Τι Θα Γίνει Μετά- Katzenbach John

8/21/2019 Τι Θα Γίνει Μετά- Katzenbach John

http://slidepdf.com/reader/full/-katzenbach-john 1/665



ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ «ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΤΑ»

ΚΑΙ ΤΟΝ JOHN KATZENBACH

Εδώ και 30 χρόνια είναι ένας από τους πιο ευφυείς κσοβαρούς συγγραφείς αστυνομικών... Ένα εξαιρετικ

μυθιστόρημα –και ιδιαίτερα ανησυχητικό». Washington Po

Ο Κάτζενμπαχ επανεφευρίσκει πολλές φορές τη φόρμουλκαθώς εξελίσσεται αυτό το απόλυτα συναρπαστικμυθιστόρημα... Μην παραλείψετε ούτε μια λέξη αυτής τηρομακτικής ιστορίας».

Bookli

Διάβασα μονορούφι το βιβλίο χωρίς καν να σταματήσω για φωνάξω άθελά μου “Ωχ!”, “Που να πάρει!”, και τέτοιχω διαβάσει άπειρα μυθιστορήματα αυτού του είδους κόμιζα ότι είχα μαντέψει το τέλος όταν ήμουν περίπου στνα τέταρτο του βιβλίου. Λάθος. Ακόμη κι αν μαντεύετ

καλύτερα από μένα, θα σαστίσετε με το Τι Θα Γίνει Μετά

Μην το χάσετε».



BookReporte

Η ανάγνωση του Τι Θα Γίνει Μετά είναι σαν μια βόλτα μ

ο πιο τρομακτικό ρόλερ κόστερ. Ξεροκαταπίνεις από φόβκαι έξαψη μαζί –και αναστενάζεις με ανακούφιση όταελειώσει».

The New York Journal of Book

«Οι αναγνώστες συνεπαρμένοι θα γυρίζουν γρήγορα

τις σελίδες για να δουν τι θα γίνει μετά. ΟΚάτζενμπαχ έχει συνθέσει ένα αγωνιώδες παιχνίδι

γάτας με ποντίκι, ένα τέλειο λογοτεχνικό συνδυασμ

του Τρούμαν Σόου και του Νόμος & Τάξη. Ήδη

διεθνές μπεστ σέλερ, θα αρέσει πολύ σε όλους τους

λάτρεις των ψυχολογικών θρίλερ».

Library Journa

Αυτό που τρομάζει περισσότερο είναι ότι ο Κάτζενμπαημιουργεί έναν φανταστικό κόσμο που μοιάζει πάρα πολύ μ

αυτόν στον οποίο ζούμε, μόνο που είναι τραβηγμένος σ’ ένανατριχιαστικό άκρο».

USA Toda



Ο Κάτζενμπαχ είναι ένας προικισμένος αφηγητής που ξέρώς να θέτει τα μεγάλα και τα μικρά ερωτήματα που κάνου

κάποιον να θέλει να γυρίζει τις σελίδες».Chicago Tribun

«Η θαυμάσια, γεμάτη ένταση αφήγηση τουΚάτζενμπαχ εκτυλίσσεται αβίαστα, παρασύροντάς

σας όλο και πιο βαθιά στην ανατριχιαστική

ατμόσφαιρα του κακού, του σκότους και των σκιών»

The Miami Heral

Λίγοι συγγραφείς μπορούν να καταλάβουν τόσο καλά πώουλεύει το μυαλό ενός εγκληματία».

Peop

O Κάτζενμπαχ είναι αριστοτέχνης των ψυχολογικώλεπτομερειών... και καταφέρνει να διατηρεί μια υψηλή έντασ

ου ωθεί τον αναγνώστη προς τις καθηλωτικές τελευταίε

σελίδες». Library Journa

Ο Κάτζενμπαχ με κάθε σελίδα εκτινάσσει την αγωνία σε νέ

ψη».



Bookli

Ολοζώντανοι, απρόβλεπτοι χαρακτήρες και σασπέν

ιαβολικής σύλληψης...» Publishers Week

Έργα του συγγραφέα που εκδόθηκανστη σειρά BELL Best Seller:

Η Νύχτα των ΑιχμαλώτωνΟ Ψυχαναλυτής

Η Ιστορία Ενός ΤρελούΟ Λάθος Άνθρωπος

Τι Θα Γίνει Μετά



ι α νει ετ

SBN 978-960-507-047-2Τίτλος πρωτοτύπου: «What Comes Next»Copyright © 2012 by John KatzenbachPublished by arrangement withohn Hawkins & Associates, Inc., New York

Για την ελληνική γλώσσα:

© 2013 ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΒΕΕΜετάφραση: Χριστίνα ΣπυριδάκηΕπιμέλεια: Κατερίνα ΑσήμουΔιόρθωση: Κυριάκος ΜιχελόγκωναςΣχεδιασμός εξωφύλλου: Άγγελος ΑναστασιάδηςΤΕΥΧΟΣ 1047

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή τουσυνόλου του βιβλίου, η αναπαραγωγή ή μετάδοσήου με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό ή άλλο μέσο,ωρίς τη γραπτή άδεια του εκδότη.

Για τον συγγραφέαΟ Τζον Κάτζενμπαχ διετέλεσε δικαστικός συντάκτης τη

iami News και της Miami Herald (είχε καλύψει, μεταξ



άλλων, τη δίκη του διαβόητου σίριαλ κίλερ Τεντ Μπάντι), κααρθρογράφος πολλών μεγάλων εφημερίδων των ΗΠΑ, πργκαταλείψει τη δημοσιογραφία για να αφοσιωθεί στ

συγγραφή ψυχολογικών θρίλερ. Το In the Heat of thummer , το πρώτο του μυθιστόρημα, ήταν υποψήφιο για τ

ραβείο Edgar το 1982 και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφαπό τον Φίλιπ Μπόρσος (ελληνικός τίτλος: Φονικ

αλοκαίρι). Ταινίες έχουν γίνει επίσης τα βιβλία του JuCause, το 1995, με πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι (ελληνικόίτλος: Αναζητώντας τη Δικαιοσύνη ), και H Νύχτα τωιχμαλώτων, το 2002, με πρωταγωνιστές τους Μπρου

Γουίλις και Κόλιν Φάρελ. Έχει τιμηθεί με το Grand Prix dLittérature Policière για το βιβλίο του O Ψυχαναλυτής , τ004, και με το Ken Book Prize για την Ιστορία Ενός Τρελοο 2005. Μία ακόμη υποψηφιότητα για το Edgar απέσπασε μο μυθιστόρημά του The Shadow Man. Το Τι Θα Γίνει Μετάο δωδέκατο βιβλίο του, συμπεριλήφθηκε στη λίστα τω

καλύτερων μυθιστορημάτων μυστηρίου του Booklist για τ013. Ο συγγραφέας ζει στη δυτική Μασαχουσέτη. Γιερισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε τον ιστότοπό το

www.johnkatzenbach.com

Για τον παλιό μου φίλο τον Μπομπ

http://www.johnkatzenbach.com/



Αμέσως μόλις άνοιξε η πόρτα, κατάλαβε ότι ήταν νεκρός.Το διέκρινε στον τρόπο με τον οποίο ο γιατρός απέστρεψ

ο βλέμμα του, στους ώμους του που έγερναν ελαφρά, στευρικότητά του καθώς διέσχιζε βιαστικά την αίθουσα. Τ

μόνα ερωτήματα που του ήρθαν αμέσως στο νου ήταόσος καιρός μού μένει; Πόσο άσχημο θα είναι το τέλος;

Δε χρειάστηκε να περιμένει πολύ για να πάρει ταπαντήσεις.

Ο Έιντριαν Τόμας είδε το νευρολόγο ν’ ανακατεύει ταρτιά με τα αποτελέσματα των εξετάσεων κι έπειτα νώνεται πίσω από το μεγάλο δρύινο γραφείο του. Ο γιατρόγειρε πίσω στο κάθισμά του και μετά έσκυψε μπροστά κ

σήκωσε το κεφάλι του. «Τα αποτελέσματα των εξετάσεωαποκλείουν τις περισσότερες συνήθεις διαγνώσεις...»

Ο Έιντριαν το περίμενε αυτό. Μαγνητική τομογραφίΗλεκτροκαρδιογράφημα. ΗλεκτροεγκεφαλογράφημΑναλύσεις αίματος. Αναλύσεις ούρων. ΥπέρηχοΤομογραφία εγκεφάλου. Ολόκληρη σειρά εξετάσεων τη

οητικής λειτουργίας. Είχαν περάσει πάνω από εννιά μήνεαπό τότε που πρόσεξε για πρώτη φορά ότι ξεχνούσ

ράγματα τα οποία κανονικά θυμόταν πολύ εύκολα –είχεταχτεί στο μαγαζί με τα είδη κιγκαλερίας, κι εκεί βρέθηκε ν

στέκεται στο διάδρομο με τις λάμπες χωρίς να έχει τηπαραμικρή ιδέα τι σκόπευε να αγοράσει· σε μια άλλ

ερίπτωση, στον κεντρικό δρόμο της πόλης είχε συναντήσ



υχαία έναν παλιό συνάδελφό του και του ήταν αδύνατον νυμηθεί το όνομα εκείνου του ανθρώπου που καθόταν στιπλανό γραφείο για πάνω από είκοσι χρόνια. Έξι μέρες πρ

από αυτό, ένα βράδυ, είχε περάσει μία ολόκληρη ώρκουβεντιάζοντας ευχάριστα με τη μακαρίτισσα τη γυναίκα το

στο καθιστικό του σπιτιού όπου είχαν ζήσει από τότε πομετακόμισαν στη δυτική Μασαχουσέτη. Μάλιστα, εκείν

ταν καθισμένη κοντά στο τζάκι, στην αγαπημένη της ΚουΑνν πολυθρόνα με τα λαχούρια. Όταν ο Έιντριασυνειδητοποίησε τι είχε κάνει, κατάλαβε ότι δε θα φαινόταο παραμικρό σε καμιά απεικόνιση του εγκεφάλου του. Πα

λ’ αυτά, είχε κλείσει χωρίς καθυστέρηση ένα επείγοαντεβού με τον παθολόγο του, ο οποίος τον είχε στείλει στρήγορα στον ειδικό. Ο Έιντριαν είχε απαντήσει υπομονετικ

σε όλες τις ερωτήσεις και είχε αφήσει να τον ψηλαφήσουν, νον πασπατέψουν και να του κάνουν ακτινογραφίες. Όταν η εικόνα της γυναίκας του χάθηκε απ’ τα μάτια το

και ο Έιντριαν συνήλθε από το αρχικό σοκ, είχε υποθέσει όταπλούστατα, είχε αρχίσει να τρελαίνεται –πράγμα ποαποτελούσε έναν κάθε άλλο παρά επιστημονικό κλεγχόμενο ορισμό της ψύχωσης ή της σχιζοφρένειας. Απην άλλη, όμως, δεν είχε αισθανθεί ότι ήταρελός. Στην πραγματικότητα, είχε νιώσ

ολύ καλά. Ήταν μια ευχάριστη αίσθηση, λες και ήτασυνηθισμένο και ευχάριστο να κουβεντιάζει με κάποια ποίχε πεθάνει πριν από τρία χρόνια, όπως έκαναν συχνά καθλη τη διάρκεια του γάμου τους. Είχαν συζητήσει για τ

μοναξιά του, που όλο και βάθαινε, και για την ανάγκη ναρχίσει να κάνει ορισμένα μαθήματα αμισθί στ

ανεπιστήμιο, παρ’ ότι μετά το θάνατό της είχε βγει στ



σύνταξη. Είχαν μιλήσει και για ορισμένες ταινίες και κάποινδιαφέροντα βιβλία, καθώς και για το τι θα έπρεπε να στείλ Έιντριαν στις ανιψιές του για τα γενέθλιά τους. Είχα

κουβεντιάσει επίσης για το αν θα έπρεπε φέτος νοκιμάσουν να το σκάσουν για μια δυο βδομάδες στο Κέι

Κοντ για να ξεκουραστούν τον Ιούνιο, μόλις θμφανίζονταν τα γοφάρια και τα λαβράκια, πρ

καταφθάσουν οι ηλιοκαμένες ορδές με τα φορητά ψυγείους και τις ομπρέλες τους. Έτσι όπως καθόταν απέναντι από το νευρολόγο, σκέφτηκ

τι ήταν μεγάλο λάθος που είχε θεωρήσει έστω και για μι

στιγμή ότι η παραίσθηση εντασσόταν στο πλαίσιο μιααρρώστιας, και ότι δεν έπρεπε να είχε επιτρέψει στην ανησυχίου να μετατραπεί σε φόβο και να τον στείλει στο ιατρείο. Θπρεπε να είχε αντιμετωπίσει την παραίσθηση ωλεονέκτημα. Τώρα πλέον ήταν ολομόναχος, και θα ήτα

ωραία αν, για όσο διάστημα του έμενε σ’ αυτό τον κόσμ

μφανίζονταν πάλι στη ζωή του άνθρωποι που κάποτε είχαγαπήσει, ανεξάρτητα αν εξακολουθούσαν να είναι ζωνταν

όχι.«Τα συμπτώματά σας υποδηλώνουν...»Ο Έιντριαν δεν ήθελε ν’ ακούσει το γιατρό, που είχε μι

αμήχανη, πονεμένη έκφραση και ήταν πολύ νεότερος απ

ον ίδιο. Σκέφτηκε πως ήταν αδικία να του λέει ένας τόσέος άνθρωπος ότι θα πέθαινε. Θα έπρεπε να ήταν κάποιοκριζομάλλης γιατρός, που θα θύμιζε τις απεικονίσεις το

Θεού, με μια στεντόρεια φωνή κουρασμένη από τηολύχρονη πείρα, και όχι εκείνος ο τύπος που μόλις είχελειώσει το δημοτικό, μιλούσε τσιριχτά και κουνιότα

ευρικά μπρος πίσω στο κάθισμά του.



Ο Έιντριαν απεχθανόταν το αποστειρωμένο, κατάφωτραφείο, με τα κορνιζαρισμένα διπλώματα και τις ξύλινειβλιοθήκες με τα ιατρικά συγγράμματα τα οποία ήταέβαιος ότι ο γιατρός δεν άνοιγε ποτέ, μια και ήταν από του

ανθρώπους που προτιμούσαν να βρίσκουν πληροφορίες μ

να δυο γρήγορα κλικ στο πληκτρολόγιο ενός υπολογιστή νός Μπλάκμπερι. Ο Έιντριαν κοίταξε γύρω του και σκέφτηκως το γραφείο ήταν καταπιεστικά καθαρό και τακτικό, λε

και δεν επιτρεπόταν εκεί μέσα η φυσική ρυπαρότητα κακαταστασία μιας θανάσιμης ασθένειας. Έριξε μια ματιά στ

αράθυρο πίσω από το γιατρό και είδε ένα κοράκι που ήρθ

και κάθισε σε ένα κλαδί μιας φουντωτής ιτιάς εκεί κοντταν λες και ο γιατρός φλυαρούσε μονότονα σε κάποιο

μακρινό κόσμο όπου ο ίδιος ο Έιντριαν δεν ανήκε πλέον. Ήνδεχομένως να ήταν ένα μικρό, ασήμαντο μέρος εκείνου το

κόσμου. Για μια στιγμή, σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να δώσροσοχή στο κοράκι αντί σ’ αυτά που του έλεγε ο γιατρός, κ

μετά, σε μια ξαφνική παραζάλη, είχε την εντύπωση ότι ήταντως το κοράκι που του μιλούσε. Ενδόμυχα επέμεινε ότι κάέτοιο ήταν απίθανο, γι’ αυτό χαμήλωσε το βλέμμα του κα

ανάγκασε τον εαυτό του να προσέξει το γιατρό.«Λυπάμαι, καθηγητά Τόμας», είπε αργά ο νευρολόγο

ιαλέγοντας προσεκτικά τα λόγια του, «αλλά πιστεύω ό

ιώνετε τα κλιμακούμενα στάδια μιας σχετικά σπάνιαασθένειας που ονομάζεται άνοια με σωμάτια Λιούι. Ξέρετε ίναι αυτό;»

Ο Έιντριαν κάτι ήξερε, αόριστα. Είχε ξανακούσει εκείνο τορο μία ή δύο φορές, αν και δεν μπορούσε να θυμηθεί σοιες περιπτώσεις. Ίσως κάποιο από τα άλλα μέλη το

Τμήματος Ψυχολογίας του πανεπιστημίου τον είχ



ρησιμοποιήσει σε μια συνάντηση του διδακτικοροσωπικού προσπαθώντας να δικαιολογήσει μια σχετικρευνα ή εκφράζοντας δυσαρέσκεια για τις διαδικασίεπιχορήγησης. Μπορεί και να τον θυμόταν από τα νιάτα τοταν έκανε κλινική εργασία σε κάποιο νοσοκομεί

ετεράνων. Όπως και να ’χε, κούνησε το κεφάλι τοαρνητικά. Ήταν καλύτερα ν’ ακούσει τις ωμές λεπτομέρειεαπό κάποιον που ήταν πιο ειδικός απ’ τον ίδιο, έστω και αν ιατρός ήταν υπερβολικά νέος.

Τα λόγια άρχισαν να πέφτουν στο χώρο ανάμεσά τους σασυντρίμμια που κατακάθονταν ύστερα από μια έκρηξ

υπαίνοντας την επιφάνεια του γραφείου. Σταθερλιμακούμενη. Ραγδαία επιδείνωση. Παραισθήσεις. Απώλει

σωματικών λειτουργιών. Απώλεια κριτικής σκέψης. Απώλειραχυπρόθεσμης μνήμης. Απώλεια μακροπρόθεσμης μνήμης

Και τέλος η θανατική καταδίκη: «Λυπάμαι που σας το λέαυτό, αλλά τυπικά μιλάμε για πέντε με εφτά χρόνι

Ενδεχομένως. Και πιστεύω ότι η ασθένειά σας πρέπει νκδηλώθηκε εδώ και κάποιον καιρό, οπότε το διάστημα αυτίναι το μέγιστο. Και στις περισσότερες περιπτώσεις, τράγματα εξελίσσονται πολύ ταχύτερα». Ύστερα από έναν στιγμιαίο δισταγμό, ο γιατρός πρόσθεσ

με ταπεινό ύφος: «Αν θέλετε μια δεύτερη γνώμη...»

Για ποιο λόγο θα ήθελα να ακούσω δύο φορές τα άσχημέα; αναρωτήθηκε ο Έιντριαν.

Και τότε δέχτηκε ένα πρόσθετο και κάπως αναπάντεχτύπημα: «Δεν υπάρχει θεραπεία. Υπάρχουν ορισμέν

φάρμακα που μπορούν να ανακουφίσουν ορισμένα από τσυμπτώματα –φάρμακα για το Αλτσχάιμερ, άτυπ

αντιψυχωσικά σκευάσματα για την αντιμετώπιση τω



πτασιών και των παραισθήσεων–, αλλά κανένα δεροσφέρει οποιαδήποτε εγγύηση και, στην πραγματικότητ

σπάνια βοηθούν ουσιαστικά. Αξίζει τον κόπο όμως νοκιμάσετε για να δείτε αν μπορούν να παρατείνουν τ

λειτουργίες...»

«Μα δεν αισθάνομαι άρρωστος», είπε ο Έιντριακμεταλλευόμενος τη σύντομη παύση.

Ο νευρολόγος έγνεψε καταφατικά. «Δυστυχώς, και αυτίναι ένα τυπικό στοιχείο. Για έναν άνθρωπο στα εξήντα πένου, είστε σε εξαιρετική σωματική κατάσταση. Έχετε τη

καρδιά ενός πολύ νεότερου άντρα».

«Τρέχω πολύ και κάνω γυμναστική».«Καλό αυτό».«Είμαι δηλαδή αρκετά υγιής ώστε να παρατηρήσω τ

σταδιακή διάλυση του εαυτού μου; Κάτι σαν ναρακολουθώ την κατρακύλα μου από μια θέση κοντά στινγκ;»

Ο νευρολόγος δεν απάντησε αμέσως. «Ναι...» είπε τελικΟρισμένες μελέτες, πάντως, έχουν δείξει ότι, όσερισσότερο ασκείστε πνευματικά, σε συνδυασμό με μ

καθημερινότητα γεμάτη δραστηριότητες και γυμναστική, είνυνατόν να καθυστερήσετε ορισμένες από τις επιπτώσε

στους μετωπιαίους λοβούς, όπου εντοπίζεται αυτή

ασθένεια».Ο Έιντριαν κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. Αυτό τ

ξερε. Όπως ήξερε επίσης ότι οι μετωπιαίοι λοβοί έλεγχαν τιαδικασίες λήψης αποφάσεων και την ικανότητα ν

αντιλαμβάνεται τον κόσμο που τον περιέβαλλε. Στην ουσίταν το τμήμα του εγκεφάλου του που τον είχε κάνει αυτ

ου ήταν και που τώρα θα τον μετέτρεπε σε κάποιον πολ



ιαφορετικό και πιθανότατα αγνώριστο. Ξαφνικά δεερίμενε πλέον ότι θα ήταν ο Έιντριαν Τόμας για πολ

ακόμη.Εκείνη η σκέψη τον κυρίεψε, και σταμάτησε να προσέχει τ

ευρολόγο, μέχρι που τον άκουσε να λέει: «Έχετε κάποιον ν

σας βοηθήσει; Σύζυγο; Παιδιά; Άλλους συγγενείς; Σε λίγα χρειάζεστε ένα μόνιμο σύστημα υποστήριξης. Στ

συνέχεια θα πρέπει να μεταφερθείτε σε μια μονάδικοσιτετράωρης φροντίδας. Θα πρέπει οπωσδήποτε ν

μιλήσω πολύ σύντομα μ’ αυτούς τους ανθρώπους. Να τουοηθήσω να καταλάβουν τι θα αντιμετωπίσετε».

Λέγοντας αυτά, ο γιατρός πήρε ένα συνταγολόγιο κάρχισε να γράφει διάφορα φάρμακα.

Ο Έιντριαν χαμογέλασε. «Έχω στο σπίτι όση βοήθεια θρειαστώ», είπε.

Τον ημιαυτόματο κύριο Ρούγκερ των 9 χιλιοστώσκέφτηκε. Το όπλο βρισκόταν στο πρώτο συρτάρι το

κομοδίνου του. Ο δεκατριάρης γεμιστήρας ήταν πλήρηαλλά ο Έιντριαν ήξερε ότι θα χρειαζόταν μόνο μία σφαίρστη θαλάμη.

Ο γιατρός είπε και μερικά άλλα πράγματα σχετικά μοσηλεία κατ’ οίκον και ασφαλιστικές καλύψεις, πληρεξούσι

και διαθήκες, μακροχρόνια παραμονή σε νοσοκομείο, κ

όσο σημαντικό ήταν να μην παραλείψει ο Έιντριαν κανέναπό τα μελλοντικά ραντεβού του και να παίρνει τα φάρμακ

ου δε θεωρούσε ότι θα επιβράδυναν την εξέλιξη τηασθένειας αλλά τα οποία θα έπρεπε να παίρνει έτσι κι αλλιώπειδή θα είχαν ίσως κάποιο αποτέλεσμα. Μα ο Έιντρια

συνειδητοποίησε ότι δεν είχε πλέον κανέναν ουσιαστικό λόγ

α δώσει περαιτέρω προσοχή.



* * *

Ανάμεσα σε αρκετές πρώην γεωργικές εκτάσεις όπου είχατιστεί σύγχρονα, ακριβά σπίτια που έμοιαζαν με αρχοντικ

στα περίχωρα της μικρής κολεγιακής πόλης του Έιντρια

ταν φωλιασμένη μια προστατευόμενη περιοχή στην οποίίχε δημιουργηθεί ένα καταφύγιο άγριας ζωής πάνω σ’ έν

λοφάκι που οι ντόπιοι αποκαλούσαν βουνό, ενώ στηραγματικότητα ήταν ένα απλό σαμαράκι στο τοπίο. Έν

μονοπάτι ανέβαινε φιδογυριστά στο όρος Πολυδεύκης κιέσχιζε το δάσος πριν βγει σε ένα σημείο από όπου φαινότα

κοιλάδα. Ανέκαθεν ενοχλούσε τον Έιντριαν το γεγονός όεν υπήρχε ένα όρος Κάστωρ δίπλα στο όρος Πολυδεύκη

και αναρωτιόταν ποιος είχε δώσει ένα τόσο εξεζητημέννομα στο λόφο. Υποψιαζόταν ότι ο ένοχος ήταν κάποιο

ακαδημαϊκός, μέλος του διδακτικού προσωπικού πριν απκαμιά διακοσαριά χρόνια, τον καιρό που φορούσαν μαύρ

μάλλινα κοστούμια και κολλαριστούς λευκούς γιακάδεκαθώς έχωναν με το στανιό την κλασική παιδεία στα κεφάλων φοιτητών που εγγράφονταν στο κολέγιο. Έστω κι έτσμως, παρά τις αντιρρήσεις του σχετικά με το όνομα και με τενικότερη ορθότητα του τιμητικού χαρακτηρισμού όρος , ιντριαν απολάμβανε εκείνη την περιοχή τόσα χρόνια. Ήτα

να ήσυχο σημείο που πολύ το αγαπούσαν τα σκυλιά τηόλης, μια και εκεί μπορούσαν να απαλλαγούν από τ

λουριά τους, ενώ οι άνθρωποι μπορούσαν να μείνουν μόνμε τις σκέψεις τους. Προς τα κει κατευθύνθηκε κι ο ίδιοφεύγοντας από το γραφείο του γιατρού.

Πάρκαρε το παλιό του Βόλβο σ’ ένα χώρο στάθμευση

στην αρχή του μονοπατιού και άρχισε ν’ ανηφορίζει με τ



όδια. Κανονικά, θα είχε φορέσει τις μπότες του για νροφυλαχτεί από τη λάσπη της άνοιξης που είχε αρχίσει νλησιάζει. Σκέφτηκε ότι ήταν πολύ πιθανό να καταστρέψει ταπούτσια του, αλλά είπε στον εαυτό του ότι δεν είχε καμί

σημασία πλέον.

Το απόγευμα είχε αρχίσει να χάνεται γύρω του και σταχοκοκαλιά του αισθανόταν ένα ψυχρό χάδι. Δεν ήτα

κατάλληλα ντυμένος για περπάτημα, ιδίως αυτή την ώρου είχαν αρχίσει ν’ απλώνονται οι σκιές στη Νέα Αγγλί

κουβαλώντας ένα κατάλοιπο από την πνοή του χειμώνα. ιντριαν αγνόησε την ψύχρα, όπως έκανε και με τ

απούτσια του που είχαν αρχίσει να μουσκεύουν.Δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος στο μονοπάτι. Ούτ

κυκλοφορούσαν ριτρίβερ που χώνονταν τρέχοντας στουάμνους ακολουθώντας κάποια οσμή. Ήταν μόνος του, κροχωρούσε σταθερά. Χαιρόταν για τη μοναξιά. Από το νοου πέρασε η αλλόκοτη σκέψη ότι, αν τυχόν συναντούσ

κάποιον, θα ένιωθε υποχρεωμένος να του πει: «Πάσχω απια αρρώστια που δεν έχεις ξανακούσει και που θα μ

σκοτώσει, αφού πρώτα με διαλύσει και με κάνει ένηδενικό».

Τουλάχιστον, αν έχεις καρκίνο , σκέφτηκε, ή αν πάσχεαπό την καρδιά σου, παραμένεις αυτός που ήσουν για όσ

ιάστημα τα καταφέρεις ενώ η αρρώστια σε δολοφονεί . Ήταυμωμένος και ήθελε να ξεσπάσει, να χτυπήσει κάτι, αλλ

αντί γι’ αυτό συνέχισε ν’ ανηφορίζει στο μονοπάτι.Άκουγε την ανάσα του. Ήταν σταθερή. Φυσιολογική. Δε

ίχε καν λαχανιάσει. Αυτό είναι άδικο, είπε με το νου του. Θροτιμούσε να ανάσαινε βασανισμένα, να άκουγε κάτι που θ

ου έλεγε ότι πλησίαζε το τέλος του.



Χρειάστηκε περίπου τριάντα λεπτά για να φτάσει στηκορυφή, στην υποτιθέμενη κορυφή. Το τελευταίο φως το

λιου διαχεόταν πάνω από τις κορφές μερικών λόφων στυτικά. Ο καθηγητής κάθισε σ’ ένα εξόγκωμα απ

σχιστολιθικό βράχο της εποχής των παγετώνων κι άφησε τ

λέμμα του να πλανηθεί στην κοιλάδα. Τα πρώτα σημάδιης άνοιξης είχαν κάνει την εμφάνισή τους στη Νέα Αγγλία

Διέκρινε πρώιμα λουλούδια, κυρίως κίτρινους και πορφυρούκρόκους που ξεπρόβαλλαν από το νοτισμένο χώμα, κέντρα που είχαν αρχίσει να βγάζουν καινούρια μάτι

αποκτώντας έτσι μια πρασινωπή χροιά, ενώ τα κλαδιά του

ίνονταν πιο σκούρα, θυμίζοντας τα μάγουλα ενός άντρα ποίχε αμελήσει να ξυριστεί μια δυο μέρες. Ένα σμήνος απ

καναδέζικες χήνες πέρασε από πάνω του, πετώντας βόρεια σσχηματισμό V. Οι τραχιές κραυγές τους αντηχούσαν στοαλανό ουρανό. Τα πάντα ήταν τόσο φυσιολογικά, που ιντριαν αισθάνθηκε κάπως ανόητος, επειδή αυτό πο

συνέβαινε μέσα του φαινόταν να βρίσκεται σε πλήρυσαρμονία με τον υπόλοιπο κόσμο.

Στο βάθος ξεχώριζε τα οξυκόρυφα καμπαναριά τηκκλησίας στο κέντρο της πανεπιστημιούπολης. Η ομάδα το

μπέιζμπολ θα είχε βγει τώρα και θα βρισκόταν στουκλωβούς προπόνησης, αφού το γήπεδο εξακολουθούσε ν

ίναι καλυμμένο με μουσαμά. Το γραφείο του Έιντριαρισκόταν αρκετά κοντά στο γήπεδο, έτσι, όταν άνοιγε ταράθυρό του τα ανοιξιάτικα απογεύματα, άκουγε το

μακρινό ήχο που έκαναν οι μπάλες πάνω στα ρόπαλΕκείνος ο ήχος ήταν ένα ευπρόσδεκτο σημάδι ύστερα απον ατέλειωτο χειμώνα, σαν τον κοκκινολαίμη που πετούσ

άνω από τις αυλές της πανεπιστημιούπολης αναζητώντα



κάνα σκουλήκι.Ο Έιντριαν πήρε μια βαθιά ανάσα.«Γύρνα σπίτι», είπε φωναχτά. «Φύτεψε μια σφαίρα στ

κεφάλι σου όσο ακόμη εξακολουθούν να είναι αληθινά όλσα σε ευχαριστούσαν. Μετά θα τα κλέψει όλα η αρρώστια»

Ανέκαθεν θεωρούσε πως ήταν αποφασιστικός άνθρωποκαι δέχτηκε ευχαρίστως την τραχιά επιμονή της αυτοκτονίαΠροσπάθησε να βρει κάποια επιχειρήματα για να τκαθυστερήσει, αλλά δε σκέφτηκε κανένα.

Θα μπορούσες να μείνεις εδώ που βρίσκεσαι, είπε στοαυτό του. Είναι όμορφο μέρος. Ήταν από τα αγαπημένα το

Αρκετά καλό μέρος για να πεθάνει. Διερωτήθηκε αν ερμοκρασία θα έπεφτε τη νύχτα τόσο χαμηλά ώστε να το

σκοτώσει η παγωνιά. Αμφέβαλλε. Φαντάστηκε ότι θερνούσε απλώς μια δυσάρεστη νύχτα τρέμοντας κήχοντας και το ξημέρωμα θα τον έβρισκε ζωντανό, πράγμου θα τον έκανε να νιώσει πολύ αμήχανα, έστω κι αν ήτα

ο μοναδικό πρόσωπο στον κόσμο που θα θεωρούσαποτυχία το αντίκρισμα μιας ακόμη ανατολής.

Κούνησε το κεφάλι του. Κοίτα γύρω σου, είπε στον εαυτό του. Κράτα μόνο ό,

αξίζει να θυμάσαι. Ξέχνα τα υπόλοιπα.Κοίταξε τα παπούτσια του. Ήταν καλυμμένα με λάσπη κ

μουσκεμένα, και αυτό τον έκανε να απορήσει που δεαισθανόταν την υγρασία στα δάχτυλά του.

Τέρμα οι καθυστερήσεις , επέμεινε. Σηκώθηκε τινάζονταλίγη σκόνη από το παντελόνι του. Είδε τις σκιές νμακραίνουν ανάμεσα στα δέντρα και τους θάμνους και τμονοπάτι να σκοτεινιάζει κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε.

Γύρισε κι έριξε μια ματιά στην κοιλάδα. Εκεί δίδασκα. Εκ



ζούσαμε. Ευχήθηκε να μπορούσε να φτάσει το βλέμμα τομέχρι τη σοφίτα στη Νέα Υόρκη όπου είχε γνωρίσει τυναίκα του και την είχε ερωτευτεί, αλλά κάτι τέτοιο δεν ήταυνατόν. Μακάρι να μπορούσε να δει τ

στέκια της παιδικής του ηλικίας και τα μέρη που θυμότα

καθώς μεγάλωνε. Μακάρι να μπορούσε να δει τη ΡΜαντλέν στο Παρίσι και το γωνιακό μπιστρό όπου έπιναν μη γυναίκα του τον καφέ τους κάθε πρωί όταν βρίσκονταν σιακοπές, ή το ξενοδοχείο Σαβόι στο Βερολίνο, όπου είχα

μείνει στη σουίτα Μάρλεν Ντίτριχ, τότε που τον είχαροσκαλέσει να κάνει μια διάλεξη στο Ινστιτούτ

Ψυχολογίας. Εκεί είχε γίνει και η σύλληψη του μοναδικοαιδιού τους. Τέντωσε το λαιμό του, κοιτάζοντας ανατολικρος το σπίτι στο ακρωτήρι, εκεί όπου περνούσε τα νεανικ

καλοκαίρια του, και προς τις παραλίες όπου είχε μάθει νψαρεύει γοφάρια, και προς τα ποτάμια της περιοχής όποωνόταν νιώθοντας το νερό να σφύζει από ενέργεια.

Θα μου λείψουν πολλά πράγματα, είπε στον εαυτό του. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε γι’ αυτό.Γύρισε την πλάτη σε όσα μπορούσε και σε όσα δε

μπορούσε να δει κι άρχισε να κατηφορίζει στο μονοπάροχωρώντας αργά.

Απείχε μόλις μισό τετράγωνο από το σπίτι του και, καθώερνούσε ανάμεσα στις σειρές των λιτών μεσοαστικώύλινων σπιτιών όπου κατοικούσε το ετερόκλητο μωσαϊκ

καθηγητών, ασφαλιστών, οδοντιάτρων, ανεξάρτητω

μπορικών κειμενογράφων, εκπαιδευτών γιόγκα κ



συμβούλων προσωπικής ανάπτυξης που συνέθετε τη γειτονου, ο Έιντριαν πρόσεξε το κορίτσι που κατηφόριζε το δρόμο

Κανονικά, δε θα είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία, αλλά κάον εντυπωσίασε στον αποφασιστικό τρόπο με τον οποίροχωρούσε η κοπέλα. Είχε σταχτόξανθα μαλλιά καλυμμέν

με ένα έντονο ροζ κασκέτο των Μπόστον Ρεντ Σοξ, και ιντριαν παρατήρησε ότι το σκουρόχρωμο άνοράκ της ήτα

σκισμένο σε ένα δυο σημεία, όπως και το τζιν της. Αυτό ποου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή ήταν το σακίδιό της, πο

φαινόταν υπερβολικά γεμάτο με ρούχα. Στην αρχή σκέφτηκτι η κοπέλα απλώς γύριζε στο σπίτι της από το γυμνάσιο μ

ο τελευταίο λεωφορείο, το οποίο μετέφερε όσα παιδιά είχαποχρεωθεί να μείνουν στο σχολείο για πειθαρχικούς λόγουμως, δεμένο πάνω στο σακίδιο ήταν ένα μεγάλο λούτριν

αρκουδάκι και ο Έιντριαν δεν μπορούσε να φανταστεί γιοιο λόγο ένα παιδί θα έπαιρνε τέτοιο παιχνίδι μαζί του στυμνάσιο, προκαλώντας έτσι το χλευασμό των άλλω

αιδιών.Καθώς η κοπέλα περνούσε πλάι από το αυτοκίνητό του,

ιντριαν έριξε μια ματιά στο πρόσωπό της.Δεν πρέπει να πήγαινε πολύς καιρός που είχε πάψει να είν

αιδί, αλλά ήταν όμορφη όπως όλα τα πλάσματα πορίσκονται στο μεταίχμιο της αλλαγής. Αυτή την εντύπωσ

ουλάχιστον είχε ο Έιντριαν, αν και πήγαιναν πολλά χρόνιαπό τότε που είχε προσπαθήσει να γνωρίσει ένα τόσο νεαρ

λάσμα εκτός του περιβάλλοντος της τάξης.Η κοπέλα κοίταζε ίσια μπροστά της, με πολύ έντον

λέμμα.Ο Έιντριαν σκέφτηκε ότι ούτε καν πρέπει να είχ

αντιληφθεί το αυτοκίνητό του.



Μπήκε στο δρομάκι του, αλλά δε βγήκε από ταυτοκίνητο. Σκεφτόταν πως το κορίτσι –πόσων ετών να ήταάραγε; Δεκαπέντε; Δεκάξι; Ο Έιντριαν δεν μπορούσε πλέοα υπολογίσει με ακρίβεια την ηλικία των παιδιών– φαινόταα έχει μόνο ένα πράγμα κατά νου, κι αυτό κάτι έδειχν

Εκείνο το ύφος τού είχε προκαλέσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είχξάψει την περιέργειά του.

Παρακολουθούσε την κοπέλα μέσα από το καθρεφτάκι τοαυτοκινήτου καθώς εκείνη προχωρούσε με βήμα ζωηρό προη γωνία.

Και τότε είδε κάτι άλλο, κάτι που φαινόταν κάπως εκτό

όπου σ’ εκείνη την ήσυχη, απόλυτα φυσιολογική γειτονιά.Στο δρόμο κυλούσε αργά ένα λευκό κλειστό φορτηγό, σα

κείνα που χρησιμοποιούσαν οι μεταφορικές εταιρείες, χωρκαμία επιγραφή στα τοιχώματά του που να διαφημίζει, α

ούμε, έναν ηλεκτρολόγο ή κάποιο συνεργείο βαφής. ιντριαν έριξε μια ματιά στην καμπίνα και είδε μια γυναίκ

στο τιμόνι κι έναν άντρα δίπλα της. Ξαφνιάστηκε. Σκέφτηκως τα πράγματα θα έπρεπε να είναι ακριβώς αντίθετα, έπειτμως είπε στον εαυτό του ότι αυτές οι απόψεις ήτα

σεξιστικές και στερεότυπες. Και βέβαια μπορεί μια γυναίκα νδηγεί φορτηγό, είπε στον εαυτό του. Και μολονότι η ώρταν περασμένη και είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει γρήγορα, δε

πήρχε κανένας λόγος να θεωρήσει ότι εκείνο το φορτηγεν ήταν απόλυτα συνηθισμένο.

Καθώς παρακολουθούσε όμως, είδε το φορτηγό να κόβαχύτητα, να πηγαίνει παράλληλα με την κοπέλα και ν

σταματάει στο ύψος της. Ξαφνικά ο Έιντριαν δεν μπορούσλέον να τη δει –το φορτηγό την έκρυβε.

Πέρασε μια στιγμή, και μετά εκείνο το όχημα έστριψε μ



αχύτητα στη γωνία και εξαφανίστηκε μέσα στο σούρουπο.Ο Έιντριαν ξανακοίταξε. Το κορίτσι είχε χαθεί.Στο δρόμο όμως ήταν παρατημένο το ροζ κασκέτο το

μπέιζμπολ.



Μόλις άνοιξε η πόρτα, η Τζένιφερ Ρίγκινς κατάλαβε ότι ήταεκρή. Είχε μόνο δυο ερωτήματα: Πόσος καιρός μού μένεόσο άσχημο θα είναι το τέλος;Θα περνούσε κάποιο διάστημα μέχρι να πάρει απαντήσει

Προς το παρόν, τα πρώτα λεπτά ήταν γεμάτα ανείπωτο τρόμκαι ανεξέλεγκτο πανικό που έπνιγαν οτιδήποτε άλλο.

Η Τζένιφερ Ρίγκινς δεν είχε γυρίσει αμέσως να κοιτάξει τφορτηγό που την είχε πλησιάσει. Η μοναδική της σκέψη ήταα φτάσει γρήγορα στη στάση του λεωφορείου που απείχ

λίγο παραπάνω από οχτακόσια μέτρα, στον πλησιέστερκεντρικό δρόμο. Είχε σχεδιάσει προσεκτικά την απόδρασης: Θα πήγαινε με το τοπικό λεωφορείο στο κέντρο τη

όλης, όπου θα έπαιρνε ένα άλλο λεωφορείο για να πάει σναν μεγαλύτερο σταθμό στο Σπρίνγκφιλντ, σε απόστασερίπου τριάντα χιλιομέτρων. Από κει φανταζόταν πως θ

μπορούσε να πάει οπουδήποτε. Στην τσέπη του τζιν της είχάνω από τριακόσια δολάρια, τα οποία είχε κλέψει σταδιακ

σε διάστημα ενός μηνός, από την τσάντα της μητέρας της

ο πορτοφόλι του φίλου της μητέρας της. Φρόντιζε ναίρνει λίγα κάθε φορά –πέντε από δω, δέκα από κει–, ώστα μην τραβήξει την προσοχή, και τα έκρυβε σ’ ένα κου

κάτω απ’ τα εσώρουχά της. Είχε συγκεντρώσει το ποσό ποίχε βάλει ως στόχο, δηλαδή όσα χρήματα χρειαζόταν για νάει στη Νέα Υόρκη ή στο Νάσβιλ, ή ακόμα και στο Μαϊάμι

στο Λος Άντζελες, κι έτσι εκείνο το πρωί είχε κλέψει μόνο έν



ικοσαδόλαρο και τρία χαρτονομίσματα του ενός δολαρίοαλλά είχε προσθέσει στο κομπόδεμά της και τη Visa τημητέρας της. Δεν είχε καταλήξει ακόμη πού θα πήγαιν

λπιζε ότι θα ήταν κάποιο ευχάριστα ζεστό μέρος. Θα ήταάντως ευχαριστημένη με ένα οποιοδήποτε μακρινό και πολ

ιαφορετικό μέρος. Αυτά σκεφτόταν όταν το φορτηγσταμάτησε δίπλα της. Μπορώ να πάω οπουδήποτε θέλω...

«Δεσποινίς, μπορείς μήπως να με βοηθήσεις να πάω εκου θέλω;» της είχε πει ο άντρας που καθόταν στη θέση τοπιβάτη.

Εκείνη η ερώτηση την είχε κάνει να σταματήσει και ν

στραφεί προς το μέρος του. Οι πρώτες εντυπώσεις της ήτατι ο τύπος δεν είχε ξυριστεί το πρωί και ότι η φωνή του ήτα

αλλόκοτα ψιλή κι έδειχνε μεγαλύτερη έξαψη απ’ όση θικαιολογούσε μια τόσο απλή ερώτηση. Η Τζένιφενοχλήθηκε κάπως, διότι δεν ήθελε να καθυστερήσει· ήθελα φύγει μακριά απ’ το σπίτι της κι απ’ τη σεμνότυφη γειτονι

ης, από τη μικρή και ανιαρή κολεγιακή πόλη της, από τμητέρα της κι απ’ το φίλο της μητέρας της, από τον τρόπ

ου την κοίταζε αυτός κι από ορισμένα πράγματα που είχκάνει όταν ήταν μόνοι, από το φρικτό σχολείο της κι απ’ όλα παιδιά που γνώριζε και μισούσε επειδή δεν άφηναν νεράσει μέρα χωρίς να την πειράξουν. Ήθελε να φύγει μακρ

ριν πυκνώσει το σκοτάδι, ώστε να μην προσέξει κανείς τηαναχώρησή της. Ήθελε να βρεθεί εκείνο το βράδυ σ’ ένλεωφορείο που θα πήγαινε οπουδήποτε, επειδή ήξερε όύρω στις εννιά ή δέκα η μητέρα της θα είχε τηλεφωνήσει σσους μπορούσε να σκεφτεί, και στη συνέχεια μπορεί ν

καλούσε την αστυνομία, όπως είχε κάνει και στο παρελθόν.

Τζένιφερ ήξερε ότι ο σταθμός του Σπρίνγκφιλντ θα έπη



στους αστυνομικούς, οπότε έπρεπε να έχει ολοκληρώσει τηκίνησή της πριν ξεκινήσει η έρευνα. Όλες αυτές οι ανάκατεσκέψεις πέρασαν από το νου της καθώς ζύγιζε την ερώτησκείνου του ανθρώπου.

«Τι ακριβώς ψάχνετε;» του είπε.

Τον είδε να χαμογελάει. Κάτι δεν πάει καλά, σκέφτηκε. Δε θα έπρεπε να χαμογελάεΗ αρχική σκέψη της ήταν ότι ο άγνωστος θα της έλεγε κά

ρόστυχο, κάτι προσβλητικό ή υποτιμητικό, Γεια σοκούκλα, θες να διασκεδάσουμε λιγάκι; πλαταγίζοντααηδιαστικά τα χείλη του. Ετοιμάστηκε να του πει να πάει ν

ηδηχτεί, και μετά να γυρίσει και να συνεχίσει το δρόμο τηαλλά τότε ξαφνιάστηκε κάπως, γιατί, ρίχνοντας μια ματι

άνω απ’ τον ώμο του τύπου, είδε μια γυναίκα στο τιμόνΕκείνη η γυναίκα φορούσε έναν πλεχτό μάλλινο σκούφο ποης κάλυπτε τα μαλλιά και, μολονότι ήταν νέα, τα μάτια τηδειχναν μια τραχύτητα, μια απίστευτη σκληρότητα που

Τζένιφερ δεν είχε ξαναδεί και που την τρόμαξε.Η γυναίκα κρατούσε μια μικρή βιντεοκάμερα υψηλή

υκρίνειας στραμμένη προς το μέρος της. Αυτό έκανε τηΤζένιφερ να σαστίσει.

Ακούγοντας την απάντηση του άντρα στην ερώτησή τησάστισε ακόμη περισσότερο. Περίμενε πως ο τύπος θα γύρευ

κάποιο δρόμο στη γειτονιά ή την έξοδο για την Εθνική Οδ, αλλά εκείνος είπε:

«Εσένα».Αυτό δεν ήταν λογικό. Για ποιο λόγο έψαχναν εκείνη

ανείς δε γνώριζε το σχέδιό της. Ήταν ακόμη πολύ νωρίς κα μητέρα της δε θα είχε βρει το ψεύτικο σημείωμα που τη

ίχε αφήσει πιασμένο με ένα μαγνήτη στο ψυγείο τη



κουζίνας...Κι έτσι δίστασε τη στιγμή ακριβώς που θα έπρεπε να τ

ίχε βάλει στα πόδια με όλη της την ταχύτητα ή να είχφωνάξει βοήθεια.

Η πόρτα του φορτηγού άνοιξε απότομα. Ο άντρας πήδηξ

από τη θέση του πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο φανταζόταν Τζένιφερ ότι ήταν δυνατόν να κινηθεί κάποιος.

«Ε!» είπε η Τζένιφερ. Αυτή την εντύπωση είχε τουλάχιστοαργότερα, ότι είχε πει «Ε!» αλλά δεν ήταν σίγουρη. Ίσως είχαπλώς κοκαλώσει. Η μόνη σκέψη που πέρασε απ’ το μυαλης ήταν, Δεν μπορεί να συμβαίνει τέτοιο πράγμα, κι αμέσω

μετά την κυρίεψε μια σκοτεινή, παγερή αίσθηση τρόμοπειδή εκείνη τη στιγμή, βλέποντας κάτι να έρχεται προς τ

μέρος της, κατάλαβε τι σήμαινε αυτό που γινόταν.Ο άγνωστος την είχε χτυπήσει στο πρόσωπο, κάνοντάς τ

α παραπατήσει. Η Τζένιφερ είχε δει αστράκια, ενώ ο πόνοην είχε κατακλύσει μέχρι το μεδούλι σαν ένα καυτό κόκκιν

κύμα, προκαλώντας της φοβερή ζαλάδα, λες και ο κόσμοίχε περιστραφεί απότομα γύρω από τον άξονά του. Ένιωσα χάνει τις αισθήσεις της, να παραπαίει και να πέφτει, αλλ άλλος την άδραξε από τους ώμους και τη συγκράτησε πρτυπήσει στο έδαφος. Τα γόνατά της λύθηκαν και της ήτα

αδύνατο να κρατήσει στητούς τους ώμους και την πλάτη τη

Είχε χάσει κάθε ίχνος δύναμης που διέθετε.Κατάλαβε αόριστα ότι άνοιξε η πόρτα του φορτηγού κ

τι ο άντρας τη σήκωσε και την ανάγκασε να μπει σταυτοκίνητο. Άκουσε την πόρτα να κλείνει με δύναμη κι έπεσστο ατσάλινο δάπεδο καθώς το φορτηγό έστριβε απότομστη γωνία. Αισθάνθηκε το βάρος του άντρα να τη συνθλίβε

καθηλώνοντάς τη. Δυσκολευόταν να αναπνεύσει και



λαιμός της είχε φράξει σχεδόν απ’ τον τρόμο. Δεν ήξερε ααντιστεκόταν ή πάλευε, δεν ήταν σίγουρη αν ξεφώνιζε ή ακλαιγε, δεν ήξερε πλέον τι έκανε. Έβγαλε μια πνιχτή κραυγ

καθώς την πλάκωσε απότομα μια μαυρίλα, και στην αρχσκέφτηκε πως ήταν ήδη νεκρή, στη συνέχεια ότι είχε χάσει τ

αισθήσεις της, και τέλος συνειδητοποίησε ότι ο άντρας τήίχε βάλει μια μαύρη μαξιλαροθήκη στο κεφάλ

απομονώνοντάς την από το μικρόκοσμο του φορτηγού. Στείλη της είχε τη γεύση του αίματος και το κεφάλι τηξακολουθούσε να γυρίζει. Ήξερε πως αυτό που τη

συνέβαινε ήταν αφάνταστα χειρότερο απ’ ό,τι είχε βιώσει ποτ

ως τότε.Κάποιες οσμές διαπέρασαν τη μαξιλαροθήκη: η βαρι

μυρωδιά λαδιού από το δάπεδο του φορτηγού· η γλυκιμυρωδιά ιδρώτα από τον άνθρωπο που την κρατούσκαθηλωμένη.

Η Τζένιφερ ήξερε ότι πονούσε πολύ, αλλά δεν μπορούσ

α προσδιορίσει με ακρίβεια την πηγή του πόνου.Προσπάθησε να κουνήσει χέρια και πόδια, ψαύοντας τ

κενό σαν σκυλί που ονειρεύεται ότι κυνηγάει λαγούς, αλλάκουσε τον άντρα να γρυλίζει: «Όχι, δε νομίζω...»

Στο κεφάλι της έγινε άλλη μία έκρηξη, πίσω από τα μάτιης. Το τελευταίο πράγμα που άκουσε ήταν η φωνή τη

υναίκας, που είπε: «Μην τη σκοτώσεις, για όνομα τοΘεού».

Κι ενώ αυτές οι λέξεις αντηχούσαν μέσα της, η Τζένιφεχασε τον έλεγχο κι έπεσε απότομα στην όμοια με θάνατ

άβυσσο της αναισθησίας.



Ο καθηγητής έπιασε το ροζ κασκέτο τρυφερά, λες και ήτακάτι ζωντανό, και το στριφογύρισε προσεκτικά.

Στο μέσα μέρος του γείσου είδε γραμμένο με μελάνι τνομα Τζένιφερ, και δίπλα ένα αστείο σχεδιάκι ενός πουλιοου έμοιαζε με χαμογελαστή πάπια και τις λέξεις είναι ωραύπισσα, λες και ήταν απάντηση σε κάποια ερώτηση. Δε

πήρχε επίθετο ούτε αριθμός τηλεφώνου ούτε διεύθυνση.Ο Έιντριαν κάθισε στην άκρη του κρεβατιού του. Δίπλ

ου, δημιουργώντας μια βλοσυρή αντίθεση πάνω στολύχρωμο χειροποίητο κάλυμμα του κρεβατιού που είχ

αγοράσει η γυναίκα του σ’ ένα παζάρι λίγο πριν από τυστύχημά της, ήταν το Ρούγκερ των εννέα χιλιοστών.

ιντριαν είχε μαζέψει μια μεγάλη συλλογή φωτογραφιών τηυναίκας του και της οικογένειας και τις είχε απλώσει σε όλην κρεβατοκάμαρα, έτσι που να μπορεί να τις βλέπει καθώροετοιμαζόταν. Για να ξεκαθαρίσει απόλυτα τις προθέσεου, είχε φροντίσει να πάει στο μικρό γραφείο του, όπο

κάποτε παιδευόταν να ετοιμάσει τις διαλέξεις του και τ

λάνα των μαθημάτων, είχε ανοίξει τον υπολογιστή και είχρει ένα λήμμα στη Wikipedia για την άνοια με σωμάτ

Λιούι. Το είχε τυπώσει και το είχε επισυνάψει σ’ έναντίγραφο της απόδειξης του λογαριασμού του νευρολόγου

Το μόνο που έμενε, είπε στον εαυτό του, ήταν να γράψνα κανονικό σημείωμα αυτοκτονίας, κάτι βγαλμένο από τη

καρδιά του και ποιητικό. Ανέκαθεν αγαπούσε την ποίηση κα



ειραματιζόταν γράφοντας δικούς του στίχους. Τα ράφια τηιβλιοθήκης του ήταν γεμάτα με ποιητικές συλλογές, από τ

σύγχρονη εποχή έως την αρχαιότητα, από τον ΠοΜαλντούν και τον Τζέιμς Τέιτ μέχρι τον Οβίδιο και τοΚάτουλλο. Πριν από μερικά χρόνια, είχε εκδώσει με δικά το

ξοδα έναν μικρό τόμο με τα ποιήματά του, με τίτλο ΕρωτικΤραγούδια και Τρέλα –όχι πως θεωρούσε ότι άξιζαν κάτι. Τοάρεσε όμως το γράψιμο, σε ελεύθερο ή ομοιοκατάληκτστίχο, και πίστευε ότι μπορούσε να τον βοηθήσει να εκφράσην απόγνωση που αισθανόταν και την απροθυμία του ν

αντιμετωπίσει την αρρώστια του. Ποίηση αντί γ

ενναιότητα, σκέφτηκε. Για μια στιγμή, η προσοχή τοιασπάστηκε. Αναρωτήθηκε πού να είχε βάλει το αντίτυπου βιβλίου του. Θεωρούσε ότι το βιβλίο έπρεπε να βρίσκετάνω στο κρεβάτι, δίπλα στις φωτογραφίες και στο πιστόλτσι τα πράγματα θα ήταν ξεκάθαρα για όποιον έφτανε στ

σκηνή της αυτοχειρίας του.

Υπενθύμισε στον εαυτό του ότι, πριν τραβήξει τσκανδάλη, έπρεπε να ειδοποιήσει την Άμεση Δράση και ναναφέρει ότι είχαν ακουστεί πυροβολισμοί στο σπίτι τοΑυτό θα έκανε τους αστυνομικούς να καταφθάσουν γεμάταγωνία μέσα σε μερικά λεπτά. Ο Έιντριαν ήξερε ότι θα έπρεπ’ αφήσει την εξώπορτα ορθάνοιχτη. Μ’ αυτές τι

ροφυλάξεις αποκλειόταν να περάσουν βδομάδελόκληρες μέχρι να βρει κάποιος το νεκρό κορμί του. Έτσι δα άρχιζε η αποσύνθεση. Δε θα βρομούσεόπος. Όλα θα ήταν όσο γινόταν πιο καθαρά και τακτικά. Δε

μπορούσε να κάνει τίποτε για τις ματωμένες πιτσιλιές, αλλι αστυνομικοί ήταν επαγγελματίες και ο Έιντριαν σκέφτηκ

ως θα ήταν συνηθισμένοι σε τέτοια πράγματα. Στο κάτ



κάτω, δε θα ήταν ο πρώτος γερασμένος καθηγητής στηκοινότητα που θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η απώλειης ικανότητας σκέψης ή λογικού συνειρμού ή αντίληψηταν ικανός λόγος για να βάλει τέρμα στη ζωή του. Απλώτσι πρόχειρα δεν μπορούσε να θυμηθεί κάποια άλλ

αυτοκτονία συναδέλφου. Αυτό τον ενόχλησε. Ήταν σίγουροτι είχαν υπάρξει παρόμοια περιστατικά.

Για μια στιγμή αναρωτήθηκε μήπως θα έπρεπε να γράψνα ποίημα σχετικά με τα σχέδιά του: «Τελευταίες Πράξει

Πριν Από την Τελευταία Πράξη».Ωραίος τίτλος , σκέφτηκε.

Άρχισε να κουνιέται μπρος πίσω, λες και η κίνησμπορούσε να ξεσκαλώσει σκέψεις που ήταν κολλημένες μέσου σε μέρη σκοτεινά στα οποία δεν μπορούσε πλέον ν

φτάσει. Ίσως να υπήρχαν και ορισμένες άλλες μικροδουλειέου έπρεπε να τακτοποιήσει πριν από την αυτοκτονία ξόφληση λογαριασμών, απενεργοποίηση του συστήματο

έρμανσης, κλείσιμο του θερμοσίφωνα, κλείδωμα τοκαράζ, να βγάλει τα σκουπίδια έξω. Έπιασε τον εαυτό του νιατρέχει έναν νοερό κατάλογο, κάπως σαν τυπικός κάτοικοων προαστίων που αντιμετώπιζε με κέφι τις σαββατιάτικεουλειές. Από το μυαλό του πέρασε μια αλλόκοτη σκέψη: ό

φαινόταν να τον τρομάζει λιγότερο η ιδέα της αυτοκτονία

και περισσότερο η ιδέα ότι θα άφηνε πίσω του το χάος τοανάτου που θα αναγκάζονταν άλλοι να τακτοποιήσουν.

Το χάος του θανάτου. Αναμνήσεις προσπάθησαν νιαπεράσουν το τείχος της οργανωτικότητάς του. Είχ

αναγκαστεί πάνω από μία φορά να τακτοποιήσει αυτακριβώς το χάος. Προσπάθησε να διώξει τις εικόνες τη

λίψης που στροβιλίζονταν μέσα του και συγκεντρώθηκε σ



αυτό που έπρεπε να κάνει.Κοίταξε τις φωτογραφίες που υπήρχαν πάνω στο κρεβά

ύρω του και σ’ ένα κοντινό τραπέζι. Φωτογραφίες τωονιών του, του αδερφού του, της γυναίκας του και του γιοου. Σε λίγο θα είμαι μαζί σας , είπε με το νου το

Φωτογραφίες της αδερφής του, των ανιψιών του, φίλων κσυναδέλφων του. Θα τα πούμε αργότερα. Φαινόταν να μιλάαπευθείας στους ανθρώπους που τον κοίταζαν από τφωτογραφίες. Συνειδητοποίησε ότι ήταν όλοι χαμογελαστο

ταν χαρούμενα στιγμιότυπα από μπάρμπεκιου, γάμους, κιακοπές απαθανατισμένα στο φωτογραφικό φιλμ.

Ο Έιντριαν κοίταξε ολόγυρα βιαστικά. Οι άλλεαναμνήσεις του σε λίγο θα εξαφανίζονταν παντοτινΑναμνήσεις από φρικτές στιγμές που είχαν σημαδέψει μπερβολική συχνότητα τη ζωή του. Τράβα τη σκανδάλη κα

θα εξαφανιστούν όλες . Χαμήλωσε το βλέμμα του και είδε όξακολουθούσε να κρατάει σφιχτά το ροζ κασκέτο.

Έκανε να το αφήσει παράμερα και να πιάσει το όπλο, αλλσταμάτησε. Το κασκέτο θα μπερδέψει τον κόσμο , σκέφτηκ

άποιος αστυνομικός θα διερωτηθεί : Τι στο διάβολο ήθελμε ένα ροζ κασκέτο των Ρεντ Σοξ; Μπορεί να στρέψξαφνικά την αστυνομία προς την κατεύθυνση ενόανεξήγητου, μυστηριώδους φόνου. Ο Έιντριαν ήθελε ν

αποφύγει τέτοιες υποψίες.Σήκωσε πάλι το κασκέτο στο ύψος των ματιών του, όπω

α έκανε κανείς με ένα πετράδι για να δει στο φως τατέλειες που έκρυβε.

Αισθάνθηκε τη ζεστασιά του αδρού βαμβακεροφάσματος κάτω απ’ τα δάχτυλά του. Ψηλάφησε τ

ράμματα. Το ροζ χρώμα είχε ξεθωριάσει κάπως και



σωτερική κορδέλα ήταν ξεφτισμένη. Αυτό έδειχνε πως ανθιά κοπέλα το φορούσε συχνά, ιδίως το χειμώνροτιμώντας το από ένα σκούφο του σκι, που θα ήταν πιεστός. Επομένως το κασκέτο –για κάποιον κρυφό λόγοταν ένα από τα αγαπημένα της κομμάτια.

Για τον Έιντριαν αυτό σήμαινε ότι η κοπέλα δε θα ταρατούσε στην άκρη του δρόμου.

Τι ακριβώς ήταν αυτό που είχε δει ο Έιντριαν;Πήρε μια βαθιά ανάσα και αναλογίστηκε μία μία τ

ντυπώσεις του από το περιστατικό που είχε δει νωρίτερΓυρόφερε τις εικόνες στο μυαλό του όπως ακριβώ

στριφογύριζε το κασκέτο στα χέρια του. Η κοπέλα με ταποφασιστικό ύφος. Η γυναίκα πίσω απ’ το τιμόνι. Ο άντραίπλα της. Ο στιγμιαίος δισταγμός καθώς σταματούσαν στψος της έφηβης κοπέλας. Η απότομη επιτάχυνση και ξαφάνισή τους. Το κασκέτο που είχε μείνει στο δρόμο.

Τι είχε συμβεί;

Φυγή; Απόδραση; Ίσως επρόκειτο για παρέμβασκάποιας ομάδας που είχε σχέση με θρησκευτική αίρεση αρκωτικά, στο πλαίσιο της οποίας οι αυτόκλητοι ευεργέτε

απομόνωναν το στόχο τους σ’ ένα νοικιασμένο δωμάτικάποιου φτηνού μοτέλ και του άρχιζαν το κήρυγμα μέχρι ποο ταλαίπωρο παιδί ομολογούσε πως θα άλλαζ

συμπεριφορά ή πεποιθήσεις ή πως θα καταπολεμούσε τοθισμό του.

Ο Έιντριαν δεν πίστευε ότι αυτό που είχε δει ήταν τέτοιερίπτωση. Ξανασκέψου το, είπε στον εαυτό του. Φέρε στο μυαλό σο

κάθε λεπτομέρεια, πριν σβηστούν τα πάντα από τη μνήμη σο

Αυτό ήταν που φοβόταν: ότι όλα όσα θυμόταν και όλ



σα αντιλαμβανόταν συμπερασματικά θα εξαφανίζονταρήγορα σαν την πρωινή ομίχλη μόλις αρχίζει να τη διαλύειλιος. Σηκώθηκε, πήγε σε ένα κομό και βρήκε ένα στυλό να μικρό δερματόδετο σημειωματάριο. Συνήθωρησιμοποιούσε τις κομψές λευκές σελίδες για να κρατήσ

σημειώσεις σχετικά με τα ποιήματά του, γράφοντας κάποιασυνήθιστη σκέψη ή συνδυασμό λέξεων ή ομοιοκαταληξιώ

ου μπορεί να προσφέρονταν αργότερα για περαιτέρανάπτυξη. Το σημειωματάριο ήταν δώρο της γυναίκας τουκαι εκείνη θυμόταν κάθε φορά που άγγιζε τη λεία επιφάνειου.

Ξανάφερε λοιπόν όλο το περιστατικό στο μυαλό του, αλλαυτή τη φορά σημείωσε μερικές λεπτομέρειες σε μια κενσελίδα.

Η κοπέλα... Κοίταζε ίσια μπροστά και ο Έιντριαν είχε τηντύπωση ότι ούτε καν τον είχε δει όταν την προσπέρασ

Κάτι την απασχολούσε, όπως φαινόταν από την κατεύθυνσ

ου είχε το βλέμμα της και από το βήμα της. Είχε ένα σχέδ–κάτι που υπερκάλυπτε καθετί άλλο.

Η γυναίκα και ο άντρας... Ο Έιντριαν είχε ήδη μπει στρομάκι του όταν πλησίασε το λευκό φορτηγό, ήτα

σίγουρος γι’ αυτό. Τον είχαν δει άραγε μέσα στ’ αυτοκίνητοχι. Μάλλον απίθανο.

Ο στιγμιαίος δισταγμός... Το ζευγάρι τού είχε δώσει τηντύπωση ότι παρακολουθούσε την κοπέλα, έστω και γι

μερικά μέτρα μόνο. Ήταν λες και την καρατάριζαν. Τι είχσυμβεί λοιπόν; Της μίλησαν; Την κάλεσαν να μπει στφορτηγό; Ίσως να γνωρίζονταν και να είχαν προσφερθαπλώς να την πάνε εκεί που ήθελε. Τίποτε παραπάνω. Τίπο

λιγότερο.



Όχι. Η αναχώρησή τους ήταν υπερβολικά βιαστική.Ο Έιντριαν αναρωτήθηκε τι είχε δει καθώς το αυτοκίνητ

στριβε στη γωνία. Πινακίδα κυκλοφορίας τηΜασαχουσέτης: QE2D...

Προσπάθησε να θυμηθεί τους άλλους δύο αριθμούς αλλ

εν μπόρεσε. Έγραψε αυτούς που θυμόταν. Αυτό όμως πουμόταν πραγματικά ήταν ο διαπεραστικός θόρυβος ποκανε το φορτηγό καθώς ανέπτυσσε ταχύτητα.

Κι έπειτα το κασκέτο έμεινε πεσμένο στο δρόμο.Ο Έιντριαν δυσκολευόταν να σχηματίσει τη λέξη απαγωγ

με τη φαντασία του, κι όταν το έκανε, είπε στον εαυτό του ό

κείνο το συμπέρασμα οπωσδήποτε ήταν ανόητο. Τέτοιράγματα δε συνέβαιναν στον κόσμο που γνώριζε. Ζούσε σνα χώρο αφιερωμένο στη λογική και στη μάθηση, που ήταλαισιωμένες από την τέχνη και το κάλλος. Ήταν μέλος ενό

κόσμου όπου κυριαρχούσαν τα σχολεία και οι γνώσειπαγωγή –εκείνη η άσχημη λέξη ανήκε σε κάποιον σκοτειν

ώρο που ήταν άγνωστος στη δική του γειτονιΠροσπάθησε να θυμηθεί οποιαδήποτε εγκλήματα είχαιαπραχθεί στην περιοχή με τα περιποιημένα σπίτια που ήτα

απλωμένα γύρω του. Είπε στον εαυτό του ότι σίγουρα θρέπει να είχαν γίνει κάποια εγκλήματα, κάποια κρυφεριστατικά οικογενειακής βίας και αναστάτωσης πο

ροκαλούσε η εφηβεία, περιστατικά που αποτελούσαν θέμηλεοπτικών δραματικών εκπομπών. Μέσα σε σχετικ

αφάνεια, σε απόσταση μερικών τετραγώνων, πρέπει να είχαπάρξει περιπτώσεις σεξουαλικής απιστίας ενηλίκων και νίχαν οργανωθεί γυμνασιακά πάρτι με ναρκωτικά, ποτό κ

σεξ. Ορισμένοι ίσως να έκλεβαν την εφορία ή να έκανα

κάποιες βρομοδουλειές –ο Έιντριαν φανταζόταν πως τέτοι



γκλήματα μπορεί να διαπράττονταν πίσω από το λούστρης μεσοαστικής ζωής. Αλλά δε θυμόταν να είχε ακούσοτέ πυροβολισμό ή να είχε δει έστω και τουεριστρεφόμενους φάρους περιπολικών σε κάποιον κοντινρόμο.

Εκείνα τα πράγματα συνέβαιναν αλλού. Περιορίζονταν σραδινές ειδήσεις από κοντινές πόλεις που έκοβαν τη

ανάσα ή στις επικεφαλίδες της πρωινής εφημερίδας.Ο Έιντριαν κοίταξε το Ρούγκερ. Κληρονομιά του αδερφο

ου. Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν δικό του. Δεν το είχε δηλώσοτέ, διότι είχε την υποψία ότι οι φίλοι του στο διδακτικ

ροσωπικό θα σοκάρονταν αν μάθαιναν ότι είχε όπλο. Τκακομούτσουνο εκείνο πιστόλι δεν άφηνε κανένα περιθώρισυζήτησης ως προς το σκοπό για τον οποίο προοριζόταν.

ιντριαν δεν ήταν κυνηγός ούτε ασπαζόταν τις ιδέες τηΕθνικής Ένωσης Όπλων. Περιφρονούσε τη νοοτροπία και ταπόψεις των δεξιών, που πίστευαν ότι έπρεπε να πάρουν όλ

πλα για να προστατευθούν από τους τρομοκράτες. Ήτασίγουρος ότι με τα χρόνια η γυναίκα του είχε ξεχάσει πωπήρχε το όπλο στο σπίτι, αν βέβαια το είχε μάθει ποτ

Εκείνος δεν της είχε μιλήσει για το πιστόλι, ούτε καν μετά τυστύχημά της, όταν η γυναίκα του έκανε κουράγιο αλλά το

κοίταζε αποζητώντας με λαχτάρα τη λύτρωση.

Ο Έιντριαν σκέφτηκε ότι, αν ήταν γενναίος, θα της είχκάνει το χατίρι δίνοντας μια οριστική λύση με τη βοήθεια τοπλου. Τώρα, το ίδιο εκείνο ερώτημα και η απάντησή τοναπόκεινταν στο χέρι του, κι αυτός ήξερε ότι ήταν δειλό

αφού θα χρησιμοποιούσε το πιστόλι με τον τρόπο που είχρησιμοποιηθεί άλλη μια φορά στο παρελθόν. Άραγε, ότα

α έβαζε την κάννη στον κρόταφο ή στο στόμα του και θ



ραβούσε τη σκανδάλη θα ήταν η δεύτερη φορά που θκπυρσοκροτούσε το όπλο, ή μήπως είχε υπάρξει κι άλλη;

Η μαύρη μεταλλική επιφάνειά του φαινόταν αμείλικτταν ο Έιντριαν το πήρε στο χέρι του, του φάνηκε βαρύ καγωμένο.

Το έσπρωξε παράμερα και στάθηκε πάλι στο κασκέτοΕκείνη τη στιγμή του φάνηκε πως το κασκέτο έκανε μι

χηρή δήλωση όπως και το Ρούγκερ. Ήταν σαν να είχρεθεί πιασμένος ανάμεσα σε δύο άψυχα αντικείμενα ποιαφωνούσαν ως προς το τι έπρεπε να κάνει.

Κοντοστάθηκε, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Τ

ράγματα φάνηκαν να ησυχάζουν μέσα στο δωμάτιο, λες κκάτι είχε διακόψει απότομα μια βαβούρα που είχε σχέση μην αυτοχειρία.

Το λιγότερο που μπορώ να κάνω, σκέφτηκε ο Έιντριαίναι μια μικρή έρευνα. Το κασκέτο φαινόταν να έχει αυτην ελάχιστη απαίτηση.

Έκλεισε το τηλέφωνο και σχημάτισε τον αριθμό τηΆμεσης Δράσης. Είχε επίγνωση της σχετικής ειρωνείας πομπεριείχε η ιδέα ότι το πρώτο τηλεφώνημα θα είχε σχέση μ

κάποιον άνθρωπο που δε γνώριζε, ενώ στη συνέχεια θα έκανάνω κάτω το ίδιο τηλεφώνημα σχετικά με τον εαυτό του.

«Άμεση Δράση. Ποιο είναι το επείγο

ρόβλημα που αντιμετωπίζετε;» Η φωνή του τηλεφωνητστο κέντρο έδειχνε μια ηρεμία που ήταν αποτέλεσμξάσκησης.

«Δεν πρόκειται στ’ αλήθεια για κάτι το επείγον», απάντησ Έιντριαν. Φρόντισε να μην τρέμει η φωνή του, ούτε νείχνει δισταγμό, διότι αλλιώς θα φανέρωνε ότι, όπω

ίστευε, είχε γεράσει ξαφνικά στις λίγες ώρες που είχα



ακολουθήσει την επίσκεψή του στο νευρολόγο. Ήθελε νώσει την εντύπωση ενός δυναμικού ανθρώπου πορισκόταν σε εγρήγορση. «Σας κάλεσα επειδή πιστεύω όσως έγινα μάρτυρας κάποιου συμβάντος που ενδεχομένωαρουσιάζει ενδιαφέρον για την αστυνομία».

«Τι είδους συμβάν;»Ο Έιντριαν προσπάθησε να φανταστεί τον άνθρωπο πο

ταν στην άλλη άκρη της γραμμής. Ο τηλεφωνητής μιλούσκοφτά, ώστε η κάθε λέξη να είναι ξεκάθαρη. Η φωνή του είχναν τόνο αδρό και σοβαρό. Ήταν λες και οι λιγοστές λέξεου χρησιμοποιούσε ήταν ντυμένες με εφαρμοστές στολές μ

ψηλά κολάρα.«Είδα ένα λευκό κλειστό φορτηγό... Ήταν μια κοπέλα στη

φηβεία, η Τζένιφερ, έτσι είναι γραμμένο στο κασκέτο τηαλλά δεν τη γνωρίζω, αν και πρέπει να μένει κάπου στειτονιά, και τη μια στιγμή ήταν εκεί, ενώ την άλλη είχε γίν

άφαντη».

Ο Έιντριαν ήθελε να χαστουκίσει τον εαυτό του. Στόχοου ήταν να ακουστεί λογικός και δυναμικός, αλλά είχαρασυρθεί από ένα χείμαρρο κακοδιατυπωμένων κ

απίστευτα βιαστικών περιγραφών. Άραγε η αρρώστια είναπου καταστρέφει τις γλωσσικές μου δεξιότητες; διερωτήθηκε

«Μάλιστα, κύριε. Και τι ακριβώς πιστεύετε ότι είδατε;»

Ακούστηκε ένα μπιπ στη γραμμή. Η συνδιάλεξκαταγραφόταν.

«Δεχτήκατε κάποια καταγγελία για παιδιά που χάθηκαστην περιοχή Χιλς;» ρώτησε ο Έιντριαν.

«Όχι πρόσφατα. Σήμερα δεν πήραμε κλήσεις», απάντησεηλεφωνητής.

«Καμία απολύτως;»



«Όχι, κύριε. Το απόγευμα κύλησε πολύ ήσυχα στην πόληΘα καταγράψω τις πληροφορίες σας και θα τις προωθήσστο γραφείο των ντετέκτιβ για την περίπτωση που γίναργότερα κάποια καταγγελία. Θα ασχοληθούν εκείνοι απάρξει ανάγκη».

«Φαντάζομαι πως έκανα λάθος», είπε ο Έιντριαν κκλεισε το τηλέφωνο πριν προλάβει ο τηλεφωνητής να τοητήσει όνομα και διεύθυνση.

Τίποτε από όλα αυτά δεν του φαινόταν λογικό. Ήξερε τι είχε δει, και κάτι δεν πήγαινε καλά.Κοίταξε έξω απ’ το παράθυρο. Είχε νυχτώσει και τα φώτ

ίχαν αρχίσει ν’ ανάβουν στο τετράγωνο. Ήταν η ώρα τοφαγητού. Οι οικογένειες συγκεντρώνονταν. Κουβέντιαζαν ό,ίχε συμβεί εκείνη τη μέρα, στη δουλειά ή στο σχολείο. Όλταν πολύ φυσιολογικά και αναμενόμενα. Ξαφνικά, λες και

μικρή εκείνη κρεβατοκάμαρα μπορούσε να αντιλαλήσει τλόγια του σαν να ήταν φαράγγι, είπε δυνατά: «Δεν ξέρω

ποτίθεται ότι πρέπει να κάνω τώρα».«Μα και βέβαια ξέρεις, καλέ μου», επέμεινε η γυναίκα το

από το κρεβάτι δίπλα του.



Το τηλεφώνημα έγινε λίγο πριν τις 11 μ.μ., αλλά εκείνη τηώρα πλέον η ντετέκτιβ Τέρι Κόλινς σκεφτόταν ήδη σοβαρα πάει για ύπνο. Τα δύο παιδιά της είχαν κάνει τα μαθήματους, τους είχε διαβάσει το παραμύθι τους, τα είχε βάλει στ

κρεβάτια τους και τώρα κοιμούνταν. Η Τέρι μόλις είχλοκληρώσει την τελευταία επίσκεψη στο δωμάτιό τους –είχ

άλει το κεφάλι της στο άνοιγμα της πόρτας, και στο λιγοστφως που έμπαινε από το διάδρομο είχε βεβαιωθεί όκοιμούνταν βαθιά. Δεν είχαν εφιάλτες. Η ανάσα τους ήτα

μαλή. Δεν ακουγόταν ούτε καν ένα ρουθούνισμα που θμπορούσε να σημαίνει κάποιο κρυολόγημα. Η Τέρι ήξερε όστην ομάδα υποστήριξης όπου πήγαινε κατά διαστήματ

πήρχαν μονογονιοί που δεν άντεχαν να αφήσουν μόνα τουα κοιμισμένα παιδιά τους. Ήταν λες και κατά τη διάρκεια τηύχτας γίνονταν όλοι ευάλωτοι. Όλα τα κακά που είχαημιουργήσει τις συνθήκες της ζωής τους φαίνονταν νεχύνονται αχαλίνωτα μετά τη δύση του ήλιου. Οι ώρες ποα έπρεπε να αφιερώνονται στην ανάπαυση και τη

ανανέωση κατέληγαν να ξεχειλίζουν από αβεβαιότητανησυχία και φόβους.

Η Τέρι όμως σκέφτηκε πως απόψε όλα ήταν εντάξει.Δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος.

Όλα ήταν φυσιολογικά.Άφησε την πόρτα ανοιχτή μια χαραμάδα και ξεκίνησε γι

ο μπάνιο, όταν άκουσε το τηλέφωνο να χτυπάει στη



κουζίνα.Καθώς σήκωνε βιαστικά το ακουστικό, έριξε μια ματιά σ

να ρολόι που κρεμόταν στον τοίχο. Τέτοια περασμένη ώρόνο πρόβλημα μπορεί να σημαίνει, σκέφτηκε. Ήταν ο τηλεφωνητής της νυχτερινής βάρδιας στ

αρχηγείο της αστυνομίας.«Ντετέκτιβ, στην άλλη γραμμή έχω μια αλαφιασμέν

υναίκα. Πιστεύω ότι έχετε χειριστεί και στο παρελθόν τκλήσεις της. Προφανώς, κάποιο παιδί το έσκασε».

Η Τέρι κατάλαβε αμέσως ποια ήταν η γυναίκα στην άλλραμμή. Ίσως αυτή τη φορά η Τζένιφερ κατάφερε να φύγει

Αλλά η σκέψη αυτή δεν ήταν καθόλου επαγγελματική και λέξη φυγή δεν ήταν παρά ένας σκληρός στενογραφικόρόπος για να πει κανείς ότι ένα παιδί άφηνε πίσω του μινώριμη τρομακτική κατάσταση για να μπλέξει σε μια άλλλότελα διαφορετική και ενδεχομένως χειρότερη.

«Περίμενε λίγο στη γραμμή», είπε η Τέρι, περνώντα

ύκολα από το ρόλο της μητέρας στο ρόλο της ντετέκτινα από τα δυνατά σημεία της ήταν η ικανότητα νιαχωρίζει τις διαφορετικές διαστάσεις της ζωής της σεκάθαρες, τακτικές ομάδες. Τα πολλά χρόνια υπερβολική

αναστάτωσης που είχε ζήσει είχαν δημιουργήσει μέσα της μιεστική ανάγκη για απλότητα και οργάνωση.

Έβαλε τον τηλεφωνητή σε αναμονή και κάλεσε έναν άλλαριθμό, τον οποίο είχε γραμμένο σ’ έναν κατάλογο δίπλα στηλέφωνο της κουζίνας. Ένα πλεονέκτημα που είχε προκύψ

από τις εμπειρίες που είχε βιώσει ήταν ότι διέθετε ένανεπίσημο δίκτυο βοήθειας. Ευτυχώς, η γυναίκα στην οποίηλεφώνησε ήταν νυχτοπούλι. «Γεια σου, Λόρι, η Τέρι είμα

Με συγχωρείς που σ’ ενοχλώ τόσο αργά, αλλά...»



«Σε ειδοποίησαν για κάποια υπόθεση και θέλεις νροσέχω τα παιδιά;»

Η Τέρι διέκρινε ενθουσιασμό στη φωνή της φίλης της.«Ναι».«Έρχομαι αμέσως. Κανένα πρόβλημα. Ευχαρίστησή μο

Πόσο πιστεύεις ότι θα λείψεις;»Η Τέρι χαμογέλασε. Η φίλη της η Λόρι έπασχε από αϋπνί

και η Τέρι ήξερε ότι ουσιαστικά της άρεσε να την καλούάγρια μεσάνυχτα, ιδίως για να προσέξει παιδιά, τώρα που τικά της είχαν μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι. Έτης δινόταν η ευκαιρία να κάνει κάτι αντί να χαραμίζει τ

ρόνο της παρακολουθώντας τηλεόραση ή βηματίζονταευρικά μέσα στο σκοτεινό σπίτι της, κουβεντιάζοντας με τοαυτό της για όλα όσα είχαν πάει στραβά στη ζωή της. Όπωίχε διαπιστώσει η Τέρι, κάτι τέτοιες συζητήσεις κρατούσα

ώρες.«Δύσκολο να υπολογίσω. Τουλάχιστον δύο ώρες, αλλ

μάλλον θ’ αργήσω. Μπορεί να πάρει και όλη τη νύχτα».«Θα φέρω την οδοντόβουρτσά μου», απάντησε η Λόρι.Η Τέρι πάτησε το κουμπί αναμονής και μίλησε πάλι με το

ηλεφωνητή.«Πες στην κυρία Ρίγκινς ότι θα βρίσκομαι στο σπίτι της σ

ριάντα λεπτά το πολύ για να της μιλήσω και να βάλω μπρο

ην έρευνα. Έχουν πάει ένστολοι εκεί;»«Έχουν ειδοποιηθεί να πάνε».«Ειδοποίησέ τους ότι θα πάω κι εγώ σε λίγο. Να πάρου

υχόν προκαταρκτικές καταθέσεις για να μπορέσουμε νκαταγράψουμε τη χρονική σειρά των γεγονότων. Ν

ροσπαθήσουν επίσης να ηρεμήσουν την κυρία Ρίγκινς».

Η Τέρι αμφέβαλλε ότι θα το πετύχαιναν αυτό το τελευταίο



«Καλώς», απάντησε ο τηλεφωνητής κι έκλεισε τη γραμμήΗ Λόρι θα ερχόταν σε λίγα λεπτά. Αυτό ήταν το στυλ τη

Η Τέρι έκλεισε το τηλέφωνο. Η γειτόνισσά της αρεσκόταν νσκέφτεται ότι αποτελούσε ζωτικό τμήμα οποιασδήποτρευνας ή σκηνής εγκλήματος που καλούνταν να αναλάβει

Τέρι, εξίσου σημαντική με τους τεχνικούς της Σήμανσης ους ειδικούς στα δακτυλικά αποτυπώματα. Η έπαρση αυτταν ανώδυνη και χρήσιμη. Η Τέρι πήγε πάλι στο μπάνιοριξε λίγο νερό στο πρόσωπό της και χτένισε τα μαλλιά τη

Μολονότι η ώρα ήταν περασμένη, ήθελε να δείχνει φρέσκιυπαρουσίαστη και ιδιαίτερα ικανή να χειριστεί τη

κατάσταση πανικού που θα αντιμετώπιζε.

Ο δρόμος ήταν σκοτεινός και ελάχιστα φώτα διακρίνονταν σκάποια σπίτια όταν η Τέρι διέσχισε τη γειτονιά των Ρίγκιν

Μόνο στο δικό τους σπίτι υπήρχε κίνηση. Το φως τηεράντας ήταν αναμμένο και η Τέρι είδε σιλουέτες νεριφέρονται στο καθιστικό. Στο δρομάκι του σπιτιού ήτααρκαρισμένο ένα περιπολικό, αλλά οι αστυφύλακες είχα

σβήσει τους φάρους, με αποτέλεσμα να μοιάζει μποιοδήποτε άλλο αυτοκίνητο που περίμενε να ξεκινήσει

ρωινή έξοδος για τις δουλειές ή το σχολείο.Η Τέρι σταμάτησε το τρακαρισμένο έξι ετών αυτοκίνητ

ης. Για λίγο έμεινε στη θέση της ανασαίνοντας βαθιά κμετά μάζεψε τα πράγματά της –μια τσάντα με ένα μίμαγνητόφωνο κι ένα σημειωματάριο. Το σήμα της ήτα

ιασμένο στο λουρί της τσάντας. Το όπλο της ήταν στη θήκ

ου πάνω στο διπλανό κάθισμα. Το πέρασε στη ζώνη τη



αφού πρώτα βεβαιώθηκε ότι η ασφάλεια ήταν στη θέση τηκαι δεν υπήρχε σφαίρα στη θαλάμη. Πήρε πάλι μια βαθιανάσα, βγήκε από το αυτοκίνητο και διέσχισε την πρασι

ηγαίνοντας προς το σπίτι.Τους τελευταίους δεκαοχτώ μήνες είχε κάνει δύο φορέ

ην ίδια διαδρομή.Είδε την ανάσα της να γίνεται ατμός στον αέρα.

ερμοκρασία είχε πέσει, όχι όμως τόσο πολύ ώστε ναναγκάσει οποιονδήποτε στη Νέα Αγγλία να κάνει κά

αραπάνω από το να σφίξει πάνω του το παλτό του ή νσηκώσει ενδεχομένως το γιακά του. Το κρύο είχε μι

καθαρότητα, όχι όπως η παγωνιά του χειμώνα, αλλά με τηννοια ότι εξακολουθούσε να υπάρχει αισθητή διαφορ

ανάμεσα στην εσωτερική και στην εξωτερική θερμοκρασίστω και αν η άνοιξη έκανε σπασμωδικά αισθητή τηαρουσία της.

Η Τέρι ευχήθηκε να είχε περάσει από το γραφείο όπο

στεγαζόταν η δύναμη των τεσσάρων ντετέκτιβ για να πάρει τφάκελο της οικογένειας Ρίγκινς, αν και αμφέβαλλε όπήρχε κάποια λεπτομέρεια ή σημείωση την οποία δεν είχδη απομνημονεύσει. Αυτό που την ενοχλούσε ιδιαίτερταν η αίσθηση ότι θα έμπαινε σ’ ένα σκηνικό που ήταν πολιαφορετικό απ’ αυτό που φαινόταν. Φυγή ανήλικης : έτσι θ

καταχώριζε το συμβάν στο αρχείο και έτσι ακριβώς θειριζόταν την υπόθεση το γραφείο των ντετέκτιβ. Η Τέρξερε ακριβώς τα βήματα που θα ακολουθούσε και ποιεταν οι κατευθυντήριες γραμμές και οι διαδικασίες τηπηρεσίας που ίσχυαν για μια εξαφάνιση αυτού του είδου

Μπορούσε ακόμη να κάνει και μια λογική υπόθεση ως προ

ην πιθανή κατάληξη της ιστορίας. Είπε όμως στον εαυτό τη



τι τα πράγματα δεν ήταν όπως έδειχναν επιφανειακΥπήρχε μια υποκείμενη αιτία για την επιμονή της Τζένιφεκαι η μανία της να το σκάσει από το σπίτι της πιθανότατκρυβε ένα πολύ χειρότερο έγκλημα. Η Τέρι απλώς δείστευε ότι θα κατάφερνε ποτέ να το ξεσκεπάσει, όσε

καταθέσεις κι αν έπαιρνε από τη μητέρα και το φίλο της κσο εντατικά κι αν ασχολούνταν με την υπόθεση.

Σιχαινόταν την ιδέα ότι σκόπευε να πάρει μέρος σε ένψέμα.

Στη βεράντα της εισόδου, κοντοστάθηκε πριν χτυπήσει τηόρτα. Είδε με το νου της τα δικά της παιδιά να κοιμούντ

στο σπίτι, χωρίς να ξέρουν ότι εκείνη δεν κοιμόταν ελαφρστη μικρή κρεβατοκάμαρά της στην άκρη του διαδρόμου μην πόρτα ανοιχτή, για την περίπτωση που άκουγε κάποιοερίεργο ήχο. Τα παιδιά ήταν ακόμη μικρά. Κάποια στιγμ

στο μέλλον θα της έδιναν κι εκείνης πίκρες και έγνοιες –αυτταν βέβαιο–, αλλά προς το παρόν δεν είχε έρθει ακόμη αυτ

ώρα.Η Τζένιφερ περνούσε ήδη αυτή τη φάση.

Ή μάλλον είχε περάσει ήδη άλλες δύο τέτοιες φάσειΑυτό δικαιολογούσε την κατάσταση που επικρατούσε μέσστο σπίτι.

Η Τέρι πήρε μια τελευταία βαθιά ανάσα του ψυχρο

υχτερινού αέρα, σαν να κατέβαζε την τελευταία γουλιά απνα ποτήρι νερό. Χτύπησε την πόρτα μια φορά και μετά τη

άνοιξε και μπήκε βιαστικά στο μικρό χολ. Ήξερε ότι στοοίχο δίπλα στη σκάλα που οδηγούσε στα υπνοδωμάτια τοάνω ορόφου κρεμόταν μια φωτογραφία της χαμογελαστή

Τζένιφερ σε ηλικία εννιά ετών, με μια ροζ κορδέλα στ

καλοχτενισμένα μαλλιά της. Υπήρχε ένα χαριτωμένο κεν



ανάμεσα στα μπροστινά της δόντια. Η φωτογραφία ήταν απαυτές που λάτρευαν οι γονείς και σιχαίνονταν οι έφηβοπειδή σε όλους θύμιζε την ίδια εποχή, ιδωμένη μέσα απιαφορετικούς φακούς και στρεβλωμένη από διαφορετικέ

αναμνήσεις.

Στα αριστερά της, μέσα στο καθιστικό, είδε τη ΜαίρΡίγκινς και τον Σκοτ Γουέστ –το φίλο της– καθισμένους στηάκρη του καναπέ. Ο Σκοτ την είχε αγκαλιασμένη χαλαρά απους ώμους και της κρατούσε σφιχτά το χέρι. Καπνός έβγαιν

από τα τσιγάρα σ’ ένα τασάκι, ενώ το τραπέζι ήταν γεμάταπό κουτιά αναψυκτικών και μισοάδεια φλιτζάνια καφέ. Σ

μια άκρη στέκονταν αμήχανα δύο ένστολοι αστυνομικοί. νας ήταν ο αρχιφύλακας της νυχτερινής βάρδιας και

άλλος ένας εικοσιδυάχρονος νεοσύλλεκτος που είχροσληφθεί στην υπηρεσία μόλις πριν από ένα μήν

Προφανώς ο αρχιφύλακας ακόμη τον εκπαίδευε. Η Τέγνεψε προς το μέρος τους και είδε τον αρχιφύλακα ν

σηκώνει τα μάτια του ψηλά, ενώ η Μαίρη Ρίγκινς έβγαζε μκραυγή: «Το ξανάκανε, ντετέκτιβ».

Οι λέξεις εκείνες συνοδεύτηκαν από ακατάσχετουλυγμούς.

Το μακιγιάζ της είχε χαλάσει από τα κλάματα και τμάγουλά της ήταν σημαδεμένα από μαύρες γραμμέ

κάνοντάς τη να μοιάζει με μάσκα του Χαλοουίν. Τα μάτια τηταν πρησμένα από το κλάμα, κάνοντάς τη να φαίνεται πολ

μεγαλύτερη. Η Τέρι σκέφτηκε ότι τα δάκρυα πάντα ήταύσκολα για τις μεσόκοπες γυναίκες –έβγαζαν αμέσως στηπιφάνεια όλα τα χρόνια που προσπαθούσαν με τόσο κόπα κρύψουν.

Αντί να δώσει κάποιες πρόσθετες εξηγήσεις, η Μαίρ



Ρίγκινς έκρυψε το κεφάλι της στον ώμο του φίλου της. Σκοτ ήταν λίγο μεγαλύτερος από εκείνη, γκριζομάλληκομψός ακόμη και με το τζιν και το ξεθωριασμένο κόκκινκαρό πουκάμισο που φορούσε. Ήταν ένας Νιου Έιεραπευτής που ειδικευόταν σε ολιστικές θεραπείε

ιαφόρων ψυχιατρικών ασθενειών και εργαζόταν με επιτυχίστην ακαδημαϊκή κοινότητα, η οποία ανέκαθεν ήταν δεκτικσε διαφορετικές τεχνικές, όπως ακριβώς ορισμένοι άνθρωπκάθε λίγο πάνε από τη μια δίαιτα στην άλλη. Οδηγούσε ένκατακόκκινο σπορ καμπριολέ Μάζντα και συχνκυκλοφορούσε στην κοιλάδα το χειμώνα με την κουκούλ

κατεβασμένη, τυλιγμένος μ’ ένα άνορακ κι ένα γούνινκαπέλο σαν αυτά που φορούσαν οι ξυλοκόποι, πράγμα ποφαινόταν να ξεπερνά τα όρια της εκκεντρικότητας κ

λησίαζε την πρόκληση. Η τοπική αστυνομία ήξερε καλά τοΣκοτ Γουέστ και τη δουλειά του· εκείνος και το Μάζντα τομάζευαν με φοβερή συχνότητα κλήσεις για υπερβολικ

αχύτητα, και σε αρκετές περιπτώσεις οι αστυνομικοί είχααναγκαστεί να συμμαζέψουν διακριτικά το ψυχολογικό χάο

ου δημιουργούσαν οι εκκεντρικές μέθοδοι που εφάρμοζΕίχαν υπάρξει αρκετές αυτοκτονίες. Και μια αντιπαράθεση μναν παρανοϊκό σχιζοφρενή οπλισμένο μ’ ένα μαχαίρι, τοποίο ο Σκοτ είχε συμβουλέψει να πάψει να παίρνει τ

Χαλντόλ και να το αντικαταστήσει με βαλσαμόχορταγορασμένο από ένα ντόπιο κατάστημα ειδών υγιεινήιατροφής.

Η Τέρι σκέφτηκε ότι δεν έπρεπε να υπήρχαν εκεί τα τσιγάρκαι τα αναψυκτικά και ο καφές. Ο Σκοτ ανήκε στην παράδοσης γιόγκα και του πιλάτες που θεωρούσε μια Κόκα Κόλ

λάιτ ή έναν λάτε από το Στάρμπακς σημάδι αποσύνδεση



από τις ευρύτερες αγαθές δυνάμεις της φύσης. Η Τέρι πίστευτι οι απόψεις του είχαν περισσότερη σχέση με τη

αστρολογία παρά με την ψυχολογία.Αν μπορούσε, θα του γελούσε κατάμουτρα και θα το

λεγε κάτι σχετικά με την εθιστική δύναμη της υποκρισία

Είχε μάθει όμως από νωρίς στην αστυνομική καριέρα της όι αντιφάσεις που κυριαρχούσαν στη ζωή των ανθρώπων δείχαν τελειωμό, και ότι σπάνια ωφελούσε η επισήμανσή του

Η Τέρι θεωρούσε ότι διέθετε νηφάλιο ρεαλισμό, λογική κακαθαρή σκέψη, και σαφέστατη προσέγγιση στα πράγματα. Ααυτό το στυλ ορισμένες φορές την έκανε να φαίνεται ψυχρ

και κάπως εχθρική, ε, τι να κάνουμε. Είχε ήδη γευτεί και με ταραπάνω το πάθος και την εκκεντρικότητα και την τρέλ

στην προσωπική της ζωή τα προηγούμενα χρόνια, και αυτου προτιμούσε ήταν τάξη και μεθοδικότητα επειδή, κατά τη

άποψή της, την προφύλασσαν από τους κινδύνους.Ο Σκοτ έγειρε μπροστά. Μίλησε με τη βαθιά, ήρεμη κ

μετρημένη φωνή του θεραπευτή. Ήταν μια φωνή ποαποσκοπούσε στο να τον κάνει να φανεί σαν σύμμαχός τηστη συγκεκριμένη κατάσταση, ενώ η Τέρι ήξερε ότι μάλλοσχυε το ακριβώς αντίθετο.

«Η Μαίρη είναι πολύ ταραγμένη, ντετέκτιβ. Παρ’ όλες τιροσπάθειές μας, σε σχεδόν διαρκή βάση...» Σταμάτησε σ

κείνο το σημείο, χωρίς να ολοκληρώσει την πρόταση.Η Τέρι έγνεψε καταφατικά. Στράφηκε στους δύο ένστολου

αστυνομικούς. Ο αρχιφύλακας της έδωσε ένα ριγέ φύλλαρτί, από το είδος που έβρισκε κανείς στο κλασέποιουδήποτε γυμνασιόπαιδου. Ο γραφικός χαρακτήραταν προσεκτικός, αποτέλεσμα της προσπάθειας κάποιο

ου ήθελε να βεβαιωθεί ότι η κάθε λέξη ήταν σαφής κ



υανάγνωστη. Δεν ήταν κάτι γραμμένο βιαστικά από μιφηβη που ανυπομονούσε να διαβεί την πόρτα και να κάν

αυτό που ανέφερε στο σημείωμα. Το κείμενο ήταουλεμένο. Ενδεχομένως ήταν αποτέλεσμα μιας τρίτης έταρτης προσπάθειας. Η Τέρι φαντάστηκε ότι, αν έψαχν

ροσεκτικά, θα μπορούσε να ανακαλύψει πεταμένροσχέδια σε κάποιο καλάθι αχρήστων ή στου

σκουπιδοτενεκέδες στο πίσω μέρος του σπιτιού. Πραπαντήσει, διάβασε το σημείωμα τρεις φορές.

Μαμά, Πάω στο σινεμά με κάτι φίλες που θα συναντήσω στο

εμπορικό κέντρο. Θα φάω εκεί και ίσως περάσω τη νύχταστο σπίτι είτετης Σάρας είτε της Κέιτι. Θα σου τηλεφωνήσω μετά τοσινεμάγια να σε ενημερώσω, αλλιώς θα γυρίσω απλώς στο σπίτι.

Δε θ’ αργήσω πολύ. Τέλειωσα τα μαθήματά μου και δε μου

μένει καμία άλλη εκκρεμότητα μέχρι την επόμενη βδομάδα.Πολύ λογικό. Πολύ λακωνικό. Ένα απόλυτο ψέμα.«Πού το είχε αφήσει αυτό;»«Κολλημένο στο ψυγείο με ένα μαγνήτη», απάντησε

αρχιφύλακας. «Σ’ ένα σημείο που αποκλειόταν να μην το δ

κανείς».Η Τέρι διάβασε το σημείωμα άλλες δύο φορές. Έχε

αρχίσει και μαθαίνεις, έτσι δεν είναι, Τζένιφερ; σκέφτηκΞέρεις τι ακριβώς πρέπει να γράψεις.

Στο σινεμά –αυτό σήμαινε ότι η μητέρα της θα θεωρούσεδομένο πως το κινητό της θα ήταν κλειστό, πράγμα πο

ης εξασφάλιζε ένα περιθώριο τουλάχιστον δύο ωρών, στ



ιάρκεια των οποίων δε θα μπορούσε να επικοινωνήσκάποιος μαζί της.

Με κάτι φίλες –χωρίς να τις προσδιορίζει, αλλά μφαινομενικά αθώο τρόπο. Οι δύο κοπέλες που ανέφερε, Σάρα και η Κέιτι, μάλλον θα ήταν πρόθυμες να τη

καλύψουν, ή δε θα ήταν διαθέσιμες.Θα σου τηλεφωνήσω –οπότε η μητέρα της και ο Σκοτ θ

ερίμεναν να χτυπήσει το τηλέφωνο ενώ χάνονταν πολύτιμλεπτά.

Τέλειωσα τα μαθήματά μου –με αυτό τον τρόπο η Τζένιφεξουδετέρωνε τη μεγαλύτερη εξωγενή δικαιολογία που θ

ίχε η μητέρα της για να της τηλεφωνήσει.Η Τέρι σκέφτηκε πως η Τζένιφερ είχε εξασφαλίσει μ

ξυπνο τρόπο ένα χρονικό περιθώριο, είχε στρέψει τη μητέρης προς άσχετες κατευθύνσεις και είχε κρύψει τοραγματικό σκοπό του σχεδίου της. Κοίταξε τη Μαίρ

Ρίγκινς.

«Τηλεφωνήσατε στις φίλες της;» τη ρώτησε.Απάντησε ο Σκοτ. «Φυσικά, ντετέκτιβ. Ύστερα από τι

ελευταίες προβολές στους κινηματογράφους πήραμε στηλέφωνο κάθε Σάρα και κάθε Κέιτι που μπορέσαμε ν

σκεφτούμε. Δε θυμόμασταν να ανέφερε ποτέ η Τζένιφεκάποια φίλη με οποιοδήποτε από αυτά τα ονόματα. Κατόπ

ρθαμε σ’ επαφή με κάθε άλλη φίλη που είχαμε ακούσει ποτα αναφέρει η Τζένιφερ. Καμιά τους δεν είχε πάει στμπορικό κέντρο ούτε είχε κανονίσει να συναντηθεί μαζί τη

Ούτε την είχαν δει μετά το σχολείο το απόγευμα».Η Τέρι έγνεψε καταφατικά. Ξύπνιο κορίτσι.«Η Τζένιφερ δε φαίνεται να έχει και τόσο πολλές φίλες

ίπε μελαγχολικά η Μαίρη. «Ποτέ δεν είχε ιδιαίτερη έφεσ



στην κοινωνική δικτύωση του γυμνασίου».Η Τέρι φαντάστηκε ότι αυτή η δήλωση αποτελούσ

πανάληψη κάποιων απόψεων που είχε εκφράσει ο Σκοτ σολλές «οικογενειακές» συζητήσεις.

«Μα δε θα μπορούσε να είναι με κάποιον που δ

νωρίζετε;»Η μητέρα και ο Σκοτ κούνησαν τα κεφάλια τους αρνητικά«Δεν πιστεύετε ότι έχει κάποιο αγόρι και σας το έχ

κρατήσει μυστικό;»«Όχι», είπε ο φίλος της μαμάς. «Θα είχα αντιληφθεί τ

σχετικά σημάδια».

Με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι, σκέφτηκε η Τέρι. Δεξέφρασε τη σκέψη της φωναχτά αλλά έκανε μια σημείωση.

Η Μαίρη ανέκτησε αρκετά την αυτοκυριαρχία της κροσπάθησε να απαντήσει με λιγότερο δακρύβρεχτο τρόπ

Η φωνή της, όμως, δεν ήταν σταθερή, κάθε λέξη της είχε ένρέμουλο που φανέρωνε πόσο φοβόταν. «Όταν τελικ

σκέφτηκα να πάω στο δωμάτιό της, ξέρετε, μπας και βρκάποιο άλλο σημείωμα, ή κάτι άλλο, είδα ότι έλειπε ταρκουδάκι της. Ένα αρκουδάκι που το είχε ονομάσΚαφετούλη. Κοιμάται μαζί του κάθε βράδυ... είναι κάτι σα

αιδική κουβέρτα που προσφέρει παρηγοριά. Της το χάρισεατέρας της λίγο πριν πεθάνει, και από τότε η Τζένιφερ δε

ννοούσε να πάει πουθενά χωρίς αυτό».Υπερβολικά συναισθηματική κίνηση, σκέφτηκε η Τέρ

Τζένιφερ, ήταν λάθος σου που πήρες μαζί σου το αρκουδάκσως να είναι το μοναδικό, αλλά πάντως ήταν λάθος. Αλλιώ

θα είχες στη διάθεσή σου είκοσι τέσσερις ώρες αντί των έπου κατάφερες να κλέψεις.

«Συνέβη μήπως κάτι συγκεκριμένο τις τελευταίες μέρε



ου θα μπορούσε να σπρώξει την Τζένιφερ σε μιροσπάθεια να το σκάσει;» ρώτησε. «Ένας μεγάλο

καβγάς... ή ενδεχομένως κάποιο περιστατικό στο σχολείο...»Η Μαίρη Ρίγκινς απλώς έκλαιγε με λυγμούς.Ο Σκοτ Γουέστ απάντησε βιαστικά: «Όχι, ντετέκτιβ. Α

ψάχνετε για κάποιο εξωτερικό έναυσμα, κάτι που έκανε Μαίρη ή εγώ το οποίο θα μπορούσε να προκαλέσει τέτοισυμπεριφορά από μέρους της Τζένιφερ, σας βεβαιώνω όεν υπάρχει. Ούτε καβγάδες. Ούτε απαιτήσεις. Ούτε εφηβικευράκια. Δεν την είχαμε περιορίσει στο σπίτι. Δεν την είχαμιμωρήσει. Εδώ που τα λέμε, τις τελευταίες τέσσερ

βδομάδες επικρατούσε μια μακάρια ηρεμία στο σπίτΣκεφτόμουν –όπως και η μητέρα της, άλλωστε– ότι ίσωίχαμε περάσει μια καμπή και ότι τα πράγματα θρεμούσαν».

Ο λόγος ήταν ότι η Τζένιφερ κατέστρωνε το σχέδιό τησκέφτηκε η Τέρι.

Πίστευε ότι στον πομπώδη χείμαρρο του Σκοτ ποαποσκοπούσε στην αυτοδικαιολόγηση υπήρχε τουλάχιστονα ψέμα, ίσως και παραπάνω. Ήξερε ότι θα το ανακάλυπτ

αργά ή γρήγορα. Το αν η αλήθεια θα τη βοηθούσε να βρην Τζένιφερ, αυτό ήταν άλλο θέμα.

«Είναι μια πολύ ταραγμένη έφηβη, ντετέκτιβ. Είναι πολ

υαίσθητη και έξυπνη, αλλά βαθιά ταραγμένη κμπερδεμένη. Τη συμβούλεψα να ζητήσει τη βοήθεια ειδικοαλλά μέχρι στιγμής... ξέρετε πόσο πεισματάρηδες μπορούα γίνουν οι έφηβοι».

Η Τέρι το ήξερε. Απλώς δεν ήταν σίγουρη αν το ζήτημστη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το πείσμα.

«Πιστεύετε πως μπορεί να έχει πάει σε κάποι



συγκεκριμένο μέρος; Σε κάποιον συγγενή; Σε μια φίλη πομετακόμισε σε άλλη πόλη; Μήπως είπε ποτέ ότι ήθελε νίνει μοντέλο στο Μαϊάμι ή ηθοποιός στο Λος Άντζελες ή νουλέψει σε κάποιο αλιευτικό σκάφος στη Λουιζιάνα

Οτιδήποτε, όσο ασήμαντο και αν το θεωρείτε, θα μπορούσ

α μας δώσει κάποιο στοιχείο για την έρευνά μας».Η Τέρι γνώριζε την απάντηση που θα έπαιρνε. Είχε κάν

ις ίδιες ερωτήσεις και τις δύο προηγούμενες φορές που τίχε σκάσει η Τζένιφερ. Τότε όμως η κοπέλα δεν είχ

καταφέρει να εξασφαλίσει το τωρινό προβάδισμα. Δεν είχρολάβει να απομακρυνθεί· την πρώτη φορά είχε καλύψ

ύρω στα τρία χιλιόμετρα και τη δεύτερη είχε πάει μέχρι τηπόμενη πόλη. Η τωρινή περίπτωση ήταν διαφορετική.

«Όχι, όχι...» είπε η Μαίρη Ρίγκινς, σφίγγοντας τα χέρια τηκαι απλώνοντας να πιάσει άλλο ένα τσιγάρο. Ο Σκο

ροσπάθησε να την εμποδίσει ακουμπώντας το χέρι του στμπράτσο της, αλλά εκείνη το αποτίναξε, άρπαξε το πακέτο μ

α Μάρλμπορο και άναψε προκλητικά ένα καινούριο τσιγάραρ’ όλο που ένα μισοκαπνισμένο σιγόκαιγε στο τασάκι.

«Όχι, ντετέκτιβ. Η Μαίρη κι εγώ προσπαθήσαμε νσκεφτούμε κάποιον, ή κάποιο μέρος, αλλά δε βρήκαμε κά

ου θα μπορούσε να βοηθήσει».Η Τέρι έγνεψε σκεφτικά.

«Θα χρειαστώ την πιο πρόσφατη φωτογραφία που έχετείπε.

«Εδώ την έχουμε», απάντησε ο Σκοτ, δίνοντάς της μιφωτογραφία που προφανώς είχε προετοιμάσει.

Η Τέρι την πήρε και της έριξε μια ματιά. Εικόνιζε μιαμογελαστή κοπέλα. Τι ψέμα, είπε από μέσα της.

«Θα χρειαστώ και τον υπολογιστή της», πρόσθεσε.



«Για ποιο λόγο θέλετε...;» άρχισε να λέει ο Σκοτ, αλλά Μαίρη Ρίγκινς τον διέκοψε.

«Θα τον βρείτε πάνω στο γραφείο της. Είναι ένας φορητόπολογιστής».

«Ίσως να τίθενται ορισμένα ζητήματα προσωπικώ

εδομένων», είπε ο Σκοτ. «Θέλω να πω, Μαίρη, πώς θξηγήσεις στην Τζένιφερ ότι επιτρέψαμε στην αστυνομία νάρει τον προσωπικό της...»

Ο Σκοτ σταμάτησε να μιλάει. Η Τέρι σκέφτηκΤουλάχιστον καταλαβαίνει πόσο ανόητο ακούγεται αυτό ποέει. Ίσως, πάντως, τον προβληματίζει και κάτι άλλο πέρ

από την ανοησία.Κατόπιν, η ντετέκτιβ έκανε ξαφνικά μια ερώτηση πο

μάλλον έπρεπε να είχε αποφύγει.«Πού είναι θαμμένος ο πατέρας της;»Μεσολάβησε μια σύντομη σιωπή. Εκείνη τη στιγμ

σταμάτησε και το σχεδόν αδιάκοπο κλάμα της Ρίγκινς.

Η Τέρι την είδε να ανακάθεται, λες και χρειαζόταν ννισχύσει την αυτοπεποίθηση ή την περηφάνια της για να π

αυτό που ήθελε να πει.«Στη Βόρεια Ακτή, κοντά στο Γκλόστερ. Αλλά τι σχέσ

χει αυτό;»«Καμία, ενδεχομένως», απάντησε η Τέρι. Ενδόμυχα όμω

ίπε: Εκεί θα πήγαινα εγώ αν ήμουν μια θυμωμένελαγχολική κοπέλα στην εφηβεία κυριευμένη από μι

ακαταμάχητη ανάγκη να φύγω μακριά απ’ το σπίτι μου. Πριο βάλει στα πόδια δε θα ήθελε άραγε να κάνει μια τελευταίπίσκεψη για να αποχαιρετήσει το μοναδικό πρόσωπο πο

πίστευε ότι την είχε αγαπήσει πραγματικά στη ζωή της;

Κούνησε ελαφρά το κεφάλι της, αλλά ήταν μι



ανεπαίσθητη κίνηση την οποία δεν αντιλήφθηκε κανέναάλλος μέσα στο δωμάτιο.

Σε ένα νεκροταφείο, είπε με το νου της, αλλιώς στη ΝέΥόρκη, που είναι ό,τι πρέπει για να βάλει μπροστά τιαδικασία της εξαφάνισής της.

Στην πραγματικότητα, η Τέρι διερωτήθηκε μήπως και τύο μέρη ήταν εξίσου κατάλληλα για να εξαφανιστεί

Τζένιφερ.



ε ένα γραφείο στο Άμστερνταμ... Σε μια κρεβατοκάμαρα στην Μπανγκόκ... Σ’ ένα γραφείο στο Τόκιο... Σ’ ένα Ίντερνετ μπαρ στο Σαντιάγκο... Σ’ έναν φορητό υπολογιστή στη βιβλιοθήκη ενό

πανεπιστημίου στο Ναϊρόμπι...

...Και σε μια τηλεόραση με επίπεδη οθόνη κρεμασμένστον τοίχο ενός ρετιρέ στη Μόσχα. Το δωμάτιο όπορισκόταν η τηλεόραση ήταν γεμάτο με άτομα ποιασκέδαζαν πίνοντας παγωμένη βότκα από κρυστάλλιν

ποτήρια και τρώγοντας εκλεκτό χαβιάρι, όπως θα περίμενκανείς. Χαμήλωσαν την ένταση της εκκωφαντικής μουσική

έκνο και εστίασαν την προσοχή τους στην οθόνη, που έδειχνωρίς ήχο μια επανάληψη ενός ποδοσφαιρικού αγώνα μεταξης Δυναμό Κιέβου και της Λοκομοτίβ Μόσχας. Ένας τύποε μεγάλο μουστάκι αλά Φου Μαντσού σήκωσε το χέρι το

κάνοντας νόημα να γίνει ησυχία. Δικό του ήταν το πάρτι καο διαμέρισμα που έβλεπε στο Γκόρκι Παρκ. Φορούσε έν

ακριβό μαύρο κοστούμι, ένα πορφυρό μεταξωτό πουκάμισπου το είχε αφήσει ξεκούμπωτο και χρυσά κοσμήματα με ταπαραίτητο Ρόλεξ στο χέρι του. Στον σύγχρονο κόσμο όπο

ι γκάνγκστερ και οι επιχειρηματίες συχνά μοιάζουν κατάση μεταξύ τους, εκείνος θα μπορούσε να ήταν οτιδήπο

από τα δύο ή ενδεχομένως και τα δύο. Δίπλα του, μια λεπτ

υναίκα που κάλλιστα ήταν είκοσι χρόνια νεότερή του, μ



τένισμα και πόδια μοντέλου και με μια χαλαρή τουαλέτα μπαγέτες που δεν κατάφερνε να κρύψει την αγορίστικη σιλουέτης, είπε πρώτα στα ρωσικά και μετά στα γαλλικά και στερμανικά: «Μάθαμε ότι πρόκειται να υπάρξει έναλοκαίνουριος κύκλος της αγαπημένης μας διαδικτυακή

κπομπής, που αρχίζει απόψε. Θα πρέπει να έχαξιοσημείωτο ενδιαφέρον για πολλούς από σας». Σταμάτησσ’ αυτό το σημείο, χωρίς να προσφέρει κάποια άλλη εξήγησσε οποιονδήποτε από τους προσκεκλημένους ως προς το πρόκειτο να δουν. Ο τρόπος που μαζεύτηκε η ομάδα γύρ

από την τηλεόραση, πιάνοντας θέσεις στους άνετου

καναπέδες ή στις καρέκλες, έδειχνε ότι πολλοί γνώριζαν ήδο θέαμα που εμφανίστηκε μπροστά τους. Πράγματι,

ανυπομονησία στο βλέμμα τους υποδήλωνε ίσως ότι το πάρίχε οργανωθεί συγκεκριμένα για να γιορτάσουν τις εικόνε

που άρχισαν να εμφανίζονται στο σύστημα των υπολογιστώου ρετιρέ.

Ένα μεγάλο βέλος, σύμβολο του Play, εμφανίστηκε στηθόνη και ο οικοδεσπότης τοποθέτησε πάνω του τον κέρσορ

κι έκανε κλικ με το ποντίκι. Αμέσως ακούστηκε μουσική:Ωδή στη Χαρά» του Μπετόβεν. Η εκτέλεση γινόταν με έν

συνθεσάιζερ, και στη συνέχεια προβλήθηκε μια μεγάλφωτογραφία του ηθοποιού Μάλκομ Μακντάουελ στα νιάτ

ου, να κρατάει ένα μαχαίρι στο ρόλο του Άλεξ στην ταινίου Στάνλεϊ Κιούμπρικ Κουρδιστό Πορτοκάλι. Η φωτογραφίπιανε όλη την οθόνη. Ο ηθοποιός είχε έντονο μακιγιάζ στάτια και φορούσε τη λευκή ολόσωμη φόρμα, τις αρβύλες μα καρφιά και το μαύρο μπόουλερ που είχαν γίνει διάσημ

στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ως αποτέλεσμα τη

συνεργασίας μεταξύ ηθοποιού και σκηνοθέτη.



Η εικόνα προκάλεσε τα χειροκροτήματα των πιλικιωμένων προσκεκλημένων, που θυμήθηκαν το βιβλίο, τηαινία και την ερμηνεία. Η φωτογραφία του νεαρού Άλεξ εξαφανίστηκε, δίνοντας τ

θέση της σε μια μαύρη οθόνη που φαινόταν να δονείται απ

προσμονή. Σε λίγα δευτερόλεπτα, εμφανίστηκαν έντονκόκκινα πλάγια γράμματα που διέσχιζαν λοξά την οθόνη σα

αχαίρι, χαράζοντας τις λέξεις: What Comes Next?** Τι Θα Γίνει Μετά; (Σ.τ.Μ.)

Οι λέξεις έσβησαν και εμφανίστηκε ένας δεύτερος τίτλοΣειρά 4.

Κατόπιν φάνηκε στην οθόνη ένα απροσδιόριστο υπόγεωμάτιο. Η εικόνα είχε μια αλλόκοτη, γεμάτη κόκκους υφ

και φαινόταν να μην έχει καθόλου βάθος, παρά το γεγονός ό εκπομπή γινόταν μέσω μιας σύγχρονης, ακριβής κάμεραψηλής ευκρίνειας. Το υπόγειο ήταν ένα γκρίζο, φτωχικέρος. Δεν υπήρχαν παράθυρα. Δεν υπήρχε το παραμικρό πο

α δείχνει πού εκτυλισσόταν αυτή η σκηνή. Ήταν ένααπόλυτα ανώνυμος χώρος. Αρχικά, το μόνο που μπορούσαα δουν οι θεατές που ήταν μαζεμένοι μπροστά στηηλεόραση ήταν ένα παλιό μεταλλικό κρεβάτι. Πάνω του ήταια νέα γυναίκα μόνο με τα εσώρουχά της και με μια μαύρ

κουκούλα να καλύπτει το πρόσωπό της. Τα χέρια και τα πόδι

ης ήταν αλυσοδεμένα σε χαλκάδες τοποθετημένους στουοίχους με τρόπο που θύμιζε μπουντρούμι. Η κοπέλα ήτα

ασάλευτη και μόνο το στήθος της ανεβοκατέβαινε βαριπότε οι θεατές κατάλαβαν τουλάχιστον ότι εξακολουθούσα είναι ζωντανή. Μπορεί να ήταν αναίσθητη, ναρκωμένη

και να κοιμόταν, αλλά ύστερα από τριάντα περίπο

ευτερόλεπτα συσπάστηκε, και μια από τις αλυσίδες τη



κροτάλισε.Ένας από τους προσκεκλημένους έβγαλε μια πνιχτ

κραυγή. «Αληθινό είναι αυτό;» είπε κάποιος στα γαλλικλλά κανείς δεν απάντησε στην ερώτηση, μόνο τέντωσαν τουαιμούς τους, προσπαθώντας να δουν καλύτερα.

Κάποιος άλλος είπε στα αγγλικά: «Πρόκειται γπαράσταση. Η κοπέλα πρέπει να είναι ηθοποιός και νπροσλήφθηκε ειδικά γι’ αυτή τη διαδικτυακή ταινία».

Η γυναίκα με τις παγέτες κοίταξε αυτόν που είχε μιλήσκαι κούνησε το κεφάλι της. Απάντησε με μια ελαφρά σλαβικπροφορά, αλλά τα αγγλικά της ήταν άψογα: «Πολλοί τ

πίστεψαν αυτό, στο ξεκίνημα των προηγούμενων σειρώΤελικά όμως, όσο περνούν οι μέρες, συνειδητοποιεί κανείς όεν υπάρχουν ηθοποιοί που να είναι πρόθυμες να παίξουέτοιους ρόλους». Η γυναίκα έστρεψε πάλι το βλέμμα της στην οθόνη.

κοπέλα με την κουκούλα φάνηκε να αναριγεί και μετά γύρισ

απότομα το κεφάλι της, λες και κάποιος που δεν τον έπιανε κάμερα είχε μπει στο δωμάτιο. Οι θεατές την είδαν να παλεύ

ε τις αλυσίδες που την κρατούσαν δέσμια. Μετά, απότομα όπως είχε εμφανιστεί, η εικόνα πάγωσ

σαν πουλί που το είχε συλλάβει εν πτήσει ο φωτογραφικόφακός. Η οθόνη έγινε πάλι μαύρη και ένα ερώτημ

μφανίστηκε, με γράμματα κατακόκκινα σαν αίμα: Θέλετε ΝΔείτε Περισσότερα;

Το ερώτημα συνοδεύτηκε στην οθόνη από πεδία για τηκαταχώριση στοιχείων πιστωτικών καρτών για διάφορε

ορφές συνδρομής. Όποιος ήθελε μπορούσε να αγοράσερικά λεπτά προβολής, μία ώρα, ή έναν αριθμό ωρώ

πορούσε επίσης να αγοράσει μία ή περισσότερες μέρε



ναφερόταν και ένα μεγάλο ποσό που εξασφάλιζε ΠΛΗΡΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ 4 ΜΕ ΧΡΗΣΗ ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΟΥΠΙΝΑΚΑ. Στο κάτω μέρος της οθόνης υπήρχε ένα μεγάλ

λεκτρονικό χρονόμετρο, επίσης κατακόκκινο, με την ένδειξ00:00. Δίπλα του προβάλλονταν οι λέξεις: Ημέρα Πρώτ

Όλοι οι προσκεκλημένοι είδαν το χρονόμετρο να προχωρξαφνικά 1 δευτερόλεπτο, κατόπιν 2... καθώς άρχιζε να μετρο χρόνο. Ήταν κάπως σαν το ψηφιακό ρολόι που δείχνει τιάρκεια ενός αγώνα τένις στο Γουίμπλεντον ή στο Ανοιχτρωτάθλημα των ΗΠΑ. Λίγο πιο πέρα εμφανίστηκε μια δήλωση: Ενδεχόμεν

ιάρκεια της Σειράς 4 από 1 βδομάδα μέχρι 1 μήνα. Κάποιος από τους προσκεκλημένους στο πάρτι φώναξε στ

ωσικά: «Εμπρός, Ντιμίτρι! Αγόρασε όλο το πακέτο... απην αρχή ως το τέλος! Έχεις λεφτά!» Τα λόγια το

συνοδεύτηκαν από ένα νευρικό γέλιο και από επευφημίες καηλώσεις συναίνεσης καθώς ο μυστακοφόρος γύρισε πρώτ

προς την ομήγυρη με τα χέρια απλωμένα, σαν να ρωτούσε πρεπε να κάνει, κι έπειτα χαμογέλασε πλατιά, έκανε μικρή, θεατρινίστικη υπόκλιση και πληκτρολόγησε τον αριθμης πιστωτικής του κάρτας. Μόλις το έκανε αυτό, το

ζητήθηκε κωδικός πρόσβασης. Ο άντρας έγνεψε στην κυρία μις παγέτες και της έδειξε το πληκτρολόγιο του υπολογιστ

κείνη χαμογέλασε και πληκτρολόγησε μερικά γράμματα. Θφανταζόταν κανείς ότι αυτό που έγραψε ήταν κάποισκαμπρόζικο παρατσούκλι του εραστή της. Ο οικοδεσπότηαμογέλασε κι έκανε νόημα σ’ ένα σερβιτόρο με λευκό σακάκ

στο πίσω μέρος του ρετιρέ να ξαναγεμίσει τα ποτήρια, ενώ ουκατάστατοι προσκεκλημένοι του περίμεναν μαγεμένοι ν

μφανιστεί η ηλεκτρονική επιβεβαίωση της αγοράς.



Και άλλοι άνθρωποι, σε ολόκληρο τον κόσμο, περίμεναο ίδιο πράγμα.

Οι χρήστες του ιστοτόπου Whatcomesnext.com δεν ανήκασε κάποια χαρακτηριστική κατηγορία, αν και το ποσοστό τωυναικών ήταν πιθανότατα πολύ χαμηλότερο από αυτό τω

αντρών, ενώ ο ανοιχτός χαρακτήρας του πάρτι στη Μόσχαποτελούσε εξαίρεση· οι περισσότεροι πελάτες έμπαιναν στWhatcomesnext.com σε ιδιωτικούς χώρους, όπου μπορούσα

α παρακολουθήσουν μόνοι και απερίσπαστοι το δράμα νκτυλίσσεται στη Σειρά 4. Ο ιστότοπος είχε ένα σύστημλεγχόμενης πρόσβασης μέσω κωδικών, με επάλληλ

συστήματα ασφαλείας, και μια ακολουθία μεταφορών μλιγγιώδη ταχύτητα σε διάφορες μηχανές αναζήτησης στη

ανατολική Ευρώπη και στην Ινδία. Το σύστημα ήτα

ημιούργημα περίπλοκης ηλεκτρονικής σκέψης και είχπιζήσει παρά τις προσπάθειες διείσδυσης της αστυνομία

Επειδή όμως δε φαινόταν να έχει πολιτική τοποθέτηση –μάλλα λόγια, δεν το προτιμούσαν τρομοκρατικές οργανώσεις

ύτε προωθούσε απροκάλυπτα την παιδική πορνογραφίίχε παραμείνει ανέπαφο από αυτές τις συγκρατημένες κ

εριστασιακές προσπάθειες εντοπισμού. Στηραγματικότητα, οι αραιές εκείνες προσπάθειες τη

αστυνομίας τού προσέδιδαν κάποια αίγλη, ή κάτι που θμπορούσε να θεωρηθεί ως εύσημο στην πιάτσα τοΔιαδικτύου.

Το Whatcomesnext.com στόχευε ένα διαφορετικό είδο

ελατείας. Ο κατάλογος των πελατών του αποτελούνταν απ



ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν αδρά για ένμείγμα σεξουαλικής υπαινικτικότητας και δράματος πο

ρισκόταν στα όρια της εγκληματικότητας. Ο ιστότοπορησιμοποιούσε τα δωμάτια συζήτησης και την ιντερνετικιαφήμιση από στόμα σε στόμα για να διανείμει προσκλήσε

συνδρομητικής εγγραφής στις υπηρεσίες του.Οι σχεδιαστές του δε θεωρούσαν τους εαυτούς του

γκληματίες, μολονότι είχαν διαπράξει πολλγκλήματα. Ούτε προσδιορίζονταν ω

φονιάδες, μολονότι είχαν κάνει φόνους. Ποτέ δε σκέφτοντατι αυτό που έκαναν ήταν διαστροφή, παρ’ ότι πολλοί θ

ποστήριζαν ότι αυτό ακριβώς ήταν. Πίστευαν ότι ήτασύγχρονοι επιχειρηματίες που πρόσφεραν μια εξειδικευμένπηρεσία, πολύ σπάνια, με πολύ μεγάλη ζήτηση κξαιρετικά ενδιαφέρουσα σε ορισμένες σκοτεινιές γωνιές τολανήτη και για ορισμένους ανθρώπους που έκρυβαν μέσους τέτοια ενδιαφέροντα.

Ο Μάικλ και η Λίντα είχαν γνωριστεί πριν από πέντρόνια σε ένα παράνομο σεξουαλικό πάρτι σε κάποιροάστιο του Σικάγου. Εκείνος ήταν ένας σχετικ

συνεσταλμένος, γλυκομίλητος φοιτητής που έκανε τιδακτορικό του στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές· εκείνταν κατώτερο διοικητικό στέλεχος σε μια δυναμικ

ιαφημιστική εταιρεία και κατά διαστήματα δούλευε και σμια επιχείρηση συνοδών για να τα βγάλει πέρα. Τα γούστης υπερέβαιναν ορισμένα όρια. Εκείνον τον μάγευαράγματα τα οποία δεν είχε επιτρέψει ποτέ στον εαυτό του νπιδιώξει. Εκείνη την έθελγαν οι BMW και τα διεγερτικπως το Ντεξεντρίν και βρισκόταν στα όρια της εξάρτηση

ην περίοδο της εφηβείας του, εκείνος είχε συλληφθεί επειδ



ίχε κλέψει το σκυλάκι ενός γείτονα που δε σταματούσε ναβγίζει. Το ζώο τον είχε δαγκώσει στον αστράγαλο ένα πρω

καθώς περνούσε μπροστά από το σπίτι του γείτονηγαίνοντας στο σχολείο. Η αστυνομία πίστευε ότι ο Μάικίχε πουλήσει, για είκοσι πέντε δολάρια, το σκυλί –ένα μπισό

φριζέ– σε κάποιον από τις αγροτικές περιοχές του Ιλινόι πορομήθευε δολώματα σε άτομα που είχαν πιτ μπουλ γι

κυνομαχίες. Οι κατηγορίες εναντίον του Μάικλ είχααποσυρθεί όταν αποδείχτηκε ότι ο ένας μυστικό

ληροφοριοδότης που είχε δώσει το όνομά του στις Αρχέταν ανακατεμένος σε εγκλήματα χειρότερα από τη

απαγωγή σκυλιών. Αρκετοί ήταν οι αστυνομικοί που είχαν δον έφηβο Μάικλ να βγαίνει ελεύθερος από το δικαστήρι

μετά τη διαγραφή του ποινικού μητρώου του, και είχασκεφτεί ότι δε θα ήταν η τελευταία φορά που βρισκόταν στ

ικαστήριο. Μέχρι στιγμής είχε αποδειχτεί ότι είχαν άδικο.Το ζευγάρι προερχόταν από ύποπτο περιβάλλον και είχ

αραγμένο και βίαιο ιστορικό, αλλά κατάφερναν να τκρύβουν κάτω από το λούστρο των επιτυχιών τους. Ένααριστούχος και κορυφαίος φοιτητής και μια ανερχόμενπιχειρηματίας. Και οι δύο είχαν πνευματική εκλέπτυνση κταν πετυχημένοι. Εξωτερικά, έδειχναν ότι ανήκαν στον τύπων νέων που είχαν κατορθώσει να ξεφύγουν από τη

απεινή καταγωγή τους. Αυτές όμως ήταν εξωτερικέντυπώσεις, και ο καθένας τους, ανεξάρτητα, θεωρούσε όταν ψέματα, επειδή η αληθινή φύση τους ήταν κρυμμένη σ

μέρη στα οποία μόνο εκείνοι είχαν πρόσβαση. Αλλά πολαργότερα ανακάλυψαν τους πραγματικούς εαυτούς τους κον πραγματικό χαρακτήρα ο ένας του άλλου. Τη βραδιά πο

νωρίστηκαν είχαν επιδοθεί σε ένα διαφορετικό είδο



κπαίδευσης.Οι κανόνες της συνάθροισης ήταν απλοί. Ο καθένα

πρεπε να συνοδεύεται από άτομο του άλλου φύλουπιτρέπονταν μόνο τα μικρά ονόματα· απαγορευόταν

ανταλλαγή αριθμών τηλεφώνου ή διευθύνσεω

λεκτρονικού ταχυδρομείου μετά το πάρτι· έπρεπε νποσχεθείς ότι, αν τύχαινε να συναντηθείς με κάποιο

αργότερα σε διαφορετικό περιβάλλον, θα φερόσουν σαν νμην είχες κάνει μαζί του δημοσίως άγριο και πορνογραφικσεξ, αλλά σαν να σου ήταν ολότελα άγνωστος.

Όλοι συμφωνούσαν με αυτούς τους κανόνες. Με εξαίρεσ

ον πρώτο, κανείς δεν τους έδινε ουσιαστική σημασία. ρώτος έπρεπε οπωσδήποτε να τηρηθεί, αφού αλλιώς δεπρόκειτο να σου επιτραπεί να διαβείς την πόρτα. Ήταν έναόπος παράνομων συναντήσεων και μια εκδήλωση ποοούσε ανυπακοή και αποχαλίνωση. Κανένας απ’ όσουμπαιναν στην περιποιημένη μεζονέτα δεν ενδιαφερότα

διαίτερα για κανόνες .Οι αντιφάσεις ήταν αμέτρητες. Στην μπροστινή πρασι

ταν παρατημένα δύο παιδικά ποδήλατα. Ένα ράφι ήταεμάτο με βιβλία του Δρ. Σους. Σε μια γωνιά της κουζίναπήρχαν κουτιά με παιδικά κορνφλέικς –τα οποία είχααραμεριστεί για να δημιουργηθεί χώρος πάνω στον πάγκ

ια έναν καθρέφτη με κομμένη κοκαΐνη για κέρασμα. Μιηλεόραση στο καθιστικό έδειχνε αυστηρώς ακατάλληλεαινίες, αν και ελάχιστοι από τους τριάντα τόσου

φιλοξενούμενους έδιναν σημασία στην τηλεοπτική εκδοχαυτού που έκαναν στην πραγματικότητα. Όλαπαλλάσσονταν γρήγορα από τα ρούχα τους. Το ποτό ήτα

άφθονο. Τα χάπια Έκσταση προσφέρονταν σαν ορεκτικά. Ο



μεγαλύτεροι προσκεκλημένοι πρέπει να ήταν πενηντάρηδεΟι περισσότεροι ήταν τριαντάρηδες ή σαραντάρηδες, κι ότα

Λίντα διάβηκε την πόρτα κι άρχισε να γδύνεται, κάμποσάντρες κοίταξαν με θαυμασμό προς την κατεύθυνσή της αμέσως έκαναν σχέδια να την προσεγγίσουν.

Όπως ήταν επιβεβλημένο, ο Μάικλ και η Λίντα είχαν πάστο πάρτι με κάποιον άλλο. Αλλά έφυγαν μαζί. Τραντεβού» του Μάικλ εκείνη τη βραδιά ήταν μια άλλ

φοιτήτρια, υποψήφια για διδακτορικό κοινωνιολογίας, ποποτίθεται ότι ενδιαφερόταν για έρευνα υπό πραγματικέ

συνθήκες. Το είχε βάλει στα πόδια λίγο αφότου τρεις γυμνο

και φουντωμένοι άντρες τη στρίμωξαν χωρίς να δείχνουν ταραμικρό ενδιαφέρον για τις κοριτσίστικες ερωτήσεις της ωρος τους λόγους της παρουσίας τους εκεί και δεν ήτα

καθόλου πρόθυμοι ν’ ακούσουν τις αδύναμες διαμαρτυρίεης καθώς την ανάγκαζαν να σκύψει. Υπήρχε ένα ανεπίσημ

αίτημα στο πάρτι, ότι δηλαδή κανείς δεν έπρεπε ν

ποχρεωθεί να κάνει οτιδήποτε δεν ήθελε. Η ιδέα αυτπιδεχόταν πολλές διαφορετικές ερμηνείες.

Ο «παρτενέρ» της Λίντα εκείνο το βράδυ ήταν κάποιοου είχε τηλεφωνήσει στο γραφείο συνοδών, και στ

συνέχεια, αφού της πρόσφερε ένα ακριβό δείπνο, της είχε πού ήθελε να περάσει την υπόλοιπη βραδιά. Είχε προσφερθ

α της δώσει παραπάνω από την κανονική αμοιβή της τωιλίων πεντακοσίων δολαρίων. Εκείνη είχε συμφωνήσει, αρκα πληρωνόταν με μετρητά και προκαταβολικά. Δεν του είχει ότι θα τον συνόδευε ακόμη και τζάμπα. Η περιέργεια είνα

σαν τα προκαταρκτικά, είπε με το νου της. Όταν έφτασαν στάρτι, ο «παρτενέρ» εξαφανίστηκε σ’ ένα δωμάτιο

κουβαλώντας έναν μαύρο δερμάτινο κόπανο και φορώντα



μόνο μια εφαρμοστή μαύρη μεταξωτή μάσκα, αφήνοντας τΛίντα μόνη της, όχι όμως και απαρατήρητη.

Η γνωριμία με τον Μάικλ –όπως και όλες οι γνωριμίεκείνο το βράδυ– ήταν τυχαία. Τα βλέμματά του

συναντήθηκαν ενώ βρίσκονταν σε αντίθετες πλευρές το

ωματίου, αραγμένοι νωθρά, μιλώντας με τόνουμεταξένιους. Αυτό που τους έφερε κοντά ήταν μια λέξη, ένμικρό νεύμα, ένα ανασήκωμα των ώμων –κάποια φευγαλέκίνηση που έδειχνε συναισθηματική ένταση σ’ ένμισοσκότεινο δωμάτιο αφιερωμένο στην κραιπάλη και το

ργασμό, γεμάτο γυμνούς άντρες και γυναίκες πο

ευγάρωναν σε κάθε πιθανή και απίθανη στάση. Ο καθέναους ήταν με κάποιον άλλο όταν συναντήθηκαν οι ματιέους. Κανείς τους δεν απολάμβανε αυτό που έκανε εκείνη τ

στιγμή. Σ’ ένα χώρο όπου γίνονταν πράγματα που ερισσότερος κόσμος θα θεωρούσε φοβερά ασυνήθιστα, υο τους ένιωθαν ανία. Είδαν όμως ο ένας τον άλλο κ

μέσα τους ήχησε κάτι βαθύ και ενδεχομένως τρομακτικΣτην πραγματικότητα, εκείνο το βράδυ δεν έκαναν σεμεταξύ τους. Απλώς παρατηρούσαν ο ένας τον άλλο επί τργον, και διέκριναν μια προσήλωση σε έναν και μοναδικ

σκοπό μέσα σε όλα εκείνα τα βογκητά και τις κραυγέδονής. Περιτριγυρισμένοι από εκδηλώσεις λαγνείας, είχα

μια επαφή σχεδόν εκρηκτική. Δεν έχαναν ο ένας τον άλλαπό τα μάτια τους, ακόμη και όταν κάποιοι άγνωστξερευνούσαν τα σώματά τους. Όταν τελικά ο Μάικλ άνοιξρόμο ανάμεσα από κορμιά μουσκεμένα από τον ιδρώτα κήγε κοντά της, έδειξε μια επιθετικότητα που ξάφνιασ

ακόμη και τον ίδιο. Συνήθως ήταν συγκρατημένος, κόμπιαζ

και άφηνε τις επιθυμίες του να στροβιλίζονται μέσα το



αχαλίνωτες. Η Λίντα ήταν με κάποιον που την πασπάτευωρίς καν να ξέρει το όνομά του. Με την άκρη του ματιού τηίδε τον Μάικλ να πλησιάζει και από ένστικτο κατάλαβε όεν ερχόταν αποζητώντας να σμίξει μαζί της. Αυτό άγγιξ

άμεσα τα ανάμεικτα και ταραγμένα συναισθήματά τη

Αποσπάστηκε απότομα από τον παρτενέρ της, που έτσι καλλιώς την είχε κάνει να βαρεθεί με την ατσαλοσύνη του, κον παράτησε ξαφνιασμένο, ανικανοποίητο, και κάπωσατισμένο –κόβοντας τις έντονες διαμαρτυρίες του με έν

άγριο βλέμμα. Μετά, γυμνή, σηκώθηκε κι έπιασε το χέρι τουμνού Μάικλ σαν να τον γνώριζε εδώ και χρόνια. Χωρ

ολλές κουβέντες έφυγαν απ’ το πάρτι. Μόνο για μια στιγμήκαθώς αναζητούσαν τα ρούχα τους πιασμένοι χέρι χέρι, ήτασαν αναγεννησιακός πίνακας που απεικόνιζε την εκδίωξη τοΑδάμ και της Εύας από τον Κήπο της Εδέμ.

Στα χρόνια που ακολούθησαν εκείνη τη μέρα, δεανασκέφτηκαν ποτέ τις συνθήκες της γνωριμίας τους. Δε

ίχαν αργήσει ν’ ανακαλύψουν ο ένας στον άλλο πάθη τποία ξεπερνούσαν πολύ το σεξ και, μολονότι σκοτεινά, ήτα

και συναρπαστικά.

Η δυσοσμία της βενζίνης γέμισε τα ρουθούνια του.Ο Μάικλ κόντεψε να πνιγεί, και γύρισε το κεφάλι το

ροσπαθώντας να ξεκλέψει μια ανάσα καθαρού αέρα. Για μστιγμή ζαλίστηκε από τη μυρωδιά και τον έπιασε βήχακαθώς συνέχισε να καταβρέχει ολόγυρα με βενζίνη. Όταν ταυλακωτό δάπεδο γυάλιζε πλέον από το καύσιμο, πο

σχημάτιζε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, εκείνο



γήκε από το κλειστό φορτηγό και κατάπιε με βουλιμία τουχτερινό αέρα.

Μόλις καθάρισε το κεφάλι του, συνέχισε το έργο τοΠεριέλουσε με βενζίνη το εξωτερικό του αυτοκινήτου και μετήγε στην καμπίνα του οδηγού και φρόντισε να μουσκέψει τ

καθίσματα.Ικανοποιημένος τελικά από το αποτέλεσμα, πέταξε τ

κόκκινο δοχείο στο δεξιό κάθισμα, μαζί με ένα ζευγάειρουργικά γάντια. Είχε ετοιμάσει ένα τετράλιτρο πλαστικ

μπιτόνι με απορρυπαντικό και μούσκεψε ένα βαμβακερφιτίλι, φτιάχνοντας μια πρόχειρη βόμβα ναπάλμ. Από τη

σέπη του έβγαλε έναν αναπτήρα.Κοίταξε γύρω του. Ήταν χωμένος σ’ έν

γκαταλελειμμένο μέρος, πίσω από μια παλιαρτοβιομηχανία που είχε βάλει λουκέτο εδώ και καιρ

Κάποτε πρόσφερε δουλειά σε πολύ κόσμο στην παραποτάμόλη. Τώρα έστεκε σαν βλοσυρή υπενθύμιση περασμένω

καιρών και χαμένων θέσεων εργασίας, με παράθυρσπασμένα από τις πετριές πιτσιρικάδων που τα σημάδευαν. Μάικλ είχε φροντίσει να παρκάρει το φορτηγάκι μακριά απο κτίριο· δεν ήθελε να ξεκινήσει μια φωτιά που θα τραβούσολύ γρήγορα υπερβολική προσοχή. Ήθελε απλώς ν

καταστρέψει ολότελα το κλεμμένο αυτοκίνητο. Στο θέμ

αυτό είχε αποκτήσει κάποια ειδικότητα. Δεν ήταν και τόσύσκολο άλλωστε. Έριξε μια τελευταία ματιά για να βεβαιωθεί ότι δεν είχ

αφήσει τίποτε πίσω του. Χρειάστηκε μερικά μόλευτερόλεπτα για να ξεβιδώσει τις πινακίδες κυκλοφορία

Σκόπευε να τις πετάξει σε μια κοντινή λιμνούλα. Μετ

βγαλε όλα του τα ρούχα, τα κουβάριασε, τα περιέχυσε μ



ύφλεκτο καύσιμο και τα πέταξε μέσα στο φορτηγΑναρίγησε νιώθοντας το κρύο να τον διαπερνά. Κατόπιάναψε την αυτοσχέδια βόμβα του και την πέταξε μέσα στηανοιχτή πόρτα του φορτηγού. Έκανε γρήγορα μεταβολή άρχισε να τρέχει πάνω στα χαλίκια και στο πατημένο χώμ

λπίζοντας ότι δε θα κοβόταν πατώντας πάνω σε κάποισπασμένο γυαλί. Πίσω του ακούστηκε ένας βρόντος καθώσκαγε η αυτοσχέδια βόμβα. Έκοψε βήμα για να βεβαιωθτι το κλεμμένο φορτηγό είχε τυλιχτεί στις φλόγε

Κιτρινοκόκκινες γλώσσες φωτιάς πετάχτηκαν από ταράθυρα και τα πρώτα πυκνά σύννεφα γκριζόμαυρο

καπνού υψώθηκαν στον ουρανό. Ο Μάικλ άνοιξε και πάήμα ικανοποιημένος. Του ερχόταν να βάλει τα γέλια –πολα ήθελε να άκουγε κάποιον σοκαρισμένο περαστικό ναθαίνει γλωσσοδέτη προσπαθώντας να εξηγήσει σε έναύσπιστο αστυνομικό το θέαμα ενός γυμνού άντρα πο

απομακρυνόταν τρέχοντας μέσα στο σκοτάδι από έν

κλειστό φορτηγό που είχε ανατιναχτεί.Το νυχτερινό αεράκι έφερνε ακόμη στα ρουθούνια του τη

σμή της φωτιάς και τη μεθυστική υπόνοια των εμπρηστικώλικών. Ποιος ήταν σ’ εκείνη την ταινία; αναρωτήθηκαφνικά ο Μάικλ. Ο συνταγματάρχης Κίλγκορ: Πολύ μο

αρέσει η μυρωδιά των ναπάλμ το πρωί. Ε, λοιπόν, και τ

ράδυ ήταν εξίσου θεσπέσια και έκρυβε το ίδιο νόημα: νίκη.Τα ρούχα του τον περίμεναν στο κάθισμα του οδηγού το

αλιού, σαραβαλιασμένου ημιφορτηγού του. Τα κλειδιά ήτακεί που τα είχε αφήσει, κάτω απ’ το κάθισμα. Από πάνους ήταν ένα μικρό πακέτο με απολυμαντικά μαντίλια –το

άρεσε το είδος που χρησιμοποιούσαν οι ηλικιωμέν

άνθρωποι που είχαν αιμορροΐδες. Εκείνα τα μαντίλια είχα



λιγότερο άρωμα από τα άλλα είδη, αλλά εξουδετέρωναρήγορα τα κατάλοιπα από τη μυρωδιά της βενζίνης.

Μάικλ άνοιξε την πόρτα και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτίχε τριφτεί ολόκληρος με τα υγρά μαντίλια. Χρειάστηκε μόννα λεπτό για να φορέσει το τζιν, το φούτερ του και τ

κασκέτο του μπέιζμπολ. Έριξε μια τελευταία ματιά γύρω τοΔε φαινόταν ψυχή. Όπως το περίμενε άλλωστε. Εκατό μέτρ

ιο πέρα, πίσω απ’ το κτίριο, έβλεπε ένα σύννεφο καπνού νανεβαίνει ψηλά, λίγο πιο ανοιχτόχρωμο από τον νυχτεριν

υρανό, ενώ πιο χαμηλά διακρινόταν η λάμψη της φωτιάΚάθισε στο τιμόνι κι έβαλε μπρος το αυτοκίνητο. Οσμίστηκ

πίμονα τον αέρα στο εσωτερικό –όπως ήταν αναμενόμενα απολυμαντικά μαντίλια είχαν σβήσει εντελώς τη δυσοσμίης βενζίνης. Έστω κι έτσι, όμως, εκείνος έβγαλε από ττουλαπάκι ένα σπρέι που εξουδετέρωνε τις οσμές και ψέκασλόκληρο το εσωτερικό του αυτοκινήτου. Σκέφτηκε ότι ροφύλαξη αυτή ήταν μάλλον αχρείαστη, αλλά έτσι κ

ύχαινε να τον σταματήσει κάποιος αστυνομικός γιπερβολική ταχύτητα ή επειδή δεν είχε σταματήσει στο στο δεν είχε δώσει προτεραιότητα ή για οποιονδήποτε άλλ

απλό λόγο, δεν ήθελε να μυρίζει σαν εμπρηστής.Σχεδόν πάνω από καθετί άλλο, ο Μάικλ απολάμβανε τ

ιεξοδική ανάλυση των πραγμάτων, την εξέτασή τους εκ τω

ροτέρων από κάθε οπτική γωνία, τη θεώρηση κάθνδεχόμενης παραλλαγής σε μια πληθώρα ενδεχομένωλα αυτά έκαναν την καρδιά του να χτυπά πιο γρήγορα. Έβαλε ταχύτητα, κατέβασε το κασκέτο χαμηλά στα φρύδ

ου κι έβαλε στ’ αυτιά του τα ακουστικά ενός iPod. Της Λίντης άρεσε να του ετοιμάζει μουσικά ποτπουρί κάθε φορά πο

Μάικλ πήγαινε να κάνει κάποια από τις χαμαλοδουλειέ



ου είχαν σχέση με την επιχείρησή τους. Στην οθόνη τοPod εμφανίστηκε μια λίστα τραγουδιών με τίτλ

Βενζινοτράγουδα. Αυτό τον έκανε να βάλει τα γέλια. Έγειρίσω στο κάθισμά του καθώς από τα ακουστικά έφτασε σ

αυτιά του ένα φοβερό σολάρισμα του Κρις Γουίτλι μ

αβανέζικη κιθάρα. Άκουσε τον τραγουδιστή να παίζει μερικακόρντα. «...σαν περιπλανώμενη μετάφραση σ’ ένα δρόμεμάτο ψέματα...» Σωστό κι αυτό, σκέφτηκε ο Μάικλ καθώβγαινε από το πάρκινγκ της εγκαταλελειμμένης αποθήκη

Η Λίντα πάντα ήξερε τι του άρεσε να ακούει.Σε μια πλαστική σακούλα στο κάθισμα δίπλα του ήταν

ιστωτική κάρτα κάποιας Ρίγκινς που είχε πάρει από τορτοφόλι της Νούμερο 4. Έμεναν μια δυο γρήγορεουλειές καθ’ οδόν και στη Βοστόνη, και μετά θα γύριζε πάλ

στη Λίντα. Το ημιφορτηγό είχε ζεσταθεί και ο ζεστός αέραερνούσε μέσα απ’ τους αεραγωγούς. Έξω από τ

αυτοκίνητο εξακολουθούσε να κάνει τσουχτερό κρύο κ

γρασία. Ο Μάικλ αποφάσισε πως η επόμενιαδικτυακή εκπομπή τους θα έπρεπε να γίνει στη Φλόριντα

στην Αριζόνα. Συνειδητοποίησε όμως ότι προέτρεχε, ενμόλις είχε ξεκινήσει η τωρινή σειρά, κι αυτό ήταν λάθοΕκείνος περηφανευόταν για την ικανότητά του ν

ροσηλώνεται σε ένα στόχο κάθε φορά· από τη στιγμή πο

εκινούσαν μια δουλειά, δεν άφηναν τίποτε να μπει στρόμο τους, δεν επέτρεπαν στο παραμικρό να τους σταθμπόδιο, να τους εκτρέψει από το σκοπό τους ή να του

αποσπάσει την προσοχή από αυτό που έκαναν. Ο Μάικίστευε ότι οποιοσδήποτε πετυχημένος καλλιτέχνης πιχειρηματίας θα έλεγε το ίδιο για τις δουλειές που σχεδίαζ

εν είναι δυνατόν να γράψεις ένα μυθιστόρημα ή να συνθέσε



να τραγούδι, δεν είναι δυνατόν να επηρεάσεις αποφασιστικην πορεία μιας εξαγοράς ή συγχώνευσης ή να επεκτείνεις τ

πεδίο μιας προσφοράς χωρίς ολοκληρωτική αφοσίωση στηρέχουσα δουλειά, είπε μιλώντας στον εαυτό του.

Την ίδια άποψη είχε και η Λίντα.

Γι’ αυτό αγαπιούνταν τόσο πολύ. Είμαι απίστευτα τυχερός , σκέφτηκε ο Μάικλ.Βολεύτηκε και ξεκίνησε τη δίωρη διαδρομή μέχρι τη

όλη. Στη νοικιασμένη αγροικία, η Λίντα θα φρόντιζε νίνουν τα πάντα όπως έπρεπε. Ο Μάικλ σκέφτηκε ότι τιθανότερο ήταν πως είχαν ήδη πλουτίσει. Αλλά για εκείνο

πως και για τη Λίντα, το θέμα δεν ήταν τα λεφτά. Τεκίνημα της Σειράς 4 τον συνάρπαζε κι έκανε ένα μεθυστικ

κύμα ζεστασιάς να τον κατακλύζει, μιας ζεστασιάς πολιαφορετικής από εκείνη που σκόρπιζε το σύστημέρμανσης του ημιφορτηγού. Το κύμα εκείνο απλωνόταν μο ρυθμό της μουσικής που γέμιζε την καμπίνα το

αυτοκινήτου.



Κάτω από τη μαύρη κουκούλα, ολόκληρος ο κόσμος τηΤζένιφερ είχε περιοριστεί σε όσα μπορούσε να ακούσει, νμυρίσει και να γευτεί, και καθεμία από εκείνες τις αισθήσε

εριοριζόταν από το χτύπο της καρδιάς της, τον έντονονοκέφαλο που σφυροκοπούσε τα μηνίγγια της, τ

κλειστοφοβικό σκοτάδι που την τύλιγε. Προσπάθησε ν

ρεμήσει, αλλά κάτω από το μεταξωτό μαύρο ύφασμκλαιγε με ανεξέλεγκτους λυγμούς, στα μάγουλά τη

κυλούσαν αλμυρά δάκρυα και ο λαιμός της ήταν ξερός κδαρμένος. Ήθελε απεγνωσμένα να φωνάξει ζητώντας βοήθεια αν κ

ξερε πως δε βρισκόταν κανείς τριγύρω να τη βοηθήσει.

λέξη μαμά ξέφυγε από τα χείλη της, αλλά πέρα από τσκοτάδι διέκρινε μόνο τον νεκρό πατέρα της, χωρίς να μπορα τον φτάσει, λες και βρισκόταν έξω και δεν άκουγε τ

κραυγές της επειδή δεν μπορούσαν να διαπεράσουν κάποιουάλινο τοίχο. Για μια στιγμή την έπιασε ζαλάδα, σαν ναρέπαιε στο χείλος ενός γκρεμού, κρατώντας με δυσκολί

ην ισορροπία της, ενώ οι δυνατές ριπές του ανέμοαπειλούσαν να τη σπρώξουν στο κενό.

Τζένιφερ, είπε στον εαυτό της, πρέπει να διατηρήσεις τολεγχο...

Δεν ήταν σίγουρη αν είχε αρθρώσει εκείνες τις λέξεις ή ααπλώς τις είχε φωνάξει σιωπηλά στα αντιμαχόμενα κύματ

σύγχυσης και οδύνης που περιδινούνταν μέσα της. Της ήτα



σχεδόν αδύνατο να καταλάβει αν αισθανόταν πόνο αμφιβολία. Και τα δύο τής φαίνονταν εξίσου οδυνηρά, αλλ

ξερε ότι έπρεπε με κάποιον τρόπο να κατανοήσει τι γινόταέρα από την κουκούλα.

Είπε στον εαυτό της να πάρει βαθιές ανάσες. Τζένιφερ

ροσπάθησε!Το γεγονός ότι απευθύνθηκε στον εαυτό της στο τρίτ

ρόσωπο ήταν αλλόκοτα καθησυχαστικό. Ενίσχυσε τηαίσθηση ότι ήταν ζωντανή, ότι ήταν αυτή που ήταν, όξακολουθούσε να έχει παρελθόν, παρόν, και ίσως μέλλον.

Τζένιφερ, σταμάτα να κλαις!

Ανάσανε, καταπίνοντας τον μπαγιάτικο ζεστό αέρα μέσστην κουκούλα.

Εντάξει. Εντάξει.Δεν ήταν και τόσο εύκολο. Χρειάστηκε αρκετά λεπτά γι

α καλμάρει, αλλά το λαχάνιασμα και οι λυγμοί ποεννούσε ο φόβος τελικά κόπασαν και σταμάτησαν σχεδό

ντελώς, αν και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για νσυγκρατήσει την ανεξέλεγκτη τρεμούλα που επηρέαζε όλουους μυς της, ιδίως των ποδιών. Συσπώνταν άγρια, και

σπασμοί εκείνοι την έκαναν να νιώθει ολόκληρο το κορμί τησαν ζελέ. Ήταν λες και είχε χαθεί κάποιο στοιχείπικοινωνίας ανάμεσα στο τι μπορούσε να σκεφτεί,

μπορούσε να αντιληφθεί, και στο πώς αντιδρούσε το σώμης. Δεν υπήρχε κανένας συγχρονισμός. Κανένα

συντονισμός. Τα πάντα ήταν συγκεχυμένα και εκτός ελέγχουΔεν μπορούσε να βρει μέσα της καμιά νοερή λαβή από τηποία να πιαστεί για να μπορέσει να κάνει μια προσπάθεια ν

καταλάβει τι είχε συμβεί και τι μπορεί να γινόταν στ

συνέχεια.



Αναρίγησε, αν και δεν κρύωνε· ίσα ίσα, έκανε πολλή ζέστμέσα στο δωμάτιο. Για πρώτη φορά συνειδητοποίησε ό

ταν σχεδόν γυμνή. Ένα ρίγος διαπέρασε πάλι το κορμί τηΔε θυμόταν πότε την είχαν γδύσει, ούτε πότε την είχαν φέρσ’ εκείνο το δωμάτιο. Το μόνο που θυμόταν ήταν η γροθι

κείνου του ανθρώπου να έρχεται προς το μέρος της σασφαίρα, και η αίσθηση ότι την πέταξαν στο πίσω μέρος τοφορτηγού. Ήταν μπερδεμένη· δεν ήταν σίγουρη αν είχε γίνστ’ αλήθεια τέτοιο πράγμα. Για μια στιγμή φαντάστηκε πωνειρευόταν και πως το μόνο που είχε να κάνει ήταν ναραμείνει ήρεμη και στη συνέχεια θα ξυπνούσε στο κρεβά

ου σπιτιού της και θα κατέβαινε στην κουζίνα για να κάνκαφέ, να ζεστάνει μια τάρτα για πρωινό και να υπενθυμίσστον εαυτό της τα σχέδια που είχε κάνει για να το σκάσει.

Περίμενε. Κάτω από την κουκούλα, σφιχτόκλεισε τα μάτης και είπε στον εαυτό της: Ξύπνα! Ξύπνα! Ήξερε όμως όταν μια μάταιη ελπίδα. Πού τέτοια τύχη να σβήσουν τ

άντα μέσα σ’ ένα όνειρο. Εντάξει, Τζένιφερ, είπε μέσα της. Συγκεντρώσου σε έν

πράγμα. Μόνο ένα πράγμα. Φρόντισε να κάνεπραγματικότητα ένα πράγμα. Μετά πήγαινε παρακάτω.

Ξαφνικά, ένιωσε φοβερή δίψα. Έγλειψε τα χείλη της. Ήταστεγνά, σκασμένα, και στη γλώσσα της αισθάνθηκε τη γεύσ

ου αίματος. Πίεσε τα δόντια της με τη γλώσσα κσούφρωσε τη μύτη της. Δεν πόνεσε. Πάει καλά, τώρα έμαθκάτι χρήσιμο· δεν έχει σπάσει η μύτη σου ούτε έχει ραγίσκάποιο δόντι. Καλό αυτό.

Ένιωθε μια φαγούρα κοντά στο στομάχι της. Είχε και μερίεργη αίσθηση στο μπράτσο της, που δεν μπορούσε ν

ροσδιορίσει. Αυτά τα δύο ενέτειναν τη σύγχυσή της.



Ήξερε πως έπρεπε να αξιολογήσει δύο πράγματα: τοαυτό της και το περιβάλλον της. Έπρεπε να προσπαθήσει νρει κάποια λογική εξήγηση και να ρίξει λίγο φως στ

σκοτάδι. Πού βρισκόταν; Τι της συνέβαινε;Μα αυτές οι απλές ενέργειες ήταν κάτι που αδυνατούσε ν

κτελέσει. Και, όσο περισσότερο επέμενε στο θέμα τολέγχου, τόσο πιο φευγαλέο φαινόταν να γίνεται. Η μαυρίλ

κάτω απ’ την κουκούλα φαινόταν πως είχε αρχίσει να κυριεύο είναι της· την εμπόδιζε να δει μέσα της . Είχε την αίσθηστι ολόκληρος ο κόσμος της κατρακυλούσε μέσα στα σωθικης, ενώ το μυαλό της βυθιζόταν στο σκοτάδι· το μόνο πο

μπορούσε να φανταστεί ήταν ένα απόλυτο κενό που τηροκαλούσε έντονο τρόμο. Και τότε, καθώς τη σάρωνε

απόγνωση, κατανόησε κάτι πραγματικά φρικτό: Τζένιφεξακολουθείς να είσαι ζωντανή. Ό,τι κι αν σου συμβαίνείναι πρωτόγνωρο, κάτι που δε φαντάστηκες ποτέ ότι θ

συνέβαινε. Δεν πρόκειται να είναι γρήγορο. Ούτε εύκολ

ίναι κάτι που μόλις τώρα αρχίζει. Ένιωσε να πέφτει σιγά σιγά. Να παρασύρεται από έν

στρόβιλο. Να βυθίζεται σε μια δίνη. Σε ένα χάσμα σταπέραντο κενό του σύμπαντος. Τα πόδια της άρχισαν νρέμουν και της ήταν αδύνατο να εμποδίσει τους λυγμούς ναναρχίσουν. Παραδόθηκε στο φόβο κι άρχισε ν

ραντάζεται σύγκορμη από οδυνηρούς σπασμούς, μέχρι ποάκουσε τον πνιχτό ήχο μιας πόρτας που άνοιγε.

Έγειρε προς τον ήχο. Κάποιος ήταν στο δωμάτιο μαζί τηςΣ’ εκείνο το δέκατο του δευτερολέπτου σκέφτηκε ότι τ

εγονός πως ήταν μόνη προκαλούσε τον τρόμο ποαντιλαλούσε μέσα της. Στην πραγματικότητα όμως, το ν

ίναι μόνη ήταν πολύ καλύτερο από το να ξέρει ότι δεν ήτα



Η πλάτη της κύρτωσε και οι μύες της σφίχτηκαν· αμπορούσε να δει τον εαυτό της, θα είχε σκεφτεί ότι το σώμης αντιδρούσε στον ήχο όπως θα είχε αντιδράσει σε μιλεκτρική εκκένωση.

* * *

έρασα, είπε μέσα του ο Έιντριαν καθώς κοιταζόταν στοκαθρέφτη πάνω από το κομό της γυναίκας του. Ήταν έναμικρός καθρέφτης με ξύλινο πλαίσιο που η γυναίκα τορησιμοποιούσε για μια τελευταία ματιά στην εμφάνισή τη

ριν από τις βραδινές σαββατιάτικες εξόδους. Στις γυναίκεάρεσε εκείνος ο έλεγχος της τελευταίας στιγμής, που τ

οηθούσε να βεβαιωθούν ότι τα διάφορα στοιχεία τημφάνισής τους ταίριαζαν, έδεναν μεταξύ τους κ

αλληλοσυμπληρώνονταν. Εκείνος δεν έδινε ποτέ τόσσημασία στο πώς εμφανιζόταν στον κόσμο. Προτιμούσε μι

ολύ πιο ατημέλητη εμφάνιση –τσαλακωμένο πουκάμισαχόλικο παντελόνι, γραβάτα που πήγαινε κάπω

μονόμπαντα–, ένα στυλ που ταίριαζε με την ακαδημαϊκή ζωου. Πάντα φαινόμουν σαν καρικατούρα καθηγητή, ακριβώπειδή ήμουν καθηγητής. Ήμουν άνθρωπος της επιστήμη

Σήκωσε το χέρι του, άγγιξε τις γκριζόλευκες τρίχες πο

πεφταν από το κρανίο του και έτριψε τα γένια του, που είχακριζάρει εδώ κι εκεί. Διέτρεξε με το δάχτυλό του μια ζάρα στέρμα του. Σκέφτηκε πως η ηλικία τον είχε σημαδέψει· λικία και όλες οι εμπειρίες της ζωής.

Από πίσω του άκουσε μια γνώριμη φωνή.«Ξέρεις τι είδες».

Ο Έιντριαν κοίταξε μέσα στον καθρέφτη.



«Γεια σου, Ποσουμάκι», είπε χαμογελώντας. «Το είπεδη αυτό. Πριν από λίγα λεπτά».

Σταμάτησε. Ίσως να ήταν πριν από μια ώρα. Ή δύο. Πόσώρα άραγε στεκόταν στην κρεβατοκάμαρα, τριγυρισμένοαπό εικόνες και αναμνήσεις και μ’ ένα όπλο στο χέρι;

Χρησιμοποίησε το παρατσούκλι της γυναίκας του, έναρατσούκλι που το γνώριζαν μόνο τα πιο στενά μέλη τηικογένειας. Η γυναίκα του το είχε αποκτήσει στα εννιά τηρόνια, όταν μια ομάδα από εκείνα τα ζωάκια που ήταν κάαραπάνω από απλά τρωκτικά είχε μετακομίσει στη σοφίτου εξοχικού σπιτιού της οικογένειας. Η Κασάντρα είχ

ηλώσει επίμονα στα αδέρφια και στους γονείς της όποιαδήποτε απόπειρα εκδίωξης των ανεπιθύμητωισβολέων θα αντιμετωπιζόταν με όλα τα αντίποινα πο

μπορούσε να επιστρατεύσει ένα αποφασισμένο παιδί, απάκρυα μέχρι νευράκια. Έτσι, εκείνο το καλοκαίουλάχιστον, η οικογένεια είχε ανεχτεί τα νυχτερινά ξυσίματ

ου έκαναν τα οπόσουμ τρέχοντας στο γείσο της στέγης, τηαπροσδιόριστη απειλή διαφόρων ασθενειών, και τη γενικαπέχθεια που προκαλούσαν εκείνα τα άγρια ζώα που είχαην ανησυχητική συνήθεια να κρύβονται στις σκιές και ναρατηρούν έντονα τα μέλη της οικογένειας. Από τηλευρά της, η οικογένεια των οπόσουμ δεν άργησε ν

ανακαλύψει τα θαυμαστά θέλγητρα της κουζίνας, ιδίως απη στιγμή που φάνηκαν να καταλαβαίνουν από ένστικτο τδιαίτερα προνόμια που τους είχε παραχωρήσει η προστάτιδους. Έτσι ήταν η Κασάντρα, σκέφτηκε ο Έιντριανυποχώρητη υπερασπίστρια.«Έιντριαν. Ξέρεις τι είδες », επανέλαβε η γυναίκα του, αυτ

η φορά με πολύ πιο έντονο ύφος. Η φωνή της είχε ένα



νώριμο, επίμονο τόνο. Σε όλη τη διάρκεια του γάμου τουποτε ήθελε να γίνει κάτι, συνήθως το εξέφραζε με τόνουου ταίριαζαν περισσότερο σε τραγούδια φολκ της δεκαετίαου 1960.

Ο Έιντριαν στράφηκε στο κρεβάτι. Η Κάσι ήτα

απλωμένη νωχελικά, με μια έκφραση που έλεγε, Έλα εδώταν η πιο όμορφη παραίσθηση που θα μπορούσε να είχ

οτέ φανταστεί. Φορούσε ένα ανοιχτό μπλε ελεκτρίκ φόρεμωρίς κάτι άλλο από κάτω, και ο Έιντριαν είχε την εντύπωστι ένα ελαφρό αεράκι το έκανε να κολλήσει προκλητικάνω στο κορμί της, αν και δεν υπήρχε ανοιχτό παράθυρ

ύτε καν μια πνοή αέρα μέσα στην κρεβατοκάμαρα. Εκείνοαισθάνθηκε το σφυγμό του να επιταχύνεται. Η Κάσι που τοκοίταζε από το κρεβάτι δεν μπορεί να ήταν πάνω από είκο

χτώ ετών, όπως τότε στο ξεκίνημα της πρώτης τους χρονιάμαζί. Το δέρμα της είχε μια νεανική λάμψη· η κάθε καμπύλου κορμιού της, τα μικρά στήθη, οι στενοί γοφοί, τα μακρι

όδια έμοιαζαν με αναμνήσεις που ο Έιντριαν μπορούσε ναγγίξει. Εκείνη τίναξε την πυκνή μαύρη χαίτη της και τοκοίταξε συνοφρυωμένη, σφίγγοντας τα χείλη της με γνώριμρόπο· έναν τρόπο που σήμαινε ότι μιλούσε απόλυτα σοβαρ

και ότι εκείνος έπρεπε να προσέξει την κάθε της λέξη. Ήδαπό τα πρώτα στάδια της κοινής ζωής τους ο Έιντριαν είχ

μάθει ότι εκείνο το ύφος είχε να κάνει με κάτι πιο σημαντικό«Είσαι κούκλα», της είπε. «Θυμάσαι τότε που πήγαμε στ

Κέιπ Κοντ τον Αύγουστο και κάναμε μπάνιο γυμνοί στοωκεανό εκείνο το βράδυ, και μετά δεν μπορούσαμε να βρούμα ρούχα μας στους αμμόλοφους επειδή το ρεύμα μάς είχαρασύρει;»

Η Κασάντρα κούνησε το κεφάλι της. «Και βέβαια τ



υμάμαι. Ήταν το πρώτο μας καλοκαίρι μαζί. Όλα τυμάμαι. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που βρίσκομαι εδώ

Ξέρεις τι είδες ».Ο Έιντριαν ήθελε να σύρει τα ακροδάχτυλά του στο κορ

ης για να θυμίσει στον εαυτό του κάθε διεγερτικό άγγιγμ

από το παρελθόν. Φοβόταν όμως ότι, αν άπλωνε το χέρι τοκείνη θα εξαφανιζόταν. Ο Έιντριαν δεν καταλάβαιν

απόλυτα τη σχέση του με την οπτασία της, δεν κατανοούσους κανόνες. Αυτό που ήξερε πάντως ήταν ότι δεν ήθελε νη δει να χάνεται από μπροστά του.

«Δεν είναι αλήθεια αυτό», απάντησε αργά. «Δεν είμ

καθόλου σίγουρος».«Ξέρω πως δεν είναι ακριβώς ο τομέας σου», του είπε

Κάσι. «Όχι απόλυτα. Ποτέ σου δεν υπήρξες σαν τους τύπουης εγκληματολογίας –ξέρεις, που τους αρέσει ν

αποδομούν τους κατά συρροήν δολοφόνους και μετά νιασκεδάζουν τους σπουδαστές τους με φρικιαστικέ

λεπτομέρειες. Εσένα σου άρεσε να παρατηρείς όλα εκείνα τοντίκια στα κλουβιά και στους λαβυρίνθους και νπολογίζεις τι θα έκαναν με τα κατάλληλα ερεθίσματ

Οπωσδήποτε πάντως ξέρεις αρκετά από ψυχοπαθολογία για εκτιμήσεις τη συγκεκριμένη υπόθεση».

«Θα μπορούσε να ήταν οτιδήποτε. Και όταν κάλεσα τη

αστυνομία, μου είπαν...»Η Κάσι τον διέκοψε. Έγειρε πίσω το κεφάλι της, όπω

συνήθιζε να κάνει όταν αναζητούσε απαντήσεις στο ταβάνι στον ουρανό. Ήταν ο τρόπος που αντιδρούσε όταν ο άντραης πείσμωνε. Εκείνη ήταν ζωγράφος και εκτιμούσε τεγονότα με το μάτι του καλλιτέχνη. Τράβα μια γραμμή, κάν

ια πινελιά με χρώμα στο μουσαμά και όλα θα ξεκαθαρίσου



Και μετά από εκείνο το βλέμμα στον ουρανό, ακολουθούσάντα μια δηκτική παρατήρηση που απαιτούσε ιδιαίτερροσοχή. Ο Έιντριαν λάτρευε αυτή της τη συνήθεια επειδ

φανέρωνε την απόλυτη βεβαιότητα που αισθανόταν πάντα Κάσι.

« Δε με ενδιαφέρει τι σου είπαν. Η κοπέλα ήταν εκεί, στηάκρη του δρόμου, και την επόμενη στιγμή έγινε άφαντ

γινε ένα έγκλημα. Σίγουρα πράγματα. Κι εσύ ήσουμάρτυρας. Τυχαία. Ο μοναδικός μάρτυρας. Έτσι τώρα έχεμπροστά σου μερικά σκόρπια κομμάτια ενός πραγματικ

ύσκολου παζλ. Από σένα εξαρτάται. Ταίριαξέ τα».

Ο Έιντριαν δίστασε.«Θα με βοηθήσεις; Είμαι άρρωστος. Πραγματικ

άρρωστος, θέλω να πω, Ποσουμάκι μου. Δεν ξέρω για πόσακόμη θα μπορώ να λειτουργώ. Τα πράγματα έχουν ήδαρχίσει να παίρνουν τον κατήφορο, να διαλύονται. Ααναλάβω αυτή την ιστορία –ό,τι κι αν είναι– δεν ξέρω αν θ

καταφέρω να επιζήσω...»«Πριν από λίγα λεπτά ετοιμαζόσουν ν’ αυτοκτονήσεις»

ίπε κοφτά η Κάσι, λες κι αυτό εξηγούσε τα πάντα. Σήκωσο χέρι της και έδειξε προς το Ρούγκερ.

«Ήθελα να βρεθώ κοντά σου. Και κοντά στον ΤόμΠίστευα ότι δεν είχε νόημα να περιμένω άλλο».

«Μόνο που είδες να εξαφανίζεται η κοπέλα, κι αυτό είνσημαντικό θέμα».

«Δεν ξέρω καν ποια είναι».«Όποια κι αν είναι, δεν παύει να της αξίζει μια ευκαιρία ν

ήσει. Κι εσύ είσαι ο μόνος που μπορεί να της εξασφαλίσαυτή την ευκαιρία».

«Δεν ξέρω καν από πού να αρχίσω».



«Πρέπει να ταιριάξεις τα κομμάτια του παζλ. Σώσ’ τηνιντριαν».«Δεν είμαι ντετέκτιβ».«Αλλά μπορείς να σκεφτείς σαν ντετέκτιβ, και μάλιστ

καλύτερα».

«Είμαι γέρος και άρρωστος και δεν μπορώ πια να σκεφτκαθαρά και λογικά».

«Κι όμως τα καταφέρνεις ακόμη αρκετά. Κάν’ το γιελευταία φορά. Μετά θα τελειώσουν όλα».

«Δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου».«Δε θα είσαι μόνος σου».

«Ποτέ δεν κατάφερα να σώσω κανέναν. Δεν μπόρεσα νσώσω εσένα ή τον Τόμι ή τον αδερφό μου ή οποιονδήποταπό τους ανθρώπους που αγάπησα πραγματικά. Πώς μπορα σώσω κάποια που ούτε καν γνωρίζω;»

«Αυτή την απάντηση δεν προσπαθούμε να βρούμε όλμας;»

Η Κάσι χαμογελούσε πλέον. Είχε κερδίσει και το ήξερπως το ήξερε κι εκείνος. Πάντα κέρδιζε η Κάσι, επειδή ιντριαν είχε διαπιστώσει μέσα στα πρώτα λεπτά τη

συνύπαρξής τους ότι τον ευχαριστούσε απείρως περισσότερο να συμφωνεί μαζί της παρά το να τσακώνεται. «Ήσουολύ όμορφη όταν ήμασταν νέοι», της είπε. «Ποτέ δε

κατάλαβα πώς μια τόσο όμορφη γυναίκα θέλησε να σμίξμαζί μου».

Η Κάσι έβαλε τα γέλια. «Οι γυναίκες ξέρουν», είπε. «Στουάντρες φαίνεται μυστήριο, αλλά δεν ισχύει αυτό για τυναίκες. Εμείς ξέρουμε».

Ο Έιντριαν δίστασε. Για μια στιγμή ένιωσε να βουρκώνε

ωρίς να ξέρει για ποιο λόγο. Ίσως για όλα όσα συνέβαινα



στη ζωή του.«Με συγχωρείς, Κάσι», είπε. «Δεν είχα πρόθεση ν

εράσω».Αυτό ακούστηκε τρελό. Συνάμα, όμως, για εκείνον είχε κ

μια αλλόκοτη λογική.

Η Κάσι γέλασε. Ο Έιντριαν έκλεισε για μια στιγμή τα μάτιου για να ακούσει τον ήχο. Έμοιαζε με ορχήστρα ποροσπαθούσε να πετύχει συμφωνική τελειότητα.

«Μισώ τη μοναξιά μου», της είπε. «Μισώ το γεγονός όίσαι νεκρή».

«Αυτή η υπόθεση θα μας φέρει πιο κοντά».

Εκείνος έγνεψε καταφατικά. «Ναι», είπε. «Νομίζω πωχεις δίκιο».

Γύρισε και κοίταξε προς το κομό. Οι συνταγές τοευρολόγου ήταν μαζεμένες σε μια στοίβα. Σκόπευε να τετάξει, αλλά τώρα τις πήρε στα χέρια του.

«Ίσως», είπε αργά, «κάποια από αυτά τα φάρμακα να μο

ξασφαλίσουν λίγο πρόσθετο...»Γύρισε, αλλά η Κάσι δεν ήταν πια στο κρεβάτι. Ο Έιντρια

αναστέναξε. Ξεκίνα, είπε στον εαυτό του. Σου μένει πολίγος χρόνος.



Η Λίντα έκλεισε την πόρτα πίσω της και μετά σταμάτησνιωθε να την κυριεύει μια έντονη συγκίνηση, και ήθελε ν

απολαύσει για μια στιγμή εκείνο το συναίσθημα.Γενικά, έβαζε τα πάντα σε απόλυτη τάξη, ακόμη και τ

άθη της. Μολονότι είχε εξωφρενικές επιθυμίες και εξωτικούστα, ήταν άνθρωπος που πίστευε στη ρουτίνα και τη

ειθαρχία. Της άρεσε να προγραμματίζει τις απολαύσεις τητσι ώστε σε κάθε φάση να ξέρει τι ακριβώς να περιμένει και εύση θα είχε η συγκεκριμένη απόλαυση. Μ’ αυτό τον τρόπντείνονταν αντί να αμβλύνονται οι εντυπώσεις. Ήταν λες κ

αυτές οι δυο πλευρές της προσωπικότητάς της βρίσκονταν σιαρκή αντιπαράθεση, τραβώντας την προς διαφορετικέ

κατευθύνσεις. Της άρεσε πολύ όμως η ένταση ποημιουργούσε μέσα της αυτή η κατάσταση· την έκανε νιώθει μοναδική, και προσδιόριζε τον πραγματικά ξεχωριστγκληματικό χαρακτήρα που πίστευε ότι διέθετε –τόσο η ίδισο και ο Μάικλ.

Φανταζόταν τον εαυτό της σαν την Μπόνι και τον Μάικ

σαν τον Κλάιντ, έτσι όπως είχαν ενσαρκώσει τους ρόλουκείνους η Φέι Ντάναγουεϊ και ο Γουόρεν Μπίτι. Θεωρούστι ήταν μια γυναίκα αισθησιακή, ποιητική και σαγηνευτικ

κι αυτό δεν ήταν αλαζονεία από μέρους της, αλλά μάλλομια ειλικρινής εκτίμηση της εμφάνισής της και της επίδραση

ου είχε στους άντρες.

Φυσικά, δεν την ενδιέφερε οποιοσδήποτε την έτρωγε με τ



μάτια. Εκείνη ενδιαφερόταν μόνο για τον Μάικλ.Άφησε τη ματιά της να πλανηθεί αργά στο υπόγει

Γυμνοί κατάλευκοι τοίχοι. Ένα παλιό καφέ μεταλλικό κρεβάμε ένα άσπρο σεντόνι που κάλυπτε ένα βρόμικο γκρίζστρώμα. Μια φορητή χημική τουαλέτα σε μια γωνιά. Μεγάλ

φωτιστικά στο ταβάνι, που έριχναν παντού ένα αδυσώπητφως. Στη ζεστή, πνιγηρή ατμόσφαιρα υπήρχε μια δυσάρεστμυρωδιά από απολυμαντικό και φρέσκια μπογιά. Όπωσυνήθως, ο Μάικλ είχε κάνει καλή δουλειά τακτοποιώνταα πάντα για το ξεκίνημα της Σειράς 4. Δεν έπαυε να τηαφνιάζει με την επιδεξιότητα που είχε αποκτήσει –

ιδικότητά του ήταν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και λειτουργίες του Διαδικτύου που είχε σπουδάσει στο κολέγικαι στο μεταπτυχιακό του. Τα κατάφερνε όμως εξίσου και μα ηλεκτρικά δράπανα, τα σφυριά και τα καρφιά. Ήταραγματικός πολυτεχνίτης. Ίσως αυτός ήταν ο λόγος ποον αγαπούσε τόσο βαθιά.

Η Λίντα πίστευε ότι οι δυο τους ήταν δεμένοι με έναρόπο που αποτελούσε τον ορισμό του ξεχωριστού.

Κοντοστάθηκε για μια στιγμή και κοίταξε γύρω της με τμάτι του ντετέκτιβ. Τι υπήρχε μέσα σ’ εκείνον το χώρο που θμπορούσε να προσδώσει στο υπόγειο κάποιο αναγνωρίσιμαρακτηριστικό; Μήπως κατά τη διαδικτυακή εκπομπή θ

μφανιζόταν στην εικόνα κάποιο στοιχείο που ενδεχομένωα αποκάλυπτε κάτι, οτιδήποτε, ως προς την τοποθεσία ή τική τους ταυτότητα;

Η Λίντα είχε επίγνωση ότι αρκούσε κάτι τόσο κοινό όσνα υδραυλικό εξάρτημα ή ένας θερμοσίφωνας ή έν

φωτιστικό σώμα για να ρίξει στο κατόπι τους κάποιο

ραστήριο αστυνομικό με φαντασία –αν ποτέ ένας τέτοιο



αστυνομικός αποφάσιζε να το ψάξει. Οι διαστάσεις τοδραυλικού εξαρτήματος μπορεί να δίνονταν σε ίντσες ανκατοστά, πράγμα που θα έλεγε σ’ αυτό τον έξυπνο ντετέκτι

με την εξαιρετικά δημιουργική φαντασία ότι βρίσκονταν στΗνωμένες Πολιτείες. Ο θερμοσίφωνας μπορεί ν

κατασκευαζόταν ειδικά για το Σίερς και να ήταν διαθέσιμομόνο στο ανατολικό τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Τφωτιστικό μπορεί να προσδιοριζόταν ως μέρος μιας παρτίδα

ου είχε αποσταλεί στο Χόουμ Ντίπο της συγκεκριμένηεριοχής.

Αυτές οι λεπτομέρειες μπορεί να έφερναν τον υποθετικ

τετέκτιβ πιο κοντά στα ίχνη τους. Η Λίντα διασκέδαροσπαθώντας να συλλάβει νοερά την εικόνα ενός τέτοιο

ανθρώπου· θα ήταν μια διασταύρωση Μις Μαρπλ κΣέρλοκ Χολμς, με μια ιδέα από τηλεοπτική σκληράδα κπίπλαστο λούστρο. Ο αστυνομικός αυτός μπορεί νιοθετούσε μια ατημέλητη εμφάνιση αλά Επιθεωρητ

Κολόμπο, ή ενδεχομένως το στυλ ενός κοντοκουρεμένοάι-τεκ Τζακ Μπάουερ.

Φυσικά, όπως υπενθύμισε στον εαυτό της η Λίντα, στηραγματικότητα δεν κυκλοφορούσε τέτοιος ντετέκτιβ.

Εκεί έξω υπήρχαν μόνο οι πελάτες τους. Και έμπαιναλοι στη σειρά, έτοιμοι, περιμένοντας να εγκριθούν

ρεώσεις στις πιστωτικές τους κάρτες και ανυπομονώντας ναρακολουθήσουν το What Comes Next .

