Με ξέχω-ρ η χ α ρ ά

αποδέχτηκα το βιβλίο με τίτλο « Κ α τ σ ι μ ή τρ ο ς Χαράλαμπος» «Ο Ε Υ Ρ Υ Τ Α Ν Α Σ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΤΗΣ Ν Ι Κ Η Σ Τ Ο Υ 1940», από το φίλο του συλλό-

γου μας Φώτη Κου-λαρμάνη, πρόεδρο τ η ς « Ε ΤΑ Ι Ρ Ι Α Σ ΕΥΡΥΤΑΝΩΝ ΕΠΙΣ-ΤΗΜΟΝΩΝ». Βιβλίο καλογραμμένο, και προπαντός για να καταδείξει ολόκλη-ρη τη στρατιωτική προσφορά, του

Η άνοιξη είναι η εποχή της Ανάστασης και ο Απρίλης ο μήνας του

έρωτα και της Αγάπης, όπως γράφει και ο Εθνικός μας ποι-ητής Διονύσης Σωλομός στο ποίημά του ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙ-ΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

( αφιερωμένο στην ηρωική άμυνα και έξοδο του Μεσολογ-γίου Απρίλης του 1826) << Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη και η φύσις ηύρε την καλή και την γλυκειά της ώρα>>.

Το Πάσχα είναι ένα κορυ-φαίο γεγονός που γιορτάζουμε ως Χριστιανοί την Άνοιξη. Μετά Τα Πάθη και τη Σταύρωση, η Ανάσταση. Παντού γιορτάζετε το Πάσχα και στα χωριά και στις πόλεις.

Η εορτή του Αγ. Γεωργίου γιορτάζετε, όπως έχει καθιερω-θεί από την Εκκλησία μετά το Άγιον Πάσχα. Φέτος συνέπεσαι να εορτάζεται την επόμενη Κυριακή από το Άγιον Πάσχα, δηλ. την 23η Απριλίου ακριβώς με την καθιερωμένη ημερομη-νία της εορτής του.

Το γραφικό εξωκλήσι του Αγ. Γεωργίου της Λυνίσταινας κτισμένο στα ριζά του Αλιά, αποτελεί τόπο συνάντησης και προσκυνήματος από τα παλιά τα χρόνια όλων των πατριωτών. Στα πιο παλιά χρόνια που η Λυνίσταινα είχε μόνιμους κατοί-κους μερικές εκατοντάδες, ως επί το πλείστων κτηνοτρόφους, αυτές τις μέρες όσοι κτηνοτρό-

(του Σωκράτη Σμυρνή)Η συνεργασία μας με το Στάθη το Δάγλαρη, όσα και

τα χρόνια της «Λυνιστιάνικης Φωνής». Τα λόγια υπέρο-χα και οι απόψεις του καίριες, όπως και στο πρόσφατο του γράμμα, το οποίο με τόση χαρά διαβάσαμε, γιατί συγχρόνως, μες σ’ αυτό, «κρύβει» και λογοτεχνική αξία.

Προσωπικά θέλω να τονίσω πως έχει αφιερώσει τη ζωή του στον τόπο μας, για να τον κάνει καλύτε-ρο μέσα από την πνευματικότητα του, αλλά και μέσα απ’ τους συμπα-τριώτες, που κι εκείνοι αγωνίστη-καν γι’ αυτόν μ’ αγάπη, πάθος και ανιδιοτέλεια. Επίσης, μαζί μ’ όλα τα προσόντα του, απέδειξε πως έχει κι ένα ακόμα, το εξίσου σημαντικό για τον τόπο μας. Αυτό του ΒΙΟΓΡΑΦΟΥ για τους πνευματι-κούς συμπατριώτες μας. Είναι αλήθεια πως η Ηλεία, ως Νομός, απ’ τα παλιά καλά της χρόνια, έχει αναδείξει αξι-όλογα άτομα στα γράμματα, στη φιλοσοφία και στην παράδοση. Όλες μαζί, αυτές οι αξίες, καταξιώνονται ως αναμμένες δάδες και για τη δική μας πολυβραβευμένη πνευματικότητα. Αυτή που αναπτύσσεται αιώνες τώρα στην Αρχαία Ολυμπία, μ’ έμβλημά της, τους Ολυμπια-κούς Αγώνες. Αγώνες!! για την Ειρήνη και την Άμιλλα, που διαλάμπουν ως στερέωμα και υπερηφάνεια, ολό-κληρου του ελεύθερου και πολιτισμένου κόσμου. Έχουν πλέον αναδειχθεί ως έργο συλλογικό κι εμπεδω-μένο, αλλά κι ανεμπόδιστο για εκτινάξεις προς νέα δια-λάμποντα επίπεδα. Κι όλ’ αυτά απ’ τα ταλαντούχα παιδιά της κάθε γενιάς μας, μες στα οποία κι ο καλός μας φίλος Στάθης Δάγλαρης, απ’ τα Κρέστενα Ολυμπίας. Εκεί γεν-

Όργανο επικοινωνίας Συνδέσμου Αποδήμων Λυνιστιάνων Ολυμπίας

ETOΣ 23o - AP. ΦΥΛΛΟΥ 88 - ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΜΑΪΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2017 - AIOΛOY 100 AΘHNA, T.θ. 4043 - T.K. 102 10 - (AΘHNA) • ΕMAIL: lynistaina1@gmail.com

(By Socratis Tzan. Smyrnis)

* Dear compatriots. I am particularly pleased that we are together again. Also, I’m glad because we communicate with you, even YOU ARE out or inner Greece..

But, most importantly, you do not forget Lynistaina. You visit it continuously, and also take care of your homes and fields. This gives to the village a liveliness, and a hope for better days and especially during Summer when we have two festivals. Agia Paraskevi on July 26 and our “Antamoma” (meeting) on 15 August, for two days (14-15). We hope to have you with us and that year.

*CAUTION!! Please, when you visit Lynistaina, leave your name, address, telephone and any suggestions, to

Tourist Center to contact you, because, in different way. we can not find you. We have many bad examples. Meanwhile, go around to

the village, to see the schools, the main church”Panagia”the Venice tower since 1259 there, as well as to speak with the locals and bring to your mind how should be all the houses some years ago.

*Lynistaina is lucky to have four good producers, who keep it in an excellent condition. (1) The compatriot, who is representative of the City Hall (Andritsenas-Krestenas), is trying very hard to create works, as good facilities for all Lymistians. That elected person (called local president), for that period is Dinos N.Smyrnis, which, also, is a police at the Andritsena police station. (2) The association council (Syllogos) with

continued on page 6

lynistaina.wordpress.comιστοσελίδα • και στο www.facebook.com/lynistainaKKA

750

αρ. αδείας01-4666

Dear Lyn i s t i ans

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΣΤΗ ΛΥΝΙΣΤΑΙΝΑΑγαπητοί συμπατριώτες και συμπατριώτισσες, από

καρδιάς σας εύχομαι να περάσετε ένα όμορφο καλοκαίρι, όπου και εάν πάτε για τις καλοκαιρινές διακοπές σας.

Με απόφαση του Δ.Σ. του Συλλόγου μας στο χωριό μας θα πραγματοποιηθούν οι πιο κάτω εκδηλώσεις κατά την διάρκεια του καλο-καιριού.

1 ον Της Αγ. Παρασκευής στις 26 Ιουλίου 2017 θα πραγματοποιηθεί ο καθιερωμένος εκκλησιασμός στο ομώνυ-μο εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής, με αρτοκλασία και ότι άλλο προκύψει.

2 ον Η εκδήλωση του 15Αυγουστου, πανήγυρις στις 14 Αυγούστου, το αντάμωμα των απα-νταχού Λυνιστιάνων , όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται και εκκλησιασμός στις 15 Αυγούστου στον Μητροπολιτι-κό Ναό της Παναγιάς.

Πάντοτε κάθε χρόνο , γιορτή για το χωριό μας ήταν το 15Αυγουστό και το Πάσχα. Αυτές τις μέρες όλοι σχε-δόν οι ξενιτεμένοι έρχονταν στο χωριό για να γιορτά-σουν μαζί με τους δικούς τους αυτές τις Άγιες μέρες. Ένα χαρούμενο γεγονός ήταν και για τα παιδιά που υπη-ρετούσαν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, άλλοι επέ-στρεφαν με το απολυτήριο του στρατού και άλλοι με άδεια, για να γιορτάσουν το πανηγύρι του 15Αυστου μαζί με τους δικούς τους. Επίσης αγόρια – κορίτσια που είχαν παντρευτεί στα γύρω χωριά επέστρεφαν αυτές τις μέρες στο χωριό για να περάσουν με τους αγαπημένους τους το πανηγύρι.

Όλοι πρέπει να είμαστε εκεί, στο χωριό μας, κάτω από βαθύσκια πλατάνια και να περάσουμε μερικές ευχά-ριστες μέρες, να θυμηθούμε τα παλιά και να δώσουμε και λίγη χαρά στους εκεί εναπομείναντες πατριώτες μας.

Σας περιμένουμε με μεγάλη χαρά. Δημ. Π. Μιχελής

- Συνέχεια στη σελίδα 6

- Συνέχεια στη σελίδα 5

- Συνέχεια στη σελίδα 4

Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΛΥΝΙΣΤΑΙΝΑ 23-4-2017

Ο Στάθης Δάγλαρης Βιογράφος της Πνευματικής Ηλείας

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΥΡΩΔΙΚΑΣΤΗΣ ΣΤΟ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ ΜΙΧΑΛΗΣ Κ. ΒΗΛΑΡΑΣ

ΑΝΑΓΟΡΕΥΤΗΚΕ ΕΠΙΤΙΜΟΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

Του Βασίλη Ν. Σαλακά, Επίτιμου δικηγόρου Στις 24 Μαΐου τρέχοντος έτους και ώρα 19.00, στη Μεγάλη Αίθουσα

του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ο συμπατριώ-της μας Πετραλωνίτης Μιχάλης Κ. Βηλαράς, Εκπρόσωπος της Ελλάδος στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου (Ευρωδικαστής και Πρόε-δρος Τμήματος του εκεί Ευρωδικαστηρίου) αναγορεύτηκε Επίτιμος Διδά-κτορας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Πλήθος προσκεκλημένων παρακολούθησε την εντυπωσιακή αυτή εκδήλωση στην κατάμε-στη Μεγάλη Αίθουσα του κεντρικού κτιρίου του Πανεπισ τημίου Αθηνών (λεωφόρος Πανεπισ τημίου 30). Παρέστησαν κορυφαίοι εκπρόσωποι από τον δικαστικό και πολιτικό χώρο της πατρίδας μας, δικαστές, δικηγόροι, επιστήμονες ποικίλης προελεύσεως, πρόε-δροι, διευθυντές, ανώ-τατοι και ανώτεροι υπάλληλοι διαφόρων υπηρεσιών και αρκετοί Ολύμπιοι και Ηλείοι συμπατριώτες μας.

Μεταξύ των υψηλών προσκεκλημένων ξεχώρισαν οι δύο πρώην Υπη-ρεσιακοί Πρωθυπουργοί της χώρας, η κ. Βασιλική Θάνου-Χριστοφίλου (νυν Πρόεδρος του Αρείου Πάγου) και ο κ. Παναγιώτης Πικραμένος,

Το Βιβλίο για το στρατηγό του Καλπακιού Ηπείρου Χαρ. Κατσιμήτρο

(του Σωκράτη Τζαν. Σμυρνή)

- Συνέχεια στη σελίδα 9

Ναπολέων Μαραβέγιας, Μιχάλης Βηλαράς, Διονυσία Καλλινίκου και Ηλίας Σουφλεός.

Χαράλαμπος Κατσιμήτρος

Στ. Δάλγαρης

Socratis Tzan. Smyrnis)

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΓΚΕΜΑΝΗ- ΧΑΝΤ (ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ)

Γεια σου, Σωκράτη.

Απολαμβάνουμε, με πολλή χαρά, την οικογενειακή μας ιστο-ρία, των Γιαννοπουλαίων, που βάλατε στη Λυνιστιάνικη Φωνή. Η αδελφή μου, Valerie (Βασιλική), μου ζήτησε να

στείλω κάτι για τον εαυτό μου για να προστεθεί σε αυτό. Μαζί με τα –πιο κάτω-λίγα λόγια, στέλνω και μια φωτογραφία που έχω βγάλει με τα παιδιά μου. Γεννήθηκα το 1957 στο Φρέσνο, Καλιφόρνιας, ως δεύτερη κόρη του Γιώργου και της Μαργαρίτας Gemanis (κόρη του αείμνηστου Θύμιου Γιαννόπουλου), αλλά και 8 χρόνια μικρότερη από την αδελφή μου Βασιλική. Είχα μια υπέροχη παιδική ηλικία. Επειδή ο πατέρας μου δεν είχε γιους, δίδαξε εμάς, τις κόρες του, πώς να κάνουμε πράγματα που συνήθως ανή-κουν στα αγόρια. Πώς να πυροβο-λούμε με όπλα, τόξα και βέλη, μέχρι και πώς να ελέγχουμε την καλή λειτουργία των αυτοκινήτων μας. Γενικά, είχε ως συνήθεια να μας μαθαίνει ό,τι έκανε κι εκείνος, μέχρι και καράτε. Η μητέρα μου, με τη σειρά της, τ’ αποδεχόταν όλα αυτά με υπομονή και κατανόηση. Όμως ο κύριος σκοπός της, να έχουμε ένα καθαρό σπίτι, καλά φαγητά και περιποιημένα ρούχα. Οι γονείς μας έχτισαν ένα σπίτι στην παραλία κοντά στην πόλη Σάντα Κρουζ (Santa Cruz), απ’ όπου και μερικές από τις αγαπημένες μου αναμνή-σεις της παιδικής μου ηλικίας Κολύμπι στον ωκεανό και χτίσιμο κάστρων στην άμμο. Πολλοί οικογενειακοί φίλοι και συγγενείς, μάς επισκέφθηκαν εκεί και περνούσαμε θαυμάσια. Πήρα πτυχίο στα ηλεκτρονικά από το κολλέγιο της πόλεως Φρένσο Καλιφόρνιας (Fresno City College), αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα σ’ αυτόν τον τομέα. Ασχολήθηκα ως ταξιδιωτικός πράκτορας, μετά την αποφοί-τησή μου, και παρόλο που δεν κέρδιζα αρκετά χρήματα, ήμουν ευχαριστημένη γιατί έκανα υπέροχα ταξίδια. Κατά τη διάρκεια αυτή της απασχολήσεώς μου, το 1981, έκανα και το μοναδικό μου ταξίδι στην Ελλάδα μαζί με τους γονείς μου κι ένα οικογενειακό φίλο.. Το 1982 παντρεύτηκα τον Ντον Χαντ (Don Hunt) κι αποχτήσαμε δύο παιδιά. Τον γιο μου Ντέρεκ (Derek), ο οποίος γεννήθηκε το 1984, και την κόρη μου Έριν (Erin) το 1990. Σχεδόν αμέσως μετά το γάμο μου άρχισα νέα «δια βίου» καριέρα εργασίας. Έγινα Νομικός Σύμβουλος, βοηθώντας κι εκπροσωπώντας δικηγόρους, στις επίσημες νομικές υποθέσεις των. Αυτή η εργασία μου αρέσει πολύ. Μάλιστα δε, έχω συγγράψει και τρία βιβλία σχετικά με το θέμα. Παράλληλα, γράφω άρθρα σε περιοδικά και δίδαξα σε προγράμματα σπουδών σε διάφο-ρα κολλέγια, όπως στο Φρέσνο, Άγιο Ιωακείμ κλπ. Το 1996, η οικο-γένειά μας κουρασμένη πλέον, από το έγκλημα και τη ρύπανση στο Φρέσνο, μετακόμισε στο μικρό χωριό του Λος Osos, στην Καλιφόρ-νια, η οποία είναι ακριβώς δίπλα από τον Ειρηνικό ωκεανό. Έτσι, είμαι πολύ χαρούμενη που βρίσκομαι και πάλι κοντά στην αγαπημέ-νη μου παραλία. Το σημαντικότερο πως ολοκληρώσαμε την ανατρο-φή των παιδιών μας σε αυτό το όμορφο και υγιεινό περιβάλλον. Ο γιος μου, το 2002 τοποθετήθηκε στους πεζοναύτες κι έλαβε μέρος στον πόλεμο του Ιράκ. Απολύθηκε το 2007 και από τότε έχει μια θαυμάσια καριέρα στα ηλεκτρονικά συστήματα. Η κόρη μου σύντο-μα θ’αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο (San Diego) με ένα διπλό πτυχίο. Χημείας και Βιολογίας. Το 2007 ο Ντον (Don) και εγώ χωρίσαμε. Ζούσα με τη μητέρα μου Μαρ-γαρίτα μέχρι πριν λίγο που έπρεπε να πάει σε «υποβοήθηση διαβίω-σης». Εξακολουθώ να εργάζομαι ως νομικός σύμβουλος. Το 2010 μερικοί οικολόγοι δημιουργήσαμε για την περιοχή μας, μια εταιρεία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που λειτουργεί για περιβαλλοντικά έργα στην κοινότητά μας. Με την αγάπη μου

Στάσεϋ (Αναστασία) {Μετάφραση από Σωκρ. Σμυρνή)

2 1000 αρ. φύλλου 88Λυνιστιάνικη Φωνή

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ-ΙΟΥΝΙΟΥ 20171.- 0809 Κορκολή Γ. Θεώνη ........................................ ευρώ 202.- 0810 Σμυρνής Μιχ. Γεώργιος ............................... ευρώ 203.- 0811 Δράκος Σωτ. Γεώργιος ................................. ευρώ 504.- 0812 Κορκολής Γ. Αθανάσιος εις μνήμη της συζύγου του Μαρίκας προσφέρει Στο Σύλλογο το ποσό των ( 150) εκατόν πενήντα ευρώ. 5.- 0813 Μιχελής Ι. Λεωνίδας .................................. ευρώ 1006.- 0814 Μιχελή –Ασημακλή Έφη ............................. ευρώ 207.- 0815 Ραγκούσης Νικόλαος .................................. ευρώ 208.- 0816 Αγγελόπουλος Παναγιώτης ........................ ευρώ 509.- 0817 Γιαννίκος Κώστας ..................................... ;ευρώ 10010.- 0771 Δημητρακοπούλου Ν. Αικατερίνη ........... ευρώ 5011.- 0173 Λαμπρόπουλος Φ. Ιωάννης ...................... ευρώ 5012.- 0772 Γκουγκούσης Σπ. Σπύρος ......................... ευρώ 20

Όποιος πατριώτης και φίλος επιθυμεί να στείλει συνδρομή, κατάθεση στο υπ’ αριθ. <<220/297006-67>> βιβλιάριο κατάθεσης της Ε.Τ.Ε.. Από οποιαδήποτε άλλη Τράπεζακαι εξωτερικό (abroad) < IBAN… GR 2901102200000022029700667>, < ETHNGRAA>. Μετά την καταβολή , για ενημέρωση και αποστολή της αντίστοιχης απόδειξης στην ηλεκτρονική Δ/νση του Ταμία dimitmichelis@gmail.com. H στα πιο κάτω τηλέ-φωνα Τηλ. 2298092714, κιν6979592070. Σας ευχαριστούμε θερμά για τις συνδρομές σας.

