04 Pn Ioul-Aug 10

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

Ιούλιος - Αύγουστος 2010 1

Σ’ αυτό το τεύχος...- Ο Κύριος μάς το δίνει πολύ καθαρά μέσα στον άγιο Λόγο Του. Δεν ζητάει από εμάς πολλά,

δύσκολα, ξεχωριστά να κάνουμε. Τα θέλει όλα! Πολύ παραπάνω από την ευσέβεια, που την έχουν και άλλοι ίσως γύρω μας, και τη στοιχειώδη ηθική ζωή, που σε μερικούς υπάρχει γιατί έτσι έμαθαν από μικροί, και κάποια πίστη και κάποια δράση. «Ας μιλήσουμε για το παραπά-νω» των γραμματέων και Φαρισαίων. (Σελίδα 2)

- Ο Θεός προσφέρει ζωή, αλλά και ζητάει από εμάς άγια ζωή, τη ζωή του Ιησού Χριστού επά-νω μας βιωμένη, αναγνωρίσιμη. Αυτό σημαίνει ξερίζωμα και κατάργηση του παλιού ανθρώπου και χτίσιμο του νέου, του πνευματικού, του άγιου, που έχει αιώνια ζωή. Ο Θεός μάς προσφέρει τον Ιησού Χριστό, αλλά και μας ζητά να γίνει αναγνωρίσιμος ο Ιησούς στη ζωή μας, στην πορεία μας, πάνω μας. «Τέλειοι και Ολόκληροι», αυτό το ευαγγέλιο χάνεται. (Σελίδα 7)

- Το ότι ταπεινώθηκα σε μια κατάσταση δεν με κάνει ταπεινό. Αντίθετα, αποτελεί ευκαιρία να δω πόσο υπολείπομαι στην ταπεινοφροσύνη. Η αληθινά ταπεινή καρδιά δεν σκέφτεται την εικόνα της προς τα έξω και τον εαυτό της. Η αληθινή μετάνοια εμπεριέχει και την απόφαση να σηκωθώ, να εξομολογηθώ το λάθος μου και να παραδοθώ εκ νέου με πίστη και εμπιστοσύνη στα χέρια του Κυρίου μου. «Ταπεινωμένη ή Ταπεινή;» πρέπει πολύ να προσέξουμε τη διαφο-ρά. (Σελίδα 14)

- «Οδηγίες εγκατάστασης του προγράμματος Αγάπη». Μία πρωτότυπη τεχνική υποστήριξη για να εγκατασταθεί η αγάπη στην καρδιά μας. Επηρεασμένη από τη σύγχρονη τεχνολογία:Π.:O φάκελος «Η Καρδιά μου» αρχίζει να γεμίζει με νέα αρχεία, τα «γαλήνη», «πληρότητα», «ειρή-νη» αντιγράφουν μόνα τους τα αρχεία στο φάκελο «Η Καρδιά μου». Είναι φυσιολογικό αυτό;T. Y.: Ναι. Αυτό δείχνει ότι το πρόγραμμα «Αγάπη» έχει εγκατασταθεί και ήδη τρέχει. (Σελίδα 16)

- Μεγάλες αλήθειες, δυστυχώς, μένουν καλυμμένες, πνιγμένες, αλλοιωμένες, μέσα σ’ ένα σύ-νολο τόσο πολύ λανθασμένο. Οι πιο πολλοί πηγαίνουν στον Χριστό για να μην έχουν προβλή-ματα, για να έχουν ένα συμπαραστάτη δυναμικό, τον Θεό. Να μην έχουν να αντιμετωπίσουν μόνοι τους δυσκολίες και αντιξοότητες. Δηλαδή πηγαίνουν στον Θεό για τον εαυτό τους. Ο απ. Παύλος διάλεξε άλλο στόχο, «Γίνομαι σπονδή», δηλαδή ξοδεύομαι. (Σελίδα 20)

- Ο Κύριος μας έχει προικίσει με καρδιά που επιλέγει, αποφασίζει και προχωράει δυναμικά στην υλοποίηση των αποφάσεων αυτών, αλλά εμείς οι άνθρωποι την χρησιμοποιούμε λάθος. Μπορεί η μέρα μας να είναι γεμάτη πειρασμούς και διλήμματα, όπως μπορεί να συμβεί «Δουλεύοντας με τους λύκους». Επηρεάζονται οι επιλογές μας, οι αποφάσεις μας και πώς; (Σελίδα 27)

- Το «Δείπνο του Κυρίου» ανήκει στην κατηγορία των θεμάτων, που με τον καιρό έχουν συσ-σωρευτεί γύρω τους παραπληροφόρηση, λάθος γνώμες ή αντιλήψεις. Είναι μετά και η δύναμη που λέγεται συνήθεια. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε πολλές φορές συμμετέχουμε με καρδιά που δεν είναι έτοιμη, καθαρισμένη, γεμάτη από ευγνωμοσύνη και αναγνώριση μπροστά στον Κύριο. Τι ισχύει και τι όχι γύρω από αυτό το σοβαρό θέμα; (Σελίδα 32)

- Πήρε με ευλάβεια σχεδόν το μικρό μπογαλάκι στα χέρια της και το κοίταξε με προσοχή. Το δέρμα του ήταν τόσο διάφανο, οι μπουνίτσες του τόσο μικροσκοπικές κι έβγαζε αυτούς τους μωρουδίστικους ήχους…. Η Ελίζα είχε καταγοητευτεί. Δεν πρόσεξε ότι σιγά-σιγά το μωρό γλιστρούσε από την αγκαλιά της. Ένα μωράκι, αλλά και κάθε τι όταν είναι «Σε λάθος χέρια», διατρέχει πολύ μεγάλο κίνδυνο. (Σελίδα 42)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ2

ΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

«Επειδή σας λέγω, ότι, εάν δεν περισσεύση η δικαιοσύ-νη σας πλειότερον της των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών.»

(Ματθαίος ε΄20)

Ένα ερώτημα, που ίσως όλοι μας κάποτε το συ-ναντήσαμε: Ο Ιησούς Χριστός είναι εύκολη ή δύσκο-λη υπόθεση; Μπορεί να πάει ο καθένας στον Ιησού Χριστό και να πάρει τη σωτηρία Του; Μπορούν όλοι να φτάσουν στη Βασιλεία Του, να αποκτήσουν αιώ-νια ζωή και δόξα Ουρανού; Θα μπορούσαμε να απα-ντήσουμε κάπως γενικά και θεωρητικά ίσως. Ναι, ο Χριστός προσφέρεται σε όλους τους αμαρτωλούς ανθρώπους χωρίς διάκριση και περιορισμούς.

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ας μιλήσουμε για το παραπάνω!



Μεγάλη υπόθεση, μεγάλο κεφάλαιο, μεγάλο και αποτε-λεσματικό όπλο στα χέρια του εχθρού μας του σατανά, το κλειστό Ευαγγέλιο. Να μη διαβάζουμε, να μη φωτιστούμε, να μην ανοίξουν τα μάτια του ανθρώπου, να μην προβλημα-τιστεί για την κατάστασή του. Να χάσει την ψυχή του αιώνια μακριά από την αλήθεια και το φως του Θεού.

Πριν πάμε όμως στον Λόγο του Θεού, ας δούμε ένα παράδειγμα από την καθημερινή ζωή μας. Υπάρ-χουν στοιχεία οικεία σε μας, που θα μας βοηθήσουν. Μπορούν όλοι να σπουδάσουν στο Πανεπιστήμιο; Και βέβαια όλοι μπορούν, είναι μια απλή απάντηση. Η πραγματικότητα όμως, που βιώνουμε όλοι, διαφέ-ρει. Για να μπεις στο Πανεπιστήμιο πρέπει όχι μόνο να διαβάσεις, όχι μόνο να διαβάσεις πολύ, όχι μόνο να γράψεις καλά, αλλά να γράψεις και καλύτερα από τους άλλους, πολύ καλύτερα.

Ο στόχος είναι ένας, για όλους τους ανθρώπους, η Βασιλεία του Θεού, η Βασιλεία των Ουρανών. Γι’ αυτό πέθανε ο Ιησούς Χριστός στο Σταυρό του Γολγοθά, γι’ αυτό αναστήθηκε, γι’ αυτό μας προσφέρει σωτηρία δωρεάν και κατά χάριν. Έξω από τη Βασιλεία Του εί-ναι η αιώνια καταδίκη, ο αιώνιος θάνατος. Ο Ιησούς Χριστός μάς μίλησε για το κεφαλαιώδες αυτό θέμα αναλυτικά και σε βάθος. Να γιατί είπαμε πιο πάνω ότι «...χαρά μεγάλη γίνεται στον κόσμο του Σατανά για κάθε μέρα που ο Λόγος του Θεού μένει κλειστός και οι άνθρωποι συνεχίζουν τους δρόμους τους στο σκοτά-δι...», (Απόσπασμα από το ευαγγέλιο του Σατανά, που κυκλοφορεί ευρέως ανάμεσά μας). Να μην καταλά-βει ο άνθρωπος την πραγματική του κατάσταση, την ανάγκη του, τη φύση της αγάπης του Θεού και της προσφοράς Του.

Σαν άνθρωποι βιαστικοί, επιφανειακοί και επιπόλαιοι, που είμαστε πολλές φορές, αν προσθέσει κανείς και το πόσο κου-ρασμένοι και φορτωμένοι είμαστε στις δύσκολες μέρες που βιώνουμε και το πόσο λίγο πρόθυμοι είμαστε να καταβάλου-με το κόστος της γνήσιας ζωής του Ιησού Χριστού, είμαστε έτοιμοι να περιγράψουμε τη ζωή της πίστης και της αγά-πης μας στο Πρόσωπο του Κυρίου με ένα απλό σκαρίφημα των δύο ή τριών το πολύ γραμμών: πηγαίνω στην εκκλησία, προσέχω τα μάτια μου , το στόμα μου, όσο γίνεται βέβαια, βάζω το χέρι στην τσέπη και βοηθάω, δε λέω ψέματα, δια-

Μεγάλη υπόθε-ση, μεγάλο κεφά-λαιο, μεγάλο και αποτελεσματικό όπλο στα χέρια του εχθρού μας του σατανά, το κλειστό Ευαγγέ-λιο. Να μη διαβά-ζουμε, να μη φω-τιστούμε, να μην ανοίξουν τα μάτια του ανθρώπου, να μην προβληματι-στεί για την κατά-στασή του. Να χά-σει την ψυχή του αιώνια μακριά από την αλήθεια και το φως του Θεού.


Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ...

βάζω την Αγία μου Γραφή όσο μπορώ... Κάπως έτσι μπορούμε να περιγράψουμε εύκολα και απλά τη ζωή του Χριστού, όπως τη βιώνουμε, και μάλιστα τη βαθ-μολογούμε και με καλό έως ικανοποιητικό βαθμό..., αν όχι άριστα.

Εδώ ακριβώς είναι που έρχεται το Άγιο Πνεύμα του Κυρίου να μας ταρακουνήσει, γιατί ο κίνδυνος και η απειλή για μια τέτοια ζωή είναι μεγάλος. «Εάν δεν περισσεύση η δικαιοσύνη σας πλειότερον της των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών». Πολύ λίγο έχουμε κατα-λάβει την αξία του πόνου της αγάπης του Θεού για εμάς. Πολύ λίγο έχουμε ίσως καταλάβει τι σημαίνει το άγιο αίμα που κύλησε στο Γολγοθά από αγάπη για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Πολύ λίγο έχουμε καταλάβει τις απαιτήσεις του άγιου και δίκαιου Θεού της αγάπης από το λυτρωμένο παιδί Του. Απόδειξη το ...σκαρίφη-μα που λέγαμε πριν, τα δύο τρία πραγματάκια, που μ’ αυτά καθησυχάζουμε τη συνείδησή μας και βολευό-μαστε.

Ο Κύριος μάς το δίνει πολύ καθαρά μέσα στον άγιο Λόγο Του. Δεν ζητάει από εμάς πολλά, δύσκολα, ξεχωριστά έργα να κάνουμε. Τα θέλει όλα! Πολύ παραπάνω από την ευσέ-βεια, που την έχουν και άλλοι ίσως γύρω μας, και τη στοιχει-ώδη ηθική ζωή, που σε μερικούς υπάρχει γιατί έτσι έμαθαν από μικροί, και κάποια πίστη και κάποια δράση. Δεν Του λένε τίποτα όλα αυτά του Κυρίου, αν σταματήσουμε εκεί.

Με βοηθάει πολύ στην πνευματική μου ζωή και υπηρεσία να φτιάχνω διαλόγους για την ώρα που θα σταθούμε όλοι μπροστά στο βήμα του Κυρίου. Μπορεί και να μην ισχύ-ουν, έχουν όμως αλήθεια και γνησιότητα προθέσεων του-λάχιστον. Για να σκεφτούμε την ώρα που περιγράφουμε τα καλύτερα και τα πιο δυνατά της ζωής μας στον Κύριο, τα πιο «εντυπωσιακά» που θα ’χουμε διαλέξει, να γυρίσει και να μας πει, «..μα όλα αυτά που μου λες τόση ώρα τα κάνουν και οι γραμματείς και Φαρισαίοι. Τι παραπάνω έκανες εσύ για Μένα; Πού φαίνεται στη ζωή σου ότι Με έβαλες πρώτον και πάνω από όλους και όλα; Μίλησέ Μου για το παραπά-νω της δικαιοσύνης σου, το πλεόνασμα της αγάπης σου, το περίσσευμα της πίστης σου, της υπηρεσίας, της θυσίας, του

Όταν ο Κύριος μας λέει «κόψε το χέρι σου ή βγάλε το μάτι σου» που σε σκανδαλίζει, εν-νοεί να στερηθείς, να αποχωριστείς, να χάσεις, να σου κοστίσει, να πονέ-σεις, να θυσιάσεις από αγάπη και πί-στη για Εκείνον. Μήπως όλα όσα εκδηλώνει μέχρι τώρα η ζωή μας είναι επιπέδου γραμματέων και Φαρισαίων;


...ΤΟΥ ΘΕΟΥ

κόστους που κατέβαλες από αγάπη για Μένα…». Είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε; Έχουμε τι να πούμε; Υπάρχουν στη ζωή μας παραδείγματα, έργα, που φανερώνουν και πείθουν για αυτήν την παραπάνω αγάπη και πίστη μας στο Πρόσωπό Του;

Αν διαβάσετε λίγα εδάφια πιο κάτω, στο ίδιο κεφάλαιο του Ματθαίου (ε’) θα συναντήσετε το «φιλιώθητι» και «ειρήνευ-σον» με τον αντίδικό σου και τον εχθρό σου χωρίς να εξετά-σεις ποιος έχει δίκιο, ποιος φταίει, ποιος ξεκίνησε πρώτος… Λίγο παρακάτω λέει ο Κύριος «βγάλε το μάτι που σε σκαν-δαλίζει και κόψε το χέρι που σε πειράζει και καλύτερα να το χάσεις…». Ας σκεφτούμε να μας ρωτήσει ο Κύριος, «πότε έβγαλες το μάτι σου για Μένα; Πότε απέρριψες, μίσησες, καταδίκασες, αποχωρίστηκες κάτι δικό σου που αγαπούσες για χάρη Μου, επειδή σε οδηγούσε σε αμαρτία ή σε κρατού-σε στην αμαρτία;» Έχουμε να Του πούμε κάποια τέτοια περι-στατικά ο καθένας μας, που να αποδεικνύουν πόσο μεγάλη ήταν η αγάπη μας και η πίστη μας στο Πρόσωπό Του; Πόσο ψηλά Τον είχαμε στην καρδιά μας και στη ζωή μας;

Όταν λέει «κόψε το χέρι σου ή βγάλε το μάτι σου» που σε σκανδαλίζει, εννοεί να στερηθείς, να αποχωριστείς, να χά-σεις, να σου κοστίσει, να πονέσεις, να θυσιάσεις από αγάπη και πίστη για Εκείνον. Μήπως όλα όσα εκδηλώνει μέχρι τώρα η ζωή μας είναι επιπέδου γραμματέων και Φαρισαίων; Στον Ουρανό της Βασιλείας Του γραμματείς και Φαρισαίοι είναι βέβαιο ότι δεν μπαίνουν. Ούτε οι ισοβαθμίσαντες μπαίνουν.



Εμάς γιατί να μας βάλει ο Κύριος στη Βασιλεία Του, γιατί να μας χαρίσει την κληρονομιά Του; Το αξίζει η ζωή μας, ζήσα-με άξια και ανάλογα;

Με πλησίασε κάποιος, όταν άκουσε αυτές τις σκέψεις, να μου θυμίσει το εδάφιο της Αγίας Γραφής, «λινάριον καπνίζον δεν θα το σβήσει» (Ματθαίος ιβ΄20), εννοώντας ότι μάλλον βαραίνουμε τα πράγματα και κάνουμε δύσκολο το δρόμο του Κυρίου με τέτοιες σκέψεις. Λυπάμαι, αλλά πρέπει να το πω, ότι δεν είναι σωστή αυτή η προσέγγιση. Ναι, δεν θα προσπεράσει ο Κύριος το λινάρι που είναι έτοιμο να σβήσει, αλλά θα το φροντίσει, θα το περιποιηθεί, θα του χαρίσει ζωή και δύναμη να προχωρήσει, αλλά γιατί; Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο, που δυστυχώς πολλοί κάνουν λάθος.

Ο Κύριος θα το κάνει για να ζωηρέψει η φλόγα.., να ζω-ντανέψει, να φουντώσει, να ζήσει ο πιστός αυτήν την όμορ-φη και πλούσια ζωή της αγάπης και πίστης στον Κύριό του και Θεό του. Για να ζήσει μια ζωή που η δικαιοσύνη της, η άγια πορεία, η υπακοή θα περισσεύει «της των γραμματέων και Φαρισαίων». Μόνο από αυτόν τον δρόμο θα καταλήξει στην αιώνια δόξα του Ουρανού το «λινάριον το καπνίζον», το καλάμι που τσάκισε από το βάρος της αμαρτίας, ο άσωτος γιος που γύρισε στο σπίτι του Πατέρα, ο συγχωρημένος τε-λώνης, η γιατρεμένη αιμορροούσα.

Έτσι όρισε ο Θεός να λειτουργεί η Βασιλεία Του και είναι συμφέρον μας να το προσέξουμε και να το σεβαστούμε!

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ Μεγάλη ποικιλία από καλογραμμένες

ΚΑΣΕΤΕΣ ΗΧΟΥδιάρκειας μίας ώρας με ομιλίες από την Αγία Γραφή

να τις ακούτε - να τις χαρίσετεΓράψτε μας πόσες θέλετε να σας τις στείλουμε ταχυδρομικώς

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»Ταχ. Θυρίς 50438, ΤΚ 141 10 Ν. Ηράκλειο - HELLAS


ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ

1. Γιατί ο Χριστός;

Ένα ερώτημα πολύ βασικό. Ίσως φαντάζει απλοϊκό και ξεπερασμένο σε πολλούς, όμως είναι σοβαρό. Γιατί πάμε στον Χριστό, γιατί πήγαμε εμείς στον Χριστό, και γιατί μένουμε – όσοι μένουμε – στον Χριστό; Και η γειτόνισσα που της μιλάμε και θέλουμε να έρθει στον Χριστό, γιατί το θέλουμε;

Ας μη νομίσουμε πως είναι εύκολη η απάντηση. Αν ανοί-ξουμε το Λόγο του Θεού και τον αφήσουμε να μας φωτίσει, θα μας αποκαλύψει την πραγματικότητα και ίσως συλλά-βουμε τον εαυτό μας μακριά από την αλήθεια.

Ολόκληροι» «Τέλειοικαι

Επιστολή Ιακώβου α΄4


ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ...

Αν ρωτήσουμε ένα παιδάκι γιατί πάει σχολείο, θα πάρουμε μια ποικιλία απαντήσεων. «…Πηγαίνω γιατί με στέλνει η μαμά μου…». Ή «… πηγαίνω για-τί στο σχολείο έχει παιχνίδια». Όλοι όμως ξέρουμε πως ο στόχος δεν είναι τα παιχνίδια, αλλά κάτι βα-θύτερο, που θα το ανακαλύψει αργότερα το παιδί και θα το εκτιμήσει γνήσια. Προχωρώντας το παιδί, ο νέος, αναγνωρίζει ότι το σχολείο είναι συνδεδε-μένο με πολύ σοβαρά πράγματα, όπως το επάγ-γελμα, η καριέρα, η οικογένεια, και το αποδέχεται πιο σοβαρά και υπεύθυνα. Όμως από την αρχή δεν μπορούσε να το αντιληφθεί, για να το ζητήσει.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην πνευματική ζωή του μετανοημένου ανθρώπου. Ξεκινήσαμε όλοι σαν «κουρασμένοι και φορτωμένοι». Και πή-γαμε στον Κύριο να μας αναπαύσει. Όμως ούτε το πώς λειτουργεί η σωτηρία Του γνωρίζαμε, ούτε, πολύ περισσότερο, το πώς φτάνει στην ανάπαυση και στη χαρά η ψυχή του αμαρτωλού ανθρώπου. Οπωσδήποτε κανένας δεν πήγε στον Κύριο για να Του ζητήσει να τον αγιάσει, να μορφωθεί μέσα του ο Χριστός. Τουλάχιστον στην αρχή.