Η Λίντα κούνησε το κεφάλι της και πήρε βαθιά ανάσΑισθανόταν διέγερση βλέποντας τον κόσμο μέσα από τοστενό φακό της παράνοιας· το πάθος που συνόδευε τη Σειρ

οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην απόλυτη ανωνυμία το

σκηνικού, μια ανωνυμία που δημιουργούσε ένα μουσαμά μ



αρθένα επιφάνεια όπου μπορούσαν να ζωγραφίσουν τηαράστασή τους. Δεν υπήρχε περίπτωση όποιος την έβλεπα πει με την παραμικρή βεβαιότητα τι επρόκειτο να συμβε

Αυτό ήταν και το πιο ελκυστικό στοιχείο της. Η Λίντα ήξερτι το βασικότερο γνώρισμα της διαδικτυακής πορνογραφία

στην πλειονότητά της ήταν ο απόλυτα απροκάλυπτοαρακτήρας της –οι εικόνες δεν άφηναν καμιά αμφιβολία ωρος το τι γινόταν· το δικό τους δημιούργημα ήταν τ

ακριβώς αντίθετο. Το βασικό του στοιχείο ήταν ταναπάντεχο. Το απρόσμενο. Ήταν θέμα δημιουργικότητα

ταν θέμα εφευρετικότητας.

Θα μπορούσε να έχει σχέση με το σεξ.Θα μπορούσε να έχει σχέση με τον έλεγχο.Είχε να κάνει με τη στέρηση της ελευθερίας.

Ήταν βίαιο.Σίγουρα είχε να κάνει με τη ζωή.

Ίσως και με το θάνατο.

Γι’ αυτό ήταν τόσο πετυχημένοι.Η Λίντα έκλεισε την πόρτα πίσω της. Στάθηκε μια στιγμ

ια να τακτοποιήσει τη μάσκα πάνω απ’ το πρόσωπό της· γαυτή την πρώτη επαφή είχε διαλέξει μια απλή μαύρκουκούλα που έκρυβε τα πυκνά ξανθά μαλλιά της και είχμόνο μια σχισμή για τα μάτια. Ήταν από το είδος πο

ροτιμούσαν οι άντρες των ειδικών αντιτρομοκρατικώυνάμεων της αστυνομίας. Το πιθανότερο ήταν πως η Λίντα τη φορούσε συχνά καθ’ όλη τη διάρκεια της Σειράς στω κι αν τη στένευε. Φορούσε επίσης μια λευκή ολόσωμ

φόρμα προστασίας από επικίνδυνα υλικά φτιαγμένη αππεξεργασμένο χαρτί που έτριζε και θρόιζε καθώ

ερπατούσε. Η φόρμα έκρυβε τη σιλουέτα της· κανείς δε



μπορούσε να ξεχωρίσει αν ήταν μεγαλόσωμη ή λεπτή, νέα λικιωμένη. Η Λίντα ήξερε ότι οι καμπύλες της ήταλούσιες· φορώντας τη φόρμα ήταν σαν να περιέπαιζε τοαυτό της. Το υλικό τσιμπούσε το γυμνό δέρμα της, σαραστής που ήθελε να προκαλέσει και λίγο πόνο μαζί με τη

απέραντη ηδονή. Έβαλε χειρουργικά γάντια. Στα πόδια της φορούσε τ

μαλακές μπλε αποστειρωμένες παντόφλες που ήταποχρεωτικές στα χειρουργεία. Χαμογέλασε κάτω από τ

μάσκα της, κάνοντας τη σκέψη ότι και εκείνος ο χώρος ήτανα είδος αμφιθεατρικού χειρουργείου, μόνο που οι θεατέ

ρίσκονταν αλλού.Προχώρησε μερικά βήματα. Απέκτησα μια καινούρι

εχνητή ομορφιά, σκέφτηκε.Στράφηκε προς τη μορφή που ήταν στο κρεβάτι. Είναι

Τζένιφερ, υπενθύμισε στον εαυτό της. Όχι πλέον. Τώρα είνα Νούμερο 4. Ηλικία: δεκαέξι ετών.

Μια μικροαστή από μια απομονωμένη ακαδημαϊκκοινότητα, θύμα μιας σχεδόν συμπτωματικής απαγωγής. Λίντα γνώριζε τη διεύθυνση της Νούμερο 4, το τηλέφωνο τοσπιτιού της, τους ελάχιστους φίλους της, και πολλά άλλ

ράγματα, λεπτομέρειες που είχε σταχυολογήσει εξετάζονταροσεκτικά το σακίδιο, το κινητό και το πορτοφόλι τη

κοπέλας.Πήγε στο κέντρο του δωματίου, εξακολουθώντας ν

απέχει περίπου τέσσερα μέτρα από το παλιό σιδερένκρεβάτι. Ο Μάικλ είχε πακτώσει χαλκάδες στον τοίχο πίσαπό το πλαίσιο του κρεβατιού για τις χειροπέδες. Σασκηνοθέτης μιας τηλεοπτικής κωμωδίας καταστάσεων, είχ

ραβήξει με κιμωλία μερικές αχνές γραμμές στο πάτωμα γι



α προσδιορίσει ποια κάμερα θα κατέγραφε την εικόνα τηκαι είχε κάνει με ταινία ορισμένα Χ σε βασικά σημεία όπου θπρεπε να στέκεται για να φαίνεται προφίλ, κατά μέτωπο κ

από πάνω. Από προηγούμενες εμπειρίες είχαν μάθει ότι ήτασημαντικό να θυμούνται τα διαθέσιμα σημεία λήψης και

δειχνε το καθένα. Οι θεατές απαιτούσαν λήψεις από πολλέωνίες και επαγγελματικό χειρισμό της κάμερας. Όντας ηδονοβλεψίες, περίμεναν πάντα το καλύτερο, μ

ιαρκή στενή επαφή.Στο δωμάτιο υπήρχαν πέντε κάμερες, αν και μόνο μία ήτα

φανερή και ευδιάκριτη, η βασική σταθερή κάμερα Son

ψηλής ευκρίνειας που ήταν τοποθετημένη σε τρίποδο βλεπε το κρεβάτι. Οι άλλες ήταν μίνι κάμερες κρυμμένες σταβάνι και σε δύο γωνιές των ψεύτικων τοίχων. Μόνο μία απ

αυτές κάλυπτε την είσοδο, και προοριζόταν για στιγμές ποθελαν να προσδώσουν δραματικό τόνο στην εικόνα, όποτμπαινε στο δωμάτιο ο Μάικλ ή η Λίντα. Η κάμερα εκείνη θ

ροκαλούσε διέγερση τους θεατές επειδή θα συνέβαινε κάτΗ Λίντα ήξερε ότι εκείνη τη στιγμή η συγκεκριμένη κάμερ

ταν κλειστή. Η επίσκεψη αυτή ήταν προκαταρκτική, μιρώτη κίνηση στο πλαίσιο της διερευνητικής διεργασίας.

Στην τσέπη της είχε ένα μικρό ηλεκτρονικηλεχειριστήριο. Ακούμπησε το δάχτυλό της πάνω σ’ έν

κουμπί που θα ακινητοποιούσε την εικόνα που μεταδιδόταλεκτρονικά. Περίμενε μέχρι τη στιγμή που η κοπέλα γύρισ

με νευρικότητα προς το μέρος της. Τότε πάτησε το κουμπί.Οι θεατές θα καταλάβουν ότι άκουσε κάτι......Αλλά δε θα ξέρουν τι ακριβώς.Εκείνη και ο Μάικλ είχαν μάθει εδώ και καιρό τ

λεονεκτήματα που πρόσφερε το στοιχείο της διαφημιστική



πρόκλησης για τη δημιουργία ενδιαφέροντος.Προχώρησε αργά.Η κοπέλα παρακολουθούσε τις κινήσεις της κάτω από τη

κουκούλα που της κάλυπτε το κεφάλι. Δεν είχε πει λέξακόμη. Ο φόβος έκανε μερικούς ανθρώπους να φλυαρού

ακατάσχετα, να παρακαλούν, να ικετεύουν, να ξαναγυρίζουσε βρεφική κατάσταση, ενώ άλλοι βυθίζονταν σε μι

αρύθυμη σιωπή. Η Λίντα δεν ήξερε πώς θα φερόταν ούμερο 4. Ήταν η πιο μικρή σε ηλικία από τις άλλε

κοπέλες που είχαν χρησιμοποιήσει, πράγμα που τηκαθιστούσε μια περιπέτεια για τον Μάικλ και για την ίδια.

Η Λίντα στάθηκε σ’ ένα σημείο στα πόδια του κρεβατιούΜίλησε με μια ανέκφραστη μονότονη φωνή που έκρυβε τηξαψή της. Δεν ύψωνε τον τόνο της ούτε έδινε έμφαση σ

κάποια λέξη. Παρέμεινε απόλυτα ψυχρή. Είχε εξασκηθεί στηέχνη της εκτόξευσης απειλών, όπως και στηραγματοποίησή τους.

«Μην πεις τίποτε. Μην κάνεις καμιά κίνηση. Ούτε νφωνάξεις ούτε να αντισταθείς. Πρόσεχε μόνο αυτά που θσου πω και δε θα πάθεις κακό. Αν θέλεις να βγεις ζωνταναπό αυτή την ιστορία, θα κάνεις πάντα ακριβώς αυτό που σολένε, ό,τι κι αν είναι αυτό, ανεξάρτητα αν σου αρέσει ή όχι».

Η κοπέλα στο κρεβάτι τσιτώθηκε και αναρίγησε, αλλά δ

μίλησε.«Αυτοί είναι οι πιο σημαντικοί κανόνες. Αργότερα θ

ροστεθούν κι άλλοι».Η Λίντα σταμάτησε, μισοπεριμένοντας ότι η κοπέλα θ

άρχιζε αμέσως τα παρακάλια. Αλλά η Τζένιφερ παρέμειναμίλητη.

«Από δω κι εμπρός, το όνομά σου είναι Νούμερο 4



συνέχισε η Λίντα.Είχε την εντύπωση πως άκουσε ένα σιγανό βογκητ

νιγμένο από τη μαύρη κουκούλα. Ήταν κάτι το αποδεκτακόμη και αναμενόμενο.

«Όταν σου γίνεται μια ερώτηση, θα πρέπει να απαντά

Καταλαβαίνεις;»Η Τζένιφερ έγνεψε καταφατικά.«Απάντησε!»«Ναι», είπε βιαστικά η κοπέλα, και η φωνή της ακούστηκ

λαχανιαστή κάτω απ’ τη μάσκα.Η Λίντα δίστασε. Προσπάθησε να φανταστεί τον πανικ

ου έκρυβε το κάλυμμα της κεφαλής. Τα πράγματα δεν είναπως στο γυμνάσιο, μικρή μου, έτσι δεν είναι;

Δεν εξέφρασε φωναχτά εκείνη τη σκέψη. Απλώς συνέχισμε τον ίδιο μονότονο τρόπο.

«Να σου εξηγήσω κάτι, Νούμερο 4. Όλα όσα ήξερες για τωή σου μέχρι τώρα τελείωσαν. Το ποια ήσουν, το τι ήθελε

α γίνεις, η οικογένειά σου, οι φίλοι σου – όλα όσα ήταικεία κάποτε – τώρα πια δεν υπάρχουν. Το μόνο που υπάρχίναι αυτό το δωμάτιο και ό,τι συμβαίνει εδώ μέσα».

Η Λίντα εξέτασε πάλι τη γλώσσα του σώματος τηΤζένιφερ, σαν να αναζητούσε κάποιο στοιχείο που θα τηδειχνε ότι η κοπέλα καταλάβαινε τι της έλεγε.

«Από αυτή τη στιγμή ανήκεις σ’ εμάς».Η κοπέλα φάνηκε να τσιτώνεται και να κοκαλώνει. Αλλ

εν έβγαλε καμιά κραυγή. Οι άλλες το είχαν κάνει. Ιδίως ούμερο 3 είχε προβάλει αντίσταση σε κάθε βήμα αλεύοντας, δαγκώνοντας, ξεφωνίζοντας–, πράγμα που δεταν και τόσο κακό, φυσικά, από τη στιγμή που ο Μάικλ κ

Λίντα είχαν καταλήξει στους κανόνες που έπρεπε ν



σχύουν, μια και δημιούργησε έναν νέο τύπο δράματος. Λίντα ήξερε πως ήταν κι αυτό ένα τμήμα της περιπέτειας κης έλξης. Το κάθε υποκείμενο απαιτούσε ένα διαφορετικ

σύνολο κανόνων. Η κάθε κοπέλα ήταν μοναδική από τηρώτη στιγμή. Η Λίντα αισθανόταν μια ζεστασιά να διατρέχ

και το δικό της κορμί, αλλά τη συγκρατούσε. Κοίταξε τηκοπέλα στο κρεβάτι. Ακούει με προσοχή, σκέφτηκε. Ξύπνικορίτσι.

Δεν είναι κι άσχημα, κατέληξε. Καθόλου άσχημα. Αυτδώ θα είναι ξεχωριστή.

Η Τζένιφερ ούρλιαξε από μέσα της, αφήνοντας να ξεσπάσστα μύχια της ψυχής της κάτι που αντικατόπτριζε τον τρόμης, λες και αυτό το κάτι θα κατόρθωνε να ταξιδέψει πέρ

από την κουκούλα, πέρα από τις αλυσίδες που τη

εριόριζαν, πέρα από τοίχους και ταβάνια και να βγει έξωκάπου όπου ίσως θα ακουγόταν. Σκέφτηκε πως, ακατάφερνε να κάνει κάποιο θόρυβο, θα μπορούσε να θυμηθ

οια ήταν και ότι εξακολουθούσε να είναι ζωντανή. Δεν τκανε όμως. Επιφανειακά, κατάπιε ένα λυγμό και δάγκωσυνατά το χείλος της. Τα πάντα αποτελούσαν έν

ρωτηματικό, τίποτε δεν αποτελούσε απάντηση.Αντιλήφθηκε τη φωνή να πλησιάζει. Ανήκε σε γυναίκ

άραγε; Ναι. Στη γυναίκα που ήταν στο κλειστό φορτηγόκείνη πρέπει να ήταν.Η Τζένιφερ προσπάθησε να θυμηθεί τι είχε δει. Ήταν μόν

μια φευγαλέα ματιά, που της είχε φανερώσει ότι επρόκειτο γι

κάποια γυναίκα μεγαλύτερη από την ίδια, αλλά όχι στη



λικία της μητέρας της, με έναν μαύρο πλεχτό σκούφο ποης κάλυπτε τα μαλλιά. Ξανθά μαλλιά. Στο νου της ήρθε ικόνα ενός δερμάτινου μπουφάν, αλλά αυτό ήταν όλο. Τ

άγριο χτύπημα που είχε δεχτεί στο πρόσωπο είχε σβήστιδήποτε άλλο.

«Ορίστε...» Η λέξη ακούστηκε σαν να της προσφερότακάτι, αλλά εκείνη δεν ήξερε τι ήταν. Άκουσε έναν μεταλλικ

χο που της θύμιζε ψαλίδισμα, και άθελά της μαζεύτηκε.«Όχι. Μην κουνιέσαι».Η Τζένιφερ κοκάλωσε.Πέρασε μια στιγμή –και μετά αισθάνθηκε τις χαλαρέ

τυχές της κουκούλας να τραβιούνται μπροστά. Ακόμη δεταν σίγουρη τι γινόταν, αλλά άκουσε το θόρυβο ενό

ψαλιδιού. Ένα κομμάτι της κουκούλας έφυγε, αφήνοντας ένα μικρ

άνοιγμα στο σημείο όπου ήταν το στόμα της.«Νερό».

Ένα πλαστικό καλαμάκι πέρασε από το άνοιγμα κακούμπησε στα χείλη της. Ξαφνικά η Τζένιφερ αισθάνθηκρομερή δίψα. Ήταν τόσο διψασμένη, ώστε καθετί άλλχασε τη σημασία του σε σχέση με τη λαχτάρα της να πιεπιασε το καλαμάκι με τη γλώσσα και τα χείλη της κούφηξε με δύναμη. Το νερό ήταν υφάλμυρο και είχε μι

εύση την οποία δεν αναγνώρισε.«Είσαι καλύτερα;»Η Τζένιφερ έγνεψε καταφατικά.«Τώρα θα κοιμηθείς. Αργότερα θα μάθεις τι ακριβώ

εριμένουμε από σένα».Η Τζένιφερ αισθάνθηκε μια γεύση σαν κιμωλία στ

λώσσα της. Ένιωσε έντονη ζαλάδα. Τα μάτια της γύρισα



ανάποδα και, για μια ακόμη φορά, καθώς βυθιζόταν σ’ ένσωτερικό σκοτάδι, αναρωτήθηκε αν την είχαν δηλητηριάσεράγμα που δεν της φαινόταν λογικό. Δεν μπορούσε να βρ

καμιά λογική εξήγηση και είχε μόνο την απαίσια αίσθηση ό όλη κατάσταση είχε λογική μόνο για τη γυναίκα που τη

μιλούσε και για τον άντρα που την είχε ρίξει αναίσθητη με τροθιά του. Ήθελε να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, ή απλώα ακούσει τον ήχο της φωνής της. Πριν προλάβει όμως ν

σχηματίσει κάποιες λέξεις και να τις ωθήσει πέρα από τσκασμένα χείλη της, αισθάνθηκε σαν να παρέπαιε πάνω σμια στενή προεξοχή κάποιου γκρεμού. Έπειτα, καθώς άρχισ

επίδραση του ναρκωτικού που ήταν αδέξια κρυμμένο στερό, ένιωσε να γκρεμίζεται.



Αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να βιαστεί, αλλά και νείξει υπομονή.

Η Τέρι Κόλινς ήξερε ότι οι ευκαιρίες να βρει την Τζένιφεμειώνονταν όσο περνούσαν οι ώρες, γι’ αυτό έπρεπε νκινηθεί γρήγορα στους λιγοστούς τομείς που ίσως έφερνακάποιο αποτέλεσμα. Ήταν όμως γεμάτη αμφιβολίες, ό

μόνο ως προς την πιθανότητα μιας γρήγορης επιτυχία– Ορίστε, τη βρήκα –, αλλά και ως προς τους πραγματικούλόγους που είχαν ωθήσει την Τζένιφερ να το σκάσει για τρίτφορά από το σπίτι της. Τα ερωτήματα ήταν πάρα πολλά κα

ι απαντήσεις λιγοστές.Μέχρι να επιστρέψει στο γραφείο της ήταν περασμέν

μεσάνυχτα, και σε λίγο θα χάραζε. Στο κτίριο η κίνηση ήταλάχιστη, με εξαίρεση τον τηλεφωνητή και δύο αστυφύλακεου είχαν νυχτερινή βάρδια. Οι αστυνομικοί που φυλούσαν τ

κοντινά κολέγια και τους δρόμους του προαστίου ήταν όλσε περιπολίες ή την είχαν αράξει σε κάποιο Ντάνκιν Ντόνατκαι αναπλήρωναν τα αποθέματά τους σε καφέ και γλυκά.

Η Τέρι πήγε βιαστικά στο γραφείο της. Τηλεφώνησαμέσως στους υποσταθμούς της αστυνομίας στον κεντρικσταθμό λεωφορείων στο Σπρίνγκφιλντ και στοσιδηροδρομικό σταθμό στο κέντρο της πόλης. Επικοινώνησπίσης με τη βάση της Πολιτειακής Αστυνομίας τη

Μασαχουσέτης κατά μήκος της εθνικής οδού και με τη

Αστυνομία Μέσων Μεταφοράς της Βοστόνης. Αυτές



συνδιαλέξεις ήταν σύντομες και περιεκτικές –μια γενικεριγραφή της Τζένιφερ, μια παράκληση να έχουν όλοι του τους, μια υπόσχεση ότι θα τους έστελνε με φαξ μι

φωτογραφία κι ένα ενημερωτικό φυλλάδιο εξαφανισθέντοροσώπου. Επισήμως, η αστυνομία χρειαζόταν αντίγραφ

ων εγγράφων για να αναλάβει δράση· ανεπίσημα, το μόνου ενδεχομένως χρειαζόταν ήταν μερικά τηλεφωνήματα κ

μερικά μηνύματα με τον ασύρματο στις νυχτερινές βάρδιεστους σταθμούς λεωφορείων και στις εθνικές οδούς. Α

ταν τυχεροί, η Τέρι ήλπιζε ότι κάποιος μοτοσικλετιστής τηαστυνομίας στον Αυτοκινητόδρομο της Μασαχουσέτης θ

βλεπε την Τζένιφερ να κάνει μάταια οτοστόπ κοντά σκάποια ράμπα εισόδου, ή ότι κάποιος αστυνομικός που θκανε ένα γύρο μέσα στον Βόρειο Σταθμό θα την εντόπι

στην ουρά του γκισέ των εισιτηρίων και η υπόθεσυσιαστικά θα έκλεινε: μια αυστηρή επίπληξη, μια βόλτα στίσω κάθισμα ενός περιπολικού, ένα ξανασμίξιμο με δάκρυ

στα μάτια (από την πλευρά της μητέρας) και με μούτρα (απην πλευρά της Τζένιφερ), κι έπειτα θα ξαναγύριζαν όλα στηρότερη κατάσταση –μέχρι την επόμενη φορά που η Τζένιφεα αποφάσιζε να το σκάσει.

Η Τέρι δούλευε γρήγορα για να δημιουργήσει τιεριστάσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σ’ εκείνο τ

αισιόδοξο σενάριο. Παράτησε την τσάντα, το σήμα, το όπλκαι το σημειωματάριό της πάνω στο γραφείο που υπήρχστον μικρό λαβύρινθο ο οποίος στην κολεγιακή πόλη ήτανωστός ως γραφείο των ντετέκτιβ, ενώ τα μέλη τη

αστυνομικής δύναμης τον αποκαλούσαν σαρκαστικά ΧρυσΠόλη**. Η Τέρι συνέχισε να καλεί γρήγορα αριθμούς και ν

μιλάει απευθείας με το κέντρο και τους αξιωματικού



πηρεσίας, χρησιμοποιώντας τον τόνο που έλεγροσπαθήστε να κινηθείτε γρήγορα.** Λόγω του χρυσού σήματος των ντετέκτιβ. (Σ.τ.Μ.)

Το επόμενο τηλεφώνημα έγινε στην υπηρεσία ασφαλείαης Βεράιζον Γουάιρλες. Εξήγησε σε κάποιον στ

ηλεφωνικό κέντρο στην Όμαχα ποια ήταν και πόσπείγουσα ήταν η κατάσταση. Ήθελε να της αναφέρου

άμεσα οποιαδήποτε χρήση του κινητού της Τζένιφερ, μαζί μα στοιχεία της κεραίας που θα διαχειριζόταν την κλήσ

Μπορεί η Τζένιφερ να μη γνώριζε ότι το κινητό της ήταν σααδιοφάρος που μπορούσε να προσδιορίσει τη θέση τη

ίναι έξυπνη, σκέφτηκε η Τέρι, αλλά όχι τόσο έξυπνη.Η ντετέκτιβ ειδοποίησε επίσης τη νυχτερινή βάρδια τη

ασφάλειας στην Μπανκ οφ Αμέρικα, που θα την ενημέρωναν η Τζένιφερ προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει την κάρτανάληψης σε κάποιο ΑΤΜ. Η κοπέλα δεν είχε πιστωτικκάρτα –η Μαίρη Ρίγκινς και ο Σκοτ Γουέστ ήτα

ανυποχώρητοι σε αυτό το ζήτημα, δηλώνοντας ότι τέτοιεολυτέλειες ήταν για τους εύπορους και όχι για την Τζένιφε

Η Τέρι δεν τους είχε πολυπιστέψει.Προσπάθησε να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε ν

συμβάλει στο να βρεθούν τα ίχνη της Τζένιφερ. Είχε ήδπερβεί τις επίσημες κατευθυντήριες γραμμές της υπηρεσία

αφού, κανονικά, δεν μπορούσε να καταχωριστεί δήλωσξαφάνισης πριν περάσουν είκοσι τέσσερις ώρες, ούτε ήταγκλημα το να το σκάσει κάποιος απ’ το σπίτι του. Ό

ακόμη. Έπρεπε πρώτα να συμβεί κάτι. Η Τέρι είχε απόλυτπίγνωση ότι το κάτι που θα μπορούσε να συμβεί συνήθωταν φρικτό. Ανεπίσημα, ο σκοπός ήταν να βρεθεί το παιδ

ριν συμβεί κάτι.



Η Τέρι δεν πίστευε καθόλου ότι θα ήταν τόσο τυχεροί.Αφού έκανε τα τηλεφωνήματα, πήγε σε μια μεγάλη μαύρ

ατσάλινη αρχειοθήκη σε μια γωνιά του γραφείου, όποφυλάσσονταν οι φάκελοι των υποθέσεων. Ο φάκελος τηικογένειας Ρίγκινς περιείχε τα στοιχεία των δύ

ροηγούμενων προσπαθειών της Τζένιφερ να το σκάσεΜετά τη δεύτερη απόπειρα, η Τέρι είχε αφήσει το ντοσιέ στμήμα της αρχειοθήκης με τις ανοιχτές υποθέσεις, όπου είχαραμείνει περισσότερο από ένα χρόνο. Θα έπρεπε να είχ

σταλεί στην αποθήκη, αλλά η Τέρι ήταν βέβαιη ότι θρχόταν αναπόφευκτα η συγκεκριμένη νύχτα, έστω κι αν δε

ξερε για ποιον ακριβώς λόγο. Έβγαλε το ντοσιέ από την αρχειοθήκη και ξαναπήγε στ

ραφείο της. Είχε απομνημονεύσει τις περισσότερες σχετικέληροφορίες –η Τζένιφερ δεν ήταν από τους εφήβους ποα μπορούσε εύκολα να ξεχάσει κανείς–, αλλά ήξερε ότι ήτα

σημαντικό να επανεξετάσει τις λεπτομέρειες, ίσως επειδή σ

μια από τις δύο προηγούμενες απόπειρες μπορεί να είχε βγστην επιφάνεια κάποιο στοιχείο που θα έδειχνε ενδεχομένω

οιος ήταν τώρα ο προορισμός της. Η καλή αστυνομικουλειά απαιτεί μόχθο και αποφασιστικότητα και σε μεγάλαθμό στηρίζεται στην εξέταση μικρολεπτομερειών. Η Τέθελε να είναι σίγουρη ότι όλες οι αναφορές που θ

πέβαλλε στη γραφειοκρατική ιεραρχία θα έδειχναν ότι έδινην απαιτούμενη προσοχή σε καθετί που θα μπορούσε νδηγήσει στην επιτυχία. Ήθελε οπωσδήποτε να πετύχει, έστω κι αν οι πιθανότητε

ταν μηδαμινές. Αναστέναξε βαθιά. Θα ήταν δύσκολο νρεθεί η Τζένιφερ. Στην πραγματικότητα, η μεγαλύτερ

λπίδα ήταν η κοπέλα να ξέμενε από λεφτά πριν την ωθήσ



κάποιος στην πορνεία ή τη μάθει στα ναρκωτικά ή τη βιάσκαι δολοφονήσει, και να τηλεφωνούσε στο σπίτι της, κι έτα τελείωνε η ιστορία, κατά κάποιον τρόπο. Η Τέ

καταλάβαινε ότι το πρόβλημα ήταν πως η Τζένιφερ είχσχεδιάσει αυτή την απόδραση. Ήταν μια αποφασισμέν

φηβη. Πεισματάρα και έξυπνη. Η Τέρι δεν πίστευε ότι Τζένιφερ το είχε στο DNA της να τα παρατάει με το πρώτσημάδι μπλεξίματος. Το πρόβλημα ήταν ότι το πρώτσημάδι μπορεί να ήταν και το τελευταίο.

Άνοιξε το φάκελο της υπόθεσης και τον τοποθέτησε πάνστο γραφείο της, δίπλα στον φορητό υπολογιστή που είχ

άρει από το δωμάτιο της Τζένιφερ. Η Τζένιφερ είχε κολλήσύο μεγάλα κόκκινα λουλούδια στο καπάκι του υπολογιστ

κι ένα αυτοκόλλητο για τη διάσωση της φάλαινας, απ’ αυτου έμπαιναν στους προφυλακτήρες των αυτοκινήτω

Κανονικά, η Τέρι θα περίμενε να ξημερώσει πρώτα και μετα επικοινωνούσε με το γραφείο του εισαγγελέα για ν

άλουν κάποιον από τους εγκληματολόγους τους νξετάσει τον υπολογιστή. Γραφειοκρατία στο τετράγων

Εκείνη όμως είχε παρακολουθήσει μαθήματα μεταπτυχιακοπιπέδου στο τοπικό πανεπιστήμιο σχετικά με τ

κυβερνοέγκλημα και γνώριζε ήδη αρκετά πράγματα ώστε νμπορέσει να μπει στον σκληρό δίσκο, να κάνει ένα αντίγραφ

ου περιεχομένου και να μεταφέρει όλα τα δεδομένα σ’ ένφλασάκι. Έτσι, λοιπόν, άνοιξε τον υπολογιστή.

Έριξε μια ματιά προς το παράθυρο. Το πρώτο φως τηαυγής είχε αρχίσει να περνά μέσα από τα κλαδιά μιαμεγαλόπρεπης βαλανιδιάς που υπήρχε στην άκρη του χώροστάθμευσης της αστυνομίας. Για μερικά δευτερόλεπτα έμειν

α κοιτάζει το θέαμα. Το φως φαινόταν ν’ αναζητά και ν



ιαπερνά τα βλαστάρια και τον τραχύ φλοιό του δέντροαραμερίζοντας ζωηρά τις σκιές. Η Τέρι ήξερε ότι θα έπρεπα νιώθει εξάντληση ύστερα από το ατέλειωτο ξενύχτι, αλλ αδρεναλίνη τής έδινε αρκετή ενέργεια για να συνεχίσει λίγ

ακόμη. Σκέφτηκε πως λίγος καφές θα μπορούσε να τ

οηθήσει, και υπενθύμισε στον εαυτό της να τηλεφωνήσστο σπίτι της σε λίγο για να βεβαιωθεί ότι η Λόρι είχυπνήσει τα παιδιά, τους είχε ετοιμάσει το μεσημεριανό ποα έπαιρναν μαζί τους και τα είχε βγάλει από το σπίτι για νρολάβουν το λεωφορείο. Δεν της άρεσε να λείπει όταυπνούσαν τα παιδιά, μολονότι εκείνα θα χαίροντα

λέποντας τη Λόρι. Θεωρούσαν πάντα πως ήτασυναρπαστικό όταν η μητέρα τους έφευγε στη μέση τηύχτας για να κάνει κάποια αστυνομική δουλειά. Η Τέκλεισε τα μάτια της για μια στιγμή. Την κυρίεψε μι

φευγαλέα ανησυχία: Θα φρόντιζε άραγε η Λόρι να περιμένέχρι να ανέβουν στο λεωφορείο; Δε θα τα άφηνε στημέν

στην άκρη του δρόμου...Κούνησε το κεφάλι της. Η φίλη της ήταν αξιόπιστ

υναίκα.Σκέφτηκε ότι ο φόβος κρύβεται πάντα λίγο πιο κάτω απ

ην επιφάνεια, περιμένοντας να ξεχυθεί.Πάτησε το διακόπτη του υπολογιστή και το μηχάνημ

ωντάνεψε. Βρίσκεσαι άραγε εδώ μέσα, Τζένιφερ; Τι θα μοπεις;

Αναρωτήθηκε αν κάθε λεπτό που περνούσε ήταν πιολύτιμο από το προηγούμενο. Ήξερε πως θα έπρεπε να είχάρει πρώτα το επίσημο οκέι για να εξετάσει τον υπολογιστ

Αλλά δεν περίμενε.



Ο Μάικλ ήταν εξαιρετικά ευχαριστημένος από τον εαυτό τουΜετά το κάψιμο του κλεμμένου φορτηγού, είχε σταματήσ

σ’ ένα σταθμό ανάπαυσης στον αυτοκινητόδρομο, όπου είχ

κατορθώσει ν’ αφήσει στις γυναικείες τουαλέτες μια κάρτιβλιοθήκης με το όνομα Τζένιφερ Ρίγκινς. Με μια κούπ

σκέτο καφέ στο χέρι, είχε καθίσει στην περιοχή εστίασηανάμεσα σε ένα Μακντόναλντ’ς και σ’ ένα κλειστό κιόσκ

ου πουλούσε παγωμένο γιαούρτι. Παρατηρούσε τουαξιδιώτες που σταματούσαν στην περιοχή, περιμένοντας τ

στιγμή που θα ήταν σίγουρος ότι δε βρισκόταν κανείς στουαλέτες. Έριξε μια γρήγορη ματιά και βεβαιώθηκε ότι δεπήρχαν κάμερες ασφαλείας στον προθάλαμο που οδηγούσκεί. Αλλά έστω κι έτσι, δεν έβγαλε καθόλου το σκούρο μπλ

κασκέτο του μπέιζμπολ που φορούσε, εμποδίζοντας έτποιαδήποτε κάμερα να καταγράψει το προφίλ το

Τσαλάκωσε την κούπα του καφέ, την πέταξε σε ένσκουπιδοτενεκέ και προχώρησε προς τις αντρικές τουαλέτεΤην τελευταία στιγμή, όμως, μπήκε στις γυναικείες. Έμεινκεί μόνο μερικά δευτερόλεπτα –όσο χρειάστηκε για νετάξει την κάρτα με την καλή της πλευρά προς τα πάνίπλα σε μια τουαλέτα, όπου υπήρχε περίπτωση να τη

ροσέξει το επόμενο συνεργείο καθαρισμού που θα έμπαινια να σφουγγαρίσει τα πατώματα. Ήξερε ότι ήταν πολύ πιθανό να την πετάξουν απλώς στ

σκουπίδια. Δεν αποκλειόταν όμως το να μην το κάνουράγμα που θα εξυπηρετούσε τους δικούς του σκοπούς.

Γυρίζοντας στο αυτοκίνητό του, βολεύτηκε στη θέση το

και άνοιξε έναν μικρό φορητό υπολογιστή. Χάρηκ



ιαπιστώνοντας ότι η περιοχή καλυπτόταν από ασύρματίκτυο Ίντερνετ.

Ο υπολογιστής ήταν κλεμμένος, όπως και το κλειστφορτηγό που είχαν χρησιμοποιήσει. Ο Μάικλ τον είχ

ουτήξει από ένα τραπέζι μιας πανεπιστημιακής τραπεζαρία

ριν από τρεις μέρες. Η κλοπή είχε γίνει με αξιοσημείωτυκολία, όταν ένας φοιτητής άφησε το μηχάνημα για να πάα πάρει ένα τσίζμπουργκερ. Με πατάτες, όπως υπέθετε

Μάικλ. Το σημαντικό ήταν ότι δεν το είχε βάλει στα πόδιταν άρπαξε τον υπολογιστή. Κάτι τέτοιο θα είχε τραβήξην προσοχή. Αντίθετα, τον είχε χώσει σε μια μαύρ

ροστατευτική θήκη και είχε πάει σ’ ένα τραπέζι στην άλλάκρη της αίθουσας, όπου περίμενε μέχρι που επέστρεψε φοιτητής κι άρχισε να φωνάζει όταν αντιλήφθηκε τηαπώλεια. Βάζοντας τον κλεμμένο υπολογιστή σ’ ένα σακίδιια να μη φαίνεται, ο Μάικλ είχε πλησιάσει τη μικρή ομάδου είχε μαζευτεί γύρω από τον εξαγριωμένο φοιτητή. «Δικ

μου, πρέπει να καλέσεις αμέσως την ασφάλεια τηανεπιστημιούπολης», του είχε πει, μιμούμενος τον τόννός μεταπτυχιακού φοιτητή ελαφρώς προχωρημένηλικίας. «Μην περιμένεις, πρέπει να το κάνεις χωρ

καθυστέρηση». Τα μουρμουρητά που ακούστηκαν έδειξαν όολλοί είχαν την ίδια άποψη. Και στη συνέχεια, ενώ έβγαινα

α κινητά από τις τσέπες και βασίλευε η σύγχυση, ο Μάικίχε απομακρυνθεί απλώς από τους φοιτητές, με το

κλεμμένο υπολογιστή πρόχειρα κρυμμένο μέσα στο σακίδιου. Περνώντας καμαρωτά ανάμεσα στα πηγαδάκια τω

φοιτητών, είχε πάει σ’ ένα χώρο στάθμευσης όπου τοερίμενε η Λίντα.

Μερικές φορές , σκέφτηκε, είναι απίστευτα εύκολο ν



κλέψεις κάτι.Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα συνδέθηκε με το σύστημ

κράτησης της λεωφορειακής γραμμής Τρέιλγουεϊς στΒοστόνη και πληκτρολόγησε τον αριθμό της κάρτας Vis

ου είχε πάρει από το πορτοφόλι της Τζένιφερ. Υπέθετε ό

Μαίρη ήταν το όνομα της μητέρας της.Αγόρασε ένα εισιτήριο μονής διαδρομής για το λεωφορεί

ου έφευγε στις δύο τη νύχτα για τη Νέα Υόρκη. Σκοπός τοταν να δημιουργήσει κάποια ίχνη της Τζένιφερ –για τηερίπτωση που την αναζητούσε κάποιος. Ίχνη που δε θδηγούν πουθενά.

Κατόπιν έβαλε μπρος κι έφυγε από το χώρο ανάπαυσηξερε ότι πίσω από ένα μεγάλο κτίριο γραφείων λίγο έξ

από τη Βοστόνη υπήρχε ένας κάδος απορριμμάτων τοποίο άδειαζαν νωρίς το πρωί, και ήθελε να πετάξει εκεί τοπολογιστή, κάτω από σωρούς σκουπιδιών. Αν κάποιοξυπνος προσπαθούσε να εντοπίσει την πηγή της κράτηση

α έβρισκε μια πολύ περίεργη διεύθυνση ΙΡ.Η επόμενη στάση ήταν στο σταθμό λεωφορείων τη

Βοστόνης, ένα αδιάφορο τετράγωνο κτίριο με σκληρφωτισμό από λάμπες φθορίου. Στην ατμόσφαιρα πλανιόταμια θολούρα από τις εξατμίσεις των λεωφορείων και μι

αριά μυρωδιά μηχανέλαιου. Γινόταν ένα αδιάκοπο πήγαιν

λα επιβατών και λεωφορείων, που έβγαιναν στους δρόμουιέσχιζαν τα αξιοθέατα της πόλης και στη συνέχει

κατευθύνονταν προς τον Αυτοκινητόδρομο 93 πηγαίνονταρος βορρά ή προς νότο, ή προς τον 90, στα δυτικά. Το όλ

σκηνικό θύμιζε στον Μάικλ θερμόμετρο που έπεφτε σσκληρό πάτωμα με αποτέλεσμα να απλωθούν προς όλες τ

κατευθύνσεις τα ασημόχρωμα σταγονίδια του υδραργύρου.



Ο σταθμός διέθετε σύστημα ηλεκτρονικής έκδοσηισιτηρίων, αλλά ο Μάικλ περίμενε μέχρι που μαζεύτηκα

κάμποσοι άνθρωποι γύρω από το μηχάνημα πώλησης πομοιαζε με ΑΤΜ. Στάθηκε στην ουρά, πέρασε την κλεμμέν

Visa στη συσκευή ανάγνωσης και πήρε το εισιτήριο, πάν

στο οποίο είχε τυπωθεί το όνομα Κυρία Μ. Ρίγκινς . Φρόντισα κρατάει το κεφάλι του σκυφτό. Ήξερε πως υπήρχα

κάμερες ασφαλείας που κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος τοσταθμού, και υπέθεσε πως ήταν ενδεχόμενο κάποιοαστυνομικός να συνέκρινε τη χρονοσήμανση του εισιτηρίομε το βίντεο του μηχανήματος πώλησης και να έβλεπε ότι δ

φαινόταν πουθενά η Τζένιφερ. Πρόσεχε, είπε στον εαυτό τουΜόλις πήρε το εισιτήριο, πήγε στις αντρικές τουαλέτε

Αφού βεβαιώθηκε πως ήταν μόνος, κλειδώθηκε σε έναλαμίσκο. Άνοιξε το σακίδιό του κι έβγαλε ένα διαφορετικ

σακάκι, ένα μαλακό ψαράδικο καπέλο, μια ψεύτικη γενειάδκι ένα ψεύτικο μουστάκι. Χρειάστηκε μόνο μερικ

ευτερόλεπτα για να αλλάξει την εμφάνισή του, και μετγήκε από τις τουαλέτες και βρήκε ένα σημείο σε μι

σκοτεινή γωνιά για να περιμένει.Στο σταθμό υπήρχε συνεχής παρουσία αστυνομικών, πο

μως ήταν βαριεστημένοι. Η βασική τους δουλειά ήταν νρίσκουν άστεγους που αναζητούσαν ένα ζεστό και ασφαλέ

μέρος για να περάσουν τη νύχτα τους αλλά δεκαταδέχονταν τα πολυάριθμα σχετικά άσυλα που ήταιαθέσιμα. Το άλλο καθήκον των αστυνομικών φαινόταν νίναι η αποτροπή ληστειών που μπορεί να έδιναν αφορμή γυσάρεστους τίτλους. Ο σταθμός των λεωφορείων ήταν έν

μέρος όπου επικρατούσε νευρικότητα· ο Μάικλ αισθανότα

τι βρισκόταν στο μεταίχμιο μεταξύ ομαλότητα



αξιοπρέπειας και εγκλήματος, σε ένα χώρο όποιαφορετικοί κόσμοι έρχονταν σε αμήχανη επαφή μεταξους. Σκέφτηκε πως η εμφάνισή του τον κατέτασσε στου

αξιοπρεπείς ανθρώπους, πράγμα που αποτελούσε ωραίκαμουφλάζ που έκρυβε την αλήθεια.

Περίμενε καθισμένος σε μια άβολη καρέκλα από κόκκινλαστικό, κουνώντας νευρικά τα πόδια του, προσπαθώνταα παραμείνει απαρατήρητος, μέχρι που είδε αυτό πορειαζόταν: τρία κολεγιοκόριτσα με έναν αφηρημένο φίλου τα συνόδευε. Όλοι κουβαλούσαν σακίδια και δ

φαίνονταν να επηρεάζονται από την περασμένη ώρα. Αλλ

αυτόχρονα έδειχναν πως ήταν από τους τύπους που θθελαν να κάνουν μια καλή πράξη αν έβρισκαν κάτι που δεους ανήκε. Θα ειδοποιούσαν κάποιον. Αυτό ήθελε ο Μάικ

Το ένα πέπλο μυστηρίου πάνω από το άλλο.Πήγε αργά και στάθηκε στην ουρά πίσω τους, με το γιακ

ου σηκωμένο και το καπέλο κατεβασμένο χαμηλά, επειδ

ξερε ότι αυτή τη φορά σίγουρα υπήρχαν κάμερες ασφαλείαου κατέγραφαν τα πάντα. Ανάθεμα τον αντιτρομοκρατικόμο, είπε κεφάτα στον εαυτό του. Μόνο που δεν είχυσκολευτεί να βρει δημοσιεύματα στο Ίντερνετ που έλεγαυσιαστικά σε ποια σημεία ήταν τοποθετημένες εκείνες

κάμερες και με ποιον τρόπο επιτηρούσαν το χώρο. Περίμεν

μέχρι που ένα τσούρμο κολεγιόπαιδα μαζεύτηκαν γύρω απον ταλαιπωρημένο εκδότη εισιτηρίων προσπαθώντας να τοείσουν να ικανοποιήσει όλων τα αιτήματα ταυτόχρον

Τότε, άπλωσε το χέρι του με τρόπο κι έχωσε τη Visa σε μιανοιχτή θήκη ενός σακιδίου.

Ταχυδακτυλουργία αντάξια του Χουντίνι , είπε με το νο

ου.



Η σκέψη αυτή τον έκανε να χαμογελάσει, γιατί, με τον δικους τρόπο, αυτό που είχαν κάνει εκείνος και η Λίντα ήτα

μαγικό: Η Τζένιφερ είχε εξαφανιστεί .Στη θέση της, αλυσοδεμένη και φορώντας μια κουκούλ

στο κεφάλι, ήταν η Νούμερο 4, μια ασάλευτη εικόνα πο

αξίδευε στον κυβερνοχώρο.



Ο Έιντριαν στεκόταν απέναντι από τη φαρμακοποιό κην παρακολουθούσε καθώς εκείνη έβαζε επιδέξια διάφοράπια σε φιαλίδια. Πότε πότε η φαρμακοποιός τού έριχνε μι

ματιά και χαμογελούσε αχνά. Ο Έιντριαν ήδη αισθανόταν ό κοπέλα είχε κάποιο σχόλιο στην άκρη της γλώσσας τη

αλλά το κατάπινε κάθε φορά που τα λόγια απειλούσαν ν

γουν από τα χείλη της. Το ύφος της του ήταν γνώριμο απην αίθουσα διδασκαλίας, όταν κάποιος φοιτητή

καθισμένος στα μπροστινά θρανία άρχιζε ένα μονόλογο πομπορεί να ήταν απόλυτα σχετικός με το θέμα ή εντελώάσχετος. Για μια στιγμή ένιωσε πάλι σαν καθηγητής. Ήθελα σκύψει πάνω από τον πάγκο και να ψιθυρίσει: Ξέρω

σημαίνουν όλα αυτά τα χάπια, και ξέρω ότι το γνωρίζεις κσύ, αλλά δε φοβάμαι το θάνατο. Καθόλου. Αυτό που μ

στενοχωρεί είναι η ιδέα ότι θα ξεθωριάσει το μυαλό μου, κααυτά τα χάπια υποτίθεται πως θα επιβραδύνουν τιαδικασία, αν και ξέρω πως δε θα έχουν αποτέλεσμα.

Αυτά ήθελε να πει, αλλά δεν το έκανε.

Ή μπορεί και να το έκανε, και η φαρμακοποιός να μην τοάκουσε. Δεν ήταν σίγουρος.

Εκείνη τον πλησίασε. «Αυτά τα φάρμακα είναι πραγματικανάκριβα, ακόμη και με την ασφαλιστική κάλυψη ποροσφέρει το κολέγιο. Λυπάμαι πολύ», του είπε.

Λες και ζητώντας συγνώμη για το εξωφρενικό κόστος τω

φαρμάκων μπορούσε στην πραγματικότητα να εκφράσει τ



λύπη της για τη βαριά αρρώστια του.«Δεν πειράζει», απάντησε ο Έιντριαν. Σκέφτηκε ν

ροσθέσει κάτι σαν Δεν πρόκειται να τα χρειαστώ για πολαλλά και πάλι δεν το έκανε.

Έψαξε αδέξια στο πορτοφόλι του και μετά της έδωσε μ

ιστωτική κάρτα και είδε αρκετές εκατοντάδες δολάρια νρεώνονται στο λογαριασμό του. Από το μυαλό του πέρασ

μια ελαφρώς χιουμοριστική σκέψη: Μην πληρώσεις τογαριασμό της κάρτας. Για να δούμε τι θα καταφέρουν οδέλλες προσπαθώντας να πάρουν τα λεφτά από ένα

ασυνάρτητο γέρο ηλίθιο που δε θυμάται ούτε τι μέρα είνα

πόσο μάλλον ότι είχε χρεώσει την κάρτα του.Βγήκε από το φαρμακείο στο ηλιόλουστο πρωιν

κουβαλώντας μια χαρτοσακούλα γεμάτη φάρμακα. Άνοιξνα φιαλίδιο, έριξε ένα Έξελον στην παλάμη του και μετρόσθεσε ένα Πρόζακ κι ένα Ναμέντα, που υποτίθεται ότι θον βοηθούσαν να αποφεύγει τη σύγχυση. Εκείνος πίστευε ό

εν τα χρειαζόταν ακόμη, αν και ήταν πρόθυμος ναραδεχτεί πως αυτό ίσως έδειχνε ότι όντως τα χρειαζόταριξε μόνο μια φευγαλέα ματιά στον μακρύ κατάλογο τωυσάρεστων παρενεργειών που συνόδευε το κάθε φάρμακ,τι και αν ήταν, αποκλειόταν να είναι χειρότερες απ’ αυτου τον περίμενε. Στη σακούλα υπήρχε κι ένα αντιψυχωσικ

φάρμακο, αλλά ο Έιντριαν δεν άνοιξε το συγκεκριμένφιαλίδιο και μπήκε στον πειρασμό να το πετάξει. Έβαλε τάπια που είχε διαλέξει στο στόμα του και κατάπιε μυσκολία. Είναι ένα ξεκίνημα, είπε στον εαυτό του.«Εντάξει, τώρα που το τακτοποίησες αυτό, καιρός ν

ασχοληθούμε με τη δουλειά», του είπε κοφτά ο αδερφός το



Καιρός ν’ ανακαλύψουμε ποια είναι η Τζένιφερ».Ο Έιντριαν γύρισε αργά προς τον ήχο της φωνής το

αδερφού του. «Γεια σου, Μπράιαν», είπε, μη μπορώντας νσυγκρατήσει ένα χαμόγελο. «Ήλπιζα πως θα εμφανιζόσουαργά ή γρήγορα».

Ο Μπράιαν ήταν καθισμένος στην κουκούλα του παλιοΒόλβο του Έιντριαν, με τα γόνατα μαζεμένα, και κάπνιζε ένσιγάρο. Ο καπνός ανέβαινε στον γαλανό ουρανό από πάνους. Ο Μπράιαν φορούσε μια βρόμικη, κουρελιασμέν

φόρμα αγγαρείας στο χρώμα του λαδιού, που ήταν γεμάτματωμένες πιτσιλιές. Το αλεξίσφαιρο γιλέκ

ου ήταν σκισμένο. Το κράνος του ήταν δίπλα στα πόδια τουμε το σήμα της ειρήνης ζωγραφισμένο πάνω του με μαύρμελάνι και με μια αυτοκόλλητη αμερικανική σημαία, κάταπό την οποία ήταν γραμμένες οι λέξεις Έμπορος Θανάτοκαι Καρδιοκλέφτης . Ο Μπράιαν είχε ακουμπισμένο το Μ-1ου ανάμεσα στα πόδια του, συγκρατώντας το κοντάκι με τ

μπότες του. Το πρόσωπό του ήταν αυλακωμένο από τοδρώτα και ήταν χλομός και αδύνατος σαν σκελετός, αν κεν είχε κλείσει ούτε τα είκοσι τρία. Η στάση του θύμιζε μι

φωτογραφία τραβηγμένη πριν από πολλά χρόνια από τοΆγγλο φωτορεπόρτερ Λάρι Μπάροουζ, που βρισκόταν σαποστολή για το Λάιφ, λίγο πριν σκοτωθεί. Ο Μπράιαν τη

ίχε κορνιζάρει και την είχε πάνω στο γραφείο του ωπόμνηση, όπως είχε πει κάποτε στον Έιντριαν, μολονότι δείχε προσδιορίσει τι ακριβώς του θύμιζε. Τώρα η φωτογραφίρισκόταν σ’ ένα σκονισμένο κιβώτιο στο υπόγειο τοιντριαν, μαζί με πολλά άλλα πράγματα του αδερφού το

ανάμεσα στα οποία ήταν και το παράσημο του Αργυρο

Αστέρα που είχε κερδίσει και δεν το είχε αναφέρει ποτέ σ



κανέναν.Ενώ ο Έιντριαν τον κοίταζε, ο Μπράιαν κατέβηκε από τ

καπό με μια αργή, οδυνηρή κίνηση, σαν να ήταξαντλημένος, χωρίς όμως να χάσει την αυτάρεσκη νωχέλεου ο αδερφός του θυμόταν από την παιδική τους ηλικία.

Μπράιαν δε βιαζόταν ποτέ, έστω κι αν ολόγυρά τους γινότααμός. Ήταν ένα από τα καλύτερα γνωρίσματά του –κανότητα να βλέπει καθαρά όταν οι άλλανικοβάλλονταν– και ο Έιντριαν ανέκαθεν τον αγαπούσια την ηρεμία που επιδείκνυε. Αν βρισκόταν σ’ ένπικίνδυνο ρεύμα, ο Μπράιαν μπορούσε να κολυμπήσει, εν

άλλοι τσαλαβουτούσαν άτσαλα και πνίγονταν. Καθ’ όλη τιάρκεια των νεανικών τους χρόνων, ενώ είχαν μόνο δύρόνια διαφορά, οπότε συνέβαινε κάτι – οτιδήποτε –, ιντριαν πάντα στρεφόταν στον αδερφό του για νπολογίσει ποια έπρεπε να είναι και η δική του αντίδρασ

Για το λόγο αυτό δυσκολευόταν ακόμη περισσότερο ν

κατανοήσει το θάνατο του Μπράιαν.Εκείνος τινάχτηκε σαν σκύλος που άθελά του ξυπνούσ

από βαθύ ύπνο κι έδειξε το δεξί του μπράτσο, στο σημείο ποταν ανεβασμένο το χιτώνιό του, αφήνοντας να φαίνετ

μόνο το έμβλημα της 1ης Αερομεταφερόμενης ΜεραρχίαΤεθωρακισμένων –η κίτρινη ασπίδα με τη φαρδιά μαύρ

ραμμή και το περίγραμμα του κεφαλιού ενός αλόγου. Μετεντώθηκε και κρέμασε το όπλο στον ώμο του. Σήκωσε τλέμμα του προς τον λαμπερό ήλιο, σκιάζοντας τα μάτια τοια μια στιγμή.

«Είναι μια κολεγιούπολη, ω αδερφέ μου», είπε. «Γεμάτραότητα. Όχι σαν το Βιετνάμ», είπε ρουθουνίζοντα

μισοαστεία μισοσοβαρά.



Ο Έιντριαν κούνησε το κεφάλι του. «Και δε μοιάζει με τΧάρβαρντ, ή τη Νομική Σχολή του Κολούμπια. Ούτε μκείνο το μεγάλο δικηγορικό γραφείο στη Γουόλ Στρητ όποούλευες. Και οπωσδήποτε δε μοιάζει και πολύ μ’ εκείνο τ

μεγάλο διαμέρισμα στο Άπερ Ιστ Σάιντ όπου...»

Ο Έιντριαν σταμάτησε. «Με συγχωρείς», είπε βιαστικά.Ο Μπράιαν γέλασε. «Δε μοιάζει με πολλά άλλα πράγματ

Και μη στενοχωριέσαι. Αν θέλεις να μιλήσουμε για το λόγου αυτοκτόνησα, έχουμε ακόμη καιρό γι’ αυτό. Τώρα, όμω

μου φαίνεται πως έχουμε δουλειά να κάνουμε. Η σοβαρουλειά γίνεται στο ξεκίνημα οποιασδήποτε έρευνας. Πρέπ

α σημειώσουμε πρόοδο όσο ακόμη τα πράγματα είνσχετικά νωπά. Να ξεκινήσουμε πριν αρχίσουν να σβήνουν τχνη. Πιστεύω ότι ήδη το καθυστέρησες υπερβολικά. Δε

άκουσες αυτά που σου είπε η Κάσι; Σου είπε να βιαστείς. Γαυτό λοιπόν ας ξεκινήσουμε. Δεν υπάρχει χρόνος για άλλασομέρια».

«Δεν ξέρω από πού ακριβώς να ξεκινήσω. Εξακολουθεί νίναι πολύ...» Ο Έιντριαν δίστασε.

«Τρομακτικό; Αλλόκοτο;» Ο Μπράιαν γέλασε. Συχνελούσε όταν αντιμετώπιζαν σοβαρά θέματα, λες και αυτ

μπορούσε να αμβλύνει τις ανησυχίες που τα συνόδευαΚοίτα, πιστεύω πως τα χάπια θα σε βοηθήσουν. Ίσω

καθυστερήσουν για λίγο την εξέλιξη, ενώ εμείς θα βάζουμσε μια τάξη αυτά που ξέρουμε».

«Μα στην πραγματικότητα δεν ξέρω τίποτε».Ο Μπράιαν χαμογέλασε πάλι. «Και βέβαια ξέρεις, αλλ

ίναι θέμα πραγματολογίας. Πρέπει να δουλέψεις σταθερά, ναντιμετωπίσεις το κάθε ερώτημα ως ένα κενό που πρέπει ν

συμπληρωθεί».



«Εσύ ήσουν πάντα καλός στην οργάνωση».«Με εκπαίδευσε καλά ο στρατός. Και ακόμη καλύτερα

ομική. Δεν ήταν αυτό το πρόβλημά μου».«Θα με βοηθήσεις;»«Γι’ αυτό είμαι εδώ. Το ίδιο και η Κασάντρα».

Ο Έιντριαν κοντοστάθηκε. Νεκρή σύζυγος. Νεκρόαδερφός. Ο καθένας τους θα έβλεπε τα πράγματα λίγιαφορετικά. Δεν τον ένοιαζε ποιος θα μπορούσε να τον δκείνη τη στιγμή να μιλάει ζωηρά με κάποιον που δεν ήτακεί. Εκείνος ήξερε με ποιον κουβέντιαζε.

Ο Μπράιαν είχε βγάλει το γεμιστήρα από το Μ-16 και το

τυπούσε πάνω στο καπό του Βόλβο για να βεβαιωθεί όταν γεμάτος. Ο Έιντριαν ήθελε ν’ απλώσει το χέρι και ν

αγγίξει το φθαρμένο ρούχο του αδερφού του. Ένιωθε στουθούνια του την οσμή του στεγνού ιδρώτα και της σαπίλαης ζούγκλας και μια ανεπαίσθητη μυρωδιά μπαρουτιού. Όλού φαίνονταν πολύ πραγματικά, κι όμως ήξερε ότι δεν ήτα

αλλά αυτό δεν τον πείραζε.«Πάντα πίστευα ότι έπρεπε να είχα πάει κι εγώ, όπως εσύ»Ο Μπράιαν ξεφύσηξε. «Στο Βιετνάμ; Λάθος πόλεμος σ

λάθος χρόνο. Μη γίνεσαι ανόητος γέρος. Εγώ πήγα γιλους τους λάθος λόγους. Από ρομαντισμό κνθουσιασμό και αίσθηση καθήκοντος –ίσως αυτός να μη

ταν λάθος λόγος–, αλλά και από αφοσίωση και τιμή κλες εκείνες τις ωραίες λέξεις που αποδίδουμε στου

ανθρώπους που φεύγουν για να πάνε να πολεμήσουν. Και τλήρωσα πανάκριβα. Το ξέρεις».

Ο Έιντριαν ένιωσε σαν να είχε δεχτεί μια επίπληξΑνέκαθεν τον έπιανε γλωσσοδέτης και τραύλιζε ότα

ροσπαθούσε να μιλήσει με τον μεγάλο του αδερφό σχετικ



με συναισθηματικά θέματα. Τα πάντα γύρω από τον Μπράιαου φαίνονταν τόσο τέλεια, τόσο αξιοθαύμαστα. Ήταολεμιστής. Φιλάνθρωπος. Άνθρωπος των νόμων και τη

λογικής. Ακόμη κι όταν είχαν μεγαλώσει πια και οι σπουδέου Έιντριαν του είχαν δώσει τη δυνατότητα να διαμορφώσ

μια κλινική αντίληψη της μετατραυματικής διαταραχήάγχους και της βαριάς κατάθλιψης που κυρίευε διαρκώς τοΜπράιαν, η πρακτική εφαρμογή σ’ ένα αγαπημένο το

ρόσωπο των πραγμάτων που είχε μάθει σε μια τάξη είχαρουσιάσει σημαντικές δυσκολίες. Ήταν πολλά αυτά ποθελε να πει, μα τα λόγια πάντα σκόνταφταν φτάνοντας στ

είλη του και οι σκέψεις του χάνονταν μέσα στις χαραμάδεης λησμονιάς.

Ο Μπράιαν έσπρωξε προς τα πίσω το κράνος του για νμπορέσει να σαρώσει ευκολότερα με τα γαλανά μάτια του τ

άρκινγκ του φαρμακείου.«Καλός χώρος για ενέδρα», είπε αφηρημένα. «Ας είνα

εν μπορούμε να το αποφύγουμε. Πρώτη ερώτηση: Ποια είν Τζένιφερ; Πρέπει να βρούμε μια απάντηση. Μετά μπορούμα αρχίσουμε να ψάχνουμε το γιατί ».

Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά. Έριξε μια ματιά στο ροκασκέτο των Ρεντ Σοξ που ήταν στο κάθισμα τοαυτοκινήτου. Ο Μπράιαν ακολούθησε το βλέμμα του.

«Σωστά», είπε. «Κάποιος θα αναγνωρίσει το κασκέτο. Λεως η κοπέλα πήγαινε με τα πόδια;»

«Ναι. Προχωρούσε βιαστικά προς τη στάση τολεωφορείου».

«Άρα ερχόταν από κάπου στη γειτονιά σου;»«Θα ήταν λογικό».

«Λοιπόν», είπε ο Μπράιαν, «ξεκίνα από κείνο το σημεί



Σχεδίασε μια νοερή περίμετρο με ακτίνα έξι τετραγώνωύρω στα δύο χιλιόμετρα, και προχώρησε συστηματικ

Κράτα σημειώσεις ως προς το πού πηγαίνεις, ποια είναι ιεύθυνση, τι λέει ο κόσμος. Κάποιος θα δει εκείνο τ

κασκέτο, θα ακούσει το όνομα και θα σε στρέψει στη σωστ

κατεύθυνση».«Μα πρέπει να υπάρχουν... πόσα να πω, πενήντα, μπορ

και εβδομήντα πέντε σπίτια... Αυτό μας κάνει πολλκουδούνια».

«Κι εσύ θα τα χτυπήσεις ένα ένα».Ο Έιντριαν κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.

«Κοίτα, Όντι», είπε ο Μπράιαν, χρησιμοποιώντας ταρατσούκλι της παιδικής τους ηλικίας. «Το ντετεκτιβιλίκίναι κατά βάση δουλειά του ποδαριού. Δεν είναι αυτό ποείχνει το Χόλιγουντ, ούτε τόσο συναρπαστικό. Είναι απλώ

σκληρή δουλειά. Ξεπάτωμα. Η μετατροπή πιθανοτήτων σλεπτομέρειες και γεγονότα και μετά το συνταίριασμά τους. Ο

συγγραφείς ιστοριών μυστηρίου και οι τηλεοπτικαραγωγοί θέλουν να φαντάζονται ότι είναι σαν εκείνα τ

μεγάλα παζλ χιλίων κομματιών που απεικονίζουν τη ΜόνΛίζα ή έναν παγκόσμιο χάρτη που πρέπει να συνθέσουν. Τ

ερισσότερες φορές, όμως, οι υποθέσεις μοιάζουν μ’ εκείνα παζλ με τα ξύλινα κομμάτια που δίνουν στα παιδι

ροσχολικής ηλικίας. Να ταιριάξουν την εικόνα τηαγελάδας ή της πάπιας στο αντίστοιχο κενό περίγραμμα. Είστη μια περίπτωση είτε στην άλλη, όταν ολοκληρώνεις τ

αζλ βλέπεις κάτι. Αυτό είναι που τελικά προσφέρει μεγάλκανοποίηση».

Ο Μπράιαν δίστασε. «Θυμάσαι που σου έλεγα για τη

πόθεση που ανέλαβα εκεί πέρα; Ήταν το καλοκαίρι μετά τη



πιστροφή μου και είχαμε πάει στο Κέιπ Κοντ. Είχαμε ανάψφωτιά στην παραλία, είχαμε κατεβάσει κάμποσες μπίρες κσου μίλησα για εκείνη την υπόθεση... τότε που κατέληξα ν

εράσω όλα τα μέλη δύο διαφορετικών διμοιριών απέσσερις τουλάχιστον ανακρίσεις μέχρι ν’ αρχίσει να φαίνετα

κάποιο φως στην υπόθεση».Ο Έιντριαν το θυμόταν. Ο Μπράιαν σπάνια μιλούσε γι

ην περίοδο που ήταν στο Βιετνάμ και για τις μάχες στποίες είχε πάρει μέρος ενώ φρόντιζε και τα θέματα τη

στρατιωτικής δικαιοσύνης. Ήταν μια υπόθεση βιασμού, τ969. Είχε ένα σωρό προβληματικές αμφισημίες –το θύμ

ταν Βιετκόνγκ, ο Μπράιαν ήταν σίγουρος γι’ αυτό, όπωταν και οι άντρες που κατηγορούνταν ότι την είχα

κακοποιήσει. Άρα ήταν ο εχθρός –όλοι ήταν σίγουροι γαυτό–, αν και δεν υπήρχαν αδιάσειστες αποδείξειΕπομένως, ό,τι κι αν της είχε συμβεί, πώς να το κάνουμ

ιθανότατα της άξιζε, ή τουλάχιστον αυτή ήταν

ικαιολογία για το γεγονός ότι πέντε άντρες βρέθηκαν σε μκαλύβα, βιάζοντας τη γυναίκα ο καθένας με τη σειρά, μέχ

ου ήταν σχεδόν ετοιμοθάνατη, πράγμα που είχε ωαποτέλεσμα να έχουν μόνο μία τελευταία επιλογή. Ήταν μιαπό εκείνες τις υποθέσεις όπου απλούστατα δεν υπήρχε καλ

λευρά από ηθική άποψη, όπου δεν είχε προκύψει κανέν

καλό από την αποκάλυψη της αλήθειας ως προς το τι είχσυμβεί σ’ ένα παράπλευρο περιστατικό του πολέμου. Είχίνει ένας βιασμός. Ο διοικητής έδωσε εντολή στον Μπράιαα κάνει έρευνα. Υπήρχαν ένοχοι. Αλλά δε συνέβη τίποτ

Εκείνος υπέβαλε την αναφορά του. Ο πόλεμος συνεχίστηκΆνθρωποι πέθαιναν.

Ο Μπράιαν έβαλε την καραμπίνα στον ώμο του κι έδειξ



ρος το βάθος του δρόμου.«Προς τα κει», είπε. «Μπορεί να είναι βαρετό, αλλά πρέπ

α γίνει. Πιστεύεις ότι θα συνεχίσεις να θυμάσαι τι πρέπει νωτήσεις; Δε θα ήθελες να ξεχάσεις...»

«Θα πρέπει να μου το υπενθυμίζεις κάθε τόσο», απάντησ

Έιντριαν. «Διάφορα πράγματα κατά κάποιον τρόπεγλιστρούν από τη σκέψη μου όταν δε δίνω αρκετροσοχή».

«Θα είμαι στο πλευρό σου όποτε με χρειαστείς», είπε Μπράιαν.

Ο Έιντριαν ήθελε να του πει ότι ευχόταν να είχε μπορέσει

αυτός να του πει το ίδιο. Δεν ήταν στο πλευρό του Μπράιαταν εκείνος τον χρειάστηκε. Απλά πράγματα. Του ήρθε νάλει τα κλάματα, και τότε συνειδητοποίησε ότι αυτές

σκέψεις έδειχναν ότι δυσκολευόταν να ελέγξει τσυναισθηματικές μεταπτώσεις του. Ήξερε ότι δεν ήταυνατόν ν’ αρχίσει ξαφνικά να κλαίει στο πάρκινγκ ενό

φαρμακείου στο μικρό και πολύβουο εμπορικό κέντρο στηάκρη της πόλης, και μάλιστα ένα τόσο καθάριο κ

λιόλουστο πρωινό. Κάτι τέτοιο θα τραβούσε ανεπιθύμητροσοχή. Δε θα ήταν σωστό.

Ο Έιντριαν έπρεπε να γίνει ντετέκτιβ, και ένας ντετέκτιβ δεκανε τέτοια πράγματα.

Κάθισε στο τιμόνι και πήρε το δρόμο για τη γειτονιά τοου ξαφνικά, παρά το έντονο ανοιξιάτικο φως του ήλιου, το

φάνηκε πολύ πιο σκοτεινή και μυστηριώδης απ’ όσο θίστευε ποτέ.

Από τις πρώτες είκοσι πόρτες που χτύπησε, σχεδόν στμισές περιπτώσεις δεν πήρε απάντηση, ενώ τα όσα άκουσ

στις υπόλοιπες δεν τον βοήθησαν. Οι άνθρωποι ήτα



υγενικοί –υπέθεταν ότι είχε κάτι να τους πουλήσει, ή όήγαινε πόρτα πόρτα κάνοντας κάποιον έρανο, για το

καθαρισμό του νερού ή για τη διάσωση της φάλαινας, γιαράδειγμα, κι όταν τους έδειχνε το κασκέτο και ανέφερε τνομα της κοπέλας, εκείνοι ξαφνιάζονταν, αλλά πάντως δε

η γνώριζαν.Ο Έιντριαν ήταν μόνος με τον Μπράιαν, που είχε φορέσ

υαλιά ηλίου σε στυλ πιλότου για να προστατέψει τα μάτιου από το έντονο φως και είχε την ενεργητικότητα ενόαλικαριού, πράγμα που τον έκανε να προηγείται μερικήματα.

Ο Έιντριαν ένιωθε πολύ γερασμένος, παρ’ ότι δεν ήτακουρασμένος και ενδόμυχα χαιρόταν που αισθανόταν τουμυς των ποδιών του να δουλεύουν αδιαμαρτύρητα καθώακολουθούσε το διασκελισμό του φαντάσματος του αδερφοου.

Σταμάτησε, αφήνοντας τον πρωινό ήλιο να λούσει τ

ρόσωπό του, κοιτάζοντας τις φωτεινές αχτίδες που χόρευαμε τις σκιές. Ήταν πάντα ένας αγώνας ανάμεσα στο φως κστο σκοτάδι. Αυτό του έφερε στο νου ένα ποίημα· αγαπημένοι του συγγραφείς δημιουργούσαν πάντοτε εικόνεστο μεταίχμιο μεταξύ καλού και κακού.

«Γέιτς», είπε φωναχτά. «Μπράιαν, διάβασες ποτέ τ

οίημα “Η Πάλη του Κουχούλιν με τη Θάλασσα”;»Ο Μπράιαν ξεκρέμασε την καραμπίνα και σταμάτησ

Γονάτισε στο ένα γόνατο, κοιτάζοντας μπροστά, σαν ναρατηρούσε κάποιο μονοπάτι στη ζούγκλα και όχι μι

μικροαστική γειτονιά. «Ναι, και βέβαια. Σε ένσεμινάριο του δεύτερου έτους με θέμα τις ποιητικέ

αραδόσεις στη μοντέρνα ποίηση. Νομίζω ότι τ



αρακολούθησες κι εσύ και πήρες καλύτερο βαθμό».Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά. «Αυτό που μου άρεσε ήτα

τι, όταν ο ήρωας συνειδητοποίησε πως είχε σκοτώσει τμοναχογιό του... το μόνο καταφύγιο που του έμενε ήταν ρέλα. Μαγεύτηκε λοιπόν κι άρχισε να πολεμάει τα κύματ

ου ωκεανού με σπαθί και ασπίδα».«Η άτρωτη παλίρροια...» είπε ο Μπράιαν, παραθέτοντα

να στίχο του ποιήματος. Σήκωσε τη γροθιά του, σαν νθελε να σταματήσει μια διμοιρία που τον ακολουθούσε σ

μόνη φάλαγγα και όχι μόνο τον αδερφό του. Τα μάτια τοστιάστηκαν σ’ ένα μονοπάτι από κόκκινο τούβλο. «Μπε

μπροστά, Όντι», ψιθύρισε. «Δοκίμασε αυτό το σπίτι». Είχμιλήσει σιγανά, αλλά τα λόγια του είχαν τη δύναμη τηιαταγής.

Ο Έιντριαν σήκωσε το βλέμμα του και είδε άλλο ένεριποιημένο, ξύλινο μεσοαστικό σπίτι, σαν όλα τα άλλ

Σαν το δικό του.

Αναστέναξε και πλησίασε στην πόρτα, αφήνοντας πίσου τον αδερφό του στο πεζοδρόμιο. Χτύπησε δύο φορές τ

κουδούνι, και πάνω που ετοιμαζόταν να κάνει μεταβολή κα φύγει άκουσε βιαστικά βήματα μέσα στο σπίτι. Η πόρτ

μισάνοιξε και ο Έιντριαν βρέθηκε αντίκρυ σε μια μεσόκοπυναίκα με μια πετσέτα της κουζίνας στα χέρια, μ

κοκκινισμένα μάτια και ξανθά ταλαιπωρημένα μαλλιΜύριζε καπνό τσιγάρου, έδειχνε αγχωμένη και φαινόταν σαα είχε ένα μήνα να κλείσει μάτι.

«Με συγχωρείτε που σας ενοχλώ», είπε ο Έιντριαν.Η γυναίκα κοίταξε το δρόμο πίσω του. Η φωνή της έτρεμ

αλλά προσπάθησε να του μιλήσει ευγενικά.

«Κοιτάξτε, δε με ενδιαφέρουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβ



ύτε οι Μορμόνοι ή η Σαϊεντολογία. Ευχαριστώ». Έκανε να κλείσει την πόρτα, βιαστικά όπως την είχ

ανοίξει.«Όχι, όχι», είπε ο Έιντριαν.Από πίσω του, άκουσε τον αδερφό του να του φωνάζ

ροστακτικά: «Δείξε της το κασκέτο!» Έτεινε το χέρι του που κρατούσε το ροζ κασκέτο.Η γυναίκα σταμάτησε.«Το βρήκα στο δρόμο. Ψάχνω την...»«Τζένιφερ», είπε η γυναίκα.Και ξέσπασε αμέσως σε κλάματα.



Μέχρι να καταφέρει η Τέρι Κόλινς να μπει στον σκληρίσκο του υπολογιστή της Τζένιφερ και να αντιγράψει τάντα χωρίς να τον καταστρέψει, είχε περάσει ήδη το μισρωινό, κι εκείνη εξακολουθούσε να νιώθει εξάντληση, παλο που είχε πάρει έναν υπνάκο σε έναν καναπέ έξω από ένωμάτιο ανάκρισης. Το γραφείο γύρω της είχε μπει στ

υθμό της δουλειάς. Οι άλλοι τρεις ντετέκτιβ της μικρήαστυνομικής δύναμης ήταν στα γραφεία τους, κάνονταηλεφωνήματα και τακτοποιώντας διάφορα ζητήματα ποίχαν να κάνουν με ανοιχτές υποθέσεις. Η Τέρι είχε δεχτεί ένηλεφώνημα από το γραφείο του αρχηγού, που της ζήτησ

μια μεσημεριανή ενημέρωση, και έτσι η Τέρι τώρα πάλευε ν

τοιμάσει μια έστω υποτυπώδη ανάλυση για την εξαφάνισης Τζένιφερ. Για να συνεχίσει να διαχειρίζεται την υπόθεσπρεπε να δώσει τουλάχιστον την εντύπωση ότι υπήρχ

κάποιο έγκλημα σε εξέλιξη, αλλιώς ήξερε ότι ο αρχηγός θης έλεγε να κάνει αυτό που είχε κάνει ήδη –να κυκλοφορήσ

μια φωτογραφία με περιγραφή, καθώς και τις κατάλληλε

ανακοινώσεις στα δελτία των πολιτειακών και εθνικώικτύων, και μετά να καταπιαστεί πάλι με υποθέσεις που θ

μπορούσαν να οδηγήσουν σε συλλήψεις και καταδίκες.Η Τέρι κοίταξε ένοχα τους φακέλους που ήτα

στοιβαγμένοι σε μια γωνιά του γραφείου της. Υπήρχαν τρεποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης, μια βιαιοπραγία –ένα

καβγάς του σαββατόβραδου μεταξύ οπαδών των Γιάνκις κ



ων Ρεντ Σοξ σε ένα μπαρ–, μια ένοπλη επίθεση –εδώ που τλέμε, τι γύρευε εκείνος ο δευτεροετής από το Κόνκορντ, τστυλάτο προάστιο της Βοστόνης, με ένα σουγιά;– και πένξι υποθέσεις ναρκωτικών που κυμαίνονταν από έν

σακουλάκι με μαριχουάνα αξίας πέντε δολαρίων ως τη

ερίπτωση ενός φοιτητή που πιάστηκε στο πανεπιστήμιο ενροσπαθούσε να πουλήσει ένα κιλό κοκαΐνη σε έναν μυστικ

αστυνομικό. Όλες οι υποθέσεις απαιτούσαν προσοχή, ιδίωι περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης, επειδή λίγο πολταν όλες ίδιες –κοπέλες που είχαν πέσει θύματκμετάλλευσης ύστερα από πολύ ποτό στο χώρο κάποια

αδελφότητας ή σε κάποιο από τα πάρτι που γίνονταν στπνωτήρια. Σχεδόν πάντα, τα θύματα ταλαντεύονταν επειδ

φαντάζονταν ότι κατά κάποιον τρόπο το φταίξιμο ήταν δικους. Ίσως και να ήταν έτσι, σκέφτηκε η Τέρι. Η άφθον

μπίρα και ο προκλητικός χορός είχαν πνίξει τις αναστολέκαι ίσως τα κορίτσια είχαν υπακούσει στις κραυγές πο

λεγαν Δείξε μας τα βυζιά σου! –κάτι συνηθισμένο στφοιτητικές συγκεντρώσεις. Σε κάθε υπόθεση αναμένονταν ταποτελέσματα των τοξικολογικών εξετάσεων, και η Τέποπτευόταν ότι σε όλες τις περιπτώσεις θα έβγαιναν θετικια το Έκσταση. Όλα τα περιστατικά ξεκινούσαν με τον ίδιρόπο: «Πάω να σου φέρω ένα ποτό, μωρό μου». Μέσα στ

κατάμεστο δωμάτιο, με την εκκωφαντική μουσική και τκορμιά κολλημένα το ένα στο άλλο, η κοπέλα δεν πρόσεχην κάπως αλλόκοτη γεύση ενώ σιγόπινε από το πλαστικοτήρι. Ένα μέρος βότκα, δύο μέρη τόνικ, και μια στάλαρκωτικό.

Της Τέρι δεν της άρεσε καθόλου να βλέπει τους δράστε

σεξουαλικών εγκλημάτων να τη βγάζουν καθαρή όταν



κοπέλες, ξεμέθυστες πλέον και νιώθοντας φοβερή αμηχανίκαι οι εξίσου αμήχανοι γονείς τους απέσυραν όλες τκατηγορίες που εκείνη είχε στοιχειοθετήσει με μεγάλ

ροσοχή. Ήξερε ότι οι νεαροί που εμπλέκονταν στποθέσεις τελικά θα καμάρωναν για τις κατακτήσεις του

καθώς θα γίνονταν δεκτοί στη Γουόλ Στρητ ή στην ΙατρικΣχολή ή σε κάποιο άλλο δυναμικό επάγγελμα. Θεωρούσε όίχε καθήκον ως αστυνομικός να φροντίσει ώστε αυτή

αναρρίχηση να μη γίνει χωρίς ιδρώτα και κάποιες ουλές.Πήγε κι έβαλε τον τέταρτο καφέ μιας ατέλειωτης νύχτα

ου εξελισσόταν σε μια ατέλειωτη μέρα.

Σκεφτόταν πως κάθε άλλη υπόθεση που υπήρχε πάνω στραφείο της έπρεπε να προηγηθεί.

Η διάσωση της Τζένιφερ Ρίγκινς από οποιοδήποτσυναισθηματικό τέλμα είχε δημιουργήσει μέσα της τηανάγκη να το σκάσει ξεπερνούσε κατά πολύ την περιγραφκαθηκόντων της ντετέκτιβ.

Κι όμως η Τέρι δεν μπορούσε να πείσει τον εαυτό της νην αφήσει απλώς να φύγει. Γνώριζε τις στατιστικές, κ

μάλιστα υπερβολικά καλά.Εξάλλου, όπως υπενθύμισε στον εαυτό της, γνώριζε απ

ρώτο χέρι την ανάγκη που έκανε κάποιον να το σκάσει απο σπίτι του, και ήταν κάτι που δε θα ξεχνούσε ποτέ.

Κάποτε αναγκάστηκες κι εσύ να το σκάσεις. Γιατί υποθέτετι η συγκεκριμένη περίπτωση είναι διαφορετική; Έδωσε η ίδια την απάντηση: Εγώ δεν ήμουν δεκαέξι ετώ

Ήμουν μεγάλη και είχα δύο μωρά.Ήσουν σχεδόν μεγάλη.

Αλλά και πάλι αναγκάστηκες να το σκάσεις, έτσι δεν είναι;

Το ερώτημα αντήχησε μέσα της και η Τέρι σωριάστηκε στ



κάθισμα του γραφείου της κι άρχισε να ταλαντεύεται μπροίσω, προσπαθώντας να φανταστεί πού είχε πάει η Τζένιφεγειρε μπροστά και ήπιε μια γερή γουλιά καφέ. Η κούπα τη

ίχε μια μεγάλη κόκκινη καρδιά και τις λέξεις Η Καλύτεραμά του Κόσμου γραμμένες στο πλάι, ένα αναμενόμεν

ώρο από τα παιδιά της για τη Γιορτή της ΜητέραΑμφέβαλλε αν το συναίσθημα που έδειχνε το δώραντικατόπτριζε την πραγματικότητα, αλλά εκείνη έκανε ό,

ερνούσε από το χέρι της για να ανταποκριθεί στηεριγραφή.

Αναστέναξε και μετά πήρε το φλασάκι με το αντίγραφ

ου σκληρού δίσκου της Τζένιφερ και το έβαλε στον δικό τηπολογιστή. Βολεύτηκε στο κάθισμά της κι άρχισε να εξετάζη ζωή της δεκαεξάχρονης κοπέλας, ελπίζοντας ότι στηθόνη που είχε μπροστά της θα εμφανιζόταν κάποιος οδικόάρτης.

Ο λογαριασμός της Τζένιφερ στο Facebook αιφνιδίασε τηΤέρι. Η Τζένιφερ είχε περιλάβει στους φίλους της έναν πολμικρό αριθμό των συμμαθητών της από το γυμνάσιο καρκετούς αστέρες της ροκ και της ποπ μουσικής, πο

κυμαίνονταν αναπάντεχα από τον Λου Ριντ, που ήταμεγαλύτερος από τη μητέρα της, ως τη Φάιστ και τη ΣανάιΤουέιν. Η Τέρι θα περίμενε τους Τζόνας Μπράδερς και τΜάιλι Σάιρους, αλλά τα γούστα της Τζένιφερ απείχαν πολαπό το κυρίαρχο ρεύμα. Κάτω από την κατηγορία ΜοΑρέσει είχε γράψει Ελευθερία, και κάτω από το Δε Μο

Αρέσει είχε γράψει Οι Δήθεν. Η Τέρι υπέθεσε ότι



αρακτηρισμός θα μπορούσε να ισχύει για ένααπροσδιόριστο αριθμό ατόμων στον κόσμο της Τζένιφερ.

Στο Προφίλ της, η Τζένιφερ είχε παραθέσει το σχόλικάποιας με το ψευδώνυμο Hotchick99, που είχε γράψει στοικό της λογαριασμό στο Facebook: «Όλος ο κόσμος στ

σχολείο μας αντιπαθεί αυτό το κορίτσι».Η Τζένιφερ είχε απαντήσει: «Το να σε αντιπαθού

άνθρωποι σαν αυτήν είναι τιμητικό. Δε θα ήθελα ποτέ νίμαι από το είδος των ανθρώπων που θα της άρεσαν».

Η Τέρι χαμογέλασε. Να μια επαναστάτρια με πολλές αιτίεσκέφτηκε. Αισθάνθηκε για την εξαφανισμένη κοπέλα έν

σεβασμό εντελώς ασυνήθιστο για αστυνομικό, πράγμα πονέτεινε τη θλίψη της όταν σκέφτηκε τι ήταν πιθανό να πάθ Τζένιφερ στους δρόμους. Τότε η φυγή δε θα της φαινόταόσο υπέροχη. Ίσως να έχει το μυαλό να τηλεφωνήσει στ

σπίτι της, όσο φοβερό κι αν φαντάζει κάτι τέτοιο.Συνέχισε να εξετάζει το περιεχόμενο του σκληρού δίσκο

Η Τζένιφερ είχε δοκιμάσει επίσης μερικά ηλεκτρονικαιχνίδια, είχε κάνει αρκετές αναζητήσεις στη Wikipedia κ

στο Google, οι οποίες φαίνονταν να αντιστοιχούν στμαθήματα που παρακολουθούσε στο σχολείο. Είχε ζητήσακόμη τη μετάφραση μιας ιστοσελίδας, καταχωρίζοντας ένκείμενο που η Τέρι είχε την υποψία ότι ήταν μέρος μια

ργασίας της στα ισπανικά. Πάντως η Τζένιφερ δεν έδειχνε νχει εξάρτηση από τους υπολογιστές που να ξεπερνά τ

συνηθισμένα όρια. Είχε και ένα λογαριασμό στο Skype, αλλωρίς κατάλογο ονομάτων.

Η Τέρι διάβασε επί τροχάδην μια εργασία για το μάθημης αμερικανικής ιστορίας με θέμα τον Υπόγει

Σιδηρόδρομο*** και μία για το μάθημα των αγγλικών μ



έμα τις Μεγάλες Προσδοκίες , που βρήκε στο φάκελγγραφα. Περίμενε ότι τα κείμενα θα προέρχονταν απ

κάποιον ιστότοπο με έτοιμες εργασίες, αλλά χάρηκε όταιαπίστωσε πως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Τηημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η Τζένιφερ έγραφε μόνη τη

ις περισσότερες εργασίες της, πράγμα που την καθιστούσξαίρεση στον κανόνα.*** Δίκτυο μυστικών διαδρομών του 19ου αιώνα μέσω τωποίων μαύροι σκλάβοι διέφευγαν από το Νότο προς τλεύθερες Πολιτείες. (Σ.τ.Μ.)

Φαινόταν επίσης να της αρέσουν τα κωμικ

στιχουργήματα. Είχε κατεβάσει δείγματα του Σελ Σίλβερστακαι του Όγκντεν Νας, περίεργες επιλογές για μια έφηβη τηποχής. Η Τέρι βρήκε ένα αρχείο με τον τίτλο «6 Ποιήματια τον Καφετούλη», τα οποία ήταν ομοιοκατάληκτα δίστιχ

και χαϊκού γραμμένα για το αγαπημένο της αρκουδάκι. Τοιήματα ήταν πολύ περισσότερα από έξι, και μερικά ήτα

ολύ αστεία, πράγμα που έκανε την Τέρι να χαμογελάσεΞύπνιο κορίτσι, είπε πάλι με το νου της.

Συνέχισε το ψάξιμο. Είδε ότι η Τζένιφερ επισκεπτότασυχνά ιστοτόπους με θέματα που αφορούσαν τη χορτοφαγίκαι το Νιου Έιτζ, πράγμα που, όπως υπέθεσε η Τέραποτελούσαν προσπάθειες κατανόησης της μητέρας της κ

ου οιονεί πατριού-γκόμενου.Η Τέρι εξακολούθησε να διαβάζει το ιστορικό το

πολογιστή. Ήλπιζε να βρει κάποιο ημερολόγιο που νεριέχει τις ανυπόκριτες επιθυμίες μιας παραπλανημένηφηβης, αλλά δεν τα κατάφερε. Ήθελε ένα έγγραφο με τ

αδρές γραμμές του σχεδίου της Τζένιφερ, όσο υποτυπώδες

αν ήταν. Αλλά δεν μπόρεσε να βρει τέτοιο πράγμα. Βρήκ



αποθηκευμένες φωτογραφίες, αλλά οι περισσότερες ήταν τηΤζένιφερ και μερικών φιλενάδων της που γελούσααγκαλιάζονταν κι έκαναν πλάκα διανυκτερεύοντας σε κάποισπίτι ή σε διάφορα πάρτι –αν και η Τζένιφερ φαινόταν νμένει πάντοτε στο περιθώριο. Η Τέρι συνέχισε να ψάχνει τι

φωτογραφίες και τελικά βρήκε πέντ’ έξι γυμνές πόζες που είχραβήξει η ίδια η Τζένιφερ. Πρέπει να ήταν τραβηγμένες τολύ ένα χρόνο πριν. Η Τέρι φαντάστηκε ότι η Τζένιφερ θίχε τοποθετήσει την ψηφιακή μηχανή πάνω σε μια στοίβιβλία και θα είχε ποζάρει μπροστά της. Οι φωτογραφίες δεταν ιδιαίτερα σέξι κι έδειχναν μάλλον ότι η Τζένιφερ ήθελ

α καταγράψει τις αλλαγές που γίνονταν στο κορμί της. Ήταλεπτή, με στήθη που μόλις πρόβαλλαν από το στέρνο τηΕίχε μακριά πόδια, και τα είχε σταυρώσει ντροπαλά, έτσι ποάφηνε να διακρίνεται ελάχιστα το εφήβαιό της –σαν ναισθανόταν αμηχανία γι’ αυτό που έκανε, έστω κι αν το έκαν

λομόναχη μέσα στο δωμάτιό της. Σε δύο από τις πόζες τ

ρόσωπό της είχε μια έκφραση που θα μπορούσε νρμηνευτεί ως μια εφηβική εκδοχή ενός σέξι καλέσματοράγμα που την έκανε απλώς να φαίνεται μικρότερη κνέτεινε την παιδικότητά της.

Η Τέρι εξέτασε προσεκτικά τις φωτογραφίες μία μίαεριμένοντας πως θα έβλεπε ξαφνικά να ξεπετάγεται κάποι

υμνό αγόρι στην οθόνη. Ήθελε να πιστεύει ότι τα παιδικείνης της ηλικίας δεν είχαν σεξουαλικές δραστηριότητε

Αυτή ήταν η σκέψη της μητρικής πλευράς του εαυτού της. λευρά της σκληρής ντετέκτιβ ήξερε ότι όλα τους είχαν πολερισσότερη πείρα απ’ όση φανταζόταν οποιοσδήποτονιός. Στοματικό σεξ. Πρωκτικό σεξ. Ομαδικό σε

Παραδοσιακό σεξ. Τα πιτσιρίκια ήξεραν όλες τις μορφές, κ



ίχαν δοκιμάσει τις περισσότερες απ’ αυτές. Ενδόμυχα η Τέραιρόταν που όλες οι προκλητικές φωτογραφίες στοπολογιστή ήταν μόνο της ίδιας της Τζένιφερ.

Σταμάτησε και σκέφτηκε πως οι φωτογραφίες είχαν κάτι τλυπηρό. Η Τζένιφερ ήταν γοητευμένη από τις μεταβολές πο

βλεπε στον εαυτό της, αλλά, μολονότι ήταν γυμνή, η γύμνης μοναξιάς της ήταν ακόμη πιο έντονη.

Η Τέρι είχε σχεδόν ολοκληρώσει την έρευνά της όταν δύαναζητήσεις στο Google τράβηξαν την προσοχή της. Η μί

ταν για τη Λολίτα του Ναμπόκοφ, που η Τέρι ήξερε ότι δεταν σε καμιά λίστα ανάγνωσης του γυμνασίου. Η άλλη ήτα

ια επιδειξίες .Από αυτή την αναζήτηση είχε προκύψει ένα ευρύ φάσμ

απαντήσεων. Πάνω από οχτώ εκατομμύρια λήμματα. ΑλλάΤζένιφερ είχε ανοίξει μόνο δύο: την απάντηση του YahoAnswers και τον ιστότοπο ενός φόρουμ ψυχολογίας πο

εριείχε ένα σύνδεσμο προς μια σειρά διατριβών το

Τμήματος Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής τοΠανεπιστήμιου Έμορι, οι οποίες αφορούσαν τις ψυχολογικέπιπτώσεις στις περιπτώσεις ηδονοβλεψιών και επιδειξιώ

Το δεύτερο αυτό αποτέλεσμα περιείχε εξειδικευμένη ιατρικρολογία που ήταν υπερβολικά περίπλοκη για ένεκαεξάχρονο κορίτσι, αν και προφανώς αυτό δεν είχ

αποθαρρύνει την Τζένιφερ.Η Τέρι έγειρε πίσω στο κάθισμά της. Σκέφτηκε πως δ

ρειαζόταν να μάθει οτιδήποτε άλλο. Μπροστά στα μάτιης είχε ένα έγκλημα που δεν μπορούσε να αποδειχτεί –θταν ο λόγος της Τζένιφερ ενάντια στο λόγο του Σκοτ κ

ακόμη και η μητέρα της ήταν πολύ πιθανό να πέσει στ

σφάλμα να πιστέψει εκείνον –, αλλά που εξηγούσε λογικά τη



απόφαση της Τζένιφερ να μαζέψει τα πράγματά της και να τσκάσει.

Η Τέρι έστρεψε πάλι την προσοχή της στα ποιήματα γιον Καφετούλη. Υπήρχε ένα που άρχιζε με το στίχο Βλέπεσα βλέπω.

Ίσως ο Καφετούλης να τα έβλεπε πράγματι, σκέφτηκε Τέρι, αλλά σίγουρα ένα αρκουδάκι δεν μπορεί να καταθέσει γαυτό το πράγμα στο δικαστήριο.

Χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου της. Ήταν ο αρχηγόου απαιτούσε να ενημερωθεί. Η Τέρι ήξερε ότι έπρεπε νροσέξει πολύ τι θα του έλεγε. Ο Σκοτ ήταν πολύ γνωστό

και είχε πολλούς ισχυρούς φίλους στην τοπική κοινότητα. Τιθανότερο ήταν πως σε κάποια περίπτωση θα είχε προσφέρις θεραπευτικές υπηρεσίες του στο μισό δημοτικ

συμβούλιο, αν και η λέξη θεραπεία ήταν ένας όρος που Τέρι χρησιμοποιούσε με μεγάλη επιφύλαξη. «Ανεβαίνωαμέσως», είπε.

Μάζεψε μερικές σημειώσεις, και είχε φτάσει σχεδόν στηόρτα όταν το τηλέφωνό της χτύπησε πάλι. Με μια πνιχτρισιά ξαναγύρισε βιαστικά στο γραφείο της και σήκωσε τ

ακουστικό με το πέμπτο χτύπημα, μια στιγμή πριν περάσει ραμμή στον τηλεφωνητή.

«Ντετέκτιβ Κόλινς», είπε.

«Είμαι η Μαίρη Ρίγκινς». Ακούστηκαν αναφιλητά κνιχτές κραυγές. Ο τόνος της πρόδιδε πως η γυναίκα ήταρομακτικά ταραγμένη και με μεγάλη δυσκολία έλεγχε τ

φωνή της.«Μάλιστα, κυρία Ρίγκινς. Πήγαινα να δω τον αρχηγό...»«Δεν το έχει σκάσει απ’ το σπίτι. Η Τζένιφερ είναι θύμ

απαγωγής, ντετέκτιβ», είπε η μητέρα από την άλλη άκρη τη



ραμμής, και τα λόγια της ήταν κάτι ανάμεσα σε λυγμό και συρλιαχτό.

Η Τέρι δεν της ζήτησε αμέσως λεπτομέρειες ως προς τώς το ήξερε αυτό. Άκουγε τους ήχους της μητρικής οδύνηα ξεχειλίζουν από την τηλεφωνική γραμμή. Είχε τη

αίσθηση ότι βρισκόταν σε εξέλιξη κάτι που έμοιαζε μφιάλτη. Απλώς δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν αυτό το κάτι.



Η Τζένιφερ ξύπνησε έχοντας την αίσθηση ότι κάτι είχαλλάξει, αλλά χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα για νκαταλάβει ότι τα χέρια της ήταν ελεύθερα και τα πόδια τη

εν ήταν πλέον καθηλωμένα στο κρεβάτι. Καθώς αναδυότααπό την ομίχλη που της είχε προκαλέσει το ναρκωτικνιωθε σαν να σκαρφάλωνε σ’ έναν απότομο λόφο

ασχίζοντας να φτάσει στην κορυφή, να γαντζωθεί από ταλαρό χώμα και τις πέτρες, ενώ η βαρύτητα απειλούσε νην παρασύρει. Έφερε τα χέρια στο πρόσωπό της. Η κουκούλ

ξακολουθούσε να είναι στη θέση της και η Τζένιφεψηλάφησε τη μεταξένια εξωτερική επιφάνειά της. Ήθελε ν

ην αδράξει, να τη βγάλει από το κεφάλι της, να δει πορισκόταν, αλλά είχε τη σύνεση να συγκρατήσει την επιθυμίης. Πήρε μια βαθιά ανάσα κι αισθάνθηκε κάτι να την πνίγε

Κατέβασε αργά τα χέρια της και άγγιξε ένα κολάρο. Ήτααπό φτηνό δέρμα, γεμάτο με μυτερά καρφιά, και τύλιγσφιχτά το λαιμό της. Έπιασε την άκρη μιας ανοξείδωτη

ατσάλινης αλυσίδας που την κρατούσε δεμένη σε κάτι αλλης άφηνε ένα μικρό περιθώριο μετακίνησης. Άπλωσε τέρια στους αστραγάλους της και συνειδητοποίησε ότι κείνα τα δεσμά είχαν αφαιρεθεί.

Ψηλάφησε το δέρμα της, ψάχνοντας για τραύματα, αλλε βρήκε κανένα, μολονότι αυτό δεν την καθησύχασε ότι δε

ίχε τραυματιστεί καθόλου. Φορούσε μόνο τα αραχνοΰφαντ



σώρουχά της. Ξάπλωσε πάλι με αργές κινήσεις, σηκώνονταο βλέμμα της κάτω από την κουκούλα προς το σημείο όποπέθετε ότι θα υπήρχε ένα ταβάνι, μετά μια στέγη και πιέρα ο ουρανός. Έκανε μια εκτίμηση της κατάστασής της. Ήταν καλύτερ

απ’ ό,τι προηγουμένως –δεν ήταν πια καθηλωμένη μανοιχτά χέρια και πόδια, και τα χέρια της ήταν ελεύθερΑλλά εξακολουθούσε να μην είναι ελεύθερη να κινηθεΣυνειδητοποίησε ξαφνικά ότι ήθελε πιεστικά να πάει στηουαλέτα, καθώς και ότι καιγόταν από τη δίψα. Ήξερε ότι θπρεπε να πεινάει, αλλά ο φόβος δεν άφηνε χώρο γι

τιδήποτε άλλο στο στομάχι της. Το σημείο όπου την είχατυπήσει το ένιωθε μωλωπισμένο και την πονούσε. Μα ήταωντανή. Κατά κάποιον τρόπο. Ακόμη δεν ήξερε τι τη

συνέβαινε· θυμόταν αμυδρά τη σύντομη συζήτηση με τυναίκα που είχε μπει στο δωμάτιο, αλλά ήξερε ότι κά

σήμαινε. Κανόνες . Η γυναίκα είχε μιλήσει για κανόνες.

Τζένιφερ είχε την εντύπωση ότι εκείνη η κουβέντα είχε γίνκάποια άλλη μέρα, κάποιον άλλο χρόνο, ίσως και σε κάποι

νειρο. Κάθε λογής ενδεχόμενα πλημμύρισαν τη φαντασίης, αλλά το καθένα ήταν πιο τρομακτικό από τροηγούμενο, γι’ αυτό κι εκείνη προσπάθησε με όλη της τύναμη να αδειάσει το μυαλό της από κάθε σκέψη. Είπε στο

αυτό της ότι κάτω από την κουκούλα τα πάντα θφαίνονταν κενά και απίθανα, αλλά ανέπνεε ακόμη, κι αυτκάτι σήμαινε. Έσυρε προσεκτικά τα ακροδάχτυλά της κατμήκος της αλυσίδας που ήταν πιασμένη στο κολάρο γύραπό το λαιμό της. Συνειδητοποίησε ότι μπορούσε να κινηθεαλλά μόνο μέχρι το σημείο που της επέτρεπε η αλυσίδα. Γι

ην ώρα δεν προσπάθησε να εκμεταλλευτεί αυτή τη



καινούρια ελευθερία.Αισθάνθηκε μια έντονη παρόρμηση να τραβήξει τη

αλυσίδα, να δει αν μπορούσε να την αποσπάσει από τσημείο όπου ήταν στερεωμένη. Αγωνίστηκε όμως ενάντια σκείνη την παρόρμηση. Ήξερε πως κάτι τέτοιο θα ήτα

αράβαση των κανόνων.

Ξύπνησε!»Ο άντρας που ήταν σκυμμένος πάνω από την οθόνη το

πολογιστή του στο Λονδίνο τσιτώθηκε. Ήταν μόνος στικρό γραφείο στο πίσω μέρος του διαμερίσματός το

καθισμένος σ’ ένα τραπέζι γεμάτο προτάσεις, αριθμούς κασχηματικά διαγράμματα.greekleech.info Ήταν σχεδιαστήκαι κοντά στο γραφείο του είχε ένα ψηλό σχεδιαστήριο όποκατά διαστήματα έκανε διάφορες εικόνες με το πενάκι το

παρ’ όλο που η περισσότερη δουλειά του τώρα γινόταλεκτρονικά με πολύπλοκα γραφιστικά προγράμματα.

άντρας ήταν μοναχικός τύπος, ελεύθερος επαγγελματίας ποούλευε στο διαμέρισμά του και είχε μεγάλη ζήτηση, οπότε θπορούσε να έχει μια Τζάγκουαρ στο πάρκινγκ του, αν είχπιθυμήσει ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Ευχόταν να μπορούσε ν

οιραστεί την έκπληξή του με κάποιον, αλλά σκέφτηκε πωκάτι τέτοιο θα ανέτρεπε το σκοπό του όλου εγχειρήματος. ΤΣειρά 4 έπρεπε κανείς να την απολαμβάνει, να τηαναλογίζεται και να την αφομοιώνει ολομόναχος, χωραδιάκριτα μάτια γύρω του.

Κοίταξε προσεκτικά τη μορφή που προβαλλόταν στη

θόνη μπροστά του. Η Νούμερο 4 ήταν τόσο απολαυστικ



έα, είχε μόλις πάψει να είναι ένα ανήλικο παιδί. Ο άντραίχε παιδιά από έναν αποτυχημένο γάμο, αλλά σπάνια τβλεπε, και αυτή τη στιγμή οι σκέψεις του ήταν πολύ μακρι

από τα παιδιά του. Θαύμασε τη λεπτή σιλουέτα της Νούμερ, νιώθοντας ένα κύμα έξαψης να τον κατακλύζε

Φαντάστηκε πως το δέρμα της θα είχε μια μαργαριταρέναπαλότητα και το αριστερό του χέρι συσπάστηκπροσπαθώντας να χαϊδέψει τη Νούμερο 4 μέσα από τη

θόνη του υπολογιστή. Λες και κάποιος διάβαζε τις σκέψεου, η κάμερα παρουσίασε ένα πιο κοντινό πλάνο. Η Νούμερ άπλωνε το χέρι της, σαν τυφλή που αποζητούσε κάτι απτ

ια να το διαβάσει με τα ακροδάχτυλά της. Κάθε φορά που κοπέλα έπιανε το κενό –τον αέρα μπροστά της– ή κάτι άλλ

πως για παράδειγμα τον τοίχο όπου ήταν αλυσοδεμένη, σχεδιαστής αισθανόταν να τον διαπερνά ένα ηδονικό ρίγο

Μαθαίνει το χώρο γύρω της», είπε και πάλι φωναχτά, χωρα απευθύνεται σε κανέναν. «Δε θα μπορέσει όμως ν

καταλάβει πού είναι». Η Νούμερο 4 έμεινε κοντά στο κρεβάτι, παίζοντας τη

υφλόμυγα. Κάθε φορά που έκανε μια κίνηση, έστω και τηπαραμικρή, ο άντρας στο Λονδίνο έσκυβε πιο κοντά στη

θόνη του υπολογιστή. Σκεφτόταν ότι κατά κάποιον τρόπταν μόνος όσο κι εκείνη η κοπέλα, μόνο που αυτός ήξερε ό

παντού στον κόσμο πολλοί άλλοι άνθρωποπαρακολουθούσαν τη Νούμερο 4 με την ίδια ένταση.

Η κοπέλα ήταν φυλακισμένη στις φαντασιώσεις τους.

Η Τζένιφερ καταλάβαινε από ένστικτο ότι ο πανικό



υσιαστικά δε θα την εξυπηρετούσε, αλλά χρειάστηκε νκαταβάλει όλη τη δύναμη της θέλησής της για να αντισταθστα κύματα που την απειλούσαν. Κοντανάσαινε και σφυγμοί της ολοένα και αυξάνονταν. Αισθανόταν να κυλά δρώτας μαζί με τα δάκρυα και καθετί που είχε σχέση με τ

φόβο. Έπρεπε να παλέψει για να μην αφήσει τα χέρια της νρέμουν και το κορμί της τρανταζόταν από σπασμού

ακούσιες συσπάσεις και ρίγη που ελάχιστα μπορούσε νλέγξει. Σκέφτηκε πως εκείνη τη στιγμή ήταν λες και υπήρχαύο Τζένιφερ, η μία που πάσχιζε να καταλάβει τι γινόταν κ άλλη που ήθελε να παραδοθεί σε μια αβυσσαλέα αγωνία.

Ήξερε ότι για να μείνει ζωντανή έπρεπε να επικρατήσει ρώτη Τζένιφερ.

Ένα ευρύτερο πλαίσιο, είπε στον εαυτό της. Προσπάθησα ταιριάξεις τον εαυτό σου σε ένα πλαίσιο που μπορείς ν

καταλάβεις.Δεν είχε δει ποτέ τον Πάτρικ Μακγκούαν στο τηλεοπτικ

σίριαλ Ο Δεσμώτης . Δεν είχε πάει ποτέ σε κάποια βιβλιοθήκια να διαβάσει το έργο του Τζον Φάουλς Ο Συλλέκτης . Δεξερε τίποτε για την Μπάρμπαρα Τζέιν Μακλ και τ

καινούριες ιστορίες που είχαν γραφτεί γι’ αυτήν, ούτε για τιβλίο ή το τηλεοπτικό δράμα που ακολούθησε. Δεν είχε δ

καν τη σειρά ταινιών Σε Βλέπω, που είχαν μεγάλη απήχησ

στους εφήβους που τους άρεσε να διασκεδάζουν με τσυνδυασμό αιματοχυσίας, βασανιστηρίων και γυμνόστηθωυναικών, ούτε είχε δει την πιο ήπια φαντασίωση που περιείχ ταινία The Truman Show . Για εκείνη δεν υπήρχε ο σε

Άλεκ Γκίνες που έλιωνε στο λαμαρινένιο κελί του επειδαρνήθηκε να διατάξει τους αξιωματικούς του να δουλέψου

μαζί με τους απλούς στρατιώτες όταν χτιζόταν η γέφυρ



άνω από τον ποταμό Κβάι. Η Τζένιφερ δεν ήξερε τίποσχετικά με την τέχνη, τη λογοτεχνία, ή για το αξιόποινο τηστέρησης της ελευθερίας. Μεγαλώνοντας δεν είχε κανένκατοικίδιο, ούτε καν ένα χρυσόψαρο μέσα σε γυάλα που νκολλάει διαρκώς πάνω στο γυαλί υπολογίζοντας τα όρια το

κόσμου του.Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι και η ίδια ήταν κάπως σα

λα αυτά. Έστω κι έτσι, διέθετε ορισμένα ένστικτα τα οποία δεν ήτα

σε θέση να προσδιορίσει αλλά της έδιναν κάποια δύναμηΕίπε στον εαυτό της ότι τρεις φορές είχε τα κότσια να τ

σκάσει από το σπίτι της. Θα έβρισκε άλλη μια ευκαιρία, αρκα καταπολεμούσε την έντονη παρόρμηση να κυλήσει στη

άβυσσο του τρόμου. Ανάσανε αργά, ηρεμώντας τον εαυτης.

Χαμήλωσε τα χέρια της και άγγιξε τις πλευρές τοκρεβατιού· έπιασε έναν μεταλλικό σκελετό κι ένα στρώμ

Πάνω στο κρεβάτι υπήρχε ένα τραχύ βαμβακερό σεντόνι –τφαντάστηκε κάτασπρο.

Εντάξει, είπε μέσα της. Για να δούμε τι μπορούμε ναγγίξουμε.

Κατέβασε προσεκτικά τα πόδια της από το κρεβάτι τριψε το δάπεδο με τα δάχτυλά της. Ήταν τσιμεντένιο και τ

νιωσε ψυχρό στις πατούσες της.Τέτοια αίσθηση δίνει το δάπεδο ενός υπογείου , σκέφτηκ

Είχε την εντύπωση πως μιλούσε φωναχτά και διερωτήθηκε αα λόγια περνούσαν μέσα από τη μικρή τρύπα που είχε κάν γυναίκα στην κουκούλα για να μπορέσει να της δώσει τερό με το ναρκωτικό. Η έλλειψη προσανατολισμού τ

υσκόλευε να καταλάβει αν οι σκέψεις που πλημμύριζαν τ



μυαλό της αναδύονταν μέσα απ’ τα χείλη της. Μπορεί νμιλούσε φωναχτά. Μπορεί και όχι.

Διέγραψε κύκλους με τα πόδια της για να διαπιστώσει απήρχαν εμπόδια. Δεν ένιωσε τίποτε.

Είπε στον εαυτό της να προσπαθήσει να σηκωθεί και μετ

πανέλαβε τη διαταγή. Ήθελε ν’ ακούσει την ίδια της τφωνή, γι’ αυτό είπε σιγανά: «Όρθια, κορίτσι μου. Μπορείς νο κάνεις».

Ακούγοντας τη διαφορά μεταξύ αρθρωμένου λόγου κοερής διατύπωσης ένιωσε την αυτοπεποίθησή της νονώνεται. Σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι.

Σχεδόν αμέσως την έπιασε έντονη ζαλάδα.Το κεφάλι της γύριζε μέσα στην κουκούλα, λες και

μαυρίλα μπροστά στα μάτια της μεταβλήθηκε απότομα σκάτι υγρό. Παραπάτησε ελαφρά και λίγο έλειψε να ξαναπέσστο κρεβάτι ή στο τσιμεντένιο δάπεδο. Κατάφερε όμως νκρατηθεί, και σιγά σιγά το κεφάλι της σταμάτησε να γυρίζ

και μπόρεσε να ελέγξει κάπως τους εξασθενημένους μυς τηΕυχήθηκε να ήταν πιο δυνατή, σαν μερικούς αθλητές στσχολείο της που είχαν μανία με την άρση βαρών.

Εξακολουθώντας να ανασαίνει με δυσκολία, έκανε ένοκιμαστικό βήμα. Είχε τα χέρια της απλωμένα μπροστά. Δεπιασε τίποτα.

Τα κούνησε δεξιά κι αριστερά και ακούμπησε τον τοίχο. Τζένιφερ μισογύρισε και, χρησιμοποιώντας τον τοίχο γιδηγό, άρχισε να κινείται σαν κάβουρας, ψηλαφώντας τηπίπεδη γυψοσανίδα. Άκουσε ένα κροτάλισμ

και κατάλαβε ότι τεντωνόταν η αλυσίδα που ήταν δεμένη στλαιμό της. Υπέθεσε ότι χτυπούσε πάνω στο σκελετό το

κρεβατιού.



Κοπάνησε σε κάτι το γόνατό της και σταμάτησε. Η βαριμυρωδιά του απολυμαντικού διαπέρασε τη μεταξένικουκούλα. Πολύ προσεκτικά, η Τζένιφερ κατέβασε τα χέρης και ψηλάφησε το εμπόδιο σαν τυφλή. Ήταν μια χημική τουαλέτα. Χρειάστηκε μερικ

ευτερόλεπτα για να σχηματίσει το μυαλό της την εικόνα τοαντικειμένου, αλλά ένιωσε κάτω από τα δάχτυλά της τκάθισμα και το τρίποδο πάνω στο οποίο στηριζόταν ουαλέτα. Αναγνώρισε το αντικείμενο καθαρά από τύχη –ατέρας της την είχε πάει κατασκήνωση όταν ήταν μικρή, κ Τζένιφερ είχε γκρινιάξει πολύ που ήταν αναγκασμένη ν

ρησιμοποιήσει ένα τόσο πρωτόγονο πράγμα στην ύπαιθροΤώρα σχεδόν καταχάρηκε. Ένιωθε πόνο στην κύστη τη

και μόλις αναγνώρισε αυτό που ήταν μπροστά στα πόδια τη πόνος έγινε ιδιαίτερα έντονος.

Σταμάτησε. Δεν είχε ιδέα ποιος την παρακολουθούσΦανταζόταν ότι οι κανόνες επέτρεπαν τη χρήση τη

ουαλέτας. Δεν ήξερε αν την κοίταζαν κάποια αδιάκριτμάτια. Την κυρίεψε μια αίσθηση παραβίασης του ιδιωτικοης χώρου, κάτι που νιώθουν ιδιαίτερα έντονα οι έφηβοι.

κοσμιότητα πάλευε με την αμηχανία. Η Τζένιφεαπεχθανόταν την ιδέα ότι κάποιος θα μπορούσε να τη δει.

Ο πόνος ήταν αφόρητος. Η Τζένιφερ κατάλαβε ότι δεν είχ

άλλη επιλογή.Πήρε θέση πάνω από το κάθισμα και με μια απότομ

κίνηση κατέβασε την κιλότα της και κάθισε.Το κάθε δευτερόλεπτο ανακούφισης ήταν μαρτυρικό.



Ο Μάικλ και η Λίντα, καθισμένοι μπροστά στις οθόνες τωπολογιστών στο δωμάτιο πάνω ακριβώς από το χώρο όποταν φυλακισμένη η Τζένιφερ, παρακολουθούσαν την κάθης κίνηση. Οι αδέξιες και διστακτικές κινήσεις που έκανε

κοπέλα είχαν έναν απολαυστικό ρυθμό. Το ζευγάρι ένιωθε ν

κεντρίζεται το ενδιαφέρον και να απλώνονται τα κύματα τοάθους στον σκοτεινό κόσμο της διαστροφής και τηγκληματικότητας στον οποίο απευθυνόταν η εκπομπή του

Χωρίς να ανταλλάξουν ούτε λέξη, καταλάβαιναν και οι δύτι για εκατοντάδες ανθρώπους η παρακολούθηση τη

Τζένιφερ θα γινόταν ναρκωτικό.

Και εκείνοι, σαν οποιοσδήποτε καλός έμπορος, ήξεραώς να διατηρούν μια ισορροπία στην προσφορά ώστε ν

καλύπτουν τη ζήτηση.



Η Τέρι Κόλινς κοίταξε τον ηλικιωμένο άνθρωπο ποκαθόταν στη γωνιά του καθιστικού και σκέφτηκε: Δεν μπορα είναι αυτός ο λόγος που βρίσκομαι εδώ.

Ο Έιντριαν Τόμας σάλεψε αμήχανα κάτω απ’ το βλέμμης. Η ντετέκτιβ είχε μια αδυσώπητη ματιά που υποδήλων

κάτι πέρα από σκεπτικισμό. Ο Έιντριαν αισθανόταν τ

σκέψεις του να τον τραβούν προς διαφορετικές κατευθύνσεκαι ήλπιζε ότι δε θα σάστιζε, όπως είχε γίνει όταν μίλησε μον τηλεφωνητή της αστυνομίας. Επανέλαβε νοερά τλάχιστες παρατηρήσεις και τις περιορισμένες λεπτομέρειεου είχε στη διάθεσή του, σαν ηθοποιός που προετοιμαζόταια να παίξει το ρόλο του. Προσπάθησε να οργανώσει όλε

αυτές τις εντυπώσεις σε μια λογική αποτίμηση των όσων είχει, έτσι ώστε να μη σκεφτεί η ντετέκτιβ ότι ήταν ένας γέρο

σε κατάσταση σύγχυσης, έστω και αν αυτή ακριβώς ήταν ραγματικότητα. Όταν η Κόλινς γύρισε προς τη Μαίρ

Ρίγκινς και τον Σκοτ Γουέστ, ο Έιντριαν έριξε γύρω του μικλεφτή ματιά, ελπίζοντας ότι ο Μπράιαν θα ήταν κρυμμένο

σε μια γωνιά και θα τον συμβούλευε πώς να αντιμετωπίσην αστυνομικό. Εκείνος θα ήξερε τι να πει, ο Έιντριαν ήτα

σίγουρος γι’ αυτό. Αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν μόνο–ή, τουλάχιστον, ασυνόδευτος.

«Κυρία Ρίγκινς», είπε η Τέρι μιλώντας αργά, «οι απαγωγέίναι περίπλοκα εγκλήματα. Σε γενικές γραμμές, γίνονται εί

ια λύτρα είτε διότι κάποιο αποξενωμένο μέλος τη



ικογένειας κλέβει ένα παιδί από κάποιο άλλο μέλος».Η Μαίρη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, μολονότι δε

ης είχε γίνει κάποια ερώτηση.«Υπάρχει κι ένας τρίτος τύπος», είπε ο Σκοτ μπαίνοντα

στη μέση και ρίχνοντάς της μια φαρμακερή ματιά. «Τ

σεξουαλικό έγκλημα».Η Τέρι έγνεψε καταφατικά. «Ναι. Σπανίως. Όσο το να σ

τυπήσει κεραυνός».«Εγώ πιστεύω πως θα έπρεπε να επικεντρωθείτε προς αυτ

ην κατεύθυνση», απάντησε ο Σκοτ.«Ναι, αλλά θα ήθελα πρώτα να αποκλείσω τις άλλες...»

«Και να χάσετε χρόνο;» είπε ο Σκοτ, διακόπτοντας τηΤέρι.

Εκείνη κατάλαβε ότι ο Σκοτ ήθελε να στρέψει την έρευνρος αυτή την κατεύθυνση. Δεν της άρεσε η ιδέα ότι θα τη

ανάγκαζε να το κάνει ένας άνθρωπος που, κατά την άποψης, είχε βρεθεί ο ίδιος στα όρια της σεξουαλική

αραβατικότητας. Αποφάσισε να αντιστρέψει τους όρους.«Ή μπορεί να υπάρχει κάποιο στοιχείο της υπόθεσης γι

ο οποίο δε μιλήσατε ανοιχτά...»Η Τέρι σταμάτησε, καρφώνοντας το βλέμμα της στο

Σκοτ.«Ίσως στο γραφείο σας...» Ξεκίνησε κάπως αργά κ

ιστακτικά τη φράση της, αλλά ο τόνος της έγινε πισταθερός καθώς οι λέξεις άρχισαν να ξεχύνονται ορμητικ

Ίσως κάποιος ασθενής. Κάποιος οργισμένος υσαρεστημένος, ενδεχομένως ακόμη και ψυχωτικός... ποέλει να σας κάνει κακό και διάλεξε την Τζένιφερ ως τ

μέσο...»

Ο Σκοτ ύψωσε αμέσως το χέρι του. «Αυτό είναι εξαιρετικ



απίθανο, ντετέκτιβ. Έχω απόλυτη επίγνωση όλων τωροβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς μου και κανεους δεν είναι ικανός να κάνει τέτοιο πράγμα».

«Μη μου πείτε», συνέχισε η Τέρι, «ότι δεν έχετε καμερικές... περιπτώσεις όπου τα αποτελέσματα δεν είναι κ

όσο ικανοποιητικά;»«Φυσικά», είπε ο Σκοτ ξεφυσώντας. «Κάθε θεραπευτή

ου έχει έστω και ελάχιστη αυτογνωσία καταλαβαίνει ότι δεμπορεί να είναι ιδανικός για κάθε ασθενή. Οι αποτυχίες είναναπόφευκτες».

«Άρα δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι μια απ

κείνες τις όχι απόλυτα επιτυχημένες περιπτώσενδεχομένως έχει κάποιο άχτι;»

Η Τέρι διατύπωσε τη φράση της ως ερώτηση, και κατόπικοίταξε τον Σκοτ επιφυλακτικά καθώς εκείνος απαντούσε.

«Είναι παράλογο, ντετέκτιβ». Ο τόνος του ήταν πολυπικός. «Το να υποθέσουμε ότι κάποιος από τους ασθενεί

μου θα σκαρφιζόταν μια περίπλοκη μηχανορραφία για νκδικηθεί... όχι. Αδύνατον. Σίγουρα θα είχα αντιληφθεί μιερίπτωση τόσο έντονης δυσαρέσκειας». Εμένα μου λες , σκέφτηκε η Τέρι. Χρειάστηκε ν

πενθυμίσει στον εαυτό της να μην αφήσει τις προσωπικέαπόψεις της για τον Σκοτ να θολώσουν την κρίση της. Ούτ

πρεπε να επιτρέψει σε όσα είχε διαπιστώσει από τοπολογιστή της Τζένιφερ να επηρεάσουν την ανάκρισ

Ενδόμυχα όμως ανυπομονούσε να θέσει αυτά τα ερωτήματκάποια άλλη μέρα.

«Παρ’ όλα αυτά, ίσως χρειαστώ από σας έναν κατάλογνομάτων κάποια στιγμή».

Ο Σκοτ έκανε μια αποπεμπτική χειρονομία. Μπορεί ν



σήμαινε ότι συμφωνούσε ή ότι διαφωνούσε. Και τα δύο ήταιθανά. Ή απίθανα. Η Τέρι δεν περίμενε ότι θα έκανε αυτου του είχε ζητήσει.

Στράφηκε πάλι στη Μαίρη Ρίγκινς.«Και τώρα, ερχόμαστε στο θέμα της οικογένειας... Τι θ

λέγατε για τους συγγενείς του μακαρίτη του άντρα σας;»Η Μαίρη φάνηκε να σαστίζει. «Κοιτάξτε, οι σχέσεις μο

μαζί τους δεν υπήρξαν και τόσο καλές αλλά...»«Η Τζένιφερ αποτελούσε πηγή αντιπαραθέσεων μα

ους;»«Ναι. Οι παππούδες της παραπονιούνται ότι δεν τη

ηγαίνω συχνά να τους δει. Λένε ότι είναι το μοναδικκομμάτι από το γιο τους που τους έχει απομείνει. Και δεν τ

ήγα ποτέ καλά με τις δύο θείες της. Δεν ξέρω, αλλφαίνεται πως δεν έπαψαν να με κατηγορούν για το θάνατου. Η κατάσταση όμως αυτή δεν έχει επιδεινωθεί σαθμό...»

Η Τέρι παρατήρησε ότι η Ρίγκινς δε χρησιμοποιούσε τνομα του νεκρού συζύγου της. Ντέιβιντ . Ήταν μια μικρ

λεπτομέρεια, αλλά της φάνηκε πως ήταν περίεργο. Πήραθιά ανάσα και συνέχισε.

«Ίσως χρειαστώ τα ονόματά τους και ορισμένειευθύνσεις».

Έπειτα δίστασε. Αναζητούσε τα βασικά στοιχεία ενόρομελετημένου εγκλήματος, και μέχρι στιγμής είχε ακούσ

μερικά πράγματα που την έκαναν να σκέφτεται ότι μπορεί νπήρχε κάποιο μυστικό στην οικογένεια το οποίνδεχομένως θα συνιστούσε το πλαίσιο της εξαφάνισης τη

Τζένιφερ –αλλά τα στοιχεία αυτά δεν ήταν αρκετά. «Έγιν

κάποια κίνηση σχετικά με λύτρα; Υποθέτω ότι δεν ήρθ



κανείς σε επαφή μαζί σας για να ζητήσει χρήματα».Η Μαίρη Ρίγκινς κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.«Δεν έχουμε πολλά λεφτά. Θέλω να πω, τέτοιε

εριπτώσεις θα είχαν να κάνουν με τους γιους ή τις κόρεπιχειρηματιών. Ή πολιτικών. Ή κάποιου που θα είχ

ρόσβαση σε πολλά λεφτά, σωστά;»«Ίσως».Η Τέρι διέκρινε κάποια εξάντληση στην ίδια της τη φωνή

Σκέφτηκε πως κάτι τέτοιο ήταν αντιεπαγγελματικό.«Μιλώντας για δράστες σεξουαλικών εγκλημάτων

πανέλαβε ο Σκοτ με τόνο οργισμένο. «Πόσοι ζουν εδ

κοντά;»«Μερικοί. Θα βρω έναν κατάλογο. Ξέρετε ότι

ιθανότητες να άρπαξε την Τζένιφερ από το δρόμο κάποιοάγνωστος εγκληματίας –ένας κατά συρροήν δολοφόνος

ιαστής– είναι απειροελάχιστες; Στην πραγματικότητα κάέτοιες τυχαίες ενέργειες συμβαίνουν κυρίως στο

κινηματογράφο και στην τηλεόραση...»«Πάντως συμβαίνουν», είπε ο Σκοτ, διακόπτοντας τη

Τέρι.«Πράγματι, συμβαίνουν».«Ακόμη και σ’ αυτή την περιοχή», συνέχισε εκείνος.«Ναι. Ακόμη και σ’ αυτή την περιοχή», απάντησε η Τέρι.

Ο Σκοτ είχε μια αυτάρεσκη έκφραση. Η Τέρι σκέφτηκε όταν πολλά τα στοιχεία που τον έκαναν αντιπαθητικ

Διερωτήθηκε πώς μπορούσε οποιοσδήποτε να φανταστεί όαυτός ο άνθρωπος μπορούσε να του προσφέρει βοήθεια.

«Πρέπει να εξαφανίζονται φοιτητές από το κολέγιο και τανεπιστήμιο», επέμεινε ο Σκοτ.

«Ναι. Πρόκειται για παιδιά που έχουν προβλήματα με τ



οτό, τα ναρκωτικά και τις παρέες ή αντιμετωπίζουσυναισθηματικές δυσκολίες. Σε κάθε περίπτωση...»

«Υπάρχει και η περίπτωση εκείνης της κοπέλας, από τηκοντινή πόλη... της οποίας το πτώμα βρέθηκε στο δάσος έρόνια μετά την εξαφάνισή της».

«Την ξέρω εκείνη την υπόθεση. Και τον καταχωρισμένγκληματία, που συνελήφθη τελικά σε μια άλλη Πολιτεία κμολόγησε το φόνο. Δεν πιστεύω ότι έγινε ποτέ τέτοιγκλημα στην περιοχή δικαιοδοσίας μας...»

«Απ’ ό,τι ξέρετε», τη διέκοψε πάλι ο Σκοτ.«Ναι. Από ό,τι ξέρουμε».

«Μα, ντετέκτιβ, ακούστε τι έχει να πει ο καθηγητήΤόμας», είπε η Μαίρη μπαίνοντας στη μέση.

Η Τέρι γύρισε πάλι προς τον ηλικιωμένο άντρα. Το βλέμμου ήταν χαμένο στο διάστημα, λες και βρισκόταν κάπο

αλλού. Της έδωσε την εντύπωση ότι υπήρχε μια γκρίζμίχλη πίσω απ’ τα μάτια του, μια απροσδιόριστη θολούρα

ράγμα που την προβλημάτισε.«Πείτε μου πάλι τι είδατε», του είπε. «Μην παραλείψετ

ίποτε».Ο Έιντριαν της είπε για την αποφασιστικότητα που διέκριν

στο πρόσωπο της Τζένιφερ. Για το κλειστό φορτηγό που είχμφανιστεί ξαφνικά και είχε κόψει ταχύτητα, ακολουθώντα

α βήματά της. Περιέγραψε όσο καλύτερα μπορούσε τυναίκα που καθόταν στο τιμόνι και τον άντρα που είχε βγ

από το οπτικό πεδίο του. Της μίλησε για τη σύντομη στάσου φορτηγού και για την απότομη αναχώρησή του που έκανα λάστιχα να στριγκλίσουν. Ανέφερε τα γράμματα τηινακίδας κυκλοφορίας που είχε προλάβει να δει. Και τελικ

ης είπε για το ροζ κασκέτο που είχε μείνει στο δρόμο και πο



κείνος είχε φέρει μαζί του στη γειτονιά όπου έμενε Τζένιφερ, στο σπίτι της και τελικά στο καθιστικό πο

ρίσκονταν τώρα. Κατέβαλλε απεγνωσμένες προσπάθειες νμιλήσει κοφτά και καθαρά, χωρίς περιστροφές και με τόνπίσημο. Δεν ανέφερε κανένα από τα συμπεράσματα στ

ποία είχαν επιμείνει τα φαντάσματα της γυναίκας και τοαδερφού του· αυτή τη δουλειά την άφησε στην ντετέκτιβ.

Όσο μιλούσε ο Έιντριαν, τόσο έβλεπε να εντείνονται απόγνωση της μητέρας και, όπως υπέθετε, η οργή του φίλοης.

Αντίθετα, η αστυνομικός φαινόταν να ηρεμεί όλο κα

ερισσότερο με κάθε νέα λεπτομέρεια. Ο Έιντριαν σκέφτηκτι η Κόλινς έμοιαζε με τους επαγγελματίες χαρτοπαίκτεου περιστασιακά παρακολουθούσε στην τηλεόραση ναίζουν πόκερ· ό,τι και αν περνούσε από το μυαλό της, τκρυβε με πολύ έξυπνο τρόπο. Όταν σταμάτησε για λίγο, είδε την αστυνομικό να σκύβ

ο κεφάλι και να ρίχνει μια ματιά στις σημειώσεις που είχκρατήσει. Εκείνη τη στιγμή ο Έιντριαν άκουσε μια ψιθυριστφωνή.

«Δε νομίζω ότι την έπεισες», είπε ο Μπράιαν.Ο καθηγητής στην αρχή δε γύρισε προς την κατεύθυνσ

ου ήχου. Συνέχισε να κοιτάζει την ντετέκτιβ.

«Το ξανασκέφτεται, κι αυτό είναι καλό. Απλώς δεν τιστεύει. Προς το παρόν», συνέχισε ο Μπράιαν. Μιλούσντονα και με σιγουριά.

Ο Έιντριαν κοίταξε κλεφτά προς το πλάι.Ο αδερφός του ήταν καθισμένος στον καναπέ δίπλα το

Ο νεαρός πεζικάριος του Βιετνάμ είχε χαθεί, δίνοντας τη θέσ

ου στην ώριμη προσωπικότητα του Νεοϋορκέζου δικηγόρο



στην οποία είχε εξελιχθεί. Τα ξανθά μαλλιά που κάλυπταν ταυτιά του και το γιακά του πουκαμίσου του είχαν αραιώσλίγο και είχαν γκριζάρει, χαρίζοντάς του μια ξεχωριστμφάνιση. Ο Μπράιαν ανέκαθεν είχε μακριά μαλλιά, όχι σ

αλογοουρά όπως οι χίπηδες, αλλά ατημέλητα, κόντρα στ

κατεστημένο. Φορούσε ένα ακριβό μπλε ριγέ κοστούμι κουκάμισο ραμμένο στα μέτρα του, αν και η γραβάτα το

κρεμόταν χαλαρά. Έγειρε πίσω και σταύρωσε τα πόδια του.«Έτσι είναι. Έχω δει πάρα πολλές φορές πελάτες ν

αποφεύγουν να με κοιτάξουν στα μάτια. Συνήθως σημαίντι ετοιμάζονται να σου πουν ψέματα, αλλά στην αρχ

ιώθουν κάποια ενοχή. Αυτό που σκέφτεται η ντετέκτιβ αυτη στιγμή είναι ότι η άποψη που είχε για όλη αυτή τηπόθεση –ξέρεις, ότι μια κοπέλα στην εφηβεία το έσκασε απο σπίτι της– θα μπορούσε να είναι κάτι μεγαλύτερο. Αλλεν είναι πραγματικά σίγουρη –κάθε άλλο– και θέλει νεβαιωθεί ότι θα ενεργήσει σωστά, αλλιώς ένα λάθος θ

μπορούσε να της κοστίσει την επόμενη μισθολογικαύξηση».

Ο Μπράιαν μιλούσε με μουσικό τόνο, λες και η εκτίμησου έκανε για την ντετέκτιβ Κόλινς ήταν ένα από τοιήματα που τόσο αγαπούσε ο Έιντριαν.

«Ξέρεις, Όντι», συνέχισε, «αυτή η ιστορία θα αποδειχτ

ερίπλοκη».«Τι πρέπει να κάνω στη συνέχεια;» ρώτησε ψιθυριστά

ιντριαν. Είπε στον εαυτό του να μη γυρίσει προς τοΜπράιαν, αλλά το έκανε, σχεδόν ανεπαίσθητα, επειδή ήθελα δει το πρόσωπο του αδερφού του.

«Ορίστε;» είπε η Τέρι, σηκώνοντας το βλέμμα της κα

ιάνοντας την τελευταία στιγμή την πλαγιά ματιά το



ιντριαν.«Τίποτε», απάντησε εκείνος. «Απλώς σκεφτόμου

φωναχτά».Η ντετέκτιβ συνέχισε να τον παρατηρεί, σε σημείο που

ιντριαν άρχισε να νιώθει άβολα. Ούτε η μητέρα ούτε

εραπευτής φίλος της είχαν προσέξει τη σύντομη στιχομυθίΤους απασχολούσε πάρα πολύ ο δικός τους εφιάλτης για νμπλεχτούν στον δικό του.

«Είναι πολύ έξυπνη», είπε ο Μπράιαν, και στη φωνή τοφάνηκε μια υποψία θαυμασμού. «Νομίζω ότι ξέρει τη δουλεης. Μόνο που δε γνωρίζει τι είναι αυτό που πρέπει να κάνε

χι ακόμη. Πρέπει να της εξηγήσεις, Όντι. Η μητέρα και λοιώδης ο γκόμενος –αυτοί δε μετράνε. Καθόλου. Αλλά τετέκτιβ μετράει, και με το παραπάνω. Να το θυμάσαι αυτό»

Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά, αλλά δεν είχε ιδέα τι έπρεπα πει, παρά μόνο να επαναλάβει στην αστυνομικό ακριβώ

αυτό που είχε δει και να την αφήσει να βγάλει τα δικά τη

συμπεράσματα.«Τώρα θα σου κάνει μια δυο λεπτομερειακές ερωτήσεις

ου ψιθύρισε ο Μπράιαν στο αυτί. «Χρειάζεται περισσότερστοιχεία για να τα παρουσιάσει στο αφεντικό της. Κ

ροσπαθεί να σε καρατάρει. Θέλει να μάθει πόσο αξιόπιστομάρτυρας είσαι».

«Καθηγητά Τόμας», είπε απότομα η Τέρι. «Ή μήπωροτιμάτε το δόκτορ...;»

«Το ίδιο κάνει».«Έχετε διδακτορικό στην ψυχολογία, σωστά;»«Ναι, αλλά δεν είμαι θεραπευτής όπως ο δόκτωρ Γουέσ

Εγώ ήμουν από τους τύπους που ασχολούνται με τα ποντίκ

στο λαβύρινθο. Ήμουν πωρωμένος με το εργαστήριο».



Η Τέρι χαμογέλασε, λες και εκείνη η φράση θα εκτόνωνκάπως την ένταση που επικρατούσε μέσα στο δωμάτι

ράγμα που δεν έγινε. «Φυσικά. Κοιτάξτε, θέλω απλώς νιευκρινίσω ένα δυο πράγματα. Δεν είδατε την Τζένιφερ ν

αναγκάζεται παρά τη θέλησή της να μπει στο φορτηγό, έτ

εν είναι;»«Έτσι είναι».«Δεν είδατε κανέναν να την αρπάζει ή να τη χτυπάει ή ν

κάνει κάτι άλλο που θεωρήσατε βίαιο;»«Όχι. Απλώς τη μια στιγμή ήταν εκεί και την επόμεν

άθηκε. Από τη θέση που βρισκόμουν δεν μπόρεσα να δ

ακριβώς τι της συνέβη».«Ακούσατε κάποια κραυγή; Ή μήπως θόρυβο πάλης;»«Όχι, λυπάμαι».«Αν λοιπόν μπήκε σ’ εκείνο το φορτηγό, μπορεί να τ

κανε με τη θέλησή της;»«Εμένα δε μου φάνηκε κάτι τέτοιο, ντετέκτιβ».

«Και δεν πιστεύετε πως θα μπορούσατε να αναγνωρίσετην οδηγό ή τον επιβάτη ξανά;»

«Δεν ξέρω. Τους είδα μόνο από το πλάι. Και πάλι, μόνια μερικά δευτερόλεπτα. Είχε σουρουπώσει. Κόντευε νυχτώσει».

«Όχι, Όντι, αυτό δεν είναι σωστό. Είδες αρκετά πράγματ

Πιστεύω πως θα μπορέσεις να τους αναγνωρίσεις όταν τουρεις».

Ο Έιντριαν μισογύρισε για να κοντράρει τον αδερφό τοαλλά μετά συγκρατήθηκε, ελπίζοντας ότι η αστυνομικός δείχε προσέξει την κίνησή του.

Η Τέρι Κόλινς έγνεψε καταφατικά. «Ευχαριστώ», είπε. «Μ

οηθήσατε πραγματικά. Θα επανέλθω αφού κάνω λίγ



ουλειά ακόμη».«Είναι καλή», είπε ο Μπράιαν. Είχε γείρει μπροστά κ

σχεδόν ακουμπούσε τον ώμο του Έιντριαν. Έδειχννθουσιασμένος. «Είναι στ’ αλήθεια καλή. Αλλξακολουθεί να μη σου δίνει σημασία, Όντι».

Πριν προλάβει να πει κάτι ο Έιντριαν, μπήκε στη μέση Σκοτ. «Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα σας, ντετέκτιβ;»

Ο τόνος του έλεγε περιμένουμε αποτελέσματα, και ιντριαν φαντάστηκε ότι ο κόσμος συνήθως πλήρωνε λεφτ

ια να τον ακούσει να μιλάει με αυτόν ακριβώς τον τόνο.«Αφήστε να δω αν θα μπορέσω ν’ ανακαλύψω οτιδήποτ

ια το ύποπτο αυτοκίνητο που περιέγραψε ο καθηγητήΤόμας. Είναι ένα συγκεκριμένο στοιχείο βάσει του οποίομπορώ να κινηθώ. Θα ψάξω επίσης στις πολιτειακές κ

μοσπονδιακές βάσεις εγκληματολογικών δεδομένωμήπως βρω παρόμοιους τύπους απαγωγών. Εν τω μεταξσας παρακαλώ να βρίσκεστε σε επιφυλακή για την περίπτωσ

ου επικοινωνήσει κάποιος μαζί σας».«Δε θέλετε να καλέσετε το FBI; Δε θέλετε να παγιδεύσε

ις τηλεφωνικές γραμμές μας;»«Αυτό είναι κάπως πρόωρο. Θα γυρίσω όμως στ

αρχηγείο και θα συζητήσω αυτό ακριβώς το θέμα με τοαρχηγό μου».

«Είμαι της γνώμης ότι η Μαίρη κι εγώ θα έπρεπε νίμαστε παρόντες», ξέσπασε ο Σκοτ με χολωμένο ύφος.

«Αν θέλετε».«Έχετε ασχοληθεί άλλοτε με υπόθεση απαγωγή

τετέκτιβ;»Η Τέρι δίστασε. Δε σκόπευε να απαντήσει ειλικρινά, αφο

αυτό θα σήμαινε ότι θα έλεγε όχι. Κάτι τέτοιο θα χειροτέρευ



απλώς την κατάσταση, πράγμα που σύμφωνα με το κιτάπων διαδικασιών ενός αστυνομικού ήταν μεγάλο σφάλμα.

«Πιστεύω πως πρέπει να έρθω μαζί σας, ντετέκτιβ, για νω πώς θα αντιδράσει ο αρχηγός σας», είπε ο Σκοτ κύρισε στη Μαίρη. «Εσύ θα πρέπει να μείνεις εδώ. Ν

αρακολουθείς τα τηλέφωνα. Να έχεις το νου σου μήπωσυμβεί κάτι που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα».

Η Μαίρη απάντησε με ένα λυγμό, αλλά ήταν σημάδι όσυμφωνούσε.

Ο Έιντριαν συνειδητοποίησε ότι από τη δική τους πλευρ–από την πλευρά τόσο του Σκοτ όσο και της ντετέκτιβ–

ικός του ρόλος είχε ολοκληρωθεί. Άκουσε τον Μπράιαν νσαλεύει δίπλα του.

«Σου το είπα», είπε εκείνος χαμηλόφωνα. «Ο μαλάκας κόμενος πιστεύει απλώς ότι είσαι ένας ανόητος γέρος ποτυχε να δει κάτι σημαντικό, ενώ η αστυνομικός θεωρεί πλέοως ό,τι ήταν ν’ ακούσει από σένα το άκουσε. Κλασικ

ερίπτωση».«Τι πρέπει να κάνω;» ρώτησε ο Έιντριαν. Όπως κ

ροηγουμένως, δεν ήταν σίγουρος αν είχε μιλήσει φωναχτάαν απλώς είχε σκεφτεί εκείνα τα λόγια.

«Τίποτε. Και τα πάντα», απάντησε ο νεκρός αδερφός τοΔεν εξαρτάται μόνο από σένα, Όντι. Κατά κάποιον τρόπ

μως, έτσι είναι. Αλλά μη στενοχωριέσαι. Έχω μερικέδέες».

Ο Έιντριαν απάντησε μ’ ένα κούνημα του κεφαλιούΚοίταξε γύρω για να βρει το σακάκι του. Ήταν σίγουρος πωο είχε αφήσει στον καναπέ, ή μπορεί να το είχε βγάλ

μπαίνοντας στο σπίτι και να το είχε κρεμάσει στη ράχη μια

καρέκλας. Γύρισε το κεφάλι του να δει, και τό



συνειδητοποίησε ότι το φορούσε. Χαμογέλασε, αλλά ένάλλο πρόσωπο μέσα στο δωμάτιο είχε παρατηρήσει τη

αράξενη αφηρημάδα του.



Ο Έιντριαν είχε περάσει ένα μεγάλο μέρος τηακαδημαϊκής ζωής του μελετώντας το φόβο. Το θέμα ήτα

ολύ πιο περίπλοκο απ’ όσο περίμενε όταν ξεκίνησε τμεταπτυχιακή εργασία του. Αυτό που τον είχε ελκύσει στέμα του φόβου πριν από πενήντα σχεδόν χρόνια ήταν μιολύ άσχημη πτήση καθώς επέστρεφε στο σπίτι του ύστερ

από το πρώτο εξάμηνο στο κολέγιο. Αντί να φοβηθεαρακολουθούσε με εξαιρετικό ενδιαφέρον τις αντιδράσεων άλλων επιβατών, ενώ το αεροπλάνο τρανταζόταν μέσ

στην καταιγίδα κι έγερνε ποτέ από τη μια και πότε από τηάλλη στον κατάμαυρο ουρανό. Τον είχε γοητεύσει πόσο πολκείνο το θέαμα, ώστε είχε ξεχάσει τη δική του έντον

ανησυχία. Προσευχές. Ξεφωνητά. Σφιγμένα δάχτυλα κλυγμοί. Όταν το αεροπλάνο έπεσε σ’ ένα κενό αέρος απ’ αυτ

ου κάνουν το στομάχι σου ν’ ανεβαίνει στο λαιμό και τυρλιαχτό των κινητήρων είχε σχεδόν καλύψει τις κραυγέκείνος κοίταξε γύρω του και φαντάστηκε τον εαυτό του στέση του μοναδικού παρατηρητικού ποντικού που είχε πιαστ

σ’ έναν τρομακτικό λαβύρινθο.Ως καθηγητής, είχε κάνει αμέτρητα πειράματα σ

ργαστηριακό περιβάλλον, προσπαθώντας να προσδιορίσαράγοντες αντιληπτικότητας που προκαλούσαροβλέψιμες αντιδράσεις του εγκεφάλου.

Οπτικά τεστ. Ακουστικά τεστ. Απτικά τεστ. Ένα μέρος τω

ανεπιστημιακών κεφαλαίων για τις έρευνές του προερχότα



από κρατικές επιχορηγήσεις –ουσιαστικά ήταν μια ελάχιστσυγκεκαλυμμένη χρηματοδότηση από τις ένοπλες δυνάμε

ου ανέκαθεν ενδιαφέρονταν να βρουν τρόπους νκατανικηθεί ο φόβος των στρατιωτών μέσω της εκπαίδευση

τσι, ο Έιντριαν είχε περάσει τα καθηγητικά του χρόνι

ανάμεσα σε αίθουσες διδασκαλίας, διαλέξεις και ατέλειωτεύχτες μέσα σε εργαστήρια περιστοιχισμένος από βοηθού

καθώς προετοίμαζε τις κλινικές μελέτες του. Η όλη εμπειρίού είχε προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση, μόνο πο

φτάνοντας στη συνταξιοδότηση είχε καταλάβει ότι ήξεράρα πολλά και ταυτόχρονα πολύ λίγα πράγματα σχετικά μ

ο θέμα του. Κατανοούσε πώς και γιατί ένα φίδι, γιαράδειγμα, προκαλούσε σε ορισμένους ανθρώπουπιτάχυνση της αναπνοής, αυξημένους σφυγμούς, ιδρώτ

σωληνοειδή όραση, και μια κατάσταση στα όρια του πανικοΕίχε κάνει μελέτες συστηματικής απευαισθητοποίηση

αρουσιάζοντας στα υποκείμενα των ερευνών του –φοιτητέ

ιδικευόμενους στην ψυχολογία– φωτογραφίες φιδιών απο Νάσιοναλ Τζιογκράφικ , χνουδωτά παιχνίδια με τη μορφ

φιδιών, και τέλος πραγματικά φίδια, υπολογίζοντας ταθμό που η οικειότητα μείωνε το φόβο. Είχε κάνει επίση

μελέτες με τη μέθοδο της παρατεταμένης έκθεσης, βάσει τηποίας τα υποκείμενα αντιμετώπιζαν αιφνιδιαστικά σ

μεγάλο αριθμό τα αντικείμενα που τους προκαλούσαν φόβκατά κάποιον τρόπο όπως όταν ο Ιντιάνα Τζόουνς βρέθηκστο πηγάδι με τα φίδια στην πρώτη από τη σειρά ταινιών τοΣπίλμπεργκ. Του Έιντριαν δεν του άρεσαν τα τεστ αυτού τοίδους. Προξενούσαν υπερβολική εφίδρωση και ουρλιαχτ

Εκείνος προτιμούσε τις εξετάσεις που γίνονταν με πιο αργ

υθμό.



Ο αδερφός του συχνά τον πείραζε για τη δουλειά τοΑυτό που έμαθα στον πόλεμο», του είπε κάποτε ο Μπράιαείναι ότι ο φόβος είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουμε. Μα

κρατάει σώους όταν το χρειαζόμαστε, μας εξασφαλίζει έναρόπο αντιμετώπισης του κόσμου που μπορεί μεν να είν

κάπως στρεβλός, αλλά μας κάνει πιο επιφυλακτικούράγμα το οποίο, σε γενικές γραμμές, αδερφέ μου, μαοηθάει να κρατηθούμε μακριά από μπλεξίματα και νλιτώσουμε το τομάρι μας».

Του Μπράιαν του άρεσε να στριφογυρίζει με το δάχτυλου τα παγάκια μέσα στο ποτήρι του ουίσκι το

πογραμμίζοντας έτσι τα λόγια του μ’ εκείνο τοκουδουνιστό ήχο. «Έτσι και σου περάσει απ’ το μυαλό ότι θπρεπε να φοβηθείς κάτι, τότε, το καλό που σου θέλω, να τ

φοβηθείς, αφού μ’ αυτό τον τρόπο ό,τι κάνεις στη συνέχεα περιέχει το στοιχείο της λογικής».

Αυτά τα λόγια θυμόταν ο Έιντριαν καθώς διέσχιζε τ

αλιά του λημέρια στην πανεπιστημιούπολη. Χαμογέλασκαθώς σκεφτόταν ότι του είχε λείψει πολύ ο τρόπος πομιλούσε ο αδερφός του. Το ένα λεπτό ο Μπράιαν ακουγότασαν παλιομοδίτης και παραδοσιακός φιλόσοφος από τηΟξφόρδη και το επόμενο σαν τραχύς και αθυρόστομοραμπούκος. Το νομικό επάγγελμα υπήρξε μια καλή επιλογ

ι’ αυτόν. Θα μπορούσε να είχε γίνει ηθοποιός, μόνο που δεου άρεσε να παίρνει εντολές, και την πρώτη φορά πο

κάποιος επιτηδευμένος σκηνοθέτης θα δοκίμαζε να του πει α κάνει, ο Μπράιαν θα εγκατέλειπε τη σκηνή. Είχε όμως τηξυπνάδα να υιοθετεί όποιο ρόλο απαιτούσε η νομικπόθεση που αναλάμβανε. Μοίραζε το χρόνο του ανάμεσ

σε εταιρικούς πελάτες που πλήρωναν αδρά και στη



Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών και το Κέντρομικής Αρωγής Φτωχών του Νότου, για τα οποί

ργαζόταν χωρίς αμοιβή. Η δεύτερη αυτή κατηγορίποθέσεων που αναλάμβανε αφορούσε κατηγορίες ποπέσυραν τη θανατική ποινή, σε αγροτικές περιοχές, όπου

κατηγορούμενοι –αρκετοί από τους οποίους διώκονταάδικα– είχαν ελάχιστες πιθανότητες να αποφύγουν τη

λεκτρική καρέκλα μέχρι που εμφανιζόταν ο Μπράιαν.Ο Έιντριαν σκέφτηκε ότι ο αδερφός του είχε την ικανότητ

α κάνει οποιονδήποτε να τον αντιμετωπίζει σαν να ήταμοιοι.

Κούνησε το κεφάλι του. Ίσως εκείνη η χαμαιλεόντεικανότητα δεν ήταν και τόσο εξαιρετικό γνώρισμα, αφού ένρωί ο Μπράιαν, που ο Έιντριαν πίστευε πως ήταν ο πιυνατός άνθρωπος στον κόσμο, είχε βάλει το εννιάρι πιστό

στον κρόταφό του και είχε τραβήξει τη σκανδάλη.Δεν άφησε κάποιο σημείωμα. Ο Έιντριαν θεωρούσε πω

αυτό δεν ήταν σωστό. Ο Μπράιαν θα έπρεπε να είχε αφήσκάποια εξήγηση.

Ως ψυχολόγος, ο Έιντριαν κατανοούσε ότι είχε αφιερώση ζωή του στη διαλεύκανση μυστηρίων. Γιατί φοβόμαστιατί φερόμαστε με τον τρόπο που φερόμαστε; Τι μας κάνεα νιώθουμε αυτό που νιώθουμε; Από πού πηγάζει ο φόβος;

Κι όμως, τώρα, έτσι όπως λιγόστευε όλο και περισσότερ χρόνος της λογικής σκέψης που του απέμενε, σκεφτόταως δεν είχε απαντήσεις για όλα τα μεγάλα ερωτήματα τηωής του και πως έπασχε από μια αρρώστια που έκανε όλ

και πιο δύσκολη την εύρεση απαντήσεων.Συνέχισε να περπατά. Στα μονοπάτια τη

ανεπιστημιούπολης υπάρχει ένας ρυθμός που ο Έιντρια



μπορούσε πάντα να διαβάζει σαν να ήταν λέξεις μέσα σκάποιο βιβλίο. Υπήρχε το γρήγορο βήμα που έλεγε Έχαργήσει για το μάθημα, και το χαλαρό περπάτημα που έλεγ

αρέδωσα όλες τις εργασίες μου και ξεμπέρδεψα.Σήμερα, εκείνος περπατούσε αργά, προσεκτικά. Ως έν

αθμό, ο ρυθμός του υπαγορευόταν από την ηλικία. Αλλέρα απ’ αυτό, έβαζε σε μια τάξη τις αναμνήσεις του καθώροσπαθούσε να σχεδιάσει την επόμενη κίνησή του.

«Μπράιαν;» φώναξε ξαφνικά. «Νομίζω πως χρειάζομαι τοήθειά σου».

Δύο φοιτήτριες χαμογέλασαν προς το μέρος του κι έπειτ

συνέχισαν να μιλούν στα κινητά τους. Περπατούσαν μαζλάι πλάι, συντροφικά, αλλά κουβέντιαζαν με αόρατου

φίλους. Δε διαφέρουν και πολύ από μένα, σκέφτηκε ο Έιντρια

Μόνο που το πρόσωπο με το οποίο συζητούσε εκείνος ήταεκρό.

Πότε πότε ο αδερφός του έλεγε μια ιστορία ύστερα απμερικά ποτά, όταν τα φώτα χαμήλωναν και μόνο λίγοι τοάκουγαν, αφού ήταν μια ιστορία που μοιραζόταν μόνο μσους τον αγαπούσαν, σχετικά με μια περιπολία στη

κοιλάδα Α Σάου.«Ήμασταν μόλις δύο χιλιόμετρα μακριά από τη βάση μα

Ήταν το τελευταίο μέρος μιας πορείας στην κατάληξη μιαατέλειωτης, ανιαρής μέρας. Έκανε ζέστη, διψούσαμε κα

μασταν ψόφιοι από την κούραση».Ο Έιντριαν κοίταξε γύρω του. Περίμενε πως θα έβλεπ

ίπλα του τον Μπράιαν, επειδή η φωνή που αντηχούσε σταυτιά του επαναλαμβάνοντας τη χιλιοειπωμένη ιστορί

ακουγόταν πάρα πολύ κοντά. Μα ο Μπράιαν δε φαινότα



ουθενά.«Με άλλα λόγια, Όντι, η ώρα και η κατάσταση ήταν ό,

πρεπε για να μη δίνουμε την απαιτούμενη προσοχή».Στην περίπολο έπαιρναν μέρος είκοσι άντρες και είχα

εράσει από το ίδιο μέρος τρεις φορές την προηγούμεν

δομάδα χωρίς κανένα απρόοπτο. Ο Μπράιαν είχεριγράψει το σκηνικό: μια πυκνή συστάδα δέντρων τηούγκλας σε απόσταση περίπου εβδομήντα μέτρων από έναρυζώνα, μερικές καλύβες κι ένα μονοπάτι στ’ αριστερά πο

κατέληγε στο τοπικό χωριό. Ήταν αργά το απόγευμα και στωράφια δούλευαν δυο αγρότες. Το σκηνικό ήταν γεμάτο μ

νώριμες, ακίνδυνες εικόνες. Δεν υπήρχε το παραμικρασυνήθιστο στοιχείο.

Όποτε διηγούνταν την ιστορία, ο Μπράιαν επαναλάμβαναυτή την τελευταία φράση τουλάχιστον τρεις φορές. Τπαραμικρό ασυνήθιστο στοιχείο.

Η φράση ακουγόταν σαν βλαστήμια.

Οι άντρες ήταν κατάκοποι και ήθελαν να γυρίσουν στάση τους, να φάνε, να ξεκουραστούν και ίσως ν

σενιαριστούν λιγάκι. Δεν είχαν κανένα λόγο να σταματήσουπως έλεγε ο Μπράιαν στον αδερφό του.

Εκείνη τη μέρα όμως –πάντα θυμόταν πως ήταν Τρίτη– Μπράιαν σταμάτησε. Οι άντρες που οδηγούσε σωριάστηκα

στο έδαφος. Το κουβάλημα μιας εξάρτυσης βάρους είκοσκιλών σε θερμοκρασία 43 βαθμών υπονόμευε τη διαδικασίλήψης αποφάσεων, όπως έλεγε ο Μπράιαν. Ίσως θ

πορούσες να μελετήσεις αυτή την περίπτωση, έλεγε στοιντριαν. Έπεσε λίγη γκρίνια –συχνά είναι πολύ πι

κουραστικό το να σταματήσεις από το να συνεχίσεις τ

ρόμο σου. Οι άντρες στράγγιξαν κακόκεφοι τα παγούρι



ους και κάπνιζαν, ενώ ο Μπράιαν παρατηρούσε με τα κιάλιου τη συστάδα των δέντρων. Ήταν συγκεντρωμένος κ

σάρωνε αργά κάθε σιλουέτα και κάθε σκιά. Δεν είχε δει τίποτΤίποτε απολύτως. Αυτό τον έκανε απλώς να νιώσειρότερα.

«Όντι, είναι φορές που το καταλαβαίνεις. Όταν τα πάντίναι εντάξει, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Κ

αυτή ήταν η αίσθηση που με κυρίεψε εκείνη τη μέρα. Τπάντα ήταν εντάξει. Υπερβολικά εντάξει».

Έτσι λοιπόν, αυτό που είχε κάνει o Μπράιαν ήταν ναράξει τα όρια της συστάδας πάνω στο πλέγμα του χάρτ

ου και να στείλει τις συντεταγμένες στη βάση τουροβολικού, αφού πρώτα είπε ψέματα στον αξιωματικό τηυροβολαρχίας ότι είχε εντοπίσει κίνηση μέσα στα δέντρα.

Ο πρώτος γύρος δεν έπεσε στο στόχο, αλλά σκότωσε τουύο αγρότες και τίναξε στον αέρα τα ματωμένα κομμάτινός βούβαλου. Αγνοώντας τις δολοφονίες, ο Μπράια

δωσε ήρεμα στη βάση οδηγίες βελτίωσης της στόχευσης κσε μερικά δευτερόλεπτα τα ισχυρά εκρηκτικά έπεσαν στούγκλα, κάνοντας τη γη να τρέμει. Ο αέρας γέμισε από τ

σφυρίγματα των οβίδων που έπεφταν. Οι εκρήξεκομμάτιασαν τις παρυφές της συστάδας, τινάζοντας στοαέρα θρυμματισμένο ξύλο και μέταλλο.

Το μπαράζ τελείωσε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.Οι άντρες της διμοιρίας δεν είχαν καμία όρεξη να ελέγξου

ην καταστροφή, αλλά ο Μπράιαν τους διέταξε να τκάνουν. Προσπέρασαν σιωπηλοί τους νεκρούς αγρότεΑνάμεσα στα πράσινα βλαστάρια του ρυζιού ήτασκορπισμένα τα σωθικά και τα κομμάτια των πτωμάτων. Τ

αίμα επέπλεε σαν λάδι στην επιφάνεια του ορυζώνα. Από τ



ωριό είχαν αρχίσει να ξεπροβάλλουν άνθρωποι και ρώτες θρηνητικές κραυγές ακούστηκαν μέσα στη

απογευματινή ζέστη. Έπειτα οι άντρες βρέθηκαν μπροστά σνα εφιαλτικό σκηνικό.

Πάνω από ένας λόχος του βορειοβιετναμέζικου στρατο

ρέπει να τους περίμενε στη συστάδα, ακριβώς στο σημείπου ο Μπράιαν είχε κατευθύνει το μπαράζ του πυροβολικοπου κι αν κοίταζαν, έβλεπαν νεκρούς και διαμελισμέντώματα. Τα κομμάτια τους ήταν μπλεγμένα ανάμεσα στ

κούτσουρα των δέντρων. Κεφάλια. Χέρια. ΠόδιΑποτέλεσμα αλάθητο της έκρηξης μιας οβίδας των 7

ιλιοστών. Παντού υπήρχαν ματωμένα ίχνη, τσακισμένσύνεργα κι ένα τοπίο βαμμένο στο αίμα. Μερικοί τραυματίε

ογκούσαν. Άλλοι ίσως να είχαν συρθεί πιο βαθιά μέσα στούγκλα, είτε για να ανασυνταχθούν είτε για να πεθάνουν.

Μπράιαν δεν ήταν σίγουρος ποιος ήταν ο λόγος, ούτε τονοιαζε.

Κανένας από τους άντρες του δεν είπε τίποτΑκούστηκαν μόνο μερικά σφυρίγματα και κάκοντανασαίματα καθώς διέσχιζαν τις λίμνες του αίματοΑκολούθησαν μόνο το παράδειγμά του, πηγαίνοντας από τνα κρυμμένο πυροβολείο στο άλλο και αποτελειώνονταους πληγωμένους εχθρούς. Ο Μπράιαν είπε πως δε θυμότα

α είχε δώσει τέτοια εντολή, αλλά πρέπει να την έδωσπειτα μέτρησε τους νεκρούς. Ήταν πάνω από εβδομήντέντε, μια σημαντική νίκη σε κάτι που δεν μπορούσε καν νεωρηθεί μάχη. Ήταν σκέτη σφαγή. Όλοι οι άντρες τηιμοιρίας καταλάβαιναν πως, αν είχαν κάνει ό,τι και τροηγούμενες φορές φτάνοντας στον συγκεκριμένο ορυζών

α είχαν σκοτωθεί όλοι στην ενέδρα. Από τότε κανείς δε



αμφισβήτησε το ένστικτο του Μπράιαν. Αυτό είχε πει στοαδερφό του.

Και η διοίκηση τον παρασημοφόρησε.Αλλά, σκέφτηκε ο Έιντριαν, ο αδερφός του ποτέ δεν τ

ίπε αυτό με καμάρι, μόνο με θλίψη.

Είχε την εντύπωση ότι ο Μπράιαν είχε παγιδευτεί από τδιο το ιστορικό του.

Διερωτήθηκε αν μπορούσε να πει το ίδιο και για τον εαυτου.

«Νομίζω ότι μπορείς, Όντι».Ο Έιντριαν έκανε μεταβολή, αλλά μπορούσε μόνο ν

ακούσει τον αδερφό του, όχι να τον δει.Μικρές ομάδες φοιτητών πήγαιναν από το ένα μάθημ

στο άλλο, κι ένα μακρινό καμπαναριό σήμανε 3 μ.μ. ιντριαν θυμήθηκε ότι τέτοια ώρα ήταν τη μέρα που

αδερφός του είχε ζητήσει από τη βάση πυροβολικού να γίνο μπαράζ που του είχε σώσει τη ζωή.

Συνέχισε να προχωρεί βιαστικά. Το πανεπιστήμιο ήταν έναρχιτεκτονικό συνονθύλευμα όπου το μοντέρνο ήταν πλ

λάι με το αρχαίο. Κτίρια με μεγάλες καμπύλες κολυάριθμα φαρδιά παράθυρα δέσποζαν πάνω από πρασιέ

και παλιά ξύλινα σπίτια που είχαν μετατραπεί σε υπνωτήρια.Ο Έιντριαν χάρηκε βλέποντας ότι ελάχιστα είχαν αλλάξ

από τότε που βγήκε στη σύνταξη.Το Τμήμα Ψυχολογίας στεγαζόταν σ’ ένα από τα κτίρι

ων μέσων του 20ού αιώνα. Ήταν ένα τετράγωνο πλίνθινκτίσμα, με φαρδιές πόρτες και μια πρόσοψη που δεν είχίποτε το ιδιαίτερο, αν και ήταν καλυμμένη με κισσό. Τοιντριαν ανέκαθεν του άρεσε η ιδέα ότι το κτίριο ήταν τόσ

κοινό. Δεν είχε τον έντονο σχεδιαστικό χαρακτήρα πο



ιέκρινε τη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων ή το κτίριο ποστέγαζε το Τμήμα Χημείας. Θεωρούσε πως το πλεονέκτημ

ου πρόσφερε ένα τόσο άχρωμο μέρος ήταν ότι άφηνε ναξιδέψουν ελεύθερα οι ιδέες που δοκιμάζονταν στσωτερικό του. Έκρυβε –αντί να διατυμπανίζει– όλη τη

υφυΐα που είχαν μέσα τους εκείνες οι ιδέες.Ο Έιντριαν ανέβηκε από τη σκάλα στον τρίτο όροφο.Υπενθύμισε στον εαυτό του ότι προορισμός του ήταν

αίθουσα 302, και τα χείλη του κινούνταν σιωπηλά καθώπαναλάμβανε το όνομα του ανθρώπου που σκόπευε να δεταν ένας παλιός φίλος και συνάδελφος, αλλά ο Έιντρια

εν ήθελε να φανερώσει κανένα σημάδι της αρρώστιας τομέσα στους διαδρόμους του τμήματός του. Φρόντισε να τπεριγράψεις όλα ξεκάθαρα, είπε στον εαυτό του. Την κάθεπτομέρεια.

Χτύπησε την πόρτα και μετά την άνοιξε.«Ρότζερ;» είπε, μπαίνοντας μέσα.

Ένας λεπτός, φαλακρός άντρας με ύψος και κινήσεμπασκετμπολίστα ήταν σκυμμένος μπροστά στην οθόνη ενόπολογιστή, ενώ δίπλα του καθόταν μια όμορφη νέα γυναίκ

με μια φοβισμένη έκφραση στο πρόσωπό της. Το γραφείταν ασφυκτικά γεμάτο βιβλία, στριμωγμένα πάνω σε μαύρ

ατσάλινα ράφια. Υπήρχαν και κάμποσα πόστερ ανθρώπω

ου καταζητούσε το FBI, με αποτέλεσμα ο ένας τοίχος νυμίζει ταχυδρομείο. Στον αντικρινό τοίχο υπήρχε έν

κορνιζαρισμένο πόστερ από την ταινία Η Σιωπή των Αμνώμε τις υπογραφές του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου.

«Έιντριαν! Ο διάσημος καθηγητής Τόμας! Έλα, έλα!» καθηγητής Ρότζερ Πάρσονς ξεδιπλώθηκε από την καρέκλα

σφιξε το χέρι του Έιντριαν.



«Δε θέλω να διακόψω τη συζήτησή σας...»«Όχι, όχι, κάθε άλλο. Η δεσποινίς Λιούις κι εγώ απλώ

κοιτάζαμε την ενδιάμεση εργασία της, η οποίαρεμπιπτόντως ήταν εξαιρετική...»

Ο Έιντριαν αντάλλαξε χειραψία με τη νεαρή γυναίκα.

«Αναρωτιόμουν, Ρότζερ, αν θα μπορούσα να επωφεληθλίγο από τις γνώσεις σου».

«Φυσικά! Μα την αλήθεια, πάνε μήνες από τότε ποφάνηκες στα μέρη μας... και τώρα μου δίνεις αυτή τηαναπάντεχη χαρά. Πώς τα πας; Πώς μπορώ να σ

οηθήσω;»

«Μήπως πρέπει να φύγω, κύριε καθηγητά;» είπε φοιτήτρια. Ο Ρότζερ Πάρσονς στράφηκε στον Έιντριαν γιην απάντηση. Εκείνος χάρηκε επειδή έτσι δε θποχρεωνόταν ν’ απαντήσει στην πρώτη ερώτηση του παλιοου φίλου.

«Μήπως η νεαρή δεσποινίς Λιούις γνωρίζει κάτι σχετικ

με ασυνήθιστα μοτίβα εγκληματικής συμπεριφοράς;»«Και βέβαια γνωρίζει», απάντησε ζωηρά ο Πάρσονς.«Τότε πρέπει να μείνει».Η κοπέλα σάλεψε κάπως αμήχανα, αλλά ήταν φανερό πω

ίχε χαρεί που της ζήτησαν να παραμείνει. ιντριαν αναρωτήθηκε αν ήξερε ποιος ήταν, αλλά ο νεότερο

ρώην συνάδελφός του την ενημέρωσε αμέσως.«Είναι ο πιο διακεκριμένος καθηγητής, μέντορας όλω

μας, και θα δώσουν το όνομά του στην επίσημη σάλα τησχολής», της είπε. «Μεγάλη μας τιμή που πέρασε να μας δεστω κι αν έχει μια δυο ερωτήσεις».

«Μακάρι να ήξερα περισσότερα πράγματα για τη

ψυχοπαθολογία», είπε ο Έιντριαν.



«Νομίζω ότι υποτιμάς τον εαυτό σου, καθηγητΕυχαρίστως όμως θα σε ενημερώσω ως προς ό,τι δνωρίζεις», απάντησε ο Πάρσονς. «Ποιο είναι το ερώτημ

σου;»«Τα εγκληματικά ζευγάρια», είπε χαμηλόφωνα ο Έιντριαν

Οι συνεργασίες αντρών και γυναικών».Ο άλλος έγνεψε καταφατικά. «Α... συναρπαστικό θέμ

Υπάρχουν αρκετά διαφορετικά σχετικά προφίλ. Για τι είδουγκλημα μιλάμε;»

«Μια τυχαία απαγωγή. Αρπαγή μιας άγνωστης κοπέλααπό το δρόμο μιας γειτονιάς».

Ο Ρότζερ ύψωσε τα φρύδια του.«Πολύ ασυνήθιστο. Πολύ σπάνιο».«Αυτό σκέφτηκα κι εγώ».«Και ποιος ήταν ο σκοπός αυτής της απαγωγής;»«Απροσδιόριστος αυτή την ώρα που μιλάμε».«Χρήμα; Σεξ; Ή μήπως διαστροφή;»

«Δεν ξέρω. Προς το παρόν».«Πιθανόν και τα τρία μαζί. Και θα υπάρχουν κι άλλ

λόγοι», είπε ο Πάρσονς με ύφος στοχαστικό. «Οπωσδήποτίποτε το καλό, και πιθανότατα κάτι πολύ κακό».

Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά, και ο παλιός συνάδελφόου άρχισε αμέσως ένα μονόλογο, σαν να έκανε διάλεξη.

«Αυτό δυσκολεύει ακόμη πιο πολύ τα πράγματα. Στερισσότερες περιπτώσεις, αυτά που γνωρίζουμε γιγκληματίες αυτού του είδους τα μαθαίνουμε αφοεσκεπαστούν. Είναι σαν να συνταιριάζουμε αναδρομικά τ

ψυχολογικά κομμάτια του παζλ. Εκ των υστέρων όλφαίνονται απόλυτα λογικά».

«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό τώρα. Πρέπει να προχωρήσ



με βάση λιγοστές και διάσπαρτες πληροφορίες».Ο Ρότζερ Πάρσονς άπλωσε τα μακριά του πόδια κ

σκέφτηκε το θέμα. «Πρόκειται για άτομο που γνωρίζεις... Δείναι απλώς ακαδημαϊκή η ερώτησή σου, έτσι δεν είναι;»

«Όχι ακριβώς. Πρόκειται για ένα νεαρό άτομο πο

συνάντησα για πολύ λίγο. Προσπαθώ να βοηθήσω κάείτονες».

Ο Έιντριαν δίστασε και μετά πρόσθεσε: «Είναι σημαντικα χειριστείς το θέμα με πολύ διακριτικό τρόπο. Το ίδιο ισχύ

και για σας». Τα τελευταία αυτά λόγια τα απηύθυνε στεαρή, που φάνηκε να τρομοκρατείται κάπως από την τροπ

ου έπαιρνε η συζήτηση. «Πρόκειται για ένα έγκλημα ποφαίνεται...» Ο Έιντριαν δίστασε πάλι. «...να βρίσκεται σξέλιξη. Δεν μπορώ να σας πω με ποιον τρόπο ακριβώς».

«Το θύμα της απαγωγής... τι ξέρεις για την κοπέλα;»«Νεαρή. Στην εφηβεία. Πολύ ταραγμένη. Πολύ έξυπν

Πολύ όμορφη».

«Και η αστυνομία...»«Προσπαθούν να βγάλουν άκρη. Επιμένουν ν

ασχολούνται με απόλυτα εξακριβωμένα στοιχεία, πράγμου δεν ξέρω αν θα βοηθήσει».

Ο Πάρσονς έγνεψε πάλι. «Πράγματι. Έχεις δίκιο ως προαυτό. Τα γεγονότα μπορούν ίσως να οδηγήσουν στ

ιαλεύκανση ενός εγκλήματος όταν υπάρχει πτώμα. Αλλστη συγκεκριμένη περίπτωση δε συμβαίνει αυτό;»

«Όχι ακόμη».«Ωραία. Και είσαι απόλυτα βέβαιος ότι αυτοί που τη

απήγαγαν ήταν ένας άγνωστος άντρας και μια άγνωστυναίκα και όχι αναγκαστικά κάποιοι γνωστοί της;»

«Ναι. Είμαι βέβαιος. Όσο γίνεται».



Ο νεότερος καθηγητής το ξανασκέφτηκε.«Θέλεις να διατυπώσω μερικές εικασίες; Δεν πρόκειται ν

ίναι κάτι παραπάνω. Απλές εικασίες».Ο Έιντριαν δεν απάντησε. Ήξερε ότι δε χρειαζόταν να τ

κάνει.

«Λοιπόν, κατά πάσα πιθανότητα η υπόθεση έχει να κάνμε το σεξ, φυσικά. Υπάρχει όμως και το θέμα του ελέγχου. Τευγάρι θα αποκομίζει σεξουαλική ευχαρίστηση στερώντα

από την κοπέλα την ελευθερία της. Θα επιτείνουν την ερωτικους διέγερση μέσα από την απόλαυση του άλλου. Οιθανοί παράγοντες είναι πάρα πολλοί. Θα χρειαζόμουν πολ

ερισσότερες πληροφορίες για να σκιαγραφήσω το ζευγάρι μακρίβεια».

«Δεν έχω περισσότερες πληροφορίες. Προς το παρόν».Ο Ρότζερ συνέχισε να σκέφτεται. «Υπάρχει και κάτι άλλ

ιντριαν. Μη μου ζητήσεις και τα ρέστα αν τυχόν προκύψέμα, αλλά εγώ θα επικεντρωνόμουν στο σκοπό αν ήμου

στη θέση σου και προσπαθούσα να βγάλω ένα λογικσυμπέρασμα για την κατάσταση που περιγράφεις».

«Σκοπό; Με ποια έννοια;»«Με ποιον τρόπο θα εξασφαλίσει το εγκληματικό ζευγά

μεγαλοπρέπεια, σπουδαιότητα και μια αίσθηση ισχύος μέσου θύματός του; Πέρα από το σεξουαλικό παιχνίδι,

λπίζουν να κερδίσουν... γιατί σίγουρα θα υπάρξει κάτι. Ίσωα είναι κάτι κρυφό, αλλά μπορεί και να μην είναι. Εξουσίλεγχος. Σε εγκλήματα τέτοιου είδους υπάρχουν πολλ

ψυχολογικοί παράγοντες. Αλίμονο, κανένας από αυτούς τουαράγοντες δεν είναι και τόσο ευχάριστος».

«Τι θα έκανε η αστυνομία για να επιλύσει...»

Ο Ρότζερ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Μάλλο



απίθανο να κάνει κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον, όχι μέχρι νρεθεί ένα πτώμα. Ή, όπως στην υπόθεση εκείνων τω

Μορμόνων με τις πολλές συζύγους, μέχρι που κατάφερε ταιδί να το σκάσει. Μόνο που συνήθως δε γίνεται τέτοιράγμα. Η απόδραση είναι πολύ δύσκολη γι’ αυτούς του

μήρους. Από την άνεση του σπιτιού μας σκεφτόμαστε: Καιατί δεν το έβαλαν απλώς στα πόδια και να ειδοποιήσουην αστυνομία; Αυτό όμως απαιτεί ψυχολογικά άλματα ποίναι πολύ δύσκολο να γίνουν. Όχι, δεν είναι καθόλου εύκολράγμα...»

«Άρα η αστυνομία...»

Ο Πάρσονς κούνησε το χέρι του στον αέρα σαν να έπαιρνο ριμπάουντ. «Όταν βρίσκουν κάποιον, ζωντανό ή νεκρότε μπορούν να ακολουθήσουν τα βήματά τους προς τίσω. Ίσως. Μάλλον όχι. Όπως και να ’χει, εγώ δε θα άφηνον εαυτό μου να ελπίζει ότι θα υπάρξει ικανοποιητικκβαση».

Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά. Υπάρχει και κάτι άλλάκουσε τη φωνή του αδερφού του να αντηχεί στ’ αυτί του.

«Υπάρχει και κάτι άλλο», είπε χαμηλόφωνα ο Πάρσονσαν να τον είχε παρακινήσει κι αυτόν ο νεκρός.

Ο Έιντριαν περίμενε μια απάντηση.«Τα εγκλήματα αυτού του είδους έχουν ένα χρονικ

εριορισμό».«Χρονικό περιορισμό;»«Ναι. Όσο το θύμα εξασφαλίζει διέγερση, ενθουσιασμ

άθος, ό,τι βάλει ο νους σου, παραμένει εξαιρετικά πολύτιμια το ζευγάρι. Μόλις όμως πάψει αυτό ή βαρεθούν τη

κοπέλα ή εξαντλήσουν τα αποθέματα της διέγερσης πο

ροκαλεί, τότε θα τους είναι άχρηστη. Και θα την πετάξουν»



«Θα την αφήσουν ελεύθερη;»«Όχι. Όχι κατ’ ανάγκην».Για μια στιγμή έπεσε σιωπή, καθώς οι δύο καθηγητέ

αναλογίζονταν τις περιστάσεις που αντιμετώπιζαν. Εκείνη τσύντομη στιγμή άκουσαν τη νεαρή φοιτήτρια να παίρν

απότομα μια ανάσα, σαν να είχε εισχωρήσει μια παγωμέννοή στο μικρό γραφείο. Γύρισαν προς το μέρος τηεσποινίδας Λιούις.

Εκείνη είχε το κεφάλι σκυφτό, σαν να ντρεπόταν γι’ αυτου θα έλεγε, και τα μάγουλά της είχαν κοκκινίσει από τ

σκέψη που της είχε κατεβεί ξαφνικά. Η φωνή της ήταν σιγαν

και διστακτική.«Ίαν Μπρέιντι και Μάιρα Χίντλι», είπε. «Αγγλία, 1966. Ο

Φόνοι των Βάλτων».Ο Ρότζερ Πάρσονς χειροκρότησε με ενθουσιασμό. «Ναι

ίπε, και η φωνή του αντήχησε αναπάντεχα μέσα στον μικρώρο. «Και βέβαια, δεσποινίς Λιούις. Μπράβο. Εξαιρετικ

αρατήρηση. Έιντριαν, μπορείς να ξεκινήσεις από εκείνο τσημείο».

Η φοιτήτρια κατάφερε να χαμογελάσει ακούγοντας τοπαινετικό τόνο του καθηγητή της, αν και ο Έιντρια

σκέφτηκε ότι, κατά κάποιον τρόπο, δεν πρέπει να είνυχάριστο σε τόσο μικρή ηλικία να γνωρίζεις τα ονόματα κ

ις αρρωστημένες πράξεις διαβόητων κατά συρροήολοφόνων.



Ακόμη και μέσα στο σκοτάδι που περιέβαλλε τον κόσμο τη Τζένιφερ έφτιαχνε αποσπασματικά μια εικόνα του χώροπου βρισκόταν. Η εικόνα αυτή συνοδευόταν από τα πρώτ

σταχυολογημένα στοιχεία κατανόησης αυτού που τησυνέβαινε. Ήξερε πως ήταν σε κάποιο υπόγειο δωμάτιο κ

ως υπήρχε κάποιος λόγος που την κρατούσαν ζωνταν

πως ήξερε επίσης ότι τίποτε απ’ όσα είχε ζήσει στα δεκαέης χρόνια δεν την είχε προετοιμάσει γι’ αυτό που γινόταώρα. Έπειτα γεννήθηκε μέσα της η ελπίδα ότι έκανε λάθος, α

και δεν ήταν σίγουρη ως προς τι ακριβώς θα ήθελε να έκανλάθος.

Έδεσε τα δάχτυλά της και τα ακούμπησε στα γόνατά τησαν να προσευχόταν. Κατόπιν, εξίσου αργά, τα έλυσε σφιξε τις γροθιές της. Όταν προσηλωνόταν σε απτά στοιχεία τη

ραγματικότητας –στο κρεβάτι, στην αλυσίδα και το κολάρύρω απ’ το λαιμό της, στη χημική τουαλέτα–, κατόρθωνε ν

ωγραφίσει νοερά ένα παραμορφωμένο πορτραίτο τοεριβάλλοντός της. Αλλά όταν επέτρεπε στη φαντασία τηα αναλογιστεί τι επρόκειτο να της συμβεί, την κυρίευ

φόβος. Βρισκόταν διαρκώς στο χείλος της κατάρρευσητοιμη να βάλει τα κλάματα ή ακόμη και να λιποθυμήσει απον τρόμο. Ταλαντευόταν ανάμεσα στη λογική και στη

αγωνία.



Ενδόμυχα, επαναλάμβανε στον εαυτό της: Είμαι ακόμζωντανή. Είμαι ακόμη ζωντανή.

Σε τέτοιες στιγμές αυτοκυριαρχίας προσπαθούσε να οξύνην ακοή και την όσφρησή της. Την αφή μπορούσε να τρησιμοποιήσει σε περιορισμένη έκταση, αλλά τελικά κά

μπορεί να της έλεγε. Ήταν καθισμένη στην άκρη του κρεβατιού. Κάτω από τ

άχτυλα των ποδιών της ένιωθε το ψυχρό τσιμέντο τοαπέδου. Το στομάχι της γουργούριζε από την πείνα, αλλεν ήξερε αν θα μπορούσε να φάει. Διψούσε πάλι φοβερ

αλλά δεν ήταν σίγουρη αν θα είχε το κουράγιο να δοκιμάσ

α πιει νερό –ακόμη και αν της το πρόσφεραν.Στο δωμάτιο επικρατούσε ησυχία, ακουγόταν μόνο

αναπνοή της.Η Τζένιφερ είπε στον εαυτό της ότι, ουσιαστικά, υπήρχα

ύο δωμάτια. Το μαύρο κάτω από την κουκούλα της και τάλλο όπου την κρατούσαν φυλακισμένη. Ήξερε ότι έπρεπε ν

μάθει όσο περισσότερα μπορούσε και για τα δύο. Αν δεν τκανε –αν περίμενε απλώς να γίνει ό,τι έμελλε να τη

συμβεί–, ήξερε ότι το μόνο που θα της απέμενε θα ήταν νυθιστεί στην απόγνωση.

Και να περιμένει το οποιοδήποτε τέλος .Κάθε δευτερόλεπτο που ήταν ξύπνια πάλευε με το

ανικό. Έλεγε στον εαυτό της ότι δεν ωφελούσε να σκέφτεται ξαν

και ξανά τα όσα είχαν γίνει, παρά μόνο σε μια προσπάθειημιουργίας μιας νοερής εικόνας των δύο ανθρώπων ποην είχαν αρπάξει από το δρόμο στη γειτονιά της. Αλλταν φανταζόταν τον εαυτό της να περπατάει μέσα στ

σούρουπο των αρχών της άνοιξης, σε ένα πεζοδρόμιο στο



όπο που γνώριζε από τότε που ήταν μωρό, βυθιζόταν σ’ ένσκοτάδι πιο πυκνό από εκείνο που δημιουργούσε κουκούλα. Την είχαν απομακρύνει βίαια απ’ όλα όσα ήξερκαι η καρδιά της σταματούσε σχεδόν με την παραμικραναθύμηση. Την έπιασε ζαλάδα, κι όμως είπε επίμονα στο

αυτό της ότι έπρεπε να συγκεντρωθεί. Γι’ αυτό μουρμούριζααδιάκοπα οι δάσκαλοί της στο σχολείο που τόσαπεχθανόταν: Τζένιφερ, πρέπει να εστιάζεσαι στο θέμα. Θ

σουν εξαιρετική μαθήτρια αρκεί να... Πολύ καλά, είπε σαν να αντιδρούσε στη σχολαστικότητ

ους. Τώρα θα συγκεντρωθώ.

