Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

461
wWw.GreekLeech.info

Transcript of Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Page 1: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

wWw.GreekLeech.info

Page 2: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

wWw.GreekLeech.info

Page 3: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ

ΤΗΣ ΙΔΙΑΣΟγδόντα Ημέρες Κίτρινο

Ογδόντα Ημέρες Μπλε

ΤΑΡΑ ΣΟΥ ΜΙ

Η Πειθήνια

Ο Κυρίαρχος

Η Εκπαίδευση

ΟΚΤΑΒΙ ΝΤΕΛΒΟΣεξ στην Κουζίνα

Page 4: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ΒΙΝΑ ΤΖΑΚΣΟΝ

ΟΓΔΟΝΤΑ ΗΜΕΡΕΣ ΚΟΚΚΙΝΟ

Μετάφραση από τα αγγλικάΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΨΑΛΗΣ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΒΑΝΗΑΘΗΝΑ

Page 5: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Σειρά: ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑTίτλος πρωτοτύπου: EIGHTY DAYS REDΣυγγραφέας: VINA JACKSONΓλωσσική επιμέλεια: ΑΝΤΑ ΚΑΣΑΠΑΚΗ

Copyright © Vina Jackson, 2012Copyright © 2014 για την ελληνική γλώσσα:EKΔOTIKOΣ OPΓANIΣMOΣ ΛIBANH ABEΣόλωνος 98 – 106 80 Aθήνα. Tηλ.: 210 3661200, Fax: 2103617791http://www.livanis.gr

Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική,μερική ή περιληπτική, ή η απόδοση κατά παράφραση ήδιασκευή του περιεχομένου του βιβλίου με οποιονδήποτετρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ήάλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη. Nόμος2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουνστην Eλλάδα.

Παραγωγή: Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη

ISBN 978-960-14-2838-3

Page 6: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

1

Στο Τρέξιμο

ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ είχαν συγχρονιστεί με τους παλμούς τηςκαρδιάς μου.

Το Σέντραλ Παρκ καλυπτόταν από ένα πέπλο χιονιού.Παρά τη σχετική ηρεμία που επικρατούσε μέσα στο πάρκο, μεσυνόδευε διαρκώς η αίσθηση της τεράστιας πόλης πουεκτεινόταν ολόγυρά μου, σαν μια πελώρια ανοιχτή παλάμημε μια λωρίδα εξοχής πιασμένη στο μέσο, κτίρια πουυψώνονταν σαν λερά γκρίζα δάχτυλα γύρω από τα πάλλευκαστρώματα του χιονιού που σκέπαζαν το γρασίδι.

Το χιόνι εξακολουθούσε να είναι φρέσκο, αφράτο, κι εγώτο ένιωθα που έτριζε ελαφρά κάτω από τα βήματά μου,λειτουργώντας σαν μαξιλαράκι. Η απουσία χρώματος στοπάρκο ενίσχυε όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις μου, με τέτοιοτρόπο ώστε μπορούσα να αισθανθώ τον ξηρό, παγερό αέρανα μου χαϊδεύει την επιδερμίδα, σαν το χάδι κάποιουαπόκοσμου πλάσματος. Η ανάσα μου σχημάτιζε συννεφάκιαμπροστά μου, σαν να αναδυόταν καπνός από μέσα μου, και οκρύος αγέρας μού έκαιγε το λαρύγγι.

Πήγαινα για τρέξιμο κάθε μέρα, επί ένα μήνα, από τότεπου ανακάλυψα το βιβλίο του Ντόμινικ στο Shakespeare &

Page 7: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Co., το ανεξάρτητο βιβλιοπωλείο χαμηλά στην Μπρόντγουεϊ.Το είχα διαβάσει βιαστικά, τις σπάνιες στιγμές που ξέκλεβαόταν κατάφερνα να μένω μόνη στο σπίτι, φοβούμενη μην τοπάρει είδηση ο Σιμόν.

Ένιωθα περίεργα που διάβαζα τη δουλειά του Ντόμινικ. Ηπρωταγωνίστρια έμοιαζε πάρα πολύ με μένα. Ο Ντόμινικ είχεσυμπεριλάβει στους διαλόγους ορισμένες από τις συζητήσειςπου είχαμε κάνει, είχε περιγράψει σκηνές από την παιδική μουηλικία που του είχα διηγηθεί, σχετικά με την ασφυκτικήαίσθηση του να ζω και να μεγαλώνω σε μια μικρή πόλη καιτη λαχτάρα μου να ξεφύγω από εκεί. Μάλιστα της είχε δώσεικόκκινα μαλλιά.

Είχα αναγνωρίσει επίσης τη φωνή του Ντόμινικ σεολόκληρο το κείμενο, δυνατά και καθαρά, σαν χτύποκαμπάνας. Τις ιδιαίτερες εκφράσεις του, αναφορές σε βιβλίαπου ήξερα πως είχε διαβάσει και στη μουσική που του άρεσε.

Δύο χρόνια πέρασαν από το χωρισμό μας. Μια τρομερήπαρεξήγηση είχε προκύψει, κι εγώ επέτρεψα στην περηφάνιαμου να επικρατήσει, με αποτέλεσμα να σηκωθώ και να φύγω,κάτι που εξακολουθούσα μέχρι και σήμερα να το μετανιώνω.Επιστρέφοντας στο διαμέρισμά του, σε μια προσπάθεια τοθέμα να ξεπεραστεί, διαπίστωσα πως το είχε εγκαταλείψει.Έριξα μια ματιά κάτω από την πόρτα και διέκρινα ένα άδειοδωμάτιο και στοίβες φακέλων στο πάτωμα. Από τότε, δενείχα νέα του.

Όλα αυτά μέχρι τη μέρα που είχα βγει για να αγοράσω

Page 8: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

καινούρια αθλητικά παπούτσια στο Μανχάταν καιανακάλυψα το μυθιστόρημά του στη βιτρίνα τουβιβλιοπωλείου. Από περιέργεια, το άνοιξα, και δοκίμασα μιαδυνατή έκπληξη διαπιστώνοντας ότι, παρά τη θυελλώδησχέση μας και τον άσχημο τρόπο με τον οποίο είχαμεχωρίσει, το είχε αφιερώσει σε μένα: «Στη Σ. Δικός σου,πάντα».

Από εκείνη τη στιγμή, μου ήταν αδύνατο να σκεφτώοτιδήποτε άλλο.

Το τρέξιμο ήταν ο δικός μου τρόπος να εκτονώνω τασυναισθήματα από το σώμα μου. Ειδικά το χειμώνα, όταν τοέδαφος καλυπτόταν από ένα λευκό στρώμα και οι δρόμοιήταν πιο ήσυχοι απ’ ό,τι συνήθως. Το χειμώνα το ΣέντραλΠαρκ έμοιαζε με χιονισμένη έρημο, ήταν το μοναδικό μέροςόπου μπορούσα να ξεφύγω από την κακοφωνία της πόλης,έστω για μία ώρα.

Ταυτόχρονα, μου πρόσφερε την ευκαιρία να σκεφτώ,μακριά από τον Σιμόν.

Εξακολουθούσε να είναι ο μαέστρος της Συμφωνικής τουΓκράμερσι, της ορχήστρας όπου γνωριστήκαμε αρχικά.

Είχα ενταχθεί στα έγχορδα πριν από τρία χρόνια,παίζοντας το βιολί που μου είχε χαρίσει ο Ντόμινικ. Ο Σιμόνήταν ο διευθυντής της ορχήστρας, και υπό την καθοδήγησήτου το παίξιμό μου βελτιώθηκε εντυπωσιακά. Με ενθάρρυνενα ακολουθήσω σόλο καριέρα και με σύστησε σε μιαατζέντισσα, με αποτέλεσμα το επόμενο διάστημα να

Page 9: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πραγματοποιήσω κάποιες περιοδείες και να κυκλοφορήσωορισμένους δίσκους.

Η σχέση μας ήταν επαγγελματική, αν και δεν κρύβω πωςκάποιες στιγμές φλερτάραμε. Ήξερα ότι ο Σιμόν ήτανερωτευμένος μαζί μου και δεν προσπάθησα ιδιαίτερα να τοναποθαρρύνω, όμως δεν είχε συμβεί τίποτα μεταξύ μας μέχριτον τελικό καβγά με τον Ντόμινικ. Εκείνο το διάστημαβρισκόμουν σε περιοδεία και δεν είχα δικό μου μέρος ναμείνω. Το διαμέρισμα του Σιμόν στο Λίνκολν Σέντερ, με τοχώρο που διέθετε για πρόβα, φάνταζε προφανή επιλογή,ευκολότερη και πρακτικότερη απ’ ό,τι ένα ξενοδοχείο.

Λίγο αργότερα όμως ο Ντόμινικ εξαφανίστηκε, κι αυτόπου ξεκίνησε σαν μερικές βραδιές με τον Σιμόν γρήγοραεξελίχθηκε σε δύο χρόνια.

Μπήκα αρκετά εύκολα σε αυτή τη σειρά. Ο Σιμόν ήτανευχάριστος άνθρωπος και τον συμπαθούσα ιδιαίτερα, θαμπορούσα να πω ότι τον αγαπούσα. Οι φίλοι μαςυποδέχτηκαν την είδηση ότι είχαμε γίνει ζευγάρι με φανερόενθουσιασμό. Ήταν πολύ λογική εξέλιξη, ο νεαρόςβιρτουόζος μαέστρος και η ανερχόμενη βιολονίστρια.Έχοντας περάσει χρόνια είτε πεισματικά μόνη μου είτε μεκάποιο σύντροφο τον οποίο φίλοι και συγγενείςυποψιάζονταν ότι δεν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος γιαμένα, ξαφνικά είχα ταιριάξει με τις προσδοκίες τους.

Αισθανόμουν αποδεκτή. Φυσιολογική.Η ζωή κυλούσε με πρόβες, παραστάσεις και

Page 10: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ηχογραφήσεις, καθώς και με τον ενθουσιασμό τηςκυκλοφορίας του πρώτου μου άλμπουμ, και στη συνέχειαενός δεύτερου. Όμορφα πάρτι και συγκεντρώσεις,Χριστούγεννα και δείπνα την Ημέρα των Ευχαριστιών, παρέαμε φίλους και συγγενείς. Μάλιστα τα ονόματά μαςεμφανίστηκαν σε κάποια δημοσιεύματα, στα οποία μαςχαρακτήριζαν το χρυσό ζευγάρι της μουσικής σκηνής τηςΝέας Υόρκης. Είχαμε φωτογραφηθεί στο Κάρνεγκι Χολ μετάαπό ένα κονσέρτο, πιασμένοι χέρι χέρι, με το κεφάλι μου ναγέρνει πάνω στον ώμο του Σιμόν και τα σγουρά κόκκιναμαλλιά μου να μπλέκονται με τα δικά του πυκνά και σκούρα.Φορούσα ένα μακρύ μαύρο βελούδινο φόρεμα, εξώπλατο.

Ήταν το φόρεμα που είχα φορέσει για τον Ντόμινικ τηνπρώτη φορά που είχα παίξει γι’ αυτόν, τις Τέσσερις Εποχέςτου Βιβάλντι, σ’ εκείνη την εξέδρα μουσικής στο ΧάμπστεντΧιθ του Λονδίνου.

Με τον Ντόμινικ είχαμε κάνει μια συμφωνία. Εκείνος θαμου αγόραζε ένα καινούριο βιολί –αυτό που είχα εκείνο τοδιάστημα είχε καταστραφεί σε μια συμπλοκή στο σταθμό τουμετρό στο Τότεναμ Κορτ Ρόουντ– σε αντάλλαγμα για μιαπαράσταση σ’ εκείνη τη σαν κιόσκι εξέδρα για ορχήστρα,καθώς και μια δεύτερη, περισσότερο προσωπική, όπου είχαπαίξει τελείως γυμνή. Ήταν μια θρασύτατη πρόταση απόέναν άγνωστο, ωστόσο η σκέψη αυτή με ενθουσίασε, μετρόπο που δεν μπορούσα να εξηγήσω αρχικά. Ο Ντόμινικ είχεδιακρίνει σε μένα κάτι που εγώ δεν είχα μέχρι τότε

Page 11: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

συνειδητοποιήσει. Έναν ερωτισμό και ένα πάθος που δεν είχααρχίσει ακόμη να διερευνώ. Μια πλευρά του εαυτού μου ηοποία έκτοτε μου είχε χαρίσει ηδονή αλλά και πόνο.

Ο Ντόμινικ κράτησε το λόγο του και αντικατέστησε τοπαλιό, στραπατσαρισμένο βιολί μου με το Μπαγί, το βιολίπου είχα έκτοτε και εξακολουθούσα να χρησιμοποιώ σε όλεςτις εμφανίσεις μου, παρότι είχα κι άλλα, εφεδρικά, γιαεξάσκηση.

Ο Σιμόν είχε προτείνει να μου αγοράσει καινούριο. Ο ίδιοςπροτιμούσε τα σύγχρονα όργανα, τα οποία έβγαζαν πιοκαθαρό τόνο, και θεωρούσε ότι έπρεπε να το δοκιμάσω, έτσιγια αλλαγή, για να περάσω σε κάτι πιο ζωηρό. Εγώ, πάλι,υποψιαζόμουν ότι αυτό που επιδίωκε ουσιαστικά ήταν νααπαλλαγώ από όλες τις αναμνήσεις του Ντόμινικ πουσυνέχιζαν να χρωματίζουν τη ζωή μου. Το μόνο βέβαιο είναιότι είχα αρκετές προτάσεις από φίλους της μουσικής καθώςκαι από κατασκευαστές οργάνων που θα μου επέτρεπαν ναείχα αντικαταστήσει το Μπαγί όχι μία, αλλά δέκα φορές.

Όμως το δώρο του Ντόμινικ ήταν το λιμάνι μου. Κανέναάλλο όργανο δεν είχε τον ίδιο τόνο, το ίδιο ιδανικό βάροςέτσι όπως ακουμπούσε στο χέρι μου, την τέλεια εφαρμογήκάτω από το σαγόνι μου. Όποτε έπαιζα το Μπαγί,αναπόφευκτα θυμόμουν τον Ντόμινικ, και όποτε θυμόμουντον Ντόμινικ, μεταφερόμουν νοερά στο χώρο όπουκατέφευγα όταν έδινα τον καλύτερό μου εαυτό· ήταν μιαμορφή εξαφάνισης, το σώμα μου έπαιρνε τον έλεγχο από το

Page 12: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μυαλό και ο νους μου περνούσε σε μια ονειρική κατάστασηόπου η μουσική ζωντάνευε κι εγώ δε χρειαζόταν να παίζωπλέον, απλά βίωνα το όνειρό μου, την ώρα που το χέρι μουκινούσε από μόνο του το δοξάρι πάνω στις χορδές.

Μια γυναίκα με κοίταξε, ξαφνιασμένη. Φορούσε ένα βαρύμπουφάν με κουκούλα, κλεισμένη καλά γύρω από τοπρόσωπό της ώστε να προστατεύεται από το κρύο ενώέσπρωχνε ένα ζωηρό μπλε καροτσάκι μέσα στο οποίοβρισκόταν ένα ζεστά τυλιγμένο παιδί. Ένας άλλος δρομέας,ντυμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια με φωτεινά κίτριναισοθερμικά ρούχα με αντανακλαστικές λωρίδες, μουχαμογέλασε με νόημα όταν διασταυρωθήκαμε.

Ο Σιμόν μού είχε αγοράσει ρούχα για το τρέξιμο ταΧριστούγεννα, μεταξύ διάφορων άλλων δώρων. Ίσως ήταν οτρόπος του να δείξει πως σκόπευε να πάψει να μου γκρινιάζειπου δε γραφόμουν σε κάποιο γυμναστήριο. Δεν ήθελεκαθόλου να πηγαίνω για τρέξιμο στο πάρκο, ειδικά νωρίς τοπρωί ή αργά το βράδυ. Κατέφευγε σε στατιστικές πουαφορούσαν γυναίκες οι οποίες έτρεχαν στο Σέντραλ Παρκ καιπόσο πιθανό ήταν να δεχτούν επίθεση. Σύμφωνα με ταστοιχεία, τις περισσότερες πιθανότητες συγκέντρωνε μιαγυναίκα αν ήταν ξανθιά, είχε τα μαλλιά της πιασμένααλογοουρά και έτρεχε γύρω στις έξι το πρωί της Δευτέρας. Ηπεριγραφή αυτή ουσιαστικά με απέκλειε, του είχα απαντήσει,μια και εγώ είμαι κοκκινομάλλα και δε σηκώνομαι ποτέ απότο κρεβάτι στις έξι, εκείνος όμως συνέχιζε να μου

Page 13: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μουρμουράει.Μου είχε χαρίσει ένα ζευγάρι επώνυμα ισοθερμικά γάντια

και ασορτί παντελόνι και μπουφάν, καθώς και το ακριβότεροζευγάρι παπούτσια που κυκλοφορούσε στην αγορά, κι ας είχααγοράσει λίγο νωρίτερα ένα ζευγάρι.

«Τρέχεις στους πάγους, θα γλιστρήσεις», είχε πει.Φορούσα τα παπούτσια για να είναι ευχαριστημένος, αν

και αντικατέστησα τα λευκά κορδόνια με κόκκινα, για ναπροσθέσω λίγο χρώμα. Επίσης, φορούσα τα γάντια. Τιςπερισσότερες μέρες όμως άφηνα το ισοθερμικό μπουφάν στοσπίτι. Ακόμη και το χειμώνα προτιμούσα να τρέχω μ’ έναολόσωμο κορμάκι. Στην αρχή το κρύο ήταν τσουχτερό.Ένιωθα τον άνεμο σαν καρφιά πάνω στο σώμα μου, σύντομαόμως ζεσταινόμουν, κι επιπλέον απολάμβανα την αίσθησητου καθαρού αέρα, ενώ ο κρύος άνεμος με παρότρυνε νατρέχω γρηγορότερα.

Μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι η επιδερμίδα μουαναπόφευκτα είχε κοκκινίσει και τα δάχτυλά μου πρήζονταν,παρά τα γάντια, λες και είχαν πάθει έγκαυμα από το κρύο.

Τότε ο Σιμόν με έπαιρνε στην αγκαλιά του και με φιλούσεγια να με ζεστάνει, τρίβοντας τα γυμνά μπράτσα και τουςώμους μου, μέχρι που πονούσε η επιδερμίδα μου.

Εκείνος ήταν θερμός στα πάντα, από την καστανήεπιδερμίδα του, λόγω της καταγωγής του από τη Βενεζουέλα,μέχρι τα καστανά του μάτια, τα πυκνά σγουρά του μαλλιά καιτο μεγάλο του κορμί. Είχε ύψος σχεδόν ένα κι ενενήντα, κι

Page 14: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

είχε αρχίσει πολύ σταδιακά να παίρνει βάρος από τότε πουαρχίσαμε να συζούμε. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν χοντρός,όμως τα κοινά μας γεύματα και τα μπουκάλια κρασιού στονκαναπέ, βλέποντας κάποιο DVD, τον είχαν μετατρέψει απόνευρώδη σε γεμάτο, κι εκείνο το λεπτό στρώμα λίπους στοσώμα του του προσέδιδε μια επιπλέον αίσθησηαπαλότητας.greekleech Το στήθος του κάλυπτε μια δασιάμάζα από σκούρες τρίχες, ανάμεσα στις οποίεςξετρελαινόμουν να περνώ τα χέρια μου όταν ξαπλώναμε μαζίστο κρεβάτι, έχοντας κάνει νωρίτερα έρωτα.

Ήταν έντονα αρρενωπός στην εμφάνιση και πολύτρυφερός στους τρόπους. Τα δύο χρόνια που είχαμε περάσειμαζί ήταν σαν να χαλάρωνα σε αφρόλουτρο. Η δε σχέση πουανέπτυξα μαζί του σαν να επέστρεφα στη βάση μου μετά απόμια δύσκολη μέρα στη δουλειά για να φορέσω φανελένιεςπιτζάμες κι ένα ζευγάρι παλιές κάλτσες. Τίποτα δεσυγκρίνεται με την παρέα ενός άντρα που σε αγαπά απόλυτακαι χωρίς επιφυλάξεις. Κοντά στον Σιμόν απολάμβαναφροντίδα, προστασία και παρηγοριά.

Το πρόβλημα όμως ήταν πως βαριόμουν.Κατάφερα να καταπολεμήσω το υπόγειο ρεύμα της

δυσαρέσκειας όσο αφορούσε τη σχέση μας μέσα από ένανκαταιγισμό χόμπι. Εργαζόμουν ακατάπαυστα. Έπαιζα βιολίλες και η κάθε μου εμφάνιση θα ήταν η τελευταία.Συμμετείχα στο μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Έτρεχα,έτρεχα, έτρεχα, διαρκώς έτρεχα, αλλά πάντοτε επέστρεφα

Page 15: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

στην αφετηρία.Μέχρι τη στιγμή που διάβασα το βιβλίο του Ντόμινικ.Από τότε άκουγα τη φωνή του Ντόμινικ στο μυαλό μου,

σχεδόν συνέχεια.Πρώτα μέσα από τα λόγια του μυθιστορήματός του, λες κι

αντί να το διαβάζω άκουγα την ηχογράφησή του.Στην πορεία, οι αναμνήσεις θέριεψαν, σαν κύμα.Η σχέση μας είχε χαρακτηριστεί από το σεξ, όχι όμως το

συχνό, τρυφερό σεξ που έκανα με τον Σιμόν.greekleech.infoΟ Ντόμινικ ήταν άντρας με σκοτεινότερες επιθυμίες απ’

ό,τι ο μέσος όρος, και η σχέση μου μαζί του ήταν σαν ναεμφανίστηκε ένας φάρος στη ζωή μου. Ο Ντόμινικ είχεαπολαύσει στο μέγιστο βαθμό την πραγματοποίησηφαντασιώσεων τις οποίες ως τότε δεν είχα καν ονειρευτεί.Μου είχε ζητήσει να κάνω πράγματα για εκείνον που άλλαζευγάρια δεν είχαν ούτε ψιθυρίσει. Δεν ήταν τόσο ητολμηρότητα αυτών των καταστάσεων όσο η επιμονή του νατου επιτρέψω να χρησιμοποιήσει το σώμα μου για τηναπόλαυσή του, να του υποταχθώ στο πλαίσιο ενός ιδιαίτερουπαιχνιδιού περισσότερο εγκεφαλικού παρά σωματικού, τοοποίο μας καθιστούσε συνεργούς, αν και στα μάτια ενόςτρίτου θα έδινα την εντύπωση ότι τον άφηνα να κυριαρχείπάνω μου.

Σεξουαλικά, ο Σιμόν ήταν πρακτικά το αντίθετο τουΝτόμινικ. Του άρεσε να είμαι εγώ από πάνω. Έτσι, περνούσατις περισσότερες βραδιές μας μαζί καβαλώντας τον ενώ

Page 16: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

προσπαθούσα να εμποδίσω το μυαλό μου από το ναξεστρατίσει σε σκέψεις για τη δουλειά ή τα ψώνια ή από το ναχαζεύω το γυαλιστερό λευκό τοίχο πίσω από το κεφαλάρι.

Το κινητό μου βούιξε μέσα στην τσέπη του παντελονιούμου. Τινάχτηκα αιφνιδιασμένη και παραλίγο να γλιστρήσω σεένα παγωμένο σημείο. Ελάχιστοι άνθρωποι είχαν τον αριθμόμου, οπότε σπάνια δεχόμουν τηλεφωνήματα. Κι ότανσυνέβαινε αυτό, συνήθως ήταν ο Σιμόν ή η ατζέντισσά μου, ηΣούζαν – κι ο Σιμόν ήξερε πως τέτοια ώρα θα έτρεχα, άραήταν απίθανο να μου τηλεφωνήσει, εκτός κι αν ήθελε ναπάρω επιστρέφοντας κάτι για πρωινό, ένα από εκείνα ταζαχαρωμένα ντόνατς που τόσο του άρεσε να βουτά στονκαφέ του, από το ντελικατέσεν στη συμβολή της Λέξινγκτονμε την 56η Οδό.

Τράβηξα βιαστικά το ένα μου γάντι. Τα δάχτυλά μου ήταντόσο παγωμένα από το κρύο, ώστε με δυσκολία κατάφερα ναπιάσω το κινητό. Στην οθόνη εμφανιζόταν ένας αριθμός απότη Νέα Ζηλανδία, όχι κάποιος από αυτούς που είχα ήδηαποθηκευμένους στη συσκευή.

Πάτησα το πλήκτρο για να απαντήσω, με κάποιαανησυχία. Πολύ σπάνια μιλούσα με τους δικούς μου στοτηλέφωνο. Απλά δεν ήμασταν της συχνής επικοινωνίας καιπροτιμούσαμε το email ή το Skype. Άλλωστε, θα ήταν πολύπερασμένη η ώρα εκεί.

«Παρακαλώ;»«Έλα, Σαμ, πώς πάει;»

Page 17: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Φραν;»«Μη μου πεις ότι πέρασε τόσος καιρός που δεν

αναγνωρίζεις τη φωνή μου, αδερφούλα;»«Φυσικά, απλά δεν περίμενα να ακούσω εσένα. Τι ώρα

είναι εκεί κάτω;»«Δε με έπιανε ύπνος. Σκεφτόμουν».«Μην το κάνεις συνήθεια».«Θέλω να έρθω για επίσκεψη».«Στη Νέα Υόρκη;»«Θα προτιμούσα το Λονδίνο, για να είμαι ειλικρινής, αλλά

στην αντάρα κάθε λιμάνι καλό είναι. Έχω αρχίσει καιβαριέμαι την Τε Αρόχα».

Αυτά τα λόγια δεν περίμενα ποτέ ότι θα τα άκουγα από τοστόμα της μεγάλης μου αδερφής. Ξεχώριζε σαν τη μύγα μεςστο γάλα στην Τε Αρόχα, κι ενώ δε μου φαινόταν καθόλουγια άτομο φτιαγμένο για μια μικρή πόλη, είχε ζήσει εκεί όλητης τη ζωή, σχεδόν τριάντα χρόνια. Εργαζόταν στο τοπικόυποκατάστημα μιας τράπεζας, από τότε που αποφοίτησε απότο λύκειο. Δώδεκα χρόνια περίπου, κάνοντας ουσιαστικά τηνίδια δουλειά. Είχε ξεκινήσει ως ταμίας και είχε προαχθεί σεπροϊσταμένη και αργότερα σε οικονομική σύμβουλο, παρότιδεν είχε σπουδάσει, πέρα από τα όσα πράγματα είχε μάθειμέσα στην τράπεζα. Εγώ ήμουν η μόνη στην οικογένεια πουπήγε στο πανεπιστήμιο, αν και εγκατέλειψα τις σπουδές μουμετά το πρώτο έτος.

Μπορούσα εύκολα να τη φανταστώ. Ήταν πρωί

Page 18: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Σαββάτου για μένα, επομένως για εκείνη νύχτα Σαββάτου,αργά. Θα καθόταν στο σπίτι της φορώντας τζιν σορτσάκι κιένα φωτεινό φωσφοριζέ σκισμένο μπλουζάκι σε στιλ πανκτης δεκαετίας του ’80, νευρική όπως πάντα, να περνά τηνπαλάμη της ανάμεσα στα κοντά βαμμένα ξανθά μαλλιά τηςή τυλίγοντας μια τούφα από τη φράντζα της γύρω από τοδείκτη της. Ήταν μέσα καλοκαιριού εκεί, άρα προφανώς θαέκανε ζέστη, αν και στο παλιό της σπίτι σχηματιζόταν ρεύμα,ενώ στην Τε Αρόχα διέκρινες πάντοτε μια ψύχρα, λες κιολόκληρη η πόλη ζούσε στη σκιά του βουνού.

«Πώς και σου ήρθε αυτό;» τη ρώτησα. «Εγώ νόμιζα πωςθα ζούσες εκεί για πάντα».

«Τίποτα δε διαρκεί παντοτινά, σωστά;»«Εντάξει, σωστά, αλλά είναι μεγάλη αλλαγή για σένα.

Συνέβη κάτι;»«Δεν ξέρω αν πρέπει να σου το πω. Η μαμά μού είπε να μη

μιλήσω».«Ε, μα για όνομα, τώρα πρέπει να μου πεις. Δε γίνεται να

μ’ αφήσεις έτσι ξεκρέμαστη».Είχα επιβραδύνει σ’ ένα γρήγορο βάδην, και χωρίς την

ταχύτητα του τρεξίματος να με βοηθά να προσπερνώ τονπάγο γλιστρούσα σε κάθε βήμα, ενώ ξύλιαζα χωρίς τηθερμότητα της έντονης άσκησης να με ζεσταίνει. Τα δάχτυλατης γυμνής παλάμης μου είχαν γίνει κατακόκκινα από τοκρύο και άρχιζαν να με πονάνε.

«Φραν», είπα καταμεσής του Σέντραλ Παρκ, με τη

Page 19: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

θερμοκρασία κάτω από το μηδέν. «Πρέπει να αρχίσω νατρέχω πάλι και δε γίνεται να τρέχω και να μιλάω, γι’ αυτό πεςτι έγινε και θα σε πάρω να μιλήσουμε μόλις γυρίσω στοσπίτι».

«Ο κύριος Φαν ντερ Βλιτ πέθανε».Πρόφερε τα λόγια εκείνα σιγανά, σαν να προσπαθούσε να

απασφαλίσει με τρόπο ένα όπλο.«Ο δάσκαλός σου στο βιολί...» πρόσθεσε, γεμίζοντας τη

σιωπή ανάμεσά μας.«Ξέρω ποιος είναι!»Σταμάτησα τελείως και άφησα τον παγερό αέρα να με

τυλίξει σαν ατσάλινη κουβέρτα.Στο τηλέφωνο η Φραν είχε σωπάσει.«Πότε; Τι συνέβη;» ρώτησα τελικά.«Δεν ξέρουν. Βρήκαν το πτώμα του στο ποτάμι, εκεί όπου

είχε πεθάνει η γυναίκα του».Η γυναίκα του κυρίου Φαν ντερ Βλιτ είχε πεθάνει τη μέρα

που γεννήθηκα. Περνούσε με το αυτοκίνητο από το φαράγγιτου Καρανγκαχάκε, επιστρέφοντας στο σπίτι της από τηνΤαουράνγκα, όταν γλίστρησαν οι ρόδες του αυτοκινήτου τηςστη βροχή κι εκείνη εκτίμησε λάθος μια κλειστή στροφή, μεσυνέπεια να συγκρουστεί με ένα φορτηγό που κινούνταν στοαντίθετο ρεύμα. Ο οδηγός του άλλου οχήματος δεν έπαθετίποτα, ούτε γρατσουνιά, όμως το αυτοκίνητο της κυρίας Φανντερ Βλιτ ανατράπηκε και έπεσε στη χαράδρα, καταλήγονταςστο ποτάμι. Πνίγηκε πριν προλάβει κάποιος να τη βοηθήσει.

Page 20: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Πότε;» Η λέξη σκάλωσε στο λαρύγγι μου λες κι είχακαταπιεί βαμβάκι.

«Κοντεύουν δύο μήνες τώρα», ψιθύρισε η Φραν.«Προτιμήσαμε να μη σου το πούμε. Σκεφτήκαμε πως μπορείνα ταραζόσουν, να επηρεαζόσουν στις εμφανίσεις σου. Ημαμά και ο μπαμπάς δεν ήθελαν να παρατήσεις τα πάντα γιανα έρθεις στην κηδεία».

«Θα είχα έρθει».«Το ξέρω. Αλλά τι σημασία έχει; Αυτός νεκρός θα ήταν,

είτε ήσουν εδώ είτε όχι».Η Φραν, όπως οι περισσότεροι Νεοζηλανδοί που γνώριζα,

ήταν πρακτική και πραγματίστρια. Παρ’ όλα αυτά, η λογικήτης δεν εμπόδισε την καρδιά μου να σφιχτεί, λες καιβρισκόταν σε μέγκενη.

Ο κύριος Φαν ντερ Βλιτ πρέπει να είχε πατήσει τα ογδόντα,και είχα την αίσθηση ότι ποτέ του δεν ξεπέρασε το θάνατοτης συζύγου του. Κι όμως, αν και άνθρωπος ήσυχος καιταπεινός, μου στάθηκε σαν βράχος στα παιδικά μου χρόνια.Η φωνή του, που εξακολουθούσε να χρωματίζεται απόέντονη ολλανδική προφορά παρότι είχε ζήσει στη ΝέαΖηλανδία το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του, ήτανευγενική και συνάμα αυστηρή όταν διόρθωνε τον τρόπο πουκρατούσα το δοξάρι ή όποτε με επαινούσε για μια πετυχημένηάσκηση.

Είχα αποκτήσει τις περισσότερες γνώσεις μου γύρω από τοπαίξιμο του βιολιού παρακολουθώντας τον. Τον τρόπο που

Page 21: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

το ψηλό και επώδυνα λεπτό σώμα του ζωντάνευε και γέμιζεχάρη όταν έπιανε στα χέρια του ένα μουσικό όργανο. Έπαιζελες και είχε διαβεί μια πόρτα που τον οδηγούσε σε ένα άλλομέρος, μεταμορφωνόταν σε εντελώς άλλο άνθρωπο, δίχωςτο παραμικρό ίχνος από τη συνήθη αμηχανία του. Εγώ είχαπροσπαθήσει να μιμηθώ τον τρόπο που έδειχνε να ζει τημουσική και σύντομα διαπίστωσα ότι, κλείνοντας τα μάτιαμου κι απορροφώντας τη μελωδία με το κορμί μου,μπορούσα να παίζω πολύ καλύτερα απ’ ό,τι αν περιοριζόμουνστην ανάγνωση μιας παρτιτούρας.

Δεν ήταν ο κύριος Φαν ντερ Βλιτ ο λόγος που άρχισα ναασχολούμαι με το βιολί. Ο πατέρας μου και οι δίσκοι βινιλίουτης συλλογής του ευθύνονταν γι’ αυτό. Όμως ο Χέντρικ φανντερ Βλιτ ήταν χωρίς αμφιβολία ο λόγος που συνέχισα ναασχολούμαι. Εξωτερικά, φαινόταν πολύ αυστηρός, κι όμωςμέσα του έκρυβε μια τρυφερότητα που εκδηλωνότανσποραδικά, κι εγώ είχα περάσει το μεγαλύτερο μέρος τηςπαιδικής μου ηλικίας και των εφηβικών μου χρόνωνκάνοντας ό,τι μπορούσα προκειμένου να εξασφαλίσω έναναπό τους σπάνιους επαίνους του, μελετώντας με τις ώρες,ώσπου πονούσαν τα δάχτυλά μου.

«Σάμερ; Έλα, με ακούς; Είσαι καλά;»Τα λόγια της ακούστηκαν σαν ηχώ.«Φραν, θα σε πάρω εγώ αργότερα, εντάξει;»Τερμάτισα την κλήση και έκλεισα το κινητό στην τσέπη

του παντελονιού μου, χωρίς να περιμένω την απάντησή της.

Page 22: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Έβαλα τα ακουστικά στα αφτιά μου και ανέβασα τηνένταση της μουσικής. Άκουγα το «Fight like a Girl» της ΈμιλιΌτομ, ένα κομμάτι που δε θα άρεσε καθόλου στον κύριο Φανντερ Βλιτ. Εκείνος ανέκαθεν με ωθούσε στην κατεύθυνση τηςκλασικής μουσικής και απογοητεύτηκε όταν παράτησα τιςμουσικές σπουδές μου και εγκαταστάθηκα στο Λονδίνο.

Το μυαλό μου κατακλύστηκε από εικόνες του προσώπουτου κάτω από το νερό. Άραγε να έγινε τυχαία; Μήπως υπέστηέμφραγμα, συμπτωματικά στο ίδιο μέρος όπου είχε πεθάνει ηγυναίκα του; Αμφέβαλλα. Δε θυμόμουν τον κύριο Φαν ντερΒλιτ ούτε να κρυολογεί, δεν μπορούσα να φανταστώ πωςήταν άρρωστος. Συνειδητά πρέπει να συνέβη, όμως δε μουφαινόταν άνθρωπος που θα έκανε κάτι τέτοιο. Μια βουτιάστο κενό φάνταζε υπερβολικά αυθόρμητη. Εκείνος θαεπέλεγε έναν τρόπο καλά προετοιμασμένο, έτσι ώστε κάθεστιγμή να βρίσκεται υπό τον έλεγχό του. Μάλλον θαπροτιμούσε να μπει μέσα στο νερό.

Φανταζόμουν τη σκηνή σαν ταινία που εκτυλισσότανμπροστά μου. Θα είχε βάλει τα καλά του. Ίσως το κοστούμιπου είχε φορέσει στο κονσέρτο που είχα δώσει στην αίθουσαεκδηλώσεων του σχολείου μου στην Τε Αρόχα, όταν πέρασααπό εκεί πριν από δύο χρόνια, στο πλαίσιο της σόλοπεριοδείας μου στην Ωκεανία. Λευκό πουκάμισο με σκούρολαδί γιλέκο, παντελόνι και σακάκι. Έμοιαζε με ακρίδα έτσιόπως είχε διπλώσει τα άκρα του προκειμένου να χωρέσει στιςμικρές ξύλινες καρέκλες που είχαν τοποθετηθεί στην

Page 23: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αίθουσα. Η επιδερμίδα του ήταν λεπτή σαν χαρτί, θαρρείς καιθα θρόιζε σαν φύλλο έτσι και φυσούσε αέρας.

Θα είχε μπει μέσα στο νερό και θα είχε χαλαρώσει. Πρέπεινα το είχε κάνει κάποια στιγμή αργά τη νύχτα ή νωρίς τοπρωί, προτού γεμίσει το ποτάμι από τουρίστες, πεζοπόρουςκαι παιδιά με τα φουσκωτά σωσίβιά τους, αποφασισμένα ναακολουθήσουν το ρεύμα που έφτανε μέχρι την Παερόα, εκείόπου ο ποταμός Οχινεμούρι συναντούσε τον Γουαϊχού.

Ο κύριος Φαν ντερ Βλιτ πρέπει να ήταν ένας από τουςελάχιστους ανθρώπους στη Νέα Ζηλανδία που δεν ήξερεκολύμπι. Τον θυμάμαι να λέει πως ποτέ του δε θέλησε ναμάθει, ανέκαθεν προτιμούσε τη σιγουριά της στεριάς, ακόμηκι όταν έκανε ζέστη. Έτσι λιπόσαρκος όπως ήταν, πρέπει ναβούλιαξε στο ποτάμι σαν πέτρα.

Μέχρι να φτάσω στο σπίτι, δάκρυα αργοκυλούσαν σταμάγουλά μου. Με είχε λυπήσει η είδηση του θανάτου τουκυρίου Φαν ντερ Βλιτ, ακόμη περισσότερο όμως με έθλιβε τογεγονός πως δεν το έμαθα εγκαίρως ώστε να παρευρεθώστην κηδεία, που δεν είχα την ευκαιρία να τον αποχαιρετίσωκαι να τον ευχαριστήσω για όσα είχε κάνει για μένα.

Ο Σιμόν καθόταν σε ένα από τα σκαμπό στον πάγκο όπουπαίρναμε το πρωινό μας, διαβάζοντας την εφημερίδα του, μετα μακριά πυκνά μαλλιά του να περιβάλλουν το πρόσωπότου σαν κουρτίνα.greekleech.info Ήταν ντυμένος μ’ έναπαλιό σκισμένο τζιν παντελόνι κι ένα μπλουζάκι με τους Iron

Page 24: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Maiden, απολαμβάνοντας όπως πάντα την ευκαιρία ναντυθεί απλά, απαλλαγμένος από τους περιορισμούς τουφράκου και των κοστουμιών που φορούσε ως μαέστρος,παρότι εγώ έβρισκα ότι του πήγαιναν εξαιρετικά –έτσι πουέφερνε κάπου ανάμεσα σε λυκάνθρωπο και βαμπίρ–, εκείνοςόμως τα απεχθανόταν, θεωρώντας τα περιοριστικά, σανζουρλομανδύα.

Γύρισε προς το μέρος μου μόλις μπήκα στο δωμάτιο καισηκώθηκε όρθιος, πλέκοντας αμέσως τα μπράτσα του γύρωμου.

«Τηλεφώνησε η Φραν», είπε. «Λυπάμαι πολύ, μωρόμου».

Έγειρα πάνω του και κόλλησα το κεφάλι μου πάνω στονώμο του. Μύριζε όπως πάντα, μοσχοκάρυδο και κανέλα, τααρώματα που χαρακτήριζαν την κολόνια που φορούσε απότότε που τον γνώρισα. Ήταν μια πλούσια, γήινη μυρωδιά, έναάρωμα που είχα αρχίσει να συνδέω με τη σιγουριά, όπως καιμε την αίσθηση της σφιχτής αγκαλιάς του.

«Δεν ήξερα ότι είχε το τηλέφωνό μας στο σπίτι», είπαμουδιασμένα.

«Της το έδωσα εγώ, τα Χριστούγεννα».Ο Σιμόν είχε πολύ μεγαλύτερη τάση προς τους

οικογενειακούς δεσμούς απ’ ό,τι εγώ. Τσακωνόταν με τααδέρφια του λες και συναντιόντουσαν γάτες με σκύλους,καμιά φορά ακόμη και με τους γονείς του, όμως μιλούσε μεόλους τους, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Οι σχέσεις

Page 25: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μεταξύ των μελών της δικής μου οικογένειας ήταν αρκετάκαλές, αλλά άνετα μπορούσα να περάσω έξι μήνες χωρίς ναέχω νέα τους.

Σήκωσα το κεφάλι και τον φίλησα. Είχε γεμάτα χείλη και,τις περισσότερες μέρες, γένια στο πιγούνι. Ανταποκρίθηκεστο άγγιγμα των χειλιών μου φιλώντας με δυνατά ενώ μετραβούσε ελαφρά προς το υπνοδωμάτιο, περνώντας στηνπορεία τις παλάμες του κάτω από την μπλούζα μου καιξεκουμπώνοντας τα χοντρά κλιπ του αθλητικού μου σουτιέν.

Είχε μάθει μία από τις ιδιαιτερότητές μου: τίποτα δελαχταρούσα περισσότερο όταν ήμουν αναστατωμένη –με τηνπροϋπόθεση ότι δεν το είχε προκαλέσει εκείνος– απ’ ό,τι τοσεξ. Αυτός ήταν ένας ιδιαίτερος τρόπος ανακούφισης πουχαρακτήριζε εμένα κι ενδεχομένως μια μικρή μειοψηφία τουγυναικείου πληθυσμού. Το σεξ με επανέφερε στηνπραγματικότητα όσο τίποτ’ άλλο και υστερούσε μονάχααπέναντι στο βιολί μου στην ικανότητα να με κάνει νααισθάνομαι γαληνεμένη.

Τώρα κατέβασε το παντελόνι μου και πέρασε το δάχτυλότου μέσα μου. Μια οικεία αστραπή ηδονής διέτρεξε τησπονδυλική μου στήλη, σαν απάντηση στο άγγιγμά του.

«Να κάνω πρώτα ένα ντους», είπα. «Είμαικαταϊδρωμένη».

«Τίποτα να μην κάνεις», απάντησε αποφασιστικά,σπρώχνοντάς με στο κρεβάτι. «Το ξέρεις πως μου αρέσειςέτσι».

Page 26: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ήταν αλήθεια, και επιδίωκε να το επιβεβαιώνει συχνά. ΟΣιμόν με ήθελε έτσι όπως ήμουν, όπως κι αν ήμουν, γεγονόςτο οποίο υπογράμμιζε πολλές φορές όταν με ξυπνούσε με τοκεφάλι του ανάμεσα στα πόδια μου ή ορμώντας μου μόλιςεπέστρεφα από το τρέξιμο.

Ήταν ένας παθιασμένος άντρας που τρελαινόταν για τοσεξ και που έκανε ό,τι μπορούσε για να με ικανοποιεί, όμωςείχαμε διαφορετικά γούστα στην κρεβατοκάμαρα. Και οι δυομας προτιμούσαμε να μην έχουμε εμείς το πάνω χέρι.

Ο Σιμόν δεν ήταν άντρας κυρίαρχος, κι εμένα μου έλειπεεκείνη η υποψία πάγου, η αυστηρότητα του αγγίγματος τουΝτόμινικ, και άλλων αντρών σαν κι εκείνον. Εγώ ήθελα να μεδένει ο παρτενέρ μου στο κρεβάτι και να εκτονώνει τα βίτσιατου πάνω μου. Ο Σιμόν το είχε μεν προσπαθήσει, αλλά δενείχε καταφέρει ποτέ να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότιενδεχομένως να με πονούσε πραγματικά. Ακόμη και στααστεία, έλεγε, δεν μπορούσε να χτυπήσει ή να δέσει μιαγυναίκα, επομένως αυτό απέκλειε τα χαστούκια στον πισινό,ένα από τα πράγματα που απολάμβανα περισσότερο.

Ήταν καλός άνθρωπος. Ήξερα ότι το να με φέρνει πάνωτου ταίριαζε πολύ περισσότερο στο στιλ του απ’ ό,τι τοαντίθετο, την ίδια στιγμή όμως ήξερα ότι το έκανε επειδήθεωρούσε πως το προτιμούσα έτσι. Το γεγονός ότι είχαπεράσει ολόκληρη τη σχέση μας με το επίμονο αίσθημα τουανικανοποίητου αποτελούσε διαρκή πηγή ενοχών, σαντραύμα που δεν έλεγε να κλείσει, σαν μια φαγούρα σε κάποιο

Page 27: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σημείο που δεν μπορούσα να ξύσω.Περισσότερο από καθετί άλλο, ήθελα να είμαι το είδος

της γυναίκας που θα ήταν ευτυχισμένη με όλα τα απλάπράγματα. Πόσω μάλλον όταν είχα ακόμη περισσότερα απόεκείνα τα απλά πράγματα.greekleech.info Όχι μονάχα ένανκαλό άντρα, αλλά έναν υπέροχο άντρα, ενώ και οι δυο μαςείχαμε πιστούς φίλους, υγεία και ήμασταν πετυχημένοι στοχώρο μας. Κι όμως, μια φωνή επέμενε να μου ψιθυρίζει στοαφτί πως η ζωή που ζούσα δεν ήταν η ζωή που ήθελα ούτε ηζωή που μου ταίριαζε.

Ο Σιμόν ήθελε να παντρευτούμε και να κάνουμε παιδιά,εγώ, πάλι, όχι. Ήταν το μοναδικό θέμα στο οποίο είχαμεδιαφωνήσει πραγματικά και δεν καταφέραμε να τοδιευθετήσουμε, κι εγώ αισθανόμουν ένα περόνιασμα τρόμουκάθε φορά που τον έβλεπα να ρίχνει κλεφτές ματιές σταδαχτυλίδια αρραβώνων στις βιτρίνες τωνκοσμηματοπωλείων ή να χαμογελά σε κάποιο παιδάκι πουείχε πέσει πάνω του στο δρόμο. Όλα τα πράγματα που θα τονγέμιζαν και θα τον έκαναν ευτυχισμένο για πάντα ήταν αυτάπου εμένα με τρομοκρατούσαν. Μέσα στη νύχτα, όταν δενείχα τη δουλειά μου ή κάποια κοινωνική υποχρέωση ή τοτρέξιμο στο κρύο να με αποσπά, αισθανόμουν λες καικάποιος μου είχε δέσει ένα σιδερένιο βάρος γύρω από τολαιμό ή είχε κρεμάσει ένα φωτοστέφανο από πάνω μου, τόσοβαρύ που δεν μπορούσα να το κρατήσω στον αέρα. Υπήρχανφορές που ένιωθα πως θα με συνέθλιβε το βάρος της ίδιας

Page 28: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μου της ζωής.

Πέρασαν δύο εβδομάδες, και τα όνειρά μου κατακλύζονταναπό τον παφλασμό του αγριεμένου νερού και τον ήχο τηςφωνής του Ντόμινικ.

Ξυπνούσα αλαφιασμένη τα πρωινά, λες και με είχεγραπώσει εκεί που κοιμόμουν κάποιο λιοντάρι.

Παρά τους φόβους και τις ανησυχίες μου, ο καιρόςπερνούσε, όπως συμβαίνει πάντα. Έτρεχα καθημερινά, έκαναπρόβα, παρευρισκόμουν σε σουαρέ με άλλα ζευγάρια, κυρίωςάτομα από το χώρο της μουσικής. Κι όμως, αισθανόμουνπως η ζωή μου δεν είχε σκοπό, ένιωθα σαν πλοίο δίχωςπηδάλιο, λες και η ζωή μου εκμηδενιζόταν σταδιακά κάθεστιγμή που έφευγε.

Η Φραν συνέχισε να τηλεφωνεί σε άσχετες ώρες, πρωί καιβράδυ. Είχα την εντύπωση πως προσπαθούσε να με προσέχει,με τον τρόπο της. Ανέκαθεν είχαμε στενή σχέση, όμως καμιάμας δεν ήταν ιδιαίτερα συναισθηματική και οι συζητήσεις μαςδιαρκούσαν λίγα μόλις λεπτά. Εξακολουθούσε να έχει σκοπόνα φύγει από την Τε Αρόχα. Είχε υποβάλει την παραίτησήτης από τη δουλειά, μου είχε αναφέρει, και ετοίμαζε τα χαρτιάτης για έκδοση βίζας για τη Μεγάλη Βρετανία.

Είχαμε προγόνους από τη Μεγάλη Βρετανία, επομένως σεαυτό το θέμα ήμασταν τυχερές. Οι παππούδες μου από τη μίαπλευρά της οικογένειας ήταν Ουκρανοί, από την άλληΆγγλοι. Ήμασταν πιονέροι, ταξιδιώτες και από τις δύο

Page 29: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μεριές. Η τάση αυτή κυλούσε έντονα στο αίμα μας, η επιθυμίανα βρισκόμαστε σε κίνηση, προς άγνωστους προορισμούς.

«Δηλαδή δε θα έρθεις στη Νέα Υόρκη;» τη ρώτησα έναβράδυ, μετά που μου είπε πως είχε κανονίσει τα εισιτήριά τηςγια την Αγγλία.

«Νομίζω πως έχω το Λονδίνο στο αίμα μου. Άλλωστε,δεν μπορώ να βγάλω επαγγελματική βίζα για την Αμερική».

«Μπορείς να μείνεις μαζί μου, δε χρειάζεται να έρθεις καινα ψάχνεις για δουλειά. Βγάλε τουριστική βίζα».

«Μη λες ανοησίες. Το ξέρεις πολύ καλά πως δε θαμπορούσα να αντέξω ούτε στιγμή αν δεν έβγαζα τα έξοδάμου, όπως εξάλλου κι εσύ».

«Καλά. Θα έρθεις να με επισκεφτείς όμως;»«Φυσικά. Εσύ θα έρθεις να με δεις στο Λονδίνο;»«Σίγουρα. Έχω καιρό να πάω εκεί».Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο μου

έλειπε. Ο κρύος καιρός, η μουντίλα των παλιών κτιρίων, οιδρόμοι που οδηγούσαν παντού και πουθενά, τα μονοπάτιαπου απλώνονταν σαν πλοκάμια στην πόλη, όχι τα άψογαοικοδομικά τετράγωνα που στοιχίζονταν σαν στρατιωτάκια,όπως συνέβαινε στη Νέα Υόρκη.

Είχα βρεθεί στο Λονδίνο μόνο μία φορά από τότε πουάρχισα να είμαι με τον Σιμόν, αλλά περαστική, καθώς είχαμεκαι οι δύο δουλειά. Διατηρούσα επαφή με τον Κρις, τονκαλύτερό μου φίλο, τον οποίο είχα γνωρίσει τον πρώτο καιρόπου ζούσα στο Λονδίνο. Το συγκρότημά του, οι Groucho

Page 30: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Nights, είχε μόλις αρχίσει να γίνεται γνωστό.greekleech.infoΜαζί με τον ξάδερφό του, τον Τεντ, τον κιθαρίστα τουσυγκροτήματος, είχαν γνωριστεί με τον Βίγκο Φρανκ, τοντραγουδιστή των Holy Criminals, σε ένα πάρτι μια βραδιά, καιείχαν ταιριάξει περίφημα. Στην πορεία, τους προτάθηκε ναπαίξουν πριν από το φημισμένο συγκρότημα στο ΜπρίξτονΑκάντεμι, μια εμφάνιση που ονειρεύονταν μπάντες σαν κιαυτή του Κρις.

Για την ακρίβεια, με τον Κρις είχαμε γνωριστεί στην πρώτησειρά μιας συναυλίας των Black Keys σ’ εκείνο το χώρο. Εγώείχα πάει μόνη μου, μια και δε γνώριζα κανέναν, και πέσαμε οένας πάνω στον άλλο έτσι όπως πηδήξαμε για να πιάσουμετην πένα του κιθαρίστα. Κύριος όπως πάντα, ο Κρις μού τηνπαραχώρησε, κι εγώ μετά τη συναυλία τον κέρασα ένα ποτόγια να τον ευχαριστήσω. Μας έφερε κοντά το γεγονός ότιήμασταν και οι δύο νεοφερμένοι στο Λονδίνο, καθώς και ότιπαίζαμε έγχορδα μουσικά όργανα. Εγώ έπαιζα βιολί κιεκείνος βιόλα, αν και είχε δώσει βάρος στην κιθάρα ωςβασικό όργανο προκειμένου να αρέσει περισσότερο στουςροκάδες. Έπαιζα κι εγώ καμιά φορά μαζί με το συγκρότημάτου, όποτε υπήρχε το κατάλληλο κλίμα για να χωρέσει έναβιολί.

Αποφάσισα να του τηλεφωνήσω. Η ώρα θα ήτανπερασμένη στο Λονδίνο, όμως ο Κρις ήταν μουσικός, άραλογικά θα ήταν ξύπνιος.

Η φωνή του ακούστηκε νυσταγμένη.

Page 31: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Μη μου πεις ότι κοιμάσαι; Έτσι κάνουν τα αστέρια τηςροκ;»

«Σάμερ;»«Το βρήκες. Τι νέα;»Άκουσα το θρόισμα από τα σκεπάσματά του καθώς

ανασηκωνόταν, παραμένοντας πιθανότατα στο κρεβάτι του.«Κλείσαμε τη συμμετοχή μας».«Θα παίξετε τελικά πριν από τους Holy Criminals; Τέλεια.

Για πες, χρειάστηκε να το κάνεις με τον Βίγκο Φρανκ για νασυμφωνήσει;»

«Μη λες βλακείες».«Λοιπόν, τι τύπος είναι;» θέλησα να μάθω.«Ο Βίγκο;»«Όχι, ο γείτονας. Ο ντράμερ του συγκροτήματος πάντως

δε μου λέει τίποτα».«Μην είσαι σίγουρη, θα σου άρεσε. Σε όλες τις κοπέλες

αρέσει. Να σου πω την αλήθεια, δεν καταλαβαίνω γιατί.Αλλά εντάξει, αυτό είναι το πρόβλημα όταν είσαι καλό παιδί,έτσι δεν είναι; Σε βλέπουν πάντα σαν φίλο, ποτέ σανγκόμενο. Οι τσόγλανοι τις γλεντάνε όλες».

«Ο Σιμόν είναι καλό παιδί», είπα πειραχτικά.«Ναι, μια χαρά παιδί είναι». Ξαφνικά ο τόνος του έγινε

σοβαρός. «Εσύ όμως είσαι ευτυχισμένη μαζί του;»Κόμπιασα, δεν ήμουν σίγουρη πώς να απαντήσω. Πώς θα

μπορούσα να ομολογήσω σ’ οποιονδήποτε ότι σκεφτόμουννα αφήσω το καλύτερο παιδί σ’ ολόκληρο τον κόσμο

Page 32: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ακριβώς επειδή ήταν υπερβολικά καλό;«Τι τρέχει, Σάμερ; Εσύ ποτέ δεν τηλεφωνείς για να

μιλήσεις περί ανέμων και υδάτων».«Δεν ξέρω. Είμαι κάπως το τελευταίο διάστημα. Πέθανε ο

παλιός μου δάσκαλος στο βιολί. Ο κύριος Φαν ντερ Βλιτ. Δενξέρω αν σου είχα μιλήσει γι’ αυτόν κάποια στιγμή».

«Ναι, βέβαια. Όμως πρέπει να ήταν αρκετά μεγάλος, έτσιδεν είναι; Την έζησε τη ζωή του. Κι ήταν περήφανος γιασένα».

«Υποψιάζομαι πως αυτοκτόνησε». Οι λέξεις ξέφυγαν απότα χείλη μου μεμιάς, αμήχανα.

«Ω Θεέ μου. Λυπάμαι πάρα πολύ... Είσαι εντάξει;»«Δε θα το έλεγα... Δεν... Δεν ξέρω πώς είμαι. Απλά ήθελα

να ακούσω τη φωνή σου».«Μπορείς να μου μιλήσεις όποτε αισθανθείς ότι το έχεις

ανάγκη, το ξέρεις αυτό».«Ναι, το ξέρω. Καλή τύχη στη μεγάλη σας εμφάνιση...

Σύντομα παίζετε;»«Τον άλλο μήνα. Θα μας λείψεις πάντως. Δεν είναι το ίδιο

εδώ χωρίς εσένα».«Έλα, μην ακούω υπερβολές».«Όχι, αλήθεια. Πρόσθετες κάτι στην μπάντα. Πού ξέρεις,

ίσως να ήμασταν ήδη όλοι μας διάσημοι αν δεν είχες φύγει».

Όταν γύρισα στο σπίτι εκείνο το βράδυ, η ώρα ήτανπερασμένη και ο Σιμόν ξύπνιος. Με περίμενε καθισμένος στο

Page 33: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σκαμπό στον πάγκο της κουζίνας, με τα μακριά του πόδιασταυρωμένα στους αστραγάλους. Ήταν σκυμμένος καικοίταζε τον πάγκο, αν και δεν είχε εφημερίδα μπροστά του.Κάτι ήταν ακουμπισμένο εκεί πάνω. Ένα βιβλίο, που όμωςδεν ήταν ανοιχτό. Το βιβλίο του Ντόμινικ, συνειδητοποίησα,νιώθοντας ένα απαίσιο περόνιασμα μέσα μου πλησιάζοντας.

Δεν πετάχτηκε από τη θέση του για να με υποδεχτεί, όπωςέκανε συνήθως. Έμοιαζε να τον πλακώνει ένα πυκνό πέπλοκούρασης.

«Γεια», είπα, θέλοντας να σπάσω τον πάγο.Σήκωσε το κεφάλι και μου χαμογέλασε αδύναμα. Το

βλέμμα του ήταν θερμό, όμως είχε το ύφος άρρωστουαλόγου που βλέπει τον ιδιοκτήτη του να πλησιάζει με τηνκαραμπίνα.

«Γεια σου, μωράκι μου», είπε. «Έλα να με αγκαλιάσεις».Άνοιξε διάπλατα τα μπράτσα του κι εγώ κούρνιασα

ανάμεσά τους. Έκλαιγε. Ένιωθα το τράνταγμα του στήθουςτου όπως περνούσε στον ώμο του και ο λαιμός μου είχεβραχεί από τα δάκρυά του.

«Τι συμβαίνει;» τον ρώτησα ήρεμα.«Είσαι ακόμη ερωτευμένη με τον Ντόμινικ». Ήταν η

περιγραφή μιας πραγματικότητας, όχι ερώτηση.«Έχουμε να ιδωθούμε πάνω από δύο χρόνια», απάντησα.«Όμως δεν αρνείσαι πως είσαι ερωτευμένη μαζί του».«Δεν...»Έδειξε το βιβλίο πάνω στον πάγκο.

Page 34: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Για σένα μιλάει. Ο τόπος είναι άλλος, η εποχήδιαφορετική, όμως η πρωταγωνίστρια είσαι εσύ».

«Το διάβασες;»«Αρκετά ώστε να καταλάβω. Με συγχωρείς, το ξέρω πως

δεν έπρεπε να ψάξω στα πράγματά σου, όμως τον τελευταίοκαιρό ήσουν αλλαγμένη. Ανησύχησα».

«Δεν πειράζει. Κακώς το κράτησα το βιβλίο».Είχα σκεφτεί να το πετάξω, γνωρίζοντας ότι πάντοτε

υπήρχε περίπτωση να το βρει ο Σιμόν. Όχι πως δεν τονεμπιστευόμουν. Όμως είχε έναν τρόπο να με αγκαλιάζεισφιχτά, σαν να ήξερε πως κατά βάθος δεν ήμουν δική του,σαν να προσπαθούσε μονίμως να βρει μια απόδειξη πως δεντον αγαπούσα αληθινά. Τον αγαπούσα, αλλά ήτανπερισσότερο μια βαθιά στοργή παρά έρωτας.

Με έπιασε από το πιγούνι και παραμέρισε μια τούφα πουείχε πέσει στο πρόσωπό μου.

«Δεν μπορεί να λειτουργήσει όλο αυτό», είπε.«Τι εννοείς;»Ένας αμβλύς πόνος άρχισε να απλώνεται στο στήθος

μου.«Γυρεύουμε διαφορετικά πράγματα, Σάμερ. Σ’ αγαπώ,

όμως εσύ δεν πρόκειται να νιώσεις ευτυχισμένη μαζί μου. Κιεγώ θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου προσπαθώντας νακρατήσω κάτι που ποτέ μου δεν είχα».

«Μη λες ανοησίες», διαμαρτυρήθηκα, ενώ μια υποψίαπανικού χρωμάτιζε τη φωνή μου. «Ένα απλό βιβλίο είναι, δε

Page 35: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σημαίνει κάτι. Μπορούμε να το συζητήσουμε, να βρούμε έναντρόπο...»

«Εγώ θέλω να κάνω παιδιά, οικογένεια. Εσύ όχι. Ξέρεις τιλένε: ένα πουλί κι ένα ψάρι μπορεί να ερωτευτούν, όμως πούθα χτίσουν τη φωλιά τους;»

Ψέλλισα κάτι άναρθρα, προσπαθώντας να βρω έναεπιχείρημα να του αντιτάξω, μα δεν υπήρχε κανένα.

