Αίσωπος στον Lafontaine

84

Transcript of Αίσωπος στον Lafontaine

Page 1: Αίσωπος στον Lafontaine
Page 2: Αίσωπος στον Lafontaine

Από τον Αίσωπο στον Lafontaine

«Πώς τα παθήματα γίνονται μαθήματα»

Page 3: Αίσωπος στον Lafontaine

Υπεύθυνη Καθηγήτρια :Ναλμπάντη Αγγελική

ΠΕ05

Αργυροπούλου Γαλάτεια Γ1Δευτεραίου Ράνια Γ1Κοντοπούλου Μαριλένα Γ2Παγιαυλά Μελιτίνα Γ3Ράκα Ελισάβετ Γ3Ανδρινοπούλου Αγγελική Β1Δευτεραίου Σεμίνα Β1Μαλλάς Σταμάτης Β2Χαλίλ Σάρρα Β3

Συμμετέχοντες Μαθητές :

Πολιτιστικό πρόγραμμα :

“Από τον Αίσωπο στον Lafontaine “

4ο Γυμνάσιο Παλαιού Φαλήρου

Σχολικό έτος 2015-2016

Page 4: Αίσωπος στον Lafontaine

Περιεχόμενα :

• Γέννηση, εξέλιξη, εκπρόσωποι του μύθου

• Pachatantra• Αίσωπος – η ζωή του

• Τι είναι Μύθος• Οι μύθοι που

μελετήσαμε• Ρητά – Παροιμίες

• Larochefoucauld – η ζωή του

• Μερικά από τα αποφθέγματά του και η

ανάλυσή τους

• Lafontaine – η ζωή του•Οι μύθοι που μελετήσαμε• Απόφθεγμα – La devise

• Επίσκεψη στο Γαλλικό Ινστιτούτο• Raymond Queneau• Charles Perrault• Η παρουσίασή μας• Βιβλιογραφία

Page 5: Αίσωπος στον Lafontaine

Γέννηση, εξέλιξη, εκπρόσωποι του

μύθουΜε τίτλο ’Από τον Αίσωπο στον Lafontaine’ και επιμύθιο ’πώς τα παθήματα γίνονται μαθήματα’ η ομάδα μας μελέτησε το έργο του Έλληνα παραμυθά της αρχαιότητας, γνωστού απ’ όλους μας, Αίσωπου. Επεξεργαστήκαμε μερικούς πολύ ή και λιγότερους γνωστούς μύθους του, τολμήσαμε να μπούμε στη σκέψη του και να καταλάβουμε τα μηνύματα-διδάγματα που θέλησε να περάσει με τόσο απλό, κατανοητό αλλά και πειστικό τρόπο. Ερευνήσαμε πού και πότε πρωτοεμφανίζεται, τι είναι μύθος και ποιος είναι ο στόχος των μυθογράφων.

Πήγαμε πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω στην Ανατολή στην πιο παλιά συλλογή μύθων PACHATANTRA γραμμένη στα Σανσκριτικά αρχικά και προσαρμοσμένη αργότερα στα Αραβικά.Όμως το κέντρο του ενδιαφέροντός μας ήταν το έργο του Αισώπου. Στους μύθους του πρωταγωνιστές είναι τα ζώαπου μιλούν, έχουν λογική και συναίσθημα. Είναι τα πρώτα μεταφορικά μέσα των ανθρώπων αλλά και η συντροφιά τους τότε και τώρα.Στο διάβα των χρόνων - 2.500 χρόνια μας χωρίζουν από τον Αίσωπο - πολλοί Ευρωπαίοι με φιλοδοξίες ακολούθησαντο δρόμο του, ο καθένας με ξεχωριστή έμπνευση, ύφος ,μεγαλύτερη ή μικρότερη απήχηση. Δεν ξεχάσαμε κανέναν.

Page 6: Αίσωπος στον Lafontaine

Μάθαμε για τον Larochefoucauld και τα αποφθέγματά του. Επιλέξαμε αυτά που μας άγγιξαν και τα αναλύσαμε.Μπορείτε να δείτε τη δουλειά μας στο blog του σχολείου. Προχωρώντας χρονολογικά και στοχεύοντας στον Lafontaine μελετήσαμε τον 17ο αιώνα - τον αιώνα του κλασικισμού. Η Ευρώπη διαβάζει και επηρεάζεται από την Ελληνική Αρχαιότητα. Ο Αίσωπος, δίχως αμφιβολία μάγεψε τονLafontaine που εμπνεύστηκε από αυτόν και το είδος της μυθοπλασίας για να προβάλει την κοινωνία της εποχής του, τα προβλήματά της, τις αδυναμίες και τις ανησυχίες της.

Ούτε όμως αυτά τα θέματα μας άφησαν αδιάφορους. Προσεγγίσαμε τους μύθους του, γνωρίσαμε τη δική του “παραμυθένια” ματιά. Αντιπαραβάλαμε τον τρόπο σκέψης και έκφρασης με αυτόν του Αισώπου. Αγγίξαμε τα βιβλία του και διαβάσαμε τα παραμύθια του από το πρωτότυπο, στη βιβλιοθήκη του Γαλλικού Ινστιτούτου. Mελετήσαμε ακόμα την έννοια του αστείου και διασκεδαστικού στα γαλλικά γράμματα .Την ανακαλύψαμε στο έργο του Raymond Queneau που έζησε τον 20ο αιώνα και έγινε γνωστός με τα βιβλία: «Ο φίλος μου Pierrot» και «Η Ζαζί στο μετρό». Το τελευταίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Λουί Μαλ.

Page 7: Αίσωπος στον Lafontaine

Το μαγικό ταξίδι συνεχίστηκε!!! Ζήσαμε όχι ένα αλλά πολλά παραμύθια. Αναρωτηθήκαμε: ποιος νά’ναι άραγε ο δημιουργός της ΄Σταχτοπούτας’ ,της’ Κοκκινοσκουφίτσας’ και άλλων ηρώων των παιδικών μας χρόνων;Τον ανακαλύψαμε: ο Charles Perrault-σύγχρονος του Lafontaine!!!Διαβάσαμε πολλά παραμύθια. Ο κόσμος τους ονειρικός!!! Ονειρευτήκαμε και μεις , ζηλέψαμε και γράψαμε δικάμας παραμύθια. Ελάτε μαζί μας! Θα σας τα διηγηθούμε τώρα αμέσως……….

Page 8: Αίσωπος στον Lafontaine

PachatantraΗ Panchatantra είναι μία αρχαία ινδική αλληλένδετη συλλογή των μύθων των ζώων σε στίχο και πρόζα, σε μορφή ιστορίας πλαισίου. Το πρωτότυπο έργο στα Σανσκριτικά, που μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι γράφτηκε στην Π.Κ.Χ. 3ο αιώνα. Βασίζεται σε παλαιότερες προφορικές παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένων των μύθων των ζώων που είναι τόσο παλιά όσο μπορούμε να φανταστούμε». Πρόκειται για «σίγουρα το πιο συχνό μεταφρασμένο λογοτεχνικό προϊόν της Ινδίας και οι ιστορίες αυτές

συμπεριλαμβάνονται στις πιο γνωστές στον κόσμο. Έχουν καταγραφεί πάνω από διακόσιες διαφορετικές εκδόσεις που είναι γνωστό ότι υπάρχουν σε περισσότερες από πενήντα γλώσσες, και τα τρία τέταρτα αυτών των γλωσσών είναι εκτός της Ινδίας. Ήδη από τον ενδέκατο αιώνα αυτό το έργο έφτασε στην Ευρώπη, και πριν από το 1600 υπήρχαν στα ελληνικά, λατινικά, ισπανικά, ιταλικά, γερμανικά, αγγλικά, στην Παλιά σλαβική, στην Τσεχική, και ίσως και στη σλαβική. [Στην Ινδία,] έχει επεξεργαστεί ξανά και ξανά, επεκτάθηκε,αντλήθηκε, μετατράπηκε σε στίχο, επαναλήφθηκε σε πεζό λόγο,

Page 9: Αίσωπος στον Lafontaine

μεταφράστηκε σε μεσαιωνική και σύγχρονη vernaculars, και μετατράπηκε σε σανσκριτικά. Και οι περισσότερες από τις ιστορίες που περιέχονται σε αυτό έχουν "περάσει" στη λαογραφία της ιστορίας που αγαπούν οι Ινδουιστές, Επανεμφανίζονται στις συλλογές των προφορικών ιστοριών που συγκεντρώνονται από σύγχρονους μελετητές της λαϊκής ιστορίας.Το περιεχόμενό της είναι μια αλληλένδετη σειρά από πολύχρωμους μύθους, πολλοί από τους οποίους αφορούν τα ζώα και παρουσιάζουν τα στερεότυπα των ζώων. Σύμφωνα με τις δική του αφήγηση , παρουσιάζει πρίγκιπες, και τις κεντρικές ινδουιστικές αρχές της ΝίΤί,.

Αυτό σημαίνει περίπου συνετή συμπεριφορά, εγκόσμια, ή «η σοφή στάση ζωής». Έκτός από μια σύντομη εισαγωγή - στο οποίο ο συγγραφέας, Βisvou Sharma, εισάγεται ως ο αφηγητής του υπολοίπου των εργασιών για πρίγκιπες , αποτελείται από πέντε μέρη. Κάθε τμήμα περιέχει μια κύρια ιστορία, ονομάζεται η ιστορία του πλαισίου, το οποίο με τη σειρά του περιέχει αρκετές ιστορίες περιεχόμενες σε αυτό, καθώς ένας χαρακτήρας αφηγείται μια ιστορία σε κάποιον άλλο. Συχνά αυτές οι ιστορίες περιέχουν μέσα τους περαιτέρω ιστορίες. Οι ιστορίες έτσι λειτουργούν σαν μια διαδοχή των

Page 10: Αίσωπος στον Lafontaine

ρωσικών κουκλών, μία αφήγηση μέσα στην άλλη, μερικές φορές με βάθος τριών ή τεσσάρων. Εκτός από τις ιστορίες, οι χαρακτήρες αναφέρουν επίσης με επιγραμματικούς στίχους το νόημα ώστε να ‘’περαστεί’’ στο μυαλό του αναγνώστη.Τα πέντε βιβλία ονομάζονται:01) Mitra-bheda: Ο διαχωρισμός των Φίλων (το λιοντάρι και ο ταύρος)02) Mitra-lābha ή Mitra-samprāpti: Η απόκτηση των Φίλων (το περιστέρι, το κοράκι, το ποντίκι, η χελωνα και τα ελάφια)03) Kākolūkīyam: κουρούνες και κουκουβάγιες (Πόλεμος και Ειρήνη)

04) Labdhapraṇāśam: Απώλεια κερδών (Η μαϊμού και ο κροκόδειλος)05) Aparīkṣitakārakaṃ: απερίσκεπτη ενέργεια / Εξάνθημα πράξεις (οι Βραχμάνοι και η μαγκούστα)

Page 11: Αίσωπος στον Lafontaine

Αίσωπος – η ζωή του Ο Αίσωπος ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός. Θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται παραβολή ή αλληγορία. Για τη ζωή του δεν υπάρχουν ακριβείς και συγκεκριμένες πληροφορίες, από πολλούς μάλιστα αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξή του. Είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Έζησε 2500 χρόνια πριν. Θεωρείται επίσης ο κορυφαίος της λεγόμενης διδακτικής μυθολογίας. Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι δεν έγραψε μήτε μια λέξη, αλλά

όλους τους μύθους τους διηγιόταν προφορικά. O Αίσωπος ήταν ταπεινής καταγωγής που υπηρετούσε πλούσιους αφέντες και πραγματικό τέρας ασχήμιας: μαυριδερός, καμπούρης, τραυλός, κοντόλαιμος, στραβοπόδης με μύτη πλακουτσωτή και κεφάλι τριγωνικό, αλλά παράλληλα ήταν ευφυέστατος. Παρ' ότι όσο ζούσε ήταν δούλος, οι Αθηναίοι του στήσανε αργότερα ανδριάντα, για να δείξουν έτσι ότι κάθε άνθρωπος αξίας, πρέπει, ανεξάρτητα από την καταγωγή του να τιμάται.Είχε όμως τη ξεχωριστή ικανότητα να διηγείται σοφές ιστορίες για τη ζωή

Page 12: Αίσωπος στον Lafontaine

και τη συμπεριφορά των ανθρώπων, χρησιμοποιώντας συχνά ως ήρωές του τα ζώα. Οι μύθοι του Αισώπου εξακολουθούν να είναι δημοφιλείς ακόμα και σήμερα για το διαχρονικό και διδακτικό τους περιεχόμενο. Μέσα από τους μύθους του προβάλλει καθημερινές ιστορίες από τη ζωή των ζώων, και μας υποδεικνύει με δικό του χαρακτηριστικό τρόπο τα ελαττώματα και τις αρετές των ανθρώπων. Μας διδάσκει ότι δεν πρέπει να υποτιμάμε όσους είναι μικρότεροι ή πιο αδύναμοι από εμάς, επειδή κάποια μέρα ίσως αποδειχθεί ότι είναι οι μόνοι που μπορούν να μας βοηθήσουν ή να μας σώσουν. Ακόμη τονίζει, ότι τα έργα μας πρέπει να συμφωνούν με τις πράξεις

μας, ότι δεν πρέπει να προδίδουμε ποτέ τους φίλους, ότι η αλήθεια πάντα θριαμβεύει και άλλα πολλά.

