02 Pn Mart-Apr 10

- Δεν είναι εύκολο να μιλάς με σιγουριά για τίποτα πλέον. Πόσο μάλλον για τα ασύλλη-πτα, τα αιώνια, τα μεγάλα, τα αληθινά δώρα της αγάπης τού Κυρίου. Μπορεί να υπάρξει «Ένας σίγουρος δρόμος ευλογίας και δόξας», που όποιος τον ακολουθήσει πιστά θα απολαύσει και το αποτέλεσμα; Και ποιος είναι αυτός ο δρόμος ο σίγουρος; (Σελίδα 2)- Δυστυχώς είναι από αυτά που έχουν μεγάλη ζήτηση στις μέρες μας. Η «Χαλαρή σχέ-ση» με όλα και με όλους. Το μεγάλο κόστος τού να ανήκεις και να υπηρετείς με πίστη, αφοσίωση και αγάπη. Δεν το θέλουν οι άνθρωποι. Τι γίνεται όμως όταν αυτό το πνεύμα μεταφέρεται στη ζωή του πιστού ανθρώπου, στη σχέση του με τον Θεό; (Σελίδα 10)- Δεν είναι για όλους η ώριμη πνευματική ζωή. Το μεγάλο λάθος που κάνουμε συχνά είναι ότι συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους γύρω και κάποτε αυτή η σύγκριση ανεβάζει πίκρα και πόνο στην καρδιά μας. Τότε είναι που ξεχνάμε ότι «Οι άλλοι μπο-ρεί…, εσύ όμως όχι», γιατί ο Κύριος έχει επιλέξει και προορίσει τη ζωή σου για κάτι ξεχωριστό και μεγάλο. (Σελίδα 17)- Το να νιώθεις ή να πιστεύεις ότι οι άλλοι γύρω σου έχουν υποχρεώσεις απέναντί σου, ότι σου χρωστάνε, ότι πρέπει να περιμένεις εσύ από αυτούς, είναι το ευκολότερο όλων. Το να σκέφτεσαι και να ομολογείς «Οφειλέτης ειμί» για ανθρώπους που ποτέ δεν αντάμωσες στη ζωή σου, αλλά γιατί σου βάζει άγιο βάρος ο Κύριος στην καρδιά σου, αυτό είναι βά-ρος αγάπης και πίστης. Εμείς πώς μπορούμε να έχουμε μια τέτοια αγάπη; (Σελίδα 20)- «Η προς Ρωμαίους επιστολή» έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί τοποθετεί τον άνθρωπο σε ένα πολύ ξεχωριστό σημείο, τον αναλύει βαθιά και εξετάζει τη σχέση του με τον Θεό με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Μελετάμε το πρώτο κεφάλαιο, που μπορεί να έχει το χαι-ρετισμό τού συγγραφέα προς τους πιστούς, αλλά έχει πολύτιμα μηνύματα αγάπης Θεού προς την Εκκλησία Του τότε και σήμερα. (Σελίδα 27).-Τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει στην πνευματική ζωή χωρίς την υπομονή. Όσοι έχουν καταλάβει αυτή τη μεγάλη αλήθεια και έχουν υπομείνει με πίστη και υπακοή, απολαμ-βάνουν το «Έργο της υπομονής» όπως υπόσχεται και χαρίζει ο Κύριος. (Σελίδα 36).- Στο μυαλό μας ίσως το πένθος είναι μια βαριά δυσάρεστη κατάσταση, που όλοι θέλου-με να την αποφύγουμε. Στη ζωή του πιστού παιδιού του Θεού το πένθος έχει άλλη θέση. Πρόκειται για μια θυσία ειλικρίνειας, αγάπης και πίστης στον Θεό, που Τον ευαρεστεί και Τον δοξάζει και ο Ίδιος ευλογεί και αμείβει πλούσια, γι’ αυτό το παράπονο του Κυρίου είναι «Δεν επενθήσατε μάλλον». (Σελίδα 38)- Μπορεί να ήταν μεγάλη η χαρά της Ελίζας και της Ρόδης για το καινούργιο μωράκι που χάρισε ο Κύριος στην οικογένειά τους, αλλά κάποτε τα πράγματα έγιναν τόσο σοβα-ρά με την υγεία του, που χρειάστηκε και η δική τους παιδική «Προσευχή» για να κάνει θαύμα ο Κύριος στη ζωή τους. Ακούει ο Κύριος την προσευχή των μικρών παιδιών; Η παιδική μας στήλη έχει την απάντηση. (Σελίδα 40).- Η αμαρτία δεν γνωρίζει όρια και ο σατανάς δεν έχει περιορισμούς. Το κοριτσάκι του διηγήματός μας ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές, για να καταλήξει στην πιο κα-κόφημη συνοικία του Βελγίου, όπως πιο κάτω δεν έχει. Ο Κύριος όμως απαντά στις προσευχές των πιστών Του και σκουπίζει τα πονεμένα δάκρυά τους. « Η άλλη Μαγδα-ληνή» γύρισε στο σπίτι της μεταμορφωμένη, νέο κτίσμα. Εσείς πιστεύετε στα θαύματα; (Σελίδα 45)- Δεν είναι εύκολο και απλό να λες και να πιστεύεις ότι είσαι παιδί του Θεού, ενώ η ζωή σου αναδίδει άλλο άρωμα, άλλης ζωής. Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα μέσα μας και γύρω μας «Εάν διεκρίνομεν εαυτούς», όπως μας προτρέπει ο Κύριος. Τι σημαίνει όμως αυτό και πώς γίνεται; (Σελίδα 50) - Η ευχαριστία είναι σημάδι γνήσιας, λυτρωμένης ζωής. Αλλά το «Κατά πάντα ευχαρι-στείτε», που μας παραγγέλλει ο Κύριος, μπορεί να πραγματοποιηθεί και πώς; (Σελίδα 54)

Σ’ αυτό το τεύχος...ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

Μάρτιος - Απρίλιος 2010 1

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ2

ΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

Αναγνωρίζω ότι η φράση αυτή του τίτλου ίσως προβληματίζει και δυσκολεύει πολλούς. Μπορεί να υπάρξει σίγουρος δρόμος ευλογίας και δόξας; Η τρέχουσα αντίληψη είναι ότι τίποτα δεν είναι σί-γουρο στην περιοχή αυτή, πολύ δε περισσότερο στον κόσμο της ευλογίας και της δόξας του Κυρίου. Εμείς οι άνθρωποι σκυφτοί και με αγώνα καθημερινό θα παλεύουμε, θα προσπαθούμε, και ο Κύριος αν... και όταν... και ίσως... κάποια μέρα, αν νομίζει...Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Στην περιοχή της απο-κάλυψης της Αλήθειας του Θεού στον άνθρωπο, εάν προσέξουμε, εάν μείνουμε στην πίστη με την καρδιά μας, υπάρχει βεβαιότητα και σιγουριά ακλόνητη, με «τη σφραγίδα και την υπογραφή» της πιστότητας των λόγων του Κυρίου.

Ένας σίγουρος δρόμος

ευλογίας και δόξας


Ένας σίγουρος δρόμος

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Πρώτα απ’ όλα το παιδί του Θεού, το λυτρωμένο, το αναγεννημένο, το γνήσιο απόκτημα της αγάπης του Θεού. Πώς να το περιγρά-ψουμε; Διαλέγω δύο εδάφια από τα πολλά, από τις δε-κάδες που θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει στο σημείο αυτό:

«Γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγεί-λητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.» (Α΄ Πέτρου β΄ 9)

«Έλθετε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομή-σατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από κατα-βολής κόσμου.» (Ματθαίος κε΄ 34)

Αν φτιάχναμε έναν κατάλογο με τα χαρακτηριστικά και τα γνωρίσματα του ευλογημένου παιδιού του Θεού, που είναι γνήσιο, που είναι χαριτωμένο, που είναι κα-τάλληλο για τα σχέδια της Βασιλείας Του, πιστεύω, δεν πέφτω έξω, θα ήταν κάπως έτσι: να είναι δραστήριος, να είναι καταρτισμένος, να έχει καθαρότητα ζωής, να είναι άνθρωπος γονάτων, να είναι άνθρωπος πίστης, υπηρεσίας... Πλούσιος και μακρύς ο κατάλογος.

Στην περίπτωση του Έσδρα συναντάμε σε ένα και μο-ναδικό εδάφιο όλα τα «μυστικά κλειδιά» του ευλογημέ-νου, του γνήσιου παιδιού του Θεού, του κατάλληλου εργάτη της δόξας Του, του ευάρεστου μπροστά στα μάτια Του.

«Επειδή ο Έσδρας είχεν ετοιμάσει την καρδίαν αυτού εις το να εκζητή τον νόμον του Κυρίου, και να εκτελή, και να διδάσκη... διατάγματα και κρίσεις.» (Έσδρας ζ’ 10)

Αυτός είναι ο σίγουρος δρόμος ευλογίας και δόξας στη ζωή του πιστού ανθρώπου! Ο Κύριος ευαρεστείται και ευοδώνει, ανοίγουν οι πόρτες των ευλογιών του Κυρίου και πλημυρίζουν τη ζωή μας, τη διακονία μας, η δύναμη και τα δοξασμένα αποτελέσματα δεν μας εγκαταλείπουν. Φέρνω στο μυαλό μου τις ατέλειωτες συζητήσεις, τους μακροσκελείς καταλόγους, τα πλάνα, τα σχέδια που καταρτίζουμε, τα πολυσέλιδα κείμενα. Τα βάζω δίπλα στο ένα εδάφιο από το βιβλίο του Έσδρα, του αφιερωμένου ανθρώπου του Θεού στην Παλαιά Οικονομία. Όλα όσα χρειάζονται και με τον πιο εύστοχο τρόπο δοσμένα μέσα σε τόσο λίγες λέξεις. Αυτό είναι το μεγαλείο του Κυρίου.

Για τον Θεό, πιο πάνω από τα καλύτερα λόγια, αλλά και από τα λαμπρότερα έργα του ανθρώπου βρίσκεται ο προ-σανατολ ισμός της καρδιάς μας. Όλοι οι άνθρωποι που έζησαν επάνω στη Γη, κάποια στιγμή έστρεψαν την καρδιά τους και αγκάλιασαν με αγάπη και πί-στη αυτό που πρόκριναν. Αυτή η απόφαση του ανθρώπου είναι η σημαντικότε-ρη, είναι ό, τι βα-ραίνει και αξίζει περισσότερο στα μάτια του Θεού.


Ένας σίγουρος δρόμος...

Πρώτο στοιχείο για τον Κύριο είναι η καρδιά μας. Ο προσα-νατολισμός της καρδιάς μας πιο σωστά. «Είχε ετοιμάσει την καρδιά του». Τα εξωτερικά στοιχεία, τα λόγια, οι πράξεις, τα φαινόμενα είναι για ανθρώπινη κατανάλωση. Τα βλέπουμε, τα αντιλαμβανόμαστε, τα αξιολογούμε και προσπαθούμε να βγάλουμε συμπεράσματα. Στο άλλο επίπεδο, στο επίπεδο του Κυρίου είναι η καρδιά μας, ή πιο σωστά ο προσανατο-λισμός της καρδιάς μας. Προς τα πού έχουμε στρέψει την καρδιά μας; Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ετοιμάσει την καρδιά μας, αλλά γιατί και προς ποια κατεύθυνση;

Για τον Θεό, πιο πάνω από τα καλύτερα λόγια, αλλά και από τα λαμπρότερα έργα του ανθρώπου βρίσκεται ο προσανα-τολισμός της καρδιάς μας. Όλοι οι άνθρωποι που έζησαν επάνω στη Γη, κάποια στιγμή έστρεψαν ή προσανατόλισαν την καρδιά τους και αγκάλιασαν με αγάπη και πίστη αυτό που πρόκριναν. Αυτή η απόφαση του ανθρώπου είναι η σημαντικότερη, είναι ό, τι βαραίνει και αξίζει περισσότερο στα μάτια του Θεού. Αυτή είναι και η πραγματική ευθύνη του ανθρώπου μπροστά στον Θεό, ο προσανατολισμός της καρδιάς μας. Τα υπόλοιπα στη ζωή μας ακολουθούν ήσυχα και πειθαρχικά.

Το ότι πιστεύει, ομολογεί, επιθυμεί κάποιος τον Χριστό, δεν σημαίνει ότι έχει και σωστά προσανατολισμένη την καρδιά του. Στους κακούς καιρούς του Τέλους, ο προσανατολισμός της καρδιάς των ανθρώπων θα τους κάνει να είναι «φίλαυ-τοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, έχο-


...ευλογίας και δόξας

ντες την μορφήν ευσεβείας ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής», (Β΄ Τιμόθεον δ΄ 1-5). Θα έχουν ετοιμάσει την καρδιά τους να τους αναγνωρί-ζουν, να τους θαυμάζουν, να έχουν πολλούς και πιστούς οπαδούς, ισχυρούς φίλους, να έχουν όνομα και φήμη. Μεγάλη παγίδα να πιστεύει κά-ποιος ότι είναι διορισμένος από τον Θεό ηγέτης, να επιβάλλει το δικό του θέλημα στους άλλους και να πρέπει να γίνεται πρόθυμα αποδεκτός από όλους.

Η άλλη πρόταση είναι ο Έσδρας, η καρδιά του Έσδρα πιο σωστά. Να εκζητεί τον νόμο του Κυρί-ου, να τον εκτελεί και να τον διδάσκει. Για να μην υπάρξει καμία παρεξήγηση, ο νόμος του Κυρίου είναι ο νόμος του θελήματος και της αγάπης του Θεού. Είναι ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης τε-λειωμένος στην Καινή Διαθήκη από τον Ίδιο τον Ιησού Χριστό. Είναι αλήθεια ότι φοβόμαστε να πούμε τη λέξη νόμος. Και όμως δεν λειτουργεί τίποτα στη ζωή μας, ούτε τη φυσική, ούτε την πνευματική, χωρίς την υπακοή συγκεκριμένων νόμων. Λέμε νομοτέλεια, υπάρχουν απαράβατοι κανόνες , μιλάμε για συνέπειες από την παρα-κοή στους νόμους. Λίγα παραδείγματα θα μας βοηθήσουν στο σημείο αυτό:

- Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί.

- Η αγάπη δεν ζητεί τα εαυτής.

- Θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντες.

- Μηδείς ας μη ζητή τα εαυτού, αλλά έκαστος τα του άλλου.- Θα αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου.

- Μείνατε εν Εμοί.

- Χωρίς Εμού δεν δύνασθε να πράξητε ουδέν.

- Πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου περιφέροντες εν τη θνητί ημών σαρκί.

- Όποιος θέλει να έρθει πίσω Μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώνει τον σταυρό του.

Το ότι πιστεύει, ομο-λογεί, επιθυμεί κά-ποιος τον Χριστό, δεν σημαίνει ότι έχει και σωστά προσανατο-λισμένη την καρδιά του. Στους κακούς καιρούς του Τέλους, ο προσανατολισμός της καρδιάς των αν-θρώπων θα τους κά-νει να είναι «φίλαυ-τοι, φιλάργυροι, αλα-ζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, έχοντες την μορφήν ευσεβεί-ας ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής». Θα έχουν ετοιμάσει την καρδιά τους να τους αναγνωρίζουν, να τους θαυμάζουν, να έχουν πολλούς και πι-στούς οπαδούς, ισχυ-ρούς φίλους, να έχουν όνομα και φήμη.


Νόμος θα πει, δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Νόμος θα πει συνέπειες σκληρές σε κάθε προσπάθεια παράκαμψής του ή παρακοής. Η μόνη σωστή θέση απέναντι στο νόμο εί-ναι ταπείνωση, σεβασμός και υπακοή. Τότε και μόνο τότε ο νόμος είναι ευεργέτης και σύμμαχος, ευλογία και δύναμη, με θαυμαστά αποτελέσματα.

Για το νόμο του Κυρίου ισχύει πάντοτε η ίδια ακολουθία. Εκζήτηση, εκτέλεση, διδασκαλία. Μόνο όταν με αυτή τη σει-ρά προσεγγίζει ο πιστός του Θεού το νόμο Του, αξιοποιείται, έχει ισχύ και δύναμη και οδηγεί σε ευλογία και δόξα για τον άνθρωπο.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά με μία απλή και ελεύθερη προ-σέγγιση. Εκζητώ σημαίνει ψάχνω, ερευνώ γιατί μου λείπει, γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι το έχω, ότι έχω το σωστό. Ο Κύ-ριος βλέπει αυτήν την εκζήτηση, βλέπει αυτόν τον προσα-νατολισμό της καρδιάς να θέλει, να εκζητεί το νόμο Του με πιστότητα και ακρίβεια, ώστε να περπατήσει σωστά ενώπιόν Του. Το βλέπει και αμείβει ανάλογα πλούσια και θαυμαστά. Στην περίπτωση του Έσδρα διαβάζουμε ότι ο βασιλιάς Αρ-ταξέρξης του έδωσε «λευκή επιταγή» για την κάλυψη των εξόδων του ναού του Κυρίου. Ο φόβος του Κυρίου κατέλαβε την καρδιά του βασιλιά. Τα θησαυροφυλάκιά του άνοιξαν διάπλατα για τον Έσδρα και το λαό του Κυρίου. Η παρουσία του Κυρίου ήταν δυνατή και οι επεμβάσεις Του θαυμαστές, μεγαλειώδεις.



Αφήνουμε για λίγο τον Έσδρα και την εποχή του και ερχόμαστε στις μέρες μας. Ας αρχίσουμε ανάποδα. Πρώτα ο λαός του Κυρίου, η καρδιά του, ο προσα-νατολισμός της, μετά ο ναός του Κυρίου και μετά ο Αρταξέρξης ο βασιλιάς. Το σκηνικό ανάμεσα στο λαό του Κυρίου δεν θα μπορούσε να είναι πιο τραγικό. Έχθρες, έριδες, ζηλοτυπίες, μάχες, αιρέσεις, διαιρέ-σεις, πικρίες, χωρισμοί, αλαζονεία, σαρκικοί δρόμοι, εγωισμοί, σαρκικές αντιδράσεις, ειδωλολατρία, πλεο-νεξία, βλασφημία... Η εκκλησία στο τελευταίο σκαλο-πάτι! «Το όνομα έχει ότι ζει, αλλά είναι νεκρή.» (Αποκά-λυψη Ιωάννου γ΄ 1).

Ο ναός του Κυρίου δεν έχει δόξα και μεγαλείο στις μέρες μας. Δεν έχει τη φανέρωση της δύναμης του Θεού, ούτε καρπό η μαρτυρία του, ούτε λαμπρότητα. Κυριολεκτικά «ουρά και ουχί κεφαλή», (Δευτερονόμιο κη΄ 13). Όσο για τα χρήματα και τα δώρα τού «Αρτα-ξέρξη» στις μέρες μας, ούτε αυτά έχουν καμία ιδιαίτε-ρη αξία. Δεν υπάρχουν χέρια για να τα αξιοποιήσουν, ούτε γόνατα για να προσευχηθούν, ούτε πόδια για να τρέξουν, ούτε δάκρυα για να υπηρετήσουν με γνήσια αγάπη. Όταν ο Κύριος θέλει να ευλογήσει, πρώτα από όλα χαρίζει χέρια, γόνατα και πόδια υπηρεσίας και μετά τα μέσα που χρειαζόμαστε.

Γιατί είναι έτσι όλα αυτά στις μέρες μας; Η απάντηση βρίσκεται στην καρδιά τού Έσδρα. Ο προσανατολισμός της καρδιάς τού Έσδρα στις μέρες μας είναι τελείως διαφορετικός από εκείνον του ευλογημένου ιερέα του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη. Πιστεύει πολύ στον εαυ-τό του, στην αξία του, στις επιτυχίες του. Ο στόχος του δεν είναι η ευλογία του Κυρίου στη ζωή του, αλλά η προσωπική του προβολή και επιτυχία, η αναγνώρισή του από τους αν-θρώπους και η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδοχή του. Ο Έσδρας στις μέρες μας αγαπάει τον εαυτό του, υπηρετεί τον εαυτό του, ζει για τον εαυτό του και θέλει να ακολουθήσει και να υπηρετήσει τον Κύριο, αλλά ζωντανός και αφράτος. Ο Έσδρας στις μέρες μας έχει εγωισμό και αλαζονεία. Αν είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει, να διορθωθεί, αν είναι κά-ποιος που πρέπει να ταπεινωθεί, να ζητήσει συγγνώμη, κατά τη γνώμη του είναι οι άλλοι και όχι ο ίδιος.

Πρακτικά στις μέρες μας ο Έσδρας δεν εκζητεί το νόμο του Κυρίου. Πιστεύει ότι τον γνωρίζει, τον κατέχει. Είναι η γνω-στή και τόσο επικίνδυνη για την ψυχή «εφάπαξ δόση».


Ο Έσδρας στις μέρες μας αγα-πάει τον εαυτό του, υπηρετεί τον εαυτό του, ζει για τον εαυτό του και θέλει να ακο-λουθήσει και να υπηρετήσει τον Κύριο, αλλά ζω-ντανός και αφρά-τος. Ο Έσδρας στις μέρες μας έχει εγωισμό και αλαζονεία. Αν εί-ναι κάτι που πρέ-πει να αλλάξει, να διορθωθεί, αν είναι κάποιος που πρέπει να ταπει-νωθεί, να ζητήσει συγγνώμη, κατά τη γνώμη του εί-ναι οι άλλοι και όχι ο ίδιος.


Μεγάλη μάστιγα στις μέρες μας το «κλειστό Ευαγγέλιο», το «γνωστό πλέον Ευαγγέλιο», που δεν χρειάζεται να ανατρέ-ξουμε σ’ αυτό... Πόσο αντίθετο με όλα αυτά το πνεύμα της Αγίας Γραφής και το πρότυπο ζωής που προβάλλει. Ο προ-φήτης του Θεού, ο ιερέας, ο βασιλιάς του λαού του Θεού ζητούσε να του φέρουν το Βιβλίο του νόμου του Κυρίου, να διαβάσουν φωναχτά για να ακούνε όλοι τα διατάγματα και τις κρίσεις του Κυρίου και αμέσως μετά ξεκινούσε η εφαρ-μογή και η εκτέλεση του θελήματος του Θεού.

Ο Έσδρας των ημερών μας δεν εκτελεί τον νόμο του Κυρίου. Έχει ένα δικό του ευαγγέλιο, δικής του σύνθεσης. Πρόκει-ται για ένα μείγμα από εδάφια, λογική, συναισθήματα και σκοπιμότητες, προσωπικά στοιχεία και σαρκικές επιδιώξεις. Απομάκρυνση από τον νόμο του Κυρίου, αλλά απομάκρυνση και του νόμου του Κυρίου από εμάς είναι ίσως η μεγαλύτερη απειλή πάνω απ’ τα κεφάλια μας.

