΄45-46), δεν χρονοτριβείς, δεν αναβάλ-λεις, δεν κάνεις δεύτερες, τρίτες σκέψεις… Αν δεν δεις έτσι τον Ιησού Χριστό, αν δεν Τον εκτιμήσεις έτσι, αν δεν αντιδράσεις έτσι στην πρόσκλησή Του, ποτέ δεν θα καταλάβεις γιατί καλεί τους ανθρώπους με τα λό-για «Σήμερα Πρέπει να Μείνω στην καρδιά σου». Και το περίεργο είναι ότι δεν θα καταλάβεις ποτέ γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ανταποκρίνονται πρόθυμα και άμεσα σ’ αυτή Του την πρόσκληση ακόμα και σή-μερα, ενώ άλλοι προσπερνούν και απαξιώνουν την προσφορά της χάριτος του Θεού. Η στάση μας και η απάντησή μας στο «Σήμερα, Πρέπει, να Μείνω» του Ιησού Χριστού φανερώνει όχι μόνο το πώς βλέπουμε τη ζωή μας και τον κόσμο γύρω, αλλά το πώς αξιολο-γήσαμε και πόσο εκτιμήσαμε τον Ιησού Χριστό. Αυτό είναι που θα το πάρουμε μαζί μας αιώνια.

...Να μείνω!

«Να μείνω», θα πει να κατοικήσω μόνιμα, να μπω στη ζωή σου, να συμμετέχω, να επηρεάζω βαθιά τη μέρα σου, την πορεία σου, τις εξελίξεις γύρω σου. «Να μείνω» σημαίνει συγκα-τοίκηση, να σου ανήκω και να μου ανήκεις, να μοιραζόμαστε τα ίδια πράγματα, να πορευόμαστε μαζί, να είμαστε αχώριστοι, να γί-νουμε ένα!

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ Μεγάλη ποικιλία από καλογραμμένες

ΚΑΣΕΤΕΣ ΗΧΟΥδιάρκειας μίας ώρας με ομιλίες από την Αγία Γραφή

να τις ακούτε - να τις χαρίσετεΓράψτε μας πόσες θέλετε να σας τις στείλουμε ταχυδρομικώς

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»Ταχ. Θυρίς 50438, ΤΚ 141 10 Ν. Ηράκλειο - HELLAS


Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Α Ν Ι Κ Α Η Μ Ε Ρ ΟΛΟ Γ Ι Α

2011 μ.Χ.

Με καθαρά χριστιανικό περιεχόμενοΓραμμένο απλά - Διαβάζεται ευχάριστα

Χωρίς δογματικά χρώματα και αποχρώσειςΣυστήστε το πρόθυμα - Χαρίστε το με προσευχή

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣΙΣΤΟΡΙΕΣ - ΕΔΑΦΙΑ - ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ - ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ

Είναι έτοιμα και κυκλοφορούν

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΜΗΝ ΑΡΓΗΣΕΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΑΣ,

ΤΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΕΞΑΝΤΛΟΥΝΤΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΡΟΦΗ:

ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ - ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

40

Θαυμάσιο Δώρο!Θαυμάσιο Μέσο Ευαγγελισμού των Ψυχών!

΄Αμεσες παραγγελίες:

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ

ή στο e-mail: [email protected]

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΕ ΔΥΟ ΤΥΠΟΥΣ:

Τοίχου κρεμαστό Βιβλιαράκι - τσέπης

1981 - 2011

31 χρόνια στην υπηρεσία της Αλήθειας και της Αγάπης του Θεού

για τη Σωτηρία Αθάνατων Ψυχών.

1981 - 201131 Χρόνια Ημερολόγια ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ

41


ΨΑΛΜΟΣ 131-134

Μου αρέσει πολύ να διαβάζω βιογραφίες και τις προτιμώ από τα μυθιστορήματα. Ένας λόγος είναι ότι παρουσιάζουν τη ζωή όπως εί-ναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Και με τις όποιες απαραίτητες επιφυλάξεις –την πραγ-ματική βιογραφία καθενός μόνον ο Θεός την γνωρίζει– θεωρώ συναρπαστικό να κατανοώ έστω και λίγο τις συνθήκες και τις συγκυρίες στη ζωή κάποιου ανθρώπου και να παρακολου-θώ τις επιλογές που έκανε.

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ» «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ»

ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ


«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ» ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ

Ιδιαίτερα με συγκινούν οι βιογραφίες ανθρώπων του Θεού: ιεραποστόλων, αναμορφωτών, δασκάλων του Λό-γου του Θεού. Καθώς διαβάζω για τις θυσίες, τους κό-πους, τις αντιξοότητες που αντιμετώπισαν στο δρόμο τους, νιώθω να εμπνέομαι και να ενθαρρύνομαι, συχνά και να ελέγχομαι. Έχω παραδώσει τη ζωή μου εξ ολοκλή-ρου στον Κύριο, όπως αυτοί; Πόσο έχω βιώσει θλίψη και κακουχίες για το όνομα του Χριστού; Τολμώ να εμπιστευ-τώ τον Κύριο όμοια με εκείνους, όταν όλα είναι σκοτεινά και δεν φαίνεται φως πουθενά;

Υπάρχει όμως και κάτι αρνητικό σε όλα αυτά. Διαβάζοντας όλα τα σπουδαία και μεγάλα, που οι άνθρωποι αυτοί έκαναν, υπάρχει ο κίνδυνος να καταφρονήσω τη διακονία που εμπιστεύτηκε ο Θεός σε εμένα προσωπικά. Μπορεί να είμαι μια φοιτήτρια, μια εργαζόμενη υπάλληλος, μια μητέ-ρα με μικρά παιδιά, ή μια συνταξιούχος. Αυτά που έχω κάθε μέρα να κάνω δεν πρόκειται ποτέ να γραφούν σε βιβλίο. Δεν αξίζει καν να τα ανα-φέρω ως σπουδαία επιτεύγματα. Εκατομμύρια άλλες γυναίκες τα κάνουν κάθε μέρα. Μπαίνω λοιπόν στον πειρασμό να τα καταφρονήσω, σαν το δούλο στον οποίο ο Κύριος του εμπιστεύτηκε μόνο ένα τάλαντο, να τα θεωρήσω ασήμαντα και να αμελήσω να είμαι πιστή.

«Κύριε, δεν υπερηφανεύθη η καρδία μου, ουδέ υψώθησαν οι οφθαλμοί μου» (εδ.1). Ο Ψαλμός 131 αποτελεί αντίδοτο για αυτόν τον κίνδυνο. Δεν χρειάζεται να φαντάζομαι ότι κάνω κάτι πολύ σπουδαίο. «Ουδέ περιπατώ εις πράγματα μεγά-λα και υψηλότερα υπέρ εμέ». Δεν χρειάζεται να ψάχνω για το σπουδαίο, το ξεχωριστό, το κάτι δι-αφορετικό από τους άλλους. Πολλές φορές αυτό το επίμονο ψάξιμο να κάνω κάτι μεγάλο για τον Κύριο, έχει μέσα του εγωιστικά κίνητρα. Το έργο του καθενός το ορίζει ο ίδιος ο Κύριος και Εκεί-νος δίνει και τα απαραίτητα εφόδια. Χρειάζεται να ησυχάσω και να εμπιστευτώ ότι Εκείνος που μου έδωσε αυτά τα μικρά πράγματα να κάνω κάθε μέρα, μετράει την πιστότητα και όχι την ποσότητα.

Δεν χρειάζεται να ψάχνω για το σπουδαίο, το ξε-χωριστό, το κάτι διαφορετικό από τους άλλους. Πολ-λές φορές αυτό το επίμονο ψάξιμο να κάνω κάτι με-γάλο για τον Κύ-ριο, έχει μέσα του εγωιστικά κίνη-τρα. Το έργο του καθενός το ορίζει ο ίδιος ο Κύριος και Εκείνος δίνει και τα απαραίτη-τα εφόδια. Χρειά-ζεται να ησυχάσω και να εμπιστευτώ ότι Εκείνος που μου έδωσε αυτά τα μικρά πράγμα-τα να κάνω κάθε μέρα, μετράει την πιστότητα και όχι την ποσότητα.


