τα μολύβια της ψυχής.pdf

ΣΔΕ Σερρών Project : «Δημιουργική Γραφή» Υπεύθυνη εκπαιδευτικός : Χριστίνα Μεγαλομύστακα Ιούνιος 2016 σελίδα 1

Το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Λευθέρης Μεραχτσής


ΣΔΕ ΣΕΡΡΩΝ

Project: «Δημιουργική Γραφή»

Υπεύθυνη εκπαιδευτικός :

Χριστίνα Μεγαλομύστακα, Φιλόλογος

Ιούνιος 2016


Περιεχόμενα

A) Πρόλογος

Β) Διηγήματα

1) Αρβανίτης Αναστάσιος, «Η γομολάστιχα», «Η φώκια», «Τα χρυσά μαλλιά»

2) Αριστείδου Μαρία, «Η υπόσχεση που δεν κράτησες», «Το προξενιό»,

3) Βούρτα Ειρήνη, «Έβλεπα τον ήλιο που ανέβαινε και δεν μου έλειπε η ελπίδα»

4) Γέρμανλη Μαρία, «Η Βόλτα μου»

5) Θεοδωρούδη Κωνσταντίνα, «Κατάθεση ψυχής», «Το δίλλημα»

6) Καρακούτη Άννα, «Αναμνήσεις από το σχολείο μου»

7) Κατσαβούνη Δήμητρα, «Εμένα που με βλέπεις»

8) Κούκου Ελένη, «Η απώλεια»

9) Κώστα Ιωάννα, «Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας»

10) Λέκκα Ελένη, «Σκέψεις πάνω σ’ ένα χαρτί»

11) Μεραχτσής Λευθέρης, «Ο μικρός Βασιλάκης»

12) Μπούμπα Ζωή, «Το παλιό μου σχολείο», «Σκέψεις πάνω σε μια φωτογραφία»

13) Πεχλιβανίδου Σοφία, «Η δασκάλα μου», «Ιστορίες του παππού»

14) Στεφανίδου Δέσποινα, «Κατοχή»

Γ) Εργασίες σε θέματα δημιουργικής γραφής

1) Άσκηση 1η: Γράψτε μια ιστορία ξεκινώντας με τη φράση : «Εμένα που με βλέπεις…»

2) Άσκηση 2η: Γράψτε μια ιστορία ξεκινώντας με τη λέξη : «Θυμάμαι…»

3) Άσκηση 3η: Γράψτε δέκα σειρές ξεκινώντας με τη φράση : «σου εύχομαι»

4) Άσκηση 4η: Περιγράψτε σε μία παράγραφο μια άβολη καρέκλα

χωρίς να πείτε ότι είναι άβολη

5) Άσκηση 5η : Περιγράψτε σε μία παράγραφο μια έξαλλη γυναίκα


χωρίς να πείτε ότι είναι έξαλλη

6) Άσκηση 6η: Αλλάξτε το τέλος της ιστορίας του «ξουρισμένου»

7) Άσκηση 7η: Περιγράψτε τον «ξουρισμένο» χρησιμοποιώντας τέσσερις αισθήσεις

8) Άσκηση 8η: Περιγράψτε το δωμάτιο του αρραβώνα του «ξουρισμένου»

9) Άσκηση 9η : Περιγράψτε τον κάτοχο των κλειδιών που σας δίνονται

μέσα από μια φανταστική ιστορία

10) Άσκηση 10η: Δημιουργήστε μια ιστορία που να διαδραματίζεται σε ένα γραφείο

χρησιμοποιώντας τουλάχιστον τρεις αισθήσεις.

11) Άσκηση 11η: Περιγράψτε ένα πρόσωπο που γνωρίζετε

12) Άσκηση 12η: Φανταστείτε ένα δάσκαλο να διδάσκει με παραδοσιακό τρόπο

13) Άσκηση 13η: Να δημιουργήσετε ένα διάλογο που να αναπτύσσεται ανάμεσα

σε άτομα του διηγήματος του ξουρισμένου

14) Εικόνα «ο ψαράς»

15) Εικόνα «Ο Τάσος ψαρεύει»

16) Εικόνα «Η δασκάλα»

17) Εικόνα «Ο μικρός Βασιλάκης»

18) Εικόνα «Ο παπαθωμάς»


A) Πρόλογος

-«Τι λέτε να κάνουμε σήμερα κάτι καινούριο;»

- «Δηλαδή τι μας προτείνεις;»

-Να γράψουμε, να δημιουργήσουμε λογοτεχνική γραφή

-Εμείς; Μπορούμε Χριστίνα;

-Και φυσικά μπορείτε, δε γνωρίζετε ακόμη τη δύναμη που κρύβετε μέσα σας. Θα κάνουμε την αρχή και

θα δείτε. Δεν είναι δύσκολο, υπάρχουν τεχνικές για να αρχίσετε να γράφετε. Θα μπορέσετε να πλάσετε

ήρωες, να δώσετε την τροπή που εσείς θέλετε σε γεγονότα που σας συνέβησαν, να κάνετε το νου σας να

κυλίσει πάνω στις γραμμές του τετραδίου σας.

Ήταν ένας διάλογος που είχα με την αγαπημένη Δήμητρα.

Ακόμη θυμάμαι με μεγάλη συγκίνηση το πόσο πολύ ήθελε να πάρει μέρος στο project της Δημιουργικής

γραφής. Δεν πρόλαβε… αλλά πιστεύω ότι η ομάδα πάντα τη θεωρεί μέλος της.

Η αλήθεια είναι πως αρχικά υπήρχε περιέργεια από όλα τα μέλη του project. Τι άραγε να είναι

δημιουργική γραφή; Υπάρχει τρόπος να γίνει κάποιος συγγραφέας; Οι συγγραφείς πώς πλάθουν τους

ήρωές τους; Τι σημαίνει αφηγητής; Τι σημαίνει άραγε οπτική γωνία; Ποιος ο ρόλος του χώρου και του

χρόνου στην αφήγηση; Ήταν κάποια από τα θέματα που μας απασχόλησαν.

Η ομάδα άρχισε να ξεδιπλώνει το ταλέντο της μέσα από ασκήσεις μαθαίνοντας τεχνικές πάνω στη

δημιουργική γραφή ο κύριος και τελικός στόχος ήταν η συγγραφή τουλάχιστον ενός διηγήματος από το

κάθε μέλος της.


Σημαντική ήταν η αμέριστη στήριξη του project από πλευράς της Διεύθυνσης του Σχολείου. Τους

ευχαριστούμε θερμά για την ηθική αλλά και υλική στήριξή τους, ώστε να υλοποιηθεί η δημιουργική

γραφή.

Μεγάλη ήταν βέβαια και η βοήθεια των δύο αγαπημένων συγγραφέων που μας μοίρασαν από καρδιάς

την πολύτιμη γνώση τους. Η κυρία Αντωνία Θεοχαρίδου τίμησε δύο φορές με την παρουσία της την

ομάδα μας. Έτσι, μας έβαλε στο χώρο της δημιουργικής γραφής με ενδιαφέρουσες ασκήσεις.

Ο δεύτερος συγγραφέας που πλαισίωσε το πρόγραμμά μας ήταν ο κύριος Αστέρης Μαυρουδής. Η

παρουσία του, εδώ θα δανειστώ μια λέξη που την άκουσα από τον ίδιο, ήταν «φρουτώδης». Ένα μεγάλο

μέρος της εξάσκησης στο χώρο της δημιουργικής γραφής βασίστηκε στο διήγημά του «ο ξουρισμένος»

από τη συλλογή «η κλεψιά». Η φυσιογνωμία του ξουρισμένου νομίζω θα μας μείνει αξέχαστη για πολύ

καιρό.

Τελικά η γραφή ήταν πραγματικά δημιουργική. Η ομάδα μου με τον Τάσο, τις δύο Μαρίες, την Ειρήνη,

την Κωνσταντίνα, την Άννα, τις δύο Ελένες, την Ιωάννα, το Λευθέρη, τη Ζωή, τη Σοφία και τη Δέσποινα

ήταν πραγματικά εξαιρετική. Τα μολύβια της ψυχής τους έδωσαν πνοή σε ήρωες, σε συναισθήματα σε ένα

νέο κόσμο, τον κόσμο της δημιουργικής γραφής.

Αυτό που μου δημιουργεί μεγάλα συναισθήματα χαράς είναι ότι όλοι ασχολήθηκαν με ένα χώρο που στον

περισσότερο κόσμο είναι άγνωστος και τα τελευταία χρόνια άρχισε να έρχεται στην επιφάνεια

συζητήσεων και να μπαίνει όλο και περισσότερο στο χώρο της εκπαίδευσης, τη «δημιουργική γραφή». Η

λογοτεχνία δεν υπάρχει πλέον μόνο για να τη διαβάζει κανείς αλλά και για να τη δημιουργεί. Να τη

δημιουργούν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι σαν κι εμάς, σαν τους εκπαιδευόμενούς μου που κρύβουν

μεγάλο πλούτο καρδιάς και έχουν τη δίψα για μάθηση και δημιουργία.

Τους ευχαριστώ με μεγάλη θέρμη για τις ευχάριστες στιγμές που ζήσαμε και τους εύχομαι να

πραγματοποιήσουν τα ωραία όνειρα που ήδη ταξιδεύουν προς την υλοποίηση τους. Τους ευχαριστώ γιατί


είναι ωραίοι άνθρωποι, γιατί έχουν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο και τους εύχομαι πάντα να χορεύει η

σκέψη τους σε μια σελίδα από χαρτί.

Χριστίνα Μεγαλομύστακα


Β) Διηγήματα

Η γομολάστιχα.

«Ποιος θα πάει να φέρει το στυλό που έπεσε στο υπόγειο;» Λέει με την μπάσα του φωνή ο κύριος

Ασημακόπουλος ο πιο αυστηρός δάσκαλος στο σχολείο, ψηλός γεροδεμένος με γκρίζα κατσαρά μαλλιά.

Τσιμουδιά μες την τάξη, κανείς δεν απαντά, όλοι μας φοβόμασταν το υπόγειο. Ένα μέρος του σχολείου με

το μισοσκόταδο να επικρατεί, ό,τι φως έμπαινε ήταν απ τις φαρδιές χαραμάδες που είχε το πάτωμα της

αίθουσας. Κάθε φορά έστελνε κάποιον μαθητή να του φέρει ό,τι του έπεφτε.

«Εγώ κύριε» ακούστηκε η φωνή μου. Ούτε κατάλαβα πως ξεστόμισα τη φράση. «Άντε γρήγορα και μην

βραδιαστούμε», είπε με αυστηρό ύφος. Σηκώθηκα και με δυο δρασκελιές βρέθηκα στην αυλή και από κει

τρύπωσα στο υπόγειο. Ξαφνικά ένας άλλος κόσμος βρέθηκε μπροστά στα παιδικά μου μάτια, πολλές

κουρτίνες φωτός έριχναν το πέπλο τους στο υπόγειο. Κοιτώ κάτω από το σημείο που βρίσκεται η έδρα του

κυρίου, βρίσκω το στυλό. Λίγο πιο κει βλέπω μια γομολάστιχα, ήταν αυτή που είχε χάσει η Βασιλική, η

συμπάθεια μου. Όποιος τολμούσε να την πειράξει είχε να κάνει μαζί μου. Ανεβαίνω γρήγορα στην τάξη,

αφήνω το στυλό στην έδρα λέγοντας αλαφιασμένος «βρήκα τη γομολάστιχα της Βασιλικής κύριε». Ο

δάσκαλος με πρόσταξε να της τη δώσω και να καθίσω για να αρχίσει το μάθημα.

«Ορίστε Βασιλική, βρήκα τη γομολάστιχά που έχασες». Με την τραγουδιστή φωνή της μου απαντά,

«κράτησέ την να με θυμάσαι».

Την είχα φυλαγμένη για αρκετά χρόνια, μα σε κάποια μετακόμιση χάθηκε. Ποτέ δεν ξέχασα την

Βασιλική, όταν βλέπω γομολάστιχα τη θυμάμαι, όπως θυμάμαι και τον παράξενο κόσμο του υπογείου.

Αναστάσιος Αρβανίτης


Ο ψαράς

Την εικόνα επιμελήθηκε ο Λευθέρης Μεραχτσής


Η φώκια.

Θυμάμαι ήταν η εποχή που στρώναν τα δίχτυα κάτω απ τις ελιές για να μαζέψουν τον καρπό, όταν θα

φύσαγε. Έτσι τις μαζεύουν τις ελιές στο νησί.

«Ετοιμάσου γιατί θα έρθει ο θειός σου να σε πάρει να πάτε για ψάρεμα», μου λέει η γιαγιά μου.

Πετάχτηκα επάνω απ την χαρά μου και άρχισα να ετοιμάζομαι, θα πηγαίναμε με την βάρκα στον κάβο

για μελανούρια, μου το είχε τάξει πως το Σάββατο που δεν θα είχα σχολείο θα πηγαίναμε στο ψάρεμα.

Δεν πέρασαν δέκα λεπτά και άκουσα τον ήχο απ’ το πόνι, ταυτόχρονα και την κόρνα. Κρατώντας το

σακίδιο με τα απαραίτητα σαλτάρισα στην καρότσα, ενώ η γιαγιά μου φώναζε, «να προσέχετε αν βγάλει

τραμουντάνα γρήγορα έξω…»

Ο θειος μου γελούσε κάτω απ το μουστάκι του, αλλά είχε κατά νου πως η γιαγιά ήξερε καλά τι έλεγε,

χρόνια καπετάνισσα. Δίπλα στον παππού είχε κάνει πολλά ταξίδια, από τότε όμως που αρρώστησε ο

παππούς δεν ξαναμπήκε στη θάλασσα για ψάρεμα.

Φτάσαμε στο λιμάνι σαλτάρισα μες την βάρκα ετοιμαστήκαμε λύσαμε τα σχοινιά και ανοιχτήκαμε.

Έβλεπα τον θειο μου να κοιτά μια τη στεριά, μια την θάλασσα, κατάλαβα πως πλησιάζουμε στο μέρος

που θα ψαρεύαμε. Οι παλιοί θαλασσινοί είχαν τα σημάδια τους στην στεριά και μ’ αυτά ήξεραν αν είχαν

φτάσει εκεί που έπρεπε.

Μες τη χαρά ρίχνω το αρμίδι δολωμένο και ένοιωσα τις πρώτες τσιμπιές. Οι πρώτες γόπες χοροπηδούσαν

μες τον κουβά μου. Μετά από κάμποση ώρα βλέπω έκπληκτος ένα κεφάλι σαν από γάτας και τα δυο της

μάτια να με κοιτούν. Ήταν μια φώκια. Πρώτη φορά την έβλεπα. Όταν την είδε και ο θειος μου λέει με

μια φωνή όλο απογοήτευση «πάμε σιγά σιγά, αυτή δεν θα μας αφήνει λέπι πάνω στ’ αρμίδι τώρα». Κι

έτσι τέλειωσε το ψάρεμα εκείνης της μέρας, είχα περάσει πολύ ωραία, κι είχα να λέω για τη φώκια και

για το ψάρεμα για μέρες στη γιαγιά μου.



