Οδυσσέας Μουρ

ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ Τετράδιο 4

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ

- ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ -

ΚΕΦ. 1 ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΤΑΣ.............................. 14ΚΕΦ. 2 Ο ΚΟΜΗΣ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ ..............................20ΚΕΦ. 3 ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΧΤΥΠΟΥΝ .............................28ΚΕΦ. 4 ΠΟΡΤΕΣ ΚΛΕΙΣΤΕΣ

ΚΑΙ ΠΟΡΤΕΣ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ................................ 34ΚΕΦ. 5 ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ................................. 50ΚΕΦ. 6 Η ΓΡΙΑ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ ...................................60ΚΕΦ. 7 ΙΧΝΗ ΠΕΡΑΣΤΙΚΩΝ .......................................68ΚΕΦ. 8 ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ..................... 76ΚΕΦ. 9 Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΩΝ ΤΑΞΙΔΙΩΤΩΝ ...............86ΚΕΦ. 10 ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΙ ............................................... 96ΚΕΦ. 11 ΑΠΡΟΣΚΛΗΤΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ..................... 104ΚΕΦ. 12 ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΠΙΤΙ ............................................ 116ΚΕΦ. 13 ΧΑΛΑΡΩΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΑΡΕΣΚΕΙΑ .................. 130ΚΕΦ. 14 ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙΣΤΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ......................136ΚΕΦ. 15 ΣΤΟ ΦΑΡΟ ...................................................... 148ΚΕΦ. 16 ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΝΙΖΑ ........................... 160ΚΕΦ. 17 ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΗΣ ΧΕΛΩΝΑΣ ...........................176ΚΕΦ. 18 ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ............... 190

ΚΕΦ. 19 ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ .....................206ΚΕΦ. 20 Ο ΡΟΛΟΓΑΣ ................................................... 224ΚΕΦ. 21 Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ............................................ 232ΚΕΦ. 22 Ο ΜΑΥΡΟΣ ΓΟΝΔΟΛΙΕΡΗΣ ......................... 242ΚΕΦ. 23 ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ .......................... 254ΚΕΦ. 24 Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ .............................................264ΚΕΦ. 25 ΦΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ .....................................280ΚΕΦ. 26 ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ .............................. 294ΚΕΦ. 27 ΑΫΠΝΙΕΣ .......................................................308

Σημείωμα για τον Αναγνώστη

Μετά από πολλές προσπάθειες, ο Τηλέμαχος Δρυΐδης κα-τάφερε επιτέλους να μας στείλει τη μετάφραση του τέ-ταρτου τετραδίου του Οδυσσέα Μουρ. Διαβάζοντάς τη θα ανακαλύψετε πολλά και διάφορα…

Παρόλο τον ενθουσιασμό μας για την εξέλιξη αυτής της μυ-στηριώδους ιστορίας, ανησυχούμε λιγάκι για το συνεργάτη μας. Απ’ ό,τι μας έγραψε, έφτασε πολύ κοντά στο να ανα-καλύψει πού κρύβεται το Κίλμορ Κόουβ. Από τότε, όμως, δεν μας έχει δώσει σημεία ζωής και το κινητό του είναι πά-ντα κλειστό. Ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα μπορέσουμε να σας στείλουμε νέα του…

Η Σύνταξη των Εκδόσεων «Ατμόπλοιο»

Το Κίλμορ Κόουβ υπάρχει!

Από: Τηλέμαχο ΔρυΐδηΘέμα: Το Κίλμορ Κόουβ υπάρχει!Ημερομηνία: 3 Φεβρουαρίου 2006 16:24:01Προς: Εκδόσεις «Ατμόπλοιο»

1 Συνημμένο, 327Kb

Το Κίλμορ Κόουβ υπάρχει!

