Αδελφοί Kαραμαζόφ -Γ'-

Μ έσα στα πλαίσια μιας μελέτης της κληρονομικότητας, αναλύονται εδώ οι σχέσεις ανάμεσα σε πατέρα και γιους σ' όλες τις ιδιόρρυθμες διακλαδώσεις

τους, του μίσους, της αποστροφής και της συΥΥενικότητας, που οξύνονται από σεξουαλικό ανταγωνισμό κι από φονικές ροπές. Συγκρούσεις που οι σύγχρονοι φροϋδιστές θα τις εξηγούσαν με την ορολογία του οιδιπόδειου συμπλέγματος. Οι ήρωες αποτελούν επίσης μιαν απεικόνιση διαφορετικών ψυχολογικών τύπων, αη' το γέρο παραλυμένο πατέρα Καραμάζοβ ως τον ασκητικό γιο του Αλιόσα' από το άλλο του γιο, τον Ιβάν, τον εγκεφαλικά αναρχικό ως τον άγιο καλόγερο Ζωσιμά' απ' τη μαζοχίστρια, ηλίθια Λιζαβέτα ως τη γήινη Γκρούσενκα, την Κίρκη της μικρής πολιτείας. Η πλοκή κινείται κι αυτή σε πολλά επίπεδα και ξετυλίγεται σα μυθιστόρημα μυστηρίου. Ο γερο-Καραμάζοβ δολοφονείται και οι συνθήκες του θανάτου

του είναι τόσο παράξενες ώστε να εμπλέκουν όλους τους γιους του: όχι μονάχα τον πραγματικό δολοφόνο αλλά ακόμα και κείνους που μονολότι είναι «ντε φάκτο» αθώοι, έχουν ωστόσο εκθρέψει εγκληματικές προθέσεις στην καρδιά τους και γι' αυτό το λόγο είναι ηθικά ένοχοι. Η τιμωρία διαμοιράζεται σ' όλους τους. Ο Ντιμήτρι κατηγορείται και καταδικάζεται από το δικαστήριο. Ο Ιβάν καταρρέει ψυχικά, ενώ ο Σμερντιακόβ αυτοκτονεί. Η συμπεριφορά όλων των ηρώων (συμπεριλαμβανομένου και του τέταρτου γιου, του Αλιόσα, που είναι ένοχος μονάχα για το ότι δεν κατάφερε να προλάβει το έγκλημα) έχει τις ρίζες της στην ηθική τους στάση, στις θρησκευτικές αμφιβολίες και στις φιλοσοφικές πεποιθήσεις τους, συΥχωνεύοντας έτσι πλοκή, μύθο και κεντρική ιδέα σ' ένα και μόνο δυναμικό σύνολο.

ISBN 960-270-121-8

Α Δ Ε Λ Φ Ο Ι Κ Α Ρ Α lV1 Α Ζ Ο Β, r'

Copyright Για την ε' ,ληνική γλώσσα

ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΒΕΕ

Ζωοδόχου Πηγής 21 106 81 Αθήνα

Τηλ,: 6427 678, 6410 039

ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ

ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΙ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΟΒΟΣΤΗ ΑΘΗΝΑl991

ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΟΓ ΔΟΟ ΒΙΒΛΙΟ

Ο ΜΙΤΙΑ

Ι

Ο Κουζμά Σαμσόνοβ

Ο ΝΤΙΜΗΤΡΙ Φιοντόροβιτς ποu η Γκροόσενκα τοu έστειλε τα χαιρετίσματά της, καθώς έφεuγε για την καινοόργια της ζωή, και τοu «παράγγειλε» να θuμάται

για πάντα κείνη την ωρίτσα ποu τον αγάπησε, βρισκόταν κι αuτός κείνη την ίδια στιγμή, χωρίς να ξέρει τίποτα απ' αuτά ποu της ΣUνέβαιναν, σε μεγάλη ταραχή και σε πολλές έγνοιες . Τις τελεuταίες ouo μέρες βρισκόταν σε τέτοια αφάνταστη κατάσταση ποu πραγματικά δεν ήταν καθόλοu απίθανο να πάθει εγκεφαλική σuμφόρηση όπως το 'πε κι ο ίδιος αργότερα. Ο Αλιόσα δε", μπόρεσε να τον βρει το πρωί της προηγοόμενης μέρας κι ο Ιβάν άδικα ταν περίμενε στο ραντεβοό της ταβέρνας. Οι σπιτονοικοκuραίοι τοu έκαναν όπως τοuς είχε διατάξει και δεν είπαν σε κανέναν ποό βρίσκεται. Κείνες τις ouo μέρες έτρεχε ανάστατος δω και κει «παλεόοντας με τη μοίρα τοu και πασκίζοντας να σώσει τον εαuτό τοu» όπως εκφράστηκε κι ο ίδιος αργότερα. Έφuγε μάλιστα για μερικές ώρες απ' την πολιτεία -είχε να κανονίσει κάποια πολό βιαστική uπόθεση- αν και τρόμαξε

Digitized by 10uk1s, June 2009

1 0 Φ . ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ

με τη σκέψη πως θ' άφηνε έστω και για μια στιγμή τη Γκροόσενκα χωρίς επιτήρηση. Όλ' αυτά μαθεότηκαν αργότερα με τον πιο λεπτομερειακό και ντοκουμενταρισμένο τρόπο, μα τώρα εμείς θα σημειώσουμε μονάχα τα πιο απαραίτητα γεγονότα απ' την ιστορία των δυο εκείνων φοβερών ημερών της ζωής του που προηγήθηκαν απ' τη φριχτή καταστροφή που τόσο αναπάντεχα ξέσπασε πάνω του .

Η Γκροόσενκα, αν και τον αγάπησε για μιαν ωρίτσα αληθινά και ειλικρινά, ωστόσο τον βασάνιζε κιόλας κείνο τον ίδιο καιρό πραγματικά άσπλαχνα κι άκαρδα . Το σπ�υδαιότερο ήταν πως δεν μποροόσε καθόλου να μαντέψει τους σκοποός της: και οότε θα μποροόσε να την κάνει να τους πει με το χάδι ή με τη βία . Δε θα κατάφερνε τίποτα, μονάχα που θα θόμωνε, θα του γόριζε την πλάτη και θα τον έδιωχνε ολότελα. Αυτό το καταλάβαινε πολό καλά τότε . Υποπτευόταν κείνο τον καιρό -και δεν είχε άδικοπως κι αυτή παλεόει με τον εαυτό της, ήταν παράξενα αναποφάσιστη, κάτι πάει ν ' αποφασίσει κι όλο δεν τ' αποφασίζει. Γι ' αυτό, ήταν στιγμές που με σφιγμένη την καρδιά υποψιαζόταν -κι όχι αβάσιμα- πως φορές-φορές σίγουρα θα τον σιχαίνεται κι αυτόν και το πάθος του . Ίσως αυτό ακριβώς να συνέβαινε , όμως δεν τα κατάφερε ποτέ να καταλάβει τι ήταν εκείνο που βασάνιζε την Γκροόσενκα. Για να λέμε την αλήθεια, γι ' αυτόν όλο το πρόβλημα έμπαινε έτσι : «ή αυτός, ο Μίτια, ή ο Φιόντορ Παόλοβιτς» . Μιας και το έφερε η κουβέντα, θα πρέπει να σημειώσουμε δω ένα αδιάσειστο γεγονός. Ήταν απόλυτα βέβαιος πως ο Φιόντορ Παόλοβιτς θα προτείνει το δίχως άλλο (αν δεν είχε προτείνει κιόλας) στη Γκροόσενκα να παντρευτοόν νόμιμα . Οότε για μια στιγμή δεν πίστεψε πως ο γεροφιλήδονος ελπίζει να πετόχει το σκοπό του μονάχα με τρεις χιλιάδες . Αυτό το συμπέρανε ο Μίτια γιατί ήξερε τη Γκροόσενκα και το χαρακτήρα της . Να γιατί νόμιζε καμιά φορά πως


ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ 1 1

όλο το μαρτύριο κι όλη η αναποφασιστικότητα της Γκρούσε-νκας προε-ρχόταν μονάχα από το γε-γονός ότι δε-ν ήξε-ρεποιον απ' τους δυο να διαλέξε-ι, ποιος δηλαδή τη συνέφφεπφισσότε-ρο. Όσο για την ε-πιστροφή του «αξιωματικού» , δηλαδή κε-ίνου του μοιραίου ανθρώπου στη ζωή της Γκρούσε-νκας, που αυτή πφίμε-νε- τον ε-ρχομό του με- τόση ταραχή και φόβο, ο Μίτια , (παράξε-νο αυτό) , ούτε- το σκέφτηκεκαθόλου κε-ίνε-ς τις μέρε-ς . Ε ίναι αλήθε-ια πως τις τε-λε-υταίε-ς μέρε-ς η Γκρούσε-νκα δε-ν του έλε-γε- λέξη γι' αuτό το ζήτημα. Όμως η ίδια του 'χε- πε-ι για το γράμμα ΠΟι) ε-ίχεπάρε-ι πριν ένα μήνα απ' τον πρώην ξε-λογιαστή της. Ήξε-ρεσχε-δόν και τι της έγραφε-. Τότε-, σε- μια μοχθηρή της στιγμή, η Γκρούσε-νκα ΤΟι) έδε-ιξε- κε-ίνο το γράμμα, μα για με-γάλη της κατάπληξη, ο Μίτια δε-ν ΤΟι) έδωσε- καμιά σχε-δόν σημασία . Πολύ δύσκολο θα ήταν να ε-ξηγήσε-ι κανε-ίς το γιατί: Ίσως μόνο και μόνο ε-πε-ιδή τuραννιόταν κι ο ίδιος απ' την άπρε-πη και φριχτή ΤΟι) αντιζηλία με- τον πατέρα του γι' αuτή τη ruvoιixoι , τόσο ΠΟι) δε-ν μπορούσε- πια να φανταστε-ί τίποτα φοβε-ρότε-ρο και πιο ε-πικίνδuνο γι' αυτόν, ε-κε-ίνο τον καιρό τοuλάχιστο . Δε-ν πίστωε- καθόλοΙ) πως ξαναφάνηκεένας γαμπρός ύσπρα από πε-ντάχρονη ε-ξαφάνιση. Ακόμα λιγότφο πίστε-uε- πως θα έρθε-ι σύντομα . Γιατί και το ίδιο ε-κε-ίνο πρώτο γράμμα τοΙ) «αξιωματικού» ποΙ) ε-ίδε- ο Μίτιε-νκα μίλαγε- για τον φχομό του νέοΙ) αντίζηλοΙ) με- με-γάλη ασάφε-ια: Το γράμμα ήταν πολύ σκοτε-ινό , πομπώδε-ς και γψάτο αισθηματολογίε-ς . Έδώ πρέπε-ι να παρατηρήσουμε- πως ε.κε-ίνη τη φορά η Γκρούσε-νκα τοΙ) έκρuφε- τις πλωταίε-ς αράδε-ς όποΙ) uπήρχαν κάπως σαφέστφε-ς πληροφορίε-ς αναφορικά με- την ε-πιστροφή . Σα να μη έφταναν όλα αuτά, ο Μίτιε-νκα θuμήθηκε- αργότε-ρα πως παρατήρησε- κε-ίνη τη στιγμή κάποια έκφραση αθέλητης και πε-ρήφανης πφιφρόνησης στο πρόσωπο της Γκρούσε-νκας γι' αuτό το μήνuμα απ' τη Σιβηρία . Ύστε-ρα απ' αυτό, η Γκρούσε-νκα δε-ν του


1 2 Φ . NTOΣTOΓlEBΣKH

είπε τίποτα για τον καινοόργιο αντίζηλο. Έτσι σιγά-σιγά ο Μίτια ξέχασε εντελώς τον αξιωματικό. Σκεφτόταν μονάχα πως, ό,τι και να σuνέβαινε, η σuγκροuσή ΤΟι) με τον Φιόντορ Παόλοβιτς πλησίαζε και πως πριν από καθετί θα πρέπει να ξεκαθαρίσει μ' αuτόν τοuς λογαριασμοός τοu. Πρόσμενε κάθε ώρα και στιγμή -κι η καρδιά ΤΟι) πάγωνετην απόφαση της Γκροόσενκας κι όλο και πίστεuε πως η απόφαση αuτή θα παρθεί ξαφνικά σαν από έμπνεuση. Πως θα έρθει άξαφνα και θα ΤΟι) πει:

.

« Πάρε με, είμαι δική σοΙ) για πάντα» . Και τότε όλα θα τελειώσοuν . Αuτός θα την αρπάξει

και θα την πάρει μαζί τοΙ) στην άκρη τοΙ) κόσμοu. Ω, θα την πάρει και θα φόγει αμέσως, θα πάει όσο μπορεί πιο μακριά, αν όχι στην άκρη τοΙ) κόσμοu , όμως τοuλάχιστο στην άκρη της Ρωσίας, θα την παντρεuτεί εκεί πέρα και θα ζήσει incognito , έτσι ποΙ) να μη βρεθεί οότε δω, οότε κει , οότε ποuθενά άνθρωπος ποΙ) να ξέρει ποό μένοuν . Τότε, ω, τότε θ' αρχίσει στη στιγμή μιαν ολότελα καινοόργια ζωή! Αuτή την καινοόργια και «ενάρετη» ζωή (<<το δίχως άλλο, το δίχως άλλο ενάρετη» ) την ονειρεuόταν κάθε στιγμή με πάθος. ΔιΦοόσε αuτή την ανάσταση, τοότη την ανανέωση. Ο βόρβορος όποΙ) είχε κuλιστεί θεληματικά, τον βάραινε καταθλιπτικά και πίστεuε -όπως δα οι περισσότεροι σε τέτοιες περιπτώσεις- πως η μόνη ΛUση είναι ν' αλλάξει περιβάλλον: Αρκεί να μποροόσε να φόγει απ' αuτοuς τοuς ανθρώποuς, να λεuτερωθεί απ' αuτές τις σuνθήκες και να ξεκολλήσει απ' αuτό το καταραμένο μέρος, όλα θα αναγεννιόνταν, όλα θα έμπαιναν σε καινοόργιο δρόμο. Αuτό πίστεuε κι αuτό λαχταροόσε .

Όμως όλ' αuτά θα γίνονταν μονάχα στην περίπτωση της ευνοίκής ΛUσης τοΙ) ζητήματος. Υπήρχε κι άλλη ·λόση, μπορεί τα πράγματα να τελείωναν -και θα 'ταν φριχτόμ' άλλον τρόπο. Ίσως να τοΙ) 'λεγε ξαφνικά:



« Φεύγα, τα συμφώνησα με τον Φιόντορ Παύλοβιτς, τον παντρεύομαι . Εσύ δε χρειάζεσαι» .

Και τότε . . . μα τότε . . . Εδώ πο\) τα λέμε, ο Μίτια δεν ήξερε τι θα γινόταν τότε, ως την τελευταία στιγμή δεν το 'ξερε, αυτό πρΙπει να το πούμε για δικαιολογία του . Δεν είχε καθορισμΙνες προθΙσεις, δεν \)πήρχε προμελέτη στο Ιγκλημα. Παρακολο\)θούσε, κατασκόπευε και βασανιζόταν, όμως προετοιμαζόταν μονάχα για την πρώτη, την ευνο'ίκή τροπή της μοίρας το\) . Τόσο που Ιδιωχνε μάλιστα κάθε άλλη σκΙΦη. Όμως εδώ άρχιζε Ινα άλλο, εντελώς διαφορετικό μαρτύριο, ορθωνόταν μπροστά του κάτι καινούργιο κι άσχετο, μα το ίδιο μοιραίο και άλυτο .

Γιατί στην περίπτωση που θα του 'λεγε: «Είμαι δική σο\), πάρε με να φύγουμε » , τότε πώς θα

την Ιπαιρνε; Με τι μΙσα, με τι λεφτά; Κείνον ακριβώς τον καιρό

κόπηκαν τα Ισοδά του που Ιπαιρνε τόσα χρόνια σ\)νΙχεια απ' τον Φιόντορ Παύλοβιτς. ΒΙβαια η Γκρούσενκα είχε λεφτά, μα ο Μίτια δείχτηκε ξαφνικά πολύ περήφανος σ' αυτό το ζήτημα: Ήθελε να την πάρει και να φύγουνε για ν ' αρχίσουν την καινούργια το\)ς ζωή με δικά το\) λεφτά κι όχι με δικά της. Ούτε να το φανταστεί δεν μπορούσε πως θα της Ιπαιρνε χρήματα. Αυτή η σκΙΦη τού φαινόταν τόσο σιχαμερή που του ήταν σωστό μαρτύριο. Δε θα πω δω πΙρα περισσότερα γι' αυτό ούτε θα τ ' αναλύσω . Σημειώνω μονάχα πως τΙτοια ήταν η Φυχική του κατάσταση κείνον τον καιρό . Ίσως όλ' α\)τά να προΙρχονταν Ιμμεσα, μπορεί μάλιστα και ασύνειδα, από τις κρ\)φΙς τύΦεις το\) για την υπεξαίρεση των χρημάτων της Κατερίνας Ιβά\iοβνας .

«Με τη μια φΙρθηκα άτιμα, το ίδιο θα συμβεί και με την άλλη» , σκεφτόταν τότε, όπως το ομολόγησε κι ο ίδιος


1 4 Φ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ

αργότερα . « Μα αν το μάθει η Γκρούσενκα, δε θα θελήσει ποτέ να πάρει έναν τέτοιο κανάγια» .

Λοιπόν, πού να βρει τα μέσα να φύγει, από πού να πάρει αuτά τα μοιραία χρήματα; Γιατί αλλιώς όλα θα χαθούν και τίποτα δεν θα γίνει . «Κι αuτό μόνο και μόνο γιατί δε φτάσανε τα λεφτά. Ω , αίσχος ! »

Προτρέχω: Το σποuδαίο ίσα- ίσα ήταν ποu ίσως και να ήξερε πού μπορούσε να βρει αuτά τα λεφτά, ίσως να ήξερε και πού ήταν . Τούτη τη φορά δε θα προσθέσω καμιά λεπτομέρεια γιατί όλα θα εξηγηθούν αργότερα. Μα να ποιο ήταν το κuριότερό τοu μαρτύριο . Αuτό θα το πω , αν κι όχι πολύ ξεκάθαρα: Για να πάρει τούτα τα χρήματα ποu βρίσκονταν κάποu, για να έχει το διχαίωμα να τα πάρει, έπρεπε πρώτα να επιστρέΦει τις τρεις χιλιάδες στην Κατερίνα lβάνοβνα. Αλλιώς « είμαι πορτοφολάς, είμαι άτιμος και δε θέλω ν' αρχίσω έτσι άτιμος την καινούργια ζωή» . Γι' αuτό ο Μίτια αποφάσισε ν' αναποδογuρίσει, αν χρειαστεί όλο τον κόσμο μα να επιστρέΦει κείνες τις τρεις χιλιάδες στην Κατερίνα lβάνοβνα με κάθε θuσία και πρίv από χαθετί άλλο .

Αuτή η απόφαση αποκρuσταλλώθηκε μέσα τοu τις τελεuταίες, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, ώρες της ζωής τοu, ακριβώς ύστερα απ' την τελεuταία τοu σuνάντηση με τον Αλιόσα ποu έγινε εδώ και ouo μέρες, το βράδu, στο δρόμο, τότε ποu λίγο πριν η Γκρούσενκα πρόσβαλε την Κατερίνα lβάνοβνα κι ο Μίτια, αφού άκοuσε τον Αλιόσα ποu τοu τα διηγήθηκε όλα, παραδέχτηκε πως είναι άτιμος και τοu παράγγειλε να το πει αuτό στην Κατερίνα lβάνοβνα, «αν αuτό θα της έφερνε κάποια ανακούφιση» . Τότε ακριβώς, την ίδια κείνη νύχτα, όταν άφησε τον αδερφό τοu , ένιωσε μέσα στον παροξuσμό τοu πως άξιζε «να σκοτώσει και να ληστέΦει κάποιον , μα το χρέος να το επιστρέΦει στην Κάτια» .



«Καλότερα να βγω φονιάς και κλέφτης μπροστά σ ' όλο τον κόσμο και να με στείλουν στη Σιβηρία παρά να 'χει το δικαίωμα η Κάτια να λέει πως την πρόδωσα κι έκλεψα και τα χρήματά της από πάνω και πως μ' αυτά τα ίδια της τα χρήματα έφυγα με τη Γκροόσενκα για ν' αρχίσω μιαν ενάρετη ζωή! Αυτό δεν το μπορώ ! »

Τα σκέφτηκε αυτά ο Μίτια σφίγγοντας και τρίζοντας τα δόντια του και είχε δίκιο να φαντάζεται πως στο τέλος θα πάθει εγκεφαλική συμφόρηση . Μα προς το παρόν πάλευε ακόμα . . .

Παράξενο: Θα νόμιζε κανείς πως όστερα από μια τέτοια απόφαση εκτός από την απόγνωση δεν του έμεινε τίποτ ' άλλο . Γιατί ποό να τα ' βρισκε έτσι αμέσως τόσα λεφτά αυτός ο απένταρος; Όμως, παρ ' όλ' αυτά, όλον εκείνο τον καιρό δεν έπαυε να ελπίζει πως θα βρει αυτές τις τρεις χιλιάδες, πως θα του τις φέρνανε, πως θα πέσουν μόνες τους μπροστά του , έστω κι από τον ουρανό . Μα έτσι γίνεται δα μ' όλους εκείνους που όπως ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, σ' όλη τους τη ζωή δεν ξέρουν παρά να σκορπάνε και να ασωτεόουν τα χρήματα που τους έτυχαν από κληρονομιά χωρίς να 'χουν ιδέα πώς βγαίνουν . Απ' το μυαλό του περνοόσαν οι πιο έξαλλες σκέψεις αμέσως μόλις άφησε προχτές τον Αλιόσα, έτσι που του ήταν αΔUνατo να σκεφτεί λογικά. Το αποτέλεσμα ήταν πως επιχείρησε κάτι εντελώς παράλογο. Μα φαίνεται πως σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις κάτι τέτοιοι άνθρωποι νομίζουν κατορθωτές τις πιο αΔUνατες και φανταστικές επιχειρήσεις . Αποφάσισε ξάφνου να πάει στον έμπορα Σαμσόνοβ, τον προστάτη της Γκροόσενκας, να του προτείνει ένα «σχέδιο» και να του πάρει με την πρόφαση αυτοό του «σχεδίου» μονομιάς όσα χρήματα του χρειάζονταν. Από εμπορική άποψη δεν αμφέβαλλε καθόλου για το σχέδιό του , δεν ήξερε μονάχα πώς θα έβλεπε ο Σαμσόνοβ γενικά το διάβημά του , αν ήθελε να το αντιμε-



τωπίσει όχι αποκλειστικά από εμπορική πλεuρά . Ο Μίτια ήξερε αuτόν τον έμπορα εξ όψεως, όμως δεν είχε γνωριστεί μαζί τοu , ούτε και τοu 'χε μιλήσει ποτέ. Πίστεuε όμως για κάποιο λόγο, από καιρό μάλιστα, πως αuτός ο γεροδιαφθορέας ποu έπνεε τώρα τα λοίσθια, ίσως να μην έφερνε καμιά αντίρρηση αν η Γκρούσενκα ήθελε να ταχτοποιήσει τίμια τη ζωή της και να παντρεuτεί έναν άνθρωπο «άξιον εμπιστοσύνης» . Κι όχι μονάχα αuτό: Πίστεuε πως κι αuτός το θέλει και πως μόλις παροuσιαζόταν η κατάλληλη εuκαιρία θα βοηθούσε κι ο ίδιος . Είχε βγάλει ακόμα το σuμπέρασμα -δεν ξέρω αν από φήμες ή από τίποτα κοuβέντες της Γκρούσενκας- πως ο γέρος θα προτιμούσε ίσως να δώσει την Γκρούσενκα σ' αuτόν παρά στον Φιόντορ Παύλοβιτς . Ίσως πολλοί από τοuς αναγνώστες της διήγησής μας, βλέποντας πως ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς uπολογίζει στη βοήθεια τοu γέροu για να πάρει τη νύφη -πώς να το πούμε;- από τα χέρια τοu προστάτη της, ίσως, λέω, να σκεφτούν πως αuτός ο uπολογισμός παραείναι χοντροκομμένος και κuνικός. Το μόνο ποu μπορώ να παρατηρήσω είναι πως το παρελθόν της Γκρούσενκας ο Μίτια το 'βλεπε σα μια παλιά και ξεχασμένη πια ιστορία. Έβλεπε αuτό το παρελθόν με άπειρη σuμπόνια και πείστηκε μ' όλη τη φλόγα τοu πάθοuς τοu πως όταν εκείνη θα τοu πει πως τον αγαπάει και τον παίρνει, τότε αμέσως η Γκρούσενκα θα γίνει εντελώς διαφορετική και μαζί της θα ξαναγεννηθεί κι ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, και, χωρίς πια κανένα βίτσιο και γεμάτοι αρετή, θα σuγχωρέσει ο ένας τον άλλον και θ' αρχίσοuν μαζί μια καινούργια ζωή. Όσο για τον Κοuζμά Σαμσόνοβ είχε την ιδέα πως είχε παίξει βέβαια ένα μοιραίο ρόλο στο για πάντα θαμμένο πια παρελθόν της Γκρούσενκας μα πως αuτή ποτέ δεν τον είχε αγαπήσει και πως κι αuτός είχε περάσει, είχε τελειώσει, ήταν λοιπόν σα να μην uπήρχε καθόλοu . Γιατί ο Μίτια ούτε και για



άνθρωπο δεν μποροuσε ν α τον λογαριάζει τώρα αφοu όλη η πολιτεία το 'ξερε πως ο γέρος είχε καταντήσει σαράβαλο πια και οι σχέσεις του με την fXPOUcrtvxo: είχαν γίνει εδώ κι ένα χρόνο ας ποuμε πατρικές κι όχι σαν εκείνες που ήταν στην αρχή! Πάντως σε όλ' αυτά έδειχνε μεγάλη αφέλεια ο Μίτια γιατί, παρ' όλα του τα ελάττωματα ήταν πολu απλο·ίκός . Αποτέλεσμα αυτής του της αφέλειας, ήταν πως πίστε.uε ότι ο γερο-Κουζμά τώρα που βλέπει πως λίγα είναι τα ψωμιά του έχει μετανιώσει ειλικρινά για το παρελθόν του με τη Γκροuσενκα και πως αυτή δεν έχει πιο πιστό φίλο και προστάτη απ' αυτόν τον ακίνδυνο πια γέρο .

Την άλλη κιόλας μέρα μετά τη συνομιλία του με τον Αλιόσα στα χωράφια -uστερα απ' αυτό ο Μίτια δεν κοιμήθηκε σχεδόν όλη τη νuχτα- παρουσιάστηκε στο σπίτι του Σαμσόνοβ κατά τις δέκα το πρωί και είπε να τον αναγγείλουν . Το σπίτι αυτό ήταν παλιό, σκυθρωπό, πολu tupuχωρο, δίπατο, με πτέρυγα και οικοδομές στην αυλή. Στο κάτω πάτωμα μένανε οι δυο παντρεμένοι γιοι του Σαμσόνοβ με τις οικογένειές τους, η γριά αδερφή του και μια ανuπαντρη κόρη του . Στην πτέρυγα ζοuσαν οι δυο του υπάλλ ηλοι που ο ένας τους ήταν πολUτεκνος . Τ α παιδιά και οι υπάλληλοι ζοuσαν πoΛU στενάχωρα, μα το πάνω πάτωμα του σπιτιοu το κρατοuσε μονάχος του ο γέρος και δεν άφηνε κανένα να μείνει εκεί, οuτε και την κόρη του που τον περιποιόταν και που έπρεπε ορισμένες ώρες μα και κάθε φορά που τη φώναζε ν' ανεβαίνει τις σκάλες από κάτω , παρ' όλο που από καιρό τώρα είχε άσθμα. Αυτό το «ανώγι» είχε πολλά δωμάτια υποδοχής, επιπλωμένα όπως το συνήθιζαν οι έμποροι του παλιοu καιροu , με μακριές, θλιβερές σειρές πολυθρόνες και καρέκλες κοντά στους τοίχους, με κρυστάλλινους πολυέλαιους σκεπασμένους με γάζα και με σκυθρωποuς καθρέφτες στους μεσότοιχους . Όλ' αυτά τα δωμάτια μένανε άδεια και ακατοίκητα. Ο γέρος είχε



σ\)μμαζε\)τεί σ' ένα μικρό δωματιάκι, σε μιαν απόμερη μικρή κρεβατοκάμαρα_ Εκεί τον περιποιόταν μια γριά \)πηρέτρια πο\) φόραγε στο κεφάλι της μια μαντίλα και ένας «μικρός» πο\) κοιμόταν στο διάδρομο, σ' έναν πάγκο . Τα πόδια το\) γέρο\) ήταν πρησμένα και δεν μποροίισε σχεδόν καθόλο\) να περπατήσει. Σπάνια σηκωνόταν από την πέτσινη πολ\)θρόνα το\) . Τότε η γριά τον βοηθοίισε να κάνει μια-δ\)ο βόλτες στο δωμάτιο. Ήταν α\)στηρός και λιγομίλητος ακόμα και μ' α\)τή τη γριά . Όταν το\) αναγγείλανε τον ερχομό το\) «λοχαγοίι» πρόσταξε αμέσως να μην τον αφήσο\)ν να μπει. Μα ο Μίτια επέμενε κι είπε να τον αναγγείλο\)ν ακόμα μια φορά. Ο Κο\)ζμά Κο\)ζμίτς ρώτησε λεπτομερειακά το μικρό : Πώς είναι; Μήπως είναι μεθ\)σμένος; Μήπως κάνει φασαρία; Το\) απάντησαν πως «είναι ξεμέθ\)στος μα δε θέλει να φίιγει» . Ο γέρος και πάλι πρόσταξε να μην τον αφήσο\)ν . Τότε ο Μίτια πο\) τα 'χε προβλέΦει όλ' α\)τά και πήρε επίτηδες μαζί το\) μολίιβι και χαρτί, έγραΦε ε\)ανάγνωστα σ' ένα φίιλλο τοίιτες τις λέξεις :

«Για μια σπουδαιότατη υπόθεση που 'χει στενή σχέση με την ΑΥχραφένα Αλεξάντροβνα.»

και το 'στειλε στο γέρο. Α\)τός σκέφτηκε λίγο και πρόσταξε το μικρό να μπάσει τον επισκέπτη στο σαλόνι . Τη γριά την έστειλε κάτω για να πει στο νεότερο γιο το\) ν' ανέβει αμέσως επάνω . Α\)τός ο μικρότερος γιος ήταν ένας άντρας Φηλός και πολίι γεροδεμένος. Φόραγε ροίιχα φράγκικα και ήταν ξ\)ρισμένος (ο ίδιος ο Σαμσόνοβ φόραγε ροίισικο καφτάνι και είχε γενειάδα) . Ήρθε χωρίς χρονοτριβή γιατί όλοι το\)ς φοβόνταν τον πατέρα . Ο πατέρας κάλεσε α\)τόν τον λεβέντη όχι επειδή φοβόταν το λοχαγό, (δεν ήταν καθόλο\) δειλός) · μα έτσι, για κάθε ενδεχόμενο, μάλλον για να 'χει ένα μάρτ\)ρα . Με τη βοήθεια το\) γιο\) το\) και το\)



μικροό , κατέπλευσε επιτέλους στο σαλόνι . Φαίνεται πως όλ' αυτά του 'χαν κινήσει αρκετά την περιέργεια . Το σαλόνι όπου περίμενε ο Μίτια, ήταν τεράστιο, σκυθρωπό, σου 'φερνε μελαγχολία . Είχε δυο σειρές παράθυρα, γαλαρίες και οι τοίχοι ήταν μπογιατισμένοι σε «απομίμηση μάρμαρου » , από το ταβάνι κρέμονταν τρεις τεράστιοι πολυέλαιοι που τώρα τους είχανε σκεπάσει με καλόμματα . Ο Μίτια καθόταν στην καρε.χλίτσα του κοντά στην είσΓ. �o και με νευρική ανυπομονησία περίμενε την τόχη του . Όταν φάνηκε ο γέρος στην απέναντι είσοδο, κάπου είκοσι μέτρα από τη θέση του Μίτια, αυτός σηκώθηκε απότομα και πήγε προς το μέρος του προχωρώντας με τα σταθερά, μεγάλα στρατιωτικά του βήματα . Ήταν ντυμένος μ' ευπρέπεια, με τη ρεντιγκότα κουμπωμένη, κρατοόσε ένα ημίΦηλο στο χέρι και φοροόσε μαόρα γάντια . Ακριβώς έτσι όπως είχε ντυθεί και τρεις μέρες πριν όταν είχε πάει στου στάρετς, στο μοναστήρι, σε κείνη την οικογενειακή συγκέντρωση με τον Φιόντορ Παόλοβιτς και τους αδερφοός του . Ο γέρος τον περίμενε όρθιος, επίσημος και σοβαρός, κι ο Μίτια ένιωσε αμέσως πως ώσπου να τον πλησιάσει, εκείνος είχε προφτάσει κιόλας να τον· καλοεξετάσει . Του 'κανε ακόμα εντόπωση το πρησμένο πρόσωπο του Κουζμά Κουζμίτς: Το κάτω χείλι του που ήταν και πρώτα παχό κρεμόταν τώρα σα μουλιασμένη γαλέτα. Υποκλίθηκε σιωπηλά και επίσημα στον επισκέπτη, του 'Οειξε μια πολυθρόνα κοντά στο ντιβάνι. Ο ίδιος, στηριγμένος στο μπράτσο του γιου του και βογγώντας, άρχισε να βολεόεται απέναντι στο Μίτια στο ντιβάνι έτσι που εκείνος βλέποντας τις μεγάλες και οδυνηρές του προσπάθειες, ένιωσε αμέσως στην καρδιά του κάτι σαν τόΦη και ντροπή γιατί είχε ανησυχήσει , αυτός ο μηδαμινός, ένα τόσο σπουδαίο πρόσωπο .

- Τι επιθυμείτε, κόριε, από μένα; πρόφερε ο γέρος που είχε καθίσει επιτέλους .


20 Φ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ

Αuτό το είπε αργά χωρίζοντας την κάθε λiξη, μα εuγενικά .

Ο Μίτια ανατρίχιασε, πετάχτηκε σχεδόν από τη θέση ΤΟι) μα και πάλι ξανακάθισε. Ύστερα αμέσως άρχισε να μιλάει δuνατά, γρήγορα, νεuρικά, χειρονομώντας με πραγματική παραφορά. Μάντεuε κανείς πως αuτός ο άνθρωπος είχε φτάσει στα έσχατα, πως έχει καταστραφεί και ζητάει την τελεuταία διέξοδο. Αν δεν την έβρισκε θα μποροόσε να πέσει στο ποτάμι. Κατά πάσαν πιθανότητα ο γέρος το κατάλαβε αμέσως αuτό, αν και το πρόσωπό ΤΟι) έμεινε Φuχρό κι ανάλλαχτο σα να ' ταν είδωλο .

« ο εuγενέστατος Κοuζμά Κοuζμίτς θα έχει ακοόσει πολλές φορές ασφαλώς για τοuς τσακωμοός μοΙ) με τον πατέρα μοu, τον Φιόντορ Παόλοβιτς Καραμάζοβ, ποΙ) λήστεΦε την κληρονομιά ποΙ) μοΙ) άφησε η μητέρα μοu . . . αφοό όλη η πολιτεία πια μιλάει γι' αuτό . . . επειδή εδώ πέρα όλοι χώvouv παντοό τη μότη τοuς και φuτρώνοuν εκεί ποΙ) δεν τοuς σπέρνοuν . . . Μα εκτός απ' αuτά θα μπορεί να τ' ακοόσατε κι απ' την Γκροόσενκα . . . με σuγχωρείτε : απ' την Αγκραφένα Αλεξάντροβνα . . . απ' την Αγκραφέν'α Αλεξάντροβνα ποΙ) την εκτιμώ και την σέβομαι πολό . . . » έτσι άρχισε κομπιάζοντας από την πρώτη κιόλας λέξη ο Μίτια .

, Ομως εμείς δε θα παραθέσοuμε όλο το λόγο τοu , μονάχα την οuσία τοΙ) θα διηγηθοόμε. Έλεγε λοιπόν πως η uπόθεση ήταν τοότη: Αuτός, ο Μίτια, εδώ και τρεις μήνες σuμβοuλεuτηκε επί τοότω (έτσι ακριβώς το είπε, επί τοότω κι όχι επίτηδες) το δικηγόρο της πρωτεuοuσας τοΙ) νομοό «διάσημο δικηγόρο, Κοuζμά Κοuζμίτς, τον Πάβελ Παόλοβιτς Κορνεπλόντοβ , θα τον έχετε βέβαια ακοuστά! Πλατιές αντιλήΦεις, διάνοια πολιτικοό ανδρός . . . σας ξέρει και σας . . . μοΙ) μίλησε με τα καλότερα λόγια . . . })

Κόμπιασε για δεότερη φορά ο Μίτια . Μα τα κομπιάσματα δεν τον σταματάγανε . Τα uπερπηδοuσε αμέσωr. και



προχωροuσε παρακάτω. Αuτός λοιπόν, ο Κορνεπλόντοβ, αφοι) τον ρώτησε λεπτομερειακά για την uπόθεση και εξέτασε τα ντοκοuμέντα ποu μπόρεσε να τοu παροuσιάσει ο Μίτια (για τα ντοκοuμέντα ο Μίτια μίλησε πολι) βιαστικά και με ασάφεια) , κατέληξε στο σuμπέρασμα πως για το χωριό Τσερμασνιά ποu θα 'πρεπε ν' ανήκει σ' αuτόν, τον Μίτια , μια και ήταν κληρονομιά της μητέρας τοu, θα μποροuσαν ν ' αρχίσοuν τη δίκη και να βάλοuν στη θέση τοu το γεροπαραλuμένο . . . «γιατί δεν έχοuν κλείσει δα κι όλες οι πόρτες κι η δικαιοσuνη ξέρει πώς να uπεισέλθει » . Με δuο λόγια θα μποροuσε κανείς να ελπίζει πως ο Φιόντορ Παuλοβιτς θα αναγκαζότανε να πληρώσει κάποu έξι χιλιάδες ακόμα, εφτά μάλιστα, γιατί η Τσερμασνιά, όπως και να 'ναι, κοστίζει το λιγότερο εικοσπέντε χιλιάδες, δηλαδή ίσως και είκοσι οχτώ . . . «τριάντα, τριάντα, Κοuζμά Κοuζμίτς, και γω, φανταστείτε, οuτε δεκαεφτά δεν μπόρεσα να πάρω απ' αuτόν το σκληρόκαρδο άνθρωπο . . . ! Το λοιπόν, εγώ, ο Μίτια, την παράτησα τότε κείνη τη δοuλειά γιατί δεν τα καταφέρνω με τα δικαστήρια . Μα όταν ήρθα εδώ πέρα έμεινα άναuδος βλέποντας πως είχε γίνει μια ανταγωγή εναντίον μοu ( εδώ ο Μίτια ξαναμπερδεuτηκε και μεταπήδησε απότομα) : Να λοιπόν τι λέω: Δε θα θέλατε τάχα, εuγενέστατε Κοuζμά Κοuζμίτς, να σας παραχωρήσω όλα τα δικαιώματά μοu απέναντι σ' αuτό το τέρας για τρεις μονάχα χιλιάδες; Σε καμιά περίπτωση δεν μπορείτε βέβαια να χάσετε, γι' αuτό σας δίνω το λόγο μοu, το λόγο της τιμής μοu . Απεναντίας μπορείτε να κερδίσετε έξι ίσαμε εφτά χιλιάδες . . . Μα το σποuδαιότερο είναι να τελειώσοuν όλ' αuτά και σήμερα ακόμα. Είμαι έτοιμος, στοu σuμβολαιογράφοu ή δεν ξέρω πώς . . . Με δuο λόγια είμαι έτοιμος για το καθετί, θα σας δώσω όλα τα χαρτιά, θα uπογράΦω ό,τι θέλετε . . . και θα μποροuσαμε τώρα κιόλας να το φτιάξοuμε τοuτο το χαρτί, κι αν μποροuσατε, αν βέβαια δεν σας κάνει κόπο,


22 Φ. NTOΣTOΓlEBΣKH

και τώρα το πρωί θα το συντάσσαμε . . . Εσείς μπορείτε να μου δώσετε τοότες τις τρεις χιλιάδες γιατί δεν υπάρχει στην πολιτεία μας μεγαλότερος κεφαλαιοόχος από σας . . . και θα· με σώζατε έτσι από . . . με δυο λόγια θα σώζατε το φτωχό μου το κεφάλι για ένα ευγενέστατο έργο, για ένα ανώτερο έργο μπορώ να πω . . . γιατί τρέφω ευγενέστατα αισθήματα για ένα άτομο που το ξέρετε πολό καλά και το φροντίζετε σαν πατέρας. Αν δεν ήταν έτσι, αν δεν το φροντίζατε δηλαδή σαν πατέρας, οότε και θα ερχόμουνα καθόλου σε σας . Κ ι αν θέλετε να σας το πω κ ι αυτό, έχουμε δω πέρα τρεις ανθρώπους που βρεθήκανε αντιμέτωποι. Αυτή είναι σωστή κόλαση, Κουζμά Κουζμίτς! Ας είμαστε ρεαλιστές , Κουζμά Κουζμίτς! Ας είμαστε ρεαλιστές! Και μια και σας θα πρέπει από καιρό πια να σας αποκλείσουμε, τότε μένουν δυο μέτωπα που κουτουλιοόνται. Ίσως να εκφράζομαι άσχημα, όμως δεν είμαι δα. και λογοτέχνης . Δηλαδή το ένα μέτωπο είναι το δικό μου και Ί' άλλο είναι εκείνου του τέρατος. Διαλέξτε λοιπόν . Εγώ ή το τέρας; Όλα τώρα από σας εξαρτιοόνται, τρεις μοίρες και δυο κλήροι . . . Με συγχωρείτε, τα μπέρδεψα, όμως εσείς με καταλάβατε . . . το βλέπω από την έκφραση των σεβαστών σας ματιών πως καταλάβατε . . . Κι αν δεν καταλάβατε, τότε σήμερα κιόλας θα πάω να πέσω να πνιγώ, να ! »

Ο Μίτια σταμάτησε τον ασυνάρτητο λόγο του μ ' αυτό το «να» και σηκώθηκε απότομα όρθιος περιμένοντας να του απαντήσουν στην ανόητη πρότασή του . Μόλις είπε την τελευταία φράση αισθάνθηκε ξαφνικά και αναπάντεχα πως όλα ήταν χαμένα και, το σπουδαιότερο, πως τόσην ώρα που φλυαροόσε είχε αραδιάσει ένα σωρό ανοησίες .

« Παράξενο . Όταν ερχόμουν δω πέρα, όλα τα έβλεπα λογικά και τώρα να, όλα σαχλαμάρες ! » σκέφτηκε ξαφνικά μέσα στην απελπισία του .

Ο γέρος, όλη την ώρ.χ που αυτός μίλαγε, καθόταν ακί-


ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ 23

νητος και τον παρακολοuθοuσε μ ' ένα παγωμένο βλέμμα. Τον άφησε να περιμένει κάπο!) ένα λεπτό και τιλος, πρόφερε με τον πιο κατηγορηματικό κι αποθαρρuντικό τόνο:

- Μας σuγχωρείτε, δεν ασχολοόμαστε με τέτοιες uποθέσεις.

Ο Μίτια ένιωσε ξαφνικά τα πόδια το!) να λuγίζοuν. - Και 'γω τώρα, Κοuζμά Κοuζμίτς, τραόλισε αuτός

μ' ένα χλομό χαμόγελο ' τώρα είμαι χαμένος, έτσι δε νομίζετε;

- Μας σuγχωρείτε μα . . . Ο Μίτια εξακολοuθοόσε να στέκεται και να τον κοιτάει

στuλά . Ξάφνο!) παρατήρησε πως κάτι σάλεψε στο πρόσωπο το!) γέροu . Ανασκίρτησε .

- Βλέπετε, κόριε, κάτι τέτοιες uποθέσεις δεν αρμόζοuν σε μας , πρόφερε αργά ο γέρος θ' αρχίσοuν δίκες, δικηγόροι, φασαρίες! Αν θιλετε όμως, uπάρχει εδώ ένας άνθρωπος . . . πηγαίνετε σ' αuτόν ν' απεuθuνθείτε . . .

- Θεέ μοu, ποιος είναι λοιπόν; Μ ' ανασταίνετε, Κοuζμά Κοuζμίτς, τραόλισε ο Μίτια.

- Δεν είναι από την πόλη μας αuτός ο άνθρωπος και τώρα δεν είναι εδώ . Είναι ένας χωρικός, εμπορεόεται ξu λεία, τον αποκαλοόν Λιαγκάβη_ Είναι ένας χρόνος τώρα πο!) διαπραγματεόεται με τον Φιόντορ Παόλοβιτς την ξuλεία πο!) έχει στην Τσερμασνιά, μα δε σuμφωνάνε στην τιμή . Ίσως το έχετε και εσείς ακοuστά . Τώρα ξανάρθε και μένει στο!) παπά το!) lλίνσκη, απ' το Σταθμό Βαλόβια θα είναι κάπο!) δώδεκα βέρστια, στο xwpιouOάXL lλίνσκη. Mou έγραψε και μένα γι' αuτή τη δοuλειά, για την ξuλεία δηλαδή, ζητοόσε τη σuμβοuλή μοu . Ο Φιόντορ Παόλοβιτς έχει σκοπό να πάει να τον βρει . Αν λοιπόν πηγαίνατε εσείς πριν απ' τον Φιόντορ Παόλοβιτς και προτείνατε στο Λιαγκάβη αuτό πο!) μο!) είπατε και μένα, τότε ίσως να . . .

- Υπέροχη ιδέα! τον διέκοψε ενθοuσιασμένος ο Μίτια.



Αuτός είναι ο άνθρωπος ποu γuρεUω. Αuτοuνοu θα τοu ' ρθει κοuτί η πρότασή μοu . Κάνει παζάρια, τοu ζητάνε ακριβά και τσοuπ, θα τοu ' ρθω εγώ και θα τοu δώσω τα χαρτιά ποu θα τον κάνοuν ιδιοκτήτη . Χα-χα-χα!

Κι ο Μίτια γέλασε ξάφνοu με το σόντομο, ξόλινο γέλιο τοu εντελώς αναπάντεχα, τόσο ποu ο Σαμσόνοβ ανατρίχιασε.

- Δεν ξέρω πώς να σας εuχαριστήσω, Κοuζμά Κοuζμίτς, έλε.γε φλογερά ο Μίτια.

- Τίποτα, είπε ο Σαμσόνοβ κι έσκuΦε το κεφάλι. - Μα δεν ξέρετε εσείς . . . με σώσατε. Ω, ένα προαί-

σθημα μ' έφερε κοντά σας . . . Τρέχω λοιπόν σ' αuτόν τον παπά!

- Δεν αξίζει δα τον κόπο να μ' εuχαριστείτε. - Φεόγω, τρέχω . Έκανα κατάχρηση της uγείας crας .

Ποτέ δε θα το ξεχάσω αuτό, Κοuζμά Κοuζμίτς, ένας P(;)�σος σάς το λέει αuτό, ένας Ρ-ρώσος!

- Μμμ. Ο Μίτια άπλωσε ν ' αρπάξει το χέρι τοu για να το

σφίξει εγκάρδια, όμως παρατήρησε πως κάτι μοχθηρό άστραΦε ξαφνικά στα μάτια τοu γέροu . Ο Μίτια αποτράβηξε το χέρι τοu μα την ίδια κιόλας στιγμή μέμφθηκε τον εαuτό τοu για τη δuσπιστία τοu .

« Είναι ποu κοuράστηκε . . . }) σκέφτηκε για μια στιγμή . - Γι' αuτήν ! Γι ' αuτήν, Κοuζμά Κοuζμίτς! Το κατα

λαβαίνετε πως είναι για αuτήν; ξεφώνισε ξαφνικά έτσι ποu αντήχησε η σάλα, uποκλίθηκε, έκανε μεταβολή και προχώρησε με τα ίδια γρήγορα βήματα προς την έξοδο χωρίς να ξανακοιτάξει πίσω τοu .

Έπαλλε ολόκληρος από ενθοuσιασμό . «Νόμιζα πως όλα πια είχαν χαθεί μα να ποu ο φόλακας-



άγγελος μ' έσωσε» , σκεφτόταν. «Και μια κι ένας τέτοιος επιχειρηματίας όπως αuτός ο γέρος (εuγενέστατος γέρος. Και τι εμφάνιση ! ) μοΙ) έδειξε αuτό το δρόμο θα πει . . . θα πει πως θα πετόχω . Τώρα αμέσως πρέπει να τρέξω . Θα γuρίσω το βράδu, ας γuρίσω και τη νόχτα, δεν με νοιάζει, το σποuδαίο είναι πως θα καταφέρω τη δοuλειά. Είναι τάχα δuνατό να με κορόιδεψε ο γέρος ; »

Αuτά ξεφώνιζε ο Μ ίτια πηγαίνοντας στο σπίτι τοu . Δεν μποροόσε βέβαια να φανταστεί άλλη περίπτωση απ ' αuτές τις ouo: Ή ο γέρος (και ήταν καταφερτζής αuτός) τοΙ) έδωσε μια σοβαρή σuμβοuλή ξέροντας καλά την uπό θεση και κείνον τον Λιαγκάβη (παράξενο επίθετο) , ή ο γέρος τον κορόιδεψε ! Αλίμονο ! Η τελεuταία τοότη σκέψη ήταν η μόνη σωστή . Αργότερα, όστερα από πολόν καιρό , όταν είχε γίνει πια όλη η καταστροφή , ο γερο -Σαμσόνοβ παραδεχόταν κι ο ίδιος γελώντας πως κορόιδεψε τότε το « λοχαγό» . Ήταν μοχθηρός, παγερός και είρων και επιπλέον με νοσηρές αντιπάθειες . Να ήταν τάχα ο ενθοuσιασμός τοΙ) λοχαγοό, η ανόητη πεποίθηση αuτοuνοu τοΙ) «άσωτοΙ) και σπάταλοu» πως αuτός, ο Σαμσόνοβ, θα έπαιρνε στα σοβαρά μια τέτοια πρόταση σαν το « σχέδιό » τοu , ή μήπως ήταν η ζήλεια τοΙ) για την Γκροόσενκα ποΙ) « εν ονόματί της» κοuβαλήθηκε τοότος ο θεοπάλαβος και θέλησε τάχα για το καλό της να τοΙ) πάρει λεφτά ; Δεν ξέρω τι ακριβώς έκανε το γέρο εκείνη τη στιγμή ποΙ) ο Μίτια στεκόταν μπροστά τοΙ) και ένιωθε τα γόνατά τοΙ) να λuγίζοuν και φώναζε ηλίθια πως είναι χαμένος, να αισθανθεί γι ' αuτόν τόσο μίσος και ν ' αποφασίσει να τον κορο'ίδέψει . Όταν ο Μίτια βγήκε , ο Κοuζμά Κοuζμίτς χλομός από το θuμό τοu , γόρισε στο γιο τοΙ) και πρόσταξε να μην ξαναπατήσει το πόδι τοΙ) αuτός ο αλιτήριος ούτε καν στην αuλή , γιατί αλλιώς . . .

Δεν αποτελείωσε τη φοβέρα τοu , μα κι ο γιος τοΙ) ακό-



μα, πο\) τον είχε δει πολλές φορές θ\)μωμένο , ανατρίχιασε απ' τον τρόμο το\) . Ολόκληρη ώρα όστερα απ' α\)τό ο γέρος έτρεμε απ' το κακό το\) και προς το βράδ\) αρρώστησε κι έστειλε να φωνάξο\)ν το «γιατρό» .


Ι Ι

Ο Λιαγκάβη

Ε ΠΡΕΠΕ λοιπόν να «τρέ-ξει» , όμως λεφτά για τ' αμάξι δεν είχε καθόλοu, ή μάλλον είχε δuο εικοσαράκια κι αuτά ήταν όλα-όλα όσα ΤΟι) απόμειναν απ' την παλιά

ΤΟι) εuημερία, είχε όμως στο σπίτι έ-να παλιό ασημέ-νιο ρολόι ΠΟι) ήταν από καιρό χαλασμέ-νο . Το άρπαξε και το πήγε στον Εβραίο ρολογά ΠΟι) είχε το μαγαζάκι ΤΟι) στην Αγορά. Αuτός ΤΟι) έ-δωσε έ-ξι ροόβλια .

«Οότε αuτά δεν τα περίμενα! » αναφώνησε ενθοuσιασμέ-νος ο Μίτια (ο ενθοuσιασμός ΤΟι) εξακολοuθοuσε) , άρπαξε τα έ-ξι ροόβλια ΤΟι) κι έ-τρεξε στο σπίτι.

Εκεί σuμπλήρωσε το ποσό παίρνοντας τρία ροόβλια δανεικά απ' τοuς νοικοκuραίοuς ΤΟι) ΠΟι) ΤΟι) τα δώσανε πρόθuμα αν κι αuτά ήταν τα τελεuταία τοuς λεφτά . Τόσο πoΛU τον αγαποόσαν. Ο Μίτια, όντας ακόμα ενθοuσιασμέ-νος , τοuς αποκάλuψε αμέ-σως πως τοότη τη στιγμή κρίνεται η τόχη ΤΟι) και τοuς διηγήθηκε, πoΛU βιαστικά εννοείται, όλο σχεδόν το « σχέ-διό» ΤΟι) ΠΟι) είχε μόλις εκθέ-σει στο Σαμσόνοβ , όστερα τη σuμβοuλή ΤΟι) Σαμσόνοβ, τις μελλοντικέ-ς ΤΟι)



ελπίδες κ .τ .λ . κ .τ .λ . Οι νοικοκυραίοι του ήξεραν και από πρώτα πολλά μυστικά του και γι' αυτό τον είχαν σα διχό τους άνθρωπο, σαν έναν καταδεχτικότατο κόριο . Αφοό μάζεψε έτσι εννιά ροόβλια, ο Μίτια έστειλε να φωνάξουν τα ταχυδρομικά άλογα που θα τον πήγαιναν ως τον σταθμό της Βαλόβια . Όλ' αυτά έγιναν αιτία να μαθευτεί και να προσεχτεί το γεγονός ότι «την παραμονή κάποιου συμβάντος , το μέσημέρι, ο Μίτια δεν είχε δεκάρα τσακιστή στην τσέπη του και πως για να βρει χρήματα ποόλησε το ρολόι του και δανείστηκε τρία ροόβλια απ' τους νοικοκυραίους του κι όλα αυτά μπροστά σε μάρτυρες» .

Σημειώνω απ' τα τώρα τοότο το γεγονός αργότερα θα εξηγηθεί γιατί το κάνω αυτό.

Καθώς καλπάζανε τ' άλογα πηγαίνοντάς τον στο σταθμό της Βαλόβια, ο Μίτια ακτινοβολοόσε ολάκερος στην ιδέα πως θα μποροόσε επιτέλους να τακτοποιήσει και να τα ΛUσει « όλ' αυτά» ' ωστόσο έτρεμε από ανησυχία στη σκέψη τι θα γίνει τώρα με τη Γκροόσενκα όσο θα λείπει αυτός; Κι αν αποφάσιζε σήμερα ίσα- ίσα να πάει στο Φιόντορ Παόλοβιτς; Να γιατί- έφυγε χωρίς να της πει τίποτα και παράγγειλε στους νοικοκυραίους του να μην πουν σε κανέναν ποό πάει, αν τυχόν κι έρχονταν και τον ζητοόσαν.

« Πρέπει το δίχως άλλο, δίχως άλλο να γυρίσω πίσω απόψε» , έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του καθώς τον ταρακουνοόσε τ' αμάξι, «κι αυτόν τον Λιαγκάβη πρέπει να τον κουβαλήσω δω πέρα . . . για να συνταχθεί η πράξη . . . »

Αυτά ονειρευόταν με την ψυχή στο στόμα ο Μίτια, όμως αλίμονο, τα όνειρά του δεν ήταν γραφτό να πραγματοποιηθοόν σόμφωνα με το «σχέδιό» του .

Πρώτα-πρώτα γιατί άργησε έτσι καθώς πήρε φεόγοντας από τη Βαλόβια τον καρόδρομο για την Τ σερμασνιά κι έκανε έτσι δεκαοχτώ βέρστια αντί δώδεκα που του είχαν πει. Δεότερο γιατί τον παπά του Ιλίνσκη δεν τον βρήκε


ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟ8 29

στο σπίτι το\) . Είχε πάει στο γειτονικό χωριό. 'Ωσπο\) να τον βρει σ' α\)τό το γειτονικό χωριό όπο\) πήγε με τα ίδια κατατσακισμένα απ' το δρόμο άλογα, είχε πια σχεδόν ν\)χτώσει. Ο «παπάς» , ένας σ\)νεσταλμένος κι αγαθός στην όΦη ανθρωπάκος, το\) εξήγησε αμέσως πως α\)τός ο Λιαγκάβη είχε μείνει στην αρχή στο σπίτι το\) μα τώρα βρισκότανε στο Σο\)χόη Πασιόλοκ. Σήμερα θα κοιμόταν στο σπίτι το\) δασοφόλακα γιατί και κει διαπραγματε\)όταν ν' αγοράσει ξ\)λεία. Ο Μίτια τον θερμοπαρακάλεσε να τον οδηγήσει τώρ ' αμέσως σε τοότη την καΛUβα γιατί έτσι «μπορώ να πω θα με σώσετε» . Ο παπάς δεν τ' αποφάσιζε στην αρχή μα τελικά δέχτηκε να τον σ\)νοδέΦει στο Σο\)χόη Πασιόλοκ, καθώς φαίνεται από περιέργεια . Είχε όμως την κακή έμπνε\)ση να σ\)μβο\)λέΦει να πάνε με τα πόδια, μιας κι η απόσταση ήταν ένα βέρστι και «κάτι» . Εννοείται πως ο Μίτια δέχτηκε κι άρχισε να περπατάει με τα μεγάλα το\) βήματα, τόσο πο\) ο καημένος ο παπάς αναγκαζότανε να τρέχει σχεδόν ξοπίσω το\) . Δεν ήταν πολό γέρος ακόμα, ωστόσο ήταν όλο περίσκεΦη . Ο Μίτια άρχισε αμέσως να το\) μιλάει για τα σχέδιά το\) και ζητοόσε, απαιτοόσε μάλιστα νε\)ρικά, ΣUμβO\)λές και πληροφορίες για τον Λιαγκάβη. Μιλοόσε σ\)νεχώς σ' όλον τον δρόμο . Ο παπάς άκο\)γε προσεχτικά μα οι σ\)μβο\)λές το\) βγαίναν με το τσιγκέλι . Στις ερωτήσεις το\) Μίτια απαντοόσε με \)πεκφ\)γές: «δεν ξέρω, ωχ, δεν ξέρω, έλεγε, ποό να τα ξέρω α\)τά; » κ .τ .λ . Όταν ο Μίτια το\) 'κανε λόγο για τις φιλονικίες το\) με τον πατέρα το\) για την κληρονομιά, ο παπάς τρόμαξε σχεδόν γιατί είχε με τον Φιόντορ Παόλοβιτς κάποιες σχέσεις εξάρτησης. Ρώτησε πάντως με απορία γιατί ο Μίτια αποκαλεί α\)τόν τον εμπoρεuόμενo χωρικό Λιαγκάβη ενώ το όνομά το\) είναι Γκόρτσκιν . Εξήγησε ακόμα σε τόνο νο\)θεσίας πως α\)τός, αν και είναι όνομα και πράμα Λιαγκάβη, ωστόσο τ' όνομά το\) είναι Γκόρτσκιν και το Λιαγκάβη το


30 Φ, ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ

θεωρεί σαν βαριά προσβολή και πως πρέπει το δ ίχως άλλο να τον λέει Γκόρτσκιν , «αλλιώς δεν θα καταφέρετε τίποτα μαζί τοu , οότε και να σας ακοόσει δε θα θελήσει » . Ο Μ ίτια απόρησε κάπως και εξήγησε πως έτσι τον ονό μαζε ο ίδιος ο Σαμσόνοβ . Ακοόγοντάς το αuτό ο παπάς άλλαξε αμέσως κοuβέντα, αν και καλά θα έκανε να πει αμέσως στον Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς τις uποΦίες τοu : Πως δηλαδή μια και ο ίδιος ο Σαμσόνοβ τον έστειλε σ ' αuτόν το μοuζίκο, ονομάζοντάς τον Λιαγκάβη, ίσως να το έκανε. για να τον κορο'ίδέΦε.ι και πως γε.νικά κάποιο λάκκο έχει η φάβα . Μα ο Μίτια δεν ε.ίχε. καιρό να προσέξει κάτι τέτοια « μικροπράγματα» . Βιαζόταν . Βημάτιζε γρήγορα και μονάχα όταν φτάσανε. στο Σοuχόη Πασιόλοκ κατάλαβε πως δε.ν ε.ίχαν κάνει ένα βέρστι οότε ενάμιση μα σίγοuρα τρία. Αuτό τοι; χάλασε. το κέφι μα δε.ν είπε. τίποτα . Μπήκανε. στην ίζμπα . Ο δασοφόλακας ποι; ήταν γνωστός τοι; παπά, έμενε στο πρώτο μισό της ίζμπας και στο άλλο μισό το καθαρό, είχε. βολεuτε.ί ο Γκόρτσκιν . Μπήκαν σ' αuτό το καθαρό δωμάτιο κι άναΦαν ένα σπαρματσέτο . Η κάμαρα ήταν πολό θε.ρμασμένη . Πάνω στο ξόλινο τραπέζι ήταν σβηστό το σαμοβάρι, δίπλα ένας δίσκος με φλιτζάνια , ένα άδε.ιο μποuκάλι ροόμι, μια καράφα ποι; ε.ίχε. μέσα λίγη βότκα και κάτι κομμάτια σταρένιο Φωμί. Ο ξένος ήταν ξαπλωμένος στον πάγκο . Ε ίχε βάλε.ι το πανωφόρι τοι; κάτω απ ' το κε.φάλι αντί για μαξιλάρι και ροχάλιζε. βαριά . Ο Μίτια τα έχασε. .

« Πρέπε.ι βέβαια να τον ξuπνήσω: Η uπόθε.σή μοι; ε.ίναι πολό σποuδαία, βιαζόμοuνα τόσο πολό, βιάζομαι και τώρα να γuρίσω» , είπε. ανήσuχα.

Μα ο παπάς κι ο φόλακας στέκονταν σιωπηλοί και δε.ν ε.κφράζανε. την σκέΦη τοuς. Ο Μίτια τον πλησίασε. και άρχισε να τον σκοuντάει μονάχος τοu , μα ο κοιμισμένος δεν ξuπνοUσε..



«Είναι μεθuσμένος» , σκέφτηκε ο Μίτια, «μα τι να κάνω λοιπόν , Θεέ μοu _ τι να κάνω ! »

Και ξαφνικά, με τρομερή ανuπομονησία, άρχισε να τραβάει τον κοιμισμένο από τα χέρια, από τα πόδια, να τον ταρακοuνάει απ' το κεφάλι, πασκίζοντας να τον ανασηκώσει και να τον καθίσει στον πάγκο. Μα και πάλι, uστερα από πολλές προσπάθειες, το μόνο ΠΟι) κατάφερε ήταν ν ' αρχίσει ο άλλος να γρuλίζει ακατάληπτα γερές βρισιές .

-' Οχι, καΛUτερα να περιμένετε λιγάκι, είπε επιτέλοuς ο παπάς γιατί καθώς φαίνεται, δεν είναι σε θέση .

-Όλη τη μέρα έπινε, πρόσθεσε ο φUλακας . - Θεέ μοu ! φώναξε ο Μίτια . 'Αν ξέρατε μονάχα πό-

σο μεγάλη ανάγκη είναι, πόσο απελπισμένος είμαι! -' Οχι, καΛUτερα να περιμένετε ως το πρωί, ξανάπε

ο παπάς . -Ώς το πρωί; Προς eεou! Αuτό είναι αΔUνατo! Μες στην απελπισία ΤΟι) ήταν έτοιμος να ξαναορμήσει

για να ξuπνήσει το μεθuστακα, μα μετάνιωσε αμέσως καταλαβαίνοντας πως θα ήταν χαμένος κόπος . Ο παπάς σώπαινε, ο φuλακας ήταν νuσταγμένος και σκuθρωπός .

- Τι φοβερές τραγωδίες σκαρώνει στοuς ανθρώποuς η πραγματικότητα! πρόφερε ο Μίτια με μεγάλη απόγνωση .

Το πρόσωπό ΤΟι) ήταν κατα·ίδρωμένο . Ο παπάς, βρίσκοντας κατάλληλη την εuκαιρία, ΤΟι) εξήγησε πoΛU λογικά πως κι αν ακόμα κατάφερνε να ξuπνήσει τον κοιμισμένο, αuτός, όντας μεθuσμένος, δεν θα μποροuσε να σuζητήσει μαζί τοu .

- Και σεις έχετε να ΤΟι) μιλήσετε για μια πολι) σποuδαία uπόθεση. KαΛUτερα λοιπόν να περιμένετε ως το πρωί. . .

Ο Μίτια ανασήκωσε τα χέρια τοu , τα ξανακατέβασε άτονα και σuμφώνησε .

- Θα μείνω εδώ πέρα και θα περιμένω την κατάλληλη στιγμή, δέσποτα . Μόλις ξuπνήσει, θα ΤΟι) μιλήσω . . . Το



κερί θα crOU το πληρώσω, είπε γuρίζοντας στο φύλακα' θα crOU δώσω ακόμα και κάτι παραπάνω για τη διανuκτεύρεuση, έτσι ποu πάντα θα θuμάσαι το Ντιμήτρι Καραμάζοβ. Μονάχα με σας, δέσποτά μοu, δεν ξέρω τι να κάνω . Πού θα πλαγιάσετε;

- Δε θα μείνω, θα γuρίσω σπίτι. Θα πάρω τη φοραδίτσα τοu και θα πάω, είπε δείχνοντας το φύλακα . Χαίρετε λοιπόν, σας εύχομαι καλή επιτuχία .

Έτσι κι έγινε. Ο παπάς έφuγε με τ ' άλογο εuχαριστημένος ποu ξεμπέρδεΦε επιτέλοuς . Μα xouvoucrt το κεφάλι τοu ανήσuχος και σκεφτικός κι αναρωτιόταν αν δε θα έπρεπε αύριο κιόλας να ειδοποιήσει τον προστάτη τοu , τον Φιόντο Ρ Παύλοβιτς, γι' αuτό το περίεργο περιστατικό .

«Αλλιώς πού ξέρεις τι γίνεται, μπορεί να το μάθει, να θuμώσει και να χάσω την uποστήριξή τοu» .

Ο φύλακας έξuσε το σβέρκο τοu και τράβηξε σιωπηλός για την κάμαρά τοu κι ο Μίτια κάθισε στον πάγκο να περιμένει την «κατάλληλη στιγμή» , όπως εκφράστηκε και ο ίδιος . Μια βαθιά αγωνία σαν πuκνή ομίχλη τύλιξε την Φuχή τοu . Μια βαθιά , φριχτή αγωνία! Καθόταν και σκεφτόταν μα δεν μπορούσε να ολοκληρώσει καμιά τοu σκέΦη. Το κερί κάπνιζε , ένα τριζόνι τραγοuδούσε . Πνιγόταν μέσα στην παραθερμασμένη κάμαρα. Ξάφνοu παροuσιάστηκε μπροστά τοu ο κήπος , έβλεπε καθαρά την είσοδο, στο πίσω μέρος, η πόρτα τοu πατέρα τοu ανοίγει μuστηριωδώς και μπαίνει μέσα τρέχοντας η Γκρούσενκα . . . Πετάχτηκε όρθιος .

- Τραγωδία! πρόφερε τρίζοντας τα δόντια. Πλησίασε μηχανικά τον κοιμισμένο κι άρχισε να παρα

τηρεί το πρόσωπό τοu . Ήταν ένας ξερακιανός, όχι γέρος ακόμα μοuζίκος, με μακροuλό μούτρο, με ξανθά κατσαρά μαλλιά, με μακρύ , λεπτό, κοκκινωπό γενάκι . Φορούσε τσίτιvη ποuκαμίσα και μαύρο γιλέκο . Από το τσεπάκι τοu έβγαινε η αλuσίδα τοu ασημένιοu ρολογιού . Ο Μίτια περιεργα-



ζόταν αuτή τη φuσιογνωμία με τρομερό μίσος . Για κάποια άγνωστη αιτία, αuτό ποu δε χώνεuε περισσότερο απ' όλα ήταν ποu είχε κατσαρά μαλλιά . Εκείνο όμως ποu τοu ήταν ιδιαίτερα προσβλητικό, ήταν ποu τώρα αuτός, ο Μίτια, στεκόταν μπροστά σε κείνον τον άνθρωπο Ιχοντας να κανονίσει μια δοuλειά ποu δεν επιδΙχεται αναβολή, ποu θuσίασε τόσα γι' αuτήν ποu γι' αuτήν τα 'χε παρατήσει όλα και βασανίστηκε τόσο για να ' ρθει δω πΙρα, «κι αuτό το παράσιτο ποu κρατάει στο χΙρι τοu την τόχη μοu ροχαλίζει σα να μη σuμβαίνει τίποτα, λες κι Ιχει Ιρθει από άλλον πλανήτη» .

- Ω , ειρωνεία της τόχης! αναφώνησε ο Μίτια και ξαφνικά, χάνοντας ολότελα τα λογικά τοu , άρχισε πάλι να τραντάζει το μεθuσμΙνο μοuζίκο .

Τον σκοόνταγε με ΛUσσα, τον τραβοόσε, τον χτόπαγε . Παιδεότηκε Ιτσι κάποu πΙντε λεπτά μα και πάλι δεν κατάφερε τίποτα. ΕξοuθενωμΙνος κι απελπισμΙνος γόρισε και ξανακάθισε στον πάγκο τοu .

- Ανοησίες, ανοησίες! αναφωνοόσε ο Μιτία. Και . . . πόσο άτιμα είναι όλ' αuτά, πρόσθεσε ξάφνοu Ιτσι χωρίς λόγο.

'Αρχισε να τοu ποναει τρομερά το κεφάλι: « Μήπως είναι καΛUτερα να τα παρατήσω όλα; Να φό

γω εντελώς; » σκΙφτηκε για μια στιγμή . « Όχι, θα μείνω πια ως το πρωί. Επίτηδες θα μείνω, Ιτσι, από γινάτι! Γιατί ήρθα στο κάτω-κάτω; Μα κι οότε μπορώ να φόγω , με τι αμάξι; Τι ηλίθια ποu ήρθαν όλα ! »

' Ομως το κεφάλι τοu άρχισε να πονάει όλο και περισσότερο. Καθόταν ακίνητος, και σιγά-σιγά άρχισε να νuστάζει κι αποκοιμήθηκε Ιτσι όπως ήταν . Φαίνεται πως κοιμήθηκε Ouo ώρες ή και περισσότερο . Ξόπνησε από 'ναν αβάσταχτο πονοκΙφαλο, Ιναν τρομερό πόνο ποu λίγο ακόμα και θα τον Ικανε να φωνάξει. Τα μελίγγια τοu χτυποόσαν, ο t>βΙρκος τοu πονοόσε . Έμεινε κάμποσο Ιτσι χωρίς να



μπορε.ί να συνέλθε.ι και να νιώσε.ι τι του έχε.ι συμβε.ί . Επιτέλους κατάλαβε. πως τον ε.ίχε. πε.ιράξε.ι η σόμπα και πως αν ε.ξακολουθοόσε. να μένε.ι κε.ι μέσα μποροόσε. και να πε.θάνε.ι . Ο με.θυσμένος ροχάλιζε. πάντα, το κε.ρί ε.ίχε. καε.ί σχε.δόν όλο και κόντε.υε. να σβήσε.ι . Ο Μίτια άρχισε. να φωνάζε.ι κι έτρε.ξε. παραπατώντας στο δωμάτιο του φόλακα . Αυτός ξόπνησε αμέσως μα όταν άκουσε. πως στην άλλη κάμαρα αναθυμιάζει η σόμπα έμεινε εντελώς αδιάφορος. Σηκώθηκε. όμως και πήγε. μαζί με. το Μίτια στο δωμάτιο όπου κοιμόταν ο μεθυσμένος .

- Μα αυτός πέθανε., πέθανε.. Και τότε. . . . τι θα γίνει τότε; φώναξε ο Μίτια που τα 'χε χαμένα.

'Ανοιξαν διάπλατα την πόρτα, άνοιξαν το παράθυρο και το μπουρί της σόμπας, ο Μίτια κουβάλησε από τον προθάλαμο έναν κουβά νε.ρό κι έβρε.ξε πρώτα το κε.φάλι του . Κι όστερα βρήκε κάποιο κουρέλι, το μοόσκε.ψε. και το έβαλε στο κοότελο του Λιαγκάβη . Ο φόλακας ε.ξακολουθοόσε να βλέπει το γε.γονός μ' έναν κάποιο περιφρονητικό τρόπο και καθώς άνοιγε το παράθυρο πρόφερε σκυθρωπά: « ε.ντάξω> . Ύ στε.ρα πήγε. πάλι να κοιμηθεί αφήνοντας στο Μίτια ένα αναμμένο σιδερένιο φανάρι. Ο Μίτια ε.ξακολοόθησε. κάπου μισή ώρα ακόμα να περιποιείται το μεθυσμένο, βρέχοντάς του συνε.χώς το κεφάλι και πήρε την απόφαση να μην κοιμηθε.ί πια ως το πρωί . ' Ομως έτσι που ήταν κατακουρασμένος κάθισε. για μια στιγμή να ξαποστάσε.ι, τα μάτια του κλείσανε και χωρίς να το καταλάβε.ι, ξάπλωσε. στον πάγκο και βυθίστηκε στο όπνο σαν σκοτωμένος .

Ξόπνησε πολό αργά. Θα 'ταν κάπου ε.ννιά η ώρα το πρωί. Ο ήλιος έφε.γγε. ζωηρά μέσ ' απ' τα δυο παραθυράκια της μικρής κάμαρας. Ο κατσαρομάλλης μουζίκος ε.ίχε ντυθεί και καθόταν στον πάγκο. Μπροστά του ένα σαμοβάρι αναμμένο και μια καινοόργια καράφα βότκα. Η χτε.σινή ήταν άδεια κι η άλλη ήταν κιόλας κάτω απ ' τη μέση. Ο



Μίτια τινάχτηκε όρθιος και κατάλαβε στη στιγμή πως ο καταραμένος μουζίκος είναι και πάλι μεθυσμένος, μεθυσμένος βαθιά κι ανεπανόρθωτα_ Τον κοίταξε για λίγο ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια του _ Ο μουζίκος τον κοίταξε σιωπηλά και πονηρά, με μια προσβλητική ηρεμία κι όπως φάνηκε του Μίτια με κάποια περιφρονητική υπεροψία _ Ο Μίτια ρίχτηκε προς το μέρος του .

- Με συγχωρείτε . . . ξέρετε . . . εγώ . . . θα σας είπε βέβαια ο δασοφόλακας . . . είμαι ο υπολοχαγός Ντιμήτρι Καραμάζοβ, γιος του γέρου Καραμάζοβ που θέλετε, που μ' αυτόν διαπραγματεόεστε την αγορά του δάσους . . .

- Ψευτιές! είπε ξαφνικά σταθερά κι ήσυχα ο μουζίκος .

- Πώς ψευτιές; Τον Φιόντορ Παόλοβιτς δεν τον ξέρε-τε;

- Δεν τον ξέρω τον Φιόντορ σου Παόλοβιτς, πρόφερε ο μουζίκος κουνώντας με κόπο τη γλώσσα του .

- Παζαρεόετε ξυλεία . Μα ξυπνείστε λοιπόν, ελάτε στα σόγκαλά σας. Ο πάτερ Πάβελ του Ιλίνσκη μ' έφερε δω πέρα. _ . Γράψατε στο Σαμσόνσβ κι αυτός μ ' έστειλε σε σας . . . έλεγε λαχανιάζοντας ο Μίτια .

- Ψ-ψέματα! είπε κοφτά και πάλι ο Λιαγκάβη . Ο Μίτια ένιωσε τα πόδια του να παγώνουν. - Προς Θεοό ! Δεν είναι αστεία αυτά που σας λέω .

Ε ίσαστε ίσως λίγο πιωμένος. Μα μπορείτε ωστόσο να καταλάβετε, να μιλήσετε . . . αλλιώς . . . αλλιώς δεν καταλαβαίνω τίποτα.

- Είσαι μπογιατζής! - Προς Θεοό . Ε ίμαι ο Καραμάζοβ, ο Ντιμήτρι Κα-

ραμάζοβ, έχω να σας κάνω μια πρόταση_ . . μια συμφερτική πρόταση . . . πoΛU συμφερτική . . . ακριβώς για το ζήτημα της ξυλείας .

Ο μουζίκος χάιδευε σοβαρός-σοβαρός τα γένεια του .


36 Φ. NTOΣTOΓJEBΣKH

-' Οχι, είχες πάρει μιαν εργολαβία και φέρθηκες άτιμα. Είσαι κανάγιας!

- Σας βεβαιώνω πως κάνετε λάθος! έλεγε απελπισμένος ο Μίτια σuστρέφοντας τα χέρια τοu.

Ο μοuζίκος όλο και χάιδεuε τα γένεια τοu και ξάφνοu μισόκλεισε πονηρά τα μάτια τοu.

-Όχι, εσύ να μοu πεις καλύτερα, να μοu δείξεις ποιος νόμος επιτρέπει τις ματσαράγκες. Ακούς; Είσαι κανάγιας, καταλαβαίνεις;

Ο Μίτια οπισθοχώρησε και ξαφνικά «λες και κάτι τον χτύπησε στο μέτωπο» όπως είπε αργότερα ο ίδιος. Ξάφνοu το μuαλό τοu φωτίστηκε, «άναψε ένα φως και τα κατάλαβα όλα». Στεκότανε κει σα μαρμαρωμένος κι αναρωτιόταν πώς μπόρεσε -αuτός ποu ήταν, όσο και να πεις, έξuπνος άνθρωπος- να παρασuρθεί από μια τέτοια ηλιθιότητα, να μπλεχτεί σε μια τέτοια περιπέτεια, να χάσει ένα ολάκερο εικοστετράωρο και να κάθεται να βάζει κομπρέσες στο κεφάλι τοu Λιαγκάβη ...

«Είναι μεθuσμένος, είναι στοuπί και θα πίνει ακόμα μια βδομάδα σuνέχεια, τι να περιμένεις λοιπόν; Μήπως ο Σαμσόνοβ μ' έστειλε επίτηδες δω πέρα; Και τι θα γίνει τώρα αν αuτή ... Ω, Θεέ μοu, τι έκανα! ... »

Ο μοuζίκος καθότανε, τον κοίταζε και χαμογελούσε ειρωνικά. Σ' άλλη περίπτωση ο Μίτια ίσως και να τον σκότωνε αuτόν το βλάκα απ' τον θuμό τοu μα τώρα είχε χάσει κάθε δύναμη, ήταν σαν ένα μικρό παιδί. Πλησίασε αργά στον πάγκο, πήρε το παλτό τοu, το φόρεσε σιωπηλά και βγήκε απ' το δωμάτιο. Το φύλακα δεν τον βρήκε, είχε φύγει. Έβγαλε απ' την τσέπη τοu πενήντα καπίκια και τα 'βαλε στο τραπέζι για τη διανuκτέρεuση, για το κερί και για την ανησuχία ποu τοu έκανε. Όταν βγήκε έξω, είδε πως βρισκόταν μέσα στο δάσος. Προχώρησε στην



τόχη γιατί δε θuμόταν αν Ιπρεπε να στρίΦει δεξιά ή αρι στερά _ Χτες το βράδu , Ιτσι βιαστικά ποu ήρθε με τον παπά, δεν είχε προσΙξει το δρόμο . Στην Φuχή τοu δεν uπήρχε αίσθημα εκδίκησης για κανΙναν , οότε και για το Σαμσόνοβ . Βημάτιζε στο στενό μονοπάτι τοu δάσοuς ανόητα , άσκοπα Ιχοντάς τα χαμΙνα, χωρίς να τον νοιάζει καθόλοu πο,; πάει . ' Αν τον σuναντοuσε Ινα παιδί , θα μποροόσε να τον νικήσει, τόσο ήταν εξαντλημΙνος Φuχικά και σωματικά . T€λoς τα κατάφερε να βγει απ ' το δάσος . Εί δε ξάφνοu μπροστά τοu τα θερισμΙνα χωράφια ως εκεί ποu Ιφτανε η ματιά τοu .

«Τι απόγνωση, τι νΙκρα τριγόρω ! » €λεγε και ξανάλεγε κι όλο προχωροόσε. Τον σώσανε κάτι περαστικοί.

Ένας αμαξάς ποu είχε στ ' αμάξι τοu Ινα γεροντάκο Ιμπορα . Όταν τ' αμάξι τον πλησίασε, ο Μίτια ρώτησε για το δρόμο και τοu είπαν πως κι αuτοί πάνε στη Βαλόβια. 'Αρχισαν τις σuζητήσεις και τον βάλανε στο τ€λoς και το Μίτια στ' αμάξι . Σε τρεις ώρες πάνω-κάτω είχαν φτάσει . Στη Βαλόβια ο Μίτια παράγγειλε αμΙσως Ινα αμάξι για την πολιτεία . Τότε ξαφνικά κατάλαβε πως πεινάει τρομερά . Όσο ζεόανε τ' άλογα τοu φτιάξανε στα γρήγορα μιαν oμελiτα. Την καταβρόχθισε όλη, Ιφαγε Ινα μεγάλο κομμάτι Φωμί, όσο σαλάμι είχε βρεθεί, ήπιε τρία ποτηράκια βότκα. Σuνήλθε Ιτσι και πήρε κοuράγιο κι η Φuχή τοu ξαστΙρωσε πάλι. Στο δρόμο €λεγε σuνiχεια στον αμαξά να τρΙξει γρηγορότερα και ξαφνικά σκαρφίστηκε Ινα καινοόργιο « σίγοuρο» πια σχΙδιο . Μ' αuτό, σήμερα κιόλας, θα 'βρισκε κείνα τα «καταραμΙνα χρήματα» .

«Και να σκεφτεί κανείς πως γι' αuτiς τις τρεις Φωρο χιλιάδες μπορεί να χαθεί Ινας άνθρωπος! » Ιλεγε περιφρονητικά. «Σήμερα κιόλας θα ξεμπερδΙΦω! » .

Κι αν δεν ήταν η ακατάπαuστη σκΙΦη για τη Γκροό-



σενκα και για το μην τuχόν της σuνέβηκε τίποτα, ίσως να ξανάβρισκε και πάλι εντελώς το κέφι τοu . Μα η σκέΦη τουτη καρφωνόταν στην Φuχή τοu κάθε στιγμή σαν κοφτερό μαχαίρι . Τέλος φτάσανε κι ο Μίτια έτρεξε αμέσως στο σπίτι της .


π Ι

Τ α χρuσωρuχεία

ΑΥΤΗ ήταν εκείνη ακριβώς η επίσκεψη ποu με τόση φρίκη τη διηγόταν η Γκρούσενκα στο Ρακίτιν. Περίμενε τότε το « μαντατοφόρο» της κι ήταν πολύ εuχαρι

στημένη ποu ο Μίτια δεν ήρθε ούτε χτες ούτε σήμερα. ' Αρχισε πια να ελπίζει πως ίσως να μην ερχόταν καθόλοu και θα πρόφταινε να φύγει χωρίς φασαρίες. Όμως ο Μίτια παροuσιάστηκε. Τα παρακάτω τα ξέροuμε: Για να τον ξεφορτωθεί, τον έπεισε αμέσως να τη σuνοδέψει στοu Κουζμά Σαμσόνοβ όποu τάχα ήταν απόλuτη ανάγκη να πάει για να <<μετρήσει τα λεφτά» . Ο Μίτια τη σuνόδεψε, κι εκείνη αποχαιρετώντας τον στην είσοδο τον έβαλε να της uποσχεθεί πως θα ξαναρχόταν κατά τις δώδεκα για να την ξαναπάει στο σπίτι. Ο Μίτια χάρηκε σαν τ' άκοuσε :

«Θα μείνε.ι στοu Κοuζμά, θα πει λοιπόν πως δεν θα πάει στοu Φιόντορ Παύλοβιτς . . . εκτός κι αν λέει Ψέματα» , πρόσθεσε αμέσως.

Μα τοu φαινόταν πως δεν έλεγε Ψέματα. Ήταν από εκείνοuς τοuς ζηλιάρηδες ποu όταν βρίσκονται μακριά απ'



την αγαπημένη τοuς βάζοuν ένα σωρό φοβερά πράγματα με το νοΙ) τοuς για τις «απιστίες» της, μα �ταν ξανάρχονται κοντά της εξοuθενωμένοι, βέβαιοι πια πως εκείνη πρόφτασε και τοuς απάτησε, τα ξεχνάνε όλα . Έτσι κι ο Μίτια με την πρώτη ματιά ποΙ) έριχνε στο πρόσωπό της, στο χαροόμενο και γελαστό προσωπάκι αuτης της γuναίκας, έπαιρνε αμέσ(ι)ς κοuράγιο, έχανε αμέσως κάθε uποΦία και με χαροόμενη ντροπή έβριζε τον εαuτό τοΙ) για τη ζήλεια τοu . Μόλις σuνόδεΦε τη Γκροόσενκα, έτρεξε στο σπίτι τοu . Ω , έπρεπε τόσα πολλά ν α προφτάσει ν α κάνει ακόμα σήμερα! Όμως τοuλάχιστο μποροόσε να 'ναι πιο ήσuχος.

« Μονάχα ποΙ) πρέπει να μάθω τώρ' αμέσως απ' το Σμερντιακόβ μήπως σuνέβηκε τίποτα κει πέρα χτες το βράδu, μην τuχόν και πήγε στοΙ) Φιόντορ Παόλοβιτς, ποό ξέρεις, όλα μποροόν να γίνοuν . Ωχ! »

Αuτή η σκέΦη πέρασε σα σίφοuνας απ' το κεφάλι τοu . Κι έτσι, πριν φτάσει καλά-καλά στο σπίτι τοu , η ζήλεια είχε αρχίσει να σαλεόει πάλι στην πάντα ανήσuχη καρδιά τοu .

Η ζήλεια ! « ο Οθέλος δεν είναι ζηλιάρης, είναι εόπιστος» είπε ο Ποόσκιν . Και μονάχα αuτή τοΙ) η παρατήρηση φανερώνει το βάθος τοΙ) μεγάλοΙ) μας ποιητή. Η Φuχή τοΙ) ΟθέλοΙ) έχει στραγγίξει κι όλη τοΙ) η θεώρηση τοΙ) κόσμοΙ) έχει θολώσει γιατί χάθηκε το ιδανικό του . Μα ο Οθέλος ποτέ δε θα κρuβόταν πίσω απ' τις πόρτες για να κατασκοπεόσει, να κρuφακοuσει : Ε ίναι εόπιστος . Απεναντίας, χρειάστηκε να τοΙ) κάνοuν uποδείξεις, να τον εξερεθίσοuν με τρομερές προσπάθειες για να βάλει στο νοΙ) τοΙ) επιτέλοuς πως τον απατοόν . Ο πραγματικός ζηλιάρης δεν είναι τέτοιος . Ε ίναι αΔUνατo να φανταστεί κανείς όλη την καταισχόνη και την ηθική κατάπτωση ποΙ) μπορεί να σηκώσει ο ζηλιάρης χωρίς καμιά τόΦη σuνείδησης. Κι αuτό δεν είναι γιατί όλοι τοuς είναι τιποτένιες και βρόμικες Φuχές . Απεναντίας μπο-



::ιείς να 'σαι μεγάλη καρδιά, να νιώθεις τον πιο αγνό έρωτα, γεμάτο αυτοθυσία, κι ωστόσο να κρ6βεσαι κάτω απ' τα τραπέζια, να δωροδοκείς τους χειρότερους παλιανθρώπους και να υπομένεις τη χειρότερη βρομιά της σπιουνιάς και της κατασκοπείας. Ο Οθέλος ποτέ δε θα μπορο6σε να συμβιβαστεί με την απάτη -όχι πως δεν θα μπορο6σε να τη συγχωρέσει, μα δε θα μπορο6σε να συμβιβαστεί μ ' αυτήν- αν κ ι η ψυχή του ήταν άκακη κ ι αθώα σαν την ψυχή μικρο6 παιδιο6. Με τον πραγματικό ζηλιάρη είναι αλλιώτικα: Είναι δ6σκολο να φανταστεί κανείς πόσα μπορεί να υποφέρει, σε πόσα να υποταχθεί και πόσα να συγχωρέσει ένας ζηλιάρης! Οι ζηλιάρηδες συγχωρο6ν πιο γρήγορα από κάθε άλλον κι αυτό το ξέρουν καλά όλες οι γυναίκες. Ο ζηλιάρης μπορεί πολ6 γρήγορα (6στερα φυσικά από μια τρομερή σκηνή στην αρχή) να συγχωρέσει μια σχεδόν αποδειγμένη πια απάτη, λόγου χάρη αγκαλιάσματα και φιλιά που τα 'δε με τα ίδια του τα μάτια, φτάνει να πειστεί κατά κάποιον τρόπο πως αυτό έγινε «για τελευταία φορά» και πως ο αντίζηλός του δε θα υπάρχει πια από δω και μπρος, θα φ6γει για την άκρη του κόσμου, ή πως αυτός θα πάρει την αγαπημένη του και θα την πάει σε μέρος όπου δε θα μπορέσει να τους βρει αυτός ο τρομερός αντίζηλος. Εννοείται πως η συμφιλίωση θα κρατήσει μονάχα μιαν ώρα γιατί κι αν ακόμα εξαφανιστ.εί ο αντίζηλος , αυτός θα εφε6ρει άλλον και θ' αρχίσει και πάλι να ζηλε6ει. Θα νόμιζε κανείς πως μια τέτοια αγάπη που χρειάζεται επιτήρηση δεν αξίζει και πολλά πράγματα. 'Ομως αυτό ποτέ δε θα μπορέσει να το καταλάβει ένας πραγματικός ζηλιάρης αν κι είναι αλήθεια πως ανάμεσά τους απαντιο6νται και μεγαλόκαρδοι άνθρωποι. Ε ίναι αξιοσημείωτο ακόμα πως οι ίδιοι αυτοί μεγαλόκαρδοι άνθρωποι όταν κρυφακο6ν και κατασκοπε60υν, νιώθουν πολ6 καλά με τη « μεγάλη καρδιά» τους όλο το αίσχος όπου βουτήχτηκαν θεληματικά, όμως εκείνη



τοuλάχιστον τη στιγμή ποu κρuφακούν πoτ€ δε νιώθοuν τύψεις . Ο Μίτια, μόλις €βλεπε τη Γκρούσενκα, €χανε αμ€σως κάθε ζήλεια και γινόταν για λίγο εύπιστος και εuγενικός , τόσο ποu περιφρονούσε κι ο ίδιος τον εαuτό τοu για τα κακά τοu αισθήματα . Όμως αuτό σήμαινε μονάχα πως στην αγάπη τοu γι' αuτή τη γuναίκα uπήρχε κάτι ανώτερο απ' ό,τι υπ€θετε κι ο ίδιος και δεν ήταν μονάχα το πάθος για τη «λuγεράδα τοu κορμιού της» , όπως είχε πει στον Αλιόσα. 'Ομως όταν €χανε από κοντά του τη Γκρούσενκα άρχιζε αμ€σως να την uποψιάζεται και να τη νομίζει ικανή για κάθε μικρότητα και δολιότητα απάτης . Κάτι τ€τo,.ι.ες στιγμ€ς δεν €νιωθε καμιά τύψη .

.

Η ζήλεια φούντωσε λοιπόν και πάλι στην καρδιά τοu . Έπρεπε να βιαστεί . Πρώτα απ' όλα €πρεπε να βρει €στω και λίγα χρήματα για να κινηθεί . Τα χτεσινά εννιά ρούβλια είχαν ξοδεuτεί σχεδόν όλα και αuτό όλοι το ξ€ροuν, όταν είσαι εντελώς απ€νταρoς δεν μπορείς να κάνεις βήμα . Όμως μαζί με το σχ€διό τοu είχε σκεφτεί καθώς ερχόταν με τ' αμάξι και το πώς θα 'βρισκε αuτά τα λίγα ψιλά . Είχε €να ζευγάρι πιστόλια για μονομαχία με τις σφαίρες τοuς. ' Αν ως τώρα δεν τα 'χε uποθηκεύσει αuτό €γινε γιατί τ' αγαπούσε περισσότερο απ' όλα τοu τα πράγματα. Στην ταβ€ρνα «Η Πρωτεύοuσα» είχε γνωριστεί από καιρό μ' €να νεαρό δημόσιο uπάλληλο κι €μαθε πως ήταν εργ€νης και ευκατάστατος κι αγαπούσε με πάθος τα όπλα . Αγόραζε πιστόλια, ρεβόλβερ, εγχειρίδια, τα κρ€μαγε στοuς τοίχοuς τοu σπιτιού τοu , τα 'δειχνε στοuς γνωστούς τοu και παινεuόταν . Ήξερε απ' €ξω και ανακατωτά όλες τις μάρκες των πιστολιών, μπορούσε να κάνει ολόκληρη διάλεξη για το πώς πρ€πει κανείς να γεμίσει το όπλο, πώς να πuροβολήσει κ.τ .λ . Μια και ouo ο Μίτια πήγε σ' αuτόν και τοu πρότεινε να ,ou αφήσει τα πιστόλια εν€χuρο για δ€κα ρούβλια . Ο uπάλληλος όλος χαρά προσπαθούσε να τον πείσει να τοu τα ποu-



λήσει, όμως ο Μίτια δε δΙχτηκε . Τότε ο άλλος του ' δω σε δΙκα ρούβλια λιγοντας πως με κανΙναν τρόπο δε θα δεχτεί να του πάρει τόκο . Χωρίστηκαν σαν καλοί φίλοι . Ο Μίτια βιαζόταν . Έτρεξε στο πίσω μΙρος του κήπου του Φιόντορ Παύλοβιτς, στο δικό του περίπτερο για να φωνάξει όσο μπορούσε πιο γρήγορα το Σμερντιακόβ. Μα Ιτσι προΙκυΦε Ινα στοιχείο ότι μόλις τρεις, το πολύ τΙσσερις ώρες πριν από Ινα ορισμΙνο συμβάν, που γι' αυτό θα πούμε πολλά παρακάτω, ο Μίτια δεν είχε καπίκι στην τσΙπη του κι ιβαλε ενΙχυρο Ινα αγαπημΙνο του αντικείμενο για να πάρει δΙκα ρούβλια ενώ ύστερα από τρεις ώρες βρεθήκανε στα χΙρια του χιλιάδες . . . Όμως προτρΙχω .

Στης Μαρίας Κοντράτιεβνας (της γειτόνισσας του Φιόντορ Παύλοβιτς) τον περίμενε η είδηση πως ο Σμερντιακόβ είναι άρρωστος. Αυτό τον τσάκισε και τον κατατάραξε. Του διηγήθηκαν πως Ιπεσε στο υπόγειο, πως Ιπαθε κρίση, πως ήρθε ο γιατρός, πως τον φρόντισε ο Φιόντορ Παύλοβιτς . Έμαθε ακόμα -κι αυτό του φάνηκε περίεργο- πως ο αδελφός του Ιβάν Φιοντόροβιτς Ιφυγε το πρωί για τη Μόσχα .

« Φαίνεται πως πΙρασε πριν από μΙνα απ' τη Βαλόβια » , σκΙφτηκε ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς.

Μα ο Σμερντιακόβ τον ανησυχούσε τρομερά : «Τι θα γίνει τώρα; Ποιος θα παραφυλάει; Ποιος θα

με ειδοποιήσει; » . 'Αρχισε να ρωτάει ανυπόμονα τις γυναίκες μήπως πα

ρατήρησαν να 'γινε τίποτα χτες το βράδυ . ΑυτΙς καταλάβαιναν πολύ καλά για ποιο ζήτημα ενδιαφΙρεται και τον βεβαιώσανε πως δεν ήρθε κανΙνας ο Ιβάν Φιοντόροβιτς κοιμήθηκε στο σπίτι, «η νύχτα πΙρασε εντελώς ήσυχα» . Ο Μίτια Ιμεινε συλλογισμΙνος . Δε χωρούσε αμφιβολία πως Ιπρεπε να παραφυλάξει κι απόΦε. Πού όμως; Εδώ ή Ιξω από την πόρτα του Σαμσόνοβ; Αποφάσισε πως και δω και



κε.ι, όπως θα ' ρχονταν τα πράγματα, μα προς το παρόν . . . προς το παρόν . . . Τώρα ε.ίχε. κε.ίνο το «σχέδιο» , το καινοόργιο και σίγοuρο σχέδιό τοu ποu σκέφτηκε. στ' αμάξι και ποu ήταν αΔUνατo πια ν' αναβάλλε.ι την ε.κτέλε.σή τοu . Ο Μίτια αποφάσισε. να θuσιάσε.ι γι ' αuτή τη δοuλε.ιά μια ώρα .

«Σε. μια ώρα θα 'χω ξε.μπε.ρδέΦε.ι, θα μάθω κι ό,τι άλλο μοu χρε.ιάζε.ται . Τότε. θα πάω πρώτα-πρώτα στο σπίτι τοu Σαμσόνοβ να ρωτήσω αν ε.ίναι κε.ι η Γκροόσε.νκα, θα γuρίσω στη στιγμή δω πέρα και θα με.ίνω ως τις έντε.κα . Ύ στε.ρα θα πάω να την πάρω απ' τοu Σαμσόνοβ και θα τη σuνοδέΦω ως το σπίτι της » .

Έτσι αποφάσισε. να κάνε.ι. Έτρε.ξε. στο σπίτι τοu , πλόθηκε., χτε.νίστηκε., ξε.σκόνισε.

τα ροόχα τοu και βγήκε. για να πάε.ι στην κuρία Χοχλάκοβα. Αλίμονο. Το «σχέδιό» τοu ήταν αε.ί. Αποφάσισε. να δανε.ιστε.ί τρε.ις χιλιάδε.ς απ' αuτή την κuρία . Και το σποuδαιότε.ρο ήταν ποu απόχτησε. ξαφνικά την πε.ποίθηση πως αuτή δε. θα τοu αρνηθε.ί . Ίσως ν' απορήσοuν με.ρικοί και να σκε.φτοόν:

Αφοό ήταν τόσο βέβαιος γιατί δε.ν ήρθε. απ' την αρχή δω πέρα, σε. ανθρώποuς δηλαδή της δικής τοu κοινωνικής τάξης, παρά κοuβαλήθηκε. στοu Σαμσόνοβ ποu ήταν ε.ντε.λώς ξένος γι' αuτόν και ποu δε.ν ήξε.ρε. οότε. πώς να τοu μιλήσε.ι! Αuτό έγινε. γιατί με. τη Χοχλάκοβα τα 'χε. χαλάσε.ι σχε.δόν τον τε.λε.uταίo μήνα, μα και πρώτα πολό λίγο τη γνώριζε.. Σα να μη φτάνανε. αuτά, ήξε.ρε. πoΛU καλά πως ε.κε.ίνη δε.ν τον χώνε.uε. καθόλοu . Αuτή η κuρία τον απε.χθανόταν από τότε ποu τον γνώρισε μόνο και μόνο γιατί ήταν αρραβωνιαστικός της Κατερίνας Ιβάνοβνας ε.νώ αuτή, για κάποιον ανε.ξήγητο λόγο, ήθε.λε. να παντρεuτε.ί η Κατε.ρίνα Ιβάνοβνα τον «αξιαγάπητο, ιπποτικά μορφωμένο Ιβάν Φιοντόροβιτς, ποu 'χει τόσο uπέροχοuς τρόποuςι> . Τοuς τρό-



ποuς ΤΟι) Μίτια δεν μπορούσε να τοuς uποφiρει. Ο Μίτια μάλιστα την κορόιδεuε και μια φορά είπε γι' αuτήν πως «όσο είναι ζωηρή και φλύαρη, άλλο τόσο είναι αμόρφωτη» . Και να ΠΟι) το ίδιο κείνο πρωί, μΙσα στ' αμάξι τού ήρθε μια ιδiα .

«Αφού δε θiλει να παντρεuτώ την Κατερίνα lβάνοβνα και μάλιστα δεν το θΙλει σε τΙτοιο σημείο (το ' ξερε) , σχεδόν μΙχρις uστερισμού , γιατί να μου αρνηθεί τώρα αuτiς τις τρεις χιλιάδες, μια ΠΟι) τις θiλω για να παρατήσω την Κάτια και να φύγω για πάντα από δω πΙρα; Αuτiς οι παραχα·ίδεμΙνες κuρίες της ανώτερης κοινωνίας , όταν θελήσοuν να κάνοuν κάτι, δε λuπούνται τίποτα για να το πετύxouv . ΕξάλλοΙ) είναι τόσο πλούσια . . . » σκεφτόταν ο Μίτια.

Όσο για το «σχΙδιο» αuτό Ιμεινε το ίδιο όπως και πριν . Θα της Ικανε δηλαδή την πρόταση να της παραχωρήσει τα δικαιώματά τοι) στην Τσερμασνιά , μονάχα που τώρα αuτό δε θα γινόταν για κερδοσκοπία όπως χτες με το Σαμσόνοβ, όχι για να δελεάσει αuτή την κuρία με τη δuνατότητα να βγάλει Ιξι ή εφτά χιλιάδες με τις τρεις ποι) θα 'δινε , μα μονάχα σαν μια εuγενική εγγύηση για το χριος τοu . Καθώς γύριζε αuτή την καινούργια σκΙΦη στο μuαλό τοι) ο Μίτια Ιφτασε μΙχρις ενθουσιασμού . Έτσι γινόταν πάντα όταν αποφάσιζε ή αναλάμβανε κάτι . Παραδινόταν σε κάθε του καινούργια σκΙΦη με πάθος. Όμως παρ' όλα αuτά, όταν πάτησε το κατώφλι τοι) σπιτιού της κuρίας Χοχλάκοβας, Ινιωσε Ινα ρίγος φρίκης . Μόλις εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκε με μαθηματική ακρίβεια πως αuτή ήταν η τελεuταία ΤΟι) ελπίδα, και πως αν αποτύχαινε δε θα ΤΟι) 'μενε παρά να «σφάξει κανΙναν και να τον ληστΙΦει γι' αuτiς τις τρεις χιλιάδες . . . » Η ώρα ήταν εφτάμιση όταν χτύπησε το κοuδούνι .

Στην αρχή όλα πήγανε εuνο'ίκά . Μόλις είπε τ' όνομά τοu , τον δεχτήκανε ασuνήθιστα γρήγορα .



«Λες και με περίμενε» , σκέφτηκε ο Μίτια . Μόλις τον περάσανε στο χολ, μπήκε τρέχοντας η οικο

δέσποινα και του ε.ίπε. πως πραγματικά τον περίμενε . . . - Σας περίμενα, σας περίμενα! Πρέπε.ι να παραδεχτείτε

πως δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα ' ρθείτε κι όμως εγώ σας περίμενα. Θαυμάστε το ένστικτό μου, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, όλο το πρωί ήμουν βέβαιη πως σήμερα θα ' ρθείτε.

- Πραγματικά, κυρία μου, αυτό είναι καταπληκτικό, πρόφερε ο Μίτια ενώ καθόταν αδέξια ' όμως . . . εγώ ήρθα για μια σπουδαιότατη υπόθεση . . . την πιο σπουδαία απ' τις σπουδαίες, για μένα δηλαδή, κυρία μου, για μένα ατομικά και βιάζομαι . . .

- Το ξέρω πως η υπόθεσή σας είναι σπουδαιότατη, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, κι αυτό δεν είναι ούτε προαίσθημα ούτε καμιά οπισθοδρομική προδιάθεση στην πίστη των θαυμάτων (ακούσατε τα νέα για τον στάρετς Ζωσιμά ; ) εδώ, εδώ είναι μαθηματικά. Δεν μπορούσατε να μην έρθετε ύστερα απ' αυτά που γίνανε με την Κατερίνα lβάνοβνα . Δεν μπορούσατε., δεν μπορούσατε, η απόδειξη είναι μαθηματική!

- Είναι ο ρεαλισμός της πραγματικότητας, κυρία μου, να τι είναι ! Όμως επιτρέψτε. μου να σας εξηγήσω . . .

- Ρεαλισμός. Σωστά το ε.ίπατε., Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς . Τώρα είμαι ρεαλίστρια, έχω βάλει μυαλό αναφορικά με τα θαύματα. Μάθατε το θάνατο του πατέρα Ζωσιμά;

-Όχι, κυρία μου, τώρα μόλις τ' ακούω, είπε ο Μίτια απορώντας κάπως.

Στο μυαλό του πέρασε για μια στιγμή η εικόνα του Αλιόσα.

- Την περασμένη νύχτα, και φανταστείτε . . . - Κυρία μου, τη διέκοψε ο Μίτια ' το μόνο που μπο-

ρώ να φανταστώ είναι πως βρίσκομαι σε τρομερά απελπιστική κατάσταση κι αν δεν με βοηθήσε.τε, τότε όλα θα κα-



ταποντιστούν και πρώτος-πρώτος εγώ . Σuγχωρέστε με ποu εκφράζομαι τόσο τετριμμένα, όμως βρίσκομαι σ' έξαψη . . .

- Το ξέρω, το ξέρω πως έχετε εξαφθεί, όλα τα ξέρω, εσείς δεν μπορείτε να βρεθείτε σ' άλλη Ψuχική κατάσταση κι ό ,τι και να θέλετε να μοu πείτε εγώ τα ξέρω από πριν . 'Από καιρό τώρα σκέφτηκα για την τύχη σας, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, την παρακολοuθώ και τη μελετώ . . . Ω , πιστέψτε με είμαι έμπειρος γιατρός της ψuχής, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς.

- Κuρία μοu , αν εσείς είσαστε έμπειρος γιατρός, είμαι και γω έμπειρος άρρωστος, είπε το κομπλιμέντο τοu βιάζοντας τον εαuτό τοu ο Μίτια ' και προβλέπω πως αφού ενδιαφέρεστε τόσο πολύ για την τύχη μοu θα με βοηθήσετε τώρα ποu χάνομαι . Μα γι' αuτό επιτρέψτε μοu επιτέλοuς να σας εξηγήσω το σχέδιο ποu έγινε αιτία να σας επισκεφτώ . . . και κείνο ποu περιμένω από σας . . . Ήρθα, κuρία μοu . . . ,

- Δε χρειάζεται να μοu τα πείτε, αuτά είναι δεuτερεύοντα ζητήματα . Όσο για τη βοήθεια, δεν είστε δα ο πρώτος ποu βοηθάω, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς. Θα 'χετε ίσως ακοuστά για την ξαδέρφη μοu την Μπελμέσοβα . Ο άντρας της καταστράφηκε, καταποντίστηκε όπως το "ίπατε πολύ χαρακτηριστικά, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς . Τότε λοιπόν και γω τον σuμβούλεψα ν' ασχοληθεί με τα ιπποφορβεία και τώρα ζει και βασιλεύει . Ξέρετε απο ιπποφορβεία, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς;

- Δεν έχω ιδέα, κuρία μοu , αχ κuρία μοu, δεν έχω .δέα! φώναξε νεuρικά κι ανuπόμονα ο Μίτια κι έκανε να σηκωθεί μάλιστα απ ' τη θέση τοu . Σας ικετεύω μονάχα, καλή μοu κuρία, να μ' ακούσετε, και να μ' αφήσετε για Ouo λεπτά να σας μιλήσω για να μπορέσω να σας τα εξηγήσω όλα, όλη την πρόταση ποu ήρθα να σας κάνω . Γιατί δεν έχω καιρό, είμαι τρομερά βιαστικός! . . . φώναξε uστερι-



κά ο Μίτια γιατί αισθάνθηκε πως εκείνη θα ξανάρχιζε να μιλάει κι ελπίζοντας πως έτσι θα σκέπαζε τη φωνή της . Ήρθα απελπισμένος . . . βρίσκομαι στο τελε1Jταίο σκαλοπάτι της απόγνωσης . . . Ήρθα να σας ζητήσω δανεικά τρεις χιλιάδες, δανεικά μα με σίγΟ1Jρη, σιγΟ1Jρότατη εγγυηση, X1Jρία μΟ1J , με σιγΟ1Jρότατη εξασφάλιση! Επιτρέψτε μοΙ) μονάχα να σας εξηγήσω . . .

-Όλ' α1Jτά αργότερα, αργότερα! είπε η Κ1Jρία Χοχλάκοβα χειρονομώντας . Γιατί ό,τι και να θέλετε να μοΙ) πείτε, το ξέρω από τώρα . Α1Jτό σας το ξανάπα . M01J ζητάτε κάποιο ποσό, σας χρειάζονται τρεις χιλιάδες, όμως εγώ θα σας δώσω περισσότερα, αφάνταστα περισσότερα θα σας δώσω, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, μα πρέπει να με 1Jπακοuσετε !

Ο Μίτια αναπήδησε σχεδόν απ' τη θέση ΤΟ1J . - Είναι δ1Jνατόν, Κ1Jρία μΟ1J , να είστε τόσο καλή; φώ

ναξε πολύ σ1Jγκινημένος. Θεέ μΟ1J , με σώσατε . Σώζετε έναν άνθρωπο, Κ1Jρία μΟ1J , από την α1Jτοκτονία . . . Θα σας ε1Jγνωμονώ αιωνίως . . .

- Θα σας δώσω αμέτρητες, αμέτρητες χιλιάδες κι όχι μονάχα τρεις! φώναξε η Κ1Jρία Χοχλάκοβα και χαμογελουσε μ' ένα φωτεινό χαμόγελο βλέποντας τον ενθΟ1Jσιασμό ΤΟΙ) Μίτια .

- Αμέτρητες; Μα οότε μοΙ) χρειάζονται τόσες. M01J είναι απαραίτητες μονάχα τουτες οι μοιραίες για μένα τρεις χιλιάδες. Εγώ από μέρος μοΙ) θα σας χρωστώ άμετρη ε1J γνωμοσυνη και θα σας δώσω μια σίγΟ1Jρη εγγυηση . Γι ' α1Jτό σας προτείνω το σχέδιο ΠΟ1J . . .

- Φτάνει, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, μιας και το είπα, έγινε κιόλας, τον διέκοψε η Κ1Jρία Χοχλάκοβα ενθΟ1Jσιασμένη με την ε1Jεργεσία της . Υποσχέθηκα να σας σώσω και θα σας σώσω. Θα σας σώσω όπως και τον Μπελμέσοβ.



Τι γνώμη έχετε για τα χρυσωρυχεία, Ντιμήτρι Φιοντόρο-βιτς;

Ι - Για τα χρυσωρυχεία, κυρία μου ; Ποτέ δε σκέφτηκα γι ' αυτό .

-Όμως το σκέφτηκα εγώ για σας! Το σκέφτηκα και το ζ6γισα απ' όλες τις μεριές ! Ε ίναι ένας μήνας τώρα που σας παρακολουθώ μ' αυτό το σκοπό. Εκατό φΟΓές σας κοί-

ζ " ' Ν ' τα α οταν περνουσατε και σκεφτομουνα: α ενας ενεργητι-κός άνθρωπος που πρέπει ν' ασχοληθεί με τα ορυχεία . Μελέτησα και το βάδισμά σας ακόμα και τ' αποφάσισα: Auτός ο άνθρωπος θα βρει πολλές φλέβες χρυσ06 .