«Ο Τάσος ψαρεύει»



Τα χρυσά μαλλιά

Δοκιμάζω τα κλειδιά. «Η πόρτα δεν ανοίγει», ακούγεται η φωνή του Γιώργη «τι γίνεται; Κόλλησε πάλι»

λέει και της δίνει μια με το γόνατο και ανοίγει.

Το γραφείο όπως πάντα στην τρίχα, τα βιβλία στη βιβλιοθήκη στοιχισμένα, οι καρέκλες στη θέση που

είναι πάντα. Μα για στάσου η πένα και το βαζάκι με το μελάνι είναι πεσμένα στο πάτωμα.

Αναστατωθήκαμε «κάποιος διέρρηξε το γραφείο μου» φωνάζει ο Γιώργης. Τα συρτάρια ανοιχτά και

ψαχουλεμένα, η μπαλκονόπορτα ανοιχτή και ο αέρας χτυπούσε την κουρτίνα πάνω στο γραφείο, στο

πάτωμα ξεχωρίζουν δυο χαρτάκια από σοκολάτα, κάποιος είχε φάει τις σοκολάτες του Γιώργη που κρύβει

στο γραφείο του. Με την άκρη του ματιού μου βλέπω στο μπαλκόνι το κεφαλάκι ενός μικρού παιδιού.

Κάνω νόημα στον Γιώργο και αυτός το φωνάζει με ήρεμη γλυκιά φωνή «εϊ εσύ με τα χρυσά μαλλιά πως

σε βάφτισε η νονά σου;» «Αννούλα» απαντά με τρεμάμενη φωνή, ήταν ένα γλυκό πλασματάκι μα πολύ

τρομαγμένο, κι άρχισε να έρχεται δειλά δειλά προς το μέρος μας, δεν ήταν πάνω από πέντε χρονών. «Πώς

βρέθηκες εδώ καλό μου» την ρωτά ο Γιώργης. «Ήταν η πόρτα ανοιχτή κύριε». «Πεινάς;» «Ναι ναι πολύ»

απαντά η Αννούλα. Αμέσως καλεί τη Σοφία στο τηλέφωνο. «Φέρε ότι έχεις μαγειρέψει στο γραφείο μου

γρήγορα, έχουμε επισκέπτη» λέει χαμογελώντας στην γυναίκα του..

Η μικρή αυτές τις μέρες έχει μετακομίσει με την οικογένεια της στο διπλανό διαμέρισμα και είχε ξεφύγει

από το έλεγχο της μαμάς της. Την ώρα που ακούσαμε μια γυναικά φωνή να φωνάζει Αννούλα Αννούλα, η

Αννούλα έτρωγε μαζί με τον Γιώργη κοτοπουλάκι με πατάτες και γελούσαν.



Η υπόσχεση που δεν κράτησες

Το τηλέφωνο ακούστηκε πολύ δυνατά μέσα στη σιγαλιά του πρωινού. Η Αύρα τρόμαξε αγουροξυπνημένη

σήκωσε το ακουστικό.

-Έλα Αύρα καλημέρα σε ξύπνησα;»

-Ναι, Αντώνη δεν πειράζει, τι τρέχει;

-Σε πήρα για να σου πω ότι σε λίγο θα αρχίσει η ραδιοφωνική μου εκπομπή, θα ήθελες να την ακούσεις;

-Ναι, γιατί όχι, μόνο θύμισε μου τον σταθμό.

-Στους 105.00 στον Fly

-Ωραία Αντώνη θα κάνω έναν καφέ και θα απολαύσω την εκπομπή σου.

-Το πρώτο τραγούδι θα είναι για σένα Αύρα.

-Σ’ ευχαριστώ άντε κλείνω να ετοιμαστώ.

-Ε… Αύρα, περίμενε μην κλείσεις, θα ήθελα αύριο το απόγευμα να βρεθούμε να σου πω κάτι.

-Τι είναι; Συμβαίνει κάτι σοβαρό;

-Για εμάς θέλω να σου μιλήσω.

-Τι να μου πεις Αντώνη; Αυτά τα έχουμε ξαναπεί αλλά δεν βγάζει πουθενά.

-Όχι Αύρα αυτή τη φορά είναι διαφορετικά τα πράγματα σου το υπόσχομαι.

-Εντάξει Αντώνη, θα σε περιμένω. Γεια σου τώρα.

-Γεια τα λέμε αύριο.


Η Αύρα έκλεισε το τηλέφωνο και άρχισε να σκέφτεται τι να ήθελε πάλι ο Αντώνης απ’ αυτήν, αφού το

προσπαθήσανε και δεν τους έβγαλε πουθενά. Όταν τον γνώρισε εκείνη τον ερωτεύτηκε από την πρώτη

ματιά, και εκείνος έδειξε αρκετό ενδιαφέρον, τα φτιάξανε και πήγαιναν μια χαρά, ώσπου ένα μήνα μετά

εμφανίστηκε η Βίκυ μια πρώην του Αντώνη. Εκείνος ήταν κολλημένος μαζί της και εκείνη το

εκμεταλλευόταν, όποτε έμενε χωρίς σχέση γυρνούσε στη σιγουριά του Αντώνη και του κατέστρεφε

καθετί καινούργιο που ξεκινούσε. Έτσι, διέλυσε και την σχέση του και αυτή τη φορά με την Αύρα. Από

τότε αν και πληγώθηκε πολύ η Αύρα επειδή τον αγαπούσε πολύ και δεν μπορούσε να τον βγάλει από την

ζωή της, παρέμειναν φίλοι.

«Τώρα να δούμε τι θέλει». Μονολογούσε η Αύρα κάνοντας τον πρωινό καφέ της.

Την επόμενη μέρα η Αύρα άρχισε να ετοιμάζεται από πολύ νωρίς για τη συνάντηση με τον Αντώνη.

Ανυπομονούσε να δει τι είχε να της πει. Έφτασε έξω από την καφετέρια που ως συνήθως τον συναντούσε.

Η ώρα ήταν οχτώ και ο καιρός δεν ήταν καλός γιατί από το πρωί έβρεχε. Η Αύρα παρήγγειλε έναν καφέ

και περίμενε, η ώρα περνούσε και ο Αντώνης πουθενά. Η ώρα πήγε έντεκα και η Αύρα απογοητεύτηκε.

Πλήρωσε το λογαριασμό και είπε μονολογώντας «πως πίστεψα πως θα αλλάξεις;» κι έφυγε. Όταν

έφτασε σπίτι χτύπησε το τηλέφωνο της ήταν ο Νίκος ένας κοινός φίλος δικός της και του Αντώνη.

- Έλα Νίκο πως ήταν αυτό; Καιρό έχω να σε ακούσω!

- Ναι Αύρα, αλλά δεν σε πήρα τυχαία συνέβη κάτι σοβαρό, και δεν ξέρω πώς να σου το πω. Ξέρεις, ο

Αντώνης τράκαρε…

Η Αύρα δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα άλλο το μόνο που πρόλαβε να πει πριν καταρρεύσει ήταν «γιατί

αγάπη μου δεν κράτησες την υπόσχεση σου, γιατί;»

Αριστείδου Μαρία


Το προξενιό

Ήρθε λοιπόν στο σπίτι μας η φιλενάδα της κυρίας Στέλλας. Αφού κάναμε καφέ μας είπε πως θέλει κάτι

σημαντικό να συζητήσει μαζί μας.

«Είναι ένας κύριος 45 ετών ο οποίος μου ζήτησε προξενιό να σας φέρω», είπε.

Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και τη ρωτήσαμε «για ποιόν;» Εκείνη χαμογέλασε και μας είπε «για τη

Μαρία».

Η Μαρία ήταν μοναχοκόρη 29 ετών. Καλή κοπέλα νοικοκυρά με πλούσια χαρίσματα και γλυκό χαμόγελο.

Έτσι λοιπόν, ήρθε η ώρα να της το πούμε και εκείνη, όταν το άκουσε χαμογέλασε και δέχτηκε να κάνει τη

γνωριμία.

Η συνάντηση έγινε σε ένα καφέ και αντιληφθήκαμε όλοι πως η γνωριμία πήγαινε πολύ καλά. Την

επόμενη φορά που ανταμώσανε μόνοι, καθώς γυρίσανε μας δήλωσαν πως είχαν συμφωνηθεί όλα. Η

Μαρία άρεσε τον Γιώργο και ο Γιώργος συμπάθησε τη Μαρία. Η ημερομηνία γάμου θα ήταν γνωστή σε

όλους μας σε λίγες μέρες. Η κυρία Στέλλα χαρούμενη προσφέρθηκε να τους παντρέψει, να γίνει η

κουμπάρα.



Έβλεπα τον ήλιο που ανέβαινε και δεν μου έλειπε η ελπίδα

Ζούσαμε όμορφα και ήσυχα στη Συρία. Δεν είχαμε πολλά ήμασταν όμως καλά, είχαμε τα σπίτια μας και

τις δουλείες μας. Ήταν και μερικοί που είχαν περισσότερα, κυλούσαν οι ζωές μας, και τότε ήρθε το κακό.

Ο φόβος του πολέμου. «Ποσό θα κρατήσει τι θα συμβεί; Τι θα μας συμβεί; Τα παιδιά μας πρέπει να

σώσουμε, τα παιδιά μας».

Μαζέψαμε ότι μπορούσαμε από ρούχα και ό,τι χρήματα είχαμε και πήραμε το δρόμο. Πλούσιοι, φτωχοί

στην ίδια μοίρα. Περνούσαν οι μέρες και εμείς πηγαίναμε. Που; Δεν ξέραμε. Άλλοι για την Ελλάδα, άλλοι

για Γερμανία ή όπου αλλού είχαμε συγγενείς.

Στο δρόμο συναντούσαμε λογιών λογιών ανθρώπους, μερικοί ήταν αδιάφοροι, άλλοι μας έδιωχναν σαν τα

σκυλιά, μην τους λερώσουμε. Ήταν όμως και αυτοί που έτρεχαν να ρωτήσουν «από πού έρχεστε; Ελάτε να

ξεκουραστείτε, καθίστε να φάμε». Άλλοι προσφέρθηκαν να μας βρουν δουλειές, μέρος για να μείνουμε.

Κι έτσι μείναμε εδώ σε ένα μικρό χωριό κάπου στην Μακεδονία. Ξεφύγαμε από τον πόλεμο, ήταν

δύσκολα, μα έβλεπα τον ήλιο που ανέβαινε και δεν μου έλειπε η ελπίδα.

Ειρήνη Βούρτα


Η Βόλτα μου

Ξημέρωσε και σήμερα. Μια μέρα που δείχνει να είναι σαν όλες τις άλλες. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο

τις πρώτες ακτίνες του ήλιου που έχουν ήδη μπει στο δωμάτιο να μου πουν καλημέρα. Άλλη μια μέρα

στο σπίτι μας, στο κέντρο που φιλοξενεί παιδιά με καταπληκτικές ιδιαιτερότητες, όπως εγώ ο Γιάννης.

Δίπλα μου ο Νίκος και ο Μαυρίκος – οι δύο συγκάτοικοι στο δωμάτιο. Φίλοι και σύντροφοι στις

δύσκολες και εύκολες στιγμές της κάθε μέρας.

Ποιοί δουλεύουν άραγε σήμερα το πρωί; Σκέφτηκα σε λίγο θα΄ρθουν, θα ανταλλάξουμε καλημέρες και

μετά τα ίδια, όπως και χθες και προχθές, περιποίηση, πρωινό στο κρεβάτι, καφές.

«Καλημέρα αγόρια, τι κάνουμε σήμερα»; Ακούγεται μια γνώριμη φωνή. Ωραία δουλεύει ο Γιώργος

σήμερα, νόμιζα ότι είχε ρεπό.

«Γιάννη τι θα έλεγες για κάτι διαφορετικό σήμερα;» Με ρωτάει. «Τι θα΄λεγες για μια βόλτα κάτω στην

πόλη; Ο Μαυρίκος μας δάνεισε ήδη το αμαξάκι του (εννοώ το αναπηρικό καροτσάκι του φίλου μου ο

οποίος με κοιτάει χαμογελώντας ).

Πριν το καταλάβω βρέθηκα ντυμένος, στολισμένος μέσα στο ειδικό όχημα του κέντρου μας το οποίο μας

κατέβασε στο κέντρο της πόλης. Λαϊκή σήμερα. Κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και θεέ μου! Τι κόσμος,

κίνηση, φωνές, ήλιος, πράγματα που δεν ήξερα τι ήταν, δεν τα είχα δει ποτέ μου.

Ο προσωπικός μου σοφέρ, ο Γιώργος δηλαδή, που σπρώχνει το καροτσάκι μου, με βλέπει ενθουσιασμένο,

μου συστήνει γνωστούς του που συναντούμε, χαίρεται μαζί μου, ζει μαζί μου όσα ζω για πρώτη φορά!

Ξαφνικά κάτι γυαλίζει δίπλα μου. «Α!!! ρολόγια· να πάρουμε ένα για τον Νίκο, του αρέσουν, τρελαίνεται

να τα φοράει, να βλέπει τους δείκτες να μετράνε τις ώρες, τις μέρες, να ακούει το τικ τακ».

Εγώ πάλι χαιρετώ όλο τον κόσμο· οι περισσότεροι με χαιρετούν, μου μιλούν, μου χαμογελούν· τους

χαμογελώ κι εγώ και αισθάνομαι τόσο όμορφα, τόσο γεμάτος από συναισθήματα που η καρδία μου δεν

μπορεί να τα χωρέσει και ξεχειλίζουν υγραίνοντας τα μάτια μου.


Κάποια στιγμή ο συνοδός μου λέει πως φεύγουμε. Α τι κρίμα! Ήθελα να μείνω κι άλλο» Εκείνος με

βλέπει, το καταλαβαίνει, «δεν τελείωσε η βόλτα μας» όμως μου λέει.

Συνεχίζοντας λοιπόν την κούρσα μας φτάνουμε σ’ ένα μεγάλο κτήριο με πολλά αυτοκίνητα απ’ έξω. Τι

είναι πάλι αυτό, αναρωτιέμαι. Σούπερ μάρκετ, έρχεται η διαφωτιστική απάντηση .

Πλησιάζουμε, η πόρτα ανοίγει μόνη της! Μπαίνουμε μέσα και κοιτάζοντας γύρω μου βλέπω πάλι

άγνωστα πράγματα παντού· πολύχρωμα, άλλα σε κουτιά, άλλα σε σακουλάκια τακτοποιημένα σε ράφια

και σειρές. Ο Γιώργος μου δίνει ένα μικρό κόκκινο καρότσι για τα ψώνια μας.

