ΚΕΦΑΛΟΠΟΥΛΟ Υ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

ΓΙΟΡΤΗΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

: ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟΗ

1

ΕΛΛΑΣ

2

ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥΚανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, μονάχος του κι ασυνόρευτος. Είναι ένα κομμάτι της ηπείρου, ένα μέρος της στεριάς. Αν ένας σβόλος άμμου ξεπλυθεί από το κύμα, η Ευρώπη θα γίνει πιο μικρή-ή αν η θάλασσα σκεπάσει ένα ακρωτήρι, ή και το σπίτι των φίλων σου ή το δικό σου. Ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει αφάνταστα γιατί εγώ είμαι η ανθρωπότητα. Γι αυτό ποτέ σου μη στείλεις να ρωτήσουν για ποιον χτυπά η καμπάνα-χτυπάει για σένα.

Τραγούδι: σώπα όπου να΄ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ(Μπαίνουν στη σκηνή 7-8 παιδιά κρατώντας πανό και φωνάζουν συνθήματα)

- Κάτω η Χούντα, κάτω η Χούντα- Δημοκρατία, Δημοκρατία, Δημοκρατία- Κάτω ο Παπαδόπουλος, Κάτω ο Παπαδόπουλος- Ψωμί, παιδεία, ελευθερία- Δημοκρατία, Δημοκρατία

Παιδί Α΄ : Η Δημοκρατία θα νικήσει. Οι δικτάτορες θα λουφάξουν έντρομοι απ’ την οργή του λαού. Ο λαός θα νικήσει. Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος.

Παιδί Β΄ : Είμαστε αποφασισμένοι και θα νικήσουμε. Δεν μας τρομάζουν τα όπλα και τα τανκ. Είμαστε παιδιά του λαού, η φωνή του λαού, χτίζουμε λέξη – λέξη, βήμα το βήμα έναν καθάριο, γαλανό ουρανό, μια σημαία που θα τη στήσουμε ψηλά, πολύ ψηλά στο

3

κορφοβούνι της Δημοκρατίας.Παιδί Γ΄ : Είμαστε τα εγγόνια του Μακρυγιάννη, του

Διάκου, του Κολοκοτρώνη. Απόγονοι του Περικλή και του Κλεισθένη. Δίνουμε ξανά τον όρκο της νιότης, της ζωής, της λευτεριάς, της Δημοκρατίας, τον όρκο του ονείρου και της πράξης.

Παιδί Δ΄ : Αγωνιζόμαστε και τραγουδάμε. Τραγουδάμε τα τραγούδια της λευτεριάς και της Δημοκρατίας. Εμείς αδέλφια, δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

Παιδί Ε΄ : Πορευόμαστε τον ίδιο δρόμο του αρχαίου Μαραθωνοδρόμου που φτάνοντας κάτω απ’ την Ακρόπολη ανάγγειλε την νίκη της ελευθερίας και της ειρήνης. Πορευόμαστε υπερασπίζοντας τον άνθρωπο, τα ποιήματα, τη μουσική, τ’ αγάλματα, την ειρήνη και τη Δημοκρατία.

Παιδί Στ΄ : Πιστεύουμε στον άνθρωπο. Εμείς κανένα δε μισούμε. Αφήστε μας ν’ αγαπάμε τον κόσμο. Εμείς άλλον εχθρό δεν έχουμε παρά μονάχα εκείνον που δεν σέβεται τον άνθρωπο.

Παιδί Ζ΄ : Μες στη φωτιά γυμνάζουμε τα νιάτα μας. Μες στη φωτιά ράβουμε τις σημαίες της Δημοκρατίας, λουρίδα τη λουρίδα. Ξεχάσαμε τις απλές καθημερινές μας

4

συνήθειες, τα βιβλία και τα εργαστήρια. Τώρα είναι η ώρα του αγώνα. Τώρα κάθε άνθρωπος έχει μιαν αγάπη, ένα όνειρο, μια μάνα, ένα παιδί: Τη Δημοκρατία.

Όλοι μαζί : Τραγουδούν μια στροφή απ’ το τραγούδι «Αρνιέμαι» του Β. Παπακωνσταντίνου

(Φεύγουν φωνάζοντας τα πρώτα συνθήματα)

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ο κύριος Π. Β. Ε, ετών 50, έμπορος δι απάτην κατά συρροήν και εμπρησμόν κατεδικάσθη εις τριών ετών φυλάκισιν,

Ο Λ. Ι, ετών 15, μαθητής, διότι έγραφε συνθήματα στους τοίχους,

Κατεδικάσθη εις είκοσιν ετών φυλάκισιν

Η κυρία Κ. Μ, ετών 48,επιχειρηματίας, δια μαστρωπίαν και έκδοσιν ανηλίκων κορασίδων, κατεδικάσθη εις τριών ετών φυλάκισιν, λόγω του προτέρου έντιμου βίου. Η Ι. Λ, ετών 19, σπουδάστρια, δια συμμετοχήν εις ταραχάς κατά του καθεστώτος, κατεδικάσθη εις 25 ετών φυλάκισιν.

Ο κύριος Κ. Μ, ετών 50 τέως υπουργός, δια δωροληψίαν κατ’ επανάληψιν κατεδικάσθη εις πέντε ετών φυλάκισιν (ο νόμος δεν προβλέπει μεγαλυτέρας ποινάς) Ο Α. Ρ, ετών 22, εργάτης, δια διανομήν προκηρύξεων, κατεδικάσθη εις ισόβια.

5

…Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε να γίνουν υπουργοί και μαστρωποί οι νέοι μας να γλιτώνουν με μικρότερες ποινές

Τραγούδι: της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

ΤO ΚΑΦΕΝΕΙO Η ΕΛΛΑΣ

ΕΙΣΟΔΟΣ(Αγόρια και κορίτσια βαδίζουν στη σκηνή και απαγγέλλουν) Τον καιρό της μεγάλης στέγνιας,-σαράντα χρόνια αναβροχιά-ρημάχτηκε όλο το νησίπέθαινε ο κόσμος και γεννιούνταν φίδιαΜιλλιούνια φίδια τούτο τ’ ακρωτήρι,χοντρά σαν το ποδάρι ανθρώπουκαι φαρμακερά.

