ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΥΧΟΣ No. 7

«Ἐγενόμην ἐνΠνεύματι ἐν τῇ

Κυριακῇ ἡμέρᾳ καὶἤκουσα φωνὴν ὀπίσω μου

μεγάλην ὡς σάλπιγγος» (Ἀπ. 1,10)

ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΤΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ

Φ 07ANOΙΞΗ 2016

3 | Φ 07 ΜΑΡΤΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2016\ΚΥΡΙΑΚΗ | 2/

Τριμηνιαίο Ὀρθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό

Ὄργανο ὁμωνύμου Ἱεραποστολικοῦ Συλλόγου

Ἔτος Β΄, Ἀριθ. Φύλλου 7Μάρτιος - Μάϊος 2016

Ἐκδότης: Ὀρθ. Ἱεραπ. Σύλλογος «ΚΥΡΙΑΚΗ»

Παπαναστασίου 9, 60100 Κατερίνη, τηλ: 2351022183

Ὑπεύθυνος Σύνταξης: Ἀθανάσιος Γκάτζιος,

τηλ: 2351026396

Συντακτική Ἐπιτροπή:Βαρσάμογλου Ἰωάννης

Γκάτζιος ἈθανάσιοςΣαλασίδης ἈβραὰμΣπανὸς Στέφανος

Ἐπιμέλεια ὕλης:Ἀβραὰμ Σαλασίδης

Σελιδοποίηση - Ἐκτύπωση:Γραφικές Τέχνες «Μέλισσα», Ἀσπροβάλτα

Ἐτήσια συνδρομή: 5€ / Κύπρου: 10€ / Ἐξωτερικοῦ: 15€

Ἀρ. Λογαρ. Τράπεζα Πειραιῶς:5254-076004-404 EUR

IBAN: GR8501722540005254076004404

Ὁ π. Σωφρόνιος ὅταν γράφειγιά τή δημιουργία στηρίζεταιἐπάνω στήν ὀρθόδοξη

ἀνθρωπολογία μέ βάση τόν Θεάν-θρωπο Χριστό καί λέει: «ὁ ἄνθρωποςἔλαβε μαζί μέ πολλά ἄλλα χαρίσματακαί τό χάρισμα τῆς δημιουργίας».

Ὅλη ἡ δημιουργική δύναμη πούἀπέκτησε ἀπό τόν Θεό ἔχει δύο δια-στάσεις:

Πρῶτον, στόν πρωτόπλαστο δό-θηκε ἡ ἐντολή μέ τήν εἴσοδό τουστόν φυσικό κόσμο νά τόν ἐργάζεταικαί νά τόν φυλάττει (Γεν. 2,15). Κα-λεῖται νά λύνει δημιουργικά τά ἀδιά-κοπα προβλήματα πού ἀναφύονταιστή ζωή. Νά δημιουργεῖ πολιτισμούς,τέχνες καί ἐπιστῆμες. Νά φροντίζει

γιά τή συντήρησή του ἐπάνω στήγῆ. Δημιουργία ἐνσυνείδητη καί ὄχιἐνστικτώδης.

Στό ἐπίπεδο τῶν προσκαίρων ἡδημιουργική δύναμη τοῦ ἀνθρώπουκατευθύνεται πάντα πρός τή γῆ.Ἐπεξεργάζεται, γιά τίς ἀπαιτήσειςτῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου, ὅλατά ἀκατέργαστα δεδομένα τῆς φύ-σεως μέ τίς φυσικές του ἱκανότητες,χωρίς ἄμεση συνέργεια τοῦ Θεοῦ.Ἀνακαλύπτει μέσα στή δημιουργίατοῦ Θεοῦ ἀπόκρυφες πλευρές τῆςφύσεως καί τίς φέρνει σέ ἐνεργόδράση, εἴτε στόν μικρόκοσμο, εἴτεστόν μακρόκοσμο, φανερώνονταςτήν ἐνοικοῦσα ἐν αὐτῷ δημιουργικήδύναμη τοῦ Θεοῦ.

Τό μυστήριο τῆς δημιουργίας........3Οἱ ἅγιοι σκέπαζαν τὰ ἁμαρτήματατῶν ἄλλων ........................................5Ἡ σύγχυση τῶν σημερινῶνχριστιανῶν........................................7Α.Μ.Ε.Α. …Συμφωνία Ἀγάπης ...........................9Τό βαθύτερο νόηματῶν πειρασμῶν ..........................12Ἡ Διάκριση.................................14Τὰ στερνά τῆς Ἄννας ...............16Εὐλαβικὸ Προσκύνημα ............19Πατέρας καί κόρη: Σχέση ζωῆς22

Ἔτος Β΄Μάρτιος - Μάϊος 2016

Ἀριθ. Φύλλου 7

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑQ

Ἀρχιμ. Μάξιμου ΚυρίτσηΚαθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Διονυσίου ἐν Ὀλύμπῳ


Ἔξω ἀπό τά ἐξωτερικά ποικιλό-μορφα στοιχεῖα τῆς κτίσεως πούπροκαλοῦν τό θαυμασμό τοῦ ἀνθρώ-που καί τοῦ χρησιμεύουν γιά τήνἐξυπηρέτησή του καί τήν ψυχαγωγίατου, μέ τή δύναμη τοῦ νοῦ του, ἀνα-καλύπτει δυνάμεις τεραστίων δυνα-τοτήτων, πού ἐπεξεργαζόμενες τίςκάνει τρόπο ζωῆς του.

Δεύτερον, κατά τόν π. Σωφρόνιοὑπάρχουν γιά τόν ἄνθρωπο τελει-ότερες πνευματικές δημιουργίες πούὑπερβαίνουν τά ὁρατά καί πρόσκαι-ρα.

Βλέπει σ' αὐτή τή δεύτερη περί-πτωση στόν ἄνθρωπο μία δημιουρ-γική ἱκανότητα πού κατευθύνεταιπρός τόν ἀνώτερο κόσμο, ὅπου τάφυσικά χαρίσματα καί οἱ καταβολέςτοῦ ἀνθρώπου δέν ἐπαρκοῦν ἀπόμόνα τους νά τόν ἐξερευνήσουν, νάτόν κατανοήσουν καί νά τόν ἀπο-λαύσουν. Ὁ ἄνθρωπος ὡς πρόσωποδιαθέτει ἐλεύθερη βούληση, ἀλλάδέ μπορεῖ νά δημιουργήσει ἐκ τοῦμηδενός κάτι, ἰδίως πνευματική ζωή.Εἶναι ἀπαραίτητο, γιά νά φέρει πνευ-ματικούς καρπούς, νά συνεργάζεταιμέ τό θέλημα τοῦ οὐρανίου πατρός.Αὐτή τή συνεργασία τή θεωρεῖ ἀπα-ραίτητη γιά νά εἰσέλθει στό ρεῦματῆς αἰωνιότητας, ἀλλιῶς κάθε τι πούπροσπαθεῖ καταλήγει στό μή ὄν καίδέν αἰωνίζεται. «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἄμπελος,ὑμεῖς τὰ κλήματα. Ὁ μένων ἐν ἐμοὶκαγὼ ἐν αὐτῷ οὗτος φέρει καρπὸνπολύν» (Ἰω. 15,5). Αὐτό ὁ π. Σω-

φρόνιος τό θεωρεῖ ὡς ὕψιστη καίἀληθινή δημιουργία, τό νά ἐργάζεταιδηλαδή συνεχῶς ὁ ἄνθρωπος νά πα-ραμένει ἐν τῷ Θεῷ.

Ἐάν δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ συνεχήςκαί ἀέναη συνέργεια, ὑπάρχει κίν-δυνος γιά τόν ἄνθρωπο νά δημιουρ-γήσει «Θεόν κατ’ εἰκόνα του», ὅπωςτό κάνουν πολλοί φιλόσοφοι καί θε-ολόγοι ἀκόμη.

Μᾶς τό ἄφησε ὡς ὑπόδειγμα ὁΧριστός μιλῶντας ὡς ἄνθρωπος:«Ἐγὼ ἀπ’ ἐμαυτοῦ ποιῶ οὐδέν, ἀλλὰκαθὼς ἐδίδαξέ με ὁ πατήρ μου ταῦταλαλῶ» (Ἰω. 8,28).

Γιά τήν ἐπίτευξη αὐτῆς τῆς ὑψί-στης ἀλήθειας ὁ ἄνθρωπος χρειάζε-ται α) νά αποχωρεῖ συνεχῶς ἀπότήν ἀναρίθμητη ποικιλομορφία τῶνφυσικῶν δεδομένων καί, β) μέ ὅλητου τή δύναμη νά στρέφεται πρόςτόν Θεό, ὥστε ὅταν ἡ ψυχή τουκατά τήν ἔξοδό της ἀπό τή ζωή αὐτήἀνεβεῖ πρός τόν Θεό, νά γίνει μέτοχοςκαί γνώστης ὅλης τῆς δημιουργικῆςδυνάμεως τοῦ Θεοῦ «ὡς ἀπό καθέ-δρας» στόν οὐράνιο θρόνο.

Ἕνα μικρό δεῖγμα αὐτῆς τῆς πραγ-ματικότητος «ὡς ἀρραβῶνος» βλέ-πουμε νά συντελεῖται στό χάρισματῆς θαυματουργίας τῶν Ἁγίων. Αὐτοίτελοῦν τά θαύματα ὄχι μέ φυσικήἐπενέργεια πάνω στή φύση, ἀλλάστήν προσευχή πρός τόν Θεό «σκέ-φτονται τό ποθούμενο καί αὐτόπραγματοποιεῖται».

Ο ἱ ἅγιοι ὄχι μόνο δὲν καταλαλοῦσανκαὶ δὲν κατέκριναν, ἀλλὰ καὶ κά-λυπταν τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων.

«Ἔλεγαν γιὰ τὸν ἀββᾶ Μακάριο τὸν με-γάλο, ὅτι ἔγινε, σύμφωνα μὲ τὸ ρητό, θεὸςἐπίγειος. Ὅπως ὁ Θεὸς σκεπάζει τὸν κόσμο,ἔτσι κι ὁ ἀββᾶς Μακάριος σκέπαζε τὰ ἐλατ-τώματα τῶν ἄλλων».

Γιὰ τὸν ἀββᾶ Ἀμμωνὰ διηγοῦνται τὸ ἑξῆςἀνέκδοτο: «Κάποτε ὁ ἀββᾶς Ἀμμωνᾶς στα-μάτησε σ’ ἕνα μέρος γιὰ νὰ φάει. Ἐκεῖ γύρωἔμενε ἕνας μοναχός, ποὺ εἶχε κακὴ φήμη.Τὴν ὥρα μάλιστα ἐκείνη, ποὺ εἶχε φτάσει ὁἈμμωνᾶς, συνέπεσε νὰ ἐπισκεφτεῖ τὸ κελὶτοῦ ἀδελφοῦ, ποὺ κατηγοροῦσαν, ἡ γυναίκαμὲ τὴν ὁποία σχετιζόταν. Ἡ ἐπίσκεψη τῆςγυναίκας μαθεύτηκε γρήγορα καὶ δημιούργησεμεγάλη ταραχή. Τότε, ὅσοι ἔμεναν στὸν τόποἐκεῖνο, συνάχτηκαν μὲ τὴν πρόθεση νὰπᾶνε νὰ διώξουν τὸν μοναχό. Ἐπειδὴὅμως εἶχαν πληροφορηθεῖ, ὅτι εἶχε ἔρθειστὰ μέρη τους ὁ ἐπίσκοπος Ἀμμωνᾶς,τοῦ ζήτησαν νὰ τοὺς βοηθήσει στὸ σκοπότους. Ὅταν ὁ ἀδελφὸς ἔμαθε τί τοῦ ἑτοι-μάζουν, ἔκρυψε τὴ γυναίκα κάτω ἀπὸἕνα μεγάλο πιθάρι. Τὴν ὥρα ἐκείνη ἔφτα-σε ὁ Ἀμμωνᾶς καὶ ἀπὸ κοντὰ ὁ ὑπόλοιποςκόσμος. Ὁ ἐπίσκοπος πρόλαβε νὰ δεῖ τὴνἐνέργεια τοῦ μοναχοῦ καὶ ‘διὰ τὸν Θεόν,ἐσκέπασε τὸ πράγμα’. Μπαίνει μέσα στὸκελὶ καὶ κάθεται πάνω στὸ πιθάρι, ἐνῶ ταυ-τόχρονα διέταξε νὰ ψάξουν παντοῦ. Ὅτανπιὰ εἶχαν ψάξει σ’ ὅλες τὶς μεριὲς καὶ δὲνβρῆκαν τὴ γυναίκα, εἶπε ὁ Ἀμμωνᾶς: Τί εἶναιαὐτὸ πού κάνατε; Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς συγχωρήσει.Προσευχήθηκε καὶ εἶπε μετὰ σὲ ὅλους νὰφύγουν. Ὅταν ἔμεινε μόνος μὲ τὸν μοναχό,

Ἠλία Α.Βουλγαράκη

Ἀπὸ τὸ βιβλίο«Σὺ τί κρίνεις τὸν

Ἀδελφόν σου;»σελ. 57-59


τοῦ ἔπιασε τὸ χέρι καὶ τοῦ εἶπε. ‘Πρόσεχε σεαυτῷ, ἀδελφέ’,καὶ ἔφυγε».