«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ» ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ

Μέσα στην Αγία Γραφή υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, που ο Κύριος καλεί τους δούλους Του για κάτι ξεχωριστό. Στις περισσότερες από αυτές, ο Κύριος βρήκε ανθρώπους ενώ έκαναν το καθημερινό καθήκον τους. Ο Μωυσής κλή-θηκε ενώ έβοσκε τα πρόβατα του πεθερού του, ο Ιωσήφ ενώ υπηρετούσε φυλακισμένους στη φυλακή, ο Γεδεών ενώ κοπάνιζε το σιτάρι, ο Σαμουήλ ενώ μικρό παιδί υπηρε-τούσε τον Ηλεί, ο Δαβίδ ενώ έβοσκε τα πρόβατα του πα-τέρα του, ο Εζεκίας ενώ όργωνε το χωράφι του, η Μαριάμ ενώ έκανε τις δουλειές του σπιτιού. Κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν ότι όταν τους κάλεσε είχαν ήδη θητεύσει σε τα-πεινή υπηρεσία και ότι είχαν έντονη αίσθηση αναξιότητας για αυτό στο οποίο τους καλούσε.

«Ιδού, ευλογείτε τον Κύριον, πάντες οι δούλοι του Κυρί-ου» (Ψαλμός 134/1). Είτε αυτά που μου δίνει ο Κύριος να κάνω κάθε μέρα είναι τετριμμένα και κοινά, είτε δύσκολα και μπερδεμένα, θέλω να τα κάνω κατενώπιόν Του, με τη δική του χάρη, με τη δική Του σοφία και δύναμη. Και με το πνεύμα δοξολογίας του Ψαλμού 134.

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ

Μ ΠΛΟΚ

Α ΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ

ΜΕ Ε ΔΑΦΙΑ

Ένα πρωτότυπο και απο-τελεσματικό μέσο ευαγ-γελισμού των ψυχών. Γράφετε τα γράμματά σας, την αλληλογραφία σας, τις σημειώσεις σε χρωματιστό χαρτί (3 χρώματα), καλής ποιό-τητας με ένα μικρό εδά-φιο και ένα σκίτσο στο επάνω μέρος. Ζητήστε μας ΔΩΡΕΑΝ δείγματα

Μαρία Σιδέρη - Γκίκα Αγ. Παρασκευή


Κεφάλαιο β΄ 1-16

Εάν έχουμε κατανοήσει τη ροή των σκέψεων του αποστόλου, ο οποίος δεν μιλάει σ’ αυτό το σημείο, όπως στο πρώτο κεφάλαιο, για το Ευαγγέλιο του Θεού περί του Υιού Του, αλλά παρουσιάζει τις αδιάλλακτες, δίκαιες αρχές και οδούς του Θεού απέναντι στους αν-θρώπους, τότε δεν θα μας φανεί δύσκολο να κατανοήσουμε τις πα-ρακάτω εξηγήσεις του.

Ο δίκαιος Θεός, στον Οποίον δεν υπάρχει προσωποληψία, θ’ ανταπο-δώσει εις έκαστον κατά τα έργα του «εν τη ημέρα εκείνη»: «εις μεν τους ζητούντας δι’ υπομονής έργου αγαθού δόξαν και τιμήν και αφθαρσί-αν, ζωήν αιώνιον, εις δε τους φιλονείκους, και απειθούντας μεν εις την αλήθειαν, πειθομένους δε εις την αδικίαν, θέλει είσθαι θυμός και οργή, θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του εργαζομένου το κακόν, Ιουδαίου τε πρώτον και Έλληνος, δόξα δε και τιμή και ειρήνη εις πάντα τον εργαζόμενον το αγαθόν, Ιουδαίον τε πρώτον και Έλληνα.» (εδάφια 6-10).

Αφού ο απόστολος κήρυξε στο πρώτο κεφάλαιο τη θαυμαστή αγγελία, ότι το Ευαγγέλιο «είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πι-στεύοντα, Ιουδαίον τε πρώτον και Έλληνα», θέτει τώρα εδώ, όπου πρόκει-ται για τον δίκαιο τρόπο ενέργειας του Θεού, κάθε άνθρωπο, πάλι πρώ-

«Σκέψεις επί της επιστολής προς Ρωμαίους»

ΜΕΡΟΣ

5ο

(Συνέχεια από το προηγούμενο)


τον τον Ιουδαίο και μετά τον Έλληνα, μπροστά σ’ ένα «είτε – ή». Καθένας πρέπει ενώπιον του Θεού να φανερωθεί σύμφωνα με εκείνο το οποίο ήταν στην πορεία και την εσωτερική του κατάσταση εδώ κάτω. Όποιος ζητούσε με υπομονή σε κάθε έργο αγαθό δόξα και τιμή και αφθαρσία, λαβαίνει αιώνια ζωή. Όποιος απειθεί στην αλήθεια, πείθεται όμως στην αδικία, λαβαίνει θυμό και οργή. Το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει το πρώτο μόνον κάτω από την ενέργεια της χάριτος του Πνεύματος του Θεού, μάλιστα ότι η αναζήτηση όλων αυτών που αναφέρονται προϋποθέ-τει τη γνώση των αληθειών που μας αποκαλύπτει ο Ιησούς Χριστός, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση, η οποία δεν είναι το θέμα εδώ. Πρόκειται μόνο για την απεικόνιση των δίκαιων οδών του Θεού σε σχέση με τους ανθρώ-πους, όταν θέτει την ηθική κατάσταση, τη φρόνηση και τους στόχους του ανθρώπου ενώπιον του αγίου οφθαλμού Του. Παρόμοια λέει ο Κύριος στο κατά Ιωάννη ε΄29, ότι «οι πράξαντες τα αγαθά» θα βγουν από τους τάφους τους για την ανάσταση της ζωής, «οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως».

Ας προσέξουμε επίσης τον τρόπο, με τον οποίο μιλάει εδώ ο απόστολος για την αιώ-νια ζωή. Όσοι αναζητούν με υπομονή σε έργα αγαθά δόξα και τιμή και αφθαρσία, λαβαί-νουν στο τέλος της πορείας τους αιώνια ζωή, εισέρχονται σ’ αυτή τη ζωή. Η αιώνια ζωή εδώ δηλαδή δεν θεωρείται παρόν κτήμα του πιστού εν Χριστώ, αλλά τέρμα ή προορισμός μιας οδοιπορίας πιστής υπηρεσίας για τον Κύριο. Μ’ αυτή τη σημασία συναντάται και αλλού.

Έτσι στο κατά Ματθαίον κε΄46 οι δίκαιοι απέρχονται στην αιώνια ζωή. Στον Τιμόθεο απευθύνεται νουθεσία, να επιλάβει την αιώνια ζωή. Στην επι-στολή προς Τίτο μιλάει για την ελπίδα της αιώνιας ζωής. Ο ευαγγελιστής και απόστολος Ιωάννης αντίθετα μιλάει σχεδόν αποκλειστικά για την αιώ-νια ζωή με την πρώτη έννοια. Στην επιστολή μας υπάρχει ένα ενδιαφέρον σημείο, στο οποίο βρίσκουμε και τις δύο σημασίες συνδεδεμένες. Στο κε-φάλαιο ς΄22,23 λέει λοιπόν ο απόστολος, ότι απελευθερωμένοι από την αμαρτία, έχουμε τον καρπό μας σε αγιασμό, το τέλος όμως αιώνια ζωή, και προσθέτει μετά: «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρι-σμα του Θεού ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών». Κατέχο-ντας ήδη τώρα εν Χριστώ την αιώνια ζωή ως δώρο του Θεού, εισερχόμαστε στο τέλος της πορείας μας στην κανονική περιοχή της, στη δόξα. Τι χάρις!