«Μίλησα με τη Σούζαν», συνέχισε.«Είπες στην ατζέντισσά μου πως χωρίζουμε πριν το πεις σε

μένα;»Ένιωθα το πρόσωπό μου να κοκκινίζει, το θυμό να

φουντώνει μέσα μου, αφού δάκρυα δεν υπήρχαν. Έσφιξα τιςγροθιές μου και τις κόλλησα πάνω στο στήθος του. Εκείνοςμε έπιασε από τους καρπούς και με πίεσε πάνω του.

«Και βέβαια όχι. Απλώς της μετέφερα την αίσθηση πουείχα ότι χρειάζεσαι ένα διάλειμμα. Το βλέπω πως έχειςαρχίσει να βαριέσαι, να εκνευρίζεσαι. Ακόμη και οι καλύτεροιμουσικοί χρειάζονται μια ανάπαυλα, μια αλλαγή».

Ούτε σε αυτό μπορούσα να διαφωνήσω. Έπαιζα τα ίδιακομμάτια ξανά και ξανά καιρό τώρα, μέχρι και τα ίδιαφορέματα έβαζα στα κονσέρτα μου. Είχε αρχίσει να κουράζειόλο αυτό. Όπως κι εγώ είχα αρχίσει να κουράζομαι, ναμπαφιάζω. Ακόμη και στο άλμπουμ που είχαμε μόλιςηχογραφήσει, με μουσικές της Νότιας Αμερικής, δεν είχαπαίξει με την καρδιά μου.greekleech.info Τα μέρη αυτά ήτανη δική του πατρίδα, όχι η δική μου, και παρότι μπορούσα να

Page 36: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

φανταστώ τη χώρα για την οποία μου είχε πει τόσα πολλά οΣιμόν στις μελωδίες που έπαιζα, δεν είχα το ίδιο πάθος όπωςγια τους Νεοζηλανδούς συνθέτες, ούτε καν για τα ροκτραγούδια που έπαιζα παλιά με τον Κρις, την εποχή πουεμφανιζόμασταν σε μπαρ και παμπ στο Κάμντεν. Φαντάζομαιπως αυτό είναι το πρόβλημα όταν κάποια στιγμή βγάζειςσταθερό εισόδημα από κάτι που αγαπάς. Η μουσική είχεεξελιχθεί στην καριέρα μου και, σταδιακά, στη δουλειά μου,και όλο αυτό με κούραζε.

«Θέλεις να φύγω;»«Όχι, θέλω να σε κρατήσω πλάι μου για πάντα. Όμως κάτι

τέτοιο θα ήταν αδιέξοδο, τόσο για σένα όσο και για μένα»,είπε απλά. «Αποφάσισα να κάνω κι εγώ ένα διάλειμμα.Επιστρέφω στη Βενεζουέλα για ένα δεκαπενθήμερο, για ναδω τους δικούς μου. Η πτήση μου αναχωρεί το πρωί. Θα σ’αφήσω να αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις».

Κάναμε ξανά έρωτα εκείνο το βράδυ, κι ύστερα ξανά, μέσαστη νύχτα, μετά που με ξύπνησε με ένα παθιασμένο φιλί στιςτρεις τα ξημερώματα και με γάμησε με μια μανία που πρώτηφορά έβγαζε. Περάσαμε τις λίγες ώρες που απέμεναν ως τηνπτήση του αγκαλιασμένοι, μιλώντας και γελώντας σανπαλιοί φίλοι.

«Μακάρι να ήταν πάντα έτσι», είπα όταν σηκώθηκε απότην αγκαλιά μου για να ετοιμαστεί για την αναχώρησή του.

«Δε νομίζω πως ταιριάξαμε ποτέ εμείς οι δύο», είπεεκείνος. «Απλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Κάποια

Page 37: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πράγματα δεν πρέπει να αρέσουν ακριβώς τα ίδια και στουςδύο...»

Τον παρακολούθησα να ντύνεται, να φοράει το σκισμένοτζιν του χωρίς να μπαίνει στον κόπο να βάλει το εσώρουχότου. Τα πυκνά καστανά μαλλιά του κάλυπταν το πρόσωπότου την ώρα που έδενε τη ζώνη του και ίσιωνε το ασημένιοκρανίο που στόλιζε την αγκράφα. Οι μύες του σφίχτηκαν ενώπερνούσε ένα στενό άσπρο μπλουζάκι πάνω από το δασύστήθος του. Πρόσθεσε ένα ασημένιο φτερό σε μια αλυσίδα,εκείνο που του είχα κάνει δώρο πέρσι τα Χριστούγεννα, καιτην κούμπωσε πίσω στο λαιμό του. Λάτρευε τα ρούχα, καιεπομένως ήταν ο βολικότερος άντρας που γνώρισα στη ζωήμου για να του βρεις δώρο.

Έπλεξα τους μηρούς μου γύρω από τη μέση του ότανκάθισε στην άκρη του κρεβατιού για να φορέσει τις χαμηλέςμπότες του από δέρμα φιδιού, εκείνες με τις κόκκινες σόλες.

«Δε γίνεται να μείνεις έτσι για πάντα, ξέρεις», είπε. «Πώςθα βάλω τα παπούτσια μου;»

Μου έδωσε ξανά ένα δυνατό φιλί μπροστά στο ταξί πουείχε καλέσει για να τον πάει στο αεροδρόμιο και συνέχισε ναμε αγκαλιάζει, ώσπου ο οδηγός άρχισε να δείχνει τονεκνευρισμό του.

«Μην εξαφανιστείς. Παίρνε και κανένα τηλέφωνο».«Εντάξει», είπα.Ύστερα ακολούθησα με το βλέμμα το ταξί να

απομακρύνεται παίρνοντας τον Σιμόν από τη ζωή μου.

Page 38: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Με βαριά βήματα, επέστρεψα στο διαμέρισμα και κάθισαστο σκαμπό στον πάγκο της κουζίνας. Το βιβλίο τουΝτόμινικ εξακολουθούσε να στέκει εκεί, στη μέση. Το πήραστα χέρια μου και το φυλλομέτρησα ξανά, διάβασα σταγρήγορα αράδες που περιέγραφαν την κοκκινομάλλαπρωταγωνίστρια, η οποία προφανώς δεν αντιμετώπισεδυσκολία να βρει εραστές στο Παρίσι. Ο Ντόμινικ κι εγώ δενείχαμε καταφέρει να μείνουμε μαζί. Σε επίπεδο συμβίωσης,ήμασταν κάτι παραπάνω από αταίριαστοι. Ερωτικά όμωςήμασταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Και παρότι αυτόήταν μια γελοία όσο και κάκιστη βάση για να οικοδομήσειςμια σχέση, τελικά ίσως να ήμουν αυτή. Μπορείς ναπροσπαθήσεις να ξεφύγεις από τη φύση σου, στο τέλος όμωςσε βρίσκει.

Στη Σ.Δικός σου, πάντα. Αναρωτήθηκα αν εξακολουθούσε να με σκέφτεται. Αν δε

διέθετε αρκετή φαντασία ώστε να συλλάβει μια δική τουιστορία, οπότε αναγκάστηκε να περιοριστεί σε μια ελάχιστασυγκαλυμμένη βιογραφία προκειμένου να αποδώσει πειστικάτη γυναικεία φωνή, ή αν απλά δεν μπορούσε να με βγάλειαπό το μυαλό του, όπως αδυνατούσα κι εγώ να τον διώξωαπό τη σκέψη μου.

Αχ, Ντόμινικ, πώς καταφέρνεις να επηρεάζεις τόσο τη ζωή

Page 39: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μου, μετά από δύο χρόνια, με τέτοια απόσταση ανάμεσά μας;Ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στα χέρια μου και άρχισα

να κλαίω. Τα δάκρυα έπεφταν πάνω στο χαρτί και σύντομα τομούσκεψαν, τόσο που άρχισε να ζαρώνει.

Τριάντα λεπτά αργότερα, έπιασα το κινητό μου καισχημάτισα έναν αριθμό.

Κάπου στο Κάμντεν του Λονδίνου, ένα τηλέφωνοκουδούνισε.

Ο Κρις απάντησε.«Σάμερ, θα με τρελάνεις, έχουμε να μιλήσουμε ούτε κι εγώ

ξέρω από πότε και ξαφνικά μου τηλεφωνείς δύο φορές μέσασε μία εβδομάδα;»

«Έρχομαι στο Λονδίνο. Παίρνω το πρώτο αεροπλάνο».«Τέλεια», είπε, και ζωήρεψε αισθητά. «Θα προλάβεις να

είσαι και στη συναυλία. Ποιος ξέρει, ίσως καταφέρω να σεανεβάσω ξανά στη σκηνή».

«Όπως τον παλιό καλό καιρό;»«Τώρα θα είναι καλύτερα», απάντησε. «Πολύ καλύτερα».

Page 40: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

2

Η Απλή Τέχνη της Κωλυσιεργίας

«ΛΟΙΠΟΝ, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΟΥ για σήμερα;»ρώτησε η Λόραλιν.

«Κωλυσιεργία φυσικά», απάντησε ο Ντόμινικ.«Καμία έκπληξη εδώ επομένως...»Η Λόραλιν έπινε γάλα από ένα ψηλό ποτήρι, όρθια,

μαζεύοντας παράλληλα τα πράγματά της, καθώςετοιμαζόταν να φύγει από το σπίτι γιατί την περίμεναν πρόβεςόλη τη μέρα. Την προηγουμένη είχε αφήσει το τσέλο της στοστούντιο, όπως συνήθιζε. Ήταν μεγάλο μανίκι να τομεταφέρει από τη μία άκρη του Λονδίνου στην άλλη, με ταμέσα μεταφοράς, ενώ το κτίριο όπου έκανε πρόβες μαζί μετους υπόλοιπους μουσικούς του κουαρτέτου της φυλασσότανσε εικοσιτετράωρη βάση.

Οι μαύρες δερμάτινες μπότες της της έφταναν μέχρι τογόνατο. Το υπόλοιπο μακρύ πόδι της καλυπτόταν από ένααπόλυτα εφαρμοστό τζιν παντελόνι, το οποίο χανόταν στούψος της μέσης στις άνετες πτυχώσεις ενός ξεχειλωμένουγκρίζου φούτερ. Κάθε άλλο παρά μουσικό που ασχολούντανμε το κλασικό ρεπερτόριο θύμιζε, κι ακόμη λιγότεροκαλλιτέχνιδα που ειδικευόταν στη μουσική δωματίου.

Page 41: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ο Ντόμινικ δεν μπορούσε παρά να βρίσκει σέξι τηΛόραλιν, όπως κι αν ντυνόταν. Κάποιες γυναίκες είχαν αυτότο κάτι, άλλες όχι, κι η Λόραλιν διέθετε αυτό το κάτι σεάφθονες ποσότητες. Ήταν ικανή να στρέψει τα βλέμματαπάνω της με ένα απλό χαμόγελο. Το γεγονός ότι προτιμούσετις γυναίκες, όταν είχε αυτή την επιλογή, την καθιστούσεακόμη πιο συναρπαστική.

Τα ατίθασα ξανθά μαλλιά της ήταν πιασμένα ώστε ναχωρέσουν στο κράνος της μοτοσικλέτας της. Ένα από ταπρώτα πράγματα που είχε κάνει από τη στιγμή που ο Ντόμινικσυμφώνησε να μείνει στο σπίτι του –οπότε κι εκείνη είχεσυγκροτήσει το κουαρτέτο της από το μοναδικό μέλος πουαπέμενε από το φοιτητικό σχήμα στο οποίο έπαιζε καθώς κιαπό δύο νέα μέλη– ήταν να προσφέρει στον εαυτό της έναδώρο, μια καινούρια μηχανή. Ήταν μια εντυπωσιακή καιγυαλιστερή Suzuki GSXR 750, μεταχειρισμένη. Είχεαναγκαστεί να πουλήσει την Kawasaki που είχε στο Γέιλ πρινεπιστρέψει στην Αγγλία, μάλλον γιατί ήταν ασύμφορο να τηστείλει πίσω. Ο Ντόμινικ δεν ήξερε πού έβρισκε τα λεφτά,πάντως η Λόραλιν δεν έδειχνε ποτέ να αντιμετωπίζει έλλειψημετρητών· για την ακρίβεια, είχε μια ιδιαίτερα υπεροπτικήσχέση με το χρήμα. Ο Ντόμινικ δεν μπορούσε να φανταστείπως η Λόραλιν έβγαζε τόσα πολλά από τις σποραδικέςεμφανίσεις του κουαρτέτου ή τις διάφορες ηχογραφήσεις στιςοποίες συμμετείχε.

Του έστειλε ένα φιλί κι έφυγε τρέχοντας. Σύντομα

Page 42: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ακούστηκε ο βρυχηθμός του ισχυρού κινητήρα της μηχανήςτης, ώσπου σιγά σιγά έσβησε τελείως, καθώς η μοτοσικλέτακατηφόριζε με ταχύτητα το λόφο.

Ο Ντόμινικ έστρεψε το βλέμμα στο πιάτο του. Η τελευταίαφέτα φρυγανισμένου ψωμιού έστεκε εκεί, παραπονεμένη.

Αναλογίστηκε όλους εκείνους τους μήνες που είχεπεράσει με τη Λόραλιν κάτω από την ίδια στέγη. Αρχικάγνωρίστηκαν όταν ο Ντόμινικ κανόνιζε μια αυστηράπροσωπική μουσική βραδιά σε μια υπόγεια κρύπτη – μιαπαράσταση κατά την οποία η Σάμερ έπαιξε το βιολί τηςτελείως γυμνή, με τη συνοδεία της Λόραλιν και τουκουαρτέτου στο οποίο συμμετείχε τότε, με τα μέλη του ναέχουν τα μάτια τους δεμένα. Αργότερα η Λόραλινεμφανίστηκε στο Μανχάταν, κάποια στιγμή που η Σάμερέλειπε σε περιοδεία, και του είχε δώσει μια ιδέα από άλλεςερωτικές προοπτικές. Τελικά ήρθε και τον βρήκε μετά τηνεπιστροφή του στο Λονδίνο, οπότε οι ερωτικές τους ζωέςδιασταυρώθηκαν ξανά, κι εκείνη τον βοήθησε να ξορκίσει τοφάντασμα της Σάμερ.

Τώρα είχε μείνει ξανά μόνος στο πελώριο σπίτι,αντιμέτωπος με μια νέα μέρα.

Απέναντί του, στην οθόνη του υπολογιστή, είχε ένα κενόέγγραφο. Ήξερε, κι ας αγανακτούσε με τον εαυτό του, πωςκαθώς θα περνούσαν οι ώρες θα αράδιαζε εκεί πέρα με κάθεπροσοχή γύρω στις χίλιες λέξεις, τις περισσότερες από τιςοποίες όμως θα κατέληγε να διαγράψει μέχρι να βραδιάσει.

Page 43: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ο Ντόμινικ νοσταλγούσε τις διαλέξεις και τη διδασκαλία.Πλέον, είχε την αίσθηση ότι ήταν μεγάλο λάθος το ότιπαραιτήθηκε από τη θέση του στη σχολή, μετά τηναπρόσμενη επιτυχία του μυθιστορήματος με επίκεντρο τοΠαρίσι και τις περιπέτειες μιας τραγικής ηρωίδας, ολοφάνεραεπηρεασμένης από τη Σάμερ.

Είχε υπογράψει συμβόλαιο για ένα νέο μυθιστόρημα, σεσυνέχεια του πρώτου, όμως ήδη μετρούσε αρκετούς μήνεςκαθυστέρησης σε σχέση με το πρόγραμμα που είχεκαρφιτσωμένο στον τοίχο του γραφείου του.

Από τη μια ήταν η αναπόφευκτη πίεση που συνόδευε τηνανάγκη να σκεφτεί κάτι ισάξιο του εμπνευσμένουρομαντισμού που χαρακτήριζε το βιβλίο της Σάμερ, όπωςπλέον το θεωρούσε, από την άλλη όμως υπήρχε το θλιβερόδεδομένο ότι δεν είχε καμία ουσιαστική ιδέα. Ό,τι κατάφερνενα σκεφτεί το απέρριπτε πολύ σύντομα ως επιφανειακό ήαδιάφορο. Χρειαζόταν κάτι δυνατό. Μια ιστορία.Χαρακτήρες. Σίγουρα πάντως δε θα μπορούσε ναανακυκλώνει εσαεί τα συναισθήματα που του προκαλούσε ηανάμνηση της Σάμερ. Αν μη τι άλλο, επειδή ήταν τόσοεπώδυνο.

Μετά το χωρισμό του από τη Σάμερ και την εσπευσμένηεπιστροφή του από τη Νέα Υόρκη, ολοκλήρωσε το πρώτομυθιστόρημα σε κατάσταση διαρκούς έξαψης.Πληκτρολογούσε μανιασμένα, με τη μουσική να παίζει στηδιαπασών: ένα ειδικά συνδυασμένο σύνολο κλασικού

Page 44: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ρεπερτορίου από κομμάτια που την είχε ακούσει πολλέςφορές να παίζει καθώς και γαλλικών chansons καιαμερικανικής τζαζ από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, πουαποτέλεσαν το μουσικό υπόβαθρο της εξελισσόμενηςιστορίας του βιβλίου. Τώρα είχε την πολυτέλεια να ακούεικάποια από αυτά τα κομμάτια σε ηχογραφήσεις που είχεκυκλοφορήσει η Σάμερ το διάστημα που είχε μεσολαβήσει,με την καριέρα της να απογειώνεται, όμως αυτό δεν τονβοηθούσε σε τίποτα.greekleech.info Για την ακρίβεια, έφερνετο αντίθετο αποτέλεσμα. Τις περισσότερες μέρες τούπροκαλούσε μελαγχολία το να ακούει τους συναρπαστικούς,κρυστάλλινους ήχους του Μπαγί, πράγμα που αναπόφευκτατου θύμιζε τις αποχρώσεις της επιδερμίδας της, το σκούροχρώμα των θηλών της και, βαθιά κάτω στο πηγάδι τωναναμνήσεων, τη γεύση του κορμιού της. Άλλοτε οι εικόνεςαυτές τον είχαν εμπνεύσει, μα τώρα το μόνο που κατάφερνανήταν να ενισχύουν την κατάθλιψη, την οδύνη του.

Είχε αποκτήσει τα CD που είχε κυκλοφορήσει η Σάμερ, τοπρώτο από τα οποία ήταν μια εξαιρετική ηχογράφηση τωνΤεσσάρων Εποχών του Βιβάλντι, μέσα από την οποίαμπορούσε να διακρίνει όλο της το πάθος, τις ξέφρενες,ακόρεστες διαθέσεις της, αλλά παράλληλα τις λεπτέςευαισθησίες της. Είχε διαβάσει σε κάποια κουτσομπολίστικηστήλη πως αυτή την εποχή συζούσε με τον Σιμόν Λόμπο,πράγμα που δεν του προκάλεσε καμία έκπληξη, αφού ήταν ομαέστρος σε όλες τις ηχογραφήσεις της και ήδη

Page 45: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

συνεργαζόταν μαζί του στη Νέα Υόρκη, στη διάρκεια τωνλίγων μηνών που έζησαν μαζί ο Ντόμινικ και η Σάμερ, σε έναδιαμέρισμα του Μανχάταν. Τα υπόλοιπα CD κάλυπταναντίστοιχα τα κονσέρτα για βιολί των Τσαϊκόφσκι καιΜέντελσον, ενώ το τελευταίο, το οποίο είχε εντοπίσει τυχαίαστη βιτρίνα ενός δισκοπωλείου μόλις τον περασμένο μήνα,ήταν αφιερωμένο σε αυτοσχεδιασμούς πάνω σεπαραδοσιακούς σκοπούς της Νότιας Αμερικής, επιλογή πουκάθε άλλο παρά ανεξήγητη ήταν.

Η θήκη εκείνου του τελευταίου άλμπουμ έστεκε ανοιχτήστην αριστερή γωνιά του γραφείου του, δίπλα σε μια στοίβααπό βιβλία που είχαν σχέση με την έρευνα που έκανε για τομυθιστόρημα, αλλά και σε φακέλους γεμάτους μεαποκόμματα περιοδικών και διάφορες σημειώσεις, τιςπερισσότερες από τις οποίες αδυνατούσε πλέον ακόμη και νααποκρυπτογραφήσει, δεδομένου ότι τα γράμματά του ήτανάτσαλα και βιαστικά. Πάνω στην επένδυση της θήκης υπήρχεμια φωτογραφία της Σάμερ, με το φακό να εστιάζει απαλάστο πρόσωπό της, αφήνοντας να φανεί μια υποψία γυμνώνώμων, ενώ οι κόκκινες φλόγες των μαλλιών της έμοιαζαν μεεκκωφαντική χρωματική έκρηξη στο χιονάτο φόντο και στηλεπτή μαύρη τιράντα ενός φορέματος το οποίο δεν μπορούσεπαρά να αναγνωρίσει. Ήταν εκείνο που της είχε αγοράσειστην υπαίθρια αγορά στη Γουέιβερλι Πλέις.

Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του, πως σε ορισμένακαταστήματα που διέθεταν και βιβλία και μουσική κάποιος

Page 46: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

άγνωστος αγοραστής θα μπορούσε συμπτωματικά νααγοράσει τόσο τα δικά του λόγια όσο και τη μουσική τηςΣάμερ, στο πλαίσιο της ίδιας συναλλαγής, χωρίς να γνωρίζειτους δεσμούς που συνέδεαν όλα αυτά τα στοιχεία.

Αναστέναξε βαριά, σαν να απευθυνόταν σε κάποιοακροατήριο. Ήξερε πως η διάθεσή του ήταν μάλλον απίθανονα βελτιωθεί αν έβαζε να ακούσει μουσική αυτή την ώρα.

Υποχρεωτικά, θα αρκούνταν στη σιωπή.Ο κέρσορας πάνω στην οθόνη του αναβόσβηνε αδιάκοπα,

σαν να τον ειρωνευόταν.

Μετά τη Νέα Υόρκη, η Λόραλιν είχε αναθέσει στον εαυτό τηςτην αποστολή να βάλει και πάλι τον Ντόμινικ σε μια σειρά.Χωρίς την ενθάρρυνσή της, κατά πάσα πιθανότητα δε θα είχεεπιμείνει στην προσπάθειά του και δε θα είχε ολοκληρώσει τοπαριζιάνικο μυθιστόρημα, κι επομένως θα είχε επιστρέψειαβίαστα στην ήσυχη ρουτίνα της διδασκαλίας και τωνεφήμερων ερωτικών περιπετειών χωρίς δεσμεύσεις.

Ήξερε ότι τον γοήτευε, έτσι δεν έχασε την ευκαιρία να τονκρατάει στην τσίτα ερωτικά, με τη χαλαρή της στάση απέναντιστη γύμνια και στο σεξ. Ήταν λες και ο ερεθισμός του, τοενδιαφέρον του αποτελούσαν το απαραίτητο καύσιμο για ναμπορέσει ο Ντόμινικ να συνεχίσει να γράφει και ναολοκληρώσει το βιβλίο του χωρίς να λυπάται τον εαυτό τουκαι να βασίζεται υπερβολικά στις αναμνήσεις της σχέσης τουμε τη Σάμερ, παρότι ο κεντρικός γυναικείος χαρακτήρας στο

Page 47: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ημιιστορικό μυθιστόρημά του βασιζόταν πέραν πάσηςαμφιβολίας στην κοκκινομάλλα βιολίστρια.

«Έχεις ανάγκη να σου αποσπώ την προσοχή, καλέ μουΝτόμινικ», του είχε πει ένα βράδυ, μ’ εκείνη την παιχνιδιάρικηλάμψη στα πράσινα μάτια της να προμηνύει σκανταλιές.

«Τι μου λες;» Ο Ντόμινικ ήξερε πως οι προθέσεις τηςήταν καλές, ωστόσο ένα κομμάτι του εαυτού τουεξακολουθούσε να νιώθει σαν να βρισκόταν σε πένθος, κιήταν υπερβολικά νωρίς να βγει για παιχνίδι.

Όμως η Λόραλιν δεν είχε υποχωρήσει, μάλιστα τον είχεκαταφέρει να ντυθεί καλά για την περίσταση, φτάνοντας στοσημείο να απορρίψει, αστειευόμενη, την αρχική του επιλογήενός απλού πουκάμισου ως άκρως συντηρητική, πείθοντάςτον να φορέσει ένα μπλε πουκάμισο Tommy Hilfiger μεκουμπωτό γιακά· ήταν μια επιλογή την οποία συχνά δίσταζενα κάνει ο Ντόμινικ, εκτός κι αν επρόκειτο για ιδιαίτεραεπίσημη περίσταση, πράγμα που ήταν απολύτως βέβαιος ότιδεν ίσχυε για τη συγκεκριμένη βραδιά ούτε κατά διάνοια.

«Δε θα το μετανιώσεις», του είχε υποσχεθεί η Λόραλιν.«Το καλό που σου θέλω».Η Λόραλιν ήταν γυναίκα οργανωτική, με προτιμήσεις το

λιγότερο ιδιαίτερες. Κάποτε ο Ντόμινικ είχε αστειευτεί πως ηΛόραλιν διατηρούσε ένα μικρό μαύρο καρνέ γεμάτο μεονόματα και διευθύνσεις, στο οποίο μπορούσε ένα στραφείανά πάσα στιγμή προκειμένου να διασκεδάσει, σαν θηλυκόςΔον Ζουάν των προαστίων. Όμως η Λόραλιν, με ένα πλατύ,

Page 48: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πονηρό χαμόγελο, είχε απαντήσει πως δεν ήταν αλήθειααυτό. Τα ονόματα και τις διευθύνσεις τα κρατούσε στο μυαλότης, είχε δηλώσει.

«Καταχωρισμένα με τάξη σε στήλες», είχε ισχυριστεί οΝτόμινικ. «Υποταγμένοι, σκλάβοι, πολυγαμικοί, τραβεστί,παθητικοί, εναλλαγής ρόλων και ό,τι άλλες κατηγορίες έναςαδαής σαν κι εμένα αγνοεί ακόμη και την ύπαρξή τους. Τοδίχως άλλο, τα έχεις όλα προσεκτικά στη σειρά, περιμένονταςνα επιλεγούν για να παίξεις μαζί τους, ε;»

«Φυσικά», του είχε επιβεβαιώσει θριαμβευτικά. «Μιακοπέλα πρέπει να είναι οργανωμένη στους δύσκολουςκαιρούς που ζούμε...»

«Λοιπόν, τι περιλαμβάνει το αποψινό μενού;» την είχερωτήσει εκείνη τη μέρα ο Ντόμινικ ενώ περίμεναν να φτάσειτο ταξί που είχαν νωρίτερα καλέσει. Ήταν ακόμη σχετικάνωρίς, απόγευμα, και οι περιορισμοί στη στάθμευση στηνπόλη θα καθιστούσαν δύσκολη τη χρησιμοποίηση της BMWτου Ντόμινικ για να φτάσουν στο Γουέστ Εντ.

«Περίμενε και θα δεις». Το άρωμά της απλωνόταν στοπρόσωπό του, ένας ντελικάτος συνδυασμός από πράσινεςνότες και εσπεριδοειδή. Η Λόραλιν είχε πραγματικόοπλοστάσιο αρωμάτων στη διάθεσή της, το καθένα από ταοποία απευθυνόταν σε συγκεκριμένη κατηγορία θηράματος.Όταν κυνηγούσε ανοιχτά άλλες γυναίκες, επέλεγε κάτι γλυκόκαι βαρύ, σκοτεινά επιθετικό. Η αποψινή, περισσότεροεκλεπτυσμένη επιλογή, προοιωνιζόταν ένα διαφορετικό είδος

Page 49: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κυνηγιού, είχε υποθέσει ο Ντόμινικ.Η συνάντηση είχε κανονιστεί για το υπόγειο μπαρ μιας

παμπ στο Κέιμπριτζ Σέρκους, στο κέντρο της πόλης. ΟΝτόμινικ ουδέποτε είχε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τις παμπ.Το γεγονός ότι δεν έπινε, καθαρά για λόγους γεύσης, δεβοηθούσε, όμως πέρα από αυτό ανέκαθεν οι παμπ είχαν κάτι,τις μυρωδιές, τη βαριά, πνιγηρή ατμόσφαιρα, που τουπροκαλούσε δυσφορία.

«Δεν μπορούσες να κανονίσεις τη συνάντηση για αλλού;»ρώτησε τη Λόραλιν όπως κατέβαιναν την ξύλινη σκάλα.

«Εδώ αισθάνονταν ασφαλέστεροι να βρεθούμε»,απάντησε εκείνη.

«Για ποιους μιλάμε τώρα;» της είπε χαλαρά,χαμογελώντας λοξά.

Το δικό της χαμόγελο έγινε ακόμη πιο πλατύ.«Α, για ένα ευχάριστο παντρεμένο ζευγάρι, μάλλον

μεσοαστούς, οπότε σκέφτηκα πως, αν τους πρότεινα τηλέσχη σου ή κάποιο κυριλέ μπαρ ξενοδοχείου, μπορεί να τουςαποθάρρυνα».

«Παντρεμένο ζευγάρι;»«Ενδιαφέρον, δε βρίσκεις;»Το υπόγειο δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο, έτσι εντόπισαν

γρήγορα τον άντρα και τη γυναίκα που κάθονταν νευρικοί σεμια γωνία και κρατούσαν μπροστά τους αντίστοιχα μια μπίρακαι ένα χυμό πορτοκάλι.

«Πού τους ψάρεψες αυτούς;» ψιθύρισε ο Ντόμινικ.

Page 50: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Στο διαδίκτυο φυσικά. Όλος ο καλός ο κόσμος στοδιαδίκτυο ψάχνεται για σεξ στην εποχή μας».

Το είχε κάνει κι ο Ντόμινικ αυτό, αν και του φαινόταν πωςείχε περάσει μια ολόκληρη ζωή από τότε.

Ο άντρας, κατά τα φαινόμενα σαρανταπεντάρης, φορούσεγκρίζο κοστούμι και μάλλον είχε έρθει κατευθείαν από τογραφείο, ενώ η νεότερη γυναίκα του, μια καστανομάλλα μεφράντζα και ωχρή επιδερμίδα, ήταν ντυμένη μ’ ένα κοντόμαύρο φόρεμα, το προβλεπόμενο για τα σαββατόβραδα, μετο ντεκολτέ της πιο αποκαλυπτικό του κανονικού. Σήκωσε τοκεφάλι της αντιλαμβανόμενη την παρουσία του Ντόμινικ καιένα αχνό χαμόγελο ικανοποίησης εμφανίστηκε στα χείλητης, ενώ το βλέμμα της φωτίστηκε, σαν να διαπίστωνε μεανακούφιση πως τελικά ήταν εμφανίσιμος, όταν εκείνη είχεπροετοιμαστεί για κάτι χειρότερο.

«Μου αρέσει το πουκάμισό σου», του είπε.«Χαίρομαι πολύ που σας βλέπω», αναφώνησε η Λόραλιν,

προτείνοντας το χέρι της στο ζευγάρι. Μονάχα ο άντραςανταπέδωσε την κίνηση. Ο Ντόμινικ τον μιμήθηκε. Ηχειραψία του άντρα ήταν αδύναμη και ιδρωμένη, η δε γυναίκασυνέχιζε να κάθεται στη θέση της, ελαφρώςαναψοκοκκινισμένη.greekleech.info Το βλέμμα του άντραείχε καρφωθεί πάνω στην Λόραλιν, που φορούσε ένα λευκόμπλουζάκι μέσα από το οποίο διαγράφονταν οι σκληρέςρώγες της σε στάση προσοχής. Αντί για τζιν παντελόνι, είχεεπιλέξει για την περίσταση μια κοντή εφαρμοστή φούστα. Ο

Page 51: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

άντρας έμοιαζε ανακουφισμένος, σαν να ανησυχούσε ότι τοάτομο με το οποίο είχε συνεννοηθεί μέσω διαδικτύου ήτανστην πραγματικότητα άντρας που συστηνόταν ως γυναίκα,οπότε τώρα ανέπνεε ευκολότερα βλέποντας πως η Λόραλινήταν γνήσιο θηλυκό και, όπως υπέθεσε ο Ντόμινικ, ολόιδιαμε τη φωτογραφία που θα του είχε στείλει. Γυμνή, προφανώς,λαμβάνοντας υπόψη τον έντονα σκανταλιάρικο χαρακτήρατης.

Ο Ντόμινικ θεωρούσε πως η συμμετοχή του θα είχεπεριγραφεί με μερικά λόγια, καθώς δεν πίστευε πως ηΛόραλιν είχε αποθηκευμένες φωτογραφίες του, με ή χωρίςρούχα, στο φορητό υπολογιστή της. Προφανώς το κυρίωςδέλεαρ ήταν η ίδια κι εκείνος είχε συμπληρώσει το πακέτο.

«Επίσης», είπε ο τύπος.Κάθισαν στον ξύλινο πάγκο, απέναντι από το ζευγάρι.«Λοιπόν, εσύ είσαι ο Κέβιν», είπε η Λόραλιν, «κι εσύ

πρέπει να είσαι η Λιζ, σωστά;»Η νεαρή γυναίκα έγνεψε καταφατικά. Ήταν δυνατό να

είχαν δώσει τα πραγματικά τους ονόματα;Ο Ντόμινικ απλώς χαμογέλασε στους δυο τους,

ελπίζοντας πως η εμφάνισή του συμβάδιζε με τα όσα είχευποσχεθεί η Λόραλιν στο ζευγάρι στη διάρκεια τωνδιαδικτυακών τους επαφών.

«Εσάς πώς σας λένε;» ρώτησε ο Κέβιν. «Δεν ανέφερες ταονόματά σας σε κάποιο από τα μηνύματα που έστειλες».

«Αχ, έχουν τόση σημασία τα ονόματα;» το προσπέρασε η

Page 52: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Λόραλιν, δίνοντας την απάντηση με τον τόνο της φωνής της.«Μπορείτε να μας λέτε Εκείνος κι Εκείνη, ναι;»

«Γιατί όχι;» είπε ο Κέβιν. «Να φέρω κάτι να πιείτε;»Ο Ντόμινικ παρέμεινε σιωπηλός. Εξακολουθούσε να μην

ξέρει τι είχε κανονίσει η Λόραλιν με το ζευγάρι. Άραγε ο Κέβινκαι η Λιζ έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην ανταλλαγήσυντρόφων; Μάλλον.

Ο Κέβιν πήγε στο μπαρ για να φέρει τα ποτά.«Λοιπόν, με τι ασχολείσαι, Λιζ;» ρώτησε η Λόραλιν.«Γραμματέας είμαι».«Πολύ ενδιαφέρον». Η Λόραλιν φλερτάρισε

χαμογελώντας της. «Πρώτη σου φορά, αν δεν κάνω λάθος».Η νεαρή γυναίκα κούνησε το κεφάλι της καταφατικά,

στρέφοντας το βλέμμα της στον Ντόμινικ.«Δική του ιδέα ή δική σου;» συνέχισε η Λόραλιν.«Χμ... και των δυο μας», απάντησε εκείνη και ανακάθισε

νευρικά στη θέση της.«Έλα τώρα, σοβαρά;»Η Λιζ κατένευσε, όμως ο Ντόμινικ δεν πείστηκε.Τα ποτά έφτασαν. Ακολούθησε μια σύντομη, αμήχανη

σιωπή.Αργότερα η Λόραλιν είπε στον Ντόμινικ ότι αυτές οι

καταστάσεις κάθε άλλο παρά ασυνήθιστες ήταν. Πολλοίάντρες φαντασιώνονταν να δουν έναν άλλο άντρα να πηδάειτις συζύγους ή τις συντρόφους τους, ωθούμενοι είτε από μιαβαθιά ριζωμένη τάση προς την ηδονοβλεψία είτε από την

Page 53: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

επιθυμία να ταπεινωθούν. Αυτό αναζητούσε ο Κέβιν στηνιστοσελίδα όπου συναντήθηκε με τη Λόραλιν.greekleech.infoΊσως το γεγονός ότι η Λόραλιν, μια άλλη γυναίκα, θασυμμετείχε και θα ήταν παρούσα να λειτουργούσε ωςασφαλιστική δικλίδα ή ενδεχομένως να επέτεινε ακόμηπερισσότερο την ταπείνωση που προκαλούνταν από το όλοσκηνικό.

Ο Ντόμινικ δεν ήταν και τόσο βέβαιος για το τι επιδίωκε ηΛιζ από αυτή τη συνάντηση.

Το ζευγάρι είχε συμφωνήσει να κλείσει ένα δωμάτιο σε έναμικρό ξενοδοχείο στο γειτονικό Μπλούμσμπερι, όπου καικατέληξαν τελικά, μετά από αρκετά ακόμη ποτά, με τη Λιζ ναεγκαταλείπει το χυμό και να περνά σύντομα στο αλκοόλ. ΗΛόραλιν προφανώς είχε ξεκαθαρίσει στον Κέβιν τουςκανόνες εκείνης της βραδιάς προτού συμφωνήσει νασυναντηθούν, και λογικά εκείνος θα είχε συζητήσει τιςλεπτομέρειες με τη Λιζ.

Οι χειροπέδες τις οποίες είχε φυλάξει στο συρτάρι τουκομοδίνου και τις οποίες παρέδωσε με την άφιξή τους στηΛόραλιν είχαν γούνινη επένδυση. Ροζ γούνα. Η Λόραλινέσκασε στα γέλια.

«Καλά, αυτές πού τις βρήκες; Σε κανένα sex shop τουΈσεξ;»

Το πρόσωπό του Κέβιν κοκκίνισε. Δεν περίμενε πως ηταπείνωση θα ήταν, εκτός των άλλων, και φραστική.

Η Λιζ, που είχε καθίσει στη γωνία του κρεβατιού με το που

Page 54: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μπήκαν στο στενό δωμάτιο του ξενοδοχείου, συνέχιζε ναρίχνει διερευνητικές ματιές στον Ντόμινικ, αποφεύγονταςπαράλληλα να κοιτάξει τον κάπως φοβισμένο πλέον σύζυγότης. Ήταν ελαφρώς ξαναμμένη, μια και το είχε παρακάνει μετα τζιν με τόνικ, τα οποία κατέβαζε το ένα μετά το άλλο στηνπαμπ, για να πάρει θάρρος προτού μεταφερθεί η δράση στοδωμάτιο του ξενοδοχείου.

Η Λόραλιν πέταξε από πάνω της το δερμάτινο μπουφάντης και στράφηκε στον Κέβιν, ο οποίος είχε παγώσει.

«Λοιπόν, τι περιμένεις;»Εκείνος την κοίταξε απορημένος, σαν να μην καταλάβαινε

τι εννοούσε.«Βγάλε τα ρούχα σου. Αυτή τη στιγμή!» απαίτησε η

Λόραλιν.Το σώμα του ήταν ωχρό και λεπτό. Η Λόραλιν επέμεινε να

μη βγάλει τις μαύρες κάλτσες του, που του έφταναν λίγοπάνω από τον αστράγαλο. Της φάνηκε πως έτσι έμοιαζεακόμη πιο γελοίος. Τον διέταξε να καθίσει και του πέρασε τιςχειροπέδες. Τον έδεσε στη μοναδική καρέκλα του δωματίουκαι τον έστριψε έτσι ώστε να βλέπει το κρεβάτι.

Η Λιζ καθόταν στη γωνιά της, ολοένα και πιο ανήσυχη,νευρική. Είχε τα γόνατά της κολλημένα μεταξύ τους και μιαστάλα ιδρώτα είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο μέτωπό της,καθώς συνειδητοποιούσε ότι είχαν φτάσει στο σημείο χωρίςεπιστροφή.

«Όλη δική σου, Ντι», είπε η Λόραλιν.

Page 55: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ο Ντόμινικ κοίταξε τη Λιζ.«Έλα εδώ», είπε απαλά στη νεαρή γυναίκα. Εκείνη

σηκώθηκε. Της έριχνε ένα ολόκληρο κεφάλι.Την έπιασε από το πιγούνι και έφερε τα χείλη της πάνω

στα δικά του. Μπορούσε ακόμη να γευτεί το τζιν στην ανάσατης. Και να μυρίσει το σαμπουάν με το οποίο πρέπει να είχελούσει τα μαλλιά της νωρίτερα εκείνο το απόγευμα. Έναελαφρύ τρέμουλο διέτρεξε το σώμα της μόλις ήρθαν σεεπαφή. Μαγκώθηκε για λίγο κι ύστερα μαλάκωσε,παραδομένη στο χαλαρωτικό άγγιγμα των χειλιών του.

Με την άκρη του ματιού του ο Ντόμινικ μπορούσε ναδιακρίνει ένα πλατύ χαμόγελο να απλώνεται στο πρόσωποτης Λόραλιν έτσι όπως στεκόταν πίσω από την καρέκλαπάνω στην οποία είχε ακινητοποιήσει τον Κέβιν και περνούσεαφηρημένα τα μακριά δάχτυλά της ανάμεσα στα μαλλιά τουανακατεύοντάς τα. Αυτό του προκαλούσε ολοφάνερα ακόμημεγαλύτερη δυσφορία, καθώς η χωρίστρα του στο πλάιεξαφανίστηκε και ο ίδιος κατέληξε παιχνιδάκι στα χέρια τηςΛόραλιν, με τα μάτια γουρλωμένα.

Νιώθοντας τις αντιστάσεις της Λιζ να καταρρέουν ενώ οιγλώσσες τους συναντιόντουσαν, ο Ντόμινικ κατέβασε μεαργές κινήσεις τις παλάμες του στην πλάτη της σταματώνταςστα οπίσθιά της, μετρώντας το σφρίγος της επιδερμίδας τηςκαι την αντίδρασή της στο άγγιγμά του. Τα στόματά τουςχωρίστηκαν για λίγο κι εκείνη αναστέναξε βαθιά. Κι έκλεισετα μάτια της.

Page 56: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Το αριστερό του χέρι αναζήτησε το πλαϊνό φερμουάρ πουθα άνοιγε το μαύρο της φόρεμα.

«Επίτρεψέ μου», είπε η Λόραλιν και πέρασε γύρω τους,αφήνοντας το δέσμιο σύζυγο, που τα αχτένιστα μαλλιά τουστεφάνωναν πλέον τα χάλια του, ανήμπορο θεατή,ακινητοποιημένο στην καρέκλα του.

Το φερμουάρ αποδείχτηκε πως βρισκόταν στην πλάτη τουφορέματος. Η Λόραλιν πήρε θέση πίσω από τη Λιζ και άνοιξετο φόρεμα δαγκώνοντάς της συγχρόνως παιχνιδιάρικα τοαφτί, με το στόμα της σε απόσταση αναπνοής από τα χείλητου Ντόμινικ.

Η νεαρή παντρεμένη γυναίκα ρίγησε έτσι όπως ήτανστριμωγμένη ανάμεσά τους.

Το βλέμμα του συζύγου της ήταν καρφωμένο πάνω στοτρίο. Έμοιαζε να παρακολουθεί συνεπαρμένος τη σκηνή.Πόσο τον είχε προετοιμάσει η Λόραλιν για όσα συνέβαιναντώρα;

«Χέρια;» είπε η Λόραλιν κοφτά, οπότε η Λιζ σήκωσε ταχέρια της ψηλά κι η Λόραλιν της έβγαλε το φόρεμα, έτσι πουτο φτηνό ύφασμα τρίφτηκε ανάμεσα στα πρόσωπα τηςνεαρής γυναίκας και του Ντόμινικ.

Ο Ντόμινικ έκανε ένα βήμα πίσω. Η κοπέλα, με τηνανοιχτόχρωμη επιδερμίδα, στεκόταν αναψοκοκκινισμένη,μόνο με τα εσώρουχα και τις ψηλές κάλτσες της.

«Για να σε δούμε ολόκληρη», τη διέταξε η Λόραλιν. Η Λιζέλυσε το σουτιέν της κι ύστερα έσκυψε, ισορροπώντας με

Page 57: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κάποια δυσκολία πάνω στα ψηλά τακούνια της, για νακατεβάσει το ασορτί σλιπάκι. Έμεινε με τις λεπτές κάλτσες,και η Λόραλιν δεν επέμεινε να τις βγάλει.

Ο Ντόμινικ την παρατήρησε. Γεμάτοι μηροί, αλλά λεπτόςκορμός, στήθη με ερεθισμένες θηλές και ξυρισμένη ηβικήχώρα, όπου μια γραμμή κατέληγε στα χείλη της, τρυπημένοςαφαλός κι ένας ασημένιος σταυρός στο λαιμό της. Γκρίζαμάτια, κατακλυσμένα από ερωτήσεις.

Ένα αόρατο βάρος έφυγε από τους ώμους του Ντόμινικμόλις η Λιζ αποκαλύφθηκε. Τα σώματα των γυναικών είχαναυτή την επίδραση πάνω του, θεριεύοντας μέσα του μιαπαλίρροια τρυφερότητας.greekleech.info Από νεαρή ηλικίατον επηρέαζε το θέαμα των γυναικών, από τη στιγμή που είχεανταλλάξει δύο αυτοκινητάκια στο σχολείο για μια τράπουλαπου έδειχνε χυμώδεις γυμνίστριες να παίζουν και ναχαλαρώνουν στην παραλία, με τα γεννητικά τους όργανα ναέχουν ρετουσαριστεί, έτσι που περισσότερο θύμιζαν αρχαίαελληνικά αγάλματα παρά γυναίκες από σάρκα και οστά.Προφανώς είχε ερεθιστεί, όμως η κυρίαρχη αίσθηση ήτανπρώτα απ’ όλα αυτή του δέους και του θαυμασμού. Κι αυτόεξακολουθούσε να ισχύει μέχρι σήμερα.

Ήξερε, το ένιωσε στην ψυχή και στα λαγόνια του, πως θαέμενε για πάντα σκλάβος στη θέα του γυμνού γυναικείουσώματος.

Την αναπόλησή του διέκοψε η Λόραλιν, βουτώντας τη Λιζαπό τα μαλλιά για να την τραβήξει στο κρεβάτι. Πέρασε το

Page 58: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

χέρι της ανάμεσα στους μηρούς της κοπέλας.«Είναι αρκετά υγρή, Κέβιν, οφείλω να το πω», σχολίασε,

ρίχνοντας μια ματιά στον ακινητοποιημένο σύζυγό της, οοποίος καθόταν ανήμπορος στην καρέκλα, λίγα βήματαπαραπέρα. «Λοιπόν, αυτό ήθελες, έτσι δεν είναι;»

Ο Κέβιν παρέμεινε σιωπηλός.Η Λόραλιν κοίταξε τον κρεμασμένο πούτσο του.«Τη γυναίκα σου θα τη γαμήσει ένας άλλος άντρας κι εσύ

ούτε να καυλώσεις δεν μπορείς! Αξιοθρήνητος...»Βλέποντας το παιχνίδι της, ο Ντόμινικ αισθάνθηκε

αμήχανα. Δηλαδή τώρα έπρεπε να ξεντυθεί και να αποδώσειγνωρίζοντας ότι τον παρακολουθούσε με ιδιαίτεροενδιαφέρον όχι μόνο ο σύζυγος της γυναίκας, αλλά και τοάγρυπνο μάτι της Λόραλιν;

Θυμήθηκε εκείνη τη φορά με τη Σάμερ, όταν είχε τηναφελή έμπνευση να καλέσει τον Βίκτορ στο σπίτι. Τον άντραστον οποίο κακώς επέδειξε τη Σάμερ, εκείνη την τρομερήφορά, κι ο οποίος στη συνέχεια πρόδωσε την εμπιστοσύνητου και την ξελόγιασε, εκμεταλλευόμενος αυτό που οΝτόμινικ εξακολουθούσε να θεωρεί πως ήταν ο πόνος της.Όμως, με κάποιο τρόπο, η αίσθηση ήταν διαφορετική, καθώςείχε διαγράψει από το νου του την παρουσία του άλλου άντρα– τόσο λυσσώδες ήταν το πάθος του για τη Σάμερ εκείνη τημοιραία μέρα.

Η Λόραλιν σηκώθηκε και τον πλησίασε, περνώνταςτρυφερά την παλάμη της πάνω από το μάγουλό του. «Το

Page 59: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

δώρο μου για σένα, Ντι», είπε. «Φρόντισε να μας κάνειςόλους περήφανους, εντάξει;»

Ο Ντόμινικ άρχισε να ξεκουμπώνει το πουκάμισό του,ξέροντας πως όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω του.«Δική του ήταν η ιδέα, ε;» ρώτησε τη Λιζ. Όταν εκείνη έγνεψεκαταφατικά, ο Ντόμινικ την τράβηξε προς το μέρος του, έτσιώστε η γυναίκα να μπορεί να βλέπει το σύζυγό της ή νααντιλαμβάνεται τις αντιδράσεις του.

Έμοιαζε χαμένη, κι ο Ντόμινικ κατακλύστηκε από ένακύμα πάθους γι’ αυτή.

Την πήρε στην αγκαλιά του και τη φίλησε ξανά. Αυτή τηφορά αργά, νωχελικά, λαίμαργα. Μετέτρεπε έτσι την όλητελετουργία του πόθου σε κάτι απόλυτα προσωπικό,εξαφανίζοντας την παρουσία των άλλων από το κουκούλιμέσα στο οποίο κινούνταν οι δυο τους.

Ολοκλήρωσε το γδύσιμό του. Με την άκρη του ματιούτου, όπως μετακινούσε τη Λιζ πιο πάνω στο κρεβάτι, στηνκαλύτερη θέση για να τον πάρει μέσα της, διέκρινε φευγαλέατο χαμόγελο της Λόραλιν. Μια βουβή ενθάρρυνση από τηντελετάρχισσα.

Άνοιξε τα πόδια της Λιζ αποκαλύπτοντάς την καιδοκίμασε γαργαλιστικά την υγρασία της με την άκρη του,προτού αρχίσει να την τρυπάει, πόντο πόντο, βασανιστικά,ατελείωτα, σε μια προσπάθεια να κάνει αυτή την κρίσιμηστιγμή να κρατήσει για πάντα, μέχρι που μπήκε ολόκληροςμέσα της. Ήταν καυτή. Σφιχτή. Ένιωθε ήδη το βογκητό της,

Page 60: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

τον ήχο που ξεκινούσε βαθιά μέσα από τους πνεύμονές τηςσε κάθε του κάρφωμα ανηφορίζοντας προς το λαρύγγι της.Άκουσε κάποιον να παίρνει κοφτή ανάσα πίσω του, τηΛόραλιν ή τον Κέβιν, δεν είχε πια καμία σημασία.

Τα δυνατά χέρια του άρπαξαν τη μέση της νεαρήςπαντρεμένης γυναίκας και την έσφιξαν γερά, ώσπου οικινήσεις τους συγχρονίστηκαν άψογα.

Η στάση της Λιζ ήταν περίεργη, παθητική, τέτοια που δενκατόρθωνε να ερεθίζει τον Ντόμινικ. Ήταν σχεδόν τοαντίθετο της υποταγής και δεν του πρόσφερε την παραμικρήαίσθηση κυριαρχίας. Έβγαζε μια αδρανή μαλθακότητα, μιαέλλειψη πάθους και μια συστολή στην αντίδρασή της. ΗΛόραλιν τους πλησίασε, έχοντας αντιληφθεί την έλλειψηέντασης, και πέρασε την παλάμη της πάνω από το ζεστόμάγουλο της Λιζ.

«Απόλαυσέ το. Αφέσου», της ψιθύρισε στο αφτί.Το σώμα της γυναίκας χαλάρωσε για λίγο κι ύστερα

τινάχτηκε, είτε εξαιτίας της ενθάρρυνσης της Λόραλιν είτεαπό το συνδυασμό αυτής της παρέμβασης και τωνσυνεχιζόμενων, δυνατών κινήσεων του Ντόμινικ. Έναςαναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη της κι ο Ντόμινικαισθάνθηκε ένα σφίξιμο στο μαλακό κορμί της, καθώςεπέτρεπε επιτέλους στον ερεθισμό της να κυριαρχήσει στοσώμα και το μυαλό της.

Έχοντας διώξει ολότελα από το νου της την όληκατάσταση, το σκηνικό και τον ανήμπορο σύζυγό της εκεί

Page 61: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

παραδίπλα, η Λιζ τινάχτηκε πάνω στον πούτσο του Ντόμινικπροσκαλώντας τον μέσα της, καρφώνοντας λαίμαργα τοκορμί της πάνω του, σχεδόν με μανία, σαν να είχε στερηθείτην ηδονή από καιρό με τον Κέβιν και τώρα ήταναποφασισμένη να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να τοαπολαύσει.

Τόσο η Λόραλιν όσο και ο Ντόμινικ, παρατηρώντας τηναλλαγή που την κυρίευε, χαμογέλασαν.

Το δωμάτιο ζεστάθηκε.Ακινητοποιημένος στην καρέκλα του, ο Κέβιν

παρακολουθούσε αμίλητος τη γυναίκα του να γλυκαίνεταιαπό τα τινάγματα του Ντόμινικ, τις κινήσεις της να γίνονταιόλο και πιο φρενιασμένες έτσι όπως παλουκωνόταν πάνωτου, ξανά και ξανά, με τις ανάσες της να γίνονται κοφτές καιτο πρόσωπό της να συσπάται στα κύματα ηδονής που τηδιέτρεχαν, αυξάνοντας τη ροή της υγρασίας της.

Ο αυξανόμενος ενθουσιασμός της ερέθισε τον Ντόμινικ.Την έπιασε από τη μέση και ενορχήστρωσε το ρυθμό τωνανάποδων καρφωμάτων της πάνω του, νιώθοντας τονπούτσο του να σκληραίνει ακόμη περισσότερο μέσα της, νατην ανοίγει, να τη γεμίζει.

Ακούστηκε μια πνιχτή κραυγή, που ξεκίνησε από το βάθοςτου λαρυγγιού της και έσβησε στο κατώφλι των χειλιών της,καθώς τελείωνε με ένα σπασμό. Ο Κέβιν χλόμιασε. ΟΝτόμινικ αναρωτήθηκε αν αυτή ήταν η πρώτη φορά που είχεδει τη γυναίκα του να φτάνει στην κορύφωση.

Page 62: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Αφού τελείωσε με τη σειρά του και απαλλάχτηκε από τοαπαραίτητο προφυλακτικό, πετώντας το στο κλασικό πλεχτόκαλάθι του δωματίου, παρατήρησε πόσο απογοητευμένοςέστεκε ο Κέβιν δίπλα στον τοίχο, δεμένος ακόμη στηνκαρέκλα του, σαν να μην ήταν σίγουρος αν αυτό που είχεπαρακολουθήσει ήταν το θέαμα που ονειρευόταν (ή μήπωςφοβόταν;). Κι ο Ντόμινικ αναρωτήθηκε πώς θα ζούσε τοζευγάρι με τούτη την ανάμνηση.

Πεσμένη πλέον, η Λόραλιν ξεκλείδωσε τις ροζ χειροπέδεςκαι έδωσε στον Κέβιν τα ρούχα του, την ώρα που η Λιζανασηκωνόταν διστακτικά στο κρεβάτι, σχεδόν ζαλισμένη,όχι τόσο ως αποτέλεσμα των περιποιήσεων του Ντόμινικ –τοήξερε κι ο ίδιος άλλωστε– όσο επειδή άρχιζε νασυνειδητοποιεί τι είχε κάνει.greekleech.info

Το ζευγάρι εξακολουθούσε να ντύνεται σιωπηλά όταν ηΛόραλιν και ο Ντόμινικ έφυγαν από το δωμάτιο καιβρέθηκαν στο μισοσκόταδο του κεντρικού διαδρόμου τουμικρού ξενοδοχείου, με τους ξεθωριασμένους τοίχους και τιςαπροσδιόριστου χρώματος μοκέτες.

Έξω, τα δέντρα δίπλα στο Βρετανικό Μουσείο θρόιζανστο αεράκι που φυσούσε κι ο Ντόμινικ άρχισε να ψάχνει γιαταξί.

«Αχ, Λόραλιν», είπε, την ώρα που εκείνη έκλεινε τοφερμουάρ του δερμάτινου μπουφάν της για να προφυλαχτείαπό την ψύχρα της βραδιάς, «κάποια μέρα οι σκανταλιές σουθα μας βάλουν σε μπελάδες».

Page 63: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Το ξέρω», συμφώνησε εκείνη. «Όμως δεν ήτανχαριτωμένη η γυναικούλα του;»

«Αφού την έβρισκες χαριτωμένη, ίσως θα έπρεπε ναπαίξεις εσύ μαζί της», απάντησε ο Ντόμινικ.

«Μου πέρασε από το μυαλό, αλλά όταν έκλεινα τησυμφωνία για το σκηνικό με τον αντρούλη της, ήταν κάθετοςπως δεν έπρεπε να υπάρξει καμία γυναικεία συμμετοχή».

«Αλήθεια;»«Βεβαίως. Δεν το πρόσεξες όταν πέρασα το χέρι μου

ανάμεσα στα πόδια της που κόντεψε να πεταχτεί από τηνκαρέκλα; Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο προκατειλημμένοι...»

«Είσαι πραγματικός διάβολος, Λόραλιν», σχολίασε οΝτόμινικ ενώ σταματούσε ένα ταξί μπροστά τους.

«Καλύτερα διάβολος παρά βαρετή, πιστεύω». Γέλασε.

Τα μικρά ιντερλούδια της Λόραλιν ήταν αρκετά ευχάριστα,όμως δεν έκαναν καμία απολύτως διαφορά όταν ο Ντόμινικερχόταν και πάλι αντιμέτωπος με την οθόνη του υπολογιστή,επιχειρώντας να βρει τις κατάλληλες λέξεις και ιδέες χωρίςνα τον πλημμυρίσουν οι αναμνήσεις της Σάμερ. Η μνήμη τουέμοιαζε με σκληρό δίσκο, τόσο γεμάτο με αισθήματα καιεικόνες, που κόντευε να τιγκάρει, και πλέον αδυνατούσε ναεπεξεργαστεί άλλα στοιχεία, να τα κατανείμει με ψύχραιμοτρόπο.

Όλες οι γυναίκες που είχε γνωρίσει, η Σάμερ και όλες οιπροηγούμενες, ήταν παρούσες, διεκδικούσαν την προσοχή

Page 64: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

του, ένα ψήγμα καλοσύνης, και δεν υπήρχε τρόπος ναδιαγράψει καμιά τους. Αποτελούσαν πια κομμάτι του εαυτούτου, ήταν τα στοιχεία που τον είχαν διαμορφώσει.

Αμέσως μόλις έγραφε για κάποια από αυτές, ελπίζονταςπως μια καταγραφή των χαρακτηριστικών της, του χρώματοςτων ματιών της ή του τρόπου που μιλούσε ή κινούνταν,βγαλμένη ελεύθερα από το υποσυνείδητο, θα μπορούσε ναμετατραπεί στο σπόρο μιας ιστορίας, εκείνη άλλαζε μορφήκαι γινόταν μια άλλη, κι ύστερα μια άλλη, ώσπου ο Ντόμινικέχανε κάθε ίχνος πλοκής απ’ όπου επιχειρούσε να κρατηθεί.Πέρασε τον υπολογιστή του σε κατάσταση αναμονής,παραδίδοντας τη μισογραμμένη σελίδα στην πολύχρωμηγαλαξιακή έκρηξη του screensaver, και σηκώθηκε για νααπομακρυνθεί από το γραφείο.

Ρίχνοντας μια ματιά έξω απ’ το παράθυρο, διαπίστωσεπως ο ουρανός σήμερα ήταν γκρίζος αλλά καθαρός, δεφαίνονταν σημάδια επικείμενης βροχής. Έτσι, αποφάσισε νακάνει μια βόλτα, για να καθαρίσει το μυαλό του.

Το Χιθ ήταν προφανής προορισμός.Η ώρα ήταν περασμένη και οι πρωινοί δρομείς είχαν

λιγοστέψει και υστερούσαν κατά πολύ συγκριτικά με τουςενήλικες που έσπρωχναν καροτσάκια ή έσερναν πίσω τουςφασαριόζικα παιδιά ή με τους συνταξιούχους πουπερπατούσαν χαλαρά δίπλα στις λίμνες, χάζευαν τις πάπιεςκαι τις τάιζαν, παρά τις πινακίδες που τους ζητούσαν να μηντο κάνουν. Περνώντας από τη δεύτερη λιμνούλα που

Page 65: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ανοιγόταν παρακάτω, ο Ντόμινικ πήρε το πρώτο μονοπάτικαι τράβηξε αφηρημένος προς τη στενή γέφυρα που ένωνετούτο το κομμάτι με τις μεγαλύτερες περιοχές του πάρκου.

Αυτό ήταν που του άρεσε τόσο πολύ στο Λονδίνο: τααμέτρητα μέρη που είχε τη δυνατότητα να ανακαλύψει κανείςσε απόσταση λίγων λεπτών από τον κεντρικό δρόμο, σχεδόνπαντού, εκεί όπου μπορούσες να βρεθείς ανάμεσα σταδέντρα, αθέατος, σε ένα φιλόξενο καταφύγιο πρασινάδας καιφύσης. Τα μέρη αυτά είχαν ένα σχεδόν κρυφό χαρακτήρα πουτον συγκινούσε ιδιαίτερα, ανέδιδαν μια αίσθηση ησυχίας καιαπομόνωσης, στην καρδιά της αστικής ζούγκλας. Ένασημείο που προσφερόταν για μυστικά.