ΕκτύπωσηΔιαγραφή Απάντηση Απάντηση σε όλα Μετάβαση

Πολυαγαπημένοι μου, Στ’ αλήθεια, έχω αρχίσει και ανησυχώ. Προσπάθησα με κάθε τρόπο να σας στείλω ένα μέιλ με τη μετάφραση του τέταρτου χειρογράφου, αλλά κάθε φορά μου ερχόταν πίσω. Αν αυτή τη φορά το λάβετε, σας παρακαλώ, απαντήστε μου αμέσως.Το τετράδιο είναι γεμάτο με εκπλήξεις που θα σας αφήσουν άφωνους… αλλά δεν έχω χρόνο να σας πω περισσότερα.Εκείνο που επείγει τώρα είναι να βρω το Κίλμορ Κόουβ, το χωριό-φάντασμα.Προχθές αρχίσαμε να το ψάχνουμε οι δυο μας: ο υποφαινόμενος και ο ιδιο-κτήτης της πανσιόν στο Ζένορ, που τώρα πια τον τρώει η περιέργεια για το όλο ζήτημα και επέμενε να με συνοδέψει.Το μοναδικό μας στοιχείο ήταν ο τουριστικός οδηγός του Κίλμορ Κόουβ που ένας μυστηριώδης άντρας (ο Οδυσσέας Μουρ;) είχε φροντίσει να βρω πάνω στο τραπεζάκι του καφέ. Το έλεγξα. Ο εκδοτικός οίκος που τον δημοσίευσε έχει κλείσει εδώ και δεκαπέντε χρόνια και δεν φαίνεται να κυκλοφορούν στο εμπόριο άλλα αντίτυπα, ούτε καν στο πιο ενημερωμένο παλαιοβιβλιοπωλείο του Νότιν Χιλ.Δεν πειράζει όμως, γιατί κοντεύουμε τώρα πια… Στ’ αλήθεια πιστεύω ότι βρή-κα το χωριό-φάντασμα που με βασάνιζε εδώ και μήνες.Φτάσαμε με το αυτοκίνητο στα μέρη που χαρακτηρίζονται στον οδηγό «πε-ρίχωρα του Κίλμορ Κόουβ» και ακολουθήσαμε τον παραλιακό δρόμο ώσπου συναντήσαμε μια παράκαμψη.Ο δρόμος ήταν κλεισμένος με πινακίδες που απαγόρευαν τη διέλευση, κι αυτό με έβαλε σε υποψίες. Ίσως κάποιος ήθελε να μας εμποδίσει να φτάσουμε στο Κίλμορ Κόουβ! Κατέβηκα, λοιπόν, από το αυτοκίνητο, μετακίνησα τις πινακί-δες και συνεχίσαμε να οδηγούμε δίπλα στη θάλασσα.

Από: Τηλέμαχο ΔρυΐδηΘέμα: Το Κίλμορ Κόουβ υπάρχει!Ημερομηνία: 3 Φεβρουαρίου 2006 16:24:01Προς: Εκδόσεις «Ατμόπλοιο»

1 Συνημμένο, 327Kb Καταχώριση όλων

Τι το θέλαμε; Στην πρώτη στροφή η άσφαλτος ήταν σκέτο σουρωτήρι: τερά-στιες λακκούβες παντού. Ο ιδιοκτήτης της πανσιόν άρχισε να ταράζεται και μου έδειξε έναν τεράστιο εκσκαφέα που έκλεινε το δρόμο.Ένας κομψός κύριος μας έκανε νεύμα να σταματήσουμε και ρώτησε πώς και δεν είχαμε δει τις απαγορευτικές πινακίδες. Φορούσε μια κολλαριστή εργατι-κή φόρμα και μοσχομύριζε κολόνια λεβάντας. Προσπάθησα να καταλάβω αν ήταν το ίδιο άτομο που είχα συναντήσει στο καφέ… αλλά το πρόσωπό του το έκρυβε ένα κίτρινο κράνος.Έπειτα τον είδα να κάνει νεύμα σε έναν άλλο άντρα που οδηγούσε τον εκσκα-φέα και κατάλαβα ότι έπρεπε να γυρίσω πίσω.Όταν επέστρεψα στην πανσιόν, προσπάθησα να σας στείλω το κείμενο του τέταρτου τετραδίου πριν επιχειρήσω πάλι να περάσω από εκείνον το φραγ-μένο δρόμο.Και κάτι ακόμα: Ο ιδιοκτήτης της πανσιόν λέει ότι παρατήρησε πως ο άντρας που οδηγούσε τον εκσκαφέα είχε μαύρο επίδεσμο στο ένα μάτι. Μήπως σας θυμίζει κάτι;