Η προς Ρωμαίους...


Στη συνέχεια αναπτύσσει ο απόστολος το ξεχωριστό μέγεθος της ευ-θύνης τού κάθε ανθρώπου. Αν και είναι όλοι υπεύθυνοι και η κρίση του Θεού σε κάθε περίπτωση θα είναι δίκαιη, το μέγεθος των προνομίων, που έχουν δοθεί, ορίζει το μέγεθος του χρέους. Υπήρχαν άνθρωποι χωρίς νόμο (οι ειδωλολάτρες) και κάποιοι υπό νόμο (οι Ιουδαίοι). Ο απόστολος απέδειξε ήδη ξεκάθαρα στο δεύτερο μισό του πρώτου κεφαλαίου, ότι οι πρώτοι ήταν ένοχοι. Γι’ αυτό «θέλουσι και απολεσθή χωρίς νόμου». Δεν υπάρχει διαφυγή γι’ αυτούς. Αλλά οι Ιουδαίοι, οι οποίοι βρίσκονταν υπό νόμο, οι οποίοι γνωρίζοντας το θέλημα του Θεού παρέβησαν συνειδητά τις εντολές Του, ήταν πολύ πιο ένοχοι από εκείνους. Γι’ αυτό «θέλουσι κρι-θή δια νόμου» (εδάφιο 12). Ειδικά η προνομιακή θέση τους ως μαρτυρία του Θεού μεταξύ των λαών της γης κατέστησε τα αμαρτήματά τους πολύ πιο μοιραία και αξιόποινα. Δεν είχε βλασφημηθεί το όνομα του Θεού εξ αιτίας τους μεταξύ των ειδωλολατρών; (εδάφιο 24) Μήπως θα έκλεινε ο Θεός τα μάτια Του μπροστά σε κακουργήματα, όπως αυτά που είχαν διαπράξει; Όχι, ειδικά αυτός ο νόμος, για τον οποίο είχαν τόση καύχηση, θα γινόταν κριτής τους.

Εκείνη την ημέρα δηλαδή θα κριθεί καθέ-νας σύμφωνα με την προσωπική του θέση και τα προνόμια, τα οποία είχε: ο ειδωλολάτρης ως μη έχων νόμο, ο Ιουδαίος ως υπό νόμο, ο κατ’ όνομα χριστιανός ως κάτοχος και πρε-σβευτής των χριστιανικών αληθειών. Αλήθεια, ο Κριτής ολόκληρης της γης θα ενεργήσει σωστά. Κάθε στόμα θ’ αποστομωθεί, κάθε αντίρρηση θα παύσει. Ο Θεός ζητάει, όπως είπαμε, την πραγματικότητα. Αρέσκεται στην αλήθεια στο εσωτερικό του ανθρώπου.

Γι’ αυτό «δεν είναι δίκαιοι παρά τω Θεώ οι ακροαταί του νόμου, αλλ’ οι εκτελεσταί του νόμου θέλουσι δικαιωθή» (εδάφιο 13). Κάθε επιφανειακή εμφάνιση είναι αντικείμενο απέχθειας ενώπιόν Του. Εκείνος αρέσκεται στην ειλικρίνεια. Εάν γι’ αυτό οι ειδωλολάτρες, οι οποίοι δεν είχαν νόμο, «πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου», τότε αυτοί ήταν πιο ευάρεστοι ενώπιον του Θεού παρά ένας Ιουδαίος, ο οποίος καυχιόταν για το νόμο και δεν φοβόταν να τον παραβεί. Καθώς το εκφράζει ο απόστολος, ήταν τότε «νόμος εις εαυτούς». Ακολουθώντας τις προειδοποιήσεις της συνεί-δησης, όσο ήταν διδαγμένοι, και έχοντας «τους λογισμούς να κατηγο-ρούν και να απολογούνται μεταξύ αλλήλων», έδειχναν το έργο του νόμου γραμμένο στις καρδιές τους (εδάφια 14,15). Αν και δεν είχαν ακούσει

...επιστολή


ποτέ το νόμο, ήταν εκτελεστές του νόμου και αναγνωρίζονταν από τον Θεό ως τέτοιοι.

Εδώ θέλουμε επίσης να προσέξουμε, ότι ο απόστολος δεν λέει, ότι δίδεται σε τέτοιους ειδωλολάτρες εκείνο, το οποίο παρουσιάζεται στο Εβραίους ι΄15,16, ως σημείο της νέας διαθήκης, την οποία ο Κύριος στο τέλος των ημερών θα συστήσει προς τον επίγειο λαό Του: «Θέλω δώσει τους νόμους μου εις τας καρδίας αυτών», και: «Τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον». Διαφορετικά θα βρι-σκόμασταν μπροστά σε μια μεγάλη αντίφαση. Όχι, δεν φαινόταν ο νόμος του Θεού γραμμένος στις καρδιές εκείνων των ειδωλολατρών, αλλά το έργο του νόμου.

Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, πως ένας ειδω-λολάτρης ένιωθε μέσα του την ευθύνη να τιμά τους γονείς του ή ν’ αγαπάει τον πλησίον του. Τότε ακολου-θώντας αυτήν την υποχρέωση θα τηρούσε ασυνείδη-τα τις εντολές του Θεού και έτσι θα ήταν ευπρόσδε-κτος ενώπιόν Του. Ένας τέτοιος ειδωλολάτρης ήταν, όπως είπαμε ήδη παραπάνω, με την αμάθεια και τυ-φλότητά του ενώπιον του Θεού πολύ πιο ευάρεστος παρά ένας απειθής Ιουδαίος, με όλη τη δήθεν γνώση του και όλα τα θρησκευτικά προνόμιά του.

Αυτό όμως δεν υπονομεύει με κανέναν τρόπο τη σπουδαία αρχή, η οποία βρίσκεται στο εδάφιο 12, ότι όλοι όσοι αμάρτησαν χωρίς νόμο θ’ απολεσθούν χωρίς νόμο, και όλοι όσοι αμάρτησαν υπό νόμο θα κριθούν τότε δια νόμου. Η αυστηρότητα του νόμου θ’ αναλογεί στις προσωπικές πράξεις και στο βαθμό ευθύνης του καθενός ανθρώπου, είτε είναι ειδω-λολάτρης είτε Ιουδαίος είτε κατ’ όνομα χριστιανός. Αλήθεια, αυτή είναι μια τρομακτική σκέψη για κάθε άνθρωπο, ο οποίος γνωρίζει το θέλημα του Θεού κι εν τούτοις ακολουθεί τις επιθυμίες της φύσης του ή τις σκέ-ψεις της εγωιστικής, άπιστης καρδιάς του! Αυτή η κρίση θα εκτελεστεί εκείνη την ημέρα, «ότε θέλει κρίνει ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων διά του Ιησού Χριστού» (εδάφιο 16). Ο Θεός κρίνει και ελέγχει ήδη σήμερα μεμονωμένους ανθρώπους και ολόκληρους λαούς κατά τις οδούς της πρόβλεψης και διακυβέρνησής Του, αλλά κάποτε «θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον, και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν, είτε πονηρόν.» (Εκκλησιαστής ιβ΄14). Έρχεται κάποια μέρα, κατά την οποία ο Κύριος «θέλει φέρει εις το φως τα κρυπτά του σκότους, και θέλει φανερώσει τας βουλάς των καρδιών» (Α΄Κορινθίους δ΄5).

Η προς Ρωμαίους...