Έμεινε ακίνητη και προσπάθησε. Έφερε στο νου της τμάτια του άντρα. Τον κατεβασμένο χαμηλά σκούφο τηυναίκας. Ήταν ψηλοί ή όχι; Τι φορούσαν; Πήρε μια βαθ

ανάσα και ήταν σαν να ένιωθε ακόμη τη μυρωδιά του άντρκαι να βρισκόταν στο δάπεδο του φορτηγού, μη μπορώνταα αναπνεύσει, καθηλωμένη από τη δύναμή του. Ξαφνικ

εν μπόρεσε να κρατηθεί κι άρχισε να χτυπιέται, πασχίζοντα’ απαλλαγεί από την αίσθηση ότι κατά κάποιον τρόπκείνος ο άνθρωπος είχε αφήσει πάνω της το σημάδι το

Την έπιασε φαγούρα κι άρχισε να ξύνει τα μπράτσα της, λεκαι είχε πάνω της δηλητηριώδη κισσό. Όταν όμωαισθάνθηκε σημάδια στο δέρμα της και ένιωσε αίμα ν

ρέχει, ανάγκασε τον εαυτό της να σταματήσει, πράγμα πορειάστηκε περισσότερη δύναμη απ’ όση πίστευε ότι διέθετε Εντάξει. Η γυναίκα. Η ανέκφραστη μονότονη φωνή ήτα

ρομακτική. Εκείνη ήταν που είχε μπει στο υπόγειο δωμάτικαι της είχε μιλήσει για κανόνες, χωρίς όμως να της πει πρεπε να κάνει για να τους τηρήσει. Η Τζένιφερ προσπάθησ

α θυμηθεί την κάθε λέξη που της είχε πει η γυναίκα, αλλά τ



λόγια της είχαν χαθεί μέσα στην ομίχλη του ναρκωτικού ποην είχε ρίξει αναίσθητη. Ήταν σίγουρη πως αυτό είχε συμβεί. Ήταν σίγουρη πως

υναίκα τριγύριζε από πάνω της, πως της είχε δώσει να πιει τερό, πως της είχε πει να υπακούει. Ήταν βέβαιο ότι όλα αυτ

ίχαν γίνει. Δεν ήταν όνειρο, ούτε εφιάλτης. Δεν επρόκειτο νυπνήσει απότομα στο κρεβάτι του σπιτιού της μέσα στύχτα και να ακούσει μέσα από τους λεπτούς τοίχους τουχους που έκαναν η μητέρα της και ο Σκοτ σμίγοντα

κλεφτά. Θυμήθηκε πόσο το σιχαινόταν αυτό το πράγμα ώρα όμως το λαχταρούσε. Αισθάνθηκε σαν να βρισκότα

μεταξύ ύπνου και ξύπνου, το συζήτησε με τον εαυτό της κια πρώτη φορά αναρωτήθηκε μήπως ήταν ήδη νεκρή. Έγειρε μπροστά. Είμαι νεκρή, είπε στον εαυτό της. Έτ

πρέπει να νιώθει κανείς όταν πεθαίνει. Δεν υπάρχπαράδεισος. Δεν υπάρχουν άγγελοι ούτε σάλπιγγες ού

αργαριταρένιες πύλες πάνω από τα φουσκωμένα σύννεφα.

Το μόνο που υπάρχει είναι αυτό.Πήρε μια κοφτή ανάσα. Όχι. Όχι. Ένιωσε πόνο στα σημεί

που είχε ξυστεί. Αυτό σήμαινε ότι ήταν ζωντανή. Το πόσζωντανή όμως ήταν απροσδιόριστο και το για πόσο ακόμαδύνατο να απαντηθεί.

Ανακάθισε και προσπάθησε να θυμηθεί τι ακριβώς είχε π

γυναίκα, λες και τα λόγια της έκρυβαν κάποιο στοιχείο ποα της έλεγε κάτι το σημαντικό. Μα η κάθε φράση, ο κάθόνος, η κάθε εντολή, όλα φαίνονταν μακρινά και αχνά και

Τζένιφερ έπιασε τον εαυτό της ν’ απλώνει το χέρι της, σαν νμπορούσε ν’ αρπάξει κάποια λέξη από τον αέρα.

Αν θες να μείνεις ζωντανή, πρέπει να υπακούς.

Αυτό της είχε πει η γυναίκα. Αν δεν αντιδρούσε σε ό,τι κ



αν γινόταν, θα μπορούσε να μείνει ζωντανή. Σε τι να υπακούσει; Τι να κάνει;Η αδυναμία της να καταλάβει τι ήταν αυτό που έπρεπε ν

κάνει της έκοψε την ανάσα κι ένας λυγμός ανάβλυσε ξαφνικκαι, πριν προλάβει να τον συγκρατήσει, ξέφυγε από τα χείλ

ης.Η σκέψη ότι έχανε τον έλεγχο την τρομοκράτησε και τη

κανε να αναριγήσει. Μέσα της γινόταν ένας πόλεμος. Ένμέρος του εαυτού της ήθελε να κατρακυλήσει στην απελπισίκαι να αφεθεί στη φρίκη της κατάστασής της –όποια κι α

ταν αυτή η κατάσταση–, εκείνη όμως πάλεψε κόντρα σ

αυτή την επιθυμία. Δεν ήξερε σε τι ωφελούσε να παλεύεαλλά είπε στον εαυτό της ότι η αντίσταση της θύμιζε πω

ταν ακόμη ζωντανή και, συνεπώς, κάτι τέτοιο ήταν μάλλοκαλό.

Αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό που θολεμούσε και με ποιον τρόπο θα το έκανε.

Εγώ είμαι η Νούμερο 4. Το έχουν ξανακάνει αυτό.Ευχήθηκε να ήξερε περισσότερα για τις φυλακές και γι

ον τρόπο με τον οποίο επιβίωναν εκεί μέσα. Ήξερε όρισμένα θύματα απαγωγής είχαν επιζήσει πολλούς μήνε

ακόμη και χρόνια, πριν καταφέρουν να το σκάσουΆνθρωποι χάνονταν μέσα σε ζούγκλες, εγκαταλείπονταν σ

ουνοκορφές, ναυαγούσαν στη θάλασσα. Οι άνθρωππορούν να επιζήσουν, επέμεινε η Τζένιφερ. Το ξέρω. Είνα

αλήθεια. Μπορεί να γίνει. Η σκέψη αυτή της επέτρεψε νκατασιγάσει την ακατανίκητη σχεδόν επιθυμία της νκουλουριαστεί στο κρεβάτι και να περιμένει όποια φρίκη τήπιφύλασσε η συνέχεια.

Κατόπιν είπε στον εαυτό της: Βρισκόσουν σε μια φυλακ



και γι’ αυτό το είχες βάλει στα πόδια. Κατάφερες να τσκάσεις. Άρα ξέρεις περισσότερα απ’ όσα νομίζεις.

Άλλαξε θέση στην άκρη του κρεβατιού. Η τουαλέτα. Αν σκόπευαν απλώς να με σκοτώσουν αμέσω

ε θα είχαν βάλει την τουαλέτα.

Χαμογέλασε. Αυτή η παρατήρηση είχε αξία.Είπε στον εαυτό της να μετράει διαρκώς τα πάντα, ν

ροσδίδει κάποιο στοιχείο πραγματικότητας σε οτιδήποτμπορούσε ν’ αγγίξει, ν’ ακούσει ή να μυρίσει. Η τουαλέτ

ταν κάτι το πραγματικό. Απείχε έξι βήματα απ’ το κρεβάτταν καθόταν πάνω της, ένιωθε την αλυσίδα να της σφίγγ

ο λαιμό, επομένως αυτό ήταν ένα όριο. Δεν είχε ερευνήσακόμη προς την άλλη κατεύθυνση, αλλά ήξερε πως θπρεπε να το κάνει. Φαντάστηκε ότι το κρεβάτι ήταν στ

κέντρο του δωματίου και ότι εκείνη μπορούσε να κινηθεί μέχμια ορισμένη απόσταση ημικυκλικά, σαν το μεταλλικωνιόμετρο ενός σχεδιαστή.

Έστησε αυτί, σηκώνοντας λίγο το κεφάλι της σαν αγρίμέσα στο δάσος που πιάνει μια οσμή ή ένα θόρυβο ποιδοποιεί κάποια βαθιά ριζωμένα ένστικτα ότι πρέπει να είν

σε εγρήγορση. Κράτησε ακόμη και την ανάσα της για νμπορέσει ν’ ακούσει καθαρά οποιονδήποτε ήχο.

Δεν άκουσε τίποτε.

«Ναι;» είπε δυνατά.Η κουκούλα έπνιξε κάπως τον ήχο, αλλά και πάλι όποιο

ταν στο δωμάτιο θα μπορούσε να την ακούσει.«Είναι κανείς εδώ;»Τίποτα.Η Τζένιφερ άφησε την ανάσα της να βγει και σηκώθηκε.

Όπως και πριν, άπλωσε τα χέρια μπροστά της, μόνο πο



αυτή τη φορά φρόντισε να μετράει το κάθε βήμα και νροσέχει ώστε η κάθε της κίνηση να καλύπτει ακριβώς τηδια απόσταση όπως και η προηγούμενη. Τριάντα εκατοστπενθύμισε στον εαυτό της, για να αρχίσει να δημιουργραγματικές μετρήσεις.

Με τα χέρια ακουμπισμένα σταθερά στον τοίχροχώρησε προς την τουαλέτα. Ένα. Δύο. Τρία... Έκανε έήματα πριν ακουμπήσει το γόνατό της στο κάθισμα τηουαλέτας. Έσκυψε και διέτρεξε την επιφάνεια με τα δάχτυλης. Όπως το περίμενε, αισθάνθηκε την αλυσίδα νεντώνεται όταν έσκυψε. Εντάξει, σκέφτηκε. Και τώρ

ανοίξου αργά. Έκανε ένα βήμα και ξαφνικά τρόμαξε. Η αίσθηση το

οίχου κάτω από τις παλάμες της πρόσφερε κάποιασφάλεια, λες και τη βοηθούσε να διατηρήσει την ισορροπίης. Με το να απομακρυνθεί, βρέθηκε σ’ ένα κενό, τυφλήχοντας μόνο την αλυσίδα γύρω απ’ το λαιμό της να τ

συγκρατεί. Ρούφηξε λαίμαργα τον αέρα και ανάγκασε τοαυτό της να απομακρυνθεί από τη στερεότητα του τοίχου κην καινούρια εξοικείωση με την τουαλέτα.

Δε δοκίμασε να αποτιμήσει αυτό που έκανε. Ήξερε μόντι φαινόταν σημαντικό. Ήταν κάτι που έπρεπε να κάνει. Κο γεγονός ότι επικεντρωνόταν στις αποστάσεις τής έδινε τη

αίσθηση ότι προσπαθούσε να βοηθήσει τον εαυτό τηΥπέθεσε ότι αργότερα θα είχε να κάνει περισσότερ

ράγματα. Αν μη τι άλλο, αυτό ήταν ένα ξεκίνημα.

* * *

Ο Μάικλ και η Λίντα ήταν ξαπλωμένοι γυμνοί στο κρεβά



ου πάνω ορόφου μετά το σμίξιμό τους, και τα κορμιά τουυάλιζαν ακόμη απ’ τον ιδρώτα. Πάνω στο κάλυμμα το

κρεβατιού υπήρχε ένας φορητός υπολογιστής καρακολουθούσαν προσεκτικά τη μικρή οθόνη.

Στο δωμάτιο υπήρχε ένα διπλό κρεβάτι με σεντόνι

σαλακωμένα και σημαδεμένα από το πάθος. Χάμω στάτωμα ήταν δύο καλοφτιαγμένες βαλίτσες και δύο πάνιν

σάκοι που περιείχαν ρούχα. Ένας γυμνός γλόμπος κρεμότααπ’ το ταβάνι και φώτιζε το δωμάτιο. Ο χώρος είχε μιμοναστηριακή κενότητα, αν εξαιρούσε κανείς ένα ξύλινραπέζι σε μια γωνιά. Στην επιφάνειά του υπήρχαν διάφορ

πλα –δύο περίστροφα Μάγκνουμ .357 και τρία ημιαυτόματων εννέα χιλιοστών. Δίπλα τους ήταν ένα δωδεκά

κυνηγετικό και το γνώριμο σχήμα ενός ΑΚ-47. Απλωμένριγύρω ήταν κουτιά με σφαίρες και έξτρα γεμιστήρες. πλισμός έφτανε για έξι ανθρώπους.

Ο υπολογιστής ήταν ένας κορυφαίος Apple. Είχ

ασύρματη σύνδεση με το κυρίως στούντιο στο διπλανωμάτιο.

«Στείλε σε όλους έναν προειδοποιητικό βόμβο», είπε Λίντα.

Έσκυψε προς την οθόνη μελετώντας την εικόνα. Είδε τηΤζένιφερ ν’ απομακρύνεται αβέβαια από τον τοίχο δίπλα στ

ημική τουαλέτα.«Πολύ ωραίο αυτό», πρόσθεσε με θαυμασμό.Ο Μάικλ δεν κοίταζε την Τζένιφερ. Είχε συγκεντρώσει τη

ροσοχή του στην καμπύλη της πλάτης της Λίντα. Έσυρε τάχτυλά του στον πισινό της και κατά μήκος τηαχοκοκαλιάς της, και μετά διέγραψε την καμπύλη των ώμω

ης, παραμερίζοντας τα μαλλιά της και φιλώντας τη στ



σβέρκο. Η Λίντα κόντεψε να γουργουρίσει σαν γάτα καθώλεγε: «Μην ξεχνάς τους πελάτες που πληρώνουν...»

«Ίσως μπορούν να περιμένουν μερικά δευτερόλεπτααπάντησε εκείνος και μετά την έγλειψε πλησιάζοντας στο αυης.

Η Λίντα χασκογέλασε κι άλλαξε θέση. Κάθισε οκλαδόστο κρεβάτι, πήρε τον υπολογιστή και τον τοποθέτησε μεατρινίστικο τρόπο ανάμεσα στα πόδια της καλύπτοντας τ

απόκρυφά της. Έπειτα έσκυψε κι άφησε τα στήθη της νκρέμονται πάνω από την οθόνη. «Ορίστε», είπε με ένα πλαταμόγελο. «Ίσως αν κάνω αυτό... θα δώσεις μεγαλύτερ

ροσοχή στη δουλειά μας».Ο Μάικλ έγνεψε καταφατικά κι έβαλε τα γέλια. «Σίγουρ

ράγματα», είπε.Πάτησε μια σειρά από πλήκτρα, στέλνοντας έναν σύντομ

λεκτρονικό ήχο σε όλους τους συνδρομητές τοWhatcomesnext. Οι συνδρομητές μπορούσαν να επιλέξου

και να κατεβάσουν ό,τι προτιμούσαν από μια σειρραγουδιών και ήχων για να ειδοποιούνται κάθε φορά που ούμερο 4 ήταν ξύπνια κι έκανε κάτι. Πολλοί συνδρομητέ

ίχαν εκμεταλλευτεί μια πρόσθετη προσφορά και είχαπιλέξει να στέλνεται η ειδοποίηση σε ένα προσωπικό κινητηλέφωνο.

«Έγινε κι αυτό», είπε ο Μάικλ χαμογελώντας. «Το έμαθαλοι. Θα πάρω την αμοιβή μου τώρα;»

«Σε λίγο», απάντησε η Λίντα. «Πρέπει να δούμε τι κάνώρα».

Ο Μάικλ έκανε μια γκριμάτσα, σαν να ετοιμαζόταν νάλει τα κλάματα, και η Λίντα γέλασε πάλι. «Δε θ

καθυστερήσουμε πολύ», είπε.



Ο Μάικλ στράφηκε πάλι στην οθόνη και παρακολούθησια μερικά δευτερόλεπτα τις κινήσεις της Τζένιφερ.

«Λες να το βρει;» ρώτησε.Δεν προσδιόρισε για τι πράγμα μιλούσε, απλώς έδειξε τη

θόνη του υπολογιστή.

«Το έβαλα σε σημείο όπου μπορεί να το φτάσει, αξαντλήσει όλο το περιθώριο».

«Κατά κάποιον τρόπο εξαρτάται από το πόσξερευνητικό πνεύμα είναι», παρατήρησε ο Μάικλ, και

Λίντα έγνεψε καταφατικά.«Σιχαίνομαι να τις βλέπω να κάθονται χωρίς να κάνουν τ

αραμικρό», είπε. «Η Νούμερο 3 μου την έδινε συνέχεια».Ο Μάικλ δεν απάντησε. Ήξερε πολύ καλά πόσο την είχα

ξοργίσει μερικά καμώματα της Νούμερο 3, πράγμα που είχκαταλήξει σε απρόσμενες μεταπτώσεις στην εξέλιξη τη

αράστασης. «Μου φαίνεται πως πρέπει να τους δώσουμμια πανοραμική άποψη για να βεβαιωθούμε ότι θα το δου

λοι».Η Λίντα έγνεψε καταφατικά. «Αλλά κάν’ το αργά... γιατί δ

α το καταλάβουν με την πρώτη. Το τοποθέτησα με τρόπου να μην μπορείς να ξεχωρίσεις τι ακριβώς είναι αν δε

κοιτάξεις πολύ προσεκτικά. Πάντως, από τη στιγμή που θα τκαταλάβουν...»

Δε χρειαζόταν να ολοκληρώσει την πρότασή της.Ο Μάικλ τεντώθηκε κι αναστέναξε. «Θα πρέπει να πά

στο άλλο δωμάτιο. Να παίξω με τις γωνίες λήψης».Η Λίντα άφησε παράμερα τον υπολογιστή. Άπλωσε το χέ

ης κι έσυρε τα νύχια της πάνω στο στέρνο του. Μετά έσκυψκαι φίλησε το μηρό του.

«Πρώτα η δουλειά και κατόπιν το παιχνίδι», του είπε.



«Είσαι αχόρταγη», απάντησε εκείνος. «Κι αυτό μοαρέσει».

Η Λίντα σήκωσε τα χέρια πάνω απ’ το κεφάλι της καγειρε πίσω προκλητικά. Ο Μάικλ έσκυψε και τη φίλησΜεγάλος πειρασμός», είπε.

«Αλλά η δουλειά προηγείται», απάντησε εκείνκλείνοντας αργά τα πόδια της.

Γέλασε με την έκφρασή του. Σηκώθηκαν με το ζόρι απ’ τκρεβάτι και, ακροπατώντας ξυπόλυτοι σαν παιδιά το πρωων Χριστουγέννων, κατέβηκαν στο καθιστικό, όπου ο Μάικίχε στήσει το κεντρικό στούντιο. Τα έπιπλα ήταν λιγοστά

πως και στα άλλα δωμάτια της νοικιασμένης αγροικίαΑυτό που δέσποζε στο χώρο ήταν ένα μακρύ τραπέζι όποπήρχαν τρεις μεγάλες οθόνες. Καλώδια απλώνονταν προιάφορες κατευθύνσεις και χάνονταν μέσα σε τρύπες ποίχαν ανοιχτεί στο ξύλινο δάπεδο. Υπήρχαν συστήματχείων και αρκετά χειριστήρια, καθώς και πληκτρολόγια κ

συστήματα προστασίας της ηλεκτρικής παροχής απαυξομειώσεις της τάσης. Σημαντικό μέρος του χώροκαταλάμβαναν επίσης μια κονσόλα μονταρίσματος βίντεκαι μια κονσόλα ήχου. Με λίγα λόγια, ο Μάικλ είχσυγκεντρώσει όλα τα συστήματα υψηλής τεχνολογίας πο

ταν απαραίτητα για εκπομπές στο Διαδίκτυο. Έξω ακριβώ

από το παράθυρο υπήρχε μια φορητή κυρτή κεραία. Τωμάτιο δημιουργούσε την αίσθηση στρατιωτικήπιχείρησης ή κινηματογραφικού πλατό: πολλές ακριβέ

συσκευές με ειδικά χαρακτηριστικά, ο χειρισμός των οποίωινόταν από δύο μαύρες καρέκλες γραφείου με εργονομικ

σχεδιασμό τοποθετημένες μπροστά στον κεντρικ

πολογιστή.



Έκανε ψύχρα μέσα στο δωμάτιο, και η Λίντα πήγε στο χοκαι πήρε δύο άνορακ με τελείωμα από συνθετική γούνα για καλύψουν τη γύμνια τους. Φόρεσε το ένα κι έριξε το άλλ

στους ώμους του Μάικλ καθώς ήταν σκυμμένος πάνω απην οθόνη. Έριξε μια ματιά στο νυχτερινό τοπίο απ’ τ

αράθυρο. Δεν έβλεπε τίποτε εκτός από μια μαύρη ερημικαι αυτός ήταν ο λόγος, κατά ένα μέρος τουλάχιστον, ποίχαν νοικιάσει τη συγκεκριμένη αγροικία.

«Πιστεύεις ότι η Νούμερο 4 ξέρει καν τι ώρα είναιώτησε.

« Όχι». Ο Μάικλ το σκέφτηκε και μετά πρόσθεσ

Πράγμα που σημαίνει... φρόντισε να μην τη βοηθήσουμΞέρεις, δίνοντάς της πρόγευμα τα πρωινά ή κάτι που είνσαφώς δείπνο τα βράδια. Άλλαζε διαρκώς τη σειρά τωευμάτων. Δώσ’ της τρεις φορές συνέχεια ένα μπολ μημητριακά και κατόπιν μερικά χάμπουργκερ. Έτσι θα τη

αποπροσανατολίσουμε».

«Το ξέρω αυτό, χαζούλη», απάντησε η Λίντα.Εκείνος χαμογέλασε. Του άρεσαν οι στιγμές πο

συζητούσαν οι δυο τους με ποιον τρόπο μπορούσαν νειραγωγήσουν τη Νούμερο 4. Αυτό ήταν το πι

απολαυστικό μέρος του παιχνιδιού. Γέμιζε και τη Λίντνθουσιασμό και ενεργητικότητα, πράγμα που έκανε το σε

ακόμη πιο αχαλίνωτο, πιο παθιασμένο. Όταν άρχιζε νκοπάζει αυτή η ένταση, τότε ο Μάικλ καταλάβαινε όλησίαζε η ώρα που έπρεπε να κλείσει η συγκεκριμένη σειρά

Πήρε ένα χειριστήριο μαρκαρισμένο με μια λευκή ταινίου έλεγε κάμερα 3 και το μετακίνησε ελαφρά. Σε μια από τθόνες, η γωνία λήψης άλλαξε λίγο, αποκαλύπτοντας έν

αντικείμενο στο πλάι του κρεβατιού, απέναντι από τη



ουαλέτα. Ο Μάικλ έσπρωξε το χειριστήριο μπροστκάνοντας το πλάνο πιο κοντινό.

Η Λίντα ήταν πλάι του, πληκτρολογώντας γρήγορεμίζοντας το δωμάτιο με το θόρυβο που έκαναν τα νύχια τηάνω στα πλήκτρα.

Στην κεντρική οθόνη –όπου προβάλλονταν οι εικόνες ποβλεπαν οι συνδρομητές– αυτά που έγραφε η Λίντμφανίζονταν με κόκκινα γράμματα πάνω στην εικόνα τη

Τζένιφερ που προχωρούσε προσεκτικά με τα χέρια απλωμέναΥπάρχει κάτι για να το βρει η Νούμερο 4.Τι είναι;

Ο Μάικλ έστρεψε για λίγο την κάμερα 3 σε έναν μικράμορφο όγκο πάνω στο τσιμεντένιο δάπεδο. Ήταν στα όριου περιθωρίου που άφηνε η αλυσίδα. Η Τζένιφερ απείχ

ακόμη αρκετά από εκείνο το σημείο και θα το ανακάλυπμόνο αν συνέχιζε να ψάχνει καλύπτοντας όλο το τράτο ποίχε στη διάθεσή της. Η Λίντα συνέχισε να πληκτρολογεί.

Θα το βρει η Νούμερο 4;Ο Μάικλ γέλασε. «Συνέχισε», είπε ψιθυριστά.Θα βοηθήσει άραγε αυτό το πράγμα τη Νούμερο 4;Η Λίντα πληκτρολογούσε αστραπιαία.Ή θα της κάνει κακό;«Ρώτα τώρα τους συνδρομητές», είπε ο Μάικλ.

Η Λίντα πάτησε ορισμένα πλήκτρα και στην οθόνμφανίστηκε ένα πλαίσιο.

Θα το βρει; και δίπλα ένα τετραγωνίδιο το οποίμπορούσαν να κλικάρουν οι συνδρομητές.

Δε θα το βρει; με ένα όμοιο τετραγωνίδιο.Ακολουθούσαν δύο άλλες επιλογές.

Θα τη βοηθήσει;



Θα της κάνει κακό;Η Λίντα γύρισε στο πλάι. Ένας ηλεκτρονικός μετρητή

κανε καταμέτρηση σε μια διαφορετική οθόνη.«Οι συνδρομητές δείχνουν να είναι βέβαιοι», είπε η Λίντ

καθώς νούμερα άλλαζαν σε διάφορες στήλες. «Είναι όμω

μοιρασμένοι ως προς το αν θα τη βοηθήσει ή θα της κάνκακό». Η Λίντα χαμογέλασε πάλι. «Ήμουν σίγουρη πως ήτακαλή ιδέα. Μπαίνουν όλοι στο σύστημα και φαίνεται πωχουν μαγευτεί».

Ο Μάικλ συγκέντρωσε όλη την προσοχή του στις κάμερεςΠαρακολουθούσαν και οι δύο την Τζένιφερ στην κεντρικ

θόνη να προχωρεί αργά προς την κάμερα. Είχε τα χέρια τηαπλωμένα μπροστά και τα δάχτυλά της τεντωμένα, αλλά τμόνο που άγγιζε ήταν ο αέρας. Η εικόνα της γινόταν όλο κμεγαλύτερη πάνω στην οθόνη. Τα χέρια της φαίνονταν ναπέχουν λίγα μόνο εκατοστά όταν σταμάτησε. Είχξαντλήσει το περιθώριο της αλυσίδας, και τα ακροδάχτυλ

ης λίγο ήθελαν για ν’ αγγίξουν τη βασική κάμερα.«Αυτό θα αρέσει πολύ στους συνδρομητές», ψιθύρισε

Λίντα.Η κάμερα φάνηκε να εξερευνά το κορμί της Τζένιφε

μένοντας περισσότερο πάνω στα μικρά της στήθη και μετκατεβαίνοντας στον καβάλο της. Τα εσώρουχά της σκοπ

ίχαν μάλλον να σκανδαλίσουν περισσότερο. Η Λίντα είδε μη φαντασία της τους συνδρομητές σε όλο τον κόσμο ν

απλώνουν τα χέρια προς τις οθόνες τους σαν να μπορούσα’ αγγίξουν τη Νούμερο 4. Από ένστικτο, ο Μάικλ κατάλαβτι αυτό γινόταν, και χειρίστηκε επιδέξια τις κάμερεημιουργώντας ένα χορό με τις εικόνες. Ήταν μεγαλόπρεπ

σαν βαλς.



Η Τζένιφερ πισωπάτησε και πήγε λίγο προς τα αριστερά.«Α, έχει μια πιθανότητα», είπε η Λίντα.

Έριξε μια ματιά στους μετρητές, όπου τα νούμεραυξάνονταν με ταχύτητα.

«Νομίζω ότι θα το βρει».

Ο Μάικλ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Δεν υπάρχερίπτωση. Είναι στο πάτωμα. Εκτός κι αν το ακουμπήσει μα δάχτυλα του ποδιού της. Η σκέψη της δεν είναι αρκετ

κάθετη. Πρέπει να κινηθεί πάνω και κάτω, να εξερευνήσει τώρο πραγματικά».

«Παραείσαι επιστημονικός», είπε η Λίντα. «Θα το βρει».

«Πας στοίχημα;»Η Λίντα γέλασε. «Τι θα στοιχηματίσουμε;».Ο Μάικλ πήρε για λίγο το βλέμμα του από την οθόν

Χαμογέλασε σαν ένας οποιοσδήποτε εραστής. «Ό,τι θέλεις»«Θα σκεφτώ κάτι όταν κερδίσω», απάντησε η Λίντ

Άγγιξε τη ράχη του χεριού του που κρατούσε το χειριστήρι

και του χάιδεψε τα δάχτυλα. Ήταν κάτι σαν υπόσχεση και Μάικλ αναρίγησε ηδονικά.

Κατόπιν γύρισαν και οι δυο στην οθόνη για να δουν αν ούμερο 4 θα τα κατάφερνε, ή όχι.

Η Τζένιφερ μετρούσε σιωπηλά το κάθε βήμα.Προχωρούσε προσεκτικά. Το κρεβάτι ήταν πίσω της, αλλ

κείνη ήθελε να φτάσει στον τοίχο για να μπορέσουλάχιστον να καταλάβει τα όρια του χώρου της. Κάθ

μικρό βήμα μεταφραζόταν σ’ έναν καινούριο αριθμό.

Είχε συνεχώς τα χέρια της απλωμένα, και τα κουνούσ



λάχιστα, αλλά δεν έπιανε απολύτως τίποτε παρά μόνο τκενό.

Κρατούσε την αλυσίδα διαρκώς τεντωμένη, νιώθοντας τηίεση γύρω απ’ το λαιμό της, προσπαθώντας να φανταστον εαυτό της κάπως σαν αλυσοδεμένο σκύλο, χωρίς όμω

α θέλει να σπρώξει τον εαυτό της στα άκρα, όπως θα έκαννας σκύλος.

Είχε μετρήσει μέχρι το δεκαοχτώ όταν τα δάχτυλα τοαριστερού της ποδιού άγγιξαν κάτι που ήταν στο πάτωμα.

Ήταν ξαφνικό, αναπάντεχο, και η Τζένιφερ παραλίγο θπεφτε.

Το πράγμα εκείνο της φάνηκε μαλακό, φευγαλέο καωντανό, και την έκανε να υποχωρήσει παραπατώντας. Τ

μυαλό της γέμισε εικόνες. Αρουραίος! Ήθελε να τρέξει αλλά δεν μπορούσε. Ήθελε να πηδήξ

άνω στο κρεβάτι, θεωρώντας πως έτσι θα ήταν ασφαλήκαι την κυρίεψε πανικός. Τίναξε τις γροθιές της, χωρίς ν

ετύχει κάποιο στόχο, και συνειδητοποίησε πως έβγαλε μικραυγή, ίσως και δεύτερη, και πως το στόμα της ήταν τώρ

ρθάνοιχτο κάτω απ’ την κουκούλα.Η διαδικασία του μετρήματος είχε διακοπεί απότομα. Ο

αριθμοί που είχε συγκεντρώσει στο μυαλό της χάθηκακανε ένα βήμα και μπερδεύτηκε εντελώς. Δεν μπορούσ

λέον να προσδιορίσει πού βρισκόταν ο τοίχος ή το κρεβάτΤο σκοτάδι μέσα στην κουκούλα φαινόταν να έχει γίνει πι

υκνό, πιο αποπνικτικό, και η Τζένιφερ φώναξε με όλη της τύναμη: «Φύγε!»

Το δωμάτιο φάνηκε να αντιλαλεί τον ήχο της φωνής τηου έδωσε τη θέση του στην αδρεναλίνη που σφυροκοπούσ

στ’ αυτιά της με ένα μουγκρητό σαν φουσκωμένο ποτάμι. Η



καρδιά της βροντοχτυπούσε στο στήθος της κι έτρεμσύγκορμη. Άγγιξε την αλυσίδα και σκέφτηκε πως θα έπρεπα τη χρησιμοποιήσει σαν σχοινί που έριχνε κάποιος σε ένα

άνθρωπο που πνιγόταν –να την πιάσει και εναλλάσσοντας τέρια να γυρίσει και να ανέβει στο κρεβάτι, για να μην μπορ

α τη φτάσει ό,τι ήταν αυτό που υπήρχε στο πάτωμα.Άρχισε να το κάνει αυτό, και μετά σταμάτησ

Αφουγκράστηκε.Δεν άκουσε κανέναν ήχο από μικροσκοπικά πόδια.Πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα. Κάποτε στους τοίχους το

σπιτιού τους υπήρχε μια οικογένεια ποντικών, και η μητέρ

ης και ο Σκοτ είχαν τοποθετήσει με ευσυνειδησία φάκες κηλητήριο σε όλο το σπίτι για να απαλλαγούν από τηαρουσία τους. Αυτό όμως που θυμήθηκε η Τζένιφερ τ

συγκεκριμένη στιγμή ήταν ο χαρακτηριστικός θόρυβος ποκαναν τα ποντίκια αργά τη νύχτα καθώς κυκλοφορούσαρέχοντας στον κενό χώρο πίσω από τις γυψοσανίδες.

Τώρα δεν ακουγόταν τέτοιος θόρυβος.Η δεύτερη σκέψη της ήταν: Είναι ψόφιο. Ό,τι κι αν είνα

ίναι ψόφιο.Κοκάλωσε στη θέση που βρισκόταν, στήνοντας αυτί.Αλλά το μόνο που άκουγε ήταν η δική της βαριά ανάσα.Τι ήταν;

Σταμάτησε να σκέφτεται ότι ήταν κάποιος αρουραίος, πατι ήταν φυλακισμένη σε ένα υπόγειο.

Ξανάφερε στο μυαλό της την ακαριαία αίσθηση που είχστα δάχτυλα του ποδιού της και προσπάθησε να σκεφτεί α μπορούσε να μάθει από εκείνη τη στιγμιαία εντύπωσ

Πάσχισε να δημιουργήσει μια νοερή εικόνα, αλλά ήτα

αδύνατον.



Πήρε πάλι μια βαθιά ανάσα.Έτσι και γυρίσεις στο κρεβάτι, είπε στον εαυτό της, θ

είνεις εκεί τρομοκρατημένη επειδή δε θα ξέρεις.Η επιλογή αυτή της φάνηκε φρικτή. Ή θα έμενε με τη

αβεβαιότητα ή θα ξαναπήγαινε πίσω και θα άγγιζε εκείνο τ

ψόφιο πράγμα, ό,τι κι αν ήταν, σε μια προσπάθεια νροσδιορίσει τι ήταν.

Άρχισαν οι ακούσιες συσπάσεις. Τα χέρια της έτρεμανΑισθανόταν μια τρεμούλα στη ραχοκοκαλιά της κι ένιωθαυτόχρονα να ζεσταίνεται και να κρυώνει, να ιδρώνει και νχει ρίγη.

Γύρνα πίσω. Μάθε τι είναι.Τα χείλη και το στόμα της είχαν ξεραθεί ακόμ

ερισσότερο, αν ήταν ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο. Η επιλογου έπρεπε να κάνει της έφερνε ίλιγγο. Δεν είμαι γενναία. Είμαι παιδί.Σκέφτηκε όμως ότι η κουκούλα δεν άφηνε πλέον κανέν

εριθώριο για παιδικότητες.«Εμπρός, Τζένιφερ», μονολόγησε ψιθυριστά. Ήξερε ό

λα ήταν ένας εφιάλτης. Αν δε γύριζε πίσω για να μάθει ταν αυτό που είχε αγγίξει με το πόδι της, ο εφιάλτης απλώα γινόταν χειρότερος. Έκανε ένα βήμα. Μετά άλλο ένα. Δεν ήξερε πόσο είχ

ισωπατήσει. Αλλά τώρα, αντί να μετράει, σήκωσε ταριστερό της πόδι και το τέντωσε, κουνώντας το σαμπαλαρίνα ή σαν κολυμβητήρια που δεν ήταν βέβαιη για τ

ερμοκρασία του νερού.Φοβόταν τι μπορεί να έβρισκε, φοβόταν πως το πράγμ

κείνο θα είχε εξαφανιστεί. Ήταν πολύ προτιμότερο κά

ψόφιο ή ένα άψυχο αντικείμενο από κάτι ζωντανό.



Δεν μπορούσε να υπολογίσει πόση ώρα χρειάστηκε για νντοπίσει το αντικείμενο με το δάχτυλό της. Ίσως μερικευτερόλεπτα. Ίσως μία ώρα. Όταν το πόδι της ακούμπησε το αντικείμενο, η Τζένιφε

αντιστάθηκε στην επιθυμία να το κλοτσήσει.

Κάνοντας κουράγιο, ανάγκασε τον εαυτό της να γονατίσεΤο τσιμέντο τής έγδαρε τα γόνατα.

Άπλωσε τα χέρια της προς το αντικείμενο. Ήταν γούνινο. Συμπαγές. Άψυχο.Η Τζένιφερ αποτράβηξε τα χέρια της. Ό,τι κι αν ήταν εκείν

ο πράγμα, δεν παρουσίαζε κάποια άμεση απειλή. Η Τζένιφε

αισθάνθηκε την έντονη επιθυμία να το αφήσει εκεί που ήταΑλλά έπειτα κάτι διαφορετικό, κάτι αναπάντεχο της μίλησκαι άπλωσε πάλι το χέρι της, αφήνοντας αυτή τη φορά τάχτυλά της να μείνουν πάνω στην επιφάνεια εκείνου το

αντικειμένου. Είχε κάτι το γνώριμο.

Η Τζένιφερ τύλιξε τα δάχτυλά της γύρω του και το έφεριο κοντά. Το αντικείμενο κουνήθηκε μέσα στα χέρια της κακείνη το ψηλάφησε, σαν να διάβαζε Μπράιγ. Ένα μικρ

σκίσιμο. Μια ξεφτισμένη άκρη. Αναγνώριση.Κατάλαβε αμέσως τι ήταν. Το έσφιξε στο στήθος της κ

βγαλε ένα σιγανό βογκητό. «Καφετούλη...» ψιθύρισε. Ήταν το αρκουδάκι της.Δεν μπόρεσε να κρατηθεί. Έκλαιγε με ασυγκράτητου

λυγμούς και χάιδευε τη φθαρμένη επιφάνεια του μοναδικοράγματος από την παιδική της ηλικία που είχε θεωρήσολύ σημαντικό να πάρει μαζί της όταν το έσκασε απ’ τ

σπίτι.



Η Τέρι Κόλινς υπενθύμισε στον εαυτό της να μην ξεφεύγαπό τα όρια του επαγγελματισμού. Να περιορίζεται στεγονότα και να αποφεύγει τις εικοτολογίες. Αλλά δεν είχίποτε άλλο πέρα από αμφιβολίες.

Γυρίζοντας στο γραφείο της, άρχισε από το φορτηγό ποίχε περιγράψει ο Έιντριαν. Το στοιχείο αυτό αψηφούσε τ

λογική της επαρχιακής αστυνομίας την οποία η ντετέκτιβ είχαναπτύξει με το πέρασμα των χρόνων, ενώ από την άλλμεριά φάνταζε υπερβολικά βολικό στον Σκοτ, ο οποίος ήτααπό τους τύπους που ήθελαν να βλέπουν πελώριεκυβερνητικές συνωμοσίες ή δαιμονικές μηχανορραφίες πίσαπό όλα τα πεζά περιστατικά. Έτσι λοιπόν η Τέ

αφνιάστηκε όταν, ακούγοντας το βόμβο του υπολογιστης, είδε να εμφανίζεται η απάντηση της Πολιτειακή

Αστυνομίας της Μασαχουσέτης που έλεγε ότι ένα ζευγάινακίδες κυκλοφορίας που άρχιζαν με τα γράμματα QE είχ

κλαπεί από ένα σεντάν παρκαρισμένο στο πάρκινγκ μακράιαρκείας του Διεθνούς Αεροδρομίου Λόγκαν πριν από τρε

δομάδες σχεδόν. Έσκυψε πιο κοντά στην οθόνη, λες και μ’ αυτό τον τρόπ

μπορούσε να αξιολογήσει καλύτερα την απάντηση. Είχσημειωθεί μια καθυστέρηση στην καταγγελία της κλοπήπειδή ο κλέφτης είχε ρισκάρει βιδώνοντας δύο άλλεινακίδες στο αυτοκίνητο του επιχειρηματία. Εκείνες οι άλλε

ινακίδες είχαν κλαπεί από ένα εμπορικό κέντρο εκατό



ξήντα χιλιόμετρα πιο πέρα, στη δυτική Μασαχουσέτη, πραπό ένα μήνα. Ο επιχειρηματίας ίσως να μην είχε προσέξει ό

ι πινακίδες του ήταν αλλαγμένες –πόσο συχνά άλλωστκοιτάζει κανείς τις δικές του πινακίδες;– αν δεν τον είχσταματήσει η αστυνομία επειδή οδηγούσε υπό την επήρει

ινοπνεύματος. Το διπλό χαρτομάνι –καταγγελία κλοπήινακίδων σε ένα μέρος της Πολιτείας, ανακάλυψή τους σνα διαφορετικό όχημα με οδηγό έναν αντιπαθητικό κπεροπτικό μεθύστακα, ο οποίος, εκτός από τις προσβολέου πέταξε στον αστυνομικό που τον σταμάτησε, δε

μπόρεσε να δώσει οποιαδήποτε λογική εξήγηση ως προς τ

ού μπορεί να βρίσκονταν οι κανονικές πινακίδες του– είχημιουργήσει ένα γραφειοκρατικό μπέρδεμα στη Διεύθυνσ

Μηχανοκίνητων Οχημάτων.Η κλοπή δύο διαφορετικών πινακίδων ήταν ενδιαφέρουσ

ερίπτωση. Κάποιος έπαιρνε ιδιαίτερες προφυλάξεις.«Για κοίτα, κάτι έχουμε εδώ», είπε η Τέρι.

Σκέφτηκε πως ο καθηγητής Τόμας είχε κάνει λάθος στοαριθμό και στο τρίτο γράμμα της πινακίδας. Το QE ήτασωστό, αλλά το D ήταν λάθος, αν και η Τέρι θεώρησε πω

ταν πολύ φυσικό ένας καθηγητής κολεγίου με διδακτορικαπό ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια της χώρας και μάψογη φήμη να περιμένει ένα D μετά το Q και το E , αφού τ

μυαλό του αυτόματα πήγαινε στο QED, Quod Eraemonstrandum****. Ήταν κάτι συνυφασμένο με τ

μόρφωσή του.**** Όπερ έδει δείξαι. (Σ.τ.Μ.)

Παρ’ όλα αυτά, η ομοιότητα δύο γραμμάτων και η κλοπου είχε καταγγελθεί έκαναν την Τέρι να διευρύνει τη

λεκτρονική έρευνά της. Μπήκε στις βάσεις δεδομένων τη



Μασαχουσέτης, του Νιου Χάμσαϊρ, του Ρόουντ Άιλαντ κου Βερμόντ για να δει αν είχε κλαπεί πρόσφατα ένα λευκ

κλειστό φορτηγό. Εφόσον το πρόσωπο που ήτααναμεμειγμένο σ’ αυτή την τυχαία απαγωγή είχε μπει στοκόπο να κλέψει δύο διαφορετικά ζευγάρια πινακίδων, η Τέ

αμφέβαλλε αν θα χρησιμοποιούσε οτιδήποτε άλλο εκτόαπό ένα κλεμμένο όχημα.

Βρήκε τρεις περιπτώσεις: ένα ολοκαίνουριο φορτηγό ποίχαν πάρει από το πάρκινγκ μιας αντιπροσωπεία

αυτοκινήτων στη Βοστόνη, μια δωδεκάχρονη σακαράκα ποίχε κλαπεί από μια κατασκήνωση τροχόσπιτων στο Νιο

Χάμσαϊρ κι ένα φορτηγό τριών ετών που ταίριαζε με τηεριγραφή του Έιντριαν και είχε κλαπεί πριν από μιδομάδα από το πάρκινγκ μιας εταιρείας ενοικίαση

αυτοκινήτων στο κέντρο της Πρόβιντενς.Αυτό το φορτηγό παρουσίαζε ενδιαφέρον. Ένας μεγάλο

στόλος –είκοσι, ενδεχομένως και τριάντα αυτοκινήτων, μ

ην ίδια εμφάνιση και διαμόρφωση– θα ήταν παρκαρισμένοσε σειρές στο πίσω μέρος ενός χώρου στάθμευσης, σε μιποβαθμισμένη αστική περιοχή. Αν ο κλέφτης δεν άφηνροφανή σημάδια παραβίασης –κάποιο κομμέν

συρματόπλεγμα ή κάποιο λουκέτο σπασμένο μπαγγελματικό κόφτη–, μπορεί να περνούσαν μέχρι και είκο

έσσερις ώρες για να κάνει μια καταγραφή η εταιρείνοικίασης και να διαπιστώσει ότι έλειπε ένα φορτηγό. Άσου, αν οι άνθρωποι της εταιρείας δεν ήταν και τόσο ικανοί,ιαδικασία μπορεί να έπαιρνε ακόμη περισσότερο χρόνο.

Κανένα από τα τρία εξαφανισμένα αυτοκίνητα δεν είχρεθεί, πράγμα που δεν ξάφνιασε την Τέρι. Πολλά ήταν τ

γκλήματα που για να γίνουν χρειαζόταν να χρησιμοποιηθ



μόνο μία φορά ένα κλεμμένο φορτηγό: μια γρήγοριάρρηξη σε ένα κατάστημα ηλεκτρονικών, για παράδειγμα, μεταφορά ενός και μοναδικού φορτίου μαριχουάνας στ

Βοστόνη. Η Τέρι ήξερε επίσης ότι οι εγκληματίες μάλλοεφορτώνονταν τα φορτηγά μόλις τελείωνε η δουλειά.

Συνέχισε να διευρύνει την έρευνα.Μια καταχώριση τράβηξε αμέσως την προσοχή της.

υροσβεστική του Ντέβενς, στη Μασαχουσέτη, είχε αναφέρτι είχε κληθεί στον τόπο πυρπόλησης ενός φορτηγού τηδιας μάρκας μ’ εκείνο που είχε κλαπεί από την Πρόβιντεν

Το περιστατικό είχε γίνει πίσω από μια εγκαταλελειμμέν

αρτοβιομηχανία. Εκκρεμούσε μια επιβεβαίωση διότι τποπτο όχημα είχε καταστραφεί ολοσχερώς από τη φωτι

Δεν ήταν από τις υποθέσεις στις οποίες ένας οποιοσδήποταστυνομικός θα έδινε προτεραιότητα, οπότε θα περνούσλίγος καιρός μέχρι να πάει ένας επιθεωρητής τηασφαλιστικής εταιρείας στον τοπικό χώρο φύλαξη

κατεστραμμένων αυτοκινήτων κοντά στο Ντέβενς, να συρθανάμεσα στα βρομερά αποκαΐδια για να βρει έναν από τουγχάρακτους αριθμούς σειράς που θα είχαν γλιτώσει από τ

φωτιά, και μετά να τον συγκρίνει με τον αριθμό του χαμένοαυτοκινήτου για να μπορέσουν τα αφεντικά του τελικά ν

ώσουν μια επιταγή στην εταιρεία ενοικίασης.

Όλα αυτά θα γίνονταν πολύ πιο γρήγορα, βεβαίως, αν Τέρι επικοινωνο ύσε με την Πολιτειακή Αστυνομία και τουλεγε ότι το φορτηγό είχε χρησιμοποιηθεί για την τέλεση μια

απαγωγής κακουργηματικού χαρακτήρα... αν υπήρχε τέτοιγκλημα.

Η Τέρι δεν πείστηκε, αλλά βρισκόταν πολύ πιο κοντά στ

σημείο να φανταστεί ότι συνέβαινε κάτι το ασυνήθιστο.



Σηκώθηκε από το γραφείο της και πήγε σ’ ένα χάρτκρεμασμένο στον τοίχο. Διέτρεξε με το δάχτυλό της τηαπόσταση από την Πρόβιντενς μέχρι το δρόμο όπου είχξαφανιστεί η Τζένιφερ, κι από εκεί μέχρι ένα έρημεχασμένο τμήμα του Ντέβενς. Ήταν ένα τρίγωνο πο

εριλάμβανε πολλά χιλιόμετρα, αλλά υπήρχαν πολλρόμοι που διέσχιζαν αγροτικές περιοχές της Πολιτείας. Α

κάποιος ήθελε να ταξιδέψει παραμένοντας ανώνυμος, μυσκολία θα έβρισκε μια πιο απομονωμένη διαδρομή.

Η Τέρι ξαναγύρισε στον υπολογιστή της και χτύπησμερικά πλήκτρα. Ήθελε να ελέγξει άλλη μια λεπτομέρεια: τη

μερομηνία της κλήσης που είχε γίνει στην πυροσβεστική. Έμεινε να κοιτάζει καλά καλά την οθόνη του υπολογιστ

Αισθάνθηκε ένα κενό στο στομάχι της, σαν να είχε τρέξει μιμεγάλη απόσταση χωρίς φαγητό και ύπνο.

Η πυροσβεστική είχε ανταποκριθεί σ’ ένα ανώνυμηλεφώνημα στην Άμεση Δράση λίγο μετά τα μεσάνυχτ

ηλαδή την επομένη της εξαφάνισης της Τζένιφερ. Όταμως έφτασαν στον τόπο της πυρκαγιάς βρήκαν ένα όχημου είχε ήδη μεταβληθεί σε ένα μαυρισμένο κουφάρι. Όποιοίχε βάλει τη φωτιά το είχε κάνει πολύ νωρίτερα.

Η Τέρι προσπάθησε να κάνει μερικούς νοερούπολογισμούς. Το κέντρο δέχεται μια κλήση. Ο τηλεφωνητή

σημαίνει συναγερμό που ακούγεται στα υπνοδωμάτια τωθελοντών πυροσβεστών. Οι εθελοντές πηγαίνουν στ

σταθμό, βάζουν τις στολές τους και μετά πάνε στον τόπο τηφωτιάς. Πόση ώρα χρειάστηκε για να γίνουν όλα αυτά;

Η Τέρι έκανε σιωπηλά απανωτές ερωτήσεις. Έτσι δούλευροσπαθούσε να δει κάθε στοιχείο από δύο προοπτικές: απ

η δική της ως ντετέκτιβ, και από την προοπτική κάποιο



ανώνυμου εγκληματία. Θεωρούσε ότι ήταν σημαντικό νμπαίνει στη νοοτροπία του κακού, επειδή, οπότε κατόρθωνα το κάνει αυτό, έβρισκε απαντήσεις. Έτσι λοιπόν ρώτησήπως κάποιος γνώριζε ότι θα μεσολαβούσε εκείνη

καθυστέρηση; Γι’ αυτό άραγε διάλεξε εκείνο το συγκεκριμέν

σημείο για να πυρπολήσει το φορτηγό; Ίσως. Αν ήθελα νξεφορτωθώ ένα όχημα ύστερα από μία και μόνη χρήση δε θιάλεγα ένα μέρος όπου μπορεί να έφταναν οι πυροσβέστ

πριν ολοκληρώσουν οι φλόγες τη δουλειά τους.Η Τέρι παρατήρησε ότι στην αναφορά του περιστατικού

ποπυραγός είχε επιστήσει την προσοχή στην ύπαρξ

απροσδιόριστων επιταχυντών. Δεν υπήρχε περίπτωση να μείνουν τρίχες, δακτυλικ

αποτυπώματα, ίνες ή DNA σ’ εκείνο το φορτηγό , σκέφτηκε τετέκτιβ.

Σηκώθηκε από τον υπολογιστή της, διέσχισε τστενόχωρο γραφείο και πήγε στην ταλαιπωρημένη κ

λεκιασμένη καφετιέρα που αποτελούσε απαραίτητο στοιχείποιουδήποτε γραφείου με ντετέκτιβ. Γέμισε μια κούπα μ

σκέτο καφέ και μετά ήπιε μια γουλιά από το πικρό υγρΚανονικά έβαζε δύο ζάχαρες και μπόλικη κρέμα, αλλά εκείνη μέρα δεν της φαινόταν σωστό να βάλει γλυκιά γεύση στ

στόμα της.

Έπειτα γύρισε στη θέση της. Η τσάντα της ήτακρεμασμένη στη ράχη της καρέκλας. Έβγαλε από μέσα μιμικρή δερμάτινη θήκη και την άνοιξε. Περιείχε έφωτογραφίες των παιδιών της μέσα σε πλαστικά καλύμματΤις κοίταξε μία μία, αναθυμούμενη τις περιστάσεις κάθφωτογραφίας. Αυτή ήταν από ένα πάρτι γενεθλίων. Αυτή απ

ότε που πήγαμε στην Ακέιντια για διακοπές στη



κατασκήνωση. Ετούτη ήταν από το πρώτο χιόνι που έπεσπριν από δύο χειμώνες.

Μερικές φορές τη βοηθούσε το να υπενθυμίζει στον εαυτης για ποιο λόγο ήταν αστυνομικός. Έπιασε τη φωτογραφία που είχε βάλει στο φυλλάδιο τ

ποίο είχε δημιουργήσει για την Τζένιφερ. Ήξερε πως ήτασφάλμα να συνδέει τα πράγματα συναισθηματικά. Ένα απα πρώτα μαθήματα που μάθαινε κάποιος καθώς ανερχότα

στην αστυνομική ιεραρχία ήταν ότι άλλο ήταν το σπίτι του άλλο η δουλειά του, κι όταν αυτά τα δύο πράγματα έρχοντασε σύγκρουση δεν προέκυπτε κανένα καλό, επειδή

αποφάσεις έπρεπε να παίρνονται ψυχρά και ήρεμα.Η Τέρι κοίταξε τη φωτογραφία της Τζένιφερ. Θυμήθηκ

ην κουβέντα που είχε κάνει με την έφηβη κοπέλα ύστερα απη δεύτερη προσπάθειά της να το σκάσει. Η συζήτηση είχ

αποβεί άκαρπη, διότι, όσο ταραγμένη κι αν ήταν η κοπέλεν έπαυε να είναι έξυπνη και αποφασισμένη και, πάνω απ

λα, σκληρό καρύδι. Μεγαλώνοντας σε μια πόλη γεμάτπεροψία, εκκεντρικότητα και εκζήτηση, η Τζένιφερ είχε γίν

ασυμβίβαστη.Και η σκληράδα της δεν ήταν ούτε ψεύτικη ούτε αστεί

εν έκανε πόζες ούτε πουλούσε μούρη, λέγοντας Θέλω νκάνω τατουάζ ή Μεγάλη μαγκιά που έβρισα τη δασκάλα τω

αγγλικών κατάμουτρα και Καπνίζω πίσω απ’ την πλάτη τωονιών μου. Η ντετέκτιβ φανταζόταν ότι η Τζένιφερ τημοιαζε πολύ όταν ήταν σ’ εκείνη την ηλικία. Και είχνεργήσει ανταποκρινόμενη σε ορισμένα από τα ίδι

συναισθήματα που είχαν σώσει τη δική της ζωή όταν το είχσκάσει για να γλιτώσει από έναν άντρα που την κακοποιούσ

ταν σαν να έβλεπε τον εαυτό της στο πρόσωπο της νέα



κοπέλας.Αναστέναξε βαθιά. Θα έπρεπε να τραβηχτείς απ’ αυτή τη

στορία, είπε στον εαυτό της. Ανάθεσέ τη σε κάποιον άλλαστυνομικό και κρατήσου μακριά, γιατί δεν πρόκειται να δεα πράγματα με καθαρό μάτι.

Αυτό ήταν σωστό και λάθος συνάμα. Με κάποιον τρόπου δεν είχε διαμορφωθεί απόλυτα, είχε καταλήξει να θεωρτι η Τζένιφερ ήταν δική της ευθύνη.

Γεμάτη αντικρουόμενες σκέψεις ως προς το τι έπρεπε νκάνει, ετοίμασε ένα σύντομο ηλεκτρονικό υπόμνημα προς ταφεντικό της, με κοινοποίηση στον προϊστάμενο τη

άρδιας. Έχουν αρχίσει να προκύπτουν ορισμένα στοιχεπου δείχνουν ότι δεν πρόκειται για μια υπόθεση ρουτίνανός ανήλικου παιδιού που το σκάει απ’ το σπίτι του. Πρέπεα ερευνηθεί περαιτέρω. Ενδεχομένως πρόκειται γ

απαγωγή. Θα σας ενημερώνω λεπτομερώς καθώς θσυγκεντρώνω περισσότερες πληροφορίες. Θα χρειαστεί ν

παναληφθεί η αξιολόγηση στη συνέχεια.Υπέγραψε το e-mail και ήταν έτοιμη να το στείλει, αλλ

μετά το ξανασκέφτηκε. Δεν ήθελε να ανησυχήσει τον αρχηγης, για την ώρα τουλάχιστον. Την προβλημάτιζε επίσης τνδεχόμενο διαρροής κάποιας πληροφορίας στον τοπικ

Τύπο, διότι, αν γινόταν κάτι τέτοιο, κάθε τηλεοπτικό

σταθμός, ανταποκριτής και φανατικός μπλόγκερ ποασχολούνταν με το έγκλημα θα κατασκήνωνε έξω από ταστυνομικό τμήμα, απαιτώντας συνεντεύξεις και ενημέρωσμποδίζοντας έτσι την αστυνομία να κάνει οτιδήποτ

σημαντικό, περιλαμβανομένης της ανεύρεσης της Τζένιφερ.Αν υπήρχε πιθανότητα να γίνει τέτοιο πράγμα.

Αυτή η σκέψη έκανε την Τέρι να διστάσει. Σκέφτηκε τη



ανάρτηση φωτογραφιών παιδιών που είχαν απαχθεί ξαφανιστεί στις συσκευασίες του γάλακτος, στους σχετικούστοτόπους στο Διαδίκτυο, τις τηλεοπτικές αναφορές κους τίτλους των εφημερίδων, και ήταν της γνώμης ότι τίπο

από όλα αυτά δεν ωφελούσε.

Πήρε μια βαθιά ανάσα. Συνήθως δεν ωφελούν. Αλλερικές φορές... Συγκρατήθηκε. Δεν ωφελούσε να το ρίξει στικασίες είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά αν δεβαιωνόταν πρώτα τι αντιμετώπιζε.

Διέγραψε από το e-mail τη φράση Ενδεχομένως πρόκειταια απαγωγή.

Ήξερε ότι έπρεπε να βρει κάτι συγκεκριμένο. Ήξερε ότι τρώτο ερώτημα του αφεντικού της θα ήταν: Πώς μπορείς νίσαι σίγουρη;

Είχε ακόμη πολλή δουλειά να κάνει στον υπολογιστπρεπε να συγκεντρώσει τις ελάχιστες λεπτομέρειες που είχ

στη διάθεσή της και να τις συγκρίνει με άλλα εγκλήματ

αναζητώντας ομοιότητες. Έπρεπε να κάνει έναν σχολαστικλεγχο όλων των γνωστών δραστών σεξουαλικώγκλημάτων μέσα στο τρίγωνο που είχε προσδιορίσει. Έπρεπα δει αν υπήρχαν αναφορές σχετικά με άγνωστουγκληματίες που δρούσαν στην περιοχή. Μήπως είχα

σημάνει ψεύτικοι συναγερμοί; Μήπως κάποιοι γονείς είχα

ηλεφωνήσει στα τοπικά αστυνομικά τμήματα για νκαταγγείλουν ότι ένας τύπος περιφερόταν ύποπτα στειτονιά; Η Τέρι ήξερε πως έπρεπε να κάνει μια εκτεταμένρευνα σε μικρό χρονικό διάστημα και με τρόπ

αποτελεσματικό.Αν η Τζένιφερ είχε απαχθεί, ο χρόνος κυλούσε γοργά. Α

ξακολουθούσε να κυλά. Ίσως να ήταν μια περίπτωση ενό



αρατεταμένου βιασμού και μιας δολοφονίας. Αυτό γινότασυνήθως. Το θύμα εξαφανιζόταν, γινόταν αντικείμενκμετάλλευσης και μετά πέθαινε.

Η Τέρι προσπάθησε να μη σκέφτεται αυτό το ενδεχόμενο Μέσα στο φορτηγό ήταν δύο άτομα. Αυτό είπε ο γέρος ό

ίδε. Για την Τέρι αυτό δεν είχε καμιά λογική. Εγκληματίεαυτού του είδους δούλευαν μόνοι, προσπαθώντας νκαλύψουν τα πάθη τους με σκοτεινιά και ομίχλη.

Η Τέρι σάλεψε νευρικά στο κάθισμά της. Ίσως στηανατολική Ευρώπη ή στη Λατινική Αμερική οι απαγωγές ναποτελούσαν οργανωμένες επιχειρήσεις του διεθνού

μπορίου σάρκας, αλλά κάτι τέτοιο δε συνέβαινε στΗνωμένες Πολιτείες και οπωσδήποτε όχι σε μικρέκολεγιακές πόλεις της Νέας Αγγλίας.

Τι σήμαινε αυτό για την ίδια; Δεν ήξερε. Έφερε στο νου της τη Μαίρη Ρίγκινς και τον Σκοτ Γουέσ

και ήταν σίγουρη πως δε θα βοηθούσαν καθόλου. Ο Σκο

ταν πιθανό να περιπλέξει τα πράγματα με απόψεις καπαιτήσεις, ακόμη περισσότερο απ’ όσο το είχε ήδη κάνει. Μαίρη μάλλον θα κυριευόταν από μεγαλύτερο πανικό στάκουσμα των λέξεων σεξουαλικό έγκλημα.

Μόνο προς μία κατεύθυνση μπορούσε να στραφεί η Τέρι.Δεν ήξερε τι ήταν αυτό που δεν πήγαινε καλά με το

ιντριαν Τόμας. Της φαινόταν κάπως σαν ένα φως πορεμόπαιζε. Έφερε στο μυαλό της την εικόνα του, έτσι όπω

φαινόταν αφηρημένος, εκτός τόπου, χωρίς επαφή με τεριβάλλον και την ιστορία που της έλεγε, λες και βρισκότα

κάπου αλλού, σε κάποια παράλληλη τοποθεσία. Σίγουρκάτι δεν πήγαινε καλά, σκέφτηκε η Τέρι. Ίσως απλώς έχ

εράσει, όπως θα καταλήξουμε όλοι κάποια μέρα.



Αυτή ήταν μια σκέψη συμπόνιας και η Τέρι δεν την πίστευραγματικά. Εκείνη τη στιγμή, όμως, ήταν η μόνη λογικ

κατεύθυνση προς την οποία μπορούσε να στραφεί.



Ο Έιντριαν σκέφτηκε: Ήταν πραγματικά απαίσιοι.Φυσικά, η λέξη απαίσιοι δύσκολα απέδιδε αυτό που είχα

κάνει. Ήταν μια λέξη αποστειρωμένη.Ο Έιντριαν κοίταζε τις φωτογραφίες της Μάιρα Χίντλι κ

ου Ίαν Μπρέιντι που κοσμούσαν το κάλυμμα τηγκυκλοπαίδειας του Σύγχρονου Φόνου την οποία του είχ

ανείσει ο φίλος του ο καθηγητής ψυχοπαθολογίας. Τιβλίο περιείχε τέτοια πληθώρα φρικτών λεπτομερειών, ώσελικά γίνονταν ασήμαντες, σχεδόν θέμα ρουτίνας, επειδταν συγκεντρωμένες σε απίστευτο όγκο. Το θύμ

θανατώθηκε με ένα τσεκούρι. Ηχογράφησαν τα ουρλιαχτά τωθυμάτων, τράβηξαν πορνογραφικές φωτογραφίες. Παράτησα

ο παιδί σ’ έναν ρηχό τάφο στους Βάλτους. Διαβάζοντας τημοσιογραφικού τύπου περιγραφές ήταν σαν να διέσχιζε ένεδίο μάχης. Αν δεις ένα πτώμα, είναι φρικτό και δύσκολραβάς το βλέμμα σου από πάνω του. Αν δεις εκαττώματα, αρχίζουν να χάνουν το νόημά τους.

Ο Έιντριαν ξεφύλλισε τις σελίδες, που ακούστηκαν σα

ερά φύλλα που έπεφταν σπρωγμένα από τον φθινοπωριναέρα, και βρήκε το λήμμα Οι Φόνοι των Βάλτων.

Όπως ένας οποιοσδήποτε καλός επιστήμονας, είχμβαθύνει στο θέμα του, προσπαθώντας να μάθει όσινόταν περισσότερα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημ

Υπάρχει μια διεργασία την οποία οι δάσκαλοι αναπτύσσου

με το πέρασμα των χρόνων, βάσει της οποίας αμφιλεγόμεν



ακόμη και απωθητικά θέματα έρχονται στο νου τους μρόπο προσβάσιμο, ώστε να μπορούν να τ

αναδιαμορφώσουν και να τα παρουσιάσουν στουσπουδαστές. Ο Έιντριαν χάρηκε που η ικανότητά του ναφομοιώνει πολλές πληροφορίες σε σύντομο διάστημα δε

ίχε χαθεί ακόμη, αντίθετα με ό,τι είχε γίνει με τόσες άλλενευματικές ικανότητές του.

Αφού πέρασε το μεγαλύτερο μέρος μιας νύχτας και τπόμενο πρωί τριγυρισμένος από βιβλία και κάνοντας έρευν

στο Διαδίκτυο, ήξερε ότι μπορούσε να μιλήσει αξιοπρεπώως προς τις περίεργες σχέσεις μεταξύ συνεργαζόμενω

γκληματιών των δύο φύλων. Τι μπορεί να σε σπρώξει ρωτας να κάνεις; διερωτήθηκε. Υπέροχα πράγματα; Ή φρικτ

πράγματα;Ταυτόχρονα ήλπιζε ότι δε θα εμφανιζόταν κάποιος που θ

ον ρωτούσε πόσο κάνει έξι και εννέα ή τι μέρα ήταν ή μήνας ήταν, ή ακόμη και τι χρόνος ήταν, διότι αμφέβαλλε α

α μπορούσε να απαντήσει σωστά, έστω κι αν δεχόταν τιακριτική βοήθεια κάποιου που κάποτε αγαπούσε και ποώρα ήταν νεκρός. Σκεφτόταν ότι τα φαντάσματα πρόσφεραοήθεια, αλλά μόνο μέχρις ενός σημείου. Εξακολουθούσε ν

μην είναι σίγουρος ως προς την πρακτική αξία τωληροφοριών που του έδιναν.

Ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να ξέρει ότι τα οράματήγαζαν από αναμνήσεις που είχε ως προς το τι θ

μπορούσαν κάποτε να είχαν πει η Κάσι ή ο Μπράιαν, ή ωρος το τι θα έλεγαν τώρα, αν ήταν ζωντανοί.

Καταλάβαινε ότι όλα αυτά τα πράγματα, που φαίνοντααληθινά, στην πραγματικότητα ήταν αποτέλεσμα μια

ημικής ανισορροπίας στους μετωπιαίους λοβούς το



ροϊόν βραχυκυκλώματος και ξεφτίσματος, κι όμως είχε τηντύπωση ότι εξακολουθούσαν να τον βοηθούν. Τερισσότερο θα μπορούσε να ζητήσει;

Μια φωνή διέκοψε την ονειροπόλησή του.«Τι λέει;»

Ο Έιντριαν κοίταξε πέρα απ’ το γραφείο του και είδε τηΚάσι να στέκεται στην είσοδο. Του φάνηκε χλομήερασμένη, ταλαιπωρημένη. Το βλέμμα της έδειχνε θλίψη

μια έκφραση που ο Έιντριαν θυμόταν από τις μέρες που είχαροηγηθεί του δυστυχήματος, όταν την έπνιγε το μαράζι.

λεπτή, σέξι, σαγηνευτική Κάσι των πρώτων χρόνων δε

πήρχε πια. Τώρα ήταν η κουρασμένη και άρρωστη γυναίκου αποζητούσε απεγνωσμένα το θάνατο. Βλέποντάς τητσι, ο Έιντριαν ήθελε να της προσφέρει βοήθεια, να βρρόπο να την παρηγορήσει, αν και ήξερε ότι τους τελευταίου

μήνες που είχαν περάσει μαζί δεν είχε καταφέρει ούτε μιφορά να το κάνει αυτό.

Αισθάνθηκε τα μάτια του να βουρκώνουν, κι έτσι αγνόησην ερώτησή της και προσπάθησε να πει κάτι που σκέφτηκτι θα έπρεπε να της είχε πει πριν τη χάσει. Ή μπορεί και να τίχε πει εκατό φορές αλλά να μην είχε ακουστεί ποτέ.

«Κάσι», είπε αργά, «λυπάμαι πολύ. Ούτε εσύ ούτε εγώ ποιοσδήποτε άλλος θα μπορούσαμε να είχαμε κάν

τιδήποτε. Εκείνος έκανε ακριβώς αυτό που ήθελε».Η γυναίκα του παραμέρισε τη δικαιολογία του με μια απλ

κίνηση.«Το σιχαίνομαι αυτό», του είπε έντονα. «Αυτό το δε θ

πορούσαμε να είχαμε κάνει οτιδήποτε είναι ψέμα. Πάντπάρχει κάτι που θα μπορούσε να είχε ειπωθεί ή να είχε γίνε

Και ο Τόμι πάντα σε άκουγε».



Ο Έιντριαν έκλεισε τα μάτια του. Ήξερε ότι, αν τα άνοιγο βλέμμα του θα πήγαινε αυτόματα στην άκρη του γραφείοου όπου υπήρχε άλλη μια φωτογραφία: του γιου του, το

Τόμι, με την τήβεννο και το χαρακτηριστικό καπέλο, μιλιόλουστη μέρα, με τους καλυμμένους με κισσό τοίχους στ

φόντο. Η τελετή αποφοίτησης ήταν γεμάτη ελπίδες κποσχέσεις.

Ο Έιντριαν άκουσε τη φωνή της Κάσι να διαπερνά τεκίνημα οδυνηρών αναμνήσεων. Σιγά σιγά άρχισε να τη

ανοίγεται. Η Κάσι ήταν επίμονη και δυναμική, όπως πάντταν ήξερε πως είχε δίκιο. Εκείνου σπάνια του κακοφαινότα

αυτό. Το θεωρούσε καλλιτεχνικό προνόμιο. Αν ήξερες ποα βάλεις την αλάνθαστη πρώτη πινελιά χρώματος σε ένα

λευκό μουσαμά, τότε δικαιωματικά είχες άποψη.«Τι λένε όλα εκείνα τα βιβλία και οι έρευνες στο Ίντερνετ

ον ρώτησε πάλι.Ο Έιντριαν τακτοποίησε τα γυαλιά του διαβάσματος πο

ταν τοποθετημένα στην άκρη της μύτης του. Για έναακαδημαϊκό, η κίνηση αυτή ήταν ταυτόσημη με την ενεργράση.

«Λένε ότι μαζί σκότωσαν πέντε ανθρώπους».Δίστασε. «Πέντε ανθρώπους που η αστυνομία τη

αγροτικής Αγγλίας κατόρθωσε να ταυτοποιήσει. Μπορεί ν

πήρξαν κι άλλα θύματα. Ορισμένοι εγκληματολόγίστευαν ότι ο αριθμός οχτώ ήταν ακριβέστερος. Οι τοπικέφημερίδες αποκάλεσαν την υπόθεση το τέλος τη

αθωότητας ».«Ανθρώπους;»Ο Έιντριαν κούνησε το κεφάλι του. «Όχι, έχεις δίκι

Πρέπει να ακριβολογούμε. Παιδιά. Από δώδεκα ως δεκαέξι



εκαεφτά ετών».«Περίπου στην ηλικία της Τζένιφερ δηλαδή».«Ακριβώς. Αλλά πρόκειται για σύμπτωση, υποθέτω».«Είχα την εντύπωση ότι ως δάσκαλος σιχαινόσουν τ

συμπτώσεις και πίστευες ότι δεν υπήρχαν σε καμί

ερίπτωση. Στους ψυχολόγους αρέσουν οι εξηγήσεις, όχι τυχαία περιστατικά».

«Ίσως οι φροϊδιστές...»«Έιντριαν, ξέρεις».«Με συγχωρείς, Κάσι. Προσπάθησα να κάνω ένα αστείο»Χαμογέλασε αδύναμα στη νεκρή γυναίκα του. Εκείνη είχ

μείνει στην είσοδο του δωματίου, όπως έκανε συχνά όταν δεθελε να τον ενοχλήσει την ώρα της δουλειάς του αλλρειαζόταν την απάντησή του σε κάποιο ερώτημ

Κοντοστεκόταν σ’ εκείνον το μεταβατικό χώρο, λες και θου προκαλούσε μικρότερη αναστάτωση με την ερώτησή τη

λόγω της σχετικής απόστασης.

«Δε θα έρθεις μέσα;» τη ρώτησε εκείνος, δείχνοντάς τηνα κάθισμα.

Η Κάσι κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Έχω πολλουλειά».

Ο Έιντριαν φάνηκε να θορυβήθηκε κάπως, και ο τόνος τημαλάκωσε. «Όντι», του είπε αργά, «ξέρεις πως δε μένει πολύ

ρόνος. Ούτε σ’ εσένα, ούτε στην Τζένιφερ».«Ναι, το ξέρω», συμφώνησε εκείνος, και μετά πρόσθεσ

ιστακτικά: «Απλώς...»«Απλώς, τι;»«Το θέμα είναι η μετατροπή των πληροφοριών σε πράξη

Αυτοί οι δύο, οι δολοφόνοι των βάλτων –ο Μπρέιντι και

Χίντλι–, την έπαθαν όταν προσπάθησαν να ανακατέψουν



άλλον στις διαστροφικές συνήθειές τους και ο τύπος ποθελαν να στρατολογήσουν ειδοποίησε την αστυνομία. Όσταν οι δυο τους, παροτρύνοντας ο ένας τον άλλο, ήτα

ασφαλείς. Μόνο όταν θέλησαν να εντυπωσιάσουν κάποιοάλλο, κάποιον που, όπως αποδείχτηκε, δεν είχε τόσο μεγάλ

ολοφονική διαστροφή όσο εκείνοι, τότε ήταν ποιάστηκαν».

«Συνέχισε», είπε η Κάσι. Στο πρόσωπό της είχε φανεί έναχνό χαμόγελο, ένα ανεπαίσθητο ανασήκωμα στις άκρες τωειλιών της. Τον ωθούσε να συνεχίσει. Ο Έιντριαν ήξερε ό

αυτό χαρακτήριζε πάντα τη σχέση τους. Η καλλιτέχνιδα πο

κρυβε μέσα της η Κάσι κατάφερνε να τον απομακρύνει απα ακαδημαϊκά σύννεφα που κάλυπταν τη σκέψη του, νρίσκει μια πρακτική εφαρμογή των εργαστηριακών ερευνώου. Ο Έιντριαν ένιωσε να πλημμυρίζει ξαφνικά από πάθοοιο λόγο θα είχε να μην αγαπάει τη γυναίκα που έδιν

πρακτική συνάφεια στα δημιουργήματα της φαντασίας το

Τον κατέκλυσαν έντονα συναισθήματα και συνέχισε με πιωηρό ρυθμό, όπως συνέβαινε τόσες και τόσες βραδιές ότα

κουβέντιαζαν στο τραπέζι μετά το φαγητό, καθισμένοι στηαυλή τους ή μπροστά στο τζάκι όταν ερχόταν ο χειμώνας.

«Η ψυχοδυναμική των δολοφονικών ζευγαριών είναι κάο άπιαστο. Σαφέστατα υπάρχει ένα έντονο σεξουαλικ

στοιχείο. Αλλά ο δεσμός τους φαίνεται να είναι πολύ πιαθύς. Αυτό είναι που προσπαθώ να καταλάβω. Οι σχέσείναι σαν ένα σύστημα ελέγχων και ισορροπιών –σημαίνουτι κάτι περνάει από ένα στάδιο διεργασίας που το οδηγ

στην εξωτερίκευση, που το κάνει αντικείμενο συζήτησηανάλυσης, όπως θέλεις πες το. Τουλάχιστον, αυτό φαίνετα

α κάνουν οι σχέσεις. Αλλά πέρα από αυτό, Κάσι, υπάρχ



να στοιχείο που ωθεί στην ενεργοποίηση. Λες και ο άντραε θα έκανε αυτό που κάνει αν δεν υπήρχε η γυναίκα για νίνει στην πράξη ένα χαρακτηριστικό που τρομάζει. Είναι κάου ξεπερνά την έγκριση. Κάτι που έχει να κάνει με τ

σκοτεινά βάθη του μυαλού και της ψυχής».

Η Κάσι ξεφύσηξε αλλά εξακολούθησε να χαμογελμεινε στην είσοδο του δωματίου κι έδειξε προς τα βιβλίΜην προσπαθείς να αναγάγεις το θέμα σε διανοητικπίπεδα, Έιντριαν», είπε. Εκείνος δεν μπόρεσε να μαμογελάσει πάλι. Τα χρόνια που είχαν περάσει μα

αντιλάλησαν τον τόνο της φωνής της. «Εδώ δεν πρόκειτ

ια μια ακαδημαϊκή κατάσταση. Δεν πρόκειται να υποβληθκάποια εργασία ή να γίνει κάποια διάλεξη στο τέλος τηστορίας. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα κορίτσι που θα ζήσ θα πεθάνει».

«Μα πρέπει να καταλάβω...»«Ναι. Αλλά μόνο για να μπορέσεις να δράσεις », απάντησ

Κάσι.Ο Έιντριαν κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και μετ

ης έγνεψε. «Έλα μέσα», ψιθύρισε. «Κάνε μου παρέα. Αυτο πράγμα...» Έδειξε την εγκυκλοπαίδεια. «...με τρομάζει».

«Και δικαίως», είπε η Κάσι μένοντας στο άνοιγμα τηόρτας.

«Αυτή η υπόθεση συνέβη κατά τη δεκαετία του 1960...»«Και λοιπόν; Τι άλλαξε;»Εκείνος δεν απάντησε. Μόνο σκέφτηκε: Είμαστε λιγότερ

αφελείς από τότε.Η Κάσι πρέπει να τον άκουσε ή να διαισθάνθηκε τη σκέψ

ου, και τον διέκοψε βιαστικά. «Όχι. Οι άνθρωποι δε

άλλαξαν. Μόνο τα μέσα».



Ο Έιντριαν αισθάνθηκε εξάντληση, λες και τα όσα είχμάθει για μια σειρά δολοφονιών είχαν αρχίσει να απομυζού

λες τις δυνάμεις του.«Πώς μπορώ να μετατρέψω το είδος της κατανόησης πο

ηγάζει από τα βιβλία σε ένα άλλο είδος που θα οδηγήσ

στην ανεύρεση της Τζένιφερ;» ρώτησε.Η Κάσι χαμογέλασε. Ο Έιντριαν είδε την έκφρασή της ν

μαλακώνει.«Ξέρεις ποιον πρέπει να ρωτήσεις», του είπε.

Ο Έιντριαν ταλαντεύτηκε λιγάκι στο κάθισμά τοκαταλαβαίνοντας πως η Κάσι εννοούσε τον Μπράιαν, καναρωτήθηκε πώς ακριβώς θα μπορούσε να καλεί καθεμιαπ’ αυτές τις οπτασίες όποτε χρειαζόταν κάτι για να τοστρέψει προς τη σωστή κατεύθυνση.

Έριξε μια ματιά στο υλικό που είχε συγκεντρώσει σχετικμε τους φόνους και ξαφνικά το έσπρωξε παράμερα, όχι πολμακριά, μόνο μερικά εκατοστά, λες και, αν δεν ερχόταν σπαφή μαζί του, θα μπορούσε να αποφύγει τη μόλυνσ

Γύρισε προς τη βιβλιοθήκη και, προσπερνώντας κείμενα κδηγούς μελέτης, πήγε σ’ ένα από τα ράφια με τα βιβλί

οίησης. Σε κάθε ασφυκτικά γεμάτη βιβλιοθήκη σε κάθωμάτιο του μικρού σπιτιού, υπήρχε τουλάχιστον ένα ράφ

αποκλειστικά για βιβλία ποίησης, μια και ποτέ δεν ήξερε πόα χρειαζόταν μια ένεση ευγλωττίας.

Τα δάχτυλά του διέτρεξαν τις ράχες των βιβλίων. Δεξερε τι ζητούσε, αλλά αισθανόταν μια έντονη παρόρμηση ν

ρει το σωστό ποίημα. Κάτι που να ταιριάζει στη διάθεση κα



στην κατάστασή μου, σκέφτηκε.Το χέρι του σταμάτησε πάνω από μια συλλογή μ

ολεμικά ποιήματα. Όλα είχαν να κάνουν με τκαταδικασμένα παλικάρια από τον Πρώτο ΠαγκόσμιΠόλεμο. Άδραξε το βιβλίο και το άνοιξε. Το πρώτο ποίημ

ου είδε ήταν το «Γλυκός και Ωραίος ο Θάνατος για τηΠατρίδα» του Γουίλφρεντ Όουεν... έσερνε τα βήματά τοουσμένος στο αίμα, διάβασε. Μάλιστα, σκέφτηκε, αυτό είναι.Διάβασε τρεις φορές τα λόγια του ποιήματος και μετ

κλεισε τα μάτια του και ανάσανε βαθιά.

Πρώτα αισθάνθηκε τη μυρωδιά.Πηχτά μαύρα λάδια και μια γεύση από σκουριασμέν

μέταλλο στη γλώσσα, γεμάτα κάπνα και απίστευτα καυτλες και τα πάντα μέσα στον κόσμο είχαν τοποθετηθεί πάνστο αναμμένο μάτι μιας κουζίνας και κόντευαν να βράσουΤον έπιασε έντονος βήχας. Πίσω από τα κλειστά του μάτι

σφράνθηκε μια μυρωδιά τόσο αποπνικτική και απαίσια, ποκόντεψε ν’ αναγουλιάσει από την μπόχα. Είπε στον εαυτό τοα ξυπνήσει, λες και κοιμόταν, και μετά αισθάνθηκλόκληρο το κορμί του να γέρνει απότομα μπροστά

αμέσως να τινάζεται ορμητικά προς τα πίσω, και ξαφνικάκουσε ένα τρίξιμο που κάλυψε το βόμβο και το μουγκρητ

νός κινητήρα που αγωνιζόταν ν’ ανταποκριθεί. Τραντάχτηκάγρια στο κάθισμά του, λες και σκαμπανέβαζε σε μιμανιασμένη θάλασσα, και προσπάθησε να πιαστεί απκάπου, αλλά άκουσε πίσω του μια φωνή, δίπλα στ’ αυτί τουόσο γνώριμη που θα μπορούσε να ήταν πραγματική μουσικ

αν δεν υπήρχαν εκείνη η τρομακτική δυσωδία, ο εφιαλτικό

όρυβος και το άγριο σκαμπανέβασμα.



«Κρατήσου, μπαμπά, η κατάσταση θα γίνει πολειρότερη».

Ο Έιντριαν άνοιξε απότομα τα μάτια του.Δε βρισκόταν πια καθισμένος στο γραφείο του, έχοντα

ύρω του βιβλία και χαρτιά, ποίηση και φωτογραφίε

λημμυρισμένος από τις αναμνήσεις.Ταρακουνιόταν στο στενόχωρο κάθισμα ενός Χάμβι.Ακούστηκε ένα σφυροκόπημα κι ο κινητήρας επιτάχυνε.

ιντριαν γύρισε προς αυτόν που ήταν στριμωγμένος δίπλου.

«Τόμι», είπε. Πρέπει να είχε ακουστεί σαν πνιχτή κραυγή

αφού ο γιος του έβαλε τα γέλια, ενώ γράπωνε μια μπάρστην οροφή του αυτοκινήτου με το ένα χέρι, προσπαθώνταα σταθεροποιήσει την κάμερά του με το άλλο. Το μαύρ

κράνος από Κέβλαρ κατέβηκε χαμηλά και σχεδόν του κάλυψα μάτια. Ο γιακάς του μπλε αλεξίσφαιρου γιλέκου ήταυλιγμένος γύρω από το λαιμό του. Φαινόταν νέος, σκέφτηκ

Έιντριαν. Όμορφος.«Πρέπει να τα πούμε γρήγορα, μπαμπά, γιατί πλησιάζουμ

στο σημείο όπου πεθαίνω».Από το μπροστινό κάθισμα, ο οδηγός –ένας νεαρό

εζοναύτης με χακί φόρμα παραλλαγής και σκούρα γυαλιλίου– πέταξε μερικές πικρές κουβέντες πάνω απ’ τον ώμ

ου. «Η γαμημένη η αυτοσχέδια βόμβα ήταν θαμμένη στηάμμο. Ήταν αδύνατο να τη διακρίνεις. Ήμασταν ξοφλημένο

ας είχε πηδήξει η Φαλούτζα».Τα λόγια του πρέπει να είχαν σχέση με κάποιο αστείο, για

ακούστηκαν γέλια όλο ένταση.Ο Έιντριαν κοίταξε τους άλλους πεζοναύτες που ήτα

στριμωγμένοι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Με τα όπλ



τοιμα, είχαν στραμμένα τα βλέμματά τους σε ένα τραχοπίο γεμάτο άμμο, αλλά έγνεψαν συμφωνώντας. «Μη μο

πεις πως αυτό το αναθεματισμένο μέρος δεν είναι τέλειο γνέδρα», είπε κάποιος. Ο Έιντριαν δεν μπορούσε να δει τρόσωπό του, αλλά η φωνή ήταν τραχιά κι έδινε την αίσθησ

ης καταδίκης, λες και ο πεζοναύτης ήξερε πως κανείς δεμπορούσε να κάνει το παραμικρό για να αποτρέψει αυτό ποα γινόταν. Ο πολυβολητής που χειριζόταν το 50άολυβόλο που εξείχε από τη στέγη έσκυψε στο εσωτερικό το

αυτοκινήτου. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από είκοσι ενός ετώκαι γελούσε πίσω από τα καλυμμένα με άμμο γυαλιά το

είχνοντας δόντια λεκιασμένα από τη βρόμα και τη σκόνηΔεν έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει ποτέ γι’ αυτή τη

αποστολή», φώναξε για να ακουστεί πάνω από το βρυχηθμου κινητήρα και τον άνεμο που περνούσε σφυρίζοντας απα ανοιχτά παράθυρα. «Από το πρώτο χιλιόμετρο ήτα

φανερό πως θα είχαμε μπλεξίματα». Από τη θέση το

συνοδηγού, ένας μαύρος υπολοχαγός με σκληρό βλέμμου μιλούσε στον ασύρματο άφησε το ακουστικό και γύρισ

στο κάθισμά του να κοιτάξει τη διμοιρία στο πίσω μέροΒουλώστε το!» πρόσταξε απότομα. «Κοιτάξτε, δ

σκοτώνονται όλοι. Εσύ, Μάστερς, κι εσύ, Μίτσελ, τη βγάζεε μερικές γρατζουνιές και μια ματωμένη μύτη. Κι εσύ, Σιμ

πορεί να χάνεις τα πόδια σου, αλλά τη γλιτώνεις και γυρίζεστην πατρίδα. Κι εμείς καθαρίζουμε ένα τσούρμο μεμέτηδε

ταν ειδοποιώ να τους χτυπήσουν από τον αέρα πριν γίνκομμάτια, οπότε σταματήστε τις κλάψες».

Έπειτα το πρόσωπο του υπολοχαγού ξαφνικά φωτίστηκκαι χαμογέλασε δείχνοντας τον Τόμι. «Και ο ανταποκριτή

από δω κάνει τα τομάρια σας διάσημα, έτσι δεν είναι, Τόμι;



Ο Τόμι χαμογέλασε πλατιά. «Και βέβαια είναι έτσι», είπε. Ένας από τους πεζοναύτες έσκυψε και χτύπησε φιλικά το

Τόμι στο πόδι λέγοντας: «Μας έκανε πραγματικούς σταρ τοντερνετ!» Γέλασε καθώς σημάδευε με το όπλο του.

Ο Έιντριαν τινάχτηκε πλάγια στο κάθισμά του όταν τ

αυτοκίνητο ανέπτυξε ταχύτητα κι άρχισε να χοροπηδά πάναπό τα χαλάσματα. Διέκρινε φευγαλέα κάτι κτίρια από λάσπκαι τούβλα, τοίχους μαυρισμένους από τη φωτιά, γεμάτουσημάδια από μεγάλα βλήματα. Η άκρη του δρόμου ήτασπαρμένη κομματιασμένους φοίνικες. Μισογκρεμισμένα σνα χαντάκι ήταν καμένα αυτοκίνητα κι ένα τεθωρακισμέν

ου είχε μεταβληθεί σε μια σχεδόν αγνώριστη μάζα απστρεβλωμένα μέταλλα που εξακολουθούσε να καπνίζει. Ένκαρβουνιασμένο πτώμα μισοκρεμόταν έξω από μικαταπακτή. Καθώς περνούσαν πλάι του, ο Έιντριαν άκουσκάποιον να μουρμουρίζει: «Ποτέ να μην τα βάζετε με τουαεροπόρους μας».

Ο Τόμι είχε σκύψει μπροστά, με τη μεγάλη βιντεοκάμερSony σηκωμένη σαν όπλο, προσπαθώντας να τραβήξει ένκαρέ πάνω από τον ώμο του οδηγού, καθώς πλησίαζαν ένσυγκρότημα από χαμηλά κτίρια. Παντού υπήρχε ένα σύννεφσκόνης και καπνού, και η μυρωδιά δεν έλεγε να φύγει από τουθούνια του Έιντριαν. Ο Τόμι συνέχισε να τραβάει, αλλ

ίπε στον πατέρα του: «Το ξέρω. Η μυρωδιά είναι πολάσχημη. Αλλά τη συνηθίζεις. Και στο κάτω κάτω, δεν είν

αρά το μπαρούτι από τις εκρήξεις και λίγο καμένο λάδι. Ποα μυρίσεις τα πτώματα που έχουν μείνει εκτεθειμένα στέστη μια δυο μέρες».

Ο Τόμι κατέβασε την κάμερα και πρόσθεσε: «Πήρ

ραβείο, ξέρεις. Τράβηξα όλο το σκηνικό, από το σημείο πο



μας χτύπησαν κι όσο κράτησε το πιστολίδι. Ακόμη και αφοτυπήθηκα, συνέχισα να πατάω το κουμπί για να μ

σταματήσει η κάμερα να τραβάει. Πριν ανεβάσουν το φιλστο Ίντερνετ –ήξερες ότι δέχτηκε σχεδόν τρία εκατομμύρπισκέψεις;– ο παρουσιαστής του Δε Νάιτλι Νιουζ του

μάζεψε όλους κι έβγαλε έναν ωραίο λόγο. Ξέρεις, μίλησε γιο τι σημαίνει να είσαι πολεμικός ανταποκριτής και για το

Ρόμπερτ Κάπα και τον Έρνι Πάιλ και για την καταγραφή τωραγμάτων όπως πραγματικά γίνονται. Μίλησε για τουικούς μας στο Βιετνάμ –ο θείος Μπράιαν ίσως να ήξερ

μερικούς απ’ αυτούς– που πήγαιναν στις μάχες έχοντας μόν

ις Νίκον περασμένες στο λαιμό τους ή ένα σημειωματάριστα χέρια, χωρίς καν αλεξίσφαιρα γιλέκα. Είπε για τη

αράδοση και την αφοσίωση και παρουσίασε τηανταπόκριση σαν υψηλή αποστολή, όπως η ιεροσύνη. Αλλσύ κι εγώ, μπαμπά, ξέρουμε πως εγώ βρισκόμουν εδώ επειδ

μου άρεσε να παίρνω φωτογραφίες και μου άρεσε η έξαψ

και τίποτε δεν μπορεί να συνδυάσει αυτά τα δύο όπως το νακολουθείς μια διμοιρία από άγριους πεζοναύτες, έστω κι ααυτό σου στοιχίσει τη ζωή».

«Έτσι είμαστε εμείς, άγριοι!» είπε ο πολυβολητήφωνάζοντας για ν’ ακουστεί πάνω απ’ τον άνεμο.

«Τόμι», είπε πνιχτά ο Έιντριαν.

«Όχι, μπαμπά, πρέπει να μ’ ακούσεις, γιατί τα πράγματα θξελιχθούν γρήγορα τώρα. Θα προσπαθήσω να έρθω πάλ

κοντά σου αργότερα, όταν δε θα επικρατεί τέτοιο κομφούζιΑλλά πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι».

«Τόμι, σε παρακαλώ...»«Όχι, μπαμπά, άκου».

Το Χάμβι άνοιξε ταχύτητα. Ο πεζοναύτης που καθότα



στο τιμόνι έβγαλε μια κραυγή και είπε: «Όπου να ’ναι θα γίνης πουτάνας, λεβέντες. Προσέξτε τις μαλαπέρδες σα

σηκώστε τα σπασουάρ σας, κι ετοιμαστείτε».Ο Έιντριαν δεν καταλάβαινε πώς ήταν δυνατόν άνθρωπ

ου είχαν πεθάνει να μιλάνε για το θάνατό τους πριν συμβε

αν και ήξερε ότι είχε ήδη συμβεί έξι χρόνια πμπροστά. Κρατήθηκε από το τοίχωμα τοΧάμβι καθώς το αυτοκίνητο χωνόταν σ’ έναν αμμουδερλοφίσκο. Δίπλα του, ο Τόμι μιλούσε σταθερά, ήρεμα.

«Πήγαινε πίσω σ’ αυτό που είδες ήδη όταν διάβαζες τηγκυκλοπαίδεια. Εκεί θα βρεις όλα όσα χρειάζεται να μάθει

Πρέπει απλώς να σκεφτείς με πιο μοντέρνο τρόπο».«Μα, Τόμι», άρχισε να λέει ο Έιντριαν, αλλά ο γιος το

ύρισε προς το μέρος του, με την αγωνία ζωγραφισμένη στρόσωπό του. «Μπαμπά! Σκέψου για ποιο λόγο ήρθα εγδώ».

«Έφτιαχνες ντοκιμαντέρ. Πήρες άδεια να ενσωματωθε

στους πεζοναύτες. Θυμάμαι πόσο είχες ενθουσιαστεί».«Μην το κάνεις να ακούγεται πιο σημαντικό απ’ όσ

ταν».«Τόμι, μου λείπεις. Όσο για τη μητέρα σου, από τότε δε

ταν πια ποτέ η ίδια. Ο θάνατός σου τη σκότωσε».«Το ξέρω, μπαμπά, το ξέρω. Ξέρω ότι ο χαμός ενό

αιδιού αλλάζει τα πάντα. Γι’ αυτόν το λόγο είναι τόσσημαντική η Τζένιφερ, γαμώτο».

«Μα εγώ πεθαίνω, Τόμι. Και...» Ένας από τους πεζοναύτες, που χειριζόταν ένα πολυβόλ

δειξε από το παράθυρο του Χάμβι και στράφηκε προς τοιντριαν λέγοντας: «Ε, γέρο! Όλοι πεθαίνουμε από τη μέρ

που γεννιόμαστε. Πάρ’ το λοιπόν αντρίκεια! Άκου τον Τόμ



αλά τα λέει».Από τους άλλους άντρες ακούστηκαν μουρμουρητ

συμφωνίας. Ήταν όλοι σκυμμένοι πάνω απ’ τα όπλα τους.«Σκέψου την Τζένιφερ, μπαμπά. Συγκεντρώσου σ’ εκείνη

Εγώ έφυγα. Η μαμά έφυγε. Ο θείος Μπράιαν έφυγε. Κι άλλ

ολλοί το ίδιο. Φίλοι. Συγγενείς. Σκύλοι...» είπε ο Τόμι καέλασε, αν και ο Έιντριαν δεν έβλεπε πού ήταν το αστείΧαθήκαμε όλοι. Όχι όμως η Τζένιφερ. Όχι ακόμη. Το ξέρει

Το νιώθεις. Κάτι στην παιδεία σου, σε όλες εκείνες τιιαλέξεις, κάτι υπάρχει που σου λέει ότι η Τζένιφερ δεν είνεκρή, σωστά; Τουλάχιστον όχι ακόμη».

«Σκατά, αρχίζουν τα όργανα», είπε απότομα ο οδηγός.Ο Τόμι γράπωσε το γόνατο του πατέρα του. Ο Έιντρια

αισθάνθηκε την πίεση. Ήθελε απεγνωσμένα να αγκαλιάσει τιο του, να βρει κάποιον τρόπο να τον προστατέψει απ’ αυτου ήξερε ότι θα συνέβαινε σε λίγο. Άπλωσε τα χέρια το

αλλά, χωρίς να καταλάβει για ποιο λόγο, δεν μπόρεσε να το

φτάσει, έπιασε μόνο τον αέρα.«Όλη η ιστορία είναι να το δει ο κόσμος , μπαμπά. Ν

καταφέρεις να δείξεις αυτό που κάνεις. Από κει πηγάζουν ξαψη και ο ενθουσιασμός. Και ρίχνοντάς το στη

κυκλοφορία, εκεί όπου μπορεί να το δει οποιοσδήποταποκτάς ισχύ, δύναμη. Γίνεσαι σκληρός . Έτσι γεννιέται τ

άθος. Δε θυμάσαι; Όταν διάβαζες για εκείνο το ζευγάρι στηΑγγλία πριν από πενήντα χρόνια. Φωτογραφίε

αγνητοταινίες. Για ποιο λόγο θα έκαναν κάτι τέτοιο τώραλα, μπαμπά, αυτός είναι ο τομέας σου. Θα πρέπει να τ

έρεις».«Μα, Τόμι...»

«Όχι, μπαμπά, ο χρόνος που μένει είναι πολύ λίγος. Όπο



α ’ναι θα συμβεί. Δε θυμάσαι μια φορά που σου είπα γιαθελα να κινηματογραφώ διάφορα πράγματα; Επειδή είναι

αγνότερη μορφή αλήθειας. Όταν τραβούσα τις φωτογραφίεμου, κανείς δεν μπορούσε να πει ότι δεν ήταν κάτι τ

ραγματικό ή το αληθινό. Γι’ αυτόν το λόγο το κάναμε όλο

ταν κάτι που μας έκανε μεγαλύτερους απ’ αυτό πομασταν στην πραγματικότητα. Πίσω από την κάμερα δεπάρχουν ψέματα, μπαμπά. Σκέψου το. Θεέ μου! Αυτό ήταν!

Ο Έιντριαν θέλησε να απαντήσει, αλλά η έκρηξη τα τίναξλα στον αέρα. Το Χάμβι φάνηκε να σηκώνεται ψηλά, σαν ν

μην είχε πλέον επαφή με τη γη ή με τον κόσμο. Το εσωτερικ

ου γέμισε αμέσως καπνούς και φλόγες, ενώ η δύναμη τηκρηξης έσπρωξε τον Έιντριαν προς τα πίσω. Πίστεψε πωχασε τις αισθήσεις του επειδή τον τύλιξε το σκοτάδι. Όλες

μυρωδιές, όλες οι γεύσεις φάνηκαν να γίνονται πιο έντονεκαι τα αυτιά του κουδούνιζαν. Ζαλίστηκε. Ένιωθε το κορου σαν να είχε κολλήσει μέσα στην άμμο και τη σκόν

Κοίταξε γύρω του προσπαθώντας να δει τον Τόμι, αλλά στηαρχή το μόνο που μπορούσε να ξεχωρίσει ήταν αλλόκοτεμορφές και στρεβλωμένα σχήματα που λίγο πριν ήτα

εζοναύτες αλλά τώρα είχαν γίνει τσακισμένα κορμιιαμελισμένα από τη βόμβα που ήταν κρυμμένη μέσα στρόμο.

Και μετά, λες και κάποιος σαν από θαύμα είχε προχωρήσρήγορα τα καρέ μιας ταινίας, βρέθηκε έξω απ’ τ

αυτοκίνητο. Από πάνω του απλωνόταν ο ανοιχτογάλανουρανός, η ζέστη ήταν αδυσώπητη, το ίδιο και ο θόρυβο

και κάτι που στην αρχή ο Έιντριαν νόμιζε πως ήταν ένσμήνος από έντομα αλλά μετά κατάλαβε πως ήτα

υροβολισμοί από μικρά όπλα. Στα πόδια του ήταν πεσμένο



νας πεζοναύτης, με το ένα πόδι κομμένο, που ούρλιαζε κσερνόταν προς έναν χαμηλό χωμάτινο τοίχο. Ο Έιντριαστριφογύρισε ψάχνοντας το γιο του, και είδε τον υπολοχαγα μιλάει στο ραδιοτηλέφωνο. Ο υπολοχαγός φώναζε, αλλ Έιντριαν δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τι έλεγε. Ο θόρυβο

φαινόταν να δυναμώνει, και ακούστηκε ο βροντερός ήχοαπό βαριά όπλα καθώς πεζοναύτες άνοιγαν πυρ από τα άλλΧάμβι της φάλαγγας. Ο Έιντριαν σκέπασε τ’ αυτιά του

ροσπαθώντας να κόψει το θόρυβο, και φώναξε: «ΤόμΤόμι!»

Όταν γύρισε, είδε το γιο του. Ο Τόμι έχανε πολύ αίμα απ

α αυτιά. Ο Έιντριαν είδε το σημείο όπου είχε σπάσει το πόου γιου του, που τώρα το έσερνε πίσω του. Εξακολουθούσμως να κινηματογραφεί, όπως ακριβώς είχε πει ότι έκαν

Είχε στηριγμένη την κάμερα στον ώμο του, λες και ήταν τμοναδικό του όπλο, και τραβούσε πλάνα της συμπλοκής.

ιντριαν συνειδητοποίησε ότι είχε ανοίξει το στόμα του κ

ροσπαθούσε να φωνάξει το όνομα του γιου του, αλλά δεακουγόταν τίποτα. Είδε τον Τόμι να στρέφει την κάμερα προον υπολοχαγό, που ήταν πεσμένος μέσα σε μια λίμν

αίματος. Άκουσε το ουρλιαχτό των πολεμικών αεροπλάνωου πλησίαζαν, κοίταξε ψηλά και είδε το χαρακτηριστικ

σχήμα δύο Γουόρτχογκ που κατέβαιναν χαμηλά, με τον ήλι

ίσω τους, μοιάζοντας με δυο μαύρες κουκκίδες πάνω απον ορίζοντα. Γύρω από τον Έιντριαν έπεφταν σφαίρες κίνονταν εκρήξεις, αλλά ξαφνικά τα πάντα φάνηκαν νπιβραδύνονται. Εκείνος γύρισε πάλι εκεί όπου είχε δει το

Τόμι και προσπάθησε να του φωνάξει Καλύψου! Μα ο γιοου ήταν εκτεθειμένος, στα ανοιχτά. Ο Έιντριαν ήθελε ν

ρέξει προς το μέρος του· σκεφτόταν αόριστα να πέσει απ



άνω του, να τον καλύψει από αυτό που γινόταν, αλλά τόδια του αρνούνταν να κινηθούν.

«Τόμι», ψιθύρισε. Είδε τις μικρές τούφες σκόνης νλησιάζουν με ταχύτητα. Ήξερε πως ήταν από σφαίρεολυβόλου που έπεφταν από μια καλύβα πενήντα μέτρα πι

έρα, ακριβώς στην πορεία των Γουόρτχογκ. Μακάρι ταεροπλάνα να πετούσαν πιο γρήγορα, σκέφτηκε ο Έιντρια

ακάρι οι πιλότοι να είχαν αρχίσει να ρίχνουν ένα δυευτερόλεπτα νωρίτερα. Μακάρι...

Οι δίδυμες γραμμές από σφαίρες προχωρούσααδυσώπητα προς το γιο του. Ο Έιντριαν κοίταζε καθώς

Τόμι κινηματογραφούσε τον ίδιο του το θάνατο. Το κακγινε μερικά μόλις δευτερόλεπτα πριν χαθεί η καλύβα μέσα σνα πύρινο σύννεφο.

Ο χρόνος είναι πάρα πολύ σκληρός , είπε με το νου του ιντριαν.Κάλυψε το πρόσωπο με τα χέρια του, προσπαθώντας ν

μποδίσει όλες τις εικόνες που ξεχύνονταν προς το μέρος τοα μπουν στα μάτια του και να εισχωρήσουν στη φαντασίου. Και μέσα σ’ εκείνο το απότομο σκοτάδι, όλος ο θόρυβο

και ο τρόμος διαλύθηκαν, έσβησαν σαν το τέλος ενόραγουδιού στο ραδιόφωνο, κι όταν ο Έιντριαν κατέβασε τέρια και άνοιξε τα μάτια του, βρέθηκε μόνος, ξανά στη

συχία του γραφείου του, τριγυρισμένος από βιβλία γιολοφονίες και ποίηση.

Αισθανόταν σαν να είχε πεθάνει λιγάκι. Ήθελε να πει κάτι στο γιο του. Κοίταξε γύρω το

αναζητώντας την Κάσι, αλλά εκείνη δεν ήταν εκεί. Για μιστιγμή, ο Έιντριαν πίστεψε ότι οι δυνατές εκρήξεις είχαν κάν

ημιά στην ακοή του· τα αυτιά του κουδούνιζαν. Τ



κουδούνισμα γινόταν όλο και πιο δυνατό, μέχρι που του ήρθα ξεφωνίσει, τόσο οδυνηρό ήταν, και μετά συνειδητοποίησαφνικά ότι χτυπούσε το κουδούνι της εξώπορτας.



Την είχε πάρει ο ύπνος –δεν ήξερε πόσο είχε κοιμηθεΜερικά λεπτά; Μερικές ώρες; Μερικές μέρες;–, αλλά τηύπνησε το κλάμα του μωρού.

Δεν ήξερε τι να κάνει. Ήταν ένας ανεπαίσθητος θόρυβοολύ μακρινός, κι εκείνη άργησε να καταλάβει τι ακριβώταν. Έσφιξε τον Καφετούλη στο στήθος της. Τέντωσε τ

κεφάλι της πρώτα προς μία κατεύθυνση, έπειτα προς μιάλλη, προσπαθώντας να προσδιορίσει από πού έρχονταν τκλάματα. Της φάνηκε ότι κράτησαν πολλή ώρα –αν κμπορεί να είχαν ακουστεί μόνο για ένα ή δύο δευτερόλεπταριν σβήσουν. Η Τζένιφερ αναρωτήθηκε τι μπορεί να σήμαιν

αυτό. Η εμπειρία της από φύλαξη παιδιών ήταν ελάχιστ

ξάλλου ήταν μοναχοπαίδι, οπότε οι γνώσεις της γύρω απα μωρά περιορίζονταν στα βασικά ένστικτα που ενυπάρχου

στον κάθε άνθρωπο. Σήκωσε το μωρό. Λίκνισέ το. Τάισέ τοαμογέλα του. Ξαναβάλ’ το στην κούνια του να κοιμηθεί.Η Τζένιφερ άλλαξε θέση, με το φόβο μήπως κάνει κάποι

όρυβο που θα κάλυπτε το κλάμα. Ο ήχος του παιδιού κά

σήμαινε, κι εκείνη προσπάθησε να ξεδιαλύνει τι ήτααναγκάζοντας τον εαυτό της να το αντιμετωπίσει αναλυτικ

ργανωμένα, με λογική και οξυδέρκεια.Για μια στιγμή διερωτήθηκε μήπως τα κλάματα ήτα

μέρος κάποιου ονείρου. Χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα για καταλήξει ότι δεν ήταν έτσι. Όχι. Είναι πραγματικά.

Κάτι άλλο, όμως, δεν πήγαινε καλά. Κούνησε το κεφά



ης, νιώθοντας το φόβο να σέρνεται κλεφτά πάνω από τκατάλοιπα κάποιου εφιάλτη. Τι είναι; Τι είναι; ήθελε νφωνάξει.

Κάτι είχε αλλάξει.Η Τζένιφερ το αισθανόταν. Οι τρίχες του σβέρκου τη

σηκώθηκαν. Η ανάσα της έγινε τραχιά, δείγμα πανικοΚατάπιε απότομα τον αέρα, σαν να την είχε χτυπήσ

λεκτρικό ρεύμα. Ξεφώνισε.Ο ήχος της φωνής της αντήχησε μέσα στο δωμάτι

κανε ακόμη πιο έντονο τον τρόμο της.Άρχισαν οι σπασμοί. Τα χέρια της έτρεμαν. Η πλάτη τη

σιτώθηκε. Τα δόντια της καρφώθηκαν στα σκασμένα χείλης.

Της είχαν βγάλει την κουκούλα.Κι όμως εξακολουθούσε να παραμένει στο σκοτάδι.Στην αρχή νόμιζε πως εκείνη έβλεπε, πως αυτό που ήτα

εοσκότεινο ήταν το δωμάτιο. Έπειτα συνειδητοποίησε πω

κανε λάθος. Κάτι εξακολουθούσε να της καλύπτει τα μάτιαΗ κατάσταση της προκάλεσε έντονη σύγχυση. Δε

καταλάβαινε γιατί είχε χρειαστεί τόσο χρόνο για νσυνειδητοποιήσει ότι είχε αντικατασταθεί η κουκούλα. Πρέπα υπήρχε κάποιος λόγος γι’ αυτή την αλλαγή, αλλά δε

μπορούσε να τον προσδιορίσει. Ήξερε πως η αλλαγή ήτα

σημαντική, αλλά η σημασία της της διέφευγε. Έγειρε προσεκτικά πίσω στο κρεβάτι κι έφερε τα χέρια στ

ρόσωπό της. Ψηλάφησε απαλά τα μάγουλά της και κατόπα μάτια της. Μια απλή μεταξωτή μάσκα δεμένη στο πίσ

μέρος του κεφαλιού της είχε πάρει τη θέση της κουκούλαΠασπάτεψε τον κόμπο. Ήταν κιόλας μπλεγμένος με τ

μαλλιά της. Άγγιξε την αλυσίδα γύρω απ’ το λαιμό τη



Αυτή δεν είχε αλλάξει. Η Τζένιφερ διαπίστωσε ότι μπορούσα αφαιρέσει τη μάσκα χωρίς πολύ κόπο. Μπορεί να έχαν

μερικές τρίχες από τα μαλλιά της καθώς θα την τραβούσαλλά θα ήταν σε θέση να δει πλέον πού βρισκόταΑκούμπησε προσεκτικά τον Καφετούλη στο κρεβάτι δίπλ

ης, σήκωσε τα χέρια της κι άρχισε να χώνει τα δάχτυλά τηκάτω απ’ το απαλό υλικό. Μετά σταμάτησε.

Από κάπου μακριά ακούστηκε πάλι το κλάμα του μωρού.Δεν ήταν λογικό. Πώς ήταν δυνατόν ένα μωρό να έχ

σχέση με αυτό που της συνέβαινε;Προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις της σε μια τάξη. Τ

εγονός ότι έκλαιγε ένα μωρό σήμαινε κάτι σχετικά με το πορισκόταν. Σε κάποιο διαμέρισμα; Σε ένα σπίτι χτισμέν

κολλητά σε κάποιο άλλο; Μήπως ο άντρας και η γυναίκα ποην είχαν αρπάξει απ’ το δρόμο είχαν μωρό; Η ύπαρξη ενό

μωρού σήμαινε πως ήταν γονείς, πως είχαν ευθύνες, πωταν φυσιολογικοί άνθρωποι –ενώ τίποτε απ’ όσα τη

συνέβαιναν δε φαινόταν έστω και ελάχιστα φυσιολογικό. Ένμωρό σήμαινε μίνι βαν και κούνια και καροτσάκι και βόλτεστο πάρκο, αλλά τώρα όλα αυτά φάνταζαν απόκοσμα. Μοβγαλαν την κουκούλα. Τώρα φοράω μια μάσκα. Θπορούσα να τη βγάλω. Ίσως αυτό θέλουν κι εκείνοι. Ίσωχι. Δεν ξέρω. Θέλω να κάνω αυτό που πρέπει, αλλά δεν ξέρ

ποιο είναι.Και τότε της κόπηκε η ανάσα, λες και την είχαν χτυπήσ

με δύναμη στο στομάχι.Ήρθαν εδώ. Στο δωμάτιο. Όταν κοιμόμουν. Μου έβγαλα

ην κουκούλα και την αντικατέστησαν με αυτή τη μάσκωρίς να με ξυπνήσουν.

Για εκατοστή φορά, όπως της φάνηκε τουλάχιστον, δε



μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Έκλαιγε πνιχτά. Μλυγμούς. Αισθανόταν τα δάκρυα να μουσκεύουν το ύφασμης καινούριας μάσκας. Έπιασε τον Καφετούλη και του είπ

ψιθυριστά: Δόξα τω Θεώ που είσαι ακόμη κοντά μου, γιαόνο εσύ με κάνεις να πιστεύω πως δεν είμαι μόνη.

Κουνιόταν πέρα δώθε πνιγμένη από τον πόνο και τμοναξιά, μέχρι που κατάφερε να ελέγξει πάλι τανεβοκατέβασμα του στήθους της. Η ανάσα της έγινε πιαργή και τα πνιχτά αναφιλητά που την τράνταζαποχώρησαν. Όταν σταμάτησαν οι λυγμοί, το μωρό έβγαλε έν

μακρόσυρτο, θρηνητικό κλάμα. Το κλάμα του αντήχησMακρινό. Φευγαλέο.

Για μια ακόμη φορά, η Τζένιφερ έγειρε το κεφάλι τηταν λες και οι κραυγές του μωρού τής είχαν θυμίσει για έν

δύο δευτερόλεπτα τον κόσμο που υπήρχε πέρα από τσκοτάδι που της κάλυπτε τα μάτια. Έπειτα, έτσι ξαφνικ

πως είχε γίνει αντιληπτό, το κλάμα έσβησε, αφήνοντάς τηανά χαμένη μέσα στη μαύρη αβεβαιότητα.

Πάλεψε με τα αισθήματά της. Τέρμα τα δάκρυα. Τέρμα τκλάματα. Δεν είσαι μωρό.

Δεν επέτρεψε στον εαυτό της να σκεφτεί ότι μπορεί και νταν μωρό.

Για μια φρικτή στιγμή νόμισε ότι ήταν εκείνη που έβγαις θρηνητικές κραυγές, ότι τα γοερά κλάματα ήταν δικά τη

και ότι άκουγε τον εαυτό της καθώς υποχωρούσε μέσα στρόνο, φτάνοντας στη νηπιακή της ηλικία.

Πήρε μια βαθιά ανάσα. Όχι, είπε στον εαυτό της. Δεν είναικές μου αυτές οι κραυγές. Εγώ είμαι εδώ. Οι κραυγές και τ

κλάματα είναι αλλού.



Φρόντισε να ανακτήσεις τον έλεγχο, συμβούλεψε τον εαυτης. Αν και το είχε ξαναπεί αυτό, και εξακολουθούσε να μηέρει τίνος πράγματος τον έλεγχο θα μπορούσε να ανακτήσε Ήταν και αρκετά έξυπνη ώστε να αναγνωρίσει ότι κάθ

φορά που επέμενε στον εαυτό της να ελέγξει τ

συναισθήματά του, γινόταν κάτι που ανέτρεπε τροσπάθειές της. Επίτηδες το κάνουν, σκέφτηκε.Και πάλι, προσπάθησε να στήσει αυτί. Δεν ήταν σίγουρ

αν οι ήχοι που έβγαζε το μωρό έπρεπε να την ενθαρρύνουν α τη φοβίσουν. Οπωσδήποτε σηματοδοτούσαν κάτι τ

σημαντικό, κι όμως η ερμηνεία εκείνων των ήχων ήταν κάο άπιαστο. Αυτό την απογοήτευε και την ενοχλούσε, σ

σημείο που της ερχόταν σχεδόν να βάλει τα κλάματα. Έγειρε πάλι πίσω στο κρεβάτι. Διψούσε, πεινούσε, ήτα

φοβισμένη, και πονούσε, αν και δεν μπορούσε να πει μεβαιότητα ότι ήταν πληγωμένη κάπου. Αισθανόταν λες κ

ης είχαν κόψει την καρδιά. Αλλά ακόμη κι εκείνη η αίσθησωχριούσε σε σύγκριση με τον κατάξερο λαιμό της –δεν είχιει τίποτε μετά το πειραγμένο νερό. Ποτέ είχε γίνει αυτόριν από ένα χρόνο μήπως; Ούτε είχε φάει κάτι από τ

μεσημέρι της ημέρας που το είχε σκάσει από το σπίτι τηποτε κι αν είχε γίνει αυτό.

Καταλάβαινε ότι ήταν φυλακισμένη, αλλά η φυλακή τηταν κάτι που υπήρχε πέρα από το οπτικό της πεδί

Σκέφτηκε ότι ακόμη και οι χειρότεροι φονιάδες ποκλείνονταν για πάντα στη φυλακή ήξεραν για ποιο λόγ

ρίσκονταν εκεί. Στο μυαλό της είχε μια εικόνα, κλεμμέναπό κάποια ταινία που είχε δει και που δεν είχε ούτε τίτλ

ύτε πρωταγωνιστές ούτε πλοκή, αλλά αυτό που θυμότα



ταν ένας φυλακισμένος που χάραζε προσεκτικά στον τοίχνα σημάδι για κάθε μέρα που περνούσε. Εκείνη ούτε αυτταν σε θέση να κάνει. Η γνώση, μπορούσε να συμπεράνεταν πολυτέλεια.

Η αντίληψη οποιουδήποτε είδους ήταν κάτι το άπιαστο.

Η γυναίκα τής είχε πει να υπακούει. Κανείς όμως δεν τηίχε ζητήσει ακόμη να κάνει κάτι. Όσο πιο πολύ τα σκεφτόταν όλα αυτά, τόσο πιο έντον

ινόταν η νευρικότητα με την οποία έτριβε τη γούνα τοΚαφετούλη. Ήταν σχεδόν γυμνή, μέσα σ’ ένα δωμάτιο ποεν μπορούσε να δει. Υπήρχε μια πόρτα. Αυτό το ήξερε. Κ

μια τουαλέτα. Κι αυτό το ήξερε. Κάπου υπήρχε ένα μωρό. Τξερε. Το δάπεδο ήταν τσιμεντένιο. Το κρεβάτι έτριζε. Η

αλυσίδα γύρω απ’ το λαιμό της τεντωνόταν μόλις έκανε έήματα προς τα δεξιά ή τα αριστερά. Ο αέρας ήταν ζεστός. Ήταν ζωντανή και είχε το αρκουδάκι της.Μέσα στο σκοτάδι, πήρε μια βαθιά ανάσα. Εντάξε

αφετούλη, σ’ αυτό το σημείο ξεκινάμε. Εσύ κι εγώ. Όπωπάντα, από τότε που πέθανε ο μπαμπάς και μας άφησ

όνους.Δεν ήξερε πόσο θα ζούσε ακόμη.Δεν ήξερε σε τι είχε μπλέξει.Για πρώτη φορά, αναρωτήθηκε αν την αναζητούσε κανείς

Μόλις της ήρθε αυτή η σκέψη, άκουσε πάλι το μωρό νγάζει μια γοερή κραυγή. Ένα διαπεραστικό ουρλιαχτεμάτο απόγνωση. Έπειτα, όπως και προηγουμένως,

κραυγή έσβησε, αφήνοντας την Τζένιφερ και τον Καφετούλμόνους. Η Τζένιφερ δεν το πολυκατάλαβε, αλλά εκείνος

χος τη βοήθησε αποσπώντας την προσοχή της από την π

απελπισμένη σκέψη: Πώς θα ξέρει κανείς πού να μ



αναζητήσει;

Παίξ’ το άλλη μια φορά», είπε ο Μάικλ. Πασπάτευε τη

κεντρική κάμερα και σκεφτόταν ότι ίσως θα έπρεπε να κάνμερικές μικροεπισκευές στο σύστημα ηλεκτρονικήανίχνευσης. «Δε θέλω να το παρακάνω. Κάτι ψιλοπράγματμόνο...»

Η Λίντα πάτησε μερικά πλήκτρα στον υπολογιστή. Τμωρό έκλαψε πάλι.

«Είσαι σίγουρος ότι εκείνη το ακούει;»«Ναι. Απολύτως. Κοίτα πώς κουνάει το κεφάλι τη

Σίγουρα το ακούει».Η Λίντα έσκυψε προς την κεντρική κάμερα. «Έχεις δίκιο

ίπε. «Είσαι βέβαιος ότι και οι πελάτες το ακούν;»«Ναι. Αλλά θα πρέπει να καταβάλουν εξίσου έντον

ροσπάθεια για να καταλάβουν τι γίνεται».Αυτό έκανε τη Λίντα να χαμογελάσει. «Δε σου αρέσει ν

ους διευκολύνεις, έτσι δεν είναι;»«Δεν είναι στο στυλ μου», απάντησε ο Μάικλ γελώντας.

Έβαλε τα χέρια στο σβέρκο του, ένωσε τα δάχτυλά του, κεντώθηκε όπως θα έκανε ένα οποιοδήποτε «ρομποτάκι» σ

μια μεγάλη εταιρεία ύστερα από πάρα πολλές ώρες ανιαρήουλειάς μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή.

«Ξέρεις, θα ξετρελαθούν όλοι όταν ξεφωνίζει έτσι ούμερο 4. Κάνει έτσι ακόμη πιο έντονη της αίσθηση τη

πραγματικότητας ».Κατά τρόπο αντιφατικό, το πλήθος των συνδρομητών το

Whatcomesnext.com προκαλούσε την περιφρόνηση αλλά κ



ο έντονο ενδιαφέρον του Μάικλ. Τη μια στιγμή τουεωρούσε αδύναμους επειδή δεν μπορούσαν να ελέγξουν ταρορμήσεις τους όσο αυξανόταν η γοητεία που ασκούσάνω τους η Νούμερο 4. Έπειτα όμως κοίταζε την οθόνη νεμίζει από τη φαντασίωση που δημιουργούσε ο ίδιος, κ

ότε αισθανόταν να ξυπνούν μέσα του οι ίδιες ορέξεις.Η Λίντα προσπαθούσε να μη φαντάζεται καθόλου του

ελάτες τους –ή, τουλάχιστον, όχι όπως τους φανταζόταν Μάικλ. Για εκείνη δεν ήταν άνθρωποι με σκοτεινά πάθη ποους έσπρωχναν στον ιστότοπο· ήταν απλά νούμερα σιαφορετικές χώρες. Πολλοί διαφορετικοί δεκαπενταψήφι

αριθμοί έγκρισης χρέωσης πιστωτικών καρτών. Η Λίντα είχην υπολογιστική αντίληψη ενός οποιουδήποτε επιχειρηματί

–τόσες συνδρομές σήμαιναν τόσα δολάρια κατατεθειμένα σξωχώριους λογαριασμούς που είχε ανοίξει η ίδια. Σπάνι

σκεφτόταν ποιοι ήταν αυτοί που παρακολουθούσαν τηκπομπή τους, παρά μόνο για να κάνει τους υπολογισμού

ης και να σιγουρευτεί ότι ο Μάικλ διατηρούσε τον δραματικαρακτήρα της Σειράς 4 δίνοντας στο πρόγραμμα τη

απαραίτητη ένταση.Ο Μάικλ ήταν υπεύθυνος για το σενάριο. Εκείνη ήτα

πεύθυνη για τον επιχειρηματικό τομέα. Και οι δύο πτυχέταν ζωτικής σημασίας για την επιτυχία τους. Ήταν μι

σχέση που η Λίντα πίστευε ότι αποτελούσε τον ορισμό τηραγματικής αγάπης. Στον ελεύθερο χρόνο της, καθώς κ

στο διάστημα που μεσολαβούσε ανάμεσα στις διαφορετικέσειρές, της άρεσε να διαβάζει κουτσομπολίστικα περιοδικ

ου ασχολούνταν με τους αστέρες του κινηματογράφου δινε ιδιαίτερη προσοχή στο ποιος τα έφτιαχνε με ποια κ

οιος χώριζε, κάθε βδομάδα που περνούσε. Επέτρεπε στο



αυτό της να προσπαθεί να φανταστεί ποια θα ήταν πόμενη κίνηση του Μπραντ ή της Αντζελίνα ή της Τζεν ης Πάρις, και πότε ενδεχομένως θα τους έπιαναν σε κάποιξευτελιστική κατάσταση. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο κουσούης, όπως πίστευε, η ιδέα ότι έπαιρνε στα σοβαρά όλα αυτ

α ζευγαρώματα και τους χωρισμούς. Θεωρούσε όμως όταν ένα ακίνδυνο κουσούρι.

Πολλές φορές λαχταρούσε να γίνει διάσημη. Φανταζότατι, αν ο κόσμος μπορούσε να εκτιμήσει την επιτυχία το

Whatcomesnext.com, θα έγραφαν για τους δυο τους στεριοδικά Us ή People.

Την απογοήτευε το γεγονός ότι ο εγκληματικόαρακτήρας της επιχείρησής τους δεν τους επέτρεπε νίνουν διάσημοι. Είχε την άποψη ότι αυτό που έκαναν ήταολύ πιο σημαντικό από τα άτομα στα οποία το έκαναν, κτι έπρεπε να υπάρχει μια εξαίρεση για την περίπτωσή του

Εκείνοι ήταν πλασιέ φαντασιώσεων. Αυτό θα έπρεπε ν’ αξίζ

κάτι παραπάνω από τα λεφτά, έλεγε στον εαυτό της. Ήτααστέρες, όπως πίστευε, αλλά ο κόσμος δεν το ήξερε.

Ο Μάικλ ήξερε ότι η Λίντα ονειρευόταν να διακριθούν. ξυπνη πλευρά του εαυτού του προτιμούσε την ανωνυμία, α

και ήθελε επίσης να την ευχαριστήσει με όποιον τρόπμπορούσε.

«Είναι καιρός να της δώσουμε κάτι να φάει», είπε.«Εσύ ή εγώ;» ρώτησε η Λίντα.Εκείνος άπλωσε το χέρι του κι έπιασε μερικά σκόρπι

αρτιά. Περιείχαν ένα πολύ ευέλικτο σενάριο. Ο Μάικίστευε στην αξία της προετοιμασίας· είχε αφιερώσει χρόνια να γράψει πολλά από τα στοιχεία της Σειράς 4 πολύ πρ

εκινήσει. Ήταν λίστες, λεπτομέρειες που έπρεπε ν



ακτοποιηθούν και μακροσκελείς παράγραφοι τις οποίεαποκαλούσε Ανάλυση Επίδρασης Εικόνας / Εικόνα 4. Τοάρεσε να πιστεύει ότι ήταν σχολαστικός στο θέμα τοσχεδιασμού, αλλά και ότι είχε την ευστροφία που ήτααπαραίτητη για να δημιουργεί. Κάποτε, όταν ήταν στ

κολέγιο, είχε παρακολουθήσει μια σειρά μαθημάτωκινηματογράφου και είχε γράψει μια εργασία σχετικά με τστιγμή του έργου Το Λιμάνι της Αγωνίας που πέφτει το λευκάντι της Εύα Μαρί Σεντ και ο Μάρλον Μπράντο το σηκώνενώ ο σκηνοθέτης, ο Ελία Καζάν, είχε την εξυπνάδα ν

αφήσει τις κάμερες να καταγράφουν κάτι που ήταν εκτό

σεναρίου και που έγινε μια κλασική στιγμή στοκινηματογράφο. Το ίδιο θα είχα κάνει κι εγώ, έλεγε συχνά Μάικλ στον εαυτό του. Δεν ήταν από τους τύπους που θφώναζε Σταματήστε! και θα κατέφευγε σε κάτι προβλέψιμ

ταν ευέλικτος. Και καθώς κοίταζε την οθόνη μπροστά τοκαι είδε τη Νούμερο 4 να σφίγγει το αρκουδάκι της και ν

κλαίει με λυγμούς, σκέφτηκε πως κανένας από τουμεγάλους σκηνοθέτες δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί τοπειδή εκείνος σμίλευε κάτι το μοναδικό κι αληθινό και πολιο δραματικό και απρόβλεπτο απ’ ό,τι είχαν ποτέ φανταστι άλλοι ότι ήταν δυνατόν.

«Νομίζω πως είναι καλύτερα να πας εσύ», είπε ύστερα απ

μια μικρή παύση. «Η κοπέλα εξακολουθεί να φαίνεται πολφοβισμένη. Όταν μπω εγώ στο δωμάτιο, θα πρέπει να τκμεταλλευτούμε για να προκαλέσουμε όσο το δυνατό

μεγαλύτερο σοκ».«Εσύ είσαι το αφεντικό», είπε η Λίντα.«Εμένα μου λες», απάντησε ο Μάικλ, γελώντας.

Απομακρύνθηκε από τους υπολογιστές και πήγε στ



ραπέζι με τα όπλα. Έψαξε για λίγο και διάλεξε ένα ΚολΜάγκνουμ .357. Η Λίντα το πήρε και ο Μάικλ ξαναγύρισε σταρτιά του και τα ξεφύλλισε βιαστικά. «Να», είπε. «Διάβασ

αυτό».Η Λίντα διέτρεξε τη σελίδα. «Εντάξει», είπ

αμογελώντας πλατιά. Κοίταξε ένα ρολόι. Ήταν λίγο μετά τμεσάνυχτα. «Νομίζω πως θα της ετοιμάσω πρωινό».

Η Λίντα άνοιξε την πόρτα με αργές κινήσεις και μπήκε στ

πόγειο. Φορούσε ό,τι και την προηγούμενη φορά, μιριζάτη λευκή στολή προστασίας από επικίνδυνα υλικά κ

μια μαύρη κουκούλα που κάλυπτε τα πάντα εκτός από τμάτια της. Κρατούσε ένα δίσκο, από αυτούς που υπάρχουν σλες τις καφετέριες. Πάνω στο δίσκο ήταν ένα πλαστικ

μπουκάλι νερό χωρίς καμία ετικέτα. Η Λίντα είχε ετοιμάσ

να μπολ με κουάκερ στιγμής, χρησιμοποιώντας μιαμερικανική μάρκα που εξαγόταν σε όλο τον κόσμο. Υπήρχκι ένα πορτοκάλι, αλλά καθόλου μαχαιροπίρουνα.

Είδε τη Νούμερο 4 να γυρίζει προς το μέρος της και νσιτώνεται όταν άκουσε την πόρτα να ανοίγει.

Προχώρησε προς ένα από τα Χ που ο Μάικλ είχε κάνει μ

κιμωλία στο πάτωμα. Άκουσε ένα ανεπαίσθητο θρόισμκαθώς εκείνος ρύθμιζε ηλεκτρονικά την κατεύθυνση τηκάμερας.

«Μείνε ακίνητη», είπε η Λίντα.Κατόπιν επανέλαβε την εντολή στα γερμανικά, γαλλικ

ωσικά και τουρκικά.

Ελάχιστα γνώριζε από ξένες γλώσσες. Είχ



απομνημονεύσει μερικές φράσεις και βρισιές διότι κατιαστήματα αποδεικνύονταν χρήσιμες. Ήξερε ότι η προφορης δεν ήταν καλή, αλλά δεν την ένοιαζε. Όταν μιλούσ

αγγλικά, πότε πότε χρησιμοποιούσε χαρακτηριστικέρετανικές εκφράσεις αντί των αντίστοιχων αμερικανικώ

Δεν πίστευε ότι κάτι τέτοιες μικροαλλαγές στη γλώσσα θεγελούσαν ποτέ έναν εκπαιδευμένο ανακριτή με πρόσβασ

σε συστήματα αναγνώρισης φωνής. Αλλά ο Μάικλ την είχιαβεβαιώσει ότι η πιθανότητα να ριχτεί στο κατόπι τους μιόσο εξελιγμένη αστυνομική δύναμη ήταν αμελητέα. Σα

αιώνιος φοιτητής που ήταν, ο Μάικλ είχε εξετάσει μ

ροσοχή τα διλήμματα δικαιοδοσίας που δημιουργούσαν ραματικές διαδικτυακές εκπομπές τους. Ήταν βέβαιος ό

καμία διωκτική υπηρεσία δεν είχε την υπομονή να ερευνήσαυτό που έκαναν.

Η Λίντα σκέφτηκε ότι κινούνταν σε μια από τις πιο γκρίζεεριοχές.

«Κοίτα μπροστά. Βάλε τα χέρια στα πλευρά σου».Και πάλι επανέλαβε τις εντολές σε διάφορες γλώσσε

ανακατεύοντας τη σειρά. Ήταν σίγουρη ότι ορισμένες λέξεεν τις είχε πει σωστά. Δεν είχε καμιά σημασία.

«Θα βάλω ένα δίσκο πάνω στα πόδια σου. Όταν σοώσω την άδεια, μπορείς να φας».

Είδε τη Νούμερο 4 να γνέφει καταφατικά.Πήγε στο πλάι του κρεβατιού και ακούμπησε το δίσκ

μεινε στη θέση της, περιμένοντας. Είδε ότι η Νούμερο 4 είχαρχίσει να τρέμει και ότι οι μύες της συσπώνταν. Πρέπει νίναι οδυνηρό, σκέφτηκε. Μα η Νούμερο 4 κατάφερε ν

κρατήσει το στόμα της κλειστό και, παρά τις ακούσιε

κινήσεις που προκαλούσε ο φόβος, ακολούθησε κάθ



ντολή.«Εντάξει», είπε η Λίντα. «Μπορείς να φας».Φρόντισε να μην κρύβει τη θέα από οποιαδήποτε κάμερξερε ότι οι πελάτες τους θα μαγεύονταν από την απλ

πόθεση του ταΐσματος της Νούμερο 4. Αυτός ήταν ο λόγο

ου οι διαδικτυακές εκπομπές τους ήταν τόσο δημοφιλείίχαν πάρει τις απλούστερες ρουτίνες της ζωής και τις είχα

κάνει ξεχωριστές . Αν το κάθε γεύμα της Νούμερο 4 ήτανδεχόμενο να είναι το τελευταίο της, το πράγμα αποκτούσνα εντελώς καινούριο νόημα. Οι θεατές το καταλάβαινα

αυτό και τους τραβούσε αφάνταστα. Με δεδομένη τη

αβεβαιότητα ως προς τη μοίρα της Νούμερο 4, τα πισυνηθισμένα πράγματα γίνονταν ακαταμάχητα.

Η Λίντα ήξερε ότι αυτό ήταν το στοιχείο της μεγαλοφυΐαου χαρακτήριζε αυτό που είχαν σχεδιάσει.

Είδε τη Νούμερο 4 να φέρνει τα χέρια της στο δίσκο και νανακαλύπτει το μπολ, το πορτοκάλι και το μπουκάλι με τ

ερό. Ξεκίνησε πρώτα από το νερό και ήπιε με βουλιμία. Θης φέρει ανακατωσούρα, σκέφτηκε η Λίντα, αλλά δεν είπίποτε. Η Νούμερο 4 συγκρατήθηκε τελικά, σαν ν

συνειδητοποίησε ότι μπορεί να χρειαζόταν λίγο νερό στέλος του γεύματος. Έπιασε το μπολ με το κουάκερ. Δίστασ

κι έψαξε ψηλαφητά να βρει κάποιο κουτάλι. Όταν δε βρήκ

ίποτε, άνοιξε το στόμα της, σαν να ήθελε να κάνει μιρώτηση, αλλά σταμάτησε.

Η Λίντα κατάλαβε αμέσως τι σήμαινε αυτό. Μαθαίνεαλό αυτό.Η Νούμερο 4 έφερε το μπολ στο στόμα της κι άρχισε ν

κατεβάζει το κουάκερ. Οι πρώτες μπουκιές ήταν διστακτικέ

αλλά όταν αισθάνθηκε τη γεύση του, το καταβρόχθισε



γλειψε το μπολ.Ωραία κίνηση, σκέφτηκε η Λίντα. Θα αρέσει στους θεατές.Εξακολουθούσε να στέκεται κοντά στο κρεβάτι. Αλλ

ταν η Νούμερο 4 άρχισε να καθαρίζει το πορτοκάλι, η Λίντβγαλε αργά το Μάγκνουμ .357 μέσα από τη στολή τη

Προσπάθησε να συντονίσει τις κινήσεις της με τις κινήσεης Νούμερο 4, με αποτέλεσμα να εμφανιστεί το πιστόλι τ

στιγμή που η Νούμερο 4 δάγκωνε το πορτοκάλι.Είδε λίγο χυμό από το φρούτο να κυλάει από το στόμα τη

κοπέλας. Τράβηξε τον κόκορα και όπλισε το πιστόλι.Ο ήχος έκανε τη Νούμερο 4 ν’ αφήσει την μπουκιά της στ

μέση. Δε θα ξέρει τι ακριβώς είναι, σκέφτηκε η Λίντα, αλλά θ

καταλάβει ότι πρόκειται για κάτι φονικό.Η Νούμερο 4 φάνηκε να κοκαλώνει από τον ήχο. Τ

ορτοκάλι έμεινε μετέωρο, λίγα μόλις εκατοστά από τα χείλης. Η κοπέλα άρχισε να τρέμει σύγκορμη.

Η Λίντα προχώρησε κι έφερε την κάννη του όπλου λίγμόλις χιλιοστά από το κεφάλι της Νούμερο 4, σημαδεύοντάην ανάμεσα στα μάτια. Περίμενε λίγο και μετά ακούμπησην κάννη στο πρόσωπό της.

Η μυρωδιά του γράσου, η πίεση της κάννης θα ήτααλάθητα στοιχεία για τη Νούμερο 4, η Λίντα ήταν σίγουρη γ

αυτό.Άκουσε ένα κλαψούρισμα να αναβλύζει από το στήθος τη

κοπέλας. Αλλά η Νούμερο 4 δεν είπε τίποτε και δεν έκανε τηαραμικρή κίνηση, παρ’ όλο που όλοι οι μύες του κορμιοης φαίνονταν έτοιμοι να εκραγούν από την ένταση.

«Μπανγκ!» ψιθύρισε η Λίντα. Ο ψίθυρος ήταν αρκετ

υνατός για να καταγραφεί από το σύστημα.



Μετά κατέβασε τον κόκορα και με υπερβολικά αργέκινήσεις απομάκρυνε το πιστόλι από το πρόσωπο τη

ούμερο 4 και το ξανάβαλε μέσα στη φόρμα της.«Η ώρα του φαγητού τελείωσε», είπε απότομα.Πήρε το υπόλοιπο πορτοκάλι από το χέρι της Νούμερο

και μετά μάζεψε το δίσκο. Είδε τη Νούμερο 4 να τραντάζετάλι από σπασμούς, από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Ήλπιτι οι κάμερες θα είχαν καταγράψει την εικόνα. Ο πανικό

πουλάει, σκέφτηκε.Με μετρημένες κινήσεις, φροντίζοντας να κάνει ελάχιστ

όρυβο καθώς περπατούσε, βγήκε από το δωμάτι

αφήνοντας τη Νούμερο 4 μόνη στο κρεβάτι.Στην αίθουσα ελέγχου του ισογείου ο Μάικλ χαμογελούσ

λατιά. Ο διαδραστικός πίνακας σχολιασμού είχε αρχίσει νφωτίζεται. Πολλές γνώμες, πολλές αντιδράσεις. Ήξερε ότι θπρεπε να τις εξετάσει αργότερα. Έδειχνε πάντα ιδιαίτερροσοχή στην αξιολόγηση των συνομιλιών μεταξύ πελατώ

στον πίνακα που είχε δημιουργήσει για τη Σειρά 4.Η Λίντα πήρε μια βαθιά ανάσα, έκλεισε τα μάτια της

βγαλε την κουκούλα. Είμαι ηθοποιός , είπε με το νου της.Ούτε εκείνη, που είχε σταθεί λίγο πέρα από την πόρτα το

πογείου, ούτε ο Μάικλ στο ισόγειο πρόσεξαν τι έγινε στσυνέχεια. Μερικοί από τους πελάτες το πρόσεξαν, όμω

καθώς ήταν σκυμμένοι πάνω από τους υπολογιστές τουΑκούγοντας την πόρτα να κλείνει και μένοντας μόνη,

ούμερο 4 ξάπλωσε στο κρεβάτι, έπιασε το αρκουδάκι και τσφιξε στο στήθος της, κρατώντας το φθαρμένο παιχνί

ανάμεσα στα μικρά της στήθη, τρίβοντας το κεφαλάκι τοσαν να ήταν μωρό και λέγοντας κάτι σιωπηλά στο άψυχ

αντικείμενο. Κανείς απ’ όσους παρακολουθούσαν δεν ήτα



σίγουρος τι έλεγε, αν και κάποιοι μάντεψαν ότι η Νούμεροπαναλάμβανε ξανά και ξανά μία και μόνη φράση. Δε

μπόρεσαν να ξεχωρίσουν ότι αυτό που έλεγε ήταν: Με λένΤζένιφερ με λένε Τζένιφερ με λένε Τζένιφερ με λένε Τζένιφερ.



Η Τέρι Κόλινς βημάτιζε πέρα δώθε στο δρομάκι έξω απ’ τσπίτι του Έιντριαν ενώ εκείνος έδειχνε πού βρισκόταν ότααντιλήφθηκε το κλειστό φορτηγό. Η Τέρι έσερνε τα πόδια τηκαι κλότσησε μια χαλαρή πέτρα καθώς ο Έιντριαν καθόταστο τιμόνι του αυτοκινήτου του για να της δείξει πού είχ

αρκάρει. «Και ήσασταν ακριβώς εκεί το βράδυ πο

ξαφανίστηκε η Τζένιφερ;» τον ρώτησε.Εκείνος έγνεψε καταφατικά. Κατάλαβε ότι η ντετέκτι

πολόγιζε οπτικές γωνίες και αποστάσεις, δημιουργώνταοερά την εικόνα που θα παρουσίαζε ο δρόμος με τις σκιέκείνο το βράδυ.

«Δεν μπορεί να το αντιληφθεί», είπε ο Μπράιαν.

Ήταν στο δεξιό κάθισμα του αυτοκινήτου. Κοίταζε αυτός στο σημείο του δρόμου όπου είχε σταματήσει για λίγο φορτηγό και μετά είχε απομακρυνθεί με ταχύτητα.

«Τι εννοείς;» ρώτησε ψιθυριστά ο Έιντριαν.«Αυτό που εννοώ είναι το εξής», απάντησε ο Μπράιαν μ

πιθετικό ύφος. «Η τύπισσα δεν επιτρέπει στον εαυτό της ν

φανταστεί το έγκλημα. Προς το παρόν. Κοιτάζει ακριβώς τσημείο όπου έγινε, αλλά ακόμη προσπαθεί να αιτιολογήσο γιατί δεν έγινε, όχι το γιατί έγινε. Εδώ είναι που μπαίνεσύ στην εικόνα, αδερφέ μου. Πείσε την. Ανάγκασέ τη να κάνο επόμενο βήμα. Πρέπει να χρησιμοποιήσεις τη λογικ

Πρέπει να δείξεις δυναμισμό. Εμπρός, Όντι».

«Αλλά...»



«Η δουλειά σου είναι να την κάνεις να δει αυτό που είδεσύ εκείνο το βράδυ. Αυτό κάνουν όλοι οι ερευνητές, αν κ

μπορεί να μη θέλουν να το παραδεχτούν γιατί ακούγετρελό στη χειρότερη περίπτωση και εκκεντρικό στη

καλύτερη. Φαντάζονται όλα όσα έγιναν σαν να ήταν οι ίδιο

κεί ... και αυτό τους λέει πού πρέπει να στρέψουν τηροσοχή τους στη συνέχεια».

Ο Μπράιαν φορούσε πάλι την ξεθωριασμένη φόρμαγγαρείας και βαριές μπότες της ζούγκλας. Είχε στηρίξει τ

όδια του στο ταμπλό του αυτοκινήτου και ήταν αραγμένοστο κάθισμα, καπνίζοντας ένα τσιγάρο. Ο Μπράιαν νεαρός.

Μπράιαν σε μια κάποια ηλικία. Ο Μπράιαν νεκρός. ιντριαν συνειδητοποίησε ότι μέσα στις παραισθήσεις του,

αδερφός του άλλαζε σαν χαμαιλέοντας. Από το Βιετνάμέχρι τη Γουόλ Στρητ. Το ίδιο ίσχυε και στην περίπτωση τηΚάσι, του Τόμι, και οποιουδήποτε άλλου από το παρελθόου αποφάσιζε να παρουσιαστεί στο παρόν του, για όσ

ιάστημα έμελλε να κρατήσει αυτό το παρόν. Ο Έιντριααισθάνθηκε τη διαπεραστική μυρωδιά του καπνοανακατεμένη με μια βαριά, τροπική υγρασία που τολάκωνε, σαν να είχε φέρει μαζί του ο Μπράιαν και τηνιγηρή ζούγκλα. Η φρεσκάδα της άνοιξης της Νέα

Αγγλίας είχε χαθεί. Ή μάλλον, σκέφτηκε ο Έιντριαν, είχ

αθεί για εκείνον.«Γιατί κανένας άλλος δεν είδε το παραμικρό;» είπε η Τέ

Κόλινς.Ο Έιντριαν δεν ήταν βέβαιος αν έπρεπε να απαντήσε

εδομένου ότι η ντετέκτιβ είχε κάνει την ερώτησή τηαμηλόφωνα, απευθυνόμενη περισσότερο στις ακτίνες το

φωτός που περνούσαν μέσα από τα φυλλώματα των δέντρω



αρά σ’ εκείνον.«Δεν ξέρω», της είπε. «Οι άνθρωποι γυρίζουν στα σπίτ

ους. Θέλουν να φάνε το βραδινό τους. Να δουν τικογένειές τους. Κλείνουν την εξώπορτά τους κι αφήνουξω τη μέρα που πέρασε. Ποιος κοιτάζει το δρόμο τέτοιε

ώρες; Ποιος ψάχνει να βρει κάτι που ξεφεύγει από τσυνηθισμένα; Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που το κάνουαυτό, ντετέκτιβ. Ο κόσμος αποζητά τη ρουτίνα. Τηκανονικότητα. Αυτό είναι που περιμένει. Ακόμη κι α

ερνούσε καλπάζοντας ένας μονόκερως μάλλον δε θα τορόσεχαν».

Μόλις το είπε αυτό, ο Έιντριαν έκλεισε τα μάτια του γιμια στιγμή, ελπίζοντας ότι τα λόγια του δε θα έκαναν νμφανιστεί ένα λευκό, κερασφόρο μυθικό ζώο που μόνκείνος θα έβλεπε.

«Κάποιος πρέπει να πρόσεξε κάτι», συνέχισε η Τέρι, σαα μην είχε ακούσει τίποτε απ’ όσα είχε πει ο Έιντριαν

ράγμα που τον έκανε να αναρωτηθεί αν είχε μιλήσφωναχτά ή αν απλώς νόμιζε ότι το είχε κάνει.

«Αλλά δεν έγινε κάτι τέτοιο. Μόνο εγώ το είδα», της είπεΗ ντετέκτιβ γύρισε προς το μέρος του και ο Έιντρια

κατάλαβε ότι τον είχε ακούσει.«Τι στοιχεία, λοιπόν, έχουμε για να προχωρήσουμε

ώτησε η Τέρι, χωρίς να περιμένει ότι θα της απαντούσε. Είδον Έιντριαν να σαλεύει άβολα στο κάθισμά του πριν βγ

από το αυτοκίνητο. Κάποτε είχε ανακρίνει ένα σχιζοφρενκατά τη διάρκεια ενός ψυχωσικού επεισοδίου και παρ’ ότι άνθρωπος εκείνος γύριζε διαρκώς μια από δω και μια από κεκαθώς άκουγε ήχους που δεν υπήρχαν, εκείνη είχε καταφέρ

με την υπομονή της να του αποσπάσει τελικά μια λογικ



εριγραφή ενός ληστή. Και σε πολλές περιπτώσεις είχαναδιφήσει τη μνήμη σπουδαστών του κολεγίου που ήξερα

τι είχε γίνει κάτι κακό –συνήθως κάποιος βιασμός– αλλεν ήταν ολότελα σίγουροι τι είχαν δει ή ακούσει. Έφταιγαα ναρκωτικά. Ή το πολύ ποτό. Ένα σωρό πράγματ

μπορούσαν να επηρεάσουν αρνητικά τις ικανότητεαρατήρησης. Όταν όμως βρισκόταν αντιμέτωπη με τοιντριαν, η ντετέκτιβ ένιωθε ν’ ανατριχιάζει, σαν να σερνότα

κάτι πάνω της. Μολονότι η εμφάνισή του δεν ήταιαφορετική, κάτι πάνω του είχε αλλάξει. Της φαινόταν πι

αδυνατισμένος, πιο λιπόσαρκος, λες και κάτι τον έτρωγ

αδιάκοπα όση ώρα τον είχε απέναντί της. Είχε την αλλόκοταίσθηση ότι με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, άνθρωπος εκείνος ξεθώριαζε λιγάκι, απειροελάχιστα.

Ο Έιντριαν πήρε μια βαθιά ανάσα.«Αυτό είναι σημαντικό», ψιθύρισε ο Μπράιαν. «Μην τ

άσεις, Όντι. Μην την αφήσεις να σου φύγει. Θα τ

ρειαστείς για να βρεις την Τζένιφερ. Το ξέρεις. Μην τηρομάξεις».

«Νομίζω πως πρόκειται για πολύ μεγάλο πρόβλημτετέκτιβ», είπε ο Έιντριαν, με ύφος μπλαζέ. «Αν αυτό ποίδα ήταν όντως απαγωγή, όπως πιστεύω εγώ, ε, τότε έχουμα κάνουμε με έναν τύπο απαγωγής που είναι πολ

ασυνήθιστος σε αυτά τα μέρη».«Ωραία», είπε ο Μπράιαν.«Ναι. Σας ακούω», απάντησε η Τέρι.«Τυχαία. Ξέρετε, οι ψυχολόγοι μισούν αυτή τη λέξ

Λειτουργεί σαν δικαιολογία για την έλλειψη ανταπόκρισηΒλέπετε, η δουλειά μου –ήμουν δάσκαλος– ήταν ν

αποδεικνύω ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο. Αν συνεχίσετε ν



αναλύετε όλα τα στοιχεία, τελικά φτάνετε σε μια αλήθειράγμα που υποδηλώνει το αναπόφευκτο μιας ενέργειας. Σελευταία ανάλυση, ό,τι συμβαίνει είναι λογικό. Σχεδιάζ

κάποιος ένα αεροπορικό ταξίδι. Γίνεται αεροπειρατεία και ταξίδι καταλήγει στο Νότιο Πύργο. Ενδεχομένως υπάρχει έν

στοιχείο κακοτυχίας: η επιλογή της συγκεκριμένης πτήσης τσυγκεκριμένη εκείνη μέρα. Αλλά έχει λογική εξήγησΚάποιος έπρεπε να βρίσκεται κάπου, κάποια ώρα, και εκείνηλύση ήταν η λογική επιλογή. Οι πιθανότητες ο διπλανός τοστην ουρά να είναι ένας μηδενιστής τρομοκράτης ποτοιμάζει μια επίθεση αυτοκτονίας είναι απειροελάχιστε

αλλά μετρήσιμες. Οι βασικοί παράγοντες, όλα όσημιούργησαν τον τρομοκράτη και όλα όσα δημιούργησαο θύμα, συνδυάζονται με έναν ψυχολογικά καθορισμένρόπο σε ένα αναγνωρίσιμο μοτίβο. Και σε αυτό έγκειται

αλήθεια της όλης ιστορίας».Η Τέρι έκανε μερικά βήματα πίσω.

«Μιλάτε σαν να προετοιμάζετε μια διάλεξη για κάποιάξη», είπε.

«Τώρα!» τον παρότρυνε ο Μπράιαν μ’ έναν ηχηρσκηνικό ψίθυρο. «Στρίμωξέ την τώρα!»

«Ναι. Μια διάλεξη. Αλλά, αν πρόκειται να υπάρξει κάποιλπίδα για τη νεαρή Τζένιφερ, θα πρέπει εσείς να μπείτε στ

ική μου περιοχή».«Ωραία», είπε ο Μπράιαν. «Αυτή η πρόταση κέντρισε τ

νδιαφέρον της».Η ντετέκτιβ φάνηκε να βυθίζεται σε σκέψεις. Η φωνή το

Μπράιαν έδειχνε πως ήταν γεμάτος ενέργεια. Ο Έιντριασκέφτηκε πως ο αδερφός του έτσι πρέπει να ακουγόταν ότα

ιοικούσε άντρες στον πόλεμο ή όταν έφτανε μια στιγμή στ



ικαστήριο που κατάφερνε να αποσπάσει μια αλήθεια απναν απρόθυμο μάρτυρα. «Και τώρα, σκέψου αυτό που σοίπε ο Τόμι», προέτρεψε τον αδερφό του.

Ο Έιντριαν δίστασε. Ήθελε να στραφεί προς το μέρος τοΜπράιαν και να τον ρωτήσει: Τι πράγμα; Τι μου είπε ο Τόμ

πριν γίνει κομμάτια; Και τότε θυμήθηκε τα βιαστικά λόγιου γιου του: Όλη η ιστορία είναι να το δει ο κόσμος.

«Κοιτάξτε, ντετέκτιβ. Αν η αρπαγή της Τζένιφερ σ’ αυτόο δρόμο αυτής της γειτονιάς έγινε απλώς και μόνο για νιασκεδάσει κάποιος ανώμαλος φονιάς σε μια σκοτειν

κρυφή και απόμερη τοποθεσία, τότε δεν έχετε παρά ν

υρίσετε στο σπίτι σας και να περιμένετε μέχρι να βρεθεί ττώμα της την άλλη βδομάδα, τον άλλο μήνα, τον άλλρόνο ή την άλλη δεκαετία. Και γνωρίζουμε ήδη ότι

απαγωγή δεν έγινε για λύτρα, εφόσον δεν ήρθε κανείς σπαφή με τη μητέρα της. Γνωρίζουμε επίσης ότι δεν το έκαν

κάποιος της οικογένειας, αφού οι σχέσεις τους δεν ήταν τόσ

εταμένες. Εξάλλου εσείς ήδη ρωτήσατε για τον πατριό κια τη δουλειά του ως θεραπευτή –θεώρησα, μάλιστα, ότι ρωτήσεις σας ήταν έξυπνες–, αλλά, έστω κι έτσι, ο σκοπό

μιας απαγωγής εκείνης της κατηγορίας θα είχε γίνει κιόλαεκάθαρος. Θέλω να πω ότι, αν κάποιος ήθελε ναρενοχλήσει ή να τιμωρήσει τον Σκοτ Γουέστ, δε θα τ

κανε χωρίς να τον πληροφορήσει, αφού διαφορετικά τμήνυμα θα πήγαινε χαμένο. Πράγμα που μας αφήνει μόνμια εξαιρετικά μικρή ελπίδα: Η απαγωγή έγινε για έναν άλλλόγο. Αυτό που πρέπει να μάθουμε είναι ποιος είναι αυτός λόγος, διότι μόνο έτσι θα βρούμε την Τζένιφερ. Ζωντανννοώ».

Ο Έιντριαν φαινόταν να ενεργεί αποφασιστικά κ



αυτόχρονα σπασμωδικά.«Η Τζένιφερ, ντετέκτιβ... Κάποιος τη χρειαζόταν για κάτ

Οποιαδήποτε άλλη εξήγηση είναι άχρηστη διότι καταλήγστο ίδιο συμπέρασμα: Είναι νεκρή. Άρα δεν είναι λογικό ν

ροσανατολιστούμε προς αυτές τις εξηγήσεις. Η μόν

ραμμή που μένει είναι να φανταστούμε ότι η Τζένιφεξακολουθεί να είναι ζωντανή, και μάλιστα για κάποιο

συγκεκριμένο, απόλυτα καθορισμένο λόγο. Αλλιώς, χάνουμαπλώς και οι δύο το χρόνο μας».

«Αυτός είσαι!» αναφώνησε ο Μπράιαν. Τα λόγια του ήτασαν κραυγή πολύ κοντά στο αυτί του Έιντριαν, ο οποίο

ραβήχτηκε λιγάκι.Η Τέρι σκέφτηκε πως όλα αυτά ήταν μια τρέλα και πως

ερο-καθηγητής –που ανοιγόκλεινε γρήγορα τα μάτια τομοιάζοντας λιγάκι με έντομο, και τα χέρια του έτρεμαν σαν να διαπερνούσε ένα αόρατο ηλεκτρικό ρεύμα– ήταεοπάλαβος, έστω κι αν εκείνη δεν μπορούσε να διαγνώσ

ην κατάστασή του με ιατρικούς όρους. Κοίταξε γύρω της τειτονιά, σαν να ήλπιζε ότι ίσως εκείνη τη στιγμή θα τηαμογελούσε η τύχη, θα εμφανιζόταν το λευκό φορτηγό απη γωνία, θα έκοβε ταχύτητα, η πόρτα θα άνοιγε και απ

μέσα θα πετούσαν την Τζένιφερ, με λίγες μελανιένδεχομένως σεξουαλικά κακοποιημένη, αλλά σε μι

κατάσταση από την οποία θα κατάφερνε να επιζήσει με λίγαγάπη, λίγη ψυχοθεραπεία και μερικά παυσίπονα.

Το σύθαμπο έδωσε τη θέση του στο σκοτάδι. λικιωμένος καθηγητής φαινόταν να έχει κουρνιάσει πάν

στο λεπτό κλαρί μιας ιδέας. Ποιες είναι οι επιλογές μοσκέφτηκε η Τέρι.

«Εντάξει», είπε. «Θα ακούσω τι έχετε να μου πείτε».



Μεσολάβησε μια στιγμιαία παύση καθώς ο Έιντριαγνεφε καταφατικά. Τον είχε ξαφνιάσει κάπως που τετέκτιβ ήταν πρόθυμη να τον ακούσει, αλλά ήταν κ

κάπως διστακτικός επειδή δεν ήξερε τι θα της έλεγε.«Το νιώθεις;» του σφύριξε ο Μπράιαν, χωρίς όμως τ

φος του να είναι δυσάρεστο. «Αυτό το αεράκι. Σαν να έχμια ευκαιρία η Τζένιφερ».

Ο Έιντριαν άνοιξε την εξώπορτα για να περάσει η ντετέκτστο σπίτι, καθώς πύκνωνε το σκοτάδι. Δίστασε, σαν ν

ερίμενε ότι θα έμπαινε και ο Μπράιαν, αλλά ο νεκρόαδερφός του έμεινε στα σκαλιά, μερικά βήματα πιο πέρ

Δεν μπορώ να μπω εκεί μέσα», είπε απότομα, λες και ήτααυτονόητο.

Ο Έιντριαν πρέπει να έδειξε ότι ξαφνιάστηκε διότι Μπράιαν πρόσθεσε βιαστικά: «Ακόμη και οι οπτασίες έχουκανόνες, Όντι. Αλλάζουν λίγο, ανάλογα με τις περιστάσεκαι τα δεδομένα, πράγμα που μάλλον το γνώριζες ήδ

Ούτως ή άλλως, πάντως, πρέπει να υπακούσω».Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά. Η απάντηση του Μπράια

ίχε κάποια λογική, αν και δε θα μπορούσε να αιτιολογήσην άποψή του.

«Κοίτα, μπορείς να χειριστείς τη συζήτηση που θακολουθήσει. Το ξέρω ότι μπορείς. Γνωρίζεις αρκετά σχετικ

με τη συμπεριφορά και το έγκλημα, και ο φιλαράκος σου στανεπιστήμιο σε έσπρωξε προς τη μοναδική κατεύθυνση ποχει κάποια πιθανότητα επιτυχίας, οπότε ως προς αυτό πρέπα πείσεις την ντετέκτιβ. Μπορείς να το κάνεις».

«Δεν ξέρω...»Ο Έιντριαν άκουσε τη φωνή της γυναίκας του να του λέ

κάτι στ’ αυτί. Ναι, μπορείς, καλέ μου. Η Κάσι έδειχνε απόλυτ



σίγουρη, κι όταν ο Έιντριαν ξανακοίταξε τον Μπράιαν, είδο φάντασμα να τον ενθαρρύνει υψώνοντας τη γροθιά τοπειδή πρέπει να είχε ακούσει κι αυτό τη φωνή της Κάσι.

«Εδώ μέσα;» ρώτησε η Τέρι Κόλινς.Ο Έιντριαν έδιωξε τις αναμνήσεις κουνώντας το κεφά

ου. «Ναι. Προς τα δεξιά. Ας πάμε στο καθιστικό. Θα θέλατλίγο καφέ;»

Έκανε την ερώτηση χωρίς να το σκεφτεί. Ξαφνικσυνειδητοποίησε ότι μάλλον δεν είχε καφέ στην κουζίναλλά ακόμη κι αν είχε, δεν ήταν σίγουρος ότι ήξερε πώακριβώς να τον φτιάξει. Και για μια στιγμή κόμπιασε, σαν ν

μην ήταν καν βέβαιος πού βρισκόταν η κουζίνα. Πήρε μιαθιά ανάσα, υπενθύμισε στον εαυτό του ότι είχε ζήσει τόσρόνια σ’ αυτό το σπίτι κι ότι η κουζίνα ήταν ακριβώς μετην τραπεζαρία, πριν την τουαλέτα του ισογείου. Η σκάλδηγούσε στο πάνω πάτωμα, στην κρεβατοκάμαρά του κ

στο γραφείο του, και όλα ήταν στη θέση που έπρεπε.

Η ντετέκτιβ κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Όχι. Αμπούμε κατευθείαν στο θέμα».

Μπήκε στο καθιστικό, που ήταν γεμάτο βιβλίμισοτελειωμένες κούπες του καφέ γεμάτες ξινισμένο γάλα κημητριακά, και πιάτα με υπολείμματα φαγητού και σκόρπι

μαχαιροπίρουνα. Σε διάφορα σημεία ήταν στοιβαγμένε

φημερίδες, μια τηλεόραση ήταν συντονισμένη σ’ ένα κανάλαθλητικών κι έπαιζε χωρίς ήχο, και μια μυρωδιά κλεισούραλανιόταν στον αέρα. Η Τέρι σκέφτηκε πως εκεί μέσα ήτα

σχεδόν ένα αχούρι. Η κατάσταση μπορούσε ακόμη νιορθωθεί. Τα πράγματα ήταν φύρδην μίγδην, αλλ

μπορούσαν να τακτοποιηθούν και να καθαρίσει ο χώρο

μέσα σ’ ένα απόγευμα. Το δωμάτιο και ολόκληρο το σπίτ



ύμιζαν τα κοινά γνωρίσματα μικρών παιδιών που δεν τπηρέαζαν τα σκόρπια παιχνίδια και τα παρατημένα ρούχ

αλλά και μεγάλων ανθρώπων που περιβάλλονταν από ταγαπημένα τους αναμνηστικά και μπιχλιμπίδια. Ούτε τ

αιδιά ούτε οι ηλικιωμένοι ενδιαφέρονταν και τόσο πολύ γι

ην τάξη και την οργάνωση.«Τώρα ζω μόνος», είπε ο Έιντριαν. «Με συγχωρείτε γι

ην αταξία».«Έχω μικρά παιδιά», απάντησε η ντετέκτιβ, «κι έτσι τη

χω συνηθίσει».Παραμέρισε μερικές εφημερίδες από μια καρέκλα κ

κάθισε αφού πρόσεξε ότι πάνω από τα φύλλα της Μπόστοκλόουμπ , που ήταν τριών εβδομάδων, υπήρχαν μερικντυπα από το γραφείο ενός γιατρού που είχαν εν μέρ

συμπληρωθεί. Προσπάθησε να διαβάσει το περιεχόμενό τουαλλά δεν τα κατάφερε.

«Εντάξει», είπε. «Πείτε μου τι πιστεύετε πως μπορούμε ν

κάνουμε».Ο Έιντριαν μετακίνησε κι αυτός μερικά βιβλία κ

σωριάστηκε σε μια πολυθρόνα. Για μια στιγμή τον κυρίεψσύγχυση, σαν να φούσκωνε μέσα του μια παλίρροια, κάκουσε τη σιγουριά να ξεθωριάζει από τη φωνή του. Είχαισθανθεί ικανοποίηση από τον δυναμικό τρόπο που είχ

ιατυπώσει την υπόθεση όταν στέκονταν έξω από το σπίτΕίχε δείξει αυτοπεποίθηση, όπως πίστευε, αλλά τώρα αναποφασιστικότητα χρωμάτιζε τα λόγια του.

«Βλέπετε, ντετέκτιβ...» Δίστασε. «Θέλω στ’ αλήθεια νίναι ζωντανή. Η Τζένιφερ, εννοώ».

Η ντετέκτιβ σήκωσε το χέρι της, διακόπτοντάς τον.

«Άλλο να το θέλετε και άλλο να είστε σε θέση να κάνετ



κάτι γι’ αυτό».Ο Έιντριαν κούνησε το κεφάλι του, συμφωνώντας μα

ης.«Είναι σημαντικό. Για μένα . Πρέπει να τη βρω. Θέλω ν

ω, για μένα σχεδόν όλα τελείωσαν, αλλά εκείνη είναι νέ

χει όλη τη ζωή μπροστά της. Όσο άσχημα κι αν υπήρξαν τράγματα γι’ αυτήν, δε σημαίνει ότι η ζωή της πρέπει νελειώσει πρόωρα...»

«Ναι», απάντησε η Τέρι. «Όλα αυτά είναι κοινοτοπίεΑλλά έχουν ελάχιστη σχέση με την αστυνομική δουλειά».

Ο Έιντριαν αισθάνθηκε άβολα. Δεν είχε ποτέ πάρε δώσε μ

ην αστυνομία στο παρελθόν. Όταν αυτοκτόνησε ο Μπράιαο Τμήμα Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας της Νέα

Υόρκης είχε κινηθεί με ταχύτητα, αποτελεσματικότητα καιακριτικότητα επειδή τα πάντα ήταν προφανή. Όταν η Κάίχε το ατύχημά της, ο πολιτειακός αστυνομικός που είχρθει στο σπίτι του είχε δείξει ενδιαφέρον και μιλούσε χωρ

εριστροφές. Αλλά η αστυνομία σ’ εκείνη την περίπτωση δείχε καμία ανάμειξη τις ατέλειωτες βδομάδες πο

ακολούθησαν μέχρι να πεθάνει η Κάσι τελικά. Και στηερίπτωση του Τόμι, είχε γίνει ένα τυπικό τηλεφώνημα απναν εκπρόσωπο του στρατού, που του είχε δώσει τ

λεπτομέρειες σχετικά με το θάνατο του γιου του, καθώς κ

με την ημερομηνία και την ώρα που έφτανε από το εξωτερικμια πτήση με το φέρετρο. Ο Έιντριαν έκλεισε τα μάτια τοσφιχτά για μια στιγμή και άκουσε μια κακόφωνη ηχώ, λες κ

ροσπαθούσαν πολλοί άνθρωποι να του μιλήσουαυτόχρονα κι εκείνος δυσκολευόταν να ξεχωρίσει τ

συνονθύλευμα των λέξεων και των τόνων και των διαφόρω

πειγόντων στοιχείων.



«Είστε εντάξει, καθηγητά;»Ο Έιντριαν άνοιξε τα μάτια του. «Ναι, με συγχωρείτ

τετέκτιβ».«Μου φάνηκε σαν να σας πήρε ο ύπνος».«Αλήθεια;»

«Ναι».Εκείνος την κοίταξε ερωτηματικά. «Πόση ώρα ήμουν...»«Πάνω από ένα λεπτό. Ίσως δύο».Ο καθηγητής σκέφτηκε πως αυτό δεν ήταν δυνατόν. Είχ

κλείσει τα μάτια του μόνο για ένα δευτερόλεπτο. Όαραπάνω.

«Είστε καλά, καθηγητά;» ρώτησε πάλι η ΤέρΠροσπάθησε να αφαιρέσει την αστυνομική τραχύτητα από τφωνή της και να μιλήσει περισσότερο σαν μητέρα που έσκυβ

άνω από ένα παιδί με πυρετό.«Ναι, μια χαρά».«Εμένα δε μου φαίνεστε μια χαρά. Δεν είναι δική μο

ουλειά, αλλά...»«Ο γιατρός μού έγραψε μερικά καινούρια φάρμακα. Ακόμ

εν τα έχω συνηθίσει», είπε ο Έιντριαν, χωρίς να περιμένει ό ντετέκτιβ θα έχαφτε εκείνη την εξήγηση.

«Ίσως θα πρέπει να μιλήσετε με το γιατρό σας. Αδηγούσατε αυτοκίνητο και...»

Ο Έιντριαν τη διέκοψε. «Με συγχωρείτε. Επιτρέψτε μου νσυγκεντρώσω τις σκέψεις μου. Τι λέγαμε;»

Η Τέρι ήθελε να ολοκληρώσει την πρότασή της σχετικά μους κινδύνους που μπορεί να έκρυβε η οδήγηση στην όποι

κατάσταση βρισκόταν ο καθηγητής Τόμας. Κατάπιε όμως τλόγια της και επανήλθε στο πιο σημαντικό θέμα.

«Για την Τζένιφερ... και για ποιο λόγο...»



«Φυσικά. Για την Τζένιφερ. Να πώς έχουν τα πράγματτετέκτιβ. Σχεδόν κάθε σενάριο που εσείς ή εγώ μπορεί ννωρίζουμε αποτελεί μια εξίσωση που καταλήγει σ’ ένράγμα: στο θάνατο. Επομένως, από τη σκοπιά ενόπιστήμονα δεν είναι λογικό να ακολουθήσουμ

ποιονδήποτε απ’ αυτούς τους τρόπους προσέγγισης, έστκι αν έχουν εξαιρετικές πιθανότητες επιτυχίας, επειδή απάντηση είναι τόσο τρομακτική, που δε θέλουμε ούτε να τσκεφτόμαστε. Ας αντιστρέψουμε λοιπόν τα πράγματα. Ποιξίσωση υπάρχει που να καταλήγει στη ζωή;»

«Περιμένω ακόμη ν’ ακούσω τι έχετε να μου πείτε».

«Ναι, φυσικά. Ιδού τι ξέρουμε».Ο Έιντριαν σταμάτησε, διερωτώμενος τι ήξερε όντω

Κοίταξε την Τέρι Κόλινς και είδε πως είχε γείρει ελαφρμπροστά στην καρέκλα της. Ταυτόχρονα, αισθάνθηκε κάτι νον πιέζει στο πλάι και ήθελε πολύ να γυρίσει το βλέμμα τορος τα κει. Έπειτα όμως κατάλαβε ότι δε χρειαζόταν να τ

κάνει, επειδή η γυναίκα του τον είχε αγκαλιάσει από τουώμους και του ψιθύρισε έντονα: «Δεν πρόκειται για τηΤζένιφερ. Αυτό που μετράει είναι το τι είναι, όχι το ποιίναι. Πες το στην αστυνομικό». Έτσι κι έγινε. Ο Έιντριαν είπε: «Κοιτάξτε, ντετέκτιβ, ίσως τ

γκλημα αυτό εμπίπτει σε μια κατηγορία όπου το θέμα δε

ίναι ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά ένας τύπος ατόμου».Η Τέρι έβγαλε το σημειωματάριό της με αργές κινήσει

Σκεφτόταν ότι ο ηλικιωμένος καθηγητής είχε μετακινηθάβολα στο κάθισμά του και τώρα ήταν γερμένος σαν να είχάσει την ισορροπία του, αλλά αυτό που έλεγε ήταν λογικό.

«Τι γνωρίζουμε; Μια δεκαεξάχρονη πέφτει θύμ

απαγωγής σ’ ένα δρόμο. Όλα όσα ξέρετε για την Τζένιφερ



ια την οικογένειά της δεν έχουν ουσιαστική σημασία, έτεν είναι; Αυτό που πρέπει ν’ ανακαλύψουμε είναι για ποι

λόγο κάποιος χρειαζόταν έναν τύπο ατόμου σαν εκείνκαθώς και για ποιο λόγο τριγύριζαν σ’ αυτή τη γειτονιάΚατόπιν πρέπει να φανταστούμε γιατί θέλησαν εκείνη ότα

ην εντόπισαν. Και ξέρουμε ότι οι απαγωγείς ήταν έναάντρας και μια γυναίκα. Άρα μιλάμε για μια πολύ μικρκάμα εγκλημάτων και, κατά κύριο λόγο, από το είδος πο

καταλήγουν σε δολοφονία».Η φωνή του Έιντριαν είχε γίνει και πάλι δυνατ

ακαδημαϊκή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, όπως τη θυμόταν απ

αμέτρητες ώρες στις αίθουσες διδασκαλίας. Για κείνον ήτανώριμη όσο και τα αγαπημένα του ποιήματα, τα σονέτα το

Σαίξπηρ ή οι στίχοι του Φροστ. Αισθάνθηκε πολύ καλύτεραποδεχόμενος ότι το τμήμα του εαυτού του ποξαφανιζόταν έδειχνε σημάδια ανάκαμψης.

«Αν όμως καταλήγει σε δολοφονία...»

«Εγώ απλώς είπα ότι καταλήγει έτσι».«Αλλά...»«Πρέπει να το διακόψουμε».«Μα πώς...»«Μόνο ένας τρόπος υπάρχει, ντετέκτιβ. Αν όντως

απαγωγή της Τζένιφερ έχει κάποιον άλλο σκοπό εκτός απ

η δολοφονία. Αν η παρουσία της έχει νόημα ποιαφοροποιείται σαφώς από την κατάληξη που θα έχει η ίδι

Και για να έχουμε την παραμικρή ελπίδα επιτυχίας, πρέπει νροσδιορίσουμε αυτόν το σκοπό και στη συνέχεια ν

ανατρέξουμε στην πηγή του. Αλλιώς, καλύτερα νεριμένουμε μέχρι να βρεθεί κάποιο πτώμα».

Ο Έιντριαν δίστασε, και μετά διόρθωσε τον εαυτό το



Όχι κάποιο πτώμα. Το πτώμα της Τζένιφερ».«Εντάξει. Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο σκοπός;»Ο Έιντριαν αισθάνθηκε τη γυναίκα του να τον σκουντά

και μετά να του σφίγγει τον ώμο. Γύρισε το βλέμμα τολάγια και ήταν λες και η Εγκυκλοπαίδεια του Σύγχρονο

Φόνου που του είχε δανείσει ο φίλος του άρχισε ξαφνικά ναιωρείται στον αέρα μπροστά στα μάτια του και οι σελίδεης να θροΐζουν σαν να τις έσπρωχνε κάποιο ρεύμα. Μακμπέθ , είπε με το νου του. Όταν η Λαίδη Μακμπέ

μέσα στις παραισθήσεις της έβλεπε το όπλο του φόνοαχαίρι είναι αυτό που βλέπω μπροστά μου; Μόνο που αυτ

ου έβλεπε μπροστά του ο Έιντριαν ήταν ένα λήμμα ενόιβλίου όπου είχε καταγραφεί μια ατέλειωτη σειρπεισοδίων φόνων και απόγνωσης.

«Έχω μια μικρή ιδέα», είπε στην Τέρι. «Ίσως να είναι και μοναδική ιδέα».



Μέχρι να φτάσει στο σπίτι της εκείνη τη νύχτα η ΤέΚόλινς είχε πειστεί ότι ο Έιντριαν ήταν εντελώς παλαβός κ

τι η παλαβομάρα ήταν μάλλον η μόνη ρεαλιστική τακτικου έπρεπε να ακολουθήσει.

Τα δύο παιδιά της σηκώθηκαν από την τηλεόραση καετάχτηκαν σαν βολίδες όταν άνοιξε την πόρτα. Τη

κατέκλυσε ένας ξαφνικός χείμαρρος από παιδικές ανάγκεκαι απαιτήσεις –που κυρίως είχαν να κάνουν με ιστορίες απο σχολείο ή την παιδική χαρά ή τα όσα είχαν γίνει στ

μάθημα της ανάγνωσης. Ήταν κάπως σαν να έμπαινε στοκινηματογράφο λίγο αφότου άρχισε η ταινία και νροσπαθούσε να συγκεντρώσει αρκετές παρατηρήσεις κ

λεπτομέρειες για να συμπεράνει όσα είχε χάσει ως προς τηλοκή του έργου. Η Λόρι, η φίλη της και μπέιμπι σίτερ, ήτα

στην κουζίνα μπροστά σ’ ένα νεροχύτη γεμάτο πιάτα και τηποδέχτηκε με κάτι που ήταν ανάμεσα σε καλωσόρισμα κ

στην ερώτηση αν πεινούσε, στην οποία η Τέρι απάντησαρνητικά. Το μεγαλύτερο από τα δύο παιδιά της, έν

χτάχρονο αγόρι που ξεχείλιζε από ενέργεια, ρώτησΈπιασες κανέναν κακό σήμερα;» Η μικρή αδερφή του, δύρόνια νεότερη και τόσο ήσυχη όσο φασαριόζος ήτακείνος, αγκάλιασε απλώς το πόδι της μητέρας της με το ένέρι, ενώ με το άλλο κουνούσε στον αέρα μια πολύχρωμωγραφιά.

«Όχι, σήμερα δεν έπιασα κανέναν», είπε η Τέρι. «Αλλ



ομίζω πως θα πιάσω αύριο, ή ίσως μεθαύριο».«Πιάνεις πραγματικά κακούς ανθρώπους;»«Πάντα. Μόνο τους πραγματικά κακούς πιάνω».«Ωραία», είπε ο οχτάχρονος. Απομακρύνθηκε από τ

λευρό της μητέρας του και ξαναπήγε στην τηλεόραση.

Τέρι τον κοίταζε καθώς διέσχιζε το δωμάτιο. Πρόσεχε τηκάθε χειρονομία που έκανε, τον τόνο της κάθε λέξης πολεγε, την έκφραση που έπαιρνε κάθε στιγμή το πρόσωπου, αναζητώντας σημάδια που θα της θύμιζαν τον πατέρου. Ήταν σαν να ζούσε με μια οπλισμένη χειροβομβίδα μέσ

στο σπίτι. Δεν ήξερε ποια από τα χαρακτηριστικά του πρώη

συζύγου της είχαν περάσει στο γιο της, αλλά το θέμα αυτην τρόμαζε. Θεωρούσε ότι η γενετική μπορούσε ν

αποδειχτεί τρομακτική. Ήξερε ότι ο γιος της χαμογελούσύκολα σαν τον πατέρα του και είχε τη χαλαρή γοητεία του ταν πολύ δημοφιλής στο σχολείο και στη γειτονιά. Η Τέρ

φοβόταν ότι ήταν όλα επίπλαστα, ότι, όπως και ο πατέρα

ου, θα γινόταν γοητευτικός και κακός ταυτόχρονα. Ο πρώηης είχε πάντα ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μπροστά στο

κόσμο, ήταν χωρατατζής κι είχε πάντα μια καλή κουβέντα γλους, μέχρι να βρεθούν μόνοι τους, οπότε έβγαινε στηπιφάνεια η σκοτεινή πλευρά του κι άρχιζε να τη χτυπά

αλύπητα. Αυτή ήταν η κρυφή πλευρά που κανείς ποτέ δε

ίχε δει –εκτός από εκείνη. Ήταν ένα μυστήριο, κι όταν τσκασε, η Τέρι ήξερε ότι άφηνε πίσω της οικογένεια, φίλου

και συναδέλφους που αναρωτιούνταν Πώς είναι δυνατόν; λεγαν Είναι παράλογο.

Το κακό ήταν πως η εξήγηση ήταν απολύτως λογικήΑπλώς εκείνοι δεν τη γνώριζαν.

Η Τέρι είδε το γιο της να βουλιάζει σε μια πολυθρόνα



αγνοώντας την τηλεόραση, και να πιάνει ένικονογραφημένο βιβλίο. Άραγε το έσκασα εγκαίρω

αναρωτήθηκε. Αυτό που την κρατούσε ξάγρυπνη τις νύχτεταν η σκέψη ότι κατά κάποιον τρόπο ο πρώην σύζυγός τηίχε μολύνει το παιδί, και ότι εκείνη η μόλυνση περίμενε τη

κατάλληλη στιγμή για να ξεσπάσει βίαια. Κάθε μέρα η Τέρερίμενε πως θα ερχόταν το τηλεφώνημα από το σχολείου θα έλεγε Νομίζουμε ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα . Κ

κάθε νύχτα, όταν η μέρα είχε περάσει χωρίς να γίνει εκείνο τηλεφώνημα, η Τέρι αισθανόταν ανακούφιση και στ

συνέχεια ανανεωνόταν ο φόβος της ότι η επόμενη μέρα θ

αποδεικνυόταν μοιραία.Είχε καταφέρει να μαζέψει τα πράγματά της και να τ

σκάσει μια μέρα που ήξερε ότι ο άντρας της ήτααπασχολημένος για μερικές ώρες. Είχε κινηθεί πολ

ροσεκτικά, χωρίς να δείξει κανένα σημάδι τις βδομάδες ποροηγήθηκαν, κάνοντας όλες τις βαρετές, ρουτινιάρικε

ουλειές που μπορούσε, έτσι ώστε η φυγή της να είναναπάντεχη. Άφησε πίσω της σχεδόν τα πάντα εκτός απλίγα λεφτά που πήρε για τα μικροέξοδα και τα παιδιά τηΣτον άντρα της άφησε όλα τ’ άλλα. Δεν τηνοιαζε.

Στον εαυτό της είχε επαναλάβει ένα μόνο πράγμ

αμέτρητες φορές: Ξεκίνα από την αρχή. Ξεκίνα από την αρχΣτο διάστημα που ακολούθησε, είχε εξασφαλίσει τη

ντολή περιοριστικών μέτρων που του απαγόρευε να τηλησιάσει, καθώς και το διακανονισμό του διαζυγίου ποεριόριζε την πρόσβασή του στα παιδιά. Είχε υποβάλει όλα απαραίτητα χαρτιά στο διοικητή του στην έδρα της 1η

Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας στη Βόρεια Καρολίνα κ



ίχε υπομείνει αρκετές συνεδρίες με στρατιωτικούσυμβούλους, οι οποίοι, διακριτικά και όχι και τόσο διακριτικίχαν προσπαθήσει να την πείσουν να ξαναγυρίσει στο

άντρα της. Εκείνη είχε αρνηθεί, όσες φορές κι αν τοαποκαλούσαν «Αμερικανό ήρωα».

Έχουμε υπερβολικά πολλούς ήρωες , έλεγε στον εαυτό τηςΑλλά η φυγή δεν ήταν ποτέ ολοκληρωτική και απόλυτ

ουλάχιστον όχι σε βαθμό που δεν υπήρχε ανάγκη νκρύβεται, να χρησιμοποιεί ψεύτικες ταυτότητες και νμετακομίζει κάθε τόσο, προσπαθώντας να παραμείνανώνυμη σ’ έναν κόσμο που φαίνεται να έχει σκοπό να βγάζ

στη φόρα κάτι για τον καθένα. Ο πρώην της δε θα έβγαινοτέ ολοκληρωτικά από τη ζωή τους. Κατά ένα μέρος, αυτόταν ο λόγος που η Τέρι είχε επιστρέψει στα θρανία και είχργαστεί σκληρά για να γίνει αστυνομικός. Το ημιαυτόματου είχε στην τσάντα της και το σήμα που κουβαλούσμπεριείχαν ένα σιωπηλό μήνυμα, το οποίο, όπως ήλπιζε, θ

λειτουργούσε ως ανάχωμα που θα την προστάτευε από τορώην και το δηλητήριο που ενδεχομένως ήθελε ν

σκορπίσει.Η Τέρι αγκάλιασε και τα δυο παιδιά της σφιχτά, κάνοντα

αυτόχρονα μια μικρή προσευχή: να περάσει πάλι μια μέρα μασφάλεια. Ήθελε ν’ ανάψει ένα κερί σε μια εκκλησία και ν

αρακαλέσει να γίνει ο πρώην της αλκοολικός αρκομανής, ή να τον ξαναστείλουν στο Ιράκ ή στ

Αφγανιστάν, κάπου όπου υπήρχαν σφαίρες και βόμβες κάνατος που δεν έκανε διακρίσεις.

Αυτός ο τρόπος σκέψης έδειχνε σκληρότητα και απονιεν εμπεριείχε ίχνος ευσπλαχνίας. Αλλά δεν την ένοιαζε.

Έδωσε στα παιδιά μερικές παιδικές ασχολίες –ζωγραφικ



ιάβασμα, τηλεόραση– και μετά πήγε στην κουζίνα. Η Λόρου είχε φανεί απόλυτα αξιόπιστη από την πρώτη στιγμή πο Τέρι είχε δεχτεί το τηλεφώνημα για την εξαφάνιση τη

Τζένιφερ, ετοίμαζε ένα πιάτο φαΐ.«Σκέφτηκα πως δεν πρέπει να έλεγες αλήθεια», είπε.