Όπως είναι φυσικό μετά από όλα αυτά δεν διδάσκει τον νόμο και τις κρίσεις του Κυρίου. Διδάσκει λάθος αγάπη, λάθος πί-στη στον Θεό, λάθος άγια ζωή, λάθος Θεό, λάθος σωτηρία. Φυσιολογική συνέπεια είναι στις εκκλησίες να βρίσκονται λάθος άνθρωποι, με λάθος πίστη, λάθος ζωή. Η αυριανή ή μεθαυριανή μέρα θα ξημερώσει και θα βρει όλους αυτούς, τους λάθος πιστούς, δασκάλους στα κυριακά σχολεία να δι-δάσκουν τα παιδιά μας, στους άμβωνες να κηρύττουν τον λάθος Χριστό που πιστεύουν και να αυτοσχεδιάζουν στα άγια του Κυρίου. Θα τους βρούμε μέσα στα σπίτια μας αρ-ραβωνιαστικούς των παιδιών μας... μετά διακόνους, πρε-σβυτέρους, μετά...

Τι βρίσκεται πίσω από όλα αυτά τα τραγικά και πονεμένα, ποια η πραγματική αιτία; Ο προσανατολισμός της καρδιάς των πιστών του Χριστού στις μέρες μας. Η πρόταση της Αγί-ας Γραφής είναι τόσο ξεκάθαρη και απλή, μαγεύει με τη γνησιότητα και την καθαρότητά της. «Ας είναι ευάρεστα τα λόγια του στόματός μου και η μελέτη της καρδίας μου ενώ-πιόν Σου, Κύριε, φρούριόν μου και Λυτρωτά μου», (Ψαλμός ιθ΄ 14). Κάθε πρωί, όλη τη μέρα αυτός να είναι ο γνώμονας της ζωής μας. Προηγείται βέβαια το «τις συναισθάνεται τα εαυτού αμαρτήματα, καθάρισέ με από κρυφές αμαρτίες και φύλαξέ με από υπερηφάνειες να μη με κυριεύσουν».

Φαντάζεσθε έναν τέτοιο πιστό του Κυρίου, με τέτοιο προ-σανατολισμό καρδιάς, με τέτοια σχέση με τον Θεό, να εί-ναι ποιμένας εκκλησίας του Χριστού, να είναι πρεσβύτερος,



εργάτης του Εαυγγελίου του Ιησού Χριστού; Να ξεκινάει τη μέρα του εκζητώντας την κυριότητα του Κυρίου, να ζει τη μέρα του εκτελώντας το θέλημα του Κυρίου και να υπηρε-τεί τον Κύριο διδάσκοντας άκρατο και αμόλευτο τον Λόγο του Κυρίου;

Τι φταίει; Η καρδιά του Έσδρα στις μέρες μας, ο προσανατο-λισμός της καρδιάς του.

Τι πρέπει να γίνει; Να αλλάξει ο προσανατολισμός της καρ-διάς μας, να ξαναπρογραμματιστούμε από το Άγιο Πνεύμα του Θεού.

Να εκζητούμε τον Θεό από καρδιάς!

Να εκτελούμε το θέλημά Του από καρδιάς!

Μα διδάσκουμε με αγάπη και πίστη καρδιάς!

Πιστεύω συμφωνούμε όλοι τώρα. Αυτός είναι ο σίγουρος δρόμος ευλογίας και δόξας.


Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ

Μ ΠΛΟΚ

Α ΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ

ΜΕ Ε ΔΑΦΙΑ

Ένα πρωτότυπο και απο-τελεσματικό μέσο ευαγ-γελισμού των ψυχών. Γράφετε τα γράμματά σας, την αλληλογραφία σας, τις σημειώσεις σε χρωματιστό χαρτί (3 χρώματα), καλής ποιό-τητας με ένα μικρό εδά-φιο και ένα σκίτσο στο επάνω μέρος. Ζητήστε μας ΔΩΡΕΑΝ δείγματα

(Εισηγητική ομιλία του Ορ. Φραγκόπουλου στη Γενική Συνέλευση των ΕΕΕΕ τον Οκτώβριο 2009)


Eίμαι βέβαιος ότι την έχετε ακούσει αυτή τη λέξη και ίσως να την έχετε χρησιμοποιήσει κιόλας. Στις μέρες μας ακούγεται όλο και πιο συχνά και απλώ-νει σε όλα τα στρώματα. Εκείνο που δεν ξέρω είναι αν έχετε καταλάβει ότι η λέξη αυτή φανερώνει μια νοοτροπία και ένα συγκε-κριμένο τρόπο ζωής και δεν είναι απλώς μια έννοια της καθημερινότητας.Ακριβώς γι’ αυτό αξίζει να ασχοληθούμε και να σκύ-ψουμε με ενδιαφέρον.

Και πρώτα απ’ όλα τι σημαίνει, τι εννοούμε με τη λέξη χα-λαρά. Η εικόνα είναι παρμένη από το δέσιμο ή το ντύσιμο ή και το περπάτημα. Όταν ένα δέσιμο είναι χαλαρό, δε σφίγ-γει, δεν το αισθάνεσαι, δε σε ενοχλεί, δε σε υποχρεώνει, δε σε δεσμεύει. Το ίδιο συμβαίνει και με το χαλαρό ντύσιμο. Έχεις άνεση, νιώθεις ευρύχωρα, δεν έχεις περιορισμούς, εί-ναι ανάλαφρο, είναι εύκολο. Όταν είσαι χαλαρός, κοιτάζεις γύρω σου, σταματάς, ξεκινάς όποτε θέλεις, δε σε υποχρεώ-νει κανείς, δε σε δεσμεύει κανείς.

Χαλαρή σχέση

ΜΕΓΑΛΗ ΖΗΤΗΣΗ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ



Χαλαρά θα πει χωρίς κόπο, χωρίς κόστος, χωρίς υπο-χρέωση, χωρίς ένταση, χωρίς δυσκολία, ξεκούραστα και άνετα!...

Χαλαρά θα πει μη δεσμεύεσαι, μη νιώθεις δύσκολα ή υποχρεωμένος...

Χαλαρά θα πει όποτε μπορείς, αν μπορείς και αν θέ-λεις...

Χαλαρά θα πει μη γίνεσαι ένα, μην κολλάς, μην πα-θιάζεσαι, μην ασχολείσαι σοβαρά, προχώρα παρακά-τω, μη στενοχωριέσαι, μην το λογαριάζεις και τόσο πολύ...

Χαλαρά ακόμα θα πει ψύχραιμα, σιγά-σιγά, μη βιάζε-σαι, μη δίνεσαι, κρατήσου σε απόσταση...

Το χαλαρά στις μέρες μας είναι κάτι περισσότερο από μια λέξη με το συγκεκριμένο νόημά της. Είναι τύπος ανθρώπου και είναι και τρόπος ζωής. Αυτός που επιδι-ώκει και ακολουθεί το δόγμα τού «χαλαρά» στις μέρες μας, δεν ενδιαφέρεται σοβαρά και υπεύθυνα για κα-νέναν και τίποτα. Δε θέλει δέσμευση στη ζωή του, προ-τιμάει να είναι άνετος, ξεκούραστος, φιλικός με όλους, αποδεκτός απ’ όλους, να μην ανήκει πουθενά, για να μπορεί να μπαινοβγαίνει στις διάφορες καταστάσεις... όποτε, αν, όταν το θέλει εκείνος. Δε θέλει υποχρέωση από κανέναν και σε κανέναν. Αυτή είναι και η ζωή που ζει αυτός ο άνθρωπος. Εδώ είναι κάτι το πραγματικά αξιοσημείωτο. Αυτό το χαλαρά, που είναι επιλογή των ανθρώπων, αγκαλιάζει όλη τους τη ζωή και την ύπαρ-ξη. Έτσι βλέπουν τους άλλους γύρω, έτσι αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις της ζωής, έτσι θέλουν και οι άλλοι να τους βλέ-πουν.

Και εδώ είναι που αρχίζουν τα προβλήματα, τα πολλά και τα σοβαρά. Τι γίνεται με τις αρχές της ζωής τους; Έχουν αρχές ή είναι όλα χαλαρά....; Μήπως έχουν και αρχές χαλαρές; Μήπως αυτό το χαλαρά της καθημερινότητας τούς παρασύρει και σε μια χαλαρή ηθική και χαλαρή στάση απέναντι στο κακό, στο άνομο, στο παράνομο ή στο άδικο; Μπορείς να είσαι χαλαρός στο ψέμα, στην κλεψιά, στην αδικία, στη διαστροφή;

Το «χαλαρά» στις μέρες μας είναι τύπος ανθρώπου και είναι και τρό-πος ζωής. Αυτός που επιδιώκει και ακολουθεί το δόγ-μα τού «χαλαρά» στις μέρες μας, δεν ενδιαφέρεται σοβαρά και υπεύ-θυνα για κανέναν και τίποτα. Δε θέ-λει δέσμευση στη ζωή του, προτι-μάει να είναι άνετος, ξεκούρα-στος, φιλικός με όλους, αποδεκτός απ’ όλους, να μην ανήκει πουθενά. Δε θέλει υποχρέ-ωση από κανέναν και σε κανέναν. Αυτή είναι και η ζωή που ζει αυτός ο άνθρωπος.


Χαλαρή...

Λησμόνησα να σημειώσω ότι το χαλαρό είναι φτιαγ-μένο έτσι, για να χωράει πολλά και πολλούς μέσα του, όσο μπορεί περισσότερους, μακάρι όλους. Χωρίς περι-ορισμούς, χωρίς διακρίσεις. Δηλαδή να χωράει μέσα και το δίκαιο και το άδικο, και το άσπρο και το μαύρο, και το αγαθό και το κακό. Αυτό θα πει χαλαρά. «Μην προσκολλάσαι σε νόμους, κανόνες, αρχές... ποιος τα ξέρει, ποιος τα είδε;»

Ας το προσέξουμε. Αυτό το χαλαρά στις αρχές και στον τρόπο ζωής, δεν είναι καθόλου τυχαία επιλογή. Σου δί-νει την ευχέρεια να ελίσσεσαι, να μπαινοβγαίνεις, να γέρνεις πότε δεξιά, πότε αριστερά, ανάλογα με το πώς σε βολεύει... και να είσαι πάντα φιλικός, αποδεκτός, τακτοποιημένος και ήσυχος.

Είπαμε τι είναι ο χαλαρός και η χαλαρή ζωή του, ο τύπος αυτός του ανθρώπου και το πώς σκέφτεται. Δεν είπαμε όμως γιατί είναι έτσι, γιατί έχει κάνει αυτή την επιλογή. Αυτό το χαλαρό στη ζωή τους, στις αρχές τους και στις σχέσεις τους το επιδιώκουν οι άνθρωποι γιατί έχουν μια άλλη μεγάλη αγάπη στη ζωή τους. Αγα-πούν τον εαυτό τους, την ησυχία τους, τη βολή τους. Δε θέλουν να τα χαλάσουν με κανέναν. Δε θέλουν το κόστος, δε θέλουν να θυσιάσουν και αποφασίζουν το χαλαρό με όλους και όλα. Ο,τιδήποτε θελήσει να μπει ανάμεσα σ’ αυτούς και στον πολυαγαπημένο και φρο-ντισμένο εαυτό τους, το διώχνουν μακριά, το απωθούν, το κρατούν σε απόσταση. Χαλαρά θα πει να μη σου κοστίζει, να μην πονάει, να μην απαιτεί θυσία, να μην ενοχλεί. Δηλαδή πρώτος και πάνω απ’ όλα και όλους ο εαυτός μου, το εγώ μου. Είναι εγωισμός και φιλαυτία πίσω από τον χαλαρό τρόπο της χαλαρής ζωής.

Αυτή η επιλογή είναι σαν μια προσπάθεια ανεξαρτητοποί-ησης, αυτονόμησης, μια γκρίζα ζώνη, ας πούμε ουδέτερη. Όμως όλοι γνωρίζουμε ότι τέτοιες ζώνες δεν υπάρχουν, παρά μόνο σαν προσπάθεια φυγής από την αλήθεια και την πραγματικότητα. Και όταν τολμήσεις να θυμηθείς τον άκαμπτο και αλύγιστο νόμο της αλήθειας της αγάπης του Κυρίου, το λένε νομικισμό έτσι πρόχειρα και αβασάνιστα και συνεχίζουν τη χαλαρή τους πορεία. Όμως έτσι γυρίζουν την πλάτη στην αλήθεια του Θεού, που δεν «εμπαίζεται».

Αυτό το χαλα-ρό στη ζωή τους, στις αρχές τους και στις σχέσεις τους το επιδιώ-κουν οι άνθρωποι γιατί έχουν μια άλλη μεγάλη αγά-πη στη ζωή τους.

Αγαπούν τον εαυ-τό τους, την ησυ-χία τους, τη βολή τους. Δε θέλουν το κόστος, δε θέ-λουν να θυσιά-σουν και αποφα-σίζουν το χαλαρό με όλους και όλα.


...σχέση

Αυτό το χαλαρά της ζωής τους, της νοοτροπίας τους, του κόσμου έρχεται η ώρα και το κουβαλάνε και μέσα στην εκκλησία και στη ζωή του Ιησού Χριστού, που, όπως ομολογούν, επέλεξαν και αποφάσισαν να ζή-σουν.

Χαλαρά με τον Χριστό θα πει όχι θυσίες, όχι δε-σμεύσεις.

Χαλαρά με τον Χριστό θα πει όχι υποχρεώσεις, όχι κόστος.

Χαλαρά στη ζωή του Χριστού θα πει ανοιχτή πόρτα για τον κόσμο.

Χαλαρά στη ζωή του Χριστού σημαίνει χλιαρός με τον Χριστό, συμβιβασμένος, συμφιλιωμένος με τον κό-σμο και τους εχθρούς του Χριστού. Στις μέρες μας είναι πλέον θλιβερό δόγμα πολλών, των περισσότερων ίσως, ένας Χριστός χωρίς κόστος, χωρίς θυσίες, χωρίς δέσμευση και υποχρεώσεις, χωρίς πρέ-πει. Όμως δεν είναι αυτός ο Χριστός της Καινής Δια-θήκης, δεν σώζει αυτή η πίστη, δεν αναγεννά τον άν-θρωπο. Και βέβαια ακολουθεί και το επόμενο βήμα.

Χαλαρά με τον Χριστό θα πει χαλαρά και με την αμαρτία! «Όχι ακρότητες, όχι φανατισμοί. Ας μην κα-ταδικάζουμε, ας μην ισοπεδώνουμε τα πάντα...» Όμως η αμαρτία χτυπήθηκε, σταυρώθηκε, τιμωρήθηκε στο Πρόσωπο του αναμάρτητου Σωτήρα μας, του Ιησού Χριστού. Όπως δεν μπορείς να είσαι χαλαρός με τον Χριστό, έτσι δεν μπορείς να είσαι χαλαρός και με την αμαρτία. Η αμαρτία θέλει καταδίκη, μίσος, αποστροφή. Ο Λόγος του Θεού είναι πολύ καθαρός στο σημείο αυτό. «Όσοι δε είναι του Χριστού, εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας.» (Γαλάτας ε΄ 24)«Και απέθανεν υπέρ πάντων, δια να μη ζώσι πλέον δι’ εαυ-τούς οι ζώντες αλλά δια τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών.» (Β΄ Κορινθίους ε΄ 15)

Όταν διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη για τα αναγεννημέ-να παιδιά του Θεού «συσταυρωμένοι και συναναστημένοι» (Ρωμαίους ς΄6, Κολοσσαείς γ΄1), είναι δικαιολογημένη η

Όπως δεν μπορείς να είσαι χαλαρός με τον Χριστό, έτσι δεν μπορείς να είσαι χαλαρός και με την αμαρ-τία.

Η αμαρτία θέλει καταδίκη, μίσος, αποστροφή. Ο Λόγος του Θεού είναι πολύ καθα-ρός στο σημείο αυτό.


απορία μας, πώς είναι δυνατόν να ακολουθήσει κάποιος τον Χριστό χαλαρά, να ζήσει τη ζωή Του στον κόσμο μας χαλα-ρά. Εκεί που φαίνεται πόσο τραγικά είναι τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής στις μέρες μας, είναι στο μεγάλο θέμα της εκκλησίας. Καμιά δέσμευση, καμιά υποχρέωση. «Θα πηγαίνω όποτε θέλω, όποτε μπορώ, όποτε μου αρέσει... να ακούω ό,τι μου αρέσει, όποιον θέλω εγώ...». Έτσι δημιουργή-θηκε στις μέρες μας και στην πατρίδα μας «η κινούμενη άμ-μος» και έτσι συντηρείται αυτός ο μεγάλος όγκος «πιστών», που προσπαθούν να ζήσουν πνευματικά μόνο με μεζεδάκια, «γαργαλιζόμενοι την ακοήν» (Β΄ Τιμόθεον δ΄ 3).

Μετά από τον Χριστό, την εκκλησία, υπάρχουν και άλλα βήματα που ακολουθούν. Έρχεται η ώρα της οικογένειας. Οικογένεια θα πει δεσμεύσεις, υποχρεώσεις, αρχές, κόστος, θυσίες. Τίποτα από αυτά δεν είναι διατεθειμένοι να υπο-στούν. Πριν και πάνω απ’ όλα αυτά αγαπούν τον εαυτό τους και ζουν για τον εαυτό τους.

Χαλαρή...


Είναι το πνεύμα και το κλίμα των ημερών μας αυτό και σιγά-σιγά διεισδύει και μέσα στις εκκλησίες. Πρέπει να το τονίσουμε και να το θυμόμαστε. Είναι κοσμικό πνεύμα αυτό και δεν έχει καμιά θέση στην άγια και καθαρή ζωή των αναγεννημένων πιστών του Χριστού. Όμως αυτό το πνεύμα, της ξεχωρισμένης από τον κό-σμο, άγιας ζωής για τον Κύριο, στις μέρες μας σπανίζει. Αντίθετα γεννιούνται και πληθαίνουν στις μέρες μας οι χαλαρές εκκλησίες. Εκεί και οι αρχές είναι χαλαρές και οι νόμοι σχετικοί και το θέλημα του Θεού σχετικό. Είναι οι άμβωνες που δεν θέλουν να στεναχωρήσουν τον κόσμο, αλλά ούτε να ριψοκινδυνεύσουν να χάσουν κάποιους από το ακροατήριό τους. Οι χαλαρές εκκλη-σίες έχουν χαλαρή σχέση με τον Κύριο, έχουν χαλαρές σχέσεις μεταξύ τους και σίγουρα ο δρόμος που ακο-λουθούν είναι φαρδύτερος και με τάση να φαρδύνει κι άλλο, για να μη στεναχωρεί, να μην ελέγχει, να μην κοστίζει. Αυτό που δεν γνωρίζουν όλοι αυτοί είναι ότι ο Χριστός ούτε τις δέχεται, ούτε τις αποδέχεται αυτές τις εκκλησίες να φέρουν το όνομά Του και να υπηρε-τούν τη δόξα Του. Ο Ίδιος είναι έξω και μακριά τους.

Αν είναι κάτι που πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα με αυτό το χαλαρά των ημερών μας, είναι ένας σοβαρός και άμεσος κίνδυνος. Εκεί που υπάρχει αυτό το πνεύμα της χαλαρότητας, μπορούν να εισχωρήσουν και άλλοι, και άλλα στοιχεία, ξένα και επικίνδυνα. Όταν η σχέση μας με τον Κύριο είναι χαλαρή, μπορεί να εισχωρήσει ανάμεσά μας ο εχθρός μας, ο κόσμος, τα είδωλα, η επιθυμία της σάρκας και να βρεθούμε επικίνδυνα μο-λυσμένοι και απομακρυσμένοι από τον Κύριο.

Η φυσιολογική πνευματική ζωή όχι μόνο δεν έχει και δεν δέ-χεται αυτό το κοσμικό και σατανικό «χαλαρά» των ημερών μας, αλλά ακριβώς το αντίθετο επιδιώκει. Αναφέρω δύο όμορφες φράσεις από δυο γνωστούς ύμνους που ψάλλουμε, έναν παλιότερο και έναν σύγχρονο:«Στενότερον επιποθώ δεσμόν με τον Χριστόν»«Κάθε μέρα πιο κοντά Σου να με φέρνεις Συ Ιησού μου».

Ανοίγοντας την Παλαιά Διαθήκη πάλι το ίδιο πνεύμα συνα-ντούμε:

...σχέση

Στις μέρες μας γεννιούνται και πληθαίνουν οι χα-λαρές εκκλησίες. Εκεί και οι αρχές είναι χαλαρές και οι νόμοι σχετικοί και το θέλημα του Θεού σχετικό. Εί-ναι οι άμβωνες που δεν θέλουν να στεναχωρήσουν τον κόσμο, αλλά ούτε να ριψο-κινδυνεύσουν να χάσουν κάποιους από το ακροατή-ριό τους.


«Εν εζήτησα παρά του Κυρίου, τούτο θέλω εκζητεί. Το να κατοικώ εν τω οίκω του Κυρίου πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου και να επισκέπτωμαι τον ναόν Αυτού.» (Ψαλμός κζ΄ 4)

Αυτό το πνεύμα της χαλαρής ζωής και σχέσης με τον Κύριο και τους πιστούς του Χριστού είναι πνεύμα ανταρσίας και ασέβειας. Έχει μέσα του εγωισμό και φιλαυτία. Είναι προϊόν του κόσμου της αμαρτίας, έχει μολύνει και την εκκλησία του Χριστού και είναι υπεύ-θυνο για την έκπτωση και τον εκφυλισμό της άγιας και καθαρής χριστιανικής ζωής στις μέρες μας.

Ιδιαίτερα οι νέοι μας, τα παιδιά μας, επιδιώκουν την άνετη και ανέξοδη ζωή της χαλαρότητας, με όλους και με όλα, για να περνάνε καλά, όπως εκείνοι το ορί-ζουν καλά. Αργότερα αυτοί θα είναι οι χριστιανοί της 3ης και 4ης γενιάς και η ζωή που θα ζουν θα είναι ανάμεικτη με κοσμικά στοιχεία, ανθρώπινα και σαρκι-κά. Την ίδια ώρα οι χαλαρές εκκλησίες, με τη χαλαρή ζωή και τις χαλαρές αρχές, θα ανθούν, θα πολλαπλα-σιάζονται, θα έχουν ζήτηση. Γι’ αυτό λέει το Άγιο Πνεύ-μα του Θεού: «Ο υπομείνας έως τέλους» (Ματθαίος ι΄ 22). Θα μείνουμε προσκολλημένοι, απόλυτοι και πιστοί στη ζωή του Κυρίου μας της Καινής Διαθήκης, ταυτισμένοι μαζί Του και καθόλου χαλαρά, για να αξι-ωθούμε εκείνη την ημέρα να απολαύσουμε την αιώνια ζωή στη Βασιλεία Του.