Ο ΤΑΜΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥΔΗΜ. Π. ΜΙΧΕΛΗΣ

Η ΟΜΟΡΦΗ ΛΥΝΙΣΤΑΙΝΑΧωριό μου δεν σε γνώρισα, γιατ’ έγινες ωραίο, οι δρόμοι σου σ’ ομόρφυναν και σ’ έκαναν σπουδαίο.Και τώρα το κατάλαβαν και οι ξενιτεμένοι, που ξεκινούνε για να δουν κει πούναι γεννημένοι.

Βοήθησε κι ο Σύνδεσμος μ’ όλους τους αποδήμουςκαι σ’ έκαναν πιο όμορφο από τους γύρω Δήμους.Με πρόεδρό σου ώριμον το Γιώρη Νικολάκη, Σίγουρα συ Λυνίσταινα θα γίνεις Παρισάκι.

Πώς να μη γίνεις όμορφη Λυνίσταινα ωραία, π’ ο Άι Νικόλας με νερό σε λούζει περ’ ως πέρα.Παλιόκαστρο και Λύκαιο με τα βουνά τριγύρω κι’ η βρύση σου με πράσινο σε λούζουν γύρω-γύρω.

Τους δυο πλατάνους φύλακες ο Άϊ Νικόλας έχει, Να σου φυλάνε το νερό, στο θόλο του που τρέχει. Ο Άγιος και το νερό τριγύρω τα βουνά σου, Το πράσινο κι’ οι χωρικοί κάνουν την αρχοντιά σου.

Η φύση δεν σ’ αδίκησε στον τόπο που εκτίστεις τον ήλιο ολημερίς σου χάρισε ο κτίστης. Είσαι στολίδι ζηλευτό, χωριό μ’ αγαπημένο,Μαγεύεις τον περαστικό και τον ξενιτεμένο.

Γιάννης Δημητρακόπουλος του Σταύρου(γράφτηκε γύρω στα 1965) Πέρα απ’ τις πραγματι-

κές αξίες που χάθη-καν και τις ανθρώπι-

νες σχέσεις που απαξιώθηκαν- και με την πρόφαση της οικο-νομικής στενότητας παγιώθη-καν -, έχουν εισχωρήσει στο καθημερινό λεξιλόγιο των Ελλήνων ορισμένοι οικονομι-κοί όροι, που πριν κάμποσα χρόνια ήταν αντικείμενο έρευ-νας μόνο των ασχολουμένων με τα οικονομικά. Οι νεοέλλη-νες βέβαια που τα γνωρίζουμε όλα κι αποκτήσαμε εν μια νυκτί μάστερ οικονομίας, χρησιμο-ποιούμε με χαρακτηριστική άνεση την οικονομική αυτή ορολογία. Έτσι μπήκε αρχικά στη ζωή μας το PSI ( πι εσ άι),το κούρεμα του χρέους, που το μπερδεύουμε με το PSA (πι εσ έι), ειδικά οι άντρες όταν πάμε για εξέταση στον ουρολόγο. Η αναδιάρθρωση επίσης, που παραπέμπει στην χρονική παράταση αποπληρωμής τους δημόσιου χρέους, είναι μια άλλη λέξη που μπήκε στην καθημερινότητάς μας. Επίσης,

η πολυπόθητη ανάκαμψη, η επανεκκίνηση της οικονομικής δραστηριότητας, που χωρίς αυτή , - συμφωνούν άπαντες στο καφενείο – δεν πρόκειται να έχουμε ανάπτυξη, που θα φέρει τη μείωση της ανεργίας και την αύξη-ση μισθών και συντά-ξεων.

Ακούμε καθημερι-νά στα δελτία των οχτώ τους παρουσια-στές των ειδήσεων, να απευθύ-νονται σε μας τους αδαείς πολί-τες με δυσνόητους όρους, ακόμη και για τους ειδικούς περί τα οικονομικά, όπως: ‘’οικονομικά παράγωγα’’, ‘’περι-θώρια κινδύνου’’, ‘’μονάδες βάσεις’’, ‘’πρωτογενή πλεονά-σματα – ελλείμματα’’, ‘’spreads’’, ‘’swap’’, αλλά και Δ.Ν.Τ. ΕΚΟΦΙΝ, ΑΕΠ, Γιούρογκρουπ, οίκοι πιστολογικής αξιολόγησης. Και ακολουθεί η παρέλαση απ το καθιστικό μας, μια σειράς ανθρώπων που μας έγιναν οικείοι, αφού τους βάζουμε κάθε μέρα στο σπίτι μας. Γιούν-κερ, Ντάϊσεμπλουντ, Τρισέ, Λαγκάρντ, Στρος Καν, πλαισιώ-νοντας άπαντες τον ευρισκόμε-νο πάνω στο αναπηρικό καρο-τσάκι – εδώ περισσεύει ο ρατσισμός – μισητό σε όλους μας Σόϊμπλε. Και τότε ανασύρε-ται από τις φοιτητικές μου μνή-μες το μνημειώδες έργο ‘’Τάδε έφη Ζαρατούσ τρας’’ του

συμπατριώτη του Φρίντριχ Νίτσε και σταματώ στη φράση που από τότε μου έκανε εντύ-πωση: « Οι οφειλέτες δεν υπο-

χρεούνται μόνο να επι-στρέφουν τα δανεικά με τους τόκους, αλλά πρέπει να τιμωρούνται κι όλας». Ο σημερινός γερμανός υπουργός των οικονομικών, φαί-νεται πως είναι φανατι-κός οπαδός αυτού του δόγματος.

Ύστερα απ όλα αυτά και από τον καθημερινό βομβαρ-δισμό δυσνόητων οικονομικών όρων, αναρωτιέμαι πού απευ-θύνονται οι κυβερνώντες μέσω των τηλεοπτικών καναλιών και ποιος τους καταλαβαίνει. Και επειδή είμαι σίγουρος πως κανείς δεν τους καταλαβαίνει, καταλήγω στο συμπέρασμα πως αυτό γίνεται σκόπιμα για να συσκοτίσουν την πραγματι-κότητα και να δείξουν στους απλούς πολίτες την επιστημο-νική τους επάρκεια και πόσο σπουδαίοι είναι.

Και ο λαός, εκεί… Καθηλω-μένος στην Τ.V. κάθε βράδυ στις οχτώ σαν τον ναρκομανή που περιμένει τη δόση του, εμπλουτίζει το οικονομικό του λεξιλόγιο και ελπίζει σε κάποιο θαύμα που πάντα αργεί, ξεμα-κραίνει και χάνεται στο βάθος του τούνελ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΣΙΛΟΥΛΗΣ

ΝΕΑ ΗΘΗ - ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ

Αγαπητοί πατριώτες και αναγνώστες της Λυνιστιάνι-κης Φωνής, σας παρακαλώ εάν θέλετε να δημοσιεύονται

άρθρα σας στην Λ.Φ. να τα στέλνετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση

lynistaina1@gmail.com ή dimitmichelis@gmail.comΑυτή η εφημερίδα είναι ανοιχτή σε όλους τους πατριώ-

τες και φίλους του Συλλόγου, καθώς και στους αναγνώ-στες της. Στείλτε τα κείμενά σας για δημοσίευσει που να

ανταποκρίνονται στο ύφος της εφημερίδας μας. Ο δ/ντης της Λ.Φ. Δημ. Π. Μιχελής.

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ

Σύνδεσμος Αποδήμων ΛυνιστιάνωνΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΑΙΟΛΟΥ 100 Τ.Θ. 4043,10210ΕΚΔΟΤΗΣ:

Κων/νος Τζαν. Σμυρνής(Πρόεδρος)

Πορταριάς 22, Αμπελόκηποι 11523,

Τηλ.210-3837005 - 693.6919776

Διευθυντής-Αρχισυντάκτης και υπεύθυνος έναντι του νόμου

Δημήτρης Π. Μιχελής Γυμναστηρίου 48, Δάφνη 17237email: lynistaina1@gmail.com

Συντακτική Επιτροπή: Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Κωνσταντίνος Δημ. Μιχελής

Συνδρομή:-Για τον Σύλλογο 15 ευρώ

(εξωτερικού 30 ευρώ)- Για την εφημερίδα 10 ευρώ

(Εξωτερικού 50 ευρώ)Επιταγές-Εμβάσματα

Τ αχ. Θυρίδα 4043.10210

Επιταγές ΕξωτερικούΔημήτριος Π. Μιχελής

Αιόλου 100ή στην τράπεζα, βλ. σελίδα 2

Υπεύθυνοι Συνδρομών Όλα τα μέλη του του Δ.Σ.

(Τα δημοσιευμένα κείμενα εκφράζουν απόψεις των συγγραφέων κι όχι του Συνδέσμου)

Η Αναστασία (Stacey) με τα παιδιά της

3 1001 αρ. φύλλου 88 Λυνιστιάνικη Φωνή

Το ’21 υπήρξε αφετηρία και σύμ-βολο της νικηφόρου πορείας του Έθνους για τη Λευτεριά του, ύστερα από σκλαβιά 400 χρόνων, και θεμε-λιώθηκε πάνω στην πίστη στο Θεό, αλλά και στο θάρρος, την τόλμη και την αισιοδοξία ενός λαού, που ήξερε ν’ αγαπά την πατρίδα και να εκτιμά την έννοια της Ελευθερίας.

Οι άθλοι του χαρακτηρίζονται Ηράκλειοι, και τέτοιοι ήσαν.

Ένα μεγάλο μέρος σ’ αυτή την εποποιΐα – στο Μοριά – είχαν και οι Ντρέδες των Σουλιμοχωρίων , οι ΄΄ αδικημένοι της Ιστο-ρίας΄΄, αυτοί, που, κατά τον Κολοκοτρώνη, πήγαν στα Δερβενάκια << και ίσωσαν με τα πόδια τους τα ταμπούρια του Δράμαλη>>.

Όμως ΄΄η διχόνοια, που κρατάει στα χέρια της ένα σκήπτρο η δολερή΄΄-κατά τον εθνικό μας ψάλτη- παραλίγο να τα τινάξει όλα στον αέρα.

Η ναυμαχία στο Θεόχτιστο λιμάνι της Πύλου, έβαλε τη βούλα της στη ληξιαρχικής πράξης της Ελληνικής Ελευθερίας, που, όμως, το δέντρο της δεν ανθοβόλησε, αφού το ΄καψε ο λίβας της δολοφονίας του Καποδίστρια, αλί-μονο, από φιλικό χέρι.

Έτσι μας κόπιασαν οι Βαυαροί με τον ανή-λικο Βασιλιά Όθωνα, που αντικαταστούσε στα καθήκοντά του η τριμερής Αντιβασιλεία των: Άρμανσμπερκ, Μαουερ και Έυδεκ.

Η Βαυαροκρατία με το κύλισμα του χρό-νου έγινε τυραννική για το λαό, καθώς είχε επιβάλλει βαριά και ασήκωτη φορο-λογία σε όλα: στα δημητριακή, στα ζωντανά, στ΄ αμπέλια, στα σπίτια ( τα λεγόμενα παραθυριάτικα), ακόμα στα βελανίδια. Ο θυμόσοφος λαός μας, στην απόγνωσή του αποτύπω-σε τη δυσβάσταχτη φορολογία με αυτούς τους στίχους: ΄΄ ξήντα παρά-δες το σφαχτό, δύο γρόσια το μοσχάρι, τρία γρόσια τ’ άλογο, ποιος να τα υποφέρει……’’ Το ποτήρι ξεχεί-λισε, αφού ύστερα απ’ όλα τα’ άλλα ήρθε και η φυλάκιση του Κολοκο-τρώνη και του Πλαπούτα τον Απρί-λιο του 1834. Ο λαός είχε αγανακτή-σει βλέποντας τα οράματά του να ξεφτίζουν και τα όνειρά του να γκρεμίζονται. Το ποτάμι της οργής κατά της Αντιβασιλείας φούσκωσε και στα τέλη Ιουλίου του 1834, η επανά-σταση στη Μεσσηνία και στις όμορφες περιο-χές της Αρκαδίας και της Ολυμπίας ξέσπασε. Πρωταγωνιστής της στη Μεσσηνία ο Γιάννης Γκρίτζαλης- με περγαμηνές σ’ όλο τον Αγώνα και με φυλάκιση στον Αι – Λιά της Ύδρας- μαζί με τον υπερήλικα πεθερό του γερο-Μητροπέτροβα απ’ τη Γαράτζα και τον Ανα-στάση Τζαμαλή απ’ του Άρη ( Ασλάναγα). Με την προκήρυξή τους καλούσαν το λαό να φύγουν οι Βαυαροί, ν’ ανέβει στο θρόνο ο Βασιλιάς, ν’ αποφυλακιστεί ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας, να φύγουν οι Φαναριώτες, να επαναλειτουργήσουν τα Μοναστήρια, να δοθούν οι στρατιωτικοί βαθμοί και να πληρω-θούν τα οφειλόμενα απ’ τις εκδουλεύσεις και βέβαια να εφαρμοστεί ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα. Τα αιτήματα ήταν δίκαια. Ο πρωτα-γωνιστής της Γιαννάκης Γκρίτζαλης ‘’δεν υπό-φερνε να βλέπει το άδικο να το πνίγη το δίκιο’’, όπως θα ́ λεγε ο Μακρυγιάννης.

Η επανάσταση πήρε διαστάσεις πυρκα-γιάς. Ο Γιάννης Γκρίτζαλης με τους Ντρέδες του ξεκίνησε απ’ το χωριό του – το Πάνω Ψάρι Τριφυλίας – και μπήκε στην Αρκαδιά, την σημερινή Κυπαρισσία, συνέλαβε τον Νομάρχη Χρηστίδη – η Κυπαρισσία ήταν τότε πρωτεύ-ουσα του Νομού Μεσσηνίας- και τους άλλους εκπροσώπους των Αρχών και τους έστειλε για φύλαξη στο χωριό του.

Η Κυβέρνηση της Αντιβασιλείας, που την αιφνιδίασαν τα γεγονότα, δεν έμεινε με σταυ-ρωμένα χέρια. Αντίθετα, έδρασε κεραυνοβόλα. Εκτός απ’ το Βαυαρό Σμαλτς έστειλε και άλλες δυνάμεις με διοικητές, το Χατζηχρήστο, το Γρίβα, το Γιατράκο και άλλους και κατάφε-ρε να καταπνίξει την επανάσταση. Ο πρωτα-γωνιστής της Γιάννης Γκρίτζαλης, προδομένος – όπως όλα δείχνουν – απ’ τους συναγωνιστές του, αφού έδωσε μάχη στο χωριό Σούλου Αρκαδίας, υποχρεώθηκε να επιστρέψει στο γενέθλιο χωριό του, που το είχαν καταλάβει Κυβερνητικές δυνάμεις. Τον συνέλαβαν και τον

οδήγησαν στην Κυπαρισσία. Το δημοτικό τραγούδι με τη δική του δυναμική αποδίδει με μουντά χρώμα-τα το άδοξο τέλος της Επανάστασης του 1834.

‘’ – Γιαννάκη μ’ τι’ σαι κίτρινος, τι ‘σαι μαραμένος.

-Παιδιά, σαν μ’ ερωτήσατε να σας το μολογήσω.

Απόψε είδα στο ύπνο μου, είδα και στ’ όνειρό μου.

Είδα ότι σκόρπισ’ ο ταϊφάζ και μου ‘λειψε τ’ ασκέρι,

και πως με πιάνουν ζωντανό αυτοί οι Μπα-μπαρέζοι.

Χίλιοι με παν από μπροστά και δυο χιλιά-δες πίσω.

Κι οι πρόκριτοι μου λέγανε κι οι πρόκριτοι μου λένε’

-Μαρτύρα τον Κολιόπουλο και τον Κολο-κοτρώνη.

-Παιδιά, πως με περάσατε να ψευδομαρτυ-ρήσω.

Μονάχος μου τη σήκωσα με την παλιοκα-πότα…..

Η δίκη άρχισε στην Κυπαρισσία στις 15 Σεπτεμβρίου 1834. Η απόφαση ήταν προδικα-σμένη. Ο θάνατος είχε μπει στην αίθουσα του δικαστηρίου πριν απ’ τους δικαστές. Του απαγγέλθηκε κατηγορία ‘’ επί αρχηγία στάσε-ως’’, και καταδικάστηκε ως ένοχος στάσεως εις θάνατον.

Ο Γιάννης Γκρίτζαλης ανέλαβε όλη την ευθύνη της Επανάστασης που ήταν ‘’ εκ των ούκ άνευ’’ Επανά-σταση κοινωνική, οικονομική και πολιτική. Και αντιμετώπισε το απόσπασμα παλικαρίσια ως γνήσιος Ντρες, λέγοντας ‘’ Αδέρ-φια άδικα πεθαίνω: Γύρεψα τα δίκια των Ελλήνων’’. Και αφού άνοιξε το πουκάμισό του έδειξε με το χέρι του το στήθος και πρόσταξε το απόσπασμα: Πυρ. Η δρυς των Ντρέδων και της Μεσσηνιακής Επανάστασης, που κάποιοι για να την υποτι-μήσουν την είπαν ‘’Βλαχοεπανά-σταση’’, γιατί ξεκίνησε από τους χωρικούς. Και οι άλλοι πρωτα-γωνιστές της Επανάστασης καταδικάστηκαν . Η γυναίκα

του Γκρίτζαλη, Γιαννούλα, κόρη του γερο-Μητροπέτρβα που έζησε από κοντά τον τυφεκισμό του άντρα της, τον έπλυνε απ’ τα αίματα και τον έδωσε στους συγχωριανούς της, που τον έθαψαν στη θέση Τσουμπέ , στην πάνω παλιά πόλη της Κυπαρισσίας.

Προτομή του κοσμεί την πλατεία του Ιστο-ρικού πλατάνου της Αρκαδιάς.

Η Μεσσηνιακή Επανάσταση του 1834 πέρασε στα ψιλά γράμματα της Ιστορίας, γιατί ήταν ενάντια της τότε κρατούσας κατάστασης και συνήθως είναι αυτοί που γράφουν την ιστορία όπως τους συμφέρει. Αν επικρατούσε ίσως τα πράγματα άλλαζαν προς το καλύτερο. Γιατί θα παραμερίζονταν οι Βαυαροί και ο κοτσαμπασισμός, θα ανέβαινε στο θρόνο ο Όθωνας που θα υποχρεωνόταν να δεχτεί αντι-προσωπεία των Επαναστατών και θα προχω-ρούσε στην ψήφιση νέου Συντάγματος, ενώ θα επιβαλλόταν ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα.