Δεν μπορεί να τα συλλάβει αυτά ο φορτωμένος από την αμαρτία αμαρτωλός. Πηγαίνει στον Χριστό γιατί έχει ένα βά-ρος, γιατί ζει μέσα στο σκοτάδι, στο θάνατο, γιατί «χάνεται», όπως αναφώνησε ο άσωτος γιος! (Λουκάς ιε’ 17)

Σιγά – σιγά όμως ανακαλύπτει η ψυχή που φωτίζεται διά της πίστεως, ότι ο Ιησούς Χριστός δεν προσφέρει μονάχα συγχώρηση και τακτοποίηση του χρέους μας απέναντι στον Θεό. Ούτε ένα αυτοκόλλητο τίτλο, «συγχωρημένος», για τον καθένα. Ο Λόγος του Θεού μιλάει με πολύ σοβαρά και βα-θιά νοήματα για το γεγονός της λύτρωσης μιας ψυχής. «Με-τέβημεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Α’ Ιωάννου γ’ 14). Ανακαλύπτει ότι είχε θάνατο μέσα της, θάνατο γύρω της, και στο θάνατο πορευόταν. Και βλέπει ακόμα ότι αυτό που χαρίζει ο Κύριος είναι η ζωή, το φως, η αλήθεια, η αιώνια πραγματικότητα.

Εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε κάτι πολύ σημαντικό. Ο Θεός χαρίζει νέα ζωή, αλλά και ζητάει νέα ζωή από εμάς. Άλλο τα λόγια, οι αποφάσεις, οι υποσχέσεις. Προσφέρει ζωή, αλλά και ζητάει από εμάς άγια ζωή, τη ζωή του Ιησού Χρι-

Ξεκινήσαμε όλοι σαν «κουρασμένοι και φορτωμένοι». Και πήγαμε στον Κύριο να μας αναπαύσει. Όμως ούτε το πώς λειτουργεί η σωτηρία Του γνωρίζαμε, ούτε, πολύ περισσότερο, το πώς φτάνει στην ανά-παυση και στη χαρά η ψυχή του αμαρτωλού ανθρώπου. Οπωσ-δήποτε κανένας δεν πήγε στον Κύριο για να Του ζητήσει να τον αγιάσει, να μορφωθεί μέσα του ο Χριστός. Τουλάχιστον στην αρχή...


...ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ

στού επάνω μας βιωμένη, αναγνωρίσιμη. Ζητάει από εμάς να γίνουμε νέοι άνθρωποι. Αυτό σημαίνει ξερίζωμα και κα-τάργηση του παλιού ανθρώπου και χτίσιμο του νέου, του πνευματικού, του άγιου, που έχει αιώνια ζωή. Ο Θεός μάς προσφέρει τον Ιησού Χριστό, αλλά και μας ζητά να γίνει ανα-γνωρίσιμος ο Ιησούς στη ζωή μας, στην πορεία μας, πάνω μας.

2.Μέτοχοι του Θεού!

Μέτοχος είναι αυτός που έχει κάτι δικό του, συμμετέ-χει, του ανήκει. Μέτοχος του Θεού (Εβραίους ιβ’ 10) είναι αυτός που ο Θεός του ανή-κει, του δόθηκε, του αποκα-λύφθηκε, έχει τον Θεό δικό του, είναι δικά του τα σχέδιά Του, η Βασιλεία Του.

Μέτοχος του Θεού δεν εί-ναι μια εύκολη, ανώδυνη με-τάβαση χωρίς δική μας συμ-μετοχή, δικό μας κόστος και θυσία. Μέτοχος δεν γίνεται κάποιος με την απονομή ενός τίτλου, ούτε με την εκχώρηση κάποιων δικαιωμάτων.

Μέτοχος της αγιότητας του Θεού γίνεται μονάχα όποιος δεχτεί την παιδεία του Κυρίου πάνω του, που είναι δουλειά σκληρή και επίμονη. Το «μέτοχος του Θεού» χτίζεται, φτιάχνεται, δεν μοιράζεται δωρεάν…. Ο αγιασμός μας χρειάζεται το Πνεύμα του Θεού να δουλέ-ψει σε βάθος, για να μας κά-νει «μετόχους της αγιότητος Αυτού».


Η παιδεία του Κυρίου, μπορεί να μην είναι ελκυστική τις πιο πολλές φορές, δουλεύει όμως συνεχώς επάνω μας και φέρνει καρπό με ευλογημένα αποτελέσματα, αιώνια. Πάντα όμως με τη δική μου συμμετοχή. Όσες αποκαλύψεις κι αν μου προσφέρει ο Κύριος, όσες δυνάμεις και δυνατότητες κι αν φυτέψει μέσα μου, αν εγώ δεν έχω διάθεση να τις αξιο-ποιήσω, να τις αφομοιώσω, δεν μπορεί να έρθει ανάπτυξη, πρόοδος, καρποφορία.

Όταν προκρίνω την αμαρτία που με ζυ-γώνει, όταν τόσο εύκολα δίνω το χέρι στη σάρκα αντί να την καταδικάσω, να την μισήσω, πώς να προχωρήσει και να φτάσει η παιδεία του Κυρίου στο μέτρο που στοχεύει; Την ώρα που θα έρθει ο εγωισμός, την ώρα που θα έρθει ο πειρασμός, θα τα θεωρήσω «σκύβα-λα και ζημία διά το έξοχον της γνώ-σεως του Ιησού Χριστού» (Φιλιππησί-ους γ΄8) ή θα τους απλώσω το χέρι με ευκολία;

Ο Λόγος του Θεού μιλάει με ανοιχτά χαρτιά. «Διά να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλειπείς» (Ιακώ-βου α’ 4). Η παιδεία του Κυρίου σε τούτο ακριβώς το σημείο στοχεύει. Στον αγιασμό μας. Και άγιος θα πει δεν ανήκω στον εαυτό μου, δεν ζω για τον εαυτό μου, αλλά ζω για Κείνον που Του ανήκω ολοκληρωτικά. Για να φτάσεις όμως στο σημείο να το λες και να το ζεις συνεχώς, χρειάζεται σταυρός. Είναι απαραίτητο το «σύμφυτοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτού» (Ρωμαίους ς’ 5). Χρειάζεται να προηγηθεί ο θάνατος του παλιού, της αμαρτίας. Το αποτέλεσμα είναι μια νέα ζωή νίκης και χαράς, ζωή ευλογημένη, η Βασιλεία του Θεού μέσα μας. Αυτό ακριβώς είναι ο αγιασμός μας.

Αυτός είναι ο στόχος της αγάπης Του. Αυτό είναι το έργο που επιτελείται πάνω μας, αυτός είναι ο εν Χριστώ Ιησού προορισμός μας. Να μορφωθεί μέσα μας, να εκφράζεται επάνω μας και να εκδηλώνεται γύρω μας ο Ιησούς Χριστός. Να μη ζούμε εμείς, να μη ζει ο παλιός, αμαρτωλός εαυτός μας, αλλά να πεθάνει, ώστε να ζει το καινούργιο, το λυτρω-μένο, να γίνουμε «σύμμορφοι της εικόνος του Υιού αυτού» (Ρωμαίους η’ 29).

Όρος απαράβατος αυτής της λειτουργίας του αγιασμού είναι η δική μου συμμετοχή. Ο Θεός προσφέρει, αλλά εγώ



αποδέχομαι, εγώ αξιοποιώ με αγάπη στις απο-καλύψεις Του, με διάθεση υποταγής και συμμόρ-φωση στο θέλημά Του. Με τη συνάντηση αυτών των δύο στοιχείων, της προσφοράς του Θεού και της αποδοχής από εμένα, χτίζεται και προοδεύει ο αγιασμός Του πάνω μου. Χωρίς υποταγή, χωρίς αξιοποίηση, έτσι παθητικά, «πονηρά και οκνηρά» (Ματθαίος κε΄ 26), μην περιμένεις τίποτα. Όσο κι αν υπάρχουν οι δυνάμεις του Ουρανού, όσο και να μιλάω για μόρφωση του Χριστού μέσα μου, αν δεν περπατήσω εγώ με υπακοή πίστης, διοικούμενος από το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, αν δεν αξιοποι-ήσω τη σταυρωμένη ζωή κι αν δεν μείνω στη νέ-κρωση του παλιού εαυτού μου, αποκλείεται να δω την άγια ζωή να μορφώνεται και να καρπίζει πάνω μου.

Το μέρος το δικό μας είναι η απορρόφηση, η αφομοίωση των αποκαλύψεων του Θεού, της δου-λειάς Του που στοχεύει στον αγιασμό μας. Αφομοι-ώνω θα πει το κάνω δικό μου, το αποκτώ, το κάνω οργανισμό μου και πλέον δεν είμαστε δύο, αλλά ένα, ταυτισμένοι. Και όταν το φέρω μέσα μου και γίνει δικό μου, τότε εκδηλώνεται, φανερώνεται και το βλέπουν οι άλλοι, το αναγνωρίζουν και τους μι-λάει και έχει δύναμη!

3. Το δικό Του

Ο Θεός και Κύριός μας αναγνωρίζει μονάχα το δικό Του θέλημα. Άγιο είναι μονάχα το δικό Του, δοξασμένο είναι μο-νάχα το δικό Του. Και δικό Του είναι αυτό που ο Ίδιος ανα-γέννησε, που δούλεψε και δουλεύει με αγάπη επάνω του, που το αγίασε και το αγιάζει καθημερινά.

Για το σκοπό αυτό ακριβώς, για να μας κάνει δικούς Του, να μας αναγνωρίζει, να μας εμπιστεύεται ο Κύριος, επιστρα-τεύει ολόκληρο το φάσμα της κατεργασίας Του: παιδεύει, ελέγχει, μαστιγώνει, κρίνει, επεμβαίνει, ανατρέπει, εμποδί-ζει, ευοδώνει, ευλογεί…

Είναι πολύ σοβαρό. Τίποτα δεν σημαίνει το ότι γνωρίζω τα πράγματα του Θεού, συμφωνώ μ’ αυτά, τα συστήνω και σε άλλους, ευχαριστιέμαι να τα ακούω. Χρειάζεται ένα ακόμα

Μέτοχος του Θεού δεν είναι μια εύκολη, ανώδυνη μετάβαση χωρίς δική μας συμ-μετοχή, δικό μας κόστος και θυσία. Μέτοχος δεν γίνεται κάποιος με την απο-νομή ενός τίτλου, ούτε με την εκχώρη-ση κάποιων δικαι-ωμάτων. Μέτοχος της αγιότητας του Θεού γίνεται μονά-χα όποιος δεχτεί την παιδεία του Κυρίου πάνω του, που είναι δουλειά σκληρή και επίμονη.



βήμα πολύ αποφασιστικό. Να τα δω πάνω μου ανα-γνωρίσιμα, να γίνουν δικά μου, να γίνουν πράξη επά-νω μου, να γίνουν καθημερινό μου περπάτημα. Έτσι ο κόσμος θα δει και θα αναγνωρίσει.Έτσι ο εχθρός των ψυχών θα κατατροπωθεί, θα νικη-θεί διά μέσου της δικής μας ζωής, που θα είναι ζωή πίστης, ζωή αγιασμού, ζωή Ιησού Χριστού.Έτσι θα δοξαστεί ο Κύριος «δι’ ημών».

Ο Κύριος δεν αρκείται σε λόγια, αλλά ούτε και η αγάπη Του, η προσφορά Του είναι υποθέσεις που πλα- νιούνται πάνω από τα κεφάλια μας, χωρίς αντίκρισμα. Μας τα προσφέρει να τα ζήσουμε, να τα αποκτήσου-με, να περπατήσουμε πλέον σ’ αυτά.

Ο αρχικός στόχος είναι εκείνο το «να μη κατακρι-θώμεν μετά του κόσμου» (Α΄Κορινθίους ια΄32). Διότι είμαστε για κατάκριση, αφού γεννηθήκαμε με τη σάρκα και υπηρετήσαμε την αμαρτία τόσα χρόνια. Το «ελέγχει», «παιδεύει», «μαστιγώνει» του Κυρίου μας (Εβραίους ιβ΄5,6) επιστρατεύεται ώστε να γίνουμε νέο κτίσμα, δικό Του κτίσμα, δόξα Του, να μορφωθεί μέσα μας ο Χριστός.

Εδώ χρειάζεται μια διάκριση. Ο Κύριος ξέρει τι ακριβώς χρειάζεται ο καθένας μας από πλευράς παιδείας, κατεργα-σίας, σε τι ποσότητα και σε ποιες αναλογίες, και επιτρέπει ανάλογα. Άλλον τον φέρνει συντριμμένο στα πόδια Του. Σε άλλον επιτρέπει κάτι τρομερό, που σου κόβεται η ανάσα. Σε άλλον κάπως διαφορετικά. Όμως δουλεύει ο Κύριος για να μας φέρει στον εαυτό Του, για να μας χαριστεί εν Χριστώ Ιησού διά της πίστεως, για να Τον ζήσουμε!

4. Πραγματικός Θησαυρός

Συχνά το κάνουμε αυτό το λάθος. Τονίζουμε μονάχα τη μία πλευρά, την πλευρά του Θεού, το μέρος του Θεού. Υπάρ-χει όμως και η δική μας υπεύθυνη και σοβαρή συμμετοχή. Όσο κι αν φαίνεται σκληρό, υπάρχει και η δική μας συμ-μετοχή στο «παιδεύει», στο «μαστιγώνει» της παιδείας του Κυρίου. Είναι η υποταγή μας, η αποδοχή των ενεργειών Του στη ζωή μας:


Είναι πολύ σο-βαρό. Τίποτα δεν σημαίνει το ότι γνωρίζω τα πράγ-ματα του Θεού, συμφωνώ μ’ αυτά, τα συστήνω και σε άλλους, ευχαριστι-έμαι να τα ακούω. Χρειάζεται ένα ακόμα βήμα πολύ αποφασιστικό. Να τα δω πάνω μου αναγνωρίσιμα, να γίνουν δικά μου, να γίνουν πράξη επάνω μου, να γί-νουν καθημερινό μου περπάτημα.


«Δεν θέλομεν υποταχθή πολλώ μάλ-λον εις τον Πατέρα των πνευμάτων, και ζήσει;» (Εβραίους ιβ’ 9).

Είναι μια υποταγή πίστης στο θέ-λημα του Θεού. Γιατί δια της πίστης μπορούμε και βλέπουμε πίσω από τα γεγονότα, πίσω από το φαινόμενο και πίσω από τα πρόσω-πα τη δόξα που δουλεύεται πάνω μας, κι αυτό μας γεμίζει χαρά και δύναμη.

Χωρίς τα μάτια της πίστης, χωρίς τις δυνατότητες που αυτή εξοπλί-ζει τον άνθρωπο, η δουλειά της παιδείας του Κυρίου δεν μπορεί να προοδεύσει, να φέρει καρ-πό και αποτέλεσμα.

Και είναι πολύ σοβαρή τού-τη η αλήθεια, γιατί ακολουθεί εκείνο το «νόθοι και ουχί υιοί» του Λόγου του Θεού. Η παιδεία του Κυρίου δί-δεται εκεί που υπάρχει ο στόχος να χτιστεί ένας άγιος, ένα γνήσιο παιδί Του. Υπάρχουν όμως και οι νόθοι, που δεν τους αναγνωρίζει για δικούς Του. Έμειναν χωρίς παιδεία, άρα έμειναν χωρίς αγιασμό, χωρίς να κατοικήσει μέσα τους ο Ιησούς Χριστός. Αυτοί οι άνθρωποι Πρόσωπο Θεού δεν θα δουν, ζωή αιώνια δεν έχουν, Βασιλεία των Ουρανών δεν θα ζυγώσουν.

«Φίλε, πώς εισήλθες ενταύθα μη έχων ένδυμα γάμου;» (Ματθαίος κβ’ 12). Τραγικό. Οι νόθοι, οι απαίδευτοι, οι αλύ-τρωτοι, που ποτέ δεν καθαρίστηκαν.

Είναι πολύτιμο, είναι θησαυρός η παιδεία του Κυρίου, είναι τιμητική διάκριση. Είναι για όσους αγαπά και παρα-δέχεται! Να γιατί το παιδί του Θεού το αναγεννημένο, όχι μόνο υπομένει καρτερικά, αλλά αγαπάει! την παιδεία του Κυρίου, γιατί ξέρει πολύ καλά ότι οδηγεί με ασφάλεια και βεβαιότητα στο «μέτοχοι της αγιότητος Αυτού», στο «τέλειοι και ολόκληροι», δηλαδή στη Βασιλεία Του, που αρχίζει από τώρα, από μέσα μας, και συνεχίζει αιώνια στη δοξασμένη παρουσία Του.



Δεν μπορούσα να ξεφύγω. Ούτε να το αρνηθώ. Είχα πάλι πέσει στην ίδια αμαρτία, για την οποία τό-σες φορές στο παρελθόν είχα μετανιώσει και κλά-ψει. Και μάλιστα, μπροστά σε κόσμο. Τι θα σκέφτο-νταν τώρα για μένα όλοι αυτοί; Και, το κυριότερο, τι θα σκεφτόταν τώρα για μένα ο Κύριος; Τον είχα απογοητεύσει. Μα, πώς μπόρεσα να το κάνω αυτό; Τόσο άχρηστη είμαι; Έπειτα από τόσα και τόσα μα-θήματα που μού έχει δώσει ο Κύριος, εγώ έπεσα πάλι στο ίδιο παράπτωμα;

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ(Ψαλμοί λη’, λθ’)

ΤΑΠΕΙΝΩΜΕΝΗ

Ή ταπεινή


Σ’ αυτήν την κατάσταση έμεινα για λίγο, ώσπου το φως του Κυρίου άρχι-σε να φέγγει σιγά σιγά στη σκοτεινιασμένη από την απελπισία καρδιά μου.

Κάπως έτσι πρέπει να ένιωθε και ο Ψαλμωδός όταν έγραφε: «Δεν είναι ειρήνη εις τα οστά μου εξ αιτίας της αμαρτίας μου». «Εβρώμησαν και εσάπησαν αι πληγαί μου εξ αιτίας της ανοησίας μου»

Υπάρχουν δάκρυα μετά από την πτώση, που δεν είναι δάκρυα μετά-νοιας, αλλά δάκρυα εγωισμού, επειδή έπεσα στα μάτια του εαυτού μου. Πόσες φορές δε φέρομαι σαν πεισματάρικο παιδί, που κλαίει επειδή δεν τα κατάφερε όπως θα ήθελε! Αυτή η έκπληξη και ο θυμός με τον εαυτό μου δείχνουν εγωισμό, όχι ταπεινή καρδιά. Σημαίνουν ότι δεν το περίμε-να αυτό από μένα, με έκανα ρεζίλι. Γιατί άραγε; Δεν το ξέρω ότι μέσα μου δεν κατοικεί ουδέν αγαθό; (Ρωμαίους ζ΄18)

Το ότι ταπεινώθηκα σε μια κατάσταση δεν με κάνει ταπεινό. Αντίθετα, αποτελεί ευκαιρία να δω πόσο υπολείπομαι στην ταπεινοφροσύνη. Η αληθινά ταπεινή καρδιά δεν σκέφτεται την εικόνα της και τον εαυτό της: « και τώρα Κύριε τι περιμένω; Η ελπίς μου είναι επί Σε». Τι να περιμένω από την καρδιά μου; Μόνο αμαρτία μπορεί να παράγει σε διάφορες μορφές και παραλλαγές. Η αληθινή μετάνοια εμπεριέχει και την από-φαση να συνεχίσω ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Την απόφαση να σηκωθώ, να εξομολογηθώ το λάθος μου και να παραδοθώ εκ νέου με πίστη και εμπιστοσύνη στα χέρια του Κυρίου μου.

Συνειδητοποίησα επίσης ότι ένα μεγάλο μέρος της στεναχώριας μου προερχόταν από το γεγονός ότι έπεσα και στα μάτια άλλων. Με πόνο δια-πίστωνα ότι η γνώμη τους βάραινε μέσα μου περισσότερο από τη γνώμη του Κυρίου. Ωραία λοιπόν. Να μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να «πεθάνω» για τη γνώμη των άλλων. Μια σκέψη με παρηγόρησε. Αν γνώριζαν όλοι αυτοί ποια είμαι πραγματικά, όπως ο Κύριος με βλέπει και όπως εγώ ξέρω τον εαυτό μου, θα είχαν πολλά περισσότερα να πουν εναντίον μου. Τώρα ξέρουν λίγα, γι’ αυτό λένε λίγα. Όμως ο Κύριος με αγαπά, δεν τέ-λειωσε μαζί μου, δεν με απέρριψε. Μόνο στη δική Του αγκαλιά μπορώ να βρω πραγματικό καταφύγιο από τον εαυτό μου.

Όταν βλέπεις τα χάλια του εαυτού σου, δες το σαν μια ευκαιρία να πεθάνεις. Ευχαρίστησε τον Κύριο για το έλεός Του, για τη χάρη Του που σε δέχεται. Αναγνώρισε ότι δεν είσαι τόσο καλή και πνευματική όσο πί-στευες. Έπειτα σήκω και προχώρα, βάζοντας πίσω σου όλες τις σκέψεις απελπισίας, ακουμπώντας στον σταθερό βραχίονα του Κυρίου.

Κι όταν στο μέλλον δεις κάποιον άλλο να πέφτει σε ένα παράπτωμα μπροστά σου, θυμήσου ποια είσαι εσύ και μην είσαι πολύ αυστηρή στην κρίση σου.