Ακολούθησε διαφορετική κατεύθυνση, επιλέγονταςενστικτωδώς την παρηγοριά ενός στριφογυριστού, οριακάορατού χωματόδρομου, όπου οι πυκνές φυλλωσιές τωνδέντρων έκρυβαν τον ουρανό. Μια δρομέας πλησίασετρέχοντας προς το μέρος του, οπότε εκείνος παραμέρισε γιανα της δώσει προτεραιότητα στο στενό μονοπάτι. Εκείνη τονευχαρίστησε με ένα κοφτό νεύμα του κεφαλιού. Ήταν μιακοπέλα με μαύρο κολάν κι έναν αταίριαστο χρωματικόσυνδυασμό σμαραγδένιου σατινέ σορτς και χοντρούβαθυπράσινου φούτερ. Τα σκούρα ξανθά μαλλιά της ήτανπιασμένα σφιχτά με ένα λαστιχάκι και η αλογοουρά τηςαναπηδούσε πίσω της, συνοδεύοντας με υπέροχοσυγχρονισμό την κίνηση του στήθους της, παρά τον προφανήπεριορισμό του αθλητικού σουτιέν της. Όπως πέρασε δίπλα

Page 66: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

του, ο Ντόμινικ άκουσε μια ψιλή μελωδία από τα ακουστικάτης, προτού σβήσει τελείως όταν η γυναίκα απομακρύνθηκετρέχοντας.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ήθελε να μάθει τι μουσικήάκουγε. Το θεωρούσε σημαντικό.

Σταμάτησε και κάθισε να χαλαρώσει πάνω σε ένανπεσμένο κορμό δέντρου, επιτρέποντας στη φευγαλέαανάμνηση του στήθους της κοπέλας και στο ληθαργικόρυθμό των κινήσεών της να τον συντροφέψουν για λίγο.

Άραγε να ήταν νοσοκόμα από το γειτονικό νοσοκομείο,φοιτήτρια ίσως, ή μήπως νοικοκυρά, τραπεζικός, υπάλληλοςκαταστήματος ή γραφείου; Οι πιθανότητες ήταν αμέτρητες.Χιλιάδες φαντασιώσεις ξεχύθηκαν στο νου του. «Σταμάτα»,«Γδύσου», «Αποκαλύψου μπροστά μου»... Όχι να τη βάλειαπλώς να γδυθεί, αλλά με κάποιο τρόπο να αποκαλύψει τιυπήρχε κάτω από την επιδερμίδα της, τι σκέψεις περνούσαναπό το μυαλό της... Όπως είχε επιχειρήσει κάποτε να κάνει μετη Σάμερ. Όλα τόσο παράλογα. Έδιωξε γρήγορα τούτες τιςσκέψεις από το νου του.

Σήκωσε τους ώμους, στάθηκε όρθιος και προχώρησε.Όμως οι αναμνήσεις της Σάμερ επέμεναν. Ηεπιφυλακτικότητά της την πρώτη φορά που συναντήθηκαν. Ηπρότασή του, το κονσέρτο που είχε δώσει εδώ, μόνο γιαεκείνον. Η φλόγα και το πάθος που τη σάρωνε ενώ κρατούσετο βιολί της, κατακλύζοντας το Χιθ με τη μουσική της.

Εκείνη η εξέδρα μουσικής. Ήθελε να βρει ξανά εκείνη την

Page 67: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

εξέδρα. Το μέρος όπου είχε παίξει η Σάμερ, μια βαθιάριζωμένη εικόνα που του ήταν αδύνατο να κρατήσει μακριάαπό τη σκέψη του. Το τοπίο, τα χρώματα του γρασιδιού καιτου ουρανού, η όψη του προσώπου της ενώ χανόταν στημουσική της.

Η Σάμερ να παίζει στην εξέδρα μουσικής μέσα στο πάρκο:το χαμένο του αριστούργημα.

Προχώρησε μέσα στο πάρκο, διέκρινε μια αμυδρή υποψίααφύσικου χρώματος στο βάθος. Κινήσεις. Σιλουέτες, πέρααπό το τείχος των δέντρων που λιγόστευαν. Βαδίζονταςπροσεκτικά, φροντίζοντας ώστε τα ρούχα του να μηνπιαστούν στους γύρω θάμνους, έφτασε στο ξέφωτο. Παιδιάέτρεχαν ολόγυρα, ποδήλατα κινούνταν στα γύρω μονοπάτια,και στο βάθος η σαν κιόσκι εξέδρα.

Ανηφορίζοντας στο λοφίσκο που οδηγούσε στηνκατασκευή από τσιμέντο και σίδερο, ένιωσε τις πρώτεςσταγόνες βροχής, καθώς ο ουρανός ξεσπούσε την οργή του.Κάτω από τη στέγη της εξέδρας είχε συγκεντρωθεί μιαετερόκλητη ομάδα από νταντάδες, κουρασμένες μανάδες καιάτακτα παιδιά, παρακολουθώντας αδιάφορα την καταιγίδα.

Μία από τις μητέρες σε μια γωνία, με την μπλούζα τηςξεκούμπωτη, πρόσφερε το στήθος της σε ένα μωρό. Τοκεφαλάκι του βρέφους ήταν σχεδόν άτριχο και η επιδερμίδατου ντελικάτα ροδαλή, ενώ το προσωπάκι του είχε σφιχτεί, σεμια παρωδία είτε απόλυτης αυτοσυγκέντρωσης είτε απλώςύπνου. Ο Ντόμινικ κάθισε και τους χάζευε, βαθιά

Page 68: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

γοητευμένος, μέχρι τη στιγμή που η μητέρα τον αντιλήφθηκεπου τους κοίταζε και του έριξε μια φαρμακερή ματιά.Αναγκάστηκε να απομακρυνθεί, να επιστρέψει στο ξέφωτοκαι στη βροχή, θυμωμένος με τον εαυτό του καιεκνευρισμένος από το γεγονός πως πλέον ήτανυποχρεωμένος να μοιράζεται τη μαγεία αυτού του σημείου μεόλους εκείνους τους ξένους.

Η Λόραλιν είχε φέρει παρέα επιστρέφοντας από την έξοδότης το προηγούμενο βράδυ.

Παρόλο που το υπνοδωμάτιό της βρισκόταν σε άλλοόροφο του σπιτιού, ο Ντόμινικ ξαγρύπνησε το μεγαλύτερομέρος της νύχτας από τους θορύβους που αναπόφευκταέκαναν οι δύο γυναίκες: πνιχτά βογκητά, ξαφνικές τσιρίδες,σιγανά γουργουρητά ηδονής ή πόνου, ακατάληπτες λέξειςπου έβγαιναν σαν ψίθυροι ή επιφωνήματα σε στιγμέςκορύφωσης, μια ολόκληρη συμφωνία διαρκούς πάθους.

Διέκρινε φευγαλέα τη συντροφιά της Λόραλιν όπωςκατέβαινε να πάρει το πρωινό του την επόμενη μέρα, την ώραπου η κοπέλα έφευγε. Goth χτένισμα, μαλλιά βαμμένακατάμαυρα και κομμένα κοντά ερασιτεχνικά με στομωμένοψαλίδι, ένα τσόκερ απ’ όπου κρεμόταν ένα ασημένιο κρανίο,σαν κολάρο που χώριζε το κεφάλι της από το υπόλοιποσώμα της, και διάφορα ξεθωριασμένα τατουάζ πουκατηφόριζαν από πάνω μέχρι κάτω στο δεξί της πόδι. ΟΝτόμινικ χάρηκε που δεν του πρότεινε η Λόραλιν να τους

Page 69: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κάνει παρέα.Η Λόραλιν, αφού συνόδευσε τη φίλη της μέχρι την πόρτα,

φορώντας μονάχα ένα σατινέ εσώρουχο κι ένα ξεκούμπωτοαντρικό πουκάμισο, επέστρεψε στην κουζίνα και έδωσε στονΝτόμινικ μια κούπα φρέσκου καφέ.

«Καινούρια;» τη ρώτησε εκείνος όπως έπαιρνε τον καφέ.«Ναι. Την πέτυχα σε μια συναυλία», απάντησε η Λόραλιν.«Δεν την έκοψα για φίλη της κλασικής μουσικής»,

σχολίασε ο Ντόμινικ.«Μπα. Ροκ εν ρολ, φίλε. Έκανε παρέα με κάτι τύπους με

τους οποίους είχα συνεργαστεί παλιότερα. Neo punk, ή πώςαλλιώς αυτοαποκαλούνται. Με προσκάλεσαν να τους δω ναπαίζουν στο Κάμντεν. Ε, ήταν κι αυτή, και, ξέρεις» –έναπονηρό χαμόγελο απλώθηκε στα γεμάτα χείλη της– «το έναέφερε το άλλο».

«Η ποικιλία των προτιμήσεών σου δε θα πάψει ποτέ να μεεντυπωσιάζει», επισήμανε εκείνος.

«Είμαι πρόθυμη να δοκιμάσω τα πάντα από μία φορά»,δήλωσε η Λόραλιν. «Όμως ήξερα πως δεν ήταν ο τύπος σου,οπότε δεν επιχείρησα να σε ξυπνήσω».

«Και γι’ αυτό θα σου είμαι αιώνια ευγνώμων...»Παραλίγο να φτύσει τον καφέ του. Η Λόραλιν είχε ξεχάσει

να προσθέσει ζάχαρη.«Πρόσεχε...»«Λοιπόν, τι κάνεις σήμερα;» τη ρώτησε.«Πρέπει να είμαι στο στούντιο στο Γουίλεσντεν από τις

Page 70: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

δώδεκα και μετά. Είμαι κλεισμένη για την υπόλοιπηεβδομάδα. Τα παιδιά της μπάντας δε φαίνεται να έχουναποφασίσει τι είδους ήχο γυρεύουν. Ο μόνος λόγος πουχρειάζονται ένα τσέλο είναι επειδή ο μπασίστας επιμένει ναυπάρχει στο κομμάτι ένα χρώμα που να θυμίζει το “EleanorRigby” των Beatles, τρέχα γύρευε τώρα».

Ο Ντόμινικ περιορίστηκε να κατανεύσει αντιμέτωπος με τηχειμαρρώδη απάντησή της.

«Εύκολα φράγκα», συνέχισε η Λόραλιν. «Δενπαραπονιέμαι. Την περισσότερη ώρα κάθομαι και διαβάζωπεριοδικά, αλλά πληρώνομαι κανονικά. Εσύ; Προχωράει τοκαινούριο βιβλίο;»

Ο Ντόμινικ είχε πάρα πολύ καιρό να ακούσει το εν λόγωκομμάτι των Beatles και στην αρχή δεν ήταν σίγουρος ανπεριλάμβανε πράγματι τσέλο. Μήπως ήταν κάποιο άλλοέγχορδο;

«Μπα, όχι ιδιαίτερα», παραδέχτηκε σχετικά με το βιβλίοτου, με το μυαλό του ξαφνικά αλλού και μουρμουρίζονταςμέσα του το σκοπό του «Eleanor Rigby».

Η Λόραλιν πήγε τις άδειες κούπες στο νεροχύτη και άφησετο νερό να τρέξει για λίγο πάνω τους προτού τις βάλει στοπλυντήριο πιάτων.

«Αν έχεις τόσες αμφιβολίες γι’ αυτά που γράφεις, θαμπορούσες να με αφήσεις να τους ρίξω μια ματιά. Δε θαβοηθούσε αυτό;» πρότεινε.

«Χμμμ...» έκανε ο Ντόμινικ, δήθεν πως έβρισκε την

Page 71: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πρόταση ενδιαφέρουσα.«Μου άρεσε το παριζιάνικο μυθιστόρημα», συμπλήρωσε η

Λόραλιν. «Πολύ. Και δεν το λέω επειδή είμαστε φιλαράκια,ξέρεις».

Ο Ντόμινικ δεν είχε έτοιμο κάτι που θα αισθανόταν άνετανα της δείξει, όχι ακόμη. Μονάχα μερικές ημιτελείς σκηνές,κάποιες γενικές περιγραφές τυχαίων χαρακτήρων,πληροφορίες για διάφορα μέρη και πράγματα, ερωτικέςσκηνές στα όρια της χυδαιότητας, μεταξύ απρόσωπωνχαρακτήρων με τους οποίους ούτε καν ο δημιουργός τουςδεν μπορούσε να νιώσει κάποιο δέσιμο. Ένα μάτσο χάλια, τοήξερε πολύ καλά. Λες και ο οδικός χάρτης για τη συγγραφήτου βιβλίου είχε χαθεί, το τρένο πάνω στο οποίο βρισκόταναπείχε ακόμη χιλιόμετρα από το να φτάσει στο σταθμό.

«Πού χάθηκες πάλι;»Η Λόραλιν τον κοιτούσε να στέκεται εκεί αμίλητος, με το

μυαλό του να ταξιδεύει αλλού.«Σύνελθε».«Συγνώμη. Αφαιρέθηκα».«Το βιβλίο σκεφτόσουν;»«Μάλλον. Ναι».«Θα μπορούσες να μου μιλήσεις γι’ αυτό, για την ιστορία

που ελπίζεις να διηγηθείς. Ίσως έτσι καταφέρεις νασυγκροτήσεις καλύτερα τις ιδέες σου».

Ο Ντόμινικ συγκράτησε ένα κύμα εκνευρισμού. Η Λόραλινήταν μουσικός. Ήξερε πώς να ερμηνεύει, όχι να δημιουργεί.

Page 72: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Τι ήξερε από συγγραφή; Κι αμέσως συνειδητοποίησε πόσοάδικα την αντιμετώπιζε. Εκείνη μονάχα να βοηθήσειπροσπαθούσε.

«Δεν έχω κάποια ιστορία. Μόνο ένα αόριστο πλαίσιο,πάνω στο οποίο κρεμάω χαρακτήρες και διάφορα μέρη»,ομολόγησε. «Απλά δε μου βγαίνει. Ό,τι γράφω μου φαίνεταικοινότοπο, έχει γίνει ήδη αμέτρητες φορές, και σίγουρακαλύτερα. Δυσκολεύομαι. Να βρω μια ιστορία».

«Δεν έχεις βρει καν την ιστορία;» επανέλαβε εκείνη, με ταμάτια γουρλωμένα, σαν να άρχιζε μόλις τώρα νασυνειδητοποιεί την έκταση της αποτυχίας του.

«Ναι», ξεφύσησε εκείνος.Τον γλίτωσε το κουδούνι της εξώπορτας. Από το

παράθυρο της κουζίνας διέκρινε ένα κόκκινο φορτηγάκι τουταχυδρομείου, είχε έρθει ένας ταχυδρόμος να παραδώσεικάποιο δέμα. Προφανώς κι άλλα βιβλία απ’ αυτά που είχεπαραγγείλει στο πλαίσιο της ανερμάτιστης έρευνάς του.

«Ανοίγω εγώ».Κατέβηκε τρέχοντας τα σκαλοπάτια και υπέγραψε για να

παραλάβει το δέμα χωρίς να μπει καν στον κόπο να κοιτάξειτο πρόσωπο του άντρα που του παρέδιδε το ελαφρύ πακέτο.Επρόκειτο για έναν ταξιδιωτικό οδηγό για τη νυχτερινή ζωήτου Βερολίνου και ένα μυθιστόρημα που διαδραματιζότανεκεί τη δεκαετία του ’60, βιβλία που είχε αγοράσει με τοπάτημα ενός κουμπιού, παρορμητικά, πριν από μία μόλιςεβδομάδα, όταν πειραματιζόταν με τη σκέψη να τοποθετήσει

Page 73: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

το νέο μυθιστόρημα στη γερμανική πρωτεύουσα. Πράγμαπου, μέχρι την επομένη, είχε συνειδητοποιήσει πως ήτανβλακώδης ιδέα, αφού όχι μόνο δεν είχε ταξιδέψει ποτέ στοΒερολίνο, αλλά δε μιλούσε καν γερμανικά.

Ακούμπησε το καφετί χαρτονένιο δέμα στο πάτωμα,δίπλα στα λασπωμένα αθλητικά παπούτσια που είχε βγάλεικαι παρατήσει εκεί επιστρέφοντας από το Χιθ τηνπροηγούμενη μέρα.

Η ψηλή και βαριά θήκη του βιολοντσέλου της Λόραλινέστεκε στη γωνία του διαδρόμου, στολισμένη με ετικέτες,αναμνηστικά ταξιδιών σε ξενοδοχεία μακρινά και κοντινά,πάσα για πρόσβαση στα παρασκήνια και άλλα αυτοκόλληταπου είχε κολλήσει στην επιφάνειά της.

Ένα από τα αυτοκόλλητα είχε αρχίσει να ξεκολλά,παρατήρησε ο Ντόμινικ, ένα χαρτί που διαφήμιζε τις χάρεςτου Royal e Golf Grand Hotel στο Κουρμαγέρ. Πού ήταναυτό; Κάπου στην Ελβετία ή στην Ιταλία, είχε την εντύπωση.Πότε είχε πάει εκεί η Λόραλιν; Ήταν χιονοδρομικό κέντρο,άρα μάλλον απίθανο να διέθετε δραστήρια μουσική σκηνή.Μήπως να τη ρωτούσε.

Με την περιέργειά του να έχει αφυπνιστεί, συνέχισε νακοιτάζει τη συλλογή από ετικέτες που στόλιζαν τη θήκη τουβιολοντσέλου.

Οι ιδέες πηγάζουν από το πουθενά. Δεν έχουν λογική.Σκάνε απροειδοποίητα μπροστά σου. Χωρίς αρχή, μέση καιτέλος.

Page 74: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ήταν λες και κάτι κούμπωσε μέσα του.Το μουσικό όργανο. Τα ταξίδια του. Η ιστορία πίσω απ’

όλα εκείνα τα αυτοκόλλητα, τα ονόματα ξενοδοχείων, τιςετικέτες και τα σκισμένα υπολείμματα από τα χαρτιά πουκολλούσαν οι αεροπορικές εταιρείες.

Εκεί κρυβόταν η ιστορία του.Αυτή που μέχρι εκείνη τη στιγμή του ξεγλιστρούσε. Ήταν

λες κι όλο εκείνο το διάστημα είχε τυφλωθεί και δεν έβλεπετο προφανές.

Δε χρειαζόταν να είναι μια ιστορία ανθρώπων.Στο βιβλίο που διαδραματιζόταν στο Παρίσι έγραφε για

μια εναλλακτική, φανταστική εκδοχή της Σάμερ. Για ένανκόσμο στο παρελθόν, όταν δεν ήταν μουσικός, δεν είχε βιολί.

Αυτή τη φορά θα έγραφε για το μουσικό της όργανο.Αυτό που της είχε αγοράσει ο ίδιος.

Για το βιολί.Την ιστορία ενός βιολιού.

Page 75: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

3

It’s Only Rock ’n’ Roll

«ΠΑΝΤΑ ΤΟ ’ΞΕΡΑ πως ήσουν αουτσάιντερ», σχολίασε ηΦραν με αυτάρεσκο τόνο.

Έγερνε προς τα πίσω, πάνω στην πλάτη του καθίσματοςτου αυτοκινήτου, με το κεφάλι της σχεδόν να ακουμπά πάνωστον ώμο του Κρις.

Διασχίζαμε με ταχύτητα το Λονδίνο μέσα σε ένα ταξί,επιστρέφοντας και οι τρεις στο διαμέρισμα στο Κάμντεν. Είχαεγκατασταθεί προσωρινά στο σπίτι του Κρις μέχρι νακαταφέρω να βρω κάτι δικό μου. Η Φραν μοιραζόταν τοδωμάτιό μου μέχρι να βρει κι εκείνη τα πατήματά της, οπότετα πράγματα ήταν στριμωγμένα συγκριτικά με το διαμέρισμαόπου έμενα με τον Σιμόν στη Νέα Υόρκη, αλλά προς τοπαρόν τουλάχιστον είχαμε αποφύγει τους γερούς καβγάδες.

Ήταν νωρίς το πρωί του Σαββάτου. Γυρνούσαμε από μιαέξοδό μας που γιορτάσαμε το ότι ήμασταν εργένηδες σε έναχορό για τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου στο Torture Garden,κάτι που, παραδόξως, ήταν ιδέα της Φραν.

Με βοηθούσε να ξεπακετάρω και είχε βρει μιαφωτογραφία που είχα ξεχάσει πως είχα καν μαζί μου, στηνοποία πόζαρα εγώ και η παλιά μου φίλη η Σάρλοτ, στο

Page 76: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πρώτο κλαμπ φετιχιστών που είχα πάει.Μπορεί ο Ντόμινικ να ήταν ο πρώτος κυρίαρχος εραστής

μου, αλλά η Σάρλοτ ήταν εκείνη που με είχε φέρει αρχικά σεεπαφή με το χώρο του φετιχισμού και μ’ εκείνη στο πλευρόμου είχα αρπάξει τις πρώτες μου ξυλιές και είχαπαρακολουθήσει άλλους φετιχιστές να κάνουν τα δικά τους.Είχαμε απομακρυνθεί μετά από ένα πάρτι που εξελίχθηκεάσχημα. Τα είχε ρίξει στον Ντόμινικ κι εγώ δεν είχα καταφέρεινα συγκρατήσω τη ζήλια μου, και παρότι δεν της κρατούσαπια κακία, δεν είχα μπει στη διαδικασία να επικοινωνήσω μαζίτης από τότε.

Η φωτογραφία, η οποία μου έφερε στο νου όμορφεςαναμνήσεις, είχε τραβηχτεί από κάποιον από τουςπεριφερόμενους φωτογράφους του κλαμπ. Η Σάρλοτ, σε μίααπό τις πιο αλτρουιστικές στιγμές της, είχε φτιάξει ένααντίγραφο και μου το είχε δώσει. Σ’ αυτή τη φωτογραφίαλοιπόν φορούσε ένα έντονα κίτρινο λάτεξ φόρεμα μεκόκκινους κεραυνούς στο πλάι. Περισσότερο χιτώνα θύμιζεπαρά φόρεμα, και ήταν τόσο χαμηλό στο ντεκολτέ ώστεφαίνονταν οι μισές ρώγες της.

Εγώ ήμουν σεμνότερα ντυμένη, με έναν ανοιχτό μπλεσατέν κορσέ, δαντελωτό εσώρουχο και ημίψηλο.Στεκόμασταν στο κατάστρωμα του σκάφους όπου είχεδιοργανωθεί το πάρτι και γελούσαμε με κάτι που λέγαμεμεταξύ μας, ενώ το ημίψηλο έπεφτε λοξά στο πρόσωπό μου,δίνοντάς μου μια σκανταλιάρικη έκφραση.

Page 77: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Ωραίο πάρτι πρέπει να ήταν», σχολίασε η Φρανκοιτάζοντας τη φωτογραφία.

«Α, δεν ήταν τίποτα σπουδαίο», απάντησα εγώ,διατηρώντας ουδέτερη τη φωνή μου, ελπίζοντας πως δε θαεπέμενε να το συζητήσουμε,

Όμως η Φραν διέθετε και αντίληψη και επιμονή, οπότεσυνέχισε να μου κάνει ερωτήσεις.

Έπειτα από συνεχή πίεση, της είπα για τη λέσχη,παρακάμπτοντας τις λεπτομέρειες για το πώς είχα αρπάξει τιςπρώτες μου ξυλιές κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της Σάρλοτκαι του υπευθύνου.

«Εγώ θα πάω», μου ανακοίνωσε. Έπιασε το iPad της καικάτι έγραψε, εμφανίζοντας την ιστοσελίδα της λέσχης. «Ω»,έκανε, «οργανώνουν κάτι για τον Άγιο Βαλεντίνο, αύριο τοβράδυ. Κάτι σαν γιορτή κόντρα στη γιορτή. Τέλεια. Τησιχαίνομαι τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου».

«Ειλικρινά, δε νομίζω ότι σου θα σου ταίριαζε αυτό τοπάρτι».

«Κι εσύ πού ξέρεις ποια πάρτι μου ταιριάζουν;» μουαντιγύρισε ενοχλημένη. «Έχουμε ιδωθεί ελάχιστα τατελευταία πέντε χρόνια». Σούφρωσε τα χείλη της και πέρασετα δάχτυλά της μέσα από τα κοντά ξανθά μαλλιά της, σαν ναμου έδειχνε πως δε σήκωνε αντιρρήσεις.

Ο Κρις, εν τω μεταξύ, στεκόταν στην πόρτα καιπαρακολουθούσε τη σκηνή. «Αν πάτε, έρχομαι κι εγώ μαζίσας».

Page 78: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Καλά, πρόβες δεν έχεις εσύ;» τον ρώτησα χαλαρά. Ηπρώτη τους εμφάνιση με τους Holy Criminals ήτανπρογραμματισμένη για το βράδυ του επόμενου Σαββάτου.

«Έχουμε κανονίσει ένα σωρό πρόβες. Δεν πρόκειται νασας αφήσω να βγείτε από το σπίτι ντυμένες με τα εσώρουχάσας χωρίς να έχετε κάποιον να σας προσέχει».

«Όπως θες», συμβιβάστηκα απρόθυμα. Ήξερα καλά τηΦραν και ήμουν σίγουρη πως θα πήγαινε μόνη της ακόμη κιαν έλεγα όχι. Τουλάχιστον έτσι θα μπορούσα να τουςπαρακολουθώ διακριτικά.

Η Φραν εξαφανίστηκε την επόμενη μέρα για να βρειστολές για την ίδια και τον Κρις, στην υπαίθρια αγορά τουΠορτομπέλο. Επέστρεψε με βλέμμα που γυάλιζε, φορτωμένησακούλες με ρούχα. Στη συνέχεια έντυσε έναν εξαιρετικάδιστακτικό Κρις με ένα παλιό γαμπριάτικο κοστούμι μεγιλέκο, το οποίο κατόπιν κάλυψε με θεατρικό μέικ απ, για ναδώσει την εικόνα κάποιου που είχε σκοτωθεί ανήμερα τουγάμου του και βγήκε από τον τάφο του εκατό χρόνιααργότερα. Για την ίδια επέλεξε μια ασορτί στολή, ένασκισμένο νυφικό φόρεμα, με τα μαλλιά της χτενισμένα μεάφθονο ζελέ, προσθέτοντας μια ιδιαίτερη πανκ νότα στο lookζόμπι που έβγαζε.

«Δεν αντέχω τα pin-up girls», είπε ρουθουνίζοντας ότανπρότεινα να της κάνω ένα ρετρό χτένισμα με μπούκλες.

Εγώ φορούσα λάτεξ για πρώτη φορά· μια τοσοδούλαστολή ναύτη που είχα αγοράσει από μια αλυσίδα

Page 79: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

καταστημάτων στο διαδίκτυο η οποία πρόσφερε τηδυνατότητα εξπρές παράδοσης, οπότε την παρέλαβα πάνωστην ώρα. Ντρεπόμουν τόσο, που δε βρήκα το θάρρος ναζητήσω βοήθεια για να τη φορέσω, έτσι αλείφτηκα μελιπαντικό προκειμένου να καταφέρω να κουμπώσω το στενόσακάκι και το ασορτί γαλανόλευκο ριγέ καυτό σορτσάκι, μεαποτέλεσμα να αισθάνομαι πως κολλούσα. Ένιωθα άβολακαι φοβόμουν πως θα σκάλωνα κάπου και θα σκιζόταν τολεπτό ελαστικό υλικό αφήνοντάς με γυμνή στην πίστα.

Όταν φτάσαμε, η Φραν έδειξε να αισθάνεται πολύ άνετααπό την πρώτη στιγμή. Περνούσε από το ένα δωμάτιο στοάλλο, ανυπομονώντας να εξερευνήσει κάθε γωνιά καιδιάδρομο ενός παλιού κινηματοθέατρου που ήταν γεμάτο μεκόσμο, σε μία από τις μεγαλύτερες βραδιές της χρονιάς.

Αγριοκοίταξε τον Κρις, ο οποίος παρατηρούσε το πλήθοςμε γουρλωμένα μάτια. «Σπουδαίος αστέρας του ροκ θαγίνεις», είπε, «αν βρίσκεις σοκαριστικές αυτές τις εικόνες.Βάζω στοίχημα πως ο Βίγκο Φρανκ έχει ένα καμαρίνι γεμάτογυμνές γυναίκες. Και άντρες, κατά πάσα πιθανότητα».

«Μην αρχίζεις», βόγκηξε ο Κρις. «Νομίζω πως κάθεγνωστή μού έχει τηλεφωνήσει από τότε που κυκλοφόρησανοι αφίσες για να μου ζητήσει πάσο για τα καμαρίνια».

«Εμένα δεν είναι ο τύπος μου», απάντησε η Φραν, «αλλάνομίζω πως μια χαρά θα ταίριαζε με τη Σάμερ. Εκείνη μια ζωήτην τραβούσαν σαν μαγνήτης τα κακά παιδιά».

Κοκκίνισα. Ο Βίγκο Φρανκ ήταν μισός Δανός και μισός

Page 80: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ιταλός, και οι Holy Criminals, ήδη γνωστοί στην Ευρώπη,είχαν ξεπεταχτεί θαρρείς από το πουθενά στη ΜεγάληΒρετανία, γνωρίζοντας ξαφνικά τεράστια επιτυχία όταν οτραγουδιστής του συγκροτήματος φωτογραφήθηκε την ώραπου έβγαινε παραπατώντας από ένα ξενοδοχείο στο Τσέλσιόχι με μία, αλλά με τρεις γυναίκες, ανάμεσα στις οποίες τηνεγγονή ενός Συντηρητικού πολιτικού και μια νεαρή ηθοποιόπου είχε κάνει όνομα παίζοντας σε οικογενειακές ρομαντικέςκωμωδίες παραγωγής της Disney. Ο Βίγκο απέκτησε αμέσωςτη φήμη θεϊκού γυναικά, την ίδια στιγμή που οι συνοδοί τουκατακεραυνώνονταν από τον Τύπο, πράγμα που προκάλεσεακόμη μεγαλύτερο σάλο όταν φεμινιστικές οργανώσειςξεσηκώθηκαν ως προς τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά πουεφάρμοζαν τα μέσα ενημέρωσης.

Στη συνέχεια αυτής της απρόσμενης επιτυχίας, οι HolyCriminals κατηγορήθηκαν ότι είχαν ξεπουληθεί και ότι ηάλλοτε ανεξάρτητη προσέγγιση του Βίγκο είχε εγκαταλειφθείγια χάρη ενός μαζικού ακροατηρίου ικανού να γεμίζει στάδια.Σύμφωνα με τον Κρις, ο Βίγκο είχε καταφέρει να διατηρήσειτο κύρος του στις τάξεις των συναδέλφων μουσικών,αποκτώντας τη φήμη του υποστηρικτή μικρών σχημάτων πουπροσπαθούσαν να ακουστούν.

Είχε γνωρίσει τον Κρις σε ένα πάρτι, όπου έκανε παρέα μετους Black Hay, άλλο ένα μικρό συγκρότημα με το οποίοπραγματοποιούσαν κοινές εμφανίσεις κάποιες φορές και τοοποίο είχε μόλις υπογράψει συμβόλαιο με τη δισκογραφική

Page 81: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

εταιρεία των Holy Criminals.«Τέλος πάντων», είπε ο Κρις, «για εσάς τις δύο κατάφερα

να εξασφαλίσω τα πολυπόθητα πάσα, επομένως φαντάζομαιπως θα ανακαλύψουμε σύντομα την αλήθεια».

Η Φραν κατενθουσιάστηκε. «Τώρα καταλαβαίνω γιατί δενπερνάς από την πατρίδα, Σαμ», είπε. «Το Λονδίνο παραείναιδιασκεδαστικό».

Ένας από τους φωτογράφους του κλαμπ ρώτησε ανμπορούσε να μας βγάλει φωτογραφία. Προτού προλάβω νααπομακρυνθώ, ο Κρις και η Φραν είχαν δεχτεί, παίρνονταςαμφότεροι τρομακτικές πόζες τεράτων.

Εγώ κατέβασα το ναυτικό καπέλο μου για να καλύψω τοπρόσωπό μου την ώρα που άναβε το φλας. Δεδομένου ότιείχε γίνει γνωστό το όνομά μου και είχα αποκτήσει ένασυντηρητικό κοινό, ανησυχούσα περισσότερο για τη δημόσιαεικόνα μου.

«Είσαι σίγουρη πως δεν έχεις πρόβλημα που βγήκεςφωτογραφία;» με ρώτησε ο φωτογράφος, έχονταςπαρατηρήσει το δισταγμό μου.

Ήρθε δίπλα μου για να μου δείξει τη φωτογραφία καιστάθηκε κοντά για να μη χρειαστεί να ξεκρεμάσει τη μηχανήόπως την είχε περασμένη στο λαιμό του. Είχε πλατύχαμόγελο και φιλικά μάτια, μακιγιαρισμένα με σκούρομολύβι, έτσι που ταίριαζε με τα ρούχα του, ένα λάτεξ μοβπουκάμισο, τόσο σκούρο που έμοιαζε μαύρο, και περικάρπιαστο ίδιο χρώμα, τα οποία έφταναν σχεδόν μέχρι τον αγκώνα

Page 82: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

του, σε στιλ μονομάχου.«Όχι, εντάξει», είπα, κοιτάζοντας τη φωτογραφία στην

οθόνη. Ήταν πετυχημένη. Η Φραν και ο Κρις ήταναγνώριστοι με το βαρύ μέικ απ που φορούσαν κι εγώ θαμπορούσα να ήμουν μια οποιαδήποτε κοπέλα με τη ναυτικήστολή μου και το καπέλο να καλύπτει σχεδόν ολόκληρο τοπρόσωπό μου, μια και φαινόταν μονάχα το περασμένο μεκραγιόν χαμόγελο και μια υποψία από τα κόκκινα μαλλιάμου, που έκαναν έντονη αντίθεση πάνω στο λευκό χρώμα μετο οποίο είχε καλύψει η Φραν τον ώμο της.

«Στείλε μου ένα email αν αλλάξεις γνώμη», είπε, δίνοντάςμου μια λιτή μαύρη επαγγελματική κάρτα πάνω στην οποίαήταν τυπωμένο το όνομά του με μια λευκή απλήγραμματοσειρά. Τζακ Γκρέισον. Το όνομα κάτι μου θύμιζε.

«Τελειώνετε με το φλερτάρισμα καμιά ώρα», γκρίνιαξε ηΦραν. «Θέλουμε να πάμε να χορέψουμε!»

Ο Τζακ είχε προχωρήσει ήδη λίγο παρακάτω για νατραβήξει άλλη φωτογραφία, με το ψηλό κορμί του λυγισμένοελαφρά και τη μεγάλη μηχανή να καλύπτει το ένα του μάτικαι το μισό από το πλατύ χαμόγελό του.

Φύγαμε για να βρούμε τη μουσική και στη διαδρομήπεράσαμε από το μπουντρούμι. Η Φραν έριξε μια γρήγορηματιά μέσα, αλλά δεν έδειξε να ενδιαφέρεται για όσασυνέβαιναν εκεί.

«Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα», είπε ανασηκώνοντας τουςώμους, χωρίς να ασχοληθεί περισσότερο.

Page 83: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ακούγοντας τα σιγανά βογκητά και το σφύριγμα τωνμαστιγίων που έβρισκαν επιδερμίδα, ευχήθηκα να μην είχαπάει εκεί με την αδερφή μου και τον καλύτερό μου φίλο.

Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά πουφόρεσα σκοινένια εξάρτυση ή ένιωσα μια παλάμη να σκάειπάνω στον κώλο μου, δυνατότερα απ’ ό,τι ένα απαλόχτύπημα στη διάρκεια της ερωτικής πράξης, και τανοσταλγούσα. Είχα καταβάλει συνειδητή προσπάθεια ναξεκόψω από το χώρο μετά το χωρισμό μου με τον Ντόμινικ κιύστερα ήμουν με τον Σιμόν. Δε θα ήταν δίκαιο απέναντί τουνα διατηρήσω ζωντανή αυτή την πτυχή της διασκέδασής μουαν ήθελα να αντέξει η σχέση μας. Έτσι, είχα παραμερίσειτέτοιου είδους σκέψεις, με την ελπίδα πως, αν κατάφερνα νατις αγνοήσω για αρκετό διάστημα, θα εξαφανίζονταν.

Το ότι είχα αποτύχει στην προσπάθειά μου να ξεπεράσωτο φετιχισμό και την επίδρασή του πάνω στο σώμα και τομυαλό μου ήταν προφανές. Οι ήχοι που αναδίδονταν μέσααπό τις σκοτεινές γωνιές του μπουντρουμιού, το πλατάγισματου μαστιγίου στον αέρα, ο χτύπος της παλάμης πάνω σεκάποιο γλουτό, τα βογκητά των υποταγμένων που έπαιρναντη δόση τους έκαναν τη φαντασία μου να καλπάζει και ταχέρια μου να τρέμουν. Με ερέθιζε τρομερά το περιβάλλον καιδεν ήμουν σίγουρη πως θα κατάφερνα να αντέξω τηνυπόλοιπη βραδιά προσποιούμενη το αντίθετο.

Ήξερα πως η Φραν θα ήταν ασφαλής με τον Κρις κι εγώαισθανόμουν απολύτως εντάξει μόνη μου, επομένως θα

Page 84: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μπορούσα να απομακρυνθώ διακριτικά για λίγο και να τοδιασκεδάσω.

«Παιδιά, πάω να φέρω ποτά. Τα λέμε στην πίστα,εντάξει;»

«Εντάξει», απάντησε η Φραν. «Εδώ θα είμαστε, όλη τηνύχτα!»

Χάθηκαν ανάμεσα στο πλήθος, αφήνοντάς με να βρω τοδρόμο μου.

Σκέφτηκα να επιστρέψω στο μπουντρούμι, αλλά απέρριψααυτή την ιδέα, καθώς όλος ο εξοπλισμός εκείχρησιμοποιούνταν, κι άλλωστε δεν ήμουν σίγουρη πως ταρούχα μου θα άντεχαν στο μαστίγωμα ούτε πως θακατάφερνα να βγάλω το λάτεξ σορτσάκι μου χωρίς να τοσκίσω.

Έτσι, προτίμησα να ακολουθήσω μια σκάλα πουοδηγούσε σε ένα μεγάλο, σκοτεινό και ανώνυμο δωμάτιο, μετα τακούνια μου να σκαλώνουν επικίνδυνα σε κάθεσκαλοπάτι και να απειλούν να με γκρεμίσουν.

Τα μάτια μου χρειάστηκαν λίγη ώρα για ναπροσαρμοστούν στο λιγοστό φως. Βρισκόμουν στον εξώστητου παλιού σινεμά, όπου εξακολουθούσαν να υπάρχουν τασπαστά καθίσματα. Προχώρησα σε μια σειρά και βολεύτηκασε μια θέση, εκμεταλλευόμενη την ευκαιρία να βγάλω ταάβολα ψηλά τακούνια μου.

Εκεί προβαλλόταν σε συνεχή προβολή, σε λούπα, μιαταινία μικρής διάρκειας. Εικόνες γυμνών κορμιών, ορισμένες

Page 85: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

φορές σε ακραίες ή φετιχιστικές πόζες, έκαναν την εμφάνισήτους στην οθόνη, έτσι που η λάμψη τους έπεφτε πάνω στουςάλλους θαμώνες που βρίσκονταν στην αίθουσα.

Λίγο μετά, μια γυναίκα κάθισε στη σειρά μπροστά μου,ακολουθούμενη από το συνοδό της. Ήταν μία από τιςομορφότερες γυναίκες που είχα δει ποτέ μου, προφανώςμοντέλο ή ηθοποιός. Είχε οβάλ πρόσωπο, ίσια κοντά ξανθάμαλλιά και γαλάζια μάτια, τόσο ανοιχτά που πλησίαζαν στογκρι. Το μακιγιάζ της ήταν διακριτικό και φορούσε μια λάτεξστολή νοσοκόμας που εφάρμοζε πάνω της σαν δεύτερηεπιδερμίδα και δεν ήταν καθόλου κακόγουστη. Μάλλον θαείχε φτιαχτεί ειδικά γι’ αυτή, σε αντίθεση με τη δική μου, πουτην πήρα από μια κρεμάστρα.

Ο συνοδός της ήταν ντυμένος στα μαύρα, από την κορυφήως τα νύχια, με τζιν παντελόνι και πουκάμισο, με το μοναδικόστοιχείο που παρέπεμπε στο φετιχισμό, παρά τον αυστηρόκώδικα, μια μάσκα που κάλυπτε τα μάτια του. Θα μπορούσενα δείχνει γελοίος αν η κορμοστασιά του δεν απέπνεεσιγουριά, δεν είχε εκείνα τα υπέροχα ατημέλητα μαλλιά και δεσυνόδευε μια τόσο όμορφη γυναίκα, στοιχεία που όλα μαζίοδηγούσαν στο συμπέρασμα πως δεν έδινε δεκάρα για τουςκανόνες παρά πως είχε την τάση να ντύνεται χάλια.

Η γυναίκα με κοίταξε που την παρατηρούσα ενώπροχωρούσε στη σειρά κι ένα λοξό χαμόγελο εμφανίστηκεστα γεμάτα χείλη της. Υπήρχαν ένα σωρό ελεύθερακαθίσματα ολόγυρα, εκείνη όμως είχε επιλέξει να καθίσει σε

Page 86: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ελάχιστη απόσταση.Πήρα μια κοφτή ανάσα και την κράτησα, προσπαθώντας

να φανταστώ τι θα επακολουθούσε, για ποιο λόγο είχανκαθίσει τόσο κοντά. Σχεδόν αμέσως, άρχισαν να φιλιούνται,να ανταλλάσσουν απαλά, τρυφερά φιλιά. Στην αρχή έστρεψατο βλέμμα μου αλλού, καθώς η στιγμή φάνταζε πολύπροσωπική. Δεν ήταν ένα ξέσπασμα πάθους πάνω στομεθύσι τους, αλλά μια σκηνή που είχαν επιλέξει ναμοιραστούν μαζί μου.

Γύρισα ξανά προς το μέρος τους και τον είδα να σκύβει τοκεφάλι του κι εκείνη να γέρνει προς τα πίσω, έτσι πουξάπλωσε πάνω από αρκετά από τα μικρά σπαστά καθίσματα,με τα πόδια ανοιχτά, το ένα λυγισμένο προς τα πάνω καιπλάγια, το άλλο κατεβασμένο στο πάτωμα, προσφέρονταςστο σύντροφό της ελεύθερη πρόσβαση για να τη χαϊδέψεικάτω από την κοντή λάτεξ φούστα της, πράγμα που εκείνοςέκανε με φανερή διάθεση, χωρίς να τον απασχολεί ποιοςμπορεί να παρακολουθούσε.

Εκείνη δεν την έβλεπα καθαρά, γιατί την έκρυβε κάπως τοκεφάλι του, το οποίο εν τω μεταξύ χώθηκε ανάμεσα σταπόδια της, όμως στο φως από την οθόνη του σινεμάμπορούσα να διακρίνω τα γυμνά της πόδια, τις λεπτέςγάμπες που ανηφόριζαν προς τους λείους, μεταξένιουςμηρούς της.

Χωρίς να το καταλάβω, είχα σκύψει προς το μέρος τους κιαναρωτιόμουν τι θα συνέβαινε έτσι και την άγγιζα, αν έμπαινα

Page 87: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κι εγώ στο παιχνίδι. Δεν ήμουν σίγουρη τι έπρεπε να κάνω. Ναγείρω και να χαϊδέψω ελαφρά το μπράτσο της; Να ζητήσωτην άδειά τους; Πάνω που προσπαθούσα να πάρω μιααπόφαση, γύρισα για να της ρίξω μια ματιά και την είδα να μεκαρφώνει με το βλέμμα της, με μια έκφραση απόλυτουερεθισμού, αν και δεν έδειχνε τόσο χαμένη στην απόλαυσηόσο φανταζόμουν πως θα ήμουν εγώ στη θέση της, αλλάαντίθετα έμοιαζε να καταβάλει συνειδητή προσπάθεια ναδιατηρήσει την οπτική επαφή μαζί μου.

Προφανώς εκείνος είχε επιταχύνει τους ρυθμούς τηςγλώσσας του, καθώς η γυναίκα άρχιζε να χάνει τον έλεγχο.Άρπαξε το χέρι μου, έσφιξε την παλάμη μου και με τράβηξεπρος τα εμπρός, μέχρι που βρέθηκα σκυμμένη από πάνωτους, αρκετά κοντά για να τη φιλήσω, αρκετά κοντά για νααισθανθώ την απαλή επιδερμίδα της να αγγίζει τη δική μου.

Βόγκηξε και τινάχτηκε από κάτω μου όταν ένας οργασμόςδιέτρεξε το κορμί της. Ύστερα άφησε το χέρι μου καιχαλάρωσε, έμεινε ακίνητη.

Ο παρτενέρ της σήκωσε το κεφάλι του και χάιδεψε τοπρόσωπό της στο πλάι με το ακροδάχτυλό του. Εγώ περίμεναήσυχα να συνέλθουν οι δυο τους, αν και με είχε ερεθίσει τόσοπολύ η όλη κατάσταση, ώστε δυσκολευόμουν να μείνωακίνητη.

Η γυναίκα στράφηκε προς το μέρος μου και χαμογέλασε.«Ευχαριστώ», είπε.«Παρακαλώ», απάντησα, παρόλο που αισθανόμουν

Page 88: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κάπως περίεργα, δεδομένων των συνθηκών. Δεν υπήρχανλόγια τα οποία θα μπορούσαν να αποδώσουν την έντασηεκείνης της στιγμής που δε θα ακούγονταν τετριμμένα ήανόητα.

Εκείνος κατένευσε, σχεδόν ανεπαίσθητα, κι ήταν αδύνατονα διαβάσεις την έκφρασή του κάτω από τη μάσκα του.

Το ζευγάρι σηκώθηκε και λίγο μετά χάθηκε στη νύχτα.Εγώ έμεινα εκεί, καθισμένη στη θέση μου για ένα δυο

λεπτά, μέχρι να ανακτήσω πλήρως την αυτοκυριαρχία μου, κιαναρωτιόμουν τι θα έκανα στη συνέχεια. Εξακολουθούσα ναείμαι τρομερά ερεθισμένη, αλλά δεν αισθανόμουν άνετα στησκέψη πως θα άφηνα τη Φραν και τον Κρις μόνους τους γιαπολλή ώρα. Πάνω που ετοιμαζόμουν να αποφασίσω, άκουσατη Φραν να ανεβαίνει τις σκάλες και να φτάνει πίσω μου.

«Εδώ είσαι! Φάγαμε τον τόπο να σε βρούμε. Τι κάνεις εδώπάνω, μόνη σου;» Η φωνή της ακουγόταν απορημένη παράκαχύποπτη. Αμφέβαλλα αν η Φραν θα μπορούσε έστω ναφανταστεί τη σκηνή που είχε διαδραματιστεί μπροστά σταμάτια μου.

«Κάθισα να κάνω ένα διάλειμμα. Έχει πολύ κόσμο κάτω».«Σήκω καμιά ώρα, βάζουν καταπληκτική μουσική».Τους ακολούθησα πίσω στο πάρτι, παρόλο που η μορφή

της γυναίκας τη στιγμή που έφτανε σε οργασμό δεν είχεσβήσει από το μυαλό μου. Οι φαντασιώσεις μου ενισχύθηκανακόμη περισσότερο από την ερωτική ατμόσφαιρα και τουςαμέτρητους όμορφους ανθρώπους που έβλεπα γύρω μου,

Page 89: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ειδικά τους άντρες που είχαν ντυθεί ανάλογα, με στρατιωτικάσακάκια, ή εκείνους που απέπνεαν αυτοπεποίθηση και γενικάείχαν μια στάση που μου θύμιζε τον Ντόμινικ.

Την ώρα που ξάπλωνα στο κρεβάτι μου, μετά την επιστροφήαπό την έξοδό μας, οι σκέψεις που κλωθογύριζαν στο μυαλόμου έγιναν ακόμη πιο επίμονες.

Άντρες που φορούσαν μακριές μπότες και κρατούσανκαμτσίκια παρήλαυναν στη σκέψη μου. Όσο κυλούσαν ταλεπτά, έπαιρναν σκοτεινότερη και αυστηρότερη όψη, μέχριπου φαντάστηκα τον εαυτό μου να γονατίζει σε ένα πέτρινοδάπεδο, φιμωμένη, με τα χέρια ακινητοποιημέναπισθάγκωνα, όχι με σκοινί, αλλά με μεταλλικές χειροπέδεςπερασμένες σε μια μακριά χοντρή αλυσίδα που εκτεινότανκατά μήκος του πατώματος πίσω μου και κατέληγε σε έναχαλκά στον απέναντι τοίχο. Ήμουν τελείως γυμνή καιτελείως λεία. Κάποιος με είχε ξυρίσει. Είχα δύο κρίκους στιςθηλές, που με έτσουζαν, λες και είχαν τρυπηθεί λίγες μόλιςώρες νωρίτερα. Μια βαριά πόρτα άνοιξε απότομα και άκουσαβήματα, αργά, μετρημένα, να έρχονται προς το μέρος μου.Δεν μπορούσα να δω ποιος ήταν, όμως διαισθανόμουν ότιήταν άντρας. Πλησίασε, αλλά εγώ δεν μπορούσα να τονδιακρίνω στο μισοσκόταδο, έβλεπα μονάχα δυο πόδια μέσασε μαύρο παντελόνι κοστουμιού, με άψογη τσάκιση, ακριβώςμπροστά μου. Άκουσα τον ήχο μιας ζώνης που λυνόταν κιενός φερμουάρ που κατέβαινε.

wWw.GreekLeech.info

Page 90: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Στο όνειρό μου, ήθελα απεγνωσμένα να νιώσω εκείνο τονπούτσο, όμως ο άντρας στεκόταν οριακά μακριά μου. Εγώέστριβα τα χέρια μου και έτριβα τους καρπούς μου,προσπαθώντας να ελευθερωθώ, μα ήταν μάταιο. Το στόμαμου είχε ανοίξει ελαφρά, καθώς λαχταρούσα να αισθανθώ τοπέος του να παραμερίζει τα χείλη μου, να χαϊδεύει τη γλώσσαμου και να με βρίσκει στο λαρύγγι. Τα χείλη μου ήταν στεγνά,τα ύγρανα με τη γλώσσα μου. Δοκίμασα να σηκωθώ, αλλάσυνειδητοποίησα πως και τα πόδια μου ήταν δεμένα.

«Μήπως θέλεις κάτι;» ρώτησε μια φωνή ειρωνικά.Ήταν ο Ντόμινικ.Ξύπνησα, αλαφιασμένη. Ένιωθα τα χείλη μου στεγνά, τα

χέρια μου έτρεμαν όπως έκανα να πιάσω το ποτήρι με το νερόστο κομοδίνο μου για να πιω μια γουλιά, χύνοντας μιαποσότητα στο κορμάκι που φορούσα. Κανονικά, κοιμόμουνγυμνή, όχι όμως με την αδερφή μου στο ίδιο δωμάτιο.Κοιμόταν ανάσκελα, με το στόμα μισάνοιχτο, ροχάλιζεελαφρά, ενώ το πρόσωπο και τα μαλλιά της είχαν ακόμηπάνω τους ίχνη από το λευκό μακιγιάζ, έτσι πουεξακολουθούσε να μοιάζει κάπως με πτώμα.

Τόσο η Φραν όσο και ο Κρις δεν ανέφεραν ξανά τηβραδινή μας έξοδο. Το γεγονός αυτό με ενόχλησε. Τοπέρασμά μου για πρώτη φορά από ένα κλαμπ φετιχιστώναποτέλεσε πολύ σημαντική στιγμή στη ζωή μου, έναορόσημο που χώριζε το άτομο που ήμουν πριν από αυτό στοοποίο είχα εξελιχθεί. Το ότι κάποιοι άλλοι το θεωρούσαν μια

Page 91: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

απλή έξοδο μου προκάλεσε έναν κάποιο εκνευρισμό. Εάνεκείνο το κομμάτι της ζωής μου το οποίο εγώ έβλεπα σαν«σκοτεινό μυστικό» είχε καταστεί κάτι συνηθισμένο, τότε εγώπού κατέληγα;

Χωρίς τις εμφανίσεις μου για να απασχολούμαι ή τησυχνά φρενήρη κοινωνική ζωή που είχα στη Νέα Υόρκη,στους κύκλους της κλασικής μουσικής, είχα αρχίσει νααισθάνομαι κάπως αποσυντονισμένη. Η Φραν, που απόμικρή δεν μπορούσε να σταθεί στο ίδιο μέρος περισσότερααπό μερικά λεπτά, είχε αρχίσει να ψάχνει δουλειά στοΛονδίνο σχεδόν με το που προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο,και ήδη έκανε μερικά μεροκάματα σε μπαρ, οπότε έλειπε ταπερισσότερα βράδια και κοιμόταν τη μέρα. Ο Κρις περνούσετο μεγαλύτερο μέρος της εβδομάδας σε πρόβες με τοσυγκρότημά του.

«Γιατί δεν έρχεσαι κι εσύ;» μου πρότεινε κάποια στιγμή.«Να μας δεις να παίζουμε. Τα παιδιά ρωτάνε συνέχεια γιασένα».

Μου έδωσε τη διεύθυνση ενός στούντιο κοντά στηΧόλογουεϊ. Ήταν ένας προσεγμένος χώρος, με φύλακα καιπροηγμένο σύστημα συναγερμού, γεμάτος με εξοπλισμόυψηλής τεχνολογίας. Την τελευταία φορά που είχα δει τοχώρο που νοίκιαζαν οι Groucho Nights ήταν έναμουχλιασμένο υπόγειο με πόρτα που έκλεινε με λουκέτο, σεένα ύποπτο σοκάκι κοντά στο Κάμντεν Λοκ, και με το ζόριχωρούσες να απλώσεις τα χέρια σου εκεί μέσα, πόσω μάλλον

Page 92: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

να βολευτεί ολόκληρο συγκρότημα. Ήξερα πως ο θείος τουΚρις είχε δανείσει στο συγκρότημα ένα σημαντικό ποσό γιανα κάνουν τα πρώτα τους βήματα, αλλά δεν είχα καταλάβειότι τα χρήματα ήταν αρκετά για να κλείσουν ένα τέτοιοστούντιο.

«Απίθανο», είπα όταν έφτασα, «μπήκατε σε τόσα έξοδα,παιδιά, για χάρη μου».

Πλησίασα τον Τεντ και του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο,ενώ ταυτόχρονα του ανακάτευα τα μαλλιά.

Με έκανε πέρα με πειραχτική διάθεση. «Άσε ήσυχο τομαλλί».

«Σοβαρά, έτσι ντύνεσαι πάντα για τις πρόβες;» ρώτησα.Ο Τεντ, που έπαιζε κιθάρα και καμιά φορά φυσαρμόνικα ή

καζού, καταγόταν από τη Βοστόνη. Ήταν ξάδερφος του Κριςκαι έμοιαζαν τόσο που θα μπορούσαν να είναι αδέρφια. Είχανπερίπου ίδιο ύψος, καστανά μάτια και πυκνά σγουρά καστανάμαλλιά. Ο Τεντ είχε αρχίσει να μακραίνει τα δικά του και να ταφριζάρει, σε σημείο που θύμιζαν άφρο, και φορούσε ένα στενότζιν παντελόνι και μαύρο γιλέκο. Ο Κρις ήταν ντυμένοςασορτί, με τα ίδια ρούχα, αλλά σε αντίθετα χρώματα, κόκκινογιλέκο και μαύρο εφαρμοστό τζιν.

Η Έλα, στα ντραμς, είχε βάψει τα άλλοτε ξανθά μαλλιάτης κόκκινα, στο χρώμα της πυροσβεστικής αντλίας, αλλάκατά τα άλλα δεν είχε αλλάξει. Καταγόταν από το Χαλ καιήταν το μόνο μέλος του συγκροτήματος από την Αγγλία. ΗΈλα είχε μακριά άκρα και αγορίστικο σωματότυπο, με μυώδη

Page 93: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

χέρια. Την τελευταία φορά που την είχα δει είχε έναμισοτελειωμένο τατουάζ τσούχτρας στο στήθος της, το οποίοεν τω μεταξύ είχε γεμίσει με έντονες αποχρώσεις του ροζ καιτου μπλε, με τα πλοκάμια να ξετυλίγονται σαν γραμμές σεχάρτη κάτω από το λαιμό του ρούχου της, με τέτοιο τρόποώστε ήταν δύσκολο να μην κοιτάξεις το στήθος της.Ντυνόταν σαν φορτηγατζής, με αντρικά τζιν και πουκάμισα,στιλ που το έβρισκα άκρως γοητευτικό σε μια γυναίκα.

«Μπορεί να περάσει αργότερα ο Βίγκο», είπε ο Κρις.«Σοβαρά; Συγχρωτίζεται με τον απλό λαό; Τι σόι αστέρας

της ροκ είναι άμα κάνει έτσι;»«Μπορεί να τον βοηθά να αισθάνεται φυσιολογικός»,

υπέθεσε ο Τεντ. «Αν και δε θα χρησιμοποιούσα αυτή τη λέξηγια να τον περιγράψω».

«Δικό του είναι αυτό το μέρος», πρόσθεσε ο Κρις. «Λες νανοίκιαζα εγώ έναν τέτοιο χώρο;»

Άραξα σε ένα από τα δερμάτινα πουφ που υπήρχανδιάσπαρτα στο στούντιο, ενώ εκείνοι άρχιζαν να ζεσταίνονταιμε μερικά από τα πιο αργά κομμάτια. Είχα φέρει το βιολί μουμαζί, σε περίπτωση που ο Κρις ήθελε να παίξουμε μαζί, για ναθυμηθούμε τα παλιά, όμως για την ώρα το είχα αφήσει κατάμέρος.

Είχαν μόλις ολοκληρώσει το ζέσταμα όταν άνοιξεδιάπλατα η πόρτα. Είδα το χέρι του Κρις να γλιστρά στατάστα, αλλά συνέχισε να παίζει.

«Μη σταματάτε, ακούγεται πολύ καλό».

Page 94: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ο Βίγκο είχε φέρει μαζί του ένα δίσκο με καφέδες, τονοποίο ισορροπούσε στο ένα του χέρι. Στο άλλο κρατούσε έναζευγάρι γυαλιά ηλίου, αν κι εγώ δεν είχα δει υποψία ήλιουπάνω από μία εβδομάδα. Πετάχτηκα για να βοηθήσω ώστε ηπόρτα να μείνει ανοιχτή.

«Α, σ’ ευχαριστώ, κούκλα μου», είπε με μπάσα φωνή. «Θασου έδινα το χέρι, αλλά είμαι φορτωμένος, άρα πρέπει να σεφιλήσω».

Έσκυψε και με φίλησε στο μάγουλο, περνώντας ελαφρά ταχείλη του πάνω από το αφτί μου, σε μια κίνηση τόσοτολμηρή όσο και αταίριαστη για πρώτη συνάντηση.

«Είμαι ο Βίγκο Φρανκ», μου συστήθηκε. «Χαίρομαι πουσε γνωρίζω». Είχε το ένα φρύδι σηκωμένο, σημάδι πωςφλέρταρε.

«Σάμερ Ζάχοβα», απάντησα, με ένα κοφτό νεύμα. «Ναβοηθήσω;» Έγνεψα προς το δίσκο με τους καφέδες. Είχακορακιάσει.

«Φυσικά. Μην τους πιεις όλους μαζί».Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς σήκωνα ένα από τα χάρτινα

κύπελλα, χωρίς το σημάδι που έβαζαν στο πλάι σε όσα είχανζάχαρη. Προσπαθούσα να φερθώ φυσιολογικά, αλλά ηαλήθεια είναι πως δεν ήμουν συνηθισμένη να συναντώδιασημότητες. Είχα γνωρίσει κάποια γνωστά ονόματα από τοχώρο της κλασικής μουσικής φυσικά, όμως αυτοί ήταντελείως άλλη πάστα ανθρώπου, οι περισσότεροιεσωστρεφείς, όχι του χαρακτήρα μου.

Page 95: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Κανείς τους δεν έμοιαζε με τον Βίγκο Φρανκ. Φορούσεένα μαύρο τζιν παντελόνι, τόσο στενό που σκέφτηκα πωςμπορεί να το βρήκε στις κρεμάστρες με τα γυναικεία κολάν.Ήταν χαμηλοκάβαλο και άφηνε να φανούν δυο τρεις πόντοισάρκας στη μία πλευρά της μέσης του, κάτω από ένασκισμένο λευκό μπλουζάκι. Περισσότερο λεπτός παράμυώδης ήταν, με απρόσμενα ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα,δεδομένου του ότι ήταν μισός Ιταλός. Προφανώς είχε πάρειτα δανέζικα γονίδια. Είχε ψηλά ζυγωματικά και γεμάτα χείλη,γύρω από τα οποία απλωνόταν ένα περιποιημένο γενάκι,χωρίς όμως να φτάνει στα όρια κανονικής γενειάδας. Ταμαλλιά του ήταν πολύ σκούρα καστανά, σχεδόν μαύρα, καιπολύ ίσια, αλλά χτενισμένα έτσι ώστε να έχουν όγκο.

Κατάλαβα αμέσως για ποιο λόγο τον κυνηγούσαν οιγυναίκες. Σε κάθε του κίνηση εξέπεμπε ερωτισμό. Ακόμη καιμε τα γυαλιά ηλίου και τα απλά, καθημερινά ρούχα, ανήκε σεεκείνη την κατηγορία ανθρώπων που γυρνάς να τουςκοιτάξεις στο δρόμο. Τουλάχιστον εγώ θα γυρνούσα. Έγειρεστον τοίχο, αφήνοντας το ένα πόδι στο πάτωμα καιακουμπώντας το άλλο πίσω του. Εγώ κάθισα ξανά στο πουφκαι προσπάθησα να μην καρφώσω το βλέμμα μου πάνω του.

Εν τω μεταξύ, ο Κρις και το συγκρότημα τα έδιναν όλαπαίζοντας το γρηγορότερο κομμάτι τους και δεν έμοιαζαν ναασχολούνται με εμάς.

Σήκωσα το κεφάλι και πέτυχα τον Βίγκο να με κοιτάζειεπίμονα, χαμογελώντας λοξά. Πλησίασε χαλαρός.