Η Τέρι κοίταξε το ξαναζεσταμένο ρολό και την κρύσαλάτα. Έπιασε το πιάτο, πήρε μαχαίρι και πιρούνι, έγειρ

πως ήταν όρθια πάνω στα ντουλάπια κι άρχισε να τρώει.«Εσύ θα έπρεπε να ήσουν ντετέκτιβ», είπε ανάμεσα στ

μπουκιές.Η Λόρι έγνεψε καταφατικά. Τα λόγια αυτά ήταν μεγάλ

κομπλιμέντο για κάποιον που περνούσε ώρες ατέλειωτες μον Ρέιμοντ Τσάντλερ, τον σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και το

Τζέιμς Ελρόι.Στο άλλο δωμάτιο, τα δυο παιδιά περνούσαν ήσυχα τη

ώρα τους, πράγμα που από μόνο του ήταν μια νίκη. Η Τέρκανε να βάλει ένα ποτήρι γάλα για τον εαυτό της, αλλά μετ

ο ξανασκέφτηκε και βρήκε ένα μισοάδειο μπουκάλι με λευκκρασί. Πήρε δύο ποτήρια από ένα ράφι. «Θα μείνεις λίγακόμα;»

Η Λόρι κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. «Και βέβαιΛευκό κρασί και ετοιμασία των παιδιών για ύπνο. Δεν μπορα σκεφτώ καλύτερο τρόπο να περάσω τη βραδιά μου, αρκ

α γυρίσω έγκαιρα πριν αρχίσει το CSI ».«Αυτές οι σειρές –ξέρεις ότι δεν απεικονίζουν τη

ραγματικότητα».«Ναι, το ξέρω. Αλλά μοιάζουν λίγο με ηθικολογικά έργ

Τον καιρό του Μεσαίωνα όλοι οι χωρικοί μαζεύονταμπροστά από τα σκαλιά κάποιας εκκλησίας κ

αρακολουθούσαν ηθοποιούς να παρουσιάζουν ιστορίες απ



η Βίβλο για να διδάξουν μαθήματα όπως, για παράδειγμο Ου φονεύσεις . Στην εποχή μας, ανοίγουμε την τηλεόρασια να παρακολουθήσουμε τον Οράτιο Πώς-τον-λένε στ

Μαϊάμι ή τον Γκας στο Λας Βέγκας να μας λέει λίγο πολύ τδια πράγματα με πιο μοντέρνο τρόπο».

Έβαλαν κι οι δυο τα γέλια. «Δέκα λεπτά!» φώναξε η Τέστα παιδιά στο άλλο δωμάτιο, κι εκείνα απάντησαν στηανακοίνωση με τα αναμενόμενα βογκητά.

Η Τέρι ήξερε πως η Λόρι ανυπομονούσε να τη ρωτήσει γιην υπόθεση, αλλά η ευγένειά της δεν της επέτρεπε να θίξο θέμα χωρίς κάποιο άνοιγμα.

Έκοψε μια μπουκιά από το ρολό. «Πρόκειται για μκοπέλα που το έσκασε από το σπίτι της», είπε απαντώνταστο ερώτημα που δεν είχε διατυπωθεί ρητά. «Αλλά δεμπορούμε να είμαστε σίγουροι. Ίσως να είναι και απαγωγή. Ήμπορεί κάποιος να τη βοήθησε να το σκάσει. Ακόμη δεν είνεκάθαρο».

«Εσύ τι νομίζεις;» ρώτησε η Λόρι.Η Τέρι δίστασε. «Τα περισσότερα παιδιά πο

ξαφανίζονται τα παίρνουν για κάποιο λόγο. Και συνήθωπανεμφανίζονται. Αυτό τουλάχιστον μας λένε τ

στατιστικά».«Αλλά...»

Η Τέρι κοίταξε στο άλλο δωμάτιο για να βεβαιωθεί ότι ταιδιά δεν μπορούσαν ν’ ακούσουν. «Δεν είμαι αισιόδοξη»ίπε χαμηλόφωνα. Έφαγε λίγη σαλάτα και ήπιε μια γουλι

κρασί. «Είμαι ρεαλίστρια. Ελπίζω για το καλύτερο, περιμένο χειρότερο».

Η Λόρι έγνεψε καταφατικά. «Το ευτυχισμένο τέλος...»

«Αν θέλεις ευτυχισμένο τέλος, κοίτα τηλεόραση»



απάντησε κοφτά η Τέρι. Ακούστηκε πολύ πιο τραχιά από όσίστευε ότι απαιτούσε η περίσταση, αλλά η συζήτηση της μον καθηγητή την είχε κάνει να βλέπει μόνο γκρίζα κ

σκοτεινά ενδεχόμενα. «Είναι πιο πιθανό εκεί να βρεις τέτοιέλος».

Η Τέρι σκεφτόταν πως ο τρόπος διερεύνησης τοσυγκεκριμένου εγκλήματος δεν ήταν συνηθισμένος.

Η ώρα είχε περάσει, η Λόρι είχε φύγει με τη συνηθισμέν

αράκληση να της τηλεφωνήσει οποιαδήποτε ώρα της μέρα της νύχτας... τα παιδιά κοιμούνταν κι εκείνη ήταν στο τρίτοτήρι λευκού κρασιού, έχοντας ολόγυρά της βιβλία κ

άρθρα κι έναν φορητό υπολογιστή δίπλα της. Βρισκόταν σταράξενο βασίλειο ανάμεσα στην εξάντληση και στηκσταση.

«Βλέπετε, ντετέκτιβ, το έγκλημα που διαπράχθηκε μπροστστα μάτια μου δεν ήταν παρά μόνο η αρχή. Σκηνή πρώτ

ράξη πρώτη. Μπαίνουν οι ανταγωνιστές. Και τα λιγοστπράγματα που γνωρίζουμε γι’ αυτό μάλλον δεν οδηγούπουθενά. Ιδίως αν οι εγκληματίες είναι έμπειροι σε αυτό ποκαναν».

Η Τέρι άκουγε τη φωνή του ηλικιωμένου καθηγητή ναντηχεί μέσα στο καταφύγιο του μικρού, περιποιημένου κεμάτου παιχνίδια σπιτιού. Έμπειροι. Δεν του είχε μιλήσει γιο κλεμμένο φορτηγό και το κάψιμό του που κατά πάσιθανότητα είχε ως αποτέλεσμα να εξαφανιστούποιαδήποτε ίχνη είχαν μείνει κατά λάθος. Μόνο κάποιο

ου ήξερε τι έκανε θα έπαιρνε τέτοιες προφυλάξεις.



«Πρέπει να σκεφτούμε το έγκλημα που διαπράττεταακόμη και αυτή τη στιγμή που μιλάμε».

Κατά την άποψή της, ο καθηγητής ήταν τρελαμένος απποθέσεις και διάφορες ιδέες. Αλλά ανάμεσά τους ήτα

κρυμμένες σκέψεις που της φαίνονταν λογικές. Τον είχ

ακούσει προσεκτικά, προσπαθώντας να διακρίνει ένα δρόμου θα την οδηγούσε στη διαλεύκανση δύο μυστηρίων. Τρώτο ήταν φανερό: Τι δεν πήγαινε καλά με τον καθηγητή

Το δεύτερο ήταν πολύ πιο περίπλοκο: Πώς βρίσκεις μικοπέλα που έχει γίνει άφαντη;

Είχε αποφασίσει ότι, απλώς, θα υπέμενε τον καθηγητ

ταν έξυπνος, είχε αντίληψη και εξαιρετική μόρφωση. Τεγονός ότι πολύ εύκολα πάθαινε διάσπαση προσοχής, ττι φαινόταν να ταξιδεύει ο νους του και απαντούσε σρωτήσεις και δηλώσεις που δεν είχαν διατυπωθεί, όλα αυτ

κατά τη γνώμη της, ήταν αρκετά ακίνδυνα. Κάπου μέσα σαυτές τις ασυνάρτητες σκέψεις του ίσως εκείνη κατάφερνε ν

ιακρίνει κάποιο μονοπάτι που θα μπορούσε ν’ ακολουθήσεΠάνω στα γόνατά της ήταν ανοιχτή η Εγκυκλοπαίδεια το

ύγχρονου Φόνου. Είχε διαβάσει δύο φορές το τμήμα ποαφορούσε τους Φόνους των Βάλτων και στη συνέχεια είχκάνει μια διεξοδική έρευνα στο Διαδίκτυο σχετικά με τγκλημα. Δεν έπαυε να την εκπλήσσει το τι μπορούσε

ανακαλύψει κανείς κρυμμένο σε αλλόκοτες γωνιές τοκυβερνοχώρου. Βρήκε τυχαία φωτογραφίες από την αυτοψίάρτες του τόπου του εγκλήματος και πρωτότυπα έγγραφης αστυνομίας, όλα αναρτημένα σε διάφορους ιστοτόπουου ασχολούνταν με κατά συρροήν εγκλήματα και μ

σεξουαλικές ανωμαλίες. Μπήκε στον πειρασμό ν

αραγγείλει ένα από τα πολυάριθμα βιβλία που είχαν γραφτ



ια τη Μάιρα Χίντλι και τον Ίαν Μπρέιντι, αλλά δεν ήθελε νπάρχουν στα ράφια της τέτοια πράγματα δίπλα στο Έναάτος με Καπέλο, και το Ο Άνεμος στις Ιτιές , και το Γουίνι τρκουδάκι.Φρόντισε να σβήσει από τη μνήμη του υπολογιστή τη

λους τους σχετικούς με δολοφονίες ιστοτόπους που είχξετάσει. Θα ήταν παράλογο ν’ αφήσει κάτι που ο γιος τησως ήξερε πώς να ανοίξει. Τα παιδιά είναι από τη φύση τουδονοβλεψίες , σκέφτηκε, αλλά και η περιέργεια πρέπει να έχα όριά της.

Ακόμη κι όταν έστειλε τα πάντα στο ηλεκτρονικ

καθαρτήριο με τη βοήθεια του ποντικιού, στο μυαλό τηαρέμεναν όσα είχε διαβάσει.

Αντιλαμβανόταν ότι το επιχείρημα του καθηγητή ήταως αυτό που έβαλε τρικλοποδιά στο φονικό ζευγάρι ήταν

ανάγκη τους να μοιραστούν τις παρεκτροπές τους.«Αυτό είναι το κλειδί», είχε πει ο Έιντριαν. «Ένιωθαν τη

ανάγκη να το πουν και σε άλλους. Αν είχαν κρατήσει μεταξους το πάθος που είχαν να βασανίζουν, θα είχαν κατορθώσα συνεχίσουν για πάντα, κατά το μάλλον ή ήττον».

Η Τέρι είχε κρατήσει μερικές σημειώσεις καθώς καθηγητής τής έκανε διάλεξη. Αν δεν έκαναν κάποιο λάθοστο σχεδιασμό κι αν δεν τους αντιλαμβανόταν τυχαί

κάποιος, θα μπορούσαν να είχαν συνεχίσει επί χρόνια.Οι γνώσεις της γύρω από αυτού του είδους τα εγκλήματ

ταν ελάχιστες, παρά το γεγονός ότι η εκπαίδευσή τηεριείχε και ορισμένα μαθήματα σχετικά με διάσημουολοφόνους και κατά συρροήν δολοφονίες. Μερικά χρόνινασχόλησης με τη ρουτίνα των εγκλημάτων μια

κολεγιακής πόλης, τα οποία κάλυπταν ένα πολ



εριορισμένο φάσμα, είχαν σβήσει το μεγαλύτερο μέροαυτών των πληροφοριών από τη μνήμη της.

«Αν πάρω δύο πανομοιότυπα λευκά ποντίκια και τα βάλα αντιμετωπίσουν την ίδια ψυχολογική κατάσταση, είναυνατόν να αξιολογήσω τις διαφορετικές αντιδράσεις τους σ

αυτόσημα ερεθίσματα. Αλλά θα εξακολουθήσει να υπάρχενα κοινό σημείο ομοιότητας βάσει του οποίου μπορούμε ν

κάνουμε μετρήσεις».Ο καθηγητής είχε γεμίσει ενθουσιασμό. Η Τέρι κατάλαβ

τι, καθώς της μιλούσε, φανταζόταν τον εαυτό τοεριστοιχισμένο από φοιτητές του, στριμωγμένους μέσα σ

να σκοτεινό εργαστήριο, να παρακολουθούν τσυμπεριφορά των ζώων και να την αξιολογούν προσεκτικά.

«Το πράγμα αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον όταν παρόμοιποντίκια στην ίδια κατάσταση αρχίζουν να αποκλίνουν απις νόρμες».

Αλλά η εξαφάνιση της Τζένιφερ δεν ήταν εργαστηριακ

είραμα.Τουλάχιστον, δε νομίζω ότι είναι πείραμα, σκέφτηκε

Τέρι, γέρνοντας πίσω στο κάθισμά της. Ήταν σε δύσκολη θέση. Υπενθύμισε στον εαυτό της ό

πρεπε να κινηθεί προσεκτικά. Αγαπούσε τη δουλειά τηαλλά καταλάβαινε ότι κάθε υπόθεση ήταν καθοριστική γι

ην καριέρα της. Έτσι και τα θαλάσσωνε σε μια υπόθεσιασμού στην πανεπιστημιούπολη, θα την έστελναν να κάνεριπολίες. Αν τα έκανε μαντάρα σε μια έρευνα για ναρκωτικ για κάποια διάρρηξη, η ρετσινιά θα έπαιρνε μεγάλειαστάσεις μέσα σε μια μικρή αστυνομική δύναμη σαν τική της. Αντί να κουνάει το χρυσό σήμα της σ

μικροκακοποιούς και φοιτητές που είχαν μεθύσει κ



ποπέσει σε κάποιο σοβαρό αδίκημα, θα απαντούσε στηλέφωνα. Ένα μέρος του εαυτού της ξέσπασε οργισμένα εναντίο

ης Τζένιφερ. Που να πάρει η οργή! Γιατί δεν μπορούσεαπλώς να καπνίζεις χόρτο και να ξενυχτάς , όπως κάνου

λοι οι απογοητευμένοι έφηβοι; Γιατί δεν έπινες και δεάρχιζες από νωρίς το σεξ χωρίς προφυλάξεις για νξεπεράσεις έτσι τα χρόνια της εφηβείας σου; Ήταν ανάγκη νο σκάσεις από το σπίτι σου; Ήταν εξαντλημένη. Θα την είχε πάρει ο ύπνος αν δ

στριφογύριζαν στο μυαλό της οι συνδυασμένες εικόνες τη

Τζένιφερ και δύο νεκρών δολοφόνων που είχαν ζήσει πραπό μισό αιώνα. Θα σε βρω, ήθελε να της υποσχεθεί, αλλ

ξερε πως κάτι τέτοιο εξακολουθούσε να είναι απίθανο.

Ο αρχηγός της αστυνομίας ήταν καθισμένος στο γραφείου. Στον τοίχο πίσω του υπήρχε μια φωτογραφία που τοδειχνε με στολή του μπέιζμπολ τριγυρισμένο από παιδιταν η εποχή του πρωταθλήματος της Λίγκας των Μικρώ

Κοντά στη φωτογραφία υπήρχαν ένα φτηνό αλλά γυαλιστερρόπαιο και μια κορνιζαρισμένη πλάκα που τον ανακήρυττ

αλύτερο Προπονητή Όλων των Εποχών, και ήταν γεμάταπό υπογραφές που ακόμη δεν είχαν πάρει την τελική τουμορφή. Ο υπόλοιπος τοίχος ήταν αφιερωμένος σιπλώματα από διάφορα εκπαιδευτικά προγράμματα: ένρόγραμμα επαγγελματικής εξέλιξης του FBI από τ

Πολιτειακό Κολέγιο Φίτσμπεργκ κι ένα πτυχίο από τ

Κολέγιο Τζον Τζέι της Νέας Υόρκης –η Τέρι ήξερε ότι τ



ελευταίο αυτό κολέγιο ήταν από τα πιο αναγνωρισμένα. αρχηγός αρεσκόταν να φορά στολή, αλλά εκείνη τη μέρα είχ

άλει ένα κοστούμι που του έπεφτε πολύ στενό για τλούσιο στομάχι του και για τα μπράτσα του, που θύμιζα

αρσιβαρίστα. Της έδωσε την εντύπωση πως δε θ’ αργούσε ν

κραγεί προς όλες τις κατευθύνσεις, σαν χαρακτήρας καρτούου τον φουσκώνουν σαν μπαλόνι.

Ο αρχηγός σιγόπινε έναν καφέ και χτυπούσε ρυθμικά ένμολύβι πάνω στη σύντομη αναφορά που του είχε υποβάλει Τέρι.

«Τέρι», είπε αργά, «εδώ πέρα υπάρχουν περισσότερε

ρωτήσεις παρά απαντήσεις».«Μάλιστα, κύριε».«Προτείνεις να καλέσουμε τους λεβέντες της πολιτειακή

αστυνομίας ή τους ομοσπονδιακούς;»Η Τέρι την περίμενε αυτή την ερώτηση. «Νομίζω ότι πρέπ

α τους ενημερώσουμε για την κατάσταση, όπως τη

αντιλαμβανόμαστε. Χωρίς όμως απτά αποδεικτικά στοιχεία νιώσουν την ίδια απογοήτευση όπως κι εγώ».

Ο αρχηγός φορούσε γυαλιά. Συνήθιζε να τα βάζει και να τγάζει –τα έβγαζε όταν μιλούσε και τα ξανάβαζε όταιάβαζε–, έτσι που δεν έμενε στιγμή ακίνητος.

«Αυτό που λες λοιπόν...»

«Μια έφηβη κοπέλα με ιστορικό αποδράσεων το σκάαπό το σπίτι της για τρίτη φορά. Ένας αναξιόπιστομάρτυρας λέει ότι είδε κάποιους να την αρπάζουν από τρόμο. Περαιτέρω έρευνα αποκαλύπτει ότι ένα κλεμμένχημα παρόμοιο μ’ εκείνο που αντιλήφθηκε ο μάρτυραιθανόν να πυρπολήθηκε λίγες ώρες μετά την εξαφάνιση».

«Μάλιστα, και;»



«Αυτό είναι όλο. Κανείς δε ζήτησε λύτρα. Δεν υπήρξκαμία επικοινωνία ούτε από πλευράς του εξαφανισμένοκοριτσιού ούτε από οποιαδήποτε άλλη πλευρά. Με άλλλόγια, αν έγινε κάποιο έγκλημα, το πράγμα τελειώνει εκεί».

«Θεέ και Κύριε. Εσύ τι νομίζεις;»

«Νομίζω...»Η Τέρι δίστασε. Ήταν έτοιμη να ξεφουρνίσει την απάντησ

ης, όταν συνειδητοποίησε απότομα ότι αυτό που θα έλεγστη συνέχεια ήταν επικίνδυνο. Ήθελε να σιγουρευτεί ότι θ

ροστάτευε τη θέση της με σύνεση.«Νομίζω ότι πρέπει να προχωρήσουμε προσεκτικά».

«Με ποιον τρόπο;»«Κοιτάξτε, ο μάρτυρας –ο καθηγητής Τόμας, ομότιμο

καθηγητής του πανεπιστημίου, όπως φαίνεται από τιαπιστευτήριά του που περιέλαβα στην αναφορά– πιστεύτι πρέπει να ερευνήσουμε περιπτώσεις ενδεχόμενη

απαγωγής με σκοπό τη σεξουαλική κακοποίηση. Ν

ξετάσουμε όλους τους εν δυνάμει δράστες σεξουαλικώγκλημάτων. Θα προσπαθήσουμε να βρούμε κάποια στοιχεί’ ακολουθήσουμε. Ταυτόχρονα, θα πρέπει ν

κυκλοφορήσουμε ευρύτερα το φυλλάδιο εξαφανισθέντοροσώπου. Αν θέλετε να πληροφορήσετε το σύνδεσμό σα

στο γραφείο του FBI στο Σπρίνγκφιλντ, ίσως θα είναι λογικ

α δείτε αν θέλουν να αναμειχθούν...»«Αμφιβάλλω», είπε ο αρχηγός, «Από τη στιγμή που δε

πάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο».Η Τέρι δε συνέχισε. Ήξερε πως θα το έκανε ο αρχηγός.«Εντάξει, συνέχισε να ασχολείσαι με την υπόθεση. Δώσ

ης άμεση προτεραιότητα. Ξέρεις ότι οι περισσότεροι που τ

σκάνε από το σπίτι τους τελικά εμφανίζονται πάλι. Α



λπίσουμε ότι οι άνθρωποι που αντιλήφθηκε ο καθηγητήταν κάποιοι φίλοι τους οποίους δε γνωρίζει η μητέρα. Α

συνεχίσουμε τη συγκέντρωση πληροφοριών όσο θεριμένουμε να γίνει το τηλεφώνημα που θα λέει Έχω μείν

πανί με πανί και θέλω να γυρίσω σπίτι».

Η Τέρι έγνεψε καταφατικά. Ο αρχηγός διέκρινε τα ίδιροβλήματα που είχε καταγράψει κι εκείνη. Ήθελε ν

σιγουρευτεί ότι δε θα ήταν αναγκασμένος κάποια στιγμή νστηθεί μπροστά στις κάμερες αντιμετωπίζοντας ένα τσούρμημοσιογράφους και να πει: «Τι να σας πω, δεν μπορέσαμα εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν...»

Τέρι είχε δει αστυνομικούς άλλων περιοχών ναντιμετωπίζουν τις ίδιες συνέπειες και να βλέπουν τκαριέρες τους να εξανεμίζονται. Αμφέβαλλε αν ο αρχηγόης –έστω και με τη σταθερή υποστήριξη του δημάρχου κου τοπικού κυβερνητικού συμβουλίου– είχε τη διάθεση νίναι ο επόμενος που θα αντιμετώπιζε το παγερό βλέμμα τη

αρνητικής δημοσιότητας.Για εκείνη ήταν εύκολο να φανταστεί ότι ο αρχηγός δε

θελε ούτε να παρουσιαστεί μπροστά στο δημοτικσυμβούλιο, έστω και σε ιδιωτική συνεδρίαση, και να πεΚοιτάξτε, υπάρχει το ενδεχόμενο να κυκλοφορεί ένας κατ

συρροήν βιαστής ή δολοφόνος στη μικρή, όμορφη και ήσυχ

κολεγιακή πόλη μας...» Κάτι τέτοιο θα ήταν εξίσοκρηκτικό. Έτσι, όπως υποπτευόταν η Τέρι, αυτό που της έλεγε

αρχηγός της στην πραγματικότητα ήταν: Κάνε ό,τι καλύτερπορείς. Φρόντισε να καλύψεις κάθε ενδεχόμενο. Ακολούθησλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Αλλά μην το ρισκάρει

ην τα πάρεις στο κρανίο. Να είσαι σταθερή και αξιόπιστη



ιατί, αν κάτι πάει στραβά, εσύ θα πληρώσεις τη νύφη.Η Τέρι έγνεψε καταφατικά. «Θα σας ενημερώσω αν μάθ

κάτι σχετικά με την υπόθεση».«Καλά θα κάνεις», απάντησε εκείνος, τραβώντας τ

ραβάτα που του έσφιγγε το λαιμό. Η Τέρι υπέθεσε ότι

αρχηγός θα εκφωνούσε ίσως κάποιο λόγο μπροστά στουΜασόνους ή στην τοπική Λέσχη Λάιονς. Σε κάτι τέτοια μέρα ήθελαν ν’ ακούσουν αναλύσεις σχετικά μγκληματολογικά στατιστικά στοιχεία και ότι η αστυνομίίχε χειριστεί κάθε υπόθεση με επιδεξιότητα κπαγγελματισμό. Η δημιουργία τέτοιων εντυπώσεων ήταν μ

από τις ιδιαίτερες ικανότητες του αρχηγού.Η Τέρι κατέληξε ότι θα έκανε δύο πράγματα. Θα έριχνε μι

ματιά σε ανεξιχνίαστες υποθέσεις. Ίσως να υπήρχε κάποιάλλη Τζένιφερ την οποία δεν είχε υπόψη της. Και στσυνέχεια σκόπευε να ταυτοποιήσει κάθε καταγεγραμμέν

ράστη σεξουαλικού εγκλήματος στην περιοχή της. Με άλλ

λόγια, είχε να κάνει πολλές επισκέψεις.Σηκώθηκε, διέσχισε το γραφείο του αρχηγού κι έφυγε. Δε

ίχε πει ούτε λέξη για τις θεωρίες του καθηγητή Τόμας. Τερισσότερα εγκλήματα εμπίπτουν σε μοτίβα, σε στατιστικού

κανόνες, σε πλαίσια που μπορούν να διδαχτούν μέσα στάξεις και μετά να εφαρμοστούν σε πραγματικές καταστάσει

Ο καθηγητής ήθελε να παρεκκλίνει από εκείνες ταραμέτρους.

Η Τέρι ήξερε ότι δεν είχε νόημα να κάνει τέτοιο πράγμαΑλλά ούτε και το να μην το κάνει είχε νόημα.



Ο Μάικλ ήταν ευχαριστημένος.Τα εισερχόμενα μηνύματα σχετικά με τη Σειρά 4 ήτα

εμάτα ιδέες, υποδείξεις και απαιτήσεις. Αυτά που ζητούσακάλυπταν όλη την γκάμα από το λεπτό Θέλω να δω τα μάτιης έως το πολύ πιο αναμενόμενο πήδατηνπήδατηνπήδατη

φτάνοντας μέχρι το ακραίο Σκοτώστε την. Σκοτώστε τη

ώρα!Ο Μάικλ ήξερε ότι οι απαντήσεις του είχαν μεγάλ

σημασία, και αφιέρωνε χρόνο στη διατύπωση της καθεμιάπως οποιοσδήποτε καλός επιχειρηματίας πο

συναλλασσόταν με μια πολύπλευρη πελατειακή βάση, ήθελα είναι σίγουρος ότι όσοι έκαναν απλές εισηγήσεις θ

παιρναν απαντήσεις που θα ήταν εξίσου προσεκτικές και θυπνούσαν ελπίδες και πόθους, όπως έκανε στις περιπτώσεσων ήταν μπλεγμένοι πιο βαθιά στη Σειρά 4.

Ο Μάικλ αντιλαμβανόταν πάντα τις ανάγκεσυνδρομητών που έπεφταν στα δίχτυα των ψυχονευρωτικώκαι ψυχαναγκαστικών απαιτήσεων που δημιουργούσε τ

Whatcomesnext.com. Φανταζόταν τον εαυτό του ωσυγγραφέα για τη νέα εποχή, ως ποιητή του μέλλοντοΘεωρούσε ότι οι παραδοσιακοί συγγραφείς που αφιέρωναμήνες και χρόνια στη δημιουργία ιστοριών γραμμένων σαρτί ήταν δεινόσαυροι και βρίσκονταν σαφώς στα όρια τηξαφάνισης. Εκείνος καμάρωνε για τη διαφορετική γλώσσ

ου μιλούσε, μια γλώσσα που δεν περιοριζόταν στα αγγλικ



τα ρωσικά ή τα γιαπωνέζικα. Δεν ήταν ζωγράφος ποπρεπε να κινηθεί στα όρια ενός μουσαμά· οι δικές τοινελιές διαρκώς μετατοπίζονταν και άλλαζαν. Αντίθετα απους σκηνοθέτες που δούλευαν μέσα στο στενό πλαίσιο ενόροϋπολογισμού, εκείνος δημιουργούσε εικόνες πο

εχείλιζαν από αβεβαιότητα και εκπλήξεις. Δεν ήταν δεμένομε οποιαδήποτε διάλεκτο ή με οποιοδήποτε μέσο έκφραση

ταν ένας καλλιτέχνης της σύγχρονης εποχής, ο οποίοσυνδύαζε το φιλμ και το βίντεο με το Διαδίκτυο και με λέξεκαι παραστάσεις, δημιουργώντας ένα σύνθετο μέσο ποαπευθυνόταν στις μέρες που έρχονταν, όχι στου

απαρχαιωμένους καιρούς που είχαν περάσει. Έβλεπε τοαυτό του εν μέρει ως δημιουργό κινηματογραφικώτοκιμαντέρ και εν μέρει ως παραγωγό. Το δικό του σχέδιαρακτηριζόταν από αυθορμητισμό.

Δεν τον ενοχλούσε καθόλου το γεγονός ότι τημιούργημά του στηριζόταν σ’ ένα έγκλημα. Όλα τα μεγάλ

πιτεύγματα στον τομέα της τέχνης ήταν αποτέλεσμα ρίσκοπως πίστευε.

Η Λίντα κοιμόταν, τυλιγμένη με τα μπερδεμένα σεντόνιάνω στο κρεβάτι, ανασαίνοντας ήρεμα και κανονικά. Τ

μακριά πόδια της ήταν ξεσκέπαστα και η επιδερμίδα τηυάλιζε. Ήταν μισοξαπλωμένη μπρούμυτα, σφίγγοντας πάν

ης ένα μαξιλάρι, και η καμπύλη του στήθους τηιαγραφόταν κάτω από το σεντόνι που είχε τραβήξει γύρ

από την πλάτη και τους ώμους της. Ο Μάικλ φαντάστηκως τα όνειρά της θα ήταν χαρούμενα, γεμάτα απλέ

μαγικές εικόνες. Ήταν φορές που, όταν εκείνη κοιμόταν, ο Μάικλ έπιαν

ον εαυτό του να την κοιτάζει, σαν να μπορούσε να τη δει ν



ερνάει, το τέλειο δέρμα της να χάνει τη λάμψη του και νεμίζει ρυτίδες, το σφιχτό κορμί της να χαλαρώνε

Φανταζόταν ότι οι δυο τους γερνούσαν μαζί, και μετσκεφτόταν ότι δεν ήταν δυνατόν· θα έμεναν παντοτινά νέοι.

Πότε πότε έριχνε μια ματιά στις οθόνες για να δει τι έκαν

Νούμερο 4. Εκείνη τη στιγμή φαινόταν να κοιμάται κι εκείν–μέσα στην τελευταία ώρα δεν είχε κουνηθεί σχεδόκαθόλου. Ο Μάικλ υποπτευόταν ότι τα δικά της όνειρα θ

ταν πολύ λιγότερο ήρεμα. Η Νούμερο 1 και η Νούμερο ύρλιαζαν συχνά στον ύπνο τους. Η Νούμερο 3 βογκούσραβώντας τα δεσμά της, πράγμα που προμήνυε τον τρόπ

ου τους αντιστεκόταν όταν ήταν ξύπνια. Η στάση της τοίχε αναγκάσει να διακόψει τη Σειρά 3 πιο νωρίς απ’ όσ

σκόπευε, επειδή η Νούμερο 3 αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολκαι απαιτητική στο χειρισμό της. Ο Μάικλ όμως είχε μάθ

ολλά από εκείνη πριν απ’ το τέλος της σειράς, και τώρκείνα τα μαθήματα έβρισκαν την εφαρμογή τους στη

ερίπτωση της Νούμερο 4.Πάτησε μερικά πλήκτρα στον υπολογιστή και τράβηξε έν

κοντινό πλάνο από μια κάμερα. Τα χείλη της Νούμερο 4 ήταμισάνοιχτα και το σαγόνι της φαινόταν να έχει πετρώσεΌπου να ’ναι θα ξεφωνίσει, σκέφτηκε ο Μάικλ.

Ορισμένες κραυγές προκαλούνται απ’ αυτό πο

νειρεύεσαι. Άλλες πάλι απ’ αυτό που σου συμβαίνει όταίσαι ξύπνιος. Εκείνος δεν ήταν σίγουρος ποιο ήταειρότερο. Η Νούμερο 4 ξέρει, είπε με το νου του.

Αναστέναξε, σήκωσε τα χέρια του και πέρασε τα δάχτυλου μέσα από τα μακριά μαλλιά του. Τακτοποίησε τα γυαλι

στην άκρη της μύτης του. Αναρωτήθηκε αν προλάβαινε ν

κάνει ένα γρήγορο ντους. Καθώς κοίταζε τη Νούμερο 4, τη



ίδε να συσπάται και άθελά της να ανεβάζει το χέρι της προην αλυσίδα γύρω απ’ το λαιμό της. Ονειρεύεται πω

πνίγεται, υπέθεσε. Ίσως ότι τη στραγγαλίζουν. Ή βλέπφιάλτες ότι είναι παγιδευμένη κάτω απ’ τη γη.

Συνέχισε να την παρακολουθεί, υποθέτοντας ότι μάλλον

ούμερο 4 θα ξυπνούσε σε λίγα λεπτά. Τα όνειρα ήταν τόσωντανά, τόσο τρομακτικά, ώστε συχνά έβγαζαν τποκείμενα απ’ τον ύπνο τους. Τουλάχιστον αυτό πίστευε

Μάικλ. Ένα από τα προβλήματα που προέκυπταν από τη

ξασφάλιση μόνιμου αποπροσανατολισμού –που ο Μάικ

ξερε ότι αποτελούσε βασικό στοιχείο όλης τηαράστασης– ήταν ότι η Νούμερο 4 ήταν πιθανό να ξυπνερίεργες ώρες, χωρίς πλέον να ακολουθεί τους βιολογικούυθμούς που όριζαν ότι ξυπνούσε το πρωί, έμενε ξύπνια στιάρκεια της μέρας και κοιμόταν όταν νύχτωνε. Ο Μάικξερε ότι αυτό παρουσίαζε ένα πλεονέκτημα διότι η Σειρά

ροβαλλόταν σε τόσο πολλές ζώνες ώρας σε τόσο πολλμέρη στην υφήλιο, ώστε τελικά όλοι έμεναν ικανοποιημένοι

εδομένου ότι κάποια στιγμή, η κάθε ζώνη ώρας περιείχε κάαναμφισβήτητα ζωντανό και οπτικά ακαταμάχητο. Για τουυο τους, όμως, αυτό ήταν μπελάς –συχνά ο ένας τουπρεπε να φυλάει σκοπιά ενώ ο άλλος έπαιρνε έναν ύπν

να μέρος από το πάθος που ένιωθαν οι ίδιοι για τγχείρημά τους πήγαζε από το γεγονός ότι συζητούσαν ταρατηρήσεις τους και από το ότι αισθάνονταν νιεγείρονται απ’ αυτό που δημιουργούσαν. Συχνά όμωέτοιες στιγμές έρχονταν όταν ο ένας έκανε χρέη παρατηρητράγμα που προκαλούσε απογοήτευση.

Το πρόβλημα αυτό είχε αποδειχτεί τεράστιο στις δύ



ρώτες προσπάθειες που έκαναν για να στήσουν τWhatcomesnext.com. Ήταν διαρκώς εξαντλημένοι και τελικμε μεγάλη δυσκολία είχαν κατορθώσει να επιστρατεύσουην ενέργεια που απαιτούσε η ολοκλήρωση της παράστασης Ύστερα από πολλές συζητήσεις, ο Μάικλ και η Λίντ

ίχαν λύσει το πρόβλημα με ηλεκτρονικό τρόπΜαγνητοσκόπησαν σκηνές δράσης και στιγμές ύπνοημιούργησαν επιμέρους προβολές μέσα στο πλαίσιο τηαράστασης, έτσι ώστε το αφηγηματικό νήμα της Σειράς α ανανεώνεται διαρκώς, να μπορούν να το γυρίζουν από τη

αρχή και να το ξαναπαίζουν. Ο Μάικλ είχε μάθει στη

ντέλεια το χειρισμό του Final Cut και άλλων προγραμμάτωμοντάζ και είχε μάθει πώς να μοντάρει διαφορετικά πλάνώστε, όταν το πρόγραμμα φαινόταν να κάνει κοιλιμπορούσε να προβάλλει σκηνές που μαγνήτιζαν.

Είχε κατεβάσει αυτή την ιδέα όταν, μελετώντασύγχρονους πορνογράφους, διαπίστωσε ότι ο κόσμο

αρακολουθούσε ξανά και ξανά το ίδιο βίντεο με ηθοποιούου ζευγάρωναν, λες και το κάθε βογκητό και η κάθε κίνησ

συνέβαιναν για πρώτη φορά. Όμως ο Μάικλ είχε τη λογική να καταλάβει ότι, όσ

απροκάλυπτη κι αν ήταν η πορνογραφία, τελικά μπαγιάτευΣε τελευταία ανάλυση, ήταν προβλέψιμη. Ο Μάικλ είχ

φτάσει στο σημείο να χρονομετρά τα βίντεο ποροβάλλονταν στο Διαδίκτυο –τόσα λεπτά αφιερωμένα γι

κάθε στοιχείο κάθε σεξουαλικής πράξης, το ένα μετά τάλλο, με απόλυτη σειρά, σαν στρατιωτάκια, μέχρι την τελικκβαση με το ανοιχτό στόμα.

Εκείνος ήταν αποφασισμένος να σπάσει αυτά τα καλούπι

Η ομορφιά της Σειράς 4 ήταν στην τέχνη το



απρόβλεπτου.Κανείς δε θα ήξερε ποτέ τι θα μπορούσε να συμβ

μπροστά στην κάμερα. Κανείς δε θα ήταν ποτέ σε θέση νροβλέψει την επόμενη κίνηση. Δε θα μπορούσαν ν

μετρήσουν το διάστημα που μπορεί να διαρκούσε, ούτε τ

έμα της κάθε προβολής.Μια μισόγυμνη έφηβη κοπέλα αλυσοδεμένη σ’ έναν τοίχ

μέσα σ’ ένα ανώνυμο δωμάτιο ήταν ένας μουσαμάς πάνστον οποίο μπορούσε κανείς να ζωγραφίσει οτιδήποτε.

Ο Μάικλ ήταν πολύ περήφανος για το έργο του. Και για τΛίντα. Εκείνη είχε επιμείνει να βρουν ένα νεαρό και φρέσκ

πρόσωπο για τη Σειρά 4. Είχε υποστηρίξει ότι το πρόσθετίσκο που συνεπαγόταν μια τέτοια κίνηση γινόταν ασήμαντ

σε σχέση με τη ζωντανή διαδικτυακή διαφήμιση που θαύξανε τη βάση των πελατών που πλήρωναν. Είχε δείξπιμονή και αποφασιστικότητα, επιστρατεύοντας όλες τνώσεις που είχε αποκτήσει κάποτε στη Σχολή Διοίκηση

Επιχειρήσεων και στις εταιρείες που είχε εργαστεί για νστηρίξει το επιχείρημά της.

Ο Μάικλ παραδεχόταν ότι σ’ αυτό το θέμα –όπως και σόσα άλλα– η Λίντα είχε δίκιο.

Η Νούμερο 4 θα πρωταγωνιστούσε στο πιο ενδιαφέροράμα που είχαν δημιουργήσει ποτέ.

Πίσω του η Λίντα ανασάλεψε. Χαμογελούσε στον ύπνης. Της χαμογέλασε κι εκείνος, λαχταρώντας να χαϊδέψει τόδι της, αλλά συγκράτησε το χέρι που άπλωσε. Η Λίντρειαζόταν ξεκούραση, και δεν έπρεπε να την ενοχλήσει.

Στράφηκε πάλι στον υπολογιστή. Είχε έρθει ένα μήνυμαπό κάποιον με το όνομα χρήστη Magicman88 που έλεγε:

ούμερο 4 πρέπει να κάνει γυμναστική για να μπορέσουμε ν



ούμε καλύτερα τη σιλουέτα της.Ο Μάικλ απάντησε: Ναι. Κάθε πράγμα στον καιρό του.Του άρεσε να δίνει στους συνδρομητές την εντύπωση ό

συνέβαλλαν στον έλεγχο της κατάστασης, και σημείωσε στσενάριο να βάλει τη Νούμερο 4 να κάνει μερικά πους-απ κ

κοιλιακούς, ίσως και λίγο επιτόπιο τροχάδην. Έγειρε πίσω στο κάθισμά του και διερωτήθηκε: Αν τη βάλ

α κάνει γυμναστική, τι θα σκεφτεί; Μήπως το αρνί που το ταΐζουν περισσότερο καταλαβαίν

τι το παχαίνουν για να το σφάξουν μετά;«Όχι, δε θα σκεφτεί έτσι», ψιθύρισε. «Θα πιστέψει ό

ίνεται στο πλαίσιο κάποιου άλλου πράγματος. Δε θμπορέσει να φανταστεί τη θεατρικότητα της όλης κίνησης».

Η Λίντα γύρισε ανάσκελα στο κρεβάτι. Του Μάικλ τοάρεσε η ιδέα ότι έδειχνε ευαισθησία ακόμη και στουψιθύρους του.

Γυρίζοντας πάλι στην οθόνη του βίντεο, είδε τη Νούμερο

α σηκώνει το χέρι στο πρόσωπό της και να αγγίζει τη μάσκου έκρυβε τα μάτια της. Οι κινήσεις της φαίνονταν ακούσιε

και ο Μάικλ κατάλαβε πως ήταν ακόμη κοιμισμένη.Πίστευε πως ήταν κι αυτό μέρος της μεγαλοφυΐας του. Είχ

ην ικανότητα να φαντάζεται τις ψυχολογικές επιπτώσεκάθε πράξης που διαδραματιζόταν στην οθόνη του βίντε

Σκεφτόταν όχι μόνο την επίδραση που θα είχε στη Νούμεροαλλά και το πώς θα φαινόταν σ’ αυτούς πο

αρακολουθούσαν. Ήθελε να τους κάνει να ταυτιστούν με τούμερο 4, αλλά, ταυτόχρονα, και να θέλουν να τ

ειραγωγήσουν.Ο έλεγχος ήταν το παν.

Έριξε πάλι μια ματιά στην οθόνη και μετά άφησε τ



λέμμα του να πλανηθεί πάνω στη Λίντα. Όταρωτοσκέφτηκαν τις ιδέες που είχαν οδηγήσει στη Σειρά κείνος είχε αφήσει τον εαυτό του να βυθιστεί στον κόσμο τη

αιχμαλωσίας. Δεν είχε αφήσει αδιάβαστο κανένα κείμενο απσα είχαν γραφτεί για το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Είχ

καταβροχθίσει τα απομνημονεύματα αιχμαλώτων πολέμοκαι είχε βρει αποδιαβαθμισμένα στρατιωτικά έγγραφα τωΗΠΑ που αποτιμούσαν τη ζωή στο «Χίλτον του Ανόι», όπω

ταν γνωστή η φυλακή Χόα Λο στο Ανόι. Είχε καταφέρει ναποκτήσει ακόμη και μερικά από τα εγχειρίδια ανάκρισης καξιολόγησης κινδύνου της μονάδας ψυχολογικώ

πιχειρήσεων της CIA, τα οποία προορίζονταν για στόχουψηλής αξίας. Είχε διαβάσει αφηγήσεις δεσμοφυλάκων κιογραφίες των αντρών που κρατούσαν στη φυλακή. Ήξερην αλήθεια για το Βαρυποινίτη του Αλκατράζ και θ

μπορούσε να είχε πληροφορήσει οποιονδήποτε καθηγητης ιστορίας του κινηματογράφου σε ποια ακριβώς σημεία

ερίφημη ερμηνεία του Μπαρτ Λάνκαστερ είχε αποκλίνει απην πραγματικότητα.

Ο Μάικλ πίστευε ότι γνώριζε για τον εγκλεισμό όσποιοσδήποτε ειδικός στο θέμα. Αυτή η σιγουριά που είχε γις γνώσεις του τον έκανε πάντα να χαμογελάει. Η διαφορ

ανάμεσα σ’ εκείνον και σε κάποιον επαγγελματία ήταν ότι

άλλος αναζητούσε πληροφορίες, ή ήθελε να προκαλέσόνο, ή απλώς χρειαζόταν να βρει έναν τρόπο για ν

μετρήσει το πέρασμα του χρόνου.Η Λίντα και ο Μάικλ δημιουργούσαν τέχνη. Ήτα

μοναδικοί.Η Λίντα σάλεψε πάλι, κι εκείνος σηκώθηκε αθόρυβα κ

ήγε στο μπάνιο. Είπε στον εαυτό του ότι ένα ντους θα το



αναζωογονούσε. Έπρεπε να βρίσκεται σε εγρήγορση για τηπόμενη δραματική στιγμή με τη Νούμερο 4.

Πάνω από το νιπτήρα υπήρχε ένας μικρός καθρέφτης και Μάικλ κοίταξε για μια στιγμή το είδωλό του. Έσφιξε τουλεπτούς μυς του και σκέφτηκε ότι ήταν αδύνατος σα

ασκητής. Έμοιαζε με καλόγερο, ή ενδεχομένως με μανιώδρομέα μεγάλων αποστάσεων. Παραμέρισε τα μαλλιά ποπεφταν στο πρόσωπό του και ψηλάφησε την απεριποίητενειάδα του. Είχε μακριά δάχτυλα που κάποτε είχε σκεφττι θα μπορούσαν να χορεύουν πάνω στα πλήκτρα ενόιάνου. Τώρα έπαιζε ένα άλλο είδος μουσικής με τα πλήκτρ

νός υπολογιστή. Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του. Τοφάνηκε πως ήταν κάπως χλομός. Έπρεπε να βγαίνει έξω λίγ

ιο συχνά, το ίδιο και η Λίντα, να μην είναι τόσο ερημίτεσως μετά το τέλος της Σειράς 4 θα έπρεπε να πάνε νότια γι

λίγη ανάπαυση και χαλάρωση. Ίσως σε κάποιο ζεστό, υγρκαι τροπικό μέρος, σαν την Κόστα Ρίκα, ή εξωτικό σαν τη

Ταϊτή. Θα είχαν λεφτά και με το παραπάνω για ναπολαύσουν οποιαδήποτε πολυτέλεια τραβούσε η ψυχή τουΗ Σειρά 4 ήταν μακράν η πιο πετυχημένη εκδοχή τους μέχστιγμής. Εξακολουθούσαν να εμφανίζονται καινούρισυνδρομητές που καταχώριζαν τα στοιχεία των πιστωτικώους καρτών κάνοντας ηλεκτρονική μεταφορά χρημάτων.

Μάικλ υπενθύμισε στον εαυτό του ότι έπρεπε να κάνει μνημέρωση, ώστε οι πιο φρέσκοι θεατές να ξέρουν τι είχε γίν

από την αρχή. Αποφάσισε να ξυριστεί και άνοιξε τη βρύσου ζεστού νερού, με αποτέλεσμα να θολώσει σχεδόν αμέσω καθρέφτης. Άπλωσε κρέμα στο πρόσωπό του, πήρε πόζα μο ξυράφι στο χέρι, και μιμήθηκε άλλη μια φημισμένη ταινί

Καιρός ν’ αρχίσει η παράσταση!» ψιθύρισε με σιγουριά.



πως και προηγουμένως, η Τζένιφερ δεν ήταν σίγουρη ανειρευόταν ακόμη ή αν είχε ξυπνήσει. Πίσω από το μαύραραπέτασμα που κάλυπτε τα μάτια της, αισθανόταν ότι τ

ράγματα είχαν αρχίσει να επιδεινώνονται βαθμιαία, λες κίποτε στον κόσμο δεν ήταν στέρεα δεμένο, σαν να είχ

μειωθεί η βαρύτητα με αποτέλεσμα τα πάντα να είναι χαλαρκαι ασύνδετα. Δεν ήξερε αν ήταν νύχτα ή μέρα, πρωί ή βράδΔε θυμόταν πόσες μέρες ήταν αιχμάλωτη. Ο χρόνος, ώρος, η ταυτότητά της –όλα ξέφτιζαν με κάθε λεπτό πο

ερνούσε. Ο ύπνος δεν έφερνε την ανάπαυση. Το φαγητό δεεριόριζε την πείνα της. Το νερό δεν έσβηνε τη δίψα τη

Παρέμενε θαμμένη πίσω από τη μάσκα που της κάλυπτε τμάτια, και αλυσοδεμένη.

Για νιοστή φορά τύλιξε τα δάχτυλά της γύρω από τοΚαφετούλη. Ήταν το μόνο πράγμα που της θύμιζε κάτι απ

ην πραγματικότητα της ζωής της μέχρι τη στιγμή που τηάρπαξαν απροειδοποίητα.

Η τριμμένη συνθετική γούνα τής έφερε ένα μυρμήγκιασμστα ακροδάχτυλα. Αναρωτήθηκε για ποιο λόγο τής είχααφήσει το αρκουδάκι. Καταλάβαινε ότι εκείνο το παιχνίδι δεμπορούσε να της προσφέρει κάποια βοήθεια. Πρέπει ν

ξυπηρετούσε εκείνους , και για μια στιγμή διερωτήθηκμήπως θα έπρεπε να πετάξει το γνώριμο αντικείμενο στκενό, εκεί όπου δε θα μπορούσε ποτέ να το βρει. Θα ήταν μικίνηση περιφρόνησης. Μια πράξη που θα έδειχνε στον άντρκαι στη γυναίκα ότι δε σκόπευε να ζαρώσει και να τουαφήσει να της κάνουν ό,τι ήθελαν.

Σφιχτόκλεισε το χέρι της γύρω απ’ το αρκουδάκι κ



αισθάνθηκε τους μυς της να τεντώνονται, σαν ντοιμαζόταν να ρίξει την μπάλα του μπέιζμπολ στη βάση.

Της κόπηκε η ανάσα.Όχι! φώναξε ξαφνικά από μέσα της.

Ή μπορεί και να το είπε δυνατά. Δεν ήταν σίγουρη.

Αφουγκράστηκε για να πιάσει κάποια ηχώ, αλλά δεάκουσε τίποτε.

Έσφιξε το αρκουδάκι στο στήθος της και το έτριψε με τμύτη της, διατρέχοντας με τα δάχτυλά της τη ράχη του. «Μσυγχωρείς», ψιθύρισε. «Δεν το εννοούσα. Δεν ξέρω γιατί μάφησαν να σε βρω, αλλά το έκαναν, κι έτσι είμαστε μαζί σ

αυτή την ιστορία. Όπως πάντα».Τέντωσε το λαιμό της στο πλάι, σαν να περίμενε ν

ακούσει την πόρτα ή τον ήχο του κλάματος του μωρού, αλλεν άκουσε τίποτε πέρα από το χτύπο της καρδιάς της, κ

φαντάστηκε πως τον μοιραζόταν με το παιχνίδι.Αισθάνθηκε κάπως καλύτερα ακούγοντας την ίδια της τ

φωνή, έστω κι αν έσβησε γρήγορα. Της θύμισε ότι μπορούσακόμη να μιλήσει, πράγμα που σήμαινε ότι εξακολουθούσα είναι αυτή που ήταν, σε κάποιον μικρό βαθμό, αλλάντως σημαντικό.

Κόντεψε να βάλει τα γέλια. Πολλά βράδια, ξαπλωμένστο κρεβάτι του σπιτιού της αγκαλιά με τον Καφετούλη, με τ

φώτα σβηστά, άφηνε να ξεχυθούν πάνω στο πάνινο ζωάλος ο πόνος και τα δάκρυά της, λες και μόνο αυτό μέσα σλόκληρο τον κόσμο καταλάβαινε τι περνούσε στη ζωή τη

Είχε κάνει μαζί του πολλές συζητήσεις τόσα χρόνια, γιολλά προβλήματα. Ο Καφετούλης στεκόταν πάντα πλης, από την πρώτη στιγμή που η Τζένιφερ έσκισε τ

φανταχτερό περιτύλιγμα που είχε φτιάξει κάπως άγαρμπα



ατέρας της χαρίζοντάς της εκείνο το παιχνίδι για τενέθλιά της. Τον καιρό εκείνο ήταν πολύ άρρωστος, και τ

αρκουδάκι ήταν το τελευταίο πράγμα που είχε μπορέσει νης δώσει πριν μπει στο νοσοκομείο. Έτσι είχαν τα πράγματα πατέρας της της έκανε δώρο ένα παιχνίδι και μετά πέθαν

και η Τζένιφερ μισούσε τη μητέρα της επειδή δεν είχκαταφέρει να κάνει το παραμικρό για να εμποδίσει τοκαρκίνο να τον δολοφονήσει.

Πήρε μια ανάσα και χάιδεψε το αρκουδάκι. Μπορεί νίναι φονιάδες, αλλά καρκίνος δεν είναι, σκέφτηκε μραχύτητα, λες και μπορούσε να διοχετεύσει κατευθείαν στ

άνινο ζωάκι τα λόγια που περνούσαν απ’ το μυαλό της.Είπε στον εαυτό της πως αυτό ήταν το μοναδικό πράγμ

στον κόσμο που φοβόταν πραγματικά. Ο καρκίνος.Αναστέναξε πάλι βαθιά και άλλαξε θέση στο κρεβάτι.«Πρέπει να καταφέρουμε να δούμε», ψιθύρισε στ’ αυτί το

αιχνιδιού. «Πρέπει να καταφέρουμε να δούμε πο

ρισκόμαστε. Αν δεν μπορούμε να δούμε, τότε κάλλιστα θμπορούσαμε να είμαστε νεκροί».

Δίστασε. Εκείνα τα λόγια τής προκάλεσαν νευρικότητμάλλον επειδή ήταν αληθινά.

«Κοίτα γύρω σου προσεκτικά», συνέχισε χαμηλόφωνΑπομνημόνευσε τα πάντα. Αργότερα θα μπορέσεις να μο

εις τι βλέπεις». Ήξερε πως αυτό ήταν ανοησία, αλλά γύρισε το κεφάλι το

αρκούδου πέρα δώθε, για να μπορέσουν οι γυάλινες χάντρεου είχε για μάτια να εξετάσουν το χώρο όπου ήτα

φυλακισμένη. Μολονότι ήξερε πως αυτό ήταν βλακώδες καιδιάστικο, την έκανε να νιώσει πολύ καλύτερα και κάπω

ιο δυνατή. Έτσι, όταν άκουσε την πόρτα να ανοίγει, δε



σιτώθηκε αμέσως ούτε άρχισε ν’ ανασαίνει λαχανιαστάΑντίθετα, στράφηκε προς τον ήχο, ελπίζοντας ότι θα ήτακάτι συνηθισμένο, πως της έφερναν κάτι να φάει ή να πιεαλλά δεν μπόρεσε να μη νιώσει φόβο στη σκέψη ότι μπορα ήταν σημάδι ότι θα της συνέβαινε κάτι καινούριο.

Κατάλαβε αμέσως πως, ό,τι κι αν ήταν αυτό που τηερίμενε, δεν επρόκειτο να είναι γρήγορο και απότομο. Αυτ σκέψη προκάλεσε μια σύσπαση φόβου στο χέρι της. Ήταμως αρκετά έξυπνη για να ξέρει ότι κάθε δευτερόλεπτο ποερνούσε και κάθε καινούριο στοιχείο που εισχωρούσε στο

σκοτεινό κόσμο της θα μπορούσε να τη βοηθήσει όσο και ν

ης κάνει κακό.



Ο Έιντριαν ήταν κουλουριασμένος στο κρεβάτι του, με τκεφάλι του στα πόδια της γυμνής γυναίκας του, που ήταστον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης. Εκείνος ανάσαινε βαθιεχωρίζοντας τις διάφορες μυρωδιές, λες και η καθεμιά έλεγ

κάτι μοναδικό για την προσωπικότητα της Κάσι. Η Κάσιγομουρμούριζε κάποιο τραγούδι της Τζόνι Μίτσελ που είχ

εμείνει από τη δεκαετία του εξήντα κι έμοιαζε ν’ ανήκει σκάποια εποχή ξεχασμένη εδώ και πάρα πολύ καιρό. Χάιδευαργά τα ανακατεμένα γκρίζα μαλλιά του στο ρυθμό τημουσικής, απομακρύνοντάς τα από το μέτωπό του, και μετου έκανε απαλό μασάζ στ’ αυτιά. Η αίσθηση εκείνεπερνούσε κατά πολύ τα όρια του ξελογιάσματος.

Ο Έιντριαν έμεινε ακίνητος και σκεφτόταν πως εκείνη σκηνή τού θύμιζε τις αλλοτινές στιγμές μετά τον έρωτα, όταον κυρίευε η εξάντληση. Ήθελε να κλείσει τα μάτια του, να βυθιστεί στα απύθμεν

άθη μέσα του, και να πεθάνει, εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Απήρχε τρόπος να κάνει την καρδιά του να σταματήσει ν

τυπά, θα το είχε κάνει χωρίς δισταγμό.Η Κάσι έσκυψε προς το μέρος του, λέγοντας ψιθυριστ

Θυμάσαι πόσες ώρες έμεινες ξαπλωμένος έτσι, Όντεριμένοντας να νιώσεις τον Τόμι να κλοτσάει;»

Ο Έιντριαν θυμόταν. Την κάθε στιγμή. Ήταν η πιυτυχισμένη περίοδος της ζωής του. Τα πάντα φάνταζα

φικτά. Είχε πάρει το διδακτορικό του και το διορισμό στ



ανεπιστήμιο. Η Κάσι είχε ήδη κάνει την πρώτη της έκθεσσε μια αναγνωρισμένη γκαλερί της Νέας Υόρκης, κοντά στηΠέμπτη Λεωφόρο, και οι κριτικές –του περιοδικού Αρ

ουόρλντ και των Νιου Γιορκ Τάιμς – ήταν γεμάτες σεβασμκαι σχεδόν διθυραμβικές. Η ποίηση είχε ήδη αρχίσει ν

ιζώνει μέσα του –συχνά τη σκεφτόταν με όρους ποσυνήθως χρησιμοποιούνταν για να περιγραφεί κάποιξάρτηση. Ανακάλυπτε τον Γέιτς και τον Λονγκφέλοου, το

Μάρτιν Εσπάντα και τη Μαίρη Τζο Σόλτερ. Σε λίγο θεννιόταν ο γιος τους. Κάθε μέρα ο Έιντριαν ξεχείλιζε απξαψη και ενθουσιασμό, χαιρετίζοντας τις πρώτες ηλιαχτίδε

με ανεξάντλητη ενεργητικότητα. Είχε αρχίσει να πηγαίνει γρέξιμο αμέσως μετά την ανατολή του ήλιου, καλύπτονταέκα χιλιόμετρα με γρήγορο ρυθμό, μόνο και μόνο για ν

μπορέσει να χαλιναγωγήσει τον ενθουσιασμό του μέσω τηροσπάθειας. Ακόμη και η ομάδα ανώμαλου δρόμου το

κολεγίου, που θεωρούσε το τρέξιμο ως τη θετικότερη μανί

στη γη, πίστευε ότι ο καινούριος καθηγητής ψυχολογίας ποους έβαζε κάτω κάθε πρωί δεν ήταν με τα καλά του.

«Τότε υπήρχαν πολλά πράγματα για να διοχετεύσουμε τηαγάπη μας», είπε η Κάσι με λυρικό τόνο.

«Τώρα όμως δεν υπάρχουν πια».Ο Έιντριαν άνοιξε τα μάτια και συνειδητοποίησε πως ήτα

μόνος και πως το κεφάλι του ήταν κολλημένο σ’ ένμαξιλάρι και όχι στα πόδια της γυναίκας του. Άπλωσε το χέου, σαν να μπορούσε να την πιάσει και να την κρατήσπως την είχε στις αναμνήσεις του. Ένιωσε το χέρι της μέσα στο δικό του, αλλά δεν μπορούσ

α τη δει.

«Έχεις δουλειά να κάνεις», του είπε απότομα. Η φωνή τη



φάνηκε να έρχεται από πίσω του, από πάνω του, από κάτου κι από μέσα του ταυτόχρονα.

Η Κάσι ήταν εκεί. Η Κάσι δεν ήταν εκεί.Ο Έιντριαν ανακάθισε. «Η Τζένιφερ», είπε.«Σωστά. Η Τζένιφερ».

«Ούτε το όνομά της δε θυμάμαι καλά καλά».«Όχι, Όντι, το θυμάσαι. Στο μυαλό σου έχεις την εικόν

ης. Και βλέπεις ποια ήταν. Θυμάσαι το δωμάτιό της; Τράγματά της; Το ροζ κασκέτο; Τα θυμάσαι όλα αυτά. Κγώ είμαι εδώ για να σου τα θυμίζω. Βρες την».

Τα λόγια αυτά αντήχησαν λες και είχαν ειπωθεί στην άκρ

νός πελώριου φαραγγιού.Ο Έιντριαν κοίταξε έξω και είδε ότι η νύχτα ακόμ

κρατούσε αιχμάλωτο τον κόσμο. Θα κάνει κρύο, σκέφτηκε. Δθα είναι όμως τόσο δριμύ όσο το χειμώνα. Αν έβγαινα έξω, θαισθανόμουν την άνοιξη. Θα ήταν κρυμμένη στο σκοτάδαλλά πάντως θα ήταν εκεί.

Σηκώθηκε σκοπεύοντας ν’ ανοίξει την εξώπορτα και νγει έξω, αλλά δεν το έκανε. Κοίταξε στον καθρέφτη ποταν στο παλιό κομό της Κάσι στην κρεβατοκάμαρα κ

σκέφτηκε πως φαινόταν αδυνατισμένος, πως έλιωνε από τηαρρώστια. Προσπαθούσε να θυμίζει στον εαυτό του να τρώκανονικά. Αναρωτήθηκε αν είχε κοιμηθεί ώρες ολόκληρες

μόνο μερικά λεπτά. Πάρε μερικά από τα φάρμακα, είπε στοαυτό του. Πρέπει να σταματήσεις να έχεις παραισθήσεις κάθόσο. Ήξερε ότι οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο ήταλάχιστες, όσα χάπια κι αν έπαιρνε. Εξάλλου του άρεσαν πισκέψεις των αγαπημένων του. Ήταν ένα μέρος της ζωήου το οποίο απολάμβανε πολύ περισσότερο από τη

ροοπτική του αργού θανάτου. Αισθανόταν σαν πεισματάρη



έρος, πράγμα που, από μια πλευρά, δεν ήταν και τόσο κακστω κι έτσι, όμως, πήγε στο δικό του κομό, βρήκε μερικ

από τα χάπια που υποτίθεται ότι θα τον βοηθούσαν νκαταπολεμήσει την άνοια, αγνόησε τη σκέψη ότι δεμπορούσε να θυμηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που τα είχ

άρει, και κατάπιε μια χούφτα. Κατόπιν βγήκε αποφασιστικαπό την κρεβατοκάμαρα, πήγε στο γραφείο του κα

αραμερίζοντας εφημερίδες και βιβλία, κάθισε μπροστά στοπολογιστή του. Το μόνο πράγμα που έβαλε πλάι του ήτανας χάρτης που κάλυπτε μια περιοχή έξι Πολιτειώ

Μασαχουσέτη. Κονέτικατ. Βερμόντ. Ρόουντ Άιλαντ. Νιο

Χάμσαϊρ. Μέιν. Κατόπιν στράφηκε στον υπολογιστή κξέτασε τα λήμματα που υπήρχαν στο Αρχείο Δραστώ

Σεξουαλικών Εγκλημάτων για κάθε Πολιτεία.Δεν είχε ιδέα ότι η ντετέκτιβ Κόλινς είχε κάνει ουσιαστικ

ο ίδιο πράγμα.Πάτησε μερικά πλήκτρα στον υπολογιστή του και μετ

κλίκαρε ένα όνομα.Στην οθόνη εμφανίστηκε μια φωτογραφία Σήμανση

δειχνε έναν άντρα με γουρουνίσια μάτια, μαλλιά που είχααρχίσει να αραιώνουν και μια ύποπτη κιτρινιάρικη φάτσ

ταν αυτό ακριβώς που θα περίμενε. Η φωτογραφίσυνοδευόταν από έναν κατάλογο συλλήψεων, καταδικών κ

ροσαγωγών στο δικαστήριο. Υπήρχε επίσης μια διεύθυνσκαι μια απλή περιγραφή των ιδιαίτερων αδυναμιών εκείνοου ανθρώπου. Το λήμμα περιείχε μια κλίμακεπικινδυνότητας» και περιγραφές του τρόπου πονεργούσε. Τα πάντα ήταν συνοπτικά και σαφή, γραμμένα μ

αστυνομικό ύφος, χωρίς φιοριτούρες και με ελάχιστ

αναφορά στις πραγματικές διαστάσεις των πράξεων εκείνο



ου ανθρώπου. Είχε επιδείξει τα γεννητικά του όργανα έξαπό ένα εμπορικό κέντρο –ο Έιντριαν σημείωσε ιδιαίτερκείνη τη σύλληψη. Η περιγραφή του περιστατικού δεεριείχε κανένα στοιχείο που να δείχνει την επίδραση που είχκείνη η πράξη είτε στον εγκληματία είτε στους ανθρώπου

ου την είχαν υποστεί.Ο Έιντριαν έγειρε πίσω στο κάθισμά του, αναστενάζοντα

αθιά. Ίσως οι καταχωρίσεις εκείνες θα είχαν κάποισημασία για έναν επαγγελματία. Εκείνος όμως είχε περάσλη του τη ζωή ερμηνεύοντας τη συμπεριφορά. Όταν έβλεπ

κάτι –είτε επρόκειτο για ένα ποντίκι στο εργαστήριο είτε γ

ναν άνθρωπο–, η δουλειά του ήταν να εξάγει συμπεράσματαπό τις πράξεις ως προς το νόημά τους. Οποιοσδήποτμπορούσε να προσδιορίσει μια πράξη· η καταγραφή κκατηγοριοποίησή της δεν περιείχε κανένα στοιχείο τέχνης κατανόησης. Η δική του δουλειά ανέκαθεν ήταν νανακαλύπτει το νόημα των πράξεων, τι επίδραση είχαν τόσ

στα υποκείμενα όσο και στους αποδέκτες τους και ποδήλωναν ως προς το μέλλον.

Κλίκαρε μια άλλη φωτογραφία. Έδειχνε έναν άλλο άντρσωματώδη, με γένια και πυκνά κατσαρά μαλλιά και γεμάτατουάζ. Το λήμμα παρουσίαζε κοντινά πλάνα πολλών απκείνα τα τατουάζ –δράκοι με φλογισμένες ανάσε

Βαλκυρίες που κράδαιναν σπαθιά, και σύμβολμοτοσικλετών– πριν παραθέσει τις εγκληματολογικέ

ληροφορίες. Όπως έκανε και στην περίπτωση του άντρα με το χλομ

ρόσωπο προηγουμένως, ο Έιντριαν παρατήρησε τφωτογραφία και σκέφτηκε ότι δεν μπορούσε να καταλάβ

ίποτε από εκείνη την επίπεδη εικόνα του εγκληματία.



Άρχισε να συλλογίζεται ότι δεν υπήρχε περίπτωση τράγματα που εμφανίζονταν στην οθόνη ενός υπολογιστή νου πουν οτιδήποτε για το είδος των ανθρώπων που είχα

απαγάγει την Τζένιφερ.«Αν είναι έτσι», είπε η Κάσι, γέρνοντας πάνω από τον ώμ

ου και διαβάζοντας τις πληροφορίες στην οθόνη, «φαίνετως μόνο ένα πράγμα μπορείς να κάνεις».

Ο Έιντριαν ένιωθε την καυτή της ανάσα στο μάγουλό τοΚούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Αλλά...»

«Δεν έλεγες πάντα ότι η ανάγνωση των αποτελεσμάτωων πειραμάτων που έκαναν άλλοι σου προκαλούσ

ανάμεικτα συναισθήματα; Στην ουσία είχες εμπιστοσύνμόνο στα πειράματα που έκανες ο ίδιος. Όταν μελετούσες τφόβο και τις συναισθηματικές επιπτώσεις του, δεν έλεγε

άντα ότι έπρεπε να κάνεις μόνος σου τις διαπιστώσεις;»Η Κάσι έκανε ερωτήσεις ξέροντας τις απαντήσεις.

ακτική αυτή ήταν γνώριμη στον Έιντριαν. Η γυναίκα το

ρόνια ολόκληρα τη χρησιμοποιούσε με επιτυχία.Ο Έιντριαν δίστασε. Επίμονες ερωτήσεις φαίνονταν ν

ριβελίζουν τη φαντασία του. Πριν προλάβει να συγκρατήσον εαυτό του, ρώτησε κάτι που γυρόφερνε μέσα του ερόνια.

«Δεν ήταν ατύχημα, έτσι δεν είναι;» είπε στην Κάσι αντί ν

απαντήσει στις ερωτήσεις της. «Αυτό που έγινε με ταυτοκίνητό σου, μετά το θάνατο του Τόμι. Δεν ήταν ατύχημασωστά; Ήθελες απλώς να φανεί πως ήταν. Πως έχασες τολεγχο κι έπεσες πάνω σ’ εκείνο το δέντρο μια βροχερύχτα. Μόνο που στην πραγματικότητα δεν έχασες τολεγχο, έτσι δεν είναι; Θέλησες να αυτοκτονήσεις, αλλά μ

ρόπο που κανένας αστυνομικός και κανένας ασφαλιστής δ



α μπορούσε να τον χαρακτηρίσει αυτοκτονία. Μόνο που δεπιασε, σωστά; Δεν περίμενες ότι θα ξυπνούσες σακατεμέν

στο νοσοκομείο, έτσι δεν είναι;»Ο Έιντριαν κράτησε την ανάσα του. Είχε πετάξει τ

ρωτήσεις του σαν ένα σχολιαρόπαιδο με υπερβολικ

νθουσιασμό, και τώρα αισθανόταν αμηχανία, ταυτόχρονμως ήθελε ν’ ακούσει τις απαντήσεις της Κάσι.

«Όχι βέβαια», απάντησε εκείνη ρουθουνίζοντας. «Κι αφοανέκαθεν ήξερες την αλήθεια, για ποιο λόγο είναι τόσσημαντικό να τη διατυπώσεις φωναχτά;»

Ο Έιντριαν δεν ήξερε τι να απαντήσει σ’ αυτό. «Δεν τ

συζητήσαμε ποτέ», είπε. «Εγώ πάντα ήθελα να το κάνουμαλλά δεν ήξερα πώς να σου το θέσω όσο ήσουν ζωντανή».

«Ίσα που ζούσα».«Ναι. Είχες σακατευτεί».«Με σακάτεψε περισσότερο ο θάνατος του Τόμι παρ

κείνη η αναθεματισμένη βελανιδιά, και ας έπεσα πάνω τη

με εκατό χιλιόμετρα την ώρα. Έτσι εξελίσσονται τελικά τράγματα, Όντι. Το ξέρεις αυτό».

«Με άφησες ολομόναχο».«Όχι. Ποτέ. Απλώς πέθανα, αυτό είναι όλο, επειδή έπρεπ

α γίνει. Είχε έρθει η ώρα μου. Ουσιαστικά δεν μπόρεσα ναντιμετωπίσω το θάνατο του Τόμι. Ούτε εσύ περίμενες ποτ

τι θα τα κατάφερνα. Αλλά κάνεις λάθος».«Κάνω λάθος;»«Ποτέ δεν ήσουν μόνος».«Έτσι αισθάνομαι τώρα που πεθαίνω κι εγώ».«Αλήθεια;»Η Κάσι του έτριψε τους ώμους, μαλάζοντας τη σάρκα κ

ους μυς. Φαινόταν μεγαλύτερη, σπασμένη, όπως ότα



ήραν την είδηση για το μοναχοπαίδι τους. Είχε περάσμέρες ολόκληρες κοιτάζοντας τη φωτογραφία του, ενώ στσυνέχεια έψαχνε με εμμονή στον υπολογιστή για να βρίσκιδήσεις για άλλους ανταποκριτές, εικονολήπτες κημοσιογράφους στο Ιράκ. Ο Έιντριαν είχε πιστέψει τότε ότι

Κάσι ήθελε να πεθάνουν όλοι για να φαίνεται ότι ο θάνατοου δικού της παιδιού δεν ήταν τόσο μοναδικός, οπότε ίσωα γινόταν κατά κάποιον τρόπο λιγότερο φοβερός. Και διος φερόταν τώρα με τον ίδιο τρόπο, μόνο ποροσπαθούσε να βρει κάτι το οποίο θα του έλεγε πού ν

αναζητήσει την Τζένιφερ. Έσκυψε πάνω από τον υπολογιστ

κι έκανε μια καινούρια καταχώριση.«Για κοίτα», είπε σιγανά, με φωνή γεμάτη έκπληξη. Είχ

καταχωρίσει τη δική του πόλη στη βάση δεδομένων και απάντηση ήταν ένας κατάλογος δεκαεφτά καταδικασμένω

ραστών σεξουαλικών εγκλημάτων που ζούσαν σε απόστασμερικών χιλιομέτρων από το κολέγιο και όλα τα δημοτικ

σχολεία.«Όταν έβαζα ένα ποντίκι σ’ ένα λαβύρινθο και του έκαν

νεση...» άρχισε να λέει. Η Κάσι ήταν κοντά του, την ένιωθε βλεπε το είδωλό της στην οθόνη του υπολογιστή, αλλ

φοβόταν να γυρίσει, επειδή πίστευε ότι έτσι θα έδιωχνε τφάντασμά της, ενώ του άρεσε που την είχε κοντά το

Κοντοστάθηκε και μετά γέλασε. «Πάντα ήθελα να ρωτήσο ποντίκι...»

«Τι ένιωσες; Τι σκεφτόσουν; Γιατί έκανες αυτό ποκανες;» Η Κάσι ολοκλήρωσε την πρόταση για λογαριασμου με ένα κυματιστό γέλιο, που εκείνος αναγνώρισε απ

καλύτερες εποχές.

Η Κάσι τον χτύπησε δυνατά στην πλάτη, σαν να ήθελε ν



ου δείξει ότι είχε τελειώσει το τρίψιμο. «Πήγαινε λοιπόν νωτήσεις ένα σιχαμερό δίποδο τρωκτικό», την άκουσε να το

λέει κοφτά.



Ο Έιντριαν χρειάστηκε να περιμένει μόνο μισή ώρα μέχα βγει απ’ το σπίτι του ο άνθρωπος που είχε επιλέξει από τ

λίστα των δεκαεφτά καταχωρισμένων δραστών σεξουαλικώγκλημάτων και να πάει γρήγορα στο αυτοκίνητό του. Ήταωρίς, και ο άνθρωπος εκείνος φορούσε μια φτηνή κόκκινραβάτα και μια πλεχτή μπλε ζακέτα. Κρατούσε έναν παλι

μαύρο δερμάτινο χαρτοφύλακα και δε φάνηκε στον Έιντριαολύ διαφορετικός από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο ποεκινούσε κάθε πρωί για να πάει σε μια βαρετή αλλ

κανονική δουλειά που συνεπαγόταν έναν μικρό αλλαπαραίτητο μισθό.

Δεν υπήρχε τίποτε το ιδιαίτερα ασυνήθιστο στην εμφάνισ

κείνου του ανθρώπου, ούτε στο δρόμο που έμενε. Ήταερίπου μεσόκοπος, όχι πολύ ψηλός, λεπτός, με ξανθ

μαλλιά, και φορούσε γυαλιά με μαύρο σκελετό. Στο ένα τομπράτσο είχε κρεμασμένο ένα απλό γκρίζο μπουφάν, σαν νμην πίστευε ότι κάποια στιγμή θα ζέσταινε η μέρα. Είχε τηάχαρη εμφάνιση ενός γραφιά.

Από το σημείο όπου είχε παρκάρει στην απέναντι πλευρου δρόμου, ο Έιντριαν τον παρακολουθούσε καθώς ο άλλομπαινε σ’ ένα μικρό μπεζ γιαπωνέζικο αυτοκίνητο. Η

μονώροφη μονοκατοικία όπου έμενε ο άνθρωπος μαζί με τμητέρα του –σύμφωνα με την εκτύπωση που είχε μαζί του

ιντριαν– ήταν πολύ περιποιημένη και φρεσκοβαμμένη.

ξώπορτα ήταν πλαισιωμένη από κόκκινες γλάστρες με μπλ



και κίτρινα εποχιακά λουλούδια.Σε γενικές γραμμές, ο άνθρωπος εκείνος είχε την εμφάνισ

νός συνηθισμένου ατόμου που ζούσε σ’ ένα συνηθισμένσπίτι σε μια γειτονιά που δεν είχε τίποτε το ιδιαίτερο. Η γύρ

εριοχή ήταν πιο κοντά στον κόσμο της αγροτιάς, με τ

φάρμες και τα οργωμένα χωράφια που ετοίμαζαν για τφύτεμα του καλαμποκιού, παρά στην πιο έντοννεργητικότητα της κολεγιακής πόλης. Ο άνθρωπος εκείνοούσε κάπως αποξενωμένος από τις κυρίαρχες τάσεις, έστ

κι αν οι τάσεις εκείνες, όπως τις ήξερε ο Έιντριαν κατάμεστες καφετέριες, πιτσαρίες μόνο για ορθίου

ιβλιοπωλεία που πουλούσαν μόνο βιβλία με μαλακξώφυλλο και καταστήματα με χειροποίητα σουβενίρ–, ήτα

αρκετά ήρεμες. Όχι σαν τη Νέα Υόρκη ή τη Βοστόνη ή ακόμκαι το Χάρτφορντ. Δεν υπήρχε καθημερινή ώρα αιχμής ούέφρενη αφοσίωση στη δουλειά. Ο ακαδημαϊκός κόσμος πο

κυριαρχούσε στην πόλη του Έιντριαν ήταν φιλόδοξος, αλλ

ριζε την έννοια της φιλοδοξίας με τους όρους μονιμότητανός ανώτερου εκπαιδευτικού.

Ο άνθρωπος που παρατηρούσε ο Έιντριαν δε φαινόταν νανήκει σε οποιονδήποτε κόσμο που γνώριζε ο καθηγητήΦαινόταν αποκομμένος .

Ο Έιντριαν υπενθύμισε στον εαυτό του: Μόνο και μόν

πειδή φαίνεται ανιαρός και συνηθισμένος, δε σημαίνει ότσι είναι. Δίστασε, μη ξέροντας τι έπρεπε να κάνει στ

συνέχεια.«Όχι, προχώρα, γρήγορα! Ακολούθησε το παλιοτόμαρο

ον προέτρεψε ο Μπράιαν. «Πρέπει να δεις πού δουλεύεΠρέπει να καταλάβεις ποιος είναι!»

Ο Έιντριαν έριξε μια ματιά στο καθρεφτάκι και είδε τ



ίδωλο του νεκρού αδερφού του. Ήταν ο μεσόκοποικηγόρος, σκυμμένος μπροστά, και κουνούσε τα χέρια το

σαν να ήθελε να τον σπρώξει να δράσει, παροτρύνοντάς τοα ξεκινήσει. Τα μακριά μαλλιά του φαίνονταν ανακατεμέν

αχτένιστα, σαν να είχε ξαγρυπνήσει στο γραφείο του.

μεταξένια γραβάτα από τους Μπρουκς Μπράδερς κρεμότααλαρά γύρω απ’ το λαιμό του και η φωνή του έδειχνε έντον

ανυπομονησία.Ο Έιντριαν έβαλε αμέσως ταχύτητα και ξεκίνησε πίσω απ

ον τύπο. Είδε τον αδερφό του να ξαπλώνει πίσω στκάθισμα, εξαντλημένος και ανακουφισμένος.

«Ωραία. Που να πάρει, Όντι, πρέπει να πάψεις να είσόσο... διστακτικός . Από δω και πέρα, κάθε φορά που θέλεις να εξετάσεις κάποιον ή κάτι ή κάποιο στοιχείο ληροφορία με τον αργό, σταθερό, επιφυλακτικό τρόπο ενό

καθηγητή και ακαδημαϊκού, φρόντισε να λες στον εαυτό σοα στρωθεί στη δουλειά χωρίς περιττές καθυστερήσει

αμώτο».Η φωνή του Μπράιαν ακουγόταν σχεδόν διαπεραστικ

ξασθενημένη, λες και επιστράτευε από βαθιά μέσα του τύναμη να μιλήσει. Στην αρχή ο Έιντριαν διερωτήθηκε α

αδερφός του ήταν άρρωστος και μετά θυμήθηκε ότι ήταεκρός.

Έβγαλε το παλιό Βόλβο στη λεωφόρο.«Δεν έχω ξανακάνει ποτέ παρακολούθηση», είπε στο

Μπράιαν. Ο κινητήρας του Βόλβο έβγαλε έναν κλαψιάρικαπρόθυμο ήχο καθώς ο Έιντριαν πάτησε γκάζι.

«Δεν είναι τίποτε», απάντησε ο Μπράιαν αναστενάζοντακαι χαλάρωσε, αφού το γεγονός και μόνο ότι προχωρούσα

μείωσε κάπως την εσωτερική του ένταση. «Αν περιμέναμε στ



αλήθεια να μείνουμε κρυμμένοι –ξέρεις, να το κάνουμε σαπαγγελματίες–, θα είχαμε τρία αυτοκίνητα και κάθε τόσο θ

αλλάζαμε σειρά... ξέρεις, το ένα αυτοκίνητο θα ανέθετε τηαρακολούθηση στο επόμενο. Το ίδιο γίνεται κι ότααρακολουθείς κάποιον πεζό. Εμείς όμως δε θα κάνουμ

έτοια φανταχτερά πράγματα. Ακολούθα τον απλώς, όπου αν πηγαίνει».

«Και μετά τι γίνεται;»«Μετά θα δούμε τι θα γίνει».«Κι αν ο τύπος αντιληφθεί ότι τον ακολουθώ;»«Τότε θα δούμε τι θα γίνει. Δεν έχει καμιά διαφορά. Μέχρ

α τελειώσει η μέρα θα έχουμε μιλήσει μαζί του».Ο Έιντριαν είδε ότι ο Μπράιαν διάβαζε την εκτύπωση.«Καταλαβαίνω γιατί διάλεξες αυτόν το λεχρίτη», είπε

Μπράιαν. Γέλασε, αν και ο Έιντριαν δεν είχε δει κανέναστείο στις σελίδες που είχε τυπώσει από τον κατάλογο τοστοτόπου.

«Πρόκειται για την ηλικιακή ομοιότητα», είπε καθώστριβε σε μια γωνία και πατούσε γκάζι για να μη χάσει τ

άλλο αυτοκίνητο. «Ο τύπος έχει καταδικαστεί ή έχαραδεχτεί την ενοχή του για τρία διαφορετικά αδικήματ

κάθε φορά σε βάρος νεαρών κοριτσιών μεταξύ δεκατριών κεκαπέντε».

Ο Μπράιαν μίλησε με τη βεβαιότητα ενός δικηγόρου ποχει με το μέρος του τα γεγονότα και τα αποδεικτικά στοιχείΠολύ γλυκός άνθρωπος, το δίχως άλλο».

Η τελευταία αυτή παρατήρηση ειπώθηκε με έντονσαρκασμό. Ήταν ακριβώς αυτό που είχε πει ο Έιντριαν στοαυτό του όταν διάβασε τον κατάλογο των δεκαεφτά αντρώ

Το κόλπο ήταν να κοιτάξεις τη συγκεκριμένη κατηγορί



ανθρώπων με μάτι επιστημονικό, παρακάμπτοντας τλεπτομέρειες των πράξεών τους, για να μπορέσεις νστιαστείς στην υποκείμενη διαταραχή. Οι περισσότεροι ήτα

καταδικασμένοι βιαστές. Ορισμένοι είχαν δημιουργήσικογενειακά θέματα. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήτα

ιαφορετικός. Είχε συλληφθεί για κατοχή παιδικήορνογραφίας. Μια πρώην σύζυγός του είχε αποσύρει τ

κατηγορίες που αφορούσαν μια προγονή. Τον είχαν συλλάβαρκετές φορές για επιδειξιμανία.

Όλοι τους είναι παλιόμουτρα. Εδώ όμως έχουμε ένιαφορετικό παλιόμουτρο.

«Τους έδειξε τα γεννητικά του όργανα», είπε ο Έιντριαν.«Είναι ένας τσουτσουνοπαίχτης. Έτσι τους έλεγαν παλι

ι αστυνομικοί», είπε ο Μπράιαν με σκαιότητα. «Αυτή τηκφραση χρησιμοποιούσαν, στην πόλη τουλάχιστο

Αμφιβάλλω αν τα πράγματα είναι διαφορετικά εδώ στηπαρχία».

«Έχεις δίκιο, μάλλον δεν είναι διαφορετικά. ΌμωΜπράιαν, αν κοιτάξεις την τελευταία καταδίκη, θα δεις...»

Ο Έιντριαν σταμάτησε. Τα μάτια του πήγαν από το μπεαυτοκίνητο μπροστά του στον Μπράιαν, που διάβαζε στ

ίσω κάθισμα.«Α, έκανε φυλακή για... Ε, λοιπόν, Όντι, με εντυπωσιάζει

Φαίνεται πως έχεις αρχίσει να παίρνεις το κολάι».«Παράνομη κατακράτηση».«Ναι», απάντησε ο Μπράιαν. «Καταλαβαίνεις,

κατηγορία αυτή είναι ελαφρύτερη από την απαγωγή... αλλρίσκεται στην ίδια σελίδα, έτσι δεν είναι;»

«Έτσι νομίζω».

Ο Μπράιαν ξεφύσηξε. «Νεαρά κορίτσια στην εφηβεία. Κ



αυτός ήθελε ν’ αρπάξει ένα τέτοιο κορίτσι, σωστάΑναρωτιέμαι τι σκόπευε να κάνει στη συνέχεια. Αυτό λέ

ολλά». Γέλασε πάλι. «Αλλά ένα πράγμα...»«Το ξέρω. Δεν είχε συνεργό. Αυτό είναι που χρειάζεται ν

καταλάβω».

«Μην τον χάσεις, Όντι. Πηγαίνει προς την πόλη».Η κυκλοφορία είχε αρχίσει να πυκνώνει. Αρκετά σεντάν

να ημιφορτηγό έκρυβαν το μπεζ αυτοκίνητο. Ένα σχολικλεωφορείο είχε κολλήσει στον προφυλακτήρα του ΈιντριαΕκείνος έκανε μανούβρες, διατηρώντας την απόσταση απον άντρα που παρακολουθούσε.

«Θυμάμαι τον καιρό που είχες εκείνο το φανταχτερό σποαυτοκίνητο, Μπράιαν».

«Την Τζάγκουαρ. Ναι. Ωραία ήταν».«Η παρακολούθηση θα ήταν πολύ πιο εύκολη αν τη

ίχαμε».«Την πούλησα».

«Το θυμάμαι. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το έκανες. Εκείνο αυτοκίνητο φαινόταν πως σε έκανε ευτυχισμένο».

«Οδηγούσα υπερβολικά γρήγορα. Συνέχεια το σανίδωνμουν υπερβολικά ριψοκίνδυνος. Μου ήταν αδύνατο ν

κάτσω στο τιμόνι και να μην ξεπεράσω όχι μόνο τα όρια τηαχύτητας, Όντι, αλλά και της λογικής. Στα εκατόν εξήντ

ιλιόμετρα την ώρα με έπιανε παραφορά, στα εκατόνενήντα τρελαινόμουν, και πάνω από διακόσια με κυρίευραγματική ψύχωση. Και μου άρεσε να πηγαίνω τόσρήγορα. Μου έδινε την αίσθηση της ελευθερίας. Ήταν όμωεκάθαρο ότι θα σκοτωνόμουν. Αμέτρητες φορές κόντεψα νάσω τον έλεγχο. Ήξερα ότι το ρίσκο ήταν μεγάλο· τ

αυτοκίνητο εκείνο ήταν πολύ επικίνδυνο, γι’ αυτό τ



ούλησα. Ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έκανα ποτέ. Τζάγκουαρ ήταν όμορφη, και θα ήταν ένας καλύτερορόπος για να...»

Ο Μπράιαν σταμάτησε. Ο Έιντριαν είδε τον αδερφό του νκρύβει το πρόσωπό του με τα χέρια του.

«Με συγχωρείς, Όντι. Το ξέχασα. Αυτό έκανε η Κάσι».Η φωνή του Μπράιαν φαινόταν μακρινή, σιγανή. «Η Κά

κι εγώ δε μοιάζαμε καθόλου. Ξέρω ότι πιστεύεις πως δεν τηγαίναμε καλά, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Καλά τηγαίναμε. Απλώς βλέπαμε κάτι ο ένας στον άλλο που μαρόμαζε. Ποιος να το φανταζόταν ότι θα μας έπαιρνε και του

υο ο κατήφορος με παρόμοιο τρόπο;»Ο Έιντριαν ήθελε να πει κάτι, αλλά δεν κατάφερε ν

σχηματίσει τις λέξεις. Τα μάτια του είχαν βουρκώσει. Το μόνου άκουγε ήταν ο πόνος στη φωνή του αδερφού του, εξίσοντονος με τον πόνο που θυμόταν στη φωνή της γυναίκαου.

«Θα έπρεπε να το ξέρω. Εγώ ήμουν ο ψυχολόγος. Ήμουσαν ψυχίατρος. Είχα εκπαιδευτεί...»

Ο Μπράιαν γέλασε. «Δε σου έδωσε άφεση αμαρτιών Κάσι γι’ αυτή την ενοχή; Θα έπρεπε να το είχε κάνει. Ε

ρόσεχε! Ο τύπος στρίβει. Δεν είμαστε με τα καλά μας. Σ’ ένέτοιο μέρος δε θα περίμενες να δουλεύει ένα φρικιό σα

αυτόν;»Ο Έιντριαν δεν απάντησε. Είδε το μπεζ αυτοκίνητο ν

μπαίνει στο πάρκινγκ ενός μεγάλου καταστήματος μικιακές συσκευές που έπιανε σχεδόν ένα τετράγωνο στερίχωρα της πόλης. Ο οδηγός πήγε στο πίσω μέροερνώντας μπροστά από μια πινακίδα που έγραφ

ΠΑΡΚΙΝΓΚ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ.



Ο Έιντριαν μπήκε σε μια θέση στο μπροστινό μέροΠερίμενε δεκαπέντε λεπτά σιωπηλός. Ο Μπράιαν φαινόταα έχει αποκοιμηθεί στο πίσω κάθισμα. Τουλάχιστον πτασία δε μιλούσε καθόλου. Ο Έιντριαν προσπάθησε ν

σκεφτεί κάτι να αγοράσει στο κατάστημα για να δώσει τη

ντύπωση ότι αυτή η βόλτα είχε διαφορετικό σκοπό. Ήξερμως ότι το μόνο που χρειαζόταν ήταν να βεβαιωθεί ότι

άνθρωπος που παρακολουθούσε είχε πιάσει δουλειά.«Πάμε», είπε στον Μπράιαν. «Πρέπει να σιγουρευτούμε ό

τύπος θα είναι εδώ σήμερα».Βγήκε από το αυτοκίνητο και διέσχισε το πελώρ

άρκινγκ, σέρνοντας στα πόδια του στο σκυρόδεμΗμιφορτηγά και μίνι βαν έμπαιναν στο χώρο. Είδε έναντιπροσωπευτικό δείγμα από εργολάβους, υδραυλικούμαραγκούς και ταλαίπωρους μικροαστούς να μπαίνουν στκατάστημα. Ακολούθησε το ανθρώπινο ποτάμι, χωρίς νυρίσει να δει αν ο Μπράιαν ερχόταν πίσω του, αν και ένιωθ

μόνος, έστω και καταμεσής στο πλήθος.Μπαίνοντας στην αχανή έκταση του καταστήματος πο

ύμιζε σπηλιά αισθάνθηκε για μια στιγμή να τον πιάναπελπισία. Το μέρος εκείνο ήταν πελώριο, χωρισμένο σεκάδες τμήματα –ειδών κηπουρικής, υλικών στέγαση

συσκευών κουζίνας, ηλεκτρικών εργαλείων– με ατέλειωτου

ιαδρόμους γεμάτους αμέτρητες συσκευές και προϊόντΆντρες και γυναίκες με κόκκινα γιλέκα και ταμπελίτσες με τ

νόματά τους τριγυρνούσαν βιαστικά, καθοδηγώντας τουελάτες και προσφέροντας συμβουλές. Ταμειακές μηχανέ

κουδούνιζαν ήδη καταγράφοντας πωλήσεις. Ο Έιντριαάρχισε να περιδιαβαίνει σε διαδρόμους με πλακάκια, υλικ

υλεπένδυσης, ανοξείδωτους ατσάλινους νεροχύτες κ



ρύσες, στόκους και σφυριά και ηλεκτρικά δράπανα. Ήτατοιμος να τα παρατήσει, όταν είδε τον άνθρωπο ποαρακολουθούσε να εργάζεται στο τμήμα των οικιακώλεκτρονικών συσκευών. Τον κοίταξε για λίγο, καθώκείνος μιλούσε ζωηρά μ’ ένα ζευγάρι γύρω στα τριάντα πο

φαίνονταν από τους τύπους που τα έφτιαχναν όλα μόνους. Ο άντρας κουνούσε το κεφάλι του αρνητικά, αλλά υναίκα φαινόταν ενθουσιασμένη, σαν να είχε πειστεί ότι υο τους, με τα κατάλληλα εργαλεία και τις κατάλληλε

συμβουλές, μπορούσαν να ανακαλωδιώσουν ολόκληρο τσπίτι τους. Ο τύπος είχε το ύφος που έχουν μερικές φορές

εαροί σύζυγοι που ξέρουν ότι φορτώνονται με δουλειές ποεν μπορούν να βγάλουν πέρα, αλλά αδυνατούσε να τ

αποτρέψει. Ο Έιντριαν, έχοντας βρεθεί πολλές φορές στηδια θέση με την Κάσι, θα είχε βάλει τα γέλια αντικρίζοντακείνη την εικόνα, μόνο που ήξερε ότι, αν οι δυο νέοι είχαπίγνωση με ποιον μιλούσαν, θα είχαν μαζευτεί από τη φρίκη

Έμεινε να κοιτάζει λίγο ακόμη, και μετά, καταλαβαίνοντατι θα μπορούσε να γυρίσει σε οχτώ ώρες, όταν θα τελείωνεάρδια εκείνου του ανθρώπου, έκανε μεταβολή κι έφυγ

Αισθανόταν σαν να είχε πετύχει κάτι, αλλά δεν ήτασίγουρος τι ακριβώς. Ίσως ήταν απλώς η αίσθηση ό

ρισκόταν κοντύτερα σε κάποιον που μπορούσε να του πει

ακριβώς έπρεπε να ψάξει.Το να αποσπάσει όμως αυτές τις πληροφορίες με το ζόρ

από εκείνο τον τύπο θα ήταν μια πρόκληση, και ο Έιντριαεν ήξερε αν θα τα έβγαζε πέρα.



Πέρασε την υπόλοιπη μέρα γεμάτος προσμονή, αν και δεταν σίγουρος για ποιον ακριβώς λόγο. Συνέχισε την έρευν

μπαίνοντας πιο βαθιά σε αυτό που θεωρούσε διαστροφΑλλά τίποτε απ’ όσα ανακάλυψε δεν του είπε πού μπορούσα βρει την Τζένιφερ. Δεν είχε ανάγκη ν’ ακούσει την Κάσι

ον Μπράιαν να επιμένουν ότι έπρεπε να κάνει πιο γρήγορτι ο χρόνος πήγαινε χαμένος, ότι κάθε δευτερόλεπτο ποερνούσε σήμαινε ότι η Τζένιφερ πλησίαζε στο θάνατο –αέβαια ήταν ακόμη ζωντανή. Όλες αυτές οι συμβουλές ήταάσιμες. Ή μπορεί και να μην ήταν. Ο Έιντριαν δεν μπορούσα το ξέρει, κι έτσι υπέθετε απλώς ότι υπήρχε ακόμ

ιθανότητα να τη σώσει. Σώσ’ τη, σκέφτηκε. Δεν κατάφερες να σώσεις ποτέ κανένα

πέρα από τον εαυτό σου.Και ξαφνικά φοβήθηκε ότι, αν σταματούσε να αναζητ

ην Τζένιφερ, η Κάσι κι ο Μπράιαν, ίσως ακόμη και ο Τόμα εξαφανίζονταν και θα τον άφηναν μόνο, χωρίς να έχ

ίποτε πέρα από ανακατεμένες, σκόρπιες αναμνήσεις και τηαρρώστια που τις έκανε να συστρέφονται μέσα του σαλάστιχο που κόντευε να σπάσει.

Έτσι, μόνος πλέον, διερωτώμενος πού βρισκόταν Μπράιαν, για ποιο λόγο η Κάσι δεν μπορούσε να φύγει απο σπίτι και γιατί ο Τόμι τον είχε επισκεφθεί μόνο μια φορά

κάνοντάς τον έτσι να ελπίζει ότι θα ξαναγύριζε στον κόσμων παραισθήσεών του, ο Έιντριαν βρέθηκε πάλι έξω από τ

κατάστημα. Γύρω του η μέρα είχε αρχίσει να ξεθωριάζει κείνος φοβόταν ότι μπορεί να δυσκολευόταν να εντοπίσον άνθρωπο που τον ενδιέφερε όταν θα έφευγε από τουλειά.

Το μπεζ αυτοκίνητο βγήκε από το πίσω μέρος το



μαγαζιού την ώρα περίπου που ο Έιντριαν είχε υπολογίσει όελείωνε η οχτάωρη βάρδια. Το ακολούθησε από όσο πι

κοντά μπορούσε και κοίταζε τον οδηγό μέσα από το παρμπρου μπροστινού αυτοκινήτου, αν και, όσο έσβηνε το φως τη

μέρας ,η δουλειά αυτή γινόταν όλο και πιο δύσκολη.

Περίμενε πως ο άλλος θα γύριζε στο περιποιημένο σπίτκάνοντας ίσως μια στάση σε κάποιο παντοπωλείο, αλλωρίς άλλη καθυστέρηση. Έκανε λάθος.Ο τύπος βγήκε από την κεντρική λεωφόρο και μπήκε στη

όλη από έναν πλαϊνό δρόμο. Ο Έιντριαν ξαφνιάστηκε

άλλαξε λωρίδα με επικίνδυνο τρόπο, κάνοντας κάποιον νου κορνάρει με αγένεια.

Το παλιό Βόλβο αγωνιζόταν για να μη μείνει πίσω.Το μπεζ αυτοκίνητο προηγούνταν κατά περίπου τριάντ

μέτρα, σ’ έναν παράδρομο πίσω από τη λεωφόρο. Ήταν μιεριοχή με γραφεία και πολυκατοικίες κι ένα δυο ατελ

ωγράφων, κοντά σε μια κονγκρεγκασιοναλιστική εκκλησία να κατάστημα επισκευής ηλεκτρονικών υπολογιστών. ιντριαν είδε το αυτοκίνητο να μπαίνει σ’ ένα μικρό πάρκινγ

και να χώνεται στη μοναδική θέση που απέμενε ανάμεσα σξι άλλα αυτοκίνητα.

«Τι κάνει;» αναρωτήθηκε φωναχτά. Περίμενε ότι θα το

απαντούσε ο Μπράιαν, αλλά εκείνος δεν εμφανίστηκΓαμώτο, Μπράιαν!» φώναξε ο Έιντριαν. «Χρειάζομαι τοήθειά σου τώρα! Τι πρέπει να κάνω;»

Ησυχία από το πίσω κάθισμα.Ο Έιντριαν πάτησε γκάζι βλαστημώντας και κατηφόρισ

στο δρόμο. Χρειάστηκε αρκετά λεπτά για να βρει μια θέση μ

αρκόμετρο ένα τετράγωνο παραπέρα. Η κολεγιακή πόλη είχ



λων των ειδών τους περιορισμούς στη στάθμευση, οι οποίαποσκοπούσαν στο να εμποδίσουν τους φοιτητές να πιάνουα πεζοδρόμια με τα αυτοκίνητά τους. Τα καλοκαίρια ήτα

άδεια. Το χειμώνα ήταν φίσκα.Ο Έιντριαν βγήκε από το αυτοκίνητο κι έκλεισε με δύναμ

ην πόρτα. Περπατώντας όσο πιο γρήγορα μπορούσε, γύρισστο σημείο όπου είχε δει για τελευταία φορά τον άνθρωπ

ου παρακολουθούσε.Από το δρόμο διέκρινε το μπεζ αυτοκίνητο. Ούτε ίχνο

μως από το δράστη σεξουαλικών εγκλημάτων. Υπήρχε ένκαι μοναδικό παλαιότερο κτίριο. Ήταν ένα μεγαλόπρεπ

ιώροφο σπίτι με ξύλινο σκελετό και εξωτερική επένδυσαπό λευκές σανίδες που είχε χωριστεί σε γραφεία. Ο Έιντριαίδε μια κεντρική είσοδο στο σημείο όπου κάποτε ήταν ξώπορτα του σπιτιού και πλησίασε. Είπε στον εαυτό του νεωρήσει δεδομένο ότι ο άλλος βρισκόταν κάπου εκεί μέσ

αλλά δεν ήξερε πού ακριβώς.

Μπήκε στο κτίριο. Στον τοίχο δίπλα στην πόρτα ήταν μιινακίδα με τα ονόματα έξι διαφορετικών γραφείων. Ήταλα κάτω από την επικεφαλίδα που έλεγε: Υπηρεσίε

Συναισθηματικής Υγείας του Βάλεϊ.Τρεις γιατροί και τρεις ψυχολόγοι.Στον προθάλαμο είχε ησυχία. Σε μια γωνιά ακουγόταν

σιγανός βόμβος μιας συσκευής λευκού θορύβου που έπνιγους ήχους. Απέναντι από μερικές καρέκλες υπήρχε ένα

καναπές όπου μπορούσε να καθίσει ο κόσμος, μετατρέποντατσι όλο τον προθάλαμο σε μια αίθουσα αναμονής. ιντριαν είδε ότι στο ισόγειο υπήρχαν τρία γραφεία. Μ

σκάλα οδηγούσε στο πάνω πάτωμα, όπου υπήρχαν άλλ

ρία γραφεία. Δεν υπήρχε γραφείο υποδοχής. Αυτό ήτα



αρακτηριστικό των χώρων όπου γινόταν ψυχοθεραπεία. Οάνθρωποι ήξεραν πότε ήταν τα ραντεβού τους, σπάνιφταναν πάνω από μερικά λεπτά νωρίτερα, και δε

αναγκάζονταν να περιμένουν πολύ. Άρα, σκέφτηκε ο Έιντριαν, ο τύπος θα είναι σε κάποιο απ

α έξι γραφεία.Φαντάστηκε ότι δεν υπήρχε τρόπος να προσδιορίσει σ

οιο ακριβώς γραφείο. Παρ’ όλ’ αυτά, γύρισε στον τοίχπου ήταν γραμμένα τα ονόματα των θεραπευτών. Η πόλταν μικρή και κάτι του έλεγε πως τους περισσότερους θους ήξερε.

Αλλά μόνο έναν είχε συναντήσει μια φορά: τον ΣκοΓουέστ.

«Το λοιπόν», είπε αυτάρεσκα ο Μπράιαν, ψιθυρίζονταστο αυτί του Έιντριαν, λες και ήξερε από την αρχή τι θβρισκε ο αδερφός του μέσα σ’ εκείνο το κτίριο, «ο γκόμενοης μητέρας της Τζένιφερ κουράρει ένα σεσημασμένο δράστ

σεξουαλικού εγκλήματος. Περίεργη σχέση. Αναρωτιέμαι αν Γουέστ μπήκε στον κόπο να το αναφέρει αυτό στην ντετέκτιΚόλινς όταν τον ανέκρινε τις προάλλες».

Ο Έιντριαν δε γύρισε προς το μέρος του αδερφού του. Τονιωθε να τριγυρίζει ακριβώς πίσω του. Ούτε του είπε: Ποσουν όταν σε ζήτησα; Απλώς έγνεψε καταφατικά και μετ

απάντησε διστακτικά.«Θα μπορούσε να είναι σ’ ένα από τα άλλα γραφεία».«Και βέβαια», είπε ο Μπράιαν. «Θα μπορούσε. Αλλά δ

ομίζω. Ούτε εσύ το πιστεύεις αυτό».



ταν η ντετέκτιβ Κόλινς σήκωσε το κεφάλι τηαφνιάστηκε βλέποντας τον Έιντριαν Τόμας να στέκετα

στην είσοδο του γραφείου. Τον συνόδευε ένας ένστολος, ποανασήκωσε τους ώμους του και την κοίταξε μ’ ένα βλέμμ

ου έλεγε Δεν είχα άλλη επιλογή, καθώς έδειχνε στο γερκαθηγητή το γραφείο της.

Η Τέρι μόλις είχε κλείσει το τηλέφωνο ύστερα από μισυνομιλία με τη Μαίρη Ρίγκινς, η οποία, σε μόνιμη πικατάσταση αλλοφροσύνης, της είχε πει με τον δακρύβρεχτκαι διστακτικό τρόπο της ότι είχε μόλις δεχτεί ένηλεφώνημα από την υπηρεσία ασφαλείας της Visa που τηληροφόρησε ότι η χαμένη πιστωτική κάρτα της είχ

πιστραφεί σε μια τράπεζα στο Μέιν. «Και είχρησιμοποιηθεί για την αγορά ενός εισιτηρίου για τη Νέ

Υόρκη», είχε προσθέσει με απόγνωση.Η Τέρι είχε σημειώσει ευσυνείδητα την πληροφορία και το

αριθμό τηλεφώνου της υπηρεσίας ασφαλείας της πιστωτικήταιρείας. Δεν ήταν σίγουρη πώς είχε καταφέρει να πάει

ιστωτική κάρτα προς μια κατεύθυνση ενώ το εισιτήριδηγούσε προς μια άλλη. Αυτό ήταν παράλογο. Αποτελούσμως το ξεκίνημα μιας νέας χρονικής ακολουθίας, και η Τέψαχνε τον αριθμό τηλεφώνου του υποσταθμού τη

Αστυνομίας της Βοστόνης στο σταθμό των λεωφορείωταν είδε τον Έιντριαν.

Το γραφείο της ήταν γεμάτο έγγραφα και σκόρπιε



ληροφορίες που αφορούσαν την υπόθεση της Τζένιφερ. Τμάζεψε όλα βιαστικά σε μια στοίβα και τα γύρισε ανάποδΦαντάστηκε ότι ο καθηγητής είχε δει την κίνησή της και θκαταλάβαινε περί τίνος επρόκειτο, κι έτσι ετοιμάστηκε ναποφύγει την ερώτησή του χωρίς να φανεί αγενής. Δ

σκόπευε να αναφέρει οτιδήποτε σχετικά με τη Visa. Αλλά ιντριαν, χωρίς να τη χαιρετήσει, ρώτησε: «Πήρατε μήπω

ον ενημερωμένο κατάλογο ασθενών από τον Σκοτ ΓουέσΘυμάμαι ότι του τον ζητήσατε».

Η Τέρι αιφνιδιάστηκε κάπως. Δεν είχε αντιληφθεί ότι καθηγητής παρακολουθούσε τόσο προσεκτικά τη συζήτησ

ης με τον Σκοτ και τη Μαίρη στο σπίτι τους.Ο Έιντριαν εκμεταλλεύτηκε τον στιγμιαίο δισταγμό της γι

α κάνει άλλη μία ερώτηση: «Ο Γουέστ είπε πως θα σας έδινον κατάλογο και αντιμετώπισε χλευαστικά την ιδέα ό

κάποιος απ’ όσους είχε κουράρει ποτέ είχε οποιαδήποτσχέση με την εξαφάνιση της Τζένιφερ, έτσι δεν είναι;»

Η ντετέκτιβ έγνεψε καταφατικά. Περίμενε ότι ο καθηγητήα της έκανε κι άλλη ερώτηση, αλλά εκείνος έσκυψε απλώρος το μέρος της και την κοίταξε σταθερά μ’ ένα βλέμμου η Τέρι υποψιαζόταν ότι στις δεκαετίες που είχαν περάσο φύλαγε για ξεροκέφαλους και απροετοίμαστους φοιτητέ

Το βλέμμα εκείνο έλεγε, Για δοκίμασε κάποια άλλ

απάντηση.Η Τέρι ανασήκωσε τους ώμους της, παραμένοντα

πιφυλακτική.«Υποτίθεται ότι πρέπει να μου φέρει τον κατάλογο αύρι

Θα είναι εμπιστευτικός, καθηγητά, οπότε δε θα είμαι σε θέσα μοιραστώ οποιαδήποτε πληροφορία μαζί σας».

«Και με τον κατάλογο των γνωστών δραστώ



σεξουαλικών εγκλημάτων τι γίνεται; Είχα την εντύπωση όμουν σαφής πως αυτό θα ήταν το επόμενο βήμα».

Ο Έιντριαν έδειχνε ένα δυναμισμό που η Τέρι δεν είχιακρίνει ως τότε. Ήταν κάτι που την ενόχλησε. Είχε πιστέψτι ο καθηγητής ήθελε να ασχοληθεί με τις γκρίζες περιοχέ

ων εικασιών, της θεωρίας και των υποθετικών καταστάσεωΠερίμενε ότι θα είχε να κάνει με το είδος του ακαδημαϊκοου φορούσε τουίντ σακάκι με δερμάτινες ενισχύσεις στου

αγκώνες, κάπνιζε πίπα και καθόταν ευχαρίστως σε ένραφείο τριγυρισμένος από βιβλία και εμβριθή δοκίμικφέροντας πότε πότε κάποια παρατήρηση ή γνώμη –όπω

ακριβώς όταν της έκανε διάλεξη για τη Μάιρα Χίντλι και τοαν Μπρέιντι και τους Φόνους των Βάλτων. Η Τέρι δεερίμενε ότι θα εμφανιζόταν ποτέ ο καθηγητής στο γραφείης. Φαινόταν διαφορετικός, σαν χαχόλικο πουκάμισο ποίχε μπει στο πλύσιμο. Παρέμενε το ίδιο ρούχο, αλλά μυσκολία αναγνωριζόταν.

«Ερευνώ το περιεχόμενο εκείνων των καταλόγωκαθηγητά. Και έχω διαβάσει πολλά πράγματα για τ

ρετανική υπόθεση της δεκαετίας του εξήντα που αναφέρατΩστόσο, η ξεκάθαρη σύνδεση αυτών των πραγμάτων με τηξαφάνιση της Τζένιφερ μπορεί για έναν πανεπιστημιακ

καθηγητή να είναι προφανής, για έναν αστυνομικό όμως...»

Τα λόγια αυτά ειπώθηκαν με τον τόνο ενός αστυνομικοου θέλει να απαντήσει χωρίς να πει το παραμικρό. ιντριαν τη διέκοψε απότομα.«Σας λέει κάτι το όνομα Μαρκ Γουλφ;»Η Τέρι δίστασε. Το όνομα ήταν σαν να κουβαλούσε έν

μικρό ηλεκτρικό φορτίο. Κάτι που χτύπησε ένα καμπανά

στο βάθος του μυαλού της. Εκείνη όμως δεν κατάφερε να τ



ροσδιορίσει αμέσως.Ο Έιντριαν συνέχισε χωρίς να περιμένει.«Είναι ένας καταδικασμένος δράστης σεξουαλικώ

γκλημάτων. Κατά συρροήν επιδειξίας με ιδιαίτερροτίμηση στις έφηβες κοπέλες. Ζει σε μικρή απόσταση απ

ην πόλη. Σας βοηθάει καθόλου αυτό;»Το καμπανάκι δυνάμωσε. Η Τέρι ήξερε ότι το όνομα εκείν

εριεχόταν σε ένα από τα χαρτιά που είχε κρύψει από τλέμμα του Έιντριαν πάνω στο γραφείο της. Κούνησε τ

κεφάλι της καταφατικά, ενώ προσπαθούσε να φέρει στμυαλό της μια εικόνα εκείνου του ανθρώπου. Γυαλιά. Χοντρ

υαλιά με μαύρο σκελετό. Η Τέρι θυμήθηκε εκείνα τα γυαλιαπό μια φωτογραφία της Σήμανσης.

Έγειρε πίσω στο κάθισμά της κι έκανε νόημα στοιντριαν να καθίσει σε μια κοντινή καρέκλα. Εκείνος έμεινρθιος. Της φαινόταν άκαμπτος και την έκανε να αναρωτηθού είχε πάει εκείνο το αφηρημένο βλέμμα που έλεγε, Εγ

αλλού ταξιδεύω.«Τον είδα σήμερα».«Τον είδατε;»«Ναι. Και...»«Πώς ξέρατε ποιος ήταν;»Ο Έιντριαν έβγαλε ένα μάτσο τσαλακωμένα χαρτιά απ

ην τσέπη του σακακιού του. Τα έδωσε στην Τέρι, που είδε όταν εκτυπώσεις καταλόγων δραστών σεξουαλικώγκλημάτων που κατοικούσαν στην ευρύτερη περιοχή, τουποίους ο καθένας μπορούσε να βρει, αν ήξερε πώς να κάν

μια απλή έρευνα στο Διαδίκτυο.«Και για ποιο λόγο διαλέξετε τον Γουλφ;»

«Τον θεώρησα την πιο λογική επιλογή. Από τη



ροοπτική ενός ψυχολόγου».«Και σε τι ακριβώς συνίσταται η συγκεκριμένη προοπτικ

καθηγητά;»«Οι επιδειξίες παίζουν σε έναν αλλόκοτο κόσμ

φαντασιώσεων. Συχνά ερεθίζονται και αποκομίζου

σεξουαλική ικανοποίηση επιδεικνύοντας τα γεννητικά τουργανα και σκεπτόμενοι ότι οι γυναίκες –στη συγκεκριμένερίπτωση, οι πολύ νεαρές γυναίκες– που τους βλέπουιώθουν μια μαγική έλξη και όχι αποστροφή, όπως συμβαίν

στην πραγματικότητα, βεβαίως. Με την πράξη τους, πιδειξίες ενεργοποιούν τη φαντασία τους».

Σε κάθε του λέξη η Τέρι άκουγε τους μετρημένους τόνουου θύμιζαν αίθουσα διδασκαλίας.

«Μάλιστα. Όλα ωραία και καλά, αλλά τι σχέση έχαυτός...»

Ο Έιντριαν τη διέκοψε.«Τον είδα να μπαίνει στο γραφείο του Σκοτ Γουέστ ότα

φυγε από τη δουλειά του απόψε».Η Τέρι δεν αντέδρασε αμέσως. Αυτό ήταν το πρώτ

ράγμα που μάθαινε ένας αστυνομικός. Να παραμένανέκφραστος. Μέσα της αισθάνθηκε να γίνεται μια έκρηξη. ήλωση του Έιντριαν άξιζε την προσοχή της από πολλέ

απόψεις. Πώς ήξερε ο καθηγητής ότι ο Γουλφ είχε πάει στο

ουέστ μετά τη δουλειά του; Για ποιο λόγο τον ακολουθούσΣούφρωσε τα χείλη της κι αποφάσισε να κάνει τη χαζή. «Νακαι;»

«Αυτό δε σας φαίνεται παράξενο, ντετέκτιβ; Ενδεχομένωσχετικό με την υπόθεση;»

«Ναι, καθηγητά», παραδέχτηκε η Τέρι με μισή καρδιά.

«Απ’ ό,τι θυμάμαι, ο κύριος Γουέστ είχε δηλώσ



κατηγορηματικά ότι κανένας από τους τωρινούς ή τουρώην ασθενείς του δεν μπορούσε να έχει καμία σχέση με...»

«Ναι. Κι εγώ το άκουσα αυτό, καθηγητά Τόμας. Αλλιατυπώνετε υποθέσεις που εγώ προς το παρόν δε θα...»

Η Τέρι συγκρατήθηκε. Δεν ήθελε να πει κάτι που θ

ακουγόταν χαζό.Ο Έιντριαν φάνηκε να στενεύει τα μάτια του και ν

πικεντρώνεται απευθείας πάνω της.«Δε νομίζετε ότι η περίπτωση επιβάλλει κάποια έρευνα;»

ελευταία αυτή λέξη ειπώθηκε με έμφαση.«Ναι, έτσι νομίζω».

Μεσολάβησε μια στιγμιαία παύση.«Ξέρετε, ντετέκτιβ, αν δεν ψάξετε εσείς να τη βρείτε, θα τ

κάνω εγώ».«Την ψάχνω, καθηγητά. Δεν πρόκειται όμως να τη βρ

ανασηκώνοντας κάποια πέτρα, ή ανοίγοντας ένα συρτάρι κοιτώντας πίσω από μια πόρτα. Η Τζένιφερ έχει εξαφανιστ

και υπάρχουν αντιφατικά στοιχεία...»Και πάλι η Τέρι συγκρατήθηκε.Από τη στοίβα των χαρτιών πάνω στο γραφείο της έβγαλ

ο φυλλάδιο που είχε ετοιμάσει. Στην κορυφή, κάτω από τλέξη Εξαφανίστηκε, είχε τη φωτογραφία της Τζένιφερ καπό κάτω όλα τα βασικά στατιστικά στοιχεία της και του

αριθμούς επικοινωνίας. Το φυλλάδιο εκείνο ήταν απ’ αυτου βλέπει κανείς καθημερινά σε αστυνομικά τμήματα κ

στους τοίχους κυβερνητικών κτιρίων. Ήταν λίγο πιεριεκτικό από τα ερασιτεχνικά φυλλάδια που έφτιαχναποιοι αναζητούσαν το σκύλο ή τη γάτα τους και τ

κρεμούσαν σε κορμούς δέντρων και τηλεφωνικούς στύλου

στις γειτονιές των προαστίων.



«Την ψάχνω», επανέλαβε η Τέρι. «Το φυλλάδιο αυτστάλθηκε στις υπηρεσίες και τους σταθμούς της πολιτειακήαστυνομίας σε όλη τη Νέα Αγγλία».

«Πόσο εντατικά θα ψάξουν αυτοί οι άνθρωποι;»«Δεν περιμένετε να σας απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση

τσι δεν είναι;»«Ξέρετε, ντετέκτιβ, υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο ν

ψάχνεις για κάποιον και στο να περιμένεις να εμφανιστκάποιος που θα σου πει, Μόλις είδα κάποιον».

Τα μάτια της Τέρι στένεψαν. Δεν της άρεσε να της κάννας καθηγητής διάλεξη για τη δουλειά της.

«Έχω υπόψη μου αυτή τη διάκριση, καθηγητά», απάντησψυχρά.

Ο Έιντριαν κοίταξε το φυλλάδιο. Στη φωτογραφία Τζένιφερ ήταν χαμογελαστή, σαν να μην είχε καμιά έγνοια σαυτό τον κόσμο.

Και οι δυο τους ήξεραν ότι η εικόνα εκείνη ήταν ένα ψέμα

Ο Έιντριαν δίστασε. Είδε το χέρι του να σφίγγεται σαν ντοιμαζόταν να τσαλακώσει το χαρτί, λες και χρειαζόταν νο κλείσει στο χέρι του για να μην του ξεφύγει. Έκανε ένα βήμα πίσω. Άκουγε περίεργους θορύβους μέσ

στο κεφάλι του –όχι τις φωνές που γνώριζε, αλλά ήχους σαα σκίζονταν χαρτιά ή να τσαλακώνονταν μέταλλ

Αισθανόταν ένα κενό μέσα του, κάτι σαν επίμονη λιγούρμολονότι δεν μπορούσε να σκεφτεί τι φαγητό θα ήθελε νφάει. Οι μύες στα μπράτσα του σφίχτηκαν κι αισθάνθηκε ένσίτωμα στην πλάτη, σαν να είχε περάσει πολλή ώρ

σκυμμένος στην ίδια στάση. Ένιωθε σαν δρομέας που είχιαστεί από την έντονη άσκηση στη διάρκεια μιας ζεστή

μέρας, και πάλεψε με την επιθυμία να αναπαυτεί, λέγοντα



στον εαυτό του ότι δεν μπορούσε να σταματήσει, ότι δεμπορούσε να κλείσει τα μάτια του έστω και μια στιγμή, διόκείνη τη στιγμή θα έχανε για πάντα την Τζένιφερ.

Σκέφτηκε πως ήταν και εκείνη σαν όλες τις άλλεαραισθήσεις στη ζωή του. Είχε υπάρξει κάποτε, και τώρ

κείνος έπρεπε να παλέψει σκληρά για να μην την αφήσει νσβήσει. Εξακολουθούσε να είναι πραγματική, αλλά μετ

ίας, και οτιδήποτε κατάφερνε εκείνος να βρει που θα τηδινε υπόσταση θα ήταν ένα βήμα προς την ανεύρεσή της.

Το ροζ κασκέτο του μπέιζμπολ. Μακάρι να μην το είχπιστρέψει στη μητέρα της Τζένιφερ. Θα ήταν κάτι αληθιν

κάτι απτό. Ο Έιντριαν διερωτήθηκε αν μπορούσε να ενεργήσσαν λαγωνικό, να πιάσει τη μυρωδιά της Τζένιφερ από τκασκέτο της και ν’ ανακαλύψει τα ίχνη της.

Η ανάσα του είχε αρχίσει να βγαίνει όλο και πιο γρήγορα. Ένας σεσημασμένος δράστης σεξουαλικού εγκλήματο

συνδεόταν με την οικογένεια της Τζένιφερ.

Ο Έιντριαν πίστευε ότι κάτι πρέπει να σήμαινε αυτό. Δεξερε τι ακριβώς.

«Καθηγητά;»Θα προχωρούσε μόνος του.«Καθηγητά;»Θα αντιμετώπιζε εκείνο τον άνθρωπο. Θα τον ανάγκαζε ν

ου πει κάτι που θα τον βοηθούσε να ανακαλύψει τηΤζένιφερ.

«Καθηγητά!»Ο Έιντριαν είδε ότι είχε αρπάξει το πλάι του γραφείου τη

τετέκτιβ και το έσφιγγε, σε σημείο που είχαν ασπρίσει κλειδώσεις του.

«Ναι;»



«Είστε εντάξει;»Η Τέρι είδε το πρόσωπό του, που είχε κοκκινίσει, ν

αναπαίρνει ένα πιο φυσιολογικό χρώμα.Ο Έιντριαν πήρε μια βαθιά ανάσα. «Ορίστε; Συμβαίν

κάτι...»

«Μου φάνηκε πως ήσασταν κάπου αλλού. Και στσυνέχεια κάνατε σαν να προσπαθούσατε να σηκώσετε τραφείο μου. Είστε εντάξει;» επανέλαβε η Τέρι.

«Ναι», της είπε. «Με συγχωρείτε. Φταίνε τα γεράματα. Κα καινούρια φάρμακα, όπως σας είπα τις προάλλε

Διασπάται η προσοχή μου».

Η Τέρι τον κοίταξε και σκέφτηκε δύο πράγματα: Δεν είναόσο γέρος και Αυτό είναι ψέμα.

Ο Έιντριαν άφησε την ανάσα του να βγει αργά.«Ζητώ συγνώμη, ντετέκτιβ. Με απασχολεί πάρα πολ

αυτή η υπόθεση του εξαφανισμένου κοριτσιού. Της ΤζένιφεΜε... πώς να το πω, με συναρπάζει. Δεν μπορώ να διώξω τ

σκέψη ότι οι γνώσεις μου και το παρελθόν μου στηψυχολογία είναι χρήσιμα στοιχεία. Καταλαβαίνω ότι εσεακολουθείτε συγκεκριμένες διαδικασίες και ότι είσποχρεωμένη να τηρείτε τα πρωτόκολλα. Αυτά τα πράγματ

κάποτε ήταν πολύ σημαντικά στη δουλειά μου. Συχνά νώση είναι άχρηστη χωρίς καθιερωμένες διαδικασίες, όσο

αν φαινομενικά είναι πολύτιμη».Τα λόγια αυτά ακούστηκαν πάλι σαν διάλεξη στην Τέρ

αλλά αυτή τη φορά δε δυσανασχέτησε. Ο ηλικιωμένοκαθηγητής είχε καλές προθέσεις. Έστω κι αν φαινόταν νάνεται κάθε τόσο όποτε μιλούσαν. Και εκείνη ήταν σίγουρτι δεν έφταιγαν απλώς τα φάρμακα. Κοίταξε καλά καλά το

ιντριαν λες και αν συγκέντρωνε το βλέμμα της θα μπορούσ



α διαγνώσει τι ήταν αυτό που τον έκανε να ενεργεί τόσσπασμωδικά. Εκείνος φάνηκε να αντιδρά αδιάφορα στ

λέμμα της και ανασήκωσε τους ώμους του.«Αν θέλετε, θα κάνω απλώς την έρευνα μόνος μου...»Αυτό ήταν κάτι που η ντετέκτιβ δεν το ήθελε.

«Θα έπρεπε ν’ αφήσετε τις αστυνομικές υποθέσεις στηαστυνομία».

Ο Έιντριαν χαμογέλασε.«Φυσικά. Αλλά από τη δική μου σκοπιά η κατάσταση πο

αντιμετωπίζουμε δεν είναι απ’ αυτές που προσφέροντααποκλειστικά για αστυνομική προσέγγιση».

«Ορίστε;»«Ντετέκτιβ, ακόμη προσπαθείτε να καταλάβετε τι είδου

γκλημα έχει διαπραχθεί για να μπορέσετε να τκατηγοριοποιήσετε και να ακολουθήσετε κάποικαθιερωμένη διαδικασία. Εγώ δεν έχω τέτοιους περιορισμούΕγώ ξέρω τι είδα. Γνωρίζω επίσης την ανθρώπιν

συμπεριφορά και πέρασα όλη μου τη ζωή μελετώντααναγνωρίσιμες αντιδράσεις σε ανθρώπους και ζώα. Κατσυνέπεια, η δική σας συμπεριφορά σ’ αυτή την κατάσταση δμε εκπλήσσει και τόσο πολύ».

Για μια στιγμή η Τέρι έμεινε άφωνη.«Φαντάζομαι ότι θα ήταν αφέλεια από μέρους μου ν

ποθέσω ότι η αστυνομία θα έκανε οτιδήποτε», συνέχισε ιντριαν.Η Τέρι τον παρατηρούσε καθώς εκείνος μιλούσε. Δε

μπορούσε να καταλάβει πώς ήταν δυνατόν τη μια στιγμή έρος καθηγητής να φαίνεται απόλυτα συγκεντρωμένο

αποφασιστικός και ξεκάθαρος και την επόμενη στιγμή ν

ίνει την εντύπωση ότι κάποιος άνεμος που εκείνη δε



μπορούσε να νιώσει ή ν’ ακούσει τον είχε παρασύρει σκάποιο άλλο μέρος.

«Νομίζω πως θα πηγαίνω».«Περιμένετε. Πού θα πάτε;»«Κοιτάξτε, δεν έτυχε πολλές φορές να μιλήσω με δράστε

σεξουαλικών εγκλημάτων –εν γνώσει μου τουλάχιστον, αφοοτέ κανείς δεν ξέρει τα πάντα για τους ανθρώπους με τουποίους έρχεται καθημερινά σε επαφή–, αλλά νομίζω ό

αυτός ο τύπος είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης».«Όχι», είπε η Τέρι. «Θα παρακωλύσετε τη δική μο

ρευνα».

Ο Έιντριαν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά καμογέλασε ξερά. «Αλήθεια; Δε νομίζω. Αλλά, απ’ ό

φαίνεται, δε θέλετε τη βοήθειά μου, ντετέκτιβ, γι’ αυτό λοιπόρέπει κι εγώ, ούτως ειπείν, να χαράξω το δικό μου δρόμο».

Η Τέρι τον έπιασε ξαφνικά απ’ το μπράτσο. Δεν το έκανμε βίαιο τρόπο, όπως κάνουν οι σκληροί αστυνομικοί, αλλ

μάλλον για να μην τον αφήσει να φύγει.«Περιμένετε», του είπε. «Νομίζω ότι πρέπει ν

καταλάβουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο. Ξέρετε ότι έχω μιουλειά να κάνω και...»

«Εγώ ενδιαφέρομαι γι’ αυτή την υπόθεση. Έχω εμπλακε,τι κι αν λέτε εσείς. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι

ουλειά σας υπερισχύει της δικής μου εμπλοκής».Η Τέρι αναστέναξε. Ένας καλός αστυνομικό

αντιλαμβάνεται πότε κάποιος άνθρωπος μπορεί να τοοηθήσει και πότε αποτελεί πρόβλημα. Τα πάντα γύρω απον Έιντριαν έδειχναν ότι στην περίπτωσή του ίσχυαν και τύο.

Αυτό ήταν αναμενόμενο. Δικό της ήταν το λάθος πο



ούσε και εργαζόταν σε μια ακαδημαϊκή κοινότητα όπου καθένας φαινόταν να πιστεύει ότι ήξερε τη δουλειά τοάλλου καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο.

«Καθηγητά, ας προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε τέμα με το σωστό τρόπο», είπε. Είχε επίγνωση ότι άφηνε τη

όρτα ανοιχτή μια χαραμάδα, πράγμα που ίσως δεν έπρεπα κάνει, και ότι θα ήταν καλύτερα αν την έκλεινε ερμητικ

αλλά εκείνη τη στιγμή δεν έβλεπε άλλη εναλλακτική λύσΔεν ήθελε ν’ αφήσει αυτόν το μισοτρελαμένο πρώηκαθηγητή να κάνει μπάχαλο την υπόθεσή της με το στανιό αν δηλαδή υπήρχε υπόθεση. Καλύτερα να τον ανεχτώ και ν

ου προσφέρω μια δόση πραγματικότητας για να ξεμπερδέψαζί του.

Η πείρα της της είχε δείξει ότι, εξαιτίας της λαϊκήκουλτούρας, ο κόσμος δυστυχώς εξιδανίκευε τη δουλειά τηαστυνομίας. Μόλις έπαιρναν μια γεύση της πραγματικότητα–το ανιαρό χαρτομάνι και την αδιάκοπη αξιολόγησ

λεπτομερειών και γεγονότων– γενικά τρόμαζαν κυχαρίστως ξαναγύριζαν σε ό,τι έκαναν προηγουμένως.

Για μια στιγμή, η Τέρι κοίταξε τη συλλογή των εγγράφωάνω στο γραφείο της. Αυτό που ήθελε ήταν νηλεφωνήσει στην αστυνομία του σταθμού λεωφορείων τη

Βοστόνης και να πάρει τις ταινίες από τις κάμερες ασφαλεία

από τη βραδιά που εξαφανίστηκε η Τζένιφερ. Αναστέναξαπό μέσα της. Αυτή η δουλειά θα έπρεπε να περιμένει μι

υο ώρες.«Εντάξει, καθηγητά», είπε. «Θα πάω να κάνω μερικέ

ρωτήσεις, και μπορείτε να έρθετε μαζί μου. Από κει και πέρμως, θέλω να περιοριστείτε σε κάποιο τηλεφώνημα που θ

μου κάνετε ενδεχομένως για να μου αναφέρετε τις ιδέες σα



ριν μπουκάρετε στο γραφείο μου. Και όχι άλλες έρευνεμόνος σας. Δε θέλω να παρακολουθείτε κανέναν. Ούτε νους ανακρίνετε. Δε θέλω να ασχολείστε καθόλου με τηπόθεση. Αυτό πρέπει να μου το υποσχεθείτε».

Ο Έιντριαν χαμογέλασε. Μακάρι να ήταν εκεί η Κάσι ή

Μπράιαν για να ακούσουν την ντετέκτιβ να κάνει αυτή τμικρή παραχώρηση. Δεν ήταν εκεί, αλλά εκείνοσυνειδητοποίησε ότι ίσως δε χρειάζονταν ν’ ακούσουν κάια να το καταλάβουν.

«Νομίζω ότι αυτό είναι λογικό», είπε ήρεμα.Στην πραγματικότητα τα λόγια του δεν αποτελούσα

πόσχεση, αλλά φάνηκε να ικανοποιούν την ντετέκτιΕξάλλου του άρεσε να χρησιμοποιεί τη λέξη λογική. Δε

ίστευε ότι θα μπορούσε για πολύ ακόμη να καταλαβαίνει τλογική των πραγμάτων, αλλά, όσο ακόμη μπορούσε έστω κλίγο, ήταν αποφασισμένος να το κάνει.

Κοιτάξτε», είπε η Τέρι. «Μη μιλήσετε καθόλου, εκτός ασας ρωτήσω κάτι ευθέως. Είστε εδώ απλώς ως παρατηρητήΕγώ θα μιλάω».

Έριξε μια ματιά στον ηλικιωμένο άνθρωπο που καθότα

στο διπλανό κάθισμα. Ο Έιντριαν κουνούσε το κεφάλι τοκαταφατικά, αλλά εκείνη δεν περίμενε ότι θα τηρούσε τουκανόνες της. Κοίταξε το σπίτι με το μικρό μπεζ αυτοκίνητου ήταν παρκαρισμένο απέξω. Είχε σουρουπώσει και

σκιές φαίνονταν πλατύτερες. Τα λίγα φώτα που ήτααναμμένα μέσα στο σπίτι πάλευαν με τη νύχτα που έπεφτ

Στην ατμόσφαιρα υπήρχε μια γκρίζα μεταλλική λάμψη απ



ην τηλεόραση που έπαιζε σ’ ένα δωμάτιο, και η Τέρεχώρισε μια σιλουέτα να κινείται πίσω από μια λεπτ

κουρτίνα που κάλυπτε το παράθυρο του καθιστικού.«Εντάξει, καθηγητά», είπε κοφτά. «Εδώ πρόκειται γ

τετεκτιβίστικη δουλειά στην απλούστερη μορφή της. Δε

πάρχει κάποιος όμορφος ηθοποιός με ικανότητες μέντιουου να έχει αναλάβει την υπόθεση. Εγώ θα κάνω ερωτήσει

Εκείνος θα απαντάει. Το πιθανότερο είναι ότι θα μου πμερικές αλήθειες και μερικά ψέματα. Τόσες αλήθειες και τόσψέματα όσα χρειάζεται προκειμένου ν’ αποφύγει τμπλεξίματα. Δώστε προσοχή».

«Θα πάμε απλώς και θα του χτυπήσουμε την πόρτα;ώτησε ο Έιντριαν.

«Ναι».«Μπορούμε να το κάνουμε αυτό;»«Ναι. Είναι καταδικασμένος εγκληματίας. Ο αστυνομικό

ου τον επιτηρεί μας έχει ήδη δώσει το πράσινο φως.

Γουλφ δεν μπορεί να κάνει τίποτε γι’ αυτό χωρίς να μπλέξεΚαι πιστέψτε με, καθηγητά, ένα πράγμα δε θέλει: τ

ροβλήματα που μπορώ να του δημιουργήσω».Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά. Κοίταξε γύρω το

εριμένοντας πως ο Μπράιαν θα ήταν κάπου εκεί κοντΣυνήθως όταν υπήρχε κάτι που να έχει έστω και ελάχιστ

σχέση με το νόμο, ο Μπράιαν εμφανιζόταν, ή αλλιώς η φωνου αντηχούσε στ’ αυτί του Έιντριαν παρέχοντας δικηγορικέ

συμβουλές. Ο Έιντριαν αναρωτήθηκε αν ο αδερφός του θταν με το μέρος της ντετέκτιβ ή αν οι ελευθερόφρονε

απόψεις του θα τον είχαν κάνει να υποστηρίξει τογκληματία.

«Πάμε λοιπόν», είπε η Τέρι. «Θα εκμεταλλευτούμε τ



στοιχείο του αιφνιδιασμού και τα σχετικά. Εσείς να έρχεσακριβώς πίσω μου».

Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και προχώρησε στσκοτάδι με γρήγορα βήματα. Ήξερε ότι ο Έιντριααγωνιζόταν για να την προλάβει. Σταμάτησε στην εξώπορτ

και την κοπάνησε με τη γροθιά της.«Αστυνομία! Ανοίξτε!»Ο Έιντριαν άκουσε συρτά βήματα πίσω απ’ την πόρτα

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα και μετά η πόρτα άνοιξε κμια γυναίκα που πρέπει να τον περνούσε καμιά δεκαριρόνια και βάλε τους κοίταξε καλά καλά. Ήταν υπέρβαρη, κ

α γκρίζα μαλλιά της ήταν αχτένιστα, πυκνά και φουντωτά σρισμένα σημεία και αραιά σε άλλα. Φορούσε χοντρά γυαλιπως ακριβώς και ο γιος της.

«Τι τρέχει;» ρώτησε η γυναίκα, και μετά, χωρίς να περιμέναπάντηση, είπε: «Θέλω να δω τις εκπομπές μου. Γιατί δε μααφήνετε στην ησυχία μας;»

Η Τέρι την παραμέρισε και μπήκε στο μικρό χολ τηισόδου. «Πού είναι ο Μαρκ;» ρώτησε με έντονο ύφος.

«Μέσα».«Πρέπει να του μιλήσω».Η Τέρι έκανε νόημα στον Έιντριαν να την ακολουθήσει κα

ροχώρησε με τσαμπουκά στο μικρό καθιστικό.

Στον αέρα πλανιόταν μια ελαφριά μυρωδιά μούχλας, λεκαι τα παράθυρα σπάνια άνοιγαν, αλλά το δωμάτιο ήταακτικό και καθαρό. Χειροκέντητα ριχτάρια κοσμούσαν όλα έπιπλα με τις παλιές και φθαρμένες ταπετσαρίες. Πάνω σνα έπιπλο σουηδικού ντιζάιν, μια τηλεόραση υψηλήυκρίνειας με μεγάλη οθόνη δημιουργούσε αντίθεσ

εσπόζοντας στο μισό δωμάτιο. Μπροστά της υπήρχαν δύ



ανακλινόμενες πολυθρόνες αγορασμένες δεύτερο χέρι. χος ήταν ρυθμισμένος χαμηλά, αλλά η γυναίκαρακολουθούσε μια επανάληψη της σειράς Σάινφελντ . ιντριαν πρόσεξε μια μεγάλη σακούλα γεμάτη μαλλί κελόνες πλεξίματος δίπλα σε μια από τις πολυθρόνες. Στο

ναν τοίχο κρέμονταν μερικές κορνιζαρισμένες φωτογραφίε Έιντριαν διέκρινε την εξιστόρηση μιας ζωής –ένα ζευγάρι μνα μοναχοπαίδι στις διάφορες φάσεις της ζωής τους μέχώρα. Μαμά-μπαμπάς-παιδί, μαμά-μπαμπάς-παιδί, μαμά

μπαμπάς-παιδί μέχρι την ηλικία των εννέα περίπου, οπότε μπαμπάς χανόταν από τις φωτογραφίες. Ο Έιντρια

αναρωτήθηκε αν αυτό σήμαινε θάνατο ή διαζύγιο. Εν πάσεριπτώσει, όλα φαίνονταν απόλυτα φυσιολογικά κ

συνηθισμένα, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο, με μία εξαίρεση. Γικάποιο λόγο, που ήταν ολότελα κρυμμένος μέσα στηκαθημερινότητα που παρουσίαζε η εικόνα του σπιτιού, τμοναχοπαίδι είχε γίνει εγκληματίας.

Ο Έιντριαν σκέφτηκε πως σ’ εκείνο το δωμάτιο υπήρχολύ περισσότερο μυστήριο παρά απαντήσεις. Διερωτήθηκ

αν το έβλεπε αυτό και η ντετέκτιβ Κόλινς. Εκείνη φαινόταυναμική, απαιτητική, και οι επίμονες ερωτήσεις, κατά τη

άποψή του, αποσκοπούσαν στο να προκαλέσουν εντύπωσαρά στο να τη βοηθήσουν να σχηματίσει κάποια εντύπωσ

ια την υπόθεση.Πίσω τους, η ηλικιωμένη γυναίκα πήγε να βρει το γιο τη

Στην τηλεόραση, ο Κρέιμερ και η Ιλέιν προσπαθούσαν μνθουσιασμό να πείσουν τον Τζέρι να κάνει κάτι που εκείνοεν ήθελε. Πάνω στην πολυθρόνα, υπήρχαν βελόνελεξίματος στο σημείο όπου τις είχε αφήσει η γυναίκα.

ιντριαν έπιασε τη μυρωδιά φαγητού, αλλά δεν ήτα



σίγουρος τι ακριβώς μαγειρευόταν.«Έχετε το νου σας», είπε η Τέρι ψιθυριστά.Γύρισε και είδε τον Μαρκ Γουλφ να στέκεται στο πέρασμ

ου οδηγούσε σε μια μικρή τραπεζαρία και κουζίνα.«Δεν έχω κάνει τίποτα», ήταν το πρώτο πράγμα που του

ίπε.Το δεύτερο, δείχνοντας τον Έιντριαν, ήταν: «Ποιος είνα

αυτός;»



Την είχαν υποχρεώσει να κάνει γυμναστική πριν το φαγητΗ γυναίκα είχε μπει στο δωμάτιο και την είχε διατάξει μάγριο ύφος να σηκωθεί από το κρεβάτι και να σταθεί στ

όδια της. Της είπε να κάνει μια σειρά από αναπηδήσεις μιάσταση των ποδιών και τα χέρια σε ανάταση και μετ

κοιλιακούς και επιτόπιο τροχάδην –θυμίζοντας κάπως τη

ώρα της γυμναστικής στο δημοτικό σχολείο, μόνο που κανεε μετρούσε φωναχτά τις επαναλήψεις.

Η Τζένιφερ ένιωθε τον ιδρώτα να στάζει από το μέτωπης και στο τέλος λαχάνιασε, χωρίς να καταλαβαίνει για πο

λόγο την είχαν βάλει να κάνει γυμναστική, αν κσυνειδητοποιούσε ότι μάλλον της έκανε καλό. Δεν μπορούσ

α φανταστεί για ποιο λόγο θα ήθελαν να κάνουν οτιδήποου θα μπορούσε να βελτιώσει την κατάστασή της, αλλκείνη ήταν πρόθυμη να δεχτεί όποιο καλό συνόδευε τυσάρεστα. Μάλιστα, όταν η γυναίκα είπε, «Αρκεί προς ταρόν», η Τζένιφερ, σε μια στιγμή απείθειας, είχε κάνει πέν

συνεχείς επικύψεις ακουμπώντας τα δάχτυλα των ποδιών τη

λπίζοντας ότι οι διατάσεις θα τη βοηθούσαν. «Είπα, αρκεί!κανε απότομα η γυναίκα, και η Τζένιφερ κάθισε πά

αμίλητη στο κρεβάτι, ακούγοντας την αλυσίδα να κροταλίζσιγανά, και ανταμείφθηκε με βραδινό φαγητό.

Τελειώνοντας το γεύμα –ένα μπολ με κρύα μακαρόνια καλιπαρούς κεφτέδες από κονσέρβα–, ήπιε με βουλιμία το νερ

ιώθοντας αδιάκοπα την παρουσία της γυναίκας, που τη



αρατηρούσε σιωπηλή και περίμενε. Όσο έτρωγε, δειπώθηκε λέξη –ούτε απειλές, ούτε απαιτήσεις– και, απ’ όσ

μπορούσε τουλάχιστον να καταλάβει η Τζένιφερ, τίποτε δείχε αλλάξει στην κατάστασή της. Εξακολουθούσε να φορ

μόνο τα μικροσκοπικά εσώρουχά της και είχε τα μάτι

εμένα, ενώ το κολάρο και η αλυσίδα γύρω από το λαιμό τηεριόριζαν τις κινήσεις της. Είχε συνηθίσει πλέον να κινείτ

μερικά βήματα μακριά από το κρεβάτι μέχρι την τουαλέτην οποία κάποιος πρέπει να είχε αδειάσει την ώρα πο

κοιμόταν. Γι’ αυτό χρωστούσε ευγνωμοσύνη, αφού η έντονσμή του απολυμαντικού κάλυπτε οποιαδήποτε τυχό

μυρωδιά είχε το φαγητό.Υπό κανονικές συνθήκες, θα είχε σουφρώσει τη μύτη τη

α γκρίνιαζε και θα παραμέριζε το αηδιαστικό φαγητό ποης έδιναν. Αλλά η Τζένιφερ που θα έκανε τέτοια πράγματ

ανήκε σε μια άλλη ζωή που δε φαινόταν να υπάρχει πλέοταν μια φανταστική Τζένιφερ, μια Τζένιφερ που υπήρχ

μόνο στις αναμνήσεις, που ο πατέρας της είχε πεθάνει απκαρκίνο, που είχε μια κλαψιάρα μάνα κι έναν ανώμαλο που σλίγο θα γινόταν πατριός της, που ζούσε σ’ ένα βαρετμικροαστικό σπίτι, σ’ ένα μικρό δωμάτιο, όπου κρυβόταμόνη με τα βιβλία της και τον υπολογιστή της και πάνινωάκια και ονειρευόταν μια διαφορετική, πιο συναρπαστικ

ωή. Εκείνη η Τζένιφερ πήγαινε σ’ ένα ανιαρό σχολείο όποεν είχε κανένα φίλο. Εκείνη η Τζένιφερ σιχαινόταν σχεδό

καθετί που αποτελούσε μέρος της καθημερινής ύπαρξής τηΑλλά εκείνη η Τζένιφερ είχε εξαφανιστεί. Ίσως να είχε ζήσκάποτε, αλλά τώρα πλέον δε ζούσε. Η καινούρια Τζένιφερ, φυλακισμένη Τζένιφερ, καταλάβαινε ότι έπρεπε να αρπαχτ

από τη ζωή –αν οι άλλοι της έλεγαν να κάνει γυμναστική, θ



κανε γυμναστική. Ό,τι κι αν της έδιναν να φάει, θα το έτρωγανεξάρτητα από τη γεύση του.

Έγλειψε το μπολ της, προσπαθώντας να ξεκλέψει και τελευταίο ίχνος θρεπτικού συστατικού και πρωτεΐνητιδήποτε θα μπορούσε να της δώσει δύναμη.

Σταμάτησε όταν άκουσε την πόρτα ν’ ανοίγει.Ακούστηκε ένα ελαφρό θρόισμα καθώς η γυναίκα έσκυψ

και πήρε το δίσκο του φαγητού και μετά προχώρησε προς τηόρτα. Η Τζένιφερ γύρισε το κεφάλι της προς την κατεύθυνσου θορύβου και περίμενε να γίνει κάποια κουβέντα.

Άκουσε ψιθυρίσματα. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει λόγια.

Ένας παφλασμός . Η Τζένιφερ προσπάθησε να φαντασταπό πού προερχόταν. Ήταν σαν να πλησίαζε ένα κύμα.

Αισθάνθηκε κάποιον να διασχίζει το δωμάτιο. Εκείνη δεκινήθηκε, αλλά ένιωσε την εγγύτητα μιας άλλης παρουσία

σμίστηκε τον αέρα κι έπιασε τη μυρωδιά σαπουνιού.«Εντάξει, Νούμερο 4, πρέπει να πλυθείς».

Η Τζένιφερ έβγαλε μια πνιχτή κραυγή. Ήταν η φωνή του άντρα, όχι της γυναίκας.Της έδινε εντολές με ψυχρό και μονότονο τρόπο.«Στο μισό μέτρο από την άκρη του κρεβατιού είναι ένα

κουβάς με νερό. Σου δίνω μια πετσέτα κι ένα πανάλυσίματος. Πάρε κι ένα σαπούνι. Στάσου δίπλα στον κουβ

Πλύσου. Μην επιχειρήσεις να βγάλεις τη μάσκα. Θα είμδώ δίπλα».

Η Τζένιφερ έγνεψε καταφατικά. Αν ήταν μεγαλύτερη –αταν ο τύπος του ανθρώπου που συμμετείχε εθελοντικά στ

Σώμα Ειρήνης ή αν είχε στρατιωτική εκπαίδευση ή αν ήταστω και πρώην προσκοπίνα ή απόφοιτος μιας από τ

σχολές που διδάσκουν τρόπους επιβίωσης στην ύπαιθρο



α ήξερε πώς ακριβώς να πλυθεί στην εντέλεια με μια πλάκσαπούνι και λίγο νερό. Αλλά τις λιγοστές φορές που είχε πάκατασκήνωση με τον πατέρα της πριν το θάνατό του είχαιαλέξει τοποθεσίες που διέθεταν μπάνιο και ντους ρίσκονταν σε κάποιο ποτάμι ή λιμνούλα όπου μπορούσα

α βουτήξουν. Τώρα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τζένιφερ κατάλαβε ότι ήταν θέμα ακριβείας.

Κατέβασε προσεκτικά τα πόδια της από το κρεβάτι. Με τάχτυλο του ποδιού της βρήκε ψηλαφητά τον κουβά. Έσκυψ

και δοκίμασε το νερό. Ήταν χλιαρό. Την έκανε νανατριχιάσει.

«Βγάλε τα ρούχα σου».Η Τζένιφερ κοκάλωσε. Αισθάνθηκε ένα καυτό κύμα να τ

ιατρέχει. Δεν ήταν ακριβώς αμηχανία. Μάλλον ταπείνωση.«Όχι, εγώ...» άρχισε να λέει.«Δε σου έδωσα άδεια να μιλήσεις, Νούμερο 4», είπε

άντρας.

Η Τζένιφερ τον ένιωσε να πλησιάζει. Φαντάστηκε ότι είχσφίξει τη γροθιά του και θα τη χτυπούσε. Ή θα της έκανε κάειρότερο.

Η ένταση και το σάστισμα την καθήλωσαν. Τηλημμύρισαν αναστολές που δε θα έπρεπε να είχε πλέον, πιθυμία να διατηρήσει κάποια αίσθηση του εαυτού τη

αμφιβολίες ως προς το πού βρισκόταν και το τι περίμεναν απαυτήν, αλλά και το μόνιμο ερώτημα Πώς θα καταφέρω ν

είνω ζωντανή;«Το νερό έχει αρχίσει να κρυώνει», είπε ο άντρας.Η Τζένιφερ δεν είχε εμφανιστεί ποτέ γυμνή μπροστά σ

αρσενικό.

Ένιωσε το πρόσωπό της να φλογίζεται, το δέρμα της ν



κοκκινίζει από ντροπή.Δεν ήθελε να μείνει γυμνή –έστω κι αν ουσιαστικά ήτα

μισόγυμνη και ήξερε ότι μάλλον την παρακολουθούσαν όταρησιμοποιούσε την τουαλέτα. Κάτι όμως στη σκέψη ότι θβγαζε και τα δύο μικροσκοπικά εσώρουχά της την τρόμα

έρα από τα όρια της αμηχανίας. Ανησυχούσε μήπως, απη στιγμή που θα τα αφαιρούσε, δεν κατάφερνε να ταναβρεί ή μήπως τα έπαιρνε ο άντρας, αφήνοντάς τηλότελα εκτεθειμένη. Σαν μωρό, είπε με το νου της.Ταυτόχρονα όμως συνειδητοποίησε ότι δεν είχε άλλ

πιλογή. Ο άντρας ήταν σαφέστατος.Εκείνος υπογράμμισε αυτό το γεγονός μουγκρίζοντα

Περιμένουμε όλοι, Νούμερο 4».Η Τζένιφερ ξεκούμπωσε αργά το σουτιέν της και το έβαλ

στην άκρη του κρεβατιού. Ύστερα έβγαλε την κιλότα της. Ηιαδικασία ήταν σχεδόν οδυνηρή. Το ένα χέρι της κατέβηκ

αμέσως χαμηλά, προσπαθώντας να καλύψει το εφήβαιό τηΜε το άλλο σκέπασε τα μικρά της στήθη. Πίσω από τμάσκα που της κάλυπτε τα μάτια ένιωθε το βλέμμα τοάλλου να την καίει, να διατρέχει το κορμί της, εξετάζοντάς τσαν ένα κομμάτι κρέας.

«Ξεκίνα», την πρόσταξε ο άντρας.

Εκείνη έσκυψε όσο πιο σεμνά μπορούσε, βούτηξε το παστο νερό και μετά έτριψε πάνω του το σαπούνι. Έπειτσηκώθηκε κι άρχισε να πλένεται αργά και συστηματικ

πλυνε τα πόδια της. Την κοιλιά. Το στήθος. Τις μασχάλεΤο λαιμό. Το πρόσωπο –φροντίζοντας να μη μετατοπίσει τμάσκα, προσπαθώντας να διατηρήσει όσο γινόταν τη

αξιοπρέπειά της.



Ξαφνιάστηκε διαπιστώνοντας ότι η σαπουνάδα πάνω στέρμα της είχε μια σχεδόν ερωτική αίσθηση. Μέσα σε μερικευτερόλεπτα συνειδητοποίησε ότι δεν είχε ποτέ νιώσει κάόσο υπέροχο όσο εκείνη η αίσθηση ότι καθάριζε. Τωμάτιο, η αλυσίδα γύρω από το λαιμό της, το κρεβάτι, όλ

ξαφανίστηκαν. Ήταν σαν να ξέπλενε το φόβο και ναπελευθερωνόταν ξαφνικά από τις αναστολές της. Πέρασε τ

ανί πάνω από το στήθος της και μετά ανάμεσα στα πόδικαι στους μηρούς της. Ήταν σαν χάδΣκέφτηκε ότι, αν βουτούσε γυμνή στο κύμα του Κέιπ Κονστις αρχές του καλοκαιριού ή αν έπαιζε κάποιο αυγουστιάτικ

απόγευμα στα δροσερά νερά ενός ποταμού που κυλούσρμητικά, μια τέτοια αίσθηση θα ήταν κοντά σ’ αυτό ποίωνε εκείνη τη στιγμή. Αλλά τώρα τριβόταν δυνατέλοντας να αφαιρέσει το παλιό της δέρμα, σαν φίδι, για νίνει λαμπερή. Ήξερε πως ο άλλος την παρακολουθούσ

αλλά κάθε φορά που κάποια σκέψη που την προσγείωνε στη

απεινωτική πραγματικότητα προσπαθούσε να διαπεράσην αγαλλίασή της, εκείνη επαναλάμβανε απλώς από μέσης Άντε γαμήσου, κάθαρμα , σαν να έψελνε κάποιο μάντρ

Αυτό την έκανε να νιώσει ακόμη καλύτερα. Έκανε να πλύνει το πάνω μέρος του μπράτσου της κ

αφνικά άκουσε τον άντρα να λέει: «Όχι. Όχι εκεί».

Η Τζένιφερ σταμάτησε.Ο άντρας συνέχισε, χαμηλόφωνα αλλά επίμονα.«Χαμηλά στο υπογάστριό σου, δίπλα στο γοφό σου κ

κοντά στον καβάλο σου, θα νιώσεις κάτι σαν τραυμαπλάσΜην το πειράξεις».

Η Τζένιφερ ψηλάφησε την περιοχή και αισθάνθηκε αυτ

ου περιέγραφε η φωνή. Έγνεψε καταφατικά.



«Τα μαλλιά μου», είπε. Ήθελε απεγνωσμένα να λούσει τμαλλιά της.

«Κάποια άλλη φορά», της είπε ο άλλος.Η Τζένιφερ συνέχισε, βουτώντας κάθε τόσο το πανί στο

κουβά και χρησιμοποιώντας το σαπούνι. Έπλυνε πάλι τ

ρόσωπό της. Έπιασε μια άκρη του πανιού και, παρ’ ότι είχαπαίσια γεύση, έτριψε μ’ αυτό τα δόντια και τα ούλα τηΚαθάρισε κάθε εκατοστό του κορμιού της όπου μπορούσε νφτάσει, όχι μόνο μία φορά, αλλά δύο.

«Τελείωσες», είπε ο άντρας. «Βάλε το πανί μέσα στοκουβά. Σκουπίσου με την πετσέτα. Ξαναβάλε τα εσώρουχ

σου. Γύρνα στο κρεβάτι».Η Τζένιφερ έκανε αυτό ακριβώς που της είπε. Τρίφτηκε μ

ην τραχιά βαμβακερή πετσέτα και μετά, σαν τυφλή, έψαξψηλαφητά στο κρεβάτι μέχρι που βρήκε τα εσώρουχά της κα ξαναφόρεσε, κρύβοντας κάπως τη γύμνια της.

Άκουσε τον άντρα να σηκώνει τον κουβά και μετά τ

νιχτά βήματά του να πηγαίνουν προς την πόρτα.Δεν ήξερε τι την έπιασε εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Ίσως ν

ταν η ενέργεια που είχε χαρίσει στην καρδιά και στους μυης η άσκηση ή η αίσθηση δύναμης που της είχε δώσει τ

φαγητό, αλλά έγειρε πίσω το κεφάλι της, έφερε το χέρι στρόσωπό της και, στιγμιαία, ανασήκωσε αυθόρμητα την άκρ

ης μάσκας.

Μέχρι να κρύψει ο Μάικλ τον κουβά, να βγάλει το ελαστικμαύρο παντελόνι του και την κουκούλα που έκρυβε τ

ρόσωπό του από τις κάμερες, να φορέσει ένα τριμμένο τζι



και ν’ ανέβει στην ισόγεια αίθουσα ελέγχου, η Λίντληκτρολογούσε ήδη ξέφρενα στον υπολογιστή. Φορούσ

ακόμη τη λευκή τριζάτη φόρμα. Χωρίς να σηκώσει το κεφάλης, εξακολουθώντας να έχει την προσοχή της στραμμέν

στο πληκτρολόγιο, είπε: «Κοίτα τι γίνεται! Ο πίνακας είν

φωτισμένος σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο!»Η διαδραστική οθόνη μηνυμάτων που συνόδευε τ

Whatcomesnext.com είχε αρχίσει να γεμίζει μηνύματα απλα τα μέρη του κόσμου. Το πάθος, η έξαψη, η έκστασίχαν γίνει εντονότερα. Οι θεατές είχαν ξετρελαθεί με τύμνια της Νούμερο 4, είχαν μαγευτεί από τη γυμναστική τη

από τον τρόπο που καταβρόχθισε το φαγητό της σαν αγρίμΗ οθόνη γέμισε από εκφράσεις αγάπης.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ήθελαν να μάθουν πολερισσότερα πράγματα για τη Νούμερο 4. Ζητούσαν μυκαιρία να βιώσουν μια βαθύτερη κατανόηση. Ποια είναπό πού προέρχεται;

Ο Μάικλ και η Λίντα προβληματίστηκαν βλέποντας αυτα αιτήματα. Ήξεραν ότι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσ

στην ανωνυμία και στην αποκάλυψη ήταν λεπτή. Όπωξεραν και ότι έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί με αιτήματου προέρχονταν από κρυφά μέρη.

«Αισθάνομαι σαν να είναι κτήμα μου», έγραψε κάποιο

από τη Γαλλία. Η Λίντα είχε περάσει το μήνυμα στηπηρεσία μετάφρασης του Google πριν διαβάσει τι έλεγΣαν το αυτοκίνητό μου ή σαν το σπίτι ή τη δουλειά μο

Πρέπει να έρθω ακόμη πιο κοντά με τη Νούμερο 4. Μοανήκει».

Ένας άλλος θεατής από τη Σρι Λάνκα έγραψε: «Π

κοντινά πλάνα. Κάντε ζουμ. Πρέπει να είμαστε ακόμη πι



κοντά της διαρκώς».Ο Μάικλ ήξερε ότι αυτό το αίτημα ήταν τεχνικό και ό

μπορούσε εύκολα να το ικανοποιήσει με τον κατάλληλειρισμό οποιασδήποτε από τις κάμερες που βρίσκοντα

μέσα στο δωμάτιο. Ήταν όμως αρκετά έξυπνος ώστε ν

καταλάβει πως το κοντινά πλάνα σήμαινε κάτι περισσότεραπό μια διαφορετική γωνία λήψης.

Στράφηκε στη Λίντα.«Νομίζω ότι πρέπει να συζητήσουμε την κατεύθυνση πο

μπορεί να πάρει όλη αυτή η ιστορία», είπε. «Και οπωσδήποτιστεύω ότι μπορεί να χρειαστούν κάποιες προσαρμογές στ

σενάριο».Ο Μάικλ κοίταξε κι άλλα μηνύματα που έφταναν διαρκώ

στους υπολογιστές τους.«Είναι σημαντικό να διατηρούμε πάντα τον έλεγχο. Ν

μην ξεφεύγουμε από το βασικό σενάριο, από το γενικλάνο. Εκεί έξω πρέπει τα πάντα να φαίνονται αυθόρμητα..

ρόσθεσε, δείχνοντας την οθόνη των μηνυμάτων.«...Αλλά εμείς πρέπει πάντα να ξέρουμε πού βαδίζουμε».Η Λίντα αισθανόταν αβεβαιότητα και ενθουσιασμ

αυτόχρονα. Η φωνή της γινόταν όλο και πιο έντονη καθώμιλούσε. «Νομίζω ότι η Νούμερο 4 μπορεί να αποδειχτεί τημοφιλέστερο υποκείμενο που είχαμε ως τώρα», είπ

Αυτό θα μας φέρει λεφτά. Πολλά λεφτά».Ο Μάικλ έγνεψε καταφατικά. Ακούμπησε το χέρι του στ

άχη του δικού της και χαμογέλασε, μολονότι δεν είχακουστεί κανένα αστείο.

«Ποιος να το φανταζόταν ότι η απαγωγή μιας έφηβης θκανε τον κόσμο τόσο...» Δίστασε. «Δεν ξέρω πώς να τ

εριγράψω. Ότι θα τους μάγευε τόσο πολύ; Είναι άραγε αυτ



σωστή λέξη; Μήπως όλος ο κόσμος αποτελείται απανθρώπους που θέλουν να ξελογιάζουν δεκαεξάχρονα;»

Αυτό το σχόλιο έκανε τη Λίντα να βάλει τα γέλιΜπορεί να έχεις δίκιο», απάντησε. «Μόνο που η λέξ

ξελογιάζουν δεν είναι η σωστή». Κοίταξε τον Μάικλ, πο

αμογελούσε. Ο τρόπος που στράβωνε το πάνω χείλος τοταν θεωρούσε κάτι διασκεδαστικό είχε κάτι το αξιαγάπητ

Η Λίντα σκέφτηκε πως οι δυο τους ήταν τα μόνα αγνλάσματα που είχαν απομείνει στον κόσμο. Όλοι οι άλλταν διεστραμμένοι και ανώμαλοι. Εκείνοι είχαν ο ένας το

άλλο. Αισθάνθηκε μια σύσπαση στους ώμους της κι έν

ίγος διέτρεξε τη ραχοκοκαλιά της. Πίστευε ότι κάθε στιγμου η Σειρά 4 ήταν στον αέρα τούς έφερνε ακόμα πιο κοντταν σαν να κυκλοφορούσαν σε ένα απόλυτα διαφορετικ

πίπεδο ύπαρξης. Η όλη κατάσταση ήταν πολύ ερωτικΦανταστική. Ο κίνδυνος της προκαλούσε έντονη διέγερση.

Έστρεψε πάλι την προσοχή της στην οθόνη κ

λοκλήρωσε μια απάντηση, που έλεγε απλώς: Σήμερα ούμερο 4 είναι ζωντανή –τι θα γίνει όμως αύριο;Πάτησε το Αποστολή και η απάντηση ανέβηκε αστραπια

στο Διαδίκτυο φτάνοντας σε χιλιάδες συνδρομητές.Η Λίντα σηκώθηκε από τη συστοιχία των υπολογιστώ

ίχνοντας μια τελευταία ματιά στη Νούμερο 4. Το κορίτσι είχ

απλώσει πάλι στο κρεβάτι κι έσφιγγε το αρκουδάκι του. Λίντα είδε τα χείλη της να κινούνται, σαν να μιλούσε στλούτρινο ζωάκι. Ανέβασε την ένταση των μικροφώνων τοπογείου, αλλά δεν ακούστηκε κανένας ήχο

Συνειδητοποίησε τότε ότι η Νούμερο 4 δε μιλούσε φωναχτδειξε στον Μάικλ την οθόνη με τη ζωντανή μετάδοση.

«Το βλέπεις αυτό;» του είπε.



Εκείνος έγνεψε καταφατικά. «Η Νούμερο 4 είναι πολιαφορετική από τις άλλες», είπε.

«Ναι. Δεν κλαίει, δεν τσιρίζει και...» Η Λίντα σταμάτησε κανακοίταξε την εικόνα της Νούμερο 4. «Ή τουλάχιστον δεο κάνει πλέον».

Ο Μάικλ φάνηκε να βυθίζεται σε σκέψεις. «Πρέπει νημιουργήσουμε περισσότερα πράγματα γι’ αυτήν, επειδίναι πολύ πιο...» Καταλάβαιναν και οι δύο ότι η Νούμερο ταν πολύ πιο κάτι, αλλά δεν ήταν σίγουροι τι ακριβώς ήτα

αυτό το κάτι.Η Λίντα έκανε μεταβολή και ξαφνικά άρχισε να βηματίζ

έρα δώθε στο δωμάτιο. «Πρέπει να προσέξουμε», είπσφίγγοντας τη γροθιά της. «Πρέπει να δώσουμε στουσυνδρομητές περισσότερα πράγματα που θα εκτιμήσουν. Δεμπορούμε όμως να τους δώσουμε πάρα πολλά, διότι μετ

ταν φτάσουμε στο τέλος, θα είναι πολύ δύσκολο να...»Δε χρειαζόταν να ολοκληρώσει τη σκέψη της. Ο Μάικλ είχ

απόλυτη επίγνωση του διλήμματος που περιέγραφε η Λίντεν μπορείς να κάνεις τους ανθρώπους να ερωτευτούν κά

που κάποια στιγμή θα δουν να πεθαίνει, σκέφτηκε.«Ο λόγος είναι ότι είναι νέα», είπε. «Ότι είναι τόσο

ροσερή, πρωτότυπη».Η Λίντα ήξερε τι ακριβώς εννοούσε ο Μάικλ. Οι πρώτε

ρεις κοπέλες ήταν διαφορετικές. Η Νούμερο 4 τραβούσλους τους θεατές για λόγους που η Λίντα μόλις που άρχιζα καταλαβαίνει. Είχε απαιτήσει να βρουν κάποια χωρίς ίχνοραχύτητας. Η απόκτησή της ήταν πιο επικίνδυνη, αλλρόσφερε μεγαλύτερη ικανοποίηση. Η Λίντα έκανε ένα βήμ

και αγκάλιασε τον εραστή της. Αισθάνθηκε την καρδιά τη

α χτυπά πιο γρήγορα. Η αίσθηση εκείνη δεν έμοιαζε με αυτ



ου ένιωθε όταν ο Μάικλ χωνόταν στα σεντόνια τοκρεβατιού τους αργά τη νύχτα και, παρ’ όλη την εξάντλησους, έδειχνε την επιμονή του· ούτε έμοιαζε με την αίσθησης επιτυχίας που της προκαλούσε ο υπολογισμός τω

κερδών τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αισθανόταν κά

ο ασυνήθιστο. Περίμενε πως η Νούμερο 4 θα ήταν –μέσα σλογικά πλαίσια– σαν τις άλλες, και τώρα, για πρώτη φορσκέφτηκε ότι η κοπέλα αυτή ήταν κατά πολύ καλύτερη, πι

ροχωρημένη και πιο γοητευτική. Ήταν ένα αντιφατικστοιχείο. Ήταν κατά πολύ νεότερη από τις πρώτες τρεις. Τηίχαν απαγάγει κάτω από διαφορετικές συνθήκες, έχοντα

κατά νου έναν διαφορετικό σκοπό.Η Λίντα σκέφτηκε πως με τη Νούμερο 4 βρίσκονταν πολ

κοντά σε κάτι ξεχωριστό, σε κάτι που δεν είχε φανταστεί κεν το περίμενε. Έτρεμε από την έξαψη.Το ρίσκο, είπε στον εαυτό της, ήταν σαν τον έρωτα.

Ο Μάικλ φαινόταν να νιώθει το ίδιο πράγμα. Ξαφνικσκυψε και χάιδεψε τα χείλη της με τα δικά του, απαλ

σκανδαλιστικά. Εκείνη τον τράβηξε αμέσως προς το κρεβάους. Έκαναν και οι δύο τους σαν έφηβοι, γελώντααχανίζοντας σχεδόν από την έξαψη, παρασυρμένοι από τη

αίσθηση ότι ήταν καλλιτέχνες που δημιουργούσαν κάτι πο

επερνούσε κατά πολύ την αλήθεια.Το πάθος τους επισκίασε αμέσως την προσοχή τους. Α

ρόσεχαν, θα είχαν δει ένα μήνυμα που είχε έρθει από τΣουηδία. Ένας πελάτης με το όνομα χρήστη Blond9Incγραψε μία και μόνη γραμμή στη γλώσσα του, την οποί

κανείς τους δεν καταλάβαινε. Σήκωσε το κάλυμμα τω

ατιών της. Νομίζω πως κρυφοκοίταξε.



Το μήνυμα εκείνο το ακολούθησαν δεκάδες άλλα, πολιο αναμενόμενα, σε πολλές διαφορετικές γλώσσες, που όλ

σχολίαζαν διάφορα στοιχεία του κορμιού της Νούμερο 4 κεχείλιζαν από προτάσεις ως προς το τι θα έπρεπε να κάνου

στο μέλλον σ’ εκείνο το κορμί η Λίντα ή ο Μάικλ. Έτσι,

ξυδερκής παρατήρηση του Blond9Inch χάθηκε μέσα στσωρό.



Το γεγονός ότι ο Μαρκ Γουλφ, με τρεις καταδίκες εις βάροου για σεξουαλικά εγκλήματα και κατά συρροήν άσεμνπίδειξη, μιλούσε τόσο φυσιολογικά ξάφνιασε τον Έιντρια

αλλά όχι και την ντετέκτιβ δίπλα του.«Δεν έχω κάνει τίποτα», επανέλαβε ο Γουλφ. «Και ποιο

ίναι αυτός;»

Συνέχισε να δείχνει προς τον Έιντριαν ενώ απηύθυνε τρωτήσεις του στην Τέρι Κόλινς. «Τι θέλετε;» ρώτησε και

μητέρα του από την άλλη άκρη του δωματίου. «Είναι ώρα γιις εκπομπές μας. Μάρκι, πες σ’ αυτούς τους ανθρώπους ν

φύγουν. Είναι ώρα για φαγητό ή όχι ακόμη;»Ο Μαρκ Γουλφ στράφηκε ανυπόμονα προς τη μητέρα το

Πήρε ένα τηλεκοντρόλ από το τραπέζι κι έκλεισε τηηλεόραση. Ο Τζέρι, η Ιλέιν και ο Κρέιμερ εξαφανίστηκα

μαζί με την αιτία της οργής τους. «Φάγαμε», είπε ο ΓουλΗ εκπομπή θ’ αρχίσει σε λίγο. Αυτοί εδώ θα φύγουν σε ένυο λεπτά».

Αγριοκοίταξε την ντετέκτιβ και είπε: «Λοιπόν, τι τρέχει;»

«Μου φαίνεται πως πρέπει να πλέξω», είπε η μητέρα του κανε ένα βήμα προς την πολυθρόνα που ήταν στολισμέν

με τις βελόνες.«Όχι», της είπε απότομα ο γιος της. «Όχι αυτή τη στιγμή»Ο Έιντριαν έριξε μια ματιά στη μητέρα. Στο πρόσωπό τη

ταν ζωγραφισμένο ένα στραβό, μισό χαμόγελο. Η φωνή τη

δειχνε στενοχώρια, ακόμη και ταραχή, κι όμω



αμογελούσε. Αρχές Αλτσχάιμερ, σκέφτηκε ξαφνικά καθηγητής. Η αστραπιαία διάγνωση τον ανησύχησε· η νόσοΑλτσχάιμερ επηρέαζε το ίδιο τμήμα του εγκεφάλου κκατέστρεφε τη διαδικασία της σκέψης όπως και η δική τοαρρώστια. Ήταν απλώς πιο ύπουλη, πιο υπομονετική, κ

συνεπώς αντιμετωπιζόταν πολύ πιο δύσκολα. Η δική τοαρρώστια ήταν αδυσώπητη και γρήγορη, αλλά η γυναίκα ποβλεπε μπροστά του να μην ξέρει αν έπρεπε να γελάσει ή νάλει τα κλάματα βρισκόταν στις αρπάγες ενός πράγματοου προχωρούσε αποφασιστικά όσο και η πρωινή παλίρροιου σκαρφάλωνε αργά σε μια αμμουδερή παραλί

Κοιτάζοντας τη μητέρα ήταν σαν να κοιταζόταν ο ίδιος σναν παραμορφωτικό καθρέφτη. Έβλεπε τον εαυτό του, αλλχι καθαρά. Η κατάσταση εκείνη απειλούσε να τορομοκρατήσει, και δυσκολευόταν να πάρει τα μάτια του απην αναμαλλιασμένη γυναίκα, μέχρι που άκουσε την ντετέκτα λέει: «Από δω ο καθηγητής Τόμας. Με βοηθάει σε μια ε

ξελίξει έρευνα. Έχουμε να σου κάνουμε μερικές ερωτήσεις»Η βελόνα του Μαρκ Γουλφ είχε κολλήσει: «Δεν έχω κάν

ίποτα...» Αυτή τη φορά όμως πρόσθεσε: «...το κακό».Η σταθερή φωνή της ντετέκτιβ φάνηκε να τραβάει το

ιντριαν μακριά από κάποιο χείλος όπου είχε φτάσεκάνοντάς τον να εστιαστεί στον σεσημασμένο εγκληματί

πιασε τον εαυτό του να παλεύει με τις δικές του αναμνήσειπιμένοντας ότι είχε περάσει ώρες ολόκληρες παρατηρώνταη συμπεριφορά ζώων στο εργαστήριο και κατόπιν είχε κάν

αμέτρητα πειράματα σε εθελοντές σπουδαστέαξιολογώντας διαφορετικούς τύπους και βαθμούς φόβου κρμηνεύοντας μια ευρεία γκάμα συμπεριφορών. Επέμενε ό

και αυτή τη στιγμή ήταν το ίδιο. Παρατήρησε τον εγκληματί



αναζητώντας ενδείξεις πανικού, σημάδια παραπλάνησηροσπαθώντας να πιάσει ήχους που θα έδειχναν έλλειψιλικρίνειας. Ένα νευρικό τικ του ματιού. Ένα γύρισμα το

κεφαλιού. Μια αλλαγή στον τόνο της φωνής. Ένα τρέμουλστο χέρι. Ιδρώτα στο μέτωπο.

«Οι κανονισμοί της υπό όρους αποφυλάκισής σοαπαιτούν να προσληφθείς και να παραμένεις...»

«Έχω δουλειά. Το ξέρετε αυτό. Πουλάω ηλεκτρονικές καικιακές συσκευές».

«Και απαγορεύεται να μπαίνεις σε παιδικές χαρές ή νρίσκεσαι κοντά σε σχολεία...»

«Με είδατε να παραβαίνω κανέναν απ’ αυτούς τουκανόνες;» ρώτησε ο Γουλφ.

Ο Έιντριαν πρόσεξε ότι ο Γουλφ δεν είχε απαντήσει: Όχεν μπήκα σε καμιά παιδική χαρά ούτε βρέθηκα κοντά σ

σχολεία. Ήλπιζε ότι θα το είχε προσέξει και η Τέρι Κόλινς.«Και είσαι υποχρεωμένος να πηγαίνεις να βλέπεις το

πιτηρητή σου κάθε μήνα».«Αυτό κάνω».

Και βέβαια το κάνεις. Αυτή η επίσκεψη σου εξασφαλίζην ελευθερία σου, σκέφτηκε ο Έιντριαν.

«Και είσαι υποχρεωμένος να κάνεις ψυχοθεραπεία».«Ναι. Σιγά το πράμα».

Η Τέρι δίστασε. «Πώς τα πας από αυτή την άποψη;»«Αυτό δεν είναι δικιά σας δουλειά», πέταξε ο Γουλφ.Ο Έιντριαν περίμενε πως η ντετέκτιβ θα απαντούσε μ

ξίσου οργίλο τρόπο, αλλά εντυπωσιάστηκε όταν εκείνιατήρησε τον ήρεμο γραφειοκρατικό της τόνο.

«Είσαι υποχρεωμένος να απαντάς στις ερωτήσεις μου –εί

σου αρέσουν είτε όχι–, αλλιώς παραβαίνεις τους όρους τη



αποφυλάκισής σου. Με μεγάλη ευχαρίστηση θα έπαιρνα τοπιτηρητή σου αυτή τη στιγμή και θα του ζητούσα ν

αξιολογήσει την άρνησή σου. Τυχαίνει να έχω τον αριθμό τοστο σημειωματάριό μου».

Ο Έιντριαν υπέθεσε ότι αυτό ήταν μπλόφα, αλλά

πιτακτικός τόνος της ντετέκτιβ έδειχνε ότι ουσιαστικά δρειαζόταν να καταφύγει παρά μόνο στην απειλή ενόηλεφωνήματος και ότι τόσο η ίδια όσο και ο Μαρκ Γουλο ήξεραν αυτό.

Ο Γουλφ δίστασε. «Ο γιατρός λέει ότι η θεραπεία μοποτίθεται πως είναι απόρρητη. Ξέρετε, μένει μόνο μεταξ

μας».«Στις περισσότερες περιπτώσεις έτσι είναι. Όχι στη δικ

σου».Και πάλι ο Γουλφ δίστασε. Έριξε μια ματιά στη μητέρ

ου, που την είχε αράξει σε μια πολυθρόνα μπροστά στηηλεόραση, λες και δεν υπήρχε κανένας άλλος στο δωμάτι

Άπλωσε το χέρι της να πιάσει το τηλεκοντρόλ. «Μητέραίπε ξαφνικά ο Γουλφ. «Όχι τώρα. Πήγαινε στην κουζίνα».

«Μα ήρθε η ώρα», διαμαρτυρήθηκε εκείνη.«Σε λίγο. Όχι ακόμη».Η γυναίκα σηκώθηκε απρόθυμα και βγήκε απ’ το δωμάτιο

Ο Έιντριαν την άκουσε να σέρνει τα βήματά της στην κουζίν

Ακολούθησε ο θόρυβος ενός ποτηριού που γινόταν θρύψαλστο νεροχύτη και μια κραυγή απογοήτευσης που διακόπηκαπό ένα χείμαρρο από βρισιές. Ο γιος κοίταξε προς τα κει μ

λοσυρό ύφος, αλλά η μητέρα του, σαν να ανέμενε τηαντίδρασή του, του φώναξε: «Έγινε κατά λάθος. Θα μαζέψγώ».

«Ανάθεμα», είπε ο Γουλφ. «Μόνο κάτι τέτοια γίνονται»



Στράφηκε στην Τέρι Κόλινς και την αγριοκοίταξε. «Βλέπετόσο δύσκολο είναι, εκείνη είναι άρρωστη κι εγώ πρέπει...»

Συγκρατήθηκε. Κατάλαβε ότι η Τέρι αδιαφορούσε τελείωια τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ζώντας με κάποιον ποίχε πιαστεί στα πλοκάμια εκείνης της αρρώστιας.

«Σχετικά με τη θεραπεία σου», του είπε έντονα η ντετέκτιβ«Πάω κάθε βδομάδα», απάντησε βλοσυρά ο Μαρ

Γουλφ. «Έχω σημειώσει πρόοδο. Έτσι μου λέει ο γιατρός».«Πες μου τι εννοείς μ’ αυτό», του είπε η Τέρι.Ο Γουλφ φάνηκε να διστάζει λιγάκι. «Πρόοδος σημαίν

ρόοδος», απάντησε.

«Θα πρέπει να γίνεις πιο συγκεκριμένος, Μαρκ», είπε Τέρι. Ο Έιντριαν πρόσεξε ότι η αστυνομικός χρησιμοποίησο μικρό όνομα του τύπου. Αφοπλιστικός τρόπος , σκέφτηκε.

«Κοιτάξτε», είπε ο Γουλφ, «δεν είμαι σίγουρος τι...»Η Τέρι τον κάρφωσε με το βλέμμα της. Ήταν φανερό ό

ου έλεγε, Περίμενα κάτι καλύτερο από σένα. Ο Έιντρια

σκέφτηκε ότι ο τρόπος της δεν ήταν και τόσο διαφορετικόαπό το βλέμμα που έριχνε χωρίς να μιλάει στους φερέλπιδεσπουδαστές που δεν είχαν ανταποκριθεί στις προσδοκίες το

«Ο γιατρός με βοηθάει να χαλιναγωγήσω τις επιθυμίεμου», είπε ο Γουλφ.

Ο Έιντριαν πίστευε ότι η λέξη επιθυμίες ήταν έν

ανεπαρκές υποκατάστατο του πόθου.«Με ποιον τρόπο;»«Το συζητάμε».«Πώς είπες ότι λέγεται ο γιατρός σου;»«Δεν είπα».«Γιατί όχι;»

Ο Γουλφ ανασήκωσε τους ώμους του. «Πηγαίνω στ



όκτορα Γουέστ στην πόλη. Θέλετε τη διεύθυνση και τοαριθμό του;»

«Όχι», απάντησε η Τέρι. «Τα έχω ήδη».Ο Έιντριαν άκουγε προσεκτικά. Γνωσιακ

συμπεριφοριστική θεραπεία. Θεραπεία αποστροφής. Άμεσ

εραπεία. Θεραπεία αποδοχής. Προγράμματα δώδεκημάτων. Γνώριζε τα πάμπολλα προγράμματα θεραπείαου υπήρχαν και τη μικρή πιθανότητα επιτυχίας στηερίπτωση μιας παραφιλίας όπως η επιδειξιμανία. Αυτό ποθελε ν’ ακούσει εκείνος ήταν με ποιον τρόπο ένας Νιου Έιεραπευτής όπως ο Σκοτ Γουέστ κούραρε κάποιον πο

πέφερε από μια προϊστορική πάθηση.«Πού βλέπεις το δόκτορα Γουέστ;»«Στο γραφείο του».«Τον συναντάς ποτέ κάπου αλλού;»Ο Γουλφ έκανε το λάθος να διστάσει στιγμιαία.«Όχι».

Η Τέρι τον κοίταξε σκληρά. «Θα δοκιμάσω άλλη μιφορά. Τον συναντάς...»

«Μια φορά με πήρε με το αυτοκίνητό του».«Πού σε πήγε;»«Είπε πως ήταν μέρος της θεραπείας. Πως ήταν σ

αλήθεια πολύ σημαντικό για μένα να δείξω στον εαυτό μο

τι μπορούσα να ελέγξω...»«Πού σε πήγε;»Ο Γουλφ κοίταξε αλλού. «Με πέρασε έξω από ένα δυ

σχολεία».«Ποια σχολεία;»«Το γυμνάσιο. Κι ένα δημοτικό σχολείο δύο τετράγων

ιο κάτω. Δε θυμάμαι τ’ όνομά του».



«Δεν το θυμάσαι;»Και πάλι ο Γουλφ δίστασε. «Δημοτικό Σχολείο Κένεντι

ίπε.«Όχι το Γουάιλντγουντ ή το Φορτ Ρίβερ;»«Όχι», είπε ο Γουλφ. «Δεν περάσαμε από κει».

Η Τέρι Κόλινς σταμάτησε πάλι για λίγο. «Ωστόσο τνόματα των σχολείων τα ξέρεις, και πάω στοίχημα όνωρίζεις και τις διευθύνσεις τους».

Ο Γουλφ γύρισε το κεφάλι του, αλλά δεν προσπάθησε νκάνει καμιά κίνηση. Δεν απάντησε στην ερώτηση, αφού ήταφανερό ότι ήξερε τις διευθύνσεις. Ο Έιντριαν φαντάστηκε ό

τύπος θα μπορούσε να τους πει και τα καθημερινρογράμματα των σχολείων, πότε έφταναν οι μαθητές, πότφευγαν, πότε γέμιζαν τον παιδότοπο στα διαλείμματα. τετέκτιβ κράτησε δύο σημειώσεις πριν συνεχίσει.

«Ώστε περάσατε μπροστά από τα σχολεία. Σταματήσατε;«Όχι».

Ο Έιντριαν ήταν σίγουρος πως αυτό ήταν ψέμα.«Καταδικάστηκες για παράνομη κατακράτηση...» άρχισ

α λέει η Τέρι, αλλά ο Γουλφ τη διέκοψε.«Κοιτάξτε, πήγα το κορίτσι μια βόλτα. Αυτό είναι όλο. Δε

ην άγγιξα καθόλου».«Μια βόλτα με κατεβασμένο το φερμουάρ σου».

Ο Γουλφ την αγριοκοίταξε αλλά δεν απάντησε.«Έχεις πάει ποτέ στο σπίτι του γιατρού σου;»Η ερώτηση αυτή έστρεψε την ανάκριση σε μια κατεύθυνσ

ου πρέπει να αιφνιδίασε τον Γουλφ. Απάντησε πολιαστικά.

«Όχι».

«Ξέρεις πού μένει;»



«Όχι».«Γνώρισες ποτέ την οικογένειά του;»«Όχι. Αυτό δεν είναι μέρος της θεραπείας».«Πες μου τι κουβεντιάζετε».«Με ρωτάει τι σκέφτομαι και τι αισθάνομαι όταν βλέπω..