Μαρία Σιδέρη - Γκίκα

ΤΑΠΕΙΝΩΜΕΝΗ Ή ΤΑΠΕΙΝΗ


Τεχνική Υποστήριξη: Παρακαλώ, πώς μπορώ να βοηθή-σω;

Πελάτης: Χμ... Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να εγκαταστήσω το πρόγραμμα που λέγεται "Αγάπη". Μπο-ρείτε να με καθοδηγήσετε πώς να το κάνω;

Τ.Υ.: Φυσικά μπορώ. Είστε έτοιμος να ξεκινήσουμε;

Π: Είμαι λίγο άσχετος από τεχνολογία, αλλά ας προσπαθή-σουμε. Τι πρέπει να κάνω;

Τ.Υ.: Το πρώτο βήμα είναι να εντοπίσετε και να ανοίξετε το παράθυρο "Η Καρδιά μου". Μπορείτε να την εντοπί-σετε;

ΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ

ΟΔΗΓΙΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

"ΑΓΑΠΗ"(Α΄ ΚοΡινθιουσ ιγ́ )


ΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ

Π: Ναι, αλλά υπάρχουν άλλα τόσα προγράμματα που τρέ-χουν αυτή τη στιγμή. Υπάρχει πρόβλημα να εγκαταστήσω το "Αγάπη" ενώ τρέχουν τα άλλα;

Τ.Υ.: Ποια προγράμματα τρέχουν τώρα;

Π: Μισό λεπτό να δω... Υπάρχει ένα που λέγεται «Παλιά Τραύματα», «Χαμηλή Αυτοεκτίμηση», ένα άλλο «Μνησι-κακία», ένα άλλο «Πικρίες και Παράπονα» και ένα ακόμα «Εκδίκηση».

Τ.Υ.: Δεν υπάρχει πρόβλημα. Μόλις εγκαταστήσετε το πρόγραμμα «Αγάπη», θα διαγράψει βαθμιαία αυτά τα προγράμματα από το λειτουργικό σύστημα. Μπορεί να παραμείνουν για κάποιο διάστημα στη μνήμη, αλλά δεν θα εμποδίζουν τη λειτουργία άλλων προγραμμάτων. Στο τέλος δεν θα σας απασχολούν καθόλου όλα αυτά, που τώρα σας τρώνε πολύτιμο χώρο στο σκληρό δίσκο της καρδιάς σας χωρίς να σας προσφέρουν ουσιαστικά τίπο-τα. Μόνο σας μπερδεύουν και σας ταλαιπωρούν.

Όμως, θα πρέπει να διαγράψετε οριστικά τα δύο προ-γράμματα: «Μνησικακία» και «Εκδίκηση».

Αυτά τα δύο εμποδίζουν την εγκατάσταση του προγράμ-ματος «Αγάπη».

Π.: Πώς γίνεται να τα διαγράψω; Μπορείτε να μου πείτε;

Τ.Υ.: Ευχαρίστως. Πηγαίνετε με το ποντίκι στην οθόνη σας κάτω αριστερά, εκεί που λέει 'Εκκίνηση', επιλέξτε το πρό-γραμμα «Συγχώρεση» και κάνετε ένα κλικ.

Επαναλάβετε τη διαδικασία όσες φορές χρειαστεί μέχρι να διαγράψετε τελείως τα δύο αυτά προγράμματα.

Π.: Α, ωραία! Έγινε κιόλας. Ωχ... όμως το πρόγραμμα «Αγάπη» ξεκίνησε μόνο του την εγκατάσταση. Είναι φυσιολογικό αυτό;

Τ.Υ.: Ναι, αλλά να θυμάστε ότι έχετε μόνο τη βασική έκδοση του προγράμ-ματος. Θα χρειαστεί να συνδεθείτε και με άλλες "Καρδιές" για να κάνετε αναβάθμιση.


ΟΔΗΓΙΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ...

Π.: Ωχ! Μου εμφανίζεται ένα μήνυμα λάθους που λέει: «Error - Το πρόγραμμα δεν μπορεί να λειτουργήσει με εξω-τερικές παρεμβάσεις»... τι είναι αυτό;

Τ.Υ.: Μην ανησυχείτε. Αυτό σημαίνει ότι το πρόγραμμα «Αγάπη» έχει φτιαχτεί για να τρέχει με εσωτερικές «Καρ- διές», αλλά δεν έχει ακόμα τρέξει στη δική σας "Καρδιά".

Σε μη-τεχνική γλώσσα, σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να αγα-πήσετε και να αποδεχτείτε τον εαυτό σας πριν είστε έτοι-μος να αγαπήσετε τους άλλους.

Π.: Δηλαδή; Τι κάνω τώρα;

Τ.Υ.: Κατεβάστε το πρόγραμμα «Αποδοχή του εαυτού μου» και κάντε κλικ στα παρακάτω αρχεία: «Συγχώρεση εαυτού», «Συνειδητοποίηση της αξίας μου», «Αναγνώριση των ορίων μου», «Αυτοεκτίμηση», «Απαλλαγή από ενοχές παρελθόντος».

Π.: Εντάξει, το έκανα.

Τ.Υ.: Ωραία. Τώρα αντιγράψτε αυτά τα αρχεία στο βασικό σας φάκελο "Η Καρδιά μου". Το σύστημα θα διαγράψει


...ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ «ΑΓΑΠΗ»

οποιοδήποτε ασύμβατο αρχείο και θα επιδιορθώσει όλα τα λανθασμένα αρχεία. Επίσης, χρειάζεται να διαγράψετε τα «Αρνητική Κριτική» και «Φλυαρία». Μετά πηγαίνετε στον Κάδο Ανακύκλωσης και διαγράψτε τα οριστικά και από εκεί.

Π.: Έγινε. Ωπ! O φάκελος "Η Καρδιά μου" αρχίζει να γε-μίζει με νέα αρχεία, τα «Γαλήνη», «Πληρότητα», «Ειρήνη» αντιγράφουν μόνα τους τα αρχεία στο φάκελο "Η Καρδιά μου". Είναι φυσιολογικό αυτό;

T.Y.: Ναι. Αυτό δείχνει ότι το πρόγραμμα «Αγάπη» έχει εγκατασταθεί και ήδη τρέχει. Κάτι τελευταίο πριν κλεί-σουμε το τηλέφωνο. Το πρόγραμμα "Αγάπη" είναι free, δεν χρειάζεστε κωδικό ενεργοποίησης, γι' αυτό δώστε το σε όσους μπορείτε.

Π.: Σε ευχαριστώ, Θεέ μου….(Ελεύθερη απόδοση)

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ

Μ ΠΛΟΚ

Α ΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ

ΜΕ Ε ΔΑΦΙΑ

Ένα πρωτότυπο και απο-τελεσματικό μέσο ευαγ-γελισμού των ψυχών. Γράφετε τα γράμματά σας, την αλληλογραφία σας, τις σημειώσεις σε χρωματιστό χαρτί (3 χρώματα), καλής ποιό-τητας με ένα μικρό εδά-φιο και ένα σκίτσο στο επάνω μέρος. Ζητήστε μας ΔΩΡΕΑΝ δείγματα


Θα πρέπει να ομολογήσουμε και να αναγνωρί-σουμε πως ο σύγχρονος χριστιανισμός όπως τον βλέπουμε και τον συναντούμε κάθε μέρα, δεν αντέ-χει σε σύγκριση με τον Λόγο του Θεού. Αποτελεί, ένα κατασκεύασμα που βολεύει, αλλά που δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με την πραγματικότητα της ζωής, της ζωής της πίστης, όπως ο Θεός την προ-σφέρει και όπως περισσότερο στην Καινή, μα ακό-μη και στην Παλαιά Διαθήκη, περιγράφονται. Τον ονομάζω παρεξηγημένο χριστιανισμό, και θα πρέ-πει να ομολογήσουμε, πως είναι πολύ χαριστικός ο τίτλος αυτός.

ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΜΕ ΝΟΗΜΑ

«…γίνομαι ήδη σπονδή…» (Β΄ Τιμόθεον δ΄6)

Γίνομαι Σπονδή



Μεγάλες αλήθειες, δυστυχώς, μένουν καλυμμένες, πνιγμέ-νες, αλλοιωμένες, μέσα σ’ ένα σύνολο τόσο πολύ λανθασμέ-νο. Οι πιο πολλοί πηγαίνουν στον Χριστό για να μην έχουν προβλήματα, για να έχουν ένα συμπαραστάτη δυναμικό, τον Θεό. Να μην έχουν να αντιμετωπίσουν μόνοι τους δυσκο-λίες και αντιξοότητες. Δηλαδή πηγαίνουν στον Θεό για τον εαυτό τους, για την καλοπέρασή τους, για την άνεσή τους, για την πιο άνετη διαβίωσή τους. Μα αυτό το πνεύμα υπάρχει και στις πιο χοντροκομμένες μορφές ειδωλολατρίας του παλιού καιρού και σήμερα. Τώρα, πώς τα καταφέρνουν αυτή τη διάθεση και θέση να την εναρμονίζουν με το «στενή η πύλη και τεθλιμμέ-νη η οδός», και με το άλλο, «απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού…», αυτοί μόνοι τους το γνωρίζουν αυτό.

Μου έκανε εντύπωση από τα μαθητικά μου χρόνια, εκείνος ο διάλογος του κομπαστικού βασιλιά της ανα-τολής, του Κροίσου, με το δικό μας τον Σόλωνα πάνω στο θέμα της ευτυχίας. Αν γνώριζε κανέναν άλλον, πιο ευτυχισμένο από αυτόν. Τότε εκείνος του ανέφερε, με πολλή σοφία, την περίπτωση μιας μητέρας, που νομίζω πως ήταν ιέρεια μιας θεάς, και που μάταια περίμενε τα βόδια να έρθουν και να τη μεταφέρουν στο ιερό για την τελετή και τις θυσίες. Και επειδή ο χρόνος περνούσε, τα δυο της αγόρια ζεύτηκαν στο άρμα σαν ζώα και τρέξανε με όλη τους τη δύναμη, να προλάβει η μητέρα τους την αποστολή της. Μα η κούραση και η εξάντλησή τους ήταν τόσο μεγάλη, που σαν φθάσανε στο ιερό, πέσανε κάτω και τα δύο νεκρά. Και ο Σόλωνας αυτό το παράδειγμα το ανέφε-ρε σαν τον πιο υψηλό βαθμό ευτυχίας, ευδαιμονίας, τόσο για τη μητέρα, όσο και για τα δυο παιδιά της, που πέθαναν γι’ αυτήν. Με μια λέξη, την ευτυχία την έβλεπε μόνο στην αγάπη που εκδηλώνεται με θυσία.

Νομίζω πως μέσα στα λόγια του Κυρίου μας «όποιος αγα-πά τη ζωή του θα την χάσει και όποιος θυσιάσει τη ζωή του για μένα, αυτός την κερδίζει» (Ιωάννης ιβ΄25), βρίσκεται το βαθύτερο νόημα της πίστης. Η ευτυχία δεν είναι οι άλλοι να μας αγαπούν κι εμείς να είμαστε ο στόχος, το αντικείμενο της αγάπης, ίσως και του θαυμασμού και της θυσίας των άλλων. Τι κέρδισαν οι Μονρόε, Χεμινγουέι, και τόσοι άλλοι, που όλα αυτά τα είχαν σε μεγάλο βαθμό , μα η εσωτερική τους αγωνία και πλήξη τούς οδήγησε στην αυτοκτονία.

Ο απόστολος Παύλος αγαπούσε τον Κύριό του και ήταν αποφασισμέ-νος να θυσιάσει τα πάντα γι’ Αυ-τόν. Και ήταν χα-ρούμενος, ευτυχι-σμένος, μέσα στη θυσία του αυτή. Δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του διαφο-ρετικά. Αυτό το έκανε ελεύθερα, αυτόβουλα, χωρίς καμιά επιταγή. Ήταν το αποτέλε-σμα της αγάπης του στον Κύριο, της αγάπης που τον έκανε ευτυχι-σμένο.

Γίνομαι...

Οι ομολογίες του αποστόλου Παύλου με γέ-μιζαν πάντα με θαυμασμό, με ντροπή για τον

εαυτό μου, αναστάτωση, γιατί έβλεπα να βρί-σκομαι τόσο μακριά από το σημείο αυτό, με ζή-

λεια, ευλογημένη ζήλεια, και προσευχή, η μόνη ταιριασμένη κατάληξη.

Η αγάπη μόνο με τη θυσία μπορεί να ερμηνευτεί. Κάθε άλλη εκδήλωσή της δεν είναι δηλωτική τής ύπαρ-

ξής της. Ο Παύλος αγαπούσε τον Κύριό του και ήταν απο-φασισμένος να θυσιάσει τα πάντα γι’ Αυτόν. Όχι μόνο ήταν

αποφασισμένος. Κάθε μέρα θυσίαζε, όλη η ζωή του ήταν μια ατέλειωτη ασταμάτητη θυσία στον Κύριό του. Και ήταν χαρού-

μενος, ευτυχισμένος, μέσα στη θυσία του αυτή. Δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του διαφορετικά. Η ζωή του ολόκληρη,

ήταν μια ζωή αγάπης και θυσίας για τον Κύριό του. Αυτό το έκανε ελεύθερα, αυτόβουλα, χωρίς καμιά επιταγή. Ήταν το αποτέλεσμα της

αγάπης του στον Κύριο, της αγάπης που τον έκανε ευτυχισμένο.

Βέβαια, όλες οι θυσίες δεν είναι ίδιες. Είναι λογιών – λογιών. Η θυσία μερικών προκαλεί το θαυμασμό και έχει μέσα της κάτι το μεγαλόπνοο, το ηρωικό. Η θυσία του Καραϊσκάκη στο Φάληρο, ενώ ψηνόταν από τον πυρετό. Η θυσία του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες. Ή σε άλλη περιοχή,

ένας επιστήμονας που θυσιάζει τη ζωή του μέσα στο εργαστήρι ανα-ζητώντας κάποιο φάρμακο για μια ασθένεια. Η αγάπη – θυσία του

αποστόλου Παύλου είχε κάτι το τόσο διαφορετικό. Δεν ήταν στιγ-μιαία, αποφασιστική, εντυπωσιακή. Ήταν μια θυσία που γινόταν

κάθε μέρα, λίγη – λίγη ή και πολλή μαζί, αδιάκοπα, ατέλειωτα, σ’ όλη του τη ζωή. Ήταν μια θυσία, που η ζωή του άδειαζε στα-

ξιά – σταξιά, σταγόνα – σταγόνα.

Ιδού γίνομαι σπονδή, ομολογεί ο απόστολος Παύλος. Σ’ έναν καλό φιλόλογο, που είχα στο γυμνάσιο, χρωστώ τη

γνώση μου πάνω στις σπονδές. Σπονδή ήταν ένα είδος παράξενης θυσίας, που είχαν οι εθνικοί, οι Έλληνες.

Στα μεγάλα, επίσημα τραπέζια τους έπαιρναν μια κούπα γεμάτη κρασί και την άδειαζαν, χύνοντας το

κρασί στη γη, στ’ όνομα ενός θεού, που σ’ αυτόν αφιερωνόταν το τραπέζι τους. Το ποτήρι άδεια-

ζε από το περιεχόμενό του. Έτσι βλέπει και ο απόστολος Παύλος τη ζωή του να αδειάζει, να ξοδεύεται στ’ όνομα του Κυρίου.

Γιατί το έκανε ο απόστολος Παύλος; Μα η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Γιατί:


...Σπονδή

Α) Αγαπούσε τον Κύριό του. Πόσες φορές κάτω από τον έλεγχο του Αγίου Πνεύματος διερωτώμαι αν έχω αληθινή αγάπη για τον Κύριο και όχι μια καιροσκοπική, συμφεροντο-λογική διάθεση προς Αυτόν. Ο απόστολος Παύλος αγαπού-σε, και όποιος αγαπά θυσιάζει, θυσιάζεται.

Β) Ο απόστολος Παύλος αγαπούσε τον Κύριό του και δεν λογάριαζε να κρατήσει τίποτα για τον εαυτό του. Άλλωστε καμιά εκτίμηση δεν είχε για το άτομό του, το αναφέρει αυτό κατηγορηματικά. Έλεγε και ξανάλεγε πως ήταν «ουδέν». Ένα τίποτα έβλεπε τον εαυτό του. Γιατί, λοιπόν, να κρατήσει γι’ αυτό το τίπο-τα τα χαρίσματά του, τις δυνάμεις του, το χρόνο του, τη ζωή του; Γιατί να μην ξοδέψει και να μην ξοδευτεί στον Κύριο και για τον Κύριο;

Γ) Μα και κάτι άλλο. Είναι ένα μυστικό, που το γνωρίζουν μόνο όσοι πάρα πολύ αγαπούν. Η αγάπη νιώθει ικανοποίηση μόνο σαν δίνει, σαν προσφέρει, σαν θυσιάζει. Κάνοντας τη ζωή του θυσία στον Κύριο, ένιωθε μια τόσο πλατιά και βαθιά ευτυχία. Στη θυσία βρίσκεται η ευτυχία και όχι στον κτησισμό, στον θη-σαυρισμό, στον καταραμένο εαυτουλισμό. Αν το ξέ-ρανε όλοι αυτοί, που παγιδευμένοι στου διαβόλου τα ψέματα, αγωνίζονται και πασχίζουν, ν’ αρπάξουν, να στοιβάξουν, να κάνουν δικά τους ακόμη και αυτά που δεν τους ανήκουν, ενώ το μυστικό της ευτυχίας είναι στην ανάλωση για κάτι που αξίζει! Και αυτό δεν είναι άλλο από τον Χριστό και την υπόθεση του Ευαγγελί-ου.

Θα μας πουν αργότερα οι ιστορικοί, πως βρήκε τραγικό θάνατο στη Ρώμη, που τον σταύρωσαν για το όνομα του Χριστού. Και αυτό μπορεί να είναι αλή-θεια. Μα προηγουμένως είχε θυσιάσει, είχε αδειάσει τελείως τη ζωή του, σταγόνα – σταγόνα, για το όνο-μα του Κυρίου του. Αυτό που λέει εδώ, πως γίνεται σπονδή, ταιριάζει τόσο πολύ με το άλλο, που λέει στους πρε-σβυτέρους της Εφέσου, σαν τους μίλησε για το ταξίδι του στην Ιερουσαλήμ. «Δεν έχω πολύτιμον την ζωήν μου ως το να τελειώσω τον δρόμον μου μετά χαράς» (Πράξεις Αποστό-λων κ΄24). Η ζωή του, η ίδια η ζωή του, στην εκτίμησή του δεν έλεγε τίποτα. Ένα πράγμα μόνο είχε βαρύτητα στη ζωή του. Η διακονία του. Το έργο του για τον Κύριο. Όλα τα άλλα ήταν τόσο ασήμαντα, ανύπαρκτα γι’ αυτόν.

Βέβαια, όλες οι θυσίες δεν είναι ίδιες. Είναι λογιών - λογιών. Η θυσία μερικών προκαλεί το θαυμασμό και έχει μέσα της κάτι το μεγαλόπνοο, το ηρωικό. Η αγάπη - θυσία του απο-στόλου Παύλου είχε κάτι το τόσο διαφορετικό. Δεν ήταν στιγμιαία, αποφασιστ ική , ε ν τ υ π ω σ ι α κ ή . Ήταν μια θυσία που γινόταν κάθε μέρα, λίγη - λίγη ή και πολλή μαζί, αδιάκοπα, ατέλει-ωτα, σ’ όλη του τη ζωή, σταγόνα - σταγόνα.


Η σπονδή, θυσία ελληνική και όχι ιουδαϊκή, διακρινόταν από κάποια χαρακτηριστικά:

Α) Ήταν μια θυσία αδιάκοπη. Καθημερινή. Η θυσία αυτή ξετυλιγόταν μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα. Μα χωρίς σταματημό.

Β) Ήταν μια θυσία πλατιά. Δεν ήταν κάτι που είχε σχέση με ένα μόνο σημείο. Όλη του τη δύναμη, όλο του τον χρόνο, όλα του τα υπάρχοντα από παλιά τα είχε θυσιάσει. Την υγεία του δεν τη λογάριαζε. Μα και αυτό, που οι άλλοι λένε τιμή, δεν είχε γι’ αυτόν κάποια ξεχωριστή αξία.

Γ) Ήταν μια θυσία τόσο αργή στην καθημερινότητά της. Πάντοτε τον συντρόφευε και τον ακολουθούσε. Ο ίδιος, πάνω στο ίδιο θέμα έλεγε «δαπανήσω και δαπανηθήσομαι». Σαν στο καντήλι, που το λαδάκι του ξοδεύεται και σώνεται.. Θεέ μου… Πόση μεγάλη αλήθεια και πόσο λίγο την ξέρουμε, την απολαμβάνουμε, τη ζούμε. Ευχαρίστως δεχόμαστε, οι άλλοι να δαπανώνται για μας. Και τι αποκομίζουμε απ’ όλα αυτά; Μήπως γινόμαστε πιο ευτυχισμένοι; Κάποιος μας ξε-γέλασε. Κάποιος μας μπέρδεψε και πήραμε τόσο αντίθετο δρόμο.