Page 96: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Μπορώ να καθίσω;» είπε. Αυτό έκανε, προσπαθώνταςνα χωρέσει στο πουφ δίπλα μου, πριν προλάβω να του πω ναιή όχι και παρά το γεγονός ότι υπήρχε ένας διθέσιος καναπέςδίπλα μας τελείως ελεύθερος.

«Βέβαια», απάντησα, διατηρώντας έναν ελαφρώς ψυχρότόνο, αν και η αλήθεια είναι πως η ζεστασιά του σώματός τουδίπλα στο δικό μου και η στιγμιαία αποκάλυψη του κορμούτου μου είχαν προκαλέσει ρίγος.

Την επόμενη στιγμή πετάχτηκα, καθώς με πιτσίλισεκαυτός καφές στο μπράτσο έτσι όπως γύρισε απότομα τοκύπελλό μου στην προσπάθειά του να βολευτεί στο κάθισμα.

«Γαμώτο! Συγνώμη», είπε. Επιχείρησε να τραβήξει τοκάτω μέρος της μπλούζας του για να σκουπίσει τον καφέ,αλλά το ύφασμα δεν έφτανε, οπότε έβγαλε τελείως τομπλουζάκι για να καθαρίσει.

Απέμεινα να κοιτάζω το στήθος του. Την επιδερμίδα του,που ήταν πολύ ανοιχτόχρωμη, με μια υποψία από σκούρεςτρίχες ανάμεσα στο στέρνο του. Τις ρώγες του, μικρές καισκούρες. Τη μικρή δίπλα που είχε εμφανιστεί στο στομάχι τουόταν κάθισε, αποτέλεσμα της άβολης θέσης στην οποίαείχαμε διπλωθεί και οι δύο. Ήθελα να απλώσω το χέρι και νατον αγγίξω, να περάσω την παλάμη μου πάνω από το απαλότου δέρμα.

«Ορίστε, όλα εντάξει», πρόσθεσε. Μετά ξαναφόρεσε τηνμπλούζα, αδιαφορώντας για τον αχνό λεκέ από καφέ πουχρωμάτιζε πλέον το ύφασμα.

Page 97: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Με έκοψε με το βλέμμα από πάνω μέχρι κάτω, και τελικάτα μάτια του στάθηκαν στη θήκη του βιολιού μου, η οποίαήταν ακουμπισμένη στο πλάι του πουφ.

«Είσαι καινούριο μέλος του συγκροτήματος;» με ρώτησε.«Όχι. Παλιότερα έπαιζα καμιά φορά μαζί τους, αλλά τώρα

πια έχω στραφεί περισσότερο στην κλασική μουσική».«Για να δούμε, θα ’θελα να δω ένα μουσικό όργανο».«Το βιολί; Φυσικά».Έσκυψα, έλυσα το Μπαγί από τη θήκη του και του το

έδωσα.Πέρασε τις παλάμες του πάνω από το σώμα του βιολιού,

χαϊδεύοντας ελαφρά το βερνικωμένο ξύλο.«Παίζεις;» ρώτησα με περιέργεια, βλέποντας την

αντίδρασή του. Τα μάτια του, τα οποία προηγουμένωςφλέρταραν και εστίαζαν πάνω μου, τώρα κοιτούσαναποκλειστικά το βιολί.

«Βιολί όχι», αποκρίθηκε, χωρίς να σηκώσει το βλέμματου. «Αν και, αυτό αν θες το πιστεύεις, έχω κλασική παιδεία,ξεκίνησα με πιάνο. Πού το βρήκες; Είναι πολύ όμορφοκομμάτι».

Κοκκίνισα στη θύμηση του Ντόμινικ και της άγραφηςσυμφωνίας που είχα κλείσει μαζί του προκειμένου νακρατήσω το Μπαγί.

«Μου το έδωσε ένα φιλικό πρόσωπο», είπα.«Αλήθεια;» είπε αυτός, κοιτάζοντάς με αυτή τη φορά.

«Πρέπει να είναι πολύ καλός φίλος. Ξέρεις πού το βρήκε;»

Page 98: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Υποθέτεις ότι είναι φί-λος, άντρας».«Ναι. Λοιπόν, πού το βρήκε;»«Δεν είμαι απολύτως σίγουρη, για να πω την αλήθεια.

Από κάποιο έμπορο, νομίζω. Συνοδευόταν απόπιστοποιητικό. Η προηγούμενη ιδιοκτήτρια λεγόταν Εντβίνα.Εντβίνα Κρίστιανσεν. Όμως δεν ξέρω τίποτα για εκείνη. Τηνέψαξα κάποτε στο διαδίκτυο, αλλά δεν κατάφερα να βρωκάτι. Είσαι συλλέκτης; Ή μήπως κοιτάζεις για κάτικαινούριο;»

«Όχι, όχι. Απλή περιέργεια. Μου αρέσουν τα όμορφαπράγματα». Μου επέστρεψε το Μπαγί, αφήνοντας ταδάχτυλά του να σταθούν πάνω στα δικά μου για λίγο.

«Γιατί δε μου παίζεις κάτι;» πρότεινε.«Τώρα;»Ο Κρις έφτανε εκείνη τη στιγμή στις τελευταίες νότες του

τελευταίου τραγουδιού που είχε ετοιμάσει το συγκρότημα γιατην εμφάνισή του.

«Ναι. Παίξε για μένα».Φυσικά και θα μπορούσα να είχα αρνηθεί, αφού είχα φέρει

το βιολί με την ελπίδα να μου δοθεί η ευκαιρία να παίξω έναδυο κομμάτια με τον Κρις και το συγκρότημα. Όμως ο Βίγκοστην ουσία ήταν υποστηρικτής των Groucho Nights. Ήθελανα τον ευχαριστήσω για χάρη τους.

Ο Βίγκο σηκώθηκε και χειροκρότησε θερμά όταν ο Κριςκαι το συγκρότημα ολοκλήρωναν το τελευταίο τουςτραγούδι.

Page 99: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Ωραία φάση», είπε. «Λοιπόν, θέλω να ακούσω το βιολί.Πάμε άλλο ένα κομμάτι;»

Ο Κρις, αν και ιδρωμένος από την προσπάθεια,χαμογέλασε πλατιά.

«Ναι, βέβαια. Έλα να παίξουμε, Σαμ».Πήρα το βιολί και πήγα να σταθώ δίπλα του.«Απλά αυτοσχεδίασε», μου είπε πριν ξεκινήσει ένα από τα

κομμάτια που παίζαμε παλιά μαζί. Η Έλα άφησε τα ντραμςτης, για να μην πνίξει τον ήχο του βιολιού, και έπιασε δύομαράκες. Δεν ήταν η καλύτερη ερμηνεία μου, ωστόσοθυμήθηκα το ρυθμό της μουσικής, λες και είχα παίξει μαζίτους μόλις χθες.

Αρχικά αισθανόμουν κάπως αμήχανα παίζοντας για τονΒίγκο, ειδικά από τη στιγμή που τα ροκ κομμάτια ήταν έξωαπό το σύνηθες ρεπερτόριό μου, όμως μέσα σε λίγα λεπτάείχα ξεχαστεί τελείως, τόσο πολύ παρασύρθηκα στο ρυθμότης μουσικής.

Μόνο όταν άνοιξα τα μάτια, στο τέλος, παρατήρησα πωςτο βλέμμα του ήταν καρφωμένο πάνω μου όσο έπαιζα.Όμως, αντί να με γδύνει με τα μάτια του, όπως είχε κάνει οΝτόμινικ, η προσοχή του ήταν ολότελα στραμμένη στο βιολίμου, σαν να με θαύμαζε όπως θα θαύμαζε κανείς ένα έργοτέχνης.

Η διαφορά μεταξύ των δύο αντρών και το βλέμμα τουςενόσω με παρακολουθούσαν να παίζω με συνόδευαν στην

Page 100: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

επιστροφή μου στο διαμέρισμα.Ο Κρις ήταν πανευτυχής και δεν έδειξε να αντιλαμβάνεται

ότι ήμουν αφηρημένη.«Αυτό θέλω να κάνω κάθε μέρα για την υπόλοιπη ζωή

μου», είπε με θέρμη μόλις μπήκαμε σε ένα ταξί. «Ειδικά ανείσαι κι εσύ εδώ για να πληρώνεις ώστε να κυκλοφορούμε μεταξί».

Είχα συνηθίσει να κινούμαι με ταξί στη Νέα Υόρκη και είχαχάσει την ενέργεια που απαιτούνταν για να κουβαλάωμουσικά όργανα στο μετρό. Είχα αποταμιεύσει υπεραρκετάχρήματα από τις πρόσφατες περιοδείες μου και τα άλμπουμείχαν αρχίσει πλέον να αποφέρουν ωραιότατες επιταγές γιατα δικαιώματά μου. Η Σούζαν, η ατζέντισσά μου, μου είχεστείλει μερικά αυστηρά διατυπωμένα emails για να μάθει ταπλάνα μου, αν και ήμουν βέβαιη πως ο Σιμόν θα της είχε πειότι είχα φύγει από το σπίτι του και ότι θα έκανα μια ανάπαυλαγια ένα διάστημα.

Η αλήθεια είναι πως είχα σκεφτεί ελάχιστα τον Σιμόν ή τηΝέα Υόρκη από τότε που έφυγα. Είχα επιστρέψει με τέτοιαευκολία στην εργένικη ζωή μου στο Λονδίνο, ώστε τα δύοπροηγούμενα χρόνια έμοιαζαν σαν όνειρο. Υπήρχαν φορέςπου ο Σιμόν μού έλειπε, όταν καθόμουν να σκεφτώ. Μουέλειπε να έχω κάποιον δίπλα μου, στο κρεβάτι, η ασφάλειαμιας μόνιμης σχέσης, όμως τον περισσότερο καιρόαισθανόμουν ανακούφιση που ήμουν ελεύθερη.

Τον Ντόμινικ τον σκεφτόμουν πολύ συχνότερα, τόσο στον

Page 101: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ύπνο όσο και στον ξύπνο μου. Αναρωτιόμουν αν ήταν μεκάποια άλλη κι αν είχε εγκαταλείψει τις κυριαρχικές τάσειςτου στο κρεβάτι προκειμένου να διατηρήσει μια πιο σταθερήσχέση, όπως είχα κάνει εγώ, ή αν είχε βρει μια γυναίκα μετάσεις υποταγής για να τη δένει τις νύχτες.

Προς το τέλος της ίδιας εβδομάδας, βρεθήκαμε σε ένα άλλοταξί, αυτή τη φορά με προορισμό το Μπρίξτον Ακάντεμι, γιατην πρεμιέρα. Ο Κρις, η Έλα και ο Τεντ είχαν ξεκινήσει ώρεςνωρίτερα, προκειμένου να βοηθήσουν στο στήσιμο, το οποίοείχε αναλάβει το συνεργείο του συγκροτήματος του Βίγκο,αλλά και για να προλάβουν να τεστάρουν τον ήχο, οπότε είχαμείνει εγώ μόνη με τη Φραν.

Ο Κρις με είχε διαβεβαιώσει πως και οι δύο ήμαστανκαλεσμένες στο πάρτι που σχεδίαζε ο Βίγκο για να γιορτάσειτην πρεμιέρα της περιοδείας του στο Λονδίνο. Είχε κάνει μιαχαρακτηριστική γκριμάτσα όταν τον ρώτησα γι’ αυτό. «Εσύ τινομίζεις πως απάντησε ο Βίγκο όταν του είπα πως έχει έρθειστην πόλη και η αδερφή σου;»

«Καλά», είχα αποκριθεί στεγνά. «Πες του να κάνει όρεξηαν πιστεύει πως υπάρχει περίπτωση να παίξει κάτι».

«Να ξέρεις, θα σας έχω από κοντά».«Μάλλον θα ’σαι απασχολημένος με τα τριακόσια

μοντέλα που λογικά θα έχει κανονίσει να του φέρνουν ταποτά του».

«Κι εγώ που νόμιζα πως με ήξερες καλύτερα. Οι

Page 102: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σερβιτόρες με μπικίνι που λικνίζονται ηδυπαθώς δεν είναι τουστιλ μου».

Η Φραν είχε γελάσει κι εκείνος είχε γυρίσει να την κοιτάξει,χαμογελώντας πλατιά.

Δεδομένου ότι με τον Κρις είχαμε γνωριστεί στο Ακάντεμι,είχαμε ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτό το μέρος. Ήταν σχεδόνστενάχωρα χωρίς κόσμο και ο εσωτερικός χώρος κάπωςμικρότερος απ’ ό,τι θυμόμουν. Ήταν δύσκολο να πιστέψεικανείς πως σε λίγες ώρες θα στριμώχνονταν εκεί μέσατέσσερις χιλιάδες άνθρωποι. Το κεκλιμένο δάπεδο ήτανγεμάτο λεκέδες και μύριζε μπίρα, όμως ακόμη κι έτσι το κτίριοείχε μια αρχοντιά, απέπνεε μια αύρα ιστορίας.

Μπροστά από το κτίριο άνθρωποι που περίμεναν στηνουρά ώρες συζητούσαν ευδιάθετα, έπιναν μπίρα από κουτάκιακαι κάπνιζαν. Αρκετοί από αυτούς, όπως διαπίστωσα μεικανοποίηση, είχαν έρθει για να ακούσουν τους GrouchoNights. Ο Κρις είχε αποκτήσει κάμποσους οπαδούς.Κοίταξαν με απορία τη Φραν κι εμένα όταν δείξαμε τα πάσαμας στους ψωμωμένους ένστολους πορτιέρηδες πουφρουρούσαν την είσοδο και μας έκαναν αμέσως νόημα ναπεράσουμε. Εγώ είχα επιλέξει μια σχετικά απλή εμφάνιση, μετζιν μίνι φούστα και τις παλιές μου βαθυκόκκινες αρβύλες,όμως η Φραν τράβηξε πολλά βλέμματα πάνω της,αποφασισμένη όπως ήταν να αποδείξει πως δεν επρόκειτο νατη νικήσει ο καιρός της Βρετανίας. Έτσι, παρά την παγωνιά,φορούσε το πιο κοντό τζιν σορτσάκι που είχα δει ποτέ μου. Η

Page 103: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

επιδερμίδα της είχε γίνει σχεδόν μπλε από το κρύο.«Να σου πω», είχε σχολιάσει. «Όπου να ’ναι θα πατήσω

τα τριάντα και μαθαίνω πως από εκεί και πέρα τα πράγματαπαίρνουν τον κατήφορο. Ας δείξω κι εγώ τα πόδια μου όσομπορώ ακόμη».

Είχα φέρει μαζί και το βιολί, όπως μου είχε ζητήσει οΒίγκο. Αν και δεν είχε ξεκαθαρίσει το γιατί, υπέθεσα πωςήθελε να παίξω στο πάρτι του μετά την παράσταση.Αισθανόμουν κάπως περίεργα με αυτή την ιδέα. Ο Ντόμινικήταν ο μοναδικός άνθρωπος για τον οποίο είχα παίξει έτσι,αλλά για χάρη του συγκροτήματος, αν μη τι άλλο,συμφώνησα. Τουλάχιστον έτσι θα κρατούσα επαφή με τημουσική, αφού δεν είχα κανονίσει άλλες εμφανίσεις. Άφησατο Μπαγί στο Green Room, το οποίο φυλασσόταν αυστηρά,αν και άδειο επί του παρόντος, καθώς οι Holy Criminalsβρίσκονταν στα καμαρίνια τους και ο Κρις, η Έλα και ο Τεντήταν απασχολημένοι με το τεστάρισμα του ήχου. Περάσαμετην ώρα μας στο πάνω μπαρ προτού πάρουμε θέση στοκέντρο μπροστά στη σκηνή, λίγο πριν ξεκινήσει το πρώτομισό της βραδιάς.

Ο Κρις έμοιαζε με άλλο άνθρωπο όταν εμφανίστηκεενώπιον του πλήθους. Στην καθημερινότητά του είχε μιαντροπαλή, αγορίστικη στάση, όμως μπροστά στο μικρόφωνοφορούσε μια δεύτερη επιδερμίδα, την ιδανική εικόνα καισυμπεριφορά ενός αστέρα της ροκ.

Το συγκρότημα ξεκίνησε μεμιάς να παίζει ένα από τα

Page 104: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αγαπημένα μου κομμάτια, το «Roadhouse Blues», το οποίοκυριαρχούνταν από γλυκές συγχορδίες και μια μελαγχολικήμελωδία, ενώ οι βραχνές φωνές του Κρις και του Τεντακολουθούσαν τον ήχο, σαν μελάσα που αργοκυλά μέσα σεβαρέλι του ουίσκι. Ο Τεντ έπιασε το μπάσο του για το δεύτεροκομμάτι, το «Fire Woman», ένα τραγούδι για τον παθιασμένοέρωτα, με πιο ζωηρό ρυθμό. Ήταν ένα κομμάτι που πάνταξετρέλαινε τις γυναίκες στο ακροατήριο, και η αποψινήβραδιά δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ο Κρις κρατούσε τομικρόφωνο στο ένα χέρι, σαν να χόρευε ρομαντικά με το ταίριτου, ενώ άνοιγε το στόμα διάπλατα για να πιάσει τις ψηλέςνότες.

«Γεια χαρά, Λονδίνο!» φώναξε στο πλήθος. «Πώςείμαστε απόψε;»

Ο κόσμος απάντησε με επευφημίες και χειροκροτήματα.«Τι λέτε, να φέρουμε έναν ιδιαίτερο καλεσμένο στη

σκηνή;» είπε, κοιτάζοντας εμένα στην πρώτη σειρά.Νέες επευφημίες. Ίσως ο Βίγκο είχε συμφωνήσει να

εμφανιστεί νωρίς, για μια φιλική συμμετοχή.«Έχει έρθει μια πολύ καλή φίλη απόψε, από τη Νέα

Υόρκη», φώναξε ο Κρις. «Πάμε, παιδιά, χειροκροτήστε τη,βοηθήστε να την ανεβάσουμε στη σκηνή!»

«Τι κάνεις;» του φώναξα, όμως η φωνή μου χάθηκε μέσαστα ουρλιαχτά.

Ένας από τους τεχνικούς εμφανίστηκε τρέχοντας πίσωαπό την αυλαία κρατώντας ένα ηλεκτρικό βιολί, το οποίο και

Page 105: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

συνέδεσε σε έναν ενισχυτή, οπότε ακούστηκε ένας δυνατόςβόμβος. Αισθάνθηκα ανακούφιση που δεν ήταν το Μπαγί,καθώς ο ήχος του θα χανόταν, ακόμη και με το μικρόφωνο,όμως είχα να παίξω ηλεκτρικό βιολί σχεδόν τρία χρόνια.

Έσκυψα κάτω από το κορδόνι που χώριζε την πλατεία απότη σκηνή. Δύο πορτιέρηδες με σήκωσαν, ο Κρις με έπιασεαπό το χέρι και με ανέβασε πλάι του. Γύρισα για να κοιτάξωτο πλήθος. Η ενέργεια πάνω στη σκηνή ήταν πολύ πιοέντονη απ’ όσο ήμουν συνηθισμένη σε σχέση με τις ήσυχεςκλασικές εμφανίσεις μου. Η αίθουσα έβραζε, έσφυζε από ζωή,η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη, ηλεκτρισμένη.

«Ακολούθα το ρυθμό», μου είπε ο Κρις και ξεκίνησε ναπαίζει ένα από τα τραγούδια που παρουσιάζαμε μαζί, το«Sugarcane», έναν παραδοσιακό σκοπό στον οποίο υπήρχεένα σύντομο σόλο βιολιού και licks με δύο χορδέςπαράλληλα με το τραγούδι, ένα χοντρό, βρόμικο ήχο που δενείχα παίξει από τότε που έφυγα από το Λονδίνο.

Έμεινα και για το επόμενο τραγούδι του συγκροτήματος,απολαμβάνοντας τη ροή της μουσικής που διέτρεχε το σώμαμου σαν ρεύμα. Με το ζόρι έφυγα για να τους αφήσω μόνουςτους στη σκηνή, για ένα βαρύτερο, ροκ κομμάτι, το οποίοέκλεισε με ένα βροντερό κρεσέντο των ντραμς.

Η Φραν με περίμενε στα παρασκήνια όταν αποχώρησααπό τη σκηνή –έχοντας ανοίξει δρόμο μέσα από το χαμό καιδείξει το πάσο της στο φύλακα, στον οποίο χάρισε κι έναχαμόγελο– ώστε να είναι εκεί για να με συγχαρεί. Χάζευε τον

Page 106: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Κρις την ώρα που ο κόσμος ξεσπούσε σε επευφημίες και ταφώτα περνούσαν πάνω από το συγκρότημα μια τελευταίαφορά πριν τα μέλη του αποσυρθούν από τη σκηνή, πράσινεςκαι κόκκινες φωτεινές στήλες που γυάλιζαν πάνω στο ξύλο.

«Είναι καλός», μου είπε.«Ο Κρις; Ναι, το ξέρω. Λες και γίνεται άλλος άνθρωπος

όταν παίζει».«Κι εσύ το ίδιο».«Αλήθεια;»«Πιο σίγουροι για τον εαυτό σας, θα έλεγα. Σας βλέπω

πώς παρασύρεστε από τη μουσική, σαν να φτιάχνεστε, ξέρω’γώ...»

«Καμία σχέση. Στο θέμα αυτό είμαστε τελείως ξενέρωτοι.Ο Κρις είναι φανατικά κατά των ναρκωτικών, λέει πως δεθέλει να αλλοιώσει τη δημιουργική του ροή διαλύοντας τακύτταρα του εγκεφάλου του».

«Εντάξει...»Την άφησα να προσέχει τα μπουφάν μας στα παρασκήνια

και πήγα να φέρω δύο ποτά, εκμεταλλευόμενη το σύντομοδιάλειμμα. Στη Νέα Ζηλανδία δεν πραγματοποιούσανεμφανίσεις πολλά γνωστά ανά την υφήλιο συγκροτήματα,και συνήθως όσα έρχονταν επέλεγαν πάντοτε τις μεγάλεςπόλεις, το Όκλαντ ή το Γουέλινγκτον, καμιά φορά και τοΚράιστσερτς. Καμιά μας δεν είχε δει πολλές συναυλίες στηνπατρίδα. Η Φραν έμοιαζε να απολαμβάνει την εμπειρία, ενώγια μένα το να βλέπω τα αστέρια στην οροφή του Ακάντεμι,

Page 107: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ακόμη και μετά από τόσα περάσματα από το χώρο αυτό,εξακολουθούσε να με κάνει να αισθάνομαι σαν ναπαρακολουθούσα υπαίθρια συναυλία.

Επέστρεψα πάνω στην ώρα για να δω τα φώτα της σκηνήςνα σβήνουν, εκτός από έναν κόκκινο προβολέα που άναψεστο κέντρο. Είχε ανοίξει μια καταπακτή και ένα κλουβίξεπρόβαλλε αργά από εκεί, με τον Βίγκο Φρανκ μέσα,σκυμμένο, με τα χέρια περασμένα γύρω από τις μπάρες, σαννα αψηφούσε την αιχμαλωσία του. Σήκωσε το κεφάλι καιχαμογέλασε πλατιά μόλις το κλουβί έφτασε στο ύψος τηςσκηνής, και παραλίγο να κουφαθώ από τις τσιρίδες τωνγυναικών στο ακροατήριο. Ψεύτικος καπνός άρχισε νααπλώνεται στην εξέδρα, κι όταν διαλύθηκε, το κλουβί είχεεξαφανιστεί κι εκείνος στεκόταν με τα πόδια σε διάταση,φορώντας σχεδόν τα ίδια ρούχα με τα οποία τον είχα δει τιςπροάλλες. Χαμηλοκάβαλο μαύρο τζιν, δερμάτινες μπότες,σκισμένο μπλουζάκι. Αν δεν ήταν όνομα και δεν είχε εκείνητην αύρα του Καζανόβα, θα μπορούσε να ήταν έναςοποιοσδήποτε άντρας σε μια παμπ του Λονδίνου, αν καισίγουρα όχι κάποιος που θα ήθελες να τον παρουσιάσεις στημητέρα σου.

Έμεινε στη σκηνή για περίπου μιάμιση ώρα με τοσυγκρότημά του, καταλήγοντας να κλείσει με ένα τραγούδιαπό το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο Underground, ένακομμάτι με πολύ δυνατό σόλο για κιθάρα, στη διάρκεια τουοποίου έπεσε στα γόνατα γέρνοντας τελείως προς τα πίσω,

Page 108: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

τόσο που το κεφάλι του ακουμπούσε στους αστραγάλουςτου. Ακουγόταν πως ακολουθούσε ένα πρόγραμμα μιαςμεθόδου γιόγκα σε ειδική σάουνα στην έπαυλή του, κιαμέσως το μυαλό μου προσπάθησε να φανταστεί πότεαξιοποιούσε αυτή του την ευλυγισία.

Η Φραν με σκούντησε πονηρά στα πλευρά μετά το τέλοςτης συναυλίας, όταν πηγαίναμε να βρούμε τον Κρις και τουςάλλους.

«Το ξέρεις πως θα γίνεις μία από τις αμέτρητεςκατακτήσεις του, έτσι δεν είναι;»

«Θεωρείς δεδομένο πως θα το κάνω μαζί του».«Αυτό είναι προφανές. Δεν τρέχει τίποτα, αρκεί να ξέρεις

πως δεν είσαι η μόνη. Ίσως να μην είσαι καν η μόνη γιασήμερα».

«Λες να τον αποφύγω;»«Όχι, πλάκα μου κάνεις;» είπε χαμογελώντας πλατιά.

«Πόσες ευκαιρίες έχει μια κοπέλα να πηδήξει ένα αστέρι τηςροκ; Όρμα του. Απλά θύμισέ του πως στη μάχη πάμε πάντοτεμε κράνος, εντάξει;»

«Δεν είμαι ηλίθια...» απάντησα, ενώ θυμήθηκα πως τηνπρώτη φορά που το είχα κάνει με τον Ντόμινικ δεν είχαμεχρησιμοποιήσει προφυλακτικό. Ήταν ένα βλακώδες λάθος,το οποίο έκτοτε δεν είχα επαναλάβει. Με κανέναν.

«Χωρίς σκουφάκι, δεν έχει παιχνιδάκι», πρόσθεσε η Φρανχαχανίζοντας, κι ένας από τους τεχνικούς που γυρόφερνε τακαμαρίνια της έριξε μια ματιά και σήκωνε το ένα φρύδι

Page 109: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

απορημένα.Τα πράγματα στο καμαρίνι του Βίγκο ήταν πιο ήσυχα απ’

ό,τι περίμενα. Καθόταν σε ένα σκαμπό κι έπινε μπίρα από τομπουκάλι, ενώ ο Κρις με τον Τεντ χαλάρωναν πάνω σε έναμαύρο καναπέ με επένδυση από δερματίνη, κολλημένο στονέναν τοίχο. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος του Βίγκοείχαν πάει να βρουν ποτά. Το δωμάτιο ήταν σχετικά γυμνό.Τοίχοι βαμμένοι άσπροι με εκτυπωμένες ανακοινώσεις σεχαρτί Α4 που απαγόρευαν το κάπνισμα – οι οποίες έρχοντανσε αντίθεση με τα τασάκια που υπήρχαν πάνω στο τραπέζι. ΗΈλα έσκυβε μπροστά στον καθρέφτη και αφαιρούσε τομακιγιάζ της με υγρά μαντίλια.

Χειροκρότησαν όταν μπήκαμε στο δωμάτιο. Το βλέμματου Βίγκο στάθηκε στο κοντό σορτσάκι της Φραν.

«Επ! Να και το αστέρι μας!» είπε ο Κρις. «Έσκισες».«Εσείς σκίσατε, παιδιά. Ακούστε πώς κάνει ο κόσμος».Αρκετοί θαυμαστές, στην πλειονότητά τους γυναίκες,

είχαν συγκεντρωθεί απέξω και φώναζαν «Βίγκο, Βίγκο» και,καμιά φορά, «Κρις».

«Το Κρις δεν είναι ιδιαίτερα σέξι όνομα», του είπαπειραχτικά. «Να το αλλάξεις».

«Αυτό μου λένε όλοι», απάντησε εκείνος, «αλλά τώραείναι πολύ αργά πια. Θα αισθανόμουν σαν βλάκας».

Ο Βίγκο άφησε την μπίρα του, με έπιασε από το χέρι και μετράβηξε προς το μέρος του, έτσι που στάθηκα ανάμεσα σταανοιχτά του πόδια. Καθώς φορούσα την κοντή φούστα και

Page 110: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

καλσόν, ένιωθα το ύφασμα του παντελονιού του να αγγίζει ταπόδια μου. Το άγγιγμά του με διέτρεξε σαν ηλεκτρισμός, σανσαμπάνια με χτύπησε κατακέφαλα, και χρειάστηκε νακαταβάλω προσπάθεια για να μην πέσω μεμιάς στην αγκαλιάτου.

«Λοιπόν, κούκλα μου», είπε, «έφερες το βιολί σου; Θαμας παίξεις κάτι ακόμη αργότερα;» Τράβηξε το ρο στο«αργότερα», σαν να εννοούσε κάτι πολύ πιο τολμηρό.

«Ευχαρίστως», αποκρίθηκα σαν να μην έτρεχε τίποτα, ενώαντιστεκόμουν στην παρόρμηση να κολλήσω το σώμα μουπάνω στο δικό του. Ήταν άλλο το να παιχτεί κάτι με έναγυναικά κατ’ ιδίαν και τελείως διαφορετικό να γίνει η φάσημπροστά σε άλλους. Δεν ήθελα να με ταράξουν στο δούλεμαο Κρις και η Φραν για την επόμενη δεκαετία.

«Ε, τότε άντε», είπε, «να πηγαίνουμε».Οι τεχνικοί είχαν φορτώσει τα πάντα σε δύο φορτηγάκια

που περίμεναν πίσω από το κτίριο και κανόνισαν να πάνε ταπράγματα του Κρις και του συγκροτήματος στο στούντιο, απ’όπου θα τα παραλάμβαναν την επόμενη εβδομάδα, οπότεήμασταν ελεύθεροι να φύγουμε με τα αυτοκίνητα του Βίγκο,δύο σχετικά διακριτικά μαύρα σεντάν με φιμέ τζάμια. Ο ίδιοςοδηγούσε τον περισσότερο καιρό μια μαύρη Buick του 1987,όμως προτιμούσε να διατηρεί την ανωνυμία του μετά τιςσυναυλίες.

Τα αυτοκίνητα σταμάτησαν σε ένα περιφραγμένοσυγκρότημα στο Μπελσάιζ Παρκ. Η ώρα κόντευε δύο μέχρι

Page 111: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

να φτάσουμε εκεί και στη γειτονιά επικρατούσε νεκρική σιγή.«Ζουν ένα σωρό επώνυμοι σ’ αυτό το δρόμο», μου

ψιθύρισε ο Κρις. «Δεν έχουν σέξι ονόματα, αλλά μια χαρά τακατάφεραν».

«Καταλαβαίνω τι εννοείς, αλλά είμαι σίγουρη πως πολλοίθα διαφωνούσαν».

«Με τίποτα δε μένουν ευχαριστημένοι ορισμένοι»,απάντησε ξεφυσώντας.

Το εσωτερικό της έπαυλης του Βίγκο δεν είχε καμία σχέσημε ό,τι θα περίμενα. Ούτε φίδια μέσα σε γυάλες ούτε ενυδρείαγεμάτα γυμνές γυναίκες που κολυμπούσαν, όπως έλεγαν οιφήμες. Ο χώρος ήταν κάτι παραπάνω από λιτός, σχεδόνσπαρτιάτικος, αν εξαιρούσε κανείς κάποια έργα τέχνηςτοποθετημένα σε επίμαχα σημεία. Ένα γλυπτό πουλί με ταφτερά του απλωμένα κρεμόταν από το ταβάνι. Μιαελικοειδής σκάλα από ανοιχτόχρωμο ξύλο και μέταλλουψωνόταν στο κέντρο του δωματίου.

«Ντάμιεν Χιρστ είναι αυτό;» ρώτησε η Φραν, κοιτάζονταςένα μακρύ, παραλληλόγραμμο πίνακα, ένα λευκό φόντοκαλυμμένο με ολοστρόγγυλες χρωματιστές κουκκίδες.

«Θεέ μου, όχι», είπε ο Βίγκο, που στάθηκε πλάι της, μιαιδέα πιο κοντά απ’ ό,τι θα αισθανόμουν άνετα. «Για τι είδουςάνθρωπο με πέρασες;»

Παρατήρησα τον πίνακα πιο προσεκτικά και εντόπισα κάτιμικροσκοπικά m ζωγραφισμένα στο κέντρο των χρωματιστώνκουκκίδων, όπως οι καραμέλες.

Page 112: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Έξυπνο», σχολίασα.«Ακριβώς», συμφώνησε ο Βίγκο. Είχε φέρει το χέρι του

πάνω στη φούστα μου και χάιδευε με τα ακροδάχτυλά τουτους μηρούς μου. Ανατρίχιασα. «Δε μου αρέσουν ταπράγματα που δεν είναι έξυπνα. Λοιπόν, έλα πάνω μαζί μου,το σόου δεν τελείωσε ακόμη».

Ο δεύτερος όροφος θύμιζε πολύ περισσότερο την εικόναπου είχα στο μυαλό μου. Ο χώρος έμοιαζε με χαρέμι,επιπλωμένος σε τόνους βαθυκόκκινους και μοβ, μεπολυελαίους να κρέμονται από το ταβάνι, ένα παχύ χαλί στοχρώμα του χρυσού και μια σειρά από μαύρους δερμάτινουςκαναπέδες σε ασυνήθιστα σχήματα, σχεδιασμένους, όπωςυποψιαζόμουν, για δραστηριότητες που θα συναντούσεκανείς στο Κάμα Σούτρα. Στο κέντρο υπήρχε ένα σιντριβάνι,και στο μέσο του ένα ολοζώντανο γυναικείο άγαλμα.

Τουλάχιστον έτσι νόμισα στην αρχή, μέχρι που η γυναίκαξεδίπλωσε με χάρη το ένα της χέρι και τράβηξε μια φουρκέτααπό τα μακριά ξανθά μαλλιά της, που έπεσαν στους ώμουςτης. Στράφηκε με αργές κινήσεις προς το μέρος μας,αποκαλύπτοντας το μικρό γυμνό στήθος της και τα ολότελαλεία γεννητικά της όργανα.

Οι κινήσεις της ήταν διακριτικές και εντυπωσιακάεκτελεσμένες, καμία σχέση με τα στερεότυπα που συνοδεύουντις στριπτιζέζ. Είχε πάρει θέση με τέτοιο τρόπο ώστε το νερόπου πεταγόταν από το σιντριβάνι να κυλά προς τα πόδια τηςκαι να σταματά φτάνοντας στην πύλη που σχημάτιζε η σάρκα

Page 113: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

της. Δίπλα στο μουνάκι της είχε χτυπήσει τατουάζ ένα μικρόόπλο.

Μια μακρινή ανάμνηση άρχισε να αντηχεί στο βάθος τουμυαλού μου. Ο κόσμος ήταν γεμάτος χορεύτριες, εγώ όμωςμόνο μία ήξερα που κινούνταν έτσι, με ένα πανομοιότυποόπλο αποτυπωμένο στην επιδερμίδα της.

Ήταν η Ρωσίδα χορεύτρια που είχα δει σ’ εκείνο το πριβέστριπ κλαμπ στη Νέα Ορλεάνη, εκεί που με είχε πάει οΝτόμινικ. Θυμήθηκα, με ένα ξέσπασμα αμηχανίας καιερεθισμού, πώς, αφού παρακολουθήσαμε τον ασύλληπταερωτικό χορό της, ο Ντόμινικ με είχε διατάξει να του χορέψωπάνω στη σκηνή. Κι αυτό είχα κάνει, την επομένη, γυμνή,εκτός από δύο κόκκινους κρίκους στις θηλές κι ένα πρωκτικόβύσμα.

Η Λούμπα.Τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν. Μου χαμογέλασε.

Page 114: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

4

Το Ανζελίκ

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ στην εμπορική ΣτοάΜπέρλινγκτον, όπου είχε αγοράσει το βιολί της Σάμερ,παρέμενε κλειστό, κι ας ήταν νωρίς το απόγευμα. Ο Ντόμινικκοίταξε πίσω από τη γυάλινη πόρτα και παρατήρησε πως στοπάτωμα στοιβάζονταν φάκελοι που μάζευαν σκόνη, στηνπίσω πλευρά της στενής σχισμής για την αλληλογραφία. Ένασημείωμα στην πόρτα παρέπεμπε τυχόν ενδιαφερομένους σεέναν τηλεφωνικό αριθμό, τον οποίο και σημείωσε.

Τηλεφώνησε αργότερα.Καμία απάντηση.Δοκίμασε ξανά, ανά μία ώρα.Γύρω στις δέκα το βράδυ ήταν έτοιμος να κατεβάσει το

ακουστικό στην τελευταία του προσπάθεια για εκείνη τη μέρα,έχοντας αφήσει το τηλέφωνο να χτυπά για αρκετά λεπτά,όταν κάποιος επιτέλους απάντησε.

Ο άντρας ακούστηκε ηλικιωμένος και μιλούσε σιγανά.«Τηλεφωνώ για το κατάστημα στη Στοά Μπέρλινγκτον»,

εξήγησε ο Ντόμινικ.«Να επικοινωνήσετε με το μεσιτικό γραφείο, κύριε», τον

παρέπεμψε ο άντρας.

Page 115: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Δεν τηλεφωνώ γι’ αυτό το λόγο», διευκρίνισε ο Ντόμινικ.«Ήμουν πελάτης, παλιότερα. Αγόρασα ένα βιολί εκεί. Έχωκάποιες ερωτήσεις που ήθελα να κάνω...»

«Το κατάστημα έκλεισε. Αποφάσισα να βγω στη σύνταξη.Δεν άξιζε ο κόπος πια», είπε ο άντρας. «Λυπάμαι, δεν μπορώνα σας βοηθήσω».

«Εσείς ήσασταν ο ιδιοκτήτης;» ρώτησε ο Ντόμινικ.Η φωνή του άντρα δε θύμιζε σε τίποτα τον υπάλληλο που

του είχε πουλήσει το Μπαγί.«Εγώ ήμουν».«Δε νομίζω να συναντηθήκαμε. Ο συνεργάτης σας μου

πούλησε ένα θαυμάσιο μουσικό όργανο, όμως τώρα θα μεενδιέφερε πολύ να μάθω περισσότερα πράγματα για τηνιστορία του, τους προηγούμενους ιδιοκτήτες του...»

«Δε σας παρέδωσε το πιστοποιητικό προέλευσης; Έπρεπενα σας είχε δώσει κάποια έγγραφα».

«Βεβαίως, παρέλαβα το πιστοποιητικό. Όμως οιπληροφορίες ήταν λιγοστές».

«Δε φαντάζομαι ασφαλώς να περιμένετε πως θα θυμάμαιεπακριβώς την ιστορία κάθε μουσικού οργάνου που πέρασεαπό τα χέρια μας;»

«Το καταλαβαίνω. Απλά αναρωτιόμουν...»«Γιατί;»Ο Ντόμινικ κόμπιασε για μια στιγμή. Τι θα μπορούσε να

πει; Ότι έψαχνε να πιαστεί από κάπου; Ότι ήθελε ναεπιστρέψει στη ζωή του η Σάμερ; Ότι είχε γίνει συγγραφέας,

Page 116: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μόνο που δεν είχε έμπνευση για να γράψει;«Είναι δύσκολο να σας εξηγήσω. Το άτομο για το οποίο

αγόρασα το βιολί είναι...»Ο άντρας τον διέκοψε. «Το Μπαγί ήταν;» ρώτησε.«Μάλιστα», απάντησε ο Ντόμινικ, ξαφνιασμένος.«Α...»«Λοιπόν...»«Κοιτάξτε, είναι περασμένη η ώρα. Γιατί δε μου κάνετε ένα

τηλεφώνημα αύριο το πρωί; Όχι πολύ νωρίς όμως. Ίσωςκανονίσουμε μια συνάντηση».

«Βεβαίως. Πολύ θα το ήθελα».Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος έμενε κοντά στον

Ντόμινικ, στο Βόρειο Λονδίνο, σ’ ένα παρατημένο κτίσμα σεέναν ιδιωτικό δρόμο, κοντά στο Χάιγκεϊτ Βίλατζ. Ομπροστινός κήπος ήταν χορταριασμένος, το γρασίδι γεμάτοαγριόχορτα και οι τριανταφυλλιές έμοιαζαν ακλάδευτες γιαπολύ καιρό. Το κουδούνι της πόρτας δε λειτουργούσε, έτσι οΝτόμινικ αναγκάστηκε να χτυπήσει αρκετές φορές, δυνατά,μέχρι να ακούσει κίνηση από μέσα.

Με το που ο άντρας άνοιξε την πόρτα και τον κοίταξε, οΝτόμινικ τον αναγνώρισε. Για κάποιο λόγο, η σιγανή φωνήστο τηλέφωνο τον είχε κάνει να υποθέσει πως ήταν πολύμεγαλύτερος απ’ ό,τι στην πραγματικότητα. Ήταν, στηχειρότερη περίπτωση, εξηντάρης. Τον είχε συναντήσει κιάλλοτε. Δύο φορές, για την ακρίβεια. Και οι δύο εκείνεςφορές είχαν χαραχτεί βαθιά στη μνήμη του.

Page 117: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ήταν παρών σε δύο από τα πιο τολμηρά πάρτι στα οποίαείχε παραστεί ο Ντόμινικ στο Λονδίνο, εκείνους τους μήνεςτης κραιπάλης παλιότερα. Περισσότερο ηδονοβλεψίας παράπρωταγωνιστής, ο άντρας συνήθιζε να αποχωρεί αφού πρώτααπολάμβανε τη γυναίκα που είχε προσφερθεί εθελοντικά νατεθεί στο επίκεντρο της προσοχής και περνούσε την υπόλοιπηβραδιά πίνοντας λίγο λευκό κρασί και παρακολουθώνταςτους άλλους –και τον Ντόμινικ– να συνεχίζουν να παίζουν μετη γυναίκα και να τη χαίρονται. Αρχικά ο Ντόμινικ είχε βρειτην όλη κατάσταση κάπως ενοχλητική, στην πορεία όμως ηπροσοχή του εστιαζόταν στη δράση μέσα στο δωμάτιο.

Τα θολά μάτια του εμπόρου μουσικών οργάνων εστίασανπάνω του. Δε φάνηκε να τον αναγνωρίζει. Προφανώς δεθυμόταν τον Ντόμινικ. Άλλωστε, το θέαμα πουπαρουσιαζόταν σ’ εκείνες τις περίφημες βραδιές σε δωμάτιαξενοδοχείων αποσπούσε την προσοχή και ξεχώριζε κυρίωςγια τα κορμιά και τα επιμέρους σημεία τους παρά για ταπρόσωπα.

«Μιλήσαμε στο τηλέφωνο... Είμαι ο Ντόμινικ»,συστήθηκε.

«Τζον Λαβάλ. Περάστε μέσα».Οδήγησε τον Ντόμινικ στο καθιστικό. Στο κέντρο του

δωματίου υπήρχε ένα πελώριο πιάνο με ουρά, πάνω στοοποίο στοιβάζονταν παλιές κιτρινισμένες εφημερίδες,παρτιτούρες και βιβλία με τσακισμένες ράχες.

Ο Λαβάλ τού πρότεινε μια παλιά δερμάτινη πολυθρόνα

Page 118: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

και ο ίδιος κάθισε στο σκαμπό του πιάνου, απέναντί του. Τονρώτησε αν θα ήθελε κάτι να πιει κι εκείνος αρνήθηκε, έτσιαυτός έβαλε λίγο ουίσκι για τον εαυτό του, από το διπλανόντουλάπι με τα ποτά.

«Με κρατάει σε εγρήγορση, καταλαβαίνετε», είπε,δείχνοντας το ποτήρι και το κεχριμπαρένιο υγρό μέσα τουπριν πιει μερικές αργές γουλιές.

«Δεν ήσασταν στο κατάστημα τη μέρα που απέκτησα τοβιολί», παρατήρησε ο Ντόμινικ.

«Όχι. Πολύ κρίμα. Ο συνεργάτης μου, ο οποίοςαποχώρησε λίγο μετά, θεώρησε ότι θα μπορούσε νακαταγράψει μια σημαντική πώληση στο ενεργητικό του και ναμε ευχαριστήσει σπρώχνοντας αυτό το κομμάτι. Η αλήθειαόμως είναι ότι εγώ δεν είχα καμία πρόθεση να πουλήσω τοσυγκεκριμένο μουσικό όργανο».

«Α, μάλιστα. Γιατί;»«Ήταν συλλεκτικό κομμάτι. Για την ακρίβεια, η αξία του

ήταν πολύ μεγαλύτερη από το ποσό που δώσατε τελικά γι’αυτό», εξήγησε ο Λαβάλ. «Είχε έρθει στο μαγαζί πριν απόλίγες μόλις εβδομάδες, μέσω ενός δικηγόρου στη Γερμανίαο οποίος είχε αναλάβει να διαθέσει τα περιουσιακά στοιχείαμιας πελάτισσάς του, χωρίς να γνωρίζει την αξία ή τησημασία του βιολιού, κι εγώ σκεφτόμουν να το κρατήσω γιαμένα, να το φέρω εδώ. Θεωρούσα πως θα ήταν ασφαλέστεροκάτω από αυτή τη στέγη...»

«Ασφαλέστερο;»

Page 119: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Πρόκειται για ένα μουσικό όργανο το οποίο έχει την τάσηνα χάνεται».

«Μιλήστε μου γι’ αυτό».Ο Λαβάλ αγνόησε την παράκληση. «Απ’ ό,τι γνωρίζω

όμως, δε βρίσκεται πλέον στην κατοχή σας. Το αγοράσατε μεσκοπό να το παραχωρήσετε σε κάποιο άλλο πρόσωπο;»

«Ήταν δώρο», παραδέχτηκε ο Ντόμινικ.«Στη Σάμερ Ζάχοβα. Ιδιαίτερα ακριβό δώρο, δε

συμφωνείτε;»«Πώς το γνωρίζετε αυτό;» απόρησε ο Ντόμινικ.Ο οικοδεσπότης του σηκώθηκε, έσκυψε πάνω από το

πιάνο και τράβηξε μια διπλωμένη αφίσα από τη μάζα τωνχαρτιών που υπήρχαν εκεί. Την ξετύλιξε και, με μιαθεατρινίστικη κίνηση, την έδειξε στον Ντόμινικ.

Ήταν η αφίσα που είχε φτιαχτεί αρχικά για την προώθησητου πρώτου σόλο κονσέρτου της Σάμερ. Η φωτογραφίακοβόταν ακριβώς πάνω στο πιγούνι της και στο ύψος τηςμέσης, αφήνοντας να φανεί ένας χείμαρρος από κόκκινεςμπούκλες από τον άγνωστο χώρο έξω από το κάδρο. Έδειχνετον κορμό και το στομάχι της, με τα στήθη της να κρύβονταιπερίτεχνα από το βιολί, το βερνίκι του οποίου, σε μια απαλή,σχεδόν καραμελένια απόχρωση, έκανε αντίθεση με το χρώματης επιδερμίδας της.

Ήταν μια ερωτική και σαγηνευτική φωτογραφία, η οποίααναμφίβολα έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάθεση όλων τωνεισιτηρίων για εκείνη την εμφάνιση, προσελκύοντας πλήθος

Page 120: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ανθρώπων στην παράσταση όπου το πρόσωπο τηςμυστηριώδους βιολονίστριας θα αποκαλυπτόταν.

Ο Ντόμινικ συνειδητοποίησε ότι ποτέ του δεν προσπάθησενα βρει ένα αντίτυπο της συγκεκριμένης αφίσας.

«Μάλιστα», είπε.«Είναι εντυπωσιακό το ότι κανείς δε φαίνεται να

παρατήρησε όταν κυκλοφόρησε αυτή η αφίσα πως το βιολίστη φωτογραφία ήταν το Ανζελίκ», επισήμανε ο Λαβάλ.«Είναι τόσο χαρακτηριστικό».

Photo © www.mattchristie.com

Page 121: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Το Ανζελίκ; Ο συνεργάτης σας με ενημέρωσε κατά τηναγορά ότι είχε κατασκευαστεί από ένα Γάλλο οργανοποιόονόματι Μπαγί. Το όνομά του εμφανιζόταν στον κοχλία,κάτω από τις χορδές».

«Μα ναι, ο Μπαγί ήταν αυτός που κατασκεύασε τοόργανο. Όμως έφτιαξε πολλά τέτοια βιολιά. Απλά τοσυγκεκριμένο συνοδεύεται από μια ιδιαίτερη ιστορία. Ήτανενδιαφέρων άνθρωπος ο φίλος μας ο Μπαγί. Πολύενδιαφέρων. Αν και οι περισσότεροι κατασκευαστές βιολιών,οργανοποιοί, όπως είπατε, αρχικά ήταν Ιταλοί, ο Μπαγί ήτανένας από τους ελάχιστους Γάλλους τεχνίτες που κατόρθωσενα αποκτήσει φήμη σε αυτό το απαιτητικό επάγγελμα».

Ο Λαβάλ ήπιε μία ακόμη γουλιά από το ουίσκι του.«Υποθέτω ότι δεν είστε συλλέκτης παλιών μουσικών

οργάνων, μια και δωρίσατε το βιολί στη δεσποινίδα Ζάχοβα,συνεπώς αναρωτιόμουν προς τι το ενδιαφέρον σας», θέλησενα μάθει.

«Ασχολούμαι με τη συλλογή βιβλίων», απάντησε οΝτόμινικ. «Μου αρκεί ως χόμπι. Από απλή περιέργειαρωτάω. Έλεγα να γράψω κάτι σχετικά με ένα μουσικό όργανο.Ένα μυθιστόρημα. Και καθώς ήρθα σε επαφή με τοσυγκεκριμένο Μπαγί, ως ένα σημείο τουλάχιστον, σκέφτηκαπως θα μπορούσε να αποτελέσει μια αφετηρία για την έρευνάμου».

«Πολύ ενδιαφέρον». Ο Λαβάλ έγνεψε καταφατικά.«Θα ήθελα πολύ να μάθω περισσότερα πράγματα.

Page 122: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ομολογώ ότι μου κινήσατε την περιέργεια», παρατήρησε οΝτόμινικ. «Είπατε πως το βιολί έχει την τάση να χάνεται;»

«Ακριβέστερα, να κλέβεται», διόρθωσε ο Λαβάλ. «Για νακαταλάβετε, στη διάρκεια του δεκαπενθημέρου που παρέμεινετο βιολί στο κατάστημα στη Στοά Μπέρλινγκτον είχαμε δύοαπόπειρες διάρρηξης. Περισσότερες απ’ όσες αντιμετωπίσαμετα προηγούμενα είκοσι χρόνια στη δουλειά. Πολύ ύποπτο.Όχι πως ήξερε κανείς ότι το βιολί βρισκόταν εκεί. Ουδέποτετο διαφημίσαμε, είτε στο κατάστημα είτε μέσω τωνκαταλόγων μας. Μετά βίας πρόλαβα να εξακριβώσω περίτίνος πρόκειται αφότου έφτασε από τη Γερμανία. Όποιος κιαν ήταν αυτός που πείραξε το σύστημα συναγερμού, έσπασεκάποιες προθήκες και κλειδαριές, αλλά δεν κατόρθωσε ναεντοπίσει το χρηματοκιβώτιο μέσα στο οποίο είχα φυλάξει τοΑνζελίκ. Δυστυχώς οι διαρρήξεις επηρέασαν τα ποσά πουέδινα για ασφάλεια, κι αυτό ήταν ένας επιπλέον λόγος που τοκατάστημα έκλεισε λίγους μήνες αργότερα, αν και εσείς ήδηείχατε αποκτήσει το μουσικό όργανο. Είχα πάρα πολλάχρόνια στη δουλειά και είχα αρχίσει να κουράζομαι με τηνεπιχείρηση. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να σας ζαλίζω μεκουβέντες για ασφάλειες και φόρους...»

«Παρακαλώ, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον».«Ελπίζω πάντως η δεσποινίς Ζάχοβα να το έχει ασφαλίσει

και να το κρατά σε ασφαλές μέρος όταν δεν τοχρησιμοποιεί».

«Φαντάζομαι. Δε βλεπόμαστε συχνά πλέον».

Page 123: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Τι κρίμα. Πρέπει να είναι εντυπωσιακή γυναίκα».«Πράγματι».«Πάντως, ξέρω ότι είστε άνθρωπος που εκτιμά βαθιά τις

γυναίκες. Είναι ένα κοινό μας γνώρισμα αυτό». Χαμογέλασεστον Ντόμινικ με νόημα. Φυσικά και τον είχε αναγνωρίσει.Από την πρώτη στιγμή.

«Δηλαδή ξέρατε...;»«Ποιος είστε; Εννοείται. Δεν ξεχνώ ποτέ ένα πρόσωπο».«Και γιατί δεν το είπατε;»«Όλοι έχουμε τα μυστικά μας, τις σκοτεινές μας πτυχές»,

είπε ο Λαβάλ, με έναν τρόπο σαν να μην είχε σημασία.«Κανείς δεν έπαθε κακό, αντίθετα πολλοί το απόλαυσαν. Αςκρίνουν οι άλλοι...»

«Εξακολουθείτε να... έχετε επαφή με την ομάδα, μ’ εκείνεςτις γυναίκες;» τον ρώτησε ο Ντόμινικ.

«Όχι, πήρε ο καθένας διαφορετικό δρόμο μετά από έναδιάστημα. Δίχως διάθεση κακοφανισμού, η δεσποινίςΖάχοβα θα αποτελούσε έξοχη προσθήκη στα πάρτι μας.Σκεφτήκατε κάποια στιγμή να τη φέρετε; Ανέκαθενθεωρούσα ότι οι μουσικοί είναι ιδανικοί υποταγμένοι –δενυπάρχει λογική, μόνο ένστικτο–, και κατά συνέπεια...»

«Δεν την είχα γνωρίσει ακόμη. Συναντηθήκαμεαργότερα», έσπευσε να πει ο Ντόμινικ.

«Κρίμα».«Λοιπόν», συνέχισε ο Ντόμινικ, επιχειρώντας να αλλάξει

θέμα συζήτησης, «πείτε μου για το Ανζελίκ».

Page 124: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Γεννημένος το 1844, ο Πολ Μπαγί ήταν ένας άνθρωπος πουκυριαρχούνταν έντονα από τη λαχτάρα να ταξιδέψει.Εκπαιδεύτηκε στην τέχνη της κατασκευής βιολιών στηγενέτειρά του, το Μιρκούρ, στην επαρχία της Γαλλίας, κιαργότερα στο Παρίσι, κοντά στο φημισμένο οργανοποιό Ζαν-Μπατίστ Βιγιόμ και το θρυλικό Ζιλ Γκαγιάρ.

Ασίγαστη και ρομαντική ψυχή, ο Μπαγί είχε μια ιδιαίτεραταραχώδη ερωτική ζωή και άλλαζε διαρκώς τόπο διαμονήςστη Γαλλία και αργότερα στην Αγγλία. Στο Παρίσι γνώρισεκαι ερωτεύτηκε παράφορα μια νεαρή Αγγλίδα παραμάνα, τηΛόις Ελίζαμπεθ Χιου, η οποία εργαζόταν σε μια εύπορηοικογένεια Γάλλων.

Ο Μπαγί ακολούθησε τη Λόις στο Λονδίνο όταν εκείνηεπέστρεψε στην Αγγλία, η σχέση τους όμως δεν προχώρησεκαι σύντομα εκείνος βρέθηκε στο Λιντς. Εκεί εργάστηκε γιαλογαριασμό μιας τοπικής εταιρείας κατασκευής μουσικώνοργάνων, παρόλο που δεν έχει βρεθεί ούτε ένα βιολί απόαυτή την περίοδο που να φέρει την υπογραφή του, γεγονόςπου έχει οδηγήσει σε εικασίες ότι ασχολήθηκε με λιγότεροσημαντικές δουλειές και παραμέλησε την τέχνη του.

Μετά από ένα διάστημα, τα ίχνη του Μπαγί εντοπίζονταιεκ νέου στο Παρίσι, τη δεκαετία του 1880, η οποία αποτέλεσετην πλέον δημιουργική περίοδό του, κάτι πουαντικατοπτρίζεται σε μια σειρά έξοχων μουσικών οργάνωνπάνω στα οποία εδραιώθηκε η φήμη του. Στο Παρίσιεξάλλου γνώρισε την Ανζελίκ Σπενγκλέρ, σύζυγο ενός

Page 125: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

περίφημου θεατρικού ιμπρεσάριου, του Ουζ Καετανό.Η Ανζελίκ ήταν πραγματική καλλονή· σε αντίθεση με τον

τραχύ και αψύ σύζυγό της, ο οποίος είχε υπό τον έλεγχό τουαρκετά θέατρα του Παρισιού και ο οποίος φημολογείτο ότιδιατηρούσε στενές σχέσεις με το εμπόριο λευκής σαρκός στηγαλλική πρωτεύουσα. Κατά πάσα πιθανότητα, οι πολιτικέςτου διασυνδέσεις του επέτρεψαν να αφαιρέσει κάθε αναφοράσε παράνομη δραστηριότητα από τα αρχεία. Σε κάθεπερίπτωση, είχε τη φήμη οξύθυμου και ζηλόφθονου άντρα.Ακουγόταν πως είχε πάρει την Ανζελίκ αμέσως μόλις εκείνηολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της στις καλόγριες, σεαντάλλαγμα για την τακτοποίηση ενός χρέους απόστοιχήματα που βάραινε τον πάμφτωχο πατέρα της.

Το πώς γνωρίστηκαν ο Μπαγί και η Ανζελίκ δεν ήτανεξακριβωμένο. Πιθανόν σε κάποιο κονσέρτο. Το βέβαιο είναιπως, όταν αυτό συνέβη, ο έρωτάς τους υπήρξε κεραυνοβόλοςκαι σύντομα έγιναν εραστές. Δεδομένης της κτητικότηταςπου χαρακτήριζε το σύζυγό της και τη θέση του στηνκοινωνία, ήταν αναπόφευκτο ο δεσμός τους να αποκαλυφθείκάποια στιγμή, όπως και τελικά έγινε. Ο Μπαγί δέχτηκεεπίθεση από κακοποιά στοιχεία στη δούλεψη του συζύγου καιξυλοκοπήθηκε άγρια. Λέγεται πως ο δεξιός καρπός τουέσπασε και το αποτέλεσμα ήταν να μην κατασκευάσει άλλαμουσικά όργανα στη συνέχεια – και πράγματι, δεν έχειεπιβεβαιωθεί η ύπαρξη κανενός βιολιού που να φέρει τηνυπογραφή του μετά από εκείνο το επεισόδιο.

Page 126: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Εξοργισμένη από τις ενέργειες του συζύγου της, η Ανζελίκκατόρθωσε να παραβιάσει το χρηματοκιβώτιό του. Με ταχρήματα που αφαίρεσε, η ίδια και ο Μπαγί κατέφυγαν στηνΑμερική.

Ο Καετανό αντέδρασε αμέσως μόλις ανακάλυψε πούβρισκόταν το ζευγάρι, στέλνοντας κάποιους ανθρώπους τουστη Νέα Υόρκη, όπου δεν άργησαν να εντοπίσουν τηνΑνζελίκ και τον Μπαγί. Η Ανζελίκ έπεσε θύμα απαγωγής τηνώρα που ο Μπαγί απουσίαζε στη δουλειά. Έκτοτε, τα ίχνητης χάνονται. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι δολοφονήθηκε κιότι το πτώμα της πετάχτηκε στον ποταμό Χάντσον, ενώκάποιοι άλλοι περιγράφουν μια ιστορία εκδίκησης καιταπείνωσης στο πλαίσιο της οποίας η νεαρή καλλονήυποχρεώθηκε να εκπορνεύεται, αρχικά στην Τσάιναταουν καιαργότερα στην Τιχουάνα στο Μεξικό. Όμως, όπως επισήμανεο Λαβάλ, αυτού του είδους οι ιστορίες κυκλοφορούν απόστόμα σε στόμα και με τα χρόνια υφίστανται αλλοιώσεις, μετην αλήθεια να είναι συχνά το πρώτο θύμα.

Σε κάθε περίπτωση, και ίσως αυτή να ήταν μια μορφήτιμωρίας στο μυαλό του εκδικητικού Καετανό, ο Μπαγί δενέπαθε τίποτα πέρα από το ότι αναγκάστηκε να ζει με τοντρομερό πόνο της απώλειας της Ανζελίκ και το φόβο για τηντύχη της. Κάποια στιγμή επέστρεψε στη Γαλλία, αλλά δενασχολήθηκε ποτέ ξανά με την κατασκευή βιολιών.

«Συναρπαστική ιστορία», σχολίασε ο Ντόμινικ όταν οΛαβάλ ολοκλήρωσε την αφήγηση. «Αλλά πώς κατέληξε το

Page 127: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

βιολί να ονομάζεται Ανζελίκ;»«Α», έκανε ο Λαβάλ. «Εδώ είναι που η ιστορία μας

αποκτά πραγματικό ενδιαφέρον...»Κάποια χρόνια αργότερα, μία δεκαετία μετά την έλευση

του εικοστού αιώνα, ένα βιολί στο οποίο υπήρχε η υπογραφήτου Μπαγί αλλά καμία ορατή χρονολογία κατασκευήςεμφανίστηκε σε δημοπρασία του οίκου Κρίστις. Οι ειδικοίβρέθηκαν μπροστά σε ένα γρίφο. Το βιολί έφερε ταχαρακτηριστικά γνωρίσματα της τέχνης του Μπαγί, όμως τοξύλο που είχε χρησιμοποιηθεί ήταν διαφορετικής προέλευσηςαπ’ ό,τι στην περίπτωση όλων των άλλων μουσικώνοργάνων για τα οποία ήταν υπεύθυνος. Εκτός αυτού, οικαμπύλες του εν λόγω οργάνου απειροελάχιστα διέφεραν –ήταν πιο κομψές, στρογγυλεμένες, αισθησιακές, όπως τιςχαρακτήρισε ένας ειδικός, λες κι ο τρόπος που είχε σκαλιστείτο ξύλο ήταν εμπνευσμένος από το σώμα γυναίκας. Τότεκάποιος υποστήριξε πως ο λόγος γι’ αυτή τη διαφορά ήτανπως το συγκεκριμένο όργανο είχε κατασκευαστεί την περίοδοπου ο Μπαγί διατηρούσε σχέση με την Ανζελίκ και είχεεπηρεαστεί από τον έρωτά του για εκείνη. Ομόφωνα οι ειδικοίσυμφώνησαν ότι αυτό ήταν το τελευταίο βιολί πουδημιούργησε ο Πολ Μπαγί. Έτσι, ελλείψει κάποιου στοιχείουπερί του αντιθέτου, γεννήθηκε ένας μύθος και το βιολίαπέκτησε το όνομά του.