Ἀξίζει τὸν κόπο νὰ δοῦμε πὼς σχολιάζει τὸ περιστατικὸαὐτὸ μὲ τὸν ἀββᾶ Ἀμμωνὰ ὁ ὅσιος Δωρόθεος Γάζης: «Εἴδατετί ἔκανε ὁ ἀββᾶς Ἀμμωνᾶς, ὅταν ἦρθαν ἐκεῖνοι οἱ ἀδελφοὶ τα-ραγμένοι καὶ τοῦ εἶπαν. Ἔλα νὰ δεῖς, ἀββᾶ, ὅτι μιὰ γυναίκαεἶναι στὸ κελὶ τοῦ τάδε ἀδελφοῦ; Εἴδατε πόση εὐσπλαχνίαἔδειξε; Πόση ἀγάπη εἶχε ἡ ἅγια ἐκείνη ψυχή; Ἐπειδὴ κατάλαβε,ὅτι ὁ ἀδελφὸς ἔκρυψε τὴ γυναίκα κάτω ἀπὸ τὸ πιθάρι, πῆγεκαὶ κάθισε πάνω σ’ αὐτὸ καὶ ὕστερα διέταξε τοὺς ἄλλους νὰψάξουν ὅλο τό κελί. Καθὼς δὲν βρῆκαν τίποτε, τοὺς εἶπε. ὉΘεὸς νὰ σᾶς συγχωρήσει. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τοὺς ντρόπιασεκαὶ ἔτσι τοὺς βοήθησε νὰ μὴ δίνουν εὔκολα πίστη σὲ κατηγορίεςκατὰ τοῦ διπλανοῦ τους. Ταυτόχρονα ὅμως συνέτισε καὶ τὸνἀδελφό, ὄχι μόνο σκεπάζοντάς τον, ἀφοῦ προηγουμένως βέβαιατὸν εἶχε σκεπάσει ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ διορθώνοντάς τον τὴστιγμὴ ἐκείνη, ποὺ βρῆκε ὡς τὴν πλέον κατάλληλη. Καὶ τὸἔκανε αὐτὸ κρατώντας ἁπλῶς τὸ χέρι τοῦ ἀδελφοῦ, ἀφοῦπρῶτα ἔδιωξε τοὺς ἄλλους, καὶ λέγοντάς του. ‘Φρόντισονσεαυτῶ, ἀδελφέ’. Τὴ στιγμὴ ἐκείνη ὁ ἀδελφὸς ἔνιωσε ντροπὴκαὶ κατάνυξη. Ἡ φιλανθρωπία καὶ ἡ συμπαράσταση τοῦγέροντα ἐνέργησε ἄμεσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀδελφοῦ».

Βρισκόμαστε στὴν ἐποχὴ τῆς πληροφορικῆς μὲ τὰ πολλὰ θετικὰ καὶπολλὰ ἀρνητικά. Τὸ διαδίκτυο δὲν προσφέρει μόνο γνώσεις, ἀλή-θειες καὶ οὐσιαστικὰ γιὰ τὴ ζωὴ μας θέματα, ἀλλὰ καὶ παραπληρο-

φόρηση, ψευτιὲς καὶ φαντασίες πού ἀποπροσανατολίζουν καὶ συγχύζουν.Ἀσφαλῶς, αὐτὲς οἱ ἀντιθέσεις καλύπτουν καὶ τὸ θεολογικὸ-ἐκκλησια-

στικὸ λόγο. Πολλὰ πατερικά, ἁγιογραφικά, θεολογικὰ κείμενα, σημαντικὰγιὰ τὴ θεωρητικὴ καὶ πρακτικὴ γνώση, βρίσκονται εὔκολα, σ’ ἀντίθεση μὲτὶς προηγούμενες δεκαετίες πού μόνο οἱ εἰδικοὶ σὲ εἰδικοὺς χώρους εἶχανπρόσβαση.

Ὅμως οἱ ἀτομικὲς ἀντιλήψεις, οἱ λανθασμένες θεολογικὰ καὶ πρακτικὰἀπόψεις, ἀνατρέπουν τὸ ὄντως Ὀρθὸδοξο καὶ φέρνουν ἀρρωστημένες κα-ταστάσεις. Ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνει τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψέμα,ἀδυνατεῖ νὰ ξεχωρίσει τὸ ὑγιὲς ἀπὸ τὸ ἀρρωστημένο. Βιώνει τὴ σύγχυση,θεωρώντας κάποτε τὸ αὐστηρὸ ὡς Ὀρθόδοξο καὶ τὸ χαλαρὸ ὡς ξεπεσμό.

Βέβαια, δὲν μποροῦμε νὰ καθορίσουμε στὸν ἄλλο τί θὰ διδάσκει στὸ δια-δίκτυο, οὔτε οἱ ἀπαγορεύσεις φέρνουν ἀποτέλεσμα. Αὐτὸ πού χρειάζεταιεἶναι νὰ μάθει ὁ καθένας νὰ ξεχωρίζει θεολογικά, ὥστε νὰ προφυλαχτεῖἀπὸ τὸ ψευδο-ὀρθόδοξο καὶ ψευτο-ἐκκλησιαστικό.

Τὸ ταπεινὸ φρόνημα καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς ὅλους, εἶναι σημεῖα πού δείχνουντὴν παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἡ μισαλλοδοξία, ὁ φανατισμός, ἡἐμμονὴ στὸ γράμμα τοῦ νόμου πού διώχνει τὸ Πνεῦμα εἶναι τὰ σημεῖα πούδείχνουν ὅτι δὲν «ὀρθοτομοῦμε τὸ Λόγο τῆς Ἀλήθειας».

Ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς μαθητές Του ὅτι εἶναι τὸ «ἅλας τῆς γῆς». Τὸ ἁλάτι,ξέρουμε ὅτι ἔχει τὴν ἰδιότητα νὰ νοστιμίζει τὸ φαγητὸ καὶ νὰ τὸ διατηρεῖἀπὸ τὴ σήψη. Ὁ χαρακτηρισμὸς τῶν χριστιανῶν ὡς «ἅλας τῆς γῆς» σημα-τοδοτεῖ τὸν τρόπο ζωῆς τους μέσα στὸν κόσμο, ὥστε ὁ κόσμος νὰ ἔχειὀμορφιὰ καὶ νὰ διατηρεῖται ἀπὸ τὴ σαπίλα τῆς ἁμαρτίας.

Ἀγαπητοὶ συνδρομητὲς,

Στηριζόμενοι στὴ δική σας ἀγάπη διατηροῦμε

καὶ τὴ νέα χρονιὰ τὴ συνδρομὴ στὰ 5 €.

Ἡ ἀνανέωση τῆς συνδρομῆς μπορεῖ νὰ γίνει

εἴτε ἀπευθείας στὸν τοπικὸ διανομέα τοῦ περιοδικοῦ

εἴτε μὲ κατάθεση στὸν λογαριασμὸ

τῆς τράπεζας Πειραιῶς: 5254-076004-404 EUR

Ἀναγράφετε τὸ ὀνοματεπώνυμό σας γιὰ τὴν ἔκδοση

καὶ ἀποστολὴ τῆς ἀπόδειξης.


Τὸ πρόβλημα τῶν προβλημάτων τοῦ κόσμου τὸ ἔχουμε οἱ Χριστιανοὶπού χάσαμε τὴν ταυτότητά μας. Πάψαμε νὰ εἴμαστε τὸ ἅλας τῆς γῆς καὶ ὁκόσμος δὲ βλέπει φῶς Χριστοῦ. Ἡ θεολογία μας ἔγινε ἠθικολογία καὶ ὁἐκκλησιαστικὸς λόγος ἔγινε κοινωνικός. Νὰ γιατί ὑπάρχει ἀντιπαλότηταστοὺς ἀνθρώπους, πού δὲν ἀναπαύονται μὲ τὰ κηρύγματά μας, οὔτε, βέβαια,σώζονται – ὁλοκληρώνονται μὲ αὐτά.

Καὶ ὅμως, θὰ πρέπει νὰ βροῦμε τὸ δρόμο μας! Ἀρχίζοντας, κληρικοὶ καὶλαϊκοί, ἀπὸ τὴν προσωπική μας ἀναγέννηση. Στὴ σιωπὴ καὶ τὴ μελέτη,στὶς συζητήσεις μὲ ἀληθινὰ πνευματικοὺς ἀνθρώπους, στὸν προβληματισμὸγιὰ τὴν πορεία, ἀρχίζει νὰ κυοφορεῖται ἡ γνώση πού ἐλευθερώνει, πού ἀνα-παύει, πού ζωογονεῖ.

Ἀρχίζει ἡ σύγχυση νὰ ξεκαθαρίζει καὶ νὰ ἀνατέλλει ἡ νέα μέρα τῆς ζωῆςμας, γιατί θὰ εἶναι ἡ μέρα τοῦ Κυρίου.

π. Ἀνδρέας Ἀγαθοκλέους

● Ἡ κοινωνικότητα, ἀποτελεῖ ἴδιονγνώρισμα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἡὁποία, ὅταν ἀπεγκλωβίζεται ἀπὸ τὴνἰδιοτέλεια, τὴν φιλαυτία καὶ τὸν ἐγωι-σμό, ζεῖ τὴν ἀληθινὴ ἀνθρώπινη καὶθεανθρώπινη κοινωνία, ἐν τῷ συνδέσμωτῆς Ἀγάπης, πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸνπλησίον.

● Γιὰ τὸν Χριστόν, πλησίον, εἶναι ὁσυγκεκριμένος ἄνθρωπος, τὸ συγκε-κριμένο πρόσωπο καὶ ὄχι μιὰ ἀφηρημένηἔννοια τοῦ ἀνθρώπου ἢ γενικότερα τῆςἀνθρωπότητας.

● Ἡ ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια κάθεἀτόμου εἶναι ἀπαραβίαστη καὶ ἀπαιτεῖσεβασμό, προστασία καὶ ἀγάπη ἀφει-δώλευτη, ἀφοῦ φέρει ὡς Πρόσωπο τὴνἀρχέτυπη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ.

● Τὰ ἰδιαίτερα αὐτὰ παιδιὰ δὲν

Δωρεὲς γιὰ τὸ φυλλάδιο ΚυριακὴἹ.Ν. Γενέσιον τῆς Θεοτόκου Καρδίας Χαλκιδικῆς 100€ lΕὐτυχία Ἐξίογλου, Ροβολίβος Σερρῶν 15€ l Ἱ.Ν. Κοιμή-σεως Θεοτόκου Ροδολίβους Σερρῶν 50€ l Ἱ.Ν. Ἀναλή-ψεως Θεσ/νίκης (Ἀνάληψη) 50€ l Ἱ.Ν. Τριῶν Ἱεραρχῶν Θεσ/νίκης(Βούλγαρη) 350€ l Ἱ.Ν. Ἀγ. Εὐθυμίου κ Ἀγ. Χριστοφόρου Κατερίνης 50€l Ἡρακλῆς Λαμπαδαρίου, Κατερίνη 20€ l Παναγιώτης Καριπίδης,Θεσ/νίκη 50€ l Γεώργιος Χατζηνεῖρος, Θεσ/νίκη 50€ l Παρθενόπη Τζι-τζιλή, Κατερίνη 50€ l Ἄννα Κουμπρίδου, Κατερίνη 20€ l ΚωνσταντίναΜπιτοπούλου, Κατερίνη 50€ l Ἄννα Σιμώνη, Κατερίνη 10€ l ἈθανάσιοςΣτεφανίδης, Θεσ/νίκη 50€lΜαρία Κατσιάρου, Κατερίνη 20€

Ἡ καθηγουμένη τῆς ἹερᾶςΜονῆς Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου,Γερόντισσα Αἰκατερίνη, στὶς 2 Δε-κεμβρίου 2015, στὸ ΣυνεδριακὸΚέντρο τοῦ Δήμου Κατερίνης«ΕΚΑΒΗ», ἀνέπτυξε τὸθέμα: «ΑΜΕΑ. … Συμφωνία Ἀγά-πης», προσκεκλημένη τῶν ΦορέωνΑμεΑ Πιερίας μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦἑορτασμοῦ τῆς Παγκόσμιας Ἡμέ-ρας Ἀτόμων μὲ Ἀναπηρία. Ἡ σα-φήνεια καὶ ἡ ἀμεσότητα τοῦ λόγουτης, μὲ χαρακτηριστικὰ παραδείγ-ματα παρμένα ἀπὸ τὴ ζωὴκαί στηριζόμενα πάνω σέ θεολο-γικὴ βάση, καθὼς καὶ ἡ πλούσιαβιωματική ἐμπειρία της, καθή-λωσε τὸ ἀκροατήριο ἀγγίζονταςτὶς ψυχὲς ὅλων. Μᾶς μετέφερε σ’ἕναν «ἄλλο» κόσμο, σ’ ἕναν κόσμοποὺ λέγεται καρδιά. Μᾶς προβλη-μάτισε γιὰ τὴν μέχρι τώρα στάσηκαὶ συμπεριφορὰ μας ἀπέναντιστοὺς ἀδελφοὺς αὐτοὺς καὶ μὲτόν ὁσιακὸ της λόγο μᾶς ἔκανε νὰνιώσουμε βαθιὰ μέσα μας τὸνλόγο τοῦ Γεροντικοῦ: «Εἶδες τὸνἀδελφό σου, εἶδες τὸ Θεό σου!»