Page 13: Αίσωπος στον Lafontaine

Τι είναι ΜύθοςΟι μύθοι του Αισώπου ήταν 359. Πρωταγωνιστές στους μύθους του Αισώπου είναι, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Μας διδάσκoουν ότι δεν πρέπει να υποτιμάμε όσους είναι μικρότεροι ή πιο αδύναμοι από εμάς, επειδή κάποια μέρα ίσως αποδειχθεί ότι είναι οι μόνοι που μπορούν να μας βοηθήσουν ή να

μας σώσουν. Ακόμη τονίζει, ότι τα έργα μας πρέπει να συμφωνούν με τις πράξεις μας, ότι δεν πρέπει να προδίδουμε ποτέ τους φίλους, ότι η αλήθεια πάντα θριαμβεύει και άλλα . Πολλές παροιμίες που θεωρούνται αποστάγματα της λαϊκής σοφίας οφείλονται στους μύθους του Αισώπου. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός κι αλληγορικός. Οι Μύθοι αυτοί έχουν

Page 14: Αίσωπος στον Lafontaine

ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη διδακτικότητα. Είναι παρμένοι από τη καθημερινή ζωή και τη φύση. Είχε τη μοναδική ικανότητα να δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι του ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά που διηγείται έχουν συμβεί. Βασικό χαρακτηριστικό των διηγήσεών του ήταν το επιμύθιο το οποίο ήταν εύληπτο για τα παιδιά και το λαό.Οι Αισώπειοι Μύθοι γράφτηκαν σε πεζό λόγο. Ως γνωστό, μέχρι τότε, μόνον ο

έμμετρος λόγος, η ποίηση, θεωρούνταν το μοναδικό εκφραστικό είδος για τους συγγραφείς. Συνεπώς ο Αίσωπος μπορεί να θεωρηθεί κι ως πρωτοπόρος στο είδος του. Ιδεολογία τους είναι η αποδοκιμασία του κακού στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: της βίας, της απάτης, της αυθαιρεσίας, της προδοσίας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της ψευδολογίας, της πλεονεξίας, της πονηριάς. Λέγεται πως διηγιόταν τους μύθους του αυτούς όχι μόνο στη διάρκεια της ζωής του αλλά και με σκοπό να υποστηρίξει

Page 15: Αίσωπος στον Lafontaine

την αθωότητά του στο δικαστήριο. Μέσα τους διακρίνεται το ευρύ, παρατηρητικό του πνεύμα κι η ικανότητά του να διδάσκει με μικρές, απλές ιστορίες. Συνήθιζε με την παρατηρητικότητα και τη βαθιά σοφία του να πλάθει τέτοιες ιστορίες και να τις λέει γύρω του. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλη φήμη κι όλοι έτρεχαν κοντά του για να ακούσουν κάποιο μύθο του σχετικά με κάποιο πρόβλημα τους. Σιγά σιγά οι μύθοι του άρχισαν να μεταδίδονται από στόμα σε στόμα μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι την ελληνιστική εποχή οπότε συγκεντρώ-θηκαν για πρώτη φορά.

Οι μύθοι που μελετήσαμεΟ λαγός και η χελώνα

Ποταμοί και θάλασσα

Χελιδόνι και κόρακας

Το λιοντάρι και το ποντίκι

Ο γάιδαρος και ο τζίτζικας

Το κοράκι μιμείται τον αετό

Το μονόφθαλμο ελάφι

Ο αστρονόμος

Page 16: Αίσωπος στον Lafontaine

Ο λαγός και η χελώναΈνα ανοιξιάτικο απόγευμα μέσα στο δάσος τριγύριζε ένας λαγό Όπως λοιπόν ήταν αφοσιωμένος στο φαγητό του στην άκρη του μονοπατιού είδε μια χελώνα να περνά-Μπα! Πως από δω κυρά χελώνα; λέει ο λαγός.-Βγήκα να μαζέψω λουλούδια από το δάσος, είπε η χελώνα.-Έχω ξεκινήσει από τα χαράματα για να μπορέσω να γυρίσω πίσω πριν νυχτώσει αλλά κουράστηκα τόσο που δεν ξέρω αν θα προλάβω!Αχ! Κυρά χελώνα μου με τα τόσα μικρά και αδύνατα ποδαράκια που έχεις θα έπρεπε να ήσουν στο σπίτι

σου ακόμα. Έχεις να κουβαλήσεις αυτό το βαρύ και άσχημο σπίτι που έχεις στην πλάτη. Αχ! Πόσο σε λυπάμαι.- Η χελώνα στενοχωρημένη από την προσβολή του λαγού μπήκε μέσα στο καβούκι της. Αυτός ο λαγός ήταν ανάγωγος σκέφτηκε!Όποτε την έβλεπε της έλεγε για τα μικρά πόδια της και το άσχημο σπίτι της.Εγώ λέει ο λαγός με περηφάνια:-Πριν από λίγα λεπτά ήμουν εκεί κάτω στην πόλη και τώρα να είμαι εδώ στρογγυλοκαθισμένος και τρώω με την ησυχία μου μέσα στο δάσος, αλλά όπως βλέπεις έχω μεγάλα και

Page 17: Αίσωπος στον Lafontaine

δυνατά πόδια εγώ και έτσι κάνω μεγάλες αποστάσεις μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Αυτά μόνο εγώ μπορώ να τα κάνω!Ξαφνικά σταμάτησε ο λαγός το φαγητό και λέει:-Άκουσε χελώνα, μου ήρθε τώρα να μια ιδέα. Θα σου πρότεινα να κάνουμε αγώνες ταχύτητας, ε! Τι θα έλεγες και εσύ για αυτό; Γιατί εγώ το βρίσκω παρά πολύ ωραίο.Η χελώνα αισθάνθηκε ακόμα πιο πικραμένη από τον τρόπο που της μίλησε ο λαγός και χωρίς να το καλοσκεφτεί πήρε την μεγάλη απόφαση.-Αν θες, κυρ λαγέ, να παραβγούμε στο τρέξιμο ας γίνει η επιθυμία σου αλλά να είσαι σίγουρος πως θα το μετανιώσεις πολύ πικρά.

Του λαγού του κόπηκε η ανάσα. Ποτέ δεν περίμενε να πάρει τέτοια απάντηση από την χελώνα. Ακούς εκεί για όνομα του θεού τι θράσος είναι κι αυτό που έχει η χελώνα!-Εντάξει λοιπόν, αγαπητή μου χελώνα, θα γίνει ο αγώνας και θα δούμε ποιος θα γελάσει τελευταίος, γιατί εγώ θα νικήσω!Το νέο διαδόθηκε από άκρη σε άκρη μέσα στην πόλη και άρχισαν να μαζεύονται διάφορα ζωάκια για να παρακολουθήσουν αυτούς τους πρωτότυπους αγώνες.Αμέσως όλα μαζί τα ζώα άρχισαν την προετοιμασία του αγώνα. Το κάθε ζωάκι ανέλαβε έναν τομέα. Άλλο ζωγράφιζε τα νούμερα των αθλητών, άλλο καθάριζε το μονοπάτι που θα γινόταν ο αγώνας, άλλο έκοβε ξύλα και έβαζε πινακίδες στην αρχή

Page 18: Αίσωπος στον Lafontaine

και στο τέλος της διαδρομής. Όταν ήρθε η στιγμή της εκκίνησης τα δυο ζώα δίπλα-δίπλα ήταν πολύ αστεία. Σε λίγο δόθηκε επιτέλους το σήμα της εκκίνησης από το λιοντάρι που ήταν ο αρχηγός του δάσους. Ο λαγός έφυγε με μεγάλες δρασκελιές και χάθηκε μέσα στο δάσος. Η χελώνα όμως βαριανασαίνοντας άρχισε να σέρνει το βαρύ καβούκι της ως την άκρη του δρόμου.Τα ζώα όλα άρχισαν να γελούν εις βάρος της. Σε λίγο όμως ο λαγός που ήταν πολύ κουρασμένος έκατσε κάτω από μια μεγάλη βελανίδια για να ξεκουραστεί, αφού ήταν σίγουρος πως η χελώνα θα έκανε πολλές ώρες για να φτάσει εκεί.

Ένας ποντικός που είδε τον λαγό να κάθεται πλησίασε και του είπε:-Ε! τι κάνεις εκεί, κυρ λαγέ, και έκατσες στον ίσκιο; Κουράστηκες ή τέλειωσε ο αγώνας;-Όχι δα! Απάντησε ο λαγός, απλώς αγαπητέ μου η χελώνα πάει τόσο αργά που εγώ μπορώ να ξεκουραστώ και να φάω όσο θέλω και να πιω και να κοιμηθώ ακόμα κομματάκι.-Αν είναι έτσι κόπιασε να φάμε εδώ μαζί λέει ο ποντικός. Το λιβάδι αυτό ξέρεις είναι δικό μου και είναι καταπράσινο από το χορτάρι όπως βλέπεις. Σε καλώ λοιπόν για φαγητό. Άρχισαν να τρώνε και όταν τέλειωσαν, αφού ο ποντικός έφυγε ο λαγός κοιμήθηκε .

Page 19: Αίσωπος στον Lafontaine

Μόλις ξύπνησε, σηκώθηκε και αποφάσισε να συνεχίσει την διαδρομή. Τότε είδε τον ποντικό μπροστά του και του είπε πως η χελώνα πλησίαζε το τέρμα. Ο λαγός δεν έδωσε σημασία στα λεγόμενα του ποντικού και συνέχισε αμέριμνα την διαδρομή.Όταν πλησίαζε το τέρμα είδε τα αλλά ζώα που είχαν μαζευτεί τριγύρω με κομμένη την ανάσα και παρακολουθούσαν την χελώνα να φτάνει πρώτη. Ο λαγός δεν πίστευε στα μάτια του. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως είχε γίνει αυτό. Τότε η χελώνα του είπε:-'Ίσως την επόμενη φορά δεν θα έπρεπε να τα θεωρήσεις όλα δεδομένα!

Χωρίς απάντηση ο λαγός αποχώρησε απογοητευμένος και χάθηκε μες στο δάσος.

Το ηθικό δίδαγμα που θέλει να δώσει ο Αίσωπος είναι ότι δεν είναι σωστό να περηφανευόμαστε και πως δεν πρέπει να τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Τέλος το άλλο μήνυμα που θέλει να περάσει είναι ότι πρέπει να προσπαθούμε για να αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε αλλά και να κερδίσουμε το σεβασμό των άλλων.

Page 20: Αίσωπος στον Lafontaine

Γιατί μας αρέσουν τα παραμύθια?

Τα παραμύθια ψυχαγωγούν τα παιδιά. Παράλληλα ,βοηθούν στην ανάπτυξη του μυαλού και της προσωπικότητάς τους διεγείροντας και καλλιεργώντας την επινοητικότητα, την εφευρετικότητα και την φαντασία τους. Επιπλέον, υπάρχουν παραμύθια, όπως τα κλασικά, που διαφωτίζουν τα παιδιά σχετικά με τον εαυτό τους επειδή εκτυλίσσονται εκεί όπου, συναισθηματικά και ψυχολογικά, βρίσκονται και τα ίδια τα παιδιά.

Page 21: Αίσωπος στον Lafontaine

Ποταμοί και θάλασσα

Μαζεύτηκαν τα ποτάμια και ξεκίνησαν να κατηγορούν την θάλασσα, λέγοντάς της: «Γιατί εμείς ερχόμαστε και είμαστε γλυκά, όταν όμως μπούμε σε σένα, γινόμαστε αλμυρά και πικρά;» Η δε θάλασσα βλέποντας ότι την επιτιμούσαν, λέει: «Μην έρχεστε για να μην γίνεστε αλμυρά!» Ο μύθος αυτός κατακρίνει όσους άκαιρα ζητάνε πράγματα παρόλο που είναι ήδη ωφελημένοι.

Ανάλυση του μύθου

Ο μύθος μιλάει για τα ποτάμια τα οποία φυσιολογικά καταλήγουν στη θάλασσα. Τα ποτάμια κατηγορούσαν τη θάλασσα πως γίνονται αλμυρά και πικρά όταν καταλήγουν εκεί και έτσι χάνουν την γλύκα τους .Η θάλασσα επειδή την υποτιμούσαν τους απάντησε να μην καταλήγουν εκεί για να παραμείνουν γλυκά, πράγμα που δεν γίνεται γιατί όλα τα ποτάμια καταλήγουν στη θάλασσα.Το ηθικό δίδαγμα του μύθου είναι ότι δεν πρέπει να κατηγορούμε τους άλλους για μια κατάσταση που εμείς οι ίδιοι επιδιώξαμε. Η επιλογή είναι δική

Page 22: Αίσωπος στον Lafontaine

μας. Ο μόνος υπεύθυνος είναι ο ίδιος ο εαυτός μας και η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας. Ο μύθος κρίνει αυτούς που άκαιρα ζητάνε πράγματα παρόλο που είναι ήδη ωφελημένο.

Page 23: Αίσωπος στον Lafontaine

Χελιδόνι και κόρακας

Το χελιδόνι και ο κόρακας περί της ομορφιάς τους λογομαχούσαν, λέει λοιπόν ο κόρακας στο χελιδόνι: «Η ομορφιά σου κρατάει όσο κι η Άνοιξη, τον χειμώνα δεν τον αντέχεις. Όμως το δικό μου σώμα και στο κρύο του χειμώνα και στην ζέστη του καλοκαιριού γενναία αντιστέκεται». Ο μύθος δηλώνει πως η υγεία και η αντοχή αξίζουν περισσότερο από την ομορφιά.

Ανάλυση του μύθου

Ο μύθος αναφέρεται στη λογομαχία που είχε το χελιδόνι με τον κόρακα. Το χελιδόνι κατηγορούσε το κοράκι ότι ήταν άσχημο και το κοράκι του απαντούσε ότι σημασία δεν έχει η εξωτερική ομορφιά αλλά το να είσαι γερός και δυνατός.Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι το να είσαι όμορφος εξωτερικά δεν έχει μεγάλη αξία. Το πιο σημαντικό είναι να έχεις την υγεία σου και να αντέχεις στα δύσκολα. Γιατί η ομορφιά δεν είναι παντοτινή αλλά χάνεται κάποια στιγμή ενώ η υγεία είναι πιο σημαντική γιατί χωρίς αυτή η ομορφιά δεν υπάρχει.