Κι εδώ είναι που η ιστορία παίρνει μια πιο σκοτεινή τροπή.Ο συλλέκτης που κέρδισε στη δημοπρασία το Ανζελίκ

Page 128: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

έγινε αργότερα ένας από τους πρώτους Άγγλουςαξιωματικούς που σκοτώθηκαν στα χαρακώματα του ΑʹΠαγκόσμιου πολέμου. Αυτό από μόνο του δε θα θεωρούνταναξιοπερίεργο αν δεν ερχόταν να περιπλέξει τα πράγματα τογεγονός ότι οι επόμενοι δύο ιδιοκτήτες του μουσικούοργάνου, ο πρώτος κληρονόμος και ο δεύτερος αγοραστής,από την οικογένεια του νεκρού, είχαν την ίδια τύχη. Μέχριστιγμής θα μπορούσε να πρόκειται απλώς για κακοτυχία σεμια αιματηρή περίοδο της ιστορίας. Όμως, μετά τοντερματισμό του πολέμου, το βιολί πέρασε στα χέρια μιαςβρετανικής οικογένειας, της οποίας όλα τα μέλη έχασαν τηζωή τους σε φωτιά που ξέσπασε στο εξοχικό τους – την ώραπου το βιολί παρέμενε ασφαλές στο σπίτι τους στο Λονδίνο.Όταν οι κληρονόμοι εμφανίστηκαν για να το παραλάβουν, τοβιολί είχε εξαφανιστεί. Είχε κλαπεί.

Τα ίχνη του Ανζελίκ εντοπίζονται αργότερα στη Γαλλία. Ηαλυσίδα των συμπτώσεων αποκτά έναν ακόμη κρίκο όταν οεπόμενος ιδιοκτήτης, ένας Παριζιάνος πολιτικός καισυλλέκτης, πεθαίνει στην αγκαλιά της ερωμένης του λίγεςεβδομάδες αφότου απέκτησε το όργανο. Φαίνεται πως,προκειμένου να καλύψει το κενό που άφησε η απώλεια τουευεργέτη της, η εν λόγω κυρία έσπευσε να αφαιρέσει το βιολίκαθώς και άλλα αντικείμενα από τη συλλογή του εραστή της,φροντίζοντας να τα απομακρύνει προτού ενημερώσει τιςΑρχές. Η τύχη του βιολιού την επόμενη δεκαετία αγνοείται.Στη συνέχεια εμφανίζεται στη Γερμανία, στην κατοχή

Page 129: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

υψηλόβαθμου αξιωματικού του στρατού που συμμετείχε σεμία από τις σπάνιες απόπειρες ανατροπής του Χίτλερ καικατέληξε κρεμασμένος από ένα τσιγκέλι για το ρόλο του σ’εκείνη την υπόθεση. Οι Αρχές κατέσχεσαν τα υπάρχοντά του,κι έτσι το βιολί πέρασε στα χέρια των κυβερνητικώνυπηρεσιών. Φυλάχθηκε σε ένα μουσείο κοντά στο Αμβούργο,το οποίο τελικά λεηλάτησε ο Κόκκινος Στρατός.

Την επόμενη φορά που εντοπίζεται αναφορά στο βιολίείναι στη σχετικά ειρηνικότερη δεκαετία του ’50, οπότε καιβρέθηκε στα χέρια των Κρίστιανσεν, μιας εύπορηςοικογένειας του Ανόβερου της οποίας κανένα μέλος δενκατέληξε από φυσικό θάνατο στην πορεία τριών γενιών. Τοβιολί περνούσε από το ένα παιδί στο επόμενο, ώσπουβρέθηκε στην κατοχή της Εντβίνα Κρίστιανσεν.

Το όνομα της τελευταίας ιδιοκτήτριας του βιολιού,σύμφωνα με το πιστοποιητικό προέλευσης που το συνόδευε,ο Ντόμινικ το θυμόταν.

Η Εντβίνα ήταν το ατίθασο παιδί της μεγαλοαστικήςοικογένειάς της και, σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, υπήρξεμεγάλη καλλονή. Τη δεκαετία του ’60 συνδέθηκε με έναμεγαλύτερό της άντρα, Αμερικανό, τον οποίο είχε γνωρίσειστο Σαν Φρανσίσκο. Όμως η σχέση τους ήταν αντισυμβατικήκαι κάθε άλλο παρά αξιοπρεπής. Με δυο λόγια –«Θαμπορούσατε ενδεχομένως να το συμπεριλάβετε στομυθιστόρημά σας», πρότεινε ο Λαβάλ–, η Εντβίνα είχεμετατραπεί σε πόρνη για χάρη του εραστή της.

Page 130: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Και το βιολί;» ρώτησε ο Ντόμινικ.«Το βιολί παρέμεινε στη Γερμανία όσο η Εντβίνα

βρισκόταν στην Αμερική. Τυχαία πέρασε στην κατοχή της·της το είχε κληροδοτήσει ο πατέρας της. Εκείνη δεν το έπαιξεποτέ, ούτε γνώριζε κάποιο άλλο μουσικό όργανο».

«Τι απέγινε η Εντβίνα;»Κατέληξε να σκοτώσει τον Αμερικανό εραστή της. Το τι

ακριβώς συνέβη δεν ήταν ξεκάθαρο. Στη δίκη της η Εντβίνααρνήθηκε πεισματικά να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτησηκαι τελικά καταδικάστηκε σε ισόβια. Η υπόθεσή της βρέθηκεστα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για μερικές εβδομάδες,λόγω της τραγικής ιστορίας που αποκάλυψε η Εισαγγελίααλλά και της αξιοσημείωτης ομορφιάς και θλίψης πουχαρακτήριζαν την κατηγορούμενη.

Αποκηρυγμένη από τη συντηρητική οικογένειά της καιμόνη σε μια ξένη χώρα, η Εντβίνα ήταν εξαρχήςκαταδικασμένη.

Πέθανε στη φυλακή, περίπου μία δεκαετία αργότερα. Πίσωστη Γερμανία, οι συγγενείς της, ντροπιασμένοι από όληεκείνη την κατάσταση, αποφάσισαν να μπει μια τελεία σ’αυτό το επεισόδιο και τα υπάρχοντα της Εντβίνα κατέληξανσε αποθήκες, χωρίς να δοθεί καμία προσοχή στο Μπαγί.Μόνο όταν το κτίριο όπου φυλάσσονταν τα πράγματακινδύνευσε με κατεδάφιση, μερικές δεκαετίες μετά το θάνατότης –η περιοχή στην οποία βρισκόταν επρόκειτο νααναβαθμιστεί–, κάποιοι μακρινοί συγγενείς κανόνισαν να

Page 131: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αναλάβει ένας δικηγόρος τη διαχείριση όλων εκείνων τωναντικειμένων όπως αυτός έκρινε καλύτερα.

«Κάπως έτσι πέρασε στην κατοχή μου το βιολί»,ολοκλήρωσε ο Λαβάλ. «Στον κατάλογο πώλησης τωνπεριουσιακών στοιχείων αναφερόταν απλώς ως ένα Μπαγί,χωρίς να υπάρχει κανένα άλλο στοιχείο, μια και ο δικηγόροςπου ανέλαβε τη δουλειά αγνοούσε πλήρως τόσο την ιστορίαόσο και την αξία του».

«Κι όταν το είδατε για πρώτη φορά συνειδητοποιήσατε ότιήταν το Ανζελίκ;» τον ρώτησε ο Ντόμινικ.

«Αρχικά όχι. Είχα αποκτήσει πολλά άλλα όργανα στοπλαίσιο αυτής της συναλλαγής και γνώριζα πως είχα ήδηαγοραστές για τα περισσότερα, έτσι δεν ασχολήθηκαιδιαίτερα με το Μπαγί. Όμως, όταν κάποια στιγμή τοπαρατήρησα, συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για το μουσικόόργανο που τόσο πολύ συζητιόταν στο επάγγελμά μας, λόγωτης ασυνήθιστης ιστορίας του. Κοιτάξτε, δεν πιστεύω σεκατάρες και δεν ξέρω τι άλλο, αλλά σκεφτόμουν πως θαμπορούσα να το κρατήσω για μένα, να μην το πουλήσω, μαπριν προλάβω να πάρω τις οριστικές αποφάσεις μου, εκείνοςο ανόητος βοηθός μου, που νόμιζε πως ήταν έξυπνος, τοπούλησε. Σε εσάς».

«Το Ανζελίκ».«Ναι». Ο άντρας χαμογέλασε πλατιά. «Λοιπόν, θα μου

επιτρέπατε να ρωτήσω αν το βιολί έφερε κακοτυχία στηδεσποινίδα Ζάχοβα;»

Page 132: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ο Ντόμινικ ζύγισε προσεκτικά τα λόγια του.«Κοιτάξτε, η ίδια έκτοτε απέκτησε σημαντική φήμη.

Κάποιοι άλλοι όμως ενδέχεται να επηρεάστηκαν...»Ο Λαβάλ τον κοίταξε στα μάτια.«Ελπίζω να μην είστε δεισιδαίμων. Όλα αυτά που σας είπα

είναι απλές συμπτώσεις, ξέρετε. Αν και οφείλω ναομολογήσω πως αυτές οι αφελείς ιστορίες προσδίδουν στοβιολί μια ενδιαφέρουσα φήμη. Άλλωστε, τα όμορφααντικείμενα προσελκύουν κλέφτες στην εποχή μας. Αν ήτανδιατεθειμένη να το πουλήσει, είμαι βέβαιος πως θαεισέπραττε ένα ποσό το λιγότερο πέντε με έξι φορέςμεγαλύτερο απ’ ό,τι πληρώσατε εσείς».

«Δεν πιστεύω πως τίθεται ζήτημα χρημάτων, κύριεΛαβάλ», είπε ο Ντόμινικ καθώς σηκωνόταν. «Πάντως, ήτανμια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία. Σας ευχαριστώ για τοχρόνο σας».

«Ελπίζω να ικανοποίησα την περιέργειά σας», είπε οέμπορος.

«Απολύτως. Μου προσφέρατε άφθονη τροφή προςσκέψη. Η αλήθεια ενίοτε αποδεικνύεται πιο περίεργη απόκάθε μυθοπλασία, δε βρίσκετε;»

«Το δίχως άλλο», υπερθεμάτισε ο Λαβάλ. «Κι εσείς;Έχετε αρκετό υλικό για το μυθιστόρημά σας;»

«Έχω μια αφετηρία, πιστεύω».Έξω, οι σταγόνες της βροχής βομβάρδιζαν τις στέγες των

σπιτιών στο Χάιγκεϊτ Βίλατζ, όμως ο Ντόμινικ ήξερε πως είχε

Page 133: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πλέον ανάγκη από καθαρό αέρα προκειμένου να επεξεργαστείμέσα του αυτά που είχε ακούσει και να αποφασίσει ποιοέπρεπε να είναι το επόμενο βήμα του, όπως και κατά πόσοόφειλε να προειδοποιήσει τη Σάμερ για το βιολί.Ταυτόχρονα, ήξερε πως, αν εμφανιζόταν ξαφνικά,μεταφέροντάς της αφελείς ιστορίες σχετικά με κατάρες,κλοπές και νεκρούς εραστές, ήταν μάλλον απίθανο να τησυγκινήσει και να την κάνει να τον καλωσορίσει και πάλι στηζωή της.

Τα όνειρα έφεραν σύγχυση.Την κατάσταση δε βοηθούσε η ξαφνική εκδήλωση μιας

έντονης ημικρανίας, η οποία επιδεινώθηκε απότομα καιαπροειδοποίητα, ενώ η ιστορία του Λαβάλ είχε ανασύρει στηνεπιφάνεια ένα χείμαρρο αναμνήσεων σχετικών με τη Σάμερ,οπότε η νύχτα του Ντόμινικ μετατράπηκε σε ένα κουβάρι απόσυναισθήματα και παράλογες εικόνες.

Ονειρεύτηκε τη Σάμερ ως Ανζελίκ. Με παλιομοδίτικαρούχα, τα οποία δεν την είχε δει ποτέ του να φορά, εικόνεςεπηρεασμένες από παλιές ταινίες στο στιλ του Όσα Παίρνει οΆνεμος και του Δωμάτιο με Θέα. Φορούσε ένα λευκόκρινολίνο, στενό στη μέση, και κάτι που έμοιαζε με κορσέ απόκάτω και πίεζε το στήθος της σηκώνοντάς το προς τα πάνω,έτσι ώστε να μοιάζει πλουσιότερο απ’ ό,τι πραγματικά ήταν.Περπατούσε νωχελικά στο φρεσκοκομμένο γρασίδι του Χιθμε τα καλά της ρούχα και, μέσα από τα τείχη του ύπνου, ο

Page 134: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ντόμινικ μπορούσε να μυρίσει ακόμη και το χαρακτηριστικόάρωμα του κομμένου χόρτου. Η επόμενη σκηνή ήταν στοξέφωτο και στην άδεια εξέδρα για ορχήστρα, κάτω από ένανκαταγάλανο ουρανό, με το λευκό στίγμα της Σάμερ μέσα στοφόρεμα της Ανζελίκ να ανεβαίνει τα πέτρινα σκαλοπάτια.Εκείνος στεκόταν κάπου εκατό μέτρα μακρύτερα, έναςαόρατος θεατής, ακίνητος λες κι είχε ριζώσει εκεί, ανήμποροςνα κινηθεί.

Μια μαύρη θήκη βιολιού ήταν ακουμπισμένη πάνω σε ένασκαμπό πιάνου καλυμμένου με βελούδο στο κέντρο τηςεξέδρας. Στο όνειρό του, η Σάμερ ως Ανζελίκ έτρεξε προς τοβιολί, όμως μέσα από ένα πέπλο σκοταδιού εμφανίστηκανδύο άντρες για να την εμποδίσουν παίρνοντας θέσειςμπροστά της, κλείνοντάς της το δρόμο. Ήταν ντυμένοι σταμαύρα, από την κορυφή ως τα νύχια. Ο ένας είχε μουστάκι, οάλλος μια ουλή. Μελοδραματικοί κακούργοι της οπερέτας,με όλα τα κλισέ γνωρίσματα της κατηγορίας τους.

Η Σάμερ ούρλιαξε, όμως ο Ντόμινικ, κλεισμένος σε ένακέλυφος σιωπής, ενώ προσπαθούσε απεγνωσμένα να τρέξειπρος τα κει, στη Σάμερ, δεν μπορούσε να την προστατεύσει.

Ο ένας από τους δύο άντρες τη χαστούκισε, ο άλλοςέσκισε βίαια το πάνω μέρος του φορέματός της,απελευθερώνοντας το στήθος της, περήφανο κι ευαίσθητο,έτσι που οι σκούρες θηλές της ξεπρόβαλαν μέσα από τονκορσέ όπου φώλιαζαν. Πρέπει να ήταν ένα κρύο πρωινό, γιατίακόμη κι από εκεί που στεκόταν ο Ντόμινικ μπορούσε να

Page 135: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

διακρίνει την ανατριχίλα που απλωνόταν σε όλη τηγυμνωμένη επιδερμίδα της.

Ο δεύτερος άντρας σήκωσε τη θήκη του βιολιού καιπαρέδωσε το Μπαγί στη Σάμερ. Το σώμα της τρανταζόταναπό τα δάκρυα ενώ έφερνε με αργές κινήσεις το βιολί στοπιγούνι της, ίσιωνε την πλάτη της και ρύθμιζε τη θέση του.Καθώς άρχιζε να παίζει, ο πρώτος άντρας, αυτός με τομεξικάνικο μουστάκι, τράβηξε ένα μαχαίρι από το πουθενάκαι χωρίς δισταγμό έκοψε το φόρεμα από τη μέση της,αφήνοντας τη Σάμερ γυμνή, εκτός από τις λευκές κάλτσεςεποχής που στηρίζονταν από μια αντίστοιχα λευκή ζαρτιέραπου κύκλωνε τη λεπτή της μέση.

Υπό το βλέμμα των δύο αντρών που την κρατούσαναιχμάλωτη, άρχισε να παίζει.

Παρότι το όνειρο ήταν βουβό, ο Ντόμινικ φαντάστηκε τημουσική να ξεπηδά από τα δάχτυλά της κι από τοκαραμελένιο ξύλο του βιολιού, να κυλά σαν σταγόνεςβροχής, να χορεύει, να ζωντανεύει, να τραβά προς τα πάνωσχηματίζοντας μικροσκοπικά σύννεφα, ώσπου τελικάσυμπυκνώθηκε σε ένα φωτοστέφανο πάνω από την εξέδρα,ένα ουράνιο τόξο ήχων που απλώθηκε σαν κουβέρτα πάνωαπό το Χάμπστεντ και τελικά ολόκληρο το Λονδίνο.

Στον ύπνο του, η οπτασία της Σάμερ, γυμνής πλέον εκτόςαπό τη λευκή ζαρτιέρα και τις κάλτσες, η φωτιά που έκαιγεανάμεσα στα πόδια της, αδυσώπητη πάνω στο χλομό τοπίοτου κορμιού της, και ο τρόπος που έπαιζε το Μπαγί με τα

Page 136: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μάτια κλειστά, χαμένη στη σιωπή της μουσικής, έκαναν τονΝτόμινικ να σκληρύνει. Έφερε το χέρι του πάνω στον πούτσοτου για να βεβαιωθεί για τον ερεθισμό του. Σαν νααντιδρούσαν στην κίνηση αυτή, οι άντρες δίπλα στη Σάμερκατέβασαν τα φερμουάρ των παντελονιών τους καικινήθηκαν πιο κοντά της, με τις προθέσεις τους νααντικατοπτρίζονται στο βλέμμα τους.

Ο Ντόμινικ ήθελε να τρέξει κοντά της, να βοηθήσει, όμωςτην επόμενη στιγμή ολόκληρο το σκηνικό εξαφανίστηκεμπροστά στα μάτια του κι εκείνος βρέθηκε πίσω στο κρεβάτιτου, με τα μάτια ορθάνοιχτα, ξύπνιος. Το μπλουζάκι με τοοποίο είχε πέσει για ύπνο ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα.

Ήταν μονάχα ένα όνειρο. Ή εφιάλτης. Ο Ντόμινικ ήπιε μιαγουλιά από το ποτήρι με το νερό που είχε στο κομοδίνο. Ηώρα ήταν τρεις τα ξημερώματα και στο σκοτάδι του δωματίουτου η μορφή της Σάμερ, όπως την καταδίωκαν εκείνοι οιάντρες, να είναι χαμένη, ολομόναχη, κακοποιημένη, με τοπολύτιμο βιολί της να έχει γίνει κομμάτια, κατέκλυσε τομυαλό του.

Ο Ντόμινικ και η Λόραλιν έπιναν καφέ στο τραπέζι τηςκουζίνας.

«Είσαι εντάξει;» τον ρώτησε.«Γιατί να μην είμαι;»«Μου φάνηκε πως είχες παρέα χθες το βράδυ. Έκανες

αρκετή φασαρία».

Page 137: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Αλήθεια;»«Κάποια στιγμή θα έπαιρνα όρκο πως σε άκουσα να

ουρλιάζεις», συνέχισε η Λόραλιν. «Όπως κι αν έχει, ξύπνησα.Σκέφτηκα πως θα ενοχλούσα, αλλιώς θα ερχόμουν πάνω ναδω τι συμβαίνει».

«Όχι, μόνος μου ήμουν, μάλλον κάποιος εφιάλτης ήταν».«Δεν ξέρω, φώναζες πολύ...»«Συγνώμη».«Πάντως, οφείλω να πω πως σήμερα δείχνεις κάπως

πεσμένος».«Όχι, μωρέ, απλά δεν κοιμήθηκα καλά. Δε μου έχει

περάσει ακόμη η ημικρανία».«Καημενούλη μου», του είπε ανέκφραστη.«Ευχαριστώ για τη συμπαράσταση».«Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα».Η Λόραλιν άδειασε την κούπα της, σηκώθηκε να την

ξαναγεμίσει κι ύστερα ανέβηκε στο δωμάτιο όπου είχεεγκατασταθεί, αφήνοντας τον Ντόμινικ μόνο του, έρμαιο τωναναμνήσεων και ενός τρομερά δυσάρεστου προαισθήματος.

Είχε πει στον Λαβάλ ότι δεν ήταν δεισιδαίμονας, όμως ταυπολείμματα εκείνου του άσχημου ονείρου στις σκοτεινέςγωνιές του μυαλού του, οι εικόνες που είχαν ακολουθήσει τουπροκαλούσαν τώρα έντονο αίσθημα ανησυχίας. Τόσο για τηΣάμερ όσο και για το βιολί. Η λογική έλεγε πως οι κατάρεςυπήρχαν στα βιβλία, όχι στην πραγματικότητα.

Τι θα γινόταν όμως αν της συνέβαινε κάτι; Ο Ντόμινικ

Page 138: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ήξερε πως θα αισθανόταν υπεύθυνος, κι αυτό δε θαμπορούσε να το αντέξει.

Μήπως να την προειδοποιούσε;Να επικοινωνούσε μαζί της μετά από τόσο καιρό; Να

αναστάτωνε τη ζωή της;Άκουσε το κινητό της Λόραλιν να χτυπά κάπου στο σπίτι.

Ο ήχος που είχε επιλέξει ήταν ένα κομμάτι ντίσκο μουσικήςμε πολλά μπάσα, τελείως διαφορετικό από τη συγκρατημένημουσική που έπαιζε στο τσέλο της. Προσπάθησε να θυμηθείαν δούλευε σήμερα ή αν θα άραζε στο σπίτι. Θα ήθελε να έχειπαρέα.

Ανέβηκε στο γραφείο του, στον πάνω όροφο, για νακοιτάξει τις σημειώσεις που είχε κρατήσει πρόχειρα χθες, μετάτη συνάντησή του με τον έμπορο μουσικών οργάνων. Δε θαμπορούσε να χρησιμοποιήσει την ιστορία της Ανζελίκ, τουβιολιού του Μπαγί, έτσι σε γενικές γραμμές στο μυθιστόρημάτου. Έπρεπε να την εμπλουτίσει, να συγκεντρώσει πολλέςακόμη ιστορικές λεπτομέρειες και να υφάνει μιαενδιαφέρουσα σειρά από χαρακτήρες γύρω από τον κεντρικόάξονα. Πάντως, ήταν βέβαιος πως η ιστορία αυτή θααποτελούσε τη βάση, το σκελετό του βιβλίου. Του άρεσε ηέρευνα και ήξερε πως θα ήταν απαιτητική, εφόσον θααπαιτούσε την περιγραφή διάφορων εποχών, όμως ήταν κιαυτή μια πρόκληση την οποία θα απολάμβανε.

Αυτό που θα έπρεπε να προσέξει να αποφύγει ήταν ναδημιουργήσει κάποιο χαρακτήρα υπερβολικά παρόμοιο με

Page 139: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

την Ελένα, το αναγνωρίσιμα λογοτεχνικό είδωλο της Σάμερστο παριζιάνικο μυθιστόρημα.

Όσο πολύ κι αν θα ήθελε να το κάνει.Το να γράφει για εκείνη δεν ήταν μονάχα μια μορφή

εξορκισμού, αλλά κι ένας τρόπος να τη διατηρεί ζωντανή στομυαλό του. Τη φλόγα της, τα χαρακτηριστικά της, τηνεπιδερμίδα της, το άρωμά της, αναμνήσεις τις οποίες δενμπορούσε να αφήσει πίσω του έτσι απλά. Έστω κι αν όλεςτους χρωματίζονταν από τον πόνο.

Αναστέναξε, έβαλε σε μια σειρά τις σημειώσεις του καιτράβηξε το φορητό υπολογιστή πιο κοντά. Δημιούργησε ένανέο αρχείο και τα δάχτυλά του πήραν θέση πάνω από τοπληκτρολόγιο, περιμένοντας να δοθεί ο κατάλληλος τίτλοςγια το φάκελο.

Μισή ώρα αργότερα, συνέχιζε να πληκτρολογεί, έχονταςαποκοπεί τελείως από τον υπόλοιπο κόσμο, όταν άκουσεέναν ελαφρύ χτύπο στην πόρτα του γραφείου του. Ανοιχτήήταν, όμως η Λόραλιν χτύπησε από διακριτικότητα.

«Ντόμινικ;»«Ναι, τι είναι;» Σήκωσε απότομα το κεφάλι του.«Δεν ήθελα να σε ενοχλήσω. Απλά προέκυψε κάτι».Έσπρωξε την καρέκλα του προς τα πίσω. «Τι;»«Μόλις μου τηλεφώνησαν. Ο αδερφός μου...»«Ο στρατιώτης;»Το στομάχι του σφίχτηκε. Μετά τη χθεσινή αποκάλυψη

για την ιστορία του βιολιού, τίποτα δε θα του έκανε εντύπωση

Page 140: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σήμερα. Από την άλλη ήξερε πως η Λόραλιν και η οικογένειάτης δεν είχαν καμία σχέση με το Ανζελίκ. Υπάρχουν καισυμπτώσεις.

«Ναι, τραυματίστηκε. Δεν είναι και τόσο άσχημα. Μπορείνα χάσει ένα δάχτυλο, αλλά έσωσαν το χέρι του. Απόαυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό, στο Αφγανιστάν».

«Λυπάμαι πάρα πολύ». Ο Ντόμινικ σηκώθηκε καικινήθηκε προς το μέρος της.

«Πριν από λίγο τηλεφώνησε μια θεία μου. Είναι μαζί του,στο στρατιωτικό νοσοκομείο, τον έφεραν πίσω στη χώρα. ΣτηΒιρτζίνια βρίσκεται. Μάλιστα μπόρεσα και του μίλησα λίγο, ηθεία μου ήταν δίπλα στο κρεβάτι του. Καλά τον άκουσα».

«Ανακουφίστηκες, φαντάζομαι».«Βέβαια». Η Λόραλιν προχώρησε στο δωμάτιο και έγειρε

πάνω στο γραφείο. «Τέλος πάντων, σκέφτομαι πως θα ήτανκαλύτερα αν επέστρεφα στην Αμερική για ένα διάστημα.Άλλωστε, είναι ο μόνος στενός συγγενής που έχω».

«Καταλαβαίνω, απόλυτα. Μπορώ να βοηθήσω σε κάτι;»«Μπα, όχι. Κατάφερα να κλείσω εισιτήριο για αύριο.

Αφήνω την ημερομηνία επιστροφής ανοιχτή. Μπορεί ναμείνω μερικές εβδομάδες».

«Θα είσαι πάντοτε καλοδεχούμενη εδώ. Δε θαπαραχωρήσω το δεύτερο υπνοδωμάτιο σε κανέναν άλλο. Τουπόσχομαι». Δοκίμασε να χαμογελάσει.

«Η πτήση φεύγει νωρίς από το Χίθροου. Μπορείς να μεπας ως εκεί;» του ζήτησε.

Page 141: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Φυσικά. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω».«Ευχαριστώ. Είσαι καλός φίλος. Θα βρω τρόπο να σου το

ξεπληρώσω... Εκτός από χρήματα βέβαια». Το βλέμμα τηςλαμπύρισε, γεμάτο όπως πάντα από απροκάλυπτασκανταλιάρικη διάθεση.

«Είμαι βέβαιος γι’ αυτό».Εκείνη έσκυψε και τον φίλησε στο μάγουλο.«Πρέπει να κατέβω στην πόλη τώρα, να ακυρώσω

ορισμένα ραντεβού και να δω αν τα παιδιά στο κουαρτέτομπορούν να τα καταφέρουν και χωρίς εμένα για λίγο καιρό.Δεν έχουμε κανονίσει εμφανίσεις για το προσεχές διάστημα,άρα πιστεύω πως δε θα υπάρξει θέμα».

«Θα σε περιμένουμε όλοι όταν με το καλό επιστρέψεις»,της είπε ο Ντόμινικ, ενώ ήδη σκεφτόταν πώς θα ένιωθεμένοντας και πάλι μόνος στο σπίτι.

Δεν ήταν μια κατάσταση που την περίμενε μεανυπομονησία.

Page 142: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

5

Ένα Πικρό Μαχαίρι

ΑΙΣΘΑΝΟΜΟΥΝ ΛΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ στο δωμάτιοήξεραν το μυστικό μου. Ο Βίγκο, η Φραν, ο Κρις. Κιενδεχομένως να το μάθαιναν εφόσον αποφάσιζε η Λούμπανα το αναφέρει. Εκείνη ωστόσο τράβηξε το βλέμμα της απόπάνω μου και συνέχισε το χορό της, επιστρέφοντας με αργέςκινήσεις στην ακινησία, μέχρι που ο προβολέας έσβησε και τοσιντριβάνι βυθίστηκε στο σκοτάδι, μαζί με αυτή.

«Όπα», έκανε η Φραν. «Τελικά ίσως και να μην είμαι τόσοστρέιτ όσο νόμιζα. Σαν να κάνει ζέστη εδώ μέσα».

Περίμενα να κάνει ο Βίγκο κάποιο σχόλιο, νόμιζα πως θαμου πρότεινε να αναλάβω τη συνέχεια της παράστασης, μεκάποιου είδους ρεσιτάλ, εκείνος όμως είχε την πλάτηγυρισμένη προς το μέρος μας και ήδη ετοίμαζε περίτεχνακοκτέιλ σε ένα πλούσιο μπαρ που εκτεινόταν παράλληλα μετον τοίχο σχεδόν σε ολόκληρο το μήκος του.

«Κρις», ρώτησα, «είδες πουθενά το βιολί μου; Το έφερετο συνεργείο;»

«Ναι, νομίζω πως είδα ένα από τα παιδιά να το βάζει στοφορτηγάκι. Και να ξέρεις, τα μουσικά όργανα τα προσέχουνλες κι είναι μωρά κι ακόμη καλύτερα. Θα είναι μαζί με όλα τα

Page 143: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

άλλα πράγματά μας, στο στούντιο. Μην ανησυχείς».«Απλώς νιώθω παράξενα που δεν το έχω μαζί μου.

Γυμνή. Σαν να φοράω παπούτσια χωρίς κάλτσες».«Πάνω που πάω να σε κατηγορήσω πως γίνεσαι

μελοδραματική κοτσάρεις μια τέτοια παρομοίωση», μεπείραξε ο Κρις.

«Άσε που άδικα το έφερα μαζί μου».Είχα αρχίσει να αισθάνομαι μια κάποια μοναξιά χωρίς τη

συντροφιά του Μπαγί. Η αίσθηση που είχα όταν έπαιξα με τοηλεκτρικό που μου έδωσαν ήταν κάπως τραχιά, δεν ήταν ηίδια. Ο ήχος ακουγόταν σχεδόν μηχανικός, του έλειπε ηζεστασιά. Ίσως να τηλεφωνούσα στη Σούζαν για να δω ανγινόταν να μου κανονίσει μερικές εμφανίσεις στο Λονδίνο.Άλλωστε, δε θα μπορούσα να λουφάρω για πάντα.

«Λέγαμε να σου το φέρναμε στη σκηνή για να παίξεις, γι’αυτό σου ζήτησα να το πάρεις μαζί. Αλλά δεν ήταν καλήιδέα. Ο ήχος του θα χανόταν τελείως δίπλα στα άλλαόργανα, κι έτσι βρήκαμε εκείνο το ηλεκτρικό. Πάντως, ταπήγες τέλεια, ξέρεις. Θα έπρεπε να παίζεις συχνότερα μαζίμας».

«Ναι, έτσι θα είχα κι εγώ κάτι να κάνω».Έριξα μια ματιά στη Φραν, η οποία είχε ξαπλώσει σε ένα

μαύρο ανάκλιντρο που είχε νύχια για πόδια κι ένα μπράτσοστο σχήμα κεφαλιού πάνθηρα και είχε πιάσει κουβέντα με τονντράμερ των Holy Criminals, τον Ντάγκουρ, που καθόταναπέναντί της. Εκείνος δεν ήταν τόσο δημοφιλής στις

Page 144: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

θαυμάστριες του συγκροτήματος όσο ο Βίγκο, όμως έδειχνεσίγουρος για τον εαυτό του και είχε ένα έντονο βλέμμα, τοοποίο έμοιαζε να έχει γοητεύσει την αδερφή μου.

Ο Κρις αναστέναξε. Είχα παρατηρήσει το ενδιαφέρον τουγια τη Φραν και το πώς ταίριαξαν αμέσως από τη στιγμή πουτους σύστησα, αν και ακόμη δεν ήμουν σίγουρη για το πώςθα έβλεπα μια τέτοια σχέση. Ο κολλητός μου και η αδερφήμου.

«Ψηλά το κεφάλι», του είπα. «Υπάρχει και η Λούμπα».«Η Λούμπα;» ρώτησε απορημένος.«Η χορεύτρια», απάντησα δήθεν χαλαρά, καθώς

συνειδητοποίησα αμέσως το λάθος μου.«Πώς ξέρεις το όνομά της;»Δοκίμασα να το παίξω άνετη, ενώ από μέσα μου

αναθεμάτιζα τον εαυτό μου που μου είχε ξεφύγει αυτή ηκουβέντα.

Ξαφνικά η Λούμπα εμφανίστηκε στο κατώφλι πίσω μας.«Συναντηθήκαμε κάποια στιγμή στη Νέα Υόρκη», είπε

στον Κρις, σε έναν τόνο σιγανό και χαλαρωτικό σαννανούρισμα, με προφορά που θύμιζε γουργούρισμα.«Παρακολούθησα ένα κονσέρτο της. Με κολακεύεις που μεθυμήθηκες», πρόσθεσε χαμογελώντας μου θερμά. «Ειδικάτώρα μου με είδες με τελείως διαφορετική περιβολή».

Τώρα φορούσε μια ριχτή μαύρη τουαλέτα, φτιαγμένη απότόσο διάφανο υλικό ώστε κάλλιστα θα μπορούσε να είχεπαραμείνει γυμνή. Κι όμως, κατάφερνε να δείχνει ακόμη πιο

Page 145: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σέξι έτσι, μισοντυμένη, με το ύφασμα να στρέφει την προσοχήστις λεπτές γραμμές του στήθους και των χειλιών της. Ήτανιδιαίτερα κομψή στη στάση της, θύμιζε περισσότερο κύκνοπαρά άνθρωπο. Κάθισε στον καναπέ, δίπλα μου, καισταύρωσε τα πόδια της στους αστραγάλους. Τα μαλλιά τηςήταν τόσο ξανθά, που έφερναν περισσότερο στο άσπρο, καιείχε ανοιχτά γαλανά μάτια στα όρια του γκρίζου. Τα φρύδιατης ήταν τόσο ανοιχτόχρωμα και ντελικάτα, ώστε κατέληγανσχεδόν αόρατα, προσδίδοντας στο πρόσωπό της μιαελαφρώς εξωγήινη όψη, αν και σε καμία περίπτωση δεν τηςέλειπε γοητεία.

«Είμαι η Λούμπα», είπε στον Κρις, γέρνοντας από πάνωμου για να του σφίξει το χέρι.

«Κρις», απάντησε εκείνος.«Αχ, συγνώμη», είπα. «Ξέχασα να σας συστήσω».Η επιδερμίδα της άγγιξε φευγαλέα τη δική μου όπως

έφερνε το μπράτσο της και πάλι στο πλευρό της.Γυναίκες σαν τη Λούμπα συνήθως δε με ερέθιζαν με τον

ίδιο τρόπο όπως οι άντρες. Οι προτιμήσεις μου, σε γενικέςγραμμές, έτειναν σαφώς προς την τεστοστερόνη. Μου άρεσετο ύψος, τα τριχωτά και μυώδη σώματα, κι αν αποφάσιζα ναπειραματιστώ, θεωρούσα πως μια ζόρικη, ανδροπρεπήςκοπέλα θα ήταν περισσότερο ο τύπος μου. Η Λόραλιν, εκείνηη ψηλή ξανθιά που είχε παίξει τσέλο στο κουαρτέτοεγχόρδων που κανόνισε ο Ντόμινικ τη βραδιά που κάναμε γιαπρώτη φορά σεξ, αφού νωρίτερα είχα παίξει γυμνή για εκείνον

Page 146: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

στην κρύπτη που είχε κλείσει ειδικά για την περίσταση, είχεαποτελέσει την εξαίρεση. Οι δυο μας είχαμε ένα σύντομοφλερτ, ή τουλάχιστον έτσι φανταζόμουν. Ήταν κυριαρχική,και τα άτομα που ανήκαν σε αυτή την κατηγορία,ανεξαρτήτως φύλου, είχαν περισσότερες πιθανότητες να μουκινήσουν το ενδιαφέρον.

Η Λούμπα δεν έδινε την εντύπωση πως ήταν κυριαρχικήμε την κλασική έννοια του όρου, όμως κάτι πάνω της έκανετην επιδερμίδα μου να ανατριχιάζει και το αίμα μου να κυλάγρηγορότερα. Αισθανόμουν ξαναμμένη, ζαλιζόμουν ελαφρά.

Ο Κρις δε φαινόταν να υποφέρει από τα ίδια συμπτώματα.Είχε αρχίσει να δείχνει πως βαριόταν, οπότε κατευθύνθηκεστο μπαρ, εκεί όπου ο Βίγκο συνέχιζε να δίνει μια μικρήπαράσταση ετοιμάζοντας τα ποτά.

Η Λούμπα έγειρε στο πλάι μου και μου ανασήκωσε ταμαλλιά για να μου ψιθυρίσει στο αφτί.

Ολόκληρο το χέρι μου, από πάνω ως κάτω, ανατρίχιασε,αντιδρώντας στην εκμηδένιση της απόστασης μεταξύ μας.

«Το μυστικό σου δεν κινδυνεύει», μου υποσχέθηκε.«Ευχαριστώ. Το εκτιμώ αυτό».«Ζητάω όμως ένα πράγμα σε αντάλλαγμα», συνέχισε.«Δηλαδή;»«Θέλω να ακούσω την ιστορία σου, πώς κατέληξες σε ένα

τέτοιο μέρος. Και για τον άντρα που ήταν μαζί σου».Αναφερόταν σ’ εκείνο το παλιό κτίριο στη Νέα Ορλεάνη

όπου είχα χορέψει γυμνή για τον Ντόμινικ τις πρώτες ώρες

Page 147: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

της Πρωτοχρονιάς, αφού την προηγουμένη η Λούμπα είχεδώσει την επαγγελματική παράστασή της στον ίδιο χώρο.

«Τον Ντόμινικ;»«Μάλλον, αν έτσι τον λένε».Μου χαμογέλασε, αποκαλύπτοντας τα λευκά της δόντια.

Οι δύο από τους κοπτήρες ήταν ελαφρώς μυτεροί, έναζευγάρι από πολύ διακριτικούς κυνόδοντες. Ήθελα να τουςνιώσω να γδέρνουν ελαφρά την επιδερμίδα μου.

«Εκείνος σου ζήτησε να του χορέψεις;» θέλησε να μάθει.«Ναι», απάντησα, «αν και το “αποφάσισε” θα ήταν πιο

κοντά στην αλήθεια». Ανακάθισα στη θέση μου,επιχειρώντας να βρω τρόπο για να στρέψω αλλού τησυζήτηση. Ήταν ένα θέμα το οποίο δεν αισθανόμουν άνετανα συζητώ, ταυτόχρονα όμως δεν ήθελα να απομακρυνθώαπό τη Λούμπα.

Ο Βίγκο εμφανίστηκε ανάμεσά μας, κρατώντας από έναμοχίτο σε κάθε χέρι.

«Βλέπω, γνωρίστηκες με τη γατούλα μου», μου είπε,προσφέροντάς μου το ένα ποτό. Το είχε περιποιηθεί, έχονταςστολίσει το χείλος με καστανή ζάχαρη και μια φέταμοσχολέμονο. Ήταν τόσο γεμάτο από θρυμματισμένο πάγο,ώστε δεν είχε χώρο να κουδουνίσει, και το ποτήρι, τόσοπαγωμένο, ήταν σχεδόν επώδυνο στην αφή. Αμέσως τομυαλό μου πήγε στον Ντόμινικ και στο πόσο εκνευριζότανόταν του έβαζαν πάγο στο αναψυκτικό του.

Η Λούμπα έκανε έναν αλλόκοτο ήχο, σαν σιγανό

Page 148: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

βρυχηθμό στο βάθος του λαρυγγιού της, και έτριψε το κεφάλιτης πάνω στο πόδι του Βίγκο.

Γεγονός ήταν πως είχε ένα ζωώδη αισθησιασμό, από τοντρόπο που κινούνταν μέχρι το πώς μιλούσε, σαν ναγουργούριζε. Οι κινήσεις της κάποιες φορές θύμιζαν πουλί κιάλλοτε αιλουροειδές.

«Μήπως είδες το Μπαγί μου;» τον ρώτησα ξαφνικά. Ησκέψη του Ντόμινικ έφερε αμέσως το βιολί στο μυαλό μου.

«Το βιολί σου;»Επιβεβαίωσα καταφατικά με μια κίνηση του κεφαλιού.«Νομίζω πως τα παιδιά του συνεργείου το πρόσεχαν

νωρίτερα». Έξυνε το πιγούνι της Λούμπα, σαν να χάιδευεγάτα. Εκείνη είχε κλείσει τα μάτια και χαμογελούσε, τοαπολάμβανε. «Στο στούντιο θα είναι, μην ανησυχείς. Μαζί μετα υπόλοιπα πράγματα. Μπορώ να σου δανείσω ένα αν θεςνα παίξεις· έχω ένα σωρό μουσικά όργανα στο υπόγειο».

«Όχι, δεν πειράζει, απλά ήθελα να το κρατήσω, μουέλειψε. Συνήθως εγώ το κουβαλάω. Ακόμη και στις δικές μουεμφανίσεις. Για κάποιο λόγο, δε μου αρέσει να μην ξέρω πούβρίσκεται».

«Τι γλυκό», απάντησε εκείνος. «Λούμπα;» είπε, δίνονταςστη φωνή του επιτονισμό ερώτησης.

Εκείνη απάντησε με ένα γουργουρητό.«Σου είναι εύκολο να βρεις τον Έρικ και να βεβαιωθείς ότι

το βιολί της Σάμερ πήγε με τα υπόλοιπα πράγματα;»Εκείνη έγνεψε καταφατικά, ξετυλίχτηκε από το πόδι του

Page 149: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

και έφυγε για να βρει τον υπεύθυνο του συνεργείου που είχεαναλάβει τη μεταφορά όλου του εξοπλισμού.

«Ευχαριστώ», του είπα, ενώ αισθανόμουν ανόητη καιαδικαιολόγητα ανήσυχη.

«Μη με ευχαριστείς», αποκρίθηκε, γέρνοντας προς τομέρος μου. «Απλά ήθελα να την ξεφορτωθώ».

Πέρασε τα δάχτυλά του ελαφρά πάνω από τη βάση τουλαιμού μου και συνέχισε προς τα μαλλιά μου, τυλίγοντάς τασφιχτά γύρω από τις μπούκλες μου, οπότε με τράβηξε πάνωτου. Τα χείλη του είχαν τη γεύση ζαχαρωμένουμοσχολέμονου, από τα μοχίτο που δοκίμαζε. Με αργέςκινήσεις, έχωσε το ένα χέρι του μέσα από τη φούστα μου,αναζητώντας το λάστιχο του καλσόν μου. Το σώμα μουανταποκρίθηκε αμέσως, το διέτρεχε ένα καυτό κύμα ηδονήςπου με έκανε να μουσκέψω από το πάθος ενώ το χέρι τουανέβαινε πιο ψηλά.

Τραβήχτηκα. «Όχι μπροστά στην αδερφή μου», είπα μεσφιγμένα δόντια, παρότι εκείνη έδειχνε πανευτυχήςστριμωγμένη ανάμεσα στον Κρις και τον Ντάγκουρ, καθώςκαι οι δύο διεκδικούσαν την προσοχή της. Η Φραν ήταναπολύτως ικανή να φροντίσει τον εαυτό της, και ήξερα πως οΚρις δε θα την άφηνε στιγμή από τα μάτια του έτσι καιεξαφανιζόμουν εγώ. Η Έλα και ο Τεντ έμοιαζαν να έχουνξεραθεί ήδη – ήταν και οι δύο ξαπλωμένοι πάνω σε ένα χαλίαπομίμηση δέρματος ζώου, με το βλέμμα καρφωμένο στοταβάνι, διακοσμημένο με φωτεινά αστέρια και πλανήτες, σαν

Page 150: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μικρογραφία του ηλιακού συστήματος.«Αχ, τι κρίμα», μου ψιθύρισε στο αφτί, «πάνω που είχα

αρχίσει να πιστεύω ότι γούσταρες τα βίτσια».Σηκώθηκε γρήγορα και με έπιασε από το χέρι τραβώντας

με πίσω του και έξω από την πόρτα, απ’ όπου συνεχίσαμε σεμια σκάλα που οδηγούσε στον επόμενο όροφο, τον οποίοπρέπει να καταλάμβανε μονάχα το υπνοδωμάτιό του. Τοκρεβάτι είχε το μέγεθος τεσσάρων κρεβατιών κολλημένωνμαζί κι ολόκληρο το δωμάτιο ήταν διακοσμημένο σε τόνουςτου λευκού, από το πάτωμα ως το ταβάνι και ό,τι υπήρχεενδιάμεσα, συμπεριλαμβανομένων των πινάκων στον τοίχο,οι οποίοι έμοιαζαν με αχρησιμοποίητους καμβάδες. Ήτανσαν να περνούσες μέσα σε όνειρο.

Το μαύρο τζιν και τα μαλλιά του έκαναν παράξενηαντίθεση με την ανοιχτόχρωμη παλέτα του δωματίου. Τοσώμα του ξεχώριζε με φόντο τα διάφορα έπιπλα.

Στράφηκε προς το μέρος μου και μου έπιασε το πιγούνι καιμε τα δυο του χέρια. Ύστερα μου τράβηξε τα μαλλιά προς ταπίσω, μέχρι που βόγκηξα.

«Σου αρέσει αυτό, έτσι δεν είναι;» με ρώτησε,συνεχίζοντας να τραβάει, μέχρι που το κρανίο μου άρχισε ναμυρμηγκιάζει ευχάριστα.

«Ναι», ψιθύρισα.«Ωραία», είπε, σπρώχνοντάς με πάνω στον τοίχο και

φέρνοντας ξανά το χέρι του κάτω από τη φούστα μου.«Οι κάλτσες είναι πολύ πιο βολικές για κάτι τέτοιες

Page 151: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

καταστάσεις», είπε.«Κάνει πολύ κρύο», διαμαρτυρήθηκα.«Όταν είμαι εγώ μαζί σου, δεν κάνει. Περίμενε εδώ».Έκανε πίσω μερικά βήματα και άνοιξε το συρτάρι του

κομοδίνου, πιάνοντας ένα μικρό αντικείμενο. Προφυλακτικό,σκέφτηκα.

Έπειτα επέστρεψε δίπλα μου και έφερε το πρόσωπό τουκοντά στο δικό μου, τόσο που τα χείλη του ίσα που μουάγγιξαν το αφτί. Ξεφύσησε βαθιά, η καυτή του ανάσα χάιδεψεσαν πούπουλο την επιδερμίδα μου. «Μη φοβηθείς, εντάξει;»είπε. «Δε θα σε πονέσω».

Ένιωσα έναν κόμπο ανησυχίας στο στήθος. Μετάχαλάρωσα ξανά.

Ο Βίγκο άνοιξε την παλάμη του αποκαλύπτοντας έναμικρό φιλντισένιο σουγιά. Η λεπίδα ξεδίπλωσε με ένατίναγμα του καρπού του. Γυάλισε όμορφα στο φως τουκοντινού πορτατίφ.

Ένιωσα το φόβο να θεριεύει μέσα μου, ετοιμάστηκα ναουρλιάξω ή να τρέξω προς την πόρτα.

«Σσς», έκανε εκείνος, φέρνοντας το δείκτη του πάνω σταχείλη μου.

Η καρδιά μου χτυπούσε σαν ταμπούρλο μέσα στο στήθοςμου, αλλά αισθανόμουν καρφωμένη πάνω στον τοίχο,δέσμια της ίδιας μου της λαχτάρας να διαπιστώσω τι θαέκανε στη συνέχεια. Ενδεχομένως να ήμουν ανόητη που τονεμπιστευόμουν, ωστόσο αυτό έκανα. Ήταν εκκεντρικός,

Page 152: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κομματάκι κακό παιδί, όχι όμως κι επικίνδυνος.Γονάτισε και πέρασε τη μύτη του μαχαιριού πάνω από τα

πόδια μου, ξεκινώντας από κάτω χαμηλά μέχρι τον καβάλοτου καλσόν μου. Εκεί πίεσε τη λεπίδα λίγο πιο δυνατά πάνωστο ύφασμα, όσο χρειαζόταν για να το σκίσει λίγο, χωρίς νατραυματίσει την επιδερμίδα από κάτω. Μια φωνούλα μέσαμου αναρωτιόταν πώς θα ήταν αν έβαζε περισσότερη δύναμη,αν άφηνε ένα σημάδι, μια γρατσουνιά ή ακόμη κι αν μεμάτωνε. Φανταζόμουν το εσωτερικό των μηρών μου, τηχλομή επιδερμίδα, μαλακή, αψεγάδιαστη, πέρα από δύομακριές, ελαφριές αμυχές, από μία κατά μήκος του κέντρουτου κάθε ποδιού, μια κόκκινη λωρίδα που θα την ένιωθα γιαμέρες, αλλά θα έστελνε ένα κύμα από ενδορφίνες στονεγκέφαλό μου παράλληλα με τον πόνο.

Ένα άλλο κομμάτι του μυαλού μου έφριξε με τις εικόνεςπου σχηματίζονταν στο νου μου, παρ’ όλα αυτά όμως τοεσώρουχό μου είχε μουσκέψει.

Ο Βίγκο έσπρωξε ένα δάχτυλο μέσα στην τρύπα, για ναμεγαλώσει το σκίσιμο, κι ύστερα έπιασε το ύφασμα τουκαλσόν μου και το τράβηξε άγρια και με τα δυο του χέρια,σκίζοντάς το τόσο που φάνηκε το εσώρουχό μου και το πάνωμέρος των μηρών μου. Τινάχτηκα ελαφρά. Εκείνοςπαραμέρισε το σλιπάκι μου και πέρασε την πλατιά επιφάνειατης λεπίδας πολύ προσεκτικά πάνω από τα υγρά μου χείλη.

Το άγγιγμα του μαχαιριού ήταν σαν μεταλλικό φιλί, κρύοκαι συμπαγές. Οι σφυγμοί μου είχαν αυξηθεί τόσο που

Page 153: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ένιωθα να πλησιάζω στα όρια της λιποθυμίας, παραδομένησε ένα μεθυστικό μείγμα τρόμου και πόθου. Ήταν σαν ναβρισκόμουν σε ένα τρενάκι λούνα παρκ, εκείνος οσυνδυασμός φόβου, ενθουσιασμού και αδρεναλίνης με έκανενα αισθάνομαι λες και η καρδιά μου χτυπούσε σταακροδάχτυλά μου.

Άκουσα ένα ελαφρύ θρόισμα όταν ο Βίγκο έκλεισε τοσουγιά. Ακολούθησε μια κρύα αίσθηση, καθώς έβαζε τηλαβή του μαχαιριού μέσα μου. Ρίγησα κι ένα σιγανό βογκητόξέφυγε από τα χείλη μου, όμως η λαβή ήταν πολύ μικρή γιανα μου προσφέρει κάτι περισσότερο από μια πρόγευση.Ήθελα κι άλλο.

Βύθισα τις παλάμες μου στα μαλλιά του και μετακίνησατο κεφάλι του, σπρώχνοντάς τον πιο κοντά ανάμεσα σταπόδια μου.

«Γλείψε με», είπα.Αυτό έκανε, αφήνοντας το σουγιά να πέσει, έτσι που

αναπήδησε στο πάτωμα, κι άρχισε να περνά τη γλώσσα τουπάνω από την κλειτορίδα μου, με μακριές, αργές κινήσεις.Ήταν η πρώτη φορά απ’ όσο μπορούσα να θυμηθώ που είχαπει σε έναν άντρα τι ήθελα από μόνη μου, χωρίς νααναγκαστώ να ικετέψω γι’ αυτό, και η χαρά αυτής τηςανακάλυψης με έφτιαξε ακόμη περισσότερο από την ίδια τηναίσθηση που μου χάριζε ο Βίγκο με το στόμα του.

Παρότι ο ρυθμός που είχε επιλέξει ήταν σταθερός, ηαίσθηση της γλώσσας του πάνω μου, καθώς αργά, ψύχραιμα

Page 154: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

με οδηγούσε στον οργασμό, ήταν σχεδόν αφόρητη.Αντιλήφθηκε τον πόθο μου να αυξάνεται και αποτραβήχτηκεμε παιχνιδιάρικη διάθεση, κάνοντάς με να περιμένω,παρατείνοντας την αναμονή.

Τον σήκωσα όρθιο και τον φίλησα, βαθιά κι αργά. Είχεεξαιρετικά απαλά χείλη, μια ευχάριστη αντίθεση με τοελαφρώς αξύριστο πρόσωπό του. Η γλώσσα του πλέχτηκε μετη δική μου πολύ ήρεμα. Ο Βίγκο ήξερε να μην το παρακάνειστο φιλί. Έπιασα το κάτω χείλος του ανάμεσα στα δόντιαμου και το δάγκωσα λιγάκι.

«Άου», έκανε και τράβηξε το κεφάλι του. «Μου αρέσειςπολύ. Έλα στο κρεβάτι».

Με έπιασε από το χέρι και με οδήγησε στο στρώμα. Έπειτακάθισε στην άκρη του και στράφηκε προς το μέρος μου,περνώντας τις παλάμες του πάνω από τα μπράτσα και τουςώμους μου, καταλήγοντας στη μέση μου, ενώ έκλεισε ταπόδια του γύρω από τα δικά μου σαν μέγκενη.

«Γδύσου για μένα».«Τι, δε θα τα κόψεις κι αυτά;» τον ρώτησα πειραχτικά.«Το τζιν είναι πολύ πιο ζόρικο ύφασμα απ’ ό,τι το

νάιλον», σχολίασε, ενώ τα μάτια του μισόκλειναν, με έναντρόπο που έδειχνε πως δε θα τον πείραζε να κάνει μιαπροσπάθεια τελικά. Εγώ όμως δεν είχα καμία διάθεση ναγίνουν τα ρούχα μου κουρέλια, αν μη τι άλλο επειδή ταχρειαζόμουν για να γυρίσω στο σπίτι.

Άρχισα να γδύνομαι βιαστικά.

Page 155: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Όχι», είπε, «κάν’ το αργά. Θέλω να σε δω».Το βλέμμα του φωτίστηκε και καρφώθηκε πάνω μου, με

την ίδια επιμονή που είχα παρατηρήσει και τότε που έπαιζα τοΜπαγί.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά, αντιδρώντας στιςεντολές του, ενώ τα δάχτυλά μου έτρεμαν τόσο που μετά βίαςκατάφερα να πιάσω το κουμπί της φούστας μου και να τοπεράσω μέσα από τη στενή κουμπότρυπα.

Χάρηκα που είχα φορέσει το ίδιο σετ εσωρούχων· έναγαλάζιο μπλε σλιπ κι ένα ασορτί σουτιέν, αρκετά καλά ώστενα δείχνω προσεγμένη, αλλά όχι τόσο πικάντικα ώστε ναείναι προφανές πως είχα φύγει από το σπίτι έχοντας το σεξκατά νου.

Ξεκούμπωσα την μπλούζα μου με αργές κινήσεις,νιώθοντας κάπως άβολα και αμήχανα στη σκέψη ότι έκαναστριπτίζ, όμως η αυτοπεποίθησή μου ενισχύθηκε βλέπονταςτην έκφραση του προσώπου του να γίνεται ολοένα και πιοέντονη με κάθε κουμπί που άνοιγα.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και την κράτησε καθώςξεκούμπωνα το σουτιέν μου. Ύστερα, με το στήθος γυμνό,πέρασα τον αντίχειρα αργά μέσα από το καλσόν μου καιάρχισα να το κατεβάζω από τους γοφούς μου.

«Άσε το καλσόν», είπε. «Και τις αρβύλες. Είναι ωραίαέτσι». Φορούσα τα βαθυκόκκινα χοντρά άρβυλά μου. Ο Βίγκοδεν είχε καθόλου καθρέφτες στο υπνοδωμάτιο, αν καιυπέθετα πως κατά πάσα πιθανότητα θα είχε κάποια πολυτελή

Page 156: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κρεβατοκάμαρα τίγκα στους καθρέφτες ή ίσως ένα ολόκληροδωμάτιο-γκαρνταρόμπα εκεί κοντά. Δεν μπορούσα να δω τονεαυτό μου, όμως φανταζόμουν πως πρέπει να έμοιαζα μεμοντέλο της διαδικτυακής κοινότητας των Suicide Girls,γυμνή εκτός από ένα σκισμένο καλσόν κι ένα ζευγάριαρβύλες.

Γονάτισα στο πάτωμα για να του ξεκουμπώσω το τζιν καινα του το βγάλω. Δε φορούσε εσώρουχο, όπως διαπίστωσαόταν κατάφερα να κατεβάσω το στενό παντελόνι μέχρι τουςμηρούς του.

Ο πούτσος του πετάχτηκε πάνω, σε πλήρη στύση. Ήτανμακρύς και λεπτός, όπως και ο υπόλοιπος, και τελείως ίσιος,σαν κάτι σκαλισμένο σε μάρμαρο. Είχε περιποιηθεί τις τρίχεςστην περιοχή, έτσι ώστε το σημείο γύρω από τη βάση ήταντελείως λείο. Αυτό με απογοήτευσε κάπως, καθώς εγώπροτιμώ τους άντρες με τρίχες. Μου αρέσει να περνώ ταδάχτυλά μου ανάμεσά τους όταν ρουφάω ένα πουλί ή να τιςψηλαφώ όπως βάζω το χέρι μου μέσα από τη ζώνη ενόςάντρα, σαν να προσπαθώ να ανακαλύψω τα κρυμμένα τουςμυστικά.

Εγκατέλειψα την προσπάθεια να του βγάλω το τζιν.«Καλά, πώς το φοράς αυτό το πράγμα;» γέλασα, ενώ

εκείνος προσπαθούσε να ανέβει στο κρεβάτι με το παντελόνιμισοκατεβασμένο.

«Χοροπηδάω και τραβάω», απάντησε. «Είναι ολόκληρητέχνη».

Page 157: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Με άρπαξε από τους καρπούς και με έριξε πάνω στοκρεβάτι, προτού φέρει την παλάμη του γερά στη μέση μουδείχνοντάς μου πως ήθελε να γυρίσω από την άλλη.

«Στα τέσσερα», με διέταξε.Εν τω μεταξύ, λαχταρούσα τόσο να τον νιώσω μέσα μου,

ώστε είχα πάρει θέση σχεδόν πριν βγει η εντολή από τα χείλητου.

Κατέβηκε προς τα κάτω. Ένιωσα τη γλώσσα του υγρή,τραχιά πάνω στη γάμπα μου, χαμηλά. Άρχισε να γλείφει προςτα πάνω, με αργές, δυνατές κινήσεις.

«Σσς», έκανε, καθώς άρχισα να αντιδρώ στη γαργαλιστικήαίσθηση. «Χαλάρωσε».

Επικεντρώθηκα στην προσπάθεια να μπλοκάρω το μυαλόμου, να παραμερίσω καθετί που μου αποσπούσε την προσοχήκαι απλώς να εστιάσω στις αισθήσεις που ξυπνούσαν στοσώμα μου. Οι κινήσεις του ήταν γερές και διεξοδικές. Τοστόμα του πέρασε πάνω από τη γάμπα μου, κάνοντας μιαστάση για να γλείψει την εσοχή στην εσωτερική πλευρά τουγόνατου, κι ύστερα ανηφόρισε στο εσωτερικό του μηρού μου,όπου ήμουν βέβαιη πως θα αντιλήφθηκε την υγρασία πουένιωθα ήδη να κυλά στα πόδια μου. Η αναπνοή μου άρχισενα επιταχύνεται καθώς η γλώσσα του πλησίαζε στο μουνίμου, όπου λαχταρούσα απελπισμένα να σταθεί, εκείνοςόμως, αντί να σταματήσει στο προφανές σημείο, συνέχισε καιάρχισε να γλείφει την κωλοτρυπίδα μου.

Ο Ντόμινικ είχε κάνει το ίδιο μια φορά, στη Νέα Ορλεάνη,

Page 158: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

λίγο αφότου του είχα χορέψει στη σκηνή, την ίδια σκηνή πουείχαμε δει το νούμερο της Λούμπα. Θυμόμουν πως είχααισθανθεί αμήχανα με αυτή την πλέον ιδιαίτερη εξερεύνησηκαι πως είχα επιχειρήσει να τραβηχτώ, αλλά εκείνος είχεακουμπήσει την παλάμη του στη βάση της σπονδυλικής μουστήλης για να με κρατήσει στη θέση μου.