Για τα ψώνια μας, άρα γάλα με σοκολάτα και χυμούς πρέπει να βρω για τον Νίκο, κρουασάν και

μπισκότα φράουλα για τον Μαυρίκο, σοκολάτες φουντούκι για τη Δέσποινα στο διπλανό δωμάτιο και

λέω μαζεμένος «αχ κάνει κρύο εδώ». Αυτά είναι ψυγεία μαθαίνω. Τι περίεργα είναι αυτά τα ψυγεία!

Ανοιχτά σαν τεράστια ντουλάπια, χωρίς πόρτες που βγάζουν αέρα, όμως έχουν μέσα πολλά σαλάμια ,

λουκάνικα , κασέρια που αρέσουν σε όλους μας και φυσικά παίρνουμε αρκετά από αυτά.

Πέρασε αρκετή ώρα γυρίζοντας στους διαδρόμους και γεμίζοντας το καρότσι μου. Να μην ξεχάσω όμως

σκέφτομαι κάτι βασικό, να πάρουμε καφέ και ζάχαρη για κείνους που ζουν την κάθε στιγμή μας με τις

αγωνίες μας, τους πόνους και τις μικροχαρές μας, την κάθε μέρα και νύχτα μας μαζί μας, τους φίλους μας

τους πιο δικούς μας ανθρώπους, τα άτομα που δουλεύουν ακούραστα για μας και μοιράζονται στις

βάρδιες τους το καφεδάκι τους μαζί μας.

Έχουμε ήδη επιστρέψει στο σπίτι μας εδώ και λίγη ώρα. Είναι περασμένο μεσημέρι και περασμένη ώρα

φαγητού. Ποιος όμως έχει όρεξη να φάει να γεμίσει το στομάχι του με υλικά πράγματα, ακόμα και όταν

είναι τυλιγμένα σε όμορφες χρωματιστές συσκευασίες, όταν το μυαλό και η ψυχή του είναι γεμάτα από

εικόνες χρώματα, κόσμο, χαμόγελα, ήλιο, φως. Εικόνες που αποτυπώθηκαν στο νου αλλά και στην

φωτογραφική μας μηχανή. «Κοίτα Μαυρίκο, εδώ είμαστε στην πλατεία, εδώ όλοι αυτοί βγήκαν


φωτογραφία μαζί μου, από εδώ Νίκο διάλεξα το ρολόι σου, ορίστε είναι για σένα. Αυτό το λένε σούπερ

μάρκετ και να το καρότσι που γεμίζω και σπρώχνω σχεδόν μόνος μου.

Δεν ξέρω ποιές ώρες πέρασαν πιο γρήγορα, πιο όμορφα, εκείνες που ήμουν έξω και έκανα βόλτα ή εκείνες

που τις ξαναζούσα με τη σκέψη μου στην κάθε της στιγμή. Τελικά δεν ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες·

ήταν διαφορετική, μοναδική και θα έδινε χρώματα και στις άλλες που θα ακολουθούσαν.

Όσο σκέφτομαι τόσο καταλαβαίνω ότι είναι πολύ απλό και πολύ εύκολο να αισθάνεται κανείς

χαρούμενος και γεμάτος Πως; Αν γεμίσει η ψυχή του ανθρώπου, καθώς τα πολύ δυνατά συναισθήματα

γεννιούνται στην ψυχή μας από μικρές, απλές στιγμές και φωλιάζουν εκεί. Στιγμές γεμάτες χαμόγελα ,

αγάπη, ήλιο, φως.

Μαρία Γέρμανλη


Κατάθεση ψυχής

Δε θέλω να θυμάμαι. Για μένα, είναι ένα βασανιστήριο. Προσπαθώ πολλά χρόνια να απαλλαγώ από

αυτόν τον εφιάλτη, όμως δε θέλει να μ’ αφήσει. Από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι και σήμερα, όταν

έβλεπα στα όνειρά μου, ότι πήγαινα στο σχολείο, ξυπνούσα και ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα. Έφτασα

στα πενήντα μου για να βρω το κουράγιο να αντιμετωπίσω αυτούς τους φόβους. Ντρεπόμουν που δεν

πήγα στο γυμνάσιο. Διψούσα για μάθηση, ήθελα να μάθω πράγματα, ένιωθα μισός άνθρωπος. Όμως

ήθελα να ξεχάσω· να ξεχάσω τα χρόνια που πήγα στο δημοτικό. Όλα τα παιδιά νομίζω, έχουν καλές

αναμνήσεις από το σχολείο, εγώ όμως δεν έχω να θυμάμαι κάτι καλό. Όλα ξεκίνησαν από τότε που ήμουν

στην πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου.

«Εγώ είμαι η κυρία Ευδοκία», είπε μπαίνοντας στην αίθουσα. Τα αγόρια την ερωτεύτηκαν, τα κορίτσια

την έβλεπαν στα μάτια. «Εγώ θέλω να γίνω δασκάλα», έλεγαν η μία μετά την άλλη, η Χριστίνα, η

Στέλλα, η Ευαγγελία, η Παναγιώτα, θαύμαζαν αυτό που έβλεπαν. Το περπάτημα της ήταν ανάλαφρο,

σαν να μην πατούσε στη γη, και τα μακριά μαύρα μαλλιά της ερχόταν σε αντίθεση με το άσπρο της

δέρμα. Η κορμοστασιά της αψεγάδιαστη, σαν να τη σμίλεψε κάποιος γλύπτης. Όμως δεν ξέραμε! Αυτό

το αιθέριο πλάσμα ήταν μάγισσα που είχε μεταμορφωθεί σε δασκάλα. Τόσο μαύρη ήταν η ψυχή της, όσο

και τα μαλλιά της.

«Σήκω να μας πεις μάθημα», με πρόσταξε. Κι εγώ δειλά-δειλά πήγα στον πίνακα. Έτρεμα από φόβο.

Ήξερα πως αν δεν το πω, θα φάω ξύλο. Άλλωστε, η μεγάλη βέργα ήταν ήδη στα χέρια της και την

κουνούσε απειλητικά. Σταμάτησε το μυαλό μου, δεν μπορούσα να πω ούτε μία λέξη. Μόνο έβλεπα τη

βέργα να πηγαίνει πάνω κάτω. Ένιωθα τα χέρια μου να τσούζουν από τα χτυπήματα, τα μάτια μου να

μην μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα. Γονάτισα, «όλη μέρα θα είσαι τιμωρία! Δε θα βγεις καθόλου

έξω!».

Ήμουν καταδικασμένη. Έμεινα σε όλα τα διαλλείματα μέσα, με πρησμένα χέρια και κατουρημένη. Η

Χριστίνα έμεινε μαζί μου. Μου έτριβε τα χέρια και με παρηγορούσε. Αυτό έκαναν κι άλλα παιδιά, γιατί


ήξεραν ότι θα έρθει και η σειρά τους· σήμερα εγώ, αύριο αυτοί. Έτσι έβγαλα το δημοτικό χωρίς να θέλω

να μάθω τίποτα. Δεν υπήρχε ενδιαφέρον. Μόνο φόβος!

«Μισώ το σχολείο. Δε θέλω να ξαναπάω στο σχολείο», σκεφτόμουν όλα αυτά τα χρόνια. Μέχρι που η

κόρη μου με έπεισε να προσπαθήσω για μία ακόμη φορά. Και είχε δίκιο. Να που πέρασε ένας χρόνος και

όλες οι κακές αναμνήσεις αντικαταστάθηκαν από όμορφες εμπειρίες. Όσα δε μ’ άφησαν να ζήσω στα

παιδικά μου χρόνια, θέλω να τα ζήσω τώρα. Έχω ένα υπέροχο σχολείο, με ζεστούς ανθρώπους, που

άνοιξαν την αγκαλιά τους για εμάς, τα παιδιά τους, όπως μας αποκαλούν. Δεν έχει νόημα τα αναφερθώ

προσωπικά στον καθένα ξεχωριστά, αλλά αξίζει να σημειώσω ότι σ’ αυτούς τους ανθρώπους βρήκα την

αγάπη, τη στοργή, την υπομονή. Εκτίμησα την αξία του να είσαι εκπαιδευτικός, μα πάνω απ’ όλα

άνθρωπος. Με την αγάπη τους και την επιμονή τους κατάφερα να σταθώ ξανά στα πόδια μου, να

πιστέψω στον εαυτό μου και να νιώσω ολοκληρωμένος άνθρωπος. Αυτοί οι Άνθρωποι με βοήθησαν να

αγαπήσω το σχολείο, το σχολείο που κάποιοι άλλοι μ’ έκαναν να το μισήσω.

Κωνσταντίνα Θεοδωρούδη


Το δίλλημα

Καθόταν πάνω στο βράχο κι αγνάντευε τη θάλασσα. Δεν ήξερε, δεν μπορούσε να καταλάβει πως γίνεται

αυτή που την αγαπούσε τόσο πολύ να της στερήσει ότι πιο πολύτιμο είχε στη ζωή της. Πριν καλά-καλά

περπατήσει ήξερε να κολυμπάει. Ο πατέρας της κάθε πρωί την έπαιρνε πάνω στους ώμους του και

κατηφόριζαν πριν βγει ο ήλιος για να βρουν τον παράδεισο, έτσι τον αποκαλούσε ο μπαμπάς της. Ήταν

ένας όρμος κρυμμένος πίσω από τεράστια βράχια ένα μέρος εξωτικό με χρυσαφένιες ακρογιαλιές και

σμαραγδένια νερά που μπερδεύονταν το χρώμα του ουρανού με το χρώμα της θάλασσας και του ήλιου.

Λες και κάποιος ζωγράφος έκανε αυτό το αριστούργημα. Για να κατεβούν εκεί περνούσαν ένα στενό

μονοπάτι. Έτρεχε σαν το αγριοκάτσικο, δεν καταλάβαινε τίποτα, ήθελε να βρεθεί στον παράδεισό τους.

Το ίδιο έκανε κι αυτή με τα παιδιά της, την Ιρίνα και τον Αλή. Περνούσαν αμέτρητες ώρες εκεί. Έπαιρναν

τη μικρή βάρκα του παππού και ανοίγονταν στο πέλαγος. Κάθε μέρα σ’ αυτό το ταξίδι τους ακολουθούσε

ένας πιστός φίλος, μια μικρή φώκια. Στην αρχή φοβήθηκαν, όμως η Σίλ, έτσι την ονόμασαν, πλησίασε

και άρχισε τα παιχνίδια. Γυρνούσαν στο σπίτι πάντα χαρούμενα κι ευτυχισμένα. Δεν ήξεραν, δεν

μπορούσαν να φανταστούν πως όλα αυτά κάποια μέρα θα τελειώσουν και δε θα μείνει τίποτα από αυτή

την ευτυχία.

Εκείνη η μέρα δεν ήταν σαν τις άλλες. Ένας εκκωφαντικός θόρυβος τους ξύπνησε. Σειρήνες ούρλιαζαν

σαν λυσσασμένοι δαίμονες. Μεγάλα τανκς ισοπέδωναν ότι έβρισκαν μπροστά τους. Στρατιώτες με όπλα

χτυπούσαν τον κόσμο που σαν τρομαγμένα αγρίμια έτρεχαν να κρυφτούν. Βόμβες, όπου έπεφταν

ξερνούσαν φωτιές. Σε λίγη ώρα είχαν καταστραφεί τα πάντα. Φωτιές, ερείπια και κομματιασμένα κορμιά

ήταν το σκηνικό. Λες και το ζούσαν όλο αυτό από κάποια ταινία ή κάποιο κακό όνειρο. Βρέθηκαν να

περπατάνε ώρες. Ο κόσμος πολύς. Άλλοι έκλαιγαν βουβά και άλλοι περπατούσαν σαν τα φαντάσματα,

χωρίς να ξέρουν που πηγαίνουν. Ήθελαν, όμως, να γλυτώσουν από εκείνη την κόλαση.

Μετά από μέρες με πολύ κόπο και ταλαιπωρία έφτασαν σε ένα λιμάνι. Ο κόσμος στοιβάζονταν πάνω σε

φουσκωτές βάρκες, 40-50 άτομα, και σε καΐκια που ήταν έτοιμα να βουλιάξουν. Εκείνη κοίταζε


ταραγμένη. Δε φοβόταν για τον εαυτό της να μπει στη βάρκα. Άλλωστε, όλη της τη ζωή την πέρασε στη

θάλασσα. Για τα παιδιά της όμως ήταν δίκοπο μαχαίρι. Δεν ήξερε αν θα μπορούσε να τα προστατέψει.

Άκουγαν πως θα πήγαιναν στην Ελλάδα και από κει στην Ευρώπη για να ξεκινήσουν μια καινούρια ζωή.

Μέσα στη βάρκα δεν ήξερε πόσες ώρες, πόσες μέρες ήταν. Αυτής της φάνηκε ένας αιώνας. Τότε γνώρισε

και την άλλη πλευρά της θάλασσας. Πελώρια κύματα ορμούσαν πάνω τους έτοιμα να τους

κατασπαράξουν.

Στην αρχή, τα παιδιά διαμαρτύρονταν, έκλαιγαν από φόβο, κρύο, πείνα, δίψα. Κάποια στιγμή

σταμάτησαν, λες και αφέθηκαν στη μοίρα τους. Αυτή η τέλεια μάνα που κάποτε τους είχε υποσχεθεί πως

θα τα προστατεύει, τώρα ήταν ανίκανη να τα βοηθήσει. Ο Αλή της έσφιξε δυνατά το χέρι, «μανούλα μου

φοβάμαι». Η Ιρίνα κάρφωσε το βλέμμα της στο δικό της, «μη μ’ αφήνεις σε παρακαλώ», ψέλλισε μέσα

από τα δόντια της. Βρέθηκε να παλεύει με τεράστια κύματα, να προσπαθεί να φτάσει τα παιδιά της που

όλο ξεμάκραιναν από κοντά της. Όταν άνοιξε τα μάτια της κάποιος προσπαθούσε να τη συνεφέρει. «Τα

παιδιά μου τα παιδιά μου τα παιδιά μου» ψέλλιζε.

Τις άλλες μέρες έψαχνε να βρει τα παιδιά της σε ζωντανούς αλλά και νεκρούς. Κατέβαινε κάθε μέρα

εκεί. Είδε μπρούμυτα ένα μικρό άψυχο κορμάκι να το χτυπάει το κύμα. Αυτά τα ρούχα, το μπλε

παντελονάκι και το κόκκινο μπλουζάκι τα ήξερε. «Ο Αλή, το μωρό μου. Βρήκα το μωρό μου.» Έτρεξε

σαν τρελή και το πήρε αγκαλιά. Το κορμάκι του παγωμένο, τα ματάκια του ανοιχτά. Στο πρόσωπο του

ζωγραφισμένη η φρίκη. Ούρλιαζε σαν δαιμονισμένη. Της άρπαξαν το μωρό μέσα από τα χέρια της. Δεν

το ξαναείδε από τότε. Πονούσε, πονούσε πολύ. Παρακάλεσε το θεό να πεθάνει κι αυτή. Η καρδιά της είχε

γίνει χίλια κομμάτια. Όμως δεν έπρεπε. Μάζεψε τα συντρίμμια της, γιατί θυμήθηκε την Ιρίνα που την

ικέτευε να μην την αφήσει. Έπρεπε να βρει δύναμη να σταθεί ξανά στα πόδια της, να την ψάξει. Μπορεί

να είναι κάπου να τη χρειάζεται. Κάθε μέρα εδώ και ένα χρόνο ψάχνει στους αγνοούμενους με την ελπίδα

να βρει το χαμένο της παιδί, την Ιρίνα της. Κάθεται στο βράχο και καταριέται τη θάλασσα, τη θάλασσα

που αγάπησε και που τώρα της στέρησε ότι πιο πολύτιμο είχε στη ζωή της, τα παιδιά της. Και


αναρωτιέται σε τι έφταιξε όχι μόνο αυτή, αλλά και τόσος κόσμος που βρίσκεται στη δική της θέση.