Θα τα πούμε πολύ σύντομα – έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον…Τηλέμαχος

- ΟΔΥΣΣΕΑΣ Μ

ΟΥΡ -

ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΕ Τ

ΙΣ ΜΑΣΚΕΣ

τετράδιο 4

Κεφάλαιο (1)- ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΤΑΣ -

14

Ο φάρος του Κίλμορ Κόουβ άναψε με έναν υπόκω-φο, απότομο θόρυβο. Ο άσπρος φωτεινός κώνος

άρχισε να σαρώνει αργά τη θάλασσα και την ακτή, γυρίζοντας γύρω από τον άξονά του. Η φωτεινή του δέσμη έφτανε πέρα μακριά, πάνω από τα σκοτεινά κύματα, κόβοντας σε φωτεινές φέτες τον νυχτερινό ουρανό. Περνούσε πάνω από τις στέγες του χωριού, ανηφορίζοντας ψηλά ως τους λόφους, για να αναστα-τώσει τα αγριοκούνελα και τις κουκουβάγιες που ακι-νητοποιούνταν στο πέρασμά του.

Όταν έφτασε στα αιωνόβια δέντρα του κήπου της Έπαυλης Αργώ, τρύπωσε μέσα από τις γρίλιες των ξύ-λινων παραθυρόφυλλων που έβλεπαν στη θάλασσα.

Στη σοφίτα βρίσκονταν τρία άτομα σκυμμένα δίπλα σε ένα κλειστό παλιό ταξιδιωτικό μπαούλο, γεμάτο χτυπήματα και σκισμένες ετικέτες.

«Ο Λέοναρντ είναι», είπε ο Νέστορας, ο κηπουρός.«Ο φάρος», πετάχτηκε η Τζούλια, κάνοντας επίδει-

ξη στον αδερφό της.Ο Τζέισον δεν τον είχε δει ακόμη αναμμένο, αφού το

προηγούμενο βράδυ βρισκόταν στη Χώρα της Πουντ, στην Αίγυπτο. Πλησίασε στα παραθυρόφυλλα που έκλειναν το φεγγίτη και κοίταξε έξω, μες στη νύχτα.

«Ωωω», ψιθύρισε, όταν το φως τον έλουσε για δεύτερη φορά. Η σκιά του μάκρυνε ώσπου έφτασε στις πιο απόμακρες κρυφές γωνιές της σοφίτας, στα στοιβαγμένα έπιπλα που σκεπάζονταν από τα άσπρα

15

Οι ιππότες της σοφίτας

σεντόνια, στα εγκαταλειμμένα κάδρα. «Ανάβει κάθε βράδυ;»

«Μόνο όταν το θυμάται ο Λέοναρντ», απάντησε ο Νέστορας, βήχοντας. Στην ατμόσφαιρα πλανιόταν μια μυρωδιά από στεγνωμένη τέμπερα.

Η Τζούλια χαμογέλασε. Ήταν το δεύτερο συνεχόμε-νο βράδυ που ο Λέοναρντ θυμόταν να ανάψει το φάρο. Την προηγούμενη νύχτα, εκείνο το περίεργο φωτεινό μάτι τής είχε κρατήσει συντροφιά την ώρα που μαι-νόταν η καταιγίδα και ο Μάνφρεντ προσπαθούσε να παραβιάσει τις πόρτες της Έπαυλης Αργώ.

Ο Τζέισον γονάτισε πάλι δίπλα στο μπαούλο. Βοή-θησε την αδερφή του να ανοίξει το τελευταίο λουκέτο και γράπωσε το σκέπασμα. Σε μια μισοσκισμένη ετικέτα μόλις διακρινόταν η ένδειξη «ΒΕΝΕΤΙΑ, αναμνηστικά», γραμμένη με τα γωνιώδη καλλιγραφικά γράμματα του Οδυσσέα Μουρ, του παλιού ιδιοκτήτη του σπιτιού.