Ἀπὸ τὴ θαυμάσια αὐτὴ ὁμιλίατῆς Γερόντισσας σταχυολογῶ κά-ποια ἀποσπάσματα χαρακτηρι-στικά γιὰ τοὺς ἀναγνῶστες.


εἶναι παιδιὰ τοῦ «Καιάδα» καὶ ἐνπροκειμένω ἑνὸς σύγχρονου Καιά-δα. Ἔχουν δικαίωμα συμμετοχῆςστὴν ζωὴ καὶ ὄχι στὸν κοινωνικὸἀποκλεισμό.

● Δυστυχῶς, ζοῦμε σὲ ἕναν κόσμοπροκαταλήψεως, σὲ μιὰ τυποποι-ημένη, ἀπρόσωπη, ἀφιλάδελφη, φί-λαυτη, ἀδιάφορη κοινωνία ποὺ δια-κρίνει καὶ διαχωρίζει, περιορίζει ἢἐγκαταλείπει τοὺς ἀνθρώπους, ποὺἐκφράζεται μὲ πρόσωπο ὄχι «ἀνθρώ-πινου ἀδελφοῦ», ἀλλὰ αὐτοῦ τοῦ«πτωχοῦ φιλάδελφου», ποὺ χαιρετᾶἀπὸ μακριὰ καὶ συμπαθητικὰ λέγει:«ναὶ μέν, ἀλλά…, δικό σου τὸ πρό-βλημα…».

● Ἡ ἀγάπη τῶν μεγάλων γιὰ τὴνἀνθρωπότητα εἶναι μιὰ «ρητορικὴἀπάτη». Ὁμιλοῦν γιὰ ἀνθρωπισμὸκαὶ ἐλευθερία, ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια εἶναιπὼς ὁ ἄνθρωπος δυστυχῶς ἔχει ὑπο-ταγεῖ στὴν δουλεία τῆς μάζας, χά-νοντας ἔτσι τὴν ἀτομικότητά του.Ἐξέπεσε ὁ ἄνθρωπος καὶ μὲ τὸπνεῦμα τῆς ἀποϊεροποιήσεως, τῆςἐκκοσμικεύσεως, τοῦ εὐδαιμονισμοῦδιαταράχθηκαν οἱ σχέσεις του μὲτὸν Θεό. Καὶ ὁ ἀνθρωπισμὸς - δίχωςΘεὸ- καταντᾶ ἀπανθρωπιά.

● Ἀπουσιάζει ὁ Θεὸς δυστυχῶςἀπὸ τὴν ζωή μας, γι’ αὐτὸ ἀπουσιά-ζουν καὶ οἱ ἀληθινοὶ ἄνθρωποι. Ἐθε-οποιήθηκε ἡ ὕλη καὶ ὁ ἄνθρωποςτρέχει ἀκάλυπτος στὸν καύσωνα τῆςἐρήμου.

● Κι ἐνῶ τὰ πάντα ἀκριβαίνουν,οἱ ἄνθρωποι καταντοῦν φθηνότεροι.Στενεύουν ὁλοὲνα τὸν χῶρο τῆς καρ-διᾶς τους καὶ δὲν μπορεῖ νὰ χωρέσεικανεὶς ἄλλος, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτότους, ζῶντας ἔτσι συνθῆκες «σχιζο-φρενικῆς αὐτοαλλοτριώσεως».

● Ὁ Πορφύριος λόγος τονίζει, «ὅτιὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη. Δέν εἶναι ἁπλὸςθεατὴς τῆς ζωῆς μας. Προνοεῖ καὶἐνδιαφέρεται ὡς Πατέρας μας. Ὅλαεἶναι στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. ὉΘεὸς εἶναι πολὺ μυστικός. Δὲν μπο-ροῦμε νὰ καταλάβουμε τὶς ἐνέργειέςΤου. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀλάθητος. Ποιὸςεἶναι ὅμως στὸ βάθος ὁ Θεός, στὴνοὐσία, ἐμεῖς δὲν τὸ γνωρίζουμε. Τὶςβουλὲς τοῦ Θεοῦ δὲν μποροῦμε νὰτὶς ἐξιχνιάσουμε.

● Ἡ ἐφευρετικὴ πάντοτε ἀγάπητῶν γονέων μὲ τὸ φῶς τῆς Εὐαγγε-λικῆς Πίστεως, ποὺ ἀνασταίνει καὶνεκρούς, θὰ μεταποιήσει τὸν πόνοτους σὲ πόνο Χριστοῦ, τὴν σταυρικὴἀγωνία σὲ ἐλπίδα, τὸ θλιβερὸ θέαματοῦ παιδιοῦ τους σὲ εἰκόνα Χριστοῦ,ἕως ὅτου ἀναφωνήσει «παιδί μου σὲσώζω, γιατί σὲ ἀγαπῶ».

● Αὐτὸ ποὺ μᾶς προσφέρει ὁ Θεός,δὲν εἶναι μιὰ ζωὴ χωρὶς πόνο, ἀλλὰμιὰ ζωὴ μὲ προοπτικὴ τὴν ὑπέρβασητοῦ πόνου. Οἱ θλίψεις, οἱ δοκιμασίες,

ὁ πόνος, ὁ Σταυρός, ποὺ μᾶς προ-σφέρει ἡ Παιδαγωγικὴ σοφία τοῦΘεοῦ πρέπει νὰ μεταποιηθοῦν σὲἀγάπη, σὲ ὑπομονή, θυσία, ἐλπίδα,πίστη στὴν λυτρωτικὴ ἀνάσταση.

● Ἀγαπῶ τὸ παιδί μου ὅπως εἶναικαὶ ὄχι ὅπως θὰ ἤθελα νὰ εἶναι.

● Ὁ ἄνθρωπος (πιστός), ποὺ δὲνἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν πλησίον του,ζεῖ τὸν «συναισθηματικὸ θάνατο».

● Ἡ ζωὴ εἶναι τέχνη. Ὁ χρόνοςπού σοῦ παρέχεται εἶναι εὐκαιρίανὰ κάνεις τέχνη. Ὁ χρόνος τῆς ζωῆςεἶναι δῶρον τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν ἀξιο-ποίηση τοῦ ὁποίου ἐξαρτᾶται ἡ ἀνά-δειξη τῆς ἀξίας τῆς ζωῆς, ἡ ἀνακά-λυψη τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ προϋποθέσειςἑνώσεως μαζί Του, ἡ καλλιέργειατῆς ψυχῆς. Ὅσοι διαχει ρί ζονταισωστὰ τὸν χρόνο καὶ πάντοτε σὲσχέση μὲ τὴν αἰωνιότητα ἔχουν βρεῖτὸ νόημα τῆς ζωῆς, ἀξιολογοῦν τὶςπροτεραιότη τες, ὥστε καὶ τὸ πρό-σωπο ὡς εἰκόνα Θεοῦ νὰ καταξιώνουνκαὶ τὶς ἀνάγκες τῆς ἀνθρώπινης φύ-σης νὰ μὴν ὑποτιμοῦν καὶ ἀπαξιώνουν,δημιουργώντας ἔτσι γύρω τους Πα-ράδεισο καὶ ὄχι Κόλαση.

● Ἡ ζωὴ μας μπορεῖ νὰ γίνειἐνδιαφέρουσα, ἔστω καὶ ἂν ἀκόμησυνδέεται μὲ τὴν ὀδυνηρὴ προσπά-θεια διακονίας ἑνὸς διαφορετικοῦπαιδιοῦ. Τὴν ὀδύνη αὐτὴ δὲν πρέπεινὰ προσπαθεῖτε νὰ τὴν ἀποφύγετε.Βιῶστε την. Μὲ αὐτὴν ἀκριβῶςἐκφράζεται ὁ πόθος μας νὰ ἀκολου-θήσουμε τὸν Χριστό.

● Μὴ κρύβετε γονεῖς τὰ παιδιά

σας, μὴν ἐντρέπεσθε γι’ αὐτά, μὴντὰ φυλακίζεται πίσω ἀπὸ ἀσφαλι-σμένες πόρτες, μὴν τοὺς στερεῖτετὴ ζωή.

● «Ἀγάπη εἶναι νὰ συνεχίζεις νὰβλέπεις τὴν ἴδια εἰκόνα, ἀκόμη καὶὅταν ὅλα γύρω σου καταρρέουν. Νὰβλέπεις τὸ φῶς πίσω ἀπὸ τὰ σύννε-φα».

Νίκη ὙφαντίδουΒρεφονηπιοκόμος-Δασκάλα

Μπορείς νά βοηθήσεις

iεραποστολικάτήν ἐνορία σου

Ὁ Ἱεραποστολικὸς Σύλλογος«Κυριακή», τυπώνει κ διανέμειτὸ εὐαγγελικὸ κήρυγμα τῆς Κυ-ριακῆς μὲ τὰ κηρύγματα τοῦμακαριστοῦ ἐπισκόπου Αὐγου-στίνου Καντιώτη. Τὸ φυλλάδιοδιανέμεται ἀπὸ εὐλαβεῖς χρι-στιανοὺς σὲ ἐνορίες κ Ἱ. Μονὲςστὴν πατρίδα μας κ τὸ ἐξωτε-ρικό. Μπορεῖς νὰ βοηθήσειςκαὶ ἐσὺ τὴν διανομή του στήνἐνορία σου.

τηλ. Συλλόγου: 2351022183 ἠλ.Ταχυδρ:[email protected]


Ἀ ναμφίβολαἕνα σπου-δαῖο κεφά-

λαιο στήν ζωή τοῦ πι-στοῦ πού ἀγωνίζεταιεἶναι ἡ ἀντιμετώπιση

τῶν πολλῶν καί ποικί-λων πειρασμῶν, πού ἀναπό-

φευκτα θά βρεῖ στό δρόμο τῆς πνευ-ματικῆς του πορείας. Καί πολλές φορέςἀναρωτιέται ὁ ἄνθρωπος: γιατί σέμένα; γιατί νά ὑπάρχουν οἱ πειρασμοί;ποῦ ἀποσκοποῦν; προέρχονται ἀπόμένα τόν ἴδιο; ἔρχονται ἀπό τόν Θεό;εἶναι πολεμική τοῦ διαβόλου; Καίτόσα ἄλλα ἐρωτήματα, στά ὁποῖα πολ-λές φορές ἀδυνατοῦμε νά ἀπαντή-σουμε.

Εἶναι ἀλήθεια, πώς εἶναι ἀνεξάντ-λητο τό θέμα τῶν πειρασμῶν, τῶν δο-κιμασιῶν, τῶν δυσκολιῶν καί πόσομεγάλο καί σπουδαῖο ρόλο παίζουνστή ζωή μας. Ἐδῶ, ἐμεῖς, «ἄκροις δα-κτύλοις» θά ἀγγίξουμε αὐτό τό θέμα.Καί τό πρῶτο πού θά μπορούσαμε νάποῦμε εἶναι ὅτι χωρίς τίς δοκιμασίεςκαί τούς πειρασμούς στή ζωή μας,δέν θά μπορούσαμε νά σωθοῦμε.«Ἔπαρον τούς πειρασμούς καί οὐδείςὁ σωζόμενος», μᾶς λέει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκὁ Σῦρος. Γιατί, μέσα στήν δοκιμασίατῶν πειρασμῶν δοκιμάζεται ἡ προαί-ρεση τοῦ ἀνθρώπου: θά κλείνει ἡψυχή πρός τό μέρος τῆς τήρησης τῶν

ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἤ θά γείρει ἡπλάστιγγα πρός τό μέρος τῆς ἐκπλή-ρωσης τῶν θελημάτων τῆς ἁμαρτίας;Καί κεῖ πάνω ἀγωνίζεται ὁ ἄνθρωποςνά τηρήσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἀπό τήν ἄλλη πάλι ἔχουμε μιά με-γάλη ποικιλία πειρασμῶν: αὐτούς πούπροέρχονται ἀπό μᾶς τούς ἴδιους, ἐξαἰτίας τῆς ἐμπάθειας καί τῆς ἁμαρ-τωλότητάς μας, πειρασμούς πού προ-έρχονται ἀπό τόν ἴδιο τόν διάβολοκαί τά πονηρά ὄργανά του, τούςἀνθρώπους δηλαδή πού ζοῦν μέσαστήν κακότητα. Ἔχουμε πειρασμούςπού προέρχονται ἀπό τήν παιδευτικήπαραχώρηση τοῦ Θεοῦ, γιά νά μᾶςκάνει νά κατανοήσουμε πόσο ριζωμένηεἶναι μέσα μας ἡ ἁμαρτία καί τό κακόκαί φυσικά, νά καταλάβουμε ὅτι πρέ-πει νά ἀγωνιστοῦμε γιά νά τά ξεριζώ-σουμε ἀπό μέσα μας. Ὅπως ὑπάρχουνκαί ἄλλοι πειρασμοί πού εἶναι ἀποτέ-λεσμα τῆς ἀποστροφῆς τοῦ Θεοῦ πρόςτόν ἄν θρω πο, πού πορεύεται μέ ἐγωι-σμό, ὑ πε ρη φάνεια, ἀλαζονεία καίἔπαρση.