Έδιωξα την ανάμνηση του Ντόμινικ από το μυαλό μου.Εκείνος ανήκε προ πολλού στο παρελθόν κι ο Βίγκο ήτανεδώ, ένας καυτός άντρας με ακόμη πιο καυτό στόμα, κι απόπάνω ήταν αστέρι της ροκ σκηνής. Μπορεί να ήμουν μία απότις εκατοντάδες γυναίκες στις οποίες είχε κάνει έρωτα, αλλάδε με ένοιαζε. Τουλάχιστον είχε μπόλικη εμπειρία.

Τρίφτηκα λιγάκι πάνω του και άνοιξα τα γόνατά μου μιαιδέα περισσότερο.

«Καλό κορίτσι», είπε. «Σου αρέσει από πίσω, ανκατάλαβα καλά;»

Θυμήθηκα το σχήμα του πούτσου του: μακρύς και λεπτός,ιδανικός για πρωκτικό σεξ.

«Ναι», απάντησα. «Αν ξεκινήσεις σιγά σιγά».«Θα είμαι προσεκτικός, το υπόσχομαι. Αλλά αυτό το

κρατάω γι’ αργότερα».Άπλωσε το χέρι του ξανά στο συρτάρι του κομοδίνου του

κι έβγαλε ένα κουτί με προφυλακτικά, ένα μπουκάλιλιπαντικό και το μεγαλύτερο δονητή που είχα δει ποτέ μου.Είχε μήκος γύρω στα τριάντα εκατοστά, άσπρος με έναν μπλεδακτύλιο γύρω από ένα εξάρτημα που έμοιαζε με μπάλα στην

Page 159: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

άκρη, και κατέληγε σε καλώδιο με αντάπτορα.«Χριστέ μου», αναφώνησα. «Αυτό, πάλι, τι είναι;»«Δεν έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο;» Χαμογέλασε πονηρά. «Σε

περιμένει μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Είναι το μαγικό ραβδίτης Hitachi».

«Δεν υπάρχει περίπτωση να χωρέσει αυτό το πράγμα μέσαμου», είπα, ενώ η ανησυχία περιόριζε τον ολοένα καιμεγαλύτερο ερεθισμό μου.

«Μη στεναχωριέσαι, κουκλίτσα μου. Δεν είναι για να μπειμέσα σου αυτό».

Κατέβηκε από το κρεβάτι και το συνέδεσε με μιαπροέκταση. Ύστερα έβαλε την πρίζα στον τοίχο και το άνοιξε.Ο δονητής έβγαλε έναν ήχο κάπου ανάμεσα σε μοτέρχορτοκοπτικού και μίξερ, ενώ η μπάλα στην άκρη δονούνταντόσο έντονα που έτρεμε κανονικά.

«Χαλάρωσε», είπε γελώντας, βλέποντας την αντίδρασήμου.

Επέστρεψε στη θέση του πίσω μου και ακούμπησε τοκεφάλι του δονητή πολύ απαλά πάνω στα χείλη μου. Ένακύμα ηδονής διαπέρασε το κορμί μου, σαν κεραυνός. Ένιωσαλες και θα τελείωνα μέσα σε δευτερόλεπτα, κάτι που, ακόμηκαι με τους πιο επιδέξιους εραστές, συνήθως απαιτούσετουλάχιστον τριάντα λεπτά προκαταρκτικών για να μουσυμβεί. Μου κόπηκε η ανάσα και τινάχτηκα προς τα εμπρόςσοκαρισμένη.

«Είσαι καλά;» με ρώτησε, εξακολουθώντας να γελάει

Page 160: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πνιχτά.Γύρισα και τον κοίταξα. Είχε ακόμη το παντελόνι του

κατεβασμένο γύρω από τα πόδια του, με αποτέλεσμα ναπεριορίζονται οι κινήσεις του, και μια γερή στύση, με τηνοποία δεν είχε επιχειρήσει ακόμη να μου προσφέρει ηδονή.Τα μαλλιά του ήταν τραβηγμένα προς τα πίσω, άτσαλα, ενώμερικές ίσιες τούφες έπεφταν στα μάτια του. Είχε μια πονηρήέκφραση, καλοπροαίρετη και σκανταλιάρικη. Δυσκολευόμουννα πιστέψω ότι έμοιαζε τόσο άγριος πριν από λίγα μόλιςλεπτά, την ώρα που άνοιγε μια τρύπα στο καλσόν μου με τοσουγιά του.

«Ναι, απλά μου φάνηκε πως θα τελείωνα. Δεν έρχομαιποτέ σε οργασμό τόσο γρήγορα».

«Αγαπούλα μου, δεν έχει επιβληθεί μορατόριουμ στουςοργασμούς. Επιτρέπεται να έχεις περισσότερους από έναν».

«Ποτέ μου δεν είχα παραπάνω από έναν. Σε μία φορά,θέλω να πω».

«Τότε όλοι οι άλλοι εραστές σου θα πρέπει να ντρέπονταιγια τα χάλια τους».

«Δεν έχω άλλους εραστές».«Μια κοπέλα σαν κι εσένα; Δυσκολεύομαι να το

πιστέψω».Δεν πρόλαβα να απαντήσω, γιατί άνοιξε και πάλι το

δονητή και τον ακούμπησε πάνω μου. Στην αρχή τον πίεσεελαφρά, μέχρι που χαλάρωσα στο άγγιγμά του, κι έπειτασυνέχισε αυξάνοντας την πίεση σταθερά. Αρχικά ένιωσα μια

Page 161: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αυξανόμενη ζεστασιά, λες και όλες οι νευρικές απολήξειςμου είχαν γίνει ραδιενεργές. Στη συνέχεια ένας οργασμόςαπλώθηκε στο κορμί μου σαν ανεξέλεγκτη πυρκαγιά, ένατεράστιο κύμα ενέργειας που με διέτρεξε, από τα δάχτυλα τονποδιών μέχρι την κορυφή του κεφαλιού. Ήταν ο πιο έντονοςοργασμός που είχα βιώσει ποτέ.

Ούτε να μιλήσω δεν μπορούσα. Σωριάστηκα στο κρεβάτι,παραδομένη σε μια γλυκιά αίσθηση, ενώ η επιδερμίδα μουέπιανε κάθε φύσημα του αέρα, την παραμικρή κίνηση στοδωμάτιο.

«Ξεκουράσου ένα λεπτό», μου είπε ο Βίγκο, «και μετάπάμε από την αρχή».

Παρέμεινα σιωπηλή για μερικές στιγμές, μέχρι να μπορέσωνα βρω τη δύναμη για να απαντήσω.

«Εσύ τι είσαι, ο προσωπικός μου γυμναστής;»«Αν χρειαστεί, ναι. Μου φαίνεται πως έχεις κάποια κενά

που πρέπει να καλύψεις».Άρχισε να χαϊδεύει τους γλουτούς μου τρυφερά,

σέρνοντας τα νύχια του πάνω στην επιδερμίδα μου.

Ο Βίγκο τήρησε το λόγο του. Μέσα σε ένα λεπτό, παρότιεμένα μου φάνηκε σαν να είχαν περάσει ελάχιστα μόλιςδευτερόλεπτα, το βουητό από τις δονήσεις του ραβδιούκατέκλυσε το δωμάτιο, τόσο δυνατό που νόμισα πως οθόρυβος θα ακουγόταν στο πάρτι κάτω.

Πίεσε την κεφαλή του εξαρτήματος πάνω μου, και ξανά,

Page 162: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μέσα σε λίγες στιγμές, και δεύτερος οργασμός συγκλόνισε τοκορμί μου. Αυτή τη φορά όμως η ηδονή ήταν οριακάυποφερτή, οπότε τινάχτηκα, έτσι που παραλίγο να χτυπήσωτο κεφάλι μου στον τοίχο, στην προσπάθεια να ξεφύγω.

«Μείνε ακίνητη. Αλλιώς θα χρειαστεί να σε δέσω». Οτόνος του ήταν πειραχτικός, είχε πάντως και μια υποψίααυστηρότητας.

«Σοβαρά», είπα ικετευτικά, «δεν αντέχω άλλο».«Μια χαρά αντέχεις. Κρατήσου από το κεφαλάρι».Έσφιξα τα δόντια και έπλεξα τα χέρια γύρω από το λευκό

μεταλλικό πλαίσιο στο κεφαλάρι. Δε με έδεσε, όμως ηδύναμη της εντολής κι εκείνη η ακατάβλητη περηφάνια πουαρνιόταν να τον αφήσει να κερδίσει με έκαναν να μείνω στηθέση μου όσο εκείνος με οδηγούσε στον οργασμό, ξανά καιξανά.

Μέχρι να μου επιτρέψει να ξεκουραστώ, το σώμα μουριγούσε και τα χείλη μου ήταν πρησμένα και δαγκωμένα. Είχαιδρώσει, τούφες μαλλιών κολλούσαν στο πρόσωπό μου. Μεείχε σαρώσει ένα κύμα εξάντλησης. Έξω, η μέρα είχε φέξει. ΟΒίγκο δεν είχε παντζούρια στο λευκό του δωμάτιο· μάλλοντου άρεσε το φως. Ένας κρεμεζής ήλιος ανέτελλε. Πρέπει ναήταν γύρω στις εφτά, υπέθεσα, πράγμα που σήμαινε ότισυμπληρώναμε κάνα πεντάωρο εδώ πάνω, απολαμβάνονταςαυτό το πάρτι για δύο. Κανείς μας δεν είχε κλείσει μάτι. ΗΦραν, υπό κανονικές συνθήκες, θα είχε ξυπνήσει τέτοια ώρα–από μικρή σηκωνόταν νωρίς–, όμως από τότε που είχε

Page 163: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πιάσει δουλειά στο μπαρ είχε γίνει περισσότερο νυχτόβια. Ταυπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος ήταν νυχτερίδες, έμενανξύπνια όλη τη νύχτα και κοιμόντουσαν τη μέρα. Επομένως,είχαμε μερικές ακόμη ώρες στη διάθεσή μας για ναχαλαρώσουμε προτού μας αναζητήσουν.

Ο Βίγκο είχε ξαπλώσει δίπλα μου και περνούσε τοακροδάχτυλό του από τη βάση του λοβού μου πάνω στοσαγόνι μου κι από εκεί ακολουθούσε την καμπύλη τουλαιμού μου. Στάθηκε για λίγο στο λαρύγγι μου, αυξάνονταςτην πίεση στην άκρη των δαχτύλων του, σαν να μου έπαιρνετο σφυγμό. Αναρίγησα, άθελά μου. Το ταξίδι των χεριών τουσυνεχίστηκε στα στήθη μου και γύρω από τις θηλές μου. Τοάγγιγμά του ήταν τόσο ελαφρύ, που ελάχιστα ακουμπούσετην επιδερμίδα μου, όμως ήμουν τόσο πριζωμένη από τιςπροηγούμενες καταστάσεις ώστε και η παραμικρή επαφή μεέκανε να τινάζομαι.

Τελικά έφτασε στον αφαλό μου, όσο πιο χαμηλάμπορούσε να φτάσει ξαπλωμένος. Κόλλησε το κορμί τουπίσω μου, με τράβηξε πάνω του και ο πούτσος του, ο οποίοςπαρέμενε σκληρός σαν πέτρα, τρίφτηκε χαμηλά στην πλάτημου. Προσπάθησα να γυρίσω για να τον κοιτάξω.

«Συγνώμη», είπα. «Κάτι πρέπει να κάνω γι’ αυτό».«Δεν υπάρχει λόγος βιασύνης, έχουμε χρόνο», απάντησε.

«Προθέρμανση κάνω». Η φωνή του κατέληξε σε έναστεναγμό κι ένιωσα τον πούτσο του να μαλακώνει σταδιακάόπως με ακουμπούσε. Μέσα σε ελάχιστη ώρα, είχε

Page 164: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αποκοιμηθεί.Λίγο μετά τον ακολούθησα κι εγώ στη χώρα των ονείρων,

αφού όμως πρώτα εντόπισα, με την άκρη του ματιού του, τοσουγιά που ήταν πεσμένος στο πάτωμα κοντά στην πόρτα. Ηλεπίδα ήταν διπλωμένη μέσα στη λαβή και το ασημένιοκομματάκι που ξεχώριζε από την πίσω πλευρά του μαχαιριούγυάλιζε στο φως. Έμοιαζε σχεδόν άκακο, ένα χαριτωμένοόπλο παρατημένο. Παρ’ όλα αυτά, οι τελευταίες μου σκέψειςπροτού με πάρει ο ύπνος ήταν άσχημες, και λίγες ώρεςαργότερα ξύπνησα έχοντας την επίμονη αίσθηση πως κάτιδεν πήγαινε καλά.

Το τηλέφωνό μου βούιζε μέσα στην τσέπη της τζινφούστας μου, σωριασμένης πάνω στο σκισμένο καλσόν μου,το οποίο είχα βγάλει, μαζί με τις αρβύλες μου, πριν πέσουμεγια ύπνο.

Το κινητό ήταν γεμάτο γραπτά μηνύματα από τη Φραν κιαπό τον Κρις.

Από τον Κρις: «Τι έγινε, ξυπνήσατε; Φτιάχνουμετηγανίτες».

Από τη Φραν: «Ξύπνα, ακόρεστο πλάσμα!»Και τα δύο με έκαναν να χαμογελάσω.Κατέβηκα από το κρεβάτι και άνοιξα μερικές πόρτες, μέχρι

που βρήκα το μπάνιο. Ο Βίγκο εξακολουθούσε να κοιμάταιβαθιά, με τα παπούτσια του και το εφαρμοστό τζιν του νααρνείται πεισματικά να κατέβει κάτω από τα μισά των ποδιώντου. Τα σκούρα μαλλιά του ήταν αχτένιστα κι απλωμένα

Page 165: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ολόγυρα, σαν σκοτεινό φωτοστέφανο.

Έχοντας μόλις βγει από το ντους, φόρεσα τα χθεσινά ρούχα,χωρίς το καλσόν αυτή τη φορά, και κατέβηκα για να βρω τηνκουζίνα, ακολουθώντας κυρίως τη μυρωδιά του βούτυρουπου τσιγαριζόταν στο τηγάνι.

Ο Ντάγκουρ στεκόταν πάνω από ένα τηγάνι και μεεπιδέξιες κινήσεις γύριζε το χυλό μέχρι να πάρει χρώμα κι απότις δύο πλευρές, προτού αδειάσει την τηγανίτα πάνω σε έναπιάτο στο οποίο στοιβάζονταν ήδη κάμποσες. Δε φορούσεμπλούζα, παρά ένα τζιν παντελόνι λιγάκι σκισμένο κάτω απότον πισινό του, αφήνοντας να φανεί μια υποψία γυμνήςσάρκας όπως έσκυψε, πράγμα που σήμαινε πως μάλλον ήτανγυμνός από μέσα. Είχε ένα τατουάζ στην πλάτη, έναεντυπωσιακό και μάλλον θηλυπρεπές κεφάλι αλόγου, έναπερίτεχνα αποτυπωμένο έργο τέχνης που ερχόταν σεαντίθεση με το δεμένο, μυώδες σώμα του. Ήτανγραμμωμένος. Δεν το είχα προσέξει χθες τοβράδυ.greekleech.info Διόλου παράξενο που η αδερφή μουτον είχε βρει γοητευτικό.

Η Φραν χόρευε σαν ξωτικό στην κουζίνα, ολόγυρά του,ανοίγοντας ντουλάπια και συρτάρια, μέχρι που κατάφερε ναβρει πιάτα, μαχαιροπίρουνα, το σιρόπι σφένδαμου και όλα ταάλλα που χρειάζονταν για να στρωθεί ο πάγκος του πρωινού.

Ο Κρις, η Έλα και ο Τεντ κάθονταν πάνω στα σκαμπό, μετα πιρούνια ανά χείρας, έτοιμοι να ορμήσουν.

Page 166: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Φαίνονταν πολύ πιο ξεκούραστοι μετά τη χθεσινή νύχτααπ’ ό,τι ένιωθα εγώ.

«Καλημέρα. Τι έγινε, βρήκατε κρεβάτι να βολευτείτε;»ρώτησα, πιέζοντας τον εαυτό μου για να ακουστώ ζωηρή,παρόλο που δεν αισθανόμουν έτσι.

«Κάποιοι από εμάς ναι», είπε ο Τεντ, γελώντας πνιχτάόπως έστρεφε με νόημα το βλέμμα του στη Φραν, η οποίαέδειχνε κατευχαριστημένη και τα μάγουλά της δεν κοκκίνισανούτε τόσο δα.

Ο Κρις καθόταν με τους ώμους κυρτούς, σε μια στάσηηττημένου ανθρώπου.

Δεν ήθελα να μάθω τι είχε κάνει η αδερφή μου από τηστιγμή που ήταν χαρούμενη, ούτε όμως ήθελα να βλέπω τονκαλύτερό μου φίλο λυπημένο.

Στάθηκα δίπλα του και πέρασα το χέρι μου γύρω από τονώμο του, για να τον σφίξω πάνω μου.

«Τι έχει το πρόγραμμα για σήμερα;» θέλησα να μάθω,ελπίζοντας πως έτσι θα τον αποσπούσα από την εικόνα τηςΦραν που φλέρταρε με το γοητευτικό ντράμερ.

«Πίσω στο στούντιο», με ενημέρωσε. «Πρέπει ναμαζέψουμε τα πράγματά μας, να συμφιλιωθούμε με τηνεπιστροφή στην κανονική μας ζωή και να ελπίσουμε πως οικριτικές θα είναι καλές. Ή, έστω, πως θα μας αναφέρουνκάπου».

«Φυσικά και θα σας αναφέρουν. Τα πήγατε τέλεια, παιδιά,ο κόσμος ενθουσιάστηκε».

Page 167: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Να ’σαι καλά, Σαμ», είπε, φέρνοντας το μπράτσο τουγύρω μου. «Έχουμε κανονίσει μια εμφάνιση στο Μπράιτοντην επόμενη εβδομάδα, αν θες να έρθεις».

«Βέβαια. Λατρεύω το Μπράιτον». Ένα Σαββατοκύριακοείχα περάσει εκεί όλο κι όλο. Ίσως μερικές ακόμη μέρες στηνπαραλία να ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν για να ξεκολλήσωαπό το δημιουργικό τέλμα στο οποίο είχα πέσει το τελευταίοδιάστημα.

«Μήπως είδε κανείς τη Λούμπα; Τη χορεύτρια;» ρώτησααφού τελειώσαμε με το πρωινό. Ήθελα να μάθω αν είχεκαταφέρει να βρει τον Έρικ, τον άνθρωπο που ήτανυπεύθυνος για τη μεταφορά του εξοπλισμού.

«Σήμερα όχι», απάντησε ο Ντάγκουρ. «Νόμιζα πως θαήταν μαζί σου, στο κρεβάτι».

Κοκκίνισα μόλις συνειδητοποίησα τι εννοούσε, και ότι τοέλεγε απολύτως σοβαρά. Πράγμα που σήμαινε ότι είχεαντιληφθεί την επίδραση που ασκούσε εκείνη η γυναίκα πάνωμου.

«Όχι», ψέλλισα. «Από χθες έχω να τη δω».«Θα κοιτάξω εγώ να δω πού έβαλαν το βιολί σου, Σαμ»,

προθυμοποιήθηκε ο Κρις, προλαβαίνοντας να δώσει μιαλύση στην ανησυχία μου πριν καν προλάβω να την εκφράσω.

Ο Βίγκο ακόμη δεν είχε ξυπνήσει μέχρι την ώρα που ταμέλη του συγκροτήματος ξεκίνησαν για να πάρουν ταπράγματά τους και η Φραν την έκανε τρέχοντας για ναπρολάβει τη βάρδιά της στο μπαρ. Εγώ παραλίγο να

Page 168: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ακολουθήσω τον Κρις, όμως κάτι μέσα μου, μια επίμονηαίσθηση, με ανάγκασε να μείνω. Είπα στους άλλους πως δενήθελα να φύγω χωρίς να πω ένα αντίο στον Βίγκο, οπότετόσο ο Κρις όσο και η Φραν με κοίταξαν καχύποπτα.

«Συνήθως δεν είσαι συναισθηματικός τύπος»,παρατήρησε η Φραν. «Μήπως ερωτεύτηκες;»

Φυσικά, απέρριψα την περίπτωση αυτή κατηγορηματικά,όμως η αλήθεια ήταν πως μου άρεσε πολύ ο Βίγκο. Διέθετεαίσθηση του χιούμορ και έβγαζε ένα σκανταλιάρικοχαρακτήρα που τον έβρισκα γοητευτικό, για να μη σχολιάσωτην ικανότητα και την προθυμία του να μου χαρίζειοργασμούς. Αυτά σε συνδυασμό με μια ιδέα υπεροψίας, πουτον καθιστούσε απρόβλεπτο – κι εμένα μου άρεσε να μεκρατάει ο άλλος σε εγρήγορση.

Βολεύτηκα στο πελώριο άδειο καθιστικό για να δω ταemails μου και να σερφάρω στο διαδίκτυο από το κινητό μουόση ώρα θα περίμενα να ξυπνήσει ο Βίγκο ή να εμφανιστεί ηΛούμπα.

Βρήκα δύο μηνύματα από τη Σούζαν, στα οποίααναρωτιόταν πού είχα χαθεί και με συμβούλευε με τον πλέονξεκάθαρο τρόπο να επικοινωνήσω μαζί της για νασχεδιάσουμε το μέλλον μου. Ένα μήνυμα ήταν από τονΣιμόν, σε φιλικό ύφος με ενημέρωνε για το πώς πήγαιναν ταπράγματα στη ζωή του. Είχε παρατείνει την παραμονή τουστη Βενεζουέλα και η ορχήστρα συνέχιζε με προσωρινόαντικαταστάτη. Αισθάνθηκα μια νοσταλγία γι’ αυτόν, για τη

Page 169: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Νέα Υόρκη, για τη ζωή που είχαμε μοιραστεί μαζί. Δεν κάναμεο ένας για τον άλλο, αλλά τον αγάπησα και μου έλειπε ηστοργή του, η συντροφιά του, η ενστικτώδης κατανόηση τωναπαιτήσεων της καριέρας μου και των δυσκολιών πουαντιμετώπιζε ένας κλασικός μουσικός.

Ταιριάζαμε σε τόσα πολλά ώστε κάποιες φορέςαναρωτιόμουν αν θα μπορούσαμε να είχαμε βρει μια λύση ανείχαμε προσπαθήσει περισσότερο, όμως εκείνος δε μου είχεαφήσει κανένα τέτοιο περιθώριο. Κατά κάποιο τρόπο, αυτόήταν για μένα ανακούφιση. Σήμαινε πως δεν είχα κληθεί ναεπιλέξω, να ομολογήσω στον εαυτό μου και σ’ εκείνον ότι τονα βρω το κατάλληλο άτομο για να κάνω σεξ ήταν για μέναπιο σημαντικό απ’ ό,τι όλα τα άλλα στοιχεία που πρόσφερεστη σχέση μας. Το απλό σεξ βραχυπρόθεσμα ήταν υπέροχοκαι μου είχε καλύψει ένα κενό, μακροπρόθεσμα όμως δενήθελα να δεσμευτώ με κάποιον που αρνιόταν να μου κάνει ταπράγματα που λαχταρούσα. Σκοτεινά πράγματα, επικίνδυνακι επώδυνα. Όλα εκείνα τα πράγματα που απολάμβανε τόσοο Ντόμινικ.

Οι σκέψεις για τον Ντόμινικ που κλωθογύριζαν στο νουμου μου προκάλεσαν αμηχανία και ανησυχία, οπότεσηκώθηκα κι άρχισα να περπατώ στο δωμάτιο, περνώντας τιςπαλάμες μου πάνω από τους τοίχους και τα έπιπλα, νααισθάνομαι τις υφές τους, τραχιές στην επιδερμίδα μου.Θυμήθηκα το χορό της Λούμπα, και παρά τους αμέτρητουςχθεσινοβραδινούς οργασμούς και την αίσθηση των

Page 170: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ταλαιπωρημένων και πρησμένων χειλιών μου, ερεθίστηκαξανά. Όμως, πάνω απ’ όλα, μου έλειπε το βιολί μου. Ήθελανα νιώσω το Μπαγί στα χέρια μου, να σβήσω τα μπερδεμένασυναισθήματα που κατέκλυζαν το μυαλό μου με μια μελωδία.

Ο Βίγκο είχε αναφέρει πως είχε διάφορα μουσικά όργαναστο υπόγειο. Δεν αισθανόμουν τελείως άνετα να κατέβω καινα ψάξω χωρίς να έχω πάρει την άδειά του. Ποτέ δεν ήμουνάνθρωπος που ψαχούλευε. Στην προκειμένη περίπτωση όμωςδεν το έκανα με πονηρό σκοπό, είπα στον εαυτό μου, απλώςδανειζόμουν κάτι που ο ίδιος είχε πει πριν από δώδεκα μόλιςώρες πως ευχαρίστως θα μου παραχωρούσε.

Αφού έψαξα για μερικά λεπτά, εντόπισα την πόρτα πουοδηγούσε στο υπόγειο και, κάπως διστακτικά, άρχισα νακατεβαίνω την ελικοειδή σκάλα. Θα περίμενε κανείς πως θατον έπαιρνε να εγκαταστήσει ένα ασανσέρ, όμως δεν είχα δεικάτι τέτοιο. Κάτω από το επίπεδο της εισόδου υπήρχαν δύοακόμη όροφοι, ένας χώρος τέχνης και η κουζίνα στην οποίαείχαμε πάρει πρωινό. Ο πρώτος χώρος ήταν απρόσμεναφωτεινός και ευάερος, δεδομένου ότι ήταν υπόγειος. Πρέπεινα είχε σύστημα διοχέτευσης οξυγόνου εκεί, υπέθεσα, ίσωςγια να βοηθά στη συντήρηση των έργων τέχνης που υπήρχανστους τοίχους. Το δωμάτιο έμοιαζε με γκαλερί, καθώς στουςτοίχους εκτίθονταν σε καλόγουστη διάταξη αρκετοί πίνακες,ενώ στο κέντρο υπήρχαν ορισμένα μοντέρνα γλυπτά, ταοποία έφερναν περισσότερο σε εγκαταστάσεις. Ελάχισταπράγματα γνώριζα για την τέχνη, κι έτσι δεν ήμουν σε θέση

Page 171: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

να κρίνω αν αυτά τα κομμάτια ήταν αυθεντικά ή αντίγραφα,ακριβά ή φτηνά. Κάποια, σκέφτηκα, έφερναν σε φάρσα,παραδείγματα της ιδιαίτερης αίσθησης του χιούμορ πουδιέθετε ο Βίγκο. Το ένα ήταν μια μικρή χρωματιστή μπάλαπου έστεκε στον αέρα χάρη σε έναν ανεμιστήρα που φυσούσεαπό κάτω της, έτσι που έμοιαζε να αιωρείται, ελεύθερη στοχώρο. Ήταν τοποθετημένη με τέτοιο τρόπο που να βάζει σεπειρασμό το θεατή να την αρπάξει, όμως υπήρχε έναςαυστηρός, άρρητος κανόνας στο μυαλό μου, η γνώση πωςθαυμάζει κανείς την τέχνη, αλλά δεν την αγγίζει, ο οποίος μεέκανε να την παρατηρήσω προσεκτικά από διακριτικήαπόσταση χωρίς να παρέμβω στην τροχιά της.

Το επόμενο επίπεδο ήταν ένας πολύ σκοτεινότεροςχώρος, στο κέντρο του οποίου υπήρχε μια πισίνα. Για τηνακρίβεια, περισσότερο θύμιζε εσωτερικό ρυάκι παρά πισίνα.Το νερό έμοιαζε πιο πολύ με τρεχούμενο παρά μεχλωριωμένο, και αντί για το κλασικό παραλληλόγραμμοτσιμεντένιο πλαίσιο μιας κανονικής πισίνας, η συγκεκριμένηεκτεινόταν σε καμπύλη στο δωμάτιο και ήταν στρωμένη μεπέτρες, ενώ γύρω υπήρχαν φτέρες και στη μία άκρη έναςκαταρράκτης.

Επομένως, οι φήμες που ήθελαν τον Βίγκο να έχειδεξαμενές στο σπίτι του για γυναίκες που καμώνονταν τιςγοργόνες είχαν τελικά κάποια βάση. Η Λούμπα καθότανπάνω σε μια πέτρα δίπλα στον καταρράκτη κι έμοιαζεπραγματικά με γοργόνα με το μεταλλιζέ μαγιό που φορούσε,

Page 172: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

το οποίο γυάλιζε έτσι όπως ήταν βρεγμένο, ενώ αγκάλιαζε τοσώμα της με αποτέλεσμα οι σκληρές ρώγες της ναδιακρίνονται καθαρά κάτω από το ύφασμα. Τα μακριά τηςμαλλιά ήταν επίσης βρεγμένα, κολλημένα στους ώμους της.

Μου χαμογέλασε, αλλά δε μίλησε, σαν να το ήξερε πωςθα την έβρισκα εδώ κάτω και δεν της έκανε την παραμικρήεντύπωση.

Τα μάτια μου συνήθισαν στο πιο χαμηλό φως αυτού τουχώρου και παρατήρησα πως και εδώ οι τοίχοι ήτανδιακοσμημένοι με έργα τέχνης, όμως γενικά ήταν σκόρπιαολόγυρα ή αιωρούμενα από την οροφή, φαινομενικά τυχαία,και τα κομμάτια ήταν πολύ πιο τολμηρά και σκοτεινά, έτσιμου φάνηκε. Ο Βίγκο είχε τα οστά από την κεφαλή ενόςζώου, όπου δέσποζαν δύο μακριά κέρατα, κρεμασμένα πάνωαπό την πόρτα. Υπήρχαν σκαλιστές μορφές από νύμφες καιαλλόκοτα πλάσματα, κάποιες αισθησιακές και άλλεςτρομακτικές. Σήκωσα το κεφάλι και είδα πως είχετοποθετήσει μια σειρά από μεταλλικά γλυπτά –λογικά,συντηρημένα, για να μη σκουριάζουν– στο ταβάνι πάνω απότην πισίνα, έτσι ώστε, όταν ξάπλωνε κάποιος στην πισίνα καιεπέπλεε στο νερό, να μπορεί να τα βλέπει. Στο βάθος υπήρχεμία ακόμη βαριά πόρτα, η πρώτη που είχα δει μέχρι στιγμήςνα μοιάζει κλειδωμένη. Εκεί πρέπει να φύλαγε τα πραγματικάπολύτιμα κομμάτια, υπέθεσα, και δεν μπορούσα να τονκατηγορήσω γι’ αυτό. Τα μέτρα ασφαλείας σε αυτό το χώρομού φάνηκαν απρόσμενα περιορισμένα αν λάμβανε κανείς

Page 173: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

υπόψη τον αριθμό των ανθρώπων που θα κυκλοφορούσανεδώ μέσα στα περισσότερα πάρτι του. Πρέπει να πλήρωνετεράστια ποσά στην ασφαλιστική του εταιρεία.

Στον έναν τοίχο υπήρχε μια γυάλινη προθήκη, και μέσα ησυλλογή των οργάνων που είχα έρθει να βρω. Ο Βίγκο είχεκιθάρες, πνευστά, βιόλες και βιολιά. Ορισμένα ήταν πιομοντέρνα και σχετικά απρόσωπα, άλλα φάνταζαν πανέμορφαστο σχετικά μη εκπαιδευμένο μάτι μου. Ο φωτισμός δεν ήτανκαλός και δεν μπορούσα να πλησιάσω αρκετά ώστε ναδιακρίνω τυχόν χαρακτηριστικά σημάδια ή να αναζητήσω τιςυπογραφές σε κάποια από τα βιολιά.

Η γυάλινη προθήκη, όπως παρατήρησα, ήταν ξεκλείδωτη.Χρειάστηκε να συγκρατήσω μια σχεδόν ακαταμάχητηεπιθυμία να την ανοίξω, να πάρω ένα από τα όργανα και ναπαίξω κάτι, όμως η παρουσία της Λούμπα καθιστούσε μιατέτοια κίνηση από την πλευρά μου αδύνατη. Δεν μπορούσανα πάρω κάτι που δε μου ανήκε ενώ με παρακολουθούσε,έστω κι αν ο Βίγκο μού είχε πει πως δεν υπήρχε πρόβλημα.Αυτή τη στιγμή άλλωστε δεν ήξερε ότι βρισκόμουν εδώ.

Η Λούμπα σηκώθηκε, τόσο χαριτωμένα σαν να ήτανφτέρη που ξεδίπλωνε τα φύλλα της, και πέρασε από τηνπέτρα δίπλα στον καταρράκτη στην πλευρά όπου στεκόμουνεγώ. Με πλησίασε.

«Δε θα τον πειράξει, ξέρεις», είπε. «Αν θέλεις ναδανειστείς κάτι».

Άνοιξε το φύλλο της προθήκης όπου ήταν κρεμασμένα τα

Page 174: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

βιολιά και έγνεψε προς το μέρος τους. «Του αρέσει νασυλλέγει όμορφα αντικείμενα, αλλά δεν είναι κτητικόςαπέναντί τους. Θα μου παίξεις κάτι;»

Αναρωτήθηκα αν κι εκείνη ήταν ένα από τα όμορφααντικείμενα που του άρεσε να συλλέγει.

Πήρα στο χέρι μου ένα από τα όργανα κι ένα δοξάρι, τοέφερα στο πιγούνι μου και άρχισα να παίζω. Ο ήχος ήταναπαίσιος στην αρχή, οπότε μου πήρε μερικά λεπτά μέχρι νατο κουρδίσω. Όμως ο τόνος του βιολιού ήταν καλός και ηαίσθησή του στα χέρια μου ευχάριστη. Δεν ήταν ωστόσο τοΜπαγί, κι η σκέψη αυτή μου θύμιζε για ποιο λόγο ήθελα ναβρω τη Λούμπα.

«Μίλησες με τον Έρικ;» τη ρώτησα. «Σου είπε αν πήρε τοβιολί μου χθες το βράδυ;»

Πριν προλάβω καλά καλά να αρθρώσω τούτες τις λέξεις,η Λούμπα ακούμπησε το δείκτη της πάνω στο στόμα μου καιέσυρε το ακροδάχτυλό της κατά μήκος του κάτω χείλους μου.Το άγγιγμά της έκανε την καρδιά μου να πεταρίσει. Ήταναπαλή και λεία και μύριζε σαν ζάχαρη. Τράβηξε το δάχτυλότης και στη θέση του έφερε το στόμα της, πιέζοντας τα χείλητης πάνω στα δικά μου σε ένα αργό φιλί. Η γλώσσα μουσυνάντησε τη δική της και η Λούμπα κόλλησε πάνω μου,νοτίζοντας το σώμα μου με το βρεγμένο μαγιό της. Πέρασετις παλάμες της πίσω από το λαιμό μου, κρατώντας τοκεφάλι μου καθώς με φιλούσε.

Η Λούμπα ήταν μαγευτική, σαν γυμνό άγαλμα που έχει

Page 175: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πάρει ζωή, αλλά με όλη τη ζεστασιά ενός ανθρώπου. Τοάγγιγμά της πάνω στην επιδερμίδα μου ήταν ηλεκτρικό, καιγια πρώτη φορά στη ζωή μου ήθελα να εξερευνήσω κάθεσημείο του σώματός της, μιας γυναίκας, όχι μονάχα απόπεριέργεια να δοκιμάσω την αμφιφυλοφιλία ως εμπειρία,αλλά επειδή έκανε ολόκληρο το κορμί μου να αισθάνεταιζωντανό.

«Πάμε», μου ψιθύρισε στο αφτί. «Υπάρχουν πιο άνεταμέρη γι’ αυτό». Με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στηνέξοδο, κι από εκεί στις σκάλες, απ’ όπου ανεβήκαμε και ταπέντε επίπεδα μέχρι το δωμάτιο του Βίγκο. Δεν ήταν η πρώτηφορά που ευχήθηκα να υπήρχε ασανσέρ, όμως η σκέψη αυτήχάθηκε καθώς χάζευα τον κώλο της να λικνίζεται θελκτικά,πλαισιωμένος από το υγρό ύφασμα του παρτού ολόσωμουμαγιό της, το οποίο ήταν ή ένα νούμερο μικρότερο από τοκανονικό ή επίτηδες σχεδιασμένο έτσι ώστε να αποκαλύπτειτα μισά οπίσθιά της.

Ο Βίγκο βρισκόταν στο ντους την ώρα που φτάσαμε στονπέμπτο.

«Έλα», μου είπε η Λούμπα σκανταλιάρικα, πλησιάζονταςτην πόρτα του μπάνιου. «Πάμε να του πούμε μια καλημέρα».

Αυτός σίγουρα έδειξε να το χαίρεται, αν όχι ναεκπλήσσεται, όταν γδυθήκαμε και στη συνέχεια ανοίξαμε τηνπόρτα του υπερμεγέθους ντους για να του κάνουμε παρέα.

Το ντους ήταν μεγάλο, αλλά και πάλι κάπως στενάχωρομε τους τρεις μας εκεί μέσα. Η Λούμπα ξεγλίστρησε από τη

Page 176: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μέση, κολλώντας με ανάμεσα στην ίδια και τον Βίγκο.Εκείνος με γύρισε για να τον κοιτάξω και έσκυψε το κεφάλι

του για ένα φιλί, φέρνοντας τα χείλη του πάνω στα δικά μου,πλέκοντας τα δάχτυλά του ανάμεσα στα μαλλιά μου, ενώ ηΛούμπα περνούσε τα σαπουνισμένα χέρια της ανάμεσα στακορμιά μας, με τα στήθη της κολλημένα στην πλάτη μου.

Ο Βίγκο δεν έκανε καμία κίνηση να κλείσει το ντους,αφήνοντας το νερό να τρέχει πάνω μας, οπότε ένιωσα σαν ναπνίγομαι στο φιλί του. Κατέβασε τα χέρια του και τράβηξεδυνατά τις θηλές μου κι εγώ σάστισα από τον ξαφνικό πόνο,που τόση αντίθεση έκανε με τα ανάλαφρα χάδια της Λούμπα.

Η χορεύτρια γέλασε σιγανά.«Δεν είναι πάντα τρυφερός», ψιθύρισε, σκύβοντας στο

αφτί μου. Απέφυγα να της πω ότι το προτιμούσα έτσι.Εν τω μεταξύ, ο πούτσος του ακουμπούσε σκληρός πάνω

στο μηρό μου κι εγώ λαχταρούσα να τον νιώσω μέσα μου.Βόγκηξα, κι ήταν ένας ήχος πλημμυρισμένος από ανάγκη,

μετά βίας συγκρατήθηκα για να μην τον σπρώξω μέσα μουγυμνό.

Η Λούμπα ήταν που άπλωσε το χέρι της πίσω μας καιέκλεισε τη βάνα, ύστερα μας έβγαλε από το ντους και μαςοδήγησε στο κρεβάτι, αδιαφορώντας για τα νερά που έσταζανστα σκεπάσματα.

Έφερε το χέρι της στο κομοδίνο και του πέταξε έναπροφυλακτικό, το οποίο εκείνος έπιασε με ένα τόσο επιδέξιοτίναγμα του καρπού, ώστε αναρωτήθηκα πόσο συχνά

Page 177: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

λειτουργούσαν σαν δίδυμο.«Μην αφήνεις άλλο την κοπέλα να βασανίζεται», του είπε

με την αργή, σαγηνευτική προφορά της.«Ό,τι πείτε, κυρία μου», απάντησε εκείνος.

Είχε σκοτεινιάσει όταν συνειδητοποίησα πως ακόμη δεν είχαμιλήσει στον Κρις. Ο Βίγκο κοιμόταν και πάλι, μπλεγμένοςστο κρεβάτι με τη Λούμπα. Τα στεγνά πλέον, ανοιχτόξανθαμαλλιά της έκαναν έντονη αντίθεση με τα δικά του, σκούραόπως ήταν.

Αυτό πρέπει να ήταν καλό σημάδι, σκέφτηκα. Ο Κρις θαμου είχε τηλεφωνήσει αμέσως έτσι και δεν είχε βρει το βιολίμου μαζί με όλα τα άλλα πράγματα. Άδικα ανησυχούσα.Τότε θυμήθηκα, με ένα σφίξιμο στο στήθος, πως είχα αφήσειτο κινητό μου στο καθιστικό με το σιντριβάνι, όταν είχαξεκινήσει να εξερευνήσω το σπίτι, ώρες πριν.

Κατέβηκα γρήγορα τη σκάλα, με ένα άσχημο προαίσθημανα με συνοδεύει σαν μαύρο σύννεφο γύρω μου.

Το κινητό μου ήταν ακουμπισμένο στο μπράτσο τουανάκλιντρου σε σχήμα πάνθηρα, εκεί ακριβώς όπου το είχααφήσει.

Το πήρα στα χέρια και πέρασα τον κωδικό.Ο Κρις είχε προσπαθήσει να επικοινωνήσει. Τρεις

αναπάντητες κλήσεις, ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή κι έναγραπτό μήνυμα.

«Το βιολί σου. Χάθηκε».

Page 178: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

6

Η Προκυμαία του Μπράιτον

ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕ ΑΚΟΜΗ, ο Ντόμινικ μπορούσενα βασίζεται στην παρηγοριά που πρόσφερε μια μορφήρουτίνας, ένα μοτίβο από ώρες μοιρασμένες ανάμεσα στηνπροετοιμασία των παραδόσεών του, τις ίδιες τις παραδόσεις,τη συμπληρωματική διδασκαλία, τη διόρθωση γραπτών καιτο τακτικό του προσκύνημα από τις πρασινάδες τουΧάμπστεντ, παίρνοντας τη βόρεια γραμμή του μετρό, μέχρι τοσημείο όπου ενωνόταν με τα βιαστικά, γκρίζα πλήθη στοκέντρο της πόλης.

Τώρα που είχε εγκαταλείψει την ακαδημαϊκή κοινότητα γιαχάρη της συγγραφής, αισθανόταν σαν να ήταν έρμαιο τηςζωής, χωρίς κάποιο σταθερό σημείο αναφοράς σε ένανωκεανό αναποφασιστικότητας, σκλάβος του πληκτρολογίουτου και της περιφρονητικής ματιάς της οθόνης τουυπολογιστή του καθώς προσπαθούσε να βρει όχι τόσοέμπνευση όσο τις κατάλληλες λέξεις.

Μια ατελείωτη μέρα ανοιγόταν μπροστά του, το κενό ενόςβαθιού πηγαδιού πειρασμών από τη στιγμή που είχε πιάσειτον ημερήσιο στόχο σελίδων. Υπήρχαν φορές που τα πάνταέρρεαν αβίαστα, και επειδή πάντοτε ξυπνούσε νωρίς, έφτανε

Page 179: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σ’ εκείνο το λυτρωτικό σημείο μέχρι τα μισά του πρωινού,οπότε το γιόρταζε με ένα καθυστερημένο πρωινό, ανταμοιβήγια την καλή δουλειά που είχε κάνει. Κάποιες άλλες μέρεςόμως η δουλειά αποδεικνυόταν δύσκολη κι ο δρόμοςανηφορικός, γεμάτος μάλλον με διαγραφές λέξεων παρά μεκαινούριες αράδες.

Όμως ανέκαθεν ήταν πολύ πειθαρχημένος άνθρωπος, κιέτσι επέμενε στην προσπάθεια, με την όαση στο τέρμα μιαςπολύ κοπιαστικής και μακράς πορείας να είναι η προοπτικήτων ατελείωτων ωρών ελεύθερου χρόνου, όταν θα μπορούσενα διαβάζει, να παρακολουθεί ταινίες στο DVD χωρίς νααισθάνεται τύψεις ή, αρκετά συχνά, να εξερευνεί τις άγνωστεςγωνιές του διαδικτύου, με ένα συνδυασμόαποστασιοποιημένης διασκέδασης και μιας μικρής δόσηςενδιαφέροντος για τις γυναίκες που συναντούσε εκεί.

Με κάθε όνομα που εμφανιζόταν στην οθόνη, ο Ντόμινικμπορούσε να ξαναπαίζει τα επεισόδια όπου άλλες γυναίκες,με τα ίδια ονόματα, ή διαφορετικά –όλα αυτά είχαν γίνει ένακουβάρι στο μυαλό του–, είχαν περάσει από τη ζωή του καιείχαν διαμορφώσει τον άνθρωπο που ήταν τώρα. Η Κρίστελ,η Γερμανίδα νταντά που έμενε στη σοφίτα και ήταντουλάχιστον δέκα χρόνια μεγαλύτερή του κι εκείνος τηνποθούσε κάθε μέρα από τότε που την είχε δει να κάνει ντουςμπροστά του χωρίς να την ενοχλεί η παρουσία του (ούτε ηστύση του), όπως και το Σαββατοκύριακο που είχε περάσειτρέχοντας σαν τρελός πέρα δώθε, από τη βάση του στον

Page 180: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

τοπικό ξενώνα νέων μέχρι την κοιλάδα του Σεβρέζ,αναζητώντας τη. Ή η Κάθριν, που είχε το προνόμιο να είναι ηπρώτη γυναίκα που τον πλήγωσε όταν ο Ντόμινικ ανακάλυψεπως είχε πάει με άλλον, η πρώτη μιας σαγηνευτικής σειράςγυναικών με το ίδιο όνομα ή παραλλαγές του – Κάθριν, Κατ,Κέιτ και Καταρίνα. Έπειτα ήταν και η Μαριάν, η Αμερικανίδαφοιτήτρια που είχε έρθει στο πλαίσιο ανταλλαγής φοιτητών,με την οποία μπορούσες να κάνεις ό,τι ήθελες, αρκεί να μηνάγγιζες το στήθος της, ύστερα η Ντανιέλ, οι σεξουαλικέςορέξεις της οποίας αρχικά τον είχαν φοβίσει και την οποίαείχε εγκαταλείψει, ξεδιάντροπα, την ώρα που τον είχε ανάγκη.Η Αΐντα, που του ρούφαγε τον πούτσο καλύτερα από κάθεάλλη, αχόρταγα. Ο κατάλογος ήταν μακρύς. Η Ρούνα, πουήθελε να τρώει ξυλιές. Η Πάρβιν, που επέμενε να είναι απόπάνω γιατί ντρεπόταν για το πεταχτό της στομάχι. Η Ρεμπέκα,που έκλαιγε κάθε φορά που έφτανε σε οργασμό καιμελαγχολούσε, μέχρι την επόμενη φορά που υποσχόταν πωςδε θα αντιδρούσε έτσι, και φυσικά την έπαιρναν τα ζουμιά.

Και, βέβαια, η δεύτερη Κάθριν.Μετά την οποία τα πάντα είχαν αλλάξει.Ο τρόπος που τα γκριζοπράσινα μάτια της τον είχαν

ικετέψει να τη σφίγγει στο λαιμό την ώρα που πηδιόντουσαν.Ο τρόπος που τον παρακαλούσε να της φερθεί άγρια και νατην οδηγήσει στα άκρα, να της ακινητοποιήσει τα χέρια,ώσπου τα δάχτυλά του να αφήσουν βαθιά σημάδια στουςκαρπούς της, να την τραβάει ανελέητα από τα μαλλιά όταν

Page 181: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

την έπαιρνε από πίσω, να κλείσει ακόμη περισσότερο τογαργαλιστικό κράτημα των δοντιών του πάνω στις ρώγες της.Η διαρκής βουβή απαίτηση να εξερευνήσουν νέα όρια.

Υπήρχε το πριν και το μετά την Κάθριν.Έτσι κι αυτός είχε αρχίσει να γίνεται περισσότερο

απαιτητικός στην κρεβατοκάμαρα, ή όπου αλλού έκανε σεξ,κυριαρχώντας πάνω στις ερωμένες του χάρη στο ένστικτο,την τάση και την ανακάλυψη νέων τρόπων, προς μεγάληαρχική του έκπληξη με το γεγονός ότι τόσες πολλές γυναίκεςόχι μόνο δεν ενοχλούνταν από αυτό, αλλά, όπως στηνπερίπτωση της Κλαούντια, ερεθίζονταν κιόλας από τη νέααυτή πλευρά του.

Και κάπως έτσι είχε φτάσει στη Σάμερ.Ο Ντόμινικ αναστέναξε και άρχισε να πατά αφηρημένα σε

κάποια από τα προφίλ χρηστών στην ιστοσελίδα επαφών,την οποία από συνήθεια είχε ανοίξει, από την ατελείωτηστήλη με σελιδοδείκτες που είχε στο φορητό υπολογιστή του.

Πρόθυμα θύματα ή κυνηγοί; Ή μήπως φυσιολογικοίάνθρωποι, όπως ο ίδιος, που απλά είχαν πιαστεί στον ιστότων παρορμήσεων που αλλοίωνε τη σκέψη τους και τουςωθούσε σε ιδιαίτερες φαντασιώσεις και εμμονές;

Είχε μάθει από καιρό να διακρίνει το νόημα των λέξεωνκαι των σκέψεων που ξεπρόβαλλαν διαβάζονταςπροσεκτικότερα τις περιγραφές στα προφίλ, έχονταςαποκτήσει την ικανότητα να εντοπίζει τα άτομα που δενενδιαφέρονταν πραγματικά, που έφτιαχναν ψεύτικα προφίλ ή

Page 182: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

έκαναν πλάκα. Είχε επίσης τη συνήθεια –υπεροπτική, τοήξερε, όμως ο κανόνας αυτός σπάνια τον είχε απογοητεύσει–να προσπερνά κάθε προφίλ ή αγγελία ανορθόγραφη ή μεέντονα προβληματική σύνταξη. Προτιμούσε οι γυναίκες πουγαμούσε να ξέρουν πέντε γράμματα, κι αν αυτή η ελιτίστικηπλευρά του χαρακτήρα του απέκλειε ένα σημαντικό ποσοστόγυναικών με τάσεις υποταγής που έψαχναν κυριαρχικόσύντροφο, αυτό ήταν κάτι που μπορούσε να το δεχτεί και πουδεν το μετάνιωνε ιδιαίτερα.

Χαμένος στις σκέψεις του, ο Ντόμινικ ήταν έτοιμος ναεγκαταλείψει τα σκοτεινά σοκάκια του διαδικτύου, ότανάνοιξε ένα παράθυρο στην οθόνη του που τον ενημέρωνε ότιείχε λάβει μήνυμα μέσω της σελίδας του στο Facebook.

Κάποια αναγνώστρια, σκέφτηκε, που της είχε αρέσει τομυθιστόρημά του και του είχε στείλει συγχαρητήρια. Αν και τοβιβλίο είχε σημειώσει κάποια σχετική επιτυχία, τα μηνύματααπό αναγνώστες εξακολουθούσαν να είναι κάτι τοασυνήθιστο και κέντριζαν τη ματαιοδοξία του.

Το μήνυμα έγραφε τα συνήθη σχόλια για το πόσο πολύτης είχε αρέσει η ιστορία και πόσο είχε ταυτιστεί με τηνπρωταγωνίστρια, στην οποία διέκρινε πολλά στοιχεία τουεαυτού της. Ο Ντόμινικ χαμογέλασε. Ήταν μια παρηγοριά τοότι κάποιοι εξακολουθούσαν να διαβάζουν το μυθιστόρημα.Ο ίδιος αισθανόταν σαν να είχε περάσει πάρα πολύς καιρόςαπό τότε.

Στα αριστερά της οθόνης του μια πράσινη κουκκίδα

Page 183: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

έδειχνε πως η αποστολέας όχι μόνο είχε τον ίδιο πάροχο,αλλά παρέμενε συνδεδεμένη. Ο Ντόμινικ πληκτρολόγησε έναμήνυμα.

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, Λιάνα.

Η απάντηση έφτασε σχεδόν αμέσως.

Παρακαλώ, ειλικρινά λάτρεψα την ιστορία. Τη βρήκαπολύ συγκινητική. Είναι απίστευτο τώρα που σουμιλάω...

Η περιέργεια του Ντόμινικ κεντρίστηκε και το ένα έφερε το

άλλο. Προβληματίστηκε για λίγο αναφορικά με τις ηθικέςδιαστάσεις της όλης κατάστασης και αποφάσισε ότι η σχέσημεταξύ ενός συγγραφέα και μιας αναγνώστριας ήταναπολύτως θεμιτή και δεν είχε καμία ομοιότητα, ηθική ήάλλη, με τη σχέση μεταξύ ενός καθηγητή και μιαςφοιτήτριας. Το αντίθετο, καθησύχασε τον εαυτό του.

Η Λιάνα ήταν μια νεαρή γυναίκα, εικοσιπεντάρα,κρίνοντας από τη φωτογραφία στο προφίλ της. Εφόσον ηφωτογραφία ήταν πρόσφατη φυσικά. Του είπε ότι εργαζότανσε γραφείο, στο Μπράιτον. Οι επόμενες φωτογραφίες πουπροσφέρθηκε να του στείλει, μετά από μερικές μέρες σχετικάαθώων μηνυμάτων, είχαν αρχίσει να κινούνται προς το φλερτκαι τα υπονοούμενα, καθώς αποδεικνύονταν τολμηρές και

Page 184: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

παράλληλα συγκρατημένες, χωρίς να γίνονται χυδαίες, παράτον ερασιτεχνικό χαρακτήρα τους. Λίγο στήθος, μια ιδέαοπισθίων, με μια υποψία μελανιών ή σημαδιών, μια θολή,σχεδόν αφηρημένη σύνθεση που διαπιστώθηκε μεπροσεκτικότερη παρατήρηση ότι ήταν κοντινό της κόκκινηςηβικής της χώρας, τραβηγμένης από μια γωνία που, με μιαπρώτη ματιά, της έδινε την όψη γοητευτικού εξωγήινουτοπίου. Η Λιάνα έθιγε συνέχεια το γεγονός ότι είχε πάραπολλά κοινά στοιχεία με την Ελένα, την ηρωίδα του βιβλίουτου, παρά τις διαφορές στην εθνικότητα, τις εποχές και τιςκαταστάσεις. Όταν ο Ντόμινικ τη ρώτησε αν όλα αυτά τασαφή υπονοούμενα σήμαιναν ότι είχε τάσεις υποταγής στοσεξ, η απάντησή της φώτισε την οθόνη του.

Ναι.

Η καρδιά του πετάρισε. Μήπως ήταν αυτή η ευκαιρία να

κάνει μια καινούρια αρχή; Να αποφύγει τα λάθη αυτή τηφορά;

Κι εσύ; Κυριαρχικός;

Δεν αποκλείεται, της είχε απαντήσει πειράζοντάς τη.

Χμμμ...Συνήθως τηρούσε επιφυλακτική στάση όταν μια γυναίκα

έμπαινε σε πάρα πολλές λεπτομέρειες για τις προτιμήσεις, τις

Page 185: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ανάγκες και τους πόθους της. Όσο περισσότερο έγραφαν γιαακραίες ερωτικές πρακτικές, από τη δουλική στάση μέχρι τοδέσιμο, το στραγγαλισμό, τα σκοινιά, τα κολάρα, τηνταπείνωση, τον εξευτελισμό ή ό,τι άλλο ήταν της μόδαςεκείνη την εποχή, τόσο περισσότερο αυτό αποτελούσε σημάδιπως ήταν απίθανο να τα κάνουν όλα αυτά όταν θα έφτανε ηστιγμή. Ένα πιο περιορισμένο μενού ήταν πιο ποιοτικό, πιοαυθεντικό και ρεαλιστικό, πίστευε εκείνος.

Η Λιάνα είχε ενδιαφέρον. Συνέχιζε να πετάει σαφήυπονοούμενα, τα οποία όμως συνοδεύονταν από μια δόσηχιούμορ και αστεϊσμού, ενώ εκδήλωνε όλα εκείνα τα στοιχείαπου κέντριζαν την προσοχή του.

Συμπλήρωναν ήδη μερικές εβδομάδες ανταλλαγήςτέτοιων μηνυμάτων, είτε στο διαδίκτυο είτε μέσω emails, κι οΝτόμινικ είχε αρχίσει να βλέπει ζεστά την περίπτωση μιαςπεριπέτειας. Ελπίζοντας για κάποιο λόγο όχι πως θααποδεικνυόταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής του, αλλάενδεχομένως ότι θα τον βοηθούσε να ξορκίσει οριστικά τοφάντασμα και τις αναμνήσεις της Σάμερ.

Έχεις φωτογραφία προσώπου, παρακαλώ;

Είχε αποφύγει συνειδητά να βάλει τη φωτογραφία του στο

εσώφυλλο του βιβλίου, ενώ και η φωτογραφία του στοFacebook δεν ήταν ξεκάθαρη, προτιμώντας σ’ εκείνο τοστάδιο μια μορφή μυστηριώδους ανωνυμίας.

Page 186: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ίσως αυτό να ήταν το στάδιο που θα την έχανε. ΟΝτόμινικ ποτέ δεν ήθελε να τον συλλαμβάνει οφωτογραφικός φακός, έτσι υπήρχαν απρόσμενα λίγεςφωτογραφίες του.

Ανέβασε μια τέτοια σπάνια φωτογραφία, την οποία είχετραβήξει για να συνοδεύσει την αίτηση που είχε υποβάλει γιατη θέση του επισκέπτη καθηγητή στη Νέα Υόρκη πριν απόμερικά χρόνια, και πάτησε Αποστολή.

Από την άλλη, τώρα υπήρχε μια πιθανότητα πενήνταπενήντα η Λιάνα να διακόψει την επικοινωνία τους αν οΝτόμινικ δεν κάλυπτε τα κριτήριά της, για οποιονδήποτελόγο, τον οποίο ο ίδιος δε θα μάθαινε ποτέ. Μόλις θαέβλεπε μπροστά της τον άντρα πίσω από το όνομα τουσυγγραφέα.

Ο Ντόμινικ περίμενε, με τα δάχτυλα να στέκουν πάνω απότο πληκτρολόγιο, το βλέμμα του καρφωμένο στηφωτογραφία που είχε ανοίξει με το μελανιασμένοκωλομάγουλό της, αναζητώντας αφηρημένα μοτίβακίτρινων, καφετιών και μοβ σημείων πάνω στο μώλωπα, τονοποίο είχε μεγεθύνει ώστε να καλύπτει ολόκληρη την οθόνη,με τα χρώματα να ανακατεύονται και να ενώνονται το ένα μετο άλλο. Η φωτογραφία είχε καταλήξει να μοιάζει με έργομοντέρνας τέχνης. Αινιγματικό, τυχαίο. Σαν σύννεφο πουδιαλυόταν και ξανασχηματιζόταν. Σαν screensaver.

Η απάντηση έφτασε.

Page 187: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Νόστιμος. Και πώς θέλετε να σας αποκαλώ; Κύριε;

Με κολακεύεις. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να με λεςΚύριο. Δεν είμαι τέτοιου είδους κυρίαρχος... δεν έχει νακάνει με τις λέξεις.

Ωραία. Το βρίσκω γελοίο που τόσοι πολλοί άντρεςαπαιτούν να τους προσφωνείς έτσι μετά από λίγο, τηστιγμή που δεν έχετε ακόμη γνωριστεί.

Ένα κορίτσι που έχει βαλθεί να μου κλέψει την καρδιά...

Νομίζω πως αυτή θα μπορούσε να είναι η αρχή μιαςυπέροχης φιλίας.

Ο Ντόμινικ χαμογέλασε.

Το τρένο διέσχιζε με ταχύτητα τον αγγλικό Νότο.Πλησιάζοντας η αμαξοστοιχία το ατσάλινο σπήλαιο τουσιδηροδρομικού σταθμού του Μπράιτον, ο Ντόμινικμπορούσε να μυρίσει τη θάλασσα και να ακούσει τουςγλάρους να πετούν από πάνω. Είχαν περάσει χρόνια από τηντελευταία φορά που βρέθηκε εδώ, χρησιμοποιώντας ένασυνέδριο ως δικαιολογία. Τη μοναδική φορά που η Κάθρινείχε καταφέρει να φύγει από το σπίτι της και τον άντρα της και

Page 188: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

να ζήσει δύο σπάνιες νύχτες μαζί του. Ίσως αυτός να ήταν ολόγος που ο Ντόμινικ δεν επέστρεψε ποτέ εδώ έκτοτε. Οιαναμνήσεις. Όχι πως είχαν δει πολλά πράγματα από τηνπόλη –εκτός από τους περιπάτους στην προκυμαία και στασοκάκια, καθώς και κάποια βιαστικά γεύματα σε εστιατόριαμε θαλασσινά– πέρα από το μικρόκοσμο του δωματίου τους.

Τώρα στην πόλη διεξαγόταν και πάλι ένα μεγάλοσυνέδριο, με αποτέλεσμα τα περισσότερα κεντρικάξενοδοχεία να είναι γεμάτα, ωστόσο είχε καταφέρει να βρειένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο που λεγόταν Pelirocco, τοοποίο συστηνόταν ως ροκ εν ρολ μπουτίκ-ξενοδοχείο, στηΡίτζενσι Σκουέρ. Κάθε δωμάτιο είχε ξεχωριστή διακόσμηση,και σ’ εκείνον είχε δοθεί ένα που ο διάκοσμος θύμιζεμπουντουάρ, με το ροζ και το κόκκινο να είναι τα κυρίαρχαχρώματα, κι ένα πανόραμα γυναικείων εσωρούχων κάθεσχήματος, μεγέθους και υλικού να στολίζει τους τοίχους,αντικαθιστώντας τις παραδοσιακότερες επιλογές πινάκων ήλιθογραφιών. Ήταν κάπως βαρύ και αρκετά αταίριαστο,όμως το όλο σκηνικό τον έκανε να χαμογελάσει έχονταςκατά νου το σκοπό της επίσκεψής του στο Μπράιτον.