Page 24: Αίσωπος στον Lafontaine

Το λιοντάρι και το ποντίκι

Μια φορά ένα λιοντάρι κοιμότανε στη σπηλιά του. Είχε φάει από το προηγούμενο βράδυ ένα ολόκληρο βόδι είχε πιει και μπόλικο νερό και τώρα είχε βυθιστεί σε έναν ύπνο κι έβλεπε όνειρα λιονταρίσια… Ξαφνικά ένιωσε στον ύπνο του πως κάτι το γαργαλούσε. Σαν να περπατούσε κάτι πάνω στο κορμί του. Άνοιξε τα μάτια του και τι να δει… Ένα ποντίκι! Ένα τόσο δα ποντίκι που χαλούσε τον ύπνο του. Θύμωσε τότε το λιοντάρι, που ένα τόσο μικρό και ταπεινό πλάσμα τολμούσε να του χαλάσει τον ύπνο του κι αρπάζοντάς το με το μπροστινό του πόδι το έφερε μπροστά στα μάτι του και

ετοιμάστηκε να το κάνει μια μπουκιά. Το ποντικάκι όμως άρχισε να κλαίει και να παρακαλάει:-Άφησε με βασιλιά μου να ζήσω, σε παρακαλώ! Κι εγώ μπορεί μια μέρα να σου ξεπληρώσω την καλοσύνη που θα μου κάνεις.Το λιοντάρι που ήτανε και χορτάτο και δεν μπορούσε να φάει τίποτα άλλο, γέλασε με τα λόγια του ποντικού και του είπε:-Με έκανες και γέλασα!! Σου χαρίζω γι’ αυτό τη ζωή αν και δεν πρόκειται ποτέ εσύ ένα μικρό ποντικάκι να μπορέσει να σώσει εμένα το βασιλιά των ζώων !Το ποντικάκι τον ευχαρίστησε και το έβαλε γρήγορα στα πόδια και εξαφανίστηκε.

Page 25: Αίσωπος στον Lafontaine

Πέρασε καιρός και το λιοντάρι είχε ξεχάσει το περιστατικό με το ποντίκι. Κάποτε όμως ο βασιλιάς των ζώων έπεσε σε ένα λάκκο – παγίδα που είχαν στήσει κάτι κυνηγοί και παγιδεύτηκε μέσα στη παγίδα από σχοινί και δεν μπορούσε να ξεφύγει. Όσο και να προσπαθούσε το λιοντάρι ότι και να έκανε δεν μπορούσε να ελευθερωθεί. Ύστερα από λίγη ώρα έτυχε να περνάει από εκεί ο ποντικός και άκουσε βογκητά. Είδε το λιοντάρι και το αναγνώρισε.-Κάποτε μου χάρισες τη ζωή, είπε το ποντικάκι. Τώρα κι εγώ θα σε ελευθερώσω για να σου ξεπληρώσω το καλό που μου έκανες!-Εσύ θα με ελευθερώσεις; Πώς; αναρωτήθηκε το λιοντάρι.

Άρχισε τότε το ποντικάκι να ροκανίζει με τα σουβλερά δοντάκια του το σχοινί και να το κόβει. Πέρασαν κάποιες ώρες και το ποντικάκι άνοιξε μια αρκετά μεγάλη τρύπα και το λιοντάρι κατάφερε να ξεφύγει και να βγει από την παγίδα με ένα πήδημα.-Σ’ ευχαριστώ πολύ! του είπε συγκινημένο το λιοντάρι.-Σου είχα υποσχεθεί πως θα ερχόταν η στιγμή που θα σου ξεπλήρωνα το καλό που μου έκανες. Τότε γέλασες μαζί μου και δεν πίστευες ότι εγώ το μικρό ποντίκι θα καταφέρω να σώσω εσένα το βασιλιά των ζώων. Θα πρέπει να ξέρεις όμως πως οι πιο αδύναμοι μπορούν να κάνουν καλό στους πιο δυνατούς και δεν πρέπει να περιφρονούμε κανέναν!

Page 26: Αίσωπος στον Lafontaine

Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι δεν πρέπει να αμφισβητούμε και να περιφρονούμε τους μικρούς και αδύναμους γιατί μπορεί να είναι αυτοί που θα μας σώσουν στο τέλος.

Page 27: Αίσωπος στον Lafontaine

Ο γάιδαρος και ο τζίτζικας

Ένας γάιδαρος άκουε το τζιτζίκι να τραγουδά κι ευχαριστημένος τον ρώτησε:«Mα τί τρως κι έχεις τόσο γλυκιά φωνή?»«Η τροφή μου είναι αέρας και δροσιά», απάντησε εκείνος.Ο γάιδαρος λοιπόν νόμισε πως έμαθε το μυστικό που κάνει τις φωνές όμορφες και άνοιξε αμέσως το στόμα για να χορτάσει από αέρα και δροσιά, κι έμεινε χάσκοντας μέχρι που λιμοκτόνησε. Ο μύθος δηλώνει πως δεν έχουμε όλοι την ίδια φύση και πως είναι τρέλα να προσπαθούμε τα αδύνατα.

Ηθικό ΔίδαγμαΔεν πρέπει να αλλάζουμε για τους άλλους , να είμαστε ο εαυτός μας και πρέπει να έχουμε αυτογνωσία ώστε να μην πιστεύουμε ότι μας λένε οι άλλοι.

Page 28: Αίσωπος στον Lafontaine

Το κοράκι μιμείται τον αετό

Το κοράκι είδε κάποτε τον αετό να αρπάζει ένα αρνί και θέλησε να τον μιμηθεί. Βλέποντας στο κοπάδι ένα κριάρι προσπάθησε να το αρπάξει. Όμως τα νύχια του μπλέχτηκαν στην προβιά κι όταν ήρθε ο βοσκός, το σκότωσε κατευθείαν. Δηλώνει λοιπόν ο μύθος πως όταν ο αδύναμος προσπαθεί να παραστήσει τον δυνατό, δε γίνεται μονάχα ρεζίλι αλλά κινδυνεύει και να σκοτωθεί από βλακεία.

Ανάλυση του μύθουΣτον παραπάνω μύθο το κοράκι μιμήθηκε τον αετό γιατί ζήλεψε την

δύναμη του αετού και πίστεψε κι αυτό, λανθασμένα βέβαια, ότι μπορεί να τα καταφέρει. Το κοράκι και ο αετός συμβολίζουν χαρακτήρες ανθρώπων. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά τα οποία τον κάνουν ξεχωριστό και μοναδικό. Αυτά τα χαρακτηριστικά τον βοηθούν να επιβιώσει και να διακριθεί μέσα στην κοινωνία του. Μερικά χαρακτηριστικά φαίνονται στα μάτια των πολλών ξεχωριστά ενώ μερικά άλλα τα θεωρούν συνηθισμένα και όχι και τόσο ωφέλιμα. Αυτό, βέβαια, είναι λάθος και πολλές φορές οδηγεί τους ανθρώπους όχι μόνο να παραβλέπουν και να μειώνουν τα δικά τους χαρίσματα αλλά και να επιδιώκουν με αγωνία και ζήλο να αποκτήσουν των άλλων.

Page 29: Αίσωπος στον Lafontaine

Στο συγκεκριμένο, λοιπόν, μύθο το κοράκι ζήλεψε την δύναμη, το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του αετού, και θέλησε να παραστήσει και αυτό το ίδιο. Η δύναμη είναι κάτι που γοητεύει τους ανθρώπους. Όλοι θέλουν να είναι δυνατοί και να τους θαυμάζουν οι άλλοι. Αυτή η ψευδαίσθηση μπορεί να τους οδηγήσει σε λανθασμένες κινήσεις που να είναι μοιραίες ακόμα και για την ζωή τους. Δεν μπορούν να αντιληφθούν ούτε τον κίνδυνο αλλά ούτε και τις συνέπειες των πράξεων τους. Πρέπει όλοι να συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με αυτό που είμαστε, με τον χαρακτήρα που έχουμε γιατί αλλιώς γελοιοποιούμαστε ή ρισκάρουμε την ζωή μας άσκοπα.

Σίγουρα όλοι μας έχουμε το δικό μας ιδιαίτερο χαρακτηριστικό το οποίο πρέπει να ανακαλύψουμε και να καλλιεργήσουμε όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για τους συνανθρώπους μας.Έχουμε πιο πολλή δύναμη παρά θέληση κι αυτό πιο συχνά συμβαίνει για να δικαιολογηθούμε στους ίδιους μας τους εαυτούς, γιατί φανταζόμαστε τα πράγματα για αδύνατα. Σε αυτή την περίπτωση, ανήκουν οι άνθρωποι που ενώ έχουν πολλά χαρίσματα δεν τα αξιοποιούν γιατί είτε απαιτείται κόπος είτε γιατί τα βλέπουν αδύνατα να γίνουν. Αυτό μπορεί να συμβεί και ως δικαιολογία για να μην κοπιάσουν, να μην χάσουν την

Page 30: Αίσωπος στον Lafontaine

καλοπέρασή τους. Έτσι βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες λέγοντας πως αυτό είναι ακατόρθωτο να γίνει ή ακόμα χειρότερα υποβιβάζοντας την αξία του, λέγοντας πως δεν αξίζει να γίνει. Πολύ συχνά ακούμε να λένε: «Δεν υπάρχει δεν μπορώ αλλά δεν θέλω». Στην καθημερινή μας ζωή έχει αποδειχτεί ότι γεγονότα και καταστάσεις που νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να τα αντέξουμε, τελικά τα αντέχουμε. Γι’ αυτό συνηθίζεται να λέγεται από τον λαό μας: «Να μην σου δώσει ο Θεός όσα μπορείς να αντέξεις», υπονοώντας ότι ο άνθρωπος μέσα του κρύβει τόσο μεγάλη δύναμη, που δεν την είχε καν αντιληφθεί.

Page 31: Αίσωπος στον Lafontaine

Το μονόφθαλμο ελάφι

Ένα ελάφι είχε χάσει το ένα του μάτι μια μέρα που το κυνηγούσαν κάποιοι κυνηγοί και έτρεχε να σωθεί. Προσπαθώντας να τους ξεφύγει ένα ξερόκλαδο είχε μπει στο μάτι του και το είχε τυφλώσει. Από τότε έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικό και να γυρίζει το κεφάλι του δεξιά και αριστερά για να βλέπει μήπως το κυνηγάνε. Μια μέρα έφτασε σε μια πυκνοφυτεμένη πλαγιά που κατέβαινε μέχρι την ακτή της θάλασσας. «Ωραίο μέρος», σκέφτηκε το ελάφι. «Εδώ μπορώ να βόσκω με ασφάλεια. Δεν χρειάζεται να γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά κι αριστερά.

Θα στέκομαι πάντα με το γερό μου μάτι προς την στεριά, αφού μόνο από εκεί κινδυνεύω.» Πέρασε καιρός και το ελάφι ζούσε εκεί ευτυχισμένο, ώσπου μια μέρα έτυχε να περνάει από εκείνη την ακρογιαλιά μια βάρκα με κυνηγούς που πήγαιναν σε ένα διπλανό νησί. Οι κυνηγοί είδαν το ελάφι που έβοσκε αμέριμνο και του έριξαν ένα βέλος. Το δυστυχισμένο ζώο σωριάστηκε στο χώμα και καθώς ξεψυχούσε μουρμούρισε: «Εγώ φυλαγόμουν από την στεριά και ο θάνατος με βρήκε από την θάλασσα.»

Page 32: Αίσωπος στον Lafontaine

Ανάλυση του μύθου:

Tο κακόμοιρο ελάφι αισθάνθηκε την αδυναμία του και προσπάθησε να βρει τρόπο να την αντιμετωπίσει. Όμως ο θάνατος το χτύπησε από ’κει που δεν περίμενε.Έτσι συμβαίνει και στην καθημερινή ζωή. Προσπαθούμε να φυλαχτούμε από τις κακοτοπιές, αλλά δυστυχώς αν και άνθρωποι με λογική δεν γλυτώνουμε αν είναι να ’ρθει το κακό.

Page 33: Αίσωπος στον Lafontaine

Ο αστρονόμος

Να δει τ’ αστέρια έβγαινε τιςΝύχτες ο αστρονόμοςκι ο ουρανός τα μάτια τουτραβούσε κι όχι ο δρόμος.Γι’ αυτό όπως πάνω κοίταζεΣυνέχεια ένα βράδυχωρίς να δει στα χαμηλά, έπεσε σεπηγάδι.Κι ο αστρονόμος μέσα εκεί,Οδύρεται και κλαίειμα κάποιος που κατάλαβε τι έγινε,του λέει:« Ε, φίλε που τον ουρανό κοιτάζεις σαν το χάνο,δε σ’ ενδιαφέρουνε αυτά που ’ναιστη γη επάνω;…»

Στ’ αλήθεια είναι παράξενο ναμελετάς τ’ αστέριαμα να μην ξέρεις πού πατάς ή τικρατάς στα χέρια.

Ηθικό δίδαγμα:Να είμαστε προσγειωμένοι, να μη ονειροπολούμε συνέχεια και να ταξιδεύουμε σε δικούς μας ονειρικούς κόσμους γιατί κάποια στιγμή θα επανέλθουμε στην πραγματικότητα με άσχημο τρόπο αλλά και θα χάσουμε την ουσία της ζωής σπαταλώντας όλο μας το χρόνο για κάτι που είναι πολύ μακριά μας.

Page 34: Αίσωπος στον Lafontaine

Ρητά – Παροιμίες

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Καιρῶν μεταβολαῖς οἱ σφόδρα δυνατοὶ τῶν

ἀσθενεστέρων ἐνδεεῖς γίνονται.