«Τα καταφέραμε», είπε το αγόρι, με έναν τόνο αγω-νίας στη φωνή. Ανασήκωσε το σκέπασμα του μπαού-λου και από μέσα πετάχτηκε ένα σύννεφο σκόνης.

Το φως του φάρου χόρεψε μέσα στη σοφίτα.«Καταπληκτικό», είπε η Τζούλια, χαϊδεύοντας ένα

μαλακό κόκκινο ύφασμα πάνω στο οποίο ήταν ριγμέ-νες σε χούφτες αρωματισμένες μπαλίτσες για να κρα-τούν μακριά σκόρους και τρωκτικά.

«Θα ’λεγα πως είναι μανδύας», είπε με έξαψη ο Τζέισον. Ανασήκωσε προσεκτικά το ύφασμα, και τα

16

εμπριμέ σχέδιά του, κόκκινα πάνω σε κόκκινο φόντο, άρχισαν να σκορπίζουν παράξενες αντανακλάσεις, σαν να υπήρχε στην ύφανση ένα δίχτυ από ασημο-κλωστές. Ήταν πολύ φθαρμένο και το στρίφωμα είχε σκιστεί σε διάφορα σημεία.

Το μπαούλο είχε τρία χωρίσματα, καθένα από τα οποία ήταν μαρκαρισμένο με ένα παλιό μετάλλιο και μερικές μάσκες από άσπρο πεπιεσμένο χαρτί.

«Βενετσιάνικες μάσκες!» αναφώνησε η Τζούλια, παίρνοντας στα χέρια της μια μάσκα με πολλή προσο-χή. Τη στριφογύρισε ανάμεσα στα δάχτυλά της. Ήταν ένα πρόσωπο με άδεια μάτια και σουβλερή μύτη, με δύο χρυσά δάκρυα κι ένα μαύρο καπέλο κολλημένο στο μέτωπο. Υπήρχαν τρεις μάσκες, τοποθετημένες προσεκτικά πάνω σε άλλα τόσα υφάσματα, μαύρα σαν τη νύχτα. Ήταν μανδύες που έκλειναν στο λαιμό με δύο καρφίτσες από λάκα.

Τα παιδιά αράδιασαν τις μάσκες και τους μανδύες στο πάτωμα της σοφίτας, με απόλυτη ησυχία, κάτω από το περίεργο βλέμμα του Νέστορα.

Στα χωρίσματα του μπαούλου βρήκαν μερικά μαντι-λάκια με τα μονογράμματα Ο.Μ. και Π.Μ., ένα ζευγάρι δαντελένια γάντια, ένα πολύ μακρύ μάλλινο κασκόλ, μία καρφίτσα σε σχήμα λαγωνικού, ένα μονόκλ για την όπερα, ένα μπαστούνι με χάλκινη λαβή κι ένα χάρτη της Βενετίας του δέκατου όγδοου αιώνα, με πολύχρω-μες ξεθωριασμένες επιγραφές. Ο χάρτης ήταν τόσο

17

εύθρυπτος που ο Τζέισον, στην προσπάθειά του να τον ανοίξει, παραλίγο να τον σκίσει. Υπήρχαν επίσης τα λιμπρέτα μιας κωμωδίας και μερικές προσκλήσεις μέσα σε κιτρινισμένους πια φακέλους, πάνω στους οποίους δέσποζε η ένδειξη Θέατρο Σαντ’ Άντζελο.