Οι χαλαρές εκ-κλησίες έχουν χα-λαρή σχέση με τον Κύριο, έχουν χαλα-ρές σχέσεις μετα-ξύ τους και σίγου-ρα ο δρόμος που ακολουθούν είναι φαρδύτερος. Αυτό που δεν γνωρίζουν όλοι αυτοί είναι ότι ο Χριστός ούτε τις δέχεται, ούτε τις αποδέχεται αυτές τις εκκλησίες να φέρουν το όνομά Του και να υπηρε-τούν τη δόξα Του. Ο Ίδιος είναι έξω και μακριά τους.

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ Μεγάλη ποικιλία από καλογραμμένες

ΚΑΣΕΤΕΣ ΗΧΟΥδιάρκειας μίας ώρας με ομιλίες από την Αγία Γραφή

να τις ακούτε - να τις χαρίσετεΓράψτε μας πόσες θέλετε να σας τις στείλουμε ταχυδρομικώς

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»Ταχ. Θυρίς 50438, ΤΚ 141 10 Ν. Ηράκλειο - HELLAS


Αν σ’ έχει καλέσει ο Κύριος, να γίνεις σαν και Αυτόν, να στα-θείς όργανο δικό Του, να εργαστείς για τα σχέδιά Του, να ζή-σεις μονάχα γι’ Αυτόν, να ξέρεις, πρόσεξέ το αυτό, πως θα σε μεταχειριστεί με έναν τρόπο τόσο διαφορετικό από τον τρόπο που μεταχειρίζεται τους άλλους.

Θα αφήνει τους άλλους να κάνουν πράγματα, που για σένα θα είναι από-λυτα απαγορευμένα.

Οι άλλοι, θα τους αφήσει ο Κύριος να προωθούν τον εαυτό τους, •σε θέσεις, υπηρεσίες, λειτουργήματα, που για σένα ο Κύριος θα κρατά την πόρτα τελείως κλειστή.

Οι άλλοι, θα επιτρέψει ο Κύριος να λαμβάνουν μισθούς, να ερ-•γάζονται προωθώντας τα σχέδιά τους και προβάλλοντας τον εαυτό τους και το έργο τους, εσύ όμως, αν τολμήσεις κάτι τέτοιο, θα αντιμετωπίσεις την έντονη αποδοκιμασία του Κυρίου, που θα λυπηθείς πικρά γι’ αυτό.

Ώριμη Πνευματική Ζωή

Ώριμη Πνευματική Ζωή

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΠΟΡΕΙ…,

ΕΣΥ ΟΜΩΣ ΟΧΙ


ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΠΟΡΕΙ…,

Οι άλλοι, θα διηγούνται τις επιτυχίες τους, θα καυχώνται για •τα κατορθώματά τους, στο λόγο και στην πένα, μα το Πνεύμα το Άγιο δεν θα σε αφήσει να κάνεις κάτι τέτοιο, και αν το τολμήσεις, θα μετανιώσεις πολύ γι’ αυτό.

Οι άλλοι, μπορεί να επιτυγχάνουν στο να κάνουν χρήματα •και να έχουν μια εξασφάλιση στη ζωή τους, μα εσένα ο Κύριος θα σε κρατήσει πάντα φτωχό, για να σου χαρίσει κάτι άλλο, ακόμη πιο σπουδαίο, μια ολοκληρωτική εξάρτηση από το έλεός Του, που θα σου προμηθεύει τα απαραίτητα μέρα με τη μέρα, από ένα αόρατο μα αστείρευτο θησαυροφυλάκιο του Ουρανού.

Οι άλλοι, μπορεί να γίνονται γνωστοί στο εσωτερικό και στο •εξωτερικό, αλλά εσένα ο Κύριος μπορεί να θέλει να σε κρατήσει στο περιθώριο, στην αφάνεια. Είναι κάποια λουλούδια, που έχουν ένα μοναδικό, ξεχωριστό άρωμα, γιατί μεγαλώνουν στη σκιά.

Οι άλλοι, ίσως φτάσουν στο σημείο να φαντάζουν μεγάλοι •μπροστά στους πολλούς, αλλά εσένα ο Κύριος μπορεί να σε κρατή-σει μικρό και ασήμαντο.

Οι άλλοι, μπορεί να εργάζονται για τον Κύριο και να απολαμ-•βάνουν τους καρπούς των κόπων τους. Αλλά εσένα ο Κύριος μπορεί να σε κρατήσει στην άγνοια, χωρίς να ξέρεις πολλά πράγματα για την αποτελεσματικότητα των κόπων σου και των θυσιών σου.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο, ψηλότερο σκαλοπάτι. Μπορεί •ο Κύριος να επιτρέψει άλλοι να παίρνουν την αναγνώριση και την αμοιβή των δικών σου κόπων, αφήνοντας για σένα την πολλαπλάσια αμοιβή, κατά την ημέρα της παρουσίας Του.

Θα δέχεσαι επιτίμηση για άσκοπες λέξεις, για απαράδεκτα •αισθήματα, για την πιο μικρή σπατάλη του χρόνου σου. Μπορεί άλ-λοι να κάνουν τα ίδια πράγματα, χωρίς να αισθάνονται καμιά ανη-συχία ή ενόχληση.

Θα νιώθεις μια απόλυτη κυριαρχία του Κυρίου επάνω σου. •Και θα το θεωρείς πολύ φυσικό αυτό, ο Κύριος να ελέγχει τα λόγια σου, τα αισθήματά σου, τις πράξεις σου.

Θα σε αφήνει σε άγνοια, πάνω σε ένα πλήθος ζητήματα και •προβλήματα που θα σε απασχολούν, χωρίς να παίρνεις καμιά από-κριση. Θα είναι αρκετό για σένα να εμπιστεύεσαι στον Κύριο.

Αν συμβαίνουν αυτά, να ξέρεις πως:Είσαι ένας πραγματικά δικός Του, ολοκληρωτικά δικός Του.•


...ΕΣΥ ΟΜΩΣ ΟΧΙ

Είσαι ένας από εκείνους •που τους αγκαλιάζει η ζηλό-τυπη αγάπη Του από όλες τις μεριές.

Είσαι ένας που •ανήκει στον ξεχωρι-στό κύκλο των ολίγων εκλεκτών Του.

Γι’ αυτό, λοιπόν, να το πάρεις μια για πά-ντα απόφαση, πως θα είσαι απόλυτα εξαρτη-μένος από την οδηγία του Πνεύματος του Αγί-ου, που θα ασκεί επάνω σου πλήρη κυριαρχικά δικαι-ώματα, ώστε να δένει τη γλώσ-σα σου, να αχρηστεύει τα χέρια σου, να σφραγίζει τα μάτια σου με τέτοιο τρόπο, που δεν χρησιμοποιεί στους άλλους. Τότε θα διακατέχεσαι από τον ζωντανό Θεό, που θα εδρεύει μέσα στην καρδιά σου και θα απολαμβάνεις κάθε μέρα τη χαρά, τη μοναδική ίσως χαρά, μιας στενής οδηγίας και κυριαρχίας του Πνεύματος του Αγίου. Αυτό θα είναι μια τρανή απόδειξη πως βρήκες το άρμα του Ουρανού.


ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΠΟΥ ΓΙΑΤΡΕΥΟΥΝ!

Κάθε σελίδα του βιβλίου αυτού έχει και μία ιστο-ρία μαζί με σκέψεις και διδακτικά σχόλια γύρω από το βαθύ δράμα του σταυρού του Ιησού Χριστού και της δοξασμένης Του ανάστασης. Βήμα - βήμα οι ώρες της σταύρωσης, ο πόνος της προδοσίας, το θαύμα της ανάστασης!

• Διαβάζεται ευχάριστα• Είναι απλό• Διδάσκει, φωτίζει• Μιλάει για τη σωτηρία του Ιησού Χριστού


ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΜΕ ΝΟΗΜΑ

Yπάρχουν πρόσωπα, από την περιοχή της Βίβλου, που στέκουν πρότυπα στα μάτια μας, και είναι τόσο φυσικό αυτό. Φυσικό είναι, και είναι μια εκδήλω-ση της ξεχωριστής προσωπικότητας που ο καθέ-νας μας διαθέτει, να στρέφεται ο θαυμασμός μας, η προτίμησή μας, στον Αβραάμ, ή στον Δανιήλ, ή στον Μωυσή, στον Ηλία ή στον Παύλο. Αν και είναι, οι πιστοί, σε διάφορα σκαλοπάτια στο οικοδόμημα της πίστης, είναι βέβαιο πως δεν υπάρχουν πολλές κατηγορίες πιστών ή χριστιανών από καταγωγής. Η διαφοροποίηση που παρατηρείται και συναντούμε ανάμεσα στους πιστούς, οφείλεται σ’ αυτούς τους ίδιους και όχι στο ότι ο Θεός έκανε διάκριση και φειδωλεύτηκε σε μερικούς τα δοσίματά Του, ενώ στους άλλους τα δίνει απλόχερα.

«Οφειλέτης ειμί…» (Ρωμαίους α΄14)


«Οφειλέτης ειμί»

Έτσι δεν πρέπει ποτέ να σκεφτούμε πως δεν μπορούμε να γίνουμε και εμείς σαν τον Ηλία και για το σκοπό αυτό μας βάζει ο Ιάκωβος εκείνο το τόσο ενθαρρυντι-κό, πως ο Ηλίας ήταν «ομοιοπαθής με ημάς» (Ιακώβου ε΄ 17). Είχε και αυτός κάποιες αδυναμίες, που ανα-φέρονται πλατιά στη Βίβλο. Έχουμε, τουλάχιστον στο «ομοιοπαθής», συγγένεια με τον Ηλία.

Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τον Παύλο. Δεν θα πρέπει τη ζωή, το έργο, τις ομολογίες που Παύ-λου, να τις περιορίζουμε σ’ αυτόν βγάζοντας τον εαυ-τό μας έξω. Τότε, η ιστόρησή τους στην Καινή Διαθή-κη δεν θα είχε κανένα νόημα για μας. Μα και ο ίδιος δεν δίνει λαβή για να κάνουμε κάτι τέτοιο, αλλά μας προτρέπει στο αντίθετο. Ο ίδιος ο Παύλος μιλά για τον εαυτό του, όπως ο Κύριος μιλούσε για τον εαυτό Του.

Ο Παύλος λοιπόν λέει μια λέξη, που ασφαλώς δεν θα άρεσε στους μοντέρνους χριστιανούς: «Οφειλέτης ειμί εις Ιουδαίους και Έλληνας…». Οι σύγχρονοι χριστιανοί δε θέλουν να αναλάβουν καμιά υποχρέωση. Δεν ανα-γνωρίζουν κανένα χρέος. Πολλές φορές κάνουμε κάτι γενικεύσεις, με αρκετή δόση πονηριάς, και τούτο γιατί αυτό μας εξυπηρετεί. Έχουμε μάθει όλα να τα δεχό-μαστε, υπάρχει δε ο Λόγος του Θεού, που αναφέρει τη λέξη αυτή, «δωρεάν». Η σωτηρία του Χριστού, χωρίς καμία αμφιβολία, προσφέρεται δωρεάν, και δεν μπο-ρούσε να γίνει διαφορετικά. Ήταν τόσο μεγάλο το τίμημα, που ο άνθρωπος με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσε να το πληρώσει. Μα από κει και πέρα η γενίκευση αυτού του «δωρεάν», δωρεάν η σωτηρία, δωρεάν ο Ουρανός, δωρεάν η ζωή και η συμμετοχή στην εκκλησία, δωρεάν και γάμοι και κηδείες, δωρεάν φυλλάδια και Καινές Διαθήκες, είναι ένας κατάλογος, που δεν τελειώνει.

Και όμως ο Λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός, «χρε-ωστείτε…». Δεν έχει καμιά σημασία αν γνωρίζουμε τα όσα χρεωστούμε. Η δική μας διάθεση ή αναγνώριση, δεν αλλάζει τις απαιτήσεις του Θεού. «Χρεωστείτε… καθώς Εκείνος περι-επάτησε…», «χρεωστείτε… καθώς Εκείνος σας ηγάπησε…». Το καταλαβαίνω, πως αυτά τα λόγια δεν μας κάνουν να αι-σθανόμαστε και τόσο καλά. Εάν ένας υπηρέτης του Θεού

Η σωτηρία του Χριστού, χωρίς καμία αμφιβο-λία, προσφέρεται δωρεάν, και δεν μπορούσε να γί-νει διαφορετικά. Ήταν τόσο με-γάλο το τίμημα, που ο άνθρωπος με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσε να το πληρώσει. Μα από κει και πέρα η γενίκευση αυτού του «δω-ρεάν», είναι ένας κατάλογος, που δεν τελειώνει. Και όμως ο Λόγος του Θεού είναι κα-τηγορηματικός, «χρεωστείτε…».


ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ...

τολμήσει να μιλήσει στο ακροατήριό του πάνω σ’ αυτές τις απαιτήσεις τού Θεού, να είναι βέβαιος πως θα δυσαρεστή-σει τους πιο πολλούς. Και όμως, δεν είναι σχήμα λόγου. Τα χρέη κάποτε πληρώνονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πόσα παραδείγματα δεν θα μπορούσαμε ν’ αναφέρουμε για ξεχασμένα χρέη, που πληρώθηκαν ακριβά.

Η έννοια του χρέους είναι πολύ απλή και πάρα πολύ γνωστή. Συνήθως, αποτελείται από δύο στοιχεία. α) Πήρα κάτι, που είχε κάποια αξία και, β) αυτή η αποδοχή μας δημιουργεί αυτόματα μια υποχρέωση ανταπόδοσης. Είναι γεγονός πως το πρώτο μέρος το δεχόμαστε ευχάριστα και ανεπιφύλακτα. Μα δεν ξέρουμε, πως αυτό τούτο το πρώτο, η πράξη της αποδοχής, δημιουργεί και την υποχρέωση της ανταπόδο-σης. Εάν την ξεχάσουμε, αυτό δεν μπορεί να περάσει χωρίς συνέπειες.

Κάποτε κάποιος γνωστός μου, οικοδόμος στο επάγγελμα, αγόρασε ένα μοτοσακό και υπέγραψε γραμμάτια. Μα είχε το ατύχημα, να συγκρουσθεί στο μήνα επάνω, και το μη-

χανάκι να γίνει ένας σωρός από άχρηστα σιδερικά. Τότε έκανε έναν απλό συλλογισμό. Τώρα πια μοτο-σακό δεν έχω. Γιατί να πληρώνω; Και σταμάτησε να

πληρώνει. Θέλετε να μάθετε το αποτέλεσμα; Τον βάλανε δύο μήνες φυλακή πολύ μακριά από το σπίτι του. Και έσπευσε και έβαλε κάτι συγγενείς να πουλήσουν ένα κτηματάκι που είχε, και εξό-φλησε το χρέος του στο διπλάσιο.

Όλοι μας αναγνωρίζουμε και ομολογούμε πως πήραμε, και πήραμε πάρα πολλά. Και καυχό-μαστε γι’ αυτό. Και το διατυμπανίζουμε, χωρίς να λογαριάζουμε πως ταυτόχρονα εγγράφουμε την αντίστοιχη υποχρέωση της ανταπόδοσης. Μα ο Λόγος του Θεού είναι κατηγορηματι-

κός. Ο Κύριος ζητούσε από το δούλο που πήρε το τάλαντο απόδοση, κέρδος. Το απαιτούσε, με συνέπειες καταστροφικές για τον «οκνηρό και πονηρό» εκείνο δού-λο… Και από τους δέκα λεπρούς, έστω και μικρό και ασήμαντο, κάτι περίμενε από αυτούς.


...ΜΕ ΝΟΗΜΑ

Ο απόστολος Παύλος ομολογεί πως είναι οφειλέτης, όχι σε μερικούς ή σε πολλούς, μα σε όλους τους αν-θρώπους. Σε όλους κάτι τους χρεωστώ. Τους χωρίζει σε δύο κατηγορίες, όπως την εποχή εκείνη απέναντι του νόμου χωρίζονταν, σε Ιουδαίους και Εθνικούς. Δεν έχει καμιά σημασία η διάκριση αυτή. Σήμερα θα μπο-ρούσαμε να πούμε: Οφειλέτης είμαι σε κομμουνιστές και κεφαλαιοκράτες. Οφειλέτης είμαι σε καλούς και κακούς, έντιμους και χωρίς τιμή, μορφωμένους και αμόρφωτους, πλούσιους και φτωχούς, σε κάθε άν-θρωπο που κυκλοφορεί πάνω στη φλούδα της γης.

Ο πατέρας μου ήταν καλός χριστιανός. Δεν θα ξεχάσω που κάποτε, περνώντας μαζί του από έναν κεντρικό δρόμο, έριξε στο καπέλο ενός τυφλού ένα φυλλάδιο. Μου φάνηκε σαν κοροϊδία και του το είπα… «Ο άν-θρωπος αυτός είναι τυφλός. Στο καπέλο του θέλει να ρίχνουν δραχμές κι όχι φυλλάδια.» «Του ρίχνουν δραχ-μές αρκετές. Μα έχει ανάγκη και από την αλήθεια της αγάπης του Θεού. Το φυλλάδιο, βάζει τη γριά του και του το διαβάζει. Κανένας άλλος, εκτός από μένα, δεν είναι δυνατό ή πιθανό να του δώσει αυτή την προσφο-ρά». Και είχε εκείνος δίκιο κι εγώ άδικο. Βέβαια, άργη-σα να το καταλάβω.

Και ακόμη θυμάμαι έναν αδελφό, που είχε χαρτοπω-λείο σ’ επαρχιακή πόλη και συνήθιζε σε κάθε δέμα μαζί με τα αγοραζόμενα να βάζει και ένα φυλλάδιο και, εάν έδειχνε ενδιαφέρον κανείς, του χάριζε μια Καινή Διαθήκη.

Βέβαια, το ερώτημα έρχεται αυθόρμητο. Τι είναι εκείνο, που και εγώ σαν τον Παύλο το χρωστώ σ’ όλον τον κόσμο; Μα δεν είναι τίποτα άλλο, από αυτά που και ο άλλοι φανέρωσαν σε σένα.

Α) Να φανερώσω στους ανθρώπους την αγάπη του Θεού, που τόσο έχουν ανάγκη. Β) Να φανερώσω τα αιώνια σχέδια του Θεού. Γ) Να φανερώσω την κρίση του Θεού, που σαν δαμόκλει-ος σπάθη κρέμεται πάνω από το κεφάλι κάθε αμετανόητου αμαρτωλού.

Όλοι μας ανα-γνωρίζουμε και ομολογούμε πως πήραμε από τον Κύριο πάρα πολ-λά. Και καυχό-μαστε γι’ αυτό και το διατυμπα-νίζουμε, χωρίς να λογαριάζουμε πως ταυτόχρο-να εγγράφουμε την αντίστοιχη υποχρέωση της ανταπόδοσης. Ο Κύριος ζητούσε από το δούλο που πήρε το τάλαντο απόδοση, κέρδος. Το απαιτούσε, με συνέπειες κα-ταστροφικές για τον «οκνηρό και πονηρό» εκείνο δούλο…


Όλα αυτά, κάποιος κάτω από την οδηγία του Πνεύμα-τος του Θεού, τα φανέρωσε και σε μένα και τώρα τα απολαμβάνω.

Είναι ένα χρέος, που έχουμε πάνω μας. Υπάρχουν άν-θρωποι δίπλα μας, κάποιοι συγγενείς μας πιο κάτω, κάποιος άγνωστος, που ο Θεός θέλησε να βρεθεί για λίγο κοντά σου, ο συνεργάτης σου στο εργοστάσιο, όλοι αυτοί είναι άνθρωποι που κάτι τους οφείλουμε. Τους οφείλουμε, να τους φανερώσουμε τον Χριστό. Όχι μόνο με λόγια, γιατί είναι αδύναμη η μαρτυρία, αλλά και με τη ζωή μας. Να τους φανερώσουμε τη μοναδική αλήθεια που σώζει.

Θυμάμαι μια οικογένεια, από ένα νιόπαντρο ζευγάρι, που έμεινε για καιρό σε μια γειτονιά, σε κάποιο νοι-κιασμένο σπίτι. Ήρθε καιρός να φύγουν απ’ αυτό το σπίτι, και τότε αντιληφθήκανε πως δεν είχαν δώσει τη μαρτυρία τους σε όλη τη γειτονιά. Αμέσως κινητοποιή-θηκαν. Κάθε βράδυ, με λίγα γλυκά στο χέρι πήγαιναν πόρτα με πόρτα σ’ όλη τη γειτονιά, προσπαθώντας να αποδώσουν το χρέος τους, που τόσο βαρύ ένιωθαν επάνω τους.

Κάτι ανάλογο συνέβηκε και με μένα. Υπηρετούσα στην αεροπορία σαν αξιωματικός και είχα βέβαια σε πολλούς, ακόμη και στο Διοικητή μου, φανερώσει την πίστη μου στον Χριστό και του Θεού την αγάπη. Μα ήταν και μερικοί, που δεν είχαν ακούσει. Και κάποια μέρα, λίγο πριν απολυθώ, το κατάλαβα πως είχα ένα χρέος ανεξόφλητο. Ζητούσα την ευκαιρία, που δεν άργησε να μου δοθεί, και μπροστά σε πάρα πολλούς, στρατιώτες και ιδιώτες εργάτες, τους μίλησα για την αγάπη του Θεού, που πίστευα σ’ αυτήν.

Είχα κάποτε δει ένα σκίτσο. Από κάτω έγραφε «πώς ένα γκαρσόνι βλέπει τους πελάτες τού ζαχαροπλα-στείου». Και είχε στο κεφάλι του ένας ένα παγωτό. Στο κεφάλι τού άλλου έβλεπε μια πάστα. Στο κεφάλι τού τρίτου μια μπύρα. Ήταν τα πράγματα που είχαν πάρει και θα έπρεπε να εισπράξει. Το αν ήταν όμορ-φοι ή άσχημοι, καλοί ή κακοί, ήταν κάτι που δεν τον



ενδιέφερε. Έτσι εμείς θα βλέπουμε ένα στοιχείο στους ανθρώπους που είναι γύρω μας. Ψυχές πολύτιμες, για τις οποίες ο Χριστός πέθανε και τις οποίες άφησε σε μας να τους πούμε για το μυστικό που σώζει.