Ὅμως, σέ ἕνα κείμενό του, ὁ ἅγιοςΝικήτας ὁ Στηθᾶτος, μᾶς παρουσιάζεικαί μιά ἄλλη διάσταση τῶν πειρασμῶν.Στό 55ο κεφάλαιο τῆς πρώτης ἑκα-τοντάδας τῶν πρακτικῶν κεφαλαίωντου, μᾶς λέει ὅτι: «ὅλα ὅσα ἀτιμωτικάμᾶς συμβαίνουν, εἴτε ἀπό τούς ἀνθρώ-πους, εἴτε ἀπό τόν διάβολο, εἴτε καί

ἐξ αἰτίας τῆς ἐμπάθειάς μας, ὅλα, μάὅλα, μᾶς συμβαίνουν κατ’ οἰκονομίανΘεοῦ καί σύμφωνα μέ τήν δίκαιηκρίση Του, μέ ἕναν ὅμως συγκεκριμ-μένπο σκοπό: «πρός ταπείνωσιν τοῦματαίου φυσήματος τῶν ψυχῶν ἡμῶν».Δηλαδή γιά νά ταπεινωθεῖ τό ἐγωι-στικό, ἀλαζονικό, ὑπερφίαλο καί«φουσκωμένο» καί μάταιο φρόνηματῶν ψυχῶν μας. Γιατί, ὁ βασικός σκο-πός τοῦ κυβερνήτη τῶν ψυχῶν μας,τοῦ φιλανθρώπου καί πολυευσπλά-χνου Θεοῦ, εἶναι νά εἴμαστε πάντοτεταπεινοί καί νά μήν ἔχουμε φρόνημαμεγαλύτερο καί ὑψηλότερο ἀπ’ ὅσοπρέπει νά ἔχουμε, ἀλλά νά στολίζειτήν ζωή μας ἡ μετριοφροσύνη, χωρίςνά ἔχουμε μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτόμας. Ἀντίθετα, μάλιστα, καλούμαστενά μιμούμαστε διαρκῶς, ὅσο εἶναι δυ-νατόν, τήν μακαρία ταπείνωση τοῦΧριστοῦ. Γιατί ὁ Ἴδιος εἶπε: «μάθατεἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμί καί ταπεινόςτῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσινταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» (Ματθ.11,29). Καίεἶναι ἀλήθεια, πώς ὁ ἄνθρωπος χωρίςτίς δοκιμασίες, τούς πειρασμούς, τίςδυσκολίες τῆς ζωῆς δέν ταπεινώνεται,δέν συντρίβεται τό ἐγωιστικό του φρό-νημα καί οὔτε μπορεῖ νά πλησιάσειδιαφορετικά τόν Σωτήρα Χριστό,Αὐτόν πού ὑπέμεινε τόν πιό ἄδικοκαί ἀτιμωτικό θάνατο γιά μᾶς. Καίσυνεχίζει χαρακτηριστικά: «Τίποτεἄλλο δέν εἶναι τόσο ἀγαπητό στόνΘεό καί κάνει ἀληθινά δικιά μας ὅλητήν ἀρετή καί μᾶς ἀνυψώνει ἀπό τήνκοπριά τῶν παθῶν ὅσο ἡ πραότητα,ἡ ταπείνωση καί ἡ ἀγάπη πρός τόνπλησίον. Ἄν αὐτά μᾶς λείπουν, γιάμᾶς πού ἐργαζόμαστε τίς ἀρετές, τότεὅλη ἡ ἐργασία μας εἶναι μάταιη, καί

ὅλος ὁ κόπος τῆς ἀσκήσεως εἶναιἀνώφελος καί μή εὐπρόσδεκτος ἀπότόν Θεό». Χωρίς τούς πειρασμούςὅμως καί τίς δοκιμασίες, ὁ ἄνθρωποςδέν ἀποκτᾶ τήν πραότητα, τήν ταπεί-νωση καί τήν ἀγάπη.

Ἐξ ἄλλου ὁ Καλός Θεός ἐπιτρέπειτούς πειρασμούς ἀνάλογα μέ τήνἀρρώστεια τῶν παθῶν μας καί τήνσήψη τῆς ἁμαρτίας πού εἶναι μέσαμας. Καί τότε δίνει τά πικρά φάρμακατῆς θεραπείας μας, ἄλλοτε δριμύτερακαί ἄλλοτε ἡπιότερα, ἀ νά λογα μέ τήνπολλή ἤ τήν λίγη ὕλη τῆς ἁμαρτίαςπού ἔχουμε μέσα μας.

Κι’ ἕνα τελευταῖο. Σέ ἕνα ἄλλο κε-φάλαιό του (τό 22ο τῆς Β΄ ἑκατοντά-δος), μᾶς λέει ὁ ὅσιος Νικήτας ὁΣτηθᾶτος: «Δέν ὑπάρχει ἄλλος τρόποςνά γλυτώσουν τούς ἀλλεπάλληλουςπειρασμούς αὐτοί πού ἀ γω νίζονταιγιά τήν σωτηρία τους, παρά μόνο ἄνἐννοήσουν βαθειά τήν ἀδυναμία τουςκαί πραγματικά πιστέψουν ὅτι δένἔχουν καμμία ἀρετή καί ὅτι εἶναι ἀνά-ξιοι γιά ὁποιαδήποτε παρηγοριά ἤτιμή ἤ ἀνάπαυση».

Γιά νά φτάσει ὅμως ὁ ἄνθρωπος σ’αὐτήν τήν μεγάλη καί σωτήρια γνώση,πρέπει νά περάσει ἀπό τό καυτό καμίνιτῶν δοκιμασιῶν, τῶν θλίψεων καί τῶνπειρασμῶν. Ἑπομένως, σ’ αὐτήν τήνπροοπτική φαίνεται πόσο πολύτιμο«ἐργαλεῖο» εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦοἱ πειρασμοί καί πόσο συνεργοῦν στήνσωτηρία μας, ἐφ’ ὅσον βέβαια τούςἀντιμετωπίζουμε κατά Θεόν, μέσα στάπλαίσια τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίωνμας.

Ἀρχιμ. Ἐφραὶμ Ἀνθίμου

Ἱεροκῆρυξ


Ἡ διάκριση ξεχωρίζει τὸὀρθό, ἐπιλέγει τὸ ἀγαθό,κρίνει τὸ καλύτερο, ἀπο-

φεύγει τὰ ἄκρα, βαδίζει τὴ μέση ὁδό.Ψάχνει γιὰ τὴν καλύτερη ἀπάντησησὲ ἕνα ἐρώτημα ποὺ τίθεται, τὴνπρέπουσα λύση. Ἡ διάκριση εἶναιἀπαραίτητη γιὰ ὅλους, ἰδιαίτεραὅμως γιὰ τοὺς διδάσκοντες, τοὺςκαθοδηγοῦντες καὶ συμβουλεύοντες.

Δὲν χρειάζεται οὔτε ὑπερβολικὴαὐστηρότητα οὔτε μεγάλη ἐπιείκεια.Ἄστοχες καὶ ἀδιάκριτες παρεμβάσειςἔκαναν ἀνθρώπους νὰ πικραθοῦνκαὶ νὰ ἀπογοητευθοῦν γιὰ πάντα.Στὰ θέματα προσεγγίσεως τῶν ἄλλωνδὲν ὠφελοῦν πείσματα, ρηχότητεςκαὶ προχει ρότητες. Ἡ διάκριση προ-έρχεται ἀπὸ γνώση, ἐμπειρία, πνευ-ματικὴ καλλιέργεια καὶ ὡριμότητα.Εἶναι ἀποτέλεσμα αὐτοελέγχου,αὐτοκριτικῆς, μελέτης καὶ θείου φω-τισμοῦ. Ἡ διάκριση παρηγορεῖ καὶἀναπαύει ψυχές. Ἡ ἀδιακρισία πλη-γώνει, κουράζει καὶ ταλαιπωρεῖ.Ἔχουν εὐθύνη οἱ καθοδηγοί. Μή

δημιουργοῦν νέα προβλήματα μὲἐπιπόλαιες κατευ θύνσεις.

Στὶς καθημερινὲς διαπροσωπικὲςσχέσεις χρειάζεται πλησίασμα, κα-τανόηση, συνεργασία, εὐγένεια, κα-ταδεκτικότητα, πνεῦμα θυσίας. Ἰδι-αίτερα τούς νέους, ὅταν τοὺς πιέ-ζουμε, δὲν τοὺς βοηθᾶμε. Ἀντιδροῦν,δὲν ἀκοῦνε καὶ ἀπομακρύνονται. Τὸμεγάλο ζόρισμα, μπούχ τισμα καὶστρίμωγμα φέρνει τὰ ἀντίθετα ἀπο-τελέσματα. Ὁ ἀνελεύθερος ἐξαναγ-κασμὸς εἶναι ἀφιλάνθρωπος. Δια-κριτικὸς συνήθως εἶναι ὁ ταπεινὸςἄνθρωπος. Ἡ διάκριση ἀπομακρύνειτὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ἐπικίνδυνες γιὰτὴν πνευματικὴ ζωὴ ὑπερβολές. Ἡδιάκριση ἀποξενώνει τοὺς φίλουςτης ἀπὸ κάθε μορφῆς πλάνη. Δὲνἀφήνει νὰ ἐπιδεινωθεῖ τὸ νόσημα.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει πὼςστὴν πνευματικὴ ἀγωγὴ ἡ μεγάληαὐστηρότητα, οἱ συνεχεῖς ἐπιπλήξειςκαὶ οἱ πολλὲς παρατηρήσεις καὶ τι-μωρίες πονοῦν, κουράζουν καὶ ἀπο-θαρρύνουν. Ἡ διάκριση καλεῖται νὰ

σώσει καὶ ὄχι νὰ ἐπιδεινώσει μιὰ κα-τάσταση. Ἡ συγχωρητικότητα, ἡμετάνοια καὶ ἡ ἀγάπη ὑπερβαίνουντὴν ὅποια ἁμαρτία. Ὁ εὐγενικός,χαριτωμένος καὶ ταπεινὸς τρόποςεἶναι χρήσιμος πάντοτε. Τὸ καλὸδὲν φέρνει καλὸ ὅταν καλῶς δὲν γί-νεται. Τοὺς ἀνθρώπους θὰ βοηθή-σουμε καλύτερα μὲ τὴν ἀγαπητικὴἀλήθεια, τὴ φιλαδελφεία καὶ τὴν κα-ταδεκτικότητα. Κάθε ἄνθρωπος ἔχειτὸ κλειδί του, τὸ κλίκ του. Νὰ μὴστεκόμαστε ἀπέναντί του ὡς ἀνα-κριτές, δικαστές, ψυχαναλυτὲς καὶκατήγοροι.

Ἡ μεγάλη ἀρετὴ τῆς διακρίσεωςπρόκειται γιὰ θεοδώρητο καὶ θεο-χαρίτωτο χάρισμα. Ὅσοι τὸ ἔχουνδὲν φλυαροῦν, δὲν ἐνθουσιάζονταιεὔκολα, δὲν ἀπογοητεύονται ποτέ.Ὁ διακριτικὸς ποιμένας παραδειγ-ματίζει, εἰρηνοποιεῖ, ἀνέχεται καὶὑπομένει. Σηκώνει ὅσους πέφτουν,θεραπεύει τοὺς νοσοῦντες, ἐμπνέειτὴν ἀρετή. Γνωρίζει τί θὰ πεῖ, πότεθὰ τὸ πεῖ, γιατί θὰ τὸ πεῖ, πόσο θὰπεῖ, τί δὲν θὰ πεῖ. Προσπαθεῖ νὰδιεγείρει τὴν κάθε ψυχή, δίχως νὰθέτει δυσβάστακτα φορτία στοὺςὤμους τῶν ἀδυνάτων. Βοηθᾶ πε-ρισσότερο μὲ τὸ σεμνό του παρά-δειγμα. Μερικοὶ νομίζουν ὅτι πρέπειπάντοτε νὰ εἶναι σοβαροφανεῖς,ἀχαμογέλαστοι, ἐντελῶς τυπικοὶ καὶσκληρὰ ψυχροί. Τὸ γλυκὸ χαμόγελο,τὸ μετρημένο χιοῦμορ, ἡ ζεστὴ ματιά,ὁ ἱλαρὸς λόγος καὶ ἡ εὐπροσηγορίαβοηθοῦν πολύ.

Ἡ διάκριση προσφέρειεἰρήνη, χαρά, φῶς. Δὲν συμβι-βάζεται μὲ ὑπερβολικοὺς φανατι-σμούς, ἔνοχες σιωπές, φοβικὲς ὀπι-σθοχωρήσεις, δειλὲς καθυστερήσεις,μὲ τὸ μὴ βιωμένο παράδειγμα.