Σταμάτησε λέγοντας την τελευταία λέξη και πήρε μια βαθιανάσα. «Θέλει να του λέω όλα όσα περνούν από το μυαλμου. Του λέω την αλήθεια. Είναι δύσκολο, αλλά μαθαίνω νλέγχω τον εαυτό μου. Δεν έχω ανάγκη να...» Και πά

σταμάτησε.Ο Έιντριαν είχε σχεδόν υπνωτιστεί από τον τρόπο που

Τέρι ανέκρινε τον εγκληματία χωρίς να δείχνει τι ήταν αυτου έψαχνε. Όταν όμως άκουσε το τελευταίο σχόλιο το

Γουλφ, κάτι σάλεψε στο βάθος της δικής του φαντασίας. Δεταν σίγουρος τι ακριβώς, αλλά είχε την εντύπωση πως είχ

ακούσει κάτι σημαντικό. Προσπάθησε να θυμηθεί τις δικέους σπουδές, τις ελεγχόμενες στιγμές στα εργαστήρι

ρεθίσματα, σκέφτηκε. Το υποκείμενο ενός πειράματος θπιδείκνυε μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων σε μι

κατάσταση, μέχρι τη στιγμή που θα έμπαινε στην εξίσωση ένρόσθετο ερέθισμα. Τότε η ικανότητα ελέγχου τω

συναισθημάτων άλλαζε και μερικές φορές έπαυε να υπάρχεΣτον κινηματογράφο, όταν ο κακός με το μαχαίρι ξεπηδά

από το σκοτάδι, ξεφωνίζουμε. Όταν ένα αυτοκίνηττεραπάρει πάνω στο βρεγμένο οδόστρωμα, οι χτύποι τη

καρδιάς, η αδενική δραστηριότητα, τα κύματα τογκεφάλου, τα πάντα αυξάνουν καθώς προσπαθούμε ν

καταπολεμήσουμε τον πανικό. Εκτός ελέγχου. Ο Έιντριααναρωτήθηκε αν η γυναίκα του είχε τρομοκρατηθεί όταν έριξ

ο αυτοκίνητο πάνω στη βελανιδιά. Όχι, είπε με το νου το



κείνη ανακουφίστηκε, γιατί έκανε αυτό που πίστευε όθελε. Έγειρε το κεφάλι του γυρεύοντας ν’ ακούσει τη φωνης γυναίκας του, αλλά δεν την άκουσε. Κάτι άλλο ήταν εκε

Ο Έιντριαν είχε την αίσθηση ότι ένα χέρι ήταν ακουμπισμένστον ώμο του, προσπαθώντας να τον κάνει να γυρίσει και ν

ει κάτι. Η αίσθηση έγινε πιο έντονη, σαν να τον έσφιγγαάχτυλα. Εκείνος όμως στράφηκε προς τον επιδειξία. Έτ

και τον φέρεις αντιμέτωπο με την καθημερινραγματικότητα των μικρών μαθητών, ενεργοποιείται μι

φαντασίωση. Άλλοι άνθρωποι βλέπουν παιδιά που παίζουΟ Μαρκ Γουλφ έβλεπε αντικείμενα του πόθου του. Ξαφνικ

Έιντριαν ήθελε να αισθανθεί μίσος αντί για κατανόηση. Τμίσος είναι πολύ ευκολότερο.

«Κοιτάξτε, ντετέκτιβ, είμαι πολύ καλύτερα. Ο δόκτωΓουέστ με έχει βοηθήσει πραγματικά. Μπορεί να μην τ

ιστεύετε, αλλά είναι αλήθεια. Μπορείτε να τον ρωτήσετε».Η Τέρι έγνεψε καταφατικά. «Θα τον ρωτήσω

Καταλαβαίνεις ότι και μόνο το γεγονός ότι πέρασες με ταυτοκίνητο μπροστά από κείνα τα σχολεία με το θεραπευτσου ήταν παράβαση των όρων;»

«Εκείνος είπε ότι δε θα ήταν παράβαση. Είπε ότι πιτηρητής μου το ενέκρινε. Εξάλλου δε σταματήσαμε».

Η Τέρι έγνεψε πάλι. Δεν το πιστεύει, σκέφτηκε ο Έιντρια

αι έχει δίκιο.«Εντάξει, θα το ελέγξω. Τελειώσαμε εδώ».Η Τέρι έκλεισε το σημειωματάριό της, έκανε νόημα στο

ιντριαν, αλλά μετά σταμάτησε και ρώτησε απότομα: «Ποιίναι η Τζένιφερ Ρίγκινς;»

Ο Μαρκ Γουλφ έδειξε να σαστίζει.

«Ποια;»



«Η Τζένιφερ Ρίγκινς. Πού βρίσκεται;»«Δεν ξέρω καμία...»«Αν μου λες ψέματα, θα ξαναπάς στη φυλακή».«Δεν το ξέρω αυτό το όνομα. Δεν το έχω ακούσει ποτ

μου».

Η Τέρι έβγαλε πάλι το σημειωματάριό της κι έγραψε κάτΞέρεις ότι το να πεις ψέματα σε αστυνομικό είν

κακούργημα;»«Σας λέω αλήθεια. Δεν ξέρω για ποια μιλάτε».Ο Έιντριαν είδε πολλά πράγματα στο πρόσωπο το

γκληματία. Είναι αξιοσημείωτο, σκέφτηκε, το πώ

ανακατεύει αλήθειες και ψέματα.«Μου φαίνεται ότι θα ξανάρθω να μιλήσω μαζί σου», είπ

Τέρι. «Δε σχεδιάζεις να φύγεις, έτσι δεν είναι;»Δεν επρόκειτο για ερώτηση. Ήταν διαταγή.Η ντετέκτιβ στράφηκε στον Έιντριαν. «Εντάξει, καθηγητ

ελειώσαμε γι’ απόψε».

Ο Έιντριαν σκέφτηκε πως είχε δεκάδες ερωτήσεις στμυαλό του, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να σκεφτκαμιά. Έκανε ένα βήμα και αισθάνθηκε σαν να ήταν κάποιολάι του και να του ψιθύριζε στ’ αυτί. Ο Μπράιαν. Αυτό

πρέπει να ήταν. Το σκέφτηκε για μια στιγμή. Όχι. Ίσως ήταν Τόμι.

«Έχεις υπολογιστή;» ρώτησε ξαφνικά.Η Τέρι σταμάτησε στην πόρτα. Καλή ερώτηση, σκέφτηκ

Πες του, Μαρκ. Έχεις υπολογιστή;»Ο εγκληματίας έγνεψε καταφατικά.«Για ποιο σκοπό τον χρησιμοποιείς;»«Για τίποτα το ιδιαίτερο. Για το ηλεκτρονικό ταχυδρομεί

και για να μαθαίνω τα αποτελέσματα των αγώνων».



«Ποιος σου στέλνει e-mail;»«Γνωρίζω μερικούς ανθρώπους. Έχω μερικούς φίλους».«Αυτό είναι σίγουρο», είπε η Τέρι. «Θα τον πάρω».«Χρειάζεστε ένταλμα».«Αλήθεια;»

Ο Γουλφ δίστασε.«Πάω να τον φέρω. Είναι στο δωμάτιό μου».«Θα έρθουμε μαζί σου».Ακολούθησαν τον Γουλφ, που διέσχισε την κουζίν

Εκείνος αγριοκοίταξε τη μητέρα του όταν τον ρώτησΜπορώ να πλέξω λίγο τώρα; Ποιοι είναι οι φίλοι σου;»

Ο Γουλφ άνοιξε την πόρτα του υπνοδωματίου του. ιντριαν είδε μερικά ρούχα της δουλειάς απλωμένα τριγύρω

Μερικά κουρελιασμένα πορνοπεριοδικά, ένα δυο βιβλία να μικρό γραφείο μ’ έναν φορητό υπολογιστή. Ο Γουλβγαλε το μηχάνημα από την πρίζα και το έδωσε στην Τέρι.

«Πότε θα...;»

«Σε μια δυο μέρες. Ποιος είναι ο κωδικός πρόσβασης;»Ο Γουλφ δίστασε.«Ποιος είναι ο κωδικός πρόσβασης;» τον ξαναρώτησε

Τέρι.«Candyman», απάντησε εκείνος.Η Τέρι πήρε το μηχάνημα. «Μάλιστα», είπ

Προοδεύεις».Ενώ η ντετέκτιβ έβαζε τον υπολογιστή παραμάσχαλα,

ιντριαν σκεφτόταν: Πολύ εύκολα αποκάλυψε τον κωδικου.

Δεν του φαινόταν λογικό. Παρ’ όλ’ αυτά, περιέφερρήγορα το βλέμμα του και προσπάθησε να καταγράψει στ

μυαλό του όσο περισσότερα μπορούσε αναφορικά με το



δειχνε το δωμάτιο για τον ένοικό του. Ευχήθηκε νμπορούσε να διαβάσει τους τίτλους των βιβλίωΥποπτευόταν ότι μπορεί να υπήρχε κι ένα συρτάρι γεμάτο μDVD. Αλλά το δωμάτιο ήταν απέριττο. Ένα μονό κρεβάτμια σιφονιέρα, το γραφείο και μια άβολη ξύλινη καρέκλα. Ό

και πολλά πράγματα, που δεν έλεγαν και πολλά πράγματα. Εκτός αν έλεγαν, σκέφτηκε ο Έιντριαν.Καθώς γύριζε να φύγει, ακριβώς πίσω από την ντετέκτι

και τον επιδειξία, άκουσε έναν ψίθυρο. Υποκατάστατο.Η σκέψη πέρασε τόσο γρήγορα απ’ το μυαλό του, πο

κόντεψε να ξεγλιστρήσει σαν άμμος ανάμεσα στα δάχτυλα.

Ο Έιντριαν έκανε μεταβολή, αλλά δεν ήταν κανείς εκεΔεν καταλάβαινε το νόημα της λέξης, αλλά το

ροβλημάτιζε καθώς έβγαινε με την ντετέκτιβ από το σπίτι.

Ο ηλικιωμένος καθηγητής και η ντετέκτιβ ήταν σιωπηλκατά τη διάρκεια της διαδρομής.

Η Τέρι είχε βάλει τον υπολογιστή στο πίσω κάθισμαέροντας ότι δεν αποτελούσε πειστήριο και ότι κατά πάσιθανότητα θα σπαταλούσε απλώς το χρόνο της όταν θξέταζε τα αρχεία που περιείχε. Η σχέση μεταξύ του παραβάτ

και του Σκοτ Γουέστ την προβλημάτιζε, αλλά δεν μπορούσα αγνοήσει το ισχυρό ενδεχόμενο να ήταν απλή σύμπτωσξερε ότι υπήρχε μια δόση ψέματος σε όσα της είχε πει Μαρ

Γουλφ, αλλά οι κεραίες της δεν είχαν πιάσει κάποια ψευτιαπ’ αυτές που θα μπορούσαν να την οδηγήσουν προς μισυγκεκριμένη κατεύθυνση. Έπαιζε ταμπούρλο με τα δάχτυλ

ης πάνω στο τιμόνι καθώς οδηγούσε μέσα στο σκοτά



ρος το σπίτι του γέρου.Εκείνος ήταν ιδιαίτερα σιωπηλός.«Τι σας απασχολεί;» τον ρώτησε απότομα η Τέρι.Πριν απαντήσει, ο Έιντριαν φάνηκε σαν να συμμάζευε τ

ποιες αναμνήσεις ή σκέψεις επεξεργαζόταν στο μυαλό του.

«Η Τζένιφερ», είπε σιγανά. «Τι πιθανότητες υπάρχουν νη βρούμε, ντετέκτιβ;»

«Δεν είναι καλές», απάντησε η Τέρι. «Δεν είναι τόσύσκολο να εξαφανιστεί κανείς στην κοινωνία μας όσιστεύει ο κόσμος. Ή να κάνεις κάποιον να εξαφανιστεί».

Ο Έιντριαν έδειξε να βυθίζεται σε σκέψεις. «Φαντάζεστε ό

πάρχει κάτι σ’ εκείνο τον υπολογιστή που...»«Όχι», είπε η Τέρι, διακόπτοντάς τον.Εκείνος μισογύρισε στο κάθισμά του, σαν να περίμεν

κάποια πρόσθετη εξήγηση εκείνης της απάντησης. τετέκτιβ τού έκανε το χατίρι.

«Θα περιέχει κάποια δυσάρεστα πράγματα. Ίσως λίγ

συνηθισμένο πορνογραφικό υλικό. Δε θα ξαφνιαζόμουν αβλεπα παιδική πορνογραφία κρυμμένη σε κάποιο αρχείσως κάτι άλλο που θα δείχνει ότι ο καλός δόκτωρ Γουέσεν κάνει και τόσο καλή δουλειά ως θεραπευτής όσ

φαντάζεται μάλλον ο ίδιος. Αλλά ως προς το να υπάρχει κάστον υπολογιστή σχετικά με την Τζένιφερ; Τι σχέση θ

μπορούσε να έχει; Όχι. Δε νομίζω. Θα το ψάξω, αλλά δείμαι αισιόδοξη».

Ο Έιντριαν έγνεψε αργά.«Εγώ βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα την όλη συνάντηση

ίπε. Η φωνή του ήταν ουσιαστικά ένας ψίθυρος. «Ποτέ δείχα μιλήσει με έναν τέτοιο άνθρωπο. Ήταν διαφωτιστικό».

«Ακούσατε κάτι που θα μπορούσε να βοηθήσει;» Η Τέ



κανε αυτή την ερώτηση περισσότερο από ευγένεια παρπειδή πίστευε ότι ο καθηγητής θα μπορούσε να είχε όντωροσέξει κάτι σημαντικό.

«Αυτό κάνουν οι ντετέκτιβ;» απάντησε ο ΈιντριαΕπεξεργάζονται τόσο γρήγορα τις πληροφορίες;»

«Τα πράγματα δε γίνονται όπως στις αίθουσειδασκαλίας, καθηγητά. Μερικές φορές δεν υπάρχει χρόνο

και πρέπει κανείς να βρίσκει απαντήσεις πολύ γρήγορα. Ωρος τις ανθρωποκτονίες, μιλάνε για τις πρώτες σαράντχτώ ώρες. Μάλιστα υπάρχει και μια χαζοεκπομπή στηηλεόραση μ’ αυτό τον τίτλο. Σε ορισμένα εγκλήματα τ

εριθώριο είναι μικρότερο, σε άλλα είναι λίγο μεγαλύτερΑλλά αυτό που πρέπει να διακρίνει κανείς είναι, αν όαπαντήσεις, τουλάχιστον πού μπορεί να βρεθούν απαντήσεστα γρήγορα».

Η Τέρι αναστέναξε και πρόσθεσε: «Εμείς έχουμε ήδεπεράσει κατά πολύ το περιθώριο στην περίπτωση τη

Τζένιφερ».Ο Έιντριαν φάνηκε να το σκέφτεται. «Η Τζένιφε

ρειάζεται περισσότερο χρόνο», είπε. «Ελπίζω να τον έχει».Η ντετέκτιβ συνειδητοποίησε ότι δεν αντιπαθούσε το

λικιωμένο άντρα. Καταλάβαινε ότι οι προσπάθειες ποκατέβαλλε για να τη βοηθήσει ήταν ειλικρινείς. Συνήθως

ολίτες κατάφερναν απλώς να μπερδεύονται αδέξια στόδια των ανθρώπων του Νόμου. Ήταν πάρα πολλοί αυτου έβλεπαν πολλή τηλεόραση και νόμιζαν ότι πραγματικ

κάτι ήξεραν. Αποτελούν εμπόδιο, δεν προσφέρουν βοήθεισκέφτηκε η Τέρι. Αποτελούσε κι αυτό μέρος της εκπαίδευσηκαι της εμπειρίας της. Όμως, ο γέρος που καθόταν δίπλα τη

και φαινόταν από τη μια να διαθέτει ιδιαίτερη οξυδέρκεια κ



από την άλλη να ταξιδεύει επίμονα σε κάποιον άλλλανήτη ήταν διαφορετικός από τους ανακατωσούρες κους αυτόκλητους σωτήρες που είχε συνηθίσει εκείνη.

Σταμάτησε το αυτοκίνητο μπροστά στο σπίτι του.«Εξυπηρέτηση πόρτα-πόρτα», του είπε.

«Ευχαριστώ», είπε ο Έιντριαν βγαίνοντας από ταυτοκίνητο. «Ίσως θα μπορούσατε να μου τηλεφωνήσετε ασυγκεντρώσετε κάποιες πληροφορίες...»

«Καθηγητά, αφήστε σ’ εμένα την αστυνομική δουλειά. Απάρξει κάτι στο οποίο θεωρήσω ότι μπορείτε να βοηθήσετα επικοινωνήσω μαζί σας».

Ο ηλικιωμένος καθηγητής φάνηκε αποκαρδιωμένος. Η Τζένιφερ χάθηκε κι εκείνος κατηγορεί τον εαυτό του γ

αυτό, σκέφτηκε η Τέρι.Υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στου

αστυνομικούς –που αντιμετωπίζουν τις μεγαλύτερεραγωδίες ως μέρος της καθημερινής ρουτίνας τους– κ

στους ανθρώπους που αισθάνονται ότι έγιναν ξεχωριστξαιτίας της αναπάντεχης εμπλοκής τους σε κάποιο έγκλημ

Η εμπειρία αυτή ξεπερνά τόσο πολύ την καθημερινότητους, ώστε όχι μόνο τους συναρπάζει αλλά μπορεί και νους γίνει έμμονη ιδέα. Αλλά για μια αστυνομικό σαν τη

Τέρι δεν ήταν κάτι παραπάνω από το φυσιολογικό. Τραγικό

αλλά φυσιολογικό.Ο Έιντριαν απομακρύνθηκε από το αυτοκίνητο και χάθηκ

στο βάθος του δρόμου.«Είναι καλή αστυνομικός», είπε ο Μπράιαν. «Αλλά έχ

εριορισμένους ορίζοντες. Ο πανέξυπνος, σχεδόιανοούμενος ντετέκτιβ με την έμφυτη διορατικότητ

αποτελεί ένα εύρημα των συγγραφέων μυστηρίου. Στη



ραγματικότητα οι αστυνομικοί είναι απλώς λύτεροβλημάτων. Ξέρουν να παίζουν τρίλιζα, όχι να βρίσκουην απάντηση στον μαθηματικό γρίφο “Την Κυρία ή τη

Τίγρη”».Ο Έιντριαν προχώρησε με βαριά βήματα προς τη

ξώπορτά του. «Εσύ ήσουν εκεί στο σπίτι;» ρώτησε.«Φυσικά», παραδέχτηκε ο Μπράιαν. Ακουγότα

πιφυλακτικός, σαν να πρόσμενε κι άλλη ερώτηση. ιντριαν γύρισε στον νεκρό αδερφό του. Ήταν ο δικηγόρο

Μπράιαν, που πασπάτευε τη μεταξωτή γραβάτα του κακτοποιούσε την τσάκιση του παντελονιού στο κοστούμι το

ων δύο χιλιάδων δολαρίων. «Έμαθες κάτι», είπε στοιντριαν.«Μα η ντετέκτιβ είπε...»«Έλα τώρα, Όντι, από την πρώτη στιγμή το ζητούμενο δε

ίναι να βρεθεί κάποιος ένοχος. Όχι ακόμη, τουλάχιστον. Τητούμενο είναι πού πρέπει να στραφεί η έρευνα για να βρεθ

Τζένιφερ. Ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό είναι να φανταστεοιος την πήρε. Και γιατί».

Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά. «Όντως».«Και αυτός σίγουρα δεν είναι ο τρόπος που σκέφτεται

τετέκτιβ μιας μικρής κολεγιακής πόλης, έστω κι αν φαίνετολύ ικανή».

Τα λόγια αυτά φάνηκαν αληθινά στον Έιντριαν. Έκανψύχρα. Αναρωτήθηκε πού κρυβόταν η ζεστασιά της άνοιξηΟ αέρας φαινόταν απατηλός, σαν να μπορούσε να υποσχεθνα πράγμα και να προσφέρει κάτι διαφορετικό. Αναξιόπιστποχή, σκέφτηκε ο Έιντριαν.

«Όντι!»

Ο καθηγητής γύρισε πάλι στον Μπράιαν. «Η κατάστασ



λο και δυσκολεύει», είπε. «Είναι λες και κάθε ώρα, κάθμέρα, ξεγλιστρά άλλο ένα μικρό μέρος του εαυτού μου».

«Γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ».«Νομίζω ότι δεν είμαι καθόλου καλά».«Διάολε, Όντι», είπε ο Μπράιαν γελώντας. «Εγώ είμ

εκρός , αλλά αυτό δε μου κόβει τη φόρα».Ο Έιντριαν χαμογέλασε.«Τι είδες στο σπίτι εκείνου του λεχρίτη;»«Μια γριά γυναίκα που υποφέρει...» Αλήθεια, τι είχε δει;«Είδα έναν άνθρωπο που το έπαιξε υπάκουος, σαν να μη

ίχε τίποτε να κρύψει, ενώ το πιθανότερο είναι ότι θέλει ν

κρύψει τα πάντα».Ο Μπράιαν χαμογέλασε και χτύπησε τον αδερφό το

αϊδευτικά στην πλάτη.«Τι σημαίνει αυτό;»«Σημαίνει πως κάτι μου διέφυγε».Ο Μπράιαν έφερε το χέρι στο μέτωπό του, ακριβώς στ

σημείο όπου πρέπει να τοποθέτησε την κάννη του όπλου πο Έιντριαν είχε τώρα στο κομό του. Έκανε σαν νυροβολούσε, αλλά δεν έδειξε να το θεωρεί ειρωνικό.

«Νομίζω ότι ξέρουμε και οι δύο τι πρέπει να κάνουμείπε.

Ο Έιντριαν χώθηκε βαθιά στο κάθισμα του αυτοκινήτου τολπίζοντας ότι η προηγούμενη επίσκεψη δε θα είχε κάνει το

Μαρκ Γουλφ να σκέφτεται ακόμη περισσότερο ότι ήτανδεχόμενο να τον παρακολουθούν. Ο ήλιος που ανέτελλ

ημιουργούσε σκιερά σημεία εκεί όπου οι ακτίνες το



μπλοκάρονταν από δέντρα που μόλις είχαν αρχίσει νγάζουν φύλλα. Ο κόσμος έξω απ’ το παράθυρο φαινότα

στον Έιντριαν να μην είναι τόσο γυμνός, αλλά ούτε ντυμένοΜερικές φορές σκεφτόταν ότι έρχονταν στιγμές κατά τηαλλαγή εποχής που κάποια φυσική δύναμη περίμενε τη

άδεια, το σύνθημα, για να επιταχύνει το πέρασμα της μέρααπό το χειμώνα στην άνοιξη.

Ο Έιντριαν δεν ήξερε πόσες τέτοιες αλλαγές τού απέμεναΟύτε πόσο ακόμη θα ήταν σε θέση να τις αντιλαμβάνεται.

Γύρισε στο κάθισμά του για να ρωτήσει τον Μπράιααλλά ο αδερφός του δεν ήταν πια μαζί του. Αναρωτήθηκε γ

οιο λόγο δεν μπορούσε να καλέσει τις παραισθήσεις τοταν τις χρειαζόταν. Θα τον καθησύχαζε αν είχε κάποιον ν

μιλήσει, και η αυτοπεποίθηση του αδερφού του θσυνέβαλλε στη δική του αποφασιστικότητα.

Σκεφτόταν ότι αυτό που σκόπευε να κάνει ήταν οριακαράνομο. Αν δεν απαγορευόταν από το νόμο, θα έπρεπε ν

απαγορευτεί. Ήταν και ανήθικο, ένα θέμα στο οποίο μεγαλόσχημος δικηγόρος Μπράιαν θα μπορούσε να το

οηθήσει ιδιαίτερα. Οι δικηγόροι πάντοτε ένιωθαν πιο άνετταν είχαν να κάνουν με τις ηθικές αποχρώσεις του γκρίζου.

«Μπράιαν;»Σιωπή. Ο Έιντριαν το περίμενε αυτό.

Κοίταξε με τρόπο πάνω από το χείλος της πόρτας. Όποα ’ναι θα πρέπει να βγει ο Μαρκ Γουλφ, είπε στον εαυτό το

και αναρίγησε.Σκέφτηκε τον αδερφό του. Όταν ήταν πιτσιρίκια,

Μπράιαν πάντα τον εξέπληττε με την αφοβία του. Όποκείνος έκανε κάτι με τους φίλους του –κολύμπι, μπάλ

ιαβολιές–, ο Μπράιαν πήγαινε πάντοτε από κοντά, και ήτα



πρώτος που προσφερόταν εθελοντικά για οποιαδήποτσκανταλιά έβαζε ο νους τους. Ο Έιντριαν θυμόταν μια φορ

ου είχαν φάει κατσάδα από τους γονείς τους. Αφού τουμάλωσαν, έστειλαν τον Μπράιαν στο δωμάτιό του κσυνέχισαν να τα ψέλνουν σ’ εκείνον. Υποτίθεται ότι πρέπει ν

προσέχεις το μικρό σου αδερφό, του είπαν, και Έιντριαν, πώπόρεσες να τον αφήσεις να... Εκείνος δεν είχε καταφέρει νους εξηγήσει ότι, παρά τη διαφορά της ηλικίας, αυτός πο

φαινόταν να είναι ο αρχηγός ήταν ο Μπράιαν. Ανάποδσκέφτηκε. Μεγαλώναμε ανάποδα. Έπειτα όμως είπφωναχτά: «Αυτό όμως εξακολουθεί να μη μου λέει για ποι

λόγο αυτοκτόνησες».Ο Έιντριαν αναλογίστηκε ότι τα πάντα στη ζωή του ήτα

να μυστήριο, με εξαίρεση τη δουλειά του. Γιατί τοαγαπούσε η Κάσι; Γιατί πέθανε ο Τόμι; Τι δεν πήγαινε καλμε τον Μπράιαν κι εκείνος δεν είχε καταλάβει τι σκόπευε νκάνει ο αδερφός του;

Σκέφτηκε ότι η αρρώστια του είχε και μια καλή πτυχλες αυτές οι ερωτήσεις και όλη η θλίψη που το

καταδίωκαν θα χάνονταν μέσα σε μια ομίχλη. Άφησε τηανάσα του να βγει. Είμαι ήδη νεκρός , είπε με το νου του.

Άκουσε την πόρτα ενός αυτοκινήτου να κλείνει. Έριξε μια κλεφτή ματιά και είδε τον Μαρκ Γουλφ ν

γαίνει από το δρομάκι του, όπως και την προηγούμενη μέρκαι να ξεμακραίνει.

Κοίταξε το ρολόι του. Του το είχε κάνει δώρο η γυναίκου στην εικοστή πέμπτη επέτειο του γάμου τους. Ήτα

αδιάβροχο –αν και ο Έιντριαν σπάνια έμπαινε στο νερΑντικραδασμικό –αν και ποτέ δεν του έπεφτε από το χέρι. Η

μπαταρία του προοριζόταν να κρατήσει μια ζωή – Ε, λοιπό



μονολόγησε, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να συνεχίσει νειτουργεί όταν εγώ θα έχω φύγει.

Σκόπευε να περιμένει δεκαπέντε λεπτά. Ο λεπτοδείκτηιέγραφε αδυσώπητα κύκλους στο καντράν του ρολογιού μ

μια κίνηση σχεδόν υπνωτιστική.

Όταν βεβαιώθηκε ότι ο Γουλφ είχε φύγει για τη δουλεου στο κατάστημα, βγήκε από το αυτοκίνητο και πλησίασ

στο περιποιημένο σπίτι με βιαστικό βήμα.Χτύπησε δυνατά την πόρτα και κατόπιν πάτησε τ

κουδούνι.Η πόρτα άνοιξε μια χαραμάδα και η μητέρα του Γουλφ το

κοίταξε με τα κάπως ανέκφραστα μάτια της. «Ο Μαρκ δείναι εδώ», του είπε αμέσως.

«Δεν πειράζει», απάντησε ο Έιντριαν, σπρώχνονταπίμονα την πόρτα. «Μου είπε να έρθω και να σου κάνω λίγαρέα».

«Αλήθεια;» Η γυναίκα σάστισε.

Ο Έιντριαν εκμεταλλεύτηκε το γεγονός. Σκεφτόταν όνώριζε την αρρώστια της γυναίκας καλύτερα από τη δικου.

«Φυσικά. Είμαστε παλιοί φίλοι. Με θυμήθηκες τώρα, έτεν είναι;»

Δεν περίμενε να πάρει απάντηση. Απλώς έσπρωξε κι άλλ

ην πόρτα, μπήκε στο σπίτι και πήγε κατευθείαν στκαθιστικό. Στάθηκε σχεδόν στο ίδιο σημείο όπως και τ

ροηγούμενο βράδυ.«Δε σε θυμάμαι», του είπε η γυναίκα. «Και ο Μαρκ δεν έχ

ολλούς φίλους».«Έχουμε ξαναμιλήσει».

«Πότε;»



«Χτες. Το θυμάσαι».«Δεν...»«Και μου είπες να ξανάρθω επειδή είχαμε πολλά ν

κουβεντιάσουμε».«Είπα...»

«Κουβεντιάζαμε για ένα σωρό πράγματα. Για το πλέξιμσου, για παράδειγμα. Ήθελες να μου δείξεις τα πλεχτά σου»

«Μ’ αρέσει να πλέκω. Μ’ αρέσει να φτιάχνω γάντια. Τίνω στα παιδιά της γειτονιάς».

«Πάω στοίχημα πως τα μοιράζει ο Μαρκ εκ μέρους σου»«Ναι. Αυτό κάνει. Είναι καλό παιδί».

«Και βέβαια. Δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο παιδΤου αρέσει να κάνει τα πιτσιρίκια να χαίρονται».

«Με γάντια το χειμώνα. Αλλά τώρα...»«Τώρα είναι άνοιξη. Τέρμα τα γάντια, μέχρι το επόμεν

φθινόπωρο».«Για θύμισέ μου, από πού είστε φίλοι με τον Μαρκ;»

«Μακάρι να μου έπλεκες κι εμένα γάντια».«Ναι. Πλέκω γάντια για τα παιδιά».«Και ο Μαρκ τα μοιράζει. Τι καλό παιδί».«Ναι. Είναι καλό παιδί. Μου διαφεύγει τ’ όνομά σου».«Και παρακολουθεί τηλεόραση μαζί σου».«Έχουμε τις εκπομπές μας. Του Μαρκ του αρέσουν ο

σπέσιαλ εκπομπές. Παρακολουθούμε μαζί όλες τις αστείεσειρές, νωρίς, και γελάμε, γιατί οι ηθοποιοί μπλέκουν σμεγάλες φασαρίες σε όλες αυτές τις εκπομπές. Και μετά Μαρκ με στέλνει για ύπνο γιατί λέει πως οι δικές τοκπομπές αρχίζουν αργότερα».

«Ο Μαρκ παρακολουθεί λοιπόν μαζί σου τις δικές σο

κπομπές και μετά βλέπει τις δικές του στη μεγάλη όμορφ



ηλεόραση».«Την αγόρασε για μας. Είναι σαν να σου κάνουν επίσκεψ

αληθινοί άνθρωποι. Δεν έρχονται και πολλοί φίλοι εδέρα».

«Εγώ όμως είμαι φίλος σου και ήρθα».

«Ναι. Φαίνεσαι μεγάλος, σαν εμένα».« Είμαι μεγάλος. Αλλά τώρα είμαστε φίλοι, έτσι δε

ίναι;»«Ναι. Υποθέτω».«Και τι εκπομπές βλέπει, λοιπόν, ο Μαρκ;»«Δε μ’ αφήνει να τις δω».

«Αλλά μερικές φορές δε σε παίρνει ο ύπνος, σωστά; Κκατεβαίνεις εδώ».

Η γυναίκα χαμογέλασε. «Οι εκπομπές του είναι...» Γέλασυνατά. «Δεν πρέπει να λέω τέτοιες λέξεις».

Είχε μια ναζιάρικη, παιδική έκφραση στο πρόσωπό της. ιντριαν την παρακολουθούσε να εναλλάσσεται ανάμεσ

στα γηρατειά και την αρρώστια από τη μια μεριά και στηαιδικότητα από την άλλη. Ήξερε ότι είχε μάθει κάτι, κ

αγωνιζόταν ενδόμυχα να το ξεκαθαρίσει μέσα τοΑισθανόταν ολόγυρά του τη γυναίκα του, το γιο του και τοαδερφό του, χωρίς να είναι εκεί, να προσπαθούν να του πουι ήταν εκείνο το κάτι, να ξυπνήσουν την αντιληπτική το

κανότητα. Ο Έιντριαν κοίταξε τη γυναίκα. Δυο άνθρωποι ποα έχουν χαμένα, σκέφτηκε. Εγώ μπορώ να την καταλάβω

αλλά εκείνη δεν μπορεί να καταλάβει εμένα. Ήταν σαν να επρόκειτο για μια ξένη γλώσσα, και αυτ

κανε τον Έιντριαν να αναλογιστεί τον Τόμι, που είχε πεθάνσ’ ένα μέρος τόσο μακρινό ώστε του ήταν αδύνατο να τ

σκεφτεί, παρά μόνο υπό τη μορφή εικόνων πο



ροβάλλονταν πάνω σε μια οθόνη. Αυτή η σκέψη τον έκανα γυρίσει προς την τηλεόραση με τη μεγάλη οθόνη και νυμηθεί κάτι που είχε πει η γυναίκα, καθώς και κάτι που διος θυμόταν ότι του είχε πει ο γιος του, μόνο που στηραγματικότητα δεν ήταν ο γιος του, αλλά το φάντασμά του

Πλέξιμο, σκέφτηκε. Αυτή πλέκει.«Πού είναι το δικό σου κομπιούτερ;» τη ρώτησε. «Το έχε

μαζί με τα υλικά του πλεξίματος;»Η γυναίκα χαμογέλασε. «Φυσικά». Πήγε κι έπιασε τη

σάντα με τα νήματα και τα δείγματα των υφασμάτων ποταν δίπλα στην πολυθρόνα, εκεί ακριβώς που την είχε δει

ιντριαν το προηγούμενο βράδυ. Του έφερε την τσάνταΚάτω από ένα κουβάρι ροζ και κόκκινο μαλλί ήταν έναμικρός φορητός υπολογιστής της Apple, από τον οποίκρέμονταν διάφορα καλώδια.

Ο Έιντριαν κοίταξε την τηλεόραση. Αφού στείλει τη μητέρου για ύπνο, συνδέει τον υπολογιστή στην οθόνη εκείνης τη

εγάλης τηλεόρασης.«Θα τον πάω στον Μαρκ», είπε. «Τον χρειάζεται στ

ουλειά του».«Εκείνος τον αφήνει εδώ», απάντησε η γυναίκα. «Πάντ

ον αφήνει εδώ».«Ναι, αλλά θα το θέλει η αστυνομικός που ήρθε εδώ, γ

αυτό ο Μαρκ θα πρέπει να της τον πάει μετά τη δουλειΑυτό ήθελε να κάνει».

Ο Έιντριαν ήξερε ότι τα ψέματά του θα έπιαναν, έστω κι α ηλικιωμένη γυναίκα φαινόταν να διστάζει. Ήταν ανήθικαν να παίρνω το γλειφιτζούρι από τα χέρια ενός μωρο

σκέφτηκε.

Πήρε τον υπολογιστή και πήγε προς την πόρτα.



Ο υπολογιστής θα είναι προστατευμένος. Κωδικός πρόσβασης; Ο Μαρκ Γουλφ δεν του είχε φαν

αζός. Θυμήθηκε και το περιφρονητικό βλέμμα της ντετέκτιΚόλινς όταν είχε πάρει τον υπολογιστή που είχε δώσει τόσύκολα ο πρώην κατάδικος. Candyman. Ο Άντρας με τ

αραμέλες. Πολύ προφανές , σκέφτηκε ο Έιντριαν. Ένακωδικός πρόσβασης φορτωμένος με τόσο πολλούσυνειρμούς, ώστε οποιοσδήποτε εξέταζε το μηχάνημα θ

ταν υποχρεωμένος να πιστέψει ότι θα τον οδηγούσε σνοχοποιητικά στοιχεία, ενώ στην πραγματικότητα κατέληγ

σ’ ένα σκοτεινό αδιέξοδο.

Ο υπολογιστής που είχε στα χέρια του ο Έιντριαν –πολογιστής της μητέρας– ήταν αυτός που ήθελαν. Κοίταξην γκριζομάλλα γυναίκα με το τρελό βλέμμα.

«Μήπως ο Μαρκ είχε κάποιο κατοικίδιο, ξέρετε, όταν ήταμικρός...»

«Είχαμε ένα σκύλο που τον φωνάζαμε Μπούτσι».

Ο Έιντριαν χαμογέλασε. Μπούτσι. Ήταν κι αυτό έννδεχόμενο.

«Ο Μαρκ αναγκάστηκε να τον σκοτώσει. Του Μπούτσι τοάρεσε να κυνηγάει πράγματα και δάγκωνε κόσμο».

Το ίδιο κάνει κι ο γιος σου.Η ηλικιωμένη γυναίκα ξαφνικά φάνηκε σαν να ήταν έτοιμ

α βάλει τα κλάματα. Ο Έιντριαν σκέφτηκε για μια στιγμή κμετά έκανε προσεκτικά άλλη μία ερώτηση. «Και πώς λεγότα

κόρη του γείτονα, θα τη θυμάσαι, εκείνη που ζούσε στιπλανό σπίτι, ή μήπως λίγο παρακάτω, όταν ο Μαρκ ήτα

στην εφηβεία;»Η έκφραση της γυναίκας άλλαξε μέσα σε μια στιγμ

Συνοφρυώθηκε. «Αυτό είναι σαν παιχνίδι μνήμης, έτσι δε



ίναι; Δεν μπορώ να θυμηθώ και πολλά πράγματα πια, κεχνάω...»

«Αλλά εκείνο το κορίτσι το θυμάσαι, σωστά;»«Δεν τη συμπαθούσα».«Το όνομά της ήταν...»

«Σάντι».«Εκείνη ήταν που δημιούργησε πρόβλημα στον Μαρκ γι

ρώτη φορά, δεν είναι έτσι;»Η γυναίκα έγνεψε καταφατικά.

Σάντι.Ο Έιντριαν πήγε πάλι προς την πόρτα, με τον υπολογιστ

αραμάσχαλα, αλλά καθώς άπλωσε το χέρι να πιάσει τόμολο, κοντοστάθηκε και ρώτησε: «Εσένα πώς σε λένε;»

Εκείνη χαμογέλασε. «Ρόουζ».«Σαν το όμορφο λουλούδι;»«Είχα τα πιο ροδαλά μάγουλα όταν ήμουν νέα κ

αντρεμένη με...»

Η γυναίκα σταμάτησε κι έφερε το χέρι στο στόμα της.«Τι απέγινε;»«Μας παράτησε. Δε θυμάμαι. Ήταν πολύ άσχημ

Μείναμε μόνοι κι είχαμε δυσκολίες. Τώρα όμως με φροντίζ Μαρκ. Είναι καλό παιδί».

«Ναι. Πράγματι. Ποιος σας παράτησε;»

«Ο Ραλφ. Ο Ραλφ μας παράτησε. Εγώ ήμουν πάντα τόδο του Ραλφ και μου έλεγε πως θα ήμουν παντοτιν

ανθισμένη, αλλά έφυγε και μ’ άφησε και τώρα πια δεανθίζω».

Το ρόδο του Ραλφ. Ralphrose, είπε με το νου του ιντριαν. Ίσως .

«Ήταν πολύ ευχάριστη η κουβέντα μας, Ρόουζ. Θ



ανάρθω και μπορούμε να κουβεντιάσουμε πάλι για τλέξιμο. Ίσως μου πλέξεις κι εκείνα τα γάντια».

«Ωραία θα ήταν», είπε η γυναίκα.



Η Τζένιφερ τραγουδούσε σιγανά στον Καφετούλη όταάνοιξε η πόρτα. Δεν ήταν κάποιο συγκεκριμένο τραγούδαλλά ένα μείγμα από κάθε νανούρισμα και παιδικραγουδάκι που θυμόταν. Κατά διαστήματα πρόσθετε κριστουγεννιάτικα κάλαντα. Σιγομουρμούριζε κραγουδούσε οποιουσδήποτε στίχους και μελωδίες μπορούσ

α θυμηθεί. Απέφυγε τη ραπ και το ροκ-εντ-ρολ, επειδή δεμπορούσε να φανταστεί ότι ήταν δυνατόν να τη

αρηγορήσουν. Κράτησε την ανάσα της όταν τη διέκοψε χος της πόρτας, αλλά συνέχισε αμέσως, υψώνοντας τ

φωνή της και αυξάνοντας την ένταση.«Νούμερο 4, δώσε προσοχή, σε παρακαλώ».

Η Τζένιφερ συνέχισε να τραγουδάει.«Νούμερο 4, σταμάτα αμέσως, αλλιώς θα σε κάνω ν

ονέσεις». Ήταν η γυναίκα και μιλούσε μονότονα. Η Τζένιφερ δεν είχ

ην παραμικρή αμφιβολία ότι η απειλή δεν ήταν κούφια.Σταμάτησε το τραγούδι.

«Ωραία», είπε η γυναίκα.Η Τζένιφερ ήθελε να χαμογελάσει. Μικρές ανταρσίες , είπ

στον εαυτό της. Κάνε ό,τι θέλουν, αλλά...«Δώσε προσοχή», είπε η γυναίκα.

Ξέρω πού είσαι, σκέφτηκε η Τζένιφερ. Δεν ήξερε για ποιόγο ήταν σημαντικό αυτό, ήξερε όμως πως ήταν.

Τα λιγοστά δευτερόλεπτα που είχε κρυφοκοιτάξ



ανασηκώνοντας τη μάσκα τής είχαν χαρίσει μια αίσθησύναμης. Την είχαν βοηθήσει να προσανατολιστεί μέσα στωμάτιο. Ήξερε για τη βιντεοκάμερα που ήταν στραμμένρος την κατεύθυνσή της. Είχε δει τους κατάλευκους τοίχουο γκρίζο χρώμα του δαπέδου. Είχε υπολογίσει στα γρήγορ

ο μέγεθος του χώρου και, το πιο σημαντικό, είχε δει τούχα της στοιβαγμένα κοντά στην πόρτα. Ήταν διπλωμένακτικά, τοποθετημένα δίπλα στο σακίδιό της, σαν να τίχαν πλύνει και να τα είχαν αφήσει εκεί να την περιμένου

Δεν ήταν το ίδιο σαν να ήταν ντυμένη, αλλά ακόμη και απλή δυνατότητα να ξαναφορέσει το τζιν κι ένα φούτερ τή

ίχε δώσει μια αίσθηση ελπίδας.Η κάμερα της είχε προσφέρει πολλή τροφή για σκέψη.Αισθανόταν το άγρυπνο μάτι της να την παρακολουθεί.Κατάλαβε πως η παρουσία της κάμερας σήμαινε ότι δ

λίτωνε ούτε στιγμή από τα αδιάκριτα βλέμματα.Στην αρχή, αυτό την είχε κάνει να κοκκινίσει και ν

αισθανθεί σαν να τη βίαζαν. Εξίσου γρήγορα, όμως, είχκαταλάβει ότι όποιος την παρακολουθούσε στη

ραγματικότητα δεν παρακολουθούσε εκείνη αλλά μιφυλακισμένη. Εξακολουθούσε να είναι ανώνυμη. Κρυμμένσως να είχε αποκαλυφθεί το κορμί της, αλλά όχι η Τζένιφεταν λες και υπήρχε ένας διαχωρισμός ανάμεσα στο ποι

ταν και στο τι έκανε. Τα δύο πράγματα ήταν χωριστά. Οράξεις γίνονταν από κάποια σωσία της Τζένιφερ πο

λεγόταν Νούμερο 4, ενώ η αληθινή Τζένιφερ έσφιγγε ταρκουδάκι της, τραγουδούσε, και προσπαθούσε να καταλάβ

ού βρισκόταν παγιδευμένη. Ήξερε πως έπρεπε να καταβάλσκληρή προσπάθεια για να προστατέψει την Αληθιν

Τζένιφερ όσο έκανε την Ψεύτικη Τζένιφερ να φαίνετ



αληθινή στον άντρα και στη γυναίκα. Στους δεσμοφύλακέης.

Κατάφερε να καταλάβει άλλο ένα πράγμα σχετικά με τηκάμερα. Η παρουσία της σήμαινε ότι την είχαν ανάγκη. Όπο

ράμα κι αν παιζόταν, εκείνη ήταν η πρωταγωνίστρια.

Δεν ήξερε πόσο θα τη βοηθούσε να παραμείνει ζωντανκείνη η ανάγκη. Σήμαινε όμως ότι είχε λίγο χρόνο στιάθεσή της, και ήταν αποφασισμένη να τον εκμεταλλευτεί.

«Νούμερο 4, θα βάλω μια καρέκλα στο κάτω μέρος τοκρεβατιού. Πήγαινε μέχρι εκεί και κάθισε».

Η Τζένιφερ κατέβασε τα πόδια της απ’ το κρεβάτ

Σηκώθηκε και μετά τεντώθηκε, σηκώνοντας πρώτα το ένόδι της και μετά το άλλο, σφίγγοντας τους μυς τη

Στάθηκε στις μύτες των ποδιών της και έκανε μερικαπανωτά βαθιά καθίσματα. Μετά έστριψε το ένα μπράτσ

ίσω από την πλάτη της, κάνοντας διατάσεις κορμοΕπανέλαβε την κίνηση με το άλλο μπράτσο. Ένιωθε τους μυ

α συστέλλονται και μετά να χαλαρώνουν και να φεύγει τμούδιασμα.

«Δεν είναι ώρα για γυμναστική, Νούμερο 4. Σε παρακαλα κάνεις αυτό που σου λέω χωρίς καθυστερήσεις».

Η Τζένιφερ έκανε μια περιστροφή του κεφαλιού τηαλαρώνοντας το λαιμό της, και μετά προχώρησε προσεκτικ

ρος τα κατωπόδαρα του κρεβατιού, με το ένα χέακουμπισμένο στο πλαίσιό του για οδηγό. Άπλωσε το άλλέρι της, έπιασε την ξύλινη ράχη μιας καρέκλας και κάθισ

σεμνά, με τα χέρια δεμένα και ακουμπισμένα στα πόδια τηκαι τα γόνατά της ενωμένα, κάπως σαν σκανταλιάρμαθήτρια στο μάθημα των θρησκευτικών, που φοβάται τη

καλόγρια δασκάλα της.



Αισθάνθηκε τη γυναίκα να πλησιάζει προς το μέρος τηΜισογύρισε προς εκείνη την κατεύθυνση, περιμένοντα

εραιτέρω εντολές.Το χτύπημα ήταν αναπάντεχο και άγριο.

Ένα χαστούκι που κόντεψε να την πετάξει στο πάτωμα. Τ

σοκ ήταν εξίσου οδυνηρό με το χτύπημα. Η Τζένιφερ είδαστράκια κι ένιωσε έναν φοβερό πόνο στο πρόσωπο, λες κι νευρικές απολήξεις σε όλο της το κορμί είχαν δεχτεί μιλεκτρική εκκένωση. Η ζαλάδα συνδυάστηκε με τον πόνο κανε το κεφάλι της να γυρίζει. Της κόπηκε η ανάσα. Ήξερως έβγαλε ένα ζωώδες κλαψούρισμα από τον πόνο, αλλ

εν ήξερε αν είχε αντηχήσει μέσα στο δωμάτιο ή μόνο μέσστο κεφάλι της. Αρπάχτηκε από το κάθισμα προσπαθώνταα κρατηθεί, ξέροντας, αλλά χωρίς να ξέρει το γιατί , ότι, απεφτε, θα δεχόταν κλοτσιές και θα πονούσε ακόμερισσότερο. Ήθελε να πει κάτι, αλλά από τα χείλη της δε βγήκα

λέξεις, μόνο πνιχτοί λυγμοί.«Ξεκαθάρισαν κάπως περισσότερο τα πράγματα τώρ

ούμερο 4;» ρώτησε η γυναίκα.Η Τζένιφερ έγνεψε καταφατικά.«Όταν σου δίνω μια διαταγή, πρέπει να υπακούς. Πιστεύ

τι και νωρίτερα είχαμε γίνει σαφείς ως προς αυτό».

«Ναι. Προσπαθούσα... δε συνειδητοποίησα...»«Σταμάτα τις κλάψες».Η Τζένιφερ σταμάτησε.«Ωραία. Έχω να σου κάνω μερικές ερωτήσεις. Θ

απαντήσεις προσεκτικά. Μην προσφέρεις περισσότερεληροφορίες απ’ όσες θα σου ζητήσω. Θέλω να κρατάς τ

κεφάλι σου σταθερό και να κοιτάζεις ίσια μπροστά».



Η Τζένιφερ έγνεψε πάλι. Αισθάνθηκε τη γυναίκα να σκύβακόμη πιο κοντά, και άκουσε έναν ψίθυρο σαν σφύριγμα: «απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι δεκαοχτώ».

Πίσω από τη μάσκα, η Τζένιφερ ανοιγόκλεισε τα βλέφαρης, σαν να είχε ξαφνιαστεί. Κατάλαβε ότι εκείνα τα λόγι

ροορίζονταν μόνο για τα δικά της αυτιά.Άκουσε το τρίξιμο που έκανε η στολή της γυναίκας ότα

κανε ένα δυο βήματα προς τα πίσω. Έγινε μια μικρή παύσκαι η Τζένιφερ, σαν ρομπότ, πήρε πάλι τη στάση τημαθήτριας και κάρφωσε το βλέμμα της κατευθείαν μπροστστω κι αν το μόνο που έβλεπε ήταν μια μαυρίλα.

«Ωραία. Νούμερο 4, πες μας πόσων ετών είσαι».Η Τζένιφερ δίστασε και μετά είπε: «Είμαι δεκαοχτώ ετών»Σκέφτηκε πως το ψέμα εκείνο τη γλίτωνε από κάποιο

όνο. Η γυναίκα συνέχισε.«Ξέρεις πού βρίσκεσαι;»«Όχι».

«Ξέρεις για ποιο λόγο βρίσκεσαι εδώ;»«Όχι».«Ξέρεις τι θα σου συμβεί;»«Όχι».«Ξέρεις τι μέρα είναι; Ή, ενδεχομένως, πόσες του μηνό

χουμε, τι ώρα είναι, ή ακόμη αν είναι μέρα ή νύχτα;»

Η Τζένιφερ κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, και μετσυγκρατήθηκε. «Όχι», είπε, κι αυτή τη φορά η φωνή τησπασε λιγάκι, λες και η λέξη όχι ήταν φτιαγμένη από ακριβορσελάνη και θα έσπαζε με την παραμικρή λανθασμέν

κίνηση.«Πόσο καιρό βρίσκεσαι εδώ, Νούμερο 4;»

«Δεν ξέρω».



«Φοβάσαι, Νούμερο 4;»«Ναι».«Θέλεις να ζήσεις;»«Ναι».«Τι θα κάνεις προκειμένου να επιζήσεις;»

Η Τζένιφερ δίστασε. Μόνο μία απάντηση μπορούσε νώσει.

«Οτιδήποτε».«Ωραία».Η φωνή της γυναίκας ακουγόταν από κάποια απόσταση.

Τζένιφερ υποπτεύθηκε ότι είχε πάει πίσω από την κάμερ

ώστε οι απαντήσεις που της έδινε να καταγράφονταπευθείας από το φακό. Αισθάνθηκε να τονώνεται αυτοπεποίθησή της. Με βιντεοσκοπούν. Το γεγονός όμπορούσε να καταλάβει, έστω και ελάχιστα, τι της συνέβαινη βοήθησε. Ένιωσε τους μυς της να σφίγγονται. Δεν ξέρου

πόσο δυνατή είμαι, είπε στον εαυτό της. Έπειτα όμως

αμφιβολία εισχώρησε κλεφτά στη φαντασία της. Ούτε εγξέρω πόσο δυνατή είμαι. Της ερχόταν να κλάψει, ν

αραδοθεί σε λυγμούς και στην απελπισία. Ή να παλέψεμόνο που δεν ήξερε πώς να το κάνει. Ήταν παγιδευμένανάμεσα σε δύο πόλους, και οι απαιτήσεις της γυναίκασυνέχιζαν αδυσώπητα.

«Σήκω, Νούμερο 4».Η Τζένιφερ υπάκουσε.«Κατέβασε την κιλότα σου».Η Τζένιφερ δεν μπόρεσε να κρύψει το δισταγμό τη

Αισθάνθηκε όμως τη γυναίκα να σφίγγει τη γροθιά τητοιμη να τη χτυπήσει πάλι. Έκανε αυτό που της έλεγε. Είπ

στον εαυτό της ότι ήταν σαν να είχε πάει στο γιατρό ή ν



ταν στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου μουσκεμένη από τοδρώτα. Δεν είχε λόγο να ντρέπεται για τη γύμνια της. Μπορα μάτια της να ήταν δεμένα, αλλά ήξερε πως αυτό ήτα

ψέμα. Ένιωθε την κάμερα να την ψηλαφεί, και ήτααπεινωτικό. Δε θα αργούσε να βάλει τα κλάματα, αλλά τότ

γυναίκα είπε: «Μπορείς να ξαναγυρίσεις στη θέση σου». Τζένιφερ άρπαξε την κιλότα της, τη φόρεσε και κάθισε στηκαρέκλα. Αισθανόταν σαν να της είχαν κόψει ένα κομμάτ

ταν χειρότερα κι από το μπάνιο που την είχε αναγκάσει άντρας να κάνει γυμνή. Τώρα είχε περάσει από επιθεώρησΣαν να ήταν ένα κομμάτι κρέας.

«Πριν βρεθείς σ’ αυτό το δωμάτιο, ποιος ήταν μεγαλύτερος φόβος σου;»

Η Τζένιφερ χρειάστηκε να σκεφτεί. Το μυαλό της είχολώσει από την αμηχανία.

«Ο μεγαλύτερος φόβος σου, Νούμερο 4;» Ο τόνος τηυναίκας ήταν επίμονος.

Η Τζένιφερ αγωνίστηκε να βρει μια απάντηση.«Οι αράχνες. Σιχαίνομαι τις αράχνες. Όταν ήμουν μικρή μ

άγκωσε μια αράχνη και πρήστηκε το πρόσωπό μου κι απότε...»

«Αυτό που λες είναι ένα πράγμα που φοβάσαι, Νούμερο Αλλά ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;»

Η Τζένιφερ δίστασε.«Μερικές φορές φοβόμουν μήπως παγιδευτώ σ’ έν

ωμάτιο γεμάτο αράχνες».«Μπορώ να το κάνω να συμβεί αυτό, Νούμερο 4».Η Τζένιφερ άθελά της ανατρίχιασε. Ήξερε ότι η γυναίκ

ταν ικανή για κάτι τέτοιο. Φαντάστηκε ότι είχε απλώς ξύσ

λίγο την επιφάνεια της σκληρότητάς της. Και ο άντρα



μάλλον θα ήταν χειρότερος.«Ποιος όμως είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου, Νούμερ

;»Η ίδια ερώτηση συνέχισε να τη σφυροκοπά. Τι το κακό είχ

απάντησή μου; διερωτήθηκε.

Οι λέξεις κόλλησαν στο λαιμό της και την έκαναν νήξει. Της ήρθε μια άλλη ιδέα.

«Ότι δε θα έφευγα ποτέ από τη μικρή πόλη όπου ζούσα κτι θα έμενα κολλημένη εκεί για πάντα».

Η γυναίκα έμεινε σιωπηλή για λίγο. Η Τζένιφερ σκέφτηκτι μπορεί να είχε αιφνιδιαστεί από την απάντησή της.

«Ώστε, λοιπόν, μισούσες το σπίτι σου, Νούμερο 4;»Η Τζένιφερ κούνησε το κεφάλι της πάνω κάτω καθώ

απαντούσε.«Ναι».«Τι ήταν αυτό που μισούσες;»«Τα πάντα».

Η γυναίκα συνέχισε τις ερωτήσεις της, μιλώντας πάροσεκτικά. Το σταθερό σφυροκόπημα ήταν σαν απανωττυπήματα στην καρδιά της Τζένιφερ.

«Κι έτσι ήθελες να δραπετεύσεις, σωστά;»«Ναι».«Θέλεις ακόμη να δραπετεύσεις, Νούμερο 4;»

Η Τζένιφερ αισθάνθηκε το στήθος της να πιέζεται απλυγμούς. Δεν ήταν σίγουρη αν η γυναίκα εννοούσε ότι ήθελα δραπετεύσει από το σπίτι της ή από το κελί της. Αυτή

αναποφασιστικότητα ήταν οδυνηρή.«Θέλω απλώς να ζήσω», είπε. Η φωνή της έτρεμε.Η γυναίκα σταμάτησε για λίγο και μετά συνέχισε ακάθεκτη

«Τι έχεις αγαπήσει στη ζωή σου, Νούμερο 4;»



Η Τζένιφερ κατακλύστηκε από παιδικές αναμνήσεις. Είδον νεκρό πατέρα της να στέκεται μέσα στο σκοτάδι που τηεριέβαλλε, μόνο που τώρα ήταν ζωντανός και το γνώριμαμόγελο φώτιζε το πρόσωπό του καθώς της έκανε νόημα νάει κοντά του. Θυμήθηκε πάρτι και παιδότοπους. Στο νο

ης ήρθαν στιγμές καθημερινές, πικνίκ και μια οικογενειακκδρομή στο πάρκο Φένγουεϊ ένα καλοκαιρινό απόγευμα για παίξουν μπάλα και να φάνε χοτ-ντογκ. Μια φορά, στιάρκεια μιας σχολικής εκδρομής σε μια κοντινή φάρμα, είχωθεί σ’ έναν περιφραγμένο χώρο όπου μια σκυλίτστάντευε τα νεογέννητα κουτάβια της, και είχε γεμίσει απορί

και θαυμασμό για την ενέργεια και την απαλότητα εκείνωων μικροσκοπικών πλασμάτων. Έφερε στο νου της μιικόνα του εαυτού της μαζί με τη μητέρα της, την οποίίστευε ειλικρινά ότι δεν είχε πλέον κανένα λόγο να αγαπα κολυμπούν μαζί σ’ ένα ποτάμι σε κάποιο πάρκο τη

Πολιτείας, κάτω από το κρύο νερό ενός μικρού καταρράκτ

και να προσπαθούν να αγνοήσουν το ανατρίχιασμα επειδή αίσθηση του νερού ήταν υπέροχη. Όλες αυτές οι εικόνε

έρασαν αστραπιαία απ’ το μυαλό της, σαν ναρακολουθούσε μια ταινία που προβαλλόταν με μεγάλαχύτητα μέσα στο σκοτάδι. Πήρε μια απότομη ανάσα. Ο

σκέψεις αυτές της ανήκαν και ήξερε ότι έπρεπε να τ

ροστατέψει.«Τίποτε», είπε.Η γυναίκα γέλασε.«Όλοι αγαπούν κάτι, Νούμερο 4. Επαναλαμβάνω. Τι έχε

αγαπήσει;»Η Τζένιφερ ένιωσε πολλές ιδέες να της έρχονται ορμητικ

Εικόνες ανακατεύονταν. Ένας χείμαρρος αναμνήσεω



Χρειάστηκε να παλέψει για να τις διώξει, να τις κρατήσκρυμμένες. Δίστασε για λίγο και μετά άρχισε να μιλάει ζωηρά

«Είχα μια γάτα... για την ακρίβεια, βρήκα κάποτε ένηλυκό γατάκι. Ήταν μουσκεμένο και κοκαλιάρικο και είχαθεί. Οι δικοί μου με άφησαν να το κρατήσω. Το ονόμασ

Σοσόνι επειδή είχε λευκά ποδαράκια. Το τάιζα γάλα και τάφηνα να κοιμάται μαζί μου κάθε βράδυ. Επί χρόνια ήταν καλύτερη φίλη μου».

«Τι απέγινε το Σοσόνι, Νούμερο 4;»«Όταν έγινε εφτά χρονών αρρώστησε. Ο κτηνίατρος δε

μπόρεσε να το σώσει. Πέθανε, κι εγώ βοήθησα να το θάψου

Σκάψαμε μια τρύπα στον κήπο και βάλαμε μέσα τη γάτκλαιγα για μέρες, και οι γονείς μου προσφέρθηκαν να μο

φέρουν ένα άλλο γατάκι, αλλά εγώ δεν ήθελα ένα καινούριθελα εκείνο που είχε πεθάνει».

Η Τζένιφερ έμεινε σιωπηλή για μια στιγμή και μετρόσθεσε: «Ορίστε. Αυτό ήταν κάτι που αγάπησα».

«Συγκινητικό, Νούμερο 4».Η Τζένιφερ πήγε να πει εσύ με ρώτησες , αλλά δεν ήθελε ν

εχτεί κι άλλο χτύπημα. Επιστρατεύοντας τη θέλησή τηκατάφερε να κρύψει ένα χλευαστικό χαμόγελο, αλλά απμέσα της γέλασε σαρκαστικά. Η ιστορία με το Σοσόνι ήταμια μπαρούφα.

Δεν είχα γάτα, παλιοσκύλα. Δεν είχα καμιά γάτα ποψόφησε. Άντε πηδήξου.

«Μια τελευταία ερώτηση, Νούμερο 4».Η Τζένιφερ έμεινε ακίνητη. Περίμενε.«Είσαι παρθένα, Νούμερο 4;»Η Τζένιφερ ένιωσε σαν να είχε πρηστεί η γλώσσα της, κ

στα χείλη της απλώθηκε μια ξινή γεύση. Ήταν ξερά και τ



γλειψε κάμποσες φορές. Δεν ήξερε ποια ήταν η σωσταπάντηση. Η αλήθεια ήταν Ναι, αλλά ως απάντηση ήτακαλή ή κακή; Άρχισε να την κυριεύει ο φόβος. Το αόριστπονοούμενο ήταν πνιγηρό. Θέλουν να με βιάσουν, σκέφτηκ

«Είσαι παρθένα, Νούμερο 4;»

Αν έλεγε Όχι, θα το θεωρούσαν άραγε σαν πρόσκλησηΜήπως, αν άφηνε να εννοηθεί ότι είχε κάνει σεξ, θα ήταν σαα τους έδινε την άδεια; Η αφέλειά της ήταν καλό ή κακράγμα;

Μισούσε το ότι έπρεπε να πάρει κάποια απόφαση. Δεξερε ποια ήταν η σωστή απάντηση.

«Ναι», είπε τελικά, με σπασμένη φωνή.Η γυναίκα γέλασε.«Μπορείς να γυρίσεις στο κρεβάτι», είπε. Η φωνή της είχ

ναν κοροϊδευτικό τόνο.



Περίπου την ίδια ώρα, αλλά σε διαφορετικές τοποθεσίες, ιντριαν και η Τέρι κοίταζαν και οι δύο υπολογιστές πο

ανήκαν στο ίδιο άτομο, αλλά είχαν φτάσει σε αντίθετσυμπεράσματα.

Η μία έβλεπε αδιέξοδα.Ο άλλος έβλεπε άπειρα ενδεχόμενα.

Αυτό που ανακάλυψε η Τέρι στο μηχάνημα που ήταν τώρστο κέντρο του γραφείου της ήταν ουσιαστικά αυτό πο

ερίμενε. Μερικές φτηνές πορνοταινίες –τίποτε που να τηάφνιασε με τον ιδιαίτερο εξωτισμό του ή το σκοτεινό πάθοου– και μια σειρά από ανιαρές ως επί το πλείστον επισκέψε

σε αθλητικούς ιστοτόπους, ιατρικά φόρουμ συζητήσεω

σχετικά με το Αλτσχάιμερ, έναν υπεράκτιο ιστότοπστοιχημάτων, και μια αναμενόμενη σειρά από διαδικτυακ

ιντεοπαιχνίδια σαν το Full Tilt Poker και το World of WarΚατά την άποψή της, ο υπολογιστής δεν περιείχε τ

αραμικρό που να άφηνε να εννοηθεί ότι ο Μαρκ Γουλφ είχαρχίσει πάλι να ασχολείται με δραστηριότητες σαν εκείνε

ου είχαν οδηγήσει στη σύλληψή του. Ούτε υπήρχε κάτι ποα δείχνει φανερά ότι ο Γουλφ είχε αρχίσει να ανεβαίν

ψηλότερα στην τροφική αλυσίδα των δραστών σεξουαλικώγκλημάτων. Ο υπολογιστής του έδωσε στην Τέρι τηντύπωση ότι δεν περιείχε κάτι σχετικό με την εξαφάνιση τη

Τζένιφερ. Μπορεί να την ενόχλησε κάπως η πορνογραφί

ου βρήκε, αλλά φαντάστηκε ότι δε διέφερε απ’ αυτό που θ



βρισκε στους προσωπικούς υπολογιστές των μισών απους αστυνομικούς στο τμήμα της. Ήταν έτοιμη να καταχωρίσει στην κατηγορία του χαμένο

ρόνου τον Μαρκ Γουλφ και τη σχέση του με τον μελλοντικατριό ενός εξαφανισμένου κοριτσιού. Εδώ που τα λέμε,

λη ηλεκτρονική έρευνα για την ανεύρεση της Τζένιφερ είχυσιαστικά κολλήσει, κατά την άποψή της, παρά το ζήλο τολικιωμένου καθηγητή. Η ντετέκτιβ ήξερε ότι έπρεπε νρευνήσει το θέμα της πιστωτικής κάρτας που είχε επιστραφ

στο Μέιν, πράγμα που μπορεί να την οδηγούσε κάπομολονότι είχε και γι’ αυτό τις αμφιβολίες της.

Έκλεισε τον υπολογιστή κι άφησε την ανάσα της να βγαργά. Το κακό ήταν ότι θα έπρεπε να επιστρέψει ταναθεματισμένο μαραφέτι στον Γουλφ. Έπιασε το τηλέφωνης και κάλεσε τον αριθμό του καταστήματος όπου δούλευκείνος.

«Τον Μαρκ Γουλφ, παρακαλώ», είπε στη ρεσεψιονίστ πο

απάντησε. «Είμαι η ντετέκτιβ Κόλινς και τηλεφωνώ σχετικμε μια συνεχιζόμενη έρευνα σεξουαλικής κακοποίησης».

Το να κάνει τον Γουλφ να νιώσει άσχημα ήταν μια από τιροτεραιότητές της. Αμφέβαλλε αν στο χώρο της δουλειάου γνώριζε κανείς το ιστορικό του, και αναρωτήθηκε πόσο

καιρός θα περνούσε πριν αναφέρει η ρεσεψιονίστ σε κάποι

ιάλειμμα ότι μια ντετέκτιβ είχε τηλεφωνήσει ζητώντας ένααπό τους πωλητές. Αυτό θα οδηγούσε σε εικασίες. Και ικασίες θα οδηγούσαν στην κυκλοφορία κάποιωυσάρεστων λεπτομερειών μέσα στο κατάστημα. Η Τέρι δεροβληματίστηκε καθόλου που θα δημιουργούσε μπελάδε

στον Γουλφ. Συνειδητοποιούσε ότι η στάση της δεν έδειχν

ύτε ευρύτητα πνεύματος ούτε επιείκεια, αλλά δεν τη



νοιαζε. Όταν βγήκε ο Γουλφ στη γραμμή, του μίλησε ωμά.«Μπορείς να έρθεις στο γραφείο μου να πάρεις το

πολογιστή σου. Θα είμαι εδώ μέχρι τις έξι το απόγευμα».Εκείνος απάντησε μ’ ένα γρύλισμα.

Η Τέρι είχε λίγη ώρα στη διάθεσή της μέχρι να εμφανιστ Γουλφ, κι έτσι παραμέρισε τον υπολογιστή κι έπιασε τη

αναφορά σχετικά με την πιστωτική κάρτα. Κάλεσε τον αριθμης τράπεζας στο Γουότερβιλ του Μέιν.

Ο Έιντριαν σκεφτόταν ότι ένας υπολογιστής είναι σαν τηαίθουσα με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες στο λούν

αρκ. Αντικατοπτρίζει πολλά στοιχεία της πραγματικήροσωπικότητας κάποιου, αν φροντίσει κανείς να διακρίνέρα από τις στρεβλώσεις και τις θολές μορφές.

Η σπαζοκεφαλιά ήταν να βρεις τα κατάλληλα κλειδιά για ανοίξεις την αίθουσα.

Η μητέρα του Γουλφ του είχε δώσει μερικές από τσωστές λέξεις και ο Έιντριαν, παίζοντας με τουσυνδυασμούς, είχε ανοίξει ορισμένους κρυπτογραφημένουφακέλους. Ο κωδικός Rosesknitting ***** είχε ανοίξει μι

όρτα που περιείχε μια συλλογή φωτογραφιών νεαρώυναικών –σε διάφορα στάδια γδυσίματος– σε προκλητικέ

στάσεις. Η πρώτη σκέψη που του ήρθε στο μυαλό ήταπαιδικό πορνό, αλλά συνειδητοποίησε ότι αυτό δεν ήτααπόλυτα ακριβές. Οι φωτογραφίες ήταν προκλητικές κεμάτες στοιχεία που ξυπνούσαν φαντασιώσεις. Ο Έιντρια

αισθάνθηκε άβολα, αλλά όταν ανάγκασε τον εαυτό του ν



ις εξετάσει πιο προσεκτικά, διαπίστωσε ότι τα μοντέλημιουργούσαν απλώς την ψευδαίσθηση ότι μόλις είχαπερβεί την παιδική ηλικία. Σε όλες τις φωτογραφίες

κοπέλες είχαν ξυρισμένο το εφήβαιο και οι πόζες τους ήτασεμνότυφες, και τις είχαν διαλέξει για τα άγουρα κορμιά κ

α παιδικά τους πρόσωπα. Απλώς έδειχναν μικρές. Κατά τηάποψή του Έιντριαν, απείχαν μάλλον μερικές μέρες,

δομάδες, από την ηλικία των δεκαοχτώ ετών και φωτογραφίες δεν κινδύνευαν να χαρακτηριστούν ω

αράνομη παιδική πορνογραφία. Καθώς τις διέτρεχε, είδε όα θέματα αποκτούσαν όλο και μεγαλύτερη ένταση. Υπήρχα

φωτογραφίες που έδειχναν αγόρια στην εφηβεία νευγαρώνουν με τα μοντέλα, καθώς και εικόνες πολ

μεγαλύτερων αντρών, μεσόκοπων ή και παραπάνω, ποκαναν το ίδιο. Η ασέλγεια σε όλο της το μεγαλείο, σκέφτηκε***** Η Ρόουζ πλέκει. (Σ.τ.Μ.)

Τα αρχεία που άνοιξε ο κωδικός Rosesknitting ήτα

ανησυχητικά, αλλά ο Έιντριαν ήξερε ότι δεν ήταν απ’ αυτου θα έκαναν να ανάψουν τα γλομπάκια σε κάποιοπολογιστή της Ιντερπόλ, ούτε καν θα προκαλούσαν τηροσοχή της τοπικής αστυνομίας. Βρήκε ένα σύνδεσμο προστοτόπους με τις ονομασίες Barely 18 και Just Old Enoug

Δεν μπήκε στον κόπο να εξετάσει το περιεχόμενό τους.

Υπήρχαν άλλα αρχεία, τα οποία δυσκολεύτηκε ν’ ανοίξεου τον έκαναν να ευχηθεί να είχε την ευχέρεια των νεότερω

με τους υπολογιστές. Δοκίμασε διάφορες παραλλαγές με τλέξη Σάντι. Υπέθεσε ότι ο μόνος λόγος που το όνομα εκείνίχε διαπεράσει την ομίχλη της αρρώστιας της μητέρας ήτατι το χρησιμοποιούσαν στο σπίτι. Ήξερε ότι κάποιο μείγμ

με συστατικό εκείνη τη λέξη θα άνοιγε ορισμένα αρχεί



ποιον συνδυασμό κι αν δοκίμασε, όμως, απορρίφθηκε. Ήξερε ότι το παρελθόν γίνεται παρόν και επηρεάζει τ

μέλλον. Αυτό ήταν κάτι σαν αξίωμα για τους ψυχολόγουΠράγματα, συμβάντα, άνθρωποι, εμπειρίες χαραγμένα στμνήμη επηρεάζουν τα βήματα που κάνουμε στο παρόν και τ

νειρα σχετικά με τις μέρες που έρχονται. Ο Μαρκ Γουλφ, καταδικασμένος για σεξουαλικά εγκλήματα, δεν ήταιαφορετικός από οποιονδήποτε άλλο, παρά μόνο στο ότι τικά του τραύματα ήταν πιο επικίνδυνα και του είχαημιουργήσει την προοπτική να γίνει εγκληματίας. Από ποίχε προέλθει η ζημιά ήταν ένα μυστήριο. Το πώς επηρέαζ

ώρα την κατάστασή του ήταν ξεκάθαρο από τις εικόνες ποροβάλλονταν στην οθόνη του υπολογιστή. Το πού θα τοδηγούσε ήταν αβέβαιο.

Ο Έιντριαν πληκτρολόγησε τον κωδικό KillSandy*****κι αμέσως εμφανίστηκαν εικόνες.

****** Σκοτώστε τη Σάντι. (Σ.τ.Μ.)

Κοίταξε καλά καλά τη φωτογραφία μιας κοπελίτσας ποίχε σκύψει για να δεχτεί το ορθωμένο όργανο ενόλικιωμένου στα χείλη της. Οι εικόνες έκαναν τον Έιντριαα νιώσει ότι έπρεπε να πλύνει τα χέρια του και να πιει ένοτήρι παγωμένο νερό. Έκανε να σπρώξει πίσω την καρέκλα του. Σκέφτηκε πω

πρεπε να βρει ένα βιβλίο με ποίηση, να διαβάσει μερικέίμες με λεπτό νόημα, κάτι άσπιλο και υψηλόφρον. Ίσω

μερικές σονάτες του Σαίξπηρ, πρότεινε ενδόμυχα στον εαυτου, ή λίγο Βύρωνα. Στίχους που μιλούσαν για τον έρωτα μρόπο μεταξένιο και αγνό, εικόνες που δημιουργούσαν πάθο

–όχι φωτογραφίες τριχωτών αντρών που επέβαλαν τ

ωώδεις ορέξεις τους σε γυναίκες που μέχρι πριν από λίγ



ταν κοριτσόπουλα.Πάνω που ετοιμαζόταν να σηκωθεί, σταμάτησ

ακούγοντας τη φωνή του γιου του να του λέει ψιθυριστά σαυτί: «Μα, μπαμπά, δεν έψαξες καλά».

Ο Έιντριαν γύρισε γρήγορα, με τα χέρια ανοιχτά, σαν ν

μπορούσε να αγκαλιάσει το φάντασμα του παιδιού του και νο σφίξει στο στήθος του, αλλά είδε πως ήταν μόνος μέσ

στο δωμάτιο. Μα η φωνή του Τόμι φαινόταν ν’ ακούγεταίπλα του.

«Τι βλέπεις;» τον ρώτησε ο γιος του. Ο τόνος της φωνήου ήταν μουσικός. Ήταν σαν να μιλούσε ένας εννιάχρονο

Τόμι. Ο Έιντριαν θυμήθηκε ότι του άρεσε πάρα πολύ νακούει το γιο του να τον φωνάζει όταν ήταν μικρός. Ήτασαν να τον καλούσε ο Τόμι να μοιραστεί κάτι μαζί του, και φωνή του είχε κάτι το πολύτιμο, σαν πετράδι.

«Τόμι, πού είσαι;»«Εδώ είμαι. Ακριβώς δίπλα σου».

Ήταν σαν να άκουγε μια φωνή να διαπερνά πυκνή ομίχλθελε απελπισμένα να απλώσει το χέρι του μέσα απ’ τ

σύννεφα και ν’ αγγίξει το γιο του. Μόνο μια φορά ακόμσκέφτηκε. Δε ζητώ τίποτ’ άλλο. Μόνο μια φορά. Έναγκάλιασμα.

«Μπαμπά! Δώσε λίγη προσοχή! Τι είναι αυτό πο

λέπεις;»«Κάτι αηδιαστικές πορνογραφικές φωτογραφίες

απάντησε ο Έιντριαν. Αισθανόταν κάπως αμήχανα που ιος του έβλεπε ό,τι και εκείνος.

«Όχι, είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό. Πολύ παραπάνω».Ο Έιντριαν πρέπει να έδειξε σαστισμένος, κι άκουσε το γι

ου ν’ αναστενάζει. Ήταν σαν να πέρασε μέσα από το σπί



μια ανάσα ανέμου.«Έλα τώρα, μπαμπά, συσχέτισε αυτό που είσαι με αυτ

ου βλέπεις».Ο Έιντριαν δεν έβγαλε νόημα από εκείνα τα λόγια. Ήτα

πιστήμονας. Ήταν ένας μελετητής της εμπειρίας. Αυτ

ίδασκε τόσες δεκαετίες. Στην οθόνη μπροστά του έβλεπστρεβλωμένα κορμιά. Γύμνια. Απροκάλυπτη πορνογραφί

λο το μυστήριο να έχει αφαιρεθεί από τον έρωτα, πράξεου απογυμνώνονταν και κατέληγαν σε μια σκληρ

αναμφίβολη πραγματικότητα.«Λυπάμαι, Τόμι, δεν καταλαβαίνω. Τώρα είναι πολύ πι

ύσκολο. Τα πράγματα δεν ταιριάζουν όπως θα έπρεπε».«Πολέμησέ το, μπαμπά. Κάνε τον εαυτό σου πιο δυνατ

Πάρε κι άλλα χάπια. Ίσως σε βοηθήσουν. Ανάγκασε τμυαλό σου να θυμηθεί ορισμένα πράγματα».

Η φωνή του Τόμι φαινόταν ν’ αλλάζει διαρκώς. Από τμια μιλούσε το παιδί, από την άλλη ο άντρας. Ο Έιντρια

νιωθε να παραδέρνει ανάμεσα στις δύο φωνές.«Προσπαθώ».Μεσολάβησε ένας στιγμιαίος δισταγμός, λες και ο Τόμ

σκεφτόταν κάτι. Ο Έιντριαν θα ήθελε να μπορούσε να τον δεκαι τα μάτια του θόλωσαν από τα δάκρυα. Δεν είναι δίκαισκέφτηκε. Τους άλλους μπορώ να τους δω, αλλά τώρα είναι

Τόμι και δεν εννοεί να εμφανιστεί. Ήταν κάπως σαν τμεγάλο αίνιγμα που γνωρίζουν όλοι οι γονείς, ότι κάποιμέρα κοιτάζουν το παιδί που ανέθρεψαν και το βλέπουν νχει μεγαλώσει και να βρίσκεται στον δικό του κόσμο, πο

φαίνεται ξένος και ακατάληπτος. Αυτοί που αγαπάμπερισσότερο γίνονται ξένοι, σκέφτηκε.

«Μπαμπά, όταν διαβάζεις ένα ποίημα...»



Ο Έιντριαν στριφογύρισε στην καρέκλα του, λες και θκατάφερνε να διακρίνει φευγαλέα το παιδί του αν σάρωνε μο βλέμμα όλο το δωμάτιο.

«Τι προσπαθείς να διακρίνεις στις λέξεις;»Ο Έιντριαν αναστέναξε. Η φωνή του Τόμι έσβηνε και ήτα

απόμακρη, και το άκουσμά της τον έκανε να πονάει. Ήτασαν να του τρυπούσαν το δέρμα με καρφίτσες.

«Θα ήθελα να ήμουν στο πλάι σου. Δεν αντέχω στη σκέψτι πέθανες κάπου στην άλλη άκρη του κόσμου κι εγώ δεμουν εκεί για να σου παρασταθώ. Δεν αντέχω στη σκέψη όεν κατάφερα να κάνω κάτι για να το αποτρέψω. Ότι δε

μπόρεσα να σε σώσω».«Την ποίηση, μπαμπά. Σκέψου την ποίηση».Ο Έιντριαν αναστέναξε πάλι. Κοίταξε τη φωτογραφία το

Τόμι που είχε πάντα πάνω από το γραφείο του. Ήταν από τμέρα της αποφοίτησης από το λύκειο. Ένα στιγμιότυπο ποο είχε ξεκλέψει όταν δεν τον έβλεπε ο γιος του. Ο Τόμι ήτα

αμογελαστός, πλημμυρισμένος από όλα τα καλά ποποσχόταν ο κόσμος, χωρίς τίποτε από τον πόνο και τάσανα που αποτελούσαν αναπόφευκτο μέρος του. ιντριαν σκέφτηκε πως η φωτογραφία ήταν σχεδόν σαν ν

ου μιλούσε, μόνο που η φωνή του Τόμι ήταν επίμονη κρχόταν από πίσω του.

«Τι βλέπεις στα ποιήματα;»«Λέξεις. Ρίμες. Εικόνες. Μεταφορικά νοήματα. Τέχνη πο

ημιουργεί συνειρμικές ιδέες. Σαγήνη. Δεν ξέρω, Τόμι, ίναι...»

«Σκέψου, μπαμπά. Πώς μπορεί ένα ποίημα να σε βοηθήσα βρεις την Τζένιφερ;»

«Δεν ξέρω. Μπορεί;»



«Γιατί όχι;»Ο Έιντριαν σκέφτηκε πως είχαν αντιστραφεί τα πάντα.

Τόμι ήταν το μοναχοπαίδι τους, και ο Έιντριαν ήταν αυτόου τον προστάτευε και τον ενθάρρυνε και τον καθοδηγούσνώ τώρα ήταν σαν να είχε γίνει ο ίδιος το παιδί και ο Τόμι ν

ξερε πράγματα που εκείνος αγνοούσε. Συνειδητοποιούσέβαια ότι ο ίδιος ήταν που είχε τη γνώση, αλλά ήταύσκολο να την ανασύρει στην επιφάνεια, γι’ αυτό και ο Τόμρισκόταν εκεί για να τον καθοδηγήσει, έστω κι αν ήταεκρός. Άραγε οι νεκροί είναι πάντα εκεί για να μας βοηθήσου

αναρωτήθηκε για μια στιγμή.«Τι βλέπεις;»Ο Έιντριαν στράφηκε πάλι στον υπολογιστή.«Μόνο φωτογραφίες».«Όχι, μπαμπά. Στην πραγματικότητα, το θέμα δεν είν

απλώς η εικόνα. Όπως και σε ένα ποίημα, σημασία έχει τ

ώς γίνεται αντιληπτή η εικόνα».Ο Έιντριαν πήρε μια απότομη ανάσα. Θυμόταν αυτή τ

φράση. Επί χρόνια δίδασκε ένα δημοφιλές μάθημα στανεπιστήμιο, Ο Φόβος και οι Χρήσεις του στη Σύγχρον

Κοινωνία, το οποίο όχι μόνο εξέταζε τη φυσιολογία τοφόβου, αλλά και επεκτεινόταν σε ταινίες τρόμου κ

ρομακτικά μυθιστορήματα και στον τρόπο που ο φόβοταν συνυφασμένος με τη λαϊκή κουλτούρα. Ήταν μια σειραρινών μαθημάτων για τελειόφοιτους και μεταπτυχιακού

φοιτητές και άρεσε πολύ σε όσους είχαν περάσει πάρα πολλράδια σκυμμένοι πάνω από άσπρα ποντίκια στα εργαστήρι

και χαίρονταν ακούγοντας τον Έιντριαν να γνωματεύει για Τ

αγόνια του Καρχαρία και το Παρασκευή και 13 και για τη



στορία Φαντασμάτων του Πίτερ Στράουμπ. Με τη φράσαυτή έκλεινε την τελευταία διάλεξή του.

«Ναι, Τόμι, το ξέρω, αλλά...»«Η Τζένιφερ, μπαμπά».«Ναι. Η Τζένιφερ. Τι σχέση έχει όμως αυτό...»

«Σκέψου, μπαμπά. Συγκεντρώσου».Ο Έιντριαν έπιασε ένα κίτρινο σημειωματάριο από τη

άκρη του γραφείου του. Πήρε ένα στυλό κι έγραψε: Η Τζένιφερ το σκάει από το σπίτι. Άγνωστοι την αρπάζουν απ’ το δρόμο. Η Τζένιφερ εξαφανίζεται.

Κανείς δε ζητά λύτρα για την Τζένιφερ. Η Τζένιφερ χάνεται. Ήταν σαν ένα ποίημα γραμμένο σε μια σελίδα. «

Εξαφανισμένη Τζένιφερ».Ο Έιντριαν κοίταξε τις γυμνές μορφές στην οθόνη. Τ

μοντέλα δε ζευγάρωναν από έρωτα ούτε από πόθο, ούτε κα

πειδή αποζητούσαν την ηδονή. Για λεφτά. Ή από επιδειξιμανία. Ή και για τα δύο.«Αλλά δε ζήτησαν λύτρα, μπαμπά, έτσι δεν είναι;»Η φωνή του Τόμι είχε γίνει ψίθυρος. Φαινόταν να αντηχ

κάπου μέσα στο κεφάλι του.«Μα πώς μπορεί κάποιος να βγάλει λεφτά από...»

ιντριαν σταμάτησε. Όλος ο κόσμος έβγαζε λεφτά από τσεξ.

«Κάνε το συσχετισμό, μπαμπά. Κάνε το συσχετισμό». όνος του Τόμι είχε γίνει ικετευτικός.

Ο Έιντριαν αισθανόταν ηλίθιος. Αμόρφωτοαγιδευμένος σε ένα είδος εγκεφαλικού βάλτου.

«Πώς να...;» Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στην οθόν



ίστασε και ο Τόμι τον διέκοψε.«Ξέρεις ποιος μπορεί να σου το πει», του είπε ο γιος το

Δεν πρόκειται όμως να σου πει εύκολα αυτό που χρειάζεσα μάθεις. Πάρε βοήθεια. Πάρε κάτι που θα σε βοηθήσει νον πείσεις».

Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά. Έκλεισε τον υπολογιστκαι τον έβαλε σε μια τσάντα. Βρήκε το μπουφάν του και τφόρεσε. Κοίταξε το ρολόι του. Ήταν 6:30. Δεν ήξερε αν ήτα

ρωί ή βράδυ. Δεν ήξερε πώς το γνώριζε αυτό, αλλά ήτασίγουρος ότι ο Τόμι δε θα τον συνόδευε. Ίσως έρθει

πράιαν, σκέφτηκε. Αναζήτησε γύρω του την Κάσι, επειδ

α του έκανε καλό λίγη υποστήριξη και ενθάρρυνση. Και ούο ήταν πιο γενναίοι απ’ όσο υπήρξα ποτέ εγώ , σκέφτηκε.υναίκα μου. Ο γιος μου. Αλλά η φωνή του Τόμι φαινόταν νχει σβήσει και η Κάσι έλειπε, αν και την επόμενη κιόλα

στιγμή την ένιωσε κοντά του, σαν να ήταν μπροστά του κα τον τραβούσε. «Έρχομαι, έρχομαι», είπε, λες και η Κά

ανυπομονούσε. Ο Έιντριαν θυμήθηκε ότι, όταν ήταν νέομερικές φορές εκείνος δούλευε, απορροφημένος από κάποιψυχολογική μελέτη ή κάποιο επιστημονικό σύγγραμμα,

ροσπαθούσε να συνθέσει ένα από τα ποιήματά του, και Κάσι έμπαινε στο δωμάτιο και, χωρίς να πει λέξη, τον έπαιρναπ’ το χέρι, με ένα μικρό γνέψιμο κι ένα γέλιο, και το

δηγούσε στην κρεβατοκάμαρα, όπου παραδίνονταν στορωτα. Αλλά αυτή τη φορά υπήρχε μια άλλη, πολύ πιπείγουσα ανάγκη που τον περίμενε στην κρεβατοκάμαρα, κ Έιντριαν ένιωθε τη γυναίκα του να τον τραβάει επίμονρος εκείνη την κατεύθυνση.

* * *



ταν σκοτεινά και ο Έιντριαν άκουγε τις θυμωμένες φωνέίσω απ’ την πόρτα. Αυτός που φαινόταν να φωνάζει κυρίωταν ο Μαρκ Γουλφ, ενώ η μητέρα του αντιδρούσ

κλαψουρίζοντας αξιολύπητα. Ο Έιντριαν έστησε αυτί για λίγλεπτά ακόμη, όρθιος έξω απ’ το σπίτι, αφήνοντας τ

υχτερινή ψύχρα να τον περονιάσει. Η πόρτα έπνιγε την οργκι έτσι ο Έιντριαν αναγνώριζε μόνο την ένταση του καβγά, όο θέμα, αν και φανταζόταν ότι θα είχε να κάνει με τοπολογιστή που βρισκόταν στην τσάντα του.

Αναρωτήθηκε αν θα έπρεπε να περιμένει μέχρι νκαλμάρουν, αλλά έπειτα χτύπησε απλώς την πόρτα.

Οι φωνές σταμάτησαν αμέσως.Εκείνος ξαναχτύπησε κι έκανε ένα βήμα προς τα πίσω

Περίμενε ότι η οργή θα τον σάρωνε σαν το κύμα στηαραλία όταν άνοιγε η πόρτα. Άκουσε μια κλειδαριά νυρίζει και το φως τον έλουσε όταν η πόρτα άνοιξε εντελώς.

Για μια στιγμή έπεσε σιωπή.

«Κάθαρμα», είπε ο Μαρκ Γουλφ.Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά. «Έχω κάτι που σο

ανήκει», είπε.«Μη μου πεις. Δώσ’ μου το».Ο Γουλφ άπλωσε το χέρι του, λες και, αν τον γράπωνε απ

ο μπουφάν, θα μπορούσε να πάρει πίσω τον υπολογιστ

ου.Ο Έιντριαν δεν ήξερε ποιος ήταν αυτός που του έδιν

δηγίες φωνάζοντας στο αυτί του – ο Μπράιαν; Ο Τόμι; αλλά πισωπάτησε, αποφεύγοντας το χέρι του άλλου, καφνικά συνειδητοποίησε ότι κρατούσε το εννιάρι αυτόματιστόλι του αδερφού του και το είχε στραμμένο εναντίον το

Γουλφ.



«Έχω να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις», είπε.Ο Γουλφ ζάρωσε. Κοίταξε το όπλο. Η παρουσία το

φάνηκε να πνίγει την οργή του σαν κουβέρτα που ρίχνετάνω σε φλόγες και τις σβήνει.

«Πάω στοίχημα ότι δεν ξέρεις ούτε πώς να τ

ρησιμοποιήσεις», είπε πνιχτά.«Δε θα ήταν φρόνιμο από μέρους σου να προσπαθήσε

α επαληθεύσεις αυτή τη θεωρία», απάντησε ο Έιντριαν μασκαλίστικο ύφος. Σοκαρίστηκε και ο ίδιος από τον παγερρόπο που είχε προφέρει την κάθε λέξη. Περίμενε πως θρόμαζε, πως θα τον έπιανε νευρικότητα, μπορεί και να το

σακάτευε η αρρώστια του, κι όμως εκείνος φαινότααλλόκοτα συγκεντρωμένος. Η αίσθηση εκείνη δεν ήτα

λότελα δυσάρεστη.Το όπλο μονοπωλούσε την προσοχή του Γουλφ, ο οποίο

φαινόταν να ταλαντεύεται ανάμεσα στην επιθυμία να βγαπό τη γραμμή του πυρός και στη διάθεση να ριχτεί στο

ιντριαν σε μια προσπάθεια να του το αποσπάσει. Η εικόνκείνη ήταν σαν παγωμένο καρέ.

Ο Έιντριαν σήκωσε ελαφρά το όπλο, σημαδεύοντας τρόσωπο του Γουλφ.

«Δεν είσαι αστυνομικός. Καθηγητής είσαι, μα την πίστμου. Δεν μπορείς να με απειλείς».

Ο Έιντριαν κούνησε το κεφάλι του. Αισθανόταν μιαξιοθαύμαστη ψυχραιμία.

«Αν σου ρίξω, νομίζεις ότι θα βρεθεί έστω και ένας που θνδιαφερθεί;» ρώτησε. «Είμαι γέρος. Μπορεί να είμαι και λίγρελός. Ό,τι κι αν μου συμβεί θα είναι αδιάφορο. Αλλά

μητέρα σου... πώς να το κάνουμε, εκείνη σε χρειάζεται, έτ

εν είναι; Κι εσύ, κύριε Γουλφ, είσαι ακόμη νέος. Νομίζεις ό



αξίζει να πεθάνεις γι’ αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή; Δεέρεις καν τι θέλω».

Ο Γουλφ δίστασε. Ο Έιντριαν αναρωτήθηκε αν ο πρώηκατάδικος είχε βρεθεί ποτέ αντιμέτωπος με κάποιο όπλΣκέφτηκε ότι είχε μπει και ο ίδιος σ’ έναν παράξεν

αράλληλο κόσμο, σε έναν κόσμο που φαινόταν ξένος προη διανοουμενίστικη ατμόσφαιρα της ακαδημαϊκή

κοινότητας που γνώριζε. Αυτό που γινόταν τώρα ήταν πολιο πραγματικό. Η αίσθηση αυτή θα έπρεπε να ήτανοχλητική και τρομακτική, αλλά δεν ήταν. Ο Έιντριανιωθε την παρουσία του αδερφού του εκεί κοντά.

«Ήρθες εδώ κι έκλεψες τον υπολογιστή της μητέρας μου»Ο Έιντριαν δεν είπε τίποτα.«Τι σόι ανισόρροπος είσαι εσύ; Η γυναίκα είναι άρρωστ

Το βλέπεις. Δεν ελέγχει τις...»Ο Γουλφ σταμάτησε. Έδειξε τα δόντια του γρυλίζοντα

σαν πληγωμένο σκυλί.

«Τον θέλω πίσω. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να παίρνειον υπολογιστή της μητέρας μου».

«Τίνος είναι ο υπολογιστής;»Ο Έιντριαν έδειξε την τσάντα με την κάννη του όπλο

Ίσως θα έπρεπε να τον πάω στην ντετέκτιβ Κόλινς. Μπορα το κάνω. Ξέρω πως εκείνη έχει περισσότερη εμπειρία απ

μένα σ’ αυτά τα πράγματα. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θανακαλύψει για ποιο λόγο τον χρησιμοποιείς. Θα δείξδιαίτερο ενδιαφέρον για τα αρχεία του Rosesknitting και τοillSandy, δε συμφωνείς; Επομένως, η επιλογή είναι δικ

σου. Τι να κάνω;»Ο Γουλφ έμεινε όρθιος στην πόρτα, παραπαίοντας από τ

ιάθεση να επιτεθεί. Ο Έιντριαν είδε το πρόσωπό του ν



συσπάται. Σκέφτηκε ότι οι άνθρωποι που ζούσαν μυστικέωές μακριά από καθετί το συνηθισμένο δεν ήθελαν ν

ανοίγουν κάποιο παράθυρο που μπορεί να αποκάλυπτε ποιταν και τι ήθελαν στην πραγματικότητα. Όλες εκείνες τ

ανώμαλες σκέψεις που στροβιλίζονταν μέσα τους, κρυμμένε

από τις Αρχές, από τους φίλους, από την οικογένειά τους. ιντριαν διαισθάνθηκε ότι ο Γουλφ βρισκόταν σ’ εκείνο τ

μεταίχμιο του θυμού. Τον είδε να ξεροκαταπίνει, με τρόσωπό του μια μάσκα οργής, αλλά τώρα κατόρθωσε νλέγξει τη φωνή του.

«Εντάξει. Ο υπολογιστής είναι δικός μου. Είν

ροσωπικός». Ήταν σαν να έφτυνε την κάθε λέξη.«Μπορείς να τον πάρεις», του είπε ο Έιντριαν. «Αλλ

ρώτα θέλω κάτι από σένα».«Τι πράγμα;» γρύλισε απρόθυμα ο Γουλφ.«Λίγη εκπαίδευση», απάντησε ο Έιντριαν.



Το μωρό άρχισε πάλι να κλαίει. Οικτρά. Πολύ πιο δυναταπ’ ό,τι την προηγούμενη φορά.

Η Τζένιφερ μισοκοιμόταν και ο ήχος που διαπέρασε τουοίχους την ξύπνησε. Δεν ήξερε πόση ώρα ήταν βυθισμένη

μπορεί για καμιά δεκαριά λεπτά, ή για καμιά δεκαριά ώρεΤο μόνιμο σκοτάδι που δημιουργούσε το κάλυμμα τω

ματιών της είχε καταστρέψει την αίσθηση του χρόνου. Ήταιαρκώς αποπροσανατολισμένη. Η κατάστασή της έμοιαζε μνα ιδιαίτερα έντονο και ανησυχητικό όνειρο που παραμένωντανό ενώ έχεις ξυπνήσει. Η Τζένιφερ τινάχτηκ

ακούγοντας τον ήχο. Έπειτα έκανε κάτι που δεν είχε ξανακάνει ως τότε. Έπιασ

σφιχτά τον Καφετούλη και κατέβασε τα πόδια της απ’ τκρεβάτι, όπως θα έκανε κάποιος ξυπνώντας το πρωΕξακολουθώντας να είναι δεμένη με την αλυσίδα στον τοίχάρχισε να κινείται δεξιά κι αριστερά, λες και με αυτό τορόπο μπορούσε να μικρύνει την απόσταση και να υπολογίσ

από πού έρχονταν τα κλάματα του μωρού.

Σκέφτηκε ότι στην κάμερα θα πρέπει να φαινόταν σαν ζώου προσπαθεί να δημιουργήσει μια νοερή εικόνα τη

απειλής που αντιμετωπίζει με το να οσμίζεται τον αέρα. Είχλήρη επίγνωση του ότι λειτουργούσαν μόνο κάποιες από τ

αισθήσεις της και είπε στον εαυτό της να τις χρησιμοποιήσσο καλύτερα μπορούσε.

Η ένταση του κλάματος αυξήθηκε. Και τότε, απότομ



σταμάτησε σαν να είχε εκλείψει η αιτία που το προκάλεσε. Τζένιφερ συνέχισε να τριγυρίζει στον άδειο χώρο ανάμεσστην τουαλέτα και στο κενό, με το κεφάλι γερμένο προς τσημείο απ’ όπου νόμιζε ότι είχαν ακουστεί τα κλάματα, κότε ξαφνικά έπιασε έναν καινούριο, διαφορετικό ήχο.

Ήταν γέλια.Και κάτι παραπάνω, ήταν παιδικά γέλια.Σταμάτησε, προσπαθώντας να κρατήσει και την ανάσα τη

ακόμη. Τα παιδιά ακούγονταν σαν να έπαιζαν και οι ήχοι μιυνάμωναν και μια έσβηναν, πότε πλησιάζοντας και πότεμακραίνοντας. Η Τζένιφερ θυμήθηκε τις φορές που είχ

μείνει τιμωρημένη στην τάξη για κάποια παρεκτροπή, ενώ τπόλοιπα παιδιά έβγαιναν στο προαύλιο, και οι ήχοι από ταιχνίδι τους έμπαιναν στην τάξη από κάποιο ανοιχταράθυρο που ήταν πολύ ψηλά, κι έτσι εκείνη δεν μπορούσα δει, αλλά πάντα φανταζόταν τα άλλα παιδιά να παίζου

Μπάλα. Τα αγάλματα. Σχοινάκι. Πολύζυγα. Όλα τα γρήγορ

αιχνίδια που γέμιζαν τα διαλείμματα.Η Τζένιφερ ένιωσε να σαστίζει· ήξερε ότι βρισκόταν στ

ανώνυμο υπόγειο, αλλά ξαφνικά είχε την εντύπωση ότι ήτααγιδευμένη και σ’ ένα σχολείο που υπήρχε μόνο σταρελθόν της. Δεν μπορεί να είναι αληθινό, είπε στον εαυτ

ης. Αλλά οι ήχοι που έφταναν στ’ αυτιά τηταν τόσο χαρακτηριστικοί, που της δημιουργούσα

αβεβαιότητα.Οι θόρυβοι του παιδότοπου ήταν τόσο κοντινοί, ώστ

όμιζε πως μπορούσε να τους αγγίξει. Ήταν δελεαστικοί, τηκαλούσαν να πάρει κι εκείνη μέρος.

Άπλωσε διστακτικά το ελεύθερο χέρι της.



Είπε στον εαυτό της ότι, αν κατάφερνε να αδράξει έναν ήχαπ’ τον αέρα, τότε θα μπορούσε να τον κλείσει στην παλάμης, να τον χαϊδέψει, να τον χειραγωγήσει, και κατά κάποιορόπο να γίνει τμήμα του. Ήταν λάθος να φαντάζεται ότι ο ήχος μπορούσε να τ

μεταφέρει μακριά. Ήταν όμως μια σκέψη που την έβαζε σειρασμό και φαινόταν πραγματοποιήσιμη. Τέντωσε το χέης με τα δάχτυλα απλωμένα, ελπίζοντας. Ήξερε πως προσπαθούσε να πιάσει κάτι το ανύπαρκτ

ως το μόνο που υπήρχε ήταν ο μπαγιάτικος αέρας τοπογείου, αλλά δεν μπορούσε να κρατηθεί. Ο ήχος ήτα

περβολικά κοντινός.Κι εκεί που δεν περίμενε τίποτε, ένιωσε κάτι.Κάτω από τα ακροδάχτυλά της, αισθάνθηκε κάτι λείο, σα

αρτί. Έβγαλε μια πνιχτή κραυγή και αποτράβηξε το χέρι τηταν σαν να είχε αγγίξει ένα ηλεκτροφόρο καλώδι

άποιος είναι εδώ! Αυτή η σκέψη διαπέρασε το συνειδητης.

Άκουσε έναν σιγανό, τραχύ ψίθυρο. Ήρθε μέσα απ’ τσκοτάδι σαν κεραυνός που σκίζει τον ουρανό μια ζεστκαλοκαιρινή μέρα.

«Ποτέ δεν είσαι μόνη».

Έπειτα, μέσα στη μαυρίλα έγινε μια έκρηξη, και τηλημμύρισε ένας αναπάντεχος, καυτός πόνος καθώς υναίκα τη χτύπησε με δύναμη στο σαγόνι. Η Τζένιφεισωπάτησε παραπαίοντας κι έπεσε στο κρεβάτι. Παραλίγα της πέσει ο Καφετούλης έτσι όπως το κεφάλι της γύριζ

από τη ζαλάδα. Η γροθιά τη ζαβλάκωσε. Ήταν τόσ

απρόσμενο το χτύπημα, χειρότερο από κείνο που είχε δεχτ



στο πρόσωπο όταν ο άντρας την άρπαξε απ’ το δρόμο, καυτό γιατί τούτο δω ήταν διαφορετικό· ξεχείλιζε απ

εριφρόνηση. Την έτσουξε.Η Τζένιφερ κουλουριάστηκε σαν έμβρυο στο κρεβάτ

νιωσε στο στόμα της την αλμυρή γεύση των δακρύων

από τα χείλια της έτρεχε λίγο αίμα.Το δωμάτιο είχε γίνει ξαφνικά αφόρητα ζεστό.«Αυτή είναι η δεύτερη φορά που με υποχρεώνεις να σ

τυπήσω, Νούμερο 4. Μη με αναγκάσεις να το ξανακάνω. Ταποτέλεσμα μπορεί να είναι πολύ χειρότερο».

Η γυναίκα συνέχισε να μιλάει με τον μονότονο τρόπο πο

ερίμενε η Τζένιφερ. Ήταν κάτι που δεν μπορούσε νκαταλάβει. Αν η γυναίκα ήταν θυμωμένη, η φωνή της θπρεπε να ακουγόταν διαπεραστική. Αν ήταν απογοητευμένη απογοήτευση θα έπρεπε να φαινόταν στον τόνο της.

Τζένιφερ δεν μπορούσε να καταλάβει πώς μπορούσε νακούγεται τόσο ήρεμη σε μια κατάσταση που δε φαινόταν ν

χει τίποτε το κανονικό.Έτσι μιλάει ένας φονιάς. Η σκέψη αυτή της έκοψε τη

ανάσα.Περίμενε σχεδόν ότι θα δεχόταν και δεύτερο χτύπημ

αλλά δεν έγινε τίποτε. Αντίθετα, άκουσε την πόρτα να κλείνμε θόρυβο.

Έμεινε ακίνητη, με το αυτί στημένο, προσπαθώντας νεχωρίσει τους διάφορους ήχους, παρ’ ότι ο καλπασμός τη

καρδιάς της και το βουητό στο κεφάλι της έπνιγαν σχεδόν τάντα. Οι σιγανοί λυγμοί της δεν την άφηναν ν’ ακούσ

καθαρά. Χρειάστηκε να καταβάλει όλη της τη δύναμη, νιώσει τους μυς στην κοιλιά και στα πόδια της να σφίγγοντα

ια να κατανικήσει την απελπισία που απειλούσε να τη



κυριέψει. Σκέφτηκε πως η γυναίκα μπορεί να είχε κλείσει τηόρτα βγαίνοντας, ή απλώς να την είχε κλείσει και τώρα ν

στεκόταν δίπλα στο κρεβάτι, με το χέρι σηκωμέντοιμάζοντας ένα καινούριο χτύπημα.

Η Τζένιφερ κατάπιε με δυσκολία τον μπαγιάτικο αέρα.

Αισθανόταν διάφορα κομμάτια τού είναι της να απαιτούην προσοχή της. Το πλ ηγωμένο κομμάτι. Το φοβισμέν

κομμάτι. Το γεμάτο απόγνωση κομμάτι. Και, τελικά, τκομμάτι που της έλεγε Μην το βάζεις κάτω. Αυτό τελευταίο κατάφερε να κάνει τα άλλα να σωπάσουν, και

Τζένιφερ ένιωσε τους παλμούς της να καταλαγιάζου

Εξακολουθούσε να νιώθει το σαγόνι της πρησμένο, αλλά όνος υποχώρησε.

Τα ρούχα που φοράει τρίζουν όταν κινείται , υπενθύμισστον εαυτό της. Τα πόδια της σέρνονται στο τσιμεντένιάπεδο. Παίρνει πάντα μια βαθιά ανάσα πριν μιλήσει, ιδίωταν ψιθυρίζει.

Αργά αλλά σταθερά, η Τζένιφερ έσβησε όλους τουικούς της ήχους και αφουγκράστηκε για να πιάσει τουχους της γυναίκας.

Η σιωπή την κατέκλυσε. Σε πείσμα των όσων είχε πει υναίκα, ήταν μόνη της. Έστω κι αν ήξερε ότι τηαρακολουθούσε η κάμερα.

Έπαψαν να ακούγονται τα χαρούμενα γέλια από τοαιδότοπο. Για μια στιγμή έγινε ησυχία και η Τζένιφε

άκουσε το μωρό να βγάζει μια φωνή στο βάθος και μετά νσταματάει απότομα.



Ο επιχειρηματίας του Τόκιο έπινε χλιαρό ουίσκι που ήταερωμένο πολύ πριν λιώσουν τα παγάκια μέσα στο ποτήρι. Τπουκάλι απ’ όπου το είχαν σερβίρει ήταν ακριβό, αλλκείνος αμφέβαλλε αν το ποτό ήταν κάτι παραπάνω από μι

φτηνή ντόπια μάρκα, και σούφρωσε τα χείλη του με αηδί

ίχε ένα iPhone στο ένα χέρι και το ποτήρι στο άλλο κακαθόταν σε μια βεράντα σε μια ψάθινη καρέκλα που τοαγκύλωνε το γυμνό δέρμα. Η Ταϊλανδέζα πόρνη ήταν στημένυσυνείδητα ανάμεσα στα πόδια του, προσφέροντας τ

περιποιήσεις της με υπερβολικά ψεύτικο ενθουσιασμό, λες καίποτε στον κόσμο δε θα μπορούσε να τη διεγείρ

περισσότερο από το να τον ικανοποιήσει. Ο επιχειρηματίασιχαινόταν τα ψεύτικα βογκητά και τους αναστεναγμούς τη

ιχαινόταν τον ιδρώτα που γυάλιζε στο στέρνο του. Δεν ήξερο όνομα της κοπέλας, ούτε ενδιαφερόταν να το μάθει. Τ

άγγιγμά της θα του προκαλούσε ανία αν δεν ήταν οι εικόνεπου παρακολουθούσε στην οθόνη του κινητού του.

Ήταν μεσόκοπος, και πίσω στο σπίτι του είχε μια κόραζί με την άχαρη γυναίκα του. Η κόρη ήταν περίπο

συνομήλικη τόσο με την Ταϊλανδέζα που τον περιποιούνταε τη γλώσσα της, όσο και με τη Νούμερο 4, αλλά εκείνος δ

σκεφτόταν το παιδί του, παρά μόνο θυμίζοντας διαρκώς στοαυτό του να της πάρει ένα δώρο από το ταξίδι του. Κά

πολύχρωμο και μεταξωτό. Έδιωξε τις σκέψεις από το μυαλου και συγκεντρώθηκε στη μικρή οθόνη του iPhone. Αντί γιην Ταϊλανδέζα πόρνη, άφησε τον ερωτισμό της Σειράς 4 νον διεγείρει. Η ξαφνική γροθιά στο πρόσωπο της Νούμερο ον είχε ερεθίσει. Ήταν απρόσμενη και δραματική και τον είχ

αιφνιδιάσει. Ανασάλεψε στο κάθισμά του και κοίταξε πάν

από την οθόνη τα κατάμαυρα μαλλιά της Ταϊλανδέζας. Νοερ



συνδύασε την πόρνη και τη Νούμερο 4. Ένιωσε το δικό τοέρι με σφίγγεται σε γροθιά καθώς σκεφτόταν να χτυπήσει τη

κοπέλα μόνο και μόνο για να δει πώς θα ένιωθε. Μέσα στκεφάλι του ανακατεύτηκαν ιδέες πόνου και ηδονής, καπλεξε τα δάχτυλά του μέσα στα μαλλιά της πόρνης. Ήθελε ν

α στρίψει και να την κάνει να ξεφωνίσει, αλλά συγκρατήθηκυνειδητοποίησε ότι η Νούμερο 4 δεν είχε κάνει ούτε κταν δέχτηκε το χτύπημα. Κάποιες άλλες στιγμές που είχε δε Νούμερο 4 είχε φωνάξει, ενώ μια φορά είχε ξεφωνίσει, αυτη φορά όμως είχε πέσει πίσω και είχε παραμείνει στωικ

σιωπηλή.

Η πειθαρχία της ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστη.Ο επιχειρηματίας έγειρε πίσω κι έκλεισε τα μάτια του. Γι

ια στιγμή προσπάθησε να φανταστεί ότι η Ταϊλανδέζα είχξαφανιστεί και ότι ανάμεσα στα πόδια του ήταν η Νούμερ. Άφησε την ανάσα του να βγει. Αισθάνθηκε ένα κύμ

ιέγερσης να τον κατακλύζει και παραδόθηκε στσυνδυασμένες φαντασιώσεις με καινούριο ενθουσιασμό.

Η Λίντα ήταν κακόκεφη. Την πονούσε το χέρι της, και

Μάικλ δεν είχε δείξει την άμεση συμπόνια που περίμενκείνη.

«Η Νούμερο 4 έχει σαγόνι πυγμάχου», του είπε. «Που νάρει η οργή». Όταν είχε χτυπήσει την Τζένιφερ, το μικρό τηάχτυλο είχε κοπεί πάνω στα δόντια της κοπέλας. Το αίμ

ανάβλυζε από ένα σκίσιμο κοντά στο νύχι, και η Λίντα τ

ουφούσε καθώς γκρίνιαζε.



Ο Μάικλ έβρισκε την κατάσταση διασκεδαστική, πράγμου η Λίντα δεν εκτίμησε καθόλου. Εκείνος έψαχνε στ

φαρμακείο της αγροικίας για να βρει λίγο αντισηπτικό κι ένραυμαπλάστ. «Αν τη χτυπάς με σφιγμένη γροθιά, ίσως θίναι καλύτερα να φοράς γάντια», της είπε. «Υπάρχουν μερικ

στο τραπέζι δίπλα στον κεντρικό υπολογιστή».Ο Μάικλ βρήκε αυτό που έψαχνε. «Αυτό μπορεί να σ

σούξει», είπε, στάζοντας υπεροξείδιο του νατρίου πάνω στκόψιμο. «Ήξερες ότι το ανθρώπινο στόμα είναι ένα από τ

ιο επικίνδυνα σημεία του σώματος, με τα περισσότερακτηρίδια;»

«Περνάς πάρα πολύ χρόνο παρακολουθώντας ττισκάβερι Τσάνελ», σχολίασε η Λίντα.«Και ότι ο δράκος του Κομόντο σ’ εκείνο το νησί το

Ειρηνικού μπορεί να σκοτώσει με ένα δάγκωμα, όχι επειδή τόντια του είναι κοφτερά, αλλά επειδή προκαλεί μια μόλυνσου δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα σύγχρον

αντιβιοτικά;»«Αυτό είναι από το Άνιμαλ Πλάνετ;» ρώτησε η Λίντα

κανε ένα μορφασμό όταν το αντισηπτικό έπεσε πάνω στηληγή. «Μήπως λοιπόν για τη Σειρά 5 θα πρέπει ν

κλέψουμε ένα δράκο;»«Με συγχωρείς», είπε ο Μάικλ και κοίταξε τη

καθαρισμένη πληγή. «Είναι πολύ βαθιά. Μήπως θέλεις νας στα Επείγοντα να σου κάνουν κάνα δυο ραμματάκια; Τλησιέστερο νοσοκομείο απέχει μάλλον σαράντα πέν

λεπτά, αλλά ίσως σου χρειαστούν τα ράμματα».Η Λίντα κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, αλλά είπε: «Εσ

ι λες;»

«Νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε είτε το ένα είτε τ



άλλο. Αν το δέσω σφιχτά, θα επουλωθεί, αλλά μπορεί νονάει μια δυο μέρες».

Η Λίντα έβαλε ένα μικρό πανί πάνω στην πληγή και πήγστο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας.

«Υπάρχει κάτι που να χρειαζόμαστε από κει έξω;» ρώτησ

είχνοντας με το τραυματισμένο χέρι της.Ο Μάικλ έριξε μια ματιά τριγύρω καθώς έκανε νοερά μι

ρήγορη απογραφή. «Δε χρειαζόμαστε τίποτε άμεσα. Απφαγητό έχουμε μπόλικο, έστω κι αν δε θα το έλεγα γκουρμ

πλα έχουμε. Από ηλεκτρονικό εξοπλισμό έχουμε ό,ρειαζόμαστε. Νομίζω πως θα είμαστε εντάξει για μερικέ

μέρες».«Τότε, δεν υπάρχει λόγος για βόλτες», είπε αποφασιστικ

Λίντα. «Εκτός κι αν χρειαστούμε πραγματικά κάτι. Δεν έχόημα ν’ αφήσουμε κάποιον να μας δει».

Για μια στιγμή έμεινε ακίνητη, κοιτάζοντας από ταράθυρο της αγροικίας. Ήταν περασμένο απόγευμα κι έν

λαφρό αεράκι κουνούσε τα φύλλα που είχαν αρχίσει νγαίνουν στα δέντρα κατά μήκος του χαλικόστρωτου δρόμοου οδηγούσε στη δημοσιά κι από κει στην πόλη, ααρουσιαζόταν ανάγκη να πάνε. Στα δεξιά υπήρχε ένα

ανεμοδαρμένος κόκκινος αχυρώνας, όπου είχαν κλείσει τΜερσέντες τους και την είχαν σκεπάσει μ’ ένα μουσαμά. Τ

τυπημένο φορτηγάκι του Μάικλ φιγουράριζε έξω από τσπίτι. Ήταν ένα χαρακτηριστικό όχημα για την περιοχή όπο

ρίσκονταν. Επαρκώς ταλαιπωρημένο από άγριους χειμώνεκαι είχε αποκτήσει κάμποσα σημάδια από τσκαμπανεβάσματα σε αγροτικούς δρόμους. Η Λίντσκέφτηκε ότι τους έκανε να μοιάζουν με συνηθισμένου

τόπιους, σαν ένα φτηνό μπλουτζίν και ένα φούτερ, ενώ στη



ραγματικότητα τα ρούχα τους ήταν μεταξένια και υψηλήαπτικής. Της άρεσε ο κόσμος των ψευδαισθήσεων που είχαημιουργήσει για τη Σειρά 4. Ήταν το όμορφο νεαρό ζευγάου είχε νοικιάσει μια απομονωμένη αγροικία σε ένεχασμένο κομμάτι της Νέας Αγγλίας. Είχαν πει στη

κτηματομεσίτρια που τους την είχε βρει ότι ο Μάικλοκλήρωνε τη διατριβή του και ότι εκείνη έκανε γλυπτ

Αυτό το μείγμα ακαδημαϊσμού και εκζήτησης είχε βάλφραγμό σε οποιεσδήποτε τυχόν ερωτήσεις σχετικά με τμοναξιά, που ήταν η βασική τους επιθυμία. Ψεύτικα ονόματΨεύτικο παρελθόν. Ουσιαστικά, η όλ

συναλλαγή είχε γίνει στο Διαδίκτυο. Η μόνη απευθείας επαφίχε γίνει όταν η Λίντα πήγε στο γραφείο τη

κτηματομεσίτριας και πλήρωσε με μετρητά για την εξάμηννοικίαση. Αν κάποιος είχε καχύποπτο μυαλό, μπορεί ν

αναρωτιόταν για το μάτσο με τα κατοστάρικα που είχε βγάλαπό την τσάντα της, αλλά σε μια οικονομία που τη

αλαιπωρούσαν ένα σωρό κουσούρια που μονοπωλούσαους πηχυαίους τίτλους των εφημερίδων, η θέα του αληθινορήματος σταματούσε σχεδόν κάθε διάθεση για ερωτήσεις.

Κανείς δεν τους είχε δει να ξεφορτώνουν τον ακριβπτικοακουστικό εξοπλισμό τους. Κανείς δε βρισκότα

αρκετά κοντά ώστε ν’ ακούσει το θόρυβο που έκανε ο Μάικ

τοιμάζοντας το στούντιο όπου γινόταν η κινηματογράφησης Νούμερο 4.

Η Λίντα δεν το αντιλαμβανόταν συνειδητά, αλλά, κατκάποιον τρόπο, ήταν εξίσου απομονωμένοι με τη Νούμερο Για τη Λίντα, η αίσθηση ότι ζούσαν σ’ έναν κόσμο ο οποίοους ανήκε και τον έλεγχαν αποτελούσε μέρος τη

απόλαυσης. Όλα γίνονταν σε μια παλιά αγροικία χιλιόμετρ



λόκληρα μακριά από οποιοδήποτε αστικό κέντρο. Δεν είχααδιάκριτους γείτονες που θα τους έφερναν μια κατσαρόλα μφαγητό για να γίνουν φίλοι. Δεν είχαν καμία σχέση με τοόπο όπου βρίσκονταν. Ούτε φίλους. Ούτε γνωριμίες. Δ

μετείχαν σε κανέναν κόσμο πέρα από τον κόσμο της Σειρά

. Ούτε ανέχονταν κανέναν παρείσακτο από τον έξω κόσμστον δικό τους.

Η Λίντα σήκωσε το δάχτυλό της στο φως που έμπαινε απο παράθυρο. Ήλπιζε ότι δε θα της έμενε κάποια ουλή. Τη

κατέκλυσε ένα κύμα άγριου θυμού, ένα κύμα οργής στη σκέψτι η Νούμερο 4 άθελά της είχε αφήσει ένα σημάδι στο δέρμ

ης. Την τρόμαζε οποιοδήποτε ψεγάδι στο κορμί της. Ήθελα παραμείνει παντοτινά τέλεια.

«Είμαι εντάξει», είπε. Δεν ήταν σίγουρη αν το πίστευε αυτΕκείνη τη στιγμή ήθελε να κάνει κακό στη Νούμερο 4 με ένααξέχαστο τρόπο.

«Άσε με να σου βάλω έναν επίδεσμο», της είπε ο Μάικλ.

Εκείνη άπλωσε το χέρι της και ο Μάικλ το έπιασε σααμπρός μπροστά στην αγία τράπεζα. Τρυφερά. Είχε αλλάξην προσέγγισή του. Δε γελούσε πλέον. Γύρισε το χέρι προο φως και το σκούπισε με λίγο βαμβάκι. Κατόπιν το σήκωσ

σαν αυλικός του Μεσαίωνα, και το φίλησε.«Νομίζω», είπε η Λίντα αργά, χαμογελώντας επιτέλου

ότι είναι καιρός να μάθει κάτι καινούριο η Νούμερο 4».Ο Μάικλ έγνεψε καταφατικά.«Κάποια καινούρια απειλή;» ρώτησε.Η Λίντα χαμογέλασε. «Μια παλιά απειλή, που θ

πανεφευρεθεί».



Ο Έιντριαν έδειξε με το πιστόλι προς το εσωτερικό τοσπιτιού, κάνοντας νόημα στον σεξουαλικό εγκληματία νμπει μέσα. Το βάρος του όπλου φαινόταν ν’ αλλάζει λαφρύ, σχεδόν αέρινο τη μια στιγμή, βαρύ σαν αμόνι τη

άλλη. Ο Έιντριαν προσπάθησε να αναγκάσει τον εαυτό τοα κάνει έναν νοερό έλεγχο ορισμένων σημείων: Πλήρη

εμιστήρας στη λαβή; Εντάξει. Σφαίρα στη θαλάμη; Εντάξεσφάλεια εκτός; Εντάξει. Δάχτυλο στη σκανδάλη; Εντάξει. Προθυμία χρήσης του όπλου;Αμφέβαλλε αν ήταν ικανός για κάτι τέτοιο, παρ’ όλες τι

απειλές ως προς το αντίθετο, έστω κι αν λάμβανε υπόψη τοτι ο Μαρκ Γουλφ ήταν πολύ πρόθυμος να κάνει κακό σ

αθώα παιδιά. Άκουσε τη φωνή του Μπράιαν να του λέψιθυριστά στ’ αυτί: Αν τον σκοτώσεις, θα σε συλλάβουν και δθα μείνει κανείς να αναζητήσει την Τζένιφερ, οπότε θα χαθπαντοτινά.

Το πρακτικό δικηγορικό επιχείρημα ήταν του αδερφού τουΟ πρακτικός και ψυχρός τόνος ήταν του αδερφού του. Αλλ

Έιντριαν ήξερε ότι ο Μπράιαν δεν ήταν μαζί του εκείνη τστιγμή. Είμαι μόνος μου, σκέφτηκε. Και μετά διέψευσε τοαυτό του. Όχι, δεν είμαι. Προσπάθησε να καταπολεμήσει τ

σύγχυσή του.Παρατήρησε τον μουλωχτό τρόπο που ο Γουλ

ποχώρησε προς το καθιστικό του, αποφεύγοντας ν

συναντήσει το βλέμμα του. Η εγγύτητα ενός ανθρώπου πο



νδιαφερόταν τόσο λίγο για τις επιπτώσεις των επιθυμιών τοσχεδόν τον εξουθένωνε. Οι κανονικοί άνθρωπαναλογίζονται τις συνέπειες. Οι Μαρκ Γουλφ του κόσμοούτου ούτε που τις σκέφτονται.

Ξαφνικά ο Έιντριαν αισθάνθηκε το πιστόλι να παγών

μέσα στο χέρι του, ενώ την επόμενη στιγμή το ένιωσε σχεδόκαυτό, σαν να είχε βγει μόλις από το χυτήριο. Έσφιξε τλαβή του. Αλλά ίσως κι εγώ είμαι ίδιος.

Ο Γουλφ χαμογελούσε μ’ έναν τρόπο που, όπως πίστευε ιντριαν, έδειχνε μια αρρώστια που εκείνος μόνο με τ

φαντασία του μπορούσε να καταλάβει. Τουλάχιστον η δικ

ου ασθένεια είχε ένα όνομα και μια διάγνωση και έναναγνωρίσιμο μοτίβο παράνοιας και διάλυσης. Αλλά μμονή του Γουλφ φαινόταν να ανήκει σε μια διαφορετικ

σφαίρα, όπου η ιατρική έχανε τη δύναμή της κι έδινε τη θέσης σε κάτι πολύ πιο σκοτεινό.

«Εντάξει, γέρο», είπε ο Γουλφ με μια κοροϊδευτικ

ικειότητα. «Σταμάτα να κουνάς το κανόνι πέρα δώθε και πεμου τι θέλεις να μάθεις».

Τίποτε σχεδόν στη φωνή του δεν έδειχνε ότι αισθανόταα απειλείται από τον Έιντριαν, παρά την ύπαρξη του όπλου

«Πρώτα όμως θέλω εκείνο τον υπολογιστή».Ο Έιντριαν δίστασε.

«Είναι σημαντικός για σένα, σωστά;»Ο Γουλφ χαμογέλασε.«Δε θα ήσουν εδώ αν δεν ήξερες ήδη την απάντηση σ

αυτό το ερώτημα».Από πίσω του εμφανίστηκε η Ρόουζ στο καθιστικό. Είχ

μια πετσέτα για τα πιάτα στο χέρι της και χαμογέλασε ότα

ίδε τον Έιντριαν.



«Α, Μάρκι, ήρθε πάλι ο φίλος σου», είπε ενθουσιασμένη.Ο γιος της δεν άφησε τον Έιντριαν από τα μάτια του. «Να

μαμά», είπε αργά. «Ο καλός μου φίλος ο καθηγητής ήρθάλι να μας κάνει επίσκεψη. Έφερε και τον υπολογιστή σου»

Η Ρόουζ δεν είχε δει το πιστόλι στο χέρι του Έιντριαν,

μπορεί να μην καταλάβαινε για ποιο λόγο το κρατούσε, ακόμη και τι ήταν, αφού δεν το ανέφερε καν. «Θα δούμε όλμαζί τις εκπομπές μας;» ρώτησε.

«Ναι, μαμά. Νομίζω πως γι’ αυτό ήρθε ο καθηγητής. Θέλα δει μαζί μας τηλεόραση. Τώρα μπορείς να πιάσεις τλέξιμο».

Η Ρόουζ χαμογέλασε και πήγε στην πολυθρόνα της. Μέσσε μερικά δευτερόλεπτα βολεύτηκε στη θέση της και τσιγανό κλικ-κλακ από τις βελόνες του πλεξίματος έγινμέρος των ήχων του περιβάλλοντος.

«Δεν της δείχνω τα προσωπικά μου αντικείμενα», είπε Γουλφ. «Έστω κι αν ουσιαστικά δε χαμπαριάζει. Τη βάζω γι

πνο πριν συνδέσω τον υπολογιστή». Συγκινητικό, σκέφτηκε ο Έιντριαν. Κρύβει τη

αρρωστημένη πορνογραφία από τη μητέρα του. Τι καλός γιο«Λοιπόν...» άρχισε να λέει, αλλά σταμάτησε απότομα.«Θα πρέπει να περιμένεις», του είπε ο Γουλφ. «Δικό μο

ίναι το σπίτι, εγώ καθορίζω το πρόγραμμα».

Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά. Έπιασε μια θέση στοφθαρμένο καναπέ. «Θα περιμένουμε μαζί», είπΕξακολουθούσε να κρατάει το όπλο, σημαδεύοντας τοΓουλφ στο στήθος.

«Ξέρεις», είπε αργά εκείνος, «άνθρωποι σαν εμένα δείναι πραγματικά επικίνδυνοι. Είμαστε απλώς... περίεργοι. Δ

σου το είπε αυτό ο δόκτωρ Γουέστ;»



Δεν είναι επικίνδυνοι. Τι ψέμα! φώναξε ο Έιντριαν απμέσα του. Εξωτερικά, όμως, διατήρησε το ανέκφραστ

ρόσωπο ενός κλινικού γιατρού, όπως ήλπιζε τουλάχιστον.«Δεν έχω μιλήσει με το δόκτορα Γουέστ σχετικά μ’ εσένα

απάντησε.

Από τα μάτια του Γουλφ πέρασε φευγαλέα η έκπληξΕνδιαφέρον», είπε.

Κάθισε βαριά απέναντι από τον Έιντριαν κι έπιασε ένηλεκοντρόλ. Το έστρεψε στο κουτί κάτω από την τηλεόρασ

με την επίπεδη οθόνη και, καθώς η συσκευή ζωντάνευμουρμούρισε: «Επειδή ο καλός γιατρός μου φαίνεται πω

ίναι ουσιαστικά το ίδιο μ’ εσένα».«Τι εννοείς;» ρώτησε ο Έιντριαν καθώς στην οθόν

μφανιζόταν το πρόγραμμα των εκπομπών.«Θέλει να μαθαίνει», είπε ο Γουλφ, και από τα χείλια το

έφυγε ένα κοφτό γέλιο. «Μόνο που εκείνος δε χρειάζεται νμε σημαδεύει μ’ ένα πιστόλι για να μάθει αυτό που θέλει».

Ο Έιντριαν ένιωσε ζαλάδα. Ήθελε βοήθεια. Χρειαζόταοήθεια. Αλλά όλοι οι νεκροί επισκέπτες του παρέμενα

σιωπηλοί.«Τι λες, καθηγητά;» ρώτησε απότομα ο Γουλφ. «Ν

ούμε το M*A*S*H , ή μήπως Το Σόου της Μαίρη Τάιλεουρ; Η μητέρα μου δεν καταλαβαίνει το χιούμορ τω

ίμπσονς ».Δεν περίμενε να πάρει απάντηση. Πάτησε ένα κουμπί και

θόνη γέμισε με πρασινωπά στρατιωτικά ελικόπτερα ποκοβαν κύκλους πάνω από μια λοφοπλαγιά στη νότι

Καλιφόρνια, που υποτίθεται ότι ήταν η Κορέα του 1950. Απα ηχεία ακούστηκε γνώριμη μουσική. «Α, ωραία», είπ

κεφάτα η Ρόουζ. «Είναι ο Χόκαϊ και ο ταγματάρχης Μπερνς



σκυψε προς την τηλεόραση, ενώ οι βελόνες του πλεξίματοξακολούθησαν να κροταλίζουν ζωηρά.

«Τους θυμάται», είπε ο Γουλφ. «Τον Ρέινταρ. Τη ΧοΛιπς. Τον Τράπερ Τζον και τον Κλίνγκερ. Αλλά το όνομης αδερφής της δεν το θυμάται. Ούτε κανένα απ’ τ

αδέρφια μου. Τώρα πια είναι όλοι ξένοι. Φυσικά, δεμφανίζονται τόσο συχνά όσο ο Άλαν Όλντα και ο Μά

Φάρελ. Κανένας τους. Είμαστε μόνο οι δυο μαΟλομόναχοι. Εκτός από όσους εμφανίζονται στην οθόνΑυτοί είναι οι μοναδικοί φίλοι της».

Ο Γουλφ στράφηκε ελαφρά στο κάθισμά του για ν

αρακολουθήσει τη δράση στην οθόνη, αγνοώντας τοιντριαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να συμπεριφέρεται σαν ν

μην υπήρχαν ούτε αυτός ούτε το όπλο στο δωμάτιο, μόνου ο Έιντριαν τον είδε να τσιτώνεται όταν μετακίνησε τησάντα με τον υπολογιστή της Ρόουζ σε ένα σημείο στάπεδο ανάμεσα στα πόδια του. Δεν ήξερε πόσο ακόμα θ

μπορούσε να κρατάει σταθερά το πιστόλι, και διερωτήθηκε αο όπλο, σαν τα βαρίδια ενός δύτη, θα τον τραβούσε σ

κάποια άβυσσο.

Πέρασαν το βράδυ παρακολουθώντας παλιές κωμωδίεκαταστάσεων. Οι ήρωες του 4077ου Κινητού ΣτρατιωτικοΧειρουργικού Νοσοκομείου έδωσαν τη θέση τους στουΆρτσι και Μίτχεντ, και στη συνέχεια στην Νταϊάν και τον ΣαΕπί δύο ώρες, χονδροειδή αστεία γέμισαν την οθόνη. Ρόουζ γελούσε συχνά, μερικές φορές όταν ακουγόταν όντω

να αστείο, αλλά αυτό δε φαινόταν να αποτελεί υποχρεωτικ



σημαντικό στοιχείο της απόλαυσής της. Ο Μαρκ Γουλφ ήτααραγμένος στην πολυθρόνα του, χωρίς να δίνει σημασία στπλο που ήταν στραμμένο καταπάνω του. Ο Έιντρια

ανασάλευε κάθε τόσο στον καναπέ, μοιράζοντας τηροσοχή του ανάμεσα στις κωμωδίες και στον Γουλφ. Δε

ίχε ξανασημαδέψει με πιστόλι άνθρωπο στη ζωή του. Είχην εντύπωση πως δεν τα κατάφερνε και τόσο καλά, αλλεν ήταν βέβαιος ότι αυτό ήταν και τόσο ουσιαστικό. Ένιωθε σαν να βρισκόταν στη σκηνή κάποιο

ρωτοποριακού θιάσου, αλλά δεν υπήρχε υποβολέας για νου υπενθυμίζει τα λόγια του.

Το δωμάτιο γέμισε από τις τελευταίες νότες του μουσικοέματος από το Μπαράκι κι ο Μαρκ Γουλφ πήρε τηλεκοντρόλ κι έκλεισε την τηλεόραση.

«Αρκετά γι’ απόψε, μαμά», είπε. «Ο καθηγητής κι εγρέπει να τελειώσουμε τη δουλειά μας. Είναι ώρα να πας γιπνο».

Η Ρόουζ πήρε μια λυπημένη έκφραση. «Τελειώσαμε γαπόψε;» ρώτησε.

«Ναι».Η γυναίκα αναστέναξε κι έβαλε πάλι το πλεχτό της στ

καλάθι. Γύρισε και κοίταξε τον Έιντριαν. «Γεια σου», τοίπε. «Είσαι φίλος του Μαρκ;»

Εκείνος δεν απάντησε.«Πήγαινε στο κρεβάτι, μαμά», είπε ο Γουλφ. «Έχε

κουραστεί. Πρέπει να πάρεις τα χάπια σου και να κοιμηθείς»«Είναι ώρα για ύπνο;»«Ναι».«Δε θα φάμε;»

«Όχι. Έφαγες νωρίτερα».



«Τότε πρέπει να παρακολουθήσουμε τις εκπομπές μας».«Όχι, μαμά. Τελείωσαν γι’ απόψε».Ο Γουλφ σηκώθηκε. Πλησίασε τη μητέρα του και τ

μισοσήκωσε από την πολυθρόνα. Κατόπιν στράφηκε πάστον Έιντριαν, που εξακολουθούσε να κρατάει το όπλο, αλλ

προσοχή του φαινόταν να έχει διασπαστεί ανάμεσα στκονσερβαρισμένα γέλια των κωμωδιών και στη Ρόουζ, ποκάθε τόσο θυμόταν ή ξεχνούσε κάτι.

«Θα συνεχίσεις να με επιτηρείς;» ρώτησε ο Γουλφ. «Ήμήπως είσαι πρόθυμος να περιμένεις μέχρι να επιστρέψω;»

Ο Έιντριαν σηκώθηκε. Ήξερε ότι θα ήταν λάθος ν’ αφήσ

ον Γουλφ από τα μάτια του, αν και μέσα σ’ εκείνο το θέατρου παραλόγου του διέφευγε ο λόγος. Χαμογέλασε στ

Ρόουζ.«Πάμε, λοιπόν», είπε ο Γουλφ, παίρνοντας τη μητέρα το

απ’ το χέρι.Ο Έιντριαν σκέφτηκε πως ήταν σαν να τον καλούσαν ν

αρακολουθήσει κάποια μυστική ιεροτελεστία, σαανθρωπολόγος που τελικά κερδίζει την εμπιστοσύνη μιαφυλής Ινδιάνων στα βάθη του Αμαζονίου. Παρατηρούσε απκοντά καθώς ο γιος επέβλεπε την προετοιμασία της μητέραου. Τη βοήθησε να γδυθεί μέχρι τα όρια της ευπρέπειας· τηβαλε οδοντόπαστα στη βούρτσα της. Αράδιασε διάφορ

άπια πάνω σ’ ένα κομό και της έδωσε ένα ποτήρι νερόΒεβαιώθηκε ότι η μητέρα του θα πήγαινε στην τουαλέτ

εριμένοντας υπομονετικά έξω από την πόρτα και κάνοντάης διάφορες ερωτήσεις, όπως: «Χρησιμοποίησες το χαργείας;» και «Θυμήθηκες να τραβήξεις το καζανάκι;» Έπειτην έβαλε στο κρεβάτι –και όλα αυτά ενώ ο Έιντριαν, με τ

ιστόλι στο χέρι, στεκόταν λίγο πιο πέρα κ



αρακολουθούσε. Λες και ήταν αόρατος.Ελάχιστα πράγματα απ’ όσα είχε δει ποτέ στη ζωή του το

φόβισαν όσο η διαδικασία προετοιμασίας της Ρόουζ γιπνο. Δεν έφταιγε το ότι η γυναίκα εκείνη ήταν σαν παιδ

Αυτό που έφταιγε ήταν ότι οι συνηθισμένες ρουτίνες τη

ωής είχαν πάψει πλέον να συνδέονται με τη σκέψη της. Μην κάθε πράξη της, την κάθε ασήμαντη στιγμή πο

αντικατόπτριζε την απώλεια επαφής της με τηραγματικότητα του κόσμου, η Ρόουζ έδειχνε αυτό που ιντριαν φοβόταν ότι ερχόταν ακάθεκτα προς το μέρος τουτό θα γίνει και στη δική μου περίπτωση, μόνο που θα είνα

σε χειρότερη εκδοχή.Κρατήθηκε μακριά. Γεμάτος αμηχανία. Εντελώ

απροετοίμαστος, είχε βρεθεί αντιμέτωπος με μια κατάστασου δεν μπορούσε να προσδιορίσει με λόγια.

Ο Μαρκ Γουλφ, ο καταδικασμένος για σεξουαλικγκλήματα, φίλησε τη μητέρα του τρυφερά στο μέτωπ

Καθώς έσβηνε το φως της κρεβατοκάμαρας, στράφηκε στοιντριαν. «Βλέπεις;» του είπε, αλλά ήταν μια ερώτηση ποεν απαιτούσε απάντηση, αφού ήταν σαφές ότι ο Έιντριαβλεπε. «Έτσι γίνεται. Κάθε βράδυ».

Ο Γουλφ πέρασε πλάι του, πηγαίνοντας πάλι προς τκαθιστικό. «Κλείσ’ τη», μουρμούρισε, δείχνοντας την πόρτ

ης κρεβατοκάμαρας. Ο Έιντριαν γύρισε κι έριξε μια τελευταίκλεφτή ματιά στη γυναίκα που κειτόταν σαν άμορφος όγκομέσα στις σκιές του σκοτεινού δωματίου.

«Ίσως απόψε πεθάνει στον ύπνο της», είπε ο Γουλφ. «Τιο πιθανό όμως είναι πως δε θα συμβεί αυτό».

Ο Έιντριαν έκλεισε την πόρτα της Ρόουζ και το

ακολούθησε.



«Εκείνη η αστυνομικός», είπε ο Γουλφ, «με την οποίρθες την προηγούμενη φορά. Είναι σαν όλους τους άλλου

αστυνομικούς που έτυχε να συναντήσω στη ζωή μου. Τουαρέσει να με παρενοχλούν. Να παίρνουν τον υπολογιστή μο

α βλέπουν τι περιοδικά έχω. Να ελέγχουν αν κάνω τ

εραπεία μου. Να με σκοτίζουν στη δουλειά μου. Νεβαιώνονται ότι δεν κάνω κάτι που δεν τους αρέσει, όπωια παράδειγμα το να πηγαίνω σε κάποιο σχολείο ή παιδικαρά. Θέλουν να μου ξεριζώσουν το χούι μου». Έβαλε τέλια. «Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμούνται».

Ο Γουλφ γύρισε και κοίταξε τον Έιντριαν. «Θέλεις λοιπό

α κάνεις μια μικρή περιήγηση στη ζωή μου, ε;»Δεν περίμενε να πάρει απάντηση. Μπήκε στο καθιστικ

ήγε στο παράθυρο και κατέβασε τα στόρια.«Ξέρεις πως κάθε μέρα σηκώνομαι και πηγαίνω στ

ουλειά μου σαν καλό παιδί, σύμφωνα με τους όρους τηαποφυλάκισής μου;»

Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά. Το πιστόλι εξακολουθούσα σημαδεύει μπροστά.

«Και τώρα είδες εμένα και τη μητέρα μου. Αρχαίες κωμικέσειρές και πάνες για ενηλίκους. Ωραίο πράγμα, έτσι;»

Ο Έιντριαν υπέθεσε ότι το πιστόλι έτρεμε στο χέρι τοΠροσπάθησε να το κρατάει πιο σταθερά.

«Δεν πρόκειται να μου ρίξεις», είπε ο Γουλφ. «Στηραγματικότητα, θα συμφωνήσεις με ό,τι θέλω, αφού αλλιώε θα σε βοηθήσω. Και σίγουρα χρειάζεσαι βοήθεια, έτσι δείναι, καθηγητά;»

Τα λόγια αυτά τα είπε με χλευαστικό, επιθετικό τόνο.Ο Έιντριαν έμεινε σιωπηλός. Ήθελε να κρατήσει το όπλ

ιο επιδεικτικά. Δεν καταλάβαινε για ποιο λόγο η ύπαρξή το



ε φόβιζε τον Γουλφ. Προσπάθησε να ξεδιαλύνει αυτή τηξίσωση στο μυαλό του. Το όπλο ήταν κατάλληλο ερέθισμαίαιος, οδυνηρός θάνατος . Η αντίδραση του Γουλφ θπρεπε να είναι ξεκάθαρη και αδιαμφισβήτητη. Θα έπρεπε ν

ζαρώνει από ασυγκράτητο φόβο . Το γεγονός ότι δεν το έκαν

μπέρδευε τον Έιντριαν.«Καιρός λοιπόν για λίγο παζάρι, καθηγητά».«Δεν παζαρεύω με ανθρώπους σαν εσένα», απάντησ

αδύναμα ο Έιντριαν. Σκέφτηκε πως η απάντησή του ήτααξιοθρήνητα ανεπαρκής.

«Και βέβαια το κάνεις. Από τη στιγμή που χτύπησες τη

όρτα μου, είχες κάτι να πουλήσεις. Ή μπορεί να ήθελες ναγοράσεις κάτι. Πρέπει απλώς να κανονίσουμε τους όρουης συναλλαγής πριν προχωρήσουμε στο κυρίως θέμα».

Για άνθρωπος που βρισκόταν απέναντι από την κάνννός όπλου, ο Γουλφ φαινόταν πολύ χαλαρός.

«Θέλω να μου επιστρέψεις τον υπολογιστή της μητέρα

μου. Για προφανείς λόγους. Ο σκληρός δίσκος είναποκλειστικά δικός μου. Περιέχει προσωπικά πράγματα. Κώρα, πες μου τι θέλεις για να συμφωνήσουμε στην τιμή».

«Πρέπει να βρω κάποιον».«Ωραία. Να προσλάβεις έναν ιδιωτικό αστυνομικό».«Εγώ είμαι ο ιδιωτικός αστυνομικός», απάντησε

ιντριαν.Ο Γουλφ ξέσπασε σ’ ένα σύντομο, τραχύ γέλιο.«Δε μοιάζεις και πολύ με ιδιωτικό αστυνομικό, α

ξαιρέσουμε εκείνο το κανόνι που κουνάς πέρα δώθε. Πρώτρώτα, καθηγητά, θα έπρεπε να το κρατάς και με τα δύέρια. Έτσι θα είναι σταθερό και θα μπορείς να σημαδεύεις μ

μεγαλύτερη ακρίβεια».



Ο Γουλφ χαμογέλασε. «Ορίστε. Σου προσφέρω λίγκπαίδευση, και μάλιστα τζάμπα».

Ο Έιντριαν πάλευε με αντικρουόμενες σκέψεις. Θμπορούσε να κατεβάσει το όπλο, να το κρύψει και ν’ αρχίσις διαπραγματεύσεις. Ή θα μπορούσε να δοκιμάσει ν

απειλήσει τον Γουλφ, όπως υπέθετε ότι θα έκανε ίσως η ΤέρΚόλινς, αλλά αμφέβαλλε ότι διέθετε την απαραίτητ

αρύτητα για να γίνει πιστευτός. Ήταν παγιδευμένος κροσπαθούσε να σταθμίσει τις επιλογές του, και τότε άκουσον Μπράιαν να του ψιθυρίζει: «Χρησιμοποίησε αυτό ποσουν, και αυτό που είσαι, και αυτό που θα είσαι... Ίσως αυτ

φέρει κάποιο αποτέλεσμα».Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά κι ένιωσε τον αδερφό του ν

ον βοηθάει να σταθεροποιήσει τη λαβή του. Ύψωσε τπλο και το έστρεψε πάνω στον Γουλφ. Τον σημάδεψε καύλιξε αργά το δάχτυλό του γύρω από τη σκανδάλη. Ότα

μίλησε, έδωσε ένα μικρό τρέμουλο στη φωνή του.

«Είμαι άρρωστος», είπε σιγανά. «Πολύ άρρωστος. Όποα ’ναι θα πεθάνω».

Ο Γουλφ τον κοίταξε ερωτηματικά.«Πόση εμπιστοσύνη έχεις στη μητέρα σου; Νομίζεις πω

έρει τι κάνει; Αν ήταν εκείνη που κουνούσε πέρα δώθε αυτο όπλο, πόσο σίγουρος θα ήσουν ότι δε θα τραβούσε κατ

λάθος τη σκανδάλη ανοίγοντάς σου μια ωραία, πελώριρύπα στο πρόσωπο χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα γιοιο λόγο ή πώς το έκανε; Ακόμη κι αν απλώς σου φύτευ

μια σφαίρα στο στομάχι, και είχες έτσι μια μικρή πιθανότητα επιζήσεις, νομίζεις ότι η μητέρα σου θα ήξερε πώς ν

καλέσει την Άμεση Δράση; Ή μήπως θα έπιανε το πλέξιμ

μπροστά στην τηλεόραση;»



Τα μάτια του Γουλφ στένεψαν και το κοροϊδευτικαμόγελο έσβησε από το πρόσωπό του.

«Ε, λοιπόν», συνέχισε ο Έιντριαν, «αυτό που έχω είναι κάσαν αυτό που έχει η μητέρα σου. Μόνο που είναι χειρότερΚάνω ένα σωρό σπασμωδικά πράγματα και δεν καταλαβαίν

ιατί τα κάνω. Υπάρχει λοιπόν μια μεγάλη πιθανότητα απστιγμή σε στιγμή να ξεχάσω για ποιο λόγο βρίσκομαι εδώ κσως αυτό το κανόνι, όπως το αποκάλεσες τόσο εύγλωττ

κύριε Γουλφ, να εκπυρσοκροτήσει επειδή δε θα θυμάμαι ρειάζομαι από σένα, αλλά μόνο ότι είσαι ένας εγκληματία

κι ένας σιχαμερός κοπρίτης που του αξίζει να πάει κατευθεία

στην κόλαση. Έτσι είμαι εγώ. Ασταθής. Σαν να στέκομάνω σ’ ένα γλιστερό κατάστρωμα ενώ τα κύματα χτυπάνε τ

σκάφος. Και δεν έχω πολύ καιρό για παζάρια».Ο Γουλφ φάνηκε να ζαρώνει λιγάκι. Ο Έιντριαν είχ

μιλήσει γρήγορα, και η φωνή του ανεβοκατέβαινε σαν τκύματα που είχε χρησιμοποιήσει για να προσδώσει ένα

οιητικό τόνο στο λόγο του.«Αυτό πρέπει να τον έβαλε σε σκέψεις και να τον έχει κάν

άνω κάτω ψυχολογικά», είπε ο Μπράιαν ρουθουνίζοντααιρέκακα. «Μπράβο, Όντι. Τώρα τον αιφνιδίασες. Στρίμωξον».

«Εντάξει, καθηγητά». Ο Γουλφ ζύγιζε την κατάστασ

ξίσου γρήγορα. «Πες μου τι χρειάζεσαι».«Θέλω να με ξεναγήσεις στον κόσμο σου. Τ

μεταμεσονύκτιο κόσμο».Ο Γουλφ έγνεψε καταφατικά.«Αυτός ο κόσμος είναι μεγάλος. Πολύ μεγάλο

καθηγητά. Πρέπει να ξέρω το γιατί».

«Ένα ροζ κασκέτο». Ήταν μια ακατάληπτη απάντησ



αλλά θα επέτεινε την αβεβαιότητα του Γουλφ. Ο Έιντριακανε ένα βήμα μπροστά, κρατώντας το όπλο στο ύψος τω

ματιών του και με τα δυο χέρια. «Αυτό εννοούσες;» ρώτησΜάλιστα. Κατάλαβα. Φαίνεται πως αυτός ο τρόπος είνολύ καλύτερος για να κρατάει κανείς το πιστόλι».

Ο Γουλφ μαζεύτηκε. Ο Έιντριαν διέκρινε το φόβο νρεμοπαίζει στο πρόσωπό του.

«Δεν πρόκειται να με σκοτώσεις».«Μάλλον όχι. Αλλά μου φαίνεται πως θα ήταν ανόητο ν

άρεις τέτοιο ρίσκο».Για λίγο έπεσε σιωπή στο δωμάτιο. Ο Έιντριαν ήξερε τι θ

λεγε στη συνέχεια ο άλλος. Μόνο μία λογική διέξοδοπήρχε.

«Εντάξει, καθηγητά. Ας το κάνουμε με το δικό σορόπο». Ήταν μια παραχώρηση. Μάλλον ψεύτικη, αλλά ο Έιντρια

σκέφτηκε πως είχε κατορθώσει να εξισορροπήσει τη

κατάσταση. Το σπίτι ανήκε στον Γουλφ και θα έμπαιναν στικά του χωράφια. Αλλά το μυστήριο που αντιπροσώπευε ιντριαν –πόσο σπασμωδικά μπορούσε να αντιδράσει

πισκίαζε τον ψυχρό, λογικό εαυτό του εγκληματία. ιντριαν ποτέ δεν είχε θεωρήσει τον εαυτό του ιδιαίτερ

ξυπνο, αλλά αυτή η εξέλιξη τον έκανε να χαμογελάσει.

πιθανάτια τρέλα του ήταν κάπως πιο πειστική από τοσηρά πάθη του Γουλφ. Τώρα πια χρειαζόταν απλώς ν

συνδυάσει αυτά τα δύο στοιχεία. Έσπρωξε την τσάντα με τον υπολογιστή προς το μέρο

ου Γουλφ. «Δείξε μου», είπε.«Τι να σου δείξω;»

«Τα πάντα».



Ο Γουλφ ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του, αλλά κίνηση αυτή ερχόταν σε αντίθεση με την προθυμία με τη

ποία άπλωσε το χέρι του για να πιάσει τον υπολογιστή.

Ο χρόνος χάθηκε μέσα σ’ ένα χείμαρρο εικόνων. Ήταν όλειαφορετικές μεταξύ τους, κι όμως ήταν όλες ίδιες. Αφού

Γουλφ συνέδεσε μερικά καλώδια με τον υπολογιστή τηΡόουζ, η οθόνη της τηλεόρασης κατακλύστηκε από φυλέ

λικίες, στάσεις, διαστροφές. Σαν μαέστρος που διηύθυνε μ

ρχήστρα, ο Γουλφ έδειξε στον Έιντριαν τι υπήρχε στΤάρταρα του Διαδικτύου. Ήταν ένας ατέλειωτος ωκεανός τοσεξ, που σου προκαλούσε ίλιγγο, που σου θόλωνε το μυαλΤο πάθος ήταν κίβδηλο, δεν είχε τίποτε να κάνει μ

ραγματικές σχέσεις, αποκλειστικός στόχος ήταν ταπροκάλυπτο σεξ.

Ο Γουλφ ήταν εξπέρ στην ξενάγηση. Απαντούσε σε όλα ερωτήματα του Έιντριαν, όπως έκανε ο Βιργίλιοεναγώντας το Δάντη στην Κόλαση.

Ο Έιντριαν δεν ήξερε πόσο χρόνο κράτησε εκείνη ενάγηση. Αισθανόταν πελαγωμένος. Και πολύ γρήγοριαλύθηκε η δυσφορία που του προκαλούσαν οι εικόνες το

απροκάλυπτου σμιξίματος που κυλούσαν μπροστά τονιωσε να παγώνει από την αδιάκοπη ροή τους.Ο Γουλφ πάτησε μερικά πλήκτρα και οι εικόνες άλλαξα

Μια γυναίκα ντυμένη με μια εφαρμοστή μαύρη δερμάτινστολή τους κοίταζε από την οθόνη, καλώντας τους να μπουσε ένα δωμάτιο για να δεχτούν την τιμωρία τους. Η εγγραφ

κόστιζε 39,99 δολάρια εφάπαξ.



«Κοίτα προσεκτικά, καθηγητά», είπε ο Γουλφ.Πληκτρολόγησε μερικές καινούριες εντολές και η Γυναίκ

με τα Δερμάτινα Νο. 2 πήρε τη θέση της Γυναίκας με τΔερμάτινα Νο. 1. Πρόσφερε το ίδιο πειθαρχικό σύστημμόνο που μιλούσε γαλλικά και η τιμή της ήταν 60 ευρώ

Άλλη μια εντολή και μπροστά τους εμφανίστηκε η Γυναίκμε τα Δερμάτινα Νο. 3. Μιλούσε γιαπωνέζικα και η τιμή τη

ταν σε γιεν.Το μάθημα δεν πήγε χαμένο στον Έιντριαν.«Λοιπόν, καθηγητά, πρέπει να μου πεις τι ψάχνουμ

Συγκεκριμένα».

Ο Γουλφ χαμογέλασε. Ήταν φανερό πως το διασκέδαζε.Άρχισε να μπαίνει στον έναν ιστότοπο μετά τον άλλ

Παιδιά. Γέροι. Χοντροί άνθρωποι. Βασανιστήρια. «Τι είναυτό που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, καθηγητά; Τι σμαγεύει; Τι σε ξεσηκώνει; Τι κάνει το αίμα σου να κυλά πιρήγορα; Ό,τι κι αν είναι, θα το βρεις κάπου εκεί έξω».

Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά, αλλά πολύ σύντομα κίνηση έγινε αρνητική.

«Δείξε μου τι ενδιαφέρει εσένα, κύριε Γουλφ».«Δε νομίζω ότι έχουμε τις ίδιες επιθυμίες, καθηγητά», είπ

Γουλφ ανασαλεύοντας. «Ούτε νομίζω ότι θέλεις να μακολουθήσεις τόσο μακριά».

Ο Έιντριαν δίστασε. Είχε χρησιμοποιήσει το πιστόλι για νφτάσει ως εδώ. Κοιτάζοντας όμως τον Γουλφ στα μάτιαποκόμισε την εντύπωση ότι ο άνθρωπος εκείνος δε θα τοπέτρεπε να μπει στον ιδιαίτερο κόσμο του. Πρέπει πάντως νπήρχε κάποιος άλλος δρόμος.

Ο Έιντριαν ένιωθε τον αδερφό του πίσω από την πλάτ

ου, λες και ο Μπράιαν βημάτιζε νευρικά στον μικρό χώρ



μπρος πίσω, γυροφέρνοντας το δίλημμα στο μυαλό τοΆκουγε τα βήματα του αδερφού του πάνω στο ξύλιν

άπεδο, αν και ολόκληρο το σπίτι ήταν στρωμένο με μοκέτΟ Μπράιαν σταμάτησε, έγειρε μπροστά και ψιθύρισε στ’ αυου Έιντριαν, σαν σύμβουλος του Στέμματος. «Δελέασέ το

Όντι. Βάλ’ τον σε πειρασμό».Εύκολο να το λες. «Μα πώς να το κάνω;»Πρέπει να είχε μιλήσει φωναχτά γιατί είδε τον Γουλφ ν

σιτώνεται έκπληκτος.«Ποιον γνωρίζετε και οι δύο;»Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά. «Λογικό αυτό», είπ

Εκείνος δεν ξέρει ουσιαστικά για ποιο λόγο βρίσκομαι εδώ«Σε ποιον μιλάς;» ρώτησε ο Γουλφ με νευρικότητα.Ο Έιντριαν δεν του απάντησε.«Πρέπει να βρω την Τζένιφερ. Η Τζένιφερ είναι μικρ

Δεκαέξι ετών. Είναι όμορφη».«Δεν καταλαβαίνω», είπε ο Γουλφ. «Σ’ εμένα μιλά

ώρα;»«Η Τζένιφερ χάθηκε», συνέχισε ο Έιντριαν. «Αλλά κάπο

ρίσκεται. Πρέπει να τη βρω».«Αυτή η Τζένιφερ είναι εγγονή σου ή κάτι τέτοιο;»«Πρέπει να τη βρω. Είμαι υπεύθυνος. Θα μπορούσα ν

ους είχα εμποδίσει να την αρπάξουν, αλλά δεν ήμου

αρκετά γρήγορος».«Κάποιος έκλεψε αυτή την Τζένιφερ;»«Ναι».«Από δω γύρω;»«Ναι. Μπροστά στο σπίτι μου».«Και λες ότι την ξέρω; Αυτό δεν είναι λογικό. Δε μ

αφήνουν ούτε καν να πλησιάσω παιδιά αυτής της ηλικίας».



«Δεν ξέρεις με ποιον τρόπο τη γνωρίζεις, κι όμως τνωρίζεις. Έχετε κάτι που σας συνδέει».

«Δε μιλάς λογικά, καθηγητά».«Κι όμως, μιλάω λογικά. Απλώς εσύ δεν καταλαβαίνει

Προς το παρόν».

Ο Γουλφ ένευσε καταφατικά. Κατά κάποιον τρόπο αυτου φάνηκε λογικό.

«Και η αστυνομία...»«Η αστυνομία ψάχνει. Αλλά δεν ξέρει πού».Ο Γουλφ φάνηκε να απογοητεύεται και να ταράζετ

λιγάκι. «Κι εσύ λες πως η κοπέλα βρίσκεται κάπου εκ

μέσα;» ρώτησε δείχνοντας τον υπολογιστή.«Ναι. Είναι το μόνο μέρος που μπορούμε να ψάξουμε μ

κάποια ελπίδα. Αν κάποιος έκλεψε την Τζένιφερ για να τρησιμοποιήσει και μετά να τη σκοτώσει, τότε δεν υπάρχερίπτωση να τη βρούμε. Αλλά αν την έκλεψε για να κάν

κάτι... για να βγάλει λεφτά ενδεχομένως... πριν τη

εφορτωθεί, τότε...»«Καθηγητά, αν αυτό το κορίτσι παίρνει μέρος σ

ορνοταινίες ή ποζάρει για σέξι φωτογραφίες ή είνανακατεμένο σ’ αυτή τη βιομηχανία, διάολε, δεν υπάρχ

ερίπτωση να τη βρούμε καθισμένοι εδώ πέρα. Είναι σαν νψάχνουμε ψύλλους στ’ άχυρα. Υπάρχουν εκατομμύρι

στότοποι, με εκατομμύρια κορίτσια, που ευχαρίστωιδικεύονται σε ό,τι θα μπορούσε να χωρέσει ο νους το

ανθρώπου. Προσφέρονται εθελοντικά να κάνουν οτιδήποτ,τι μπορείς να φανταστείς υπάρχει εδώ μέσα, κάπου. Θέλα πω, αποκλείεται να τη βρούμε».

«Η Τζένιφερ δε θα το κάνει εθελοντικά, κύριε Γουλφ. Δ

α συνεργάζεται πρόθυμα».



Ο Γουλφ δίστασε. Τα χείλη του ήταν μισάνοιχτα. Μετγνεψε καταφατικά.

«Αυτό περιορίζει το πεδίο της έρευνας», παραδέχτηκε.Ο Έιντριαν κοίταξε γύρω του στο μικρό καθιστικό, σαν ν

ητούσε βοήθεια από κάποια από τις φωνές, αλλά στη

ραγματικότητα προσπαθούσε ν’ αποφασίσει τι θα έλεγωρίς να γίνει υπερβολικά αποκαλυπτικός. Όταν τελικ

μίλησε, το έκανε με σιγανή, άγρια φωνή.«Καταλαβαίνω».Στένεψε τα μάτια του και τα κάρφωσε στον Γουλφ. Απ

ίσω του άκουγε τον Μπράιαν να τον παροτρύνει.

«Έχεις ανάγκη λοιπόν να κοιτάξεις φωτογραφίες. Είναι τμόνο που είναι στη διάθεσή σου, σωστά, κύριε Γουλφ; Οφωτογραφίες δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το αληθιν

ράγμα, αλλά προς το παρόν είναι ένα αποδεκτποκατάστατο, σωστά; Στη συνέχεια αφήνεις τη φαντασί

σου να πάρει τα ηνία. Αυτό σε βοηθάει να διατηρήσεις το

λεγχο, έτσι δεν είναι, κύριε Γουλφ; Επειδή πρέπει νκερδίσεις χρόνο. Δεν μπορείς να ξαναπάς στη φυλακή, επειδσε χρειάζεται η μητέρα σου. Ο μεγάλος πόθος, όμωξακολουθεί να κρύβεται μέσα σου, έτσι δεν είναι; Δε

μπορείς να τον κρύψεις. Πρέπει λοιπόν να βρίσκεις κάποιαντιστάθμισμα επειδή εκείνες οι ανάγκες δεν εννοούν ν

ξαφανιστούν, σωστά; Αυτό είναι που σου δίνει πολογιστής. Μια ευκαιρία να φαντασιώνεσαι και νξισορροπείς τα πράγματα, μέχρι ν’ αλλάξει κάτι στη ζωή σο

και να μπορέσεις να ξανακάνεις αυτό που θέλεις. Και δεαισθάνεσαι τόσο άσχημα γι’ αυτό, επειδή πας στη δουλεισου, βλέπεις το θεραπευτή σου και νομίζεις πως τον έχε

εγελάσει για τα καλά, έτσι δεν είναι; Επειδή έχεις καταλάβ



τι είναι πολύ περίεργος γι’ αυτές τις σκοτεινές πλευρές τοσεξ και μπορείς να τον δελεάσεις να κάνει τα πάντα. Όλο τέμα είναι ο έλεγχος, κύριε Γουλφ, έχω δίκιο; Τώρα πο

μιλάμε, όλα αυτά τα στοιχεία στη ζωή σου είναι υπό έλεγχο σύ περιμένεις την κατάλληλη στιγμή που θα μπορέσεις ν

ανακάνεις αυτό που επιθυμείς περισσότερο από οτιδήποτε»Ο Έιντριαν κοντοστάθηκε. «Κάν’ τον να σου δείξει!» είπ

ίπλα του ο Μπράιαν άγρια.«Άνοιξε έναν από εκείνους τους προσωπικούς φακέλους»

ίπε ο Έιντριαν. Ύψωσε πάλι το όπλο, που αυτή τη φορά φάνηκε να λάμπ

στο χέρι του, και ο Έιντριαν ήταν αποφασισμένος να τρησιμοποιήσει αν ήταν απαραίτητο. Ο Γουλφ πρέπει νιαισθάνθηκε το ίδιο πράγμα.

Γρύλισε απειλητικά, αλλά η έκφρασή του ήταν η πιο ήπιου είχε καταφέρει να φορέσει από τη στιγμή που είχε ανοίξην πόρτα στον Έιντριαν.

Έριξε μια ματιά στον υπολογιστή και μετά στην οθόνη τηηλεόρασης. Πάτησε μερικά πλήκτρα. Εμφανίστηκε η εικόννός πολύ μικρού κοριτσιού –ίσως να ήταν έντεκα ετώταν γυμνό και είχε ένα ύφος γεμάτο νόημα, ένα ύφος πο

α το χαρακτήριζε κανείς επαγγελματικό αν το έβλεπε στρόσωπο μιας γυναίκας με τα διπλά χρόνια.

Ο Γουλφ άφησε την ανάσα του να βγει με θόρυβΝομίζεις ότι με ξέρεις, έτσι δεν είναι, καθηγητά;»

«Ξέρω αρκετά πράγματα. Κι εσύ το ξέρεις αυτό».«Υπάρχουν μέρη που εξυπηρετούν ασυνήθιστ

νδιαφέροντα», είπε αργά ο Γουλφ. «Πολύ βαθιά μέρη. Δέλεις να μπεις σ’ εκείνες τις περιοχές».

«Κι όμως θέλω», απάντησε ο Έιντριαν. «Εκεί θα βρίσκετ



Τζένιφερ».Ο άλλος ανασήκωσε τους ώμους του. «Είσαι τρελός

ίπε.«Πράγματι», αποκρίθηκε ο Έιντριαν. «Ίσως αυτό να είν

καλό».

«Αν το έχουν απαγάγει το κορίτσι, καθηγητά, έστω κι αρίσκεται κάπου εδώ μέσα...» Ο Γουλφ έδειξε τοπολογιστή. «...καλά θα κάνεις να θεωρήσεις πως είνεκρό. Γιατί αυτή θα είναι η κατάληξή του αργά ή γρήγορα»

«Αυτή θα είναι η κατάληξη όλων μας, αργά ή γρήγορααπάντησε ο Έιντριαν. «Η δική σου. Η δική μου. Της μητέρα

σου. Για όλους μας έρχεται κάποτε η ώρα. Απλώς η ώρα τηΤζένιφερ δεν έχει έρθει ακόμη».

Αυτή τη δήλωση την έκανε με μια πεποίθηση που δστηριζόταν πουθενά.

Ο Γουλφ φάνηκε να ενδιαφέρεται και να αποθαρρύνεταυτόχρονα. Μέσα του πάλευαν αντικρουόμεν

συναισθήματα.«Τι νομίζεις ότι μπορώ να κάνω για σένα;» ρώτησε, αν κ

ερώτηση αντηχούσε μέσα στο δωμάτιο όλο το βράδυ.Ο Έιντριαν ένιωσε τα χέρια του αδερφού του να σφίγγου

ους ώμους του και να τον σπρώχνουν ελαφρά.«Άκου τι θέλω, κύριε Γουλφ. Θέλω να χρησιμοποιήσεις τ

φαντασία σου. Όπως κάνεις όταν περνάς έξω από την αυλνός σχολείου την ώρα του διαλείμματος...»

Ο Γουλφ φάνηκε να τσιτώνεται.«Θέλω να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση κάποιου άλλο

α σκεφτείς τι θα ήσουν αν είχες την Τζένιφερ. Θέλω να μοεις τι θα την έκανες, με ποιον τρόπο, πού και γιατί. Και θέλ

α φανταστείς ότι στο πλευρό σου βρίσκεται μια γυναίκα. Μ



έα γυναίκα, που σε αγαπά και θέλει να σε βοηθήσει».Ο Γουλφ άκουγε πολύ προσεκτικά.«Θέλω να σκεφτείς ακόμη πώς θα έβγαζες λεφτά από τη

Τζένιφερ, κύριε Γουλφ».«Θέλεις να...»

«Θέλω να είσαι αυτός που είσαι, κύριε Γουλφ. Και με ταραπάνω».

«Κι αν το κάνω τι θα κερδίσω;»Ο Έιντριαν το σκέφτηκε. «Δώσ’ του ό,τι θέλει» , είπε

Μπράιαν.«Ναι, αλλά τι είναι αυτό;» είπε ο Έιντριαν. Ο Γουλφ το

κοίταξε πάλι καλά καλά.«Μόνο ένα πράγμα υπάρχει. Αυτό θέλει οποιοσδήπο

ίναι σαν αυτόν». Ο Μπράιαν μιλούσε με σιγουριά.Την ησυχία του, σκέφτηκε ο Έιντριαν.«Αυτό που δε θα κάνω είναι να πω στην ντετέκτιβ

κάνεις. Και δε θα της μιλήσω για τον υπολογιστή τη

μητέρας σου. Δε θα τον αναφέρω σε κανέναν. Και, όταν θμου έχεις βρει την Τζένιφερ, μπορείς να ξαναγίνεις αληθινός εαυτός σου και να περιμένεις τη μέρα που θα έχεεγελάσει τους πάντες και δε θα σε προσέχει κανείς».

Ο Γουλφ χαμογέλασε, και το χαμόγελό του δεν ήταυσάρεστο. «Νομίζω, καθηγητά, ότι κανονίσαμε τελικά τη

κατάλληλη τιμή».



Η Τέρι Κόλινς πέρασε το πρωινό της από τη μια κοιτάζονταολές ασπρόμαυρες εικόνες γραμμένες στη βιντεοκασέτα το

συστήματος ασφαλείας ενός σταθμού λεωφορείων κι απην άλλη ακούγοντας τα μπερδεμένα ψέματα δύευτεροετών σπουδαστών του κολεγίου που προσπαθούσα

μάταια να δώσουν μια ανώδυνη εξήγηση για μια ντουζίν

πολογιστές, τηλεοράσεις και PlayStation που είχανακαλύψει στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου τους έναύπνιος αστυνομικός. Τους είχε σταματήσει για υπερβολικαχύτητα. Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι κανείς για να φύγδηγώντας σαν τρελός από τα μέρη που έχει διαρρήξε

αναρωτήθηκε η Τέρι. Χρειάστηκε απλώς να χωρίσουν του

ύο νεαρούς και να τους ανακρίνουν απανωτά, περιμένοντα’ αρχίσουν οι ιστορίες τους να διαφοροποιούνται, πράγμ

αναπόφευκτο. Η Τέρι είχε επικοινωνήσει με τον επικεφαλήης ασφάλειας του πανεπιστημίου και είχε ειδοποιήσει τουηλεφωνητές της Άμεσης Δράσης που έπαιρναν τις τοπικέ

κλήσεις να έχουν το νου τους για τσατισμένους σπουδαστέ

ου είχαν επιστρέψει από τις διακοπές τους και είχαν βρει τκτός πανεπιστημιούπολης διαμερίσματά τους λεηλατημένα

Κάθε χρόνο η Τέρι χειριζόταν αρκετές υποθέσεις αυτού τούπου, και είχε βαρεθεί τη βλακεία που έκρυβαν αυτές ιαρρήξεις. Αναρωτιόταν πώς μπορούσαν οι καινούρι

σπουδαστές να φαντάζονται ότι ήταν οι πρώτοι εγκέφαλ

ου έβλεπαν τα μοναδικά πλεονεκτήματα που πρόσφερε



κλοπή πραγμάτων τα οποία ανήκαν στους συμμαθητές τουξερε ότι, αργά ή γρήγορα, ο ένας από τους δύο θα κάρφων

ον άλλο και θα περιέγραφε ολόκληρο το χαζό σχέδιο. Είχδη δακτυλογραφήσει τις φόρμες σύλληψης των δύεαρών, αλλά αμφέβαλλε αν θα γινόταν τίποτε τ

υσιαστικό. Θα περνούσαν μια δυο νύχτες στη φυλακή κμετά το νομικό σύστημα θα έβρισκε κάποιον τρόπο για νους βγάλει. Θα αναγκάζονταν να δώσουν ορισμένεξηγήσεις στις οικογένειές τους και στους μελλοντικούργοδότες τους. Η υπόθεση αυτή θα καταχωριζόταν άμεσ

στην κατηγορία Την πάτησες, κόπανε.

Η Τέρι ολοκλήρωσε βιαστικά την απαραίτητραφειοκρατική διαδικασία, που την κρατούσε μακριά από τικόνες που περιείχαν οι βιντεοκασέτες και οι οποίες της είχα

κινήσει το ενδιαφέρον και την προβληματίζουν ταυτόχρονξαιτίας όσων έδειχναν και όσων δεν έδειχναν.

Κατά κύριο λόγο, δεν έδειχναν καθόλου την Τζένιφερ.

Η Τέρι είχε χρειαστεί να κάνει μια σειρά απηλεφωνήματα για να εντοπίσει το άτομο που είχε επιστρέψην πιστωτική κάρτα της μητέρας της Τζένιφερ σε μράπεζα στο Λιούιστον του Μέιν. Ήταν, και πάλι, μ

σπουδάστρια του κολεγίου, που είπε μια ιστορία η οποία δείχε σχεδόν καθόλου νόημα αλλά ήταν αναμφίβολ

αληθινή. Η σπουδάστρια είχε πάει στη Βοστόνη με δύσυγκατοίκους και το αγόρι της για να επισκεφθούν παλιούφίλους απ’ το γυμνάσιο. Είχαν επιστρέψει στη δική τουσχολή μ’ ένα βραδινό λεωφορείο. Αυτό γινόταν κάθε λίγκαι λιγάκι σε μια πόλη όπου δέσποζαν κολέγια κ

ανεπιστήμια. Το σημείο όπου η ιστορία της σπουδάστρια

ίχε ξεφύγει από το πλαίσιο της λογικής ήταν όταν είπε ό



ρήκε την άγνωστη πιστωτική κάρτα καθώς άδειαζε τσακίδιό της. Η κάρτα είχε εκδοθεί από μια τράπεζα στηποία εκείνη δεν είχε λογαριασμό. Ήταν σ’ ένα άγνωστνομα και αποτελούσε μυστήριο το πώς είχε βρεθεί στηξωτερική θήκη του σακιδίου της.

Υπό κανονικές συνθήκες, θα είχε απλώς πετάξει τηκάρτα, αλλά κατά σύμπτωση έπρεπε να πάει στην τράπεζης την επόμενη μέρα, κι έτσι την είχε παραδώσει σ’ ένααμία, ο οποίος φιλοτιμήθηκε να καλέσει την υπηρεσί

ασφαλείας της εκδότριας τράπεζας, που με τη σειρά της είχιδοποιήσει τη Μαίρη Ρίγκινς.

Η παρακολούθηση και ο συσχετισμός των στοιχείων ήταμια αργή και περίπλοκη διαδικασία.

Το εισιτήριο που είχε αγοραστεί με την πιστωτική κάρτταν για τη Νέα Υόρκη. Τη Μέκκα όσων το έσκαγαν από τ

σπίτια τους στην Ανατολική Ακτή των Ηνωμένων ΠολιτειώνΑυτή η λεπτομέρεια δεν είχε λογική, κατά την άποψη τη

τετέκτιβ. Γιατί δεν είχαν πετάξει απλώς την πιστωτικκάρτα;

Άραγε επρόκειτο για λάθος; Έπειτα όμως το σκέφτηκε: Όχ Ήταν μια παραπλανητική κίνηση.Η Τέρι ρώτησε τρεις φορές τη σπουδάστρια αν η ίδια

κάποια από τις φίλες της θυμόταν να είδε στο σταθμό το

λεωφορείου κάποια κοπέλα που να ταιριάζει με τηεριγραφή της Τζένιφερ. Κάθε φορά η απάντηση ήτα

αρνητική. Μήπως είχε δει κάποιον άλλο; Κάποιον που ξεχώριζου φαινόταν ύποπτος; Όχι, όχι, και όχι.

Η φαντασία της Τέρι δούλευε με πυρετώδη ρυθμό, και



τετέκτιβ ένιωθε να την πνίγει μια ανησυχία, την οποία έκρυβίσω από την ψυχρή αποφασιστικότητά της. Σκεφτόταν ό

αντιμετώπιζε έναν αλλόκοτο συνδυασμό. Εκείνη τη μέρα είχμιλήσει με τους πιο ηλίθιους εγκληματίες. Και τώραναρωτιόταν μήπως βρισκόταν στα ίχνη των πιο έξυπνω

γκληματιών. Ήταν σαν να είχε πιαστεί ανάμεσα σε δύόλους, από τη μια ένας εφιάλτης κι από την άλλη η ανιαρουτίνα. Κάπου ανάμεσα έμπαινε η Τζένιφερ.

Η βιντεοταινία του συστήματος ασφαλείας δεν ήτακαθαρή. Η γωνία υπό την οποία ήταν τοποθετημένη κάμερα δεν εξασφάλιζε ακρίβεια.

Αυτό που διέκρινε η Τέρι ήταν ένας άντρας πορησιμοποιούσε το μηχάνημα αυτόματης πώλησηισιτηρίων την ώρα που έδειχνε η χρονοσφραγίδα πάνω στισιτήριο για τη Νέα Υόρκη. Ο άντρας δεν μπορούσε ν

αναγνωριστεί από τις εικόνες που είχε καταγράψει η κάμεραν και η Τέρι ήξερε ότι ορισμένες πιο σύγχρονες αστυνομικέ

πηρεσίες θα είχαν συστήματα επεξεργασίας φωτογραφιώου θα μπορούσαν να της εξασφαλίσουν μια πολυκρινέστερη απεικόνιση.

Σε μια μεγαλύτερη εικόνα, είδε τον ίδιο άντρα καθισμέναράμερα, να περιμένει το λεωφορείο. Ήταν σκυφτός και τ

καπέλο του ήταν τραβηγμένο χαμηλά και του έκρυβε τ

ρόσωπο.Με λίγα λόγια, η Τέρι κατάλαβε ότι ο άνθρωπος εκείνο

ξερε ότι φωτογραφιζόταν και έπαιρνε τα μέτρα τοροκειμένου να μη φανεί στο φιλμ, ενώ ταυτόχρονα φερότα

με τρόπο που δε θα τον έκανε να ξεχωρίσει.Η Τέρι είδε τις τρεις σπουδάστριες να μπαίνουν στην ουρ

μπροστά σε ένα εκδοτήριο εισιτηρίων. Είδε κι ένα



ιαφορετικό άντρα –διέκρινε τη γενειάδα του, ενώ ροηγούμενος ήταν ξυρισμένος– να μπαίνει με τρόπο πίσους. Ο άνθρωπος εκείνος δεν έφτασε μέχρι το εκδοτήριφυγε από την ουρά –όχι για να πάει σ’ ένα γκισέ με λιγότερ

κόσμο ούτε για να χρησιμοποιήσει ένα μηχάνημα αυτόματη

ώλησης. Απ’ όσο μπόρεσε να δει η Τέρι, ο τύπος έφυγε απην κεντρική είσοδο του σταθμού, όχι από την πίσω πλευρπου γινόταν η επιβίβαση.

Ξανακοίταξε την ταινία.Ο άντρας δεν κρατούσε αποσκευές, παρά μόνο ένα μικρ

σακίδιο.

Η Τέρι έπαιξε την ταινία ξανά και ξανά, προσπαθώντας ναπομνημονεύσει κάθε εμφάνιση του Άντρα Νο. 1 και κατόπιου Γενειοφόρου Άντρα Νο. 2. Υπολόγισε το ύψος τουαρατήρησε τον τρόπο που περπατούσαν, τον τρόπο πο

κρατούσαν τους ώμους τους γερτούς και φρόντιζαν νκρύβουν τα πρόσωπά τους κάτω απ’ τα καπέλα τους.

Προσπάθησε να φανταστεί τον άνθρωπο που της είχεριγράψει ο Έιντριαν. Τα στοιχεία δεν ήταν αρκετά για νην πείσουν ότι ο άνθρωπος στο θολό βίντεο ασφαλείας κ άλλος που ο καθηγητής είχε διακρίνει στο δρόμο ήταν τ

διο πρόσωπο.Κι όμως, είπε στον εαυτό της, οποιοδήποτε άλλ

συμπέρασμα δεν είχε νόημα.Παραμέρισε την αναφορά για τις διαρρήξεις κ

συγκέντρωσε όλες τις πληροφορίες που είχε σχετικά με τηξαφάνιση της Τζένιφερ. Ήταν ένα συνονθύλευμα απιάσπαρτα στοιχεία, όχι τόσο σαν τα κομμάτια κάποιου παζσο σαν τα συντρίμμια ενός αεροπλάνου που έχει πέσει, όπο

ι ερευνητές συνταιριάζουν ό,τι δεν έχει καταστραφεί, ό,τι έχ



στρεβλωθεί και φέρει τα σημάδια από τη φωτιά και ό,μπορεί να αναγνωριστεί, με σκοπό να σχηματίσουν μια εικόνι’ αυτό που συνέβη.

Μια ατίθαση κοπέλα στην εφηβεία το σκάει απ’ το σπίης.

Ένας γέρος. Ένα καμένο κλειστό φορτηγό.Καμία απαίτηση για λύτρα.Κανένα στοιχείο χρήσης κινητού τηλεφώνου.

Ένα εισιτήριο λεωφορείου για το πουθενά. Ένας μεταμφιεσμένος άντρας εκεί όπου θα έπρεπε να είν

Τζένιφερ.Η Τέρι αισθάνθηκε το κεφάλι της να γυρίζει.

σκεπτικισμός της είχε αρχίσει να σβήνει. Υπάρχει μια ιδιαίτεραίσθηση απόγνωσης που μολύνει τους αστυνομικούς ότασυνειδητοποιούν πως αντιμετωπίζουν το χειρότερο δυνατίδος εγκλήματος, ένα έγκλημα που συνεπάγεται ανωνυμί

και κάτι το σατανικό. Τα εγκλήματα εξιχνιάζονται λόγσυσχετισμών –κάποιος βλέπει κάτι, κάποιος ξέρει κάτκάποιος λέει κάτι, κάποιος αφήνει κάτι στον τόπο τογκλήματος– και τελικά ξεπροβάλλει μια ξεκάθαρη εικόν

Πάντα υπάρχει ένας στοιχειώδης συσχετισμός που καθορίζην πορεία που θα ακολουθήσει ο ντετέκτιβ.

Η εξαφάνιση της Τζένιφερ πήγαινε κόντρα σε όλα αυτά.Το μόνο ξεκάθαρο πράγμα που γνώριζε η Τέρι ήταν ότ

εν ήξερε τι να κάνει.Αλλά ήταν εξίσου προφανές ότι έπρεπε να κάνει κάτι πο

επερνούσε όσα είχε κάνει ως τότε. Κοίταξε τα πράγματα πορίσκονταν πάνω στο γραφείο της, λες και θα έπρεπε να είν

λοφάνερο αυτό το κάτι. Έπειτα σήκωσε το βλέμμα της κ



ο περιέφερε στο διαχωριστικό του χώρου εργασίας της, ποταν στολισμένο με φωτογραφίες της οικογένειάς της και μ

μερικά πολύχρωμα δημιουργήματα των παιδιών της μέμπερες και κραγιόνια, δημιουργώντας αντίθεση με τη

ψυχρή μουντάδα των αστυνομικών αναφορών και τω

ιδοποιήσεων του FBI.Η Τέρι πίστευε ότι είχε κάνει τα πάντα όπως έπρεπε. Είχ

κάνει ό,τι απαιτούσαν οι προδιαγραφές της υπηρεσίας. Είχκάνει όλα όσα θα έκανε οποιοσδήποτε αστυνομικός.

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν την είχε φέρει πιο κοντά στηξαφανισμένη Τζένιφερ.

Διπλώθηκε στο κάθισμά της, σαν να την είχε πιάσκράμπα στο στομάχι.