Ο διάβολος μας ξεγελά πολλές φορές και νομίζουμε πως, επειδή μάθαμε μερικά κολυβογράμματα, η απο-στολή μας περιορίζεται στους διανοούμενους, και μάλιστα σε ακροατήριο με πολύφωτα. Αν υπάρχουν τέτοιες σκέψεις στην καρδιά μας, έχουμε καταπιεί το δόλωμα του διαβολάκου. Σε κάθε άνθρωπο οφείλου-με. Ό,τι και να ’ναι αυτός.

Πολλές φορές σκέφτομαι εκείνο το «αλίμονο» του Παύ-λου, που το ’λεγε αν δεν κήρυττε (Α΄ Κορινθίους θ΄ 16). Δεν μπορούμε να καταλάβουμε την έκταση αυ-τού του «αλίμονο». Βαριά κουβέντα, που τη ζούσε ο Παύλος, που σε μας όμως, πρέπει να το ομολογήσου-με, δεν υπάρχει.

Δεν ξέρω, γιατί στη σκέψη μου έρχονται εκείνα τα σκυλιά του κυνηγιού, τα λαγωνικά που «φερμάρουν». Έτσι φαντάζομαι τον χριστιανό. Να κοιτάζει γύρω του, να οσμίζεται τον αέρα και να «φερμάρει» για ψυχές που έχουν ανάγκη από την αγάπη του Θεού.

Και ένα άλλο ερώτημα, φυσικό και αυτό, έρχεται μπροστά μας. Και αν το χρέος μας αυτό δεν το εξο-φλήσουμε, τότε τι θα γίνει; Δεν ξέρω και δεν μπορώ να πω. Φοβάμαι όμως πως θα έχουμε τις συνέπειες εκείνων, που δεν έδειξαν αγάπη. Γιατί, το να αφήσεις κάποιον, δίπλα σου, στην καταδίκη της αμαρτίας, ενώ κάτι θα μπορούσες να του προσφέρεις, είναι τραγικό. Και ίσως να έχουμε την τύχη εκείνου, που το τάλαντό του το έκρυψε, το έθαψε κυ-ριολεκτικά.

Πολλές φορές προβάλλουμε, για τη μη πραγματοποίηση και τακτοποίηση της οφειλής μας, διάφορες δικαιολογίες, που αν και είναι σωστές, δεν μας απαλλάσσουν από την υποχρέ-ωση που έχουμε. Ακούμε συνήθως να λέγονται:

α) Οι άνθρωποι είναι σκληροί και αδιάφοροι. Μπορεί η αγα-θή προσφορά μας να προκαλέσει την οργή των άλλων. Και συμβαίνει αυτό.

...ΜΕ ΝΟΗΜΑ

Υπάρχουν άνθρω-ποι δίπλα μας, κάποιοι συγγενείς μας πιο κάτω, κά-ποιος άγνωστος, που ο Θεός θέλη-σε να βρεθεί για λίγο κοντά σου, ο συνεργάτης σου στο εργοστάσιο, όλοι αυτοί είναι άνθρωποι που κάτι τους οφεί-λουμε. Τους οφεί-λουμε, να τους φανερώσουμε τον Χριστό. Όχι μόνο με λόγια, γιατί είναι αδύναμη η μαρτυρία, αλλά και με τη ζωή μας. Να τους φα-νερώσουμε τη μο-ναδική αλήθεια που σώζει.


β) Εγώ, δεν είμαι ποιμένας εκκλησίας ή ειδικός ευαγγελι-στής για το έργο αυτό. Και ακόμη. Δεν έλαβα ειδικό χάρι-σμα από τον Κύριο. Οι ποιμένες και οι ευαγγελιστές έχουν μεγάλο και ευρύ έργο. Αυτό είναι άλλο και η υποχρέωση του πιστού, είτε είναι χαρισματούχος ή όχι, είναι να φανερώσει τη μεγάλη σωτηρία του Χριστού.

Κάποια μέρα θα μας ζητήσει λόγο ο Κύριος και θα μας κα-θίσει στο σκαμνί. Ίσως στα μάτια του Θεού να φανούμε ανά-ξιοι για τη χάρη Του, που αρχικά μας έδωσε, και να την ανα-καλέσει. Είναι κάτι, που σοβαρά και υπεύθυνα θα πρέπει να μας απασχολήσει.

(Από τα χειρόγραφα του Χρήστου Φραγκόπουλου)


«ΕΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ»

Μία σειρά από 13 DVD με κινούμενα σχέδια γύρω από τη ζωή του Ιησού Χριστού σε 26 επεισόδια.

Μερικά από τα περιεχόμενα:

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΙΗΣΟΥΣ ΣΟΦΟ ΠΑΙΔΙΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟΟ ΓΑΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΝΑΗ ΣΑΜΑΡΙΤΙΣΣΑΟ ΑΣΩΤΟΣ ΓΙΟΣΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΡΟΒΑΤΟΟ ΖΑΚΧΑΙΟΣΟ ΧΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΩΝ 5000Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Κατάλληλα για δώρο σε παιδιά, αλλά και μεγάλους.Πολύ καλό βοήθημα για δασκάλους σε Κυριακά / Κατηχητικά Σχολεία.Καθαρή διήγηση στα Ελληνικά.Πολύχρωμα περιποιημένα εξώφυλλα.Με πιστότητα και σεβασμό στα κείμενα της Αγίας Γραφής.Μπορούμε να σας στείλουμε όσες σειρές θέλετε.Γράψτε μας στη διεύθυνση του περιοδικού ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ.

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ


Κεφάλαιο α΄ 1-17

Ο χαιρετισμός ή η προσφώνηση, με την οποία εισάγει ο Παύ λος την επιστολή του, είναι ασυνήθιστα μεγάλη και πε ρι ε κτι κή. Ο Παύλος αποκαλείται αρχικά δούλος (σκλάβος) Ιησού Χρι στού. Το να είναι δουλοπάροικος του Χριστού το θεωρούσε τιμή ε κεί νος ο άνθρωπος, ο οποίος γνώριζε τη χριστιανική ελευθερία ό πως κανένας άλλος. Ξανά και ξανά αποκαλείται έτσι, και πράγ μα τι, θα έπρεπε και εμείς να το κάνουμε μετά χαράς.

Δεν ήταν όμως μόνο «δούλος», αλλά και «απόστολος», και μά λιστα «προσκεκλημένος απόστολος». Όχι ότι δεν ίσχυε το ίδιο και για τους υπόλοιπους αποστόλους, αλλά αυτό ίσχυε ιδιαίτερα γι’ αυτόν. Δεν είχαν κληθεί και αποσταλεί μόνον οι δώδεκα δια του Μεσσία, ο Οποίος ζούσε στη γη. Ο Παύλος είχε λάβει χάρη και αποστολή άμεσα από τον Ουρανό, μέσω του δοξασμένου στα δεξιά του Θεού Υιού του ανθρώπου, και η αποστολή του είχε ε πιβεβαιωθεί επίσης από το Άγιο Πνεύμα (Πράξεις Αποστόλων θ΄, ιγ΄ 1-4). Η α ποστολή του δεν βασιζόταν επίσης σε κάποιο διορισμό ή ε ξο πλι σμό εκ μέρους των ανθρώπων – «ουχί από ανθρώπων, ουδέ δι’ ανθρώπου» (Γαλάτας α΄ 1) – αλλά βασιζόταν αποκλειστικά στον Θεό. Ήδη «εκ κοιλίας μητρός» προσδιορισμένος από τον Θεό, κλή θηκε αργότερα δια της χάριτος του Θεού (Γαλάτας α΄ 15).

«Σκέψεις επί της επιστολής προς Ρωμαίους»

ΜΕΡΟΣ

2ο


«Κεχωρισμένος δια το ευαγγέλιον του Θεού». Ο Θεός έχει μια κα λή αγγελία για ολόκληρο τον κόσμο, για Ιουδαίους και ει δω λο λά τρες, μια αγγελία, η οποία περιέχει ακριβώς το αντίθετο α πό εκείνο, το οποίο σκέ-φτονται συνήθως οι άνθρωποι για τον Θεό. Διότι πού εί ναι ο φυσικός άνθρωπος, ο οποίος Τον γνωρίζει ως εκείνον τον Θεό, ο Οποίος δίνει «εις πάντας πλουσίως» και «δεν ο νειδίζει», ο οποίος δεν αρέσκεται στο θάνα-το του ανόμου και εί ναι πρόθυμος να συγ χω ρεί;

Είχαν περάσει ήδη χιλιετίες, απ’ ό ταν ο άν-θρωπος είχε α πο στα τήσει από τον Θεό, χω-ρίς ο Θεός ν’ α ποκαλύψει το Ευαγγέλιό Του. Αλλά ήταν αδύνατο να σιωπήσει σ’ όλο αυτό το μεγάλο δι ά στη μα σχετικά με τις προθέσεις της χά ρι τός Του. Ξανά και ξανά έ δι νε μέσω των προφητών Του στον άγιο Λόγο Του επαγ-γελίες (εδάφιο 2), ότι θα ερχόταν φως και ότι πάντα τα πέ ρατα της γης θα έβλεπαν τη σω-τηρία Του. «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξ α πέ στει λεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, ό στις εγεννήθη εκ γυναικός» (Γαλάτας δ΄ 4).

Ο Παύλος είχε «κεχωριστεί», όπως λέει εδώ, γι’ αυτό το Ευ αγ γέλιο. Ο Κύριος τον είχε ορίσει ως υπηρέτη και μάρτυρα, βγά ζον τάς τον από το λαό Ισραήλ και από τα έθνη, προς τα οποία ή θε λε να τον στείλει, για να ανοίξει τους οφθαλμούς τους και να τους κηρύξει άφεση των αμαρτιών (Πράξεις Αποστόλων κς΄ 16-18). Στους μεν ε πρόκειτο να φέρει απελευ-θέρωση από το ζυγό του νόμου, στους άλλους λύτρωση από την εξουσία του σκότους του Σα τα νά. Εκείνος ο Οποίος τον απέστειλε ήταν ο Ιησούς, η δοξασμένη Κε φαλή του σώματός Του. Στην ερώτησή του: «Τίς είσαι, Κύριε;» έ λαβε την απάντηση: «Εγώ είμαι ο Ιησούς, τον οποίον συ δι ώ κεις». Ήταν μοναδικά τα πάντα σ’ αυτήν την περίπτωση: ο Κα λών, η κλήση και ο καλεσμένος. Γι’ αυτό μπορούσε ο Παύλος ν’ α ποκαλέσει το εμπιστευμέ-νο σ’ αυτόν Ευαγγέλιο δικό του Ευ αγ γέ λιο ή «Ευαγγέλιο της δόξης». Αυτό έθετε αυτόν και όσους δέ χον ταν την αγγελία του, σε μια νέα βάση. Τους έβγαζε από Ιου δαί ους και ειδωλολάτρες και δεν τους συνέδεε απλώς μ’ έναν ζωντανό Μεσ σία, αλλά με τον αναστημένο Υιό τού ανθρώπου επά-νω στη δό ξα, την Κεφαλή μιας νέας κτίσης. Γι’ αυτό ο Παύλος δεν γνώ ρι-ζε «ουδένα κατά σάρκα», ούτε τον Χριστό (Β΄ Κορινθίους ε΄ 16), αν και με άλλη έννοια Τον αναγνώριζε ολωσδιόλου ως τον Υιό του Δα βίδ.

Αυτό το θαυμαστό Πρόσωπο ήταν το θέμα και το πε ρι ε χό με νο του Ευ-αγγελίου, το οποίο κήρυττε. Ήταν το Ευαγγέλιο του Θε ού «πε ρί του Υιού αυτού, όστις εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρ κα» (εδάφιο 3). Ως τέτοιος, εκπληρώνοντας τις επαγγελίες, εμ φα νίστηκε εν μέσω του επίγει-

Η προς Ρωμαίους...


ου λαού Του, και ως τέτοιος α πορ ρί φθηκε ο Χριστός. Έτσι ο Ισραήλ ως λαός έχασε όλα τα δι και ώ μα τα για τις επαγγελίες. Στη συνέχεια μπορού-σε να υπάρξει μό νο μία βάση αποδοχής για τους απογόνους του Αβραάμ καθώς και για τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι ήταν «απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ … ελπίδα μη έχοντες και όντες εν τω κό σμω χωρίς Θεού». Ήταν η βάση της χάριτος χωρίς όρους. Εί ναι μια πολύτιμη αλήθεια, ότι ο Θεός, του Οποίου χαρίσματα και κλή ση είναι αμετάκλητα, κάποτε θα ευλογήσει και τον επίγειο λαό Του και θα εκπληρώσει όλες τις επαγγελίες Του. Σήμερα όμως συλ λέγει από Ιουδαίους και ειδωλολάτρες έναν επουράνιο λαό. Το Άγιο Πνεύμα κατήλθε, για να δοξάσει τον Υιό και να φέρει προς Αυ τόν μια νύμφη, μια γυναίκα, εκ πασών των φυλών της γης.

Έτσι πραγματοποιήθηκε εκείνο, το οποίο κάποτε ήταν γνω στό μόνον ως επαγγελία. Τα λεγόμενα των προφητών της Πα λαι άς Διαθήκης (διότι μόνο σ’ αυτούς γίνεται αναφορά) εκ πλη ρώ θη καν, όσον αφορά την εναν-θρώπιση του Κυρίου, το θάνατό Του και την ανάστασή Του, καθώς και τα θαυμαστά αποτελέσματα του έρ γου Του. Τα πράγματα, τα οποία προ-είπαν κάποτε για μας, κη ρύ χθηκαν τώρα σε μας δια των αγγελιαφόρων του Ευαγγελίου δυ νάμει του Αγίου Πνεύματος (συγκρ. Α΄ Πέτρου α΄ 10-12). Δό θη καν και σε μας πολύτιμες υποσχέσεις για την πορεία μας δια μέ σου αυτού του κόσμου, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα εδώ. Εκείνες οι οποίες αναφέρονται εδώ, συνδεδεμένες με το Ευαγγέλιο του Θεού επαγ-γελίες έχουν εκπληρωθεί.

Εκείνος, για τον Οποίον μιλά αυτό το Ευαγγέλιο, εμ φα νί στη κε, ήρθε στον κόσμο, μάλιστα με δυο τρόπους ή υπό δυο ο πτι κές γωνίες. Είναι ο Υιός του Δαβίδ, κατά σάρκα, την οποία δέ χθη κε εν χάριτι. Είναι επί-σης ο Υιός του Θεού και ως τέτοιος α πο δείχθηκε «εν δυνάμει κατά το πνεύμα της αγιωσύνης δια της εκ νεκρών αναστάσεως» (εδάφιο 4). Ως Υιός του Δαβίδ δεν ήταν μό νο το αντικείμενο των επαγγελιών του Θεού, αλλά και εκ πλη ρω τής τους. Είπαμε ήδη, ότι ο λαός Ισραήλ, στον οποίον ανήκαν αυ τές οι επαγγελίες, έχασε όλα τα δικαιώματα σ’ αυτές μέσω της α πόρριψης του Μεσσία του. Αλλά ο Θεός χρησιμοποίησε α κρι βώς αυτήν την πράξη, για να φέρει στο φως μεγαλύτερα και πιο έν δοξα πράγματα, και να εκπληρώσει την αιώνια βουλή Του. Ο Θεός ανέστησε και έδωσε δόξα σ΄ Εκείνον, ο Οποίος στερήθηκε οι κειοθελώς τα δικαιώματά Του ως Υιός του Δαβίδ και πέρασε με πλή ρη υπακοή το σταυρικό θάνατο. Έτσι αποδείχθηκε εν δυ νά μει ως Υιός του Θεού. Ο Θεός αποκάλυψε αυτή τη δύναμη ήδη στην ανάσταση του Λαζάρου. Θα αποκαλυφθεί ξανά στην α νά στα ση όλων των αγίων, αλλά τη μεγαλύτερη απόδειξή της βρί σκου με στην ανάσταση του Ίδιου του Κυρίου Ιησού (συγκρ. Ιωάννης ιβ΄ 28, Εφε-σίους. α΄ 20). Εκείνος, ο Οποίος φορτωμένος με τις α μαρτίες μας έγινε αμαρτία και έπρεπε ως τέτοιος δικαίως να υ πο φέρει το θάνατο ως μισθό της αμαρτίας, βγήκε πάλι ως νι κη τής της αμαρτίας, του θανάτου και

...επιστολή


του διαβόλου από τους νε κρούς. Το υπερβάλλον μέγεθος της δύναμης του Θεού α πο κα λύ φθη κε εκεί, όπου ο θάνατος επήλθε ως συνέπεια της αμαρτίας. Ο Χριστός αναστήθηκε. Η σάρκα Του δεν είδε φθορά, η ψυχή Του δεν εγκαταλείφθηκε στον Άδη (Ψαλμός ις΄ 10, Πράξεις Αποστόλων β΄ 27).

Τί σημαίνει όμως η φράση: «κατά το πνεύμα της α γι ω σύ νης»; Για τον προφήτη Ιερεμία διαβάζουμε, ότι ήταν κε χω ρι σμέ νος για τον Θεό ήδη πριν τη γέννησή του (Ιερεμίας α΄ 5), και για τον Ιω άννη το Βαπτιστή λέγεται, ότι εκ κοιλίας μητρός ήταν πλή ρης Πνεύ ματος Αγίου. Αλλά ο Χρι-στός ήταν, ως άνθρωπος, γεν νη μέ νος εκ Πνεύματος Αγίου, και η ζωή Του ήταν από κάθε ά πο ψη έκ φραση των επιδράσεων αυτού του Πνεύματος. Τα λόγια Του ή ταν Πνεύμα και ζωή, και όλες οι πράξεις Του έγιναν δυ-νάμει του Α γίου Πνεύματος. Με λίγα λόγια, αποδείχθηκε σ’ ολόκληρη τη ζω ή Του ως ο Άγιος του Θεού, άκακος, αμίαντος, κε χω ρι σμέ νος από των αμαρτωλών, και τελικά θυσιάστηκε άμωμος στον Θεό δια του αιωνίου Πνεύματος (Εβραίους ζ΄ 26, θ΄ 14). Ως τέλεια προ σφορά: με σεμίδαλη, ζυμωμένη με έλαιο, και κεχρισμένος με έ λαι ο, ήταν πάντοτε απαύγασμα και χαρακτήρας της Θεότητας, της οποίας πλήρωμα κατοικούσε σωμα-τικώς εν Αυτώ. Δο κι μα σμέ νος μέχρι θανάτου στο σταυρό, δοκιμασμένος στην πιο καυτή φω τιά, δεν φαινόταν σ’ Αυτόν τίποτε άλλο παρά τελειότη-τα και ο σμή ευωδίας. Πέθανε (και έπρεπε να πεθάνει), γιατί είχε α να λά-βει την υπόθεσή μας, αλλά ο θάνατος δεν μπορούσε να Τον κα τα λάβει. Θανατωθείς κατά σάρκα, ζωοποιήθηκε διά του Πνεύματος (Α΄ Πέτρου γ΄ 18). Αυτό θέλει να πει: Στην ανάστασή Του ήταν ε νερ γή ολόκληρη η θαυμαστή δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Αυτό δεν αλλάζει τίποτα στο γεγονός, ότι ο Πατέρας το όφειλε στη δό ξα Του, ν’ αναστήσει Εκείνον, ο Οποίος Τον είχε δοξάσει εδώ κά τω, και ότι ο Υιός είχε την εξουσία ν’ αφήσει τη ζωή Του και να την λάβει πάλι. Η ανάσταση του Κυρίου ήταν η υπερβάλλουσα, εμ φανής μαρτυρία της δύναμης, η οποία ενεργούσε καθ’ όλη τη ζω ή Του μέσα Του και Τον απέδειξε ως εκείνο το οποίο ήταν: ο Υιός του Θεού.

Το θέμα του Ευαγγελίου του Θεού είναι δηλαδή ο Χριστός, ερ χόμενος ως Υιός του Δαβίδ για την εκπλήρωση των ε παγ γε λι ών, και ως Υιός του Θεού αποδείχθηκε εν δυνάμει κατά το πνεύ μα της αγιωσύνης διά της εκ νεκρών ανάστασης. Ο Παύλος είχε λά βει χάρη και αποστολή απ’ αυτόν τον Κύριο, ο Οποίος εν τω με ταξύ είχε στεφανωθεί με δόξα και τιμή στα δεξιά του Θεού, και ε νεργούσε τώρα ως Κύριος και Χριστός. Ο Παύλος τα έλαβε, για να οδηγήσει στην υπακοή όλα τα έθνη υπέρ του ονόματός Του (εδάφιο 5). Την ίδια ώρα, κατά την οποία τον συνάντησε εν χάριτι και έ λαμψε φως άνωθεν στην καρδιά του, κλήθηκε να μαρτυρήσει πε ρί εκείνου, το οποίο είχε δει και ακούσει, και στο οποίο ο Κύ ρι ος ήθελε να του εμφανιστεί ακόμη περισσότερο (Πράξεις Αποστόλων κς΄ 16). Έ τσι το περιεχόμενο και η έκταση της υπηρεσίας του ε πε κτει νό ταν απ’ αρχής



περισσότερο από εκείνη των δώδεκα. Γι ‘ αυτό μι λά ει εδώ για υπακοή πίστεως, η οποία υποτάσσεται οικειοθελώς υ πό την αγγελία που φέρθηκε από τον ουρανό, η οποία τώ ρα δεν στρέφεται μονάχα προς τον Ισραήλ, αλλά προς ολόκληρο τον κόσμο.

Αυτός ήταν λοιπόν ο απόστολος. Πώς είχαν τα πράγματα ό μως με τους πιστούς στη Ρώμη; Δεν είχαν κληθεί ως απόστολοι, κι εν τούτοις ήταν προσκεκλημένοι: προσκεκλημένοι του Ιησού Χριστού, αγαπητοί του Θεού, προσκεκλημένοι άγιοι, και όλα αυτά διά Ιησού Χριστού, του Κυρίου τους. Πράγματι, θαυμαστοί τίτλοι, οι οποίοι αφ’ ενός εξέφραζαν τις νέες σχέσεις τους προς τον Πα τέ ρα και τον Υιό και αφ’ ετέρου σημείωναν ότι όσοι τους φέρουν υπάγονται στη δικαιοδοσία του ως αποστόλου των εθνών, αν και ο Παύλος δεν είχε καμία σχέση με την ίδρυση της εκ κλη σί-ας στη Ρώμη.

Ως τέτοιος μπορούσε να γράψει μετά πά-σης ε ξου σί ας του Χριστού και να τους στείλει τον συνήθη, αλλά βαθιάς ση μασίας χαιρετι-σμό του: «Χάρις είη υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού» (εδάφιο 7). Τώρα ήταν τέκνα αυτού του με-γάλου Θεού και δούλοι αυτού του πλουσίου και πλήρους χάριτος Κυρίου, και ήταν η χαρά του Αγίου Πνεύ μα τος, να τους αναγνωρίσει διά του αποστόλου ως τέτοιους.