- Από το βάδισμά μου το καταλάβατε αυτό, κυρία μου; είπε χαμογελώντας ο Μίτια.

- Γιατί όχι; Μήπως δεν παραδέχεστε πως από το βάδισμα μπορεί να καταλάβει κανείς το χαρακτήρα ενός ανθρώπου, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς; Αυτό δα το επιβεβαιώνουν κι οι φυσικές επιστήμες . Ω , τώρα είμαι ρεαλίστρια, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς . Από σήμερα, 6στερα από κείνη την ιστορία στο μοναστήρι, που με σ6γχυσε τόσο , είμαι ρεαλίστρια πέρα για πέρα και θέλω να ριχτώ στην πρακτική δράση. Γιατρε6τηκα πια. Αρκεί, όπως είπε κι ο Τουργκένιεβ .

-' Ομως, κυρία μου , αυτές τις τρεις χιλιάδες που τόσο μεγαλόΦυχα υποσχεθήκατε να μου δανείσετε . . .

- Δεν πρόκειται να τις χάσετε, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, τον διέκοΦε αμέσως η κυρία Χοχλάκοβα . Αυτές οι τρεις χιλιάδες είναι σα να βρίσκονται στην τσέπη σας και όχι μονάχα τρεις χιλιάδες μα τρία εκατομμ6ρια, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς. Πολ6 σ6ντομα θα τα έχετε! Θα σας πω τι θα κάνετε: Θα Φάξετε και θα βρείτε φλέβες χρυσ06, θα κερδίσετε εκατομμ6ρια, θα γυρίσετε και θα γίνετε κοινωνικός παράγοντας, θα μας βοηθήσετε κι εμάς να βρ06με το σωστό nρόμο. Τι τάχα; Θ Ά αφήσουμε τους Εβραίους να


so Φ. NTOΣTOΓlEBΣKH

μας κάνοuν ό,τι θέλοuν; Θα χτίσετε κοινωφελή ιδρύματα και διάφορες επιχειρήσεις . Θα βοηθάτε τοuς φτωχούς κι αuτοί θα σας ΕUλOγOύν . Ο αιώνας μας είναι ο αιώνας των σιδηροδρόμων, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς . Θα γίνετε διάσημος κι απαραίτητος για το Υποuργείο των Οικονομικών, ποu βρίσκεται σε τόση ανάγκη τώρα τελεuταία. Η πτώση τοu χαρτονομίσματος με ανησuχεί τόσο ποu δεν μπορώ να κοιμηθώ . Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, απ' αuτή την πλεuρά λίγο με ξέροuνε . . .

- Κuρία μοu, κuρία μοu ! τη διέκοΦε και πάλι ο Μίτια με κάποιο ανήσuχο προαίσθημα. Ίσως ν' ακολοuθήσω κατά γράμμα τη σuμβοuλή σας, τη σοφή σuμβοuλή σας, κuρία μοu , κι ίσως να πάω εκεί κάτω . . . σ' αuτά τα opuχεία . . . θα ' ρθω άλλη φορά να μιλήσοuμε γι' αuτό . . . πολλές φορές θα ' ρθω . . . μα τώρα αuτές οι τρεις χιλιάδες . . . ποu τόσο μεγαλόΦuχα . . . Ω , θα μοu δίνατε τη δuνατότητα να κινηθώ . . . κι αν είναι δuνατό σήμερα . . . Δηλαδή καταλαβαίνετε, δε. μοu μένει ούτε μια ώρα, ούτε μια ώρα καιρό δεν έχω .

- Αρκεί , Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, αρκεί ! τον διέκοΦε και πάλι επίμονα η κuρία Χοχλάκοβα. Σας ρωτάω : Θα πάτε στα ορuχεία ή όχι; Τ' αποφασίσατε οριστικά; Απαντείστε μοu με μαθηματική ακρίβεια .

- Θα πάω, καλή μοu κuρία, αργότερα . . . Θα πάω όποu θέλετε, κuρία μοu . . . μα τώρα . . .

- Περιμένετε. λοιπόν ouo λεπτά! φώναξε. η κuρία Χοχλάκοβα κι έτρεξε στο πολuτελέστατο γραφείο της ποu είχε αμέτρητα σuρταράκια .

' Αρχισε να τ ' ανοίγει το 'να ύστερα απ' τ ' άλλο, κάτι έΦαχνε και βιαζόταν τρομερά .

«Οι τρεις χιλιάδες! » σκέφτηκε ο Μίτια και τοu κόπηκε η ανάσα. «Και τώρ ' αμέσως, χωρίς χαρτιά, χωρίς σuμβολαιογραφικές πράξεις . . . ω, μονάχα οι τζέντλεμεν φέρονται



έτσι! Υπέροχη γuναίκα. Αν δεν ήταν μονάχα τόσο ομιλητική . . . »

- Να το! φώναξε χαρούμενα η κuρία Χοχλάκοβα, γuρίζοντας κοντά στο Μίτια. Γι' αuτό έψαχνα!

- Ήταν ένα μικρούτσικο ασημένιο εικονισματάκι ποu κρεμόταν από 'να κορδόνι σαν αuτά ποu φοράνε καμιά φορά στο λαιμό , μαζί με το σταuρό.

- Είναι απ' το Κίεβο, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, εξακολοuθούσε να λέει με εuλάβεια ' απ' το ιερό λείψανο της Αγίας Βαρβάρας της μεγαλομάρτuρος! Επιτρέψτε μοu να σας το φορέσω μονάχη μοu στο λαιμό και να σας δώσω έτσι την εuλογία μοu για την καινούργια σας ζωή και τα καινούργια σας κατορθώματα.

Πραγματικά τοu πέρασε το εικονισματάκι στο λαιμό κι άρχισε να το σπρώχνει μέσα στο κολάρο τοu . Ο Μίτια, τρομερά αμήχανος, έσκuψε και τη βοήθησε και τελικά πέρασε το εικονισματάκι στο στήθος, κάτω απ' τη γραβάτα και το κολάρο τοu ποuκάμισοu .

- Τώρα πια μπορείτε ν' αναχωρήσετε! πρόφερε η xuρία Χοχλάκοβα και κάθισε θριαμβεu-τ-ικά στη θέση της .

- Κuρία μοu , είμαι τόσο πολύ σuγκινημένος . . . ποu δεν ξέρω ούτε πώς να σας εuχαριστήσω . . . για τα καλά σας αισθήματα μα . . . αν ξέρατε μονάχα πόσο πολύτιμο μοu είναι τώρα το κάθε λεπτό ! . . . Το ποσό ποu τόσο ανuπόμονα περιμένω απ' τη μεγαλοψuχία σας . . . ω, κuρία μοu, αφού είστε τόσο καλή τόσο σuγκινητικά μεγαλόψuχη μαζί μοu (φώναξε ξαφνικά εμπνεuσμένα ο Μίτια) , επιτρέψτε μοu να σας φανερώσω. . . πράγμα π(ιu βέβαια το ξέρετε από καιρό . . . πως αγαπώ ένα πλάσμα ποu μένει εδώ πέρα . . . απάτη σα την Κάτια . . . την Κατερίνα lβάνοβνα, θέλω να πω . Ω , φάνηκα απάνθρωπος κι άτιμος απέναντί της, όμως αγάπησα εδώ μιαν άλλη. . . μια γuναίκα κuρία μοu, ποu ίσως εσείς να την περιφρονείτε γιατί σεις τα ξέρετε βέβαια όλα



πια μα πο\) ε.γώ δε.ν μπορώ με. κανέναν τρόπο να την ε.γκαταλε.ίΨω, με. κανέναν τρόπο και γι' α\)τό τώρα τούτε.ς οι τρε.ις χιλιάδε.ς . . .

- Ξε.χάστε. τα όλα, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς! τον διέκοΨε. με. αποφασιστικό τόνο η κ\)ρία Χοχλάκοβα. Ξε.χάστε. τα όλα και προπάντων τις γ\)ναίκε.ς. Ο σκοπός σας ε.ίναι τα ορ\)χε.ία και δε.ν \)πάρχε.ι κανένας λόγος να πάρε.τε. μαζί σας και γ\)ναίκε.ς κε.ι πέρα . Αργότε.ρα, όταν θα γ\)ρίσε.τε. πλούσιος και δοξασμένος, θα βρε.ίτε. τη σύντροφο της καρδιάς σας μέσα στην πιο \)ψηλή κοινωνία. Θα ε.ίναι μια κοπέλα μοντέρνα, μορφωμένη, χωρίς προλήΨε.ις . Ως τότε. θα ωριμάσε.ι το γ\)ναικε.ίο ζήτημα πο\) άρχισε. να σuζητε.ίται τώρα και θα ε.μφανιστε.ί η νέα γ\)ναίκα . . .

- Κ\)ρία μο\) , ε.γώ άλλο ήθε.λα να πω, άλλο ε.ννοούσα . . . ε.ίπε. ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς και σταύρωσε. παρακλητικά τα χέρια το\) .

- Τ ο ίδιο ε.ίναι, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, α\)τό ακριβώς ε.ίναι πο\) σας χρε.ιάζε.ται, α\)τό πο\) ποθε.ίτε. χωρίς κι ο ίδιος να το έχε.τε. σ\)νε.ιδητοποιήσε.ι . Εγώ σ\)μφωνώ ε.ντε.λώς με. τη φε.μινιστική κίνηση, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς. Η ανάπτ\)ξη της γ\)ναίκας και μάλιστα ο πολιτικός της ρόλος στο πιο κοντινό μέλλον ε.ίναι το ιδανικό μο\) . Έχω και γω μια κόρη Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, και απ' α\)τή την πλε.\)ρά λίγο με. ξέρο\)νε.. Έγραψα γι' α\)τό το ζήτημα στο σ\)γγραφέα Στσε.ντρίν. Α\)τός ο σ\)γγραφέας μού έμαθε. τόσα πολλά αναφορικά με. τον προορισμό της γ\)ναίκας πο\) το\) έστε.ιλα πέρ\)σι ένα ανών\)μο γράμμα με. δ\)ο αράδε.ς μονάχα όπο\) το\) 'λε.γα: «Σας αγκαλιάζω και σας φιλώ, σ\)γγραφέα μο\), ε.ν ονόματι της σ\)γχρόνο\) γ\)ναικός. Σ\)νε.χίσατε.» . Και \)πέγραψα: «μητέρα» . Σκέφτηκα για μια στιγμή να \)πογράψω «σύγχρονη μητέρα» μα τε.λικά αποφάσισα να βάλω σκέτα «μητέρα» . Τούτη η λέξη έτσι μονάχη της έχε.ι πε.ρισσότε.ρη ηθική ομορφιά, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς. Κι έπε.ι-



τα η λέξη «σόγΧΡΟΥη» θα τοuς θόμιζε το ΣύΥΧΡΟΥΟ · , ποu είχαΥ πιει γι' αuτόv πολλά φαρμάκια από τη Λογοκρισία . . . Αχ, Θεέ μοu, τι πάθατε;

- Κuρία μοu , σηκώθηκε επιτέλοuς ο Μίτια σταuρώvοΥτας μπροστά της τα χέρια τοu σε αΥήμπορη παράκληση . Θα με κάΥετε Υα κλάψω, κuρία μοu , αΥ αΥαβάλετε κείΥΟ ποu τόσο μεγαλόΨuχα . . .

- Να κλάψετε, Ντιμήτρι ΦΙΟΥτόροβιτς, Υα κλάψετε! Αuτό δείΧΥει uπέροχα αισθήματα . . . έχετε μπροστά σας τέτοια πορεία ! Τα δάκρuα θα σας ξαλαφρώσοuv, όταΥ θα γuρίσετε θα 'χετε καιρό Υα χαρείτε. Να . δείτε ποu θα ' ρθετε επίτηδες από τη Σιβηρία Υα με βρείτε για Υα χαροόμε μαζί. . .

-Όμως επιτρέψτε μοu, οόρλιαξε ξάφvοu ο Μίτια ' σας παρακαλώ για τελεuταία φορά, πέστε μοu, μπορώ Υα έχω σήμερα το ποσό ποu μοu uποσχεθήκατε; 'Av όχι, τότε πότε ακριβώς θέλετε Υα ξαΥάρθω για Υα το πάρω;

- Ποιο ποσό, Ντιμήτρι ΦΙΟΥτόροβιτς ; - Τις τρεις χιλιάδες ποu uποσχεθήκατε . . . ποu τόσο

μεγαλόΨuχα . . . - Τρεις χιλιάδες ; Ροόβλια θέλετε Υα πείτε; Α , όχι,

δεΥ έχω τρεις χιλιάδες, πρόφερε με κάποια ήσuχη απορία η κuρία Χοχλάκοβα.

Ο Μίτια έμεΙΥε κόκαλο . - Μα πώς λοιπόΥ . . . τώρα μόλις . . . μοu είπατε . . . εί

πατε μάλιστα πως είΥαι το ίδιο σα Υα τις έχω στηΥ τσέπη μοu . . .

- Αχ, όχι, δεΥ με καταλάβατε καλά, Ντιμήτρι Φιο-

* ΣύΥχρονος: Λογοτεχνικό περιοδικό <pιλελεuθέρων αρχών που διηύθυνε στην Πετρούπολη τον περασμένο αιώνα ο Στσεντρίν κι ο ποιητής Νεχρ.iσοβ. (Σ .τ .Μ . )



ντόροβιτς . Αν το νομίσατε αυτό, θα πει πως δε με καταλάβατε. Εγώ σας έλεγα για τα ορυχεία . . . Είναι αλήθεια πως σας υποσχέθηκα περισσότερα, αμέ;ρητες χιλιάδες κι όχι μονάχα τρεις. Τώρα όλα τα θυμάμαι μα εγώ μονάχα τα ορυχεία είχα υπ' όψη μου .

- Και τα λεφτά; Κι οι τρεις χιλιάδες ; αναφώνησε ηλίθια ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς.

- Ω , αν εννοούσατε πως σας χρειάζονται λεφτά, τότε πρέπει να σας ομολογήσω πως δεν έχω . Δεν έχω καθόλου λεφτά τούτο τον καιρό, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, είμαι στα μαχαίρια ίσα- ίσα με τον επιστάτη των χτημάτων μου και μόλις πριν από λίγες μέρες δανείστηκα πεντακόσια ρούβλια απ' το Μιούσοβ. Όχι, όχι, δεν έχω λεφτά. Και ξέρετε, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς; Και αν είχα πάλι δε θα σας έδινα . Πρώτο γιατί σε κανένα δε δίνω δανεικά. Το να δώσεις δανεικά, σημαίνει να κάνεις έναν εχθρό. Μα εσάς ειδικά δε. θα σας έδινα με κανέναν τρόπο, δε. θα σας έδινα γιατί σας αγαπώ, για να σας σώσω δε θα σας έδινα, γιατί εσάς μονάχα ένα σας χρειάζεται: ορυχεία, ορυχεία και πάλι ορυχεία! . . .

- Ω , που να πάρει ο διάολος, κραύγασε ξαφνικά ο Μίτια και χτύπησε μ' όλη του τη δύναμη τη γροθιά του στο τραπέζι.

- Α! Α! άρχισε να φωνάζει η Χοχλάκοβα και τρομαγμένη έτρεξε στην άλλη άκρη του σαλονιού .

Ο Μίτια έφτυσε και με γρήγορα βήματα βγήκε απ' το δωμάτιο, απ' το σπίτι, στο δρόμο, στο σκοτάδι! Προχωρούσε σαν παλαβός χτυπώντας το στήθος του σε κείνο το ίδιο μέρος που το χτυπούσε εδώ και δυο μέρες μπροστά στον Αλιόσα, όταν τον είδε για τελευταία φορά στο σκοτάδι, στο δρόμο . Τι σήμαινε αυτό το χτύπημα του στήθους σε χείνο το μέρος και τι ήθελε μ' αυτό να δείξει, αυτό ήταν προς το παρόν μυστικό που δεν το 'ξερε τότε κανένας

'



στον κόσμο, που δεν το είπε οότε στον Αλιόσα . Όμως τοότο το μυστικό σήμαινε γι' Ι:Χυτόν κάτι παραπάνω από ντροπή, σήμαινε το χαμό και την αυτοκτονία. Γιατί αυτό αποφάσισε να κάνει αν δεν κατάφc:.ρνε να βρει κείνες τις τρεις χιλιάδες για να πληρώσει το χρέος του στην Κατερίνα lβάνοβνα και να βγάλει έτσι απ' το στήθος του , «από χεί· νο το μ.έρος του στήθους του» , την καταισχόνη που κουβα· λοόσε μαζί του και που τόσο πίεζε τη συνείδησή του . Όλ' αυτά θα εξηγηθοόν αργότερα λεπτομερειακά, μα τώρα, όστερα απ' το χαμό της τελευταίας του ελπίδας , αυτός ο τόσο γερός σωματικά άνθρωπος, μόλις έκανε λίγα βήματα φεόγοντας απ' το σπίτι της Χοχλάκοβας, έβαλε ξαφνικά τα κλάματα, σα μικρό παιδΙ Περπατοόσε αποξεχασμένος και σκοόπιζε με τη γροθιά του τα δάκρυά του . Έφτασε έτσι στην πλατεία κι ένιωσε ξαφνικά πως έπεσε πάνω σε κάποιον διαβάτη. Ακοόστηκε η κλαψιάρικη φωνή κάποιας γριοόλας που παρά λίγο να την έριχνε χάμω .

- Θεέ μου, παραλίγο να με σκότωνες! Ποό τα 'χεις τα μάτια σου , παλιόπαιδο ;

- Μπα; Εσείς είστε; φώναξε ο Μίτια που 'χε διακρίνει τη γριοόλα μες στο σκοτάδι .

Ήταν η υπηρέτρια του Κουζμά Σαμσόνοβ. - Και σεις ποιος είσαστε, πατεροόλη; πρόφερε μ' εντε

λώς άλλο τόνο η γριοόλα . Δεν μπορώ, βλέπετε, να σας γνωρίσω έτσι στα σκοτεινά.

- Μένετε στου Κουζμά Κουζμίτς και είσαστε στη δοόλεψή του , έτσι δεν είναι;

- Ακριβώς, πατεροόλη. Τώρα μόλις πήγα στου Προχόριτς . . . Μα πώς έτσι δεν μπορώ να σας θυμηθώ;

- Πέστε μου, μητεροόλα, η Αγκραφένα Αλεξάντροβνα είναι σε σας τώρα; ρώτησε με παράφορη αδημονία ο Μίτια . Πριν από λίγο τη συνόδεψα ο ίδιος ως εκεί.

-Ήρθε, πατεροόλη, έκατσε λίγο κι έφυγε.



- Πώς; Έφυγε; ξεφώνισε ο Μίτια . Πότε έφυγε; - Μα έφυγε αμέσως . Δυο λεπτά έμεινε σε μας . Διη-

γήθηκε στον Κουζμά Κουζμίτς ένα παραμύθι, εκείνος έβαλε τα γέλια κι αυτή έφυγε βιαστική.

- Ψέματα λες, καταραμένη! ούρλιαξε ο Μίτια . -' Αι! 'Αι! άρχισε να φωνάζει η γριούλα, μα ο Μίτια

είχε χαθεί κιόλας από μπροστά της. Έτρεξε όσο γρηγορότερα μπορούσε στο σπίτι της Μο

ρόζοβα . Μόλις πριν από ένα τέταρτο είχε φύγει η Γκρούσενκα για το Μόκρογιε . Η Φένια καθόταν με τη γιαγιά της, τη μαγείρισσα Ματριόνα, στην κουζίνα, όταν ξάφνου όρμησε μέσα φουριόζος ο «λοχαγός» . Βλέποντάς τον η Φένια έβαλε τις φωνές.

- Φωνάζεις, ε; ούρλιαξε ο Μίτια . Πού είναι η Γκρούσενκα;

Μα, προτού προφτάσει ν' απαντήσει η Φένια, που είχε κοκαλώσει απ' τον τρόμο της , έπεσε ξάφνου στα γόνατα μπροστά της.

- Φένια, για όνομα του Χριστού, πες μου . Πού είναι; - Καλέ μου κύριε, τίποτα δεν ξέρω, καλούλη μου Ντι-

μήτρι Φιοντόροβιτς, τίποτα δεν ξέρω . Αν θέλετε σκοτώστε με, όμως εγώ δεν ξέρω τίποτα, άρχισε να ορκίζεται και να σταυροκοπιέται η Φένια . Έσείς ο ίδιος την πήρατε και φύγατε . . .

- Αυτή ξαναγύρισε δω πέρα! . . . - Δεν ήρθε, καλούλη μου, μα το Θεό σάς λέω, δεν

ήρθε! - Ψέματα λες, φώναξε ο Μίτια . Από την τρομάρα

σου καταλαβαίνω πού είναι! . . . Έφυγε τρέχοντας . Η Φένια ήταν ευχαριστημένη που

τη γλίτωσε έτσι φτηνά, όμως καταλάβαινε πολύ καλά πως αν δεν ήταν τόσο βιαστικός σίγουρα θα κακοπάθαινε. Μα καθώς έφευγε έκανε κάτι που έβαλε σε μεγάλη απορία τη



Φένια και τη γριά Ματριόνα: Πάνω στο τραπέζι ήταν ένα μπακιρένιο γουδί και μέσα στο γουδί ένα γουδόχερο μπακιρένιο κι αυτό, κάπου είκοσι πόντους μάκρος. Καθώς ο Μίτια έβγαινε τρέχοντας κι είχε ανοίξει κιόλας την πόρτα με το 'να του χέρι, άρπαξε με τ' άλλο, χωρίς να σταματήσει, το γουδόχερο , το 'χωσε στην τσέπη του κι έφυγε .

- Θεέ μου, θα κάνει φονικό! φώναξε η Φένια .


Ι v

Μέσα στο σκοτάδι

Γ ΙΑ πού έτρεχε έτσι; Αυτό βέβαια το καταλαβαίνει ο κάθε αναγνώστης: « Πού αλλού μπορεί να 'ναι αν όχι στου Φιόντορ Παύ

λοβιτς; Φεύγοντας απ' τον Σαμσόνοβ έτρεξε κατευθείαν σπ{τι του , τώρα πια είναι ολοφάνερο_ Όλη η δολοπλοκία, όλη η απάτη είναι πια ολοφάνερη_ . . »

Όλ' αυτά γυρίζανε σαν ανεμοστρόβιλος στο κεφάλι του . Δε μπήκε στην αυλή της Μαρίας Κοντράτιεβνας .

«Δε χρειάζεται να πάω κει. _ . καθόλου δε χρειάζεται . . . για να μη γίνει καθόλου σούσουρο . . . θα με προδώσουν στη στιγμή και θα με μαρτυρήσουν . _ . Φαίνεται πως κι η Μαρία Κοντράτιεβνα τα 'χει σuμφωνημένα μαζί τους κι ο Σμερντιακόβ το ίδιο . . . όλοι τους είναι πουλημένα κορμιά ! »

Αποφάσισε να ενεργήσει αλλιώς: Μπήκε στο στενό κι έκανε τη βόλτα του σπιτιού του Φιόντορ Παύλοβιτς, πέρασε τρέχοντας την οδό Ντμιτρόβσκαγια, ύστερα ένα μικρό γεφυράκι και βρέθηκε σ' ένα στενό, ανάμεσα στα περιβόλια . Απ' τη μια μεριά ήταν ο φράχτης του γειτονικού λα-



χανόκηποu και απ' την άλλη η Φηλή και γερή μάντρα ποu έκλεινε τον κήπο τοu Φιόντορ Παύλοβιτς . Στο στενό ούτε Φuχή. Διάλεξε τότε το μέρος απ' όποu θα σκαρφάλωνε και φαίνεται πως ήταν εκείνο το ίδιο όποu, όπως είχε ακοuστά, είχε σκαρφαλώσει κάποτε η Λιζαβέτα.

«Αφού τα κατάφερε εχείνη και πήδηξε το φράχτη» (σκέφτηκε κείνη τη στιγμή ένας Θεός ξέρει γιατί) «πώς να μην τα καταφέρω και γω; »

Πραγματικά πήδηξε αμέσως και πιάστηκε απ' το σαμάρι τοu φράχτη. Ύστερα, στηριγμένος στα χέρια τοu ανασηκώθηκε απότομα και καβαλίκεΦε. Εκεί κοντά ήταν το μπάνιο, μα έτσι ποu ήταν καθισμένος πάνω στο φράχτη, έβλεπε τα φωτισμένα παράθuρα τοu σπιτιού .

« Καλά το 'λεγα . Στην κρεβατοκάμαρα τοu γέροu έχει φως. Εκεί είναι ! »

Πήδηξε στον κήπο . 'Αν κι ήξερε πως ο Γρηγόρης είναι άρρωστος, πως ο Σμερντιακόβ ίσως ν' αρρώστησε στ' αλήθεια και πως δεν ήταν κανείς ποu να μπορεί να τον ακούσει, ωστόσο έμεινε ενστικτώδικα ακίνητος στη θέση τοu κι αφοuγκράστηκε. ' Ομως η σιωπή ήταν απόλuτη, παντού ησuχία, και σαν εξεπίτηδες ούτε τόσο δα αεράκι δε 'PucrotJcrE .

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο τοu πέρασε απ' το μuαλό αuτός ο στίχος:

«Μόνο η σιωπή ποu Φιθuρίζει . Φτάνει να μη με άκοuσε κανείς καθώς πήδηξα. Μα φαίνεται πως όχι » .

Αφού έμεινε έτσι για λίγο, προχώρησε στον κήπο, πάνω στη χλόη. Περνώντας μέσα απ' τα δέντρα και τοuς θάμνοuς προχωρούσε αργά, πνίγοντας κάθε τοu βήμα και με τ' αuτί πάντα τεντωμένο . Έκανε πέντε λεπτά να φτάσει ως το φωτισμένο παράθuρο. Θuμόταν πως κει πέρα, κάτω απ' τα παράθuρα, ήταν μερικοί Φηλοί και πuκνοί θάμνοι κοuφοξuλιάς και ζαμποuκιάς. Η πόρτα τοu σπιτιού ποu έβγαζε σΤΩν κήπο ήταν κλειστή. Ο Μίτια το πρόσεξε αuτό καθώς



περνούσε μπροστά της. Τέλος έφτασε και στοuς θάμνοuς και κρύφτηκε από πίσω . Κράταγε την ανάσα τοu .

« Πρέπει να περιμένω λίγο» , σκέφτηκε . «Αν ακoύσα�ε τα βήματά μοΙ) κι αφοuγκράζονται, πρέπει να νομίσοuν πως λαθέΨανε . . . Πρέπει να προσέξω να μη βήξω, να μην φταρνιστώ . . . »

Περίμενε κάποΙ) ouo λεπτά, μα η καρδιά τοι) χτuπούσε τρομερά κι ήταν στιγμές ποΙ) σχεδόν τοι) κοβόταν η ανάσα.

« Δεν πρόκειται να μοΙ) φύγει το χτuποκάρδι» , σκέφτηκε . «Δεν μπορώ πια να περιμένω» .

Στεκόταν πίσω από το θάμνο, στη σκιά . Το μπροστινό μέρος τοΙ) θάμνοΙ) φωτιζόταν απ' το παράθuρο .

«Τι κόκκινοι ποΙ) είναι οι καρποί της ζαμποuκιάς ! » ψιΘUρισε χωρίς να ξέρει κι ο ίδιος γιατί!

Σιγά, με αργά κι αθόρuβα βήματα, πλησίασε στο παράθuρο και σηκώθηκε στα δάχτuλα των ποδιών τοu . Έτσι έβλεπε όλη την κρεβατοκάμαρα τοι) Φιόντορ Παύλοβιτς: Ήταν ένα μικρό δωμάτιο χωρισμένο στα ouo μ' ένα κόκκινο «κινέζικο» παραβάν, όπως το 'λεγε ο Φιόντορ Παύλοβιτς .

«Κινέζικο είναι» , σκέφτηκε ο Μίτια, « μα από πίσω είναι η Γκρούσενκα» .

'Αρχισε να παρατηρεί τον Φιόντορ Παύλοβιτς . φορουσε την καινούργια ριγωτή μεταξωτή τοΙ) ρόμπα ποΙ) ο Μίτια την έβλεπε για πρώτη φορά . Η μέση δενόταν μ' ένα μεταξωτό κορδόνι ποΙ) είχε ouo φούντες στις άκρες . Κάτω απ' το γιακ.". φαινόταν το κομψό τοΙ) ποuκάμισο από φίνο ύφασμα, με χρuσά κοuμπιά στα μανικέτια . Στο κεφάλι τοΙ) είχε κείνον τον ίδιο κόκκινο επίδεσμο ποΙ) είχε δει ο Αλιόσα .

«Στολίστηκε» , σκέφτηκε ο Μίτια . Ο Φιόντορ Παύλοβιτς στεκόταν κοντά στο παράθuρο

και φαινόταν σκεφτικός. ΞάφνοΙ) ανασήκωσε το κεφάλι, αφοu-



γκράστηκε., μα μην ακούγοντας τίποτα, πλησίασε. στο τραπέζι, έβαλε. από την καράφα μισό ποτηράκι κονιάκ και το ήπιε. . Ύ στε.ρα αναστέναξε., ξαναστάθηκε. για λίγο, πλησίασε. αφηρημένος στον καθρέφτη, σήκωσε. λίγο τον ε.πίδε.σμο με. το δε.ξί του χέρι κι άρχισε. να ε.ξε.τάζε.ι τις με.λανιές και τις πληγές του .

«Είναι μοναχός του» , σκέ-φτηκε. ο Μίτια. « Κατά πάσα πιθανότητα ε.ίναι μονάχος» .

Ο Φιόντορ Παύλοβι,ς έφυγε. απ' τον καθρέφτη' ξάφνου γύρισε. προς το παράθυρο και κοίταξε. έξω. Ο Μίτια τραβήχτηκε. αμέσως στη σκιά.

« Μπορε.ί να ε.ίναι πίσω από το παραβάν . Μπορε.ί να κοιμάται κιόλας» , ε.ίπε. ο Μίτια μέσα του κι η καρδι& του σφίχτηκε.. Ο Φιόντορ Παύλοβιτς έφυγε. απ' το παράθυρο. «Κοίταξε. απ' το παράθυρο για να δε.ι μήπως ήρΑε. . Αλλιώς γιατί να κοιτάξε.ι στο σκοτάδι ; . . Θα πε.ι λοιπόν πως ,,;ον τρώε.ι η ανυπομονησία . . . »

Ο Μίτια πλησίασε. και πάλι και ξανακοίταξε. μέσα. Ο γέρος καθόταν μπροστά στο τραπε.ζάκι. Φαινόταν κακόκε.φος . Τέλος στήριξε. το μάγουλό του στη δε.ξιά παλάμη κι ακούμπησε. τον αγκώνα στο τραπέζι. Ο Μίτια πρόσε.χε. την κάθε. του κίνηση .

« Μονάχος του ε.ίναι! Μονάχος ! » έλε.γε. και ξανάλε.γε. . «Αν ήταν κι αυτή ε.δώ πέρα θα ε.ίχε. άλλη έκφραση» .

Παράξε.νο: Τον έπιασε. ξαφνικά μια παράλογη και παράξε.νη φούρκα ε.πε.ιδή η Γκρούσε.νκα δε.ν ήταν ε.δώ .

« Όχι γιατί δε.ν ε.ίν ' ε.δώ πέρα» , απάντησε. μονάχος του ο Μίτια στον ε.αυτό του « μα γιατί με κανέναν τρόπο δεν μπορώ να μάθω στα σίγουρα αν είναι ή δεν είναι δω» .

Ο Μίτια θυμόταν αργότερα πως το μυαλό του ήταν ασυνήθιστα καθαρό, τα διαλογιζόταν όλα ως την τε.λευτα(α λεπτομέρεια, δε.ν του ξέφευγε τίποτα. ' Ομως η αγωνία, η αγωνία γιατί δεν ήταν σίγουρος και δε.ν ήξε.ρε. τι ν' απο-



φασίσει, μεγάλωνε στην καρδιά του με καταπληκτική γρηγοράδα .

«Εδώ είναι επιτέλους ή όχι ; » κόχλασε θυμωμένα στην καρδιά του .

Ξαφνικά πήρε την απόφαση . Τέντωσε το χέρι και χτόπησε σιγά το τζάμι . Χτόπησε το σόνθημα που είχε μάθει ο γέρος στο Σμερντιακόβ. Τις δυο πρώτες φορές αργά κι όστερα τρεις φορές γρηγορότερα :τουκ-τουκ-τουκ. Αυτό σήμαινε πως «η Γκροόσενκα ήρθε » . Ο γέρος ανατρίχιασε, σήκωσε απότομα το κεφάλι, σηκώθηκε αμέσως κι έτρεξε στο παράθυρο . Ο Μίτια κρόφτηκε στη σκιά . Ο Φιόντορ Παόλοβιτς άνοιξε το παράθυρο κι έβγαλε έξω το κεφάλι του .

- Γκροόσενκα, εσό είσαι; Εσό είσαι λοιπόν; πρόφερε τρεμουλιαστά, μισοΦιθυρίζοντας . Ποό είσαι, καλουλα μου , άγγελέ μου , ποό είσαι;

Ήταν τρομερά ταραγμένος, πνιγόταν . « Μονάχος του είναι! » βεβαιώθηκε πια ο Μίτια . - Ποό είσαι λοιπόν; ξαναφώναξε ο γέρος κι έβγαλε

ακόμα πιο πoΛU το κεφάλι του κοιτάζοντας σ' όλες τις μεριές. Έλα. Σου έχω ετοιμάσει ένα πεσκέσι, έλα να σου το δείξω! . . .

« ο φάκελος με τις τρεις χιλιάδες ! » σκέφτηκε ο Μίτια . - Μα ποό είσαι ; . . . Μήπως περιμένεις στην πόρτα;

Πάω αμέσως ν' ανοίξω . . . Κι ο γέρος έσκυΦε ακόμα περισσότερο απ' το παράθυρο

κοιτάζοντας προς τα δεξιά όπου ήταν η εξώπορτα και προσπαθώντας να διακρίνει μέσα στο σκοτάδι. Ένα δευτερόλεπτο ακόμα και θα πήγαινε το δίχως άλλο ν' ανοίξει την πόρτα χωρίς να περιμένει την απάντηση της Γκροόσενκας. Ο Μίτια, ασάλευτος, κοίταξε απ' το πλάι. Όλο το προφίλ του γέρου που του 'φερνε αναγοόλα, όλο το προγοόλι του , η γαμΦή μότη, το χαμόγελο της ηδονικής αναμονής, τα χείλια του , όλ' αυτά φωτίζανταν καθαρά απ' το φως της



λάμπας . Ένα τρομερό, παράφορο μίσος κόχλασε ξαφνικά στην καρδιά τοu Μίτια:

« Να ο αντίζηλος, ο βασανιστής, ο τύραννος όλης της ζωής μοu ! »

Τον είχε πιάσει εκείνος ο αναπάντεχος, εκδικητικός και παράφορος θuμός ποu , λες και τον είχε προβλέψει, είχε μιλήσει γι' αuτόν στον Αλιόσα, τότε στο περίπτερο, εδώ και τέσσερις μέρες, ότάν ο Αλιόσα τον είχε ρωτήσει :

« Πώς τολμάς να λες πως θα σκοτώσεις τον πατέρα; » «Μα δεν ξέρω, δεν ξέρω» , είχε πει τότε ο Μίτια. « Ίσως

να μην σκοτώσω, ίσως όμως και να σκοτώσω . Φοβάμαι πως θα μοu φανεί σιχαμερό το μούτρο του εκείνη τη σΤΙΥμή. Σιχαίνομαι το προγούλι τοu , τη μύτη τοu , τα μάτια τοu , την αδιάντροπη ειρωνεία τοu . Mou φέρνει αναγούλα το μούτρο τοu . Να, αuτό είναι ποu φοβάμαι . Μπορεί και να μη σuγκρατηθώ . . . »

Η σιχαμάρα όλο και μεγάλωνε και καταντούσε ανuπόφορη · ο Μίτια δεν ήξερε πια τι έκανε. 'Αρπαξε ξαφνικά το γοuδόχερο απ' την τσέπη τοu . . .

« ο ΘΕΟΣ » , όπως έλεγε αργότερα ο ίδιος ο Μίτια, « με φύλαξε τότε » .

Εκείνην ακριβώς την ώρα ξύπνησε ο Γρηγόρης Βασίλιεβιτς ποu ήταν άρρωστος. Εκείνο το βράδu έβαλε σ' ενέργεια τη γνωστή θεραπεuτική μέθοδο, ποu τη διηγήθηκε ο Σμερντιακόβ στον Ιβάν Φιοντόροβιτς, τρίφτηκε δηλαδή ολόκληρος με τη βοήθεια της γuναίκας τοu με βότκα όποu είχανε μοuσκέψει κάτι μuστικά βότανα και όσο έμεινε το ήπιε ενώ η γuναίκα τοu ψιθύριζε «κάποιο ξόρκι» . 'Ύστερα έπεσε να κοιμηθεί. Δοκίμασε και η Μάρθα lγνάτιεβνα απ' το φάρμακο κι έτσι όπως ήταν ασuνήθιστη στο ποτό βuθί -



στηκε κι αυτή σε βαρύ ύπνο δίπλα στον άντρα της. Μα να που εντελώς αναπάντεχα ο Γρηγόρης ξύπνησε τη νύχτα, σκέφτηκε για λίγο και, αν και ξαναένιωσε ένα διαπεραστικό πόνο στη μέση του, σηκώθηκε απ' το κρεβάτι. Ύστερα πάλι κάτι ξανασκέφτηκε και ντύθηκε βιαστικά . Ίσως να τον πιάσανε τύψεις που κοιμάται ενώ το σπίτι μένει αφύλαχτο «σε τέτοιες επικίνδυνες ώρες » . Ο τσακισμένος απ' την κρίση Σμερντιακόβ κοιτόταν ακίνητος στο διπλανό δωματιάκι. Η Μάρθα lγνάτιεβνα δε σάλευε .

« Τον πήρε για καλά η γριά» , σκέφτηκε ο Γρηγόρης και με κόπο βγήκε στο κατώφλι .

Ήθελε φυσικά να κοιτάξει μονάχα απ' το κατώφλι γιατί δεν μπορούσε να περπατήσει. Οι πόνοι στη μέση και στο δεξί του πόδι ήταν αβάσταχτοί. Μα τότε ακριβώς θυμήθηκε πως δεν είχε κλειδώσει καλά την πόρτα που έβγαζε στον κήπο . Ήταν πολύ ταχτικός άνθρωπος κι εννοούσε να μένει πιστός στη τάξη και στις παλιές του συνήθειες . Κουτσαίνοντας και λυγίζοντας απ' τον πόνο κατέβηκε απ' το κατώφλι και προχώρησε προς τον κήπο. Πραγματικά η πόρτα ήταν διάπλατα ανοιχτή. Μηχανικά μπήκε στον κήπο : Ίσως κάτι να διέκρινε στο σκοτάδι, ίσως κάτι ν ' άκουσε . Κοιτάζοντας προς τ' αριστερά είδε το παράθυρο του κυρίου του ανοιγμένο κι άδειο . Κανένας δεν κοίταζε πια από κει .

«Γιατί είναι ανοιχτό; Δεν είναι καλοκαίρι! » σκέφτηκε ο Γρηγόρης και ξαφνικά, την ίδια εκείνη στιγμή, διέκρινε κάτι παράξενο .

Σαράντα βήματα πιο πέρα έτρεχε κάποιος άνθρωπος: Κάποια σκιά προχωρούσε πολύ γρήγορα.

« Θεέ μου ! » πρόφερε ο Γρηγόρης και μη ξέροντας τι κάνει, ξεχνώντας τον πόνο του , άρχισε να τρέχει για ν' αποκόψει το δρόμο του δραπέτη.

Πήρε το πιο σύντομο μονοπάτι, φαίνεται πως ήξερε καλύτερα τα κατατόπια του κήπου . Εκείνος που έτρεχε, πέ -



ρασε δίπλα απ' το μπάνιο και ρίχτηκε προς τον τοίχο . . . α Γρηγόρης, εκτός εαυτού , έτρεχε από πίσω του χωρίς να τον χάνει απ' τα μάτια του . Έφτασε στο φράχτη τη στιγμή ακριβώς που ο άλλος είχε καβαλικέΦει το σαμάρι . α Γρηγόρης ούρλιαξε, όρμησε και γαντζώθηκε και με τα δυο του χέρια απ' το πόδι του .

Ώστε σωστά το υποπτευόταν λοιπόν . Το προαίσθημά του δεν τον είχε γελάσει. Τον αναγνώρισε . Ήταν ο «απαίσιος πατροκ,όνος» !

- Πατροκτόνε! φώναξε μ' όλη του τη δύναμη ο γέρος μα δεν πρόφτασε τίποτ' άλλο να πει.

Έπεσε ξάφνου σα να Π·Ι χτύπησε αστροπελέκι. α Μίτια πήδηξε και πάλι στον κήπο κι έσκυΦε από πάνω του . Στο χέρι του βαστούσε το μπακιρένιο γουδοχέρι. Το πέταξε μηχανικά μέσα στη χλόη . Το γουδόχερο έπεσε δυο βήματα πέρα απ' το Γρηγόρη, όχι μέσα στη χλόη όμως, μα στο μονοπάτι όπου θα μπορούσε να το διακρίνει κανείς με το πρώτο . Για κάμποσα δευτερόλεπτα παρατηρούσε τον άνθρωπο που κοιτόταν μπροστά του . Το κεφάλι του γέρου ήταν καταματωμένο . α Μίτια τέντωσε το χέρι του κι άρχισε να το Φαχουλεύει. Αργότερα θυμόταν καθαρά πως ήταν τρομερά περίεργος κείνη τη στιγμή να «βεβαιωθεί» αν είχε σπάσει το κρανίο του γέρου ή αν τον είχε ζαλίσει μονάχα . Μα το αίμα έτρεχε ζεστό και περίχυσε στη στιγμή τα τρεμάμενα δάχτυλα του Μίτια . Θυμόταν πως έβγαλε βιαστικά απ' την τσέπη του το άσπρο καινούργιο του μαντίλι που το είχε πάρει όταν ξεκινούσε για την κυρία Χοχλάκοβα, και το ' βαλε πάνω στο κεφάλι του γέρου προσπαθώντας ασυλλόγιστα να του σκουπίσει το αίμα απ' το μέτωπο και το πρόσωπο . Μα και το μαντίλι γέμισε ολόκληρο αίματα .

« Θεέ μου , μα γιατί λοιπόν το ' κανα αυτό ; » σκέφτηκε για μια στιγμή ο Μίτια σα να ξυπνούσε, «αν του έσπασα



το κεφάλι πώς μπορώ πια να μάθω . . . Μήπως δεν είναι τάχα το ίδιο τώρα ; » πρόσθεσε ξαφνικά απελπισμένος . «Αν σκότωσα, σκότωσα . . . βρέθηκες; γέρο, μπροστά μου . . . μείνε τώρα εκεί» , πρόφερε δυνατά και ρίχτηκε πάνω στο φράχτη.

Τον πήδηξε και άρχισε να τρέχει στο στενό . Το μουσκεμένο στο αίμα μαντίλι το βάσταγε κουβαριασμένο στο δεξί του χέρι και καθώς έτρεχε το 'χωσε στην πισινή τσέπη της ρεντιγκότας του . Έτρεχε σαν τρελός μες στο σκοτάδι και μερικοί αραιοί διαβάτες που τον συναντήσανε στα σκοτεινά, στους δρόμους της πολιτείας, θυμήθηκαν αργότερα πως συναπάντησαν κείνη τη νύχτα έναν άνθρωπο που έτρεχε σαν τρελός . Έτρεχε και πάλι για το σπίτι της Μορόζοβα. Πριν από λίγο η Φένια, αμέσως μόλις έφυγε ο Μίτια , έτρεξε στον επιστάτη του σπιτιού, το Ναζάρ lβάνοβιτς, και τον παρακάλεσε «για όνομα του Χριστού» να μην αφήσει πια το λοχαγό να μπει, «ούτε σήμερα ούτε αύριο » . Ο Ναζάρ lβάνοβιτς έμεινε σύμφωνος μα για κακή της τύχη έφυγε για λίγο γιατί τον είχε φωνάξει αναπάντεχα η σπιτονοικοκυρά. Πρόσταξε τον ανιΦιό του , ένα παλικάρι ίσαμε είκοσι χρονών που μόλις πριν από λίγο είχε έρθει απ' το χωριό, να μείνει στην αυλή, ξέχασε όμως να του πει και για το λοχαγό . Όταν ο Μίτια έφτασε στην εξώπορτα και χτύπησε, ο νεαρός τον γνώρισε αμέσως: Ο Μίτια του 'χε δώσει αρκετές φορές πουρμπουάρ. ' Ανοιξε αμέσως την εξώπορτα, τον άφησε να περάσει και χαμογελώντας εύθυμα βιάστηκε να τον πληροφορήσει πως «η Αγκραφένα Αλεξάντροβνα δεν είναι τώρα στο σπίτι» .

- Πού είναι λοιπόν, Προχόρ; σταμάτησε απότομα ο Μίτια .

-Έφυγε εδώ και δυο ώρες με τον Τιμοφέι για το Μόκρογιε .

- Γιατί; φώναξε ο Μίτια .



- Αυτό πια δ�ν μπορώ να το ξέρω . Πήγ� σ� κάποιον αξιωματικό, κάποιος τη φώναξ� από κ�ι, έστ�ιλ� κι αμάξι . . .

Ο Μίτια τον παράτησ� και, σαν τρ�λός, όρμησ� μέσα στο σπίτι να βρ�ι τη Φένια.


v

Η αναπάντεχη απόφαση

Η ΦΕΝΙΑ καθόταν στην κοuζίνα με τη γιαγιά της ετοιμάζονταν κι οι ouo τοuς να πέσοuν για όπνο. Νομίζοντας πως φόλαγε ο Ναζάρ lβάνοβιτς δεν κλείδωσαν

την πόρτα. Ο Μίτια όρμησε μέσα, ρίχτηκε στη Φένια και την άρπαξε γερά απ' το λαιμό.

- Λέγε γρήγορα, ποό είναι ; Με ποιον είναι στο Μό κρογιε; οόρλιαξε ξέφρενος .

Οι ouo γuναίκες έμπηξαν τις φωνές. - Θα σας πω, τώρ' αμέσως όλα θα τα πω , καλέ

μοu Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, τίποτα δε θα κρόΦω, φώναξε όσο μποροόσε πιο γρήγορα η κατατρομαγμένη Φένια. Πήγε στο Μοκρογιε να βρει τον αξιωματικό . .

- Ποιον αξιωματικό; οόρλιαξε ο Μίτια. - Εκείνον ποu είχε πρώτα, εκείνον τον ίδιο τον προη

γοόμενό της, αuτόν ποu ήταν δω και πέντε χρόνια, ποι την παράτησε κι έφuγε, απάντησε βιαστικά η Φένια .

Ο Ντιμήτρι Φιovτόρoβιτς έπαΦε να της σφίγγει το λαιμό και τράβηξε τα χέρια τοu . Στεκόταν μπροστά της χλομός,



σαν πεθαμένος. Δεν έλεγε λέξη μα απ' την έκφραση των ματιών του έβλεπε κανείς πως τα 'χε καταλάβει όλα ως την παραμικρότερη λεπτομέρεια . Φυσικά η κακομοίρα η Φένια δεν ήταν σε θέση κείνη τη στιγμή να παρατηρήσει αν τα κατάλαβε ή όχι . Έμενε καθισμένη πάνω στο σεντούκι όπως ήταν και τη στιγμή που αυτός όρμησε μέσα . Έτρεμε ολόκληρη και τέντωνε μπροστά τα χέρια της σα να ' θελε να προφυλαχτεί. Έτσι και μαρμάρωσε σ' αυτή τη στάση. Οι χόρες των ματιών της είχαν μεγαλώσει απ' τον τρόμο και τον κοίταζε επίμονα . Και σα να μην έφταναν όλα τ' άλλα έβλεπε τώρα πως τα χέρια του ήταν γεμάτα αίματα . Φαίνεται πως καθώς έτρεχε στο δρόμο σκούπιζε μ' αυτά τον ιδρώτα απ' το πρόσωπό του γιατί το μέτωπό του και το δεξί του μάγουλο ήταν πασαλειμμένα με αίμα . Λίγο ακόμα και θα την έπιανε κρίση τη Φένια . Η γριά μαγείρισσα τινάχτηκε όρθια και κοίταζε σαν τρελή, μην ξέροντας σχεδόν τι της γίνεται. Ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς στάθηκε έτσι για ένα λεπτό και ξαφνικά αφέθηκε να πέσει στην καρέκλα που ήταν δίπλα στη Φένια.

Καθόταν και δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα βυθισμένος σ' ένα φόβο που τον είχε απολιθώσει. Μα όλα τα ' βλεπε πεντακάθαρα τώρα: Ήταν εκείνος ο αξιωματικός . . . ήξερε από καιρό πια πως υπάρχει, τα ' ξερε όλα, του τα 'χε πει η ίδια η Γκρούσενκα, ήξερε πως εδώ κι ένα μήνα της είχε στείλει γράμμα. Θα πει λοιπόν πως ένα μήνα, έναν ολάκερο μήνα τα συμφωνάγανε οι δυο τους με μεγάλη μυστικότητα ως τον ερχομό αυτού του καινούργιου αντίζηλου κι αυτός, ο Μίτια , ούτε τον σκεφτόταν καθόλου! Μα πώς μπόρεσε λοιπόν να μην τον σκέφτεται; Πώς μπόρεσε; Γιατί τον ξέχασε εκείνον τον αξιωματικό, γιατί τον ξέχασε ευθύς μόλις το ' μαθε; Να το πρόβλημα που ορθωνόταν μπροστά του σαν κάποιο αλλόκοτο τέρας, κι ατένιζε αυτό το τέρας παγωμένος από φρίκη .



Μα ξαφνικά άρχισε να μιλάει στη Φένια ήσ\)χα και γλ\)κά σαν ήρεμο και χαδιάρικο παιδί, λες και ξέχασε εντελώς πως μόλις πριν από λίγο την είχε τρομάξει τόσο , την είχε προσβάλει και την είχε κακομεταχειριστεί. ' Αρχισε ξαφνικά μ' εξαιρετική και μάλιστα καταπληκτική για την κατάστασή το\) ακρίβεια να ζητάει πληροφορίες απ' τη Φένια . Η Φένια, αν και κοίταζε αγριεμένη τα ματωμένα το\) χέρια, άρχισε κι α\)τή με καταπληκτική προθ\)μία ν' απαντάει στην κάθε το\) ερώτηση . Φαινόταν μάλιστα πως βιαζότανε να το\) ιστορήσει όλη την «καθαρή αλήθεια» . Σιγά-σιγά άρχισε να το\) διηγείται και με κάποια ε\)χαρίστηση μάλιστα όλες τις λεπτομέρειες. Κι όχι πως ήθελε να τον βασανίσει μ' α\)τό πο\) έκανε, μα απεναντίας σα να προσπαθούσε να τον εξ\)πηρετήσει με την καρδιά της . Το\) διηγήθηκε ως την τελε\)ταία λεπτομέρεια κι όλη τη σημερινή μέρα, την επίσκεψη το\) Ρακίτιν και το\) Αλιόσα, πώς α\)τή, η Φένια, φύλαγε στην πόρτα, πώς έφ\)γε η κ\)ρία και πως φώναξε απ' το παράθ\)ρο στον Αλιόσα στέλνοντας χαιρετίσματα σ' α\)τόν, το Μίτιενκα, και πως ακόμα είπε «να θ\)μάται πάντα πως τον αγάπησε για μιαν ωρίτσα ! » Όταν άκο\)σε α\)τό το χαιρετισμό ο Μίτια,χαμογέλασε ξαφνικά και τα χλομά το\) μάγο\)λα κοκκίνισαν λιγάκι . Η Φένια τού είπε αμέσως χωρίς να φοβάται καθόλο\) πια για την περιέργειά της:

- Πώς γίναν έτσι τα χέρια σας, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς; Ε ίναι γεμάτα αίματα!

- Ναι, απάντησε μηχανικά ο Μίτια . Κοίταξε αφηρημένα τα χέρια το\) μα ξέχασε στη στιγ

μή κι α\)τά και την ερώτηση της Φένιας . Β\)θίστηκε και πάλι στη σιωπή . Από τη στιγμή πο\) όρμησε στην κο\)ζίνα είχαν περάσει πια είκοσι λεπτά . Ο φόβος τού είχε περάσει κι ήταν φανερό πως τον είχε κ\)ριέΨει μια καινούργια ακλόνητη απόφαση. Σηκώθηκε ξαφνικά απ' τη θέση το\) και χαμογέλασε σκεφτικός.



- Τι σας σuνέβηκε, κόρ.ε; είπε η Φένια κι έδειξε ξανά τα χέρια τοu . Το είπε λuπημένα, λες και τον σuμπονοόσε περισσότερο από κάθε άλλον στον κόσμο. Ο Μίτια ξανακοίταξε τα χέρια τοu .

- Είναι αίμα, Φένια, πρόφερε κοιτάζοντάς την παράξενα' είναι ανθρώπινο αίμα και, Θεέ μοu, γιατί χόθηκε; Όμως . . . Φένια . . . είναι δω πέρα ένας φράχτης (την κοίταζε σα να της έβαζε να λόσει ένα αίνιγμα) , ένας Φηλός φράχτης με τρομερή όΦη, μα . . . αόριο τα ξημερώματα, όταν « ξεπεταχτεί ο ήλιος» , ο Μίτιενκα θα πηδήξει πάνω απ' αuτό το φράχτη . . . Δεν καταλαβαίνεις, Φένια, για ποιο φράχτη crou μιλάω; Ε, δεν πειράζει . . . το ίδιο κάνει, αόριο θα τ' ακοόσεις κι όλα θα τα καταλάβεις . . . μα τώρα αντίο! Δε θα είμαι εμπόδιο σε κανέναν πια, θα παραμερίσω, θα τα καταφέρω να παραμερίσω . Να 'σαι καλά, αγάπη μοu . . . μ' αγάπησες για μιαν ωρίτσα, να θuμάσαι λοιπόν σ' όλη crou τη ζωή το Μίτιενκα Καραμάζοβ . . . Όλο Μίτιενκα μ' έλεγε, το θuμάσαι;

Και λέγοντάς τα αuτά, βγήκε ξαφνικά απ' την κοuζίνα . Κι η Φένια τρόμαξε με τοότη την έξοδό τοu περισσότερο κι από τότε ποu όρμησε μέσα και χόμηξε απάνω της.

' Ύστερ' από δέκα λεπτά ο Μίτια μπήκε στο σπίτι κείvou τοu νεαροό uπαλλήλοu, τοu Πιοτρ Ίλιτς Περχότιν, ποu τοu είχε βάλει ενέχuρο τα πιστόλια τοu. Η ώρα ήταν οχτώμιση κι ο Πιοτρ Ίλιτς ετοιμαζόταν να πάει στην « Πρωτεόοuσα» για να παίξει μπιλιάρδο. Ο Μίτια τον σuνάντησε στην έξοδο. Έκείνος, βλέποντας το πρόσωπό τοu πασαλειμμένο αίματα, φώναξε:

- Θεέ μοu ! Μα τι πάθατε λοιπόν; - Μα να, είπε βιαστικά ο Μίτια ' ήρθα να πάρω τα

πιστόλια μοu . Σας έφερα τα χρήματά σας . Σας εuχαριστώ, βιάζομαι, Πιοτρ Ίλιτς , σας παρακαλώ κάντε γρήγορα.

Ο Πιοτρ ' Ιλιτς αποροόσε όλο και περισσότερυ: Παρα-



τήρησε ξαφνικά πως ο Μίτια κρατοόσε στο χέρι του ένα σωρό λεφτά . Μπήκε μέσα κρατώντας τα μ' έναν τρόπο που κανένας δεν τα κρατάει και κανένας δεν μπαίνει έτσι σ' ένα σπίτι: Κράταγε όλα τα χαρτονομίσματα στο δεξί χέρι , που το τέντωνε, λες κι ήθελε να τα επιδείξει . Το παιδί, ο υπηρέτης του υπαλλήλου, που συνάντησε το Μίτια στο χολ, έλεγε αργότερα πως και στο χολ έτσι μπήκε , κρατώντας τα χρήματα, θα πει λοιπόν πως και στο δρόμο έτσι πήγαινε, κρατώντας τα μπροστά του στο δεξί του χέρι . Τα χαρτονομίσματα ήταν όλα των εκατό ρουβλίων, τα βάσταγε με τα ματωμένα του δάχτυλα. Ο Πιοτρ Ίλιτς απαντοόσε σε κείνους που ενδιαφέρονταν αργότερα και ρωτοόσαν: «πόσα λεφτά είχε ; » πως τότε του ήταν ΔUσκoλo να τα υπολογίσει έτσι με το μάτι , ίσως να ήταν δυο, ίσως να 'ταν και τρεις χιλιάδες πάντως το μάτσο ήταν μεγάλο, «πάκο ολόκληρο» . Όσο για το Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, ο Πιοτρ Ίλιτς έλεγε αργότερα πως «τα 'χε σχεδόν χαμένα, δεν ήταν όμως μεθυσμένος _ Σα να τον είχε πιάσει κάποια έξαρση, ήταν πολό αφηρημένος, μα την ίδια στιγμή σάμπως πολό συγκεντρωμένος, λες και κάτι σκεφτόταν και κάτι πάσκιζε να πετόχει και δεν μποροόσε ν' αποφασίσει αυτό το κ'άτι . Βιαζόταν πoΛU, απαντοόσε απότομα, πολό παράξενα, ήταν μάλιστ,α στιγμές που δε φαινόταν λυπημένος μα απεναντίας χαροόμενος» .

- Μ α τι σας συμβαίνει, τι σας συμβαίνει; φώναξε και πάλι ο Πιοτρ Ίλιτς κοιτάζοντας αγριεμένος τον επισκέπτη . Πώς ματώσατε έτσι; Μήπως ;έσατε; Κοιτάχτε!

Τον άρπαξε απ' τον αγκώνα και τον έφερε μπροστά στον καθρέφτη . Ο Μίτια" βλέποντας το πασαλειμμένο με αίματα πρόσωπό του , ανατρίχιασε κι έσμιξε θυμωμένα τα φρόδια του .

- Να πάρει ο διάολος! Αυτό μας έλειπε, μουρμοόρισε αγαναχτισμένος .



Πήρε τα λεφτά στ' αριστερό το\) χέρι και έβγαλε σπασμωδικά το μαντίλι απ' την τσέπη. Μα και το μαντίλι ήταν καταματωμένο (μ' α\)τό το ίδιο μαντίλι είχε προσπαθήσει να σκο\)πίσει τα αίματα απ' το μέτωπο και το πρόσωπο το\) Γρηγόρη) ' οότε σε μια γωνίτσα δεν είχε μείνει άσπρο κι όχι πως είχε στεγνώσει μα είχε κoκαλι�σει ολότελα έτσι πο\) ήταν τσαλακωμένο και δεν έλεγε να ξεδιπλωθείο Ο Μίτια το πέταξε φο\)ρκισμένος καταγής.

- Διάβολε! Μήπως έχετε κανένα παλιόπανο . . . να σκο\)πιστώ δηλαδή . . .

-' Ωστε λερωθήκατε μονάχα; Δεν είσαστε πληγωμένος; KαΛUτερα να πλ\)θείτε λοιπόν, απάντησε ο Πιοτρ ' Ιλιτς. Να το λαβομάνο, θα σας χόσω εγώ νερό.

- Λαβομάνο; Βέβαια, καλά λέτε . . . μονάχα τι θα τα κάνω α\)τά; είπε κι έδειξε με μιαν εντελώς παράλογη απορία το μάτσο τα κατοστάρικα στον Πιοτρ Ίλιτς και τον κοίταξε ερωτηματικά λες κι έπρεπε εκείνος ν' αποφασίσει ποό θα ' βαζε τα δικά το\) λεφτά.

- Βάλτε τα στην τσέπη σας ή ακο\)μπείστε τα δω πέρα στο τραπέζι. Δε θα τα πάρει κανείς .

- Στην τσέπη; Ναι, στην τσέπη. Καλά το λέτε . . . Όχι, ξέρετε τι λέω; Όλ' α\)τά είναι ανοησίες! φώναξε σα να το\) πέρασε ξαφνικά η αφηρημάδα. Λέω να τελειώσο\)με πρώτα τη δο\)λειά μας, να μο\) δώσετε τα πιστόλια μο\) , να τα λεφτά ':;ας . . . γιατί μο\) χρειάζονται, μο\) χρειάζονται πάρα πολό . . . και δεν έχω καθόλο\), μα καθ όλο\) καιρό . . .

Και παίρνοντας απ' το μάτσο το πάνω-πάνω κατοστάρικο , το πρότεινε στον \)πάλληλο.

- Μα εγώ οότε ρέστα δε θα 'χω να σας δώσω, παρατήρησε κείνος. Δεν έχετε ψιλά;

- ' bXL , είπε ο Μίτια και ξανακοίταξε το μάτσο το\) . Και, σιJ. να μην ήταν βέβαιος, ανασήκωσε με το δά

χτ\)λο δ\)ο τρία χαρτονομίσματα . Digitized by 10uk1s, June 2009


-' Οχι, όλα τα ίδια είναι , πρόσθεσε και ξανακοίταξε ε.ρωτηματικά τον Πιοτρ Ίλιτς .

- Μα πώς τα καταφέρατε και πλο\)τίσατε τόσο; ρώτησε κείνος . Σταθείτε. Θα στείλω το μικρό στο\)ς Πλότνικοβ . Κλείνο\)ν αργά, ίσως να το\) χαλάσο\)ν το κατοστάρικο_ ' Ει , Μίσα! φώναξε στο χολ .

- Στο μπακάλικο των Πλότνικοβ, θα\)μάσια ιδέα! φώναξε κι ο Μίτια σαν κάτι να σκέφτηκε . Μίσα, είπε γυρίζοντας στο παιδί πο\) μπήκε ' 0:κο\) δω, τρέχα στο\)ς Πλότνικοβ και πες πως ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς στέλνει το\)ς χαιρετισμοός το\) και πως σε λίγο θα ' ρθει κι ο ίδιος . . . Μα άκο\) , άκο\) λοιπόν: να πεις, ώσπο\) να πάω, να ετοιμάσο\)ν σαμπάνιες, τρεις ντο\)ζίνες πάνω-κάτω και να τις πακετάρο\)ν όπως τότε, -τότε πο\) πήγα στο Μόκρογιε . . . Τότε είχα πάρει τέσσερις ντο\)ζίνες (είπε γ\)ρίζοντας ξαφνικά στον Πιοτρ Ίλιτς) , τα ξέρο\)ν α\)τοί, μείνε ήσ\)χος. Μίσα, -γόρισε και πάλι στο παιδΙ ' Ακο\) λοιπόν. Να ετοιμάσο\)ν και τ\)ρί και πίτε.ς το\) Στρασβοόργο\) και πέστροφες καπνιστές, ζαμπόν, χαβιάρι κι ό ,τι άλλο έχο\)ν, όλα μαζί εκατό ίσα με εκατόν είκοσι ροόβλια, όπως ήταν και τότε . . . Κι άκο\) , να μην ξεχάσο\)ν και τα γλ\)κά, καραμέλες, αχλάδια, δ\)ο τρία καρποόζια ή μάλλον τέσσερα, μα όχι ένα καρποόζι φτάνει . Και σοκολάτες και μπομπόνια και καραμέλες και μαντολάτα, με δ\)ο λόγια όλα όσα πήρα και τότε πο\) πήγα στο Μόκρογιε, μαζί με τις σαμπάνιες να κάνο\)ν όλα τρακόσια ροόβλια πάνω-κάτω _ . . Κοίτα μην ξεχάσεις τίποτα, Μίσα, αν σε λένε Μίσα δηλαδή . . . Μίσα δεν είναι τ' όνομά το\) ; γυρισε πάλι και ρώτησε τον Πιοτρ Ίλιτς .

- Μα σταθείτε λοιπόν , τον διέκοψε ο Πιοτρ Ίλιτς πο\) τον κοίταζε κι άκο\)γε ανήσ\)χος. Καλυτερα να πάτε μονάχος σας να τα παραγγείλετε. Α\)τός θα τα μπερδέψει.

- Θα τα μπερδέψει, το βλέπω πως θα τα μπερδέψει! Εχ, Μίσα, και γω ήμο\)ν έτοιμος να σε φιλήσω πο\) θα



με βοηθούσες . . . Αν δεν τα μπερδέΦεις, θα crOU δώσω δέκα ρούβλια . Τρέχα . . . Να ετοιμάσοuν σαμπάνιες , πριν απ' όλα τις σαμπάνιες να ετοιμάσοuν . . . και κονιάκ και κρασί κόκκινο κι άσπρο, όλα όπως και τότε. Αuτοί ξέροuν πώς ήταν τότε .

- Μα ακούστε λοιπόν! τον διέκοΦε ανuπόμονα ο Πιστρ Ίλιτς. Ας πάει μονάχα να χαλάσει και να τοuς πει να μην κλείσοuν κι όταν θα πάτε σεις τοuς τα παραγγέλνετε μονάχος σας . . . Δώστε τοu το κατοστάρικο . Δίνε τοu , Μίσα, εδώ είσ' ακόμα!

Φαίνεται πως ο Πιοτρ ' Ιλιτς επίτηδες βιαζόταν να διώξει το γρηγορότερο το Μίσα γιατί κείνος στεκόταν σαν απολιθωμένος μπροστά στον επισκέπτη και κοίταζε με γοuρλωμένα μάτια, και με το στόμ' ανοιχτό, απορημένος και τρομαγμένος, το ματωμένο τοu πρόσωπο και τα ματωμένα τοu χέρια με το μάτσο τα λεφτά στα τρεμάμενα δάχτuλά τοu και σίγοuρα πολύ λίγα θα κατάλαβε απ' όλα κείνα ποu τοu παράγγειλε ο Μίτια .

- Τώρα πάμε να πλuθείτε, είπε αγριωπά ο Πιστρ Ίλιτς . Ακοuμπείστε τα λεφτά στο τραπέζι ή βάλτε τα στην τσέπη σας . . . Έτσι. Πάμε τώρα. Βγάλτε τη ρεντιγκότα σας.

'Αρχισε να τον βοηθάει να βγάλει τη ρεντιγκότα και ξαφνικά φώναξε και πάλι :

- Κοιτάχτε, είναι κι η ρεντιγκότα σας ματωμένη! - Αuτό . . . αuτό δεν είναι ρεντιγκότα . Μονάχα λιγάκι

δω πέρα στο μανίκι . . . Και τούτο δω όποu ήταν το μαντίλι. Έτσι καθως ήταν στην τσέπη . . . Γιατί στης Φένιας κάθισα πάνω στο μαντίλι και λοιπόν καθώς ζοuλήχτηκε . . . εξήγησε αμέσως με κάποια καταπληχτική εμπιστοσύνη ο Μίτια.

Ο Πιστρ Ίλιτς τον άκοuσε σκuθρωπός. - Μωρέ, πώς τα καταφέρατε έτσι' θα τσακωθήκατε

ασφαλώς με κάποιον, μοuρμούρισε ο Πιοτρ Ίλιτς . Ο Ντιμήτρι άρχισε να πλένεται. Ο Πιστρ Ίλιτς τοu



χuνε νερό με μια κανάτα. Ο Μίτια βιαζόταν και δε σαπούνισε καλά τα χέρια τοu . (Τα χέρια τοu τρέμανε, όπως θuμήθηκε αργότερα ο Πιοτρ Ίλιτς . ) Ο Πιοτρ Ίλιτς τον πρόσταξε αμέσως να σαποuνιστεί και να τριφτεί καΛUτερα . Σα να είχε κάποιο επιβάλλον στο Μίτια κείνη τη στιγμή ποu όσο πήγαινε και μεγάλωνε. Εδώ πρέπει να παρατηρήσοuμε πως αuτός ο νέος δεν ήταν καθόλοu φοβιτσιάρης.

- Κοιτάχτε, δεν έφuγαν ακόμα κάτω απ' τα νύχια. Τώρα τρίφτε το πρόσωπο, να, εδώ: Στα μελίγγια, κοντά στ' αuτί . . . Μ ' αuτό το ποuκάμισο θα πάτε; Και πού θα πάτε; Κοιτάχτε, όλο το δεξί μανικέτι είναι γεμάτο αίματα.

- Ναι, έχει αίματα, παρατήρησε ο Μίτια καλοκοιτά. ζοντας το μανίκι τοu .

- Αλλάξτε λοιπόν ποuκάμισο . - Βιάζομαι. Ξέρετε , ξέρετε τι θα κάνω, εξακολούθησε

να λέει ο Μίτια με την ίδια εμπιστοσύνη, σκοuπίζοντας με την πετσέτα το πρόσωπο και τα χέρια τοu και βάζοντας τη ρεντιγκότα τοu ' θα γuρίσω εδώ στην άκρη το μανίκι και δε θα φαίνεται καθόλοu κάτω απ' τη ρεντιγκότα . . . βλέπετε;

- Πέστε μοu τώρα πώς γίνατε έτσι; Τσακωθήκατε μήπως με κανέναν; Και με ποιον; Μήπως στην ταβέρνα πάλι όπως και τότε; Μήπως χτuπήσατε και τραβήξατε απ' τα γένεια κείνον τον λοχαγό, όπως και τότε; είπε με κάποιον τόνο επίπληξης στη φωνή τοu ο Πιοτρ Ίλιτς. Ποιον δείρατε πάλι ; . . . Ή σκοτώσατε κιόλας;

- Ανοησίες! πρόφερε ο Μίτια. - Πώς ανοησίες; - Δε βαριέσαι, είπε ο Μίτια και ξάφνοu χαμογέλασε.

Είναι ποu σκούντησα μια γριούλα τώρα στην πλατεία και την ποδοπάτησα .

- Την ποδοπατήσατε; Τη γριούλα; - Το γέρο ! φώναξε ο · Μίτια κοιτάζοντας κατάματα



τον Πιοτρ Ίλιτς, γελώντας και φωνάζοντάς του σα να φώναζε σε κανέναν κουφό .

- Βρε που να πάρει ο διάολος, το γέρο, τη γριοόλα . . . Σκοτώσατε κανέναν δηλαδή;

- Τα ξαναφτιάξαμε . Αρπαχτήκαμε μα τα ξαναφτιάξαμε. Κάπου . Όταν χωρίσαμε ήμασταν φίλοι. Ένας βλάκας . . . με συγχώρεσε . . . τώρα πια σίγουρα θα μ' έχει συγχωρέσει . . . Αν σηκωνότανε δε θα με συγχωροόσε βέβαια, είπε ο Μίτια κι έκλεισε ξαφνικά πονηρά το μάτι. Μονάχα ξέρετε κάτι , Πιοτρ ' Ιλιτς ; Ας τον στείλουμε στο διάολο τώρα. Τοότη τη στιγμή δε θέλω να θυμάμαι! είπε κοφτά ο Μίτια.

- Μα το είπα μονάχα . . . όρεξη που την έχετε να τσακώνεστε με τον καθένα . . . όπως και τότε που αρπαχτήκατε για το τίποτα με κείνον το λοχαγό . . . Δαρθήκατε και τώρα βιάζεστε να πάτε να γλεντήσετε. Να ο χαρακτήρας σας . Τρεις ντουζίνες σαμπάνιες! Τι θα τις κάνετε τόσες πολλές;

- Μπράβο! Τώρα δώστε μου τα πιστόλια. Μα το Θεό, δεν έχω καιρό για χάσιμο. Θα το ήθελα πολό να μιλήσω μαζί σου , φιλαράκο μου , μα βιάζομαι . Μα κι οότε χρειάζεται . Ε ίναι αργά πια για κουβέντες. Μα ποό είναι λοιπόν τα λεφτά; Ποό τα 'βαλα; φώναξε κι άρχισε να χώνει τα χέρια του σ' όλες τις τσέπες.

- Τα βάλατε στο τραπέζι . . . μονάχος σας . . . νά τα . Το ξεχάσατε; Μα την αλήθεια, τα λεφτά τα 'χετε σα να είναι σκουπίδια. Να τα πιστόλια σας . Παράξενο . Κατά τις πέντε και κάτι μου τα δώσατε ενέχυρο για δέκα ροόβλια και τώρα έχετε ολόκληρο μάτσο κατοστάρικα . Δυο-τρεις χιλιάδες θα είναι.

- Τρεις, είπε ο Μίτια γελώντας και χώνοντας τα λεφτά στην τσέπη του παντελονιοό .

- Θα τα χάσετε έτσι. Μπας και έχετε χρυσωρυχεία; - Ορυχεία; Χρυσωρυχεία; φώναξε μ' όλη του τη ou-



ναμη ο Μίτια κι έσκασε στα γέλια. Θέλετε να πάτε, Περχότιν, στα ορυχεία; Είναι μια κυρία που θα σας δώσει αμέσως τρεις χιλιάδες μόνο και μόνο για να πάτε . Εμένα μου έδωσε, τόσο πολύ τ' αγαπάει τα ορυχεία! Την ξέρετε τη Χοχλάκοβα;

- Δεν τη γνωρίζω μα έχω ακούσει γι' αυτήν και την έχω δει . Ώστε σας έδωσε τρεις χιλιάδες; Έτσι με το πρώτο; είπε ο Πιοτρ ' Ιλιτς και κοίταξε το Μίτια δύσπιστα.

- Αύριο, μόλις ξεμυτίσει ο ήλιος, μόλις φανεί ο αγέραστος Φοίβος, δοξάζοντας και υμνώντας το Θεό, αύριο κιόλας να πάτε σπίτι της, στη Χοχλάκοβα δηλαδή, και να τη ρωτήσετε: Μου τις έδωσε τις τρεις χιλιάδες ή όχι . Να ζητήσετε πληροφορίες .

- Δεν ξέρω βέβαια τις σχέσεις σας . . . αφού το λέτε, θα πει πως σας έδωσε . . . Όμως εσείς τσεπώσατε τα χρήματα κι αντί να πάτε στη Σιβηρία έχετε σκοπό να το ρίξετε έξω . . . Μα πού θα πάτε αλήθεια τέτοια ώρα, ε ;

- Στο Μόκρογιε. - Στο Μόκρογιε; Μα είναι νύχτα! - Τη μια είμαστε το παν, κι ύστερα πια τίποτα, είπε

ξάφνου ο Μίτια . - Πώς έτσι τίποτα; Με τόσες χιλιάδες στην τσέπη

και λέτε τίποτα; - Δε μιλάω για τις χιλιάδες. Στο διάολο οι χιλιάδες!

Λέω για το χαρακτήρα της γυναίκας:

Εύπιστες πάντοτε οι Υuναίχες διεφθαρμένες χι εuμετάβλητες.

Συμφωνώ με τον Οδυσσέα . - Δε σας καταλαβαίνω . - Μπας κι είμαι μεθυσμένος; - Κάτι χειρότερο ακόμα .



- Είμαι ψυχικά μεθυσμένος, Πιστρ Ίλιτς, ψυχικά με-θυσμένος. Και φτάνει, φτάνει . . .

- Τι κάνετε κει ; Γεμίζετε το πιστόλι; - Ναι, γεμίζω το πιστόλι. Πραγματικά ο Μίτια είχε ανοίξει το κουτί με τα πι

στόλια, είχε πάρει το κέρας και προσεχτικά έριχνε μπαροότι μέσα στην κάνη ενός πιστολισό . ' Υ στερα πήρε μια σφαίρα και βαστώντας την στα δυο του δάχτυλα την εξέταζε στο φως του κερισό .

- Τι την κοιτάτε έτσι τη σφαίρα; ρώτησε ο Πιοτρ Ίλιτς με ανήσυχη περιέργεια .

-Έτσι. Φαντασία μου είναι . Αν σου κατέβαινε εσένα να φυτέψεις τοότη τη σφαίρα στο κεφάλι σου θα την εξέταζες ή όχι προτοό τη βάλεις στο πιστόλι;

- Γιατί να την εξετάσω; - Στο μυαλό μου θα μπει, είναι ενδιαφέρον λοιπόν

να δω πώς ακριβώς είναι . . . Όμως όλ' αυτά είναι στιγμιαίες βλακείες . Το παραδέχομαι . Τέλειωσε κι αυτό, πρόσθεσε χώνοντας τη σφαίρα στην κάνη και στουμπώνοντάς την με στουπί. Καλέ μου Πιοτρ Ίλιτς, όλ' αυτά είναι βλακείες. Αν ήξερες πόσο ηλίθια είναι όλα . . . Δώσ' μου τώρα ένα κομματάκι χαρτί.

- Ορίστε . -Όχι, θέλω καθαρό, ένα χαρτί απ' αυτά για γράψι-

μο . Έτσι μπράβο . Και αρπάζοντας βιαστικά μια πένα απ' το τραπέζι, ο Μίτια έγραψε γρήγορα δυο αράδες, δίπλωσε το χαρτί στα τέσσερα και το ' βαλε στο τσεπάκι του γιλέκου του . Τα πιστόλια τα ' βαλε στο κουτί τους, το κλείδωσε και το πήρε στο χέρι . Ύστερα κοίταξε τον Πιστρ Ίλιτς χαμογελώντας σκεφτικά για πολλ ήν ώρα .

- Και τώρα πάμε, είπε . - Ποό να πάμε; Για σταθείτε . . . Σα να μου φαίνεται

πως στ' αλήθεια έχετε σκοπό να τη φυτέψετε στο κεφάλι


ΑΔΕΛΦΟΙ Κ Α ΡΑΜΑΖΟΒ 8 1

σας . . . τη σφαίρα δηλαδή . . . πρόφερε ανήσuχος ο Πιοτρ Ί λιτς .

- Η σφαίρα είναι σαχλαμάρες! Θέλω να ζήσω. Την αγαπάω τη ζωή! Αuτό να το ξέρεις . Αγαπώ το χρuσόμαλλο Φοίβο και το ζεστό τοu φως . . . Ξέρεις ν' αποσύρεσαι, αγαπητέ μοu Πιοτρ Ίλιτς;

- Πώς δηλαδή ν' αποσύρομαι . . - Να αφήνεις ελεύθερο το δρόμο, όχι μονάχα στο πλά

σμα το αγαπημένο μα και στο μισητό έτσι ποu και το πλάσμα ποu μισείς να σοu γίνει αγαπητό. Και να τοuς πεις: Ο Θεός μαζί σας, πηγαίνετε, περάστε . . . όσο για μένα . . .

-Όσο για σας; - Φτάνει, πάμε . - Μα το Θεό, θα πω σε κανέναν (τον κοίταξε ο Πιοτρ

Ίλιτς) να σας εμποδίσει. Γιατί θέλετε να πάτε τώρα στο Μόκρογιε;

- Είναι η γuναίκα κει πέρα, η γuναίκα. Αuτό σοu φτάνει, Πιοτρ Ίλιτς, παράτα με πια!

- Ακούστε, αν και είσαστε άγριος, όμως πάντα σας σuμπαθούσα κάπως . . . γι' αuτό και ανησuχώ τώρα.

- Σ ' εuχαριστώ , αδερφέ μοu . Είμαι άγριος λες. 'Αγριοι, άγριοι είμαστε. Αuτό ανέκαθεν το έλεγα . 'Αγριοι είμαστε! Α, να και ο Μίσα. Τον είχα ξεχάσει κιόλας.

Μπήκε λαχανιασμένος ο Μίσα μ' ένα μάτσο Φιλά κι ανακοίνωσε πως στοuς Πλότνικοβ «όλοι μπήκαν σε κίνηση» , ετοιμάζοuν τα μποuκάλια, τα Φάρια και το τσάι, σε λίγο όλα θα είν' έτοιμα . Ο Μίτια άρπαξε ένα δεκάροuβλο, το 'δωσε στον Πιοτρ Ίλιτς και πέταξε ένα άλλο στο Μίσα.

- Αuτό δεν το επιτρέπω ! φώναξε ο Πιοτρ Ίλιτς. Σας απαγορεύω να τοu δίνετε λεφτά μες στο σπίτι μοu . Αuτό τοuς κακομαθαίνει . Φuλάχτε τα λεφτά σας, γιατί τα σκορπάτε; Αύριο κιόλας θα σας χρειαστούν και θα ' ρθετε πάλι σε u F.να να μοu ιητά,ε δέκα ρούβλια δανεικά . Γιατί τα



χώνετε όλα στην τσέπη του παντελονιού; Θα σας πέσουν από κει!

-' Ακου, αγαπητέ μου άνθρωπε . Θες να πάμε μαζί στο Μόκρογιε;

- Τι δουλειά έχω εγώ κει κάτω; -' Ακου , θες ν ' ανοίξω τώρα ένα μπουκάλι να πιούμε

μαζί στην υγειά της ζωής; Θέλω να πιω και μάλιστα να πιω μαζί σου . Ποτέ δεν ξανάπια μαζί σου . Έτσι δεν είναι;

-Έστω, θα μπορούσαμε να πάμε στην ταβέρνα, για κει ετοιμαζόμουν και εγώ .

- Δεν έχω καιρό . Καλύτερα να πάμε στο μπακάλικο των Πλότνικοβ, κει στο πίσω δωματιάκι. Θες να σου πω ένα αίνιγμα;

- Πες μου . Ο Μίτια έβγαλε απ' το γιλέκο το χαρτάκι, το ξεδί

πλωσε και του το 'δειξε . Είχε γράΦει με μεγάλα κι αραιά γράμματα:

« Τιμωρώ τοv εαυτό μου για όλη μου τη ζωή, τιμωρώ όλη τη ζωή μου» .

- Μα την αλήθεια, θα ειδοποιήσω . Τώρ' αμέσως θα ειδοποιήσω, είπε ο Πιοτρ Ίλιτς όταν το διάβασε .

- Δε θα προφτάσεις, φιλαράκο μου , 'πάμε τώρα να πιούμε . Εμπρός!

Το μπακάλικο των Πλότνικοβ ήταν μόλις ένα σπίτι παρακάτω απ ' του Πιοτρ Ίλιτς, στη γωνιά του δρόμου . Ήταν το μεγαλύτερο κατάστημα τροφίμων στην πολιτεία μας. Ανήκε σε πλούσιους εμπόρους κι ήταν ευπρόσωπο . Εί χε από όλα που μπορείς να βρεις σ' ένα εδωδιμοπωλείο της πρωτεύουσας . Κάθε είδος αποικιακό, κρασιά μάρκας αδελφών Ελισέγιεβ, φρούτα, πούρα, τσάι, καφέ, ζάχαρη κ . τ .λ . Ε ίχε τρεις υπαλλήλους και δυο μικρούς για θελήματα . Αν χι η περιφέρειά μας είχε φτωχύνει κι οι τσιφλικάδες


ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜι-.ΖΟΒ 83

όλοι είχαν φuγει και το εμπόριο είχε σχεδόν νεκρωθεί, τα μπακάλικο έ.κανε χρuσέ.ς δοuλειέ.ς, όπως και πρώτα . Και μάλιστα από χρόνο σε χρόνο πήγαινε όλο και καλuτερα, γιατί γι' αuτά τα είδη δε λείποuν ποτέ. οι αγοραστέ.ς . Το Μίτια τον περιμέ.νανε ανuπόμονα. Θuμόνταν πoΛU καλά πως εδώ και τρεις τέ.σσερις βδομάδες είχε πάρει και πάλι μονο· μιάς κρασιά και διάφορα άλλα είδη και είχε πληρώσει μερικέ.ς κατοσταριέ.ς ροuβλια (κρέ.ντιτο φuσικά δε θα ΤΟι) δίνανε ποτέ. ) , θuμόνταν πως και τότε βαστοuσε στο χέ.ρι ΤΟι) έ.να ολάκερο μάτσο κατοστάρικα και τα σκορποuσε χωρίς λόγο, χωρίς να κάνει παζάρια, χωρίς να σκέ.φτεται τι θα το κάνει τόσο κρασί και τόσα πράματα . Σ' όλη την πολιτεία λέ.γανε αργότερα πως όταν είχε πσ,ει τότε με την Γκροuσενκα στο Μόκρογιε «σπατάλησε σε μια νuχτα και μια μέ.ρα τρεις χιλιάδες μονοκοπανιάς και ruptcrt απ' το γλέ.ντι πανί με πανί>, . Είχε ξεσηκώσει έ.να ολόκληρο τσοuρμο τσιγγάνοuς, ΠΟι) είχαν τότε κατασκηνώσει κοντά στην περιοχή μας και πως αuτοί, έ.λεγε ο κόσμος, έ.τσι καθώς ήταν αuτός μεθuσμέ.νος, ΤΟι) πήρανε λεφτά με τη σέ.σοuλα κι ήπιανε ΤΟι) κόσμοΙ) τ' ακριβό κρασί για λογαριασμό τοu . Διηγόνταν ακόμα, κορο'ίδεuοντας το Μίτια , πως μέ.θuσε στο Μόκρογιε τοuς βρομομοuζίκοuς με σαμπάνια κι έ.κανε τις κοπέ.λες και τις χωριάτισσες να μποuχτίσοuν με καραμέ.λες και πίτες τοΙ) ΣτρασβοUργοu . Τον κορόιδεuαν ακόμα, στην ταβέ.ρνα ιδιαίτερα, για την ειλικρινή και δημόσια τοτινή τοΙ) εξομολόγηση (δε γελάγανε βέ.βαια όταν ήταν κι αuτός μπροστά, τοuτο ήταν κάπως επικίνδuνο) πως αν και ξόδεΦε τα « μαλλιοκέ.φαλά» τοu , το μόνο ποΙ) τοΙ) επέ.τρεΦε η Γκροuσενκα ήταν «να της φιλήσει το ποδαράκι της και τίποτα , μα τίποτα παραπάνω» .

-Όταν ο Μίτια κι ο Πιοτρ Ίλιτς, πλησιάσανε στο μπακάλικο, βρήκανε στην είσοδο μιαν έ.τοιμη τρόικα . Στ' αμάξι είχαν στρώσει έ.να χαλί, τ ' άλογα είχαν κοuδοuνάκια


84 Φ. NTOΣTOrιεBΣKH

και χα'ίμαλιά . Αμαξάς ήταν ο ΑντρΙι. Στο μπακάλικο προφτάσανε να «τακτοποιήσουν» σχεδόν εντελώς Ινα κασόνι με πράματα και περιμΙνανε να ' ρθει ο Μίτια για να το καρφώσουν και να το φορτώσουν στ' αμάξι. Ο Πιοτρ Ίλιτς απόρησε .

- Πότε πρόφτασαν να σου ετοιμάσουν και τρόικα; ρώτησε το Μίτια .

Όταν ερχόμουνα τρΙχοντας στο σπίτι σου , αντάμωσα τον ΑντρΙι και τον πρόσταξα να πάει αμΙσως στο μπακάλικο. Δεν είχα καιρό για χάσιμο ! Την περασμΙνη φορά με πήγε ο ΤιμοφΙι, μα τώρα ο ΤιμοφΙι Ιφυγε πριν από μΙνα με μια πεντάμορφη μάγισσα. Τί λες, ΑντρΙι, θ ' αργήσουμε πολu;

- Το πολι) μια ώρα να μας ξεπεράσουν. Κι αυτό ζήτημα είναι δηλαδή, μια ώρα και πoΛU σου βάζω! βιάστηκε ν ' απαντήσει ο ΑντρΙι. Εγώ ΙζεΦα τ ' αμάξι του ΤιμοφΙι και ξΙρω . 'Αλλο το δικό του τρΙξιμο κι άλλο το δικό μας, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς . Δε θα μας ξεπεράσουν πιότερο από μια ώρα! πρόσθεσε με θΙρμη ο ΑντρΙι.

Ήταν Ινας κοκκινομάλλης, νΙος ακόμα, ξερακιανός αμαξάς που φοροuσε σακάκι χωρίς μανίκια και βάσταγε μια γοuνινη κάπα στ ' αριστερό του χΙρι.

- Θα σου δώσω πενήντα ροuβλια παραπάνω αν αργήσουμε μονάχα μια ώρα.

- Δε θ' αργήσουμε παραπάνω, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, κόβω το κεφάλι μου . Τι λΙω; Οuτε μισή δε θα μας ξεπεράσουν!

Ο Μίτια άρχισε να δίνει διαταγΙς μα μίλαγε κάπως παράξενα, κομματιαστά, δεν ακολουθοuσε ορισμΙνη σειρά. 'Αρχιζε κάτι και ξΙχναγε να το τελειώσει. Ο Πιοτρ Ίλιτς νόμισε πως Ιπρεπε ν ' ανακατευτεί κι αυτός και να τον βοηθήσει.

- Τετρακόσια ροuβλια να κάνουν όλα, όχι λιγότερο


ΑΔΕΛΦΟ! ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ 85

από τετρακόσια, για να γίνουν όλα όπως και τότε, πρόσταξε ο Μίτια_ Τέσσερις ντουζίνες σαμπάνιες _ Οότ' ένα μπουκάλι λιγότερο _

- Τι τις θέλεις τόσες πολλές; Στάσου ! φώναξε ο Πιοτρ Ίλιτς . Τι κασόνι είν ' αυτό; Τι έχει μέσα; Μπορεί ποτέ να 'χει πράμα για τετρακόσια ροόβλια;

Οι πολυάσχολοι υπάλληλοι του εξήγησαν αμέσως όλο γλυκόλογα πως σ' αυτό το πρώτο κασόνι βάλανε μονάχα μισή δωδεκάδα σαμπάνιες κι «όσα πρέπει να 'ναι πρόχειρα για την αρχή» , δηλαδή μεζέδες, καραμέλες κ .τ .λ . Μα πως τα περισσότερα θα πακεταριστοόν και θα σταλοόν μ' άλλο αμάξι με τρία άλογα κι αυτό, όπως και την άλλη φορά και θα φτάσουν «στον προς ον όρον μόλις μετά μίαν ώραν μετά την άφιξιν του Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς» .

- Να μην αργήσουν περισσότερο από μια ώρα, να μην αργήσουν . Και βάλτε όσο μπορείτε περισσότερες καραμέλες γεμιστές και ζαχαρωτά . Τα κορίτσια τ' αγαπάνε πoΛU κει πέρα, επέμενε ο Μίτια .

- Τις καραμέλες ας τις βάλουν. Μα τις τέσσερις ντουζίνες τι τις θέλεις; Μια σου φτάνει, είπε ο Πιοτρ Ίλιτς που θόμωσε κιόλας .

'Αρχισε να κάνει παζάρια, ζήτησε το λογαριασμό, δεν έλεγε να ησυχάσει . Έσωσε όμως μονάχα εκατό ροόβλια . Αποφάσισαν τέλος όλα τα πράματα να μην κάνουν παραπάνω από τριακόσια ροόβλια .

- Βρε, δεν πάτε στο διάολο λέω γω ! αναφώνησε ο Πιοτρ Ίλιτς λες και ξαφνικά χαλοσκέφτηκε τι κάνει. Τι με νοιάζει μένα στο κάτω-κάτω; Σκόρπα τα λεφτά σου μια και δεν σου κοστίζουν τίποτα.

-Έλα, οικονόμε μου, έλα και μη θυμώνεις, του είπε ο Μίτια τραβώντας τον στο πίσω δωματιάκι του μπακάλικου . Θα μας φέρουν τώρα ένα μπουκάλι και θα το κανονί-


86 Φ. NTOΣTOΓlE�ΣKH

σο\)με. Εχ, Πιοτρ Ίλιτς, γιατί δεν έρχεσαι μαζί μο\); Έλα, είσαι καλός άνθρωπος και κάτι τέτοιο\)ς εγώ το\)ς αγαπάω .

Ο Μίτια κάθισε στην πλεχτή καρέκλα, μπροστά στο μικρό τραπεζάκι πο\) ήταν σκεπασμένο μ' ένα βρόμικο τραπεζομ:άντηλο . Ο Πιοτρ Ίλιτς θρονιάστηκε απέναντί το\) κι αμέσως φέρανε τη σαμπάνια. Ρώτησαν μην τ\)χόν οι xupιol θέλο\)ν στρείδια, «πρώτης τάξεως στρείδια, της πιο πρόσφατης παραλαβής» .

- Στο διάολο τα στρείδια. Δεν τα τρώω κι οuτε θέλω τίποτα, οuρλιαξε σχεδόν άγρια ο Πιοτρ Ίλιτς.

- Δε μας παίρνει η ώρα για στρείδια , παρατήρησε ο Μίτια · μα οuτε κι όρεξη έχω . Ξέρεις, φίλε μο\) , πρόσθεσε ξαφνικά με αίσθημα· ποτέ δε μ' άρεσε όλη α\)τή η αταξία.

- Και ποιανοι) τ' αρέσει; Τρεις ντο\)ζίνες σαμπάνια για το\)ς μο\)ζίκο\)ς! Προς eεou, μα α\)τό πια είναιάνω ποταμών.

- Δεν εννοοuσα α\)τό . Μιλάω για την ανώτερη τάξη. Δεν \)πάρχει τάξη μέσα μο\) . Στο διάολο! Όλη η ζωή μο\) ήταν μια αταξία και πρέπει να βάλω τάξη . Καλαμπο\)ρίζω, ε;

- Δεν καλαμπο\)ρίζεις. Παραμιλάς .

- Δόξα στον ΎΦιστο του κόσμου, δόξα στον ΎΦιστο εντός μου!

Α\)τοί οι στίχοι βγήκαν κάποτε από την ψ\)χή μο\) . Δεν είναι στίχοι, είναι Qάκρ\)α . . . εγώ ο ίδιος το\)ς έφτιαξα . . . όχι τότε βέβαια πο\) τράβαγα το λοχαγό από τα γένεια . . .

- Τι σο\) ' ρθε πάλι; Γιατί τον θ\)μήθηκες έτσι ξαφνι-χά;

- Γιατί τον θ\)μήθηκα; Ανοησίες ! Όλα θα τελειώσο\)ν, όλα θα μπο\)ν στο λογαριασμό, θα τραβηχτεί μια γραμμή και θα γράψο\)με τη σοUμα .

-Όλο με κάνεις και ξαναθ\)μάμαι τα πιστόλια σο\) . Digitized by 10uk1s, June 2009


- Και τα πιστόλια ανοησίες είναι! Πίνε και προσγειώσο\) . Την αγαπάω τη ζωή, την αγάπησα τόσο πο\) καταντάει αίσχος. Φτάνει πια! Έλα να πιοuμε στην \)γειά της ζωής, φιλαράκο μο\) . Προτείνω να τσο\)γκρίσο\)με τα ποτήρια μας στην \)γειά της ζωής! Γ�ατί είμαι ε\)χαριστημΙνος με τον εα\)τό μο\) ; Είμαι τιποτΙνιος, όμως είμαι εuχαριστημΙνος με τον εα\)τό μο\) . Μα παρ' όλα α\)τά βασανίζομαι γιατί είμαι τιποτΙνιος κι εuχαριστημΙνoς απ' τον εα\)τό μο\) . Ε\)λογημΙνη να 'ναι η δημιο\)ργία, είμαι τώρα Ιτοιμος να δοξάσω το Θεό και το δημιοuργημά το\) μα . . . πρΙπει να σ\)ντρίψο\)με Ινα βρομερό ζωuφιο, για να μη σΙρνεται στη γη και να μη χαλάει τη ζωή των άλλων . . . Ας πιοuμε για τη ζωή, αγαπητΙ μο\) ! Τι άλλο μπορεί να γίνει πιο πολuτιμο απ' τη ζωή; Τίποτα! Τίποτα! Στην \)γειά της ζωής και της βασίλισσας μΙσα στις βασίλισσες .

- Ας πιοuμε για τη ζωή, και γιατί όχι; Και για τη βασίλισσά σο\) .

Ήπιαν από 'να ποτήρι. Ο Μίτια, παρ ' όλη την Ιξαρσή το\) και την αναταρ�χή το\), φαινόταν κάπως μελαγχολικός . Λες και τον βασάνιζε κάποια ακαθόριστη και βαριά Ιγνοια .

- Μίσα . . . ο δικός σο\) ο Μίσα είν ' α\)τός; Μίσα, καλοuλη μο\), Μίσα, ιλα εδώ , πιες α\)τό το ποτήρι στην \)γειά το\) χρ\)σομάλλη, το\) α\)ριανοΙ; Φοίβο\) . . .

- Μα γιατί το\) δίνεις; φώναξε ο Πιοτρ Ίλιτς ερεθι-σμΙνα.

- Ε, άσε με, ε, Ιτσι το θιλω . - Ε-εχ! Ο Μίσα ήπιε, έκανε μιαν \)πόκλιση και βγήκε τρΙχο

ντας. -Έτσι θα με θ\)μάται περισσότερο, παρατήρησε ο Μί

τια. Τη γ\)ναίκα αγαπάω, τη γ\)ναίκα! Τι είναι η γ\)ναίκα ; Βασίλισσα της γης! Νιώθω τόση θλίψη, τόση θλίψη, Πιοτρ



Ίλιτς! Τον θυμάσαι τον ' Αμλετ; « Νιώθω τόση θλίψη, τόση θλίψη, Οράτιε . . . Αχ, φτωχέ μου Γιόρικ! » . ' Ισως εγώ να ' μαι ίσα-ίσα ο Γιόρικ. Ναι, τώρα είμαι ο Γιόρικ και το κρανίο αργότερα.

Ο Πιοτρ Ίλιτς άκουγε και σώπαινε, σώπασε για λίγο κι ο Μίτια .

- Τι σκυλάκι είν ' αυτό που 'χετε κει πέρα; ρώτησε ξάφνου αφηρημένα τον υπάλληλο του μαγαζιού , παρατηρώντας στη γωνιά ένα μικρό πεκινουά με μαύρα ματάκια .

- Είναι της Βαρβάρας Αλεξέγιεβνας, της γυναίκας του αφεντικού, απάντησε ο υπάλληλος. Το 'φερε εδώ πριν από λίγο και το ξέχασε. Θα πρέπει να το πάμε σπίτι της.

-Έχω ξαναδεί ένα παρόμοιο . . . στο Σύνταγμα, πρόφερε σκεφτικά ο Μίτια, μονάχα που κείνο είχε σπασμένο το πισινό ποδαράκι του . . . Με τούτη την ευκαιρία θα 'θελα να σε ρωτήσω, Πιοτρ Ίλιτς, τούτο δω: Έκλεψες ποτέ στη ζωή σου ή όχι;

- Τι ερώτηση είν ' αυτή; -Έτσι μου ' ρθε . Και λέω αν έκλεψες από ιδιώτη,

από την τσέπη του . Δε μιλάω για το δημόσιο, εκεί γίνεται γενική ρεμούλα και βέβαια και συ . . .

-' Αι στο διάολο, ξεφορτώσου με . - Λέω τούτο: 'Αν πήρες απευθείας από την τσέπη το

πορτοφόλι κανενός , ε ; -Έκλεψα μια φορά απ' τη μάνα μου ένα εικοσαράκι,

ήμουν εννιά χρονώ τότε, το πήρα απ' το τραπέζι. Το βούτηξα κρυφά και το 'σφιξα στη χούφτα μου .

- Και λοιπόν; - Τίποτα. Το φύλαγα τρεις μέρες, ύστερα μ' έπιασε

ντροπή, τ' ομολόγησα και της το ξανάόωσα . - Και λοιπόν; - Μα φυσικά μου τις βρέξανε. Μα γιατί ρωτάς; Μπας

κι έκλεψες και συ ; Digitized by 10uk1s, June 2009


-ΈκλεΦα, είπε ο Μίτια κλείνονταζ πονηρά το μάτι. - Τι έκλεΦεζ; ρώτησε με περιέργεια ο Πιοτρ ΊλΙΤζ. -Ένα εικοσαράκι απ' τη μάνα μο\), όταν ήμο\)ν εννιά

χρονώ, σε τρεΙζ μέρεζ τηζ το ξανάδωσα. Λέγοντάζ το α\)τό ο Μίτια σηκώθηκε απότομα.

- Τι λέτε, Ντιμήτρι ΦιοντόροβΙΤζ; Δεν είν' η ώρα να φεόγο\)με; φώναξε ξαφνικά απ' την πόρτα το\) μπακάλικο\) ο Αντρέι.

-Όλα έτοιμα; Φόγαμε! βιάστηκε ο Μίτια . Δ\)ο λόγια ακόμα και . . . ένα ποτηράκι βότκα στον Αντρέι γρήγορα! Κι ένα ποτηράκι κονιάκ εκτόζ απ' τη βότκα! Α\)τό το κο\)τί (με τα πιστόλια) , να το βάλετε κάτω απ' το κάθισμά μο\) . Αντίο, Πιοτρ ΊλΙΤζ, μη με θ\)μάσαι με κακία .

� Μα θα γ\)ρίσεΙζ αόριο , έτσι δεν είναι; - Ασφαλώζ . - Το λογαριασμό θέλετε να τον κανονίσο\)με τώρα;

είπε ο \)πάλλ ηλΟζ. - Α, ναι ο λογαριασμόζ! Και βέβαια !

Έβγαλε βιαστικά από την τσέπη το\) το μάτσο, πήρε τρία κατοστάρικα, τα πέταξε στον πάγκο και βγήκε βιαστικόζ απ' το μπακάλικο . Τον ακολοόθησαν όλοι και το\) εόχονταν με \)ποκλίσεΙζ καλή διασκέδαση . Ο Αντρέι πλατάγισε τη γλώσσα το\) -μόλΙζ είχε πιει το κονιάκ και πήδηξε στην θέση το\) . Μα μόλΙζ ο Μίτια ετοιμαζόταν να καθίσει, βρέθηκε μπροστά το\) , εντελώζ αναπάντεχα, η Φένια . Είχε φτάσει τρέχονταζ κι ήταν καταλαχανιασμένη. Έπεσε στα πόδια το\) φωνάζονταζ :

- Πατεροόλη, Ντιμήτρι ΦιοντόροβΙΤζ , καλουλη μο\) , μην τηζ κάνετε κακό τηζ κ\)ράζ μο\)! Και γω πο\) κάθισα και σαζ τα είπα όλα! . . . Οότε και κείνον μην τον χαλάσετε, κείνον τον πρώτο τον δικό τηζ! Θα παντρε\)τεί τώρα τη Αγκραφένα Αλεξάντροβνα, γι' α\)τό γόρισε από τη Σιβη-



ρία . . . Πατερούλη μο\), Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, μην το\)ς πάρετε τη ζωή!

- Βρε, βρε, βρε, ώστε Ιτσι λοιπόν ! Τώρα είναι πο\) θα το\)ς ανοίξεις δο\)λειΙς κει πΙρα! μο\)ρμούρισε μΙσα το\) ο Πιοτρ Ίλιτς. Τώρα όλα τα καταλαβαίνω, φιλοσοφία χρε.ιάζεται; Για δώσ' μο\) τα πιστόλια, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς , αν είσαι άνθρωπος, φώναξε δ\)νατά στο Μίτια. Ακούς, Ντιμήτρι;

- Τα πιστόλια; Στάσο\) , φιλαράκο μο\), στο δρόμο θα τα πετάξω μοναχός μο\) σε κανΙνα χαντάκι, απάντησε ο Μίτια . Σήκω, ΦΙνια, τι ξαπλώθηκες Ιτσι μπροστά μο\); Δε θα χαθεί κανΙνας εξαιτίας το\) Μίτια, κανΙνα δε.ν θα καταστρΙψει πια α\)τός ο ανόητος. Μονάχα άκο\) και τούτο, ΦΙνια, της φώναξε καθώς Ικατσε στ' αμάξι, σε πρόσβαλα πριν από λίγο, σ\)γχώρα με λοιπόν, ε\)σπλαχνίσο\) με, σtJγχώρα με τον κανάγια . . . Μα αν δε με σtJγχωpΙσεις,τo ίδιο μο\) κάνει! Γιατί τώρα πια δε με νοιάζει τίποτα! Εμπρός, ΑντρΙι, αστραπή!

Τ ' αμάξι ξεκίνησε. Αντήχησαν τα κο\)δο\)νάκια. - Αντίο , Πιοτρ Ίλιτς! Για σΙνα το τελε\)ταίο μο\) δά

κρ\) . « Δεν είναι μεθ\)σμΙνος κι όμως τι σαχλαμάρες ξεφο\)ρ

νίζει ! » σκΙφτηκε το κατόπι το\) ο Πιοτρ Ίλιτς . ΣκΙφτηχε. για λίγο να μείνει και να κοιτάξει πώς θα φορτώσο\)ν "ω

δεύτερο αμάξι με τα \)πόλοιπα πράγματα και τα κρασιά, γιατί προαισθανόταν πως θα τον φάνε το Μίτια στο καντάρι, μα ξαφνικά φο\)ρκίστηκε κι ο ίδιος με τον εα\)τό το\), Ιφτ\)σε και πήγε στην ταβΙρνα το\) να παίξει μπιλιάρδο.

- Βλάκας, αν και καλό παιδί, μο\)ρμούριζε πηγαίνοντας. Γι' α\)τόν τον «προηγούμενο» αξιωματικό της Γκρούσενκας κάτι Ιχω ακούσει . Ε, αν ήρθε α\)τός, τότε . . . Εχ, α\)τά τα πιστόλια! Μα τι διάολο! Κηδεμόνας το\) θα γίνω; Ας κόψο\)ν το λαιμό το\)ς ! Μα ούτε και θα γίνει τίποτα.


ΑΔΕΛΦΟ! ΚΑΡΑ ΜΑΖΟΒ 9 1

Φωνακλάδες είναι . Θα μεθuσοuνε, θα τσακωθοόνε και πάλι θα τα φτιάξοuνε. Μήπως είναι άνθρωποι των έργων ; Τι κάθεται και λέει «θα παραμερίσω» , «θα τιμωρήσω τον εαuτό μοu » ; Τίποτα δε θα γίνει . Χίλιες φορές τα 'λεγε αuτά στην ταβέρνα όταν μεθοόσε . Τώρα δεν είναι βέβαια μεθuσμένος . «Είμαι ψuχικά μεθuσμένος» , λέει . Έτσι είναι . Στοuς κα· τεργάρηδες αρέσει το ωραίο όφος . Κηδεμόνας τοu είμαι τάχα; Πήγε και τσακώθηκε κει πέρα, δεν μποροόσε, βλέπεις, να μην τσακωθεί, όλο το μοότρο τοu γέμισε αίματα . Με ποιον τάχα; Στην ταβέρνα θα το μάθω. Και το μαντίλι τοu ήταν καταματωμένο . . . Φτοu να πάρει ο διάολος, στο δωμάτιό μου έμεινε κι αυτό . . . στα παλιά μου τα παποότσια!

Έφτασε στην ταβέρνα πολό κακόκεφος κι αμέσως άρχισε μια παρτίδα. Το παιχνίδι τον έκανε να ευθuμήσει. Έπαιξε κι άλλη παρτίδα και ξαφνικά άρχισε να λέει σ' ένα συμπαίκτη του πως ο Ντιμήτρι Καραμάζοβ βρέθηκε πάλι με λεφτά, κάπου τρεις χιλιάδες θα 'ναι, τις είδε με τα μάτια του και πως ξαναπήγε στο Μόκρογιε να γλεντήσει με τη Γκροόσενκα. Οι ακροατές τοό δείξανε μιαν αναπάντεχη σχεδόν περιέργεια. 'Αρχισαν όλοι να κουβεντιάζουν γι' αυτό χωρίς να γελάνε, απεναντίας με κάποια παράξενη σοβαρότητα . Σταμάτησαν και το παιχνίδι ακόμα .

- Τρεις χιλιάδες . Ποό τις βρήκε τις τρεις χιλιάδες; 'Αρχίσανε να ρωτάνε λεπτομέρειες . Την είδηση για τη

Χοχλάκοβα δεν την πολυπιστέΨανε . - Μήπως λήστεψε το γέρο; Αuτό θα 'ναι. - Τρεις χιλιάδες! Κάποιο λάκκο έχει η φάβα . - Καυχιόταν δα μπροστά σ' όλους πως θα σκοτώσει

τον πατέρα του , όλοι τον ακοόσανε δω πέρα . Ανάφερε ακριβώς τις τρεις χιλιάδες . . .

Ο Πιοτρ Ίλιτς ακοόγοντάς τα αυτά άρχισε ξάφνοu ν' απαντάει ξερά και λακωνικά στις ερωτήσεις τους. Για το



αίμα ΠΟι) είδε στο πρόσωπο και στα χέρια ΤΟι) Μίτια δεν είπε λέξη. Κι όμως, όταν ερχότανε δω πέρα, είχε σκοπό να τα διηγηθεί όλα . Αρχίσανε την τρίτη παρτίδα, η κοuβέντα για το Μίτια σταμάτησε σιγά-σιγά_ Μα, σαν τέλειωσε την τρίτη παρτίδα, ο Π ιοτρ Ίλιτς δε θέλησε να παίξει άλλο, απόθεσε τη στέκα και χωρίς να δειπνήσει όπως το 'χε σκοπό, βγήκε απ' την ταβέρνα_ Βγαίνοντας στην πλατεία στάθηκε μην ξέροντας τι να κάνει κι απορώντας με τον εαuτό τοu. Σuλλογίστηκε ξαφνικά πως μόλις τώρα είχε αποφασίσει να πάει στο σπίτι ΤΟι) Φιόντορ Παόλοβιτς για να μάθει μήπως έγινε τίποτα. «Μα να πάω τώρα να ΞUΠVΉσω τοuς ανθρώποuς γι ' αuτές τις ανοησίες και να κάνω σκάνδαλο! ΦΤΟι) να πάρει ο διάολος, κηδεμόνας τοuς είμαι δηλαδή ; »

Πολό κακόκεφος τράβηξε για το σπίτι ΤΟι) μ α ξαφνιχ.ά θuμήθηκε τη Φένια_ «Διάολε! Γιατί να μην τη ρωτήσω πριν, σκέφτηκε φοuρκισμένος , έτσι θα τα μάθαινα όλα» . Και τον έπιασε τόσο ανuπόμονη κι επίμονη επιθuμία να μιλήσει μαζί της και να τα μάθει όλα ποu, ενώ βρισκόταν πια στα μισά ΤΟι) δρόμοΙ) τοu , γόρισε απότομα και τράβηξε για το σπίτι της Μορόζοβα όπου έμενε η Γκροόσενκα_ Φτάνοντας στην εξώπορτα, χτόπησε κι ο χτόπος ποΙ) αντήχησε στη σιγαλιά της νόχτας τον έφερε πάλι στα συγκαλά τοΙ) και τον έκανε να θuμώσει. ΕξάλλοΙ) κανένας δεν απάντησε, όλοι κοιμόνταν πια στο σπίτι . «Κι εδώ σκάνδαλο θα κάνω! » σκέφτηκε με κάποιον πόνο στην Φυχή, μα, αντί να

φόγει, άρχισε ξαφνικά να ξαναχτuπάει, μ' όλη τοΙ) πια τη OUναμη. Οι χτόποι αντήχησαν σ' όλο το δρόμο. «Κι όμως θα τοuς κάνω να μοΙ) ανοίξοuν, θα μ' ανοίξοuν! » Μοuρμοuριζε και θόμωνε με τον εαuτό τοΙ) όλο και περισσότερο στον κάθε χτόπο, ΘUμωνε τόσο ποΙ) σιχαινόταν τον εαuτό τοΙ) κι όμως διπλασίαζε τα χτuπήματα.


ν ι

Εγώ είμαι που φτάνω!