Ὁρισμένοι θεωροῦν ὅτι ἡ πνευ-ματικὴ ἀγωγὴ συνίσταται στὴν ἔκδο-ση εὔκολων καὶ ἄμοχθων συνταγῶν.Ἔχουν μιὰ ἀρκετά σφαλερὴ ἐντύ-πωση ὅτι ἡ πνευματικὴ καθοδήγησηἔγκειται σὲ μιὰ ἄμεση μαγικὴ λύση.Θέλουν νὰ λυθοῦν ὅλα ἀμέσως, δίχωςκανένα προσωπικὸ κόστος καὶ δικήτους ἀλλαγή. Θὰ πρέπει νὰ ἀκο-λουθοῦμε τὴ μέση ὁδό. Νὰ ὁδεύουμεπρὸς τὴν τελειότητα μὲ ἐπίμονοἀγώνα. Μὲ τὴν καταπίεση δὲν ἔχουμεαἴσια ἀποτελέσματα. Στοὺς καιροὺςμας δυστυχῶς ἐπικρατεῖ ἡ νευρικό-τητα, ἡ ἐπιπολαιότητα, ἡ προχει-ρότητα καὶ ἡ ρηχότητα. Ἔτσι δὲνὑπάρχει χρόνος γιὰ μελέτη, περι-συλλογὴ καὶ ἀγωνιστικὲς ἀποφάσεις.Ἡ ἀπουσία τῆς διακρίσεως εἶναι φα-νερή. Ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων εἶναιἀνεξέλεγκτη.

Ἡ διάκριση θὰ χαριτώσει,

θὰ φρονηματίσει, θὰ ἐμπνεύσει καὶ

θὰ φωτίσει. Μακάρι.

† Μοναχός Μωυσῆς Ἁγιορείτης


Τ ὸ καντήλι τρεμόφεγγε μπρὸςστὶς παλιὲς εἰκόνες δημιουρ-γώντας φωτοσκιάσεις στὸ σιω-

πηλὸ δωμάτιο, μακραίνοντας ἀφύσικακάποια ἀντικείμενα καὶ καταπίνοντας μὲςστὴ σκιὰ τους κάποια ἄλλα. Ἡ Ἄννα, κα-τάκοιτη ἐδῶ καὶ ἕνα μήνα στὸ χαμηλό,ταπεινὸ κρεβάτι της, κρατώντας ἕνα κα-τοστάρι κομποσχοίνι στὰ ἄσαρκα δάχτυλάτης, μὲ τὸ βλέμμα προσηλωμένο στὴνεἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ, προσευχόταν. Κάθεκόμπος στὸ κομποσχοίνι κι ἕνα ἄλλοπρόσωπο ἀπὸ ὅσα εἶχε γνωρίσει στὴμακρὰ ζωή της καὶ ἤδη εἶχε μεταστεῖ στὶςαἰώνιες μονές. Γιὰ ὅλους ἀνέπεμπε ἀγα-πητικὲς καὶ βαθυστέναχτες δεήσεις στὸνΚύριο καθημερινά. Ζῶντες καὶ κεκοιμη-μένους. Οἱ ζῶντες δὲν μάθαιναν ποτὲ ὅτιμιὰ εὐσεβής, καθαρὴ καρδία, σαρκωμένηἡ ψυχικὴ ὀμορφιά, κλεισμένη στὸ ‘ταμείον’της ἱκέτευε τὸν Κύριον ἡμέρες καὶ νύχτεςγιὰ τὴ σωτηρία τους. Οἱ κεκοιμημένοιστὴ θριαμβεύουσα ἐκκλησία ἔβλεπαν,ἔχαιραν καὶ ἀγάλλονταν ποὺ ἕνα τόσοφωτεινὸ πλάσμα μὲ μεγαλοσύνη φωλια-σμένη στὴν καρδιά, τὸ ὁποῖο εὐαρεστοῦσεὅσο λίγοι τὸν Θεὸ μὲ τοὺς αἴνους, τοὺςὕμνους, τὶς δοξολογίες καὶ τὶς παρακλήσεις

του, συμπεριελάμβανε καὶ αὐτοὺς στὸνοερὸ του ψυχοχάρτι.

Ἡ Ἄννα ἄφησε τὸ κομποσχοίνι δίπλαστὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, σιμὰ στὸ προ-σκεφάλι της, καὶ βυθίστηκε σὲ μιὰ ἱλαρὴἀναπόληση. Τόσα πρόσωπα ποὺ περ-νοῦσαν τώρα ἕνα ἕνα μὲ τοὺς κόμπουςτῆς προσευχῆς της, εἶχαν σημαδέψει τὴζωή της, τῆς ἔδωσαν πολλὰ καὶ πῆρανἀπὸ ‘κείνη, σ’ αὐτὴ τὴν ἱερὴ συναλλαγὴστὴν ὁποία μᾶς ὠθεῖ ὁ Θεός, ὅταν μᾶςδίνει πνοὴ ζωῆς. Ἡ μόνη περιουσία ἡμνήμη, θυμήθηκε τὴ μάνα της. Βασανι-σμένη γυναίκα μὲ τὸ χρέος φυτεμένο στὰκύτταρά της. Ἐξέπεμπε λεπτή, εὐγενική,καρτερικὴ ἀγάπη. Ὑπῆρξε πάντα μιὰ ἀνοι-χτή ἀγκαλιὰ γιὰ ὅλους. Ὀκτὼ παιδιά. ἩἌννα τὸ ἕκτο. Ἐννιὰ χρονῶ ἦταν ὅτανπέθανε ἐκείνη καὶ ἀνατράπηκε ἄρδην ἡζωή της. Τὴν ἀναζητοῦσε διαρκῶς τὴμάνα της σ’ ὅλη της τὴ ζωή. Λαχταροῦσετὸ τραχύ, γρήγορο χάδι της, καθὼς ἔτρεχενὰ τὰ προφτάσει ὅλα. Τὴ βλέπει ἔξω στὴναὐλὴ ν’ ἀνακατεύει μὲ τὸν παλιὸ πλάστηὄρθια τά ἀσπρόρουχα ποὺ ἔβραζαν στὸκαζάνι κι ὕστερα πάντα βιαστικὴ νὰ χύνειγάλα ἀχνιστὸ στὶς δέκα τσανάκες ὅπουεἶχε τρίψει τὸ μπαγιάτικο ψωμὶ ἀπὸ τὸ

ζύμωμα τῆς προηγούμενης ἑβδομάδας.Τοὺς βλέπει ὅλους, τὸν κουρασμένο πα-τέρα, τὰ ἀδέλφια της τὰ πειραχτήρια, ἀπὸτὰ πέντε τους χρόνια στὰ χωράφια, ὅλητης τὴν οἰκογένεια νὰ τρῶνε τὴ ζεστὴπαπάρα, καθισμένοι κατάχαμα στὴν αὐλή,ἕνα αὐγουστιάτικο πρωινό, πάνω στὰ κα-τάφυτα Πιέρια, στὸ χωριὸ τους τὸ Κατα-φύγι.

Ὁ ἀλήτης νοῦς περιπλανᾶται στὰ καλν-τερίμια τοῦ χωριοῦ, ὅπου ξέκλεβε κάποιεςΚυριακὲς λίγο χρόνο ἀπὸ τὶς δουλειὲςκαὶ ἔπαιζε μὲ τὰ ἄλλα παιδιά. Βλέπει τὸπυκνὸ δάσος γύρω ἀπὸ τὸ χωριὸ κι ἀκο-λουθεῖ νοερὰ καὶ πάλι τὴ μητέρα της στὶςἄκρες του δάσους νὰ μαζέψουν ξερόκλαδακαὶ κουκουνάρια γιὰ νά ἀνάψει τὸ φοῦρνοκαὶ τὸ καζάνι. Τί εὐτυχισμένες μέρες καὶπῶς δὲν τὸ ’ξερε τότε!

Νόμιζε πὼς αὐτὸ ποὺ ζοῦσε ἦταν γιὰπάντα. Δὲν εἶχαν μάθει ἀκόμη στὸ σχολεῖογιὰ τὸν Ἠράκλειτο καὶ τὴ σοφὴ ρήσητοῦ ‘Πάντα ρεῖ, πάντα χωρεῖ καὶ οὐδὲνμένει’. Βλέπει καὶ τὸ δάσκαλό τους στὴνἕδρα αὐστηρὸ καὶ συνοφρυωμένο, μὲ τὴβέργα ἀπὸ κρανιὰ στὸ χέρι, πότε νὰ τοὺςδείχνει μ’ αὐτὴν στὸ μαυροπίνακα, πότενὰ τὴν κραδαίνει ἀπειλητικὰ πάνω ἀπὸτὰ σκυμμένα τους κεφάλια καὶ πότε νὰτὴν κατεβάζει μὲ ὁρμὴ στὰ χέρια, πόδια,τραχήλους, πλάτες, ἐπὶ δικαίων καὶ ἀδίκων.Πόσο ὅμως πολὺ νοιαζόταν νὰ τοὺς μάθειγράμματα! Κι ἐκείνη τὴν ἀγαποῦσε ἰδιαί-τερα καὶ τῆς τὸ ’δειχνε. Τὴν ἔβαζε κάθεφορά νὰ διαβάζει τὶς ἐκθέσεις της καὶ τὴρωτοῦσε ὅ,τι δὲν γνώριζαν τὰ ἄλλα παιδιὰσίγουρος ὅτι ἡ Ἄννα ἤξερε τὴν ἀπάντηση.Τί πικρὴ ἡ μέρα ποὺ ὁ πατέρας της τῆςεἶπε ὅτι δὲν θὰ ξαναπήγαινε σχολεῖο, γιατί

τῆς εἶχε βρεῖ δουλειά. Ὑπηρέτρια τὴνἔστελνε σὲ μιὰ οἰκογένεια στὴν Κοζάνη,κι ἐκείνη, πρὶν φύγει, ἔβγαλε φτερά, πῆγεστὸ σχολεῖο νὰ τοὺς ἀποχαιρετίσει καὶτὰ παιδιὰ ἔκλαιγαν κι αὐτὰ ὅλα μαζί τηςμὲ τὴν ἴδια φωνὴ καὶ τὸν ἴδιο σπαραγμό,κι ὁ δάσκαλος, αὐτὸς ὁ αὐστηρός, δάκρυσεκι εἶπε τρεῖς φορὲς ‘εἶναι κρίμα κι ἄδικο’.

Κι ἀπὸ ’κείνη τὴν πικρὴ μέρα ὁ νοῦςπετάχτηκε λίγο πιὸ πίσω στὴν πικρότερη,φαρμάκι, ἡμέρα τῆς ἕως τότε ζωῆς της.Τὴν ἡμέρα ποὺ πέθανε ἡ μάνα της. Τότε,μόνο τότε, ἔνιωσε σὰ ν’ ἀναποδογυρίστηκεὁ κόσμος. Ὀσμιζόταν τὴ δυστυχία ἀκόμηκαὶ στὸν ἀέρα ποὺ ἀνάσαινε. Βλέπει, γε-ρόντισσα τώρα πιά, μὲ τὰ θολὰ σβησμέναμάτια της, ἐκεῖνες τὶς στιγμὲς τοῦ θρήνουκαὶ τοῦ ὀδυρμοῦ, μὲ μεγάλη ἐνάργεια,τὴν ἀναπολεῖ μὲ τὰ ἀπορημένα, ἀμήχαναμάτια τοῦ ἐννιάχρονου κοριτσιοῦ ποὺἦταν τότε. Ἀποτυπώθηκαν ἀνεξίτηλα στὴμνήμη της. Ἡ σιωπηλὴ παρουσία τοῦ πα-τέρα, οἱ γοερὲς κραυγὲς τῶν ἀδελφῶν, οἱμαντηλοφοροῦσες συγγενεῖς καὶ οἱ φίλεςτης ἐκλιπούσης, ὅλες στὰ κατάμαυρα,ποὺ οἴμωζαν καὶ ὀλοφύρονταν, οἱ ἄνδρεςστὴν αὐλὴ μὲ τὸ μοναδικὸ κοστούμι τουςποὺ ’χαν βγάλει ἀπὸ τὸ σεντούκι γιὰ τὴνπερίσταση, ὅλα καταγράφηκαν στὴ μνήμηκαὶ τώρα, στὸ τέλος τῆς ζωῆς της ποὺ τὰἀνακαλεῖ, ξεχύνονται οἱ εἰκόνες ζωντανές,τὰ χρώματα, οἱ μυρωδιές, τ’ ἀκούσματα,οἱ ἦχοι, οἱ φωνές. Κι ὕστερα ἀκολούθησανκι ἄλλες φαρμακωμένες μέρες.