Ποτέ πριν δεν ήταν γνωστοί τέτοιοι τίτλοι, ούτε στην εποχή των πατρι-αρχών ούτε υπό την ένδοξη διακυβέρνηση ενός Δαβίδ ή ενός Σολομώ-ντος. Ούτε γνωστοποιήθηκαν αισθήματα και σχέ σεις, όπως προκύπτουν από τα επόμενα εδάφια της επιστολής μας. Ο Θεός είχε αποκαλυφθεί μεν με πολλούς τρόπους και είχε γνω στοποιήσει την ένδοξη μεγαλειότη-τά Του και τη θαυμαστή Του αγαθότητα, υπομονή και πιστότητα, αλλά τέτοιοι τίτλοι ή μια πα ρόμοια γλώσσα, όπως την βρίσκουμε εδώ, μάταια θα α να ζη τη θεί στην Παλαιά Διαθήκη. Πριν τον ερχομό του Κυρίου σ’ αυτόν τον κόσμο ήταν απλώς αδύνατο να βρεθούν. Μάλιστα ακόμη και κα τά τη ζωή και πορεία Του πάνω σ’ αυτή τη γη δεν θα μπο ρού σαν στις καρδιές των μαθητών να έρθουν τέτοιες σκέψεις και αι σθή ματα, όπως εκφράζονται στα εδάφια 8-15. Γι’ αυτό έπρεπε το έρ γο στο Γολγοθά να θέσει πρώτα τη βάση. Εάν θυμηθούμε, ότι η εκκλησία στη Ρώμη απο-τελείτο στο μεγαλύτερο μέρος της α πό πιστούς, οι οποίοι παλαιότερα ήταν ειδωλολάτρες, θαυ μά ζου με πο λύ περισσότερο την εσωτερική σχέση καρδιάς μεταξύ αυ τών και του αποστόλου, του οποίου το πρόσωπο δεν είχαν δει πο τέ.

...επιστολή


«Πρώτον μεν ευχαριστώ τον Θεόν μου διά Ιησού Χριστού υ πέρ πά-ντων υμών, διότι η πίστις σας κηρύττεται εν όλω τω κό σμω» (εδάφιο 8). Η αγάπη προσπαθεί πάντοτε ν’ αναδείξει και ν’ α να γνωρίσει εκείνο το οποίο θεωρείται καλό στον άλλον. Ο Παύ λος ήταν ένας πιστός μιμητής του Κυρίου του απ’ αυτήν την ά πο ψη, καθώς και από άλλες απόψεις. Η θέση και σημασία της πό λης της Ρώμης ως κέντρου της τεράστιας Ρωμα-ϊκής Αυ το κρα το ρί ας της τότε εποχής καθιστά κατανοητό, ότι η φήμη της πι στό τη τας των πιστών εκεί κάτω από διάφορους διωγμούς εξωτερικά και δοκιμασίες εσωτερικά είχε απλωθεί σ’ όλο τον κόσμο, πα ρό μοι α με τη φήμη της πίστης των Θεσσαλονικέων, η οποία είχε α πλωθεί σε κά θε τόπο στη Μακεδονία και την Αχαΐα, ώστε ο α πό στολος δεν είχε ανάγκη να τους πει τίποτα. Γι’ αυτό ο Παύλος ευ χαριστούσε τον Θεό του, και όσο περισσότερο το έκανε αυτό και έ φερνε στην καρδιά του τους πιστούς στη Ρώμη (μαζί μ’ όλους τους άλλους) με φλεγόμενη αγάπη και αδιάκοπη προσευχή, τό σο βαθύτερος γινόταν ο πόθος του να τους δει, για να τους με τα δώσει «χάρισμά τι πνευματικόν» κι έτσι να συνεχίσει να τους στη ρίζει στην πίστη (εδάφιο 9-11).

Τι μετατροπή είχε λάβει χώρα σ’ αυτόν τον άνθρω-πο! Κά πο τε φανατικός εκπρόσωπος του νόμου, περι-φρονητής και βλά σφημος του ονόματος του Ιησού και οξύτατος εχθρός των μαθητών Του – σήμερα ένας πλήρης αγάπης, ακούραστος κήρυκας της εν Χριστώ αποκαλυφθείσης χάριτος, ένας άνθρωπος πίστεως, ο ο ποί ος ενεργεί διά της αγάπης, ένας δούλος του Ιη-σού Χριστού, ο ο ποίος δίνει τον εαυτό του εντελώς για άλλους σε κόπους και α γώ νες, σε παθήματα και θλίψεις και θέλει ν’ αγαπάει πε ρισ σό τε ρο όσο λιγότε-ρο είναι αγαπητός.

Αυτός ήταν ο άνθρωπος – και πολ λά θα μπορούσαν να ειπωθούν γι’ αυτόν! – ο οποίος πο θού σε θερμά, ν’ αξιωθεί διά του θελήματος του Θεού να έρθει και προς αυτούς στη Ρώμη (εδάφιο 10). Πράγματι, εάν υπήρχε κάποτε έ νας άνθρωπος, ο οποίος μεριμνούσε με την καρδιά του Ιησού Χρι στού για την πνευματική υγεία τού ποιμνίου, τότε ήταν αυτός. Α ναγκαστικά έρχεται στα χείλη μας η προσευχή: «Κύριε, ας μά θου με απ’ αυτόν! Ας είμαστε μιμητές του, καθώς εκείνος ήταν δι κός Σου μιμητής!»

Πώς πρέπει τέτοια λόγια να συγκίνησαν και τις καρδιές των πι στών στη Ρώμη! Και ο Παύλος μπορούσε να επικαλεστεί τον Ί διο τον Θεό ως μάρτυρα, ότι έλεγε την αλήθεια. Ναι, μόνον Ε κεί νον υπηρετούσε «διά του πνεύματός του εν τω ευαγγελίω του Υι ού αυτού». Δεν ήταν μια υπηρεσία με εξωτερικό μόνο ζήλο για την εκπλήρωση ενός καθήκοντος, αλλά με εσωτερική αφιέρωση στον Θεό και γεμάτη αγάπη, χωρίς όρους αφοσίω-



ση στο Ευαγγέλιο του Υιού Αυτού. Περνώντας ας προσέξουμε την αλλαγή της έκ φρα σης. Στο πρώτο εδάφιο ακούσαμε για το Ευαγγέλιο του Θε ού, τώ ρα ακούμε για το Ευαγγέλιο του Υιού Αυτού. Είναι αυτονόητο ότι πρό-κειται για το ίδιο Ευαγγέλιο, μόνο ότι στην πρώτη περίπτωση θέλει να δείξει την πη γή του, στη δεύτερη τον τρόπο, πώς ενήργησε η αγάπη του Θεού δι’ αυτού, το δρόμο, στον οποίο περπάτησε ο Ιησούς, για να σώσει χαμένους.

Πολύ συγκινητική και ταυτόχρονα εντυπωσιακή απόδειξη της τα-πεινότητας και απλότητας του Παύλου είναι το εδάφιο 12. Α κού σαμε ήδη, ότι ο Παύλος επιθυμούσε να έρθει στη Ρώμη, για να μεταδώσει «χά-ρισμά τι πνευματικόν» στους πιστούς εκεί, για να τους στηρίξει, «τούτο δε είναι», καθώς προσθέτει, «το να συμ παρηγορηθώ μεταξύ σας διά της εν αλλήλοις πίστεως υμών τε και εμού». Ήταν ένας απλός αδελφός, ένας σαν κι αυτούς, και ή θελε να έρθει στη Ρώμη, ή ήταν ο μεγάλος απόστο-λος των εθνών; (συγκρ. Φιλιππησίους β΄ 1-3).

Η εκκλησία στη Ρώμη έπρεπε επίσης να γνωρίζει, ότι η ε πι θυ μία να τους επισκεφθεί, ήταν παλιά. «Δεν θέλω δε να α γνο ή τε, αδελφοί, ότι πολλάκις εμελέτησα να έλθω προς εσάς, εμ πο δί σθην όμως μέχρι τούδε» (εδάφιο 13). Ο Παύλος είχε δηλαδή συχνά την πρόθεση να έρθει, αλλά ο Θεός με τη σοφία Του δεν το ε πέ τρε ψε. Για τους πιθανούς λόγους μιλήσαμε ήδη. Εν τούτοις ήταν δι καιολογημένη η επιθυμία, ν’ απολαύσει «καρπόν τινα και με τα ξύ σας, καθώς και μεταξύ των λοιπών εθνών». Αυτή η επι-θυμία ή ταν επίσης ευάρεστη στον Θεό, διότι ο Παύλος ως απόστολος των εθνών ήταν χρεώστης «προς Έλληνάς τε και βαρβάρους, σο φούς τε και ασόφους» (εδάφιο 14). Και συνειδητοποιούσε αυτό το χρέ ος. Γι’ αυτό ήταν εντελώς πρόθυμος, όσον αφορά τον εαυτό του, να κηρύξει το Ευαγγέλιο επίσης σ’ εκείνους, οι οποίοι ήταν στη Ρώμη (εδάφιο 15). Η απόσταση του ταξιδιού, ο φόβος από πι θα νούς κινδύνους στη μεγάλη ειδωλολατρική κοσμοπολίτικη πόλη ή οποιαδήποτε παρόμοια αιτία για εμπόδια δεν μπορούσαν να τον επηρεάσουν. Ο Κύριος μετά εκπλήρωσε αυτή του την ε πι θυ μία, ωστόσο με άλλο τρόπο απ’ ό,τι μπορούσε αυτός και οι πι στοί στη Ρώμη να φανταστούν, μάλιστα ως «δέσμιος του Ιησού Χριστού υπέρ υμών των εθνικών» (Εφεσίους γ΄ 1).

Η χαροποιός σκέψη, να μπορέσει να κηρύξει και στη Ρώμη το Ευ αγγέλιο, οδήγησε τώρα τον απόστολο στο να μιλήσει α να λυ τι κό τερα για τον χαρα-κτήρα και το περιεχόμενο αυτού του Ευ αγ γε λί ου, κι έτσι να φθάσει στην ουσιαστική διδασκαλία αυτής της ε πι στο λής. «Διότι δεν αισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού, επειδή εί ναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα, Ι ου δαίον τε πρώτον και Έλληνα» (εδάφιο 16). Το Ευαγγέλιο είναι δύ να μις Θεού, όχι απλά μια διδασκαλία, ένα μέτρο για τον άν θρω πο, όπως ήταν ο νόμος. Γι’ αυτό είναι «εις πάντα τον πι στεύ οντα». Δεν απευθύνει όρους στον άνθρωπο, αλλά του φέρνει τη σω τη ρία,

...επιστολή


τελειοποιημένη με αγιότητα και δικαιοσύνη, κατ’ ευθείαν α πό τον Θεό και αποκαλύπτοντας τη δύναμη του Θεού. Κηρύττει στον άνθρωπο, όπως είναι αδύναμος, ένα έργο, το οποίο είναι ο λωσδιόλου τέλειο και τετελε-σμένο μια για πάντα. Γι’ αυτό είναι, ό πως είπαμε, μόνο διά της πίστεως. Ο νόμος απαιτούσε, το Ευ αγ γέ λιο παραχωρεί, παραχωρεί χωρίς όρους και δωρεάν, μάλιστα στον καθένα, ο οποίος θέλει να το δεχθεί, είτε Ιουδαίος είτε ει δω λο λάτρης. Ο Ιουδαίος ήταν πρώτος καλεσμένος, λόγω της ε ξω-τε ρικής του σχέσης προς τον Θεό, τουλάχιστον όσο δεν είχε πα ρα με ριστεί το τότε θρησκευτικό σύστημα ακόμη οριστικά, αλλά και ο ει δωλολάτρης δεν είχε μειονεκτήματα ως προς τον Ιουδαίο. «Δι ό τι εφανερώθη η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας αν θρώ πους» (Τίτον β΄ 11).

Στο επόμενο εδάφιο απαντά ο απόστολος στο ερώτημα, γιατί το Ευ-αγγέλιο είναι δύναμις Θεού. Λέει: «Διότι δι’ αυτού α πο κα λύ πτε ται η δι-καιοσύνη του Θεού εκ πίστεως εις πίστιν». Δεν είναι κά ποια ανθρώπινη δικαιοσύνη, η οποία γίνεται κτήμα μας διά πί στε ως, δηλαδή στη βάση ή την αρχή της πίστεως, αλλά είναι η δι καιοσύνη του Θεού καθαυτή. Τι άλλο από τη δύναμη του Θεού1 θα μπορούσε να καταφέρει κάτι τέτοιο; Ο νόμος θα είχε α πο δώ σει ανθρώπινη δικαιοσύνη σ’ εκείνον, ο οποίος τον τηρούσε. Δεν υ πήρχε όμως κανένας, ο οποίος να μπορούσε να τον τηρήσει. Ε πί πλέον μια δικαιοσύνη διά του νόμου θα μπορούσε να δώσει στον άνθρωπο ζωή μόνο σ’ αυτή τη γη. Διότι «ο πράττων αυτά θέ λει ζή-σει δι’ αυτών», δηλαδή δεν θα πεθάνει. Διά πίστεως ό μως χαρίζεται σε μας η δικαιοσύνη του Θεού. Τι όμως είναι η δι και οσύνη του Θεού; Αυτό το ερώτημα φαίνεται δικαιολογημένο εν ό ψει διαφόρων παρεξηγήσεων, οι οποίες υπάρχουν σχετικά με την έννοια του όρου. Δεν είναι μια δικαι-οσύνη, η οποία ισχύει ε νώ πιον του Θεού. Διότι μια δι και ο σύ νη, η οποία τηρείται διά του νόμου, εάν θα ήταν δυνατό να υ πάρ ξει, θα ίσχυε πράγ-ματι ενώπιον του Θεού. Αλλά η πιο τέλεια αν θρώπινη δικαιοσύνη δεν θα μπορούσε ποτέ να ονομαστεί «δικαιοσύνη του Θεού».

Πρέπει να στραφούμε προς τον Λόγο του Θεού, για να βρού με μια απάντηση στο ερώτημά μας. Και τι λέει αυτός ο Λόγος; Στο κατά Ιωάννη ις΄ 8-10 διαβάζουμε, ότι το Άγιο Πνεύμα, του Ο ποί ου την έλευση αναγ-γέλλει εκεί ο Κύριος, θα έλεγχε τον κόσμο πε ρί αμαρτίας, περί δικαιοσύ-νης και περί κρίσεως. «Περί α μαρ τί ας» λέει ο Κύριος, «διότι δεν πιστεύου-σιν εις εμέ, περί δι και ο σύ νης δε, διότι υπάγω προς τον Πατέρα μου και πλέον δεν με βλέ πετε». Ο δικαιοσύνη του Θεού δηλαδή αποδείχθηκε στο ότι κά θι σε τον Υιό Του στα δεξιά Του, γιατί Εκείνος Τον είχε δοξάσει εδώ κάτω (συγκρ. Ιωάννης ιγ΄ 31,32). Με άλλα λόγια: Αποτελείται α πό το ότι ο Πατέρας εξύψωσε τον άνθρωπο Ιησού Χριστό στη δό ξα, την οποία είχε κοντά Του, πριν γίνει ο κόσμος (Ιωάννης ιζ΄ 5). Ο κόσμος απέρριψε Εκεί-

1 Αληθεύει, ότι η αγάπη και η χάρις του Θεού αποκαλύφθηκαν συγχρό-νως, αλ λά αυτό δεν είναι το θέμα εδώ.



νον, τον Οποίον δόξασε ο δίκαιος Θεός. Έ τσι φάνηκε πλήρως η αμαρτία του κόσμου, και δεν έμενε τίποτε άλ λο παρά η κρίση.

Το Ευαγγέλιο λοιπόν, το οποίο κήρυττε ο Παύλος, ανήγγειλε αυ τή τη δικαιοσύνη του Θεού, η οποία αφ’ ενός αποδείχθηκε στο ό τι είχε αναστή-σει τον Ιησού από τους νεκρούς και Τον στε φά νω σε με δόξα και τιμή. Αφ’ ετέρου, επειδή πλέον μεταθέτει κάθε πι στεύ οντα στον Ιησού στην ίδια θέση, την οποία κατέλαβε Εκείνος ως άνθρωπος.

Διότι εκείνο το οποίο έκανε ο Χριστός προς δόξαν Θε ού, το έκανε συγχρόνως για μας, ώστε ο απόστολος να μπορεί να λέει σ’ ένα άλλο σημείο: «Τον μη γνωρίσα-ντα αμαρτίαν έ κα μεν [ο Θεός] υπέρ ημών αμαρτίαν, δια να γίνωμεν ημείς δι και ο σύ νη του Θεού δι’ αυτού» (Β΄ Κορινθίους ε΄ 21). Όπως η δικαιοσύνη φαί νεται αρ-χικά στον δοξασμό του Χριστού, έτσι φαίνεται σήμερα σε μας, οι οποίοι είμαστε εν Χριστώ, και σύντομα θα φανεί πλή ρως μέσα μας, όταν θα φανούμε στην ίδια δόξα μαζί Του ως ο καρ πός του πόνου της ψυχής Του.

Εάν αυτό όμως είναι έτσι, εάν χρειαζόμαστε την δικαιοσύνη του Θεού, για να μπορέσουμε να σταθούμε ενώπιόν Του, τότε εί ναι φανερό, ότι μπο-ρούμε να φθάσουμε σ’ αυτό μόνο διά πί στε ως, βά σει μιας χάριτος χωρίς όρους. Κάθε ενέργεια και προσπάθεια του ανθρώπου εδώ δεν αποκλεί-εται μόνο, αλλά θεωρείται και κα κή. Μ’ αυτόν τον τρόπο ήταν ανοικτή η θύρα συγχρόνως για ό λους τους ανθρώπους. Και οι δύο, Ιουδαίος και ει-δωλολάτρης, εί χαν μερίδιο με τον ίδιο τρόπο πάνω στη βάση της πίστεως. Αυτό έ γινε «εκ πίστεως εις πίστιν». Η πίστη ήταν το μοναδικό μέσο, για να λάβει κανείς μια τέτοια σωτηρία, και έγινε κτήμα της πί στε ως, όπου κι αν αυτή φαινόταν, καθώς είναι γραμμένο: «Ο δε δί και ος θέλει ζήσει διά της πίστεως αυτού» (Αββακούμ β΄ 4). Κι όπως αυ τό συνέβαινε τότε, συμβαί-νει και σήμερα. Γι’ αυτό δοξάζουμε αι ωνίως τον Θεό! Ο Θεός στην τωρινή εποχή αποκαλύπτει τη δι και οσύνη Του, όντας δίκαιος, όταν δικαιώνει «τον πιστεύοντα εις τον Ιησούν» (Ρωμαίους γ΄ 26). Μάλιστα όταν του δίνει ήδη σήμερα μια θέ ση εν Χριστώ στα επουράνια (Εφεσίους α΄ 3).

...επιστολή

Rudolf Brockhaus Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ

Αποστέλλουμε μια Καινή Διαθήκη δωρεάν στη Νεοελληνική γλώσσα,

σε όποιον μας την ζητήσει με γράμμα του.

(Συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος)


ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

«Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, διά να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλειπείς»

(Ιακώβου α΄ 4)

Ίσως από όλες τις αρετές του Θεού η μόνη που δεν φαίνεται να είναι μαγευτική ακόμα και για τα παιδιά Του είναι η υπομονή. Κι όμως δεν υπάρχει μεγαλύτερη χάρη στη ζωή τού πιστού από το να έχει θε-ϊκή υπομονή στην καθημερινότητά του. Μας ικανώνει η υπομονή να σηκώσουμε τη δοκιμασία που έρχεται από τον Κύριο, να αντέξουμε το φορτίο όταν άνθρωποι μας κατατρέχουν, να είμαστε ακατάβλητοι στη ζωή της προσευχής μας, να επιδιώκουμε με σταθερότητα την άγια πορεία και φυσικά να κερδίζουμε ψυχές στον Χριστό.

Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να γίνει χωρίς την υπομονή. Δεν είναι το γαρνίρισμα στη ζωή του χριστιανού, αλλά ο δρόμος για την τελειότητα, για να μοιάζουμε στον Χριστό.

Για όσους δεν ακολουθούν ακόμη τον Χριστό, θα πρέπει βέβαια να κάνουμε ένα διαχωρισμό. Η υπομονή με σφιγμένα τα δόντια, από ανά-γκη, αφού δε γίνεται κι αλλιώς, με γογγυσμό και ασταμάτητο παρα-μιλητό, δεν είναι αυτή για την οποία μιλάει η Αγία Γραφή. Η υπομονή για τα παιδιά του Θεού, το να «μείνουν υπό», κάτω από το βάρος μιας κατάστασης, είναι μια επιλογή που ενέχει χαρά και ενδυνάμωση από το Πνεύμα Του. Εκμεταλλευόμαστε τη δυσκολία, την αναμονή, την αναβο-λή, για να περπατήσουμε στα βήματα του Ιησού. Τότε μόνον η υπομο-νή είναι κερδοφόρα, συμπληρώνει ελλείψεις, καλύπτει λάθη, κερδίζει ανθρώπους για τη Βασιλεία του Θεού.

Θα έρθει η ώρα για όλους μας να δείξουμε υπομονή. Κι είναι συμφέ-ρον να κατακτήσουμε το έδαφος που μας προσφέρεται αποκτώντας την υπομονή που ο Χριστός έδειξε μαζί μας για να μας χαρίσει τον Ουρανό.

To έργο της Υπομονής


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - HELLAS

e-mail: [email protected]

Μεγά λη ποικι λία από νέα πολύχρωμα φυλ λάδια με σωτηριακό περιεχόμενο

- Γραμμένα απλά, σε γλώσσα κατανοητή.

- Τετράχρωμη εκτύπωση σε μικρό βολικό σχήμα.

- Έχει προβλεφθεί χώρος για να μπει η διεύθυνση που θέλετε με σφραγίδα, αυτοκόλλητο ή να τυπωθεί.

- Κατάλληλα για διανομή σε δρόμους, σταθμούς, γειτονιές, νοσοκομεία.

ΖΗΤΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΔΩΡΕΑΝ ΔΕΙΓΜΑΤΑ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΝΈΥΜΑΤΙΚΈΣ ΈΚΔΟΣΈΙΣ

- Τα κείμενα είναι αδογμάτιστα, Χριστοκεντρικά, σωτηριακά.


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ

Κύριο χαρακτηριστικό του πιστού ανθρώπου που ξέπεσε, της εκκλησίας που πήρε τον κατήφορο, είναι η απώλεια της πνευματικής ευαισθησίας. Έχει χαρά και ικανοποίηση για πράγματα, που καμιά αξία δεν έχουν. Αντίθετα, μένει απαθής και αδιάφορη εκεί που έπρεπε να πέσει σε μεγάλη θλίψη και πένθος μπροστά στον Κύριο, με «σάκο και σποδό». Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό στοιχείο, που να φανερώνει την κατάσταση.