Σ τ ο μεταφ τ' αμάξι του Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς πετοόσε. Ως το Μόκρογιε ήταν είκοσι βέρστια και κάτι , μα η τρόικα του Αντρέι κάλπαζε έτσι που θα φτάνανε

σε μιαν ώρα κι ένα τέταρτο. Το γρήγορο τρέξιμο σα να φρεσκάρισε ξαφνικά το Μίτια . Ο αέρας ήταν τσουχτερός και δροσερός, στον καθάριο ουρανό λάμπανε μεγάλα αστέρια. Ήταν η ίδια εκείνη νύχτα, ίσως μάλιστα η ίδια ώρα που ο Αλιόσα πέφτοντας στη γη «ορκιζόταν εκστατικά να την αγαπάει στον αιώνα τον άπαντα» . Μα η Φυχή του Μίτια ήταν θολή, πολ'; θολή, και, αν και τη σπάραζαν πολλά τοότη τη στιγμή, όλη του η ύπαρξη έτεινε ακατανίκητα προς αυτήν, μονάχα σ' αυτήν, τη βασίλισσά του , που έτρεχε κοντά της για να τη δει για τελευταία φορά. Ένα μονάχα θα πω : Δεν είχε κανένα δισταγμό η καρδιά του . Ίσως να μη με πιστέΦουν αν πω πως αυτός ο ζηλιάρης δεν ένιωθε γι' αυτόν τον καινούργιο αντίζηλο που παρουσιάστηκε τόσο αναπάντεχα, γι' αυτόν τον «αξιωματικό» , καμιά ζήλεια. 'Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος θα τον ζήλευε


94 Φ. ΝΤΟΣΤΟΓlI:oΒΣΚΗ

αμέσως κι ίσως να 'βαφε και πάλι τα τρομερά τοu χέρια με αίμα. Όμως γι' αuτόν, γι' αuτόν τον «πρώτο» της, τώρα, καθώς πετούσε με την τρόικά τοu , δεν αισθανόταν ούτε ζήλεια , ούτε μίσος, ούτε καν εχθρότητα -η αλήθεια είναι πως δεν τον είχε δει ακόμα .

« Πάνω σ' αuτό δεν μπορεί να 'χει κανείς καμιάν αντίρρηση . Αuτό είναι δικό της και δικό τοu δικαίωμα . Είναι η πρώτη της αγάπη, ποu δεν τη ξέχασε κι ας περάσανε πέντε χρόνια: Θα πει λοιπόν πως μονάχα αuτόν αγαπούσε όλ' αuτά τα χρόνια . Εγώ, εγώ γιατί ανακατεύτηκα; Τι δοuλειά έχω γω μαζί τοuς; Παραμέρισε, Μίτια , άσ' τοuς να πε.ράσοuν! Μα και τι είμαι τώρα πια; Τώρα και χωρίς τον αξιωματικό όλα τελείωσαν πια, και να μην παροuσιαζόταν πάλι δε θα μπορούσε τίποτα να γίνει» .

Μ ' αuτά τα λόγια πάνω-κάτω θα μπορούσε να εκφράσει τα αισθήματά τοu, αν μπορούσε να σκεφτεί. Όλη τοu η αποφασιστικότητα γεννήθηκε χωρίς σκέψη, μονομιάς, την αισθάνθηκε αμέσως και την παραδέχτηκε πλέρια μ' όλα της τα επακόλοuθα, στης Φένιας ακόμα απ' τα πρώτα της κιόλας λόγια . Όμως, παρ' όλο ποu πήρε την απόφαση, ένιωθε κάποια ασάφεια στην ψuχή τοu , κάποια ασάφεια ποu τον βασάνιζε ' ούτε κι η απόφαση δεν τοu 'δωσε τη γαλήνη. Ήταν στιγμές ποu τον παραξένεuε κιόλας αuτό ' μην τάχα δεν είχε γράψει πια ο ίδιος την καταδίκη τοu στο χαρτί: « Θα τιμωρήσω τον εαuτό μοu» ;

Και το χαρτάκι δεν ήταν εδώ, στην τσέπη τοu , έτοιμο; Δε γέμισε το πιστόλι; Δεν αποφάσισε με ποιον τρόπο θα uποδεχτεί αύριο την πρώτη ζεστή αχτίδα «τοu χρuσομάλλη Φοίβοu» ; Κι όμως δεν μπορούσε να ξοφλήσει με το παρελθόν , μ ' ό,τι είχε αφήσει πίσω τοu . Αuτό το αισθανόταν τόσο βαθιά μέσα τοu ποu βασανιζόταν κι αuτή η σκέψη τού δάγκωνε την ψuχή και τον γέμιζε απόγνωση. Για μια στιγμή θέλησε να σταματήσει τ' αμάξι, να πηδήξει στο δρό-



μο, να βγάλει το γεμάτο πιστόλι του και να ξεμπερδεύει χωρίς να περιμένει τα χαράματα. Όμως η στιγμή αυτή έλαμΦε χι έσβησε σα μια σπίθα . Η τρόικα έτρεχε, πετούσε, χι όσο πλησίαζε στο σκοπό του , τόσο η σκέΦη για κείνην, για χείνην μονάχα, όλο και περισσότερο τον κυρίευε κι έδιω· χνε απ' την καρδιά του όλα τ' άλλα τρομερά οράματα . Ω, το 'θελε τόσο πολύ να την κοιτάξει , έστω και για μια στιγμή, έστω κι από μακριά!

« Τώρα είναι μαζί τοιι , θα κοιτάξω λοιπόν κι εγώ πώς είναι τώρα μαζί του , με τον πρώτο αγαπημένο της. Δε θέλω τίποτ' άλλο» .

Και ποτέ ως τα τότε δεν πλημμύρισε τόση αγάπη το στήθος του γι' αυτήν τη μοιραία γυναίκα της ζωής του , ποτέ δεν ένιωσε αυτό το καινούργιο αδοκίμαστο αίσθημα, ένα αίσθημα αναπάντεχο και γι' αυτόν τον ίδιο, ένα αίσθη· μα τρυφερό μέχρις ευλάβειας, μέχρις εκμηδένισης μπροστά της.

« Και θα εκμηδενιστώ! » πρόφερε ξάφνου σε μια κρίση υστερικού ενθουσιασμού .

Είχε περάσει μια ώρα σχεδόν που τρέχανε . σ Μίτια σώπαινε χι ο Αντρέι, αν και ήταν αρκετά πολυλογάς, δεν είχε πει λέξη αΧόμα, λες χαι φοβόταν ν' ανοίξει χουβέντα. Το μόνο που 'χανε ήταν να χαμτσικίζει τ' «άτια» του τα χανελιά, τα όλο νεύρο γρήγορα άλογά του . ' σπου ξαφνικά ο Μίτια φώναξε τρομερά ανήσυχος:

- Αντρέι! Και τι θα γίνει αν κοιμούνται; Τώρα μόλις του πέρασε αυτή η σκέΦη, ως τα τώρα

ούτε είχε σκεφτεί καθόλου αυτό το ενδεχόμενο . - Βέβαια, θα πρέπει να υποθέσουμε πως πλαγιάσανε

πια, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς . σ Μίτια σκυθρώπιασε: Για κοίτα κει, μα την αλή

θεια . . . αυτός βιάζεται να φτάσει με τέτοια αισθήματα . . .



κι α\)τοί να κοιμούνται . . . Ίσως να κοιμάται και κείνη εκεί . . . Ένα κακό αίσθημα κόχλασε μες στην καρδιά το\) .

- Γρήγορα, Αντρέι, δώσ' το\) , Αντρέι, κο\)νήσο\) ! ψώναξε ξέψρενα.

-' Ομως μπορεί και να μην πλάγιασαν ακόμα, είπε ο Αντρέι αψού σκέψτηκε λίγο . Ο Τιμοψέι μο\) ' λεγε πως έχο\)ν μαζε\)τεί πολλοί κει πέρα . . .

- Στο Σταθμό; -' Οχι στο Σταθμό, μα στο\)ς Πλαστο\)νόβ, στο χάνι,

στον ελεύθερο δηλαδή Σταθμό . - Ξέρω . Λες λοιπόν πως είναι πολλοί; Πόσοι είναι;

Τι άνθρωποι είναι; 'Αρχισε να ρωτάει ο Μίτια πολύ ταραγμένος μαθαίνο

ντας -,;α καινούργια μαντάτα. - Μα κατά πως έλεγε ο Τιμοψέι, όλοι το\)ς είναι κύ

ριοι . Δ\)ο είναι απ' την πολιτεία . Τι μέρος λόγο\) είναι δεν ξέρω, μονάχα κατά πως έλεγε ο Τιμοψέι, οι δ\)ο το\)ς είναι ντόπιοι κι οι άλλοι δ\)ο είναι τάχα ξένοι. Μπορεί να 'ναι και κάνας άλλος, δεν τον ρώτησα, βλέπεις , καταλεπτώς . ' Αρχισαν, λέει, να παίζο\)ν χαρτιά .

- Χαρτιά; - Το λοιπόν ίσως και να μην κοιμούνται, μια και στρώ-

θηκαν στο χαρτί. Τώρα θα 'ναι έντεκα παρά κάτι, όχι πα- . ραπάνω .

- Γρήγορα, Αντρέι, γρήγορα! ψώναξε και πάλι νεuρικά ο Μίτια.

- Θα ' θελα κάτι να σας ρωτήσω, αψεντικό, είπε ο Αντρέι αψού σώπασε για λίγο ' μονάχα ψοβάμαι μην τύχει και θ\)μώσετε μαζί μο\) , αψέντη.

- Τι θες; - Πριν η Φεντόσια Μάρκοβνα έπεσε στα πόδια σας

και παρακάλαγε να μην κάνετε κακό στην κ\)ρά της και σε κάποιον άλλον . . . Και τώρα, αψεντικό, εγώ σας παγαί-



νω κει πΙρα . . . Σ\)μπαθάτε με, αφεντικό, Ιτσι για την Φ\)χή μο\) σας είπα α\)τή την _κο\)ταμάρα . . .

νος .

Ο Μίτια τον άρπαξε ξαφνικά από πίσω, απ' το\)ς ώμο\)ζ. - Είσαι αμαξάς; Αμαξάς; άρχισε να λιει φρενιασμΙ-

- Αμαξάς . . . - Το ξΙρεις πως πρΙπει ν' αφήσεις τον άλλο να περά-

σει ; Τι δηλαδή; Επειδή είσαι αμαξάς νομίζεις πως δεν πρΙπει ν' αφήσεις κανΙναν; Να το\)ς πατάς όλο\)ς και να λες : « ξεκο\)μπιστείτε απ' το δρόμο μο\) . Περνάω γω» ; Όχι, αμαξά μο\), δεν πρΙπει να το\)ς πατάς! Δεν επιτρΙπεται να πατάς Ιναν άνθρωπο, δεν επιτρΙπεται να χαλάς τη ζωή το\) άλλο\) . Κι αν χαλάσεις τη ζωή το\), τότε πρΙπει να τιμωρήσεις τον εα\)τό σο\) . . . αν χάλασες κανενός τη ζωή, αν κατάστρεΦες κανΙναν, τιμώρησε τον εα\)τό σο\) κι εξαφανίσο\) .

Όλ' α\)τά τα είπε ο Μίτια εντελώς \)στε.ρικά . Ο ΑντρΙι, αν κι απόρησε με τα καμώματα το\) αφεντικοu το\) , σ\)νΙχισε ωστόσο την κο\)βΙντα.

- Α\)τό είν' αλήθεια, πατεροuλη Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, δίκιο ΙχεΤέ, πως δηλαδή δεν πρΙπει να πατάει κανείς Ιναν άνθρωπο. Μα οuτε και να τον βασανίζει πρΙπει, όπως δα και το κάθε ζωντανό . Γιατί το κάθε ζωντανό είναι πλάσμα το\) Θε.οU, όπως τ' άλογο να ποUμε . Κι όμως τοι λόγο\) το\)ς οι αμαξάδες το ξεθεώνο\)ν καμιά φορά Ιτσι για γοUστο . . . Τίποτα δεν το\)ς βαστάει, καμτσικίζο\)ν τ' άλογοι και τρΙχο\)ν και δώσ' το\) και καλπάζο\)νε.

- Στην Κόλαση τρΙχο\)νε; διΙκοΦε ξαφνικά ο Μίτιc και γΙλασε με τ' αναπάντεχο σuντομο γΙλιο το\) . ΑντρΙι, απονήρε\)τε ΑντρΙι μο\) , (τον άρπαξε και πάλι γερά απ' το\)ς ώμο\)ς) πες μο\) : Ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς Καραμάζοβ θα πάει στην Κόλαση ή όχι; Τι νομίζεις;



- Δεν ξέρω, καλέ μο\) κόριε, α\)τό από σας εξαρτιέ"Τ"αι γιατί εσείς . . . Βλέπεις, αφεντικό, όταν ο γιος το\) Θεοό στα\)ρώθηκε και πέθανε, κατέβηκε απ' το στα\)ρό και πήγε κατε\)θείαν στην Κόλαση και λε.uτέρωσε όλο\)ς το\)ς αμαρτωλοός πο\) βασανίζονταν . Κι άρχισε να στενάζει η Κόλαση γιατί νόμιζε πως κανένας δε θα ' ρθει πια, αμαρτωλός δηλαδή. Κι είπε τότες ο Κόριος στην Κόλαση: « μη στενάζεις, Κόλαση, γιατί από δω και μπρος θα σο\) ' ρθο\)νε όλοι οι αφεντάδες, οι κ\)βερνήτες, οι αρχιδικαστές κι οι πλοόσιOL και θα ξαναγε.μίσεις όπως ήσο\)να και στο\)ς αιώνες των αιώνων ως τη στιγμή πο\) θα ξανάρθω » . Α\)τό είν ' αλήθεια, έτσι της είπε . . .

-Ένας λα'ίκός μόθος . Θα\)μάσια! Δώσε μια καμτσικιά στ' αριστερό, Αντρέι.

- Πο\) λέτε, αφέντη, γι' α\)τοός έχει γίνει η Κόλαση, είπε ο Αντρέι καμτσικίζοντας τ' αριστερό άλογο' μα εσείς, αφεντικό, είσαστε ίδιο μικρό παιδί. . . έτσι σας έχο\)με μεις . . . Δε λέω, είσαστε άγριος, αφέντη, α\)τό είν ' αλήθεια, μα ο Θεός θα σας σ\)γχωρέσει γιατί έχετε απλή Ψ\)χή.

- Και σ\) , εσό θα με σ\)γχωρέσεις, Αντρέι; - Εγώ γιατί να σας σ\)γχωρέσω: Δε μο\) κάνατε και

τίποτα δα. -' Οχι, για όλο\)ς, για όλο\)ς εσό μονάχος, τώρα εδώ,

στο δρόμο, θα με σ\)γχωρέσεις για όλο\)ς; Λέγε, απλή ψ\)χή!

- Ωχ, αφεντικ S, φοβάμαι πο\) σας πηγαίνω κει κάτω . Παράξενα πο\) είν ' τα λόγια σας!

Μα ο Μίτια δεν τον άκο\)σε . Πρoσε.uχόταν Ψιθ\)ριστά . - Δέξο\) με, Κόριε, εν όλη τη ανομία μο\), μα μη

με κρίνεις . Κάνε να μην περάσω από τη Θεία σο\) Δίκη . . . Μη με δικάσεις γιατί μονάχος μο\) καταδίκασα τον εα\)τό μο\) . Μη με δικάσεις γιατί σ' αγαπώ, Κόριε! Ε ίμαι ένας ποταπός, όμως σ' αγαπώ . Και στην Κόλαση να με στείλεις



και κει θα σ' αγαπάω, κι από κει θα σου φωνάζω πως θα σ' αγαπώ στους αιώνες των αιώνων . . . Όμως άφησέ με και μένα ν ' αγαπήσω ως το τέλος . . . εδώ, τώρα να τελειώσω την αγάπη μου, πέντε ώρες μονάχα, ώσπου να φανοόν οι ζεστές σου αχτίδες . . . Γιατί αγαπάω τη βασίλισ' σα της καρδιάς μου . Την αγαπάω και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Το ξέρεις και μόνος σου γιατί εΣU βλέπεις την καρδιά μου . Όταν θα φτάσω, θα πέσω στα πόδια της: Έχεις δίκιο που πέρασες έτσι από κοντά μου και μ' άφησες . . . Χαίρε και λησμόνησε το θόμα σου, καθόλου μην ανησυχήσεις για μένα.

- Το Μόκρογιε! φώναξε ο Αντρέι δείχνοντας με το καμτσίκι.

Στην πελιδνή νόχτα φάνηκε ξαφνικά η μαόρη μάζα των οικοδομών που ήταν σκορπισμένες σε μεγάλη έκταση. Το χωριό Μόκρογιε είχε δυο χιλιάδες κατοίκους, μα τοότη την ώρα όλοι κοιμόνταν πια, μονάχα ποό και ποό λάμπανε μερικά αραιά φωτάκια .

- Γρήγορα, γρήγορα, Αντρέι, έλα και φτάσαμε, φώναξε με κάποια παραφορά ο Μίτια.

- Δεν κοιμοόνται! Πρόφερε και πάλι ο Αντρέι, δείχνοντας με το καμτσίκι το χάνι των Πλαστουνόβ, που βρισκόταν στο έμπα του χωριοό και που τα έξι του παράθυρα, που βλέπανε στο δρόμο ήταν ζωηρά φωτισμένα.

- Δεν κοιμοόνται ! επανέλαβε χαροόμενα ο Μίτια . Εμπρός, Αντρέι, δώσ' του, κάν' τα να καλπάσουν, ν' ακουστοόν τα κουδοόνια, ν' αντιλαλήσει ο τόπος . Για να καταλάβουν πως εγώ είμαι που φτάνω! Εγώ ο ίδιος, φώναξε ξέφρενος ο Μίτια.

Ο Αντρέι ξαπόλυσε τα εξαντλημένα άλογά του σε καλπασμό κι έφτασε με θόρυβο μπροστά στο Φηλό χαγιάτι κι απότομα κράτησε τα κατα·ίδρωμένα του άλογα που λαχάνιαζαν κι αχνίζανε . Ο Μίτια πήδηξε απ' το αμάξι . Εκείνη



ακριβώς τη στιγμή βγήκε στο κατώφλι κι ο ξενοδόχος. Πήγαινε πια να πλαγιάσει μα βγήκε από περιέργεια για να δει ποιος ήταν αυτός που έφτασε έτσι .

- Εσό είσαι, Τρόφωνα Μπορίσιτς; Ο ξενοδόχος έσκυΦε, τον κοίταξε προσεκτικά, κατέβηκε

βιαστικά τα σκαλοπάτια και με δουλόπρεπο ενθουσιασμό ρίχτηκε προς το μέρος του επισκέπτη.

- Θεέ μου ! Ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς. Εσάς ξαναβλέπουμε;

Αυτός ο Τρόφωνας Μπορίσιτς ήταν ένας γεροδεμένος μουζίκος, με μέτριο ανάστημα, με κάπως παχουλό πρόσωπο, αυστηρό κι ακατάδεχτο, προπάντων όταν είχε να κάνει με τους μουζίκους του Μόκρογιε, μα που είχε το χάρισμα ν' αλλάζει γρήγορα έκφραση και να γίνεται πολό δουλόπρεπος μόλις οσμιζόταν κέρδος . Ντυνόταν με το ροόσικο τρόπο . Πουκαμίσα με κοόμπωμα στο πλάι, σακάκι δίχως μανίκια. Το 'χε το παραδάκι του μα ονειρευόταν να παίξει και σημαντικότερο ρόλο στον τόπο . Είχε τους μισοός και περισσότερους μουζίκους στο χέρι, όλοι κει γόρω τοό χρωστάγανε . Νοίκιαζε χωράφια απ' τους τσιφλικάδες κι άλλα τ' αγόραζε . Τοότα τα χωράφια τοό τα δοόλευαν οι μουζίκοι για να του ξεπληρώσουν το χρέος τους μα ποτέ δεν τα κατάφερναν να ξεχρεωθοόν . Η γυναίκα του είχε πεθάνει . Είχε τέσσερις μεγάλες κόρες . Η μια ήταν χήρα κιόλας και ζοόσε μαζί του με τα δυο μικρά παιδιά της, τ' αγγόνια του, και δοόλευε στο σπίτι του σα να 'ταν μεροκαματιάρισσα . Η άλλη του κόρη ήταν παντρεμένη με κάποιο δημόσιο υπάλληλο, κάποιο συνταξιοόχο γραφιά κι ανάμεσα στις οικογενειακές φωτογραφίες μποροόσε να δει κανείς και τη μικροότσικη φωτογραφία αυτοό του γραφιά όπου φάνταζε σφιγμένος στη στολή του και με τις επωμίδες του . Οι δυο νεότερες κόρες, τις γιορτές, ή όταν πηγαίνανε πουθενά να κάνουν επίσκεΦη, φοράγανε γαλάζια ή πράσινα φορέματα κομ-


ΑΔ ΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ ! Ο Ι

μένα με την τελεuταία μόδα, με πιέτες από πίσω και με μια πήχη οuρά μα το άλλο κιόλας πρωί, όπως κι όλες τις καθημερινές, σηκώνονταν μόλις χάραζε και σκοuπίζανε τα δωμάτια των ταξιδιωτών, χύνανε έξω τα βρόμικα νερά και τα σκοuπίδια ποu <Χφηναν όσοι περνούσανε στο χάνι τη νύχτα τοuς. Παρ' όλο ποu είχε αρκετές χιλιάδες πια στο ποuγκί τοu , ο Τρύφωνας Μπορίσιτς δεν παράλειπε καμιά εuκαιρία να γδέρνει τοuς γλεντζέδες πελάτες τοu . Και θuμόταν πολύ καλά -ούτε μήνας δεν είχε περάσει ακόμαπως σ' ένα μονάχα μερόνuχτο τσέπωσε διακόσια αν όχι τρακόσια ρούβλια απ' τον Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς τότε ποu 'χε έρθει να γλεντήσει δω πέρα με τη Γκρούσενκα . Τον uποδέχτηκε λοιπόν χαρούμενος και περιποιητικός, γιατί και απ' τον τρόπο μονάχα ποu κατ έφτασε ο Μίτια μuρίστηκε πως κάτι θα γίνει και τούτη τη φορά.

- Πατερούλη, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, πάλι μας ήρθατε;

- Στάσοu, Τρύφωνα Μπορίσιτς, άρχισε να λέει ο Μίτια . Πριν απ' όλα το σποuδαιότερο : Εκείνη πού είναι;

- Η Αγκραφένα Αλεξάντροβνα; κατάλαβε αμέσως ο ξενοδόχος κοιτάζοντας διαπεραστικά το Μίτια . Μα εδώ είναι κι αuτή . . . μένει . . .

- Μ ε ποιον; Με ποιον; - Ταξιδιώτες περαστικοί είναι . . . Ένας δημόσιος uπάλ-

ληλος, Πολωνός κατά πως φαίνεται απ' την προφορά τοu, αuτος της έστειλε τ' αμάξι από δω πέρα. Κι ο άλλος θα πρέπει να 'ναι φίλος ΤGU ή σuνταξιδιώτης, ποιος τον ξέρει. Ντuμένοι πολιτικά . . .

- Τ ι κάνοuν; Γλεντάνε; Είναι πλούσιοι; - Μπα! Όχι σποuδαία πράματα, Ντιμήτρι Φιοντό-

ροβιτς, όχι σποuδαία πράματα! -' Οχι σποuδαία πράματα; Καλά, κι οι άλλοι; - Δuο κύριοι απ' την πολιτεία . Γuρίζανε απ' την Τσερ-


1 02 Φ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕ Β ΣΚΗ

μασνιά και μείνανε. Ο ένας τους είναι νέος, συγγενής κατά πως φαίνεται, του κυρίου Μιούσοβ, μονάχα που ξέχασα τ' όνομά του . . . τον άλλο νομίζω πως θα τον ξέρετε κι αυτόν: Ε ίναι ο τσιφλικάς Μαξίμοβ, πήγε, λέει, στο μοναστήρι σας για να προσκυνήσει και τώρα ταξιδεύει μ' αυτόν το . συγγενή του κυρίου Μιούσοβ . . .

- Αυτοί είν ' όλοι ; - Αυτοί. - Στάσου, σώπα, Τρύφωνα Μπορίσιτς . Λέγε μου τώ-

ρα το σπουδαιότερο; Τι κάνει αυτή; Πώς είναι; - Μα να, έφτασε πριν από λίγο και κάθεται μαζί τους. - Είναι εύθυμη; Γελάει; -Όχι, φαίνεται πως δε γελάει και πολύ . . . Μπορώ

να πω πως κάθεται θλιμμένη και πριν από λίγο χτένιζε τα μαλλιά του νεαρού.

- Του Πολωνού; Του αξιωματικού; - Μα τι νέος είν ' αυτός; Κι ούτε αξιωματικός είναι .

, Οχι, αφέντη, όχι αυτουνού μα του συγγενή του Μιούσοβ, κείνου του ανιψιού του , του νεαρού δα . . . μονάχα που ξέχασα τ' όνομά του .

- Του Καλγκάνοβ; - Ακριβώς . Καλγκάνοβ τον λένε. - Πάει καλά, θα τα κανονίσω μονάχος μου . Παίζουν

χαρτιά; - Παίζανε μα σταμάτησαν. Ήπιανε τσάι κι ο δημό

σιος υπάλληλος παράγγειλε λικέρ. - Στάσου, Τρύφωνα Μπορίσιτς, στάσου, ψυχούλα μου,

θα τα κανονίσω μονάχος μου . Τώρα απάντησέ μου στο σπουδαιότερο: Υπάρχουν τσιγγάνοι;

- Σκορπίσανε, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, τους έδιωξε η αστυνομία, όμως είναι κάτι Εβραίοι που παίζουν τσέμπαλο και βιολί ' αυτούς θα μπορούσαμε να τους φωνάξουμε τώρ' αμέσωc. Είναι στη Ροζντεστβένσκαγια.



- Να τους φωνάξεις, το δίχως άλλο να τους φωνάξεις! κραuγασε ο Μίτια . Τα κορίτσια μποροuμε να τα ξεσηκώσουμε όπως και τότε; Ιδιαίτερα τη Μάρια, τη Στεπανίντα και την Αρίνα . Διακόσια ροuβλια δίνω για τη χορωδία!

- Μα με τόσα λεφτά σοι) ξεσηκώνω όλο το χωριό κι ας πέσαν κιόλας για Uπνο . Όμως τ' αξίζουν τάχα ένα τέτοιο παραχάιδεμα, πάτεροuλη Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, τοuτοι δω οι μουζίκοι ή οι κοπέλες τους; Να δίνεις ένα τέτοιο ποσό γι' αυτά τα τομάρια και τους άξεστους ! Μήπως είναι για τα μοuτρα τους τάχα τα τσιγάρα; Κι όμως εσι) τους κέρναγες . Αυτοί βρομάνε, οι ληστές. Και τα κορίτσια, όλα τους, είναι Φειριάρικα. Καλι)τερα να σηκώσω τις κόρες μου, τζάμπα μάλιστα. Γιατί να ξοδέΦεις τόσα λεφτά; Θα τις ξυπνήσω με μια κλοτσιά στον πισινό και θα τις βάλω να σου τραγουδήσουν. Τις προάλλες πότισες τους μουζίκους με σαμπάνια! Εχ!

Δεν ήταν βέβαια που ο Τρuφωνας Μπορίσιτς λυπόταν το Μίτια γιατί την άλλη φορά του είχε βουτήξει κάπου μισή ντουζίνα μπουκάλια σαμπάνιες. Βρήκε και κάτω απ' το τραπέζι ένα κατοστάρικο και το τσέπωσε κι αυτό .

- Τότε σκόρπισα δω πέρα αρκετές χιλιάδες, Τρuφωνα Μπορίσιτς . Θυμάσαι;

- Πώς γίνεται να το ξεχάσω; Τρεις χιλιάδες μας αφήσατε .

- Το λοιπόν και τώρα με τον ίδιο σκοπό έχω έρθει. Βλέπεις;

Έβγαλε το μάτσο του και το 'φερε κοντά στη μuτη του ξενοδόχου .

- Τώρα άκου και βάλ' το καλά στο μυαλό σου : Σε μια ώρα θα ' ρθουν τα κρασιά, οι μεζέδες, οι πίτες, κι οι καραμέλες . Να τα κουβαλήσεις αμέσως απάνω. Αυτό το κασόνι που 'ναι στ' αμάξι του Αντρέι να το κουβαλήσεις



τώρα αμέσως απάνω, να τ' ανοίξεις και να προσφέρεις σαμπάνια . . . Μα το σποuδαιότερο, να 'ρθοuνε τα κορίτσια, κι η Μάρια το δίχως άλλο . . .

Γύρισε στ' αμάξι κι έβγαλε κάτω απ' το κάθισμα το κοuτί με τα πιστόλια.

-Έλα να λογαριαστούμε, Αντρέι . Πάρε ! Να δεκαπέντε ρούβλια για την τρόικα και πενήντα για να πιεις κανένα ποτηράκι βότκα . . . για την προθuμία και την αγάπη crou . . . Να θuμάσαι τον αφέντη Καραμάζοβ!

- Φοβάμαι, αφεντικό . . . είπε αναποφάσιστα ο Αντρέι· αν θέτε δώστε παραπάνω πέντε ρούβλια· δεν παίρνω άλλα. Ο Τρύφωνας Μπορίσιτς είναι μάρτuρας. Σχωρέστε με για τα κοuτά μοu λόγια, μα . . .

- Τ ι φοβάσαι; είπε ο Μίτια και τον κοίταξε από πάνω ως κάτω . Δεν πας στο διάολο λέω εγώ . Ας γίνει κι έτσι αφού το θέλεις! φώναξε πετώντας τοu πέντε ρούβλια. Και τώρα, Τρύφωνα Μπορίσιτς, πήγαινέ με ήσuχα-ήσuχα και άσε με να τοuς κοιτάξω κρuφά μια στιγμή, έτσι ποu να μη με δοuν εκείνοι . Πού είναι μαζεμένοι; Στο γαλάζιο δωμάτιο;

Ο Τρύφωνας Mπoρίσ�τς κοίταξε για μια στιγμή φοβισμένος το Μίτια μα έκανε αμέσως αuτό ποu τοu ζήτησαν . Τον έμπασε προσεχτικά στον προθάλαμο, μπήκε στο δωμάτιο ποu ήταν δίπλα σ' εκείνο όποu κάθονταν οι ξένοι και πήρε από μέσα το κερί . 'ιστερα οδήγησε το Μίτια σε μια σκοτεινή γωνιά απ' όποu μπορούσε να τοuς δει χωρίς εκείνοι να τον πάροuν είδηση. Μα ο Μίτια δεν κοίταξε για πολλήν ώρα: Δεν μπορούσε να τοuς διακρίνει και καλά. Μόλις την είδε, η καρδιά τοu άρχισε να χτuπάει γρήγορα και τα μάτια τοu θόλωσαν . Αuτή καθόταν σε μια πολuθρόνα, δίπλα στο τραπέζι, και κοντά της, στο ντιβάνι , ο νεαρός νοστιμούλης Καλγκάνοβ. Τον κρατούσε απ' το χέρι και φαινόταν να γελάει· κι αuτός χωρίς να την κοιτά-



ζει &λεγε κάτι δυνατά, με κάποιο πείσμα θα 'λεγε κανείς, στο Μαξίμοβ που καθόταν απέναντι στη Γκροόσενκα. Ο Μαξίμοβ ξεκαρδιζότανε στα γέλια. Στο ντιβάνι καθόταν εχείνος, και κοντά στο ντιβάνι� σε μια καρέκλα, δίπλα στον τοίχο, κάποιος άλλος άγνωστος. Εκείνος που καθόταν στο ντιβάνι είχε μισοξαπλωθεί και κάπνιζε τσιμποόκι. Ο Μίτια το μόνο που μπόρεσε να διακρίνει ήταν πως αυτός ο άνθρωπος είναι αρκετά χοντρός και στρογγυλοπρόσωπος, όχι πoΛU Φηλός, όπως φαινόταν, και κάπως θυμωμένος. Ο φίλος του, ο άλλος ξένος, φάνηκε στο Μίτια υπερβολικά Φηλός. Μα δεν μποροόσε να διακρίνει τίποτ' άλλο. Πνιγόταν. Οότ' ένα λεπτό δεν μπόρεσε να περιμένει. Έβαλε το κουτί με τα πιστόλια στο μπουφέ και ριγώντας ολόκληρος μπήκε στο γαλάζιο δωμάτιο .

-Αί! ξεφώνισε τρομαγμένη η Γκροόσενκα που τον είδε πρώτη.


ν π

Ο πρώτος και αναμφισβήτητος

Ο ΜΙΤΙΑ με τα γρήγορα και μεγάλα �OU βήμάτα στο τραπέζι. - Κύριοι, άρχισε να λέει δuνατά., σχεδόν φωνιλι,υντας

μα και κομπιάζοντας στην κάθε λέξη· εγώ . . . εγώ ήρθα ετσι μονάχα! Μη φοβάστε, ξεφώνισε · τίποτα δε θα κάνω, τίποτα, είπε και γύρισε ξαφνικά προς το μέρος της Γκρούσενκας ποu είχε γείρει πάνω στην πολuθρόνα προς το μέρος τοu Καλγκάνοβ κι αρπάχτηκε γερά απ' το μπράτσο τοu. Εγώ . . . και γω ταξιδεύω . Ως το πρωί θα μείνω μονάχα. Κύριοι, μπορεί να μείνει ένας περαστικός ταξιδιώτης . . . ως το πρωί μαζί σας; Μονάχα ως το πρωί, για τελεuταία φορά, σ' αuτό το δωμάτιο;

Καθώς τα 'λεγε αuτά είχε rUPLcrtL προς τον παχοuλό ανθρωπάκο ποu καθόταν στο ντιβάνι και κάπνιζε τσιμπούκι . Εκείνος έβγαλε το τσιμπούκι απ' το στόμα τοu κι είπε αuστηρά:

- Πάνιε (κύριε) , εδώ είμαστε αντρ-νοu ( μεταξύ μας ) . Υ πάρχοuν κι άλλα δωμάτια.


1 08 Φ. ΝΤΟΣΤΟΠΕΒΣΚΗ

- Πώς, εσείς εδώ, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς. Μα τι λέτε! φώναξε ξαφνικά ο Καλγκάνοβ. Καθίστε, καθίστε! Καλώς ορίσατε.

- Καλησπέρα, ακριβέ μοu . . . ανεχτίμητε άνθρωπε! Εγώ πάντα σας εκτιμούσα . . . είπε χαρούμενα ο Μίτια και τοu άπλωσε αμέσως το χέρι πάνω απ' το τραπέζι.

- Αχ, τι δuνατά μοu το σφίξατε! Λίγο ακόμα και θα μοu σπάγατε τα δάχτuλα, γέλασε ο Καλγκάνοβ .

-Έτσι σφίγγει πάντα όταν χαιρετάει, πάντα έτσι! είπε εύθuμα η Γκρούσενκα ποu χαμογελούσε δειλά ακόμα.

Φαίνεται πως βεβαιώθηκε ξαφνικά ότι ο Μίτια δε θα κάνει φασαρίες και τον κοίταζε με τρομερή περιέργεια αν και κάπως ανήσuχη ακόμα. Όλη τοu η στάση είχε κάτι ποu την έκανε ν' απορήσει τρομερά. Καθόλοu δεν το περίμενε πως θα μπει μέσα και θα μιλήσει έτσι μια τέτοια στιγμή.

- Καλησπέρα σας, είπε με σuρτή φωνή κι ο τσιφλικάς Μαξίμοβ. Ο Μίτια όρμησε προς το μέρος τοu .

- Καλησπέρα. Και σεις εδώ; Χαίρω πολύ ποu είσαστε και σεις εδώ! Κύριοι, κύριοι, εγώ . . . ξαναγύρισε και πάλι στον Πολωνό με το τσιμπούκι γιατί ήταν φανερό πως τον θεωρούσε σημαντικότερο απ' όλοuς. Έτρεχα . . . Ήθελα να περάσω την τελεuταία μοu μέρα, την τελεuταία μοu ώρα σ' αuτό το δωμάτιο, σ' αuτό το ίδιο το δωμάτιο . . . όποu λάτρεψα κι εγώ . . . τη βασίλισσά μοu ! . . . Σuγνώμη, πάνιε! φώναξε με έξαρση. Πετούσα κι έκανα όρκο . . . Ω, μη φοβάστε, τούτη είναι η τελεuταία μοu νύχτα! Ας πιούμε, πάνιε, στη φιλία μας. Τώρα θα φέροuν το κρασΙ . . Έφερα αuτά εδώ. ( Έβγαλέ για κάποιον ανεξήγητο λόγο το μάτσο τα κατοστάρικα) . Α, σε παρακαλώ, πάνιε! Θέλω μοuσική, φασαρία, φωνές, όλα όσα γίνανε και τότε . . . Μα το σκοuλήκι, το άχρηστο σκοuλήκι θα σuρθεί πάνω στο χώμα και θα


Α Δ ΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ 1 09

εξαφανιστεί! Θέλω να θυμηθώ την ημέρα της χαράς μου , τώρα την τελευταία μου νύχτα . . .

Πνίγηκε σχεδόν. Ήθελε να πει πολλά, πάρα πολλά, μα βγήκαν από το στόμα του μονάχα μερικά παράξενα επιφωνήματα. Ο Πολωνός τον κοίταζε ακίνητος, κοίταζε το μάτσο τα λεφτά, τη Γκρούσενκα κι ήταν φανερό πως δεν ήξερε πώς να φερθεί.

- Αν το θέλει η κρουλέβα μου . . . άρχισε να λέει. - Τι κρουλέβα είν ' αυτή; Ρήγισσα δηλαδή; τον διέ-

κοΦε ξαφνικά η Γκρούσε,νκα . Μου φαίνεται αστείο όταν σας ακούω -να μιλάτε έτσι. Κάτσε, Μίτια . Γιατί τα λες όλ' αυτά; Μη μας τρομάζεις, παρακαλώ . Δε θα μας φοβίσεις πια , έτσι δεν είναι; Αν όχι, τότε είμαι πολύ ευχαριστημένη που ήρθες . . .

- Εγώ; Εγώ να σας φοβίσω, φώναξε ξαφνικά ο Μίτια σηκώνοντας τα χέρια του . Ω, τραβήξτε το δρόμο σας, προσπε.ράστε, δε. θα σας εμποδίσω! . . .

Και ξάφνου, εντελώς αναπάντεχα για όλους και φυσικά χωρίς κι ο ίδιος να το περιμένει, έπεσε σε μια καρέκλα κι έβαλε τα κλάματα γυρίζοντας το κεφάλι το\) προς τον απέναντι τοίχο κι αρπάζοντας γερά με τα χέρια του τη ράχη της καρέκλας, λες και την αγκάλιαζε .

-Έλα τώρα, έλα, μην κάνεις έτσι! είπε μαλώνοντάς τον η Γκρούσενκα . Έτσι ακριβώς ήταν κι όταν ερχόταν στο σπίτι μου . Έλεγε, έλεγε και γω λέξη δε.ν καταλάβαινα. Μια φορά είχε βάλει πάλι τα κλάματα, να, όπως και τώρα . Ντροπή! Μα γιατί κλαις λοιπόν; Να υπήρχε Χάνας λόΥος! . . . πρόσθε.σε αινιγματικά τονίζοντας κάπως ερεθισμένα αυτά τα λόγια .

- Εγώ . . . εγώ δεν κλαίω . . . Λοιπόν, καλησπέρα σας! Γύρισε απότομα στην καρέκλα και ξαφνικά γέλασε, όχι

όμως με το ξύλινο , κοφτό του γέλιο μα με κάποιο α9όρυ-


1 1 0 Φ. ΝΤΟΣΤΟΠΕΒΣΚΗ

βο, παρατεταμένο, νεuρικό γέλιο ΠΟι) τον τράνταζε ολάκερο.

- Ωραία, ωραία . . . Ξαναβρήκαμε λοιπόν το κέφι μας, είμαστε και πάλι εuθuμοι ! είπε η Γκροόσενκα. Ε ίμαι πολό χαροόμενη ποΙ) ήρθες, πολό χαροόμενη, Mί�ια, τ' ακοός; Είμαι πολό χαροόμενη. Θέλω να μείνεις μαζί μας, είπε επιταχτικά σα να μίλαγε σ' όλοuς, αν κι ήταν φανερό πως το 'λεγε σε κείνον ποΙ) καθόταν στο ντιβάνι . Το θέλω, το θέλω! Κι αν θα φόγει αuτός, τότε και γω θα φόγω. Να! πρόσθεσε και τα μάτια της ξάφνοΙ) πέταξαν σπίθες.

-Ότι πει η βασίλισσά μοΙ) είναι νόμος ! πρόφερε ο Πολωνός και φίλησε με αβρότητα το χέρι της Γκροόσενκας . Παρακαλώ τον κόριο να μας κάνει παρέα! στράφηκε κι είπε εuγενικά στο Μίτια . Ο Μίτια σηκώθηκε απότομα κι ήταν φανερό πώς είχε σκοπό να ξαναβγάλει λόγο μα το πράμα τελείωσε εντελώς διαφορετικά:

- Ας πιοόμε, πάνιε! είπε μονάχα . Όλοι γέλασαν . - Θεέ μοu ! Και γω νόμιζα πως θα ξαναρχίσει πάλι

τις φλuαρίες, φώναξε νεuριασμέιiη η Γκροόσενκα . ' Axou, Μίτια, πρόσθεσε πεισματάρικα' μη σηκώνεσαι έτσι άλλη φορά. Όσο για τη σαμπάνια ποΙ) 'φερες, αuτό είναι περίφημο. Θα πιω και γω, το λικέρ το σιχαίνομαι . Μα το καλότερο απ' όλα είναι ποΙ) ήρθες κι ο ίδιος, αλλιώς έπληττα τόσο . . . Μα γιατί ήρθες; Πάλι για να γλεντήσεις; Βάλε λοιπόν τα λεφτά σοΙ) στην τσέπη! Ποό τα βρήκες τόσα;

Ο Μίτια, ποΙ) έσφιγγε ακόμα τα χαρτονομίσματα στο χέρι τοu , -ποΙ) όλοι και ιδιαίτερα οι δuο Πολωνοί τα 'χαν προσέξει- τα 'χωσε βιαστ'κά και σuγχuσμένα στην τσέπη. Κοκκίνισε. Την ίδια εκείνη στιγμή ο ξενοδόχος έφερε μιαν ανοιγμένη μποτίλια σαμπάνια και ποτήρια. Ο Μίτια άρπαξε το μποuκάλι μα τα 'χε τόσο χαμένα ποΙ) ξέχασε τι έπρεπε να το κάνει . Tou το πήρε ο Καλγκάνοβ και γέμισε τα ποτήρια .


ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ 1 1 1

- Ακόμα, ακόμα ένα μποuκάλι! φώναξε ο Μίτια στον ξενοδόχο και ξεχνώντας να τσοuγκρίσει το ποτήρι τοu με τον Πολωνό, ποu τόσο επίσημα τον καλοόσε να πιοόνε για να σuμφιλιωθοuν, κατέβασε ξαφνικά το ποτήρι τοu μονάχος, χωρίς να περιμένει κανέναν .

Τότε ξαφνικά η έκφραση τοu προσώποu τοu άλλαξε ολότελα . Έχασε το επίσημο και τραγικό όφος ποu είχε όταν μπήκε. Τώρα το πρόσωπό τοu έγινε κάπως παιδιάστικο . Σα να ημέρεΦε ξάφνοu και να 'γινε όλος ταπεινοσόνη. Τοuς κοίταζε όλοuς δειλά και χαροόμενα, χαχανίζοντας σuχνά και νεuρικά, με μιαν εuγνώμονη έκφραση ένοχοu μικροό σκuλιοu ποu τ' άφησαν και πάλι να ' ρθει κοντά τοuς και το ξαναχάιδεΦαν . Λες και τα ξέχασε όλα, τοuς κοίταζε με θαuμασμό και χαμογελοόσε παιδιάστικα . Τη Γκροόσενκα την κοίταζε αδιάκοπα και γελοόσε. Έφερε την καρέκλα τοu δίπλα στην πολuθρόνα της. Σιγά-σιγά άρχισε να προσέχει και τοuς δuο Πολωνοός, χωρίς να μπορεί να τοuς καλοκαταλάβει . Ο Πολωνός ποu καθόταν στο ντιβάνι τοu 'κανε εντόπωση με το όφος τοu , την πολωνική προφορά και, το κuριότερο, με το τσιμποόκι τοu .

« Ε , και λοιπόν; Καλά, ας καπνίζει τσιμποόκι» , τον ατένιζε ο Μίτια .

Το κάπως πλαδαρωμένο, σχεδόν σαραντάχρονο πρόσωπο τοu Πολωνοό, με την πολό μικρή μότη ποu από κάτω της ξεπετιόταν ένα αναιδέστατο μοuστακάκι, λεπτό, καλοστριμμένο, με μαντέκα, δεν προκάλεσε στο Μίτια καμιά ·απορία προς το παρόν. Ακόμα κι η παλιοπεροόκα τοu Πολωνοό, ποu θα 'ταν φτιαγμένη στη Σιβηρία , με τα μαλλιά χτενισμένα ανόητα προς τα μπρος στοuς κροτάφοuς -οότε κι αuτή δεν εξέπληξε το Μίτια.

« Μια και φοράει περοόκα, θα πει πως καλά κάνει» , εξακολοuθοuσε να τον ατενίζει ηλίθια .

Ο άλλος Πολωνός ποu καθόταν κοντά στον τοίχο, ήταν


1 1 2 Φ. NTOΣTOΓlEBΣKH

πιο νέΟζ από κε.ίνον ποu καθόταν στο ντιβάνι. Κοίταζε. όλη την παρέα με. θράσΟζ κι ακαταδε.ξιά κι άκοuγε. ΤΙζ κοuβέντε.ζ σωπαίνονταζ πε.ριφρονητικά. Το μόνο ποu 'κανε. ε.ντόπωση στο Μίτια ήταν το πολό Φηλό τοu ανάστημα, ε.ντε.λώζ δuσανάλογο με. το ανάστημα τοu Πολωνοό ποu καθόταν στο ντιβάνι.

« ' Αμα σηκωθε.ί θα 'ναι σίγοuρα κάποu δuο μέτρα» , σκέφτηκε. για μια στιγμή ο Μίτια.

Σκέφτηκε. ακόμα πωζ αuτόζ ο Φηλόζ Πολωνόζ θα 'ταν κατά πάσαν πιθανότητα φίλΟζ κι ακόλοuθΟζ τοu Πολωνοό ποu καθόταν στο ντιβάνι, ένα ε.ίδΟζ «σωματοφόλακά» τοu και πωζ ο Φηλόζ Πολωνόζ ε.ίναι uποταχτικόζ τοu κοντοό με. το τσιμποόκι. Μα κι αuτά φαίνονταν στο Μίτια πολό ωραία και αδιαμφισβήτητα . Στο μικρό σκuλάκι ε.ίχε. ε.κμηδε.νιστε.ί κάθε. ε.ίδΟζ αντιζηλίαζ. Όσο για τον αινιγματικό τόνο των φράσε.ων τηζ Γκροόσε.νκαζ -δε.ν ε.ίχε. καταλάβε.ι τίποτα. Καταλάβαινε. μονάχα, με. την καρδιά τοu ολότρε.μη, πωζ ε.κε.ίνη ήταν καλή μαζί τοu , πωζ τον ε.ίχε. σuγχωρέσε.ι και τον έβαλε. να κάτσε.ι δίπλα τηζ. Σuνε.πάρθηκε. ολάκε.ΡΟζ από χαρά βλέπονταζ πωζ ε.κε.ίνη ήπιε. μια γοuλιά σαμπάνια . Ωστόσο η ξαφνική γε.νική σιωπή ποu ε.πικράτησε. στην παρέα, τοu 'κανε. ε.ντόπωση κι άρχισε. να ΤΟUζ κοιτάε.ι όλΟUζ με. μάτια γε.μάτα προσμονή:

«Γιατί όμωζ καθόμαστε.; Γιατί δε.ν αρχίζε.τε. τίποτα, κόριοι; » σα να 'λε.γε. το ε.ρωτηματικό τοu βλέμμα.

- Μα να, αuτόζ μαζ ξε.φοuρνίζε.ι κάτι χωρατά ποu μαζ κάνε.ι και σκάμε. στα γέλια, άρχισε. ξαφνικά ο Καλγκάνοβ δε.ίχνονταζ το Μαξίμοβ σα να 'χε. μαντέΦε.ι τη σκέΦη τοu Μίτια .

Ο Μίτια στόλωσε. ορμητικά τα μάτια τοu στον Καλγκάνοβ κι όστε.ρα τα 'στρε.Φε. αμέσωζ στο Μαξίμοβ .

- Χωρατά;



Κι άξαφνα χαρούμενος, άγνωστο γιατί, ξέσπασε στο σύντομο, ξύλινο γέλιο τοu , -χα-χα.

- Ναι, φανταστείτε, ισχuρίζεται πως δήθεν ολάκερο το ιππικό μας γύρω στα 1 820 παντρεύτηκε Πολωνίδες σαχλαμάρες, έτσι δεν είναι;

- Πολωνίδες; επανέλαβε ο Μίτια ολότελα πια crUVEπαρμένος από θαuμασμό.

Ο Καλγκάνοβ καταλάβαινε πολύ καλά τις σχέσεις τοΙ) Μίτια με τη Γκρούσενκα, μάντεuε επίσης και για τον Πολωνό ' μα όλ' αuτά δεν τον απασχολούσαν πολύ, ίσως μάλιστα και καθόλοu ' το ενδιαφέρον τοΙ) στρεφόταν στο Μαξίμοβ. Βρέθηκε εδώ με τον Μαξίμοβ εντελώς τuχαία και σuνάντησε τοuς Πολωνούς εδώ στο πανδοχείο για πρώτη φορά στη ζωή τοu . Όσο για τη Γκρούσενκα την ήξερε κιό λας και μάλιστα μια φορά είχε πάει σπίτι της με κάποιοψ τότε δεν της άρεσε καθόλοu . Εδώ όμως η Γκρούσενκα τον κοίταζε με μεγάλη τρuφερότητα, πριν έρθει μάλιστα ο Μίτια τον χάιδεuε , μα αuτός είχε απομείνει αδιάφορος στις περιποιήσεις της. Ήταν ένας νέος καμιά εικοσαριά χρονώ, κομψότατα ντuμένος , μ' ένα χαριτωμένο κατάλεuκο προσωπάκι και με ωραία πuκνά καστανόξανθα μαλλιά . Μα αuτό το .κάτασπρο προσωπάκι φωτιζόταν από ouo uπέροχα ανοιχτογάλανα μάτια, με έξuπνη και κάποτε βαθιά έκφραση, δuσανάλογη με την ηλικία τοu , παρ' όλο ποΙ) η στάση τοΙ) και τα λόγια τοΙ) έμοιαζαν κάποτε εντελώς παιδιάστικα ' αuτό όμως δεν τον ενοχλούσε καθόλοΙ) κι είχε μάλιστα επίγνωση. Γεν�κά ήταν πολύ ιδιόρρuθμος, και μάλιστα ιδιότροπος, αν και πάντα εuπροσήγορος. Μερικές φορές στην έκφραση τοΙ) προσώποΙ) τοΙ) άστραφτε κάτι το ακίνητο και πεισματάρικο : Σας κοίταζε , σας άκοuγε κι όμως φαινόταν να σκέφτεται επίμονα κάτι δικό τοu . 'Αλλοτε γινόταν νωθρός και ράθuμος, άλλοτε άρχιζε ξάψ-νοΙ) να παθιάζεται και μερικές φορές για την πιο ασήμαντη φαινομενικά αιτία .


1 1 4 Φ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ

- Φανταστείτε. Είναι τέσσερις μέρες τώρα ποu τον xou. βαλάω μαζί μοu , σuνέχισε αuτός σέρνοντας κάπως τεμπέλικα τα λόγια τοu , όμως χωρίς καμιά ξιπασιά, με πλέρια φuσικότητα. Από τότε, (το θuμάστε; ) ποu ο αδερφός σας τον πέταξε απ' τ' αμάξι και παραλίγο να πέσει . Τότε ενδιαφέρθηκα πoΛU γι' αuτόν και τον πήρα στο χωριό , μα τώρα όλο σαχλαμάρες λέει, τόσο ποu ντρέπομαι γιατί τον κάνω παρέα . Τώρα τον πάω πίσω . . .

- Ο κόριος πότε είδε Πολωνέζα κuρία και λέει πράματα ποu δεν μπορεί να 'γιναν, είπε ο Πολωνός με το τσιμποόκι στο Μαξίμοβ.

Ο Πολωνός με το τσιμποόκι μίλαγε ροόσικα αρκετά καλά, πoΛU καλότερα τοuλάχιστον απ' όσο uποκρινόταν τώρα. Όταν μεταχειριζόταν ροόσικες λέξεις, τις διέστρεφε και τις πρόφερε πολωνικά .

- Μα αφοό εγώ ο ίδιος παντρεότηκα μια Πολωνέζα κuρία, απάντησε χαχανίζοντας ο Μαξίμοβ .

- Καλά, μα μήπως uπηρετοuσατε στο ιππικό; Εσείς μιλάγατε για το ιππικό . Μπας κι είσαστε τοu ιππικοό; ανακατεότηκε αμέσως ο Καλγκάνοβ στην κοuβέντα.

- Μα και βέβαια, μπορεί να 'ναι τοu ιππικοό; Χαχα! φώναξε ο Μίτια ποu άκοuγε λαίμαργα και κοίταζε ερωτηματικά μια τον ένα και μια τον άλλον όταν άρχιζε να μιλάει, λες κι ένας Θεός ξέρει τι περίμενε ν' ακοόσει .

-Όχι, βλέπετε, στράφηκε προς τό μέρος τοu ο Μαξίμοβ' λέω πως κείνες κει οι μικρές Πολωνιδοόλες, οι ομορφοότσικες . . . μόλις χορέΦοuν μ' έναν οuλάνο μας μια μαζοόρκα . . . μόλις την ε χορέΦοuνε τη μαζοόρκα, χοπ, πηδάει στα γόνατά τοu, σα γατοόλα . . . ασπροόλα . . . κι ο παν-πατέρας κι η πάνη-μάνα το βλέποuν και το επιτρέποuν . . . και το επιτρέποuν δηλαδής . . . κι ο οuλάνος την άλλη κιόλας μέρα ζητάει την χείρα της . . . να πώς γίνεται δηλαδ�ς . . . πάει



και ζητάε.ι την χε.ίρα της, χι-χι! χαχάνισε. τε.λε.ιώνοντας ο Μαξίμοβ .

- α παν ε.ίναι πρόστ\)χος ! γρύλισε. ξαφνικά ο Φηλός Πολωνός πο\) καθόταν στην καρΙκλα με. το 'να πόδι πάνω στ ' άλλο, κι άλλαξε. πόδι.

α Μίτια το μόνο πο\) πρόσε.ξε. ήταν η πε.λώρια μπότα το\) με. τη χοντρή και βρόμικη σόλα. Μα και γε.νικά οι δ\)ο Πολωνοί φοράγανε. αρκε.τά λιγδιασμΙνα ρούχα.

-Έλα πάλι! ΑμΙσως, πρόστ\)χος! Γιατί, μήπως βρίζε.ι; ε.ίπε. ξαφνικά θ\)μωμΙνη η Γκρούσε.νκα .

- α κύριος θα 'δε. τίποτα χωριάτισσε.ς όταν πήγε. στην Πολωνία, κ\)ρία Αγριππίνα, κι όχι δε.σποινίδε.ς, ε.ίπε. ο Πολωνός με. το τσιμπούκι στη Γκρούσε.νκα.

- Βάζω στοίχημα πως Ιτσι ε.ίναι! ε.ίπε. πε.ριφρονητικά ο Φηλός Πολωνός πο\) καθόταν στην καρΙκλα.

- αρίστε. μας ! Αφήστε. τον να μιλήσε.ι . α κόσμος μιλάε.ι . Γιατί δε.ν τον αφήνε.τε.; Εγώ διασκε.δάζω μαζί το\), γρύλισε. η Γκρούσε.νκα.

- Εγώ δε.ν ε-μποδίζω, κ\)ρία μο\), πρόφε.ρε. ο Πολωνός με. την πε.ρούκα και κοίταξε. ε.πίμονα τη Γκρούσε.νκα.

'Τστε.ρα σώπασε. ποζάτος κι άρχισε. να πιπιλάε.ι ξανά την πίπα το\) .

- Μα όχι, όχι . α κύριος από δω μίλησε. σωστά, ε.ίπε. μ' ΙξαΦη ο Καλγκάνοβ; λε.ς κι Ινας Θε.ός ξΙρε.ι πόσο σημαντική ήταν όλη α\)τή η \)πόθε.ση. Αφού δε.ν πήγε. στην Πολωνία πώς μιλάε.ι για την Πολωνία; Δε.ν παντρε.uτήκατε. στην Πολωνία, Ιτσι δε.ν ε.ίναι;

-' αχι. Στο Κ\)βε.ρνε.ίο το\) ΣμολΙνσκ παντρε.ύτηκα. Μονάχα πο\) την ε.ίχε. φΙρε.ι απ' την Πολωνία Ινας ο\)λάνος, τη γ\)ναίκα μο\) δηλαδής τη με.λλοντική, την πήρε. μΙσα απ' την καρδιά της Πολωνίας μαζί με. την πάνη-μάνα και τη θε.ία και κάποιαν άλλη σ\)γγΙνισσα πο\) 'χε. Ινα με.γάλο γιο . . . και μο\) την παραχώρησε. ε-μΙνα . Ήταν Ινας



uπολοχαγός, ένας πολ'; όμορφος νέος. Στην αρχή ήθελε να την παντρεuτεί ο ίδιος, μα δεν την πήρε γιατί αποδείχτηκε πως ήταν κοuτσή . . .

-Ώστε σεις παντρεuτήκατε μια κοuτσή; αναφώνησε ο Καλγκάνοβ.

- Ναι, μια κοuτσή . Έγινε, βλέπεις, γιατί τότε μοu τη σκάσανε λιγάκι κι οι δuο τοuς , μοu κρuΦανε το μuστικό . Εγώ νόμιζα πως είναι λίγο πηδηχτοUλα . . . όλο κι αναπηδοuσε, βλέπεις, και γω νόμιζα πως το κάνει απ' την εuθuμία της . . .

- Απ' τη χαρά της επειδή θα σας παντρεuτεί; φώναξε με μια κάπως παιδιάστικη κι ηχερή φωνή ο Καλγκάνοβ .

- Ναι, απ' τη χαρά της. Όμως αποδείχτηκε πως η αιτία ήταν εντελώς αλλιώτικη . Αργότερα, όταν, στεφανωθήκαμε, το ίδιο κείνο βράδu, το παραδέχτηκε και μοu ζήτησε πολ'; σuγκινημένη σuγνώμη. Πήδηξε, λέει, όταν ήταν μικρή πάνω από 'να χαντάκι και τσάκισε το ποδαράκι της, χι-χι!

Ο Καλγκάνοβ ξεκαρδίστηκε στα γέλια κι έπεσε σχεδόν στο ντιβάνι. Γέλασε κι η ΓκροUσενκα. Ο Μίτια βρισκόταν στον έβδομο οuρανό.

- Και ξέρετε, ξέρετε; Τώρα πια αλήθεια το είπε, αuτή τη φορά δε λέει Φέματα! φώναζε ο Καλγκάνοβ, μιλώντας στο Μίτια . Και ξέρετε; Δuο φορές παντρεuτηκε -αuτά ποu λέει έγιναν με την πρώτη γuναίκα τοu . Η δεuτερη τοu το 'σκασε, το ξέρετε; Tou το 'σκασε και τώρα ζει και βασιλεuει , το ξέρατε αuτό;

- Μπα; είπε ο Μίτια γuρίζοντας στο Μαξίμοβ. Το πρόσωπό τοu είχε μιαν εξαιρετικά απορημένη έκ

φραση. - Ναι, μοu το ' σκασε, μοu σuνέβηκε αuτό το δuσάρε

στο, βεβαίωσε σεμνά ο Μαξίμοβ . Με κάποιον μοσιο'; το έσκασε . Μα το σποuδαιότερο είναι ποu φρόντισε πρώτα κι



έγραψε όλο το χωριοuδάκι μοu στ ' όνομά της . Εσό, μοu Ηει, είσαι μορφωμένος άνθρωπος, μπορείς και μόνος crou να κερδίσεις το ψωμί crou . Έτσι μοu την έσκασε . Γι' αuτό κιόλας μοu είπε μια φορά ένας αξιοσέβαστος αρχιερέας: Η μια γuναίκα crou ήταν κοuτσή, όμως η άλλη παραήταν γοργοπόδαρη, χι! χι!

- Ακοόστε με, ακοόστε! κόχλαζε πια ο Καλγκάνοβ . Κι όταν ακόμα λέει ψέματα -και λέει ψέματα σuχνάτο κάνει μονάχα για να διασκεδάσει τοuς άλλοuς: Αuτό δεν είναι προστuχιά. Ψέματα; Μερικές φορές ξέρετε τον αγαπάω . Είναι πολό πρόστuχος, μα με πολλή φuσικότητα. Τι λέτε και σεις; , Αλλοι λένε προστuχιές με κάποιο σκοπό, για να κερδίσοuν κάτι, όμως αuτός το κάνει γιατί είναι το φuσικό τοu τέτοιο . . . Φανταστείτε λόγοu χάρη πως βεβαιώνει (χτες όλη τη μέρα καuγαδίζαμε γι ' αuτό) πως ο Γκόγκολ στις Νεκρές Ψυχές γι' αuτόνε γράφει . Υπάρχει εκεί ένας τσιφλικάς Μαξίμοβ, (το θuμάστε ; ) ποu ο Ναζντριόβ τον έσπασε στο ξόλο και γι' αuτό πέρασε από δίκη « δια προσωπικήν προσβολήν τοu κτηματίοu Μαξίμοβ, τον οποίον εξuλοκόπησε με βέργες διατελών εν μέθη» . Το euμάστε; Και τώρα, φανταστείτε, έχει την αξίωση πως αuτός ήταν και πως αuτόν δείρανε! Μπορεί ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο; Ο Τσίτσικοβ* ταξίδεuε το αργότερο γόρω στα 1 820 ώστε λοιπόν οι χρονολογίες δε σuμπίπτοuν καθόλοu . Δεν μποροόσαν, να τον δείροuν τότε . Δεν μποροόσαν, δεν μπο-

, ,ι, , ροuσαν, ψεματα; Ήταν ΔUσκoλo να καταλάβει κανείς για ποιο λόγο μί

λαγε με τόση έξαψη ο Καλ γκάνοβ μα η έξαψή τοu ήταν ειλικρινής. Ο Μίτια σuμμεριζόταν απόλuτα τον καημό τοu .

- Ε, μα αφοό τον δείρανε, φώναξε γελώντας ο Μίτια .

* Σ .τ .Μ . : Ο χόριος ήρωας των Νεκρών Ψυχών. Digitized by 10uk1s, June 2009


-' Οχι πως με δείρανε, μα έτσι, είπε ξαφνικά ο Μαξίμοβ .

- Πώς έτσι; Σας δείρανε ή όχι; - Κτοόρα γόντζινα, πάνιε; (Τι ώρα είναι ; ) γόρισε κι

είπε όλο πλήξη ο Πολωνός με το τσιμποόκι στον Πολωνό που καθόταν στην καρέκλα .

Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους: Δεν είχε κανένας τους ρολόι .

- Γιατί να μη μιλήσουμε; Αφήστε τους να κουβεντιάσουν . Επειδή δηλαδή εσείς δεν έχετε κέφι πρέπει κι οι άλλοι να κάθονται μουγκοί ; του ρίχτηκε και πάλι η Γκροόσενκα που φαίνεται να τα 'βαζε μαζί του επίτηδες.

Ήταν η πρώτη φορά που ο Μίτια σαν κάτι να κατάλαβε. Τώρα κι ο Πολωνός απάντησε φανερά ερεθισμένος:

- Πάνη, για νιτς νε μοόβεν πρότιβ, νιτς νε ποβεντζιάλεμ. ( Εγώ δεν αντιλέω , εγώ δεν είπα τίποτα) .

- Πάει καλά λοιπόν . Συνέχισε, φώναξε η Γκροόσενκα στο Μαξίμοβ. Γιατί σωπάσατε όλοι σας;

- Μα δεν αξίζει τον κόπο και να τα διηγιέται κανείς, γιατί όλ' αυτά είναι ανοησίες, είπε αμέσως ο Μαξίμοβ φανερά ευχαριστημένος και με κάποιο νάζι. Και στο βιβλίο του Γκόγκολ είναι όλα αλληγορικά, ως και τα επίθετα που έβαλε αλληγορικά είναι: Ο Ναζντριόβ δηλαδή δεν ήταν Ναζντριόβ μα Νόσοβ. Όσο για τον Κουβσίνικοβ , αυτό πια οότε μοιάζει καθόλου με το πραγμα:tικό, γιατί ο άνθρωπος λεγότανε Σκβαρνιόβ. Ο Φενάρντι λεγότανε πραγματικά Φενάρντι μονάχα που δεν ήταν Ιταλός μα Ρώσος Πετρόβ. Η μαμζέλ Φενάρντι ήταν ομορφοόλα, φόραγε τρικό στα ομορφοόλια ποδαράκια της , φουστίτσα κοντή όλο ποόλιες και στριφογόριζε χορεόοντας . Όμως όχι τέσσερις ώρες, μα μονάχα τέσσερα λεπτά κι όλους τους ξεμυάλισε . . .

- Μα γιατί σε δείρανε, γιατί; ξεφώνιζε ο Καλγκάνοβ . - Για τον Πφόν, απάντησε ο Μαξίμοβ .



- Ποιος είν' αιιτός ο Πιρόν; φώναξε ο Μίτια . - Ο Γάλλος, ο διάσημος σιιγγραφέας Πιρόν . Κοιιτσο-

πίναμε τότε σε κείνο το πανηγόρι, σε μια ταβέρνα . Ήταν πoΛUς κόσμος. Με καλέσανε λοιπό'; , και γω άρχισα αμέσως να τοιις λέω επιγράμματα : « Πώς είσαι έτσι, Μποιιαλώ, τι κωμικά τα ροόχα σοιι ! » Κι ο Μποιιαλώ απαντάει πως ετοιμάζεται να πάει στη μασκαράτα, δηλαδή στο μπάνιο, χι-χι. Τότε αιιτοί νόμισαν πως το 'πα για κείνοιις . Εγώ είπα αμέσως ένα άλλο, ένα ποιι το ξέροιιν όλοι οι μορφωμένοι άνθρωποι, ένα δηκτικό .

Είσαι Σαπφώ και Φάων είμαι σ ' αυτό δεν αντιλέω όμως θρηνώ και κλαίω που δεν μπορώ μαζί σου στη θάλασσα να πλέω.

Τότε κείνοι προσβλήθηκαν ακόμα περισσότερο κ ι άρχισαν να με βρίζοιιν χωρίς κανένα τακτ. Εγώ, κακό τοιι κεφαλιοό μοιι δηλαδή, για να διορθώσω τα πράματα διηγήθηκα έν-α. πoΛU μορφωμένο ανέκδοτο για τον Πιρόν . Πως δηλαδή δεν τον δέχτηκαν στη Γαλλική Ακαδημία κι αιιτός , για να τοιις εκδικηθεί, έγραψε ένα επιτόμβιο :

Ci-gίt Piron qui ne fllt rien Pas m%eme academicien. (Ενθάδε κείται ο ΠιΡόν που δεν υπήρξε τίποτα, ούτε καν ακαδημαϊκός) .

Τότε και κείνοι μ ' αρπάξανε και με σπάσανε στο ξόλο . - Μα γιατί, γιατί λοιπόν; - Επειδή ήμοιιν σποιιδαγμένος. Μήπως τάχα για λί-

γες αιτίες δέρνοιιν έναν άνθρωπο; σιιμπέρανε σεμνά κι αποφθεγματικά ο Μαξίμοβ.

- Ε, φτάνει, δε θέλω πια να σας ακοόω. Νόμιζα πως



θα 'ταν διασκεδαστικότερο, τον έκοψε ξαφνικά η ΓκροUσενκα. α Μίτια ταράχτηκε κι αμέσωζ έπαψε να γελάει. α

ψηλό ζ Πολωνόζ σηκώθηκε και με το uπεροπτικό uφος ανθρώποΙ.> ποι.> πλήττει γιατί βρέθηκε σ' ανάρμοστη γι' αuτόν παρέα άρχισε να κόβει βόλτες πάνω κάτω στο δωμάτιο με τα χέρια πίσω .

- Για δες τον ποι.> κόβει βόλτες! είπε η Γκροuσενκα και τον κοίταξε περιφρονητικά.

α Μίτια ανησuχησε περισσότερο . ΕξάλλοΙ.> είχε παρατηρήσει πως ο Πολωνόζ ποι.> καθόταν στο ντιβάνι τον κοιτάζει ερεθισμένος.

- Κuριε, φώναξε ο Μίτια ' ας πιοuμε, κuριοι! Και με τον άλλον xupιo το ίδιο . 'Ας πιοuμε όλοι μαζί!

Πήρε αμέσως τρία ποτήρια και τα γέμισε σαμπάνια . - Στην uγειά της Πολωνίας, κuριοι, πίνω στην uγειά

της Πολωνίας σας, για τα πολωνικά χώματα! φώναξε ο Μίτια .

- Μπάρντζο μι το μίλο, πάνιε, ας πιοuμε (αuτό μ' εuχαριστεί πoΛU, κuριε) , πρόφερε επίσημα και σuγκαταβατικά ο Πολωνός ποι.> καθόταν στο ντιβάνι και πήρε το ποτήρι τοu .

- Κι ο άλλος κuριος να πιει, πώς τον λένε; Έι, εκλαμπρότατε, πάρε το ποτήρι crou ! έλεγε φοuριόζος ο Μίτια .

- Είναι ο κuριος Βροuμπλέβσκu, είπε ο Πολωνός ποι.> καθόταν στο ντιβάνι.

α ΚUΡΙΟζ Βροuμπλέβσκη πλησίασε αργά και βαρuς στο τραπέζι και πήρε το ποτήρι τοu .

- Στην uγειά της Πολωνίας, κUριοι . αuρα! ξεφώνισε ο Μίτια σηκώνονταζ το ποτήρι τοu .

Ήπιανε κι οι τρεις. α Μίτια άρπαξε το μΠΟ'Jκάλι και ξαναγέμισε τα ποτήρια .

- Τώρα στην uγειά της Ρωσίας, κuριοι, κι ας αδερφωθοUμε.



- Γέμισε και τα δικά μας ποτήρια, είπε η Γκροόσενκα· θέλω και γω να πιω στην uγειά της Ρωσίας.

- Και γω , είπε ο Καλγκάνοβ. - Και γω δε θα έλεγα όχι . . . αφοό είναι για τη Ρω-

σία μας, τη γριά γιαγιακοόλα μας, είπε μ ' ένα μικρό γελάκι ο Μαξίμοβ.

-Όλοι, όλοι! φώναξε ο Μίτια. Ξενοδόχε, φέρε κι άλλα μποuκάλια.

Φέρανε τα uπόλοιπα τρία μποuκάλια απ' αuτά ποu 'χε φέρει μαζί τοu ο Μίτια . Αuτός γέμισε τα ποτήρια.

- Στην uγειά της Ρωσίας . Οόρα! φώναξε και πάλι. Όλοι, εκτός απ' τοuς Πολωνοός, ήπιανε. Η Γκροόσεν

κα άδειασε μονομιάς όλο το ποτήρι της . Όμως οι Πολωνοί οότε άγγιξαν καθόλοu τα δικά τοuς.

- Μα πώς έτσι, κόριοι; Έτσι είσαστε; αναφώνησε ο Μίτια . Τι πάθατε;

Ο κόριος Βροuμπλέβσκu πήρε το ποτήρι, το σήκωσε κι είπε μ' επίσημη φωνή.

- Στην uγειά της Ρωσίας με τα σόνορα τοu εφτακόσια εβδομήντα δuο !

-Ότο μπόρντζο, πάνκινε! (Έτσι μάλιστα! ) φώναξε ο άλλος Πολωνός κι αμέσως αδειάσανε κι οι δuο τα ποτήρια τοuς.

- Ηλίθιοι ποu είσαστε, κόριοι! τοu ξέφuγε ξαφνικά τοu Μίτια .

- Κόριε ! ! φώναξαν κι οι δuο τοuς απειλητικά και κοίταζαν το Μίτια σα θuμωμένα κοκόρια .

Περισσότερο είχε θuμώσει ο κόριος Βροuμπλέβσκu . - Αλέ νε μόζνο νε μετς σλαμπόστσι ντο σβογιέγκο

κράιοu ; είπε αγαναχτισμένος. (Μπορεί να μην αγαπάει κανείς τη χώρα τοu ; )

- Σιωπή! Μ η μαλώνετε! Δ ε θέλω καuγάδες! φώναξε



�πιταχτικά η ΓΚPOόσ�νκα και ΧΤόπησ� το πόδι της στο πάτωμα.

Το πρόσωπό της φλoγίστηκ�, τα μάτια της άστραΨαν. Το ποτήρι ποΙ) μόλις �ίχ� πι�ι �κδηλωνόταν κιόλας. Ο Μίτια κατατpόμαξ�.

- Κόριοι, ζητώ σuγνώμη! Εγώ φταίω, δ� θα το ξανακάνω πια . ΒΡοuμπλέβσκη, ΚόPΙ� ΒΡοuμπλέβσκη, δ� θα

t: ' 1 το .,ανακανω . . . . Σωpιάστηκ� στην πολuθρόνα της κι έκρuψ� το πρόσωπό

της στις παλάμ�ς . Eκ�ίνη τη στιγμή αΚOόστηκ� απ' το διπλανό δωμάτιο η χορωδία των κοριτσιών του Mόκpoγι� ποΙ) μαζ�ότηκαν �πιτέλοuς . Λέγαν� ένα σuναρπαστικό χορ�uτικό τραγοόδι .

- Αuτό καταντά�ι Σόδομα! ξ�φώνισ� ξαφνΙΚά ο παν ΒΡοuμπλέβσκη. Ξ�νoδόχ�, διώξ� τις ξ�διάντpoπ�ς!

Ο ξ�νoδόχoς, ποΙ) από ώρα τώρα κρuφοκοίταζ� πεpί�pγος απ' την πόρτα, ακοόγοντας τις φωνές και βλέποντας πως οι �πισκέπτ�ς μαλώσαν�, μπήκ� αμέσως στο δωμάτιο .

- Τι φωνάζ�ις; Τι ξ�λαρuγγιάζ�σαι; γόpισ� κι �ίπ� στο ΒΡοuμπλέβσκη μ� μιαν αν�ξήγητη αγέν�ια.

- Χτήνος! Oόpλιαξ� ο παν ΒΡοuμπλέβσκη. - Χτήνος; Και σό μ� τι χαρτιά έπαιζ�ς τώρα; ΣοΙ)

έδωσα μια τράποuλα μα �σό την έΚΡuψ�ς! Έπαιζ�ς μ� σημαδεμένα χαρτιά! Αν θέλω σ' �ξopίζω τώρα αμέσως στη Σιβηρία, το ξέp�ις αuτό; �ίναι το ίδιο σα να παpαχάpαξ�ς χαρτονόμισμα . . .

Και πλησιάζοντας στο ντιβάνι έχωσ� τα δάχτuλά τοΙ) ανάμ�σα στο εp�σίνωτo και στο μαξιλάρι κι έβγαλ� από κ�ι μιαν ασφράγιστη τράποuλα.

- Να η τράποuλά μοu ! Ασφράγιστη! Τη σήκωσ� και την έδ�ιξ� σ' όλοuς . - Τον �ίδα ποΙ) έκρuψ� τη δικιά μοΙ) τράποuλα και



την άλλαξε με τη δικιά τοu . Είσαι ένας χαρτοκλέφτης και μας κάνεις και τον κόριο!

- Και γω είδα τον άλλον παν να κλέβει δuο φορές στα χαρτιά, φώναξε ο Καλγκάνοβ .

- Αχ, τ ι ντροπή, τ ι αίσχος ! φώναξε η Γκροόσενκα χτuπώντας τα χέρια της και κατακοκκίνησε απ' την ντροπή της. Θεέ μοu, πώς κατάντησε έτσι αuτός ο άνθρωπος;

- Και γω το uποπτεuτηκα, φώναξε ο Μίτια. Μα δεν πρόφτασε να το πει κι ο Βροuμπλέβσκη, λuσσώντας απ' το κακό τοu γόρισε ξάφνοu προς τη Γκροόσενκα και φοβερίζοντάς τη με τη γροθιά τοu , άρχισε να φωνάζει .

- Παλιοβρόμα, γuναίκα τοu δρόμοu! Μα δεν πρόφτασε καλά-καλά να τελειώσει κι ο Μίτια

. όρμησε πάνω τοu, τον άρπαξε και με τα δuο τοu χέρια, τον σήκωσε ψηλά και τον κοuβάλησε έτσι στο διπλανό δωμάτιο απ' όποu μόλις τώρα είχαν βγεΙ

- Τον ακοόμπησα στο πάτωμα κει μέσα! είπε γuρίζοντα ς αμέσως. Είχε λαχανιάσει απ' την ταραχή τοu . Αντιστέκεται ο κανάγιας, όμως δε θα ξανάβγει από κει μέσα . . .

Έκλεισε το ένα φόλλο της πόρτας και κρατώντας ανοιχτό το άλλο, φώναξε στον κοντό παν .

- Εκλαμπρότατε, δε θα θέλατε και σεις να κοπιάσετε μέσα; ταπεινώς παρακαλοόμεν σας!

- Πατεροόλη Μήτρι Φιοντόροβιτς, είπε ο Τρόφωνας Μπορίσιτς πάρ' τοuς λοιπόν τα λεφτά, όσα crou πήρανε τοuλάχιστο. Αφοό έ.ίναι το ίδιο σα να σ' τα κλέψανε .

- Εγώ δε θέλω να τοuς πάρω τα πενήντα μοu ροόβλια, είπε ξαφνικά ο Καλκάνοβ .

- Οότε και γω τα θέλω τα διακόσια μοu, οότε και γω τα θέλω! φώναξε ο Μίτια . Με κανέναν τρόπο δε θα τα πάρω, ας τα κρατήσει για παρηγοριά.

- Μπράβο, Μίτια! Υπέροχα! φώναξε η Γκροόσενκα και ένας τόνος μοχθηρίας αντήχησε στην κραuγή της. Ο


1 24 Φ" ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ

, , " , κο ντο ς παν, κατακοκκινος απ τη φοuρκα τοu , μα χωρις να χάσει καθόλοu την πόζα τοu, προχώρησε προς την πόρτα. Όμως, ξάφνοu, σταμάτησε και, γuρίζοντας προς την Γκροόσενκα, είπε:

- Πάνη, γεζέλι χτές ιστσ ζα μνόιοu ιντζμί, γέσλι νιεμπίβα"ί ζντρόβα! (Πάνη, αν θες. να ' ρθεις μαζί μοu , έλα . Αν όχι, έχε γειά! )

Κι επίσημα, ξεφuσώντας από αγανάκτηση και φιλότιμο, δρασκέλισε την πόρτα . Ο άνθρωπος είχε σταθερό χαρακτήρα. 'Τστερα απ' αuτά ποu 'χαν γίνει, διατηροόσε ακόμα την ελπίδα πως η πάνη θα τον ακολοuθήσει . Τόσο μεγά\η ιδέα είχε για τον εαuτό τοu . Ο Μίτια έκλεισε πίσω τοu την πόρτα.

- Κλειδώστε τοuς, είπε ο Καλγκάνοβ . Μα η κλειδαριά έκλεισε από τη μέσα μεριά . Είχαν κλειδωθεί μονάχοι τοuς.

- Θαuμάσια! ξαναφώναξε η Γκροόσενκα θuμωμένα κι άσπλαχνα. Θαuμάσια! Αuτό και τοu πρέπει!


ΥΙΙΙ

Παραλήρημα

Τ ΟΤΕ άρχισε ένα όργιο σχεδόν, γλέντι τρικοόβερτο. Η Γκροόσενκα ήταν η πρώτη ποΙ) φώναξε να της δώσοuν κρασί:

« Θέλω να πιω, να πιω και να μεθόσω και να το ρίξοuμ' έξω, Μίτια, όπως και τότε. Θuμάσαι, Μίτια, θuμάσαι; »

Ο Μίτια παραληροόσε σχεδόν και προαισθανόταν την « εuτuχία τοu» . Για να λέμε την αλήθεια, η Γκροόσενκα όλο και τον έδιωχνε από κοντά της .

«Τράβα και γλέντα, πες τοuς να χορεuοuν, όλοι να λ ' !: " Ο " , γ εντανε, να �εφαντωνοuν . πως και τοτε, οπως και το-

τε! » εξακολοuθοuσε να φωνάζει. Βρισκόταν σε τρομερή έξαψη. Ο Μίτια ορμοόσε να δώ

σει διαταγές. Η χορωδία είχε μαζεντεί στο διπλανό δωμάτιο . Και τοότο γιατί το ('"αλόνι όποΙ) κάθονταν τώρα ήταν στενάχωρο, έτσι μάλιστα ποΙ) το 'χαν χωρίσει στα δuο μ' ένα τσίτινο παραβάν. Πίσω απ' το παραβάν ήταν ένα μεγάλο κρεβάτι με μαλακό στρώμα και πολλά μαξιλάρια. 'Αλ-



λοτε uπήρχαν κρεβάτια και στα τέσσερα «καλά» δωμάτια τοι> σπιτιοό . Η Γκροόσενκα κάθισε δίπλα στην πόρτα ' την πολuθρόνα τής την πήγε κει ο Μίτια : Εκεί ακριβώς καθόταν και «τότε» τη μέρα τοι> πρώτοι> τοuς γλεντιοό και κοίταζε τοuς χoρεuτές και τη χορωδία. Τα κορίτσια ποι> 'χαν έρθει, ήταν εδώ και την άλλη φορά, οι Εβραίοι με τα βιολιά και τα τσέμπαλα φτάσανε κι αuτοί, ήρθε επιτέλοuς και το φορτίο με τα κρασιά κι οι μεζέδες . Ο Μίτια έτρεχε δω και κει . Μπαίνανε στο δωμάτίο και ξένοι μοuζίκοι και χωριάτισσες. Όλοι αuτοί είχαν πέσει πια για όπνο μα σηκώθηκαν κι ήρθαν εδώ γιατί μuριστήκανε πλοόσιο κέρασμα, όπως και τότε , εδώ κι ένα μήνα. Ο Μίτια χαιρετοόσε κι αγκάλιαζε τοuς γνωστοός τοu , ποι> θuμόταν πως τοuς είχε ξαναδεί, άνοιγε μποuκάλια και γέμιζε το ποτήρι τοι> καθενός ποι> θα τόχαινε μπροστά τοu . Τη σαμπάνια μονάχα τα κορίτσια την κuνηγοuσανε, οι μοuζίκοι προτιμοόσαν το ροόμι και το κονιάκ κι ιδιαίτερα το ζεστό ποντς . Ο Μίτια πρόσταξε να Φήσοuν σοκολάτα για όλα τα κορίτσια και να 'xouv σuνεχώς έτοιμα τρία σαμοβάρια για το τσάι και το ποντς έτσι ποι> όποιος ερχόταν να 'χει τσάι και ποντς όσο τραβάει η καρδιά τοu. Με δuο λόγια άρχισε μια ασu� νάρτητη κι αλλόκοτη φασαρία, μα ο Μίτια λες και βρισκόταν στο στοιχείο τοu , κι όσο πιο ασuνάρτητα γίνονταν όλα, τόσο αuτός ζωήρεuε . Αν κείνη τη στιγμή τοό ζητοόσε κανένας μοuζίκος λεφτά, θα 'βγαζε αμέσως το μάτσο τοι> και θ' άρχιζε να μοιράζει δεξιά κι αριστερά. Γι' αuτό, φαίνεται, ο Τρόφωνας Μπορίσιτς δεν έφεuγε στιγμή από κοντά τοu . Αuτός το 'χε πάρει απόφαση πια πως δε θα κοιμηθεί τοότη τη νόχτα, όμως έπινε λίγο (ένα ποτηράκι ποντς κατέβασε μονάχα) κι επαγρuπνοuσε προσεχτικά με τον τρόπο τοι> για τα σuμφέρoντα τοι> Μίτια. Όταν έβλεπε πως χρειάζεται η επέμβασή τοι> τοό μίλαγε δοuλικά και τον έπειθε να μην κερνάει όπως «τότε» τοuς μοuζίκοuς «τσιγάρα και



κρασί ΤΟι.) Ρήνοu» και, Θεός φuλάξοι, να μην τοuς δίνει λεφτά. Αγανακτουσε πολύ ΠΟι.) τα κορίτσια πίνανε λικέρ και τρώγανε καραμέλες .

«Ψωριάρες είν' όλες τοuς, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς» , έλεγε. « ' Αμα θέλω τις διώχνω με τις κλωτσιές και τις προστάζω να μοΙ.) ποuν κι εuχo:ριστώ» .

Ο Μίτια ξαναθuμήθηκε τον Αντρέι και πρόσταξε να τοΙ.) δώσοuν ποντς . «Τον έχω προσβάλω> έλεγε και ξανάλεγε μ' αδuνατισμένη και σuγκινημένη φωνή. Ο Καλγκάνοβ στην αρχή δεν ήθελε να πιει κι η χορωδία των κοριτσιών δεν τοΙ.) άρεσε καθόλοΙ.) μα, όταν ήπιε κάνα Ouo ποτήρια σαμπάνια, εuθuμησε τρομερά, πήγαινε πέρα δώθε στα δωμάτια, γελουσε και τα 'βρισκε περίφημα όλα, και τα τραγουδια και τη μοuσική . Ο Μαξίμοβ είχε έρθει στο κέφι και δεν έφεuγε από κοντά τοu . Η Γκρουσενκα, ποΙ.) άρχιζε κι αuτή να μεθάει, έδειχνε τον Καλγκάνοβ στο Μίτια:

«Τι χαριτωμένο, τι uπέροχο αγοράκι ποΙ.) είναι ! » Και ο Μίτια έτρεχε ενθοuσιασμένος να φιλήσει τον Καλ

γκάνοβ και το Μαξίμοβ. Ω, προαισθανόταν και περίμενε πολλά. Αuτή δεν τοΙ.) 'χε πει τίποτα ακόμα και μάλιστα ήταν φανερό πως όλο και ανέβαλλε να τοΙ.) το πει, μονάχα που και που τον κοίταζε χαδιάρικα με τα φλογερά της μάτια . Τέλος , τον άρπαξε ξαφνικά απ' το χέρι και τον τράβηξε κοντά της. Καθόταν στην πολuθρόνα της, κοντά στην πόρτα .

- Πώς μπήκες έτσι όταν ήρθες, ε; Πόσο τρόμαξα! Τι; Είχες σκοπό να τον αφήσεις να με πάρει, ε ; Ήθελες νcι. τον αφήσεις;

- Δεν ήθελα να καταστρέφω την εuτuχία crou ! της φιθυριζε ο Μίτιο; μαγεμένος .

Μα κείνη δε νοιαζόταν καθόλοΙ.) γία την απάντησή τοu . - Καλά, τράβα τώρα . . . γλέντησε, τον ξανάοιωξε αu

τή, και μην κλαις, θα σε ξαναφωνάξω .



Ο Μίτια έφuγε τρέχοντας κι αuτή άρχισε και πάλι ν' ακοόει τα τραγοόδια και να κοιτάζει τοuς χοροός. Όμως τον παρακολοuθοuσε με το βλέμμα όποu και να πήγαινε και σ' ένα τέταρτο τον ξαναφώναζε πάλι κι αuτός ξαναρχόταν τρέχοντας κοντά της .

- Κάτσε τώρα δω δίπλα μοu και διηγήσοu μοu πώς έμαθες χτες πως έφuγα κι ερχόμοuν δω πέρα . Ποιος crou το 'πε πρώτος;

Κι ο Μίτια άρχισε να της τα διηγείται όλα, ασόνδετα, άταχτα, με έξαψη. ' Ομως διηγόταν κάπως παράξενα, έσμιγε σuχνά τα φρόδια τοu και κόμπιαζε.

- Γιατί κατσοuφιάζεις; ρώτησε αuτή. - Τίποτα . . . άφησα έναν άρρωστο κει πέρα . Αν γινό-

ταν καλά, αν ήξερα πως θα γίνει καλά, τώρ' αμέσως θα 'Οινα δέκα χρόνια απ' τη ζωή μοu!

- Ε , ο · Θεός μαζί τοu μια κι είναι άρρωστος. Μα αλήθεια λοιπόν ήθελες να σκοτωθείς αόριο; Τι ανόητος ποu είσαι! Και γιατί τάχα; Εγώ κάτι τέτοιοuς άμuαλοuς σαν και σένα αγαπάω, τοu ψιθόριζε με γλώσσα ποu 'χε κάπως βαρόνει. Ώστε για μένα είσαι έτοιμος να κάνεις το καθετί, ε ; Μα στ' αλήθεια , ανοητοόλη μοu, ήθελες να σκοτωθείς αόριο το πρωί; Όχι, καλότερα περίμενε λιγάκι, ίσως αόριο να crou πω μια λεξοόλα . . . δε θα crou την πω σήμερα, αόριο θα crou την πω . Εσό θα ' θελες να crou την πω τώρα, ε; Όχι, δε θιλω να το μάθεις α7tό σήμερα . . . Μα άντε, πήγαινε τώρα, γλέντησε .

' Ομως μια φορά τον φώναξε κάπως απορημένη κι ανήσuχη.

- Γιατί είσαι θλιμμένος; Το βλέπω πως δεν έχεις κέφι . . . Ναι, ναι , το βλέπω, πρόσθεσε κοιτάζοντάς τον προσεχτικά στα μάτια. Αν κι αγκαλιάζεις και φιλάς κει πέρα τοuς μόuζίκοuς και φωνάζεις, όμως εγώ το βλέπω πως �άτι έχεις . Μη σκέφτεσαι τίποτα, γλέντα, εγώ είμαι εuθuμη,



γλέντα και συ . . . Κάποιον αγαπάω από δω μέσα. Μαντεύ· εις ποιος είναι; Αχ, κοίτα κει: τ' αγόρι μου αποκοιμήθηκε, μέθυσε ο καλούλης μου .

Έλεγε για τον Καλγκάνοβ. Εκείνος είχε πραγματικά μεθύσει κι αποκοιμήθηκε για λίγο κει που καθόταν στο ντιβάνι . Και δεν κοιμήθηκε μονάχα απ' το κρασί, τον είχε πιάσει ξαφνικά μια μελαγχολία, ή όπως το ' λεγε ο ίδιος, μια « ακεφιά» . Αιτία ήταν και τα τραγούδια που όσο πήγαιναν γίνονταν όλο και πιο ανοιχτά και σκαμπρόζικα. Μα κι οι χοροί το ίδιο : Δυο κορίτσια μασκαρεύτηκαν σαν αρκούδες κι η Στεπανίντα, μια κοπέλα ζωηρή και μπριόζα, παράσταινε τον αρκουδιάρη. Βαστούσε ένα ραβδί στο χέρι κι άρχισε να τις «επιδείχνει» .

«Χόρευε, Μάρω, χόρευε» , φώναζε αυτή, «αλλιώς θα σου τις βρέξω ! »

Οι αρκούδες πέσανε στο τέλος κατάχαμα μ' έναν εντελώς πια ανάρμοστο τρόπο. Όλοι οι μουζίκοι κι οι χωριάτισσες γέλασαν θορυβώδικα .

«Ας κάνουν το κέφι τους» , έλεγε αποφθεγματικά η Γκρούσενκα με μιαν έκφραση μακαριότητας, «λίγες φορές τους δίνεται κι αυτωνών η ευκαιρία να γλεντήσουν» .

Ο Καλγκάνοβ όμως είχε το ύφος ανθρώπου που κάτι τον λέρωσε .

« Γουρουνιές είναι όλ' αυτά τα λαϊκά» , παρατήρησε φεύγοντας. «Είναι τ' ανοιξιάτικα παιχνίδια τους που τα παίζουν γλεντώντας τις λευκές νύχτες» .

Όμως περισσότερο απ' όλα δεν του άρεσε ένα «καινούργιο» τραγουδάκι με ζωηρό ρεφραίν για χορό όπου ένας αφέντης ρωτούσε τα κορίτσια:

Ένας αφέντης ρώταΥε τις όμ.ορφες κοπέλες: Μ' αΥαπάτε, μ.

' αΥαπάτε, βρε κοπέλες;


1 3 0 Φ . NTOΣTOΓlEBΣKH

Μα τα κορίτσια βρίσκανε. πως δε.ν μπορε.ί ν ' αγαπήσε.ι κανε.ίς έναν αφέντη:

Ο αφέντης θα με δέρνει χαι πολύ θε να πονάω πώς λοιπόν θα το μπορέσω τον αφέντη ν ' αΥαπάω;

Πέρασε. όστε.ρα ένας τσιγγάνος και ρώτησε. κι αυτός:

, Ενας τσΙΥΥάνος ρώταΥε τις όμορφες χοπέλες: Μ ' αΥαπάτε, μ ' αΥαπάτε, βρε χοπέλες;

Μα οότε. και τον τσιγγάνο μπορε.ί ν' αγαπήσε.ι κανε.ίς:

Ο τσΙΥΥάνος είναι Χλέφτης χαι στη φυλαΧή θα πάει Υιατί τάχα η χαρδιά μου Υια 'ναν τέτοιο να πονάει;

Πε.ράσανε. πολλοί και ρωτάγανε. τα κορίτσια, ακόμα κι ένας φαντάρος :

Ένας φαντάρος ρώταΥε τις όμορφες χοπέλες: Μ ' αΥαπάτε, μ ' αΥαπάτε, βρε Χόπέλες;

Όμως το φαντάρο τον διώξανε. με. πε.ριφρόνηση:

Ο φαντάρος έχει όπλο χαι στον πόλεμο θα πάει Τότε Υω θα μείνω μόνη χαι ποιος πια θα με . . .

Εδώ υπήρχε. μια λέξη που σίγουρα θα την έκοβε. η Λογοκρισία . Όμως τα κορίτσια τραγοόδησαν κι αυτό τα δίστιχο με. με.γάλη αφέλε.ια κι ε.ιλικρίνε.ια. Το κοινό ε.νθουσιάστηκε.. Τε.λικά, τυχε.ρός στάθηκε. ο έμπορος:

Κι ο έμπορος ρώταΥε τις όμορφες χοπέλες: Μ' αΥαπάτε, μ ' αΥαπάτε, βρε χοπέλες;

Κι αποδε.ίχτηκε. πως τα κορίτσια πoΛU τον αγαπάνε. γιατί, μάτια μου :



Ένας έμπορος ποιιλάει χαι χαλά θα τη βολεύει Κι όποια σπίτι τοιι θα ζει, δε θα ζει, θα βασιλεύει .

Ο Καλγκάνοβ θύμωσε.: - Αιιτό πια το τραγούδι ε.ίναι ε.ντε.λώς της ε.ποχής μας.

Θα 'θε.λα να ξέρω ποιος τοιις τα γράφε.ι! Ο σιδηροδρομικός λε.ίπε.ι μονάχα κι ο Εβραίος. Αιιτοί σίγοιιρα θα τα καταφέρνανε. καλά.

Και σχε.δόν προσβλημένος πρόσθε.σε. πως τον έπιασε. ακε.φιά, έκατσε. στο ντιβάνι και τον πήρε. ο ύπνος. Τ' όμορφο πρόσωπό τοιι ε.ίχε. χλομιάσε.ι λιγάκι έτσι καθώς το 'χε. γε.ίρε.ι στο προσκέφαλο τοιι ντιβανιού .

- Κοίτα τι ομορφούλης ποιι ε.ίναι, έλε.γε. η Γκρούσε.νκα πλησιάζοντάς τον μαζί με. το Μίτια . Πριν έρθε.ις τοιι χτένιζα τα μαλλάκια τοιι . Σα λινάρι ε.ίναι τα μαλλιά τοιι και πιικνά, πολύ πιικνά . . .

Και σκύβοντας τριιφε.ρά απάνω τοιι τον φίλησε. στο μέτωπο. Ο Καλγκάνοβ άνοιξε. αμέσως τα μάτια τοιι, την κοίταξε., ανασηκώθηκε. και ρώτησε. ανήσιιχος:

- Πού ε.ίναι ο Μαξίμοβ; - Αιιτόν μονάχα έχε.ι στο νοιι τοιι , ε.ίπε. γε.λώντας η

Γκρούσε.νκα. Μα κάτσε. και μαζί μοιι διιο λε.πτά . Μίτια , τρέχα να βρε.ις το Μαξίμοβ τοιι .

Ο Μαξίμοβ τριγύριζε. όλη την ώρα κοντά στα κορίτσια. Πού και πού έτρε.χε. κι έπινε. λικέρ . Είχε. πιε.ι κιόλας διιο φλιτζάνια σοκολάτα. Το προσωπάκι τοιι ε.ίχε. κοκκινίσε.ι, η μύτη τοιι κατακόκκινη, τα μάτια ιιγρά κι όλο γλύκα . Ήρθε. τρέχοντας κοντά στο τραπέζι κι ε.ίπε. πως θέλε.ι να χορέΨε.ι σαμποτιέ και να τοιι παίξοιιν «ένα μοτιβάκι» .

- Γιατί βέβαια ε.γώ απ' τα μικράτα μοιι έχω σποιιδάσε.ι όλοιις τοιις καθωσπρέπε.ι χορούς . . .

-' Αντε., άντε. και σιι μαζί τοιι λοιπόν, Μίτια . Εγώ θα κοιτάζω από δω πώς θα χορέΨε.ι.



-Όχι, θα πάω και γω να δω, φώ�αξε ο Καλγκάνοβ αποκρούοντας με τον πιο αφελή τρόπο την πρόταση της Γκρούσενκας να κάτσει μαζί της .

Πήγαν όλοι να κοιτάξουν . Ο Μαξίμοβ πραγματικά χόρεψε το σαμποτιέ μα κανένας εκτός απ' το Μ ίτια δεν ενθουσιάστηκε . Όλος ο χορός δεν ήταν τίποτ' άλλο από πηδήματα και στρεβλώματα των ποδιών . Σε κάθε πήδημα χτύπαγε με την παλάμη του τη σόλα τού παπουτσιού . Του Καλγκάνοβ καθόλου δεν του άρεσε, μα ο Μίτια γέμισε φιλιά το χορευτή.

- Σ' ευχαριστώ. Μήπως κουράστηκες ; Τι κοιτάς εκεί; Μήπως θέλεις κανένα σοκολατάκι, ε; Κανένα πουράκι;

-Ένα τσιγαράκι. - Να πιεις δε θέλεις τίποτα; - Ναι, λίγο λικεράκι θα πάρω . . . Δεν έχετε σοκολα-

τίνια; - Εκεί στο τραπέζι είν' όλα. Πήγαινε και διάλεξε ό,τι

θέλεις, ψυχούλα μου ! -' Οχι, θέλω από κείνα, πώς τα λένε; Με βανίλια . . .

από κείνα για τους γέρους . . . χι-χι! -Όχι, φιλαράκο μου, τέτοια ιδιαίτερα δεν έχουμε . - Ακούστε! είπε ο γεροντάκος κι έσκυψε ξαφνικά στ'

αυτί του Μίτια . Εκείνη κει η κοπελίτσα, η Μαρούσκα, χιχι, μήπως θα μπορούσα, αν γίνεται δηλαδής, να γνωριστώ μαζί της . . . από καλοσύνη σας .

-' Ακου κει τ ι ορέχτηκε! Όχι, φιλαράκο μου, σε γελάσανε.

- Δεν κάνω δα σε κανέναν κακό, ψιθύρισε παραπονιάρικα ο Μαξίμοβ .

- Ας είναι, ας είναι. Εδώ, φίλε μου, χορεύουνε και τραγουδάνε μονάχα. Όμως γιατί όχι, διάολε; Περίμενε . . . Τρώγε προς το παρόν, πίνε γλέντα. Μήπως χρειάζεσαι λεφτά;



- Αργότερα αν θέλατε . . . χαμογέλασε ο Μαξίμοβ . - Καλά, καλά . . . Το κεφάλι τοι> Μίτια έκαιγε . Βγήκε στην ξύλινη γαλα

ρία . Ο καθαρός αέρας τον σuνέφερε κάπως. Στεκόταν μονάχος τοι> στη γωνιά, στο σκοτάδι, και ξαφνικά έπιασε με τα δuο τοι> χέρια το κεφάλι τοu . Ξάφνοι> οι σκόρπιες σκέΦεις τοι> σuγκεντρώθηκαν κι όλα φωτίστηκαν . Το φως ήταν τρομερό . Τρομαχτικό!

«Αν πρόκειται να σκοτωθώ τότε τι περιμένω» ; σκέφτηκε . « Θα πάω τώρα να πάρω το πιστόλι, θα ξανάρθω εδώ και θα. ξεμπερδεύω σε τούτη τη βρόμικη και σκοτεινή γωνιά » .

Ένα λεπτό σχεδόν δεν ήξερε τ ι ν ' αποφασίσει . Τότε ποι> ' ρχότανε εδώ πέρα τον βασάνιζε κιόλας η επαίσχuντη πράξη τοu , η κλοπή και κείνο το αίμα. Το αίμα! . . . Όμως τότε δεν uπόφερε τόσο, ω, όχι! Γιατί τότε όλα πια είχαν τελειώσει . Τότε την είχε χάσει, την είχε παραχωρήσει στον άλλον, είχε χαθεί πια γι' αuτόν, είχε εξαφανιστεί. Ω , τότε η καταδίκη τοι> ήταν πιο εύκολη, φαινόταν τοuλάχιστον απαραίτητη, αναπότρεπτη. Γιατί ποιος ο λόγος να εξακολοuθήσει να ζει; Μα τώρα; Μήπως τώρα είναι το ίδιο ; Τώρα δεν uπήρχε πια ο άλλος, κείνο το σκιάχτρο ποι> δεν τον άφηνε σε ησuχία, κείνος ο «πρώτος» της κι αναμφισβήτητος, κείνος ο μοιραίος άνθρωπος εξαφανίστηκε πια και δεν έμεινε ούτε ίχνος τοu . Το τρομερό σκιάχτρο είχε καταντήσει τώρα τιποτένιο και κωμικό . Το κοuβαλήσανε στην κρεβατοκάμαρα και το κλειδώσανε. Δε θα γuρίσει ποτέ πια. Εκείνη ντρέπεται, κι απ' το βλέμμα της το βλέπει πια καθαρά ποιον αγαπάει . Λοιπόν, τώρα είναι ίσα- ίσα καιρός να ζήσει κανείς, όμως . . . όμως δεν μπορεί να ζήσει, ω κατάρα!

«Θεέ μοu, κάνε να ξαναζήσει κείνος ποι> έπεσε δίπλα στο φράχτη! Παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο! Κι άλλη φορά έκανες θαύματα, Θεέ μοu , για να σώσεις αμαρ-



τωλοός σαν και μένα! Ω, αν ζει ο γέρος! Τότε το άλλο αίσχος θα το ξεπλόνω, θα επιστρέψω τα κλεμμένα χρήματα, θα τα δώσω πίσω, θα τα βρω ο κόσμος να χαλάσει . . . Δε θα μείνει οότε ίχνος απ' όλη α\)τή τη ντροπή. Μονάχα στην καρδιά μο\) θα μείνει, στον αιώνα τον άπαντα! Μα όχι, όχι. ' Ολ' α\)τά είναι απραγματοποίητα, μικρόΨ\)χα όνειρα. Ω, κατάρα! »

, Ομως κάποια φωτεινή αχτίδα ελπίδας έλαμψε μέσα στις μαόρες το\) σκέψεις . Όρμησε μέσα, εκεί πο\) ήταν εκείνη, η παντοτινή το\) βασίλισσα!

«Μήπως τάχα μια ώρα, ένα λεπτό της αγάπης της δεν αξίζει όλη την \)πόλοιπη ζωή έστω κι αν πρόκειται να περάσει μέσα στα μαρτόρια της ντροπής; »

Τοότη η ανατριχιαστική ερώτηση κ\)ρίεψε την καρδιά το\) .

«Ας πάω σ' α\)τήν, σ' α\)τήν μονάχα. Να τη βλέπω, να την ακοόω και να μη σκέφτομαι τίποτα, να τα ξεχάσω όλα' ας είναι μονάχα για τοότη τη νόχτα, για μια ώρα, για ένα λεπτό! »

Προτοό μπει καλά-καλά στο δωμάτιο, έπεσε πάνω στον Τρόφωνα Μπορίσιτς . Α\)τός το\) φάνηκε κάπως σκ\)θρωπός κι ανήσ\)χος. Φαίνεται πως γόρεuε το Μίτια.

- Τι έχεις, Μπορίσιτς; Μήπως με γόρε\)ες; -Όχι, όχι εσάς . . . σα να τα 'χασε άξαφνα ο ξενοδό-

χος, γιατί να σας γ\)ρεόω; Μα . . . ποό είχατε πάει ; - Γιατί είσαι τόσο άκεφος; Μήπως θόμωσες; Σε λίγο

θα πας να κοιμηθείς, μη χολοσκάς . . . Τι ώρα είναι; - Μα θα ' ναι τρεις περίπο\) . Ίσως και κάτι παραπά-

νω . - Τελειώνο\)με, τελειώνο\)με . - Μα σας παρακαλώ, μην ανησ\)χείτε . Καθίστε όσο

θέλετε . . . «Τι έχει ; » σκέφτηκε ο Μίτια κι έτρεξε στο δωμάτιο όπο\) χόρε\)αν οι κοπέλες .



' αμως εκείνη δεν ήταν εκεΙ αότε και στο γαλάζιο δωμάτιο _ Μονάχα ο Καλγκάνοβ λαγοκοιμόταν στο ντιβάνι_ α Μίτια κοίταξε πίσω απ' το παραβάν _ Εκεί ήταν _ Καθόταν στη γωνιά, πάνω σ' ένα σεντοόκι κι έχοντας τα χέρια και το κεφάλι πάνω στο κρεβάτι που βρισκόταν δίπλα- έκλαιγε πικρά προσπαθώντας μ' όλη της τη OUναμη να πνίξει τους λυγμοός της για να μην την ακοόσουν . Βλέποντας το Μίτια του 'κανε νόημα να πλησιάσει κι όταν εκείνος έτρεξε κοντά της τον άρπαξε απ' το χέρι.

- Μίτια, Μίτια , και γω τον αγαποόσα! άρχισε να του Ψιθυρίζει . Τον αγαποόσα τόσο, όλο τοότο τον καιρό , όλα, όλ' αυτά τα πέντε χρόνια! Αυτόν αγαποόσα άραγε ή μονάχα το θυμό μου ; Όχι, αυτόν. Αυτόν! Ψέματα λέω πως αγαποόσα το θυμό μου μονάχα κι όχι αυτόν ! Μίτια, τότε ήμουνα μόλις δεκαεφτά χρονώ, τότε.. ήταν τόσο χαδιάρης μαζί μου , τόσο εόθυμος, μου τραγουδοόσε . . . Ή μήπως έτσι μου φάνηκε επειδή ήμουνα μικρή κι ανόητη; Όμως τώρα, Θεέ μου , δεν είναι κείνος . . . εντελώς αλλιώτικος . Και το πρόσωπό του άλλαξε ακόμα. Τρόμαξα να τον γνωρίσω . Όταν ερχόμουνα δω πέρα με τ' αμάξι του Τιμοφέι σ' όλο το δρόμο σκεφτόμουνα: « Πώς θα τον αντικρό- _ , Τι θα του πω ; Πώς θα κοιτάξει ο ένας τον άλλον; . . . »

Η Ψυχή μου σφιγγότανε μα σαν ήρθα δω πέρα λες και με περιέλουσε με βρομόνερα. Σου μιλάει και νομίζεις πως είναι δάσκαλος : Όλες του οι κουβέντες σοβαρές, σπουδαίες, με δέχτηκε μ' έναν τόσο επίσημο τρόπο που τα 'χασα . Δεν ήξερα πώς ν' ανοίξω κουβέντα. Στην αρχή νόμιζα πως ντρεπότανε γιατί ήταν και κείνος ο Ψηλός Πολωνός μαζί του . Καθόμουνα, τους κοίταζα και σκεφτόμουνα: Πώς. .. γίνεται και δεν ξέρω τώρα τι να τους πω; Ξέρεις; Η γυναίκα του τον χάλασε έτσι. Να, εκείνη που γι' αυτήν με παράτησε και την παντρεότηκε . . . Αυτή τον έκανε κι άλλαξε τόσο . Μίτια , αχ, τι ντροπή! Ωχ, ντρέπομαι, Μίτια, ντρέπομαι


1 3 6 Φ . ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ

για όλη μο\) τη ζωή! Καταραμένα, καταραμένα ας είναι κείνα τα πέντε χρόνια, καταραμένα! είπε και ξανάβαλε πάλι τα κλάματα, μα το χέρι το\) Μίτια δεν τ' άφηνε, το κράταγε γερά .

- Μίτια, καλέ μο\), μη φεύγεις, στάσο\), θέλω δ\)ο λόγια να σο\) πω, Φιθύρισε · σήκωσε ξαφνικά το κεφάλι της και τον κοίταξε: ' Ακο\) . Πες μο\), ποιον αγαπώ; Είναι δω ένας άνθρωπος π' αγαπώ. Ποιος είναι; Α\)τό θέλω να μο\) πεις.

Το πρησμένο απ' τα δάκρ\)α πρόσωπό της φωτίστηκε μ' ένα χαμόγελο . Τα μάτια της λάμΦανε μέσα στο μισοσκόταδο .

- Πριν από λίγο μπήκε μέσα ένα γεράκι κι η καρδιά μο\) σφίχτηκε. « Να, ανόητη, να κείνος πο\) αγαπάς» , έτσι μο\) Φιθύρισε ε\)%ς η καρδιά μο\) . Μπήκες εσύ κι όλα φωτίστηκαν. « Μα τι φοβάται; » σκεφτόμο\)να . Γιατί εσύ φοβήθηκες, κατατρόμαξες, δεν ήξερες πώς να μιλήσεις . «Δε φοβάται βέβαια α\)τούς» , σκέφτηκα. Μήπως \)πάρχει άνθρωπος πο\) να τον φοβάσαι; «Εμένα είναι πο\) φοβάται» , σκέφτηκα « μονάχα εμένα» . Γιατί βέβαια θα διηγήθηκε η Φένια σε σένα τον κο\)τούτσικο α\)τά πο\) φώναξα στον Αλιόσα απ' το παράθ\)ρο . Πως αγάπησα για μιαν ωρίτσα το Μίτιενκα και τώρα πάω ν' αγαπήσω . . . έναν άλλον. Μίτια , Μίτια, πώς το μπόρεσα α\)τό, πώς το μπόρεσα η ανόητη να σκεφτώ πως θ ' αγαπούσα άλλον ύστερ' από σένα; Με σ\)γχωρείς, Μίτια ; Με σ\)γχωρείς ή όχι; Μ' αγαπάς; Μ ' αγαπάς;

Αναπήδησε και τον άρπαξε και με τα δ\)ο της χέρια απ' το\)ς ώμο\)ς. Ο Μίτια, άλαλος απ' την έκστασή το\) , την κοίταξε στα μάτια, κοίταξε το πρόσωπό της, το χαμόγελό της και, ξαφνικά, την έσφιξε στην αγκαλιά το\) και τη φίλησε .