Γι’ αυτήν την ημέρα μιλάει εδώ ο απόστολος, κι όταν μιλάει για την ακόλουθη κρίση του Θεού πάνω στον άνθρωπο, προσθέτει: «κατά το ευ-αγγέλιόν μου». Ο Παύλος μετέφερε το Ευαγγέλιο περί του Χριστού, του σταυρωμένου, αναστημένου και δοξασμένου στα δεξιά του Θεού Ανθρώ-που, ο Οποίος έγινε για όλους τους πιστούς δικαιοσύνη, αγιότητα και λύ-τρωση. Εν όψει της θαυμαστής, σωτήριας χάριτος, η οποία αποκαλύφθη-κε διά του Ιησού Χριστού, για να φέρει σωτηρία και ζωή σε όλους χωρίς διαφορά, η άγια οργή του Θεού, η οποία αποκαλύπτεται ήδη σήμερα απ’ ουρανού (κεφάλαιο α΄18), θα εκχυθεί πάνω σε όλους, όσοι αμάρτησαν και αμέλησαν την προσφερόμενη σ’ αυτούς μεγάλη σωτηρία. Ο Ίδιος ο Ιησούς, ο Οποίος τώρα ως Σωτήρας καλεί τον αμαρτωλό προς μετάνοια, θα φέρει στο φως ως ο «κριτής ζώντων και νεκρών» όλες τις κρυφές βουλές και οδούς των ανθρώπων, και καθένας θα λάβει «κατά τα πε-πραγμένα διά του σώματος καθ’ ά έπραξεν, είτε αγαθόν είτε κακόν» (Β΄Κορινθίους ε΄10). Και όλα αυτά θα γίνουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, το οποίο είχε εμπιστευθεί στον Παύλο – «κατά το ευαγγέλιόν μου»! Τι καταστροφική απάντηση για τις ονειροπολήσεις και ανοησίες όλων εκεί-νων, οι οποίοι επικαλούνται το γεγονός, ότι ο Θεός είναι αγάπη, οι οποίοι αρνούνται την αιώνια κρίση και κηρύττουν την τελική σωτηρία όλων των ανθρώπων!

Rudolf Brockhaus Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ(Συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος)

...επιστολή

Το Ακριβότερο Δώρο του ΚόσμουΚάθε σελίδα του μικρού αυτού βιβλίου έχει μια ιστορία μαζί με σχόλια και σκέψεις για το μοναδικό Πρόσωπο που γεννήθηκε στον κόσμο μας Σωτήρας, Λυτρωτής και Κύριος, τον Ιησού Χριστό.• Απλό• Καλογραμμένο• Ευχάριστο• Διδακτικό

Κατάλληλο για όμορφο δώρο


Αγαπητοί μας αναγνώστες, αγαπητοί μας φίλοι, μικροί και μεγάλοι,

Είμαστε βέβαιοι ότι παρακολουθείτε με ενδιαφέρον τον Βιβλικό Διαγω-νισμό, που εδώ και μήνες έχει ξεκινήσει στις σελίδες του περιοδικού μας ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ και που στόχο έχει να μας κάνει να γνωρίσουμε καλύτερα, βαθύτερα και σωστότερα τον Λόγο του Θεού, την Αγία μας Γραφή.

Εκείνο που δεν γνωρίζετε είναι ότι στο τέλος του χρόνου του 2010, έχου-με να μοιράσουμε πολλά όμορφα και πρωτότυπα δώρα στους νικητές, που μας έστειλαν σωστές απαντήσεις, αλλά και σε όσους συμμετείχαν και μας έστειλαν τις απαντήσεις τους, έστω κι αν δεν ήταν όλες τελείως σωστές.

Έχουμε όμορφους χειροποίητους σελιδοδείκτες, σαν αυτούς που βλέπε-τε στις εικόνες, και όμορφα διακοσμητικά μαξιλαράκια για το σπίτι σας, το δωμάτιό σας, που τα παραγγέλνουμε από το εξωτερικό, με τις λέξεις ΠΙΣΤΗ ΕΛΠΙΔΑ ΑΓΑΠΗ (FAITH HOPE LOVE).

Εμείς δεν θα σας στείλουμε τις σωστές απαντήσεις από τις ερωτήσεις του 4ου (προηγούμενο τεύχος), 5ου (αυτό το τεύχος) και του 6ου (επό-μενο τεύχος) Διαγωνισμού, δηλαδή μέχρι και το τεύχος Νοέμβριος - Δε-κέμβριος που θα κυκλοφορήσει αρχές Δεκεμβρίου. Εσείς θα μας στείλε-τε όσες πιο πολλές απαντήσεις μπορείτε από τους διαγωνισμούς αυτούς ταχυδρομικώς στη διεύθυνση του περιοδικού:

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ Ταχ. Θυρίς 50438 – 141 10 Ν. Ηράκλειο HELLASκαι εμείς θα σας στείλουμε τα δώρα σας επιβραβεύοντας όχι μόνο τις σωστές απαντήσεις, αλλά και την πρόθυμη συμμετοχή σας!

Σας περιμένουμε με αγωνία…

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

Β Ι Β Λ Ι Κ Ο Σ Δ Ι Α Γ Ω Ν Ι Σ Μ Ο Σ


Β Ι Β Λ Ι ΚΟ Σ Δ Ι Α Γ Ω Ν Ι Σ Μ Ο Σ

Ε ρ ω τ ή σ ε ι ς γ ι α τ ο ν

5 ο Β ι β λ ι κ ό Δ ι α γ ω ν ι σ μ ό

1. Ποιος αγανάκτησε για ένα σκουλήκι;

2. Ποιος είπε το «ετοιμάσατε την οδόν του Κυρίου;»

3. Ποιος έχτισε μια στήλη ως μνημείο, επειδή δεν είχε γιους να συνεχίσουν το όνομά του;

4. Τι έριξε ο Μωυσής στο νερό της Μαρά για να γίνει γλυκό;

5. Από τι υλικό ήταν φτιαγμένο το στήθος του αγάλματος στο όνειρο του Ναβουχοδονόσορ;

6. Σε ποια εκκλησία στην Αποκάλυψη είπε ο άγγελος «θα υποφέρεις θλίψη δέκα ημερών»;

7. Πόσους άντρες είχε μαζί του ο Γολιάθ όταν πήγε να συναντήσει τον Δαβίδ;


-Άσε με, μπαμπά, θέλω να κοιμηθώ κι άλλο!

-Σηκωθείτε, που σας λέω, θα πάμε βόλτα.

Η Ελίζα άνοιξε το ένα μάτι καχύποπτα, ενώ ή Ρόδη γύρισε απ’ την άλλη. Δεν την εντυπωσίαζαν οι βόλτες.

Ο μπαμπάς κάθισε απελπισμένος στην άκρη του κρεβατιού. Δεν ήταν και τόσο επείγον να ξυπνήσουν τα κορίτσια, μια που είχαν αρχί-σει οι καλοκαιρινές διακοπές, αλλά κόντευε έντεκα η ώρα και έπρε-πε να σηκωθούν κάποια στιγμή. Αλλιώς θα πήγαινε όλο το πρόγραμ-μά τους πίσω.

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Δύο ίδια

φουστάνια.

Ίδια;


Ελίζα και Ρόδη

Η μαμά έλειπε από το πρωί και η θεία Ευτυχία είχε πάρει άδεια, γι’ αυτό είχε πέσει στον μπαμπά ο δύσκολος ρόλος να πείσει τα δύο κοριτσάκια ότι θ’άξιζε τον κόπο να εγκαταλεί-ψουν το πρωινό τους χουζούρεμα. Όμως χαμογέλασε στον εαυτό του. Θα τα κατάφερναν μια χαρά οι τρεις τους.

Μετά από λίγη ώρα και πολλή προσπάθεια, τα κορίτσια ήταν στην κουζίνα και έτρωγαν το πρωινό τους. Η Ελίζα και η Ρόδη φόρεσαν τα δύο φουστάνια που τους είχε βγάλει η μαμά από την ντουλάπα από το προηγούμενο βράδυ, με λίγη βοήθεια από τον μπαμπά, φυσικά, γιατί ήταν μικρές ακόμα. Για διευκόλυνση, η μαμά τους είχε βγάλει δύο φουστάνια που είχαν το ίδιο ακριβώς σχέδιο.