· Δεν πενθήσατε όταν τα παιδιά σας έπαυσαν να δείχνουν εν-διαφέρον για τα αιώνια πράγματα του Θεού. Την προσοχή σας τη στρέψατε αλλού, στους καλούς βαθμούς του ελέγχου ή στις προοπτικές ενός επιτυχημένου, κατά κόσμον, μέλλοντος.

· Δεν πενθήσατε όταν η γυναίκα σας άρχισε να προτιμά τις κο-σμικές συναναστροφές από τις συνάξεις των αγίων του Θεού. Το δικαιολογήσατε με μια φθηνή και πρόχειρη δικαιολογία. Δεν δώσατε τη σημασία που έπρεπε.

· Δεν πενθήσατε όταν είδατε πως δεν μπορούσατε να συγκεντρω-θείτε την ώρα της προσευχής και πως αμαρτίες, που ανήκαν στο

«Δεν επενθήσατε μάλλον...» (Α’ Κορινθίους ε’ 2)


«Δεν επενθήσατε μάλλον...»

παρελθόν, ξαναέκαναν την εμφάνισή τους με νέο σφρίγος. Το προσπεράσατε αυτό σαν κάτι, που δεν είχε σημασία.

· Δεν πενθήσατε όταν στην εκκλησία, που σας έταξε ο Θεός, πα-ρουσιάστηκαν σκάνδαλα αμαρτίας. Προσπαθήσατε να βρείτε τον ένοχο. Δείξατε αυστηρότητα κριτού. Μα δεν πενθήσατε. Δεν πονέσατε.

· Δεν πενθήσατε όταν μάθατε πως κάποιος αδελφός σας επέ-στρεψε «στο ίδιον αυτού εξέρασμα». Τον ξανάρπαξε ο κόσμος της αμαρτίας. Αρκεστήκατε στην διαπίστωση και κακίσατε το θύμα. Μα δεν πενθήσατε.

· Δεν πενθήσατε όταν πολλές φορές διαπιστώσατε πως η καρ-ποφορία σας έφτασε στο μηδέν, ενώ ο πιστός και η εκκλησία αποστολή έχουν «να φέρουν καρπό πολύ». Το αποδώσατε στη με-τανάστευση, στην αστυφιλία, στο πνεύμα των εσχάτων ημερών.

· Δεν πενθήσατε όταν διαπιστώσατε, ότι στο σώμα που σας έταξε ο Κύριος, έπαυσε να υπάρχει η ενότητα για την οποία ο Κύριός μας μίλησε. Αντί αυτής, συγκρούσεις και αντεγκλήσεις. Και πήρα-τε μέρος σ’ αυτές.

· Δεν πενθήσατε, μα συνεχίσατε το δρόμο σας, λες και δεν συνέ-βαινε τίποτα. Τα δυσάρεστα αυτά γεγονότα, τα προσπεράσατε με αδιαφορία, σαν να μην είχαν καμιά σημασία. Και όμως ήταν σημάδια από τον Θεό, που μιλούσαν τόσο καθαρά, τόσο εύγλωτ-τα, για την ανάγκη ταπείνωσης και κάθαρσης.

· Δεν πενθήσατε και δεν ομολογήσατε την κατάστασή σας, το δράμα σας, ούτε ανάμεσά σας. Θελήσατε να το κρύψετε, να το παρασιωπήσετε. Να μην το μάθει κανένας. Στο τέλος το ξεχάσα-τε και εσείς.

· Δεν πενθήσατε, με νηστεία, ταπείνωση και συντριβή. Κρατήσα-τε το ύφος για τους άλλους, συνεχίσατε να λέτε πως αγωνιού-σατε για τη σωτηρία των ψυχών που χάνονται, ενώ η θανατερή αρρώστια σας έτρωγε τα σπλάχνα.

Αποτέλεσμα αυτού ήταν να μην πάρετε τα φάρμακα, που ο Λόγος του Θεού παραγγέλλει και προσφέρει. Δεν θελήσατε να μπείτε στη θεραπευ-τική αγωγή, που ο Κύριος χαρίζει, με τόσο λαμπρά αποτελέσματα. Γι’ αυτό πάτε από το κακό στο χειρότερο και καμιά ελπίδα δεν φαίνεται για το μέλλον. Εκτός εάν… αυτό που δεν κάνατε τότε, που έπρεπε να το κά-νετε, το κάνετε τώρα, συναισθανόμενοι την κατάστασή σας, τον κίνδυνο που εγκυμονεί και τόσα άλλα δυσάρεστα που κάνατε. Πάντα πρόθυμος ο Κύριος να επέμβει, να βοηθήσει, να θεραπεύσει, να κλείσει πληγές, να χαρίσει ζωή.


O Ευτύχης γεννήθηκε το Φθινόπωρο. Πέρασαν οι μέρες, έγινε κανονικό μωράκι, αν και όχι ιδιαίτερα παχουλό, γιατί από μωρό κιόλας ήταν πάρα πολύ ζωηρός και αεικίνητος. Οι μήνες έρχονταν και έφευ-γαν και κάθε μέρα έκανε και κάτι καινούργιο, που ξετρέλαινε όλους. Κι εκεί που όλα πήγαιναν καλά, ο Ευτύχης άρχισε να κλαίει. Να κλαίει πολύ και χωρίς λόγο, κυρίως μόλις έτρωγε. Υπήρχε φυσικά η πολύ απλή εξήγηση των κωλικών, που σας έχω εξηγήσει προηγουμένως, αλλά οι γονείς του κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτό το κλάμα.

Έτσι, άρχισε ο Ευτύχης να παίρνει βόλτα τους γιατρούς πριν καν κλείσει τον πρώτο του χρόνο σ’ αυτή τη γη. Οι γιατροί τον εξέταζαν, κουνούσαν το κεφάλι τους, τον κοίταζαν από δω, τον έπιαναν από κει, δεν ήταν βλέπετε και πολύ μεγα-

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Προσευχή


λύτερος από το χέρι του μπαμπά του σε μέγεθος, δεν είχαν και πολύ πράγμα να εξετάσουν. Ο Ευτύχης πάντα έκλαιγε. Ή μάλλον ούρλιαζε, θα ήταν πιο ακριβής περιγραφή. Είχαν κάποια ιδέα για το τι μπορεί να ήταν το πρόβλημά του, και σίγουρα είχε σχέση με το έντερο, όμως δεν μπορούσαν να σιγουρευτούν εάν δεν τον άνοιγαν. Μια εγχείρηση θα ήταν πολύ επικίνδυνη για ένα τόσο μικρό μωράκι, κι έτσι είπαν να του δίνετε ένα ειδικό γάλα (δεν ξέρω πώς το έπινε αυτό το πράγμα, ήταν απαίσιο, αλλά σου λέει, γιατροί είναι, κάτι θα ξέρουν) και να τον παρακολουθείτε μήπως του περάσει από μόνο του.

Πράγματι, με το καινούργιο γάλα ο Ευτύχης σαν να μείωσε λίγο το κλάμα. Αλλά παρ’ όλα αυτά, το πρόβλημα συνεχι-ζόταν. Οι γιατροί είπαν πως θα πρέπει να γίνει επέμβαση τελικά, αν και δεν ήταν σίγουρο πως κι αυτή θα έλυνε το πρόβλημα. Όρισαν και ημερομηνία, που όμως ευτυχώς ήταν κάνα μήνα μακριά προς το παρόν.

Η Ελίζα και η Ρόδη είχαν μείνει βουβές μπροστά σε όλο αυτό που ξετυλιγόταν μπροστά τους. Τον κουνούσαν ώρες ατέ-λειωτες στην αγκαλιά τους, μπας και κοιμηθεί, και σκεφτό-ντουσαν ότι δεν έπρεπε να ήταν έτσι τα πράγματα. Έπρεπε ο αδερφός τους να γελάει, να βγάζει μωρουδίστικους ήχους και σιγά-σιγά να ξεπεράσει αυτά τα ενοχλητικά τα πάμπερ. Όχι όμως να πηγαίνει κάθε τρεις και λίγο στους γιατρούς. Ήταν δυνατόν ο Θεός να τους τον έφερε μόνο για να τους τον ξαναπάρει;

Δεν ήταν πια ο Ευτύχης το παιχνιδάκι τους, αλλά ήταν το πρόβλημα, η απορία ενώπιον του Θεού.

Και αυτό μας φέρνει στο λόγο που σας λέω αυτή την ιστο-ρία.

Οι γονείς της Ελίζας και της Ρόδης, κάθε νέο που είχαν για τον Ευτύχη, το μοιράζονταν αμέσως με την εκκλησία, με τους αδερφούς. Οι οποίοι ήξεραν από την πρώτη στιγμή και προσεύχονταν για το πρόβλημα. Αυτό έδινε στην Ελίζα και τη Ρόδη μια αίσθηση ασφάλειας. Ο Θεός σίγουρα θα άκουγε τόσες πολλές προσευχές. Όμως είχαν αρχίσει να σκέφτονται ότι η προσευχή μάλλον είναι κάτι σαν τα παραμύθια, που όλοι τα λένε, αλλά κανείς δεν τα πιστεύει. Γιατί ο Ευτύχης συνέχιζε να κλαίει και όλο και πλησίαζε η μέρα της επέμβα-σης.

Ελίζα και Ρόδη


Οι γονείς το είπαν κι αυτό στους αδελφούς. Όλοι κούνησαν τα κεφάλια τους με συμπόνια και είπαν για άλλη μια φορά ότι θα προσευχηθούν. Η Ρόδη ένωθε βέβαια ευγνωμοσύνη για τις προσευχές τους, αλλά ήθελε να τους πει ότι δεν ήταν αρκετές, δεν γινόταν τίποτα με αυτές.

Τότε έγινε κάτι που της άλλαξε τη γνώμη.

Στην εκκλησία υπήρχε μια κυρία, που είχε μετακομίσει πρό-σφατα με την οικογένειά της από την Αυστραλία. Αυτή η αδελφή, λοιπόν, έπιασε όλη την οικογένεια της Ελίζας και της Ρόδης πριν φύγουν από την εκκλησία και τους είπε:

«Κάθε βράδυ στις 10, θα μαζευόμαστε εμείς στο σπίτι μας και εσείς στο δικό σας και θα κάνουμε ειδική προσευχή για τον Ευ-

τύχη, ταυτόχρονα, κι ας είμαστε μακριά. Και ο Θεός σίγουρα θα μας απαντήσει. Μην το ξεχάσετε. Ξεκινάμε από σήμερα.»

Καθώς απομακρύνθηκε, η Ρόδη είδε δά-κρυα στα μάτια της. Γύρισε και κοίταξε

την Ελίζα. Το είχε δει κι αυτή.

Πήγαν λοιπόν σπίτι και κατά τις 10 η ώρα μαζεύτηκαν και προσευχήθη-

καν. Όμως αυτή η προσευχή δεν έμοιαζε με τις άλλες. Γιατί ήξε-

ραν, ότι κάποια χιλιόμετρα πιο κει, μια άλλη οικογένεια είχε γονατίσει και

προσευχόντουσαν κι εκείνοι.

Και κάτι ακόμα.

Η Ρόδη και η Ελίζα ήξεραν ότι τους ένοιαζε κι εκείνους για τον αδερφούλη τους, γιατί την είχαν δει την αδελφή που είχε δακρύσει, σαν να επρόκειτο για το δικό της το παιδί.

Η αλήθεια είναι πως δεν έγινε κάποιο θεαματικό θαύμα για τον Ευτύχη μετά από κείνη την πρώτη προσευχή, ούτε μετά από τη δεύτερη. Όμως σιγά-σιγά ο Ευτύχης έγινε καλά και ούτε που χρειάστηκε να πάει στο χειρουργείο. Η Ελίζα και η Ρόδη το ήξεραν ότι ο Κύριος τον είχε κάνει καλά, πως είχε ακούσει κάθε μία προσευχή. Αλλά είχε γίνει και κάτι άλλο μέσα στην καρδιά τους.

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ


Στα υγρά μάτια αυτής της γυναίκας είχαν δει την αγάπη. Και είχαν καταλάβει ότι πολλές φορές ο Κύριος δεν απαντάει την προσευχή μας ακριβώς όπως και όταν το θέλουμε. Πά-ντα όμως φροντίζει να μας περιβάλλει με την αγάπη Του και δεν μας αφήνει ποτέ μόνους.

Καθώς πέρασαν οι μήνες και έπειτα τα χρόνια, ο Ευτύχης μεγάλωσε, έκανε πιο πολλές σκανταλιές από κάθε άλλο παι-δάκι (ίσως) και τώρα πια σπάνια θυμάται κανείς την περιπέ-τεια που είχε περάσει τότε. Κι όταν τη θυμούνται, είναι μόνο για να ευχαριστήσουν τον Θεό για τη φροντίδα Του.

Και όσον αφορά την Ελίζα και τη Ρόδη, αυτό ήταν ένα από τα βήματα που τις οδήγησαν, ξεχωριστά την κάθε μία, να δώσουν τη ζωή τους στον Θεό. Γιατί πώς μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σε μια τέτοια αγάπη;

Προσευχή

Ρ-Ε

Στην υπηρεσία της Αλήθειας.Η σελίδα μας στο INTERNET:

http:// www.logiazois.grΠολλά και ενδιαφέροντα! Επισκεφθείτε την!

Συστήστε την και σε άλλους.

Β Ι Β Λ Ι Κ Ο Σ Δ Ι Α Γ Ω Ν Ι Σ Μ Ο Σ


Α π α ν τ ή σ ε ι ς για 1ο βιβλικό κουίζ, Πνευματικά,

τεύχος Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2010

Εξουσία πάνω σε όλα τα δαιμόνια και όλες τις αρρώστιες.1.

Δεν αναφέρεται.2.

Στον Τιμόθεο.3.

Τον Ιωακείμ (Ιερεμίας κεφ. 22)4.

Ο Χριστός, στην επί του όρους ομιλία.5.

Ο Ησαΐας περπατούσε ξυπόλυτος και γυμνός για 3 χρόνια.6.

Τους επιτέθηκαν δύο αρκούδες (Β΄Βασιλέων κεφ. 2)7.

Π1. οιοι δύο άγγελοι είναι οι μόνοι που αναφέρονται ονομαστικά στην Αγία Γραφή;

Ποιος προφήτης είχε πρόβατα και συκιές;2.

Τι ζήτησε ο Σαούλ από τον Δαβίδ ως προϋπόθεση για να του 3. δώσει γυναίκα του τη Μιχάλ;

Πώς πλήρωσε ο Πέτρος το φόρο για τον εαυτό του και τον Κύριο;4.

Πόσα ζώα από κάθε είδος έβαλε ο Νώε στην κιβωτό;5.

Σε μια μάχη του λαού Ισραήλ εναντίον των Χαναναίων, μια 6. γυναίκα σκότωσε τον αντίπαλο αρχηγό, ονομαζόμενο Σισάρα. Τι όπλο χρησιμοποίησε;

Πώς την έλεγαν; 7.

Ε ρ ω τ ή σ ε ι ς γ ι α τ ο ν

2 ο Β ι β λ ι κ ό Δ ι α γ ω ν ι σ μ ό

Παρακαλούμε στείλτε τις απαντήσεις σας ταχυδρομικώς στη διεύθυνση του περιοδικού ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ.


Tο ξενοδοχείο Σέρατον στο Βέλγιο βρίσκεται σε έναν αρκετά κεντρικό δρόμο των Βρυξελλών, ακριβώς απέναντι από τον πε-ζόδρομο του μεγάλου κεντρικού σόπινγκ σέντερ. Δεν θέλω να σας μπερδέψω με τις αγγλικούρες, αλλά αυτή είναι η πραγμα-τικότητα πια και έχει μπει στη ζωή μας.

Δεν είναι το Σέρατον ακριβώς που μας ενδιαφέρει, αλλά η πίσω του πλευρά . Εκεί είναι η περιοχή, που είναι εγκατεστημένα τα σπίτια με τα γουίντοου γκερλς. Για όσους δεν είναι οικείοι με την ορολογία – και το εύχομαι ολόψυχα να είσθε απ’ αυτούς – πρόκειται για τα κορίτσια της βιτρίνας, όπως θα μπορούσαμε να το μεταφράσουμε. Κι αν πάλι δεν σας λέει τίποτα αυτή η μετάφραση, επιτρέψτε μου να σας βάλω λίγο πιο βα-θιά στο νόημα. Οίκοι ανοχής είναι, όπως η δική μας οδός Λιοσίων, για πα-ράδειγμα, με μερικές όμως σημαντικές διαφορές. Πρώτ’ απ’ όλα έχουν βιτρίνα. Μεγάλη βιτρίνα υπερυψωμένη, με κρύσταλλο και ανάλογο μπλε ή κόκκινο μουντό φωτισμό. Πίσω από τη βιτρίνα κάθεται η κοπέλα ή οι κοπέλες, κατάλληλα ντυμένες – αν μπορεί να το πει κανείς ντύσιμο – και δείχνει νωχελικά και με προκλητικότητα το κορμί της, ενώ μπροστά της στους σκοτεινούς δρόμους τής περιοχής περνούν οι υποψήφιοι πελάτες, οι περίεργοι, οι τουρίστες, άλλοι πεζοί και άλλοι με το αυτοκίνητο στο ρε-

ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ Η ΖΩΗ

Η άλλη Μαγδαληνή


Η άλλη,,,

λαντί, και χαζεύουν ή διαλέγουν, προσπαθώντας να ξεδιψάσουν τη διψα-σμένη ψυχή τους με τα καλέσματα και τις υποσχέσεις τής σάρκας. Και δίπλα άλλη βιτρίνα, κι άλλη… κι άλλη… και στρίβεις τη γωνία κι άλλη…. κι άλλη, ολόκληρο το τετράγωνο, ολόκληρη συνοικία.

Την άλλη διαφορά δεν την είπαμε. Τις κοπέλες που κάνουν αυτή τη δου-λειά μόλις νυχτώσει, το πρωί μπορεί να τις συναντήσεις στο πανεπιστήμιο να παρακολουθούν τα μαθήματα του έτους τους ή στο κολέγιο, στο ανα-γνωστήριο. Πολλές απ’ αυτές είναι φοιτήτριες και από πολύ καλά σπίτια, με άνετα οικονομικά. Τώρα γιατί και πώς καταλήγουν σ’ αυτή τη συνοικία και κάνουν αυτή τη δουλειά, είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία ή μάλλον πολλές μεγάλες ιστορίες, γεμάτες πόνο και αίμα και δάκρυα. Δεν είναι αυτό ακριβώς το θέμα μας, αν και θα το ζυγώσουμε αρκετά. Ας πάμε σ’ ένα άλλο σημείο στην υδρόγειο σφαίρα, εκεί απ’ όπου ξεκίνησε η ιστορία μας.

Κοπανάκι Μεσσηνίας. Έτος 1978. Γεννήθηκε και ήταν ένα ροδοκόκ-κινο υγιέστατο κοριτσάκι. Το όνο-μά της αποφασίστηκε εύκολα και γρήγορα, Μαγδαληνή. Κανείς δεν είχε αντίρρηση και ιδίως η καλο-βασταγμένη θεία τής οικογένει-ας, που από τη χαρά της αμέσως υποσχέθηκε να την αναστήσει, να τη σπουδάσει και να την προι-κίσει. Δηλαδή μια τέτοια θεία να ’χεις… τι άλλο θέλεις…

Αυτό ήταν το ξεκίνημα. Όμως τα όσα ακολούθησαν, δεν μπορούσε ούτε η θεία, ούτε οι γονείς να τα προβλέψουν. Η Μαγδαληνή έγινε Μάγδα, η Μεσσηνία έγινε Αθήνα για σπουδές και καλύτερη απο-κατάσταση του παιδιού. Από κει και πέρα το Βέλγιο έγινε εύκολη υπόθεση. Υπήρχε ξάδελφος μα-κρινός από χρόνια εγκατεστημέ-νος εκεί, τα χρήματα της θείας, που στο μεταξύ μπήκε άρρωστη στον Ευαγγελισμό, έφταναν και περίσσευαν, υπήρχε και λόουερ και προφίσενσι και σερτιφικά, επομένως ο δρόμος για το Βέλγιο


...Μαγδαληνή

ήταν ανοιχτός. Δεκαεπτά ετών η Μάγδα πάτησε το πόδι της στη Βελγική πρωτεύουσα, ενώ πίσω οι γονείς ήταν απαρηγόρητοι. Μοναχοπαίδι βλέ-πεις, άνοιξε τα φτερούγια του τόσο ξαφνικά και για τόσο μακρινό ταξίδι, που κανένας τους δεν ήταν έτοιμος γι’ αυτό. Όμως ο πραγματικός τους πόνος, το αληθινό τους δράμα δεν είχε ξεκινήσει ακόμα…

Αν τους έβλεπε κανείς στο αεροδρόμιο μαζί και ήξερε πως πηγαίνουν στο Βέλγιο που σπούδαζε η κόρη τους και πως θα έμεναν στο Σέρατον, σί-γουρα θα τους ζήλευε. Όμως όχι. Ήταν το πιο πικρό ταξίδι της ζωής τους. Η Μαγδαληνή τους, που μετά έγινε Μάγδα, και όπως έμαθαν αργότερα έγινε Μάτζι, είχε να δώσει σημάδια ζωής περίπου τέσσερα χρόνια. Άλλα τόσα και στο κολέγιο που σπούδαζε. Έγραψαν, ρώτησαν, παρακάλεσαν, έψαξαν και βρήκαν κάποια άκρη. Τώρα πήγαιναν τα γερόντια της να την ψάξουν. Πού; Στη γειτονιά του Σέρατον, στη συνοικία με τις πόρνες, στα γουίντοου γκερλς. Σκεφτόταν τον εαυτό του να γυρίζει στους σκοτει-νούς δρόμους με τα μαβιά φώτα της ντροπής, να την ψάχνει ανάμεσα σ’ όλους αυτούς τους τύπους της νύχτας, και ένα κύμα αηδίας μαζί με πόνο και ντροπή ανέβαινε μέσα του. Το ίδιο ακριβώς σκεφτόταν και η μητέρα της δίπλα του και έπνιγε τα δάκρυά της με αναφιλητά, ενώ μού-σκευε το ένα μαντήλι μετά το άλλο. Εκείνος της κρατούσε τρυφερά το χέρι και κάθε τόσο έσκυβε και της ψιθύριζε στ’ αυτί: «Δεν είμαστε μόνοι… μην κλαις… είναι και ο Κύριος μαζί μας… μόνο πίστευε καλή μου… μόνο πίστευε…» Το αεροπλάνο πετούσε στα 33.000 πόδια, όπως τους πληρο-φόρησε ο πιλότος.