Είχαν συμφωνήσει να συναντηθούν σε ουδέτερο έδαφοςαρχικά, σε έναν πάγκο που πουλούσε το κλασικό fish andchips, στην είσοδο της προκυμαίας. Όταν ο Ντόμινικ ρώτησεπώς θα την αναγνώριζε, μια και το πρόσωπό της δε φαινότανπάντα καθαρά στις φωτογραφίες που του είχε στείλει, εκείνηαστειεύτηκε πως δε θα δυσκολευόταν. Φυσικά, αυτό της έδινε

Page 189: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

τη δυνατότητα να μην έρθει σε επαφή μαζί του σε περίπτωσηπου η εμφάνισή του από κοντά δεν την ικανοποιούσε.

Ο Ντόμινικ έφτασε λίγα λεπτά νωρίτερα και σκεφτόταν ναπάρει μια μερίδα ψάρι με τηγανητές πατάτες, όταν του μίλησεμια κελαηδιστή φωνή.

«Γεια σου, Ντόμινικ».«Η Λιάνα να υποθέσω;»«Γιατί, περίμενες κάποια άλλη;» Έδειχνε να το

διασκεδάζει.«Έχεις και πραγματικό όνομα;» τη ρώτησε.«Λιάνα».«Ωραία».Ήταν μικροκαμωμένη, σχεδόν στέκα με μια πρώτη ματιά,

όμως στεκόταν ολόισια, με το βάρος ενός πελώριου σακιδίουφορτωμένου στην πλάτη της να διατηρεί την ισορροπία τηςκαι ατίθασα καστανοκόκκινα μαλλιά, θαρρείς αγορίστικα,γύρω από τα λεπτά χαρακτηριστικά του προσώπου της.Φορούσε ένα ψιλό μεταξωτό τσόκερ στο λαιμό. Σε μια άλληγυναίκα ενδεχομένως να έμοιαζε προσποιητό ή μια άστοχηπροσπάθεια να ακολουθήσει τη μόδα· στην περίπτωσή της,υπαινισσόταν πολύ περισσότερα. Απλώς τα υπαινισσόταν.Τώρα ο Ντόμινικ καταλάβαινε τι εννοούσε με αυτά που τουέλεγε. Πάντως, αντίθετα με τις προσδοκίες του, δεν ήτανντυμένη με έντονα μαύρα δερμάτινα ή με σκισμένα τζιν, γιανα ενισχύσει μια πανκ εμφάνιση, αλλά με μια απρόσμενασεμνή μπεζ βαμβακερή μπλούζα και μια πλισέ φούστα σε πιο

Page 190: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σκούρα καφέ απόχρωση, η οποία έφτανε λίγο κάτω από τογόνατο. Στους καρπούς της φορούσε δύο πανομοιότυπαλεπτά ασημένια βραχιόλια. Και, προφανώς δίχωςανασφάλεια για το περιορισμένο ύψος της, ίσιες μπαλαρίνες.

Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της θύμιζαν ξωτικό,κάνοντάς τη να μοιάζει πολύ μικρότερη απ’ ό,τι έλεγε ότιήταν, με μια μικρή μύτη, ελαφρώς στραμμένη προς τα πάνω,σχετικά αδύναμο πιγούνι, αλλά γεμάτα, κατακόκκινα χείλη,μάτια σαν βαθυπράσινες λίμνες και φυσικούς ροδαλούςκύκλους που τόνιζαν τα έντονα ζυγωματικά της. Ο Ντόμινικσχημάτισε την εντύπωση πως είχε ωραίο σώμα, αν και ηάνετη μπλούζα της δεν άφηνε να φανούν οι καμπύλες της.

Η Λιάνα σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε.«Σου αρέσει αυτό που βλέπεις; Μέχρι στιγμής;» θέλησε

να μάθει.«Μου αρέσει».Στη διάρκεια τον προηγούμενων ημερών ο Ντόμινικ είχε

προβάρει με το μυαλό του πολλές φορές την κατάστασηαυτή, φανταζόταν ορισμένα από τα παιχνίδια που θα έπαιζαν,πώς θα κατάφερνε με τον καλύτερο τρόπο να αναδείξει τοχαρακτήρα που αναμφίβολα διέθετε η Λιάνα, να την κάνειπραγματικά δική του. Γενικά, γνώριζε ελάχιστα ήμπερδευόταν ως προς το τι προέβλεπαν αυτού του είδους οικαταστάσεις. Άραγε έπρεπε να της προτείνει να πιουν κάτι,έναν καφέ ίσως, κάτι πιο δυνατό, και να της πιάσει αθώασυζήτηση προκειμένου να καθυστερήσει την αναπόφευκτη

Page 191: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

στιγμή που θα περνούσαν σε πιο προσωπικές στιγμές; Ναπερπατήσουν στην προκυμαία σαν πραγματικό ζευγάρι; Ήμήπως να πάνε κατευθείαν στο ξενοδοχείο, το οποίοβρισκόταν ούτε ένα χιλιόμετρο πιο κάτω, παραλιακά, προςτην κατεύθυνση του Χόουβ, της πάλαι ποτέ πόλης που πλέονείχε συνενωθεί με το Μπράιτον; Ίσως κάποια μέρα να έπρεπεκάποιος να γράψει ένα βιβλίο για τη σωστή συμπεριφορά σετέτοιου τύπου συναντήσεις.

Στο δωμάτιο.Μέσα στο στενό ασανσέρ που τους οδηγούσε στον

τελευταίο όροφο, η Λιάνα ήταν κολλημένη πάνω του, με τοσακίδιο στην πλάτη να περιορίζει τις κινήσεις της.

«Φίλησέ με», τη διέταξε ο Ντόμινικ.Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της κι εκείνος έσκυψε

ώστε τα χείλη τους να συναντηθούν. Η Λιάνα είχε γεύσητσίχλας μέντας.

«Δε διάλεξα ειδικά το δωμάτιο· ήταν το μόνο διαθέσιμο.Το ξέρω πως είναι κάπως φαιδρό», απολογήθηκε ο Ντόμινικενώ ξεκλείδωνε την πόρτα. Έπειτα συνόδευσε τη Λιάνα μέσα,όπου βρέθηκε αντιμέτωπη με το πολύ χτυπητό διάκοσμο.

«Ουάου», έκανε, παρατηρώντας τα καδραρισμένα σουτιένκαι στρινγκ που εκτείνονταν ολόγυρα στους τοίχους τουμικρού δωματίου, σαν εκθέματα σε μουσείο. «Ωραίο. Αν καιτα περισσότερα από αυτά δεν τα κόβω να είναι στο μέγεθόςμου, δυστυχώς...»

Κατέβασε τους ιμάντες του σακιδίου από τους ώμους της

Page 192: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

και το άφησε να πέσει στο πάτωμα.«Τι έχεις εκεί μέσα, όλα τα υπάρχοντά σου;» τη ρώτησε ο

Ντόμινικ.«Α, μπα», είπε αυτή. «Διάφορα. Μερικά παιχνιδάκια...»«Κάπως τολμηρή κίνηση από μέρους σου, δε βρίσκεις;

Είπα εγώ να φέρεις τέτοια πράγματα;»«Υπέθεσα από τις συζητήσεις μας πως ήταν απίθανο να

έχεις δικά σου...»«Ίσως δεν τα χρειαστούμε».«Α...» Χαμογέλασε.Ο Ντόμινικ άφησε τα κλειδιά στο κομοδίνο και γύρισε

προς το μέρος της. «Έλα να σε δω. Γδύσου».«Τώρα;»«Τώρα».Του έριξε μια αβέβαιη ματιά, καθώς συνειδητοποιούσε ότι

είχαν φτάσει στο σημείο δίχως γυρισμό.«Όπως συμφωνήσαμε», είπε αποφασιστικά,

ξαναβρίσκοντας το θάρρος της. «Όχι μόνιμα σημάδια,εντάξει;»

«Κατανοητό. Κι εσύ; Θυμάσαι τη λέξη ασφαλείας;»«Φυσικά».Η Λιάνα γδύθηκε, καταλήγοντας να μείνει μονάχα με τη

λεπτή λωρίδα μεταξιού γύρω από το λαιμό της και τα ασορτίβραχιόλια στους καρπούς της.

Μπορεί να ήταν λεπτή και μικροκαμωμένη, αλλά είχεθαυμάσιες αναλογίες. Η κοιλάδα που κατέληγε στο μικρό της

Page 193: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

στήθος ήταν πασπαλισμένη με φακίδες, όπως και οι πήχειςτης, οι δε θηλές της είχαν μια ελαφρώς κοκκινωπή χροιά. Οιμηροί της ήταν γαλακτεροί και, σε σχέση με τη φωτογραφίαπου του είχε στείλει, είχε ξυριστεί χαμηλά, έτσι ώστε τώρα οΝτόμινικ μπορούσε να διακρίνει κάποιους κρίκους στοεπίμαχο σημείο. Ένα μικροσκοπικό κρικάκι ήταν περασμένομέσα από την κλειτορίδα της, ενώ δύο μεγαλύτεροι ατσάλινοικρίκοι έμοιαζαν να κρατούν σε απόσταση τα χείλη της.

Ο Ντόμινικ ένιωσε να του κόβεται η ανάσα.Ήξερε πως θα μπορούσε να στέκεται εκεί και να χαζεύει

την περίτεχνη γεωμετρία του μουνιού της, το κυβερνοπάνκτοπίο της σάρκας και του ατσαλιού, ώρες ολόκληρες,απόλυτα μαγεμένος.

«Γύρνα», τη διέταξε.Εκείνη έκανε στροφή στο ένα πόδι, σαν μπαλαρίνα που

προετοίμαζε τη χορογραφία της.Τα στενά οπίσθιά της ήταν καθαρά από παλιότερες

μελανιές.«Σκύψε».Η Λιάνα ακολούθησε τις εντολές του, σέρνοντας τα πόδια

της στη λεπτή μοκέτα του δωματίου για να σχηματίσει γωνίαενενήντα μοιρών, με το στήθος της παράλληλα στο πάτωμα,τον κώλο της τουρλωμένο και τη σκουρότερη γραμμή πουχώριζε τα μάγουλά της να μοιάζει με σύνορο χαραγμένο μεμαχαίρι, ολόισιο και απαράβατο.

«Πόδια ανοιχτά».

Page 194: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Υπάκουσε.Ο Ντόμινικ την πλησίασε και πέρασε το χέρι του ανάμεσα

στα πόδια της. Αισθάνθηκε τη ζέστη. Άπλωσε ένα δάχτυλογια να δει πόσο υγρή ήταν και το έσπρωξε μέσα της, για ναπάρει μια γεύση από την κάψα της, αγγίζοντας τους κρίκους,τραβώντας ελαφρά το ένα κόσμημα των χειλιών της. Άκουσεκαι ένιωσε τη Λιάνα να κρατά την ανάσα της.

Αισθάνθηκε την παρόρμηση να χαστουκίσει τακωλομάγουλά της με τρομερή δύναμη, όμως αντιστάθηκε σετούτη την επιθυμία. Είχε όσο χρόνο ήθελε. Δεν υπήρχεκανένας λόγος βιασύνης. Η Λιάνα είχε ήδη υποταχθεί. Ένακομμάτι του εαυτού του αναρωτήθηκε γιατί· πρακτικά,εξακολουθούσε να της είναι άγνωστος. Όπως του ήταν κιεκείνη. Λαχταρούσε να ακούσει την ιστορία της, κάθε βήμα,οσοδήποτε μικρό, που την είχε οδηγήσει σε αυτό το μέροςαυτή τη στιγμή. Την ιστορία κάθε άντρα που την είχε αγγίξει,που την είχε κάνει αυτό που ήταν τώρα. Κάθε επιπλέονβαθμό υποταγής, σε μια διαδρομή με άγνωστο προορισμό.

«Ανοίξου», είπε με αυστηρή, τραχιά φωνή.Συνεχίζοντας να σκύβει, η Λιάνα έφερε τα χέρια της πίσω

και παραμέρισε τα κωλομάγουλά της, προσφέροντάς τουανεμπόδιστη θέα της σούφρας της, των ομόκεντρωνσάρκινων γραμμών και πτυχώσεων που την κύκλωναν, σανστόχο, και το κοραλλένιο ροζ του μουνιού της.

Ήταν ένα θέαμα το οποίο ο Ντόμινικ ήξερε πως ποτέ δεθα βαριόταν.

Page 195: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Τίνος είσαι τώρα;» ρώτησε τη νεαρή γυναίκα όπωςέστεκε με την πλάτη γυρισμένη προς το μέρος του, πλήρωςεκτεθειμένη.

«Δική σου».«Και τι θέλεις να κάνω τώρα;» συνέχισε.«Θέλω να με πάρεις, να με γαμήσεις».«Γιατί;»Για μια στιγμή, η Λιάνα κόμπιασε, σαν να μην είχε έρθει

προετοιμασμένη γι’ αυτή την ερώτηση.«Γιατί έτσι αισθάνομαι πως είμαι ζωντανή», είπε τελικά.«Ζωντανή;» θέλησε να διευκρινίσει εκείνος.«Ναι», απάντησε η Λιάνα. «Δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Απλά έτσι αισθάνομαι όποτε με θέλει με αυτό τον τρόπο έναςάντρας. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις. Νομίζω πως, τελικά,αυτή είμαι...» Η φωνή της έσβησε.

«Σήκω».Η κοπέλα ίσιωσε το σώμα της, εγκαταλείποντας την

ταπεινωτική στάση στην οποία βρισκόταν. Γύρισε προς τομέρος του, με τα πόδια ορθάνοιχτα.

Ο Ντόμινικ την κοίταξε, κατάματα. Ήταν ο ίδιος περίεργοςσυνδυασμός ντροπής, πόθου, περηφάνιας και καύλας πουείχε αντικρίσει τόσες φορές στα μάτια της Κάθριν. Και τηςΣάμερ.

«Έλα».Πλησίασε κοντά του. Οι ρώγες της, σκληρές, τρίφτηκαν

πάνω στο πουκάμισό του. Χαμήλωσε τα χέρια του και ζύμωσε

Page 196: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

τον κώλο της. Η τρυφεράδα της ήταν εντυπωσιακή για μιατόσο λεπτή γυναίκα. Έφερε ξανά τα χέρια του ανάμεσα σταπόδια της, έπιασε το κρικάκι που ήταν περασμένο στηνκλειτορίδα της και πίεσε με δύναμη το σάρκινο λοφάκι πουτόνιζε. Η Λιάνα ρίγησε.

«Πόσο καιρό έχεις αυτούς τους κρίκους;» τη ρώτησε.«Κάτι λιγότερο από ένα χρόνο».«Δική σου απόφαση;»«Όχι ακριβώς...» Κόμπιασε, σαν να δίσταζε να

επιβεβαιώσει τις υποψίες του.«Τίνος;»«Ήμουν μαζί με έναν κυρίαρχο για κάποιους μήνες. Τον

γνώρισα σε ένα κλαμπ φετιχιστών στο Λονδίνο».«Και;»«Αυτός μ’ έβαλε να τρυπηθώ. Πρώτα στα χείλη και τελικά

στην κλειτορίδα».«Πόνεσε;»«Αυτό στην κλειτορίδα με πέθανε στον πόνο. Ο τύπος που

είχε το μαγαζί με τα τατουάζ και το ανέλαβε μου είπε πωςαπλώς θα περνούσε τη βελόνα από την πόσθη, από έναανώδυνο σημείο του δέρματος, οπότε όταν με τρύπησε,έπαθα σοκ. Κόντεψα να λιποθυμήσω από τον πόνο».

«Χμ...»«Ο κυρίαρχός μου ήθελε να το προχωρήσουμε κι άλλο.

Ήθελε να τρυπηθώ και στο περίνεο, και στον κρίκο εκεί ναπεράσει μια μικρή μεταλλική ταυτότητα, ξέρεις, σαν τις

Page 197: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

στρατιωτικές, όπου θα ήταν χαραγμένο το όνομά του, ήτέλος πάντων κάτι που θα έδειχνε πως ήμουν ιδιοκτησία του.Αλλά χωρίσαμε πριν φτάσουμε εκεί».

«Τους κρίκους που είχες ήδη όμως τους κράτησες...»«Ναι. Είμαι αυτή που είμαι», είπε η Λιάνα, με φανερή

περηφάνια.Σκεφτικός, ο Ντόμινικ έστρεψε το βλέμμα ψηλά στο

κεφάλι της.Αυτή τη στιγμή, την ποθούσε σαν τρελός, παρότι ήξερε

πως βρισκόταν στην υπηρεσία του, αρκούσε να πει μια λέξηκαι το σεξ θα ήταν απλώς μια επαφή μεταξύ δύοσυναινούντων ενηλίκων. Όμως μια επίμονη σκέψη είχεσκαλώσει στο μυαλό του και του έλεγε πως ζητούσε κάτιπερισσότερο, πέρα από το σεξ. Η Λιάνα ήταν ο τύπος τηςυποτασσόμενης γυναίκας που εκείνος ήθελε όχι τόσο για νατην κάνει δική του ή για να τη χρησιμοποιήσει σεξουαλικά,αλλά για να την κάνει ολότελα κτήμα του, στο σώμα και τομυαλό. Να καταλάβει τι τη συγκινούσε. Για ποιο λόγο ηουσία της υποταγής της ήταν ταυτόχρονα αυτή ακριβώς ηομορφιά που τον γοήτευε.

Γαμώτο!Γιατί δυσκόλευε τόσο πολύ τον εαυτό του;Τουλάχιστον υπήρχε το σεξ. Αναστέναξε.«Στα γόνατα», την πρόσταξε.Η Λιάνα γονάτισε, έχοντας αντιληφθεί το σκοπό της

οδηγίας, και έφερε το χέρι της στη ζώνη του. Άρχισε να του

Page 198: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ξεκουμπώνει το παντελόνι.Ο Ντόμινικ έκλεισε τα μάτια. Την ένιωσε να τραβάει τον

πούτσο του μέσα από το εσώρουχό του και να τον παίρνει μετην πρόθυμη λάβρα του στόματός της.

Η Λιάνα ήξερε τι έκανε, κι έτσι ο Ντόμινικ τελείωσεγρήγορα. Χωρίς να περιμένει άλλη εντολή, κατάπιε λαίμαργατα χύσια του.

Το κεφάλι της ταλαντευόταν μπρος στον καβάλο του, κιακολούθησε μια θυελλώδης στιγμή σιωπής, καθώς οι δυοτους αναλογίζονταν τι επρόκειτο να συμβεί στη συνέχεια. Τοπαράθυρο του δωματίου ήταν μισάνοιχτο και ο ήχος τωνγλάρων που πετούσαν ζωηρά κατά μήκος της προκυμαίαςξέσπασε, εκκωφαντικός.

«Ανέβα στο κρεβάτι. Στα τέσσερα», απαίτησε ο Ντόμινικ.Η Λιάνα σηκώθηκε από το πάτωμα. Τα γόνατά της είχαν

γίνει ροζ από τη στάση στην οποία βρισκόταν. Πήγε στοκρεβάτι και στήθηκε, με την πλάτη γυρισμένη προς το μέροςτου, όπως περίμενε ο Ντόμινικ, τουρλώνοντας τον κώλο της.

Ο Ντόμινικ γδύθηκε, πετώντας άτσαλα τα ρούχα του στοπάτωμα.

Το βλέμμα του είχε καρφωθεί στο ροδαλό μπουμπούκιτης σούφρας της.

Για μια στιγμή αναρωτήθηκε μήπως παραήταν χοντρόςγια τα μέτρα της, υπερβολικά μεγάλος, δεδομένου του πόσομικροκαμωμένη ήταν έτσι όπως προεξείχαν τα οστά τηςλεκάνης της στη στάση που με τόσο θράσος παρέμενε.

Page 199: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Φόρεσε προφυλακτικό και ανέβηκε στο κρεβάτι, το οποίοέτριξε από το επιπλέον βάρος. Έσκυψε ακριβώς πάνω από τηΛιάνα, έτσι που ο σχεδόν σκληρός πούτσος του άγγιξε τηνπλάτη της χαμηλά, σε μια παρωδία ερωτικής σκηνής. Δενείχε φέρει μαζί του λιπαντικό, οπότε, αν και θα προτιμούσε νατο αποφύγει, διακινδύνευσε την ένταση εκείνης της στιγμήςρωτώντας τη μήπως της βρισκόταν κάτι σ’ εκείνο το σακίδιομε τα άγνωστα και θαυμαστά περιεχόμενα. Πράγματι, είχεμαζί της. Έβαλε μια ποσότητα στα δάχτυλά του και πάνω στοστενό της άνοιγμα και τα ακούμπησε πάνω της, για νααπλώσει την ουσία ολόγυρα στο σφιγκτήρα της.

Εντελώς ξαφνικά, αισθάνθηκε μια ακαταμάχητη ανάγκηνα φιλήσει την κοπέλα ξανά, να νιώσει τη γεύση της ανάσαςτης στο στόμα του. Έσκυψε κι άλλο, όμως από τη θέση πουείχε πάρει, έτοιμος να την τρυπήσει, το στόμα του βρισκότανπολύ μακριά από τα χείλη της. Έτσι, αρκέστηκε να περάσει τηγλώσσα του πάνω από το λοβό του αριστερού αφτιού της.Ετοιμαζόταν να τον δαγκώσει ελαφρά, όταν το άρωμα τωνμαλλιών της έφτασε στα ρουθούνια του. Ήταν σαν μαχαιριά,κατάστηθα.

Δεν είχε να κάνει με κάποιο συγκεκριμένο άρωμα,περισσότερο ήταν η βάση του σαμπουάν που είχεχρησιμοποιήσει για να λούσει τα κοντά καστανοκόκκιναμαλλιά της προτού έρθει σε αυτό το ραντεβού. Τοεξασθενημένο άρωμα είχε στοιχεία από τη φυσική μυρωδιάτης, ένας λεπτός συνδυασμός μπαχαρικών και λουλουδιών

Page 200: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μαζί με μια υποψία γυναικείας οσμής.Ήταν ένα άρωμα το οποίο θα αναγνώριζε οπουδήποτε.Το άρωμα της Σάμερ.Αμέτρητες αναμνήσεις κατέκλυσαν το νου του σαν

χείμαρρος, σαρώνοντας συναισθήματα, όμορφες κι άσχημεςστιγμές στο πέρασμά του.

Έτσι και έκλεινε τα μάτια του τώρα, θα μπορούσε ναφανταστεί ότι πηδούσε τη Σάμερ.

Αλλά δεν ήθελε να προσποιείται.Εν τω μεταξύ, συνειδητοποίησε πως είχε κρεμάσει τελείως

και πως το προφυλακτικό βαστιόταν με το ζόρι από τοζαρωμένο πούτσο του.

Από κάτω του, ένιωσε τη Λιάνα να σφίγγεται, λες και τοκορμί της είχε διαισθανθεί την αλλαγή στο σκηνικό.

«Τι συμβαίνει;» τον ρώτησε.«Τίποτα», απάντησε εκείνος, όμως ήξερε πως δε θα

μπορούσε να συνεχίσει άλλο. «Απλά δεν πρόκειται να μαςβγει», απολογήθηκε κι απομακρύνθηκε από κοντά της.

«Σε παρακαλώ...» άρχισε να λέει εκείνη ικετευτικά, ενώπαρακολουθούσε τον Ντόμινικ να ντύνεται βιαστικάαδιαφορώντας για την ερεθισμένη, ολόγυμνη γυναίκααπέναντί του.

«Λυπάμαι πολύ, πάρα πολύ», ήταν το μόνο που κατάφερενα πει. Πώς θα μπορούσε να της εξηγήσει χωρίς να κάνει ταπράγματα χειρότερα;

Page 201: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Αργότερα, αφού κατάφερε να ηρεμήσει τη σαστισμένη Λιάνακαι πλήρωσε για το ταξί που θα την πήγαινε στο σπίτι της,θέλοντας με αυτό τον τρόπο να ζητήσει συγνώμη, ο Ντόμινικαισθάνθηκε την ανάγκη να αναπνεύσει καθαρό αέρα,τουλάχιστον για να διώξει το βαρύ σύννεφο της σύγχυσηςπου πλάκωνε το μυαλό του, κι έτσι κατηφόρισε στηνπροκυμαία. Ήταν ακόμη μεσημέρι. Ο χρόνος είχε κυλήσειτόσο αργά εκείνη τη μέρα.

Η θάλασσα έμοιαζε άκεφη εκτεινόμενη μέχρι τον γκρίζοορίζοντα και λευκές γραμμές εμφανίζονταν σε πολλά σημείατης επιφάνειάς της, ενώ τα ερείπια της παλιάς ΔυτικήςΠροβλήτας ξεπρόβαλλαν μέσα από τα νωχελικά κύματα σαντο σαθρό σκελετό προϊστορικού ζώου.

Τουρίστες και σύνεδροι στον ελεύθερο χρόνο τουςμοιράζονταν την περαντζάδα με παιδιά και δρομείς,αποφεύγοντας τους ποδηλάτες που κινούνταν γρήγορα στηνανεπαρκώς χαραγμένη λωρίδα τους, λες και τους ανήκε οχώρος. Ο Ντόμινικ αισθανόταν άδειος. Το στομάχι τουγουργούρισε, θαρρείς για να του υπενθυμίσει πως δεν είχεφάει τίποτα όλη τη μέρα, μια και είχε τρέξει να προλάβει τοτρένο στο Γουότερλου χωρίς να πάρει πρωινό. Θυμήθηκε τονπάγκο που πουλούσε ψάρι με τηγανητές πατάτες στην είσοδοτης κεντρικής προκυμαίας και στράφηκε προς τα εκεί,περνώντας με γοργό βήμα μπροστά από τα διαδοχικάξενοδοχεία, από το Metropole, την τσιμεντένια μάζα τουΣυνεδριακού Κέντρου του Μπράιτον και του Old Ship, μέχρι

Page 202: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

να φτάσει στην προκυμαία.Οι κριτσανιστές τηγανητές πατάτες ήταν μια παρηγοριά,

τον ζέσταναν, σωματικά και ψυχολογικά, μια απλή αλλάαπαραίτητη τροφή και στήριγμα της ψυχής. Δεν άργησε να τιςφάει, μέχρι την τελευταία. Έπειτα μπήκε στον πειρασμό ναπάρει τη Γουέστ Στριτ, αναζητώντας ένα μικρό μαγαζί πουπουλούσε μεταχειρισμένα βιβλία, το οποίο είχε επισκεφτεί μιαφορά πριν από δέκα χρόνια. Εν τω μεταξύ, είχε αποφασίσειπως θα έμενε εκεί το βράδυ, αφού το δωμάτιο τουξενοδοχείου ήταν ήδη πληρωμένο, και δεν τον πίεζε κάποιαυποχρέωση να επιστρέψει στο Λονδίνο.

Πάνω που ετοιμαζόταν να στρίψει σε μια γωνία, τουτράβηξε την προσοχή ένα πλήθος από αφίσες, αναρτημένεςμπροστά στο συνεδριακό κέντρο. Εκτός από συνέδρια καισυμπόσια, εκείνο το δαιδαλώδες κτίριο φιλοξενούσε πολλέςμουσικές εκδηλώσεις, ενώ το καλοκαίρι στέγαζε μέχρι καιπίστα για πατινάζ στον πάγο.

Κάποτε είχε δει τους Arcade Fire εδώ, καθώς είχανεξαντληθεί τα εισιτήρια για την εμφάνισή τους στο Λονδίνο.Ίσως λίγη μουσική απόψε να βοηθούσε να ηρεμήσει τομυαλό του. Όμως καμία από τις αφίσες που υπήρχαν έξω απότο συνεδριακό κέντρο δε διαφήμιζε κάτι για το ίδιο βράδυ.Πέρασε μέσα και εντόπισε τα εκδοτήρια.

Ναι, υπήρχε μια συναυλία προγραμματισμένη για απόψε,αλλά δεν είχε διαφημιστεί ιδιαίτερα, πάντως υπήρχανδιαθέσιμα εισιτήρια, του είπαν. Ήταν αρκετά φτηνά, του

Page 203: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

επισημάνθηκε, καθώς το συγκρότημα που εμφανιζότανεκείνη τη μέρα θεωρούσε πως η βραδιά αποτελούσε κάτι σανπρόβα για μια πιθανή περιοδεία, μακριά από τα αδιάκριταμάτια του Τύπου και των θαυμαστών τους.

«Τουλάχιστον έχουν κάποιο όνομα;» ρώτησε ο Ντόμινικτην ταμία.

«Α, ναι, φυσικά», απάντησε η πλαδαρή μεσήλικη γυναίκα,που πήρε ένα φυλλάδιο για να του το δώσει. Του διάβασεαπό εκεί. «Τους λένε Groucho Nights. Τώρα να σας πω ότιτους έχω ξανακούσει, ψέματα θα είναι. Πάντως, έχουν και μιακοπέλα μαζί τους, που παίζει κλασικό βιολί». Κοίταξε τα ψιλάγράμματα. «Έχει ένα ξενικό όνομα...»

Ο Ντόμινικ πήρε στα χέρια του το λεπτό φυλλάδιο. Φιλική συμμετοχή Σάμερ Ζάχοβα Έμεινε για λίγο εκεί, άφωνος, εμβρόντητος. Groucho Nights, φιλική συμμετοχή Σάμερ Ζάχοβα.Για Μία και Μοναδική Παράσταση, Πρεμιέρα στοΗνωμένο Βασίλειο πριν από την Ευρωπαϊκή Περιοδείατους.Η Πρώτη Ολοκληρωμένη Κοινή τους Εμφάνιση. «Λοιπόν, θέλετε εισιτήριο;» Η φωνή της γυναίκας στο

ταμείο τον επανέφερε στην πραγματικότητα.

Page 204: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Ναι, ναι, φυσικά».Της έδωσε τα χρήματα.Το συγκρότημα θα έβγαινε στη σκηνή στις οχτώμισι.

Απέμεναν σχεδόν πέντε ώρες.Ετοιμαζόταν να ξαναβγεί στο δρόμο, όταν του πέρασε μια

σκέψη από το μυαλό.Γύρισε πίσω και ρώτησε την ταμία, η οποία τώρα

ξεφύλλιζε ένα περιοδικό για επωνύμους.«Μήπως ξέρετε αν έχει έρθει ήδη το συγκρότημα που

παίζει απόψε; Για να τεστάρουν τον ήχο, ας πούμε;»«Πού θέλετε να ξέρω;» ήρθε η αγενής απάντησή της.

«Στον πρώτο όροφο θα βρείτε τον υπεύθυνο βάρδιας. Αυτόςίσως ξέρει να σας πει».

Ο Ντόμινικ έτρεξε πάνω, αναζητώντας το γραφείο όπουενδεχομένως να έβρισκε απάντηση στην ερώτησή του.

Αφού πέρασε από διάφορους άχρηστους υπαλλήλους,κατάφερε με τα πολλά να βρει έναν τύπο που έμοιαζε να ξέρειτι του γινόταν, όμως αυτός τον ενημέρωσε πως οι πρόβες δενήταν ανοιχτές στο κοινό.

«Πάντως, οι μουσικοί βρίσκονται ήδη εδώ;» θέλησε ναμάθει ο Ντόμινικ.

Πάνω που ολοκλήρωνε την ερώτησή του, ο πνιχτός ήχοςενός βιολιού συνδεδεμένου με ενισχυτή, ή ίσως απλώς μιαςκιθάρας, έφτασε στα αφτιά του, σαν να αναδυόταν η μουσικήκάπου μέσα από τα έγκατα του κτιρίου.

«Αυτοί είναι; Η πρόβα έχει αρχίσει ήδη, σωστά;»

Page 205: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ο άλλος άντρας έγνεψε καταφατικά.«Είναι ανάγκη να δω ένα μέλος του συγκροτήματος, τη

βιολονίστρια, τη λένε Σάμερ Ζάχοβα», επέμεινε ο Ντόμινικ.«Δε γίνεται να τους διακόψουμε», ήταν η απάντηση.«Μα είμαστε γνωστοί. Θα έρθει αν την ειδοποιήσετε, θα

δείτε. Στο λόγο μου».«Άκου, φίλε, είπαμε, δε γίνεται».Νιώθοντας σαν όρθιο κλισέ, ο Ντόμινικ έβγαλε ένα

χαρτονόμισμα των είκοσι λιρών από το πορτοφόλι του και τοπρότεινε στον υπάλληλο του κέντρου. «Πες της ότι τη ζητάειο Ντόμινικ και ότι είναι ανάγκη να της μιλήσει. Έτσι κι έρθει,θα έχεις άλλο ένα».

Ο νεαρός τον κοίταξε στραβά, αλλά τσέπωσε τα χρήματα.«Περίμενε εδώ», είπε. «Δεν υπόσχομαι τίποτα. Ελπίζω

μονάχα να μην κάνουν παράπονα τώρα που θα διακόψω τηνπρόβα τους. Τέλος πάντων, θα δω τι μπορώ να κάνω». Πήγεγρήγορα στις σκάλες.

Ο Ντόμινικ έμεινε εκεί, σαν να είχε ριζώσει στοσυγκεκριμένο σημείο, ενώ οι ήχοι της μουσικής έφταναν στααφτιά του, δυνατοί, πνιχτοί, σπασμένοι, με το γδούπο τωνντραμς και του μπάσου να κυριαρχεί και να ακυρώνει κάθεέννοια μελωδίας.

Αισθάνθηκε σαν να περίμενε μια αιωνιότητα.Η μακρινή μουσική σταμάτησε, ή ίσως να μην έφτανε πια

ως εκεί, πάντως οι ήχοι έσβησαν και έδωσαν τη θέση τουςστη σιωπή.

Page 206: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ο Ντόμινικ είχε το βλέμμα καρφωμένο στη σκάλα πουοδηγούσε στο φουαγιέ του κέντρου και στους υπόγειουςχώρους εκδηλώσεων, όμως δεν εμφανίστηκε κανείς.

Στεκόταν με την πλάτη γυρισμένη στο ασανσέρ, ότανάκουσε ένα φύσημα, καθώς ο θάλαμος έφτανε στον όροφοόπου βρισκόταν και ο ίδιος. Γύρισε προς τα εκεί. Η πόρταάνοιξε.

«Α, εδώ είσαι».Ο υπάλληλος εμφανίστηκε χαμογελώντας.

Ακολουθούμενος από τη Σάμερ.Φορούσε ένα εφαρμοστό τζιν παντελόνι και μια απλή

λευκή μεταξωτή μπλούζα. Τα μαλλιά της, ως συνήθως, ήτανμια ζούγκλα από πυρωμένες μπούκλες. Δεν είχε αλλάξει στοελάχιστο. Τον κοίταξε σιωπηλή.

Ο υπάλληλος κοίταζε επίσης τον Ντόμινικ, με μιαέκφραση προσμονής. Εκείνος συνήλθε από τη σαστιμάρατου, θυμήθηκε την υπόσχεσή του, έφερε το χέρι στηνεσωτερική τσέπη του σακακιού του και έβγαλε ένα ακόμηχαρτονόμισμα, το οποίο και πέρασε στον τύπο.

«Ευχαριστώ, φίλε».Ο υπάλληλος απομακρύνθηκε, αφήνοντας τον Ντόμινικ

και τη Σάμερ μόνους.Μέχρι στιγμής, κανείς τους δεν είχε αρθρώσει έστω μία

λέξη.Κοιτάζονταν αμίλητοι, διστακτικοί, επιφυλακτικοί, λες και

ήταν διαγωνισμός για το ποιος θα πρόφερε τις πρώτες λέξεις.

Page 207: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Σκέψεις έσκαγαν στο μυαλό τους, άναρχα, έξω από κάθεέλεγχο.

Ο Ντόμινικ ήταν ο πρώτος που συνειδητοποίησε κάποιαστιγμή ότι έπρεπε να πάρει πρωτοβουλία.

«Γεια σου».«Γεια». Η φωνή της ήταν ήρεμη, ερωτηματική.«Τυχαία βρέθηκα στο Μπράιτον, κι από καθαρή

σύμπτωση έμαθα πως εμφανίζεσαι εδώ απόψε...»«Ναι, δεν το διαφημίσαμε ιδιαίτερα. Το προτιμήσαμε έτσι.

Για πιο ήσυχα. Να δούμε πώς μπορούμε να δέσουμε ωςσυγκρότημα».

«Δηλαδή αποχαιρετάς την κλασική μουσική;»«Όχι, όχι, κάθε άλλο», διαμαρτυρήθηκε εκείνη, θέλοντας

να μην του δώσει λάθος εικόνα και αποδοκιμάσει ο Ντόμινικτις κινήσεις της. «Απλά κάνω ένα διάλειμμα, ξέρεις. Είχααρχίσει να κουράζομαι κάπως και σκέφτηκα πως μιαπεριοδεία με το συγκρότημα του Κρις θα μου έκανε καλό».

«Οι Groucho Nights είναι ο Κρις;»«Ναι. Άλλαξαν όνομα. Το Felt Brother & Cousin

χτυπούσε κάπως πολύ φολκλόρ και χρειάζονταν μια αλλαγήκατεύθυνσης...» Άφησε τη φράση της στη μέση, καθώςσυνειδητοποιούσε πως δεν ήταν αυτή η τροπή που ήθελε ναπάρει η συζήτηση.

«Μια χαρά σε βλέπω», είπε ο Ντόμινικ. «Πώς τα πας;»«Καλά είμαι. Εσύ;»«Ελπίζω να μη διακόπτω την πρόβα σας;»

Page 208: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Δεν πειράζει. Κοντεύαμε να ολοκληρώσουμε τον έλεγχοτου ήχου. Ήταν ώρα να κάνουμε ένα διάλειμμα. Πρέπει ναεπιστρέψω σε λίγο όμως. Με χρειάζονται οι τεχνικοί για ναδούμε και τα φώτα».

«Α... Προλαβαίνεις να πιούμε έναν καφέ τουλάχιστον;»«Φαντάζομαι πως ένα μισάωρο το έχω. Δε συμμετέχω σε

ολόκληρο το πρόγραμμα με το συγκρότημα. Μόνο στοδεύτερο μισό. Πολλά από τα τραγούδια παραείναι δυνατά γιανα χωρέσει ένα βιολί. Τα είχαν ήδη ετοιμάσει, πολύ πρινεμφανιστώ εγώ. Όπως γράφουν άλλωστε, η συμμετοχή μουείναι φιλική. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό».

«Ωραίο ακούγεται».«Νομίζω πως υπάρχει ένα μπαρ ή καφετέρια κάπου σε

αυτό το κτίριο. Πάμε να το βρούμε».Ξεκίνησαν την αναζήτηση καφεΐνης.Και πάλι ένα τείχος σιωπής υψώθηκε ανάμεσά τους όπως

κουτσόπιναν τους άγευστους καφέδες που είχαν προμηθευτείαπό ένα αυτόματο μηχάνημα στην έρημη καφετέρια.

Αυτή τη φορά ήταν η Σάμερ που επιχείρησε να συνεχίσειτη συζήτηση.

«Στη Νέα Υόρκη... Λυπάμαι για ό,τι έγινε εκεί».«Κι εγώ το ίδιο», απάντησε διστακτικά ο Ντόμινικ.«Δεν έπρεπε να είχα συμφωνήσει να πάω· το ξέρω τώρα

πια. Όμως συνέβη. Δε θέλω να απολογηθώ για τις πράξειςμου, Ντόμινικ».

«Ναι, καμιά φορά παίζουν και στραβές. Ούτε κι εγώ έπρεπε

Page 209: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

να βρίσκομαι εκεί».«Ήσουν όμως».«Ήμουν».«Βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ για μερικές μέρες. Μέχρι

να περάσω από το διαμέρισμα της Σπρινγκ Στριτ είχες φύγει.Είχες επιστρέψει στο Λονδίνο...»

«Περίμενα για λίγο, αλλά τελικά σκέφτηκα πως αυτή ήτανη καλύτερη λύση».

«Καταλαβαίνω».«Λοιπόν, πώς είναι η Νέα Υόρκη;» ρώτησε. «Διάβασα σ’

ένα περιοδικό πως πλέον είσαι με τον Σιμόν. Λογικό. Έχετετόσα κοινά στοιχεία. Μουσικά...»

«Έφυγα από τη Νέα Υόρκη», αποκρίθηκε η Σάμερ,κοιτάζοντάς τον κατάματα. «Επέστρεψα στο Λονδίνο, εδώκαι μερικές εβδομάδες».

«Δεν το ήξερα αυτό».«Είχα ανάγκη από μια αλλαγή παραστάσεων.

Ξαναβρέθηκα με τον Κρις και το συγκρότημά του κιαποφασίσαμε να παίξουμε μαζί για ένα διάστημα. Η σημερινήεμφάνιση είναι απλώς μια ανεπίσημη προθέρμανση για μιασύντομη ευρωπαϊκή περιοδεία. Νέες πόλεις, νέα μουσική.Πειραματιζόμαστε λιγάκι».

«Κι ο Σιμόν; Τι γνώμη είχε για την περιοδεία;» ρώτησε οΝτόμινικ.

«Δεν είχε. Χωρίσαμε».Ακολούθησε μια σύντομη παύση, καθώς ο Ντόμινικ

Page 210: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κατέγραφε τα νέα δεδομένα.Παρατηρώντας τούτη τη σιωπή, η Σάμερ αισθάνθηκε

υποχρεωμένη να κρατήσει την κουβέντα ζωντανή.«Πρόσφατα γνώρισα κάποιον άλλο όμως. Καταλαβαίνεις.Δεν ψαχνόμουν να βρω κάτι, κάποιον, απλά γνωριστήκαμεκαι ταιριάξαμε, ας πούμε. Ο Βίγκο Φρανκ είναι. Οτραγουδιστής και κιθαρίστας. Δεν ξέρω αν τον έχειςακουστά;»

Ο Ντόμινικ έγνεψε καταφατικά.«Κι εσύ;» συνέχισε η Σάμερ. «Είσαι με κάποια αυτό τον

καιρό;»Ο Ντόμινικ ήξερε πως δεν έπρεπε να απαντήσει έτσι όπως

απάντησε, αλλά αυτό έκανε.Εξακολουθούσε να ζυγίζει με το νου του την πληροφορία

της εμφάνισης του Βίγκο Φρανκ στη ζωή της Σάμερ και οδιάβολος μέσα του σαν να τον έβαλε να το πει.

«Η Λόραλιν ζει μαζί μου. Τη θυμάσαι, έτσι δεν είναι;»«Είναι υπέροχη κοπέλα», σχολίασε η Σάμερ,

χαμογελώντας βεβιασμένα. «Τη συμπαθώ πάρα πολύ».«Ωραία», είπε. Κι ύστερα πρόσθεσε, σαρκαστικά:

«Χαίρομαι που την εγκρίνεις».Η Σάμερ προσπέρασε τη σπόντα.Εν τω μεταξύ, είχαν μείνει και οι δύο να κρατάνε άδεια

πλαστικά κυπελλάκια του καφέ. Κανείς τους δεν ήθελε ναπεράσει ξανά από τον αυτόματο πωλητή.

«Λοιπόν, από πού ξεκινά αυτή η ευρωπαϊκή περιοδεία;»

Page 211: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ρώτησε τελικά ο Ντόμινικ.«Από το Παρίσι. Σε δύο εβδομάδες».«Φαντάζομαι, θα ανυπομονείς».«Ναι, αλλά τόσο ο Κρις όσο κι εγώ δεν είμαστε

ικανοποιημένοι με τον ήχο που πετυχαίνουμε. Κάτι λείπει.Δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε ακριβώς. Ο Βίγκο λέειότι χρειαζόμαστε περισσότερο νεύρο».

«Είναι ο μουσικός σου σύμβουλος τώρα;»«Έχει θέσει υπό την προστασία του τον Κρις και το

συγκρότημα. Κανόνισε και υπέγραψαν στη δισκογραφική τουμάλιστα. Α, την ξέρεις τη Φραν;»

«Την αδερφή σου, ναι. Μιλούσες συχνά γι’ αυτή».«Ήρθε κι αυτή στο Λονδίνο. Ζούμε μαζί τώρα. Μένουμε

στο διαμέρισμα του Κρις, στο Κάμντεν, όσο ψάχνουμε γιακάτι μονιμότερο, δικό μας. Καλά τα πάμε μέχρι στιγμής».

«Πάρα πολύ ωραία», σχολίασε ο Ντόμινικ, με φανερήέλλειψη ενθουσιασμού, καθώς δεν τον συγκινούσε ηκουτσομπολίστικη τροπή που έπαιρνε αυτή η συνάντηση.

«Εξακολουθείς να παίζεις το Μπαγί;» τη ρώτησε μετά.Μια σκιά πέρασε από το πρόσωπό της.«Όχι».«Γιατί;»«Κλάπηκε».«Γαμώτο! Πότε; Πού;»«Μετά την επιστροφή μου στο Λονδίνο. Απλά

εξαφανίστηκε από ένα καλά φυλασσόμενο καμαρίνι σε μια

Page 212: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

άλλη συναυλία. Μου στοίχισε πολύ. Λυπάμαι. Ξέρω πως είχεκαι για σένα ιδιαίτερη σημασία...»

Ο Ντόμινικ αναστέναξε. Δεν ήταν μόνο η είδηση τηςεξαφάνισης του μουσικού οργάνου, αλλά και το ότι τηνάκουσε να αναφέρεται στην προηγούμενη ζωή τους.

Αυτή τη φορά δεν μπόρεσε να ελέγξει τα λόγια του πάνωστην κουβέντα, όμως ήταν λόγια από καρδιάς.

«Κι εσύ είχες ιδιαίτερη σημασία για μένα, Σάμερ...»Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν.Αδυνατώντας να αντέξει, η Σάμερ ήταν η πρώτη που

υποχώρησε.«Το ξέρω...» Η απάντησή της δεν ήταν δυνατότερη από

ψίθυρο.«Χαίρομαι που σε βλέπω πάντως. Πολλές φορές θέλησα

να επικοινωνήσω, αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να βρω τη δύναμηνα το κάνω».

«Κι εγώ το ίδιο».«Όπως και να ’χει, χαίρομαι που όλα πάνε καλά στη ζωή

σου. Εκτός από το θέμα με το Μπαγί φυσικά. Πρέπει να ήτανμεγάλο το σοκ».

«Ήταν απαίσια».«Το φαντάζομαι. Εν τω μεταξύ, έμαθα ένα σωρό

παράξενες ιστορίες για το Μπαγί. Το ήξερες πως έχει όνομα;Το λένε Ανζελίκ».

«Δεν το ’ξερα. Πώς κι έτσι;»«Αποτέλεσμα δεισιδαιμονιών και αστικών μύθων, το

Page 213: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

δίχως άλλο. Εντόπισα αυτές τις πληροφορίες ενώσυγκέντρωνα υλικό για ένα δεύτερο μυθιστόρημα...» Καθώςέλεγε τούτα τα λόγια, ο Ντόμινικ συνειδητοποίησε πως τοπαριζιάνικο μυθιστόρημα δεν είχε αναφερθεί ακόμη στηνκουβέντα τους, που σκάλωνε συνέχεια.

«Μου άρεσε το βιβλίο σου, Ντόμινικ, ειλικρινά», είπε ηΣάμερ.

«Δηλαδή δε σε ενόχλησε...»«Το ότι βάσισες πάνω μου την πρωταγωνίστρια; Κάθε

άλλο. Ήταν πολύ όμορφη σκέψη. Όχι πως εγώ θα έκανα όλααυτά τα πράγματα που κάνει η Ελένα στη δική σου ιστορίαόμως».

Ο Ντόμινικ χαμογέλασε κι ένα κύμα ανακούφισης διέτρεξετο σώμα του.

Η Έλα, η ντράμερ των Groucho Nights, ήρθε στηνκαφετέρια και τους διέκοψε.

«Α, εδώ είσαι, Σαμ. Σε έψαχνα παντού. Σε χρειάζονταικάτω, οι τεχνικοί λένε πως δεν μπορούν να οριστικοποιήσουντα φώτα αν δεν είσαι στη θέση σου».

«Όλοι οι προβολείς πάνω σου, ε;» την πείραξε ο Ντόμινικ.Η Σάμερ σηκώθηκε από το ξεχαρβαλωμένο τραπέζι.«Να κρατήσουμε επαφή», είπε. «Το ξέρω πως οι ζωές μας

έχουν πάρει άλλους δρόμους τώρα πια. Νέοι σύντροφοι,εραστές. Όμως σίγουρα μπορούμε να είμαστε φίλοι. Ξανά».

«Θα το ήθελα αυτό», είπε ο Ντόμινικ.Η Σάμερ είχε αρχίσει ήδη να απομακρύνεται, όταν έκανε

Page 214: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μεταβολή και πρόσθεσε: «Κι ίσως μπορέσεις να μεβοηθήσεις να βρω το βιολί. Πώς είπες ότι το λένε;»

«Ανζελίκ».«Είπες ότι υπάρχουν διάφορες ιστορίες για το βιολί. Λες

σε κάποια από αυτές να υπάρχει κάτι που να μας βοηθήσει νατο εντοπίσουμε;»

«Αν μπορώ να βοηθήσω, θα το κάνω. Με όποιο τρόπομπορώ».

«Έχω κάποιες υποψίες. Όμως είναι κάπως λεπτή ηκατάσταση, καταλαβαίνεις. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω αυτήτη στιγμή. Άκου... τηλεφώνησέ μου, ο αριθμός μου δεν έχειαλλάξει. Να πούμε περισσότερα».

Τα κόκκινα μαλλιά της ξεθώριαζαν όπως κατέβαινε στησκάλα, ενώ τα στρογγυλά οπίσθιά της λικνίζονταν σεαπόλυτη αρμονία κλεισμένα μέσα στο τζιν παντελόνι, τοάρωμά της παρέμενε στην ατμόσφαιρα. Ο Ντόμινικ πήρε μιαβαθιά ανάσα και προσπάθησε να ηρεμήσει την ανάστατηκαρδιά του.

«Ciao», ψιθύρισε, παρότι ήξερε πως η Σάμερ δε θαμπορούσε να τον ακούσει. Και δεν ήταν ένα αντίο· τουφάνηκε σαν το πρώτο γεια, σαν να ξεκινούσαν όλα από τηναρχή.

Page 215: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

7

Περί Βιολιών και Φωτογραφικών Μηχανών

ΟΤΑΝ ΕΧΑΣΑ ΤΟ ΜΠΑΓΙ, ήταν σαν να χάθηκε η μισήψυχή μου.

Επί μέρες ολόκληρες αισθανόμουν πως δε θα κατάφερνανα παίξω την ίδια μουσική ποτέ ξανά.

Δεν ήταν μόνο ο μοναδικός ήχος που κατόρθωνα νααποσπώ από τις χορδές του με τόση άνεση, αλλά και όλη ησχέση που είχε αυτό το μουσικό όργανο με το πρόσφατοπαρελθόν μου στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη.

Ο Βίγκο είπε πως ήταν έξαλλος με την απώλεια τουβιολιού, κατηγορούσε τον εαυτό του που δεν είχε φροντίσειτα μέτρα φύλαξης να είναι καλύτερα στο Μπρίξτον Ακάντεμι,εκεί όπου υποθέταμε πως είχε κλαπεί το βιολί, το διάστημαπου μεσολάβησε από την άφιξή μας, οπότε και βλακωδώςάφησα στο βιολί στο Green Room μαζί με τον υπόλοιποεξοπλισμό του συγκροτήματος, και την αναχώρησή μας γιανα πάμε στο πάρτι του Βίγκο.greekleech.info

Αισθανόμουν τεράστιες τύψεις που το είχα αφήσει εκεί καιτα έβαζα με τον εαυτό μου για την απροσεξία μου.

Όταν όμως η νύχτα άπλωνε τα φτερά της, τις ώρες που οισκιές στοίχειωναν και το νου μου εκτός από την

Page 216: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κρεβατοκάμαρά μου, δεν μπορούσα να μην αναρωτιέμαι τικρατούσε ο Βίγκο πίσω από εκείνη την κλειδωμένη πόρτα στουπόγειο, το μοναδικό δωμάτιο σε ολόκληρο το σπίτι τουχωρίς ελεύθερη πρόσβαση.

Ως σκέψη φάνταζε εξωφρενική. Ο τύπος διέθετε αρκετάχρήματα για να αγοράσει εκατό Μπαγί. Θα μπορούσε ναντύσει όλους τους τοίχους του σπιτιού του με δαύτα αν τοεπιθυμούσε. Δεν μπορούσα να φανταστώ για ποιο λόγο ναθέλει ειδικά το βιολί μου, έστω κι αν το συνόδευε μιαιδιαίτερη ιστορία, όπως είχε αφήσει να εννοηθεί ο Ντόμινικ.

Σε κάθε περίπτωση, η σκέψη αυτή φώλιαζε στις σκοτεινέςγωνιές του μυαλού μου και ίσως αυτός να ήταν ένας απότους λόγους που έκανα κάτι σαν σχέση με τον αστέρα τηςροκ και τη Λούμπα, τη σαγηνευτική και αιθέρια σύντροφότου.

Δεν ήταν και τόσο παράξενο όσο θα φανταζόταν κανείς τονα έχεις σχέση με δύο άτομα ταυτόχρονα. Περνούσαμε τονπερισσότερο χρόνο μας μέσα παρά έξω, επειδή έτρεμα στησκέψη πως θα φωτογράφιζαν τους τρεις μας μαζί και θαεμφανιζόμουν στις σελίδες των φυλλάδων ως μέλος ενόςερωτικού τριγώνου.

Ο Βίγκο είχε ένα κενό πριν μπει στο στούντιο με τοσυγκρότημά του για το επόμενο άλμπουμ τους και ξεκινήσεινέα περιοδεία, ενώ η Λούμπα δε φαινόταν να εργάζεταικάπου συστηματικά, πέρα από το να εκτελεί κατά περίπτωσηχρέη υπεύθυνης δημοσίων σχέσεων για τον Βίγκο. Ήταν μια

Page 217: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

λιγότερο καθωσπρέπει εκδοχή της πιστής γραμματέα ΠέπερΠοτς στις ταινίες του Iron Man, έτοιμη πάντοτε ναανταποκριθεί στις ιδιοτροπίες του. Είχαν μια σχέση που δενκατάφερνα να αντιληφθώ ακριβώς πώς λειτουργούσε.

Ήταν εξαιρετικά σίγουρη για τον εαυτό της και δεν έδειχνετο παραμικρό ίχνος ζήλιας – και, παραδόξως, το ίδιο ίσχυεκαι για μένα. Το κρεβάτι του Βίγκο ήταν πελώριο, επομένωςέτσι λυνόταν το πρώτο πρακτικό πρόβλημα, του πώς θαβολεύονταν τόσοι άνθρωποι εκεί. Το σπίτι ήταν επίσηςτεράστιο, άρα ο καθένας μας είχε μπόλικο χώρο νααποτραβηχτεί αν κουραζόταν από τους άλλους ή αν το όποιοζευγάρι ήθελε περισσότερη ησυχία.

Η κατάσταση αυτή ταίριαζε ιδιαίτερα στο χαρακτήρα τουΒίγκο. Εκεί που νόμιζα ότι πολλοί άντρες μπορεί να δίσταζανμπροστά στην προοπτική να πρέπει να ικανοποιούν δύογυναίκες, εκείνος φαινόταν να έχει μια σχεδόν ακόρεστηεπιθυμία να μας οδηγεί σε αλλεπάλληλους οργασμούς καιμια αξιοσημείωτη αντοχή τόσο στο γαμήσι όσο και στηχρήση διάφορων ερωτικών παιχνιδιών. Η Λούμπα θύμιζεπερισσότερο παιδάκι σε ζαχαροπλαστείο· με αντιμετώπιζεσαν να ήμουν καινούριο παιχνίδι, το οποίο έπρεπε ναεξερευνήσει και να ανακαλύψει, και πιθανόν να αφήσει κατάμέρος κάποια στιγμή αργότερα, όταν θα έκανε την εμφάνισήτου το επόμενο μπιχλιμπίδι. Όσο για μένα, απολάμβανα τηναίσθηση του να είμαι σχεδόν συνέχεια χορτασμένη.

Σχεδόν συνέχεια, γιατί εξακολουθούσε να υπάρχει ένα

Page 218: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μικρό κομμάτι του εαυτού μου που λαχταρούσε τον Ντόμινικ.Είχε εμφανιστεί εντελώς ξαφνικά στο Μπράιτον. Το είχαπαίξει ψύχραιμη, όμως μετά που έφυγε χρειάστηκε να κάνωένα τέταρτο διάλειμμα πριν επιστρέψω στην πρόβα, γιατί ταχέρια μου έτρεμαν, τόσο που δεν μπορούσα να πιάσω τοδοξάρι. Είχε σχέση με μια άλλη γυναίκα, τη Λόραλιν, εκείνητην ψηλή ξανθιά μαζί με την οποία μια φορά είχαμε βάλεικάτω έναν τύπο στο διαμέρισμά της στο Δυτικό Λονδίνο. ΗΛόραλιν κι εγώ είχαμε φορέσει δονητές και είχαμε κάνει σεξμε έναν υποταγμένο άντρα στο κρεβάτι της. Και οι δυο μαςήμασταν κανονικά ντυμένες κι εκείνος γυμνός. Είχα βρει τηνεμπειρία αυτή ενδιαφέρουσα, αν και όχι ακριβώς ερεθιστική.

Είχα αναφέρει τον Βίγκο στον Ντόμινικ χωρίς να τοσκεφτώ, παρόλο που δε θεωρούσα πως οι τρεις μας είχαμεουσιαστικά σχέση, απλά περνούσαμε καλά. Εφόσον αυτόςμπόρεσε να με ξεπεράσει, το ίδιο θα έκανα κι εγώ.

Αυτό όμως δε με εμπόδιζε να τον σκέφτομαι. Εκείνη τηνιδιαίτερη μυρωδιά του, το άρωμα του απλού σαπουνιού,χωρίς καμία κολόνια. Τις ορισμένες φορές εξοργιστικάευγενικές και παλιομοδίτικες εκφράσεις του. Την προφοράτου, που κάποιες στιγμές ήταν δύσκολο να την προσδιορίσεις–είχε στοιχεία μιας παιδικής ηλικίας στο εξωτερικό, για τηνοποία ποτέ δε μιλούσε ουσιαστικά– κι άλλοτε ήταν καθαράβρετανική, φλεγματική όσο έπρεπε. Την ολόισιακορμοστασιά του και τους φαρδείς ώμους, από τα χρόνιαάθλησης, που του έδιναν μια σφριγηλότητα την οποία δεν

Page 219: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

είχε χάσει, παρότι δε φαινόταν να καταβάλλει προσπάθεια γιανα διατηρήσει τη φόρμα του. Τις δυνατές γραμμές τουσαγονιού του, το αισθησιακό στόμα του. Την απαλότητα τηςεπιδερμίδας του. Τον πούτσο του, τον οποίο από την πρώτηστιγμή θεώρησα τέλειο. Τόσο ίσιο, ομοιόχρωμο και μεγάλο.

Πάνω απ’ όλα, μου έλειπε η γαργαλιστική φαντασία τουκαι ο τρόπος που είχε να με κρατά συνεχώς σε εγρήγορση,έτσι που ποτέ δεν ήξερα τι σχεδίαζε για τη συνέχεια. Κι αυτόβοηθούσε τη σχέση μας, παρά τα θέματά της, να μοιάζειτόσο ζωντανή. Ο Ντόμινικ αποτελούσε πρόκληση για μένα.Μαζί του έκανα πράγματα τα οποία πριν δεν πίστευα πως θαμπορούσα ή θα ήθελα να κάνω. Μ’ εκείνον αισθανόμουνπραγματική, κατόρθωνε να κάνει το μυαλό και το κορμί μουένα, με έναν τρόπο που ως τότε μονάχα η μουσική είχεκαταφέρει, έτσι που μαζί του ένιωθα απόλυτα την κάθε λέξη,το κάθε άγγιγμα.

Εκτός αυτού, έδειχνε να με καταλαβαίνει, με έναν τρόποπου άλλοι άντρες, με τους οποίους είχα παλιότερα σχέση, δενμπορούσαν. Ο Σιμόν ήθελε να με καταλάβει, το ήξερα αυτό,κι ενδεχομένως να με καταλάβαινε, όμως είχαμε διαφορετικάμονοπάτια και σχέδια για το μέλλον, τα οποία δενμπορούσαν να συνδυαστούν πετυχημένα. Ο Βίγκοπιθανότατα πλησίαζε περισσότερο, όμως παρότι ήτανκαλοπροαίρετος, υστερούσε σε ευαισθησία. Κάποιες φορές μεκοίταζε όπως θα κοίταζε κάποιος ένα χρυσόψαρο μέσα στηγυάλα, κι αναρωτιόμουν αν με θεωρούσε πραγματικά άτομο ή

Page 220: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

με έβλεπε όπως η Λούμπα, σαν καινούριο παιχνίδι, έναακόμη όμορφο αντικείμενο για να προσθέσει στη συλλογήτου, να απασχοληθεί μαζί του για λίγο.

Εκείνο το πρωί είχα κανονίσει να βρεθώ με τη Φραν. Καθώςεκείνη εργαζόταν νύχτα κι εγώ πλέον περνούσα τονπερισσότερο χρόνο μου στο σπίτι του Βίγκο, δε βλεπόμαστανσυχνά.

Συναντηθήκαμε στο Verde & Co., ένα μικρό καφέ στηναγορά του Σπίταλφιλντς που έκανε τον καλύτερο καφέ στηνπεριοχή. Ένα στέκι οπωσδήποτε ισάξιο των λιγοστώνμαγαζιών που θεωρούσα πως ήταν τα καλύτερα τουΛονδίνου, παρότι οι τίτλοι αυτοί αμφισβητούνταν έντονα καιαποτελούσαν θέμα επικών διαφωνιών μεταξύ των άλλωνΝεοζηλανδών και Αυστραλών που ήξερα, οι οποίοι έμοιαζαννα ξεχνούν ότι οι Ιταλοί εφηύραν τον εσπρέσο πολύ πρινσκαρφιστούμε εμείς το κόλπο να προσθέτουμε αφρόγαλα.