- Θα με σ\)γχωρέσεις πο\) σε βασάνιζα; Απ' το κακό Digitized by 10uk1s, June 2009


μου σας βασάνιζα όλους. Κε-ίνον το γε-ροντάκο, ε-πίτηδε-ς , , , ξ 'λ Θ ' " απ το κακο μου τον ε-τρε- ανα . . . ... υμασαι πως ηπιε-ς μια φορά στο σπίτι μου κι έσπασε-ς το ποτήρι; Το θυμήθηκα αυτό και έσπασα και γω σήμε-ρα ένα ποτήρι . Έπινα στην υγε-ιά της «άτιμης καρδιάς μου» . Μίτια, γε-ράκι μου, γιατί δε- με- φιλάς; Μια φορά με- φίλησε- και σταμάτησε-, κοιτάε-ι, ακοόε-ι . . . Τι τ' όφε-λος να μ' ακοός! Φίλα με-, φίλα μεδυνατά, έτσι. ' Αμα ε-ίναι ν' αγαπάς, αγάπα μ' όλη την καρδιά σου ! Τώρα θα γίνω σκλάβα σου, θα 'μαι σκλάβα σου σ' όλη μου τη ζωή! Ωραία ε-ίναι να 'σαι σκλάβα! . . . Φίλα με-! Χτόπα με-, βασάνισέ με-, κάνε- με- ό,τι θέλε-ις . . . Ωχ, και στ ' αλήθε-ια μ' αξίζε-ι να με- βασανίζουν . . . Στάσου! Πε-ρίμε-νε-, αργότε-ρα, όστε.ρα, δε- θέλω έτσι . . . ε-ίπε- ξαφνικά και τον έσπρωξε-. Φε-όγα, Μίτκα, τώρα θα πάω να πιω κρασί, θέλω να με-θόσω, θα με-θόσω και θα χορέψω. Το θέλω, το θέλω !

Τ ου ξέφυγε- και παραμε.ρίζοντας το παραβάν μπήκε- στο δωμάτιο . Ο Μίτια βγήκε- στο κατόπι της σα με-θυσμένος .

«Ας γίνε-ι, ας γίνε-ι ό,τι γίνε-ι . Για ένα λε-πτό της αγάπης της δίνω ολάκε.ρο τον κόσμο» , σκέφτηκε- ο Μίτια.

Πραγματικά η Γκροόσε-νκα ήπιε- μονοροόφι ακόμα ένα ποτήρι σαμπάνια και ξάφνου αποζαλίστηκε- . Έκατσε- στην πολυθρόνα της και χαμογε-λοόσε- ε-υτυχισμένη . Τα μάγουλά της άναψαν, τα χε-ίλη της φλογίστηκαν, τα λαμπε-ρά της μάτια θολώσανε- και το φιλήδονο βλέμμα της σαγήνωε-. Ακόμα κι ο Καλγκάνοβ ένιωσε- να δαγκώνε-ται η καρδιά του και την πλησίασε-ο

-' Ακουσε-ς πως σε- φίλησα πριν από λίγο, όταν κοιμόσουνα; του ε-ίπε-. Τώρα μέθυσα . . . Εσό δε- μέθυσε-ς; Ο Μίτια γιατί δε-ν πίνε-ι; Γιατί δε-ν πίνε-ις, Μίτια; Εγώ ήπια και συ δε-ν πίνε-ις . . .

- Ε ίμαι με-θυσμένος! Από σένα με-θυσμένος, μα τώρα θέλω να με-ΘUσω και με- κρασί.



Ήπιε ακόμα ένα ποτήρι και -το\) φάνηκε παράξενο και το\) ίδιο\)- μέθ\)σε μ' α\)τό το τελε\)ταίο ποτήρι. Μέθ\)σε ξαφνικά' ως εκείνη τη στιγμή ήταν εντελώς ξεμέθ\)στος, το θ\)μόταν κι ο ίδιος. Απ' α\)τή τη στιγμή όλα άρχισαν να γ\)ρίζο\)ν γόρω το\) σα να βρισκόταν σε παραλήρημα. Περπατοόσε, γελοόσε, κο\)βέντιαζε μ' όλο\)ς και όλ' α\)τά τα 'κανε σα να μην είχε σ\)νείδηση το\) εα\)τοό το\) . Μονάχα ένα σ\)ναίσθημα, σταθερό και κα\)τερό, παρο\)σια· ζόταν κάθε τόσο, «σαν αναμμένο κάρβο\)νο στην. ψ\)χή» , θ\)μόταν κι έλεγε αργότερα. Την πλησίαζε , καθόταν κοντά της, την κοίταζε , την άκο\)γε . . . Α\)τή μιλοόσε πολό, το\)ς φώναζε όλο\)ς σιμά της, έκανε ξάφνο\) νόημα σε κανένα κορίτσι να την πλησιάσει κι όταν εκείνο ερχότανε, το φιλοόσε ή έκανε πάνω της το σημείο το\) στα\)ροό . Λίγο ακόμα και θα ' βαζε τα κλάματα. Τη διασκέδαζε πολό κι ο «γεροντάκος» , όπως έλεγε το Μαξίμοβ. Α\)τός έτρεχε κάθε λίγο και λιγάκι να της φιλήσει το χέρι και το κάθε δαχτ\)λάκι και στο τέλος χόρεψε και πάλι τραγο\)δώντας ο ίδιος έναν παλιό σκοπό . Με μεγάλη ζέση χοροπηδοόσε στο ρεφραίν:

Το γουρουνάκι χριου-χριου-χριου Το μοσχαράκι μου-μου-μου Το παπάκι κβα·κβα-κβα Η χηνούλα γκα-γκα- γκα Μια κοτούλα μες στους σπόρους τριγυρνούσε Τιούρι -ριου, τιούρι -ριου τσαμπουνούσε Άι, άι τσαμπουνούσε!

- Δώσ' το\) τίποτα, Μίτια, έλεγε η Γκροόσενκα. Δώσ' το\), είναι φτωχός. Αχ, φτωχοί και ταπεινωμένοι! . . . Ξέρεις, Μίτια; Θα μπω σε μοναστήρι. Όχι, αλήθεια σ' το λέω, θα μπω . Σήμερα ο Αλιόσα μοό είπε κάτι πο\) θα το θ\)μάμαι σ' όλη μο\) τη ζωή . . . Ναι . . . Όμως σήμερα ας χορέΨο\)με. Αόριο στο μοναστήρι, μα σήμερα ας χορέ-,



ψουμε . Θιλω να κάνω τριλες, καλοί μου άνθρωποι. Ε , και τ ι μ ' αυτό; Ο Θεός θ α μ ε συγχωρέσει . Αν ήμουνα Θεός θα συγχωρούσα όλους τους ανθρώπους. «Καλοί μου, αγαπητοί μου αμαρτωλοί, από σήμερα σας συγχωράω ·όλους» , θα τους ιλεγα. Όμως εγώ θα τραβούσα και θα ζήταγα συγνώμη: «Συγχωρέστε, καλοί μου άνθρωποι, μιαν ανόητη» . Θεριό είμαι. Να τι είμαι . Θέλω να προσευχηθώ . Έδωσα ένα κρεμμυδάκι. Μια κακόψυχη σαν και μένα θέλει να προσευχηθεί! Μίτια, άσ' τες να χορεύουνε, μην τις εμποδίζεις. Όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο είναι καλοί, όλοι ως τον τελευταίο. Όλα είναι όμορφα σ' αυτό τον κόσμο . Ε ίναι όμορφα κι ας είμαστε τόσο κακοί εμείς . Ε ίμαστε κακοί και καλοί μαζί, και κακοί και καλοί. . . ' Οχι, πέστε μου, θέλω να σας ρωτήσω, πλησιάστε όλοι και γω θα σας ρωτήσω. Πέστε μου τούτο δω: Γιατί είμαι τόσο καλή; Γιατί είμαι καλή, είμαι πολύ καλή . . . Λοιπόν; Γιατί είμαι τόσο καλή;

Έτσι ψέλλιζε η Γκρούσενκα και ζαλιζόταν όλο και περισσότερο και τέλος δήλωσε πως θέλει να χορέψει . Σηκώθηκε απ' την πολυθρόνα της και κλονίστηκε .

- Μίτια, μη μου δίνεις άλλο κρασί, και να σου ζητήσω μη μου δίνεις. Το κρασί δε χαρίζει την ηρεμία . Όλα γυρίζουνε , κι η σόμπα κι όλα γυρίζουνε . Θέλω να χορέψω. Ας έρθουν όλοι να δουν πώς θα χορέψω . . . πόσο όμορφα κι υπέροχα θα χορέψω . . .

Η πρόθεσή της ήταν. σοβαρή : Έβγαλε απ' την τσέπη tO άσπρο βατιστένιο μαντιλάκι της και το πήρε στο δεξί tης χέρι, κρατώντας το απ' την άκρη για να το κουνάει την ώρα του χορού. Ο Μίτια έδωσε δω και κει διαταγές, τα κορίτσια σωπάσανε κι ετοιμάστηκαν ν' αρχίσουν όλα μαζί το χορευτικό τραγούδι μόλις θα δινότανε το σύνθημα. Ο Μαξίμοβ, μαθαίνοντας πως θέλει να χορέψει η ίδια η Γκρούσενκα, άρχισε να τσιρίζει απ' τον ενθουσιασμό του κι ετοι-



μάστηκε να χοροπηδήσει κι αuτός μαζί της, τραγοuδώντας:

Λεπτό-λεπτό το ποδαράΧι, τα πλευρά της ηχερά χαι μια ουρίτσα αΥχιστράΧι .

Μα η Γκροόσενκα τον έδιωξε. - Σ-ς! Γιατί δεν έρχονται, Μίτια ; Ας έρθοuν όλοι . . .

να δοuν . Φώναξε και κείνοuς, τοuς κλειδωμένοuς . . . Γιατί τοuς κλείδωσες; Πες τοuς πως χορεόω, ας έρθοuν να δοuν κι αuτοί πώς χορεόω . . .

Ο Μίτια πλησίασε παραπατώντας σχεδόν την πόρτα τοu δωματίοu όποu ήταν κλεισμένοι οι Πολωνοί κι άρχισε να χτuπάει με τη γροθιά τοu .

-Ε'ί, σεις . . . Ποντβισότσκηδες! Βγάτε έξω, θα χορέΦει και σας φωνάζει.

- Κανάγια! φώναξε κάποιος από μέσα. - Και cru είσαι αρχικανάγιας ! Σαχλοκανάγιας , να τι

είσαι . - Καλά θα κάνατε να μη χλεuάζετε την Πολωνία,

είπε αποφθεγματικά ο Καλγκάνοβ ποu είχε γίνε.ι κι αuτός στοuπΙ

- Σώπα σu, νεαρέ! Αν τον είπα κανάγια αuτό δε σημαίνει πως είπα κι όλη την Πολωνία κανάγια . Ένας κανάγιας δεν κάνει την Πολωνία. Σώπα, χαριτωμένο αγοράκι, την καραμέλα crou να τρως.

- Αχ, τι άνθρωποι ! Γιατί δεν θέλοuν να σuμφιλιωθοόν ; είπε η Γκροόσενκα και προχώρησε προς τη μέση της κάμαρας για ν' αρχίσει το χορό.

Η χορωδία άρχισε το «Αχ, χαγιατάκι, χαγιατάκι! )} Η Γκροόσενκα έριξε πίσω το κεφάλι, μισάνοιξε τα χείλη, χαμογέλασε, ανέμισε το μαντιλάκι της, μα ξαφνικά παραπάτησε κι έμεινε ασάλεuτη στη θέση της στη μέση της καμάρας μην ξέροντας τι να κάνει .

- Δεν μπορώ . . . πρόφερε με μια βασανισμένη φωνή.



Συγχωρέστε με , δεν έχω ΔUναμη, δεν μπορώ . . . Εγώ φταίω . . .

Έκανε μιαν uπόκλιση στη χορωδία, όστερα άρχισε να uποκλίνεται σ' όλες τις μεριές :

-Έφταιξα . . . Σuγχωρέστε με . . . - Παράπιε η μικρή αφέντισσα, παράπιε η όμορφη μι-

κρή αφέντισσα, ακοόστηκαν μερικές φωνές . - Τα κοπάνισε, βλέπεις, εξήγησε χαχανίζοντας στα

κορίτσια ο Μαξίμοβ. - Μίτια, πάρε με από δω . . . πάρε με, Μίτια, είπε

η Γκροόσενκα σβήνοντας . Ο Μίτια έτρεξε κοντά της, τη σήκωσε και πήγε με

την πολότιμη λεία ΤΟι) πίσω απ' το παραβάν . « Τώρα πια καιρός να φόγω » , σκέφτηκε ο Καλγκάνοβ

και βγαίνοντας απ' το γαλάζιο δωμάτιο, έκλεισε πίσω ΤΟι) και τα δuο θuρόφuλλα.

Μα το γλέντι στη σάλα σuνεχιζόταν όλο και πιο θορuβώδικο . Ο Μίτια απόθεσε τη Γκροόσενκα στο κρεβάτι και τη φίλησε στο στόμα .

- Μη μ' αγγίζεις . . . τραόλισε αuτή με ικετεuτική φω-νή . Μη μ' αγγίζεις όσο δεν είμαι δική σοΙ) ακόμα . . . ΣοΙ) είπα πως είμαι δική crou , όμως εσό μη μ' αγγίζεις . . . λuπή-σοΙ) με . . . κοντά σ' αuτοUς . . . κοντά σ' αuτοuς δεν κάνει . . . κοντά σε κείνον . . . είναι αποκροuστικό . . .

- Υπακοόω! Οότε το σκέφτομαι πια! . . . ψιθόρισε ο Μίτια . Ναι, ναι, είναι αποκροuστικό, είναι ποταπό . •

Κι εξακολοuθώντας να την αγκαλιάζει γονάτισε δίπλα στο κρεβάτι.

- Το ' ξερα . Ε ίσαι εuγενικός κι ας είσαι θεριό ανήμερο . . . πρόφερε με δuσκολία η Γκροόσενκα. Πρέπει αuτό να γίνει τίμια . . . από δω και μπρος θα 'ναι όλα τίμια . . . και μεις πρέπει να ' μαστε τίμιοι, να ' μαστε και μεις πονόψuχοι, όχι θεριά μα πονόΨuΧΟΙ . . . Πάρε με κι ας πάμε μα-



κριά, πολύ μακριά, ακούς; . . . Δε. θέλω ε.δώ . . . μακριά, μακριά . . .

- Ω , ναι, ναι , το δίχως άλλο! έλε.γε. ο Μίτια και την έσφιγγε. στην αγκαλιά του . Θα σε. πάρω και θα φύγουμε. . . . Ω , θα 'δινα τώρα τη ζωή μου για να ζήσω ένα χρόνο χωρίς να θυμάμαι κε.ίνο το αίμα!

- Ποιο αίμα; ρώτησε. απορημένη η Γκρούσε.νκα. - Τίποτα! Γκρούσα, ε.ίπε. ο Μίτια τρίζοντας τα δόντια

του ' ε.σύ θέλε.ις να γίνουν όλα τίμια, όμως ε.γώ ε.ίμαι κλέφτης . Έκλε.ψα λε.φτά απ' την Κάτκα . . . Αίσχος, αίσχος.

- Απ' την Κάτκα; Απ' τη δε.σποινίδα θε.ς να πε.ις! Όχι, δε.ν της τα 'κλε.ψε.ς. Δώσ' της τα πίσω, πάρε. απ' τα δικά μου . . . Τι φωνάζε.ις; Τώρα όλα τα δικά μου ε.ίναι και δικά σου . Τι μας χρε.ιάζονται τα λε.φτά; Έτσι κι έτσι θα τα σκορπίσουμε. στα γλέντια . . . Τέτοιοι ε.ίμαστε.. Καλότε.ρα να πάμε. και να οργώνουμε. μαζί τη γης . Εγώ θέλω με. τούτα δω τα χέρια να σκαλίζω τη γης . Πρέπε.ι να μοχτήσουμε. , τ ' ακούς; Το πρόσταξε. ο Αλιόσα. Δε. θα 'μαι ε.ρωμένη σου, θα 'μαι η πιστή σου γυναίκα, σκλάβα σου, θα δουλε.ύω για σένα. Θα πάμε. στη δε.σποινίδα και θα πέσουμε. κι οι δυο στα πόδια της για να μας συγχωρέσε.ι . Κι ύστε.ρα θα φύγουμε.. Μα αν δε. μας συγχωρέσε.ι, ε.με.ίς και πάλι θα φύγουμε. . Να της πας c<t γρήματα μα να μ ' αγαπάς ε.μένα . . . Εκε.ίνη μην την αγαπάς. 11ft • .., την αγαπάς πια . Αν την αγαπήσε.ις θα την πνίξω . . . θα της βγάλω και τα δυο της μάτια με. μια καρφίτσα . . .

- Εσένα αγαπώ, μονάχα ε.σένα, και στη Σιβηρία θα σ ' αγαπάω . . .

- Γιατί στη Σιβηρία; Μα γιατί όχι; Και στη Σιβηρία αν θέλε.ις . . . Το ίδιο κάνε.ι . . . Θα δουλε.ύουμε. . . . Στη Σιβηρία έχε.ι χιόνι πολύ . . . Μ ' αρέσε.ι να ταξιδε.ύω με. έλκηθρο . . . και να 'χε.ι κουδουνάκια . . . Ακούς το κουδουνάκι; . . . Πού



αντηχεί έτσι; Κάποιοι έρχονται . . . Να τώρα δεν ακοuγεται πια .

' Εκλεισε αΔUναμη τα μάτια και ξαφνικά την πήρε για λίγο ο Uπνος. Το κο\)δο\)νάκι πραγματικά ακο\)γόταν από κάπο\) μακριά και ξαφνικά σταμάτησε. Ο Μίτια έγειρε το κεφάλι το\) στο στήθος της . Δεν παρατήρησε πως το κο\)δο\)νάκι έπαψε ν ' ακοuγεται οuτε πως ξαφνικά σταματήσανε τα τραγοuδια κι οι μεθ\)σμένες κρα\)γές. Τώρα σ' όλο το σπίτι κάποια νε.χρική ησ\)χία ακολοuθησε τη μεθ\)σμένη χλαλοή. Η Γκροuσενκα άνοιξε τα μάτια .

- Τι σ\)μβαίνει; Κοιμόμο\)να; Ναι . . . Το κο\)δο\)νάκι . . . Κοιμόμο\)να κι είδα ένα όνειρο: Tαξίδεuα, λέει, με έλκηθρο . . . αντηχοuσε το κο\)δο\)νάκι και γω νUσταζα. Ήμο\)ν τάχα μαζί με τον αγαπημένο μο\), με σένα . Κι ήταν μακριά . . . μακριά . . . Σ ' αγκάλιαζα και σε φιλοuσα, σφιγγόμο\)να κοντά σο\), κρuωνα τάχα και το χιόνι, το χιόνι σπιθοβολοUσε . . . Ξέρεις πώς σπιθοβολάει το χιόνι τη νuχτα και το φεγγάρι να κοιτάει από κει ψηλά . . . Και λες δεν είσαι πια στη γης . . . Ξ\)πνώ κι ο αγαπημένος μο\) είναι κοντά μο\) , τι όμορφο . . .

- Κοντά σο\) , ψιθuρισε ο Μίτια φιλώντας το φόρεμά της, το στήθος της , τα χέρια της.

Όπο\) ξαφνικά το\) φάνηκε κάτι παράξενο : Το\) φάνηκε πως α\)τή κοιτάει κατε\)θείαν μπροστά της, μα όχι α\)τόν, όχι το πρόσωπό το\) μα πάνω απ' το κεφάλι το\) επίμονα, σαν να κάρφωσε κάπο\) το βλέμμα της. Τ ο πρόσωπό της πήρε μιαν απορημένη έκφραση, σχεδόν τρομαγμένη .

- Μίτια, ποιος είν' α\)τός πο\) μας κοιτάει από κει πέρα; το\) ψιθuρισε ξαφνικά.

Ο Μίτια rupLcrt κι είδε πως πραγματικά κάποιος είχε παραμερίσει το παραβάν και το\)ς παρατηροUσε . Διακρίνονταν και κάτι άλλοι δίπλα το\) . Ο Μίτια αναπήδησε; σηκώθηκε, και πλησίασε τον άγνωστο .



- Ελάτε δω σας παρακαλώ, είπε κάποια φωνή όχι πολύ δuνατά μα σταθερά κι επίμονα.

Ο Μίτια βγήκε απ' το παραβάν κι iμεινε καρφωμένος στη θέση τοu . Όλο το δωμάτιο ήταν γεμάτο κόσμο, όμως δεν ήταν εκείνοι ποu τραγοuδούσαν και χόρεuαν. Ένιωσε ένα crurxPuo στην πλάτη τοu κι ανατρίχιασε . ' Ολοuς αuτούς τοuς ανθρώποuς τοuς γνώρισε αμέσως. Να, αuτός ο Φηλός κι ασπρομάλλης γέρος με το παλτό και το πηλήκιο και την κονκάρδα είναι ο Διοικητής της Αστuνομίας, ο Μιχαήλ Μακάριτς. Εκείνος ο κομΦός χτικιάρης με τα καλογuαλισμένα παπούτσια είναι ο αντεισαγγελiας. «Έχει iνα χρονόμετρο ποu αξίζει τετρακόσια ρούβλια . Μας το iδειξε κάποτε» . Αuτός ο νεαρός, ο κοντός με τα γuαλιά . . . Ο Μίτια ξiχασε το επίθετό τοu , όμως τον ξiρει κι αuτόν, τον ixtL δει κι άλλοτε . Είναι ο ανακριτής, λίγον καιρό ixtL ποu ήρθε στην πολιτεία . Κατεuθείαν απ' τη Νομική Σχολή. Και κείνος εκεί είναι ο ενωμοτάρχης, ο Μαuρίκιος Μαuρίντς, αuτόν πια τον ξiρει καλά, είναι γνωστός τοu . Όμως αuτοί οι άλλοι με τις μεταλλικiς κονκάρδες γιατί ήρθανε; Κι αuτοί οι δuο άλλοι, μοuζίκοι . . . Και να εκεί στο βάθος, κοντά στην πόρτα ο Καλγκάνοβ κι ο Τρύφωνας Μπορίσιτς . . .

- Κύριοι. . . Τ ι σuμβαίνει, κύριοι; πρόφερε ο Μίτια, μα ξαφνικά σα να μην είχε σuνείδηση τοu εαuτού τοu , φώναξε όσο δuνατότερα μπορούσε .

- Κα-τα-λα-βαίνω! Ο νεαρός με τα γuαλιά προχώρησε ξάφνοu μπροστά

και πλησιάζοντας το Μίτια άρχισε να λέει με επισημότητα μα και κάπως βιαστικά .

-Ήρθαμε για να σας . . . με δuο λόγια θα σας παρακαλiσω να πλησιάσετε εδώ, εδώ στο ντιβάνι . . . "Υπάρχει μεγάλη ανάγκη να εξηγηθούμε μαζί σας .



- Ο γέρος! φώναξε ο Μίτια σαν παλαβός. Ο γέρος και το αίμα του ! . . . Κα-τα-λα-βαίνω!

Και σα να τον χτόπησε αστροπελέκι έκατσε, ή μάλλον έπεσε στην καρέκλα που ήταν εκεί δίπλα του .

- Καταλαβαίνεις ! Κατάλαβε! Πατροκτόνε, έκτρωμα, το αίμα του γερο-πατέρα σου σε κυνηγάει ! οόρλιαξε αναπάντεχα ο γέρο-Διοικητής . Ήταν έξω φρενών, κατακόκκινος κι έτρεμε σόγκορμος.

- Μα τι κάνετε κει; φώναξε ο νεαρός με τα γυαλιά. Μιχαήλ Μακάριτς, Μιχαήλ Μακάριτς! Δε γίνονται έτσι οι δουλειές, δε γίνονται έτσι . . . Σας παρακαλώ, αφήστε με μένα . . . Ποτέ δεν περίμενα από σας ένα τέτοιο επεισόδιο .

-Όμως αυτό είναι σωστός εφιάλτης, κόριοι, σωστός εφιάλτης! ξεφώνισε ο Διοικητής . Κοιτάξτε τον . Νυχτιάτικα, μεθυσμένος, με μια γυναίκα του δρόμου, βουτηγμένος στο αίμα του πατέρα του ! Εφιάλτης . . . Εφιάλτης!

- Σας παρακαλώ και πάλι, αγαπητέ μου Μιχαήλ Μακάριτς, συγκρατηθείτε, άρχισε να λέει Φιθυριστά ο αντεισαγγελέας στο γέρο . Αλλιώς θ' αναγκαστώ να λάβω . . .

Μα ο κοντός ανακριτής δεν τον άφησε να τελειώσει. Γόρισε προς το μέρος του Μίτια και πρόφερε ηχερά, σταθερά κι επίσημα:

- Κόριε υπολοχαγέ εν αποστρατεία Καραμάζοβ, έχω υποχρέωση να σας ανακοινώσω ότι κατηγορείσθε διά τον φόvο του πατρός σας, του Φιόντορ Παόλοβιτς Καραμάζοβ, επισυμβάντος αυτήν τη νόχτα . . .

Είπε και κάτι άλλο, ο αντεισαγγελέας σα να πρόσθεσε κι αυτός λίγα λόγια, μα ο Μίτια, αν και τους άκουγε, δεν τους καταλάβαινε πια . Τους κοίταζε όλους μ' αγριεμένο βλέμμα . . .


ΕΝΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Η ΠΡΟΑΝΑΚΡΙΣΗ

Ι

Η αρχή της καριερας το\) δημόσιο\) \)παλλήλο\) Περχότιν

Ο ΠΙ ΟΤΡ Ίλιτς Περχότιν ποu τον αφήσαμε να χτuπάει μ' όλη τοu τη δuναμη τη γερή και καλομανταλωμένη εξώπορτα της εμπόρισσας Μορόζοβα, κατάφερε φuσι

κά στο τέλος να τον ακοuσοuν και να τοu ανοίξοuν _ Η Φένια, ποu δεν της είχε περάσει ακόμα η τρομάρα απ' αuτά ποu 'χαν γίνει εδώ και δuο ώρες κι ανησuχοuσε γι' αuτά ποu ήταν να γίνοuν δεν είχε πέσει ακόμη για όπνο_ Τώρα ποu άκοuσε τοuς αναπάντεχοuς χτuποuς στην εξώπορτα, ο τρόμος της έφτασε σχεδόν στην uστερία : Φαντάστηκε πως ερχόταν πάλι ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς (παρ' όλο ποu τον είχε δει με τα μάτια της να φεόγει με τ' αμάξι) , γιατί κανένας άλλος δεν μποροόσε να χτuπάει με τόσο « θράσος» _ Έτρεξε στον επιστάτη, ποu 'χε ξuπνήσει κι αuτός και πήγαινε πια ν' ανοίξει την πόρτα, κι άρχισε να τον ικετεόει να μην αφήσει κανένα να μπει μέσα. Μα ο επιστάτης, αφοό ρώτησε ποιος χτuπάει κι έμαθε ποιος είναι και πως θέλει να μιλήσει στη Φεντόσια Μάρκοβνα για μια πολό σποuδαία uπόθεση, αποφάσισε τελικά να τοu ανοίξει . Όταν μπήκε



στην κοuζίνα -ήρθε. μαζί κι ο ε.πιστάτης, όστε.ρα από παράκληση της Φένιας- άρχισε. να τη ρωτάε.ι κι αμέσως έμαθε. το πιο σημαντικό: Πως δηλαδή, όταν ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς έφuγε. τρέχοντας για να βρε.ι τη Γκροόσε.νκα, άρπαξε. μαζί τοu και το γοuδοχέρι . Μα σαν γόρισε. δε.ν το 'χε. πια και τα χέρια τοu ήταν ματωμένα:

«Και το αίμα έσταζε. απ' τα χέρια τοu» , ξε.φώνιζε. η Φένια ποu φαίνε.ται πως μονάχη της έφτιαξε. αuτή τη λε.πτομέρε.ια με. την ταραγμένη της φαντασία .

Όμως τα ματωμένα χέρια τα 'χε. δε.ι και μόνος τοu ο Πιοτρ ' Ιλιτς μονάχα ποu δε.ν έσταζαν αίμα και τον ε.ίχε. βοηθήσε.ι να τα πΛUνε.ι . Μα το σποuδαίο δε.ν ήταν αν ε.ίχαν στε.γνώσε.ι γρήγορα ή όχι . Το σποuδαίο ήταν να ε.ξακριβωθε.ί ποό ε.ίχε. πάε.ι ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς με. το γοuδοχέρι . Στοu Φιόντορ Παόλοβιτς άραγε.; Ποιε.ς ήταν οι αποδε.ίξε.ις ποu το πιστοποιοόσαν αuτό; Σ' αuτό το σημε.ίο ο Πιοτρ ' Ιλιτς ε.πέμε.νε. πoΛU και αν και τε.λικά δε.ν κατάφε.ρε. να μάθε.ι τίποτα θε.τικό, βε.βαιώθηκε. σχε.δόν πως ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς δε.ν μπορε.ί παρά να 'χε. πάε.ι στο σπίτι τοu πατέρα τοu . Πάε.ι να πε.ι λοιπόν πως κάτι σuνέβηκε. κε.ι πέρα .

« ' Οταν γόρισε.» , ε.ξακολοuθοUσε. να λέε.ι ταραγμένη η Φένια, «και γω τοu τα ομολόγησα όλα, τον ρώτησα: Γιατί καλέ μοu Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, ε.ίναι ματωμένα τα χέρια σας ; » Κι αuτός τάχα της απάντησε. πως αuτό ε.ίναι αίμα ανθρώπινο και πως μόλις πριν από λίγο σκότωσε. άνθρωπο . «Mou τα ομολόγησε. όλα, ε.ίπε. πως με.τανιώνε.ι και ξαφνικά έφuγε. τρέχοντας σαν τρε.λός. Εγώ έκατσα και σκε.φτόμοuνα: Ποό τρέχε.ι τώρα σαν τρε.λός; Θα πάε.ι στο Μόκρογιε., σκέφτηκα, και θα σκοτώσε.ι κε.ι πέρα την κuρά μοu . Έτρε.ξα τότε. και γω να τον παρακαλέσω να μη σκοτώσε.ι την κuρά μοu και τον βρήκα έξω απ' το μπακάλικο των Πλότ-



νικοβ και τα χέρια τοu δεν ήταν πια ματωμένα» . (Η Φένια το παρατήρησε αuτό και το θuμότανε) .

Η γριά, η γιαγιά της Φένιας, επιβεβαίωσε όσο μποροόσε τα λεγόμενα της εγγονής της . Αφοό ρώτησε μερικές ακόμα λεπτομέρειες, ο Πιοτρ Ίλιτς βγήκε απ' το σπίτι πιο ταραγμένος και πιο ανήσuχος και απ' όσο είχε έρθει.

Θα νόμιζε κανείς πως το λογικότερο τώρα θα ' ταν να πάει στοu Φιόντορ Παόλοβιτς και να μάθει μήπως σuνέβηκε τίποτα κει πέρα και αν ναι, τότε τι ακριβώς σuνέβηκε . Κι όταν θα βεβαιωνόταν απόλuτα, να πάει στο Διοικητή της Αστuνομίας. Όμως η νόχτα ήταν σκοτεινή, η εξώπορτα τοu Φιόντορ Παόλοβιτς διπλομανταλωμένη, θα 'πρεπε και πάλι να χτuπήσει . Μα το Φιόντορ Παόλοβιτς δεν τον γνώριζε και τόσο καλά . Και τι θα γίνει αν τοu ανοίξοuν κι αποδειχτεί πως δε σuνέβηκε τίποτα; Ο Φιόντορ Παόλοβιτς θ' αρχίσει αόριο κιόλας τις ειρωνείες τοu και θα διηγιέται σ' όλη την πολιτεία πως χτες τα μεσάνuχτα τον σήκωσε απ' το κρεβάτι κάποιος uπάλληλος Περχότιν για να μάθει μήπως τον δολοφονήσανε. Σκάνδαλο! Κι ο Πιοτρ Ίλιτς φοβόταν τα σκάνδαλα περισσότερο απ' το καθετί σ' αuτό τον κόσμο. Παρ' όλ ' αuτά το αίσθημα ποu τον έσπρωχνε ήταν τόσο δuνατό ποu , αφοό χτόπησε το πόδι τοu με μια κίνηση οργής κι έβρισε τον εαuτό τοu , όρμησε σε καινοόργια κατεUθuνση . ' Ομως δεν πήγαινε στοu Φιόντορ Παόλοβιτς μα στην κuρία Χοχλάκοβα. Αν εκείνη, σκεφτόταν, απαντήσει αρνητικά στην ερώτηση τοu : « Δώσατε σήμερα τρεις χιλιάδες στον Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, την τάδε ώρα ; » -τότε θ α πάει κατεuθείαν στον Διοικητή χωρίς να περάσει από τοu Φιόντορ Παόλοβιτς. Αν πει πως ναι, τότε θα τ' αναβάλει όλα γι' αόριο και θα γuρίσει σπίτι τοu . Ε ίναι φανερό πως αποφασίζοντας ο νεαρός uπάλληλος να πάει vu χτιάτιχα, σχεδόν στις έντεκα, στο σπίτι μιας εντελώς άγνωστής τοu κοσμικής κuρίας , να τη σηκώσει ίσως απ' το κρε-



βάτι για να τη ρωτήσε.ι αν έδωσε. ή όχι τρε.ις χιλιάδε.ς, κινOUνε.υε. πολύ πε.ρισσότε.ρο να δημιουργήσε.ι σκάνδαλο παρά αν πήγαινε. στου Φιόντορ Παύλοβιτς. Μα έτσι γίνε.ται καμιά φορά, ιδιαίτε.ρα σε. παρόμοιε.ς πε.ριστάσε.ις με. τους πιο προσε.χτικούς και τους πιο φλε.γματικούς ανθρώπους. Όμως ο Πιοτρ ' Ιλιτς δε.ν ήταν πια καθόλου φλε.γματικός κε.ίνη τη στιγμή! Θυμόταν αργότε.ρα σ' όλη του τη ζωή πως η ακατανίκητη ανησυχία του , που τον κυρίε.Φε. σιγά-σιγά κατάντησε. στο τέλος να του γίνε.ι βάσανο και τον έκανε. να ε.νε.ργε.ί ε.νάντια στη θέλησή του . Εννοε.ίται πως παρ ' όλ' αυτά, έβοιζε. τον ε.αυτό του που πήγαινε. σ' αυτή την κυρία, όμως «θα φτάσω ως το τέλος, θα ξε.μπε.ρδέΦω πια μ' αυτή την υπόθε.ση ! » έλε.γε. για δέκατη φορά, τρίζοντας τα δόντια του . Και πραγματικά έκανε. όπως έλε.γε.: Έφτασε. ως το τέλος .

Ήταν έντε.κα ακριβώς όταν μπήκε. στο σπίτι της κυρίας Χοχλάκοβας . Στην αυλή τον άφησαν να μπε.ι αρκε.τά γρήγορα μα όταν ρώτησε. αν κοιμάται πια η κυρία ή μήπως δε.ν πλάγιασε. ακόμα, ο ε.πιστάτης δε.ν μπόρε.σε. να του απαντήσε.ι παρά μονάχα πως «συνήθως τέτοιαν ώρα κοιμούνται πια » .

« Πηγαίνε.τε. πάνω κ ι αναγγε.λθε.ίτε.. Αν θε.λήσουν να σας δε.χτούν, θα σας δε.χτούν . Αν δε. θε.λήσουν , δε. θα σας δε.χ·ωύν» .

Ο Πιοτρ Ίλιτς ανέβηκε. πάνω, όμως ε.δώ τα πράματα γίνανε. πω OUσκολα . Ο υπηρέτης δε. θέλησε. να πάε.ι να τον αναγγε.ίλε.ι κι έστε.ιλε. την Jtαμαριέρα . Ο Πιοτρ Ίλιτς την παρακάλε.σε. ε.υγε.νικά μα κι ε.πίμονα, να πε.ι στην κυρία της πως ήρθε. ένας κυβε.ρνητικός υπάλληλος Πε.ρχότιν για μιαν ε.πε.ίγουσα υπόθε.ση και πως αν αυτή η υπόθε.ση δε.ν +.ταν τόσο σοβαρή ούτε. θα τολμούσε. καν να ' ρθε.ι, « μ' αυτά τα λόγια, μ' αυτά τα ίδια λόγια να της το πε.ίτε.» , παρακάλε.-



σε. την καμαριΙρα . Εκε.ίνη iψuγε.. Αuτός πε.ρίμε.νε. στο χολ . Η κuρία Χοχλάκοβα, αν και δε.ν ε.ίχε. πΙσε.ι ακόμα για ύπνο, βρισκόταν όμως στην κρε.βατοκάμαρά της. Ήταν ακόμα σuγχuσμiνη απ' την ε.πίσκε.Φη τοu Μίτια και προαισθανόταν πως δε. θ' αποψύγε.ι την ημικρανία ποu την Ιπιανε. σuνήθως σ'αuτiς τις πε.ριπτώσε.ις. Όταν άκοuσε. τι της ε.ίπε. η καμαριΙρα, απόρησε. πολύ μα πρόσταζε. ε.ρε.θισμΙνη να μην τον δε.χτούν παρ' όλο ποu η απροσδόκητη ε.πίσκε.Φη σε. μια τόσο προχωρημΙνη ώρα ε.νός αγνώστοu της «uπαλλήλοu» την Ικανε. να ε.νδιαψε.ρθε.ί πολύ και κΙντρισε. την γuναικε.ία της πε.ριΙργε.ια . Μα ο Πιοτρ Ίλιτς Ιδε.ιζε. αuτή τη ψορά πε.ίσμα γα·ίδοuρινό . Όταν άκοuσε. την άρνηση, παρακάλε.σε. μ' ε.ζαιρε.τική ε.πιμονή να τον αναγγε.ίλοuν ακόμη μια ψορά και να ποuν στην κuρία <φ' αuτά ακριβώς τα λόγια» πως ήρθε. «για μιαν ε.ζαιρε.τικά σποuδαία uπόθε.ση κι ίσως να λuπηθε.ί αργόπρα κι η ίδια αν δε. θε.λήσε.ι να τον δε.χτε.ί τώρα» . « Ήταν σα να γλιστρούσα σε. μια κατηψοριά» , διηγόταν αργότε.ρα ο ίδιος ο Πε.ρχότιν . Η καμαριΙρα, αφού τον καλοκοίταζε. απορημΙνη, πήγε. να τον αναγγε.ίλε.ι και για δε.ύπρη φορά. Η κuρία Χοχλάκοβα απόρησε. ακόμα πε.ρισσόπρο, σκΙφτηκε. , ρώτησε. τι άνθρωπος ε.ίναι κι Ιμαθε. πως « ε.ίναι Ινας πολύ καλοντuμiνος νΙος κι ε.uγε.νικός» . Ας παρατηρήσοuμε. ε.δώ « ε.ν παρόδω» πως ο Πιοτρ Ίλιτς ήταν αρκε.τά ωραίος νΙος και το 'ζε.ρε. κι ο ίδιος .

Η κuρία Χοχλάκοβα αποψάσισε. να τον δε.χπί. Είχε. φορΙσε.ι πια τη ρομπ-ντε.-σαμπρ και τις παντούψλε.ς της. Μα Ιριζε. στοuς ώμοuς της Ινα μαύρο σάλι . Τον «uπάλληλο» τον παρακάλε.σαν να πε.ράσε.ι στο σαλόνι, στο ίδιο αε.ίνο όποu πριν από με.ρικΙς ώρε.ς ε.ίχαν δε.χτε.ί το Μίτια . Η οικοδΙσποινα βγήκε. και κοίταζε. τον ε.πισκΙπτη της μ' αuστηρό κι ε.ρωτηματικό βλΙμμα. Χωρίς να τοu πε.ι να καθίσε.ι τον ρώτησε. κατε.uθε.ίαν: «Τι θiλε.τε. ; »

- Τόλμησα να σας ανησuχήσω, κuρία μοu , αναφορικά



με τον κοινό γνώριμό μας, το Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς Καραμάζοβ . . . άρχισε να λέει ο Περχότιν .

Μα μόλις πρόφερε αυτό τ' όνομα, στο πρόσωπο της οικοδέσποινας ζωγραφίστηκε ένας τρομερός εκνευρισμός και σχεδόν τσιρίζοντας τον διέκοΦε αγαναχτισμένη:

- Πόσον καιρό ακόμα θα με βασανίζουν μ' αυτόν τον απαίσιο άνθρωπο; φώναξε με παραφορά. Πώς τολμήσατε, ευγενέστατέ μου κύριε, πώς αποφασίσατε ν' ανησυχήσετε μιαν άγνωστή σας κυρία, στο σπίτι της και τέτοιαν ώρα . . . και να ρθείτε να της μιλήσετε για έναν άνθρωπο που εδώ, σ' αυτό το ίδιο το σαλόνι, μόλις τρεις ώρες πριν, ήρθε να με σκοτώσει, χτυπούσε τα πόδια του και βγήκε όπως κανείς δε βγαίνει από 'να καθωσπρέπει σπίτι; Ξέρετε, εuγενέστατέ μου κύριε, πως θα διαμαρτυρηθώ γι' αυτό το φέρσιμό σας; Δε θα περάσει έτσι αυτό . Αφήστε με αμέσως, παρακαλώ . . . Είμαι μητέρα και τώρα . . . τώρα . . .

- Να σας σκοτώσει! Ώστε θέλησε να σκοτώσει και σας;

- Τι; σκότωσε κιόλας κανέναν; ρώτησε ορμητικά η κυρία Χοχλάκοβα .

- Ευαρεστηθείτε να μ' ακούσετε, κυρία μου, δυο λεπτά μονάχα και θα σας τα εξηγήσω όλα με δυο λόγια, απάντησε σταθερά ο Περχότιν . Σήμερα, στις πέντε τ' απόγευμα, δάνεισα φιλικά στον κύριο Καραμάζοβ δέκα ρούβλια και ξέρω θετικά πως δεν είχε χρήματα. ' Ομως σήμερα κιόλας ξανάρθε σπίτι μου στις εννιά η ώρα κρατώντας στο χέρι του ένα πάκο κατοστάρικα που θα 'ταν περίπου δυο, ίσως και τρεις χιλιάδες ρούβλια. Τα χέρια και το πρόσωπό του ήταν καταματωμένα κι ο ίδιος φερόταν σαν παράφρων. Όταν τον ρώτησα πού τα βρήκε τόσα χρήματα μ' απάντησε θετικά πως τα πήρε πριν από λίγο από σας και πως τάχα του τα δώσατε για να πάει στα χρυσωρυχεία.


ΑΔΕΛΦΟJ ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ 1 5 3

Μια αφάν.ασ.η και νοσηρή .αραχή ζωγραφίστηκε. ξαφνικά σ.ο πρόσωπο .ης κuρίας Χοχλάκοβας_

- Θε.έ μοu! Σκό.ωσε. .0 γε.ρο-πατέρα .ou! φώναξε. x.uπών.ας .α χέρια .ης. Πο.έ μοΙ) δε.ν τοΙ) 'δωσα λε.φ.ά, πο.έ μοu ! Ω , .ρέξ.ε., .ρέξ.ε.! Οό.ε. λέξη μη μοΙ) λέ.ε. πια! Σώστε. .ον γέ.ρο, .ρέξ.ε. σ.ον πα.έρα .ou , ψέξ.ε.!

- ΕπιψέΦ.ε. μοu, καλή μοΙ) κuρία, να σας ξαναρω.ήσω: Δε.ν .ou δώσα.ε. χρήμα.α; Θuμάσπ καλά πως δε.ν .ou δώσατε. τίπο.α;

- Δε.ν .ou 'δωσα, δε.ν .ou 'δωσα! Tou αρνήθηκα για.ί δε.ν μπόρε.σε. να ε.κ.ιμήσε.ι .ην πρό.ασή μοu . Βγήκε. σα φρε.νιασμένος χ.uπών.ας .α πόδια .ou . Όρμησε. πάνω μοΙ) μα γω πρόφ.ασα και .ou ξέφuγα . . . Και θα σας πω ακόμα και .οό.ο μια κι από δω και μπρος δε.ν έχω σκοπό να σας κρόΦω .ίπο.α: Πως δηλαδή μ' έφ.uσε. κιόλας, μπορε.ί.ε. να .0 φαν.ασπίπ αu.ό; Μα .ι σπκόμασ.ε. λοιπόν; Αχ, καθίσ.ε. . . . Με. σuγχωρε.ί.ε. ποu . . . Ή, μάλλον .ρέξ.ε. καλό.ε.ρα, .ρέξπ, πρέπε.ι να ψέξε..ε. και να σώσε.π .0 Oucr.uxtσμένο γέρο από 'να φριχ.ό θάνα.ο !

� Μα αν .ον σκότωσε. πια; - Αχ, Θε.έ μοu, σωστά .0 λέ.ε.! Τι θα κάνοuμε. λοι

πόν ; Τι νομίζε..ε. πως πρέπε.ι .ώρα να κάνοuμε.; Στο με..αξό έβαλε. .ον Πιο.ρ Ίλι.ς να κά.σε.ι κι έκα

.σε. κι η ίδια απέναν.ί .ou . Ο Πιο.ρ Ίλι.ς .ης διηγήθηκε. σόν.ομα, όμως μ' αρκε..ή σαφήνε.ια, όλα όσα ε.ίδε. κι άκοuσε. ο ίδιος, .ης ε.ίπε. και για .ην ε.πίσκε.Φή .ou σ.η Φένια και για .0 rouOoxipt . Όλ' αu.ά κα.α.αράξανε. .ην .αραγμένη κιόλας από πριν κuρία. Όλο ξε.φώνιζε. και σκέπαζε. τα μά.ια .ης με. ης παλάμε.ς .ης . . .

- Και φαν-.αστε.ίπ, όλ' αu.ά .α προαισθανόμοuν ! Όλα .α προαισθάνομαι ε.γώ . Ό.ι φαν.ασ.ώ σuμβαίνε.ι και στ αλήθε.ια. Πόσε.ς φορές κοι.άζον.ας αuτόν .ον ψομε.ρό άνθρωπο σκε.φ.όμοuνα: Να ένας άνθρωπος ποΙ) σ.ο .έλος θα


1 54 Φ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒ ΣΚΗ

με. σκοτώσε.ι . Και να ποΙ) έγινε. . . . Δηλαδή αν δε.ν με. σκότωσε. ε.μένα μα μονάχα τον πατέρα τοu , αuτό έγινε. γιατί σίγοuρα ο Θε.ός με. προστάτε.Ψε.. Ύ στε.ρα θα ντράπηκε. κι ο ίδιος να με. σκοτώσε.ι γιατί ε.γώ, ε.δώ, σ' αuτό το ίδιο μέρος, τοΙ) κρέμασα στο λαιμό ένα ε.ικονισματάκι της Με.γαλομάρτuρος Βαρβάρας . . . Κε.ίνη τη στιγμή ήμοuν πε.ρισσότε.ρο από κάθε. άλλη φορά κοντά στο θάνατο, γιατί, βλέπε.τε., στάθηκα ε.ντε.λώς δίπλα τοΙ) και κε.ίνος μοΙ) τέντωσε. το λαιμό τοu ! Ξέρε.τε., Πιοτρ Ίλιτς . . . . (με. σuγχωρε.ίτε., νομίζω πως ε.ίπατε. ότι σας λένε. Πιοτρ Ίλιτς) , ξέρε.τε., ε.γώ δε.ν πιστε.όω στα θαόματα, όμως αuτό το ε.ικονισματάκι κι αuτό το αναμφισβήτητο θαόμα ποΙ) έγινε. με. μένα τώρα . . . αuτό με. κάνε.ι να τρέμω κι ε.ίμαι έτοιμη να πιστέψω πάλι σ' ό,τι θέλε.τε.. Ακοόσατε. για τον στάρε.τς Ζωσιμά; . . . Όμως σα να μοΙ) φαίνε.ται πως δε.ν ξέρω τι λέω . . . Φανταστε.ίτε., ε.ίχε. φορε.μένο το ε.ικονισματάκι κι όμως μ' έφτuσε. . . . Βέ-β , , ' δ ' , αια μ ε.φτuσε. μοναχα, ε. με. σκοτωσε. και . . . και τωρα έφuγε. και να ποό πήγε.! Όμως ε.με.ίς τι πρέπε.ι να κάνοuμε. τώρα; Ποό πρέπε.ι να πάμε.; Πώς νομίζε.τε.;

Ο Πιοτρ Ίλιτς σηκώθηκε. λέγοντας πως θα πάε.ι τώρα κατε.uθε.ίαν στο Διοικητή της Αστuνομίας και θα τοΙ) τα διηγηθε.ί όλα κι ας κάνε.ι καλά ε.κε.ίνος.

- Αχ, ε.ίναι ένας θαuμάσιος, ένας uπέροχος άνθρωπος . Τον ξέρω το Μιχαήλ Μακάροβιτς . Ναι, σ' αuτόν πρέπε.ι να πάτε. . Τι ε.φε.uρε.τικός ποΙ) ε.ίσαστε., Πιοτρ Ίλιτς , και τι ωραία τα σκε.φτήκατε. όλ' αuτά! Ξέρε.τε.; Εγώ ποτέ δε.ν θα το σκε.φτόμοuν αν βρισκόμοuνα στη θέση σας!

- Αφοό μάλιστα γνωρίζω και γω πολό καλά το Διοικητή, ε.ίπε. ο Πιοτρ Ίλιτς μένοντας πάντα όρθιος και προφανώς πάσκιζε. να γλιτώσε.ι μιαν ώρα αρχότε.ρα απ' την ορμητική κuρία ποΙ) δε.ν ε.ίχε. σκοπό να τον αφήσε.ι να φόγε.ι.

- Και ξέρε.τε., ξέρε.τε.; φλuαροUσε. αuτή. Να 'ρθε.τε. και να μοΙ) πε.ίτε. τι θα δε.ίτε. και θ 'ακοόσε.τε. κε.ι πέρα . . . κι αuτά



που θ ' ανακαλυφτοόν . . . και πώς θα τον ))ικάσουν και τι ποινή θα του βάλουν . Για πέστε μου . Έχουμε θανατική ποινή; 'Ομως να ρθείτε το δίχως άλλο, έστω και στις τρεις το πρωί, έστω και στις τέσσερις, και στις τεσσερισήμιση ακόμα . . . Να πείτε να με ξυπνήσουν, να με σκουντάνε μ ' όλη τους τη ΔUναμη αν δε θέλω να ξυπνήσω . . . Ω , Θεέ μου ! Μα νομίζω πως δε θα κλείσω μάτι πια . Ξέρετε τι λέω; Μήπως θα ' ταν καΛUτερα να ' ρθω και γω τώρα μαζί σας;

- Ω . . . όχι, μονάχα αν θέλατε να μου γράφατε δυο λέξεις, για κάθε ενδεχόμενο και να βεβαιώνατε πως δε δώ-σατε καθόλου χρήματα στο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς . . . ίσως αυτό να μην ήταν περιττό . . . για κάθε ενδεχόμενο . . .

-Έξοχα! είπε ενθουσιασμένη η κυρία Χοχλάκοβα κι έτρεξε στο γραφείο της. Και ξέρετε, με εκπλήττετε, με μαγεόετε κυριολεκτικά με την εξαιρετική ετοιμότητά σας, με την επιδεξιότητά σας σ' αυτές τις υποθέσεις . . . Εδώ υπηρετείτε; Πόσο είμαι ευχαριστημένη που η υπηρεσία σας είναι στην πολιτεία μας . . .

Και λέγοντάς τα αυτά έγραΦε γρήγορα-γρήγορα σ' ένα φόλλο χαρτί τις παρακάτω γραμμές:

«Ποτέ στη ζωή μου δεν έδωσα δανεικά στο δυστυχισμένο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς Καραμάζοβ (Υιατί βέβαια, όπως και να 'ναι, πρέπει να παραδεχτούμε πως είναι τώρα δυστυχισμένος) ούτε και σήμερα του 'δωσα τρεις χιλιάδες ούτε και ποτέ άλλοτε, ποτέ, ποτέ! Όσο ΥΙ ' αυτό, ορκίζομαι σ ' ό, τι ιερό υπάρχει στον κόσμο μας.

Χοχλάκοβα» .

- Ορίστε το σημείωμα! Είπε γυρίζοντας βιαστική στον Πιοτρ Ίλιτς . Πηγαίνετε γρήγορα, προφτάστε. Αυτό θα 'ναι μια θαυμάσια πράξη από μέρους σας .



Κι έκανε πάνω του τρεις φορές το σημείο του σταυροίι . Βγήκε μάλιστα και τον ξεπροβόδισε ως το χολ.

- Πόσο σας ευγνωμονώ! Σας χρωστάω μεγάλη χάρη που ήρθατε πρώτ' από όλους σε μένα. Πώς έγινε να μη συναντηθοίιμε ως τα τώρα; Θα το θεωροίισα τιμή μου αν θα μποροίισα να σας δέχομαι και στο μέλλον . Πόσο είμαι ευχαριστημένη που υπηρετείτε στην πολιτεία μας . . . κι είστε τόσο ταχτικός, τόσο εφευρετικός . . . Μα εσάς πρέπει να σας εκτιμήσουν επιτέλους οι ανώτεροί σας, πρέπει να σας καταλάβουν . . . και πιστέΦτε με, ό,τι θα περνοίισε απ' το χέρι μου να κάνω για σας . . . Ω , αγαπώ τόσο πολίι τη νεολαία ! Είμαι ερωτευμένη με τη νεολαία. Οι νέοι είναι τα θεμέλια όλης της Ρωσίας μας που τώρα υποφέρει, όλη κι όλη η ελπίδα της . . . Ω , πηγαίνετε, πηγαίνετε!

Μα ο Πιοτρ Ίλιτς βγήκε κιόλας τρέχοντας, αλλιώς δε θα τον άφηνε και τόσο γρήγορα. Εδώ που τα λέμε, η κυρία Χοχλάκοβα του ' κανε αρκετά ευχάριστη εντίιπωση, τόσο που καλμάρισε κάπως η ταραχή του , που βρέθηκε μπλεγμένος σε μια τόσο δυσάρεστη υπόθεση. Είναι γνωστό δα πως υπάρχουν γοίιστα και γοίιστα.

« Δεν είναι και τόσο ηλικιωμένη όσο λένε» , σκέφτηκε μ' ευχαρίστηση. «Αν την έβλεπα με την κόρη της δε θα ξεχώριζα ποια είναι η μητέρα» .

Όσο για την κυρία Χοχλάκοβα, αυτή πια ήταν καταγοητευμένη με τον νεαρό υπάλληλο .

«Τόση ικανότητα, τόση ακρίβεια, σε μια τόσο νεαρή ηλικία και στην εποχή μας . Κι όλ' αυτά μ' ένα τόσο ευχάριστο παρουσιαστικό και τρόπους! Λένε πως τάχα οι σημερινοί νέοι δεν είναι άξιοι για τίποτα, να λοιπόν ένα παράδειγμα» κ .τ .λ . κ .τ .λ .

Έτσι ξέχασε εντελώς «το τρομερό συμβάν» και μονάχα όταν πλάγιαζε πια θυμήθηκε και πάλι πόσο «κοντά είχε βρεθεί στο θάνατο» και Φιθίιρισε :



«Αχ, αυτό είναι τρομερό, τρομερό ! » Όμως την πήρε αμέσως ο όπνος και κοιμήθηκε γλυκά

και ήσυχα. Εγώ βέβαια δε θα καθόμουνα να πω όλες αυτές τις ασήμαντες και επεισοδιακές λεπτομέρειες, αν αυτή η απίθανη συνάντηση του νεαροό υπαλλήλου και της χήρας που μόλις περιέγραΦα δε γινόταν αιτία να θεμελιωθεί όλη η μελλοντική καριέρα αυτοό του νέου του τόσο ταχτικοό και μεθοδικοό, πράμα που το θυμοόνται με απορία ως τα τώρα ακόμα στην πολιτεία μας. Ίσως να ποόμε και μεις πάνω σ' αυτό δυο λόγια όταν θα τελειώσουμε τη μακρά διήγησή μας για τους αδερφοός Καραμάζοβ.


Ι Ι

Ο σ\)ναγ�ρμός

Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ μας Μιχαήλ Μακάροβιτς Μακάροβ, απόστρατος αντισuνταγματάρχης ποu 'χε μετονομαστεί Αuλικός Σuμβοuλος, ήταν ένας άνθρωπος χήρος κι αγα

θός . Ήρθε στην πολιτεία μας μόλις πριν από τρία χρόνια μα είχε κατακτήσει κιόλας τη γενική σuμπάθεια. Κuρίως γιατί ήξερε να σμίγει όλα τα κοινωνικά στρώματα . Κάθε μέρα είχε μοuσαφίρηδες στο σπίτι τοu , τόσο ποu νόμιζε κανείς πως χωρίς αuτοuς δε θα μποροόσε να ζήσει. Κάθε μέρα κάποιος θα 'τρωγε μαζί τοu , δuο ή κι ένας μοuσαφίρης μονάχος τοu δεν καθόταν ποτέ στο τραπέζι. Έδινε κι επίσημα γεόματα με τις πιο διαφορετικές και πολλές φορές μάλιστα τις πιο καταπληκτικές προφάσεις. Τα φαγητά δεν ήταν και πολό σποuδαία, ήταν όμως άφθονα, και τα κρασιά, αν και δε διακρίνονταν από άποψη ποιότητας, αντιστάθμιζαν τοότο το μειονέκτημα με την ποσότητα. Στο αντρέ βρισκόταν ένα μπιλιάρδο και πολό καθωσπρέπει επίπλωση. Είχε ακόμα και εικόνες εγγλέ.ζικων ιπποδρομιακών αλόγων με μαόρες κορνίζες στοuς τοίχοuς, πράμα ποu, όπως είναι



γνωστό, αποτελεί την απαραίτητη διακόσμηση σε κάθε δωμάτιο μπιλιάρδου ενός εργένη . Κάθε βράδυ, έστω και σ' ένα μονάχα τραπεζάκι, θα παίζανε χαρτιά. Όμως πολό συχνά εκεί μαζευόταν κι όλη η καλή κοινωνία της πολιτείας μας . Τότε έρχονταν και τα κορίτσια με τις μητέρες τους και χόρευαν . Ο Μιχαήλ Μακάροβιτς αν και χηρευαμένος ζοόσε σαν οικογενειάρχης. Είχε μαζί του την κόρη του -από καιρό χήρα κι αυτή- και τις δυο κόρες της, εγγονές τοό Μιχαήλ Μακάροβιτς . Οι κοπέλες ήταν κιόλας σωστές δεσποινίδες κι είχαν τελειώσει τις σπουδές τους. Euθυμες, με αρκετά ευχάριστο παρουσιαστικό και, αν και το ξέραν όλοι πως δεν έχουν καθόλου προίκα, προσείλκυαν στο σπίτι του παπποό τους την κοσμική μας νεολαία. Ο Μιχαήλ Μακάροβιτς δεν είχε και μεγάλες ικανότητες, όμως τη δουλειά του την έκανε όχι χειρότερα από πολλοός άλλους. Κι αν θέλουμε να ποόμε όλη την αλήθεια, θα πρέπει να παραδεχτοόμε πως ήταν πoΛU λίγο μορφωμένος και μάλιστα αρκετά ανέμελος σ' ό,τι αφορά τα όρια της διοικητικής του αρμοδιότητας . Μερικές απ' τις σόγχρονες μεταρρυθμίσεις όχι μονάχα δεν μποροόσε να τις καταλάβει μα τις εφάρμοζε κιόλας με σημαντικές παρανοήσεις . Κι αυτό όχι γιατί ήταν εξαιρετικά ανίκανος μα γιατί απο φυσικοό του ήταν ανέμελος και γιατί ακόμα δεν έβρισκε καιρό να εμβαθόνει στο πνεόμα των νέων νόμων. «Είμαι περισσότερο στρατιωτικός στην Φυχή, καλοί μου κόριοι, παρά πολιτικός» , έλεγε ο ίδιος . Ακόμα και για την αγροτική μεταρρόθμιση δεν είχε σχηματίσει μια σταθερή και οριστική αντίληΦη, και τις λεπτομέρειές της τις μάθαινε χρόνο με το χρόνο πάνω στην πρακτική εφαρμογή, παρ' όλο που κι ο ίδιος ήταν τσιφλικάς. Ο Πιοτρ Ίλιτς ήταν βέβαιος πως κείνο το βράδυ στο σπίτι του Μιχαήλ Μακάροβιτς θα συναντοόσε κάποιον επισκέπτη. Δεν ήξερε μονάχα ποιον ακριβώς. Και να που κείνο το βράδυ ακριβώς έτυχε να 'ναι



μαζεμΙνοι στο τραπΙζι τοu παιχνιδιοό όλοι εκείνοι ποu θα τοu χρειάζονταν : ο εισαγγελΙας, ο γιατρός της περιοχής Βαρβίνσκη, Ινας νΙος ποu μόλις είχε Ιρθει απ' την Πετροόπολη, Ινας απ' τοuς αριστοuχοuς της εκεί lατρίκής Ακαδημίας . Ο εισαγγελιας, δηλαδή ο βοηθός τοu εισαγγελια, μα ποu όλοι στην πολιτεία μας τον λΙγανε εισαγγελια, ο lππόλuτος Κuρίλοβιτς, ήταν Ινας άνθρωπος αρκετά ιδιόρρuθμος, όχι πολό ηλικιωμΙνος, μόλις τριάντα πΙντε χρονώ, προφuματικός, παντρεμΙνος με μια πoΛU χοντρή γuναίκα. Παιδιά, δεν είχαν . Φιλότιμος, πολό εόθικτος, πολό μuαλωμΙνος ωστόσο και μάλιστα και πονόΦuχος. Φαίνεται πως το μόνο τοu ελάττωμα ήταν πως είχε πολό μεγάλη ιδΙα για την αξία τοu . Να γιατί φαινόταν πάντα ανήσuχος . Ε ίχε μάλιστα κάποιες ανώτερες και καλλιτεχνικΙς, οότως ειπείν, αξιώσεις, πως είναι βαθός Φuχολόγος, γνώστης της ανθρώπινης Φuχής και πως είναι προικισμΙνος με μιαν ιδιαίτερη ικανότητα σ' ό,τι αφορά την Φuχολογία τοu εγκληματία και τοu εγκλήματος . Σ ' αuτό το σημείο νόμιζε τον εαuτό τοu κάπως αδικημΙνο . Ε ίχε την πεποίθηση πως δεν τον εκτίμησαν όσο θα 'πρεπε στην uπηρεσία τοu , ήταν βιβαιος πως δεν μπόρεσαν να τον εκτιμήσοuν σωστά οι ανώτεροί τοu και πως είχε εχθροός. Σε στιγμΙς βαθιάς απογοήτεuσης απειλοόσε πως θα γίνει δικηγόρος και θ' ασχοληθεί με τις uποθΙσεις τοu κακοuργοδικείοu . Η αναπάντεχη uπόθεση τοu φόνοu τοu Καραμάζοβ τον ανατάραξε ολόκληρον : « Να μια uπόθεση ποu θα μποροόσε να γίνει γνωστή σ' όλη τη Ρωσία» . Αuτά όμως τα λΙω προτρΙχοντας κάπως.

Στο γειτονικό δωμάτιο καθόταν με τις δεσποινίδες ο νεαρός ανακριτής μας, ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς Νιελιοόντοβ, ποu 'χε Ιρθει μόλις πριν από ouo μήνες στην πολιτεία μας απ' την Πετροόπολη. Αργότερα τα διηγόνταν κι αποροόσαν μάλιστα ποu όλ' αuτά τα πρόσωπα είχαν μαζεuτεί, επίτηδες λες, το βράδu κείνο τοu « εγκλήματος» στο



σπίτι της εκτελεστικής αρχής. Κι όμως το πράμα ήταν πολύ πιο απλό κι έγινε με τον πιο φυσικό τρόπο : Ήταν η δεύτερη πια μέρα που πονάγανε τα δόντια της γυναίκας του Ιππόλυτου Κυρίλοβιτς, και βέβαια αυτός κάπου έπρεπε να πάει για να γλιτώσει απ ' τα βογγητά της . Όσο για το γιατρό, αυτός κάθε βράδυ έπαιζε χαρτιά γιατί απλούστατα ήταν μανιώδης χαρτοπαίχτης . Ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς Ν ιελιούντοβ πάλι από προχτές ακόμα είχε αποφασίσει να πάει κείνο το βράδυ στο σπίτι του Μιχαήλ Μακάροβιτς , περαστικός τάχα , να τους πει μια καλησπέρα, και να κάνει εντύπωση στη μεγαλύτερη κόρη , την Όλγα Μιχάηλοβνα, λέγοντάς της ξαφνικά πως ξέρει το μυστικό της, ξέρει δηλαδή πως έχει σήμερα τα γενέθλιά της και πως αυτή επίτηδες το ' κρυψε για να μη διοργανώσει καμιά χορευτική εσπερίδα . Θα μπορούσαν να γίνουν πολλά αστεία και να ειπωθούν πολλοί υπαινιγμοί για την ηλικία της . Θα της έλεγε πως τάχα φοβάται μη μάθουνε πόσω χρονών είναι , πως τώρα που ξέρει το μυστικό θα πάει αύριο κιόλας να το διαλαλήσει σ ' όλη την πολιτεία κ . τ . λ . κ . τ . λ . Ο χαριτωμένος αυτός νεαρός ήταν σωστό «ζιζάνιο » , έτσι μάλιστα τον αποκαλούσαν οι κυρίες και φαίνεται πως αυτό του άρεσε πολύ . Για να λέμε την αλήθεια, ήταν πολύ καθωσπρέπει, από καλή οικογένεια , με καλή ανατροφή και καλά αισθήματα και , αν κι ήταν αρκετά γλεντζές , έκανε ό ,τι έκανε με πολύ αθωότητα κι ευπρέπεια . Ήταν κοντός και μικροκαμωμένος . Στα λεπτά και χλομά του δάχτυλα γυάλιζαν πάντοτε κάμποσα εξαιρετικά μεγάλα δαχτυλίδια . Όταν όμως εκτελούσε τα καθήκοντά του , έπαιρνε πολύ επίσημο ύφος, λες και θεωρούσε το λειτούργημά του σαν κάτι το ιερό . Ε ίχε την ιδιαίτερη ικανότητα να κάνει τους φονιάδες και τους άλλους κακοποιούς των λα'ίκών στρωμάτων να τα χάνουν την ώρα της ανάκρισης και τα κατάφερνε να προκαλεί



αν όχι το σεβασμό τους τουλάχιστο την έκπληξή τους. Μό· λις ο Πιοτρ Ίλιτς μπήκε στο σπίτι του Διοικητή, έμεινε κατάπληκτος: Είδε πως όλοι κ�ι μέσα τα ήξεραν όλα. Πραγματικά, είχαν παρατήσει τα χαρτιά, όλοι ήταν όρθιοι και συζητοόσαν - ακόμα κι ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς είχε αφήσει τις δεσποινίδες κι είχε την πιο επιθετική κι ορμητική όψη. Ο Πιοτρ Ίλιτς έμαθε πως κείνο το ίδιο βράδυ είχε. δολοφονηθεί ο γέρος Φιόντορ Παόλοβιτς και πως ο δολοφόνος τον λήστεψε . Αυτό μαθεότηκε μόλις πριν από λίγο . Τα πράγματα έγιναν έτσι:

Η Μάρθα lγνάτιεβνα, η γυναίκα του Γρηγόρη, την ώρα που εκείνος κοιτόταν δίπλα στο φράχτη, αν και κοιμότανε βαθιά στο κρεβάτι της και θα μποροόσε να κοιμάται έτσι ως το πρωί, ξόπνησε ωστόσο ξαφνικά και σηκώθηκε. Την ξόπνησε ένα τρομερό επιληπτικό ουρλιαχτό του Σμερντιακόβ που κοιτόταν αναίσθητος στο διπλανό δωμάτιο . Μ ' ένα τέτοιο ουρλιαχτό άρχιζαν πάντα ο ι κρίσεις του . Αυτά τα ουρλιάσματα τρόμαζαν πάντα τη Μάρθα Ι γνάτιεβνα κι είχαν πολό δυσάρεστη επίδραση πάνω της . Ποτέ της δεν μπόρεσε να τα συνηθίσει . Πετάχτηκε μισοκοιμισμένη ακόμα απ' το κρεβάτι της και μην ξέροντας σχεδόν τι της γίνεται, όρμησε στο καμαράκι του Σμερντιακόβ. Όμως αεί μέσα ήταν κατασκότεινα, ακοόγονταν μονάχα ο ρόγχος του άρρωστου κι οι σπασμοί του . Τότε η Μάρθα lγνάτιεβνα έβαλε τις φωνές κι άρχισε να καλεί τον άντρα της μα ξάφνου θυμήθηκε πως ο Γρηγόρης δεν ήταν στο κρεβάτι όταν αυτή σηκώθηκε . Έτρεξε κι άρχισε να ψαχουλεόει για να βεβαιωθεί . Το κρεβάτι ήταν άδειο . Πάει να πει πως έφυγε λοιπόν . Μα ποό πήγε; Έτρεξε στο κατώφλι και τον φώναξε από κει με σιγανή φωνή. Φυσικά δεν της απάντησε κανένας, άκουσε όμως από κάπου μακριά, μέσα απ' τον κήπο, κάτι στεναγμοός. Αφουγκράστηκε. Οι στεναγμοί ξανακοόστη καν κι ήταν πια φανερό πως έρχονταν απ' τον κήπο.



« Θεέ μο\), είναι όπως τότε με τη Λιζαβέτα Σμερντιάστσαγια! » σκέφτηκε για μια στιγμή αλαφιασμένη.

Κατέβηκε δειλά-δειλά τα σκαλοπάτια κι είδε πως το πορτάκι το\) κήπο\) ήταν ανοιχτό .

«Σίγο\)ρα είναι κει ο καλός μο\)>> , σκέφτηκε. Πλησίασε στην πόρτα και τότε άκο\)σε καθαρά πως ο

Γρηγόρης τη φώναζε : « Μάρθα, Μάρθα ! » με μια παράξενη φωνή πο\) έμοιαζε με βόγγο και πο\) την κατατρόμαξε.

« Θεέ μο\) , φύλαξέ μας απ' το κακό» , ψιθύρισε η Μάρ-θα lγνάτιεβνα κι έτρεξε προς το μέρος απ' όπο\) ερχόταν η φωνή .

Έτσι λοιπόν βρήκε το Γρηγόρη. Μα δεν τον βρήκε κοντά στη μάντρα, δεν τον βρήκε στο μέρος όπο\) είχε πέσει, μα κάπο\) είκοσι βήματα πιο πέρα. Αργότερα αποδείχτηκε πως σύρθηκε όσο μπορούσε και φαίνεται πως α\)τό το σούρσιμο κράτησε πολλήν ώρα γιατί ξανάχασε αρκετές φορές τις αισθήσεις το\) . Η Μάρθα διέκρινε αμέσως πως ήταν καταματωμένος και τότε πια έβαλε τις φωνές . Όμως ο Γρηγόρης της έλεγε μ' αΜνατη φωνή:

« Τον σκότωσε . . . σκότωσε τον πατέρα το\) . . . τι σκούζεις, ανόητη. . . τρέχα να φωνάξεις βοήθεια . . . »

Μα η Μάρθα lγνάτιεβνα δεν έπα\)ε κι όλο φώναζε. ' Οπο\) ξαφνικά, βλέποντας πως το παράθ\)ρο το\) αφεντικού είναι ανοιχτό κι έχει φως, έτρεξε προς τα κει φωνάζοντας το Φιόντορ Παύλοβιτς. Μα όταν κοίταξε μέσα στο δωμάτιο , είδε ένα τρομαχτικό θέαμα: Ο αφέντης κοιτόταν ανάσκελα στο πάτωμα, ακίνητος. Η ανοιχτόχρωμη ρόμπα το\) και τ' άσπρο το\) πο\)κάμισο ήταν καταματωμένα στο στήθος. Το κερί πο\) βρισκόταν στο τραπέζι φώτιζε το αίμα και τ' ακίνητο, νεκρό πρόσωπο το\) Φιόντορ Παύλοβιτς. Τότε πια την έπιασε φρίκη κι έφ\)γε όσο πιο γρήγορα μπορούσε απ' το παράθ\)ρο, βγήκε απ' τον κήπο , άνοιξε την εξώπορτα κι έτρεξε στην γειτόνισσά της, τη Μάρια Κο-



ντράτιεβνα. Κι οι δuο γειτόνισσες, μάνα και κόρη, είχαν πλαγιάσει πια, μα ξuπνήσανε απ' τα δuνατά χτuπήματα στα παραθuρόφuλλα και απ' τις φωνές της Μάρθας lγνάτιεβνας . Αuτή άρχισε να μιλάει ασόνδετα, φωνάζοντας και τσιρίζοντας . Ωστόσο κατάφερε να τοuς δώσει να καταλάβQuν τι έτρεξε και τις κάλεσε σε βοήθεια. Έτuχε κείνη τη νόχτα να κοιμάται στο σπίτι τοuς κι ο Θωμάς, ποu σuνήθως αλήτεuε δω και κει. Τον ξuπνήσανε αμέσως και τρέξανε όλοι τοuς στον τόπο τοu εγκλήματος. Στο δρόμο η Μά· ρια Κοντράτιεβνα θuμήθηκε πως 'κατά τις εννιά είχε ακοόσει μια τρομερή και διαπεραστική κραuγή απ' τον κήπο τοuς. (Ήταν φuσικά η ίδια κείνη κραuγή τοu Γρηγόρη όταν αuτός αρπάχτηκε απ' το πόδι τοu Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς ποu 'χε κιόλας σκαρφαλώσει πάνω στο φράχτη και φώναξε: « Πατροκτόνε ! » ) .

« ' Ακοuσα μια μεγάλη κραuγή κι όστερα τίποτα» , έλεγε τρέχοντας η Μάρια Κοντράτιεβνα.

Όταν φτάσανε στο μέρος ποu κοιτόταν ο Γρηγόρης, οι δuο γuναίκες, με τη βοήθεια τοu Θωμά, τον κοuβαλήσανε στην πτέρuγα. Ανάψανε το φως κι είδαν πως ο Σμερντιακόβ δεν είχε ησuχάσει ακόμα και πως εξακολοuθοuν οι σπασμοί τοu . Τα μάτια τοu είχαν αλληθωρίσει, απ' το στόμα τοu βγαίναν αφροί . Πλόνανε το κεφάλι τοu Γρηγόρη με νερό και ξόδι και τότε αuτός ήρθε εντελώς στα σόγκαλά τοu κι αμέσως ρώτησε:

« Τον σκοτώσανε τον αφέντη; » . Ο ι δuο γuναίκες κι ο Θωμάς πήγαν να δοuν . Μα μπαί

νοντας στον κήπο παρατήρησαν πως κι η πόρτα τοu σπιτιοό ήταν ορθάνοιχτη ενώ ξέρανε πως τ' αφεντικό κλείδωνε κάθε νόχτα από μέσα, μια βδομάδα τώρα κι οότε στο Γρηγόρη επέτρεπε να μπει . Βλέποντας ανοιχτή αuτή την πόρτα ποu έβγαζε στον κήπο, όλοι τοuς, κι οι δuο γuναίκες κι ο Θωμάς, φοβήθηκαν να μποuν μέσα, « μη βροόνε κανένα



μπελά» . Όταν γόρισαν, ο Γρηγόρης τοός πρόσταξε να πάνε αμέσως στο Διοικητή της Αστυνομίας. Τότε έτρεξε η Μάρια Κοντράτιεβνα και τους έκανε όλους κει πέρα άνω κάτω. Ο Πιοτρ Ίλιτς έφτασε μόλις πέντε λεπτά αργότερα . Έτσι δεν ήρθε μονάχα με τις υποΦίες και τα συμπεράσματά του μα σαν αυτόπτης μάρτυρας κι επιβεβαίωσε με τη διήγησή του τη γενική γνώμη για το ποιος είναι ο ένοχος (που κι ο ίδιος ο Π ιοτρ Ίλιτς, για να λέμε την αλήθεια, αρνιότανε να το πιστέΦει ως την τελευταία τοότη στιγμή) .

Αποφάσισαν να δράσουν αμέσως. Διατάξανε τον υπαστυνόμο να πάρει αμέσως τέσσερις χωροφόλακες και μ' όλους τους τόπους, που δε θα κάτσω δω πέρα να τους αναφέρω, μπήκανε το σπίτι του Φιόντορ Παόλοβιτς και κάνανε την επιτόπιο έρευνα . Ο γιατρός, που ήταν νέος κι ενεργητικός άνθρωπος, προσφέρθηκε μονάχος του να συνοδέΦει τον εισαγγελέα και τον ανακριτή . Θα πω μονάχα αυτά τα λίγα: Ο Φιόντορ Παόλοβιτς βρέθηκε νεκρός, με σπασμένο το κεφάλι . Όμως με τι τον χτυπήσανε; Πιθανότερο φαινόταν να 'γινε ο φόνος με το ίδιο εκείνο όπλο που χτυπήθηκε αργότερα κι ο Γρηγόρης. Αφοό άκουσαν το Γρηγόρη, που του παρασχέθηκε κάθε δυνατή ιατρική βοήθεια, πώς χτυπήθηκε κοντά στον φράχτη -τους τα διηγήθηκε χωρίς να παραλείΦει πολλά πράγματα μα με αΔUνατη και λαχανιασμένη φωνή- πήγανε και Φάξανε μ' ένα φανάρι κοντά στη μάντρα. Βρήκανε τότε το μπακιρένιο γουδοχέρι στο δρομάκι του κήπου, σ' ένα πολό φανερό μέρος. Στο δωμάτιο όπου κοιτόταν ο Φιόντορ Παόλοβιτς δεν παρατήρησαν καμιάν ιδιαίτερη αταξία, όμως πίσω από το παραβάν, κοντά στο κρεβάτι του, βρήκανε ριγμένο στο πάτωμα ένα μεγάλο φάκελο από χοντρό χαρτί με την επιγραφή: «Στον άγγελό μου, τη Γκροόσενκα, αν θελήσει να ' ρθει» , και από κάτω είχε γραφτεί , αργότερα καθώς φαίνεται, απ τον ίδιο τον Φιόντορ Παόλοβιτς: «και στην πουλαδίτσα μου» . Πάνω στο φάκελο


ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ ] 67

υπήρχαν τρεις μεγάλες σφραγίδες με βουλοκέρι μα ο φάκελος ήταν πια σκισμένος κι άδειος: Τα λεφτά τα είχαν πάρει_ Βρήκανε στο πάτωμα και τη λεπτή ροζ κορδελίτσα που μ' αυτήν ήταν δεμένος ο φάκελος_ Απ' αυτά που τους είπε ο Πιοτρ Ίλιτς, ένα πράγμα τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή του εισαγγελέα και του ανακριτή: Πως ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς θ' αυτοκτονοόσε τα χαράματα _ Γιατί ο ίδιος το 'χε πει στον Πιοτρ Ίλιτς, γέμισε το πιστόλι μπροστά του , έγραΦε το σημείωμα, το 'βαλε στην τσέπη του κ _τ _λ . κ .τ .λ _ Κι όταν ο Πιοτρ Ίλιτς, που δεν ήθελε παρ ' όλα αυτά να τον πιστέΦει, τον φοβέρισε πως θα πάει και θα το πει σε κανέναν για ν' αποτρέΦουν την αυτοκτονία , τότε ο ίδιος ο Μίτια χαμογελώντας ειρωνικά του είπε:

«Δε θα προλάβεις» _ Πάει να πει λοιπόν πως έπρεπε να βιαστοόν να πάνε

στο Μόκρογιε για να συλλάβουν τον κακοόργο προτοό προλάβει να πραγματοποιήσει την πρόθεσή του .

« Είναι ολοφάνερο, ολοφάνερο ! » έλεγε και ξανάλεγε ο εισαγγελιας με μεγάλη έξαΦη . «Έτσι κάνουν όλες αυτές οι εξημμένες κεφαλές . Αόριο θα σκοτωθώ μα σήμερα ας το ρίξω έξω » _

, Οταν έμαθε μ ε ποιον τρόπο αγόρασε απ' το μπακάλικο τα κρασιά και τα τρόφιμα, κόρωσε ακόμα περισσότερο.

« Θυμάστε κείνον το λεβέντη, κόριοι, που σκότωσε τον έμπορα Ολσοόφιεβ, τον λήστεΦε, του πήρε χίλια πεντακόσια ροόβλια κι η πρώτη του δουλειά ήταν να τρέξει στο κουρείο να κατσαρώσει τα μαλλιά του κι όστερα, χωρίς να κρόβει καθόλου τα λεφτά, βαστώντας τα σχεδόν στο χέ.ρι, έτρεξε ίσα στα κορίτσια ! »

Θ α τους καθυστεροόσε όμως όλους η ανάκριση, η έρευ να στο σπίτι του Φιόντορ Παόλοβιτς, οι διατυπώσεις κ .τ .λ . Όλ' αυτά χρειάζονταν καιρό και γ ι ' αυτό στείλανε στο Μόκρογιε τον αγροτικό υπαστυνόμο Μαυρίκιο Μαυρίκιε-



βιτς Σμερτσόβ ποΙ) έτuχε να ' ρθει χθες ίσα- ίσα στην πολιτεία για να πάρει το μισθό τοu . Tou δώσανε τούτες τις οδηγίες: Όταν θα ' φτανε στο Μόκρογιε, θα παρακολοuθούσε τον «κακούρ

'γο» χωρίς να δημιοuργήσει κανένα θό

ρuβο ωσότοΙ) καταφτάσοuν οι αρχές . Θα φρόντιζε να ετοι μάσει τοuς χωροφύλακες κ . τ . λ . Έτσι κι έκανε ο Μαuρίκιος Μα\ιρίκιεβιτς . Έφτασε incognito και μονάχα στον Τρύφώνα Μπορίσιτς , ποΙ) ήταν παλιός τοι) γνώριμος, είπε λίγα πράγματα για την uπόθεση . Αuτό έγινε ακριβώς κείνη την ίδια ώρα ποΙ) ο Μίτια σuνάντησε μέσα στο σκοτάδι στο χαγιάτι τον ξενοδόχο ποΙ) ' χε βγει σε αναζήτησή τοι) και νόμισε πως διέκρινε μιαν αλλαγή στη στάση και στον τόνο τοι) Τρύφωνα Μπορίσιτς . Έτσι ούτε ο Μ ίτια ούτε και κανένας άλλος ξέρανε πως τοuς παρακολοuθούν . Όσο για το κοuτί με τα πιστόλια , το ' χε πάρει από ώρα κιόλας ο Τρύφων Μπορίσιτς και το ' κρuψε . Και μόλις κατά τις πέντε το πρωί, τα χαράματα σχεδόν, φτάσανε οι αρχές, ο Διοικητής της Αστuνομίας , ο εισαγγελέας κι ο ανακριτής με δuο τρόικες . Ο γιατρός έμεινε στο σπίτι τοΙ) Φιόντορ Παύλοβιτς έχοντας uπ' όψη τοΙ) να κάνει νεκροψία μα το κuριότερο γιατί ενδιαφέρθηκε για την κατάσταση τοΙ) άρρωστοΙ) uπηρέτη Σμερντιακόβ:

« Κάτι τέτοιες άγριες και παρατεταμένες κρίσεις επιληψίας, ποΙ) επαναλαμβάνονται αδιάκοπα δuο μερόνuχτα , σπάνια τις σuναντάς και η περίπτωση αuτή ενδιαφέρει την επιστήμη» , είπε στοuς άλλοuς με uπερβολική έξαψη όταν φεύγανε, και κείνοι τον σuγχάρηκαν γελώντας για το εύρημα .

Ο εισαγγελέας κι ο ανακριτής θuμόνταν πολύ καλά πως ο γιατρός είχε προσθέσει με μεγάλη βεβαιότητα ότι ο Σμερντιακόβ δε θα βαστάξει ως το πρωί.

Τώρα, ύστερ' απ ' αuτές τις πολλές μα, καθώς νομί-Digitized by 10uk1s, June 2009


ζω , απαραίτητες εξηγήσεις , ξανάρθαμε και πάλι στο ίδιο σημείο της διήγησής μας όποu σταματήσαμε στο προηγούμενο βιβλίο .


π Ι

Ο ι δοκιμασίες μιας ψυχής Δοκιμασία πρώτη

Ο ΜΙΤΙΛ λοιπόν καθότανε και μ' αγριεμένο βλέμμα κοίταζε γύρω χωρίζ να καταλαβαίνει τι του λέγανε. Ξάφνου σηκώθηκε, σήκωσε ψηλά τα χέρια του και φώναξε:

- ΑθώΟζ! Γι ' αυτό το αίμα είμαι αθώΟζ ! Για το αίμα του πατέρα μου είμαι αθώΟζ . . . Ήθελα να τον σκοτώσω μα είμαι αθώΟζ ! Δεν είμαι γω .

Μα μόλΙζ πρόφτασε να τα φωνάξει αυτά, όρμησε μέσα η Γκρούσενκα που ωζ τα τότε είχε μείνει πίσω απ' το παραβάν κι έπεσε αμέσωζ στα γόνατα, μπροστά στο Διοικητή .

- Εγώ, εγώ η καταραμένη φταίω! ξεφώνισε με μια σπαραχτική κραυγή κλαίγονταζ κι απλώνονταζ σ' όλου ζ τα χέρια τηζ.

- Εξαιτίαζ μου σκότωσε! . . . Εγώ τον καταβασάνισα και τον έκανα να φτάσει ωζ εκεί! Βασάνισα κι εκείνον τον κακομοίρη το γερομακαρίτη και τον έφερα ωζ εκεΙ Από την κακία μου τα 'κανα όλ' αυτά. Εγώ φταίω ! Εγώ είμαι η πρώτη και κυριότερη ένοχη!



- Ναι, εσό είσαι η ένοχη! Εσό είσαι η κυριότερη κακοόργα! Εσό η κολασμένη, η διεφθαρμένη . . . οόρλιαζε απειλώντας την με το χέρι ο Διοικητής, μα τώρα πια τον σταματήσανε με περισσότερη ενεργητικότητα. Ο εισαγγελέας μάλιστα τον άδραξε απ' τα μπράτσα.

- Αυτό πια είναι εντελώς απαράδεχτο, Μιχαήλ Μακάροβιτς, φώναξε . Εμποδίζετε την κανονική διεξαγωγή της ανακρίσεως . . . προκαλείτε σόγχυση . . . έλεγε σχεδόν λαχανιάζοντας .

- Θα λάβω μέτρα, πρέπει να ληφθοόν μέτρα, να ληφθοόν μέτρα! αγανακτοόσε κι ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς. Αλλιώς, μα την αλήθεια, δε γίνεται ! . . .

- Μαζί να μας δικάσετε! εξακολουθοόσε να φωνάζει σαν αλλοπαρμένη η Γκροόσενκα, μένοντας ακόμα γονατιστή. Μαζί να μας καταδικάσετε, τώρα είμαι έτοιμη να πάω μαζί του και στο θάνατο ακόμα!

- Γκροόσα μου , ζωή μου, αίμα μου, άγιο πλάσμα! είπε ο Μίτια και γονατίζοντας δίπλα της την έσφιξε στην αγκαλιά του . Μην την πιστεόετε, φώναξε' αυτή δε φταίει σε τίποτα, δεν έκανε τίποτα, τίποτα!

Θυμόταν αργότερα πως τον τράβηξαν από κοντά της με τη βία κάμποσοι άνθρωποι και κείνη τη βγάλανε απ' το δωμάτιο. Όταν συνήλθε και πάλι, καθόταν πια μπρο-

, " 'ζ Δ' λ ' , στα σ ενα τραπε ι. ιπ α του και πισω του στεκονταν κάτι άνθρωποι με μετάλλινες κονκάρδες . Απέναντί του , απ' την άλλη μεριά του τραπεζιοό, στο ντιβάνι, καθόταν ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς, ο ανακριτής, κι όλο προσπαθοόσε να τον πείσει να πιει λίγο νερό απ' το ποτήρι που βρισκόταν μπροστά του .

«Θα σας δροσίσει και θα σας ησυχάσει, μη φοβάστε, μην ανησυχείτε» , πρόσθετε μ' εξαιρετική ευγένεια. Ο Μίτια παρατήρησε ξάφνου , (το θυμόταν κι αργότερα αυτό) , , και δοκίμασε μεμιάς ζωηρή περιέργεια για τα μεγάλα δα-



χτυλίδια του . Το ένα είχε έναν αμέθυστο και τ' άλλο ένα πετράδι κίτρινο, λαμπερό και διάφανο. Το θυμόταν πολλές φορές αργότερα κι αποροόσε που αυτά τα δαχτυλίδια τραβοόσαν ακαταμάχητα το βλέμμα του, ακόμα και σ' όλες εκείνες τις τρομερές ώρες της ανάκρισης, τόσο που για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν μποροόσε να ξεκολλήσει τα μάτια του απ' αυτά και να τα ξεχάσει. Λες και ήταν απαραίτητα για Ίην τωρινή του θέση . . . Αριστερά, δίπλα στο Μίτια, στη θέση που καθόταν στην αρχή-αρχή ο Μαξίμοβ, καθόταν τώρα ο εισαγγελέας και δεξιά, στη θέση που καθόταν η Γκροόσενκα, κάθισε ένας κοκκινοπρόσωπος νέος που φοροόσε ένα πoΛU τριμμένο σακάκι που 'μοιαζε με κυνηγετικό και μπροστά του βρέθηκε ένα καλαμάρι και χαρτί. Αποδείχτηκε πως αυτός ήταν ο γραμματέας του ανακριτή που τον είχε φέρει κι αυτόν μαζί του . Ο Διοικητής στεκόταν τώρα κοντά στο παράθυρο, στην άλλη άκρη του δωματίου, δίπλα στον Καλγκάνοβ που καθότανε σε μια καρέκλα.

- Πιείτε λίγο νερό! ξανάπε μαλακά για δέκατη φορά ο ανακριτής.

-Ήπια, καλοί μου κόριοι, ήπια . . . μα . . . τι περιμένετε λοιπόν, κόριοι, συντρίψτε με, τιμωρείστε με, αποφασίστε τη μοίρα μου! φώναξε ο Μίτια κοιτάζοντας επίμονα τον ανακριτή με φοβερά ακίνητα και διεσταλμένα μάτια .

-Ώστε επιμένετε πως δε σκοτώσατε τον πατέρα σας, το Φιόντορ Παόλοβιτς; ρώτησε μαλακά μα επίμονα ο ανακριτής .

- Είμαι αθώος ! Είμαι ένοχος για κάποιο άλλο αίμα που έχυσα, το αίμα ενός άλλου γέρου , μα όχι του πατέρα μου . Μετανοώ ! Τον σκότωσα, τον σκότωσα τον γέρο, τον σκότωσα και τον έριξα καταγής . . . Όμως είναι αφόρητο να πληρώσω γι' αυτό το αίμα και το άλλο, το τρομερό αίμα που δεν έχυσα . Είναι τρομερή η κατηγορία σας καλοί



μο\) κόριοι, α\)τό είναι τρομερό κι απροσδόκητο χτόπημα για μένα! Μα ποιος τον σκότωσε λοιπόν τον πατέρα μο\) ; Ποιος τον σκότωσε; Ποιος θα μποροόσε να τον σκοτώσει εκτός από μένα; Θαόμα, ακατανόητο , αδόνατο! . . .

- Μα ναι, ποιος θα μποροόσε να τον σκοτώσει . . . άρχισε να λέει ο ανακριτής, όμως ο εισαγγελέας Ιππόλ\)τος Κ\)ρίλοβιτς (ο αντιεισαγγελέας δηλαδή, μα θα τον λέμε και μεις για σ\)ντομία εισαγγελέα) , αφοΙ; αντάλλαξε ένα βλέμμα με τον ανακριτή, πρόφερε γ\)ρίζοντας στο Μίτια .

-' Αδικα ανησ\)χείτε για το γερο-\)πηρέτη, το Γρηγόρη Βασίλιεβιτς . Μάθετε πως ζει, ξαναβρήκε τις αισθήσεις το\) και παρ' όλα τα βαριά χτ\)πήματα, πο\) όπως μας είπε κι ο ίδιος κι όπως τα ομολογήσατε τώρα και μόνος σας, το\) καταφέρατε, δεν \)πάρχει αμφιβολία πως θα ζήσει. Έτσι είπε το\)λάχιστον ο γιατρός .

- Ζει; Ώστε ζει! οόρλιαξε ξάφνο\) ο Μίτια χτ\)πώντας τα χέρια το\) .

Όλο το πρόσωπό το\) φωτίστηκε. - Θεέ μο\) , σ' ε\)χαριστώ για τοότο το τρισμέγιστο

θαόμα σο\) πο\) 'κανες για χάρη μο\) , για χάρη ενός αμαρτωλοΙ; και κακοόργο\) σαν και μένα, εισακοόοντας την προσε\)χή μο\) ! . . . Ναι, ναι, είναι γιατί προσε\)χήθηκα ' όλη τη νόχτα προσε\)χόμο\)ν! . . .

Και στα\)ροκοπήθηκε τρεις φορές . Πνιγόταν σχεδόν . - Λοιπόν απ' α\)τόν τον ίδιο το Γρηγόρη πήραμε τοό

τη τη σπο\)δαία κατάθεση για σας πο\) . . . άρχισε να λέει ο εισαγγελέας, μα ο Μίτια σηκώθηκε ξάφνο\) όρθιος.

- Δ\)ο λεπτά, καλοί μο\) κόριοι, για όνομα το\) Θεοό , αφήστε με μονάχα για δ\)ο λεπτά. Θα τρέξω και θα της πω . . .

- Μας σ\)γχωρείτε , μα τώρα α\)τό με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να γίνει ! φώναξε τσιρίζοντας σχεδόν ο Νικολάι Παρφιόνιτς και σηκώθηκε κι α\)τός όρθιος .



Τον Μίτια τον αρπάξανε. οι άνθρωποι με. τις κονκάρδε.ς. Όμως α\)τός δε.ν ε.ίχε. σκοπό να φέρε.ι αντίσταση και ξανακάθισε. μονάχος το\) . . .

- Κρίμα! Ήθε.λα να τη δω έστω και για μια στιγμή . . . ήθε.λα να της πω πως ξε.πλύθηκε., ε.ξαφανίστηκε. α\)τό το αίμα πο\) μο\) σπάραζε. όλη τη νύχτα την καρδιά και να μάθε.ι πως δε.ν ε.ίμαι πια φονιάς! Γιατί, κύριοι, πρέπε.ι να ξέρε.τε. πως ε.ίναι αρραβωνιαστικιά μο\) ! πρόφε.ρε. μ' ε.ν θο\)σιασμό και κατάν\)ξη και το\)ς κοίταξε. όλο\)ς. Ω , σας ε.\)χαριστώ , καλοί μο\) κύριοι! Ω , πώς μ' αναγε.ννήσατε. , πώς μ ' αναστήσατε. μ' α\)τό πο\) μο\) ε.ίπατε. μόλις τώρα ! Α\)τός ο γέρος με. ντάντε.\)ε. και μ' έπλε.νε. στη σκάφη. Όταν με. παράτησαν όλοι, τότε. πο\) ήμο\)ν τριών χρονών, α\)τός στάθηκε. αληθινός πατέρας μο\) ! . . .

-Ώστε. λοιπόν ε.σε.ίς . . . άρχισε. πάλι ο ανακριτής. - Με. σ\)γχωρε.ίτε., καλοί μο\) κύριοι, αφήστε. με. ακό-

μα ένα λε.πτό, τον διέκοΨε. ο Μίτια . Έβαλε. το\)ς αγκώνε.ς στο τραπέζι και σκέπασε. με. τις

παλάμε.ς το\) το πρόσωπο. - Αφήστε. με. μια στιγμή να καταλάβω τι μο\) γίνε.ται ,

αφήστε. με. να πάρω ανάσα, κύριοι. Όλ' α\)τά με. ταράξανε. τρομε.ρά, άνθρωπος ε.ίμαι και γω, δε.ν ε.ίμαι πε.τσί ταμπούρλο\) .

-Ίσως λίγο νε.ράκι . . . Ψέλλισε. ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς . .

Ο Μίτια ξε.σκέπασε. το πρόσωπό το\) και γέλασε.. Το βλέμμα το\) ήταν ζωηρό λε.ς κι έγινε. άλλος άνθρωπος μέσα σε. μια στιγμή. 'Αλλαξε. ακόμα κι ο τόνος της φωνής το\) . Τώρα καθόταν c;πέναντί το\)ς σαν ίσος το\)ς, ίσος μ' όλο\)ς α\)τούς το\)ς παλιούς το\) γνώριμο\)ς, όπως ακριβώς θα καθόταν αν βρίσκονταν όλοι το\)ς σε. μια κοσμική σ\)γκέντρωση χτε.ς, όταν ακόμα δε.ν ε.ίχε. γίνε.ι τίποτα. Εδώ θα πρέπε.ι να παρατηρήσο\)με. πως ο Διοικητής δε.χόταν μ' ε.\)χαρίστη-



ση το Μίτια όταν α\)τός είχε πρωτόρθει στην πολιτεία μας , μα αργότερα, ιδ ιαίτερα τον τελε\)ταίο μήνα, ο Μί τια δεν τον επισκεφτόταν καθ όλο\) σχεδόν κι ο Διοικητής όταν τον σ\)ναντούσε κάπο\) , στο δρόμο λόγο\) χάρη, σούφρωνε τα φρύδια και μονάχα από ε\)γένεια τον αντιχαιρετούσε, πράγμα πο\) ο Μίτια το 'χε προσέξει πολύ καλά . Με τον εισαγγελέα ήταν ακόμη λιγότερο γνωστός , μα τη γ\)ναίκα το\) , μια κ\)ρία αλλόκοτη και νε\)ρική , την επισκεπτόταν καμιά φορά. ( Η αλήθεια είναι πως τούτες οι επισκέΦεις ήταν πολύ τ\)πικές κι ούτε κι ο ίδιος το ' ξερε καλά-καλά γιατί πήγαινε στο σπίτι της ) . Εκείνη τον δεχόταν φιλόφρονα και για κάποιον άγνωστο λόγο έδειχνε πως ενδιαφέρεται γι ' α\)τόν ως τις τελε\)ταίες μέρες . Με τον ανακριτή δεν είχε προφτάσει να γνωριστεί ακόμα, τον είχε σ\)ναντήσει ωστόσο κι είχε μιλήσει μαζί το\) κάνα δ\)ο φορές. Και τις δ\)ο , είχαν μιλήσει για γ\)ναίκες .

-Όπως βλέπω, Ν ικολάι Παρφιόνιτς, είσαστε μάστορας στη δο\)λειά σας , είπε ο Μίτια και ξάφνο\) γέλασε εύθ\)μα . Μα τώρα θα σας βοηθήσω κι ο ίδιος . Ω, καλοί μο\) κύριοι, αναστήθηκα . . . Και μη με παρεξηγείτε πο\) σας μιλάω τόσο απλά, χωρίς να κρατάω το\)ς τύπο\)ς . Εξάλλο\) είμαι και λιγάκι μεθ\)σμένος, α\)τό πρέπει να τ ' ομολογήσω . Νομίζω πως είχα την τιμή . . . την τιμή και την ε\)χαρίστηση να σας σ\)ναντήσω, Ν ικολάι Παρφιόνιτς, στο σπίτι το\) σ\)γγενή μο\) Μιούσοβ . . . Κύριοι, καλοί μο\) κύριοι, δεν έχω την αξίωση να με θεωρείτε ίσο σας, καταλαβαίνω πολύ καλά τη θέση μο\) . Έχετε για μένα . . . αν βέβαια μίλησε εναντίον μο\) ο Γρηγόρης . . . τότε έχετε, μα και βέβαια έχετε για μένα μια τρομερή \)ποΦία ! Φρί κη, φρίκη! Τι; Νομίζετε πως δεν το καταλαβαίνω; Όμως ας αρχίσο\)με, κύριο ι , θα τα ξεχαθαρίσο\)με τώρα όλα στο λεπτό γιατί, ακούστε με, ακούστε με , καλοί μο\) κύριο ι :



Αφού ξΙρω πως είμαι αθώος δεν μπορεί παρά να τελειώσοuμε στο λεπτό . �Ιματα; �Ιματα;

Ο Μίτια μίλαγε γρήγορα και πολύ, νεuρικά και με διαχuτικότητα κι Ιδειχνε πως θεωρεί τοuς ακροατΙς τοu τοuς καλύτεροuς φίλοuς τοu .

-' Ωστε λοιπόν ως τα τώρα μπορούμε να γράΦοuμε πως απορρίπτετε κατηγορηματικά την κατηγορία ποu σας βαρύνει, είπε uποβλητικά ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς και σκύβοντας προς το μΙρος τοu γραφΙα τού uπαγόρεΦε σιγανά τι πρΙπει να σημειώσει.

- Να γράΦετε; Θιλετε να το γράΦετε αuτό; Γιατί όχι ; ΓράΦτε το, είμαι σύμφωνος, είμαι απόλuτα σύμφωνος, κύριοι . . . Μονάχα ποu . . . Σταθείτε, σταθείτε, γράΦτε το Ιτσι: Είμαι Ινοχος ποu χτύπησα και πλήγωσα τον καημΙνο το γΙρο. Είμαι Ινοχος. Κι ακόμα μΙσα μοu, στο βάθος της καρδιάς μοu . . . όμως αuτό δεν χρειάζεται να γραφτεί (είπε και γύρισε ξάφνοu στο γραφΙα) , αuτό πια είναι ιδιωτική μοu uπόθεση, κύριοι, αuτό πια δεν σας ενδιαφΙρει, αuτό ποu 'χω στα βάθη της καρδιάς μοu δηλαδή . . . Μα για το φόνο τοu γερο-πατΙρα μοu, δεν είμαι Ινοχος! Αuτό είναι εξωφρενική σκΙΦη! Εντελώς εξωφρενική! . . . Θα σας το αποδείξω και θα πεισθείτε στο λεπτό . Θα γελάτε, κύριοι, θα χαχανίζετε κι οι ίδιοι με την uποΦία σας ! . . .

- Ησuχάστε, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, είπε ο ανακριτής σα να 'θελε να καταπνίξει την παραφορά τοu Μίτια με τη δική τοu ηρεμία . Προτού σuνεχίσοuμε την ανάκριση, θα επιθuμούσα, αν βιβαια θα θελήσετε να μας απαντήσετε, ν' ακούσω από σας την επιβεβαίωση τούτοu τοu γεγονότος . Ότι δηλαδή, καθώς φαίνεται, δεν αγαπούσατε το μακαρίτη Φιόντορ Παύλοβιτς, είχατε μαζί τοu σuνεχείς καuγάδες . . . Εδώ τοuλάχιστο, μόλις Ινα τΙταρτο πριν, είπατε και μονάχος σας πως είχατε σκοπό να τον σκοτώσετε: «Δεν τον σκότωσα» , φωνάξατε, «μα ήθελα να τον σκοτώσω! »



- Το φώναξα αuτό; Ωχ, μπορεί και να το φώναξα, κύριοι! Ναι, δuστuχώς ήθελα να τον σκοτώσω, πολλές φορές το θέλησα . . . δuστuχώς, δuστuχώς!

- Θέλατε. Θα είχατε την καλοσύνη να μας εξηγήσετε ποιες ακριβώς ήταν οι αιτίες ποu σας κάνανε να τρέφετε τόσο μίσος για το γεννήτορά σας;

- Μα τι να σας εξηγήσω, κύριοι! είπε ο Μίτια βλοσuρά κι ανασήκωσε τοuς ώμοuς τοu . Εγώ δεν έκρuβα δα τα αισθήματά μοu, αuτό το ξέρει όλη η πολιτεία, το ξέροuν όλοι στην ταβέρνα . Δεν πάει πολύς καιρός ποu τα ξανάπα στο κελί τοu στάρετς Ζωσιμά . . . Το ίδιο κείνο απόγε.uμα χτύπησα τον πατέρα μοu και παραλίγο να τον σκότωνα . Κι ορκίστηκα τότε πως θα ξανάρθω και θα τον σκοτώσω κι όλ' αuτά μπροστά σε μάρτuρες . . . Ω , χιλιάδες είναι οι μάρτuρες! Έναν ολόκληρο μήνα το φώναζα , όλοι μ' ακούσανε! Το γεγονός το βλέποuμε, το γεγονός μιλάει, φωνάζει, μα τα αισθήματα, κύριοι, τα αισθήματα είναι άλλο πράγμα . Βλέπετε, κύριοι, (έσμιξε τα φρύδια τοu ο Μίτια) , νομίζω πως δεν έχετε δικαίωμα να με ρωτάτε για τα αισθήματά μοu . Βέβαια καταλαβαίνω πως κάνετε το καθήκον σας, όμως αuτό είναι προσωπική μοu uπόθεση, εσώτερη, ατομική, μα . . . μια και δεν έκρuΦα και πρώτα τα αισθήματά μοu . . . στην ταβέρνα λόγοu χάρη τα 'λεγα στον καθένα ποu θα 'χε όρεξη να μ' ακούσει, δε θα το κρατήσω τώρα μuστικό. Βλέπετε, κύριοι, καταλαβαίνω δα πως σε μια τέτοια περίπτωση όλες οι ενδείξεις είναι εναντίον μοu . Το 'λεγα σ' όλοuς πως θα τον σκοτώσω και να ποu ξαφνικά τον σκοτώσανε. Ποιος άλλος από μένα μπορεί να 'ναι λοιπόν ο ένοχος; Χα-χα! Σας σuγχωρώ, κύριοι, σας δικαιολογώ απόλuτα . Γιατί και γω ο ίδιος απορώ και σπάω το κεφάλι μοu . Ποιος τον σκότωσε τέλος πάντων αν όχι εγώ; Ψέματα; Αν δεν το 'κανα εγώ, τότε ποιος; Ποιος λοιπόν; Κύριοι, φώναξε ξαφνικά, θέλω να ξέρω, απαιτώ μάλιστα



να μοu πείτε, κόριοι: Ποό τον σκοτώσανε; Πώς τον σκοτώσανε, με τι και πώς; ρώτησε βιαστικά κοιτάζοντας τον εισαγγελέα και τον ανακριτή.

- Τον βρήκαμε να κοίτεται στο πάτωμα, ανάσκελα, στο δωμάτιό τοu , με σπασμένο το κεφάλι, είπε ο εισαγγελέας .

- Αuτό είναι τρομερό ! είπε ο Μίτια κι ανατρίχιασε . Έβαλε τον αγκώνα τοu πάνω στο τραπέζι κι έκρuψε το πρόσωπό τοu με το δεξί iou χέρι.

- Λοιπόν σuνεχίζοuμε, τον διέκοψε ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς . Ώστε ποιες ήταν λοιπόν οι αιτίες ποu σας έκαναν να νιώθετε αuτό το μίσος; Αν δεν κάνω λάθος, λέγατε μπροστά σε κόσμο πως ήταν η ζήλεια . Έτσι;

- Μα ναι, η ζήλεια κι όχι μονάχα αuτό . - Χρηματικές διαφορές; - Ναι, κι αuτό . - Αν δεν κάνω λάθος , μαλώσατε για τις τρεις χιλιά-

δες ποu τάχα σας κατακρατοόσε απ' την κληρονομιά . - Μονάχα τρεις; Πιο πολλές, πιο πολλές ήταν, βιά

στηκε να πει ο Μίτια . Έξι, ίσως και δέκα . Το 'λεγα σ' όλοuς, σ' όλοuς το φώναζα! Όμως ας είναι, σκέφτηκα, ας σuμβιβαστώ κι ας πάρω μονάχα τρεις. Χαλάλι τοu . Touτες οι τρεις χιλιάδες μοό ήταν εντελώς απαραίτητες . . . τόσο ποu κείνον το φάκελο με τις τρεις χιλιάδες, ποu ήξερα πως τον είχε κρόψει κάτω απ' το μαξιλάρι τοu και τον προόριζε για την Γκροόσενκα, τον θεωροόσα, κλεμμένο από μένα, ναι, έτσι είναι, κόριοι, τον θεωροόσα δικό μοu , ιδιοκτησία μοu . . .

Ο εισαγγελέας αντάλλαξε ένα βλέμμα όλο σημασία με τον ανακριτή και τοu 'κλεισε αδιόρατα το μάτι.

- Θα ξαναμιλήσοuμε γι ' αuτό, είπε αμέσως ο ανακριτής . Όμως τώρα επιτρέψτε μας να γράψοuμε τοότη τη



σημε.ιωσοόλα: ότι δηλαδή θε.ωροόσατε. τούτα τα λε.φτά σαν ιδιοκτησία σας.

- Γράφτε. το, κύριοι, το καταλαβαίνω βέ.βαια πως κι αυτό ε.ίναι μια έ.νδε.ιξη ε.ναντίον μου, όμως ε.γώ δε. φοβάμαι τις ε.νδε.ίξε.ις, ε.γώ μονάχος μου κατηγορώ τον ε.αυτό μου . Τ ' ακούτε.; Εγώ ο ίδιος . Όμως αρχίζω να βλέ.πω, κύριοι, πως δε.ν καταλάβατε. τι άνθρωπος ε.ίμαι, πρόσθε.σε. ξαφνικά σκυθρωπός και θλιμμέ.νος. Σας μιλάε.ι έ.νας τίμιος άνθρωπος και, το κυριότε.ρο, αυτό να το 'χε.τε. πάντα υπ' όΦη σας, κόριοι, έ.νας άνθρωπος που έ.κανε. του κόσμου τις προστυχιέ.ς μα που έ.με.ινε. πάντα τίμιος κι ε.υγε.νικός άνθρωπος, σαν άνθρωπος, μέ.σα του , βαθιά, δηλαδή με. μια λέ.ξη δε.ν ξέ.ρω πώς να το ε.κφράσω . . . Αυτό ίσα- ίσα με. βασάνιζε. σ' όλη μου τη ζωή: Πως διΦούσα για τιμιότητα, μαρτόρησα, αν μπορώ να το πω έ.τσι, για την τιμιότητα, τη γόρε.υα με. το φανάρι, με. το φανάρι του Δ ιογέ.νη , μα παρ' όλ' αυτά, σ' όλη μου τη ζωή δε.ν έ.κανα παρά χυδαιότητε.ς, όπως κι όλοι μας, κύριοι . . . δηλαδή ε.γώ μονάχα, κόριοι, όχι όλοι, μονάχα ε.γώ, λάθος έ.κανα, μονάχα ε.γώ, μονάχα ε.γώ! . . . Κόριοι, έ.χω πονοκέ.φαλο, ε.ίπε. και το πρόσωπό του συσπάστηκε. οδυνηρά. Βλέ.πε.τε., κόριοι, δε.ν μ' άρε.σε. το πρόσωπό του . Ύπήρχε. κάτι το άτιμο, το χλε.υαστικό, το κυνικά πε.ριφρονητικό για καθε.τί ιε.ρό, μια έ.λλε.ιΦη πίστης. Κάτι τι σιχαμε.ρό, σιχαμε.ρό ! Μα τώρα πο\) ε.ίναι νε.κρός σκέ.φτομαι διαφορε.τικά .

- Πώς δηλαδή; -Όχι διαφορε.τικά, μα λυπάμαι που τον μισοόσα τόσο . - Με.τανοε.ίτε. μήπως; -Όχι, δε.ν ε.ίναι πως με.τανοώ, αυτό μην το γράφε.τε..

Μα και γω δε.ν ε.ίμαι καλός, κύριοι, και ε.γώ δε.ν ε.ίμαι καλότε.ρος, δε.ν ε.ίχα λοιπόν το δικαίωμα να τον θε.ωρώ τόσο αποτροπιαστικό, αυτό ε.ίναι! Αυτό, αν θέ.λε.τε., μπορε.ίτε. να το γράΦε.τε..