Ήταν το τρίτο βράδυ που έβγαινε. Μόνος του φυσικά. Η γυναίκα του την ίδια ώρα γονάτιζε στη ράχη του κρεβατιού, κλειδωμένη στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, και προσευχόταν με δάκρυα, φώναζε για τη Μάγδα της μπροστά στον Θεό. Εκείνος γύριζε μπροστά στις βιτρίνες με τα κορίτσια και έψαχνε. Είχε πολλές καλές πληροφορίες, πως εκεί είχε καταλήξει η Μάγδα, αφού παράτησε γονείς, σπουδές, τα πάντα. Όμως πώς να ξέρει ποια είναι, πώς θα την αναγνώριζε; Και ήταν και το σκοτάδι… και όλοι εκείνοι οι φρικτοί τύποι, οι γεμάτοι τρόμο και απειλή στα πρόσωπά τους. Τρεις βραδιές περιδιάβαινε τα σοκάκια χωρίς αποτέλεσμα. Μερικά απ’ αυτά τα κορίτσια τον είχαν μάθει κιόλας, του χαμογελούσαν. Ήταν τρα-γικό, ένας σοβαρός, μεσόκοπος πελάτης με παχύ πορτοφόλι, έτσι τον έβλεπαν, και ήταν φυσικό.

Το δρομάκο αυτόν τον είχε περάσει δεκάδες φορές. Τίποτα από τα πρό-σωπα που έβλεπε δεν του θύμιζε τη Μάγδα. Όμως τώρα, που τις ξανακοί-ταζε, μέσα του άρπαξε αμέσως φωτιά. Αυτή ήταν. Γέμισε λαχτάρα. Δεν κρατιόταν. Σκέφτηκε να ορμήξει μέσα στο μαγαζί. Κρατήθηκε. Έκανε μια βόλτα αργά και ξαναγύρισε. Την κοίταξε στο πρόσωπο. Το κοριτσάκι του στις βιτρίνες της σάρκας. Πήγε να της χαμογελάσει. Ούτε αυτό το έκα-νε. Όμως εκείνη τον πρόσεξε. Μετά του έδωσε σημασία, σηκώθηκε από


την πολυθρόνα της και πλησίασε το τζάμι. Εκείνος κατάλαβε πως είχε έρθει η ώρα. Πήγε στην πόρτα του μαγαζιού, άγγιξε το βρώμικο πόμολο, στάθηκε λίγο και κοίταξε στον ουρανό. «Πατέρα μου, Σ’ ευχαριστώ», Του χαμογέλασε και έσπρωξε την πόρτα ν’ ανοίξει.

Δεν ξαφνιάστηκε απ’ όσα είδε και άκουσε. Ο πρόστυχος διάκοσμος, τα στρας και οι πούλιες, το προκλητικό ντύσιμο της κοπέλας… τα ακριβά και έντονα αρώματα. Τον πλησίασε αργά και του είπε κάτι με θαυμάσια γαλλική προφορά. Εκείνος έμεινε ακίνητος μπροστά της, πάγωσε. Μα η περίπτωση ήταν γνωστή για την κοπέλα, είχε μάθει να την χειρίζεται. Πλησίασε εκείνη νωχελικά, ήρεμα, και τον πήρε κοντά της. Μετά του έβγαλε το σακάκι. Εκείνος ακίνητος, παγωμένος, την κοίταζε μέσα στα μάτια. Η κοπέλα ένιωθε κάπως άβολα, αλλά ήξερε απ’ όλων των ειδών τους πελάτες… Ξαφνικά, όπως ήταν μισοξεκουμπωμένο το πουκάμισό του, της έπιασε δυνατά τα χέρια. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του, αλλά γρήγορα τον κατάπιε. Την αγκάλιασε ζεστά, ζύγωσε το αυτί της και της ψιθύρισε «Μάγδα… Μάγδα μου». Η κοπέλα σταμάτησε, πισωπάτησε.

«Γλυκό μου κοριτσάκι, σε ξαναβρίσκω», ξανάπε ο πατέρας και πήγε προς το μέρος της. Άπλωσε τα χέρια του στα μαλλιά της, στο πρόσωπό της. «Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ γλυκέ μου Κύριε, Σ’ ευχα-ριστώ», ξανάπε ο πατέρας.

- Πατέρα, πώς βρέθηκες εδώ; Είπε σαστισμέ-νη η κοπέλα και απομακρύνθηκε. Φύγε πατέρα, φύγε από δω, είναι επικίνδυνο αυτό που κάνεις και για σένα και για μένα.

Εκείνος δεν έδωσε σημασία στα λόγια της. Την πήρε και κάθισε στο ντιβάνι, δίπλα – δίπλα. Την φίλησε στα χέρια, στο πρόσωπο, και τα μάτια του έτρεχαν καυτά δάκρυα.

- Μάγδα, θυμάσαι τη Μαγδαληνή στην Καινή Διαθήκη; Της είπε σιγα-νά και έβγαλε από το σακάκι δίπλα του μια μικρή Βίβλο. Θυμάσαι που την θεράπευσε εντελώς ο Κύριος; Θυμάσαι πόσο χαμηλά είχε πέσει; Θέλεις να σε γιατρέψει και σένα; Έλα, γύρισε πίσω στην αγάπη Του και στην αγάπη μας, Μάγδα μου, σ’ αγαπάμε… σε περιμένουμε.

- Πώς είναι η μαμά; Ρώτησε δειλά η κοπέλα μετά από σιωπή.

- Δυο βήματα είναι από δω και σε περιμένει. Πεσμένη στο πάτωμα νηστεύει και προσεύχεται για σένα, εδώ δίπλα.

- Την έφερες εδώ, πατέρα; Φώναξε ξαφνιασμένη η Μάγδα.

- Ζήτησε από τον Θεό πριν πεθάνει να σε δει έστω και μια φορά, της απάντησε δειλά ο πατέρας της. Σ’ αγαπάει, Μάγδα μου, έλα να τη δεις,

Η άλλη,,,


σε περιμένει… Έλα να μας ενώσει ο Κύριος μαζί, όπως πριν… Έσκυψε και τη φίλησε και έκλαψε στην αγκαλιά της ώρα πολλή.

Δεν ήταν εύκολο να φύγει από το μαγαζί η κοπέλα, ούτε να βγει στους δρόμους, σε τέτοιους δρό-μους τέτοια ώρα. Ούτε την άλλη μέρα ήταν εύκολο να φύγουν από το ξενοδοχείο για το αεροδρόμιο. Μόνο όταν ο πιλότος είπε από τα μεγάφωνα «πετάμε στα 33.000 πόδια», γύρισε και κοίταξε τη γυ-ναικούλα του, που καθόταν παρα-δίπλα του, να δει αν χαμογελάει, αν στέγνωσαν για λίγο τα πονεμέ-να της μάτια. Και πώς να μην εί-χαν στεγνώσει, αφού ο Ουρανός ολόκληρος πανηγύριζε για άλλη μια Μαγδαληνή, που ήρθε από το θάνατο στη ζωή, τη δική τους Μαγδαληνή, τη Μάγδα τους, που καθόταν ανάμεσά τους κι έλαμπε από χαρά κι ευγνωμοσύνη!

...Μαγδαληνή


Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ! Η ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ! ΤΟ ΘΑΥΜΑ!

Μεγάλη σύγχυση, επικίνδυνη άγνοια αλλά και αδιαφορία υπάρχει στις μέ-ρες μας για τον Ενα, τον Μοναδικό, τον Σωτήρα του αμαρτωλού κόσμου μας. Το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει πολλά ιστορικά, απολογητικά, ερμηνευ-τικά στοιχεία γύρω από το πρόσωπο, το έργο, την προσφορά του Ιησού Χρι-στού και απευθύνεται σε όσους ψάχνουν ειλικρινά, ερευνούν και ποθούν να γνωρίσουν και να αποκτήσουν την Οδό, την Αλήθεια, την Αιώνια Ζωή.


ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

Υπάρχει μια τάση, μια κατάσταση, μια αδυναμία μέσα σε όλους τους ανθρώπους, ιδίως δε στους χριστιανούς, να ρωτούν και να ξαναρωτούν, γιατί κάτι, συνήθως δυσάρεστο και οδυνηρό, συμβαίνει στη ζωή τους.Έχουν, και πολύ σωστά, τη βεβαιότητα ότι τίποτα τυ-χαίο δεν υπάρχει, ότι όλα όσα συμβαίνουν είναι δι-ατεταγμένα από τον Θεό και πως υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος, που ο Θεός θέλει και επιτρέ-πει να συμβαίνουν τα πάντα στη ζωή τους. Ξέρουν και ομολογούν πως «… πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν…» (Ρωμαίους η΄ 28) και πως το θέλημα του Θεού πάντα, αλλά και στη συγκεκριμένη περίπτωσή τους, είναι «…το αγα-θόν και ευάρεστον και τέλειον…» (Ρωμαίους ιβ΄ 2).

Ειδικός προσωπικός λόγος«Εάν διεκρίνομεν εαυτούς» (Α΄ Κορινθίους ια΄ 31)


Ειδικός προσωπικός λόγος

Όμως εκεί που τα πράγματα περιπλέκονται και τους καταλαμβάνει δέος, είναι αυτή η ειδική, η συγκεκριμέ-νη περίπτωση, ο ειδικός λόγος της ζωής τους. Αυτό που ο Κύριος, πάντα για «αγαθόν», επιτρέπει με τη μορφή κάποιας κρίσης να περάσουν μέσα στη ζωή τους και με τον τρόπο αυτό τους ταρακουνά. Ψάχνουν λοι-πόν να βρουν ποιος είναι αυτός ο ειδικός λόγος για την ειδική, τη συγκεκριμένη, τη δική τους περίπτωση. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε πως πάντα, δυστυχώς, όσο και αν προχωρήσουμε πνευματικά, παραμένουμε κατά βάση ευδαιμονιστές.

Βέβαια, όχι στο ίδιο ποσοστό για όλους τους ανθρώ-πους. Για κάποιους η ευδαιμονία είναι ο μόνος σκοπός και απορούν και ξαφνιάζονται όταν κάτι παρέμβει μέσα στην τακτοποιημένη ζωή τους. Και κατά κάποιο τρόπο τα βάζουν με τον Θεό. Και τα λόγια τους, η σκέ-ψη τους είναι: «Γιατί μου το έκανες αυτό;» Ο τρόπος αυτός όμως είναι βλάσφημος και γεμάτος απιστία. Και μόνο για τον τρόπο τους θα άξιζε να περάσουν από κάποια κρίση.

Βέβαια, αν θα θέλαμε να πάμε βαθύτερα, ένα τέτοιο πνεύ-μα είναι ενδεικτικό ελλείμματος αγάπης. Γιατί η αγάπη, όπως μας λέει ο Λόγος του Θεού, «δεν ζητεί τα εαυτής…» (Α΄ Κορινθίους ιγ΄ 5). Το ιδιοτελές πνεύμα είναι ενδεικτικό απουσίας αγάπης. Αντίθετα, η αληθινή αγάπη χαρακτηρίζε-ται, συνδυάζεται και συμπορεύεται με τη θυσία.

Μια τέτοια κατάσταση δείχνει και απουσία γνώσης γύρω από τον εαυτό μας. Αν και ο Λόγος του Θεού λέει και επα-ναλαμβάνει, «εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυ-τούς δοκιμάζετε…» (Β΄ Κορινθίους ιγ΄ 5), εντούτοις λίγο, πολύ λίγο γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Και αυτό γιατί οι αδυ-ναμίες μας και οι ελλείψεις μας δεν μας είναι ευχάριστες και προτιμούμε να τις κρύβουμε. Γι’ αυτό και έχουμε πάντοτε μια σφαλερή και μεροληπτική ιδέα για το άτομό μας.

Ο Λόγος του Θεού μας διορθώνει: «Διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι. Αλλ’ όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Κυρίου, διά να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου.» (Α΄ Κορινθίους ια΄ 31-32).

Για κάποιους η ευδαιμονία εί-ναι ο μόνος σκο-πός και απορούν και ξαφνιάζο-νται όταν κάτι παρέμβει μέσα στην τακτοποι-ημένη ζωή τους. Και κατά κάποιο τρόπο τα βάζουν με τον Θεό. Και τα λόγια τους, η σκέψη τους εί-ναι: «Γιατί μου το έκανες αυτό;»


Ειδικός...

Με απλά λόγια, αν βλέπαμε τον εαυτό μας όπως πραγματι-κά είναι, γυμνό και αφτιασίδωτο, θα γλιτώναμε από πολλές και μεγάλες περιπέτειες. Γιατί ο Θεός επιτρέπει κι έρχονται στη ζωή μας, ακριβώς για να αποκτήσουμε μια πραγματική αίσθηση και γνώση του εαυτού μας. Τότε υπάρχει η πιθα-νότητα και το ενδεχόμενο, εξαρτάται βέβαια από τη διά-θεση και τον πόθο της καρδιάς μας, να ταπεινωθούμε, να πενθήσουμε και να κλάψουμε ακόμα μπροστά στον Θεό για την κατάστασή μας, για να ακολουθήσει ο καθαρισμός και η αποκατάσταση της ζωής μας στις γραμμές των σχεδίων του Θεού.

Η δουλειά αυτή μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Είτε από εμάς, «εάν διεκρίνομεν εαυτούς…» ή, αν εμείς δεν το κάνουμε, θα αναγκαστεί να ενεργήσει ο Θεός, με άλλους όμως τρόπους, «…παιδευόμεθα υπό του Κυρίου…» , και πολύ φοβάμαι πως δεν θα είναι ευχάριστοι, έστω και αν έχουν, που έχουν, τελικό σκοπό την «τελείωσίν» μας.

Πάντα αυτός είναι ο τελικός στό-χος του Κυρίου. Να μας παραστή-σει «… αγίους και αμώμους και ανεγκλήτους» (Κολοσσαείς α΄ 22) «εν αγαλλιάσει» (Ιούδας 24). Και

αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν να θέλει να κάνει κάτι ο Θεός, αλλά να μην το κάνει για λόγους συναισθηματικούς και συ-μπόνιας για μας, παραιτούμενος της παιδείας, που όμως θα μας αξίωνε να δούμε τον εαυτό μας, όπως πραγματικά εί-ναι. Σίγουρα όχι. Τέτοιο πράγμα δεν πρόκειται να συμβεί. Με κάθε τρόπο ο Θεός θα επέμβει και θα αποτρέψει το κακό, που δεν είναι άλλο από το «να κατακριθώμεν μετά του κό-σμου». Ο κόσμος είναι καταδικασμένος για την αμαρτία του, που δεν θέλησε να την δει και δεν θέλησε να καθαριστεί με το τεράστιο τίμημα, «το έργον της θυσίας του Χριστού».

Τις σκέψεις αυτές τις έκανα παρακολουθώντας τον τελευ-ταίο καιρό χριστιανούς ηλικιωμένους, που πραγματικά βα-σανίζονται. Οι άνθρωποι αυτοί, ενώ πλησιάζει ο καιρός της


...προσωπικός λόγος

αναχώρησής τους, δεν κατεστάθηκαν ακόμη σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Θεού «άγι-οι, άμωμοι, ανέγκλητοι» . Και είναι ανάγκη αυτό να γίνει. Και θα γίνει. Και βέβαια ο τρόπος είναι ένας και μοναδικός «…να κάμη τέλειον τον αρ-χηγόν της σωτηρίας αυτών διά των παθημάτων» (Εβραίους β΄ 10). Αλλά επειδή ο καιρός είναι σύ-ντομος, αναγκάζεται ο Κύριος αυτή την τελείωση, διά των παθημάτων, να την κάνει με έναν τρόπο πιο έντονο και πιο οδυνηρό.

Και ιδίως όσον αφορά στο θέμα του Ουρανού και την απόσπασή μας από τα γήινα. Και ενώ τους ακούς να μιλούν για χίλια δυο, μόνον για Ουρανό δεν μιλούν. Όμως αυτό δεν είναι καλό, δεν είναι υγιές. Δεν είναι προετοιμασμένοι πλήρως. Υπάρχει ανάγκη λοιπόν για μια ταχύρρυθμη εκπαίδευση, για ολοκλήρωση. Να σιχαθούν, να απαρνηθούν τα κάτω, τα γήινα, τα ανθρώπινα, τα μάταια και να στραφούν στα άνω.

Και να είσθε βέβαιοι, πως αυτό θα γίνει. Και κάτι ακόμη. Να μη γίνει καμιά παρεξήγηση. Αυτή η εξέταση και η διάκριση θα γίνει μόνο για τον εαυ-τό μας. Όχι για τους άλλους. Οι άλλοι είναι απρό-σιτοι στη διακριτική μας δύναμη. Για τους άλλους, μόνο ο Θεός γνωρίζει.

Αν βλέπαμε τον εαυ-τό μας όπως πραγ-ματικά είναι, γυμνό και αφτιασίδωτο, θα γλιτώναμε από πολλές και μεγάλες περιπέτειες. Γιατί ο Θεός επιτρέπει κι έρ-χονται στη ζωή μας, ακριβώς για να απο-κτήσουμε μια πραγ-ματική αίσθηση και γνώση του εαυτού μας. Τότε υπάρχει η πιθανότητα, να τα-πεινωθούμε, να πεν-θήσουμε και να κλά-ψουμε ακόμα μπρο-στά στον Θεό για την κατάστασή μας, για να ακολουθήσει ο καθαρισμός και η αποκατάσταση της ζωής μας στις γραμ-μές των σχεδίων του Θεού.

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε ΣΕ Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ

ÁÍÁÃÅÍÍÇÓÇ

Αναφέρεται αναλυτικά και διεξοδικά στο μεγάλο και σοβαρό θέμα της αναγέννησης.

• Τι είναι, τι δεν είναι αναγέννηση.• Τι προηγείται, τι ακολουθεί την αναγέννηση.• Τα γνωρίσματά της, ο δρόμος απόκτησης.• Η κακοποίησή της στις μέρες μας.• Η αναγκαιότητα της αναγέννησης.• Η απουσία της στις μέρες μας.

To θέμα των θεμάτωνTo γεγονός των γεγονότωνTo θαύμα των θαυμάτων


Aδελφέ μου, όταν βλέπεις κάποιον να κάνει το ίδιο έργο με σένα και ίσως καλύτερα από εσένα, πράγμα που είναι πολύ πιθανόν, πραγματικά αισθάνεσαι χαρά γι’ αυτό;

Αδελφέ μου, όταν ακούς ότι ο Κύριος δίνει μεγαλύτερη καρποφορία σε κάποιον άλλο σύνδουλό σου, και μάλιστα αν αυτός ανήκει σε άλλο εκκλησιαστικό σχήμα, πραγματι-κά αισθάνεσαι χαρά γι’ αυτό;

Αδελφέ μου, όταν σε καλούν να βοηθήσεις σε κάποια μορ-φή έργου, που άλλοι παίζουν τον πρώτο ρόλο, αποδέχεσαι την πρόσκληση και αισθάνεσαι χαρά γι’ αυτό;

Εάν αυτά συμβαίνουν, τότε…

Είναι βέβαιο πως ο Κύριος, χωρίς να το καταλάβεις, θα φέρει με σένα καρπό πολύ, που θα είναι για τη δόξα του ονόματός Του.

Εάν όμως αντί για χαρά νιώθεις λύπη. Ένα αγκάθι να σε κεντρίζει και να σε πονά, τότε…

Είναι ανάγκη να πας και να κλάψεις μπροστά στον Κύριο για την αμαρτία, που τόσο καιρό φιλοξένησες στην καρ-διά σου.

Είναι ανάγκη να ξαναμελετήσεις το νόημα του σταυρού του Γολγοθά, γιατί φαίνεται πως σου διαφεύγει.

Είναι ανάγκη να ζητήσεις από τον Κύριο να σου φανερώ-σει το αληθινό νόημα της εν Χριστώ υπηρεσίας.

μικρά κείμενα ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΞΙΑΣ

«κατά πάντα ευχαριστείτε…»

(Α’ Θεσσαλονικείς ε’ 18)


από το 1925

ΕΤΣΙ Α ΓΑΠΗΣΕ

Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!


ΝΑΙ. Αναμφίβολα, ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί μια τρομερή πράξη μίσους και κακίας της ανθρωπότητας, προς Εκείνον που στάθηκε γεμάτος αγάπη και καλοσύνη προς όλους τους ανθρώπους, ακόμη και προς τους περι-φρονημένους και αποδιωγμένους από την κοινωνία.

ΟΧΙ. Δεν πρέπει να σταθούμε στο σημείο αυτό μόνο. Πίσω και πολύ καιρό πριν από τις εκδηλώσεις του μίσους των ανθρώπων εναντίον του Ιησού Χριστού, υπήρχε η θεία πρόθεση να έρθει ο Ιησούς Χριστός στη Γη μας και να πε-θάνει σαν αμαρτωλός στο Σταυρό, στη δική σου και στη δική μου θέση.

ΝΑΙ. Όπως κάθε ενέργεια του Θεού, έτσι και ο Σταυρός του Χριστού είναι ένα γεγονός, που είναι κατοχυρωμένο με τόσες προφητείες, που απέχουν από την πραγματοποίησή τους πάρα πολλούς αιώνες. Αυτό κατά έναν ακόμη τρόπο βεβαιώνει πως δεν στάθηκε η θυσία του Γολγοθά ένα τυ-χαίο κοινωνικό περιστατικό της εποχής εκείνης, αλλά μια πράξη της θείας αιώνιας θέλησης.

ΟΧΙ. Η προφητική πρόρρηση των γεγονότων της σταυ-ρικής θυσίας του Γολγοθά δεν απαλλάσσει όλους εκείνους, που από κακές προθέσεις πήραν μέρος στην πράξη αυτή,

Για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή!

(Ιωάννης γ΄ 16)

Η αλήθεια γύρω από το Σταυρό

του Ιησού Χριστού

ΝΑΙ.Ο Σταυρός του Χριστού είναι ένα γεγονός, που είναι κα-τοχυρωμένο

με τόσες προ-φητείες, που

αυτό κατά έναν ακόμη τρόπο

βεβαιώνει πως δεν στάθηκε η θυσία του

Γολγοθά ένα τυχαίο κοινω-

νικό περιστατι-κό της εποχής εκείνης, αλλά μια πράξη της θείας αιώνιας

θέλησης.


από τις ευθύνες τους, διότι κινήθηκαν με μίσος και έχθρα ενάντια στο μεγαλείο της ζωής και των λόγων του Ιησού Χριστού.