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τα δικαιώματα του αν-θρώπου. Το βρίσκουμε πολύ φυσικό να έχει ο κάθε άνθρω-

Γίνομαι...


πος τα δικαιώματά του στη ζωή, στις χαρές της ζωής, στα δώρα της ζωής. Μα για τον απόστολο Παύλο δεν υπήρχε τέτοιο θέμα. Καμιά αξίωση. Από τότε που είχε γνωρίσει τον Χριστό, ούτε διανοήθηκε ποτέ να κρατήσει κάτι για τον εαυ-τό του. Από την πρώτη στιγμή όλα τα είχε παραχωρήσει και ήταν τόσο ευτυχισμένος και τόσο χαρούμενος γι’ αυτό.

Το να ζει κανείς για το άτομό του, για το σαρκίο του, εί-ναι η μεγαλύτερη κατάρα. Μια ανούσια ζωή, χωρίς περιε-χόμενο, κουραστική, άδεια και χωρίς κανένα χρώμα. Μόνο σαν τη θυσιάζεις για κάτι που αξίζει, αποκτά περιεχόμενο η ζωή. Μπορεί ο σκοπός της ζωής σου να είναι ένα παιδί. Μια επιστήμη. Ένα ίδρυμα. Μα όλα αυτά, όσο ευγενικά και αν είναι, μήπως μπορούν να συγκριθούν με τον Χριστό και με την υπόθεση του Ευαγγελίου Του;

Η ζήλεια είναι ένα ανθρώπινο στοιχείο, μα το χρη-σιμοποιεί ο απόστολος Παύλος και σε πνευματικά θέματα. Να αναλώσεις όλη τη ζωή σου στον Χριστό και σαν εξαντλήσει και την τελευταία σταγόνα από το λαδάκι, να σε πάρει ο Κύριος μέσα από το αγιαστήριό Του, με το άροτρο στο χέρι και με το μέτωπο ακόμη σκεπασμένο με ιδρώτα. Έχω τρία παραδείγματα, που πραγματικά ζήλεψα τους ανθρώπους αυτούς. Ο πε-θερός μου Στάθης Μεταλληνός, τον κάλεσε ο Κύριος από μέσα από την Εκκλησία. Νομίζω, πως δεν κάνανε τον κόπο να τον μεταφέρουν στο σπίτι από την Εκκλη-σία στην παρουσία του Κυρίου. Το ίδιο και ο αδελφός Νουσίου, της Εκκλησίας της Νίκαιας. Τον κάλεσε ο Κύριος σε μεγάλη ηλικία από τον άμβωνα για τους ουράνιους πυλώνες. Και τέλος, ο αδ. Μεταλληνός στο Σούνιο, ενώ έκανε τα μαθήματά του στους εργάτες του Ευαγγελίου δέχθηκε την πρόσκληση, ύστερα από μια ζωή ολόκληρη αφιερωμένη και ξοδεμένη στο Ευ-αγγέλιο. Σαν τι άλλο καλύτερο να ζηλέψεις;

Ολόκληρη η ζωή του αποστόλου Παύλου πώς ξοδεύτηκε; Είχε ποτέ ο άνθρωπος αυτός ανάπαυση, αναψυχή, όπως εμείς την ονομάζουμε; Μόνη χαρά του ο καθημερινός κάμα-τος για τον αγαπημένο του Κύριο. για τη σωτηρία κάποιας ψυχής. Εκείνα τα μεγάλα, τα ατέλειωτα ταξίδια του, και μά-λιστα της εποχής εκείνης, ήταν ένα καθημερινό μαρτύριο. Οι διωγμοί και οι ποικίλες επιθέσεις, που δεχόταν σε κάθε μέ-ρος που πήγαινε, ήταν ένα αδιάκοπο μαρτύριο, που παντού τον ακολουθούσε. Πόσες φυλακές δεν είχε γνωρίσει και δεν

...Σπονδή

Το να ζει κανείς για το άτομό του, για το σαρκίο του, είναι η μεγαλύτε-ρη κατάρα. Μια ανούσια ζωή, χω-ρίς περιεχόμενο, κουραστική, άδεια και χωρίς κανένα χρώμα. Μόνο σαν τη θυσιάζεις για κάτι που αξίζει, αποκτά περιεχό-μενο η ζωή.


είχε περάσει χρόνια και χρόνια της ζωής του μέσα σ’ αυτές. Και τώρα, που γράφει αυτά τα λόγια, βρίσκεται φυλακισμέ-νος. Μα η σκέψη του και η καρδιά του είναι στις ψυχές που του εμπιστεύτηκε ο Κύριος.

Ο δικός μας χριστιανισμός σε πόσο μεγάλη ιδεολογική και ποιοτική απόσταση δεν βρίσκεται από αυτήν που συναντού-με, με θαυμασμό, στον απόστολο Παύλο;

Κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο. Μοιράζουμε επαίνους και βραβεία εις εαυτούς και αλλήλους για μικροπράγματα και μικρότητες και αφήνουμε να μας ξεφεύγει το μεγαλείο της ζωής της θυσίας, που μόνο ο Χριστός χαρίζει στις καρδιές μας. Ένας καχεκτικός και αρρωστιάρικος χριστιανισμός. Μια ζωή μειοδοσίας.


είχε περάσει χρόνια και χρόνια της ζωής του μέσα σ’ αυ-τές. Και τώρα, που γράφει αυτά τα λόγια, βρίσκεται φυλακι-σμένος. Μα η σκέψη του και η καρδιά του είναι στις ψυχές που του εμπιστεύτηκε ο Κύριος.

Ο δικός μας χριστιανισμός σε πόσο μεγάλη ιδεολογική και ποιοτική απόσταση δεν βρίσκεται από αυτήν που συναντού-με, με θαυμασμό, στον απόστολο Παύλο;

Κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο. Μοιράζουμε επαίνους και βραβεία εις εαυτούς και αλλήλους για μικροπράγματα και μικρότητες και αφήνουμε να μας ξεφεύγει το μεγαλείο της ζωής της θυσίας, που μόνο ο Χριστός χαρίζει στις καρδιές μας. Ένας καχεκτικός και αρρωστιάρικος χριστιανισμός. Μια ζωή μειοδοσίας.

ΑπλογραμμένοΚατανοητό

Βιβλικό

Απευθύνεται σε όλους τους αν-θρώπους που χτυπήθηκαν από τη θλίψη της αναχώρησης αγα-πημένου τους προσώπου και του πένθους.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ

e-mail: [email protected]

Η άλλη ζωήΗ άλλη ζωή

Είναι θαυμάσια ευκαιρία να μάθουν πως υπάρχει ΑΛΛΗ ΖΩΗ.

• Πού είναι η άλλη ζωή; • Ποιος χαρίζει την άλλη ζωή;• Πώς θα είναι στην άλλη ζωή;

• Πώς μπορώ να αποκτήσω κι εγώ την άλλη ζωή;


«Αγαπητοί μου,

Υπηρετούσα σαν εργάτης του Θεού σε μια μικρή τοπική συνάθροιση για δεκαπέντε συνεχόμενα χρόνια. Ταυτόχρο-να εργαζόμουν σε ένα γραφείο με αρκετό προσωπικό και ήμουν ο μόνος άνδρας. Όλες οι υπόλοιπες ήσαν νέες γυ-ναίκες.

Ήμουν παντρεμένος, αλλά η σύζυγός μου έπασχε από βαρύ χρόνιο νόσημα, που την έκανε να χάνει σιγά – σιγά κάθε σεξουαλική επιθυμία. Θυμάμαι πολλές περιπτώσεις στη ζωή μου, που πέρασε έντονα από το μυαλό μου να διαλύσω τα δεσμά του γάμου – αλήθεια τι γάμος ήταν αυ-τός; - ή κάποτε να εκμεταλλευτώ τις πολλές ευκαιρίες, που προσφέρει ο κόσμος της αμαρτίας γύρω μας, και να απι-στήσω.

ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΟΣΑ ΟΜΟΡΦΑ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΝ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

Δουλεύοντας με τους ΛύκουςΔουλεύοντας με τους Λύκους


Δουλεύοντας...

Με χαρά μπορώ να ομολογήσω ότι ποτέ δεν υπήρξε η παραμικρή παρέκκλιση από τις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις που έδωσα μπροστά στον Θεό και τους αν-θρώπους στο γάμο μας και τούτο για τρεις λόγους:

Έχω υπογράψει συνθήκη πίστης, αγάπης και καθα-- ρότητας με τον Θεό και τη γυναίκα μου!

Η αγάπη όταν υπάρχει και είναι γνήσια μπορεί και - υποφέρει τα πάντα, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει και η αγάπη ουδέποτε νικιέται!

Η πιστότητα, η καθαρότητα και η αφοσίωση ήταν - η επιλογή μου!

Πιστεύω ότι από τα τρία που ανέφερα πιο πάνω, το πιο δυνατό, αλλά και καθοριστικό είναι το τρίτο. Ο Κύριος μας έχει προικίσει με καρδιά που επιλέγει, αποφασίζει και προχωράει δυναμικά στην υλοποίηση των αποφάσεων αυτών, αλλά εμείς οι άνθρωποι την χρησιμοποιούμε λάθος. Δεν είμαι τέλειος άνθρωπος. Είμαι ένας απλός άνθρωπος, που όμως πιστεύω και εμπιστεύομαι ότι όσα λέει ο Θεός μπορώ να τα εφαρ-μόσω με τη δύναμη που μου έχει δώσει Εκείνος μέσα μου.»

Υπάρχει ένα πολύ σημαντικό μήνυμα σ’ αυτό το απλό γράμμα, που μοιράστηκα μαζί σας. Δεν είναι ο μόνος πιστός και αφιερωμένος άνθρωπος που ζει ανάμεσά μας. Υπάρ-χουν πολλοί και ευχαριστούμε τον Θεό γιατί με τις επιλογές τους στη ζωή τους επιβεβαιώνουν το πόσο αληθινός και ζω-ντανός είναι ο Λόγος του Θεού σε όσα λέει. Η καρδιά μας εί-ναι το μοναδικό και το σημαντικότερο σημείο που πρέπει να σταθούμε όλοι μας, γιατί γι’ αυτήν ακριβώς είναι που έχου-με αποκλειστικά την ευθύνη μπροστά στον Θεό, με αιώνιες προεκτάσεις και συνέπειες. Η καρδιά μας εξετάζει, περιερ-γάζεται, περιδιαβαίνει λύσεις, θέσεις, θεωρήσεις, ενδεχόμε-να και αποφασίζει και δίνει εντολές. Ο υπόλοιπος άνθρωπος ακολουθεί και εκτελεί τις επιλογές της καρδιάς μας.

Επιλέγουμε να ακολουθούμε με πίστη και αγάπη τον Θεό.

Επιλέγουμε να αρέσουμε στον Θεό, η ζωή μας, οι πράξεις μας να Τον δοξάζουν.

Η καρδιά μας είναι το μοναδικό και το σημαντικό-τερο σημείο, γιατί γι’ αυτήν ακριβώς είναι που έχουμε αποκλειστικά την ευθύνη μπροστά στον Θεό, με αιώ-νιες προεκτάσεις και συνέπειες. Η καρδιά μας εξε-τάζει, περιεργάζε-ται λύσεις, θέσεις, ενδεχόμενα και αποφασίζει και δίνει εντολές. Ο υπόλοιπος άνθρω-πος ακολουθεί και εκτελεί τις επιλο-γές της καρδιάς μας.


...με τους Λύκους

Επιλέγουμε πάλι ότι δεν υπάρχει Θεός και μπορούμε να κάνουμε ό, τι μας αρέσει.

Επιλέγουμε να μας ενδιαφέρει περισσότερο η γνώμη των άλλων παρά η γνώμη του Θεού.

Επιλέγουμε να πιστέψουμε ότι αυτά που ζητάει ο Θεός δεν γίνονται.

Επιλέγουμε και πιστεύουμε ότι αυτά που λέει ο Θεός γίνο-νται με δυνάμεις που Εκείνος μας παρέχει.

Επιλέγουμε και αποφασίζουμε. Αυτή είναι η μόνη και πραγματικά μεγάλη ευθύνη μας. Με τις επιλογές της καρ-διάς μας θα σταθούμε μπροστά στο βήμα του Θεού να δώ-σουμε λογαριασμό ο καθένας μας για το πώς και το πού διαθέσαμε τη ζωή που μας χάρισε Εκείνος. (Β΄Κορινθίους ε΄10)

Για όσους έχουν επιλέξει να πιστεύουν ότι όλα όσα λέει η Αγία Γραφή δεν γίνονται, δεν είναι για εμάς, είναι για άλλες εποχές…, ετοιμάζει ο Κύριος λαμπρές, αποστομωτικές απα-ντήσεις, που θα τις δώσουν οι ίδιοι οι απλοί και άγνωστοι πιστοί Του, που Τον τίμησαν με τη ζωή τους, τις επιλογές της


πίστης τους, που έκαναν πράξη το σοφό και τέλειο θέλημά Του. Εννοείται ότι η ζωή αυτών των απλών ανθρώπων, που επέλεξαν την υπακοή, το σεβασμό, την πίστη στο νόμο του Κυρίου, θα στείλει όλους αυτούς στην αιώνια απώλεια.

«…Είπες ότι δεν γίνονται, είναι δύσκολα, είναι ακατόρ-θωτα; Γιατί δεν έβγαζες το μάτι σου που σε σκανδάλιζε;… Γιατί δεν έκοβες το χέρι σου που σε σκανδάλιζε; (Ματθαί-ος ε΄29-30). Γιατί δεν άλλαζες δουλειά; Γιατί δεν άλλαζες γειτονιά; Γιατί δεν έπεφτες στα γόνατα να ζητήσεις δύνα-μη από τον Κύριο, γιατί δεν ζητούσες βοήθεια, υποστήριξη από τα αδέλφια σου, τους γνήσιους πιστούς ανθρώπους του Χριστού; Γιατί διάλεξες τον εύκολο δρόμο, τον χωρίς κόστος, γιατί πρόκρινες τη γνώμη των άλλων γύρω σου, που ήταν άνομοι και άθεοι αμαρτωλοί…, γιατί δεν έσκυψες στον Τέλειο Νόμο του Ελευθερίας, της Αλήθειας, τον δικό Μου;» Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε, να επιχει-ρηματολογήσουμε ίσως σε αυτές τις προκλήσεις εκείνη την ημέρα μπροστά στο βήμα του Θεού, κάτι που από τώρα φαί-νεται πολύ δύσκολο, ακατόρθωτο!

Ο πρωτότυπος τίτλος λέει «Χορεύοντας με τους Λύκους». Εμείς το αλλάξαμε, μιας και δεν είναι το θέμα μας ο χορός. «Δουλεύοντας με τους Λύκους», «Σαν πρόβατα ανάμεσα στους λύκους» (Λουκάς ι΄3). Με τη λογική δεν έχει πιθανό-τητες ούτε μία στο εκατομμύριο να επιβιώσει το πρόβατο ανάμεσα στους λύκους. Εκτός και αν είναι πρόβατο του Κυρίου, αν ποιμένας του είναι ο Ιησούς Χριστός και έχει μέσα του τις δυνάμεις της αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Ζηλευτές αποδείξεις ότι ο νόμος του Θεού είναι ζωντανός, αληθινός και η εφαρμογή του με δυνάμεις που Εκείνος μας προμηθεύει συνοδεύεται από ευλογία και δόξα αιώνια.

Με τη λογική δεν έχει πιθανό-τητες ούτε μία στο εκατομμύ-ριο να επιβιώσει το πρόβατο ανά-μεσα στους λύ-κους. Εκτός και αν είναι πρόβα-το του Κυρίου, αν ποιμένας του είναι ο Ιησούς Χριστός και έχει μέσα του τις δυ-νάμεις της ανα-στάσεως του Ιη-σού Χριστού.

Δουλεύοντας με τους Λύκους

Στην υπηρεσία της Αλήθειας.Η σελίδα μας στο INTERNET:

http:// www.logiazois.grΠολλά και ενδιαφέροντα! Επισκεφθείτε την!

Συστήστε την και σε άλλους.


Το διήγημα, η διήγηση είναι ένα δυνατό μέσο απόδοσης της αλήθειας, της πραγματι-κότητας που ζούμε καθημε-ρινά. Ο γραπτός λόγος απο-κτά μία ιδιαίτερη δύναμη, που αγγίζει και διεισδύει.

Πρόκειται για μία συλ-λογή από πρωτότυπα διηγήματα, που φωτο-γραφίζουν σύγχρονα βιώματα, προβλήματα, αγωνίες ανθρώπινες, γνω-στές, καθημερινές, με μία όμως ουσια-στική διαφορά. Στο βιβλίο αυτό υπάρχει απάντηση, προσφέρεται λύση. Και όταν η απάντηση είναι με το φως και την αλήθεια της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο, τότε είναι ένα πραγματικό θαύμα!

Θα έλεγα ότι πρόκειται όχι για ένα βιβλίο με διηγήμα-τα, αλλά ένα βιβλίο με θαύματα. Απλογραμμένο, κατανο-ητό, γεμάτο με «σκίτσα» και απεικονίσεις της ζωής μας, αλλά και της δύναμης της σωτηρίας του ζωντανού Ιησού Χριστού, που κάνει θαύματα, που μπορεί να μας κάνει να Πιστεύουμε στα Θαύματα!

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι ΣΒ ΙΒΛΙΑ ΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Πιστεύετε στα Θαύματα;

Πιστεύετε στα Θαύματα;

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ

ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΔΩΡΟΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΨΥΧΩΝ


Eίναι μια περιοχή, που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και κρύβει πολλούς κινδύνους. Πρόκειται για όλα αυτά, που γνωρί-ζουμε ή πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε και τα θεωρούμε γνωστά. Ησυχάζουμε και γυρίζουμε σελίδα, ασχολούμαστε με άλλα. Χρειάζεται προσοχή, γιατί ο κίνδυνος να έχουμε λάθος αντί-ληψη της πραγματικότητας της αλήθειας του Θεού είναι με-γάλος. Συσσωρεύουμε λάθη σε βάρος μας , αλλά μεταδίδουμε και λάθη στους γύρω που μας συμβουλεύονται. Αγρύπνια και ανοιχτή καρδιά στις υποδείξεις του Αγίου Πνεύματος είναι η πιο ασφαλής τοποθέτηση, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θέμα-τα που βρίσκονται στα θεμέλια της πίστης μας στον Θεό.

Ανάμνηση και Καταγγελία

Το Δείπνο

του Κυρίου

ΣΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ


Ανάμνηση και Καταγγελία

Το Δείπνο του Κυρίου ανήκει σ’ αυτήν την κα-τηγορία που περιγράψαμε. Με τον καιρό έχουν συσσωρευτεί γύρω του παραπληροφόρηση, λάθος γνώμες ή αντιλήψεις που χρειάζονται μεγάλη προ-σοχή. Είναι μετά και η δύναμη που λέγεται συνή-θεια. Κάποτε η συνήθεια μας υπηρετεί και ευερ-γετικά. Άλλοτε πάλι είναι αντίπαλος και κίνδυνος. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε πολλές φορές καθό-μαστε στο Δείπνο του Κυρίου με καρδιά που δεν εί-ναι έτοιμη, καθαρισμένη, γεμάτη από ευγνωμοσύ-νη και αναγνώριση μπροστά στον Κύριο. Στο μυα-λό μας τριγυρίζουν διάφορες σκέψεις, σκοτούρες, φροντίδες, μέριμνες. Φτάνουμε στο σημείο να μη σημαίνει και πολλά πράγματα για μας η συμμετοχή μας στο Δείπνο του Κυρίου. Φταίει η συχνότητα, φταίνε τα πολλά χρόνια, φταίει το βαρύ φορτίο της ζωής που κουβαλάμε όλοι μας; Ας τα δούμε όλα αυτά αναλυτικά και πρακτικά.

Α. ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΑ

Στο ερώτημα αυτό δεν υπάρχει ξεκάθαρη βιβλική απάντηση. Ξέρουμε τι συνήθιζαν να κάνουν οι πρώτοι χριστιανοί των αποστολικών χρόνων. Αυτό όμως ούτε δεσμευτικό είναι, ούτε υποχρεωτικό. Τα σχήματα είναι πολλά. Κάθε εβδομάδα, μία φορά το μήνα, μία φορά κάθε εξάμηνο… Συνάντησα κάποια απομακρυσμένη συντροφιά πιστών ανθρώπων και μου είπαν ότι κάνουν Δείπνο όταν περνάει κάποιος από τα μέρη τους και μπορεί να τους οδηγήσει στο θέμα αυτό.

Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε όμως είναι το σκεπτικό κάποιων ότι, αν το κάνουμε συχνά, οι πιστοί του Χριστού συνηθίζουν και δεν δίνουν τη βαρύτητα που απαιτείται. Εάν το κάνουμε πιο αραιά, ίσως το στερη-θούν , το αποζητήσουν και το εκτιμήσουν. Όλα αυτά θα ήθελα να πω ότι μπορεί να ακούγονται λογικά, αλλά είναι πέρα για πέρα ανθρώπινα. Ο γνήσιος πιστός του Χριστού, που προοδεύει στην αγάπη και την πίστη στο Πρόσωπο του Λυτρωτή του, ζει σε άγια και ευλογημένη κοινωνία μαζί Του κάθε μέρα! Και αντί να συνηθίζει, προοδεύει και η αγάπη του αυξάνει καθημερινά προς τον Κύριό του και Θεό του. Δεν είναι θέμα συχνότητας ή συνήθειας, αλλά είναι θέμα καρδιάς και σχέσης μας με τον αγαπημένο μας Σωτήρα. Και αν πρέπει κάτι να προσέξουμε και να αλλάξουμε, είναι αυτή η σχέση να είναι ζωντανή, να είναι ειλικρινής, με καθαρότητα, με διάθεση υπακοής και συμμόρφωσης στις αποκαλύψεις του Κυρίου.