Τα παιδιά πήραν στα χέρια τους τα αντικείμενα, ένα-ένα με τη σειρά, προσπαθώντας να φανταστούν σε τι θα μπορούσαν να τους χρησιμεύσουν. Ο Νέστο-ρας διηγήθηκε τα λίγα πράγματα που ήξερε σχετικά με τις γιορτές και τη ζωή της παλιάς Βενετίας, όσα δηλα-δή είχε μάθει χάρη στις αφηγήσεις του παλιού ιδιοκτή-τη και της γυναίκας του. Έτσι, για μία ώρα περίπου, αντί για τη σκονισμένη σοφίτα με τα έπιπλα που κρύ-βονταν κάτω από τα σεντόνια, ο Τζέισον και η Τζούλια φαντάστηκαν ότι βρίσκονταν ανάμεσα στα μαγικά μυ-στικά της πόλης με τα κανάλια, μέσα σε αχανείς αίθου-σες χορού, με μάσκες, μουσική και γέλια.

Έπειτα, η νύστα άρχισε να κάνει σκόνη το όνειρο και, καθώς το χασμουρητό άρχισε να πέφτει σύννε-φο, ο Νέστορας συμπέρανε με ένα βήξιμο: «Νομίζω πως είναι ώρα να πάτε για ύπνο, παιδιά. Αύριο έχετε σχολείο».

Ο Τζέισον πήρε μία από τις μάσκες και την έβαλε μπροστά στο πρόσωπό του. Έπειτα γύρισε προς την αδερφή του κι έκανε έναν τρομακτικό ήχο.

«Ααα!» στρίγκλισε η Τζούλια. «Σταμάτα! Δεν είσαι καθόλου αστείος!»

Οι ιππότες της σοφίτας

Κεφάλαιο (2)

- Ο ΚΟΜΗΣ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ -

20

Ε να απειλητικό πούσι υψωνόταν από τα κανά-λια της πόλης και χόρευε ανάμεσα στα κτίρια,

κάνοντάς τα πότε να εμφανίζονται και πότε να εξα-φανίζονται. Οι γονδολιέρηδες ξεκουράζονταν μέσα στο μαύρο κοίλωμα των πλεούμενων, με τις μάλλινες κουβέρτες τραβηγμένες ως κάτω απ’ τη μύτη τους. Η εμπειρία τούς είχε συνηθίσει να μη δίνουν σημασία σε κανένα θόρυβο.

Τη νύχτα, στη Βενετία κυκλοφορούσαν μόνο φι-γούρες με μάσκες.

Μία απ’ αυτές, μοβ, λεπτή, σαν φάντασμα, προχω-ρούσε με προσεκτικό βήμα κατά μήκος των καναλιών στο παλιό γκέτο. Φορούσε ψηλοτάκουνα παπούτσια, που την ανάγκαζαν να περπατά κάπως αδέξια, σαν θαλασσοπούλι. Οι πινακίδες με τα ονόματα των δρό-μων, φαγωμένες από τη μούχλα, γίνονταν όλο και πιο αραιές, αλλά εκείνη δεν αργοπορούσε. Είχε ένα ρα-ντεβού από το οποίο δεν μπορούσε να λείψει.

Προσπάθησε να προσανατολιστεί μέσα σ’ εκείνα τα παράξενα ονόματα: «ρούγα» που σήμαινε «οδός», «σοκάκι», «παρακανάλιος δρόμος» ή «πασσαλόμα-ντρα». Οι πλατείες και οι γέφυρες είχαν φανταστι-κά ονόματα, κάθε άλλο παρά αληθινά. Η πόλη ήταν γεμάτη με παράξενες πέτρες – διάτρητους λίθους με αινιγματική λειτουργία, πεζοδρόμια όπου δεν έπρε-πε να πατήσεις γιατί ήταν γρουσουζιά, πάσσαλοι που αν τους άγγιζες ήταν θαυματουργοί. Και πέτρες στις

21

Ο Κόμης της Στάχτης

γωνίες των δρόμων, οι λεγόμενες «καμπούρες των λη-στών», που χρησίμευαν για να εμποδίζουν τους παρα-νόμους να κρύβονται στις πιο σκοτεινές γωνιές.

Αλλά η φιγούρα με τη μάσκα δεν έδειχνε να φοβά-ται τις σκοτεινές γωνιές. Έμοιαζε ξέφρενα βιαστική.