ΝΑΙ. Όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο από Θεού σταλ-μένος προφήτης, είπε για τον Ιησού, παρουσιάζοντάς Τον ως «αμνό του Θεού», που θα σηκώσει την αμαρτία του κό-σμου, είναι φανερό πως ακριβώς ήρθε στον κόσμο μας να διαδραματίσει το ρόλο που το αρνί έπαιζε στις θυσίες της Π. Διαθήκης.

ΟΧΙ. Δεν είναι συνέχεια των θυσιών εκείνων ή μία από αυτές. Εκείνες υπήρξαν απεικονίσεις αυτής της μίας και μοναδικής παγκόσμιας θυσίας, που απέβλεπε στην οριστι-κή και τελεσίδικη τακτοποίηση, με τη μεγάλη θυσία του Γολγοθά, στο θέμα της αμαρτίας της ανθρωπότητας.

ΝΑΙ. Είναι ένα έργο, που δείχνει πάρα πολλά και μιλά με τραγικό τρόπο, φανερώνοντας την αλήθεια της αγάπης του Θεού στους ανθρώπους. Ο Θεός είναι δίκαιος και τι-μωρεί την αμαρτία. Ο Θεός αγαπά και δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού. Ο άνθρωπος μόνο από το δρόμο αυτού του Σταυρού, μπορεί να συναντήσει τον Θεό.

ΟΧΙ. Δεν είναι έργο, που αφήνει τελείως ξένο και αμέ-τοχο τον άνθρωπο. Καλούμαστε διά της πίστεως να δε-χθούμε και να αγκαλιάσουμε το νόημα και το περιεχόμενο του Σταυρού του Χριστού, και να περιβληθούμε από τις σωτήριες δυνάμεις, που πηγάζουν από αυτόν.

ΝΑΙ. Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί ακόμη ένα στοι-χείο της κρίσης και της κατάκρισης του Θεού, εναντίον εκείνων, που, παρ’ όλη την αγάπη και την τόσο μεγάλη θυσία του Σταυρού, θέλησαν και έμειναν μέσα στην αμαρ-τία, χωρίς να μετανοήσουν και να αλλάξουν ζωή, μπροστά στην τόσο αποκαλυπτική αγάπη του Θεού.

ΟΧΙ. Εφόσον δεν πίστεψαν και ο Σταυρός του Χριστού δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα σωτηρίας και αναγέννησης μέσα στη ζωή τους, δεν θα πρέπει να περιμένουν ότι θα τύχουν του ελέους και της χάριτος του Θεού, αλλά μόνον της τρομερής κρίσης του Θεού, κατά την ημέρα, όπου όλοι οι άνθρωποι θα σταθούν μπροστά στο Θρόνο του Θεού.


ΟΧΙ. Δεν είναι έργο, που αφήνει τελείως ξένο και αμέτοχο τον άνθρωπο. Καλούμαστε διά της πί-στεως να δε-χθούμε και να αγκαλιάσουμε το νόημα και το περιεχόμενο του Σταυρού του Χριστού, και να περι-βληθούμε από τις σωτήριες δυνάμεις, που πηγάζουν από αυτόν.


ΝΑΙ. Ο Σταυρός δεν αποτελεί ένα σύμβολο, αλλά έχει δύναμη, δύναμη μέσα στην καρδιά και στο πνεύμα του ανθρώπου, που θα θελήσει να ταυτιστεί με αυτόν, για να γνωρίσει εν συνεχεία και τη δύναμη της ανάστασης του Χριστού.

ΟΧΙ. Η συμπόνια και ο συναισθηματισμός δεν ωφελούν, αλλά ένα πραγματικό ενδιαφέρον χρειάζεται, για να γνωρί-σουμε το μεγαλείο των αποκαλύψεων και της προσφοράς του Θεού διά του Σταυρού. Να πλησιάσουμε με πίστη, με ταπείνωση και με μετάνοια ειλικρινή για όλο το αμαρτωλό παρελθόν μας. Τότε ο Σταυρός του Ιησού Χριστού θα γίνει μέσα μας δύναμη λύτρωσης, αναγέννησης, ανάστασης, θα γίνει η αιώνια ζωή μέσα μας.

Αν το θελήσουμε, αν το ποθήσουμε, αν το ζητήσουμε σήμε-ρα με ταπείνωση και πίστη!

«Εις εμέ δε μη γένοιτο να καυχώμαι, ειμή εις τον Σταυ-ρόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Απόστολος Παύλος, Γαλάτας ς΄ 14).


Πρόκειται για μια πραγματικά πλούσια συλλογή από χριστιανικά θεατρικά έργα, για να τα διαβάσετε, να τα αξιοποιήσε-τε ή και να τα χαρίσετε. Τα θεατρικά αυτά, που άλλα είναι μονόπρακτα και άλλα με πολλές σκηνές και πράξεις, είναι γραμμένα με ευαισθησία, είναι βγαλμένα από τη ζωή και τους ανθρώ-πους της καθημερινότητας, αγγίζουν την καρδιά με άμεσο τρόπο και είναι κατάλληλα να χρησιμοποιηθούν από Εκκλησίες και Κυριακά (Κατηχητικά) Σχολεία, κατασκηνώσεις, ομάδες παι-

διών, εφήβων και νέων. Διαβάζονται εύκολα και ευχάριστα. Στόχος και αυτής της έκδοσής μας είναι να διαδοθεί με απλότητα και δύνα-μη το σωτηριακό μήνυμα της αγάπης του Ιησού Χριστού σε όλους τους ανθρώπους.

Στο Παλκοσένικο της Ζωής μας



1. Ο Χριστός πλήρωσε το τίμημα των αμαρτιών μας.

Η αμαρτία και η ανταρσία εναντίον του Θεού δεν είχε άλλο τίμημα, από το θάνατο. Αυτό είχε πει ο Θεός στον Αδάμ μέσα στην Εδέμ. Αλλά πώς μπορούσε να γίνει να πληρώσουμε τις αμαρτίες μας και να ζήσουμε, αφού έπρεπε για την εξόφληση να μεσολαβήσει ο θά-νατός μας; Γι’ αυτό η αγάπη του Θεού βρήκε τον τρό-πο, να αναλάβει ο ίδιος ο Θεός τη μεγάλη προσφορά, θυσιάζοντας τον Μονάκριβο Γιο Του, όπως θυσίαζαν τα πρόβατα στην Παλαιά Διαθήκη.

2. Ο Χριστός άνοιξε πρώτος την πόρτα. Όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν, ο Θεός τους έ-

διωξε και η πόρτα έκλεισε με έναν τρομερό άγγελο για φύλακα, με μια πύρινη ρομφαία. Η πόρτα θα έμενε για πάντα κλεισμένη. Μα ο Κύριός μας, ο νικητής της αμαρτίας και του θανάτου, απέκτησε το δικαίωμα της εισόδου στον Παράδεισο του Θεού, όχι για τον εαυτό Του, μα για όλους που θα Τον ακολουθούσαν πιστεύο-ντας στην αγάπη Του. Πρώτος και σύμβολο για όλους τους αμαρτωλούς, μπήκε ένας ληστής, και μάλιστα όταν ακόμη ο Κύριός μας βρισκόταν επάνω στο Σταυ-ρό. «Αληθώς, αληθώς σοι λέγω σήμερον θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω Παραδείσω».

3. Ο Χριστός άνοιξε το δρόμο του Ουρανού. Το μέλλον δεν είναι πια σκοτεινό και αβέβαιο για μας.

Πρωτοπόρος και εγγυητής ανέβηκε ο Ιησούς Χριστός για να «ελκύση προς εαυτόν» όλους εκείνους που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν. Η θέση που τώρα Αυτός κατέχει είναι η θέση που θα πάρουν μαζί Του όλοι οι λυτρω-μένοι. Η πόρτα του Ουρανού είναι ανοιχτή και η αι-ώνια ζωή προσφέρεται σε όσους θέλουν να την απο-κτήσουν, δωρεάν, αφού το τίμημά της πληρώθηκε διά του Χριστού.

Ο δρόμος άνοιξε

Ο Κύριός μας, ο νικητής της αμαρτίας και του θανάτου, απέκτησε το δικαίωμα της εισόδου στον Παράδεισο του Θεού, όχι για τον εαυτό Του, μα για όλους που θα Τον ακολουθούσαν πιστεύοντας στην αγάπη Του.


Δεν ξέρω, αν σας έτυχε ποτέ να δείτε πουλάκι ή πο-ντίκι που πιάστηκε στη φάκα. Το καημένο. Ανήσυχο, τα-ραγμένο, με ενστικτώδη συναίσθηση πως κάποιος άμε-σος κίνδυνος το απειλεί, τρέχει από τη μια μεριά μέχρι την άλλη της συρμάτινης φυλακής του, προσπαθώντας να βρει μια πόρτα, μια σχισμή, κάτι, που θα του επιτρέ-ψει να το σκάσει, να φύγει, μα δεν μπορεί. Και το μαρτύ-ριό του αυτό βαστά μέχρι το τέλος.

Το ίδιο συμβαίνει καμιά φορά και με τους κλέφτες που κυνηγά η αστυνομία, ιδιαίτερα δε τους κλέφτες αυτοκι-νήτων. Τρέχουν μπροστά και τους καταδιώκουν και κα-τορθώνουν και ξεφεύγουν, μέχρι τη στιγμή που μπαίνουν σε ένα δρόμο και δεν μπορούν να προχωρήσουν, είτε γιατί ο δρόμος είναι τυφλός, όπως λένε, χωρίς έξοδο, είτε γιατί κάποιο εμπόδιο, οικοδομικά υλικά ή άλλο αυτοκί-νητο κλείνει το δρόμο. Και τότε, στο αδιέξοδο πια, όλα τελειώνουν.

Μέσα στη ζωή όλοι προγραμματίζουμε σκοπούς, όλοι σχεδιάζουμε και όλοι τρέχουμε. Σχεδόν πάντοτε τα κατα-φέρνουμε, μα έρχονται στιγμές, που οι προβλέψεις ανα-τρέπονται, καινούργιοι παράγοντες χαλούν τα σχέδια και ξαφνικά διαπιστώνουμε πως τόσα τρεξίματα επί τόσα έτη είχαν σαν αποτέλεσμα ένα τραγικό αδιέξοδο μέσα στη ζωή. Αυτό το αδιέξοδο μπορεί να προκύψει από το εμπόριο, το γάμο, την υγεία και τόσα άλλα στοιχεία που δένουν τη ζωή μας. Και αφού, σαν το ποντίκι, σπασμω-δικά τρέξουμε αριστερά και δεξιά, χωρίς αποτέλεσμα, πιάνουμε το κεφάλι μας και ρωτάμε. «Και τώρα;»

Άνοιξε την καρδιά σου και πες σ’ Αυτόν το πρόβλημά σου και περίμενε να δεις πώς Αυτός θα ενεργήσει. Και ας μην πηγαίνει πάντοτε ο νους μας, ότι ο Θεός θα κάνει

Η φάκα

Μέσα στη ζωή όλοι προγραμ-

ματίζουμε σκοπούς, όλοι

σχεδιάζουμε και όλοι τρέ-

χουμε. Σχεδόν πάντοτε τα

καταφέρνουμε, μα έρχονται στιγμές, που

οι προβλέψεις ανατρέπονται,

καινούργιοι παράγοντες χα-λούν τα σχέδια

και ξαφνικά διαπιστώνου-με πως τόσα

τρεξίματα επί τόσα έτη είχαν

σαν αποτέλε-σμα ένα τρα-

γικό αδιέξοδο μέσα στη ζωή.


Η φάκα

κάτι το καταπληκτικό και απίθανο. Δεν υπάρχει πάντοτε ανάγκη για παρόμοιες ενέργειες. Μπορεί, χρησιμοποιώ-ντας στοιχεία της καθημερινής μας ζωής, να φέρει τα ίδια αποτελέσματα. Σημασία έχει ότι ο Θεός απαντά στις προσευχές μας και ξέρουμε πως με όποιο τρόπο και αν απαντήσει, η απάντησή Του θα είναι ευπρόσδεκτη και πάντοτε θαυμαστή.

Ένας χριστιανός φαρμακοποιός έκανε κάποτε ένα πολύ σοβαρό λάθος. Σε ένα κοριτσάκι που ήρθε να πά-ρει κάποιο φάρμακο, έκανε λάθος και του έδωσε ένα άλλο μπουκάλι, που όταν θα το έπαιρνε ο ασθενής, δεν θα μπορούσε πια να σηκωθεί από το κρεβάτι. Μόλις το διαπίστωσε, κόντεψε να τρελαθεί. Δεν ήξερε πού να αποτανθεί, διότι ούτε το κοριτσάκι γνώριζε, ούτε κανένα άλλο μέσο αναγνώρισης είχε. Μην έχοντας τίποτε άλλο να κάνει, έπεσε στα γόνατα, μέσα στο εργαστήρι του, και ζήτησε ο Θεός να τον βοηθήσει και να μην πάθει ο ασθε-νής κανένα κακό από το λάθος το δικό του. Μετά την προσευχή ένιωσε σαν ανακουφισμένος, αλλά ανήσυχος πάντα, περίμενε να δει πώς θα ενεργούσε ο Θεός. Δεν πέρασε πολλή ώρα και βλέπει το κοριτσάκι με δάκρυα στα μάτια και λερωμένο, να μπαίνει μέσα στο φαρμα-κείο και να του λέει μέσα στα αναφιλητά του, πως στο δρόμο σκόνταψε σε μια πέτρα και έπεσε, με αποτέλεσμα το μπουκάλι να σπάσει και μην έχει να πάει στον ασθενή πατέρα της. Ο φαρμακοποιός γεμάτος συγκίνηση έσκυ-ψε και το φίλησε και ευχαρίστησε τον Θεό, γιατί έκανε ένα τόσο μεγάλο θαύμα και τον έσωσε από μια τόσο μεγάλη συμφορά. Ας μη χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στον Κύριο ποτέ.

Συντροφιά Αλήθειας και Αγάπης Θεού από το τηλέφωνο(210) 57 58 928

Λιγόλεπτα τηλεφωνικά μηνύματα παρηγοριάς, ενίσχυσης, αλήθειας Θεού. Κάθε μέρα - 24 ώρες το 24ωρο!

Tο νέο μας e-mail! Eπικοινωνήστε μαζί μας με e-mail:

[email protected]


Κάποια μέρα όλοι θα σταθούμε μπροστά στο βήμα του Θεού. Δε θα ήταν άσχημο να σκεφτούμε από τώρα τι θα πούμε εκείνη την ημέρα. Η θέση του κριτή ανή-κει στον Ιησού Χριστό. Είναι ο Ίδιος, που πέρασε από τον κόσμο μας , ταλαιπωρήθηκε, υπέφερε, στερήθη-κε και τελικά πέθανε για σένα επάνω στον Σταυρό.

Διατηρεί την ανθρώπινη μορφή που είχε πάρει στην κά-θοδό Του στον κόσμο μας και έχει επάνω Του τα σημάδια της θυσίας Του, στα χέρια, στα πόδια, στην πλευρά, στο κεφάλι. Είναι όπως στάθηκε μπροστά στο Θωμά και τον παρακάλεσε να έρθει να βάλει τα χέρια του πάνω στον τύπο των ήλων. Έτσι θα Τον ανταμώσεις εκείνη την ημέ-ρα. Θα σου τεθούν από μέρους Του ορισμένα ερωτήματα, που βέβαια δεν τα γνωρίζουμε, αλλά θα γυρίζουν περίπου στα εξής σημεία.1. Γιατί περιφρόνησες το Πρόσωπο του Θεού;

Στο σχολείο ενδιαφέρθηκες να μάθεις για απίθανους ήρωες και φρόντισες να είσαι ενημερωμένος για πρόσω-πα σαν και σένα, όπως ηθοποιούς, παίκτες της μπάλας και άλλους. Για τον Θεό δεν ενδιαφέρθηκες. Και είναι ο Δημιουργός σου. Και είναι ο Σωτήρας σου.2. Γιατί ποδοπάτησες το θέλημά Του;

Γνωρίζεις πως πολλά πράγματα δεν τα θέλει ο Θεός, μα εσύ το θέλημά Του καθόλου δεν το υπολογίζεις. Και φυσικά αν παραβείς το θέλημα του νόμου τιμωρείσαι, πώς νομίζεις ότι θα ξεφύγεις από την παράβαση του θε-λήματος του Θεού;3. Γιατί αδιαφόρησες για τη σωτηρία του Θεού;

Για σένα ήρθε στον κόσμο και ανέβηκε επάνω στον Σταυρό. Για σένα υπέστη τόσα και τόσα, για να σε ελευθε-ρώσει από τη δουλεία της αμαρτίας και να σε φέρει σε μια καινούργια, ελεύθερη ζωή. Εσύ τη μεγάλη αυτή θυσία την πέταξες στο καλάθι των αχρήστων. Πώς λοιπόν θα αντιμε-τωπίσεις τον Θεό εκείνη την ημέρα; Μετανόησε και ζήτη-σε συγνώμη για τη μέχρι σήμερα στάση σου. Ζήτησε από τον Θεό να σε σκεπάσει με το έλεός Του και τη χάρη Του.

Έρχεται

Για σένα ήρθε στον κόσμο και ανέβηκε επάνω

στον Σταυρό. Για σένα υπέ-στη τόσα και τόσα, για να

σε ελευθερώσει από τη δουλεία

της αμαρτίας και να σε φέ-

ρει σε μια και-νούργια, ελεύ-θερη ζωή. Εσύ τη μεγάλη αυτή θυσία την πέτα-ξες στο καλάθι των αχρήστων. Πώς λοιπόν θα αντιμετωπίσεις τον Θεό εκείνη

την ημέρα;


Είσαι σίγουρος;

Είναι μια μεγάλη αλήθεια, φίλε μου, όσο κι αν δεν μας αρέσει. Ο άνθρωπος ζητάει, έχει ανάγκη κάποιο στήριγμα, κάπου ν’ ακουμπήσει. Μόνος του δεν μπορεί να σταθεί. Όσο κι αν φωνάζει ο ποιητής «δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα σε ξένα αναστηλώματα…»

Κυνηγάς τα λεφτά για να πιαστείς, να στηριχτείς σ’ αυτά. Προσέχεις την υγεία σου, γιατί σ’ αυτήν ακουμπάς. Ξενυχτάς στη δουλειά σου, γιατί αυτή είναι το καταφύγιό σου, το στήριγμά σου…

Κάποιο ανέλπιστο πρωινό όμως, φίλε μου, τα στηρίγμα-τα αυτής της ζωής υποχωρούν, γλιστρούν κάτω από τα πόδια σου, σε εγκαταλείπουν και τότε μένεις να κρέμεσαι μόνος, απογοητευμένος, προδομένος, αποτυχημένος. Τα λεφτά δεν γίνονται ποτέ φίλοι. Σήμερα τα ’χεις, αύριο τα ψάχνεις. Η υγεία είναι το πιο ξεγελαστικό στήριγμα. Ξεκι-νάς το πρωί φρεσκοξυρισμένος, στολίζεις το μέλλον σου με πολύχρωμα όνειρα, μα ξαφνικά ένας πονοκέφαλος, δύο γραμμούλες πυρετός, μια αδέσποτη μπανανόφλουδα στο δρόμο και γκρεμίζουν όλα, εξατμίζονται, χαρτοπόλε-μος. Το ίδιο και η δουλειά, τα παιδιά. Κάλπικα, σαρακο-φαγωμένα σανίδια, που υποχωρούν μόλις ακουμπήσεις πάνω τους. Και μαζί τους γκρεμίζουν και σένα, που με αφέλεια τα εμπιστεύτηκες….

Κι εγώ, όπως κι εσύ, έψαχνα κάπου να ακουμπήσω στην ταραγμένη αυτή ζωή. Πόνεσα, πληγώθηκα, ώσπου μια μέρα συνάντησα τον Ιησού Χριστό. Α, φίλε μου, εδώ τα πράγματα άλλαξαν. Του έδωσα τα κλειδιά της ζωής μου πικραμένος και προδομένος από όλες τις ιδεολογίες και τα συστήματα που δοκίμασα. Έριξα πάνω Του το παρελθόν μου το ύποπτο και λερωμένο. Του έδωσα το μέλλον μου το άγνωστο και σκοτεινό. Και βαδίζω χέρι – χέρι, κάθε

Στην Αγία Γρα-φή θα βρεις έναν Θεό που περιμένει να ομορφύνει, να γλυκάνει τη ζωή σου. Γι’ αυτό έστειλε τον Γιο Του τον Ιησού στον Σταυρό. Να γί-νετε φίλοι, να απολαύσεις τη λευτεριά Του. Θα είσαι ο πιο κερδισμένος, ο πιο πλούσιος, ο πιο δυνατός στη γη μας, αν απλώσεις με πίστη το χέρι σου στον Ιησού Χριστό και δεν φύγεις ποτέ από κοντά Του.


μέρα μαζί Του. Είναι το στήριγμά μου ο Χριστός. Μπορώ σαν τον Παύλο να φωνάξω και εγώ δυνατά: «εξεύρω σε ποιον επίστευσα» (Β΄ Τιμόθεον α΄12). Ξέρω καλά σε Ποι-ον ακούμπησα όλη μου την ύπαρξη. Είναι δυνατός, με ζε-σταίνει στην αγκαλιά Του και το πιο σπουδαίο είναι Φίλος μου, μ’ αγαπάει, με φροντίζει με λαχτάρα. Μαζί περπατά-με, σφιχτά πιασμένοι, αχώριστοι.

Άνοιξε μια Αγία Γραφή. Θα βρεις εκεί έναν Θεό που σε λαχταρά, περιμένει να ομορφύνει, να γλυκάνει τη ζωή σου. Γι’ αυτό έστειλε τον Γιο Του τον Ιησού στον Σταυρό. Να γίνετε φίλοι, να απολαύσεις τη λευτεριά Του. Θα είσαι ο πιο κερδισμένος, ο πιο πλούσιος, ο πιο δυνατός στη γη μας, αν απλώσεις με πίστη το χέρι σου στον Ιησού Χρι-στό και δεν φύγεις ποτέ από κοντά Του. Στο εύχομαι, φίλε μου.

Είσαι σίγουρος;

Όλα τα τεύχη του περιοδικού ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ του 2009, δεμένα σε έναν πολύ όμορφο και περι-ποιημένο τόμο, με μεγάλη ποικι-λία θεμάτων, όπως ανάλυση της Αγίας Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες.

Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φί-λους, αδελφούς, συνεργάτες, παι-διά, εγγόνια.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ

e-mail: [email protected]

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΕ ΤΟΜΟαπό το 1925

Μπορείτε να μας παραγγείλετε όσα αντίτυπα θέλετε, να σας τα στείλουμε ταχυδρομικώς ΔΩΡΕΑΝ

02 Pn Mart-Apr 10

Documents

Transcript of 02 Pn Mart-Apr 10