Τελικά, ποιος αποφασίζει για της ζωές των άλλων;



Αναμνήσεις από το σχολείο μου

Το σχολείο μας είχε την τύχη να έχει κοντά του ως δασκάλα μια άριστη μουσικό. Η κυρία Χριστίνα

αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τη μουσική. Έτσι δούλευε με πολύ ζήλο όλη τη χρονιά και στο τέλος

παρουσίαζε θαύματα.

«Η μουσική εκφράζει και γαληνεύει τον άνθρωπο. «Εμείς δε, οι Έλληνες», έλεγε συχνά, «έχουμε λόγους

να την αγαπάμε περισσότερο γιατί από μας άρχισε συστηματικά η οργάνωσή της. Είναι γνωστό ότι οι

αρχαίοι μας πρόγονοι μιλούσαν μουσικά με μέτρο. Το αρχαίο ελληνικό τραγούδι και μετέπειτα, το

βυζαντινό μέλος έγινε η βάση του δημοτικού τραγουδιού.»

Για τη Βυζαντινή μουσική, θα μας μιλούσε άλλη φορά, γιατί αυτή ξεπερνάει σε τέχνη και γλυκύτητα όλες

τις άλλες.

Την ακούγαμε προσεκτικά σχεδόν μαγεμένοι.

Άννα Καρακούτη


Εμένα που με βλέπεις

Εμένα που με βλέπεις είμαι τριάντα χρόνια σύζυγος και είκοσι οχτώ μητέρα.

Ξυπνάω αχάραγα το πρωί γιατί το καθήκον με καλεί. Πρέπει να είμαι μαγείρισσα, πλύστρα, καθαρίστρια,

να είμαι ανεκτική και τρυφερή με το ταίρι μου, να παίρνω τη θέση του ειρηνοποιού στις μάχες που

δίνονται ανάμεσα στα παιδιά μου, νοσοκόμα στις αρρώστιες τους και να έχω μια μεγάλη και ζεστή

αγκαλιά τους στις αποτυχίες τους.

Χώρια από το σπίτι, τρέχω και στη δουλειά μας για να βοηθήσω, όσο μπορώ.

Το απόγευμα ό,τι της ευτυχίας μου, είμαι μαθήτρια. Είναι ένα αγαπημένο διάλλειμα, γιατί μπορώ να

διδαχθώ από τους καθηγητές μου και να περάσω όμορφα με τους συμμαθητές και φίλους μου.

Το βράδυ λίγο πριν γείρω στην αγκαλιά του Μορφέα φαντάζομαι πως μπορεί να ’ρθουν και καλύτερες

ημέρες και να ζήσω πιο όμορφα και πιο δημιουργικά.

Δήμητρα Κατσαβούνη


Η απώλεια

Τρία αδέλφια η Βαγγελιώ, ο Γιωργής, και εγώ η Λενιώ. Ήταν άνοιξη και ο αέρας μύριζε χώμα. Η

μυρωδιά του χώματος με γύρισε πενήντα χρόνια πίσω. Ήμουν δεν ήμουν δέκα χρονών. Ένα βράδυ

ξύπνησα από φωνές ο κόσμος έμπαινε και έβγαινε στο σπίτι, μισόλογα που αίρονταν στο πέρασμα τους.

Το πρωί ένα βαρύ πέπλο απλώθηκε στο σπίτι. Κάτι κακό έγινε, σε λίγο κατάλαβα ο Γιωργής ο μεγάλος

αδελφός μου είχε ένα τροχαίο, η απώλειά του ρίγησε την κάρδια μου. Ο πόνος και η οργή με κυριάρχησε

εκείνη την στιγμή.

Πέρασαν χρόνια δημιούργησα οικογένεια, η απώλεια του, όταν έρθει στη θύμησή μου, με γύρνα πίσω σε

εκείνη την άσχημη στιγμή που σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια.

Ελένη Κούκου


Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας

Μπήκα μέσα στο Σχολείο ανέβηκα τις σκάλες ο φόβος άρχισε να με κυριεύει για μια στιγμή σκέφτηκα να

κάνω πίσω. Τότε συνάντησα δυο από τους φίλους μου τον Τάσο και την Μαρία, αφού μιλήσαμε

χαλάρωσα και είπα στον εαυτό μου ότι αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία για τον καθένα από μας.

Σχολείο ζωής, οι εμπειρίες πολλές, τα συναισθήματα διαφορετικά, πολλοί και διαφορετικοί χαρακτήρες.

Ο καθένας κουβαλάει τη δική του ιστορία. Αυτά που ακούς μαθήματα ζωής. Με κάποιους δένεσαι πιο

πολύ κι έρχεσαι πιο κοντά, μοιράζεσαι πράγματα .

Αυτά που περάσαμε μαζί ήταν πολύ καλά. Ανυπομονούσα πότε θα ξημερώσει για να πάω στο Σχολείο,

όχι τόσο για τα μαθήματα, όσο για το ότι θα συναντούσα τους φίλους μου που γελούσαμε μαζί και

περνούσαμε πολύ καλά.

Αλλά και κλάψαμε, όταν συνέβη ένα τραγικό γεγονός.

Μια συμμαθήτριά μας και πολύ καλή μας φίλη, μας άφησε ξαφνικά.... Ήταν η ψυχή της παρέας. Δεν

μπορούσα να το πιστέψω. Ακόμα και τώρα δεν είναι λίγες οι φορές που η ματιά μου πέφτει στο πρώτο

θρανίο, εκεί καθόταν. Ήταν έτσι κι αλλιώς πρώτη όχι μόνο στο θρανίο αλλά και στα μαθήματα.

Η ιδέα για το project '' ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ '' , της άρεσε πολύ.

Είμαι σίγουρη πως αν ήταν κοντά μας, θα είχε γράψει πολλά και ωραία διηγήματα.

Τι άνθρωπος! Πάντα γελαστή, χαρούμενη, ευδιάθετη. Κάθε μέρα μας έλεγε ανέκδοτα, γελούσαμε μέχρι

που δακρύζαμε. Δίκαια ήταν η ψυχή της παρέας.

Κλείνοντας αυτές τις σκέψεις, θέλω να τις αφιερώσω στην πολύ καλή μου φίλη τη Δήμητρα. Είμαι

σίγουρη ότι μας βλέπει από ψηλά και χαίρεται για μας, που τελικά παρ όλες τις δυσκολίες που είχε ο

καθένας μας, καταφέραμε φτάσαμε και πετύχαμε τον στόχο μας να τελειώσουμε το σχολείο. Κάτι που

το ήθελε πολύ κι εκείνη, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε...ειρωνεία της τύχης.


Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω για τελευταία φορά την αυλή του σχολείου μου, τελικά τίποτα δεν

είναι ακατόρθωτο αν το θέλεις πραγματικά, σκέφτομαι και συνεχίζω για καινούριους αγώνες.

Ιωάννα Κώστα


«Η δασκάλα»



Σκέψεις πάνω σ’ ένα χαρτί

Σκέψεις έρχονται στο νου μου. Τι είναι αυτό που τελικά φέρνει ευτυχία στη ζωή; Ένας καφές, λίγη

συντροφιά; Τίποτε δεν είναι σπατάλη χρόνου, όταν το απολαμβάνεις γιατί δεν υπάρχουν κανόνες στην

αναζήτηση της ευτυχίας. Η κάθε μέρα είναι διαφορετική με νέα προοπτική και η κάθε στιγμή μοναδική.

Βλέπω έξω από το παράθυρο ο ήλιος γεμίζει την καρδιά μου με φως, ελπίδα, ζωή.

Η σκέψη συνεχίζει να μου χτυπά την πόρτα του νου. Τι είναι τελικά ευτυχία; Πολλοί την κυνηγούν, που

όμως βρίσκεται; Είναι στα μικρά καθημερινά πράγματα. Οι δυσκολίες είναι περαστικές, αρκεί να τις

αντιμετωπίζουμε χωρίς πίεση. Δεν αδειάζει το αύριο από τις λύπες του, αλλά αδειάζει το σήμερα από τη

δύναμή του.

Ένα δάκρυ κυλά από τα μάτια μου και περνά από τη σκέψη μου όλη μας η ζωή. Οι αναμνήσεις μας, οι

χαρές, οι λύπες, τα όνειρά μας. Τις κρατώ τόσο καιρό μέσα μου, να μη χαθούν, όπως χάθηκες εσύ από

κοντά μου ένα πρωινό Σαββάτου….

Να μας προσέχεις από εκεί ψηλά….

Ελένη Λέκκα


«Ο μικρός Βασιλάκης»



Ο μικρός Βασιλάκης

Ο χιονιάς άπλωσε το λευκό του πέπλο πάνω στο βουνό. Το σπιτικό του Γεωργιανού εκεί σε μια πλαγιά

στους πρόποδες του Λαϊλιά. Κοντεύαμε, τα τσομπανόσκυλα μας πήραν μυρωδιά. Έδεσα τ’ άλογό μου και

χτύπησα την ξύλινη πόρτα. «Γεωργιανέ, εγώ είμαι ο παπά-Θωμάς», φώναξα. Άνοιξε, σήκωσε το βλέμμα

του πάνω μου, δάκρυσε, συγκινήθηκε. Με καλωσόρισε στο σπιτικό του. Κάτω από την κάπα μου

ξεπρόβαλε το πρόσωπο του μικρού Βασιλάκη, έτρεμε από το κρύο. Το τζάκι αναμμένο, τα πουρνάρια

καρβούνιασαν και άπλωσαν τη ζεστασιά τους στο σπιτικό και στις ψυχές μας. Τράβηξε το παιδί και

το’βαλε κοντά στην καρβουνιά να ζεσταθεί.

-Καιρό έχω να σε δω παπά μου από τα μέρη μας.

-Έκαμα καιρό απέναντι, στο Περιβόλι της Παναγιάς, και πέρσι γύρισα στο μοναστήρι πάνω από το

λιοντάρι στα Κερδύλια. Δύσκολα χρόνια, οι Βούλγαροι σκότωσαν κόσμο, πήραν αιχμαλώτους,

λεηλάτησαν, έκαψαν το χωριό και το μοναστήρι. Εκεί βρήκα και τον μικρό, στο Λιοντάρι, μέσα σε μια

βάρκα στις καλαμιές. Φοβήθηκα για τη ζωή του. Το πήρα αγκαλιά πάνω στο άλογο, το σκέπασα με την

κάπα, του’ δωσα ένα κομμάτι παστό από τον τουρβά και ξεκινήσαμε για το βουνό.

-Από πού είσαι μικρέ, πώς σε λένε;

-Αφέντη οι δικοί μου χάθηκαν στη θάλασσα όταν φεύγαμε από το νησί. Την αδερφή μου, τη Μαριώ, την

πήραν στρατιώτες κι εγώ κρύφτηκα στις καλαμιές. Με λένε Βασιλάκη, σαν τον παππού.

-Παπά-Θωμά, να τον κρατήσω εδώ κοντά μας τον μικρό; Ένα στόμα είναι, έχει ο θεός.

Συμφώνησα μαζί του, αγκάλιασα τον μικρό Βασιλάκη, του έδωσα την ευχή μου και ξεκίνησα για το

ξωκλήσι του Αγίου Πνεύματος, όπου και μόνασα μέχρι τα βαθιά μου γεράματα. Ο μικρός ερχόταν

τακτικά και προσευχόταν μαζί μου. Μεγάλωσε και έμαθε πολλά κοντά τους, έγινε ολόκληρο παλικάρι,


ψηλός, σκληραγωγημένος, με το χαμόγελο στα χείλη. Αγάπησε την κόρη του τη Δημητρούλα, όμορφη

κοπέλα, με θαλασσιά μάτια και μεταξένιες μακριές κοτσίδες. Την ανέβαζε στο άλογο του, τον Μούργο,

και χανόταν στα βουνά και στις ρεματιές. Μύριζε καλοκαίρι, του Αγίου Πνεύματος, όταν τους πάντρεψα.

Άνοιξαν το δικό τους σπιτικό, έκαμαν πολλά παιδιά και μεγάλο βιός, κτήματα και ζωντανά. Βοηθούσαν

όποιον είχε την ανάγκη τους, με έκαμαν περήφανο. Θυμάμαι που μου έλεγε: «πατέρα Θωμά, θέλω τα

δικά μου παιδιά να έχουν τη δική τους πατρίδα και τις ρίζες τους στη δική τους γη».

Λευθέρης Μεραχτσής


«Ο παπαθωμάς»



Το παλιό μου σχολείο

Όταν σκαλίζεις τα περασμένα είναι σα να ζεις εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι το παλιό μου σχολείο… Όταν

πρωτοπήγα ήμουν φοβισμένη σε ένα άγνωστο περιβάλλον, μετά όμως το αγάπησα πολύ. Ο δάσκαλος που

μας υποδέχτηκε στην πρώτη τάξη ήταν υπέροχος, αγαπούσε όλα τα παιδιά και μάλιστα είχα την τύχη να

τον έχω δάσκαλο για τρία χρόνια.

Το σχολείο μου είχε μια αίθουσα, ήταν μονοθέσιο. Όταν δεν είχε η τάξη μας μάθημα, ο δάσκαλος μας

έβγαζε για διάλειμμα ή μας επέτρεπε να παρακολουθούμε φρόνιμα το μάθημα που δίδασκε σε

μεγαλύτερη τάξη. Έτσι μας προετοίμαζε για την επόμενη χρονιά.

Στο παλιό μου σχολείο κάναμε και άλλες δραστηριότητες, όπως γυμναστικές επιδείξεις, παραδοσιακούς

χορούς ή άλλα αθλήματα. Εγώ ήμουνα καλή στο άλμα εις τριπλούν. Λόγω του ύψους μου μπορούσα να

κάνω μεγάλα άλματα. Μερικά αγόρια με κοροϊδεύανε γι αυτό. Συχνά με φώναζαν «τηλεγραφόξυλο» ή

«καμηλοπάρδαλη» και άλλα τέτοια. Αυτό με στενοχωρούσε και έκλαιγα. Νομίζω ότι ήταν κάπως σαν το

σημερινό «bulling».