Τὸ μικρὸ δουλάκι ποὺ τὸ ’δερναν ὅλοικαὶ δὲν τὸ λογάριαζαν γιὰ ἄνθρωπο ἀλλὰγιὰ μιὰ μηχανὴ ποὺ κάνει δουλειές. Ἀπὸνύχτα σὲ νύχτα δούλευε ἀσταμάτητα μ’ἕνα ξεροκόμματο, καὶ ἕνα χαμόγελο δὲν

τῆς Φάνης Κουντουριανοὺ - Μανωλοπούλου


εἶδε στὰ χείλη κανενός. Φωνές, βρισιές,μαλώματα, προσβολές, ξύλο, παίδεμα. Σὰνὰ ’χε χαθεῖ ἡ ἀγάπη ἀπ’ τὴ ζωή, ἀπὸ τὸνκόσμο. Κι ἐκεῖνο τὸ παντέρημο ἔβγαζεἀπὸ τὴ τσέπη του τὴν μικρὴ εἰκόνα τῆςΠαναγίας, τὴν καταφιλοῦσε κι ἔπαιρνεκουράγιο καὶ γλύκαινε ἡ ψυχή του. Ἀπὸτότε ποὺ ἦταν παιδάκι, ὁ Χριστὸς μέσ’ἀπὸ τὶς δοκιμασίες κατακτοῦσε λίγο λίγοτό ὅλον εἶναι τῆς μικρῆς Ἄννας. Κι ὅτανἦρθε μιὰ μέρα ὁ πατέρας του νὰ τὸ δεῖκαὶ δὲν τοὺς ἄφησαν στιγμὴ μόνους μὴντοῦ μαρτυρήσει τὶς φρίκες ποὺ βίωνε,αὐτὸ τὸ καημένο ὅλο Δόξα τῷ Θεῶ καὶΔόξα τῷ Θεῶ ἀπαντοῦσε καρτερικὰ στὰἀγωνιώδη ἐρωτήματα τοῦ πατέρα του.Κι ὅταν πιὰ ἡ δεινοπάθηση καὶ τὸ τυ-ράννισμα τὴν ἔφτασαν στὸ ἀγανάχτισμα,μετὰ ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια, ξαναγύρισε στὸχωριό.

Ἀρμενίζει στὶς ἀναμνήσεις της. Ἀνα-θυμιέται τὴ μέρα τοῦ γάμου της. Γερμανικὴκατοχή, πείνα, στερήσεις, ἀνελευθερία,φόβος, ἀνασφάλεια. Ἀνθρώπινα ἀνάρμο-στα. Ὡστόσο ἡ χαρὰ ξεμύτιζε δειλὰ καὶμέσα ἀπ’ αὐτά. Ὅλοι οἱ χωριανοὶ μαζεύ-τηκαν νὰ γλεντήσουν στὸ γάμο της μὲρακὴ καὶ στραγάλια καὶ γιὰ ἐπιδόρπιολουκούμια. Ἡ πιὸ ἔντονη μνήμη ἀπὸ τὴνἐποχὴ τῆς νιότης της ἡ παραμονὴ Χρι-στουγέννων τοῦ 1943 ποὺ οἱ Γερμανοὶ μὲτοὺς σπιούνους τους, αὐτοὺς τοὺς προ-δότες Ἕλληνες μὲ τὶς μαῦρες κουκοῦλεςκαὶ τὸ τεντωμένο φονικὸ δάχτυλο. Ἀλλὰκαὶ πολλὰ γυναικόπαιδα καὶ γέροντεςεἶχαν κρυφθεῖ στὰ γύρω πυκνὰ δάση.Τοὺς ξεγέλασαν ὅμως. Τοὺς εἶπαν ὅτιἔφυγαν οἱ Γερμανοὶ κι ὅταν ξεπρόβαλανἀπὸ τὶς κρυψῶνες τους, τοὺς μάντρωσαν

οἱ Γερμανοὶ στὸ ταπητουργεῖο κι ἐπιδό-θηκαν στὴν ὁλοσχερῆ καταστροφὴ τοῦχωριοῦ. Λίθον ἐπὶ λίθου καὶ ξύλον ἐπὶ ξύ-λου δὲν ἄφησαν οἱ καταστροφεῖς. Στέ-κονταν ἀτάραχοι καὶ παρακολουθοῦσαντὶς ἀδηφάγες φλόγες νὰ καταπίνουν μόχθοκαὶ ἱδρώτα τόσων ἀνθρώπων, ἄκουγαντὶς κραυγὲς καὶ τὶς οἰμωγὲς τῶν κατά-κοιτων γερόντων ποὺ λαμπάδιαζαν μέσαστὰ φλεγόμενα σπίτια ψυχροὶ κι ἀδόνητοι,μὲ παροιμιώδη συναισθηματικὴ ἀμβλύ-τητα. Τέτοιες ἀπάνθρωπες δράσεις ποὺσ’ ἀπελπίζουν γιὰ τὰ ἀνθρώπινα ἴσως πε-ριέγραφε ὁ ποιητὴς μὲ τοὺς στίχους: «Σ’αὐτὴ τὴ γῆ ξεχάστηκες ἡ μέρα – κι οἱ νύ-χτες ἐναλλάσσονταν μὲ νύχτες». Ἡ Ἃνναἔβλεπε τὸ διώροφο σπίτι της νὰ καίγεταικαὶ καιγόταν ἡ καρδιά της. Ὅλα τά προικιάτης, τόσων χρόνων ξενύχτια στὸν ἀργα-λειὸ καὶ στὸ βελόνι, ὅλη ἡ σερμαγιὰ σὲτρόφιμα ποὺ τοὺς καθιστοῦσε αὐτάρκεις,εἶχαν καταστραφεῖ. Στὴ θέση τοῦ πλούσιουσπιτικοῦ της ἔμειναν λίγα ἀποκαΐδια ποὺκάπνιζαν ἀκόμη. Ὀχλεῖται ἡ μνήμη ἀπὸτὴν ἀποκαρδίωσή της. Ἡ εἰκόνα ἐντυ-πωμένη ζωηρά. Αὐτὴ μιὰ εἰκοσάχρονηκοπελίτσα μ’ ἕνα ἑξάμηνο βρέφος στὴνἀγκαλιά, μὲ καταμουσκεμένο τὸ πρόσωποἀπὸ τὰ καυτὰ δάκρυα καὶ γύρω της σάχορὸς ἀρχαίας τραγωδίας οἱ συγχωριανοὶνὰ σκούζουν καὶ νὰ θρηνοῦν ὁ καθέναςτὶς δικές του ἀπώλειες. Ἀλλὰ καὶ πῶςἐκεῖ μπροστὰ στὰ ὑπάρχοντά της ποὺεἶχαν γίνει στάχτη, στάθηκε μὲ ὁλόρθο,μὲ ἀκαταμάχητο φρόνημα, σκούπισε τὰδάκρυα κι εἶπε: «Ἔχει ὁ Θεός. Δὲν θὰ μᾶςχάσει. Θὰ τὰ φτιάξουμε ὅλα ἀπ’ τὴνἀρχή»…

(Ἡ συνέχεια στὸ ἑπόμενο τεῦχος)

Ὁ Ἀλὶ βοήθησε τὸν ἄντρα νὰκαθίσει στὸ μπροστινὸ κά-θισμα τοῦ ντολμοὺς καὶ ἀνέ-

βηκε καὶ αὐτὸς μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνον. Ἡμητέρα μου καὶ ἐγὼ ἀνεβήκαμε πίσω,δίπλα στὸν Χάρρι. Μετά, ὁ ὁδηγὸς ἔβαλεταχύτητα καὶ τὸ ντολμοὺς ξαναπῆρε τὸνξερό, ἀνώμαλο χωματόδρομο ἀργὰ πρὸςτὸ Ἀϊοντόν.

Ὁ οὐρανὸς ἦταν καθαρὸς καὶ γαλάζιοςκαὶ ὁ ἕνας καταπράσινος λόφος ἀκολου-θοῦσε τὸν ἄλλον.

«Ἐκεῖ!» εἶπε ὁ γέρος καὶ ἔδειξε μπρο-στά.

Τὸ ντολμοὺς σταμάτησε ἀπότομα καὶὅλοι μας κοιτάξαμε ἐκεῖ ποὺ ἔδειχνε τὸδάχτυλό του, ἀλλὰ τὸ μόνο ποὺ εἴδαμεἦταν μιὰ μικρὴ ξύλινη παράγκα στὴν ἄκρητοῦ δρόμου καὶ τὰ ἴδια πράσινα λοφάκιαγύρω γύρω.

«Ἐκεῖ ἦταν», εἶπε.«Τί ἦταν ἐκεῖ;» ρώτησα.«Αὐτὴ ἦταν ἡ πόλη ποὺ λέγανε Ἀϊον-

τόν», εἶπε ὁ γέρος, δείχνοντας ἀκόμα

τοὺς ἔρημους λόφους.«Ποῦ;» ρώτησε ἡ μητέρα μου. «Ποῦ;»

Ὁ τόνος τῆς φωνῆς της γινόταν ὅλο καὶπιὸ ἀγωνιώδης. Ἡ φωνή της δὲ εἶχε ποτὲαὐτὸ τὸν τόνο, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς φορὲς ποὺκάποιο ἀπὸ τὰ παιδιὰ εἴχαμε τραυματιστεῖσοβαρὰ καὶ φυσικὰ ὅταν ὁ μεγάλος μουἀδελφός, ὁ Ἄμος, εἶχε πεθάνει ἀπὸ ἀνεύ-ρυσμα σὲ ἡλικία σαράντα ἕξι ἐτῶν.

«Ἐκεῖ», εἶπε πάλι ὁ ἄντρας.«Μά, δὲν ὑπάρχει τίποτα ἐκεῖ! Πῶς

γίνεται αὐτό; Δὲν ὑπάρχει τίποτα ἐκεῖ!Ὑπῆρχαν πάνω ἀπὸ διακόσια πενῆντασπίτια στὸ Ἀϊοντόν. Ποῦ; Ποῦ;» ἔλεγεκαὶ ξανάλεγε ἡ μητέρα μου, σχεδὸν μὲτὴν ἀπαίτηση νὰ τῆς παρουσιάσει τὸ χωριὸποὺ ἔδειχνε μὲ τὸ δάχτυλο.

Ὁ ἄντρας κοίταξε κάτω νευρικὰ καὶεἶπε κάτι στὸν ὁδηγὸ σὲ χαμηλὴ φωνή.

«Εἶπε ὅτι ἴσως ἡ γυναίκα ποὺ ζεῖ σὲἐκεῖνο τὸ σπίτι νὰ ξέρει κάτι», μᾶς εἶπε ὁὁδηγὸς μὲ διερμηνέα τὸν Ἀλί.

Κατεβήκαμε ἀπὸ τὸ ντολμοὺς καὶ ὁὁδηγὸς πῆγε μέχρι τὴν παράγκα. Λίγα

Ἀφιερώνεται στὸν Ἀξιότιμο Ὑπουργὸ Παιδείας γιὰ τὶς ἐπιστημονικές του ἀπόψεις!


λεπτὰ ἀργότερα βγῆκε, συνοδευόμενοςἀπὸ μιὰ γυναίκα περίπου σαράντα πέντεχρονῶν. Κοίταζε πρῶτα τὸν ἕναν καὶ μετὰτόν ἄλλο καὶ στὸ τέλος ἄρχισε νὰ λέει κά-ποια στοιχεῖα στὸν Ἀλὶ ἀνέκφραστη. Ἔμοι-αζε νὰ τὰ ἔχει ἀποστηθίσει.

«Λέει ὅτι ξέρει τὸ σπίτι σου», εἶπε ὁἈλί. «Λέει ὅτι ἔχει ζήσει στὸ σπίτι σου».

Τότε ἡ μητέρα μου ἔκανε πάλι τὸ σχῆματοῦ σταυροῦ μὲ τὰ δάχτυλά της καὶ τῆςἔδειξε τὸ ἕνα δάχτυλο ποὺ ὑποδήλωνε σὲποιὸ ἀπὸ τὰ τρία χωριὰ εἶχε ζήσει.

«Ναί», εἶπε ὁ Ἀλί. «Λέει ὅτι αὐτὸεἶναι τὸ χωριὸ ποὺ ἔζησε καὶ αὐτή. Λέειὅτι μπορεῖ νὰ σᾶς τὸ δείξει ἂν θέλετε,ἀλλὰ πρέπει νὰ πάρουμε ἕνα μονοπάτι μὲλάσπη ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τοῦ λόφου».

Εἶδα ὅτι ξαναφάνηκε μιὰ ἀστραπὴ ἐλπί-δας στὰ μάτια τῆς μητέρας μου. Ἴσως τὸσπίτι της νὰ εἶναι ἀκόμα ἐκεῖ, σκέφτηκα,αἰσθανόμενη τὴν ἐλπίδα νὰ ἀναπτερώνεταιμέσα μου.

Ἡ γυναίκα μὲ μιὰ χειρονομία μᾶς ἔδειξετὸ δρόμο πρὸς τὸ μονοπάτι καὶ ὁ Ἀλί, ὁὁδηγός, ἡ μητέρα μου καὶ ἐγὼ ξεκινήσαμε.Τὸ κουτσὸ πόδι τοῦ Χάρρι δὲν τοῦ ἐπέτρεψενὰ κάνει τὴ δύσκολη διαδρομὴ καὶ ἔτσιαὐτὸς καὶ ὁ γέρος ἔμειναν πίσω.

Ὅταν βρεθήκαμε στὸ λασπωμένο μο-νοπάτι, τὰ πόδια μας βούλιαζαν στὴ μαλακὴγῆ σὲ κάθε μας βῆμα. Ὁ ὁδηγὸς ἔκοψεἕνα κλαδὶ ἀπὸ ἕνα μικρὸ δέντρο καὶ τὸἔδωσε στὴ μητέρα μου γιὰ μαγκούρα,ἀλλὰ συνέχισε νὰ περπατάει κοντά της,ἕτοιμος νὰ τὴν πιάσει ἂν κινδύνευε νὰ πέ-σει.