Αφού πέρασε μία ακόμα αποκοιμισμένη γέφυρα κι έστριψε δεξιά, επιτέλους σταμάτησε. Είχε φτάσει σε ένα στενό άνοιγμα ανάμεσα σε ετοιμόρροπα, υγρά και κακοδιατηρημένα κτίρια, με προεξέχουσες αντη-ρίδες προσκολλημένες στους τοίχους πάνω ακριβώς απ’ το κεφάλι της. Τα τζάκια εκεί γύρω ήταν σβηστά. Και τα παράθυρα θεοσκότεινα.

Είχε μόλις φτάσει στην οδό των Νεκρών.

«Αργήσατε», ακούστηκε ψιθυριστή μια φωνή, ξεπρο-βάλλοντας μέσα από την πιο πυκνή σκιά.

Ήταν ένας άντρας κρυμμένος πίσω από μια γκρίζα μάσκα με μακρύ ράμφος από κοράκι και σταχτή μαν-δύα, που τον έκανε να μοιάζει με ξεπουπουλιασμένο πουλί.

«Έκανα ό,τι μπορούσα αλλά… μ’ αυτά τα παπού-τσια!» τραύλισε η μοβ προσωπιδοφόρος.

Σύρθηκε ως τα σκαλιά που ανηφόριζαν σε ένα πορ-τάκι και κάθισε, προσπαθώντας να βγάλει τα παπού-τσια της. Τέντωσε τις κοκαλιάρικες γάμπες της που ήταν τυλιγμένες σε ένα χιτώνα στο ίδιο μοβ χρώμα με τα παπούτσια κι έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω,

22

αποκαλύπτοντας έναν λιγνό γυναικείο λαιμό. «Έχω σκάσει».

«Σταματήστε!» την απέτρεψε ο άντρας με το ράμ-φος πουλιού, μαντεύοντας ότι η γυναίκα ήθελε να βγάλει τη μάσκα της. «Δεν πρέπει να ξέρω την ταυ-τότητά σας. Ούτε κι εσείς τη δική μου! Είστε καλά;»

«Είμαι πτώμα».«Είστε πετσί και κόκαλο. Μήπως είστε άρρωστη;»Η μοβ μασκοφόρος πήρε αργές ανάσες, πριν απα-

ντήσει. «Δεν είστε ο πρώτος που με ρωτάει κάτι τέ-τοιο. Δεν είμαι άρρωστη. Είμαι μόνο κουρασμένη».

«Καλά. Θα σας συμβούλευα να δείτε ένα γιατρό. Μοιάζετε με το πορτρέτο του θανάτου».

«Τι κομψό κομπλιμέντο!» Η μοβ μασκαρεμένη ση-κώθηκε από το κάθισμά της. «Τέλος πάντων… Αν μου επιτρέπετε, εσείς να σκέφτεστε τα δικά σας. Κι εγώ θα σκέφτομαι τα δικά μου. Αν δεν απατώμαι, βρισκόμα-στε εδώ για μπίζνες».

«Ναι. Αναζητούσατε κάποιον που να έχει πρόσβα-ση στις πληροφορίες του Συμβουλίου των Δέκα. Εδώ είμαι, λοιπόν. Τι ψάχνετε να βρείτε;»

«Όχι τι, αλλά ποιον. Ψάχνω έναν άντρα, ύποπτο για μαγεία».

Ο άντρας με το ράμφος πουλιού πλησίασε στα σκα-λιά, σέρνοντας τα πόδια στο υγρό πλακόστρωτο. Σπεί-ρες ατμού αναδύονταν από το κοντινότερο κανάλι, παί-ζοντας με τις αντανακλάσεις του νερού. «Φαντάζομαι

23

Ο Κόμης της Στάχτης

ότι γνωρίζετε καλά ποιες είναι οι οδηγίες του Συμβου-λίου των Δέκα αναφορικά με τις μαγικές τέχνες. Στη Βενετία απαγορεύονται, όπως και μερικά βιβλία, τα τυχερά παιχνίδια και κάθε είδους θαυματοποιοί, χαρ-τοκλέφτες, απατεώνες και πωλητές μαγικών».