Η Τζένιφερ είχε χαθεί. Την έφερε στο νου της καθισμέναπέναντί της σε μια από τις προηγούμενες απόπειρε

λοσυρή, κλεισμένη στον εαυτό της, να περιμένει γεμάτυμό να έρθουν η μητέρα και ο φίλος της για να τη

αναπάνε στο μέρος απ’ όπου ήθελε τόσο πολύ να ξεφύγενώ η Τέρι της έκανε διάλεξη για το λάθος που είχε κάνε

Συνειδητοποίησε ότι τότε ήταν που έπρεπε να είχε σώσει τηΤζένιφερ. Κι όμως είχε αρκεστεί να σκύψει πάνω από τραφείο και να της πει: Μίλησέ μου, Τζένιφερ. Είχε καταφέρ’ ανοίξει κάποιον υποτυπώδη δίαυλο επικοινωνίας μαζί τη

Τώρα τι έκανε; Αρχειοθετούσε χαρτιά και αναφορές, έπαιρνάχρηστες καταθέσεις από έναν ανισόρροπο συνταξιούχκαθηγητή, ανέκρινε έναν σεσημασμένο δράστη σεξουαλικώγκλημάτων που δε φαινόταν να έχει καμία σχέση με τη

Τζένιφερ, και έστελνε ερωτήματα σε άλλες αστυνομικέπηρεσίες, γυρεύοντας ψύλλους στ’ άχυρα, ψηλαφώντα

μέσα στο σκοτάδι. Αλλά ενδόμυχα καταλάβαινε ότι αυτό πο



ερίμενε κυρίως ήταν να έρθει μια μέρα που κάποιος κυνηγόψάχνοντας βαθιά μέσα στο δάσος για ελάφια, θανακάλυπτε κατά τύχη τα απομεινάρια του σκελετού τηΤζένιφερ, ή που κάποιος ψαράς που θα πήγαινε σε κάποιλίμνη για πέστροφες θα έπιανε στο αγκίστρι του το πτώμ

ης σε κατάσταση αποσύνθεσης.Αν βέβαια η ντετέκτιβ ήταν τόσο τυχερή.Πάτησε μερικά πλήκτρα του υπολογιστή και στην οθόν

μπροστά της εμφανίστηκε η εικόνα του άντρα στο σταθμων λεωφορείων. Τη μεγέθυνε σε σημείο που γέμισλόκληρη την οθόνη.

Εντάξει, είπε στον εαυτό της, μου φαίνεται πως θανακαλύψω ποιος είσαι.

Εύκολο να το φανταστεί, δύσκολο να το κάνει. Έπιασμως το τηλέφωνο για να καλέσει το εργαστήριο τηολιτειακής αστυνομίας, όπου θα μπορούσαν νπεξεργαστούν το βίντεο με ένα πρόγραμμα αναγνώριση

ροσώπων. Ίσως στεκόταν τυχερή, αν και αμφέβαλλε. Ήξερπίσης ότι έκανε ένα βήμα που μπορεί να μην το ενέκριναν

ανώτεροί της.

Ο Μαρκ Γουλφ διέσχισε γρήγορα το μαύρο σκυρόστρωμου πάρκινγκ και πήγε εκεί όπου τον περίμενε ο Έιντριαίπλα στο αυτοκίνητό του. Ο Έιντριαν ένιωθε δίπλα του τηαρουσία του Μπράιαν, σχεδόν άκουγε τη γρήγορη ανάσου, και για μια στιγμή αναρωτήθηκε σε τι οφειλόταν ευρικότητα του αδερφού του. Ο Μπράιαν, όπως πίστευε

ιντριαν, είχε πάντα τον έλεγχο των καταστάσεων και ποτέ δ



ιαζόταν, ποτέ δεν ένιωθε άγχος. Και τότε συνειδητοποίηστι αυτό που άκουγε ήταν η δική του βαριά ανάσα.

Καθώς πλησίαζε, ο Γουλφ κοίταζε γύρω του επιφυλακτικΑπό το μυαλό του Έιντριαν πέρασε μια αλλόκοτη σκέψΜέσα στο σπίτι του, ο Μαρκ Γουλφ είχε μεγάλ

αυτοπεποίθηση, αλλά όταν βρισκόταν στα ανοιχτρειαζόταν να σηκώνει κάθε λίγο το κεφάλι του σαν αγρί

στο λιβάδι για να δει μήπως υπήρχε κάποιο αρπακτικριγύρω. Αυτό ήταν ανάποδο, σκέφτηκε ο Έιντριαν. Ο Γουλταν το αρπακτικό.

Στα χείλη του εγκληματία ήταν ζωγραφισμένο ένα στραβ

αμόγελο.«Δεν επιτρέπεται να κάνω μεγάλα διαλείμματα», είπε. «Δ

α ήθελα να χάσω την ευκαιρία να κλείσω κάποια σημαντικουλειά. Μήπως χρειάζεσαι μια τηλεόραση με μεγάλη οθόν

και συστήματα ήχου σαράουντ, καθηγητά; Τα έχουμε βάλσε ειδική προσφορά και μπορώ να σου κάνω πολύ καλ

ιμή».Ο τόνος του δεν έδειχνε την παραμικρή ειλικρίνεια.«Δε θα αργήσουμε», απάντησε ο Έιντριαν.

Έβγαλε ένα αντίτυπο του φυλλαδίου εξαφανισθέντοροσώπου που του είχε δώσει η ντετέκτιβ Κόλινς, και τδωσε στον Γουλφ.

«Αυτήν ψάχνω», του είπε.Ο Γουλφ κοίταξε τη φωτογραφία. «Είναι πανέμορφη...»

λέξη πανέμορφη θα μπορούσε να ήταν υποκατάστατο τοεστωμένη. Ακούστηκε πρόστυχη από τα χείλη του. ιντριαν αισθάνθηκε μια ανατριχίλα. «Είπες πως το έσκασ

από το σπίτι της;»

«Όχι, δεν είπα αυτό. Είπα ότι το είχε σκάσει από το σπί



ης στο παρελθόν. Τώρα όμως την απήγαγαν».Ο Γουλφ διάβασε τις λεπτομέρειες στο φυλλάδι

παναλαμβάνοντάς τες χαμηλόφωνα. Ένα και εξήντα εφτπενήντα τρία κιλά, ανοιχτόξανθα μαλλιά, χωρίς κάποιαρακτηριστικό σημάδι, την είδαν για τελευταία φορά... Μετ

σταμάτησε να διαβάζει.«Ξέρεις, με το δικό μου...» Ο Γουλφ δίστασε. «...ιστορικ

αν κάποιος αστυνομικός έβρισκε αυτό το φυλλάδιο στηκατοχή μου, θα ήταν εξίσου κακό σαν...»

«Κάναμε μια συμφωνία», του είπε ο Έιντριαν. «Δε θέλεα πάω στην αστυνομία και ν’ αρχίσω να τους λέω για το

άλλο υπολογιστή και για το περιεχόμενό του».Ο Γουλφ έγνεψε καταφατικά, αλλά η απάντησή του ήτα

ολύ πιο παγερή από τη φύση της συμφωνίας τους.«Ναι, κατάλαβα. Ώστε αυτή είναι η μικρή που πιστεύεις ό

κάποιοι χρησιμοποιούν. Κι εγώ πρέπει να ψάξω στΔιαδίκτυο».

«Βλέπεις, η άλλη περίπτωση είναι...»«Ναι. Να την πήδηξαν και να τη σκότωσαν. Ή κάτι ακόμ

ειρότερο».Ο Γουλφ έκανε μια ελαφριά σύσπαση. Ο Έιντριαν δεν ήτα

σίγουρος αν εκείνη η αθέλητη κίνηση οφειλόταν σε αηδία υχαρίστηση. Και τα δυο φαίνονταν πιθανά. Ίσως ν

συνυπήρχαν μέσα του εκείνα τα συναισθήματα. Αυτποψιαζόταν ο Έιντριαν.

«Ξέρεις, όλες εκείνες οι μπούρδες σχετικά με τις ταινίεσναφ”, ότι και καλά δείχνουν πραγματικούς φόνους, είννας αστικός μύθος. Είναι τελείως κάλπικες. Τρίχε

Ψέματα».

Ο Γουλφ επαναλάμβανε λέξεις με παρόμοιο νόημα για ν



ώσει έμφαση, δημιουργώντας την αντίθετη εντύπωση. Ψάξπίσω από τις λέξεις, πίσω από τον τρόπο που στέκεται, απον τόνο που χρησιμοποιεί, από τον τρόπο που αλλάζιαρκώς θέση. Ο Έιντριαν σκέφτηκε ότι αυτά θα του έλεγε

Κάσι, και οι σκέψεις του λες και είχαν τη μουσικότητα τη

φωνής της.Κοίταξε τον Γουλφ και μετά έστρεψε το βλέμμα του στο

καταγάλανο, ασυννέφιαστο ουρανό, που υποσχότακαλοκαιρία. Διέκρινε ψηλά τα χνάρια που άφηνε στο πέρασμου ένα τζετ, σχηματίζοντας μια λευκή γραμμή που κυμάτιάνω στο ανοιχτόχρωμο φόντο. Κόσμος ταξίδευε με μεγάλ

αχύτητα προς διάφορους προορισμούς. Ο Έιντριασυνειδητοποίησε ότι δε θα ξανάμπαινε σε αεροπλάνο, ότι δα είχε ποτέ την ευκαιρία να επισκεφθεί κάποιο εξωτικ

μέρος. Ένιωσε σχεδόν να παραλύει βλέποντας το αεροπλάνα πετά ολόισια χωρίς την παραμικρή προσπάθεια, ενκείνος φαινόταν παγιδευμένος στο βάλτο της αρρώστιας κ

ης αμφιβολίας. Ευχήθηκε να ήξερε ποια έπρεπε να είνακριβώς τα επόμενα βήματά του, προς ποια κατεύθυνση κ

όσα χιλιόμετρα του έμεναν ακόμη.«Όντι, πρόσεχε!»Άκουσε τα κοφτά λόγια του αδερφού του και κατέβασε τ

μάτια του από τον ουρανό.

«Έλα, Όντι, συγκεντρώσου!»«Είσαι καλά, καθηγητά;»«Μια χαρά».«Λοιπόν, όλος ο μπελάς είναι να προσπαθήσουμε ν

ροσδιορίσουμε τι είναι αλήθεια και τι δεν είναι. Αυτό είναι τκακό με το Διαδίκτυο. Είναι ένα μέρος όπου το ψέμα και

φαντασιώσεις και ένα σωρό απατηλά πράγματα υπάρχου



λάι πλάι με πραγματικά καλές, αξιόπιστες πληροφορίεΔύσκολο να τα ξεχωρίσεις. Ακόμη και στον κόσμο του σεέρεις. Τι είναι αλήθεια. Τι δεν είναι».

«Ταινίες “σναφ”...»«Όπως σου είπα, μεγάλη μούφα. Αλλά...»

Ο Γουλφ δίστασε. Γυρόφερε τις λέξεις στο στόμα του σαα δοκίμαζε τη γεύση της καθεμιάς πριν μιλήσει, κρόσθεσε: «Αλλά όλοι εκείνοι οι μύθοι, να, δημιουργού

απλώς ευκαιρίες , αν καταλαβαίνεις τι εννοώ, καθηγητά».«Εξήγησέ μου».«Κοίτα, δεν υπάρχουν ταινίες με αληθινές δολοφονίε

Μόλις όμως το FBI ή η Ιντερπόλ πει, “Οι ταινίες ‘σναφ’ είνανας αστικός μύθος”, το μόνο που καταφέρνουν είναι ννθαρρύνουν τον κόσμο να δοκιμάσει. Αυτό είναι το ζήτημ

με το Διαδίκτυο. Υπάρχει για να φτιάχνει κάτι από κάτι άλλΕσύ λες ότι κάτι δεν είναι αλήθεια, και κάποιος άλλος, ίσωστην άλλη άκρη του κόσμου, προσπαθεί να αποδείξει ό

κάνεις λάθος. Λες, για παράδειγμα, ότι δεν υπάρχουορνοταινίες με αληθινούς σκοτωμούς, αλλά... Το πρωαίρνεις την εφημερίδα και τι διαβάζεις; Κάτι πιτσιρικάδεσως στην ανατολική Ευρώπη, κινηματογράφησαν τουαυτούς τους να ξυλοκοπούν κάποιον μέχρι θανάτου. Έτια πλάκα. Ή μπορεί κάποιοι τύποι στην Καλιφόρνια ν

κινηματογράφησαν τους εαυτούς τους καθώς σκότωναν μικοπέλα που έκανε οτοστόπ, αφού πρώτα την ανάγκασαν νκάνει ένα σωρό πράγματα. Ή... τέλος πάντων, κατάλαβες τηκεντρική ιδέα. Ένας τρομοκράτης πιάνει έναν όμηρο και τοαποκεφαλίζει τραβώντας βίντεο. Το βίντεο ανεβαίνει στΔιαδίκτυο. Πλακώνουν η CIA και ο στρατός. Αλλά και ποιο

άλλος; Όλος ο κόσμος μπορεί να το δει».



«Τι μου λες τώρα;»«Σου λέω ότι, αν κάποιος χρησιμοποιεί τη μικρή...»

Γουλφ έριξε μια ματιά στο φυλλάδιο κι ένα λάγνο χαμόγελωγραφίστηκε στο πρόσωπό του πριν συνεχίσει. «...Τζένιφεα είναι λογικό. Κι αυτό μπορεί να γίνεται στη διπλανή πόρτ

στην άλλη άκρη του κόσμου».«Πώς θα ψάξεις;» ρώτησε ο Έιντριαν.«Υπάρχουν τρόποι. Απλώς συνεχίζεις να πατάς τ

λήκτρα. Μπορεί να κοστίσει μερικά λεφτά».«Λεφτά; Πώς αυτό;»«Νομίζεις ότι οι άνθρωποι τζάμπα εκμεταλλεύονται του

άλλους; Απλώς επειδή τη βρίσκουν; Σίγουρα μερικοί μπορα το κάνουν γι’ αυτόν το λόγο. Άλλοι όμως θέλουν νγάλουν λεφτά. Και για να μπεις σ’ εκείνους του

στοτόπους, πώς να το κάνουμε...»«Θα πληρώσω εγώ».Ο Γουλφ χαμογέλασε πάλι. «Μπορεί να κοστίσ

ακριβά...»Ο Έιντριαν άκουσε τον αδερφό του να του ψιθυρίζ

ντολές στ’ αυτί. Έβγαλε το πορτοφόλι του από τηκωλότσεπη. Πήρε μια πιστωτική κάρτα και την έδωσε στοΓουλφ.

«Τι κωδικό να χρησιμοποιήσω;» ρώτησε εκείνος.

Ο Έιντριαν ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. Δεβλεπε καμιά ανάγκη για ψέματα. «Ψυχολόγος», απάντησΚαι φρόντισε να καταγράφεις όλες τις περιπτώσεις που θη χρησιμοποιήσεις. Αν δω οποιαδήποτε υπερβολικρέωση, θα πάω αμέσως στην αστυνομία».

Ο Γουλφ έγνεψε καταφατικά, αλλά ακόμα κι αυτή η κίνησ

μπορεί να ήταν υποκριτική. Τον Έιντριαν δεν τον ένοιαζε. Δε



πρόκειται να ζήσω αρκετά για να ανησυχήσω γι’ αυτές τρεώσεις.

«Πρέπει να κινηθείς γρήγορα», είπε. «Δεν ξέρω πόσοκαιρός τής μένει».

Ο Γουλφ ανασήκωσε τους ώμους του. «Αν την έχ

κάποιος για παιχνίδι, κι αν θέλει να τη μοιραστεί...»«Κάποιος και κάποια», τον διέκοψε ο Έιντριαν.«Σωστά. Δύο άτομα. Αυτό μπορεί να διευκολύνει τ

ράγματα. Όπως και να ’χει, αν θέλουν να τη μοιραστούότε αυτό είναι καλό, επειδή αυτό είναι που θέλεις, επειδή τ

κορίτσι θα βρίσκεται κάπου εκεί».

Ο Γουλφ γέλασε ξανά. Ο Έιντριαν σκέφτηκε ότι εκείνο τέλιο μπορούσε να διαπεράσει τοίχους, σαν όπλο ποκπυρσοκροτεί από μικρή απόσταση, πριν ξαναγίνει έν

κυνικό χάχανο, λες και ο Γουλφ ήξερε πάντα άλλο ένμυστικό που δεν ήταν πρόθυμος να μοιραστεί με κανέναν.

«Έχεις ένα πλεονέκτημα, καθηγητά», είπε χαμογελώντα

λατιά.«Και ποιο είναι αυτό;»«Η κατάσταση του κόσμου στις μέρες μας. Ουσιαστικ

ίποτα δε γίνεται στα κρυφά. Όλοι θέλουν να το κάνουούκινο. Πώς το είχε πει κάποιος; Όλοι μας θα γίνουμιάσημοι για δεκαπέντε λεπτά; Ε, λοιπόν, είναι αλήθεια».

Γουόρχολ, σκέφτηκε ο Έιντριαν. Έχω να κάνω με έναγκληματία που παραθέτει αποφθέγματα του Γουόρχολ.

«Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα». Ή μήπως ήταν ο Μάρσαλ Μακλούαν; Ξαφνικά ο Έιντρια

εν μπορούσε να θυμηθεί. Μπορεί να ήταν και ο ΓούνΆλεν. Ανάγκασε τον εαυτό του να συγκεντρωθεί σ’ αυτά πο

λεγε ο Γουλφ.



«Τι πρόβλημα;»«Έτσι και πλησιάσουμε, έτσι και προσπαθήσουμε ν

κρεμίσουμε το ηλεκτρονικό φράγμα, όποιος έχει στα χέριου την Τζένιφερ μπορεί να σκεφτεί ότι κάποιος την ψάχνεπότε ξαφνικά είναι πιθανό να τη θεωρήσει αλλοιωμέν

μπόρευμα».Ο Έιντριαν πήρε μια απότομη ανάσα.«Και τα αλλοιωμένα εμπορεύματα...»Ο Γουλφ συνέχισε να μιλάει, αλλά ο Έιντριαν παρατήρησ

τι η φωνή του είχε αλλάξει, ότι τα χείλη του κινούνταν μως τα λόγια ήταν σαν να τα έλεγε ο Μπράιαν. Ο Έιντρια

ροειδοποίησε τον εαυτό του να μη δείξει ότι είχε σαστίσεαλλά απλώς να τον ακούσει.

«Δεν ξέρω τι κάνεις εσύ», πρόσθεσε αργά ο Γουλφ, «αλλγώ, όταν κάτι σαπίσει μέσα στο ψυγείο μου, το πετάω».



Η Τζένιφερ ήταν κουρνιασμένη στο κρεβάτι, με τα μάτσφαλιστά πίσω από τη μάσκα, προσπαθώντας να φέρει στμυαλό της την εικόνα του δωματίου της στο σπίτι. Είχαρχίσει να βλέπει με τη φαντασία της πράγματα που θυμότακαταγράφοντας με σχεδιαστική ακρίβεια κάθε γωνία, κάθσχήμα και κάθε χρώμα. Παιχνίδια. Φωτογραφίες. Βιβλί

Μαξιλάρια. Πόστερ. Το γραφείο της βρισκόταν σ’ εκείνακριβώς τη θέση, το πάπλωμά της είχε κόκκινα, μπλ

ράσινα και μοβ χρώματα μέσα σε τετράγωνα συνδεδεμένμεταξύ τους. Πάνω σε ένα κομό υπήρχε μια φωτογραφί3Χ18 που την έδειχνε να δίνει μια κεφαλιά σε έναν αγώνοδοσφαίρου νεανίδων. Χωρίς να βιάζεται, συνδύαζε το κάθ

στοιχείο, μη θέλοντας να ξεχάσει ούτε το παραμικρό πράγμΑπολάμβανε κάθε ανάμνηση –την πλοκή και τους ήρωενός βιβλίου που είχε διαβάσει όταν ήταν μικρή· το πρωί τω

Χριστουγέννων όταν της είχαν χαρίσει το πρώτο της ζευγάσκουλαρίκια για να στολίσει τα αυτιά της που μόλις τα είχρυπήσει. Με το νου της ζωγράφισε αργά το παρελθόν τη

Αυτό τη βοήθησε να θυμηθεί ότι μόνο εδώ και λίγες μέρεταν η Νούμερο 4, ενώ για πολλά χρόνια ήταν η Τζένιφερ. Ήταν μια αδιάκοπη μάχη.Μερικές φορές, όταν ξυπνούσε από έναν σύντομο υπνάκ

ρειαζόταν να καταβάλει τεράστια προσπάθεια για νυμηθεί οτιδήποτε από το παρελθόν της. Όλα όσα μπορούσ

α αγγίξει, να μυρίσει, να ακούσει –οτιδήποτε είχ



απομνημονεύσει από τη φυλακή της και που, όπως ήξερκαταγραφόταν από την κάμερα–, όλα οριοθετούσαν τηαμεσότητα της κατάστασής της. Φοβόταν ότι χτες δεν είχπάρξει Τζένιφερ. Ότι αύριο δε θα υπήρχε Τζένιφερ. Μόνκείνο το συγκεκριμένο δευτερόλεπτο υπήρχε Τζένιφερ. Θ

ταν πολύ πιο εύκολο αν ήταν ένας χαμένος ναυτικόρμαιο των κυμάτων σε μια χειμωνιάτικη θάλασσ

Τουλάχιστον τότε, όπως πίστευε, θα ήταν φανερό ότι έπρεπα αγωνιστεί ενάντια στα ρεύματα και στα κύματα και ότι, αεν κατάφερνε να επιπλεύσει, θα πνιγόταν.

Μέσα της έκλαιγε με λυγμούς. Εξωτερικά ανάγκαζε το

αυτό της να διατηρεί την ήρεμη όψη του. Είμαι μόλις δεκαέξι ετών. Μια μαθήτρια του λυκείου, είπ

στον εαυτό της. Ήξερε ότι δε γνώριζε και πολλά πράγματαπ’ τον κόσμο. Δεν είχε ταξιδέψει σε μέρη εξωτικά ούτε είχει ασυνήθιστα αξιοθέατα. Δεν ήταν στρατιωτίνα ού

κατάσκοπος ούτε καν εγκληματίας –κάποια που μπορεί ν

ίχε εμπειρίες που θα τη βοηθούσαν να κατανοήσει τφυλακή της. Αυτή η αδυναμία κανονικά θα έπρεπε να τηίχε τσακίσει, αλλά, κατά περίεργο τρόπο, δε συνέβη κάέτοιο. Ξέρω μερικά πράγματα, είπε στον εαυτό της. Ξέρ

πώς να αντιστέκομαι. Κι ας ήταν ψέμα αυτό, δεν την ένοιαζεΚατά ένα μέρος εκείνη η προσέγγιση απαιτούσε απ

μέρους της να φαντάζεται τα πάντα για τη ζωή που είχε ζήσμέχρι τη στιγμή που είχε σταματήσει το βανάκι και ο άντραίχε γείρει προς το μέρος της. Δίπλα στο κομό υπάρχει ένα μαύρο μεταλλικό λαμπατέρ μ

κόκκινο καπέλο. Το χαλί είναι πολύχρωμο και καλύπτει ένέρος από την παλιά και λεκιασμένη μπεζ μοκέτα.

ειρότερος λεκές είναι στο σημείο όπου έχυσα τη



τοματόσουπα που είχα πάρει από την κουζίνα ενώ δεπρεπε. Η μητέρα μου μου είχε βάλει τις φωνές. Με είχ

αποκαλέσει ανεύθυνη. Είχε δίκιο. Αλλά εγώ τσακώθηκα μαης. Πόσες φορές τσακωνόμασταν; Μια φορά τη μέρα; Όχαραπάνω. Όταν γυρίζω σπίτι, με αγκαλιάζει σφιχτά και μο

έει ότι έβγαλε τα μάτια της από το κλάμα όταξαφανίστηκα, κι αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα. Μοείπει. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έλεγα τέτοιο πράγμα. Μοείπει. Τα μαλλιά της έχουν γκριζάρει τώρα, είναι μόνερικές τρίχες που εκείνη ξεχνάει να βάψει, κι εγώ δεν ξέρ

αν πρέπει να της το πω. Θα μπορούσε να είναι όμορφη. Θ

πρεπε να είναι όμορφη. Άραγε, εγώ θα γίνω ποτέ όμορφησως να κλαίει αυτή τη στιγμή. Ίσως να είναι μαζί της ο Σκο

Τον μισώ. Ο πατέρας μου θα με είχε ήδη βρει, αλλά αυτός δεπορεί. Με ψάχνει άραγε; Υπάρχει κάποιος που με ψάχνει;

πατέρας μου με αναζητά, αλλά είναι νεκρός. Δε μου αρέσκαθόλου αυτό. Με λήστεψε ο καρκίνος. Μακάρι να μπορούσ

α προκαλέσω καρκίνο στον άντρα και στη γυναίκα. αφετούλης ξέρει. Θα τον έβαζα δίπλα μου στο κρεβάτκείνος θυμάται πώς είναι το δωμάτιο. Πώς θα καταφέρουμα φύγουμε από δω;

Η Τζένιφερ ήξερε ότι η κάμερα θα έγραφε οτιδήποτε έκανξερε ότι ο άντρας και η γυναίκα –δεν ήταν σίγουρη ποιο

από τους δύο την τρόμαζε περισσότερο– μπορεί ναρακολουθούσαν. Πάντως, αθόρυβα, λες και μ’ αυτό τορόπο δε θα τραβούσε την προσοχή, άρχισε να διατρέχει μα ακροδάχτυλά της την αλυσίδα γύρω απ’ το λαιμό της καο χαλκά στο σημείο όπου ήταν στερεωμένη στον τοίχο. Ένας κρίκος. Δεύτερος κρίκος. Τους ψηλάφησε έναν έναν

ταν λείοι. Με τη φαντασία της είδε πως η αλυσίδα ήτα



ασημόχρωμη και γυαλιστερή, αγορασμένη μάλλον απκάποιο κατάστημα για κατοικίδια. Οι κρίκοι δεν προορίζονταα συγκρατήσουν κάποιο πιτ μπουλ ή ντόμπερμαν, αλλ

μάλλον θα ήταν αρκετά γεροί για να συγκρατήσουν εκείνη.Ψηλάφησε το χαλκά που ήταν βιδωμένος στον τοίχ

Φαντάστηκε ότι ο τοίχος ήταν από γυψοσανίδα.Κάποτε, σ’ έναν καβγά που είχε με τη μητέρα της επειδ

ίχε γυρίσει αργότερα από την καθορισμένη ώρα, είχε πετάξνα πρες παπιέ στον τοίχο. Είχε ακουστεί ένας έντονοδούπος και το πρες παπιέ είχε πέσει στο πάτωμα, αφήνοντα

μια φαρδιά τρύπα στον τοίχο. Η μητέρα της είχε αναγκαστ

α καλέσει ένα μάστορα για να τη φτιάξει. Οι γυψοσανίδεεν είναι γερές. Θα μπορούσε άραγε να ξεριζώσει το χαλκάνιωσε τα χείλη της να κινούνται καθώς έκανε εκείνη τη

ρώτηση στον εαυτό της. Ο άντρας πρέπει να είχε σκεφταυτό το ενδεχόμενο. Εκείνο το πρες παπιέ δεν το έριξα σακορίτσι, υπενθύμισε η Τζένιφερ στον εαυτό της. Ο πατέρα

ου με έμαθε πώς να ρίχνω την μπάλα όταν ήμουν μικράτρευε το μπέιζμπολ. Εκείνος μου έδωσε το κασκέτο τωεντ Σοξ. Με έμαθε πώς να ρίχνω σωστά. Να τραβάω πίσω τέρι μου, με τον αγκώνα λυγισμένο, και να βάζω όλο το βάροου πίσω από τη ρίψη. Γρήγορη μπαλιά. Με 95 μίλια, στρια της ζώνης ρίψης.

Η Τζένιφερ χαμογέλασε, αχνά, συγκρατώντας τον εαυτης επειδή δεν ήθελε να καταγραφεί το χαμόγελό της απην κάμερα.

Ίσως μπορώ να γίνω ένα μικρό πιτ μπουλ, σκέφτηκε.Ψηλάφησε το δερμάτινο κολάρο γύρω απ’ το λαιμό της.Με τη φαντασία της άκουσε τη συζήτηση στο κατάστημ

κατοικιδίων: «Για τι είδους σκυλί θέλετε την αλυσίδα, κυρί



ου;»Φαντάστηκε τη γυναίκα να στέκεται μπροστά στον πάγκ

εν ξέρεις , είπε με το νου της. Δεν έχεις ιδέα τι είδους σκυπορώ να γίνω. Και πόσο δυνατό θα είναι το δάγκωμά μου.

Με το νύχι της άρχισε να ξύνει το κολάρο. Το δέρμα το

ης έδωσε την αίσθηση πως ήταν φτηνό. Έπιασε ένα μικρλουκέτο, απ’ αυτά που θα χρησιμοποιούσε κάποιος για νασφαλίσει αποσκευές. Το λουκέτο υποτίθεται πως θκρατούσε το κολάρο στη θέση του. Η Τζένιφερ έξυσε λίγο πιυνατά, όσο χρειαζόταν για να μπορέσει να ξαναβρεί το ίδι

σημείο. Σκέφτηκε πως ίσως θα μπορούσε να κομματιάσει τ

κολάρο τρίβοντάς το.Είπε στον εαυτό της ότι πρέπει να υπήρχαν ορισμέν

ήματα που θα μπορούσαν να την οδηγήσουν στηλευθερία. Προσπάθησε να διαμορφώσει μια σειρά κινήσεω

Πρώτα έπρεπε να λυθεί. Κατόπιν έπρεπε να διαβεί την πόρτΉταν κλειδωμένη άραγε; Έπρεπε να βγει από το υπόγειο κ

α ανέβει πάνω. Πού είναι οι σκάλες; Κάπου εδώ κοντπρέπει να βρίσκονται. Έπρεπε να βρει μια πόρτα για να βγξω. Κατόπιν θα το έβαζε στα πόδια. Δεν είχε σημασία προοια κατεύθυνση. Έπρεπε απλώς να το σκάσει. Αυτό ήταν τύκολο μέρος. Αν μπορέσω να ξεφύγω αρκετά ώστε να τρέξω

κανείς δεν πρόκειται να με πιάσει, σκέφτηκε. Είμαι γρήγορ

ε κάθε γήπεδο, σε κάθε αγώνα, ήμουν η ταχύτερη. προπονητής ανώμαλου δρόμου ήθελε να εκπροσωπήσω τσχολείο, αλλά εγώ αρνήθηκα. Μπορούσα όμως να νικήσ

λα τα άλλα κορίτσια και τα περισσότερα αγόρια. Το μόνπου χρειάζομαι είναι μια ευκαιρία.

Κατέβασε τα χέρια της από την αλυσίδα και το κολάρο

άρχισε να χαϊδεύει το αρκουδάκι της. «Ένα ένα βήμα», το



ίπε ψιθυριστά. «Θα τα καταφέρουμε. Σου το υπόσχομαι».Η φωνή της αντήχησε μέσα στο δωμάτιο και η Τζένιφε

αφνιάστηκε που είχε μιλήσει φωναχτά. Για μια στιγμόμισε πως είχε κραυγάσει, αλλά μετά φαντάστηκε πω

απλώς είχε βγάλει έναν ψίθυρο. Το δωμάτιο αντιλάλησε το

ψίθυρο, γεμίζοντας τ’ αυτιά της μέχρι που ένας διαφορετικόόρυβος διαπέρασε τις αισθήσεις της. Κάποιος ήταν στηόρτα. Έγειρε το κεφάλι της προς την πηγή του θορύβου.

Δάγκωσε το χείλος της. Δεν είχε ακούσει κλειδί να μπαίνστην κλειδαριά. Δεν είχε ακούσει την κλειδαριά να ανοίγεΠροσπάθησε να θυμηθεί τις προηγούμενες φορές που είχ

ανοίξει η πόρτα. Είχε ακούσει κάτι διαφορετικό; Όχι, ήτασίγουρη πως είχε ακούσει απλώς τον ήχο του πόμολου πούριζε. Τι της έλεγε αυτό;

Πριν καν βρει το χιλιοστό του δευτερολέπτου που τηρειαζόταν για ν’ απαντήσει στην ίδια την ερώτησή τη

άκουσε τη φωνή του άντρα.

«Όρθια. Βγάλε τα εσώρουχά σου».

Ο Μάικλ και η Λίντα καταλάβαιναν ότι η Σειρά 4 δεαφορούσε απλώς το σεξ, αλλά και το να έχεις έναν άνθρωπ

ως κτήμα σου και να τον ελέγχεις. Το σεξουαλικό στοιχείταν ζωτικής σημασίας και, όπως πίστευαν, ο μοχλός απον οποίο εξαρτιόταν η επιτυχία του θεάματος. Ο Μάικλ είχεράσει ώρες ολόκληρες μελετώντας κάθε καρέ της σειράαινιών Hostel , οι οποίες κατά την άποψή του είχακφυλιστεί σε ένα λουτρό αίματος, περιορίζοντας έτσι τη

κάμα των θεατών σε εφήβους που εκτιμούσαν πρωταρχικ



ην αιματοχυσία. Όταν όμως άρχιζε να τινάζεται παντού ταίμα, η ένταση διαλυόταν. Από την πλευρά της, η Λίντεωρούσε αποκρουστικές εκείνες τις ταινίες και είχροτιμήσει να διαβάσει, δυο φορές, σχεδόν κάθε βιβλίο ποίχε μπορέσει να βρει με θέμα την Πάτι Χιρστ και το

Συμβιωτικό Απελευθερωτικό Στρατό. Αυτό που τη γοήτευταν ο τρόπος που η κληρονόμος είχε μεταβληθ

ψυχολογικά στην Τάνια, την επαναστάτρια. Μπορεί εκείνοι νμη χρειάζονταν να κάνουν τη Νούμερο 4 να πιάσει σα

ομπότ ένα όπλο χωρίς σφαίρες και να πάρει μέρος στηκακοσχεδιασμένη ληστεία κάποιας τράπεζας ή σε μι

παναστατική ενέργεια «για να φάει ο κόσμος ψωμί». Αυτου η Λίντα είχε βρει σαγηνευτικό ήταν ο τρόπος που η Χιρσίχε οδηγηθεί στο σημείο να απαρνηθεί τη δική τηαυτότητα. Απομόνωση. Αδιάκοπες απειλές. Κακοποίησ

Σεξουαλικός καταναγκασμός. Καθεμία απ’ αυτές τιμεθόδους πελεκούσε βαθμιαία την προσωπικότητα της Πά

Χιρστ, μετατρέποντάς τη στο απόλυτα άβουλο πλάσμα ποστη συνέχεια εκμεταλλεύτηκαν οι απαγωγείς της. Η Λίντ

ξερε ότι η ιστορία της Χιρστ περιείχε στοιχεία πομπορούσαν να εισαχθούν με τον κατάλληλο χειρισμό στ

ικό τους θέαμα. Θεωρούσε, απλούστατα, δεδομένο ότι αυτου είχε μαγέψει την ίδια θα μάγευε σίγουρα και τους θεατέ

σε όλο τον κόσμο.Φυσικά, όσο πιο πολύ την τραβούσε αυτή η ιδέα, τόσο π

σκληρή γινόταν. Ήθελε να κάνει κτήμα της τη Νούμερο 4 κα της προκαλέσει πόνο. Μερικές φορές, όταν ο Μάικ

κοιμόταν, εκείνη σηκωνόταν κλεφτά από το κρεβάτι, τύλιγμια κουβέρτα γύρω από το γυμνό κορμί της και πήγαινε στ

θόνες για να δει τι έκανε η Νούμερο 4. Η καρδιά της άρχιζ



α χτυπάει πιο γοργά, όπως και των ανώνυμων ανθρώπωου παρακολουθούσαν το θέαμα. Ήταν ένα διαφορετικίδος συνεύρεσης. Ένιωθε να διεγείρεται με έναν τρόπο ποεν μπορούσε να αναπαραγάγει ο έρωτάς της με τον Μάικ

Η ανάσα της έβγαινε κοφτά. Αισθανόταν μια άγρια επιθυμί

α χαϊδέψει τον εαυτό της, μια επιθυμία που γινόταν ακόμιο έντονη επειδή αρνιόταν να το κάνει.

Στερούσε από τον εαυτό της την απόλαυση, ώστε, όταινόταν στον Μάικλ, να το κάνει ακόμη πιο παθιασμένξερε ότι τον ξάφνιαζε η ασυγκράτητη ορμή της, αλλ

κείνος κρατούσε το στόμα του κλειστό και ανταποκρινόταν

Δική της ιδέα ήταν το Ρολόι της Παρθενιάς.Αποτελούσε μια απλή προσθήκη. Τα πλάνα πο

μεταδίδονταν συνοδεύονταν από ένα χρονόμετρο. Ζητούσααπό τους θεατές να στοιχηματίσουν πότε ακριβώς η Νούμερ

θα υποχρεωνόταν από τους μασκοφόρους απαγωγείς τηα χάσει την παρθενιά της. Η όλη διαδικασία έμοιαζε λιγά

με τα στοιχήματα που έμπαιναν στα γραφεία, μόνο που ταντικείμενο του στοιχήματος δεν ήταν κάποιος αγώνα

οδοσφαίρου ή μπάσκετ. Ήταν ένας βιασμός.Δεν υπήρχε τρόπος να μαντέψει κάποιος πότε θα γινότα

Εξασφαλιζόταν όμως η διαδραστική συμμετοχή των θεατώταν πρωτοεμφανίστηκαν οι λεπτομέρειες που αφορούσα

ο χρονόμετρο και τον τρόπο συμμετοχής στο ηλεκτρονικστοίχημα, αυξήθηκε άμεσα ο αριθμός των ηλεκτρονικώμηνυμάτων.

Σε πολύ κόσμο αρέσει ο τζόγος , σκέφτηκε η Λίντα.Το βασικό θέμα ήταν να υπάρχει ένα σχεδόν αδιάκοπ

έλεαρ.

Όπως πάντα, σε όλη τη διάρκεια της Σειράς 4,



παινιγμός είχε τεράστια σημασία, ανακατεμένος με γενναίεόσεις απροκάλυπτων πράξεων. Η Λίντα ήταν ιδιαίτερυαίσθητη στην ανάγκη να μην αφήσουν τους θεατές ν

αισθανθούν ανία, ούτε να φτάσουν στην κορύφωση. Όλαπέβλεπαν στο να εμπλέξουν τους θεατές στον ιστό τη

στορίας της Νούμερο 4, έτσι ώστε, πέρα από τον πόθο, νμαγευτούν και από τις ανατροπές και τις εξελίξεις τηαφήγησης, με τρόπο που η αιχμαλωσία της Νούμερο 4 νμοιάζει με σαπουνόπερα που ήταν αληθινή κι ωστόσξωπραγματική, και εξελισσόταν μπροστά στα μάτια τους.

Το Ρολόι της Παρθενιάς ήταν μια μικρή αλλαγή σκηνικού

Εμφανιζόταν σε μια γωνία απέναντι από το κανονικό κόκκινολόι της Σειράς 4, που μετρούσε σταθερά τις ώρες που

Τζένιφερ βρισκόταν υπό τον έλεγχό τους.

Ωραία», είπε ο Μάικλ. Η φωνή του ήταν τραχιά και βαθιά. ούμερο 4 στεκόταν άκαμπτα, αμήχανα, στην άκρη το

κρεβατιού, σαν στρατιώτης σε στάση προσοχής, μόνο ποροσπάθησε να καλύψει με τα χέρια τη γύμνια της, όπως είχ

κάνει και προηγουμένως, όταν πλενόταν.Ο Μάικλ ήξερε ότι αυτό το έκανε μηχανικά. Ήξερε επίση

τι αυτή η σεμνοτυφία θα διήγειρε τους περισσότερουεατές. Ήταν τόσο συνηθισμένοι στο ζήλο που επιδείκνυαι πρωταγωνιστές στη βιομηχανία του πορνό προκειμένου νγουν τα ρούχα και να ακολουθήσει το ωμό σεξ, ώστε

απροθυμία της Νούμερο 4 να τους δείξει αυτό που ήθελαν νουν θα ήταν σκανδαλιστική.

«Τα χέρια στα πλευρά, Νούμερο 4», είπε ψυχρά ο Μάικλ.



Την είδε να αναριγεί. Πήγε ελαφρά προς τα αριστερά, για βεβαιωθεί ότι δε θα ήταν μπροστά στην κάμερα, κλησίασε πολύ περισσότερο. Ήθελε να κάνει τη Νούμερο α αισθανθεί την παρουσία του. Ίσως ακόμη και να νιώσην ανάσα του στο μάγουλό της. Ήταν σίγουρος ότι η Λίντ

α μοίραζε τα πλάνα ανάμεσα στις άλλες κάμερες. Δεν είχη δική του επιδεξιότητα στην κινηματογράφηση, αλλά ήξερ

αρκετά ώστε ν’ αλλάζει διαρκώς τις γωνίες λήψης. Χάιδεψέ τη με την κάμερα, σκέφτηκε. Προσπαθούσε νοερ

α στείλει αυτό το μήνυμα στη Λίντα και φαντάστηκε πως θα κατάφερνε. Σε τέτοια θέματα, οι δυο τους λειτουργούσα

σε ένα διαισθητικό μήκος κύματος.«Κοίτα ολόισια μπροστά».Η Νούμερο 4 έκανε αυτό που της είπε. Δάγκωνε το κάτ

είλος της. Ο Μάικλ ήλπιζε ότι η Λίντα θα έκανε κοντινλάνο σ’ αυτό.

«Έχουμε να σου κάνουμε μερικές ακόμη ερωτήσει

ούμερο 4». Εκείνη δεν έγνεψε καταφατικά, αλλά ο Μάικην είδε να γυρίζει το κεφάλι της ελαφρά προς το μέρος του.

«Πες μας, Νούμερο 4, πώς έχεις φανταστεί ότι θα είναι ρώτη φορά;»

Η Τζένιφερ μισάνοιξε το στόμα της, λες και οι λέξερμούσαν μπροστά αλλά σταματούσαν στα χείλη της.

Ο Μάικλ την παρότρυνε.«Πίστευες ότι θα ερωτευόσουν; Ότι θα ήταν ρομαντικό

Μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα με φεγγάρι στηακροθαλασσιά; Μπροστά σ’ ένα αναμμένο τζάκι σε κάποικαλύβα γεμάτη θαλπωρή, ενώ έξω θα μαινόταν ο χειμώνας

Ο Μάικλ χαμογέλασε. Οι εικόνες εκείνες ήταν ιδέα τη

Λίντα.



«Ή μήπως ένα άγριο σμίξιμο στο πίσω μέρος ενόαυτοκινήτου; Ή σε κάποιο πάρτι τριγυρισμένη από άλλουφηβους, όπου θα υποχωρούσες λόγω της επιμονής τους

λόγω ποτού ή κάποιου ναρκωτικού;»Η Νούμερο 4 δεν απάντησε.

«Πες μας, Νούμερο 4. Θέλουμε να μάθουμε πώφανταζόσουν ότι θα ήταν».

«Εγώ ποτέ, εγώ δεν...» άρχισε να λέει διστακτικά Τζένιφερ.

«Και βέβαια θα το έχεις φανταστεί, Νούμερο 4», μούγκρισ Μάικλ, όσο πιο απειλητικά γινόταν. «Όλοι το κάνουν. Όλ

φαντασιώνονται. Μόνο που η πραγματικότητα δεν είναι πόσαν τη φαντασίωση. Αλλά εμείς θέλουμε να μάθουμ

ούμερο 4. Τι ονειρεύτηκες;»Η Τζένιφερ τσιτώθηκε.«Πίστευα πως θα ερωτευόμουν», είπε αργά.Ο Μάικλ χαμογέλασε κάτω από τη μάσκα που φορούσε.

«Πες μας, Νούμερο 4. Πες μας τι άποψη έχεις για τορωτα». Δεν είμαι εγώ αυτή που στέκεται γυμνή μπροστά στο

κόσμο, είπε η Τζένιφερ στον εαυτό της. Είναι η Νούμερο εν ξέρω ποια είναι αυτή. Είναι κάποια άλλη. Κάποιιαφορετική. Εγώ εξακολουθώ να είμαι ο εαυτός μου. Αυτ

που μιλάει είναι κάποια άλλη. Έπειτα σκέφτηκε: Δώσ’ του αυτό που θέλει.Άρχισε να λέει ψέματα.«Ήταν ένα αγόρι στο σχολείο μου, λεγόταν...»Ο Μάικλ προχώρησε γρήγορα και την άρπαξε απ’ τ

σαγόνι. Την έσφιξε άγρια.

Η Τζένιφερ πήρε μια απότομη ανάσα. Κοκάλωσε. Ένιωσ



ην πίεση στο σαγόνι της να αυξάνεται. Αυτό που τηρόμαξε και τη φόβισε δεν ήταν τόσο ο πόνος, όσο

αναπάντεχη κίνηση του άντρα. Αλλά όσο εκείνος τησφιγγε, άρχισε να εντείνεται ο πόνος. Η Τζένιφερ είδρώματα πίσω από τη μάσκα της, ένα καλειδοσκόπι

κόκκινου και λευκού και τελικά μια πηχτή μαυρίλα.«Όχι. Όχι ονόματα, Νούμερο 4. Ούτε τοποθεσίες. Ούτ

μικρές λεπτομέρειες που νομίζεις ότι κάποιος μπορεί νακούσει και ν’ αρχίσει να ψάχνει για να σε βρει. Δε θα σου ταναπώ, Νούμερο 4. Την επόμενη φορά θα σε κάνω σ

αλήθεια να πονέσεις».

Η Τζένιφερ αισθανόταν τη δύναμή του. Ήταν σαν ναιωρούνταν από πάνω της μαύρα σύννεφα που θα έφερναμπόρα.

Έγνεψε καταφατικά για να δείξει ότι συμφωνούσε. Σιγσιγά η λαβή στο πρόσωπό της χαλάρωσε και το μούδιασμάρχισε να φεύγει από το κορμί της. Καθώς υποχωρούσε

όνος, ήταν λες και βαθμιαία συνειδητοποίησε πάλι τύμνια της.

«Συνέχισε, Νούμερο 4. Προσεκτικά μόνο».Η Τζένιφερ είχε την αίσθηση ότι ο άντρας δεν είχ

ποχωρήσει παραπάνω από μερικά εκατοστΕξακολουθούσε να ζυγιάζεται από πάνω της. Δεν ήθελε ν

εχτεί κι άλλο χτύπημα, έτσι άρχισε να σκαρφίζεται διάφορα«Ήταν ψηλός και κοκαλιάρης. Και είχε ένα χαζούλικ

αμόγελο που μου άρεσε πολύ. Του άρεσαν οι ταινίες δράσηκαι ήταν πολύ καλός στα φιλολογικά μαθήματα –νομίζ

ως έγραφε και ποιήματα– και το χειμώνα φορούσε έναστείο σκουφί με αυτιά κι έμοιαζε κάπως με ελέφαντα χωρ

ροβοσκίδα».



Ο άντρας γέλασε κοφτά.«Ωραία», είπε. «Κι εσύ τι φαντάστηκες, Νούμερο 4;»«Σκέφτηκα ότι, αν μου ζητούσε να βγούμε, θα τον άφην

α με φιλήσει μετά το πρώτο ραντεβού».«Μάλιστα; Και μετά;»

«Κι αν μου ζητούσε να βγούμε ξανά, θα τον φιλούσα πάλκαι θα τον άφηνα να μου πιάσει το στήθος».

Η Τζένιφερ άκουσε τον άντρα να πλησιάζει. Μιλούσε μσιγανή, ψιθυριστή φωνή, σχεδόν σαν να είχε εξαφανιστεί υμός του και να είχε δώσει τη θέση του σε κάτι που μόνο υο τους μπορούσαν να μοιραστούν.

«Μάλιστα, πες μου κι άλλα, Νούμερο 4. Τι θα γινόταν στρίτο ραντεβού;»

Η Τζένιφερ κοίταζε ολόισια μπροστά. Ήξερε ότι απένανης βρισκόταν η κάμερα. Υποψιαζόταν ότι όταρησιμοποίησε τη λέξη στήθος , η κάμερα είχε ζουμάρει στικό της. Μόνο που δεν είναι το δικό μου στήθος αλλά τη

ούμερο 4, είπε επίμονα στον εαυτό της.Μισόκλεισε τα μάτια της πίσω από τη μάσκ

ροσπαθώντας να φανταστεί την εικόνα ενός αγοριού ποεν υπήρχε.

Κανείς δεν της είχε ζητήσει ποτέ να βγουν. Και με εξαίρεσνα πάρτι όταν ήταν δώδεκα ετών όπου είχε παίξει τη

μπουκάλα, κανείς δεν είχε θελήσει ποτέ να τη φιλήσει. Απσο ήξερε, τουλάχιστον. Μερικές φορές αυτό την είχε κάνα σκεφτεί ότι δεν ήταν όμορφη. Δεν της είχε περάσει ποτ

από το νου η σκέψη ότι μπορεί να ίσχυε το ακριβώς αντίθεττι ήταν υπερβολικά όμορφη και υπερβολικά διαφορετική κ

ατίθαση, και ότι όλα αυτά τρόμαζαν και έσπρωχναν του

συμμαθητές της προς ευκολότερες προκλήσεις.



Άρχισε πάλι να αυτοσχεδιάζει. Πήρε ιδέες από όλες τφαντασιώσεις που είχε πριν βυθιστεί στον ύπνο κάθε βράδΑπό ταινίες. Από βιβλία. Από οτιδήποτε περιείχε ένομάντζο που εύκολα μπορούσε να θυμηθεί κανείς.

«Αν με ξανάπαιρνε τηλέφωνο, κι αν μπορούσα ν

κανονίσω τα πράγματα όπως ήθελα... ένα μέρος όπου θμπορούσαμε να είμαστε μόνοι και ήσυχοι... σκέφτηκα πωσως...» Δίστασε. «...θα φτάναμε μέχρι το τέλος».

«Συνέχισε, Νούμερο 4».«Ήθελα να γίνει σε ένα δωμάτιο. Σε μια αληθιν

κρεβατοκάμαρα. Όχι πάνω σε κάποιον καναπέ ή μέσα σ’ έν

αυτοκίνητο ή σε κάποιο υπόγειο. Ήθελα να γίνει αργΣκεφτόμουν ότι θα ήταν σαν να έδινα ένα δώρο. Ήθελα νίναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Και δεν ήθελα μετά να το βάλ

στα πόδια το αγόρι. Δεν ήθελα να γίνει κάτι που θα μρόμαζε».

Ο άντρας πήγε ακόμη πιο κοντά της. Η Τζένιφερ το

νιωσε να τριγυρνάει. Όταν τα δάχτυλά του άγγιξαν τμπράτσο της κόντεψε να ξεφωνίσει. Ήταν έντρομη.

«Τώρα όμως δε θα γίνει με τέτοιο τρόπο πια, έτσι δεν είναούμερο 4; Αυτό το αγόρι από το σχολείο σου δεν είναι εδώ

σωστά; Και φαντάζεσαι ότι θα μάθει ποτέ τι απόλαυσχασε;»

Η Τζένιφερ δεν απάντησε. Αισθανόταν τα ακροδάχτυλου να διατρέχουν ανάλαφρα το δέρμα της. Ψηλάφησαν τερίγραμμα του κορμιού της, σαν να τραβούσαν την προσοχ

σε διάφορα σημεία. Στους ώμους. Στην πλάτη και στουλουτούς της. Γύρω από τη μέση της, μένοντας λίγαραπάνω στο επίπεδο στομάχι της. Και μετά πιο χαμηλ

Ανατρίχιασε. Αν αυτό γινόταν με κάποιον που αγαπούσε,



αίσθηση θα ήταν πολύ ερωτική. Με αυτό τον άντρα όμωνιωθε το σκοτάδι να τη σκεπάζει. Άθελά της συσπάστηκε κρειάστηκε να καταβάλει προσπάθεια για να μην τραβηχτεί.

«Θέλεις να ξεμπερδεύεις μ’ αυτό το θέμα, Νούμερο 4;»«Δεν ξέρω...»

Ο άντρας επανέλαβε την ερώτησή του: «Θέλεις νξεμπερδεύεις μ’ αυτό το θέμα, Νούμερο 4;»

Η Τζένιφερ δίστασε. Άραγε το ναι θα τον ενθάρρυνε να τραπώσει επιτόπου; Να τη ρίξει στο κρεβάτι και να τη βιάσε

Μήπως το όχι θα ήταν προσβολή; Μπορεί να είχε το ίδιακριβώς αποτέλεσμα. Πήρε μια κοφτή ανάσα και τη

κράτησε, λες και προκαλώντας ασφυξία στον εαυτό της θμπορούσε να καταλάβει ποια ήταν η σωστή απάντηση, απήρχε σωστή απάντηση.

Οι ώμοι της συσπάστηκαν. Τι θα απέμενε μετά; Θα είχάραγε την παραμικρή αξία γι’ αυτούς;

«Απάντησε στην ερώτησή μου, Νούμερο 4».

Η Τζένιφερ ανάσανε.«Όχι», είπε.Ο Μάικλ εξακολούθησε να μιλάει ψιθυριστά. «Είπες ό

θελες η εμπειρία αυτή να είναι ξεχωριστή».Εκείνη έγνεψε καταφατικά. Ο Μάικλ συνέχισε να μιλά

αμηλόφωνα με συγκρατημένο μίσος, όχι αγάπη.

«Θα είναι. Μόνο που δε θα είναι ξεχωριστή με τον τρόπου πίστευες». Έβαλε τα γέλια, και μετά η Τζένιφερ τον ένιωσε ν

απομακρύνεται.«Σύντομα», της είπε. «Σκέψου το αυτό. Πολύ σύντομα. Θ

μπορούσε να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή. Και θα είν

σκληρή εμπειρία, Νούμερο 4. Καμία σχέση με ό,



φαντάστηκες ποτέ».Κατόπιν η Τζένιφερ τον άκουσε να διασχίζει το δωμάτιο.Το επόμενο δευτερόλεπτο ακούστηκε άλλος ένας ήχο

Της πόρτας που άνοιξε κι έκλεισε.Η Τζένιφερ έμεινε όρθια, εξακολουθώντας να είναι γυμν

Περίμενε κάμποσα λεπτά, όπως της φάνηκε, ακίνητη. Μετταν η ένταση της σιωπής γύρω της γιγαντώθηκε ώσπογινε κραυγή, άφησε την ανάσα της να βγει αργά κι έψαξε νρει τα εσώρουχά της. Τα φόρεσε και γύρισε στο κρεβάτ

Αισθάνθηκε τον ιδρώτα να κυλάει από τις μασχάλες της. Δεταν η ζέστη που τον προκαλούσε. Ήταν η απειλή. Βρήκε τ

αρκουδάκι της και του είπε ψιθυριστά: «Αυτό δε συμβαίνει σμάς, Καφετούλη. Συμβαίνει σε κάποιον άλλο. Η Τζένιφείναι ακόμη φίλη σου. Δεν έχει αλλάξει».

Ευχήθηκε να μπορούσε πραγματικά να το πιστέψει αυτΚαταλάβαινε ότι κάτι ισορροπούσε με πολύ αβέβαιο τρόπέρνοντας ποτέ από τη μια και πότε από την άλλη. Αυτό πο

αμφιταλαντευόταν ήταν η ταυτότητά της.Δεν ήξερε αν μπορούσε να διατηρήσει την ισορροπία της.Το δωμάτιο πέρα από το ύφασμα που κάλυπτε τα μάτι

ης πρέπει να στριφογύριζε. Η Τζένιφερ αισθάνθηκε ζαλάδκαι έξαψη, λες και τα χέρια εκείνου του άντρα είχαν αφήσκόκκινες αυλακιές και ουλές σε όλα τα σημεία όπου την είχα

αγγίξει. Έσφιξε πιο δυνατά πάνω της τον Καφετούλη. Αντιπάλεψε ό,τι μπορείς ν’ αντιπαλέψεις, Τζένιφερ. Τ

πόλοιπα δεν έχουν καμιά σημασία.Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, σαν να συμφωνούσ

με τον εαυτό της.

Έπειτα βαθιά μέσα της επανέλαβε επίμονα: Ό,τι κι α



ίνει, δε σημαίνει τίποτα, δε σημαίνει τίποτα, δε σημαίνίποτα. Μόνο ένα πράγμα έχει σημασία: να μείνεις ζωντανή.



Ο Έιντριαν πέρασε ένα μεγάλο μέρος του Σαββατοκύριακοκλεισμένος στο σπίτι του, καθηλωμένος όχι από κάποικλειδαριά ή αλυσίδα, αλλά από την αρρώστια του. Κοιμόταλάχιστα, και τον ύπνο του τάραζαν ανήσυχα όνειρα. Τηερισσότερη ώρα βημάτιζε σπασμωδικά από δωμάτιο σωμάτιο, σταματώντας για λίγο μόνο για να μιλήσει με τη

Κάσι, η οποία δεν του απαντούσε, ή για να παρακαλέσει τοΤόμι να εμφανιστεί για να μπορέσει να τον αγκαλιάσει άλλμια φορά. Εκείνη η σκέψη στροβιλιζόταν αδιάκοπα στμυαλό του, άλλη μια φορά άλλη μια φορά άλλη μια φοραλλά, παρά τις ικεσίες του, ο γιος του παρέμενε σιωπηλός καόρατος.

Όταν ο Έιντριαν τύχαινε να πιάσει τον εαυτό του στοκαθρέφτη, νόμιζε πως έβλεπε μια σκιά. Φορούσε το σκισμέν

άνω μέρος μιας πιτζάμας κι ένα ξεθωριασμένο μπλουτζίσαν να γδυνόταν ή να ντυνόταν εκείνη τη στιγμή. Τα μαλλιου ήταν κολλημένα από τον ιδρώτα. Τα γκρίζα γένια τοταν αξύριστα. Αισθανόταν σαν να είχε παγιδευτεί στη μέσ

μιας έντονης διαφωνίας, λες και ένα επίμονο μέρος τοαυτού του του φώναζε να τα ξεχάσει όλα, ενώ ένα άλλ

μέρος επέμενε να διατηρήσει τη διαύγειά του, να ελέγξει τσκέψεις του, και να βάλει σε τάξη τις αναμνήσεις του. Το ένμέρος κραύγαζε και ξεφώνιζε, ενώ το άλλο μιλούσε ήρεμσιγανά. Κάθε τόσο αυτό το λογικό μέρος τη

ροσωπικότητάς του του υπενθύμιζε να φάει κάτι, να πά



στην τουαλέτα, να βουρτσίσει τα δόντια του, να κάνει έντους, να ξυριστεί –να ακολουθήσει δηλαδή τη συνηθισμένουτίνα της ζωής που όλοι θεωρούν φυσιολογική, και ποία, όπως ήξερε ο Έιντριαν, γινόταν όλο και πιο δύσκολ

και αποθαρρυντικά περίπλοκη.

Ήθελε να μεταθέσει την ευθύνη στη γυναίκα του. Η Κάάντα κατάφερνε να θυμάται όλα τα ραντεβού και των δυους. Είχε φοβερή μνήμη και συγκρατούσε τα ονόματα τω

ανθρώπων με τους οποίους γνωρίζονταν σε διάφορα πάρτΘυμόταν ημερομηνίες, τοπωνύμια, τον καιρό, αλλά κσυζητήσεις, με την ακρίβεια στενογράφου. Εκείνος πάντ

απορούσε και τη θαύμαζε για την ικανότητά της να ανακαλάμεσα στη μνήμη της πράγματα που ο ίδιος θεωρούσασήμαντες πτυχές της ζωής. Το δικό του μυαλό ήταν γεμάτανάκατες μετρήσεις από αμέτρητα εργαστηριακά πειράματκαι λέξεις που μπορεί κάποια στιγμή να προσπαθούσε νσυνταιριάξει φτιάχνοντας κάποιο ποίημα. Ήταν σαν να μη

ίχε μείνει χώρος στον εγκέφαλό του για να θυμάται το όνομης γυναίκας του επίκουρου καθηγητή την οποία είχνωρίσει σε ένα από τα μπάρμπεκιου που οργάνωνε το τμήμ

κάθε τέλος της χρονιάς. Ή κάθε πότε έπρεπε ν’ αλλάζει τλάδια του Βόλβο.

Ο Τόμι είχε κληρονομήσει την ικανότητα της μητέρας το

α ανακαλεί χωρίς καμία προσπάθεια ονόματα κοπωνύμια. Αυτό τον είχε βοηθήσει να κάνει σωστά τουλειά του με την κάμερα. Η τάδε λήψη είχε γίνει μ’ αυτην ταχύτητα, μ’ αυτό το διάφραγμα, μ’ αυτή την έκθεση. Ο

Τόμι αντιμετώπιζε την τέχνη του με εγκυκλοπαιδικό τρόπο.Ο Έιντριαν σκέφτηκε ότι είτε η γυναίκα του είτε ο γιος το

α έκαναν πολύ καλύτερη έρευνα για την Τζένιφερ.



καθένας θα συνδύαζε λεπτομέρειες, θα συσχέτιαρατηρήσεις και θα κατέληγε σε γεγονότα. Εκείνοι θα ήτα

σαν τον Μπράιαν, θα κατόρθωναν να συνθέσουν μιμεγαλύτερη εικόνα συνενώνοντας μικρά πράγματα.

Ο Έιντριαν ζήλευε. Όλοι τους ήταν καλύτεροι ντετέκτ

από εκείνον.Για μια ακόμη φορά κάρφωσε το βλέμμα του στη

αγαπημένη πολυθρόνα της γυναίκας του, αλλά η Κάσι δεταν εκεί, ενώ θα έπρεπε.

Ο Έιντριαν καταλάβαινε αόριστα ότι το σπίτι τοαρουσίαζε την ίδια φθορά μ’ εκείνον. Ήξερε ότι τα άπλυτ

ιάτα σχημάτιζαν στοίβες μέσα στο νεροχύτη. Ότι στλυσταριό υπήρχαν σωροί από βρόμικα ρούχα. Ότι λεκτρική σκούπα και η σφουγγαρίστρα τον καλούσα

μολονότι δεν ήξερε τι γλώσσα μπορεί να χρησιμοποιούσαν συσκευές. Κάποια μυστηριώδη μεταλλική φωνή, σαν αυτή

ου ακουγόταν στις ανακοινώσεις των σταθμών των τρένω

και των λεωφορείων.Είπε στον εαυτό του ότι έπρεπε να κρατάει το μυαλό του σ

λειτουργία, κι έτσι, αφού σηκώθηκε απότομα στη μέση τοκαθιστικού φωνάζοντας Κοίτα, Κάσι, πρέπει να με βοηθάς νθυμάμαι αυτές τις σαχλαμάρες, γαμώτο! βρήκε μια σκούπα άρχισε να σκουπίζει. Δεν μπόρεσε να βρει φαράσι και γι’ αυτ

χωσε κάτω απ’ το χαλί μερικά από τα σκουπίδια που μάζεψΑυτό τον έκανε να γελάσει, και διαισθάνθηκε τηαποδοκιμασία της γυναίκας του. Ολόγυρά του φάνηκε ναντηχεί μια απόκοσμη γκρίνια, Ω Όντι, πώς μπόρεσες νκάνεις τέτοιο πράγμα, αλλά η Κάσι δεν εμφανίστηκε, κείνος ένιωσε σαν παιδάκι που είχε καταφέρει να γλιτώσ

ην τιμωρία ενώ είχε παραβιάσει έναν από τους κανόνες το



οικοκυριού.Στη συνέχεια άφησε τη σκούπα να πέσει με βρόντο πάν

στο φθαρμένο παρκέ. Πήγε στην κουζίνα. Κατάφερε νοποθετήσει ένα μέρος από τα άπλυτα πιάτα στο πλυντήριο έβαλε να πλένει και μετά καταπιάστηκε με το πλυντήρι

ούχων και το στεγνωτήριο. Ήταν ιδιαίτερα ικανοποιημένομε τον εαυτό του που κατάφερε να βάλει τη σωστή ποσότηταπορρυπαντικού στο κατάλληλο δοχείο και να πατήσει τσωστά κουμπιά για να ξεκινήσει το πλύσιμο.

Ήταν μια εξαιρετικά άχαρη και τρομακτικά μοναχικουλειά.

Ο Έιντριαν είπε στον εαυτό του ότι όλα αυτά ήταν άδικΧρειαζόταν τους δικούς του κι εκείνοι δεν ήταν εκεί.

Και ξαφνικά, καθώς το πλυντήριο άρχισε να βγάζει τουιάφορους θορύβους, παίρνοντας νερό και σαπούνι κ

καθαρίζοντας τα ρούχα του, ο Έιντριαν συνειδητοποίησε όι δικοί του ήταν εκεί.

Δεν ήταν ποτέ μόνος.Οι άνθρωποι τους οποίους αγαπούσε και για τους οποίου

οιαζόταν ήταν δίπλα του.Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι το αν τους άκουγε ή όχι δε

ταν κάτι που είχε να κάνει μ’ εκείνους, αλλά με τον εαυτου. Γύρισε απότομα, σαν να τον είχε ξαφνιάσει κάποιο

όρυβος. Η Κάσι ήταν πίσω του. Ο Έιντριαν χαμογέλασλατιά· ήταν η Κάσι σε νεαρή ηλικία. Φορούσε ένα χαλαρ

καλοκαιρινό φόρεμα και ήταν έγκυος –σε προχωρημένστάδιο, ίσως μερικές μέρες, ή λεπτά, πριν ανακοινώσει ο Τόμην άφιξή του στον κόσμο τους. Στεκόταν δίπλα στον τοίχερμένη πάνω στην πόρτα της κουζίνας. Του χαμογέλασε, κ

ταν εκείνος έκανε με λαχτάρα ένα βήμα μπροστ



απλώνοντας τα χέρια του να την πιάσει, η Κάσι κούνησε τκεφάλι της αρνητικά και του έδειξε αμίλητη κάτι δίπλα της.

«Κάσι», της είπε, «σε χρειάζομαι. Πρέπει να είσαι εδώ μαμου για να με βοηθήσεις να θυμάμαι...»

Εκείνη χαμογέλασε πάλι. Συνέχισε να του κάνει νόημ

ρος το πλάι. Ο Έιντριαν δεν κατάλαβε ακριβώς τι τοδειχνε, και πήγε πιο κοντά, με τα χέρια διάπλατα απλωμένα

« Ξέρω ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντα τέλεια. Ξέρω όπήρξαν διαφωνίες και λυπηρές στιγμές και απογοητεύσε

και ότι εσύ παραπονιόσουν επειδή ήσουν κολλημένη σε μιμικρή κολεγιακή πόλη όπου δε γινόταν ποτέ τίποτε και ό

σου άξιζε να γίνεις μια σημαντική ζωγράφος μιας μεγάληόλης και ότι εγώ σε εμπόδισα. Όλα αυτά τα ξέρω. Κυμάμαι ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα, ιδίως όταν τον Τόον έπιανε το στραβό του κι εμείς τσακωνόμασταν εξαιτίαου και για το τι έπρεπε να γίνει. Αλλά τώρα θέλω μόνο νυμάμαι όλα τα εξαιρετικά και υπέροχα και ιδανικά...»

Η Κάσι του έδειξε πάλι κάτι δίπλα της και ο Έιντριαν είδο θυμό στα μάτια της, λες και ο μακρόσυρτος και εγωιστικό

λόγος του δεν είχε σημασία. Το ύφος της ήταν απαιτητικόΤα μαύρα μάτια της μπορούσαν να πετάξουν αστραπόβροντ

ταν το ήθελε.«Τι τρέχει;» τη ρώτησε.

Εκείνη χαμογέλασε κι έριξε πίσω το κεφάλι της τινάζονταα μακριά μαλλιά της, λες και ο Έιντριαν ήταν ένα παιδί στηάξη που δεν μπορούσε να καταλάβει κάτι αξιοθρήνητ

απλό, όπως πόσο κάνει δύο συν δύο ή το σχήμα τηΠολιτείας της Μασαχουσέτης.

«Τι», άρχισε να της λέει, και μετά είδε τι ήταν αυτό που το

δειχνε. Το τηλέφωνο στον τοίχο της κουζίνας.



Έστησε αυτί και, σιγά σιγά, σαν να ρύθμιζε κάποιος τοχο ενός στερεοφωνικού, άκουσε ένα μακρινό κουδούνισμα δυναμώνει όλο και πιο πολύ. Άρπαξε το ακουστικό και τφερε στ’ αυτί του.

«Εμπρός;»

«Ώστε περίμενες να σου τηλεφωνήσω εγώ, καθηγητάΘέλεις να βρεθούμε; Έχω σημειώσει κάποια πρόοδο».

Ήταν ο Γουλφ. Ο τόνος της φωνής του ήτααρακτηριστικός. Σαν πηχτό λάδι που ανάβλυζε από τη γ

αυτή την εντύπωση έδινε στον Έιντριαν.«Κύριε Γουλφ».

«Ποιον περίμενες;»«Τη βρήκες;»«Όχι ακριβώς. Αλλά».«Λοιπόν, τι τρέχει;»Ο Έιντριαν σκέφτηκε ότι η φωνή του είχε μια σκληρότητ

ου έδειχνε απόλυτη έλλειψη κάθε διάθεσης συμβιβασμο

Αναρωτήθηκε από πού είχε πηγάσει αυτός ο τόνος.«Νομίζω, καθηγητά, ότι μπορεί να θέλεις να με βοηθήσε

λέον. Βρήκα μερικά...» Ο Γουλφ σταμάτησε. Δίστασε. «Νρήκα μερικά πράγματα που αξίζει να δεις», συνέχισε. «Κ

σκέφτομαι ότι μπορεί να είσαι αυτός ακριβώς που πρέπει να δει».

Ο Έιντριαν κοίταξε τη γυναίκα του. Η Κάσι χάιδευε τφουσκωμένη κοιλιά της, διαγράφοντας κύκλους πάνω τηΓύρισε το βλέμμα της πάνω του κι έγνεψε με ενθουσιασμό.

Δε χρειαζόταν να του πει Πήγαινε, Έιντριαν.«Εντάξει», είπε εκείνος. «Θα περάσω από εκεί».

Έκλεισε το τηλέφωνο. Ήθελε να αγκαλιάσει τη γυναίκ

ου, αλλά εκείνη έδειξε προς την πόρτα. «Βιάσου», του είπ



ελικά με την τραγουδιστή φωνή της. Ο Έιντριαν καταχάρηκακούγοντάς τη να μιλάει. Η σιωπή τον είχε φοβίσει. «Πάντα κάνεις γρήγορα, Όντι».

Εκείνος κοίταξε την κοιλιά της. Αυτό που θυμόταν ήταν ελευταίες μέρες πριν από τη γέννηση του γιου τους. Η Κά

εσταινόταν, δεν μπορούσε να βολευτεί, αλλά όλα τράγματα που θα έπρεπε να την είχαν κάνει οξύθυμη κ

ανυπόμονη φαίνονταν να έχουν βγει από τη μέση και νχουν κλειδωθεί σε κάποιο κρυμμένο κιβώτιο. Η Κάσι έχυνοτάμια ιδρώτα από την καλοκαιρινή ζέστη και περίμενε. ιντριαν της έφερνε παγωμένο νερό και τη βοηθούσε όποτ

θελε να σηκωθεί από την πολυθρόνα της. Ξάπλωνε δίπλης τα βράδια κάνοντας πως κοιμάται, ακούγοντάς τη ν

στριφογυρίζει προσπαθώντας να βρει μια βολική θέση. Δεπήρχε τρόπος να εκφράσει συμπόνια εκείνη την εποχή, αφο

στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κανένας λόγος γισυμπόνια και απλώς θα την εξόργιζε. Η Κάσι ήδη κατέβαλλ

ολύ μεγάλες προσπάθειες για να ελέγξει τα συναισθήματης.

Ο Έιντριαν έκανε ένα βήμα μπροστά.«Δεν μπορείς να θυμάσαι μόνο τα καλά πράγματα», είπε

Κάσι. «Υπήρχαν και πολλά προβλήματα. Όπως όταν πέθαν Μπράιαν. Αυτό ήταν κακό. Βδομάδες ολόκληρες έπινε

άρα πολύ, και κατηγορούσες τον εαυτό σου. Και μετά, ότα Τόμι...»

Η Κάσι σταμάτησε.«Για ποιο λόγο εσύ...» Ο Έιντριαν ήθελε να της κάνει τη

ρώτηση που έμενε μετέωρη τις τελευταίες βδομάδες τηωής της αλλά δεν μπόρεσε. Είδε πως η Κάσι είχε κατεβάσ

α μάτια στην κοιλιά της, λες και μπορούσε να δει όλα όσ



πρόκειτο να έρθουν, και αυτό τη γέμιζε χαρά αλλά κασυγκράτητη λύπη ταυτόχρονα. Και τότε ο Έιντριασκέφτηκε ότι αυτό πρέπει να ήταν που αισθανόταν ο ίδιοκάθε στιγμή της κάθε μέρας, στη λογική αλλά και στην τρέλου.

Σκέφτηκε πως είχε κάνει λάθος να συνεχίσει τη ζωή τομετά το θάνατο του Τόμι και της Κάσι. Τότε ήταν που έπρεπα είχε πεθάνει. Έπρεπε να τους είχε ακολουθήσει αμέσωωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Διαλέγοντας να ζήσει είχ

ακολουθήσει την οδό διαφυγής ενός δειλού. Όταν ξανακοίταξε την Κάσι, την είδε να κουνάει το κεφά

ης.«Αυτό που έκανα ήταν λάθος», είπε εκείνη αργά. «Αλλ

ταν και σωστό».Αυτό δεν είχε νόημα, ταυτόχρονα όμως ήταν και απόλυτ

λογικό. Ως ψυχολόγος, ο Έιντριαν κατανοούσε με ποιορόπο η θλίψη μπορούσε να προκαλέσει μια σχεδό

ψυχωσική, αυτοκτονική κατάσταση. Στον τομέα του υπήρχκτεταμένη βιβλιογραφία γι’ αυτό το θέμα. Βλέποντας όμωη γυναίκα του στην άλλη άκρη του δωματίου, τόσο νέα κμορφη, να αναλογίζεται πόσα θα μπορούσαν να είχαν κάν

μαζί στη ζωή τους, ούτε όλες οι κλινικές μελέτες του κόσμοεν τον βοηθούσαν να καταλάβει για ποιο λόγο η Κάσι είχ

κάνει αυτό που έκανε. Έκλεισε τα μάτια του σφιχτά. Ήθελε να τη ρωτήσει για

ον είχε αφήσει μόνο, και μετά πίστεψε πως πρέπει να είχροφέρει τις λέξεις, αφού η φωνή της διαπέρασε τηνειροπόλησή του. «Όταν πέθανε ο Τόμι, εγώ έγινα μι

σκιά», είπε η Κάσι. «Ήξερα ότι εσύ είχες αρκετή δύναμη ώσ

α δεις πως είχε απομείνει κάτι για το οποίο άξιζε να ζήσει



Εγώ όμως ήμουν αδύναμη. Δεν μπορούσα να βρίσκομαι σνα σπίτι όπου υπήρχε τόσος πόνος, τόσες αναμνήσεις. Τάντα μου θύμιζαν εκείνον. Ακόμη κι εσύ, Όντι. Ιδίως εσύ. Σ

κοίταζα και έβλεπα τον Τόμι, ήταν σαν να μου ξέσκιζαν τσωθικά και να έπαιρναν κάτι από μέσα μου. Μια νύχτ

δήγησα το αυτοκίνητο υπερβολικά γρήγορα. Έμοιασωστό».

«Ποτέ δεν ήταν σωστό», είπε ο Έιντριαν. Άνοιξε αργά τμάτια του, ρουφώντας την οπτασία της νεαρής γυναίκας το

Ποτέ δεν μπορεί να ήταν σωστό. Εγώ θα σε είχα βοηθήσεΜαζί θα είχαμε βρει κάτι».

Η Κάσι άγγιξε την κοιλιά της. Χαμογέλασε.«Σε συγχωρώ», φώναξε απότομα ο Έιντριαν. Του ’ρχότα

α βάλει τα κλάματα. «Αχ, Ποσουμάκι μου, σε συγχωρώ».«Και βέβαια με συγχωρείς», απάντησε η Κάσ

φλεγματικά. «Αλλά δεν μπορείς να χαραμίζεις αυτές τστιγμές μ’ εμένα. Έχεις μια πιο σημαντική δουλειά να κάνει

Δε νομίζεις ότι υπάρχει μια άλλη μητέρα κάπου, η μητέρα τηΤζένιφερ, που αισθάνεται όπως αισθάνθηκα εγώ;»

«Μα», έκανε να πει εκείνος.«Πήγαινε να σουλουπωθείς. Δε γίνεται να βγεις έξω σ

έτοια χάλια», είπε η Κάσι.Ο Έιντριαν ανασήκωσε τους ώμους του και πήγε στ

μπάνιο, έβαλε αφρό κι έπιασε το ξυραφάκι του. Βούρτσισε τόντια του κι έπλυνε το πρόσωπό του. Μετά πήγε βιαστικ

στην κρεβατοκάμαρά τους. Έψαξε στα συρτάρια μέχρι πορήκε ένα καθαρό κοτλέ παντελόνι, καθαρά εσώρουχα, κι ένουλόβερ που το μύρισε πρώτα για να βεβαιωθεί πως ήταντάξει. Ντύθηκε βιαστικά, ξέροντας πως η Κάσι το

αρακολουθούσε.



«Κάνω γρήγορα», της είπε.Την ένιωσε να γελάει. «Έιντριαν, η γρηγοράδα δεν ήτα

οτέ το δυνατό σου σημείο», απάντησε εκείνη.«Εντάξει, εντάξει», είπε εκείνος, λιγάκι τσατισμένος. «

άνθρωπος αυτός με κάνει να νιώθω βρόμικος, Κάσι. Μο

ίναι δύσκολο να βιαστώ για να τον συναντήσω».«Ναι, αλλά είναι ό,τι πλησιέστερο σε μια απάντησ

ιαθέτεις. Ποιος ξέρει καλύτερα πώς να βάλει μια φωτιντι, ο εμπρηστής ή ο πυροσβέστης; Ποιος ξέρει να σκοτών

καλύτερα, ο ντετέκτιβ ή ο δολοφόνος;»«Καταλαβαίνω καλά τι θέλεις να πεις», απάντησε

ιντριαν, καθώς βογκούσε δένοντας τα κορδόνια του.«Παζλ. Λαβύρινθοι. Παιχνίδια. Σπαζοκεφαλιές. Έιντρια

αντιμετώπισε την κατάσταση όπως αντιμετώπιζες τα πάντΚομμάτια που συνδυάζονται και σου λένε κάτι. Προσπάθησσκληρά, Όντι. Βάλε τη φαντασία σου να δουλέψει για σένα»

Ο Έιντριαν σκέφτηκε πως η γυναίκα του είχε σαφέστατ

ίκιο. Αναστέναξε, θέλοντας να μείνει κι άλλο, να πάρερισσότερες απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα, απαντήσεου γνώριζε ήδη, αντί να φύγει νυχτιάτικα σε μια προσπάθεα βρει άλλες, κρυμμένες. Πήγε σέρνοντας τα βήματά το

μέχρι την πόρτα, έβαλε ένα τουίντ σακάκι, και βγήκε στλαμπρό φως του πρωινού, νιώθοντας για μια στιγμή έν

άφνιασμα που το μεσονύκτιο σκοτάδι που περίμενε εκείνοφαινόταν κατά περίεργο τρόπο να έχει μεταφερθεί σε λάθορόνο.

Αυτό που έκανε η Τέρι Κόλινς ήταν αντίθετο με την πολιτικ



ης υπηρεσίας, αλλά επρόκειτο για μια παράβαση ενόκανόνα που σπάνια εφαρμοζόταν αυστηρά. Είχε πάρει στσπίτι της το φάκελο της Τζένιφερ Ρίγκινς για να τομελετήσει το Σαββατοκύριακο, ελπίζοντας ότι η εξέταση τωασύμβατων λεπτομερειών που είχαν συσσωρευτεί σ

ιάφορες σελίδες μπορεί να την οδηγούσε σε κάποια θετικκατεύθυνση. Κάθισε με όλα τα χαρτιά μαζεμένα στα γόνατης, ενώ τα παιδιά της έπαιζαν έξω με φίλους τους, κάνοντα

φασαρία σε ανεκτό επίπεδο, κοπανώντας διάφορα πράγματκαι φωνάζοντας, αλλά μέχρι στιγμής, ευτυχώς, δεν υπήρχασυγκρούσεις και κλάματα.

Η δική της αμηχανία και απογοήτευση είχαν ενταθεί. Οεχνικοί της πολιτειακής αστυνομίας είχαν καταφέρει νελτιώσουν την εικόνα του βίντεο από το σύστημ

ασφαλείας σε σημείο που διακρίνονταν ορισμένελεπτομέρειες του προσώπου, αλλά σε εξαιρετικ

εριορισμένο βαθμό. Αν μάθαινε το όνομα εκείνου το

ανθρώπου, ίσως θα ήταν ένα στοιχείο που θα μπορούσε νοηθήσει στο δικαστήριο. Ενδεχομένως θα της επέτρεπε ν

κάνει μερικές ζόρικες ερωτήσεις, αν είχε εκείνο τον άνθρωπκαθισμένο απέναντί της. Μέχρι στιγμής όμως ήταν σχεδόαδύνατο να προσδιοριστεί η ταυτότητά του και το τι έκανστο σταθμό των λεωφορείων κι αν είχε πράγματι σχέση μ

ην εξαφάνιση της Τζένιφερ. Ίσως η Τέρι θα μπορούσε νγάλει κάποιο νόημα αν είχε πρόσβαση σε εξελιγμέν

αντιτρομοκρατικά ηλεκτρονικά προγράμματα και σσυστοιχίες ηλεκτρονικών υπολογιστών. Κάτι τέτοιο όμως δσυνέβαινε.

Αντιμετώπιζε το κλασικό δίλημμα των αστυνομικών. Α

κάποιο άλλο στοιχείο έχει οδηγήσει στα ίχνη ενός υπόπτο



με γνωστή ταυτότητα και σχέση με κάποιο έγκλημα, αναδρομή σε συσσωρευμένα στοιχεία ήταν μια εξαιρετικ

ύσκολη, ωστόσο όχι ακατόρθωτη, διαδικασία.Αλλά το να κοιτάζει ένα θολό, σχεδόν ανεστίαστο καρ

γαλμένο από το βίντεο ενός συστήματος ασφαλείας και ν

ροσπαθεί να μαντέψει αν αυτό το ανώνυμο άτομο είχκάποια σχέση με μια εξαφάνιση σε κάποιο άλλο μέρος τηΠολιτείας, και ποιος μπορεί να ήταν, και για ποιο λόγρισκόταν εκεί...

Η Τέρι σταμάτησε να κοιτάζει τη φωτογραφία και τηάφησε παράμερα.

Αδύνατον, σκέφτηκε.Κοίταξε το φάκελό της.Αδιέξοδα και απίθανοι συσχετισμοί.Είχε ελάχιστα στοιχεία στη διάθεσή της, από τα οποί

βγαινε ελάχιστο νόημα έτσι κι αλλιώς. Η Τέρι κούνησε τκεφάλι της κι ευχήθηκε να είχε την απόλυτη προσήλωση το

καθηγητή. Μπορεί να έχει δίκιο, αλλά πάντως είναι αδύνατο

σκέφτηκε.Κατά συρροήν δολοφόνοι στη Βρετανία τη δεκαετία το

960. Ένα ζευγάρι σ’ ένα κλειστό φορτηγό σε κάποιοροαστιακό δρόμο. Και μετά ένα απίθανο έγκλημα. Ένα

υχαίος εφιάλτης. Μια εξαφάνιση απ’ αυτές ποκοινοποιούνται στα δοχεία του γάλακτος.

Η Τέρι φαντάστηκε ότι η καριέρα της σύντομα θα ήταελειωμένη όπως και η Τζένιφερ Ρίγκινς. Ήταν μια φρικτρόβλεψη –η εξίσωση του μισθού της με τη ζωή μιαεκαεξάχρονης κοπέλας–, αλλά πάντως αυτό της ήρθε στ

μυαλό.



Ίσως ο καθηγητής έχει δίκιο για τα πάντα, είπε στον εαυτης. Έτσι κι αλλιώς όμως, αυτό δε σημαίνει πως εγώ μπορα κάνω κάτι.

Για μια στιγμή θύμωσε. Ευχήθηκε να μην είχε ακούσει ποια την Τζένιφερ Ρίγκινς. Να μην είχε ανταποκριθεί στ

ρώτες απόπειρες του κοριτσιού να το σκάσει από το σπίου, ώστε το όνομά της να μην είχε συνδεθεί επίσημα με τ

κακοτυχίες της Τζένιφερ. Ευχήθηκε να μην είχε απαντήσστο κέντρο όταν την πήραν για να πάει στον τόπο τηελευταίας φυγής. Ευχήθηκε να μην είχε καμιά σχέση με τηικογένεια που επρόκειτο να υποστεί όλη την τρομακτικ

αβεβαιότητα που μπορεί να προκαλέσει ο σύγχρονος κόσμοΗ έννοια της περάτωσης έχει γίνει πιπίλα, λες και κατ

κάποιον τρόπο διορθώνει όλα τα στραβά, είπε στον εαυτης. Μαθαίνουμε τι έπαθε το παιδί μας, καταλαβαίνουμε μι

αρρώστια, αντιλαμβανόμαστε το νόημα του σκεπασμένου μη σημαία φέρετρου που επιστρέφει από το Ιράκ ή τ

Αφγανιστάν. Κάποιος λέει ότι υπήρξε περάτωση και ότι αυτίναι κάτι σαν εντολή αποφυλάκισης –μόνο που δεν είναι έτα πράγματα. Τίποτε δεν είναι τόσο περιεκτικό και απλό.

Η Τέρι έσφιξε τη γροθιά της. Διαπίστωσε πως κοίταζε τφυλλάδιο εξαφάνισης της Τζένιφερ.

Ξαφνικά πέταξε το φάκελο στο πάτωμα και σχεδόν τη

ρθε να τον κλοτσήσει. Σκέφτηκε πως δεν υπήρχε κανέναπολύτως στοιχείο που θα μπορούσε να διερευνήσει. Καμίαποκαλυπτική ένδειξη. Κανένα φανερό μονοπάτι. Κανέναδιόρατο ίχνος.

Αναστέναξε και σηκώθηκε. Πήγε στο παράθυρο κακοίταζε αφηρημένα τα παιδιά που έπαιζαν. Πίστευε ότι τ

άντα ήταν απόλυτα φυσιολογικά για ένα πρωιν



Σαββατοκύριακου.Φαντάστηκε ότι δεν ήταν δυνατόν να δεχτεί το ίδιο και γι

ο σπιτικό των Ρίγκινς. Πήρε μια βαθιά ανάσα κσυνειδητοποίησε πως σύντομα θα είχε καθήκον να πάρ

αράμερα τη Μαίρη Ρίγκινς και να της πει ότι μέχρι να βγ

στην επιφάνεια κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο, η έρευνα θαρέμενε κολλημένη. Δεν ανυπομονούσε να κάνει αυτή τ

συζήτηση. Οι αστυνομικοί είναι έμπειροι στην ανακοίνωσάσχημων ειδήσεων. Είναι μια ικανότητα που πλησιάζει στρια της τέχνης, η παράθεση λεπτομερειών σχετικά με μιπερβολική δόση ή με κάποιο ατύχημα ή με μια δολοφονί

παροχή πληροφοριών χωρίς να εξουθενώνεις τηικογένεια του θύματος με τις ιδιοτροπίες της ζωής. Τ

συναισθηματικό περιεχόμενο αυτών των συνομιλιών ήτακαλύτερα να το αφήνει κανείς στους παπάδες και στουεραπευτές. Έστω κι έτσι όμως, στα δικά της χέρια θ

κατέληγε η υποχρέωση να πει στη Μαίρη Ρίγκινς ό

ρισκόταν σε αδιέξοδο, πράγμα που πιθανότατα σήμαινε ό Τζένιφερ, αν ήταν ακόμη ζωντανή, ήταν επίσης σ

αδιέξοδο.Αυτό φαινόταν άδικο στην Τέρι.Σκέφτηκε πως πολλές τραγωδίες στη ζωή ήταν δυνατό

α αποφευχθούν. Αλλά οι άνθρωποι είναι παθητικο

Αφήνουν τα πράγματα να συσσωρευτούν και να καταλήξουσε συμφορά. Η Τέρι κοίταξε τα δικά της παιδιά. Είπε στοαυτό της πως εκείνη δεν ήταν έτσι. Είχε πάρει ορισμέν

μέτρα για να αποφύγει ό,τι ήταν δυνατόν να πάει στραβά.Η σκέψη αυτή την καθησύχασε, μολονότι ήξερε ότι ήτα

μόνο εν μέρει αληθινή.

Μας αρέσει να λέμε ψέματα στους εαυτούς μα



αραδέχτηκε ενδόμυχα.Συγκέντρωσε όλο το υλικό και αποφάσισε ότι θα πήγαιν

κείνη τη μέρα να δει τη Μαίρη Ρίγκινς και τον Σκοτ ΓουέσΘα τους ενημέρωνε ότι δεν ήταν σε θέση να τους πει τίποτκαινούριο και θα τους άφηνε ν’ αρχίσουν να βλέπουν αυτ

ου η ίδια θεωρούσε αναπόφευκτο: ότι η Τζένιφερ είχε χαθείΔεν της άρεσε να χρησιμοποιεί τη φράση για πάντα. Σ

κανέναν αστυνομικό δεν άρεσε. Έτσι δεν επέτρεψε ναρεισφρήσει αυτή η φράση στο λεξιλόγιο που σκόπευε νρησιμοποιήσει.



Η Τζένιφερ ονειροπολούσε αναθυμούμενη το σπίτι της προ θάνατο του πατέρα της, βλέποντας με τη φαντασία της ότρωγε κι έπινε –αυτό που ήθελε περισσότερο από καθε

άλλο ήταν μια παγωμένη Κόκα Κόλα λάιτ κι ένα σάντουιτμε φιστικοβούτυρο, αβοκάντο και φασουλοβλάσταρα–, όταάκουσε ξαφνικά τον μακρινό βρόντο μιας πόρτας που έκλειν

και φωνές ανθρώπων που καβγάδιζαν. Όπως είχε γίνει όταάκουσε το μωρό να κλαίει και στη συνέχεια τους ήχου

αιδιών που έπαιζαν, γύρισε το κεφάλι της προς τηασώματη βαβούρα, προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώλεγόταν, αλλά οι λέξεις χάνονταν μέσα στον ορυμαγδό, ακαι δε συνέβαινε το ίδιο και με τα συναισθήματα. Κάποιο

ταν πολύ θυμωμένος. Δύο κάποιοι, είπε στον εαυτό της. Ο άντρας και η γυναίκυτοί πρέπει να ήταν.Η Τζένιφερ τσιτώθηκε, γυρίζοντας το κεφάλι της δεξιά

αριστερά, γεμάτη ένταση. Πολύ αόριστα αισθανόταν ότι ίσωα ήταν εκείνη η αιτία του καβγά. Αφουγκράστηκε κ

συνέχισε ν’ ακούει έντονα ξεσπάσματα οργής που ουσιαστικεν μπορούσε να κατανοήσει. Έπιασε τον εαυτό της νροσπαθεί να αρπαχτεί από κάθε θόρυβο, πασχίζοντας ν

αποκρυπτογραφήσει αυτό που συνέβαινε.Ξεχώρισε βρισιές: Άντε γαμήσου! Καριόλη! Μουνόπανο

νιωθε κάθε τραχιά κουβέντα να τη χαρακώνει. Έπιασ

σκόρπιες φράσεις: Σου το είχα πει! Για ποιο λόγο θα καθότα



κανείς να ακούσει εσένα! Νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα, αλλά δεξέρεις την τύφλα σου! Ήταν όμως σαν να πετυχαίνεις μιστορία στη μέση της, όπου το τέλος είναι αβέβαιο και η αρχχει χαθεί εδώ και καιρό. Έμεινε ασάλευτη στο κρεβάτι, με τις αισθήσεις της σ

πιφυλακή, κρατώντας τον Καφετούλη στην αγκαλιά της. νταση του καβγά φάνηκε να αυξομειώνεται, ώσπου ξαφνικ Τζένιφερ άκουσε ένα ποτήρι να γίνεται θρύψαλα.

Με τη φαντασία της το είδε να εκσφενδονίζεται στον αέρα χτυπάει στον τοίχο και τα κομμάτια του να τινάζονται προλες τις κατευθύνσεις.

Αμέσως μετά ακούστηκε ένας γδούπος κι έπειτα μικραυγή.

Τη χτύπησε, σκέφτηκε η Τζένιφερ. Έπειτα όμως αμφέβαλε. Ίσως τον χτύπησε εκείνη.Αναζητούσε απεγνωσμένα οποιοδήποτε στοιχεί

εβαιότητας που μπορεί να διαπερνούσε τους τοίχους τη

φυλακής της, αλλά δε βρήκε τίποτε, με εξαίρεση τη βιαιότητκαι την ένταση των όσων συνέβαιναν πέρα από τα όρια τοσκοταδιού που την περιέβαλλε. Ήταν λες και κάπου πέραπό εκείνη γίνονταν εκρήξεις, σειόταν η γη και το ταβάαπειλούσε να την πλακώσει. Χωρίς σχεδόν να το καταλάβεκατέβασε τα πόδια της από το κρεβάτι και στάθηκε δίπλ

στον πλησιέστερο τοίχο. Κόλλησε το αυτί της στυψοσανίδα, αλλά οι θόρυβοι φάνηκαν να γίνονται πι

απόμακροι έτσι. Πήγε προς διαφορετικές κατευθύνσειροσπαθώντας να συλλάβει με κάποιον τρόπο τους ήχου

αλλά, όπως συνέβαινε κάθε φορά που έπαιζε την τυφλόμυγαπό τότε που είχε βρεθεί σ’ εκείνο το δωμάτιο, οι ήχοι ήτα

άπιαστοι.



Έκανε νοερά κάποιους υπολογισμούς.Ένα μωρό κλαίει.

Ακούγονται ήχοι από παιχνίδι σε μια σχολική αυλή.Ένας άγριος καβγάς.

Όλα αυτά πρέπει να συμποσούνταν σε κάτι. Πρέπει να ήτα

κομμάτια ενός πορτραίτου που ίσως θα της έλεγαν πορισκόταν και τι θα μπορούσε να της συμβεί. Τα πάντ

αποτελούσαν τμήματα μιας απάντησης. Η Τζένιφερ άρχισα κινείται παραπαίοντας μέσα στο δωμάτιο, μέχρι εκεί ποης επέτρεπε η αλυσίδα της, προσπαθώντας να βρει κά

απτό στον αέρα, που θα μπορούσε να τη βοηθήσει κάπως ν

κατανοήσει την κατάσταση. Ήθελε απελπισμένα να σηκώσει την άκρη της μάσκας κ

α κοιτάξει γύρω της, θαρρείς και βλέποντας θα κατάφερνα καταλάβει. Αλλά φοβόταν πολύ. Όλες τις άλλες φορέου το είχε κάνει –και είχε δει την κάμερα που τηαρακολουθούσε αδυσώπητα, τα ρούχα της διπλωμένα σ

να τραπέζι, τα όρια του κελιού της– είχε ρίξει μόνο μιρήγορη, κλεφτή ματιά. Όλες τις άλλες φορές είχροσπαθήσει να κρύψει αυτό που έκανε για να μην τη

καταλάβουν ο άντρας και η γυναίκα και την τιμωρήσουΑυτή τη φορά όμως η επιθυμία της προέκυψε μέσα στ

λαίσιο του έντονου διαπληκτισμού που αντηχούσε ακριβώ

έρα από τα όρια της αντίληψής της. Ο καβγάς εκείνος είχκάτι το ανησυχητικό, κάτι που γεννούσε φόβο βαθιά μέσης. Το δωμάτιο γέμισε από τον ήχο κάποιου άλλοράγματος που έσπαζε –ήταν άραγε μια καρέκλα; Ένραπέζι; Μήπως κάποιος έσπαγε πιάτα;

Η Τζένιφερ ένιωσε ίλιγγο. Της φάνηκε ότι όλοι

καβγάδες που είχε κάνει ποτέ με τη μητέρα της τη



εριέβαλλαν ασφυκτικά. Προσπάθησε να σκεφτεί τι νόημίχαν όλες εκείνες οι κόντρες. Είχε την εντύπωση ότι τ

μάθημα που έβγαινε ήταν μόνο ένα: Ύστερα από έναν καβγάι άνθρωποι γεμίζουν κακία. Θέλουν ν

πληγώσουν.greekleech.info Θέλουν να τιμωρήσουν.

Ανατρίχιασε στη σκέψη ότι όποιος διάβαινε μετά τοκαβγά την πόρτα της φυλακής της θα ήταν γεμάτος οργ

ου θα αποζητούσε διέξοδο και θα ξεσπούσε πάνω της.Ζάρωσε. Κυριεύτηκε από φόβο και αβεβαιότητα. Ένιωσ

α βουρκώνει κι άρχισε να κοντανασαίνει, λες και ήταανακατεμένη στον καβγά. Δεν έκανα κανένα κακό! ήθελε ν

φωνάξει. Δε φταίω εγώ! Έκανα ό,τι θέλατε! Έστω κι αν αυτέι διαμαρτυρίες δεν ήταν απόλυτα αληθινές. Ήταν τυλιγμένη στο σκοτάδι της μάσκας της, αλλά δε

μπορούσε να κρυφτεί. Πισωπάτησε φοβισμένα και περίμενρέμοντας τον επόμενο ήχο, είτε θα ήταν η πόρτα που θ

άνοιγε είτε άλλη μια βρισιά είτε άλλο ένα σπάσιμο.

Και τότε άκουσε τον πυροβολισμό.

ύο πρωτοετείς φοιτητές που βρίσκονταν στο δεύτερξάμηνο των σπουδών τους στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζι

ταν αραγμένοι στο δωμάτιό τους στο κτίριο της αδελφότηταΤαυ Έψιλον Φι, όταν από τα ηχεία ακούστηκε ξαφνικά αρακτηριστικός ήχος ενός πυροβολισμού. Ο ένας φοιτητήταν ξαπλωμένος σ’ ένα κρεβάτι με μεταλλικό σκελετό κάτω

από ένα πόστερ της στρατολογίας που παρακινούσε όποιον τβλεπε: «Δώσε Τον Καλύτερο Εαυτό Σου». Ξεφύλλιζε έν

περιοδικό που λεγόταν Γλυκά Μωρά , ενώ ο συγκάτοικός το



ταν καθισμένος μπροστά σε έναν φορητό υπολογιστή Appοποθετημένο σε ένα σημαδεμένο και σαραβαλιασμένο δρύινραφείο. «Θεέ και Κύριε!» αναφώνησε ο πρώτος φοιτητή

καθώς σηκωνόταν απότομα. «Μπας και έγινε κάνα φονικό;»«Σίγουρα έτσι ακούστηκε».

«Είναι εντάξει η Νούμερο 4;» ρώτησε βιαστικά ο άλλος.«Την παρακολουθώ», απάντησε ο συγκάτοικός το

Εντάξει φαίνεται».Ο πρώτος φοιτητής ήταν κρεμανταλάς και μακροκάνη

Φορούσε σιδερωμένο μπλουτζίν κι ένα μακό μπλουζάκι ποξυμνούσε τις «Ανοιξιάτικες Διακοπές στο Κανκούν»

ιέσχισε γρήγορα το δωμάτιο.«Αλλά είναι φοβισμένη;»«Ναι. Είναι φοβισμένη. Όπως συνήθως. Αλλά μπορεί τώρ

α είναι λίγο περισσότερο». Και οι δύο φοιτητές, στο μεταίχμιο μεταξύ παιδιού κα

άντρα, έγειραν μπροστά, λες και, αν πλησίαζαν περισσότερ

στην οθόνη, θα μπορούσαν να βρεθούν μέσα στο μικρωμάτιο όπου ήταν αλυσοδεμένη η Νούμερο 4.

«Τι γίνεται με τον άντρα και τη γυναίκα; Φάνηκακαθόλου;»

«Όχι ακόμη. Λες να σκοτώθηκαν μεταξύ τους; Θυμάσακείνο το μεγάλο πιστόλι που κουνούσαν μπροστά στα μούτρ

ης Νούμερο 4 νωρίτερα». Δεν έδωσαν απαντήσεις σ’ αυτές τις ερωτήσεις, διό

ξεραν ότι έπρεπε να περιμένουν. Ο ένας έκανπροπαρασκευαστικές σπουδές για τη Νομική και ο άλλοσπούδαζε διοίκηση επιχειρήσεων, πράγμα που τους είχημιουργήσει μια μικρή ευαισθησία ως προς τις νομικέ

πτυχές που είχαν σχέση με το θέαμα που παρακολουθούσα



αλλά δεν είχαν φτάσει σε σημείο να κάνουν κάτι άλλο πέραπό το να πληρώνουν τα χρήματα –όπως έκαναν και σπολυάριθμες άλλες περιπτώσεις πορνογραφικών ιστοτόπωπου απαιτούσαν πληρωμή για να επιτρέψουν την είσοδο– καα προσέχουν, πράγμα που έκαναν ευλαβικά. Όπως τόσοι κα

όσοι από τους συμφοιτητές τους, είχαν μεγαλώσει μιντεοπαιχνίδια και ήταν συνηθισμένοι να περνούν ώρελόκληρες μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστ

παρακολουθώντας την εξέλιξη κάποιου διαδραστικοράματος, όπως το Grand Theft Auto και το Doom.

«Παρακολούθησέ την προσεκτικά. Δες αν ακούσει κά

άλλο».Οι δύο συγκάτοικοι αφουγκράζονταν όπως και η Νούμερ

. Δεν είχαν επίγνωση ότι μιμούνταν τις κινήσεις της εντώνοντας τους λαιμούς τους, γέρνοντας προς την πηγή τωχων. Από κάποιο διάδρομο του κτιρίου της αδελφότητα

κάποιος άρχισε να παίζει χριστιανική ροκ μουσική, πράγμ

που έκανε τους δύο συγκατοίκους να βλαστημήσουαυτόχρονα. Σκέφτηκαν και οι δύο ότι ήταν πολύ σημαντικα ακούν τι συνέβαινε στον μικρό κόσμο της Νούμερο 4, αλλεν εξέφρασαν φωναχτά τις σκέψεις τους.

«Θα κατουρηθεί πάνω της από το φόβο», είπε ο ένας. «Θπάει στην τουαλέτα».

«Μπα, θ’ αρχίσει πάλι να μιλάει στο αρκουδάκι». Στην οθόνη, η γωνία λήψης άλλαξε και η κάμερα έκαν

ζουμ στο πρόσωπο της Νούμερο 4. Μολονότι τα μάτια τηταν κρυμμένα, οι δύο νεαροί διάβασαν το άγχος και τηνταση στο σφιγμένο σαγόνι της. Ο καθένας τους φαντάστηκτι της είχε σηκωθεί η τρίχα από το φόβο. Ήθελαν

απλώσουν το χέρι τους και να χαϊδέψουν το χνούδι στ



πράτσα της. Το δωμάτιό τους τους φαινόταν εξίσου ζεστκαι αποπνικτικό με το κελί της Νούμερο 4. Ο ένας από τουύο νεαρούς άγγιξε το είδωλό της πάνω στην οθόνη.

«Νομίζω πως την πάτησε άσχημα», είπε ο άλλος.«Γιατί;»

«Αν ο άντρας και η γυναίκα καβγαδίζουν στ’ αλήθεια, ίσω λόγος είναι ότι διαφωνούν ως προς το θέαμα. Ίσως ν

φταίει ο βιασμός. Ίσως η γυναίκα ζηλεύει που ο άντρας θα τκάνει με τη Νούμερο 4...»

Οι δύο φοιτητές έριξαν μια ματιά στο χρονόμετρο σε μιωνιά της οθόνης.

«Έβαλες το στοίχημά μας;» ρώτησε ξαφνικά ο ένας.«Ναι. Δύο φορές. Την πρώτη φορά βιάστηκα πολύ. Χάσαμ

σύ φταις. Μόνο και μόνο επειδή εσύ δε θα χασομερούσκαθόλου αν η Νούμερο 4 ήταν εδώ». Ο νεαρός κοντοστάθηκκαι χαμογέλασαν και οι δύο για τον υπαινιγμό. «Όπως και νχει το πράγμα, έπρεπε να το ξέρεις ότι θα το τραβούσαν. Απ

πιχειρηματική άποψη είναι λογικό. Τώρα νομίζω ότι θίνει αύριο ή μεθαύριο».

«Δείξε μου».Ο πρώτος φοιτητής πάτησε μερικά πλήκτρα και η εικόν

ης Νούμερο 4 συμπιέστηκε αμέσως σε μια μικρότερη οθόντην υπόλοιπη σελίδα εμφανίστηκε ένα μήνυμα γραμμένο μ

ντονα πλάγια γράμματα της γραμματοσειράς Bodoni. Τήνυμα έλεγε: «Καλώς ήρθες TEPSARETOPS. Το τρέχο

στοίχημά σου είναι ΩΡΑ 57. Μένουν 25 ώρες πριν αρχίσει νετράει. Στην ίδια θέση έχουν στοιχηματίσει άλλοι 1.09

συνδρομητές. Το συνολικό ποτ αυτή τη στιγμή ξεπερνά τ00.000 ευρώ. Υπάρχουν κι άλλες διαθέσιμες θέσεις. Θέλε

α στοιχηματίσεις πάλι;»



Κάτω από το μήνυμα υπήρχαν δύο τετραγωνίδια. ΝΑΙ καΟΧΙ.

Ο φοιτητής τοποθέτησε τον κέρσορα πάνω από το ΝΑΙ καστράφηκε στο συγκάτοικό του, ο οποίος κούνησε το κεφάλου αρνητικά. «Α, μπα. Νομίζω πως κοντεύω να πιάσω τ

ριο της κάρτας μου. Και δε θέλω ν’ αρχίσουν οι δικοί μου τρωτήσεις. Τους είπα ότι ήταν ένας εξωχώριος ιστότοπος γι

πόκερ και μου έκαναν μια ατελείωτη και φοβερά βαρετιάλεξη για να κόψω τα στοιχήματα».

«Το πιθανότερο είναι πως θα σχεδιάζουν να σου επιβάλουνα πρόγραμμα απεξάρτησης δώδεκα βημάτων και θ

αναρωτιούνται αν πηγαίνεις στην εκκλησία τις Κυριακέςαπάντησε ο άλλος.

Ανασήκωσε τους ώμους του, πήγε τον κέρσορα στο ΟΧΙ κανε κλικ. Για μια ακόμη φορά, η Νούμερο 4 γέμισε αμέσωην οθόνη τους.

«Ξέρεις, η εικόνα θα ήταν πολύ καλύτερη σε μια μεγάλ

πίπεδη οθόνη LED».«Σώπα, καλέ. Πάρε τους δικούς σου».«Αποκλείεται να μου δώσουν λεφτά για τέτοιο πράγμα, μ

ους βαθμούς που έπιασα το περασμένο εξάμηνο».«Οπότε», είπε ο πρώτος φοιτητής, καθώς έγερνε πίσω στη

καρέκλα του, «τι γίνεται στη συνέχεια;» Έριξε μια ματιά στ

ολόι του τοίχου. «Σε μισή ώρα έχω εκείνο τκωλοσεμινάριο για τη Χρήση και Κατάχρηση της ΠρώτηΤροπολογίας. Μου τη δίνει η ιδέα ότι θα χάσω κάτι».

Όταν έλεγε ότι θα «χάσει κάτι» δεν αναφερόταν στιάλεξη.

«Μπορείς πάντα να δεις το κομμάτι που έχασες στ

παράθυρο της ενημέρωσης».



Ο φοιτητής πάτησε ένα δυο πλήκτρα ακόμη και μετέφερπάλι την τρέχουσα εικόνα της Νούμερο 4 σε μια γωνία. Όπωκαι προηγουμένως, εμφανίστηκε ένα μήνυμα με έντονπλάγια Bodoni. Έγραφε ΜΕΝΟΥ και περιείχε αρκετ

ικρότερες εικόνες. Είχαν τίτλους όπως «Χρήση τουαλέτας»

Η Νούμερο 4 τρώει» ή «Συνέντευξη Αρ. 1».Ο νεαρός βγήκε από το μενού και ξαναγύρισε στην πλήρ

θόνη.«Ναι, αλλά δε μου αρέσει αυτό. Όλη η πλάκα είναι να τ

παρακολουθείς την ώρα που γίνεται». Άπλωσε το χέρι του να πιάσει μια στοίβα συγγραμμάτω

Σκατά. Πρέπει να φύγω. Έτσι και χάσω κι άλλο μάθημα, θου κοστίσει μισό βαθμό».

«Τράβα τότε».Ο φοιτητής έχωσε τα βιβλία σ’ ένα σακίδιο και πήρε έν

κουρελιασμένο φούτερ από ένα σωρό που προοριζόταν γιπλύσιμο. Αλλά πριν βγει από το δωμάτιο έσκυψε και φίλησ

ην εικόνα της Νούμερο 4 στην οθόνη. «Θα τα πούμε σε δυώρες, αγαπούλα», είπε, με ψεύτικη προφορά του Νότου. Στηπραγματικότητα καταγόταν από μια μικρή πόλη έξω από τ

λίβελαντ του Οχάιο. «Μην κάνεις τίποτα. Ή, τουλάχιστοην κάνεις τίποτα που δε θα έκανα εγώ. Και μην αφήσε

κανέναν να σου κάνει τίποτα. Για τις επόμενες είκοσι πέντ

ώρες».«Ναι. Φρόντισε να μείνεις ζωντανή και παρθένα ενώ

αλάκας ο συγκάτοικός μου πάει στο μάθημά του για να μηπατώσει και καταλήξει να ψήνει χάμπουργκερ για να ζήσει».

Γέλασαν και οι δύο, παρ’ όλο που δεν ήταν ολότελαστείο.

«Ειδοποίησέ με αν δεις κάτι.. Στείλε μου αμέσως μήνυμα»



«Έγινε».Ο συγκάτοικός του χάιδεψε την οθόνη και βολεύτηκε στη

καρέκλα μπροστά στον υπολογιστή. «Ε», είπε, «το αηδιαστικφιλί σου άφησε ένα σημάδι στην οθόνη».

Ο άλλος του έδειξε το μεσαίο δάχτυλο κι έφυγε. Ο φοιτητή

φαντάστηκε ότι η ηχώ του πυροβολισμού ακόμα αντιλαλούσέσα στο κελί. Προσπάθησε να σκεφτεί τι θα έκανε αν άκου

κάποιον να πυροβολεί σ’ ένα άλλο δωμάτιο. Πίστευε ότι θίχε πολλές εναλλακτικές λύσεις, ανάμεσά τους και να τάλει στα πόδια. Το γεγονός ότι η Νούμερο 4 δεν μπορούσα κάνει τέτοιο πράγμα απλούστατα τον γοήτευε ακόμ

περισσότερο. Του άρεσε η επινοητικότητα της Νούμερο 4, εναυτόχρονα δεν ήθελε ουσιαστικά να χάσει το βιασμό όταν θινόταν. Έπιασε τον εαυτό του να φαντασιώνεται, ν

αναρωτιέται αν ο βιασμός θα ήταν γρήγορος και βίαιος ή θμοιαζε με παρατεταμένο θέατρο ξελογιάσματο

Υποπτευόταν ότι θα γινόταν το δεύτερο. Διερωτήθηκε αν

ούμερο 4 θα παραδινόταν απλώς και θα το άφηνε να συμβ αν θα αντιστεκόταν με νύχια και με δόντια και θα έβαζε τ

κλάματα. Δεν ήταν σίγουρος τι από τα δυο θα προτιμούσπό τη μια μεριά, του άρεσε η κυριαρχία που είχαν ο άντρα

και η γυναίκα πάνω στη Νούμερο 4. Από την άλλη, του άρεσα υποστηρίζει όσους μειονεκτούσαν, πράγμα που ίσχυ

ξεκάθαρα για τη Νούμερο 4. Αυτό ήταν ένα από τα σημεία τηΣειράς 4 που ξετρέλαιναν τον ίδιο και το συγκάτοικό του. Τπάντα ήταν προβλέψιμα και συνάμα ολότελα αναπάντεχΉταν φορές που αναρωτιόταν αν υπήρχαν κι άλλοι φοιτητέστην πανεπιστημιούπολη που πλήρωναν για νπαρακολουθήσουν τη Νούμερο 4. Μπορεί να την αγαπάμ

λοι , σκέφτηκε. Του θύμιζε λιγάκι μια κοπέλα που είχ



νωρίσει στο λύκειο. Ή ενδεχομένως και όλες τις κοπέλες ποίχε γνωρίσει στο λύκειο. Δεν ήταν σίγουρος ποια απ’ όλες. Τόνο σίγουρο ήταν ότι η Νούμερο 4 ήταν καταδικασμένη.

Ο πυροβολισμός μπορεί να ήταν η αρχή του τέλουσκέφτηκε ο φοιτητής. Αλλά μπορεί και να μην ήταν. Δε

πορούσε να φανταστεί ποια ήταν η αλήθεια.Ήξερε όμως ότι η Νούμερο 4 θα πέθαινε στο τέλος.

Ανυπομονούσε να δει πώς θα γινόταν. Είχε μανία με τίντεο από εκτελέσεις ομήρων των φονταμενταλιστικώσλαμιστικών οργανώσεων, καθώς και με αυτά στο YouTub

που έδειχναν αιματηρά αυτοκινητικά δυστυχήματα. Το

άρεσαν οι τηλεοπτικές εκπομπές σαν το Cops και το First 4και ενδόμυχα ήθελε να πάρει μέρος στο Survivor , φιλοδοξίπου ξεπερνούσε οποιαδήποτε άλλη μπορεί να είχε για τ

έλλον του. Ήταν εκατό τοις εκατό βέβαιος ότι, αν έπαιρνέρος στην εκπομπή, θα κέρδιζε το ένα εκατομμύριο δολάρια Η Νούμερο 4 έτρεμε πάλι. Ο φοιτητής είχε φτάσει σ

σημείο να προσδοκά τις στιγμές που η κοπέλα έχανε τολεγχο του κορμιού της. Του έλεγε ότι ο φόβος της δεν ήτα

ψεύτικος. Αυτό που άρεσε πάρα πολύ.Τόσα άλλα πράγματα που παρακολουθούσε ήταν ψεύτικα

Οι πορνοστάρ υποκρίνονταν ότι έφταναν σε οργασμό. Στ

ιντεοπαιχνίδια οι σκοτωμοί ήταν ψεύτικοι. Τα τηλεοπτικράματα ήταν ψεύτικα.

Το Whatcomesnext.com δεν ήταν ψεύτικο. Ούτε η Νούμερ.

Ο φοιτητής πίστευε ότι μερικές φορές η κοπέλα εκείνη ήταο μοναδικό αληθινό εξωπραγματικό πράγμα που είχε δ

ποτέ.



Οι υποθέσεις που έκανε σταμάτησαν απότομα. Κάποκίνηση έγινε μέσα στο δωμάτιο. Ο φοιτητής είδε τη Νούμερ

να γυρίζει ελαφρά. Η κάμερα την ακολούθησε. Κάτι γινότα Άκουσε κι εκείνος αυτό που άκουσε η κοπέλα. Άνοιγε

πόρτα.

Η Τζένιφερ τινάχτηκε στο άκουσμα του ήχου.Το τρίξιμο της ολόσωμης φόρμας τής είπε ότι στ

ωμάτιο έμπαινε η γυναίκα. Αλλά αντί να κινηθεί αργά, τ

ήμα της φαινόταν βιαστικό. Τη μια στιγμή ήταν στην πόρτκαι την επόμενη στεκόταν πάνω από την Τζένιφερ, με τ

ρόσωπό της σε απόσταση μερικών μόλις εκατοστών.«Νούμερο 4, άκου προσεκτικά. Κάνε ακριβώς αυτό που θ

σου πω».Η Τζένιφερ έγνεψε καταφατικά. Διέκρινε νευρικότητα στ

φωνή της γυναίκας. Ο συνηθισμένος ψυχρός, ελεγχόμενοόνος ήταν ανεβασμένος. Το ύψος της φωνής της είχ

αυξηθεί, μολονότι ψιθύριζε. Η γυναίκα είχε φέρει τα χείλη τηολύ κοντά στο μέτωπο της Τζένιφερ, που ένιωθε τη ζεστ

ανάσα να σαρώνει το πρόσωπό της.«Δε θα βγάλεις τσιμουδιά. Ούτε καν να ανασαίνεις βαρι

Θα μείνεις ακριβώς εκεί που βρίσκεσαι. Ακίνητη. Μσαλέψεις. Μην κάνεις τον παραμικρό θόρυβο μέχρι νυρίσω. Καταλαβαίνεις τι σου λέω;»

Η Τζένιφερ έγνεψε καταφατικά. Ήθελε να ρωτήσει για τουροβολισμό, αλλά δεν τόλμησε να το κάνει.

«Δε σε άκουσα, Νούμερο 4».

«Καταλαβαίνω».



«Τι καταλαβαίνεις;»«Όχι θόρυβο. Ούτε άχνα. Να μείνω εδώ που είμαι».«Ωραία».Η γυναίκα έκανε μια παύση. Η Τζένιφερ άκουγε την ανάσ

ης. Δεν ήταν σίγουρη αν το δυνατό καρδιοχτύπι πο

αντηχούσε μέσα στο μικρό δωμάτιο ήταν το δικό της ή τηάλλης.

Ξαφνικά αισθάνθηκε ένα χέρι ν’ αρπάζει το πρόσωπό τηΤης κόπηκε η ανάσα. Κοκάλωσε καθώς τα νύχια τηυναίκας χώνονταν στα μάγουλά της. Αναρίγησε, πάλεψνάντια στην έντονη επιθυμία ν’ απομακρύνει εκείνο το χέ

ου την έσφιγγε, και προσπάθησε να ατσαλώσει τον εαυτης για να αντιμετωπίσει την απρόσμενη πρόκληση πόνου.

«Έτσι και κάνεις κιχ, πέθανες», της είπε η γυναίκα.Η Τζένιφερ έτρεμε, προσπάθησε ν’ απαντήσει αλλά δε

μπόρεσε. Το ρίγος που τη διαπέρασε σύγκορμη πρέπει νφτανε για απάντηση. Το χέρι της γυναίκας χαλάρωσε και

Τζένιφερ έμεινε ασάλευτη, φοβούμενη να κινηθεί.Η επόμενη αίσθηση ήταν άγνωστη, όμως πολύ τραχιταν από κάτι αιχμηρό. Ξεκίνησε από το λαιμό της κ

ιέτρεξε το περίγραμμα του κορμιού της –το λαιμό, τστήθος, το στομάχι, τους βουβώνες–, γλιστρώντας σταθερ

άνω στο δέρμα και κεντρίζοντάς το κάθε τόσο, σαν βελόνα

Είναι μαχαίρι! σκέφτηκε η Τζένιφερ.«Και θα φροντίσω ο θάνατός σου να είναι φρικτό

ούμερο 4. Έγινα σαφής;»Η Τζένιφερ έγνεψε πάλι καταφατικά, και η αιχμή το

μαχαιριού σύρθηκε πάνω στο στομάχι της πιέζοντας λίγο παθιά.

«Ναι. Ναι. Καταλαβαίνω», ψιθύρισε.



Ένιωσε τη γυναίκα να απομακρύνεται. Το τρίξιμο ποακουγόταν όταν περπατούσε έσβησε. Η Τζένιφερ έστησε αυταλλά δεν άκουσε την πόρτα να κλείνει. Έμεινε κοκαλωμέν

άνω στο κρεβάτι με το αρκουδάκι στην αγκαλιά τηροσπαθώντας να καταλάβει τι γινόταν.

Αφουγκράστηκε με όλη της την προσοχή, και πάνω ποάρχισε να σκέφτεται πως κάτι δεν πήγαινε καλά, αισθάνθηκνα χέρι να τη γραπώνει απ’ το λαιμό και να την πνίγει. Ηύναμη εκείνου του χεριού ήταν τεράστια, έκλεβε όλο το

αέρα από τα πνευμόνια της. Ήταν σαν να βρισκόταν κάταπό μια πελώρια πλάκα τσιμέντου που τη συνέθλιβε. Ένιωθ

ως θα έχανε τις αισθήσεις της από το φόβο και τηκατάπληξη. Ο πόνος απλώθηκε πίσω από τη μάσκα που τηκάλυπτε τα μάτια, κατακόκκινος σαν αίμα. Τίναξε τα πόδιης, αλλά κλότσησε μόνο τον αέρα. Χωρίς να σκεφτε

σήκωσε τα χέρια της, αλλά σταμάτησε όταν άκουσε τη φωνου άντρα.

«Μπορώ να κάνω το ίδιο, Νούμερο 4. Ίσως κειρότερα».

Η Τζένιφερ έτρεμε σύγκορμη. Νόμιζε πως θα λιποθυμούσμέσα στο σκοτάδι της μάσκας και μετά αναρωτήθηκε μήπωίχε ήδη λιποθυμήσει, ενώ πάσχιζε να ανασάνει πνιχτά.

«Μην το ξεχνάς αυτό», ψιθύρισε ο άντρας.

Ο ήχος της φωνής του και το νόημα των λόγων του τηκαναν να ριγήσει.

«Να το θυμάσαι. Δεν είσαι ποτέ μόνη».Ξαφνικά η λαβή χαλάρωσε. Η Τζένιφερ έβηξ

ροσπαθώντας απεγνωσμένα να γεμίσει τα πνευμόνια τηΤο κεφάλι της γύριζε. Δεν είχε πάρει είδηση ότι ο άντρας

φορώντας την εφαρμοστή μαύρη κουκούλα, το ελαστικ



αντελόνι και παπούτσια του μπαλέτου– είχε ακολουθήσαθόρυβα τη γυναίκα μέσα στο δωμάτιο. Τώρα όλα τήφαίνονταν ξεκάρφωτα, ασύνδετα. Ένας καβγάς, ένα

υροβολισμός είχαν οδηγήσει τη φαντασία της στο πλάσιμνός σεναρίου. Αλλά το γεγονός ότι ο άντρας και η γυναίκ

ταν μαζί στο κελί της, ότι ενεργούσαν συνεργατικσυντονίζοντας τις κινήσεις τους, την είχε ρίξει στη δίνη τησύγχυσης. Αισθάνθηκε τον εαυτό της να στροβιλίζεται καγωνίστηκε να κρατηθεί από οτιδήποτε μπορεί να τημπόδιζε να πέσει στην άβυσσο.

«Σιωπή, Νούμερο 4. Ό,τι κι αν ακούσεις. Ό,τι κι α

αισθανθείς. Ό,τι κι αν νομίζεις ότι συμβαίνει έξω απ’ αυτό τωμάτιο. Σιωπή. Έτσι και βγάλεις άχνα, θα είναι το τελευταράγμα που θα κάνεις σ’ αυτό τον κόσμο, μόνο που θιώσεις πρώτα αφάνταστο πόνο».

Η Τζένιφερ σφιχτόκλεισε τα μάτια της. Πρέπει να είχνέψει καταφατικά. Είχε την εντύπωση πως δεν είχε μιλήσε

Αλλά άκουσε την πόρτα να κλείνει. Συνειδητοποίησε ότι άντρας είχε διασχίσει το δωμάτιο χωρίς να ακουστεί ταραμικρό. Το γεγονός αυτό ήταν εξίσου τρομακτικό με τι

απροκάλυπτες απειλές.Η Τζένιφερ έμεινε μέσα στο σκοτάδι, λες και ήτα

κλεισμένη μέσα σε πάγο.

Ένα μέρος του εαυτού της ήθελε να κινηθεί. Ένα άλλμέρος ήθελε να ρίξει μια ματιά. Κι ένα τρίτο να σηκωθεί απο κρεβάτι. Αυτά ήταν τα ριψοκίνδυνα μέρη, που πολεμούσανάντια στα συνετά που της έλεγαν να κάνει αυτό ακριβώου της είχε πει το ζευγάρι.

Προσπάθησε να πιάσει κάποια κίνηση του άντρα ή τη

υναίκας. Κανένας ήχος δεν έφτασε στ’ αυτιά της.



Αλλά αυτή η βαριά απουσία οποιουδήποτε θορύβου μξαίρεση το δικό της αγκομαχητό δεν κράτησε πολύ.

Αυτό που άκουσε της ήταν γνώριμο. Ήταν κάτι που με τοικό του τρόπο τη γέμισε δέος και φόβο. Χρειάστηκε μόν

μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσει τι ήταν.

Μια σειρήνα. Της αστυνομίας ή της πυροσβεστικής.Ο ήχος ήταν μακρινός αλλά ζύγωνε γοργά.



Ο Έιντριαν έστριψε απότομα το τιμόνι για να αποφύγει τάλλο αυτοκίνητο, προκαλώντας ένα άγριο κορνάρισμα και τστρίγκλισμα των ελαστικών. Ο ήχος αντήχησε στο εσωτερικου Βόλβο, και δεν ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς τργισμένες βλαστήμιες και τις βρισιές που θα τον συνόδευα

Ο Έιντριαν σήκωσε το βλέμμα του και είδε ότι είχε περάσει μ

κόκκινο, αποφεύγοντας παρά τρίχα να προκαλέσυστύχημα. «Με συγχωρείς, με συγχωρείς, εγώ φταίω, δείδα το φανάρι ν’ αλλάζει...» μουρμούρισε, λες και ο άλλοδηγός, που απομακρυνόταν με ταχύτητα, μπορούσε να το

ακούσει ή να δει το απολογητικό ύφος του.«Αυτό είναι κακό σημάδι, Όντι», είπε ο Μπράιαν από τ

ιπλανό κάθισμα. «Τα πράγματα χειροτερεύουν. Πρέπει ναραμείνεις σε εγρήγορση».

«Προσπαθώ», απάντησε ο Έιντριαν, με μια υποψία θυμοκαι απογοήτευσης στη φωνή του. «Διασπάται απλώς

ροσοχή μου. Κάποια στιγμή σε όλους συμβαίνει αυτό. Δσημαίνει τίποτα».

«Κάνεις λάθος», του είπε ο αδερφός του. «Το ξέρειπως το ξέρω κι εγώ. Και το πιο πιθανό είναι ότι τώρα τέρει και ο τύπος στο άλλο αυτοκίνητο».

Ο Έιντριαν συνέχισε να οδηγεί, ενώ ο θυμός τοντεινόταν, διοχετεύοντας τους φόβους για τις ικανότητέου στην οργή εναντίον του αδερφού του.

Αυτό που ήθελε να πει ήταν ότι ο Μπράιαν, όπως η Κά



και ο Τόμι, τον είχαν αφήσει μόνο με τα ερωτηματικά του. Τκάθε ερώτημα αποτελούσε και ένα μυστήριο. Αλλά

ιντριαν δεν μπορούσε να το πει αυτό, επειδή φοβόταν ότι θδειχνε πως είχε υπερβολικά μεγάλες απαιτήσεις από τοεκρό αδερφό του.

Ο Μπράιαν έμεινε σιωπηλός για λίγο. Ο Έιντριαν συνέχισα οδηγεί στη λεωφόρο. Μια λαμπερή δέσμη από ηλιαχτίδετύπησε το παράθυρό του στιγμιαία και μετά έσβησε, καθώκείνος μανουβράριζε το αυτοκίνητο σε μια στροφή. Απείχα

μόνο μερικά τετράγωνα από το σπίτι του Μαρκ Γουλφ κσκεφτόταν ότι θα έπρεπε να είχε αρχίσει να βάζει σε μια σειρ

σα θα έλεγε στον σεξουαλικό εγκληματία. Υπενθύμισε στοαυτό του ότι ένας κανονικός ντετέκτιβ θα είχε σχηματίσει μιδέα γι’ αυτό που είχε ανακαλύψει ο Γουλφ στην πορεία τηλεκτρονικής έρευνάς του, μια και τον είχε κάνει να το

καλέσει στο σπίτι του.Ο καθηγητής έριξε μια ματιά στο διπλανό κάθισμα.

αδερφός του φορούσε το συνηθισμένο διακριτικό μπλε ριγκοστούμι του δικηγόρου της Γουόλ Στρητ. Ήταν πολκομψός. Συγκροτημένος. Αλλά η φωνή του είχε μιαπαλότητα που ο Έιντριαν δεν αναγνώριζε. Ο αδερφός το

ταν πάντα δυναμικός, ήταν αυτός που έπαιρνε τις δύσκολεαποφάσεις και πολεμούσε άγρια για να υποστηρίξει πελάτε

και δίκαιους αγώνες, και τώρα του φαινόταν ξένο καπίστευτο που τον άκουγε τόσο καταβεβλημένο από τη

ττα.Ο Έιντριαν έβγαλε μια πνιχτή κραυγή. Το πρόσωπο το

Μπράιαν ήταν γεμάτο αίματα. Το μπροστινό μέρος τολευκού πουκαμίσου του ήταν ένας βαθυκόκκινος λεκές. Τ

μαλλιά του ήταν ανακατεμένα και κολλημένα. Ο Έιντριαν δε



μπορούσε να δει την τρύπα που είχε κάνει η σφαίρα στο πλου κεφαλιού του Μπράιαν, αλλά ήξερε πως ήταν εκεί.

«Ξέρεις τι με ξάφνιασε, Όντι; Εσύ ανέκαθεν ήσουακαδημαϊκός τύπος, διανοούμενος. Άνθρωπος της ποίησηκαι της επιστήμης. Αλλά εγώ δεν είχα ιδέα πόσο σκληρό

σουν», συνέχισε ο Μπράιαν με έναν ξερό, δημοσιογραφικόνο στη φωνή του. «Εγώ δε θα μπορούσα να επιζήσω απο θάνατο του Τόμι στο Ιράκ. Δε θα είχα καταφέρει ν

συνεχίσω τη ζωή μου όταν η Κάσι έριξε το αυτοκίνητό τηάνω σ’ εκείνο το δέντρο. Ήμουν εγωιστής. Ζούσα μόνο

Τα μόνα πράγματα που είχα ήταν πελάτες και αγώνες γι

ιάφορους σκοπούς. Δεν άφηνα κανέναν να μπει στη ζωμου. Για μένα τα πράγματα ήταν έτσι πολύ πιο εύκολα επειδ

εν ήμουν υποχρεωμένος να ανησυχώ για τους αγαπημένουμου».

Ο Έιντριαν έστρεψε πάλι το βλέμμα του στο δρόμΚοίταξε δύο φορές για να βεβαιωθεί ότι οδηγούσε ακριβώ

στο καθορισμένο όριο ταχύτητας.«Το σπίτι του Γουλφ είναι ακριβώς εκεί πέρα», είπε

Μπράιαν. Έδειχνε κάπου μπροστά. Το δάχτυλό του ήταεμάτο αίματα.

Ο Έιντριαν τον είδε να τινάζει το πουκάμισό του, λες και ματωμένοι λεκέδες ήταν ψίχουλα.

«Κοίτα, Όντι, μπορείς να τον χειριστείς αυτό τον τύπο. Τμόνο που χρειάζεται είναι να έχεις κατά νου κάτι που ξέρκάθε ντετέκτιβ: Πάντοτε υπάρχει ένας κρίκος. Εκεί έξπάρχει κάτι που θα σου πει πού πρέπει να αναζητήσεις τη

Τζένιφερ. Ίσως το στοιχείο αυτό εμφανιστεί πολύ σύντομΠρέπει απλώς να είσαι έτοιμος να το εντοπίσεις άμεσα. Όπω

κείνο το αυτοκίνητο στη διασταύρωση. Πρέπει να είσ



τοιμος να δράσεις».Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά και σταμάτησε τ

αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου.«Μόνο μείνε κοντά μου», είπε, ελπίζοντας ότι ο νεκρό

αδερφός του θα το θεωρούσε εντολή, ενώ στη

ραγματικότητα ήταν μια ικεσία.Είδε ότι ο Γουλφ στεκόταν στην πόρτα του σπιτιού του κ

ον παρατηρούσε. Ο εγκληματίας τού κούνησε το χέρι, σανας οποιοσδήποτε καλός γείτονας ένα πρωιν

Σαββατοκύριακου.

Ο Έιντριαν αιφνιδιάστηκε από την πρόσχαρη ατμόσφαιρου επικρατούσε στο σπίτι του Γουλφ. Τα πάντα ήτα

καθαρά και τακτοποιημένα. Το φως του ήλιου έμπαινε σαείμαρρος από τα ανοιχτά παντζούρια. Στον αέρα πλανιότα

μια ανοιξιάτικη ευωδιά, που μάλλον προερχόταν από μιενναία δόση αποσμητικού χώρου. Ο Γουλφ έδειξε προς τνώριμο πλέον καθιστικό. Από την κουζίνα ξεπρόβαλε

μητέρα του. Χαιρέτησε εγκάρδια τον Έιντριαν με ένα φιλί στμάγουλο, αν και ήταν φανερό πως δε θυμόταν τροηγούμενες επισκέψεις του. Μετά πήγε βιαστικά σ’ έν

ίσω δωμάτιο για να «συγυρίσει και να διπλώσει τα πλυμένούχα», πράγμα που ο Έιντριαν σκέφτηκε πως ήτα

σκηνοθετημένο εκ των προτέρων. Φαντάστηκε ότι ο Γουλίχε προετοιμάσει προσεκτικά τη μητέρα του ως προς το πρεπε να πει και να κάνει όταν θα έφτανε ο Έιντριαν. Όταν εκείνη χάθηκε στο βάθος του διαδρόμου κλείνοντα

μια πόρτα πίσω της, ο Γουλφ είπε:



«Δεν έχω και τόσο χρόνο στη διάθεσή μου. Την πιάνευρικότητα όταν την αφήνω μόνη πολλή ώρα».

«Και τι γίνεται όταν πηγαίνεις στη δουλειά;»«Αυτό δε μου αρέσει ούτε να το σκέφτομαι. Λέω σε μι

από τις φίλες της και περνάει από δω μέρα παρά μέρα. Έχ

ναν κατάλογο γυναικών που γνώριζε η μητέρα μου πρεκινήσει αυτή η κατάσταση και που είναι πρόθυμες, έτσι τουηλεφωνώ όσο πιο συχνά μπορώ. Μερικές φορές την πάνόλτα. Εξαιτίας των...» Δίστασε για μια στιγμ...προβλημάτων μου με το Νόμο, οι περισσότερες δε θέλουα τις δουν εδώ πέρα. Έτσι πληρώνω το γιο ενός γείτονα ν

ερνάει μετά το σχολείο για μερικά λεπτά και να της ρίχνμια ματιά. Έτσι κι αλλιώς, εννιά στις δέκα φορές εκείνη δυμάται τ’ όνομά του, αλλά της αρέσει που τον βλέπε

Πιστεύω πως νομίζει ότι εκείνος ο πιτσιρικάς είμαι εγώ, πραπό είκοσι χρόνια. Ας είναι. Αυτή η ιστορία μού κοστίζει δέκολάρια την ημέρα. Της ετοιμάζω ένα σάντουιτς για τ

μεσημεριανό της. Μπορεί ακόμη να τρώει χωρίς επίβλεψαλλά δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό, γιατί αν πνιγεί...»

Ο Γουλφ σταμάτησε. Ήταν φανερό τι λούκι περνούσε.Ο Έιντριαν δεν ήταν σίγουρος τι σχέση είχαν μαζί του όλ

αυτά, αλλά άκουσε τη φωνή του Μπράιαν να του λέεΞέρεις τι πρόκειται να γίνει, έτσι δεν είναι;»

Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, ο Γουλφ στράφηκε στοιντριαν.«Ξέρω ότι είχαμε μια συμφωνία, αλλά...»Ο Έιντριαν άκουσε τον αδερφό του να ρουθουνίζει.«...Χρειάζομαι πιο πολλά. Δεν αρκεί μόνο η υπόσχεση ό

ε θα πας στην αστυνομία. Πρέπει να πληρωθώ γι’ αυτό πο

κάνω. Παίρνει πολύ χρόνο και ενέργεια. Θα μπορούσα ν



κανα υπερωρίες στη δουλειά μου και να έβγαζα έξτρλεφτά».

Ο Γουλφ προχώρησε στο καθιστικό. Έβγαλε τον φορητπολογιστή της μητέρας του από την τσάντα του πλεξίματο

κι άρχισε να τον συνδέει με την τηλεόραση.

«Τι σε κάνει να νομίζεις...» άρχισε να λέει ο Έιντριαν, αλλ άλλος τον διέκοψε.

«Ξέρω τι μέρος του λόγου είσαι, καθηγητά. Ξέρω γιλους εσάς τους πλούσιους ακαδημαϊκούς τύπους. Όλοι σαχετε κομπόδεμα. Τόσα χρόνια παίρνετε πολιτειακπιδόματα και κρατικές επιχορηγήσεις για έρευνες. Ο

συνάδελφοί σου στη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων μάλλοα πρέπει να σου υπέδειξαν κάποιες πολύ καλές επενδύσει

Μ’ εκείνο το παλιό Βόλβο και τα παλιά ρούχα μπορεί νείχνεις σαν να μην έχεις δεκάρα, αλλά εγώ ξέρω ότι μάλλοχεις εκατομμύρια κρυμμένα σε κάποιο λογαριασμό».

Ο Έιντριαν σκέφτηκε ότι όσοι λένε Ξέρω τα πάντα για κά

κάποιον σε γενικές γραμμές δεν ξέρουν τίποτα. Κράτησμως τη γνώμη του για τον εαυτό του.

«Τι είναι αυτό που ζητάς;»«Το μερίδιό μου. Μια σωστή αμοιβή για το χρόνο μου».Ο Μπράιαν έδινε ψιθυριστά οδηγίες στον Έιντριαν. Εκείνο

νιωσε κάποια μοχθηρία στη φωνή του αδερφού του. Ήταν

αρά του δικηγόρου που έστηνε μια παγίδα.«Εμένα αυτό μου ακούγεται σαν εκβιασμός».«Όχι. Είναι αμοιβή για την παροχή υπηρεσιών».Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά. Ό,τι έκανε ήταν κα

ντολήν του αδερφού του, που του ψιθύριζε αδιάκοπδηγίες στο αυτί. «Πάρε το τηλέφωνό του!»

Ο Έιντριαν έκανε αυτό που του έλεγε ο Μπράιαν.



«Μήπως έχεις κινητό για να κάνω ένα τηλεφώνημαΔυστυχώς εγώ ποτέ δεν κουβαλάω τέτοιο πράγμα».

Ο Γουλφ χαμογέλασε. Έβγαλε από την τσέπη του τηλέφωνο και το πέταξε στον Έιντριαν. «Κάνε όσηλεφωνήματα θέλεις».

«Ξεκίνα την μπλόφα», είπε ο Μπράιαν στον Έιντριαν.Εκείνος για μια στιγμή σάστισε, μη καταλαβαίνοντας

ννοούσε ο αδερφός του λέγοντας μπλόφα, αλλά είδε τικά του δάχτυλα να πατούν τα πλήκτρα. Για μια στιγμόμισε πως ήταν το χέρι του Μπράιαν που καθοδηγούσε τικό του. Κάλεσε την Άμεση Δράση.

«Ξέρεις ποιον να ζητήσεις», είπε κοφτά ο Μπράιαν.«Την ντετέκτιβ Κόλινς, παρακαλώ».Ο Γουλφ φάνηκε να αιφνιδιάζεται. «Ίσως να την έχ

ρει», είπε βιαστικά, σχεδόν σε κατάσταση πανικού. «Αμως γίνει αυτό το τηλεφώνημα, ίσως δε θα την έχω βρει».

Ο Έιντριαν δίστασε, άκουσε ένα μακρινό εμπρός ,

αμέσως έκλεισε το τηλέφωνο.«Αυτό περιπλέκει την κατάσταση», είπε ο Μπράιαν σιγαν

Πρόσεξέ με. Το έχω ξανακάνει αυτό και στο παρελθόν. Βήμπρώτο: Κάν’ τον να μιλήσει συγκεκριμένα».

«Ποιο από τα δύο ισχύει, κύριε Γουλφ; Τη βρήκες ή όχι;»Ο Γουλφ κούνησε το κεφάλι του. «Δεν είναι τόσο απλό».

«Κι όμως είναι».«Ωραία», είπε ο Μπράιαν.«Τη βρήκες;» επέμεινε ο Έιντριαν.«Ξέρω πού να ψάξω».«Δεν είναι το ίδιο πράγμα».«Ναι», απάντησε ο Γουλφ. «Αλλά είναι σχεδόν το ίδιο».

«Εντάξει, Όντι, συνέχισε. Ο έλεγχος είναι στα χέρια σου».



«Έχεις κάποια πρόταση να μου κάνεις;» ρώτησε απότομ Έιντριαν.

«Θέλω απλώς να είμαι δίκαιος».«Αυτό είναι δήλωση. Όχι πρόταση».«Καθηγητά, ξέρουμε και οι δύο τι σου λέω αυτή τ

στιγμή».«Έστω, κύριε Γουλφ, γιατί λοιπόν δε μου περιγράφεις αυτ

ου θεωρείς δίκαιο;»Ο Γουλφ δίστασε. Χαμογελούσε πλατιά. Είχε ένα ύφο

ου θύμιζε την παλιά ντισνεϊκή εκδοχή του γάτου τοΤσέσαϊρ, ο οποίος χανόταν και πίσω του στην οθόνη έμεν

μόνο το πλατύ και ανησυχητικό χαμόγελο που άφηνε νφανεί η τεράστια οδοντοστοιχία του. Ο Έιντριαν θυμήθηκτι είχε δει την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων με τον Τόμ

και ότι στη συνέχεια είχε περάσει κάμποσες ώρεροσπαθώντας να εξηγήσει στον μικρό γιο του ότι ιθανότητες να πέσει στο λαγούμι ενός λαγού και να βρεθ

σ’ έναν κόσμο όπου η Κόκκινη Βασίλισσα ήθελε ναποκεφαλίζει τους ανθρώπους πριν από τη δίκη ήταν μικρέ

ταν ο γιος του ήταν πολύ μικρός, αυτό που τον τρόμαζταν η φαντασία, όχι η πραγματικότητα. Μπορούσε ναρακολουθήσει μια εκπομπή σχετικά με επιθέσε

καρχαριών στην Καλιφόρνια ή πεινασμένων λιονταριών στ

Σερενγκέτι και να μαγευτεί από το θέαμα. Αλλά οι κάμπιεου κάπνιζαν ναργιλέ τον έκαναν να στριφογυρίζει στ

κρεβάτι του και να βγάζει κραυγές μέσα στη νύχτα αντί νκοιμάται.

«Όντι, μην αφήνεις το μυαλό σου να ξεστρατίζει!»Ο Μπράιαν ήταν επίμονος. Σε εγρήγορση.

«Ξέρεις, καθηγητά, δεν είμαι σίγουρος πόσο ακριβώ



αξίζει ο χρόνος μου...»«Εσύ μόνος σου καθόρισες την τιμή. Υπερωρία στο μαγα

ου δουλεύεις».«Εδώ όμως πρόκειται για εξειδικευμένη δουλειά. Πολ

ξειδικευμένη. Αυτό απαιτεί κάποιο...» Δίστασε. «...πριμ».

«Κύριε Γουλφ, αν σκοπεύεις να με εκβιάσεις για να μοαποσπάσεις χρήματα, σε παρακαλώ να είσαι συγκεκριμένος»

«Ωραία», είπε ο Μπράιαν. «Αυτό θα τον ταρακουνήσει».Ο Έιντριαν σκέφτηκε ότι ο νεκρός αδερφός του ήξερε πολ

ερισσότερα σχετικά με την εγκληματολογική ψυχολογία απσα νόμιζε εκείνος.

«Ωραία λοιπόν», είπε ο Γουλφ. «Πόσο αξίζει αυτή ουλειά για σένα;»

«Η επιτυχία είναι πολύτιμη, κύριε Γουλφ. ΑνεκτίμητηΑλλά, από την άλλη πλευρά, δεν είμαι πρόθυμος να σ

ληρώσω για μια αποτυχία».«Πες μια τιμή», επέμεινε ο Γουλφ. «Θέλω να ξέρω πόσ

σκληρά πρέπει να δουλέψω».«Όποιο ποσό και να σου πω, εσύ απλώς θα το αλλάξε

αργότερα. Μπορεί να σου πω χίλια, δέκα χιλιάδες ή ένκατομμύριο κι εσύ απλώς θα το διπλασιάσεις ή θα τριπλασιάσεις όταν θα έχεις κάτι για μένα. Έτσι δεν είναι;»

Ο Γουλφ κοίταξε αλλού για μια στιγμή. Ο Έιντρια

κατάλαβε ότι είχε κάνει διάνα.Δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι διαπραγματευόταν ψυχρ

κάτι τόσο σκοτεινό και αινιγματικό όσο η εξαφάνιση τηΤζένιφερ. Αιφνιδιάστηκε και ο ίδιος.

«Θα σου πω τι θα γίνει, κύριε Γουλφ. Θα καθορίσουμε μιαμοιβή. Κάτι σαν εκείνα τα παλιομοδίτικα πόστε

αταζητείται Ζωντανός ή Νεκρός που βλέπουμε στις ταινίε



ουέστερν. Ας πούμε, είκοσι χιλιάδες δολάρια. Είναι ένσημαντικό ποσό. Αν συγκεντρώσεις πληροφορίες που θ

δηγήσουν στην ανακάλυψη και την επιστροφή της στο σπίης – αν, επαναλαμβάνω–, τότε θα σου δώσω είκοσι χιλιάδεολάρια. Βοήθησέ με να σώσω την Τζένιφερ και θα βγάλε

να σωρό λεφτά. Έτσι κι αρχίσεις τα παιχνίδια και ταζολόγημα και δε βρεις τίποτα, δε θα πάρεις τίποτα. Ιδού τικονομικό κίνητρο. Αν ήμουν στη θέση σου, αμφιβάλλω αα προσπαθούσα να εφαρμόσω τη θλιβερή εκβιαστικακτική σου στην οικογένειά της ή σε οποιονδήποτε άλλιότι οι αστυνομικοί θα δείξουν πολύ λιγότερη κατανόησ

από μένα και θα καταλήξεις στη φυλακή. Εγώ όμως είμλίγο διαφορετικός, λίγο τρελός...» Ο Έιντριαν χαμογέλασ

πως θα χαμογελούσε ο κακός σε κάποια ταινία. «Γι’ αυτα σου επιτρέψω να μου αποσπάσεις μερικά χρήματα».

«Πώς μπορώ να σου έχω εμπιστοσύνη;» είπε ο Γουλφ.Ο Έιντριαν ξέσπασε σε ένα τραχύ γέλιο. «Αυτό, κύρ

Γουλφ, είναι το δικό μου ερώτημα φυσικά», απάντησε μστεντόρεια φωνή, δίνοντας στα λόγια του έναν ακαδημαϊκόνο που τον έκανε να ακουστεί σαν πομπώδης ομιλητήάνω στο βήμα.

Ο Γουλφ φάνηκε πολύ απογοητευμένος.«Ουσιαστικά δεν τα καταφέρνεις, έτσι δεν είναι, κύρ

Γουλφ;»«Σε τι δεν τα καταφέρνω; Στους υπολογιστές και στ

σερφάρισμα στο Διαδίκτυο είμαι εξπέρ του κερατά».«Όχι. Εννοούσα ότι δεν τα καταφέρνεις στο έγκλημα».Ο Γουλφ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά και στράφηκ

άλι στον υπολογιστή του.

«Δεν είμαι εγκληματίας. Ποτέ δεν υπήρξα εγκληματίας».



«Αυτό μπορούμε να το συζητήσουμε κάποια άλλστιγμή».

«Δεν είναι έγκλημα, καθηγητά, αυτό που μου αρέσει. Είναπλώς...» Σταμάτησε, αλλά ο Έιντριαν δεν κατάλαβε αν τκανε επειδή ήξερε πόσο ανόητος ακουγόταν ή για κάποιο

άλλο λόγο.«Εντάξει, καθηγητά. Αρκεί να καταλαβαινόμαστε. Είκο

ιλιάρικα».Ο Έιντριαν περίμενε κάποια πρόσθετη απειλή, κάτι σαν α

ε με πληρώσεις, θα... αλλά ουσιαστικά δεν ήταν σίγουρος μπορούσε να κάνει είτε ο ίδιος είτε ο Γουλφ. Ο Γουλφ ήθελ

α λεφτά, αλλά ήξερε ότι ο Έιντριαν μπορούσε να σηκωθαπλώς και να φύγει. Υπήρχε λοιπόν μια ιδανική ισορροπίΚαι οι δύο είχαν τις ανάγκες τους.

Έτσι λοιπόν θα έπαιζαν ένα παιχνίδι.Ο Έιντριαν δεν είχε ιδέα αν όντως υπήρχαν είκοσι χιλιάδε

ολάρια σε κάποιον τραπεζικό λογαριασμό του, ούτε αν θ

δινε δεκάρα στον Γουλφ. Αμφέβαλλε ότι θα το έκαννιωσε το χέρι του Μπράιαν στον ώμο του και άκουσε τ

φωνή του: «Το ξέρει κι εκείνος, Όντι. Δεν είναι βλάκας. Αυτοιπόν σημαίνει ότι θα κάνει κάποια άλλη κίνηση. Πρέπει νίσαι προετοιμασμένος όταν συμβεί αυτό».

Ο Γουλφ δεν είδε τον Έιντριαν να γνέφει αργά.

«Δεν είμαι κακός άνθρωπος», είπε. «Ό,τι και αν λένκείνοι οι αστυνομικοί».

Ο Έιντριαν δεν απάντησε.«Δεν είμαι εγώ ο κακός σ’ αυτή την ιστορία», συνέχισε

Γουλφ, επαναλαμβάνοντας σχεδόν τον εαυτό του. Μιλούσσιγανά, σαν να μην τον ένοιαζε πραγματικά τι σκεφτόταν

ιντριαν.



«Δεν είπα ποτέ τέτοιο πράγμα», απάντησε εκείνοιώθοντας ανόητος που το είχε πει φωναχτά, αφού ήτα

ψέμα.Το πάτημα των πλήκτρων του υπολογιστή ακούστηκε σα

σιγανή τυμπανοκρουσία, επισημαίνοντας την αρχή μια

συμφωνίας.«Αυτή είναι;» ρώτησε απότομα ο Γουλφ.

Το απόγευμα ήταν προχωρημένο και η Τέρι Κόλινς ήτα

καθισμένη στο αυτοκίνητό της έξω από το σπίτι των Ρίγκινκαι προσπαθούσε να επιστρατεύσει την αυτοπεποίθηση ποης χρειαζόταν για να χτυπήσει την πόρτα τους και να πει τ

άσχημα νέα. Στον κορμό ενός κοντινού δέντρου κάποιος –Σκοτ, όπως υπέθεσε η Τέρι– είχε καρφώσει ένα αυτοσχέδιφέιγ βολάν με μια φωτογραφία της Τζένιφερ και τη λέξ

ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ με μεγάλα, έντονα γράμματα. Τφυλλάδιο ανέφερε πότε την είχαν δει για τελευταία φορά κανέγραφε τα τηλέφωνα που μπορούσε να καλέσει όποιουχόν την έβλεπε.

Η Τέρι ξαφνιάστηκε κάπως που ο Σκοτ δεν είχε καλέσδη τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Άνθρωποι σαν αυτό

ίχαν από τη φύση τους την τάση να μετατρέπουν μιξαφάνιση σε παράσταση. Η Μαίρη θα στεκόταν μπροστ

στους προβολείς και τις κάμερες με δάκρυα στα μάτια και τέρια σφιχτοδεμένα και θα ικέτευε τον απαγωγέα να αφήσλεύθερη τη μικρή Τζένιφερ. Όπως ήξερε η Τέρι, κάτι τέτοιταν όχι μόνο ανώφελο αλλά και αξιοθρήνητο.

Συγκέντρωσε μερικά έγγραφα της αστυνομίας κ



αντίγραφα της κοινοποίησης της εξαφάνισης. Ήταν μισυλλογή που θα δημιουργούσε την εντύπωση ότι η Τέασχολούνταν με την υπόθεση, ενώ στην πραγματικότηταντιπροσώπευε απανωτές απογοητεύσεις. Είχε αφήσει στραφείο της οτιδήποτε είχε σχέση με την ταινία το

συστήματος ασφαλείας του σταθμού των λεωφορείωκαθώς και οτιδήποτε είχε προκύψει από τις συζητήσεις της μον Έιντριαν Τόμας.

Άφησε την ανάσα της να βγει αργά και κοίταξε πάλι τσπίτι των Ρίγκινς. Αναρωτήθηκε τι θα έκανε αν εξαφανιζότανα από τα δικά της παιδιά. Το συμπέρασμα ήταν ότι από τ

μια θα ήθελε να ξεφύγει από κάθε ανάμνηση χαραγμένη σλο το σπίτι και από την άλλη θα της ήταν αδύνατο ν

αποδιώξει τη σκέψη ότι έπρεπε να βρίσκεται εκεί και νεριμένει, με την ελπίδα ότι θα συνέβαινε το απίθανο και θβλεπε το χαμένο παιδί της να διαβαίνει πάλι την πόρτα το

σπιτιού.

Αδύνατον, σκέφτηκε. Πώς μπορεί να αντέξει κανείς τόσπόνο και τόση αβεβαιότητα;

Ευχήθηκε να είχε μεγαλύτερη επιδεξιότητα σε αυτό ποπρεπε να κάνει. Όταν βγήκε από το αυτοκίνητό της και ανηφόρισε στ

εζοδρόμιο προς το σπίτι των Ρίγκινς, την ξάφνιασε

απομόνωση. Έξω από τα άλλα σπίτια υπήρχαν άνθρωπου εκμεταλλεύονταν τις τελευταίες ώρες της μέρας για ν

μαζέψουν τα ξερά φύλλα που είχε αφήσει πίσω του ειμώνας ή να φυτέψουν πολυετή φυτά σε κήπους που είχα

αρχίσει να ζωντανεύουν με τον ερχομό της άνοιξης. Η Τέράκουγε ήχους από ηλεκτρικά εργαλεία και κουρευτικέ

μηχανές καθώς ο κόσμος των προαστίων ολοκλήρωνε τ



αναπόφευκτες δουλειές που είχαν αφήσει σε εκκρεμότητα μικρές και σκοτεινές μέρες που μόλις είχαν περάσει.

Αντίθετα, στο σπίτι των Ρίγκινς δε φαινόταν κανένσημάδι δραστηριότητας. Κανένας θόρυβος. Καμία κίνησΤο σπίτι έδειχνε σαν να είχε χτυπηθεί από θύελλα και να τ

ίχαν ξεσκίσει τα γαμψά νύχια του χειμώνα.Η Τέρι χτύπησε την πόρτα κι άκουσε βήματα να σέρνοντα

Η πόρτα άνοιξε και φάνηκε η Μαίρη Ρίγκινς. Ούταιρετισμός ούτε χαριτολογήματα. «Ντετέκτιβ», είπΈχουμε κάνα νέο;»

Η Τέρι διάβασε την ελπίδα και τον τρόμο στα μάτια τη

υναίκας.Κοίταξε πίσω από τη Ρίγκινς. Ο Σκοτ Γουέστ ήτα

καθισμένος σ’ ένα γραφείο μπροστά στην οθόνη ενόπολογιστή. Πήρε το βλέμμα του απ’ αυτό που έκανε κα

κοίταξε έντονα την ντετέκτιβ.«Όχι», απάντησε εκείνη. «Φοβάμαι πως δεν έχουμε νέ

ρθα απλώς για να σας ενημερώσω για την πορεία τηρευνας. Εσείς μήπως ακούσατε κάτι; Ήρθε κανείς σε επαφ

μαζί σας; Έγινε οτιδήποτε που θα μπορούσε...»Η Τέρι σταμάτησε όταν είδε το κενό βλέμμα της Ρίγκινς.Πήγαν στο καθιστικό, όπου ο Σκοτ Γουέστ έδειξε στη

Τέρι μια σελίδα στο Facebook και έναν ιστότοπο που είχ

ημιουργήσει για τη συγκέντρωση πληροφοριών σχετικά μην Τζένιφερ. Μέχρι στιγμής, δεν είχε υπάρξει ουσιαστικ

αποτέλεσμα, αλλά η Τέρι πήρε ευσυνείδητα μια εκτύπωσλων των απαντήσεων που είχαν αναρτηθεί και στα δύλεκτρονικά μέσα. Ήξερε ότι το Facebook θα συνεργαζότα

σε οποιαδήποτε έρευνα έκανε η αστυνομία, όπως ήξερ

πίσης ότι η ίδια θα μπορούσε να εντοπίσει οποιαδήποτ



σύνδεση με τον ιστότοπο φαινόταν ελπιδοφόρα.Το πρόβλημα ήταν ότι οι περισσότερες απαντήσεις ήτα

ου τύπου Προσευχόμαστε για την ψυχή της. Ο Ιησούς ξέρτι δεν υπάρχουν εξαφανισμένα παιδιά, μόνο παιδιά που έχ

καλέσει Εκείνος κοντά Του ή Μακάρι να είχε χαθεί πάνω στ

πρόσωπό μου. Είναι σκέτη λιχουδιά. Αυτές οι αόριστυδαίες απαντήσεις ήταν απόλυτα αναμενόμενες, όπως κ

αυτές που είχαν θρησκευτικό περιεχόμενο. Υπήρχαν επίσημερικές που έλεγαν Ξέρω ακριβώς πού βρίσκεται, αλλά όλεφαίνονταν να ζητούν χρήματα για να δώσουν περαιτέρξηγήσεις. Η Τέρι σημείωσε νοερά να παραδώσει στο FB

τιδήποτε της μύριζε σαν εκβιασμός.Κοίταξε όλο το υλικό που ήταν συγκεντρωμένο στο

πολογιστή και συνειδητοποίησε ότι θα μπορούσε ναφιερώσει όλη τη ζωή της για να διερευνήσει κάθε απάντησΑυτό ήταν το πρόβλημα –από τη σκοπιά ενός ντετέκτιβ

ταν άνοιγες τέτοιες πόρτες. Αν πράγματι υπήρχε κάποιο

ου γνώριζε κάτι, ήταν δύσκολο να τον ξεχωρίσεις από τουαλαβούς και τους ανώμαλους που προσελκύονταν τόσύκολα από τη θλίψη. Ο κόσμος αρέσκεται να εντείνει τηραγωδία, σκέφτηκε η Τέρι. Λες και δεν αρκεί το πρώττύπημα. Κάνει ό,τι μπορεί για να πληγώσει ακόμ

περισσότερο όποιον υποφέρει.

Αναρωτήθηκε αν αυτό ήταν μοναδικό προνόμιο τοΔιαδικτύου. Όταν έβγαζες στη φόρα κάποιο προσωπικστοιχείο έδινε σε ξένους την ευκαιρία να ανακατευτούν.

«Νομίζετε ότι κάτι απ’ όλα αυτά μπορεί να βοηθήσει;ώτησε ο Σκοτ.

«Δεν ξέρω».

Εκείνος κοίταξε την οθόνη του υπολογιστή. «Εγώ ξέρω



ίπε βλοσυρά.Δίστασε καθώς κοίταζε στην άλλη μεριά του δωματίου.

Μαίρη Ρίγκινς είχε πάει να φέρει καφέ.«Το έκανα για εκείνη. Ένιωσε πως μ’ αυτό τον τρόπ

οηθούσε να γίνει κάτι για να βρεθεί η Τζένιφερ. Μοιάζ

κάπως σαν να περιδιαβαίνει κανείς στη γειτονιά περιμένονταα τη βρει πεταμένη στο δρόμο, όπως ένα ζευγάρι χαμένάντια. Αλλά δεν πρόκειται να έχει αποτέλεσμα, έτσι δείναι, ντετέκτιβ;»

«Δεν ξέρω», απάντησε η Τέρι, λέγοντας ψέματα. «Θμπορούσε ίσως να βοηθήσει. Υπήρξαν περιπτώσεις πο

οήθησε. Από την άλλη πάλι...»Ο Σκοτ μπήκε στη μέση, ολοκληρώνοντας την πρότασ

ης, όπως έκανε συνήθως: «...πολύ πιο συχνά δεν είναι παρμια σπουδή στη ματαιοπονία. Σωστά, ντετέκτιβ;»

Η Τέρι διερωτήθηκε για μια στιγμή τι είδους άνθρωπορησιμοποιούσε εκφράσεις όπως σπουδή στη ματαιοπονί

στην κουβέντα του. Έγνεψε καταφατικά, φροντίζοντας νιατηρήσει ήρεμο και ανέκφραστο το πρόσωπό της.

Ο Σκοτ φαινόταν να στηρίζει τις απόψεις του στηραγματικότητα, αλλά αυτό το στοιχείο εκδηλωνόταν ως μι

ψυχρή και απόμακρη σκληρότητα. Η Τέρι φαντάστηκε όαυτό θα έβγαινε στην επιφάνεια και κατά τις θεραπευτικέ

συνεδρίες του.«Προσπαθώ να βοηθήσω τη Μαίρη να αντικρίσ

κατάματα τα γεγονότα», είπε εκείνος. «Εδώ και πολλέμέρες. Ατέλειωτες μέρες. Περνάμε ολόκληρες ώρεκαθισμένοι εδώ πέρα σαν να περιμένουμε να χτυπήσει τηλέφωνο και να είναι η Τζένιφερ που θα μας πει: “Μπορεί

α έρθετε να με πάρετε από τη στάση του λεωφορείου



Αλλά αυτό το τηλεφώνημα, με μια διαολεμένη βεβαιότητκάθε φορά, δεν έρχεται. Δεν έχουμε κανένα νέο. Είναι σαν νάνοιξε η γη και να την κατάπιε».

Ο Σκοτ έγειρε πίσω κι έδειξε γύρω του. «Εδώ μέσα έχκαταντήσει μαυσωλείο. Η Μαίρη δεν μπορεί να κάθεται στ

σκοτάδι για όλη την υπόλοιπη ζωή της και να περιμένει».Η Τέρι σκέφτηκε πως αυτό ήταν ακριβώς που έπρεπε ν

κάνει η Μαίρη. Πάντα οι άλλοι θέλουν ν’ αντιμετωπίσκάποιος την κατάσταση με ρεαλισμό, μέχρι τη στιγμή που πόθεση θα αφορά το δικό τους παιδί. Τότε ο ρεαλισμός πάερίπατο. Υπάρχει μόνο το να κάνεις ό,τι μπορείς.

Και αυτή η κατάσταση δε θα πάψει ποτέ, συνειδητοποίησ Τέρι.

Είχε την άποψη ότι το να αντικρίσεις κατάματα τα γεγονότεν είχε λογική. Κατανοούσε όμως ότι εκείνη βρισκόταν στ

λάθος πλευρά της εξίσωσης που γραφόταν στο σπίτι τωΡίγκινς. Πήρε μια κούπα καφέ από το χέρι της Μαίρης, κάθισ

απέναντί της και την παρατηρούσε. Από δω κι εμπρός θεράσει γρήγορα, σκέφτηκε. Κάθε λέξη που θα λέω θ

προσθέτει χρόνια στην καρδιά της. Όταν αρχίσω θα είνασαράντα κι όταν τελειώσω θα έχει γίνει εκατό χρονών.

«Μακάρι να είχα καλά νέα», είπε χαμηλόφωνα.



Ο ήχος της σειρήνας έφτασε σ’ ένα τρομακτικό κρεσέντο κα Τζένιφερ φαντάστηκε πως ήταν έξω ακριβώς απ’ το κελης. Ξαφνικά, άκουσε τον δυνατό γδούπο που έκαναν όρτες κάμποσων αυτοκινήτων που έκλειναν με δύναμη, κ

στη συνέχεια απανωτά χτυπήματα που έμοιαζαν με ριπολυβόλου σε μια μακρινή πόρτα. Δεν άκουσε κανέναν ν

φωνάζει «Αστυνομία! Ανοίξτε!» αλλά η φαντασία τηρόσθεσε αυτές τις λέξεις, ιδίως όταν άκουσε βαριοδοβολητά να διασχίζουν κάποιο από τα πάνω πατώματα Έμεινε ακίνητη, κοκαλωμένη, όχι ακριβώς επειδή αυτό τη

ίχαν πει να κάνει, αλλά μάλλον επειδή την είχαξουθενώσει ορισμένες εικόνες που σχηματίζονταν στ

σκοτάδι ακριβώς μπροστά της.Η λέξη διάσωση άρχισε αόριστα να μπαίνει στην καρδι

ης. Έβγαλε μια πνιχτή κραυγή, ένα ξαφνικό ξέσπασμα απ

μέσα της που έγινε λυγμός. Ελπίδα. ΕνδεχόμενΑνακούφιση. Όλα αυτά τα πράγματα, και πολλά άλλα

εχύθηκαν ανεξέλεγκτα μέσα της, ένας χείμαρρος έξαψης. Ήξερε πως η κάμερα την παρακολουθούσε και, εφόσο

κατέγραφε κάθε κίνηση που έκανε, σίγουρα θα την εμφάνισε κάποια οθόνη. Αλλά, για πρώτη φορά, τώρα υπήρχε κκάποιος άλλος που μπορεί να την έβλεπε. Κάποιος πο

ιέφερε από τον άντρα και τη γυναίκα. Όχι κάποιος ανώνυμο

και άυλος. Κάποιος που μπορεί να ήταν με το μέρος της. Όχ



ίπε με το νου της, κάποιος που είναι απόλυτα με το μέροου.

Γύρισε αργά προς την κατεύθυνση της πόρτας του κελιοης, έσκυψε και αφουγκράστηκε.

Προσπάθησε ν’ ακούσει φωνές, αλλά τα πάντα ήτα

σιωπηλά. Είπε στον εαυτό της ότι αυτό ήταν καλό.Σχημάτισε νοερά μια εικόνα τού τι συνέβαινε.

Αναγκάστηκαν να ανοίξουν την εξώπορτα. Δεν μπορείς νπεις όχι στους αστυνομικούς όταν σου χτυπούν την πόρτΈγινε μια κουβέντα: «Ονομάζεστε...;» και «Έχουμε λόγους νπιστεύουμε ότι κρατάτε αιχμάλωτη μια κοπέλα εδώ πέρα. Τη

Τζένιφερ Ρίγκινς. Τη γνωρίζετε;» Ο άντρας και η γυναίκα θπουν όχι, αλλά δε θα μπορέσουν να πείσουν τουαστυνομικούς να φύγουν, επειδή οι αστυνομικοί δε θα τουπιστέψουν. Θα είναι σκληροί. Δε θα ανέχονται ανοησίες. Δεπρόκειται ν’ ακούσουν τα ψέματα. Θα μπουν με το ζόρι καώρα στέκονται όλοι σ’ ένα από τα πάνω δωμάτια. Ο

αστυνομικοί είναι επιφυλακτικοί, κάνουν ερωτήσεις. Ευγενικαλλά επίμονα. Ξέρουν ότι είμαι εδώ, ή ίσως ξέρουν ότι είμααπλώς κάπου εδώ κοντά, αλλά όχι πού ακριβώς. Είναι μόνθέμα χρόνου, Καφετούλη. Από στιγμή σε στιγμή θα έρθουδώ. Ο άντρας προσπαθεί να δικαιολογηθεί. Η γυναίκ

προσπαθεί να πείσει τους αστυνομικούς ότι δε συμβαίν

ίποτε, αλλά εκείνοι ξέρουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο άντρακαι η γυναίκα έχουν αρχίσει να φοβούνται. Ξέρουν πως όλελείωσαν. Οι αστυνομικοί θα βγάλουν τα όπλα τους.

άντρας και η γυναίκα θα προσπαθήσουν να το βάλουν στπόδια, αλλά είναι περικυκλωμένοι. Δεν μπορούν να πάνπουθενά. Όπου να ’ναι, οι αστυνομικοί θα βγάλουν τ

ειροπέδες. Το έχω δει σε εκατό ταινίες και τηλεοπτικέ



κπομπές. Οι αστυνομικοί θα αναγκάσουν τον άντρα και τυναίκα να πέσουν στο πάτωμα και θα τους φορέσουειροπέδες. Μπορεί η γυναίκα ν’ αρχίσει τα κλάματα και

άντρας να βρίζει, «Άντε πηδηχτείτε...» αλλά τουαστυνομικούς δε θα τους νοιάξει. Κάθε άλλο. Τα έχου

ξανακούσει όλα αμέτρητες φορές. Ένας απ’ αυτούς θα πεΈχετε το δικαίωμα να μη μιλήσετε», ενώ οι άλλοι

αρχίσουν να διασκορπίζονται, αναζητώντας μας, Καφετούληυνέχισε να αφουγκράζεσαι, θα τους ακούσουμε από στιγμή σ

στιγμή. Θα ανοίξει η πόρτα και κάποιος θα πει, «Θεέ καύριε!» ή κάτι τέτοιο, και μετά θα μας βοηθήσουν. Θ

σπάσουν την αλυσίδα γύρω από το λαιμό μου. «Είσαι καλάήπως έχεις τραυματιστεί;» Θα μου λύσουν τα μάτιάποιος θα φωνάξει, «Χρειαζόμαστε ένα ασθενοφόρο!» κα

κάποιος άλλος θα πει: «Ηρέμησε. Μπορείς να κινηθείς; Πας τι σου έκαναν». Κι εγώ θα τους μιλήσω, Καφετούλη. Θους τα πω όλα. Εσύ μπορείς να με βοηθήσεις. Και μετά θα μ

οηθήσουν αμέσως να ντυθώ και ο τόπος θα γεμίσοσηλευτές και άλλους αστυνομικούς. Κι εγώ θα είμαι στ

κέντρο. Κάποιος θα μου δώσει ένα κινητό και στην άλλη άκρης γραμμής θα είναι η μαμά. Θα κλαίει από ευτυχία, κι αυτη φορά ίσως τη συγχωρήσω λιγάκι, επειδή θέλω στ’ αλήθεια γυρίσω στο σπίτι, Καφετούλη. Αυτό είναι το μόνο πο

θέλω. Ίσως επειδή ύστερα απ’ όλα αυτά μπορούμε ναρχίσουμε πάλι από την αρχή. Χωρίς τον Σκοτ. Ίσως σε ένκαινούριο σχολείο, με καινούρια παιδιά που δεν είναι τέτοι

παστάρδια και όλα θα είναι διαφορετικά από δω και πέρΘα είναι όπως όταν ζούσε ακόμη ο μπαμπάς, μόνο που δε θίναι εκεί, αλλά θα μπορέσω να τον ξανανιώσω. Ξέρω ό

κείνος είναι που βοήθησε τους αστυνομικούς να με βρου



στω κι αν είναι νεκρός. Ήταν σαν να τους είπε να ψάξουν, κκείνοι ήρθαν και μας βρήκαν. Και μετά, Καφετούλη, θα μαγάλουν από δω. Θα είναι νύχτα, τα φλας θα αστράφτουν και δημοσιογράφοι θα μας κάνουν ένα σωρό ερωτήσεις, αλλγώ δε θα πω τίποτε, επειδή πάω σπίτι μου. Μαζί μ’ εσένα. Θ

ας βάλουν στο πίσω μέρος ενός περιπολικού, η σειρήνα θαρχίσει να ουρλιάζει κι ένας αστυνομικός θα πει: «Είσαι πολυχερή, μικρή μου κυρία. Φτάσαμε πάνω στην ώρα. Είσατοιμη να πας σπίτι σου τώρα;» Κι εγώ θα πω: «Ναι. Σα

παρακαλώ». Και σε μια δυο βδομάδες, ίσως κάποιος από τ0 Λεπτά ή από το CNN θα τηλεφωνήσει και θα πει σο

ίνουμε ένα εκατομμύριο δολάρια μόνο και μόνο για νακούσουμε την ιστορία σου, Τζένιφερ, και μετά, Καφετούλθα μπορέσουμε να τους πούμε τι περάσαμε. Θα γίνουμιάσημοι και πλούσιοι και όλα θα είναι διαφορετικά πλέον. Από στιγμή σε στιγμή.

Η Τζένιφερ συνέχισε να ακούει προσεκτικά, περιμένοντακάποιον από τη φαντασίωσή της να κάνει θόρυβο και να τηπιβεβαιώσει αυτό που εκείνη ήξερε ότι συνέβαινε λίγαραπέρα.

Αλλά δεν ακούγονταν καθόλου ήχοι.Το μόνο πράγμα που άκουγε ήταν η ανάσα της, γρήγορη

ραχιά. Ήξερε ότι της είχαν πει να μη μιλάει. Ήξερε ότι ήταν ικαν

σχεδόν για τα πάντα. Υπήρχαν κανόνες τους οποίους δεμπορούσε να παραβεί. Η υπακοή ήταν το παν.

Αλλά αυτή ήταν η ευκαιρία της. Απλώς δεν ήξερε πώς ν



ην εκμεταλλευτεί.Κάθε λεπτό που κυλούσε μέσα στη σιωπή ήταν σα

αγκάθι. Η Τζένιφερ αισθάνθηκε ένα ρίγος να τη διαπερνκαθώς άρχισαν να την τραντάζουν οι γνώριμοι πια σπασμο

ταν σχεδόν αδύνατο να μείνει ακίνητη. Ήταν λες και κάθ

ωριστή νευρική απόληξη, κάθε χωριστό όργανο μέσα τηκάθε παλμός που έκανε το αίμα να κυλά στις φλέβες της είχκαι μια διαφορετική απαίτηση κι ένα διαφορετικό πρόγραμμΗ Τζένιφερ είχε την αίσθηση ότι κάποιος τη στριφογύριζε νιωθε σαν να βρισκόταν σ’ ένα ρόλερ κόουστερ τη στιγμου οι ράγες κατηφορίζουν απότομα και το βαγόνι ξαφνικ

ουτάει με θόρυβο και ταχύτητα.Περίμενε. Ήταν φοβερά οδυνηρό.Αισθανόταν ότι απείχε μόλις μερικά εκατοστά από τ

σωτηρία.Τέντωσε το λαιμό της, προσπαθώντας ν’ ακούσει κάτι πο

α της έλεγε τι γινόταν. Αλλά την παρέλυε η σιωπή.

Και μετά σκέφτηκε: Αργούν πολύ, Καφετούλη, αργούν πάρπολύ!

Σκέφτηκε πανικόβλητη τι θα μπορούσε να κάνει. Θμπορούσε ν’ αρχίσει να φωνάζει, Εδώ είμαι! Ή να κροταλίζην αλυσίδα της. Ή να αναποδογυρίσει το κρεβάτι και ν

κλοτσήσει την τουαλέτα. Να κάνει κάτι ώστε όποιος ήτα

άνω να σταματήσει και να στήσει αυτί, να καταλάβει όκείνη βρισκόταν κάπου εκεί κοντά. Κάνε κάτι! Οτιδήποτε! Για να μη φύγουν!Δεν άντεχε πια και κατέβασε τα πόδια της από την άκρ

ου κρεβατιού, αλλά τα ένιωσε αδύναμα, χωρίς ίχνοαντοχής. Επιστρατεύοντας τη θέλησή της, ανάγκασε το

αυτό της να σηκωθεί. Σε λίγο θα συνέβαιναν όλα –ήξερε ό



πρεπε να φωνάξει βοήθεια, να κάνει έναν πολύ δυνατόρυβο, να ουρλιάξει, να ξεφωνίσει, να κάνει οτιδήποτε θ

μπορούσε να της εξασφαλίσει βοήθεια.Άνοιξε το στόμα της κι ετοιμάστηκε.Κατόπιν, εξίσου γρήγορα, σταμάτησε.

Θα μου κάνουν κακό. Όχι. Θα σ’ ακούσουν οι αστυνομικοί. Θα σε σώσουν. Αν δεν έρθουν οι αστυνομικοί, οι άλλοι θα με σκοτώσουν.Δυσκολευόταν ν’ ανασάνει. Αισθανόταν λες και κάτι τ

συνέθλιβε.Θα με σκοτώσουν έτσι κι αλλιώς.

Όχι. Είμαι πολύτιμη. Είμαι σημαντική. Κάτι σημαίνω γ

αυτούς. Είμαι η Νούμερο 4. Τη χρειάζονται τη Νούμερο 4.Είχε καθηλωθεί ανάμεσα σε διάφορα ενδεχόμενα. Τ

άντα τη φόβιζαν. Ήξερε ότι έπρεπε να σωθεί. Αλλά πίσω από τη μάσκα πο

ης κάλυπτε τα μάτια ήταν σαν να έβλεπε δύο δρόμους, κους δύο υπερβολικά κοντά σ’ έναν γκρεμό, και δε

μπορούσε να πει ποιος ήταν ασφαλής, ποιος ήταν ο σωστόκαι ήξερε πως, όποιον κι αν διάλεγε, δε θα υπήρχε γυρισμό

ως το μονοπάτι θα χανόταν πίσω της. Καυτά δάκρυκύλησαν στα μάγουλά της. Ήθελε απελπισμένα ν’ ακούσ

κάτι που θα της έλεγε ποιο δρόμο να πάρει, η σιωπή τασάνιζε όσο κι αυτά που της είχαν κάνει ο άντρας και υναίκα.

Θα πεθάνω, σκέφτηκε. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θπεθάνω.

Τίποτε δεν είχε λογική. Τίποτε δεν ήταν ξεκάθαρο. Δε

πήρχε τρόπος να καταλήξει με κάποια βεβαιότητα τι ήτα



σωστό και τι λάθος. Έσφιξε με δύναμη τον Καφετούλη.Και τότε, λες και κάποιο άλλο χέρι έσπρωχνε επίμονα τ

ικό της, σήκωσε την άκρη της μάσκας.

Μην το κάνεις!» φώναξε ο σκηνοθέτης.«Ναι! Ναι! Κάν’ το!» φώναξε η γυναίκα του, η ηθοποιός.Οι δυο τους ήταν καρφωμένοι μπροστά στην τηλεόραση μ

ην επίπεδη οθόνη που ήταν κρεμασμένη στον ασοβάτιστοίχο του μοντέρνου λοφτ στο Σόχο. Ο σκηνοθέτης ήταν ένα

αδύνατος, νευρώδης άντρας που κόντευε τα σαράντα καβγαζε καλά λεφτά έχοντας ειδικευτεί σε ντοκιμαντέρ με θέμη φτώχεια του Τρίτου Κόσμου τα οποία χρηματοδοτούσαιάφορες ΜΚΟ. Η γυναίκα του με το αγαλματένιο κορμί –μην οποία τον είχε παντρέψει πρόσφατα ένας ομοφυλόφιλο

φίλος τους που είχε εγκαταλείψει την ιεροσύνη απ

απογοήτευση και που μάλλον δεν είχε κανένα νόμιμικαίωμα να τελεί γάμους– ήταν εξίσου αδύνατη, με μαύρ

κατσαρά μαλλιά που έπεφταν σαν καταρράκτης και τηκαναν να θυμίζει τη Μέδουσα. Εμφανιζόταν τακτικά σε νά

κλαμπ και μικρά θέατρα που δεν αναγράφονταν στο ΝιοΓιόρκερ , πράγμα που της προσέδιδε κάποια προκλητική κα

πρωτοποριακή αξιοπιστία, παρ’ ότι ενδόμυχα θα προτιμούσα ακολουθήσει το παραδοσιακό θέατρο, όπου υπήρχα

περισσότερα χρήματα και μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα.«Πρέπει να πολεμήσει για να ελευθερωθεί!» είπε με έξαψ

γυναίκα.Ο άντρας της κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Πρέπει ν

ους ξεγελάσει. Είναι σαν να αντιμετωπίζεις κάποιον πο



κρατάει πιστόλι...» άρχισε να λέει, αλλά η γυναίκα τοιέκοψε.

«Είναι παιδί. Να τους ξεγελάσει; Ξέχασέ το». Αυτή ήταν η δεύτερη συνδρομή που πλήρωνε το ζευγάρ

στο Whatcomesnext.com. Θεωρούσαν ότι τα χρήματα πο

πλήρωναν για να εγγραφούν στο δίκτυο είχαν σχέση με τουλειά τους και επομένως αφαιρούνταν από τους φόρουους. Πρωτοποριακός κινηματογράφος, πρωτοποριακθοποιία. Συχνά, αφού παρακολουθούσαν πρώτα τη Νούμερ, έκαναν εμβριθείς συζητήσεις ως προς αυτό που είχαν δ

και τη σχέση του με τον σύγχρονο κόσμο της τέχνη

Θεωρούσαν και οι δύο το Whatcomesnext.com μπροέκταση του κόσμου του Γουόρχολ και του Εργοστασίοου, που πριν από δεκαετίες είχαν γίνει αντικείμενλευασμού αλλά με το πέρασμα των χρόνων είχαν αποκτήσξέχουσα σημασία μεταξύ των κριτικών και τωιανοουμένων των οποίων τις απόψεις ασπαζόταν τ

ζευγάρι. Η Νούμερο 4 αναμφισβήτητα τους σαγήνευε και τουύο, αλλά εκείνοι πρόβαλλαν το ενδιαφέρον τους στη σφαίρης διανόησης –μη θέλοντας να παραδεχτούν τηγκληματική ή ηδονοβλεπτική φύση της συμμετοχής τουρατούσαν τη συνδρομή τους μυστική από τους φίλους του

παρ’ ότι σε πολλά πάρτι όπου η συζήτηση στρεφόταν στ

εχνικές του κινηματογράφου και στην άνοδο του Διαδικτύοως χώρου σύγκρουσης κινηματογράφου και τέχνης είχαν μπστον πειρασμό να φανερώσουν την έλξη που ασκούσε πάνους η Νούμερο 4 και τη σημασία που είχε γι’ αυτούς. Δεν τκαναν όμως, αν και πίστευαν ότι πολλοί απ’ όσους έπαιρναέρος στο πάρτι πιθανότατα ήταν επίσης συνδρομητές. Στ

κάτω κάτω, έτσι είχαν μάθει για πρώτη φορά την ύπαρξη το



στοτόπου. Αλλά παρακολουθώντας τη Νούμερο 4 τις μέρες και νύχτ

ης αιχμαλωσίας της, τόσο ο σκηνοθέτης όσο και η γυναίκου είχαν αποκτήσει μια διαφορετική σχέση μαζί της. Εκείνοκδήλωνε μια προστατευτικότητα, ανησυχώντας για το τι θ

ης συνέβαινε, μη θέλοντας να τη δει να κάνει οτιδήποτε θπορούσε να την εκθέσει σε κίνδυνο ή να ταράξει άσκοπα τερά· η γυναίκα του, αντίθετα, ήθελε να δει τη Νούμερο 4 νξωθεί τα πράγματα στα άκρα. Να εκμεταλλεύεται κάθυκαιρία. Να ορθώνει το ανάστημά της στον άντρα και στυναίκα και να αντιστέκεται. Την παρότρυνε ν

παναστατήσει, ενώ ο σκηνοθέτης μιλούσε για σύνεση καπακοή.

Ο καθένας τους πίστευε ότι αυτά που έλεγε μεγαλόφωνστην οθόνη μέρα και νύχτα ήταν ο μόνος πιθανός τρόπος γα επιζήσει η Νούμερο 4. Διαφωνούσαν συχνά γι’ αυτό το θέμα. Η κάθε διαφωνί

ούς οδηγούσε βαθύτερα στην αφήγηση που περιέβαλλε τούμερο 4. Ο καθένας ήθελε να αποδείξει ότι η δική το

προσέγγιση ήταν η σωστή. Η σύζυγος θριαμβολόγησε όταν ούμερο 4 κοίταξε κρυφά κάτω απ’ τη μάσκα

προσδιορίζοντας το χώρο όπου βρισκόταν και τη θέση τηκάμερας. Ο σκηνοθέτης είχε πεταχτεί όρθιος, κουνώντας μ

νθουσιασμό τη γροθιά του όταν η Νούμερο 4 έμεινε ακίνητπαρά τις απειλές του άντρα.

«Αυτός είναι πραγματικά ο μόνος τρόπος που μπορεί νλέγξει οτιδήποτε», έλεγε. «Πρέπει να είναι ανεξιχνίαστη». Η ηθοποιός απαντούσε: «Πρέπει να δημιουργήσει τη δικ

ης ιστορία. Να πάρει στα χέρια της ό,τι μπορεί, έστω και τ

λάχιστο. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να θυμάται πο



ίναι και για να εξασφαλίσει το ότι ο άντρας και η γυναίκην αντιμετωπίζουν ως άτομο και όχι ως αντικείμενο».