Το μοναστήρι τα’ Αι Νικόλα το είχαν τότε Αγιοβασιλείτες καλόγεροικι ούτε μπορούσαν να δουλέψουν τα χωράφιακι ούτε να βγάλουν τα κοπάδια στη βοσκήτους έσωσαν οι γάτες που ανάθρεφαν.Την κάθε αυγή χτυπούσε μια καμπάνα και ξεκινούσαν τσούρμο για τη μάχη.Όλη μέρα χτυπιούνταν ως την ώρα που σήμαιναν το βραδινό ταγίνι.Απόδειπνα πάλι η καμπάνα και βγαίναν για τον πόλεμο της νύχτας.Ήτανε θαύμα να τις βλέπεις, λένε, άλλη κουτσή, κι άλλη στραβή, την άλληχωρίς μύτη, χωρίς αυτί, προβειά κουρέλι.Έτσι, με τέσσερις καμπάνες την ημέρα πέρασαν μήνες, χρόνια, καιροί κι άλλοι καιροί.Άγρια πεισματικές και πάντα λαβωμένες ξολόθρεψαν τα φίδια μα στο τέλοςχαθήκανε δεν άντεξαν τόσο φαρμάκι.

6

Τον καιρό της μεγάλης στέγνιας, πάνε τριάντα τόσα χρόνια Οι άνθρωποι πέθαιναν και γεννιόνταν φίδιαΦίδια που έπιναν από το κορμό αυτής της χώρας και δηλητηρίαζαν τους κατοίκους της Οι άνθρωποι περνούσαν δύσκολες μέρες

Τραγούδι: ποιος τη ζωή μου κυνηγά

Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις – έλεγε το τραγούδιΌλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα - παράγκα του χειμώνα .Και συ γελάς ακόμαΟ λαός στα πεζοδρόμια κουλούρια πουλούσε και λαχείαΚοπάδια τρέχαν στα υπουργεία, αιτήσεις για τη Γερμανία, την Αυστραλία, τον ΚαναδάΠρόσφυγες, μετανάστες, ξενιτιά και φτώχεια.Διαδηλώσεις για τη Δημοκρατία, για την Κύπρο, για την Παιδεία

Ύστερα ήρθαν οι συνταγματάρχες, κατέβηκαν στην Αθήνα με τα τανκςΚατέλαβαν τη Βουλή, κλείσανε στη φυλακή χιλιάδες ανθρώπους κι άλλους τόσους εξορίσανε στα ξερονήσιακαταργήσανε τα συνδικάτα, κλείσανε τις εφημερίδες που δεν τους άρεσαντα ραδιόφωνα έπαιζαν μόνο εμβατήριαόποιος τολμούσε να μιλήσει τον έτρωγε το μαύρο σκοτάδι

Ώσπου κάποιο Νοέμβρη τα νέα παιδιά, οι φοιτητές που μπαίνουν πάντα μπροστάΑποφάσισαν να αντισταθούν και να βάλουν τέλος στην τυραννίαΜαζεύτηκαν στο Πολυτεχνείο, φώναξαν, διαδήλωσαν Πήραν μαζί τους το λαό, ένιωσαν για λίγο την αίσθηση της ελευθερίας

Κι άρχισαν να παλεύουν με τα φίδιαΤα σκότωσαν και σκοτώθηκανΠέτυχαν όμως να ξυπνήσουν στο λαό αισθήματα που είχε

7

ξεχάσειΒάφτισαν ξανά στη φωτιά του αγώνα, λέξεις που είχαν χάσει τη σημασία τουςΕλευθερία, Δημοκρατία, Ισότητα, Αδελφοσύνη…

τραγούδι: ποτέ θα κάνει ξαστεριά

Εκείνη την εποχή λοιπόν υπήρχε ένα καφενεδάκιΚάπου στο κέντρο της ΑθήναςΚοντά στο ΠολυτεχνείοΠατησίων και Παραμυθιού γωνία…………..

ΤΡΑΓΟΥΔΙ : ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ Η ΕΛΛΑΣ (από ομάδα παιδιών πάνω στη σκηνή) ΚΑΦΕΝΕΙΟ 1(δυο θαμώνες, τάβλι, στο βάθος ασφαλίτες παρακολουθούν, καμουφλάρονται πίσω από εφημερίδες)

ΛΕΥΤΕΡΗΣ : Κυρ Βασίλη, κυρ Βασίλη. ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Τώρα.ΛΕΥΤΕΡΗΣ : Κυρ Βασίλη, κυρ Βασίλη.ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Τώρα είπαμε !ΛΕΥΤΕΡΗΣ : Πιάσε ένα ουζάκι με μεζέ περιποιημένο.ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Ξέρεις πόσα βερεσέδια χρωστάς ; Πότε σκέφτεσαι να με πληρώσεις, έ ;ΛΕΥΤΕΡΗΣ : Τι να κάνω Βασίλη με το μισθό που μας δίνει ο πολυχρονεμένος μας βασιλιάς κι αυτοί που μας κυβερνάνε τι θες να κάνω ;ΚΩΣΤΑΣ : Πάλι η κυβέρνηση σου φταίει εσένα ; Δε κοιτάς λέω εγώ τα χάλια σου που τρέχεις όλη μέρα στις διαδηλώσεις αντί να πας να κάνεις κανένα μεροκάματο παραπάνω !ΛΕΥΤΕΡΗΣ : Τώρα που θα γίνουν εκλογές και θα μιλήσει ο λαός…….. ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Σςςςςςςςςςςςς !!! (κοιτάζει γύρω τρομαγμένος)Σταματήστε. Σας έχω πει χίλιες φορές δε θέλω πολιτικές συζητήσεις, θα βρούμε το μπελά μας ! Και οι τοίχοι έχουν αυτιά σήμερα ! (εμφανίζονται τεράστια αυτιά χάρτινα πίσω από τους πρωταγωνιστές και εξαφανίζονται μόλις αυτοί κάνουν να