Και οι άλλοι πρωταγωνιστές της Μεσσηνια-κής Επανάστασης καταδικάστηκαν. Ο Αναστά-σης Τζαμαλής τυφεκίστηκε όπως και ο Γκρί-τζαλης, ο γερο-Μητροπέτροβας φυλακίστηκε στο Νιόκαστρο, καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά του δόθηκε χάρη, άλλωστε ήταν ενενηκο-ντούτης. Οι Πλαπουταίοι Κόλλιας και Μήτρος δικάστηκαν στο Νιόκαστρο σε 15 χρόνια φυλα-κή. Ο Νικήτας Ζαρμπίνης κι αυτός σε 15χρονη φυλάκιση. Την ίδια τύχη είχαν και άλλοι με μικρότερες ποινές και άλλες τιμωρίες.

Δυστυχώς ένας λαϊκός ξεσηκωμός για τα δίκαια του λαού και για να φύγουν οι ‘’ξένες ακρίδες’’ που του ρουφούσαν το αίμα, είχε άδοξο τέλος. Οι πρωταγωνιστές της κινούμενοι από αγνό πατριωτισμό τήρησαν με τίμημα τη ζωή τους το του Πλάτωνος που λέει ‘’ Φίλει την πατρίδα, κάν άδικος ή ‘’.

Το κείμενο γράφτηκε από οφειλόμενο χρέος στους αγνούς πατριώτες και από επιταγή στη ρήση του Θουκυδίδη : ‘’ Ανδρών έργω γενομέ-νων αγαθών, έργω δηλούσθε τας τιμάς ‘’.

Η ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1834 Την είπαν και ‘’ Βλαχοεπανάσταση’’

Πρωταγωνιστής της ο Γιαννάκης Γκρίτζαλης. Γράφει ο ΣΤΑΘΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ

Η φιλία είναι αρετή Γράφει ο Βασίλης Ν. Σαλακάς, Επίτιμος Δικηγόρος

1.α. Η λέξη φιλία σημαίνει, κατά μεν το λεξικό Δ. Δημητράκου, βρα-βευμένο από την Ακαδημία Αθηνών, την αμοιβαία αγάπη μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ατόμων, κατά δε το λεξικό του Πάπυρου-Λαρούς-Μπριτάνικα, την αμοιβαία εκτί-μηση, αγάπη και κατανόηση και κατά τον καθηγη-τή Γ. Μπαμπινιώτη, την αμοιβαία αγάπη και κατα-νόηση μεταξύ προσώπων, χωρών, λαών και ομά-δων.

β. Η φιλία, κατά τον Όμηρο, στηρίζεται στην αγάπη, στην αμοιβαιότητα των ανθρώπων, είναι το μεγαλύτερο αγαθό, που, σαν δώρο, μας δόθηκε, μετά την σοφία.

γ. Αρετή, εξάλλου, κατά το λεξικό Δ. Δημητράκου και Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, είναι φύση αγαθή, εντιμότητα, χρηστότητα και καλοσύνη, τα ανθρώπινα χαρίσματα, τα προτερήματα, τα πλεονεκτήματα. Στον Όμηρο η αρετή αναφέρεται κυρίως στους πολεμιστές και δηλώνει την ανδρεία και την πνευματική-σωματική υπεροχή. Οι Σχολαστικοί-φιλόσο-φοι προσδιορίζουν τέσσερις κύριες ανθρώπινες αρετές, την σωφροσύνη, την ανδρεία, την φρόνηση και την δικαιοσύνη. Στο Χριστιανισμό η αρετή εντάσσεται στο πλέγμα των ηθικών αξιών και ως αρετή θεωρούνται πίστη, ελπίδα, αγάπη, προσευχή και ταπείνωση.

δ. Κατά τον Επίκουρο «η φιλία περιχορεύει την οικουμένη κηρύτ-τουσα δη πάσιν εγείρεσθαι επί τον μακαρισμόν» δηλαδή η φιλία σέρνει το χορό ολόγυρα στην οικουμένη, καλώντας μας να ξυπνήσουμε για χάρη της ευτυχίας. Ο μακάριος βίος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την απόκτηση φίλων, γιατί η φιλία προσφέρει στηρίγματα και παρηγοριά στις δυσκολίες της ζωής, καθιστώντας το δεινό «ευκαρτέρητο».

ε. Η φιλία κατά τον Επίκουρο έχει σαφώς ωφελιμιστικό υπόβαθρο, αλλά ο ωφελιμισμός δεν έχει κανένα στοιχείο εκμετάλλευσης του άλλου και είναι απόλυτα ανταποδοτικός. «Αυτοί δε δήλου λέγουσιν ως το ευ ποιείν ήδιον εστίν του ευ πάσχειν». Όπως μας διασώζει ο Πλούταρχος.

Οι Επικούρειοι προβιβάζουν την φιλία σε αρετή ισάξια της φρόνησης, της εγκράτειας ,της ανδρείας και της δικαιοσύνης.

στ’’. Όπως η αρετή, έτσι και η φιλία, δεν μπορεί να χωρισθεί από την ηδονή. Και όταν λέμε ηδονή, κατά τον Επίκουρο, νοούμε όχι την στιγμιαία, αλλά την διαρκή. Επειδή η μοναξιά και η ζωή χωρίς φίλους είναι γεμάτη επιβουλές και κινδύνους, η ίδια η λογική υπαγορεύει να εφοδιαστούμε με φιλίες.

Αυτός είναι ο λόγος, που χαιρόμαστε με τη χαρά των φίλων, όσο με τη δική μας και υποφέρουμε στον ίδιο βαθμό με τις δυστυχίες τους.

Η φιλία γίνεται όχημα, κατά τον Επίκουρο, που οδηγεί στην επιδίωξη της συλλογικής μακαριότητας και ευδαιμονίας και καταλήγει ο Επίκουρος «ζην ουκ άξιος ότω μηδέ εις εστί χρηστός φίλος» Δηλαδή όποιος δεν έχει ούτε ένα φίλο δεν αξίζει να ζει.

Με πλοηγό και γνώμονα τον θεσμό της φιλίας, που λάμπρυνε το πνεύ-μα των αρχαίων κλασικών, μπορούμε θα θαυμάσουμε, τον θεσμό αυτό στον εκπληκτικό εσωτερικό διάκοσμο του Παρθενώνα.

2.α. Ο Όμηρος στην Ιλιάδα αναφέρει ως παράδειγμα ειλικρινούς φιλί-ας, την φιλική σχέση, που συνέδεε τον Αχιλλέα, τον σπουδαιότερο ήρωα των Ελλήνων κατά τον Τρωικό πόλεμο, με τον ήρωα Έλληνα Πάτροκλο. Η φιλία των δύο ηρώων αποδείχθηκε ιδιαίτερα και εκδηλώθηκε, όταν ο Πάτροκλος, φορώντας την άτρωτη πανοπλία του φίλου του Αχιλλέα, φονεύθηκε σε μονομαχία από τον Έκτορα, ο Αχιλλέας, για να πάρει εκδίκη-ση για τον φόνο του φίλου του, όρμησε στη μάχη και μονομάχησε με τον Έκτορα και τον φόνευσε.

β. Αλλά ιδιαίτερα μεγάλη και μοναδική φιλική σχέση, που ίσως μέχρι σήμερα δεν έχει απαντηθεί και αναπτυχθεί, αποτελεί η φιλία που συνέδεε τους Συρακούσιους Πυθαγόρειους φιλοσόφους Δάμωνα και Φιντία. ΄Όταν ο ένας από τους δυο, δεν έχει εξακριβωθεί ιστορικά ποιος ήταν, καταδικάστηκε από τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο σε θάνατο, για συμμετοχή σε στάση εναντίον του, τότε ο άλλος (Φιντίας ή Δάμων) δέχθηκε να παραμείνει στη θέση του καταδικασθέντος ως εγγύη-ση, για να πάει ο καταδικασθείς να δει τους συγγενείς του. Τότε ο τύραννος Διονύσιος, συγκινημένος από την στάση των δύο φίλων, τους άφησε ελεύ-θερους και ζήτησε ταυτόχρονα να τον θεωρούν και δικό τους φίλο.

γ. Επίσης μεγάλη φιλία είχε αναπτυχθεί ανάμεσα στον Ορέστη, γιο του Βασιλιά των Μυκηνών Αγαμέμνονα, και στον Πυλάδη, γιο του Στροφί-ου. Στο φίλο του Πυλάδη στηρίχτηκε ο Ορέστης, όταν για να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του Αγαμέμνονα από την μητέρα του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της Αίγισθο, φόνευσε την μητέρα του. Και όταν ο Ορέστης καταδιωκόταν, ως μητροκτόνος, από τις Ερινύες, στον τον Πυλάδη στηρί-χτηκε για να αντικατασταθούν αυτές, με την διαμεσολάβηση της θεάς Αθη-νάς, από Ερινύες σε Ευμενίδες.

δ. Σχετικά με την φιλία, ο Ισοκράτης, ο γνωστός Αθηναίος ρήτορας, λέγει στον προς Δημόνικο λόγο του, για ένα ηθικό και ορθό τρόπο ζωής «(24) Μηδένα φίλον ποιού, πριν αν εξετάσης πως κέχρηται τοις πρότερον φίλοις….» Κανένα να μη κάνεις φίλο προτού εξετάσεις πως έχει συμπερι-φερθεί προς τους παλαιούς του φίλους.

ε. Η φιλία, κατά τον Αριστοτέλη (Ηθικά Νικομάχεια) αποτελούσε προϋπόθεση της σύστασης δημοκρατικής πόλης. Και ότι οι φίλοι είναι πηγή ζωής, αλλά και διέξοδος ή καταφύγιο σε μια δύσκολη στιγμή.

Η φιλία είναι άϋλο αγαθό, μεγάλης σημασίας και αξίας, και πρέπει να διακρίνεται πότε είναι αληθινή, προορισμένη να αντέξει στις τρικυμίες του χρόνου, και πότε είναι απλά μια παρέα.

Κατά τον Πλούταρχο, η ευτυχία δεν είναι ακριβής πλάστιγγα. Η δυστυχία είναι η μόνη πλάστιγγα με την οποία ζυγίζονται οι φίλοι, ενώ κατά τον Αριστοτέλη, η κολακεία είναι φιλία επιζήμια και κατά τον Μάρτιν Λού-θερ Κινγκ η χαρά έχει τους φίλους της, ενώ η θλίψη θρηνεί μονάχη.

3. Η αληθινή φιλία δεν καταλύεται ποτέ, ούτε αλλοτριώνεται και ως ύψιστος θεσμός είναι μια από τις σπάνιες ανθρώπινες αρετές, την οποία πρέπει να αναζητούμε και να την επιδιώκουμε και όταν την επιτύχουμε στη ζωή μας να την διατηρούμε και να την υπηρετούμε με ειλικρίνεια και ευλά-βεια.

Βασίλης Ν. Σαλακάς

Γιάννης Γκρίτζαλης

Στάθης Παρασκευόπουλος

(Γράφει ο Δημήτρης Μιλτ. Πρίγγουρης τ. Δ/ντής Βιβλιοθήκης Ανδριτσαίνης, Επίτιμος πρόεδρος του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων)

Υπάρχουν πολλές παραδόσεις για την τιμή την οικογενειακή, τη συζυ-γική, την αδελφική και εγίνοντο πολλά εγκλήματα, ιδιαίτερα όταν προήρχοντο από τους Τούρκους

την εποχή της δουλείας. Δεν έμενε ατιμώρητος ο βιαστής εάν τολμούσε να προσβάλει ή να κακο-ποιήσει Ελληνόπουλα. Πλήρωνε την πράξη με τη ζωή του. Μια παράδοση αναφέρει ότι, όπως μας πληροφορεί ο Κοσμόπουλος, στο χωριό Δραγώγι ήταν μια πολυμελής οικογένεια των Τζαβελλαίων. Ήσανται έξι αδέλφια και είχαν μια αδερφή που ήταν πεντάμορφη. Όλοι την θαυ-μάζανε για την ομορφιά της, την κορμοστασιά της και τη λεβεντιά της. Ήταν το καμάρι του χωριού και των αδελφών της. Μια μέρα που είχαν συγκεντρωθεί στο προαύλιο της Εκκλησί-ας και διασκέδαζαν τα κορίτσια με τις κυράδες, είδε ο Αγάς του χωριού την Τζαβελλοπούλα, του άρεσε πολύ και θέλησε να την κάνει δική του..

Πράγμα πολύ δύσκολο. Ο Αγάς παρακάλεσε, έταξε πολλά μπαξίσια, πολλά μεγάλα ρεγάλα και μεγάλες τιμές θα είχε αυτός που θα έφερνε στον οντά του την πανέμορφη Τζαβελλοπούλα. Αλλά ποιος θα τολμούσε να τα βάλει με τους Τζαβελλαίους; Μια μέρα όταν τα αδέρφια είχαν πάει στα λημέρια των Μποζινακαίων, γιατί είχαν ανοίξει πόλεμο με την Τουρκιά, η κοπέλα ήταν με μόνη συντροφιά το μικρότερο αδερφάκι της το Βασίλη που ακόμα ήταν βυζανιάρικο. Έκα-ναν γιουρούσι που παραφύλαγαν οι Τουρκαλά-δες, την άρπαξαν και την πήγαν στον οντά του Αγά. Γνήσια Τζαβελλοπούλα εκείνη σαν τα αδέρφια της, πρόφτασε και πήρε ένα μαχαίρι από το σπίτι της και το έκρυψε στον κόρφο της. Όταν ο Αγάς προσπάθησε να την κάνει δική του, τόχωσε το μαχαίρι στην καρδιά της. Κι έτσι δεν την χάρηκε ο Αγάς. Τα αδέρφια της όταν έμαθαν τι είχε γίνει του το φύλαξαν του

Αγά. Ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, όπως μας πληροφορεί ο Γιάννης Φλιάσκος στην Πελοπον-νησιακή Πρωτοχρονιά του 1960, έμαθαν οι Τζα-βελλαίοι ότι ο Αγάς θα πήγαινε στο Μαυροματέ-ικο πανηγύρι. Φύλαξαν στη θέση Βάλτα στο χωριό Μποϊκά. Ο Αγάς εκτός από τους σωματο-φύλακές του είχε και καμιά σαρανταριά τσοπα-νόσκυλα για να τον φυλάνε. Πέταξαν στα σκυ-λιά κομμάτια κρέας, και κομμάτια έκαναν τον ίδιο τον Αγά. Σήμερα την τοποθεσία αυτή την λένε του «Αγά τα αχούρια».

Οι Τούρκοι ξεκίνησαν λεφούσι να πιάσουνε τους Τζαβελλαίους. Αυτοί έφυγαν μακριά. Ο Φλιάσκος υποστηρί-ζει ότι χώρισαν τα αδέρφια. Άλλος έφτασε στη Μεσσηνία, άλλος στη Λακωνία, άλλος στην Αρκαδία, άλλος στην Κόρινθο κι ένας πήγε στο Σούλι. Ο Κασμόπουλος υποστηρίζει ότι και τα πέντε αδέρφια πήγαν στο Σούλι και από αυτούς θέλει η Ιστορία την περιβό-ητη γενιά των Τζαβελλαίων που έδρασε στο Σούλι. Το έκτο από τα αδέρφια, ο μικρός Βασί-λης γλίτωσε γιατί μια πονόψυχη Τουρκάλα τον έκρυψε και έμεινε στο Δραγώγι. Από τον 17ο αιώνα φαίνονται στο Δραγώγι οι Τζαβελλαίοι. Τον Βασίλη τον βρίσκουμε κλεφτοκαπετάνιο στην περιοχή Φιγαλίας, Αρκαδίας, Τριφυλίας και Λυκόσουρας. Ο Βασίλης Τζαβέλλας διακρί-θηκε για την παλικαριά του σαν κλεφτοκαπετά-νιος γι’ αυτό οι Τούρκοι πολλές φορές προσπά-θησαν να τον εξοντώσουν, αλλά μάταια πήγαν οι προσπάθειές τους. Παιδιά του Βασίλη ήταν ο Δημάκης, ο Μήτρος και ο Τάσης. Ο Δημάκης ορίζεται οπλαρχηγός της περιοχής και παίρνει μέρος με δικό του σώμα στη μάχη του Δράμαλη, δίπλα στον Κολοκοτρώνη. Η λαϊκή Μούσα απο-θανάτισε τον Τζαβέλλα.

« Ποιος είναι κείνος πούρχεται στα Μέγα-ρα, στον κάμπο;

Δήμος Τζαβέλλας έρχεται με ούλο του τ’ ασκέρι.

Φέρνει τους χίλιους Τσάμηδες τους χίλιους Δραγωγίτες. .

Κολοκοτρώνης φώναξε και στον Τζαβέλ-λα κράζει:

Στήστε ταμπούρια δυνατά, βάλτε τη δύναμή σας

να καρτερέστε την Τουρκιά, του Δράμαλη τ’ ασκέρι».

ΥΓ: Ο Μίμης Πρίγγουρης γεννήθηκε και μεγά-λωσε στην Ανδρίτσαινα. Μετά τις εγκύ-κλιες εκεί σπουδές και τις λοιπές προς την πατρίδα υποχρεώσεις του, διορί-στηκε υπάλληλος στη δημόσια βιβλιο-θήκη Ανδρίτσαινας, τη γνωστή Νικολο-πούλειο στον οποίο -μετά 15ετή υπη-ρεσία- ανατέθηκε η διεύθυνσή της, έως τη συνταξιοδότησή του. Σ’ όλα τα χρό-νια και κυρίως στα 20 διευθυντικά του, και την εκσυγχρόνισε, αλλά ην ενίσχυ-σε, με βιβλία αξιόλογων βιβλιοθηκών,

αλλά κι εξασφάλισε τη σύνδεσή της μ’ άλλα πνευματικά κέντρα, όπως την αξιόλογη βιβλιο-θήκη του Ευάγγ. Καλλιανιώτη απ’ τη Στεμνίτσα, Αρκαδίας, το ιστορικό αρχείο του μεγάλου νομοθέτη Ν. Δημητρακόπουλου, Ανδριτσάνικης απ’ τον πατέρα του καταγωγής κλπ., όπως έχουν αποτυπωθεί, τόσο όμορφα, σε σχετικό βίντεο (video), με τίτλο «Βιβλιοθήκη Ανδρίτσαι-νας». Παράλληλα έχει υποστηρίξει την τοπική ζωή τής λαογραφίας, της ιστορίας και της πατρογονικής παράδοσης, τόσο με άρθρα του, όσο και με βιβλία, αξιόλογα, κι επαινετά μ’ αξιο-πρόσεκτα σχόλια. Επίσης έχει τιμηθεί με βρα-βεία, επαίνους, και διακρίσεις, αλλά, επί των ημερών του, και η Βιβλιοθήκη από την Ακαδη-μία Αθηνών. Τέλος, έχει διατελέσει μέλος σε πολλούς συλλόγους και πνευματικές εταιρείες, όπου σ’ αρκετά τα διακοσμεί με τον τίτλο του επίτιμου προέδρου των.