«Αυτό δε θα συμβεί ποτέ», απαντούσε ο σύζυγος. Όπως καλες οι άλλες συζητήσεις τους, έτσι και αυτή φαινόταν ότι θταν η απαρχή ενός καβγά. Κατά κανόνα όμως η διαφωνί

ληγε όταν εκείνος χάιδευε το πόδι της γυναίκας του κι εκείνκούρνιαζε δίπλα του. Η μαγεία που ασκούσε πάνω τους Σειρά 4 λειτουργούσε ως ερωτικό παιχνίδι.

Και τώρα, καθισμένοι στο λοφτ τους, έχοντας απολαύσνα εξαιρετικό δείπνο κι ένα μπουκάλι ακριβό λευκό κρασ

παρακολουθούσαν, μισόγυμνοι, καθηλωμένοι από το δράμ

ίγο πριν πάνε στο κρεβάτι.«Αυτή είναι η ευκαιρία της, που να πάρει η οργή!» είπε

σύζυγος, φωνάζοντας σχεδόν. «Εκμεταλλεύσου τη στιγμούμερο 4! Άδραξέ τη!» Χρησιμοποιούσε το χαλαρό ιδίωμα των θεραπευτών πο

νώριζε κοινωνικά.

«Άκου που σου λέω, κάνεις λάθος, μεγάλο λάθοςαποκρίθηκε ο σκηνοθέτης, υψώνοντας κι αυτός τη φωνή τοκαθώς κοίταζε την οθόνη. «Αν δεν τους υπακούσει, μπορεί νκθέσει τον εαυτό της σε οποιονδήποτε κίνδυνο. Θ

πανικοβληθούν. Μπορεί να...» Η γυναίκα του έδειχνε τη γωνία της οθόνης. Η Νούμερο

ίχε φέρει και τα δυο της χέρια στο κολάρο γύρω από το λαιμης. Αυτή η κίνηση είχε τραβήξει την προσοχή τους. Ξαφνικ γωνία λήψης άλλαξε, προβλήθηκε μια εικόνα από ψηλείχνοντας λίγο πίσω από τη Νούμερο 4. Ο σκηνοθέτη

πρόσεξε αυτή την αλλαγή, ξέροντας από ένστικτο τι σήμαινκι έγειρε ανυπόμονα μπροστά. Αλλά η ηθοποιός έδειχνε κά

άλλο.



* * *

Η Τζένιφερ έχωσε τον Καφετούλη στη μασχάλη της κσήκωσε τα χέρια στο κολάρο και την αλυσίδΣυνειδητοποιούσε ότι είχε τρεις επιλογές: Να κάνει κάποι

όρυβο. Να προσπαθήσει να το βάλει στα πόδια. Να μηκάνει τίποτα και να προσευχηθεί να έρθει η αστυνομία.

Η πρώτη επιλογή ήταν αυτό ακριβώς που της είχαν πει νην κάνει. Δεν είχε ιδέα αν θα μπορούσαν να την ακούσουν

αστυνομικοί που ήταν στο πάνω πάτωμα. Το κελί τηκάλλιστα θα μπορούσε να έχει ηχομόνωση, ακριβώς για τη

ερίπτωση που γινόταν αυτό που συνέβαινε τώρα. Η Τζένιφεσκέφτηκε ότι ο άντρας και η γυναίκα είχαν σχεδιάσει πάρ

ολλά πράγματα· έπρεπε να κάνει κάτι αναπάντεχο.Αυτή η σκέψη την τρομοκράτησε.Καταλάβαινε ότι βρισκόταν στο χείλος ενός γκρεμο

Ζύγισε τα πάντα, αλλά την κυρίεψε μια ξέφρεν

νεργητικότητα.Άρχισε να τραβάει με μανία το κολάρο.Κάρφωνε τα νύχια της στο δέρμα και προσπαθούσε να τ

σκίσει. Έσφιγγε τα δόντια της.Παραδόξως, δεν έβγαλε το ύφασμα που της έκλεινε τ

μάτια. Ήταν λες και το να κάνει ταυτόχρονα δύο πράγματ

ου δεν έπρεπε ξεπερνούσε τις δυνάμεις της. Ένιωσε τα νύχια της να σπάνε· την επιδερμίδα του λαιμο

ης να ερεθίζεται από το τρίψιμο. Ανάσαινε σαν δύτης ποίχε παγιδευτεί κάτω από τα κύματα, αναζητώντα

απεγνωσμένα λίγο αέρα. Έριξε κάθε ικμάδα δύναμης που της απέμενε στη μάχ

νάντια στο κολάρο. Ο Καφετούλης της ξέφυγε κι έπεσε στ



άτωμα, κοντά στα πόδια της. Κάτω από τη μάσκα της, Τζένιφερ έκλαιγε με λυγμούς από τον πόνο.

Ήθελε να ουρλιάξει, και πάνω που άνοιξε το στόμα τηαισθάνθηκε ότι το υλικό του κολάρου άρχισε να υποχωρε

βγαλε μια πνιχτή κραυγή και το τράβηξε άγρια.

Και ξαφνικά το κολάρο άνοιξε.Η Τζένιφερ κόντεψε να πέσει πίσω στο κρεβάτι, ενώ τη

ράνταζαν οι λυγμοί.Άκουσε την αλυσίδα να κροταλίζει πέφτοντας στ

άτωμα.Την περιέβαλλε σιωπή, αλλά ενδόμυχα είχε την εντύπωσ

τι είχε αρχίσει ν’ ακούγεται ένας παράτονος ήχος, σαν νυνόταν μια κιμωλία πάνω σε έναν πίνακα ή σαν να περνούσνα αεροπλάνο λίγα μόλις μέτρα πάνω απ’ το κεφάλι τηκλεισε τ’ αυτιά της, σε μια προσπάθεια να μην τον ακούει.Προσπάθησε να βρει την ισορροπία της· η ξαφνικ

λευθερία τής έφερε ζαλάδα. Ήταν λες και η αλυσίδα τη

κρατούσε όρθια σαν τα σχοινιά μιας μαριονέτας, και τώραπότομα, τα πόδια της είχαν γίνει σαν λάστιχο και οι μύεης πλατάγιζαν σαν κουρελιασμένη σημαία που τη χτυπούσ άνεμος.

Η μάσκα εξακολούθησε να μένει στη θέση τηΕκατοντάδες σκέψεις περνούσαν αστραπιαία απ’ το μυαλ

ης Τζένιφερ, αλλά ο έντονος φόβος τις έσβηνε όλες. Μρεμάμενα χέρια, τράβηξε τη μάσκα.

Βγάζοντας το μαύρο ύφασμα, ήταν σαν να αντίκριζαπότομα τον ήλιο. Σκίασε τα μάτια με το χέρι της κανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της. Τα μάτια της έτρεχαν καόμιζε πως είχε τυφλωθεί, αλλά πολύ γρήγορα η όρασή τη

άρχισε να προσαρμόζεται και να εστιάζεται σα



κινηματογραφική κάμερα.Κοίταξε γύρω της.Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μείνει ασάλευτη. Τ

λέμμα της καρφώθηκε στην κεντρική κάμερα σε μικραπόσταση. Ήθελε να τη σπάσει, αλλά δεν το έκαν

Αρκέστηκε να σκύψει ήρεμα και να μαζέψει το αρκουδάκι τηαπό το πάτωμα.

Έπειτα στράφηκε αργά προς το τραπέζι όπου είχε δει τούχα της την πρώτη φορά που είχε κρυφοκοιτάξει κάτω απη μάσκα πριν από μερικές μέρες.

Τα ρούχα έλειπαν.

Η Τζένιφερ παραπάτησε ελαφρά, σαν να είχε δεχτεί έναστούκι. Ένα κύμα ναυτίας και φόβου απείλησε να τη

κυριέψει και ξεροκατάπιε για να το πολεμήσει. Στηριζόταν στούχα της, λες και βάζοντας ένα μπλουτζίν κι έν

κουρελιασμένο φούτερ θα έκανε ένα βήμα επιστροφής στωή που γνώριζε κάποτε, ενώ το να στέκεται μισόγυμνη μέσ

στο κελί αποτελούσε απλώς τη συνέχεια της ζωής στηποία την είχαν ρίξει βίαια. Πάσχισε να πιάσει το νόημ

αυτού του διαχωρισμού αλλά δεν τα κατάφερε. Έτσι, γύρισο κεφάλι της δεξιά κι αριστερά, ψάχνοντας, ελπίζοντας όα ρούχα της είχαν απλώς τοποθετηθεί κάπου αλλού. Μα τωμάτιο ήταν άδειο –με εξαίρεση το κρεβάτι, την κάμερα, τη

εσμένη αλυσίδα και τη χημική τουαλέτα. Ένα κομμάτι της ήθελε να καθησυχάσει τον εαυτό της, Δε

πειράζει, δεν πειράζει, μπορείς να τρέξεις όπως είσαι, αλλακόμη κι αν αυτή η σκέψη κατάφερε να χωθεί στη φαντασίης, παρέμεινε κρυμμένη. Η Τζένιφερ έκανε ένα βήμ

μπροστά.

Βγες έξω βγες έξω βγες έξω, είπε ξανά και ξανά στον εαυτ



ης, χωρίς να σκέφτεται τι θα έκανε στη συνέχεια. Είχε μόνμια αόριστη ιδέα να ελευθερωθεί με κάποιον τρόπο και νφωνάξει για να την ακούσουν οι αστυνομικοί στο πάν

άτωμα. Μέσα της, η φαντασίωσή της άλλαζε διαρκώς μκαθετί που γινόταν. Τώρα έπρεπε να βρει η ίδια του

αστυνομικούς, όχι να τη βρουν εκείνοι.Πήρε μια βαθιά ανάσα και διέσχισε το κελί τη

ερπατώντας ξυπόλυτη πάνω στο τσιμεντένιο δάπεδροσπέρασε την κάμερα και άπλωσε το χέρι να πιάσει τόμολο της πόρτας. Ας μην είναι κλειδωμένη ας μην είναι κλειδωμένη...

Έπιασε το πόμολο. Το γύρισε. Καφετούλη, είμαστε ελεύθεροι!Προσεκτικά, προσπαθώντας να κινηθεί όσο πιο αθόρυβ

ινόταν, έσπρωξε την πόρτα και την άνοιξε. Γεμάτπερένταση, είπε στον εαυτό της: Ετοιμάσου. Θα το βάλουμ

στα πόδια. Τρέξε. Τρέξε γρήγορα. Τρέξε με όλη σου τη

αχύτητα, πιο γρήγορα από ποτέ.Πρόλαβε να πάρει μια ανάσα, να ρίξει μια ματιά για να δ

ού βρισκόταν. Είδε ένα σκοτεινό υπόγειο γεμάτο σκιέεμάτο μούχλα, ένα αραχνιασμένο και σκονισμένο παράθυρ

με ξύλινο πλαίσιο απ’ όπου φαινόταν ένα κομμάτι τομαύρου νυχτερινού ουρανού. Έπειτα ένα λαμπερό φως, πο

μοιό του δεν είχε ξαναδεί, έλαμψε απότομα σαν έκρηξη κην τύφλωσε ακαριαία. Της κόπηκε η ανάσα και σήκωσ

ψηλά το αρκουδάκι προσπαθώντας να μπλοκάρει την έκρηξταν σαν να ορμούσε καταπάνω της μια πύρινη σφαίρα.Ξαφνικά τα πάντα έγιναν κατάμαυρα, καθώς μια κουκούλ

–σαν εκείνη που της είχαν περάσει στο κεφάλι το πρώτ

ευτερόλεπτο της αιχμαλωσίας της– της κάλυψε το κεφάλ



κρύβοντας το φως. Η Τζένιφερ άκουσε την τραχιά φωνή τηυναίκας: «Κακές επιλογές, Νούμερο 4». Για μια στιγμάλεψε άγρια, αλλά έπειτα την πέταξαν χάμω κι ένιωσε σαα την έκλειναν σε μια μέγκενη. Όλος ο τρόμος που είχνωρίσει τις προηγούμενες μέρες συμπυκνώθηκε σε μία κ

μοναδική φρικτή στιγμή και άρχισε, θαρρείς, να στροβιλίζετστη δίνη μιας μεγάλης μαύρης τρύπας.

Η Τζένιφερ έπεσε ξοπίσω του ανήμπορη.

* * *

Η ηθοποιός κούνησε το κεφάλι της. «Να πάρει η οργή», είπιώθοντας να την κυριεύει αμέσως η λύπη, αλλξακολουθώντας να είναι μαγεμένη. «Να πάρει η οργή».

σκηνοθέτης σύζυγός της αναστέναξε. «Εγώ σου το είπαψιθύρισε καθώς έβλεπαν τη Νούμερο 4 να αγωνίζεται μάται

Δεν είναι καθόλου σωστό», απάντησε η γυναίκα του, αλλ

ε σταμάτησε τη ροή των εικόνων. Αντίθετα, έπιασε σφιχτο χέρι του άντρα της και αναρίγησε καθώς έγερναν πάίσω στον καναπέ τους και, αδυνατώντας να αποστρέψουν τλέμματά τους, συνέχισαν να παρακολουθούν.

Την ίδια ώρα, στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια, στο οίκημης αδελφότητας Ταυ Έψιλον Φι, ο νεαρός φοιτητής έστελνιαστικά ένα μήνυμα στο συγκάτοικό του που ήταν ακόμ

κολλημένος σ’ ένα βραδινό μάθημα. Το μήνυμα έλεγε: «Δσε δουλεύω! Κερδίσαμε! Συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Χάνεις»

Σε μια γωνιά της οθόνης μπροστά του, το Ρολόι τη



αρθενιάς σταμάτησε σε έναν κόκκινο αριθμό ποαναβόσβησε για μια στιγμή και μετά ξαναγύρισε στο μηδέν.



Όχι», είπε ο Έιντριαν.«Όχι. Όχι. Όχι. Όχι», επανέλαβε.Εικόνες νεαρών γυναικών πρόβαλλαν η μία μετά την άλλ

στην οθόνη. Όλες επιδίδονταν σε διάφορες σεξουαλικέράξεις ή απλώς πόζαραν μπροστά σε μια διαδικτυακιντεοκάμερα που τις κατέγραφε σκεπασμένες με αφρούς εν

καναν ντους, ενώ μακιγιάρονταν γυμνές με μεγάλη προσοχ ενώ περιποιούνταν με λάγνο τρόπο έναν άντρα ή μια άλλυναίκα. Συνήθως ο άντρας ήταν γεμάτος τατουάζ και υναίκα είχε κυματιστά ξανθά μαλλιά. Μερικές από τ

κοπέλες ήταν αναδυόμενες πορνοστάρ. Άλλες ήταν εντελώρασιτέχνιδες. Ήταν φοιτήτριες του κολεγίου και κολ γκερ

λες φαίνονταν να δίνουν παράσταση μπροστά στην κάμερΟ Έιντριαν σκέφτηκε πως όλες είχαν μια παιδικότητα κ

ταν όμορφες αλλά και μυστηριώδεις. Ενδόμυχα κατσάδιασον εαυτό του: Τόσα χρόνια μελετάς ψυχολογία και δεπορείς να εξηγήσεις για ποιο λόγο ένα πλάσμα θα εξέθεόσο εύκολα τον εαυτό του στα μάτια οποιουδήπο

αγνώστου.Φυσικά, ήξερε μια απάντηση. Για τα λεφτά. Αλλά αυτ

εν του φαινόταν και τόσο λογικό.Και τότε έκανε μια δεύτερη σκέψη: Η κάμερα δεν είνα

ημόσια. Αποτελεί απλώς το μέσο με το οποίο προωθούους εαυτούς τους.

Στράφηκε στον Γουλφ, που άνοιγε τις ιστοσελίδε



Περίμενε ότι θα εκνευριζόταν, ότι θα σήκωνε τα χέραπογοητευμένος, μόνο και μόνο επειδή ο ίδιος ένιωθε έτσαλλά ο άλλος δεν έκανε καμία τέτοια κίνηση. Συνέχιαπλώς να πατάει τα πλήκτρα και να ανοίγει εικόνεισδύοντας στον έναν ιστότοπο μετά τον άλλο. Ήταν ένα

είμαρρος πορνογραφίας, που έρεε μέσα στον ηλεκτρονικπολογιστή. Ο Γουλφ είχε το στυλ ενό

μαέστρου, πατούσε τα πλήκτρα και σπάνια έκανε μια μικραύση για να ρίξει μια ματιά στις εικόνες ή στα βίντεο πολημμύριζαν την οθόνη, χωρίς να δίνει σημασία στ

αδιάκοπα βογκητά που ακούγονταν από τα ηχεία. Και

ιντριαν είχε κατασταλάξει σε ένα ρυθμό, δίνοντας ελάχιστροσοχή στις λεπτομέρειες της κάθε εικόνας, λες και

ανιαρή επανάληψη κατά κάποιον τρόπο τον είχε κάναπρόσβλητο από αυτά που αντίκριζε, και είχε το νου του γικάποιο σημάδι που θα του έλεγε ότι είχε πέσει πάνω στηΤζένιφερ.

Σάλεψε άβολα στο κάθισμά του.«Κύριε Γουλφ», είπε αργά, «είσαι σίγουρος ό

ροσεγγίζουμε το θέμα με το σωστό τρόπο;»Ο Γουλφ σταμάτησε. Πάτησε το πλήκτρο σίγασης τω

χείων, αφήνοντας ένα κορίτσι που δε φαινόταν ούτεκαοχτώ ετών να σπαρταρά στην οθόνη, με πάθος πο

πέθεσε ότι ήταν απόλυτα προσποιητό. Σήκωσε μια κόλλαρτί γεμάτη ηλεκτρονικές διευθύνσεις και ονόματστοτόπων του τύπου Screwingteenagers.com Watchme24.com. Ο Έιντριαν είχε την εντύπωση ότι σχεδό

ποιοσδήποτε συνδυασμός λέξεων με σεξουαλικπονοούμενο παρέπεμπε σε κάποιο μέρος του διαδικτυακο

άρτη.



«Έχω να επισκεφθώ ακόμη πολλούς ιστοτόπους», είπε Γουλφ, κουνώντας το κεφάλι του.

Ο Έιντριαν έκανε άλλη μια προσπάθεια: «Με το σωστρόπο, κύριε Γουλφ;»

«Όχι, καθηγητά», απάντησε ο Γουλφ, δείχνοντας τη

κοπέλα στην οθόνη του υπολογιστή. «Και, όπως θα έχεμάλλον καταλάβει πλέον», συνέχισε αργά, «δεν είναι κ

ολλές οι κοπέλες που εξαναγκάζονται να κάνουν κάτι ποε θέλουν».

Ο Έιντριαν κοίταξε την οθόνη. Αισθανόταν σαν να είχμπλέξει σε καβγά.

«Όχι, δεν είναι απόλυτα σωστό αυτό», συνέχισε ο ΓουλφΊσως να εξαναγκάστηκαν επειδή έμειναν αδέκαρες ή επειδεν έχουν δουλειά ή επειδή είναι το μόνο πράγμα πο

μπορούν να κάνουν. Ίσως κάτι μέσα τους να τις αναγκάζει νο κάνουν επειδή έτσι φτιάχνονται. Είναι πιθανό. Σίγουρμως αυτό δεν ισχύει για τη μικρή Τζένιφερ, σωστά

κατέληξε ο Γουλφ, ολοκληρώνοντας τη δήλωσή του με μιρώτηση.

Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά.«Μάλιστα», είπε ο Γουλφ. «Και ακόμη και όσες το κάνου

ρασιτεχνικά, ή τα γυμνασιοκόριτσα που βγαίνουν στFacebook, παραείναι μεγάλα για να είναι το κορίτσι πο

ψάχνεις. Και όλοι αυτοί οι ιστότοποι, για να αποφύγουν τμπλεξίματα με το Νόμο, φροντίζουν να σιγουρεύονται όακόμη και όσες κοπελιές στην εφηβεία παίρνουφωτογραφίες με τα κινητά τους και κάνουν ό,τι μπορούν για μην τις βρουν η μαμά και ο μπαμπάς έχουν κλείσουλάχιστον τα δεκαοχτώ. Κανείς δε θέλει τα προβλήματ

ου...»



Ο Γουλφ σταμάτησε. Ο Έιντριαν τον κοίταξε πολύ έντονΣυνειδητοποίησε ότι τα μέρη όπου ο άλλος είχε κατευθύνην έρευνά τους ήταν από κάθε άποψη νόμιμα καραδοσιακά. Αναρωτήθηκε μήπως ο Γουλφ τον δοκίμαζε.

«Κύριε Γουλφ, εσύ είσαι ο ειδήμονας εδώ. Δώσε μο

λοιπόν τη συμβουλή ενός ειδήμονα».«Έχω μια ιδέα», απάντησε ο άλλος, και άρχισε ν

κουνιέται μπρος πίσω στο κάθισμά του καθώς σκεφτόταΛοιπόν», συνέχισε, «ξέρεις πότε εξαφανίστηκε η μικρ

Τζένιφερ, οπότε, αν βρίσκεται κάπου εδώ μέσα, πρέπει νίναι μια καινούρια ανάρτηση. Οι περισσότεροι απ’ αυτού

ους άλλους ιστοτόπους υπάρχουν εδώ και καιρό. Αλλάζουα πρόσωπα. Η δράση παραμένει η ίδια».

Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά. «Καταναγκασμός, κύρΓουλφ. Ένα παιδί που το αναγκάζουν να κάνει κάτι».

Ο Γουλφ έπιασε το φυλλάδιο και κοίταξε τη φωτογραφίης Τζένιφερ. «Ένα παιδί, ε; Εμένα μου φαίνεται πολύ...»

Η έκφραση του Έιντριαν πρέπει να αγρίεψε αλλόκοταφού ο Γουλφ σήκωσε το χέρι του. «Καταλαβαίνω. Εσ

λέπεις ένα παιδί. Εγώ βλέπω, πώς να το πω...;» Δίστασε. ιντριαν υποψιάστηκε ότι θα έλεγε κάτι που θα περιλάμβαν

η λέξη μεστωμένη. «Εντάξει, καθηγητά. Τώρα θα μπούμε σπικίνδυνα μέρη. Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να προχωρήσεις;

«Ναι».«Είναι πολύ σκοτεινά μέρη. Τα περισσότερα απ’ όσα είδε

μέχρι τώρα μπορεί να είναι σκληρά. Για ορισμένους μπορεί νίναι ακόμη και αηδιαστικά. Μπορεί και να τους σοκάρουεν ξέρω. Δε θα υπήρχαν όμως αυτές οι εικόνες αν δεπήρχε κάπου κάποιος πρόθυμος να πληρώσει για να τις δε

Και υπάρχουν αρκετοί κάποιοι ώστε όλοι οι ιστότοποι πο



ίδαμε να βγάζουν λεφτά. Ταίριαξε λοιπόν τη μικρή Τζένιφεσ’ αυτό το πλάνο και θα ξέρουμε πού πρέπει να πάμε».

«Σταμάτα να τη λες μικρή Τζένιφερ, κύριε Γουλφ. Τκάνεις να ακούγεται...»

Ο Γουλφ γέλασε και συμπλήρωσε τη λέξη: «...ασήμαντη;

«Κάτι τέτοιο».«Πάει καλά, θα προσπαθήσω. Πρέπει όμως να καταλάβε

κάτι. Το Διαδίκτυο τα κάνει όλα ασήμαντα».Ο Γουλφ κοίταξε το σύμπλεγμα των κορμιών στην οθόνη«Τι βλέπεις, καθηγητά;»«Βλέπω ένα ζευγάρι να κάνει σεξ».

Ο άλλος κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.«Ναι, αυτό περίμενα πως θα έλεγες. Αυτό λένε σχεδό

λοι. Κοίτα πιο προσεκτικά».Ο Έιντριαν νόμιζε πως αυτός που μιλούσε ήταν ο Γουλφ

πειτα όμως αναγνώρισε τη φωνή του Μπράιαν. Και δεν ήτα μόνη. Ήταν λες και πίσω από τη μία οπτασία υπήρχε μι

εύτερη, και ο καθηγητής έγειρε μπροστά προσπαθώντας νεχωρίσει τους τόνους, μέχρι που συνειδητοποίησε ότι ο Τόμπαναλάμβανε τα λόγια του Μπράιαν.

«Κοίτα πιο βαθιά», άκουσε ο Έιντριαν να του λέκάποιος.

Για μια στιγμή σάστισε, μη ξέροντας από πού προερχότα

κείνη η επιμονή. Και μετά κατάλαβε πως πρέπει να ήταν Τόμι. Ήθελε να βάλει τα γέλια από τη χαρά του. Είχε σχεδόάσει κάθε ελπίδα πως θα ξανάκουγε το γιο του.

«Κοίτα πιο βαθιά», άκουσε να του λένε πάλι. «Είναι αυτου σου έχω ξαναπεί, μπαμπά. Χρησιμοποίησε την ποίησ

Χρησιμοποίησε την ψυχολογία. Σκέψου σαν εγκληματία

Βάλε τον εαυτό σου στη θέση των ποντικών. Γιατί τρέχουν σ



να διάδρομο του λαβύρινθου και όχι σε κάποιον άλλο; Γιοιο λόγο; Τι κερδίζουν και πώς το κερδίζουν; Έλα, μπαμπ

μπορείς να τα καταφέρεις».Ο Έιντριαν είπε ψιθυριστά το όνομα του γιου του. Και μόν

ου άρθρωσε τη λέξη Τόμι, ένιωσε να πλημμυρίζει ανάμεικτ

συναισθήματα, αγάπη και απώλεια, που στροβιλίζονταν μέσου. Τι θέλεις να πεις; ήθελε να ρωτήσει το γιο του, αλλά

λέξεις κόλλησαν στη γλώσσα του καθώς τον διέκοψε πάλι πιμονή του Τόμι.

«Οι Φόνοι των Βάλτων, μπαμπά. Τι ήταν αυτό που έβαλρικλοποδιά στους δολοφόνους;»

«Εκτέθηκαν».«Τι σημαίνει αυτό, μπαμπά;»«Σημαίνει ότι είχαν υπερβολική αυτοπεποίθηση και δε

αναλογίστηκαν τις συνέπειες όταν εγκατέλειψαν τηανωνυμία τους».

«Αυτό το στοιχείο δε θα έπρεπε να αναζητάς κι εσύ;»

Η φωνή του γιου του έδειχνε σιγουριά, αποφασιστικότητΟ Τόμι είχε ανέκαθεν την ικανότητα να δείχνει ότι διατηρούσαπόλυτα τον έλεγχο, ακόμη και όταν διαλυόταν το σύμπαΑυτός ήταν ο λόγος που υπήρξε εξαιρετικός πολεμικόφωτορεπόρτερ.

Ο Έιντριαν στράφηκε πάλι στην οθόνη του υπολογιστή.

«Ε, καθηγητά...»Ο Γουλφ ακούστηκε κάπως αναστατωμένος. Ο Έιντρια

άρχισε να μιλάει σαν φοιτητής που εξεταζόταν από κάποιοκαθηγητή.

«Αυτό που βλέπω είναι μια γυναίκα που, γιποιονδήποτε λόγο, θέλει να εμφανίζεται στην οθόνη», είπ

Βλέπω μια γυναίκα που παίζει σύμφωνα με ορισμένου



κανόνες, που είναι πρόθυμη να δώσει παράσταση. Βλέπω μυναίκα που δεν υποχρεώθηκε να στραπατσάρει τον εαυτης».

Ο Γουλφ χαμογέλασε. «Πολύ ποιητικό αυτό, καθηγητά. Κγώ την ίδια γνώμη έχω».

«Βλέπω εκμετάλλευση. Βλέπω εμπόριο».«Κακό βλέπεις, καθηγητά; Πολλοί θα έλεγαν ότι βλέπου

αισχρότητα και κάτι τρομακτικό και απαίσιο ταυτόχρονα. Κμετά θα σταματούσαν να βλέπουν».

Ο Έιντριαν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Στον τομέμου, δε διατυπώνουμε ηθικές κρίσεις. Απλώς αξιολογούμε τ

συμπεριφορά».«Τώρα με έπεισες». Ο Γουλφ φαινόταν να το διασκεδάζ

αλλά δεν ήταν εκνευριστικός. Ο Έιντριαν σκέφτηκε ότι ύπος είχε αφιερώσει κάμποσο χρόνο αναλογιζόμενος ποιοταν και τι ήταν αυτό που τον έθελγε. Ενώ ο Γουλφ έστρεφάλι την προσοχή του στο πληκτρολόγιο, ο Έιντριαν άκουσ

ον Μπράιαν να του ψιθυρίζει στ’ αυτί: «Εντάξει, μπορεί νίναι ανώμαλος και διεστραμμένος, αλλά, για κοίτα, δεν είν

ψυχοπαθής. Περίπτωση, ε;»Το γέλιο του Μπράιαν έσβησε καθώς ο Γουλφ πάτησ

μερικά πλήκτρα και η οθόνη γέμισε κόκκινα και μαύρρώματα. Ήταν ένα κοντινό πλάνο από ένα μπουντρού

εμάτο μαστίγια και αλυσίδες, με ένα μαύρο ξύλινο πλαίσιπου ήταν δεμένος ένας άντρας με μια εφαρμοστή πέτσιν

μάσκα, ενώ μια μεγαλόσωμη γυναίκα, επίσης με μαύρέτσινα ρούχα, τον μαστίγωνε μεθοδικά. Ο άντρας ήταυμνός και αναριγούσε σύγκορμος με κάθε χτύπημα. ιντριαν δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν από ηδονή

από πόνο. Ίσως και από τα δύο, σκέφτηκε.



«Τέτοια σκοτεινά μέρη εννοώ», είπε ο Γουλφ.Ο Έιντριαν παρακολούθησε τη σκηνή για μια στιγμή. Είδ

ον άντρα να ριγεί. «Ναι. Κατάλαβα. Αλλά αυτό...»«Είναι απλώς ένα παράδειγμα, καθηγητά».Ο Έιντριαν έμεινε σιωπηλός για λίγο. «Πρέπει ν

εριορίσουμε τα κριτήρια αναζήτησης».Ο Γουλφ έγνεψε πάλι καταφατικά. «Αυτό ακριβώ

σκεφτόμουν κι εγώ».Ο Έιντριαν ήθελε να φωνάξει «Πού πρέπει να ψάξω;

λπίζοντας ότι ο Τόμι ή ο Μπράιαν θα ήξεραν, αλλά εκείνον απογοήτευσαν με τη σιωπή τους. «Πρέπει ν

αναζητήσουμε άτομα που βρίσκονται σε αιχμαλωσία», είπε.Ο Γουλφ φάνηκε να σκέφτεται ενώ ο καθηγητής συνέχισε«Τρεις άνθρωποι. Οι δύο απαγωγείς και η Τζένιφερ. Πώ

ξασφαλίζουν την υποστήριξη κάποιων ανθρώπων σε αυτου έκαναν; Πρέπει να βγάζουν λεφτά. Αλλιώς, αυτή ρευνα είναι μάταιη. Βρες μου λοιπόν τα λεφτά, κύριε Γουλ

Βρες μου τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν κάποιοι νρησιμοποιήσουν ένα κορίτσι που άρπαξαν μέσα απ’ τρόμο».

Ο Έιντριαν επέμενε. Η φωνή του είχε ένα βάρος ποαψηφούσε την αρρώστια του. Στο βάθος του μυαλού τοάκουσε τον αδερφό και το γιο του να χειροκροτούν.

Ο Γουλφ έστρεψε πάλι την προσοχή του στον υπολογιστΒολέψου», είπε σιγανά. «Η δουλειά αυτή θα είναι δύσκολ

δίως για έναν άνθρωπο της ηλικίας σου».«Για σένα δε θα είναι δύσκολη, κύριε Γουλφ;»Ο άλλος κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Είναι γνώριμ

δαφος, καθηγητά. Όλα αυτά τα έχω ξαναδεί».

Συνέχισε να πληκτρολογεί. «Βλέπεις, το να είσαι σα



μένα δε σημαίνει αυτόματα ότι καταλαβαίνεις τι ακριβώίναι αυτό...» Δίστασε. «...που σε τραβάει. Χρειάζετξερεύνηση. Καθώς το μυαλό σου γεμίζει ιδέες και πάθ

ψάχνεις να τα βρεις. Κανείς πολλά ταξίδια με τη σκέψη σοκαι μετά με τα πόδια σου».

Ο Γουλφ ανασήκωσε τους ώμους. «Συνήθως έτιάνεσαι. Όταν δεν είσαι σίγουρος τι ψάχνεις. Από τη στιγμου θα το μάθεις, και εννοώ από τη στιγμή που θα τ

κατανοήσεις πραγματικά, τότε, καθηγητά, είσαι ασφαλής κχεις σίγουρη την επιτυχία, επειδή μπορείς να κάνεις τ

σχέδιά σου με βάση ένα συγκεκριμένο σκοπό».

Ο Έιντριαν αμφέβαλλε αν οποιοσδήποτε από τουκαθηγητές στο παλιό του τμήμα θα μπορούσε να είχαναλύσει τόσο περιεκτικά τα περίπλοκα συναισθηματικητήματα που σχετίζονταν με διάφορα σεξουαλικγκλήματα και με την αποκλίνουσα συμπεριφορά.

Ξαφνικά ο Γουλφ σταμάτησε με το δάχτυλο μετέωρ

άνω από ένα πλήκτρο.«Πρέπει να ξέρω ότι θα με στηρίξεις», είπε κοφτά. «Πρέπ

α ξέρω ότι μπορώ να βασιστώ πάνω σου, καθηγητά. Πρέπα είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά θα μείνουν μεταξύ μας».

Απρόσμενα, ο Έιντριαν άκουσε τον Τόμι και τον Μπράιαα τον παροτρύνουν. Εμπρός, πες του ψέματα.

«Ναι. Ως προς αυτό έχεις το λόγο μου».«Μπορείς να βλέπεις να βιάζουν έναν άνθρωπο; Μπορε

α παρακολουθείς ενώ τον σκοτώνουν;»«Είχα την εντύπωση πως είπες ότι δεν υπάρχουν ταινίε

σναφ”».Ο Γουλφ κούνησε το κεφάλι του. «Σου είπα ότι δε

πάρχουν στον κόσμο της λογικής. Αποτελούν αστικό μύθ



Στον παράλογο κόσμο, πώς να το κάνουμε, ίσως νπάρχουν».

Ο Γουλφ πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε:«Βλέπεις, αν ποτέ με έκαναν τσακωτό με τέτοια πράγματ

στον υπολογιστή μου, ή αν κάποιος αστυνομικός πο

αρακολουθεί τέτοιες υποθέσεις εντόπιζε την έρευνα σμένα, θα έμπλεκα...»

Ο Έιντριαν δεν τον άφησε να ολοκληρώσει τη φράση του«Όχι. Εγώ είμαι αυτός που απαιτεί να το κάνεις. Α

πάρξει κάποια συνέπεια, από πλευράς της αστυνομίας γιαράδειγμα, θα πάρω όλο το φταίξιμο πάνω μου».

«Όλο το φταίξιμο».«Ναι. Κι εσύ μπορείς πάντα να πεις την αλήθεια, κύρ

Γουλφ. Ότι ήμουν πρόθυμος να σε πληρώσω για να μεναγήσεις».

«Ναι, μόνο που θα πρέπει να με πιστέψουν». Ο Γουλμίλησε μουρμουριστά και ο Έιντριαν σκέφτηκε ότι

γκληματίας ισορροπούσε στην κόψη του ξυραφιού. Από τμια πλευρά, ήξερε πόσο άσχημα θα έμπλεκε, έστω και με τική του κάλυψη. Από την άλλη, ήταν ξεκάθαρο, ο Γουλθελε να συνεχίσει. Προορισμός τους ήταν μέρη πο

λαχταρούσε να δει. Ο Έιντριαν το έβλεπε αυτό, στον τρόπου ο τύπος ήταν σκυμμένος πάνω από το πληκτρολόγιο.

«Εντάξει, καθηγητά, τώρα μπαίνουμε στον κόσμο τωσκιών», είπε ο Γουλφ και χαμογέλασε.

Πάτησε ένα τελευταίο πλήκτρο και στην οθόνμφανίστηκαν μικρά παιδιά. Έπαιζαν σ’ ένα πάρκο μιλιόλουστη μέρα. Στο βάθος, ο Έιντριαν διέκρινε παμπάλα

κτίρια και λιθόστρωτους δρόμους. Φαντάστηκε πως πρέπ

α ήταν το Άμστερνταμ. Ο Μαρκ Γουλφ φάνηκε να συσπάτ



άθελά του εκείνη τη στιγμή, και ήταν μια κίνηση που ιντριαν έπιασε με την άκρη του ματιού του. Έπειτεροκατάπιαν και οι δύο, σαν να ένιωσαν ξαφνικά το λαιμους να ξεραίνεται, έστω και για διαμετρικά αντίθετου

λόγους.

«Όλα φαίνονται αθώα, έτσι δεν είναι, καθηγητά;»Ο Έιντριαν έγνεψε καταφατικά.«Σε ένα λεπτό θα δεις τι θα γίνει».Η ηλιόλουστη μέρα και το πάρκο χάθηκαν κι έδωσαν τ

έση τους σε ένα δωμάτιο με λευκούς τοίχους κι ένα κρεβάτ«Το να παρακολουθείς αυτό το πράγμα ή να το έχει

υρίσει εσύ ή ακόμη και να το σκέφτεσαι», είπε ο Γουλέρνοντας μπροστά, «είναι πέρα για πέρα ενάντια στο νόμο»

«Συνέχισε», είπε ο Έιντριαν, ελπίζοντας όμως ότι αυτόου τον υποχρέωνε να συνεχίσει ήταν ο Μπράιαν, μολονόδώ και κάμποσα λεπτά δεν είχε ακούσει ούτε λέξη από τηπτασία. Λες και ο ωμός δικηγόρος δίπλα του είχε τρομάξ

απ’ αυτά που φαίνονταν στην οθόνη.

ρες ολόκληρες οι δύο άντρες περιπλανιούνταν σε έναλεκτρονικό κόσμο που φαινόταν να υπάρχει σε κάποι

αράλληλο σύμπαν με διαφορετικούς κανόνες, διαφορετικθική, σε έναν κόσμο που φαινόταν να απευθύνεται άμεσα στυχές της ανθρώπινης φύσης οι οποίες, όπως πίστευε ιντριαν, περιγράφονταν ψυχρά σε επιστημονικ

συγγράμματα που έδινε στους φοιτητές του πριν απεκαετίες. Ήταν ένας κόσμος που υπήρχε επί αιώνες

λάχιστα ήταν τα καινούρια στοιχεία του, με εξαίρεση τ



σύστημα παράδοσης και τους ανθρώπους που εμπλέκονταΚανονικά, ο Έιντριαν θα ταραζόταν από αυτά που έβλεπμόνο που τα αντιμετώπιζε με μια κλινική αποστασιοποίησ

ταν ένας ερευνητής με έναν και μοναδικό σκοπό, και όλσα περνούσαν μπροστά απ’ τα μάτια του και δεν ταίριαζα

με τη θεωρία του σχετικά με το πού βρισκόταν η Τζένιφερ ταπέρριπτε αμέσως. Δεν ήταν λίγες οι φορές που, καθώσάλευε άβολα όταν έβλεπε στην οθόνη κάποια πράξφρικτής εκμετάλλευσης, θεώρησε πως ήταν τυχερός πο

ταν ψυχολόγος και που έχανε ταυτόχρονα το μυαλό του καη μνήμη του. Είπε στον εαυτό του ότι ήταν διπλ

ροστατευμένος, κι έτσι μπόρεσε να παρακολουθήσράγματα που επαναπροσδιόριζαν την έννοια της λέξη

φρικτός μόνο και μόνο επειδή θα χάνονταν από μέσα τοωρίς να γίνουν εφιάλτης.

Σε όλη τη διάρκεια της ατέλειωτης μέρας και καθώράδιαζε, εμφανιζόταν κατά διαστήματα η μητέρα του Γουλ

στην πόρτα του καθιστικού, ζητώντας διστακτικά να δει τκπομπές της, αλλά ο ευσυνείδητος γιος της κατάφερνε στρήγορα να την κάνει να ξεχάσει το αίτημά της. Τελικά τητοίμασε ένα μικρό γεύμα και την έβαλε για ύπν

ακολουθώντας τη συνηθισμένη νυχτερινή ιεροτελεστίητώντας της συγνώμη που μονοπωλούσε την τηλεόρασ

και δίνοντάς της την υπόσχεση ότι την επόμενη μέρα θα τηάριζε μια πολύωρη εμπειρία με κωμωδίες καταστάσεων.

Γουλφ με βαριά καρδιά έκλεβε εκείνες τις στιγμές από τμητέρα του. Ο Έιντριαν παρατήρησε την κατανόηση ποδειχνε ο γιος στη μητέρα του, αλλά και με πόση ευχαρίστησανόταν μέσα στις εικόνες που έβρισκαν στον υπολογιστ

Μερικές φορές ο Έιντριαν έλεγε, «Ας προχωρήσουμ



αρακάτω», αλλά ο Γουλφ αργούσε ν’ ανταποκριθεί, μέλοντας να αποσπάσει τον εαυτό του από τις εικόνενιωθε ταυτόχρονα διέγερση και επιφυλακτικότητα. ιντριαν υπέθεσε ότι ο άνθρωπος εκείνος δεν είχανακαθίσει παρέα με κάποιον άλλο καθώς εξερευνούσε του

κόσμους του Διαδικτύου.Σκέφτηκε ότι η εμπειρία ήταν εξαντλητική με ένα

αποχαυνωτικό τρόπο. Έβλεπαν παιδιά. Έβλεπαν διαστροφές. Έβλεπαν θάνατο Όλα φαίνονταν πραγματικά, έστω κι αν ήταν προσποιητλα φαίνονταν προσποιητά, ακόμη και όταν ήτα

ραγματικά.Ο Έιντριαν σκέφτηκε ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξ

φαντασίωσης και πραγματικότητας ήταν κάτι παραπάνω απολή. Δεν μπορούσε πλέον να καταλάβει αν αυτό που έβλεπίχε όντως συμβεί ή αν ήταν δημιούργημα κάποιου μαιτρ τωολιγουντιανών ειδικών εφέ. Η εκτέλεση ενός ομήρου απ

κάποιον τρομοκράτη –αυτό πρέπει να είχε γίνει στ’ αλήθειααλλά ήταν κάτι που είχε συμβεί σε κάποια υποχθόνιιάσταση.

Ο Γουλφ συνέχισε να πατά πλήκτρα, αλλά δεν το έκανλέον τόσο γρήγορα. Ο Έιντριαν φαντάστηκε ότι γκληματίας αισθανόταν κόπωση μόνο και μόνο επειδ

ρισκόταν στο χείλος της αβύσσου των δικών του επιθυμιώνΗ ώρα ήταν περασμένη.«Κοίτα», είπε ο Γουλφ, «πρέπει να κάνουμε ένα διάλειμμ

σως να φάμε κάτι. Να πιούμε έναν καφέ. Έλα, καθηγητά, ασταματήσουμε πια. Έλα πάλι αύριο και θα συνεχίσουμε τη

ροσπάθεια».

«Ας προσπαθήσουμε λίγο ακόμη».



«Έχεις ιδέα πόσα χρήματα έχεις ξοδέψει ήδη; Απλώς κμόνο κάνοντας εγγραφή σε τόσους πολλούς ιστοτόπους, τονα μετά τον άλλο. Θέλω να πω, μιλάμε για χιλιάρικα...»

«Συνέχισε», απάντησε ο Έιντριαν. Έδειξε μια λίστα πομφανίστηκε στην οθόνη. Μετά το I’lldoanything.co

ακολούθησε το YourYoungFriends.com και τWhatcomesnext.com.

Ο Γουλφ έκανε κλικ στον τελευταίο σύνδεσμο.Ανακάθισε απότομα. «Για κοίτα εδώ. Θέλουν χοντρ

λεφτά για τη συνδρομή. Πολύ ακριβός ιστότοπος», είπΠρέπει να προσφέρουν κάτι πολύ σπέσιαλ». Αυτή

ελευταία λέξη ειπώθηκε με ενθουσιασμό.Υπήρχαν μόνο λέξεις με κόκκινα γράμματα πάνω σε μαύρ

φόντο κι ένας τιμοκατάλογος, μαζί με ένα χρονόμετρο. Καμνδειξη ως προς το τι πουλούσε ο ιστότοπος, πράγμα ποίπε στον Έιντριαν ότι οι επισκέπτες ήξεραν ήδη τι νεριμένουν. Αυτό του κίνησε το ενδιαφέρον. Την ίδια στιγμ

Γουλφ έδειξε το χρονόμετρο. Έλεγε: Σειρά 4.«Αυτό δεν ταιριάζει με την εξαφάνιση του κοριτσιού σου

ώτησε.Ο Έιντριαν έκανε μερικούς γρήγορους υπολογισμού

Πράγματι ταίριαζε. Έγειρε μπροστά, νιώθοντας ξαφνικά έν

ιαφορετικό είδος ενθουσιασμού απ’ αυτό που κατάλαβε όαισθανόταν ο Γουλφ.

«Βάλε τα λεφτά», είπε.Ο Γουλφ πληκτρολόγησε τον αριθμό της πιστωτική

κάρτας του Έιντριαν. Οι δύο άντρες περίμεναν τηξουσιοδότηση. Το δωμάτιο πλημμύρισε από την «Ωδή στ

Χαρά» του Μπετόβεν όταν εγκρίθηκε η χρέωση.



«Ωραίο αυτό», είπε ο Γουλφ εισάγοντας το Ψυχολόγος ωψευδώνυμο. Όταν του ζητήθηκε κωδικός, έγραψε Τζένιφερ.

«Εντάξει, καθηγητά, για να δούμε τι έχουμε εδώ».Άλλο ένα κλικ και η οθόνη γέμισε από την εικόνα μια

ιαδικτυακής βιντεοκάμερας. Μια κοπέλα, με το πρόσωπ

κρυμμένο από μια κουκούλα, ήταν καθισμένη σ’ ένα κρεβάτταν μόνη της σ’ ένα γυμνό υπόγειο δωμάτιο κι έτρεμε απ

φόβο. Ήταν γυμνή. Τα χέρια της ήταν πιασμένα μειροπέδες σε μια αλυσίδα στερεωμένη στον τοίχο.

«Για στάσου», αναφώνησε ο Γουλφ. «Αυτό ξεφεύγει απα συνηθισμένα».

Κάτω από την εικόνα εμφανίστηκαν οι λέξεις Πες γεια στούμερο 4, Ψυχολόγε.Ο Έιντριαν κοίταξε έντονα την εικόνα. Τα μάτια το

ιέτρεξαν την επιδερμίδα της κοπέλας αναζητώντας κάποιαρακτηριστικό σημάδι που θα μπορούσε ίσως να τοοηθήσει. Δεν είδε τίποτα.

«Δεν μπορώ να πω με σιγουριά», είπε, σαν να απαντούσσε μια ερώτηση που δε χρειαζόταν να διατυπωθεί φωναχτΣηκώθηκε και πλησίασε στην τηλεόραση, ελπίζοντας όσως έτσι θα έβλεπε κάτι πιο καθαρά. Το δωμάτιο πο

φαινόταν στην οθόνη της τηλεόρασης γέμισε με τον ήχαγκομαχητού και πνιχτών λυγμών.

«Κοίτα εκεί, καθηγητά. Στο μπράτσο».Ο Έιντριαν είδε ένα τατουάζ που εικόνιζε ένα μαύρ

λουλούδι στο μπράτσο της κοπέλας. Ο Γουλφ ήρθε κστάθηκε πλάι του. Έδειξε την οθόνη, αγγίζοντάς τη σαν νμπορούσε να χαϊδέψει το πλάσμα που έδειχνε.

Ο Έιντριαν είδε τι ήταν αυτό που έδειχνε. Μια λεπτή ουλ

από εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας στο πλευρό της κοπέλας.



«Φαίνεται να έχει την ίδια ηλικία με την κοπέλα ποψάχνεις, έτσι δεν είναι, καθηγητά;»

Ο Έιντριαν έπιασε το φυλλάδιο εξαφανισθέντοροσώπου. Δεν περιείχε καμία αναφορά σε τατουάζ ή σειρουργική ουλή.

Δίστασε. Είδε το κινητό του Γουλφ πάνω στο τραπέζι καο πήρε.

«Σε ποιον τηλεφωνείς;» ρώτησε ο άλλος.«Εσύ σε ποιον λες να τηλεφωνώ;» απάντησε ο Έιντρια

Σχημάτισε έναν αριθμό, αλλά τα μάτια του ήταν καρφωμένστο γυμνό κορίτσι που έτρεμε μπροστά του.

Η Τέρι Κόλινς απάντησε με το τρίτο κουδούνισμα. Ήταακόμη καθισμένη απέναντι από τη Μαίρη Ρίγκινς και τοΣκοτ Γουέστ, δίνοντας για εκατοστή φορά την ίδια εξήγησ

Η Μαίρη Ρίγκινς φαινόταν να έχει μια αστείρευτη πηγακρύων, τα οποία είχαν χυθεί με αφθονία τις ώρες που είχεράσει μαζί της η ντετέκτιβ. Η Τέρι ήξερε ότι κι εκείνη το ίδια είχε κάνει.

Η αναγνώριση κλήσης στην οθόνη του κινητού της έδειξο όνομα του Μαρκ Γουλφ. Αυτό την ξάφνιασε. Ήταν πολ

αργά και το τηλεφώνημα δεν είχε λογική εξήγηση. Ογκληματίες ποτέ δεν τηλεφωνούσαν στην αστυνομία. Τ

αντίθετο συνέβαινε.Αιφνιδιάστηκε ακούγοντας τη φωνή του Έιντριαν.«Ντετέκτιβ, με συγχωρείτε που σας ενοχλώ τέτοι

ερασμένη ώρα». Ο καθηγητής φαινόταν να έχει κυριευτ

από μια αλλόκοτη βιασύνη. Η Τέρι σκέφτηκε ότι όσες φορέ



ίχαν βρεθεί της φαινόταν ασταθής. Δε θα είχρησιμοποιήσει τη λέξη βιαστικός για να τον περιγράψει, σ

καμία από τις συναντήσεις τους.«Τι συμβαίνει, καθηγητά;»Ο τόνος της ήταν κοφτός. Εκείνη τη στιγμή θεωρούσε ό

ροτεραιότητα είχαν τα δάκρυα της Μαίρης Ρίγκινς.«Η Τζένιφερ είχε κάποια ουλή από εγχείρησ

σκωληκοειδίτιδας; Ή ένα τατουάζ ενός μαύρου λουλουδιοστο μπράτσο της;»

Η Τέρι έκανε ν’ απαντήσει, αλλά μετά σταμάτησε.«Γιατί ρωτάτε, καθηγητά;».

«Θέλω απλώς να βεβαιωθώ για κάτι», απάντησε εκείνος. Να βεβαιωθείς για ποιο πράγμα; αναρωτήθηκε η ντετέκτι

Τα λόγια του καθηγητή τής προκάλεσαν υποψίες, αλλά δεδωσε συνέχεια. Δεν ήθελε να φερθεί με σκληρότητα στο

μισότρελο γέροντα, ούτε όμως ήθελε ν’ απασχολήσει τμητέρα και τον πρώην πατριό με οτιδήποτε θα μπορούσε ν

αρερμηνευτεί ως ελπίδα.Στράφηκε στον Σκοτ και στη Μαίρη. «Μήπως η Τζένιφε

ίχε κάποιες ουλές ή τατουάζ που μπορεί να μην αναφέρατεκανε την ερώτηση κλείνοντας με το χέρι της το μικρόφων

ου κινητού.«Όχι βέβαια, ντετέκτιβ», απάντησε γρήγορα ο Σκοτ. «

Τζένιφερ ήταν ουσιαστικά ένα παιδί! Τατουάζ; ΑποκλείεταΔε θα της είχαμε επιτρέψει ποτέ να κάνει τέτοιο πράγμα, όσεφορές κι αν το ζητούσε. Ήταν ανήλικη, επομένως δεμπορούσε να το κάνει χωρίς τη δική μας άδεια. Και δεν έκαν

οτέ εγχείρηση, έτσι δεν είναι, Μαίρη;»Η Μαίρη Ρίγκινς έγνεψε καταφατικά.

«Η απάντηση και στις δύο ερωτήσεις είναι όχι», είπε η Τέ



μιλώντας στο κινητό. «Καληνύχτα, καθηγητά». Έκλεισε το τηλέφωνο, ενώ ένα σωρό ερωτήσε

αντηχούσαν στο κεφάλι της. Οι απαντήσεις όμως θα έπρεπα περιμένουν. Χρειαζόταν να ξεφύγει από τη θλίψη ποπικρατούσε σ’ εκείνο το δωμάτιο, και ακόμη δεν ήτα

σίγουρη πώς θα κατάφερνε να το κάνει με κομψό τρόπΣκέφτηκε ότι οι περισσότεροι αστυνομικοί κατόρθωναν νφύγουν μόλις έδιναν τα άσχημα νέα. Εκείνη δεν τκατάφερνε.

Ο Έιντριαν έκλεισε το τηλέφωνο.Συνέχισε να κοιτάζει την οθόνη. «Δεν μπορείς ν

καταλάβεις και πολλά πράγματα», είπε.Ο Γουλφ πήγε προς το πληκτρολόγιο. «Κοίτα, υπάρχει έν

μενού», είπε. «Ας ρίξουμε τουλάχιστον μια ματιά σ’ αυτό».

Έκανε πρώτα κλικ σε ένα κεφάλαιο με τίτλο «Η Νούμερο ην Ώρα του Φαγητού», πράγμα που έκανε να εμφανιστεί μέα οθόνη. Η κοπέλα εικονιζόταν να γλείφει ένα μπολ μημητριακά. Και οι δύο άντρες έσκυψαν προς την οθόνπειδή σ’ αυτές τις εικόνες η κουκούλα είχε αντικατασταθ

από μια μάσκα. Έτσι μπόρεσαν να εξετάσουν μερικ

ρόσθετα χαρακτηριστικά.Ο Γουλφ έπιασε το φυλλάδιο και το έβαλε δίπλα στη

ηλεόραση. «Δεν ξέρω, καθηγητά. Θέλω να πω, δεν υπάρχατουάζ... αλλά, μα την πίστη μου, τα μαλλιά φαίνοντδια».

Ο Έιντριαν παρατήρησε την εικόνα με προσοχή. Κοίταξ

η γραμμή της τριχοφυΐας στο μέτωπο. Το περίγραμμα το



σαγονιού. Το σχήμα της μύτης. Την καμπύλη των χειλιώνΤο μήκος του λαιμού. Τα μάτια του ήταν σαν πυρωμένσίδερα που χάραζαν τις εικόνες. Τσιτώθηκε όταν είδε κάποιομε μάσκα και ολόσωμη φόρμα να παίρνει το δίσκο με τφαγητό. Είναι γυναίκα, σκέφτηκε, κρίνοντας από το ύψος κ

η σιλουέτα, έστω κι αν κρύβονταν από τις πτυχές τοούχου. Όταν του μίλησε ο Τόμι, η φωνή φαινόταν να έρχεται απ

μέσα του. «Μπαμπά, αν ήθελες να κρύψεις την ταυτότητκάποιου που ήθελες να δείξεις στον κόσμο, δε θα έπαιρνε

ρισμένες προφυλάξεις;»

Φυσικά, σκέφτηκε ο Έιντριαν.«Κύριε Γουλφ, έχεις άποψη για τα ψεύτικα τατουάζ; Ή γ

κινηματογραφικό μακιγιάζ;»Ο Γουλφ κοίταξε προσεκτικά την τηλεόραση. Άγγιξε τη

υλή της εγχείρησης. «Εγώ έχω μια τέτοια ουλή. Φαίνετδια. Αυτή εδώ λοιπόν δε μου φαίνεται ψεύτικη. Αυτό όμω

ίναι το θέμα, σωστά;» Έκανε κλικ στο κεφάλαιο με τίτλο «Συνέντευξη Αρ. 1 με τούμερο 4».Είδαν την κοπέλα να πηγαίνει πιο κοντά στην κάμερα.

φιγούρα με την ολόσωμη φόρμα την ανέκρινε. Την άκουσακαι οι δύο να λέει, «Είμαι δεκαοχτώ ετών», απευθυνόμεν

στο φακό.Ο Γουλφ ξεφύσηξε. «Εμένα μου λες; Την αναγκάζουν ν

λέει τέτοιες μπούρδες. Είναι δύο χρόνια πιο μικρή, σίγουρράματα».

Ο Έιντριαν σκέφτηκε ότι ελάχιστοι από τους ανθρώπουου είχε γνωρίσει στη ζωή του πρέπει να είχαν την ικανότητ

ου Μαρκ Γουλφ να καταλαβαίνει την ακριβή ηλικία ενό



αιδιού στην εφηβεία.Ο Γουλφ προχώρησε σε ένα κεφάλαιο με τίτλο «

ούμερο 4 Προσπαθεί να Δραπετεύσει». Είδαν την κοπέλα ναπαλλάσσεται με τα νύχια από το κολάρο και την αλυσίδΤη στιγμή που έβγαζε το ύφασμα που της κάλυπτε τα μάτι

άλλαξε η γωνία λήψης σε μια κάμερα που ήταν πίσω της, έτου δε φάνηκαν τα χαρακτηριστικά του προσώπου της.

«Σιγά μην κατάφερνε να δραπετεύσει», είπε κυνικά Γουλφ. «Βλέπεις ότι η μπροστινή κάμερα έκλεισε και τώρμπορούμε να δούμε την κοπέλα μόνο από πίσω; Δεμπορούμε να δούμε το πρόσωπό της, έτσι δεν είναι; Κάποιο

ξερε καλά τι έκανε».Ο Έιντριαν δεν απάντησε. Προσπαθούσε να επικεντρωθ

σε κάτι άλλο. Στη φαντασία του γυρόφερνε κάποια ανάμνησκαι δεν μπορούσε να την κάνει να σταματήσει για να τηξετάσει.

Ο Γουλφ παρακολουθούσε καθώς η κοπέλα πλησίαζε σ

μια πόρτα. Η κάμερα πίσω της κατέγραφε τις κινήσεις τηΦάνηκε μια λάμψη και στην εικόνα εμφανίστηκε απότομνας μασκοφόρος άντρας. Μετά το κεφάλαιο τελείωνε. «Τπόμενο έχει τίτλο “Η Νούμερο 4 Χάνει την Παρθενιά της

καθηγητά. Φαντάζομαι ότι θα περιέχει σκληρό σεξ. Ίσως νρόκειται για βιασμό. Θέλεις να το δεις;»

Ο Έιντριαν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Πήγαινίσω στην κεντρική οθόνη».

Ο Γουλφ υπάκουσε. Η κοπέλα με την κουκούλα παρέμενακίνητη στην ίδια θέση.

Ο Έιντριαν είχε αμέτρητες ερωτήσεις, και όλες είχαν νκάνουν με το ποιος και το γιατί και το ποιο ήταν το στοιχεί

λξης, αλλά δεν τις έκανε. Αντί γι’ αυτό, γύρισε απλώς κα



ξέτασε το πρόσωπο του Γουλφ. Ο εγκληματίας ήταερμένος μπροστά. Μαγεμένος. Το φως που έλαμπε στ

μάτια του είπε στον Έιντριαν όλα όσα ήθελε να μάθει. Ήταλοφάνερη η ακατανίκητη παρόρμηση.

Ο Έιντριαν ήθελε να αποστρέψει το βλέμμα του, αλλά το

ταν αδύνατο. Ξαφνικά άκουσε τις φωνές του γιου, τοαδερφού και της γυναίκας του να του λένε αντικρουόμεν

ράγματα εν χορώ, αλλά και οι τρεις τού φώναζαν νπαρατηρήσει προσεκτικά. Η βαβούρα μέσα στο μυαλό τοινόταν όλο και πιο έντονη, ολοένα και δυνάμωνε, γινότα

συμφωνική, κάλυπτε τα πάντα. Έκλεισε τ’ αυτιά του, αλλ

μάταια. Οι κραυγές εντάθηκαν οδυνηρά. Το μόνο πομπορούσε να κάνει ήταν να κοιτάζει την τηλεόραση και τηκοπέλα που φαινόταν παγιδευμένη εκεί.

Και καθώς κοίταζε, την είδε να απλώνει τα χέρια της στυφλά, να ψηλαφίζει, μέχρι που το λιπόσαρκο μπράτσο τηυλίχτηκε γύρω από ένα γνώριμο σχήμα, για να το φέρει κ

α το σφίξει στο στήθος της που ανεβοκατέβαινε από τουλυγμούς.

Ο Έιντριαν είχε ξαναδεί εκείνο το σχήμα άλλη μια φορά.Σε μια περίπτωση είχε προσέξει ένα φθαρμένο αρκουδάκ

να παιδικό παιχνίδι που φάνταζε αταίριαστο δεμένο πάνω σνα σακίδιο. Το ίδιο αρκουδάκι. Το ίδιο αρκουδάκι. Το ίδι

αρκουδάκι. Η σκέψη αντήχησε μέσα στο μυαλό του, λες κην έλεγε καθένα από τα φαντάσματά του με τη σειρά, μόνου τώρα η φωνή ήταν η δική του. Έμεινε με το βλέμμ

καρφωμένο στην οθόνη της τηλεόρασης. Είναι το ίδιπαιχνίδι, είπε ενδόμυχα στον εαυτό του.

Μόνο που τώρα το παιχνίδι αυτό το έσφιγγαν μ

απόγνωση τρεμάμενα μπράτσα.



Φορώντας παντόφλες και τα εσώρουχά της, η Λίντα ήτακαθισμένη μπροστά στη συστοιχία των υπολογιστώακτοποιώντας με επιμέλεια ορισμένα επείγοντα ζητήματης Σειράς 4. Η λευκή ολόσωμη φόρμα της ήταν πεταμέν

στο πάτωμα κοντά στο κρεβάτι. Είχε μαζεμένα τα μαλλιά τηψηλά, έτσι που έμοιαζε λιγάκι με γραμματέα που είχε γδυθ

και περίμενε να επιστρέψει το αφεντικό της από μισυνάντηση για να του κάνει έκπληξη. Εκείνη την ώρα πίστωνους λογαριασμούς όσων είχαν μαντέψει σωστά την ώρα τοιασμού, και τα δάχτυλά της πετούσαν πάνω από έν

κομπιουτεράκι. Θεωρούσε ότι αυτή η δουλειά ήτασημαντική. Η πελατεία τους θα περίμενε να αποδοθού

ρήγορα τα κέρδη από τα στοιχήματα, εξάλλου υπήρχε κμια αίσθηση υποχρέωσης. Η Λίντα είχε επίγνωση τωιαφόρων τρόπων με τους οποίους θα μπορούσαν να είχαξαπατήσει τους συνδρομητές που είχαν νικήσει και να μηους έδιναν τα χρήματα, αλλά κάτι τέτοιο της φαινότα

κακόγουστο και αθέμιτο. Πίστευε ότι η τιμιότητα αποτελούσ

αναπόσπαστη πτυχή της επιτυχίας τους. Οι σταθεροί πελάτεταν σημαντικοί, όπως και οι προσωπικές συστάσεις μεταξελατών. Αυτό το γνώριζε οποιαδήποτε καλή επιχειρηματία

Ο Μάικλ ήταν στο ντους και η Λίντα τον άκουγε νραγουδάει σκόρπια κομμάτια από διάφορα τραγούδια. Τραγούδια που διάλεγε ποτέ δε φαίνονταν να έχουν κάποιο

λογικό ειρμό· ένα κομμάτι κάντρι ανακατευόταν με μια άρ



και στη συνέχεια ακολουθούνταν από κάτι των Γκρέιτφουτεντ ή των Τζέφερσον Αίρπλεϊν – «Don’t you wan

omebody to love... Don’t you need somebody to love»δειχνε μια προτίμηση στο κλασικό ροκ της δεκαετίας το

60. Στη σχέση τους, η Λίντα ήταν η ειδική σε θέματ

μουσικής και ήταν υπεύθυνη για το λογαριασμό τους στTunes.

Σιγομουρμούριζε και η ίδια ένα σκοπό καθώς έριχνε μιματιά σε μια από τις οθόνες που παρακολουθούσαν τ

ούμερο 4. Επειδή η μάσκα είχε αντικατασταθεί πάλι με τηκουκούλα, ήταν πιο δύσκολο για τη Λίντα να αξιολογήσ

ην ψυχική κατάσταση της κοπέλας. Η Νούμερο ξακολουθούσε να είναι κουλουριασμένη σε εμβρυακή στάσ

και θα μπορούσε κάλλιστα να έχει αποκοιμηθεί. Απ’ όσμπορούσε να δει η Λίντα, είχε σταματήσει η αιμορραγία.

ούμερο 4 χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα μπάνιο. Αλλά το πισημαντικό ήταν ότι χρειαζόταν ανάπαυση.

Όλοι χρειάζονταν λίγη ανάπαυση. Η Λίντα αναρωτήθηκαν κάποιοι από τους συνδρομητές της Σειράς αντιλαμβάνονταν την αδιάκοπη προσπάθεια και τηξαντλητική δουλειά που απαιτούνταν από τον Μάικλ κ

από κείνη για να οδηγήσουν το διαδικτυακό εκείνο θέατρστην τελική αυλαία. Έπρεπε να καταπολεμούν τη δική του

ξάντληση, προσέχοντας ταυτόχρονα κάθε πιθανλεπτομέρεια. Ήταν ακατάπαυστα σε εγρήγορση, τόσο απ

λευράς εγκληματικότητας, όσο και από πλευράημιουργικότητας. Η Σειρά 4 είχε πάρα πολλές απαιτήσει

Το ιστορικό και τα ενδιαφέροντα των συνδρομητώκάλυπταν μια τεράστια γκάμα και χρειαζόταν αδιάκοπο

αγώνας για να ικανοποιούνται όλες οι επιθυμίες κ



φαντασιώσεις που πλημμύριζαν τον διαδραστικό πίνακΠαρά το γεγονός ότι υπήρχαν ομοιότητες –ένα αίτημα απη Σουηδία μπορεί να συνέπιπτε με μια απαίτηση από τ

Σιγκαπούρη–, εντούτοις εκείνοι προσπαθούσαν νροσαρμόζουν τις απαντήσεις τους, αλλά και τ

συμπεριφορά της Νούμερο 4, στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικκάθε κουλτούρας. Το κοινό τους ήταν παγκόσμιο και η Λίντπρεπε να δείχνει ευαισθησία στις λεπτομέρειες. Ήταύσκολη δουλειά. Κατά την άποψή της, ήταν ουσιαστικ

άσχετο το ότι η δουλειά ήταν και εκπληκτικά αποδοτική. Σελευταία ανάλυση, το Whatcomesnext.com είχε να κάνει μ

η δική τους αφοσίωση.Ο σχεδιασμός βιντεοπαιχνιδιών, η διατήρησ

ορνογραφικών ιστοτόπων, αυτά ήταν το αντικείμενμεγάλων, συμβατικών επιχειρήσεων που απασχολούσαεκάδες υπαλλήλους. Καμία από αυτές τις επιχειρήσεις δεταν τόσο πρωτοποριακή όσο αυτό που είχαν εφεύρ

λομόναχοι εκείνη και ο Μάικλ. Αυτό την έκανε να νιώθπερήφανη. Έστησε αυτί για ν’ ακούσει τον Μάικλ και χαμογέλασ

καθώς εκείνος σκότωνε το ένα τραγούδι μετά το άλλΣκέφτηκε ότι δε θα τα κατάφερναν αν δεν ήταν πραγματικρωτευμένοι.

Κούνησε το κεφάλι της.Δεν μπόρεσε να κρατηθεί. Βλέποντάς τον να βγαίνει απ

ο ντους, ξέσπασε σε βροντερά γέλια.Τόσα χρόνια που ήταν μαζί, είχε απομνημονεύσει καθε

ου έκανε ο Μάικλ στο μπάνιο. Βγαίνοντας τώρα από ττους, θα έπαιρνε μια φθαρμένη πετσέτα και θα σκουπιζότα

ξαφανίζοντας τα κατάλοιπα του έργου που είχε φέρει ε



έρας με τη Νούμερο 4. Θα εμφανιζόταν με δέρμα λαμπεραναζωογονημένος, κόκκινος από τους ατμούς και γυμνός. Λίντα έβλεπε με τη φαντασία της το λεπτό κορμί του, καθώ Μάικλ θα στέγνωνε τα κατσαρά μαλλιά του και μετ

μπροστά στον καθρέφτη, θα τα χτένιζε με κόπο. Στη συνέχε

σως ξυριζόταν. Καθαρός και ξυρισμένος, θα έβγαινε από τμπάνιο και θα την κοίταζε μ’ εκείνο το αξιολάτρευτο στραβαμόγελο.

Θα είναι όμορφος , σκέφτηκε η Λίντα. Κι εγώ θα είμαμορφη για χάρη του παντοτινά. Έστρεψε πάλι την προσοχή της στις οθόνες. Καμία κίνησ

από τη Νούμερο 4, με εξαίρεση κάποιο απότομο τίναγμα ποκαι πού. Η Λίντα ήθελε να μιλήσει στην εικόνα που φαινόταστην οθόνη, με τον τρόπο που υποψιαζόταν ότι της μιλούσαι συνδρομητές: Πέρασες τα δύσκολα, Νούμερο 4. Μπράβ

σου. Επέζησες. Και δεν μπορεί να ήταν και τόσο άσχημη μπειρία. Δεν πόνεσες τόσο πολύ. Τη βίωσα κι εγώ μια φορά

Όλα τα κορίτσια περνούν αυτή τη δοκιμασία. Εξάλλου, θταν πολύ χειρότερα στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου

στο δωμάτιο κάποιου άθλιου φτηνοξενοδοχείου ή στοκαναπέ του καθιστικού κάποιο απόγευμα πριν γυρίσουν οονείς σου από τη δουλειά τους. Δεν ήταν όμως η μεγαλύτερ

πρόκληση που θα αντιμετωπίσεις. Κάθε άλλο.

Περιμένοντας ν’ ακούσει τον Μάικλ να διασχίζυπόλυτος το ξύλινο δάπεδο, η Λίντα έριξε μια γρήγορ

ματιά στους πίνακες συζητήσεων. Υπήρχαν εκατοντάδεσχόλια. Αναστέναξε, ξέροντας ότι οι δυο τους θα έπρεπε νασχοληθούν μ’ αυτά έγκαιρα, δεδομένου ότι εκείνα τα σχόλ

α αποτελούσαν τη βάση των επόμενων κινήσεών τους.

Ήθελαν να συνεχιστεί η Σειρά 4;



Ήθελαν να τελειώσει; Είχαν βαρεθεί τη Νούμερο 4; Εξακολουθούσε να τους μαγεύει;Η Λίντα προέβλεψε ότι πλησίαζε το τέλος για τη Νούμερ

, αλλά δεν ήταν απόλυτα σίγουρη. Η Νούμερο 4 είχ

αποδειχτεί μακράν η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση –αεωρούσε κανείς ότι ο τραπεζικός λογαριασμός τους και

αριθμός των ατόμων που είχε προσελκύσει η σειρά ήταακριβείς τρόποι μέτρησης. Η Λίντα ένιωσε ένα τσιμπηματάλίψης.

Δεν της άρεσε καθόλου να βλέπει τα πράγματα ν

φτάνουν στο τέλος τους. Από τότε που ήταν παιδί σιχαινόταα γενέθλια, τα Χριστούγεννα, τις καλοκαιρινές διακοπές, κ λόγος δεν ήταν τι είχε κάνει ή τι δώρα είχε πάρει σ’ εκείνεις περιστάσεις, αλλά το ότι ήξερε πως, όσο και αιασκέδαζε ή ενθουσιαζόταν, οι μέρες εκείνες θα τελείωνα

Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που, στην παιδική της ηλικί

ίχε βρεθεί καθισμένη σε άβολα στασίδια ακούγοντας τψεύτικα λόγια των παπάδων που μιλούσαν για την αιώνιωή πάνω από ένα φέρετρο. Το φέρετρο της μητέρας της. Τ

φέρετρα των παππούδων της. Και, τέλος, το φέρετρο τοατέρα της, πράγμα που την είχε αφήσει σ’ έναν κόσμαγερής μοναξιάς, μέχρι που εμφανίστηκε ο Μάικλ. Αυτ

ταν που μισούσε, την τελική αυλαία.Η επιστροφή στο φυσιολογικό την απογοήτευε. Έστω κι α

ο φυσιολογικό έμελλε να είναι η παραλία ενός φανταστικοέρετρου με ένα παγωμένο ποτό στο χέρι και μπόλικα λεφτ

στην τράπεζα –δεν έπαυε να είναι κάτι το οποίο εκείνη δεανυπομονούσε να δει. Κατά κάποιον τρόπο, είχε ήδη αρχίσ

α αδημονεί και ήθελε να ξεκινήσει το σχεδιασμό της Σειρά



. Έγειρε πίσω στο κάθισμά της, εξακολουθώντας ν

εριφέρει το βλέμμα της στις οθόνες, αλλά στηραγματικότητα σκεφτόταν ποια θα μπορούσε να είναι τπόμενο θέμα τους. Η Νούμερο 5 έπρεπε να είν

ιαφορετική. Η Νούμερο 4 είχε ανεβάσει ψηλά τον πήχη, κατην άποψη της Λίντα, και το επόμενο θέαμα θα έπρεπε νπερβεί όσα είχαν κάνει τις εβδομάδες που πέρασαν. Η Λίντταν εξαιρετικά περήφανη για τη δουλειά τους. Χάρη στική της επιμονή είχαν απομακρυνθεί από τις πόρνες ποίχαν «συλλέξει» για τις τρεις πρώτες σειρές και είχα

πεκταθεί σε μια κοπέλα που ήταν απόλυτα αθώα και πολεότερη. Εκείνη είχε επιμείνει ότι το τέταρτο θέμα τους έπρεπα μην έχει πείρα. Να έχει μια φρεσκάδα.

Και να είναι τυχαία, υπενθύμισε η Λίντα στον εαυτό τηΕίχαν περάσει ώρες ολόκληρες τριγυρνώντας σε ήσυχε

ροαστιακές περιοχές με διάφορα κλεμμένα οχήματ

ερνώντας απαρατήρητοι μπροστά από σχολεία και εμπορικκέντρα, παραμονεύοντας σε πιτσαρίες, προσπαθώντας ν

ρουν το κατάλληλο άτομο για να το απαγάγουν τηκατάλληλη στιγμή. Το είχαν ρισκάρει, αλλά εκείνη ήξερε πωα ανταμείβονταν.

Η αλήθεια ήταν ότι ο Μάικλ ήταν αυτός που είχε πει ότι

ειρά 4 έπρεπε να είναι ο χειρότερος εφιάλτης της μεσαίαάξης. Ήταν σίγουρος ότι ο αιφνιδιασμός που θροκαλούσε θα τροφοδοτούσε το δράμα.

Είχε αποδειχτεί σωστός. Η ιδέα ήταν δική της. Ταφινάρισμα δικό του. Ήταν οι τέλειοι συνεργάτες.

Η Λίντα αισθάνθηκε τον πόθο να φουντώνει μέσα της κ



άιδεψε αργά το στήθος της.Πίσω της άκουσε ένα γνώριμο σύρσιμο από τη

κρεβατοκάμαρα. Πήρε γρήγορα το βλέμμα της από τουπολογιστές κι έλυσε τα μαλλιά της, τινάζοντας το κεφάης σαγηνευτικά. Έβγαλε τα λιγοστά ρούχα της και, καθώς

Μάικλ έμπαινε στο δωμάτιο, εκείνη ρίχτηκε χασκογελώνταστο κρεβάτι. Γύρισε προς το μέρος του και του έκανε νόημμε το δάχτυλο να πάει κοντά της.

Ο Μάικλ χαμογέλασε και πήγε πρόθυμα προς το μέροης.

Η Λίντα ήξερε ότι αυτό που είχε κάνει ο Μάικλ με τ

ούμερο 4 αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της δουλειάΕίχε μεγάλη σημασία να βεβαιωθεί ότι εκείνος ποτέ δε θα τεωρούσε σαν κάτι παραπάνω από ένα καθήκον ποκτελούσε για χάρη της. Χωρίς απόλαυση. Χωρνθουσιασμό. Χωρίς πάθος. Αυτά ανήκαν σ’ εκείνη. Ακόμ

και τη στιγμή που χειριζόταν την κάμερα καταγράφοντας τ

ουλειά με τη Νούμερο 4, είχε αντιμετωπίσει το θέμαπόμακρα, κλινικά. Ο Μάικλ δεν έπρεπε να αισθανθεί καμίαπόλαυση.

Η Λίντα σκεφτόταν ότι αυτό ήταν σημαντικό καθώάπλωνε τα χέρια της να τον αγκαλιάσει. Ήθελε να τυλίξέρια και πόδια γύρω του με όλη τη δύναμή της, να τον κάν

κτήμα της όσο πιο βαθιά μπορούσε, να τον καλύψει με τοαυτό της σαν ένα πελώριο και πανίσχυρο κύμα στη

ακροθαλασσιά. Έπρεπε να σιγουρευτεί ότι το μόνο πράγμου θα μπορούσε να μυρίσει ο Μάικλ, το μόνο πράγμα ποα μπορούσε ν’ ακούσει θα ήταν εκείνη και τα χάδια της καιτύπος της καρδιάς της.

«Χμμμ», έκανε ο Μάικλ, καθώς τον τραβούσε πάνω τη



Στο πρόσωπό του ζωγραφίστηκε ένα πλατύ χαμόγελο. «Τχουμε εδώ...;»

Η Λίντα τον χάιδεψε στο μάγουλο. Δε χρειαζόταν νητήσει αγάπη. Την έβλεπε στα μάτια του.

Αυτό που είχε κάνει νωρίτερα ο Μάικλ ήταν απλώς κά

ου απαιτούσε η καλή δουλειά.Του πρόσφερε τα χείλη της. Για μια στιγμή μόνο πέρασ

απ’ το νου της η επόμενη δύσκολη δουλειά. Ήξερε όμως ό Μάικλ θα την τακτοποιούσε κι αυτή. Ήξερε ότι θα έπρεπα βοηθήσει κι εκείνη. Πάντα το έκανε. Είχε όμωμπιστοσύνη ότι ο Μάικλ θα εκτελούσε σωστά το πι

ύσκολο μέρος.Έρωτας και θάνατος , σκέφτηκε. Μοιάζουν λιγάκι.Μετά παραδόθηκε σε όλα τα εκρηκτικά συναισθήματα πο

στροβιλίζονταν μέσα της, κλείνοντας τα μάτια της σφιχτά μκοριτσίστικη απόλαυση.

Ε, Λίντα», είπε ο Μάικλ, καθώς πληκτρολογούσε. «Πώς θσου φαινόταν αν παίζαμε αυτό το κομμάτι πολύ δυνατά;»

Είχε σηκωθεί από το κρεβάτι τους αφού έκαναν έρωτιώθοντας να τον τραβάνε σαν μαγνήτης οι υπολογιστές κ

ι οθόνες που ήταν συνδεδεμένες με τις κάμερες.Το σύστημα των ηχείων γέμισε το δωμάτιο με τη φων

μιας τραγουδίστριας. Ήταν ένα πολύ δυνατό κομμάτι κάντρμηνευμένο με πάθος από τη Λορέτα Λιν, το «High on ountain Top» , που είχε έναν μεθυστικό, οικείο κ

συγκρατημένο ρυθμό, οδηγώντας με κάθε νότα όποιον τ

άκουγε όλο και πιο ψηλά στα όρη Όζαρκ ή Μπλου Ριτζ.



Η Λίντα ανασήκωσε τους ώμους της. «Δε θέλεις να βάλεάλι τα μωρά ή το σχολείο;»

«Όχι», απάντησε ο Μάικλ. «Σκέφτηκα κάτι διαφορετικΚάτι πραγματικά αναπάντεχο ή τρελό. Αμφιβάλλω αν

ούμερο 4 έχει ξανακούσει κάντρι του παλιού καιρού».

Κοντοστάθηκε, πάτησε μερικά πλήκτρα ακόμη και ξαφνικ στεναγμός του Κρις Άιζακ πλημμύρισε το δωμάτιο με τBaby Did a Bad Bad Thing».

«Μεγάλε Κιούμπρικ», είπε η Λίντα. «Αυτό το κομμάίναι από το σάουντρακ της τελευταίας ταινίας του».

«Νομίζεις ότι θα έχει αποτέλεσμα;»

Η Λίντα έκανε ένα μορφασμό. «Νομίζω ότι η Νούμερο ίναι ήδη εντελώς αποπροσανατολισμένη. Δε νομίζω ότι έχην παραμικρή ιδέα πού βρίσκεται, ή ακόμη και ποια είνλέον. Η μουσική, έστω κι αν απλώς τη σφυροκοπά, δεέρω αν...»

«Δε μας μένουν και τόσες ακουστικές επιλογές. Έχω κά

λίγες που δε χρησιμοποιήσαμε, αλλά...»Η Λίντα σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι γυμνή και πήγε πλά

ου. Άρχισε να του τρίβει τον ώμο.Ο Μάικλ γύρισε και την κοίταξε. «Διάβασα τ

συζητήσεις».«Κι εγώ».

«Ίσως πλησιάζουμε στο τέλος».Ο Μάικλ πρόβαλε μερικά από τα σχόλια στην οθόνη πο

ίχαν μπροστά τους. Μη σταματάτε. Κάντε τη να πληρώσει! Κάντε το ξανά! Και ξανά. Και ξανά.«Πολλά από τα σχόλια είναι σαν αυτά», είπε ο Μάικ

Αλλά κοίτα όμως αυτά εδώ...»



Έσκυψαν και οι δύο προς την οθόνη. Νόμιζα πως θα πάλευε περισσότερο. Η Νούμερο 4 έσπασε πλέον. Η Νούμερο 4 ξόφλησε. Καπούτ. Φινίτο. Ψόφια. Η Νούμερο 4 είναι τελειωμένη. Δεν μπορεί να γυρίσ

πίσω. Δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Μόνο μία διέξοδος τηένει πια. Αυτό θέλω να δω.

Οι ανταλλαγές σχολίων μεταξύ των πελατών έδειχναν ναντικατοπτρίζουν μια αίσθηση απώλειας, λες και για πρώτφορά διέκριναν ψεγάδια στην ιδανική σιλουέτα της Νούμερ. Στην αρχή ήταν η λεπτεπίλεπτη φίνα κινέζικη πορσελάνη

ώρα ήταν ραγισμένη και είχε μικρά σπασίματα. Το γεγονότι ήταν αλυσοδεμένη μέσα στο δωμάτιο, ξέροντας τι θπορούσε να συμβεί, ότι το περίμενε, είχε πυροδοτήσει τ

φαντασιώσεις τους. Τώρα που είχε συμβεί το αναπόφευκτταν λες και είχε πάνω της κάποιο μίασμα και οι πελάτεταν έτοιμοι να πάνε παρακάτω σ’ αυτό που ήξεραν εξαρχή

τι θα ακολουθούσε.Η Λίντα και ο Μάικλ το καταλάβαιναν.Μπορεί να μην ήταν σε θέση να το αρθρώσουν, αλλά κ

ι δύο το καταλάβαιναν. Έμενε μόνο ένα βήμα πλέον.Η Λίντα σταμάτησε να τρίβει τον ώμο του Μάικλ και το

σφιξε με όλη της τη δύναμη.

Εκείνος κουνούσε το κεφάλι του καταφατικά. Ήταν πολλαυτά που του άρεσαν στη Λίντα, αλλά το κυριότερο απ’ όλ

ταν η ικανότητά της να λέει τόσα πολλά χωρίς λόγια. Αβγαινε στο σανίδι, σκέφτηκε, θα ήταν μια ξεχωριστ

παρουσία.«Θ’ αρχίσω να γράφω το σενάριο της εξόδου», της είπ

Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί».



Ήξεραν και οι δύο ότι, παρά το λεπτομερή σχεδιασμό ποίχαν κάνει, η δημοτικότητα της Νούμερο 4 είχε δημιουργήσ

μια κατάσταση που απαιτούσε να είναι ξεχωριστή η τελευταίράξη.

«Αλησμόνητοι, αυτό πρέπει να είμαστε», είπε αργά

Λίντα. «Θέλω να πω, δε γίνεται να κλείσουμε απλώς τσειρά, μπαμ και κάτω! Πρέπει να κάνουμε κάτι που δε θα τεχάσει ποτέ κανείς. Έτσι, όταν θα βάλουμε μπρος τηέμπτη σειρά...»

Δε χρειάστηκε να ολοκληρώσει τη σκέψη της.Ο Μάικλ έβαλε τα γέλια. Η Λίντα αποτελούσε το

κινητήριο μοχλό της δημιουργικότητάς τους, πράγμα ποσοδυναμούσε με μια μοναδική μορφή έρωτα. Κάποτε είχαιαβάσει ένα μακροσκελές, επαινετικό άρθρο σχετικά με το

καλλιτέχνη Κρίστο και τη γυναίκα του Ζαν-Κλοντ, ποσυνεργαζόταν μαζί του στη δημιουργία πολλών από τ

ελώρια έργα τους –τύλιγαν φαρδιά φαράγγια με πορτοκαλ

φασμα ή περιέβαλλαν νησιά του κόλπου με ροζ πλαστικούακτυλίους και, ύστερα από μερικές βδομάδες, αφαιρούσαα πάντα αποδίδοντας στην πρότερη κατάσταση αυτό πο

κάποτε είχε υπάρξει έργο τέχνης. Η Ζαν-Κλοντ είχε πετύχμικρότερη αναγνώριση στον κόσμο της τέχνης, αλλμεγαλύτερη στην κρεβατοκάμαρα, όπως φανταζόταν

Μάικλ. Ανεξάρτητα από αυτό, πάντως, είχε την άποψη όκείνο το ζευγάρι θα καταλάβαινε αυτό που είχε πετύχκείνος με τη Λίντα.

Σταμάτησε τη μουσική που ακουγόταν από τα ηχεία.«Εντάξει», είπε. Ο τόνος της φωνής του ήτα

κοροϊδευτικός, σαν να έλεγε κάποιο αστείο που μόνο οι δυ

ους καταλάβαιναν. «Δεν έχει Λορέτα Λιν για τη Νούμερο 4



Η Τζένιφερ δεν ήξερε πλέον αν είχε τις αισθήσεις της ή όχΜε ανοιχτά μάτια έβλεπε εφιάλτες. Με κλειστά μάτια έβλεπφιάλτες. Αισθανόταν τσακισμένη, λες και μια βδέλλ

ουφούσε το αίμα της αργά και σταθερά. Ποτέ δεν είχολυσκεφτεί πώς ήταν να πεθαίνει κανείς, αλλά ήτα

σίγουρη πως αυτό της συνέβαινε. Το φαγητό δεν τοηθούσε να γλιτώσει τη λιμοκτονία. Το νερό δεν απέτρεπην αφυδάτωση και το θάνατο από τη δίψα. Έσφιξε το

Καφετούλη, αλλά τα λόγια που είπε ψιθυριστά απευθύνοντα

στον πατέρα της: «Έρχομαι, μπαμπά. Περίμενέ με. Δε αργήσω».

Μόνο μια φορά της είχαν επιτρέψει να μπει στο δωμάτιου στο νοσοκομείο. Ήταν μικρή και φοβισμένη, και ατέρας της ήταν παγιδευμένος στο κρεβάτι του από τις σκιέου σούρουπου, περιτριγυρισμένος από μηχανήματα πο

καναν αλλόκοτο θόρυβο, ενώ από τα σκελετωμένα χέριου ξεκινούσαν διάφοροι σωλήνες. Τα μπράτσα του τη

φαίνονταν ξένα. Ήξερε πως ο πατέρας της ήταν δυνατόως μπορούσε να τη σηκώσει και να την κάνει γύρω γύρω στωμάτιο. Αλλά τα μπράτσα που έβλεπε τώρα δεν είχαν τύναμη ούτε τα μαλλιά να της χαϊδέψουν. Ο άνθρωπο

κείνος ήταν ο πατέρας της, αλλά και δεν ήταν, κι αυτό τηρόμαζε και την μπέρδευε. Ήθελε να τον χαϊδέψει, αλλ

φοβόταν πως ακόμη και το απαλότερο χάδι θα τον διέλυθελε να τον δει να χαμογελάει, να την καθησυχάσει και ν

ης πει ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Αλλά εκείνος δεμπορούσε να το κάνει αυτό. Τα βλέφαρά του πετάριζαν κα

κάθε τόσο φαινόταν να βυθίζεται στον ύπνο και μετά ν



υπνάει. Η μητέρα της της είχε πει ότι αυτό οφειλόταν στφάρμακα που του έδιναν για τον πόνο, αλλά τότε η Τζένιφείχε σκεφτεί πως ήταν ο θάνατος που έκανε πρόβα, λες και ατέρας της ήταν κοστούμι. Την είχαν βγάλει βιαστικά απο δωμάτιο πριν τα μηχανήματα σημάνουν το αναπόφευκτ

Θυμόταν πως είχε σκεφτεί ότι ο άνθρωπος που ήταν στκρεβάτι δεν ήταν αυτός που είχε γνωρίσει ως πατέρα τηΠρέπει να ήταν κάποιος που υποδυόταν τον πατέρα της.

Τώρα όμως σκεφτόταν πως το ίδιο είχε συμβεί και σκείνη· όλα τα στοιχεία που συνέθεταν την Τζένιφερ είχα

σβηστεί.

Δεν υπήρχε διαφυγή. Δεν υπήρχε κόσμος έξω απ’ το κεύτε κάτι πέρα από την κουκούλα που ήταν περασμένη στ

κεφάλι της. Δεν υπήρχε μητέρα ούτε Σκοτ ούτε σχολείο ούτρόμος στη γειτονιά ούτε σπίτι ούτε δωμάτιο με τα πράγματης. Τίποτε απ’ αυτά δεν είχε υπάρξει ποτέ. Υπήρχαν μόνο

άντρας και η γυναίκα και οι κάμερες. Έτσι ήταν πάντα. Στ

κελί είχε γεννηθεί κι εκεί θα πέθαινε.Φαντάστηκε πως είχε αρχίσει να γίνεται σαν τον πατέρ

ης στο νοσοκομείο. Πως έφθινε αργά, αδυσώπητα. Έφερε στο νου της τη στιγμή που, στα πρώτα στάδια τη

αρρώστιας του, ο πατέρας της της είχε πει ότι ήταν πολάρρωστος. «Αλλά μην ανησυχείς, κούκλα μου. Είμα

αγωνιστής. Θα παλέψω με νύχια και με δόντια. Κι εσπορείς να με βοηθήσεις. Με τη δική σου βοήθεια θα νικήσωαζί θα τα καταφέρουμε».Αλλά δεν είχε νικήσει.Κι εκείνη δεν είχε καταφέρει να τον βοηθήσει. Καθόλο

Λυπόταν πολύ. Νοερά, σ’ εκείνο το κομμάτι του μυαλού τη

που αποθησαύριζε όλες τις αναμνήσεις της, του είχε ζητήσ



συγνώμη εκατοντάδες, χιλιάδες φορές.Για πρώτη φορά στη διάρκεια της αιχμαλωσίας τη

αφνικά δεν ένιωθε πλέον την ανάγκη να κλάψει. Τμάγουλά της δεν αυλακώνονταν από τα δάκρυα. Από τλαιμό της δεν ξέφευγαν ασυγκράτητοι λυγμοί. Τα μπράτσ

και τα πόδια της, η ραχοκοκαλιά της, δεν ήταν πλέοσιτωμένα. Όσο σκληρά κι αν είχε παλέψει ο πατέρας της, δεν μπόρεσ

α κάνει τίποτε. Η αρρώστια ήταν απλώς πανίσχυρη. Το ίδισχυε και στη δική της περίπτωση. Δεν μπορούσε να κάνει ταραμικρό.

Έκανε άλλη μια σκέψη: Αν της δινόταν η ευκαιρία ναλέψει και να πεθάνει, θα ήταν καλύτερα από το να του

αφήσει απλώς να τη σκοτώσουν. Έτσι, όταν θα ξανάβλεπον πατέρα της, θα μπορούσε να τον κοιτάξει στα μάτια κα του πει: «Προσπάθησα όσο κι εσύ, μπαμπά. Απλώς ήτα

πολύ δυνατοί και δεν μπόρεσα να τα βγάλω πέρα».

Και τότε εκείνος θα της έλεγε: «Το έβλεπα. Τα είδα όλαΞέρω ότι πάλεψες, κούκλα μου. Είμαι περήφανος για σένα».

Σιωπηλά και επίμονα, η Τζένιφερ είπε στο αρκουδάκι τητι αυτό θα της αρκούσε.



Ο Έιντριαν αισθάνθηκε σαν να είχε στραγγίξει όλο ταίμα από τις φλέβες του και να είχε αντικατασταθεί απ

λεκτρικό ρεύμα. Κοίταζε την οθόνη της τηλεόρασης νιωθε να του φεύγουν χρόνια, και τότε κατάλαβε ότι τηρατειά, η αρρώστια και η σύγχυση ήταν πλέον πολυτέλειπρεπε να βρει μέσα του αυτό που ήταν κάποτε και που είχ

αθεί κάτω από στιβάδες ηλικίας και αρρώστιας.«Θέλεις να δοκιμάσω κάποιον άλλο ιστότοπο;» ρώτησε

Γουλφ.Ο Έιντριαν δυσκολευόταν να καταλάβει αν ο τόνος το

γκληματία έδειχνε εξάντληση από το προχωρημένο τηύχτας ή πραγματική επιθυμία να πάει παρακάτω. Ότα

κοίταξε τον Γουλφ, είδε πως ήταν ακόμη γερμένος προς τηικόνα του κοριτσιού με την κουκούλα στην οθόν

Συνειδητοποίησε ότι, ακόμη κι αν ο συγκεκριμένος ιστότοποεν ήταν ο στόχος της έρευνάς τους, ο Γουλφ σίγουρα θαναγύριζε στο Whatcomesnext.com μόλις τον άφηνε στησυχία του. Η φωνή του ήταν ξερή αλλά και γεμάτη έξαψ

σαν του διψασμένου ανθρώπου που βλέπει μπροστά του μιαση. Ήταν λες και η σαγήνη είχε πλημμυρίσει το δωμάτι

σαν έντονη μυρωδιά.Ο Έιντριαν δίστασε. Άκουγε τον Μπράιαν που το

ύρλιαζε σχεδόν στο αυτί να είναι επιφυλακτικός, να προσέχο κάθε του βήμα. Ο νεκρός δικηγόρος επέμενε σχεδό

απεγνωσμένα σε μια αντίφαση: Κάνε γρήγορα αλλά προχώρ



προσεκτικά!«Κοίτα», είπε ο Έιντριαν αργά, λες και ο φλεγματικό

όνος θα πρόσθετε βαρύτητα στο ψέμα του. «Δε νομίζω όίμαστε στο σωστό μέρος...»

«Εντάξει», απάντησε ο Γουλφ, απλώνοντας το χέρι το

ρος το πληκτρολόγιο.«Αλλά πλησιάζουμε. Θέλω να πω ότι κάτι τέτοιο πρέπει ν

ψάχνουμε».Ο Γουλφ δε γύρισε να τον κοιτάξει, μόνο άφησε τα μάτι

ου να ρουφήξουν την εικόνα που προβαλλόταν στην οθόνΟ Έιντριαν διαπίστωσε ότι στη ζωή του εγκληματία υπήρχα

στιγμές που δεν είχε σημασία αν ήταν κουρασμένος ξαντλημένος, αν πεινούσε ή αν διψούσε ή αν κάτι άλλο στωή απαιτούσε την προσοχή του –από τη στιγμή που κάνεργοποιούσε τον πόθο του, η ακατανίκητη παρόρμηση τορόσφερε αστείρευτη πηγή ενέργειας.

«Δε γίνεται να πλησιάζουμε, καθηγητά. Αυτή η κοπέλα

ίναι η μικρή Τζένιφερ ή δεν είναι».Ο Έιντριαν δεν έδωσε σημασία στο μικρή Τζένιφερ.«Καταλαβαίνω, κύριε Γουλφ. Απλώς την είδα μόν

στιγμιαία και δεν είμαι απόλυτα βέβαιος».Κι όμως ήταν βέβαιος, μόνο που δεν ήθελε να το π

φωναχτά.

«Κοίτα, το τατουάζ ή είναι αληθινό ή είναι ψεύτικο. Το ίδικαι η ουλή. Όταν το κορίτσι λέει μπροστά στην κάμερα όίναι δεκαοχτώ, πώς να το κάνουμε, ή λέει αλήθεια ή λέ

ψέματα, κι εμένα σίγουρα μου φαίνεται ότι λέει ψέματα. Εσμως να μου πεις, καθηγητά, τι από τα δύο συμβαίνει. Εδίναι ο δικός σου τομέας ειδικότητας. Όπως και να ’χει, είν

αργά και μου φαίνεται πως πρέπει να σταματήσουμε γ



απόψε». Αλήθεια ή ψέμα. Ο Έιντριαν εξακολουθούσε να χρειάζετ

η βοήθεια του εγκληματία. Έριξε πάλι μια ματιά στη μορφου φαινόταν στην οθόνη. Όποια κι αν ήταν η κοπέλα, εκείνη στιγμή ζούσε παγιδευμένη στην απέναντι όχθη το

οταμού. Ο Έιντριαν συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να βρει μιέφυρα.

«Αλλά, για να καταλάβω τι αντιμετωπίζουμε, αν ήθελα νμάθω πού βρίσκεται αυτός ο ιστότοπος, πώς θμπορούσα...»

Προσπάθησε να κάνει την ερώτησή του να ακουστεί αθώ

και συνηθισμένη, αλλά, ό,τι κι αν έλεγε, πίστευε πως ήταλοφάνερο τι σκεφτόταν. Έτσι κι αλλιώς επέμεινασιζόμενος στην εξάντληση του Γουλφ για να συγκαλύψο ενδιαφέρον του. «Θέλω να πω, τόσες ώρες τριγυρνάμε στ

Διαδίκτυο, αλλά πώς θα ξέρουμε πού πρέπει να πάμε για νρούμε την Τζένιφερ από τη στιγμή που θα την εντοπίσουμ

λεκτρονικά;»Ο Γουλφ γέλασε περιφρονητικά δείχνοντας τη δυσπιστί

ου, χωρίς να πάρει τα μάτια του από την οθόνη ούτε στιγμΔεν είναι και τόσο δύσκολο», είπε. «Μόνο που εξαρτάτ

κατά κάποιον τρόπο από τους ανθρώπους που διαχειρίζοντον ιστότοπο».

«Δεν καταλαβαίνω», είπε ο Έιντριαν.Ο Γουλφ απάντησε με τον τρόπο που ένας πραγματικ

κουρασμένος δάσκαλος της τρίτης γυμνασίου θα απαντούσσ’ ένα μαθητή που ενδιαφερόταν περισσότερο να μοιράζαβασάκια παρά να μάθει μαθηματικά. «Πόσο εγκληματίείναι;»

Ο Έιντριαν άρχισε να ταλαντεύεται μπρος πίσω. «Αυτό δε



ίναι σαν να ρωτάς αν μια γυναίκα είναι ολίγον έγκυος, κύρΓουλφ; Ή είσαι...»

Ο Γουλφ γύρισε και τον κάρφωσε μ’ ένα ψυχρό βλέμμα.«Δεν πρόσεχες καθόλου, καθηγητά;»Ο Έιντριαν έμεινε στη θέση του, απόλυτα σαστισμένος.

σιωπή του έγινε μια ερώτηση που ο Γουλφ φαινόταξαιρετικά πρόθυμος να απαντήσει.

«Πόσο θέλουν να δείξουν στον κόσμο ότι κάνουν κάαράνομο;»

«Όχι και πολύ», απάντησε ο Έιντριαν.«Λάθος, καθηγητά, λάθος, λάθος, λάθος. Βρισκόμαστ

στον κόσμο των σκιών. Εκεί πέρα, χρειάζεσαι αξιοπιστία. Α κόσμος πιστέψει ότι είσαι απόλυτα νόμιμος, τότε πού είν πλάκα; Πού είναι η έξαψη; Πού είναι εκείνο το στοιχείο τοδιαίτερου ενδιαφέροντος;»

Ο Έιντριαν αιφνιδιάστηκε από την οξύτητα με την οποία Γουλφ περιέγραφε την ανθρώπινη φύση.

«Κύριε Γουλφ», είπε με περίσκεψη, «με εντυπωσιάζεις».«Θα έπρεπε να είχα γίνει καθηγητής, όπως εσύ», απάντησ

άλλος.Στο πρόσωπό του χαράχτηκε ένα χαμόγελο, που

ιντριαν ήλπιζε ειλικρινά ότι ήταν διαφορετικό από τονηρό εκείνο μειδίαμα που εμφανιζόταν όταν ασχολούντα

με αυτό που ήθελε πραγματικά να κάνει.«Εντάξει, καθηγητά, καταλαβαίνεις ότι ο κάθε ιστότοπο

χει και μια δική του διεύθυνση ΙΡ; Χρειάζεται έναιακομιστής για να εξυπηρετηθεί ο ιστότοπος. Υπάρχει ένολύ απλό πρόγραμμα που δείχνει την τοποθεσία κάθιακομιστή. Μπορούμε να το βρούμε πολύ γρήγορα, μόν

ου...»



«Μόνο που τι;» ρώτησε ο Έιντριαν.«Αυτό το ξέρουν και οι κακοί –απατεώνες, τρομοκράτε

ραπεζίτες και όποιον άλλο βάλει ο νους σου. Υπάρχουρογράμματα που μπορείς να αγοράσεις για να παραμένε

ανώνυμος όταν σερφάρεις ή εκπέμπεις, μόνο που...»

«Μόνο που τι;»«Αγοράζεις κάτι που υποτίθεται ότι κρύβει την ταυτότητ

σου, αλλά στην πραγματικότητα δε συμβαίνει αυτό. Τελικλα παραβιάζονται. Μόλις χρησιμοποιήσεις το Διαδίκτυο

Εντάξει, ουσιαστικά εξαρτάται από την επιμονή αυτού που σψάχνει. Μπορείς να κάνεις κρυπτογράφηση –αν είσαι μ

μεγάλη επιχείρηση ή ο στρατός ή η CIA, έχεις πολξελιγμένα μέσα στη διάθεσή σου για να κρύβεις ό,τι θέλει

Αν όμως είσαι ένας ιστότοπος σαν αυτόν...»Ο Γουλφ έδειξε το κορίτσι με την κουκούλα.«Πώς να το κάνουμε, δε θέλεις να κρυφτείς. Θέλεις να σ

ρίσκει ο κόσμος. Απλώς δε θέλεις να σε βρουν λάθο

άνθρωποι. Η αστυνομία, για παράδειγμα».«Και πώς το αποτρέπεις αυτό;»Ο Γουλφ έτριψε αργά το πρόσωπό του και μετά κατέβασ

άλι τα χέρια του στο πληκτρολόγιο.«Σκέψου σαν κακός, καθηγητά. Κάνεις αυτό που κάνεις. Τ

στο καλό, έχουμε ήδη πληρώσει λεφτά. Οι άλλοι έχουν τ

συνδρομή σου. Έτσι λοιπόν συνεχίζουν να κάνουν ό,τι είναυτό που τράβηξε τον κόσμο μέχρι να γεμίσουν τις τσέπεους. Και μετά πουφ! γίνονται άφαντοι, στο πιτς φιτίλι, πρραβήξουν την προσοχή ανεπιθύμητων ανθρώπων».

Ο Έιντριαν κοίταξε την οθόνη. Είδε το ρολόι ποκατέγραφε τη διάρκεια της Σειράς 4.

Πήρε μια βαθιά ανάσα. Όντας ο καθηγητής ψυχολογία



ου υπήρξε κάποτε, ήξερε τι έβλεπε. Θυμήθηκε τους Φόνουων Βάλτων. Η έξαψη, η δυνατή συγκίνηση, κατά τ

μεγαλύτερο μέρος της ουσιαστικά προερχόταν από τοκίνδυνο. Αυτό ήταν που έτρεφε τη σχέση του φονικοευγαριού και την έσπρωχνε όλο και πιο βαθιά στο χώρο τη

ιαστροφής. Ο Έιντριαν κοίταξε την τηλεόραση. Η τεράστιθόνη ήταν γεμάτη από την εικόνα της κοπέλας με τη

κουκούλα. Ο κίνδυνος τόνιζε το πάθος.Το κεφάλι του γύριζε. Αυτά που γνώριζε και αυτά πο

βλεπε τον έκαναν να αισθάνεται ηττημένος κμπερδεμένος. Ενδόμυχα προσπάθησε να ατσαλώσει το

αυτό του, να διατηρήσει τον έλεγχο.Ο Γουλφ άρχισε να πληκτρολογεί. Το κορίτσι με τη

κουκούλα εξαφανίστηκε, δίνοντας τη θέση του σε μια μηχαναναζήτησης. Ο Γουλφ συνέχισε για λίγο και μετά σταμάτησκοιτάζοντας τις πληροφορίες που εμφανίστηκαν μπροστους. Σημείωσε μια σειρά αριθμών σ’ ένα χαρτί. Κατόπ

μπήκε σε μια δεύτερη μηχανή αναζήτησης κληκτρολόγησε τους αριθμούς στα αντίστοιχα τετραγωνίδι

Εμφανίστηκε μια τρίτη οθόνη, ζητώντας πληρωμή για τηρευνα. «Θέλεις να προχωρήσω;» ρώτησε ο Γουλφ.

Ο Έιντριαν πήρε τα μάτια του από την οθόνη, με μικφραση που θύμιζε τουρίστα που κοίταζε τη στήλη τη

Ροζέτας, ξέροντας πως ήταν το κλειδί για τηαποκρυπτογράφηση των γλωσσών, χωρίς όμως να μπορεί νκαταλάβει πώς μπορούσε να γίνει αυτό.

«Υποθέτω», είπε.Περίμεναν να εγκριθεί η χρέωση στην πιστωτική του κάρτ

Σε μερικά δευτερόλεπτα μπήκαν σ’ έναν ιστότοπο πο

ητούσε όνομα χρήστη και κωδικό. Ο Γουλφ πληκτρολόγησ



ο γνώριμο πλέον Ψυχολόγος ακολουθούμενο από τΤζένιφερ.

«Χμμ, πολύ ενδιαφέρον», είπε ο Γουλφ.«Ποιο πράγμα;»«Κάποιος ξέρει πολύ καλά τους ηλεκτρονικού

πολογιστές. Δε θα με ξάφνιαζε αν πίσω απ’ αυτό τοστότοπο κρύβεται κάποιος κορυφαίος χάκερ».

«Κύριε Γουλφ, έχεις την καλοσύνη να μου εξηγήσεις;»Ο άλλος αναστέναξε. «Κοίτα αυτό», είπε. «Η διεύθυνση Ι

αλλάζει. Όχι όμως με υπερβολική ταχύτητα».«Τι πάει να πει αυτό;»

«Μπορείς να προσθέσεις συνδέσμους, να μεταφέρεις τέση της διεύθυνσης ΙΡ, ιδίως να τη διοχετεύσεις μέσα απ

συστήματα διακομιστών στην Άπω Ανατολή ή στηανατολική Ευρώπη που είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστούπειδή εξυπηρετούν δραστηριότητες που δεν είναι απόλυτόμιμες. Φυσικά, το πρόβλημα αν το κάνεις αυτό είναι ό

ψώνεις μια ηλεκτρονική κόκκινη σημαία, καθηγητά. Αυθμίσεις τον ιστότοπό σου έτσι που να αλλάζει η διεύθυνσΡ κάθε δύο ή τρία λεπτά, τότε είναι απόλυτα φανερό στου

ανθρώπους της Ιντερπόλ –και ακόμη πιο φανερό στουπολογιστές τους– ότι κάνεις κάτι άσχημο, πράγμα ποπως μπορείς να φανταστείς, τραβάει αμέσως την προσοχ

ους. Και πριν καλά καλά το πάρεις είδηση, το FBI και η CIκαι η MI6 και η γερμανική ή η γαλλική κρατική ασφάλεχουν πλακώσει στον πορνογραφικό ιστότοπό σου. Δε θες νίνει κάτι τέτοιο. Καθόλου, μα καθόλου».

«Οπότε...»«Όποιος έστησε αυτό τον ιστότοπο είναι πολύ ξύπνιος κ

ρέπει να τα ξέρει όλα αυτά. Έτσι έστησε μόνο πέντ’ έ



ιακομιστές και μετακινείται μόνο ανάμεσα σ’ αυτούς».«Τι σημαίνει αυτό;»«Σημαίνει ότι είναι δύσκολο να ακολουθήσεις τα ίχνη το

ως την πηγή. Και φαντάζομαι ότι, αν κάνεις έρευνντοπισμού σε όλους τους διακομιστές, θα βρεις κάμποσου

πολογιστές σε ένα άδειο διαμέρισμα στην Πράγα η στηΜπανγκόκ. Η βασική εκπομπή του ξεκινά από κάπου αλλοΗ αστυνομία –ή μια ομάδα της Δύναμης Δέλτα σσυνεργασία με τη CIA αν μιλάμε για τρομοκράτες– θρειαζόταν πολύ χρόνο για να βρει την αληθινή αφετηρία τηκπομπής, αν με καταλαβαίνεις».

Ο Έιντριαν κοίταξε την οθόνη.Την αληθινή αφετηρία της εκπομπής. Ο τύπος έδειχνε μι

ερίεργη ικανότητα χειρισμού της γλώσσας.Ο Έιντριαν δίστασε κι από το μυαλό του πέρασε έν

ρώτημα. Προφανώς είχε κάποια βάση.«Υπάρχουν καθόλου διευθύνσεις ΙΡ στις Ηνωμένε

Πολιτείες γι’ αυτό τον ιστότοπο;»Ο Γουλφ χαμογέλασε. «Ω», έκανε αργά. «Επιτέλους,

καθηγητής αρχίζει και μαθαίνει».Πάτησε μερικά πλήκτρα ακόμη.«Ναι», είπε. «Δύο. Μία στο...» Δίστασε για μια στιγμ

...Όστιν του Τέξας. Αυτήν εδώ την ξέρω. Είναι ένας μεγάλο

ιακομιστής πορνογραφίας. Διαχειρίζεται δεκάδεστοτόπους με διαδικτυακές κάμερες της κατηγορίας Κοίτε και δεκάδες άλλους ιστοτόπους όπου μπορείς ν

ανεβάσεις βίντεο την ώρα που πηδάς τη φιλενάδα σου. Για δω πού είναι καταχωρισμένη η άλλη διεύθυνση ΙΡ

Πληκτρολόγησε κάτι και μετά είπε: «Πλάκα μού κάνεις!»

Ο Έιντριαν κοίταξε καλά καλά τις συντεταγμένες που είχ



γάλει ο υπολογιστής.«Πρόκειται για ένα καλωδιακό σύστημα της Νέα

Αγγλίας», είπε ο Γουλφ.Ο Έιντριαν το σκέφτηκε για μια στιγμή και μετά μίλησ

ολύ σιγανά.

«Πού ακριβώς βρίσκεται, κύριε Γουλφ;»Το δωμάτιο γέμισε από το κροτάλισμα των πλήκτρων. Η

θόνη άλλαξε και εμφανίστηκαν κι άλλες συντεταγμένες.«Αν θέλεις να μάθεις από ποιο σημείο εκπέμπει στ

Διαδίκτυο το Whatcomesnext.com, αυτό το πρόγραμμα θσου το πει», απάντησε ο Γουλφ.

Πάτησε μια σειρά πλήκτρων και στην οθόνη φάνηκαν άλλες συντεταγμένες. Ο Έιντριαν απομνημόνευσε τουαριθμούς. Μάθε τους σωστά, είπε στον εαυτό του. Μην τουξεχάσεις. Μην του δείξεις τίποτε.

«Κέρδισα τα είκοσι χιλιάρικά μου;» ρώτησε ο Γουλφ. «ώρα έχει περάσει για τα καλά, καθηγητά».

«Δεν ξέρω, κύριε Γουλφ», απάντησε ο Έιντριαν, λέγονταψέματα. «Είναι μια συναρπαστική διαδικασία. Έχντυπωσιαστεί. Αλλά συμφωνώ μαζί σου. Είναι πολύ αργ

και, ξέρεις, δεν είμαι πια νέος όπως κάποτε. Θα βρεθούμαύριο για να συνεχίσουμε».

«Τα λεφτά, καθηγητά».

«Πρέπει να βεβαιωθώ, κύριε Γουλφ».Ο Γουλφ πληκτρολόγησε κάτι και στην οθόνη μπροστ

ους εμφανίστηκε το κορίτσι με την κουκούλα.Και οι δύο άντρες το κοίταξαν προσεκτικά. Το κορίτσ

άλλαξε θέση, μαζεύοντας τα πόδια της σαν να έτρεμε απ’ τκρύο.

Ο Γουλφ σάλεψε ελαφρά, σαν να είχε αναλάβει ν



αρακολουθεί δύο πράγματα ταυτόχρονα και ανησυχούσμήπως του ξεφύγει κάποιο από τα δυο. Η επιφυλακτικότητιακρινόταν στα μάτια του και στον τόνο της φωνής του. ιντριαν σκέφτηκε ότι θα έπρεπε απλώς να συνεχίσει τ

ψέματα, όσο χρειαζόταν, αλλά ήξερε ότι, έτσι κι αλλιώς,

Γουλφ τα περισσότερα δεν τα έχαφτε.«Θα σου φέρω ένα μέρος των χρημάτων. Θεώρησέ το σα

μια αμοιβή για επιστημονικές υπηρεσίες, κύριε ΓουλφΜολονότι αμφιβάλλω αν έχουμε βρει αυτό που ψάχνω».

Ο Γουλφ έγειρε πίσω και τεντώθηκε σαν γάτα που μόλίχε ξυπνήσει. Ο Έιντριαν δεν μπορούσε να καταλάβει αν

άλλος του έδινε την παραμικρή σημασία. Εκείνος –ή μάλλοια να ακριβολογούμε, η πιστωτική του κάρτα– του είχ

ανοίξει μερικούς καινούριους δρόμους για να ταξιδεύει. Ήτααπίθανο να έδινε δεκάρα για τη μικρή Τζένιφερ ή για το

ιντριαν ή για οτιδήποτε άλλο πέρα από τα δικά τονδιαφέροντα.

«Ό,τι πεις», απάντησε ο Γουλφ, χωρίς να κάνει καμιροσπάθεια να κρύψει το σκεπτικισμό του. «Πάντως αν αυτεν είναι η μικρή Τζένιφερ, τότε όποια κι αν είναι σίγουρρειάζεται βοήθεια, καθηγητά. Γιατί νομίζω πως ό,τι θα γίν

μετά σ’ αυτό το κορίτσι θα είναι πάρα πολύ δυσάρεστο».Ο Γουλφ γέλασε. «Το ’πιασες το λογοπαίγνιο;» είπε. «Δε

ίναι ν’ απορεί κανείς που ο ιστότοπος λέγεταWhatcomesnext».

Ο Έιντριαν σηκώθηκε. Έριξε μια τελευταία ματιά στμορφή της κοπέλας, αν και κατά κάποιον τρόπο πίστευε όαφήνοντάς τη με τον εγκληματία, παγιδευμένη μέσα στοπολογιστή, την παρέδιδε στο Κακό. Καθώς την κοίταζε, το

φάνηκε ότι εκείνη του άπλωνε το χέρι μέσα από την οθόν



μεινε ακίνητος –έτσι πίστευε τουλάχιστον–, επειδή δεθελε ν’ αντιληφθεί ο Γουλφ την κατάσταση έντονηγρήγορσης στην οποία βρισκόταν. Όπως έκανε και με τοιήματά του, άρχισε να επαναλαμβάνει σιωπηλά τ

συντεταγμένες του ιστοτόπου ξανά και ξανά. Ταυτόχρονα

στο βάθος του μυαλού του, άκουγε τον Μπράιαν να δίνντολές: Κάνε αυτό! Κάνε εκείνο! Κουνήσου! Ο χρόνος κυλά

Αλλά μόνο όταν άκουσε τη φωνή του νεκρού γιου του να τολέει ψιθυριστά Ξέρεις τι βλέπεις , ανάγκασε τον εαυτό του ναποστρέψει το βλέμμα του από την εικόνα και να βγει από τσπίτι του Γουλφ με συρτά βήματα.



Ο Μάικλ ήταν καθισμένος σε ένα γδαρμένο τραπέζι τηκουζίνας με λευκή φορμάικα, που κουνιόταν επειδή το έν

όδι ήταν μερικά χιλιοστά πιο κοντό. Είχε μπροστά του έναφορητό υπολογιστή και κρατούσε σημειώσεις για το φινάλου παιχνιδιού, όπως του άρεσε να το σκέφτεται. Η αστάθειου τραπεζιού τον εκνεύριζε, έτσι, τράβηξε το πιστόλι τω

ννέα χιλιοστών από τη ζώνη του, έβγαλε μια σφαίρα και τσφήνωσε κάτω απ’ το κοντό πόδι, καταφέρνοντας νσταθεροποιήσει την επιφάνεια.

«Μπράβο, μάστορα», του φώναξε η Λίντα καθώς διέσχιζνα διπλανό δωμάτιο.

Ο Μάικλ χαμογέλασε και συνέχισε τη δουλειά του. Από τ

αράθυρο που ήταν πάνω από ένα νεροχύτη γεμάτο βρόμικιάτα και ποτήρια διέκρινε τον ασυννέφιαστο, γαλαν

απογευματινό ουρανό. Ευτυχώς, το έδαφος θα ήταν ακόμμαλακό από τις πρώιμες βροχές και το χιόνι που έλιωνε αργστις βορινές περιοχές, όπου το καλοκαίρι αργούσε να φτάσεΕκεί είχε σκοπό να πάει. Δεν ήταν απόλυτα σίγουρος πότε θ

φευγε –ενδεχομένως την επόμενη ή μεθεπόμενη μέρααλλά πάντως σύντομα.

Η Νούμερο 4, σκεφτόταν, είχε αρχίσει να γερνάει. Όχι από άποψη ηλικίας, αλλά από πλευρά

νδιαφέροντος. Εκείνος ήξερε ότι η Νούμερο 4 είχε ακόμμπροστά της αρκετές καλές μέρες, και εξάλλου πάντα υπήρχ

ο ενδεχόμενο να σκεφτούν κάποια πρωτότυπη τροπή στη



στορία, παρατείνοντας έτσι τα πράγματα για ένα διάστημαλλά δεν ξεχνούσε ότι έπρεπε να δώσουν στο ακροατήριους μια αίσθηση ολοκλήρωσης. Αυτό ήταν πολύ δύσκολ

και λεπτό θέμα. Οι πελάτες έπρεπε να ικανοποιηθούν αλλκαι να δελεαστούν ταυτόχρονα. Το τέλος έπρεπε ν

συνοδεύεται από μια υπόσχεση.Η Λίντα ήταν ο επιχειρηματικός εγκέφαλος και του το είχ

ξηγήσει αυτό. «Η ψυχή κάθε επιχείρησης είναι η τακτικελατεία». Του Μάικλ του άρεσε να την ακούει όταν η φωνης έπαιρνε τον χαρακτηριστικό τόνο ενός νεαρού στελέχου

Συνήθως το έκανε αυτό όταν ήταν γυμνοί, και ο Μάικ

εωρούσε πολύ συναρπαστική την αντίθεση μεταξύ τοαχαλίνωτου σεξ και των μελετημένων παρατηρήσεων ποκανε η Λίντα με μετρημένο τρόπο.

Αυτή η σκέψη τον έκανε να μισοσηκωθεί από την καρέκλου για να την αγκαλιάσει. Συνήθως η Λίντα έλιωνε όταν τηδειχνε αυθόρμητα μια τρυφερότητα που θύμιζε κάρτες το

Αγίου Βαλεντίνου.Τελικά όμως ο Μάικλ συγκρατήθηκε. Χρειαζότα

περισσότερος σχεδιασμός. Λιγότεροι περισπασμοί. Η Σειρά πρεπε να έχει δυνατό και εντυπωσιακό τέλος.

Λίγο έλειψε να βάλει τα γέλια. Μερικές φορές και το νκάνει απλώς τη δουλειά του ήταν σέξι.

Πήρε το βλέμμα του από το παράθυρο κι άρχισε νπιστρατεύει τις οργανωτικές ικανότητές του για να σχεδιάσον τρόπο που θα έκλεινε η Σειρά 4. Με την ησυχία το

καθόρισε πάνω στο χάρτη μια διαδρομή που κατέληγε πάναπό τριακόσια χιλιόμετρα μακριά από την αγροικία, βαθιμέσα στο Εθνικό Πάρκο Ακέιντια του Μέιν. Ήταν μι

εαματικά άγρια περιοχή, την οποία εκείνος και η Λίντα είχα



ξερευνήσει πριν από δύο καλοκαίρια παριστάνοντας ταθιασμένο με την ύπαιθρο ζευγαράκι. Ελάφια, άλκες, αετου πετούσαν ψηλά στον αέρα, αφρισμένα ποτάμια γεμάτ

σολομούς και πέστροφες, και απόλυτη απομόνωση.Το πολιτειακό δάσος διέσχιζε ένα δίκτυο παλιών κα

γκαταλελειμμένων δρόμων που χρησιμοποιούσαν κάποτε λοτομικές εταιρείες και οι οποίοι εισχωρούσαν βαθιά μέσ

στην ερημιά. Ο Μάικλ έπρεπε να βρει πρόσβαση για τφορτηγάκι του, έστω κι αν έπρεπε να διασχίσ

ραχόσπαρτους, αυλακωμένους και χορταριασμένουρόμους.

Έπρεπε να είναι μακριά από αδιάκριτα μάτια.Εκείνη η ερημιά ήταν ταιριαστό μέρος για να περάσει

ούμερο 4 τα χρόνια που έρχονταν. Δεν υπήρχε μεγάλιθανότητα να βρεθεί ποτέ –ακόμη κι αν κάποτε κάποιοεζοπόρος έβρισκε τα ξασπρισμένα κόκαλα που θα είχαεθάψει τα άγρια ζώα, εκείνοι μέχρι τότε θα είχαν αρχίσει ήδ

η Σειρά 5, ενδεχομένως και τη Σειρά 6 .Ο Μάικλ δούλεψε με προσοχή για να προσδιορίσει τη θέσ

λων των υποσταθμών της αστυνομίας κατά μήκος τηροβλεπόμενης διαδρομής. Είχε βρει τις περιοχές περιπολίαλων των βάσεων της πολιτειακής αστυνομίας, καθώς και τοπικά αστυνομικά τμήματα που κάλυπταν τις αγροτικέ

εριοχές που θα διέσχιζε. Είχε φτάσει στσημείο ακόμη και να εξακριβώσει τον αριθμό το

ροσωπικού και τις ώρες λειτουργίας των οποιωνδήποτσταθμών της δασοφυλακής. Ερευνώντας τον ιστότοπο τηΑμερικανικής Ένωσης Αυτοκινήτου, είχε προσδιορίσει τμπλόκα κατά μήκος του δρόμου που θα ακολουθούσε και τ

ώρες που ήταν λιγότερο πιθανό να τον σταματήσουν γι



κάποιο λόγο. Απολάμβανε αυτό το είδος της προετοιμασία–την καταγραφή όλων των δεδομένων, τη γρήγορ

λεκτρονική αναζήτηση. Μερικές φορές σκεφτόταν ότι θπρεπε να είχε γίνει ορειβάτης και να οδηγούσε ομάδες ποξορμούσαν προς τις ψηλότερες και πιο επικίνδυνε

ουνοκορφές. Ήταν σχολαστικός και οι αριθμοί τον γέμιζανέργεια. Ήταν κάτι που του δημιουργούσε μια αίσθησ

ακριβείας σχετικά με το θάνατο. Έφτιαξε επίσης έναν κατάλογο με τα απαραίτητα σύνεργ

–φτυάρι, πριόνι, σφυρί, αξίνα, σύρμα– για τις τελευταίεσκηνές της Νούμερο 4. Δεν ήταν σίγουρος αν όντως θ

ρησιμοποιούσε όλα όσα είχε καταγράψει, αλλά πίστευε όπρεπε να είναι προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενλεγξε τη μίνι βιντεοκάμερα Sony υψηλής ευκρίνειας που θ

παιρνε μαζί του για το τελευταίο ταξίδι της Νούμερο 4. Είχφεδρικές μπαταρίες και κασέτες κι ένα μικρό τρίποδο για τ

στήριξη της κάμερας. Σημείωσε να ψεκάσει τον συνδετικ

σφιγκτήρα με λίγο λιπαντικό για να είναι σίγουρος ότι θλειτουργούσε χωρίς πρόβλημα.

Όταν τελείωσε με όλες τις λεπτομέρειες, ελέγχοντας νοερο κάθε στοιχείο δύο και τρεις φορές, σηκώθηκε από τραπέζι και πήγε να βρει τη Λίντα.

Εκείνη ήταν καθισμένη μπροστά στις οθόνε

αρακολουθώντας με μισή καρδιά τη Νούμερο 4, και κάθόσο χασμουριόταν και τεντωνόταν από την εξάντληση.

Μάικλ κοντοστάθηκε. Διαισθάνθηκε ότι ο δεσμός της Λίντμε τη Νούμερο 4 είχε πλέον χαλαρώσει, αλλά δεν το απέδωσστο βιασμό που η Λίντα είχε κινηματογραφήσει ευσυνείδητκαι με τόση μαεστρία.

Ο Μάικλ είχε κάνει δύο καταλόγους, έναν δικό του κι ένα



ικό της. Η Λίντα τους διάβασε γρήγορα και τους δύνέφοντας για να δείξει ότι συμφωνούσε.

«Φεύγεις τώρα;» ρώτησε.Ο Μάικλ έριξε μια ματιά στην οθόνη, όπου φαινόταν

ούμερο 4 κουλουριασμένη. «Η στιγμή φαίνετ

κατάλληλη», είπε.«Μην αργήσεις να γυρίσεις».«Έχω ακόμη να τακτοποιήσω μερικές λεπτομέρειες τη

ελικής σκηνής».Η Λίντα είχε στο χέρι της άλλο ένα φύλλο χαρτί, έν

αποσπασματικό σενάριο που είχε γράψει ο Μάικλ τη

ροηγούμενη μέρα. Είχε προσθέσει μερικά δικά της στοιχείσαν παραγωγός που εξέταζε το συνοπτικό προσχέδιο ενόσεναριογράφου. Τα περιθώρια στη σελίδα ήταν γεμάτα με τοκομψό γραφικό χαρακτήρα της.

«Το ξέρω», του είπε. «Απλώς πιστεύω ότι ακόμη δεχουμε βρει το ιδανικό τέλος».

Πήγε μαζί του μέχρι την πόρτα κι εκεί κοντοστάθηκαν κι δύο. Ήταν η πρώτη φορά που θα χώριζαν από την ώρου ξεκίνησε η Σειρά 4. Μάλιστα, όσο κρατούσε η σειρυσιαστικά δεν είχαν βγει καν απ’ το σπίτι, οπότε τώρα τλαφρό αεράκι και η ευχάριστη θερμοκρασία του καθαρο

αέρα είχαν μια μεθυστική επίδραση πάνω τους καθώς γέμιζα

α πνευμόνια τους.Ο Μάικλ κοίταξε ολόγυρα στην παλιά αγροικία. Το κτίρι

ταν πολύ ταλαιπωρημένο, γεμάτο σκόνη και σε κακκατάσταση.

«Είμαστε τυχεροί που δεν περάσαμε ολόκληρη τη σειρά μφταρνίσματα και βήχα μέσα σ’ αυτό το παλιοαχούρι», είπ

Δε θα λυπηθώ καθόλου όταν θα φύγουμε από δω».



Η Λίντα του έσφιξε το χέρι. «Μην αργήσεις», του είπε.«Δε θ’ αργήσω. Χρειάζεσαι κάτι από την πόλη;»Η συζήτηση θύμιζε ένα οποιοδήποτε νεαρό ζευγά

ρωτευμένων που χώριζαν για λίγο μέχρι να τελειώσουν αρετές δουλειές του Σαββατοκύριακου.

Η Λίντα κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Όχι. Δρειάζομαι τίποτα». Έριξε μια ματιά γύρω τους. Από κει πο

στέκονταν, διέκρινε τα δέντρα που πλαισίωναν ένα μακρινλιβάδι, το κυματιστό πράσινο χορτάρι και τα αγριόχορτα πέραπό τον ετοιμόρροπο και ξεθωριασμένο κόκκινο αχυρώνπου είχαν παρκάρει τη Μερσέντες τους. Σπασμένοι ξύλιν

φράχτες και σκουριασμένα συρματοπλέγματα έδειχναν τσημεία όπου κάποτε υπήρχαν περιφραγμένοι χώροι για τελάδια ή τα πρόβατα. Ο μακρύς χαλικόστρωτος δρόμος πο

κατέληγε στην αγροικία περνούσε μέσα από σκόρπιαπομεινάρια του δάσους που τους έκρυβε τη θέα τοκεντρικού δρόμου και δημιουργούσε κατά τόπους σήραγγε

Το πλησιέστερο σπίτι απείχε σχεδόν ενάμισι χιλιόμετρο καμόλις που διακρινόταν ανάμεσα στη βλάστηση και στκλαδιά των δέντρων. Όπως και τόσα άλλα μέρη στη ΝέΑγγλία που μαραζώνουν, το σκηνικό φαινόταν ειδυλλιακκαι συνάμα γερασμένο. Η Λίντα συνειδητοποίησε ότι αυτ

ταν και η ομορφιά του όλου εγχειρήματος· μέσα σε όλ

κείνη τη φθορά κρυβόταν ο υπερσύγχρονος κόσμος ποίχαν δημιουργήσει. Το περιβάλλον αποτελούσε το τέλει

καμουφλάζ γι’ αυτό που έκαναν. «Κοίτα, δε θέλω ν’ ακούσε Νούμερο 4 το φορτηγό να παίρνει μπρος. Κάνει πολόρυβο η σακαράκα. Μέτρα λοιπόν μέχρι το ενενήντα πρυρίσεις τη μίζα. Έτσι θα προλάβω να βάλω στο ηχοσύστημ

κάτι που θα της τραβήξει την προσοχή».



Ο Μάικλ σκέφτηκε ότι η Λίντα συχνά προέβλεπε μικράλλα σημαντικά προβλήματα. «Εντάξει», είπε. «Δεν τ

ερίμενα από σένα να κακολογήσεις το φορτηγό μου. Έχαποδειχτεί απόλυτα αξιόπιστο». Χαμογέλασαν σα

ποιοιδήποτε εραστές που διασκέδαζαν πειράζοντας ο ένα

ον άλλο. «Εντάξει. Ενενήντα δευτερόλεπτα, αρχίζοντας απώρα...» Άρχισαν και οι δύο να μετρούν, μόνο που ο Μάικεκίνησε από το ενενήντα και μετρούσε ανάποδα, ενώ

Λίντα ξεκίνησε από το ένα. Χασκογέλασαν σαν μαθητούδια«Πάμε από την αρχή», είπε εκείνος. «Μόνο αυτή τη φορ

από το ενενήντα... αντίστροφα».

Η Λίντα κούνησε το κεφάλι της, τινάζοντας τα μαλλιά τηστο αεράκι. Έπειτα άρχισε να μετράει φωναχτά καθώς έκανστα γρήγορα μεταβολή και μπήκε πάλι στην αγροικία. Μάικλ διέσχισε το νοτισμένο, γεμάτο λάσπη έδαφος μέχρι τ

αλιό φορτηγό, μετρώντας σιωπηλά με κάθε βήμα.Για μια ακόμη φορά διασκέδαζαν και οι δύο. Έβλεπαν τ

έλος της Σειράς 4 κι αυτό τους δημιουργούσε ανακούφισκαι έξαψη ταυτόχρονα.

Ενώ βολευόταν πίσω από το τιμόνι, ο Μάικλ φαντάστηκη Λίντα καθισμένη στον υπολογιστή. Θα βάλει μουσικ

άραγε; διερωτήθηκε. Ή μήπως τους ήχους από την παιδικαρά;

Ό,τι κι αν διάλεγε, θα έσβηνε οποιονδήποτε θόρυβο έκανκείνος με το φορτηγό φεύγοντας.

Η Λίντα συνδύασε και τα δύο. Εξακολουθώντας να μετρφωναχτά, είχε καθίσει μπροστά στην κεντρική συστοιχίπολογιστών. Στην αρχή διοχέτευσε στο σύστημα τον ήχ

κάποιου που χτυπούσε δυνατά μια πόρτα, πράγμα που έκαν

η Νούμερο 4 να στριφογυρίσει απότομα στο κρεβάτι τη



Αμέσως ο ήχος εκείνος ανακατεύτηκε με τα πρώτα τραχιακόρντα του «Communication Breakdown» των ΛενΖέπελιν. Η Λίντα είδε τη Νούμερο 4 να καλύπτει τ’ αυτιά μα χέρια της, πράγμα που ήταν δύσκολο, μόλις εφικτό, με τειροπέδες και τις αλυσίδες που όριζαν τα σύνορα τη

λευθερίας της.

Ο Μάικλ διέσχισε βιαστικά το κατάστημα οικιακών συσκευώκαι σιδηρικών, σπρώχνοντας μπροστά του ένα μεγάλ

ορτοκαλί καρότσι και αγοράζοντας πολλά από τα υλικά ποίχε χρησιμοποιήσει για να κάψει το κλεμμένο βανάκι. Έριξε τα πράγματα στην καρότσα του φορτηγού, όπω

καναν πολλοί από τους υπόλοιπους ερασιτέχνες μάστορεκαι οι βοηθοί εργολάβων που έβγαιναν από το κατάστημμαζί του. Ήξερε πολύ καλά ότι υπήρχαν κάμερες ασφαλεία

ίπλα στις πόρτες, στους διαδρόμους και στο χώρο τοάρκινγκ. Φορούσε το κασκέτο χαμηλά στο κεφάλι του κ

φρόντιζε να προχωρεί σκυφτός. Είχε σηκώσει και το γιακά τοουκαμίσου του. Δεν ήθελε να εντοπιστεί η πηγή τωραγμάτων που είχε αγοράσει, ούτε να τύχει να κοιτάξ

κάποιος αστυνομικός τη βιντεοταινία και ν’ αναγνωρίσ

νδεχομένως το φορτηγό.Τα πάντα έπρεπε να σβηστούν. Για τον Μάικλ ήταν ένα

αδιάκοπος αγώνας προσδιορισμού και των παραμικρώραγμάτων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κάποι

συσχετισμό. Μια τρίχα πιασμένη σε μια χτένα; Από κει θμπορούσαν να βγάλουν DNA. Δακτυλικά αποτυπώματα στ

υαλιστερή επιφάνεια κάποιου τραπεζιού; Ο Μάικ



ανησυχούσε μήπως κάποιος αστυνομικός συσχέτιζε ταποτυπώματα με την αναφορά της παλιάς σύλληψής το

ταν ήταν έφηβος. Μια απόδειξη από ένα ακριβό κατάστημφωτογραφικού εξοπλισμού της Νέας Υόρκης; Πάντ

λήρωνε με μετρητά, ανεξάρτητα από το κόστος. Οι σκληρ

ίσκοι των υπολογιστών τους; Χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχταν αποφάσιζαν να τους πετάξουν. Απαιτείται σκληρουλειά για να βεβαιωθείς ότι δεν αφήνεις απολύτως τίπο

πίσω σου όταν εξαφανίζεσαι , σκέφτηκε. Έπρεπε να σκάβάφους, να εξαφανίζει ίχνη, να αγοράζει εισιτήρια, νπολογίζει χρόνους και αποστάσεις και να συνδυάζει αυτά τ

στοιχεία με αεροπορικές πτήσεις και οδικές διαδρομές.Η αποσυναρμολόγηση της Σειράς 4 ήταν εξίσου δύσκολ

με το σχεδιασμό της. Χρειαζόταν πολύ λεπτό χρονισμπρεπε να διαλύσει και να εξαφανίσει όλα όσα είχ

κατασκευάσει. Αυτό απαιτούσε πολλή δουλειά κσυντονισμένες προσπάθειες. Δεν έφταναν ποτέ οι ώρες τη

μέρας για να γίνουν όλα.Σταμάτησε σ’ ένα βενζινάδικο σελφ σέρβις και γέμισε τ

φορτηγό του και έξι κόκκινα πλαστικά μπιτόνια.Οδηγούσε τηρώντας με θρησκευτική ευλάβεια τα όρι

αχύτητας.Η αγροικία απείχε αρκετά χιλιόμετρα από τη μικρή πόλ

στην άκρη ενός παράδρομου που μόλις φαινόταν από τοαυτοκινητόδρομο. Ο Μάικλ δεν μπορούσε να φανταστεί πώα ήταν η περιοχή όταν η φάρμα λειτουργούσε κανονικ

Τώρα περίμενε την άφιξη κάποιου πλούσιου τύπου που θθελε να ξαναχτίσει την αγροικία, τοποθετώντας ακριβέυρωπαϊκές συσκευές και ξύλινα πατώματα εισαγωγή

σφυρήλατους σιδερένιους πολυελαίους της εταιρεία



Βερμόντ Κάστινγκς και, ενδεχομένως, εγκαθιστώντας μιαίθουσα προβολής στο υπόγειο όπου τώρα ήταν το κελί τη

ούμερο 4. Η αγροικία ήταν τέλεια για ένα πλούσιο ζευγάαπό την πόλη που θα ήθελε να δημιουργήσει έναπομονωμένο καταφύγιο για τα Σαββατοκύριακα. Θα ήθελα

α αντικαταστήσουν το ένα θεατρικό σκηνικό με ένα δεύτερΘα ξέφευγαν από τις απαιτήσεις της πολυάσχολης ζωήους και θα ήθελαν ένα σπίτι μέσα στη φύση –όχι την άγρι

φύση, αλλά την εξημερωμένη μιας πρώην φάρμας–, όπου θμπορούσαν να φιλοξενούν προσκεκλημένους και ν

αρακολουθούν ταινίες από δίσκους Blu-ray, χωρίς να έχου

ην παραμικρή ιδέα για το πραγματικό δράμα που είχε παιχτσ’ εκείνον το χώρο. Τα πάντα στην ανακατασκευασμέναγροικία θα ήταν ψεύτικα και σκηνοθετημένα. Κι έτσι όπωο φανταζόταν ο Μάικλ, εκείνο το μπανάλ μοντέρνο ζευγάε θα είχε την παραμικρή ιδέα ότι αυτό το σπίτι είχε γίν

μάρτυρας μιας αλήθειας.

Αναρωτήθηκε αν η αγροικία θα στοίχειωνε όταν θφευγαν. Από τα χείλη του ξέφυγε ένα κοφτό γέλιο· τ

φαντάσματα μάλλον θα απογοήτευαν το φανταστικό τοευγάρι.

Σταμάτησε το φορτηγό κοντά στο μπροστινό μέρος τηαγροικίας, παρκάροντάς το προσεκτικά έτσι ώστε να είν

στραμμένο προς τον ιδιωτικό δρόμο. Άφησε τα κλειδιά στμίζα. Του άρεσε το φορτηγό και λυπόταν που θα το άφηνΟύτε καν σκέφτηκε αυτό που έπρεπε να κάνει στη Νούμερο

πως και το φορτηγό, τώρα ήταν κι εκείνη ένα αντικείμενου πλησίαζε στο τέλος της χρήσιμης ζωής του. Για μι

στιγμή, ο Μάικλ συνειδητοποίησε ότι οι σκέψεις του είχα

εστρατίσει. Δυσκολευόταν να θυμηθεί το πραγματικό όνομ



ης Νούμερο 4.Τζάνις, Τζάνετ, Τζάνα – όχι, Τζένιφερ.Χαμογέλασε. Τζένιφερ. Αντίο, Τζένιφερ, είπε με το νου το

Η Λίντα λικνιζόταν πάνω στο φανταχτερό κάθισμά της.Δεν ήταν σίγουρη πως ήταν συνετό που είχε αναμείξει δύ

ιαφορετικούς ήχους. Οι συνδρομητές τους προτιμούσαν νακούν τη Νούμερο 4 να κοντανασαίνει, κάτι που, όπωποψιαζόταν η Λίντα, θεωρούσαν ως ένα είδος μουσική

Από την άλλη, όλοι φαίνονταν να διεγείρονται ακούγοντανα από τα άλλα ηχητικά εφέ που είχαν σκοπό ν

αποπροσανατολίσουν τη Νούμερο 4. Τα εφέ εκείνυροδοτούσαν τις φαντασιώσεις τους, όπως ακριβώς και τηούμερο 4. Η Λίντα κράτησε μια νοερή σημείωση ότι έπρεπ

στο μέλλον να αυξήσουν την ποικιλία των πρόσθετων ήχω

Καλές ήταν οι φωνές από την παιδική χαρά και τα κλάματων μωρών, οι σειρήνες της αστυνομίας ήταν εξαιρετικέ

αλλά έπρεπε να διευρύνουν το ρεπερτόριό τους. Η Νούμεροα έπρεπε να περιβάλλεται από διαρκώς μεταβαλλόμενου

ψεύτικους κόσμους.Παίρνοντας στα χέρια της την αδρή περιγραφή που είχ

κάνει ο Μάικλ για τις τελευταίες ώρες της Σειράς 4, η Λίντσκέφτηκε ότι μάθαιναν κάτι καινούριο με κάθε σειρά.

Γίνονταν όλο και καλύτεροι σ’ αυτό που έκαναν, αλλά δεην ικανοποιούσε ο τρόπος που ο Μάικλ είχε σχεδιάσει τηελευταία πράξη. Της έλειπε το σωστό πάθος . Κακές αναμνήσεις , σκέφτηκε. Η Νούμερο 4 αξίζει έν

καλύτερο κατευόδιο.



Η Νούμερο 1 είχε πεθάνει κατά λάθος. Το σχοινί που είχαρησιμοποιήσει για να την περιορίζουν είχε σκαλώσει και τηίχε πνίξει όταν έπεσε από το κρεβάτι της βλέποντας έναφιάλτη. Δεν είχαν δώσει αρκετή προσοχή, με αποτέλεσμα νελειώσει πρόωρα η πρώτη σειρά τους. Ο θάνατος τη

κοπέλας τούς είχε κάνει να παρακολουθούν ευλαβικά κάθκίνηση.

Παρά τον προσεκτικό σχεδιασμό τους, η Νούμερο 2 είχεθάνει εκτός οθόνης. Το αρχικό σενάριο προέβλεπε τ

συνδυασμό βιασμού και φόνου, σύμφωνα με τουαραδοσιακούς όρους των ταινιών του είδους –αλλά

κατάσταση είχε εξελιχθεί σε έναν άγριο καβγά και η Λίντίχε αναγκαστεί να διακόψει τη μετάδοση και να βοηθήσον Μάικλ με το μαχαίρι. Η σκηνή ήταν τσαπατσούλικη κ

αλλόκοτη και δεν ταίριαζε στον επαγγελματισμό τους. Λίντα θυμήθηκε ότι είχε χρειαστεί να καταβάλουν μεγάλε

ροσπάθειες για να καθαρίσουν το μπάχαλο. Το συμβάν είχ

αφήσει μια εξαιρετικά ξινή γεύση στα στόματά τους, χώρου αποτελούσε μια κάκιστη επιχειρηματική απόφαση. Είχα

φανεί πιο προσεκτικοί με τη Νούμερο 3. Είχαν αφιερώσει ώρελόκληρες φροντίζοντας και τις παραμικρές λεπτομέρειες τοανάτου της, αλλά στο τέλος ένιωσαν μεγάλη απογοήτευσταν η κοπέλα αρρώστησε απότομα. Η Λίντα υποψιαζότα

τι η αρρώστια είχε κάποια σχέση με τους ξυλοδαρμούς ποίχε υποστεί η Νούμερο 3. Είχαν δώσει υπερβολική έμφασ

στις σωματικές πτυχές της υποταγής της. Εξαιτίας εκείνωων λαθών είχαν δείξει πολύ μεγαλύτερη προσοχή με τούμερο 4. Να προκαλείς πόνο, αλλά να μην προκαλελάβη. Να βασανίζεις αλλά να μην κάνεις βασανιστήρια. Ν

κακομεταχειρίζεσαι αλλά να μην κακοποιείς .



Στην πραγματικότητα, ποτέ πριν δεν είχε καταγραφεί τέλος στην κάμερα σύμφωνα με το σχέδιο, την ώρα ποαρακολουθούσαν όλοι, κολλημένοι στους υπολογιστές κ

στις τηλεοράσεις τους. Η Λίντα ήξερε ότι οι πελάτες τους τθελαν αυτό –και όχι απλώς το ήθελαν, το απαιτούσα

θελαν δράση. Δεν ήθελαν ατυχήματα, ούτε απότομιακοπή της προβολής, ούτε δικαιολογίες, σίγουρα πάντωεν ήθελαν η Νούμερο 4 να σταματήσει απλώς να κινείται, ννιγεί από το αίμα της και να πεθάνει όπως η προκάτοχόης.

Δεν ήθελαν όμως ούτε να δουν απλώς τον Μάικλ να τη

κτελεί μπροστά στην κάμερα. Η Λίντα μάλιστα θεωρούσως κάτι τέτοιο ήταν αηδιαστικό. Θα τους υποβίβαζε στπίπεδο των τρομοκρατών. Έπρεπε να κινηθούν με πολύ πικλεπτυσμένο τρόπο.

Η Λίντα έριξε μια ματιά γύρω στο δωμάτιο και είδε τραπέζι όπου υπήρχε η συλλογή των όπλων τους. Στ

φαντασία της άρχισε να διαμορφώνεται μια ιδέα. Σηκώθηκήγε στο τραπέζι κι έπιασε ένα περίστροφο Μάγκνουμ .35

Με ένα επιδέξιο τίναγμα του καρπού της, άνοιξε το μύλο για δει αν ήταν γεμάτος. Χαμογελώντας, άφησε το πιστό

στο τραπέζι και πήρε ένα σημειωματάριο. Κράτησε μερικέιαστικές σημειώσεις, νιώθοντας ξαφνικά μια έξαψη να τη

λημμυρίζει. Σκεφτόταν πως ήταν μια πρόκληση. Μιμοναδική πρόκληση για τους θεατές. Αλλά ακόμμεγαλύτερη για τη Νούμερο 4.

Σήκωσε το κεφάλι της. Άκουσε το φορτηγό να σταματάαπέξω. Συνέχισε να γράφει ενώ σκεφτόταν: Ο Μάικλ θξετρελαθεί με αυτό.

Ήταν σαν δώρο.



Ο Έιντριαν ένιωσε την Κάσι να πηγαινοέρχεται ακριβώίσω του. Έγειρε στο κάθισμά του και αισθάνθηκε τάχτυλά της μέσα στα μαλλιά του. Μετά τα μπράτσα τηυλίχτηκαν γύρω του, αγκαλιάζοντάς τον σαν να ήταν παιδ

Του τραγουδούσε μουρμουριστά, όπως έκανε κάποτε με τοΤόμι, όταν ήταν μικρός και είχε πυρετό. Μάλλον πρέπει ν

ταν κάποιο νανούρισμα, αλλά ο Έιντριαν δεν μπορούσε νεχωρίσει τη μελωδία. Πάντως τον ηρέμησε, κι έτσι, όταν τη

άκουσε να του ψιθυρίζει, «Ήρθε η ώρα, Όντι. Ήρθε η ώραταν έτοιμος.

Ο Μαρκ Γουλφ δεν είχε πλέον σημασία. Το σπίτι του, μητέρα του, ο υπολογιστής του –όλα τα μέρη που είχα

πισκεφθεί ηλεκτρονικά και που τόση ταραχή είχαροκαλέσει– φαίνονταν να κυλούν και να χάνονται σε κάποι

μακρινό κοίλωμα. Η ντετέκτιβ Κόλινς δεν είχε πλέοσημασία. Την περιόριζαν οι διαδικασίες και δεν μπορούσε ν

οηθήσει, γιατί ανησυχούσε υπερβολικά για λάθοράγματα. Η Μαίρη Ρίγκινς και ο Σκοτ Γουέστ δεν είχα

λέον σημασία. Ήταν δέσμιοι της αλαζονείας, τηαβεβαιότητας και των ανεξέλεγκτων συναισθημάτων τουΤο μόνο πρόσωπο που έψαχνε ενεργά να βρει την Τζένιφε

ταν ο Έιντριαν, κι αυτός ήξερε ότι παρέπαιε στο χείλος τηρέλας.

Ίσως η τρέλα να είναι πλεονέκτημα, σκέφτηκε. Η νεκρ

υναίκα του, το νεκρό παιδί του και ο νεκρός αδερφός το



μπερδεύονταν με την εικόνα του κοριτσιού με την κουκούλου άπλωνε τα χέρια του μέσα από την οθόνη τοπολογιστή. Ήταν σαν να άκουγε δύο όργανα να παίζουν τδιο κομμάτι μουσικής σε διαφορετικό κλειδί και διαφορετικέκτάβες.

Ο Έιντριαν απομακρύνθηκε απρόθυμα από την αγκαλιης γυναίκας του. Ένιωσε τα δάχτυλά της να γλιστρούν πάν

στο δέρμα του, αναζωπυρώνοντας αναμνήσεις από πιυτυχισμένες μέρες.

«Τώρα πλέον έχεις αρκετά στοιχεία για να προχωρήσειςου είπε, παρακινώντας τον.

«Έτσι πιστεύω κι εγώ».Σε ένα κομμάτι χαρτί ο Έιντριαν είχε γράψει τ

συντεταγμένες του ιστοτόπου Whatcomesnext. Πήγε στοπολογιστή του κι εκεί κοντοστάθηκε.

«Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις», του είπε η Κάσαροτρύνοντάς τον να αναλάβει δράση. «Ίσως όχι όπως

Γουλφ ή η ντετέκτιβ, αλλά πάντως ξέρεις αρκετά. Στη θέσσου, εκείνοι θα έπαιρναν όλα όσα έχεις μάθει, Όντι, και δε θσταματούσαν μέχρι να τελειώσει η ιστορία».

Ο Έιντριαν σκεφτόταν: Ο ένας θα έκανε κάτι κακό, η άλλθα έκανε κάτι καλό. Ο ένας ήταν εγκληματίας. Η άλλαστυνομικός. Αλλά και οι δύο θα ήθελαν την Τζένιφερ, έστ

και για διαφορετικούς λόγους.«Έιντριαν, αγάπη μου...» Η Κάσι τον καλόπιανε. «Νομίζ

τι πρέπει να βιαστείς».Εκείνος κοίταξε κάτω και είδε τα χέρια του να πηγαίνου

ρος το πληκτρολόγιο. Η Κάσι οδηγούσε τα δάχτυλά τοάτα ένα Ε. Μετά ένα Ρ. Γράψε μια λέξη. Κλίκαρε με τ

ποντίκι. Ο Έιντριαν είχε την αίσθηση πως ήταν παγιδευμένο



ανάμεσα σε δύο κόσμους. Στην αρχή η αρρώστια είχελεκήσει μόνο διάφορα απλά πράγματα τα οποία ερισσότεροι άνθρωποι θα θεωρούσαν δεδομένα. Τώρμως του τα έκλεβε μαζικά. Ενδόμυχα, ο Έιντριαν τσιτώθηκ

Είπε στον εαυτό του ότι έπρεπε απλώς να φανεί ζόρικος κ

αποφασισμένος. «Δε θα σταματήσεις. Δε θα διστάσεις. Θκάνεις ό,τι πρέπει με την ικανότητα που έδειχνες κάποτε».

χος της δικής του φωνής αντιλάλησε μέσα στο γεμάτιβλία γραφείο του, λες και τα λόγια του είχαν ειπωθεί στη

άκρη ενός βαθιού φαραγγιού.Παραμέρισε τις αμφιβολίες του και χρησιμοποίησε τ

Google Earth.Στην οθόνη εμφανίστηκε μια διεύθυνση. Ο Έιντριαν τη

καταχώρισε σε έναν κτηματομεσιτικό κατάλογο.Μπροστά του εμφανίστηκαν καμιά δεκαριά έγχρωμε

φωτογραφίες μιας παλιάς, ετοιμόρροπης διώροφηαγροικίας. Υπήρχαν επίσης το όνομα και ο αριθμό

ηλεφώνου μιας μεσίτριας. Έκανε κλικ πάνω στφωτογραφία της χαμογελαστής γυναίκας και είδε όιαχειριζόταν πολλά ακίνητα. Όλα περιγράφονταν με τρόπλκυστικό και ενθουσιώδη. Οι συνοδευτικές φωτογραφίεκαναν κάθε ακίνητο να φαίνεται γραφικό και στιβαραρουσιάζοντάς το σαν επένδυση που θα αποκτούσ

αναπόφευκτα όλο και μεγαλύτερη αξία. Ο Έιντριαν δείστευε και πολλά απ’ αυτά που έβλεπε. Οι κτηματομεσίτε

μπορούσαν να κάνουν ακόμη και την πιο καταθλιπτική καραμελημένη αγροτική περιοχή της Νέας Αγγλίας ν

φαντάζει σαν τεράστια και μοναδική ευκαιρία.Αισθάνθηκε την Κάσι να κοιτάζει πάνω από τον ώμο το

Ούτε εκείνη πρέπει να πίστευε αυτό που διάβαζε.



«Απομονωμένες περιοχές», είπε η γυναίκα του. «Φτωχικμέρη που θέλουν να εμφανιστούν άνθρωποι με λεφτά, νίξουν τις ρίζες τους εκεί, να αρχίσουν να ξοδεύουν και ν

σώσουν όσους έχουν ήδη κολλήσει εκεί πέρα».Ο Έιντριαν το καταλάβαινε αυτό και έγνεψε καταφατικά.

«Σε τέτοια μέρη κανένας δε δίνει δεκάρα τσακιστή γι’ αυτου κάνεις», συνέχισε η Κάσι, «αρκεί να το κάνεις αθόρυβ

και να έχεις ξοφλήσει ό,τι πήρες. Υποθέτω πως δεν υπάρχουκουτσομπόληδες γείτονες ούτε περίεργοι αστυνομικοΥπάρχουν μόνο πολλά ήσυχα σημεία, κρυμμένα, μακριά απ

εραστικά μέρη».

Ο Έιντριαν πάτησε το κουμπί της εκτύπωσης και κτυπωτής του μπήκε σε λειτουργία.

«Ιδίως τις φωτογραφίες. Θα χρειαστείς τις φωτογραφίεςπέμεινε η Κάσι. Ήταν σαν να του θύμιζε να μην ξεχάσει κά

στο μπακάλικο.«Το ξέρω», της απάντησε. «Τις τύπωσα».

«Πρέπει να φύγεις αμέσως». Ο τόνος της δε σήκωνσυζήτηση και ο Έιντριαν τον θυμόταν από τον καιρό που Τόμι έμπλεκε σε φασαρίες. Δε συνέβαινε συχνά αυτό, αλλότε η ζωγράφος παραμέριζε και η Κάσι γινόταν αυστηρή σα

μαυροντυμένος μεθοδιστής ιερέας.Ο Έιντριαν σηκώθηκε και πήρε ένα σακάκι από τη ράχ

μιας καρέκλας.«Θα χρειαστείς και κάτι άλλο», του είπε η γυναίκα του.Εκείνος κούνησε το κεφάλι του καταφατικά διότι κατάλαβ

ακριβώς τι εννοούσε η Κάσι. Διέσχισε το δωμάτιο και χάρηκου τα βήματά του ήταν σταθερά. Δεν παραπατούσε σα

μεθυσμένος, δε δίσταζε. Δεν είχε γεροντική αστάθεια. Κοίταξ

λόγυρα στο σπίτι καθώς στεκόταν στην εξώπορτα. Ο



αναμνήσεις έμοιαζαν με καταρράκτη που έπεφτε με βροντερόρυβο· κάθε οπτική γωνία, κάθε ράφι, κάθε εκατοστό τοώρου τού θύμιζε αλλοτινές μέρες. Αναρωτήθηκε αν θαναγύριζε ποτέ στο σπίτι του. Άκουσε πίσω του την Κάσι νου ψιθυρίζει: «Χρειάζεσαι ένα στίχο. Κάτι συγκλονιστικ

Κάτι που να δείχνει γενναιότητα. Κάτι από την Επέλαση τηλαφράς Ταξιαρχίας ή από τον Ερρίκο Ε΄ ».Ο Έιντριαν άκουσε τους στίχους να αντηχούν μέσα του κ

ον έκαναν να χαμογελάσει. Στίχοι για μαχητές . Βγήκε στλαμπερό φως του πρωινού και συνειδητοποίησε ότι, γικάποιον ανεξήγητο λόγο, η γυναίκα του έμεινε στο πλευρ

ου, απελευθερωμένη ξαφνικά από το σπίτι που είχαμοιραστεί. Δεν κατάλαβε γιατί η Κάσι είχε πάψει να είνκλειδωμένη εκεί μέσα, αλλά η αλλαγή τον γέμισε χαρά κνθουσιασμό. Την ένιωσε να συντονίζει το βήμα της μ’ αυτου Μπράιαν και φαντάστηκε ότι και ο Τόμι πρέπει να ήτα

κάπου εκεί κοντά.

Ο Έιντριαν και οι νεκροί του διέσχισαν γρήγορα την αυλκαι πήγαν στο παλιό Βόλβο που περίμενε στο δρομάκι.

Από τη στιγμή που άκουσε τη φωνή του Έιντριαν από τ

κινητό του Μαρκ Γουλφ, η Τέρι Κόλινς ένιωσε μιαναστάτωση που δεν έλεγε να την αφήσει. Είχε ελπίσει ότι

λικιωμένος καθηγητής είχε πάψει ν’ ανακατεύεται με τηξαφάνιση της Τζένιφερ. Επίσης, θεωρούσε ότι ο Γουλφ είχεράσει με επιτυχία από την ανάκριση και η οποιαδήπο

σχέση του με την κατάσταση ήταν απλή σύμπτωση. Η Τέρ

εν μπορούσε να φανταστεί για ποιο λόγο οι δύο εκείν



άντρες είχαν βρεθεί μαζί κι έκαναν ερωτήσεις σχετικά ματουάζ και ουλές.

Η ντετέκτιβ πήγαινε προς το γραφείο της. Ήταν η ώρα πο κόσμος πήγαινε στις δουλειές του και οι κεντρικοί δρόμταν γεμάτοι κίνηση ακόμη και σ’ εκείνη τη μικρή κολεγιακ

όλη. Στη νοερή λίστα των πραγμάτων που είχε να κάνει Τέρι, προτεραιότητα είχε το ν’ ανακαλύψει τι μαγείρευε καθηγητής. Όχι πως θα της έκανε μαντάρα την έρευνα, πούτως ή άλλως είχε βαλτώσει. Η Τέρι κοίταξε γύρω της του

άλλους οδηγούς και έκοψε ταχύτητα για να αφήσει ένσχολικό λεωφορείο να μπει στη λωρίδα στάθμευση

μπροστά σ’ ένα δημοτικό σχολείο. Αυτό της θύμισε όπρεπε να στριμώξει περισσότερο τον Μαρκ Γουλφ. Δε

μπορούσε να βρει τρόπο να του προκαλέσει τόσροβλήματα ώστε να τον αναγκάσει να τα μαζέψει και ν

φύγει την ίδια μέρα, να πάρει τις ανώμαλες επιθυμίες του κα πάει σε μια άλλη κοινότητα, όπου μια άλλη τοπικ

αστυνομία θα αναγκαζόταν να ασχοληθεί μαζί του – Πασάρα σκουπίδια, αυτή ήταν η φράση που χρησιμοποιούσαν

αστυνομικοί όταν μετέθεταν την ευθύνη στη δικαιοδοσίκάποιου άλλου. Αλλά μόλις θα κλεινόταν σε κάποιον οίκυγηρίας η μητέρα του – εκείνη τη μέρα η Τέρι θα φρόντιζε ν

κάνει τον Μαρκ Γουλφ να σκεφτεί πως η μετακόμιση θα ήτα

καλή ιδέα.Προσπέρασε το σχολείο, ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στ

λάι όταν είδε το κίτρινο λεωφορείο να αποθέτει το φορτίου. Δύο ταλαιπωρημένοι δάσκαλοι προσπαθούσαν ν

κατευθύνουν τα απείθαρχα παιδιά προς την είσοδο τοσχολείου. Ήταν το ξεκίνημα μιας συνηθισμένης μέρα

Τίποτε το ξεχωριστό. Η Τέρι ήξερε πως τα δικά της παιδι



ταν ήδη μέσα στο κτίριο. Τα φαντάστηκε να παίρνουν μόρυβο τις θέσεις τους στην τάξη. Μετά τη ζωγραφική κην αριθμητική θα γινόταν η μεσημεριανή διακοπή, και όλ

αυτή την ώρα κανένα από τα παιδιά δε θα είχε την παραμικρδέα ότι λίγο παραπέρα καραδοκούσαν τόσοι και τόσ

κίνδυνοι.Το αρχηγείο της αστυνομίας απείχε μόλις δύο τετράγων

από το σχολείο. Η Τέρι έβαλε το αυτοκίνητό της στο πίσάρκινγκ. Από το διπλανό κάθισμα πήρε την τσάντα, τ

σήμα και το πιστόλι της. Υπέθετε ότι ο καθηγητής θρειαζόταν άλλη μια αυστηρή προειδοποίηση, κάτι ανάμεσ

σε διάλεξη και σε απειλή: μακριά από τη δουλειά τηαστυνομίας . Ο καιρός ήταν γλυκός. Διαρρήξεις , είπε με του της η Τέρι. Η άνοδος της θερμοκρασίας τα βράδια πάντνθάρρυνε τις νυχτερινές επιδρομές. Ήταν εκνευριστικγκλήματα. Προκαλούσαν χαρτομάνι με τις ασφαλιστικέταιρείες και οργισμένα ξεσπάσματα από τους ιδιοκτήτες τω

σπιτιών.Η Τέρι μπήκε στο αρχηγείο περιμένοντας ότι θα περνούσ

η μέρα της καταγράφοντας καταγγελίες και πηγαίνοντανδεχομένως σε μερικά σπίτια ή επιχειρήσεις για να δ

κάποιο σπασμένο παράθυρο ή την τσακισμένη παραστάδης πόρτας μιας κουζίνας. Τα μάτια της έπεσαν πρώτα στο

αξιωματικό της βάρδιας, χωμένο πίσω από ένα κρύσταλλασφαλείας σε ένα γραφείο του προθαλάμου. Ο αρχιφύλακαίχε κοιλίτσα και γκρίζα μαλλιά, αλλά είχε τον τρόπο του μολίτες που εισέβαλλαν από την κεντρική είσοδο απαιτώντα

φωναχτά να κάνουν κάποια καταγγελία –τα παράποναφορούσαν ως επί το πλείστον σκυλιά που δεν ήταν δεμέν

με το λουρί τους, φωνακλάδες φοιτητές που κατουρούσα



στους θάμνους ή αυτοκίνητα που ήταν παράνομαρκαρισμένα. Μόλις όμως συναντήθηκαν τα βλέμματους, ο αρχιφύλακας έδειξε στο πλάι, εκεί όπου μια ντουζίν

άβολες πλαστικές καρέκλες ήταν παραταγμένες μπροστστον τοίχο. Ο χώρος εκείνος περνούσε για αίθουσ

αναμονής.«Ο τύπος σε περιμένει», είπε ο αρχιφύλακας μέσα από τ

κρύσταλλο ασφαλείας.Η Τέρι κοντοστάθηκε ενώ ο Μαρκ Γουλφ σηκωνόταν.Η έκφρασή του έδειχνε αναστάτωση, σαν να μην είχ

καλοκοιμηθεί και να μην αισθανόταν καλά. Η Τέρι δεν το

αιρέτησε, ούτε τον άφησε να μιλήσει. «Πώς και ο καθηγητήΤόμας χρησιμοποίησε το δικό σου κινητό για να μοηλεφωνήσει;»

Ο Γουλφ ανασήκωσε τους ώμους. «Τον βοηθώ να κάνμια έρευνα και μου ζήτησε το κινητό...»

«Τι είδους έρευνα;»

Ο Γουλφ άρχισε να σαλεύει νευρικά.«Κύριε Γουλφ, τι είδους έρευνα;»«Τον βοηθώ να ψάξει για κείνο το κορίτσι. Τη μικρ

Τζένιφερ. Εκείνη που έχει εξαφανιστεί».«Τι εννοείς λέγοντας ότι τον βοηθάς ; Και όταν λες ό

ψάχνει;»

«Εκείνος πιστεύει ότι το παιδί θα εμφανιστεί σε κάποιοορνογραφικό ιστότοπο. Έχει κάτι εντελώς τραβηγμένεεωρίες σχετικά με το λόγο που έγινε η απαγωγή και...»

Ο Γουλφ σταμάτησε. Τα λόγια του δεν είχαν και πολόημα για την Τέρι, ιδίως η φράση κάτι εντελώς τραβηγμέν

θεωρίες .

«Τότε λοιπόν γιατί βρίσκεσαι εδώ; Θα μπορούσες να μο



ίχες τηλεφωνήσει».Ο Γουλφ ανασήκωσε τους ώμους. «Ο γέρος δε

μφανίστηκε», απάντησε. «Μου είπε ότι θα περνούσε από τσπίτι μου σήμερα για να προχωρήσουμε λίγο παραπέρΤηλεφώνησα μάλιστα και στη δουλειά μου και είπα πως είμ

άρρωστος, που να πάρει η οργή, και υποτίθεται ότι...»Ο Γουλφ δεν είπε τίποτα σχετικά με τα λεφτά που περίμεν«Τι υποτίθεται ότι θα γινόταν;» ρώτησε έντονα η Τέρι.«Του έδειχνα διάφορα πράγματα στο Διαδίκτυο».

Γουλφ συνέχισε αργά, επιφυλακτικά. «Ήθελε να δει, νέρετε, κάτι πολύ αλλόκοτα πράγματα. Θέλω να πω, είν

ψυχολόγος, μα την πίστη μου, κι εγώ απλώς τον βοηθούσΔεν είχε στ’ αλήθεια ιδέα πού να ψάξει και πώς να σερφάρκαι...»

«Εσύ όμως είχες», παρατήρησε η Τέρι με σκληρό ύφος.Η ματιά που της έριξε ο Γουλφ ήταν σαν να έλεγε:

πορούσα να κάνω;

«Μη με παρεξηγήσετε. Τον συμπαθώ το βρομόγερο». φωνή του Γουλφ έκρυβε μια παράξενη τρυφερότητ

Κοιτάξτε, εσείς κι εγώ ξέρουμε πως είναι τρελός. Αλλά είναποφασισμένος τρελός, αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω». Γουλφ δίστασε, ζυγίζοντας το ανέκφραστο πρόσωπο τητετέκτιβ. Φάνηκε να αλλάζει ταχύτητα, κι όταν συνέχισε, τ

φος του ήταν πιο δυναμικό. «Πρέπει να σας μιλήσωδιαιτέρως».

«Ιδιαιτέρως;»«Ναι. Δε θέλω μπλεξίματα. Κοιτάξτε, ντετέκτιβ, προσπαθ

α γίνω ο καλός σ’ αυτή την περίπτωση. Ο καθηγητής δείναι με τα καλά του. Πρέπει να το έχετε διαπιστώσει κι εσείς

Ο Γουλφ κοίταξε προσεκτικά την Τέρι, προσπαθώντας να δ



αν συμφωνούσε. «Ανησύχησα γι’ αυτόν, εντάξει; Είναι τόσρομερό αυτό; Γιατί δε μου αφήνετε λίγο τράτο;»

Η Τέρι δίστασε. Δεν ήταν σίγουρη αν μπορούσε να πιστέψτι ο εγκληματίας ξαφνικά είχε γίνει ένας σωστός και ηθικόολίτης εκείνης της κοινότητας. Κάτι όμως τον είχε σπρώξ

α εμφανιστεί στο αρχηγείο της αστυνομίας και, ό,τι κι αταν αυτό το κάτι, πρέπει να ήταν πολύ ισχυρό κίνητρο, αφονας άνθρωπος σαν τον Μαρκ Γουλφ δε θα ήθελε επ’ ουδενα έχει πάρε δώσε με την αστυνομία.

«Εντάξει», του είπε. «Μπορούμε να μιλήσουμε ιδιαιτέρωΘα μου πεις όμως πρώτα το λόγο;»

Ο Γουλφ χαμογέλασε με τρόπο που έκανε ακόμη πιντονες τις υποψίες της Τέρι.

«Φαντάζομαι πως ο φίλος μας ο καθηγητής σκοπεύει νκαθαρίσει κάποιον», είπε.

Στην πραγματικότητα, ο Γουλφ δεν ήξερε αν αυτό ήτααλήθεια ή όχι. Είχε δει τον Έιντριαν να κραδαίνει τόσες φορέ

ο ημιαυτόματο πιστόλι του μπροστά στο πρόσωπό του ώστο συμπέρασμα δεν ήταν ολότελα παράλογο. Μάλιστίστευε πως, αν κάποιος συνυπολόγιζε το ενδεχόμενο νυροβολήσει κατά λάθος ο καθηγητής ενώ το όπλο ήτα

στραμμένο προς τη γενική κατεύθυνση κάποιου άλλοανθρώπου, τότε πολλαπλασιάζονταν σημαντικά

ιθανότητες να γίνει σκοτωμός.

* * *

Πήγαν στο σπίτι του καθηγητή, αν και ο Γουλφ επέμενε όε θα τον έβρισκαν εκεί. Όπως είχε πει στην ντετέκτιβ, τ

αυτοκίνητο έλειπε και η εξώπορτα του σπιτιού ήτα



εκλείδωτη. Χωρίς δισταγμό, η Τέρι μπήκε μέσα, με τοΓουλφ ξοπίσω της. Εκείνη είχε επίγνωση ότι παρέβαινε έναεκάθαρο κανόνα της υπηρεσίας κι αυτόν τον έτρωγε εριέργεια.

«Μα την πίστη μου», μουρμούρισε ο Γουλφ, «σκέτ

αχούρι είναι εδώ μέσα».Στο σπίτι επικρατούσε γενική ακαταστασία. Η Τέ

ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα, μολονόαντιλήφθηκε ότι η εικόνα της διάλυσης που είχε αντικρίσκατά την πρώτη της επίσκεψη είχε επιδεινωθεί ακόμερισσότερο. Δεν υπήρχε πλέον ούτε υποψία συγυρίσματος

καθαρισμού. Ρούχα, πιατικά, σκουπίδια και χαρτιά ήταεταμένα παντού. Λες και μια καταιγίδα είχε σαρώσει το σπίριν από λίγα μόλις λεπτά.

«Κύριε Τόμας;» φώναξε η Τέρι, αν και ήξερε πως καθηγητής δεν ήταν εκεί. Διέσχισε το καθιστικπαναλαμβάνοντας: «Κύριε Τόμας, είστε εδώ;»

Ο Γουλφ πήγε σ’ ένα πλαϊνό δωμάτιο. «Ε, μείνε κοντμου!» του φώναξε η Τέρι, αλλά εκείνος δεν της έδωσσημασία.

«Αυτό εδώ πρέπει οπωσδήποτε να το δείτε», της είπε.Η Τέρι πλησίασε και είδε ότι ο Γουλφ είχε ήδη καθίσ

μπροστά σ’ έναν υπολογιστή στο γραφείο του καθηγητή κα

ληκτρολογούσε με μανία.«Τι θα μου δείξεις;» ρώτησε η ντετέκτιβ.«Υποθέτω ότι θέλετε να δείτε τον ιστότοπο που το

ροκάλεσε τόση ταραχή. Μου είπε πως δεν ήταν αυτό πούρευε, αλλά έπειτα σας τηλεφώνησε σχετικά μ’ εκείνη τη

αναθεματισμένη ουλή και το...»

«Ναι, το τατουάζ, συνέχισε».



Η Τέρι έσκυψε πάνω από τον ώμο του Γουλφ για να βλέπην οθόνη.

Μπροστά τους εμφανίστηκε η αρχική σελίδα τοWhatcomesnext.com. Ο Γουλφ πληκτρολόγησε τον κωδικΤζένιφερ. Καλώς όρισες, Ψυχολόγε, ήταν η απάντηση και στ

συνέχεια φάνηκε η εικόνα της νέας κοπέλας. Η Τέρι είχε τηντύπωση ότι η εικόνα ήταν γεμάτη κόκκους και έτρεμε, σαα μην ήταν εστιασμένη, κι όμως ένιωσε το σφυγμό της νπιταχύνεται, οπότε το πιθανότερο ήταν ότι δεν έφταιγε ικόνα, που ήταν υψηλής ευκρίνειας, αλλά η ίδια.

Είδε μια γυμνή νέα κοπέλα σε εμβρυακή στάσ

αλυσοδεμένη στον τοίχο, με χειροπέδες, να σφίγγει στηαγκαλιά της ένα πάνινο παιχνίδι. Έτσι όπως ήταν γυρισμένε φαινόταν καλά στην κάμερα, οπότε ήταν δύσκολο νεχωρίσει η Τέρι τις λεπτομέρειες του σώματός της, ενώ τρόσωπό της ήταν κρυμμένο από την κουκούλα. Το τατουά

με το μαύρο λουλούδι διακρινόταν στο λιπόσαρκο μπράτσ

ης, αλλά δε φαινόταν η ουλή για την οποία είχε ρωτήσει Τόμας.

«Θεέ και Κύριε», είπε η ντετέκτιβ. «Τι στο διάβολο είναυτό;»

«Είναι μια ζωντανή μετάδοση με διαδικτυακή κάμερααπάντησε ο Γουλφ. Ο τόνος του έμοιαζε λίγο με το

καθηγητή. «Ο κόσμος τα θέλει όλα ζωντανά, άμεσα, χωρκαθυστερήσεις. Ικανοποίηση στη στιγμή».

Η Τέρι συνέχισε να κοιτάζει, προσπαθώντας να ταιριάξην εικόνα της νέας γυναίκας με την Τζένιφερ που θυμότακείνη, επαναλαμβάνοντας άθελά της αυτό ακριβώς που είχ

κάνει νωρίτερα ο Έιντριαν.

«Αυτή εδώ πρέπει να είναι ηθοποιός», είπε δύσπιστα.



«Έτσι νομίζετε;» είπε ο Γουλφ ρουθουνίζονταΝτετέκτιβ, δεν έχετε ιδέα από τέτοια πράγματα».

Πάτησε μερικά πλήκτρα εμφανίζοντας το μενού. Διάλεξνα κεφάλαιο στην τύχη και ξαφνικά βρέθηκαν ναρακολουθούν την κοπέλα να πλένεται, προσπαθώντας ν

κρύψει τη γύμνια της από τα αδιάκριτα βλέμματα. Μιαντρική μορφή μπαινόβγαινε στην εικόνα. Αυτή τη φορά Τέρι είδε και την ουλή εκτός από το τατουάζ.

«Αυτά τα στοιχεία δεν ταιριάζουν», είπε φωναχτμολονότι η φωνή της εξακολουθούσε να δείχνει δισταγμό.

«Ναι», αποκρίθηκε ο Γουλφ. «Αυτό είπατε στον καθηγητ

τες το βράδυ, μόνο που για μένα ήταν ολοφάνερο όκείνος δεν το πίστεψε», συνέχισε μιλώντας γρήγορα, μξαψη. «Ή μπορεί να σκέφτηκε ότι πρόκειται για μακιγιάολιγουντιανού τύπου».

«Πρέπει να δω το πρόσωπό της», είπε η Τέρι. Η φωνή τηίχε γίνει ψίθυρος σχεδόν.

«Κάτι μπορώ να κάνω», απάντησε ο Γουλφ. «Κατκάποιον τρόπο. Το έχουν συνέχεια καλυμμένο». Έφερε στη

θόνη το κεφάλαιο όπου η Νούμερο 4 απαντούσε σρωτήσεις. Στη φωνή της διακρινόταν μια μικραραμόρφωση καθώς μιλούσε, και ο Γουλφ, όντας ειδικόξήγησε στην Τέρι: «Μάλλον πρέπει να πασπάτεψαν λίγο το

χο για να μην μπορεί να γίνει αναγνώριση της φωνής».Η Τέρι κοίταζε καλά καλά την κοπέλα, δίνοντας ιδιαίτερ

ροσοχή σε κάθε λέξη που έλεγε. Αναλογίστηκε τιεριπτώσεις που την είχε απέναντί της. Προσπάθησε νεχωρίσει κάτι στη φωνή που θα επιβεβαίωνε ότι η Τζένιφεου θυμόταν εκείνη ήταν το ίδιο πρόσωπο με την κοπέλα πο

βλεπε τώρα.



Πρέπει να είναι εκείνη, σκέφτηκε κατάπληκτη, μολονόην άκουσε να λέει βεβιασμένα: «Είμαι δεκαοχτώ ετών».

«Πού...» άρχισε να λέει.«Αυτό είναι το θέμα», είπε ο Γουλφ. «Δε βρίσκεται στ

Λος Άντζελες ή στο Μαϊάμι ή στο Τέξας. Αυτός

ιαβολεμένος ιστότοπος απέχει περίπου δύο ώρες από δω»Η Τέρι έφερε ένα χάρτη στο μυαλό της. Χρειάζεται άρα

ύο ώρες για να μεταφερθεί κάποιος στο κολαστήριοιερωτήθηκε.

«Έχω τις συντεταγμένες», συνέχισε ο Γουλφ. «Τις ίδιεου έχει και ο καθηγητής. Το πιο πιθανό είναι ό

κατευθύνεται προς τα κει. Εδώ που τα λέμε, είμαι σίγουρος γαυτό. Προηγείται λιγάκι, αλλά πάω στοίχημα πως δε θ

δηγεί τόσο γρήγορα». Κι όμως. Θα οδηγεί γρήγορα, σκέφτηκε η Τέρι. Δε

ξέφρασε τη σκέψη της. Έβγαλε το κινητό της για να πάρον καθηγητή, αλλά ο Γουλφ κούνησε το κεφάλι το

αρνητικά. «Δεν είναι τόσο μοντέρνος», είπε, σαν ναπαντούσε σε μια προφανή ερώτηση. Έβγαλε από την τσέπου το δικό του κινητό, εκείνο που είχε χρησιμοποιήσει ιντριαν.«Εντάξει λοιπόν. Ας ξεκινήσουμε», είπε η Τέρι.Ο Γουλφ έκανε κλικ με το ποντίκι και ο ιστότοπος έκλεισ

με ένα κεφάτο Αντίο, Ψυχολόγε.Η ντετέκτιβ και ο εγκληματίας βγήκαν βιαστικά από τ

σπίτι του Έιντριαν και κατέβηκαν τρέχοντας το δρομάκι προο αυτοκίνητο της Τέρι, ακολουθώντας σχεδόν κατά βήμην πορεία που είχε πάρει λίγο νωρίτερα ο Έιντριαν. Αν

αντίδρασή τους ήταν πιο αργή και είχαν μείνει καθηλωμέν

μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, θα είχαν δει τη



κοπέλα να τσιτώνεται με ανησυχία καθώς άνοιγε η πόρτα τοκελιού της.



Η Τζένιφερ ζάρωσε, παρ’ ότι με την πλάτη στον τοίχο καντας αλυσοδεμένη δεν είχε πού να πάει. Άκουσε τουνώριμους πλέον ήχους της γυναίκας που διέσχιζε τωμάτιο. Αισθανόταν τσακισμένη, κακοποιημένεινασμένη. Η αιμορραγία ανάμεσα στα πόδια της είχ

σταματήσει, αλλά ένιωθε ακόμη τσούξιμο και πόν

Καταλάβαινε ότι ήταν πια ένας σκελετός που μόλκρατιόταν γαντζωμένος από μια ζωή στη σφαίρα τηφαντασίας, κι όταν κουνήθηκε, περίμενε πως τα κόκαλά τηα κροτάλιζαν. Υπέθεσε ότι ο άντρας βρισκόταν δίπλα στυναίκα, αν και δεν τον άκουγε. Ο άνθρωπος εκείνος βάδιάντα αθόρυβα, πράγμα που θα την είχε τρομοκρατήσ

ακόμη περισσότερο αν δεν είχε ήδη διαβεί τη διαχωριστικραμμή που τυχόν υπήρχε ανάμεσα στη λογική και στο φόβ

Δεν μπορούσε πλέον να τρομάξει περισσότερο, οπότε, κατερίεργο τρόπο, δεν αισθάνθηκε σχεδόν τον παραμικρ

φόβο. Ήταν πολύ νέα για να μπορέσει να διατυπώσει στοαυτό της την έννοια της παραίτησης, αλλά τη σάρωσε

σκοτεινή αίσθηση της ήττας.Όταν ξέρεις πως θα πεθάνεις, ουσιαστικά δεν έχεις ν

φοβηθείς τίποτα, είπε με το νου της. Ο μπαμπάς μου δφοβόταν. Ούτε εγώ φοβάμαι πλέον. Κάντε ό,τι σκοπεύετε ν

ου κάνετε. Δε με νοιάζει. Δε με νοιάζει καθόλου πια. Ένιωσε ότι η γυναίκα ερχόταν προς το μέρος της και μετ

τι στάθηκε από πάνω της.



«Διψάς, Νούμερο 4;» τη ρώτησε η γυναίκα.Ξαφνικά η Τζένιφερ είχε την εντύπωση ότι ο λαιμός τη

ταν γεμάτος άμμο. Έγνεψε καταφατικά.«Πιες λοιπόν, Νούμερο 4».Η γυναίκα τής έβαλε ένα μπουκάλι νερό στο χέρι.

κουκούλα εξακολουθούσε να έχει το μικρό άνοιγμα πάναπό το στόμα από την πρώτη της μέρα ως Νούμερο 4, τόου την είχαν ναρκώσει. Αγωνίστηκε για να φέρει τ

μπουκάλι στα χείλη της, αλλά και όταν τα κατάφερε, το νερέρασε μέσα από την κουκούλα κι έτρεξε στο στήθος τητσι που για μια στιγμή δεν το ένιωσε να την αναζωογον

αλλά νόμισε ότι πνιγόταν. Κράτησε την ανάσα της κσυνέχισε να πίνει με βουλιμία μέχρι που στράγγιξε τμπουκάλι, παρ’ όλο που σκεφτόταν ότι κατά πάσ

ιθανότητα το νερό ήταν πάλι γεμάτο ναρκωτικό. Κάτι τέτοια ήταν καλό, διότι δεν είχε καμία αντίρρηση για οτιδήποα μπορούσε να αμβλύνει τον πόνο της και να την κάνει ν

μη σκέφτεται τι επρόκειτο να της συμβεί.«Είσαι καλύτερα, Νούμερο 4;»Η Τζένιφερ έγνεψε καταφατικά, αν και αυτό δεν ήτα

αλήθεια. Τίποτε δεν ήταν καλύτερα. Ξαφνικά την κυρίεψσχεδόν η επιθυμία να φωνάξει με όλη της τη δύναμη Με λένΤζένιφερ, αλλά δεν μπορούσε πια ούτε να σχηματίσει αυτέ

ις λέξεις και να τις σπρώξει πέρα από τα κατάξερα χείλη τηΜπορεί να είχε πιει νερό, αλλά δεν είχε ξαναβρεί τη φωνης.

Μεσολάβησε μια στιγμιαία παύση και η Τζένιφερ άκουσον ήχο ξύλου που σερνόταν πάνω στο τσιμεντένιο δάπεδ

Κατάλαβε τι ήταν. Ο αθόρυβος άντρας είχε φέρει τη

καρέκλα στη συνηθισμένη θέση για την ανάκριση. Σε μερικ



ευτερόλεπτα, η γυναίκα επιβεβαίωσε την εικόνα που είχδη σχηματίσει νοερά η Τζένιφερ.