Ἡ διαδρομὴ μέσα ἀπὸ τὴ λάσπη γιὰ νὰπεράσουμε τὸ λόφο ἦταν ἀρκετὰ μεγάληκαὶ τὸ πρόβλημα τῆς στηθάγχης ποὺ εἶχεἡ μητέρα μου μᾶς ἀνάγκασε νὰ τὴ διανύ-σουμε μὲ ἀργὸ ρυθμό. Κάπου κάπου στα-ματούσαμε γιὰ νὰ ξεκουραστεῖ καί, στὸτέλος, ἀνεβήκαμε τὴ μακρινὴ πλαγιά, λίγοπαραπάνω ἀπὸ ἕνα χιλιόμετρο, ἀπὸ τὸνκεντρικὸ δρόμο. Ἀνεβήκαμε στὴν κορυφὴκαὶ περπατήσαμε μέσα ἀπὸ μιὰ ἐπίπεδη

περιοχή, ὥσπου ἀρχίσαμε καὶ πάλι νὰ κα-τηφορίζουμε πρὸς τὴν ἄλλη μεριὰ τοῦλόφου. Κάποια στιγμὴ εἴδαμε ἕνα μικρὸμοσχαράκι δεμένο σὲ ἕνα γέρικο δέντροκοντὰ σὲ ἕνα σωρὸ ἀπὸ πέτρες. Οἱ πέτρεςἦταν προφανῶς τὰ μοναδικὰ ἀπομεινάριαἀπὸ τὰ παλιὰ θεμέλια ἑνὸς σπιτιοῦ.

Τὸ μικρὸ μοσχαράκι μᾶς κοίταξε καὶ ἡμητέρα μου κοίταξε τὸ μοσχαράκι. Γιατίβρισκόταν ἐκεῖ; Σπίτια κοντὰ δὲν ὑπῆρχαν.Μάλιστα, τὸ μοναδικὸ σπίτι σὲ ὅλη τὴνπεριοχὴ ἦταν ἡ παράγκα τῆς γυναίκαςπάνω στὸν κεντρικὸ δρόμο.

«Αὐτὸ ἦταν τὸ σπίτι σου», εἶπε ἡ γυ-ναίκα, ἀγνοώντας τὸ μοσχαράκι.

Ὁ σωρὸς ἀπὸ πέτρες ποὺ ἔδειχνε σχη-μάτιζαν ἕνα μικρὸ παραλληλόγραμμο στὸμέγεθος χώρου στάθμευσης γιὰ ἕνα αὐτο-κίνητο. Οἱ πλευρὲς τοῦ οἰκοδομήματοςεἶχαν γκρεμιστεῖ καὶ τώρα οἱ πέτρεςγέμιζαν τὸ χῶρο κάτω ἀπὸ τὸ σπίτι, ὅπουκάποτε θὰ ἔμεναν τὰ ζῶα.

«Ὄχι», εἶπε ἡ μητέρα μου. «Δὲ γίνε-ται». Καὶ πάλι μποροῦσα νὰ διακρίνω τὴνἀπόγνωση στὸν τόνο τῆς φωνῆς της. «Τὸσπίτι μας ἦταν μεγαλύτερο».

«Ναί», εἶπε ἡ γυναίκα. «Τὸ σπίτι σαςἦταν ἐκεῖ».

Ἡ γυναίκα ἔδειξε ἕνα ἄλλο μέρος λίγαμέτρα μακρύτερα ὅπου εἶχαν φυτρώσειἀγριολούλουδα ποὺ ὅλα μαζὶ σχημάτιζανἕνα σωστὸ ὀρθογώνιο στὸ μέγεθος ἑνὸςμεγάλου σπιτιοῦ.

«Τὸ γκρεμίσαμε καὶ χτίσαμε ἐκεῖνο μὲτὰ ξύλα καὶ τὶς πέτρες», συνέχισε ἡ γυ-ναίκα μὲ τὸν Ἀλὶ μεταφραστή.

«Μετὰ γκρεμίσαμε καὶ ἐκεῖνο καὶ χρη-σιμοποιήσαμε τὰ ξύλα γιὰ τὴ φωτιά».

«Ὑπῆρχε καὶ ἕνας φοῦρνος», εἶπε ἡμητέρα μου, σὰν νὰ ἐπιχειροῦσε νὰ ἀπο-δείξει ὅτι ἡ γυναίκα ἔκανε λάθος.

Ἡ γυναίκα ἔδειξε σὲ ἕνα ἄδειο σημεῖοκοντὰ στὸ σημεῖο ποὺ παλιὰ ἔστεκε τὸσπίτι.

«Καὶ τὸ σιδηρουργεῖο;»Ἡ γυναίκα ἔδειξε ἀκόμη ἕνα σημεῖο,

ὄχι πολὺ μακριά. Ἕνα μικρὸ μονοπάτιξεκινοῦσε καὶ τελείωνε λίγα μέτρα μακρύ-τερα.

«Καὶ ὁ μύλος;» ρώτησε ἡ μητέρα μου.«Ἀπὸ κάτω, στὸ τέλος αὐτῆς τῆς χα-

ράδρας», μετέφρασε ὁ Ἀλί. «Ἀλλὰ δὲνὑπάρχει πιά».

«Μά, γιατί κατέστρεψαν ὅλα τα σπί-τια;» ρώτησε ἡ μητέρα μου. «Πίστευαὅτι τουλάχιστον τὰ σπίτια θὰ ἦταν ἀκόμαἐδῶ. Γιατί δὲν τὰ κατοίκησαν ἀντὶ νὰ τὰγκρεμίσουν;»

«Λέει ὅτι ἔψαχναν γιὰ χρυσάφι. Γκρέ-μισαν τὰ σπίτια γιατί ἄκουσαν ὅτι ὁ κόσμοςεἶχε κρύψει τὰ χρυσαφικά του», εἶπε ὁἈλί.

Ἡ μητέρα μου χαμογέλασε ἐκφράζον-τας ἕναν ἀνεκπλήρωτο πόθο καὶ τὰ μάτιατης γέμισαν δάκρυα. «Τὸ μόνο πράγμαποὺ κρύψαμε στὸ χῶμα ἦταν τὰ κατσαρο-λικά μας».

Ἔδειξε ἕνα σημεῖο κοντὰ στὸ χῶροτοῦ σπιτιοῦ καὶ τὸ κεφάλι τῆς γυναίκαςἔκανε νὰ γυρίσει νὰ κοιτάξει τὸ σημεῖο,λὲς καὶ ἡ μητέρα μου εἶχε δείξει ἐπιτέλουςτὸ σημεῖο τοῦ θησαυροῦ ποὺ ἔψαχνε τόσαχρόνια.

«Ἐκεῖ τά θάψαμε», εἶπε ἡ μητέρα μου.«Νομίζαμε πὼς θὰ γυρίσουμε».

«Ἂν ἐρχόσασταν σὲ λίγους μῆνες ἀπὸτώρα», μετέφρασε ὁ Ἀλί, «ἀκόμα καὶαὐτὲς οἱ πέτρες δὲ θὰ ὑπῆρχαν».

«Οἱ ἀχλαδιές;» ρώτησε ἡ μητέρα μου.«Ποῦ εἶναι οἱ ἀχλαδιές;»

Ἡ γυναίκα ἀνασήκωσε τοὺς ὤμους τηςσὰν νὰ μὴν ἤξερε.

«Λέει ὅτι ἀγόρασαν τὰ σπίτια ἀπὸ τοὺςἝλληνες πρὶν φύγουν. Λέει ὅτι ἡ γῆ αὐτὴτῆς ἀνήκει».

Ἡ μητέρα μου ἀγνόησε τὸ σχόλιοαὐτό. Ἤξερε ὅτι δὲν ἦταν ἀλήθεια.

«Μπορεῖ πράγματι νὰ εἶναι αὐτὸ τὸ μέ-ρος» εἶπε ἡ μητέρα μου.

Κοιτάξαμε τὰ βουνά. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸνσωρὸ μὲ τὶς πέτρες ποὺ προέρχονταν ἀπὸτὸ σπίτι τῆς μητέρας μου, ὅπως ἔλεγε ἡ

γυναίκα, δὲν ὑπῆρχε ἐκεῖ κοντὰ οὔτεπέτρα οὔτε κούτσουρο οὔτε δρόμος. Δὲνὑπῆρχε κανένα σημάδι ποὺ νὰ μαρτυροῦσεὅτι κάποτε βρίσκονταν ἐκεῖ τρία ἑλληνικὰχωριὰ ἢ ὅτι χιλιάδες ἄνθρωποι ζοῦσανἥσυχα ἐδῶ, μπορεῖ καὶ γιὰ χιλιάδες χρό-νια.

Αὐτὸ ἦταν ὅλο; Αὐτὰ ἦταν ὅσαὑπῆρχαν; Κάποια ἀγριολούλουδα ποὺ φύ-τρωναν στὰ ὅρια ἑνὸς ὀρθογώνιου στὸ μέ-γεθος τοῦ σπιτιοῦ τῆς μητέρας μου καὶἕνα μικρὸ μοσχαράκι πού ἀνεξήγητα ἦτανδεμένο σὲ κάποιο γέρικο δέντρο ἐκεῖκοντά; Γονάτισα μέσα στὰ ἀγριολούλουδακαὶ κοίταξα γύρω μου τὸ ὄμορφο πράσινοτοπίο. Τὰ μεγάλα ἄσπρα σύννεφα πλαι-σίωναν τὶς ἄκρες τῶν βουνῶν μοιάζονταςμὲ τεράστια κύματα. Ἔνιωθα τὰ δάκρυανὰ ἀναβλύζουν ἀπὸ τὰ μάτια μου λὲς καὶκάτι εἶχα χάσει. Ἢ μήπως κάτι εἶχα βρεῖ.Εἶχα οἰκογένεια ἐπιτέλους, ἀλλὰ καὶ πάλι,μόλις κατάλαβα ὅτι τὴν εἶχα, ἀμέσως τὴνἔχασα.

Καθὼς τὰ δάκρυα ἔτρεχαν στὰ μάγουλάμου, μάζεψα λίγα ἀγριολούλουδα ἀπὸ τὸσημεῖο ἐκεῖνο καὶ τὰ ἔχωσα μέσα στὶς σε-λίδες τοῦ βιβλίου μου. Ἔσκυψα καὶ πῆραλίγο χῶμα καὶ τὸ τύλιξα σὲ ἕνα πανί.Μετὰ ἡ μητέρα μου καὶ ἐγὼ καὶ ὅλοι οἱἄλλοι ποὺ εἶχαν ἔρθει μαζί μας πήραμε τὸμονοπάτι τῆς ἐπιστροφῆς κατεβαίνονταςτὴ μιὰ πλαγιὰ μετὰ τὴν ἄλλη στὸ δρόμοτοῦ Ἀϊοντόν (Ἅγιος Ἀντώνιος).

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Οὔτε τὸ ὄνομά μου», σελ. 480-484, τῆς Thea Halo.

23 | Φ 07 ΜΑΡΤΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2016\

τὴν πολυφαγία, τὸ ἀλκοὸλ ἢ τὰ ναρκωτικά.Ἔχει πολὺ περισσότερες πιθανότητες νὰὑποφέρει ἀπὸ κατάθλιψη ἢ ἄγχος.

Γιὰ τὴν κόρη ὁ πατέρας λειτουργεῖ ὡςπρότυπο τοῦ ἄνδρα. Ἡ κόρη τὸν παρατηρεῖπῶς συμπεριφέρεται στὴν ἴδια, στὴν μητέρατης καὶ στὶς γυναῖκες. Εἶναι ἡ πρώτη τηςἀγάπη. Κάθε ἄλλο πρόσωπο ποὺ θὰ μπεῖστὴ ζωή της θὰ συγκρίνεται μαζί του καὶκάθε σχέση θὰ φιλτράρεται ἀπὸ τὴ σχέσηποὺ ἔχει μαζί του. Αὐτὴ ἡ ἐμπειρία καὶ ἡβοήθεια ποὺ τῆς προσέφερε ὁ πατέραςὑπῆρξε σημαντικὴ γιὰ τὴ ζωή της.