Στις κρίσιμες στιγμές, ακόμη και οι δυνατοί

χρειάζονται τους αδύνατους.

Ὄμφακές εἰσιν. Αλώπηξ

και βότρυς. Όσα δεν φτάνει η αλεπού

τα κάνει κρεμαστάρια.

Των οικιών υμών εμπιμπραμένων, υμείς

άδετε. Εδώ καίγεται το σπίτι σας

κι εσείς τραγουδάτε!

Ένας αλλά λέων. Συν Αθηνά και χείρα κίνει.

Το να είσαι δούλος των παθών σου είναι πιο κακό

από το να είσαι δούλος των τυράννων.

Βέλτιον [οὖν εἶναι] θανεῖν

ἅπαξ ἢ διὰ βίου τρέμειν. Καλύτερα να πεθάνεις μια φορά παρά να τρέμεις από

το φόβο σου μια ζωή.

Page 35: Αίσωπος στον Lafontaine

FRANÇOIS DE LA ROCHEFOUCAULD – η

ζωή του

Ο Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ (15 Σεπτεμβρίου 1613 – 17 Μαρτίου 1680) ήταν Γάλλος συγγραφέας περίφημος για τα Αποφθέγματά του.

ΒιογραφίαΠολέμησε στην Ιταλία και στην Φλάνδρα κατά των Ισπανών και συμμετείχε με πάθος στους πολιτικούς αγώνες της εποχής. Περί τα τέλη της δεκαετίας του 1650 αποσύρθηκε από τα κοινά και άρχισε να συχνάζει στα παρισινά σαλόνια, συνδεόμενος με ιδιαίτερη φιλία με τις

κυρίες ντε Σαμπλέ, ντε Σεβινιέ και προ πάντων με την κυρία ντε Λαφαγέτ, που η ευγένεια του μυθιστορήματός της ‘Πριγκίπισσα της Κλεβ’ απείχε τόσο πολύ από τον κυνισμό των Αποφθεγμάτων του.Την περίοδο αυτή έγραψε τα Απομνημονεύματά του τα οποία κρίνονται ενδιαφέροντα μεν, αλλά όχι ιδιαίτερα αξιόπιστα.Την μεγάλη του φήμη την οφείλει στα Αποφθέγματά του. Ο Λα Ροσφουκώ πιστεύει ότι το συμφέρον και η φιλαυτία είναι τα μόνα κίνητρα των ανθρωπίνων ενεργειών και ότι η αρετή κρύβει πάντοτε ταπεινά και εγωιστικά ελατήρια.

Page 36: Αίσωπος στον Lafontaine

Ο οξύς σαρκασμός του, το πνεύμα του, η λακωνικότητα και η δύναμη της έκφρασης σ’ αυτό το βιβλίο του, τον ανέδειξαν σε έξοχο λογοτέχνη και διανοητή, που επηρέασε μεταξύ άλλων τον Τσέστερφηλντ, τον Νίτσε, τον Τόμας Χάρντυ, τον Σαιντ-Μπεβ και τον Αντρέ Ζιντ.

Μερικά από τα αποφθέγματά του και η ανάλυσή τους

«Αγαπούμε πάντα όσους μας θαυμάζουν, μα δεν αγαπούμε πάντα όσους θαυμάζουμε.»

Ράνια Δευτεραίου

Αγαπάμε όσους μας θαυμάζουν γιατί μας κάνουν να νιώθουμε ωραία και μας «ανεβάζουν» ψυχολογικά αλλά και κοινωνικά. Από την άλλη μεριά αυτούς που θαυμάζουμε δεν είναι απαραίτητο να τους αγαπούμε αλλά τους θαυμάζουμε «τυπικά», για να γίνουμε αγαπητοί από την κοινωνία κι άρα να μας θαυμάζουν περισσότερο. Το κάνουμε για να δείξουμε ότι συμφωνούμε με κάτι με το οποίο συμφωνούν πολλοί για να κερδίσουμε ακόμη περισσότερη συμπάθεια.

Page 37: Αίσωπος στον Lafontaine

«Δεν υπάρχει προσποίηση που να μπορεί για πολύ να κρύψει τον έρωτα όπου υπάρχει ή να τον προσποιήσει όπου δεν υπάρχει.»

Μελιτίνα Παγιαυλά

Το απόφθεγμα λέει πως όταν υπάρχει έρωτας μεταξύ δύο ατόμων ακόμα και αν προσπαθούν να τον κρύψουν είναι αναπόφευκτο να παραμείνει κρυφός. Από την άλλη, όταν σε μία σχέση δεν υπάρχει έρωτας όσο και να προσπαθούν τα άτομα αυτής να το αποφύγουν και προσποιούνται πως υπάρχει δεν μπορούν να συνεχίσουν να προσποιούνται για πάντα.

«Δεν χρησιμεύει τίποτα σε μια γυναίκα να είναι νέα δίχως να είναι όμορφη και όμορφη δίχως να είναι νέα.»

Σάρρα Χαλίλ

Αν μια γυναίκα είναι νέα αλλά δεν έχει εσωτερική ομορφιά [ευγένεια, σεβασμός] δεν προσφέρει κάτι στην κοινωνία. Αντίθετα η μεγάλη σε ηλικία γυναίκα που δεν προσφέρει στην κοινωνία λόγω φυσικής αδυναμίας αλλά διατηρεί την εσωτερική της ομορφιά, παραμένει όμορφη και προσφέρει τον εσωτερικό της πλούτο.

Page 38: Αίσωπος στον Lafontaine

«Αν δεν αισθανόμαστε ευχαρίστηση από την κολακεία, τότε η κολακεία που θα μας έκαναν δεν θα μπορούσε ποτέ να μας βλάψει.»

Σάρρα Χαλίλ

Eπειδή η κολακεία είναι ψέμα, αν αισθανόμαστε ευχαρίστηση όταν την αποδεχόμαστε σημαίνει πως ζούμε με ψευδαισθήσεις, δε γνωρίζουμε τον εαυτό μας ή γνωρίζουμε την ανεπάρκειά μας, προσπαθούμε να την καλύψουμε και ικανοποιούμαστε με τα ωραία λόγια που στην πραγματικότητα μας βλάπτουν.

«Αν κρίνεις την αγάπη από τις πράξεις της, είναι περισσότερο σαν να μισείς παρά σαν ν' αγαπάς.»

Μελιτίνα Παγιαυλά

Με αυτό το απόφθεγμα ο Λαροσφουκώ λέει πως το να κρίνεις την αγάπη από τις πράξεις της είναι σαν να μισείς, καθώς μπορεί παρόλο που αγαπάς κάποιον να μη το δείχνεις με τις πράξεις σου. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως παύεις να τον αγαπάς. Όπως, για παράδειγμα, μία μητέρα μπορεί να βάλει τιμωρία το παιδί της. Κρίνοντας από αυτήν την πράξη μπορούμε να πούμε πως η μητέρα δεν δείχνει ιδιαίτερη αγάπη αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν αγαπάει το παιδί της.

Page 39: Αίσωπος στον Lafontaine

«Έχουμε πιο πολύ δύναμη παρά θέληση. Κι αυτό πιο συχνά συμβαίνει για να δικαιολογηθούμε στους ίδιους τους εαυτούς μας, γιατί φανταζόμαστε τα πράγματα για αδύνατα.»

Γαλάτεια Αργυροπούλου

Έχουμε θέληση αλλά την καταπιέζουμε επειδή αυτό που θέλουμε είναι δύσκολο να γίνει και στην καταπίεση χρησιμοποιείται πιο πολλή δύναμη. Γιατί όπως ξέρουμε δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω.

«Η βία που επιβάλλεις στον εαυτό σου για να γίνεις πιστός σ' ό,τι αγαπάς, δεν διαφέρει καθόλου απ' την απιστία.»

Σταμάτης Μαλλάς, Μαριλένα Κοντοπούλου

Εννοεί ότι αν πιέζεις τον εαυτό σου να πιστέψεις και να μείνεις αφοσιωμένος σε κάτι, ακόμα και αν δεν το θέλεις, τότε ποτέ δεν θα το πιστέψεις πραγματικά και δεν θα δείξεις αφοσίωση. Η πίεση που ασκείς στον εαυτό σου ή που σου ασκούν οι άλλοι, είναι δύσκολο να σε κάνει να πιστέψεις αυτό που πραγματικά θέλεις.

Page 40: Αίσωπος στον Lafontaine

Αντίθετα, η πράξη αυτή είναι για το καλό του παιδιού λόγω της αγάπης που του έχει. Έτσι, αν κρίνουμε από τις πράξεις, και κατακρίνουμε τον άλλο για κάθε τι που κάνει είναι περισσότερο σαν να μισούμε παρά να αγαπάμε γιατί δίνουμε μεγαλύτερη σημασία σε κάποιες αρνητικές πράξεις, και δε σκεφτόμαστε τους άπειρους τρόπους, με τους οποίους μπορεί ο άλλος να μας δείχνει την αγάπη του.

«Δεν παραδεχόμαστε τα μικρά ελαττώματά μας παρά για να πείσουμε τους άλλους ότι δεν έχουμε μεγάλα.»

Μαριλένα Κοντοπούλου

Εννοεί ότι είναι δύσκολο να παραδεχτείς τα λάθη σου. Όλοι προσπαθούν να είναι τέλειοι αλλά στο τέλος μόνο το Υπέρτατο Ον, (όπως πίστευαν στην Γαλλική Επανάσταση) είναι. Προσπαθούμε να δείξουμε ότι είμαστε καλύτεροι και αυτό μας οδηγεί στο να κάνουμε όλο και πιο πολλά λάθη προσπαθώντας χωρίς αποτέλεσμα να καλύψουμε τα λάθη αυτά.

Page 41: Αίσωπος στον Lafontaine

«Η ελπίδα, όσο απατηλή κι αν είναι, μας χρειάζεται τουλάχιστον για να μας οδηγεί στο τέλος της ζωής από ένα δρόμο ευχάριστο.»

Ελισάβετ Ράκα

Εννοεί πως όλοι χρειάζεται να εξαπατούμε τους εαυτούς μας και να τους κάνουμε να πιστεύουν πως υπάρχει ακόμα ελπίδα, ενώ στην πραγματικότητα έχουν όλα τελειώσει. Αυτή η ελπίδα μας δίνει κουράγιο και ώθηση για να παλέψουμε και δύναμη για να συνεχίσουμε ακόμα κι αν δεν τα καταφέρουμε στο μέλλον.

«Η ζήλια γεννιέται πάντα μαζί με την αγάπη, μα δεν πεθαίνει πάντοτε μαζί της.»

Σεμίνα Δευτεραίου

Η ζήλια είναι έμφυτη. Όταν αγαπάμε κάποιον η ζήλια μας γίνεται πιο έντονη και όταν σταματάμε να αγαπάμε , η αγάπη πεθαίνει και μένει μόνο η ζήλια.

Page 42: Αίσωπος στον Lafontaine

«Η ζήλια είναι μια μανία που δεν μπορεί να υποφέρει το καλό των άλλων.»

Αγγελική Ανδρινοπούλου

Σε αρκετές περιπτώσεις της ζωής είναι καλό να ζηλεύουμε. Για παράδειγμα είναι καλό να ζηλεύουμε μια φίλη ή ένα φίλο μας επειδή έχει κάτι που δεν έχουμε εμείς. Όταν ζηλεύουμε κάποιον υπερβολικά για κάτι που έχει ή που τον χαρακτηρίζει ποιοτικά κάνουμε κακό στον εαυτό μας και στους γύρω μας. Μπορεί να προκαλέσουμε σωματικό πόνο σε κάποιο γνωστό πρόσωπο, άλλα συνήθως προκαλείται ψυχολογικό κενό.

Αυτή η ζήλια μπορεί να γίνει η αιτία ν’ απομακρυνθούν δυο άτομα, να πληγωθούν, να θυμώσουν με αυτούς που τους περιβάλλουν μα και με τον εαυτό τους. Γι’ αυτό η ζήλια είναι ανεκτή μόνο αν υπάρχουν όρια και αν έχει οριστεί ένα σταθερό μέτρο.

Page 43: Αίσωπος στον Lafontaine

«Η εκδίκηση πηγάζει πάντοτε από την αδυναμία της ψυχής, που δεν είναι ικανή να υποφέρει τις προσβολές.»

Σεμίνα Δευτεραίου

Συσσωρεύονται τα συναισθήματα που νιώθουμε και κάποια στιγμή θα γίνει μια εσωτερική έκρηξη και θα θέλουμε να εκδικηθούμε και να προσβάλουμε τον άλλον με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και σε εμάς.

«Η εκτίμηση έχει περισσότερη γοητευτική χάρη από τη φιλία, ακόμα κι από τον έρωτα.»

Ράνια Δευτεραίου

Η εκτίμηση είναι μία σπουδαία αρετή, η οποία για πολλούς ανθρώπους είναι σημαντική, κι όντως και κατά τη δική μου άποψη έχει μεγαλύτερη χάρη από τον έρωτα διότι «κρύβει» σεβασμό και θαυμασμό ενώ σε μία φιλία ή σε μία ερωτική σχέση μπορεί να λείπει αυτό το ξεχωριστό στοιχείο.

Page 44: Αίσωπος στον Lafontaine

Lafontaine – η ζωή του

Η ζωή του η ίδια ήταν μύθος. Ο συγγραφέας των “μύθων” ήταν ένας αφηρημένος σνειροπόλος, ένας τεμπέλης που απέφευγε την κοινωνία. Ίσως αυτές οι πληροφορίες να είναι μισές αλήθειες. Καταγόμενος από αστική οικογένεια «ο παραμυθάς» θ’αργήσει να κάνει καριέρα και αυτό όχι χωρίς δυσκολίες και αντιξοότητες.Γεννήθηκε το 1621,ήταν γιος ενός δασολόγου. Αφού στην αρχή στράφηκε στη θρησκεία, μετά έκανε σπουδές Νομικής και τελικά ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα - επάγγελμα δύσκολο.