Ο γνήσιος πιστός του Χριστού, που προοδεύει στην αγά-πη και την πίστη στο Πρόσωπο του Λυτρωτή του, ζει σε άγια και ευλογημένη κοινωνία μαζί Του κάθε μέρα! Και αντί να συνηθίζει, προ-οδεύει και η αγάπη του αυξάνει καθημε-ρινά προς τον Κύριό του και Θεό του.


Ανάμνηση...

Β. ΕΝΑ ΔΕΙΠΝΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ

Το επόμενο ερώτημα, που πολύ συχνά συναντάμε, είναι γύρω από το ποιος είναι κατάλληλος να συμμετέχει στο Δείπνο του Κυρίου και πότε.

Αρχικά πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι αυτή η ερώτηση είναι σωστή και ειλικρινής και πρέ-πει να απαντηθεί σωστά. Ναι, συντρέχουν όροι και προϋποθέσεις σχετικά με το ποιος εί-ναι κατάλληλος να απλώσει το χέρι του και να πάρει το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Όπως υπάρχει ο κίνδυνος κάποιος να συμμετέχει απροβλημάτιστα, βιαστικά, επιπόλαια, κάτι που είναι πολύ επικίνδυνο για τον ίδιο, αλλά και για το σώμα του Χριστού, στο οποίο λέει ο ίδιος ότι ανήκει, έτσι και κάποιος άλλος μπο-ρεί να έχει αποκομίσει την εντύπωση ότι πρέ-πει να γίνει τέλειος, άφταιγος, αναμάρτητος και ότι είναι πολύ δύσκολο να είναι κάποιος κατάλληλος για τη συμμετοχή του στο Δείπνο του Κυρίου.

Στις σελίδες της Καινής Διαθήκης έχουμε απαντήσεις καθαρές, πρα-κτικές για όλα όσα μας απασχολούν, αρκεί να μελετούμε σωστά και με διάθεση καρδιάς να εκτελέσουμε όσα μας ζητά και μας αποκαλύπτει ο Κύριος. Στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο στο κεφάλαιο 6, (ς΄) διαβάζουμε κάτι πολύ χρήσιμο και διαφωτιστικό:

- «Εάν δεν φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου, και πίητε το αίμα Αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς.» (εδάφιο 53)

- «Όστις τρώγει την σάρκα Μου, και πίνει το αίμα Μου, εν Εμοί μένει, και Εγώ εν αυτώ.» (εδάφιο 56)

- «Καθώς Με απέστειλεν ο ζων Πατήρ, και Εγώ ζω δια τον Πα-τέρα, ούτω και όστις Με τρώγει, θέλει ζήσει και εκείνος δι’ Εμέ.» (εδάφιο 57)

Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι στα εδάφια αυτά δεν μιλάει ο Κύριος για το Δείπνο Του, όπου τρώμε το ψωμί που παριστάνει το σώμα Του και πίνουμε το κρασί που παριστάνει το αίμα Του. Απεικο-νίζει όμως μια πολύ σημαντική και καθοριστική πραγματικότητα: Το τι θα πει πιστεύω στον Κύριο, ανήκω στον Κύριο, είμαι παιδί του Θεού και ζω για Εκείνον. Η εικόνα είναι παρμένη από το φαγητό που τρώμε και


...και Καταγγελία

το νερό που πίνουμε. Κυκλοφορεί μέσα μας, απλώνει σε όλο μας το σώμα, γίνεται δύναμη, μετατρέπεται σε υγεία, αύξηση, ανάπτυξη, το βλέπουν οι γύρω και είναι αναγνωρίσιμο. Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος, που η ζωή του Ιησού Χριστού μεταφέρεται μέσα μας, απλώ-νει σε όλη μας την ύπαρξη, εξωτερικεύεται και φανε-ρώνεται ανάμεσα στους ανθρώπους το άρωμά Του, η μαρτυρία Του. Ο Ιησούς Χριστός κυκλοφορεί μέσα μου, «κατοικεί δια της πίστεως στην καρδιά μου», (Εφεσί-ους δ΄17), μορφώνεται μέσα μου, (Γαλάτας δ΄19), ο χαρακτήρας Του, η νοοτροπία Του, ζει μέσα μου ο Χρι-στός, (Γαλάτας β΄20).

Αυτός είναι ο γνήσιος, ο αναγεννημένος πιστός του Χριστού. Αυτός είναι κατάλληλος να απλώσει το χέρι και να πάρει «το σώμα και το αίμα του Κυρίου», να καταγγείλει το θάνατό Του και να είναι ευλογημένος Του. Ένα Δείπνο πριν από το Δείπνο. Άπλωσε προηγου-μένως το χέρι της πίστης με γνήσια καρδιά και ζήτησε από τον Κύριο να έρθει μέσα του, να γίνει ο Κύριός του και ο Θεός του, να γίνει ο νέος του εαυτός, να μη ζει πια εκείνος, αλλά να ζει μέσα του ο Χριστός. Αυτός ο πιστός του Χριστού ούτε τέλειος είναι, ούτε αναμάρ-τητος, αλλά είναι γνήσια μετανοημένος, αναγεννημένος και έτοιμος να αγκαλιάσει με πίστη και υπακοή τους ελέγχους του Αγίου Πνεύματος και να βιώσει τις αποκαλύψεις του Θεού στην καθημερινή ζωή του. Αυτός είναι ο κατάλληλος να καταγγείλει το θάνατο του Κυρίου και να ζήσει τη θαυμάσια λυτρωμένη ζωή στον κόσμο της ανομίας γύρω μας.

Γ. ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Δύο είναι οι λέξεις που περιγράφουν το πραγματικό νόημα και περιεχό-μενο του Δείπνου του Κυρίου: ανάμνηση και καταγγελία. (Α΄Κορινθίους ια΄23-33)

- «Τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου».- «Τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε».

Θα περάσουμε πολύ γρήγορα όλα αυτά, που ακούγονται από διαφόρους κύ-κλους περί μετουσίωσης του ψωμιού σε σώμα Κυρίου και του κρασιού σε αίμα Κυρίου μέσα μας. Όλα αυτά είναι ανυπόστατα, αστήρικτα με βάση την Αγία Γραφή και θα τα χαρακτήριζα επικίνδυνες εχθρικές παρεμβολές, με στόχο την ψυχή του ανθρώπου και την αιώνια απώλεια. Το ψωμί είναι και παραμένει ψωμί, το ίδιο και το κρασί που πίνουμε! Δεν αλλάζει τίποτα, ούτε και χρειάζεται να αλ-λάξει. Αλλού βρίσκεται η δύναμη και η ευλογία από τη συμμετοχή του πιστού του Χριστού στο Δείπνο του Κυρίου.

Στις σελίδες της Καινής Διαθή-κης έχουμε απα-ντήσεις καθα-ρές, πρακτικές για όλα όσα μας απασχολούν, αρ-κεί να μελετούμε σωστά και με δι-άθεση καρδιάς να εκτελέσουμε όσα μας ζητά και μας αποκα-λύπτει ο Κύριος.


Πρόκειται για ένα γεγονός, που κάθε φορά που λαμ-βάνει χώρα από κάποιους πιστούς επάνω στη Γη, εκ-πέμπεται ένα δυνατό, ηχηρό και δοξασμένο μήνυμα προς τις τρεις κατευθύνσεις: προς τον άγιο και δοξα-σμένο Κύριο τον Θεό μας, προς τον Σατανά, προς τους γύρω ανθρώπους. Και ποιο είναι αυτό το μήνυμα; ‘Ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Λυτρωτής και ο Κύριός μας, ότι Του ανήκουμε, ότι Του χρωστάμε τη ζωή μας ολό-κληρη, ότι με το αίμα Του το πολύτιμο στο σταυρό του Γολγοθά μας έπλυνε, μας καθάρισε από τις αμαρτίες μας και μας έκανε παιδιά του Ουράνιου Πατέρα.

Αυτό το δοξασμένο μήνυμα το παραλαμβάνει ο Άγι-ος Πατέρας μας και δοξάζεται και χαίρεται η καρδιά Του για τον καρπό αυτό της σταυρικής θυσίας του Ιη-σού Χριστού, του Παιδιού Του, το παραλαμβάνει και ο διάβολος και καταισχύνεται από τα ίδια τα παιδιά τού Θεού, από την ομολογία τους και τη ζωή τους, την πα-ραλαμβάνει και ο κόσμος γύρω μας και καταλαβαίνει τι είναι για εμάς ο Θεός, η αγάπη Του, η σωτηρία Του δια του Ιησού Χριστού.

Καταγγέλλω σημαίνει γνωστοποιώ, διακηρύττω φωναχτά, αναγγέλλω δημόσια, φανερώνω στο περιβάλλον μου, αλλά και στις αρχές, στις εξου-σίες του υπερβατικού κόσμου. Την ώρα του Δείπνου του Κυρίου αναλαμ-βάνουμε εμείς να διατυμπανίσουμε στο σύμπαν με τη δική μας μαρτυρία πίστης ποιο είναι το πραγματικό νόημα της σταυρικής θυσίας. Το ιδιαίτε-ρο μεγαλείο αυτού του γεγονότος είναι ότι την καταγγελία αυτή την κά-νουν άνθρωποι, που έχουν προσωπική εμπειρία της σωτήριας δύναμης

του Ιησού Χριστού, που αλλάζει και μεταμορφώνει τον άνθρωπο.

Χρειάζεται όμως και η ανάμνηση, για να ανανεώνει και να διατηρεί ζωντανό στη

μνήμη μας και στην καρδιά μας το γε-γονός του θανάτου του Ιησού, όταν οι μέριμνες και το καθημερινό φορτίο της ζωής μας απειλούν να ξεθωριάσουν και να μειώσουν την πολύτιμη και μοναδική αξία του.

Είναι ολοφάνερο ότι η καταγγελία και η ανάμνηση μπορούν να πραγματοποιη-

θούν μόνο από γνήσιους πιστούς του Χρι-στού, που έχουν συναίσθηση, σοβαρότητα,

συνέπεια στη ζωή τους και δική τους εμπει-ρική γνώση του λυτρωτικού έργου του Κυρίου.

Ανάμνηση...

Η ανάμνηση, ανανεώνει και δι-ατηρεί ζωντανό στη μνήμη μας και στην καρδιά μας το γεγονός του θανάτου του Ιησού, όταν οι μέριμνες και το καθημερινό φορ-τίο της ζωής μας απειλούν να ξε-θωριάσουν και να μειώσουν την πολύτιμη και μο-ναδική αξία του.


Σχετικά με όλα αυτά τα αστήρικτα, όπως αναφέραμε προηγουμένως, περί μετατροπής του ψωμιού και του κρασιού μέσα στο σώμα του ανθρώπου, θα πρέπει να επαναλάβουμε και να τονίσουμε ότι ενώ μεν τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει σύμφωνα με τον άγιο Λόγο του Θεού, είναι βέβαιο ότι απορρέει ευλογία από τη σωστή συμμετοχή του ανθρώπου στο Δείπνο του Κυ-ρίου, αφού φανερώνει την ευγνωμοσύνη του στον Σω-τήρα του, ομολογεί και έτσι δίνει δόξα και αναγνώριση στον Κύριο για το θαύμα της λύτρωσης από την αμαρ-τία και ανανεώνει τη διάθεση της καρδιάς του να ζήσει μια ζωή, που τιμά και δοξάζει τον Σωτήρα του. Αυτή τη στάση ο Κύριος την τιμά και την αμείβει με ευλογία δύναμης, με χαρά στην καρδιά του πιστού και με φα-νέρωση του Προσώπου Του στη ζωή του, στην κάθε του μέρα.

Ναι, είναι πηγή χαράς, δύναμης και δόξας η συμμε-τοχή μας στο Δείπνο του Κυρίου, όταν γίνεται σωστά, με ειλικρίνεια και συναίσθηση, γιατί διαφορετικά…

Δ. ΤΡΩΓΕΙ ΚΑΙ ΠΙΝΕΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΙΝ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ

Στην ερώτηση πότε ο άνθρωπος δεν πρέπει να συμ-μετέχει στο Δείπνο του Κυρίου, έχουν δοθεί διάφορες απαντήσεις. Μερικές έχουν την προέλευσή τους στη φαντασία των ανθρώπων, άλλες στη λογική, στα συναισθήματα, στις θρησκευτικές παραδόσεις, σε συνήθειες ή πρακτικές του παρελθόντος. Δεν θα ασχοληθούμε με όλα αυτά, που συσσωρεύτηκαν κατά καιρούς και δεν στηρίζονται στον άγιο Λόγο του Θεού. Υπάρχει όμως κάποια πε-ρίπτωση, που ο Κύριος την αναφέρει, την τονίζει και φανερώνει και τις συνέπειες που την συνοδεύουν με μοναδικό τρόπο μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής. «Όστις τρώγει τον άρτον τούτον ή πίνει το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος θέλει είσθαι του σώματος και αίματος του Κυ-ρίου» (Α΄Κορινθίους ια΄26-33 ).

Τι θα πει, «ο τρώγων και πίνων αναξίως», πότε ένας άνθρωπος είναι σ’ αυτήν την κατάσταση; Ο Ίδιος ο Κύριος με την οδηγία του Αγίου του Πνεύματος μας το διευκρινίζει. Είναι ο «μη διακρίνων». Δεν καταλαβαίνει πόσο σοβαρό είναι αυτό που κάνει, πόση αξία αλλά και ευθύνη κρύβει μέσα της αυτή η συμμετοχή στο Τραπέζι του Κυρίου. Και το ότι δεν το καταλαβαίνει φαίνεται από το πόσο λίγη συναίσθηση έχει, πόσο απρο-ετοίμαστος έρχεται, πόσο λίγη σημασία δίνει στην καθαρότητα και τον αγιασμό της καθημερινής του ζωής, πόσο επιπόλαια απλώνει το χέρι του να πάρει το ψωμί και το κρασί που παριστάνουν το σώμα και το αίμα του


Καταγγέλλω ση-μαίνει γνωστο-ποιώ, διακηρύττω φωναχτά, αναγ-γέλλω δημόσια, φανερώνω στο περιβάλλον μου, αλλά και στις αρ-χές, στις εξουσίες του υπερβατικού κόσμου. Την ώρα του Δείπνου του Κυρίου αναλαμ-βάνουμε εμείς να διατυμπανίσουμε στο σύμπαν με τη δική μας μαρτυ-ρία πίστης ποιο εί-ναι το πραγματικό νόημα της σταυ-ρικής θυσίας.


Χριστού. Δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο σοβαρή υπόθεση για τον Θεό είναι αυτή η καταγγελία στον ορατό και αόρατο κόσμο. Δεν έχει καταλά-βει πόση αξία έχει, ώστε να την εκτιμήσει ανάλογα. Απλώνει το χέρι στα δώρα του Κυρίου με ζωή συμβιβασμένη, συνθηκολογημένη με τον κόσμο της αμαρτίας, την ώρα που ο Κύριος το λέει τόσο καθαρά: «δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Κυρίου και το ποτήριον των δαιμονίων, δεν δύνασθε να είσθε μέτοχοι της τραπέζης του Κυρίου και της τραπέζης των δαιμονίων». (Α’ Κορινθίους ι΄21)

Αυτός ο άνθρωπος κάνει πρώτα από όλα ζημιά στον ίδιο του τον εαυτό. Έχει αμαρτία στη ζωή του και την κρατάει, την καλλιεργεί, τη συντηρεί ίσως. Αλλά δεν θέλει να απέχει και από το Τραπέζι του Κυρίου. Αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρει τι κάνει, δεν έχει καταλάβει πού βρίσκεται, και το κυριότερο, δεν ξέρει πώς τον βλέπει ο Ίδιος ο Κύριος. «Τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου». Οι συνέπειες είναι ασθένεια, αρρώστια και θάνατος στα άτομα αυτά. Πολλοί πιστεύ-ουν ότι ο Κύριος μιλάει για τις πνευματικές συνέπειες, όμως αυτό δεν ισχύει. Η ορολογία που χρησιμοποιεί εδώ το Άγιο Πνεύμα αναφέρεται κα-θαρά και πριν απ’ όλα σε αρρώστιες και σε θάνατο φυσικό, του φυσικού μας σώματος. Κρίσεις του Θεού στη ζωή τους. Είναι επακόλουθο, και η πνευματική τους ζωή είναι ανάλογη. Το βασικό τους πρόβλημα είναι ότι δεν διακρίνουν την κατάσταση του εαυτού τους μπροστά στον Θεό. Γιατί αν το έκαναν αυτό, θα προλάβαιναν τις κρίσεις του Θεού, που κάποτε είναι βαριές, με συνέπειες ανεπανόρθωτες.

Το πρόβλημα στην περίπτωση αυτή είναι ότι ο άνθρωπος αυτός μο-λύνει και μιαίνει το σώμα στο οποίο ανήκει, την Εκκλησία του Χριστού, τους πιστούς, τους λυτρωμένους. Η σωστή εκκλησία δεν έχει το δικαίωμα

Ανάμνηση...


ούτε να παραβλέπει, ούτε να δικαιολογεί καταστάσεις αμαρτίας. Ο άνθρωπος αυτός πρέπει να ταπεινωθεί, να καθαρισθεί, να συναισθανθεί την κατάστασή του, αν θέλει να επανέλθει άξια και ευλογημένα. Εάν συ-νεχίσει να επιμένει στην αμαρτία του χωρίς μετάνοια ειλικρινή, ταπείνωση και καθαρισμό, τότε πρέπει να αποκόπτεται από το σώμα μπροστά στην παρουσία του Κυρίου, για να ελεγχθεί και να ορθοποδήσει. Όταν ανήκεις σε ένα ζωντανό σώμα, η υγεία σου ή η αρρώ-στια σου επηρεάζει ολόκληρο το σώμα. Δεν μπορείς να πεις «…αυτή η αμαρτία είναι δική μου, προσωπική υπόθεση…». Πολύ δε περισσότερο, όταν πρόκειται για το άγιο σώμα της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού.

Πότε δεν παίρνουμε μέρος στο Δείπνο του Κυρίου; Πάντοτε παίρνουμε, εφόσον έχουμε αναγέννηση και ζωή Χριστού μέσα μας. Ποτέ δεν κρατάμε την αμαρτία και στερούμεθα την ευλογία της συμμετοχής μας στο Τραπέζι του Κυρίου. Ακριβώς το αντίθετο κάνουμε. Στερούμε την αμαρτία από το οξυγόνο, την καταδι-κάζουμε, την απορρίπτουμε, για να δοξαστεί ο Κύριός μας με τη στάση μας αυτή και να μας ευλογήσει και απλώνουμε το χέρι να πάρουμε μέρος στο Δείπνο με χαρά και παρρησία. Είναι καλό την ώρα του Δείπνου του Κυρίου να δίνεται χρόνος για συγκέντρωση, εξέτα-ση και έλεγχο της καρδιάς μας, της πορείας μας, για εξομολόγηση με ταπείνωση στην παρουσία του Κυρί-ου. Έτσι με έναν όμορφο συμβολικό τρόπο κλείνει μία χρονική περίοδος – εβδομάδα, μήνας κλπ – με εξομολόγηση, καθαρισμό, ταπείνωση, ανα-γνώριση στην παρουσία του Κυρίου και ξεκινά μια νέα, με ανανεωμένη την απόφασή μας να ανήκουμε στον Κύριό μας, να Του αρέσουμε και να δοξάζεται με τη ζωή μας.

Ανάμνηση και καταγγελία. Ένας τέλειος συνδυασμός ευλογίας και δό-ξας, συμμετοχής του πιστού ανθρώπου στη δόξα του Κυρίου. Κατάλλη-λος για τη συμμετοχή του στο Τραπέζι του Κυρίου είναι ο πιστός άνθρω-πος που βλέπει ότι ο Κύριος τον τιμά με μοναδικό τρόπο, με το να τον προσκαλεί στο Τραπέζι που ο Ίδιος είναι το τιμώμενο Πρόσωπο. Όταν το προσεγγίσουμε έτσι αυτό το θέμα, η συμμετοχή μας στο Δείπνο του Κυρίου γίνεται πηγή ευλογίας και δόξας. Ενώ είπαμε στην αρχή ότι δεν υπάρχει τίποτα το υπερφυσικό ή μεταφυσικό, καμία αλλαγή ή αλλοίωση των στοιχείων, υπάρχει όμως η ευλογία του Θεού στη ζωή των παιδιών Του και αυτό είναι ό, τι πιο «υπερφυσικό» μπορεί να συμβεί στη ζωή μας εδώ σ’ αυτή τη Γη.