Ὡς πατέρες ἀποφεύγουμε τὴν ἄμεσηκριτική. Μία ἀρνητικὴ λέξη μας ἠχεῖ γιὰπάρα πολὺ καιρὸ στὰ αὐτιὰ τῆς κόρηςμας, ἴσως καὶ ἐφόρου ζωῆς! Ἔχει ἀνάγκηἀπὸ θετικὰ σχόλια καὶ ἐνίσχυση τῆς αὐτο-εκτίμησης. Μερικὲς φορὲς ἀποφεύγουμενὰ δώσουμε ἄμεσες λύσεις στὰ προβλήματάτης, συζητοῦμε μαζί της καὶ ἐνθαρρύνουμενὰ βρεῖ ἐκείνη τὴν καλύτερη λύση καὶ νὰπροσπαθήσει μόνη της. Τὴν ἀποδεχόμαστεκαὶ δὲν προσπαθοῦμε νὰ τὴν ἀλλάξουμε.Μποροῦμε ὅμως νὰ τὴν ἐπηρεάσουμε.Στὸ νοῦ μας πάντα, καθὼς μεγαλώνει, νὰἔχουμε ὅτι πρέπει νὰ σταθεῖ στὰ δικά τηςπόδια καὶ νὰ ἀνεξαρτητοποιηθεῖ. Τὸ μυ-στικό τοῦ καλοῦ πατέρα εἶναι νὰ ἀφιερώνειπολὺ χρόνο στὴν κόρη του συζητώνταςμαζί της καὶ παίζοντας γιὰ νὰ νιώθει χορ-τάτη ἀπὸ τὴν πατρικὴ παρουσία. Ποτὲ νὰμὴν ὑποτιμοῦμε τὴ μεγάλη σημασία τῆςσχέσης πατέρα καὶ κόρης.

Ἀντιθέτως ἡ ἔλλειψη τοῦ πατέρα ἀπὸτὴ ζωὴ τῆς κόρης γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο ἢαἰτία εἶναι πρόξενος πλήθους προβλημά-των. Ἡ πρόσφατη ἔρευνα τῆς ψυχιάτρουDr. Gabriella Gobbi καθηγήτριας στὸ Πα-νεπιστήμιο McGill τοῦ Καναδᾶ ἀπέδειξεὅτι παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουν χωρὶς πατέραδιατρέχουν τὸν κίνδυνο νὰ ἀλλάξουν μόνιματὴ δομὴ τοῦ ἐγκεφάλου καὶ νὰ εἶναι πιὸ

ἐπιθετικὰ καὶ θυμώδη. Ἰδιαίτερα τά κορί-τσια διατρέχουν τὸν κίνδυνο νὰ ἀναπτύξουνἀποκλίνουσα συμπεριφορὰ καὶ παρουσιά-ζουν ὑψηλότερο κίνδυνο σὲ κατάχρησηἐξαρτησιογόνων οὐσιῶν ἀπὸ ὅ,τι τὰ ἀγόρια.

Ἡ ἀπουσία τοῦ πατέρα εἶναι ἕνας ση-μαντικὸς παράγοντας στὴν πρώιμη ἔναρξητῆς ἐφηβείας καὶ τῆς ἐφηβικῆς ἐγκυμοσύ-νης. Παρουσιάζονται ἐπίσης σωματικὰπροβλήματα, ἰδίως παχυσαρκία μὲ ἐπα-κόλουθο πλῆθος ψυχολογικῶν προβλημάτωνκαθὼς καὶ ἀρνητικὲς ἀκαδημαϊκὲς ἐπιδό-σεις.

Ὁ ἐπιστημονικὸς συγγραφέας Paul Roe-burn ἐπισημαίνει ὅτι ἡ παρουσία ἢ ἡἀπουσία τοῦ πατέρα μπορεῖ νὰ ἀλλάξειτὴ συμπεριφορὰ τῆς κόρης ἐπηρεάζονταςτὶς ὁρμόνες της. «Τὰ κορίτσια ποὺ μεγα-λώνουν μὲ ἕναν πατέρα ποὺ ἀσχολεῖταιμαζί τους, ἔχουν μειωμένο κίνδυνο πρόωρηςἐφηβείας, ἐπικίνδυνης σεξουαλικῆς συμ-περιφορᾶς καὶ ἐφηβικῆς ἐγκυμοσύνης. Ἡἐξήγηση θὰ μποροῦσε νὰ ἀποδοθεῖ στὸὅτι ἡ μυρωδιὰ τῶν πατεράδων ἀλλάζειτὴν ὁρμονικὴ δραστηριότητα στὶς θυγατέρεςτους».

Κρατῆστε τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὶς κόρεςσας. «Οἱ ψυχολόγοι, οἱ γιατροὶ καὶ οἱἐρευνητὲς ξοδεύουν ἀνυπολόγιστο χρόνοκαὶ χρῆμα ἐρευνώντας τί κρατάει τὰ παιδιὰστὸ σωστὸ δρόμο – μακριὰ ἀπὸ ναρκωτικά,συμμορίες, ἀλκοὸλ καὶ σέξ. Καὶ τί βρίσκουνξανὰ καὶ ξανά; Αὐτὸ ποὺ ἤδη οἱ γονεῖς τὸγνωρίζουν: Ἐσεῖς οἱ πατεράδες εἶστε τὸκλειδὶ τῆς λαμπρῆς ἐπιτυχίας καὶ εὐτυχίαςτῆς θυγατέρας σας!» (M.D. Meg Meeker:Strong Fathers, Strong Daughters).

Ὕψιστο λοιπὸν καθῆκον καὶ ἀποστολὴτοῦ κάθε πατέρα εἶναι νὰ ἐκτιμήσει, νὰσεβαστεῖ, νὰ ἐπιβεβαιώσει καὶ νὰ εὐλογήσειτὴ θηλυκότητα τῆς θυγατέρας του.

Ἀθανάσιος Ἀστ. Γκάτζιος

ΚΥΡΙΑΚΗ | 22/

στὴν κόρη του ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ τὴνκρατήσει στὰ χέρια του κατὰ τὴν ὥρα ποὺ θὰ‘ρθεῖ στὸν κόσμο εἶναι πολὺ σημαντικὸς παρά-γοντας.

Καθὼς τὸ κορίτσι μεγαλώνει δημιουργεῖ τὴνεἰκόνα γιὰ τὸν ἑαυτό του, τὴν ἄποψη γιὰ τὸν κό-σμο καὶ τὴν εὐκολία ἢ τὴ δυσκολία μὲ τὴνὁποία ἀγαπᾶ καὶ ἐμπιστεύεται τὸν κόσμο ὡςγυναίκα.

Γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ ὅμως ἕνα κορίτσι σωματικά,ψυχικὰ καὶ συναισθηματικὰ ὑγιῶς, χρειάζεται κιἕναν πατέρα ποὺ νὰ τὸ ἀποδέχεται, νὰ τὸἀγαπᾶ καὶ νὰ τὸ σέβεται. Εἶναι πάρα πολὺσπουδαῖο γιὰ τὴν κόρη νὰ ἀποκτήσει αὐτοεκτί-μηση κι αὐτὸ θὰ τὸ καταφέρει μόνο ἂν βοηθήσειὁ πατέρας μὲ τὴ δική του συμπεριφορὰ ἀπέναντίτης, μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν κατανόηση ποὺ θὰτῆς δείξει. Δυστυχῶς ὅμως μερικοὶ πατέρες δὲνξέρουν πῶς νὰ ἀποδείξουν μὲ συνέπεια αὐτὴτὴν ἀγάπη γιὰ τὶς κόρες τους – οὔτε θεωροῦνὅτι εἶναι ἀπαραίτητο νὰ τὸ κάνουν. Ὁ ἐσωτερικὸςπυρήνας τῆς αὐτοεκτίμησης κτίζεται μόνον,ὅταν ἕνας πατέρας συμπεριφέρεται σταθερά,ἔχει ἀξίες, ἀποδέχεται τὴν κόρη του καὶ τὴνἀγαπᾶ.

Ἀπὸ τὴ γέννηση μέχρι περίπου τὴν ἡλικίατῶν ἕξι ἐτῶν τὰ παιδιὰ «αὐτόματα» ἀποθηκεύουνἀσυνείδητα στὸ μυαλὸ τους ὅλα τά λόγια τῶνγονιῶν τους, τὶς πράξεις τους καὶ τὶς σκηνὲς -εἰκόνες. Δὲν ὑπάρχει φίλτρο γιὰ νὰ ξεχωρίσειτὸ «καλὸ» ἢ τὸ «κακό». Ὅ,τι ἐκτίθεται ἀπορ-ροφᾶται. Ἂν ὁ πατέρας δὲν σχετίζεται ἀγαπητικὰμὲ τὴν κόρη του, τὸ κοριτσάκι βιώνει ὅτι δὲνεἶναι ἀξιαγάπητο καὶ μεγαλώνει χωρὶς τὸν πυρήνατῆς αὐτοεκτίμησης, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεταιγιὰ τὴν ὑπόλοιπη ζωή του. Αὐτὸ διεισδύει σὲκάθε τομέα τῆς ζωῆς του: στὸν τρόπο μὲ τὸνὁποῖο βλέπει τὸν ἑαυτό του, σὲ κάθε σχέση μὲτρίτους, στὶς ἐπιλογὲς τῆς σταδιοδρομίας, πῶςξοδεύει τὸ χρόνο της, πῶς ἀντιμετωπίζει τὸσῶμα της. Ἕνα κορίτσι μὲ ἔλλειψη αὐτοεκτίμησηςμπορεῖ νὰ προσπαθήσει νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ συ-ναισθήματα τοῦ φόβου καὶ τῆς ἀναξιότητας μὲ

Τ ὴν τελευταία δεκαετίαεἶδαν τὸ φῶς τῆς δη-μοσιότητας μελέτες

ὄχι μόνο τῶν κοινωνικῶν ἐπιστημῶνἀλλὰ καὶ τῆς ψυχολογίας καὶ τῶννευροεπιστημῶν σχετικὰ μὲ τὴσπουδαιότητα καὶ τὴ σημασία τοῦπατέρα καὶ τὴ ζωτικὴ συμβολή τουστὴ ζωὴ τῶν παιδιῶν καὶ ἰδιαίτερατοῦ κοριτσιοῦ. Μάλιστα ἐπισημάν-θηκε ἡ ἀπουσία του ἀπὸ τὴ ζωήτους καὶ οἱ συνέπειες ποὺ αὐτὴσυνεπάγεται.

Οἱ ἐρευνητὲς διαπιστώνουν ὅτιοἱ πατέρες ἔχουν πολὺ μεγαλύτερηἐπιρροὴ στὶς κόρες ἀπὸ ὅ,τι οἱ μη-τέρες τους. Ἡ ἐξήγηση βρίσκεταισ’ ἕνα πολὺ μικρὸ μυστικὸ ποὺδὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει καὶχρειάζεται νὰ τὸ ἀποκωδικοποι-ήσουμε. Ἀνάγεται στὴν ἀρχὴ τῆςδημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ στὴσχέση τῆς γυναίκας μὲ τὸν ἄνδρα,στὸν τρόπο δημιουργίας της ἀπὸἐκεῖνον. Ὁ τρόπος λοιπὸν μὲ τὸνὁποῖο θὰ συμπεριφερθεῖ ὁ πατέρας

ΚΥΡΙΑΚΗ | 24/

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝΜΑΡΤΙΟΥ – ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016

Παρασκευή 11/3/2016 7.00 μ.μ. Αἴθ. «Ἀπολύτρωσις» Προύσσης 16, Κατερίνη,«Ἡ κάθαρση τῆς ψυχῆς», Ἀρχιμ. Ἐφραίμ Ἀνθί-μου

Τρίτη 15/3/2016 7.00 μ.μ. Αἴθ. «Ἀπολύτρωσις», προβολὴ τοῦ ρώσικουντοκυμαντὲρ «Γέρων Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνα»,σχολιάζει ὁ θεολόγος Ἰω. Βαρσάμογλου

Τρίτη 22/3/2016 7.00 μ.μ. Αἴθ. «Ἀπολύτρωσις, «Τὸ παιδὶ καὶ τὸ παιχνίδι»,Ἀθ. Γκάτζιος, Παιδαγωγὸς

Σάββατο 26/3/2016 7.00 μ.μ. Συνεδριακὸ Κέντρο Δήμου Κατερίνης «Ἑκάβη»:« Ὁ ὀρθόδοξος γάμος καὶ τὰ σύγχρονα προ-βλήματά του», Ἀρχιμ. Μάξιμος Κυρίτσης, Κα-θηγούμενος Ἱ.Μ. Ἁγ. Διονυσίου ἐν Ὀλύμπῳ

Τρίτη 29/3/2016 7.00 μ.μ. Αἴθ. «Ἀπολύτρωσις», «Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦκαὶ τοῦ ἀνθρώπου», Ἠλίας Δάμτσης, θεολό-γος

Τρίτη 5/4/2016 7.00 μ.μ. Αἴθ. «Ἀπολύτρωσις», προβολὴ τοῦ ντοκυμαντὲρ«Στὰ βήματα τοῦ Χριστοῦ», σχολιάζει ὁ θεο-λόγος Ἰω. Βαρσάμογλου

Σάββατο 9/4/2016 7.00 μ.μ. Συνεδριακὸ Κέντρο Δήμου Κατερίνης «Ἑκάβη»:«Φοβίες καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ», Ἰουλία Χα-τζηδάκη, Θεολόγος, Συμμετέχει ἡ χορωδίατῆς «Χριστιανικῆς Ἐλπίδας»

Τρίτη 12/4/2016 7.00 μ.μ. Αἴθ. «Ἀπολύτρωσις», «Οἱ δοκιμασίες καί τόβαθύτερο νόημά τους», Ἀρχιμ. Ἐφραὶμ Ἀνθί-μου

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ

ΑΛ. ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ 9 - ΚΑΤΕΡΙΝΗ - τηλ. 2351022183

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΥΧΟΣ No. 7

Documents

Transcript of ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΥΧΟΣ No. 7