8

κοιτάξουν)ΛΕΥΤΕΡΗΣ :Μωρέ τι μας λες ;Εσύ φοβάσαι και τη σκιά σου. Δημοκρατία δεν έχουμε ; Ο καθένας μπορεί να λέει τη γνώμη του ελεύθερα. ΚΩΣΤΑΣ : Καλά σου λέει ρε Βασίλη, δημοκρατία έχουμε, άλλαξαν τα πράγματα, είναι όλα καλύτερα. (εμφανίζονται τεράστια μάτια χάρτινα πίσω από τους πρωταγωνιστές)Και που να δεις τώρα που θα ξανακερδίσουμε τις εκλογές….ΛΕΥΤΕΡΗΣ : Ε μα δεν τρώγεσαι. (κλείνει το τάβλι θυμωμένα) Ο λαός ξύπνησε Κωστάκη ! Ξύπνησαν τα κορόιδα !ΚΩΣΤΑΣ : Όλο μεγάλα λόγια είσαι καημένε (Κώστας και Λευτέρης φεύγουν από το καφενείο λογομαχώντας)ΚΑΦΕΤΖΗΣ : (μονολογεί) Άλλαξαν τα πράγματα λέει. Λες να έχει δίκιο ; Άλλαξαν τα πράγματα ; Κι αν ξανααλλάξουν ; Δεν ξέρω. Έχω μονίμως την αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί. Λες να είναι η ιδέα μου ; (κοιτάζει γύρω του και τα μάτια εξαφανίζονται)Μπά ! Τίποτα…(πιάνει δειλά την εφημερίδα και την ξεφυλλίζει)(μπαίνουν οι ασφαλίτες και ο καφετζής κρύβει τρομαγμένος την εφημερίδα)(οι ασφαλίτες φεύγουν για να παρακολουθήσουν τους δυο θαμώνες)

ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Ωχ, ωχ, ωχ. Νάτα, νάτα…Άλλαξαν τα πράγματα έ ;Κούνια που σε κούναγε. Αχ ρε Λευτέρη φωτιά που μ’ άναψες. Άντε βρε Λευτέρη φωτιά που μ’ άναψες.(Ο Κώστας και ο Λευτέρης γυρίζουν τρέχοντας, λαχανιασμένοι)

ΛΕΥΤΕΡΗΣ : Έγινε πραξικόπημα, οι δρόμοι είναι γεμάτοι τανκ.ΚΩΣΤΑΣ : Άνοιξε το ραδιόφωνο, να μάθουμε τι γίνεται…(Ο Βασίλης ανοίγει το ραδιόφωνο….. Ακούγεται ο στρατιωτικός νόμος)ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Τα ‘λεγα εγώ, δεν τα ‘λεγα ; Τι κάνουμε τώρα ; Ησυχία παιδιά έ ; Ησυχία σςςςςςςς…. Να μην ξανακουστεί κουβέντα. Λέξη να μην ακουστεί. Να μην

9

μπλέξουμε τουλάχιστον.ΛΕΥΤΕΡΗΣ : Άσε μας ρε Βασίλη και συ. Δεν ξέρω εσείς τι λέτε, εγώ πάντως δε θα μείνω με σταυρωμένα χέρια.(μπαίνουν οι ασφαλίτες)

ΑΣΦΑΛΙΤΗΣ : Αυτόν κι αυτόν. Πιάστε τους ! (οι ασφαλίτες πιάνουν το Κώστα και το Λευτέρη)ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Τι έγινε ρε παιδιά ; που τους πάτε ;ΑΣΦΑΛΙΤΗΣ : Είπες τίποτα αγόρι ; ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Εγώ, εγώ ; Α παπα καλέ είπα εγώ τίποτα ; Τίποτα δεν είπα, τι να πω εγώ πια …ΑΣΦΑΛΙΤΗΣ : Και που είσαι ; Για πρόσεχε το αδερφάκι σου. Πες της να αφήσει τις ζωηράδες γιατί θα μπλέξει άσχημα. (Οι ασφαλίτες αποχωρούν – ο καφετζής σκουπίζει) Αδερφέ μου, σκοπέ

ΠΟΙΗΜΑ (δυο παιδιά, το ένα βουβό κάνει το σκοπό και το άλλο απαγγέλλει)αδερφέ μου, σκοπέσ' ακούω να περπατάς πάνω στο χιόνισ' ακούω να περπατάς πάνω στο χιόνισ' ακούω που βήχεις μες στην παγωνιάσε γνωρίζω, αδερφέ μουκαι με γνωρίζεις.Στοιχηματίζω ότι έχεις μια κοριτσίστικη φωτογραφία στηντσέπη σου.Στοιχηματίζω αριστερά μέσα στο στήθος σου πως έχεις μιακαρδιά.Θυμάσαι;Είχες κάποτε ένα τετράδιο ζωγραφισμένο χελιδόνιαείχα κάποτε ονειρευτεί να περπατήσουμε κοντά - κοντάστο κουτελό σου ένα μικρό σημάδι απ' την σφεντόνα μουστο μαντήλι μου φυλάω διπλωμένα τα δάκρυά σουστην άκρη της αυλής μας έχουν ξεμείνει τα σκολιανάπαπούτσια σουστον τοίχο του παλιού σπιτιού φέγγουν ακόμα

10

με κιμωλία γραμμένα τα παιδικά μας όνειρα.Γέρασε η μάνα σου σφουγγαρίζοντας τις σκάλες τωνυπουργείωντο βράδυ σταματάει στη γωνιάκι αγοράζει λίγα κάρβουνα απ' το καρότσι του πατέρα μουκοιτάζονται μια στιγμή και χαμογελάνετην ώρα που εσύ γεμίζεις τ' όπλο σουκ' ετοιμάζεσαι να με σκοτώσεις.Βασίλεψαν τα πρωϊνά σου μάτια πίσω απο ένα κράνοςάλλαξες τα παιδικά σου χέρια μ' ένα σκληρό ντουφέκιπεινάμε κ' οι δυο για ένα χαμόγελοκαι μια μπουκιά ήσυχο ύπνο.Ακούω τώρα τις αρβύλες σου στο χιόνισε λίγο θα πας να κοιμηθείςκαληνύχτα, λυπημένε αδερφέ μουαν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που θασε συλλογίζομαικαθώς θ' ακουμπήσεις τ' όπλα σου στη γωνιά θα ξαναγίνειςένα σπουργίτι.Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσειςχτύπα με αλλούμη σημαδέψεις την καρδιά μου.Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.Δεν θα' θελα να το λαβώσεις.