Είναι καλό την ώρα του Δείπνου του Κυρίου να δί-νεται χρόνος για σ υ γ κ έ ν τ ρ ω σ η , εξέταση και έλεγ-χο της καρδιάς μας, της πορείας μας, για εξομολό-γηση με ταπείνω-ση στην παρουσία του Κυρίου. Με καθαρισμό, ταπεί-νωση, αναγνώρι-ση στην παρουσία του Κυρίου ξεκινά μια νέα περίοδος, με ανανεωμένη την απόφασή μας να ανήκουμε στον Κύριό μας, να Του αρέσουμε και να δοξάζεται με τη ζωή μας.


Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Α Ν Ι Κ Α Η Μ Ε Ρ ΟΛΟ Γ Ι Α

2011 μ.Χ.

Με καθαρά χριστιανικό περιεχόμενοΓραμμένο απλά - Διαβάζεται ευχάριστα

Χωρίς δογματικά χρώματα και αποχρώσειςΣυστήστε το πρόθυμα - Χαρίστε το με προσευχή

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣΙΣΤΟΡΙΕΣ - ΕΔΑΦΙΑ - ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ - ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ

Είναι έτοιμα και κυκλοφορούν

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΜΗΝ ΑΡΓΗΣΕΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΑΣ,

ΤΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΕΞΑΝΤΛΟΥΝΤΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΡΟΦΗ:

ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ - ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

40

Θαυμάσιο Δώρο!Θαυμάσιο Μέσο Ευαγγελισμού των Ψυχών!

΄Αμεσες παραγγελίες:

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ

ή στο e-mail: [email protected]

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΕ ΔΥΟ ΤΥΠΟΥΣ:

Τοίχου κρεμαστό Βιβλιαράκι - τσέπης

1981 - 2011

31 χρόνια στην υπηρεσία της Αλήθειας και της Αγάπης του Θεού

για τη Σωτηρία Αθάνατων Ψυχών.

1981 - 201131 Χρόνια Ημερολόγια ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ

41


Ο Ευτύχης μεγάλωνε με τρεις μαμάδες και έναν μπαμπά. Οι αδερφές του, η Ελίζα και η Ρόδη, έκαναν όλα όσα κάνουν και οι πραγματικές μητέρες: προσπαθούσαν να τον ταΐσουν όταν άρχισε να τρώει κρέμες, προσπαθούσαν να τον κοιμίσουν όταν είχε κολικούς, προσπαθούσαν να του μάθουν τρόπους όταν αρνιόταν να μοιραστεί τα παιχνίδια του με άλλα παιδιά και του φορούσαν τα παπουτσάκια του όταν έπρεπε να φύγουν από την παραλία. Και κυρίως, κάτι που είναι κοινό για τις μητέρες όλου του κόσμου, δεν άφηναν κανέναν να τον πειράξει.

Ειδικά όταν ήταν μωράκι, και όλοι λαχταρούσαν να τον πά-ρουν αγκαλιά, η Ελίζα και η Ρόδη ανησυχούσαν μήπως κανείς του κολλήσει καμιά ίωση ή τον ρίξει κάτω κάνοντας απίστευτα ακροβατικά και παιχνίδια.

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Σε λάθος χέρια


Ελίζα και Ρόδη

Η αλήθεια είναι όμως πως δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγ-ματα. Αλλά τώρα πια είχαν ξεχάσει κάποιο περιστατικό, που είχε συμβεί πριν από πολλά χρόνια, και, εάν κανείς τους το θύμιζε, θα σήκωναν τα φρύδια με έκπληξη.

Ήταν πολύ πριν γεννηθεί ο Ευτύχης. Η Ελίζα και η Ρόδη ήταν δύο μικρά κοριτσάκια στις πρώτες τάξεις του Δημοτι-κού, αχώριστες φιλενάδες. Ήταν καλοκαίρι, και είχαν πάει οικογενειακώς να μείνουν με κάποιους συγγενείς σε ένα χω-ριό λίγο πιο έξω από την Αθήνα. Τα κορίτσια έπαιζαν όλη μέρα στον ήλιο και είχαν γίνει κατάμαυρα.

Μια μέρα πήγαν επίσκεψη σε ένα φιλικό σπίτι, που είχε έναν τεράστιο κήπο, κοτέτσι και κουνέλια. Η Ελίζα και η Ρόδη δεν είχαν συνηθίσει να είναι κοντά στα ζώα, όμως εκείνη η οικογένεια είχε τρία κοριτσάκια, που ήταν λίγο μεγαλύτερα από εκείνες, αλλά είχαν γίνει καλές φίλες, και τους έδειχναν πώς να φέρονται στα ζώα. Τους είχαν μάθει να χαϊδεύουν τα κουνελάκια στο βελουδένιο τους κεφάλι και όταν ο πατέρας τους, που ήταν ψαράς, έπιανε χταπόδια, προσπαθούσαν να τους μάθουν πώς τα χτυπάνε στα βράχια. Αυτό όμως ήταν λίγο παραπάνω από τις δυνατότητες της Ελίζας και της Ρό-δης. Η Ρόδη μόνο είχε αρκετό θάρρος ώστε να πιάσει ένα πλοκάμι από το τεράστιο καφέ χταπόδι και, κρατώντας το σε μία ασφαλή απόσταση (μπας και της επιτεθεί), να βγει φωτογραφία. Μετά την κοιτούσε και φοβόταν ακόμα πιο πολύ.

Τη μέρα εκείνη που πήγαν στο σπίτι της Μαρίας, της Σοφί-ας και της Ελευθερίας, δεν υπήρχαν χταπόδια. Υπήρχε μόνο ένα μακρύ τραπέζι στρωμένο στον κήπο, γιατί ήταν όλοι κα-λεσμένοι για φαγητό. Τα κορίτσια έπαιξαν, αντάλλαξαν μυ-στικά, πήγαν στο δωμάτιο της Μαρίας και της Σοφίας και βοήθησαν την κυρία Λίτσα να σερβίρει να πιάτα. Ήταν λίγο δύσκολο το στρώσιμο του τραπεζιού, γιατί το σπίτι ήταν διώ-ροφο και υπήρχε μια μακριά σκάλα, που οδηγούσε από την κουζίνα κάτω στον κήπο. Τα κορίτσια ανεβοκατέβαιναν με προσοχή τη σκάλα, αλλά μετά τις πρώτες δεκαπέντε φορές άρχισαν να χοροπηδάνε ανεβοκατεβαίνοντας και να κάνουν αστεία στο δρόμο προς την κουζίνα.

Τελικά, στρώθηκε το τραπέζι, έκαναν προσευχή και κάθη-σαν να φάνε.

Μετά το φαγητό, που ήταν και πλούσιο, οι μεγάλοι τράβη-ξαν τις καρέκλες τους πίσω από το τραπέζι και το ’ριξαν στην κουβέντα. Τα κορίτσια γρήγορα βαρέθηκαν και σηκώθηκαν να παίξουν. Η οικοδέσποινα, η κυρία Λίτσα, είχε σηκωθεί από ώρα και είχε πάει μέσα, γιατί το νέο μέλος της οικογένειας, ένα μωράκι λίγων μηνών, απαιτούσε την προσοχή της.



Τώρα, ταϊσμένο και χορτάτο, το κρα-τούσε στην αγκαλιά της και φώναξε από την κορυφή της σκάλας στα κο-ρίτσια να έρθουν να το δουν. Τα κορί-τσια έτρεξαν όλα μαζί και μία από τις αδερφές του το πήρε αγκαλιά και το κουνούσε πάνω κάτω τραγουδώντας του γλυκά στο αφτί. Αφού του κάνανε παιχνίδια για λίγη ώρα, ξανακατέβη-καν και στρώσανε παιχνίδι. Της Ελίζας όμως το μυαλό ήταν στο μωράκι. Από πολύ μικρούλα, από τότε που ήρθε σπίτι η Ρόδη από το μαιευτήριο, ένιω-θε μια ιδιαίτερη αγάπη και στοργή για τα μωράκια, μητρική σχεδόν. Θυμότα-νε συνέχεια πώς είχε δει τη Σοφία να κρατάει τον αδερφούλη της και ήθελε κι εκείνη να δει πώς είναι να κρατάει ένα μωρό στην αγκαλιά της. Κι έπειτα της ήρθε μια ιδέα.

Πρόσφατα μία αδελφή στην εκκλη-σία, που είχε κι αυτή μωρό, την είδε που το κοίταζε με λαχτάρα και της είπε:

«Αν καθίσεις σε μια καρέκλα και είσαι πολύ προσεκτική, θα σου το δώσω να το κρατήσεις λίγο.»

Ήταν καταπληκτική αυτή η εμπειρία για την Ελίζα, αλλά ήθελε για μια φορά να το κρατήσει το μωρό μόνη της, χωρίς να τη βοηθάει κάποιος μεγάλος, σαν κανονική μαμά. Ξέρω, σκέφτηκε, αφού το έχω ξανακάνει.

Κάποια στιγμή λοιπόν ξεμονάχιασε τη Ρόδη και της είπε στ’ αφτί:

«Θες να πάμε να δούμε το μωράκι ξανά; Έλα, θα ’ναι ωραία.»

Μ’ αυτά τα λόγια, η Ελίζα ξεκίνησε ν’ ανεβαίνει τη σκάλα θαρραλέα, αλλά για κάποιο λόγο η Ρόδη, πάντα πιο ντρο-παλή και συνεσταλμένη, έμεινε πίσω. Η Ελίζα ανέβηκε στην κορυφή της σκάλας, όπου η κυρία Λίτσα κουνούσε το μωρό πέρα δώθε για να το νανουρίσει. Επιστράτευσε το πιο γλυκό της χαμόγελο και ρώτησε με αφοπλιστική ευγένεια:

«Μπορώ να το πάρω αγκαλίτσα παρακαλώ;» Η κυρία Λί-τσα την κοίταξε με κάποια αμφιβολία στο βλέμμα της, έτσι μικρούλα που ήταν, κι εκείνη βιάστηκε να προσθέσει: «Ξέρω από μωρά εγώ, μην ανησυχείτε.»


Σε λάθος χέρια

Η κυρία Λίτσα το σκέφτηκε για λίγο, αλλά κοιτώντας τα απλωμένα χέρια της Ελίζας και το γεμάτο αυτοπεποίθηση ύφος της, σκέφτηκε ότι θα πρέπει να ήταν ένα υπεύθυνο κο-ριτσάκι, παρά τα λίγα χρόνια της. Και όντως ήταν υπεύθυνη η Ελίζα, αλλά δεν είχε πολλή δύναμη ούτε και εμπειρία στα θέματα των μωρών.

Πήρε με ευλάβεια σχεδόν το μικρό μπογαλάκι στα χέρια της και το κοίταξε με προσοχή. Το δέρμα του ήταν τόσο διάφανο, οι μπουνίτσες του τόσο μικροσκοπικές κι έβγαζε αυτούς τους μωρουδίστικους ήχους…. Η Ελίζα είχε καταγο-ητευτεί.

Δεν πρόσεξε ότι σιγά σιγά το μωρό γλιστρούσε από την αγκαλιά της. Η Ρόδη, στο κάτω μέρος της σκάλας κοιτούσε και τα μάτια της είχαν γίνει τεράστια από έκπληξη και φόβο. Κοιτούσε, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα, καθώς το μωρό έπεσε από τα χέρια της Ελίζας και προσγειώθηκε στα πλα-κάκια του μπαλκονιού.

Αμέσως άρχισε να ουρλιάζει, το οποίο είναι καλό σημάδι σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως ξέρουν οι μαμάδες. Αλλά η Ελίζα δεν το ήξερε αυτό. Ο τρόμος γι’ αυτό που είχε κάνει την είχε καρφώσει στο πάτωμα και δεν μπορούσε ούτε τα μάτια της να ανοιγοκλείσει. Η κυρία Λίτσα αμέσως έτρεξε κοντά της και πήρε το μωρό στα ικανά της χέρια, εξετάζοντας το κεφαλάκι του για κανέ-να χτύπημα. Όταν δεν βρήκε κανένα, το πήρε μέσα για να το ησυχάσει και ο μπαμπάς του ακολούθησε σε λίγο.

Σιγά σιγά η Ελίζα κατέβηκε τις σκά-λες, με το κεφάλι χαμηλωμένο, και πήγε κοντά στη μαμά της περιμένο-ντας το δίκαιο μάλωμα.

Ευτυχώς η Ελίζα ήταν αρκετά κοντή (αν και ψηλή για την ηλικία της) και το μωρό δεν έπεσε από ψηλά. Η κυρία Λί-τσα ήταν μια τόσο καλή και γλυκιά γυ-ναίκα και σίγουρα έχοντας τόσα δικά της παιδιά είχε συνηθίσει τα απίστευτα κατορθώματά τους. Παρόλη την τρο-μάρα που πήρε, δεν τη μάλωσε καθό-λου την Ελίζα, ίσα-ίσα που κοιτούσε να την παρηγορήσει και της έλεγε να μην ανησυχεί, το μωράκι δεν έπαθε τίποτε. Και αλήθεια, το μωρό αυτό μεγάλωσε στα χρόνια που ήρθαν και έγινε αγο-



ράκι και μετά παλικάρι και σύντομα κανείς δεν θυμόταν το πέσιμό του.

Πέρασαν τα χρόνια και το ξέχασε και η ίδια η Ελίζα. Τώρα με τον Ευτύχη άρχισε και η ίδια να νιώθει την ανη-

συχία κάθε μητέρας, που όλο φοβάται μήπως το μωρό της πέσει σε λάθος χέρια.

Χέρια που μπορεί να έχουν καλές προθέσεις, αλλά να είναι αδύναμα να προστατέψουν, να στηρίξουν, να αποφύγουν τη συμφορά. Υπάρχουν βέβαια και χέρια, που εξ αρχής έχουν κακό σκοπό, σκοπό να πληγώσουν και να βλάψουν. Τότε είναι ακόμα πιο μεγάλη ανάγκη να υπάρχουν κοντά χέρια δυνατά, έτοιμα να βοηθήσουν.

Πολλές φορές ακόμα και τα χέρια της μητέρας δεν μπο-ρούν να κρατήσουν μακριά όλους τους κινδύνους. Και όταν μεγαλώσουμε, χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ χέρια να μας προσέχουν να μην πέσουμε, αλλά ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε. Όμως ο Θεός το ξέρει. Και είναι πάντα εκεί, έτοιμος να μας προσφέρει όση βοήθεια Του ζητήσουμε, είτε λίγη είτε πολλή. Οι πιο έξυπνοι άνθρωποι είναι εκείνοι που Του ζητούν πολλή βοήθεια. Δεν είναι οι πιο αδύναμοι. Αντί-θετα, καταλήγουν να είναι οι πιο δυνατοί.

Κι εκείνοι που Τον βάζουν μέσα στην καρδιά τους, εκεί-νοι είναι σίγουροι μια για πάντα πως ό,τι και να συμβεί θα βρίσκονται στα σωστά χέρια. Όχι ότι δεν θα περάσουν ποτέ δυσκολίες ή ότι θα τους έρχονται πάντα όλα δεξιά. Όχι.

Αλλά μπορούν να είναι ήσυχοι ότι δεν θα πέσουν ποτέ σε λάθος χέρια.

Και η παλάμη του Θεού είναι το πιο ασφαλές μέρος σ’ ολό-κληρο τον κόσμο.

«…και έως του γήρατός σας εγώ αυτός είμαι• και έως των λευκών τριχών εγώ θέλω σας βαστάσει• εγώ σας έκαμα και εγώ θέλω σας σηκώσει• ναι, εγώ θέλω σας βαστάσει και σώσει.» Ησαΐας μς΄4.

Αποστέλλουμε μια Καινή Διαθήκη δωρεάν στη Νεοελληνική γλώσσα,

σε όποιον μας την ζητήσει με γράμμα του.

Συντροφιά Αλήθειας και Αγάπης Θεού από το τηλέφωνο(210) 57 58 928

Λιγόλεπτα τηλεφωνικά μηνύματα παρηγοριάς, ενίσχυσης, αλήθειας Θεού. Κάθε μέρα - 24 ώρες το 24ωρο!

Ρ-Ε


Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η θεωρία του «τυ-φλού ωρολογοποιού», ή τουλάχιστον η Νέο-Δαρβινι-κή εκδοχή της, έχει δεχτεί αυξανόμενη επίθεση από επιστήμονες και φιλοσόφους. Οι επιστήμονες όλο και περισσότερο αμφισβητούν την ικανότητα των τυχαίων μεταλλάξεων και της φυσικής επιλογής να έχουν δώσει γένεση σε νέα όργανα, ή μέλη στα δι-άφορα είδη οργανισμών. Πλήθος άλλα προβλήματα οδήγησαν επιστήμονες σαν τον Peter Saunders να πουν:

Ο ΕΥΦΥΗΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΕΟΔΑΡΒΙΝΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ


«Μέχρι πριν λίγα χρόνια, η Νέο- Δαρβινική θεωρία σχετικά με την εξέλιξη έμοιαζε άτρωτη και πλήρως τεκμηριωμένη ως βάση για την κατανόηση του οργανικού κόσμου… Σήμε-ρα όμως, όλο και περισσότεροι ερευνητές δείχνουν δυσαρε-στημένοι με τη συνθετική αυτή θεωρία. Μερικοί επιτίθενται στη φιλοσοφική της βάση. Άλλοι, έχουν αρχίσει να ερευνούν ακριβώς τις περιοχές εκείνες που είναι προβληματικές στη θεωρία αυτή, όπως το πρόβλημα του κενού στο απολιθω-ματικό αρχείο ή τους μηχανισμούς της μη-Μεντελικής κλη-ρονομικότητας. Το πιο αξιοσημείωτο όμως ίσως να είναι η εμφάνιση πλήθους βιβλίων που υπερασπίζονται τη Νέο-Δαρβινική θεωρία. Μέχρι τώρα, σχεδόν κανείς δεν θεωρού-σε αναγκαία την υπεράσπισή της.»

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές πρέπει να δίνουν την ευκαι-ρία στους μαθητές τους να εξετάσουν τα επιχειρήματα υπέρ του Ευφυούς Σχεδιασμού. Πρέπει να τους δείξουν ότι η ζωή όχι μόνο φαίνεται να έχει σχεδιαστεί από κάποιον, αλλά ότι έτσι πραγματικά είναι. Βασισμένοι σε πρόσφατα ευρήματα της Μοριακής Βιολογίας πρέπει να δείξουν στους μαθητές τους ότι ακόμα και οι απλοί οργανισμοί φέρουν σημάδια σχε-διασμένων συστημάτων. Παρουσιάζοντας τις ενδείξεις υπέρ ενός ευφυούς σχεδιασμού, μπορεί να δειχθεί, ότι υπάρχει εναλλακτική θεωρία προς αυτή του τυφλού ωρολογοποιού και ότι η εξέλιξη όπως παρουσιάζεται, σαν μια τυχαία δια-δικασία, δεν είναι ούτε αδιαμφισβήτητη, ούτε το μόνο συ-μπέρασμα στο οποίο μπορούμε να καταλήξουμε αβίαστα, ακολουθώντας τις βιολογικές ενδείξεις.

Μόνο λοιπόν ως προς το πιο ασήμαντο στοιχείο, την αλ-λαγή συν τω χρόνω, μπορεί να σταθεί η εξέλιξη. Αν όμως θέλουμε οι μαθητές να αναπτύξουν αληθινά επιστημονικά κριτήρια, πρέπει να μάθουν να διαχωρίζουν τα γεγονότα από τις υποθέσεις. Το είδος της διδασκαλίας που συγχέει τα δύο αυτά, δεν εξυπηρετεί ούτε τα συμφέροντα των μαθη-τών, ούτε αυτά της ευρύτερης κοινωνίας.

Η επιστήμη και οι φυσικοί νόμοι

Μια δεύτερη παρανόηση αφορά το τι εννοούμε όταν λέμε ότι μια θεωρία ή εξήγηση είναι «επιστημονική». Κάποιοι φι-λόσοφοι και επιστήμονες ισχυρίζονται ότι η θεωρία του Ευ-

Επιστημονικές Αποδείξεις...


φυούς Σχεδιασμού είναι εκ των πραγμάτων μη-επιστημονι-κή. Σύμφωνα με αυτόν τον ισχυρισμό, η επιστήμη πρέπει να χρησιμοποιεί τους φυσικούς νόμους για να εξηγήσει τα φαινόμενα γύρω μας και όχι να επικαλείται τη δράση κά-ποιου εξωτερικού ευφυούς παράγοντα. Για παράδειγμα, δεν εξηγούμε πια την τροχιά ενός πλανήτη λέγοντας ότι κάποιος άγγελος τον σπρώχνει, αλλά την εξηγούμε με τη βοήθεια της Νευτωνικής θεωρίας για τη βαρύτητα.

Έτσι αποκλείεται a priori η θεωρία του Ευφυούς Σχεδια-σμού, γιατί επικαλείται έναν εξωτερικό παράγοντα. Για πα-ράδειγμα, ο Μichael Ruse αναφέρει:

«Η επιστήμη προσπαθεί να κατανοήσει τη δομή και λει-τουργία του φυσικού κόσμου. Σε ποια βάση; Αν εξετάσει κανείς την επιστήμη καθώς και την ιστορία της επιστήμης, ένα είναι το στοιχείο που ξεχωρίζει: η επιστήμη αναζητεί την τάξη. Ψάχνει να βρει καθολικά ισχύοντες, τυφλούς και φυ-σικούς νόμους. Τα πράγματα γύρω μας δεν συμβαίνουν έτσι χωρίς τάξη. Ακολουθούν προκαθορισμένους τρόπους και κανόνες, και η επιστήμη προσπαθεί να ανακαλύψει αυτούς ακριβώς τους κανόνες.»