Λέγοντάς τα αuτά, ο Μίτια ξάφνοΙ) μελαγχόλησε . Από ώρα τώρα καθώς απαντοόσε στις ερωτήσεις τοΙ) ανακριτή γινόταν όλο και πιο σκuθρωπός . Ξαφνικά, κείνην ακριβώς τη στιγμή, έγινε κάτι ποΙ) κανένας δεν το περίμενε . Τη Γκροόσενκα την είχαν βγάλει έξω <iΠ' το δωμάτιο μα δεν την είχαν πάει και πολό μακριά, μόλις στην παραδιπλανή κάμαρα από κείνη τη γαλάζια όποΙ) τώρα γινόταν η ανάκριση . Ήταν ένα μικρό καμαράκι μ ' ένα παράθuρο, πίσω ακριβώς απ' το μεγάλο ποΙ) είχε γίνει το γλέντι και χορεόανε τα κορίτσια. Η Γκροόσενκα καθόταν εκεί και μαζί της ήταν μονάχα ο Μαξίμοβ, ποΙ) είχε μείνει κατάπληκτος απ' όσα γίνανε και κατατρομαγμένος είχε xoupvtιXcrEL δίπλα της σα να rUpEUE. την προστασία της. Δίπλα στην πόρτα στεκόταν ένας χωροφόλακας. Η Γκροόσενκα έκλαιγε, και ξαφνικά όταν πια η απελπισία της έφτασε στο κατακόρuφο, πετάχτηκε απάνω, χτόπησε τα χέρια της και φωνάζοντας : «σuμφορά μοu ! » , όρμησε έξω απ' το δωμάτιο κι έτρεξε σε κείνον, στο Μίτια της. Αuτό έγινε τόσο αναπάντεχα ποΙ) κανένας δεν πρόφτασε να την εμποδίσει . α Μίτια, ακοόγοντα ς την κραuγή της, άρχισε να τρέμει ολόκληρος, πετάχτηκε απάνω, άρχισε να φωνάζει κι όρμησε προς το μέρος της, μην ξέροντας σχεδόν τι τοΙ) γίνεται . Μα και πάλι δεν τοuς άφησαν ν' ανταμώσοuν αν και προφτάσανε να δοuν ο ένας τον άλλον . Τον αρπάξανε γερά απ' τα χέρια. Αuτός χτuπιόταν, πάλεuε, προσπαθοόσε να τοuς ξεφόγει, τόσο ποΙ) χρειάστηκαν τρεις ή τέσσερις για να τον κρατήσοuν . Την αρπάξανε και κείνη και ο Μίτια την είδε ν' απλώνει προς αuτόν τα χέρια και να φωνάζει καθώς την απομακρόνανε . , αταν σuνήλθε, βρέθηκε στην προηγοόμενη θέση τοu , μπροστά στο τραπέζι, απέναντι στον ανακριτή και ξεφώνιζε.

- Γιατί τα βάλατε μαζί της; Γιατί τη βασανίζετε; Δεν φταίει σε τίποτα, σε τίποτα . . .

α εισαγγελέας κι ο ανακριτής προσπαθοόσανε να τον



καθησuχάσοuν . Έτσι πέρασε κάμποση ώρα, κάποΙ) δέκα λε· πτά . Τέλος μπήκε βιαστικός στο δωμάτιο ο Μιχαήλ Μακάροβιτς κι είπε δuνατά και μ' έξαΦη στον εισαγγελέα.

- Την πήγαμε στο κάτω πάτωμα. Mou επιτρέπετε, κύριοι, να πω δuο λόγια μονάχα σ' αuτόν το δuστuχισμένο; Μπροστά σας, κύριοι, μπροστά σας!

- Παρακαλώ, Μιχαήλ Μακάροβιτς, απάντησε ο ανακριτής . Εμείς δεν έχοuμε καμιά αντίρρηση.

- Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, άκοu, πατερούλη μοu, άρχισε να λέει στο Μίτια ο Μιχαήλ Μακάροβιτς κι όλο το ταραγμένο τοΙ) πρόσωπο έδειχνε πως νιώθει μια πατρική σχεδόν σuμπόνια για το δUστuχο . Την Αγκραφένα Αλεξάντροβνά σοΙ) την πήγα μονάχος μοΙ) κάτω και την παρέδωσα στις κόρες τοΙ) ξενοδόχοu. Μαζί της βρίσκεται και κείνος ο γεροντάκος, ο Μαξίμοβ . Εγώ της μίλησα και ησύχασε, ακούς; Ησύχασε. Της εξήγησα και το κατάλαβε και μόνη της πως δεν πρΙ,,�ι να σ' εμποδίζει, δεν πρέπει να σε θλίβει περισσότερο γιατί μπορεί να τα χάσεις και να πεις κατά λάθος κάτι εναντίον aou . Κατάλαβες; Με μια λέξη τής τα εξήγησα και κείνη κατάλαβε. Γιατί πρέπει να ξέρεις πως είναι έξuπνη, είναι καλόκαρδη, ήταν έτοιμη να μοΙ) φιλήσει τα χέρια και με παρακαλούσε να σε βοηθήσω . Αuτή η ίδια μ' έστειλε για να σοΙ) πω να μην ανησuχείς γι' αuτήν, μα και πρέπει, καλέ μοu , να ησuχάσεις για να μπορέσω και γω να πάω και να της το πω πως ηρέμησες . Ώστε λοιπόν, ησύχασε. Εγώ την αδίκησα. Έχει χριστιανική Φuχή, ναι, κύριοι, είναι γλuκιά Φuχή κι αθώα. Τι να της πω λοιπόν, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς; Θα ηρεμήσεις ή όχι ;

Ο αγαθός αuτός άνθρωπος είπε πολλά περιττά πράγματα, μα η λύπη της Γκρούσενκας, μια λύπη ανθρώπινη, άγγιξε την καλή τοΙ) Φuχή, και τα μάτια τοΙ) είχαν βοuρκώσει. Ο Μίτια πετάχτηκε απ' τη θέση τοΙ) κι όρμησε προς το μέρος τοu .



- Με συγχωρείτε, κύριοι, αφήστε με, ω , αφήστε με να μιλήσω! φώναξε. Έχετε αγγελική, αγγελική Φυχή, Μιχαήλ Μακάροβιτς, σας ευχαριστώ για το καλό που της κάνατε! Ναι, θα ' μαι ήρεμος , θα 'μαι χαρούμενος, πηγαίνετε και πέστε της -το ξέρω πως έχετε χρυσή καρδιά και θα πάτε να της το πείτε- πως είμαι χαρούμενος, πολύ χαρούμενος, θ' αρχίσω τώρα κιόλας να γελάω, ξέροντας πως έχει κοντά της ένα φύλακα άγγελο σαν και σας . Τώρα θα ξεμπερδέΦω γρήγορα-γρήγορα και μόλις με λεuτερώσουνε, αμέσως θα τρέξω κοντά της, θα το δει, μονάχα ας περιμένει λιγάκι! Κύριοι, γύρισε ξαφνικά και είπε στον εισαγγελέα και στον ανακριτή · τώρα θα σας ανοίξω την καρδιά μου, όλα θα σας τα πω και θα ξεκαθαρίσουμε στο λεπτό την υπόθεση, θα ξαναγίνουμε φίλοι στο τέλος και θα 'μαστε χαρούμενοι, θα γελάμε κιόλας; Φέματα; Όμως, κύριοι, αυτή η γυναίκα είναι η βασίλισσα της Φυχής μου ! Ω , επιτρέΦτε μου να σας το πω, αυτό πια δεν μπορώ να το κρατήσω μυστικό . . . Το βλέπω δα πως βρίσκομαι με ευγενέστατους ανθρώπους, γι' αυτό και μπορώ να πω πως αυτή είναι το φως μου, τα άγια των αγίων μου . Ω, αν ξέρατε μονάχα! Ακούσατε την κραυγή της : «Μαζί σου ακόμα και στο θάνατο» . Και τι της έδωσα εγώ, εγώ ο ζητιάνος, ο ξυπόλυτος , για ποιο λόγο μ' αγαπάει τόσο ποΛύ ; Την αξίζω τάχα εγώ ο ασκημομούρης, ο άτιμος, μια τέτοια αγάπη; Τόσο που να 'ναι έτοιμη να ' ρθει μαζί μου και στο κάτεργο; Πριν από λίγο έπεσε στα γόνατα και κυλιότανε μπροστά στα πόδια σας για χάρη μου, αυτή που ήταν πάντα της τόσο περήφανη και που είναι αθώα! Πώς λοιπόν να μην τη λατρεύω, πώς να μην ποθώ να βρεθώ και πάλι κοντά της; Ω , συγχωρέστε με, κύριοι! Όμως τώρα, τώρα πια είμαι ήσυχος!

Έπεσε στην καρέκλα του και σκεπάζοντας το πρόσωπό του με τις πα.λάμες, άρχισε να κλαίει με αναφιλητά. Όμως



αuτά ΤΟι) τα δάκρuα ήταν δάκρuα εuτuχίας. Σuνήλθε αμέσως. Ο γερο-Διοικητής ήταν πολύ εuχαριστημένος, μα, καθώς φαίνεται, κι οι ανακριτές το ίδιο . Αισθάνονταν πως τώρά η ανάκριση θα μπει σε νέα φάση. Όταν ξεπροβόδισε ο Μίτια το Διοικητή ήταν στα αλήθεια χαροόμενος .

- Λοιπόν, κόριοι, τώρα είμαι εντελώς στη διάθεσή σας. Και. . . αν δεν uπήρχαν όλες αuτές οι μικρολεπτομέρειες, είμαι βέβαιος πως θα τα κανονίζαμε στο λεπτό. Επιμένω σ' αuτό, κόριοι. Ε ίμαι στη διάθεσή σας μα χρειάζεται αμοιβαία εμπιστοσόνη, αλλιώς δε θα τελειώσοuμε ποτΙ Για καλό δικό σας το λέω . Λοιπόν, ας αρχίσοuμε, κόριοι, ας αρχίσοuμε και, το κuριότερο, μην Φαχοuλεuετε έτσι μέσα στην Φuχή μοu, μην τη σπαράζετε για μικροπράματα. Ρωτάτε με μονάχα για την uπόθεση και τα γεγονότα και τότε γω θα σας δώσω αμέσως ικανοποιητικές απαντήσεις. Ας πάν' στο διάολο οι μικρολεπτομέρειες!

Έτσι αναφωνοόσε ο Μίτια . Η ανάκριση ξανάρχισε.


ι ν

Δοκιμασία o�ότερη

Δ Ε ΘΑ με πιστέΦετε αν σας πω πόσο πoΛU μας ενθαρρόνετε μ' αuτή σας την προθuμία, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς . . . άρχισε ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς ζωηρά και

με φανερή εuχαρίστηση, ΠΟι) έλαμΦε στα μεγάλα, ανοιχτόγκριζα, πoΛU μuωπικά, εδώ ΠΟι) τα λέμε, μάτια τοu . Λίγο πριν είχε βγάλει τα γuαλιά τοu . Έχετε πoΛU δίκιο uποστηρίζοντας πως χρειάζεται αμοιβαία εμπιστοσόνη ΠΟι) χωρίς αuτήν είναι αOUνατο να καρποφορήσει μια ανάκριση, ιδιαίτερα στην περίπτωση ΠΟι) ο κατηγοροόμενος θέλει και ελπίζει πως έχει τις δuνατότητες ν' αποδείξει την αθωότητά τοu . Εμείς θα κάνοuμε ό ,τι περνάει απ' το χέρι μας . . . Νομίζω δα πως αuτό το διαπιστώσατε κιόλας απ ' την ως τα τώρα διεξαγωγή της ανάκρισης . . . Σuμφωνείτε, Ιππόλuτε Κuρίλοβιτς; είπε γuρίζοντας ξαφνικά στον εισαγγελέα.

- Μα και βέβαια, τι λόγος, σuμφώνησε κι ο εισαγγελέας με κάποια ξηρότητα σε σόγκριση με την ορμητικότητα ΤΟι) Νικολάι Παρφιόνοβιτς .

Εδώ πρέπει να κάνω τοότη την παρατήρηση: Ο νεο-



φερμένος Νικολάι Παρφιόνοβιτς, απ' τις πρώτες κιόλας μέρες ποι) ' ρθε στην πολιτεία μας, ένιωσε για τον Ιππόλuτο Κuρίλοβιτς, τον εισαγγελέα, έναν εξαιρετικό σεβασμό κι έπιασε μαζί τοι) εγκάρδιες σχεδόν φιλίες . Ήταν ο μοναδικός ίσως άνθρωπος ποι) πίστεΦε απόλuτα σχεδόν στο Φuχολογικό και ρητορικό ταλέντο τοι) «αδικημένοΙ) απ' τοuς ανώτεροuς» Ιππόλuτοu Κuρίλοβιτς. Πίστεuε ακόμα πως πραγματικά ήταν παραγνωρισμένος. Ε ίχε ακούσει να μιλάνε γι' αuτόν απ' την Πετρούπολη ακόμα. Γι' αuτό κιόλας ο νεαρός Νικολάι Παρφιόνοβιτς ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο ποι) αγάπησε ο «αδικημένος μας» εισαγγελέας . Καθώς έρχονταν στο ξενοδοχείο προφτάσανε και σuμφώνησαν για μερικά ζητήματα σχετικά με τη διεξαγωγή της ανάκρισης. Τώρα, καθισμένος μπροστά στο τραπέζι, ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς αντιλαμβάνονταν αμέσως τον κάθε uπαίνιγμό, τον κάθε μορφασμό τοι) ανωτέροΙ) σuναδέλφοu τοu , την κάθε λέξη, το κάθε βλέμμα, το κάθε κλείσιμο τοι) ματιού .

- Αφήστε με μονάχα, κύριοι, να σας τα εξιστορήσω όλα μόνος μοΙ) και μη με διακόπτετε με μικρολεπτομέρειες, και θα σας τα εκθέσω όλα αμέσως, κόχλαζε- ο Μίτια.

- Θαuμάσια. Σας εuχαριστώ . Μα προτού ακούσοuμε τη διήγησή σας, επιτρέΦτε μοΙ) να ξεκαθαρίσοuμε ακόμα ένα γεγονός ποι) είναι για μας πολύ αξιοσημείωτο . Θέλω να πω για κείνα τα δέκα ρούβλια ποι) δανειστήκατε χθες κατά τις πέντε απ' το φίλο σας Πιοτρ Ίλιτς Περχότιν δίνοντάς τοι) για ενέχuρο τα πιστόλια σας .

- Ναι, κύριοι, τα ' δωσα για ενέχuρο. Τα 'δωσα ενέxupo για δέκα ρούβλια. Και τι μ' αuτό; Μόλις γύρισα στην πολιτεία πήγα και τα δανείστηκα εκείνα τα δέκα ρούβλια . . .

-' Ωστε γuρίσατε στην πολιτεία; Δηλαδή είχατε φύγει;

- Μάλιστα, κύριοι, σαράντα βέρστια έκανα, δεν τ" ξέρατε αuτό;


ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ l lj7

Ο εισαγγελέας κι ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς αντάλλαξαν ένα γρήγορο βλέμμα.

- Θα θέλατε να μας περιγράψετε με τη σειρά όλη τη χθεσινή σας ημέρα αρχίζοντας απ' το πρωί; Επιτρέψτε μο\) λόγο\) χάρη να ρωτήσω : Γιατί απο\)σιάσατε απ' την πολιτεία ; Πότε φόγατε; Πότε γ\)ρίσατε . . . κι όλα τα σχετικά.

- Μα γιατί λοιπόν δεν το ρωτοόσατε α\)τό απ' την αρχή; είπε ο Μίτια και γέλασε δ\)νατά. Αν θέλετε μάλιστα μπορώ ν' αρχίσω τη διήγηση όχι απ' το χθεσινό πρωί μα απ' - το προχθεσινό και τότε θα καταλάβετε ποό και γιατί πήγα. Προχτές, κόριοι, πήγα στον έμπορο Σαμσόνοβ για να δανειστώ απ' α\)τόν τρεις χιλιάδες προσφέροντάς το\) μια σίγο\)ρη εγγόηση. Βλέπετε, κόριοι, έπρεπε να βρω . όσο γρηγορότερα μποροόσα α\)τά τα λεφτά . . .

- Επιτρέψτε μο\), τον διέκοψε ε\)γενικά ο εισαγγελέας. Γιατί σας χρειάστηκε έτσι ξαφνικά α\)τό το ποσό, δηλαδή ειδικά τρεις χιλιάδες ροόβλια;

- Αχ, κόριοι, δεν θα 'πρεπε να με ρωτάτε τέτοιες λεπτομέρειες: Πώς, πότε, και γιατί τόσα Χι όχι λιγότερα ή περισσότερα, κι όλ' α\)τά τ' ασήμαντα . . . αν πάμε έτσι οότε τρεις τόμοι δε θα μο\) φτάνανε για να τα περιγράψω, τι λέω, θα χρειαστεί κι επίλογος!

Όλ' α\)τά τα είπε ο Μίτια ανοιχτόκαρδα μα και με την αν\)πόμονη οικειότητα ενός ανθρώπο\) πο\) θέλει να πει όλη την αλήθεια κι έχει τις καλότερες προθέσεις.

- Κόριοι, είπε ξαφνικά σα να κατάλαβε πως δε μίλησε καλά· μη σ\)νερίζεστε το απότομο φέρσιμό μο\) . Να 'στε βέβαιοι πως σας σέβομαι και καταλαβαίνω καλά την τωρινή μο\) θέση. Μη νομίζετε πως είμαι μεθ\)σμένος. Τώρα πια ξεμέθ\)σα. Μα και μεθ\)σμtνος να 'μο\)ν πάλι δε θα 'χε σημασία. Γιατί με μένα σ\)μβαίνει τοότο:


1 88 Φ. NTOΣTOΓlEBΣKH

Σα μεθuσω-αμυαλιά (κι όμως κάνω εξυπνάδες) . Ξεμεθάω-να μυαλά (κι όλο κάνω κουταμάρες) .

Χα-χα! Μα σα να βλέπω, κόριοι, πως δεν έχω ακόμα το δικαίωμα ν' αστειεόομαι μαζί σας, μια και δεν αποδείχτηκε ακόμα η αθωότητά μου . Τι νομίζετε; Έχω και γω την προσωπική μου αξιοπρέπεια . Καταλαβαίνω δα τη διαφορά που υπάρχει μεταξ'; μας . Όσο και να 'ναι, εσείς με θεωρείτε εγκληματία ακόμα, πά' να πει πως δεν είμαι καθόλου ίσος με σας . Έχετε απ' την άλλη μεριά την εντολή να με επιτηρείτε . Δε θα με παινέΦετε βέβαια γι' αυτό που έκανα στο Γρηγόρη . Δεν επιτρέπεται φυσικά να σπάει ο καθένας ατιμώρητα τα κεφάλια των γέρων . Το ξέρω πως θα με δικάσετε γι' αυτό και θα με καταδικάσετε σ' έξι μήνες ή κι ένα χρόνο φυλακή, δεν ξέρω τι θ' αποφασίσετε, όμως δε θα στερηθώ τα δικαιώματά μου, δε θα τα στερη· θώ, έτσι δεν είναι, κόριε εισαγγελέα; Για όλ' αυτά λοιπόν, κόριοι, καταλαβαίνω βέβαια τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσά μας . Όμως παραδεχτείτε και σεις πως και τον ίδιο το Θεό μπορείτε να μπερδέΦετε με κάτι τέτοιες ερωτήσεις . πο,; πήγες, πώς πήγες, γιατί πήγες; Θα μπερδευτώ στη στιγμή αν πάμε έτσι και σεις θα γράΦετε τη λαθ •. μένη μου απάντηση. Και ποιο θα 'ναι το αποτέλεσμα; Μηδέν . Στο κάτω-κάτω αν υποτεθεί πως αρχίζω να φλυαρώ, αφήστε με να συνεχίσω, είμαι βέβαιος, κόριοι, πως σα μορφωμένοι κι ευγενικοί άνθρωποι θα με συγχωρέσετε. Τελειώνοντας θα σας απευθόνω μια τελευταία παράκληση . Αφήστε, κόριοι, αυτή την τυπικότητα στην ανάκριση. Τι κάνετε δηλαδή; Αρχίζετε από μερικές μίζερες κι ασήμαντες ερωτήσεις. Πώς σηκώθηκες, τι έφαγες, πώς έφτυσες, πο,; έφτυσες, κι « όταν ναρκωθεί η προσοχή του εγκληματίου» τον ρωτάτε



ξαφνικά κι αναπάντεχα. « Ποιον σκότωσες; Ποιον λήστε-Ψ Χ ' Α " " λ 'λ ' , , ες; » α-χα . uτο ειν ο ο κ ι ο ο το επισημο σuστημα σας, ο κλασικός σας κανόνας. Πάνω σ' αuτό είναι θεμελιωμένη όλη σας η πονηριά. Όμως μονάχα τοuς μοuζίκοuς μπορείτε να ναρκώσετε με παρόμοιες ερωτήσεις, όχι εμένα . Γιατί εγώ έχω uπηρετήσει και καταλαβαίνω απ' αuτά τα πράγματα, χα-χα! Μη θuμώνετε, κόριοι . Με σuγχωρείτε για την αuθάδειά μοu , έτσι δεν είναι; φώναξε κοιτάζοντάς τοuς με μια καταπληκτική σχεδόν αγαθότητα . Γιατί πώς δηλαδή; Ο Μίτκα Καραμάζοβ τα είπε αuτά, πάει να πει πως μπορείς να τον σuγχωρέσεις . Αν τα 'λεγε κανένας μuαλωμένος άνθρωπος, θα 'ταν βέβαια ασuγχώρητος, όμως μιας και τα 'πε ο Μίτκα, σuγχωρεμένος να ναι! Χα-χα!

Ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς άκοuγε και γέλαγε κί αuτός . Ο εισαγγελέας, αν και δε γελοόσε, παρατηροόσε καλά-καλά το Μίτια σα να ' θελε να μη χάσει λέξη απ' τα λεγόμενά τοu , να μη χάσει την παραμικρή αλλαγή στην έκφραση ΤΟι) προσώποΙ) τοu , την παραμικρή κίνησή τοu .

- Μα νομίζω πως έτσι αρχίσαμε και μεις, απάντησε εξακολοuθώντας να γελάει ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς. Δεν προσπαθήσαμε καθόλοΙ) να σας μπερδέψοuμε ρωτώντας σας πώς σηκωθήκατε αuτό το πρωί και τι φάγατε. Απεναντίας αρχίσαμε αμέσως απ' το οuσιαστικό, απ' το πιο οuσιαστικό.

- Το καταλαβαίνω, το κατάλαβα και το εξετίμησα. Κι ακόμα περισσότερο εκτιμάω την τωρινή σας καλοσόνη, μια καλοσόνη απεριόριστη ποΙ) μονάχα οι εuγενικές ψuχές διαθέτοuν . Mαζεuτήκαμε δω πέρα τρεις EUYEVLxot άνθρωποι, ας σuνεχίσοuμε λοιπόν με αμοιβαία εμπιστοσόνη και κατανόηση, κι ας σuζητήσοuμε σα μορφωμένοι και κοσμικοί κόριοι ποΙ) τοuς σuνδέει η εuγενική τοuς καταγωγή και η τιμή. ' Οπως και να 'ναι, επιτρέψτε μοΙ) να σα.ς θεωρώ σαν τοuς καΛUτεροuς φίλοuς μοΙ) τοότη τη στιγμή της ζωής



μου, τοότη τη στιγμή της ταπείνωσής μου ! Δε νομίζω να σας θίγει αυτό, κόριοι. Σας θίγει;

- Κάθε άλλο, όλ' αυτά τα είπατε πολό ωραία, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, επιδοκίμασε σοβαρά κι επίσημα ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς! .

- Τις μικρολεπτομΙρειες, κόριοι, όλες αυτΙς τις δικολαβικΙς λεπτομΙρειες ας τις αφήσουμε κατά μΙρος, αναφώνησε ενθουσιασμΙνος ο Μίτια ' αλλιώς Ινας διάολος ξΙρει ποό θα καταλήξουμε, ΦΙματα;

- Θα Ιχω πάντα υπ' όΦη μου τη λογικότατη συμβουλή σας, ανακατεότηκε ξαφνικά στην κουβΙντα ο εισαγγεΗας όμως επιμΙνω ακόμα στην ερώτησή μου . Μας είναι εντελώς απαραίτητο να μάθουμε για ποιον ακριβώς λόγο · σάς χρειάστηκε εκείνο το ποσό, δηλαδή ειδικά εκείνες οι τρεις χιλιάδες;

- Γιατί μου χρειάστηκε; Για τον Ινα ή για τον άλλο λόγο . . . ε, για να ξοφλήσω Ινα χρΙος μου .

- Σε ποιο πρόσωπο; - Αυτό αρνιΙμαι να σας το πω, κόριοι! Κι όχι πως

δεν μπορώ να το πω ή δεν τολμάω ή φοβάμαι πως θα φανερωθεί κάτι σε βάρος μου γιατί όλ' αυτά δεν Ιχουν καμιά σημασία. Μα δε θα σας το πω, γιατί είναι ζήτημα αρχής. Αυτό Ιχει σχΙση μονάχα με την ιδιωτική μου ζωή και δεν θα σας επιτρΙΦω ν' ανακατευτείτε στις ιδιωτικΙς μου υποθΙσεις. Αυτή είναι η αρχή μου _ Η ερώτησή σας δεν Ιχει σχΙση με το γεγονός που πάτε να εξετάσετε και το καθετί που δεν Ιχει σχΙση με το γεγονός, αναφΙρεται στην ιδιωτική μου ζωή ! Ήθελα να ξοφλήσω Ινα χρΙος, Ινα χρΙος τιμής . Μα σε ποιον, αυτό δε θα το πω .

- ΕπιτρΙΦτε μας να το σημειώσουμε, είπε ο εισαγγελΙας .

- Παρακαλώ, ελεόθερα . Έτσι και να το σημειώσετε. Πως δε θα το πω, δε θα το πω ποτ Ι μου . ΓράΦτε, κόριοι,



πως το θεωρώ ατιμία να το πω . Καιρό για χάσιμο που χετε μ' αυτά τα γραψίματα, μα την αλήθεια!

- Επιτρέψτε μας, ευγενέστατε κόριε, να σας προειδοποιήσουμε και να σας υπενθυμίσουμε για μιαν ακόμα φορά, αν βέβαια το αγνοείτε, είπε ο εισαγγελέας, πως έχετε κάθε δικαίωμα να μην απαντάτε στις ερωτήσεις που σας κάνουμε τώρα, και μεις απ' το μέρος μας δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να σας εξαναγκάσουμε ν' απαντήσετε στην περίπτωση που αρνιέστε να μας δώσετε απάντηση για τη μια ή την άλλη αιτία. Κρίνετε όπως θέλετε. Όμως έχουμε και μεις την υποχρέωση να σας εξηγήσουμε ότι, σε περιπτώσεις σαν κι αυτή, ζημιώνετε σοβαρά τον εαυτό σας, όταν αρνιέστε να μας ξεκαθαρίσετε ορισμένα ζητήματα . Και τώρα παρακαλώ να συνεχίσουμε .

- Κόριοι, δεν πρέπει vc. -lmTι ίζετε πως θόμωσα . . . εγώ . . . άρχισε να ψελλίζει ο Μίτια αρl<.t.ΤcΧ συγχυσμένος απ' αυτό το μάθημα · να τι συμβαίνει, κόριοι: Κείνος ο Σαμσόνοβ που πήγα σπίτι του . . .

Δε θα παραθέσουμε βέβαια όλη τη διήγησή του εδώ πέρα μιας και τα γεγονότα είναι γνωστά πια στον αναγνώστη. Ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς ανυπομονοόσε να τα πει όλα όσο πιο γρήγορα μποροόσε, μ' όλες τις λεπτομέρειες . Όμως επειδή καταγράφανε κάθε νέο στοιχείο που είχε ενδιαφέρον, τους ήταν απαραίτητο να τον διακόπτουν . Ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς δεν έμενε καθόλου �υχαριστημένoς απ' αυτές τις διακοπές , μα υποτασσόταν . Θόμωνε μα προς το παρόν ανοιχτόκαρδα. Είναι αλήθεια πως μερικές φορές ξεφώνιζε : «Kuριοι, αυτό και τον ίδιο το Θεό θα τον δαιμόνιζε» ή : « Ku ριοι, δεν το καταλαβαίνετε πως έτσι μ' εκνευρίζετε άδικα; » ' Ομως εξακολουθοόσε ακόμα να τους μιλάει καλόκαρδα. Τους διηγήθηκε λοιπόν πώς του «την έσκασε» προχτές ο Σαμσόνοβ. (Το καταλάβαινε πια πως πραγματικά του την έσκασε) . Ο εισαγγελέας κι ο ανακριτής ενδιαφέρθηκαν εξαι-



ρετικά όταν μάθανε πως πούλησε το ρολόι τοu για έξι ρούβλια για να εξοικονομήσει τα χρήματα τοu ταξιδιού -ως τα τότε δεν είχαν ιδέα γι' αuτό το γεγονός . Ο Μίτια ήταν καταγανακτισμένος ποu τον uποχρέωσαν να τοuς τα διηγηθεί όλ' αuτά με λεπτομέρειες ποu τις καταγράψανε κιόλας. Αuτό τοuς χρειαζόταν σα μια επιβεβαίωση τοu ότι και την προηγούμενη μέρα δεν είχε πεντάρα τσακιστή στην τσέπη τοu . Σιγά-σιγά ο Μίτια σκuθρώπιαζε. ' Υστερα, αφού περιέγραψε την επίσκεψή τοu στο Λιαγκάβη και το πώς πέρασε τη νύχτα τοu στην ίζμπα κ .τ .λ . άρχισε να διηγιέται την επιστροφή τοu στην πολιτεία κι ακόμα, από μόνος τοu , χωρίς να τοu το ζητήσοuν, άρχισε να περιγράφει με λεπτομέρειες τα μαρτύρια της ζήλειας τοu για τη Γκρούσενκα. Τον ακούγανε σιωπηλά και προσεχτικά και σημείωσαν ιδιαίτερα το γεγονός ότι από καιρό είχε εγκαταστήσει ένα παρατηρητήριο στον κήπο της Μάριας Κοντράτιεβνας και πως τις πληροφορίες τού τις έδινε ο Σμερντιακόβ. Για τη ζήλεια τοu μίλησε πολύ και με πάθος και, αν και ντρεπότανε ποu ανοίγει έτσι την καρδιά τοu και παραδίνει τα πιο μύχια σuναισθήματά τοu στη «δημόσια ατίμωση» , uπερνικούσε αuτή την ντροπή για να μην πει Ψέματα . Τα αδιάφορα και αuστηρά βλέμματα τοu ανακριτή κι ιδιαίτερα τοu εισαγγελέα ποu 'χαν καρφωθεί απάνω τοu όσο αuτός διηγότανε, τον κατατάραξαν.

«Αuτό το παλιόπαιδο ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς, ποu δεν έχοuν περάσει πολλές μέρες από τότε ποu τοu 'λεγα ένα σωρό ανοησίες για τις γuναίκες, κι αuτός ο χτικιάρης εισαγγελέας, δεν είναι άξιοι ν' ακούσοuν αuτά ποu τοuς διηγιέμαι» , σκέφτηκε για μια στιγμή μελαγχολικά, «αίσχος ! » « Υπόμενε, ησύχασε και σώπα» , τέλειωσε τη σκέΨη τοu μ' αuτόν το στίχο, ξαναπήρ-ε κοuράγιο και σuνέχισε.

Όταν έφτασε στην επίσκεΨη ποu 'κανε στην κuρία Χοχλάκοβα, ξαναβρήκε και πάλι το κέφι τοu κι ήταν έτοιμος



να τοuς πει γι' αuτή την κuρία Ινα πρόσφατο ανΙκδοτο ποu δεν είχε καμιά σχΙση μ ' αuτή την uπόθεση, μα ο ανακριτής τον διΙκοΦε και τον παρακάλεσε ΕUγενικά να « μιλήσει για πιο οuσιώδη πράγματα» . Τιλος, όταν περιΙγραΦε την απελπισία τοu και διηγήθηκε πως όταν ttpuyt από τη Χοχλάκοβα σκΙφτηκε ακόμα και «να σφάξει όσο πιο γρήγορα μπορούσε τον οποιονδήποτε για να βρει τις τρεις χιλιάδες» , τον διακόΦανε και πάλι και σημειώσανε πως «ήθελε να σφάξει » . Ο Μίτια τούς άφησε να το γράΦοuν χωρίς να πει λΙξη. Τιλος Ιφτασε και στο σημείο ποu Ιμαθε πως η Γκρούσενκα τον γιλασε κι ttpuyt απ' τοu Σαμσόνοβ αμΙσως, ενώ τοu 'χε πει πως θα μείνει στο σπίτι τοu ytpou ως τα μεσάνuχτα :

«Αν δε σκότωσα, κύριοι, κείνη τη στιγμή τη ΦΙνια, αuτό το ' κανα μόνο και μόνο επειδή βιαζόμοuνα» , είπε χωρίς να το καλοσκεφτεί .

Το σημειώσανε κι αuτό . Ο Μίτια περίμενε βλοσuρός ώσποu να το γράΦοuν κι άρχισε να διηγιΙται πως Ιτρεξε στον κήπο τοu πατΙρα τοu , όταν ξάφνοu ο ανακριτής τον διΙκοΦε κι Ιβγαλε από μια μεγάλη τσάντα ποu ήταν κει δίπλα τοu, πάνω στο ντιβάνι, Ινα μπακιρΙνιο γοuδοχΙρι .

- Το γνωρίζετε αuτό το αντικείμενο; είπε δείχνοντάς το στο Μίτια .

- Αχ, ναι, είπε αuτός χαμογελώντας σκuθρωπά· πώς να μην το γνωρίζω! Για δώστε μοu να το καλοκοιτάξω . . . Στο διάολο, δε χρειάζεται!

- Ξεχάσατε να το αναφΙρετε, παρατήρησε ο ανακριτής .

- Ε, διάολε, δεν είχα βΙβαια σκοπό να σας το κρύΦω. Αργά ή γρήγορα θα σας το ιλεγα, δε νομίζετε και σεις ; Μονάχα ποu το ξΙχασα.

- Θα Ιχετε λοιπόν την καλοσύνη να μας διηγηθείτε με λεπτομΙρειες πώς οπλιστήκατε;



- Γιατί όχι, κόριοι; Είμαι στη διάθεσή σας . Κι ο Μίτια διηγήθηκε πώς πήρε το γουδοχέρι κι έφυγε

τρέχοντας απ' την κουζίνα της Φένιας . -Όμως με ποιο σκοπό πήρατε μαζί σας αυτό το αντι

κείμενο; Γιατί οπλιστήκατε μ' αυτό το όπλο; Π ' Κ ' Ί Τ" ξ , - οιο σκοπο ; ανενα σκοπο. αρπα α κι εφυγα

τρέχοντας. - Μα γιατί το πήρατε αφοό δεν είχατε κανένα σκοπό;

Ένα πε.ίσμα άρχισε να κυριεόει το Μίτια. Κοίταξε επίμονα το «παλιόπαιδο» και χαμογέλασε με κακία . Αυτό που τον πείραζε περισσότερο απ' το καθετί άλλο ήταν που έκατσε και διηγήθηκε σε «κάτι τέτοιους ανθρώπους» όλη την ιστορία της ζήλειας του με τόση ειλικρίνεια.

- Στα παλιά μου τα παποότσια το γουδοχέρι, πρόφερε ξάφνου χωρίς να το καλοσκεφτεί .

- Κι όμως . . . - Ε , το πήρα για να διώξω τα σκυλιά, ήταν και σκο-

τάδι . . . Για κάθε ενδεχόμενό, πώς το λένε . - Παίρνετε κι άλλες φορές κανένα όπλο μαζί σας όταν

βγαίνετε έξω μιας και φοβάστε τόσο πολό το σκοτάδι; - Βρε που να πάρει ο διάολος. Φτου ! Μα την αλή

θεια, κόριοι, είναι αOUνατο να μιλήσει κανείς μαζί σας! ξεφώνισε ο Μίτια εξαιρετικά ερεθισμένος και γυρίζοντας προς το μέρος του γραφιά τοό είπε παράφορα, κατακόκκινος απ' το θυμό του :

Γ 'Φ ' " , , � - ρα ε τωρα . . . τωρ αμε.σως . . . «πως αρπα�α το γου-δοχέρι και έτρεξα να σκοτώσω τον πατέρα μου . . . το Φιόντορ Παόλοβιτς . . . σπάζοντάς του το κεφάλι! » Ε ίστε ευχαριστημένοι τώρα, κόριοι; Ικανοποιηθήκατε; πρόφερε κοιτάζοντας προκλητικά τον ανακριτή και τον εισαγγελέα.

- Καταλαβαίνουμε πολό καλά πως αυτά που είπατε τα είπατε γιατί οργιστήκατε και πεισμώσατε απ' τις ερωτήσεις μας, που τις θεωρείτε ασήμαντες μα που στην πραγ-



ματικότητα είναι πολύ σημαντικές, τοu είπε ξερά ο εισαγγελέας.

- Μα προς Θεού, κύριοι! Πήρα το γοuδοχέρι . . . Ε , και τ ι μ ' αuτό; Γιατί παίρνει κανείς κάτι στο χέρι τοu σε παρόμοιες περιπτώσεις; Εγώ τοuλάχιστον δεν ξέρω . Τ ' άρπαξα και έφuγα τρέχοντας . Αuτό είναι όλο· ντροπή σας ,

. κύριοι, passons, αλλιώς, στο λόγο μοu, θα σταματήσω την αφήγηση!

Ακούμπησε τον αγκώνα τοu στο τραπέζι και στήριξε το κεφάλι στην παλάμη τοu . Καθόταν πλάγια και κοίταζε τον τοίχο, προσπαθώντας να καταπνίξει ένα δuσάρεστο cruναίσθημα ποu τον κuρίεuε . Πραγματικά, το 'θελε πολύ κείνη τη στιγμή να σηκωθεί και να τοuς πει πως δε θα ξαναβγάλει λέξη πια, « έστω κι αν με καταδικάσετε σε θάνατο» .

- Βλέπετε, καλοί μοu κύριοι, πρόφερε ξάφνοu σuγκρατώντας με δuσκολία το θuμό τοu · σuμβαίνει τούτο : Σας ακούω τώρα και νομίζω . . . Βλέπω μερικές φορές στον ύπνο μοu ένα όνειρο . . . ένα όνειρο ποu το βλέπω σuχνά, πως τάχα κάποιος με κuνηγάει, κάποιος ποu τον φοβάμαι τρο μερά, με κuνηγάει στο σκοτάδι, τη νύχτα, με γuρεύει και γω κρύβομαι πίσω από καμιά πόρτα ή πίσω απ' την ντοuλάπα, κρύβομαι μ' έναν πολύ ταπεινωτικό τρόπο και το κuριότερο είναι πως εκείνος ξέρει πολύ καλά πού πήγα και κρύφτηκα μα κάνει τάχα επίτηδες πως δεν το ξέρει πού είμαι για να με βασανίζει περισσότερο απολαμβάνοντας τον τρόμο μοu . . . Αuτό κάνετε και σεις τώρα! Το ίδιο καταντάει!

- Τέτοια όνειρα βλέπετε; ρώτησε ο εισαγγελέας . - Ναι, τέτοια όνειρα βλέπω . . . Δε θα θέλατε μήπως

να το γράΦετε κι αuτό; είπε με σαρκασμό ο Μίτια. -' Οχι, δεν θα το γράΦοuμε, όμως, όπως και να 'ναι,

πολύ περίεργα όνειρα βλέπετε . - Τώρα πια δεν είναι όνειρο ! Είναι πραγματικότητα,



κόριοι, πραγματικότητα της καθημερινής ζωής! Είμαι λόκος και σεις είσαστε οι κυνηγοί. Μην τον αφήνετε λοιπόν να ξεφόγει.

- Κακώς κάνατε αυτή την παρομοίωση . . . άρχισε να λέει πoΛU μαλακά ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς.

- Καθόλου, κόριοι, καθόλου . Έχω δίκιο! είπε και πάλι μ' έξαψη ο Μίτια αν κι ήταν φανερό πως ξαλάφρωσε λίγο με το προηγοόμενο ξέσπασμα του θυμοό του κι άρχισε πάλι να γίνεται όλο και πιο καλοσυνάτος με την κάθε λέξη που πρόφερε .

-Έχετε κάθε δικαίωμα να μην πιστεόετε έναν κακοόργο ή έναν υπόδικο, κόριοι, που τον τυραννάτε με τις ερωτήσεις σας, μα έναν ευγενικό άνθρωπο, κόριοι, με τις πιο ευγενικές εξάρσεις (αυτό το φωνάζω μ' όλη τη ΔUναμή μου ! ) -όχι! Έναν τέτοιον άνθρωπο δεν έχετε δικαίωμα να μην τον πιστεόετε . . . ναι, δεν το 'χετε . . . μα . . .

. . . σώπα, χαρδιά μαυ υπόμενε, ησυχασε χαι σώπα!

- Λοιπόν τι λέτε ; Να συνεχίσω; είπε σκυθρωπά. - Μα και βέβαια, κάντε μας τη χάρη, απάντησε ο

Νικολάι Παρφιόνοβιτς.


v

Δοκιμασία τρίτη

Ο ΜΙΤΙΑ αν κι άρχισε να μιλάει δUσθuμα, ωστόσο προσπαθοόσε να μην ξεχάσει και να μην παραλείΦει οότε μια λεπτομέρεια απ' τη διήγησή τοu . Διηγήθηκε πώς

σκαρφάλωσε στο φράχτη τοu κήποu τοu πατέρα τοu και πήδηξε μέσα, πώς έφτασε ως το παράθuρο και περιέγραΦε όλα όσα είδε κι έκανε δίπλα σ' εκείνο το παράθuρο . Τοuς μίλησε με καθαρότητα κι ακρίβεια για τα σuναισθήματα και τις ανησuχίες τοu ποu τον ανατάραζαν εκείνες τις στιγμές μέσα στον κήπο όταν τόσο βασανιστικά ήθελε να μάθει αν η Γκροόσενκα ήταν στοu πατέρα τοu ή όχι. Μα παράξενο: Ο εισαγγελέας κι ο ανακριτής τον ακοόγανε τώρα τρομερά σuγκρατημένοι, τον κοιτάζανε ανέκφραστα, ερωτήσεις τοu κάνανε ελάχιστες. Ο Μίτια δεν μποροόσε να καταλάβει

, " , τιποτα απ την εκφραση των προσωπων τοuς . « Φαίνεται πως πειράχτηκαν και θuμώσανε» , σκέφτηκε .

«Ε , στο διάολο! » Όταν τοuς διηγήθηκε ότι στο τέλος αποφάσισε να χτu

πήσει το σύνθημα για να ειδοποιήσει τον πατέρα τοu πως Digitized by 10uk1s, June 2009


ήρθε τάχα η Γκροuσενκα για ν' ανοίξει εκείνος το παράθ\)ρο, ο ανακριτής κι ο εισαγγελέας δεν προσέξανε καθ όλο\) τη λέξη σύνθημα, σα να μην κατάλαβαν καθόλο\) τι σημασία έχει εδώ τοuτη η λέξη . Τόσο πο\) το\) Μίτια το\) 'κανε εντUπωση. Όταν έφτασε τέλος στο σημείο όπο\) είδε τον πατέρα το\) να σκuβει απ' το παράθ\)ρο, ένιωσε ένα αβάσταχτο μίσος κι άρπαξε το γο\)δοχέρι πο\) είχε στην τσέπη το\) , ξάφνο\) , σα να το έκανε επίτηδες σταμάτησε . Καθόταν και κοίταζε τον τοίχο. Το 'ξερε πως εκείνοι έχο\)ν καρφώσει πάνω το\) τα βλέμματά το\)ς.

- Λοιπόν, είπε ο ανακριτής αρπάξατε το όπλο και . . . και τι έγινε uστερα;

-'Ύστερα; Μα uστερα τον σκότωσα . . . το\) 'δωσα μια στο κοuτελο και το\) 'σπασα το κρανίο . . . 'Ετσι δεν το νομίζετε; είπε και ξάφνο\) τα μάτια το\) λάμΨανε .

Τον ξανάπιασε και πάλι ο θ\)μός το\) . - Εμείς έτσι νομίζο\)με, είπε ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς.

Ας είναι . Εσείς πώς λέτε πως έγινε; Ο Μίτια χαμήλωσε τα μάτια το\) και σώπασε για πολ

λήν ώρα . - Εγώ λέω , κuριοι, εγώ λέω πως σ\)νέβη τοuτο, άρ

χισε να λέει σιγανά. Δεν ξέρω πώς έγινε, είτε τίποτα δάκρ\)α είτε οι προσε\)χές της μητέρας μο\) πέτ\)χαν α\)τή τη χάρη απ ' το Θεό, είτε μ' ασπάστηκε κάποιο καλό πνεuμα, μα το γεγονός είναι ότι ο διάολος νικήθηκε . Έφ\)γα απ ' το παράθ\)ρο κι έτρεξα προς το μέρος το\) φράχτη . . . Ο πατέρας μο\) τρόμαξε, τότε μόλις με διέκρινε, έβγαλε μια κρα\)γή και τραβήχτηκε μέσα απότομα' α\)τό το θ\)μάμαι πολΙ; καλά. Και γω πέρασα απ' τον κήπο κι έφτασα στο φράχτη . . . εκεί ήταν πο\) μ' έφτασε ο Γρηγόρης, όταν πια είχα καβαλικέψει το φράχτη . . .

Εδώ κοίταξε επιτέλο\)ς το\)ς ακροατές το\) . Εκείνοι φαίνονταν να τον παρατηροuν με μεγάλη μα ατάραχη προσο-



χή . Κάποιο ρίγος αγανάκτησης πέρασε απ' την ψ\)χή το\) Μίτια.

- Σα να βλέπω, κόριοι, πως με περιγελάτε, είπε αναπάντεχα .

- Γιατί το νομίζετε α\)τό; ρώτησε ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς .

Δ ' , λ 'ξ " , - εν πιστε\)ετε ο\)τε ε η απ α\)τα πο\) σας ειπα, να γιατί . Το καταλαβαίνω δα πως τώρα είναι πο\) 'φτασα στο κ\)ριότερο σημείο : Ο γέρος κοίτεται κει πέρα με σπασμένο το κεφάλι και γω, αφο'; σας περιέγραψα με τραγικό τρόπο το πώς ήθελα να τον σκοτώσω και πώς έβγαλα πια το γο\)δοχέρι απ' την τσέπη μο\) , σας λέω τώρα πως έφ\)γα ξάφνο\) απ' το παράθ\)ρο βάζοντάς το στα πόδια . . . Σωστό ποίημα! Σε στίχο\)ς θ' άξιζε να γραφτεί! Μπορεί να πιστέψει κανείς τα λόγια ενός παρόμοιο\) παλικαρά; Χα-χα! Μα την αλήθεια, κόριοι, δεν μπορεί παρά να γελάτε μαζί μο\) !

Και στράφηκε απότομα πάνω στην καρέκλα το\) , έτσι πο\) η καρέκλα έτριξε.

- Μήπως παρατηρήσατε, άρχισε ξάφνο\) να λέει ο εισαγγελέας σα να μην πρόσεξε την ταραχή το\) Μίτια , μήπως προσέξατε όταν φεόγατε απ' το παράθ\)ρο αν η πόρτα πο\) βγάζει στον κήπο, στην άλλη άκρη το\) σπιτιοό, ήταν ανοιχτή;

-Όχι, δεν ήταν ανοιχτή. - Δεν ήταν; - Απεναντίας ήταν διπλομανταλωμένη, ποιος τάχα θα

μποροόσε να την ανοίξει; Μπα, η πόρτα . . . μα για σταθείτε! είπε σαν κάτι να σκέφτηκε ξαφνικά και σχεδόν ανατρίχιασε' μα μήπως εσείς τη βρήκατε ανοιχτή την πόρτα;

- Ανοιχτή. - Μα ποιος μπορεί να την άνοιξε λοιπόν αν δεν την

ανοίξατε σεις; είπε ξάφνο\) ο Μίτια τρομερά απορημένος . - Η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη κι ο φονιάς το\) πατέρα



σας μπήκε. από κε.ι χωρίς αμφιβολία κι αφοό έκανε. το έγκλ. ι-μα, έφυγε. απ' τον ίδιο δρόμο, πρόφε.ρε. αργά ο ε.ισαγγε.λέας τονίζοντας κάθε. συλλαβή. Σ' αυτό δε.ν χωράε.ι καμιά αμφιβολία . Σίγουρα ο φόνος έγινε. μέσα στο δωμάτιο κι όχι απ ' το παράθυρο. Αυτό ε.ίναι ολοφάνε.ρο από την ε.πιτόπια έρε.υνα που κάναμε., απ' τη θέση που βρέθηκε. το πτώμα κι απ' όλα . Σ' αυτό δε. χωράε.ι αμφιβολία.

Ο Μίτια ήταν κατάπληκτος. Μ " δ ' ' " ξ - α αυτο ε.ιναι α υνατο, κυριοι. φωνα ε. σα να τα

'χασε. ε.ντε.λώς ε.γώ . . . ε.γώ δε.ν μπήκα μέσα . . . σας βε.βαιώνω πως η πόρτα ήταν κλε.ιστή όλη την ώρα που βρισκόμουνα στον κήπο και τη στιγμή που έφε.υγα από κε.ι. Εγώ στε.κόμουνα κάτω απ' το παράθυρο κι από κε.ι τον ε.ίδα. Αυτό έκανα μονάχα, αυτό . . . Θυμάμαι όλα όσα γίνανε. ως την τε.λε.υταία στιγμή . Μα κι αν δε. θυμόμουνα, το ίδιο θα 'τανε. γιατί το ξέρω, γιατί τα σuvθήματα μονάχα ο Σμε.ρντιακόβ και γω τα ξέραμε. κι ακόμα κε.ίνος, ο μακαρίτης δηλαδή, κι αυτός, αν δε.ν άκουγε. το σόνθημα, δε. θ' άνοιγε. σε. κανέναν!

- Συνθήματα; Τι συνθήματα ε.ίν ' αυτά; ε.ίπε. ο ε.ισαγγε.λέας με. μιαν υστε.ρική σχε.δόν πε.ριέργε.ια κι έχασε. στο λε.πτό όλη τη συγκρατημένη του αξιοπρέπε.ια .

Ρώτησε. δε.ιλά, σα να σε.ρνόταν προσε.χτικά προς το θόμα του . Κατάλαβε. πως πρόκε.ιται για κάποιο πoΛU σημαντικό στοιχε.ίο που δε.ν το 'ξε.ρε. ακόμα και φοβήθηκε. αμέσως τρομ.ε.ρά πως ο Μίτια δε.ν θα 'θε.λε. ίσως να του το αποκαλόψε.ι.

- Α, ώστε. δε.ν το ξέρε.τε.! ε.ίπε. ο Μίτια κλε.ίνοντάς του το μάτι και χαμογε.λώντας κορο·ίδε.υτικά και μοχθηρά. Και τι θα γίνε.ι αν δε. σας το πω; Από ποιον θα το μάθε.τε. τότε.; Τοότα τα συνθήματα τα 'ξε.ρε. μονάχα ο μακαρίτης, ο Σμε.ρντιακόβ και γω . Βέβαια τα ξέρε.ι κι ο Θε.ός, όμως αυτός φυσικά δε.ν θα σας τα πε.ι . Κι όμως τοότη η λε.πτομέ-



ρεια Ιχει ενδιαφΙρον , Ινας διάολος το ξΙρει σε τι συμπεράσματα μπορεί να βγάλει, χα-χα ! Ησυχάστε, καλοί μου κύριοι, θα σας τα πω, οι φόβοι σας είναι γελοίοι . Δε με ξΙρετε καλά εμΙνα! Έχετε να κάνετε μ' Ιναν υπόδικο, που μονάχος του σας παρΙχει ενδείξεις εναντίον του , κάνει κακό του κεφαλιού του ! Ναι, γιατί εγώ, βλιπετε, είμαι ιππότης, όμως εσείς δεν είσαστε!

Ο εισαγγελΙας τα κατάπιε όλα γιατί Ιτρεμε από ανυπομονησία να μάθει την καινούργια λεπτομΙρεια . Ο Μίτια τούς διηγήθηκε με ακρίβεια όλα όσα αφορούσαν τα συνθήματα που σοφίστηκε ο Φιόντορ Παύλοβιτς για να μπορεί να τον ειδοποιεί ο Σμερντιακόβ. Εξήγησε τι ακριβώς σήμαινε το κάθε χτύπημα και χτύπησε τα σuνθήματα στο τραπΙζι. Όταν ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς τον ρώτησε αν χτύπησε στο παράθυρο το σύνθημα που σήμαινε - πως «η Γκρούσενκα ήρθε » , ο Μίτια απάντησε πως αυτό ίσα-ίσα το σύνθημα χτύπησε .

- Τώρα λοιπόν Ιχετε το θεμΙλιο για να χτίσετε ολόκληρο πύργο! είπε απότομα ο Μίτια και γύρισε πάλι με περιφρόνηση προς την άλλη μεριά .

- Κι αυτά τα σuνθήματα τα ξΙρατε μονάχα σεις, ο πατΙρας σας κι ο υπηρΙτης Σμερντιακόβ; ΚανΙνας άλλος; ρώτησε για μιαν ακόμα φορά ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς .

- Ναι, ο υπηρΙτης Σμερντιακόβ κι ακόμα ο ουρανός. Σημειώστε, ο ουρανός. Αυτό δα χρειάζεται να σημειωθεί. Μα και σας θα σας χρειαστεί ο Θεός.

Τα γράΦανε βΙβαια όλ' αυτά, μα καθώς τα γράφανε, ο εισαγγελΙας, σαν κάτι να σκΙφτηκε αναπάντεχα κι είπε ξαφνικά.

- Αφού ήξερε αυτά τα συνθήματα κι ο Σμερντιακόβ και σεις _ αρνιΙστε τόσο επίμονα κάθε ανάμιξη στο φόνο του πατΙρα σας, μήπως, λιω, είν ' αυτός που μπήκε στο σπίτι



αφοό προηγοόμενα χτόπησε ΣUνθηματικά στην πόρτα κι όστερα . . . έκανε το έγκλημα;

Ο Μίτια τον κοίταξε κορο"ίδευτικά και με μίσος . Τον κοίταξε έτσι σιωπηλός για πολλήν ώρα, τόσο που ο εισαγγελέας ανοιγόκλεισε τα μάτια του .

- Τώρα μάλιστα! είπε επιτέλους ο Μίτια . Τον πιάσατε στη φάκα, χε-χε! Διαβάζω καθαρά τι σκέπτεστε, εισαγγελέα μου ! Σίγουρα θα νομίζατε πως θα πεταγόμουνα και θ' άδραχνα τοότη την ευκαιρία για να δικαιολογηθώ φωνάζοντας: «Αχ, ναι, ο Σμερντιακόβ είναι, αυτός είναι ο φονιάς» , ομολογείστε πως έτσι σκεφτήκατε, ομολογείστε το . Τότε μονάχα θα συνεχίσω .

Μα ο εισαγγελέας δεν ομολόγησε. Σώπαινε και περίμενε.

- Λάθος κάνατε . Δε θα κατηγορήσω το Σμερντιακόβ ! είπε ο Μίτια.

- Οότε τον υποπτεόεστε καθόλου; - Εσείς τον υποπτεόεστε; - Τον υποπτευθήκαμε και αυτόν . Ο Μίτια στόλωσε τα μάτια στο πάτωμα. - Ας αφήσουμε τ' αστεία, πρόφερε σκυθρωπά . Ακοό

στε: Απ' την αρχή ακόμα, όταν βγήκα απ' αυτό το παραβάν και σας αντίκρισα, πέρασε από το κεφάλι μου τοότη η σκέψη: « ο Σμερντιακόβ είναι! » Καθόμουνα εδώ πέρα και φώναζα πως είμαι αθώος για το αίμα του πατέρα μου, κι όλο και σκεφτόμουν: « ο Σμερντιακόβ είναι! » Και δεν έλεγε να ξεκολλήσει ο Σμερντιακόβ απ' τη σκέψη μου . Τέλος και τώρα μόλις ξανασκέφτηκα: « ο Σμερντιακόβ είναι ! » ' Ομως αυτό κράτησε μόλις ένα δευτερόλεπτο . Αμέσως όστερα σκέφτηκα: « Όχι, δεν είναι ο Σμερντιακόβ! » Δεν είναι δυνατό να το έκανε αυτός, κόριοι!

- Μήπως υποπτεόεστε τότε κανέναν άλλον; ρώτησε επιφυλακτικά ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς .



- Δεν ξέρω αν το 'κανε άλλος ή το χέρι το\) Θεού ή το\) Σατανά, μα . . . δεν ήταν ο Σμερντιακόβ! είπε αποφασιστικά ο Μίτια .

- Μα γιατί βεβαιώνετε τόσο επίμονα κι είσαστε σίγο\)ρος πως δεν είν' α\)τός;

- Α\)τή είναι η πεποίθησή μο\) . Τέτοια εντύπωση έχω . Γιατί ιi Σμερντιακόβ είναι ένας άνθρωπος τιποτένιος και δειλός. Δειλός δεν λέει τίποτα. Είναι ένα δίποδο άθροισμα όλη της δειλίας το\) κόσμο\) . Λες και τον γέννησε κότα. Μιλώντας μαζί μο\), έτρεμε κάθε φορά μήπως τον σκοτώσω, ενώ εγώ ούτε το χέρι μο\) δε σήκωσα ποτέ πάνω το\) . Έπεφτε στα πόδια μο\) κι έκλαιγε, μο\) φίλαγε τούτα δω τα παπούτσια, ικετεύοντάς με «να μην τον φοβίζω» . Τι σημαίνο\)ν α\)τά τα λόγια; Ενώ εγώ το\) έκανα και δώρα ακόμα . Είναι μια βρεμένη κότα, ένας επιληπτικός μ' αδύναμο μ\)αλό, κι ένα παιδί οχτώ χρονώ θα μπορούσε να τον σπάσει στο ξύλο . Χαρακτήρα το λέτε α\)τό; Δεν είναι ο Σμερντιακόβ, κύριοι, α\)τός ούτε τα λεφτά δεν αγαπάει, όταν το\) χάριζα τίποτα, α\)τός δεν το 'παιρνε . . . Κι εξάλλο\) γιατί να σκοτώσει το γέρο; Αφού μάλιστα ίσως να 'ναι νόθος γιος το\), το ξέρατε α\)τό;

- Την ακούσαμε α\)τή τη φήμη. Μα και σεις είσαστε γιος το\) κι όμως το λέγατε σ' όλο\)ς πως θέλετε να τον σκοτώσετε .

- Πόντος για μένα! Ταπεινός και πρόστ\)χος πόντος! Μα δε φοβάμαι! Ω, κύριοι, σα να μο\) φαίνεται πως είναι πολύ πρόστ\)χο από μέρος σας να μο\) το λέτε έτσι κατάμο\)τρα! Ε ίναι πρόστ\)χο γιατί εγώ ο ίδιος σας το είπα. Όχι μονάχα ήθελα μα και μπορούσα να τον σκοτώσω . Μήπως δεν σας ομολόγησα πως παραλίγο να τον σκότωνα; Όμως δεν τον σκότωσα, α\)τό είναι το σπο\)δαίο, μ' έσωσε ο φύλακας-άγγελός μο\) . . . μα σεις δεν το λάβατε α\)τό \)π' όΦη σας . . . Κι α\)τό είναι το πρόστ\)χο και το χ\)δαίο από



μέρος σας! Γιατί δε σκότωσα, δε σκότωσα, δε σκότωσα! Τ' ακούτε, κύριε εισαγγελέα, δε σκότωσα!

Πνιγόταν . Πρώτη φορά σ' όλη τη διάρκεια της ανάκρισης είχε ταραχτεί τόσο .

- Και τι σας είπε, κύριοι, ο Σμερντιακόβ; είπε ξαφνικά αφού σώπασε για λίγο . Έχω το δικαίωμα να σας ρωτήσω;

-Έχετε το δικαίωμα να μας ρωτάτε για το καθετί πο\) σχετίζεται με τα γεγονότα, απάντησε ο εισαγγελέας ψ\)χρά κι α\)στηρά· και μεις, το ξαναλέω, έχο\)με \)ποχρέωση να σας απαντήσο\)με . Βρήκαμε τον \)πηρέτη Σμερντιακόβ πο\) γι' α\)τόν μας ρωτάτε, αναίσθητο στο κρεβάτι το\) . Τον είχε πιάσει μια πολύ δ\)νατή κρίση επιληψίας , η δέκατη ίσως από χτες . Ο γιατρός πο\) ήταν μαζί μας εξέτασε τον άρρωστο και μας είπε πως ίσως να μη ζήσει ως το πρωί.

- Ε, αφού είναι έτσι, τότε τον πατέρα μο\) τον σκότωσε ο διάολος! το\) ξέφ\)γε ξάφνο\) το\) Μίτια , λες κι ίσαμε κείνη τη στιγμή ρωτούσε σ\)νεχώς τον εα\)τό το\) : « ο Σμερντιακόβ ήτανε ή όχι; »

- Θα ξαναμιλήσο\)με γι' α\)τό το ζήτημα, είπε ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς . Τώρα, αν θέλετε, σ\)νεχίστε τη διήγησή σας.

Ο Μίτια ζήτησε να τον αφήσο\)ν να ξεκο\)ραστεί. Εκείνοι το\) το επιτρέψανε ε\)γενικά. Αφού ξεκο\)ράστηκε, άρχισε πάλι την εξιστόρησή το\) . Μα ήταν φανερό πως \)πόφεΡε. Ήταν καταβασανισt-Lένος , προσβλημένος και ψ\)χικά αναστατωμένος . Σα να μη φτάνανε α\)τά, ο εισαγγελέας, λες και το 'κανε επίτηδες, άρχισε να τον σταματάει κάθε λίγο και λιγάκι για να ξεψαχνίσει μερικές « μικρολεπτομέρειες» . Μόλις πρόφτασε ο Μίτια να διηγηθεί πώς χτύπησε το Γρηγόρη στο κεφάλι όντας καθισμένος πάνω στο φράχτη κι ύστερα ξαναπήδησε πάλι μέσα στον κήπο κι έσκ\)ψε πάνω



απ' τον πεσμένο, ο εισαγγελέας τον σταμάτησε και τον παρακάλεσε να τοuς περιγράψει πιο λεπτομερειακά πώς ακριβώς καθότανε πάνω στο φράχτη. Ο Μίτια απόρησε .

- Μα καθόμοuνα καβαλικεuτά, το ένα πόδι απ' τη μια μεριά , το άλλο απ' την άλλη . . .

- Και το youooxiPL; - Τ ο youooxiPL το κράταγα στο χέρι μοu . - Δεν το 'χατε στην τσέπη σας; Το θuμάστε καλά

αuτό; Για πέστε μας, πήρατε μεγάλη φόρα με το χέρι για να χτuπήσετε;

- Ασφαλώς μεγάλη, μα τι σας χρειάζεται αuτό; - Θα θέλατε να καθίσετε στην καρέκλα ακριβώς όπως

καθόσαστε τότε πάνω στο φράχτη και να μας παραστήσετε πώς σηκώσατε το χέρι, πώς χτuπήσατε και κατά ποό;

- Με κορο'ίδεόετε δηλαδή; ρώτησε ο Μίτια και τον κοίταξε uπεροπτικά .

Μα εκείνοu οότε το μάτι τοu δεν έπαιξε. Ο Μίτια γόρισε σπασμωδικά, καβαλίκεψε την καρέκλα κι έκανε τη χειρονομία .

- Να έτσι τον χτόπησα! Έτσι τον σκότωσα! Τι άλλο θέλετε από μένα;

- Σας εuχαριστώ. Θα έχετε την καλοσόνη να μας εξηγήσετε για ποιον ακριβώς λόγο ξαναπηδήσατε στον κήπο; Τι σκοπό είχατε, τι uπολογίζατε να κάνετε;

- Ε, διάολε, πήδησα για να δω τον πληγωμένο . . . Δεν ξέρω γιατί!

-' Οντας τόσο ταραγμένος; Κι ενώ το βάζατε στα πό-δια;

- Ναι, όντας ταραγμένος κι ενώ το 'βαζα στα πόδια. - Θέλατε να τον βοηθήσετε μήπως; - Μπα, τι βοήθεια να τοu δώσω . . . Μα ίσως και γι'

αuτό, δε θuμάμαι. Digitized by 10uk1s, June 2009


- Δε.ν ξΙρατε. τι κάνατε.; Δηλαδή τα 'χατε. χάσε.ι μήπως;

- Κάθε. άλλο . Τα θuμάμαι όλα ως την τε.λε.uταία λε.πτομΙρε.ια . Πήδησα κάτω για να δω τι απόγινε. και ΤΟι) σκοόπισα το μΙτωπο με. το μαντίλι .

- Το ε.ίδαμε. το μαντίλι σας . Ελπίζατε. πως θα μποροόσατε. να σuνε.φΙρε.τε. το χτuπημΙνο;

- Δε.ν ξΙρω αν ε.ίχα μια τΙτσια ε.λπίδα . Ήθε.λα μονάχα να βε.βαιωθώ αν ζε.ι ή όχι .

- Α, ώστε. θαατε. να βε.βαιωθε.ίτε.; Και λοιπόν; - Δε.ν ε.ίμαι γιατρός, δε.ν μπόρε.σα να καταλάβω . ' Εφu-

γα νομίζοντας πως τον σκότωσα, μα να ΠΟι) αuτός σuνήλθε..

- Πολό ωραία, ε.ίπε. τε.λε.ιώνοντας ο ε.ισαγγε.λΙας . Σας ε.uχαριστώ . Αuτό μοΙ) χρε.ιαζόταν . Τώρα κάντε. τον κόπο να σuνε.χίσε.τε..

Αλίμονο, ο Μίτια οότε. το σκΙφτηκε. καν να τοuς διηγηθε.ί (αν και το θuμόταν) πως πήδησε. στον κήπο από οίκτο και πως σκόβοντας πάνω απ' το γΙρο πρόφε.ρε. και με.ρικΙς λΙξε.ις σuμπόνιας :

« ' Αδικα την Ιπαθε.ς, γΙρο, τ ι να γίνε.ι, με.ίνε. λοιπόν ε.δώ πΙρα» . α ε.ισαγγε.Ηας όμως φγαλε. τοότο το σuμπΙρασμα: Για να πηδήσε.ι κάτω «σε. μια τΙτοια στιγμή κι όντας τόσο ταραγμΙνος» , θα πε.ι πως ήθε.λε. να βε.βαιωθε.ί αν ζε.ι ή όχι ο μοναδικός μάρτuρας τοΙ) ε.γκλήματος . « Ποια λοιπόν θα Ιπρε.πε. να ε.ίναι η ε.νε.ργητικότητα, η αποφασιστικότητα, η Φuχραιμία, η πνε.uματική διαόγε.ια αuτοu τοΙ) ανθρώποΙ) και μάλιστα σε. μια τΙτοια στιγμή . . . » κ .τ .λ . Χ .τ .λ . α ε.ισαγγε.Ηας ήταν ε.uχαριστημΙνος. «Τον ε.ρΙθισα με. μικρολε.πτομΙρε.ιε.ς» , σκε.φτότανε., «κι αuτός προδόθηκε.» .

α Μίτια cruviXLcrE. με. κόπο τη διήγησή τοu . Μα και πάλι τον διΙκοΦε. τοότη τη φορά ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς .

- Πώς μπήκατε. στο σπίτι της uπηρΙτριας Φε.ντόσιας Digitized by 10uk1s, June 2009


Μάρκοβας με καταματωμένα τα χέρια σας κι όπως αποδείχτηκε αργότερα και το πρόσωπο;

- Μα τότε καθόλου δεν το παρατήρησα πως είμαι γεμάτος αίματα! απάντησε ο Μίτια .

- Αυτό δεν είναι παράξενο, συμβαίνει πολλές φορές , είπε ο εισαγγελέας κοιτάζοντας τον Νικολάι Παρφιόνοβιτς .

- Ακριβώς έτσι έγινε, αυτό το είπατε πολύ ωραία, κύριε εισαγγελέα μου , συμφώνησε ξαφνικά ο Μίτια .

'Αρχισε τότε να διηγιέται πώς αποφάσισε να «παραμερίσει» και «ν' αφήσει να περάσουν οι ευτυχισμένοι» . Μα τώρα δεν μπορούσε ν' ανοίξει την καρδιά του όπως πρώτα και να τους μιλήσει για «τη βασίλισσα της Φυχής του» . Αυτό του ήταν αποτροπιαστικό μπροστά σ' αυτά τα Φυχρά πλάσματα, «όμοια με κοριούς που του ρουφούσαν το αίμα» .

Γι ' αυτό και απαντούσε στις επανειλημμένες ερωτήσεις τους σύντομα και ξερά .

- Ε, λοιπόν, αποφάσισα ν ' αυτοκτονήσω . Ποιος ο λόγος να εξακολουθήσω να ζω; Ήρθε ο πρώτος αγαπημένος της, ο αναμφισβήτητος, ο άνθρωπος που την πρόσβαλε μα που ύστερα από πέντε χρόνια ήρθε για να ξεπλύνει την προσβολή με το στεφάνωμα . Κατάλαβα λοιπόν πως όλα πια ήταν χαμένα . . . Ήταν κιόλας η ντροπή . . . κι ακόμα το αίμα του Γρηγόρη . . . Γιατί να ζήσω λοιπόν; Πήγα κι εξαγόρασα τα πιστόλια που 'χα βάλει ενέχυρο κι είχα σκοπό να φυτέΦω τα χαράματα μια σφαίρα στο κεφάλι μου . . .

- Και τη νύχτα γλέντι τρικούβερτο; - Τη νύχτα γλέντι τρικούβερτο. Όμως που να πάρει

ο διάολος, κύριοι, ας τελειώνουμε καμιά φορά. Ήμουν αποφασισμένος να ξεμπερδεύω κατά τις πέντε το πρωί. Στου Περχότιν ετοίμασα και το χαρτάκι, τότε που γέμισα και το πιστόλι . Να το χαρτάκι, διαβάστε το . Αν και δεν τα λέω για σας αυτά! πρόσθεσε ξαφνικά με περιφρόνηση.


208 Φ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚ Η

Έβγαλε. απ' το τσε.πάκι του γιλέκου το χαρτί και το πέταξε. στο τραπέζι. Εκε.ίνοι το διαβάσανε. με. πε.ριέργε.ια και , όπως συνηθίζε.ται , το ε.πισυνάΦανε. στο φάκε.λο .

_ . Και δε. σκε.φτήκατε. να πλύνε.τε. τα χέρια σας ούτε. κι όταν πηγαίνατε. στου κυρίου Πε.ρχότιν; Δε. φοβόσαστε. δηλαδή μήπως σας υποπτε.υθούν;

- Να με. υποπτε.υθούν; Και δε.ν πάε.ι να με. υποπτε.ύονταν; Έτσι κι έτσι ε.γώ θα ρχόμουνα δω πέρα και στις πέντε. θα σκοτωνόμουνα, δε. θα πρόφταιναν λοιπόν τίποτα να κάνουν. Γιατί αν δε.ν γινόταν αυτό που 'γινε. με. τον πατέρα μου, σε.ις δε. θα μαθαίνατε. τίποτα και δε. θα ρχόσασταν ε.δώ πέρα . Ω, ο διάολος τα 'κανε. όλα, αυτός σκότωσε. τον πατέρα και σε.ις απ' αυτόν μάθατε. τι συνέβη! Πώς φτάσατε. αλήθε.ια τόσο γρήγορα;

- Ο κύριος Πε.ρχότιν μάς πληροφόρησε. πως όταν μπήκατε. στο σπίτι του κρατούσατε. στα χέρια σας . . . στα ματωμένα χέρια σας . . . τα χρήματα . . . πολλά χρήματα . . . ένα πάκο κατοστάρικα και πω( τα ε.ίδε. όλ' αυτά και το παιδί που 'χε.ι για υπηρέτη.

-Έτσι ε.ίναι, κύριοι, κάπως έτσι τα θυμάμαι και γω . - Εδώ γε.ννιέται μια απορία . Θα μπορούσατε. να μας

πε.ίτε., άρχισε. να λέε.ι μ' ε.ξαιρε.τική ε.υγένε.ια ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς πού βρήκατε. ξάφνου τόσα λε.φτά τη στιγμή που όλα τα γε.γονότα δε.ίχνουν κι αποδε.ικνύε.ται ακόμα κι απ' τον υπολογισμό της ώρας πως δε.ν πε.ράσατε. σπίτι σας;

Ο ε.ισαγγε.λέας στραβομουτσούνιασε. λίγο μ' αυτή την ε.ρώτηση που έγινε. τόσο απότομα μα δε. διέκοΦε. το Ν ικολάι Παρφιόνοβιτς.

- Ναι, δε.ν πήγα καθόλου στο σπίτι μου , ε.ίπε. ο Μίτια φαινομε.νικά πολύ ήρε.μα μα κοιτάζοντας το πάτωμα .

- ΕπιτρέΦτε. μας λοιπόν να ε.παναλάβουμε. την ε.ρώτηση, συνέχισε. ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς μ' ένα ύφος σε.ρνάμε.νης πονηριάς. Πού βρήκατε. ένα τέτοιο ποσό έτσι μονομιάς,



τη στιγμή πο\) όπως κι ο ίδιος το παραδ�χτήκατ� στις πέντ� τ' απόγ�\)μα της ίδιας μέρας . . .

- Είχα ανάγκη από δέκα ροόβλια κι έδωσα �νέχ\)ρo στον Π�ρχότιν τα πιστόλια μο\), όστ�ρα πήγα στην Χοχλάκοβα για να της ζητήσω τρ�ις χιλιάδ�ς και κ�ίνη δ� μο\) ' δωσε και τα λοιπά και τα λοιπά, τον διέκoψ� απότομα ο Μίτια . Ναι, κόριοι, δ�ν �ίχα π�ντάρα και ξαφνικά βρέθηκα μ� χιλιάδ�ς . Έτσι; Το βλέπω, κόριοι, πως τοότη τη στιγμή τρέμ�τ� κι ΟΙ δ\)ο σας : Και τι θα γίνει αν δε μας π�ι από ποό τις πήρ�; Δίκιο έχ�τ�. Δ�ν θα σας το πω, κόριοι, καλά το μα�τέψατε, δ�ν θα το μάθ�τε ποτέ, �ίπ� ξάφνο\) ο Μίτια με μ�γάλη αποφασιστικότητα .

Οι ανακριτές σωπάσαν� για λίγο . - Πρέπ�ι να καταλάβ�τ�, ΚόΡΙ� Καραμάζοβ, πως μας

�ίναι �ντ�λώς απαραίτητο να το ξέρο\)με, πρόφ�ρ� αργά και ταπ�ινά ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς .

- Το καταλαβαίνω, όμως δ� θα σας .το πω . AνακαΤ�ότηκ� κι ο �ισαγγ�λέας και το\) \)π�νθόμισ� πως

ο ανακρινόμ�νoς μπoρ�ί βέβαια να μην απαντά�ι στις ερωτήσ�ις πο\) το\) κάνo\)ν� αν νομίζει πως α\)τό τον σ\)μφέρ�ι κ. τ .λ . μα όταν λάβει καν�ίς \)π' όψη το\) πόσες \)πoψί�ς γ�ννά�ι α\)τή η σιωπή τη στιγμή μάλιστα πο\) πρόκ�ιται για μια τόσο σπο\)δαία �ρώτηση πο\) . . .

Κ ' θ ' t: " ' θ ' t: " - αι ο\)τω χα ε.,ης, κ\)ριοι, και ο\)τω κα ε.,ης . Φτάνει, όλη α\)τή τη διδαχή την έχω ξαναΚOόσ�ι! τον διέκoψ� και πάλι ο Μίτια. Το καταλαβαίνω και μόνος μο\) πόσο σπο\)δαίο �ίν ' α\)τό το ζήτημα και πως α\)τό ίσα-ίσα είναι το πιο ο\)σιαστικό σημείο όμως παρ' όλ' α\)τά, δ� θα μιλήσω .

- Στο κάτω-κάτω �μάς δε μας πολ\)νοιάζει, κακό δικό σας κάν�τε, �ίπ� νεuρικά ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς .

- Ας αφήσo\)μ� τ' αστεία, κόριοι, �ίπ� ο Μίτια και σ1}κώνοντας τα μάτια το\) κoίταξ� και το\)ς δ\)ο κατάματα.



Το προαισθανόμουν απ' την αρχή πως εδώ θα τα χαλάσου· με . Μα στην αρχή, όταν άρχισα να σας τα διηγιέμαι όλα, το σημείο αυτό ήταν ακόμα μακριά, λες και βρισκόταν μέσα σε ομίχλη, και γω είχα την αφέλεια ν' αρχίσω με την πρόταση για μιαν «αμοιβαία εμπιστοσόνη» . Τώρα το βλέπω κι ο ίδιος πως μια τέτοια εμπιστοσόνη ήταν αΔUνατo να υπάρξει γιατί, όπως και να ' ρχονταν τα πράγματα, πάλι θα φτάναμε κάποτε σ' αυτό το καταραμένο εμπόδιο! Να λοιπόν που φτάσαμε! Δεν μπορώ να σας απαντήσω. Φυσικά δε σας κατηγορώ, δεν μπορείτε βέβαια να με πιστέψετε χωρίς αποδείξεις. Αυτό το καταλαβαίνω πολό καλά!

Σώπασε σκυθρωπός. - Δε θα μποροόσατε τουλάχιστο να μας αποκαλόψετε

τίποτα, να μας πείτε δυο λόγια για την αιτία που σας κάνει να σωπαίνετε, ενώ το καταλαβαίνετε κι ο ίδιος πόσο αυτό είναι επικίνδυνο για σας;

Ο Μίτια χαμογέλασε θλιμμένα και σκεφτικά. -Έχω πoΛU πιο καλή καρδιά απ' όσο νομίζετε , κό

ΡΙΟΙ ' θα σας εξηγήσω το γιατί, αν και δεν τ' αξίζετε να σας τα λέει κανείς αυτά. Το αποσιωπώ, κόριοι, γιατί υπάρχει σ' αυτή την υπόθεση ένα προσωπικό μου αίσχος . Αν απαντήσω από ποό πήρα τοότα τα χρήματα, θ' αποκαλόψω μια τόσο επαίσχυντη πράξη μου που οότε θα μποροόσε να συγκριθεί μ' αυτήν ο φόνος κι η ληστεία του πατέρα μου, αν βέβαια τον σκότωνα και τον λήστευα. Να γιατί δεν μπορώ να μιλήσω. Από ντροπή δεν μπορώ . Τι πάτε να κάνετε, κόριοι, θέλετε κι αυτό να το γράψετε;

- Ναι, θα το σημειώσουμε, τραόλισε ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς .

- Δεν θα 'πρεπε να το γράψετε αυτό που σας είπα, για το «αίσχος» δηλαδή. Σας άνοιξα την καρδιά μου από καλοσόνη μου, μποροόσα να μη σας πω τίποτα, όμως εγώ (πώς να το πω; ) σας το χάρισα . Μα εσείς και δω ακόμα



πάτε να βγάλετε απ' τη μόγα ξόγκι. Ε , γράΦτε το λοιπόν, γράΦτε ό ,τι θέλετε, είπε περιφρονητικά σα να τους σιχαινόταν . Δε σας φοβάμαι καθόλου και . . . περηφανεόομαι γι ' αυτό.

- Μήπως θα θέλατε να μας πείτε τι είδους αίσχος είν ' αυτό; τραόλισε ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς.

Ο εισαγγελέας στραβομοuτσοUνιασε . - Οότε λέ.ξη πια, c' est ίίnί, μην κοπιάζετε άδικα.

Δεν είσαστε άξιοι να το μάθετε, οότε σεις , οότε κανένας . Φτάνει πια, κόριοι, δεν θα πω τίποτα από δω και πέρα .

Αuτό το 'πε πoΛU αποφασιστικά . Ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς δεν επέμενε, όμως απ' το βλέμμα του ΙππόλυτοΙ) Κυρίλοβιτς κατάλαβε αμέσως πως εκείνος δεν έχασε ακόμα κάθε ελπίδα .

- Θα μποροόσατε τουλάχιστο να μας πείτε πόσα λεφτά κρατοόσατε στο χέρι σας όταν μπήκατε στο σπίτι του κυρίου Περχότιν, δηλαδή πόσα ακριβώς ροόβλια;

- Οότ' αυτό μπορώ να σας το πω . - Αν δεν κάνω λάθος, μιλήσατε στον κόριο Περχότιν

για τρεις χιλιάδες που σας έδωσε τάχα η κυρία Χοχλάκοβα. Έτσι;

-Ίσως να 'ναι κι έτσι . Αφήστε με ήσυχο, κόριοι, δεν πρόκειται να σας πω πόσα ήταν τα λεφτά.

- Θα θέλατε τοuλάχιστο να κάνατε τον κόπο να μας διηγηθείτε πώς ήρθατε δω πέρα και τι κάνατε όταν φτάσατε στο ξενοδοχείο;

- Οuφ, αuτά μποροόν να σας τα ποuν όλοι δω πέρα . Όμως γιατί όχι; Νομίζω πως μπορώ και γω να σας τα διηγηθώ .

Τοuς τα διηγήθηκε, όμως εμείς δε θα παραθέσοuμε δω τη διήγησή τοu . Διηγόταν · σόντομα και ξερά. Για τοuς ενθοuσιασμοuς της αγάπης τοι) δεν είπε λέξη. Ε ίπε ωστόσο πως δεν είχε πια την πρώτη αποφασιστικότητα ν' αuτοκτο-



νήσει «ύστερα απ' τα καινούργια γεγονότα» . Μα κι οι ανακριτές δεν τον ενόχλησαν πολύ αυτή τη φορά. Ήταν φανερό πως κάτι άλλο τους ενδιέφερε .

-Όλ' αυτά θα τα εξετάσουμε και πάλι, θα επανέλθουμε σ' αυτό το ζήτημα όταν θ' ανακρίνουμε τους μάρτυρες. Αυτό φυσικά θα γίνει παρουσία σας, είπε τελειώνοντας τις ερωτήσεις του ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς. Τώρα επιτρέψτε μας να σας παρακαλέσουμε να βγάλετε απ' τις τσέπες σας όλα σας τα πράματα και, το κυριότερο, όλα σας τα χρήματα.

- Τα χρήματα; Παρακαλώ, το καταλαβαίνω πως αυτό χρειάζεται . Απορώ μάλιστα που δε μου το ζητήσατε πριν. Αν και βέβαια όλη την ώρα καθόμουνα μπροστά σας και δεν θα 'φευγα. Να τα λεφτά μου, πάρτε τα και μετρείστε τα, νομίζω πως δεν έχω άλλα .

Τα ' βγαλε όλα απ' τις τσέπες του , ακόμα και τα ψιλά, δυο εικοσαράκια τα ' βγαλε απ' το τσεπάκι του γιλέκου . Τα μετρήσανε και βρήκαν πως ήταν οχτακόσια τριάντα έξι ρούβλια και σαράντα καπίκια.

- Αυτά είναι όλα; ρώτησε ο ανακριτής. - Αυτά! - Είχατε την καλοσύνη να μας πείτε μόλις τώρα, απα-

ριθμώντας τα έξοδά σας, πως στο μπακάλικο των Πλότνικοβ αφήσατε τριακόσια ρούβλια, στον Περχότιν δώσατε δέκα, στον αμαξά είκοσι, εδώ χάσατε διακόσια, ύστερα . . .

Ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς τ' απαρίθμησε όλα . Ο Μίτια τον βοήθησε πρόθυμα. Θυμηθήκανε και βάλανε στο λογαριασμό και το τελευταίο καπίκι. Ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς έκανε γρήγορα-γρήγορα την άθροιση .

- Πάει να πει λοιπόν πως μ' αυτά τα οχτακόσια είχατε στην αρχή περίπου χίλια πεντακόσια ρούβλια . Έτσι;

- Πάει να πει πως τόσα ήτανε, είπε απότομα ο Μί-τια .



- Πώς τότε. βε.βαιώνουν όλοι πως ήταν πολύ πε.ρισσό-τε.ρα;

- Ας βε.βαιώνουν . - Μα και σε.ις ο ίδιος έτσι λέγατε.. - Και γω έτσι έλε.γα. - Θα βε.βαιωθούμε. για όλ' αυτά όταν θ' ανακρίνουμε.

και τους άλλους . Για τα λε.φτά σας μην ανησυχε.ίτε., θα τα φυλάξουμε. με.ις και θα 'ναι στην διάθε.σή σας όταν τε.λε.ιώσε.ι αυτή η υπόθε.ση . . . αυτή που άρχισε. . . . αν γίνε.ι φανε.ρό ή μάλλον αν αποδε.χτε.ί πως σας ανήκουν . Και τώρα . . .

α Νικολάι Παρφιόνοβιτς σηκώθηκε. ξαφνικά κι ανακοίνωσε. σταθε.ρά στο Μίτια πως « ε.ίναι υποχρε.ωμένος κι έχε.ι το καθήκον» να κάνε.ι λε.πτομε.ρέστατη έρε.υνα «του κουστουμιού σας κι όλων των άλλων ε.νδυμάτων» . . .

- Παρακαλώ, κύριοι, θ ' αναποδογυρίσω όλε.ς τις τσέπε.ς μου αν θέλε.τε..

Και πραγματικά άρχισε. ν' αναποδογυρίζε.ι τις τσέπε.ς του .

- Είναι απαραίτητο να βγάλε.τε. τα ρούχα σας . - Πώς; Να γδυθώ; Φτου, να πάρε.ι ο διάολος! Μα

γιατί δε. με. Ψάχνε.τε. κι έτσι; Δε.ν μπορε.ί να γίνε.ι κ ι έτσι; - Αδύνατο, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς . Πρέπε.ι να βγά

λε.τε. τα ρούχα σας . -Όπως θέλε.τε., υποτάχτηκε. σκυθρωπά ο Μίτια · μο

νάχα σας παρακαλώ να μη γίνε.ι ε.δώ, μα πίσω απ' το παραβάν. Ποιος θα κάνε.ι την έρε.υνα;

- Μα και βέβαια πίσω απ' το παραβάν, ε.ίπε. ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς και για να δε.ίξε.ι πως συμφωνε.ί, χαμήλωσε. το κε.φάλι .

Το μικροσκοπικό του πρόσωπο πήρε. μιαν ε.ξαφε.τικά ε.πίσημη έκφραση .


ν ι

Ο εισαγγελέας παγιδεύει το Μίτια

Α ΡΧΙΣΕ τότε κάτι εντελώς αναπάντεχο κι εκπληκτικό για το Μίτια . Ένα λεπτό πριν δε θα μποροόσε καν να φανταστεί πως θα 'ταν δυνατό να του φερθοόν έτσι,

αυτουνοό, του Μίτια Καραμάζοβ! Το κυριότερο ήταν που όλη αυτή η ιστορία είχε κάτι το ταπεινωτικό, και από μέρος τους « μια υπεροψία και περιφρόνηση» . Δε θα τον πείραζε φυσικά αν ήταν να βγάλει μονάχα το σακάκι του . Όμως εκείνοι τον παρακαλέσανε να γδυθεί πιο πολό. Κι οότε τον παρακαλέσανε . Ουσιαστικά τον διατάξανε . Ο Μίτια το κατάλαβε πολό καλά αυτό . Όμως υποτάχτηκε ολότελα και δεν είπε λέξη, δείχνοντάς τους μ ' αυτό τον τρόπο την περηφάνεια και την περιφρόνησή του . Πίσω απ' το παραβάν μπήκανε, εκτός από το Νικολάι Παρφιόνοβιτς και τον εισαγγελέα, μερικοί χωροφόλακες .

«Αυτοί βέβαια θα 'ναι για να επιβάλουν την τάξη» , σκέφτηκε ο Μίτια, « ίσως όμως να τους φέρανε και για κανέναν άλλο λόγο » .

- Λοιπόν, μπας και θέλετε να βγάλω και το πουκά-Digitized by 10uk1s, June 2009


μισο; ρώτησε απότομα, μα ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς δεν του απάντησε .

Εκείνη τη στιγμή εξέταζε προσεκτικά με τον εισαγγελέα τη ρεντιγκότα, το παντελόνι , το γιλέκο, το πηλήκιο κι ήταν φανερό πως ενδιαφέρθηκαν κι οι δυο τους τρομερά μ' αυτή την έρευνα .

«Καθόλου δε με λογαριάζουν» , σκέφτηκε ο Μίτια. «Ούτε τους απαραίτητους τύπους της ευγένειας δεν κρατάνε» .

- Σας ρωτάω για δεύτερη φορά: Πρέπει ή όχι να βγάλω το πουκάμισο; πρόφερε ακόμα πιο τραχιά και φουρκισμένα .

- Μην ανησυχείτε, θα σας πούμε εμείς τι πρέπει να κάνετε, απάντησε ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς κάπως αυταρχικά.

Τουλάχιστο του Μίτια έτσι του φάνηκε. Στο μεταξύ ο ανακριτής κι ο εισαγγελέας ανταλλάζανε

σιγανά τις γνώμες τους. Στη ρεντιγκότα, ιδιαίτερα στην αριστερή μεριά από πίσω, βρήκανε μεγάλες κηλίδες αίμα. Το αίμα είχε ξεραθεί κι είχε κοκαλώσει και το ύφασμα εκεί ήταν ζαρωμένο ακόμα. Στο παντελόνι, το ίδιο . Ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς ψαχούλεψε μονάχος μ' εξαιρετική φροντίδα μπροστά στους χωροφύλακες το γιακά, όλες τις δίπλες και τις ραφές της ρεντιγκότας και του παντελονιού . Ήταν φανερό πως έψαχνε για κάτι -για χρήματα βέβαια. Το κυριότερο ήταν που λέγανε κει μπροστά στο Μίτια πως μπορεί να 'χε κρύψει λεφτά μέσα στη φόδρα των ρούχων του .

«Λες κι είμαι κλέφτης κι όχι αξιωματικός» , γκρίνιασε από μέσα του .

Λέγανε μπροστά του τις γνώμες τους με καταπληχτική ειλικρίνεια . Ο γραφέας λόγου χάρη, που βρέθηκε κι αυτός πίσω απ' το παραβάν, είπε στο Νικολάι Παρφιόνοβιτς να προσέξει το πηλήκιο.

- Τον θυμάστε το Γρίντενκα, το γραμματικό; Το καλοκαίρι τον στείλανε να φέρει τους μιστούς όλης της υπηρ� -


ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ 2'j 7

σίας. Όταν γόρ�σε είπε πως μέθυσε κα� τα χασε. Kα� πο,; νομίζετε πως τα βρήκανε; Ε ίχε βάλε� τα κατoστάρ�κα μέσα στα σιρίτ�α του πηλήκ�oυ αφο'; τα 'στρ�Φε καλά-καλά σα σωληνάκ�α» .

Αυτή την περίπτωση του Γρίντενκα τη θυμόταν πολ'; καλά ο ε�σαγγελέας κ� ο ανακρ�τής . Γ� ' αυτό βάλανε κατά μέρος το πηλήκ�o του Mίτ�α κ� απoφάσ�σαν να το ξαναΦάξουν επ�σταμένα αργότερα καθώς κ� όλα τ' άλλα ροόχα .

- Γ�α σταθείτε, ξεφώνισε ξάφνου ο Ν ικολάι Παρφ�όνoβ�τς παρατηρώντας το γυρισμένο μανίκι του πoυκάμ�σoυ του Mίτ�α, που 'ταν γεμάτο αίματα. Eπ�τρέΦτε μου να δω. T� είνα� αυτό; Αίμα;

- Αίμα, απάντησε απότομα ο Μίτια . . - Δηλαδή τι αίμα είν' αυτό . . . κα� γ�ατί γυρίσατε προς τα μέσα το μανίκ�;

Ο Μίτια δ�ηγήθηκε πως λέρωσε το μανίκ� του όταν Φηλαφοόσε το κοότελο του Γ ρηγόρη και το γόρισε προς τα μέσα όταν έπλενε τα χέρια του στου Περχότιν .

- Θ ' αναγκαστοόμε λo�πόν να σας πάρουμε το πουκάμισο . . . αυτό είνα� πολ'; σπουδαίο . . . θα χρε�αστεί για τεκμήρ�o .

Ο Μίτια κoκκίν�σε, κόρωσε . - Θα μείνω γυμνός δηλαδή; φώναξε. - Μην ανησυχείτε . . . θα το κανονίσουμε κάπως κι αυ-

τό . Στο μεταξ'; �άντε τον κόπο να βγάλετε τις κάλτσες σας .

- Μήπως αστε�εόεστε; Ε ίναι στ ' αλήθε�α τόσο απαραίτητο αυτό; είπε ο Μίτια και τα μάτ�α του αστράΦανε.

- Δεν έχουμε καιρό γ�' αστεία, είπε αυστηρά ο Νικολά� Παρφιόνoβ�τς.

- Τι να γίνει, μ�α ο Mίτ�α κ� αφο'; κάθ�σε κάλ τσες του .

' ζ , 'λ κα� χρε�α ετα� . . . εγω . . . τραυ �σε στο κρεβάτι άρχισε να βγάζει τ�ς



Ντρεπόταν αβάσταχτα: ' Ολοι ήταν ντ\)μένοι κι α\)τός ξεντ\)μένος και, παράξενο, έτσι καθώς ήταν ξεντ\)μένος ένιωσε κι ο ίδιος ένοχο τον εα\)τό το\) απέναντί το\)ς και, το σπο\)δαιότερο, παραδέχτηκε ξάφνο\) πως πραγματικά ήταν κατώτερος απ' όλο\)ς το\)ς και πως τώρα πια έχο\)ν κάθε δικαίωμα να τον περιφρονοόν.

« Όταν είναι όλοι γ\)μνοί δε ντρέπεσαι, μα όταν εσό μονάχα είσαι ξεντ\)μένος κι όλοι σε κοιτάζο\)ν -αίσχος' » έλεγε και ξανάλεγε μέσα το\) . «Λες και βλέπω όνειρο . Στα όνειρά μο\) είδα πολλές φορές πως καταντροπιάζομαι έτσι» .

Μ α το να βγάλει τις κάλτσες ήταν πια σωστό μαρτόριο γι' α\)τόν. Οι κάλτσες ήταν βρόμικες μα και τα εσώρο\)χα το ίδιο και τώρα όλοι το βλέπανε α\)τό. Μα το σπο\)δαιότερο ήταν πο\) κι ο ίδιος δεν αγαποόσε τα πόδια το\), από μικρός νόμιζε πως τα δάχτ\)λα και των δ\)ο το\) ποδιών ήταν πολό μεγάλα και τερατόμορφα, ιδιαίτερα ένα χοντρό νόχι στο δεξί πόδι, ένα πλακο\)τσωτό και γ\)ρισμένο προς τα κάτω νόχι πο\) τώρα θα το βλέπανε όλοι το\)ς . Δεν μποροόσε να \)ποφέρει α\)�ή τη ντροπή κι άρχισε επίτηδες να φέρεται πιο αγροίκα. Έβγαλε απότομα το πο\)κάμισό το\) .

- Θέλετε ν α με ψάξετε και κάπο\) αλλοό; Ή , μήπως ντρέπεστε;

-Όχι, προς το παρόν δε χρειάζεται . - Και θα μείνω έτσι γ\)μνός; πρόσθεσε ο Μίτια μα-

νιασμένος . - Ναι, α\)τό προς το παρόν είναι απαραίτητο . . . Καθί

στε για λίγο δω πέρα . . . μπορείτε να πάρετε μια κο\)βέρτα απ' το κρεβάτι και να τ\)λιχτείτε και γω . . . εγώ στο μεταξό θα τα κανονίσω όλα .

' Ολα τα πράματα τα δείξανε στο\)ς χωροφόλακες, γράψανε το πρακτικό της έρε\)νας και τέλος ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς βγήκε. Τα ροόχα τα πήρανε. Βγήκε κι ο Ιππόλ\)τος



Κυρίλοβιτς . Μείνανε με το Μίτια μονάχα ο ι χωροφύλακες και τον κοιτάζανε σιωπηλά κι επίμονα. Ο Μίτια τυλίχτηκε στην κουβέρτα . Κρύωνε. Τα γυμνά του πόδια ξεπετάγονταν έξω απ' την κουβέρτα και δεν τα κατάφερνε να τα σκεπάσει . Ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς αργούσε βασανιστικά, «λες και με παίρνει για κάνα σκύλο» , έτριζε τα δόντια του ο Μίτια .

«Αυτός ο κανάγιας ο εισαγγελέας, έφυγε κι αυτός, από περιφρόνηση ασφαλώς. Σιχάθηκε, φαίνεται, να βλέπει έναν γυμνό» .

Ωστόσο ο Μίτια περίμενε πως αφού εξετάσουν κει πέρα τα ρούχα του θα του τα ξαναδώσουν . Ο καθένας λοιπόν το καταλαβαίνει πόσο αγανάχτησε όταν είδε το Νικολάι Παρφιόνοβιτς να γυρίζει μαζί μ' ένα χωροφύλακα που κουβαλούσε άλλα ρούχα.

- Να λοιπόν που σας έφερα και ρούχα, είπε κείνος φανερά ευχαριστημένος που τα κατάφερε τόσο όμορφα. Σας τα παραχωρεί ο κύριος Καλγκάνοβ . Μας έδωσε κι ένα καθαρό πουκάμισο . Ευτυχώς που βρεθήκανε όλ' αυτά στη βαλίτσα του . Τα εσώρουχα και τις κάλτσες σας μπορείτε να τα κρατήσετε.

Ο Μίτια κόρωσε . - Δε θέλω ξένα ρούχα! φώναξε άγρια . Δώστε μου

τα δικά μου ! - Αδύνατο . - Δώστε μου τα δικά μου . Στο διάολο ο Καλ γκάνοβ

και τα ρούχα του μαζί! Κάνανε πολλήν ώρα να τον καθησυχάσουν . Τέλος τα

καταφέρανε . Του δώσανε να καταλάβει πως τα ρούχα του , μιας κι ήταν ματωμένα « έπρεπε να συμπεριληφθούν στα τεκμήρια» και πως «ούτε καν έχουν δικαίωμα να τον αφήσουν να τα ξαναφορέσει . . . μιας και δεν ξέρουν ακόμα πώς



θα τελειώσει όλη τοότη η \)πόθεση» . Ο Μίτια πείστηκε τελικά πως έτσι είναι .

Σώπασε, έγινε σκ\)θρωπός κι άρχισε να ντόνεται βιαστικά. Παρατήρησε μονάχα καθώς φόραγε το σακάκι πως έχει καλότερο όφασμα απ' το δικό το\) πο\) ήταν και παλιό και πως δεν θα το ' θελε να νομίσο\)ν ότι «επωφελήθηκε απ' την ε\)καιρία» . Εκτός απ' α\)τό ήταν και «ταπεινωτικά» στενά.

- «Μπας και θέλετε να γίνω των σκ\)λιών μασκαράς . . . για να διασκεδάσετε εσείς; »

Το\) είπανε πως και δω \)περβάλλει τα πράγματα, πως ο κόριος Καλγκάνοβ αν κι είναι Φηλότερος απ' α\)τόν, όμως η διαφορά είναι πολό μικρή και το μόνο άσχημο θα 'ναι πο\) το παντελόνι θα το\) 'ρθει λιγάκι μακρό . Μα η ρεντιγκότα αποδείχτηκε πραγματικά στενή στο\)ς ώμο\)ς .

- Φτο\), να πάρει ο διάολος. Οότε να κο\)μπωθείς δεν μπορείς, γκρίνιασε και πάλι ο Μίτια. Κάντε μο\) τη χάρη να πείτε τώρα αμέσως στον κόριο Καλγκάνοβ πως εγώ δεν είχα καθόλο\) σκοπό να το\) ζητήσω τα ροόχα το\) μα πως μ' αναγκάσανε να μασκαρε\)τώ.

- Το καταλαβαίνει πολό καλά και λ\)πάται . . . δηλαδή δε λ\)πάται για τα ροόχα το\) μα για όλ' α\)τά πο\) έγιναν . . . μάσησε τα λόγια το\) ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς .

- Στα παλιά μο\) τα παποότσια κι αν λ\)πάται κι αν δε λ\)πάται . Ποό θα πάμε τώρα; Ή , μήπως θα κάτσο\)με δω μέσα;

Τον παρακάλεσαν να ξαναπάει στην προηγοόμενη θέση το\) .

Ο Μίτια βγήκε σκ\)θρωπός και θ\)μωμένος και προσπαθοόσε να μην κοιτάει κανέναν . Φορώντας το :ένο κο\)στοόμι ένιωθε τον εα\)τό το\) καταντροπιασμένο ακόμα και μπροστά σ' α\)τοός το\)ς μο\)ζίκο\)ς και τον Τρόφωνα Μπορίσιτς,



που το πρόσωπό του φάνηκε για μια στιγμή στην πόρτα κι όστερα εξαφανίστηκε και πάλι .

« Ήρθε να κοιτάξει το μασκαρά» , σκέφτηκε ο Μίτια . Κάθισε στην καρέκλα του . Όλ' αυτά του φαίνονταν

παράδοξα κι εφιαλτικά. Νόμιζε πως έχανε τα λογικά του . - Λοιπόν τ ι θα γίνει τώρα; Μήπως θ ' αρχίσετε να

με μαστιγώνετε; 'Αλλο τίποτα δε μένει να μου κάνετε, είπε θυμωμένα γυρίζοντας προς το μέρος του εισαγγελέα .

Στο Νικολάι Παρφιόνοβιτς οότε να μιλήσει πια δεν ήθελε, σα να μην τον καταδεχόταν . «Το παράκανε ο άτιμος. Εξέτασε απ' όλες τις μεριές τις κάλτσες μου και σα να μην έφτανε αυτό πρόσταξε να τις αναποδογυρίσουν για να δουν όλοι πόσο βρόμικες είναι! »

- Τώρα θα πρέπει να εξετάσουμε τους μάρτυρες, πρόφερε ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς σα ν ' απαντοόσε στην ερώτηση του Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς.

- Ναι, πρόφερε σκεφτικά ο εισαγγελέας σαν κάτι να συλλογιζόταν κι αυτός.

- Εμείς, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, κάναμε ό,τι μποροόσαμε για το καλό σας, συνέχισε ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς μα αφοό αρνείστε τόσο κατηγορηματικά να μας εξηγήσετε από ποό βρέθηκαν κείνα τα χρήματα, έχουμε τώρα την υποχρέωση . . .

- Τ ι πέτρα είν' αυτή που 'χετε στο δαχτυλίδι σας; τον διέκοψε ξάφνου ο Μίτια , λες και μόλις τώρα είχε τελειώσει κάποια βαθυστόχαστη σκέψη, δείχνοντας ένα απ' τα τρία δαχτυλίδια που φοροόσε ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς στο δεξί του χέρι .

- Η πέτρα; ρώτησε κατάπληκτος ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς .

- Ναι, κείνη �ει . . . στο μεσαίο δάχτυλο, με τις φλεβίτσες, τι πέτρα είναί; επέμενε ο Μίτια κάπως ερεθισμένα σαν πεισματάρικο παιδΙ


222 Φ . ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ

- Είναι θαμπό τοπάζι, χαμογέλασε. και πάλι ο Ν ικολάι Παρφιόνοβιτς, θέλε.τε. να το βγάλω να το δε.ίτε. από κοντά; . . .

-Όχι , όχι μην το βγάζε.τε.! φώναξε. άγρια ο Μ ίτια που κατάλαβε. ξαφνικά τι κάνε.ι και θόμωσε. με. τον ε.αυτό του · μην το βγάζε.τε., δε.ν υπάρχε.ι λόγος . . . Να πάρε.ι ο διάολος . . . Κόριοι , μου μαγαρίσατε. την Ψυχή . Νομίζε.τε. πως θα σας το ' κρυβα αν πραγματικά ε.ίχα σκοτώσε.ι τον πατέρα μου , πως θα ' λε.γα Ψέματα και θα προσπαθοόσα να ξε.φόγω με. πονηριές; Όχι, δε.ν ε.ίναι απ' αυτοός που ξέρε.τε. ο Ντιμήτρι Καραμάζοβ . Κάτι τέτοιο δε. θα μπο ροόσε. να το υποφέρε. ι . Αν ήμουν ένοχος δε. θα πε.ρίμε.να να ρθε.ίτε. ε.σε.ίς ε.δώ πέρα, δε. θα πε.ρίμε.να το ξημέρωμα όπως ε.ίχα σκοπό , μα θα ξέκανα τον ε.αυτό μου πολό νωρίτε.ρα! Αυτό το νιώθω τώρα γιατί έχω πε.ίρα . Κι ε.ίκοσι χρόνια να ζοόσα δε. θα μάθαινα τόσα πολλά όσα έμαθα τοότη την καταραμένη νόχτα ! . . . Νομίζε.τε. πως θα καθόμουν τώρα να σας μιλάω όπως σας μιλάω και θα σας κοίταζα όπως σας κοιτάζω αν πραγματικά ε.ίχα σκοτώσε.ι τον πατέρα μου τη στιγμή που κι ο τυχαίος ακόμα φόνος του Γρηγόρη δε.ν μ' άφηνε. σε. ησυχία όλη τη νόχτα; Και δε.ν ήταν μονάχα ο φόβος , ω, δε.ν ήταν μονάχα ο φόβος της τιμωρίας σας! Αίσχος! Και θέλε.τε. όστε.ρα απ' όλ' αυτά να πω σε. χλε.υαστές σαν και σας, που δε.ν καταλαβαίνουν τίποτα, και δε.ν πιστε.όουν τίποτα, να πω σε. τυ φλοπόντικους και χλε.υαστές μιαν άλλη κρυφή ντροπή μου , μια ντροπή ακόμα πάνω στις τόσε.ς άλλε.ς ; Όχι, δε.ν θα πω τίποτα, έστω κι αν η αποκάλυΨη του μυστικοό μου θα μ' έσωζε. απ ' την κατηγορία σας . Κάλλιο να πάω στο Κάτε.ργο! Εκε.ίνος του άνοιξε. την πόρτα και μπήκε. στο σπίτι του πατέρα μου , ε.κε.ίνος τον σκότωσε. και τον λήστε.ψε. . Ποιος ήταν αυτός; Βασανίζομαι να το μαντέΨω μα δε.ν ξέρω τι να υποθέσω . Όμως ο Ντιμήτρι Καραμά-



ζοβ δεν ήταν , βάλτε το καλά στο vou σας . Αuτά είναι όλα ποu μπορώ να σας πω . Φτάνει, φτάνει πια , αφήστε με ήσuχο . . . Εξορίστε με, σκοτώστε με, μα μη μ' txvtUρ ίζετε περισσότερο . Από δω και μπρος δε λέω λέξη πια. Φωνάξτε τοuς μάρτuρές σας !

Ο Μίτια πρόφερε τον αναπάντεχο μονόλογό τοu σα να 'χε αποφασίσει να σωπάσει τελειωτικά πια . Ο εισαγγελέας όλη την ώρα ποu μίλαγε τον κοίταζε προσεκτικά και, μόλις ο Μίτια σώπ�ασε, είπε ξαφνικά με τον πιο Ψόχραιμο και ήρεμο τρόπο, σα να έλεγε την πιο σuνηθισμένη κοuβέντα .

- Αναφορικά μ' αuτή την ανοιγμένη πόρτα, μποροόμε τώρα να σας ποόμε, μιας κι έγινε κοuβέντα, μιαν εξαιρετικά περίεργη μα και σημαντική πληροφορία, τόσο για μας όσο και για σας, ποu μας έδωσε ο γερο-Γρηγόρης Βασίλιεβιτς . Όταν σuνήλθε μας είπε καθαρά -κι επέμενε στην _ποψή τοu όταν τον ξαναρωτήσαμε- πως όταν βγήκε στο χαγιάτι κι άκοuσε θόρuβο στον κήπο, αποφάσισε να πάει εκεί απ' το πορτάκι ποu είχε μείνει ανοιχτό . Μπαίνοντας στον κήπο, πριν ακόμα σας παρατηρήσει καθώς φεόγατε τρέχοντας στο σκοτάδι, όπως μας το είπατε κι ο ίδιος, απ' τ ' ανοιχτό παράθuρο, απ' όποu είδατε τον πατέρα σας, αuτός , ο Γρηγόρης, ρίχνοντας ένα βλέμμα στ' αριστερά είδε πως το παράθuρο ήταν πραγματικά ανοιχτό, μα είδε ταuτόχρονα και την πόρτα ορθάνοιχτη -σημειώστε πως η πόρτα βρισκόταν πολ'; πιο κοντά τοu καθώς στεκόταν στην είσοδο τοu κήποu- κείνη την ίδια πόρτα ποu εσείς μας είπατε πως ήταν κλειστή όλη την ώρα ποu βρισκόσαστε στον κήπο . Δε σας κρόβω πως ο Βασίλιεβ βεβαιώνει ότι θα πρέπει να βγήκατε απ' αuτήν ίσα- ίσα την πόρτα, αν κι ο ίδιος δεν το ' δε φuσικά αuτό με τα μάτια τοu γιατί όταν σας παρατήρησε βρισκόσασταν κιόλας στη μέση σχεδόν τοu κήποu και τρέχατε προς το φράχτη . . .



α Μίτια πολύ πριν τελειώσει ο εισαγγελέας είχε πεταχτεί απ' τη θέση του και στεκόταν όρθιος .

- Βλακείες! ούρλιαξε ξάφνου παράφορα. Αυτό είναι αδιάντροπο ψέμα ! Δεν μπορεί να είδε την πόρτα ανοιχτή γιατί τότε ήταν κλεισμένη . . . Ψέματα λέει!

- Νομίζω πως έχω υποχρέωση να σας ξαναπώ ότι ο μάρτυρας είναι σίγουρος. Δεν αμφιβάλλει καθόλου κι επιμένει . Τον ρωτήσαμε και τον ξαναρωτήσαμε κάμποσες φορές γι' αυτό το ζήτημα .

- Ειδικά εγώ τον ρώτησα πάρα πολλές φορές! βεβαίωσε με ζέση ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς .

- Ψέματα, ψέματα! Ή , θέλησε να με συκοφαντήσει ή είναι φαντασίωση ενός τρελού, ένα απ' τα δυο, εξακολουθούσε να φωνάζει ο Μίτια. Το πράμα είναι φανερό . Έτσι πληγωμένος, ματωμένος, δεν ξέρει τι λέει, παραμιλάει, όταν συνήλθε φαντάστηκε πως την είδε ανοιχτή . . . Παραμιλάει, σας λέω .

- Ναι, όμ'..uς δεν είδε ανοιχτή την πόρτα όταν συνήλθε απ' το χτύπημα μα πριν, τότε που μόλις έμπαινε στον κήπο .

- Μα είναι Ψέμα, σας λέω, Ψέμα . Αυτό δεν μπορεί να 'ταν ! Από κακία θέλει να με συκοφαντήσει . . . Δεν μπορεί να την είδε . . . Εγώ δε βγήκα απ' την πόρτα . . . έλεγε λαχανιασμένα ο Μίτια .

α εισαγγελέας γύρισε προς το μέρος του Ν ικολάι Παρφιόνοβιτς και του είπε υποβλητικά:

- Δείξτε το . - Το αΥαγνωρίζετε αυτό; είπε ο Νικολάι Παρφιόνο-

βιτς κι απίθωσε ξαφνικά στο τραπέζι ένα μεγάλο φάκελο από χοντρό χαρτί, με τρεις σφραγίδες από βουλοκέρι.