Σωκρ. Τζαν. Σμυρνής

Λυνιστιάνικη Φωνή 4 1002αρ. φύλλου 88

ΟΙ ΤΖΑΒΕΛΑΙΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΡΑΓΩΓΙ

Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΛΥΝΙΣΤΑΙΝΑ 23-4-2017φοι είχαν πάει τον χειμώνα στα χειμαδιά, το Πάσχα επέ-στρεφαν στη Λυνίσταινα και του Αγ. Γεωργίου όλοι πήγαιναν να προσκυνήσουν και να εκκλησιαστούν στον ΑΓΙΩΡΗ. Οι πιο παλιοί θυμόνται τι γινόταν αυτή την ημέρα. Η συμμετοχή των πατριωτών ήταν καθολι-κή, για να μην πάει κάποιος στον Αγ. Γιώρη να προσκυ-νήσει και να λειτουργηθεί, πρέπει να ήταν τελείως ανή-μπορος. Όλοι ήταν εκεί.

Θυμάμαι την Θεία Λειτουργία την παρακολουθού-σαμε λίγοι μέσα στο εκκλησάκι και οι πιο πολλοί έξω , λόγω χωρητικότητας. Ήταν ένας συνδυασμός ωραίας Ψαλμωδίας με τον ήχο των κουδουνιών από τα γειτονι-κά κοπάδια και το γλυκό κελάϊδισμα των πουλιών, που και αυτά συμμετείχαν στο πανηγύρι και ειδοποιούσαν με τον τρόπο τους την ομορφιά και τις χάρες της άνοι-ξης.

Μετά την Θεία Λειτουργία άρχιζε ο χορός και το γλέντι έως αργά το απόγευμα, όλοι μαζί αγαπημένοι χαίρονταν αυτή την ημέρα . Οι παράγκες με τα ποτά ( μαστίχα – ούζο) και τα λουκούμια είχαν στηθεί από πολύ νωρίς στον περιβάλλοντα χώρο και τα κεράσματα

ατέλειωτα από όλους και ως επί το πλείστων από τους εορτάζοντας. Στη συνέχεια στηνόταν το φαγοπότι στο γρασίδι. Το απόγευμα η συνέχεια στο χωριό για χαιρε-τούρες στους εορτάζοντας έως τα μεσάνυχτα.

Ωραίες εποχές που δεν ξεχνιούνται και είναι χαραγ-μένες στην καρδιά μας. Εποχές που νοσταλγούμε , με ωραίες θύμησες και αναμνήσεις. Δεν τις ξεχνάμε ποτέ.

Φέτος την οργάνωση για την εκδήλωση του Αγ. Γεωργίου είχε αναλάβει ο δραστήριος πρόεδρος του χωριού μας κ. Ντίνος Ν. Σμυρνής, μαζί με τον Γιώργο Κ. (μαράπα) Δράκο και τον Γιώργο Σωτ. Δράκο , τους οποί-ους και ευχαριστούμε, για την τέλεια οργάνωση. Ο κόσμος αρκετός, αρκετοί είχαν παραμείνει και μετά το Πάσχα στο χωριό και άλλοι ήλθαν για να εκκλησια-στούν και να προσκυνήσουν στο εκκλησάκι του Αγ. Γεωργίου την παραμονή και μαζί με τους μόνιμους κατοίκους παραβρέθηκαν στην Θεία Λειτουργία και στην όλη εκδήλωση. Έτσι το πανέμορφο αυτό εκκλη-σάκι μας με τον μεγάλο διαμορφωμένο περιβάλλοντα χώρο, μέσα στο καταπράσινο τοπίο, γνώρισε τις παλιές του δόξες.

Η Θεία Λειτουργία κατανυκτική από τους δύο συλ-λειτουργούς μας, τον συνταξιούχο γέροντα Ιερέα μας Γεώργιο Αγγελόπουλο, ο οποίος ήλθε εκτάκτως για το σκοπό αυτό από την Αθήνα και τον Ιερέα μας π. Γεώργιο Λυμπερόπουλο, τους οποίους ευχαριστούμε θερμά.

Μετά την Θεία Λειτουργία ακολούθησε αρτοκλασία προσφορά του κ. Αντώνη Αγγ. Αγγελόπουλου. Κατόπιν στρώθηκε πλούσιο τραπέζι στο περιβάλλοντα διαμορ-φωμένο χώρο της Εκκλησίας, με διάφορα φαγητά, ποτά και γλυκά που είχαν επιμεληθεί και προσφέρει :

1.- Ένα αρνί ο Γιώργος Κ. Γιαννόπουλος ( Μαρνέρος)2.- Ένα αρνί ο Νίκος Μιχ. Μιχελής3.- Ένα αρνί ο Διονύσης Δημ. Μιχελής4.- Γιώργος Σωτ. Δράκος Αναψυκτικά και ψωμί5.- Πέτρος Γ. Γιαννόπουλος Κρασί και πίτσες

6.- Μαίρη Ν. Σμυρνή πίτες7.- Μαρία Γ. Αγγελοπούλου Γιαούρτι και γαλατόπιτα8.-Ελένη Κ. Γιαννοπούλου (Μαρνέρου) κουραμπιέ-

δες9.- Γιώργος Κ. Δράκος (Μαράπας) δίπλες10.- Τζανέτος Π. Σκουμπούρης γλυκά11.- Ελένη Στ. Αγγελοπούλου γλυκά Για την μεταφορά των τραπεζιών και καρεκλών επι-

μελήθηκαν οι κ. Πέτρος Γ. Γιαννόπουλος , Φώτης Γ. Παναγούλιας και Κώστας Γ. (Ιερέως) Σμυρνής.

Ευχαριστούμε τους διοργανωτές και τους προσφέ-ροντες δώρα και ευχόμαστε και του χρόνου με υγεία και αγάπη να οργανωθεί και πάλι η όλη εκδήλωση.

Δημ. Π. Μιχελής

Συνέχεια από τη σελίδα 1

Δημ. Πρίγγουρης

5 1003Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 88

Δέκα – δώδεκα χρο-νών παιδιά , όλα Μιχελόπουλα, ένα πρωινό Κυριακής μ α ζ ε μ έ να σ τ ην

λάκκα (αλάνα) την Μιχελέ΄ι΄κη ,κάτω από τον Πύργο, σκεφτό-μαστε την επόμενη ….ζαβολιά που θα κάναμε! Βαρεθήκαμε το ντάλια-μπίλι και τις αμάδες και ο προβληματισμός στο κατακό-ρυφο!

Μπροστάρης και αρχηγός της ομάδας ο μεγαλύτε-ρος , ο Μήτσο Καραμεϊντάνης του Παναγιώτη Μιχελή και ακολουθούσαν ο ι υπόλο ιπο ι , Κωστάκης Μητσοντί-νης του Μήτσου Μιχελή και τα άλλα σε απαρτία Καραμεϊντα-νόπουλα, ο Ζαχαρίας του Παναγιώτη Μιχελή, ο Αντρια-νάκος και ο Δημήτρης του Γιάν-νη Μιχελή και κάποια άλλα Μιχελόπουλα τα οποία δυστυ-χώς δεν θυμάμαι. (Στο χωριό γνωριζόμαστε περισσότερο με τα παρατσούκλια και λιγότερο με τα πραγματικά μας επώνυ-μα, οπότε θα ήταν ….άτοπο και πέρα από κάθε λογική να χρη-σιμοποιήσω τα πραγματικά ονόματα!!!).

Στο….τραπέζι πέσαν πολ-λές ιδέες στο τι πρέπει να κάνουμε, άλλος έλεγε να πάμε να βρούμε κοσυφοφωλιές, άλλος να στήσουμε πλάκες για πουλιά, αν και εδώ από πάνω μας κρεμόταν η δαμόκλειος σπάθη μην το μάθει ο δάσκα-λος, άλλος να πάμε απέναντι στην ‘’κοκκορεβιθιά’’ να μαζέ-ψουμε ρεμπένικο, ώσπου έπεσε η μεγάλη φαεινή πρόταση του μεγάλου Μήτσου!

-‘’Να πάμε να μαζέψουμε καμπίσια σαλίγκια’’ (σαλιγκά-ρια) είπε με στόμφο και με ύφος δέκα καρδιναλίων!!!.

- Που να τα βρούμε; του λέμε με την απορία στα μάτια μας , στο χωριό μόνο πετροσα-λίγκαρα υπάρχουν, που να βρε-θεί κάμπος για να ζήσουν τα καμπίσια σαλίγκια ,ενώ στις πέτρες του χωριού μας τα….

δικά μας πετροσαλίγκαρα ‘’ζουν και βασιλεύουν’’.

- Βρε εγώ ξέρω αντέτεινε ο Μήτσος, υπάρχουν καμπίσια σαλίγκια στις περιοχές του Αγι-ώργη και στο Βουτί! Και συνεχί-ζοντας απτόητος λέει ‘’ με τέτοια λιακάδα μετά από μια φοβερή μπόρα βροχής έχουν

βγει όλα στην επιφά-νεια της γης!’’

Πράγματι είχε ρίξει τα ξημερώματα μια δυνατή βροχή και η ημέρα ήρθε με έναν υπέροχο ήλιο, οπότε μας έπεισε. Δεν ζητή-

σαμε την άδεια κανενός και κυρίως των γονιών μας, πήραμε κάποια σακούλια (ταγάρια) που βρήκαμε και… βουρ για καμπίσια σαλιγκάρια! Όταν φτάσαμε στο ποτάμι, το Ρεμαντάνι, τι να δούμε! Το ποτάμι ήταν φουσκωμένο με τόσο πολύ νερό που δεν θα μπορούσαμε να περάσουμε απέναντι, να πάμε στην ….δου-λειά μας, με κανένα τρόπο! Όμως όταν υπάρχει θέληση, όλα είναι δυνατά και βρίσκεται η λύση! Ο Ζαχαρίας ήξερε ότι λίγο πιο πάνω ,όπως κατέβαινε το ποτάμι , στην περιοχή ‘’Τζα-φέρι’’,ο Παναγιώτη Γιώρης (Παναγιώτης Γ. Μιχελής), είχε φτειάξει μια αυτοσχέδια γέφυ-ρα, σε ένα σημείο που στένευε το ποτάμι και οι κλάδοι των πλατάνων των δύο όχθων έσμι-γαν, καρφώνοντας σανίδες πάνω σαυτούς. Η λύση του προβλήματος βρέθηκε και… βολίδα στου ‘’Τζαφέρι’’. Φεύ , όμως τζίφος , η γέφυρα είχε χαλάσει από τον αέρα και την βροχή. Όμως το καλό το παλ-ληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι και εμείς, ως παλληκάρια, το βρήκαμε αμέσως! Κάποιος από το χωριό, είχε δέσει το μουλάρι του να βοσκίσει με μια μεγάλη τριχιά (σχοινί) , λύσαμε το μου-λάρι πήραμε την τριχιά…. απλά πράγματα! Πήγαμε σε ένα αρκε-τά φαρδύ σημείο του ποταμού που άπλωνε το νερό, όπου ο

Μήτσος δένει το Ζαχαριά με την τριχιά από την μέση για να περάσει απέναντι . Πράγματι ο Ζαχαριάς βουτηγμένος μέσα στο νερό μέχρι την κοιλιά του και κρατώντας την τριχιά από την μία άκρη πέρασε στην απέ-ναντι όχθη, με αρκετή δυσκολία αφού το νερό τον παράσερνε, όμως εμείς ….τα θηρία τον συγκρατούσαμε με το υπόλοι-πο της τριχιάς! Αφού πέρασε απέναντι δένει την άκρη της τριχιάς στον κορμό ενός πλατά-νου και από την άλλη όχθη εμείς, όλοι μαζί, κρατώντας την, περάσαμε απέναντι κάνοντας και το σχετικό….μπάνιο! Μην αναρωτηθείτε αν αρρωστήσαμε ή αν κρυώσαμε. Μια χαρά είμα-στε, στέγνωσαν και τα ρούχα πάνω μας …και όλα καλά! Φτά-

σαμε λοιπόν κοντά στον σκοπό μας , στον στόχο μας, στην λάκκα του Αγιώργη ,στις πρό-ποδες του βουνού Αϊ Λιάς, όπου δεν βρήκαμε ούτε ίχνος από καμπίσια σαλίγκια ! Ο Μήτσος , είχε έτοιμη την απά-ντηση, ‘’μας προλάβανε άλλοι και τα μαζέψανε’’ είπε με ύφος που δεν έπαιρνε αντίρρηση.

Υπήρχε περίπτωση όμως να γυρίσουμε πίσω ….με αδεια-νά τα χέρια; Καμία! Θα μαζεύα-με πετροσαλίγκαρα που ήταν γεμάτος …ο τόπος και κυρίως ο Αι Λιάς με τις πολλές πλά-ντρες! (Πλάντρες είναι πετρώ-ματα από πέτρες επίπεδες που ήταν η μία πάνω στην άλλη

αφήνοντας ανάμεσά τους μεγά-λα κενά).

Εδώ αρχίζει νέα περιπέτεια! Πράγματι σαλίγκια υπήρχαν πολλά και άρχιζε ο συναγωνι-σμός ποιος θα μαζέψει τα περισσότερα. Ο Μήτσος ήταν ο ψηλότερος απ’ όλους και έφτα-νε πιο ψηλά και μάζευε χωρίς να κουράζεται ιδιαίτερα. Εμείς οι υπόλοιποι έπρεπε να σκαρ-φαλώνουμε πάνω σε βράχια που υπήρχαν πλάντρες και πανάθεμά τες γλιστρούσαν αλλά εμείς εκεί στο….καθήκον! Είχαμε φτάσει, χωρίς να το καταλάβουμε λίγο κάτω από την κορυφή του Αι Λιά, που είχε μία άπλα που σε ύψος περίπου δυό- τριών μέτρων υπήρχαν κάτι μεγάλες πλά-ντρες με αρκετά μεγάλα ανοίγ-

ματα σε φάρδος και μικρό ύψος, που σκέπαζαν την μισή άπλα μας. Ξεκουραζόμαστε καμαρώνοντας τους κόπους μας…είχαμε γεμίσει από ένα σακούλι σαλιγκάρια ο καθένας μας! Ξαφνικά ο Ζαχαριάς λέγει ‘’ θα ανέβω στις πλάντρες που είναι από πάνω μας, γιατί πρέ-πει να έχει πολλά σαλίγκια’’ και σιγά –σιγά ανέβηκε. Βάζει το χέρι του μέσα σε μία απ΄ αυτές και βγάζει καμιά δεκαριά ζευγάρια σαλιγκάρια, τα βάζει στο σακούλι χαρά γεμάτος, ξαναβάζει το χέρι του τα ίδια, ξανά τα ίδια, το σακούλι γέμισε μέχρι την μέση !!! Πάει στην παραπέρα πλάντρα, ρίχνει μια ματιά μέσα και αναφωνεί , ‘’παιδιααααά έχει πολλά σαλί-γκια μέσα που θα γεμίσει το σακούλι και θα βάλω και στα δικά σας’’! Χαρά εμείς περιμέ-ναμε με ανυπομονησία από κάτω, να γεμίσει το σακούλι του , για να πάρουν σειρά τα δικά μας. Βάζει το χέρι του μέσα στην πλάντρα και ακούμε και λέει ‘’βρε παιδιά πιάνω και κάτι πολύ κρύο, μάλλον είναι λάσπη μαζί με τα σαλίγκια!’’ . Πριν τελειώσει καλά-καλά την φράση του, βλέπουμε τον Ζαχαριά να έρχεται πηδώντας από τα βράχια κατά πάνω μας , πετώντας το σχεδόν γεμάτο με σαλιγκάρια σακούλι του από ψηλά, με ….το περιεχόμενο να διασκορπίζεται ….στους τέσσε-ρις ανέμους και το Ζαχαριά άλαλο σαν άγαλμα να μας κοιτά με τα χέρια πίσω. Εμείς άναυδοι δεν ξέραμε τι είχε συμ-βεί, βρέ Ζαχαρία τι συνέβη ; του λέμε. Εκείνος σα να ξύπνησε, με τρεμάμενη φωνή λέει…..’’φίδι, φίδι, …έπιασα ένα φίδι’’ . Εδώ γελάει και το παρδαλό κατσίκι! Ο Ζαχαριάς από τον φόβο του όταν έπιασε το φίδι αντί να το αφήσει και να φύγει ,το κρα-τούσε χωρίς να το καταλάβει, που όταν έφερε τα χέρια του μπροστά το βλέπει, ξανατρομά-

ζει, τινάζει τα χέρια του μπρο-στά και τρέχει στην κατηφόρα προς τον Αι Γιώργη. Εμείς οι υπόλοιποι όταν είδαμε το φίδι μπροστά στα πόδια μας, άλλοι τραβήξαμε, προς το ‘’Βουτί’’, άλλοι προς την ‘’Λυσέραινα’’, άλλοι προς ‘’του Σκιαδά’’,…όχι στη ‘’Ρακαλίνα’’ δεν έφτασε κανένας! Μετά από ώρα, όπως οι πέρδικες όταν τις τουφεκάνε οι κυνηγοί σκορπούν και ξανα-μαζεύονται κελαηδώντας , έτσι και εμείς φωνάζοντας ο ένας τον άλλον συναντηθήκαμε στο Αι Γιώργη. Όταν συναντηθήκα-με ήρεμοι πλέον, σκεφτήκαμε πιο ώριμα και βάλαμε τα γέλια , γιατί; Γιατί ήταν ακόμα χειμώ-νας και τα φίδια ήταν ναρκωμέ-να και το φίδι του Ζαχαρία ήταν ναρκωμένο και επομένως ακίνδυνο!

Επειδή είμαστε…. άντρες και φοράγαμε παντελόνια, έστω και κοντά, για να μην ξεφτιλιστούμε, δώσαμε τον λόγο μας να μην πούμε την νίλα του φιδιού σε κανέναν. Τον λόγο τον τηρήσαμε μέχρι σήμε-ρα που το δημοσιοποιώ εγώ!