Τραγούδι: το εμβατήριο

ΧΑΡΜΟΣΥΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

Αυτή τη στιγμή Έλληνες, αυτή τη στιγμή, στην πόρτα μας σταμάτησε ένα τανκ

Ο λοχαγός σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτησε!

Αυτή τη στιγμή Έλληνες, αυτή τη στιγμή, ο στρατός είναι δικός μας, δε θα μας χτυπήσουν!

11

Αυτή τη στιγμή σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτησε ένας λοχαγός

Δε θα μας χτυπήσουν!

Μόνο το σίδερο είναι δικό τους, οι καρδιές είναι δικές μας!

Δε θα μας χτυπήσουν

Αυτή τη στιγμή, αδελφώνονται στους δρόμους πολίτες και φαντάροι

Δε θα μας χτυπήσουν!

……Ένα άλλο χέρι σηκώθηκε και διέταξε πυρ………

Τραγούδι: της αγάπης αίματα

ΚΑΦΕΝΕΙΟ 2 (μπαίνει η Ειρήνη) ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Που ‘σαι βρε τρελοκόριτσο ; Το ξέρεις ότι σε γυρεύει η ασφάλεια ; Πόσες φορές σου ‘χω πει να κάτσεις φρόνιμα γιατί θα βρεις το μπελά σου ;ΕΙΡΗΝΗ : Αυτός ο μπελάς που λες είναι η Ελευθερία που χάσαμε. Αν καθίσουμε όλοι φρόνιμα πως θα διώξουμε τη χούντα ; Δεν ακούς τι γίνεται γύρω ; Κοντεύει ο καιρός της ελευθερίας. Πρέπει όλοι να τρέξουμε, γι’ αυτό όποιο τίμημα κι αν χρειαστεί θα το πληρώσουμε.ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Ποια ελευθερία ; Τι λέει ; Βρε ακούς τι σου λέω εγώ ; Μην ξανακούσω ότι ανακατεύτηκες πουθενά θα σου κόψω τα πόδια, κατάλαβες ; Θα σου κόψω τα πόδια !(μαλακώνει)Δε γίνεται τίποτα παιδάκι μου. Θα πάει χαμένος ο αγώνας σου. Δε βλέπεις τι έγινε με το Κώστα και το Λευτέρη ; (ο καφετζής αποχωρεί)ΕΙΡΗΝΗ : Χαμένο δεν πάει τίποτα. Κι όλοι εκείνοι που δείχνουν σήμερα υποταγή στο μεγάλο αρχηγό, άλλοι από φόβο κι άλλοι από άγνοια, αργά ή γρήγορα, θα ξυπνήσουν και τότε αλίμονο στη χούντα. ….Το λέει και το τραγούδι.

12

ΚΑΦΕΝΕΙΟ 3 Θαμώνας Α : Ειρήνη, άμα σ’ ακούσει ο αδερφός σου να τραγουδάς τέτοια τραγούδια ανατρεπτικά, χάθηκες καημένη μου.Ειρήνη : Τι μας λες ! Αυτός ο καημένος φοβάται και τη σκιά του. Έτσι δε βγαίνει τίποτα όμως. Πρέπει να αγωνιστούμε, να παλέψουμε, να οργανωθούμε. Αν ενωθούμε, πολλοί μαζί, τότε η χούντα θα νιώσει τη δύναμή μας. Θαμώνας Β : Έτσι που τα λέει η Ειρήνη είναι. Να εγώ μόνος μου και εφημερίδα ακόμα δεν τολμάω να αγοράσω. Τώρα όμως έτσι μου ‘ρχεται να τραγουδήσω Θεοδωράκη έτσι που είμαστε όλοι μαζεμένοι.Θαμώνας Γ : Θεοδωράκη ; Τρελός θα ‘σαι μου φαίνεται. Τους είδες τους ασφαλίτες που πέρασαν το πρωί από το περίπτερο ; (τον αγνοούν και αρχίζουν να τραγουδάνε)Είμαστε δυο, είμαστε δυο, η ώρα σήμανε οχτώΣβήσε το φως, χτυπά ο φρουρός, το βράδυ θα ’ρθουνε ξανά

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείςΚαβάλα πάμε στον καιρό, με τον καιρό, με τη βροχήΤο αίμα πήζει στην πληγή κι ο πόνος γίνεται καρφί

ΚΑΦΕΤΖΗΣ : (μπαίνει φωνάζοντας και χειρονομώντας) Έ Έ Έ …….Χτυπούν τον Αντρέα έ και σεις μερακλώνετε. Τώρα που θα χτυπήσουν εμάς να δούμε θα τραγουδάτε ; Στη γωνία είναι οι …….οι …….ξέρετε εσείς ποιοι Θαμώνας Δ : Δηλαδή εσύ βρε Βασίλη συμφωνείς με τη χούντα ; Συμφωνείς με τη κατάσταση αυτή ;Δεν μπορούμε να μιλήσουμε, να ψηφίσουμε, να αποφασίσουμε εμείς για τον τόπο μας, δεν τολμάς να πας στο περίπτερο να διαβάσεις μια εφημερίδα. Θαμώνας Ε : Άσε που οι εφημερίδες γράφουνε μόνο αυτά που θέλει η χούντα. Ούτε απεργία δε μπορούμε να κάνουμε, ούτε να μιλήσουμε για καλύτερα μεροκάματα.ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Γιατί ρε παιδιά εγώ δεν τα βλέπω όλα αυτά νομίζετε ; Δε θυμάμαι εγώ το Κώστα και το Λευτέρη που τους συλλάβανε τις πρώτες μέρες και τους τραβάνε από