Μια φορά, μετά από μια τέτοια συμπεριφορά εκ μέρους τους, πήγα στο δάσκαλό μου και του το είπα.

Αυτός με παρηγόρησε, με αγκάλιασε και μου είπε πως συμπεριφέρονται έτσι επειδή ζηλεύουν, πως το

ύψος είναι προτέρημα και θα το καταλάβω όταν μεγαλώσω. Πόσο δίκιο είχε! Εκείνος το ήξερε γιατί ήταν

κι ο ίδιος ψηλός.

Το 1978 όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός στη Θεσσαλονίκη, το σχολείο μου γκρεμίστηκε. Έκλαψα πολύ

και για καιρό δεν ήθελα να περάσω από εκεί. Τα τελευταία χρόνια στη θέση του παλιού σχολείου έγινε

μια παιδική χαρά. Είναι όμορφα να ακούγονται πάλι παιδικές φωνές, έστω και τα καλοκαίρια. Σχολείο

πια δε λειτουργεί στο χωριό καθώς δεν υπάρχουν νέες οικογένειες με μικρά παιδιά. Κι αυτό όταν το

σκέφτομαι με πιάνει μια μελαγχολία.

Ζωή Μπούμπα


Σκέψεις πάνω σε μια φωτογραφία

Τη βιβλιοθήκη και το γραφείο του πατέρα μου φέρνω στο νου μου πολλές φορές με νοσταλγία και

τρυφερότητα. Ο πατέρας μου ήταν γραμματέας κοινότητας τα δύσκολα προπολεμικά χρόνια. Στη

διάρκεια της κατοχής και την περίοδο του εμφυλίου κράτησε όσο μπορούσε αυτή την ιδιαίτερη σχέση με

τα βιβλία και το διάβασμα, πράγμα που του είχε δώσει και τον τίτλο του «γραμματιζούμενου», μέσα σε

μια κοινότητα ανθρώπων που μόλις και μετά βίας ήξεραν οι περισσότεροι να γράφουν τ’ όνομά τους.

Δεν αξιώθηκε ο πατέρας μου τα πλούσια γραφεία με τα βαριά σκαλιστά έπιπλα, τις ογκώδεις

βιβλιοθήκες με τους χρυσόδετους τόμους. Είχε όμως την πλατιά ματιά του αληθινού στοχαστή. Ήξερε να

αναζητά την αλήθεια του κόσμου στις πηγές της, δηλαδή, στις καρδιές και στις ζωές των ανθρώπων γύρω

του, στη γειτονιά και στο χωριό του, το ίδιο σοβαρά, όπως και στα γραπτά κείμενα, στα λόγια και τα έργα

των μεγάλων μορφών της ιστορίας, που τα έψαχνε σ’ όποιο κείμενο έβρισκε.

Η βιβλιοθήκη που μας άφησε ο πατέρας μου είναι μέσα στην καρδιά μας, μέσα σε εικόνες ζωής λιτές και

φτωχικές, που τις συμπληρώνουν όμως λόγια σοφά, λόγια βγαλμένα από την ψυχή ενός ανθρώπου, και

πράξεις που μας έδειξαν πώς μπορεί κάποιος να παλέψει με αντιξοότητες και δυσκολίες αλλά τελικά να

αξιωθεί ν’ ανέβει ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από εκεί που η μοίρα τον τοποθέτησε αρχικά!



Η δασκάλα μου

Η αγαπημένη μου δασκάλα ήταν η κυρία Φανή. Μια γυναίκα με ύψος γύρω στο 1,70, αδύνατη, μαλλιά

γκρίζα, όλα μαζεμένα πίσω, χτένισμα ντομάτα, φούστες μακριές που φτάναμε στον αστράγαλο της και

πουλόβερ ζιβάγκο. Τον λαιμό της τον στόλιζε το αγαπημένο της μαργαριταρένιο κολιέ, έπλεκε τα

δάχτυλα της μέσα του. Οι μπότες πεζές, χρώμα καφέ, τρίζανε στο μωσαϊκό. Μάτια καστανά σκούρο

δέρμα χείλη μεγάλα όμορφη πολύ. Που να ήξερα, όταν την πρωτοείδα, ότι αυτό που έβλεπα δεν ήταν

τίποτα μπροστά στην εσωτερική ομορφιά της.

Όταν χαμογελούσε, έκανε στο πιγούνι της λακκάκι και ευτυχώς που χαμογελούσε πολύ συχνά. Είχε

πλεχτές ζακέτες με μεγάλες τσέπες στη μια μεριά είχε στραγάλια και στην άλλη μαύρες σταφίδες.

Έτρωγε στο διάλειμμα, όταν την κοιτούσα επίμονα μου έδινε και εμένα. Δεν μου άρεσαν καθόλου, σαν

καραμέλα τα είχα στο στόμα και μόλις έμπαινε στο γραφείο τα έφτυνα σε μια γωνία.

Μέσα στην τάξη έκανε όλα τα παιδιά να την ακούνε με μεγάλη προσοχή, δεν πίεζε πότε κανέναν μαθητή.

Μας έπαιρνε αγκαλιά συχνά χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Κάθε Παρασκευή τελευταία ώρα

μας έλεγε λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι. «Καλά να περάσετε θέλω να σας δω όλους την Δευτέρα εδώ».

Τότε η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε, χρόνια μετά το κατάλαβα. Στα δικά

μου μάτια ήταν σαν να μην πατούσε στη γη, ότι είναι κάτι διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους.

Πίστευα ότι δεν πάει στην τουαλέτα. Μια μέρα την είδα να βγαίνει από την τουαλέτα άφησε την πόρτα

ανοιχτή και έβαλε στην θήκη για το χαρτί υγείας κομμένα τετράγωνα χαρτιά εφημερίδας. Τότε ήταν σαν

να μου έκοβες τα πόδια. Είχε ήδη καταρρίψει ό,τι είχα χτίσει εγώ στο μυαλό μου. Όπως και να έχει εγώ

την αγαπώ μέχρι και σήμερα την κυρία Φανή.

Σοφία Πεχλιβανίδου


Ιστορίες του παππού

Ο πάππους ο Πελεβένης, έτσι τον φώναζαν ζούσε στην Γερμανία. Δέκα ετών ήμουν όταν τον πρωτοείδα.

Παιδί του χωρίου εγώ. Ό,τι καινούργιο το περνούσα κανονική ακτινογραφία. Κάνει λοιπόν την εμφάνιση

του. Φορούσε ο παππούς μαύρο παντελόνι με τσάκιση στη μέση, γιλέκο και βυσσινή γραβάτα, το παλτό

του έφτανε μέχρι τα γόνατα καπελάκι και κασκόλ. Παχουλός με μάγουλα κόκκινα.

Το βράδυ γύρω από την ξυλόσομπα ξεκινούσε την ιστορία ο παππούς. Έφυγε παιδί έξι ετών από το σπίτι

του στον Πόντο με όλη την οικογένεια, δυστυχώς δεν φτάσανε όλοι. Αφού μετά από πολλά χρόνια στην

Γερμανία ήταν αρκετά καλά τα οικονομικά του αποφάσισε να κάνει αυτό το ταξίδι να πάει να δει, να βρει

να θυμηθεί.

Όταν πήγε ήταν άνοιξη, δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να βρει το σπίτι, σαστισμένος χτύπησε την πόρτα

της αυλής. Ψηλή πόρτα, το χρώμα της καφέ στο κάτω μέρος σκουριασμένη και γύρω της μαντρότοιχος

παντού. Λουλούδια, το γιασεμί μοσχοβολούσε. Στη μέση της αυλής, είχε μια κληματαριά, ένα μπλε

τραπέζι με ξύλινες καρέκλες καφενείου γύρω-γύρω. Πασχαλιά, και στην άκρη μια βρύση με τσιμεντένια

γούρνα.

Χτύπησε πολλές φορές, τελικά βγήκε μια γυναίκα και τον ρωτάει τι γυρεύει. Ο παππούς ήξερε την

τούρκικη γλώσσα πολύ καλά. Τη ρωτά αμέσως, αν υπήρχε κάποιος άνδρας στο σπίτι να μιλήσει μαζί του,

του ήταν προτιμότερο. «Όχι» απαντάει η γυναίκα «σε τέσσερες ώρες θα έρθει ο άνδρας μου». Ο παππούς

της είπε «θα περιμένω εδώ έξω από την πόρτα μέχρι να έρθει». Του έδωσε μια καρέκλα και έκλεισε πάλι

τη μεγάλη πόρτα.

Δεν κατάλαβε ο παππούς πως περάσανε οι ώρες το μυαλό του δεν σταμάτησε να σκέφτεται τις στιγμές

που έζησε εκεί με την οικογένεια του. Χάζεψε για λίγο στην γούρνα που ήταν στην αυλή, εκεί έβγαινε

πάντα φωτογραφία η γιαγιά η Δέσποινα.


Ένας μεγάλος θόρυβος τον έφερε στην πραγματικότητα, ήταν ένα μοτοσακό που σταμάτησε μπροστά

στην πόρτα. Τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και τον ρώτησε «τι γυρεύεις εσύ εδώ; Ποιος είσαι; Τι

θέλεις στο σπίτι μου;» Ο παππούς τον κοίταξε και του είπε «παιδί έφυγα από αυτό το σπίτι θέλω να μπω

μέσα μαζί σου γίνεται;» Κατάλαβε αμέσως ο Σεμίχ έτσι τον έλεγαν. «Έλα αδελφέ μου» του λέει και έτσι

ξεκίνησε μία φιλία μεταξύ τους.

Ο παππούς επισκεπτόταν κάθε χρόνο το σπίτι, διάλεγε την άνοιξη λόγω λουλουδιών, οι μυρωδιές τον

έκαναν να θυμάται. Τα χρόνια περνούσαν και συνέχιζε να πηγαίνει. Ώσπου κάποια άνοιξη το 87 ο

παππούς φτάνει στον Πόντο, πάει στο σπίτι και τι να δει ένα σπίτι, ούτε στα όνειρά του, μεγάλο με κήπο,

δέντρα, αυτοκίνητα ακριβά απ’ έξω. Χτυπάει το κουδούνι τίποτα επέμενε, αλλά τίποτα έφυγε πήγε στο

ξενοδοχείο και πολύ νωρίς το πρωί ο παππούς συνάντησε το Σεμίχ, ήταν στην αυλή, τον είδε, τον φώναζε

πήγε τελικά κοντά του. «Τι έγινε; Τι αλλαγές είναι αυτές;» «Καλύτερα να μην ξανάρθεις εδώ φίλε μου

πολλά έχουν αλλάξει δεν μπορώ να σου εξηγήσω».

Πολύ στεναχωρημένος έφυγε ο παππούς και τότε θυμήθηκε τη γιαγιά που του μιλούσε συχνά για τη

γούρνα εκεί λοιπόν ήταν το μεγάλο μυστικό.



Κατοχή

«Άντε Θανασό μου, άντε παιδί μου ξύπνα, χάραξε, σήκω θα φύγουν τα παιδιά. Σήκω παιδί μου, είσαι ο

άνδρας της οικογένειας, πρέπει να ταΐσουμε τα μικρά». Ακούστηκε η γλυκιά και πονεμένη φωνή της

Δέσποινας.

Ο Θανασός αγαπούσε πολύ τη μάνα του, δεν τις χαλούσε το χατίρι. Σηκώθηκε ντύθηκε, με τα παλιά,

αλλά καθαρά ρούχα του. Τα χεράκια του μικρά, για να κουμπώσει εύκολα το μεγάλο πουκάμισο. Το

παντελόνι κόντο, πιο πάνω από τον αστράγαλο. «Βάλτο παιδί μου μέσα στις κάλτσες». Έλεγε η μάνα του

«Έτσι ξεγελάει». Οι γαλότσες που φορούσε σκληρές, άχαρα πατούμενα. «Άλλα παιδιά δεν έχουν ούτε και

αυτά», έτσι παρηγοριόταν.

Ο Θανασός μόλις οχτώ χρονών, παιδί ώριμο και φιλότιμο, έπρεπε να βοηθήσει την οικογένεια.

Ακολουθούσε τα μεγαλύτερα παιδιά του χωριού, φόρτωναν την πραμάτεια τους, ότι είχε ο καθένας για να

πουλήσει. Ήταν η χρονιά με τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο το 40 -41. Οι άνδρες έφυγαν και δεν πρόλαβαν

να σπείρουν με αποτέλεσμα να πεινάσουν. Μεγάλος ο κάμπος στα Σέρρας. Πολλά χωριά, κάπου θα

εύρισκε να πουλήσει τα σαπούνια που κρατούσε, διαφορετικά έπρεπε να ζητιανέψει και ήταν πολύ

περήφανος ο Θανασός. Με τα μικρά του βήματα, έτρεχε να προλάβει τα μεγαλύτερα παιδιά. Κάποια

στιγμή όμως κουράστηκε και έτσι τους έχασε από τα μάτια του. Τα χρόνια εκείνα τα φτωχά, δεν

υπολόγιζαν τα μικρά παιδιά, «δεν βαριέσαι» έλεγαν «ένα στόμα λιγότερο».

Σε λίγο έπεσε το σκοτάδι. Ο Θανασός φοβότανε, έκανε τον σταυρό του, «βοήθησε με παναγία μου να

φτάσω γερός, τα αδέλφια μου με περιμένουν για να φάνε». Ξαφνικά πολλά γαυγίσματα άρχισαν να

ακούγονται προς το μέρος του, μία αγέλη από σκυλιά, πεινασμένα και άγρια. Βλέπεις όταν υπάρχει

φτώχια και πείνα υποφέρουν όλα τα πλάσματα. «Κύριε ελέησον, κύριε ελέησον» έλεγε και ξαναέλεγε, τα

σκυλιά τον πλησίαζαν απειλητικά. «Θεέ μου, ήλθε το τέλος μου.» Ξαφνικά σαν ένα αόρατο χέρι τον

έσπρωξε, πέταξε τα σαπούνια προς το μέρος των σκυλιών. Τυχερός ο Θανασός σώθηκε, και σίγουρα,

έβαλε η Παναγία το χέρι της.


Τυχερός ο Θανασός, τυχερή είμαι και εγώ γιατί ο Θανασός είναι ο αγαπημένος μου πατέρας.

Στεφανίδου Δέσποινα


Γ) Εργασίες σε θέματα δημιουργικής γραφής

Άσκηση 1η: Γράψτε μια ιστορία ξεκινώντας με τη φράση : «Εμένα που με βλέπεις…»

Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό με πολύ αγάπη χωρίς πολλά αγαθά, τα απαραίτητα. Δεν μου άρεσαν πολύ

τα γράμματα. Γινόταν να μην πάω σχολείο; Περνώντας τα χρόνια κατάλαβα ότι δεν έφταιγαν τα

γράμματα, αλλά αυτοί που μου τα μάθαιναν, δεν φοβόμουν το σχολείο, αλλά αυτούς που ήταν εκεί.