Επιβλέπει με τα πόδια ή με άλογο τη γη που είναι στη δικαιοδοσία του. Εφαρμόζει τη νομοθεσία περί αλιείας και προεδρεύει στο δικαστήριο και τιμωρεί τους χωρικούς που κάνουν παραβάσεις. Οι μύθοι του μαρτυρούν την ευχαρίστηση που ένιωθε στις μακρινές διαδρομές μέσα στα δάση. Λατρεύει την ανάγνωση και διακρίνεται σαν ποιητής. Τα χρέη μετά το θάνατο του πατέρα του και η ώθηση των φίλων του τον σπρώχνουν σε φιλολογική καριέρα. Αλλά το 17° αιώνα ένας συγγραφέας δεν κερδίζει τη ζωή του με την πώληση των βιβλίων. Χρειάζεται ένα χορηγό - προστάτη ισχυρό - που θα τον ενισχύει.

Page 45: Αίσωπος στον Lafontaine

Βρίσκει λοιπόν τον πολύ πλούσιο υπουργό οικονομικών Fouquet, γίνεται δεκτός στον πύργο του και μπορεί να ονειρευτεί περιουσία και δόξα. Το 1661 όμως έρχεται η καταστροφή. Ο Λουδοβίκος αποπέμπει τον Fouquet και ο Lafontaine χάνει τον προστάτη του και γνωρίζει τη δυσμένεια. Τα όνειρά του διαψεύδσνται. Εξορίζεται και ο ίδιος στη Limoges και δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τα έξοδά του. Συχνάζει σε σαλόνια όπου συναντά συγγραφείς [Larochefoucauld, Perrault]. Βρίσκει γυναίκες προστάτες και αρχίζει η πιο πλούσια περίοδος για το συγγραφέα που γνωρίζει γρήγορα την επιτυχία χάρη στο έργο «Παραμύθια και νουβέλες» σε στίχους.

Το 1684 ο βασιλιάς δίνει την έγκρισή του για να μπει ο Lafontaine στη Γαλλική Ακαδημία. Το 1692 αρρωσταίνει. Θεωρεί ότι ο Θεός τον προειδοποιεί. Μετανοεί μπροστά στη Γαλλική Ακαδημία επειδή έγραψε τα «Παραμύθια». Εκδίδει μια τελευταία συλλογή των «Μύθων» και ζει πιστός στο Θεό μέχρι το θάνατό του το 1695.ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΟΥ 17ου

αι.Έγραψε τους μύθους την εποχή της απόλυτης μοναρχίας του Λουδοβίκου 14ου – «Βασιλιά Ήλιου». Η βασιλεία του χαρακτηρίζεται από μια φιλόδοξη οικονομική πολιτική που εισήγαγε ο Colbert, μια πολιτική και στρατιωτική αυξημένη δύναμη της Γαλλίας απέναντι στην Ευρώπη και μια άνθηση

Page 46: Αίσωπος στον Lafontaine

των τεχνών και του πολιτισμού.Απέναντι σε μια εξουσία που ενδιαφέρεται πολύ για την εικόνα της, οι καλλιτέχνες, ζωγράφοι και συγγραφείς έχουν σαν καθήκον να δοξάσουν το βασιλιά μέσα από τα έργα τους. Εάν δεν επωμιστεί αυτό το καθήκον, ο καλλιτέχνης καταδικάζεται στην αφάνεια, στη σιωπή ή στη δυστυχία.Η εξουσία μοιράζει επιδόματα, τιμές και ελέγχει τη Γαλλική Ακαδημία. Δίνει επί πλέον εξουσιοδότηση να τυπωθούν τα έργα ώστε να ασκεί λογοκρισία σ’ αυτά που δεν ασκούν γοητεία στα μάτια της. Ο Lafontaine και ο βασιλιάς δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις. Ο Fouquet -προστάτης του - φυλακίζεται μόλις

ανέρχεται στο θρόνο ο νεαρός Λουδοβίκος 14ος. Έτσι ο Lafontaine βρίσκεται και αυτός σε δυσμένεια. Παρά τις προσπάθειες να πλησιάσει το βασιλιά ο Lafontaine δε θα είναι ποτέ επίσημος συγγραφέας του θρόνου. Ακόμη και όταν έγινε δεκτός στη Γαλλική Ακαδημία το 1684 αυτό έγινε μετά από μεγάλη αναμονή που επέβαλε ο βασιλιάς.

ΟΙ ΜΥΘΟΙ: ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΟΥ

17 ου αι.

Οι μύθοι αποδίδουν πλήρως την κοινωνία των ανισοτήτων.

Page 47: Αίσωπος στον Lafontaine

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΓΕΝΕΙΣ

Στους μύθους ο βασιλιάς είναι ιδιαίτερα παρών με τα χαρακτηριστικά του Λιονταριού αλλά και με ανθρώπινη μορφή. Όταν ο άρχοντας παρουσιάζεται είναι για κριτική. Ο Lafontaine καταγγέλλει την ανανδρία του και την αδικία στο μύθο «Τα άρρωστα ζώα και η πανούκλα», τη βλακεία του και την αγριότητά του στο «Λιοντάρι, ο Λύκος και η Αλεπού». Γύρω από το βασιλιά, οι αυλικοί περιγράφονται σαν κόλακες που η μόνη φιλοδοξία τους ήταν ν’ αρέσουν στο βασιλιά και ν’ αλληλοεξοντώνονται.

Ο ΚΛΗΡΟΣΕπικρίνεται στους «Μύθους». Έτσι το κύριο πρόσωπο του «Αρουραίος που αποσύρθηκε από τα εγκόσμια» φαίνεται σαν ένας καλόγερος καλοπερασάκιας και υποκριτής που αρνείται τη βοήθειά του στο λαό.

Η ΤΡΙΤΗ ΤΑΞΗΑποτελεί ευρύτατη κατηγορία λαού και περιέχει ανθρώπους που ζουν σε διάφορες συνθήκες κοινωνικές και οικονομικές: πλούσιοι έμποροι, δικαστές, γιατροί, δάσκαλοι, βιοτέχνες και εργάτες αλλά και βοσκοί και χωρικοί της επαρχίας που ζουν σε μεγάλη, ακραία φτώχεια.

Page 48: Αίσωπος στον Lafontaine

Όλοι παρελαύνουν μέσα στους «Μύθους»: οι δικαστές είναι υποκριτές και λίγο νοιάζονται για τη δικαιοσύνη, οι γιατροί είναι τσαρλατάνοι, οι δάσκαλοι φλύαροι και φαντασμένοι, οι χωρικοί φιλόδοξοι που ονειρεύονται περιουσία. Όπως ο θρύλος ή ο μύθος, το παραμύθι, στην αρχή προφορικά μετά γραπτά, ανάγεται στην Αρχαιότητα.Στην Αρχαία Ελλάδα ο μυθογράφος ο πιο γνωστός είναι ο Αίσωπος. Θεωρείται ο εφευρέτης του μύθου. Οι μύθοι του χαρακτηρίζονται από σύντομες αφηγήσεις και από τη σημασία που αποδίδεται στο ηθικό δίδαγμα.Στη λατινική Αρχαιότητα ο ποιητής Φαίδρος δίνει στο μύθο ποιητική μορφή.

Στην Ανατολή η πιο παλιά συλλογή μύθων - η «Παντσατάντρα» - γραμμένη αρχικά στα σανσκριτικά, προσαρμόστηκε στα αραβικά με τον τίτλο «το βιβλίο του Kalita et Dimna» του 8ου αι. Υπάρχουν πολλές αποδόσεις αυτής της συλλογής που αποδίδονται είτε στο μυθογράφο Lokman είτε στο σοφό Ινδό Bidpai.

Ο ΜΥΘΟΣ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Αν και είναι λίγοι οι μύθοι που γράφονται το Μεσαίωνα, το είδος γνωρίζει αξιοσημείωτη επιτυχία. Χρησιμοποιείται για να μορφώσει τους μαθητές στα σχολεία και τους πιστούς στις εκκλησίες.

Page 49: Αίσωπος στον Lafontaine

Το δωδέκατο αιώνα οι μύθοι που πριν ήταν κτήμα των μορφωμένων [γραμμένοι στα λατινικά] μεταφράζονται από τη Μαρία της Γαλλίας και ονομάζονται Ysopets παραπέμποντας στον εφευρέτη του είδους Αίσωπο.

Ο ΜΥΘΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Η Αναγέννηση είναι περίοδος που επιδιώκει τη σύνδεση με την Ελληνική και Λατινική Αρχαιότητα. Οι μύθοι του Αισώπου και του Φαίδρου αποδίδονται στη γλώσσα που γράφτηκαν και διαδίδονται στην Ευρώπη.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΝ 17ο αιΟι συγγραφείς Fenelon και Perrault δοκιμάστηκαν στο είδος αυτό ,αλλά αυτός που επιβλήθηκε σαν δάσκαλος του είδους ήταν ο Lafontaine. Αυτός συνέδεσε το έργο του με την παράδοση αντλώντας τις ιστορίες του και τους ήρωές του από τις πιο διάσημες πηγές της Αρχαιότητας [Αίσωπος, Φαίδρος, Bidpai] αλλά κυρίως ανανέωσε το είδος. Μ’αυτόν, το ηθικό δίδαγμα θα χάσει σταδιακά τη σημασία του για ν’ αφήσει όλη του τη θέση σε αφηγήσεις πιο επεξεργασμένες, όλο και πιο ποιητικές. Μερικοί από τους μύθους του γίνονται αληθινή κριτική της κοινωνίας ενώ άλλοι υπέροχα ποιήματα όπου μπορεί κανείς να διαβάσει τις ιδιαίτερες εξομολογήσεις ενός συγγραφέα.

Page 50: Αίσωπος στον Lafontaine

Ο ΜΥΘΟΣ ΜΕΤΑ TON LAFONTAINE

Μέχρι σήμερα ποτέ κανείς δε ξεπέρασε τον Lafontaine. Τον 18° και 19αι. πολλoί συγγραφείς δοκιμάζουν να γράψουν μύθους αλλά η απόπειρα τους είναι σήμερα λίγο γνωστή ή ξεχασμένη.Τον 20° αι το είδος ξεχάστηκε. Οι συγγραφείς όπως ο "Raymond Queneau ή η Francoise Sagan, ο τραγουδιστής Pierre Perret αρκούνται να αποδώσουν τιμή στον Lafontaine μιμούμενοι με χιουμοριστικό τρόπο τον μεγάλο μυθογράφο.

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣΟ μύθος αποτελείται πάντα από δύο μέρη: μια αφήγηση και ένα ηθικό δίδαγμα. Για τον Lafontaine η διήγηση υποδεικνύει αφήγηση μιας ιστορίας που αγγίζει φανταστικά πρότυπα. Το είδος περιλαμβάνει: τη καθαρή διήγηση, περιγράφει το διάλογο και τις παρεμβάσεις του αφηγητή. Το ηθικό δίδαγμα τοποθετείται ή στην αρχή ή στο τέλος της αφήγησης και είναι εύκολα κατανοητό. Χωρίζεται απ’ αυτήν μ’ ένα λευκό κενό και αποτυπώνεται με πολλές μορφές, είτε με συμβουλή είτε με διαπίστωση είτε με κριτική.Για τον Lafontaine αφήγηση και ηθικό δίδαγμα είναι σε στενή σχέση όπως το σώμα με τη ψυχή.

Page 51: Αίσωπος στον Lafontaine

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

Είναι κυρίως ζώα που μιλούν αλλά και άνθρωποι [η Γαλατού και η καρδάρα], θεοί [οι βάτραχοι που θέλουν βασιλιά].Στο ηθικό δίδαγμα τα πρόσωπα είναι πάντα ανθρώπινα. Μπορεί να’ναι το σύνολο των ανθρωπίνων υπάρξεων: σύνολο ανθρώπων με ελαττώματα [κόλακες, αγαθοί] ή ένα κοινωνικό σύνολο [αυλικοί, καλόγεροι κλπ].Τα πρόσωπα της αφήγησης συνδέονται στενά με αυτά του ηθικού διδάγματος. Τα πρώτα είναι τα σύμβολα ή τα παραδείγματα των δεύτερων. Η Αλεπού αντιπροσωπεύει όλους τους πονηρούς ανθρώπους ή όλους τους αυλικούς.

Γίνεται λόγος για συμβολισμό των ζώων. Μιλούν και δρουν σαν ανθρώπινα όντα. Επιτρέπουν στο μυθογράφο να μιλήσει με τρόπο διασκεδαστικό για τους τρόπους συμπεριφοράς μας.

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

Στόχος είναι να αρέσει και να μορφώσει, να διασκεδάσει και να μαγέψει τον αναγνώστη για να μπορέσει να του μεταδώσει ένα μάθημα. Για να ευχαριστήσει τον αναγνώστη, χρησιμοποιεί τη φαντασία που διανθίζει με ιστορίες, καταστάσεις αλλά και με τον ανάλαφρο και ευχάριστο τρόπο της αφήγησης. Έτσι η αφήγηση γίνεται ένα είδος παγίδας για τον αναγνώστη που

Page 52: Αίσωπος στον Lafontaine

οδηγείται στο ηθικό δίδαγμα και μορφώνεται μέσα από την ευχαρίστηση που εισπράττει. Ο Lafontaine ανανεώνοντας το είδος ανέπτυξε έναν άλλο στόχο: όπως ο Molière χρησιμοποίησε τις ιστοριούλες για να κάνει κριτική στην κοινωνία της εποχής του.Ο μύθος έγινε πραγματικό εργαλείο σάτιρας, ένα πλήρες είδος που ικανοποιεί απόλυτα τον αναγνώστη, του προσφέρει ευχαρίστηση και ηθικοπλαστικό δίδαγμα και τον οδηγεί σε σκέψεις σχετικές με την κοινωνία που ζει.