α φάκελος ήταν άδειος και σκισμένος στη μιαν άκρη. α Μίτια τον κοίταξε γουρλώνοντας τα μάτια.

- Αυτός . . . αυτός θα πρέπει να 'ναι ο φάκελος του Digitized by 10uk1s, June 2009


πατέρα, μουρμοόρισε· εδώ ήταν κείνες οι τρεις χιλιάδες . . . κι αν η επιγραφή. . . επιτρέψτε μου . «Στην πουλαδίτσα μου» . . . να, τρεις χιλιάδες, φώναζε, τρεις χιλιάδες. Βλέπετε;

- Πώς, και βέβαια το βλέπουμε, όμως δεν βρήκαμε λεφτά μέσα, ο φάκελος ήταν άδειος, πεταμένος στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι, πίσω απ' το παραβάν.

Για κάμποσα δευτερόλεπτα ο Μίτια έμεινε κόκαλο. - Κόριοι, ο Σμερντιακόβ είναι ! φώναξε ξαφνικά μ' όλη

του τη OUναμη. Αυτός σκότωσε κι αυτός έκανε τη ληστεία! Αυτός μονάχα ήξερε ποό έκρυβε ο γέρος το φάκελο . . . Αυτός είναι , τώρα πια είμαι βέβαιος!

-' Ομως και σεις ξέρατε πως υπήρχε ο φάκελος και μάλιστα πως ήταν κρυμμένος κάτω απ' το μαξιλάρι .

- Ποτέ μου δεν το ' ξερα, ποτέ δεν τον είχα δει , τώρα τον βλέπω για πρώτη φορά. Το 'ξερα μονάχα απ' αυτά που μου 'λεγε ο Σμερντιακόβ . . . Μονάχα αυτός ήξερε ποό τον είχε κρυμμένον ο γέρος, εγώ δεν το ' ξερα, έλεγε ο Μίτια μη μπορώντας σχεδόν να πάρει ανάσα.

- Κι όμως σεις ο ίδιος μας είπατε πως ο φάκελος ήταν κάτω απ' το μαξιλάρι του πατέρα σας . Έτσι ακριβώς είπατε: «Κάτω απ' το μαξιλάρι» . Πάει να πει λοιπόν ξέρα-

λ ' λ ' ' β , τε πο υ χα α που ρισκοτανε. -Έτσι και το γράψαμε! βεβαίωσε ο Νικολάι Παρφιό

νοβιτς . - Βλακείες, ασυναρτησίες! Καθόλου δεν το 'ξερα πως

ήταν κάτω απ' το μαξιλάρι . , . Μα μπορεί να μην ήταν ' λ ' , ξ λ ' Ε '

, , κιο ας κατω απ το μα ι αρι. . . γω το πα ετσι στα κου-τουροό . Τι λέει ο Σμερντιακόβ; Τον ρωτήσατε ποό βρισκόταν ο φάκελος; Τι λέει ο Σμερντιακόβ; Αυτό είναι το σημαντικό_ . . ' Οσο για μένα επίτηδες είπα ψέματα σε βάρος μου . . . Σας είπα ψέματα χωρίς να σκεφτώ πως μποροόσε και στ ' αλήθεια να βρισκόταν κει πέρα . . . Αυτό γίVFΤΝ.Ι κα-



μιά φορά, σου ρχονται στο στόμα κάποια λόγια και τα λες. ' Ομως μονάχα ο Σμερντιακόβ το 'ξερε, μονάχα ο Σμερντιακόβ και κανένας άλλος! . . . Ούτε και μένα μου είπε πού βρισκόταν ο φάκελος ! Όμως αυτός είναι, αυτός . Σίγουρα αυτός έκανε το φόνο, τώρα πια το βλέπω καθαρά, ξεφώνιζε όλο και πιο παράφορα ο Μίτια, επαναλαμβάνοντας ασυνάρτητα τα λόγια του μ' έξαψη. Νιώστε το αυτό και συλλάβετέ τον γρήγορα, γρήγορα . . . Τον σκότωσε την ώρα που εγώ είχα φύγει κι ο Γρηγόρης κοιτόταν αναίσθητος, τώρα πια είναι φανερό . . . Χτύπησε συνθηματικά, κι ο πατέρας μου του άνοιξε . . . Γιατί αυτός ήταν ο μόνος που ' ξερε το σύνθημα κι ο πατέρας μου δε θ ' άνοιγε σε κανέναν αν δεν του χτυπούσαν συνθηματικά . . .

-Όμως και πάλι ξεχνάτε το γεγονός, είπε ο εισαγγελέας το ίδιο συγκρατημένα μα σάμπως θριαμβεύοντας ότι δεν υπήρχε λόγος να χτυπήσει συνθηματικά αφού η πόρτα ήταν ανοιχτή απ' την ώρά ακόμα που εσείς βρισκόσασταν στον κήπο . � .

- Η πόρτα, η πόρτα, μουρμούρισε ο Μίτια . Σώπασε και κοίταξε κατάματα τον εισαγγελέα. Έπεσε

εξαντλημένος στην καρέκλα του . Έγινε γενική σιωπή . - Ναι, η πόρτα! . . . Αυτό είναι σωστό φάντασμα! Ο

Θεός είναι εναντίον μου! ξεφώνισε κοιτάζοντας ολότελα άπλανα πια μπροστά του .

- Βλέπετε, λοιπόν, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς; πρόφερε σοβαρά ο εισαγγελέας . Σκεφτείτε το και μόνος σας . Απ' τη μια μεριά έχουμε τη μαρτυρία για την ανοιχτή πόρτα απ' όπου βγήκατε τρέχοντας και που τόσο μας στεναχωρεε γιατί είναι εις βάρος σας . Απ ' την άλλη, η ακατανόητη κι επίμονη άρνησή σας να μας πείτε πού βρεθήκανε κείνα τα λεφτά τη στιγμή που μόλις πριν από τρεις ώρες βάλατε ενέχυρο -αυτό τ' ομολογήσατε ο ίδιος- τα πιστόλια σας για να πάρετε μονάχα δέκα ρούβλια ! Έχοντας όλ' αυτά



υπ ' όψη σας βγάλατε μονάχος σας την απόφαση: Τι πρΙπει να πιστΙψουμε και τι να παραδεχτούμε; Μη μας κατηγορείτε πως είμαστε «ψυχροί, κυνικοί και σαρκαστΙς» και πως δεν είμαστε σε θΙση να σας πιστΙψουμε όταν μας ανοίγετε την καρδιά σας . . . Ελάτε και σεις στη θΙση μας . . .

Ο Μίτια ήταν αφάνταστα ταραγμΙνος, είχε χλομιάσει . - Καλά! φώναξε ξαφνικά· θα σας αποκαλύψω το μυ

στικό μου , θα σας πω από πού πήριχ τα χρήματα! . . . Θα σας πω. την ντροπή μου για να μην κατηγορώ αργότερα ούτε σας ούτε τον εαυτό μου . . .

- Και να ' στε βΙβαιος, Ντιμήτ;)ι Φιοντόροβιτς, άρχισε να λΙει με κάπως συγκινημΙνη και χαρούμενη φωνή ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς, πως κάθε ειλικρινής και πλήρης ομολογία σας, ειδικά τούτη τη στιγμή, μπορεί στο τιλος να επιδράσει και να ελαφρύνει τη θΙση σας και μάλιστα ε.χτός απ' αuτό . . .

Ομως ο εισαγγελιας τον σκούντησε ελαφρά κάτω απ' το τραπΙζι και κείνος πρόφτασε να σταματήσει Ιγκαιρα . Μα ο Μίτια ούτε που τον άκουγε .


νπ

Το μεγάλο μuστικό τοu Μίτια Η αποτuχία

Ι( ΥΡΙΟΙ, άρχισε να λέει όντας ακόμα τρομερά ταραγμένος- αuτά τα λεφτά_ .. θέλω να τα ομολογήσω όλα ... αuτά τα λεφτά ήταν δικά μου.

Ο εισαγγελέας κι ο ανακριτής τον κοίταζαν κατάπληκτοι. Εντελώς άλλο περίμεναν ν' ακοUσοuν.

- Πώς μπορεί να 'ταν δικά σας, είπε ο Νικολάι παρφιόνοβιτς, τη στιγμή ποu όπως κι ο ίδιος τ' ομολογήσατε, στις πέντε τ' απόγεuμα πήγατε και ...

- Ε, στο διάολο τ' απόγεuμα κι η ομολογία μοu, δ" με νοιάζοuν τώρα αuτά! Τοότα τα λεφτά ήταν δικά μοu, οικά μοu δηλαδή κλεμμένα δικά μοu ... θέλω να πω όχι δικά μοu μα κλεμμένα, εγώ τα 'χα κλέΦει κι ήταν χίλια Μντακόσια ροόβλια, και τα είχα πάνω μοu, πάντα πάνω μοu ...

- Μα από ποό τα πήρατε λοιπόν; - Απ' το λαιμό μοu, κόρισι, απ' το λαιμό μοu, απ

αuτόν εδώ το λαιμό ... Τα είχα κρεμασμένα δω στο λαιμό. μοu, ραμμένα σ' ένα πανί, από καιρό πια, μήνας είναι ποu


230 Φ . NTOΣTOΓlEBΣKH

τα κουβαλοόσα στο λαιμό μου με ντροπή και καταισχόνη! - Μα από ποιον τα . . . οικειοποιηθήκατε λοιπόν; - Θέλατε να πείτε «τα κλέΦατε» , ε; Τώρα πια πρέ-

πει να λέτε τα σόκα σόκα και τη σκάφη σκάφη. Ναι, νομίζω πως πραγματικά τα έκλεΦα , όμως αν το προτιμάτε, ας ποόμε πως τα «οικειοποιήθηκα» . Όμως έχω τη γνώμη πως τα 'κλεΦα. Χτες το βράδυ τα 'κλεΦα πια τελειωτικά.

- Χτες το βράδυ ; Μα τώρα μόλις δεν είπατε πως είναι μήνας πια που τα . . . αποχτήσατε;

- Ναι, μα δεν τα 'κλεΦα απ' τον πατέρα, μην ανησυχείτε, δεν τα πήρα απ' τον πατέρα, μα από κείνην . Αφήστε με να σας τα διηγηθώ και μη με διακόπτετε . Δεν είναι δα και τόσο εόκολο να σας τα πω όλ' αυτά . Εδώ κι ένα μήνα με φωνάζει μια μέρα η Κατερίνα lβάνοβνα Βερχόβτσεβα, η πρώην αρραβωνιαστικιά μου . . . την ξέρετε;

- Πώς, πώς, μα και βέβαια . - Το ξέρω πως την ξέρετε. Ευγενέστατη Φυχή, η πιο

ευγενικιά και τίμια γυναίκα· όμως εμένα με μισεί από καιρό πια, ω, από καιρό, από καιρό . . . και με το δ(κιο της, με το δίκιο της με μισεί .

- Η Κατερίνα lβάνοβνα; ρώτησε απορώντας ο ανακριτής.

Ο εισαγγελέας τέντωσε τ' αυτιά του . - Ω , μην προφέρετε τ ' όνομά της επί ματαίω! Ε ίμαι

πρόστυχος που την ανακατεόω κι αυτήν σ' όλη τοότη την υπόθεση . Ναι, το 'βλεπα πως με μισοόσε . . . από καιρό . . . απ' την πρώτη κιόλας φορά, από κείνη τη φορά στο σπίτι μου . . . Μα φτάνει, φτάνει , αυτό δεν είσαστε άξιοι να το μάθετε, εξάλλου οότε και χρειάζεται καθόλου . . . Το μόνο "tou πρέπει να μάθετε είναι πως με φώναξε εδώ κι ένα μήνα, μου 'δω σε τρεις χιλιάδες για να τις στείλω στην αδερφή της και σε κάποιαν άλλη συγγενή της στη Μόσχα (λες και δεν μποροόσε να τα στείλει μονάχη της! ) και γω . . .



αυτό συνέβηκε. ίσα-ίσα κε.ίνη τη μοιραία μέρα της ζωής μοu όταν . . . τέλος πάντων με. δuο λόγια τότε. ποu μόλις ε.ίχα αγαπήσε.ι την άλλη, εκείνη, την τωρινή, που την έχε.π τώρα κάτω, τη Γκροόσε.νκα . . . την έφε.ρα τότε. δω πέρα, στο Μόκρογιε., και γλέντησα τα μισά από κε.ίνε.ς τις καταραμένε.ς τρε.ις χιλιάδε.ς, δηλαδή χίλια πε.ντακόσια ροόβλια και τ' άλλα μισά τα φόλαξα . Αuτά λοιπόν τα χίλια πε.ντακόσια ποu κράτησα, τα 'χα κρψασμένα απ' τ.ο λαιμό μου σα φuλαχτό . Χτε.ς τα πήρα και τα γλέντησα . Τα ρέστα, δηλαδή τα οχτακόσια ροόβλια ποu κρατάτε. σε.ις, Νικολάι Παρφιόνοβιτς, ε.ίναι όσα με.ίνανε. απ' ' τα χίλια πε.ντακόσια που 'χα χτε.ς .

- ΕπιτρέΦτε. μοu να σας διακόΦω . . . πώς τα λέπ τώρα αuτά ε.νώ όλοι ξέροuν πως ε.δώ κι ένα μήνα ξοδέΦατε. σε. κε.ίνο σας το γλέντι τρε.ις χιλιάδε.ς, κι όχι χίλια πε.ντακόσια;

- Και ποιος το ξέρε.ι αuτό; Ποιος τα μέτρησε.; Ποιον έβαλα να τα με.τρήσε.ι ;

- Μα σε.ις ο ίδιος το λέγατε. σ' όλοuς πως ξοδέΦαπ σε. κε.ίνο το γλέντι ακριβώς τρε.ις χιλιάδε.ς .

- Ναι, σωστά έτσι έλε.γα, σ' όλη την πολιτε.ία το ε.ίπα κι όλη η πολιτε.ία έτσι έλε.γε. και δω ακόμα στο Μόκρογιε. έτσι νομίζοuν, πως ξόδε.Φα δηλαδή τρεις χιλιάδε.ς . 'Ομως η αλήθε.ια ε.ίναι πως δε.ν ξόδε.Φα τρε.ις μα μονάχα μιάμιση χιλιάδα και τ ' άλλα τα ' ραΦα μέσα στο φuλαχτό . Να πώς έγιναν τα πράματα, κόριοι, να από ποό βρε.θήκανε. τα χπσινά χρήματα . . .

, - Αuτ6 ε.ίναι σχε.δόν θαόμα . . . ε.ίπε. ο Νικολάι Thxpφιόνοβιτς .

- ΕπιτρέΦτε. μοu να σας ρωτήσω, πρόφε.ρε. ε.πιτέλοuς ο ε.ισαγγε.λέας μήπως το ψπιστε.uτήκαπ αuτό σε. κανέναν πρωτότε.ρα . . . δηλαδή πως ε.δώ κι ένα μήνα κρατήσατε. τα χίλια πε.ντακόσια ροόβλια;



- Σε κανέναν δεν το 'πα. - Αuτό είναι παράξενο. Ώστε σε κανένα λοιπόν; - Σε κανέναν . Κανένας δεν το ' ξερε. - Μα γι' αuτό το αποσιωπήσατε; Τι σας έκανε να

το κρατήσετε μuστικό; Θα εξηγηθώ σαφέστερα: Μας αποκαλόψατε επιτέλοuς το μuστικό σας, ποu όπως το αποκαλέσατε είναι «αίσχος» για σας, αν και στην πραγματικότητα -δηλαδή μιλώντας σχετικά- αuτή σας η πράξη, δηλαδή η οικειοποίηση των ξένων τριών χιλιάδων, ποu χωρίς αμφιβολία είχε προσωρινό χαρακτήρα, η πράξη σας αuτή, κατά τη γνώμη μοu τοuλάχιστο, είναι μονάχα μια πράξη ελαφρόμuαλη όχι όμως και τόσο επαίσχuντη, όταν μάλιστα λάβει κανείς uπ' όψη τοu και το χαρακτήρα σας . . . Παραδέχομαι βέβαια πως είναι μια πράξη αξιόμεμπτη, όμως η κάθε αξιόμεμπτη πράξη δεν είναι κι επαίσχuντη . . . Γενικά θέλω να καταλήξω σε τοότο : Πολλοί το καταλάβαιναν πια σ' ολόκληρη την πολιτεία πως φάγατε κείνες τις τρεις χιλιάδες της κuρίας Βερχόβτσεβας, άκοuσα και γω ο ίδιος αuτή την ιστορία . . . Κι ο Μιχαήλ Μακάροβιτς λόγοu χάρη την άκοuσε . . . Τόσο ποu κατάντησε πια όχι φήμη αλλά xouτσομπολιό ολόκληρης σχεδόν της πολιτείας . Αν δεν κάνω λάθος μάλιστα, και σεις ο ίδιος είπατε σε κάποιον πως κείνες τις τρεις χιλιάδες τις πήρατε απ' την κuρία Βερχόβτσε-β Γ ' " λ " ι , α . . . ι αuτο κιο ας απορω τοσο ποu το κρατοuσατε ετσι μuστικό ως τα τώρα, προσδίδοντας σ ' αuτό το μuστικό σας και κάποιο χαρακτήρα φρίκης ακόμα . . . Είναι απίθανο ένα τέτοιο μuστικό να σας κόστιζε τόσο πολό να το ομολογήσετε . . . γιατί μόλις τώρα φωνάζατε πως θα προτιμοόσατε

ι , " λ 'ψ να πατε στο κατεργο παρα να τ αποκα u ετε . . . Ο εισαγγελέας σώπασε. Ήταν ξαναμμένος . Δεν έκρu

βε τη φοόρκα τοu, το θuμό τοu σχεδόν, και τα είπε όλα χωρίς να νοιάζεται αν τα λέει όμορφα. Μίλαγε σχεδόν ασuνάρτητα και κομπιάζοντας .



- Το αίσχος δεν είναι στα χίλια πεντακόσια ροόβλια μα στο ότι τα ξεχώρισα από κείνες τις τρεις χιλιάδες , είπε σταθερά ο Μίτια .

- Μα τι έχει να κάνει α\)τό; είπε ο εισαγγελέας και χαμογέλασε νε\)ριασμένα . Τι το ιδιαίτερα αισχρό; Τι σημα· σία έχει αν από τις τρεις χιλιάδες πο\) πήρατε μ' αξιόμεμπτο ή, αφοό το προτιμάτε, μ' επαίσχ\)ντο τρόπο ξεχωρίσατε και βάλατε κατά μέρος τα μισά; Το σπο\)δαίο είναι πως οικειοποιηθήκατε τις τρεις χιλιάδες κι όχι το τι τις κάνατε . Όμως, μιας και το 'φερε η κο\)βέντα, για ποιον ακριβώς λόγο το κάνατε α\)τό, γιατί δηλαδή ξεχωρίσατε τα μισά; Γιατί, για ποιο σκοπό το κάνατε; Μπορείτε να μας εξηγήσετε;

- Ω, κόριοι, μα ο σκοπός ίσα-ίσα, η πρόθεση είναι πο\) έχει τη μεγαλότερη σημασία! φώναξε ο Μίτια . Το ξεχώρισα από αισχρότητα, δηλαδή όστερα από \)πολογισμό, ·γιατί ο \)πολογισμός σ ' α\)τή την περίπτωση είναι η αισχρότητα . . . Κι α\)τό κράτησε έναν ολόκληρο μήνα!

- Δε σας καταλαβαίνω . - Με κάνετε κι απορώ . Όμως θα σας το εξηγήσω

καλότερα, ίσως και πραγματικά να 'ναι ακατανόητο . Προσέξτε με λοιπόν : Οικειοποιοόμαι τις τρεις χιλιάδε.ς, πο\) μο\) τις ι:μπιστεότηκαν γιατί με θεωροόσαν τίμιο , κάνω μ' α\)τά τα λεφτά ένα γλέντι τρικοόβερτο, τα σπαταλάω όλα' τ 'άλλο πρωί πάω ; ' ;;ΙΙ. της λέω : «Κάτια, είμαι ένοχος, ξόδεψα τις τρεις χιλιάδες σο\) στο γλέντι ως το τελε\)ταίο καπίκι» . Λοιπόν τι λΙτε; Ε ivαι ωραίο α\)τό; Όχι, δεν είναι ωραίο' έτσι δείχνομαι άτιμος και μικρόψ\)χος, κτήνος σωστό πο\) δεν μπορεί να σ\)γκρατήσει τα πάθη το\) . Ψέματα; Ψέματα; Όμως παρ' όλ' α\)τά δεν είμαι κλέφτης! Δεν είμαι εντελώς κλέφτης δε σ\)μφωνείτε και σεις; Τα γλέντησα μα δεν τα 'κλεΨα. Είναι ακόμα και μια άλλη, πολό σ\)μφερτική για μένα περίπτωση' παρακολο\)θείστε τη σκέψη μο\) γιατί


234 Φ . ΝΤΟΣΤΟΠΕΒΣΚΗ

αλλιώς και πάλι θα τα μπερδέψω ' σα να μου φαίνεται πως ζαλίζομαι ' είναι λοιπόν και μια δεύτερη περίπτωση: Ξοδεύω δω πέρα μονάχα τα χίλια πεντακόσια ρούβλια, δηλαδή τα μισά . Την άλλη μέρα πάω και τις δίνω πίσω τ' άλλα μισά : «Κάτια, είμαι κανάγιας, ελαφρόμυαλος, κάθαρμα, πάρε τα μισά χρήματα, τ' άλλα μισά τα γλέντησα, πάει να πει λοιπόν πως θα σπαταλήσω και τ ' άλλα, παρ ' τα για να μην παρασυρθώ και πάλι ! » Λοιπόν τι λέτε γι' αυτή την περίπτωση; Μπορείτε να με πείτε όπως θέλετε, και κτήνος και κανάγια, όμως κλέφτη δεν μπορείτε να με πείτε γιατί αν ήμουνα κλέφτης δε θα της γύριζα βέβαια τα μισά λεφτά μα θα τα κρατούσα και κείνα . Εξάλλου, βλέποντας εκείνη πως της έφερα τόσο γρήγορα τα μισά, θα μπορεί να ' ναι σίγουρη πως θα της επιστρέψω και τ ,

άλλα, κείνα δηλαδή που γλέντησα' όλη μου τη ζωή θα ψάχνω για να τα βρω, θα δουλέψω να τα βρω και θα της τα πάω . Έτσι μπορεί να 'μαι παλιάνθρωπος, όμως κλέφτης δεν είμαι, ό,τι θέλετε, μα κλέφτης δεν είμαι!

- Παραδέχομαι πως υπάρχει κάποια διαφορά, χαμογέλασε ειρωνικά ο εισαγγελέας . Όμως είναι και πάλι παράξενο που σεις τη νομίζετε τόσο μοιραία αυτή τη διαφορά .

- Ναι, νομίζω πως είναι μοιραία! Παλιάνθρωπος μπορεί να ' ναι ο καθένας, κι ίσως-ίσως είναι ο καθένας, μα κλέφτης μπορεί να γίνει μονάχα ένας αρχιπαλιάνθρωπος. Ας είναι, δεν ξέρω πώς να τις εκφράσω αυτές τις λεπτές διαφορές . . . Μονάχα που ο κλέφτης είναι πιο παλιάνθρωπος απ' τον παλιάνθρωπο. Αυτή είναι η πεποίθησή μου . Ακούστε: Κουβαλάω πάνω μου τα χρήματα έναν ολόκληρο μήνα, μπορώ σε κάθε στιγμή ν' αποφασίσω να τα δώσω πίσω και τότε πια παύω να 'μαι παλιάνθρωπος, όμως όλο και δεν μπορώ να τ ' αποφασίσω, αυτό είναι το σπουδαίο, αν και κάθε μέρα λέω στον εαυτό μου : «αποφάσισέ το, αποφάσισέ το , παλιάνθρωπε» , κι όμως έναν ολόκληρο μήνα



δεν μπορώ να πάρω την απόφαση, α\)τό είναι! Λοιπόν πώς το νομίζετε; Είναι ωραίο α\)τό, είναι καλό;

- Ας πουμε ότι δεν είναι καλό, α\)τό το καταλαβαίνω πολύ καλά και δεν έχω καμιάν αντίρρηση, απάντησε σ\) γκρατημένα ο εισαγγελέας. Μα και γενικά ας αφήσο\)με κατά μέρος όλες α\)τές τις λεπτότατες διαφορές κι ας ξανάρθο\)με στα γεγονότα, αν βέβαια το θέλετε και σεις. Το γεγονός λοιπόν είναι πως ως τα τώρα δεν είχατε την καλοσύνη να μας εξηγήσετε, αν και σας ρωτήσαμε, για ποιο λόγο κάνατε στην αρχή ένα τέτοιο ξεχώρισμα των τριών χιλιάδων, δηλαδή τα μισά τα γλεντ1jσατε και τα \)πόλοιπα τα φ\)λάξατε; Ειδικά μας ενδιαφέρει να μάθο\)με γιατί φ\)λάξατε τα μισά χρήματα; Σε τι σκοπε6ατε να τα χρησιμοποιήσετε; Επιμένω σ ' α\)τή μο\) την ερώτηση, Ντιμήτρι Φιόντοροβιτς .

- Μα και βέβαια, δίκιο έχετε! φώναξε ο Μίτια χτ\)πώντας με το χέρι το μέτωπό το\) . Να με σ\)γχωρείτε πο\) σας βασανίζω τόσην ώρα και δε σας εξηγώ το σπο\)δαιότερο, αλλιώς θα καταλαβαίνατε στο λεπτό, γιατί στο σκοπό ίσα- ίσα, στην πρόθεση βρίσκεται όλο το αίσχος! Ήταν βλέπετε ανακατεμένος σ' όλ' α\)τά κι ο γέρος, ο μακαρίτης, πο\) προσπαθούσε να παρασύρει την Αγκραφένα Αλεξάντροβνα . Εγώ ζήλε\)α, νόμιζα τότε πως ίσως να προτιμούσε εκείνον και όχι εμένα . Το λοιπόν σκεφτόμο\)να κάθε μέρα : Τι θα γίνει αν ξάφνο\) πάρει την απόφασή της, αν κο\)ραστεί να με βασανίζει κι έρθει να μο\) πμ: « εσένα αγαπώ κι όχι εκείνον, πάρε με κι ας πάμε στην άκρη το\) κόσμο\)) ; Και γω να 'χω μονάχα δ\)ο εικοσαράκια! Με τι λεφτά να την πάρω να φύγο\)με; Τι θα 'κανα τότε; Ήμο\)ν χαμένος. Γιατί, βλέπετε, τότε δεν την ήξερα και δεν την καταλάβαινα, νόμιζα πως θέλει λεφτά και πως δε θα μο\) σ\)γχωρούσε ποτέ τη φτώχεια μο\) . Τότε λοιπόν ξεχώρισα και γω τα μισά χρήματα και τα ' ραΦα σ' ένα πανάκι, τα ' ραΦα Φύχραιμα,



\)πολογιστικά, πριν πάω να μεθοκοπήσω κι ύστερα με το \)πόλοιπο μισό πήγα και γλέντησα! Ό,τι θέλετε πέστε σεις, όμως α\)τό ήταν παλιανθρωπιά! Καταλάβατε τώρα;

Ο εισαγγελέας γέλασε δ\)νατά, το ίδιο κι ο ανακριτής. - Εγώ νομίζω πως ήταν πολύ λογική και ηθική α\)τή

η πράξη σας, πο\) ξεχωρίσατε δηλαδή τα μισά για να μην τα ξοδέΦετε κι α\)τά στο γλέντι, είπε χαχανίζοντας ο Ν ικολάι Παρφιόνοβιτς. Τι κακό \)πάρχει σ' όλ' α\)τά;

- Μα το κακό είναι πο\) έκλεΦα, α\)τό είναι ! Ω , Θεέ μο\) , καταντάει φρ ιχτό πο\) δε θέλετε να με καταλάβετε ! Όλο τον καιρό πο\) κρέμονταν τα χίλια πεντακόσια ρού βλια στο λαιμό μο\) , μέσα στο πανάκι, κάθε μέρα και κάθε ώρα έλεγα στον εα\)τό μο\) : «Ε ίσαι κλέφτης, είσαι κλέφτης! » Γι ' α\)τό κιόλας φερόμο\)να τόσο άγρια όλον εκείνο το μήνα, γι' α\)τό κα\)γάδιζα στην ταβέρνα, γι ' α\)τό έδειρα τον πατέρα μο\) . Γ ιατί αισθανόμο\)να πως είμαι κλέφτης! Ακόμα και στον Αλιόσα , τον αδερφό μο\) , δεν είχα το κο\)ράγιο ν ' αποκαλύΦω α\)τό το μ\)στικό μο\) : Τόσο πολύ με βασάνιζε η σκέΦη πως είμαι πρόστ\)χος και λωποOUτης! Ό μως μάθετε και τούτο : Όλον εκείνον τον καιρό πο\) είχα τα λεφτά πάνω μο\) έλεγα κάθε μέρα και κάθε ώρα στον εα\)τό μο\) : « Κι όμως όχι, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, ίσως και να μην είσαι ακόμα κλέφτης» . Γ ιατί ; Μ α γιατί αύριο κιόλας μπορείς να πας και να δώσεις α\)τά τα χίλια πεντακόσια ρούβλια στην Κάτια . Και λοιπόν χτες μονάχα τ' αποφάσισα να βγάλω το φ\)λαχτό απ' το λαιμό μο\) , καθώς πήγαινα απ' τη Φένια στο\) Περχότιν . Ως τα τότε όλο και δεν τ' αποφάσιζα να το κάνω . Και μόλις το ' βγαλα , κείνην ακριβώς τη στιγμή , έγινα τελειωτικά πια κι αναμφισβήτητα κλέφτης, κλέφτης κι άτιμος για όλη μο\) τη ζωή . Γ ιατί; Γιατί μόλις έσκισα το πανάκι, χάθηκε πια κάθε ελπίδα μο\) πως θα μπορούσα να πάω στην Κάτια και να της πω : «Ε ίμαι παλιάν-



θρωπος μα κλέφτης δεν είμαι! » Με καταλαβαίνετε τώρα, με καταλαβαίνετε;

- Και για ποιο λόγο τ' αποφασίσατε α\)τό χτες το βράδ\); ρώτησε ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς.

- Γιατί; Αστεία ερώτηση: Γιατί απλούστατα καταδίκασα τον εα\)τό μο\) σε θάνατο . Θα σκοτωνόμο\)να δω πέρα στις πέντε η ώρα το πρωί . «Δεν έχει σημασία, σκέφτηκα, αν θα πεθάνω παλιάνθρωπος ή τίμιος! » Κι όμως όχι! Αποδείχτηκε πως δεν είναι το ίδιο! Δε με βασάνιζε τόσο πολύ -με πιστεύετε τάχα, κύριοι;- όλην α\)τή τη νύχτα πως σκότωσα το γερο-\)πηρέτη και πως ίσως-ίσως θα μ' εξορίζανε στη Σιβηρία, ( και πότε; Όταν κέρδισα πια την αγάπη μο\) και μο\) ανοίχτηκαν οι ο\)ρανοί! ) . Ω, κι α\)τό με βασάνιζε, μα όχι και τόσο. Όχι τόσο, όσο α\)τή η καταραμένη σ\)ναίσθηση πως πήρα τελειωτικά εκείνα τα καταραμένα χρήματα, τα ξόδεΦα και κατά σ\)νέπεια ήμο\)ν πια οριστικά κι αμετάκλητα κλέφτης! Ω, κύριοι, σας το ξαναλέω κι η καρδιά μο\) ματώνει : Πολλά πράματα έμαθα α\)τή τη νύχτα! Έμαθα πως όχι μονάχα είναι αδύνατο να ζεις όταν είσαι παλιάνθρωπος μα πως όταν είσαι παλιάνθρωπος είναι αδύνατο και να πεθάνεις . . . Μάλιστα, κύριοι, πρέπει να πεθαίνει τίμια κανείς! . . .

Ο Μίτια είχε χλομιάσει. Το πρόσωπό το\) ήταν εξο\)θενωμένο και καταβασανισμένο, παρ' όλο πο\) 'χε μιλήσει μ' έξαΦτr·

- Αρχίζω να σας καταλαβαίνω, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, είπε μακρόσ\)ρτα ο εισαγγελέας σάμπως με κάποια σ\)μπόνια· όμως νομίζω πως όλ' α\)τά είναι δική σας φαντασία, φταίνε τα νεύρα σας, τ ' αρρωστημένα νεύρα σας . . . Γιατί, λόγο\) χάρη, για ν' απαλλαγείτε απ' το βάσανο πο\) σας τ\)ραννούσε έναν ολόκληρο μήνα, γιατί δεν πήγατε να δώσετε τα μισά λεφτά σε κείνη πο\) σας εμπιστεύτηκε τα χρήματα κι όταν πια θα εξηγιόσαστε μαζί της γιατί, μια


2 3 8 Φ. NTOΣTOΓlEBΣK H

κι η κατάστασή σας ήταν τόσο φριχτή όπως τη λΙτε, γιατί να μη δοκιμάζατε Ινα συνδυασμό που φαίνεται τόσο φυσικός και τον σκΙφτεται κανείς απ' την πρώτη στιγμή, να της ζητήσετε δηλαδή το ποσό που σας χρειαζόταν αφού πρωτύτερα παραδεχόσαστε τίμια κι ειλικρινά το λάθος σας; Αυτή, όντας μεγαλόψυχη και βλιποντας τη μεγάλη ανάγκη που Ιχετε, δε θα σας αρνιόταν βιβαια . Σίγουρα θα σας τα 'δινε τα χρήματα, αν μάλιστα ,ης υπογράφατε κανΙνα γραμμάτιο ή στο κάτω-κάτω αν της δίνατε την ίδια κείνη εγγύηση που προτείνατε στον Ιμπορα Σαμσόνοβ και στην κυρία Χοχλάκοβα . Γιατί και τώρα ακόμα θεωρείτε αυτή την εγγύηση τίμια, Ιτσι δεν είναι;

Ο Μίτια κοκκίνισε μονομιάς. -Ώστε λοιπόν για τόσο παλιάνθρωπο μ' Ιχετε; Δ�ν

μπορεί να το λΙτε αυτό στα σοβαρά! πρόφερε αγανακτισμΙνα κοιτάζοντας τον ε:ισαγγελΙα κατάματα σα να μην πίστευε πως όσα άκουσε τα είπε αυτός.

- Σας βεβαιώνω πως δεν αστειεύομαι . . . Γιατί νομίζετε πως δεν το είπα στα σοβαρά; απόρησε με τη σειρά του κι ο εισαγγελΙας .

- Ω, πόσο πρόστυχο θα 'ταν αυτό ! Το ξΙρετε, κύριοι, πως με βασανίζετε; Ας είναι, θα σας τα πω όλα, θα σας ομολογήσω τώρα πια όλη την καταχθόνια σκΙψη μου, όμως αυτό θα το κάνω για να σας ντροπιάσω . Θα απορήσετε κι οι ίδιοι μΙχρι ποιο σημείο αισχρότητας μπορούν να φτάσουν οι συνδυασμοί των ανθρώπινων αισθημάτων . Μάθετε λοιπόν πως τον σκΙ φτηκα και μόνος μου αυτόν το συνδυασμό, αυτόν ακριβώς που μόλις τώρα μου είπατε , κύριε εισαγγελΙα! Ναι, κύριοι, αυτό τον καταραμΙνο μήνα μού πΙρασε κι αυτή η σκΙψη, και σχεδόν τ' αποφάσισα να πάω στην Κάτια, τόσο πρόστυχος ήμουνα! Μα να πάω να τη βρω, να της ομολογήσω πως την απάτη σα , και γι' αυτή την απάτη, για να μπορΙσω να πραγματοποιήσω αυτή την



απάτη, για να πληρώσω τα έξοδα αuτής της απάτης να πάω και να ζητήσω λε.φτά απ' αuτή την ίδια , απ ' την Κάτια. (Να ζητήσω, τ ' ακοίιτε.; Να ζητήσω! ) Και να φίιγω αμέσως με. την άλλη, με. την αντίζηλό της ποι> μισε.ί την Κάτια και την έχε.ι προσβάλε.ι . . . μα ε.λάτε. στα σίιγκαλά σας . Τρε.λαθήκατε., κίιριε. ε.ισαγγε.λέα!

- Ναι, βέβαια, δε.ν σκέφτηκα πως . . . αuτή τη γuναικε.ία ζήλε.ια . . . αν πραγματικά μποροίισε. να uπάρχε.ι ζήλε.ια σ' αuτή την πε.ρίπτωση όπως βε.βαιώνε.τε. . . . ναι, δε.ν αντιλέω, κάτι τέτοιο θα σuμβαίνε.ι, ε.ίπε. χαμογε.λώντας ο ε.ισαγγε.λέας .

Μ ' θ ' , ' λ β , , - α αuτο πια α τανε. το σο με.γα η ρομια, ε.ιπε. ο Μίτια χτuπώντας άγρια τη γροθιά τοι> στο τραπέζι, ποι> και γω δε.ν ξέρω πώς να την ονομάσω ! Και το ξέρε.τε. τάχα πως αuτή μπορε.ί και να μοι> 'δινε. αuτά τα λε.φτά, τι λέω, και βέβαια θα μοι> τα 'δινε., θα μοι> τα 'δινε. για να μ' ε.κδικηθε.ί, για την ηδονή της ε.κδίκησης θα μοι> τα 'δινε., από πε.ριφρόνηση, γιατί κ� αuτή έχε.ι μια καταχθόνια Φuχή κι ε.ίναι πολίι φλογε.ρή καρδιά! Εγώ βέβαια θα 'παιρνα τα χρήματα, ω, ναι, θα τα 'παιρνα και τότε. σ' όλη μοι> τη ζωή, ω Θε.έ. μοu ! Με. σuγχωρε.ίτε., κίιρtoι, αν φωνάζω έτσι ε.ίναι γιατί όλ' αuτά δε.ν ε.ίναι πολίις καιρός ποι> τα σκέφτηκα, προχθές μόλις, τη νίιχτα ακριβώς ποι> 'χανα τo� καιρό μοι> με. το Λιαγκάβη, και το ξανασκέφτηκα και χτε.ς, ναι, χτε.ς, όλη τη μέρα το σκε.φτόμοuν ώσποι> σuνέβηκε. κε.ίνο . . .

- Τι σuνέβη; ρώτησε. ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς πε.ρίε.ργος , μα ο Μίτια δε.ν τον άκοuσε. .

- Σας ομολόγησα κάτι τρομε.ρό, σuμπέρανε. αuτός crxuθρωπά . Εκτιμε.ίστε. το λοιπόν, κίιριοι . Μα δε. φτάνε.ι αuτό, δε. φτάνε.ι, να το ε.κτιμήσε.τε., πρέπε.ι να το τιμήσε.τε. κιόλας. Αν όχι, αν κι αuτό δε. θα μιλήσε.ι στις Φuχές σας, τότε. πια θα πε.ι πως δε.ν με. σέβε.στε. καθόλοu, κίιρtoι, και γω θα πε.θάνω απ ' την ντροπή μοι> ποι> κάθισα και τα ε.ίπα



όλ' αυτά σ' ανθρώπους σαν και σας! Ω, θ' αυτοκτο ήσω! Μα το βλέπω, το βλέπω κιόλας πως δε με πιστεύετε! Τι κάνετε κει; Θέλετε κι αυτό να το γράψετε; φώναξε τρομαγμένα .

- Μα θα σημειώσουμε αυτά που μας είπατε, τον κοίταξε απορημένος ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς. Δηλαδή πως ως την τελευταία στιγμή σκεφτόσαστε να πάτε στην κυρία Βερχόβτσεβα να της ζητήσετε αυτό το ποσό . . . Σας βεβαιώνω, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, πως αυτό έχει μεγάλη σημασία για μας, όλη δηλαδή η αφήγησή σας . . . μα και για σας έχει σημασία, ιδιαίτερα για σας είναι σημαντικό .

- Σπλαχνιστείτε με, κύριοι, είπε ο Μίτια και χτύπησε τα χέρια του . Αυτό τουλάχιστο μην το γράφετε, δεν έχετε λίγη ντροπή πάνω σας; Εγώ τώρα, (πώς να το πω; ) έσκισα στα δυο την ψυχή μου μπροστά σας και σεις πάτε να επωφεληθείτε και τη σκαλίζετε με τα δάχτυλά σας . . . Ω , Θεέ μου !

Σκέπασε απελπισμένος το πρόσωπο με τα χέρια του . - Μην ανησυχείτε τόσο, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, είπε

ο εισαγγελέας όλα όσα γράφουμε τώρα, στο τέλος θα σας τα διαβάσουμε και σ' όσα δε θα συμφωνείτε θα τ' αλλάξουμε σύμφωνα με τη δική σας υπόδειξη . Τώρα θα σας ξαναρωτήσω για τρίτη φορά: Σε κανένα δεν είπατε πως ράψατε κείνα τα λεφτά στο φυλαχτό; Αυτό, ομολογώ, μου είναι σχεδόν αδύνατο να το πιστέψω .

- Σε κανέναν, σε κανέναν . Σας τα είπα όλα μα σεις δε θέλετε να με καταλάβετε . Αφήστε με ήσυχο.

-' Οπως θέλετε, αυτό το ζήτημα πρέπει να ξεκαθαριστεί κι έχουμε πολύν καιρό ακόμα μπροστά μας, μα τώρα σκεφτείτε το και μόνος σας . Μπορούμε να σας φέρουμε δεκάδες μάρτυρες που θα βεβαιώσουν πως σεις ο ίδιος λέγατε, φωνάζατε μάλιστα, ότι ξοδέψατε τότε τρεις χιλιάδες, τρεις κι όχι χίλια πεντακόσια ρούβλια, μα και τώρα, μόλις



ήρθατε χτες εδώ πέρα το είπατε σε πολλοuς πως φέρατε μαζί σας τρεις χιλιάδες . . .

-' Οχι δεκάδες μα εκατοντάδες μάρτuρες μπορείτε να βρείτε, διακόσιοuς μάρτuρες, διακόσιοι άνθρωποι τ' ακοuσανε, χίλιοι τ ' ακοuσανε ! ξεφώνισε ο Μίτια .

- Βλέπετε λοιπόν; ' Ολοι, όλοι μποροuν να το βεβαιώσοuν . Δε νομίζετε λοιπόν πως μια κι είναι όλοι, το πράμα έχει κάποια σημ,ασία;

- Καμιά σημασία δεν έχει. Ε ίπα ψέματα κι οι άλλοι επαναλάβανε το ψέμα μοu .

- Μα για ποιο λόγο είπατε «ψέματα» όπως λέτε; - Αuτό πια ένας διάολος το ξέρει. Ίσως για να καu-

χηθώ . . . ποu . . . ΠΟι) ξόδεψα τάχα τόσα πολλά για να γλε-ντήσω . . . Ίσως για να ξεχάσω τ' άλλα λεφτά ΠΟι) 'χα ραμ-μένα στο πανάκι . . . ναι, αuτός ίσα- ίσα είναι ο λόγος . . . διάολε . . . πόσες φορές με ρωτήσατε για το ίδιο πράγμα; Ε , είπα Ψέματα, αuτό είναι όλο . Κ ι αφο'; τ ο είπα την πρώτη φορά δεν ήθελα uστερα να το διορθώσω. Γιατί λέει ψέματα ο άνθρωπος καμιά φορά;

- Αuτό είναι πολ'; OUσκολο να το καταλάβει κανείς, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, να καταλάβει δηλαδή γιατί λέει ψέματα Q άνθρωπος, είπε με uφος νοuθεσίας ο εισαγγελέας . Πέστε μας ωστόσο, ήταν μεγάλο κείνο το φuλαχτό, όπως το λέτε, ΠΟι) κρεμόταν στο λαιμό σας;

-Όχι, δεν ήταν μεγάλο. - Πόσο μεγάλο πάνω κάτω; - Αν διπλώσετε στη μέση ένα κατοστάρικο θα κατα-

λάβετε πόσο μεγάλο ήταν. - Δεν θα 'ταν καλuτερα να μας δείχνατε τα κομμάτια

τοu ; Θα τα 'χετε βέβαια, ε ; - ΦΤΟι) να πάρει και να σηκώσει . . . τι βλακείες είν'

αuτές . . . δεν ξέρω πο,; είναι τώρα. -' Ομως επιτρέψτε μοΙ) να σας ρωτήσω: πο,; και πότε



το βγάλατε απ' το λαιμό σας; Γιατί, βέβαια, όπως το είπατε κι ο ίδιος, δεν πήγατε στο σπίτι σας;

- Να, όταν βγήκα απ' το σπίτι της Φένιας και πήγαινα στον Περχότιν το 'βγαλα κει στο δρόμο και πήρα τα λεφτά .

- Μέσα στο σκοτάδι; - Τι μου χρειαζόταν το φως; Το ξήλωσα με το δά-

χτυλο στο πι και φι. - Χωρίς ψαλίδι, στο δρόμο; - Στην πλατεία, αν δεν κάνω λάθος. Τι να το κανω

το ψαλίδι; Το πανί ήταν παλιό, σκίστηκε αμέσως. - Και τι το κάνατε όστερα αυτό το πανί; - Το πέταξα. - Ποό ακριβώς; - Μα στην πλατεία, σας λέω, στην πλατεία! Ποό θέ-

λετε να θυμάμαι σε ποιο ακριβώς σημείο της πλατείας; Και στο κάτω-κάτω τι σας ενδιαφέρει αυτό;

- Αυτό είναι πολό σημαντικό, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς. Το τεκμήριο αυτό θα 'ταν μια απόδειξη σε όφελός σας . Πώς δε θέλετε να το καταλάβετε; Και ποιος σας βοήθησε να το ράψετε εδώ κι ένα μήνα;

- Κανένας δε με βοήθησε, μονάχος μου το ' ραψα. - Ξέρετε να ράβετε; -Ένας στρατιώτης πρέπει να ξέρει να ράβει, μα εδώ

οότε καν χρειάζεται να ξέρεις . - Κι από ποό το πήρατε το υλικό, δηλαδή κείνο το

πανί όπου ράψατε τα χρήματα; - Μήπως αστειεόεστε; - Κάθε άλλο, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς. Δεν είναι ώρα

γι' αστεία . - Δε θυμάμαι από ποό το πήρα το πανί . Κάπου θα

το βρήκα . Digitized by 10uk1s, June 2009

ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑ20Β 243

- Δε σας φαίνεται παράξενο που δεν το θυμάστε αυτό το τόσο σημαντικό;

- Μα το Θεό, σας λέω , δε θυμάμαι . Ίσως να έσκισα κανένα εσώρουχο .

- Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον: Θα μπορούσαμε αύριο κιόλας να Φάξουμε στο σπίτι σας και να βρούμε αυτό το πουκάμισο ίσως απ' όπου κόΦατε το κομμάτι. Τι ύφασμα ήταν; Λινό ή μπαμπακερό;

- Πού να ξέρω τώρα τι ύφασμα ήταν; Για σταθείτε . . . Νομίζω πως δεν το ' κοΦα από πουκάμισο . Ήταν μπαμπακερό . . . Μου φαίνεται πως έραΦα τα χρήματα σ' ένα σκουφάκι της σπιτονοικοκυράς μου .

- Σ ' ένα σκουφάκι της νοικοκυράς; - Ναι, της το βούτηξα. - Πώς δηλάδή το βουτήξατε; - Ναι, σα να θυμάμαι τώρα πως πραγματικά της εί-

χα βουτήξει ένα σκουφάκι για να το 'χω για πατσαβούρα, ίσως για να καθαρίζω τις πένες μου . Το πήρα κρυφά γιατί ήταν κουρέλι πια κι άχρηστο . Εκεί μέσα έραΦα τα χίλια πεντακόσια ρούβλια . . . Ναι, νομίζω πως σε κείνο ακριβώς το κουρέλι τα 'ραΦα . Ένα παλιό, χιλιοπλυμένο μπαμπακερό κουρέλι ήτανε .

- Αυτό το θυμάστε καλά; - Δεν ξέρω . Μου φαίνεται πως έτσι είναι . Μα στα

παλιά μου τα παπούτσια κι αν δεν είναι έτσι! ..:...- Θα μπορούσε τουλάχιστον η σπιτονοικοκυρά σας να

θυμηθεί πως έχασε αυτό το αντικείμενο; - Καθόλου . Ποτέ της δεν το γύρεΦε . Ήταν ένα κου

ρέλι, σας λέω, ένα κουρέλι που δεν άξιζε πεντάρα. - Και τη βελόνα από πού την πήρατε; Τις κλωστές; - Δε λέω λέξη πια . Φτάνει! θύμωσε πια για τα καλά

ο Μίτια .



- Παράξενο πάντως που δε θυμάστε καθόλου σε ποιο ακριβώς μΙρος πετάξατε αυτό το , . . φυλαχτό . . .

- Να διατάξετε αόριο κιόλας να σκουπίσουν την πλατεία κι ίσως το βρείτε, είπε ειρωνικά ο Μίτια. Φτάνει, κόριοι, φτάνει, πρόσθεσε εξουθενωμΙνος. Το βλiπω καθαρά πια: Δε με πιστΙψατε! Οότε λΙξη δεν πιστΙψατε απ' όσα σας είπα! Δε φταίτε σεις , εγώ φταίω . Γιατί ν' αρχίσω; Γιατί, γιατί βρόμισα τον εαυτό μου αποκαλόπτοντας το μυστικό μου; Εσείς με κορο'ίδεόετε, το βλiπω απ ' την Ικφραση των ματιών σας . Εσείς, κόριε εισαγγελiα, με φΙρατε ως εδώ ! Πανηγυρίστε τώρα αν το βαστάει η καρδιά σας . . . ΚαταραμΙνοι να 'στε, βασανιστΙς !

Έσκυψε το κεφάλι κι Ικρυψε το πρόσωπο στα χΙρια του .

Ο εισαγγελΙας κι ο ανακριτής σωπαίνανε. Σε λίγο ανασήκωσε το κεφάλι και τους κοίταξε κάπως άπλανα. Το πρόσωπό του Ιδειχνε πως τώρα είχε βυθιστεί σε μιαν αθεράπευτη απελπισία κι Ιγινε σιωπηλός σα να μην καταλάβαινε τι του γινόταν. Όμως Ιπρεπε να τελειώνουν , Έπρεπε να εξετάσουν τώρα τους μάρτυρες . Ήταν κιόλας οχτώ η ώρα. Τα κεριά τα 'χαν σβήσει προ πολλοό . Ο Μιχαήλ Μακάροβιτς κι ο Καλγκάνοβ, που όλη την ώρα μπαινόβγαινα'v στο δωμάτιο, τώρα είχαν βγει . Ο εισαγγελiας κι ο ανακριτής φαίνονταν ποΜ κουρασμΙνοι , Το πρωινό ήταν σκοτεινό, όλος ο ουρανός ήταν συννεφιασμΙνος κι Ιβρεχε με το τουλοόμι. Ο Μίτια κοίταζε μ' άπλανο βλiμμα τα παράθυρα .

- Μπορώ να ρίξω μια ματιά απ' το παράθυρο; ρώτησε ξαφνικά το Νικολάι Παρφιόνοβιτς.

- Ω, παρακαλώ, όσες θiλετε, απάντησε αυτός . Ο Μίτια σηκώθηκε και πλησίασε στο παράθυρο. Η βρο

χή μαστίγωνε τα πρασινωπά τζάμια. Ακριβώς κάτω απ' το παράθυρο φαινόταν ο λασπωμΙνος δρόμος, και πιο πΙρα, μΙσα στο βροχερό σόθαμπο, οι μαόρες φτωχικΙς ίσμπες που



φάνταζαν πιο μαύρες και πιο φτωχές απ' τη βροχή. Ο Μίτια θυμήθηκε το «χρυσομάλλη Φοίβο» και πως ήθελε να σκοτωθεί όταν θα ' βγαινε η πρώτη του αχτίδα: «σα να μου φαίνεται ένα τέτοιο πρωινό θα ' ταν πιο ταιριαστό» , σκέφτηκε ειρωνικά και κούνησε κουρασμένα το χέρι του και ξάφνου γύρισε προς το μέρος των «βασανιστών» .

- Κύριοι! φώναξε . Το βλέπω πια πως είμαι χαμένος . Όμως εκείνη; Πέστε μου , σας ικετεύω, τ ι θα γίνει μ ε κείνη; Δε θα χαθεί βέβαια κι αυτή μαζί μου ! Είναι αθώα, χτες δεν ήξερε τι έλεγε όταν φώναζε πως «αυτή φταίει για όλα» . Δε φταίει σε τίποτα, σε τίποτα! Όλη τη νύχτα αυτό μ' ανησυχούσε καθώς μιλούσα μαζί σας . . . Μπορείτε, κάνει να μου πείτε τι θα απογίνει;

- Ησυχάστε, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, απάντησε αμέσως ο εισαγγελέας προς το παρόν δεν έχουμε κανένα λόγο ν ' ανησυχήσουμε το άτομο για το οποίο τόσο πολύ ενδιαφέρεστε. Ελπίζω πως κι αργότερα δε θα προκύψει τίποτα εναντίον της. Απεναντίας θα κάνουμε το καθετί που περνάει απ' το χέρι μας . Να είστε εντελώς ήσυχος.

- Σας ευχαριστώ, κύριοι , καλά το 'λεγα πως παρ' όλ' αυτά είσαστε τίμιοι και δίκαιοι άνθρωποι . Έφυγε πια τούτος ο βραχνάς απ' την ψυχή μου . . . Λοιπόν τι θα κάνουμε τώρα; Είμαι έτοιμος .

- Μα να, θα πρέπει να βιαστούμε . Πρέπει χωρίς χρονοτριβή ν' αρχίσουμε να εξετάζουμε τους μάρτυρες, Όλ' αυτά πρέπει να γίνουν επί παρουσία σας και . . .

- Τι θα λέγατε για ένα τσαγάκι; τον διέκοψε ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς. Αν δεν κάνω λάθος, μας αξίζει!

Αποφάσισαν, αν υπάρχει έτοιμο τσάι κάτω (ο Μιχαήλ Μακάροβιτς είχε κατέβει κιόλας γι ' αυτή τη δουλειά ) να πιουν από ένα ποτήρι κι ύστερα να «συνεχίσουν» . ' Οσο για το κανονικό τσάι και τα «ορεχτικά» να το αναβάλουν για ευθετότερη ώρα. Τσάι υπήρχε κάτω και το φέρανε αμέσως .



Ο Μίτια στην αρχή αρνήθηκε να πιει το ποτήρι που του πρόσφερε ευγενικά ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς, μα ίιστερα ζήτησε ο ίδιος να του δώσουν και το 'πιε με βουλιμία . Γενικά φαινόταν καταπληκτικά εξαντλημένος. Θα νόμιζε κανείς πως όντας έτσι γεροδεμένος όπως ήταν δεν θα 'χε καμιά επίδραση πάνω του το ξενίιχτι, έστω κι αν πέρασε από τόσες αγωνίες. Μα το αισθανόταν κι ο ίδιος πως μόλις κατάφερνε να κάθεται και να μην πέφτει. Ήταν στιγμές που νόμιζε πως όλα γυρίζουνε μπροστά στα μάτια του .

«Λίγο ακόμα και θ ' αρχίσω να παραμιλάω» , σκέφτηκε .


ν π ι

Οι καταθέσ�ις των μαρτόρων . Τ ο κοότσικο .

Η ΕΞΕΤΑΣΗ των μαρτύρων άρχισε. Όμως από δω και πέρα δε θα συνεχίσουμε πια τόσο λεπτομερειακά τη διήγησή μας . Θα παραλείψουμε λοιπόν τις νουθεσίες

του Νικολάι Παρφιόνοβιτς που πληροφορούσε τον κάθε μάρ· τυρα πως έπρεπε να πει την αλήθεια χωρίς φόβο και χωρίς πάθος και πως αργότερα θα χρειαστεί να επικυρώσει εvόρχως την κατάθεση του . Ακόμα πως ο κάθε μάρτυρας θα πρέπει να υπογράψει το πρακτικό της κατάθεσής του κ .τ .λ . κ .τ .λ . Θα παρατηρήσουμε μονάχα πως το κυριότερο σημείο που σ' αυτό εφιστούσαν πάντα οι ανακριτές την προσοχή των μαρτύρων ήταν για τις τρεις

' χιλιάδες : Αν δηλαδή

ήταν τρεις οι χιλιάδες που ξόδεψε ο Ντιμήτρι Φισντόροβιτς στο πρώτο τοu γλέντι, εδώ κι ένα μήνα, ή χίλια πεντακόσια ρούβλια . Επίσης, αν ήταν τρεις χιλιάδες αυτά που έφερε τώρα μαζί του ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς ή χίλια πεντακόσια ρούβλια . Αλίμονο, όλες οι καταθέσεις ήταν σε βάρος του Μίτια, όλες ως την τελευταία. Μερικοί μάρτυρες μάλιστα κάνανε γνωστά μεριχά καταπληκτικά σχεδόν γεγονότα



ποu διαΦε.ύδανε. τοuς ισχuρισμούς τοu . Πρώτος απ' όλοuς ε.ξε.τάστηκε. ο Τρύφων Μπορίσιτς . Παροuσιάστηκε. μπροστά στοuς ανακριτές χωρίς να φοβάται καθόλοu, αντίθε.τα μ' ένα ύφος αuστηρό και γε.μάτο αγανάκτηση ε.νάντια στον κατηγορούμε.νο, πράγμα ποu τοu πρόσδινε. ε.ξαιρε.τική ε.ιλικρίνε.ια κι αξιοπρέπε.ια . Μίλαγε. λίγο, σuγκρατημένα, πε.ρίμε.νε. πρώτα να τον ρωτήσοuν κι απαντούσε. με. ακρίβε.ια και πε.ρίσκε.Φη . Σταθε.ρά κι αδίστακτα κατάθε.σε. πως ε.δώ κι ένα μήνα δε.ν μπορε.ί να ξοδε.ύτηκαν λιγότε.ρε.ς από τρε.ις χιλιάδε.ς, πως όλοι οι μοuζίκοι δω πέρα μπορούν να το βε.βαιώcrouv πως τ' ακούσανε. απ' τον ίδιο το «Μήτρι Φιοντόριτς» .

« Μονάχα στις τσιγγάνε.ς σκόρπισε. αμέτρητα λε.φτά. Μονάχα γι' αuτές θα τοu φύγανε. σίγοuρα πάνω από χίλια ρούβλια » .

- Ούτε. και πε.ντακόσια δε.ν θα 'δωσα σ ε. δαύτε.ς, ε.ίπε. ο Μίτια σκuθρωπά' μονάχα ποu δε.ν τα μέτρησα τότε., ήμοuνα με.θuσμένος. Κρίμα . . .

Ο Μίτια καθόταν τώρα στο πλάι με. την πλάτη προς το παραβάν. 'Ακοuγε. σκuθρωπός, φαινόταν με.λαγχολικός και κοuρασμένος κι ε.ίχε. ένα ύφος σα να έλε.γε.: «Ε , πέστε. ό,τι θέλε.τε. τώρα . Το ίδιο μοu κάνω> .

- Πάνω από χίλια ξοδέΦατε., Μήτρι Φιοντόριτς, τον διέΦε.uσε. σταθε.ρά ο Τρύφων Μπορίσιτς . Τα πε.τάγατε. τα λε.φτά δε.ξιά κι αριστε.ρά χωρίς λόγο και κε.ίνε.ς τα μαζε.ύανε.. ' Ολοι τοuς δα ε.ίναι κλέφτε.ς και λωπoΔUτε.ς, αλογοκλέφτε.ς ε.ίναι, γι ' αuτό και τοuς διώξανε. από δω, αλλιώς ίσως κι οι ίδιοι θα μπορούσαν να μας ποuν πόσα τσε.πώσανε.. Το ε.ίδα με. τα μάτια μοu τότε. το μάτσο ποu κρατάγατε. -δε.ν τα μέτρησα, αuτό το παραδέχομαι- όμως θuμάμαι πως με. το μάτι φαίνονταν για πολύ πε.ρισσότε.ρα από χίλια πε.ντακόσια . . . Πολύ παραπάνω ! Πού χίλια πε.ντακόσια . Έχοuμε. δε.ι δα και λόγοu μας λε.φτά στη ζωή μας και μπορούμε. να κρίνοuμε. .


ΑΔ ΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ 249

Όσο για το χτεσινό ποσό, ο Τρίιφων Μπορίσιτς απάντησε πως ο ίδιος ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς μόλις κατέβηκε απ' το αμάξι, του είπε πως έφερε μαζί του τρεις χιλιάδες.

- Είσαι βέβαιος, Τρίιφων Μπορίσιτς ; ρώτησε ο Μίτια. Έτσι σ' το είπα καθαρά και ξάστερα πως έφερα μαζί μου τρεις χιλιάδες ;

- Μου το είπατε, Μήτρι Φιοντόριτς . Ήταν μπροστά κι ο Αντρέι όταν μου το λέγατε. Εδώ είναι ακόμα ο Αντρέι, δεν έφυγε, φωνάξτε τον και κείνον. Και κει , στη σάλα, όταν κερνοίισατε τη χορωδία, φωνάξατε πως είναι το έκτο χιλιάρικο που ξοδείιετε δω πέρα μαζί με τα προηγοίιμενα δηλαδή, αυτό θα εννοοίισατε βέβαια . Ο Στεπάν κι ο Συμεών τ' ακοίισανε, μα κι ο Πιοτρ Φόμιτς Καλγκάνοβ στεκόταν κείνη τη στιγμή δίπλα σας, ίσως και κείνος να το θυμάται . . .

Η κατάθεση για το έκτο χιλιάρικο έκανε μεγάλη εντίιπωση στους ανακριτές. Τους άρεσε αυτή η καινοίιργια διατίιπωση: Τρεις και τρεις έξι, πάει να πει λοιπόν πως τότε ήταν τρεις, κι άλλες τόσες τώρα, όλες μαζί έξι, ήταν φανερό πια .

Ρωτήσανε όλους τους μουζίκους που υπόδειξε ο Τρίιφων Μπορίσιτς, το Στεπάν, το Συμεών, τον αμαξά Αντρέι και τον Πιοτρ Φόμιτς Καλγκάνοβ. Οι μουζίκοι κι ο αμαξάς επιβεβαίωσαν τη μαρτυρία του Τρίιφωνα Μπορίσιτς . Εκτός απ' αυτό, σημειώσανε ιδιαίτερα και τη διήγηση του Αντρέι για την κουβέντα που έγινε στ ' αμάξι καθώς έρχονταν στο Μόκρογιε όταν ο Μίτια τον ρώτησε:

«ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς Καραμάζοβ θα πάει στην Κόλαση ή όχι; »

Ο «ψυχολόγος» Ιππόλυτος Κυρίλοβιτς τ ' άκουσε όλ' αυτά χαμογελώντας ανεπαίσθητα και στο τέλος πρότεινε να «συμπεριλάβουν κι αυτή τη διήγηση στις καταθέσεις» .

Ο Καλγκάνοβ μπήκε απρόθυμα, στραβομουτσουνιασμέ-


250 Φ " ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ

νος, γκρινιάρης και μιλοόσε με τον εισαγγελέα και το Ν ικολάι Παρφιόνοβιτς σα να τοuς έβλεπε για πρώτη φορά στη ζωή τοu , ενώ τοuς ήξερε από καιρό και τοuς σuναντοuσε κάθε μέρα. Μόλις άρχισε, δήλωσε ορθά κοφτά «πως δεν ξέρει τίποτα για όλ' αuτά κι οότε θέλει να ξέρει» . ' Ομως αποδείχτηκε πως είχε ακοόσει αuτό πΩι; είχε πει ο Μίτια για το έκτο χιλιάρικο κι ομολόγησε πως κείνη τη στιγμή στεκόταν δίπλα στο Μίτια . Για το πόσα λεφτά κρατοόσε στα χέρια τοι; ο Μίτια, είπε πως «δεν ξέρει πόσα ήταν » . Επιβεβαίωσε πως ο ι Πολωνοί κλέψανε στα χαρτιά και πως απ' τη στιγμή ποι; τοuς κλείσανε στο πλα"ίνό δωμάτιο οι σχέσεις τοι; Μίτια και της Αγκραφένας Αλεξάντροβνας έσιαξαν και πως το είπε κι η ίδια ότι τον αγαπάει . Για την Αγκραφένα Αλεξάντροβνα μίλαγε σuγκρατημένα και με σεβασμό σα να ταν μια κuρία τοι; καλότεροι; κόσμοι; κι οότε μια φορά δεν επέτρεψε στον εαuτό τοι; να την ονομάσει «Γκροόσενκα» . Παρ' όλο ποι; ο νέος διηγόταν πολό ανόρεχτα, ο Ιππόλuτος Κuρίλοβιτς τον ανέκρινε πολλήν ώρα κι από αuτόν μονάχα έμαθε όλες τις λεπτομέρειες τοι; (ας το ποόμε έτσι) « ρομάντζοu» τοι; Μίτια εκείνης της νύχτας . Ο Μίτια ούτε μια φορά δε διέκοψε τον Καλγκάνοβ . Τέλος τον αφήσανε κι αuτός έφuγε φανερά καταγανακτησμένος .

Εξετάσανε και τοuς Πολωνούς. Αuτοί, αν και είχαν πέσει για όπνο, δεν είχαν αποκοιμηθεί, κι όταν καταφτάσανε οι αστuνομικοί ντόθηκαν βιαστικά και σuγuρίστηκαν καταλαβαίνοντας πως ασφαλώς θα τοuς καλέσοuν . Παροuσιάστη καν μ' ένα ύφος αξιοπρεπές αν και κάπως φοβισμένοι. Ο κuριότερος, δηλαδή ο κοντός Πολωνός, αποδείχτηκε πως ήταν σuνταξιοuχος δημόσιος uπάλληλος δωδέκατοι; βαθμού, πως είχε uπηρετήσει κτηνίατρος στη Σιβηρία και πως τ ' όνομά τοι; ήταν Μοuσιαλόβιτς. Όσο για τον παν Bpouμπλέβσκι; ήταν οδοντογιατρός ποι; εξασκοόσε ελεόθερα το επάγγελμά τοu . Παρ ' όλο ποι; τοuς ρωτούσε ο Νικολάι



Παρφιόνοβιτς, αυτοί απαντοόσαν γυρίζοντας προς το μέρος του Μιχαήλ Μακάροβιτς που στε.χόταν παράμερα αποκαλώντας τον συνεχώς «πάνιε συνταγματάρχη» , γιατί φαίνεται πως τον πήρανε για ανώτερο απ' όλους εκεί μέσα . Μονάχα όταν ο ίδιος ο Μιχαήλ Μακάροβιτς τους εξήγησε μερικές φορές πως δεν πρέπει ν' αποτείνονται σ' αυτόν, καταλάβανε επιτέλους πως πρέπει ν' απευθόνονται στο Νικολάι Παρφιόνοβιτς. Αποδείχτηκε πως ξέρανε πολό καλά τα ροόσικα, μονάχα που μερικές λέξεις τις προφέρανε λίγο ιδιότροπα. Για τις σχέσεις του με την Γκροόσενκα, τις αλλοτινές και τις τωρινές, ο παν Μουσιαλόβιτς άρχισε να μιλάει με ζωηρότητα και υπεροψία τόσο που ο Μίτια δεν κρατήθηκε και φώναξε πως δε θα επιτρέψει σ' έναν «παλιάνθρωπο» να μιλάει έτσι όσο βρίσκεται κι αυτός μπροστά. Ο παν Μουσιαλόβιτς πρόσεξε αμέσως τη λέξη «παλιάνθρωπος» και τους παρακάλεσε να τα γράψουν όλα στα πραχτικά . Ο Μίτια έβραζε απ το θυμό του .

- Ναι, παλιάνθρωπος και παλιάνθρωπος . Γράψτε το αυτό και γράψτε ακόμα πως δε με νοιάζει καθόλου για τα πρακτικά και πως το φωνάζω : είναι παλιάνθρωπος! φώναζε ο Μίτια .

Ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς, αν και τα σημείωσε αυτά στα πρακτικά, όμως έδειξε σ' αυτό το επεισόδιο αξιέπαινο πρακτικό πνεόμα και τακτ. Ύστερα από μιαν αυστηρή παρατήρηση στο Μίτια έπαψε να ρωτάει για τη ρομαντική πλευρά της υπόθεσης και πέρασε στην ουσία. Οι ανακριτές ενδιαφέρθηκαν τρομερά για μια κατάθεση των Πολωνών, δηλαδή για την προσπάθεια του Μίτια να δωροδοκήσει τον παν Μουσιαλόβιτς προτείνοντάς του τρεις χιλιάδες «αέρα» για να φόγει, με τη συμφωνία να του δώσει εφτακόσια ροόβλια στο χέρι και τα υπόλοιπα δυο χιλιάδες τρακόσια «αόριο το πρωί στην πολιτεία» . Και το υποσχόταν αυτό δίνοντας το λόγο της τιμή$ του , και βεβαιώνοντας πως πάνω



τοu δεν έχει τόσα λεφτά μα τα 'χει στην πολιτεία . Ο Μ ίτια εξάφθηκε και παρατήρησε πως δεν uποσχέθηκε κατηγορηματικά ότι θα τα 'δ ινε τα λεφτά αόριο, μα ο παν Βροuμπλέβσκu επιβεβαίωσε την κατάθεση τοu φίλοu τοu κι ο Μίτια , αφοό σκέφτηκε για λίγο, παραδέχτηκε crxuθρωπά πως μπορεί να 'γινε κι έτσι γιατί ήταν ξαναμμένος. Ο εισαγγελέας άκοuγε με μεγάλη προσοχή τοότη την κατάθεση: Η ανάκριση έβλεπε τώρα ( όπως και πραγματικά το παραδέχτηκαν αργότερα) πως τα μισά ή ένα μέρος απ ' τις τρεις χιλιάδες ποu είχε ο Μίτια μπορεί και στ' αλήθεια να τα 'χε κρόΦει στην πολιτεία ή ακόμα και στο Μόκρογιε κι έτσι εξηγιόταν και κείνο το λεπτό για την ανάκριση σημείο, πως δηλαδή τοu Μίτια τοu 'χαν μείνει μονάχα οχτακόσια ροόβλια. Ως τα τώρα αuτή ήταν η μόνη, αν και ασήμαντη φuσικά , ένδειξη σε όφελος τοu Μίτια . Τώρα όμως και αuτή ακόμα η μοναδική ένδειξη γκρεμίστηκε . Όταν ο εισαγγελέας ρώτησε το Μίτια ποό θα 'βρ ισκε τα uπόλοιπα δuο χιλιάδες τρακόσια ροόβλια για να τα δώσει στον Πολωνό αφού ο ίδιος έλεγε πως δεν είχε παρά μονάχα χίλια πεντακόσια κι όμως παρ' όλ' αuτά έδινε το λόγο της τιμής τοu πως θα τα ' δινε , ο Μίτια απάντησε πως είχε σκοπό να προτείνει αύριο στον «Πολωνέζο » όχι μετρητά μα ένα σuμβόλαιο όποu θα τοu παραχωροόσε με κανονική σuμβολαιογραφική πράξη τα δικαιώματά τοu στην Τσερμασνιά , κείνα τα ίδια δηλαδή δικαιώματα ποu είχε προτείνει κιόλας στο Σαμσόνοβ και στη Χοχλάκοβα. Ο εισαγγελέας δεν μπόρεσε να σuγκρατηθεί και χαμογέλασε μ' αuτή την « αφέλεια της uπεκφuγής» .

- Και νομίζετε πως θα δεχόταν να πάρει αuτά τα «δικαιώματα» αντί για τις δuο χιλιάδες τρακόσια ρούβλια �ε μετρητά;

- Και βέβαια θα δεχόταν, είπε με θέρμη ο Μίτια .



Μα για σκεφτείτε το, εδώ δεν είναι μονάχα δυο, είναι τέσσερις, τι λιω, έξι χιλιάδες που θα μπορούσε να τσεπώσει! Θα 'βρισκε αμέσως τους δικολάβους του , τους Πολωνούς και τους Εβραίους, που όχι μονάχα τις δυο χιλιάδες μα κι όλη την Τ σερμασνιά θ' άρπαζαν απ ' το γέρο _

Εννοείται πως την κατάθεση του παν Μουσιαλόβιτς την καταγράΦανε στα πρακτικά μ' όλες τις λεπτομέρειες . Ύστερα απ' αυτό άφησαν τους Πολωνούς να φύγουν . Όσο για την κλοπή στα χαρτιά, ούτε την ανάφεραν σχεδόν . Ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς τους χρωστούσε μεγάλη ευγνωμοσύνη και δε θέλησε να τους ενοχλήσει με μικροπράματα, αφού όλ' αυτά δεν ήταν τίποτ' άλλο από χαρτοπαιχτικοί καυγάδες που έγιναν σε στιγμή μεθυσιού . Λες κι έγιναν λίγες απρέπειες στο γλέντι κείνης της νύχτας . . . Έτσι τα διακόσια ρούβλια έμειναν στην τσέπη των πάνυ .

Φωνάξανε ύστερα το γερο-Μαξίμοβ. Ήρθε καταφοβισμένος και τους πλησίασε με μικρά βηματάκια · φαινόταν θλιμμένος και αναπουπουλιασμένος . Όλη την ώρα βρισκόταν κάτω μαζί με τη Γκρούσενκα, καθόταν δίπλα της και σώπαινε μονάχα «πού και πού άρχιζε να μιξοκλαίει και σκούπιζε τα μάτια του με το μαντίλι του με τα μπλε καρό» , όπως διηγόταν αργότερα ο Μιχαήλ Μακάροβιτς. Τόσο που η ίδια η Γκρούσενκα βάλθηκε να τον παρηγορεί και να τον καθησυχάζει: Ο γεροντάκος είπε αμέσως κλαίγοντας πως παραδέχεται ότι πήρε δανεικά απ ' το Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς «δικα ρούβλια γιατί, βλιπετε, είμαι φτωχός» και πως είναι πρόθυμος να τα επιστρέΦει . . . Στην άμεση ερώτηση του Νικολάι Παρφιόνοβιτς αν παρατήρησε πόσα ακριβώς ήταν τα λεφτά που είχε στο χέρι του ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς (μια κι αυτός τα είδε κείνα τα χρήματα από πολύ κοντά όταν έπαιρνε τα δανεικά) , ο Μαξίμοβ απάντησε με μεγάλη βεβαιότητα πως τα λεφτά ήταν « είκοσι χιλιάδες» .



-Έχε.τε. ξαναδε.ί ποτέ σας ε.ίκοσι χιλιάδε.ς; ρώτησε. χαμογε.λώντας ο Ν ικολάι Παρφιόνοβιτς .

- Πώς, και βέβαια . Είδα, μα δε.ν ήταν ε.ίκοσι, ήταν ε.φτά, τότε. που η γυναίκα μου έβαλε. ε.νέχυρο το χωριουδάκι μου . Μ ' άφησε. μονάχα από μακριά να τα δω. Ήθε.λε. να μου καυχηθε.ί δηλαδή . Το μάτσο ήταν με.γάλο, όλο κατοστάρικα. Και του Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς όλο κατοστάρικα ήταν . . .

Τον παράτησαν γρήγορα. Τέλος ήρθε. κι η σε.ιρά της Γκροόσε.νκας. Ήταν φανε.ρό πως οι ανακριτές φοβόνταν την ε.ντόπωση που θα μποροόσε. να προκαλέσε.ι η ε.μφάνισή της στο Μίτια και γι' αυτό ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς του μουρμοόρισε. με.ρικές παραινέσε.ις , όμως ε.κε.ίνος έσκυΦε. σιωπηλά το κε.φάλι σα να 'λε.γε. πως «δε. θα συμβοόν ε.πε.ισόδια» . Τη Γκροόσε.νκα την έφε.ρε. από κάτω ο ίδιος ο Μιχαήλ Μακάροβιτς . Το πρόσωπό της ήταν αυστηρό και σκυθρωπό. Φαινόταν ήσυχη και κάθισε. σιωπηλή στην καρέκλα που της υπόδε.ιξε. απέναντί του ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς. Ήταν ποΛU χλομή, φαίνε.ται πως κρόωνε. γιατί όλο και τυλιγόταν ριγώντας στο υπέροχο μαόρο σάλι της . Πραγματικά ε.ίχε. λίγο πυρε.τό και ρίγη . Ήταν η αρχή της μακριάς αρρώστιας που ε.κδηλώθηκε. όστε.ρα απ' αυτή τη νόχτα. Το αυστηρό της όφος, το ε.υθό και σοβαρό της βλέμμα κι οι ήρε.μοι τρόποι της, κάνανε. σ' όλους πολό καλή ε.ντόπωση. Τόσο που ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς « μαγε.ότηκε.» κιόλας λιγάκι . Ομολογοόσε. αργότε.ρα κι ο ίδιος πως τότε. μονάχα κατάλαβε. πόσο όμορφη ήταν αυτή η γυναίκα. Την ε.ίχε. δε.ι κι άλλε.ς φορές ως τότε. μα τη θε.ωροόσε. κάτι σαν μια « ε.παρχιακή ε.ταίρα» . «Οι τρόποι της ε.ίναι ε.ντε.λώς αριστοκρατικοί» , άφησε. να του ξε.φόγε.ι κάποτε. πάνω στον ε.νθουσιασμό του σε. μια παρέα κυριών . Όμως ε.κε.ίνε.ς τον ακοόσανε. πολό θυμωμένε.ς και τον ε.ίπανε. αμέσως « μπε.ρμπάντη» , πράμα που τον ε.υχαρίστησε. πoΛU . Μπαίνοντας στο δωμάτιο,



η Γκρούσενκα έριξε ένα βλέμμα στο Μίτια, που την κοίταξε αμέσως ανήσυχος . Μα σαν είδε τη δική της ηρεμία, ησύχασε κι αυτός . Ύστερα απ' τις απαραίτητες προκαταρκτικές ερωτήσεις και παραινέσεις ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς αν και κάπως κομπιάζοντας τη ρώτησε όσο μπορούσε πιο ευγενικά, «τι σχέσεις είχε με τον εν αποστρατεία υπολοχαγό Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς Καραμάζοβ» . Η Γκρούσενκα απάντησε ήρεμα και σταθερά :

-Ήταν ένας γνωστός μου και σα γνωστό μου τον δεχόμουνα τον τελευταίο μήνα στο σπίτι μου .

Στις άλλες ερωτήσεις απάντησε με μεγάλη ειλικρίνεια λέγοντας πως αν κι «ώρες-ώρες» ο Μίτια τής άρεσε, όμως αυτή δεν τον αγαπούσε και πως τον ξετρέλανε μόνο και μόνο «απ' την ποταπή μου κακία» όπως και τον άλλον, το «γεροντάκο» . Έβλεπε πως ο Μίτια ζηλεύει πολύ το Φιόντορ Παύλοβιτς, όπως δα και κάθε άλλον, και μ' αυτό διασκέδαζε . Στου Φιόντορ Παύλοβιτς, δεν είχε καθόλου σκοπό να πάει, μονάχα τον κορόιδευε.

« Όλον αυτό το μήνα δεν είχα καιρό να σκέφτομαι αυτούς τους δυο. Περίμενα να ' ρθει ένας άλλος άντρας που ήταν ένοχος απέναντί μου . . . Μονάχα που νομίζω πως δεν υπάρχει λόγος να με ρωτάτε γι' αυτά τα πράματα» , είπε τελειώνοντας, «γιατί όλα τούτα είναι προσωπικές μου υποθέσεις» .

Ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς συμμορφώθηκε αμέσως . Δεν επέμεινε πια στα « ρομαντικά» σημεία κι άρχισε αμέσως να ρωτάει για το πιο σημαντικό απ' όλα, δηλαδή για τις τρεις χιλιάδες . Η Γκρούσενκα επιβεβαίωσε πως εδώ κι ένα μήνα είχαν ξοδευτεί στο Μόκρογιε τρεις χιλιάδες ρούβλια . Αυτή βέβαια δεν τα μέτρησε, όμως άκουσε τον ίδιο το Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς να λέει πως τόσα ήταν.

- Μονάχα σε σας το είπε ή σας το 'πε μπροστά και Digitized by 10uk1s, June 2009

256 Φ . ΝΤΟΣΤΟΠΕΒΣΚΗ

σε άλλους ή μήπως τ' ακούσατε όταν το ' λε.γε σε άλλους; ρώτησε αμΙσως ο ανακριτής .

Η Γκρούσενκα απάντησε πως της το είπε και μπροστά σε άλλους και όταν ήταν μόνοι και πως τ' άκουσε να το λiει και σε άλλους .

- Μια φορά σας το είπε όταν ήσαστε μόνοι ή το επανΙλαβε πολλΙς φορΙς; ρώτησε και πάλι ο εισαγγελΙας, κι Ιμαθε πως η Γκρούσενκα τ' άκουσε πολλΙς φορΙς.

Ο Ιππόλυτος Κυρίλοβιτς Ιμεινε πολύ ευχαριστημΙνος . Απ' τις επόμενες ερωτήσεις αποδείχτηκε πως η Αγκραφινα Αλεξάντροβνα ήξερε ότι ο Μίτια πήρε τα λεφτά απ' την Κατερίνα Ιβάνοβνα .

- Μήπως ακούσατε ποτΙ πως εδΙ:: κι Ινα μήνα ο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς ξόδεφε λιγότερες από τρεις χιλιάδες ρούβλια και πως κράτησε τα μισά;

-Όχι, αυτό ποτΙ δεν τ' άκουσα, απάντησε η Γκρούσενκα. Πρόσθεσε μάλιστα πως όλον εκείνο το μήνα ο Μίτια τής iλε.γε πως δεν Ιχει ούτε καπίκι στην τσΙπη του .

« Περίμενε πως θα πάρει λεφτά απ' τον πατΙρα του » , είπε τελειώνοντας η Γκρούσενκα .

- Μήπως είπε καμιά φορά μπροστά σας , Ικανε μήπως κανΙναν υπαινιγμό, διακινΔUνεφε ξαφνικά ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς, πως Ιχει σκοπό να σκοτώσει τον πατΙρα του;

- Ωχ, ναι. Το είπε, απάντησε αναστενάζοντας η Γκρού-σενκα .

- Μια φορά ή πολλΙς; - ΠολλΙς φορΙς το είπε, πάντα όταν ήταν θυμωμΙνος. - Και σεις πιστεύατε πως θα το κάνει; -' Οχι, ποτΙ μου δεν το πίστεφα! απάντησε. εκείνη στα-

θερά . Ε ίχα πάντα εμπιστοσύνη στην καλοσύνη του . - Επιτριφτε μου, κύριοι, φώναξε. ξάφνου ο Μίτια' επι

τριφτε μου να πω δυο λόγια στην ΑγκραφΙνα Αλεξάντροβνα .



- Πέστε, τοι) επέτρεψε ο Νικολάι . Παρφιόνοβιτς. - Αγκραφένα Αλεξάντροβνα, είπε ο Μίτια κι αναση-

κώθηκε · απ' την καρέκλα τοu · είμαι αθώος για το αίμα τοΙ) πατέρα μοu !

Όταν τα πρόφερε αuτά, ο Μίτια ξανακάθισε στην καρέκλα τοu . Η Γκροόσενκα σηκώθηκε, γόρισε προς το μέρος όποΙ) ήταν τα εικονίσματα και σταuροκοπήθηκε εuλαβικά!

- Δόξα σοι, Κόριε! πρόφερε με σuγκινημένη φωνή. Και προτο,; ξανακάτσει , γόρισε στο Νικολάι Παρφιόνο

βιτς και πρόσθεσε: - Αuτό ποΙ) είπε τώρα πρέπει να το πιστέψετε. Τον

ξέρω καλά εγώ . Μπορεί να τοι) ξεφuγοuν φλuαρίες έτσι στ ' αστεία ή από πείσμα μα ενάντια στη σuνείδησή τοι) δε θα πει ποτέ Ψέματα. Αuτό ποΙ) θα σας πει να το πιστέΨετε.

- Σ' εuχαριστώ, Αγκραφένα Αλεξάντροβνα. Mou στήρ ιξες την ψuχή! είπε ο Μίτια κι η φωνή τοι) έτρεμε.

Όταν τη ρώτησαν για τα χτεσινά χρήματα, απάντησε πως δεν ξέρει πόσα ήταν μα πως άκοuσε τον ίδιο να λέει σε πολλοός ότι είχε φέρει μαζί τοι) τρεις χιλιάδες. Τη ρώτησαν αν ξέρει από πο,; είχε πάρει αuτά τα χρήματα και κείνη απάντησε πως της είπε ότι «τα 'κλεψε» απ' την Κατερίνα lβάνοβνα . Πρόσθεσε ακόμα πως αuτή τον καθησόχασε και τοι) 'λεγε πως δεν τα 'κλεψε και πως τα λεφτά πρέπει αόριο κιόλας να τα επιστρέΨει. Ο εισαγγελέας επέμενε και ρώτησε για ποια ακριβώς χρήματα της είπε πως έκλεΨε : Για κείνα ποΙ) ξόδεψε δω πέρα πριν από ένα μήνα ή για τα χθεσινά; Η Γκροόσενκα απάντησε πως της μίλησε για τα πρώτα, αuτή τοuλάχιστον έτσι κατάλαβε.

Τέλος την αφήσανε να φόγει. Ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς της δήλωσε με ζωηρότητα πως είναι λεότερη και τώρ' αμέσως να γuρίσει στην πολιτεία και πως αν αuτός μπορεί να βοηθήσει σε κάτι , λόγοΙ) χάρη για το αμάξι ή για κάποιο σuνοδό , αuτός από δικής τοι) πλεuράς . . .



- Σας είμαι uπόχρεη, είπε η Γκρούσενκα και τοu 'κανε μια μικρή uπόκλιση . Θα φύγω μαζί με κείνον το γεροντάκο, τον τσιφλικά. Μα πρώτα θα περιμένω δω, αν μοu το επιτρέπετε, για να δω τι θα αποφασίσετε για το Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς.

Η Γκρούσενκα βγήκε. Ο Μίτια ήταν εντελώς ήσuχος, φαινόταν μάλιστα πως είχε πάρει κοuράγιο. ' Ομως αuτό κράτησε πολύ λίγο . Όσο περνούσε η ώρα τον xupLtut όλο και περισσότερο κάποια παράξενη σωματική αδuναμία. Τα μάτια τοu κλείσανε απ' την κούραση. Επιτέλοuς η εξέταση των μαρτύρων τελείωσε. 'Αρχισαν την τελειωτική σύνταξη των πρακτικών. Ο Μίτια σηκώθηκε απ' τη θέση τοu, πήγε στη γωνία, κοντά στο παραβάν, ξάπλωσε πάνω σ' ένα μεγάλο σεντούκι σκεπασμένο μ' ένα χαλί κι αμέσως τον πήρε ο ύπνος . Είδε ένα παράξενο όνειρο ολότελα άσχετο με τον τόπο και τη στιγμή. Ταξίδεuε τάχα κάποu μέσα στη στέπα όποu είχε uπηρετήσει άλλοτε. Πήγαινε μ' ένα αμάξι με δuο άλογα ποu το οδηγούσε ένας μοuζίκος μέσα σε λάσπες. Μονάχα ποu ο Μίτια κρuώνει τάχα, είναι αρχές τοu Νοέμβρη, το χιόνι πέφτει σε χοντρές uγρές νιφάδες ποu λιώνοuν αμέσως μέσα στη λάσπη. Ο μοuζίκος καμτσικίζει τ' άλογα ζώηρά και κείνα τρέχοuν γρήγορα. Έχει ένα κοκκινωπό γένι. Δεν είναι πολύ γέρος ακόμα, φαίνεται καμιά πενηνταριά χρονώ, φοράει ένα τριμμένο κοντογούνι. Και να ποu φαίνεται κει μπροστά τοuς ένα χωριοuδάκι, οι ίζμπες είναι μαύρες, κατάμαuρες, οι μισές κατακαμένες, ξεπετάγονται μονάχα κάτι μαύρα δοκάρια. Στην είσοδο τοu χωριού έχοuν σταθεί κει στην άκρη τοu δρόμοu πολλές χωριάτισσες, όλες κοκαλιάρες, ροuφηγμένες, με κάτι καφετιά πρόσωπα. Ιδιαίτερα μια, εκεί στην άκρη-άκρη, ξερακιανή, ψηλή, φαίνεται να 'ναι καμιά σαρανταριά χρονώ μα μπορεί να μην είναι παραπάνω από είκοσι. Το πρόσωπό της είναι μακροuλό, αδύνατο, κρατάει στα χέρια της ένα μωρό ποu κλαίει . Τα



στήθια της είναι στεγνά, δεν ixOUV σταγόνα γάλα. Και το παιδάκι κλαίει, κλαίει και τεντώνει τα χεράκια τοu, τα rUμνά το!) χεράκια και σφίγγει τις μικρές γροθιές το!) πο!) ixOUV μελανιά σε ι απ' το κρύο. '

- Γιατί κλαίνε; Για ποιο λόγο κλαίνε; ρω .. άει ο Μίτια καθώ� περνάνε βιαστικά μπροστά απ' τις γuναίκες.

Τ , , t: ' , , - ο κοuτσικο, απανταει ο αμα�ας το κοuτσικο ειναι πο!) κλαίει.

Κι ο Μίτια απορεί πο!) το 'πε έτσι με το δικό τοu , το χωριάτικο τρόπο, το 'πε «κούτσικο» κι όχι παιδάκι . Και το!) αρέσει πο!) το 'πε κούτσικο: Έτσι δείχνει πιότερη σuμπόνια.

- Μα γιατί ανόητος ο Μίτια . δεν το τuλίγοuν;

λ ' t ' , , κ αιει; �αναρωταει σα να ταν κανενας Γιατί τα χεράκια το!) είναι γuμνά, γιατί

- Μα γιατί κρύωσε το κούτσικο, παλιώσανε τα pouχαλάκια το!) και δεν το ζεσταίνοuνε πια .

- Και γιατί να γίνεται αuτό; Γιατί ; επιμένει να ρωτάει ο ανόητος Μίτια .

- Μα γιατί είναι φτωχοί, καήκανε τα σπίτια τοuς, δεν ixouv στάλα Φωμάκι και ζητιανεύοuν . Μα ποιος να τοuς δώσει πο!) όλοι δω χάσανε τα σπιτικά τοuς;

-' Οχι, όχι, ξαναλέει ο Μίτια σα να μην καταλαβαίνει ακόμα . Πες μοu : Γιατί στέκονται κει πέρα οι καμένες μητέρες, γιατί οι άνθρωποι είναι φτωχοί, γιατί 'ναι φτωχό το κούτσικο, γιατί η στέπα είναι γuμνή, γιατί δεν αγκαλιάζονται όλοι και δεν φιλιούνται, γιατί δεν τραγοuδάνε χαρούμενα τραγούδια, γιατί μαύρισαν έτσι απ' τη μαύρη σuμφορά, γιατί δεν ταΙζοuν το κούτσικο;

Και το νιώθει μέσα το!) πως οι ερωτήσεις το!) είναι ανόητες και δεν ixouv κανένα ειρμό, όμως έτσι ακριβώς λαχταράει να ρωτήσει και νομίζει πως έτσι ακριβώς πρέπει να ρωτήσει . Και νιώθει ακόμη πως η καρδιά το!) πλημμu-



ρίζει με κάποια πρωτόφαντη κατανuχτική τρuφερότητα, νιώθει πως θέλει να κλάΦει, πως θέλει να κάνει κάτι σ' όλοuς, κάτι για να μην κλαίει πια το κούτσικο, για να μην κλαίει η μαύρη και κάτισχνη μάνα τοu παιδιού, για να μην uπάρXOUv πια καθόλοu δάκρuα από δω και μπρος σε κανέναν κι όλ' αuτά να γίνοuν τώρα, τώρ' αμέσως χωρίς χρονοτριβές και χωρίς να λογαριάζει τα εμπόδια, μ' όλη την ασuγκρατησιά των Καραμάζοβ.

- Είμαι και γω μαζί aou, τώρα πια δε θα σ' αφήσω, σ' όλη μοu τη ζωή μαζί aou θα 'μαι, ακούγονται δίπλα τοu τα αγαπημένα, γεμάτα αίσθημα λόγια της Γκρούσενκας . Η καρδιά τοu φλογίζεται ολόκληρη και τραβιέται προς κάποιο φως, θέλει να ζήσει, να ζήσει πολύ, ν' αρχίσει μια μεγάλη πορεία ' για κάποu, προς το καινούργιο φως ποu τον καλεί, κι όλ' αuτά όσο πιο γρήγορα γίνεται, γρήγορα, τώρ' αμέσως!

- Τι; Πού; αναφωνεί ανοίγοντας τα μάτια τοu . Ανακάθεται στο σεντούκι και χαμογελάει φωτεινά, σα

να σuνήλθε από λιποθuμία. Από πάνω τοu στέκεται ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς και τον προσκαλεί ν ' ακούσει το πρακτικό και να το uπογράΦει. Ο Μίτια κατάλαβε πως κοιμήθηκε μιαν ώρα, ίσως και περισσότερο . Μα το Νικολάι Παρφιόνοβιτς δεν τον άκοuγε . Tou 'κανε ξάφνοu τρομερή εντύπωση ποu κάτω απ' το κεφάλι τοu βρέθηκε ένα μαξιλάρι ποu δεν uπήρχε πριν , όταν μη μπορώντας πια να βαστάξει απ' την κούραση είχε πλαγιάσει στο σεντούκι.

- Ποιος έφερε κι έβαλε το μαξιλάρι κάτω απ' το κεφάλι μοu; Ποιος να ήταν αuτός ο τόσο πονόΦuχος; ξεφώνισε μ' ένα αίσθημα εuγνωμοσUνης κι η φωνή τοu έτρεμε.

Λες κι ένας Θεός ξέρει πόσο μεγάλη εuεργεσία τοu κάνανε. Δεν έμαθε ποτέ ποιος ήταν ο πονόΦuχος άνθρωπος, ίσως κανένας χωροφύλακας ή ο γραφιάς τοu Ν ικολάι Παρφιόνοβιτς να φρόντισαν και να τοu βάλανε το μαξιλάρι από



συμπόν�α, όμως αυτός έν�ωθε την Φυχή του να τρεμoυλ�άζε� από δάκρυα ευγνωμοσόνης . Πλησίασε στο τραπέζ� κ� είπε πως θα υπoγράΦε� o ,τ�δήπoτε.

- Είδα ένα καλό όνεφο, ΚόΡ�O�, πρόφερε κάπως παράξενα κα� το πρόσωπό του σα να φωτίστηκε από χαρά!


Ι Χ

Παίρνοuν το Μίτια

Ο ΤΑΝ uπογράφτηκαν τα πρακτικά, ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς γόρισε μ' επισημότητα στον κατηγοροόμενο και τοu διάβασε το « Ένταλμα» ποu έλεγε πως την τάδε

ημερομηνία, στο τάδε μέρος, ο ανακριτής τοu τάδε δικαστηρίοu, αφοό εξέτασε τον τάδε (δηλαδή το Μίτια) ο οποίος κατηγορείται για το τάδε και το τάδε (όλες οι κατηγορίες ήταν γραμμένες λεπτομερειακά) και λαμβάνοντας uπ' όΦη τοu πως ο κατηγοροόμενος αρνιέται ότι είναι ένοχος, δεν έφερε όμως κανένα στοιχείο για ν' αποδείξει την αθωότητά τοu , ενώ απεναντίας οι μάρτuρες (οι τάδε) και τα γεγονό-

. τα (τα ·τάδε) , αποδείχνοuν την ενοχή τοu , δια ταότα, έχοντας uπ' όΦη τοu τα τάδε άρθρα τοu Ποινικοό Κώδικος κ .τ .λ . αποφασίζει: Για να μην μπορέσει ο τάδε (ο Μίτια) να διαφόγει απ' την ανάκριση και τη δίκη, να κλειστεί στην τάδε φuλακή, αφοό ανακοινωθεί στον κατηγοροόμενο η απόφαση αuτή, να δοθεί ένα αντίγραφο στον εισαγγελέα κ .τ .λ . κ .τ .λ . Με δuο λόγια αναγγείλανε στο Μίτια πως τον σuλλαμβάνοuν και πως θα τον πάνε τώρα στην πολιτεία όποu


264 Φ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚ Η

και θα τον κλείσουν σ' ένα πολύ δυσάρεστο μέρος . Ο Μίτια τ' άκουσε όλα προσεχτικά και μονάχα ανασήκωσε τους ώμους.

- Τι να γίνει, κύριοι ; Δε φταίτε σεις . . . είμαι έτοιμος. Καταλαβαίνω πως δε σας μένει τίποτ' άλλο να κάνετε .

Ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς του εξήγησε καλότροπα πως θα τον πάει τώρ' αμέσως στην πολιτεία ο υπαστυνόμος Μαυρίκιος Μαυρίκιεβιτς που κατά καλή τους τύχη βρέθηκε δω πέρα.

- Σταθείτε, τον διέκοΦε ξαφνικά ο Μίτια και πρόφερε μΆ ένα ασυγκράτητο πάθος μιλώντας σ' όλους όσοι βρίσκονταν στο δωμάτιο: Κύριοι, όλοι μας είμαστε άσπλαχνοι, όλοι μας είμαστε θεριά ανήμερα, όλοι μας αναγκάζουμε τους ανθρώπους να κλαίνε, τις μάνες και τα βυζανιάρικα παιδιά, όμως απ' όλους -έστω, το παραδέχομαι, ας είμαι γω ο πιο τιποτένιος ! Έστω! Κάθε μέρα της ζωής μου, χτυπούσα το στήθος μου και υποσχόμουνα να διορθωθώ και κάθε μέρα ξανάκανα και πάλι τις ίδιες βρομιές . Καταλαβαίνω τώρα πως σε ανθρώπους σαν και μένα τους πρέπει ένα χτύπημα, ένα γερό χτύπημα της μοίρας, μια θηλιά που να τους γραπώσει και να τους σφίξει . Ποτέ, ποτέ μου δεν θα καλυτέρευα από μόνος μου : Όμως τ' αστροπελέκι χτύπησε. Δέχομαι τη δοκιμασία και τη δημόσια καταισχύνη. Θέλω να υποφέρω και να ξεπλύνω έτσι τα κρίματά μου ! Γιατί μπορεί και να τα ξεπλύνω, κύριοι , Φέματα; Όμως ακούστε το για τελευταία φορά: Ε ίμαι αθώος για το αίμα του πατέρα μου . Δέχομαι την τιμωρία όχι γιατί τον σκότωσα μα γιατί ήθελα να τον σκοτώσω κι ίσως και πραγματικά να τον σκότωνα . . . Όμως παρ' όλ' αυτά έχω σκοπό να παλέ' 9ω μαζί σας και να το ξέρετε. Θα παλέΦω μαζί σας ως το τέλος κι ύστερα πια ας γίνει το θέλημα του Κυρίου . Χαίρετε, κύριοι, μη μου θυμώνετε που στην ανάκριση φώναζα . . . ω, ήμουνα τότε τόσο ανόητος ακόμα. Σ' ένα λεπτό



θα 'μαι φuλαχισμένος, μα τώρα ο Ντιμήτρι Καραμάζοβ, όντας ακόμα λεότερος, σας δίνει το χέρι ΤΟι) για τελεuταία φορά. Χαιρετώντας εσάς, θ' αποχαιρετήσω τοuς ανθρώποuς! . . .

Η φωνή ΤΟι) άρχισε νrι.. τρέμει και πραγματικά πρότεινε το χέρι τοu, μα ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς, ΠΟι) στεκόταν πιο κοντά ΤΟι) από κάθε άλλον, έκρuΦε με μια σπασμωδική κίνηση τα χέρια ΤΟι) πίσω απ' την πλάτη τοu . Ο Μίτια το παρατήρησε αμέσως αuτό κι ανατρίχιασε. Αμέσως κατέβασε κι αuτός το χέρι τοu .

- Η ανάκριση δεν τελείωσε ακόμα, άρχισε να Φελλίζει ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς κάπως ντροπιασμένος θα cruνεχίσοuμε ακόμα και στην πολιτεία κι εγώ φuσικά από μέρος μοΙ) σας εόχομαι καλή επιτuχία . . . στην προσπάθειά σας ν' αποδείξετε πως είσαστε αθώος . . . Ειδικά εσάς , Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, είμαι πάντα έτοιμος να σας θεωρήσω, πώς να το πω, περισσότερο δuστuχισμένο παρά ένοχο . . . Όλοι μας εδώ είμαστε έτοιμοι να παραδεχτοόμε πως κατά βάθος είσαστε ένας τίμιος νέος . Όμως, αλίμονο, τα πάθη σας σας παραΣUρανε παραπάνω απ' όσο έπρεπε . . . .

Ο μικρόσωμος Ν ιχολάι Παρφιόνοβιτς είπε τα τελεuτα ία λόγια με μεγάλη αξιοπρέπεια. Ο Μίτια σκέφτηκε για μια στιγμή πως τοότο το «παλιόπαιδο» θα τον πάρει τώρα αγκαζέ, θα τον πάει στην άλλη γωνιά και θα cruvtxCcrouv κει πέρα την κοuβέντα τοuς για τα «κορίτσια» . Μα μήπως λίγες αλλόκοτες σΧέΦεις περνάνε απ' το μιίαλό κανενός, σκέΦεις εντελώς άσχετες με την περίσταση; Αuτό σuμβαίνει ακόμα και με τοuς εγκληματίες ποι) τοuς οδηγοόν στο ικρίωμα.

- Κόριοι, ξέρω πως είσαστε καλόκαρδοι και πονόΦuχοι · θα μοΙ) επιτρέΦετε να τη δω, να την αποχαιρετήσω για τελεuταία φορά;

- Και βέβαια, μονάχα ποι) επειδή . . . με δuο λόγια



τώρα πια θα πρέπει να βρισκόμαστε και μεις μπροστά . . . - Ας είναι. Φέρανε τη Γκρούσενκα' όμως ο αποχαιρετισμός ήταν

σύντομος, λιγόλογος κι ο Νικολάι Παρφιόνοβιτς δεν έμεινε καθόλου ικανοποιημένος. Η Γκρούσενκα υποκλίθηκε βαθιά μπροστά στο Μίτια.

- Σου είπα πως είμαι δική σου και θα μείνω για πάντα δική σου, θα σ' ακολουθήσω όπου κι αν σε στείλουν . Αντίο, εσυ που κατάστρεψες τον εαυτό σου , μόλο που είσαι αθώος .

Τα χείλη της άρχισαν να τρέμουν, τα μάτια της δάκρυσαν .

- Συγχώρα με, Γκρούσα, που σ' αγάπησα, συγχώρα με που με την αγάπη ' μου κατάστρεψα και σένα!

Ο Μίτια ήθελε να πει και κάτι ακόμα μα ξαφνικά σταμάτησε και βγήκε απ' το δωμάτιο . Τον τριγυρίσανε αμέσως άνθρωποι που τον επιτηρούσαν αδιάκοπα. Κάτω, κοντά στο κατώφλι όπου είχε καταφτάσει χτες με τόση φασαρία η τρόικα του Αντρέι, στεκόταν τώρα δυο αμάξια . Ο Μαυρίκιος Μαυρίκιεβιτς, ένας άνθρωπος κοντόχοντρος, με παχύ, πλαδαρό πρόσωπο, ήταν φουρκισμένος -κάτι στραβό είχαν κάνει οι αμαξάδες- θύμωνε και φώναζε. Με αρκετά βάναυσο τόνο είπε στο Μίτια να μπει στο αμάξι.

« ' Αλλοτε, όταν τον κερνούσα στην ταβέρνα, είχε εντελώς άλλα μούτρα» , σκέφτηκε ο Μίτια καθώς έμπαινε.

Κατέβηκε κι ο Τρύφων Μπορίσιτς. Κοντά στην πόρτα είχαν μαζευτεί αρκετοί μουζίκοι, κυράτσες, αμαξάδες που κοίταζαν όλοι τους το Μίτια .

- Γειά σας, καλοί μου άνθρωποι, τους φώναξε ξάφνου απ' το αμάξι ο Μίτια.

- Στο καλό, ακούστηκαν δυο τρεις φωνές. - Γειά σου, Τρύφων Μπορίσιτς! Μα ο Τρύφων Μπορίσιτς ούτε γύρισε καν, ίσως να



'ταν πολό απασχολημένος . Φώναζε κι ήταν πολuάσχολος, γιατί το δεότερο αμάξι ποι> θα 'παιρνε τοuς δuο χωροφόλακες ποι> θα σuνοδεuανε το Μαuρίκιο Μαuρίκιεβιτς δεν ήταν ακόμα έτοιμο . Ο μοuζικάκος ποι> διατάχτηκε να οδηγήσει την τρόικα, φόραγε το κοντογοόνι τοι> και καuγάδιζε πως δεν πρέπει να πάει αuτός, μα ο Ακίμ . Ό μως ο Ακίμ δεν ήταν εκεΙ Τ ρέξανε να τον φωνάξοuν . Ο μοuζικάκος επέμενε και παρακαλοόσε να περιμiνοuν .

-Έτσι είναι όλοι τοuς, Μαuρίκιε Μαuρίκιεβιτς δεν έχοuν τσίπα πάνω τοuς! φώναζε ο Τρόφων Μπορίσιτς. Προχτές ο Ακίμ σοό 'δωσε εικοσπέντε καπίκια, εσό πήγες και μπεκροόλιασες και τώρα φωνάζεις κιόλας . Τοuς παραχα·ίδεόετε, καθώς βλέπω, Μαuρίκιε Μαuρίκιεβιτς, τοuς κανάγηδες . Να 'μοuν εγώ στη θέση σας . . .

- Μα τι μας χρειάζεται η δεότερη τρόικα; ανακατεότηκε στην κοuβέντα ο Μίτια. Μας φτάνει κι η μια, Μαuρίκιε Μαuρίκιεβιτς. Δεν πρόκειται να στο σκάσω, μη φοβάσαι. Τι χρειάζεται η φροuρά;

- Και γω σας σuμβοuλεuω, εuγενέστατε κόριε, να μάθετε πρώτα να μιλάτε, αν δεν μάθατε ακόμα. Από που κι ως ποό μοι> μιλάτε με το σu; Τις σuμβοuλές σας φuλάχτε τις γι' άλλη φορά . . . . είπε ξαφνικά μ' άγριο τόνο ο Μαuρίκιος Μαuρίκιεβιτς στο Μίτια , λες και τον ευχαριστοόσε που του δινόταν η ευκαιρία να ξεσπάσει σε κάποιον .

Ο Μίτια σώπασε. Ε ίχε γίνει κατακόκκινος . Σε λίγο άρχισε ξαφνικά να κρυώνει πολό . Η βροχή είχε σταματήσει μα ο ουρανός ήταν ακόμα συννεφιασμένος κι ένας τσουχτερό� αγέρας τον χτυποόσε καταπρόσωπο .

« Μπας κι έχω πuρετό; » σκέφτηκε ο Μίτια καθώς αναριγοόσε .

Επιτέλους μπήκε στ' αμάξι κι ο Μαυρίκιος . Μαυρίκιεβιτς και σα να μην το παρατήρησε τάχα, έκατσε έτσι που στρίμωξε το Μίτια στη γωνιά. Η αλήθεια είναι πως δεν



ήταν στις καλές τοu και δεν τοu άρεσε καθόλοu η αγγαρεία ποu τοu αναθέσανε.

- Γειά crOU, Τρόφων Μπορίσιτς! φώναξε και πάλι ο Μίτια και το 'νιωσε κι ο ίδιος πως δε φώναζε τώρα από καλοκάρδισμα μα απ' το θuμό ΤΟU ' φώναζε ενάντια στη θέλησή τοu .

Μα ο Τρόφων Μπορίσιτς στεκόταν κορδωμένος, με τα χέρια πίσω και κοίταζε αuστηρά το Μίτια. Δεν αποκρίθηκε.

- Γειά σας, Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς, ώρα καλή! αντήχησε ξάφνοu η φωνή τοu Καλγκάνοβ ποu βγήκε τρέχοντας από κάποu .

Φτάνοντας δίπλα στ' αμάξι, έδωσε το χέρι στο Μίτια. Ήταν ξεσκοόφωτος. Ο Μίτια πρόφτασε να τ' αρπάξει και να τοu το σφίξει .

- Γειά crou, καλέ μοu άνθρωπε, δε θα ξεχάσω ποτέ τη μεγαλοψuχία crou ! φώναξε αuτός σuγκινημένα.

Μα τ ' αμάξι ξεκίνησε και τα χέρια τοuς χωρίστηκαν. Τα κοuδοuνάκια αντήχησαν -έπαιρναν το Μίτια .

Ο Καλγκάνοβ έτρεξε στον προθάλαμο, κάθισε σε μια γωνιά, έσκuψε το κεφάλι, έκρuψε το πρόσωπο στις παλάμες τοu κι άρχισε να κλαίει. Καθόταν έτσι κι έκλαιγε πολλήν ώρα, έκλαιγε σα να 'ταν μικρό παιδί κι όχι νέος είκοσι χρονώ . Ω , πίστεuε σχεδόν εντελώς στην ενοχή τοu Μίτια !

«Τι είναι οι άνθρωποι, Θεέ μοu , τι ανθρώποuς μπορείς να περιμένεις πια όστερ' απ' αuτό; » αναφωνοόσε μέσα σε βαθιά πίκρα, σχεδόν απελπισία.

Κείνη τη στιγμή οότε να ζει δεν ήθελε σ' αuτό τον κόσμο.

«Αξίζει τάχα; Αξίζει; » αναφωνοόσε ο πικραμένος νέος.


ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ


ΔΕΚΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Ο Κόλια Κρασότκιν

Α ΡΧΕΣ τοι> Νοέμβρη . Στην πολιτεία μας έκανε κρόο -κάποι> έντεκα βαθμοί κάτω απ' το μηδέν και τα πάντα κροuσταλλιάσανε. Τη νόχτα έριξε λίγο στεγνό

χιόνι και τώρα ο αέρας , ξερός και τσοuχτερός, το σηκώνει και το κuνηγάει στοuς σκuθρωποός μας δρόμοuς και στην άδεια πλατεία της Αγοράς . Το πρωινό είναι μοuντό, cruvvtφιασμένο, μα δε χιονίζει πια. Κοντά στην πλατεία, λίγα βήματα πέρ ' απ' το μαγαζί των Πλότνικοβ είναι το μικρό σπιτάκι, καθαροότσικο κι απ' έξω κι από μέσα, της χήρα.ς Κρασότκινα . Ο άντρας της, επαρχιακός γραμματέας, είναι πυλό καιρός ποι> πέθανε, κάποι> δεκατέσσερα χρόνια, μα η χήρα, μια γuναίκα καμιά τριανταριά χρονώ κι ως τώρα ακόμα χαριτωμένη, ζει στο καθαροότσικο σπιτάκι «απ' τα εισοδήματά της » . Ζει μια ζωή τίμια και σuμμαζεμένη, είναι καλότροπη και τρuφερή κι αρκετά εόθuμη. ' Οταν πέθανε ο άντρας της, αuτή ήταν κάποι> δεκαοχτώ χρονώ. Έζησε μαζί τοι> μόλις ένα χρόνο και τοu 'χε γεννήσει ένα γιο . Από τότε, αφιέρωσε όλη της τη ζωή στην ανατροφή τοι>



ορφανοό της rLOU, τοΙ) Κόλια, και, αν και τον αγαποόσε παράφορα, όλ' αuτά τα δεκατΙσσερα χρόνια τα πΙρασε με πίκρες και βάσανα , Περισσότερες πίκρες και λαχτάρες δοκίμασε παρά χαρΙς απ' αuτόν το γιο της γιατί φοβόταν αδιάκοπα πως όλο και μπορεί ν' αρρωστήσει, ν ' αρπάξει κάνα σuνάχι, να κάνει αταξίες, να σκαρφαλώσει σε καμιά καρΙκλα και να πΙσει κ .τ .λ . κ .τ .λ . Όταν ο Κόλια άρχισε να πηγαίνει στο δημοτικό και όστερα στο γuμνάσιο, η μητΙρα τοΙ) βάλθηκε να μελετάει μαζί τοΙ) όλα τοΙ) τα μαθήματα για να τον βοηθάει και να τον προετοιμάζει . Φρόντισε να γνωριστεί με τοuς δασκάλοuς και τις γuναίκες τοuς, καλόπιανε και τοuς φίλοuς μάλιστα τοΙ) Κόλια και τοuς σuμμαθητΙς τοΙ) και με τοΙ) κόσμοΙ) τις πονηριΙς προσπαθοόσε να τοuς κάνει να μην τον πειράζοuν, να μην τον κορο'ίδεuοuν, να μην τον χτuπάνε. Τ ' αποτιλεσμα ήταν πως τα παιδιά αρχίσανε στ ' αλήθεια να τον κορο'ί'δεuοuν γι' αuτά της τα φερσίματα και να τοΙ) λΙνε πως τον παραχα'ίδεόει η μαμάκα τοu . Μα τ' αγόρι κατάφερε να uπερασπιστεί μόνο τοu . τον εαuτό τοu . Ήταν τολμηρός και «πoΛU χερoΔUναμoς» , όπως λΙγανε τ' άλλα παιδιά στο σχολειό, καπάτσος, πεισματάρης, ανuπόταχτος και καταφερτζής. Ήταν καλός μαθητής, uπήρχε μάλιστα η φήμη πως στην Αριθμητική και στην Παγκόσμια Ιστορία βάζει κάτω ακόμα κι αuτόν τον δάσκαλο ΝταρντανιΙλοβ . Όμως αuτός, αν και τοuς κοίταζε «αφ uΦηλοu» σηκώνοντας Φηλά τη μuτίτσα τοu, ήταν καλός σUντροφος μ' όλοuς και ποτΙ δεν κοκορεuόταν . Το σεβασμό ποΙ) τοΙ) 'δειχναν οι σuμμαθητΙς τοΙ) τον δεχόταν σαν κάτι φuσικό, ωστόσο τοuς φερνόταν σαν καλός φίλος. Το κuριότερο, είχε αντίληΦη τοΙ) μΙτροu' στις περιπτώσεις ποΙ) χρειαζόταν, ήξερε να σuγκρατηθεΙ Στις σχΙσεις τοΙ) με τοuς δασκάλοuς ποτΙ δεν ξεπερνοόσε τη νοητή εκείνη γραμμή ποΙ) πΙρα απ' αuτήν η αταξία τοΙ) θα γινόταν πια ασuγχώρητη και θα καταντοόσε απειθαρχία και ανταρσία . Παρ' όλ' αu-



τα ηταν πάντα έτοιμος -και του άρεσε- ν' αταχτεί σε κάθε κατάλληλη περίσταση, ν' αταχτεί σαν το τελευταίο χαμίνι. Κι όχι τόσο ν' αταχτεί, όσο ν� κάνει κάτι που θα προξενοόσε εντόπωση, να κάνει μιαν έξυπνη καζοόρα, να κάνει το σπουδαίο . Το κυριότερο χαρακτηριστικό του ήταν το μεγάλο του φιλότιμο . Ακόμα και τη μητέρα του είχε καταφέρει να υποτάξει και της φερνόταν σχεδόν δεσποτικά . Αυτή υποτάχθηκε -ω, από καιρό πια είχε υποταχθεί- δεν μποροόσε μονάχα να υποφέρει τη σκέψη πως το παιδί της «δεν την αγαπάει αρκετά» . Της φαινόταν συνεχώς πως ο Κόλια είναι «αναίσθητος» κι ήταν φορές που, κλαίγοντας υστερικά, τον κατηγοροόσε γι' αυτή του την Ψυχρότητα. Τ' αγόρι δεν τ' αγαποόσε κάτι τέτοια, κι όσο περισσότερο του ζητοόσαν εγκαρδιότητα τόσο αυτός -λες και το 'κανε επίτηδες γινόταν πιο άκαμπτος . Όμως αυτό δεν το 'κανε με υπολογισμό, γινόταν από μόνο του γιατί τέτοιος ήταν ο χαρακτήρας του . Η μητέρα του έκανε λάθος : Αυτός την αγαποόσε πολό, δεν του άρεσαν μονάχα τα «γλυκανάλατα σαλιαρίσματα» , όπως έλεγαν οι μαθητές στη γλώσσα τους. Ο πατέρας του είχε αφήσει ένα ντουλάπι μ' αρκετά βιβλία . Ο Κόλια αγαποόσε το διάβασμα κι είχε διαβάσει πια μερικά . Τη μητέρα δεν τη δυσαρεστοόσε αυτό, μονάχα που καμιά φορά στεκόταν και τον κοίταζε απορημένη καθώς εκείνος διάβαζε ώρες ολάκερες αντί να βγει έξω και να παίξει. Έτσι ο Κόλια διάβασε μερικά πράματα που δε θα 'πρεπε να διαβάσει ακόμα στην ηλικία του . Εδώ που τα λέμε , τον τελευταίο καιρό, αν και τ' αγόρι δεν αγαποόσε να ξεπερνάει ένα ορισμένο όριο στις αταξίες του , άρχισε να κάνει κάτι πράματα που τρομάξανε για καλά τη μητέρα του . Κι όχι πως έ.κανε τίποτα ανήθικο, μα τα καμώματά του παραήταν πια ριΨοκίνδυνα και γίνονταν με μεγάλη αποκοτιά . Κείνο ακριβώς το καλοκαίρι, τον lοόλιο, στιι: διακοπές, η μητέρα u.ε το Υιόκα της πήγε να



περάσει καμιά βδομάδα σε μια μακρινή σuγγένισσά της, ποu ζοόσε σ' ένα χωριό κάποu εβδομήντα βέρστια μακριά απ' την πολιτεία μας . Ο άντρας της σuγγένισσας ήταν σιδηροδρομικός uπάλληλος στο σταθμό τοu χωριοό (απ' αuτόν τον ίδιο σταθμό πήρε το τρίνο ο Ιβάν Φιοντόροβιτς Καραμάζοβ όταν έφuγε για τη Μόσχα ένα μήνα αρι ·Jτερα) . Εκεί ο Κόλια έμαθε όλες τις λεπτομέρειες για το σιδηρόδρομο, όλοuς τοuς κανονισμοός της κίνησης . Το ' κανε αuτό γιατί καταλάβαινε πολό καλά πως θα μπορεί να κάνει εντόπωση με τις γνώσεις τοu σ' όλοuς τοuς μαθητές τοu γuμνασίοu . Όμως βρέθηκαν κει πέρα κι άλλα παιδιά κι άρχισε να κάνει παρέα μαζί τοuς . 'Αλλα μένανε στο σταθμό κι άλλα εκεί γόρω . Ήταν έξι εφτά αγόρια, όλα τοuς από δώδεκα ίσαμε δεκαπέντε χρονώ . Τα δuο ήταν από την πολιτεία μας . Τ ' αγόρια παίζανε, κάνανε διάφορες αταξίες και την τέταρτη ή πέμπτη μέρα βάλανε ένα ακαταλόγιστο στοίχημα για δuο ροόβλια: Ο Κόλια ήταν ο μικρότερος απ' όλοuς σχεδόν, και γι' αuτό οι μεγαλότεροι τοu φέρνονταν με κάποια ακαταδεξιά. Τοuς πρότεινε λοιπόν, από φιλότιμο ή ίσως κι από ασuγχώρητη αποκοτιά, να βάλοuν στοίχημα δuο ροόβλια πως θα ξαπλωθεί ανάμεσα στις ράγες, τη νόχτα, και θα μείνει εκεί όσο να περάσει από πάνω τοu το τρένο των έντεκα μ' όλη τοu την ταχότητα. Η αλήθεια είναι πως εξετάσανε προσεχτικά το πράμα και πειστήκανε ότι μπορεί να ξαπλωθεί κανείς και να κολλήσει στο χώμα έτσι ποu το τρένο δεν θα τον άγγιζε όταν θα περνοόσε από πάνω τοu , όμως και πάλι μικρό πράμα ήταν τάχα . να το νιώθεις να τρέχει από πάνω crou; Ο Κόλια βεβαίωνε πως θα το κάνει . Στην αρχή τον κορο'ίδέΦανε, τον λέγανε καuχησιάρη και φανφαρόνο, όμως τ' απoτtλεσμα ήταν να τον πεισματώσοuν ακόμα περισσότερο. Το σποuδαιότερο ήταν ποu αuτοί οι δεκαπεντάχρονοι μεγαλότεροί τοu κοκορεόονταν πολό μπροστά τοu και στην αρχή δεν ήθελαν οότε



σύντροφό τοuς να τον έχοuν αuτόν το « μικρό» κι αuτό πια τοu ήταν αβάσταχτα προσβλητικό . Αποφάσισαν λοιπόν να φύγοuν το βράδu και να πάνε ένα βέρστι μακριά απ' το σταθμό για να προφτάσει το τρένο να πάρει φόρα . Δεν �ίχε φεγγάρι κι η νύχτα δεν ήταν μονάχα σκοτεινή μα σx�pόν μαύρη. Στην ορισμένη ώρα, ο Κόλια ξάπλωσε αν�μεσα στις ράγες. Οι uπόλοιποι πέντε ποu 'χαν βάλει το στοίχημα περιμένανε κει δίπλα, ανάμεσα στοuς θάμνοuς. Η καρδιά τοuς σφιγγόταν, αρχίσανε να φοβούνται και να μετανιώνοuν γι' αuτό ποu κάνανε . Τέλος ακούστηκε από μακριά ο θόρuβος τοu τρένοu ποu ξεκινούσε απ' το σταθμό · σε λίγο Ouo κόκκινες φωτιές λάμΦανε μέσα στο σκοτάδι καθώς το χαλύβδινο θηρίο ζύγωνε με πάταγο. « Φεύγα, φεύγα απ' τις γραμμές ! » Φωνάξανε στον Κόλια τα παιδιά που άρχισαν να τρέμοuν απ' το φόβο τοuς, μα ήταν αργά πια. Το τρένο είχε φτάσει και πέρασε από μπροστά τοuς. Τα παιδιά όρμησαν στις ράγες . Ο Κόλια κοιτόταν ακίνητος. Εκείνοι αρχίσανε να τον σκοuντάνε , να τον ανασηκώνοuν . Τότε κείνος σηκώθηκε ξαφνικά και κατέβηκε αμίλητος απ' το ανάχωμα. Τοuς είπε πως επίτηδες κοιτόταν έτσι, τάχα αναίσθητος , για να τοuς τρομάξει. Μα η αλήθεια ήταν πως πραγματικά είχε χάσει τις αισθήσεις τοu . Αuτό τ' ομολόγησε κι ο ίδιος, πολύν καιρό αργότερα, στη μητέρα τοu . 'Ετσι απόκτησε οριστικά τη φήμη τοu «άτρομοu» . Γύρισε στο σπίτι, στο σταθμό, κατάχλομος, άσπρος σαν πανί . Την άλλη μέρα αρρώστησε ελαφρά από ένα νεuρικό πuρετό , όμως ήταν πολύ κεφάτος κι εuχαριστημένος. Όλ' αuτά δε μαθεύτηκαν παρά αργότερα, στην πολιτεία πια, και μιλούσαν γι' αuτά στο σχολείο κι έφτασαν και στ' αuτιά τοu Διεuθuντή τοu Γuμνασίοu . Όμως η μητέρα τοu Κόλια φρόντισε να μην τιμωρήσοuν το παιδάκι της . Τη βοήθησε σ' αuτό κι ο δάσκαλος Νταρντανιέλοβ ποu τον σέβονταν όλοι κι είχε επιρροή . Κι έτσι η uπόθεση σταμάτησε εκεί . Αuτός ο Νταρντα-



νιέλοβ ήταν εργένης, αρκετά νέος κι έτρεφε από χρόιιια ένα παράξενο πάθος για την κuρία Κρασότκινα. Εδώ κι ένα χρόνο μάλιστα είχε ριΦοκινδuνέΦει τρέμοντας και καρδιοχτuπώντας από φόβο και αβρότητα να της ζητήσει το χέρι της. Εκείνη αρνήθηκε ορθά κοφτά γιατί νόμιζε πως αν δεχόταν θ' απιστούσε στο παιδί της . ΚΙ όμως ο Νταρντανιέλοβ, από μερικές ακαθόριστες ενδείξεις θα 'χε ίσως το δικαίωμα να ελπίζει πως δεν είναι και τόσο δuσάρεστος στη θελκτική μα ωστόσο uπερβολικά αγνή και ντελικάτη χήρα. Φαίνεται πως κείνη η τρέλα ΤΟι) Κόλια έσπασε τον πάγο . Η μητέρα ΤΟι) Κόλια, για ν ' ανταμείΦει το Νταρντανιέλοβ για την uπεράσπιση ΤΟι) γιοΙ) της , τοι) ' κανε έναν uπαινιγμό πως θα μπορούσε να ελπίζει, για πολύ αργότερα φuσικά, μα ο Νταρντανιέλοβ ήταν φαινόμενο τιμιότητας και αβρότητας τόσο ποι) τοι) ' φτανε κι αuτό το λίγο για να τον κάνει προς το παρόν απόλuτα εuτuχισμένο . Τ' αγόρι τ' αγαπούσε, θα το θεωρούσε όμως ταπεινωτικό να τοι) κάνει χατίρια και στο σχολείο τοι) φερνόταν αuστηρά. Κι είχε πολλές απαιτήσεις απ' αuτόν . Μα ο Κόλια κι από μόνος τοι) δεν ήθελε να 'χει μαζί τοι) πολλές οικειότητες . Ήξερε πάντα το μάθημα, ήταν ο δεύτερος μαθητής στην τάξη, απαντούσε ξερά στο Νταρντανιέλοβ κι όλα τα παιδιά πιστεύανε κι ήταν σίγοuρα πως στην Παγκόσμια Ιστορία μπορούσε να τον κάνει «να τα χάσει» . Πραγματικά, μια φορά ο Κόλια τον ρώτησε: Ποιος ίδρuσε την πόλη της Τροίας; Ο Νταρντανιέλοβ μίλησε τότε γενικά για τοuς λαούς, για τις μεταναστεύσεις και τις αποδημίες τοuς, για τα βάθη των αιώνων, για τις μuθοπλασίες, όμως δεν μπόρεσε να τοι) πει τα ονόματα εκείνων ποΙ) θεμελίωσαν την Τροία. Βρήκε μάλιστα πως η ερώτηση δεν uπήρχε λόγος να γίνει, γιατί ήταν και δίχως οuσιαστικό περιεχόμενο . Μα τα παιδιά βεβαιώθηκαν πια πως ο Νταρντανιέλοβ δεν ήξερε ποιος ίδρuσε την Τροία . Ο Κόλια είχε διαβάσει για την ίδρuση



της Τροίας στο Σμαράγντοβ που τον βρήκε. στη βιβλιοθήκη του πατέ.ρα του . Τ ' αποτέ.λε.σμα ήταν πως όλοι 0\ μαθητέ.ς άρχισαν να ε.νδιαφέ.ρονται σοβαρά για το ποιος ήταν ο ιδρυτής της Τροίας . Μα ο Κρασότκιν δε.ν έ.λε.γε. το μυστικό του κι έ.τσι έ.με.νε. ο μοναδικός παντογνώστης .

Με.τά το πε.ριστατικό του τρέ.νου, ο ι σχέ.σε.ις του Κόλια με. τη μητέ.ρα του αλλάξανε. κάπως. ' Όταν η 'Αννα Φιοντόροβνα (η χήρα του Κρασότκιν) έ.μαθε. το κατόρθωμα του γιόκα της, μόνο που δε.ν τρε.λάθηκε. απ' τη φρίκη της . Έπαθε. τόσο δυνατέ.ς κρίσε.ις υστε.ρίας που ε.παναλαμβάνονταν κάμποσε.ς μέ.ρε.ς συνέ.χε.ια, τόσο που ο Κόλια τρόμαξε. για καλά και της έ.δωσε. το λόγο της τιμής του πως δε. θα ξανακάνε.ι ποτέ. παρόμοιε.ς αταξίε.ς . Ό ρκίστηκε. γοναtίζοντας μπροστά στα ε.ικονίσματα στη μνήμη του πατέ.ρα ',ου -αυτό το ζήτησε. η ίδια η Κρασότκινα- και παρ' όλο τον «αντρισμό του» έ.βαλε. τα κλάματα σαν ε.ξάχρονο παιδί . Μάνα και γιος αγκαλιάζονταν ασταμάτητα απ' τη συγκίνηση όλη κε.ίνη τη μέ.ρα και κλαίγανε. με. λυγμοός . Το άλλο πρωί ο Κόλια ξόπνησε. «αναίσθητος» όπως και πρώτα, έ.γινε. όμως πιο σιωπηλός, πιο σε.μνός, πιο σοβαρός και πιο σκε.φτικός. Ε ίναι αλήθε.ια πως όστε.ρα από ε.νάμιση μήνα τον πιάσανε. μπλε.γμέ.νο σε. μιαν άλλη αταξία και τ ' όνομά του αυτή τη φορά έ.φτασε. ως τον ε.φηνοδίκη . Όμως τοότη τη φορά δε.ν ήταν τίποτα σοβαρό, έ.να ανόητο χωρατό ε.ίχε. κάνε.ι, μα οότε. ήταν κι όλο το φταίξιμο δικό του . Όμως γι' αυτό θα ' μιλήσουμε. αργότε.ρα αν μας δοθε.ί η ε,υκαφία . Η μητέ.ρα του ε.ξακολουθοόσε. να ' ναι ανήσυχη και να βασανίζε.ται κι οι ε.λπίδε.ς του Νταρντανιέ.λοβ όλο και με.γάλωναν όσο με.γάλωναν κι 0\ ανησυχίε.ς της. Εδώ θα πρέ.πε.ι να παρατηρήσoυ�ε. πως ο Κόλια διαισθανόταν και καταλάβαινε. τις βλέ.Φε.ις του Νταρντανιέ.λοβ και φυσικά τον πε.ριφρονοόσε. πολό για τη «συναισθηματικότητά» του . Στην αρχή μάλιστα ε.ίχε. την αγέ.νε.ια να ε.κφράζε.ι τοότη την πε.ριφρόνη-



σή του και στη μητέρα του κάνοντάς της υπαινιγμοός και δίνοντάς της να καταλάβει πως ξέρει τι πασκίζει να καταφέρει ο Νταρντανιέλοβ . Μα όστερα απ' το περιστατικό του τρένου άλλαξε διαγωγή και σ' αυτό το σημείο. Υπαινιγμοός δεν έκανε καθόλου πια και μπροστά στη μητέρα του μιλοόσε με σεβασμό για το Νταρντανιέλοβ . Αυτό το κατάλαβε αμέσως η αισθαντική ' Αννα Φιοντόροβνα κι η καρδιά της πλημμόρισε ευγνωμοσόνη. Μα αν τόχαινε να πει κανένας ξένος την παραμικρή κουβέντα για το Νταρντανιέλοβ μπροστά στον Κόλια, κατακοκκίνιζε απ' την ντροπή της σαν τριαντάφυλλο . Κάτι τέτοιες στιγμές ο Κόλια κοίταζε σκυθρωπός απ' το παράθυρο ή εξέταζε προσεχτικά τα παποότσια του ή φώναζε άγρια τον Περεζβόν, ένα κατσαρομάλλικο κι αρκετά βρόμικο σκυλί που εδώ κι ένα μήνα το ' φερε ξαφνικά από κάπου, το κράταγε στο σπίτι και δεν το ' Οειχνε σε κανέναν απ' τους φίλους του . Το τυραννοόσε φριχτά μαθαίνοντάς του όλα τα κόλπα και τα γυμνάσματα. Τόσο που το σκυλί γρόλιζε λυπητερά όταν αυτός πήγαινε στο σχολείο κι οόρλιαζε από ενθουσιασμό όταν γυρνοόσε. Χοροπήδαγε τότε σα δαιμονισμένο, στεκόταν σοόζα , έπεφτε στο πάτωμα κ ι έκανε τον ψόφιο κ .τ .λ . Με δυο λόγια έκανε το καθετί που είχε μάθει χωρίς να του το ζητάνε μα μόνο και μόνο απ' τον ενθουσιασμό του κι από καλοσόνη του .

Μα νομίζω πως ξέχασα να πω πως ο Κόλια Κρασότκιν ήταν κείνο το ίδιο αγόρι που ο γνωστός πια στον αναγνώστη Ηλιοόσα, ο γιος του απόστρατου λοχαγοό Σνεγκιριόβ, τον είχε χτυπήσει στο μηρό μ' ένα σουγιαδάκι, θέλοντας να υπερασπιστεί τον πατέρα του που οι μαθητές είχαν αρχίσει να τον κορο'ίοεόουν λέγοντάς τον « ξέφτι » .


Ι Ι

Τ ο παιοομάνι

Τ Ο ΛΟΙΠΟΝ κείνο το κρόο πρωινό τοu Νοέμβρη ο Κόλια Κρασότκιν καθόταν στο σπίτ ι . Ήταν Κuριακή και δεν είχαν σχολείο . Το ρολόι είχε κιόλας χτu

πήσει έντεκα κι αuτός οπωσδήποτε έπρεπε να βγει έξω «για μιαν εξαιρετικά σποuδαία uπόθεση» .

Όμως βρισκόταν ολομόναχος στο σπίτι και μάλιστα έπρεπε να μείνει κει πέρα και να το φuλάει γιατί όλοι οι μεγαλότεροί τοu ένοικοι είχαν φόγει · είχε σuμβεί κάτι αναπάντεχο και παράξενο : Στο σπίτι της χήρας Κρασότκινα νοικιαζόταν ένα μικρό διαμέρισμα -δuο δωμάτια όλα-όλα- κι έμενε εκεί η γuναίκα ενός γιατροό με τα δuο μικρά παιδιά της . Ήταν σuνομήλικη με την ' Αννα Φιοντόροβνα και στενή φιλενάδα της. Ο γιατρός, πριν από 'να χρόνο, είχε πάει κάποu στα μέρη τοu Ορεμποόργκ κι όστερα στην Τασκένδη, όμως εδώ κι έξι μήνες χαθήκανε τα ίχνη τοu . Κι αν δεν ήταν η φιλία της κuρίας Κρασότκινας, σίγοuρα η παρατημένη γuναίκα τοu γιατροό θα στέρεuε ολόκληρη απ' το πoΛU το κλάμα. Και λοιπόν, λες και την



κατάτρεχε η Μοίρα, κείνη την ίδια νόχτα του Σαββάτου προς την Κυριακή, η Κατερίνα, η μοναδική υπηρέτρια της γυναίκας του γιατροό, ανακοίνωσε ξαφνικά κι αναπάντεχα στην κυρία της, πως επρόκειτο ως το πρωί να γίνει μητέρα. Πώς έγινε και δεν το παρατήρησε κανένας ως τα τώρα; Αυτό πια ήταν σωστό θαόμα. Η κατάπληκτη γυναίκα του γιατρο'; σκέφτηκε αμέσως πως πρέπει, όσο είναι ακόμα καιρός, να πάει την Κατερίνα στο σπίτι της μαμής όπου υπήρχαν οι σχετικές ευκολίες . Κι επειδή με κανέναν τρόπο δεν ήθελε να χάσει την υπηρέτριά της , πραγματοποίησε αμέσως την απόφαση. Μα δεν ήταν αυτό μονάχα: Έμεινε κι η ίδια μαζί της στο σπίτι της μαμής . Το πρωί χρειάστηκε για κάποιο λόγο κι η φιλική βοήθεια της ίδιας της κυρίας Κρασότκινα που μποροόσε σ' αυτή την περίπτωση να παρακαλέσει κάποιον για κάτι και γενικά να κάνει κάποια εκδοόλευση. Έτσι κι οι δυο κυρίες είχαν φόγει . Η υπηρέτρια της κυρίας Κρασότκινας , η κυρά-Αγάθια, είχε πάει στην Αγορά κι ο Κόλια βρέθηκε να φυλάει τους δυο <<μπόμπιρες» -έτσι έλεγε ο Κόλια το μικρό αγόρι και το κοριτσάκι της γυναίκας του γιατροό. Ο Κόλια δε φοβόταν καθόλου να φυλάει το σπίτι . Ήταν εξάλλου κι ο Περεζβόν μαζί του που ο Κόλια τον είχε διατάξει να κάτσει κάτω στην είσοδο, κάτω από 'ναν πάγκο «ακίνητος» . Ο Κόλια έκοβε βόλτες στα δωμάτια και κάθε φορά που έμπαινε στην είσοδο, το σκυλί ανασήκωνε ικετευτικά το κεφάλι του και χτυποόσε δυνατά δυο φορές το πάτωμα με την ουρά του . Όμως, αλίμονο . Το σφόριγμα δεν ακουγόταν . Ο Κόλια κοίταζε άγρια το OUστυχο ζωντανό και κείνο έμενε και πάλι ακίνητο , υπάκουο και φοβισμένο . Αν ανησυχοόσε για κάτι ο Κόλια ήταν μονάχα για τους «μπόμπιρες» . Εννοείται πως την ξαφνική περιπέτεια της Κατερίνας, ο Κόλια την αντίκρυζε με τη βαθότερη δυνατή περιφρόνηση, όμως τα πιτσιρδέλια, που μείνανε τώρα ολομόναχα, τ' αγαποόσε πολ';



και τοuς είχε δώσει κιόλας ένα παιδικό βιβλίο . Η Νάστια ήταν οχτώ χρονώ, κι ήξερε να διαβάζει, κι ο μικρότερος μπόμπιρας, το εφτάχρονο αγόρι, ο Κόστια, άκοuγε πάντα με μεγάλη εuχαρίστηση όταν ΤΟι) διάβαζε η αδερφή τοu . Ο Κρασότκιν θα μποροόσε φuσικά να τοuς διασκεδάσει περισσότερο, να τοuς βάλει δηλαδή τον έναν πίσω απ' τον άλλον και να παίξοuν έτσι τα στρατιωτάκια ή ακόμα να παίξοuν κρuφτό σ' ολάκερο το σπίτι. Αuτό το 'χε κάνει πια πολλές φορές κι οότε το θεωροόσε uποτιμητικό για την αξιοπρέπειά τοu , τόσο ΠΟι) στο σχολείο διαδόθηκε μια φορά πως ο Κρασότκιν παίζει με τα παιδάκια της νοικάρισσας τ' αλογάκια, σκόβει και τ' αφήνει να τον πηδάνε, κάνει τ' άλογο και κείνα τοuς καβαλάρηδες κ .τ .λ . Όμως ο Κόλια απάντησε περήφανα πως αν έπαιζε τέτοια παιχνίδια με σuνομήλικοuς ΤΟι) στην « εποχή μας» θα 'ταν βέβαια ντροπή, όμως αuτός το έκανε για να διασκεδάσει τοuς « μπόμπιρες» επειδή τοuς αγαπάει . Και κανένας δεν έχει δικαίωμα ν' ανακατεόεται στα αίσθηματά τοu . Γι' αuτό κιόλας τα ouo πιτσιρδέλια τον λατρεόανε. Όμως αuτή τη φορά δεν είχε καιρό για παιχνίδια . Είχε μια πολ'; σποuδαία προσωπική ΤΟι) δοuλειά, σχεδόν μuστηριώδη, όμως η ώρα περνοόσε κι η Αγάθια, ΠΟι) θα μποροόσε να προσέξει τα παιδιά, δεν έλεγε να γuρίσει απ' την Αγορά. Ε ίχε περάσει πολλές φορές πια τον προθάλαμο και μισανοίγοντας την πόρτα στο δωμάτιο ΤΟι) γιατρο'; κοίταζε ανήσυχος τοuς «μπόμπιρες» ΠΟι) κάθονταν uπακοuοντας στη διαταγή ΤΟι) και διαβάζανε. Κάθε φορά ΠΟι) άνοιγε την πόρτα το,; χαμογελοόσαν σιωπηλά και περίμεναν πως να, τώρα θα μπει μέσα και θα τοuς σκαρώσει τίποτα διασκεδαστικό κι αξιοθαόμαστο . Μα ο Κόλια ήταν ταραγμένος και δεν έμπαινε μέσα. Τέλος το ρολόι χτόπησε έντεκα κι ο Κόλια πήρε πια την σταθερή απόφαση πως αν σε δέκα λεπτά δεν έρθει η «καταραμένη» Αγάθια, θα φόγει το δίχως άλλο, αφού φuσικά



βάλει τοuς « μπόμπιρες» , να τοu uποσχεθούν πως δε θα φοβηθούν μονάχοι τοuς, δε θα κάνοuν αταξίες και δε θα βάλοuν τα κλάματα. Καθώς τα σκεφτόταν αuτά φόρεσε το χειμωνιάτικο παλτό τοu με το γούνινο γιακά, κρέμασε στον ώμο τοu τη σάκα τοu και, παρ ' όλο ποu η μητέρα τοu τον σuμβούλεuε πάντα να βάζει τις γαλότσες τοu «όταν κάνει παγωνιά» , τις κοίταξε μονάχα περιφρονητικά κει ποu βρίσκονταν κάτω απ' την κρεμάστρα και βγήκε απ ' το δωμάτιο . Ο Περεζβόν, βλέποντάς τον ντuμένο , άρχισε να χτuπάει δuνατά την οuρά τοu στο πάτωμα. Τόλμησε μάλιστα να γαuγίσει παραπονιάρικα μα ο Κόλια, βλέποντας τούτη την ακατάσχετη ανuπομονησία τοu σκuλιού , έβγαλε το cru μπέρασμα πως αuτό βλάφτει την πειθαρχία και τον κράτησε ακόμα ένα λεπτό κάτω απ' τον πάγκο . Μονάχα αφού άνοιξε την πόρτα ποu ' βγαζε στον προθάλαμο, τοu σφύριξε . Το σκuλί πήδησε σαν τρελό κι άρχισε να χοροπηδάει ολόγuρά τοu ενθοuσιασμένο . Αφού πέρασε τον προθάλαμο, ο Κόλια άνοιξε την πόρτα των πιτσιρίκων. Κάθονταν όπως και πριν μπροστά στο τραπεζάκι μα δε διαβάζανε πια , μονάχα σuζητούσαν ζωηρά για κάποιο ζήτημα. Τα παιδιά αuτά λογομαχούσανε σuχνά μεταξύ τοuς για τα περίεργα φαινόμενα της ζωής . Στις τέτοιες περιπτώσεις πάντα έβγαινε να 'χει δίκιο η Νάστια σα μεγαλύτερη ποu ήταν . Ο Κόστια, όταν δε σuμφωνούσε μαζί της , πήγαινε πάντα και ζητούσε τη γνώμη τοu Κόλια Κρασότκιν. Η απόφασή τοu είχε αναντίρρητο κύρος και για τα δuο μέρη. Τούτη τη φορά ο Κόλια ενδιαφέρθηκε με τον καuγά των πιτσιρίκων και σταμάτησε στην πόρτα για ν'ακούσει. Τα μικρά είδανε πως τοuς ακούει και βάλανε όλα τοuς τα δuνατά .

- Ποτέ, ποτέ δε θα πιστέψω, έλεγε με ζέση η Νάστια, πως οι μαμές βρίσκοuν τα μικρά παιδάκια στα περιβόλια ανάμεσα στ' αuλάκια, κάτω απ' τα λάχανα . Τώρα είναι χειμώνας και δεν uπάρχει λάχανο σε κανένα περιβόλι .



Δεν μπορεί λοιπόν η γιαγιά νά φερε από κει την κόρη της Κατερίνας.

- Βρε, βρε! Σφόριξε ο Κόλια. - Κι είναι και τοότο ακόμα: Τα παιδιά τα φέρνουν

μονάχα σε κείνους που παντρεόονται πρώτα . Ο Κόστια κοίταζε επίμονα τη Νάστια, την άκουγε προ·

σεχτικά κι είχε πέσει σε συλλογή . - Νάστια, μα τι βλάκας που είσαι! πρόφερε επιτέλους

σταθερά, χωρίς έξαΦη . Πώς μπορεί να 'χει η Κατερίνα παιδί αφοό δεν είναι παντρεμένη;

Η Νάστια κόρωσε . - Δεν ξέρεις τι σου γίνεται, τον διέκοΦε ερεθισμένη .

Μπορεί να 'χε άντρα, μονάχα που τώρα ίσως να τον έχου· νε στη φυλακή. Όμως αυτή γέννησε.

- Μα μήπως τάχα είναι στη φυλακή ο άντρας της; ρώτησε ο θετικός Κόστια.

-Ή , μπορεί να 'γινε και τοότο, είπε με αδημονία η Νάστια ξεχνώντας ολότελα την άλλη της υπόθεση. Δεν έχει άντρα, σ' αυτό έχεις δίκιο , όμως αυτή θέλει να παντρευτεί, άρχισε το λοιπόν να σκέφτεται με ποιο τρόπο θα μπορέσει να παντρευτεί, και σκεφτόταν, όλο σκεφτόταν ώσπου στο τέλος απόχτησε όχι άντρα μα παιδάκι .

- Ε, αν είναι έτσι , καλά τότε, συμφώνησε εντελώς νικημένος ο Κόστια . . Δεν μου το 'χες πει αυτό . Πώς ήθελες να το ξέρω;

- Βρε, τους μπόμπιρες , είπε ο Κόλια κι έκανε ένα βήμα μέσα στο δωμάτιο · επικίνδυνη ράτσα του λόγου σας, βλέπω .

- Κι ο Περεζβόν μαζί σας είναι; είπε ο Κόστια μ' ένα πλατό χαμόγελο κι άρχισε να κροταλίζει τα δάχτυλά του και να φωνάζει τον Περεζβόν .

- Ακοόστε, μπόμπιρες, βρίσκουμαι σε ΔUσκoλη θέση, άρχισε να λέει σοβαρά-σοβαρά ο Κρασότκιν, και πρέπει να



με βοηθήσετε. Η Αγάθια σίγοuρα έσπασε το πόδι της, έτσι πρέπει να 'γινε για να μη φανεί ως τώρα, γι' αuτό πια δεν έχω καμιά αμφιβολία ' όμως πρέπει να βγω έξω το δίχως άλλο . Μ ' αφήνετε να φόγω ή όχι;

Τα παιδιά αλληλοκοιτάχτηκαν ανήσuχα. Και τα γελαστά τοuς πρόσωπα σκοτείνιασαν. Όμως δεν καταλαβαίνανε ακόμα καλά τι τοuς ζητοόσαν .

- Δε θα κάνετε αταξίες όσο θα λείπω; Δε θα σκαρφαλώσετε στην ντοuλάπα, δε θα σπάσετε κανένα πόδι; Δε θα βάλετε τα κλάματα όταν θα μείνετε μόνα σας;

Τα πρόσωπα των παιδιών έδειξαν τρομερή αγωνία . - Γι' αuτό εγώ θα σας έδειχνα ένα κατιτί, ένα κανο

"άκι μπροόντζινο ΠΟι) πuροβολάει μ' αληθινό μπαροότι . Τα πρόσωπα των παιδιών έγιναν και πάλι χαροόμενα . - Δείξτε μας το κανονάκι, είπε παρακαλεστικά ο Κό

:rτια · ακτινοβολώντας από χαρά. Ο Κρασότκιν έβαλε το χέρι ΤΟι) στη σάκα, κι έβγαλε

ένα μικρό μπροότζινο κανονάκι και το 'βαλε πάνω στο τραπέζι .

- Ε , πώς σας φαίνεται ; Κοίτα, έχει και ρόδες, είπε και κόλησε το παιχνίδι πάνω στο τραπέζι. Και πuροβολάει, βάζεις σκάγια και πuροβολάει.

- Και σκοτώνει ; -Όλοuς τοuς σκοτώνει, φτάνει να σημαδέψεις καλά,

είπε ο Κόλια κι άρχισε να τοuς εξηγεί ποό πρέπει να μπει το μπαροότι, από ποό μπαίνοuν τα σκάγια . Τοuς είπε ακόμα πως το κανόνι «κλωτσάει» . Αuτό το τελεuταίο τοuς έκανε u.εγάλη εντόπωση .

Έχετε μπαροότι; ρώτησε η Νάστια . -Έχω. - Δείξτε μας και το μπαροότι, είπε αuτή μ' ένα φω-

,εινό ικετεuτικό χαμόγελο. Ο Κρασότκιν ψαχοόλεψε και πάλι στη σάκα ΤΟι) κι έβγ.χ-



λε έ.να μικρό μπουκαλάκι που 'χε μέ.σα λίγο αληθινό μπαροότι. Σ ' έ.να χαρτάκι είχε τυλιγμέ.να μερικά σκάγια. Ξεβοόλωσε το μπουκαλάκι κι έ.χυσε λίγο μπαροότι στην παλάμη του .

- Να. Μονάχα μην τόχει και βρεθεί πουθενά καμιά φωτιά γιατί θα γίνει έ.κρηξη και θα μας ανατινάξει όλους, προειδοποίησε ο Κρασότκιν για να κάνει εντόπωση.

Τα παιδιά παρατηροόσαν το μπαροότι μ' ευλαβικό φόβο που αόξανε ακόμα περισσότερο τη χαρά τους. Μα του Κόστια του άρεσαν περισσότερο τα σκάγια .

- Τα σκάγια δεν καίγονται; ρώτησε . -Όχι, δεν καίγονται . - Χαρίστε μου λίγα σκάγια, ικέ.τεΦε ο Κόστια. - Θα σου δώσω . Πάρε. Μονάχα μην τα δείξεις στη

μητέ.ρα σου προτο,; γυρίσω γιατί μπορεί να νομίσει πως είναι μπαροότι, θα κατατρομάξει και θα σας τσακίσει στο ξόλο.

- Η μαμά ποτέ. δε μας δέ.ρνει, παρατήρησε αμέ.σως η Νάστια.

- Το ξέ.ρω, ο λόγος το λέ.ει . Ποτέ. μην κρόβετε τίποτα απ' τη μητέ.ρα σας, όμως αυτή τη φορά ας είναι. Μη λέ.τε τίποτα προτο,; να ' ρθω εγώ . Λοιπόν, μπορώ να φόγω ή όχι; Θα κλάΦετε;

- Θα κλά-Φου-με, είπε μακρόσυρτα ο Κόστια έ.τοιμος να βάλει τα κλάματα .

- Θα κλάΦουμε, σίγουρα θα κλάΦουμε ! είπε τρομαγμέ.να η Νάστια.

- Ωχ, παιδιά, παιδιά! Τι επικίνδυνη που είναι η ηλικία σας . Θα πρέ.πει να μείνω μαζί σας κι η ώρα περνάει. Ουφ .

- Διατάξτε τον Περεζβόν να κάνει τον πεθαμέ.νο, παρακάλεσε ο Κόστια.



- Ναι, το βλέπω πως θα πρέπει να βάλο\)με μπρος και τον4 Περεζβόν . Ici, Περεζβόν!

Κι ο Κόλια άρχισε να διατάζει το σκ\)λί και κείνο έκανε πια ό,τι ήξερε. Ήταν ένα αναμαλλιάρικο σκ\)λί, όχι πολό μεγάλο, σταχτί με μενεξελιές αποχρώσεις. Το δεξί το\) μάτι ήταν στραβό, τ' αριστερό α\)τί σκισμένο στην άκρη. Τσίριζε και χοροπηδοόσε, καθόταν σοόζα, περπατοόσε στα πισινά το\) πόδια, έπεφτε ανάσκελα κι έμενε ακίνητο σαν πεθαμένο . Ενώ ο Περεζβόν έκανε τον Ψόφιο, η πόρτα άνοιξε και φάνηκε στο κατώφλι η Αγάθια, η χοντρή \)πηρέτρια της κ\)ρίας Κρασότκινας, μια χωριάτισσα όλο φακίδες, κάπο\) σαράντα χρονώ . Κράταγε το δίχτ\) με τα ψώνια. Σταμάτησε κει και βάλθηκε να κοιτάει το σκ\)λΙ Ο Κόλια όσο κι αν περίμενε την Αγάθια, δε διέκοψε την παράσταση. Κράτησε τον Περεζβόν πεθαμένο όση ώρα έπρεπε και τιfλoς το\) σφόριξε : το σκ\)λί σηκώθηκε κι άρχισε να πηδάει απ' τη χαρά το\) πο\) 'κανε το καθήκον το\) .

- Μωρέ σκ\)λί! πρόφερε η Αγάθια . - Γιατί άργησες, αντιπρόσωπε το\) γ\)ναικείο\) φόλο\) ;

ρώτησε άγρια ο Κρασότκιν . - Το\) γ\)ναικείο\) φόλο\) ! Για δες τον πιτσιρίκο . - Πιτσιρίκος ; - Και βέβαια πιτσιρίκος_ Τι σε νοιάζει γιατί άργησα;

Μιας κι άργησα θα πει πως είχα το λόγο μο\), μο\)ρμοόριζε η Αγάθια αρχίζοντας κάτι να φτιάχνει κοντά στη σόμπα .

, Ομως δεν φαινόταν καθόλο\) θ\)μωμένη, οότε δ\)σαρεστημένη . Απεναντίας την ε\)χαριστοόσε πο\) της δόθηκε ε\)καιρία να σπάσει κέφι με τ' αφεντόπο\)λο_

-' Ακο\) ελαφρόμ\)αλη γριά, άρχισε να λέει ο Κρασότκιν καθώς σηκωνόταν απ' το ντιβάνι . Μπορείς να μο\) ορκιστείς σ' ό,τι ιερότερο \)πάρχει σ' α\)τό τον κόσμο και ξέχωρα απ' α\)τό να μο\) κάνεις και κανέναν άλλον όρκο , πως θα 'χεις τα μάτια σο\) δεκατέσσερα και θα προσέχεις



τα πιτσιρδέλια όσο εγώ θα λείπω; Γιατί φεύγω τώρ' αμέσως .

- Και γιατί να σου ορκιστώ ; Και χωρίς τον όρκο θα τα προσέξω, γέλασε η Αγάθια .

-Όχι, απαιτώ να μου ορκιστείς στη σωτηρία της ψυχής σου . Αλλιώς δε φεύγω .

- Μη φεύγεις . Εμένα τι με νοιάζει; Έξω κάνει και κρύο, κάτσε δω καλύτερα .

- Ακούστε, γύρισε κι είπε ο Κόλια στα παιδιά' αυτή η γυναίκα θα μείνει μαζί σας ώσπου να ' ρθω εγώ ή ώσπου να ' ρθει η μητέρα σας που ώρα είναι να γuρίσει κι αυτή . Εκτός απ' αυτό θα σας δώσει κάτι να κολατσίσετε. Θα τους δώσεις τίποτα, Αγάθια;

- Μπορεί. - Γειά σας λοιπόν, πιτσιρδέλια, φεύγω ήσυχος . Όμως

εσύ , γιαγιάκα, είπε σοβαρά και με χαμηλή φωνή καθώς περνούσε δίπλα απ' την Αγάθια, ελπίζω να μην ξαναπείς τις συνηθισμένες γυναικείες σας βλακείες στα παιδιά για την Κατερίνα! Θα φεισθείς την αθώα τους ηλικία . Ici, Περεζβόν !

-' Αι στο καλό σου , γρύλλισε θuμωμένη πια η Αγάθια . Μικρομέγαλε! Θα 'πρεπε , λέω , να του δώσουν ένα χέρι ξύλο για τούτα τα λόγια του .


π Ι

Ο μαθητής

Μ Α Ο ΚΟΛΙΑ δεν την άκοuγε .πια . Τώρα μπορούσε επιτέλοuς να φύγει. Βγαίνοντας έξω, κοίταξε γύρω τοu, τίναξε τοuς ώμοuς κι έίπε:

«Βρε! Παγωνιά! » Τράβηξε ίσα το δρόμο, ύστερα έστριψε σ' ένα στενό

για να βγει στην πλατεία της Αγοράς . Ένα σπίτι πριν απ' την πλατεία σταμάτησε δίπλα σε μιαν εξώπορτα, έβγαλε τη σφuρίχτρα ΤΟι) και σφύριξε μ' όλη ΤΟι) τη δύναμη σα να 'δινε κάποιο σύνθημα . Δεν περίμενε πάνω από 'να λεπτό όταν, ξαφνικά, βγήκε τρέχοντας απ' την εξώπορτα ένα κοκκινομάγοuλο αγόρι, κάποΙ) έντεκα χρονώ . Φορούσε κι αuτό ένα ζεστό παλτό, καθαρό και κομψό μάλιστα. Ήταν ο Σμούροβ ποΙ) πήγαινε στην προκαταρκτική τοι) γuμνασίοu (ο Κόλια τον πέρναγε δuο τάξεις) . Ήτανε γιος ενός πλούσιοΙ) uπαλλήλοu κι οι γονείς τοι) δεν τον αφήνανε να κάνει παρέα με τον Κρασότκιν γιατί αuτός ο τελεuταίος ήταν γνωστός ταραξίας και παλαβιάρης. Φαίνεται λοιπόν πως τώρα ο Σμούροβ το 'σκασε κρuφά απ' το σπίτι τοu . Αuτός ο



Σμοόροβ -ίσως να το θuμάται ο αναγνώστης- ήταν σε κείνη την παρέα των παιδιών ποu εδώ και δuο μήνες πετροβολοόσαν τον Ηλιοόσα . Αuτός ο ίδιος είχε μιλήσει για τον Ηλιοόσα στον Αλιόσα Καραμάζοβ.

- Είναι μια ώρα κιόλας ποu σας περιμένω, Κρασότκιν, είπε με αποφασιστικό όφος ο Σμοόροβ, και τα δuο αγόρια προχώρησαν προς την πλατεία .

- Ναι, άργησα, απάντησε ο Κρασότκιν . Υπάρχοuν λόγοι. Δε θα σε δείροuνε ποu ' ρχεσαι μαζί μοu ;

- Τι λέτε κει, μήπως τάχα με δέρνοuν ποτέ; Είναι κι ο Περεζβόν μαζί σας ;

- Κι ο Παρεζβόν! - Θα τον πάτε κι αuτόν κει πέρα; - Θα τον πάω . - Αχ, τι καλά αν ήταν ο Ζοότσκα! - Αuτό δεν μπορεί να γίνει. Ο Ζοότσκα δεν uπάρχει

πια . Ο Ζοότσκα εξαφανίστηκε στο έρεβος τοu αγνώστοu . - Αχ, δε θα μποροόσαμε τάχα, είπε ο Σμοόροβ και

ξάφνοu κοντοστάθηκε · δε θα μποροόσαμε . . . ο Ηλιοόσα λέει πως κι ο Ζοότσκα ήταν αναμαλλιάρης και σταχτής σαν τον Περεζβόν . Δε θα μποροόσαμε λοιπόν να τοu ποόμε πως αuτός είν ' ο Ζοότσκα; Ίσως και να το πιστέΦει .

- Πρώτον, μαθητή μοu, μάθε να μισείς το Φεόδος . Δεότερον δεν πρέπει να Φεόδεσαι οότε και για καλό . Μα το κuριότερο, ελπίζω να μην τοuς είπες τίποτα κει πέρα πως · θα 'ρθω .

- Θεός φuλάξοι, καταλαβαίνω δα. Όμως με τον Περεζβόν δε θα τα καταφέροuμε να τον παρηγορήσοuμε, αναστέναξε ο Σμοόροβ . Ξέρεις κάτι; ο πατέρας τοu , ο λοχαγός, το ξέφτι δηλαδή, μας έλεγε πως θα τοu φέρει σήμερα ένα κοuτάβι, έναν πραγματικό μικροόλικο μολοσσό με μαό-



ρη μύτη. Νομίζε.ι πως έτσι θα ησυχάσε.ι τον Ηλιούσα' μα θα τα καταφέρε.ι τάχα;

- Ο Ηλιούσα πώς πάε.ι; - Αχ, άσχημα, πολύ άσχημα. Νομίζω πως έχε.ι φυ-

ματίωση . Τις αισθήσε.ις του τις έχε.ι, μονάχα που αναπνέε.ι γρήγορα-γρήγορα, άσκημα αναπνέε.ι. Τις προάλλε.ς παρακάλε.σε. να τον σηκώσουν, του φόρε.σαν τα παπουτσάκια του , άρχισε. να πε.ρπατάε.ι μα δε.ν μπορούσε. να κρατηθε.ί στα πόδια του . «Αχ, λέε.ι, στο 'λε.γα, μπαμπά, πως αυτά μοι> τα παπούτσια δε.ν ε.ίναι καλά . Είναι παλιά. Μ ' αυτά και πρώτα δε.ν μπορούσα να πε.ρπατήσω ε.ύκολα» . Ν όμιζε. πως τα παπούτσια φταίγανε. που δε.ν μπορούσε. να κρατηθε.ί στα πόδια του , μα αυτό ήταν απ' την ε.ξάντληση. Δε.ν τη βγάζε.ι τη βδομάδα. Πηγαίνε.ι και τον βλέπε.ι ο Χε.ρτσε.νστούμπε. . Τώρα ε.ίναι και πάλι πλούσιοι, έχουν πολλά λε.φτά .

- Τους παλιανθρώπους . - Ποιοι ε.ίναι παλιάνθρωποι; - Οι γιατροί . ' Ολο το γιατρικό σκυλολόι γε.νικά, κι

ο κάθε. γιατρός χωριστά . Εγώ αρνιέμαι την ιατρική . Είναι άχρηστο πράμα. Ας ε.ίναι . Όλ' αυτά θα τα ε.ξε.τάσω για να βε.βαιωθώ καλύτε.ρα . Όμως τι συναισθηματισμός ε.ίν ' αυτός που σας έπιασε.; , Ακουσα πως μαζε.ύε.ται κε.ι πέρα όλη η τάξη.

-Όχι, όλη, όμως καμιά δε.καριά τον ε.πισκε.φτόμαστε. κάθε. μέρα . Αυτό δε.ν ε.ίναι κακό .

- Θα ' θε.λα να ' ξε.ρα τι ρόλο παίζε.ι σ' όλ' αυτά ο Αλε.ξέι Καραμάζοβ. Αύριο με.θαύριο δικάζουνε. τον αδε.ρφό του για ένα τόσο τρομε.ρό έγκλημα κι αυτός έχε.ι καιρό για συναισθηματισμούς με. τα παιδιά !

. - Δε.ν υπάρχε.ι κανένας συναισθηματισμός σ' όλ' αυτά . Αφού κι ο ίδιος πας τώρα να συμφιλιωθε.ίς με. τον Ηλιού-σα .

- Να συμφιλιωθώ ! Αστε.ία έκφραση. Όμως, ε.δώ που Digitized by 10uk1s, June 2009


τα λέμε, δεν επιτρέπω σε κανένα να κάνει ανάλυση των πράξεών μου .

- Πόσο θα χαρεί ο Ηλιοόσα όταν σε δει! αότε να το φανταστεί δεν μποροόσε πως θα πήγαινες . Γιατί, γιατί δεν ήθελες τόσον καιρό να πας; φώναξε ξάφνου με ζέση ο Σμοόροβ .

- Αυτό είναι δική μου δουλειά, μικρέ μου , κι όχι δική σου . Εγώ πάω κει γιατί το θέλω από μόνος μου . Όμως εσάς σας κουβάλησε όλους ο Αλεξέι Καραμάζοβ. Θα πει λοιπόν πως έχουμε μια διαφορά. Και ποό ξέρεις ; Ίσως να μην έχω καθόλου σκοπό νά συμφιλιωθώ . Ανόητη έκφραση.

- Δεν μας κουβάλησε καθόλου ο Καραμάζοβ. Τα παιδιά άρχισαν να πηγαίνουν από μόνα τους, στην αρχή φυσικά μαζί με τον Καραμάζοβ. Και δεν έγινε τίποτα, καμιά ανοησία . Στην αρχή πήγε ένας, όστερα κι άλλος, κι άλλος. α πατέρας ήταν καταχαροόμενος που πηγαίναμε. Ξέρεις κάτι; Σίγουρα θα τρελαθεί άμα πεθάνει ο Ηλιοόσα . Το βλέπει και μόνος του πως θα πεθάνει ο Ηλιοόσα. ' αμως είναι πoΛU χαροόμενος που γίναμε και πάλι φίλοι με τον Ηλιοόσα. α Ηλιοόσα ρώταγε για σένα μα δεν είπε τίποτ' άλλο . Ρώταγε κι όστερα σώπαινε. Κι ο πατέρας του θα τρελαθεί ή θα κρεμαστεί . Και πριν απ' αυτό σαν τρελός έκανε. Ε ίναι, ξέρεις, ευγενικός άνθρωπος και τότε είχε γίνει λάθος. Για όλα φταίει κείνος ο πατροκτόνος που τον έδειρε τότε στην ταβέρνα.

-' αμως ο Καραμάζοβ μένει αίνιγμα για μένα. Θα μποροόσα από καιρό πια να γνωριστώ μαζί του, σε μερικές περιπτώσεις όμως μ' αρέσει να 'μαι ακατάδεχτος . Είναι και τοότο ακόμα: Έχω σχηματίσει μια γνώμη για δαότονε που θα πρέπει να εξετάσω και να δω αν είναι σωστή .

α Κόλια σώπασε σοβαρός. Το ίδιο κι ο Σμοόροβ . Εννοείται πως ο Σμοόροβ ένιωθε μιαν αληθινή ευλάβεια για



τον Κρασότκιν κι ούτε τολμούσε καν να ονειρεuτεί πως είναι ίσος τοu . Τώρα είχε ενδιαφερθεί εξαιρετικά γιατί ο Κόλια το!) εξήγησε πως πηγαίνει από μόνος τοu . Σίγοuρα λοιπόν κάποιο αίνιγμα θα uπήρχε σ' αuτή την ξαφνική απόφαση το!) Κόλια να πάει εκεΙ Διασχίζανε την πλατεία της Αγοράς όπο!) είχαν μαζεuτεί πολλά κάρα πο!) 'χαν έρθει απ' τα γύρω χωριά . Οι γuναίκες της πολιτείας ποuλάγανε κάτω απ' τις τέντες τοuς κοuλούρια, κλωστές κ .τ .λ . Κάτι τέτοιες κuριακάτικες σuναθροίσεις τις λένε με μεγάλη αφέλεια « εμποροπανηγύρεις» . Τέτοιες γίνονται πολλές μέσα στο χρόνο . Ο Περεζβόν έτρεχε δω και κει καταχαρούμενος κι όλο έστριβε δεξιά κι αριστερά για να πάει να μuρίσει κάτι πο!) το!) 'χε κάνει εντύπωση . Όταν σuναντιόνταν μ' άλλα σκuλιά, μuριζότανε και μ' αuτά πολύ πρόθuμα, μ' όλοuς τοuς σκuλίσιοuς κανόνες της σuμπεριφοράς.

- Μ' αρέσει να παρατηρώ την πραγματικότητα, Σμούροβ, άρχισε να λέει ξαφνικά ο Κόλια. Πρόσεξες πώς μuρίζονται τα σκuλιά όταν σuναντιώνται; Φαίνεται πως uπάρχει εδώ κάποιος φuσικός νόμος .

- Ναι, κι είναι λιγάκι αστείος. -Όχι δα, δεν έχεις και τόσο δίκιο . Στη φύση δεν

uπάρχει τίποτα το κωμικό, άσχετο αν το!) φαίνεται έτσι το!) ανθρώποu . Σ ' αuτό φταίνε οι προκαταλήψεις τοu . Αν μπορούσαν τα σκuλιά να σκέφτονται και να μας κάνοuν κριτική, σίγοuρα θα βρίσκανε τόσα αν όχι και περισσότερα γελοία πράματα σ�ις κοινωνικές σχέσεις των κuρίων τοuς. Είμαι απόλuτα βέβαιος πως εμείς κάνοuμε πολύ περισσότερες ανοησίες . Αuτό είναι σκέψη το!) Ρακίτιν . Μια θαuμάσια σκέψη. Είμαι σοσιαλιστής, Σμούροβ . -

- Και τι θα πει σοσιαλιστής; ρώτησε ο Σμούροβ . - Θα πει να 'ναι όλοι ίσοι, όλοι να 'xouv κοινή πε-

ριοuσία, να μην uπάρχει γάμος, κι η θρησκεία κι οι νόμοι Digitized by 10uk1s, June 2009


να μην είναι καθόλοΙ) uποχρεωτικοί . . . και τα ρέστα . Είσαι μικρός ακόμα γι' αuτά . Κρύο ποΙ) κάνει ωστόσο .

- Ναι. Δώδεκα βαθμοί. Πριν από λίγο ο πατέρας μοΙ) κοίταξε το θερμόμετρο .

- Πρόσεξες, Σμούροβ, πως στην καρδιά τοΙ) χειμώνα, όταν έχοuμε δεκαπέντε ή και δεκαοχτώ βαθμούς, μας φαίνεται πως δεν κάνει και τόσο κρύο όσο τώρα λόγοΙ) χάρη, στην αρχή τοΙ) χειμώνα, όταν η θερμοκρασία πέφτει απότομα στοuς δώδεκα βαθμούς κι όταν επιπλέον το χιόνι είναι λιγοστό; Αuτό γίνεται γιατί οι άνθρωποι δε σuνηθίσανε ακόμα στο κρύο. Όλα είναι σuνήθεια, ακόμα κι οι κρατικές κι οι πολιτικές σχέσεις . Η σuνήθεια είναι ο κuριότερος κινητήριος μοχλός . Για κοίτα κει τι αστείος αuτός ο μοuζίκος .

Ο Κόλια έδειξε έναν αρκετά ψηλό μοuζίκο ποΙ) φόραγε ένα κοντογούνι από προβιά . Το πρόσωπό τοΙ) ήταν καλόκαρδο . Στεκόταν δίπλα στο κάρο τοΙ) και χτuπούσε τα γαντοφορεμένα χέρια τοΙ) για να ζεσταθεί. Η μακριά κοκκινωπή γενειάδα τοΙ) είχε κροuσταλλιάσει απ' την παγωνιά .

- Τα γένεια τοΙ) μοuζίκοu παγώσανε! φώναξε δuνατά και περιπαιχτικά ο Κόλια καθώς πε:ρνάγανε δίπλα τοu .

- Και αλλωνών παγώσανε, είπε ήσuχα και αποφθεγματικά ο μοuζίκος .

- Μην τον πειράζεις, είπε ο Σμούροβ. - Δεν βαριέσαι, δεν θα θuμώσει, είναι καλός. Γεια

χαρά, Ματβέι . - Γεια crou . - Μα τι; Ματβέι σε λένε; - Ναι. Δεν το ' ξερες; - Δεν το 'ξερα . Έτσι στην τύχη το 'πα. - Για φαντάσοu. Ε ίσαι μαθητής; - Μαθητής; - Για πες μοu . Τις τρως; - Ε, όσο να 'ναι . . .



- Πονάς; - Οι ξuλιές πάντα πονάνε . - Εχ, ψεότρα ζήση ! αναστέναξε από καρδιάς ο μοuζί-

κος . - Γεια crou , Ματβέι . - Γεια crou . Ε ίσαι καλό παλικαράκι. Τα παιδιά cruvtxtcrIΧvt το δρόμο τοuς. - Αuτός είναι καλός μοuζίκος, άρχισε να λέει ο Κόλια

στο Σμοόροβ. Μ' αρέσει να μιλάω με το λαό και πάντα Ε.ίμ' έτοιμος να παραδεχτώ τα προτερήματά τοu .

- Γιατί τοu 'πες ψέματα πως μας δέρνοuνε; ρώτησε ) Σμοόροβ.

-Έπρεπε, βλέπεις, να τον κάνω να εuχαριστηθεί! - Πώς αuτό; - Βλέπεις, Σμοόροβ, δε μ' αρέσει να μη με καταλα-

�IΧtvouv και να με ξαναρωτάνε . Ύ πάρχοuν μερικά πράματα ποu οότε καν μπορείς να τα εξηγήσεις. Ο μοuζίκος νομίζει πως το μαθητή τον δέρνοuνε και πρέπει να τον δέρνοuνε: Τι μαθητής είναι, crou λέει ο άλλος, άμα δεν τον δέρνοuνε; Αν τοu 'λεγα λοιπόν άξαφνα πως δε μας δέρνοuνε, αuτός θα πικραινόταν. Όμως νομίζω πως και cru δεν τα καταλαβαίνεις αuτά. Με το λαό πρέπει να ξέρεις να μιλάς.

- Μονάχα μην πειράξεις κανέναν, σε παρακαλώ, για,ί θα γίνει πάλι καμιά ιστορία όπως και τότε με κείνη ,η χήνα.

- Τι; φοβάσαι; - Μη γελάς, Κόλια, μα το Θεό, φοβάμαι. Ο πατέ-

,ας μοu θα θuμώσει πολό . Mou 'xouv απαγορέψει αuστηρά VIχ σε κάνω παρέα .

- Μην ανησuχείς, τοότη τη φορά δε θα σuμβεί τίπο,α . Γεια crou , Νατάσα, φώναξε σε μιαν εμπόρισσα ποu κάτι ποόλαγε κάτω από μια τέντα .

- Από ποό κι ως ποό με λες Νατάσα; Τ ' όνομά μοu



είναι Μάρια, φώναξε η εμπόρισσα, μια γuναίκα αρκετά νΙα ακόμα .

- Χαίρω πολύ ποu σε λινε Μάρια . Γεια χαρά. - Κοίτα κει το ζιζάνιο! Το στόμα τοu μuρίζει γάλα

ακόμα κι άρχισε κιόλας να πειράζει τα κορίτσια . Β ' ζ , Δ ' , , , Θ - ια ομαι τωρα . εν εχω καιρο να σ ακοuσω . � α

μοu τα πεις την άλλη Κuριακή, είπε ο Κόλια χειρονομώντας, λες και κείνη τοu είχε κολλήσει κι όχι αuτός.

- Τι Ιχω, βρε, να σοu πω την Κuριακή; Εσύ μοu κόλλησες κι όχι εγώ . Παλιόπαιδο! Ιβαλε τις φωνΙς η Μάρια . Σοu χρειάζεται Ινα γερό ξύλο για να μάθεις. Πειραχτήριο!

Οι άλλες εμπόρισσες, ποu 'χαν τοuς πάγκοuς τοuς δίπλα στον πάγκο της Μάριας, αρχίσανε να,γελάνε όταν ξάφvou κατΙφτασε απ' την εμπορική στοά τρΙχοντας Ινας euμωμΙνος νεαρός ποu 'μοιαζε να 'ναι uπάλληλος σ' εμπορικό κατάστημα. Φαίνεται πως δεν ήταν απ' την πολιτεία μας . Φορούσε Ινα μακρύ μπλε καφτάνι κι Ινα πηλήκιο με γείσο . Ήταν αρκετά νΙος, τα μαλλιά τοu σγοuρά και σκοuρόξανθα, το πρόσωπό τοu μακροuλό, χλομό και γεμάτο πανάδες . Φαινόταν ανόητα αναστατωμΙνος κι άρχισε αμΙσως να φοβερίζει τον Κόλια με τη γροθιά τοu .

- Σε ξΙρω 1ω, ξεφώνιζε ερεθισμΙνοζ' σε ξΙρω! Ο Κόλια τον κοίταζε επίμονα, μα δεν τα κατάφερνε

να θuμηθεί πότε και πώς Ιτuχε να τσακωθεί μ' αuτόν τον άνθρωπο . Μα μήπως τάχα με λίγοuς μάλωνε στο δρόμο; Πού να τοuς θuμάται όλοuς.

- Με ξΙρεις ; τον ρώτησε ειρωνικά. - Σε ξΙρω! Σε ξΙρω! ιλεγε και ξανάλεγε σα βλάκας

ο άλλος. - Τόσο το καλύτερο για σΙνα . Όμως τώρα βιάζομαι.

Γειά χαρά! Digitized by 10uk1s, June 2009


- Γιατί κάνεις αταξίες; φώναζε ο uπάλληλος . Πάλι αταξίες κάνεις; Σε ξέρω! Πάλι αταξίες κάνεις;

- Αuτό, αδερφέ μοu , δεν είναι δική σοΙ) δοuλειά ποΙ) είμαι άταχτος , πρόφερε ο Κόλια.

Ε ίχε σταματήσει και τον περιεργαζόταν . - Πώς έτσι δεν είναι δική μοu; - Αuτό ποΙ) σοΙ) λέω . Δεν είναι δική crou . - Ποιανού είναι λοιπόν; Ποιανού είναι τότες; - Είναι, αδερφέ μοu, δοuλειά τοΙ) Τρύφωνα Νικήτιτς

κι όχι δική crou ! - Ποιανού Τρύφωνα Νικήτιτς; ρώτησε ηλίθια ο νέος

εντελώς πια αποβλακωμένος . Όμως η έξαφή τοΙ) δεν είχε περάσει ακόμα . Ο Κόλια

τον κοίταξε σοβαρός από πάνω ως κάτω . - Πήγες στην Ανάληφη; τον ρώτησε ξαφνικά αuστηρά

κι επίμονα. - Σε ποιαν Ανάληφη; Γιατί να πάω; Όχι, δεν ';;ή

γα, είπε ο άλλος ποΙ) τα 'χασε λιγάκι. --:- Το Σαμπανέγιεβ τον ξέρεις; ξαναρώτησε ο Κόλια

ακόμα πιο επίμονα κι αuστηρά. - Για ποιον Σαμπανέγιεβ μιλάς; Όχι, δεν τον ξέρω . - Ε , άι στο διάολο λοιπόν αφού είναι έτσι! είπε ξάφ-

νοΙ) ο Κόλια και γuρίζοντας απότομα δεξιά προχώρησε βιαστικός, λες και δεν καταδεχ�τανε να μιλήσει μ' ένα στοuρνάρι ποΙ) δεν ήξερε ούτε τον Σαμπανέγιεβ .

- Ε , στάσοu ! Για ποιον Σαμπανέγιεβ μιλάς; τοΙ) φώναξε ο νέος ερεθισμένος. Τι ήταν αuτά ποΙ) έλεγε; ρώτησε ξαφνικά ΓUρίζoντας στις εμπόρισσες και κοιτάζοντάς τες ανόητα .

Οι εμπόρισσες βάλανε τα γέλια . -Έξuπνο παιδί , πρόφερε μια απ' αuτές. - Για ποιον Σαμπανέγιεβ μοΙ) είπε; έλεγε και ξανά-

λεγε ο νέος έξω φρενών κοuνώντας το δεξί τοΙ) χέρι .



- Μα θα πρέπει να 'ναι κείνος πο\) δούλε\)ε άλλοτες στο\) Κο\)ζμιτσόβ, α\)τός θα 'ναι! είπε ξαφνικά μια εμπόρισσα.

Ο νέος την κοίταζε σα χαμένος. - Στο\) Κο\)ζ-μι-τσόβ; ρώτησε μια άλλη εμπόρισσα.

Μα κείνονε δεν τον λένε Τρύφωνα . Τ' όνομά το\) είναι Κο\)ζμά. Δεν άκο\)σες πο\) τον ονομάτισε Τρύφωνα Νικήτιτς; Πα' να πει λοιπόν πως δεν είν ' α\)τός.

- Ξέρετε τι λέ�; Δεν τον λένε ούτε Τρύφωνα ούτε Σαμπανέγιεβ. Τσίζοβ είναι το παράνομά το\), είπε ξαφνικά μια τρίτη εμπόρισσα πο\) ως τώρα σώπαινε κι άκο\)γε σοβαρή. Αλεξέι lβάνοβιτς τ' όνομά το\). Αλεξέι lβάνοβιτς Τσίζοβ .

- Σωστά λέει, ο Τσίζοβ είναι, επιβεβαίωσε και μια τέταρτη εμπόρισσα.

Ο νεαρός τις κοίταζε κατάπληκτος , πότε τη μια και πότε την άλλη.

-Όμως πέστε μο\) , καλοί μο\) άνθρωποι, γιατί με ρώταγε; Για ποιο λόγο; άρχισε να ξεφωνίζει σχεδόν μ' απόγνωση. «Τον ξέρεις τον Σαμπανέγιεβ ; » Ένας διάολος ξέρει τι μέρος λόγο\) είν ' α\)τός ο Σαμπανέγιεβ .

- Μα τι χοντροκέφαλος άνθρωπος είσαι σ\) . Αφού σο\) λένε πως τ' όνομά το\) δεν είναι Σαμπανέγιεβ μα Τσίζοβ. Αλεξέι lβάνοβιτς Τσίζοβ. Κατάλαβες; το\) φώναξε μια εμπόρισσα.

- Ποιος Τσίζοβ; Ποιος; Εδώ σε θέλω , πες μο\) αφού τον ξέρεις.

- Κείνος ο Φηλός, ο αναμαλλιάρης, πο\) ' ρχόταν εδώ στο παζάρι το καλοκαίρι .

- Μα τι να τον κάνω γω α\)τόν τον Τσίζοβ, καλοί μο\) άνθρωποι;

- Πού θες να ξέρω τι θα τον κάνεις; - Και ποιος μπορεί να ξέρει τι τον χρειάζεσαι εσύ ;



Κάτι θα τον θiλε.ις βΙβαια, πρόσθε.σε. μια άλλη . Αφο6 τσι ρίζε.ις Ιτσι θα πε.ι πως κάτι θα τον θiλε.ις . Με. σΙνα μίλαγε. στο κάτω-κάτω το παιδί κι όχι με. μας, ανόητε. άνθρωπε.. Μπας και στ' αλήθε.ια δε.ν τον ξΙρε.ις;

- Ποιον ; - Τον Τσίζοβ. - Βρε. δε.ν πας στο διάολο με. τον Τσίζοβ crou ! Θα

τον σπάσω στο ξ6λο! Με. κορόιδε.φε.! - Τον Τσίζοβ θα πας να δε.ίρε.ις ; Πρόσε.ξε. μην πας

για μαλλί και βγε.ις κοuρe.μiνος! Βλάκας ε.ίσαι, μα το ναι! - Δε. μ' ε.νδιαφΙρε.ι ο Τσίζοβ, παλιογ6ναικο . Το παιδί

θα σπάσω στο ξ6λο, αuτό λΙω! Πο6 πήγε., πιάστε. τον , πιάστε. τον , με. κορόιδε.φε.!

Οι e.μπόρισσε.ς γε.λάγανε.. Ο Κόλια ήταν πια μακριά κι ε.ίχε. πάρε.ι 6φος νικητή. Ο Σμο6ροβ πήγαινε. δίπλα ΤΟι) και γ6ριζε. πότε.-πότε. να δε.ι τις e.μπόρισσε.ς ΠΟι) φωνάζανε. . ΔιασκΙδαζε. κι αuτός τρoμe.ρά, μονάχα ΠΟι) φοβότανε. μην τuχόν μπλiξε.ι με. τον Κόλια σε. καμιά . ιστορία .

- Ποιος ε.ίν ' ο ΣαμπανΙγιε.β ΠΟι) τον ρώτησε.ς; είπε ο Σμο6ροβ αν και μάντε.uε την απάντηση .

- Και πο6 θες να ξΙρω ποιος είναι; Τώρα θα μαλώνοuνε ως το βράδu . Μ 'αρΙσει να βάζω στα αίματα τοuς βλάκε.ς σ' όποια κοινωνική τάξη κι αν ανήκοuν . Κοίτα, να κι Ινας άλλος ηλίθιος. Για ·κε.ίνον κει το μοuζίκο λiω . Θα 'χεις ακοuστά αuτό ΠΟι) λΙνε: «Δε.ν uπάρχει τίποτα πιο ανόητ;ο από ' ναν ανόητο Γάλλο» . Όμως κι η ρο6σικη φuσιοΥνωμία δείχνει αμΙσως με ποιον Ιχεις να κάνε.ις. Τι λε.ς "αι συ ; Δε.ν ε.ίναι ζωγραφισμΙνη στο μο6τρο κείνοι) ΤΟι) μου:ίκου η βλακεία;

-' Αστονε, Κόλια, μην τον πε.ιράζε.ις. - Α, μπα! Τώρα πια δε με κρατάς . 'Ει , γε.ια χαρά,

μουζίκο! Ο μοuζίκος προχωρο6σε αργά προς το μΙρος τους. Φαι-



νόταν πιωμένος. Το πρόσωπό του ήταν στρογγυλό κι ανοιχτόκαρδο, το γένι του ε.ίχε. με.ρικές άσπρε.ς τρίχε.ς. Σήκωσε. το κε.φάλι και κοίταξε. το παιδΙ

- Γε.ια σου, αν δε.ν το λε.ς στ' αστε.ία, πρόφε.ρε. κε.ίνος χωρίς να βιάζε.ται.

- Κι αν το λέω στα αστε.ία; ε.ίπε. γε.λώντας ο Κόλια . - Ε , τι να γίνε.ι; ο Θε.ός μαζί σου . Τα χωρατά ε.πι-

τρέπονται . Πολλές φορές τυχαίνε.ι ν ' αστε.ιε.ύε.ται κανε..ίς . -Έφταιξα, αδε.ρφέ μου, χωράτε.Φα. - Ε, ο Θε.ός να σε. συγχωρέσε.ι . - Εσύ με. συγχωρνάς; - Από καρδιάς. Τράβα στην ε.uχή του Θε.ού . - Για κοίτα κε.ι . Σα να μου φαίνε.ται πως ε.ίσαι έξυ-

πνος μουζίκος. - Είμαι πιο έξυπνος από σένα, ε.ίπε. αναπάντε.χα και

το ίδιο σοβαρά σαν και πρώτα ο μουζίκος. - Αε.ς; ε.(πε. λιγάκι ξαφνιασμένος ο Κόλια.

, Ακου με. και μένα. -Ίσως να 'χε.ις και δίκιο . - Αυτό λέω και γω. - Γε.ια σου λοιπόν, μουζίκο . - Γε.ια σου . - Υπάρχουν, βλέπε.ις, μουζίκοι και μουζίκοι, ε.ίπε. ο

Κόλια στο Σμούροβ ύστε.ρ' από λίγο . Πού να το ' ξε.ρα θ ' " 'ξ Ε' , , πως α πε.σω σ ε.ναν ε. υπνο; ιμαι παντα ε.τοιμος να πα-

ραδε.χτώ πως ο λαός έχε.ι κι έξυπνους ανθρώπους. Το ρολόι της ε.κκλησίας χτύπησε. ε.ντε.κάμιση . Τα παι

διά βιαστήκανε. και σ' όλο το δρόμο ως το σπίτι του λοχαγού Σνε.γκιριόβ δε. μιλήσανε. σχε.δόν καθόλου πια . Είκοσι βήματα μακριά απ' το σπίτι, ο Κόλια σταμάτησε. κι ε.ίπε. στο Σμούροβ να πάε.ι να φωνάξε.ι τον Καραμάζοβ.

- Θα πρέπε.ι να κατατοπιστώ προτού μπω μέσα, ε.ίπε. στο Σμοίιροβ.



- Μα γιατί θέλεις να τον φωνάξω; Ας μποόμε απεuθείας . Όλοι τοuς θα εuχαριστηθοuν πολό ποu ' ρθες. Τι τρόπος είναι κι αuτός να κάνεις τις γνωριμίες crou έξω στην παγωνιά;

- Αuτό είναι δική μοu δοuλειά. Ναι, θέλω να ' ρθει να με βρει εδώ στην παγωνιά, τοu είπε δεσποτικά ο Κόλια (τοu άρεσε πoΛU. να φέρνεται έτσι με τοuς « μικροός» ) κι ο Σμοόροβ έτρεξε να εκτελέσει τη διαταγή.


ι ν

Ω Ζοότσκα

Ο ΚΟΛΙΑ πήρε ύφος σοβαρό, ακούμπησε στο φράχτη και περίμενε να φανεί ο Αλιόσα . Ναι, από καιρό τώρα ήθελε να τον γνωρίσει. Είχε ακούσει πολλά γι ' αυτόν

απ' τις διηγήσεις των φίλων του μα ως τα τώρα έπαιρνε μια στάση περιφρονητικής αδιαφορίας όταν του μιλούσαν γι' αυτόν, τον «κριτικάριζε» μάλιστα όταν του τύχαινε ευ καιρία . Όμως μέσα του ήθελε πολύ, πάρα πολύ να τον γνωρίσει : Απ' τις διηγήσεις που 'χε ακούσει ένιωσε πως ο Αλιόσα ήταν συμπαθητικός με τον τρόπο του κι ελκυστικός συνάμα. Τούτη η στιγμή λοιπόν ήταν σημαντική. Πρώτο και κύριο θα 'πρεπε να κρατήσει την αξιοπρέπειά του και να του δείξει πως δεν τον έχει και πολύ πολύ ανάγκη.

«Αλλιώς θα νομίσει πως είμαι δαατριώ χρονώ και θα με πάρει για ένα παιδί σαν και τ ' άλλα που γνώρισε. Τι βρίσκει και κάνει παρΙα μ' αυτά τα παιδιά; Αυτά θα τα ρωτήσω όταν γνωριστούμε . Κρίμα μονάχα που 'μαι τόσο κοντός. Ο Τούζικοβ είναι πιο μικρός από μένα κι όμως με περνάει μισό κεφάλι. Όμως το πρόσωπό μου είναι Ιξυ-


304 Φ. ΝΤΟΣΤΟΠΕΒΣΚΗ

πνο . Δε.ν ε.ίμαι όμορφος , το ξέρω πως το μούτρο μου ε.ίναι κακοφτιαγμένο, όμως ε.ίναι έξυπνο . Πρέπε.ι κιόλας να μην ε.κδηλωθώ απ' την πρώτη στιγμή γιατί αν τύχε.ι και το ρίξω στις διαχυτικότητε.ς και του ανοίξω αμέσως την αγκαλιά μου θα νομίσε.ι πως . . . φτου, πόσο άσχημο θα ε.ίναι αν θα νομίσε.ι! . . . »

Αυτά σκε.φτόταν ανήσυχος ο Κόλια και προσπαθούσε. να πάρε.ι όσο γίνε.ται πιο αδιάφορο ύφος . Το σπουδαιότε.ρο που τον βασάνιζε. ήταν το κοντό του μπόι, όχι τόσο το κακoφτι�γμένo του πρόσωπο όσο το κοντό του μπόι . Στο σπίτι του , σε. μια γωνιά του δωματίου, ε.ίχε. σημε.ιώσε.ι από πέρσι ακόμα στον τοίχο το μπόι του κι από τότε., κάθε. δυο μήνε.ς, πήγαινε. και στε.κόταν στη γωνιά για να ξαναμε.τρηθε.ί: Πόσο Φήλωσε. τάχα; Όμως αλίμονο! Ψήλωσε. πολύ λίγο κι αυτό τον έφε.ρνε. ώρε.ς-ώρε.ς σ' απόγνωση. ' Οσο για το πρόσωπο, αυτό δε.ν ήταν καθόλου «κακοφτιαγμένο» , απε.ναντίας μάλιστα ήταν αρκε.τά συμπαθητικό . ' Ασπρο, κάπως χλομό, με. ε.λαφρούς κόκκινους λε.κέδε.ς . Τα σταχτιά, όχι πολύ με.γάλα μα ζωηρά του μάτια, κοιτάζανε. θαρρε.τά και συχνά φωτίζονταν από συγκίνηση. Τα σαγόνια ήταν κάπως πλατιά, τα χε.ίλη μικρά, όχι πολύ παχιά μα πολύ κόκκινα. Η μύτη μικρή κι ανασηκωμένη.

« Πλακουτσομύτης ε.ίμαι, ε.ντε.λώς πλακουτσομύτης» , μουρμούριζε. ο Κόλια κάθε. φορά που κοιταζόταν στον καθρέφτη κι έφε.υγε. αγανακτισμένος . «Μα μήπως τάχα ε.ίναι έξυπνο το πρόσωπό μου ; » σκε.φτόταν καμιά φορά, αμφιβάλλοντας και γι' αυτό ακόμα .

' Ο μως δε.ν πρέπε.ι να νομίσε.ι κανε.ίς πως το μπόι και το πρόσωπό του ήταν το μόνο που τον απασχολούσε. . Απε.ναντίας όσο κι αν υπόφε.ρε. πάντα μπροστά στον καθρέφτη, ξε.χνούσε. γρήγορα πως ήταν «κακομούτσουνος» και «παραδινόταν ολόκληρος στις ιδέε.ς και στην πραγματική ζωή» , όπως ονόμαζε. ο ίδιος τη δράση του .



Ο Αλιόσα βγήκε σύντομα και πλησίασε βιαστικός τον Κόλια . Όταν ήρθε αρκετά κοντά του , ο Κόλια πρόσεξε πως το πρόσωπο του Αλιόσα ήταν εξαιρετικά χαρούμενο .

«Επειδή ήρθα γω είναι τόσο χαρούμενος τάχα ; » σκέφτηκε ευχαριστημένος ο Κόλια.

Με τούτη την ευκαιρία ας σημειώσουμε πως ο Αλιόσα είχε αλλάξει πολύ απ' τον καιρό που τον αφήσαμε: Είχε βγάλει το ράσο και φόραγε μια πολύ καλοραμμένη ρεντιγκότα, μαλακό καπέλο, και τα μαλλιά του τα 'χε κόΦει κοντά . Όλ' αυτά του πηγαίνανε πολύ κι ήταν πολύ όμορφος έτσι. Το καλοκάγαθο πρόσωπό του ήταν πάντα χαρούμενο, όμως η χαρά του αυτή ήταν πάντα γαλήνια και ήρεμη . Ο Κόλια απόρησε σαν τον είδε γιατί ο Αλιόσα δε φόραγε παλτό . Φαίνεται πως βγήκε πολύ βιαστικός. Πλησιάζοντας του 'δωσε πρώτος το χέρι.

- Να που ήρθατε λοιπόν επιτέλους . Πόσο σας περιμέναμε όλοι μας από καιρό τώρα .

- Υπήρχαν λόγοι που δεν ερχόμουνα, που θα τους μάθετε τώρα . Πάντως χαίρω πολύ για τη γνωριμία . Είναι καιρός τώρα που περίμενα την κατάλληλη ευκαιρία . . . άκουσα πολλά για σας, μουρμούριζε λαχανιάζοντας λιγάκι ο Κόλια .

- Μα θα μπορούσαμε να γνωριστούμε και δίχως αυτή την ευκαιρία, έχω ακούσει και γω πολλά για σας, όμως κρίμα που αργήσατε να ' ρθετε εδώ πέρα.

- Για πέστε μου , πώς πάνε δω τα πράγματα; - Ο Ηλιούσα είναι πολύ άσχημα. Σίγουρα θα πεθά-

νει . - Τι λέτε! Πρέπει να παραδεχτείτε, Καραμάζοβ, πως

η ιατρική είναι μια ατιμία και τίποτ' άλλο, φώναξε μ' έξαΦη ο Κόλια .

- Ο Ηλιούσα σας θυμόταν συχνά, πολύ συχνά, ακόμα και στον ύπνο του , ξέρετε, όταν παραμιλούσε. Φαίνεται



πως σας αγαποόσε πάρα πoΛU πρώτα . . . πριν από κείνο το περιστατικό . . . με το σοuγιαδάκι . Είναι και μια άλλα αιτία . . . Για πέστε μοu, δικό σας είν' αuτό το σκuλί;

- Δικό μοu . Είναι ο Περεζβόν . - Δεν είναι ο Ζοότσκα; είπε ο Αλιόσα και κοίταξε

λuπημένος τον Κόλια στα μάτια . Χάθηκε ο Ζοότσκα; - Το ξέρω δα πως θα θέλατε όλοι σας να 'ναι ο Zou

τσκα, είπε ο Κόλια και χαμογέλασε αινιγματικά . Ακοόστε, Καραμάζοβ, θα σας εξηγήσω αμέσως τι σuμβαίνει, γι' αuτό κιόλας σας φώναξα, για να σας τα πω όλα προτοό μποόμε μέσα, άρχισε να λέει ζωηρά. llou λέτε, Καραμάζοβ, την άνοιξη ο Ηλιοόσα πήγε στην προκαταρκτική. Ε , ξέρετε βέβαια τι θα πει προκαταρκτική. Όλο άταχτα μικρά παιδιά. Τον Ηλιοόσα άρχισαν αμέσως να τον πειράζοuν. Εγώ είμαι ouo τάξεις παραπάνω και το λοιπόν τα βλέπω όλ' αu�ά από μακριά, τα παρατηρώ από απόσταση. Βλέπω πως το παιδί είναι μικρό, αOUνατο, όμως δεν το βάζει κάτω, έρχεται στα χέρια , είναι περήφανος, τα μάτια τοu αστράφτοuν . Μ ' αρέσοuν κάτι τέτοιοι . Όμως οι άλλοι όλο και περισσότερο τοu μπαίνανε στη μότη. Το σποuδαιότερο ήταν πως φόραγε τότε ένα τριμμένο σακάκι, το παντελόνι τοu τοu ' ρχόταν πολό κοντό και τα παποότσια τοu χάσκανε . Τα παιδιά τον κορο·ίδεόανε και γι' αuτό . Τον ταπείνωναν . Auτά, ποu λέτε, δε μ' αρέσοuν . Τον uπερασπίστηκα λοιπόν αμέσως. Εγώ τοuς δέρνω, όμως αuτοί με λατρεuοuνε, το ξέρατε αuτό, Καραμάζοβ; καuχήθηκε με διαχuτικότητα ο Κόλια . Γενικά τ' αγαπώ τα παιδιά . Και τώρ' ακόμα πρέπει να φροντίζω στο σπίτι ouo πιτσιρδέλια, σήμερα αuτά με καθuστέρησαν . Το λοιπόν τον Ηλιοόσα δεν τον χτuποuσανε πια και γω τον πήρα uπό την προστασία μοu . Βλέπω πως το παιδί είναι περήφανο, ναι περήφανο -ακοότε με και μένα, κάτι ξέρω- όμως uποτάχτηκε κι έγινε σκλάβος μοu σχεδόν. Εκτελεί την παραμικρή διαταγή μοu , με uπα-



κοόει σα να 'μοuν Θεός, προσπαθεί ν' αντιγράψει τα φερσίματά μοu _ Στα διαλείμματα ερχόταν κατεuθείαν σε μένα και κάναμε βόλτες μαζΙ Τις Κuριακές το ίδιο . Στο Γuμνάσιο κορο"ί"δεuοuν εκείνοuς ποΙ) πιάνοuν τόσο στενές φιλίες με μικρότεροός τοuς, όμως όλ' αuτά είναι προλήψεις . Δεν έχω δίκιο ; Τον διδάσκω λοιπόν, τον μορφώνω -γιατί δηλαδή; δεν μπορώ να τον μορφώσω τάχα αφοό τον σuμπαθώ; αφοό και σεις, Καραμάζοβ, κάνετε παρέα μ' όλ' αuτά τα μικρά . Θα πει λοιπόν πως θέλετε να καθοδηγήσετε τη νέα γενιά , να τοuς αναπτόξετε, να φανείτε χρήσιμος. Έτσι δεν είναι; ομολογώ πως αuτό ακριβώς περισσότερο από κάθε άλλο γνώρισμα τοι) χαρακτήρα σας μ' έκανε να ενδιαφερθώ όταν άκοuσα να μιλάνε για σας . Όμως ας ξανάρθοuμε στον Ηλιοόσα . ΠοΙ) λέτε, παρατηρώ πως στο παιδί αuτό αρχίζει ν ' αναπτόσσεται, δεν ξέρω, μια κάποια σuναισθηματικότητα, μια κάποια εuαισθησία. Εγώ, πρέπει να ξέρετε, δεν τα χωνεόω καθόλοΙ) όλ' αuτά τα γλuκανάλατα σαλιαρίσματα . Από γεννησιμιοό μοΙ) τέτοιος είμαι. Ήταν και τ' άλλο ακόμα: Η αντίφαση. Απ ' τη μια μεριά να ' ναι περήφανος κι απ' την άλλη να με uπακοuει δοuλικότατα . Απ' τη μια μεριά να μοΙ) είναι αφοσιωμένος σα σκλάβος κι απ' την άλλη να φλογίζονται πότε-πότε τα μάτια τοΙ) και να μοΙ) αντιλέει, αρχίζει να καuγαδίζει κιόλας, γίνεται πuρ και μανία . Tou ανέπτuσσα καμιά φορά διάφορες ιδέες μοu : Αuτός σuμφωνοuσε ίσως με τις ιδέες , . όμως κάτι θα ' βρισκε να μοΙ) πει θέλοντας να εναντιωθεί σε μένα προσωπικά . Και τοότο γιατί στις τρuφερότητές τοΙ) εγώ απαντοόσα μ' αδιαφορία ' ΤΟ λοιπόν, για να τον κάνω να χάσει αuτή την κακή σuνήθεια, όσο εκείνος γινόταν πιο τρuφερός , τόσο πιο αδιάφορα τοΙ) φερνόμοuν εγώ. Επίτηδες το 'κανα αuτό, προμελετημένα. Είχα σκοπό να τον κάνω άνθρωπο με χαρακτήρα, να τον κάνω σταθερό κι αποφασιστικό . . . ε, και τα ρέστα . . . εσείς φuσικά και με μισή λέξη με καταλαβαίνετέ.



Ξάφνοι.> βλΙπω μια μΙρα πως ε,ίναι πολύ λuπημΙνος, μα και την άλλη το ίδιο και την παράλλη και σίγοuρα δε,ν πρόκε,ιται πια για το δικό μοι.> φΙρσιμο μα για κάτι άλλο πολύ πιο σοβαρό, πιο ανώτε,ρο . «Τι τραγωδία να τον βρήκε, τάχα ; » ΣκΙφτομαι. Τον πιΙζω να μοι.> πε,ι και τότε, μαθαίνω τούτο δω : Δε,ν ξΙρω πώς τα κατάφε,ρε" μα γνωρίστηκε, με, το λακΙ τοι.> μακαρίτη τοι.> πατΙρα σας (ποι.> τότε, ζουσε, ακόμα) , το Σμε,ρντιακόβ, και κε,ίνος τον δασκάλε,ψε, το βλάκα να κάνε,ι τούτο το ανόητο αστε,ίο -τι λιω, ήταν απάνθρωπο κι άτιμο το αστε.ίο αuτό: Tou ε,ίπε, να πάρε,ι Ινα κομμάτι ψωμί ψίχα, να βάλε,ι μΙ σα καμιά καρφίτσα και να το πε,τάξε,ι σε, κανΙνα πε,ινασμΙνο σκuλί από κε,ίνα ποι.> καταπίνοuν αμΙσως το ψωμί χωρίς να το μασήσοuν και να δε,ι τι θα απογίνε,ι μ' αuτό το σκuλί. Τρ λοιπόν φτιάξανε, Ινα τΙτοιο κομμάτι και το πΙταξαν στο Ζούτσκα ποι.> γι' αuτόν Ιγινε, τώρα όλη τουτη η ιστορία. Ήταν Ινα σκuλί ποι.> τ' αφε,ντικά τοι.> δε,ν το τάιζαν καθόλοι.> κι αuτό όλο και γαύγιζε, Ιτσι χωρίς κανΙνα λόγο . (Σας αρΙσοuν αuτά τ' ανόητα γαuγίσματα, Καραμάζοβ; Εγώ τ' απε,χθάνομαι) . Το σκuλί όρμησε" κατάπιε, αμΙσως το ψωμί, άρχισε, να οuρλιάζε,ι και το 'βαλε, στα πόδια. Έτρε,χε, κι όλο ούρλιαζε" αuτό μοι.> το πε, ο ίδιος ο Ηλιουσα . 'ΩσΠQU ε,ξαφανίστηκε, στη γωνιά τοι.> δρόμοu . Mou τα ομολογε,ί όλα και κλαίε,ι, κλαίε,ι πικρά, μ' αγκαλιάζε,ι και τρΙμε,ι ολάκε,ρος: « Έτρε,χε, κι ουρλιαζε" Ιτρε,χε, κι ουρλιαζε,» . Αuτό μονάχα ιλε,γε, και ξανάλε,γε" φαίνε,ται πως τοι.> 'κανε, ε,ντύπωση. Τι να γίνε,ι; Βλιπω πως Ιχε,ι τύΨε,ις. Το πήρα στα σοβαρά το πράμα. Ήθε,λα να τοι.> πατήσω και για τα προηγουμε,να μια γε,ρή κατσάδα, τόσο ποι.> ομολογώ πως προσποιήθηκα. Έκανα τάχα πως θύμωσα πολύ . Έκανε,ς, τοι.> λιω, μια πράξη μικρόψuχη, ε,ίσαι άτιμος. ΒΙβαια δε, θα το πω σε, κανΙναν, όμως προς το παρόν κόβω τις σχΙσε,ις μαζί σοu . Θα το σκε,φτώ καΛUτε,ρα και θα σοι.> στε,ίλω το



Σμοόροβ να σοι> πει την τελειωτική μοι> απόφαση ( εκείνο το ίδιο παιδί ποι> ήρθε τώρα μαζί μοι> και ποι> μοι> ήταν πάντα αφοσιωμένο) . Αuτός θα σοι> πει αν θα τα ξαναφτιάξω μαζί σοι> ή αν θα σ' αφήσω για πάντα σαν παλιάνθρωπος ποι> είσαι» . Αuτό τον έπληξε τρομερά . Ομολογώ πως το κατάλαβα κείνη τη ίδια στιγμή πως ίσως τοι> φέρθηκα πολό αuστηρά, μα τι να γίνει; Έτσι νόμιζα τότε πως έπρεπε να κάνω . Την άλλη μέρα τοι> στέλνω το Σμοόροβ για να τοι> πει πως «δεν τοι> μιλάω πια» -έτσι λέμε εμείς στο σχολείο όταν θέλοuμε να διακόΦοuμε τις σχέσεις μ' ένα φίλο μας. Όμως είχα uπ' όΦη μοι> να τον αφήσω να περάσει απ' αuτή τη δοκιμασία μερικές μέρες μονάχα κι όστερα, όταν θα ' βλεπα πως μετάνιωσε, θα πήγαινα και θα τοι> 'δινα πρώτος το χέρι . Αuτό ήμοuν αποφασισμένο ς να το κάνω το δίχως άλλο . Μα τι νομίζετε πώς έγινε; Όταν άκοuσε το Σμοόροβ, τα μάτια τοι> ξάφνοι> άστραΦαν, και τοι> φώναξε: «Πες από μέρος μοι> στον Κρασότκιν πως από δω και μπρος θα πετάω σ' όλα τα σκuλιά Φωμί με καρφίτσες, σ' όλα, σ' όλα ! » «Α, σκέφτομαι, παρακάνει τον καμπόσο, πρέπει να τον σuνεφέρω» . 'Αρχισα τότε να τοι> δείχνω μιαν απόλuτη περιφρόνηση . Όταν τον σuναντοuσα, τοι> γόριζα την πλάτη ή τοι> χαμογελοόσα ειρωνικά . Όποι> ξαφνι�ά γίνεται κείνο το περιστατικό με τον πατέρα τοu , το ξέφτι. Το θuμάστε; Καταλαβαίνετε βέβαια πως ο Ηλιοόσα δεν ήθελε και πολό για να ερεθιστεί τρομερά . Τ ' άλλα παιδιά, βλέποντας πως εγώ τον παράτησα, άρχισαν πάλι να τον κορο'ίοεuοuν και να τοι> φωνάζοuν : «ξέφτι, ξέφτι» . Τότε ήταν ποι> άρχισαν τα τσακώματα. Λuπάμαι πoΛU για όλ' αuτά, γιατί καθώς φαίνεται, μια φορά τον χτόπησαν άσχημα. Και να μια μέρα, στην αuλή, την ώρα ποι> βγαίναμε απ' την τάξη, όρμησε αuτός μονάχος τοι> πάνω σ' όλοuς. Εγώ στεκόμοuν δέκα βήματα πιο πέρα και τον κοίταζα. Σας ορκίζομαι πως δε θuμάμαι να γέλαγα τότε -απεναντίας


3 1 0 Φ . NTOΣTOΓJEBΣKH

τον λuπήθηκα τρομε.ρά . Λίγο ακόμα και θα 'παιρνα το μέρος τοu . Όμως ξάφνοu αuτός σuνάντησε. το βλέμμα μοu . Δε.ν ξέρω πώς τοu φάνηκε. , μα έβγαλε. αναπάντε.χα το σοuγιαδάκι τοu , όρμησε. κατά πάνω μοu και με. χτύπησε. στο δε.ξί μηρό, να, ε.δώ πέρα. Εγώ ούτε. κοuνήθηκα καθόλοu . Ομολογώ πως με.ρικές φορές ε.ίμαι γε.νναίος , Καραμάζοβ · τον κοίταξα μονάχα με. πε.ριφρόνηση , σα να τοu 'λε.γα : « Μήπως θέλε.ις να με. ξαναχτuπήσε.ις για τη φιλία ποu σοu ' δε.ιξα ; Εμπρός λοιπόν , ε.ίμαι στη διάθε.σή crou » . Όμως αuτός δ ε. με. ξαναχτυπησε., δ ε. βάσταξε., τρόμαξε. , πέταξε. το σοuγιαδάκι, άρχισε. τα κλάματα και το ' βαλε. στα πόδια . Φuσικά δε.ν τον μαρτυρησα και ε.ίπα και στοuς άλλοuς να μη βγάλοuν τσιμοuδιά για να μην το μάθοuν οι δάσκαλοι . Ακόμα και στη μητέρα μοu το ε.ίπα μονάχα όταν έκλε.ισε. πια η πληγή -τι πληγή δηλαδή , γρατσοuνιά ήταν . 'Ιστε.ρα έμαθα πως την ίδια μέρα άρχισε. τον πε.τροπόλε.μο και σας δάγκωσε. το δάχτuλο, όμως καταλαβαίνε.τε. και μόνος σας σε. τι κατάσταση βρισκόταν ! Τι να γίνε.ι ; Φέρθηκα ανόητα. Όταν αρρώστησε. δε.ν πήγα να τον σuγχωρέσω , ( θέλω να πω να σuμφιλιωθώ μαζί τοu ) . Τώρα με.τανοώ . Μονάχα ποu σκέφτηκα υστε.ρα να κάνω κάτι άλλο . Αuτή ε.ίναι όλη η ιστορία . . . μονάχα μοu ψαίνε.ται πως φέρθηκα ανόητα . . .

- Αχ, τι κρίμα, αναφώνησε. ο Αλιόσα ταραγμένος , ποu δε.ν ήξε.ρα πρώτα τις σχέσε.ις σας . Από καιρό θα ' ρχόμοuνα τότε. να σας παρακαλέσω να πάτε. να τον δε.ίτε. . Όταν ε.ίχε. πuρε.τό και παραμιλουσε. έλε.γε. σuχνά τ ' όνομά σας , το πιστε.υε.τε.; ούτε. να το φανταστώ δε.ν μπορουσα πόσο σας αγαπουσε.! Ώστε. δε.ν τον βρήκατε. τον Ζούτσκα ; ο πατέρας τοu και τα παιδιά Ψάξανε. σ' όλη την πολιτε.ία . Το πιστε.υε.τε. τάχα ; Τρε.ις φορές τον άκοuσα να λέε.ι στον πατέρα τοu κλαίγοντας : « Είμαι άρρωστος γιατί σκότωσα τον Ζούτσκα . Ο Θε.ός με. τιμώρησε.» . Ό ,τι και να τοu



πε.ις δε. θα μπορέσε.ις να τον κάνε.ις ν ' αλλάξε.ι γνώμη! Γι ' αυτό κιόλας, αν βρίσκαμε. τώρα το Ζούτσκα και του δε.ίχναμε. πως δε.ν πέθανε., νομίζω πως θ' ανασταινόταν από τη χαρά του . Όλοι μας σε. σας "λπίζαμε. .

- Για πέστε. μου , γιατί ε.λπίζατε. πως θα βρω το Ζούτσκα; Δηλαδή γιατί νομίζατε. πως ε.γώ eα τον έβρισκα και όχι άλλος; ρώτησε. με. με.γάλη πε.ριέργε.ια ο Κόλια .

- Λέγανε. πως Ψάχνε.τε. και πως όταν τον βρε.ίτε. θα τον φέρε.τε. . Ο Σμούροβ ε.ίπε. μια φορά κάτι τέτοιο . Εμε.ίς, καταλαβαίνε.τε., προσπαθούμε., με. κάθε. τρόπο να τον πε.ίσουμε. πως ο Ζούτσκα ζε.ι. Του λέμε. πως κάποιος ε.ίδε. το σκυλί . . . Τα παιδιά κάπου βρήκανε. και του φέρανε. ένα ζωντανό λαγουδάκι . Εκε.ίνος το κοίταξε. για λίγο , χαμογέλασε. και τους παρακάλε.σε. να πάνε. και να το αφήσουν ε.λε.ύθε.ρο . Έτσι κάνανε.. Μόλις πριν από λίγο ο πατέρας του του 'φε.ρε. ένα μολοσσό -ένα μικρό κουταβάκι δηλαδή- νόμιζε. πως θα του δώσε.ι λίγη χαρά, όμως, καθώς φαίνε.ται, έγινε. το αντίθε.το . . .

- Πέστε. μου ακόμα, Καραμάζοβ, τι μέρος λόγου ε.ίναι αυτός ο πατέρας ; Τον ξέρω, όμως τι γνώμη έχε.τε. σε.ις γι' αυτόν; Είναι παλιάτσος; Καραγκιόζης;

- Αχ, όχι . Υπάρχουν, βλέπε.τε., άνθρωποι πουέχουν καλά αισθήματα μα που ε.ίναι πολύ ταπε.ινωμένοι. Αν κάνουν τον καραγκιόζη ε.ίναι για να ε.ιρωνε.υτούν και να χλε.υάσουν κε.ίνους που δε.ν τολμούν να βρίσουν ανοιχτά απ' την πολύχρονη ταπε.ινωτική δε.ιλία που νιώθουν μπροστά τους. ΠιστέΨτε. με., Κρασότκιν, ένας τέτοιος καραγκιόζης ε.ίναι πολλές φορές πολύ τραγικός. Όσο γι' αυτόν, δε.ν υπάρχε.ι τίποτ' άλλο στον κόσμο ατός απ ' τον Ηλιούσα . Αν πε.θάνε.ι ο Ηλιούσα ή θα τρε.λαθε.ί απ' τη λύπη του ή θα αυτοκτονήσε.ι . T(�ρα που τον βλέπω πώς κάνε.ι, νομίζω ότι σίγουρα ένα απ' τα δυο θα συμβε.ί.

- Σας καταλαβαίνω, Καραμάζοβ. Βλέπω πως ξέρε.τε. Digitized by 10uk1s, June 2009


να διαβάζετε στην Φuχή των ανθρώπων, πρόφερε σοβαρά ο Κόλια.

- Μόλις σας είδα με το σκuλί, νόμισα αμέσως πως φέρνατε το Ζοότσκα.

- Δε λέω, μπορεί και να τον βροόμε αργότερα, όμως αuτός εδώ είναι ο Περεζβόν . Όταν μποόμε μέσα ελπίζω να διασκεδάσει περισσότερο τον Ηλιοόσα απ' το κοuτάβι . Ακοόστε, Καραμάζοβ, ίσως θα πρέπει να σας πω ακόμα μερικά πράματα . Όμως, Θεέ μοu, τι σας κρατάω λοιπόν! φώναξε ξάφνοΙ) παράφορα ο Κόλια . Βγήκατε χωρίς πανωφόρι σ' αuτή την παγωνιά και γω σας καθuστερώ . Τα βλέπετε, τα βλέπετε τι εγωιστής ποΙ) είμαι; Ω, όλοι μας είμαστε εγωιστές, Καραμάζοβ.

- Μην ανησuχείτε. Ε ίναι αλήθεια πως κάνει κρόο, όμως εγώ δεν κρuολογώ εόκολα . Ας μποόμε πάντως. ΑΧήθεια, �ώς σας λένε; Ξέρω πως σας φωνάζοuν Κόλια, μα όλο σας το όνομα;

- Νικολάι, Νικολάι lβάνοβ Κρασότκιν, ή όπως με λένε επίσημα: uιός Κρασότκιν, είπε ο Κόλια και γέλασε, όμως ξάφνοΙ) πρόσθεσε: Φuσικά δεν το χωνεόω τ' όνομά μοu . Το Νικολάι .

- Και γιατί λοιπόν; - Είναι πολό σuνηθισμένο, ροuτινιέρικο . . . - Είσαστε δεκατριώ χρονώ; ρώτησε ο Αλιόσα . - Δεκατεσσάρω. Δηλαδή σε ouo βδομάδες κλείνω τα

δεκατέσσερα, λίγες μέρες μείνανε, όπως ·βλέπετε . Θα πρέπει να σας ομολογήσω μια μοΙ) αδuναμία, Καραμάζοβ, αποκλειστικά σε σας αuτό το κάνω για να δείτε τι χαρακτήρας είμαι: Δεν το χωνεόω να με ρωτάνε για τα χρόνια μοu . . . και στο κάτω-κάτω . . . uπάρχει λόγοΙ) χάρη μια σuκοφαντία σε βάρος μοΙ) πως τάχα την περασμένη βδομάδα έπαιζα με τα παιδιά της προκαταρκτικής κλέφτες κι αστuνόμοuς. Το πως έπαιζα, αuτό είν ' αλήθεια, μα πως έπαιξα για τον



εαuτό μοu, πως Ιπαιξα δηλαδή για δική μοι> εuχαρίστηση, αuτό πια είναι κακόβοuλη ΣUΚOφαντία. Έχω λόγοuς να πιστεύω πως αuτό τ ' ακούσατε και σεις, όμως εγώ δεν Ιπαιζα για τον εαuτό μοu, Ιπαιζα για τ' άλλα παιδιά, γιατί αuτά μοναχά τοuς ποτΙ δεν θα 'βρισκαν παιχνίδι να παίξοuν. Κι όμως δω πΙρα λιει ο καθΙνας ό,τι τοι> κατΙβει . Σας βεβαιώνω πως η πολιτεία μας είναι πολιτεία τοι> xouτσομπολιού .

- Κι αν παίζατε για δική σας εuχαρίστηση τι μ' αu-τό ;

- Είναι, βλΙπετε . . . Εσείς, ας πούμε, δε θα παίξετε βΙβαια αλογάκια. Έτσι δεν είναι;

- Κι όμως, είπε χαμογελώντας ο Αλιόσα. Και στο θΙατρο ποι> πηγαίνοuν οι μεγάλοι παρασταίνοuν περιπΙτειες διαφόρων ηρώων με ληστΙς και πολΙμοuς καμιά φορά. Μήπως τάχα δεν είναι το ίδιο και το παιχνίδι σας; Στο είδος τοι> φuσικά. Και τα παιχνίδια των νΙων στα διαλείμματα με ληστΙς και πολιμοuς είναι κι αuτό η τΙχνη « Ιν σπΙρματι» , μια εκδήλωση της καλλιτεχνικής ανάγκης ποι> uπάρχει στη νεανική Φuχή. Ένα παιχνίδι είναι καμιά φορά πιο καλά μονταρισμΙνο απ' όσο μια θεατρική παράσταση. Η διαφορά είναι πως στο θΙατρο πάμε σα θεατΙς για να δούμε τοuς ηθοποιούς ενώ στο παιχνίδι μας είμαστε μεις οι ίδιοι ηθοποιοί. Κι αuτό είναι εντελώς φuσικό .

-Έτσι πιστεύετε; Αuτή είναι η πεποίθησή σας; ρώτησε ο Κόλια κοιτάζοντάς τον επίμονα . Μα την αλήθεια, η σκΙΦη σας είναι αρκετά αξιοπερίεργη . Όταν θα πάω στο σπίτι θα κάτσω να τα σκεφτώ όλ' αuτά . Ομολογώ πως το περίμενα ότι από σας κάτι θα 'χω να μάθω. Θιλω να γίνω μαθητής σας, Καραμάζοβ, είπε ο Κόλια σuγκινημΙνα και διαχuτικά .

- Και γω δικός σας, είπε χαμογελώντας ο Αλιόσα και τοι> 'σφιξε το χΙρι .



Ο Κόλια ήταν εξαιρετικά εuχαριστημένος με τον Αλιόσα . Tou 'κανε εντύπωση ποι> ο άλλος τοι> φερνόταν εντελώς σαν ίσος προς ίσο και τοι> μίλαγε σα να 'ταν «μεγάλος » .

- Τώρα θα σας δείξω κάτι, Καραμάζοβ, είναι θεατρική παράσταση κι αuτό, είπε και γέλασε νεuρικά· γι' αuτή την παράσταση ίσα-ίσα έχω έρθει.

- Ας μπούμε πρώτα αριστερά στο δωμάτιο των σπιτονοικοκuραίων, εκεί αφήνοuν όλα τα παιδιά τα παλτά τοuς γιατί μέσα είναι στενάχωρα και κάνεί ζέστη_

- Ω , μια στιγμή θα μείνω μονάχα, θα μπω με το παλτό . Ο Περεζβόν θα πεθάνει και θα μείνει δω πέρα στον προθάλαμο: « Ici, Περεζβόν, πλάγιασε και πέθανε! >� Βλέπετε; Πέθανε κιόλας. Εγώ θα μπω μέσα να δω πώζ είναι τα πράματα κι όταν θα ' ρθει η κατάλληλη στιγμή θα τοι> σφuρίξω και θα φωνάξω : Ici, Περεζβόν ! Και θα δείτε τότε ποι> θα ορμήσει μέσα σαν παλαβός . Πρέπει μονάχα να μην ξεχάσει ο Σμούροβ ν' ανοίξει τότε την πόρτα . Θα δώσω τις διαταγές και θα παραβρεθείτε σ' ένα νούμερο . . .


v

Στο προσκέφαλο τοu Ηλιούσα

Σ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ μας πια δωμάτιο όπο\) ζούσε η οικογΙνεια το\) απόστρατο\) λοχαγού Σνεγκιριόβ, βρίσκονταν κείνη την ώρα πολλά παιδιά, Ιτσι πο\) ήταν στενάχω

ρα και πνιχτικά. Όλ' α\)τά τα παιδιά, όπως κι ο Σμούροβ, δε θα παραδΙχονταν ποτΙ πως ο Αλιόσα το\)ς σ\)μφιλίωσε με τον άρρωστο, όμως α\)τό ακριβώς είχε γίνει . Ο Αλιόσα τα κατάφερε να γίνει η σ\)μφιλίωση χωρίς «αισθηματικότητες» έτσι πο\) κανΙνα παιδί δεν κατάλαβε πως όλα ήταν προσχεδιασμΙνα . Απεναντίας, είχαν την εντύπωση πως τα πράματα ήρθαν μόνα το\)ς έτσι, με τον πιο φ\)σικό τρόπο. Για τον Ηλιούσα ήταν μεγάλη ανακούφιση α\)τό . ΒλΙποντας τώρα τη φιλία όλων α\)τών των αγοριών πο\) πρώτα ήταν εχθροί το\) , είχε σ\)γκινηθεί τρομερά. Μονάχα ο Κρασότκιν ιλειπε, κι α\)τό τον στεναχωρούσε πολύ . Η πιο πικρή ανάμνηση το\) Ηλιούσα ήταν εκείνο ίσα- ίσα το επεισόδιο με τον Κόλια. Ο Κρασότκιν ήταν ο μοναδικός φίλος κι \)περασπιστής το\) κι όμως α\)τός τον χτύπησε με το σο\)γιά . Ο εζ\)πνούλης Σμούροβ, πο\) ήταν ο πρώτος πο\)

, ρθε



και σuμφιλιώθηκε, το καταλάβαινε καλά αuτό . Μα ο Κρασότκιν , όταν ο Σμοόροβ το,; είπε πως ο Αλιόσα θέλει να τον δει «για μια σποuδαία uπόθεση» , απάντησε να πει στον «Καραμάζοβ» πως ξέρει και μόνος ΤΟι) τι πρέπει να κάνει , πως δεν έχει ανάγκη από κανενός τη σuμβοuλή και πως αν θα πάει στο σπίτι ΤΟι) άρρωστοΙ) αuτό θα το κάνει όποτε θέλει αuτός γιατί έχει «το σχέδιό τοu» . . . Όλ' αuτά γίνανε κάποΙ) δuο βδομάδες πριν απ' αuτή την Κuριακή. Να γιατί δεν πήγε ο Αλιόσα στο σπίτι τοι) όπως το ' χε σκοπό. Η αλήθεια είναι πως έστειλε το Σμοόροβ άλλες δuο φορές. Μα και τις δuο αuτές φορές ο Κρασότκιν αρνήθηκε κατηγορηματικά κι απότομα και παράγγειλε στον Αλιόσα πως αν θα ' ρθει να τον πάρει τότε ποτέ δε θα πάει στον Ηλιοόσα και πως καλά θα κάνει να τον ξεφορτώνεται . Ακόμα κι ο Σμοόροβ δεν ήξερε ως την προηγοόμενη μέρα πως ο Κόλια είχε αποφασίσει να επισκεφτεί τον Ηλιοόσα κείνο το πρωί. Το Σάββατο το βράδΙ) τοΙ) είπε ξερά να τον περιμένει το πρωί στο σπίτι τοΙ) γιατί θα πηγαίνανε μαζί στοΙ) Σνεγκφιόβ, μα να μην τολμήσει να το πει σε κανέναν αuτό γιατί θέλει να φανεί πως πήγε τuχαία . Ο Σμοόροβ uπάxouat . Ο ίδιος ο Σμοόροβ είχε ελπίσει πως ο Κρασότκιν θα ξανάβρισκε το χαμένο Ζοότσχα γιατί μια φορά τοΙ) 'χε πει:

« Γαϊδοόρια σωστά θα ' ναι όλοι τοuς αν δεν μπορέσοuν να βροuν ένα σκuλί, αν βέβαια δεν έχει Φοφήσει» .