Για κάποιο λόγο, όλοι είχαν τη συνήθεια να κάνουν στην Ελίζα και στη Ρόδη ακριβώς τα ίδια δώρα, λες και ήταν δίδυ-μες. Η αλήθεια είναι ότι συνήθως δεν είχαν μεγάλο πρόβλη-μα να μοιράζουν τα πράγματά τους μεταξύ τους. Η Ρόδη έπαιρνε τα μπλε και η Ελίζα τα κόκκινα. Συνήθως λέω, βέ-βαια, γιατί καμιά φορά τύχαινε να βρεθεί στο δρόμο τους κάποιο αντικείμενο τόσο πολύτιμο, που άξιζε για χάρη του να ξεσπάσουν επικοί καβγάδες. Τέλος πάντων, στο θέμα των ρούχων ίσως δεν ήταν ό,τι πιο έξυπνο να τους δίνουν ολόιδια ρούχα, αλλά πάντως το είχαν συνηθίσει και τους άρεσε.

Φόρεσαν λοιπόν τα φουστάνια, που ήταν κόκκινα καρώ με μικρά μπλε λουλουδάκια στο γιακά, κοιτάχτηκαν στον καθρέφτη, κοίταξαν η μία την άλλη και, κατευχαριστημένες, πήραν η κάθε μία από ένα χέρι του μπαμπά και βγήκαν για τη βόλτα.

Η βόλτα στην ουσία ήταν ένα πέρασμα από διάφορες δουλειές του μπαμπά, όπως από το φωτοτυπάδικο, την τρά-πεζα, το ταχυδρομείο και τέτοια. Όπου πήγαιναν, και ιδιαίτε-ρα αν συναντούσαν κάποιον γνωστό, ο μπαμπάς τον χαιρε-τούσε όλο περηφάνια. Οι συζητήσεις πήγαιναν κάπως έτσι:

-Καλημέρα, τι κάνετε;

-Εδώ, βγήκαμε βόλτα με τις κοπέλες, έλεγε ο μπαμπάς, για να τις κάνει να αισθανθούν λίγο πιο μεγάλες και σημα-ντικές. Οι «κοπέλες» μαζεύονταν προς τα πίσω από ντροπα-λοσύνη, αλλά και επειδή λόγω εμπειρίας ήξεραν τι επρόκειτο να ακολουθήσει.


-Α, τι ωραία! Πω πω, τι όμορφα κορίτσια… Και τι ωραία φουστανάκια! Εδώ ο τυχερός συνομιλητής του μπαμπά έρι-χνε μια-δυο μπερδεμένες ματιές στα εν λόγω φουστάνια,

αλλά βλέποντας το λαμπερό χαμόγελο του μπαμπά, αποφάσιζε πως σίγουρα εκείνος κάτι παραπάνω θα ήξερε για τα παιδιά του, και συνέχιζε.

-Σε ποια τάξη είσαι, χρυσό μου; Αυτό στην Ελίζα πάντα πήγαινε πρώτα, ως πιο μεγάλη και θαρρετή.

Η Ελίζα αναστέναζε λιγάκι, πρώτον γιατί ήξερε ότι ο άλλος ούτε που θα άκουγε την απάντησή της, δεύτερον γιατί είχε βαρεθεί να λέει όλη την ώρα τι τάξη πάει και τρίτον γιατί ήταν λίγο ερώτηση-παγί-δα, αφού το σχολείο είχε τελειώσει.

-Στη Δευτέρα, είπε τελικά, διαλέγοντας την τάξη της ερχόμενης χρονιάς, μια που βιαζόταν κιόλας να μεγαλώσει.

-Μπράβο, μπράβο! Κι εσύ;

Η Ρόδη ντρεπόταν πολύ τους ξένους, αλλά αφού τα είχε καταφέρει τόσο θαυμάσια η αδερφή της, αποφάσιζε πως είχε κι αυτή ελπίδες.

-Στο νήπιο, έλεγε με θάρρος. Η αλήθεια ήταν ότι είχε μόλις τελειώσει το νήπιο και από του χρόνου θα πήγαινε στο σχολείο, αλλά ούτε κι η ίδια το είχε καλοκαταλάβει ακόμα.

-Μπράβο, μπράβο! Έλεγε ο άλλος πρωτότυπα, και συνέχιζε το δρόμο του.

Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που τους πόνεσαν τα πό-δια και γουργούρισε το στομάχι τους, παρά το πα-γωτό που τις κέρασε ο μπαμπάς. Θα’χε γυρίσει κι η μαμά τώρα, φτάνει η βόλτα.

Μπήκαν λοιπόν στο σπίτι, ο μπαμπάς λάμποντας από περηφάνια και τα κορίτσια όχι και τόσο λάμπο-ντας, γιατί είχαν κουραστεί λιγάκι, αλλά πάντως κι

αυτά καταχαρούμενα. Δεν τον είχαν και πολύ συχνά τον μπαμπά τους όλο δικό τους και έτσι σήμερα ήταν σα γιορ-τή. Η μαμά είχε μόλις φτάσει και ήταν στο δωμάτιό της και άλλαζε. Μόλις άκουσε φωνούλες, βγήκε τρέχοντας να τους προϋπαντήσει. Μέχρι που είδε τα κορίτσια και τα έχασε.



Φορούσαν εκείνα τα όμοια φουστάνια, ήταν αλήθεια, αυτά που η ίδια είχε απλώσει στην καρέκλα προσεκτικά χτες το βράδυ. Αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Της Ελίζας το φου-στάνι της ήταν λίγο στενό και της έφτανε μέχρι μία παλάμη πάνω από τα γόνατα. Φαινόταν σαν να το είχαν ράψει στα μέτρα της δύο χρόνια πριν και από τότε λείψανε τα λεφτά και δεν μπόρεσαν οι γονείς της να της αγοράσουν άλλο. Της Ρόδης της έκανε καλά το φουστάνι που φορούσε. Ίσως της ήταν λίγο μπόλικο, αλλά το βασικό του θέμα ήταν ότι έφτανε μέχρι το πάτωμα και σερνόταν καθώς περπατούσε. Έτσι όπως ήταν και μαυρισμένη, έμοιαζε με μικρή τσιγγάνα.

-Τι έγινε εδώ; Ρώτησε η μαμά τον μπαμπά όταν κατάφερε να μιλήσει.

Ήταν βέβαια φανερό τι είχε γίνει.

Προς στιγμήν η Ελίζα και η Ρόδη, βλέποντας το δυστυχισμένο ύφος του μπαμπά, ένιωσαν τύψεις που δεν τον είχαν διορθώσει όταν φόρεσε το φου-στάνι της μιας στην άλλη.

Αλλά ήταν τόσο μεγάλος ο πειρασμός. Να μπουν για μια μέρα στην κυριολεξία η μια στα ρούχα της άλλης… Και εκτός αυτού, ήταν πολύ ευχαριστημέ-νες η κάθε μία με το φουστάνι της. Η Ελίζα γενικώς ήθελε να φοράει τις φούστες της πιο ψηλά απ’ ό,τι ήταν το φυσιολογικό τους, γιατί νόμιζε ότι αυτό την έκανε να δείχνει μεγαλύτερη. Η Ρόδη, απ’ την άλλη, είχε πάντα την ανάγκη να κρύβεται μέσα στα ρού-χα. Σκεφτόταν ότι εάν φορούσε μια φούστα αρκετά μακριά, μπορεί κανείς να μην την πρόσεχε.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και τα γέλια που έκαναν με αυτά τα φουστάνια ποτέ δεν τα ξέχασαν. Αλλά πίσω από αυτή την γκάφα του μπαμπά βρισκό-ταν ένα θέμα πολύ βαθύ. Μέχρι μεγάλες πάλευαν γι’ αυτό η Ελίζα και η Ρόδη, να καταλάβει η κάθε μία τη διαφορετικότητά της και να την αποδεχτεί. Ήταν λογικό να βλέπει η μια την άλλη και να θέλει να της μοιάσει. Όμως ο Θεός επίτηδες μας έχει φτιάξει όλους διαφορετικούς. Επει-δή ο κάθε ένας μας είναι ικανός για κάτι, που ο άλλος δεν θα κατάφερνε ποτέ.