Υπάρχουν όμως σοβαρά προβλήματα με την παραπάνω άποψη. Ένα από αυτά είναι ότι αγνοεί περιοχές επιστημο-νικής έρευνας όπου η παρουσία εξωτερικής ευφυΐας είναι απαραίτητη, όπως συμβαίνει στην έρευνα για την ύπαρξη

...κατά της Εξέλιξης


εξωγήινης ευφυίας (SETI). Καθημερινά, ραδιοτηλεσκόπια σαρώνουν τους ουρανούς, ψάχνοντας για ραδιοσήματα που διαφέρουν από τα τυχαία σήματα που εκπέμπονται από φυσικά σώματα του διαστήματος. Αν δεχόμασταν ότι η επιστήμη είναι μόνο η αναζήτηση καθολικών, τυφλών και φυσικών νόμων, θα έπρεπε να πούμε ότι το SETI είναι εξ ορισμού μη-επιστημονικό.

Αλλά και η Αρχαιολογία θα είχε παρόμοια μοίρα. Δουλειά των αρχαιολόγων είναι να ξεχωρίζουν κατασκευασμένα αντικείμενα (πχ. βέλη, δόρατα κλπ) από φυσικά αντικείμε-να (πέτρες) ακόμα κι όταν οι μεταξύ τους διαφορές είναι πολύ δυσδιάκριτες. Αυτά τα αντικείμενα δίνουν κατόπιν ση-μαντικές πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο ζωής των συ-γκεκριμένων ανθρώπων που τα κατασκεύασαν. Αν λοιπόν ισχυριστούμε ότι οι αρχαιολόγοι πρέπει να εξηγούν το κάθε τι βάσει φυσικών νόμων και να αποκλείουν κάθε εξωτερική παρέμβαση, τότε όλη η επιστήμη τους και η έρευνα γίνεται εις μάτην.

Ένα δεύτερο πρόβλημα που έχει η θεωρία αυτή είναι ότι συγχέει τους νόμους με τις εξηγήσεις, ενώ πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα. H επιστημονική εξήγηση ενός φαι-νομένου συχνά περιλαμβάνει, εκτός από νόμους, αιτιολογι-κούς παράγοντες και ενέργειες. Για παράδειγμα, ας πάρου-με το πεδίο της σύγχρονης Κοσμολογίας. Οι περισσότεροι επιστήμονες εξηγούν τα τεκταινόμενα στο Σύμπαν αναφε-ρόμενοι όχι μόνο στους νόμους της Φυσικής, αλλά και στο σημαντικό γεγονός της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang). Το Big Bang εξηγεί γιατί όλοι οι γαλαξίες στο Σύμπαν μοιάζουν σαν να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο. Επίσης εξηγεί την παρουσία χαμηλής ραδιενέργειας παντού στο διάστημα. Αυτά τα φαινόμενα δεν εξηγούνται αμιγώς με αναφορά σε φυσικούς νόμους. Υπάρχουν και εξωγενή στοιχεία που συ-νέβησαν άπαξ και επηρέασαν τη μορφή των φαινομένων γύρω μας.

Επιπλέον, υπάρχουν φορές που το νόημα της επιστήμης δεν σχετίζεται καν με τις εξηγήσεις που δίνουμε – όπως για παρά-δειγμα όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε γιατί τα πράγματα πήραν αυτήν την τροπή και όχι άλλη. Για παράδειγμα ο βαρυτι-κός Νόμος του Νεύτωνα μπορεί να μας πει γιατί η Γη έχει Νευ-τωνική τροχιά και όχι μη-Νευτωνική. Δεν εξηγεί όμως γιατί η Γη ακολουθεί την παρούσα τροχιά αντί για άλλη, που θα ήταν το ίδιο συμβατή με τον Νόμο του Νεύτωνα. Αυτού του είδους η εξήγηση απαιτεί κάτι άλλο—δηλαδή απαιτεί πληροφορίες για το πώς η Γη απέκτησε την τωρινή της θέση και ταχύτητα.

Επιστημονικές Αποδείξεις...


Κάτι παρόμοιο ισχύει και στο πεδίο της Ιστορικής Γεωλογί-ας. Εάν ένας γεωλόγος θελήσει να εξηγήσει το ασυνήθιστα μεγάλο ύψος των Ιμαλάιων, η επίκληση των φυσικών νόμων θα ήταν άχρηστη. Οι φυσικοί νόμοι μόνοι τους δεν μπορούν να μας πουν γιατί τα Ιμαλάια είναι ψηλότερα από τα Βραχώ-δη Όρη, ας πούμε. Για να εξηγηθεί αυτό, πρέπει να ανακα-λύψουμε προϋπάρχοντες παράγοντες που ήταν παρόντες κατά το σχηματισμό των Ιμαλάιων αλλά απουσίαζαν κατά τη γένεση άλλων ορεινών όγκων.

Βλέπουμε λοιπόν ότι στην εξήγηση φαινομένων δεν συνει-σφέρουν μόνο οι φυσικοί νόμοι, αλλά και η δράση άλλων αιτιολογικών παραγόντων. Και γιατί είναι αυτό σημαντικό;

Γιατί η παραγνώριση του ρόλου των αιτιολογικών παρα-γόντων έχει δημιουργήσει μια λανθασμένη διάκριση μεταξύ κάποιου εξωτερικού ενεργούντος παράγοντα (πχ ευφυής σχεδιασμός) και των φυσικών νόμων. Το γεγονός ότι γίνε-ται επίκληση των φυσικών νόμων δεν αποκλείει την ταυτό-χρονη ύπαρξη εξωτερικών παραγόντων. Κάποιοι εξωτερι-κά δρώντες παράγοντες μπορεί να αλλάξουν τη ροή των γεγονότων και να δώσουν γένεση σε άλλους παράγοντες, που συνεργούν στο τελικό αποτέλεσμα. Η παρέμβαση αυτή μπορεί να αλλάξει τις μετέπειτα εκβάσεις, με καινοτόμο και αναπάντεχο τρόπο πολλές φορές, δεν καταργεί όμως ούτε αντιτάσσεται στους φυσικούς νόμους.

Τουναντίον, οι ίδιες οι παρεμβάσεις των εξωτερικών παρα-γόντων αποτελούν αιτιολογικούς παράγοντες και η αναφορά σε αυτούς καθίσταται αναγκαία, προκειμένου να εξηγηθούν πολλά φαινόμενα. Για παράδειγμα, φανταστείτε να θέλαμε να εξηγήσουμε την ύπαρξη του Mt Rushmore (του ιστορικού μνημείου της Νότιας Ντακότα όπου βρίσκονται σκαλισμένα τα πρόσωπα τεσσάρων αμερικανών προέδρων) χωρίς ανα-φορά σε εξωτερικούς γλύπτες. Αν θέλαμε να αναφερθούμε μόνο στη δράση φυσικών νόμων, θα χάναμε τελείως τον ση-μαντικότερο εξωτερικό αιτιολογικό παράγοντα. Αυτός είναι και ο λόγος, που τόσο οι αρχαιολόγοι όσο και οι επιστήμονες της δικαστικής εγκληματολογίας (forensic scientists) καθώς και οι ιστορικοί, το βρίσκουν αδύνατο να αποφύγουν αναφο-ρές σε παρουσία εξωτερικών παραγόντων.

Μετάφραση - Επιστημονική Επιμέλεια

Μαρία Σιδέρη - Γκίκα / Χαλάνδρι

(συνεχίζεται στο επόμενο)

...κατά της Εξέλιξης


«Σκέψεις επί της επιστολής προς Ρωμαίους»

ΜΕΡΟΣ

4ο

Αλλά όχι μόνον υπήρχε δυνατότητα να διακρίνουν τον Θεό στη δη-μιουργία, οι άνθρωποι στην αρχή γνώριζαν πραγματικά τον Θεό (εδ. 21). Μέχρι το μεγάλο κατακλυσμό δεν ακούμε κανένα λόγο για ει-δωλολατρία, αν και η πονηριά του ανθρώπου αυξανόταν, αλ λά όμως σ’ εκείνο το μεγάλο διάστημα, από τη δημιουργία του Α δάμ μέχρι το Νώε (περισσότερα από 1.600 χρόνια) δεν έλειψε πο τέ η μαρτυρία για τον Θεό. Υπήρχε επίσης μαρτυρία για τον Θεό από την οι κογένεια του Νώε, η οποία γνώριζε τον Θεό, προς τη νέα γενιά ανθρώπων, όταν άρχισε πάλι από την αρχή η ι στο ρί α του ανθρώπου στην καθαρισμένη δια κρίσεως γη. Αλλά αντί να δώσουν σημασία σ’ αυτήν τη μαρτυρία του Θεού και ν’ α φή σουν το θείο φως να φωτίσει καρδιές και οδούς, οι άνθρωποι α πο στράφηκαν τον Θεό, ξέχασαν σταδιακά ότι υπάρχει μόνον ένας ζων τα νός Θεός και ξέπεσαν στη μωρία. «Λέγοντες ότι εί-ναι σοφοί ε μωράνθησαν, και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ο μοί ωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου, και πετεινών και τε τρα πό-δων και ερπετών» (εδάφια 22,23).

Με λίγες κινήσεις απεικονίζει εδώ ο Παύλος την πολύμορφη δι α-φθορά, στην οποία ξέπεσε ο άνθρωπος μετά τον κατακλυσμό α πό θρησκευτική άποψη, για να περιγράψει μετά την ηθική κα τά πτωση,

Κεφάλαιο α΄ 18-32 (Συνέχεια από το προηγούμενο)


Η προς Ρωμαίους επιστολή

η οποία είναι η χαρακτηριστική συνέπεια της α πο στασίας από τον Θεό και της ειδωλολατρίας. «Διά τούτο και πα ρέ δωκεν αυτούς ο Θεός διά των επιθυμιών των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν, ώστε να ατι-μάζωνται τα σώματα αυτών μεταξύ αυ τών. Οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εις το ψεύδος, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτί σαντα». Όποιος έχει ασχοληθεί λίγο με τα γραπτά των ει δω λο λα τρικών λαών, ξέρει σε πόσα σημεία αναφέ-ρουν αυτές τις αισ χρό τητες, με μια ελευθεριότητα, η οποία θα ήταν ανεξήγητη, εάν δεν θα ξέραμε μέχρι ποιο βαθμό μπορεί η αμαρτία να σκληρύνει και να νεκρώσει κάθε αίσθημα ντροπής.

Τότε επετεύχθη ο στόχος να διαστρεβλωθεί η αλήθεια του Θε ού και να γίνει ψεύδος, και ν’ αποδοθεί περισσότερη δόξα στο δη μιούργημα παρά στον Δημιουργό. Άλλωστε δεν γίνεται δια φο ρε τικά. Εάν ο άν-θρωπος ξεφύγει από την αρμόζουσα, μοναδική θέ ση του εξαρτημέ-νου πλάσματος, γίνεται λάφυρο των ε πι θυ μι ών και ηδονών του, μια μπάλα παιχνιδιού του Σατανά, του πα τέ ρα του ψεύδους, και πολύ γρήγορα καταπέφτει, μέχρι στο τέλος να βρίσκεται χαμηλότερα από τα ζώα. Τα όσα α να φέρονται στα εδάφια 26 και 27, μπορούν να δη-μιουργήσουν μέ σα μας μόνο απέχθεια και αηδία. Και πόσο σοβαρή είναι η σκέψη, ότι αυτά μπορούν να βρεθούν σήμερα στον α πο κα λού-με νο χριστιανικό κόσμο! Η προφητική εικόνα των εσχάτων ημερών, που μας παρουσιάζεται στο Β΄ Τιμόθεον γ΄2 – 9, ταυτίζεται μ’ αυτήν ε δώ στα εδάφια 28-30, που εικονίζει τον κόσμο των ει δω λο λα τρών. Εκεί δεν λείπει τίποτα. Πόσο φρικτή θα είναι η κρίση, η ο ποί α σύντομα πρέπει να επέλθει πάνω σε μια τέτοια διαφθορά!

Το τελικό συμπέρασμα του Πνεύματος του Θεού είναι, ότι οι άν θρωποι «απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού» (εδάφιο 28). Γι’ αυτό «παρέδω-κεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ώ στε να πράτ-τωσι τα μη πρέποντα». Και τώρα ακολουθεί εκείνη η μεγάλη σκοτεινή λίστα, η οποία αρχίζει με αδικία και πονηρία και καταλήγει με «παραβάτας συνθηκών, ασπλάγχνους, αδιαλλάκτους, ανελεήμονας». Τι θα έ χει δει ο άγιος οφθαλμός του Θεού να συμβαίνουν στους πε ρα σμέ νους αιώνες σ’ αυτή τη γη, και τι θα βλέπει σήμερα!

Και όχι μόνον ο άνθρωπος έλαβε τον αντάξιό του μισθό της πλά-νης του, αφού έγινε ειδωλολάτρης και μωρός υπό την κα τα στρο φική εξουσία της αμαρτίας και παραδόθηκε σε αδόκιμο νου, για να κάνει όλα τα αισχρά με απληστία, όχι μόνον ερεθίζει την ε πι θυμία του, να


βλέπει άλλους να το κάνουν, μάλιστα τείνει να συμ παρασύρει στην ίδια βρωμιά, όπου κινείται ο ίδιος, άλλους, οι οποίοι είναι ακόμη σχε-τικά καθαροί. Γνωρίζει «την δι και ο σύ νην του Θεού, ότι οι πράττοντες τα τοιαύτα είναι άξιοι θανάτου», αλ λά εν τούτοις δεν το κάνει μόνον ο ίδιος, αλλά «και συ νευ δο κού σιν εις τους πράττοντας» (εδάφιο 32).

Θα μπορούσε το ένδοξο πλάσμα, το οποίο δημιουργήθηκε κά ποτε κατ’ εικόνα Θεού, να χάσει ακόμη περισσότερο την αξία του, να πέσει ακόμη πιο κάτω; Πράγματι, το χρέος του (όχι μό νον η αμαρτία του) αποδείχθηκε καθαρότατα, και ο Θεός είναι δί και ος μό νον, όταν κρίνει τον ένοχο σύμφωνα με την αγιότητά Του.

Μα είχαν πέσει όλοι οι ειδωλολάτρες τόσο χαμηλά, ώστε συμ πε-ριλαμβάνονταν χωρίς εξαίρεση στο συμπέρασμα του τέ λους του κε-φαλαίου α΄; Όχι, υπήρχαν μεταξύ τους και κάποιοι, οι ο ποίοι με αγα-νάκτηση αποστράφηκαν από τις αισχρότητες, οι ο ποί ες ή ταν γενικά διαδεδομένες και είχαν ακόμη και την ευδοκία των αν θρώ πων. Αυτοί οι φιλόσοφοι, δάσκαλοι ηθικής κ.λπ. κα τα δί καζαν τις θλιβερές οδούς των συνανθρώπων τους και λυ πούν ταν ή πε ρι φρο νούσαν εκείνους, οι οποίοι βάδιζαν σ’ αυτές. Από αυτούς ήταν οι γραμματείς και Φαρι-σαίοι στην εποχή του Κυρίου Ι η σού, οι ο ποί οι θεωρούσαν τους εαυ-τούς τους υπερέχοντες του α μόρ φωτου πλή θους, το οποίο μάλιστα το καταριόντουσαν (Ιωάννης ζ΄48,49). Αλλά ε πιφόρ τι ζαν μεγάλα και βαριά φορτία στους ώ μους των ανθρώπων, ενώ οι ίδιοι δεν ήθελαν να κουνήσουν ούτε το δά κτυλό τους (Ματθαίος κγ΄ 4). Και θεωρώντας τους εαυτούς τους ότι δεν ήταν τυφλοί, αλλά ότι έβλεπαν, είχαν διπλή ε νο χή – η αμαρτία τους παρέμενε (Ιωάννης θ΄40,41).

Παρόμοια είχαν τα πράγματα με τους εδώ ανα-φερόμενους αν θρώπους. Έκριναν άλλους λόγω των πράξεών τους, και κρυ φά έκαναν τα ίδια, είχαν δηλα-δή μεγαλύτερη ακόμη ευθύνη. «Δια τού το αναπολό-γητος είσαι, ω άνθρωπε, πας όστις κρίνεις, διότι εις ό,τι κρίνεις τον άλλον, σεαυτόν κατακρίνεις, επειδή τα αυτά πράτ τεις συ ο κρίνων» (εδάφιο 1). Μεταξύ ανθρώπων ίσως ν’ α πο κτή σει κανείς το σεβασμό των άλλων, αλλά μπορεί ποτέ ο Θεός να εξαπατηθεί λόγω μιας εξωτερικής, φαινομενικής φρονιμότητας, ή να ανα γνω ρίσει οποιαδήποτε ανθρώπινη δικαιοσύνη;

Κεφάλαιο β΄ 1-16

Η προς Ρωμαίους...

Ιούλιος - Αύγουστος 2010

55

Όχι, «εξεύρομεν ό τι η κρίσις του Θεού είναι κατά αλήθειαν εναντίον των πρατ τόν των τα τοιαύτα» (εδάφιο 2). Ο Θεός εξετάζει καρδιά και νεφρούς. Αν ει λικρίνεια και υποκρισία είναι βδελύγματα γι’ Αυτόν.

Πόσο α νό η το λοιπόν, να νομίζει πως θα ξεφύγει από την κρίση του Θεού έ νας άνθρωπος, ο οποίος κατακρίνει άλλους λόγω των αμαρτιών τους και διαπράττει εν τούτοις τις ίδιες αμαρτίες (εδάφιο 3). Δίνοντας μέ σω της «κρίσης» του στον άλλο να καταλάβει , ότι γνωρίζει και α να-γνωρίζει την κρίση του Θεού για το κακό, το οποίο πράττει εν τού τοις, καθιστά τον εαυτό του διπλά ένοχο.

Ο απόστολος χρησιμοποιεί αυτήν την ευκαιρία, για να φέρει στο φως μια σπου-δαία θεία αρχή. Αφού ο Θεός αποκαλύφθη-κε στον άνθρωπο με διαφόρους τρόπους, κρίνει και χειρίζεται κάθε άν θρωπο κατά τη συμπεριφορά του απέναντι σ’ αυτές τις α πο κα λύψεις. Γι’ αυτό ο απόστολος δεν μιλά αποκλειστικά για ει δω λο λάτρες, αλλά γενικά για ανθρώπους, είτε είναι Ιουδαίοι είτε Έλ λη νες (εδάφια 9,10) ή κατ’ όνομα χριστιανοί, όπως θα προ σθέ τα με πιθανότα-τα σήμερα.

Λέει: «Αναπολόγητος είσαι, ω άνθρωπε, πας όστις κρίνεις», και στη συνέχεια: «Νομίζεις τούτο, ω άν θρω πε …;». Γι’ αυτό τον άνθρωπο λοι-πόν επέρχεται η «ημέρα της ορ γής και της αποκαλύψεως της δικαι-οκρισίας του Θεού» (εδάφιο 5), ό που θ’ ανταποδοθεί στον καθένα κατά τα έργα του, «επειδή δεν εί ναι προσωποληψία παρά τω Θεώ» (εδάφιο 11). Ας έχει εκλέξει ο Θε ός κατά την τήρηση ειδικών βουλών και σκέψεων από τους κα τοίκους της γης ένα λαό ως δικό Του, και ας του έχει δώσει το Νόμο Του και τις καλές οδηγίες Του, ουσιαστικά δεν υπήρχε και δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ των ανθρώπων. Κατά τη φύση τους είναι όλοι ίδιοι, βρίσκονται όλοι ενώπιον του Θεού ως α κάθαρτοι και ένοχοι αμαρτωλοί, και όλοι έχουν ανάγκη και προ τρέ-πονται να μετανοήσουν. Ο βαθμός του φωτός και της ε πί γνω σης είναι μεν διαφορετικός, και ο Θεός με τη δικαιοσύνη Του δί νει προσοχή σ’ αυτό, αλλά όλοι πρέπει κάποτε να φανερωθούν ε νώ πιόν Του, για να λάβουν ό,τι αξίζουν τα έργα τους (εδάφιο 6).

...επιστολή

Rudolf Brockhaus Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ

(Συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος)

Β Ι Β Λ Ι Κ Ο Σ Δ Ι Α Γ Ω Ν Ι Σ Μ Ο Σ

Α π α ν τ ή σ ε ι ς για 3ο βιβλικό κουίζ, Πνευματικά,

τεύχος Μάιος - Ιούνιος 2010

Ο Άγαβος.1.

Ο Γαμαλιήλ (Πράξεις Αποστόλων 5:34)2.

Ο άρχοντας «επί του οποίου την χείρα εστηρίζετο ο βασιλεύς 3. της Σαμαρείας»

Σκηνοποιός4.

Η Άννα5.

70 (Γένεση 46:27)6.

Το είπε ο Αδάμ για τον Κάιν (Γένεση 4:1)7.

Ποιος δίδαξε στον Τιμόθεο «τα πρώτα ιερά γράμματα»;1.

Ποιο ήταν το επάγγελμα του Κορνήλιου;2.

Ποιος πίστεψε στο κήρυγμα του αποστόλου Παύλου στην Αθήνα;3.