«Γι’ αυτό ακριβώς απευθύνομαι σ’ εσάς».«Θέλετε να ρίξετε μια ματιά στα αρχεία του

Συμβουλίου;»«Ξέρω ότι το Συμβούλιο των Δέκα διαχειρίζεται

τις σχέσεις της πιο εκτεταμένης ομάδας μυστικών φρουρών στην πόλη».

«Είστε καλά ενημερωμένη, κυρία μου. Κι εμένα εί-ναι τιμή μου να είμαι ένας απ’ αυτούς. Αλλά δεν γνω-ρίζω την ταυτότητα των άλλων μυστικών φρουρών. Ακόμη κι όταν συγκεντρωνόμαστε φοράμε πάντοτε τη μάσκα που τώρα βλέπετε στο πρόσωπό μου. Πείτε μου, λοιπόν, ποιον ψάχνετε;»

«Λέγεται Πίτερ Δαίδαλος», ψιθύρισε η ντυμένη στα μοβ μασκοφόρος.

Ο μυστικός φρουρός έμεινε για πολλή ώρα σκεφτι-κός, πριν απαντήσει. «Φοβάμαι ότι είναι καινούριο όνομα για εμάς. Με τι ασχολείται;»

«Κατασκευάζει μηχανές, σατανικές μηχανές και ρολόγια».

«Ρολόγια, είπατε;»«Ρολόγια, ναι, μεγάλα και μικρά, σε κάθε σχήμα

και μέγεθος».

24

«Και τι μαγικό ή επικίνδυνο υπάρχει στη συμπερι-φορά αυτού του ανθρώπου;»

Η γυναίκα με τη μοβ μάσκα ξετρύπωσε κάτω απ’ το μανδύα της μια τσάντα γεμάτη νομίσματα. «Όποιος καταφέρει να τον βρει θα γίνει ξαφνικά πλούσιος. Πολύ πλούσιος. Περισσότερο απ’ όσο μπορεί να του εγγυηθεί ένας μισθός φρουρού».

Ο άλλος έκανε δυο-τρία βήματα προς τα πίσω, πολύ λίγα όμως για να αποκαλύψουν ότι είχε πραγμα-τικά εκπλαγεί ή αγανακτήσει απέναντι στην πρόταση. «Αυτό λέγεται διαφθορά. Και η διαφθορά είναι ό,τι ακριβώς οφείλει να πατάξει το Συμβούλιο των Δέκα».

«Θα έχετε ευκαιρίες να το κάνετε στο μέλλον. Αν μου βρείτε τον Πίτερ Δαίδαλο, αυτά τα χρήματα θα γίνουν δικά σας».

Μερικά νομίσματα άλλαξαν αστραπιαία χέρι για να υπογραμμίσουν την πρότασή της.

Ακολούθησε μακρόσυρτη σιωπή.«Θα συναντηθούμε αύριο το σούρουπο στις έξι»,

κατέληξε ο φρουρός. «Στην πλατεία του Αγίου Μάρ-κου, στο καφέ. Θα σας πω τι θα έχω ανακαλύψει σχε-τικά με τον άντρα που αναζητάτε».

«Ωραία. Πώς θα σας αναγνωρίσω;»«Θα είμαι έτσι ντυμένος».«Έχετε κάποιο όνομα;»«Μπορείτε να με φωνάζετε Κόμη της Στάχτης».

25

Ο Κόμης της Στάχτης

«Πολύ γοητευτικό. Αύριο στις έξι, λοιπόν. Θα είμαι εκεί. Εσείς όμως κοιτάξτε να μου έχετε μόνο καλά νέα, Κόμη της Στάχτης».

Ο φρουρός απομακρύνθηκε στην οδό των Νεκρών. Έπειτα φάνηκε σαν να το σκέφτηκε ξανά κι έκανε με-ταβολή για να τη ρωτήσει: «Κι εσείς, έχετε όνομα;»

«Μπορείτε να με φωνάζετε Νιούτον», απάντησε η μοβ μασκοφόρος. «Όπως έλεγαν τον Άγγλο επιστήμο-να, τον Νεύτωνα».