«Θα ήθελα να πας στα πόδια του κρεβατιού. Εκεί βρίσκετ καρέκλα όπου κάθισες την τελευταία φορά. Σε παρακαλα τη βρεις και να καθίσεις. Χαλάρωσε. Κοίτα μπροστά σου

Οι εντολές της γυναίκας ήταν ξεκάθαρες και η φωνή τησχεδόν απαλή. Η Τζένιφερ ξαφνιάστηκε ακούγοντας τηαυξομείωση στον τόνο της. Η αυστηρή μονοτονία ποαντηχούσε τραχιά τόσες μέρες τώρα είχε χάσει την ακαμψίης. Ήταν σχεδόν φιλική όσο και η φωνή μιας ρεσεψιονίσ

λες και αυτό που της ζητούσε να κάνει ήταν πολύ απλό, σα

α της έλεγε να βολευτεί και να περιμένει μέχρι ν’ αρχίσει έναντεβού που περίμενε εδώ και καιρό.

Η Τζένιφερ δεν εμπιστευόταν καθόλου αυτό τον καινούριχο. Ήξερε πως η γυναίκα εξακολουθούσε να τη μισεί.

«Ήρθε η ώρα για μερικές πρόσθετες ερωτήσεις, Νούμερ. Δεν είναι πολλές. Δε θα αργήσουμε».

Η Τζένιφερ σηκώθηκε τρεκλίζοντας και πήγε προς τηκαρέκλα σέρνοντας τα βήματά της, ενώ τα δεσμά τηκροτάλιζαν. Πήρε μαζί της τον Καφετούλη, σαν στρατιώτη

ου προσπαθούσε να μεταφέρει έναν τραυματισμένο φίλο τομακριά από τη γραμμή του πυρός. Δεν την ένοιαζε πλέον ύμνια της, ούτε η επίμονη περιέργεια της κάμερας πο

ρευνούσε το κορμί της. Προχώρησε ψηλαφητά μέχρι πορήκε την καρέκλα και σωριάστηκε πάνω της, στραμμένρος το σημείο όπου ήξερε ότι βρισκόταν ο φακός. Ύστερα από μια μικρή παύση, η γυναίκα ρώτησε: «Πε

μας, Νούμερο 4... ονειρεύεσαι την ελευθερία;»Η ερώτηση αιφνιδίασε την Τζένιφερ. Όπως και σε όλες τ

ροηγούμενες περιπτώσεις που η γυναίκα προσπαθούσε ν



ιερευνήσει τα συναισθήματά της, δεν μπορούσε να σκεφτοια ήταν η σωστή απάντηση.

«Όχι», είπε αργά. «Ονειρεύομαι ότι τα πράγματαναγίνονται όπως πρώτα, πριν έρθω εδώ».

«Μα εσύ μας είπες ότι σιχαινόσουν εκείνη τη ζω

ούμερο 4. Ότι ήθελες να ξεφύγεις. Έλεγες ψέματα;»«Όχι», απάντησε γρήγορα η Τζένιφερ.«Εγώ νομίζω ότι έλεγες ψέματα, Νούμερο 4».«Όχι, όχι, όχι», επανέλαβε η Τζένιφερ, ικετευτικά, αν κ

εν ήξερε για τι πράγμα ικέτευε.Η γυναίκα δίστασε λίγο πριν συνεχίσει. «Νούμερο 4,

ομίζεις ότι θα απογίνεις τώρα;»Η Τζένιφερ ένιωθε σαν να υπήρχαν στο δωμάτιο δύ

ντότητες με τη δική της ταυτότητα που καταλάμβαναν τοδιο χώρο. Η μια είχε ζαλάδα, ένιωθε το κεφάλι της να γυρίζσαστισμένη από την ανεπαίσθητη αλλαγή στον τόνο τηυναίκας, ενώ η άλλη είχε κυριευτεί από παγερ

συναισθήματα, ξέροντας πως, ό,τι κι αν έλεγε, ό,τι κι ακανε, το τέλος πλησίαζε, έστω κι αν δεν ήθελε να φανταστώς θα ήταν αυτό το τέλος.

«Δεν ξέρω», απάντησε.«Νούμερο 4, τι νομίζεις ότι θα απογίνεις τώρα

πανέλαβε η γυναίκα.

Η Τζένιφερ σκέφτηκε ότι η απαίτηση να απαντήσει σ’ αυτην ερώτηση ήταν ό,τι σκληρότερο της είχε συμβεί μέχρι τότ

Η απάντηση ήταν χειρότερη και από το ξύλο, τα δεσμά, τηαπείνωση, το βιασμό, την αδιάκοπη παρακολούθηση απην κάμερα. Για να απαντήσει έπρεπε να κοιτάξει στο μέλλο

κι αυτό ήταν σαν να τη χαράκωναν βαθιά με ένα ξυράφι. Τ

α βιώνει την κάθε στιγμή ήταν τρομακτικό. Αλλά το ν



κάνει εικασίες για το μέλλον ήταν χειρότερο.«Δεν ξέρω, δεν ξέρω, δεν ξέρω», είπε και οι λέξε

εχύθηκαν ορμητικά από μέσα της, διαπεραστικέαψηφώντας την κουκούλα που τις έπνιγε.

«Νούμερο 4... θα κάνω μια τελευταία προσπάθεια... τι...»

Η Τζένιφερ τη διέκοψε. «Νομίζω πως δε θα φύγω ποτέ απω», είπε, μιλώντας με πιο αργό ρυθμό. «Νομίζω ότι θεράσω εδώ την υπόλοιπη ζωή μου. Νομίζω ότι εδώ είναι τ

σπίτι μου πια και ότι δεν υπάρχει αύριο ή μεθαύριο. Δεπήρξε χτες ούτε προχτές. Δε με περιμένει ούτε καν έν

καινούριο λεπτό. Υπάρχει μόνο το εδώ. Το τώρα. Αυτό είνα

λο».Η γυναίκα έμεινε σιωπηλή για μερικά δευτερόλεπτα και

Τζένιφερ σκέφτηκε ότι αυτά που είχε πει ή της άρεσαν πολύ εν της άρεσαν καθόλου. Έτσι κι αλλιώς, δεν την ένοιαζ

Είχε καταφέρει να απαντήσει χωρίς να πει Θα πεθάνωράγμα που ήταν η μόνη αληθινή απάντηση.

Και τότε η γυναίκα γέλασε.Ο ήχος εκείνος ήταν σαν μαχαιριά. Σχεδόν οδυνηρός.«Θέλεις να γλιτώσεις, Νούμερο 4;»Τι χαζή ερώτηση, είπε με το νου της η Τζένιφερ. Δεν μπορ

α γλιτώσω. Από την πρώτη στιγμή δεν υπήρχε σωτηρία γιένα.

Αυτές οι σκέψεις αντηχούσαν μέσα στη φαντασία τηαλλά κατάφερε να γνέψει καταφατικά.

«Ωραία», είπε η γυναίκα και μετά κοντοστάθηκε πάλΘέλω να σου ζητήσω κάτι, Νούμερο 4», συνέχισε σε λίγο. Να μου ζητήσει κάτι; Θέλει κάποια χάρη; Δεν είνα

υνατόν. Η Τζένιφερ έγειρε ελαφρά, με τα νεύρα τεντωμέν

Κάθε λέξη που έλεγε η γυναίκα τής αποστερούσε κάτι, αλλ



εν ήταν σίγουρη τι ακριβώς.«Θα κάνεις αυτό που θα σου ζητήσω;» συνέχισε η γυναίκΗ Τζένιφερ έγνεψε πάλι καταφατικά. «Ναι. Ό,τι μο

ητήσεις θα το κάνω».Σκέφτηκε πως ούτως ή άλλως δεν είχε επιλογή.

«Οτιδήποτε;»«Ναι».Για λίγο, η γυναίκα δε μίλησε. Η Τζένιφερ περίμενε πως θ

ινόταν κάτι που θα της προκαλούσε πόνο. Θα με χτυπήσεσως με βιάσει πάλι ο άντρας.

«Δώσε μου το αρκουδάκι σου, Νούμερο 4».

Η Τζένιφερ δεν κατάλαβε.«Τι;» είπε.«Θέλω το αρκουδάκι, Νούμερο 4. Τώρα αμέσως. Δώσ

μού το».Η Τζένιφερ σχεδόν πανικοβλήθηκε. Ήθελε να ξεφωνίσε

α το βάλει στα πόδια και να κρυφτεί. Ήταν σαν να τη

ητούσαν να δώσει την καρδιά της ή την ανάσα της. Καφετούλης ήταν το μόνο πράγμα που της θύμιζε ότι ήταστ’ αλήθεια η Τζένιφερ. Ένιωθε την τραχιά συνθετική γούνου παιχνιδιού πάνω στη γυμνή σάρκα της. Εκείνη τη στιγμ αίσθηση ήταν ακόμη πιο έντονη, λες και το πάνινο ζωάίχε γαντζωθεί στο κορμί της, λες και είχε γίνει ένα μ’ εκείνη

α δώσει τον Καφετούλη; Ο λαιμός της έκλεισε. Ένιωσε ννίγεται, της κόπηκε η ανάσα, άρχισε να κλυδωνίζεται σαν νίχε δεχτεί μια δυνατή γροθιά κατάστηθα.

«Δεν μπορώ, δεν μπορώ», βόγκηξε.« Το αρκουδάκι, Νούμερο 4. Για να έχω κάτι να σ

υμάμαι».

Τα μάτια της Τζένιφερ βούρκωσαν, της ήρθε ναυτία



όμισε πως θα έκανε εμετό. Αισθανόταν τα μικροσκοπικμπράτσα του παιχνιδιού να τη σφίγγουν, λες και ταρκουδάκι ήταν μωρό. Ευχόταν να άνοιγε η γη και να τηκατάπινε.

«Το αρκουδάκι, Νούμερο 4. Δε θα το ζητήσω ξανά».

Η Τζένιφερ δεν ήξερε τι άλλο μπορούσε να κάνει. Μαργές κινήσεις, απομάκρυνε τον Καφετούλη από το στήθοης και τον έτεινε προς το μέρος της γυναίκας. Οι ώμοι τη

άρχισαν να τραντάζονται από ασυγκράτητους λυγμούς. Τέρι της γυναίκας άγγιξε φευγαλέα το δικό της καθώς τηπαιρνε το αρκουδάκι. Η Τζένιφερ προσπάθησε να χαϊδέψ

ον Καφετούλη καθώς έφευγε απ’ τα χέρια της. Η μοναξιης ήταν πλέον απόλυτη. Με συγχωρείς με συγχωρείς αντί

αντίο αντίο, αυτά ήταν τα μόνα λόγια που της ήρθαν στμυαλό. Ίσα που άκουσε τη γυναίκα να της λέει:

«Ευχαριστώ, Νούμερο 4. Και τώρα, Νούμερο 4, πιστεύουμως ήρθε η ώρα για το τέλος. Το δέχεσαι;»

Η ερώτηση της προκάλεσε μια αίσθηση ασφυξίας. Ένιωσιο γυμνή από ποτέ.

«Το δέχεσαι, Νούμερο 4;» Με συγχωρείς, Καφετούλη. Σε απογοήτευσα. Το φταίξιμ

ταν όλο δικό μου. Με συγχωρείς. Ήθελα να σε σώσω.«Καιρός να δοθεί ένα τέλος, Νούμερο 4;»

Η Τζένιφερ κατάλαβε ότι έπρεπε ν’ απαντήσει στηρώτηση, αλλά, όπως συνήθως, δεν ήξερε τι να πει. Αν πεαι, θα πεθάνεις. Αν πεις όχι, θα πεθάνεις.

«Θα ήθελες να γυρίσεις σπίτι σου τώρα, Νούμερο 4;»Της κόπηκε και η ελάχιστη ανάσα που είχε μείνει μέσα τη

Της φαινόταν πως έκανε συνάμα αποπνικτική ζέστη κ

σουχτερό κρύο, σαν να μαινόταν μια χιονοθύελλα.



«Θα ήθελες να τελειώνεις;» επέμεινε η γυναίκα.«Ναι», κατάφερε να πει τσιριχτά η Τζένιφερ, ανάμεσ

στους λυγμούς της.«Τέλος λοιπόν, Νούμερο 4;»«Ναι, σας παρακαλώ».

«Πολύ καλά», είπε η γυναίκα.Η Τζένιφερ δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε να πιστέψ

αυτό που γινόταν. Στο μυαλό της περιδινούνταφαντασιώσεις ελευθερίας. Άθελά της συσπάστηκε, καφνικά αισθάνθηκε τα χέρια της γυναίκας πάνω στα δικης. Ήταν σαν να την άγγιζε ένα ηλεκτροφόρο καλώδιο κ

ραντάχτηκε σύγκορμη. Με αργές κινήσεις, η γυναίκα τήβγαλε τις χειροπέδες και τις άφησε να πέσουν με κρότο στάπεδο. Κροτάλισε και η αλυσίδα καθώς έπεφτε. Η Τζένιφε

αισθάνθηκε ζαλάδα, σχεδόν αναγούλα, και άρχισε να γέρνμπρος πίσω, λες και αυτά που την κρατούσαν όρθια ήταν ειροπέδες και η αλυσίδα.

«Η κουκούλα θα μείνει στη θέση της, Νούμερο 4. Θκαταλάβεις πότε θα είσαι ελεύθερη να τη βγάλεις».

Η Τζένιφερ συνειδητοποίησε ότι είχε σηκώσει τα χέρια τηστο μαύρο ύφασμα που κάλυπτε το κεφάλι της. Υπάκουσαμέσως, κατεβάζοντας τα χέρια στα γόνατά της, αλλά ήταφοβερά σαστισμένη. Πώς θα το καταλάβαινε;

«Αφήνω μπροστά στα πόδια σου το κλειδί για να φύγεαπ’ αυτό το δωμάτιο», είπε αργά η γυναίκα. «Αυτό το κλεια ανοίξει τη μοναδική κλειδωμένη πόρτα που σε χωρίζ

από την ελευθερία. Σε παρακαλώ να μείνεις καθισμένη γιαρκετά λεπτά. Να μετράς φωναχτά. Έπειτα, όταν θεωρήσεως έχει περάσει αρκετή ώρα, μπορείς να βρεις το κλειδί κ

’ αποφασίσεις αν ήρθε η ώρα να πας στο σπίτι σου. Τη



απόφαση αυτή μπορείς να την πάρεις με την ησυχία σου».Το κεφάλι της Τζένιφερ γύριζε. Καταλάβαινε ότι έπρεπε ν

μείνει καθισμένη και ότι έπρεπε ν’ αρχίσει το μέτρημα. Αλλεν έβγαζε νόημα από τις υπόλοιπες εντολές. Έμεινε ασάλευτη στη θέση της. Άκουσε τη γυναίκα ν

ιασχίζει το κελί και ν’ ανοίγει την πόρτα. Οι επόμενοι ήχοου άκουσε ήταν το κλείσιμο και το κλείδωμα της πόρτας.

Η φαντασία της είχε πάρει φωτιά, οι εικόνεσυνωστίζονταν. Υποτίθεται πως το κλειδί ήταν ακριβώμπροστά της. Φεύγουν, σκέφτηκε. Το βάζουν στα πόδια καθέλουν μόνο να περιμένω μέχρι να φύγουν. Αυτό κάνουν ο

γκληματίες. Πρέπει να διαφύγουν. Πάει καλά. Μπορώ νπαίξω αυτό το παιχνίδι. Μπορώ να κάνω αυτό που μοζητούν. Αρκεί να φύγετε. Αφήστε με εμένα. Θα είμαι εντάξε

πορώ να βρω το δρόμο του γυρισμού στο σπίτι μου.Η Τζένιφερ άρχισε να μετράει ψιθυριστά: «Έν

ευτερόλεπτο. Δύο δευτερόλεπτα. Τρία δευτερόλεπτα..

Μέσα της, η ελπίδα κυλούσε ορμητικά, άθελά της όμωνιωθε και ενοχή. Με συγχωρείς, Καφετούλη, έπρεπε να ήσου

κι εσύ μαζί μου. Έπρεπε να σε πάρω κι εσένα σπίτι. Μσυγχωρείς.

Ένας σπασμός τη διαπέρασε. Από την κορφή μέχρι τύχια. Φαντάστηκε ότι θα έβαζαν τον Καφετούλη μπροστ

στην κάμερα και θα τον βασάνιζαν αντί για την ίδιΣκέφτηκε πως δε θα μπορούσε ποτέ να συγχωρήσει τοαυτό της που είχε παρατήσει το αρκουδάκι. Δε θα μπορούσα γυρίσει στο σπίτι της χωρίς αυτό. Ήξερε ότι χωρίς το

Καφετούλη δε θα μπορούσε να αντικρίσει ξανά τον πατέρης, έστω κι αν ήταν νεκρός, αλλά αυτό το εμπόδιο δεν τη

φάνηκε ανυπέρβλητο. Ένιωσε τα σωθικά της να σφίγγονται



«...είκοσι δευτερόλεπτα, είκοσι ένα δευτερόλεπτα...» Άσε να περάσει αρκετή ώρα, είπε στον εαυτό της. Άσ’ του

α το βάλουν στα πόδια. Άσ’ τους να φύγουν. Δε θα τουξαναδείς ποτέ.

Αυτό της φαινόταν λογικό. Ξεμπέρδεψαν μαζί μο

Τελείωσαν όλα . Άρχισε να κλαίει ανεξέλεγκτα. Δεν επέτρεψστον εαυτό της να σχηματίσει νοερά τις λέξεις Θα ζήσωαλλά εκείνη η αίσθηση γιγαντώθηκε μέσα τηακολουθώντας το ρυθμό της χρονομέτρησης.

Αφού μέτρησε αργά και οδυνηρά μέχρι το διακόσισαράντα, της ήταν αδύνατον να κρατηθεί πλέον. Το κλειδ

ίπε στον εαυτό της. Βρες το κλειδί. Γύρνα στο σπίτι σου.Εξακολουθώντας να είναι καθιστή, έσκυψε κι άπλωσε τ

έρι της, σαν μετανοημένη πιστή που άναβε ένα κερί στωμό μπροστά της. Έψαξε ψηλαφητά και άγγιξε έν

συμπαγές μεταλλικό αντικείμενο.Δίστασε. Το πράγμα εκείνο δεν της θύμιζε κλειδί. Άπλωσ

ιο πέρα το χέρι της κι έπιασε κάτι φτιαγμένο από ξύλο.Διέτρεξε με τα ακροδάχτυλά της την περίμετρο το

κλειδιού. Ήταν κάτι στρογγυλό. Κάτι μακρύ. Κάτι απαίσιο. Τζένιφερ τραβήχτηκε απότομα, βγάζοντας μια πνιχτή κραυγλες και είχαν καεί τα δάχτυλά της.

Τα κλάματα του μωρού, σκέφτηκε. Ήταν ψέματα.

Τα παιδιά που έπαιζαν. Ήταν ψέματα.Ο καβγάς. Ήταν ψέμα.Ένα κλειδί για να ελευθερωθείς...Το χειρότερο απ’ όλα τα ψέματα.Αυτό που βρισκόταν στα πόδια της δεν ήταν ένα κλει

ου θα άνοιγε μια κλειδωμένη πόρτα.

Ήταν ένα πιστόλι.



Ο Έιντριαν πήρε τουλάχιστον τρεις λάθος στροφές κάθηκε και μια φορά εντελώς, όταν βρέθηκε σε δρόμουεμάτους λακκούβες και σε μικρές πόλεις που θα μπορούσαα ήταν βγαλμένες από τους πίνακες του Νόρμαν Ρόκγουε

μόνο που τις ασχήμιζαν οι κακουχίες και η φτώχεια ποιαρκώς εντείνονταν, επίμονα και ύπουλα. Μέσα στις αυλέ

στο πλάι των σπιτιών έβλεπες πάρα πολλά σκουριασμέναυτοκίνητα πάνω σε τσιμεντόλιθους, πάρα πολλ

αρατημένα γεωργικά μηχανήματα πλάι σε ετοιμόρροπουφράχτες. Ο Έιντριαν πέρασε μπροστά απ

ροκατασκευασμένα σπίτια στολισμένα με δορυφορικά πιάτλάι σε ξεθωριασμένους κόκκινους αχυρώνες που δεν είχα

αφτεί χρόνια ολόκληρα και οι στέγες τους είχαν κρεμάσαπό το βάρος του χιονιού. Κάθε τόσο ξεπηδούσαν πινακίδεωγραφισμένες στο χέρι που διαφήμιζαν αυθεντικό σιρό

από σφεντάμι ή αυθεντικά ινδιάνικα χειροτεχνήματα.Οι δρόμοι εκείνοι δεν οδηγούσαν σε δημοφιλε

ροορισμούς. Ήταν στενοί και προχωρούσαν φιδογυριστ

εμακραίνοντας από τα τμήματα της Νέας Αγγλίας ποφιγουράριζαν στις τουριστικές μπροσούρες. Μακριά από τουαυτοκινητόδρομους έβλεπες σκόρπιες δασωμένες εκτάσεμε μπλεγμένα κλαριά που μπουμπούκιαζαν από τα καινούριφύλλα με τις έντονες πράσινες αποχρώσεις. Ανάμεσα σκείνα τα σύδεντρα εκτείνονταν κυματιστά λιβάδια πο

κάποτε ήταν γεμάτα αγελάδες και πρόβατα. Τα μέρη εκείν



ης Αμερικής ήταν αγνοημένα και ο κόσμος τα διέσχιιαστικά, προσπαθώντας να πάει κάπου αλλού, συνήθως σ

κάποιο ακριβό σπίτι στις όχθες μιας λίμνης ή σε κάποιαριστοκρατικό χειμερινό θέρετρο για να κάνει σκι. Δεν ήταλίγες οι φορές που ο Έιντριαν αναγκάστηκε να κάνει τ

μπρος πίσω, αφού πρώτα σταματούσε στην άκρη του δρόμοια να μελετήσει τον παλιό και κουρελιασμένο χάρτη που είχρει στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου του.

Στην πραγματικότητα δεν είχε κάποιο σχέδιο.Η ακανόνιστη πορεία που ακολουθούσε, γεμάτη απ

εροντικά ξαστοχήματα, τον είχε κάνει να καθυστερήσ

σημαντικά. Ήξερε πως ο χρόνος κυλούσε ορμητικΟδηγούσε το αυτοκίνητο σαν κάποιος που βρισκόταν σκατάσταση πανικού και έπρεπε να φτάσει γρήγορα στοσοκομείο. Τη μια το σανίδωνε απότομα και την άλλατούσε φρένο με δύναμη όταν νόμιζε πως θα έχανε τολεγχο σε κάποια απότομη καμπή. Υπενθύμιζε διαρκώς στο

αυτό του να μην ξαναπάρει λάθος στροφή. Μια λάθοστροφή μπορεί να είναι μοιραία, έλεγε στον εαυτό του, κμερικές φορές ξεσπούσε φωνάζοντας: «Προχώρα, πάτα το...

Προσπαθούσε να σκέφτεται αδιάκοπα την Τζένιφερ, αλλακόμη κι αυτό ήταν φευγαλέο και δύσκολο. Διάφορεαντικρουόμενες εικόνες μάχονταν μεταξύ τους:

αποφασιστική Τζένιφερ με το ροζ κασκέτο των Ρεντ Σοξ, όταην είχε πρωτοδεί· η Τζένιφερ με το ψεύτικο χαμόγελο πο

κοσμούσε το φυλλάδιο της αστυνομίας που είχε στο κάθισμίπλα του· η Τζένιφερ με δεμένα μάτια και σχεδόν γυμν

στραμμένη προς την κάμερα ενώ την ανέκρινε μια κρυμμένυναίκα.

Ο Έιντριαν ήξερε ποια Τζένιφερ θα έβρισκε όταν θ



ντόπιζε την αγροικία.Αυτό που είχε απομείνει από τον λογικό καθηγητή τη

ψυχολογίας, τον πάλαι ποτέ πρόεδρο του τμήματος, ταπόλυτα σεβαστό μέρος του εαυτού του, του έλεγε ότι θπρεπε να τηλεφωνήσει στην ντετέκτιβ Κόλινς και να της π

ού ήταν και τι έκανε. Αυτή θα ήταν η συνετή κίνησΣκέφτηκε ότι θα μπορούσε να τηλεφωνήσει ακόμη και στοΓουλφ και να του πει πού βρισκόταν. Είτε ο Γουλφ είτε Κόλινς σίγουρα θα είχαν κάποια καλύτερη ιδέα ως προς το πρεπε να γίνει.

Αλλά από τη στιγμή που είχε μπει στο αυτοκίνητό το

κείνο το πρωί, ο Έιντριαν είχε αποφασίσει ν’ αφήσαράμερα τη λογική. Δεν ήξερε αν η συμπεριφορά το

μπορούσε να θεωρηθεί αποτέλεσμα της αρρώστιας του. Ίσωσκέφτηκε. Ίσως το πιο τρελό τμήμα του εαυτού μου έχει βγαπλώς στην επιφάνεια και έχει αναλάβει τα ηνία. Ίσως απαιρνα μια χούφτα από εκείνα τα χάπια που δεν έχου

αποτέλεσμα να έκανα κάτι διαφορετικό.Ίσως και όχι.Σήκωσε το πόδι του από το γκάζι του παλιού Βόλβο κα

άφησε το αμάξι να κατηφορίζει αργά σ’ έναν μικραράδρομο, κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά για να βρει κάου θα του έλεγε ότι πλησίαζε στο στόχο του. Περίμενε πω

κάποιο ημιφορτηγό θα εμφανιζόταν απότομα σε μια στροφκαι ο οδηγός του θα κόρναρε οργισμένος βλέποντάς τον νσέρνεται επικίνδυνα. Υποψιαζόταν ότι δεν απείχε πολύ απον προορισμό του. Διερωτήθηκε αν θα έπρεπε να είχηλεφωνήσει στη μεσίτρια για να πάρει σωστές οδηγίες,

ακόμη και να της είχε ζητήσει να συναντηθούν και να το

είξει το δρόμο. Αλλά μέσα του μια φωνή τού έλεγε επίμον



τι αυτό που έκανε ήταν καλύτερα να το κάνει μόνος. Πίσαπό αυτή τη συμβουλή πρέπει να ήταν ο Μπράιαν. Εκείνοανέκαθεν εμπιστευόταν πολύ περισσότερο τον εαυτό του κ

ολύ λιγότερο τους άλλους. Ενδεχομένως το ίδιο ίσχυε κια την Κάσι. Θέλω να μείνω μόνη, αυτή ήταν η προσέγγισ

ου είχε ως ζωγράφος. Και ο Τόμι, που διακρινόταν πάντια την υπέροχη αυτοπεποίθησή του, σίγουρα θ

συμφωνούσε.Ο Έιντριαν έστριψε το Βόλβο στο χώρο που έκανα

στροφή τα σχολικά λεωφορεία στην άκρη του δρόμου κάτησε απότομα φρένο, κάνοντας τα λάστιχα ν

λιστρήσουν πάνω στο γαρμπίλι. Σύμφωνα με τον σκισμένάρτη του, καθώς και με τις συντεταγμένες που είχ

καταγράψει και τις πληροφορίες του κτηματομεσιτικοραφείου που είχε τυπώσει, ο ιδιωτικός δρόμος που πήγαιν

στη φάρμα ήταν τετρακόσια μέτρα πιο πέρα. Ο Έιντριαύρισε το βλέμμα του προς εκείνη την κατεύθυνση. Έν

σαραβαλιασμένο μπλε γραμματοκιβώτιο, γερμένο σαμεθυσμένος ναύτης που είχε περάσει μια βραδιά στην πόλδειχνε το σημείο όπου υπήρχε μια μοναχική είσοδος.

Η πρώτη παρόρμηση του Έιντριαν ήταν να πάει με ταυτοκίνητο μέχρι το σπίτι, να βγει έξω και να χτυπήσει τη

όρτα. Ετοιμαζόταν να βάλει ταχύτητα, όταν ένιωσε ένα χέ

α τον πιάνει από τον ώμο και άκουσε τον Τόμι να του λέψιθυριστά: «Δε νομίζω ότι θα καταφέρεις τίποτα μ’ αυτό τορόπο, μπαμπά».

Ο Έιντριαν δίστασε.«Εσύ τι λες, Μπράιαν;» ρώτησε, μιλώντας με τον τόνο πο

ρησιμοποιούσε στις ατέλειωτες συζητήσεις του διδακτικο

ροσωπικού, όταν ρωτούσε αν υπήρχαν παράπονα κ



απόψεις, ξέροντας ότι θα άκουγε πολλά. «Ο Τόμι λέει να μηάω να χτυπήσω απλώς την εξώπορτα».

«Άκου το παλικάρι, Όντι. Οι μετωπικές επιθέσεις συνήθωαποκρούονται εύκολα, έστω κι αν έχεις με το μέρος σου τστοιχείο του αιφνιδιασμού. Και ξέρεις, εσύ ουσιαστικά δε

χεις ιδέα τι μπορεί να σε περιμένει».«Τότε τι...»«Μουλωχτά, μπαμπά», είπε ο Τόμι παρεμβαίνοντας στ

συζήτηση και εξακολουθώντας να μιλάει χαμηλόφωνΠρέπει να τους πλησιάσεις στα κλεφτά».

«Νομίζω πως οι περιστάσεις απαιτούν προσοχή, Όντι

ρόσθεσε βιαστικά ο Μπράιαν. «Όχι λεονταρισμούς. Ούαπαιτήσεις. Ούτε Να με, πού είναι η Τζένιφερ; έτσι σταφνικά. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να δούμε τ

κατατόπια».«Κάσι;» ρώτησε φωναχτά ο Έιντριαν.«Άκου αυτά που σου λένε, Όντι. Έχουν πολύ μεγαλύτερ

είρα από σένα σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις».Ο Έιντριαν δεν ήταν σίγουρος αν αυτό ήταν απόλυτ

σωστό. Οπωσδήποτε ο Μπράιαν είχε οδηγήσει τους άντρεου μέσα στη ζούγκλα στον πόλεμο και ο Τόμι είχ

κινηματογραφήσει πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις πράρει μέρος σ’ εκείνη την επίθεση που τον σκότωσε. Αλλά

ιντριαν είχε φανταστεί ότι η Τζένιφερ έμοιαζε περισσότερμε ποντίκι σαν εκείνα που είχε στο εργαστήριό του. Βρισκότασ’ ένα λαβύρινθο κι εκείνος παρακολουθούσε το πείραμα νξελίσσεται. Αυτή η σκέψη τού φάνηκε κάπως λογική. Ήτα

συνηθισμένος να παρακολουθεί τα πράγματα υπομονετικκαι του φάνηκε λογικό να βρει ένα μέρος όπου θα μπορούσ

α το κάνει για μια ακόμη φορά.



Έριξε άλλη μια προσεκτική ματιά στις φωτογραφίες ποίχε τυπώσει από τον ιστότοπο του κτηματομεσιτικοραφείου. Έπειτα τις δίπλωσε και τις έβαλε στη μέσα τσέπου σακακιού του. Καθώς έβγαινε από το αυτοκίνητο, άκουσην Κάσι να του λέει ψιθυριστά: «Μην το ξεχάσεις!»

Εκείνος κούνησε το κεφάλι του και μουρμούρισΣυγκεντρώσου!» Σκέφτηκε πως λειτουργούσε στο πενήντερίπου τοις εκατό της ικανότητας λογικής και καθαρή

σκέψης. Ενδεχομένως ακόμη λιγότερο. Χωρίς τηροειδοποίηση της Κάσι, θα ήταν χαμένος. «Με συγχωρεί

Ποσουμάκι», απάντησε. «Έχεις δίκιο. Θα το χρειαστώ

Χώθηκε πάλι στο αυτοκίνητο και πήρε το εννιάρι Ρούγκερ τοεκρού αδερφού του από το δεξιό κάθισμα.

Το βάρος του όπλου τού φάνηκε γνώριμο. Ο Έιντριασκέφτηκε πως του είχε φανεί χρήσιμο πολύ περισσότερο απ

σο στον Μπράιαν. Ο αδερφός του το είχε χρησιμοποιήσμόνο μία φορά, για να αυτοκτονήσει. Εκείνος σχεδόν το είχ

ρησιμοποιήσει για να αυτοκτονήσει και μετά για ναπειλήσει επανειλημμένα τον Μαρκ Γουλφ, ο οποίος τον είχ

οηθήσει να φτάσει στο σημείο όπου βρισκόταν τώρα, οπόσως θα χρειαζόταν να το χρησιμοποιήσει και πάλ

Προσπάθησε να το βάλει στην τσέπη του σακακιού του, αλλε χωρούσε. Δοκίμασε να το χώσει στη ζώνη του παντελονιο

ου, αλλά αυτό που φαινόταν τόσο εύκολο στις τηλεοπτικέκαι κινηματογραφικές ταινίες στη δική του περίπτωση τοαλούσε την ισορροπία, άσε που το πιστόλι μπορεί νλιστρούσε και να το έχανε. Έτσι, συνέχισε απλώς να τ

κρατάει σφιχτά.Σήκωσε το κεφάλι του. Άκουσε το θρόισμα του αέρα μέσ

από τα κλαδιά των δέντρων. Δέσμες ηλιαχτίδων και σκούρε



σκιές λικνίζονταν μπρος πίσω, αλλάζοντας θέσεις όπωκαθόριζε ο άνεμος. Ένα σμήνος κατάμαυρα κοράκια πέταξαμε θόρυβο μακριά από το ματωμένο γεύμα τους όταν τρόμαξε. Διέσχισε την άσφαλτο τροχάδην κι άρχισε νηγαίνει προς τον ιδιωτικό δρόμο. Χαιρόταν που δεν είχ

κανέναν μαζί του, επειδή είχε την εντύπωση πως πρέπει νφαινόταν εντελώς γελοίος ή θεοπάλαβος.

Η Τέρι Κόλινς οδηγούσε με ταχύτητα, ζορίζοντας το μικρ

αυτοκίνητό της πέρα από κάθε όριο ασφαλείας. Ο ΜαρΓουλφ κρατιόταν από τη χειρολαβή πάνω από το κάθισμου, χαμογελώντας άγρια και με μάτια ορθάνοιχτα, σαν ν

απολάμβανε μια ξέφρενη διαδρομή με ρόλερ κόουστερ. Οροχοί κατάπιναν τα χιλιόμετρα. Στο μεγαλύτερο μέρος τηιαδρομής επικρατούσε σιωπή, την οποία διέκοπτε μόνο

οητευτική, μεταλλική φωνή που έδινε οδηγίες από το GPου κινητού της ντετέκτιβ.

Η Τέρι δεν ήξερε πόσο απείχαν από τον καθηγητήΣίγουρα είχαν καλύψει ένα μέρος από το χάντικαπ, αλλ

όσο; Ήταν σίγουρη πως αντιμετώπιζε μια επείγουσκατάσταση, αλλά θα δυσκολευόταν αν ήταν αναγκασμένη ν

ξηγήσει για ποιο λόγο ήταν επείγουσα. Μήπως επειδπρεπε να εμποδίσει έναν μισότρελο καθηγητή ψυχολογίας ν

σκοτώσει κάποιον; Ενδεχομένως. Μήπως επειδή έπρεπε νρει μια έφηβη που το είχε σκάσει από το σπίτι της και είχίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης σε έναν πορνογραφικστότοπο; Ενδεχομένως. Μήπως επειδή, αν δεν έκανε τίπο

απ’ τα δύο, θα γινόταν ρεζίλι; Πολύ πιθανό.



Κάποια στιγμή ο Γουλφ είχε βάλει τα γέλια. Η Τέδηγούσε με εκατόν εξήντα χιλιόμετρα την ώρα κι αυτός τεώρησε απίστευτα διασκεδαστικό. «Αν το έκανα εγώ, θα μίχε σταματήσει κάποιος αστυνομικός», είπε. «Και θα είχαφνιαστεί βάζοντας τον αριθμό κυκλοφορίας και την άδει

μου στο σύστημα. Άνθρωποι με το δικό μου ποινικό μητρώποτέ δεν καταφέρνουν να γλιτώσουν την κλήση. Εσείς όμωίστε τυχερή».

Η Τέρι δεν είχε την ίδια άποψη. Εδώ που τα λέμυχαρίστως θα έβλεπε ένα περιπολικό να την πλησιάζει μαχύτητα. Θα της έδινε μια δικαιολογία για να ζητήσ

οήθεια.Δεν ήταν σίγουρη ότι χρειαζόταν πράγματι βοήθεια. Δε

ταν σίγουρη ότι δε χρειαζόταν βοήθεια. Είχε την εντύπωσως βρισκόταν παγιδευμένη σε κάποια αλλόκοτη αναζήτησ

συντροφιά με τον πιο αντιπαθητικό Σάντσο Πάντσα που είχήσει ποτέ, κυνηγώντας έναν Δον Κιχώτη που δεν είχε ούτ

καν τη χαλαρή επαφή του μυθιστορηματικοεριπλανώμενου ιππότη με την πραγματικότητα.

Η φωνή του GPS τους έβγαλε από τον ΔιαπολιτειακΑυτοκινητόδρομο και τους οδήγησε σε στενούς επαρχιακούρόμους. Η Τέρι οδηγούσε όσο πιο γρήγορα γινόταν. Τ

λάστιχά της διαμαρτύρονταν. Ο Γουλφ πήγαινε πέρα δώθ

στο κάθισμά του.Από το παρμπρίζ κυλούσαν ορμητικά εικόνες ενός τοπίο

με ειδυλλιακή απομόνωση. Τα δάση και τα λιβάδια κανονικα έπρεπε να ήταν γαλήνια και όμορφα, αλλά η Τέρι είχε τηντύπωση πως έμοιαζαν να κρύβουν κάτι. Για μια στιγμ

σκέφτηκε πως είχε ξεφύγει από τα όρια της λογικής, μ

έροντας ότι η ίδια σκέψη είχε περάσει νωρίτερα και από τ



μυαλό του Έιντριαν. Τα πάντα στην πόλη όπου δούλευε καπου είχε την οικογένειά της φαίνονταν λογικά. Ίσως να μηταν όλα ιδανικά, αλλά εκείνη καταλάβαινε τα σκοτεινπόγεια ρεύματα και τις σκιές που αντιμετώπιζε σ

καθημερινή βάση και έτσι δεν της φαίνονταν ασυνήθιστα

ρομακτικά.Το τωρινό ταξίδι ήταν κάτι πολύ διαφορετικό. Στ

συγκεκριμένη περίπτωση, οι σκοτεινές εικόνες και ιδέεεπερνούσαν κατά πολύ οποιονδήποτε ζοφερό ορίζοντα είχιώσει ποτέ η Τέρι όσα χρόνια ήταν αστυνομικός. Κούνησο κεφάλι της, σαν να απαντούσε σε κάποια ερώτηση πο

μως δεν είχε διατυπωθεί ποτέ.Ο Μαρκ Γουλφ δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη τις οδηγίε

ου GPS. «Δεκαέξι χιλιόμετρα σ’ αυτόν το δρόμο», είπε. «Γιην ακρίβεια, 17,3 χιλιόμετρα, σύμφωνα μ’ αυτό το μαραφέτ

Και μετά άλλη μια στροφή, άλλα 6,9 χιλιόμετρα, κφτάσαμε. Με την προϋπόθεση ότι το GPS είναι σωστ

Άλλοτε είναι, άλλοτε δεν είναι». Έβαλε τα γέλια. «Δεερίμενα ποτέ πως θα γινόμουν πλοηγός μιας αστυνομικού»

Η Τέρι αγνόησε το σχόλιό του, αν και ακολούθησε τιδηγίες του περιμένοντας ταυτόχρονα από τη μηχανικ

φωνή του GPS να επιβεβαιώσει αυτά που της είχε ήδη πκείνος.

Ο Έιντριαν βρήκε ένα μονοπάτι που φαινόταν να πηγαίναράλληλα με τον ιδιωτικό δρόμο, περνώντας μέσα από τέντρα και καταλήγοντας στην αγροικία. Το ακολούθησ

ρασκελίζοντας πεσμένους κορμούς και πατώντας βαριά στ



μαλακό, νοτισμένο χώμα. Τα ρούχα του σκάλωναν στκλαδιά των θάμνων και μέσα σε λίγα λεπτά το μονοπάστένεψε κι έγινε πιο δύσβατο κι εκείνος αναγκάστηκε ν

αλεύει με την ανοιξιάτικη βλάστηση.Πήγαινε από δω κι από κει, κόντρα στα αγκάθια πο

αντζώνονταν στο παντελόνι και στα χέρια τοαραμερίζοντας θάμνους, στρίβοντας μια δεξιά και μι

αριστερά, πασχίζοντας να βαδίσει σ’ ένα μονοπάτι που τη μιστιγμή φαινόταν ανοιχτό και βατό και μετά, λίγα μέτρ

αρακάτω, γινόταν αδιάβατο. Τα εμπόδια της φύσησυνωμοτούσαν για να κάνουν την πορεία του όλο και πι

ύσκολη και μολονότι εκείνος δεν εννοούσε να παραδεχτως είχε χαθεί, ήξερε ότι αναγκαζόταν να πάει προς μι

κατεύθυνση που τον απομάκρυνε από τον προορισμό τοΕίχε ελπίσει πως το μονοπάτι θα ήταν ίσιο, αλλά διαπίστωσ

ως στριφογύριζε σαν φίδι. Αγωνίστηκε να διατηρήσανέπαφη την αίσθηση του προσανατολισμού καθώ

ροχωρούσε μέσα στο δάσος. Περίμενε πως θα άκουγε τοΜπράιαν να του λέει ότι οι ζούγκλες του Βιετνάμ ήταν πολειρότερες, αλλά το μόνο που άκουγε από τον αδερφό τοταν το αγκομαχητό του. Όταν σταμάτησε μια στιγμή για ναποστάσει, κατάλαβε πως ήταν ο ίδιος που αγκομαχούσε. Ένιωθε παγιδευμένος. Ήθελε ν’ αρχίσει να ρίχνει με τ

Ρούγκερ, λες και οι σφαίρες μπορούσαν ν’ ανοίξουν τρόμο. Ιδρώτας κυλούσε στο μέτωπό του μολονότι ερμοκρασία ήταν ήπια. Ήταν σαν να είχε μπλέξει σε καβγτσι όπως κάθε τόσο παραμέριζε ένα κλαδί από το πρόσωπου ή κλοτσούσε κάποιον αγκαθωτό θάμνο που τον άρπαζ

από το παντελόνι.

Σταμάτησε μια στιγμή για να κοιτάξει ψηλά. Ο γαλανό



υρανός φαινόταν να φωτίζει το μονοπάτι του. Ανάγκασε τοαυτό του να προχωρήσει, αν και καταλάβαινε ότι εκείνη τη

ώρα το προχωρώ μπορεί να σήμαινε πάω δεξιά ή αριστερά, ακόμη και προς τα πίσω. Είχε χαθεί, νικημένος από το πυκνάσος. Για μια στιγμή τον κυρίεψε φόβος, σκέφτηκε πως είχ

ωθεί σ’ έναν ερημότοπο απ’ όπου δε θα κατάφερνε ποτέ νγει και πως η μοίρα του τον είχε σπρώξει ξαφνικά να περάσσο χρόνο τού έμενε ακόμη πάνω στη γη χαμένος μέσα στέντρα και τα σύθαμνα, καταδικασμένος από μία και μόν

κακή επιλογή. Ήθελε να παραδοθεί στον πανικό, να φωνάξει βοήθει

Γραπωνόταν από κλαριά και πήγαινε προς όποια κατεύθυνσμπορούσε. Παραμέριζε ξερόκλαδα και κάθε τόσο σκόνταφτΕκείνη η πάλη τον μάτωνε, το πρόσωπο και τα χέρια τοίχαν γεμίσει γδαρσίματα.

Βλαστήμησε τα γεράματα, την αρρώστια, και την εμμονου.

Και τότε, όπως τον είχε αγκαλιάσει ξαφνικά το δάσοξίσου ξαφνικά το ένιωσε να αραιώνει, λες και τον άφηνε νεφύγει από το ασφυκτικό αγκάλιασμά του.

Αναπάντεχα, ο χώρος γύρω του πλάτυνε. Το έδαφος έγινιο σταθερό κάτω απ’ τα πόδια του. Τα αγκάθια φάνηκαν νον αφήνουν ελεύθερο. Σήκωσε το βλέμμα του και είδε τη

ξοδο. Προχώρησε με κόπο, σαν κάποιος που πνιγόταν κμπορούσε τώρα να βγάλει το κεφάλι του απ’ το νερό και ν

άρει μια βαθιά ανάσα.Τα δέντρα τελείωσαν, δίνοντας τη θέση τους σ’ έν

λασπιασμένο πράσινο λιβάδι.Ο Έιντριαν έπεσε στα γόνατα σαν ικέτης, γεμάτο

υγνωμοσύνη. Πήρε γρήγορες ανάσες, προσπαθώντας ν



ρεμήσει και να καταλάβει πού βρισκόταν.Μπροστά του υπήρχε ένα μικρό κυματιστό ύψωμ

Σκαρφάλωσε στην πλαγιά, νιώθοντας τον ήλιο στην πλάτου. Στον αέρα πλανιόταν μια ανεπαίσθητη μυρωδιά υγροώματος. Στην κορυφή του υψώματος σταμάτησε για ν

ροσανατολιστεί. Ξαφνιάστηκε βλέποντας τον αχυρώνα κμια αγροικία μπροστά του. Έβγαλε από την τσέπη του τφυλλάδια του κτηματομεσιτικού γραφείου και συνέκριναπεγνωσμένα αυτό που έβλεπε με τις φωτογραφίες.

Έφτασα, σκέφτηκε ξαφνικά.Η περιπλάνηση κι ο αγώνας του μέσα στο δάσος τον είχα

δηγήσει πέρα απ’ το σπίτι, που βρισκόταν σε μια μικρκοιλότητα. Από κει όπου στεκόταν το έβλεπε από το πλάσχεδόν από πίσω, και ήταν πιο κοντά στον αχυρώνα. Απείχκαμιά πενηνταριά μέτρα από τα δύο κτίσματα.

Η έκταση ήταν ανοιχτή, ένα λιβάδι γεμάτο λάσπες, όποκάποτε ζούσαν τα ζωντανά του κτήματος.

Ο Έιντριαν δε ζήτησε τη συμβουλή του αδερφού του.Αντί γι’ αυτό, έπεσε στα γόνατα και μετά ξάπλωσε στ

μαλακό έδαφος κι άρχισε να σέρνεται προς το μέρος όποταν απόλυτα σίγουρος ότι θα έβρισκε την Τζένιφερ.



Η Τζένιφερ έπιασε το περίστροφο και το βάρος του τηάφνιασε. Δεν είχε ξαναπιάσει φονικό όπλο στα χέρια της κίχε τη λανθασμένη ιδέα ότι κάτι που μπορούσε να σκοτώσπρεπε να είναι ελαφρύ σαν πούπουλο. Δεν είχε ιδέα πώπρεπε να το χειριστεί, πώς να ανοίξει το μύλο, πώς να τεμίσει ή να σηκώσει τον κόκορα. Δεν ήξερε αν η ασφάλει

ταν σηκωμένη ή όχι, ούτε αν υπήρχε έστω και μια σφαίρΕίχε παρακολουθήσει αρκετά έργα στην τηλεόραση, κι έτ

ξερε ότι το πιθανότερο ήταν πως το μόνο που είχε να κάνταν να στρέψει την κάννη προς το κεφάλι της και να αρχίσα τραβάει τη σκανδάλη μέχρι που δε θα είχε πια λόγο να τ

κάνει.

Ένα μέρος του εαυτού της ξεφώνιζε: Ξεμπέρδευε! Κάν’ τοώσε ένα τέλος τώρα!Τα άγρια συναισθήματα που την κυρίεψαν της έκοψαν τη

ανάσα. Το χέρι της έτρεμε ελαφρά. Πίστευε πως έπρεπε νιαστεί, αλλιώς ποιος ξέρει τι θα της έκαναν ο άντρας και υναίκα αν δίσταζε. Κατά κάποιον τρόπο, η σκέψ

αυτοκτόνησε για να μη σου κάνουν κακό είχε μια αλλόκοτλογική.

Αποτελούσε αντίφαση ο εξαιρετικά αργός και μετρημένορόπος με τον οποίο ενεργούσε τώρα, λες και τα τελευταί

λεπτά έπρεπε να κυλήσουν σε αργό ρυθμό, λες και έπρεπε νξετάσει προσεκτικά την κάθε πλευρά της κάθε κίνησης πο

κανε: Άπλωσε το χέρι σου. Άδραξε το όπλο. Σήκωσέ τ



προσεκτικά. Σταμάτα. Ένιωθε φοβερή μοναξιά, αν και ήξερε ότι δεν ήταν μόνξερε ότι οι άλλοι πρέπει να ήταν εκεί κοντά.Αισθάνθηκε το κεφάλι της να γυρίζει. Έπιασε τον εαυτ

ης να ξαναφέρνει στο νου της πράγματα που της είχα

συμβεί από τη στιγμή που την είχαν αρπάξει μέσα στο δρόμταν σαν να δεχόταν πάλι όλα τα χτυπήματα, σαν να τ

ίαζαν ξανά, σαν να τη χλεύαζαν για μια ακόμη φορΤαυτόχρονα, διαπίστωσε ότι της έρχονταν ξεκάρφωτεικόνες από το παρελθόν της.

Μέσα στη φαντασία της γινόταν μάχη. Το πρόβλημα ήτα

τι καθεμιά από εκείνες τις αναμνήσεις φαινόταν νποχωρεί σταθερά σε μια σήραγγα, έτσι που της ήταν όλο κιο δύσκολο να τη διακρίνει. Ήταν λες και η Τζένιφερ έφευγε τελικά από το δωμάτι

αφήνοντας πίσω μόνη τη Νούμερο 4.Και η Νούμερο 4 είχε πλέον μόνο μια επιλογή.

Το κλειδί για να γυρίσει σπίτι της . Έτσι το είχε αποκαλέσ γυναίκα.

Η αυτοκτονία φαινόταν η πιο λογική λύση.Η Τζένιφερ δεν μπορούσε να δει ούτε να φανταστεί άλλε

πιλογές.Παρ’ όλ’ αυτά δίσταζε. Δεν καταλάβαινε από πού πήγαζε

συνδυασμός προσαρμοστικότητας και διστακτικότητας ποσυνέχιζε να παλεύει μέσα της, φωνάζοντας, ζαρώνοντας απφόβο, καβγαδίζοντας, προβάλλοντας αντίσταση στη

αρόρμηση να οδηγήσει αμέσως τη Νούμερο 4 στο τέλοης. Η Τζένιφερ δεν μπορούσε πια να πει ποιο απαιτούσ

μεγαλύτερη γενναιότητα. Το να αυτοκτονήσει ή το ν

αραμείνει ζωντανή; Δίσταζε γιατί τίποτε δεν ήταν ξεκάθαρο



Και τότε έκανε κάτι εκπληκτικό, κάτι που δε θα μπορούσα εξηγήσει, αλλά που μια φωνή μέσα της έλεγε ότι ήτα

αναγκαίο και σημαντικό και ότι έπρεπε να γίνει χωρκαθυστέρηση.

Απέθεσε προσεκτικά το όπλο στα γόνατά της, σήκωσε τ

έρια της κι άρχισε να λύνει την κουκούλα που της κάλυπτο κεφάλι. Δεν το ήξερε, αλλά η πράξη της είχε όλο τοολιγουντιανό ρομαντισμό του γενναίου κατασκόπου πο

αντίκριζε το εκτελεστικό απόσπασμα και αρνιόταν να τοέσουν τα μάτια επειδή ήθελε να κοιτάξει κατάματα το χάρ

Η κουκούλα ήταν δεμένη σφιχτά, και η Τζένιφερ αγωνίστηκ

α λύσει τους κόμπους. Κάποια αλλοπρόσαλλη σκέψστριφογύριζε μέσα της, μια σκέψη που έλεγε ότι δεν έπρεπε ν

άει κατευθείαν από το ένα σκοτάδι στο άλλο. Το λύσιμο τηκουκούλας ήταν επίπονη και αργή δουλειά επειδή τα χέριης έτρεμαν ασυγκράτητα.

Η Λίντα πρόσεξε πρώτη τι έκανε η Νούμερο 4. Ο Μάικλ κείνη, όπως ουσιαστικά και όλοι οι συνδρομητές τους, ήτα

καθηλωμένοι μπροστά στις οθόνες τους, παρακολουθώνταον αργό κι όμως υπέροχο ρυθμό του τέλους της Νούμερο

ταν αναπόφευκτο. Ήταν γλυκά βασανιστικό. Οσυνδρομητές γέμιζαν τις αίθουσες συζητήσεων και έστελναμε ξέφρενο ρυθμό μηνύματα για την τελευταία πράξη πο

αρακολουθούσαν. Ο ηλεκτρονικός ορυμαγδός ήτακκωφαντικός. Ποτάμι τα θαυμαστικά και τα πλάγιράμματα. Οι λέξεις κυλούσαν ορμητικά, σαν νερό πο

κρέμιζε κάποιο φράγμα.



«Θεέ και Κύριε!» αναφώνησε η Λίντα. «Έτσι και βγάλην κουκούλα...»

Σ’ έναν κόσμο αφιερωμένο στις φαντασιώσεις, η Νούμερ άθελά της είχε εισαγάγει μια πραγματικότητα την οποίταν υποχρεωμένοι ν’ αντιμετωπίσουν. Η Λίντα δεν τ

ερίμενε αυτό και ξαφνικά βρέθηκε να παλεύει μέσα σε μάλασσα όπου μαίνονταν κύματα φόβου και ανησυχίας.

«Δεν έπρεπε να της είχα λύσει τα χέρια», είπε οργισμένΈπρεπε να είχα μιλήσει ξεκάθαρα».

Ο Μάικλ πλησίασε στο πληκτρολόγιο κι έπιασε ένειριστήριο. Ήταν έτοιμος να κλείσει την κάμερα πο

ρισκόταν ακριβώς απέναντι από την Τζένιφερ, αλλά έπειτσταμάτησε.

«Δεν μπορούμε να κοροϊδέψουμε τους πελάτες», είπαπότομα. «Θα απαιτήσουν να δουν το πρόσωπό της».

Το μόνο που μπορούσε να δει ήταν η οργή που θεσπούσε αν η Νούμερο 4 έκανε αυτό που περίμεναν να κάν

αλλά εκείνος και η Λίντα έκρυβαν την τελευταία πράξη μξυπνους χειρισμούς της κάμερας και λήψεις υπό γωνία. «Δίνεται», μουρμούρισε. «Οι πελάτες θέλουν να φανεντακάθαρα».

«Μήπως να...» άρχισε να λέει η Λίντα, αλλσυγκρατήθηκε. «Είδαν μια φευγαλέα εικόνα όταν η Νούμερ

νόμισε ότι θα δραπέτευε. Μπορεί να πέρασαν ένα ή δύευτερόλεπτα μέχρι να διοχετευθεί η λήψη στην πίσ

κάμερα...»«Ναι. Και οι αντιδράσεις ήταν σαφέστατες. Δεν τους άρεσ

ου τα μάτια της ήταν δεμένα. Ήθελαν να τη βλέπουναπάντησε ο Μάικλ.

«Μα...» Η Λίντα κοντοστάθηκε και πάλι. Διέκρινε όλες τ



συνέπειες που συνεπάγονταν αυτά που έλεγε ο Μάικλ.«Το ρίσκο είναι εξαιρετικά μεγάλο», συνέχισε ψιθυριστά

Έτσι και οι μπάτσοι δουν αυτό το πράγμα –και ξέρεις πολκαλά ότι θα το δουν αργά ή γρήγορα–, μπορούν ν

αγώσουν την εικόνα και να τη βελτιώσουν. Θα καταλάβου

οια είναι αυτή που βλέπουν. Και κάτι τέτοιο θα μπορούσεεν ξέρω με ποιον τρόπο, αλλά θα μπορούσε να τους κάνα σκεφτούν ποιους πρέπει να αναζητήσουν».

Ο Μάικλ είχε απόλυτη επίγνωση των κινδύνων ποαντιμετώπιζαν αν άφηναν τους πελάτες τους να δουν ποι

ταν η Νούμερο 4 καθώς θα πέθαινε. Όλοι οι προηγούμεν

αριθμοί είχαν πεθάνει ουσιαστικά ανώνυμοι, οι πραγματικέαυτότητές τους είχαν μείνει κρυφές ως το τέλος τηαράστασης. Αλλά τόσο εκείνος όσο και η Λίντα γνώριζαολύ καλά το πάθος και την αίσθηση οικειότητας ποροκαλούσε η Νούμερο 4 στους πελάτες. Όλοι νοιάζονται’ αυτήν. Διακυβεύονταν πάρα πολλά καθώς η Νούμερο

άλευε με τους κόμπους που κρατούσαν την κουκούλα στέση της.

«Δε συνειδητοποιεί ότι θα μπορούσε ενδεχομένως να τσκίσει απλώς», είπε αργά η Λίντα. «Θα ήταν πιο γρήγορο απαυτό που κάνει. Κάτι τέτοιο ίσως θα ήταν καλό. Από τηάποψη της εικόνας, θέλω να πω».

«Περίμενε. Συνέχισε να παρακολουθείς. Μπορεί να τσκεφτεί και η ίδια. Να είσαι έτοιμη. Ίσως χρειαστεί νκλείσουμε την κεντρική κάμερα στα γρήγορα. Δεν το θέλωαλλά ίσως αναγκαστούμε να το κάνουμε».

Ο Μάικλ είχε ακουμπισμένα τα δάχτυλά του στα σωστλήκτρα. Η Λίντα ήταν στο πλευρό του. Σκέφτηκε ν

μαγνητοσκοπήσει την τελική σκηνή στην αγροικία και να τη



ροβάλει αργότερα, όταν θα είχαν ξεφορτωθεί τη Νούμεροκαι θα είχαν καλύψει όλα τα ίχνη τους. Ήξερε ότι αυτό θξόργιζε τους συνδρομητές. Καθισμένοι στην ασφάλεια τω

σπιτιών τους μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών τουθελαν απεγνωσμένα να μάθουν. Και αυτό σήμαινε ό

πρεπε να δουν. Ο Μάικλ αισθανόταν τους μυς του νσφίγγονται από την ένταση. Όχι καθυστερήσεις , είπε με το νοου. Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα τη στιγμ

που συμβαίνουν. Η αβέβαιη τροπή τον γέμιζε ενέργεια αλλκαι ανησυχία. Έριξε μια ματιά στη Λίντα και φαντάστηκε όυσιαστικά πρέπει να τη σφυροκοπούσαν οι ίδιες σκέψει

Κατόπιν γύρισε πάλι στη Νούμερο 4, ενώ εκείνος και η Λίντπικεντρώνονταν σ’ αυτό που έβλεπαν και σ’ αυτό ποστελναν στον κυβερνοχώρο.

Πήρε μια βαθιά ανάσα.Για πρώτη και μοναδική φορά στη Σειρά 4 δίσταζαν κι

υο τους. Ήταν λες και η αβεβαιότητα που είχε παγιδέψει τ

ούμερο 4 σε όλη τη διάρκεια της παράστασης τελικά τουίχε κυριέψει κι εκείνους. Η αυτοπεποίθησή τους κλονίστηκ

και, επίσης για πρώτη φορά, έγειραν προς την οθόνη χωρα έχουν την παραμικρή ιδέα ως προς το τι θπακολουθούσε.

Η λάσπη κάλυπτε τα ρούχα και τα χέρια του, κάνοντας τλαβή του όπλου του να φαίνεται γλιστερή. Η έντονη μυρωδιου χώματος γέμισε τα ρουθούνια του καθώς ο Έιντρια

σερνόταν αργά και υπομονετικά προς την αγροικία. Ο ήλιο

ον χτυπούσε αλύπητα από ψηλά και απ’ το μυαλό το



έρασε η σκέψη ότι, αν κάποιος κοίταζε από οποιοδήποαράθυρο, μπορεί να τον εντόπιζε ακόμα κι αν ήτααπλωμένος στο έδαφος. Συνέχισε όμως να σέρνετ

ανυποχώρητα, καλύπτοντας τον ανοιχτό χώρο όσο πιπιδέξια μπορούσε, με τα μάτια καρφωμένα στον προορισμ

ου.Δε σηκώθηκε όρθιος παρά μόνο όταν έφτασε στη γωνί

ου αχυρώνα, όπου μπόρεσε να κρυφτεί πίσω από τον τοίχώστε να μη φαίνεται απ’ το σπίτι. Βαριανάσαινε, όχι απκούραση, αλλά από την αίσθηση ότι έπεφτε με τα μούτρα σμια αμετάκλητη μάχη, όπου θα συγκρούονταν η αρρώστι

ου από τη μια και η ανεπάρκεια που είχε δείξει ως σύζυγοατέρας και αδερφός από την άλλη. Ήθελα στραφεί στα φαντάσματά του για να τους πει ότι λυπότα

αλλά με τη λιγοστή λογική που του απέμενε ήξερε ότι έπρεπα συνεχίσει. Τα φαντάσματα θα έρχονταν μαζί του, είτε τουητούσε συγνώμη είτε όχι.

Τα πάντα μέσα του του έλεγαν ότι η εξαφανισμένΤζένιφερ βρισκόταν μόλις μερικά μέτρα μακριά. Καθώύγωνε προσεκτικά στην άκρη του αχυρώνα και κοίταζε μρόπο, διερωτήθηκε αν οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θβγαζε το ίδιο συμπέρασμα.

Διέκρινε το πίσω μέρος της αγροικίας. Υπήρχε μόνο μι

όρτα, που πρέπει να οδηγούσε στην κουζίνα. Στο μπροστινμέρος, τουλάχιστον σύμφωνα με τις φωτογραφίες, υπήρχμια παλιά βεράντα, όπου κάποτε μάλλον θα ήταοποθετημένη μια κούνια ή μια αιώρα, αλλά τώρα είχ

απομείνει μόνο το στέγαστρο που έσταζε.Δεν ακουγόταν τίποτα. Δε φαινόταν καμιά κίνηση.

Τίποτα δεν έδειχνε ότι μέσα στο σπίτι υπήρχαν άνθρωποι



Αν δεν ήταν το παλιό ημιφορτηγό παρκαρισμένο στμπροστινό μέρος, ο Έιντριαν θα πίστευε ότι η αγροικία ήταγκαταλελειμμένη. Ήξερε ότι οι πόρτες θα ήταν διπλοκλειδωμένε

Αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη λαβ

ου πιστολιού του για να κάνει διάρρηξη. Αλλά ο θόρυβοταν ο εχθρός του, και μια μετωπική επίθεση... ο αδερφός τοου είχε ήδη εξηγήσει ότι μια τέτοια κίνηση θα ήτα

λανθασμένη. Τρόμαξε και μόνο με τη σκέψη ότι θαποτύγχανε ενώ βρισκόταν πια τόσο κοντά.

Συνέχισε να εξετάζει το σπίτι και τότε είδε μια πιθαν

ρόσβαση. Πέρα από την κουζίνα υπήρχε μια ετοιμόρροπύλινη σκάλα με μια κουπαστή που φαινόταν σπασμέν

Παραδίπλα όμως, ακριβώς πάνω από το επίπεδο τοδάφους, ήταν ένα μικρό, σκονισμένο παράθυρο.

Και το δικό του σπίτι είχε ένα παρόμοιο στενό παράθυρου άφηνε να μπαίνει λίγο φως στο υπόγειο.

Ο Έιντριαν έκανε έναν υπολογισμό: Αν ο άντρας και υναίκα που απήγαγαν την Τζένιφερ είναι σαν το

περισσότερο κόσμο, θα θυμούνται να κλειδώσουν τηξώπορτα και την πίσω πόρτα, θα μανταλώνουν τα συρόμεν

παράθυρα στο καθιστικό και στην κουζίνα. Δε θα θυμούνταμως το παράθυρο του υπογείου. Εγώ ποτέ δεν το θυμόμου

Ούτε η Κάσι. Μπορώ να μπουκάρω από κει.Θα χρειαζόταν να διασχίσει τρέχοντας την ακάλυπτη αυλ

σο πιο γρήγορα μπορούσε.Υπήρχε άραγε σύστημα συναγερμού; Αποκλείεται σε τέτοι

παλιό σπίτι, είπε στον εαυτό του, ελπίζοντας ότι δεν ήταψέμα αυτό που έλεγε.

Τρέχα γρήγορα και μετά πέσε κάτω, δίπλα στα θεμέλια το



σπιτιού, και προσπάθησε ν’ ανοίξεις το παράθυρο τοπογείου.

Δεν ήταν και κάνα σπουδαίο σχέδιο. Και, αν δεν είχαποτέλεσμα, δεν ήξερε τι άλλο μπορούσε να κάνεΠαρηγορήθηκε όμως κάπως με τη σκέψη ότι είχε περάσει όλ

ην ακαδημαϊκή ζωή του χωρίς να προδικάζει ταποτελέσματα των πειραμάτων. Γενιές ολόκληρεμεταπτυχιακών φοιτητών τον είχαν ακούσει να τους λέει ν

ην προδικάζουν ποτέ το αποτέλεσμα, επειδή έτσι δε θβλεπαν το πραγματικό νόημα αυτού που γινόταν και δε θνιωθαν τον ενθουσιασμό που προκαλούσαν οι απρόσμενε

ξελίξεις .Κάποτε ήταν ψυχολόγος. Και στα νιάτα του ήταν δρομέα

σφιξε τα δόντια του, πήρε μια βαθιά ανάσα και όρμησε. Μα χέρια του να εναλλάσσονται σαν έμβολα ατμομηχανήτρεξε προς το σπίτι και προς το μικρό παράθυρο τοπογείου.



Κατηφόριζαν με ταχύτητα σ’ έναν στενό δρόμο, όταν Μαρκ Γουλφ είδε το αυτοκίνητο του Έιντριαν παρατημένστο χώρο αναστροφής του σχολικού λεωφορείου. Η ΤέρΚόλινς πάτησε απότομα φρένο όταν ο Γουλφ φώναξε: «ΈΑυτό εκεί είναι!» Αλλά με την ταχύτητα που είχ

ροσπέρασε το παλιό Βόλβο και αναγκάστηκε να κάν

στροφή επιτόπου.Τα πόδια της έτρεμαν καθώς έβγαινε απ’ το αυτοκίνητ

ης. Υπερβολικό άγχος, υπερβολική ταχύτητα· αισθανότακάπως σαν να είχε αναγκαστεί να στρίψει απότομα για ναποφύγει ένα ατύχημα.

Ο Γουλφ πετάχτηκε κι αυτός έξω και στάθηκε δίπλα της.

Ο Έιντριαν δε φαινόταν πουθενά. Η Τέρι πλησίασροσεκτικά το Βόλβο, παρατηρώντας το έδαφος γύρω του μον τρόπο που θα εξέταζε προσεκτικά τον τόπο ενόγκλήματος. Κοίταξε μέσα από το παρμπρίζ. Στο εσωτερικου αυτοκινήτου υπήρχε η συνηθισμένη σαβούρα. Ένα παλιλαστικό ποτήρι από καφέ. Ένα μισοάδειο μπουκάλι μ

μεταλλικό νερό. Μια αρχαία εφημερίδα κι ένα τεύχος τοαϊκόλοτζι Τουντέι της περασμένης χρονιάς. Υπήρχαν ακόμ

και δυο ξεχασμένες κλήσεις για παράνομο παρκάρισμα. Ταυτοκίνητο ήταν ξεκλείδωτο και η Τέρι άνοιξε την πόρτα κασυνέχισε την έρευνα στο εσωτερικό, ελπίζοντας πως θβρισκε κάποιο αντικείμενο που θα της έλεγε κάτι που δε

ξερε ήδη.



«Φαίνεται πως ήρθε κι έφυγε», είπε αργά ο Γουλφραβώντας την κάθε λέξη. Μίλησε με ψεύτικη προφορά τοότου για να σπάσει την ένταση κι έβαλε τα γέλια.Η Τέρι απομακρύνθηκε από το αυτοκίνητο και κοίταξ

ρος το βάθος του δρόμου. Στο βλέμμα της ήταν φανερή

ρώτηση: Πού πήγε;Σαν να ήθελε να απαντήσει, ο Γουλφ έτρεξε στ

αυτοκίνητο της ντετέκτιβ και πήρε το κινητό του και χάρτεΑφού τους μελέτησε στα γρήγορα, πάτησε μερικά πλήκτρκαι μετά έδειξε τον πλαισιωμένο από δέντρα δρόμο. Ήτασαν να έδινε οδηγίες πώς να πάνε από τη μια σκιά στη

άλλη.«Προς τα κει», είπε. «Εκεί πηγαίνει. Έτσι τουλάχιστο

είχνουν όλα αυτά. Δεν μπορείς πάντα να πιστεύεις αυτά ποσου λένε. Σίγουρα το μέρος αυτό δε δείχνει κατάλληλο γιμια τόσο εξελιγμένη διαδικτυακή μετάδοση».

«Δηλαδή πώς θα έπρεπε να είναι κατά την άποψή σου

ώτησε η Τέρι.«Δεν ξέρω», απάντησε ο Γουλφ. «Σαν τα καλιφορνέζικ

μπορικά κέντρα; Σαν τα μεγάλα φωτογραφικά στούντιο τηόλης;» Μετά κούνησε το κεφάλι του σαν να απαντούσε σ

μια αντίρρηση που δεν είχε διατυπωθεί. «Ίσως βέβαια κάέτοια μέρη να μην είναι κατάλληλα για τη συγκεκριμέν

κπομπή».Ακολούθησε το βλέμμα της Τέρι και πρόσθεσ

Φαντάζομαι πως ο γέρος πήγε με τα πόδια».Την ίδια σκέψη έκανε κι εκείνη. Είδε το στραπατσαρισμέν

ραμματοκιβώτιο που έδειχνε την είσοδο της αγροικίαπως ακριβώς και ο Έιντριαν νωρίτερα.

«Ίσως αποφάσισε να τους αιφνιδιάσει», είπε ο Γουλ



Ίσως να ξέρει τι κάνει και απλώς δε μας άφησε να τκαταλάβουμε. Έτσι κι αλλιώς, δεν ξέρει τι είδους υποδοχή θον περιμένει εκεί πέρα, σίγουρα πάντως δε θα είναι φιλική»

Η Τέρι δεν απάντησε. Κάθε φορά που ο Γουλφ έκανκάποια παρατήρηση που αντικατόπτριζε τις δικές της σκέψε

έδειχνε ότι αντιλαμβανόταν σωστά μια κατάσταση, εκείναισθανόταν ένα μείγμα αηδίας και θυμού. Την εξόργιζε το ό

ρίσκονταν στις παρυφές μιας περιοχής που ο Γουλφ ίσωνώριζε καλύτερα από την ίδια. Έστρεψε βιαστικά το βλέμμης αλλού κι άρχισε να κάνει νοερά κάποιους υπολογισμού

Ουσιαστικά αντιμετώπιζε το δίλημμα που είχε αντιμετωπίσ

και ο Έιντριαν.Δίστασε. Πήρε το κινητό από τα χέρια του Γουλφ. Υπήρχα

καθιερωμένες διαδικασίες για τέτοιου είδους καταστάσειΣτην υπηρεσία κυκλοφορούσαν συνέχεια αναλυτικπομνήματα που υπογράμμιζαν τη σωστή από νομικήλευράς προσέγγιση σε εγκλήματα που βρίσκονταν σ

ξέλιξη. Έπρεπε να προηγηθεί έρευνα και συλλογειστηρίων. Να υποβληθούν αναφορές. Να ενημερωθεί τ

αφεντικό της. Να εξασφαλιστούν εντάλματα. Ενδεχομένωα έπρεπε να ειδοποιηθούν οι Ειδικές Δυνάμεις –αν βέβαιπήρχε τοπικό κλιμάκιο. Για να έρθει μια εκπαιδευμένμάδα σ’ αυτή την περιοχή θα απαιτούνταν πολλ

ηλεφωνήματα και λεπτομερείς εξηγήσεις, αλλά, ακόμη κότε, η ομάδα θα ξεκινούσε από την πλησιέστερη βάση τηολιτειακής αστυνομίας, που πρέπει να απείχε τριάντα λεπτσως και περισσότερο. Στην αγροτική Νέα Αγγλία σπάνιαρουσιαζόταν ανάγκη κινητοποίησης των Ειδικώ

Δυνάμεων. Και όταν θα έφταναν, θα έπρεπε να ενημερωθού

άπου στην περιοχή κυκλοφορεί ένας συνταξιούχος κα



νδεχομένως ανισόρροπος καθηγητής πανεπιστημίου με ένεμάτο πιστόλι. Η Τέρι αμφέβαλε αν η πολιτειακή αστυνομία θεωρούσε ότι υπήρχε λόγος για αλεξίσφαιρα γιλέκ

σχυρά αυτόματα όπλα και στρατιωτικό σχεδιασμό. Ας αφήσουμε λοιπόν τις Ειδικές Δυνάμεις , σκέφτηκε

Τέρι. Άσε που μπορεί η τοπική αστυνομία να μην είχαραπάνω από έναν αστυφύλακα στη βάρδια, που κι αυτόα βρισκόταν χιλιόμετρα μακριά. Η Τέρι ήξερε ότι ήταν πολ

μακριά από την περιοχή δικαιοδοσίας της και ότι θα έπρεπα ζητήσει τη βοήθεια της τοπικής αστυνομίας. Για τη

ακρίβεια, ήξερε ότι ήταν υποχρεωμένη να το κάνει.

Τίποτε απ’ όσα έκανε δεν ταίριαζε με οποιαδήποτιαδικασία είχε διδαχτεί στο πλαίσιο της εκπαίδευσής της. Αρισκόταν εδώ η Τζένιφερ, αν ο Έιντριαν ετοιμαζόταν νπιτεθεί σε κάποιους εγκληματίες που ήταν κλεισμένοι σε μι

αγροικία, τότε θα έπρεπε κι εκείνη να ακολουθήσει μικαθορισμένη και καταγεγραμμένη προσέγγιση. Το ν

μφανιστεί φουριόζα στην εξώπορτα της αγροικίας θα ήτασως εξίσου επικίνδυνο με αυτό που έκανε ο Έιντριαν εκείνη στιγμή, ό,τι κι αν ήταν. Βρέθηκε μπλεγμένη στα δίχτυα τη

αναποφασιστικότητας. Τα στραβοπατήματα ήτααναπόφευκτα, περίμενε ότι θα δεχόταν επικρίσεις εκ τωστέρων, αλλά είχε δεσμευτεί να κάνει κάτι. Απλώ

ρειαζόταν λίγο χρόνο για να σκεφτεί, μόνο που κάθευτερόλεπτο που καθυστερούσε μπορεί να ήταν το τελευταου είχε στη διάθεσή της.

«Να πάρει ο διάβολος!» ξέσπασε φωναχτά.Χαμένη καθώς ήταν στο λαβύρινθο των αποφάσεων, τω

κτιμήσεων και των απίθανων επιλογών, ούτε που άκουσ

καλά καλά τον μακρινό κρότο.



Ο Γουλφ όμως τον άκουσε.«Θεέ και Κύριε!» είπε απότομα. «Τι στο διάβολο ήτα

αυτό;»Αλλά ήξερε την απάντηση.

* * *

Ο Έιντριαν πήγαινε με το πλάι σαν κάβουρας, σκυφτός, μην πλάτη κολλημένη στις σανίδες που κάλυπταν τον τοίχης αγροικίας. Αισθανόταν τον ιδρώτα να αναβλύζει στ

μέτωπο και στις μασχάλες του. Ήταν σαν να είχε ένα

ροβολέα στραμμένο πάνω του· η ζέστη και η σκληρή λάμψταν εξουθενωτικές. Κρατώντας σφιχτά το εννιάρι πιστό

στο δεξί του χέρι, προχώρησε αργά, μέχρι που έφτασε σταράθυρο του υπογείου. Έπιανε και τον παραμικρό ήχο κσμιζόταν τον αέρα σαν σκύλος. Είχε να νιώσει τόσωντανός βδομάδες ολόκληρες, ίσως και περισσότερο.

Γονάτισε στο μαλακό έδαφος κι άφησε κάτω το όπλΕνδόμυχα, προσευχόταν σε όποιον θεό προστάτευε τουέρους και τους εφήβους. Σε παρακαλώ, κάνε ν’ ανοίξει τ

παράθυρο. Κάνε να βρίσκομαι στο σωστό μέρος. Έχωσε τα δάχτυλά του κάτω από την άκρη του πλαισίο

και το τράβηξε. Το πλαίσιο σηκώθηκε έναν πόντο.

Γύρισε φάτσα στο παράθυρο, προσπαθώντας να πιάσκαλύτερα το πλαίσιο. Το τράβηξε πάλι και άκουσε ένόρυβο ανάμεσα σε τρίξιμο και σπάσιμο καθώς το παλι

σάπιο ξύλο υποχωρούσε. Άλλον έναν πόντο.Τα νύχια του έσπασαν κι ένιωσε έναν διαπεραστικό πόν

στα χέρια. Είχε κόψει τα ακροδάχτυλά του στις σκλήθρες το

ύλου και είδε κιόλας να τρέχει αίμα. Για μια στιγμή έκλεισ



α μάτια του και είπε στον πόνο να εξαφανιστεί, του είπε όίχε πιο σημαντικά πράγματα να κάνει από το να πονάε

Αποφάσισε ότι από κείνη τη στιγμή δε θα έδινε καμισημασία σε οποιαδήποτε ενόχληση.

Γράπωσε για τρίτη φορά το παράθυρο και έγειρε πίσω

πιστρατεύοντας κάθε ικμάδα δύναμης που είχε. Άκουσε τύλο να σπάει κι έπειτα το παράθυρο υποχώρησε κι εκείνοπεσε ανάσκελα. Σηκώθηκε βιαστικά, έπιασε το πλαίσιο κο σήκωσε.

Το παράθυρο ήταν στενό και μικρό. Το ύψος του ήταν τολύ τριάντα εκατοστά και το φάρδος του κάτι παραπάνω.

Πάντως, είχε ανοίξει.Ο Έιντριαν έσκυψε πάλι στο άνοιγμα. Δεν είχε σκεφτεί ό

μπορεί να μη χωρούσε να περάσει, και για μια στιγμροσπάθησε να μετρήσει τους ώμους του σε σχέση με το

κενό χώρο. Είπε στον εαυτό του πως, χωρούσε δε χωρούσα χωνόταν μέσα με το ζόρι. Θα ήταν σαν να ταίρια

στρογγυλό παλούκι σε τετράγωνη τρύπα, αλλά δεν είχσημασία. Κοίταξε το εσωτερικό του υπογείου καθώς τα μάτου άρχισαν να προσαρμόζονται στο περιβάλλον ποημιουργούσαν οι ακανόνιστες δέσμες φωτός ποερνούσαν πάνω απ’ τους ώμους του. Το υπόγειο ήτα

σκοτεινό, μύριζε μούχλα και δημιουργούσε μια εικόν

γκατάλειψης. Όταν όμως ο Έιντριαν κοίταξε πιο προσεκτικστις γωνίες, είδε καλώδια υψηλής τεχνολογίας νκατεβαίνουν από το ταβάνι. Κανένα από τα καλώδια δε

ταν καλυμμένο με τη σκόνη που υπήρχε παντού. Στομπροστινό τοίχο υπήρχε μια φτηνή ξύλινη πόρτα μκλειδαριά. Φαινόταν φτενή και βιαστική κατασκευή που δε

ίχε φτάσει στο στάδιο του βαψίματος και της διακόσμησης



Ήταν ένα κελί. Στον Έιντριαν θύμιζε μια μεγαλύτερκδοχή των κουτιών που χρησιμοποιούσε για τειραματόζωα στο εργαστήριό του.

Βρήκε ψηλαφητά το πιστόλι του. Γύρισε μπρούμυτα κέρασε προσεκτικά τα πόδια του στο μικρό άνοιγμα. Δεν είχ

ρόπο να κρατήσει ανοιχτό το πλαίσιο του παραθύρου, γαυτό το έσπρωχνε με την πλάτη του καθώς προσπαθούσε νκατεβεί στο υπόγειο, με αποτέλεσμα να τον χτυπήσει στουώμους και μετά στο κεφάλι. Αν ήταν γυμναστής ή ακροβάτησε κάποιο τσίρκο, θα είχε χωθεί στο υπόγειο χωρίς καμιυσκολία. Αλλά δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Πάλευ

α κρατήσει την ισορροπία του, προσπαθώντας να κατέβσαν ορειβάτης που του είχε τελειώσει το σχοινί.

Τέντωσε τα πόδια του στο κενό. Ταλαντεύτηκε μερικκατοστά προς τα δεξιά, κατόπιν προς τα αριστερροσπαθώντας μάταια να βρει κάπου να πατήσει. Ένιωθε τέρια του να γλιστρούν στο πλαίσιο του παραθύρου. Δε

ξερε πόσο απείχε από το πάτωμα, ενδεχομένως μόνμερικούς πόντους, αλλά είχε την αίσθηση ότι βρισκότα

άνω από μια χαράδρα με βάθος εκατοντάδων μέτρων. αρύτητα τον τραβούσε, έτσι πήρε μια βαθιά ανάσα

αφέθηκε να πέσει.Προσγειώθηκε βαριά στο τσιμεντένιο δάπεδ

στραμπούλισε τον αστράγαλό του κι ένιωσε μια σουβλιά νον διαπερνά.

Αλλά ο θόρυβος που έκανε πέφτοντας και η πνιχτκραυγή που έβγαλε από τον πόνο καλύφθηκαν από έναφνικό διαπεραστικό ουρλιαχτό που ακούστηκε πίσω απην κλειδωμένη πόρτα του υπογείου, θυμίζοντας πονεμέν

ώο.



* * *

Ο τελευταίος κόμπος υποχώρησε, και η Τζένιφεσυνειδητοποίησε ότι η κουκούλα είχε λυθεί. Το μόνο που είχα κάνει πια ήταν να τη σηκώσει και να τη βγάλει.

Δίστασε. Δεν την ένοιαζε πλέον αν θα παρέβαινε κάποιοκανόνα. Δε φοβόταν τι μπορεί να της έκαναν ο άντρας και υναίκα. Μόνο μία επιλογή τής έμενε πλέον. Οι σκέψεις είχαίνει ένα κουβάρι στο μυαλό της, αλλά μία ήταν αυτή ποεχώριζε –κατά κάποιον τρόπο δεν ήθελε να δει τον κόσμης τα τελευταία εκείνα δευτερόλεπτα. Θα ήταν σαν ν

στεκόταν στο χείλος του τάφου της και να κοίταζε εκείνη τηρύπα που την καλωσόριζε. Εδώ πεθαίνει η Νούμερο 4. Όπωταν αναμενόμενο.

Και τότε εκείνα τα συναισθήματα έδωσαν τη θέση τους σναν φοβερό θυμό, που γιγαντώθηκε μέσα της και ξεχύθηκ

ασυγκράτητος σαν νερό που αναπηδά από έναν σπασμέν

σωλήνα. Δεν ήταν ότι ήθελε ακόμα να αγωνιστεί –εκείνη υκαιρία είχε εξαφανιστεί πριν από μερικά λεπτά, μερικέ

ώρες, μερικές μέρες. Ήταν μάλλον ότι δεν άντεχε να μην είν αληθινός εαυτός της καθώς έπαιρνε τις τελευταίες ανάσεης.

Κι έτσι...

Ούρλιαξε.Από το στόμα της δε βγήκαν λόγια. Δε βγήκε μι

ρόταση. Μόνο μια πελώρια κραυγή απογοήτευσης κργής. Ήταν ένας ήχος που συγκέντρωνε όλα όσα θα έχαν

από τη ζωή της στα χρόνια που έρχονταν και τμεταμόρφωνε σε μια μακρόσυρτη κραυγή απόγνωσης.

Η κουκούλα την έπνιξε κάπως, αλλά, έστω κι έτσι,



κραυγή πλημμύρισε το δωμάτιο και διαπέρασε τους τοίχουκαι το ταβάνι.

Η Τζένιφερ δεν είχε απόλυτη επίγνωση ότι εκείνος ο ήχοής ανήκε. Δεν είχε ιδέα σε τι οφειλόταν εκείνο το ξέσπασμ

Αλλά, καθώς η κραυγή έσβηνε στα χείλη της, σήκωσε το χέ

ης και τράβηξε την κουκούλα. Όπως και την προηγούμενη φορά, όταν τελείωσε εκείνη

φευγαλέα υπέροχη στιγμή που νόμιζε ότι θα δραπέτευε, ένφως την τύφλωσε. Στην αρχή σκέφτηκε πως ήταν κάποιο

ροβολέας που κρατούσε ο άντρας ή η γυναίκα. Σχεδόαμέσως όμως διαπίστωσε ότι ήταν απλώς το άπλετο φω

ου έλουζε το κελί ενώ εκείνη ήταν περιορισμένη μέσα στσκοτάδι της κουκούλας. Ανοιγόκλεισε τα μάτια της γρήγοραΤα κάλυψε με το ελεύθερο χέρι της και μετά έτριψε τ

ρόσωπό της. Ξαφνικά της φάνηκε ότι στο δωμάτιπικρατούσε μια διαφορετική ησυχία. Αναγκάστηκε να στήσ

αυτί για ν’ ακούσει τις γρήγορες ανάσες της που έβγαινα

σαν κοφτές ριπές.Χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα για να προσαρμοστού

όραση και η ακοή της και μετά είδε ότι το πιστόλι ποκρατούσε ήταν πολύ πιο άσχημο απ’ όσο της είχε φανεί όταο ανακάλυψε ψηλαφητά μπροστά στα πόδια της και τπεξεργάστηκε με τα ακροδάχτυλά της. Ήταν κατάμαυρο κ

απειλητικό και γυάλιζε μέσα στο σκληρό φως. Η Τζένιφεαπέστρεψε το βλέμμα της και ξαφνικά είδε τον Καφετούλ

εταμένο περιφρονητικά στην άκρη του δωματίου σαν ένάχρηστο καφετί παλιόπραμα. Δεν ήξερε γιατί δεν είχε ακούση γυναίκα να πετάει το παιχνίδι, αλλά χωρίς να σκεφτετάχτηκε όρθια και το μάζεψε, σφίγγοντάς το στο στήθο

ης. Άρχισε να λικνίζεται από χαρά, επειδή δεν ήταν πι



μόνη. Μετά πήγε πάλι απρόθυμα στην καρέκλα, σωριάστηκκεί κι έπιασε το πιστόλι.

Η Τζένιφερ και ο Καφετούλης κάρφωσαν τα μάτια τουστην κάμερα.

Εκείνη θέλησε να την αναποδογυρίσει με μια κλοτσι

αλλά δεν το έκανε.Για μια ακόμη φορά, κοίταξε ολόγυρα. Οι τοίχοι ήτα

συμπαγείς. Ήξερε ότι η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Δεν υπήρχρόπος διαφυγής. Ποτέ δεν είχε υπάρξει. Ήταν ανοησία τηου φαντάστηκε ότι θα μπορούσε να βγει ποτέ από εκείνο τωμάτιο με κάποιον άλλο τρόπο πέρα απ’ αυτόν που θ

φάρμοζε σε λίγο. «Με συγχωρείς», ψιθύρισε, ζητώντασυγνώμη από τον εαυτό της και από το φιλαράκο τη

λπιζε ότι δε θα την είχε ακούσει κανένας άλλος.Σήκωσε το όπλο και τότε την έπιασε τρεμούλα. Τα χέρι

ης έτρεμαν κι έσφιξε ακόμη πιο δυνατά το αρκουδάκι, λεκαι ο Καφετούλης μπορούσε να τη βοηθήσει να ηρεμήσ

ους μυς της και να σταματήσει το τρέμουλο.Ακούμπησε το πιστόλι στο κεφάλι της, ελπίζοντας πως τ

κανε σωστά. Κοίταξε το φακό της κάμερας.«Τα καταγράφεις όλα αυτά;» ρώτησε. Τα λόγια τη

ακούστηκαν άχρωμα. Ήθελε να δείξει επιθετικότητα και περιφρόνηση, αλλά δε

μπόρεσε να βρει μέσα της αυτά τα συναισθήματα. Τηκατέκλυσε ένα πελώριο κύμα λύπης και συντριβής, πνίγοντακάθε άλλη σκέψη για οτιδήποτε αποτελούσε κάποτε στοιχείης Τζένιφερ.

Τώρα πια τέλειωσαν όλα, είπε στον εαυτό της.«Το όνομά μου είναι Νούμερο 4», είπε απευθυνόμενη στη

κάμερα.



Φοβόταν να τραβήξει τη σκανδάλη, αλλά και να μην τηραβήξει. Κι εκείνη τη στιγμή του δισταγμού άκουσε κάτι ποην μπέρδεψε ακόμη περισσότερο. Ήταν μία και μοναδικ

λέξη και της φάνηκε ότι ερχόταν ταυτόχρονα από κάποολύ μακριά και από κάπου πολύ κοντά. Ήταν μια ξεχασμέν

ανάμνηση που την καλούσε και αντηχούσε μέσα στο δωμάτιύρω της.

«Τζένιφερ;»

Ο Μάικλ έσκυψε απότομα προς την οθόνη του υπολογιστή.«Τι στο διάβολο ήταν αυτό;» είπε ανυπόμονα.Η Λίντα στριμώχτηκε δίπλα του.«Έπαιξες τίποτα ηχητικά εφέ;» τη ρώτησε επιτακτικά.«Όχι! Παρακολουθούσα, όπως εσύ. Χριστέ μου! Όπως

άντες!»

«Τότε, τι...;»«Κοίτα τη Νούμερο 4!»

Η Τζένιφερ έτρεμε ασυγκράτητα, σαν ξηλωμένο πανί πο

λαταγίζει στον δυνατό άνεμο. Τρανταζόταν σύγκορμη, απην κορφή ως τα νύχια. Το πιστόλι, που σημάδευε το μέτωπης, φάνηκε να γέρνει λιγάκι και το κεφάλι της γύρισε προον ήχο του ονόματός της.

«Τζένιφερ;» Εδώ είμαι! ήθελε να φωνάξει, αλλά δεν ήταν σίγουρη πω

ίχε όντως ακούσει αυτό που φαντάστηκε ότι άκουσε.



Έτσι, είπε στον εαυτό της: Είναι οι άλλοι. Πάλι λένψέματα. Είναι κι αυτό μια απάτη.

Παρ’ όλ’ αυτά, στράφηκε αργά και κοίταξε την πόρτα. Ηκλειδαριά γύρισε και η πόρτα άρχισε ν’ ανοίγει.

Ξαφνικά σκέφτηκε ότι αυτή τη φορά ήταν εκείνη πο

κρατούσε όπλο. Ήρθαν να με σκοτώσουν, είπε με τη φαντασίης. Απομάκρυνε το πιστόλι από το μέτωπό της και τστρεψε προς την πόρτα.

Θα σκοτώσω έναν από τους δύο, Καφετούλη. Θα πάρουλάχιστον έναν μαζί μου.

Σημάδεψε προσεκτικά.

Σκότωσέ τους! Σκότωσέ τους!Η πόρτα άνοιξε αργά.Ο Έιντριαν κοίταξε με τρόπο από τη γωνία.Το παράξενο ήταν ότι δεν ήξερε τι να περιμένει.

Έλεγε συνέχεια στον εαυτό του ότι είχε δει την Τζένιφεστο δρόμο και κατόπιν σε φωτογραφίες στο σπίτι της. Τη

ίχε δει στον υπολογιστή, με τον Μαρκ Γουλφ πλάι του. Είχει το δωμάτιο και το κρεβάτι, τις αλυσίδες και τη μάσκα τηπότε θα έπρεπε να ήταν σε θέση να φανταστεί τι θα έβλεπ

ανοίγοντας την πόρτα, αλλά όλα εκείνα τα πράγματα είχασβήσει και αισθανόταν λες και ήταν πιθανό να αντικρίστιδήποτε. Μόνο ένα πράγμα μπόρεσε να υπενθυμίσει στο

αυτό του: να έχει έτοιμο το όπλο του.Το πρώτο που είδε ήταν το πιστόλι που τον σημάδευε.Η πρώτη ενστικτώδης αντίδρασή του ήταν να πηδήξ

ρος τα πίσω και οι μύες του σφίχτηκαν σαν της μαγκούσταου βλέπει ξαφνικά μια κόμπρα έτοιμη να επιτεθεί. Έπειτμως άκουσε την ήρεμη φωνή του γιου του από κάποι

φαράγγι στα σωθικά του να του λέει: Αυτή είναι.



«Τόμι», είπε ψιθυριστά κι αμέσως μετά: «Τζένιφερ;»Η ερώτηση έμεινε μετέωρη στον μπαγιάτικο αέρα το

πογείου.Η κοπέλα εξακολούθησε να είναι καθιστή. Γυμν

σφίγγοντας το αρκουδάκι με το ένα χέρι, ενώ το άλλ

κρατούσε τρέμοντας το πιστόλι στραμμένο στον Έιντριαου μπήκε διστακτικά στο δωμάτιο. Ένας διαπεραστικόόνος ξεκινούσε από τον γδαρμένο και πιθανότατ

σπασμένο αστράγαλό του, αλλά εκείνος, τηρώντας τηπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό του, τον αγνόησε.

Η Τζένιφερ ήξερε ότι έπρεπε να ρωτήσει κάτι, να πει κάτ

αλλά δεν μπορούσε να σχηματίσει τις λέξεις. Ήξερε πως κάίχε αλλάξει, αλλά δεν μπορούσε να πει τι ήταν αυτ

Καταλάβαινε πως γινόταν κάτι που ήταν κατά πολιαφορετικό και εκτός συγχρονισμού με οτιδήποτε της είχ

συμβεί και πάλευε να κατανοήσει τι μπορεί να ήταν. Ήτακάτι σαν όνειρο, εξωπραγματικό, σαν τους ήχους τω

αιδιών που έπαιζαν ή των μωρών που έκλαιγαν, και ξαφνικίπε στον εαυτό της να μην εμπιστεύεται αυτό που έβλεπ

Σίγουρα ήταν παραίσθηση. Τα πάντα ήταν ψέματα.Είδε τα γκρίζα μαλλιά του Έιντριαν. Κάτι δεν πάει καλ

Το πρόσωπο που έβλεπε ήταν γερασμένο, ταλαιπωρημένοεν είναι αυτός ο άντρας. Δεν είναι η γυναίκα.

Το γεγονός ότι το πρόσωπο που έμπαινε κλεφτά στωμάτιο ήταν ένα καινούριο πρόσωπο, ένας διαφορετικό

άνθρωπος, συνέβαλε απλώς στον πανικό. Η Τζένιφεαγωνιζόταν ενάντια σε εκατοντάδες συναισθήματα, που όλίχαν κάποια αόριστη σχέση με τον τρόμο.

«Τζένιφερ», είπε αργά ο άνθρωπος που στεκόταν μπροστ

ης. Μόνο που αυτή τη φορά είπε το όνομά της χωρ



ρωτηματικό τόνο.Ο λαιμός της ήταν ξερός. Το πιστόλι που κρατούσ

φαινόταν ασήκωτο. Ένα μέρος τού είναι της φώναζε: Είνανας απ’ αυτούς! Σκότωσέ τον! Σκότωσέ τον αμέσως, πριν σ

σκοτώσει εκείνος!

Όσο αντιπάλευαν μέσα της τα συναισθήματα, η κάννη τοιστολιού πήγαινε πέρα δώθε.

Της ήταν αδύνατον να συλλάβει την ιδέα ότι κάποιος είχρθει να τη βοηθήσει, ήταν πολύ επικίνδυνο ν’ αφήσει τέτοιδέα να ριζώσει. Είναι πολύ καλύτερα να τον σκοτώσεις.

Ο Έιντριαν είδε το όπλο, είδε τα μάτια της έφηβη

κοπέλας να ανοίγουν διάπλατα και κατάλαβε ότι η Τζένιφερισκόταν σε κατάσταση σοκ. Αναλογίστηκε όλα τα χρόνιου είχε περάσει μελετώντας το φόβο σε ελεγχόμενε

ακαδημαϊκές καταστάσεις. Καμιά από εκείνες τις καταστάσεεν ήταν τόσο ηλεκτρισμένη όσο εκείνη η στιγμή στο μικρ

κελί, μπροστά στο αλαφιασμένο γυμνό κορίτσι που αυτό

ερίμενε ότι θα είχε δεμένα τα μάτια και που τώρα είχυρισμένη καταπάνω του τη μαύρη μπούκα ενός μεγάλοεριστρόφου. Όλες οι κλινικές αλήθειες που είχ

συσσωρεύσει τόσα χρόνια δεν είχαν καμία απολύτωσημασία. Το μόνο που είχε σημασία ήταν η πραγματικότητου αντίκριζε μπροστά του. Κατάλαβε ότι για την Τζένιφε

ρέπει να ήταν εξίσου τρομακτικός με όσα της είχαν συμβεί. Ήξερε ότι η κοπέλα θα τραβούσε τη σκανδάλη, σα

αγιδευμένο πειραματόζωο που είχε μάθει να χτυπάει νκουδούνι για να γλιτώσει.

Η κοινή λογική τού έλεγε να βουτήξει στο πλάι και νκρυφτεί. «Όχι, μπαμπά, συνέχισε να προχωρείς. Όπως έκαν

γώ». Ήταν ο Τόμι. «Μόνο έτσι θα τα καταφέρεις».



Με τη σκέψη ότι μπορεί να καταγραφόταν ο θάνατός τοαπό την κάμερα, ο Έιντριαν προχώρησε μέσα στο δωμάτι

λη η παιδεία που είχε αποκτήσει, όλη η πείρα του τολεγαν ότι έπρεπε να πει το σωστό πράγμα για να έχουν μιιθανότητα να σωθούν και οι δύο. Κατά κάποιον τρόπ

αισθανόταν κι εκείνος γυμνός σαν την κοπέλα.«Γεια σου, Τζένιφερ», είπε πολύ αργά και χαμηλόφων

ψιθυριστά. «Αυτός εκεί είναι ο Καφετούλης;»Το δάχτυλο της Τζένιφερ σφίχτηκε στη σκανδάλη.Πήρε μια βαθιά ανάσα και μετά το βλέμμα της πήγε στ

αρκουδάκι.

Τα μάτια της βούρκωσαν και τα δάκρυα κύλησαν καυτστα μάγουλά της.

«Ναι», είπε με σπασμένη φωνή. «Ήρθες να τον πάρεις κα τον πας στο σπίτι του;»



έσα στο μεγάλο μοντέρνο διαμέρισμα που έβλεπε στκόρκι Παρκ της Μόσχας, η λυγερόκορμη νέα γυναίκα και

πλατύστερνος σύντροφός της ήταν μόνοι στο πελώρικρεβάτι. Έξω είχε πέσει η νύχτα και τα φώτα της πόλης είχαανάψει, διαπερνώντας με τις ακτίνες τους τις πυκνές σκιές. Σκάποιο δρόμο ακουγόταν κεφάτη μουσική, αλλά μέσα στ

ιαμέρισμα η μόνη φωτεινή νότα προερχόταν από μιηλεόραση με επίπεδη οθόνη τοποθετημένη στον τοίχο. Τ

ζευγάρι ήταν γυμνό και κοίταζε την αναπάντεχη εικόνα ποπαρουσίαζε το γνώριμο αυτοσχέδιο κελί, την έφηβη κοπέλπου παρακολουθούσαν, έχοντας καταβάλει τη συνδρομή τουια τη Σειρά 4 , και την ξαφνική άφιξη ενός ηλικιωμένου. Η

ηλεόραση ήταν πλαισιωμένη από δύο μεγάλους μοντέρνουπίνακες γνωστών ζωγράφων που η αξία τους μετριόταν μπταψήφιο νούμερο, αλλά οι γκριζωπές εικόνες στην οθόνπισκίαζαν την τέχνη.

Τα μεταξωτά σεντόνια γύρω από το ζευγάρι ήταπερδεμένα, αλλά όχι από τον έρωτα που έκαναν· η νέ

υναίκα είχε γραπώσει τα στρωσίδια πολλές φορές καθώπαρακολουθούσε καθηλωμένη τις σκηνές που εκτυλίσσοντα

προστά της. Ο άντρας ήταν εξίσου απορροφημένος. Εδώ καία ώρα είχαν ανταλλάξει ελάχιστες κουβέντες, αν κα

αισθάνονταν και οι δύο ότι υπόρρητα είχαν διαμειφθεί πολλανάμεσά τους. Εκείνος –εν μέρει εγκληματίας και εν μέρ

πιχειρηματίας– είχε απαριθμήσει τη μάρκα και τ



ιαμέτρημα των όπλων που είχε δει, το Κολτ Μάγκνουμ .35που κρατούσε η Νούμερο 4 και το εννιάρι Ρούγκερ ποιέκρινε φευγαλέα στο χέρι του γέρου.greekleech.info Ούκείνος ούτε η όμορφη σύντροφός του αναγνώρισαν το νέ

πρόσωπο. Η κάμερα κατέγραφε μόνο το προφίλ του καθώ

πλησίαζε τη Νούμερο 4. Στα μάτια του ζευγαριού ο άνθρωποκείνος φαινόταν γοητευτικός, αγγελικός, και οι καρδιές του

άρχισαν να χτυπάνε γοργά καθώς προσπαθούσαν νκαταλάβουν τη σημασία που είχε η εμφάνισή του για τηπαράσταση. Ο άντρας αναρωτήθηκε μήπως έπρεπε να πιάσο πληκτρολόγιο του υπολογιστή του και να απαιτήσει ν

άθει ποιος ήταν εκείνος ο άνθρωπος, αλλά του ήτααδύνατο να πάρει τα μάτια του από τη σκηνή ποκτυλισσόταν. Και κάθε σκέψη σχετικά με το διαδραστικκείνο ερώτημα έσβησε μονομιάς όταν η ερωμένη του έπιασ

σφιχτά το χέρι του και το ακούμπησε στο στήθος της, όπωακριβώς η Νούμερο 4 έκανε με το αρκουδάκι.

Πριν από λίγα μόλις λεπτά, είχαν πιστέψει και οι δύο όθα γίνονταν μάρτυρες του θανάτου της Νούμερο 4. Από τηπρώτη στιγμή ήταν βέβαιοι πως ήταν γραφτό της να πεθάνε

λλά τώρα γινόταν κάτι που φαινόταν να ξεπερνποιοδήποτε σενάριο που θα μπορούσαν να είχαν φανταστε

Ο άντρας ένιωσε να τον κατακλύζει ένα έντονο συναίσθημ

ίχε θεωρήσει πως η Νούμερο 4 ανήκε και σ’ αυτόν, όπωακριβώς του ανήκαν οι ανεκτίμητοι πίνακες, το χρυσό Ρόλεου, η μεγάλη Μερσέντες, το προσωπικό του αεροπλάνκάλφστριμ. Τώρα όμως αισθανόταν τη Νούμερο 4 ν

ξεγλιστρά μέσα από τα χέρια του και, προς μεγάλη τοκπληξη, δε θύμωσε ούτε απογοητεύτηκε, μόνο έπιασε το

αυτό του να την παροτρύνει, χωρίς όμως να μπορεί να π



ακριβώς τι την παρότρυνε να κάνει. Η σύντροφός του βίωνπολλά από τα ίδια συναισθήματα, αλλά είχε επηρεαστπερισσότερο από τη βαθιά αλλαγή και μιλούσε ψιθυριστά στη

θόνη, όπως έκανε όταν έσμιγε με τον άντρα. Όμως, αντί γιέξεις γεμάτες πάθος, χρησιμοποιούσε τη διάλεκτο τη

αγροτικής Ρωσίας, όπου είχε περάσει την παιδική της ηλικίκαι έλεγε ικετευτικά: «Τρέχα, Νούμερο 4! Φεύγα τώραμέσως! Σε παρακαλώ».

λα όσα συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή ήταν απόλυταδιανόητα για τον Μάικλ. Τα πάντα είχαν περιληφθεί στσενάριο, αλλά όχι αυτό. Τα πάντα είχαν σχεδιαστ

ροσεκτικά, αλλά όχι αυτό. Εκείνος λίγο πολύ γνώριζε ακριβώς θα συνέβαινε σε κάθε βήμα κάθε φορά που θμπαινε ένα νέο στοιχείο, αλλά τώρα δεν ήξερε τι γινότα

Κοίταζε τις οθόνες που είχε μπροστά του σαν ναρακολουθούσε να εκτυλίσσεται κάτι που συνέβαινε κάπο

αλλού, σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου, και όχι λίγα μόνμέτρα πιο πέρα, σ’ ένα δωμάτιο κάτω απ’ τα πόδια του.

Η Λίντα αντέδρασε λίγο πιο γρήγορα.Η πρώτη της ενστικτώδης σκέψη ήταν ότι ο φανταστικό

τετέκτιβ που στοίχειωνε τους εφιάλτες της –ένα μείγμα απΣέρλοκ Χολμς, Μις Μαρπλ και Τζακ Μπάουερ– τελικά είχμφανιστεί αναπάντεχα. Πολύ γρήγορα, όμως, παραμέρισκείνη τη σκέψη, αφού από την εικόνα που κατέγραφε

κάμερα Β ήταν φανερό ότι, όποιος κι αν ήταν αυτός πορισκόταν στο κελί με τη Νούμερο 4, σίγουρα δεν ήτα

αστυνομικός, παρ’ ότι κρατούσε πιστόλι.



Δεν είχε καταφθάσει κάποιο κομβόι περιπολικών έξω απην αγροικία, με τις σειρήνες να ουρλιάζουν. Δεν ακουγότα

από κάποιον τηλεβόα μια φωνή που να τους προστάζει ναραδοθούν. Στον ουρανό δε διέγραφε κύκλους κάποιλικόπτερο.

Η Λίντα έτρεξε σ’ ένα παράθυρο κι έριξε μια γρήγορη ματιστον κόσμο πέρα από τους τοίχους της αγροικίας.

Δε φαινόταν ψυχή.Ξαναγύρισε στις οθόνες.«Μάικλ», είπε. «Όποιος κι αν είναι αυτός, είναι μόνο

ου!»

Μιλώντας, διέσχισε το δωμάτιο και πήγε στο τραπέζι με τπλα.

Ο Μάικλ σηκώθηκε από τη φανταχτερή καρέκλα του τρεξε κοντά της. Κοίταξε βιαστικά τη συλλογή και μετβαλε στα χέρια της Λίντα το ΑΚ-47. Ήξερε ότι ριαντάσφαιρος γεμιστήρας ήταν γεμάτος και έβαλε στη

σέπη του έναν εφεδρικό. Άνοιξε το μύλο ενός περιστρόφοια να βεβαιωθεί ότι ήταν κι αυτός γεμάτος και το έχωσε στώνη της Λίντα για να έχει κι ένα δεύτερο όπλο. Εκείνος πήρο δωδεκάρι κυνηγετικό κι άρχισε να βάζει γρήγορα φυσίγγι

στο ουραίο. Αλλά αφού το γέμισε και το όπλισε με μιαπότομη κίνηση πάνω κάτω, αντί να πάρει ένα από τ

μιαυτόματα πιστόλια από το τραπέζι, έπιασε μια μικρκάμερα Sony υψηλής ευκρίνειας.

«Πρέπει να βιντεοσκοπήσουμε όλο το σκηνικό», είπΠήρε έναν από τους φορητούς υπολογιστές κι ένα καλώδικαι συνέδεσε βιαστικά την κάμερα με τον υπολογιστή. Ήξερ

ως το όπλο από τη μια και ο υπολογιστής με την κάμερ

από την άλλη θα δυσκόλευαν τις κινήσεις του, αλλά ήτα



ολύ σημαντικό να εκπέμπει εικόνες.Στο μυαλό του, οι έννοιες φόνος και κινηματογράφησ

ίχαν την ίδια βαρύτητα.Η Λίντα έπιασε αμέσως το νόημα. Αν δεν έδειχναν τ

έλος της Νούμερο 4, δε θα ακολουθούσε ποτέ η Σειρά 5. Ο

ελάτες τους ήθελαν κάτι ολοκληρωμένο. Ήθελαν να δουαυτό που θα γινόταν, έστω κι αν η κινηματογραφικαπόδοση δεν ήταν τέλεια. Περίμεναν ένα τέλος, έστω κι αεν ήταν ακριβώς αυτό που είχαν σχεδιάσει εκείνη και

Μάικλ.Χωρίς να το εκφράσουν ρητά, αισθάνονταν και οι δύ

ανησυχία και κατάπληξη, αλλά και μια δημιουργική έξαψΚαθώς απασφάλιζε το αυτόματο όπλο της, η Λίντσκεφτόταν ότι δημιουργούσαν αληθινή τέχνη.

Είδε με τη φαντασία της μια παράσταση που δε θεχνούσε ποτέ όποιος την έβλεπε.

Οπλισμένοι με φονικά όπλα και καλλιτεχνική ορμή,

Μάικλ και η Λίντα έτρεξαν στη σκάλα που οδηγούσε στπόγειο. Τα ποδοβολητά τους αντηχούσαν στις φθαρμένε

σανίδες του πατώματος.

Τα αυτιά του Έιντριαν γέμισαν από τις ψιθυριστές αλλά καπιτακτικές φωνές του χορού των φαντασμάτων: Με ταλακό. Προσεκτικά. Προσπάθησε να επικοινωνήσεις μαης.

«Ναι», είπε στην Τζένιφερ. «Νομίζω πως ο Καφετούληρέπει να πάει σπίτι του πια. Νομίζω πως πρέπει να έρθει κ

Τζένιφερ μαζί του. Θα σας πάρω και τους δύο».



Ξαφνικά το πιστόλι στο χέρι της κοπέλας σταμάτησε νον σημαδεύει. Η Τζένιφερ κατέβασε το χέρι της και το

κοίταξε ερωτηματικά.«Ποιος είσαι; Δε σε ξέρω».Ο Έιντριαν χαμογέλασε. «Είμαι ο καθηγητής Τόμας»

απάντησε. Ο τρόπος που της συστήθηκε ακούστηκε φοβερυπικός με δεδομένες τις συνθήκες. «Αλλά εσύ μπορείς να μ

λες Έιντριαν. Ίσως δε με γνωρίζεις, Τζένιφερ, αλλά εγώ σέρω. Μένω κοντά στο σπίτι σου. Μόλις λίγα τετράγωναρακάτω. Θα σε πάω τώρα εκεί».

«Θα το ήθελα πολύ», είπε εκείνη και έτεινε το πιστόλι προ

ο μέρος του. «Το χρειάζεσαι αυτό;»«Απλώς άσ’ το κάτω», απάντησε ο Έιντριαν.Η Τζένιφερ υπάκουσε. Πέταξε το πιστόλι στο κρεβάτι.

Ένιωσε μια αναπάντεχη ζεστασιά, σαν να γυρνούσε πίσστο χρόνο, στην εποχή που ήταν παιδί κι έπαιζε έξω μια ζεστκαλοκαιρινή μέρα. Εξακολουθούσε να είναι γυμνή, αλλά είχ

ο αρκουδάκι της κι έναν άγνωστο που δεν ήταν ο άντρας ήυναίκα, οπότε, ό,τι κι αν επρόκειτο να της συμβεί τώρα, ήταρόθυμη να το δεχτεί. Σκέφτηκε πως ίσως ήταν ήδη νεκρσως να είχε τραβήξει τελικά τη σκανδάλη και αυτός λικιωμένος άνθρωπος να ήταν στην πραγματικότητα κά

σαν συνοδός-βοηθός που θα την οδηγούσε στον πατέρα τη

οποίος περίμενε ανυπόμονα να τη δει να περνάει σε ένακαλύτερο κόσμο. Ίσως να ήταν κάποιος που θα τη

δηγούσε για να διαβεί από τη ζωή στο θάνατο.«Νομίζω πως είναι ώρα να πηγαίνουμε», είπε ο Έιντριαν.Την έπιασε προσεκτικά απ’ το χέρι. Δεν είχε ιδέα ποιες θ

ταν οι σωστές κινήσεις από τη σκοπιά ενός αστυνομικο

Σκέφτηκε πως θα έπρεπε να ενεργεί σαν τηλεοπτικό



αστυνομικός, να μιλάει δυνατά, να πάρει τον έλεγχο στέρια του κραδαίνοντας το δικό του όπλο και να ανατρέψην κατάσταση με χολιγουντιανή παλικαριά. Αλλά λικιωμένος ψυχολόγος που έκρυβε μέσα του του έλεγε ότσο πιεστική κι αν ήταν η κατάσταση, έπρεπε να προχωρήσ

με το μαλακό. Η Τζένιφερ ήταν εξαιρετικά εύθραυστΒγάζοντάς την από το κελί και από την αγροικία, ήταν σαν νμετέφερε ένα ασταθές αλλά εξαιρετικά πολύτιμο φορτίο.

Την οδήγησε έξω απ’ το κελί, στο γεμάτο σκιές υγρπόγειο. Δεν είχε κανένα σχέδιο. Τον απασχολούσε τόσολύ να βρει την Τζένιφερ, ώστε δεν του είχε περάσει από τ

ου τι θα έπρεπε να κάνει στη συνέχεια. Ήλπιζε ότι τφαντάσματά του θα του υποδείκνυαν τα επόμενα βήματσως να το έκαναν ήδη αυτό, σκέφτηκε, καθώς βοηθούσε τηφηβη κοπέλα να προχωρήσει.

Εκείνη έγειρε πάνω του, σαν να ήταν πληγωμένη. ιντριαν κούτσαινε εξαιτίας του τραύματος στον αστράγαλ

ου. Αισθανόταν να τρίβονται κόκαλα στη βάση του ποδιοου και ήξερε πως είχε κάταγμα. Έσφιξε τα δόντια του.

Βγαίνοντας από το κελί, άκουσαν το τρομακτικοδοβολητό κατευθείαν πάνω από τα κεφάλια τους.

Η Τζένιφερ κοκάλωσε αμέσως και διπλώθηκε στα δύο σαα είχε δεχτεί γροθιά στο στομάχι. Ένας ήχος ανάβλυσε απ

α βάθη του στήθους της –όχι μια κραυγή, αλλά ένουργούρισμα απόγνωσης, βαθύ, αρχέγονο, γεμάτο τρόμο.

Ο Έιντριαν στράφηκε προς την κατεύθυνση του ήχου.Στην γωνιά του υπογείου υπήρχε μια ετοιμόρροπη ξύλιν

σκάλα. Εκείνος είχε σκεφτεί αόριστα ότι θα οδηγούσε τηΤζένιφερ στο ισόγειο και ότι θα έφευγαν από την πόρτα τη

κουζίνας, λες και ξαφνικά είχαν γίνει αόρατοι και δε θ



πήρχε κανείς που θα ήθελε να τους εμποδίσει. Απείχαμόνο ένα δυο βήματα από τη βάση της σκάλας.

Ξαφνικά είδε μια φωτεινή δέσμη να κατεβαίνει ορμητικκατά μήκος του τοίχου. Άκουσε ένα τρίξιμο και κατάλαβ

ως είχε ανοίξει η πάνω πόρτα.

Καθώς κοίταζε προς την κορυφή της σκάλας, με τα μάτικαρφωμένα στο φως, αισθάνθηκε κάποιον να τον τραβάει μ

ύναμη προς τα πίσω. Ήταν η Τζένιφερ, που τον είχε αδράξει από το μπράτσ

κάνοντας τη σκέψη ότι, όποιος κι αν ήταν, σίγουρα ήτακαλύτερος από τον άντρα και τη γυναίκα που το δίχως άλλ

καραδοκούσαν στην κορυφή της σκάλας. Το ένστικτο τηπιβίωσης την έκανε να τραβήξει τον Έιντριαν στο βάθος τοπογείου.

Εκείνος την άφησε να τον παρασύρει προς τα πίσω. Δεξερε τι άλλο να κάνει. Και ενώ δίσταζε, επιμένοντανδόμυχα ότι έπρεπε να καταστρώσει κάποιο σχέδιο, ξαφνικ

έσπασε πανδαιμόνιο.Μια βροχή από σφαίρες έπεσε από την κορυφή τη

σκάλας. Το υπόγειο γέμισε θόρυβο και καπνό. Βλήματα τω,62 χιλιοστών αναπηδούσαν πάνω στους τσιμεντένιουοίχους και πετάγονταν σφυρίζοντας δεξιά κι αριστερά μέσ

στον σκονισμένο αέρα. Χαλάσματα τινάζονταν ολόγυρά του

καθώς ο μικρός χώρος του υπογείου γινόταν κόσκινο.Ο Έιντριαν και η Τζένιφερ βούτηξαν στο πλάι κ

κόλλησαν στον τοίχο, όσο πιο μακριά μπορούσαν από τσφαίρες. Και οι δυο ούρλιαζαν σαν να είχαν χτυπηθεί, αλλεν είχαν πάθει τίποτε. Αυτό, και με τη μεγαλύτερη τύχ

φαινόταν αδύνατο, αλλά ο Έιντριαν κατάλαβε ότι η γωνί

πό την οποία έπεφταν τα στρατιωτικού τύπου βλήματ



τυπώντας πάνω σε τοίχους και πατώματα και σκίζοντας τσκοτάδι και τις σκιές, μείωνε την αποτελεσματικότητα τοκαταιγισμού.

Ήταν ολοφάνερο – αποκλειόταν να πάνε προς τα κει.Η μόνη οδός διαφυγής που τους έμενε ήταν εκείνη πο

ίχε χρησιμοποιήσει για να μπει στο υπόγειο. Το μικραράθυρο έλαμπε από το φως που ερχόταν απέξω. Ήταπικίνδυνο να πάνε προς τα κει –αν αυτοί που πυροβολούσα

κατέβαιναν έστω και ένα δυο σκαλοπάτια, θα μπορούσαν νκαλύψουν ολόκληρο το υπόγειο. Το μόνο μέρος όπομπορούσαν να κρυφτούν ήταν το κελί της Τζένιφερ, αλλά

ιντριαν ήξερε ότι η κοπέλα δεν επρόκειτο να ξαναπάει εκεύτε θα της το ζητούσε άλλωστε. Εκείνος την είχε βγάλει, κεν μπορούσε να της ζητήσει να επιστρέψει στο κελί. Δεν είχ

σημασία αν εκείνο το δωμάτιο ήταν το μοναδικό ασφαλέμέρος –πράγμα αμφίβολο–, η Τζένιφερ ποτέ δε θα ταντιμετώπιζε με αυτό το σκεπτικό. Ήταν κουρνιασμένη πλ

ου, κρατώντας σφιχτά το αρκουδάκι και το χέρι του, κκλαψούριζε.

Έπεσε μια δεύτερη ομοβροντία και οι σφαίρες χαράκωσαον αέρα, που γινόταν όλο και πιο βαρύς. Γύρω του

στροβιλιζόταν καπνός γεμάτος σκόνη και διαπεραστικέσμές κι άρχισαν να βήχουν. Δυσκολεύονταν να ανασάνουν

Μόνο μία έξοδος υπήρχε. Ο Έιντριαν άνοιξε απαλά τάχτυλα της Τζένιφερ που είχαν χωθεί στο μπράτσο του.

κοπέλα φαινόταν πανικόβλητη και δεν ήθελε να τον αφήσεαλλά όταν της έδειξε το παράθυρο με το πιστόλι του, φάνηκα καταλαβαίνει.

«Πρέπει να φτάσουμε εκεί πάνω», της είπε ψιθυριστά, και

φωνή του ακούστηκε βραχνή μέσα στον ορυμαγδό.



Στην αρχή, τα μάτια της κοπέλας ήταν θολά από το φόβΑλλά όταν έστρεψε το βλέμμα της προς το παράθυρο, πο

ταν σε ύψος περίπου δυόμισι ή τριών μέτρων, τα μάτια τηκαθάρισαν και ο Έιντριαν είδε πως κατάλαβε τι της είχε πεΦάνηκε να παίρνει δύναμη, λες και είχε ωριμάσει εκείν

ακριβώς τη στιγμή, περνώντας από την αθωότητα τηαιδικής ηλικίας στην ενηλικίωση, και όλα αυτά εξαιτίας τωυροβολισμών.

«Μπορώ να το κάνω», του είπε σιγανά, κουνώντας τκεφάλι της καταφατικά. Θα έπρεπε να είχε φωνάξει για νακουστεί πάνω απ’ το θόρυβο, αλλά ο Έιντριαν κατάλαβ

ην απάντησή της με τη διαύγεια που προκαλεί ο κίνδυνος.Σηκώθηκε από εκεί όπου είχαν κουρνιάσει κι άρχισε ν

αίρνει παλιά έπιπλα, στραπατσαρισμένα αντικείμενα ποκάποτε ήταν μέρος της ζωής στην αγροικία –μια σπασμέν

άση λεκάνης, δυο ξύλινες καρέκλες–, να τα σέρναπελπισμένα στην άλλη πλευρά του υπογείου και να τ

κολλάει στον τοίχο κάτω απ’ το παράθυρο. Έπρεπε να βραρκετά για να σκαρφαλώσουν και να το φτάσουν. σπασμένος αστράγαλός του τον πονούσε φοβερά και για μιστιγμή ο Έιντριαν διερωτήθηκε μήπως είχε χτυπηθεί απσφαίρα. Έπειτα συνειδητοποίησε ότι δεν είχε καμιά σημασία

Στην κορυφή της σκάλας, ο Μάικλ βιντεοσκοπούσε πάναπό τον ώμο της Λίντα ενώ εκείνη έριχνε ριπές με το ΑΚ-4Φρόντιζε να μη βλέπει το πρόσωπό της ο φακός για να μημπορεί να την αναγνωρίσει κανείς. Οι πυροβολισμοί ήτα

κκωφαντικοί, κι όταν η Λίντα σταμάτησε να ρίχνει, έσκυψα



και οι δύο να κοιτάξουν στο υπόγειο. Ο Μάικλ αμφέβαλλε αίχαν καταφέρει να σκοτώσουν τη Νούμερο 4 και το γέρ

Ενδεχομένως να τους είχαν τραυματίσει. Σίγουρα τους είχαφοβίσει. Ο Μάικλ δεν ξεχνούσε το πιστόλι που κρατούσε έρος. Και η Νούμερο 4 μπορεί να ήταν οπλισμένη. Στο κάτ

κάτω, είχε το Μάγκνουμ που της είχαν δώσει για τηαυτοκτονία της μπροστά στο φακό.

Ο Μάικλ προσπαθούσε να σκεφτεί λογικά και αναλυτικστω κι αν η αδρεναλίνη κυλούσε ορμητικά μέσα του και τ

μάτι του ήταν κολλημένο στο σκόπευτρο της κάμερας.«Το πιστόλι που έδωσες στη Νούμερο 4...» είπε στη Λίντα

Μιλούσε σιγανά, ελπίζοντας ότι το μικρόφωνο της κάμεραε θα έπιανε τη φωνή του, παρ’ ότι ήξερε ότι κάποια από τ

λόγια του σίγουρα θα καταγράφονταν και θα μεταδίδονταστο Διαδίκτυο. «Πόσες σφαίρες είχε...;»

«Μόνο μία», απάντησε η Λίντα.Κράτησε το ΑΚ-47 στο ύψος του γοφού της και τύλιξε τ

άχτυλό της γύρω απ’ τη σκανδάλη. Όπως ακριβώς είχαρατηρήσει ο Έιντριαν, ήξερε ότι, αν κατέβαινε μερικ

σκαλοπάτια, θα ήταν σε θέση να καλύψει αποτελεσματικλόκληρο το υπόγειο. Αλλά τότε θα ήταν πολύ δύσκολο γιον Μάικλ να συνεχίσει τη βιντεοσκόπηση.

Σαν κινηματογραφιστής που προετοίμαζε την κάθε λήψ

ια μια περίπλοκη ακολουθία δράσης –με αυτοκίνητα ποτρεχαν, εκρήξεις και ηθοποιούς που σκόρπιζαν προς κάθ

κατεύθυνση–, η Λίντα έκανε νοερά μερικούς γρήγορουπολογισμούς. «Αν τους ορμήσουμε...» άρχισε να λέει, αλλ Μάικλ τη διέκοψε.

«Άκου», της είπε. «Τι είναι αυτός ο ήχος;»

Προσπάθησαν και οι δύο ν’ ακούσουν πάνω από τ



κουδούνισμα που είχαν προκαλέσει στ’ αυτιά τους οκπυρσοκροτήσεις του αυτόματου μέσα σε τόσο περιορισμένώρο.

Χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβουν όαυτό που άκουγαν ήταν το σύρσιμο πραγμάτων πάνω στ

σιμεντένιο δάπεδο και η τοποθέτησή τους κοντά σε κάποιοοίχο. Στην αρχή ο Μάικλ φαντάστηκε πως ο γέρος και ούμερο 4 έστηναν κάποιο φράγμα για να ταμπουρωθούν κα πολεμήσουν. Έφερε στο νου του την εικόνα του υπογείο

ροσπαθώντας να υπολογίσει ποιο ήταν το καλύτερο σημεί

ια ένα αυτοσχέδιο χαράκωμα όπου θα κρύβονταν τστριμωγμένα ποντίκια. Καθώς το έκανε αυτό, θυμήθηκε τμικρό, αραχνιασμένο παράθυρο. Ήταν η μόνη οδός διαφυγήου απέμενε ή, αν η Λίντα κι εκείνος έφταναν πρώτοι εκεί, τ

σημείο απ’ όπου θα μπορούσαν να ρίξουν στο υπόγειο μλα τα όπλα τους και ταυτόχρονα να κάνουν βιντεοσκόπηση

Ο Μάικλ άγγιξε την ερωμένη του στον ώμο κι έφερε τάχτυλο στα χείλη, δείχνοντάς της ότι δεν έπρεπε να μιλήσε

Της έκανε νόημα να τον ακολουθήσει, αφού πρώτα έριχνάλλη μια ριπή. Εκείνη υπάκουσε, γαζώνοντας τον στενό χώρης σκάλας και στέλνοντας μια βροχή από σφαίρες στπόγειο μέχρι που άδειασε ο γεμιστήρας.

Πήρε τον δεύτερο γεμιστήρα από την τσέπη του Μάικλ κον τοποθέτησε επιδέξια, τραβώντας το ουραίο ώστε να είντοιμη να πυροβολήσει. Μετά τον ακολούθησε βιαστικά.

Η Τέρι Κόλινς χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα για ν



καταλάβει τι γινόταν. Από κει όπου στεκόταν μαζί με τοΜαρκ Γουλφ δίπλα στο αυτοκίνητο του Έιντριαν,

υροβολισμοί φαίνονταν ασύνδετοι, σαν να ακούγονταν απκάποια τηλεόραση σ’ ένα άλλο δωμάτιο. Αυτό που άκουγπρεπε να μεταφραστεί σε μια εικόνα στο μυαλό της, για ν

μπορέσει να αντιδράσει κι εκείνη με ξεκάθαρο τρόπο. Έστω αν το σπίτι έπνιγε τους ήχους, ο θόρυβος των πυροβολισμώαπό αυτόματα όπλα ήταν χαρακτηριστικός. Πριν από χρόνι

Τέρι περνούσε ατέλειωτες ώρες μέσα στο παλιό αυτοκίνητης μαζί με τα μικρά παιδιά της, που γκρίνιαζαν, περιμένονταα τελειώσει ο πρώην άντρας της τη σκοποβολή που έκανε

να στρατιωτικό σκοπευτήριο, όπου ήταν πολύ συνηθισμένα αδειάζει κανείς γεμιστήρες των εκατό σφαιρών εναντίο

σταθερών στόχων που υποτίθεται ότι ήταν τρομοκράτες.Η αναγνώριση των ήχων την έκανε να νιώσει σαν να τ

ιαπερνούσε ηλεκτρικό ρεύμα. Στράφηκε στον Μαρκ ΓουλφΕιδοποίησε να έρθει βοήθεια!» του φώναξε.

Εκείνος άρχισε να πληκτρολογεί αδέξια στο κινητό, ενώ Τέρι έτρεχε στο αυτοκίνητό της. Άνοιξε το πορτμπαγκάζ κβγαλε από μέσα ένα μαύρο αλεξίσφαιρο γιλέκο που πάντίχε εκεί. Της το είχε κάνει δώρο η γειτόνισσά της η Λόρι πρ

από πολλά χρόνια, όταν ήταν ακόμη απλή αστυφύλακας, κεν το είχε φορέσει ούτε μια φορά από τότε που το είχ

ετυλίξει σε μια πρωινή χριστουγεννιάτικη συγκέντρωση.«Δώσ’ τους τη σωστή διεύθυνση», φώναξε πάνω απ’ το

ώμο της. «Πες τους ότι χρειαζόμαστε τους πάντες. Ότι γίνετρήση αυτόματων όπλων. Πες να στείλουν κι έν

ασθενοφόρο! Αν χρειαστεί, πες τους ότι χτυπήθηκαστυνομικός. Αυτό θα τους κάνει να κινηθούν γρήγορα».

Έσφιξε το γιλέκο γύρω απ’ το στήθος της, κλείνοντας τ



Βέλκρο. Της φάνηκε πολύ μικρό και σαθρό. Κατόπιν έφερμια σφαίρα στη θαλάμη του όπλου της.

Άκουσε άλλη μια μακρινή ομοβροντία. Χωρίς να τσκεφτεί, ξέροντας μόνο ότι έπρεπε να πάει εκεί όπου έπεφτα

ι πυροβολισμοί, άρχισε να τρέχει.

Η τελευταία εντολή που έδωσε πάνω από τον ώμο τηταν: «Περίμενε εδώ. Πες τους πού έχω πάει!»

Τρέχοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσε, με το πιστόλι στέρι, έτρεξε προς το δρόμο που οδηγούσε στην παλι

αγροικία.Ο Γουλφ πληκτρολόγησε τον αριθμό και την κοίτα

καθώς η Τέρι έστριβε στη γωνία. Όταν απάντησαν από τκέντρο της τοπικής αστυνομίας, ο τόνος του ήταν κοφτός κεκάθαρος.

«Στείλτε βοήθεια», είπε. «Μπόλικη βοήθεια. Μιτετέκτιβ δίνει μάχη». Έδωσε στην τηλεφωνήτρια τη διεύθυνση και άκουσ

αμέσως τη σοκαρισμένη γυναίκα να λέει ξέπνοα: «Θρειαστεί αρκετή ώρα για να φτάσει η πολιτειακή αστυνομίκεί πέρα. Τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτά».

«Δεν υπάρχουν δεκαπέντε λεπτά», απάντησε απότομα Γουλφ, και μετά έκλεισε. Η τύπισσα δεν έχει αντιμετωπίσξανά τέτοια κλήση, σκέφτηκε.

Έστρεψε το βλέμμα του στο μονοπάτι που είχε πάρει η ΤέΚόλινς. Η ντετέκτιβ είχε χαθεί στη στροφή μετά τστραπατσαρισμένο γραμματοκιβώτιο. Το δάσος δίπλα στηίσοδο του δρόμου ήταν πολύ πυκνό και ο Γουλφ δε

μπορούσε να την ξεχωρίσει· ήταν σαν να την είχαν καταπιαμέσως τα δέντρα. Εκείνος δεν ήξερε τι να κάνει. Του είχε π

α περιμένει. Το δειλό μέρος του εαυτού του δεν είχε καμί



αντίρρηση να βρει ένα ασφαλές σκιερό μέρος και να αφήσα εξελιχθούν τα πράγματα χωρίς να αναμειχθεί άμεσα διος. Αλλά το φυσικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης πάλευ

με ένα άλλο μέρος της προσωπικότητάς του, το μέρος ποθελε να δει τι γινόταν και ήταν πρόθυμο να πάρ

ποιοδήποτε ρίσκο για να ικανοποιήσει εκείνη την ιδιαίτερντονη περιέργεια και την ανυποχώρητη επιθυμία.

Αυτό που είχε σημασία ήταν να βλέπει τα πάντα απκοντά.

Πήρε μια βαθιά ανάσα κι άρχισε να τρέχει πίσω από τητετέκτιβ, αν και επαναλάμβανε διαρκώς στον εαυτό το

ακολουθώντας το ρυθμό των διασκελισμών του, να κρατηθίσω, να μείνει κρυμμένος και να αφήσει το σκηνικό νξελιχθεί μπροστά του. Πλησίασε, αλλά όχι υπερβολικπέμεινε, ενώ τα πόδια του φαίνονταν να έχουν δική τουέληση.

Ο Έιντριαν ισορρόπησε πάνω στα σαραβαλιασμένράγματα και βοήθησε την Τζένιφερ να ανέβει δίπλα το

Αισθανόταν το κατασκεύασμα που είχε φτιάξει μέσα στοανικό του να γέρνει κάτω από το βάρος τους και ν

αλαντεύεται, απειλώντας να καταρρεύσει. Έχωσε το πιστόστην τσέπη του, ελπίζοντας ότι δε θα του έπεφτε, και μετνωσε τα χέρια του για να πατήσει η γυμνή κοπέλα. Εκείν

σήκωσε το πόδι της και κρατήθηκε από τον ώμο του για νσταθεροποιηθεί, χωρίς όμως ν’ αφήσει το αρκουδάκι τηΓρυλίζοντας από την προσπάθεια, ο Έιντριαν τη σήκωσε μ

ύναμη προς το παράθυρο. Η Τζένιφερ αρπάχτηκε από τ



λαίσιο. Ο Έιντριαν την είδε να πετάει το αρκουδάκι έξω κα πιάνει το θρυμματισμένο ξύλο. Για μια στιγμή η κοπέλαλαντεύτηκε, κι έπειτα, κάνοντας σαν ψάρι που σπαρταρούσάνω στο κατάστρωμα της βάρκας, κατάφερε να ανέβει κα βγει απ’ το παράθυρο.

Ο Έιντριαν έβγαλε έναν πνιχτό αναστεναγμανακούφισης. Είχε ξαφνιαστεί κάπως απ’ αυτό που είχε κάνε

Δεν ήξερε πώς θα κατάφερνε να σκαρφαλώσει ο ίδιοΑπό κει όπου ήταν ανεβασμένος –σαν πουλί κουρνιασμέν

άνω σ’ ένα ετοιμόρροπο κλαδί– κοίταξε γύρω για να βρκάτι που θα μπορούσε ίσως να προσθέσει στο σωρό και ν

μειώσει την απόσταση απ’ το παράθυρο.Δεν είδε τίποτα.Μια μοιρολατρική διάθεση άρχισε να του τρώει τα σωθικά

Η Τζένιφερ μπορεί να το βάλει στα πόδια. Εγώ έχκολλήσει εδώ. Θα ήθελα να βγω από δω μέσα, αλλά δε

πορώ.

Καθώς άρχισαν να τον κυριεύουν αυτές οι γεννημένες απην ηττοπάθεια σκέψεις, άκουσε ένα θόρυβο από πάνω.

«Καθηγητά, γρήγορα!»Η Τζένιφερ ήταν σκυμμένη από το παράθυρο, η μισή μέσ

και η μισή έξω, και είχε απλώσει το λιπόσαρκο χέρι της προο μέρος του.

Ο Έιντριαν σκέφτηκε πως αποκλειόταν να έχει τη δύναμα τον βοηθήσει.

«Προσπάθησε, γαμώτο, Όντι! Προσπάθησε!» Ήταν ο Μπράιαν και του φώναζε στ’ αυτί.Ο Έιντριαν κοίταξε ψηλά. Μόνο που αυτή τη φορά στ

αράθυρο δεν ήταν σκυμμένη η Τζένιφερ, αλλά η Κάσ

Έλα, Όντι», του είπε ικετευτικά.



Εκείνος δε δίστασε. Την έπιασε σφιχτά απ’ το μπράτσχωσε τα νύχια του στον τοίχο και έσπρωξε με όλη του τύναμη και με τα δύο πόδια, και το γερό και το σπασμέννιωσε το σωρό των πραγμάτων να γκρεμίζεται από κάτ

ου και για μια στιγμή φάνηκε να μένει μετέωρο

Ταυτόχρονα όμως, αισθάνθηκε να χτυπάει με δύναμη πάνστο τσιμέντο και νόμισε πως έπεφτε, ώσπου συνειδητοποίηστι δε συνέβαινε κάτι τέτοιο, ότι είχε αρπαχτεί από το πλαίσιου παραθύρου, βυθίζοντας τα ματωμένα νύχια του στο ξύλ

Τίναξε τα πόδια του με μανία. Δεν πίστευε πως είχε τύναμη να κάνει την έλξη που χρειαζόταν, αλλά επιστράτευσ

η λιγοστή δύναμη που του είχε απομείνει κι ένιωσε να τοσηκώνουν, από τη μια η κοπέλα που τον είχε πιάσει από τιακά του σακακιού του, κι από την άλλη οι αναμνήσεις του

Φτερά, είπε με τη φαντασία του.Και ξαφνικά είδε πάνω απ’ το κεφάλι του το φως το

λιου.

Βγήκε σέρνοντας απ’ το παράθυρο, ενώ η Τζένιφερ τοοήθησε να καλύψει το τελευταίο μισό μέτρο.

Ο γέρος και η γυμνή κοπέλα έγειραν εξαντλημένοι πάνστον τοίχο της αγροικίας. Η Τζένιφερ ρουφούσε τον καθαραέρα σαν να ήταν η καλύτερη σαμπάνια, ενώ ο ήλιος έλουζο πρόσωπό της. Άλλη μια ανάσα ακόμη, είπε στον εαυτ

ης, και μετά μπορώ να πεθάνω, γιατί αυτή η γεύση είναπέροχη.

Ο Έιντριαν αγωνίστηκε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεου. Έβλεπε την πόρτα του αχυρώνα στην άλλη πλευρά το

ανοιχτού χώρου που είχε διασχίσει τρέχοντας προηγουμένωΑπό την πέρα άκρη του αχυρώνα ήταν πιο κοντά η ασφάλε

ου δάσους. Αν κατάφερναν να φτάσουν εκεί, θα μπορούσα



α κρυφτούν. Έπιασε την Τζένιφερ από τον ώμο και τηδειξε απεγνωσμένα προς εκείνη την κατεύθυνση – εκ

θέλουμε να πάμε. Και τότε μια βροχή από σφαίρες του ΑΚ-4καρφώθηκαν στον τοίχο πάνω απ’ τα κεφάλια τους και στδαφος μπροστά στα πόδια τους. Σβόλοι χώματο

ινάχτηκαν στα πρόσωπά τους, ενώ κομμάτια ξύλου κμονωτικού υλικού έπεσαν στα κεφάλια τους. Ήταν σαν ντυπούσε κάποιος ξέφρενα ένα πελώριο τύμπαν

Τραβήχτηκαν απότομα, κόλλησαν ο ένας πάνω στον άλλκαι η Τζένιφερ άρχισε να ξεφωνίζει πάλι, αν και η φωνή τηεν είχε αρκετή δύναμη για να ακουστεί πάνω από τ

ασταμάτητο κροτάλισμα του πολυβόλου. Ήταν λες και τανάσιμο σφυροκόπημα ξεπηδούσε από το ανοιχτό τη

στόμα.Η Λίντα και ο Μάικλ είχαν χωριστεί. Εκείνη είχε πάει στ

ίσω μέρος και πυροβολούσε από τη γωνία του σπιτιοταν δύσκολο να σημαδέψει χωρίς να εκτεθεί, γι’ αυτ

στηριζόταν στον καταιγισμό πυρών για να κάνει τη δουλειης.

Ο Μάικλ είχε πάει τρέχοντας στην πρόσοψη, πέρα από ταλιό ημιφορτηγό του, που του πρόσφερε αρκετή κάλυψ

ώστε να συνεχίσει τη βιντεοσκόπηση. Είχε χαμηλώσει τκυνηγετικό όπλο και είχε σηκώσει την κάμερα, ακουμπώντα

ον φορητό υπολογιστή πάνω στην οροφή της καμπίνας τοαυτοκινήτου.

Το μόνο που σκεφτόταν ήταν φοβερή παράσταση.Ενώ οι σφαίρες έπεφταν βροχή, η Τζένιφερ ξεφώνιζε κ

ίχε τα χέρια πάνω στ’ αυτιά της. Κόλλησε στον Έιντριαν.Εκείνος είχε βάλει το χέρι του μπροστά στο πρόσωπό τη

λες και μπορούσε έτσι να αποκρούσει τα πυρά. Είχε κλείσει τ



μάτια του και περίμενε ότι θα πέθαινε από στιγμή σε στιγμή.«Όντι, άκουσέ με! Δεν τελείωσαν όλα!»Ο Έιντριαν γύρισε και είδε τον Μπράιαν. Ήταν ο Μπράια

ου Βιετνάμ, ένας νεαρός αξιωματικός στον πόλεμο μάντρες που ήταν ελάχιστα μεγαλύτεροι από την Τζένιφερ.

φόρμα του ήταν γεμάτη βρόμα και είχε το κράνοκατεβασμένο χαμηλά πάνω στο κεφάλι του. Ήταδρωμένος, μέσα στη λέρα, και ήταν πεσμένος μπρούμυτ

στο έδαφος, καθώς τοποθετούσε το γεμιστήρα στο Μ-16 τοΤο πρόσωπό του ήταν μια μάσκα αποφασιστικότητας. Δεδειχνε ίχνος φόβου.

«Έλα, Όντι! Ρίξ’ τους κι εσύ, που να πάρει οργήνταπόδωσε τα πυρά!»Ο Μπράιαν έριξε μια παρατεταμένη ριπή, έχοντας ρυθμίσ

ο όπλο του στο αυτόματο. Ξαφνικά ο Έιντριαν είδε την άκρου σπιτιού απ’ όπου έριχνε η Λίντα να γίνεται κομμάτια. Έναράθυρο θρυμματίστηκε και τα γυαλιά τινάχτηκαν στο

υρανό. Χαμήλωσε το βλέμμα του και είδε ότι είχε βγάλει τννιάρι πιστόλι του αδερφού του και με κάποιον τρόπο είχ

καταφέρει να σταθεί γονατιστός. Οι σφαίρες που χτυπούσαο σπίτι ήταν οι δικές του.

Η Λίντα τραβήχτηκε, με κομμένη την ανάσα. Μια σφαίρίχε χαράξει τον τοίχο πάνω ακριβώς απ’ το κεφάλι της κα

μια σχίζα της είχε κόψει το μάγουλο. Κόλλησε στον τοίχο για βγει από τη γραμμή πυρός και άγγιξε το κόψιμ

Βλέποντας αίμα στα ακροδάχτυλά της εξοργίστηκε.«Καταπληκτικό!» φώναξε ο Μπράιαν. «Μην τους αφήσε

α σε πλευροκοπήσουν, Όντι. Συνέχισε τα πυρπροκάλυψης!»

Ο Έιντριαν τράβηξε τη σκανδάλη ξανά και ξανά. Ολόγυρ



ου έπεφταν οι κάλυκες. Άκουσε τον Τόμι να του φωνάζει σαυτί: «Τώρα, μπαμπά! Τώρα είναι η ευκαιρία!» Χωρίς νάψει να πυροβολεί, ο Έιντριαν φώναξε στην ΤζένιφεΤώρα! Τρέχα τώρα! Τρέχα!»

Η Τζένιφερ δεν ξεχώρισε τα λόγια του, αλλά το νόημ

ταν ξεκάθαρο. Πήγαινε στον αχυρώνα. Χρησιμοποίησέ τοια κάλυψη. Τρέχα στο δάσος. Φύγε. Κρύψου. Ξέφυγε απ’ το θάνατο.Πετάχτηκε όρθια και, χωρίς δισταγμό, άρχισε να τρέχει. Μ

λη της τη δύναμη, πιο γρήγορα απ’ όσο είχε φανταστεί ποττι μπορούσε, όπως ακριβώς είχε ονειρευτεί όσο ήτα

αγιδευμένη στο κελί της. Αισθανόταν τον άνεμο να ταϊδεύει, σαν την ανάσα ενός τυφώνα στη ράχη της που τησπρωχνε προς την ασφάλεια του αχυρώνα.

Ο Έιντριαν σηκώθηκε με κόπο πίσω της. Έτρεξε κι αυτόαλλά ήταν ένα ερείπιο που κούτσαινε και ο σπασμένοαστράγαλός του τον έκανε να παραπατάει σε κάθε βήμ

ριχνε καθώς έτρεχε, προσπαθώντας να διαπεράσει τη γωνίου σπιτιού, ελπίζοντας ότι κάποια τυχερή βολή θα έβρισκο στόχο της.

Είχε καταφέρει να φτάσει μόνο στα μισά της απόστασηταν ένα ξαφνικό, πανίσχυρο χτύπημα σαν κεραυνός το

σήκωσε ψηλά και μετά τον πέταξε στο έδαφος σαν να ήτα

ούπουλο. Το πρόσωπό του χτύπησε με γδούπο στο υγρδαφος. Ένιωσε στο στόμα του τη γεύση του χώματος, ενα αυτιά του κουδούνιζαν και ο πόνος ανέβηκε από τα πόδι

στη μέση του και τελικά στην καρδιά του, που για μια στιγμίστεψε ότι θα σταματούσε. Δεν μπορούσε να σχηματίσει τ

λέξη χτυπήθηκα στο μυαλό του, αν και αυτό είχε συμβεί.

Δεν κατάφερνε να εστιάσει το θολό βλέμμα του, λες κ



ίχε ξαφνικά πέσει η νύχτα μπροστά στα μάτια τοΑναρωτήθηκε αν η Τζένιφερ είχε κατορθώσει να φτάσει στοαχυρώνα, το πρώτο βήμα προς την ασφάλεια. Ήλπιζε ότι Κάσι, ο Μπράιαν και ο Τόμι θα την οδηγούσαν στοπόλοιπο δρόμο, αφού ήξερε ότι ο ίδιος δεν μπορούσε πια ν

ο κάνει. Έκλεισε τα μάτια του κι άκουσε έναν δυσοίωνο ήχο. Έν

κλικ-κλακ . Δεν ήξερε πως αυτός ήταν ο ήχος που έκανε ένκυνηγετικό όπλο όταν πεταγόταν ο κάλυκας και έμπαινε σταλάμη ένα καινούριο φυσίγγιο, αλλά κατάλαβε ότι ήταν χος του θανάτου.

ταν ο Έιντριαν είχε αρχίσει να τρέχει για να διασχίσει τοανοιχτό χώρο, ο Μάικλ είχε αφήσει την κάμερα πάνω στκαπό του ημιφορτηγού. Την είχε ρυθμίσει στην αυτόματ

λειτουργία ώστε να συνεχίσει να καταγράφει και της είχώσει μια πλευρική κλίση για να τραβάει υπό λοξή γωνί

Στα πλάνα φαινόταν από πίσω καθώς προχωρούσε. Ήξερτι παρέμενε ανώνυμος. Το μόνο που θα έβλεπαν οι πελάτεταν η πλάτη του.

Είχε ρίξει μόνο μία βολή με το δωδεκάρι όπλο του.

Τα σκάγια είχαν πετύχει τον Έιντριαν στους μηρούς καστους γοφούς, σηκώνοντάς τον ψηλά και ρίχνοντάς τον στδαφος με τη δύναμη ενός αμυντικού παίκτη του ράγκμπι νός ποδοσφαιριστή που κάνει τάκλινγκ αρκετά βίαιο για νου κοστίσει μια κόκκινη κάρτα.

Ο Μάικλ έβγαλε προσεκτικά τον κάλυκα κι έφερε το όπλ

στον ώμο του, σημαδεύοντας με ακρίβεια αυτή τη φορά το



άνθρωπο που ήταν πεσμένος στο χώμα μπροστά του. Δώσε ένα τέλος σ’ αυτή την παράσταση, σκέφτηκε.Δεν άκουσε την κίνηση πίσω του, μέχρι που η διαπεραστικ

ντολή έσκισε τον αέρα.«Αστυνομία! Ακίνητος! Πέτα το όπλο σου!»

Ο Μάικλ αιφνιδιάστηκε. Δίστασε.«Πέτα το όπλο, είπα!»Εκείνος απλούστατα δεν είχε φανταστεί κάτι τέτοι

Διάφορες σκέψεις τον σφυροκοπούσαν. Πού είναι η Λίνταοια είναι αυτή; Η Νούμερο 4 ξόφλησε πια. Τι γίνεται; Αλλ

κείνες οι σκέψεις ήταν κενές και άσχετες. Και, αντί ν

πακούσει, ο Μάικλ έκανε απότομα μεταβολή, στρέφονταην κάννη προς τον αλλόκοτο ήχο του ατόμου που του έδινιαταγές. Δεν είχε καμία πρόθεση να κάνει οτιδήποτε άλλέρα από το να σκοτώσει εκείνο το άτομο και να συνεχίσην ολοκλήρωση της Σειράς 4, που ήταν πολύ πιο σημαντικράγμα.

Δεν πρόλαβε να το κάνει.Η Τέρι Κόλινς ήταν συσπειρωμένη σε θέση βολής κοντ

στο πίσω μέρος του ημιφορτηγού. Κρατούσε το πιστόλι τηκαι με τα δύο χέρια και είχε σημαδέψει προσεκτικά. Τηφάνηκε ότι ο Μάικλ έκανε μεταβολή σε αργή κίνησστρέφοντας προς το μέρος της το στήθος του.

Της ήταν αδύνατον να καταλάβει για ποιο λόγο δεν είχετάξει το όπλο του. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να τ

καταφέρει.Τον πυροβόλησε πέντε φορές, όπως ακριβώς είχε διδαχτεην κάνετε λάθος. Ρίξτε για να σκοτώσετε.Το πιστόλι της ντετέκτιβ βρυχήθηκε εκκωφαντικά. Τόσ

ρόνια που ήταν μέλος της αστυνομικής δύναμης της μικρή



κολεγιακής πόλης, η Τέρι δεν είχε χρειαστεί ούτε μια φορά νγάλει το όπλο από τη θήκη του, παρά μόνο για να κάνξάσκηση στο σκοπευτήριο. Τώρα, στην πρώτη αυτερίπτωση που αναγκαζόταν να το χρησιμοποιήσει στ

σοβαρά, προσπαθούσε να θυμηθεί όλα όσα έπρεπε να κάν

και να τα κάνει σωστά. Κατά την εκπαίδευσή της είχε μάθτι δε δίνονταν δεύτερες ευκαιρίες. Αλλά το όπλο φαινόταα έχει τη δική του θέληση, πράγμα που βοήθησε. Ήταν σαα σημάδευε και να έριχνε από μόνο του· εκείνη κατάλαβολύ αόριστα ότι είχε τραβήξει τη σκανδάλη.

Οι σφαίρες με την ατσάλινη επένδυση καρφώθηκαν στ

κορμί του Μάικλ. Η απόσταση ήταν μικρή και η ορμή τωλημάτων τον σήκωσε ψηλά και τον πέταξε προς τα πίσωταν νεκρός πριν αντικρίσουν τα μάτια του για τελευταί

φορά τον ουρανό.Η Τέρι Κόλινς άφησε την ανάσα της να βγει, εξαντλημένη

Έκανε ένα βήμα μπροστά, ζαλισμένη. Το κεφάλι τη

ύριζε, αλλά τα νεύρα της ήταν τεντωμένα στο έπακρο.Το βλέμμα της καρφώθηκε στη μορφή που ήταν πεσμέν

μπροστά της. Ένας πελώριος ματωμένος λεκές είχε πάρει τέση του στήθους.

Το θέαμα του ανθρώπου που είχε σκοτώσει την υπνώτισΘα είχε μείνει σ’ εκείνη τη στάση, ασάλευτη, αν δε

ακουγόταν η ξαφνική κραυγή.Η Λίντα είδε το θάνατο του εραστή της από την άκρη τη

αγροικίας. Ένα τελεσίδικο, φρικτό θέαμα.Είδε την αστυνομικό να στέκεται πάνω από τον Μάικ

Είδε το αίμα. Ήταν σαν να ξεριζωνόταν απ’ την καρδιά της το πι

σημαντικό κομμάτι του εαυτού της.



Όρμησε τρέχοντας, με μάτια γεμάτα δάκρυα και πανικαδειάζοντας το ΑΚ-47 ενώ ούρλιαζε: «Μάικλ! Μάικλ! Όχι!»

Οι σφαίρες χτύπησαν την Τέρι Κόλινς. Καρφώθηκαν στιλέκο της και τη γύρισαν σαν σβούρα. Η Τέρι ένιωσε το όπλα φεύγει απ’ το χέρι της όταν μια σφαίρα την πέτυχε στο

καρπό. Μια άλλη τη χτύπησε πάνω απ’ την κορυφή τοιλέκου, σχίζοντας το λαιμό της σαν μαχαίρι.

Προσγειώθηκε ανάσκελα, με τα μάτια καρφωμένα στουρανό. Ένιωθε το αίμα να αναβλύζει καυτό στο στήθος τηα την πνίγει, και κάθε ανάσα της γινόταν όλο και πιύσκολη. Ήξερε πως θα έπρεπε να σκέφτεται τα παιδιά τη

ο σπίτι της, και όλα όσα δε θα ξανάβλεπε, αλλά ο πόνος τσάρωσε αδυσώπητα, καλύπτοντας τα μάτια της σαν μαύρσάβανο. Δεν πρόλαβε να πει στον εαυτό της Δε θέλω νπεθάνω πριν αφήσει την τελευταία ανάσα της.

Η Λίντα εξακολουθούσε να τρέχει. Πέταξε το πολυβόλκαι τράβηξε το πιστόλι που είχε βάλει ο Μάικλ στη ζώνη τη

θελε να συνεχίσει να πυροβολεί, λες και, σκοτώνονταανά και ξανά την αστυνομικό, θα μπορούσε να αντιστρέψο χρόνο και να φέρει πίσω τον Μάικλ.

Πήγε κατευθείαν δίπλα του.Ρίχτηκε πάνω στον εραστή της, τον ανασήκωσε και το

λίκνισε στην αγκαλιά της, σαν την Παναγία το

Μικελάντζελο με τον σταυρωμένο Χριστό. Χάιδεψε τρόσωπό του, προσπαθώντας να σκουπίσει το αίμα από τείλη του, λες και μπορούσε έτσι να του ξαναδώσει ζωή. Απα δικά της χείλη ανάβλυσε ένα πονεμένο ουρλιαχτό. Έπειτα ο πόνος έδωσε τη θέση του στην τυφλή οργή. Τ

μάτια της στένεψαν από ασυγκράτητο μίσος. Πετάχτηκ

ρθια και άρπαξε το πιστόλι της. Είδε το γέρο που ήτα



εσμένος στο έδαφος. Δεν ήξερε ποιος ήταν, ούτε πώς είχκαταφέρει να φτάσει ως εκεί, αλλά ήταν σίγουρη πως εκείνοφταιγε για όλα. Δεν ήξερε αν ήταν ζωντανός, αλλά τέβαιο ήταν πως δεν του άξιζε να ζήσει. Η Λίντα ήξερπίσης ότι και η Νούμερο 4 πρέπει να βρισκόταν κάπου εκ

κοντά. Σκότωσέ τους. Σκότωσέ τους και τους δύο. Και μετπορείς να αυτοκτονήσεις και να είσαι μαζί με τον Μάικλ γι

πάντα.Σήκωσε το πιστόλι της και σημάδεψε προσεκτικά το γέροΟ Έιντριαν την είδε τι πήγαινε να κάνει. Αν μπορούσε ν

σαλέψει, να συρθεί κάπου για να καλυφθεί ή να πιάσει το δικ

ου όπλο και να τη σημαδέψει, θα το έκανε, αλλά ήτααδύνατον. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να περιμένεΣκέφτηκε πως δεν τον πείραζε να πεθάνει εκεί πέρα, αρκεί νλίτωνε η Τζένιφερ. Έτσι κι αλλιώς, αυτό σκόπευε να κάν

στον εαυτό του από την πρώτη στιγμή. Αλλά η αυτοκτονίου είχε ματαιωθεί όταν είδε να απάγουν την κοπέλ

μπροστά στο σπίτι του. Αυτό ήταν άδικο, ήταν τρομεράσχημο, κι έτσι εκείνος είχε κάνει ό,τι του είχαν πει αγαπημένοι του νεκροί: η γυναίκα του, ο αδερφός του και ιος του. Όλα αυτά αποτελούσαν μέρος του θανάτου του κεν είχε καμία αντίρρηση. Είχε κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσ

και ίσως τώρα η Τζένιφερ κατάφερνε να το σκάσει, να ζήσ

και να μεγαλώσει. Άξιζε τον κόπο. Έκλεισε τα μάτια του.Άκουσε το μουγκρητό του πιστολιού.Κι όμως ο θάνατος δεν έφτασε στα χιλιοστά το

ευτερολέπτου που ακολούθησαν. Ένιωθε ακόμη το νοτισμένο χώμα στο μάγουλό το

Αισθανόταν την καρδιά του να χτυπάει και τον πόνο από τ



ληγές του να διαπερνά το σώμα του. Ένιωθε ακόμη και τηαρρώστια του, που, λες και εκμεταλλευόταν ύπουλα όλα όσίχαν συμβεί, απαιτούσε να βγει στο προσκήνιο. Δε

καταλάβαινε το λόγο, αλλά αισθανόταν τις αναμνήσεις νεγλιστρούν και τη λογική να ξεμακραίνει. Ήθελε ν’ ακούσ

η γυναίκα του άλλη μια φορά, το γιο του, τον αδερφό τοθελε ένα ποίημα που θα τον βοηθούσε να διαβεί τ

κατώφλι της τρέλας, της λησμονιάς και του θανάτου. Αλλο μόνο που άκουγε μέσα του ήταν ο καταρράκτης τη

άνοιας που έπεφτε βροντερά, σβήνοντας τα λιγοστά μέρη τηπαρξής του που εξακολουθούσαν να μένουν γαντζωμέν

από τη ζωή.Άνοιξε τα μάτια του.Αυτό που είδε του φάνηκε πως ήταν μια παραίσθηση πο

επερνούσε ακόμη και τα φαντάσματα της νεκρήικογένειάς του.

Η Λίντα βρισκόταν μπρούμυτα στο έδαφος. Αίμα κυλούσ

από τα υπολείμματα του κεφαλιού της.Και πίσω της... ήταν ο Μαρκ Γουλφ.Κρατούσε το πιστόλι της ντετέκτιβ Κόλινς.Ο Έιντριαν ήθελε να γελάσει, επειδή σκέφτηκε πως είχ

κάποια λογική το να πεθάνει μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη. Έκλεισε τα μάτια του και περίμενε.

Ο Γουλφ κοίταζε το μακελειό έξω από την αγροικία. «Θεέ κΚύριε, Θεέ και Κύριε», μουρμούριζε ξανά και ξανά, αν και τλόγια του δεν είχαν καμιά σχέση με την πίστη ή τη θρησκεί

αλλά με το σοκ. Σήκωσε πάλι το όπλο της ντετέκτιβ, χωρ



α σημαδεύει κάπου συγκεκριμένα, και μετά τανακατέβασε, αφού ήταν φανερό πως δε θα το χρειαζότα

άλλο. Είδε τον φορητό υπολογιστή στη στέγη τομιφορτηγού και την κάμερα που κατέγραφε πιστά ό,βλεπε.

Η αντήχηση των πυροβολισμών έσβησε σιγά σιγά ώσποσίγησε εντελώς. Η σιωπή ήταν απόλυτη.

«Θεέ και Κύριε», είπε πάλι ο Γουλφ.Κοίταξε την Κόλινς και κούνησε το κεφάλι του. Μετ

λησίασε αργά εκεί όπου ήταν πεσμένος ο ΈιντριαΞαφνιάστηκε όταν είδε τα βλέφαρα του γέρου ν

ρεμοπαίζουν. Κατάλαβε ότι ήταν χτυπημένος άσχημα καμφέβαλλε αν θα επιζούσε. Ωστόσο, έσκυψε κοντά του για νου δώσει κουράγιο.

«Είσαι σκληρό καρύδι, καθηγητά. Κράτα καλά».Άκουσε σειρήνες να πλησιάζουν γρήγορα.«Έρχεται βοήθεια», είπε στον Έιντριαν. «Μην τ

αρατήσεις τώρα. Θα είναι εδώ από στιγμή σε στιγμήΣκέφτηκε να προσθέσει, Μου χρωστάς πολύ περισσότερα απίκοσι χιλιάρικα, αλλά δεν το έκανε.

Αντίθετα, εκείνη τη στιγμή αυτό που πλημμύρισε το μυαλου ήταν ένα ξέσπασμα περηφάνιας και μια πραγματικκπληκτική διαπίστωση: Είμαι ήρωας. Είμαι ήρωας, γαμώτ

κότωσα κάποια που σκότωσε μια αστυνομικό. Δεν πρόκειταα μου ξανακολλήσουν, για οποιονδήποτε λόγο, ό,τι κι α

κάνω. Είμαι ελεύθερος.Ο κλαψιάρικος ήχος των σειρήνων ακούστηκε πιο κοντά.

Γουλφ πήρε το βλέμμα του από τον τραυματισμένκαθηγητή, κι αυτό που είδε τον έκανε να μείνει με ανοιχτό τ

στόμα.



Πίσω από τον ετοιμόρροπο αχυρώνα ξεπρόβαλε μιεόγυμνη κοπέλα. Δεν έκανε καμιά προσπάθεια να σκεπάση γύμνια της, μόνο έσφιγγε το αρκουδάκι της πάνω στη

καρδιά της.Ο Γουλφ σηκώθηκε κι έκανε στο πλάι. Η Τζένιφερ διέσχισ

ον ανοιχτό χώρο και γονάτισε δίπλα στον Έιντριαν τστιγμή που στον ιδιωτικό δρόμο της αγροικίας εμφανιζόταο πρώτο περιπολικό της πολιτειακής αστυνομίας.

Ο Γουλφ δίστασε, αλλά μετά έβγαλε το ελαφρύ μπουφάου. Το έριξε στους ώμους της κοπέλας, εν μέρει για ν

κρύψει τη γύμνια της, αλλά περισσότερο επειδή ήθελε

αγγίξει την πορσελάνινη επιδερμίδα της. Τα δάχτυλά τοακούμπησαν φευγαλέα τον ώμο της και αναστέναξιώθοντας βαθιά μέσα του ένα γνώριμο και ασυγκράτητ

κύμα ηλεκτρισμού.Πίσω τους σταμάτησαν απότομα τα περιπολικά κι απ

μέσα πετάχτηκαν αστυνομικοί και ταμπουρώθηκαν πίσω απ

ις ανοιχτές πόρτες, κραδαίνοντας τα όπλα τους κφωνάζοντας διαταγές. Ο Γουλφ είχε την κοινή λογική νετάξει το πιστόλι της ντετέκτιβ και να σηκώσει τα χέρ

ψηλά, παρ’ ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος. Όμως η Τζένιφερ δε φάνηκε να έχει ακούσει οτιδήπο

έρα από την τραχιά ανάσα του γέρου. Έπιασε το χέρι του κ

ο έσφιξε δυνατά, λες και μπορούσε να του διοχετεύσει ένμέρος της νιότης της και να του δώσει λίγη δύναμη.

Ο Έιντριαν την κοίταξε σαν να έβγαινε από έναν πολύωρπνο, μη ξέροντας αν ονειρευόταν ακόμη. Χαμογέλασε.

«Γεια σου», της είπε ψιθυριστά. «Ποια είσαι εσύ;»



Το Τελευταίο ΠοίημαΟ καθηγητής Ρότζερ Πάρσονς διάβασε όλο το γραπτπειτα το διάβασε για δεύτερη φορά και τελικά το άνοιξ

στην τελευταία σελίδα κι έγραψε μ’ ένα κόκκινο στυλόΈξοχο, δεσποινίς Ρίγκινς . Κοιτάζοντας το κορνιζαρισμέννυπόγραφο πόστερ της ταινίας Η Σιωπή των Αμνών πο

ταν κρεμασμένο στον τοίχο του γραφείου του, σκέφτηκε γιλίγο τι έπρεπε να γράψει στη συνέχεια. Εδώ και είκοσι δύρόνια δίδασκε το μάθημα της Εισαγωγής στη

Ψυχοπαθολογία σε φερέλπιδες πρωτοετείς φοιτητές και δεμπορούσε να φέρει στο νου του καλύτερο γραπτό. Το θέμ

ταν «Αυτοκαταστροφική Συμπεριφορά στην Εφηβικ

Ηλικία» και η δεσποινίς Ρίγκινς είχε αποδομήσει αρκετούύπους αντικοινωνικής συμπεριφοράς που ήταν συνηθισμένμεταξύ των εφήβων και είχε αναλύσει τα στοιχεία τους μ

άση ψυχολογικά πρότυπα, με μέθοδο πολύ πιπιστημονική απ’ όσο θα περίμενε κάποιος από έναρωτοετή φοιτητή. Ο Πάρσονς κατάλαβε ότι η κοπέλα, πο

καθόταν πάντα στο μπροστινό μέρος της αίθουσας και ήτα πρώτη που έκανε εύστοχες ερωτήσεις στο τέλος κάθμαθήματος, είχε διαβάσει όλα τα πρόσθετα άρθρα και πολερισσότερα βιβλία απ’ όσα είχε περιλάβει εκείνος στιδακτέα ύλη. Έτσι λοιπόν έγραψε: «Παρακαλώ να με συναντήσετε τ

συντομότερο δυνατό για να συζητήσουμε το θέμα το



ρευνητικού προγράμματος σπουδών ψυχολογίας. Επίσησως θα σας ενδιέφερε να εργαστείτε ένα καλοκαίρι σε κάποιοσοκομείο ως εσωτερική βοηθός. Συνήθως αυτό ισχύει γιους τελειόφοιτους, αλλά ίσως μπορούμε να κάνουμε μιξαίρεση αυτή τη φορά».

Κατόπιν βαθμολόγησε το γραπτό με άριστα.Στο πανεπιστήμιο είχε τη φήμη του αυστηρο

αθμολογητή και θυμόταν ελάχιστες περιπτώσεις στηκαριέρα του που είχε βάλει τόσο υψηλό βαθμό, οπωσδήπο

μως ποτέ σε πρωτοετή φοιτητή. Η προσπάθεια τηεσποινίδας Ρίγκινς ήταν ισάξια των γραπτών που περίμεν

από φοιτητές που παρακολουθούσαν τα ανώτερα σεμινάριΨυχοπαθολογίας.

Ο καθηγητής Πάρσονς έβαλε το γραπτό στην κορυφή τηστοίβας που σκόπευε να επιστρέψει στους άλλους φοιτητέμετά την επόμενη διάλεξη, η οποία θα ήταν η τελευταία πραπό τις θερινές διακοπές. Δίστασε ν’ αρχίσει την αξιολόγησ

ου επόμενου γραπτού. Όταν το έκανε, μόρφασε άγρια βγαλε ένα δυνατό βογκητό, διότι το γραπτό είχε ένξόφθαλμο τυπογραφικό λάθος στη δεύτερη πρόταση τηισαγωγικής παραγράφου.

«Δεν έχουν ακούσει για τη λειτουργία ορθογραφικολέγχου;» μουρμούρισε. «Δεν μπαίνουν καν στον κόπο ν

ιαβάσουν αυτά που έγραψαν πριν τα παραδώσουν;»Με μια πλατιά χειρονομία, έκανε έναν έντονο κόκκιν

κύκλο γύρω απ’ το λάθος.

Η Τζένιφερ βγήκε βιαστικά από το μάθημα Κοινωνικέ



Τάσεις στη Σύγχρονη Ποίηση και διέσχισε τηανεπιστημιούπολη με γρήγορα βήματα. Κάθε Πέμπτ

ακολουθούσε ένα καθιερωμένο πρόγραμμα και, παρ’ όλο ποξερε ότι θα υπήρχαν ορισμένες απαραίτητες αλλαγές αυτη φορά, που θα ήταν και η τελευταία, ήθελε να το τηρήσ

σο πιο πιστά γινόταν.Η πρώτη στάση της ήταν σε ένα μικρό ανθοπωλείο στ

κέντρο της πόλης, όπου αγόρασε ένα μπουκέτο με διάφορλουλούδια σε λογική τιμή. Διάλεγε πάντα όσα είχαν έντονκαι ζωηρά χρώματα, ακόμη και μέσα στην καρδιά τοειμώνα. Είτε έκανε τσουχτερό κρύο είτε η μέρα ήτα

λιόλουστη και γλυκιά, όπως η συγκεκριμένη μέρα στην αρχου καλοκαιριού, ήθελε να ξεχωρίζει το μπουκέτο της.

Πήρε τα λουλούδια από την ευγενική πωλήτρια, που τηαναγνώρισε από τις συχνές επισκέψεις της αλλά ποτέ δεν τηίχε ρωτήσει για ποιο λόγο χρειαζόταν τα λουλούδια σε τόσντυπωσιακά τακτά διαστήματα. Η Τζένιφερ υπέθετε απλώ

τι η κυρία εκείνη είχε διαπιστώσει τυχαία πού τα έβαζε, κι’ αυτόν το λόγο, από διακριτικότητα, δεν την είχε ρωτήσια ποιο σκοπό προορίζονταν. Η πωλήτρια τη θεωρούσνδιαφέρουσα, επειδή όλοι οι άλλοι που αγόραζα

λουλούδια συνήθως δήλωναν γιατί τα ήθελαν. Για μιπέτειο γάμου που, ευτυχώς, είχαν θυμηθεί. Για κάποι

ενέθλια. Για τη Γιορτή της Μητέρας.Τα λουλούδια της Τζένιφερ προορίζονταν για κά

ιαφορετικό.Τα πήρε χωρίς να πει λέξη, βγήκε απ’ το ανθοπωλείο κα

α άφησε στο κάθισμα του αυτοκινήτου της. Διέσχισε τηόλη και πήγε στο αρχηγείο της αστυνομίας. Συνήθω

βρισκε πάρκινγκ εκεί κοντά και τις λιγοστές φορές που



ρόμος ήταν γεμάτος οι αστυφύλακες την άφηναν να πάστον ιδιωτικό χώρο στάθμευσης πίσω απ’ το κτίριο.

Την τελευταία μέρα στάθηκε τυχερή και βρήκε εύκολώρο μπροστά ακριβώς από τη μοντέρνα είσοδο από τούβλ

και γυαλί. Δεν μπήκε στον κόπο να βάλει χρήματα στ

αρκόμετρο· βγήκε απλώς βιαστικά από το αυτοκίνητκρατώντας τα λουλούδια.

Διέσχισε το φαρδύ πεζοδρόμιο μέχρι την εξώπορτα τοκτιρίου. Ακριβώς απέξω υπήρχε μια μεγάλη μπρούντζιν

λάκα τοποθετημένη στον τοίχο. Στην κορυφή είχε ένυαλιστερό χρυσό αστέρι που αιχμαλώτιζε τις ακτίνες το

λιου και τόνιζε την ανάγλυφη επιγραφή. Στη μνήμη της ντετέκτιβ Τέρι Κόλινς.

Έπεσε στο βωμό του καθήκοντος.Τιμή. Πίστη. Αφοσίωση.

Η Τζένιφερ τοποθέτησε τα λουλούδια κάτω από τηλάκα και στάθηκε για λίγο σιωπηλή. Μερικές φορέ

υμόταν την ντετέκτιβ καθισμένη απέναντί της στο τέλομιας από τις αποτυχημένες προσπάθειες που είχε κάνει να τσκάσει απ’ το σπίτι της. Τη θυμόταν να προσπαθεί να τηξηγήσει για ποιο λόγο αυτό που είχε κάνει ήταν πολύ κακδέα, ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι κι η ίδια δεν πίστευε αυτά πολεγε. Της έλεγε ότι υπήρχαν κι άλλες διέξοδοι. Ότι το μόν

ου είχε να κάνει ήταν να τις αναζητήσει επίμονα. Αυτπως είχε μάθει η Τζένιφερ στα τρία χρόνια που είχαν περάσ

από τη μέρα που η ντετέκτιβ πέθανε για να τη σώσει, ήτααλήθεια. «Κάνω ακριβώς αυτό που μου είπατε, ντετέκτι

πρεπε να σας είχα ακούσει. Είχατε δίκιο από την πρώτστιγμή».

Ήταν αρκετοί οι αστυνομικοί που την είχαν ακούσει να λέ



αυτά τα λόγια, ή κάτι παρόμοιο, αλλά κανείς δεν είχε θελήσοτέ να τη διακόψει. Αντίθετα με την ανθοπώλισσα που τηερίμενε κάθε Πέμπτη, εκείνοι ήξεραν για ποιο λόγρισκόταν εκεί η Τζένιφερ.

Σήμερα είναι Πέμπτη, πρέπει να είναι η μέρα τοοιήματος», είπε η νοσοκόμα με φιλικό, τραγουδιστό τόναίρνοντας το βλέμμα της από κάτι χαρτιά και την οθόννός υπολογιστή στο κεντρικό γραφείο της εισόδου ενό

αμηλού, άχαρου κτιρίου, σε μικρή απόσταση από έναν απους κεντρικούς δρόμους που κατέληγαν στη μικρ

κολεγιακή πόλη. Οι πόρτες του ήταν σχεδιασμένες για νιευκολύνουν τις αναπηρικές πολυθρόνες και τα φορεία κ

άνοιγαν με ένα ελαφρό σφύριγμα όταν πατούσε κανείς τσωστό κουμπί.

«Και βέβαια», απάντησε η Τζένιφερ, ανταποδίδοντας ταμόγελο.

Η νοσοκόμα έγνεψε καταφατικά, αλλά μετά κούνησε τκεφάλι της, λες και η άφιξη της Τζένιφερ ήταν χαρμόσυνη κλυπηρή ταυτόχρονα.

«Ξέρεις, καλή μου, ίσως να μην καταλαβαίνει πλέον κ

ολλά πράγματα, αλλά πάντα περιμένει ανυπόμονα τπισκέψεις σου. Το βλέπω. Τις Πέμπτες φαίνεται να έχ

μεγαλύτερη διαύγεια περιμένοντας να σε δει».Η Τζένιφερ κοντοστάθηκε. Για μια στιγμή γύρισε κ

κοίταξε έξω. Ο ήλιος περνούσε μέσα από τα κλαδιά τωέντρων, που λικνίζονταν καθώς το πλούσιο πράσιν

φύλλωμά τους πάλευε με τις πνοές του αέρα. Από κει όπο



στεκόταν η Τζένιφερ διέκρινε την επιγραφή έξω απ’ το κτίριοΚέντρο Μακροπρόθεσμης Φροντίδας και Αποκατάστασηου Βάλεϊ.

Γύρισε πάλι προς τη νοσοκόμα. Ήξερε ότι όλα όσα τηλεγε δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Ο Έιντρια

ε φαινόταν να έχει μεγαλύτερη διαύγεια. Η κατάστασή τοειροτέρευε κάθε βδομάδα που περνούσε. Όχι, σκέφτηκε

Τζένιφερ, κάθε ώρα που περνάει μαραίνεται όλο καπερισσότερο.

«Κι εγώ το βλέπω», απάντησε, σιγοντάροντας στο ψέμα.«Ποιον έφερες λοιπόν μαζί σου σήμερα;» τη ρώτησε

οσοκόμα.«Τον Γ. Χ. Όντεν και τον Τζέιμς Μέριλ», είπε η Τζένιφερ

Και τον Μπίλι Κόλινς, επειδή είναι πολύ αστείος. Και έναυο ακόμη, αν προλάβω».

Το πιθανότερο ήταν ότι η νοσοκόμα δε γνώριζε κανένααπό τους ποιητές, αλλά υποκρίθηκε ότι ήταν απόλυτ

λογικές όλες οι επιλογές. «Είναι στην πίσω βεράντα, καλμου», είπε.

Η Τζένιφερ ήξερε το δρόμο. Χαιρέτησε μερικά άτομα τοροσωπικού καθώς προχωρούσε. Όλοι την ήξεραν σαν τ

κορίτσι με την ποίηση της Πέμπτης, και ήταν τόσο τακτικές πισκέψεις της, ώστε την άφηναν όλοι στην ησυχία της.

Βρήκε τον Έιντριαν καθισμένο σε μια αναπηρικολυθρόνα στη σκιά. Ήταν ελαφρά γερμένος, εξετάζοντας φαινομενικά κάτι πο

ρισκόταν ακριβώς μπροστά του, αν και η γωνία τοκεφαλιού του έδειξε στην Τζένιφερ ότι ούτε καν έβλεπε τοαπογευματινό ήλιο. Τα χέρια του έτρεμαν και το κάτω χείλο

ου συσπόταν με τρόπο που θύμιζε Πάρκινσον. Τα μαλλι



ου ήταν πλέον κατάλευκα και είχε χάσει τη φυσικκατάσταση που κάποτε τον στήριζε. Τα μπράτσα του ήτασαν κλαράκια και τα αδύνατα πόδια του τινάζονταν κάθόσο. Ήταν αδύνατος σαν σκελετός και, καθώς δεν τον είχαυρίσει, τα βαθουλωμένα μάγουλα και το πιγούνι το

καλύπτονταν από γκρίζα γένια.Η Τζένιφερ δεν μπόρεσε να καταλάβει αν την αναγνώρισεΒρήκε μια καρέκλα και την τράβηξε δίπλα στο γερ

καθηγητή. Το πρώτο πράγμα που είπε ήταν: «Θα πάράριστα για το γραπτό μου –όχι, για το γραπτό μας , καθηγητΤο ίδιο θα γίνει και του χρόνου. Θα συνεχίσω όσο καιρ

ρειαστεί και θα τελειώσω ό,τι ξεκίνησες, σου το υπόσχομαι»Προετοίμαζε αυτά τα λόγια εδώ και αρκετές μέρες. Δεν το

α είχε ξαναπεί. Τις περισσότερες φορές την απασχολούσαιο απλά πράγματα που του έλεγε, όπως, για παράδειγμα, όίχε τελειώσει το γυμνάσιο και είχε μπει στο κολέγιο,

μαθήματα παρακολουθούσε και τι γνώμη είχε για του

καθηγητές που κάποτε ήταν συνάδελφοί του. Μερικές φορέου μιλούσε για κάποιο αγόρι ή για κάτι πεζό σαν τη

καινούρια δουλειά της μητέρας της, που φαινόταν να έχεπεράσει το τέλος της σχέσης της με τον Σκοτ Γουέστ.

Κυρίως όμως του διάβαζε ποιήματα. Είχε γίνει πολύ καλστην απαγγελία και στη γλώσσα, βρίσκοντας τις λεπτέ

αποχρώσεις των στίχων και αποδίδοντάς τες για το χατίρι τοέροντα –έστω κι αν ήξερε ότι εκείνος δεν μπορούσε πια ν

ακούσει ή να καταλάβει οτιδήποτε του έλεγε. Το σημαντικταν ότι του τα έλεγε. Έπιασε το χέρι του. Της φάνηκε αδύναμο και λεπτό σα

αρτί.

Είχε κάνει την έρευνά της και είχε επιβεβαιώσει τ



υρήματα συζητώντας με το προσωπικό του κέντροαποκατάστασης. Ο καθηγητής Τόμας κυλούσε αναπόδραστ

ρος το θάνατο. Κανείς δεν μπορούσε να κάνει απολύτωίποτε για το μαρτύριό του, παρά μόνο να ελπίζει ότι, εφόσο εγκέφαλός του δε λειτουργούσε πια, δεν ένιωθε φρικτού

όνους.Μόνο που εκείνη ήξερε ότι ο γέροντας πονούσε.Χαμογέλασε στον άνθρωπο που την είχε σώσε

Σκέφτηκα να σου απαγγείλω λίγο Λιούις Κάρολ σήμερκαθηγητά. Θα σου άρεσε κάτι τέτοιο;»

Λίγο σάλιο κύλησε στην άκρη του στόματός του.

Τζένιφερ πήρε ένα χαρτομάντιλο και το σκούπισε προσεκτικΣκέφτηκε πως ο καθηγητής είχε βρεθεί πολύ κοντά στάνατο, η αρρώστια και τα τραύματα από το πιστολίδι θπρεπε να τον είχαν σκοτώσει, αλλά δεν το έκαναν, μόνο τοίχαν αφήσει ανάπηρο. Αυτό της φαινόταν άδικο. Έβγαλε ένα βιβλίο με ποιήματα απ’ το σακίδιό της. Έριξ

μια γρήγορη ματιά γύρω της. Στον κοντινό κήπο, νοσοκόμεκαναν βόλτα μερικούς άλλους ασθενείς, που θαύμαζαν τ

λουλούδια στα παρτέρια, αλλά στη βεράντα ήταν μόνοι υο τους. Η Τζένιφερ σκέφτηκε πως δε θα έβρισκε καλύτερ

στιγμή για να διαβάσει στον καθηγητή.Άνοιξε το βιβλίο, αλλά απήγγειλε από μνήμης του

ρώτους στίχους: «Μες στο ψητοβασίλεμα, οι γλυγερέιρμπαύρες τα πλαϊμπροσπισώχορτα τρυπάνιζα

στριφούσαν...»************** Λιούις Κάρολ, Μέσα απ’ τον Καθρέφτη

μετάφραση Παυλίνας Παμπούδη, εκδόσεις Printa. (Σ.τ.Μ.)Το βιβλίο ήταν χοντρό –μια συλλογή με γενιές Άγγλω

και Αμερικανών ποιητών– και η Τζένιφερ είχε βάλει μια μικρ



σύριγγα ανάμεσα στις σελίδες του. Την είχε βουτήξει από τΚέντρο Υγείας της πανεπιστημιούπολης πριν από έξι μήνε

ήχοντας δήθεν εξαιτίας μιας υποτιθέμενης βρογχίτιδας για καλύψει τη λαθροχειρία.

Η σύριγγα ήταν γεμάτη με ένα μείγμα φαιντανύλης κ

κοκαΐνης. Την κοκαΐνη την είχε εξασφαλίσει εύκολα απκάποιον από τους πολλούς φοιτητές που «εργάζονταν» για βγάλουν το κολέγιο. Η φαιντανύλη ήταν πιο δύσκολερίπτωση. Ήταν ένα ισχυρό φάρμακο για καρκινοπαθείς, έναρκωτικό που χορηγούσαν για να καλύψουν τη δριμύτητης χημειοθεραπείας. Η Τζένιφερ είχε χρειαστεί μερικού

μήνες για να πιάσει φιλίες με μια κοπέλα που ζούσε σ’ έναπό τα διπλανά δωμάτια του υπνωτηρίου και της οποίας μητέρα είχε καρκίνο του μαστού. Πηγαίνοντας για επίσκεψστο σπίτι της κοπέλας στη Βοστόνη ένα Σαββατοκύριακίχε καταφέρει να κλέψει πέντ’ έξι χάπια από ένα ντουλάπφταναν και με το παραπάνω για μια θανάσιμη δόση. Θ

καναν την καρδιά του να σταματήσει μέσα σε μερικευτερόλεπτα. Η Τζένιφερ ένιωθε άσχημα που είχε κάνει τη

κλοπή και είχε προδώσει την εμπιστοσύνη της καινούριαφίλης της, αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Συνέχισε να απαγγέλλει καθώς σήκωνε το μανίκι τοουκαμίσου του καθηγητή.

«Φυλάξου, παλικάρι μου, από το Τζαμπερόκι! Σαγόνιαγκωνιάρικα και νύχια που αρπάζουν!» Έριξε μια τελευταία ματιά γύρω της για να βεβαιωθεί ό

εν έβλεπε κανείς τι έκανε.«Τραβάει το στροβιλοσπαθί αμέσως ο γενναίος, και μια κα

υο και χρατς και χρουτς, του κόβει το κεφάλι!»

Τι Θα Γίνει Μετά- Katzenbach John

Documents

Transcript of Τι Θα Γίνει Μετά- Katzenbach John