Ο ρατσισμός, να σε δείχνουν και να γελάνε, να διαδίδουν διάφορα και να λένε «ποια ποια; Εκείνη ναι

ξέρω, τους άφησε ο μπαμπάς τους». Αυτό ήταν, μαζεύτηκα στο κρεβάτι μου για πολύ καιρό. Μου πείρε

χρόνο να παρατηρώ όλους αυτούς και να καταλαβαίνω ότι δεν είναι καλύτεροι από μένα που δεν

κατάφερα να σπουδάσω. Δεν είναι ότι δεν ήθελα, δεν γινόταν. Ήθελα κι εγώ να είμαι ξένοιαστη σαν

παιδί, δεν τα κατάφερα έχασα για λίγο την ισορροπία μου, τώρα όμως πατάω καλά στα πόδια μου, ναι

τώρα είμαι καλά γιατί κατάλαβα ότι δεν μετράει το τι πιστεύουν οι άλλοι για μένα, αλλά πόσο πιστεύω

εγώ σε εμένα. Έμενα που με βλέπεις δεν κατάφερα πολλά, πιστεύω όμως σε εμένα.


Εμένα που με βλέπεις, δε συμβιβάστηκα ποτέ με την πραγματικότητα. Όταν κλείνω τα μάτια θέλω να

ζήσω σε έναν δικό μου κόσμο, έξω από κάθε λογική. Από μικρή μου άρεζε να ακούω, αλλά και να διαβάζω

παραμύθια· να ταξιδεύω σε άλλους κόσμους. Είναι μαγικό το πώς ζωγραφίζονται στο μυαλό σου εικόνες

από διάφορα μέρη της γης. Πρόσωπα από άλλες εποχές. Ονειρεύεσαι πράγματα που θα ήθελες να ζήσεις,

να γίνεις κάποιος άλλος, κάτι άλλο. Να κλείνεις τα μάτια και τη μια στιγμή να μεταμορφώνεσαι σε μια

όμορφη πριγκίπισσα και την άλλη να είσαι ένα ξερό φύλλο, που το παρασέρνει ο άνεμος, κι αυτό να κάνει

τον γύρο του κόσμου. Είναι η μαγεία αυτό το άγνωστο που σε οδηγεί στα πιο όμορφα μονοπάτια, στα πιο

όμορφα τοπία. Να φαντάζεσαι πως είσαι ένα καράβι, μέσα σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, να

παλεύεις με τα αφρισμένα κύματα, να μην τσακιστείς πάνω στα βράχια. Τη μια να γίνεσαι ένα μικρό

παιδί, την άλλη ένας μεσήλικας, μια ντίβα του θεάτρου. Να αλλάζουν οι ρόλοι και να ονειρεύεσαι ότι


βρίσκεσαι σε μέρη εξωτικά, μένοντας με τα μάτια ορθάνοιχτα από αυτή την ομορφιά. Θα μπορούσα να

γράφω όλη μου τη ζωή για τα πράγματα που θέλω να ζήσω, για τα όνειρά μου που θα ήθελα να παίρνουν

μορφή και σάρκα. Όμως, το όνειρο κάποια στιγμή τελειώνει και γυρνάμε ξανά στην πραγματικότητα. Και

δεν ξέρω αν εμένα που με βλέπεις θέλω να γυρίσω σε αυτόν τον κόσμο ή όχι.


Άσκηση 2η: Γράψτε μια ιστορία ξεκινώντας με τη λέξη : «Θυμάμαι…»

Θυμάμαι τις βόλτες στο χωριό,

χαρά και νοσταλγία!

Θυμάμαι τα πρώτα εφηβικά μου πάρτι και τα πρώτα φλερτ,

χαρά και αγάπη!

Θυμάμαι το σχολείο μου,

χαρά και αναμνήσεις!

Θυμάμαι τη γιαγιά που κάθε Κυριακή πηγαίναμε στην εκκλησία,

χαρά και θλίψη!

Θυμάμαι τα παιχνίδια στις αλάνες-ήτανε η χαρά μου,

χαρά, χαρά……


Άσκηση 3η: Γράψτε δέκα σειρές ξεκινώντας με τη φράση : «σου εύχομαι»

Σου εύχομαι χρόνια πολλά και γεμάτα χαρά.

Σου εύχομαι να είσαι πάντα γερή.

Σου εύχομαι η ευτυχία να κατακλύζει τη ζωή σου.

Σου εύχομαι πάντα να είσαι ο εαυτός σου.

Σου εύχομαι ποτέ να μην υποχωρείς όταν έχεις δίκιο.

Σου εύχομαι να αγαπηθείς και να αγαπήσεις.


Σου εύχομαι να ανεβείς ιεραρχικά στη δουλειά σου.

Σου εύχομαι δυσκολίες να μην σε βρουν.

Σου εύχομαι πάντα να έχεις κοντά σου τους οικείους σου.

Σου εύχομαι η ζωή που σου χάρισε ο Θεός να είναι δημιουργική και να καταφέρνεις πάντα αυτό που

θέλεις.

Δήμητρα Κατσαβούνη

Άσκηση 4η: Περιγράψτε σε μία παράγραφο μια άβολη καρέκλα χωρίς να πείτε ότι είναι άβολη

Φαντάσου να περιμένεις ώρες ατελείωτες. Περνάει κόσμος από μπροστά μου, χαζεύω. Μια κυρία κάθεται

δίπλα μου, μια άλλη απέναντί μου. Τις παρατηρώ. Πιάνω κουβέντα με την διπλανή μου. Αναρωτιέμαι

ποια να είναι η αιτία που τις έφερε εδώ. Ήρθε η σειρά μου να μπω στο ιατρείο του γυναικολόγου, οι

παλάμες μου νότισαν, η καρδιά μου άρχισε να χτυπά ακανόνιστα. Με το ζόρι απαντούσα στις ερωτήσεις

του γιατρού. Έφτασε η ώρα να καθίσω στην γυναικολογική καρέκλα, δεν φαντάζεστε πόσο αμήχανα

ένοιωσα Από την άλλη, μια πνοή ψυχραιμίας, μήπως τελικά αυτή ακριβώς η σκέψη είναι που κάνει την

ψυχή να τρέμει;

Μαρία Γέρμανλη

Μου είναι δύσκολο να περιγράψω μια καρέκλα, αλλά αυτό κάποια στιγμή το ένιωσα. Πριν από μερικές

μέρες πήγα σ’ ένα ιατρείο. Ο χώρος ήταν πολύ ξεχωριστός, με μοντέρνα έπιπλα, μεγάλους καναπέδες και

μια κομψή καρέκλα τοποθετημένη σε μια γωνία. Όταν την είδα εντυπωσιάστηκα, γι’ αυτό πήγα να

καθίσω. Μετά από λίγη ώρα διαπίστωσα ότι η συγκεκριμένη καρέκλα ήταν ξύλινη, σκληρή, με κυρτή

πλάτη και ψηλά μεταλλικά πόδια. Δυστυχώς τα ωραία πράγματα δε σημαίνει πάντα ότι αξίζουν.



Απόγευμα! Κάθομαι ν’ απολαύσω τον καφέ μου δεν ξεκουράζομαι όμως σε κάθε κίνησή μου τρίζει είναι

ασταθής το μαξιλαράκι έχει φθαρεί. Ήρθε η ώρα της απόσυρσης.


Ένα πρωί πήρα την μεγάλη απόφαση. Δεν χωράει άλλο αναβολή, είπα στον εαυτό μου. Έτσι λοιπόν

ξεκίνησα για τον ψυχολόγο. Στη διαδρομή, διάφορες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Πώς, πώς εγώ

έφτασα σ΄αυτό το σημείο, τι ήταν αυτό που με κρατούσε δεμένη; Σκέφτηκα να γυρίσω πίσω. Φοβόμουνα.

Όταν έφτασα εκεί, έκατσα απέναντι από τον ψυχολόγο, χαλάρωσα, συγκεντρώθηκα, και κατάλαβα πως

τελικά όλα ήταν στο μυαλό μου.

Ιωάννα Κώστα

Στη βιτρίνα ενός παλαιοπωλείου, στο Μοναστηράκι, είδαμε κάποτε μια ωραία πολυθρόνα. Τόσο μας

άρεσε που την αγοράσαμε και μάλιστα τη βάλαμε στο σαλόνι σε θέση «περιωπής». Όποιος ερχόταν στο

σπίτι μας, ήθελε να καθίσει εκεί, αλλά σε λίγο σηκωνόταν και άλλαζε θέση. Αυτό με προβλημάτισε και

σκέφτηκα να καθίσω κι εγώ για να τη δοκιμάσω. Αμέσως κατάλαβα τι συνέβαινε με αυτή. Ωστόσο

αποφάσισα να την κρατήσω. Για ποιο λόγο, θα μου πείτε; Μα για τους ανεπιθύμητους επισκέπτες… Τώρα

μετά από τόσο καιρό που την έχουμε, τη συνήθισα, την αγαπώ και δεν την αλλάζω!


Ήταν σε περίοπτη θέση στη γωνία του σαλονιού. Τα πόδια της ακουμπούσαν στο παχύ λευκό χαλί.

Χρώμα καφέ, αρχοντικό. Η πλάτη στρογγυλή με πολλές πρόκες το ύφασμα σαμπανιζέ με χρυσό. Τα

κεντημένα φύλλα δάφνης φτάναμε μέχρι τα πόδια της. Ποιος άραγε θα πήγαινε στο μέρος της; Μάλλον

ο πιο γενναίος αφού τα πόδια της ήταν μόνο τρία.



Άσκηση 5η : Περιγράψτε σε μία παράγραφο μια έξαλλη γυναίκα χωρίς να πείτε ότι είναι έξαλλη

Μπαίνει στο σπίτι σαν ξέφρενο τρένο, αναψοκοκκινισμένη τα μάτια της πετούσαν σπίθες και απ’ τα

αυτιά έβγαζε καπνούς. «Τι έχεις καλή μου;» τη ρωτά ο αδερφός της, «άσε με εσείς οι άντρες δεν έχετε τον

θεό σας, μα να του έχω ετοιμάσει τα εσώρουχα για το ταξίδι και αυτός να ψάχνει να τα βρει στο ψυγείο

μαζί με τα σάντουιτς! Τρελάθηκα σου λέω.» Εγώ μαζεμένος σε μια γωνία φοβόμουν μην έρθει καμιά

παντόφλα. Δεν την είχα ξαναδεί τόσο εκτός εαυτού.


Μόλις βγήκε από το κομμωτήριο. Έμοιαζε ξινή και δύστροπη αλλά καλοχτενισμένη, κάνει να περπατήσει

και πιάνει μπόρα, τρέχει να πάει στο αμάξι της, ξαφνικά περνάει από μπροστά της ένας νεαρός με μηχανή

και σπλατς! Μούσκεμα η κυρία! Τότε άρχισε να κοκκινίζει, να σφίγγει της γροθιές της, να βρίζει να

φωνάζει και να τραβάει μαλλιά της! Καημένη κομμώτρια και δούλεψες τόσο γι’αυτά τα μαλλιά.


Πετούσε στα σύννεφα· μόλις είχε κλείσει μια σπουδαία δουλειά. Ανοίγοντας την πόρτα η βροχή

μούσκεψε τα σγουρά της μαλλιά. Άνοιξε την ομπρέλα της και περπατούσε στο δρόμο που ήταν γεμάτος

νερά. Δεν την ένοιαζε, ήταν ευτυχισμένη. Ξαφνικά ένα αυτοκίνητο πέρασε δίπλα της με μεγάλη ταχύτητα

και την έκανε μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο. Έμεινε άγαλμα για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να

συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί. Η καλή της διάθεση πήγε περίπατο, μαζί με το αυτοκίνητο που τη

μούσκεψε. Περπατούσε και έτρεμε από τα νεύρα της. Πιο κάτω βλέπω το αυτοκίνητο με τον οδηγό. Δε

χάνει ευκαιρία και πάει να του ζητήσει το λόγο: «Κοίτα πως με κατάντησες! Όταν βρέχει πρέπει να

οδηγείς πιο προσεκτικά». Αυτός με ένα ειρωνικό ύφος της λέει: «Αν θέλεις μωρό μου, έλα να σε

στεγνώσω!». Δεν άντεξε, πήρε την τσάντα της και άρχισε, να κι αυτή ναι και την άλλη. Ένας αστυνόμος


που ήταν εκεί κοντά πήγε να δει τι γίνεται. «Αυτή κύριε αστυνόμε είναι τρελή». «Ε, όχι και τρελή βρε

γαϊδούρι». Και φυσικά, μετά από τόσα κοσμητικά επίθετα κατέληξαν στο τμήμα.


Κοιτάζω το είδωλό μου έντρομη. Όχι δε μπορεί να είμαι εγώ αυτή. Πρόκειται για κάποιο λάθος.

Συγκέντρωσα όλα τα τρομερά κι επιβλητικά στοιχεία στο πρόσωπό μου, στριφογύριζα και ταυτόχρονα

έτρεμα ολόκληρη από θυμό.


Σήμερα σηκώθηκα το πρωί και χωρίς κάποιο προφανή λόγο, είχα τα νεύρα μου! Σκέφτηκα λοιπόν, «δεν

πάω μια βόλτα για να ηρεμήσω!

Τι το’ θελα! Στη στροφή συνάντησα μια φίλη μου. Της είπα λοιπόν:

-Πάμε για καφέ;

-Δεν πάω πουθενά, γιατί τα νεύρα μου είναι τσατάλια, τώρα αυτή τη στιγμή σκοτώνω άνθρωπο!

Μου’ρχεται να τα πνίξω!

-Ποια να πνίξεις καλέ;

-Μα τα παιδιά μου φυσικά!

Έβαλα τα γέλια.

-Παίζοντας, μου σπάσανε το κρυστάλλινο βάζο, ενθύμιο της μαμάς μου, που το είχε επίσης ενθύμιο από

τη δικιά της μάνα, τη γιαγιά μου, αποκρίθηκε και έφυγε βιαστικά, γυρίζοντας την πλάτη, λες και της

έφταιγα εγώ…..


-Α την τρελή! Σκέφτηκα και συνέχισα τη βόλτα μου.


Άσκηση 6η: Αλλάξτε το τέλος της ιστορίας του «ξουρισμένου»

Τακ τακ τακ. ακούστηκε ο βαρύς ήχος του χτυπήματος στην εξώπορτα, ανοίγω και αντικρίζω μια

ηλικιωμένη κυρία καλοστεκούμενη. «Καλημέρα σας! Τον Κωνσταντή γυρεύω είναι εδώ;» Με ρωτά με μια

φωνή γεμάτη ευγένεια, αλλά και μια προφορά γνωστή.

Την περνώ στο χωλ και φωνάζω τον ξουρισμένο, όταν την είδε του γλίστρησε το καβουράκι απ’ τα χέρια,

«η γιαμπουκλού» ψιθύρισε, «πέρνα τζιέρι μου, πέρνα να σε χαρώ» της λέει και πιάνει το χέρι της.