Οι μύθοι που μελετήσαμεΚόρακας και αλεπού

Άνθρωπος και ψύλλος

Ο λύκος και το πρόβατο

Πουλί πληγωμένο από βέλος

Ο θάνατος και ο ξυλοκόπος

Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας

Ο βάτραχος που ήθελε να μοιάσει στο βόδι

Page 53: Αίσωπος στον Lafontaine

Κόρακας και αλεπού

Ο κος Κόρακας σκαρφαλωμένος στο δέντρο κρατούσε στο μουσούδι του ένα τυρί.Η κα Αλεπού, που γλειφόταν από τη μυρουδιά του λέει : ‘Ε , καλημέρα κύριε Κόρακα, πόσο όμορφος είστε! Μου φαίνεστε κούκλος! Για να πούμε την αλήθεια , αν το τραγουδάκι σας ταιριάζει με το φτέρωμά σας , είστε ο φοίνικας των φιλοξενουμένων αυτού του δάσους’.Στο άκουσμα της Αλεπούς , ο Κόρακας δε χάρηκε και για να δείξει την όμορφη φωνή του, ανοίγει μεγάλο στόμα και αφήνει να πέσει η λεία του. Η Αλεπού

την αρπάζει και λέει: «Καλέ μου Κύριε, μάθετε πως ο κάθε κόλακας ζει σε βάρος αυτού που τον πιστεύει».

Page 54: Αίσωπος στον Lafontaine

Διδάγματα του μύθου

Πρέπει να έχουμε αυτογνωσία

Πρέπει στη ζωή μας να έχουμε αυτογνωσία, δηλαδή να γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας, τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία μας, έτσι ώστε η άποψη που έχουμε για τον εαυτό μας να μην εξαρτάται από αυτά που μας λένε οι άλλοι, αλλά από αυτά που εμείς γνωρίζουμε, με την εμπειρία μας, και πιστεύουμε για τον εαυτό μας. Όταν γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας και έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και σε αυτό που είμαστε, δεν μπορεί κανείς να μας παρασύρει και να μας κοροϊδέψει.

Το κοράκι, αν είχε αυτογνωσία, θα ήξερε ότι, ενώ έχει άλλες αρετές, η φωνή του δεν είναι όμορφη και μελωδική, και δεν θα παρασυρόταν από τα λόγια και τους ψεύτικους επαίνους της αλεπούς, που ήθελε να τον κοροϊδέψει για να του κλέψει το φαγητό.Η αυταρέσκεια είναι η ανάγκη να θαυμάζουμε και να υπερηφανευόμαστε για τον εαυτό μας, αγνοώντας τις αδυναμίες μας. Η φιλαρέσκεια είναι η υπέρμετρη, η υπερβολική, επιθυμία να αρέσουμε στους άλλους και να μας θαυμάζουν. Και οι δύο αυτές ιδιότητες έχουν αρνητικές συνέπειες για τον άνθρωπο, όταν φτάνουν στην υπερβολή και δεν συνοδεύονται από αυτογνωσία, γιατί τον κάνουν ευάλωτο στην κολακεία.

Page 55: Αίσωπος στον Lafontaine

Το κοράκι, παρόλο που ήξερε ότι ούτε ιδιαίτερα όμορφο πουλί είναι, ούτε μπορεί να κελαηδήσει, κολακεύτηκε από τα όμορφα λόγια και τους επαίνους της αλεπούς, επειδή ακριβώς ήθελε να τον θαυμάζουν και να υπερηφανεύεται για τον εαυτό του, αγνοώντας τις αδυναμίες του.

Δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τις κολακείες

Κολακεία είναι τα υπερβολικά επαινετικά λόγια που λέει κάποιος, ενώ γνωρίζει ότι δεν είναι αληθινά, για το δικό του συμφέρον. Οι κόλακες, αυτοί δηλαδή που κολακεύουν τους άλλους, δείχνουν θαυμασμό και τονίζουν αρετές ανύπαρκτες, ενώ ταυτόχρονα αποσιωπούν τις αδυναμίες του άλλου.

Στην ιστορία μας, η πονηρή αλεπού τόνιζε την ομορφιά του κόρακα και έδειχνε θαυμασμό για την φωνή του, ενώ ήξερε ότι το κοράκι ούτε καμιά ιδιαίτερη ομορφιά είχε, ούτε και μελωδική φωνή. Μιλούσε δηλαδή με θαυμασμό για αρετές ανύπαρκτες και μάλιστα έλεγε ότι το κελάηδισμα του είναι υπέροχο σαν του αηδονιού, ενώ είναι γνωστό σε όλους ότι το κοράκι δεν μπορεί να κελαηδήσει, μόνο κρώζει και το κρώξιμο του δεν έχει ίχνος γλυκύτητας. Το κοράκι όμως, αν και θα έπρεπε να τα ήξερε αυτά, παρασύρθηκε από τα όμορφα και επαινετικά λόγια της αλεπούς, δηλαδή από την κολακεία της, και έτσι, άνοιξε το στόμα του για να κελαηδήσει και έπεσε στην παγίδα της αλεπούς που του έκλεψε το τυρί.

Page 56: Αίσωπος στον Lafontaine

Η κολακεία έχει αρνητικές επιπτώσεις, τόσο για το άτομο όσο και για την κοινωνία:α) για το άτομο που δέχεται την κολακεία, επειδή του δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι είναι άνθρωπος σπουδαίος ή μοναδικός. Η ψευδαίσθηση αυτή, όμως, μπορεί να τον οδηγήσει σε ενέργειες που θα τον βλάψουν ή θα τον γελοιοποιήσουν μπροστά στους άλλους. Η κολακεία δεν θα υπήρχε όμως, όχι αν δεν υπήρχαν κόλακες, αλλά αν δεν υπήρχαν άνθρωποι αυτάρεσκοι και φιλάρεσκοι. Η αυταρέσκεια και η φιλαρέσκεια είναι ανθρώπινες αδυναμίες και αυτές εκμεταλλεύονται οι κόλακες. β) για την κοινωνία, επειδή οι άνθρωποι που τους αρέσει η κολακεία προωθούν σε υψηλές θέσεις ανάξιους κόλακες.

Και η αναξιοκρατία είναι ένας από τους χειρότερους εχθρούς της δημοκρατίας και της κοινωνίας. Η πίστη στους κόλακες έχει ως αποτέλεσμα την απουσία της δικαιοσύνης.

Σεμίνα Δευτεραίου

Page 57: Αίσωπος στον Lafontaine

O ANΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΨΥΛΛΟΣ

Με κουραστικές ευχές, κουράζουμε τους θεούςΚαι συχνά με θέματα ανάξια των ανθρώπων.Φαίνεται πως ο Ουρανός είναι υποχρεωμένοςΝα ‘χει ασταμάτητα τα μάτια του επάνω σ’ όλους, όσο υπάρχουμεΚαι πως και ο πιο ασήμαντος θνητόςΣε κάθε βήμα του ,σε κάθε αποκοτιάΜάλλον φέρνει σε αμηχανία τον Όλυμπο και όλους τους αστούςΣα να επρόκειτο για τους Έλληνες και τους Τρώες.Ένας ψύλλος δάγκωσε έναν Ηλίθιο στον ώμο.

Και πήγε να χωθεί μες τα σεντόνια.- «Ηρακλή», λέει αυτός, «όφειλες να είχες καθαρίσει τη γη απ’ αυτή την Ύδρα που ξανάρθε την άνοιξη».«Τι κάνεις, Δία, ψηλά από τα σύννεφα; καταστρέφεις τους ανθρώπους για να μ’ εκδικηθείς;»

Για να σκοτώσει ένα ψύλλο, ήθελε να υποχρεώσει αυτούς τους Θεούς να του δανείσουν τον κεραυνό και το ρόπαλό τους.

Page 58: Αίσωπος στον Lafontaine

Ανάλυση του μύθου:

Οι άνθρωποι απασχολούν τους θεούς για ασήμαντα θέματα και γι 'αυτό τον λόγο οι θεοί είναι υποχρεωμένοι να μας ελέγχουν όλη την ώρα. Πολλές φορές αυτά που ζητάνε φέρνουν σε δύσκολη θέση τους θεούς και εκείνοι νιώθουν αμηχανία και δεν ξέρουν πως να ανταποκριθούν. Ο Ηλίθιος που δαγκώθηκε από τον ψύλλο απευθύνεται στον Ηρακλή και του λέει πως έπρεπε να έχει καθαρίσει την γη από αυτή την Ύδρα, η οποία αντιπροσωπεύεται από τον ψύλλο. Έπειτα ο Ηρακλής απευθύνεται στους θεούς, συγκεκριμένα στον Δία και αναρωτιέται αν χρησιμοποιεί τον Ηλίθιο για να τον

εκδικηθεί. Ο Ηλίθιος έχει μειονεκτική θέση στην κοινωνία και πολλά ελαττώματα, τα οποία προβάλλονται με σκοπό την βελτίωσή τους. Ο άνθρωπος όπως καταλαβαίνουμε ζητούσε πολλά αφού δεν είχε την δύναμη να αντιμετωπίσει την δυσκολία. Γι’ αυτό άλλωστε επικαλείται τη βοήθεια των θεών.

Page 59: Αίσωπος στον Lafontaine

Ο λύκος και το πρόβατο

Ένα πρόβατο ξεδιψούσε στο ρέμα ενός ρυακιού.Ένας λύκος νηστικός που έψαχνε ευκαιρία και η πείνα τον έφερνε στα μέρη αυτά, παρεμβαίνει.-Τι σε κάνει τόσο θρασύ και ενοχλείς την ώρα που ξεδιψάω; Λέει το ζώο γεμάτο θυμό. Θα τιμωρηθείς για το θράσος σου.-Κύριε, απαντά ο πρόβατο, η Αυτού Μεγαλειότης σας να μην θυμώνει αλλά ν΄ αντιληφθεί πως πάω να ξεδιψάσω στο ρέμα είκοσι βήματα πιο πίσω απ΄ Αυτήν και συνεπώς δεν την ενοχλώ καθόλου.

-Την ενοχλείς, ξαναλέει το άγριο ζώο, και ξέρω πως με κακολόγησες πέρσι.-Πώς να το κάνω αφού δεν είχα καν γεννηθεί; θηλάζω ακόμα την μητέρα μου.-Αν δεν είσαι συ, είναι ο αδελφός σου.-Δεν έχω.-Είναι τότε κάποιος από τους δικούς σου γιατί δε γλυτώνω από σας, τους βοσκούς και τους σκύλους σας.Μου το είπαν: πρέπει να εκδικηθώ, εκεί πάνω βαθειά μέσα στα δάση.Ο λύκος το αρπάζει και μετά το τρώει χωρίς να νοιαστεί καθόλου.

Page 60: Αίσωπος στον Lafontaine

Ανάλυση του μύθου

Αυτός ο μύθος έχει να κάνει με την ισχύ, την εξουσία του δυνατού. Το πρόβατο δεν έχει αρκετή λογική λόγω της νεαρής του ηλικίας και δεν καταλαβαίνει ότι ξεγελάστηκε από ένα τέχνασμα του λύκου με σκοπό να το φάει. Στο τέλος πέφτει στην παγίδα του άγριου ζώου και εκείνο το τρώει.Αυτός ο μύθος μας μιλάει για τις παγίδες και για τα τεχνάσματα που κρύβει η ζωή. Αν είμαστε απρόσεκτοι, όπως το πρόβατο, τότε θα το πληρώσουμε ακριβά. Αν όμως δεν αφήσουμε τον εαυτό μας να ξεγελαστεί, τότε αυτό αποδεικνύει ότι μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα χωρίς εμπόδια.

Page 61: Αίσωπος στον Lafontaine

ΠΟΥΛΙ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΑΠΌ ΒΕΛΟΣ

Θανάσιμα χτυπημένο από βέλος με φτερά.Ένα πουλί θρηνούσε τη μοίρα του.Κι έλεγε υποφέροντας υπερβολικά από πόνο:-‘ Πρέπει να συμπράττεις στη δυστυχία σου; Άγριοι άνθρωποι ! παίρνετε από τα φτερά μας ότι χρειάζεται για να πετάξουν οι θανατηφόρες μηχανές!Μην κοροϊδεύετε όμως, ράτσα ανελέητη!Έχετε συχνά την ίδια μοίρα με μας’.

Τα μισά από τα παιδιά του Ιαπετού θα προμηθεύσουν όπλα στ’ άλλα μισά.

Ανάλυση του μύθου:

Tα βέλη - θανατηφόρες μηχανές που προμηθεύτηκε ο άνθρωπος από τα φτερά του πουλιού - τα χρησιμοποίησε για να το πληγώσει. Τα ίδια τα πουλιά χρησιμοποιούνται για να εξολο-θρεύσουν τα όμοιά τους. Οι ίδιοι οι άνθρωποι κατασκευάζουν τα όπλα που θα σκοτώσουν τους όμοιούς τους στη γη. Το πουλί του μύθου ερμηνεύει την ανθρώπινη σοφία.Είναι τρομερό να δέχεσαι βέλη-συμφορές από τους δικούς σου.