Δύο ίδια φουστάνια. Ίδια;


Πολλές φορές μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν η Ελίζα και η Ρόδη ζήλεψαν η μια την άλλη, ή και ευχήθηκαν να ήταν όπως η άλλη. Στην πραγματικότητα όμως, ο χαρακτή-ρας και οι ικανότητες της μιας ήταν τόσο αταίριαστα στην άλλη, όσο τα δυο φουστάνια που είχαν φορέσει τότε ανάπο-δα: φαινόταν ολοκάθαρα ότι δεν ταίριαζαν.

Μπορεί κάποιες φορές στη ζωή μας να λέμε «γιατί ο άλλος κι όχι εγώ;» ή «θα ήμουν πολύ πιο ευτυχισμένος αν είχα αυτό που έχει ο άλλος». Κι όμως, ο Θεός έχει φτιάξει με πολλή προσοχή και αγάπη το σχέδιό Του για τη ζωή καθενός μας. Συγκεκριμένα. Τόσο συγκεκριμένα, όσο ένα ρούχο που έχει ραφτεί ειδικά για μας και δεν θα ταίριαζε σε κανέναν άλλο.

«Επειδή, εγώ γνωρίζω τις βουλές που βουλεύομαι για σας, λέει ο Κύριος, βουλές ειρήνης, και όχι κακού, για να σας δώσω το προσδοκώμενο τέλος». Ιερεμίας 29:11


Ρ-Ε

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

Όλα τα τεύχη του περιοδικού ΠΝΕΥ-ΜΑΤΙΚΑ του 2009, δεμένα σε έναν πολύ όμορφο και περιποιημένο τόμο, για να τον έχετε στη βιβλιοθήκη σας, ώστε να ανατρέξετε σ’ αυτόν όποτε θέλε-τε ή χρειάζεστε. Περιλαμβάνει μεγάλη ποικιλία θεμά-των, όπως σοβαρές, βαθιές αναλύσεις σύγχρονων τάσεων και ρευμάτων, εσχατολογικά θέματα, ανάλυση της Αγίας Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες, χριστιανικό θέατρο, ποίηση.

Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φίλους, αδελφούς, συνεργάτες, παιδιά, εγγόνια.

ΔΩΡΕΑΝ

Ο ΤΟΜΟΣ

ΤΟΥ 2009


από το 1925

Mπορείς να Ν ικήσεις τους Φόβους σου!

Mπορεις να Ν ικήσεις τους Φόβους σου!


Ο φόβος

Τα πράγματα τελείως αλ-λάζουν από

τη στιγμή που ο άνθρωπος θα γνωρίσει

την αγάπη του Θεού και θα εμπιστευθεί απόλυτα σ’

Αυτόν. Τότε τα πάντα αναλαμ-

βάνει ο Θεός και ο άνθρω-

πος ελεύθερος μπορεί να ανα-

παύεται στη γεμάτη στοργή

αγκαλιά του Θεού.

Τρομερό είναι το δράμα του σύγχρονου αν-θρώπου. Αν και οι ανέσεις του πολιτισμού μας θα έπρεπε να έχουν απαλλάξει τη σκέψη του από ανησυχίες και φόβους, μπορούμε να πούμε, πως το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Η ζωή του είναι κατάμεστη από κάθε είδους φόβους, που δηλη-τηριάζουν τις μέρες του και τις νύχτες του, κάνο-ντάς τον δυστυχισμένο.

Είναι τρομερή η κατάσταση του ανθρώπου, που τον δέρ-νουν οι φόβοι. Φόβοι για την υγεία μας, και κάθε πονάκι μεταβάλλεται σε εφιάλτη. Φόβος για την πολιτική κατά-σταση και τις διεθνείς εξελίξεις. Φόβοι για τις σπουδές των παιδιών. Φόβοι από την εργασία για την προαγωγή. Φόβοι μη χάσουμε την κληρονομιά. Φόβοι… φόβοι… φόβοι…

Και ο άνθρωπος αυτός δέρνεται μέσα στους φόβους του, τα νεύρα του σπάνε και πολλές φορές τα καταπραϋντικά δεν φτάνουν και χρειάζεται ψυχίατρος. Γιατί κάθε μέρα να φαρμακωνόμαστε από τόσους φόβους; Ποιος φταίει;

Δεν μπορεί ο άνθρωπος να κάνει αλλιώς και καλά κάνει και φοβάται, εφόσον δεν έχει Θεό και μόνος του προσπα-θεί. Είναι η αμοιβή της απιστίας του.

Τα πράγματα τελείως αλλάζουν από τη στιγμή που ο άνθρωπος θα γνωρίσει την αγάπη του Θεού και θα εμπι-στευθεί απόλυτα σ’ Αυτόν. Τότε τα πάντα αναλαμβάνει ο Θεός και ο άνθρωπος ελεύθερος μπορεί να αναπαύε-ται στη γεμάτη στοργή αγκαλιά του Θεού. Τότε θα μπορεί να πει μαζί με τον Δαβίδ: «Εκ πάντων των φόβων μου με ηλευθέρωσε» (Ψαλμός λδ΄ 4).

Είναι μια τόσο θαυμαστή εμπειρία, που πρέπει να τη γνωρίσει κάθε μια ψυχή. Είναι τόσο απλό και τόσο εύκο-λο. Διαφορετικά, μέχρι να φύγουμε από τον κόσμο, θα μας μαστίζουν οι φόβοι και προπαντός ο φόβος του θα-νάτου και της κρίσης.


Στο κατάρτι

Ο κόσμος πα-ρέρχεται και μοιάζει τόσο πολύ με μια ασταθή θάλασ-σα. Η αβεβαιό-τητα μας καλύ-πτει από όλες τις μεριές. Από στιγμή σε στιγ-μή μπορεί να φύγουμε από τον κόσμο τού-το και να βρε-θούμε πρόσω-πο με πρόσω-πο με τον Ίδιο τον Θεό και δυστυχώς, δεν αφυπνιζόμαστε και αφήνουμε τον εαυτό μας εκτεθειμένο, σαν να είμαστε ξαπλωμένοι πάνω στην κορυφή του καταρτιού.

Για σκεφτείτε για λίγο την εικόνα. Φανταστείτε έναν άνθρωπο, που κοιμάται πάνω στην κορυφή του καταρτιού, και μάλιστα πλοίου της εποχής εκείνης, που σαν καρυδότσουφλο στεκόταν στον αφρό των κυμάτων. Τριγύρω λοιπόν η ανταρια-σμένη θάλασσα, που απειλεί να καταβροχθίσει ολόκληρο το πλοίο. Με δυσκολία μπορείς, καλά κρατημένος, να σταθείς στην κουβέρτα του πλοί-ου, και πάλι κινδυνεύεις. Και αυτός, ο κάποιος, που δεν αποκλείεται να είσαι και εσύ, κοιμάται πάνω στην κορφή του καταρτιού, που κλυδω-νίζεται περισσότερο από κάθε άλλο μέρος του πλοίου.

Δυστυχώς πολλοί είναι εκείνοι που βρίσκονται σε μια τόση ανόητη, μα και επικίνδυνη θέση. Ο κόσμος παρέρ-χεται και μοιάζει τόσο πολύ με μια ασταθή θάλασσα. Η αβεβαιότητα μας καλύπτει από όλες τις μεριές και οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται καθημερινά. Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να φύγουμε από τον κόσμο τούτο και να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ίδιο τον Θεό και δυστυχώς, ενώ το θέμα είναι τόσο σοβαρό, δεν αφυπνι-ζόμαστε και αφήνουμε τον εαυτό μας εκτεθειμένο, σαν να είμαστε ξαπλωμένοι πάνω στην κορυφή του καταρ-τιού.