13

φυλακή σε φυλακή και από εξορία σε εξορία ; Δε θέλω εγώ να έχουμε ελευθερία να μπορείς να λες τη γνώμη σου, να αποφασίζουμε δημοκρατικά για το τόπο μας ;Ειρήνη : Να μου ζήσεις αδελφούλη μου ! Επιτέλους συμφωνήσαμε και μια φορά. Να πέσει η χούντα. (φωνάζει) Κάτω η χούντα – κάτω η χούνταΟΛΟΙ : ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ (3)ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Σιγά ρε παιδιά, σιγά σιγά….να το λέμε από μέσα μας, να έτσι …..…………………. Κάτω η χούντα – κάτω η χούντα.. ..(ψιθυριστά)ΟΛΟΙ : ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ (3)ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ : Η Ζωή τραβά την ανηφόρα - Η Ζωή τραβά την ανηφόραΜε σημαίες – με σημαίες – με σημαίες και με ταμπούρλα(μπαίνουν οι ασφαλίτες)ΚΑΦΕΤΖΗΣ : (τραγουδά μόνος του ανυποψίαστος ενώ οι άλλοι έχουν μείνει άφωνοι)Η ζωή τραβά την ανηφόρα – η ζωή τραβά την ανηφόρα – η ζωή ……(βλέπει τους ασφαλίτες)Η ζωή ……η ζωή…..Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΓΕΛΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑΤΗ ΡΩΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΠΑΣ ΕΚΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΣΤΑ ΞΕΝΑΑΣΦΑΛΙΤΗΣ : Τι φασαρία είναι αυτή ; Τι τραγουδάτε εδώ ; (ησυχία)ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Τι να τραγουδήσουμε κύριέ μου – να λέμε καμιά σαχλαμάρα να περάσει η ώρα….(οι ασφαλίτες κάθονται ενώ οι μισοί θαμώνες σιγά σιγά φεύγουν )ΑΣΦΑΛΙΤΗΣ : Φτιάξε καφέδες για τα παιδιά…Και γρήγορα….ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Μάλιστα, μάλιστα…..γρήγορα ΑΣΦΑΛΙΤΗΣ : Εσύ είσαι λοιπόν η Ειρήνη ε ; ΕΙΡΗΝΗ : Και που με ξέρεις εσύ ; ΑΣΦΑΛΙΤΗΣ : Μη στενοχωριέσαι κορίτσι μου, όλους σας ξέρουμε. ΟΛΟΥΣ. Έναν προς έναν. Και σένα και τα φιλαράκια σου κάτω στο Πανεπιστήμιο.(η Ειρήνη φεύγει θυμωμένη – ο ασφαλίτης γελάει)ΑΣΦΑΛΙΤΗΣ : Θα τα πούμε Ειρηνούλα ……και μάλιστα πολύ σύντομα.…..(έρχονται οι καφέδες)

14

ΑΣΦΑΛΙΤΗΣ : Άνοιξε την τηλεόραση να δούμε τον αρχηγό(ανοίγει η τηλεόραση που βρίσκεται πάνω στη σκηνή και παίζει το βίντεο με τους συνταγματάρχες, ενώ οι ασφαλίτες χορεύουν μια παρωδία τσάμικου)(οι ασφαλίτες φεύγουν ο καφετζής σκουπίζει μόνος του)

ΚΑΦΕΝΕΙΟ 4 ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Α, που θα πάει αυτή η κατάσταση.(μπαίνουν οι θαμώνες λαχανιασμένοι)ΘΑΜΩΝΑΣ Α : Άνοιξε το ραδιόφωνο, γρήγορα… Κάτι γίνεται στο Πολυτεχνείο… άνοιξε - άνοιξεΚΑΦΕΤΖΗΣ : Ωραία δουλειά βρήκαμε. Άνοιξε τη τηλεόραση ο ένας, άνοιξε το ράδιο ο άλλος…ΘΑΜΩΝΑΣ Β : Στους 1050 χιλιόκυκλους πήγαινε…(ανοίγουν το ραδιόφωνο και μαζεύονται όλοι τριγύρω, ακούγεται ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ): ΔΑΜΑΝΑΚΗ(μπαίνει η Ειρήνη με άλλους φοιτητές – φωνάζουν):ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – (3)ΕΙΡΗΝΗ : Αδερφούλη μου τέλειωσαν τα ψέματα θα τους ρίξουμε τους τύραννους. Όλοι οι φοιτητές συγκεντρώνονται στο Πολυτεχνείο, είμαστε χιλιάδες – γειά σου φεύγω πάω και γωΚΑΦΕΤΖΗΣ : Στάσου που πας, Ειρήνη, Ειρήνη, γύρνα πίσω Ειρήνη……… Δεν το πιστεύω… Τώρα…ΘΑΜΩΝΑΣ Γ : Να πάμε και μεις τι περιμένουμε ;ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Που να πάμε ρε βλάκα, δεν άκουσες ; Φοιτητές είναι. Φοιτητές είμαστε εμείς έ ; Δεν είμαστε ! Άρα ….ΘΑΜΩΝΑΣ Α : Ντροπή ρε Βασίλη, Ντροπή …..ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Ντροπή ξεντροπή εγώ δε πάω(όλοι μαζί διαμαρτύρονται)ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Σσσςςςς….Να ακούσουμε… (ακούνε το

15

ραδιόφωνο)ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ : Πάμε Βασίλη, κλείσε το μαγαζί και πάμε….ΚΑΦΕΤΖΗΣ : Πάμε, πάμε ! Πάμε κι ότι είναι να γίνει ας γίνει ! (σηκώνει ένα αδιάφορο θαμώνα με το ζόρι) Σήκω κύριος κλείσαμε, κλείσαμε…ε κλείσαμε σου λέω.ΟΛΟΙ : ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ

Ναι, έρχομαι από ΕΚΕΙΤι μέρα είναι σήμερα;Απ΄ την Τετάρτη μπήκα μέσα.Τι να σας πω;Κόσμος πολύς στα κάγκελα, στο δρόμο, στην αυλή, στα κάγκελα δεμένα χέρια,χέρια πλακάτ, κεφάλια, όπλα,τι να σας πω; Και βέβαια είχε αίμα.Μήπως έχετε ένα τσιγάρο;Τ΄ αφήσαμε ΕΚΕΙ τα τσιγάρα,πολλά τσιγάρα,κι ένα ταψί με κριθαράκι που μας έφερε η γριά.Μήπως έχετε ένα ηρεμιστικό;Ή, καλύτερα ένα τσιγάρο.Μα, ναι ... ήμουνα ΕΚΕΙ.Τι να σας πω;Δυο χιλιάδες, Τρεις χιλιάδες;κι άσε τους έξω..Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου.Βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ απ΄ την Τετάρτη... ή την Τρίτη;Στα κάγκελα δεμένα χέρια, πρόσωπα, πλακάτ, με το φορείο φέραν μια κοπέλα.Όχι, δεν ξέρω πόσων χρονών.Όχι, δε φαινότανε το πρόσωπο της. Όχι, σας λέω, το αίμα δεν είναι δικό μου...Τι σας έλεγα; Για την κοπέλα.Όχι, δεν ξέρω πως τη λένε.Ναι, ήμουνα ΕΚΕΙ.Κανείς δεν ήθελε να φύγει.

16

Τα τανκς στεκόντουσαν στην πόρτα, έξω απ΄ τα κάγκελα, όχι, μέσα απ΄ τα κάγκελα,όχι.. έξω...Μα, βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.Τι να σας πω;Όχι, δε θέλω επίδεσμο, το αίμα δεν είναι από μένα...Δυο φαντάροι μ΄ έκρυψαν σ΄ ένα σκουπιδοτενεκέ.Χέρια δεμένα στις ερπύστριες, μάτια, μαλλιά, τα μάτια στα κάγκελα, ανάμεσα στα κάγκελα...Μόνο να ξημερώσει, λέγαμε...

Και βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.Πώς να τα πω με τη σειρά;Πέρασαν κι άλλοι από δω;Κάτι κορίτσια, κάτι αγόρια...Και βέβαια είχαμε νεκρούς.Τι θα πει «πόσους;»Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου, δε θέλω επίδεσμο...Με συγχωρείται, πρέπει να πηγαίνω, η μάνα μου θ΄ ανησυχεί.Τι να σας πω;Δεν ξέρω...

Μα ναι... ήμουνα ΕΚΕΙ

Τραγούδι: Σφαγείο

ΑΦΗΓΗΣΗΤις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και

λάβανε την απόφαση,επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να

βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείεςμε το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει : μια παλάμη

τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο,με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου.

Όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη.

(Μπαίνουν οι διαδηλωτές από την πίσω πλευρά της

17

αίθουσας. Διασχίζουν την αίθουσα κι ανεβαίνουν στη σκηνή με πορεία με πανό και συνθήματα : ψωμί παιδεία ελευθερία – κάτω η χούντα – έξω οι Αμερικάνοι) (ταυτόχρονα με την είσοδο των διαδηλωτών συνεχίζεται η απαγγελία)Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία, οι νέοι που τους έλεγαν αλήτες. 

(Πυροβολισμοί από το ηχητικό ντοκουμέντο – κίνηση – φως)

Τέτοιας λογής αποκοτιές ωστόσο μαθαίνοντας οι Άλλοι, σφόδρα ταράχτηκαν.

Και τρεις φορές το είναι τους αναμετρώντας, λάβανε την απόφαση

να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει :

μια πήχη φωτιά κάτω απ’ τα σίδερα, με τις μαύρες κάνες και τα δόντια του ήλιου.

Και χτυπούσανε όπου να ‘ ναι σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση.

Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.Και θερίσανε πλήθος τα θηρία, κι άλλους

εμάζωξαν…Πυροβολισμοί ηχητικό ντοκουμέντο – κίνηση – φως,

οι διαδηλωτές πέφτουν γονατιστοί με πλάτη στο κοινό)

(ένας – ένας σηκώνονται και απαγγέλλουν)Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή.

Σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια……..σφίγγει τα δόντια……..κι ο ίσκιος της μάντρας

είναι σίδερο.Οι άλλοι μας άφησαν από καιρό κάτου απ’ τις

πέτρες,

18

Με το σκισμένο τους πουκάμισο και με τον όρκο τους γραμμένο στην πεσμένη πόρτα.

Βγάλανε τις μπαλάσκες τουςΚαι λογάριαζαν. Πόσος μόχτος χώρεσε στο

μονοπάτι της νύχτας.Πόσο κουράγιο μες στα μάτια του ξυπόλητου

παιδιού Που κράταε τη σημαία…..Κι ακούν ακόμα μια φορά

το σκούξιμο των λαβωμένων μπρος στην πύλη.

Το πρωί διασχίζαμε τους δρόμους με τα σχολικά μας βιβλία.

Τη νύχτα συνεχίζαμε τη ζωή της ημέρας φυλάγοντας τον ήλιο.

Οι φοιτήτριες χόρευαν και τραγουδούσαν.Έτσι, μας χαρακτήρισαν συνομώτες.

Στο Μεγάλο Σχολειό μας ξάφνιασε η νύχταμε τόσους βαριά τραυματισμένους γύρω μας,

χωρίς γάζες, νερό, οξυγόνο,χωρίς φάρμακα, γιατρό, ασθενοφόρα.

Μια ριπή πολυβόλου τραυματίζει το φως.Μας κυνηγούσαν στα σκοτεινά πάρκα και σε

παρόδους,γιατί - λέει – θα καίγαμε την πόλη

με τον ήλιο που κρύβαμε.Είμαι ο Διομήδης – ο έφηβος των Αθηνών

που έθαψα με της καρδιάς μου το αίματην τρανή κραυγή της λευτεριάς

τραγουδώντας την και αποχαιρετώντας.

Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένακείτεται

19

- δεκαοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε-για να ‘χω εγώ πουλιά – φτερά στα χέρια μου,

και συ το σπιτάκι σου,μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι

και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,η άνοιξη του παίζει και δεν τηνε ξέρει πια.