Page 62: Αίσωπος στον Lafontaine

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΞΥΛΟΚΟΠΟΣ

Ένας φτωχός ξυλοκόπος, γεμάτος κλαδιά,κάτω από το βάρος του δεματιού αλλά και της ηλικίας, βογκώντας και σκυμμένος, προχωρούσε με βαριά βήματα.Και προσπαθούσε να φτάσει στην καλύβα του στην καπνισμένη καλύβα του . Όμως, καταπονημένος από την προσπάθεια και τον κόπο, βάζει κάτω το δεμάτι, σκέφτεται τη δυστυχία του .Τι ευχαρίστηση είχε από τότε που γεννήθηκε;Υπάρχει άλλος πιο φτωχός στον κόσμο;

Καμιά φορά ούτε ψωμί και ποτέ ξεκούραση.Η γυναίκα του, τα παιδιά του, οι στρατιώτες, οι φόροι, οι δανειστές και η αγγαρεία.Είναι η απεικόνιση της ολοκληρωμένης δυστυχίας.Καλεί το θάνατο. Έρχεται χωρίς καθυστέρηση. Τον ρωτάει τι πρέπει να κάνει.Πρέπει, λέει, να με βοηθήσεις να φορτώσω αυτά τα ξύλα, δε θα αργήσεις σχεδόν καθόλου.Ο θάνατος θα γιατρέψει τα πάντα. Αλλά ας μείνουμε εκεί που είμαστεΚαλύτερα να υποφέρουμε παρά να πεθάνουμε. Είναι ο κανόνας των ανθρώπων.

Page 63: Αίσωπος στον Lafontaine

Ηθικό Δίδαγμα:

Με όσα δεινά κι αν ερχόμαστε αντιμέτωποι στην ζωή αξίζει να παλέψουμε για αυτήν και να μην τα παρατάμε με την πρώτη ευκαιρία σκεπτόμενοι την μιζέρια και την δυστυχία μας. Να αποβάλουμε την απαισιοδοξία μας γιατί η ζωή είναι μόνο μία. Πρέπει ακόμα να βάζουμε στόχους στη ζωή μας που θα μας δίνουν κίνητρο να συνεχίζουμε τον αγώνα.

Page 64: Αίσωπος στον Lafontaine

Ο τζίτζικας και ο μέρμυγκας

Ο τζίτζικας αφού όλο το καλοκαίρι τραγουδούσε βρέθηκε τελείως απροετοίμαστος όταν φύσηξε ο άνεμος του βορρά.Ούτε ένα μικρό κομματάκι μύγας ή σκουληκιού!!!Πήγε στο γείτονά του το μυρμήγκι και φώναξε : ‘ πεινάω ’ παρακαλώντας το να του δανείσει κάποιο σποράκι για να επιβιώσει μέχρι την καινούρια άνοιξη. ‘ Θα σε πληρώσω, του λέει, πριν το θερισμό με κεφάλαιο και τόκο ’.Το μυρμήγκι δε δανείζει ,είναι το ελάττωμά του.-‘ Τι έκανες στη ζέστη; ’ λέει στο ζήτουλα.

-‘ Νύχτα μέρα τραγουδούσα για να μη σε δυσαρεστήσω ’.-‘ Τραγουδούσες ; Ωραία !!! Ε , λοιπόν, τώρα χόρεψε ‘.

Page 65: Αίσωπος στον Lafontaine

Ανάλυση του μύθου:

Ο τζίτζικας σύμβολο του ανέμελου τραγουδιστή και της απόλαυσης, ο μέρμυγκας σύμβολο της εργατικότητας, εκπροσωπούν και οι δύο τις ομάδες της κοινωνίας που η μια διασκεδάζει και απολαμβάνει σε βάρος της άλλης που εργάζεται για να απολαύσει. Είναι ολοφάνερο μέσα από το μύθο ότι η εργατικότητα κερδίζει πάντα.

Ο ΒΑΤΡΑΧΟΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ

ΝΑ ΜΟΙΑΣΕΙ ΣΤΟ ΒΟΔΙ

Ενας βάτραχος είδε ένα βόδι που του φάνηκε τεράστιο.Ο βάτραχος μεγέθους αυγού, ζηλιάρης, απλώνεται, φουσκώνει και προσπαθεί να μοιάσει στο βόδι σε μέγεθος λέγοντας : ‘ κοίταξε καλά αδέρφι , είναι αρκετό , πες μου, χρειάζεται κι άλλο ;’-‘ Οχι’ -‘ Τώρα , λοιπόν ; ΄’- ‘ Καθόλου ‘!- ‘ Νάμαι ‘!-‘ Δε μοιάζεις καθόλου ‘ !Το αξιοθρήνητο ζώο φούσκωσε τόσο πολύ που έσκασε.

Page 66: Αίσωπος στον Lafontaine

Ανάλυση του μύθου:

Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που δεν είναι συνετοί.Ο κάθε αστός θέλει να μιμηθεί τους σπουδαίους ευγενείς.Ο κάθε μικρός πρίγκιπας έχει πρεσβευτές.Ο κάθε μαρκήσιος θέλει να έχει υπηρέτες.Κανένας δεν είναι ευχαριστημένος και όλοι θέλουν να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι χωρίς να αναρωτιούνται αν αυτό είναι δυνατόν.

Page 67: Αίσωπος στον Lafontaine

Απόφθεγμα – La devise

On rencontre sa destinée – Souvent par

des chemins qu’on prend pour l’éviter.

‘ Συχνά συναντάει κανείς τη μοίρα του μέσα από δρόμους που ακολουθεί προκειμένου να την αποφύγει.’

Jean de Lafontaine

Page 68: Αίσωπος στον Lafontaine

Επίσκεψη στο Γαλλικό Ινστιτούτο

Page 69: Αίσωπος στον Lafontaine

Raymond Queneau

Ο Ρεϊμόν Κενώ (Raymond Queneau, Χάβρη, 21 Φεβρουαρίου 1903 - 25 Οκτωβρίου 1976) ήταν Γάλλος συγγραφέας, ποιητής, στιχουργός, μεταφραστής και μαθηματικός. Πολυσχιδής προσωπικότητα, με αίσθηση του χιούμορ και φαντασία, ανανέωσε τη γαλλική γλώσσα και λογοτεχνία εισάγοντας τον προφορικό λόγο και υπογραμμίζοντας την έννοια του αστείου στα γαλλικά γράμματα.

Βιογραφικά Στοιχεία

Μοναχογιός του Αυγούστου Κενώ (Auguste Queneau) και της Ζοζεφίν Μινιό (Joséphine Mignot) που είχαν κατάστημα ψιλικών, ο Ρεϊμόν γεννήθηκε το 1903 στη Χάβρη. Εκεί μεγάλωσε και έκανε τις πρώτες σπουδές του. Πήγαινε συχνά με τον πατέρα του στον κινηματογράφο, διάβαζε πολύ και ξεκίνησε να γράφει από την εφηβική του ηλικία. Έπειτα πήγε στο Παρίσι για να πάρει πτυχίο φιλολογίας και φιλοσοφίας (Licence de philosophie et de lettres) από τη Σορβόνη (1924). Εκεί εκδηλώθηκαν για πρώτη φορά κρίσεις άσθματος.

Page 70: Αίσωπος στον Lafontaine

Εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις στην Αλγερία και στο Μαρόκο, όπου ήρθε σε επαφή με την αργκό αλλά και με την αραβική γλώσσα, όμως παράλληλα παρακο-λουθούσε τη λογοτεχνική κίνηση από αρκετά κοντά. Είχε συνεργαστεί μάλιστα στην έκδοση της Σουρεαλιστικής επανάστασης αλλά από το 1929 είχε ήδη διακόψει τις σχέσεις του με το κίνημα του Αντρέ Μπρετόν για προσωπικούς και πολιτικούς λόγους. Παντρεύτηκε την Ζανίν Καν (αδερφή παλιάς ερωμένης του Μπρετόν-1928) με την οποία απέκτησε τον μοναχογιό του Ζαν Μαρί Κενώ (Jean-Marie Queneau) το 1934.

Την ίδια χρονιά γράφτηκε στη σχολή «École pratique des hautes études» και παρακολούθησε σειρά μαθημάτων πάνω στον Χέγκελ από τον γνωστό καθηγητή Αλεξάντρ Κοζέβ (1935). Διψασμένος για ταξίδια και γνώση επισκέφθηκε την Ελλάδα το 1932 και ένιωσε βαθιά έκπληξη από το χάσμα που χώριζε την καθομιλουμένη από την καθαρεύουσα του γραπτού λόγου. Αυτός ο διαχωρισμός άλλωστε τον προβλημάτισε τόσο πολύ ώστε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για αυτόν καθώς στη συγγραφική του πορεία έθεσε τον στόχο να απαλλάξει τη γαλλική γλώσσα από τις συμβατικότητες του γραπτού λόγου.

Page 71: Αίσωπος στον Lafontaine

Αφού επιστρέψει, θα εκδώσει το πρώτο του μυθιστόρημα, ένα μυθιστόρημα-ποίημα με τίτλο «Le chiendent» για το οποίο θα κερδίσει άλλωστε και το μόλις θεσπισμένο -με αφορμή το βιβλίο του- βραβείο των Ντε Μαγκό. Κατόπιν ακολουθούν κάποια αυτοβιογραφικά έργα: Les derniers jours (1936), Odile (1937), Les enfants du limon (1938). Παράλληλα εργάζεται ως τραπεζικός αλλά και ως πωλητής μέχρι να προσληφθεί από τον εκδοτικό οίκο Γκαλιμάρ ως αναγνώστης και έτσι να μπορέσει να αφιερωθεί περισσότερο στη συγγραφή. Η πρώτη του επιτυχία θα είναι το Pierrot mon ami (1942) και θα γίνει διάσημος το 1959 με το βιβλίο «Η Ζαζί στο μετρό» (Zazie dans le métro)

που θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο από τον Λουί Μαλ. Η υστεροφημία του Κενώ όμως θα επισφραγισθεί από τα «Γαλάζια λουλούδια» (Les Fleurs bleues, 1965) καθώς και από ένα παλαιότερο έργο του, τις «Ασκήσεις ύφους» (Exercices de style, 1947).Για κάποιο διάστημα στη δεκαετία του '30 ο Κενώ μελέτησε και κατέγραψε αυτούς που αποκαλούσε «les fous littéraires» (Οι τρελοί λογοτέχνες), συγγραφείς που είχαν διακηρύξει διάφορες εκκεντρικές θεωρίες. Κατέληξε στη συγγραφή ενός τόμου που υπερέβαινε τις 700 σελίδες που κανένας εκδότης δε θέλησε να εκδώσει. Μέρος της τεράστιας εργασίας του ενσωματώθηκε στο έργο του Les enfants

Page 72: Αίσωπος στον Lafontaine

du limon μέσω του ήρωα, κυρίου Σαμπερνάκ (Monsieur Chambernac) που ήταν συγγραφέας της «Εγκυκλοπαίδειας των Ανακριβών Επιστημών», ενός βιβλίου για τους «τρελούς λογοτέχνες». Καθώς είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τις επιστήμες, το 1948 γράφτηκε στη Μαθηματική Εταιρία Γαλλίας και μάλιστα αφοσιώθηκε στην εφαρμογή των μαθηματικών κανόνων στο λογοτεχνικό έργο. Από το 1950 συμμετείχε στο Κολλέγιο Παταφυσικής με το βαθμό του «Σατράπη» ενώ το 1951 τον δέχτηκε η Ακαδημία Γκωνκούρ και από το 1954 διηύθυνε τις εγκυκλοπαιδικές εκδόσεις του εκδοτικού οίκου Pleiade.Κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου του

κολλεγίου Παταφυσικής αποφάσισε μαζί με τον μαθηματικό Φρανσουά λε Λιονέ να ιδρύσουν την Ουλιπό (Oulipo, Ouvroir de la Litterature Potentielle = Εργαστήριο Δυνητικής Λογοτεχνίας) στην οποία συμμετείχαν πολλοί σημαντικοί λογοτέχνες. Παρά τις πολλές απαιτητικές και διαφορετικές ενασχολήσεις του, ο Κενώ θα βρει τον χρόνο να εκφράσει την ποιητική του φλέβα αφού θα είναι άλλωστε και ο μοναδικός ποιητής που έχει καταφέρει να γράψει εκατό τρισεκατομμύρια ποιήματα («Cent Mille Milliards de Poèmes», 1961). Πρόκειται για ένα βιβλίο που έδινε τη δυνατότητα στον αναγνώστη να ανακατέψει τις λέξεις κατά τέτοιο τρόπο ώστε να

Page 73: Αίσωπος στον Lafontaine

δημιουργηθούν σύμφωνα με τους υπολογισμούς του συγγραφέα εκατό τρισεκατομμύρια ποιήματα. Ο Κενώ πέθανε στις 25 Οκτωβρίου 1976.

ΈργαΜυθιστορήματαLe Chiendent, 1933Gueule de pierre, 1934Les Derniers Jours, 1936Odile, 1937Les Enfants du Limon, 1938Un rude hiver, 1939Les Temps mêlés (Gueule de pierre II), 1941Pierrot mon ami, 1942Zazie dans le métro, 1959

Σαρλ Περώ- Charles Perrault

Ο Σαρλ Περώ (Charles Perrault, Παρίσι, 12 Ιανουαρίου 1628 – 16 Μαΐου 1703) ήταν Γάλλος λαογράφος και συγγραφέας, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε αρχικά ως υπεύθυνος των βασιλικών κτηρίων. Άρχισε να γίνεται γνωστός ως λογοτέχνης το 1660 περίπου με ερωτικά ποιήματα. Αφιέρωσε την υπόλοιπη ζωή του στη μελέτη της ποίησης και των καλών τεχνών. Ήταν αδελφός του Κλωντ Περώ (Claude Perrault, 1613 – 1688), αρχιτέκτονα του Λούβρου.