Αυτός που ξάπλωσε και κοιμάται πάνω στην κορυφή του καταρτιού, ξαφνικά θα ξυπνήσει, όταν θα βρεθεί μέσα στο παγωμένο νερό. Μα τότε ίσως θα είναι αργά. Κάτι τέτοιο δεν το ευχόμαστε για κανέναν.

(Παροιμίες κγ’ 34)


Ανατολή και Δύση

Η αποστολή του ανθρώπου δεν εξαντλείται

με τη δημι-ουργία οικο-γένειας, ενός καλού ονόμα-

τος ή κάποιων προσφορών

για το αγαθό του συνόλου. Η ζωή στον κόσμο τούτο

αποβλέπει στο να γνωρίσουμε

τον Θεό και την αγάπη

Του, να μπού-με μέσα στο

σχέδιό Του για τη σωτηρία

μας.

Αλήθεια, τι είναι αυτή η ζωή μας; Ανοίγουμε κάποια μέρα τα μάτια μας στο φως, στον ήλιο, στις υποσχέσεις που μας περιβάλλουν, και από τότε χωρίς σταματημό ξεχυνόμαστε σε ένα σκλη-ρό αγώνα, πρώτα να μάθουμε να βαδίζουμε, να διαβάζουμε ύστερα, να λύνουμε αλγεβρικές εξι-σώσεις αργότερα, αγώνας για την οικογένεια, αγώνας για την επικράτηση και την όσο το δυνα-τόν πρόοδό μας σε υψηλότερο επίπεδο. Ποτέ δεν αφήνουμε τα όπλα του αγώνα μας, αν και πολλές φορές νιώθουμε τόσο κουρασμένοι και απογοη-τευμένοι. Και όταν άλλοι αναλαμβάνουν το έργο να μας μεταφέρουν στην τελευταία μας κατοικία, κανείς δεν μπορεί να πει πως ο αγώνας μας βρή-κε τη δίκαιη αμοιβή του. Μα γιατί;

Η αποστολή του ανθρώπου δεν εξαντλείται με τη δη-μιουργία οικογένειας, ενός καλού ονόματος ή κάποιων προσφορών για το αγαθό του συνόλου. Η ζωή στον κόσμο τούτο αποβλέπει στο να γνωρίσουμε τον Θεό και την αγά-πη Του, να μπούμε μέσα στο σχέδιό Του για τη σωτηρία μας και για τη δόξα μας κοντά Του και μέσα στο θέλημά Του.

Εάν αυτό δεν γίνει και σπαταλήσουμε τη ζωή μας ολό-κληρη μέσα στα μάταια του κόσμου τούτου, φυσικό είναι να νιώθουμε ανικανοποίητοι, πεινασμένοι και διψασμένοι και να αναρωτιόμαστε «γιατί ήρθαμε στον κόσμο αυτό;»

Δεν έχει σημασία σε ποια ηλικία βρισκόμαστε. Κάποτε θα φθάσουμε κι εμείς στη δύση. Δεν πρέπει να περιμένου-με να φθάσουμε εκεί. Από τώρα πρέπει να ενδιαφερθού-με να γνωρίσουμε τον Θεό και την αγάπη Του.


Παγιδευμένοι στην αμαρτία μας

«Η ψυχή ημών ελυτρώ-θη ως πτη-νόν από της παγίδος των θηρευτών· η παγίς συνετρί-βη, και ημείς ελυτρώθημεν.»

(Ψαλμός ρκδ’ 7)

Όταν ήμαστε μικρά παιδιά, συνηθίζαμε να βά-ζουμε μικρές παγίδες, ιδίως όταν ήταν χειμώνας και τα χιόνα σκεπάζανε τη γύρω φύση, για να πιάσουμε μικρά και αδύνατα πουλάκια, τα οποία ζητούσαν λίγα ψιχουλάκια στις αυλές των σπιτιών μας, για να χορτάσουν την πείνα τους και να μην πεθάνουν μέσα στην παγωνιά.

Τα καημένα, κάτω από το βάρος της πιεστικής ανάγκης, δεν μπορούσαν να προσέξουν το απλό, μα και με τόση πο-νηριά στημένο μηχάνημα, που σκοπό είχε να εκμεταλλευτεί την πείνα τους και να τους στερήσει πρώτα την ελευθερία τους και ύστερα και αυτήν την ίδια τη ζωή τους. Εμείς τότε, παιδιά χωρίς συναίσθηση, παρακολουθούσαμε το μεγάλο δράμα του μικρού πουλιού, που ξαφνικά διαπίστωνε πως είχε στερηθεί για πάντα την ελευθερία του και ήταν στο έλεος κάποιου παιδιού. Κι εμείς πολλές φορές λυγίζαμε, σαν ακούγαμε τη μικρή καρδούλα τους να χτυπάει τόσο ταραγ-μένα, και τα αφήναμε πάλι να πετάξουν, αφού τα περνού-σαμε από μια τόσο τραγική εμπειρία.

Δεν είναι και πολύ διαφορετική η τύχη και η μοίρα του ανθρώπου, από αυτήν του παγιδευμένου, όπως τουλάχιστον τη βλέπει ο Δαβίδ. Δυστυχώς κι εμείς πέσαμε σε μια τόσο μεγάλη παγίδα, στημένη από ένα μεγάλο τεχνίτη του κακού, μια παγίδα που, αν μέναμε, θα ήμασταν χαμένοι για πάντα. Ήταν η παγίδα της αμαρτίας. Πιστέψαμε στο δόλωμα, που τόσο επιπόλαια και ανόητα οι περισσότεροι το καταπίνουν, ότι ο Θεός δεν μας αγαπά, ότι η ζωή κοντά στον Θεό είναι σκλαβιά και στέρηση των αγαθών και πως μονάχα μακριά Του θα μπορούσαμε να ζήσουμε και να απολαύσουμε. Δεν ξέραμε πως όλα αυτά τα ψέματα, δεν ήταν παρά μια καλο-στημένη παγίδα, για να καταντήσουμε κάποια μέρα δούλοι της αμαρτίας και των παθών, αιχμάλωτοι του εχθρού των ψυχών μας και χαμένοι για πάντα στο σκοτάδι και στην απώλεια, αφού τότε δεν θα μπορούσαμε να αξιωθούμε να δούμε του Θεού το Πρόσωπο.


Επανάληψη

Όποιος πιστεύει πως οι καιροί μας είναι μοναδι-κοί και η ιστορία των ημερών μας πρωτόγνωρη, κάνει μεγάλο λάθος. Χιλιάδες οι αποδείξεις, πως και οι άν-θρωποι και οι ανάγκες τους είναι ίδιες και απαράλ-λακτες όπως και τότε, μα και η ιστορία επαναλαμβά-νει το γνωστό, χιλιομελετημένο της περιεχόμενο.

Αντιγράφω μια είδηση σε πρόσφατη εφημερίδα και θα καταλάβετε «…βέρες, βραχιόλια, στολίδια γάμων, χρυσά δό-ντια, ακόμα και χρυσά νομίσματα, ενθύμια και παράσημα, όλα προσφέρονται από τους πολίτες του Ιράκ για τον αγώνα τους στον μακροχρόνιο πόλεμο της χώρας τους». Και δεν εί-ναι η πρώτη φορά. Στη Γαλλία έγινε κάτι ανάλογο στα 1915 με το όνομα «εκστρατεία χρυσού» και στην Ιταλία το 1935 επί Μουσολίνι.