Ποιο είδος ζώων δεν μπήκε στη κιβωτό του Νώε και όμως 4. επέζησε του κατακλυσμού;

Σε ποια δύο βιβλία της Αγίας Γραφής δεν αναφέρεται 5. καθόλου ο Θεός;

Ποιος διάβασε στον Θεό ένα γράμμα;6.

Ποια γυναίκα παρακίνησε τον άντρα της να αυτοκτονήσει;7.

Ε ρ ω τ ή σ ε ι ς γ ι α τ ο ν

4 ο Β ι β λ ι κ ό Δ ι α γ ω ν ι σ μ ό

Παρακαλούμε στείλτε τις απαντήσεις σας ταχυδρομικώς στη διεύθυνση του περιοδικού ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ.



από το 1925

Χέρια ΚακίαςΓιατί;

Χ έρια Ε ιρήνης Χ έρια Ομορφιάς


Χέρια πλασμένα για ειρήνη!

Το δράμα του απλωμένου

χεριού είναι δράμα καθη-

μερινό, δράμα χωρίς διάκρι-

ση, αγκαλιάζει όλους. Πικρή

ομολογία φτώχειας. Και

πάντα συν-δεδεμένο το

απλωμένο χέρι με δάκρυα στα μάτια και πόνο

στην ψυχή. Χέρι απλωμέ-

νο για λίγες στάλες αγάπης

γνήσιας.

Δεν υπάρχει, νομίζω, πιο πετυχημένη απεικόνι-ση της εποχής μας από το χέρι το απλωμένο που ζητάει, που ζητιανεύει. Λέει τόσα πολλά και τα λέει κατευθείαν μέσα στην καρδιά.

Εικόνες παρόμοιες υπάρχουν άφθονες. Γέρικα χέρια που τρέμουν, με δέρμα που κάνει πλισέδες πάνω στα κόκαλα, χέρι που κρατά μαχαίρι, χέρια που στάζουν αίμα. Άλλοτε πάλι, χέρια που κρατούν λουλούδια, χέρια σφιχτοπιασμένα στις σιδερένιες μπάρες μιας φυλακής, χέρι που κρατάει αδύναμα ένα ξύλινο μπαστούνι, κάποια φθαρμένη πατερί-τσα…

Όπως όλα σε τούτη τη ζωή, έτσι και τα χέρια έχουν την ιστορία τους. Ίσως ν’ απορούμε μ’ αυτό που έχουμε μπρο-στά μας, όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να βρού-με την αλήθεια. Υπάρχει ο ζωντανός Θεός, ο Δημιουργός μας, που με σοφία και αγάπη έπλασε τα χέρια, όπως και τόσα άλλα θαύματα γύρω μας.

Η Βιολογία και η Ιατρική, που μελετούν αυτές τις περι-οχές, δεν έχουν καταλάβει πως τα χέρια είναι συνδεδε-μένα απ’ ευθείας με την ψυχή του ανθρώπου. Φαίνεται παράξενο. Ναι, είναι προέκταση της ψυχής μας, είναι η εξωτερίκευση του περιεχομένου της.

Το ζούμε όλοι μας καθημερινά. Η ψυχή των ανθρώπων στις μέρες μας είναι ένα σφιχτοπλεγμένο κουβάρι από μίση, πάθη, δράματα και δηλητήρια. Δεν είναι καθόλου παράξε-νο. Αν συγκρίνουμε αυτό που ο ζωντανός Θεός έπλασε μ’ αυτό που εμείς ζούμε σήμερα, θα πληγωθούμε σκληρά.


Χέρια πλασμένα για τη χαρά, σκορπούν γύρω τους τα δράματα. Χέρια πλασμένα για τη ζωή, σχεδιάζουν τώρα το θάνατο. Χέρια πλασμένα για ειρήνη γκρεμίζουν, κατα-στρέφουν, ισοπεδώνουν. Μια σκληρή κατάρα ήρθε στη ζωή μας, σαν διώξαμε τον Θεό του Ουρανού ενοχλημένοι από την παρουσία Του, για να κάνουμε μόνοι μας κουμά-ντο τρέχοντας πίσω από τον εγωισμό μας και τις επιθυμί-ες μας.

Το δράμα του απλωμένου χεριού είναι δράμα καθη-μερινό, δράμα χωρίς διάκριση, αγκαλιάζει όλους. Πικρή ομολογία φτώχειας. Και πάντα συνδεδεμένο το απλωμέ-νο χέρι με δάκρυα στα μάτια και πόνο στην ψυχή. Χέρι απλωμένο για λίγες στάλες αγάπης γνήσιας…

Εύκολα μπορεί να νιώσει κανείς πως τα πράγματα δεν ξεκίνησαν έτσι ακριβώς. Το βλέπει ο ίδιος στον εαυτό του. Δεν πλάστηκε ο άνθρωπος ισόβιος επαίτης και ρακοσυλ-λέκτης στα σταυροδρόμια της φιλοσοφίας, με τεντωμέ-νο το χέρι της ψυχής για λίγη ικανοποίηση και ισορρο-πία. Αυτή τη χαμένη του δόξα αποζητά, καταδικασμένος σισσυφικά να καταλήγει πάντα σε οδυνηρές αποτυχίες, δίψα, συγκρούσεις.

Χέρια πλασμένα ζηλευτά, για σιγουριά και δύναμη, κα-τάντησαν, μακριά από τον Θεό και την αγάπη Του, γερα-σμένα να τυλίγονται γύρω από το λαιμό μιας ξεκούρδι-στης κιθάρας στις σκάλες του μετρό… χέρια τρυπημένα από σύριγγα ινσουλίνης στο παγκάκι του πάρκου, που οι περαστικοί αντικρίζουν αδιάφοροι ή αποφεύγουν τελείως ν’ αντικρίσουν.

Αυτά τα απλωμένα χέρια της εκζήτησης, μη σου φανεί υπερβολικό φίλε, είναι η μόνη ελπίδα, η μοναδική ελπίδα του κόσμου μας σήμερα. Σαν στραφούν τούτα τα απλω-μένα χέρια στον ζωντανό Ιησού Χριστό, σαν δεχτούν την προσφορά της αγάπης Του, θα μεταμορφωθούν σ’ ένα ολοζώντανο θαύμα. Αυτά τα χέρια τα γεμάτα με απόγνω-ση, σαν συνδεθούν με τη ΖΩΗ, το δράμα της ψυχής φωτί-ζεται, τα δάκρυά της στεγνώνουν, η πικρή και στυφή γεύ-ση της αμαρτίας γίνεται ανάμνηση ριγμένη στο παρελθόν το άχρηστο.

Σαν στρα-φούν τούτα τα απλωμένα χέρια στον ζωντανό Ιησού Χριστό και στην αγάπη Του, θα μετα-μορφωθούν σ’ ένα ολοζώ-ντανο θαύμα. Αυτά τα χέρια τα γεμάτα με απόγνωση, σαν συνδε-θούν με τη ΖΩΗ, η ψυχή φωτίζεται, τα δάκρυά της στεγνώνουν, η πικρή και στυφή γεύση της αμαρτίας γίνεται ανά-μνηση ριγμένη στο παρελθόν το άχρηστο.



Και η ειρήνη. Το μεγάλο θαύμα. Η ειρήνη του Θεού ποτί-ζει την ύπαρξη του ανθρώπου. Αυτή η ειρήνη της ψυχής, η γαλήνη, που ούτε η ύφεση, ούτε οι αφοπλισμοί, ούτε οι αποπυρηνικοποιημένες ζώνες μπορούν να εξασφαλίσουν στην ψυχή, έρχεται όταν πορευόμαστε πιασμένοι χέρι-χέρι με τον ζωντανό Θεό του Ουρανού, σε μια σύνδεση καθημερινή, ισόβια, αιώνια.

Το δράμα της αναζήτησης τελειώνει, σαν συναντήσει ο άνθρωπος και συνδεθεί με τον Θεό, γιατί γι’ Αυτόν πλά-στηκε. Ο Θεός αποτελεί αιτία και κατάληξη της ύπαρξης του ανθρώπου. Η άδεια χούφτα Αυτόν αποζητά, οι τρυ-πημένες φλέβες των φοιτητών στην γκαρσονιέρα Αυτόν έχουν ανάγκη, μα δεν το ξέρουν ή δεν Τον θέλουν.

Ξέρει ο Θεός Πατέρας μας από χέρια. Έχει κρατήσει τόσα και τόσα πριν απ’ το δικό σου, με περισσή στοργή. Και βρώμικα και ένοχα χέρια και μαραμένα από τις απο-τυχίες. Ξέρει πώς καταντάει ο άνθρωπος στο κάτεργο της αμαρτίας. Η ψυχή σου έχει ανάγκη να παραδοθεί στα χέ-ρια του Κυρίου μας, να της χαρίσει την ειρήνη Του την υπερέχουσα πάντα νουν, όπως την περιγράφει στο Λόγο Του (Φιλιππησίους δ΄ 7) και θ’ απορείς πώς τα απελπι-σμένα χέρια γίνανε ζηλευτά εργαλεία ειρήνης για τη δική Του τη δόξα.

Ζήτησέ το με πίστη σήμερα.

Άπλωσε τα χέρια της ψυχής σου στο Φως, στην Αλή-θεια, στην Αιώνια Ζωή, στον Ιησού Χριστό σήμερα, τώρα, πριν είναι αιώνια αργά!


Συντροφιά Αλήθειας και Αγάπης Θεού από το τηλέφωνο

(210) 57 58 928Λιγόλεπτα τηλεφωνικά μηνύματα παρηγοριάς, ενίσχυσης,

αλήθειας Θεού. Κάθε μέρα - 24 ώρες το 24ωρο!


Αγαπητέ μας φίλε, όλοι μας στη ζωή αυτή πο-ρευόμαστε και ακολουθούμε κάποιο δρόμο. Αρκε-τές φορές δεν είμαστε εμείς που διαλέξαμε αυτό το δρόμο και η κατάληξή του μας είναι άγνωστη και ίσως μας διαπερνά ένας φόβος. Κοιτάζουμε όμως δίπλα μας και αυτό μας παρηγορεί. «Είναι κι άλλοι πολλοί στον ίδιο δρόμο», σκεφτόμαστε, «πηγαίνουμε όπου πηγαίνουν όλοι…» και συνεχίζουμε εφησυχα-σμένοι ίσως.

Αν και ζουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας με αυτόν τον τρόπο, θέλουμε με πολλή αγάπη να σου πούμε ότι δεν είναι αυτός ο καλύτερος και ο πιο ασφαλής δρόμος για τη ζωή σου. Το πού πηγαίνουν οι άλλοι, ή οι πιο πολλοί, δεν έχει σημασία. Υπάρχουν δρόμοι που τους ακολουθούμε ανυποψίαστοι… και όμως μας οδηγούν στην καταστρο-φή, στον πόνο, στην αποτυχία, στο σκοτάδι, στο θάνατο…, δρόμοι με ψέμα, με εξαπάτηση, με δάκρυα, με συνέπειες θλιβερές, αιώνιες.

Και δε θα τα λέγαμε όλ’ αυτά, εάν δεν είχαμε να σου δείξουμε και να προτείνουμε κάτι πολύ καλύτερο, σωστό-τερο, ασφαλέστερο, ένα δρόμο γεμάτο ομορφιά, ικανο-ποίηση και δύναμη, ένα δρόμο αιώνιας ζωής.

«Εγώ είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή. Ουδείς έρχε-ται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ Εμού» (Ιωάννης ιδ΄6)

Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός, ο ζωντανός, ο αναστημέ-νος Σωτήρας. Είναι ο δρόμος της πραγματικής ζωής, που είναι ζωή νίκης, ζωή με δύναμη, ζωή με χαρά και ελπίδα Ουρανού, ζωή με ανάπαυση στις υποσχέσεις τις αληθινές του Θεού. Αν χρειάζεται κάποιος αποδείξεις γι’ αυτήν την προσφορά της αγάπης του Θεού, δεν έχει παρά να κοιτά-ξει με ειλικρίνεια στο σταυρό του Ιησού Χριστού.

Έδωσε τη ζωή Του την άγια, την αναμάρτητη, για να μας σώσει από τον αιώνιο θάνατο της αμαρτίας μας. Γνω-

Ο Ιησούς Χριστός, ο ζωντανός, ο αναστημένος Σωτήρας είναι ο δρόμος της πραγματικής ζωής, που εί-ναι ζωή νίκης, ζωή με δύνα-μη, ζωή με χαρά, ελπίδα και ανάπαυση στις υποσχέ-σεις του Θεού.

Ο δρόμος της Αλήθειας και της Ζωής


ρίζεις άλλον στην ιστορία του κόσμου μας να έκανε κάτι τέτοιο;

Έγινε αμαρτία, φορτώθηκε την αμαρτία όλων μας, όλων των αιώνων, για να δικαιωθούμε εμείς (Β΄Κορινθίους ε΄21).

Αναστήθηκε και ζει μέσα στις καρδιές μας. Είναι ο ζω-ντανός Κύριός μας, ο λατρευτός μας Σωτήρας, ο ζεστός μας φίλος (Ιωάννης ιε΄14).

Η ζωή με τον Ιησού Χριστό είναι η μόνη αληθινή ζωή, γε-μάτη ομορφιά, δύναμη και δόξα αιώνια. Όσοι αγκάλιασαν τον Ιησού Χριστό και Τον κάλεσαν να γίνει Σωτήρας τους από την αμαρτία, να γίνει Κύριός τους και Θεός τους, ζουν από τώρα τη χαρά της λυτρωμένης, της αιώνιας ζωής.

Αγαπητέ μας φίλε, αγκάλιασε με πίστη την αγάπη του Ιη-σού Χριστού. Ταπεινώσου με μετάνοια για την αμαρτωλή ζωή σου στο παρελθόν. Κάλεσε με ειλικρίνεια τον Κύριο να σε αναλάβει, να γίνει Κύριός σου. Μείνε πιστός στον Ιησού Χριστό μέχρι τέλους, όποιο κι αν είναι το κόστος.

Αυτός είναι ο δρόμος της αναγέννησης, της μόνης αλη-θινής ζωής, της αιώνιας ζωής, ο Ιησούς Χριστός. Κάλεσέ Τον τώρα, σήμερα, για να σε σώσει από της αμαρτίας τον αιώνιο θάνατο.

Είναι ένα προφητικό βιβλίο. Εχει συγκε-ντρώσει το ενδιαφέρον όλων των εποχών, έστω κι αν κάποιοι δηλώνουν άθεοι ή αδιάφοροι. Είναι ένα «δύσκολο» βιβλίο, παραβολικό. Η ερμηνευτική του ανά-λυση έχει φως, σοφία και ακρίβεια με σεβασμό στο Λόγο του Θεού. Το βιβλίο μας αυτό είναι γραμμένο απλά, ευχά-ριστα, σε μορφή αφήγησης, χωρίς να είναι δογματικά επηρεασμένο.

Προσπαθεί να οδηγήσει τον αναγνώστη στα βάθη των αποκαλύψεων του Θεού που αφορούν τις έσχατες μέρες, τις μέρες του Τέλους, που αναμφίβολα είναι οι μέρες μας.

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ6η Έκδοση

Ο δρόμος της Αλήθειας και της Ζωής


Ο άνθρωπος είναι πλασμένος να ζει ελεύθερος και να απολαμβάνει χωρίς δεσμά τα δώρα της αγάπης του Θεού. Περισσότερο δε από κάθε άλλο λαό, εμείς οι Έλληνες νιώθουμε τον πόθο και την ανάγκη της ελευ-θερίας. Ζωή χωρίς ελευθερία παύει να είναι αγαθό.

Μα εκτός απ’ αυτή την ελευθερία, που όλοι μας γνωρί-ζουμε, είναι και μια ευρύτερη, και πολύ σημαντική ελευθε-ρία. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ελεύθεροι σε ελεύθε-ρες χώρες, μα είναι δούλοι της αμαρτίας, των παθών, και νιώθουν τόσο ασφυκτικά τα δεσμά αυτής της τρομερής κατάστασης. Η αμαρτία, που δυστυχώς υπάρχει σ’ όλους τους ανθρώπους, γιατί όλοι γεννιόμαστε μέσα σ’ αυτήν και την πολλαπλασιάζουμε με τις καθημερινές μας σκέψεις και πράξεις, είναι μια ασφυκτική φυλακή, που κρατά αιχμάλω-τη την ψυχή μας.

Κάθε μέρα μόνοι μας, σαν τον μεταξοσκώληκα, περιζώ-νουμε τη φυλακή μας, την κάνουμε πιο ασφυκτική και στο τέλος, ενώ για τον μεταξοσκώληκα υπάρχει η μεταμόρφω-ση, για μας δε μένει παρά θάνατος και καταδίκη. Ο Χρι-στός όμως, που λέγεται Λυτρωτής και Ελευθερωτής, Αυτός μπορεί να μας ελευθερώσει από τη φυλακή της αμαρτίας, να σπάσει τα δεσμά της. Και τα έχει ήδη σπασμένα με τη θυσία του Γολγοθά και την Ανάστασή Του και μας καλεί τώρα αν το θελήσουμε να κάνουμε χρήση της απελευθέ-ρωσης που Αυτός μας χαρίζει και να ζήσουμε ευτυχισμέ-νοι μαζί Του, μακριά από τα δεσμά και την κατάρα της αμαρτίας. Είναι ακριβώς αυτό που όλοι μας έχουμε τόσο ανάγκη στη ζωή μας.

Μα για να γίνει αυτό, πρέπει με όλη τη δύναμη της ψυ-χής μας να Του φωνάξουμε όπως ο Δαβίδ, «Κύριε, βγάλε με και εμένα από τη φυλακή και την κατάρα της αμαρτίας. Κύριε, κάνε με παιδί δικό Σου για να ζω μέσα στο φως και στην αλήθεια Σου». Στη φωνή μας αυτή, αν είναι ειλικρι-νής, ο Θεός θα απαντήσει με επέμβαση και σωτηρία.

Η φυλακή

Η αμαρτία, που δυστυχώς υπάρχει σ’ όλους τους αν-θρώπους, εί-ναι μια ασφυ-κτική φυλακή, που κρατά αιχμάλωτη την ψυχή μας. Ο Χριστός όμως, που λέγεται Λυτρωτής και Ελευθερωτής, Αυτός μπορεί να μας ελευ-θερώσει από τη φυλακή της αμαρτίας, γιατί έχει ήδη σπάσει τα δε-σμά της, με τη θυσία του Γολγοθά και την Ανάστασή Του.


Kάποιος έλεγε, και είχε απόλυτο δίκιο, πως η ζωή μας, εδώ κάτω στον κόσμο, είναι μια ζωή θα-νάτου. Ζούμε κάθε μέρα με τον εφιάλτη μιας ξαφ-νικής αναχώρησης. Και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δηλητηριάζονται και οι λίγες χαρές, που μπορεί να προσφέρει η ζωή αυτή.

Τώρα μάλιστα, που οι σύγχρονες αρρώστιες κάνουν θραύση, όπως οι καρδιοπάθειες και ο επάρατος καρκίνος, και δεν κάνουν διάκριση μεταξύ γερών και ασθενικών ορ-γανισμών, αλλά μάλλον προτιμούν τους δεύτερους, οι άν-θρωποι φοβούνται το θάνατο.

Κάποιος, όταν έβλεπε αγγελτήριο θανάτου, τον έπιανε απελπισία. Και κάποιος γνωστός του, για να τον πειράξει, του έβαλε πάνω στο γραφείο του εκείνον τον αποκρουστι-κό φάκελο με το μαύρο πλαίσιο πρωί-πρωί Δευτέρα. Έπρε-πε να βλέπατε το πρόσωπό του. Παρά λίγο και αυτός να πάθει τα ίδια. Με πόση μανία το έσκισε χωρίς να το διαβά-σει, πετώντας το στον υπόνομο.

Ο άνθρωπος φοβάται το θάνατο, γιατί δεν πιστεύει ότι η ζωή συνεχίζεται και πέρα από την κρύα ταφόπετρα, που κάποτε θα σκεπάσει το σώμα μας. Παραδέχτηκε ανεξέλε-γκτα όλα τα ψέματα που του σερβίρισαν, ότι ο άνθρωπος είναι μονάχα ύλη, που αποσυντίθεται και μετά δεν μένει τίποτα. Μπορεί αυτό να συμβαίνει με τα ζώα, μα όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν πάνω σ’ αυτό το ψέμα, με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να γίνει παραδεκτό.

Για τον άνθρωπο που δεν σοβαρεύεται και αρκείται να ζει μέσα στις μέριμνες της καθημερινότητας, μια τέτοια άγνοια δεν μπορεί, παρά να τον τρομάζει με το φόβητρο του θανάτου. Για τον πιστό όμως ο θάνατος «είναι η θύρα της αληθινής ζωής».

Φοβάσαι το θάνατο;

Ο άνθρωπος που δεν σο-

βαρεύεται και αρκείται να ζει

μέσα στις μέ-ριμνες της κα-θημερινότητας, φοβάται το θά-νατο, γιατί δεν πιστεύει ότι η ζωή συνεχίζε-ται και πέρα

από την κρύα ταφόπετρα,

που κάποτε θα σκεπάσει το

σώμα μας. Για τον πιστό όμως

ο θάνατος «είναι η θύρα της αληθινής

ζωής».

04 Pn Ioul-Aug 10

Documents

Transcript of 04 Pn Ioul-Aug 10