Στις φλέβες του το αίμα σταματημένο και πικρό,γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του.

Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνοκαι συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου,

για να ‘χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο… Θα 'ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράγματα

να το θυμάσαι Μαρίαθυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι

που τρέχαμεκρατώντας τη σκυτάλη

Μη βλέπεις εμένα μην κλαις εσύ είσαι η ελπίδαΆκου, θα 'ρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουν

γονιούςδε θα βγαίνουν στην τύχη δεν θα υπάρχουν πόρτες

κλειστέςμε γερμένους απ' έξω και τη δουλειά θα τη

διαλέγουμεδε θα 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντιαΟι άνθρωποι, σκέψου, θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος,

εξευτελισμόςγια το μάθημα της Ιστορίας

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα, δύσκολοι

20

καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοιδε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά τόσα

έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέωκι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλάΣημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος

Θα την αλλάξουμε τη ζωή...παρ' όλα αυτά Μαρία

Τραγούδι: Ορέστη από το Βόλο

ΠΟΙΗΜΑΗ ανακοίνωση μιλούσε καθαρά

Όλοι θα γύριζαν στα ίδια τα θρανία

Είχανε σβήσει από τους τοίχους τη μπογιά

Και σε έναν πίνακα πηγμένη κιμωλία

Η ανακοίνωση μιλάει για τελετές

Για εξετάσεις και για κάποια αρχαιρεσία

Κάτω στο πάτωμα έχει μείνει ένας λεκές

Και χάσκουν τρύπες μαυρισμένες στη γωνιά

«πίσω καθόταν ο ψηλός ο Παντελής

Εδώ χωνόταν συνήθως η Ελένη

Λένε πως θα έρθει και ο Στράτης κι ο Αγγελής»

.Να αρχίσει μάθημα λοιπόν τι περιμένει;

Καινούριος ο καθηγητής και τα γυαλιά

21

Ούτε στιγμή δεν κρύψανε τα δάκρυά του

Έβηξε κι είπε «καλημέρα σας παιδιά»

Κι η τάξη γέμισε το θρήνο του θανάτου!

ΑΦΗΓΗΤΗΣ

Η επίσημη ανακοίνωση για τους νεκρούς και τους τραυματίες της 17ης Νοέμβρη 1973 αναφέρει: Νεκροί 18,τραυματίες 1103.Κανείς, όμως, μέχρι σήμερα δεν έχει μάθει πόσοι ήταν στην πραγματικότητα. Τάφος ομαδικός. Οι νεκροί. Αριθμός άγνωστος. Ονόματα γνωστά. Πρόσωπα αγαπημένα. Οι νεκροί της Παρασκευής, 16 Νοεμβρίου, νύχτα Παρασκευής προς Σάββατο, παιδιά νεκρά, παιδιά χτεσινά και η μνήμη τους σημερινή και αυριανή και για πάντα.

Τραγούδι: με το λύχνο του άστρου

ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

1. ΚΟΜΝΗΝΟΣ ΔΙΟΜΗΔΗΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ, ΕΤΩΝ 17, ΜΑΘΗΤΗΣ. ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΣΤΙΣ 16-11, ΩΡΑ 22.15

2. ΦΑΜΕΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, ΕΤΩΝ 26. ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΕΩΣ ΣΤΙΣ 16-11, ΑΠΟ ΣΦΑΙΡΑ

3. ΕΓΚΕΛΕΝΤ ΤΟΡΙΛ, ΝΟΡΒΗΓΙΔΑ ΣΠΟΥΔΑΣΤΡΙΑ. ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΣΤΙΣ 16-11, ΩΡΑ 23.30

22

4. ΣΑΜΟΥΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΕΤΩΝ 22, ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ. ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 16-11 ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ, ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

5. ΣΠΑΡΤΙΔΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ, ΕΤΩΝ 16, ΜΑΘΗΤΗΣ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΚΟΤΣΙΚΑ ΣΤΙΣ 17-11, ΩΡΑ 10.30

6. ΚΑΡΑΜΑΝΗΣ ΜΑΡΚΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΕΤΩΝ 23.ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΣΕ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΣΤΙΣ 17-11, ΩΡΑ 10.30

7. ΚΑΡΑΚΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ. ΕΤΩΝ 43. ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΑΠΟ ΣΦΑΙΡΑ ΣΤΙΣ 17-11, ΩΡΑ 13.00

8. ΜΠΕΚΙΑΡΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΟΥ ΦΩΤΙΟΥ, ΕΤΩΝ 17. ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΙΣ 17-11, ΩΡΑ 12.30

9. ΘΕΩΔΩΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, ΕΤΩΝ 6. ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΣΕ ΟΔΟ ΣΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΑΠΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ,ΣΤΙΣ 17-11, ΩΡΑ 13.30

10. ΓΕΡΙΤΣΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ,ΕΤΩΝ 48,ΕΦΟΡΙΑΚΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ.ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 17-11,ΩΡΑ 12.15 ΑΠΟ ΑΔΕΣΠΟΤΗ ΣΦΑΙΡΑ ΑΡΜΑΤΟΣ ΕΝΩ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΕ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΑ ΝΕΑ ΛΙΟΣΙΑ.

11. ΜΑΡΚΟΥΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ,ΕΤΩΝ 25.ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΑΡΜΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΑΘΗΣ ΣΤΙΣ 17-11, ΩΡΑ 11.ΟΟ

12. ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ, ΕΤΩΝ 19,ΕΡΓΑΤΗΣ. ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΘΑΝΑΣΙΜΑ,ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ « ΕΛΛΗΝΙΣ» ΣΤΙΣ 17-11,ΩΡΑ 10.00 ΑΠΟ ΣΦΑΙΡΑ ΑΡΜΑΤΟΣ.