Είχε φτάσει απόγευμα, όταν πήραμε τον δρόμο του γυρισμού στο χωριό με ότι σαλι-γκάρια είχαμε, περάσαμε το ποτάμι άνετα , γιατί είχε πέσει η στάθμη του νερού και με καμάρι ότι προσφέρουμε στις οικογένειές μας, επιστρέφαμε με βήματα αργά-αργά, ώσπου ακούμε κάτι φωνές, τι φωνές…στριγκλιές! ‘’ποιος παλιάνθρω-πος έλυσε το μουλάρι και μου χάλασε τον κήποοοο….μου έκλεψε και την τριχιά’’! Πότε περάσαμε ‘’τις αμμουδάρες’’, πότε περάσαμε τα ‘’Παναγου-λέ’ι΄κα’’ και τον ‘’Λίθο’’, πότε περάσαμε τον ‘’Αντίλα’’ και φτάσαμε στο Μιχελέ’ι’κο κατα-ράχι δεν το καταλάβαμε!

Εκεί μας πρόσμενε άλλη έκπληξη! Βλέπουμε τις μαννά-δες μας με άγριες διαθέσεις, όλες μαζί , με κάτι λούρες (βέρ-γες) από κυδωνιά, έτοιμες να μας ….περιποιηθούν δεόντως , καθόσον μας έψαχναν και όσο δεν μας εύρισκαν η ανησυχία τους μεγάλωνε. Άλλο τρέξιμο πάλι!!!! Πετάμε τα σαλιγκάρια με τα σακούλια κάτω, φυσικά σκορπιστήκανε και μπροστά εμείς και πίσω οι μαννάδες μας, φωνάζοντας ‘’ρε βουγιασμένα θα πέσουτε στα χέρια μας και θα σας κάνουμε μαύρα στο ξύλο, για τη λαχτάρα που μας δώσατε!’’ ( Το βουγιασμένα είναι μία φράση, που εννοεί τα νεραϊδοπαρμένα . Φούγια ή βούγια λέγανε την κακή νεράι-δα ). Εμείς , σίγουροι ότι δεν θα μας πιάσουν, σαν κατσίκια ανε-βήκαμε πάνω στον Μιχελέ’ι’κο πύργο, όπου δεν μπορούσαν να μας πιάσουν ….με τίποτα! Όταν φύγανε οι μαννάδες, κατεβήκα-με από τον πύργο και πήγαμε στα σπίτια μας, εκεί δεν ξέρω αν τ΄ άλλα παιδιά φάγανε …τις ψιλές τους, εγώ την έβγαλα ….ζάχαρη, γιατί …όταν υπήρχε μπροστά ο αρχηγός Μητσοντί-νης, η υπαρχηγός Μήτσαινα …έκανε τουμπεκί και ο μικρός Κώστας …γλεντούσε που δεν τις έφαγε!

Το άσχημο ήταν ότι σαλι-γκάρια δεν φάγαμε, γιατί όσα είχαν απομείνει τα πετάξανε επειδή όπως λέγανε ήταν χει-μώνας και είχανε ακόμα….αίμα. Δεν την κατάλαβα ποτέ την δικαιολογία, ίσως Λυνιστιάνικη άποψη και απόφαση!

ΤΑ ΣΑΛΛΙΓΚΑΡΙΑ

νήθηκε, εκεί ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του κι εκεί, νέος ακόμα, έγραψε το βιβλίο «Η Μάχη της Κρέ-στενας» με τα καταδικά του, και μόνο, βιώματα. Όμως, και μετά την αποφοίτησή του απ’ τη Νομική τού Πανεπι-στημίου Αθήνας, στην ίδια περιοχή διέπρεψε, με μόνι-μη έδρα του, τον Πύργο, την πρωτεύουσα του Νομού μας. Χώρος υπέροχος για να προχωρήσει τη ζωή του. Από τη μια η αρετή της μάχιμης δικηγορίας - που τον ανέδειξε και τον καταξίωσε - και από την άλλη, η ήδη αντρειωμένη Λογοτε-χνία απ’ τους συμπατριώτες υποστη-ρικτές της. Παράλληλα κι ο Στάθης, για τη λογοτεχνία δεν περιορίστηκε μονάχα στο έμφυτο ταλέντο του. Σπούδασε τους κανόνες και τους περι-ορισμούς της, από την εμπειρία και την αποδοχή λαμπρών ποιητών, συγ-γραφέων, αρθρογράφων, πεζογρά-φων και πολλών άλλων ακόμα, με τους οποίους είχε αναπτύξει σχέσεις φιλίας κι ανταλλαγής απόψεων, όπως τους Ρίτσο, Βρετ-τάκο, Καμβύση, Έφη Αιλιανού κλπ. Τα έργα του, κυρίως πάνω στην ποίηση, που τύχαιναν της αντάξιας φιλοξενί-ας από εφημερίδες και περιοδικά, συγκινούσαν, ενημέ-ρωναν, και κυρίως δίδασκαν, για να προχωρήσει με πάθος, τη δράση του, πιο πέρα. Ανάμεσα στα άλλα επι-τεύγματά του, έχει γίνει υπερασπιστής των Ηλείων συμπατριωτών που εδραίωσαν, αλλά και συνεχίζουν να εμπλουτίζουν την «Πνευματική Ηλεία». Τους εντοπίζει έναν προς έναν, για να τους παρουσιάσει, με τα θερμά του συναισθήματα, ως ανθρώπους, ως χαρακτήρες, ως συμπατριώτες των Γραμμάτων και της Τέχνης, με τα έργα τους, τους σχολιασμούς και τις όλες αναδείξεις

των. Το κριτικό του έργο παρουσιάζει και έκταση και ποικιλία, με δοκίμια, αισθητικές αναλύσεις κειμένων πάσης φύσεως, βιβλιοκρισίες, προλόγους σε βιβλία, απαντητικές επιστολές, συνεντεύξεις, παρεμβολές σε πνευματικές συζητήσεις, όλα σε περιοδικά, εφημερίδες κι αλλού. Κι έτσι, εκεί στον Πύργο, όπως γράψαμε στο 52ο φύλλο της «Λυνιστιάνικης Φωνής», χτίστηκε κι ο δικός του πύργος. «Ο πύργος του Στάθη Δάγλαρη», που θα φωτίζει την Πνευματική Εστία της Ηλείας και θα την

κάνει στήριγμα εκτίναξης για τα εθνικά μας ιδεώδη. Τα δυο, ως τώρα βιβλία του, για το έργο, τόσο της Φανής Παπαγεωργίου, όσο και της Καλλιόπης Καφετζή, θα στέκο-νται άσειστοι μάρτυρες για ολό-κληρο το πνευματικό έργο του. Κι ο Στάθης ένιωσε πιο δυνατός όταν στη ζωή του προστέθηκε και η

εκλεκτή της καρδιάς του κα Φανή Μαρκοπούλου. Ένα εξαί-ρετο, όμορφο και με πολλές

αρετές κορίτσι απ’ τον Ελαιώνα Ηλείας, που παράλληλα τού ολοκλήρωσε την ευτυχία με την χαριτωμένη κόρη τους Παναγιώτα-Διονυσία (Πέννυ), δικηγόρος κι εκείνη με τις σύγχρονες περγαμηνές της, αλλά και στην κορυ-φή των Γραμμάτων και της Τέχνης επίσης. Παράλληλα, συγχαίρουμε και τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Πύρ-γου για την ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ που του απένειμε, την 1η Απριλίου 2017, «για την προσφορά του στον πολιτι-σμό και τα Γράμματα της Ηλείας». Ακόμα, τον ευχαρι-στούμε για το ολόλαμπρο γράμμα του, σ’ αισθήματα κι επίπεδο Λογοτεχνίας. Καλή του συνέχεια στο δρόμο που έχει χαράξει.

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Ο Στάθης Δάγλαρης Βιογράφος της Πνευματικής Ηλείας Συνέχεια από τη σελίδα 1

Έπαθλο στον Στάθη Δάλγαρη από την Βιβλιοθήκη του Πύργου

Κώστας Δ. Μιχελής

Ο Αλιάς και στα ριζά ο Αγιώρης.

6 1004 Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 88

chairman until the coming November Konstantinos Tzan. Smyrnis. (3) All Lynistians outside Lynistaina run there, every now and then to offer and help the locals. (4) The locals who welcome all of them.

* So, our village is in a good and praised condition. I think we all have to be proud of this.

* This year, during the period of Holy Week and Easter, our village had a great vitality. Returned the elderly compatriots who had left since the winter. The same period returned and the shepherds, who had left November, with their flocks for warmer lands..So All these days were celebrated like old seasons. And this, thanks to the retired fellow priest Father George D. Angelopoulo and our chanter Dimitrios G.Smyrnis because the official priest has three villages simultaneously. The holy day of Saint George, April 23, (Sunday), in the chapel of st. George. After the Mass had organized a great feast. The meats were offered by shepherds and the fun stayed alive in breeziness until the afternoon ..

2a** And that year, we enjoyed the Easter by Lynistians of abroad. Nicest and wonderful it was. They sent us many photos, We thank them very much.

For us, the Easter day was bigger. 10 hours longer!. However, we know that not only in Easter but also in the rest of the year time, they enjoy, «ala-greek», Be always happy.

* Died the last warrior of 1940-1941, Konstantinos Nik. Panagoulias (as in another page). As the last one covered by national flag. The main speech by his nephew Fotis Panagoulias, second son of his brother George.

3b**The rainbow on the compatriot’s home in America. What a coincidence!. The Rainbow on the house of Santin-Anastasia Gemani ( g r e a t – g r a n d d a u g h t e r T h y m . Giannopoulos’). In Lyndestina, we were happy to see i t f r o m t h e beginning until to i t s e n d . T h e beginning and its

end were always in two streams that had, in principle, rainwater. More beautiful when the Rainbow is double. We measured it’s colours which used to offer us an excellent gladness. In fact, we were convinced by the words of the older compatriots that it w a s G o d ’ s message, that the e a r t h ’s w o r l d would not be lost, as it happened with the same message after «Noah’s deluge». In fact, it is a meteorological phenomenon. Rain drops with sunshine. We congratulate Santeen-Anastasia, who photographed it Meanwhile, we please to send us whatever makes you a special impression.

2c** The children of our migrant embrace with Greece.

On the “fb” we saw photos which offered interest to us. One of them and the present, because Constantinos Damaskenou and Marias Smyrni graduated -with some other Greek children- from the Greek school there in Michigan, (USA). The congratulations from the Greeks here, of all ages, were a lot, and also many cordial wishes were expressed. One of them, told, for Konstantinon: « Warm congratulatios. Now and from a Greek university, as well as “Lokatzis” on the front line! «. We are delighted with that success. Again, congratulations.

** * STACEY GEMANIS’ LETTER (Giannopoulou) Hi, Socratis. We are enjoying so much the family

history you are putting together. My sister, Valerie, asked me to send something about myself to add to it. I’ve attached a picture of me with my children. I was born in 1957 in Fresno, California, the second of George and Margaret Gemanis’s daughters. My sister, Valerie, was 8 years older than I. I had a wonderful childhood. Since my father did not have any sons, he taught his daughters how to do things boys usually learn. We learned how to shoot guns and bows and arrows and how to tune up our cars. When he began building clocks I learned how to help him make them. After my father started taking karate, my sister and I began taking lessons, too. Somehow my mother

patiently put up with all of this, and we always had a clean house, good meals and clean clothes to come home to. My parents built a house on the beach near Santa Cruz and some of my favorite childhood memories are there, swimming in the ocean and building sand castles. Lots of family friends and relatives came to visit us there and we always had lots of fun. I graduated with a degree in electronics from Fresno City College, but never worked in the field. I got a job as a travel agent right out of college and although I didn’t earn much money, I got to take lots of great trips. During that time, in 1981, I took my only trip to Greece with my parents and a family friend. We got to see lots of family in Athens, including my Uncle Sotiri, who I remembered from his trip to the US in 1967. In 1982 I married Don Hunt and we have two children, my son Derek, who was born in 1984, and my daughter Erin, born in 1990. Shorty after we married I began what turned out to be a lifelong career as a paralegal, assisting lawyers with their legal work. I have enjoyed it very much and have co-authored three books on the subject. I write articles for paralegal magazines and I taught in paralegal studies programs at Fresno City College, San Joaquin College of Law and Cal Poly San Luis Obispo. In 1996, tired of the crime and pollution in Fresno, our family moved to the little village of Los Osos, California, which is right on the ocean. So I am very happy to be back at the beach whenever I want. We finished raising our children in this much healthier environment. My son joined the Marines in 2002 and served in the Iraq war. He got out in 2007 and since then has had a wonderful career in avionics. My daughter will soon be graduating from University of California San Diego with a double degree in chemistry and biology. In 2007 Don and I were divorced. I lived with my mother Margaret until she had to go into assisted living. I still work as a paralegal. In 2010 I co-founded Ecologistics, Inc., a local non-profit corporation that works on environmental projects in our community.

Sincerely YoursStancey*I wish you all, a beautiful and joyful summer, and

if you visit Greece, please visit also Lynistaina. It will be a pleasure for you, for us as well as for Lyniststaina. Good communication again at the end of September.

Socratis Tzan. Smyrnis

Dear Lynist ians continued from page 1

συμπατριώτη των στρατηγού Χαρ. Κατσιμήτρου, με σημαντικότερη τη δράση της 8 ης Μεραρχίας Ηπεί-ρου, της οποίας ήταν Διοικητής. Και στα δυο, ξεχωρι-στά μέρη του βιβλίου, αλλά με σχέση μεταξύ τους, διαλάμπει η αξιοσύνη και το «πατριαρχικό» πνεύμα της αλήθειας, της αξιοπρέπειας, και του θαυμασμού, για όσα αναφέρονται μέσα σ’ αυτό. Γι’ αυτό και τα δυο μαζί, αποτελούν ένα υπέροχο κι ανεπανάληπτο βιβλίο. Γράφουν την πορεία του σ’ όλους τους πολέ-μους από το 1912, έως και το 1940-41, μ΄ έξαρση το Μικρασιατικό, όπου κι ο σοβαρός τραυματισμός του πάνω στην πρώτη γραμμή του πυρός.. Παράλληλα όμως αναδεικνύουν και τις αρετές του, με πρώτες τη Σωφροσύνη και την Τόλμη του. Έτσι, κι όλοι οι αρθρογράφοι στο βιβλίο, κατά βάση συμπατριώτες, μ’ αυτές τις Αρετές προ οφθαλμών των, συγκινούν, ενθουσιάζουν, αλλά και ξεδιπλώνουν ανάγλυφα τον από κοινού πλέον ήρωά τους. Υπέροχος ο πρόλογος απ’ τον πρόεδρο Ε. Οικονόμου, αξιέπαινοι κι όλοι οι υπόλοιποι , Ιωάν. Κατσομήτρος, Ιάκ. Κατσογιάννης, Βασίλ. Καραγεώργος,, Κουλαρμάνης Φώτης, Γεώργι-ος. Χ Κατσιμήτρος αντιστράτηγος (γιος του) κ.ά.

Καταπληκτικό και το δεύτερο μέρος του, με απο-σπάσματα από το βιβλίο « Η Ήπειρος Προμαχούσα», του ιδίου του στρατηγού Χαράλαμπου Κατσιμήτρου, αφιερωμένο «στους ηρωικώς κι ενδόξως πεσόντας»,

μ’ όλες τις θερμές ακόμα αναμνήσεις του, από τη δράση της 8 ης Μεραρχίας. Το πιο σημαντικό πως είναι γραμμένο απ’ τον ίδιο, με τις τρεις ιδιότητές του. Του ήρωα, του πρωταγωνιστή και του συγγραφέα.

Αξίζει να τονιστεί, πως ο Χαράλαμπος Κατσιμή-τρος απ’ τον Αύγουστο του 1936, που προήχθη σε Υποστράτηγος, βρισκόταν, συνέχεια κι αδιάλειπτα, ως πρώτος, στην οχύρωση της παραμεθορίου με τα σοφά οχυρά του Μεταξά. Σβάρνα είχε πάρει τις Μεραρχίες!! Ξεκίνησε ως διοικητής απ’ την 7η στη Δράμα, συνέχισε στην 9η της Κοζάνης κι απ’ το Φεβρουάριο του 1938 μετατέθηκε στην 8η της Ηπεί-ρου, με έδρα της τα Ιωάννινα. Σκοπός της στρατιωτι-κής Ηγεσίας να οργανώσει ο στρατηγός Κατσιμήτρος, ως ο πλέον κατάλληλος, αλλά κι ως ο αδιαφιλονίκη-τος στην ικανότητα, την αντίσταση κατά της επικείμε-νης ιταλικής επίθεσης δι’ όλων των, τότε, σύγχρονων μέσων. Ένας χώρος, προς υπεράσπιση, ιδιόμορφος, αλλά και με πολλούς άξονες προσέγγισης, από στε-ριά, θάλασσα και αέρα.

Όμως, και η αντίσταση, από την άλλη, με βάση όλα τα δεδομένα είχε ήδη την έννοια της υπέρ «Βωμών και Εστιών αυτοθυσίας», όπως το είχε διαμη-νύσει ο στρατηγός επικεφαλής των με τη γλαφυρή διαταγή του, που κοσμεί το βιβλίο.. Όλη η περιοχή, Λαός και Στρατός -ο περισσότερος ντόπιος- μαζί κι αδιάσπαστα, σ’ αυτόν τον κοινό Αγώνα. Κι όλα αυτά, τους ανύψωσαν την πρώτη και σημαντικότερη απ’ τις

τέσσερες προϋποθέσεις για έναν πετυχημένο πόλε-μο. «Το υψηλό ΦΡΟΝΗΜΑ στη θέληση του Λαού για πόλεμο». Έτσι- με βάση πάντα το υπέροχο βιβλίο- όταν, η Κεντρική εξουσία, αποφάσισε τη μετακίνηση της Μεραρχίας στο Μέτσοβο και Άραχθο, επειδή δεν είχαν φθάσει ακόμα οι επίστρατοι, ο Κατσιμήτρος είχε διαφορετική άποψη. Να παραμείνει εκεί ακλόνη-τος στις αποφάσεις του και να τους παρασύρει στην ελώδη περιοχή Καλπακιού, όπως ο Μιλτιάδης τους Πέρσες στο Μαραθώνα, όπως καταμαρτυρείται και στη διαταγή του, την οποία και καταλήγει: «Η τιμή των Ελληνικών όπλων απαιτεί όπως οιονδήποτε τμήμα εις οιανδήποτε κατάστασιν και αν ευρεθή δέον να πολεμήσει μέχρι του τελευταίου ανδρός και του τελευταίου φυσιγγίου και να θυσιασθεί, αλλ’ ουδέποτε να παραδοθεί». Και είχε δίκιο, γιατί αν έσπαγε εκεί το μέτωπο, τίποτα δε θα σταματούσε την επέλαση των Ιταλών.. Τα γνωστά αποτελέσματα της ΝΙΚΗΣ περιγράφονται με την αρμόζουσα γλαφυρό-τητα στο βιβλίο. Προσωπικά πιστεύω, πως αυτό κάνει και τη διαφορά του ηγήτορος. Να είναι σταθερός στις αποφάσεις του! Και γι’ αυτή τη σταθερότητα τιμάται, με κάθε τρόπο ο στρατηγός Χαράλαμπος Κατσιμή-τρος που αποδείχθηκε σωτήρια για τη Χώρα, αλλά και η ιστορία καταξιώνεται μ’ αυτό το βιβλίο.