Page 74: Αίσωπος στον Lafontaine

Ο Σαρλ Περώ διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη φιλολογική διαμάχη αναφορικά με την υπεροχή αρχαίων και νεότερων συγγραφέων. Το 1671 ο Περώ εκλέχτηκε στη Γαλλική Ακαδημία, όπου διάβασε το 1687 το ποίημά του «Ο αιώνας του Μεγάλου Λουδοβίκου» (Le siècle de Louis le Grand, 1687), με αφορμή του οποίου η Γαλλική Ακαδημία διχάστηκε και ξέσπασε η αποκαλούμενη «Διαμάχη των Παλαιών και των Νέων».Στη διαμάχη αυτή, ο Περώ έλαβε μέρος με τους «Παραλληλισμούς των Παλαιών και των Νέων» (Parallèles des Anciens et des Modernes, 1688 – 1698, 4 τόμοι), υποστηρίζοντας την υπεροχή και τοποθετώντας σε υψηλότερη θέση τους

συγχρόνους του συγγραφείς, όπως τον Μολιέρο και τον Φρανσουά ντε Μαλέρμπ, από τους αρχαίους κλασικούς Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς. Βασικός του αντίπαλος σ’ αυτή τη διαμάχη ήταν ο Νικολά Μπουαλώ – Ντεπρεώ (Nicolas Boileau – Despreaux, 1636 - 1711). Ο Σαρλ Περώ είναι όμως περισσότερο γνωστός σ’ όλο τον κόσμο από τη συλλογή παραμυθιών για παιδιά, που περιλαμβάνονται στις «Ιστορίες της μαμάς μου της χήνας» (Contes de ma mère l’ oye, 1697), που τα έγραψε για τη διασκέδαση των παιδιών του και που έφεραν στη λογοτεχνία τη μόδα των «παραμυθιών» (contes de fées). Ανάμεσα

Page 75: Αίσωπος στον Lafontaine

σ’ αυτά περιλαμβάνονται: η «Κοκκινοσκουφίτσα», η «Σταχτοπούτα», «Ο Παπουτσωμένος Γάτος», «Η Ωραία Κοιμωμένη», «Ο Κυανοπώγων», «Ο Κοντορεβιθούλης» κ. ά.

Page 76: Αίσωπος στον Lafontaine

Η παρουσίασή μας

Συνάντηση Αισώπου – Lafontaine

Βρισκόμαστε στην Αθήνα την πρωτεύουσα της Ελλάδας και συγκεκριμένα στο ιστορικό μνημείο του Παρθενώνα. Οι τουρίστες περιπλανιούνται βγάζοντας φωτογραφίες και θαυμάζοντας τον αρχαίο πολιτισμό της Αθήνας. Ανάμεσα σε αυτούς συναντιούνται δύο διάσημες προσωπικότητες: ο Αίσωπος και ο Λαφονταίν στη δική μας εποχή κουβεντιάζοντας για την συγγραφική τους δημιουργία αλλά και την πορεία τους.

Λ: Ποιος είσαι εσύ;Α: Είμαι ο σπουδαίος παραμυθάς Αίσωπος από την αρχαία Αθήνα του 6ου αιώνα π.Χ.Λ: Βλέπουν καλά τα μάτια μου; Είσαι όντως εσύ; Δεν το πιστεύω!!!Α: Ποιος είσαι ξένε κι από πού με ξέρεις;Λ: Εγώ είμαι ο Λαφονταίν, μυθουργός του 17ου αιώνα και φυσικά σε ξέρω όπως κι όλος ο κόσμος , αφού αποτελείς πηγή έμπνευσης για πολλούς μυθογράφους ,όπως και για μένα.Α: Απαπαπα!!! Δεν γίνεται αυτό. Είμαι ένας και μοναδικός. Δεν γίνεται να με αντιγράφει ο καθένας.

Page 77: Αίσωπος στον Lafontaine

Έχουν γράφτει τόσα βιβλία κι έχουν γυριστεί τόσες ταινίες βασισμένες στους μύθους μου.Λ: Εγώ όμως είμαι πιο σύγχρονος και κατάφερα με τους μύθους μου να κατακρίνω την κοινωνία της εποχής μου και να περάσω επιτυχώς το μήνυμα που ήθελα.Α: Μπα; Από πότε ξύπνησαν και οι νέοι; Τα μηνύματα μου είναι πιο διαχρονικά. Άντεξαν 2.500 χρόνια.Λ: Εσύ όλο με τα ζώα ασχολείσαι! Δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις;Α: Κι εσύ χώνεις τη μύτη σου παντού ακόμα κι εκεί που δεν σε παίρνει. Τι σε νοιάζει εσένα τι κάνει ο πλούσιος κι ο παπάς κι ο φτωχός κι ο αγρότης;

Λ: Τι λες;;; Δεν σε αντιγράφει κανένας, απλώς εμπνέονται από εσένα και θα έπρεπε να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου.Α: Δεν θέλω κανένας μα κανένας να μου κλέψει τη δόξα.Λ: Πιστεύω πως γίνεσαι υπερβολικός και εγωιστής. Αν μάθαινα ότι αποτελούσα πηγή έμπνευσης για κάποιον θα ήμουν πολύ περήφανος και ευτυχισμένος. Κι εξάλλου η δική μου δουλειά έχει μεγαλύτερη επιτυχία από τη δική σου.Α: Καλέ τι μας λές;;; Είσαι με τα καλά σου;; Το δικό μου όνομα έχει γίνει μεγάλο και τρανό παγκοσμίως.

Page 78: Αίσωπος στον Lafontaine

Les paroles

de Lafontain

e

Κάποιος: Γιατί τσακώνεστε; Δεν έχετε τίποτα να χωρίσετε! Είστε και οι 2 πασίγνωστοι και έχετε προσφέρει πάρα πολλά στη κοινωνία σας. Τα ονόματά σας φιγουράρουν στα παιδικά βιβλία και τα διδάγματά σας είναι χαραγμένα στο μυαλό όλων. Όλοι οι χυμοί της σκέψης σας έχουν περάσει στο σήμερα.Α: Έχει δίκιο. Ας συμφιλιωθούμε, δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε κι ας ενώσουμε τις σκέψεις μας για το καλό της κοινωνίας.

Page 79: Αίσωπος στον Lafontaine

--- Je crois que t’exagères et tu parais égoiste. A ta place,je serais démesurement orgueilleux et très satisfait. Mon oeuvre a eu, d’ailleurs, un succès incomparable par rapport au tien.--- Mais moi ,écoute, je suis moderne et à travers mes contes j’ai pu critiquer la société contemporaine et diffuser avec succès le message requis.---Ben,toi, tu t’occupes sans cesse d’animaux! Tu n’as rien d’autre ni de meilleur à faire?

--- Qui êtes-vous vraiment?--- Si je vois bien, c’est toi? Je n’y crois pas.--- C’est moi, en effet le grand Lafontaine, le fabuliste du 17ème siècle.Evidemment, je te connais, d’ailleurs tu es renommé partout dans le monde. Tu es la source d’ inspiration pour beaucoup d’écrivains de ce genre. Il en est de même pour moi.--- Tiens, tiens personne ne t’a copié.Tu aurais dû en être fier puisque un grand nombre de gens ont puisé dans ton oeuvre leur style et leurs idées.

Page 80: Αίσωπος στον Lafontaine

Ας πάμε από τη στεριάΠάνω στα δυό μας χαριτωμένα άλογα

Μέσα στο άπειρο, μες το μυστήριοΣτη ζάλη!

Θα είσαι Δέσποινα, κι εγώ Kόμης

Έλα, η καρδιά μου φωτίζεταιΈλα, θα διηγηθούμε αυτό το

παραμύθιΣτα άστρα της νύχτας…

Βίκτωρ Ουγκώ- Ας ονειρευτούμε αν θέλεις

Page 81: Αίσωπος στον Lafontaine

Οι Μύθοι μας

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Η Ρωξάνη ξύπνησε με ένα χαμόγελο στα χείλη έχοντας την αίσθηση πως όλα θα πάνε καλά. Ήξερε πως θα ήταν μία μεγάλη μέρα. Αφού καλημέρισε τον πατέρα της, ξεκίνησε για το παλάτι, καθώς έπρεπε να παραδώσει το αλεύρι. Ο πατέρας της ήταν φτωχός και βαριά άρρωστος. Γι’ αυτό το λόγο είχε αναλάβει τα καθήκοντα του μυλωνά και να τον βοηθήσει. Έτσι πήρε το δρόμο φορτωμένη. Κάποια στιγμή καθώς προχωρούσε σκόνταψε , άνοιξε το σακί με το αλεύρι και χύθηκε παντού. Εκείνη άρχισε να κλαίει και να κοιτάει απεγνωσμένα το αλεύρι που είχε

σκορπιστεί παντού. Είχε απελπιστεί. Την ίδια στιγμή στον Όλυμπο, ο Δίας και η Ήρα καθώς έτυχε να δουν το συγκεκριμένο περιστατικό συζητούν για το αν πρέπει να εμπλακούν ή όχι.Δ: Τη βλέπεις αυτή την κοπέλα;Η: Ναι την βλέπω την κακομοίρα.Δ: Χρειάζεται βοήθεια. Να την βοηθήσουμε;Η: Φυσικά, πιστεύω πως της αξίζει. Έχει περάσει τόσα πολλά!Δ: Ωραία. Ας στείλουμε την Αθηνά να την βοηθήσει.Εν τω μεταξύ, η Ρωξάνη προσπαθούσε να μαζέψει όσο αλεύρι μπορούσε. Τότε όμως εμφανίστηκε η Αθηνά μεταμφιεσμένη σε γριούλα.Α: Χρειάζεσαι βοήθεια κοριτσάκι;Ρ: Δε χρειάζεται καλή κυρία.

Page 82: Αίσωπος στον Lafontaine

Α: Βλέπω πως χρειάζεσαι ένα χέρι βοηθείας. Άσε με να σε βοηθήσω.Ρ: Αχ σας ευχαριστώ πολύ. Θα σας είμαι για πάντα ευγνώμων.Έτσι η θεά βοήθησε την Ρωξάνη χωρίς εκείνη να καταλάβει ποια πραγματικά ήταν. Η Ρωξάνη με αναπτερωμένο ηθικό συνέχισε προς το παλάτι. Όταν έφτασε παρέδωσε το σακί στο βοηθό του βασιλιά, αυτός της έδωσε την αμοιβή κι εκείνη έτσι πήρε το δρόμο του γυρισμού.Γύρισε ικανοποιημένη σπίτι χωρίς να γνωρίζει ότι οι θεοί της επιφύλασσαν ακόμα μία έκπληξη. Ο μπαμπάς της ήταν πλέον καλά.Ηθικό δίδαγμα: Να μην απογοητευόμαστε, πάντα να ελπίζουμε.

ΤΟ ΚΟΥΝΕΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΑΦΙ

Mια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα δάσος ζούσαν παρέα ένα κουνέλι κι ένα ελάφι.. Το ελάφι ήταν μεγάλο, δυνατό και μεγαλοπρεπές ,ενώ το κουνέλι ήταν μικρό και αδύναμο. Το κουνέλι θαύμαζε το ελάφι για το παρουσιαστικό του, το μέγεθός του και την ομορφιά του. Τόλμησε λοιπόν μια μέρα να πλησιάσει το ελάφι και να του ζητήσει τη φιλία του. Το βρίσκει λοιπόν και του λέει:---- Έλα , να σου πω κάτι, θέλεις να γίνουμε φίλοι;---- Εγώ να γίνω φίλος με σένα; Έχεις δεί τη μούρη σου στον καθρέφτη; για δες πώς είσαι!, είπε το ελάφι γεμάτο ειρωνεία.

Page 83: Αίσωπος στον Lafontaine

-- Γιατί, τί έχω; ρώτησε το κουνέλι λυπημένο.-- Είσαι μικρό κι αδύναμο. Εγώ ποτέ δε θα γινόμουν φίλος μ’ έναν τοσοδούλη και κατώτερό μου όπως εσύ. Και τώρα εξαφανίσου από μπροστά μου!, φώναξε το ελάφι θυμωμένο. Το κουνέλι απομακρύνθηκε περίλυπο. Καθώς περπατούσε άρχισε να συλλογίζεται τα λόγια του ελαφιού και άκουσε μια δυνατή κραυγή: «Βοήθεια! Βοήθεια!». Το κουνελάκι έτρεξε προς την κατεύθυνση της φωνής. Και τι να δει; Το μεγάλο και τρανό ελάφι είχε μπλεχτεί στα κλαδιά ενός δέντρου. Το κουνελάκι κοίταξε το τρανό ελάφι με υπεροψία.-- Αχ , κουνελάκι, σε παρακαλώ πολύ

βοήθησέ με!-- Τι είπες; Άκουσα καλά; Εγώ να σε βοηθήσω; Και τι θα κερδίσω; Να με μειώνεις συνέχεια;-- Έχεις δίκιο! Αν με βοηθήσεις υπόσχομαι να γίνουμε φίλοι. Δεν είμαι τόσο τρανός, το παραδέχομαι! Ξεχωρίζω μόνο από την εμφάνισή μου και το κύρος μου μες στο δάσος, ενώ εσύ είσαι έξυπνο, καλό και αγαπητό απ’ όλους.-- Εντάξει!!!Το κουνελάκι βοήθησε το ελάφι κι από τότε έγιναν οι καλύτεροι φίλοι κι ο ένας συμπλήρωσε την προσωπικότητα του άλλου.Ηθικό δίδαγμα: Να μη κρίνεις από τηνεμφάνιση.

Page 84: Αίσωπος στον Lafontaine

Βιβλιογραφία

• Bibliocollège LaFontaine “Fables” Hachette

• Collection littéraire LAGARDE & MICHARD

• Fables LaFontaine (Livres I à VI) &

(Livres VII à XII) éditions Bordas• Βιβλιοθήκη Γαλλικού

Ινστιτούτου• Διαδίκτυο

Ευχαριστούμε: - την κ. Παπαγιαννοπούλου Ευαγγελία, Καθ. Μουσικής - το μαθητή Στυλιανίδη Μιχάλη και όλουςόσοι μας βοήθησαν.

Τέλος