Πέρασαν στο σαλόνι, τους τράταρα από μια μαστιχοκανέλα και τους άφησα. Τους βρήκε το βράδυ να

κρατά ο ένας το χέρι του άλλου και να μιλούν ατελείωτα.


Τάκατα τούκατα έσερνε τα βήματά του στο ξύλινο πάτωμα. Τάκατα τούκατα και κάτι έλεγε, μα δεν

ξεχώριζα. Άνοιξα την ξύλινη πόρτα. Ήταν όρθιος πάνω από το μαγκάλι. Θέλω να παντρευτώ, θέλω να

παντρευτώ. Τώρα στα ογδόντα θα παντρευτείς; Του είπα. «Ναι» μου απάντησε «θέλω μια συντροφιά, γι’

αυτό θα ταξιδέψω, όσο ακόμα μπορώ, κι ότι γίνει, αν είναι τυχερό μου να βρω μια συντροφιά καλώς,

αλλιώς όπου με βγάλει».


Άνοιξα την ξύλινη πόρτα μια φωνή ακουγόταν, ένα μουρμουρητό, «Λενιώ, Λενιώ μου, τι να γίνεσαι

άραγε; Πώς να είσαι; Δεν έπρεπε να φερθώ έτσι, με τύφλωσε ο πόνος δεν άντεξα.» Πλάγιασε στο

κρεβάτι, «πως θα ήταν να παντρευόμασταν;» Η μυρωδιά της απλώθηκε στο δωμάτιο! Ταράχτηκε! Είσαι

εδώ! Χαμογέλασε άπλωσε το χέρι του και φύγανε μαζί για το μεγάλο ταξίδι.



Τάκατα τούκατα τάκατα τούκατα χτυπούσε το ξύλινο μπαστούνι του πάνω στο τραπέζι. Τάκατα τούκατα

τάκατα τούκατα η σκέψη του πήγε πολλά χρόνια πίσω. Στην όμορφη νύφη που μοσχοβολούσε. Την είδε

να στέκεται δίπλα του με αέρινο άσπρο φόρεμα κι αυτός με το μαύρο του κοστούμι να καμαρώνει σαν το

παγώνι. Ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στο Αϊδίνι. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και έτσι όπως ήταν

θολά είδε μια μεγάλη οικογένεια με την κοπέλα να του χαμογελά και πολλά παιδιά γύρω του να παίζουν.

«Έχω οικογένεια, έχω παιδιά, έχω οικογένεια, έχω παιδιά», έλεγε και ξανάλεγε μέσα από τα δόντια του.

Όταν μπήκα μέσα, μου είπε: «Έλα να γνωρίσεις τα παιδιά μου και τη γυναίκα μου, την κολόνα του

σπιτιού μου, χωρίς αυτή δε υπήρχε τίποτα». Ένα πλατύ χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

Ο ξουρισμένος ζούσε σ’ έναν δικό του κόσμο. Ό,τι δεν κατάφερε στα νιάτα του, το έκανε στα όνειρά του.

Παντρεύτηκε στα ογδόντα του!


Ο ξουρισμένος ήταν κιόλας ογδόντα χρονών. Σκεφτόταν σκαλίζοντας τη φωτιά, ίσως άφησε μια αγάπη

επειδή εκείνη τη στιγμή ήταν άτολμος και δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του, απλώς δε μπορούσε.

Δεν μετάνιωσε ποτέ, έζησε ελεύθερος με φίλους, καλή παρέα και πολλή δουλειά. Μόνο καμιά φορά

αναρωτιόταν πώς θα ήταν η ζωή του αν είχε κάνει δική του οικογένεια. Όσα σκεφτόταν δε βγάζανε

πουθενά. «Τι τα θες;» Έλεγε πίνοντας το τσιπουράκι του και αγνάντευε τα σαράντα στρέμματα αμπέλια.

«Τώρα πια δεν προλαβαίνω πρέπει να ετοιμαστώ για το μεγάλο ταξίδι».


Άσκηση 7η: Περιγράψτε τον «ξουρισμένο» χρησιμοποιώντας τέσσερις αισθήσεις

Να σου τον ο Κωνσταντίνος, να περπατεί στο Αϊδίνη. Πάντα καλοντυμένος και με αθλητικό παράστημα,

περιζήτητος γαμπρός, θα μπορούσε να είχε γίνει και τραγουδιστής είχε πολύ καλή φωνή. Περνούσε δίπλα


απ’ τις κοπελιές και μοσχομύριζε η κολόνια λεβάντας και λεμονιού που έβαζε μετά το ξύρισμα. Και μια

επιδερμίδα σαν μωρού παιδιού. Αν του έπιανες το πρόσωπο ήταν λείο και αφράτο απ’ την περιποίηση.


Να ο Κωνσταντής κατεβαίνει το πέτρινο δρομάκι κατηφορίζει για το σπίτι του. Παρόλα τα ογδόντα του

χρόνια δεν το βάζει κάτω. Φοράει το καβουράκι του και πάει. Το δέρμα στο πρόσωπό του τεντωμένο, τα

χέρια του αφράτα και πάντα μοσχοβολάει, πότε λεβάντα, πότε λεμονάκι. Στο στόμα του πάντα μια

καραμελίτσα μέντας. Είναι μερακλής ο Κωνσταντής, του αρέσει το καλό φαί και το κρασάκι τα πίνουν με

τον μπάρμπα-Αστέρη εκείνος παίζει ούτι και τραγουδούν μαζί!


Ο Κωνσταντίνος καθόταν πάνω σε αναμμένα κάρβουνα. Γαμπρός θα γινόταν. Είχε μια πικρή γεύση στο

στόμα, τ’ αφτιά του βούιζαν, τα μάτια του έβγαζαν φωτιά, λες και είχε πυρετό. Ακόμα και οι μυρωδιές

από τα καλούδια που έφτιαχναν στο σπίτι δεν τον έκαναν να νιώσει καλύτερα. Άπλωσε τα χέρια του να

πάρει την κανάτα με το κρύο νερό. Ένα ρίγος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά του.

Ο Κωνσταντίνος ήταν ο πιο περιζήτητος γαμπρός στο Αϊδίνι. Εργοστασιάρχης, ένα παλικάρι από τα λίγα.

Η φωνή του δυνατή και καθαρή. Όταν τραγουδούσε, σώπαιναν όλοι. Τα χέρια του αδούλευτα, σαν μικρού

παιδιού, και το δέρμα του μοσχοβολούσε πασχαλιά. Τα πρόσωπο του καθάριο σαν το φεγγάρι. Το βλέμμα

του μια απέραντη γαλάζια θάλασσα. Τα αδέρφια του, ο Γιακουμής και ο Αλέκος, του μιλούσαν, αυτός

όμως δεν ήταν εκεί. Άκουγε τη νύφη να του τραγουδάει με μελαγχολική φωνή «η πρώτη αγάπη δεν

ξεχνιέται, κι αν ξεχαστεί δε λησμονιέται».



Άσκηση 8η: Περιγράψτε το δωμάτιο του αρραβώνα του «ξουρισμένου»

Σπουδαία μέρα ξημέρωσε για το Βατουσαίϊκο! Στο σπιτικό του Κωνσταντίνου υπάρχει αναβρασμός, οι

υπηρέτες συγυρίζουν το τραπέζι του αρραβώνα. Ένας σοφράς δεκάγωνος από καρυδιά, σκαλισμένος από

σκυριανούς τεχνίτες. Η μάνα του να επιβλέπει και για την παραμικρή λεπτομέρεια, στα παράθυρα

κουρτίνες γιορτινές άσπρες, πλεγμένες στο χέρι. Αρώματα να πλανώνται στο δωμάτιο απ’ τις λιχουδιές

που ετοίμαζαν για το τραπέζι και απ’ τα μπαχάρια της ανατολής. Οι τοίχοι άσπροι και καλυμμένοι από

χειροποίητα ολομέταξα χαλιά, κι ο Γιακουμής να δίνει εντολή να έχουν τους ναργιλέδες έτοιμους.


Αυτό είναι το Βατουσαίικο αρχοντικό διώροφο πέτρινο σπίτι με μεγάλη πλακόστρωτη αυλή, με κήπο

γεμάτο τριανταφυλλιές, κατιφέδες και βιολέτες στόλιζαν την είσοδο του. Τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν

στον όροφο κοσμούσαν ξύλινα κάγκελα με λευκές και κόκκινες κορδέλες. Να το χαγιάτι με υφαντά χαλιά

στο πάτωμα βελούδινες μπάντες στους τοίχους και κεντητά κάδρα. Δεξιά ο σοφράς μεγάλος σκαλιστός

γύρω του μαξιλάρες παραδίπλα η σιφονιέρα με τα πορσελάνινα σερβίτσια, αριστερά η τραπεζαρία βαριά

ξύλινη σκαλιστή με πόδια λιονταριού. Πάνω της λευκό τραπεζομάντηλο, μεταξωτό, τα καλούδια

στολισμένα σε ασημένιες πιατέλες μοσχομύριζαν και το κρασί στις κρυστάλλινες καράφες σε μάγευε.

Γέμισαν τα ποτήρια τους «να μας ζήσουν η ώρα η καλή!» Η φωτιά στο τζάκι τα έκανε όλα παραμυθένια.


Ο πατέρας του εργοστασιάρχης τρανός. Τέτοιο σπίτι δεν είχε άλλο, αρχοντικό από τα λίγα. Είχαν

μαζευτεί όλοι στο επίσημο δωμάτιο του σπιτιού. Αρραβώνα είχαν, μεγάλη χαρά. Το σπίτι φεγγοβολούσε

και το στρώσιμό του έφερε τη σφραγίδα της γυναικείας καλαισθησίας. Δύο μεγάλα παράθυρα φώτιζαν

τον μεγάλο χώρο. Βαριές κουρτίνες και χαλιά έδεναν αρμονικά με τα χρώματα στους τοίχους. Το τζάκι

στη μέση του τοίχου έδινε τη δική του αρχοντιά. Δύο μεγάλα ντιβάνια ήταν το ένα απέναντι από το άλλο

με μεγάλες πολύχρωμες κεντημένες μαξιλάρες. Στους τοίχους υπήρχαν τάπητες που έδιναν κομψότητα


και χάρη. Στη μέση ο σοφράς στρωμένος με αραχνοΰφαντο τραπεζομάντηλο στον αργαλειό. Εκεί θα

τράταραν οι γυναίκες όλα τα εδέσματα που είχαν κάνει από το πρωί. Μια σιφονιέρα σκαλιστή γέμιζε τη

γωνιά του δωματίου και πάνω στρωμένο το ασπροκέντι της μάνας. Από πάνω ένα εικονοστάσι με το

καντήλι αναμμένο και μια μεγάλη εικόνα της Θεοτόκου που έκανε τη σιφονιέρα ακόμα πιο πολύτιμη. Ο

Κωνσταντίνος κάρφωσε το βλέμμα του στο αναμμένο καντήλι


Ο Κωνσταντίνος κάθε τόσο κοιταζόταν μες στο μεγάλο καθρέφτη του σαλονιού κι έσιαζε πότε τα φρύδια

πότε τα μαλλιά του. Το δωμάτιο ήταν στολισμένο για τη γιορτή. Μεγάλα χαλιά απλώνονταν στο ξύλινο

δάπεδο μα οι παραστάσεις που τα κοσμούσαν ασυνήθιστες. Οι κουρτίνες είχαν χρώμα σμαραγδιού όπου

υπήρχαν υφασμένα μικρά κόκκινα λουλούδια. Τοποθετημένα σε μια κόχη του τοίχου ασημικά και

φωτογραφίες των παππούδων. Εκείνο που έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η δρύινη βιβλιοθήκη.

Γεμάτη φθαρμένα βιβλία, πολύτιμοι θησαυροί για την οικογένεια. Τεκμήριο πλούτου και το σαλόνι των

Βατουσαίων. Διακοσμημένο κομψά με λεπτά σκαλίσματα.

Από την πόρτα της τραπεζαρίας ξεπρόβαλε ο δίσκος. Γεμάτος με τοπικά λικεράκια για τις γυναίκες ή

ρακές για τους άντρες. Μια αίσθηση χαράς πλανιόταν στον αέρα χρωματίζοντας την ατμόσφαιρα τα

μάτια και τις καρδιές των συγγενών.


Άσκηση 9η : Περιγράψτε τον κάτοχο των κλειδιών που σας δίνονται μέσα από μια φανταστική ιστορία

Ωπ! Κάτι πατάω κλειδιά μμμ! Τα παίρνω στα χέρια μου. Γάντζος, πρέπει να είναι κάποιου άντρα και

μάλιστα εργατικού. Μυρίζουν γράσο. Αγρότης θα είναι και μάλλον μένει σε χωριό. Δεν έχει σειρά είναι

τσαπατσούλη,ς θρήσκος όμως πιστεύει στο Θεό, αυτό μαρτυράει ο σταυρός μέσα στην αρμαθιά. Πώς θα

φύγει τώρα; Θα περιμένω να δω αν κάποιος τα ψάξει. Άραγε μόνο αυτά έχασε; Ναι λοιπόν θα περιμένω!



Έχω στα χέρια μου μια αρμαθιά κλειδιά σαν να κρατάω κάτι πολύτιμο. Λες και είναι τα κλειδιά του

παραδείσου. Ν’ ανοίξω την πόρτα, τι θ’ αντικρίσω; Κάνω δειλά-δειλά το πρώτο βήμα και μπαίνω. Όλα τα

τραπέζια είναι άδεια. Σε μια γωνιά, σ’ ένα τραπεζάκι, κάθεται ένα αιθέριο πλάσμα· αυτό που ήθελα να

δω. Τύπος αθλητικός με τη μπλούζα ριγμένη στους ώμους. Μου κόπηκαν τα πόδια. Μόλις με είδε,

σηκώθηκε και ήρθε κοντά μου. Δεν έπεσα καθόλου έξω, ήταν όπως τον φαντάστηκα. Αρρενωπός και

ωραίος, όπως τα κλειδιά με το κόκκινο αθλητικό κορδόνι.


Άσκηση 10η: Δημιουργήστε μια ιστορία που να διαδραματίζεται σε ένα γραφείο χρησιμοποιώντας

τουλάχιστον τρεις αισθήσεις.

Του γλιστρά το βιβλίο από τα χεριά, όπως πέφτει στο πάτωμα η σκόνη που σηκώνεται στροβιλίζεται

στον αέρα που μπαίνει απ’ την μπαλκονόπορτα. H αύρα της θάλασσας και τα αρώματα της συνθέτουν

ένα άρωμα νοσταλγίας για τον καπεταν Αντρέα.