Σωκράτης Τζαν.ΣμυρνήςΥποπτέραρχος εα.

Συνέχεια από τη σελίδα 1

Το Βιβλίο για το στρατηγό του Καλπακιού Ηπείρου Χαρ. Κατσιμήτρο

Shandeen –Stacey Gemani (Gianopoulou)

Margarita Tom Gianopoulos with her daughters (Valerie & Stacey right)

Damaskinos Smyrnis (Michigan) right, ready for roasted lamb meat

αρ. φύλλου 88 7 1005

ΟΙ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΑΙΟΙ ΣΤΟΥ ΚΟΥΦΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΓΕΝΑΡΧΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΟΥΦΑΙΟΙ.

Με το γενεαλογικό αυτό δέντρο, τελειώνουν και οι Χρονοπουλαίοι. Θα προσθέσουμε ακόμα στην επόμενη εφημερίδα, τη συγγένεια μεταξύ Καλο-γεροπουλαίων και Χρονοπουλαίων, αφού είναι

μια μεγάλη οικογένεια σπασμένη στα δύο. Όμως, συναισθημα-τικά ακόμα δεμένες. Οι τελευταίοι Χρονόπουλοι, αφού ήταν οκτώ αδέρφια, άρχισαν να φεύγουν απ’ το χωριό αρχές της δεκαετίας 1930, με τελευταίους το 1950. Βέβαια ήταν από δυο μανάδες, 4 και 4, όπως αποτυπώθηκε στην προηγούμενη εφη-μερίδα νο 86. Τα 4 πρώτα αγόρια συμμετείχαν και στους 13 που δημιούργησαν το πρώτο καταστατικό του «συνδέσμου» μας, όπως αποκαλείτο τότε. Όσον αφορά τους Χρονοπουλαί-ους στου Κουφόπουλου, από τα δυο αδέλφια Βασίλη και Γιώρ-γη, ήταν και σ’ εμένα γνωστοί, απ’ τα γυμνασιακά μου χρόνια στην Ανδρίτσαινα. Ήταν παιδιά του Δημήτρη Χρονόπουλου, αλλά δε φαινόταν γραμμένο στα μητρώα της Λυνίσταινας. Τη λύση την έδωσε ο τρίτος αδελφός, με το όνομα Δημήτρης γεν-νημένος το 1889, που σημαίνει πως ο πατέρας τους απεβίωσε μ’ εκείνον αβάπτιστον. Εξ αυτού τούδωσαν συγχρόνως και τ όνομά του, δηλαδή «Δημήτριος» Γι’ αυτόν το Δημήτρη, δεν εντοπίστηκε η μελλοντική του πορεία. Υποστηρίζεται πάντως πως εγκαταστάθηκε στο χωριό Γκρέκα. Βασικά για όλους τους Χρονοπουλαίους, ο εντοπισμός και η συγκέντρωση των στοι-χείων, ίσως θα ήταν ακόμα κι απραγματοποίητη, αν δεν βοη-θούσαν τ’ άτομα π’ αναφέρονται στον πίνακα των γενεαλογι-κών δέντρων τους. Παράλληλα απ’ τον ίδιο γενάρχη τους, το Σίμο, όπως λεγόταν στο χωριό, δημιουργήθηκαν δυο ακόμα οικογένειες, τόσο από γιο ή γιους, ως Σιμόπουλοι. Είχαν δια-σκορπιστεί εκεί γύρω στον Πύργο. Πριν 15ετίας είχα επικοινω-νήσει με κάποιον, που γνώριζε την καταγωγή του, αλλά δεν προχώρησε η επικοινωνία μας. Μ’ αυτό επιδιώκεται να κατα-δειχθεί ότι υπάρχουν ακόμα οι οικογένειες Η άλλη οικογένεια είναι των Ντουφαίων ή Δουφαίων. Επικράτησε το δεύτερο. Ένας γιος του Σίμου πήρε γυναίκα την αδελφή του οπλαρχη-γού του Παναγιώτη Ντούφα από του Κούβελα Τριφυλίας. Όμως στην επανάσταση του 1821 σκοτώθηκε. Η γυναίκα του πλέον επέστρεψε στο χωριό της, παίρνοντας και το παιδί μαζί της. Αυτό μετά λίγο καιρό επέστρεψε γιατί είχε αγαπήσει τους Λυνιστιάνους, που το φώναζαν «Ντουφάκι» και «Ντουφάκι» και ήταν το αγαπημένο τους. Έτσι έμεινε ως επώνυμο. Παντρεύτηκε στη Λυνίσταινα, όπου ξεκίνησε τη δικιά του οικογένεια, ως «Δούφας». Τα υπόλοιπα βρίσκονται στη «Λυνι-στιάνικη Φωνή», για ολόκληρη την οικογένεια.

Μια Υπέροχη Πρωτοβουλία, που έφθασε και στην όμορφη Λυνίσταινα

Είναι γνωστό, πως αδελφοποι-ούνται και σχολεία μεταξύ κρατών. Κυρίως τα Γυμνάσια

και Λύκεια. Κι ‘αυτή η ανταλλαγή επισκέψεων φέρνει φιλία, ανταλλα-γή απόψεων, άμιλλα και τόσα άλλα. Εμείς, λόγω των πολλών πλεονε-κτημάτων, στα Γράμματα, την Ιστο-ρία, την Τέχνη, αλλά και στις φυσι-κο-πολιτιστικές ομορφιές έχουμε τον πρώτο λόγο. Έτσι, φέτος ήλθαν Γερμανοί μαθητές με καθηγητές των, στο 2ο γυμνάσιο Ξυλοκάστρου Κορινθίας, σ’ ανταπόδοση περυσι-νής αντίστοιχης του δικού μας γυμνασίου. Ήταν το γυμνάσιο ΣΛΗΜΑΝ της πόλεως Φουρθ (FURTH) στο βόρειο άκρο του κρατιδίου της Βαυαρίας. Έτσι, την 1η Απριλίου, μια απ’ αυτές τις εδώ ημέρες των, οργανώθηκε, για όλα τα παιδιά μαζί, Γερμανάκια και Ελληνάκια, μια θαυ-μάσια εκδρομή με ξεναγήσεις, τόσο στον Επικούριο Απόλλωνα, όσο και στα γύρω χωριά, με πρώτο την Ανδρίτσαινα. Κι επειδή πραγματοποιήθηκε από την εκεί γιατρό κα Χριστίνα Παπα-λάμπρου και το δικό μας Κων. Τζ. Σμυρνή πρόεδρο του συλλόγου αποδήμων μας, συμπεριελή-φθη και το χωριό μας, η Λυνίσταινα, όπου, σύμφωνα με το πρόγραμμα, κατέληξαν για γεύμα, με χορό και γλέντι, στο Τουριστικό μας Περίπτερο. Έφυγαν όλοι καταγοητευμένοι από ολόκλη-ρη την εκδρομή, αλλά κι από τη Λυνίσταινα αποκόμισαν τις καλύτερες εντυπώσεις, όχι μονάχα από τις ομορφιές της, αλλά και από το εκπληκτικό γεύμα, καθώς κι όλη ψυχαγωγική διασκέ-δαση, που τους παρατέθηκε. Φεύγοντας μαζί με τις πολλές ευχαριστίες τους, υποσχέθηκαν πως αργότερα θα ξαναεπισκεφθούν αυτά τα μέρη, και ειδικότερα το χωριό μας, γιατί και οι ντόπιοι τους αγκάλιασαν όλους, κι όπως είπαν, αυτό θα θυμούνται ως την καλύτερη ικανοποί-ησή τους. Μπράβο σε όλους!!!. Αυτή η επίσκεψη θα είναι η καλύτερη πηγή για υπερήφανες, αλλά κι ατέλειωτες στο χρόνο ξεχωριστές αναμνήσεις.

ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ME ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ.

Και αυτόν το χρόνο το Πάσχα με τους συμπατριώτες μας του εξωτε-ρικού ήταν όμορφο και θαυμάσιο. Μας έστελναν φωτογραφίες, μιλούσα-με μαζί τους και ανταλλάσσαμε από-ψεις με τη βοήθεια των ηλεκτρονικών σελίδων. Για εμάς εδώ η ημέρα του Πάσχα ήταν μεγα-λύτερη. Είχαμε ημέρα έως ότου ο ήλιος «κρύφτηκε» πίσω από τον Ειρηνικό ωκεανό, μετά 10 τουλάχι-στον ώρες Όμως γνωρίζουμε, πως όχι μονάχα το Πάσχα, αλλά και τον υπόλοιπο καιρό, γλεντούν μεταξύ τους, «αλλά-ελληνικά», όπως το δεί-χνουν και οι φωτογραφίες. Να είναι πάντα ευτυχισμένοι.

Μαθητές από την Γερμανία και το Ξυλόκαστρο στην Λυνίσταινα

Ο Στέφ. Γ. Μιχελής (δεξ) με σύζ. Πέγκυ (αρ) & δεξ. Τζίνα (κου-νιάδα) και Μιχ.Τζώτζης (σύζ), κ.ά. Γλεντάνε με φίλους τους «αλά-ελληνικά»

Η Απαρεσίντα σύζ, Βασιλ. Παναγούλια με τα παιδιά της Αγγελική (δεξιά της) Χριστίνα (νύφη), Δημήτρη, Αλεξάν-

δρα κι εγγόνες Αριάδνη (Δημ) και Σοφία (Αλ)

Κατά μια τραγική ειρωνεία της τύχης στις 2 Μαρτίου του 2017 δύο συνάδελ-

φοι ( αστυνομικοί και οι δύο), φίλοι και κυρίως καρδιακοί αδελφοί εξ αγχιστείας ( αφού είχαν παντρευτεί δύο αδελφές), ο Αναστάσιος Ζαφειρόπουλος και ο Διονύσιος Δράκος έφυγαν από τη ζωή με διαφορά ελάχι-στων ωρών, αφήνοντας άφω-νους συγγενείς και φίλους!

Ο Τάσος , με όλα τα χαρακτηριστικά ενός γνήσιου άρχοντα, πολιτογραφήθηκε Λυνιστιάνος, όταν παντρεύτηκε

μία από τις πιο όμορφες κοπέ-λες της εποχής της στη Λυνί-σταινα, τη συνετή, μετρημένη και γλυκύτατη Γιαννούλα της Αντωνιάς και του άδικα χαμέ νου Νίκου Σμυρνή. Άνθρωπος με πλα-τειά καρδιά, ευγε-νής, τίμιος, δίκαιος κ α ι ε ι λ ι κ ρ ι ν ή ς α γ κ ά λ ι α σ ε ω ς άλλος πατέρας όλη τ η ν π ο λ ύ π α θ η οικογένεια της γυναίκας του, προστατευτικός και στοργικός,

μεγάλος αδελφός με γνήσια ανθρωπιά και αγάπη.

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του υπηρέτησε ως

ασ τυνομικός σ την Κόρινθο. Η τιμιότητα, η υπευθυνότητα και η ακεραιότητά του τον έκαναν αναγνωρίσιμο στην ευρύτερη Κοριν-θιακή κοινωνία. Η π α ρ ο υ σ ί α τ ό σ ω ν ανθρώπων, που πλημ-μύρισαν τον μεγάλο

ναό του Αποστόλου Παύλου στην κηδεία του ,υπήρξε πράγ-ματι απότιση φόρου τιμής στο ήθος του.

Για έναν άνθρωπο με τέτοιο χαρακτήρα η δημιουρ-γία υποδειγματικής οικογένειας ήταν μονόδρομος. Τρία εξαιρε-τικά παιδιά με σπουδές και κοι-νωνική καταξίωση στην περιο-χή τους, εγγόνια στα χνάρια των γονιών τους, που στάθη-καν υποστηρικτικά στο πλάι της γιαγιά τους, είναι τα βλα-

στάρια που ξεπετάχτηκαν από τη ρίζα του!

Η Λυνίσταινα αγάπησε τον Τάσο από την παρουσία του στην κατώβρυση τα καλο-καίρια και στις διάφορες εκδη-λώσεις της. Φιλικός και ευπρο-σήγορος με όλους, πάντα με έναν καλό λόγο, με αστεία και πειράγματα, ανθρώπινος και αληθινός. Οι δύο οικογένειες , του Τάσου και του Διονύση, έζησαν σχεδόν μισό αιώνα με αρμονία και πραγματική αγάπη, με αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμό, χωρίς ποτέ να διαταραχτούν στο παραμικρό οι σχέσεις τους. Το μόνο που δημιουργούσε έντα-ση στο δροσερό μπαλκόνι της κατώβρυσης τα καλοκαίρια ήταν η πρέφα, αλλά όταν έληγε ο αγώνας, ακολουθούσαν πάντα τα μεζεδάκια, οι ιστορίες και τα γέλια.

Ο Τάσος ,το τελευταίο διάστημα δοκιμάστηκε άσχημα από τη μάστιγα της εποχής μας, υπέμεινε ωστόσο σαν παλληκά-ρι, χωρίς να επιτρέψει ούτε στιγμή να νοιώσουν οι δικοί του το μαρτύριό του. Φύλακας άγγελός του στάθηκε μέχρι την ύστατη ώρα η αγαπημένη του Γιαννούλα και φυσικά τα παιδιά του. Η απώλειά του είναι βέβαια επώδυνη για τους αγαπημέ-νους του , αλλά πρέπει να τους παρηγορεί η ανάμνηση της παρακαταθήκης του, οι αρχές και οι αξίες που τους δίδαξε και τους υπέδειξε όλα αυτά τα χρό-νια της παρουσίας του κοντά τους και η τήρηση στο ακέραιο των υποχρεώσεών του.

Ας είναι αιωνία η μνήμη του και ειρηνικός ο ύπνος του!!

Με όλη μου την εκτίμηση Φωτεινή Σμυρνή

Φιλόλογος

ΜΑΡΙΚΑ ΠΕΤΡΑΚΗ ΣΥΖΥΓΟΣ ΘΑΝΑΣΗ Γ. ΚΟΡΚΟΛΗ

Η Μαρίκα Πετράκη από τα Χανιά της Κρήτης, σύζυγος του Θανάση Γ. Κορκολή μας έφυγε για το μεγάλο της ταξίδι

,χωρίς γυρισμό στις 16 Μαρτίου 2017. Πριν 50 χρόνια παντρεύ-τηκαν και οι τρεις αδελφές μαζί την ίδια στιγμή, κάτι σπάνιο η Μαρίκα με το Θανάση, η Χρυσούλα με το Σίφη και η ‘Άννα με το Βασίλη και έζησαν όλοι στην Νέα Σμύρνη πολύ αγαπημένοι. Δυστυ-χώς οι αγαπημένοι μου θείοι ,Μαρίκα και Θανάσης δεν απέχτησαν παιδιά, είχαν όμως όλα τους τα ανίψια σαν δικά τους παιδιά και από τα δύο σόγια. Είχα την τύχη να γνωρίσω την αγαπημένη μου θεία Μαρίκα ,όταν ήμουν ακόμη παιδάκι. Τότε που έφευγα από τη Λινίσταινα και ερχόμουν στην Αθήνα για διακοπές και περνούσα αξέχαστα και ξεχνού-σα ότι ήμουν χωριατάκι.

Ήταν αυτός ο άνθρωπος που του χρωστάω πολλά. Όχι μόνο για τα υλικά ,αλλά αυτά τα άλλα αγαθά που δεν έχουν σύγκριση. Η θεωρία της θείας Μαρίκας ήταν «ο έχων δύο χιτώ-νας δίνει τον ένα» Η θεία όμως έδινε και τους δύο, με την καρ-διά της απλόχερα και με μεγάλη της ευχαρίστηση. Σκεφτόταν πάντα τον συνάνθρωπο, και δεν κρατούσε κάτι για τον εαυτό της. Γινόταν θυσία για τους γονείς της , τα πεθερικά της ,τους γείτονες ,για όλο τον κόσμο .Της στοίχησε πολύ ο γρήγορος χαμός από τα δύο αγαπημένα της αδέλφια Αντώνη και Γωγού-λα και στη συνέχεια τη Χρυσούλα.

Στη Λινίσταινα όταν ερχόταν είχε πάντα το κάτι τι για την κάθε γιαγιούλα και τον καθένα μας. Η ματιά της ήταν τόσο ζεστή ,εγκάρδια και αγαπησιάρικη που όποιος και να την έβλεπε αμέσως καταλάβαινε τι άνθρωπος ήταν. Όταν ήθελε να μου εκφραστεί μου το έλεγε σε μορφή μαντινάδας. Πολλές από αυτές βρίσκονται στο λεύκωμά μου και στην ψυχή μου. Αγαπημένη μου, σου ανταποδίδω και εγώ μία που συχνά μου έλεγες <Σ’ αγαπώ ως αγαπά η χρυσαλλίς τα ία ,όσο αγάπησε ο Χριστός τη Μάνα του Μαρία> Εύχομαι να συναντήσεις όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα και τους δικούς μου γονείς και να πεις τα νέα στον αγαπημένο μου πατέρα και δικό σου Νικολά-κη για την δικιά μου οικογένεια που δεν πρόλαβε να γνωρίσει, που ευτυχώς όμως τη χόρτασε η μαμά μου.

Ήταν ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι η Μαρίκα και ο Θανά-σης και ο ένας ζούσε για τον άλλο.

Δυστυχώς τα τρία τελευταία χρόνια η αγαπημένη μας Μαρίκα υπέφερε πάρα πολύ, και δεν της άξιζε δεν της ταίριαζε ,βασανιζόταν πάρα πολύ. Ο αγαπημένος της Θάνος όμως ποτέ δεν παραπονέθηκε ποτέ δεν βαρυγκώμησε ,παρά μόνο έλεγε έχω συντροφιά την ανάσα της και της ήταν κερί αναμμένο, ακούραστος ,άυπνος, δίπλα στο πλευρό της μέρα και νύχτα, έως την τελευταία της στιγμή. Ευχαριστούμε από ψυχής για όλα που τόσο απλόχερα μας έδωσες. Εύχομαι ο Πανάγαθος Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα σου και να σε ξεκουράσει, το είχες ανάγκη.