Μ α όταν όστερα από κάμποσες μέρες ο Σμοόροβ τον ξαναρώτησε δειλά γι 'αuτό το ζήτημα ο Κόλια, θόμωσε τρομερά.

« Τόσο γάιδαρος νομίζεις πως είμαι ποΙ) θα κάθομαι να γuρεuω ξένα σκuλιά σ' όλη την πολιτεία, όταν έχω τον Περεζβόν; Και μήπως τάχα uπάρχει καμιά ελπίδα να 'μεινε ζωντανό ένα σκuλί ποΙ) κατάπιε μιαν ολάκερη καρφίτσα; Όλ' αuτά είναι αισθηματικότητες και τίποτ' άλλο! »



Ήταν κιόλας δ\)ο βδομάδες πο\) ο Ηλιοόσα δ ε σηκωνόταν πια απ' το κρεβατάκι το\) πο\) βρισκόταν στη γωνιά , κάτω απ' τα εικονίσματα_ Απ' την ημέρα το\) πετροπόλεμο\) , όταν δάγκωσε το δάχτ\)λο το\) Αλιόσα, δεν ξαναπήγε στο σχολείο _ Αρρώστησε την ίδιιι κείνη μέρα κι έναν ολόκληρο μήνα δεν έβγαινε καθ όλο\) απ' το σπίτι, μονάχα πού και ποό σηκωνόταν και περπατοόσε λίγο στο δωμάτιο . Στο τέλος αδ\)νάτισε τόσο πο\) χωρίς τη βοήθεια το\) πατέρα το\) δεν μποροόσε να περπατήσει. Ο πατέρας το\) έτρεμε γι' α\)τόν, δεν έπινε καθόλο\) πια, τα 'χε σχεδόν χαμένα απ' το φόβο πως θα πεθάνει το παιδάκι το\) . Σ\)χνά -τις περισσότερες φορές αφού έκανε με τον Ηλιοόσα μια μικρή βόλτα στο δωμάτιο \)ποβαστάζοντάς τον και τον ξαναπλάγιαζε όστερα στο κρεβατάκι το\)- έβγαινε ξαφνικά στο διάδρομο, χωνόταν σε μια σκοτεινή γωνιά κι ακο\)μπώντας το μέτωπο στον τοίχο άρχιζε να κλαίει με αναφιλητά, προσπαθώντας να πνίξει τις φωνές το\) για να μην τον ακοόσει ο Ηλιοόσετσκα .

Όταν γόριζε στο δωμάτιο, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να διασκεδάσει τ' αγόρι το\), το\) διηγόταν παραμόθια, αστεία ανέκδοτα, ή παράσταινε διάφορο\)ς κωμικούς τόπο\)ς πο\) το\) 'τ\)χε άλλοτε να σ\)ναντήσει, ακόμα μιμούνταν κι αστεία ο\)ρλιάσματα και φωνές ζώων _ Μα το\) Ηλιοόσα δεν το\) άρεσε και πολύ να βλέπει τον πατέρ.α το\) να κάνει το γελωτοποιό . Προσπαθούσε να μην το\) δείξει πως α\)τό τον δ\)σαρεστεί, όμως ένιωθε βαθό πόνο πο\) ο πατέρας το\) είναι ταπεινωμένος και θ\)μόταν πάντα το « ξέφτι» και κείνη τη »φοβερή μέρα» . Και της γλ\)κιάς κι ανάπηρης Νίνο. τσκας, της αδερφοόλας το\) Ηλιοόσκα, δεν της άρεσε να βλέπει τον πατέρα της να κάνει α\)τά τ' αστεία (η Βαρβάρα Νικολάγιεβνα ήταν καιρός πο\) 'χε φόγει για την Πετροόπολη για τις σπο\)δές της) , όμως η βλαμμένη μητερούλα διασκέδαζε τρομερά και γέλαγε με την καρδιά της όταν



ο άντρας της παράσταινε κάτι ή έκανε κωμικές χειρονομίες. Αυτό μονάχα την ησύχαζε κάπως. Όλο τον άλλο καιρό γκρίνιαζε κι έλεγε πως όλοι την ξεχάσανε , πως κανένας πια δεν τη σέβεται, πως την προσβάλανε κ .τ .λ . κ .τ .λ . Μα τις τελευταίες μέρες κι αυτή ακόμα είχε αλλάξει ξαφνικά. Όλο και περισσότερο κοίταζε τη γωνιά του Ηλιούσα κι έμενε σκεφτική . Σώπαινε, καθόταν ήσυχη, κι αν άρχιζε να κλαίει, έκλαιγε σιγανά για να μην την ακούνε. Ο λοχαγός πρόσεξε αυτή την αλλαγή της με πικρή απορία. Οι επισκέψεις των παιδιών στην αρχή δεν της άρεσαν καθόλου, την ερέθιζαν μονάχα, μα σε λίγο οι χαρούμενες φωνές τους κι οι ζωηρές διηγήσεις τους άρχισαν να τη διασκεδάζουν, τόσο που αν έπαυαν τα παιδιά να ' ρχονται, σίγουρα θα έπληττε τρομερά . Όταν τα παιδιά διηγόνταν τίποτα ή παίζανε, αυτή γελούσε και χτυπούσε παλαμάκια . Καμιά φορά φώναζε κανένα παιδί και το φιλούσε. Το Σμούροβ τον αγάπησε περισσότερο απ' όλους. Όσο για το λοχαγό , αυτός ήταν καταχαρούμενος κι ενθουσιασμένος και βλέποντας πως τα παιδιά έρχονται για να διασκεδάσουν τον Ηλιούσα, άρχισε να ελπίζει πως ο Ηλιούσα δεν θα 'ναι πια τόσο λυπημένος κι ίσως έτσι να γίνει γρηγορότερα καλά . Ως την τελευταία στιγμή, παρ' όλο που έτρεμε από φόβο για την τύχη του αγοριού του , δεν αμφέβαλλε πως κάτι θα συμβεί κι η αρρώστια του Ηλιούσα θα περνούσε έτσι ξαφνικά . Υποδεχόταν τους μικρούς μουσαφήριδες με ευλάβεια σχεδόν, τους περιποιόταν, ήταν πρόθυμος να τους αφήσει να τον καβαλάνε κι αυτός να περπατάει με τα τέσσερα. Πραγματικά, άρχισε κιόλας να το κάνει, μα του Ηλιούσα δεν του άρεσαν αυτά τα παιχνίδια και τα παράτησαν. Τους αγόραζε γλυκίσματα, τσουρεκάκια, καρύδια, έψηνε τσάι, έφτιαχνε σάντουιτς . Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε πως όλο αυτό το διάστημα τα λεφτά δεν του έλειπαν . Κείνα τα διακόσια ρούβλια της Κατερίνας lβάνοβνας στο τέλος τα δέχτηκε, όπως



ακριβώς το 'χε προβλέψει ο Αλιόσα . Αργότερα, όταν η Κατερίνα lβάνοβνα έμαθε περισσότερες λεπτομέρειες για τη κατάστασή τους και την αρρώστια του Ηλιούσα, τους επισκέφτηκε κι η ίδια , γνωρίστηκε μ' όλη την οικογένεια και τα κατάφερε να γοητέψει ακόμα και τη μισότρελη γυναίκα του λοχαγού . Από τότε τους έδινε συνεχώς λεφτά κι ο λοχαγός, τρομοκρατημένος απ' τη σκέψη πως θα πεθάνει τ ' αγόρι του , ξέχασε την παλιά του ακαταδεξιά και δεχόταν ταπεινά τα βοηθήματα . Όλο αυτό το διάστημα ο γιατρός Χερτσενστούμπε επισκεφτόταν ταχτικά μέρα παρά μέρα τον άρρωστο κατ' εντολήν της Κατερίνας lβάνοβνας, όμως τα αποτελέσματα ήταν πολύ πενιχρά αν και του ' δινε μπόλικα φάρμακα όλων των ειδών . Όμως κείνη ακριβώς τη μέρα, δηλαδή την Κυριακή το πρωί, ο λοχαγός περίμενε έναν άλλο γιατρό απ' τη Μόσχα που τον θεωρούσαν κει πέρα διασημότητα. Τον είχε φέρει ειδικά η Κατερίνα lβάνοβνα πληρώνοντάς τον αδρά όχι για τον Ηλιούσετσκα μα για κάποιον άλλο σκοπό που θα μιλήσουμε γι' αυτόν παρακάτω . Όμως μια κι ήρθε τον παρακάλεσε να επισκεφτεί και τον Ηλιούσετσκα αφού πρώτα ειδοποίησε το λοχαγό . Μα για τον ερχομό του Κόλια Κρασότκιν ο Σνεγκιριόβ δεν ήξερε τίποτα, αν κι από καιρό τώρα ανυπομονούσε να ' ρθει επιτέλους αυτό το παιδί που τόσο λαχταρούσε να δει ο Ηλιούσα του . Τη στιγμή που ο Κρασότκιν άνοιξε την πόρτα, όλοι , ο λοχαγός και τα παιδιά, είχαν μαζευτεί κοντά στο κρεβατάκι του αρρώστου και περιεργάζονταν το μικρούτσικο κουτάβι που μόλις χτες είχε γεννηθεί, μα που ο λοχαγός το 'χε παραγγείλει εδώ και μια βδομάδα για να παρηγορήσει τον Ηλιούσετσκα που όλο και θλιβόταν για το χαμό του Ζούτσκα που τώρα πια θα 'χε Ψοφήσει. Μα ο Ηλιούσα, που χε μάθει εδώ και τρεις μέρες πως θα του φέρουν έΝα μικρούλικο σκυλάκι και μάλιστα όχι συνηθισμένο μα πραγματικό μολοσσό (πράγμα που 'χε βέβαια μεγάλη σημα-



σία) , αν κι έδειχνε από λεπτότητα πως χαίρεται για το δώρο, όλοι τους, κι ο πατέρας και τα παιδιά, το κατάλαβαν αμέσως πως τοότο το σκυλάκι ίσως να του θόμισε ακόμα περισσότερο το Ζοότσκα που αυτός τόσο άσπλαχνα τον τυράννησε . Το κουτάβι πάσκιζε να μπουσουλήσει πάνω στο κρεβάτι κι αυτός το χάιδευε με το αOUνατο, χλομό, λιπόσαρκο χέρι του , χαμογελώντας πονεμένα. Το ' βλεπε κανείς πως το σκυλάκι τοό άρεσε πόΛU μα . . . όπως και να 'ναι, δεν ήταν ο Ζοότσκα, καλότερα να 'ταν ο Ζοότσκα κι αν είχε το Ζοότσκα και το κουτάβι μαζί, τότε πια θα 'ταν ολότελα ευτυχισμένος .

- Ο Κρασότκιν! φώναξε ξαφνικά ένα παιδί που είδε πρώτο τον Κόλια .

Έγινε κάποια ταραχή, τα παιδιά παραμέρισαν αφήνοντας να φανεί ο Ηλιοόσα . Ο λοχαγός όρμησε να υποδεχτεί τον Κόλια .

- Περάστε, καλώς ορίσατε . . . ακριβέ μας επισκέπτη! άρχισε να του λέει. Ηλιοόσετσκα, ο κόριος Κρασότκιν ήρθε να σ' επισκεφτεί.

Μα ο Κρασότκιν, αφοό τον χαιρέτησε βιαστικά, έδειξε αμέσως και τους καλοός του τρόπους. Γόρισε πρώτα-πρώτα προς το μέρος της γυναίκας του λοχαγοό, που καθότανε στην πολυθρόνα της (κείνην ακριβώς τη στιγμή γκρίνιαζε τρομερά γιατί τα παιδιά μαζευτήκανε μπροστά στο κρεβατάκι του Ηλιοόσετσκα και δεν την άφηναν να δει το σκυλάκι) , και με μεγάλη ευγένεια υποκλίθηκε μπροστά της . 'Υστερα γόρισε και στη Νίνοτσκα και τη χαιρέτησε με τον ίδιο τρόπο. Αυτό το ευγενικό φέρσιμο έκανε εξαιρετικά ευχάριστη εντόπωση στην άρρωστη κυρία.

-Ένας καλοαναθρεμμένος νέος φαίνεται αμέσως, είπε αυτή δυνατά. Αν πεις και για τους άλλους μας επισκέπτες, αυτοι ερχονται καβάλα ο ένας πάνω στον άλλον.

- Τι λες, μητεροόλα; Πώς έτσι, ο ένας πάνω στον Digitized by 10uk1s, June 2009


άλλον; ψέλλισε ο λοχαγός χαδιάρικα μα και κάπως φοβισμένος γιατί η μητεροόλα θα μποροόσε να κάνει ολόκληρη φασαρία .

- Μα ναι , έτσι μπαίνουν . Καβαλικεόουν ο ένας τον άλλον στο διάδρομο και εμφανίζονται έτσι στην πόρτα μιας καθωσπρέπει οικογένειας σαν τη δική μας . Και τους λες επισκέπτες εσό κάτι τέτοιους;

- Μα ποιον είδες λοιπόν, μητεροόλα, να μπαίνει έτσι όπως λες;

- Να, κείνο εκεί το παιδί μπήκε καβάλα σε κείνο, και κείνο κει σε · κείνο . . .

Μα ο Κόλια στεκόταν κιόλας κοντά στο κρεβατάκι του Ηλιοόσα. Ο άρρωστος χλόμιασε. Ανασηκώθηκε ακουμπώντας στο μαξιλάρι του και κοίταζε επίμονα, πoΛU επίμονα τον Κόλια. Αυτός είχε κάπου δυο μήνες να δει το μικρό του φίλο και τώρα σταμάτησε κατάπληκτος μπροστά του . Ποτέ δε φανταζόταν πως θα ' βλεπε ένα τόσο αδυνατισμένο και χλομιασμένο προσωπάκι όπου τα μάτια καίγανε απ' τον πυρετό και φαίνονταν πoΛU μεγάλα, και χεράκια τόσο διάφανα . Με πικρή κατάπληξη παρατήρησε πως η ανάσα του Ηλιοόσα ήταν ΔUσκoλη και λαχανιασμένη και τα χείλη του στεγνά . Έκανε ένα βήμα προς το μέρος του και του 'δωσε το χέρι . Τα 'χε σχεδόν ολότελα χαμένα.

- Λοιπόν, γέρο . . . πώς τα πας; πρόφερε . Μα η φωνή του έσπασε, ο τόνος της αφέλειας κόπηκε,

το πρόσωπό του άλλαξε ξάφνου έκφραση, τα χείλη του άρχισαν να τρεμουλιάζουν στις άκρες. Ο Ηλιοόσα τοό χαμογελοόσε αρρωστημένα, μη μπορώντας ακόμα να προφέρει λέξη . Ο Κόλια σήκωσε ξαφνικά το χέρι του και χάιδεψε για κάποιον ανεξήγητο λόγο τα μαλλιά του Ηλιοόσα.

- Δεν είναι τίποτα! του είπε σιγά σα να 'θελε να του δώσει θάρρος, μα ίσως κι ο ίδιος να μην ήξερε γιατί το ε Ιπε.



Για λίγο ξανάγινε και πάλι σιωπή . - Τι βλέπω κει; Έχεις καινούργιο κοuταβάκι; ρώτη

σε ξάφνοΙ,) ο Κόλια με την πιο αδιάφορη φωνή . - Ναι! απάντησε ο Ηλιούσα ψιθuριστά, αναπνέοντας

δύσκολα . . -Έχει μαύρη μύτη, θα πει λοιπόν πως είναι άγριο,

δαγκωνιάρικο, παρατήρησε ο Κόλια σοβαρά λες και το xouτάβι με τη μαύρη μύτη τον ενδιέφερε περισσότερο από το καθετί.

Κι όλ' αuτά γιατί πάλεuε ακόμα με τον εαuτό τοΙ,) και προσπαθούσε να νικήσει τη σuγκίνησή τοΙ,) για να μη βάλει τα κλάματα σαν κανένας «μικρός» . Κι όμως δεν μπορούσε να βρει την αuτοκuριαρχία τοu .

-' Οταν μεγαλώσει θα πρέπ�ι να τον δένεις με αλuσίδα, ξέρω γω απ ' αuτά .

- Θα γίνει τεράστιο σκuλί, φώναξε ένα παιδί απ' την ομάδα .

- Αuτό δα ο καθένας το ξέρει . Μολοσσός δεν είναι; Σα μοσχαράκι θα γίνει, ακούστηκαν ξάφνοΙ,) πολλές φωνές.

- Σα μοσχαράκι, σωστό μοσχαράκι θα γίνει, είπε πλησιάζοντας βιαστικά ο λοχαγός . Επίτηδες το διάλεξα να 'ναι από τα πιο-πιο άγρια, ο πατέρας κι η μάνα τοΙ,) ήταν αγριόσκuλα και ψηλά . . . να, τόσα. Μα καθίστε λοιπόν, μπορείτε, αν θέλετε, να κάτσετε δω πέρα στο κρεβατάκι τοΙ,) Ηλιούσα ή και στον πάγκο . Καλώς ορίσατε, ακριβέ μας επισκέπτη, από καιρό σας περιμέναμε . . . Με τον Αλεξέι Φιοντόροβιτς ήρθατε;

Ο Κρασότκιν έκατσε στο κρεβατάκι, στα πόδια τοΙ,) Ηλιούσα . Καθώς ερχόταν, ίσως να 'χε σκεφτεί πώς θ' άρχιζε να μιλάει μα τώρα είχε χάσει εντελώς το νήμα.

-Όχι . . . ήρθα με τον Περεζβόν . . . Έχω ένα σκuλί ποΙ,) το λένε Περεζβόν. Σλάβικο όνομα . Περιμένει εκεί απ ' έξω . . . αν τοΙ,) σφuρίξω θα ορμήσει στη στιγμή μέσα. Έχω



και γω σκ\)λί, καθώς βλιπεις, είπε γ\)ρίζοντας ξάφνο\) στον Ηλιούσα . Τον θ\)μάσαι, γέρο το Ζούτσκα;

Τ ον ζεμάτισε ξαφνικά μ' α\)τή την ε.ρώτηση. Το προσωπάκι το\) Ηλιούσετσκα σ\)σπάστηκε . Κοίταξε

πονε.μένα τον Κόλια . Ο Αλιόσα πο\) στεκόταν δίπλα στην πόρτα έσμιξε τα φρύδια το\) κι έκανε κρ\)φά νόημα στον Κόλια να μη μιλάει για το Ζούτσκα μα εκείνος δεν το πρόσεξε ή έκανε πως δεν το πρόσεξε.

- Πού είναι λοιπόν . . . ο Ζούτσκα; ρώτησε ο Ηλιούσα με σπασμένη φωνή .

-' Ασ' τα, αδερφέ μο\)! Πάει, χάθηκε ο Ζούτσκα σο\) ! Ο Ηλιούσα δεν είπε τίποτα μα ξανακοίταξε και πάλι

επίμονα, πολύ επίμονα τον Κόλια. Ο Αλιόσα, μόλις σ\)νάντησε το βλέμμα το\) Κόλια, το\) ' κανε και πάΛι νόημα μα εκείνος κοίταξε πάλι αλλού, κάνοντας πως τάχα και

. τώρα δεν το πρόσεξε. - Σε κάποια γωνιά θα κρύφτηκε και κει θα ψόφησε.

Και πώς να μην ψοφήσει ύστερα από 'ναν τέτοιο μεζέ , έλεγε άσπλαχνα ο Κόλια, μα άρχισε και ο ίδιος για κάποιο λόγο να λαχανιάζει. 'Ομως εγώ έχω τον Περεζβόν . . . Σλάβικο όνομα το\) δωσα . . . Τον έφερα τώρα μαζί μο\) . . .

- Δεν τον θέλω ! Πρόφερε ξάφνο\) ο Ηλιούσετσκα . -Όχι, πρέπει το δίχως άλλο να τον δεις . . . Θα δια-

σκεδάσεις . Γι' α\)τό ακριβώς τον έφερα . . . Είναι το ίδιο αναμαλλιάρικο σαν και κείνο . . . Μο\) επιτρέπετε, καλή μο\) κ\)ρία, να μπάσω μέσα το σκ\)λί μο\) ; είπε γ\)ρίζοντας ξαφνικά στην κ\)ρία Σνεγκιριόβα με κάποια ακατανόητη πια ταρα-χή .

- Δε θέλω, δε θέλω ! φώναξε με σπαραγμό στη φωνή το\) ο Ηλιούσα.

Κάποια μομφή έλαμψε στα μάτια το\) . -Ίσως θα 'ταν καλύτερα . . . βιάστηκε να πει ο λοχα

γός και σηκώθηκε απότομα απ' το σεντούκι όπο\) είχε κα-



θίσει. Ίσως δα να 'ταν καλUτερα . . . άλλη φορά . . . τραύλισε .

Μα ο Κόλια επέμενε και φώναξε στο Σμούροβ : «Σμούροβ, άνοιξε την πόρτα! » Και μόλις εκείνος την άνοιξε σφύριξε με τη σφυρίχτρα

του . Ο Περεζβόν όρμησε τρέχοντας στο δωμάτιο . - Πήδα, Περεζβόν, σούζα! Σούζα!

' Αρχισε να ουρλιάζει ο Κόλια και σηκώθηκε όρθιος. Το σκυλί στάθηκε στα πισινά του πόδια μπροστά στο κρεβατάκι του Ηλιούσα . Τότε έγινε κάτι που κανένας δεν το περίμενε. Ο Ηλιούσα ανατρίχιασε και ξάφνου μετακινήθηκε ολόκληρος προς τα μπρος, έσκυΦε προς το μέρος του Περεζβόν και τον κοίταζε σα μαρμαρωμένος.

- Είναι . . . Ο Ζούτσκα! φώναξε ξαφνικά κι η φωνή του ράγισε από πόνο κι ευτυχία.

- Αμέ τι νόμιζες; φώναξε μ' όλη του τη δύναμη ο Κρασότκιν με ηχηρή κι ευτυχισμένη φωνή.

ΈσκυΦε, πήρε το σκυλί κι ανασηκώνοντάς το το πλησίασε στον Ηλιούσα.

- Κοίτα, γέρο , βλέπεις; Το μάτι του είναι στραβό και τ' αριστερό του αυτί σκισμένο, τα ίδια σουσούμια που μου είπες τότε. Απ' αυτά τα σουσούμια τον βρήκα! Τότε αμέσως τον βρήκα, σε λίγες μέρες . Και, ξέρετε, ήταν αδέσποτο, δεν είχε κανένα αφεντικό! εξήγησε γυρίζοντας γρήγορα στον λοχαγό, στη γυναίκα του , στον Αλιόσα κι ύστερα πάλι στον Ηλιούσα. Έμενε στη μάντρα των Φιοντότοβ, όμως εκείνος δεν το τάιζε ποτέ. . . . 'Ενα περιπλανώμενο σκυλί που 'χε έρθει από χωριό . Το λοιπόν εγώ το βρήκα . . . Θα πει λοιπόν, γέρο , πως δεν το κατάπιε τότε το κομμάτι σου . Γιατί αν το κατάπινε σίγουρα θα Φόφαγε, αυτό δε θέλει ούτε συζήτηση! Για να ζει λοιπόν θα πει πως πρόφτασε κα.ι το 'φτυσε. Όμως εσύ δεν το πρόσεξες πως το 'φτυσε . Το 'φτυσε , μα τη γλώσσα του την αγκύλωσε γι' αυτό ούρ-



λιαζε όπως ούρλιαζε. Έτρεχε και ούρλιαζε και aU νόμισες πως την κατάπιε την καρφίτσα . Μα ούρλιαζε γιατί τα axUλιά ixouv πολύ λεπτό δΙρμα στο στόμα . . . . πολύ πιο λεπτό απ' το δΙρμα τοu ανθρώποu ! ξεφώνιζε μ' αλλαγμΙνη φωνή ο Κόλια και το πρόσωπό τοu φωτίστηκε κι iλαμπε από ενθοuσιασμό . .

Ο Ηλιούσα δεν μπορούσε να βγάλει λiξη. Κοίταζε τον Κόλια με τα μεγάλα τοu μάτια ποu είχαν βγει απ' τις κόχες τοuς . Είχε μισανοίξει το στόμα κι ήταν άσπρος σαν πανί. Αν μπορούσε ο Κρασότκιν να φανταστεί πόσο oλiθρια επίδραση ήταν δuνατό να 'xouv όλα αuτά στην uγεία τοu μικρού αγοριού, ποτΙ δε θα τ' αποφάσιζε να κάνει αuτό ποu Ικανε. Μα απ' όλοuς ποu βρίσκονταν στο δωμάτιο, ίσως μονάχα ο Αλιόσα να το καταλάβαινε. Όσο για το λοχαγό, αuτός φερνόταν πια εντελώς σαν παιδί .

- Ο Ζούτσκα! Ώστε ο Ζούτσκα είναι αuτός; φώναξε σuγκινημiνος . Ηλιούσετσκα, ο Ζούτσκα είναι, ο Ζούτσκα aou ! Μητερούλα, ο Ζούτσκα είναι! iλεγε και σχεδόν Ικλαιγε.

- Και γω δεν το κατάλαβα! αναφώνησε πικραμΙνα ο Σμούροβ. Μπράβο τοu Κρασότκιν . Το 'πε πως θα 'βρει το σκuλί και το βρήκε!

- Το 'πε και το 'κανε! είπε χαρούμενα κάποιος άλλος .

- Μπράβο, Κρασότκιν! πρόσθεσε Ινας τρίτος . - Μπράβο, μπράβο! φώναζαν όλα τα παιδιά κι 6φχι-

σαν να χειροκροτάνε. - Μα σταθείτε, σταθείτε λοιπόν, φώναζε όσο μπορού

σε ο " Κρασότκιν για ν ' ακοuστεί μΙσα στο θόρuβο . Θα σας διηγηθώ τώρα πώς Ιγινε, αuτό είναι το σποuδαίο! Μόλις τον βρήκα τον κοuβάλησα στο σπίτι και τον κλείδωσα μΙσα, σε κανΙναν δεν τον Ιδειχνα ως την τελεuταία μΙρα . Μονάχα ο Σμούροβ το 'μαθε εδώ και ouo βδομάδες μα τον


326 Φ " ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ

βε.βαίωσα πως ε.ίναι ο Πε.ρε.ζβόν, κι αuτός δε.ν uποπτε.Uθηκε. τίποτα. Εγώ στο με.ταξυ τοu 'μαθα όλα τα κόλπα, κοιτάχτε., κοιτάχτε. όλοι τι ξέρε.ι να κάνε.ι! Tou τα μάθαινα, γέρο, για να σ' τον φέρω σποuδαγμένο και να crou πω : Κοίτα, γέρο, τι σποuδαίο σκuλί έγινε. τώρα ο Ζούτσκα crou ! Μήπως έχε.τε. κανένα κομματάκι κρέας; Θα σας δε.ίξω τώρα ένα κόλπο ποu θα βαστάτε. την κοιλιά σας απ' τα γέλια. Ένα κομματάκι κρέας θέλω . Δε.ν πιστε.υω να μην έχε.τε. ένα κομματάκι κρέας.

Ο λοχαγός έτρε.ξε. αμέσως στην κοuζίνα όποu ψηνόταν το φα"ί τοuς. Ο Κόλια, για να μη χάνε.ι πολύτιμο καιρό -τον ε.ίχε. πιάσε.ι μια τρομε.ρή βία- φώναξε. στον Πε.ρε.ζβόν : Πέθανε. ! Το σκuλί στριφογυρισε. για λίγο, ξαπλώθηκε. ανάσκε.λα κι έμε.ινε. έτσι ακίνητο με. τα τέσσε.ρα πόδια τοu στον αέρα. Τα παιδιά γέλαγαν. Ο Ηλιουσα κοίταζε. το σκύλο και χαμογε.λούσε. πονε.μένα. Μα στη «μητε.ρούλα» άρε.σε. πε.ρισσότε.ρο απ ' όλοuς ποu πέθανε. ο Πε.ρε.ζβόν . Γε.λούσε., κροτάλιζε. τα δάχτuλά της και φώναζε.:

- Πε.ρε.ζβόν, Πε.ρε.ζβόν! - Ποτέ δε. θα σηκωθε.ί, ποτέ, ό,τι και να τοu κάνε.τε.,

φώναξε. ο Κόλια θριαμβε.uτικά και με. δικαιολογημένη πε.ρηφάνια . Κι όλος ο κόσμος να τον φωνάξε.ι δε.ν θα κοuνήσε.ι απ' τη θέση τοu , όμως μόλις τοu φωνάξω γω θα πηδήσε.ι στη στιγμή! Ici, Πε.ρε.ζβόν !

Το σκuλί σηκώθηκε. μ' έναν πήδο κι άρχισε. να χοροπηδάε.ι γαuγίζοντας χαρούμε.να. Κε.ίνη τη στιγμή μπήκε. μέσα τρέχοντας ο λοχαγός μ' ένα κομματάκι βραστό βοδινό .

- Μήπως ε.ίναι πολύ ζε.στό; ρώτησε. βιαστικός και πολuάσχολος ο Κόλια παίρνοντας το κρέας . Όχι, δε.ν ε.ίναι ζε.στό . Τα σκuλιά, ξέρε.τε., δε.ν αγαπάνε. τα ζε.στά. Κοιτάτε. όλοι λοιπόν. Κοίτα, Ηλιούσε.τσκα, κοίτα, μα κοίτα λοιπόν, κοίτα, γέρο , γιατί δε.ν κοιτάς; Εγώ τοu τον έφε.ρα κι αuτός δε.ν κοιτάε.ι!


ΑΔΕΛΦ()! ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ 327

Το καινούργιο κόλπο ήταν τούτο: Το σκυλί έπρεπε να σταθεί σούζα και να κρατήσει πάνω στη μύτη του το δελεαστικό κομματάκι του βοδινού. Το κακόμοιρο το σκυλί έπρεπε να μείνει έτσι με το κρέας πάνω στη μύτη του όση ώρα το 'θελε τ' αφεντικό, έστω και μισή ώρα, χωρίς να κουνηθείο Μα ο Κόλια τον κράτησε μόλις μισό λεπτό .

- Φάτο! του φώναξε . - Κι ο Περεζβόν πέταξε το κρέας ψηλά με τη μύτη

του και το χαψε στον αέρα . Εννοείται πως οι θεατές εκδηλώσανε αμέσως τον ενθουσιασμό τους .

-' Ωστε για να γυμνάσετε το σκυλί δεν ερχόσαστε τόσον καιρό ; αναφώνησε ο Αλιόσα και στη φωνή του διακρινόταν ένας τόνος επίπληξης.

- Ακριβώς, φώναξε με μεγάλη αφέλεια ο Κόλια. Ήθελα να τον παρουσιάσω σ' όλη του την αίγλη!

- Περεζβόν! Περεζβόν! κροτάλισε τ' αδύναμα δαχτυλάκια του ο Ηλιούσα προσκαλώντας το σκυλί.

- Τι κάνεις εκεί! 'Αστον να ' ρθει μονάχος του στο κρεβάτι σου . Ici, Περεζβόν! είπε ο Κόλια χτυπώντας με την παλάμη του το κρεβάτι .

- Ο Περεζβόν πήδησε σα βέλος κοντά στον Ηλιούσα . Αυτός αγκάλιασε αμέσως το κεφάλι του κι ο Περεζβόν σ' απάντηση του 'γλειψε το μάγουλο. Ο Ηλιούσετσκα τον έσφιξε ακόμα πιο κοντά του κι έκρυψε το πρόσωπό του στο αναμαλλιασμένο τρίχωμά του .

- Θεέ μου ! Θεέ μου ! ξεφώνιζε ο λοχαγός . Ο Κόλια κάθισε και πάλι στο κρεβάτι του Ηλιούσα . - Ηλιούσα, έχω να σου δείξω και κάτι άλλο ακόμα .

Σου ' φερα το κανονάκι. Θυμάσαι που σου 'λεγα τότε ακόμα γι' αυτό το κανονάκι και συ μου είπες : «Αχ, πόσο θα 'θελα να το 'βλεπα και γω! » Το λοιπόν τώρα σ' το 'φερα.

Κι ο Κόλια βιαστικός, έβγαλε απ' τη σάκα του το μπρούτζινο κανονάκι . Βιαζόταν γιατί κι ο ίδιος ήταν πολύ



εuτuχισμένος : Αν ήταν άλλη περίσταση θα σuγκρατιόταν ώσποι> να περάσει η εντόπωση ποι> έκανε ο Περεζβόν , μα τώρα βιάστηκε αφήνοντας κατά μέρος κάθε σuγκρατημό.

« Το ξέρω πως είστε κι έτσι εuτuχισμένοι, όμως εγώ θα σας χαρίσω κι άλλη εuτuχία» .

Ήταν κι ο ίδιος ενθοuσιασμένος . - Αuτό το κανονάκι το 'χα βάλει από καιρό στο μά

τι, ο uπάλληλος Μορόζοβ το 'χε . Για σένα, γέρο, για σένα το ' θελα. Αuτός το 'χε κει πέρα και δεν ήξερε τι να το κάνει, το 'χε απ' τον αδερφό τοu , το πήρα και γω λοιπόν δίνοντάς τοι> ένα βιβλίο απ' τη βιβλιοθήκη τοι> πατέρα μοu : Ο ΣυΥΥενής του Μωάμεθ ή Η Ιαματική ΑΥοησία είναι ο τίτλος τοu . Είναι ένα βιβλίο εκατό χρονώ, πολό τολμ7Jρό, τuπώθηκε στη Μόσχα όταν δεν uπήρχε ακόμα λογοκρισία κι ο Μορόζοβ τα κuνηγάει κάτι τέτοια . Mou είπε κι εuχαριστώ . . .

Το κανονάκι ο Κόλια το βάσταγε στο χέρι τοι> έτσι που μποροόσαν όλοι να το βλέποuν και ν' απολαμβάνοuν. Ο Ηλιοόσα ανασηκώθηκε κι εξακολοuθώντας ν' αγκαλιάζει με το δεξί τοι> χέρι τον Περεζβόν, περιεργαζόταν ενθοuσιασμένος το παιχνίδι. Το εφέ έφτασε στο κατακόρuφο όταν ο Κόλια ανακοίνωσε πως έχει και μπαροότι και πως μποροόν τώρα αμέσως να πuροβολήσοuν, «αν φuσικά δε θα ανησuχήσει αuτό τις κuρίες » . Η « μητεροόλα» ζήτησε να της δώσοuν το παιχνίδι για να το δει καΛUτερα, πράμα ποι> έγινε αμέσως. Το μπροότζινο κανονάκι με τις ρόδες τοι> της άρεσε τρομερά κι άρχισε να το τσοuλάει πάνω στα γόνατά της . Όταν της ζητήσανε την άδεια να πuροβολήσοuν, έδωσε πρόθuμα τη σuγκατάθεσή της χωρίς να καταλάβει, εδώ ποι> τα λέμε, τι ακριβώς της ζητοόσαν . Ο Κόλια έδειξε το μπαροότι και τα σκάγια . Ο λοχαγός, σα στρατιωτικός ποι> ήταν, έβαλε μόνος τοι> τη γέμιση, όμως παρακάλεσε ν' αναβάλλοuν την ένσφαιρη βολή γι ' άλλη φορά. Βάλα-



ν<. το κανονάκι στο πάτωμα μ<. το στόμιο γuρισμένο σ<. μιαν άδ<.ια γωνιά και βάλαν<. φωτιά μ' ένα σπίρτο . Ο πuροβολισμός πέτuχ<. απόλuτα . Η «μητφοόλα» τρόμαξ<., όμως αμέσως έβαλ<. τα γέλια απ' τη χαρά της . Τα παιδιά κοιτάζαν<. μ<. βοuβό <.νθοuσιασμό, μα πφισσότφο απ' όλοuς ήταν <.uχαριστημένος ο λοχαγός κι όλο κοίταζ<. τον Ηλιοόσα. Ο Κόλια πήρ<. το κανονάκι και το χάρισ<. αμέσως στον Ηλιοόσα μαζί μ<. τα σκάγια και το μπαροότι.

- Για σένα το 'φ<.ρα, για σένα ! Από καιρό το 'χα έτοιμο, ξανάπ<. και πάλι απόλuτα <.uτuχισμένος .

- Αχ, χαρίστ<. μοu το <.μένα! Δώστ<. μοu <.μένα το κανονάκι! άρχισ<. ξάφνοu να παρακαλά<.Ι σα μικρή η «μηπροόλα» .

Φαινόταν λuπημένη κι ανήσuχη γιατί φοβόταν<. πως δ<. θα της το δώσοuν . Ο Κόλια τα 'χασ<. λιγάκι. Ο λοχαγός ανησόχησ<. .

- Μητ<.ροόλα, μητ<.ροόλα! <.ίπ<. τρέχοντας κοντά της . Το κανονάκι <.(ναι δικό crou , δικό crou <.ίναι, μονάχα ας το 'χ<.ι ο Ηλιοόσα γιατί αuτοuνοu το χαρίσαν<., όμως <.ίναι το ίδιο σα να 'ταν δικό crou , ο Ηλιοόσ<.τσκα θα σ' το δίν<.ι κάθ<. φορά ποu θα θέλ<.ις να παίζ<.ις, ας το 'χ<.τε μαζί, να 'ναι και των δuονών σας , και των δuονών σας . . .

-Όχι, δε θέλω να το έχοuμ<. μαζί, θέλω να 'ναι δικό μοu , μονάχα δικό μοu κι όχι τοu Ηλιοόσα, <.ξακολοuθοUσ<. να λέ<.Ι η «μητφοόλα» έτοιμη "να βάλ<.Ι τα κλάματα.

- Μαμά, πάρτο, να, πάρτο! φώναξε ξάφνοu ο Ηλιοόσα . Κρασότκιν, μ' αφήνεις να το χαρίσω στη μητέρα μοu; γόρισε κι <.ίπ<. παρακαλεστικά στον Κόλια σα να φοβόταν<. πως αuτός θα προσβληθ<.ί ποu χαρίζει σ' άλλον το δώρο τοu .

- Μα και βέβαια ! σuμφώνησ<. αμέσως ο Κρασότκιν "και παίρνοντας ο ίδιος το κανονάκι απ' τα χέρια τοu Ηλιοόσα



το πρόσφερε με την πιο ευγενικιά υπόκλιση στη «μητερούλα» . Αυτή δάκρυσε απ' τη συγκίνησή της .

- Ηλιούσετσκα, καλούλη μου, πάντα το 'λεγα γω πως αγαπάς τη μητερούλα σου ! είπε με τρεμάμενη φωνή κι άρχισε αμέσως να τσουλάει το κανονάκι πάνω στα γόνατά της.

- Μητερούλα, άσε με να σου φιλήσω το χέρι, είπε πλησιάζοντάς την βιαστικά ο άντρας της κι αμέσως πραγματοποίησε την πρόθεσή του .

- Κείνο το παιδί είναι το καλύτερο που έχω δει ποτέ μου ! είπε μ' ευγνωμοσύνη η κυρία δείχνοντας τον Κρασότκιν .

- Τώρα θα σου φέρνω όσο μπαρούτι θέλεις, Ηλιούσα. Τώρα κάνουμε μονάχοι μας μπαρούτι. Ο Μπαρόβικοβ έμαθε τη συνταγή: Εικοστέσσερα μέρη νίτρο , δέκα μέρη θειάφι κι έξι μέρη κάρβουνο σημύδας . Όλ' αυτά τα κοπανάς στο γουδί , ρίχνεις και νερό και τρίβεις τη ζύμη έτσι που να περάσει από μια μεμβράνη ταμπούρλου . Και το μπαρούτι είναι έτοιμο .

- Ο Σμούροβ μού είπε για το μπαρούτι σας, μονάχα που ο πατέρας λέει πως αυτό δεν είναι πραγματικό μπαρούτι, είπε ο Ηλιούσα .

- Πώς δεν είναι πραγματικό; είπε ο Κόλια και κοκκίνησε . Αφού ανάβει . Όμως ομολογώ πως δεν ξέρω.

-' Οχι, εγώ δα δεν είπα τίποτα, βιάστηκε να πει ο λοχαγός με ένοχο ύφος . Είναι αλήθεια πως είπα ότι το πραγματικό μπαρούτι δε γίνεται έτσι, όμως αυτό δε σημαίνει δα, ότι δε μπορεί κι έτσι να γίνει.

- Δεν ξέρω , εσείς ξέρετε καλύτερα. Εμείς το βάλαμε σ' ένα βαζάκι από πομάδα και κάηκε μια χαρά όλο, άφησε πολύ λίγη καπνιά . Κι αυτό ήταν μονάχα η ζύμη, όμως αν το περάσει κανείς απ' τη μεμβράνη . . . Όμως φυσικά εσείς ξέρετε καλύτερα, εγώ δεν ξέρω . . . Το Μπούλκιν τον



έδε.φε. ο πατέρας του για το μπαροότι μας, τ' άκουσε.ς; ε.ίπε. ξάφνου στον Ηλιοόσα .

- Τ' άκουσα, απάντησε. ο Ηλιοόσα . 'Ακουγε. με. με.γάλο ε.νδιαφέρον κι απόλαυση τον Κόλια . - Φτιάξαμε. ένα ολόκληρο μπουκάλι μπαροότι και κε-ί

νος το 'κρυΦε. κάτω απ' το κρε.βάτι του . Ο πατέρας του το 'δε. . Μπορε.ί να μας τινάξε.ι όλους στον αέρα, ε.ίπε.. Και του τις έβρε.ξε. ε.κε.ί ε.πί τόπου . Ήθε.λε. να κάνε.ι παράπονα στο γυμνάσιο. Τώρα δε.ν τον αφήνουνε. να κάνε.ι παρέα μαζί μου , τώρα δε-ν αφήνουν κανένα να κάνε.ι μαζί μου παρέα . Το Σμοόροβ κι αυτόν δε.ν τον αφήνουν, μου 'χε.ι βγε.ι τ' όνομα, βλιπε.ις . Λένε. πως ε.ίμαι «άτρομος» , ε.ίπε. ο Κόλια χαμογε.λώντας πε.ριφρονητικά. Απ' το πε.ριστατικό του τρένου άρχισαν όλ' αυτά .

- Αχ, έχουμε. ακοόσε.ι δα και γι ' αυτό το κατόρθωμά σας! αναφώνησε. ο λοχαγός. Πώς καταφέρατε. και με.ίνατε. κε.ι πέρα ξαπλωμένος; Αλήθε.ια λοιπόν δε. φοβηθήκατε. καθόλου όταν πε.ρνοόσε. από πάνω σας το τρένο; Ήταν τρομαχτικό, ε.;

Ο λοχαγός κοίταζε. με. κάθε. τρόπο να κολακέΦε.ι τον Κόλια.

-Όχι και τόσο! πρόφε.ρε. ανέμε.λα ο Κόλια . Το χε.φότε.ρο στραπάτσο το 'παθε. η υπόληΦή μου με. το πε.ριστατικό κε.ίνης της καταραμένης χήνας , ε.ίπε. και πάλι στον Ηλιοόσα.

'Εκανε. τάχα πως τα διηγιέται αδιάφορα, όμως δε.ν μποροόσε. ακόμα να βρε.ι την· αυτοκυριαρχία του κι όλο και ξέφε.uγε. απ' τον τόνο του .

- Αχ, ναι , άκουσα και για τη χήνα ! ε.ίπε. γε.λώντας χαροόμε.να ο Ηλιοόσα. Μου τα διηγηθήκανε. , όμως δε.ν καtάλαβα καλά. Είναι αλήθε.ια πως σε. πήγανε. στο δικαστή;

-Ήταν ένα ε.ντε.λώς ασήμαντο γε.γονός που το παραφουσκώσανε. όπως το συνηθάνε. δα ε.δώ στην πολιτε.ία μας,



άρχισε να διηγιΙται με προσποιημΙνη αφΙλεια ο Κόλια. ΠΙρναγα μια μΙρα απ' την πλατεία . Κείνην ακριβώς τη στιγμή 'είχαν φΙρει Ινα κοπάδι χήνες . Σταματάω και τις κοιτάω. Ξάφνου Ινας νεαρός, ο Βισνιακόβ -τώρα δουλεύει στους Πλότνικοβ, κάνει θελήματα- Ιρχεται κοντά μου και μου λΙει : «Τι τις κοιτάς τις χήνες ; » Τον καλοκοίταξα : Ένα μούτρο ανόητο, στρογγυλό . Θα 'ταν κάπου είκοσι χρονώ. Εγώ, ξΙρετε, ποτΙ δεν περιφρονώ το λαό . Μ ' αρΙσει να κουβεντιάζω με τους ανθρώπους του λαού . . . Έχουμε αποξενωθεί απ ' το λαό . Αυτό πια είναι αξίωμα. Χαμογελάτε ειρωνικά, Καραμάζοβ;

-' Οχι, Θεός φυλάξοι, σας ακούω πολύ προσεχτικά, είπε καλόκαρδα ο Αλιόσα κι ο φιλύποπτος Κόλια πήρε αμΙσως κουράγιο.

- Η θεωρία μου , Καραμάζοβ, είναι πεντακάθαρη κι απλή, βιάστηκε να προσθΙσει ευχαριστημΙνος . Π ιστεύω στο λαό κι είμαι πάντα Ιτοιμος να παραδεχτώ το δίκιο του, όμως δεν Ιχω καθόλου σκοπό να τον παραχα'ίδιΨω . Αυτό είναι sine qua . . . Όμως ας ξανάρθουμε στη χήνα . Το λοιπόν γυρίζω σ' αυτόν το βλάκα και του λιω: «ΣκΙφτομαι τι τάχα να σκΙφτεται η χήνα» . Με κοιτάει εντελώς ανόητα: «Τι νομίζεις λοιπόν πως σκΙφτεται η χήνα; » μου λΙει. « Βλιπεις , του λιω, το κάρο με τη βρώμη; Χύθηκε λίγη βρώμη απ' το σακί κι η χήνα τΙντωσε το λαιμό της ακριβώς κάτω απ' τη ρόδα και τρώει τους σπόρους. ΒλΙπεις ; » « Και βΙβαια το βλιπω» , μου λΙει. « Το λοιπόν αν τώρα προχωρήσει λιγάκι το κάρο, θα της κόψει της χήνας το λαιμό ή όχι ; » « Το δίχως άλλο, μου λιει, θα της τον κόψει » , και χαμογελάει πλατιά μ' ολάνοιχτο το στόμα, λες και λιώνει από ευχαρίστηση. «Ας δοκιμάσουμε, του λιω, εμπρός» . «Εμπρός » , μου λιει. Δεν είχαμε και πολλά να κάνουμε: Αυτός στάθηκε απαρατήρητος κοντά στο άλογο και γω δίπλα στο κάρο για να σπρώξω τη χήνα την κα-



τάλληλη στιγμή. Ο αμαξάς κείνη την ώρα χάζευε , είχε πιάσει ψιλή κουβέντα με κάποιον και γω δεν χρειάστηκε καθόλου να πειράξω τη χήνα . Μονάχη της τέντωσε το λαιμό της κάτω απ' τη ρόδα για να φτάσει τους σπόρους. Έκανα νόημα στο νεαρό και κ-κρακ, κόλησε η ρόδα κι έκοψε το λαιμό της χήνας ! Και να δεις που τα πράματα ήρθαν άσχημα γιατί όλοι οι μουζίκοι μάς πήρανε αμέσως χαμπάρι και καταλαβαίνεις βέβαια πως βάλανε αμέσως τις φωνές: «Επίτηδες το 'κανες ! » « Όχι, δεν το 'κανα επίτηδες» . « Όχι, επίτηδες! » «Στο Πταίσμα να τους πάμε» , φωνάζουνε . Με πήρανε και μένα. «Και συ μαζί του ήσουνα, λένε, είσαι συνένοχός του όλη η Αγορά σε ξέρει! » Και πραγματικά, δεν ξέρω πώς, μα όλη η Αγορά μ' έχει μάθει, πρόσθεσε κάπως περήφανα ο Κόλια. Τραβήξαμε λοιπόν όλοι μας για το αυτόφωρο, εκείνοι πήραν και τη χήνα μαζί τους. ' Οπου βλέπω πως ο νεαρός κατατρόμαξε κι έβαλε τα κλάματα, μα την αλήθεια, σα γυναικοόλα έκλαιγε. Ο χηνάς φώναζε : «Τι κατάσταση είν ' αυτή; Έτσι μποροόν να μου κόψουν όλες τις χήνες μου ! » Φέρανε φυσικά και τους μάρτυρες . Ο δικαστής έβγαλε αμέσως την απόφαση: Να δώσει ο νεαρός ένα ροόβλι στο χηνά και να κρατήσει τη χήνα . Κι από δω και πέρα να μην τολμήσει να το ξανακάνει. Ο νεαρός όλο κλαίει σα γυναικοόλα : «Δε φταίω γω, λέει, αυτός μ' έβαλε να το κάνω» , και δείχνει εμένα. Όπου απαντάω και γω μ' όλη μου την Ψυχραιμία πως δεν τον έβαλα εγώ, εγώ μονάχα εξέφρασα τη βασική ιδέα και του το 'πα μονάχα σα σχέδιο . Ο δικαστής Νιεφέντοβ ψιλογέλασε, όμως αμέσως θόμωσε με τον εαυτό του για τοότο το γέλιο: «Θα σας αναφέρω αμέσως, μου λέει, στη διεό θυνση του γυμνασίου σας για να μη μου κάνετε άλλη φορά παρόμοια σχέδια, μα να μελετάτε τα μαθήματά σας» . Στη διεόθυνση δε με ανέφερε -στ' αστεία το είπε αυτό- όμως το περιστατικό μαθεότηκε και χωρίς την αναφορά. Στην



πολιτεία μας δα δε μένει τίποτα κρuφό! Πιο πολύ απ' όλοuς οργίστηκε ο καθηγητής της κλασικής φιλολογίας Καλμπάσνιχοβ, όμως με uπερασπίστηκε και πάλι ο Νταρντανιέλοβ. Ο Καλμπάσνικοβ έγινε άγριος σαν πράσινος γάιδαρος τώρα τελευταία και τα βάζει με όλοuς. Τ' άκοuσες, Ηλιούσα, πως παντρεύτηκε; Πήρε την κόρη των Μιχαήλοβ με χίλια ρούβλια προίκα. Η νύφη είναι μια αλογομούρα πρώτης γραμμής . Τα παιδιά της τρίτης τάξης φτιάξανε αμέσως ένα σατιρικό επίγραμμα :

Ντόρος έγινε στηv τρίτη σα μαθεύτηχε πως ο Καλμπάσνιχοβ παντρεύτηχε.

Έχει και σuνέχεια πολύ αστεία , άλλη φορά θα σ' το φέρω ολόκληρο . Για το Νταρντανιέλοβ δε.ν έχω να πω τίποτα. Είναι άνθρωπος μορφωμένος, πραγματικά μορφωμένος . Κάτι τέτοιοuς τοuς σέβομαι χωρίς να μ' ε.πηρε.άζε.ι καθόλοΙ) το γε.γονός ότι με. υπε.ρασπίστηκε..

- Κι όμως δε.ν ήξε.ρε να σοΙ) απαντήσε.ι ποιος ίδρυσε. την Τροία! ε.ίπε. ξάφνου ο Σμούροβ ποΙ) ήταν πε.ρήφανος τούτη τη στιγμή για τον Κρασότκιν.

Η διήγηση για τη χήνα τοι) 'χε. αρέσε.ι πολύ . -Ώστε. ε.ίναι αλήθε.ια λοιπόν πως τον κάνατε. να τα

χάσει; βρήκε. την ε.uκαιρία να πε.ι τη γαλιφιά τοι) κι ο λοχαγός . Αuτό δα τ' ακούσαμε. αμέσως πως τον κάνατε. να τα χάσε.ι . . . Ο Ηλιούσε.τσκα ήρθε. και μοΙ) τα διηγήθηκε. την ίδια μέρα . . .

- Ο Κόλια, μπαμπά, όλα τα ξέρε.ι, κανένας δε.ν του παραβγαίνε.ι σ' όλο το γuμνάσιο ! ε.ίπε. ο Ηλιούσε.τσκα . Κάνε.ι τάχα πως ε.ίναι άταχτος , όμως έρχε.ται πάντα πρώτος σ' όλα τα μαθήματα . . .

Ο Ηλιούσα κοίταξε. αληθινά ε.uτuχισμένος τον Κόλια. - Αuτό το ζήτημα της Τροίας ήταν ανοησίε.ς, σαχλα

μάρε.ς . Και γω ο ίδιος νομίζω πως κε.ίνη η ε.ρώτησή μου



ήταν δίχως περιεχόμενο, απάντησε με περήφανη μετριοφροσuνη ο Κόλια .

Ε ίχε καταφέρει να ξαναβρεί τον τόνο του αν και του ' μενε κάποια μικρή ανησυχία. Αισθανόταν πως βρίσκεται σ' έξαψη και πως είχε βάλει πολu πάθος στην ιστορία της χήνας , ενώ ο Αλιόσα όλη την ώρα της διήγησης σώπαινε και στεκόταν σοβαρός έτσι που το φιλότιμο αγόρι άρχισε να νιώθει σαν κάτι να του γρατσουνάει την καρδιά:

« Μήπως σωπαίνει γιατί με περιφρονάει νομίζοντας πως πάω γυρεuοντας τον έπαινό του ; Σ' αυτή την περίπτωση, αν έχει το θράσος να το νομίζει αυτό, τότε εγώ . . . »

- Νομίζω πως αυτό το ζήτημα είναι εντελώς ασήμαντο, ξανάπε και πάλι κοφτά.

- Εγώ ξέρω ποιος ίδρυσε την Τροία , είπε ξαφνικά κι εντελώς αναπάντεχα ένας απ' την παρέα των παιδιών που ως τα τώρα δεν είχε βγάλει λέξη σχεδόν .

Φαινόταν να 'ναι ντροπαλός , κάπου έντεκα χρονώ, πολu χαριτωμένος. Το επίθετό του ήταν Καρτασόβ. Καθόταν δίπλα στην πόρτα . Ο Κόλια τον κοίταξε έκπληκτος και σοβαρός. Για το ζήτημα των ιδρυτών της Τροίας είχαν εν διαφερθεί όλα τα παιδιά στο γυμνάσιο, όμως το πράμα έμενε μυστικό γιατί μονάχα στου Σμαράγντοβ υπήρχε αυτή η πληροφορία . Και το Σμαράγντοβ τον είχε μονάχα ο Κόλια . Μια φορά λοιπόν, ο Καρτασόβ πέτυχε την κατάλληλη ευκαιρία , κοίταξε κρυφά στο βιβλίο του Κόλια και βρήκε τους ιδρυτές της Τροίας. Από τότε είχε περάσει κάμποσος καιρός, όμως αυτός όλο και ντρεπότανε ν' ανακοινώσει δημόσια πως ξέρει ποιος ίδρυσε την Τροία. Και τοuτο γιατί φοβόταν μην τυχόν και γίνει τίποτα, μην τυχόν και τον ντροπιάσει κατά κάποιον τρόπο ο Κόλια. Όμως τώρα δε βάσταξε πια και το είπε. Από καιρό το 'θελε δα να το πει.

- Ποιος την ίδρυσε λοιπόν; είπε ο Κόλια μ' αξιοπρέπεια και κοιτάζοντάς τον «αφ υΨηλοU» .


3 3 6 Φ . NTOΣTOΓJEBΣKH

Απ' την έκφραση τοιι άλλοιι είχε μαντέψει κιόλας πως πραγματικά το ξέρει και προετοιμάστηκε φιισικά για όλες τις σιινέπειες . Αμέσως στην ατμόσφαιρα επικράτησε κάποια σύγχιιση.

- Την Τροία την ίδριισαν ο Τεύκρος, ο Δάρδανος, ο Ίλιος κι ο Τρώος, είπε παπαγαλίστικα τ' αγόρι και κατακοκκίνησε.

Τόσο πολύ κοκκίνησε ποιι σοιι 'κανε λύπη να το βλέπεις . Όμως όλα τα παιδιά τον κοίταζαν επίμονα, τον κοίταζαν ένα ολόκληρο λεπτό κι ύστερα όλ' αιιτά τα επίμονα βλέμματα γύρισαν μονομιάς στον Κόλια . Αιιτός εξακολοιιθούσε να περιεργάζεται με περιφρονητική Ψιιχραιμία το παιδί ποιι 'χε το θράσος να πει πως ξέρει ποιος ίδριισε την Τροία.

- Δηλαδή πώς την ίδριισαν; καταδέχτηκε επιτέλοιις να ρωτήσει. Και τι σημαίνει γενικά αιιτό ποιι λέμε ίδριιση μιας πολιτείας ή ενός κράτοιις ; Μήπως τάχα πήγαν κει πέρα και βάλανε ο καθένας από 'να τούβλο;

Ακούστηκαν γέλια. Ο ένοχος από κόκκινος έγινε πορφιιρός. Σώπαινε, λίγο ακόμα και θα 'βαζε τα κλάματα. Ο Κόλια τον κράτησε έτσι ένα λεπτό .

- Για να μπορεί να σιιζητάει κανείς για κάτι τέτοια ιστορικά γεγονότα όπως είναι το θεμέλιωμα μιας εθνότητας πρέπει πρώτα απ' όλα να καταλαβαίνει τι ακριβώς σημαίνοιιν όλ' αιιτά, είπε με ύφος νοιιθεσίας. ' Αλλωστε, εγώ δε δίνω και μεγάλη σημασία σ' όλ' αιιτά τα παραμύθια, μα και γενικά δεν εκτιμάω και τόσο την Παγκόσμια Ιστορία, πρόσθεσε ξάφνοιι με περιφρόνηση, μιλώντας αιιτή τη φορά σ' όλοιις .

- Την Παγκόσμια Ιστορία; ρώτησε κάπως φοβισμένα ο λοχαγός .

- Ναι, την Παγκόσμια Ιστορία . Το μόνο ποιι μας μαθαίνει είναι μια σειρά από ανοησίες ποιι κάνανε οι άν-



θρωποι και τίποτα παραπάνω . Εκτιμάω μονάχα τα Μαθηματικά και τις Φuσικές Επιστήμες , κοκορεuτηκε ο Κόλια και χοίταξε κλεφτά τον Αλιόσα .

Μονάχα αuτοuνοu τη γνώμη φοβότανε δώ μέσα . Μα ο Αλιόσα εξακολοuθοuσε να σωπαίνει κι ήταν όπως και πρώτα σοβαρός. Αν έλεγε τίποτα, η κοuβέντα θα τελείωνε, όμως αuτός σώπαινε κι η σιωπή τοu «μπορεί να σημαίνει περιφρόνηση » , σκέφτηκε ο Κόλια και φοuρκίστηκε ακόμα περισσότερο.

-Έχοuμε και τις κλασικές γλώσσες ακόμα. Όλ' αuτά είναι τρέλα και τίποτ' άλλο . . . Mou φαίνεται πως και πάλι δε σuμφωνείτε μαζί μοu, Καραμάζοβ.

- Δε σuμφωνώ, είπε ο Αλιόσα και χαμογέλασε auγκρατημένα .

- Οι κλασικές γλώσσες, αν θέλετε να σας πω καθαρά τη γνώμη μοu γι' αuτές, είναι ένα μέτρο αστuνομικό, έλεγε ο Κόλια κι άρχισε σιγά-σιγά να λαχανιάζει . Τις βάλανε στο πρόγραμμα γιατί είναι πληχτικές και γιατί αμβλuνοuν τις ικανότητες των μαθητών . Αρκετά βαριόμασταν κιόλας, όμως αuτοί σκεφτήκανε: Πώς θα μποροuσαμε να κάνοuμε τοuς μαθητές να βαρεθοuν περισσότερο; Οι αρχαίες γλώσσες τοuς ήρθανε κοuτί . Έτσι νομίζω πως είναι κι ελπίζω πως ποτέ μοu δε θ ' αλλάξω γνώμη, είπε ο Κόλ.ια απότομα .

Και στα ouo τοu μάγοuλα φάνηκαν κόκκινες κηλίδες . - Σωστά, σuμφώνησε ο Σμοuροβ ποu τον άκοuγε προ

σεχτικά. - Κι όμως είναι πρώτος στα Λατινικά! φώναξε κά

ποιος απ' την παρέα των παιδιών. - Ναι, μπαμπά, κι όμως στα Λατινικά είναι πρώτος,

είπε κι ο ΗλιοUσα. - Και τι μ' αuτό; νόμισε πως πρέπει να uπερασπιστεί

τον εαuτό τοu ο Κόλια αν κι οι έπαινοι τοu άρεσαν. Παπα-



γαλίζω τα λατινικά γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, γιατί υποσχιθηκα στη μητέρα μου να τελειώσω το γυμνάσιο . Μια λοιπόν κι ανέλαβα μια δουλειά, νομίζω πως πρέπει να την κάνω όσο μπορώ καλύτερα . Όμως βαθιά μέσα στην καρδιά μου περιφρονώ τον κλασικισμό κι όλες αυτές τις αηδίες . . . Δεν συμφωνείτε, Καραμάζοβ;

- Μα από πού κι ως πού είναι «αηδίες» ; είπε μ ' ένα μικρό χαμόγελο ο Αλιόσα.

- Σκεφτείτε το και μόνος σας. Όλοι οι κλασικοί έχουν μεταφραστεί σ' όλες τις γλώσσες, θα πει λοιπόν πως δε μαθαίνουμε τα λατινικά για να σπουδάσουμε τους κλασικούς. Ο μόνος τους σκοπός είναι να μας τους επιβάλουν σαν ένα αστυνομικό μέτρο και να μας αμβλύνουν τις ικανότητές μας . Δεν είναι λοιπόν αηδίες;

- Μα ποιος σας τα 'μαθε όλ' αυτά; αναφώνησε τέλος απορημένος ο Αλιόσα.

- Πρώτα-πρώτα, νομίζω πως μπορώ και μόνος μου να τα καταλάβω, χωρίς να μου τα μάθει κανένας, όμως πρέπει να ξέρετε πως όσα σας είπα για τις μεταφράσεις των κλασικών τα είπε κι ο ίδιος ο καθηγητής Καλμπάσνικοβ μπροστά σ' όλη την τρίτη τάξη . . .

-Ήρθε ο γιατρός! φώναξε ξαφνικά η Νίνοτσκα που ως αυτή τη στιγμή δεν είχε βγάλει λέξη .

Πραγματικά, δίπλα στην εξώπορτα του σπιτιού είχε σταματήσει τ' αμάξι της κυρίας Χοχλάκοβα . Ο λοχαγός, που περίμενε όλο το πρωί το γιατρό, έτρεξε να τον υποδεχτεί. Η « μητερούλα» ετοιμάστηκε και πήρε ύφος επίσημο . Ο Αλιόσα πλησίασε τον Ηλιούσα και άρχισε να του ταχτοποιεί το μαξιλάρι. Η Νίνοτσκα τον παρατηρούσε με ανησυχία από την πολυθρόνα της. Τα παιδιά άρχισαν ν ' αποχαιρετούν βιαστικά, μερικά υποσχιθηκαν να ξανάρθουν το βράδυ . Ο Κόλια φώναξε τον Περεζβόν κι αυτός πήδησε απ ' το κρεβάτι.



- Δε θα φύγω, δε θα φύγω ! είπε γρήγορα-γρήγορα ο Κόλια στον Ηλιούσα . Θα περιμένω στο διάδρομο και θα ξανά ρθω όταν θα φύγει ο γιατρός . Θα ξανάρθω μαζί με τον Περεζβόν.

Κείνη τη στιγμή έμπαινε κιόλας ο γιατρός . Φόραγε γούνα από αρκουδοτόμαρο, είχε μακριές φαβορίτες και φρεσκοξυρισμένο σαγόνι . Μόλις πέρασε το κατώφλι σταμάτησε αναποφάσιστος. Θα του φάνηκε πως δεν ήρθε κει που 'πρεπε.

«Τι είναι δω; Που βρίσκομαι; » μουρμούρισε χωρίς να βγάζει τη γούνα του και το κασκέτο του από λουτρ.

Οι πολλοί επισκέπτες, η φτώχεια του δωματίου, τ ' ασπρόρουχα που κρέμονταν σ' ένα σπάγγο στη γωνιά, τον κάνανε να τα χάσει. Ο λοχαγός έκανε μπροστά του μια πολύ βαθιά υπόκλιση.

- Εδώ είσαστε, εδώ, μουρμούρισε δουλόπρεπα λυγίζοντας στα δυο · εδώ σας στείλανε, σε μένα . . .

- Σνε-γκι- ριόβ; πρόφερε αυστηρά και δυνατά ο για-τρός . Ο κύριος Σνεγκιριόβ εσείς;

- Μάλιστα! - Α! Ο γιατρός έριξε ακόμα ένα βλέμμα στο δωμάτιο σα

να τον αηδίαζε το θέαμα κι άφησε να γλιστρήσει η γούνα του . Όλοι πρόσεξαν το σπουδαίο παράσημο που λαμποκοπούσε στο λαιμό του . Ο λοχαγός άρπαξε στον αέρα τη γούνα κι ο γιατρός έβγαλε το κασκέτο του .

- Πού είναι λοιπόν ο ασθενής; ρώτησε με δυνατή κι επιταχτική φωνή .


νι

Πρόωρη εςέλιςη

Τ Ι ΛΕΤΕ να το\) πει ο γιατρός; ρώτησε βιαστικά ο Κόλια . Τι αποκρο\)στικό πο\) είναι το μοότρο το\) . Ψέματα; Τη σιχαίνομαι την Ιατρική!

- Ο Ηλιοόσα θα πεθάνει. Α\)τό νομίζω πως είναι σίγο\)ρο πια, απάντησε λ\)πημένα ο Αλιόσα.

- Παλιάνθρωποι! Όλοι οι γιατροί είναι παλιάνθρωποι κι η επιστήμη το\)ς πρόστuχη! Όμως χάρηκα πολΙ> πο\) σας γνώρισα, Καραμάζοβ. Από καιρό τώρα το ήθελα να σας γνωρίσω. Κρίμα πο\) σuναντηθήκαμε σε μια τόσο μελαγχολική στιγμή.

Ο Κόλια ήθελε να πει κάτι ακόμα πιο φλογερό, ακόμα πιο διαχ\)τικό, όμως κάτι σα να τον εμπόδιζε. Ο Αλιόσα το παρατήρησε, χαμογέλασε το\) 'σφιξε το χέρι.

- Από καιρό σας εκτιμάω και σας νομίζω για σπάνιο άνθρωπο, μο\)ρμοόρισε και πάλι ο Κόλια χάνοντας και μπερδεόοντας τα λόγια το\) . 'Ακο\)σα πως είσαστε μ\)στικιστής και πως μείνατε για κάμποσον καιρό στο μοναστήρι. Ξέρω πως είστε μ\)στιχιστης όμως α\)τό . . . δε μ' εμπόδισε. Η επαφή



με την πραγματικότητα θα σας γιατρέψει . . . Με κάτι φύσεις σαν τη δική σας πάντα έτσι γίνεται.

- Τι εννοείτε όταν λέτε μυστικιστής; Από τι θα με γιατρέψει; ρώτησε απορώντας λιγάκι ο Αλιόσα .

- Ε , ο Θεός . . . και τα ρέστα. - Πώς; Μα δεν πιστεύετε στο Θεό; - Απεναντίας . Δεν έχω καμιάν αντίρρηση να υπάρχει

Θεός. Βέβαια ο Θεός είναι μονάχα μια υπόθεση . . . μα . . . παραδέχομαι πως χρειάζεται για την τάξη . . . για την παγκόσμια αρμονία και τα λοιπά . . . κι αν δεν υπήρχε θα 'πρεπε να τον εφεύρουμε, πρόσθεσε ο Κόλια αρχίζοντας να κοκκινίζει .

Φαντάστηκε ξαφνικά πως ο Αλιόσα θα νομίζει τώρα ότι προσπαθεί να επιδείξει τις γνώσεις του , να του δείξει πως είναι « μεγάλος» .

« Κι όμως εγώ καθόλου δεν το θέλω να του κάνω τον παντογνώστη» , σκέφτηκε θυμωμένα ο Κόλια .

Τον έπιασε ξάφνου μια τρομερή φούρκα. - Ομολογώ πως δε χωνεύω καθόλου όλες αυτές τις

συζητήσεις, είπε απότομα. Μήπως τάχα δεν μπορεί ν ' αγαπάει κανείς την ανθρωπότητα χωρίς να πιστεύει στο Θεό; Τι λιτε σεις; Ο Βολταίρος δεν πίστευε στο Θεό κι όμως αγαπούσε την ανθρωπότητα. Ψέματα; ( <<Πάλι, πάλι», σκέφτηκε ο Κόλια) .

- Ο Βολταίρος πίστευε στο Θεό μα νομίζω πως πίστευε λίγο, και μου φαίνεται πως και λίγο την αγαπούσε την ανθρωπότητα, πρόφερε ο Αλιόσα σιγά, συγκρατημένα και με μεγάλη φυσικότητα, λες και κουβέντιαζε μ ' ένα συνομήλικο ή και μεγαλύτερό του .

Του Κόλια τού 'κανε εντύπωση πως ο Αλιόσα εξέφρασε τη γνώμη του για το Βολταίρο χωρίς καμιά βεβαιότητα και το ότι ο Αλιόσα τον αφήνει αυτόν, το μικρό Κόλια, ν ' αποφασίσει αν έχει ή δεν έχει δίκιο .



-Έχετε διαβάσει Βολταίρο; ρώτησε τελειώνοντας ο Αλιόσα .

-Όχι, δηλαδή ναι . . . διάβασα τον ΑΥαθούλη σε μια ροόσικη μετάφραση . . . σε μια παλιά, απαίσια, κωμική μετάφραση. . . ( <<Πάλι, πάλι ! » )

- Και τον καταλάβατε; - Ω , ναι όλα . . . δηλαδή . . . γιατί νομίζετε πως μπορεί

και να μην τα κατάλαβα; Υ πάΡΧΟΙΝ φυσικά πολλις αισχρολογίες κει μέσα . . . Το καταλαβαίνω βέβαια πως είν ' ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα και γράφτηκε για να υποστηριχτεί μια θέση . . . μπερδεότηκε πια εντελώς ο Κόλια . Είμαι σο-' σιαλιστής, Καραμάζοβ, είμαι αδιόρθωτος σοσιαλιστής, είπε ξαφνικά χωρίς λόγο .

- Σοσιαλιστής; είπε γελώντας ο Αλιόσα . Μα πότε προφτάσατε λοιπόν; Είστε, αν δεν κάνω λάθος, μόλις δεκατριώ χρονώ . Έτσι δεν είναι;

Ο Κόλια έγινε έξω φρενών . - Πρώτα-πρώτα δεν είμαι δεκατριώ μα δεκατεσσάρω ,

;ε δυο βδομάδες κλείνω τα δεκατέσσερα, είπε ξαναμμένος . Δεότερο, δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν τα χρόνια μου μ ' αυτά που λιμε; Το σπουδαίο είναι οι πεποιθήσεις μου κι όχι το πόσων χρονών είμαι . Ψέματα;

-' Οταν θα μεγαλώσετε, θα καταλάβετε και μόνος σας τι επίδραση έχει η ηλικία στις πεποιθήσεις . Νομίζω όμως πως οι γνώμες αυτές δεν είν ' εντελώς δικές σας , απάντησε ήρεμα ο Αλιόσα, μα ο Κόλια τον διέκοψε και πάλι μ' έξαψη.

- Μα τι λέτε! Το ξέρω πως εσείς το μόνο που παραδέχεστε είναι η υπακοή κι ο μυστικισμός . Πρέπει να συμφωνήσετε μαζί μου ότι η χριστιανική θρησκεία, λόγου χάρη, ωφέλησε μονάχα τους πλοόσιους και τους αφεντάδες γιατί μ' αυτήν μπορέσανε και κρατήσανε στη σκλαβιά τις κατώτερες τάξεις . Ψέματα;



- Αχ, ξέρω ποό τα διαβάσατε όλ' αuτά. Σίγοuρα κάποιος θα σας δασκάλεΦε! αναφώνησε ο Αλιόσα.

- Μα γιατί νομίζετε πως είναι απαραίτητο να τα 'χω διαβάσει; Κανένας δε με δασκάλεΦε. Μπορώ και μόνος μοu . . . Κι αν θέλετε να ξέρετε, εγώ εκτιμάω πολό το Χριστό . Αuτός ήταν μια προσωπικότητα με μεγάλο ανθρωπισμό κι αν ζοόσε στην εποχή μας θα πήγαινε αμέσως με το μέρος των επαναστατών, ίσως μάλιστα να 'παιζε σημαντικό ρόλο στο κίνημα. . . Σίγοuρα έτσι θα γινόταν .

- Ποό τα ΦαρέΦατε, ποό τα ΦαρέΦατε λοιπόν όλ' αuτά; Με ποιον βλάκα μπλέξατε; φώναξε ο Αλιόσα .

- Γιατί κάνετε έτσι; Η αλήθεια δεν κρόβεται. Δε λέω, τuχαίνει να κοuβεντιάζω σuχνά με τον κόριο Ρακίτιν μα . . . Αuτό, καθώς λένε, το 'πε κι ο γερο-Μπιελίνσκη ακόμα .

- Ο Μπιελίνσκη; Δε θuμάμαι. Δεν το 'χει γράΦει ποuθενά αuτό.

- Κι αν δεν το 'γραΦε, λένε πως το 'πε. Αuτό μοu το 'λεγε κάποιος . . . Μα τι σημασία έχει . . .

- Το Μπιελίνσκη τον διαβάσατε; - Βλέπετε . . . όχι . . . δε διάβασα και πολό, μα . . . το

μέρος όποu μιλάει για την Τατιάνα κι εξηγεί γιατί δεν πήγε με τον Ονιέγκιν, το διάβασα.

- Δεν πήγε με τον Ονιέγκιν; Μα πώς λοιπόν; Τα . . . καταλαβαίνετε αuτά;

- Καθώς βλέπω, νομίζετε πως είμαι παιδί ακόμα, όπως ο Σμοόροβ, είπε ερεθισμένος ο Κόλια . Όμως μη νομίσετε δα πως είμαι και τόσο πολό επαναστάτης . Πολό σuχνά διαφωνώ με τον κόριο Ρακίτιν . Αν μίλησα τώρα για την Τατιάνα, αuτό δε θα πει πως είμαι οπαδός της χειραφέτησης των γuναικών. Παραδέχομαι πως η γuναίκα είναι ένα πλάσμα uποτελές, ποu πρέπει να uπακοUει. Les femmes tricottent, (οι γuναίκες πλέκοuν) όπως είπε κι ο Ν απολέων, είπε ο Κόλια και χασκογέλασε, άγνωστο γιατί. Σ '



α\)τό το\)λάχιστο σ\)μφωνώ απόλ\)τα μ' α\)τόν τον Φε\)τομεγάλο άντρα . Ακόμα νομίζω λόγο\) χάρη πως είναι ποταπό να το σκάει κανείς απ' την πατρίδα το\) και να πηγαίνει στην Αμερική. Τι λιω; Είναι κάτι χειρότερο ακόμα : Είναι ανόητο . Γιατί να πάει κανείς στην Αμερική όταν και στη χώρα μας μπορεί να κάνει καλό στην ανθρωπότητα; Ιδιαίτερα τώρα πο\) \)πάρχει πρόσφορο έδαφος για γόνιμη δράση. Α\)τό το\)ς είπα.

- Τι το\)ς είπατε; Σε ποιο\)ς; Μπας και σας πρότεινε κανείς να πάτε στην Αμερική;

- Ομολογώ πως με παρακινοuσαν, όμως εγώ αρνήθηκα. Α\)τό, φ\)σικά, πρέπει να μείνει μεταξι) μας , Καραμάζοβ, ακοuτε; Σε κανένα μην το πείτε. Μονάχα εσείς το μάθατε . Δεν έχω καμιά όρεξη να πέσω στα vuxta το\) Τρίτο\) Τμήματος* και να παίρνω μαθήματα στην Κρεμαστή Γέφ\)ρα.

Θα θυμάσαι το κονάκι πλάι στο Κρεμαστό Γεφύρι .

Θ\)μάστε; Είναι θα\)μάσιο . Γιατί γελάτε; Μήπως νομίζετε πως σας είπα Φέματα; ( << Και τι θα γίνει αν θα μάθει πως στο ντο\)λάπι το\) πατέρα μο\) έχω μονάχα ένα τεuχος κείνο\) το\) περιοδικοu , της Καμπάνας, και δεν έχω διαβάσει τίποτ' άλλο γι' α\)τά τα ζητήματα; » Σκέφτηκε για μια στιγμή ο Κόλια κι ανατρίχιασε) .

- Αχ, όχι, δε γελάω και καθόλου δεν το νομίζω πως μο\) 'πατε Φέματα. Όμως γι' α\)τό ίσα- ίσα θλίβομαι πο\) , αλίμονο, όλα όσα είπατε είναι αληθινά! Όμως πέστε μο\) ,

* Τρίτο Τμήμα της Τσαρικής Καγκε,λαρίας, που ε,ίχε, σαν αποκλε,ι· στική αρμοδιότητα την παρακολοίιθηση των πολιτικών αδικημάτων και ήταν ε,γκατε,στημένο κοντά στην Κρε,μαστή Γέφυρα.



έχε.τε διαβάσε.ι lloucrXLV ; Τον ΟνιέΥχιν . . . Μόλις τώρα μου λέγατε. για την Τατιάνα . . .

-Όχι, δε.ν τον διάβασα ακόμα, μα θέλω να τον διαβάσω . Εγώ δε.ν έχω προκαταλήψε.ις , Καραμάζοβ. Θέλω ν' ακοuσω και τη μια και την άλλη πλε.υρά . Γιατί με. ρωτήσατε.;

-Έτσι. - Για πέστε. μου , Καραμάζοβ, με. πε.ριφρονε.ίτε. πολu;

ε.ίπε. ξάφνου ο Κόλια και τέντωσε. το κορμί του σα να ε.τοιμαζόταν για άμυνα. Κάντε. μου τη χάρη να μου το πε.ίτε. χωρίς πε.ριστροφές.

- Αν σας πε.ριφρονώ; ε.ίπε. ο Αλιόσα και τον κοίταξε. απορημένος . Μα γιατί λοιπόν; Θλίβομαι μονάχα που μια τόσο υπέροχη φuση σαν τη δική σας, που δε.ν άρχισε. καν να ζε.ι, έχε.ι κιόλας διαστραφε.ί μ' όλε.ς τις χοντροκομμένε.ς ανοησίε.ς.

- Μην ανησυχε.ίτε. για μένα, τον διέκοψε. ο Κόλια που 'χε. κολακε.υτε.ί απ' τα λόγια του Αλιόσα. Όμως ε.ίμαι καχUποπτος . Ναι, ηλίθια, άγαρμπα καχUποπτος . Αυτό ε.ίν ' αλήθε.ια . Τώρα μόλις χαμογε.λάσατε. και μου φάνηκε. πως ίσως . . .

- Αχ, μα ε.γώ χαμογέλασα για ε.ντε.λώς άλλο λόγο . Να γιατί : Δε.ν ε.ίναι πoΛUς καιρός που διάβασα μια γνώμη, ε.νός Γε.ρμανο)) που έχε.ι ζήσε.ι στή Ρωσία, για τη σuγχρονη σπουδάζουσα νε.ολαία μας . «Δε.ίξτε. » , γράφε.ι, «σ' ένα Ρώσο μαθητή που δε.ν έχε.ι ιδέα από αστε.ρισμοUς το χάρτη τ' ουρανο)) κι αυτός αuριο κιόλας θα σας τον ε.πιστρέψε.ι διορθωμένο» . Ήθε.λε. να πε.ι δηλαδή πως οι Ρώσοι μαθητές δε.ν ξέρουν τίποτα κι όμως έχουν με.γάλη ιδέα για τον ε.αυτό τους.

- Αχ, μα αυτό ε.ίναι ολότε.λα σωστό! ε.ίπε. γε.λώντας ο Κόλια . Σωστότατο. Πέτυχε. διάνα! Μπράβο του του Γε.ρμανοu ! Όμως θα πρέπε.ι να παραδε.χτοUμε. πως δε.ν ε.ίδε.



και τα καλά αυτής της κατάστασης . Τι λέτε και σεις; Ας έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας . Αυτό προέρχεται απ' τη μικρή μας ηλικία και θα διορθωθεί, αν βέβαια χρειαστεί να διορθωθεί. Όμως το ανεξάρτητο πνεύμα που αποχτάμε απ' τα παιδικά μας ακόμα χρόνια; Το θάρρος της γνώμης και των πεποιθήσεων; , Ολ' αυτά δε σας λένε τίποτα; Ή, μήπως προτιμάτε τη δική τους υποταγή στις αυθεντίες; Όμως, όπως και να 'ναι, ωραία το είπε ο Γερμανός! Μπράβο, Γερμανέ! Μα παρ' όλ' αυτά τους Γερμανούς πρέπει να τους πνίξουμε . Ας είναι όσο θέλουν δυνατοί στις επιστήμες, όμως τους αξίζει να τους πνίξουμε . . .

- Μα γιατί να τους πνίξουμε λοιπόν; είπε χαμογελώντας ο Αλιόσα.

- Ας είναι, φαίνεται πως είπα μια ανοησία, το παραδέχομαι. Είμαι κάποτε τρομερά παιδί. Κι όταν είμαι χαρούμενος για κάτι δεν μπορώ να συγκρατηθώ κι είμαι έτοιμος να ξεφουρνίσω του κόσμου τις ανοησίες . Μα για σταθείτε. Καθόμαστε, δω πέρα και φλυαρούμε για όλ' αυτά τ' ασήμαντα πράματα, όμως ο γιατρός δε λέει να βγει από κει μέσα. Ίσως όμως να εξετάσει και τη « μητερούλα» και την παράλυτη Νίνοτσκα. Ξέρετε, αυτή η Νίνοτσκα μ' άρεσε . Όταν έβγαινα μου ψιθύρισε : «Γιατί δεν ερχόσαστε τόσον καιρό ; » Κι η φω"νή της είχε έναν τόνο επίπληξης. Νομίζω πως είναι πολύ καλόκαρδη και τη συμπονάει κανείς τόσο !

- Ναι, ναι! Τώρα που θα 'ρχεστε θα δείτε τι καλή που είναι . Θα σας ωφελήσει πολύ να γνωριστείτε με κάτι τέτοιους ανθρώπους, για να μάθετε να εκτιμάτε μερικά πράματα που θα τα καταλάβετε μονάχα όταν κάνετε παρέα μ' αυτούς, είπε με θέρμη ο Αλιόσα . Θα γίνετε άλλος άνθρωπος .

- Ω, πόσο λυπάμαι κι ελεεινολογώ τον εαυτό μου που δεν ήρθα πιο πριν! αναφώνησε πικραμένα ο Κόλια.



- Ναι, κρίμα! Το ε.ίδατε. και μόνος σας πόσο χάρηκε. ο καημένος ο μικρούλης! Πόσο uπόφε.ρε. πε.ριμένοντάς σας! . - Μη μοΙ) τα θuμίζε.τε.! Με. πληγώνε.τε.. Μα νομίζω πως μοΙ) αξίζε.ι: Αν δε.ν ε.ρχόμοuν αuτό το 'κανα από ε.γwισμό κι από μια ποταπή αuταρχικότητα · σ' όλη μοΙ) τη ζωή προσπαθώ ν' απαλλαγώ απ' αuτά μα δε.ν τα καταφέρνω . Τώρα το βλέπω. Είμαι παλιάνθρωπος σε. πολλά, Καραμάζοβ !

-' Οχι, ε.ίσαστε. μια θαuμάσια φύση αν και διε.στραμμένη και καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί ε.ίχατε. τόση ε.πίδραση σ' αuτό το ε.uγε.νικό και παθολογικά αισθαντικό αγόρι ! απάντησε. φλογε.ρά ο Αλιόσα.

- Εμένα μοΙ) τα λέτε. αuτά; φώναξε. ο Κόλια . Και γω νόμιζα, (ακόμα και τώρα μοΙ) πέρασε. κάμποσε.ς φορές αuτή η σκέΦη) πως με. πε.ριφρονε.ίτε.! Ω , αν ξέρατε. πόση σημασία δίνω στη γνώμη σας!

-Ώστε. στ ' αλήθε.ια λοιπόν ε.ίσαστε. τόσο φιλύποπτος; Σ' αuτή την ηλικία! Τότε. ποΙ) διηγόσαστε. μέσα στο δωμάτιο -θα το πιστέΦε.τε.; Σκέφτηκα αμέσως πως ε.ίστε. ε.ξαιρε.τικά φιλύποπτος .

- Αλήθε.ια; Το σκε.φτήκατε.; Είστε. πολύ παρατηρητικός. Κόβω το κε.φάλι μοΙ) πως τούτη η σκέΦη σάς πέρασε. απ' το νοΙ) τη στιγμή ποΙ) διηγόμοuνα για τη χήνα. Σε. κε.ίνο ίσα- ίσα το σημε.ίο φαντάστηκα πως με. κοιτάτε. με. βαθιά πε.ριφρόνηση γιατί θέλησα να κάνω τον καμπόσο. Και τότε. ξαφνικά σας μίσησα κι άρχισα να λέω ανοησίε.ς . Το ίδιο φαντάστηκα και δω πέρα τη στιγμή ποΙ) 'λε.γα πως «αν δε.ν uπήρχε. Θε.ός, θα 'πρε.πε. να τον ε.φε.ύροuμε.» . Σκέφτηκα τότε. πως βιάζομαι πολύ να ε.πιδε.ίξω τις γνώσε.ις μοu, μια και τη φράση αuτή την έχω διαβάσε.ι σε. κάποιο βιβλίο . Μα σας ορκίζοuμαι πως δε. βιαζόμοuνα να σας ε.πιδε.ίξω αuτά ποΙ) ξέρω από ματαιοδοξία, μα κι έτσι, και γω δε.ν ξέρω καλά-καλά γιατί, απ' τη χαρά μοΙ) ίσως, μα το Θε.ό,



απ τη χαρά μου θα 'γινε . . . αν και το ξέρω πολύ καλά πως είναι ντροπή να ενοχλείς τους άλλους μόνο και μόνο επειδή εσ6 είσαι χαρούμενος . Όμως τώρα είμαι βέβαιος πως δε με περιφρονείτε κι όλ' αυτά ήταν δικές μου φαντασίες . Ω, Καραμάζοβ, είμαι πολύ δυστυχισμένος. Φαντάζομαι καμιά φορά, ένας Θεός ξέρει τι, να, πως τάχα όλοι γελάνε μαζί μου , όλος ο κόσμος και τότε είμ' έτοιμος ν ' ανατρέΦω όλη την τάξη των πραγμάτων.

- Και βασανίζετε τους γύρω σας; είπε χαμογελώντας ο Αλιόσα.

- Και βασανίζω τους γύρω μου , ιδιαίτερα τη μητέρα μου . Πέστε μου , Καραμάζοβ, είμαι πολύ γελοίος αυτή τη στιγμή;

- Μα μην το σκέφτεστε αυτό, μην το σκέφτεστε καθόλου ! αναφώνησε ο Αλιόσα . Μα και τι θα πει γελοίος; Μήπως τάχα είναι λίγες οι φορές που ο άνθρωπος είναι ή φαίνεται γελοίος; Τώρα τελευταία όλοι οι άνθρωποι που 'χουν κάποιες ικανότητες φοβούνται μήπως φανούν γελοίοι κι έτσι γίνονται δυστυχισμένοι . Το μόνο που μου κάνει εντύπωση είναι που αρχίσατε να το αισθάνεστε τόσο νωρίς αν καί, για να λέμε την αλήθεια, δεν είστε ο μόνος που έχω δει ως τα τώρα. Και τα παιδιά ακόμα αρχίσανε να υποφέρουν απ' αυτό . Καταντάει τρέλα σχεδόν. Μέσα σ' αυτό τον εγωισμό ενσαρκώθηκε ο διάβολος κι έχει καταχτήσει όλη τη γενιά μας . Ναι, ο διάβολος, πρόσθεσε ο Αλιόσα χωρίς να χάμογελάσει καθόλου, όπως νόμιζε ο Κόλια που τον κοίταζε επίμονα. Είσαστε και σεις όπως όλοι, συμπέρανε ο Αλιόσα. Δηλαδή όπως οι πολλοί, όμως δεν πρέπει να 'μαστε όπως όλοι .

- Κι αν ακόμα όλοι είναι έτσι; - Ναι, κι αν ακόμα όλοι είναι έτσι . Και μόνος αν

πρόκειται να μείνετε, να είσαστε αλλιώτικος . Μα και στ' αλήθεια δεν είσαστε σαν τους άλλους. Να, τώρα μόλις δε



ντραπήκατε να παραδεχτείτε μερικά σας ελαττώματα, ακόμα και μερικές σας γελοιότητες. Και ποιος τα ομολογεί αυτά σήμερα; Κανένας. Οότε καν νιώθουν την ανάγκη να κάνουν αυτοκριτική . Να είστε λοιπόν αλλιώτικος απ' τους άλλους και δεν έχει καμιά σημασία αν πρόκειται να μείνετε μόνος.

- Θαυμάσια! Δεν έπεσα έξω όταν πίστευα πως θα μπορέσετε να με παρηγορήσετε . Ω, πόσο επιθυμοόσα να σας γνωρίσω, Καραμάζοβ! Πόσον καιρό επιζητοόσα να σας συναντήσω! Είναι αλήθεια πως με σκεφτόσαστε και σεις; Πριν από λίγο είπατε πως και σείς με σκεφτόσαστε.

- Ναι, άκουσα να μιλάνε για σας και σας σκεφτόμουνα . . . και, αν και με ρωτήσατε από φιλαυτία, όμως αυτό δεν είναι καχό.

- Ξέρετε, Καραμάζοβ, έχω την εντόπωση πως η εξήγησή μας μοιάζει με ερωτική εξομολόγηση, πρόφερε ο Κόλια με αδυνατισμένη και ντροπαλή φωνή. Δεν είναι γελοίο αυτό, δεν είναι γελοίο;

- Καθόλου δεν είναι γελοίο, μα και γελοίο να 'τανε δεν πειράζει γιατί είναι ωραίο , είπε ο Αλιόσα μ' ένα φωτεινό χαμόγελο .

- Κι όμως, Καραμάζοβ, πρέπει να παραδεχτείτε πως και σείς ντρέπεστε τώρα λιγάκι . . . Το βλέπω στα μάτια σας, είπε ο Κόλια και χαμογέλασε πονηρά και σχεδόν ευτυχισμένα.

- Γιατί να ντρέπομαι; - Τότε γιατί κοκκινίσατε ; - Εσείς με κάνατε και κοκκίνισα! γέλασε ο Αλιόσα

και πραγματικά έγινε κατακόκκινος . Ναι, δε λέω, ντρέπομαι λιγάκι, ένας Θεός ξέρει γιατί, δεν ξέρω γιατί, ψέλλισε ο Αλιόσα κάπως σα να τα 'χε λίγο χαμένα.

- Ω, πόσο σας αγαπώ και πόσο σας εκτιμώ αυτή τη στιγμή επειδή και σεις ντρέπεστε για κάποιον ανεξήγητο



λόγο! Γιατί και σεις είσαστε σαν και μένα! φώναξε ενθου:nασμένος ο Κάλια .

Τα μάγουλά του είχαν φλογιστεί, τα μάτια του αστράφτανε.

- Ακοόστε, Κόλια, εδώ που τα λέμε θα δυστυχήσετε πoΛU στη ζωή σας, είπε ξάφνου ο Αλιόσα χωρίς κι ο ίδιος να ξέρει γιατί .

- Το ξέρω , το ξέρω. Πώς τα μαντεόετε όλα! επιβεβαίωσε αμέσως ο Κόλια .

-Όμως γενικά θ' αγαπήσετε τη ζωή . - Ακριβώς! Ζήτω! Είσαστε προφήτης! Ω , εμείς ο ι δυο

θα ταιριάξουμε, Καραμάζοβ. Ξέρετε, αυτό που μ' ενθουσιάζει περισσότερο απ' όλα είναι που μου φέρνεστε σα να 'μουνα εντελώς ίσος σας . Όμως δεν είμαστε ίσοι, καθόλου δεν είμαστε ίσοι, εσείς είσαστε ανώτερος . Όμως θα ταιριάξουμε. Όλο τον τελευταίο μήνα έλεγα : «Ή, θα γίνουμε αμέσως φίλοι αχώριστοι, ή απ' την πρώτη κιόλας φορά θα χωρίσουμε εχθροί μέχρι τάφου ! »

- Και λέγοντάς τα αυτά, μ ' αγαποόσατε βέβαια! είπε ο Αλιόσα γελώντας χαροόμενα .

- Σας αγαποόσα, σας αγαποόσα τρομερά, σας αγαποόσα και σας σκεφτόμουνα! Πώς τα μαντεόετε όλα; Μπα, να κι ο γιατρός. Θεέ μο!) , τι θα πει άραγε; Κοιτάτε το πρόσωπό του !


ν π

Ο Ηλιοόσα

Ο ΓΙΑΤΡΟΣ βγήκε τυλιγμένος στη γοόνα του και φορώντας το γοόνινο κασκέτο του . Το πρόσωπό του ήταν θυμωμένο και φαινόταν σχεδόν αηδιασμένος, λες και

φοβόταν ακόμα μήπως λερωθεί κάπου . Έριξε ένα βλέμμα στον προθάλαμο και κοίταξε αυστηρά τον Αλιόσα και τον Κόλια . Ο Αλιόσα πήγε στην πόρτα κι έκανε νόημα στον αμαξά να πλησιάσει. Ο λοχαγός βγήκε τρέχοντας πίσω απ' το γιατρό και κάνοντας συνεχώς υποκλίσεις τον σταμάτησε για να του πει δυο τελευταίες λέξεις . Το πρόσωπο του φτωχοό ήταν παραμορφωμένο απ' τον πόνο, το βλέμμα του τρομαγμένο .

- Εξοχότατε, εξοχότατε . . . είναι δυνατόν . . . άρχισε να λέει μα δεν τελείωσε τη φράση, μονάχα χτόπησε με απόγνωση τα χέρια κοιτάζοντας ολοένα το γιατρό με μιαν όστατη ικεσία, λες κι απ' τα λόγια που θα 'λεγε εξαρτιόταν τώρα η τόχη του φτωχοό του παιδιοό .

- Τι να γίνει! Δεν είμαι Θεός, είπε ο γιατρός αδιάφορα αν κι από συνήθεια με επιβλητικό τόνο .



- Γιατρέ . . . εξοχότατε . . . και θα συμβ�ί σόντομα . . . σόντομα;

- Να είστε έ-τοι-μοι για το καθετί, πρόφερε τονίζοντας την κάθε συλλαβή ο γιατρός και, χαμηλώνοντας το βλέμμα, ετοιμάστηκε να περάσει το κατώφλι για ν' ανέβει στ' αμάξι .

- Εξοχότατε, για όνομα του Χριστοό! τον σταμάτησε τρομαγμένος για μιαν ακόμα φορά ο λοχαγός. Εξοχότατε! . . . Μα είναι δυνατό να μην υπάρχει πια καμιά, μα καμιά, καμιά σωτηρία; .

- Δεν ε-ξαρ-τά-ται πια από μένα, πρόφερε ανυπόμο-νος ο γιατρός. Κι όμως, χμ, είπε και ξάφνου κοντοστάθηκε . Αν μποροόσατε λόγου χάρη να στεί-λε-τε . . . τον άρρωστό σας . . . τώρ ' αμέσως και χωρίς καμιά χρονοτριβή (τα λόγια «τώρ' αμέσως και χωρίς καμιά χρονοτριβή» ο γιατρός τα πρόφερε όχι μονάχα αυστηρά μα σχεδόν άγρια τό-σο που ο λοχαγός ανατρίχιασε) στις Συ-ρα-κού-σες, τότε . . . λόγω των νέων ευ -με-νών κλι-μα-το-λο-γι-κών συνθηκών . . . ίσως να πα-ρε-τη- ρεί-το . . .

- Στις Συρακοόσες! φώναξε ο λοχαγός σα να μην καταλάβαινε τίποτα ακόμα.

- Οι Συρακοόσες είναι στη Σικελία, είπε ξάφνου δυνατά ο Κόλια για να του εξηγήσει τι του λέει ο γιατρός.

Αυτός τον κοίταξε. - Στη Σικελία! Πατεροόλη μου, εξοχότατε, είπε σα

χαμένος ο λοχαγός. Μα δεν είδατε λοιπόν; πρόσθεσε δείχνοντας τριγόρω την κατάσταση του σπιτιοό του , κι η μητεροόλα, η φαμίλια;

- Την οικογένεια θα πρέπει να την πάτε στον Καόκασο, νωρίς την άνοιξη . . . την κόρη σας στον Καόκασο, και τη σόζυγό σας, αφοό κάνει λουτρά στον Καό-κα-σο για τους ρευματισμοός της . . . αμέσως όστερα να τη στεί-λε-τε στο Παρίσι, στην κλινική του Φυ-χι-ά-τρου Λε-πε-λε-τιέ, θα μπο-



ροόσα ίσως να σας δώσω ένα σημείωμα γι' αυτόν και 'τότε. . . ίσως να παρετηρείτο . . .

- Γιατρέ, γιατρέ μου ! Μα βλέπετε δα ! 'Ανοιξε ξάφνου και πάλι τα χέρια του ο λοχαγός δείχο

ντας με απόγνωση τους γυμνοός ασοβάτιστους τοίχους του διαδρόμου .

- Αυτό πια δεν είναι δική ·μου δουλειά, χαμογέλασε ο γιατρός . Είπα μονάχα εκείνο που μποροόσε να πει η επι-στή-μη απαντώντας στην ερώτησή σας για τα τελευταία μέσα. Όσο για τ' άλλα . . . λυπάμαι μα . . .

- Μην ανησυχείτε, θεραπευτή, το σκυλί μου δε θα σας δαγκώσει, είπε δυνατά ο Κόλια παρατηρώντας πως ο γιατρός κοίταζε λίγο ανήσυχος τον Περεζβόν που στεκόταν στο κατώφλι.

Στη φωνή του ακοόστηκε ένας τόνος θυμοό . Τον είπε επίτηδες « θεραπευτή» αντί γιατρό και το 'κανε , όπως το είπε αργότερα ο ίδιος, «για να τον προσβάλω: .

- Τι συμβαίνει; όρθωσε το κεφάλι του ο γιατρός και κάρφωσε με έκτwληξη τα μάτια του στον Κόλια . Ποιος είν ' αυτός; γόρισε ξάφνου στον Αλιόσα, λες και ζήταγε απ' αυτόν εξηγήσεις.

- Το αφεντικό του Περεζβόν, θεραπευτή μου, μην ανησυχείτε για την προσωπικότητά μου , είπε και πάλι κοφτά ο Κόλια.

- Πώς; Τι τρέχει; ξαναρώτησε ο γιατρός μην καταλαβαίνοντας για ποιον Περεζβόν του μιλάνε .

- Νερό στ ' αυλάκι. Χαίρετε, θεραπευτή μου , θα ξαναϊδωθοόμε στις Συρακοόσες.

- Ποιος είν' αυτός; Ποιος; Ποιος; έκανε ξάφνου τρομερά φουρκισμένος ο γιατρός .

- Κάποιος μαθητής, γιατρέ, ένα τρελόπαιδο, μην του δίνετε σημασία, είπε βιαστικά σμίγοντας τα φρόδια ο Αλιόσα. Κόλια, σωπάστε! φώναξε στον Κρασότκιν. Δεν πρέπει



. να του δίνετε σημασία, γιατρέ, ξανάπε κάπως ανυπόμονα. - Τού χρειάζεται ένα γερό ξύ-λο, ένα καλό ξύ -λο του

χρειάζεται! είπε χτυπώντας το πόδι στο πάτωμα ο γιατρός που για κάποιο λόγο έγινε έξω φρενών .

- Κι όμως ξέρετε κάτι, θεραπευτή μου ; Ο Περεζβό\ μου δαγκώνει! πρόφερε ο Κόλια κι η φωνή του έτρεμε.

Είχε χλομιάσει και τα μάτια του άστραφταν . Ici, Περεζβόν!

- Κόλια, μια λέξη ακόμα να πείτε, ποτέ μου πια δε θα σας μιλήσω, φώναξε επιταχτικά ο Αλιόσα.

- Θεραπευτή, ένας μονάχα άνθρωπος υπάρχει σ' όλο τον κόσμο που μπορεί να διατάξει το Νικολάι Κρασότκιν, κι είναι αυτός εδώ !

Ο Κόλια έδειξε τον Αλιόσα. - Τον υπακούω . Χαίρετε! είπε κι ανοίγοντας βιαστι

κά την πόρτα μπήκε στο δωμάτιο. Ο Περεζβόν όρμησε το κατόπι του . Ο γιατρός έμεινε

ακόμα για λίγα δευτερόλεπτα στη θέση του σα μαρμαρωμένος κοιτάζοντας τον Αλιόσα, ύστερα έφτυσε και βγαίνοντας έξω προχώρησε προς το αμάξι λέγοντας δυνατά:

- Αυτό πια, αυτό πια, δεν ξέρω και γω . . . Ο λοχαγός τσακίστηκε να τον βοηθήσει ν ' ανέβει στ '

αμάξι . Ο Αλιόσα μπήκε στο δωμάτιο. Ο Κόλια στεκόταν κοντά στο κρεβατάκι του Ηλιούσα. Ο Ηλιούσα τον κράταγε απ' το χέρι και φώναζε τον πατέρα του . Σε λίγο μπήκε κι ο λοχαγός.

- Μπαμπά, μπαμπά, έλα δω . . . εμείς . . . Φέλλισε ο Ηλιούσα εξαιρετικά ταραγμένος μα δεν μπόρεσε να συνεχίσει και ξαφνικά άπλωσε τ' αδυνατισμένα χεράκια του και τους αγκάλιασε και τους δυο μονομιάς , όσο πιο σφιχτά μπορούσε, _τον Κόλια και τον hατέρα του και σφίχτηκε πάνω τους.

Ο λοχαγός αναταραζόταν σύγκορμος απ' τους άφωνους Digitized by 10uk1s, June 2009


λuγμούς τοu . Τα χείλη και το σαγόνι τοι> Κόλια τρέμανε σπασμωδικά.

- Μπαμπά, μπαμπά! Πόσο σε λuπάμαι! πρόφερε πικραμένα ο Ηλιούσα .

- Ηλιούσετσκα . . . καλούλη μόu . . . ο γιατρός είπε . . . θα γίνεις καλά . . . θα 'μαστε εuτuχισμένοι . . . ο γιατρός . . . άρχι-σε να λέει ο λοχαγός .

- Αχ, μπαμπά! Ξέρω πια τι σοι> είπε ο καινούργιος γιατρός . . . είδα ! αναφωνησε ο Ηλιούσα και τοuς έσφιξε και πάλι στη μικρή αγκαλιά τοι> μ' όλη τοι> τη δύναμη κρύβοντας το πρόσωπό τοι> στον ώμο τοι> πατέρα τοu .

- Μην κλαις, μπαμπά . . . κι όταν θα πεθάνω, πάρε έν' άλλο παιδί και να ' ναι όμορφο . . . μονάχος σοι> να το διαλέξεις απ' όλα τ' αγόρια για να 'ναι καλό, να τον λες Ηλιούσα και να τον αγαπάς αντί για μένα . . .

- Σώπα, γέρο , θα γίνεις καλά! φώναξε ξάφνοι> ο Κόλια σα να θύμωσε.

-Όμως εμένα, μπαμπά, εμένα μη με ξεχνάς ποτέ, εξακολούθησε ο Ηλιούσα . Να ' ρχεσαι στον τάφο μοu . . . και ξέρεις τι λέω; Να με θάΦεις κοντά στη μεγάλη πέτρα μας, κει ποι> πηγαίναμε περίπατο και να ' ρχεσαι κει πέρα τα βράδια μαζί με τον Κρασότκιν . . . Κι ο Περεζβόν . . . Εγώ θα σας περιμένω . . . Μπαμπά, μπαμπά!

Η φωνή τοι> κόπηκε, μένανε κι οι τρεις τοuς αγκαλιασμένοι και σωπαίνανε . Έκλαιγε σιγά στην πολuθρόνα της κι η Νίνοτσκα και ξάφνοu , βλέποντάς τοuς όλοuς να κλαίνε, έβαλε τα κλάματα κι η μητερούλα .

- Ηλιούσετσκα! Ηλιούσέτσκα! φώναζε. Ο Κρασότκιν λεuτερώθηκε ξάφνοι> απ ' τ' αγκάλιασμα

τοι> Ηλιούσα. - Γεια crou , γέρο, με περιμένει η μητέρα μοι> για το

φα'ί, πρόφερε βιαστικά. Τι κρίμα' ποι> δεν την προειδοποίησα ! Θ' ανησuχεί, πολύ . . . Μα μόλις φάω θα ξανάρθω αμέ-



σως, θα με.ίνω όλη τη μέρα, όλο το βράδu, και να δε.ις τι πολλά έχω να crOU διηγηθώ! θα φέρω και τον Πε.ρε.ζβόν . Όμως τώρα θα τον πάρω μαζί μοu γιατί αν θα με.ίνε.ι μονάχος τοu, θ' αρχίσε.ι να οuρλιάζε.ι και δε. θα σ' αφήσε.ι να ησuχάσε.ις. Γε.ια χαρά! ε.ίπε. και βγήκε. τρέχοντας στο διάδρομο .

Δε.ν ήθε.λε. να κλάψε.ι, όμως στο διάδρομο δε.ν κρατήθηκε. πια κι όταν βγήκε. ο Αλιόσα τον βρήκε. να κλαίε.ι .

- Κόλια, πρέπε.ι το δίχως άλλο να κρατήσε.τε. το λόγο σας και να ' ρθε.ίτε., αλλιώς ο Ηλιοόσα θα λuπηθε.ί τρομε.ρά, ε.ίπε. ε.πιταχτικά ο Αλιόσα .

- Το δίχως άλλο! Ω , πόσο με.τανιώνω τώρα ποu δε.ν ε.ρχόμοuνα νωρίτε.ρα! τραόλισε. κλαίγοντας ο Κόλια χωρίς να ντρέπε.ται πια γιατί κλαίε.ι.

Κε.ίνη τη στιγμή πε.τάχτηχε. απ' το δωμάτιο ο λοχαγός κι έκλε.ισε. αμέσως πίσω τοu την πόρτα. Το πρόσωπό τοu ήταν παραμορφωμένο, τα χε.ίλη τοu τρέμανε.. Στάθηκε. μπροστά στοuς δuο νέοuς και σήκωσε. τα χέρια τοu .

- Δε. θέλω κανένα όμορφο αγόρι! Δε. θέλω άλλο αγόρι! ψιθόρισε. άγρια τρίζοντας τα δόντια τοu . Εάν ε.πιλάθω"μαί crou, Ι ε.ροuσαλήμ, κολληθε.ίη ή γλώσσα μοu . . .

Δε.ν τε.λε.ίωσε. τη φράση τοu λε.ς και πνιγόταν, έπε.σε. αΔUναμoς στα γόνατα μπροστά στον ξόλινο πάγκο. Σφίγγοντας με. τις γροθιές τοu το κε.φάλι τοu άρχισε. να κλαίε.ι με. αναφιλητά ξε.φωνίζοντας κάπως παράξε.να, προσπαθώντας όμως να πνίξε.ι τοuς λuγμοuς τοu για να μην ακοuστοόνε. μέσα στο δωμάτιο . Ο Κόλια όρμησε. στο δρόμο .

- Γε.ια σας, Καραμάζοβ! Εσε.ίς θα 'ρθε.ίτε.; φώναξε. από: τομα και θuμωμένα στον Αλιόσα .

- Το βράδu θα 'μαι δω το δίχως άλλο. - Τι έλε.γε. για την Ιε.ροuσαλήμ; Τι 'ναι πάλι και τοό-

το ; - Είναι μια φράση απ' τη Βίβλο: « Εάν σε. λησμονή-



σω, Ιεροuσαλήμ» � δηλαδή αν ξεχάσω ό,τι πολι)τιμο έχω, αν το ανταλλάξω με τίποτ' άλλο, τότε ας με πλήξει . . .

- Καταλαβαίνω ! Φτάνει! Κοιτάξτε να ' ρθετε και σεις! Ici, Περεζβόν! φώναξε εντελώς άγρια πια στο σκuλί και με μεγάλα, βιαστικά βήματα, τράβηξε για το σπίτι.


� ΤΟ i'&- ΒΙΒΛΙΟ �, ΤΟΥ i'&- ΦΙΟΝΤ

ΟΡ i'&- ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ � ... « � ... ΑΔ

ΕΛΦΟΙ i'&- ΚΑΡΑΜΑΖΟΒ �» �&. ( i'&

ΤΟΜΟΣ � ... ΤΡΙΤΟΣ i'&- ) i'&- ΤΥΠΟΓΡ

ΑΦΗΘΗΚΕ � ΣΤΟ � ΕΡΓ ΑΣΤΗΡΙΟ

i'&- ΤΥπο-ΓΡΑΦΙΚΩΝ � ΕΦΑΡΜΟΓ

ΩN· �&· ΣΤΑ i'&- ΤΡΙΚΑΛΑ � ( i'&- ΤΗ

Λ . : 043 1 -29897 � ) � ΜΕ � ... ΤΗΝ i'&

ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΚΗ i'&- ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ � ... ΤΟΥ i'&- LORENZO i'&- DE i'&- GIORG

10 i'&- ΤΟ � ... ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ � ... ΤΟΥ �

1 99 1 � ΓΙΑ � ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ � ΤΩΝ

i'&- Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ω Ν � ... Γ Κ Ο Β Ο ΣΤΗ i'&-

Αδελφοί Kαραμαζόφ -Γ'-

Education

Transcript of Αδελφοί Kαραμαζόφ -Γ'-