Kάθισε στην πολυθρόνα του, και ανοίγοντας το βιβλίο πέφτει από μέσα μια παλιά φωτογραφία, είναι

τραβηγμένη την εποχή που ήταν η επιχείρηση στις δόξες της, αυτός να κάθεται στο γραφείο και διπλά

του δυο παλιοί συνεργάτες σχεδιάζοντας το μέλλον της εταιρίας. Μιας ταξιδιωτικής εταιρίας που

πραγματοποιούσε ταξίδια στο άγνωστο.

Το τηλέφωνο διακόπτει το ταξίδι στο παρελθόν. «Έλα μπαμπά ήρθαν οι ξένοι» του λέει η Ματίνα.

Σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει περά δώθε ανυπόμονος, τους περίμενε να τους ταξιδέψει σε τόπους

που είχαν βρεθεί οι καπεταναίοι του στα χρόνια που πέρασαν. Είχαν αποφασίσει οικογενειακώς να

δώσουν σε εκδοτικό οίκο τα ημερολόγια των καπεταναίων, και να αποτυπώσουν σε χαρτί τις περιπέτειες

που είχαν βιώσει. Οι δύο υπάλληλοι του εκδοτικού οίκου άνοιγαν το ένα βιβλίο μετά το άλλο, και τα

μάτια τους έδειχναν την μεγάλη τους ικανοποίηση. Απ’ αυτά που ανακάλυπταν κάθε τόσο μέσα στα

ημερολόγια θαρρείς και έβρισκαν κάποιον κρυμμένο θησαυρό. Είχε περάσει η ώρα κι ο καπεταν Ανδρέας


είχε αποκάμει. Πάνω στην ώρα εμφανίζεται η Ματίνα κρατώντας έναν δίσκο με τσάι, πίνοντας το καυτό

τσάι και σχολιάζοντας τα ταξίδια του καπετάνιου. «Μπαμπά σίγουρα ο μεγαλύτερος θησαυρός θα

βρίσκεται μες στον νου σου με τόσα ταξίδια που έχεις κάνει». Σαν να τον πέρασε ηλεκτρικό ρεύμα τον

καπετάνιο, τόση ώρα κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του ένα δερμάτινο ντοσιέ. Το άνοιξε και άρχισε να

διαβάζει για το ταξίδι του στην ανταρκτική, είχε γεμίσει ο αέρας του γραφείου με δελφίνια, αέρηδες

πιγκουίνους, φουρτούνες, πολικό ψύχος.

Ο καιρός πέρασε και το βιβλίο κυκλοφορεί σήμερα, σε 7η έκδοση.

Ο καπεταν Αντρέας καθισμένος βαθιά στην πολυθρόνα του ταξιδεύει κάθε τόσο σε αχαρτογράφητα νερά

μέσα από την έκδοση.


Η Αθηνά παρέλαβε από το ταχυδρομείο ένα συστημένο γράμμα. Ανοίγοντας το συνειδητοποίησε πως είχε

παραλάβει μια πρόσκληση από την βιβλιοθήκη της πόλης της. Γινόταν τα εγκαίνια του καινούργιου

παραρτήματος, την ίδια μέρα το απόγευμα. Έτσι λοιπόν, ξεκίνησε τις απογευματινές ώρες και φτάνοντας

εκεί συνάντησε πολύ κόσμο. Ανεβαίνοντας με το ασανσέρ στο δεύτερο όροφο βρέθηκε μπροστά σε έναν

τεράστιο χώρο. Ράφια στον τοίχο στέγαζαν πάρα πολλά βιβλία. Στη δεξιά πλευρά υπήρχαν γραφεία με

υπολογιστές. Μια ταμπέλα μπροστά έγραφε «παιδικό βιβλίο». Στην αριστερή πλευρά υπήρχε το γραφείο

του διευθυντή. Ξεκινώντας από τη δεξιά πλευρά, ένας μεγάλος μαύρος δερμάτινος καναπές με ένα

τραπεζάκι, και πλάι μικρά κομοδίνα είχαν πάνω φυλλάδια ενημερωτικά για τους ενδιαφερόμενους. Ένα

ανθοδοχείο με μικρά λουλούδια διακοσμούσε το σαλονάκι. Τους τοίχους κοσμούσαν κάδρα με θεματική

εικόνα το βιβλίο. Δίπλα υπήρχε μια τεράστια βιβλιοθήκη χρώματος καφέ, όπου στα ράφια της υπήρχαν

βιβλία κλειδωμένα σε τζάμι. Στην αριστερή πλευρά το γραφείο του διευθυντή υπήρχε ένα χαλί κόκκινου

χρώματος. Πάνω στο γραφείο υπήρχαν κάρτες της βιβλιοθήκης για τους επισκέπτες και μολυβοθήκες. Το

τμήμα του παιδικού βιβλίου ήταν βαμμένο με χαρούμενα χρώματα καθώς και με γράμματα της


αλφαβήτα κρεμασμένα από το ταβάνι. Τα φώτα ήταν λευκά και δυνατά. Ο διευθυντής πρότεινε στους

προσκεκλημένους να κάνουν δωρεά στη βιβλιοθήκη όποιο βιβλίο δεν χρειάζονται στο σπίτι τους..

Η Αθηνά ήταν τόσο εντυπωσιασμένη από το παράρτημα που μας συνέστησε να επισκεφτούμε το χώρο

και να γίνουμε μέλη. Έτσι και εμείς επισκεφτήκαμε τη βιβλιοθήκη και με την σειρά μας το είπαμε και σε

άλλους.


Η βαριά ξύλινη πόρτα τρίζει, ανοίγει, μαζί μ’ αυτή και ένας κόσμος αναμνήσεων. Απ’ την μισάνοιχτη

κουρτίνα μπαίνει το λιγοστό φως του δειλινού φωτίζοντας τον παππού καθώς κάθεται με το κεφάλι

σκυμμένο στο βιβλίο του.

Του αρέσει πολύ να διαβάζει στο σκαλιστό χειροποίητο γραφείο του. Η μυρωδιά των παλιών επίπλων

είναι διάχυτη σε όλο το δωμάτιο. Ο παππούς γράφει, τσαλακώνει, πετάει φύλλα στο καλάθι

προσπαθώντας να ξεκινήσει το νέο του βιβλίο. Στο πρόσωπό του εναλλάσσονται συνεχώς συναισθήματα,

έτσι το βλέμμα του πότε σκοτεινιάζει, πότε φωτίζεται ανάλογα με την πορεία της έμπνευσης .

Ανοίγει το κουτί με τα πούρα, ανάβει ένα, τραβάει μια γερή ρουφηξιά και χαλαρώνει νου και σώμα.

Βολεύεται καλύτερα στην δερμάτινη πολυθρόνα και κάνει κυκλάκια με τον καπνό.

Λατρεύω αυτή την ανάκατη μυρουδιά.

Γέρμανλη Μαρία

Χτύπησα την πόρτα. Δεν περίμενα ν’ ακούσω τίποτα. Μπαίνοντας παρατήρησα ότι είχε χαμηλό φωτισμό,

από τα στοράκια που ήταν κατεβασμένα. Κάθισα στον δερμάτινο καναπέ και περίμενα. Ο χώρος μικρός,

αλλά συμπαθητικός. Είχε μια ζεστασιά. Πάνω στο μεγάλο γραφείο, που ήταν από σκούρο ξύλο καρυδιάς,

ήταν στοίβα οι φάκελοι και στην άκρη μια σκαλιστή κορνίζα με τη φωτογραφία μιας νεαρής κοπέλας.

Είχα αφοσιωθεί να περιεργάζομαι τη φωτογραφία, όταν άνοιξε η πόρτα. Μπήκε μέσα ένας ψηλός άντρας


με γυαλιά. Το πρόσωπο του σκυθρωπό, το βλέμμα του σκοτεινό. Ήταν χαμένος στη σκέψη του, κάτι τον

απασχολούσε. Πήρε από τη βιβλιοθήκη έναν φάκελο και ήρθε προς το μέρος μου. Έβλεπε και ξανάβλεπε

τις ακτινογραφίες. «Ξέρω είναι πολύ δύσκολο, όμως δυστυχώς εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο, έχει

λίγους μήνες ζωής. Ό,τι πει ο Θεός». Το κεφάλι μου βούιζε. Ξαφνικά ο αέρας εκεί μέσα δε μου έφτανε.

Ήθελα να φωνάξω, όμως δεν είχα φωνή. Μου έδωσε ένα ποτήρι νερό, με ακούμπησε φιλικά στον ώμο.

«Έχω περάσει κι εγώ από αυτό το μαρτύριο», μου ψιθύρισε. Πήρε την κορνίζα στα χέρια του. Έτρεμαν.

«Πριν από λίγους μήνες έχασα την κόρη μου. Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Εκμεταλλευτείτε τον καιρό που

μένει και κάντε τον ευτυχισμένο».


Παρασκευή τελευταία μέρα της εβδομάδας σαββατοκύριακο έρχεται. Κόσμος πολύς σήμερα πέρασε από

το γραφείο του υπουργού. Ο ήλιος έμπαινε και έλουζε όλο το χώρο από τα ψηλά παράθυρα. Έφτασε η

ώρα να φύγει επιτέλους. Και τώρα η σκυτάλη στα χέρια της γραμματέως, η θέση που παίρνει είναι του

υπουργού. Φυσικά ο ρόλος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της. Πάει στη βιβλιοθήκη βγάζει την

κάμερα τη στήνει και ξεκινάει το θέατρο με στυλ.

Λόγια μεγάλα, «με τη σειρά παρακαλώ οι δημοσιογράφοι, ξεκινάμε. Το δικό μας υπουργείο ήταν ο

πρωτοστάτης, αυτό το νομοσχέδιο…, εμείς θα δουλέψουμε γι’ αυτό είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε,

πρώτα τους μικρούς τους ανήμπορους, εμείς θα... θα... θα…»


Άσκηση 11η: Περιγράψτε ένα πρόσωπο που γνωρίζετε

Η Κυρία Χριστίνα με τα ωραία θέματά της. Όλοι ξέρουμε ότι στο μάθημά της θα περάσουμε καλά.

Έρχεται στην τάξη διασχίζει τον διάδρομο του σχολείου με τα μαλλιά κάτω και σγουρά να γυαλίζουν

πάντα. Τις μακριές της μπότες με το κολάν και τα όμορφα πουλόβερ. Στο αριστερό χέρι κρατάει τον

κόκκινο ντοσιέ και την τσάντα της. Στο δεξί τα κλειδιά που ανοίγει την πόρτα, πάντα μόνη της. Μπαίνει


στην τάξη και ακουμπάει στην άκρη τις έδρας το ντοσιέ, και το χέρι της επάνω. Μπαίνει στο θέμα

αμέσως.

Στην τάξη τα πρώτα λεπτά επικρατεί ησυχία, όταν όμως κουραστούμε αρχίζει ο όχλος τότε ανοίγει τα

μεγάλα της μάτια, ενώνει τα χείλη της και με την παλάμη της χτυπάει την έδρα δυνατά, χωρίς να λέει

ησυχία και χωρίς να ονοματίζει. Η ώρα έφτασε για το διάλειμμα περιμένει και το τελευταίο λεπτό για να

μας αφήσει ελεύθερους. Έτσι είναι η δική μας κυρία Χριστίνα.


Άσκηση 12η: Φανταστείτε ένα δάσκαλο να διδάσκει με παραδοσιακό τρόπο

Δάσκαλος! Πάνω στην έδρα στο βασίλειο του που δεν αναζητά την επαφή με τους μαθητές του.

Δάσκαλος παλαιάς κοπής, η τιμωρία νούμερο ένα και η βίτσα παραμάσχαλα. Στην ώρα της εκφώνησης

του μαθήματος λες και θέλει κάποιος μαθητής να κάνει την ζαβολιά για να την χρησιμοποιήσει. Και ναι

σηκώνει το χέρι του ψηλά και το κατεβάζει στο ύψος του παιδιού. Με έναν εκκωφαντικό ήχο ΒΖΙΙΝ έχει

ήδη ακουμπήσει τα ζέστα και ιδρωμένα χέρια του μαθητή. Χείλια δαγκωμένα και μάτια ορθάνοιχτα από

φόβο. Ευτυχώς χτυπάει το καμπανάκι για διάλειμμα. Βγαίνει πρώτος ο δάσκαλος από την τάξη και μετά

οι μαθητές. Η αυλή γεμίζει φωνές χαρούμενες. Τίποτε δεν θυμίζει τι είχε συμβεί πριν λίγα λεπτά.


Άσκηση 13η: Να δημιουργήσετε ένα διάλογο που να αναπτύσσεται ανάμεσα σε άτομα του διηγήματος του

ξουρισμένου

Στο Βατουσαίικο από το πρωί επικρατούσε αναστάτωση. Αρραβώνας γινόταν. Οι γυναίκες που δούλευαν

στο σπίτι πηγαινοέρχονταν για να τα έχουν όλα έτοιμα μέχρι τα βράδυ. Μέσα στην κουζίνα τα

κουτσομπολιά και τα χαχανιτά έδιναν κι έπαιρναν. Η πληθωρική γυναίκα με την κουτάλα στο χέρι

ανακάτευε το χουνκιάρ-μπεγιαντί. Το πρόσωπό της καλοσυνάτο, όπως και η ψυχή της. Δεν μπορούσε να

κρύψει τη χαρά της για το γεγονός και αναφώνησε με βροντερή φωνή:

-Τέτοιο κορίτσι δεν υπάρχει άλλο σε όλη την περιοχή. Σωστή αρχόντισσα. Γεννημένη για τον Κωνσταντή

μας. Περπατάει και σείεται η γη. Και ποιος δε θα την ήθελε για γυναίκα του. Αυτή, όμως, δεν έχει μάτια

για κανέναν άλλο.


Η νεαρή κοπέλα που έπλενε τα πιάτα μίλησε αγανακτισμένη:

-Φυσικά μόνο οι πλούσιες έχουν προσόντα, εμάς τις φτωχές δε γυρνάει να μας δει κανείς.

Είπε με πίκρα. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα σαν σίφουνας μια γυναικά με μάγουλα

κατακόκκινα από το τρέξιμο.

-Κορίτσια, κορίτσια ακούστε τι έμαθα. Στο χωριό όλοι λένε πως η νύφη είναι ομορφονιά. Αλλά τι να το

κάνεις! Αγαπούσε κάποιον άλλο, γιαμπουκλού είναι. Και τώρα παίρνει τον Κωνσταντή μας για να

ξεπλύνει τη ντροπή της. Αχ! Άτυχο το παλικάρι μας. Κρίμα, κρίμα!

Έλεγε και ξανάλεγε.

Η γυναίκα με την κουτάλα στο χέρι πετάχτηκε:

-Ο Κωνσταντής μας παίρνει την πιο περιζήτητη νύφη στο Αϊδίνι. Αυτοί που τα λεν αυτά τον ζηλεύουν.

Έχουν σκάσει όλοι από το κακό τους. Κακό χρόνο να’ χουν, θα ματιάσουν τον αρραβώνα του.


τα μολύβια της ψυχής.pdf

Documents

Transcript of τα μολύβια της ψυχής.pdf