Καλό σου ταξίδι αγαπημένη μου θεία Μαρίκα και καλό παράδεισο

Φωτεινή Κορκολή- Παπαματθαίου

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 888 1006

Την 5η Μαρτίου .2017 απεβί-ωσε στην Καλίδονα ο Γεώρ-

γιος Νικ. Αγγελόπουλος Ολυμπί-ας κοντά στη Ζαχάρω, στα 94 του χρόνια. Καταγόταν από τη Λυνίσταινα, με πρώτο για την Καλίδονα, το συνονόματο παπ-πού του Γεώργιο Αγγελόπουλο από το παρακλάδι των «Γυφταί-ων». Αυτός, λοιπόν, ο νεότερος Γεώργιος, γνωρίζοντας την καταγωγή τους άφησε ως επιθυ-μία στο γιο του Παναγιώτη, να ειδοποιήσει τη Λυνίσταινα όταν θα έφευγε για την άλλη ζωή. Έτσι, ο Παναγιώτης, με τη σειρά του, που είχε έλθει σε μια εκδή-λωσή μας και είχε συναντηθεί με πολλούς συμπατριώτες, πραγ-ματοποίησε την επιθυμία του

πατέρα του. Έστειλε ένα ειδο-ποιητήριο για τα «σαράντα» του, κι αμέσως όσοι μπόρεσαν αντα-ποκρίθηκαν. Εκτός από τον ιερέα μας π. Γεώργιο Αγγελό-πουλο, ο Πέτρος Γιαννόπουλος με τη σύζυγό του Ελένη, η Ντίνα Μιλτ. Κορκο-λή, ο Μάρκος Γ. Σμύρνης κι ο Κων. Π. Σμύρνης.. Ήταν πράγματι μια συγκι-νητική ημέρα. Το παρελθόν ενώθηκε με το παρόν. Κι ο γιος του Παναγιώτης έκανε ό,τι ήταν δυνατόν να δείξει τη χαρά του, που συμπατριώτες Λυνι-στιάνοι βρέθηκαν δίπλα του μια

τέτοια ημέρα συγκίνησης και ανάμνησης. Ευχόμαστε αιώνια να είναι η μνήμη του, συγχαρη-τήρια τόσο στο γιο του, όσο και στους λοιπούς συμπατριώτες

που ανταποκρίθηκαν σ’ αυτή την επιθυμία του εκλιπόντος Γεωργ. Ν. Α γ γ ε λ ό π ο υ λ ο υ. Η «Λ.Φ», τιμητικά στη μνήμη του, θα γράψει το γενεαλογικό τους δέντρο, για να συμπε-ριληφθεί στους κόλ-πους της Μάνας Λυνί-σταινας. {Τέλος, ευχα-

ριστούμε το γιο του Παναγιώτη, καθώς και το Μάρκο Γ. Σμυρνή, για τις πληροφορίες, που μας έδωσαν}.

AYTOI ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ν. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ( ΤΑΣΟΥ) ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ

Έφυγε από την ζωή ο μπάρ-μπα Κώτσιος Παναγούλιας,

δύο μήνες μετά την συμπλήρω-ση των 100 χρόνων ζωής. Στο προηγούμενο φύλλο της Λ.Φ. είχα προλάβει να γράψω ένα άρθρο και με τίτλο

‘’ αιωνόβιος ο μπάρμπα Κώτσιος’’ και είχα περιγράψει μία γιορτούλα που του είχαν ετοιμά-σει τα εγγόνια του για τα 100 στα του γενέθλια ( πρώτα και τελευ-ταία ).

Απόμαχος της ζωής, άνθρω-πος του μόχθου και της βιοπά-λης , άνθρωπος του βουνού και της στάνης, έμεινε ορφανός από μικρός, πάλεψε με την ζωή, με τον κασμά, το αλέτρι, την τσάπα στους κάμπους της Μεσσηνίας και της Ηλείας και την γκλίτσα στα βουνά της Λυνίσταινας, κατάφερε να αποκτήσει αξιόλο-γη περιουσία για την περιοχή και την εποχή που έζησε. Με πολυ-μελή οικογένεια κατάφερε να

επιζήσει στα κακοτράχαλα μέρη που γεννήθηκε και μάλιστα να περάσει τα 100 χρόνια ζωής. Ήταν υγιής και δεν υπόφερε στο κρεβάτι του πόνου. Πέθανε από γηρατειά. Ήταν ο τελευταίος πολεμι-στής του 1940. Πολέ-μησε γενναία στα οχυρά του Ρούπελ, στα Ελληνοβουλγαρι-κά σύνορα, αντιμετω-πίζοντας τους Γερμα-νούς, όταν άλλοι στρατιώτες μας, μεταξύ αυτών και ο αδελ-φός του πολεμούσαν στο μέτω-πο της Αλβανίας, αντιμετωπίζο-ντας επιτυχώς τους Ιταλούς. Το φέρετρό του κοσμούσε η Ελλη-νική Σημαία. Για την πολεμική του δράση και την προσφορά του στην πατρίδα τον επαίνεσαν ο πρόεδρος του Συλλόγου Κ. Σμυρνής και ο στρατηγός μας κ. Αντώνιος Αγγελόπουλος.

Ειρωνεία της τύχης, τα καλά αμυνόμενα οχυρά του Ρούπελ έπεσαν στις 9 Απριλίου 1941,

ημέρα κατά την οποία έφυγε από τη ζωή ο μπάρμπα Κώτσιος ( 9-4- 2017).

Έζησε και χάρηκε 8 εγγόνια και 6 δισέγ-γονα. Η κηδεία του έγινε στις 10-4-2017 σ τ η Λ υ ν ί σ τα ι ν α . Παρέστησαν πολλοί, απόδημοι και φίλοι

από τα γειτονικά χωριά . Τα παι-διά του για τα της κηδείας του. Στη συνέχεια προσφέρθηκε καφές στο Τουριστικό περίπτε-ρο του χωριού και συνεστίαση στο πολιτιστικό κέντρο .

Χοροστάτησαν οι ιερείς κ.κ. Γ. Λυμπερόπουλος και Γ. Αγγελό-πουλος

Ας είναι αιωνία η μνήμη του Ο ανιψιός του

Φ. Γ. Παναγούλιας

ΚΩΣΤΑΣ ( ΚΩΤΣΙΟΣ ) Ν. ΠΑΝΑΓΟΥΛΙΑΣ (ΕΤΩΝ 100 )

Λυνιστιάνικη Φωνή 9 1007αρ. φύλλου 88

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ (ΝΙΟΝΙΟΣ) ΔΡΑΚΟΣ 1929- 2017

“ΤΑΧΑ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΝΙΟΣ ΚΑΙ ΕΓΩ, ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ….”

Με πολλή οδύνη και συγκίνη-ση αποχαιρετήσαμε ξαφνικά στις 3 Μαρτίου 2017 ένα πολυαγαπημένο και σεβαστό μας πρόσωπο, κομμάτι ανα-πόσπαστο της ζωής μας, τον τελευταίο αδελφό της μητέρας μου, το θείο Νιό-νιο.

Για το χωριό μας ο Νιόνιο- Δράκος ήταν ένας αξιαγάπητος συμπατριώτης, ένας τίμιος και ηθικός άνθρωπος, ένας από τους πολλούς κακοπαθημένους της φτώχειας, της ορφάνιας, του πολέμου, της πείνας, που κατά-φεραν να επιβιώσουν και να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή στην πόλη. Για μας, την ευρύτερη οικογένειά του, ήταν η επι-τομή της λεβεντιάς και της παλικαροσύνης. Με όλα τα χαρα-κτηριστικά του δωρικού κίονα: Ψηλός, λιτός, στιβαρός, μεγα-λοπρεπής, κάποτε πράγματι κράτησε στον ώμο του το δοκά-ρι του σπιτιού που έσπασε , μέχρι οι μαστόροι να τρέξουν για υποστυλώματα. Θαύμαζε τη δύναμη και τον θαύμαζαν πάντα για την ομορφιά και τη δύναμή του!

Ακολουθώντας τα κοπάδια, τον πατέρα και τα μεγα-λύτερα αδέλφια του από το Λυνιστιάνικο κάστρο στα χειμα-διά της Μοφκίτσας, που σημάδεψε την ψυχή του ανεξίτηλα, έζησε στην ποιμενική τέντα ,κοιμόταν επάνω σε ασφάκες και ζούσε κυριολεκτικά σπαρτιάτικη ζωή σχεδόν μέχρι τα 18 του, όταν αναζήτησε μια καλύτερη ζωή στην Αστυνομία Πόλεων. Οι τραγικές καταστάσεις που έζησε η οικογένειά του, η φυμα-τίωση που στιγμάτισε τη ζωή τους, ο ρατσισμός που εξ αιτίας αυτού βίωσε, δημιούργησαν στην ψυχή του τραύματα που δεν επουλώθηκαν μέχρι που έφυγε. Το χάδι της μάνας του το στερήθηκε από την νηπιακή του ηλικία και η προσκόλληση στη μητέρα μου , που έγινε το μητρικό υποκατάστατο για όλα τα αδέλφια, ήταν τόση ,που στο γάμο της όλο το χωριό θυμάται το σπαραγμό του για τον αποχωρισμό της! Λάτρευε τον πατέρα μου γιατί ακριβώς ένοιωσε εκείνο το ξέσπασμα και από τότε τον αγκάλιασε σαν μεγαλύτερος αδελφός.

Αγαπούσε τη γνώση. Το νυχτερινό σχολείο, παράλ-ληλα με την δουλειά, δεν κάλυψε αρκετά τη δίψα του για γράμματα. Μέχρι που έφυγε είχε απορίες, φιλοσοφούσε, αποθησαύριζε εντυπωσιακές ιστορίες, ποιήματα, ιστορικά γεγονότα, λόγιες εκφράσεις και λέξεις, αφηγήσεις του παρελ-θόντος. Σε κοινές συγκεντρώσεις εντυπωσίαζε πάντα με τις ελκυστικές του παρεμβάσεις και την εκπληκτική του μνήμη. Οι πιο μεγάλοι θυμούνται ακόμη μια θεατρική μεταφορά της ταινίας “ Γκόλφω”, που με άλλους νέους της εποχής του παρουσίασε το 1951 στη Βρύση, κάνοντας τους θεατές της να κλάψουν γοερά! Θα μπορούσε να γινόταν σίγουρα ένας εκπληκτικός φιλόλογος , αν του δινόταν η ευκαιρία.

Τραγουδούσε συχνά το “ τρία καλά είναι στον ντου-νιά και στον απάνω κόσμο. Η νιότη και η λεβεντιά και το καλό κορίτσι”. Τα είχε και τα τρία! Στο πρόσωπο της Μαρίας του Νίκου Σμυρνή και της Αντωνιάς, βρήκε την τρυφερή, δυνατή, αγαπημένη σύντροφο που λάτρεψε μέχρι που βγήκε η ψυχή του. Τον άγγιξε όχι μόνο η ομορφιά της, αλλά και τα δικά της πονεμένα παιδικά χρόνια, που μπορούσε να νοιώσει απόλυ-τα. Η εξαιρετική τους οικογένεια, τα τρία υπέροχα παιδιά τους και τα τρία θαυμάσια εγγόνια τους, τον έκαναν να ανα-φωνεί γεμάτος περηφάνεια και ικανοποίηση, όταν συχνά τους απολάμβανε στο κοινό τους τραπέζι: “ Κάτθανε Διαγόρα, ουκ εις ‘Ολυμπον αναβήσει” ( πέθανε επιτέλους Διαγόρα, δεν πρόκειται να πας στον Όλυμπο), θυμίζοντας την ιστορία του γνωστού αρχαίου Ολυμπιονίκη και υποδηλώνοντας την ευτυχία του.

Για εμάς τα ανίψια του, μέχρι να κάνει τη δική του οικογένεια , υπήρξε ο πιο αγαπημένος θείος του κόσμου. Μια ανοιχτή αγκαλιά, γεμάτος παγωτά και σοκολάτες για όλους, με παιχνίδι που ξεσήκωνε τη γειτονιά από τις φωνές και τα γέλια, αλλά και μετά , με αγωνία για την προκοπή μας, με ενδιαφέρον για τα βήματά μας στη ζωή, με τόσο πλατειά καρδιά που μας χωρούσε όλους, χωρίς διακρίσεις και παρά-πονα, καθώς όλοι επιδιώκαμε την προσοχή και την αγάπη του. Μεγαλώσαμε, κάναμε δικές μας οικογένειες και ο γέρο

-Δράκος απλά πλάταινε την καρδιά του να χωρέσουν όλοι οι αγαπημένοι του.

Το πέρασμά του από αυτό τον κόσμο άφησε δυνατό το αποτύπωμά του στις δικές μας καρδιές και η ξαφνική του αναχώρηση μας πόνεσε πολύ, όσο και αν η ηλικία του δικαιο-λογούσε , κατά τα ανθρώπινα, αυτή την εξέλιξη. Ευχόμαστε να αναπαυθεί ειρηνικά και προσευχόμαστε να ακούει ήδη μελωδίες αγγέλων στον αιώνιο ύπνο του!

Φωτεινή Σμυρνή Φιλόλογος

Οι καλύτερες στιγμές τους!

Αυτή η φωτογραφία και χαροποιεί και ενθουσιάζει και αναμνήσεις φέρνει. Από τη μια ο παππούς κοιμάται, αγέρωχα κι απ’ την άλλη η εγγονή τραβάει τον πιο

γλυκό ύπνο της, κουρνιασμένη στην αγκαλιά του. Χαράς ευτυχί-ας και για τους δυο. Όμως το μυαλό μας πάει και στο φωτογρά-φο. Τι θάνιωθε εκείνη τη στιγμή, βλέποντας αυτή την εικόνα. Οπωσδήποτε να κοιμόταν στο άλλο μέρος του παππού. Ο παπ-

πούς είναι ο Νίκο- Παναγούλιας του Γεωργί-ου Φ. και της Μηλιάς (Νεονέλη Σμυρνή) και η εγγονή η Νεκταρία (Nektaria) από τη μικρότερη κόρη του Ολυμπία. Όλοι τους ζουν στο Μίσιγκαν των Ηνωμένων Πολιτειών. Να είναι πάντα καλά και πάντα ευτυχισμέ-νοι. (Η φωτογραφία από το fb). Νίκο την αγάπη μας πηγαία και εγκάρδια.

Η Νεκταρία, που στις 9 Ιουν έκλεισε τα 23 όμορφα χρόνια της, όπως πληρο-φορηθήκαμε από τη μητέρα της Ολυμπία Ν. Παναγούλια, είναι σπουδάστρια στο Κολέγιο (Washtenaw Community College) για ν’ αποκτήσει, μετά από δύο ακόμα χρόνια, πτυχίο στο Νοσηλευτικό τομέα, ενώ παράλληλα τα όνειρά της είναι να προχωρήσει και για το επόμενο πτυχίο, το «μπακαλορεά» (bachelors). Όμως συγχρόνως το Νεκταράκι μας και στα συναισθηματικά του δεν πάει πίσω. Έχει αρραβωνιαστεί με τον Ντόναλντ Σκοτ (Donald Scott), ένα αξιόλογο και καταξιωμένο νεαρό. Επαγγελματίας αθλητής με την ομάδα των Ηνωμένων Πολι-τειών της Αμερικής, αλλά και σπουδαγμένος είναι. Πτυχίο bachelors στην εγκλη-ματολογία, αλλά κι εκείνος με πολλές προσδοκίες και αισιόδοξα όνειρα για το μέλλον του με τους πολλούς ορίζοντες και πάντα ανοικτούς. Κι ο στόχος τους; Να παντρευτούν την 18η Αυγούστου 2018, όπως το έχουν κανονίσει. Τέλος, η Ολυμπία μάς είπε, πως το Νεκταράκι είναι το πρώτο εγγόνι των γονιών της. Μια

ακόμα εγγονή, τη Χριστίνα απ’ την άλλη κόρη τους τη Λάνα, αλλά και πως σε δυο χρόνια θα μας δώσουν τη χαρά να τους έχουμε κοντά μας. Συγχαρητήρια και με το καλό για όλα. Η Λυνίσταινα είναι εκεί και ΑΝΑΜΕΝΕΙ!!!!

Ευχές για τους νεοφερμένους γιους του Νίκου και Λίζας Μοσχονά

Πηγαίες οι ευχές μας, και πολλά τα συγχαρητήρια στο Νίκο και τη Λίζα Μοσχονά, για το δεύτερο γιο που απόχτησαν πριν λίγες ημέρες (5 Ιουν. 2017), στον οποίο έδωσαν τα ονό-

ματα Giuliano, Giuseppe και Marino Mochonas.Τον πρώτο τον έχουν αποκτήσει πριν ενάμισι χρόνο, στον οποίο έδωσαν το όνομα του πατέρα του Παναγιώτης, αλλά και δυο ακόμα, Πέτρο και Αλμπέρτο, για αγαπημένους συγγενείς. Έτσι και οι δυο γιοι τους, τους λάμπρυ-ναν την ευτυχία τους, αλλά και θα τη μεγαλώνουν συνέχεια με το μεγάλωμά τους από τη μια και τις επιδόσεις τους από την άλλη.

Ευχόμαστε ό,τι το καλύτερο. Να έχουν υγεία, και μακροχρόνια ζωή. Να προκόψουν και ν’ αποκτήσουν τις αρετές των γονιών και παππούδων τους, στους οποίους να χαρίζουν πολλές ευτυχί-ες, αλλά και περγαμηνές για τους ίδιους μαζί. Κι όσο για τους γονείς, Νίκο και Λίζα, να είναι κι εκείνοι καλά για να τους χαίρονται και να τους καμαρώ-νουν. Εμείς, τους το ευχόμαστε από καρδιάς

Ο Νίκος είναι γιος της αείμνηστης συμπατριώτισσάς μας Σταυρούλας Γ. Μιχελή, η οποία με τον Παναγιώτη Μοσχονά ξεκίνησαν μια ωραία κι όμορφη ζωή στον Καναδά, με δική τους επιχείρηση και η ευτυχία τους μεγάλωνε με τα τρία χαριτωμένα παιδιά που «έφεραν στον κόσμο». Μια κόρη και δυο αγό-ρια, όλα αποκαταστημένα και με δικές τους καταξιωμένες οικογένειες. Οι δυο

νιφάδες τους, Αφροδίτη και Λίζα, μας έχουν καταπλήξει μέσα από τις ηλεκτρονικές μας σελίδες. Να είναι όλοι τους καλά. Οι δικές τους χαρές, είναι και δικές μας!!. Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

πρώην Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, οι πρώην υπουργοί κ. Παναγιώτης Νικολούδης (Υπουργός Επικρατείας κατά της Διαφθοράς) και Χαράλαμπος Αθανα-σίου (Υπουργός Δικαιοσύνης), ο τέως Πρόεδρος του Ευρω-παϊκού Δικαστηρίου στο Λουξεμβούργο Βασίλειος Σκου-ρής, τον οποίο αντικατέστησε ο Μιχάλης Βηλαράς στην εκεί εκπροσώπηση της Ελλάδος, ο νυν Πρόεδρος του Συμ-βουλίου της Επικρατείας Νικόλαος Σακελλαρίου, ο Πρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους Μιχαήλ Απέσσος, η δικηγόρος και πρώην βου-λευτής της Νέας Δημοκρατίας Διονυ-σία-Θεοδώρα Αυγερινοπούλου και πολλοί άλλοι.