Όμως η ιστορία αυτή έχει κι άλλο πιστό αντίγραφο. Στις σε-λίδες της Βίβλου μαθαίνουμε πως κάποτε ο λαός του Θεού πρόσφερε εθελοντικά τα χρυσαφικά του και τα πολύτιμα στολίδια του για να τα λιώσουν, να τα φτιάξουν θεό και να τον λατρέψουν (Έξοδος λβ’ 2-4). Η ίδια ιστορία. Τότε με τα χρυσοκέρατα μοσχάρια, σήμερα με τους πυραύλους Κρουζ και Πέρσινγκ και τα υπερηχητικά αεριωθούμενα. Καμιά δι-αφορά. Και τούτο γιατί η ανάγκη του ανθρώπου δεν άλλα-ξε, ούτε η αμαρτία του έπαυσε να υπάρχει. Και καταφεύγει στα ίδια, τα γνωστά συστήματα για να ξεδιψάσει, να νιώσει ασφάλεια, να βρει ειρήνη.

Όμως η ιστορία δεν σταματάει εδώ. Θα υπάρξει κι άλλο ένα πρόσωπο, που θα ζητήσει ό,τι πολύτιμο έχει ο άνθρωπος να του προσφέρει. Όχι μόνο χρυσαφικά κι ασήμια, αλλά την ίδια του τη λατρεία και την ψυχή. Ο αντίχριστος θα απαιτήσει, και θα κερδίσει σε κάποια σημεία, την αναγνώριση όλου του κό-σμου. Θα κλέψει τις καρδιές των δυστυχισμένων που θα τον πιστέψουν και θα τον αγκαλιάσουν.

Από τότε που έμεινε μόνος ο άνθρωπος, για-τί δεν πλάστηκε για να ’ναι μό-νος αλλά έτσι

θέλησε, ψάχνει, αναζητάει αυτό που έχασε, να αναπληρώσει.

Τόσων χρόνων αγώνες και

θυσίες έχουν αποδείξει και

στον πιο κακό-πιστο ερευνητή πως ικανοποί-

ηση δεν μπορεί να υπάρξει,

παρά μόνο με την επιστροφή.

Επιστροφή στον Θεό, στην αγά-

πη Του. Επι-στροφή στην ταπείνωση,

επιστροφή στο θέλημά Του.


Από τότε που έμεινε μόνος ο άνθρωπος, γιατί δεν πλάστη-κε για να ’ναι μόνος αλλά έτσι θέλησε, ψάχνει, αναζητάει αυτό που έχασε, να αναπληρώσει. Τόσων χρόνων αγώνες και θυσίες έχουν αποδείξει και στον πιο κακόπιστο ερευνητή πως ικανοποίηση δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μόνο με την επιστροφή. Επιστροφή στον Θεό, στην αγάπη Του. Επιστρο-φή στην ταπείνωση, επιστροφή στο θέλημά Του. Θα δούμε πολύ σκληρές μέρες ακόμα. Γιατί οι άνθρωποι διάλεξαν τη λογική τους και τον εγωισμό τους για οδηγό και θα θερίσουν. Και επειδή η ιστορία είναι κρίκοι γεγονότων και το ένα οδηγεί στο επόμενο, εύκολα καταλαβαίνουμε πως η ημέρα του Κυ-ρίου πλησιάζει. Αυτό δημιουργεί θλίψη σε όσους γνωρίζουν και δεν σοβαρεύονται. Δημιουργεί όμως ανείπωτη χαρά στα γνήσια παιδιά του ουράνιου Πατέρα. Τις δυο αυτές μερίδες δεν τις έφτιαξε ο Θεός, αλλά οι άνθρωποι με τη στάση τους απέναντι στην αγάπη Του.

Η ιστορία, τα γεγονότα, τα καθημερινά δράματα οδηγούν, φωνάζουν πως το τέλος πλησιάζει. Σε ποια μερίδα είσαι φίλε; Εσύ μόνος σου το ξέρεις.

Επανάληψη

Όλα τα τεύχη του περιοδικού ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ του 2009, δε-μένα σε έναν πολύ όμορφο και περιποιημένο τόμο, με μεγάλη ποικιλία θεμάτων, όπως ανάλυ-ση της Αγίας Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες.

Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φίλους, αδελφούς, συνεργάτες, παιδιά, εγγόνια.

από το 1925

Μπορείτε να μας παραγγείλετε όσα αντίτυπα θέλετε, να σας τα στείλουμε ταχυδρομικώς ΔΩΡΕΑΝ

ΔΩΡΕΑΝΟ ΤΟΜΟΣ ΤΟΥ 2009


Η ψυχή

Τα προβλήματα της αμαρτίας,

του πόνου, του θανάτου διαρ-

κώς μας αγκα-λιάζουν. Πριν μερικά χρόνια

ο κόσμος πί-στευε πως η επιστήμη θα

έδινε απάντηση και λύση σε

όλα τα προβλή-ματα της ζωής. Σήμερα αυτή η

αντίληψη παρα-χώρησε τη θέση

της σε μιαν άλλη, γεμάτη απελπισία. Η ανθρωπότητα

προχωρεί από τη μια κρίση

στην άλλη και οι επιστήμονες

ομολογούν, πως δεν έχουν τον τρόπο να αντιδράσουν.

Η ανθρωπότητα σήμερα καυχάται για τις θαυ-μαστές της επιτεύξεις, στη γη, στο φεγγάρι, στο διάστημα. Αλλά καμιά από αυτές τις επιτεύξεις δεν χάρισε την ειρήνη στον κόσμο. Ακόμη και στις στιγμές των μεγάλων εξάρσεων για τις κατακτή-σεις μας αυτές, πάντοτε θυμόμαστε πως ο άνθρω-πος είναι αθεράπευτα δέσμιος προβλημάτων.

Τα προβλήματα της αμαρτίας, του πόνου, του θανάτου διαρκώς μας αγκαλιάζουν. Πριν μερικά χρόνια ο κόσμος πίστευε πως η επιστήμη θα έδινε απάντηση και λύση σε όλα τα προβλήματα της ζωής. Σήμερα αυτή η αντίληψη παραχώρησε τη θέση της σε μιαν άλλη, γεμάτη απελπισία. Η ανθρωπότητα προχωρεί από τη μια κρίση στην άλλη και οι επιστήμονες ομολογούν, πως δεν έχουν τον τρόπο να αντιδράσουν. Το ανθρώπινο μυαλό τώρα δουλεύει καλύ-τερα και βοηθείται από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Ο άνθρωπος δεν άλλαξε, μα ούτε και τα βασικά προβλή-ματά του. Δεν έχει βρει κάτι, που θα ξεριζώσει τις φυλε-τικές προκαταλήψεις από τις καρδιές, το μίσος, τα πάθη, τα δράματα.

Ο άνθρωπος έχει ένα σώμα, που μπορεί η επιστήμη να το διαθρέψει. Έχει ακόμη έναν εγκέφαλο, που μπορεί η επιστήμη να τον μορφώσει. Μα έχει ακόμη και μια ψυχή, που λαχταράει τον Θεό, και, αν δεν αντιμετωπίσουμε και αυτή την ανάγκη, ο άνθρωπος κινδυνεύει να αφανιστεί. Μεγάλος αριθμός επιστημόνων έχει συνειδητοποιήσει σή-μερα την αντίληψη, πως τα προβλήματα της ανθρωπότη-τας δεν θα μπορέσουν να λυθούν με μαθηματικές εξισώ-σεις ή με μηχανικούς τρόπους. Η λύση όλων αυτών των προβλημάτων βρίσκεται στη χριστιανική πίστη και αυτή αποτελεί το μόνο καταφύγιο ύστερα από το τεχνολογικό αδιέξοδο, στο οποίο περιπέσαμε. Ο Β. Μπράουν είπε πως «μόνο όταν ο Θεός κατοικήσει στις καρδιές των ανθρώ-πων, θα μπορέσει η ανθρωπότητα να αποφύγει την απει-λή της διαστημικής εποχής μας».

05 Pn Sept-Okt 10

Documents

Transcript of 05 Pn Sept-Okt 10