23

13. ΚΟΥΜΠΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΥ,ΕΤΩΝ 63.ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΣΟΒΑΡΑ ΑΠΟ ΣΦΑΙΡΑ ΑΡΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 18-11, ΩΡΑ 11.00

14. ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΜΙΧΑΗΛ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ,ΕΤΩΝ 20.ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ ΑΠΟ ΣΦΑΙΡΑ ΠΥΡΟΒΟΛΟΥ ΟΠΛΟΥ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΙΣ 18-11, ΩΡΑ 13.30

15. ΠΑΝΤΕΛΕΑΚΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ,ΕΤΩΝ 45,ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ.ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΘΗΚΕ ΑΠΟ ΣΦΑΙΡΑ ΑΡΜΑΤΟΣ

ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΓΛΑΔΣΤΩΝΟΣ ΣΤΙΣ 18-11,ΩΡΑ 12.40 ΚΑΙ

ΠΕΘΑΝΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ.

16. ΚΟΝΤΟΜΝΑΡΗΣ ΣΠΥΡΟΣ,ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ.ΠΕΘΑΝΕ ΑΠΟ ΑΕΡΙΑ ΠΟΥ ΕΡΙΧΝΕ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΤΙΣ 16-11

17. ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ, ΕΤΩΝ 75. ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΣΟΒΑΡΑ ΑΠΟ ΑΔΕΣΠΟΤΟ ΒΛΗΜΜΑ ΑΡΜΑΤΟΣ ΣΤΙΣ 17-11,ΩΡΑ 11.00 ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ.

18. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ,ΕΤΩΝ 60 ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ.ΠΕΘΑΝΕ ΑΠΟ ΣΥΓΚΟΠΗ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΑΕΡΙΩΝ

ΑΦΗΓΗΤΗΣ Από κείνη τη βραδιά πέρασαν πολλά χρόνια. Εκεί που βρισκόταν το καφενεδάκι της οδού Πατησίων βρίσκεται σήμερα μια πολύβουη καφετέρια, γεμάτη φοιτητές και περαστικούς που πίνουν βιαστικά τον καφέ τους. Στη γειτονιά εκείνη τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Το ίδιο και στο κόσμο μας. Τα παιδιά που κλείστηκαν εκείνη τη νύχτα στο Πολυτεχνείο έχουν μεγαλώσει πια. Βάδισαν για χρόνια μέσα σε φωτιά και σίδερο, πάλεψαν να δώσουν ζωή στα όνειρά τους,

24

σήκωσαν στις πλάτες τους τα όνειρα και τις ελπίδες ενός ολόκληρου λαού. Σήμερα, τα παιδιά εκείνα είναι σχεδόν πενήντα χρονών. Οι περισσότεροι βαδίζουν και ζουν δίπλα μας, ανώνυμοι και σεμνοί, αποφεύγουν να μιλήσουν πολύ για κείνες τις μέρες, αρνούνται να εξαργυρώσουν τον αγώνα της νιότης τους. Όμως οι φωτιές που άναψαν εκείνες τις νύχτες στην Αθήνα, φλόγισαν τις ψυχές μας, φώτισαν καινούριους δρόμους, δρόμους δύσκολους κι ανηφορικούς μα ωραίους. Δρόμους ανοιχτούς στο μέλλον Σ’ αυτούς τους δρόμους βαδίζουν σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο, για μια καλύτερη ζωή, για ψωμί – παιδεία –ελευθερία – δικαιοσύνη και ειρήνη. Σ’ αυτούς τους δρόμους βαδίζουν εκατομμύρια νέοι που διαδηλώνουν για Ειρήνη και Ελευθερία, από τη Νέα Υόρκη ως την Παλαιστίνη και από το Λονδίνο ως την Αθήνα. Σ’ αυτούς τους δρόμους τους δύσκολους κι αντιφατικούς να ενώσουμε τα βήματα μας, να ενώσουμε τις αγωνίες και τις ελπίδες μας. Οι ιστορικοί μπορούν να καταγράφουν και να αναλύουν τα ιστορικά γεγονότα. Οι πολιτικοί να κρίνουν και να ζυγιάζουν τη στρατηγική και την τακτική του παιχνιδιού. Όμως οι λαοί ζουν και κινούνται κάποτε μονάχα με την ομορφιά, με την ειλικρινή έξαρση, με το πάθος του απόλυτου. Από την «Παρασκευή» του Πολυτεχνείου και ύστερα ο λαός της Αθήνας είχε περάσει την καθαρτήρια πυρά της δοκιμασίας και είχε ξαναγεννηθεί. Ο ελάχιστος φόρος τιμής σε αυτους που έπεσαν είναι να μείνει το Πολυτεχνείο ζωντανό στη συνείδησή μας. Με αυτήν την υπόσχεση μόνο μπορούμε να λέμε ότι το «Πολυτεχνείο ΖΕΙ»

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αν πάλι ανατρίχιασες, τότε κάπου, κάποτε, ένιωσες σαν κι εμένα. Πιθανόν να ένιωσες πως

25

κάπου λοξοδρόμησες και έχασες το δρόμο σου. Ίσως ένιωσες πως αυτός που έκανε λάθος στις επιλογές του, αυτός που είναι εχθρός σου, αυτός που θα χαρεί τελικά να σου κάνει κακό, δεν ήρθε στον κόσμο με άλλον τρόπο από αυτόν που ήρθες και εσύ. Πως όσο και να σας χωρίζουν ιδεολογίες, στολές, πολιτικές, εσύ-επειδή ακριβώς ξέρεις ποιος είναι ο δρόμος ο σωστός- πρέπει να τον δείξεις και σε αυτόν, επειδή εκείνος δεν τον έχει ούτε καν φανταστεί. Πως δεν είναι αυτή η επανάσταση και πως τον κόσμο πρέπει να τον κάνεις καλύτερο, αν έχεις τσίπα και πιστεύεις σε όσα λες.

Και ναι, δεν θα σε ακούσει. Και όχι, δεν θα σε ακολουθήσει. Και θα προσπαθήσει να σε σκοτώσει και την επόμενη φορά που θα συναντηθείτε. Αλλά έτσι είναι..

Πρώτα αδιαφορούν για σένα. Μετά γελάνε μαζί σου. Μετά σε πολεμάνε. Μετά νικάς.

26