Παρέστησαν, επίσης, όλα τα μέλη της οικογενείας και συγγενικά πρόσω-πα του τιμηθέντος και αρκετοί συμπα-τριώτες συγχωριανοί μας, μεταξύ των οποίων και ο υπογραφόμενος με τη σύζυγό του.

Από τον ευρύτερο χώρο της επαρχίας μας, της επαρχί-ας Ολυμπίας, παρέστησαν ο Δημήτρης Μανώλης, δικηγό-ρος και πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Συλλόγων Ολυμπί-ας, ο Κωνσταντίνος Βλάμης, συντ./χος τραπεζικός και πρόε-δρος του Συλλόγου Ολυμπίων, ο Ευάγγελος Γιαννικόπου-λος, ανώτατος αξιωματικός ε.α. της Αστυνομίας Πόλεων, νομικός και εκδότης της εφημερίδας «Πανολυμπιακή» και πολλοί άλλοι.

Όσον αφορά δε το τελετουργικό της αναγόρευσης του Μιχάλη Κ. Βηλαρά σε Επίτιμο Διδάκτορα της Νομικής Σχο-λής του Πανεπιστημίου Αθηνών:

• Αρχικά έγινε σχετική προσφώνηση από τον Ανα-πληρωτή Πρύτανη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανε-πιστημίου Αθηνών, Καθηγητή Ναπολέοντα Μαραβέγια.

• Ακολούθησε παρουσίαση του έργου και της προσωπικότητας του τιμωμένου από τον Διευθυντή του Β΄ Τομέα Ιδιωτικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπι-στημίου Αθηνών και Καθηγητή του Εμπορικού Δικαίου Ηλία Σουφλερό. Τονίστηκαν ιδιαίτερα οι υψηλού επιπέδου

και πλήρεις αριστείων και υποτροφιών νομικές σπουδές του Μιχάλη Βηλαρά στην Ελλάδα (Νομική Σχολή Αθηνών) και στο εξωτερικό (Παρίσι: Σορβόννη), η ενεργός συμμετο-χή του σε διεθνή Νομικά Συνέδρια σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, η επί έτη διδασκαλία του ως Καθηγητού στη Σχολή Δικαστών στη Θεσσαλονίκη, το πολύπλευρο συγγραφικό του έργο στα ελληνικά, γαλλικά και αγγλικά, καθώς και η πολυσχιδής και πληθωρική σταδιοδρομία του ως Ανώτα-

του Δικαστού, τόσο στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όσο και στην Commission στις Βρυξέλλες και, τέλος, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου.

• Πραγματοποιήθηκε κατό-πιν η αναγόρευση του τιμωμένου, που περιλάμβανε τις εξής δύο διαδι-κασίες: 1) Ανάγνωση των κειμένων του Ψηφίσματος της Σχολής, της Ανα-γόρευσης και του Διδακτορικού Διπλώματος από την Κοσμήτορα της Νομικής Σχολής, Καθηγήτρια Διονυ-

σία Καλλινίκου και 2) Περιένδυση του τιμωμένου με την τήβεννο του Πανεπιστημίου, επίσης από την Κοσμήτορα της Νομικής Σχολής, Καθηγήτρια Διονυσία Καλλινίκου.

• Μετά ταύτα, έλαβε τον λόγο ο τιμηθείς Μιχάλης Βηλαράς, ο οποίος ανέπτυξε στο πολυπληθές ακροατήριό του το ακόλουθο θέμα:

«Η προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμέτωπη με τις σύγχρονες προκλή-σεις», όπου μεταξύ άλλων επεσήμανε και την αναγκαιότη-τα παραμονής της χώρας μας στην Ενωμένη Ευρώπη, εν όψει των σύγχρονων προκλήσεων σε ευρωπαϊκό και διε-θνές επίπεδο.

Η όλη εκδήλωση ολοκληρώθηκε με το ένθερμο χειρο-κρότημα των ακροατών, οι οποίοι στη συνέχεια προσέγγι-σαν και συνεχάρησαν ο καθένας προσωπικά τον τιμηθέντα για την ύψιστη διάκριση, με την οποία τον τίμησε και τον δικαίωσε η Νομική Σχολή και η Σύγκλητος του Πανεπιστη-μίου Αθηνών. Βασίλειος Ν.Σαλακάς

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΥΡΩΔΙΚΑΣΤΗΣ ΣΤΟ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ ΜΙΧΑΛΗΣ Κ. ΒΗΛΑΡΑΣ ΑΝΑΓΟΡΕΥΤΗΚΕ ΕΠΙΤΙΜΟΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

Συνέχεια από τη σελίδα 1

Ο Μιχάλης Βηλαράς ομιλών στο ακροατήριό του

Νίκος Γ. Παναγού-λιας με την εγγονή

του Νεκταρία

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 8810 1008

Α.- Η Κρινιώ Νικ. Μιχελή και της Βενέτας Αγγελοπούλου – Μιχελή αποφοίτησε από την Σχολή Διοίκησης Οικονομίας και Πληροφορικής, Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημί-ου Πελοποννήσου με έδρα την Τρίπολη. Η ορκωμοσία των απο-φοίτων φοιτητών έγινε στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου την 21-03- 2017, σε μία σεμνή και συγκινητική εκδήλωση, στην οποία μίλησαν ο πρόεδρος του τμήματος κ. Δημήτρης Θωμάκος και ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου κ. Γεώργιος Ανδριωμένος.

Β.- Η Γαρυφαλλιά Νικ. Μιχελή και της Βενέτας Αγγελοπούλου – Μιχελή αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, από τη σχολή Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών. Η ορκωμοσία των απο-φοίτων έγινε την 28-03- 2017 στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων κατά την οποία μίλησε ο πρύτανης του πανεπιστημίου κ. Γιώργος Καψάλης.

Τις δύο αδελφές Κρινιώ και Γαρυφαλλιά στην ορκωμοσία τους συνόδευαν οι ευτυχείς γονείς Νίκος και Βενέτα, ο αδελφός τους Μιχάλης καθώς και πολλοί φίλοι. Η χαρά και η ευτυχία των γονιών ήταν πάρα πολύ συγκινητική και τα πρόσωπά τους έλαμπαν από χαρά, για τις επιτυχίες των παιδιών τους και πώς να μην είναι αφού βλέπουν τα παιδιά τους να ολοκληρώνουν τις πανεπιστημιακές τους σπουδές με μεγάλη επιτυχία και μέσα στα προβλεπόμενα χρονικά περιθώρια.

Εγώ εύχομαι στην Κρινιώ και την Γαρυφαλλιά καλή επαγγελματική αποκα-τάσταση επιτυχίες και χαρές στη ζωή τους. Στους δε γονείς Νίκο και Βενέτα να τις χαίρονται και να τις καμαρώνουν όπως επιθυμούν, γιατί η χαρά των γονιών είναι όταν βλέπουν τα σπλάχνα τους να έχουν μια καλή επαγγελματική αποκα-τάσταση και να είναι ευτυχισμένα στη ζωή τους. Πολλά μπράβο και συγχαρητή-ρια στους άξιους γονείς γιατί και αυτοί έκαναν θυσίες και κόπους και βλέπουν τα παιδιά τους καταξιωμένα μέσα στην κοινωνία. Γιατί και ο γιός τους Μιχάλης έχει και αυτός τελειώσει το Ιόνιο Πανεπιστήμιο .

Δημ. Π. Μιχελής

ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΝΙΩ ΝΙΚ. ΜΙΧΕΛΗ

Tα παιδιά των ξενιτεμένων μας αγκαλιά με την Ελλάδα

Στην ηλεκτρονική σελίδα fb είδαμε αναρτημένες φωτογραφίες που μας ενδιέφεραν. Μια απ’ αυτές και η παρούσα, ότι ο Κωνσταντίνος του Δαμασκη-

νού και της Μαρίας Σμυρνή, αποφοίτησε, μαζί με κάποια ακόμα παρόμοια ελληνόπουλα, απ’ το ελληνι-κό σχολείο εκεί στο Μίσι-γκαν των ΗΠΑ. Τα συγχαρη-τήρια απ’ τα εδώ ελληνό-πουλα, όλων των ηλικιών, έπεσαν βροχή, αλλά και πηγαίες ευχές εκφράστηκαν. Μια απ’ αυτές, έλεγε, για το μικρό ακόμη Κωνσταντίνο : «Θερμά θερμότατα συγχαρη-τήρια. Τώρα και από ελληνι-κό πανεπιστήμιο, αλλά και Λοκατζής της πρώτης γραμ-μής!». Χαιρόμαστε γι’ αυτή την επιτυχία του και κυρίως που είχε τη θέληση να διδα-χθεί κι επίσημα τη γλώσσα των γονιών του. Αυτή η προ-σπάθεια γίνεται σχεδόν για όλα τα παρόμοια ελληνό-πουλα, τα οποία μαθαίνουν χορούς, ελληνική ιστορία και κυρίως τις ελληνικές συνήθειες. Το μεγαλύτερο προ-σόν τους είναι ότι έχουν ελληνικές κοινότητες με κέντρο την Εκκλησία, γιατί έχουν άριστα προγράμματα. Το πρό-βλημα, βέβαια όταν δεν υπάρχουν δυνατότητες, λόγω αποστάσεων ή έχουν παύσει, λόγω γενεών, να έχουν δεσμούς με την Ελλάδα. Και πάλι συγχαρητήρια.

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

ΜΑΡΙΑ ΤΟΠΑΛΙΔΟΥ - ΣΜΥΡΝΗ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣΘερμά συγχαρητήρια στην αγαπη-μένη μας νύφη Μαρία Τοπαλίδου – Σμυρνή , σύζυγος του γιού μας Παναγιώτη, για την επάξια επιτυ-χία της εις την Ανωτέρα Σχολή Πολέμου Θεσσαλονίκης. Η χαρά και η ευτυχία των γονιών είναι απερίγραπτη όταν βλέπουν τα παιδιά τους να προοδεύουν και να ανέρχονται στις κλίμακες ιεραρ-χίας σε οποιονδήποτε κλάδο εργασίας τους. Ευχαριστούμε την Μαρία για την χαρά που μας έδωσε και τις ευχόμαστε καλή σταδιοδρομία και επιτυχία στα νέα της καθήκοντα, που θα αναλάβει μετά την αποφοίτησή της από την Σχολή Πολέμου.

Οι γονείς Στέλιος και Νίκη ΣμυρνήΟ κουνιάδος Χαράλαμπος Σμυρνής

Τα παιδιά μας τα αυτοδημιούργητα

Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί για τα παι-διά μας τα αυτοδημιούργητα και χαιρόμαστε, εκ βάθους καρδίας. Παρακολουθούμε την πρό-οδό τους που φθάνουν τίμια και με τις δικές τους δυνάμεις στα μεγάλα επίπεδα. Τέτοια παι-διά έχουμε σε κάθε γενιά μας. Δουλεύουν γιορ-τάδες, Πάσχα και γιορτές, αλλά και στα πανεπι-

στήμια πρώτα. Κι όλα τους με το χαμόγελο στα χείλη. Πιστεύουν στο μέλλον, στα χέρια, και σ’ όλες τις δυνά-μεις τους. Θα αναμένουμε και τα υπόλοιπα προκομμέ-να βήματά τους. Τα συγχα-ρητήρια αστείρευτα και οι ευχές μας πάντοτε από καρδιάς.

Το τσίπουρο τα μάζεψε στα Μπρούφια! Μερικές φορές τα στιγμιαία και τα

ξαφνικά είναι καλύτερα και από αιώνες. Οι αναμνήσεις τρέχουν και οι λογισμοί, ο ένας να τραβιέται απ’ τον άλλον. Αυτό καταγίνη-κε σαν είδαμε ξαφνικά στο fb, αυτή τη φωτογραφία με τα τέσσερα αγόρια του Βασίλη και της Βασίλαινας Λάμπραινας, να ‘χουν μπροστά τους ένα μπουκάλι τσίπουρο και ν’ ατενίζουν από εκεί τα Μπρούφια, όσο έκοβε το μάτι τους. Μέχρι και τον Κυπαρισσιακό κόλπο. Είχαν βρεθεί και οι τέσσερις στο χωριό, μετά από κάποια χρό-νια, κι αποφάσισαν να θυμηθούν τα παλιά τους. Ο Γιάννης σαν πρωτότοκος, ο Νίκος, π’ ακολούθησε, ο Γιώργος που από μικρός ζει στη Γερμανία και τελευταίος ο Δημήτρης, ο οποίος φρόντιζε τους μεγαλύτερους. Έτσι γεμά-

τοι πλέον από αναμνήσεις, προσκλη-τήρια και συλλογισμούς, όπως είπε ο Δημήτρης, το συνέχισαν στο χωριό με τον πατροπαράδοτο κόκορα κι απ’ το αμπέλι τους κρασί. Μια ημέρα όμορφη, που βρήκαν τον εαυτόν τους, τα όνειρά τους κι ολόκληρο το παρελθόν τους. Τους ευχόμαστε να είναι υγιείς με τις αξιόλογες οικογέ-νειές τους κι αυτή η συνάντησή τους να γίνει έθιμο αναζωογόνησης, αλλά και παράδειγμα για πολλούς ακόμα Τους το ευχόμαστε.

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής.

ΛΥΝΙΣΤΑΙΝΑ (Φτωχό αφιέρωμα στη Γενέτειρα)Λ-υκαίου Νύμφη κι ΌνομαΥ- πόκωφα τραγούδι κελαηδείς,Ν- ύμφη δροσόλουστη Ι- μέρου νοσταλγού το θρόϊσμαΣ- τ’ αυτιά δικών Σου αντηχείς,Τ- έρψη ανθόπλαστηΑ- γέρωχα ψηλά πετάς στο ΚάστροΙ- οστέφανη ΚΥΡΑ-ΘΕΑ-Ν-α βλέπεις μεσούρανα-σαν άστρο-Α- πάνω, της ΦΙΛΑΝΘΗΣ τη Θωριά.

Ανδρέας Σπ. ΠαπανδρέουΦΑΛΗΡΟ, Φλεβάρης, 1994

Καιρός για όργωμα! Τα ζευγά-ρια έτοιμα, τα ξύλινα αλέτρια ‘’στην εντέλεια’’, η βρεγμένη και ποτισμέ-νη γη έτοιμη για το σπαρτό!

Εμείς όμως, τα παιδιά, δεν μας ενδιέφεραν αυτά, εμάς μας ενδιέ-φερε να ‘’στήσουμε ‘’ πλάκες’’ να πιάσουμε κανένα πουλί, που έπε-φταν κατά κοπάδια στα οργωμένα χωράφια, φυσικά κρυφά από τον δάσκαλο που μας έλεγε ότι δεν πρέπει να πιάνουμε και να σκοτώ-νουμε τα πουλάκια.

Έτσι λοιπόν ένα μεσημέρι, σχο-λάσαμε από το σχολείο και κατευ-θείαν στο χωράφι που όργωναν οι σέμπροι Μητσοντίνης και Νικολο-θωμάς. Φθάνοντας τι να ‘δούμε ! Κανένας από τους δύο δεν ήταν στο χωράφι , το ζευγάρι με τα μου-λάρια ζεγμένα ( με το ζυγό) να βόσκουν και οι σέμπροι άφαντοι! Αρχίζαμε να φωνάζουμε τα ονόμα-τά τους αλλά ματαίως. Έρχονται και οι γυναίκες τους ακούγοντας τις φωνές μας και όλοι μαζί ανήσυχοι ψάχναμε …..τους σέμπρους. Μετά από δύο περίπου ώρες και αφού οι γυναίκες ήταν έτοιμες να ζητήσουν βοήθεια από τους συγχωριανούς για την ανεύρεσή τους, ξαφνικά ξεπροβάλουν ένας από την μεριά των ‘’Παλιάμπελων’’ και ο άλλος από την μεριά του ‘’Μπούρα’’ (πρό-

κειται για τοποθεσίες), άνετοι χωρίς να συμβαίνει τίποτα ! Όταν πλησία-σε ο ένας τον άλλον ρωτάει ο Μήτσος .

- Νικολό , πόσες έστησες; Εγώ έστησα 60!

- Μήτσο εγώ έστησα 70 !

Οι γυναίκες τους με ένα δολο-φονικό βλέμμα και κουνώντας τα δάχτυλα της δεξιάς πατούσας πάνω –κάτω περίμεναν να πλησιά-σουν για να ακούσουν ……τον εξάψαλμο!

Τι στήνατε ρωτούν και οι δύο μ’ ένα στόμα. Η απάντηση απαθέστα-τη .’’ Πλάκες για πουλιά’’, που περι-μένουν τα παιδιά! Άγαλμα αυτές, τι να πουν; Προσπαθούν να πνίξουν την αγανάκτησή τους και τραυλίζο-ντας τολμούν και ρωτούν. Και γιατί βρε γα’ι’δουροαδιάφοροι δεν απα-ντούσατε που σας φωνάζαμε; Τι λέτε μωρέ χαζές, να σας πούμε ‘’εδώ είμαστε στήνουμε πλάκες για πουλιά’’ για να τ’ ακούσει ο δάσκα-λος και να μας κάνει παρατήρηση, αφού αυτός τα θέλει μόνο……στο τραπέζι ψημένα; Λέει με σοβαρό-τητα και στόμφο Νικολός.

Κόκαλο οι γυναίκες γύρισαν και έφυγαν άλλωστε τους ήξεραν, ότι γνώριζαν να βρίσκονται . ‘’πάντα στον αφρό’’!

ΟΙ ΠΛΑΚΟΠΑΓΙΔΕΣ

Κώστας Δαμασκηνού Σμυρνή

Όλη οι οικογένεια Ν. Μ. Μιχελή, από την ορκωμοσία της Κρινιώς , από αριστ. Ο

αδελφός Μιχάλης , η μαμά Βενέτα, η Κρινιώ, ο πατέρας Νίκος και η αδελφή Γαρυφαλλιά.

Γαρυφαλλιά Ν. Μιχελή

Νίκη Τζαν. Σμυρνή

Τα αδέλφια Νίκος, Δημήτρης, Γιάννης και Γιώργος Λαμπρόπουλοι.