Η Φραν ήταν ήδη εκεί όταν έφτασα, καθισμένη σε ένα απότα ξύλινα σκαμπό του καφέ, και θαύμαζε τα γυάλινα βάζα μετις μαρμελάδες που ήταν αραδιασμένα μπροστά της, με τοφως να πέφτει από πίσω τους έτσι ώστε το περιεχόμενο ναφεγγίζει, σχηματίζοντας θερμές αποχρώσεις του κόκκινου,του πορτοκαλί και του κίτρινου, ανάλογα με το φρούτο πουαποτελούσε τη βάση της καθεμιάς.

Κάθε λογής προϊόντα παρατάσσονταν στις επιφάνειες τουμικρού καταστήματος: σπέσιαλ ιταλικά ζυμαρικά στεγνωμένα

Page 221: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σε σχέδια που φάνταζαν αλλόκοτα σε μάτια μαθημένα στιςπιο συνηθισμένες ποικιλίες που συναντά κανείς στα σούπερμάρκετ, πλεκτά καλάθια γεμάτα κεράσια, ροδάκινα ή ό,τιάλλο φρούτο βρισκόταν στην εποχή του εκείνη την περίοδο,ένας ασημένιος δίσκος με κύβους ζάχαρης και μια λαβίδα γιανα τους πιάνεις και φυσικά η γυάλινη προθήκη όπουέπαιρναν θέση τα πιο εντυπωσιακά γλυκά, σοκολάτες PierreMarcolini, κάθε σχήματος και γεύσης, απλωμένες με τέτοιοτρόπο που υπόσχονταν πως κάθε μπουκιά θα ήταν ακόμη πιοαπολαυστική από την προηγούμενη.

Ήταν ένα από τα αγαπημένα μου στέκια την προηγούμενηφορά που ζούσα στο Λονδίνο, και πάντοτε απολάμβανα νακοιτάζω τις σοκολάτες πίσω από τη βιτρίνα, όμως ποτέ δεναγόρασα κάποια· αντλούσα χαρά από μια απόλαυση που τηνείχα μπροστά μου, αλλά τη στερούμουν, κι ας βρισκόταν σεαπόσταση αναπνοής. Μου άρεσε η αίσθηση της λαχτάρας,έστω κι αν δεν ικανοποιούνταν ποτέ.

«Ωραίο μέρος», σχολίασε η Φραν. Με είχε δει ναπλησιάζω και είχε ήδη παραγγείλει και πληρώσει τουςκαφέδες στον πάγκο.

«Ευχαριστώ για το κέρασμα», είπα, «αλλά σταμάτα, σεπαρακαλώ, να το κάνεις, εσύ βγάζεις ένα δεκάρικο την ώρα κιεγώ έχω ένα σκασμό λεφτά».

«Το ήξερα πως αυτό θα έλεγες», απάντησε όπωςτσιμπούσε τον έναν κύβο ζάχαρης μετά τον άλλο και τουςέριχνε στο μικρό φλιτζάνι, έτσι που μου θύμισε τη συνήθεια

Page 222: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

του Ντόμινικ να κάνει τα ροφήματά του πετιμέζι. Τα πάνταεκείνον μου θύμιζαν αυτό το διάστημα.

«Από πότε άρχισες να βάζεις ζάχαρη στον καφέ σου;»«Από τότε που είδα αυτούς τους χαριτωμένους κύβους.

Κυριλέ ζάχαρη. Δε βρίσκεις τέτοιο πράγμα στην Τε Αρόχα».«Εντάξει, ίδια γεύση έχει. Τέλος πάντων, πώς είσαι;»«Τα ίδια, όπως ήμουν και πριν από δεκαπέντε μέρες. Στο

μπαρ περνάω καλά. Είναι δύσκολη δουλειά, όμως γνωρίζειςκόσμο έτσι».

«Εξακολουθείς να ψάχνεις για διαμέρισμα;»«Δε θα το έλεγα. Μου αρέσει να μένω με τον Κρις... άσε

που θα αναγκαζόταν να βρει κάποιον να με αντικαταστήσειαν είναι να μη γυρίσεις. Για πες, θα γυρίσεις; Πώς είναι η ζωήμε το αστέρι της ροκ; Ο Κρις μού λέει ότι έχεις σχέσηπαράλληλα και με τη χορεύτρια; Αυτό, πάλι, πώς γίνεται;»

«Παραείναι βαριά λέξη η σχέση, νομίζω. Δεν είναι να πειςπως θα τους φέρω στο πατρικό μας για τα Χριστούγεννα».

«Καλά, το φαντάζεσαι; Οι γονείς μας θα φούσκωναν απόπερηφάνια». Χαχάνισε.

«Υπάρχουν και τέτοιες καταστάσεις... Τα ερωτικά τρίγωναδεν είναι κάτι το ασυνήθιστο».

«Μια χαρά ασυνήθιστο είναι στα μέρη μας».«Μην παίρνεις κι όρκο. Απλά οι άνθρωποι στις μικρές

πόλεις προσπαθούν περισσότερο να κρύβονται».Η σερβιτόρα ήρθε φέρνοντας ένα μεγάλο κομμάτι κέικ

λεμονιού, το οποίο είχε παραγγείλει νωρίτερα η Φραν, και το

Page 223: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

άφησε ανάμεσά μας.«Νόστιμο φαίνεται», είπα, καθώς η άφιξη του κέικ διέκοψε

τον ειρμό των σκέψεών μου. «Να φανταστώ πως δενανησυχείς για το φαινόμενο του Χίθροου;» Η αύξηση βάρουςαποτελούσε συνηθισμένο πρόβλημα για τους ταξιδιώτες πουέφταναν στη Μεγάλη Βρετανία, καθώς, λόγω του κρύουκαιρού, έμπαιναν στον πειρασμό να εγκαταλείψουν τιςσυνήθειές τους να ασκούνται στην ύπαιθρο, προτιμώντας τιςμπίρες και τα φαγητά των παμπ.

Η Φραν κάγχασε.«Άσε τις θεωρίες, φάε το κέικ», είπε, σπρώχνοντας το

κουταλάκι προς την πλευρά μου, «και πες μου για τη ροκ ζωήσου. Θέλω να μάθω τα πάντα. Δεν κατάλαβες ότι από σέναπεριμένω να πάρω λίγη χαρά; Έλα, πες τίποτα πιπεράτο».

«Από μένα περιμένεις; Γιατί, δεν το κάνεις με τονΝτάγκουρ, τον ντράμερ;»

«Δυστυχώς όχι. Η αλήθεια είναι πως καταλήξαμε στοκρεβάτι μαζί, αλλά ήμασταν και οι δύο λιάρδα από τακοκτέιλ. Ξύπνησα το επόμενο πρωί δίπλα του ντυμένηκανονικότατα».

«Και δε ζήτησες το τηλέφωνό του;»«Ζήτησε εκείνος το δικό μου. Αλλά δε γουστάρω τους

ροκ μουσικούς».«Σοβαρά; Ούτε καν τον Κρις;» είπα πειραχτικά.«Εντάξει, δε γουστάρω τους περισσότερους από

δαύτους».

Page 224: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Είχε κοκκινίσει.Δεν έδωσα σημασία στον ήχο του κινητού μου όταν

άρχισε να βουίζει δυνατά. Η Φραν εκμεταλλεύτηκε τηνευκαιρία να αλλάξει θέμα συζήτησης, παίρνοντας τοτηλέφωνο από την τσέπη μου για να μου το δώσει.

«Είναι από το εξωτερικό, αυτά τα τηλεφωνήματα είναιπάντα σημαντικά. Απάντησέ το».

Ήταν αριθμός από τη Νέα Υόρκη, πράγμα που σήμαινεπως μου τηλεφωνούσε είτε ο Σιμόν είτε η Σούζαν, και λογικάη δεύτερη, καθώς την τελευταία φορά που είχα νέα του Σιμόνβρισκόταν ακόμη στη Βενεζουέλα, ενώ η Σούζαν θα τα είχεπάρει άσχημα πλέον, μια και δεν είχα δεήσει να απαντήσωστα μηνύματά της για να της εξηγήσω πού βρισκόμουν.

Κατέβηκα από το σκαμπό και βγήκα γρήγορα έξω,προλαβαίνοντας να απαντήσω την τελευταία στιγμή πρινπροωθηθεί η κλήση στον τηλεφωνητή.

«Παρακαλώ;»«Σάμερ, πού διάβολο βρίσκεσαι και τι κάνεις εκεί;»Η Σούζαν ήταν.«Στο Λονδίνο είμαι ακόμη. Κάνω ένα διάλειμμα, έτσι

απλά».«Αυτό νόμιζα κι εγώ, μέχρι που ένα πουλάκι μού είπε πως

οι εμφανίσεις σου με ένα ροκ συγκρότημα στο Λονδίνο και τοΜπράιτον παίρνουν εξαιρετικές κριτικές. Το έμαθαν και οιδημοσιογράφοι, πρόκειται να δημοσιευτεί ένα ρεπορτάζ σεμια εφημερίδα σχετικά με την υποτιθέμενη ροκ επανάστασή

Page 225: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σου. Αγαπημένη καλλιτέχνιδα της κλασικής μουσικήςροκάρει και όλα τα σχετικά...»

«Δεν είναι τίποτα, με ένα φίλο παίζω».«Κοίτα, πρέπει να ξέρω τι γίνεται για να μπορώ να το

πλασάρω ανάλογα, εκτός κι αν θέλεις να διαβάζεις πως ηκαριέρα σου στην κλασική σκηνή έχει πάρει την κάτω βόλτα».

«Μου κλέψαν το βιολί μου», είπα, με ψιλή φωνή, έτοιμησχεδόν να βάλω τα κλάματα.

«Λυπάμαι που το ακούω. Όμως σίγουρα έχεις αρκετάχρήματα από τα δικαιώματά σου για να αγοράσεις καινούριο,σωστά; Θα μπορούσα να σου βρω σπόνσορα αν κατάφερεςνα ξοδέψεις όλα σου τα λεφτά σε παπούτσια».

«Δεν είναι απλό θέμα όταν μιλάμε για κλασική μουσική.Δεν αντέχω στη σκέψη να ξαναβγώ στη σκηνή χωρίς τοΜπαγί».

«Κοίτα, ίσως να μην είναι απαραίτητο να βγεις στη σκηνήγια να παίξεις κλασική μουσική. Τι γίνεται μ’ αυτό τοσυγκρότημα με το οποίο συνεργάζεσαι τώρα;»

«Groucho Nights τους λένε. Έπαιζαν σε συναυλίες πριναπό τον Βίγκο Φρανκ και τους Holy Criminals... Φαντάζομαι,αυτόν τον έχεις ακουστά, ναι; Τους βοηθάει να οργανώσουνμια ευρωπαϊκή περιοδεία σε λίγο καιρό».

«Φυσικά και τον ξέρω. Αν πιστέψω τις φυλλάδες, κοιμάταιμε το μισό κόσμο των επωνύμων. Εντάξει. Παίξε μαζί τους.Μονάχα σε εξορκίζω, κοίτα μη σε φωτογραφίσουν ναβγαίνεις τύφλα στο μεθύσι αγκαλιά με τον Βίγκο Φρανκ από

Page 226: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κανένα μπαρ, τουλάχιστον όχι πριν αρχίσω να προωθώ τημεταπήδησή σου στο χώρο της ροκ. Α, τώρα που τοθυμήθηκα... Βρίσκεσαι ακόμη σε επαφή μ’ εκείνο τοφωτογράφο που σου είχε βγάλει τη φωτογραφία για τηνεμφάνισή σου στη Νέα Υόρκη;»

Είχαν περάσει περισσότερα από δύο χρόνια από τότε που οΣιμόν είχε χρησιμοποιήσει την αφίσα στην οποίαεμφανιζόμουν γυμνή, από το λαιμό και κάτω, με τα επίμαχασημεία να καλύπτονται από το βιολί μου, με αποτέλεσμα ταεισιτήρια για το πρώτο κονσέρτο να εξαντληθούν σε χρόνομηδέν. Η Σούζαν είχε καλή μνήμη.

«Όχι... επέστρεψε στην Αυστραλία, αν δεν κάνω λάθος».Θυμήθηκα το φωτογράφο που με είχε φωτογραφήσει στοTorture Garden μαζί με τη Φραν και τον Κρις, πριν απόμερικές εβδομάδες. Αυτός τουλάχιστον θα ήταν διακριτικός.«Έχω υπόψη μου κάποιον άλλο όμως».

«Ωραία. Είμαστε σύμφωνες λοιπόν. Τηλεφωνώ στομάνατζερ του Φρανκ αύριο. Άσε τις λεπτομέρειες πάνω μου.Αν θέλεις να γίνεις κι εσύ αστέρι της ροκ, πρέπει ναπροηγηθεί και η σωστή δουλειά».

Η Σούζαν έκλεισε το τηλέφωνο πριν προλάβω να πω τοπαραμικρό.

Επέστρεψα στο σκαμπό μου, δίπλα στη Φραν, νιώθονταςκάπως ζαλισμένη. Τελικά ίσως να στάθηκα τυχερή που δεβρήκα δικό μου διαμέρισμα, καθώς απ’ ό,τι φαινόταν μεπερίμεναν περιοδείες.

Page 227: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Λοιπόν, για πες. Τι έγινε;» ρώτησε η Φραν, κοιτάζοντάςμε με ενδιαφέρον.

«Η ατζέντισσά μου... θέλει να ξεκινήσω περιοδεία με τονΚρις και το συγκρότημά του».

«Καταπληκτική ιδέα! Ο Κρις θα ήθελε πάρα πολύ ναπαίξεις μαζί του. Συνέχεια γι’ αυτό μιλάει. Μια χαρά ταπηγαίνει με τον Τεντ και την Έλα φυσικά, όμως εσύ είσαι ηκαλύτερή του φίλη, Σαμ... Πιστεύω πως πρέπει να τοσκεφτείς, οπωσδήποτε».

«Να το σκεφτώ; Δε νομίζω ότι εξαρτάται από μένα. Ηατζέντισσά μου έχει αρχίσει ήδη τα τηλεφωνήματα, κι ηΣούζαν είναι ικανή με το μπίρι μπίρι να πείσει τονοποιονδήποτε να κάνει οτιδήποτε. Δεν ξέρω όμως, ίσως ναείναι ήδη πολύ αργά, τα παιδιά φεύγουν σε λίγες μέρες. Αναλλάξει κάτι, θα πρέπει την τελευταία στιγμή να τρέχουν γιαανακοινώσεις, να κανονίσουν για το δικό μου εξοπλισμό, τηνπροώθηση... ένα σωρό πράγματα».

«Εντάξει, μωρέ, δεν είναι και οι Rolling Stones. Θαπεράσουν από μερικές πόλεις της Ευρώπης, ΟΚ, αλλά δενείναι και το τέλος του κόσμου. Είμαι βέβαιη πως κάτιμπορούν να κανονίσουν, άσε που, αν τους πει ο Βίγκο να τοκάνουν, δε θα έχουν άλλη επιλογή».

«Ναι, μάλλον».«Πάντως, θα ’ναι κάπως περίεργα για μένα χωρίς εσάς

τους δύο εδώ. Αναρωτιέμαι τι θα κάνει ο Κρις με τοδιαμέρισμα».

Page 228: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Θα μπορούσες να έρθεις μαζί μας. Εγώ θα χρειαστώσίγουρα μια μάνατζερ για την περιοδεία, και απ’ όσο ξέρω καιοι Groucho Nights το ίδιο χρειάζονται. Θα μπορούσαμε να σεβάλουμε στη μισθοδοσία. Άσε που είναι ευκαιρία ναταξιδέψεις στην Ευρώπη. Θα μου κάνεις και παρέα. Έχειςεμπειρία από διαχείριση οικονομικών, σε τράπεζαεργαζόσουν. Μια χαρά θα τα κατάφερνες».

Το πρόσωπο της Φραν φωτίστηκε, λες και της είχα δώσεικερδισμένο λόττο, και από τη χαρά της φώναξε τόσο δυνατά,που η σερβιτόρα σάστισε.

«Χριστούλη μου, τέλεια θα ήταν!»«Ηρέμησε... Καμιά φορά κάνεις λες κι είσαι κανένα

εικοσάχρονο. Άσε που δεν είναι τίποτα σίγουρο ακόμη.Καταρχάς, δεν έχω καν βιολί».

«Οχ, δίκιο έχεις. Δε βρέθηκε πουθενά ακόμη, ε; Και δε μουλες, γιατί δε θέλεις να το καταγγείλεις στην Αστυνομία;»

«Ο Βίγκο ανησυχεί για το τι θα γίνει αν πέσουν οι υποψίεςπάνω στους συνεργάτες του. Δε θέλει να τους χάσει έτσι καιστραβώσουν σε περίπτωση που κατηγορηθούν για κλοπή.Χώρια που θα είχε θέμα και με την ασφάλειά του. Προτιμάεινα μου δώσει τα χρήματα της αξίας του βιολιού».

«Κρίμα, αλλά το βιολί δε χάθηκε από μόνο του. Κι ανυπάρχει κάποιος που δε θέλει να ψάξει το θέμα η Αστυνομία,ίσως αυτός να κρύβεται από πίσω».

«Μα εμένα δε με νοιάζουν τα χρήματα. Μόνο το βιολί.Ήταν δώρο».

Page 229: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Α, ναι. Μου μίλησε ο Κρις για εκείνο τον τύπο».Μου έριξε μια λοξή ματιά.«Εσείς οι δύο πολλά λέτε μεταξύ σας», παρατήρησα. «Δεν

ξέρω αν μου αρέσει αυτό».«Ο τύπος που λέγαμε», συνέχισε η Φραν, «το ξέρει πως το

βιολί κλάπηκε;»«Ο Ντόμινικ; Ναι. Ένα περίεργο πράγμα, τον συνάντησα

τυχαία στο Μπράιτον. Είχε κατέβει στην πόλη, είδε τις αφίσεςγια τη συναυλία και πέρασε να πει ένα γεια. Είναι με κάποιαάλλη αυτό τον καιρό. Πάντως, κάτι ανέφερε για το βιολί. Είπεπως είχε μια παράξενη ιστορία πίσω του. Συγκεντρώνει υλικόσχετικά με το βιολί, για ένα μυθιστόρημα. Του είπα να μεειδοποιήσει αν μάθει κάτι, αλλά δε νομίζω να βγει τίποτα απόεκεί».

«Τηλεφώνησέ του».«Τι; Τώρα;»«Τώρα. Μάθε αν γνωρίζει κάτι αυτός. Την ξέρω τη σχέση

σου με τα τηλέφωνα, δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις αν δεσε βάλω με το ζόρι. Και μην προσπαθήσεις καν να μου πειςότι διέγραψες το τηλέφωνό του».

«Καλά».Έπιασα ξανά το κινητό, αυτή τη φορά κάπως απρόθυμα,

και, ελπίζοντας πως η συζήτηση θα διαρκούσε λίγο, δενμπήκα στον κόπο να σηκωθώ από την καρέκλα μου.

Το τηλέφωνό του χτυπούσε, για ώρα.«Τηλεφωνητής», είπα, με μια υποψία ανακούφισης στη

Page 230: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

φωνή μου.«Άφησέ του μήνυμα λοιπόν».«Γεια... εγώ είμαι. Η Σάμερ». Τα έβαλα με τον εαυτό μου

που υπέθεσα πως θα αναγνώριζε αμέσως τον ήχο της φωνήςμου κι ύστερα που υπέθεσα πως δε θα τον αναγνώριζε καιείπα το όνομά μου. Ακολούθησε μια αμήχανη παύση, καθώςέβαζα σε μια σειρά τις σκέψεις μου για να συνεχίσω. «Είπα νατηλεφωνήσω μήπως είχες τίποτα νέα για το βιολί. Πάρε μεκάποια στιγμή». Αμέσως μετά πάτησα το πλήκτροτερματισμού της κλήσης.

«Μπράβο, ωραία τα είπες».«Κόφ’ το».Μέχρι να επιστρέψουμε στο διαμέρισμα, ο Κρις είχε

πληροφορηθεί ήδη τις εξελίξεις και ήταν πανευτυχής. Απ’ό,τι φαινόταν, ούτε η Σούζαν ούτε ο Βίγκο είχαν χάσει χρόνογια να προχωρήσουν στις απαραίτητες κινήσεις ώστε νακλείσει η συμφωνία. Νωρίς το απόγευμα, είχαν ήδηενημερώσει τους περισσότερους από τους χώρους όπου θαεμφανιζόμασταν κι είχαν αρχίσει να ετοιμάζουν το νέοδιαφημιστικό υλικό. Ήταν πλέον επίσημο: θα ακολουθούσατους Groucho Nights στην περιοδεία τους για μια σειράφιλικών συμμετοχών.

Περάσαμε τις επόμενες μέρες με ασταμάτητες πρόβες,φρεσκάροντας όλα τα κομμάτια που παίζαμε παλιά καιδουλεύοντας μερικά από τα άλλα τραγούδια τους, στα οποία

Page 231: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ταίριαζε ο ήχος του βιολιού. Χρειάστηκε να τοπροσπαθήσουμε κάμποσο ώστε να έχω αρκετό χρόνοπαρουσίας χωρίς να πνίγεται ο ήχος του βιολιού, αλλά και ηδυναμική πάνω στη σκηνή ήταν λιγάκι περίεργη με τέσσεριςμουσικούς αντί για τρεις. Προηγουμένως ο Κρις βρισκότανστο επίκεντρο, με τον Τεντ στο πλευρό του και την Έλαφυσικά στο βάθος, πίσω από τα ντραμς. Εγώ σαν ναπερίσσευα κάπως την περισσότερη ώρα, ενώ και ο ήχος δενέδενε πάντοτε ιδανικά.

Μετά την τέταρτη διαδοχική βραδιά που διαθέσαμε στιςπρόβες είχαμε επιστρέψει στο διαμέρισμα του Κρις, και ηδιάθεση ήταν ανεξήγητα υποτονική.

Η Φραν βρισκόταν στην κουζίνα, έφτιαχνε πίτσα. Είχεώρες που ασχολούνταν, είχε ετοιμάσει σπιτική ζύμη καισάλτσα ντομάτας. Το σπίτι ήταν πλημμυρισμένο από τημυρωδιά της μαγιάς που είχε μπει στη ζύμη και του σκόρδου.Ο Κρις καθόταν απέναντί μου, στο στρογγυλό ξύλινο τραπέζι,δίπλα στην ανοιχτή κουζίνα, με τους ώμους κυρτούς,παίζοντας ασταμάτητα με ένα καπάκι από μπουκάλι μπίραςπου το έφερνε βόλτα ανάμεσα στον αντίχειρα και το δείκτητου. Εγώ τον παρακολουθούσα και περίμενα υπομονετικά, μετους αγκώνες ακουμπισμένους στο τραπέζι και το πιγούνιστηριγμένο στις παλάμες μου.

«Κάτι λείπει», είπε σιγανά, σχεδόν μονολογώντας.Περίμενα να συνεχίσει.«Ο ήχος δεν είναι... όπως πρέπει. Δεν έχει ισορροπία».

Page 232: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Αν δεν είναι σωστός ο ήχος, δεν πειράζει, Κρις. Δεν είναιαργά να αποχωρήσω, μπορείτε να πάτε εσείς οι τρεις. Δε θαπροσβληθώ, ειλικρινά».

Υπήρχε ένα κομμάτι του εαυτού μου το οποίο αντιδρούσεκάπως στο γεγονός ότι είχα παρασυρθεί από τα θέλω τουΒίγκο και της Σούζαν. Μια ροκ φάση έμοιαζε με επανάσταση,μια σπουδαία ευκαιρία για κάτι διαφορετικό, για έναδιάλειμμα όταν ήταν δική μου ιδέα. Τώρα που είχεμετατραπεί σε ιδέα άλλων αισθανόμουν λίγο άσχημα που μεξεσήκωναν και με έστελναν ξανά σε περιοδεία, παρόλο πουμε ευχαριστούσε η προοπτική να περάσω περισσότερο χρόνομε τον Κρις.

«Όχι, δε φταις εσύ. Το βιολί είναι τέλειο. Απλά έχω τηναίσθηση πως χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω».

«Περισσότερες κουδούνες;» πρότεινε η Φραν από τηνκουζίνα.

Ο Κρις γέλασε και την κοίταξε τρυφερά.«Δεν είναι κακή ιδέα αυτή, ξέρεις», είπε, ισορροπώντας το

καπάκι της μπίρας στο ένα δάχτυλο, απορροφημένος στιςσκέψεις του. «Όλο αυτό το διάστημα λέγαμε πως χρειάζεταικάτι λιγότερο, αλλά ίσως να χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο».

«Περισσότερο; Τι περισσότερο; Πού θα βρίσκαμε τουςεπιπλέον μουσικούς;»

«Χρειαζόμαστε ένα ακόμη επίπεδο ήχου. Όμως, τηντελευταία στιγμή που θα το επιχειρήσουμε, πρέπει να βρούμεανθρώπους που ήδη να παίζουν μαζί».

Page 233: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Εξακολουθούσε να μονολογεί, με το βλέμμα στραμμένοστο κενό, χωρίς να προσπαθήσει καν να παραμερίσει ταμαλλιά που έπεφταν επίμονα στα μάτια του.

Μια ιδέα άρχισε να παίρνει μορφή στο μυαλό μου.Πριν προλάβω να μετατρέψω τούτη την ιδέα σε σκέψη και

λόγο, η Φραν εμφανίστηκε μπροστά μας κουβαλώντας μιααχνιστή πιατέλα με μπάλες ζυμαριού, η καθεμίαπασπαλισμένη με λίγη τραγανή παρμεζάνα και ένα ελαφρώςκαψαλισμένο φύλλο βασιλικού. Τα είχε αραδιάσει σεπυραμίδα.

«Ω», έκανε ο Κρις, «αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό πιάτοπου είδα ποτέ μου».

Κρατήθηκα για να μη ξεσπάσω στα γέλια. Η Φραν, πάλι,δεν έδειχνε να αντιλαμβάνεται την επίδραση που ασκούσεπάνω του. Γνώριζα τον Κρις αρκετά χρόνια, και πρώτη φοράτον έβλεπα να συμπεριφέρεται έτσι. Είχε αρχίσει να σιδερώνειτα μπλουζάκια του, ακόμη κι αν ήταν να μείνει μέσα, παρά τογεγονός ότι ελάχιστους ανθρώπους ήξερα που να ντύνονταιτόσο άτσαλα όσο η Φραν, καθώς τα ρούχα της σπάνιαέβρισκαν το δρόμο μέχρι την κρεμάστρα, πόσω μάλλον τησιδερώστρα.greekleech.info

«Αυτό που χρειάζεστε», απάντησε, προσπερνώντας τηφιλοφρόνηση που της έκανε, «είναι μια δυο τρομπέτες, άντεκαι τρεις».

«Ίσως θα μπορούσα να βοηθήσω εδώ», πρόσθεσα.Εξακολουθούσα να βρίσκομαι σε επαφή με τη Μαρίγια και

Page 234: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

τον άντρα της πλέον, τον Μπάλντο, τους συγκατοίκους μουστη Νέα Υόρκη πριν πάω να μείνω με τον Ντόμινικ. ΗΜαρίγια έπαιζε τώρα φλάουτο στην ορχήστρα, όμως είχεξεκινήσει από την τρομπέτα, και ήταν σχεδόν εξίσου καλή σεαυτή όσο κι ο Μπάλντο με τη δική του· μας έκαναν και οιδύο για τις δικές μας ανάγκες. Ίσως να μην κατάφερναν νααπουσιάσουν για το διάστημα που θέλαμε εμείς ή να έρθουνεδώ αρκετά γρήγορα, όμως ήξερα πως βαριόντουσαν μετάτην αποχώρηση του Σιμόν, καθώς τον είχε αντικαταστήσειένας πολύ πιο βαρετός μαέστρος, απ’ ό,τι μάθαινα, επομένωςμια συνεργασία με μια ροκ μπάντα ενδεχομένως να τουςενδιέφερε.

Ο Βίγκο συμφώνησε με την προσθήκη των πνευστών και ηΣούζαν αξιοποίησε τις γνωριμίες της για να αποσπάσει τηΜαρίγια και τον Μπάλντο από τις δεσμεύσεις τους στη ΝέαΥόρκη.

«Χρειάζεστε έναν ακόμη», μου είπε την επόμενη μέρα,«οπότε σας στέλνω και τον Άλεξ».

Ο Άλεξ ήταν ο μουσικός με τον οποίο είχε προσπαθήσεινα μου τα φτιάξει η Μαρίγια κάποια στιγμή, σε ένα ραντεβούτο οποίο κατέληξε με εμένα να πηγαίνω στο σπίτι ενόςασφαλιστή που έμενε σε μια κυριλέ γειτονιά, σε ένα εξίσουκυριλέ διαμέρισμα που μύριζε τηγανισμένο σολομό. ΟΝτόμινικ είχε βρει την όλη ιστορία διασκεδαστική, ενώ οΆλεξ, ευτυχώς, δεν είχε θιχτεί πάρα πολύ, καθώς είχεκαταφέρει να γνωρίσει μια άλλη κοπέλα στο μπαρ όση ώρα

Page 235: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

εγώ ήμουν στην ταράτσα του κτιρίου και φλέρταρα με τονΝτέρεκ.

Οι τρεις τους θα ταξίδευαν κατευθείαν για το Παρίσι. Είχανοριακά αρκετό περιθώριο για να συνέλθουν από τηνυπερατλαντική πτήση, και θα μας απέμεναν μια δυο μέρες γιανα προλάβουμε να κάνουμε πρόβα πριν από την πρώτη μαςεμφάνιση, η οποία ήταν κλεισμένη στο La Cigale στοΜπουλβάρ ντε Ροσεσουάρ. Είχα ξαναπάει μία φορά στοΠαρίσι, πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, όμως ελάχιστοχρόνο είχα για να δω τα αξιοθέατα· παρ’ όλα αυτά, είχαόμορφες αν και αμυδρές αναμνήσεις από εκείνο το μέρος.Αυτή τη φορά θα μέναμε σε μια περιοχή της πόλης που δενείχα επισκεφτεί. Η Φραν, στο νέο ρόλο της συντονίστριας τηςπεριοδείας, είχε κανονίσει τα της διαμονής.

Το μόνο που μου έμενε ήταν να ετοιμάσω βαλίτσες και νακάνω εκείνη τη φωτογράφηση που τόσο επιθυμούσε ηΣούζαν. Ήταν πολύ αργά για να ετοιμαστούν καινούριεςαφίσες, γι’ αυτό σχεδίαζε να στείλει κάποιες από τιςφωτογραφίες στους κριτικούς και στα περιοδικά μουσικής,ώστε τουλάχιστον να διαψευστούν τυχόν φήμες πως είχασαλτάρει και δεν ήξερα τι μου γινόταν κι έτσι να παρουσιαστείαυτή η αλλαγή ως μια προσωρινή, άλλη κατεύθυνση πουέδινα στην καριέρα μου. Η Σούζαν ήταν της άποψης ότι η ροκπερσόνα θα μπορούσε να προσθέσει λίγο σεξαπίλ στηνεικόνα μου ώστε να τονωθούν οι πωλήσεις των κλασικώνδίσκων μου. Η ατζέντισσά μου ανέκαθεν έβλεπε με

Page 236: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ενθουσιασμό την προώθηση της σέξι πλευράς μου, και ήτανπολύ ευχαριστημένη με την πρότασή μου να αναλάβει τηφωτογράφηση ο Τζακ Γκρέισον, ο οποίος αποδείχτηκε πωςείχε σχέση με τον κόσμο της μόδας και βρισκόταν πίσω απόμερικές πικάντικες φωτογραφήσεις επωνύμων. Επίσης, είχεκάνει μια έκθεση με καλλιτεχνικές γυμνές φωτογραφίες σεγκαλερί του Λονδίνου, η οποία ακούστηκε πολύ ότανεμφανίστηκε εκεί η Αστυνομία, μετά την καταγγελία απόκάποιον πουριτανό.

Από περιέργεια, είχα αναζητήσει εκείνες τις φωτογραφίες.Ήταν όλες προσεγμένες, αν και δεν αμφέβαλλα πως κάποιαπιο συντηρητικά άτομα θα τις χαρακτήριζαν σοκαριστικές.Την προσοχή μου τράβηξε μία ειδικά, όπου εμφανιζόταν μιαγυναίκα να σκύβει πάνω από μια στοίβα βιβλίων με μιατέλεια φράουλα να ξεπροβάλλει από τη σούφρα της. Μιαδεύτερη γυναίκα βρισκόταν πίσω της, μάλλον υπεύθυνη γιατην τοποθέτηση της φράουλας. Με έτρωγε η περιέργεια ναρωτήσω τον Τζακ, ή μάλλον τον Γκρέισον, όπως ήτανσυνηθέστερα γνωστός, πώς κατάφερε να σταθεί εκεί ηφράουλα, όμως η ερώτηση αυτή μου φάνηκε καταλληλότερηγια μια άλλη περίσταση, ενδεχομένως πίνοντας μια μπίρα.

Ο Γκρέισον ζούσε και εργαζόταν σε ένα τροποποιημένο παλιόσχολείο, σχετικά κοντά στον ξενώνα στο Γουάιτσαπελ, εκείόπου έμενα όταν γνωρίστηκα αρχικά με τον Ντόμινικ. Μουπρόσφερε καφέ όταν έφτασα εκεί κι εγώ τον ήπια κοιτάζοντας

Page 237: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

τη θέα από το μπαλκόνι του, ένα κοιμητήριο και μια εκκλησίατου δέκατου έβδομου αιώνα. Η παρουσία του θανάτου καιτης θρησκείας προσέδιδαν ένα βαρύ τόνο στην κατά τα άλλακοριτσίστικη διακόσμηση. Το εσωτερικό ήταν επιπλωμένο σεαποχρώσεις του κρεμ, με μια ποικιλία από περίτεχνεςκαρέκλες να στέκουν ολόγυρα, καθώς και ψηλά βάζα μελουλούδια.

Το δωμάτιο που χρησιμοποιούσε ως κυρίως στούντιοήταν γεμάτο φώτα, σκηνικά και διάφορα άλλα αντικείμενα,τα οποία δεν αναγνώριζα, βάσεις με μεγάλους δίσκους καιεπίπεδες ασημένιες επιφάνειες για να αντανακλούν το φως.

Ο Τζακ έμοιαζε σχεδόν άλλος άνθρωπος χωρίς τα λάτεξρούχα του. Φορούσε ένα τζιν παντελόνι κι ένα ασπρόμαυρομπλουζάκι με τη μορφή μιας γυμνής γυναίκας στο στήθοςακουμπισμένης πάνω σε ένα καρότσι για ψώνια. Η βοηθόςτου, η Τζες, αράδιαζε τα προϊόντα μακιγιάζ και περιποίησηςμαλλιών που είχε φέρει μαζί της στο τραπέζι της κουζίνας, καιμου φαίνονταν αρκετά για να γεμίσουν ολόκληρο κατάστημα,αλλά πάντως υπεραρκετά για τη βαλίτσα της, την οποία είχαδει να παλεύει να ανεβάσει στις σκάλες την ώρα πουερχόμουν.

Ποτέ ως τότε δεν είχα κάνει φωτογράφηση, τουλάχιστονόχι επίσημη. Κάποιοι άντρες με τους οποίους είχα σχέση μεείχαν φωτογραφίσει τσίτσιδη. Ευτυχώς, κανείς τους δεν είχεεπιχειρήσει να στείλει αυτές τις φωτογραφίες στις εφημερίδεςαπό τη στιγμή που έγινα γνωστή ως σόλο καλλιτέχνιδα, ή

Page 238: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

τουλάχιστον οι εφημερίδες δεν ενδιαφέρθηκαν. Ηφωτογραφία που είχα δείξει στον Σιμόν και η οποία κατέληξενα χρησιμοποιηθεί στις αφίσες για το πρώτο μου κονσέρτοστη Νέα Υόρκη ήταν μία από εκείνες. Παλιότερα, είχα ένασύντομο φλερτ με έναν Αυστραλό φωτογράφο, ο οποίος μεείχε φωτογραφίσει σε μερικές πόζες γυμνή, να παίζω το βιολίμου ή να το κρατώ μπροστά μου, πάνω στο στήθος μου.Όμως ποτέ δεν είχα επιχειρήσει να ποζάρω κάτω από ταφώτα ενός στούντιο σε επίσημες συνθήκες όπως τώρα.

Ο Γκρέισον μου είχε στείλει ένα email επιβεβαιώνοντας τησυνάντησή μας. Ήταν προφανές πως το ίδιο μήνυμα έστελνεσε όλους τους πελάτες του, καθώς σε αυτό ανέφερε τηδιεύθυνση, έδινε οδηγίες και εξηγούσε τι έπρεπε να φέρω μαζίμου. Επίσης, μου είχε ζητήσει να διευκρινίσω με τι είδουςφωτογράφηση θα αισθανόμουν άνετα. Ντυμένη, μεεσώρουχα ή γυμνή. Στο email του ανέφερε ότι προτιμούσεαυτά να ξεκαθαριστούν εκ των προτέρων παρά ναδιακινδυνεύσει να κάνει το μοντέλο να αισθανθεί άβολαθέτοντας αυτή την ερώτηση τη μέρα της φωτογράφησης ή ναβάλει κάποιον να πάρει μια απόφαση εκείνη τη στιγμή, τηνοποία ενδεχομένως να μετάνιωνε αργότερα.

Δε θα μπορούσα να φέρω κάποιο φιλικό πρόσωπο στηφωτογράφηση, καθώς κάτι τέτοιο ενδεχομένως να μουαποσπούσε την προσοχή και να επηρέαζε το αποτέλεσμα,όμως η συνεργάτιδά του που αναλάμβανε το μακιγιάζ θαήταν διαρκώς εκεί, ώστε να αισθάνομαι άνετα. Προφανώς

Page 239: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

δεν ήταν κανένας περίεργος ή κάποιος από εκείνους τους«τύπους με τις φωτογραφικές» για τους οποίους είχα ακούσεινα λένε, άτομα που προσκαλούσαν κοπέλες σε ύποπτεςφωτογραφήσεις όταν στην πραγματικότητα το μόνο που τουςενδιέφερε ήταν να τις δουν να γδύνονται. Πλήρωνα για τηφωτογράφηση για προσωπική χρήση, ενώ η Σούζαν μού είχεξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους πως δε θα έπρεπε ναυπογράψω κανένα έγγραφο που θα παραχωρούσε δικαιώματαστην εκμετάλλευση των φωτογραφιών, ώστε να μην μπορεί οφωτογράφος να τις πουλήσει χωρίς τη ρητή μου άδεια.

Απάντησα περιγράφοντας σε γενικές γραμμές το είδοςτων φωτογραφιών που μας ενδιέφεραν και πρόσθεσα ότι δενείχα απολύτως κανένα θέμα με το γυμνό. Η Σούζαν είχεπροτείνει να γίνει μια καλόγουστη δουλειά και ναχρησιμοποιηθούν μονάχα οι πιο αθώες εικόνες στο πλαίσιοτης προώθησης της περιοδείας.

«Έφερες κάποια ρούχα μαζί σου;» με ρώτησε ο Γκρέισονόπως έπαιρνε την άδεια κούπα του καφέ από τα χέρια μου καιτην άφηνε στο νεροχύτη.

«Κάτι λίγα», του απάντησα κι έψαξα στην υπερμεγέθητσάντα που είχα φέρει μαζί μου και είχα χωρέσει τα πάνταεκεί. Είχα διαλέξει διάφορα ρούχα, δικά μου και της Φραν, ταπερισσότερα από τα οποία μου έπεφταν ένα νούμερομικρότερα, αλλά βόλευαν για την περίσταση. Ένα κολάν πουέμοιαζε βρεγμένο, ένα δερμάτινο μπουφάν, κάποια φορέματα,τις μπότες της Φραν που έφταναν ως το μηρό και τα

Page 240: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

παπούτσια για τα οποία είχα πληρώσει ένα σεβαστό ποσό ωςδώρο στον εαυτό μου μετά την επιτυχία της πρώτης μουπεριοδείας: ένα ζευγάρι μαύρα Louboutin καλυμμένα μεασημένια καρφάκια. Τίποτα από όλα αυτά δεν ήτανπραγματικά του στιλ μου. Κοίταζα τα απλωμένα ρούχα καισκεφτόμουν «αφέντρα» αντί για «ροκ μουσικός», όμως οΓκρέισον έδειχνε ευχαριστημένος.

«Είπες πως θα ήθελες να βγάλεις και μερικές ημίγυμνεςφωτογραφίες, μόνο με το βιολί».

«Ναι», επιβεβαίωσα. Είχα αρχίσει ήδη να σκέφτομαι τηνπροοπτική να γδυθώ, οπότε η φωνή μου ακούστηκε κάπωςψιλή. Από τη νευρικότητα, σκέφτηκα, αν και υπήρχε και μιαυποψία επιδειξιομανίας, την οποία συγκρατούσα καιρό.Υπήρξαν φορές που γδύθηκα σε δημόσιο χώρο και είχααπολαύσει τη διαδικασία, όμως κάθε φορά ήταν αποτέλεσμαεντολής, είτε από τον Ντόμινικ είτε από τον Βίκτορ, τονκυρίαρχο άντρα με τον οποίο είχα εμπλακεί στη Νέα Υόρκη.

«Ξεκινάμε πρώτα τις φωτογραφίες με τα ρούχα, για ναμπεις σ’ ένα ρυθμό».

Ο τρόπος του ήταν φιλικός, αλλά τόσο επαγγελματικόςπου κατέληγε κάπως ψυχρός, σαν να είχε περάσει τηνεπαγγελματική του ζωή καταβάλλοντας πολύ συνειδητήπροσπάθεια να μη φανεί ότι φλερτάρει, έστω και κατά λάθος.Μου φάνηκε ανούσιο να πάρω την τσάντα με τα ρούχα μουγια να αλλάξω, καθώς ο καθρέφτης βρισκόταν στοκαθιστικό, κοντά στο σημείο όπου είχε βάλει τα πράγματά

Page 241: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

της η μακιγιέζ, αφού ούτως ή άλλως θα με έβλεπαν γυμνήαργότερα.

Έτσι, άλλαξα μπροστά τους, βγάζοντας πρώτα τηνμπλούζα μου κι ύστερα τη φούστα μου. Κλότσησα και τα δύορούχα παραπέρα, σαν να ήταν κάτι που το έκανα καθημερινά,ενώ δε σταματούσα στιγμή να μιλάω περί ανέμων και υδάτωνκαθώς προσπαθούσα πολύ να φανώ χαλαρή. Κανείς τους δεμου έδωσε την παραμικρή σημασία, όμως εγώ αισθανόμουνάβολα.

Φόρεσα το κολάν με τη βρεγμένη όψη, τα Louboutin καιτο δερμάτινο μπουφάν πάνω από ένα μαύρο σουτιέν γι’ αρχή.Με τη Φραν είχαμε κάνει μια πρόβα με τα ρούχα και είχαμεαποφασίσει πως το συγκεκριμένο στιλ ήταν το πιο ροκ.

Το μακιγιάζ και το χτένισμα κράτησαν περίπου μία ώρα, κιόταν τελείωσαν, με δυσκολία αναγνώρισα τον εαυτό μου. Ταμάτια μου ήταν εντυπωσιακά, περασμένα με πυκνό μαύρομολύβι, γκρίζες σκιές και ψεύτικες βλεφαρίδες, τόσο μακριέςπου, όταν άνοιξα τα μάτια μου, μου γαργαλούσαν τα φρύδια.Η Τζες μού είχε χτενίσει τα μαλλιά ψηλά και είχε τονίσει ταχαρακτηριστικά του προσώπου μου με διάφορες πούδρες,έτσι που τα ζυγωματικά μου ξεχώριζαν λες και ήμουν γάτα.Σε συνδυασμό με το κολάν και το μπουφάν, η αλήθεια ήτανπως έμοιαζα κάπως με ζόρικη γκόμενα, με μοιραία γυναίκα.Καμία σχέση με την κοπέλα που θα ήθελε να παρουσιάσεικάποιος στη μητέρα του.

«Λύγισε λίγο περισσότερο την πλάτη σου. Αυτό είναι».

Page 242: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Άργησα να μπω στη λογική του ποζαρίσματος, κι οΓκρέισον, ο οποίος αρχικά έδειξε απέραντη υπομονή, κάποιαστιγμή εγκατέλειψε την προσπάθεια και έστησε αυτός τα άκραμου όπως τα ήθελε. Πάνω σε αυτή τη διαδικασία αισθάνθηκαμια οικεία, σιγανή κάψα, την υποψία μιας σκέψης καθώςαναγνώριζα τον τρόπο που αναλάμβανε εκείνος τον έλεγχοτου σώματός μου, πράγμα που μετέτρεψε την αρχική σπίθα σεφλόγα και τελικά σε κανονική φαντασίωση. Χωρίς να τοκαταλάβω, ανταποκρινόμουν στις οδηγίες του όπωςπαλιότερα σε εκείνες του Ντόμινικ. Οι παλιές συνήθειεςδύσκολα ξεχνιούνται.

Ο Γκρέισον έκανε μια μικρή παύση για να ρίξει μια ματιάστις φωτογραφίες και να ελέγξει το αποτέλεσμα της δουλειάςτου, ενώ εγώ παιδευόμουν να κρατήσω τα πόδια μου ακίνητακαι την πλάτη μου λυγισμένη στην ίδια ακριβώς γωνία, ώστενα μη χρειαστεί να ξαναρυθμίσει το φωτισμό.

«Για να δοκιμάσουμε χωρίς το σουτιέν», είπε. «Μουφαίνεται πως γράφει πολύ πάνω στο σώμα σου».

«Α, εντάξει», απάντησα χαλαρά και πάλεψα να λύσω τοσουτιέν χωρίς να μετακινηθώ πολύ από την πόζα, στην οποίαο Γκρέισον είχε κοπιάσει για να με στήσει.

Προσπάθησα πολύ να κρύψω την αντίδρασή μου, γιατί δενήθελα να κάνω το φωτογράφο να αισθανθεί άβολα, όμωςμέχρι να φτάσουμε στις γυμνές φωτογραφίες οι ρώγες μουήταν στητές και το εσώρουχό μου υγρό.

«Όχι», είπε όταν έκανα να βγάλω τα Louboutin μου,

Page 243: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«κράτησε τα παπούτσια».Το ίδιο ακριβώς μου είχε πει και ο Ντόμινικ κάποτε, όταν

είχα παίξει γυμνή για εκείνον στην κρύπτη, με τη Λόραλιν στοτσέλο, πίσω μου, με τα μάτια της δεμένα. Η ανάμνηση αυτήπροκάλεσε ένα ακόμη κύμα πάθους που κατέλαβε το σώμαμου, αν και δεν εστίαζε στον Γκρέισον. Εκείνος απλάβρισκόταν εκεί, παγιδευμένος στη σκιά των ιδιαίτερωνσεξουαλικών μου προτιμήσεων και στην ανάμνηση μιαςαποτυχημένης προηγούμενης σχέσης.

Ξεροκατάπια, προσπάθησα να συγκεντρωθώ στη δουλειάπου κάναμε ή τουλάχιστον να πείσω τις ρώγες μου ναχαλαρώσουν. Δεν μπορούσα καν να δικαιολογηθώ ότικρύωνα, μια και το καλοριφέρ δούλευε στο φουλ και τοδιαμέρισμα ήταν κάτι παραπάνω από ζεστό. Εν τω μεταξύ, δεβοηθούσε την κατάσταση και το ότι ήταν πραγματικά πολύγοητευτικός, τόσο με όσο και χωρίς τα φετιχιστικά του ρούχα.Ήταν ψηλός και μυώδης, με φιλικό γκριζογάλανο βλέμμα,μάτια που χαμογελούσαν όταν μιλούσε, κι είχε έναν τρόπο νακρατάει τη φωτογραφική μηχανή σαν να ήταν προέκταση τουσώματός του, έτσι όπως αισθανόμουν εγώ όταν κρατούσαένα βιολί. Η στάση του, ο τρόπος που κινούνταν τον έκαναννα δείχνει πως είχε τον απόλυτο έλεγχο κάθε λεπτομέρειαςτης φωτογράφησης.

Είχε στήσει ένα σκούρο φόντο και είχε απλώσει ένα μαύροσεντόνι στο πάτωμα. Ήμουν κυκλωμένη από φώτα,ρυθμισμένα έτσι ώστε το μισό μου σώμα να είναι σκιασμένο,

Page 244: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

για να έχουμε ένα μυστηριώδες, καλλιτεχνικό παράπορνογραφικό αποτέλεσμα. Κάθε φορά που άναβε το φλας,ένα δυνατό λευκό φως κάλυπτε το χώρο, όχι τόσο ώστε να μετυφλώνει, αλλά αρκετά για να συμπυκνώνει την αίσθηση ότιμε παρακολουθούσαν, ότι βρισκόμουν εκτεθειμένη,αντικείμενο ενός ηδονοβλεψία· έστω κι αν ο σκοπός αυτούτου ηδονοβλεψία ήταν επαγγελματικός και όχι σεξουαλικός,το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο πάνω μου. Χαιρόμουν που ηπροσοχή του Γκρέισον ήταν απόλυτα εστιασμένη στο να βγειη φωτογραφία και που, σε αυτή την κατάσταση, εγώ ήμουνένα αντικείμενο, όπως το βιολί, που έπρεπε να έχει τηνκατάλληλη πόζα και φωτισμό. Ήλπιζα πως δε θα πρόσεχεότι οι μηροί μου είχαν αρχίσει να γυαλίζουν όταν θα μεγέθυνετις φωτογραφίες για να τις επεξεργαστεί.

Κάθε τόσο, η Τζες πεταγόταν στο δωμάτιο για να μαςπροσφέρει ένα ακόμη φλιτζάνι τσάι, να μου πουδράρει λίγοτη μύτη ή να στρώσει μια τούφα από τα μαλλιά μου. Τοάγγιγμά της ήταν πουπουλένιο και ήταν φανερό ότι είχεαντικρίσει αρκετές γυμνές γυναίκες στη ζωή της για να μηντην ενδιαφέρει στο ελάχιστο το σώμα μου. Εγώ ανέκαθενπροσπαθούσα να βλέπω τα καλά του εαυτού μου και έκαναό,τι μπορούσα για να αποφεύγω να διαβάζω περιοδικά γιαδίαιτες ή να προβληματίζομαι για υποτιθέμενες ατέλειες,ωστόσο δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ πώς να ήταν οιάλλες γυναίκες που φωτογράφιζε συνήθως ο Γκρέισον.Αισθανόμουν λιγάκι όπως είχα αισθανθεί όταν με είχε

Page 245: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

διατάξει ο Ντόμινικ να του χορέψω μετά την απίθανηεμφάνιση της Λούμπα στη Νέα Ορλεάνη. Τελείωςερασιτέχνιδα, σαν να έκανα κάτι που δεν ήταν ο πραγματικόςμου εαυτός. Εγώ μουσικός ήμουν, όχι μοντέλο.

Όμως η σκέψη ότι βρισκόμουν σε μια κατάσταση πάνωστην οποία δεν είχα εγώ τον έλεγχο, έξω από τα νερά μου, μετα βλέμματα στραμμένα πάνω μου, στο έλεος των εντολώνενός άλλου, όλα αυτά απλά ενίσχυαν τον ερεθισμό μου.

Τραβήξαμε και κάποιες φωτογραφίες σε όρθια στάση, μεεμένα να κρατάω προσεκτικά το βιολί και να φέρνω παλάμεςκαι χέρια έτσι ώστε να καλύπτονται όλα τα σημεία που δε θαμπορούσαν να δημοσιευτούν σε ένα συμβατικό περιοδικό,καθώς και μερικές καθιστές, με τα πόδια ανοιχτά και το βιολίανάμεσα στους μηρούς μου και το κεφάλι μου ακουμπισμένοπάνω στο λαιμό του οργάνου, κοιτάζοντας κάπου στο βάθοςή με τα μάτια καρφωμένα προκλητικά στο φακό. Θυμήθηκα,επιτέλους, αυτό που μου είχε πει ο Αυστραλός φωτογράφοςμε τον οποίο είχα μια σύντομη σχέση σχετικά με τοποζάρισμα – δηλαδή ότι έπρεπε να προσπαθήσω νααισθανθώ το όποιο συναίσθημα επιχειρούσα να βγάλω προςτα έξω και ιδανικά να κάνω το φακό κομμάτι του. Οπότε, μουείχε πει, για να βγεις σέξι φαντάσου πως ο φακός είναι έναςφαλλός ή ό,τι τέλος πάντων σε φτιάχνει.

Αυτό προσπάθησα, στρέφοντας όλη μου την προσοχή καιτην ένταση κατευθείαν στο φακό του Γκρέισον ενώ εκείνοςτραβούσε συνεχώς λήψεις.

Page 246: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Μπράβο», είπε μετά από μερικές φωτογραφίες. «Τέλειαβγαίνεις, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσεις να τιςχρησιμοποιήσεις, εξαρτάται από το είδος του περιοδικού πουσκοπεύεις να τις στείλεις φυσικά... Θα μπορούσες ίσως νακλείσεις τα πόδια σου μια ιδέα;»

«Μια και είμαστε εδώ, δε θα με πείραζε να έβγαζα καιμερικές πιο... προσωπικές φωτογραφίες. Μόνο για μένα».Ένιωσα το πρόσωπό μου να γίνεται κατακόκκινο. «Αν καικάτι τέτοιο δεν είναι μέρος της συμφωνίας για σήμερα, δενέχω αντίρρηση να πληρώσω εξτρά. Εφόσον δεν το αναφέρειςστην ατζέντισσά μου».

«Σαν να λέμε δεν αστειεύονταν όταν έλεγαν για τη ροκεπανάστασή σου, ε;» σχολίασε γελώντας πνιχτά.«Ευχαρίστως να σε φωτογραφίσω όπως αισθάνεσαι άνετα,και μην ανησυχείς, ό,τι γίνεται εδώ μένει αυστηρά μεταξύμας».

Από εκείνο το σημείο και μετά, γινόμουν όλο και πιοτολμηρή, κι αντίστοιχα ερεθιζόμουν όλο και περισσότερο.

«Πάρε πόζα σαν να κάνεις έρωτα στο βιολί», είπε, «αντίστο φακό».

Έτσι, εστίασα εκεί, κι αντί να φαντάζομαι το φακό του ωςτο αντικείμενο της ερωτικής προσοχής μου, έβλεπα το βιολίμου όχι σαν φαλλό, αλλά σαν τράπεζα αναμνήσεων, τονπυρήνα όλων των εμπειριών οι οποίες, ενδεχομένως, δε μεείχαν κάνει αυτό που ήμουν, αλλά σίγουρα είχαν αποτελέσειβήματα στο μονοπάτι που είχα επιλέξει να ακολουθήσω. Οι

Page 247: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αναμνήσεις του Ντόμινικ ήταν οι πρώτες που αναδύθηκανορμητικά, και ήταν οι πλέον έντονες, ενώ σχεδόν όλες είχανκάποια σχέση με τη μουσική, με το Μπαγί. Το βιολί αυτό είχεχαθεί, όμως οι αναμνήσεις εξακολουθούσαν να μουανήκουν. Εκείνη η φορά που έπαιξα για τον Ντόμινικ στηνεξέδρα στο Χάμπστεντ Χιθ, η άλλη στην κρύπτη, μετά στοδιαμέρισμα στη Νέα Υόρκη, όταν τον περίμενα να γυρίσει στοσπίτι και να με βρει γυμνή με το βιολί στο χέρι. Ήταν ένασυμβολικό μήνυμα προς εκείνον, πως ένα κομμάτι τουεαυτού μου ήταν δικό του.

«Καταπληκτικό αποτέλεσμα», είπε ο Γκρέισον στο τέλος,αφού είχε ρίξει μια πρώτη ματιά στις φωτογραφίες πουκατέβασε στη μεγάλη οθόνη του υπολογιστή του. «Θα κάνωτα χρώματα πιο ζωηρά, θα αφαιρέσω τη βαβούρα, θααπαλείψω τυχόν στοιχεία στο φόντο που αποσπούν τηνπροσοχή, κάτι τέτοια ψιλοπράγματα, αλλά κατά τα άλλα δεβλέπω να χρειάζεται ιδιαίτερη επεξεργασία. Μου αρέσουν έτσιόπως τραβήχτηκαν».

«Ναι. Είναι πανέμορφες. Σ’ ευχαριστώ». Αισθανόμουν μιαπαράξενη ευγνωμοσύνη προς το φωτογράφο, που είχεκαταφέρει να αποτυπώσει κάτι τόσο προσωπικό σε μιαεικόνα. Οι εκφράσεις του προσώπου μου ήταν αυτές που μουέκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, που μου έκοψαν την ανάσα ότανεμφανίστηκαν οι φωτογραφίες στην οθόνη. Το βλέμμα μουήταν απόλυτα ερωτικό, αλλά όχι με χυδαίο, πορνογραφικότρόπο. Έμοιαζα με Σειρήνα, λες κι ολόκληρο το κορμί μου

Page 248: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ήταν πλασμένο από φερομόνες, όχι από άτομα. Και πράγματιέδινα την εντύπωση ότι έκανα έρωτα στο βιολί.

Ο Γκρέισον υποσχέθηκε να μου στείλει με email όλο τουλικό, ώστε να επιλέξω εκείνες που μου άρεσαν περισσότερογια να τις επεξεργαστεί. Τον ευχαρίστησα ξανά και κατάφερανα ντυθώ παρά τα τρεμάμενα δάχτυλα και την ανάστατηκαρδιά μου. Είχα ξεχάσει την αμηχανία μου που ήμουν τομοναδικό γυμνό άτομο εκεί μέσα μπροστά στο φωτογράφοκαι τη μακιγιέζ. Το μόνο που ήθελα ήταν να γυρίσω γρήγοραστο σπίτι, να βρω κάποιο χώρο ώστε να μπορέσω μόνη μουνα αντιμετωπίσω εκείνες τις σκέψεις και της αναμνήσεις πουέμοιαζαν να έχουν εγκατασταθεί μόνιμα στο μυαλό μου.

Ξέροντας πως, αν πήγαινα είτε στο σπίτι του Κρις και τηςΦραν είτε στου Βίγκο θα ήταν κι άλλοι εκεί, τράβηξα προς τοπάρκο έξω από το σπίτι του Γκρέισον, δίπλα στο κοιμητήριο.Κάθισα σ’ ένα παγκάκι και χάζεψα τις παλιές πέτρες πουσχημάτιζαν τα θεμέλια της εκκλησίας, η οποία υψωνότανψηλά στον ουρανό. Συνήθως οι εκκλησίες με ανατριχιάζουν,όχι όμως η συγκεκριμένη. Οι πέτρες είχαν ένα αχνό γκρίζοχρώμα, έμοιαζαν σχεδόν λευκές, και δεν ήταν ετοιμόρροπες ήγεμάτες βρύα. Παρατηρώντας το προσεκτικότερα, το κτίριοεξέπεμπε μια φωτεινότητα, ένα μεγαλείο που σουπροκαλούσε ανάταση παρά δυσφορία.

Εντόπισα την είσοδο και μπήκα μέσα. Η κυρίως πόρταήταν κλειδωμένη, όμως κατάφερα να μπω σε ένα μεγάλοκυκλικό χώρο, χτισμένο από τις ίδιες ωχρές πέτρες που

Page 249: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

υψώνονταν στον ουρανό, αρκετά πατώματα πάνω από τοκεφάλι μου. Έγειρα πάνω στον τοίχο, απολαμβάνοντας τηδροσιά της επαφής, και σιγά σιγά κάθισα σε ένα στασίδι.

Ήθελα τον Ντόμινικ, απελπισμένα. Όχι μονάχα για να τονπηδήξω, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ήθελα να τουμιλήσω, να τον νιώσω να με κλείνει στην αγκαλιά του, ναακουμπήσω το κεφάλι μου στον ώμο του και να περάσω τηνπαλάμη μου πάνω από το στήθος του. Ήθελα απλώς ναείμαι μαζί του.

Πλέον όμως ο Ντόμινικ ήταν με τη Λόραλιν, κι ήταν πολύαργά για τύψεις. Έτσι όπως είχα στρώσει, έτσι έπρεπε νακοιμηθώ.

Τουλάχιστον μπορούσα να ακούσω τον ήχο της φωνήςτου, κι ίσως να βρω έναν τρόπο να ανακτήσω το Μπαγί: τοβιολί μου κατά κάποιο τρόπο με συνέδεε μαζί του.

Έβγαλα το κινητό από την τσάντα μου.

Page 250: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

8

Παριζιάνικες Μελωδίες

ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΧΤΥΠΗΣΕ. Ήταν η Σάμερ.Ο Ντόμινικ περίμενε εδώ και μέρες, από τη στιγμή που

ήπιαν μαζί εκείνο τον καφέ στο Μπράιτον. Προσπαθούσε νατα βρει με τον εαυτό του, να αποφασίσει αν έπρεπε να τηςτηλεφωνήσει ή όχι. Λαχταρούσε να ακούσει τη φωνή της, νατη νιώσει και πάλι κοντά του.

Παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά αισθανόταν πως δεν ήταν ηκατάλληλη στιγμή. Το ότι τη συνάντησε στο Μπράιτον ήτανπράγματι μια σύμπτωση, αν όμως της τηλεφωνούσε τώρα,φοβόταν ότι, ενδεχομένως, θα γινόταν ενοχλητικός.

Πάρα πολλές φορές είχε σχηματίσει τον αριθμό τουτηλεφώνου της, αλλά οι αμφιβολίες και οι ενδοιασμοί δεντου είχαν επιτρέψει να τον καλέσει τελικά.greekleech.info Εντω μεταξύ, είχε επικοινωνήσει με τον Λαβάλ και τον είχεενημερώσει για την κλοπή του Μπαγί. Ήθελε νασυγκεντρώσει πληροφορίες σχετικά με το αν θα μπορούσεκάπου να απευθυνθεί για κλεμμένα μουσικά όργανα. ΟΛαβάλ τού είχε δώσει το όνομα ενός μεσάζοντα που ζούσεστα προάστια του Παρισιού και που σε κάποιες περιπτώσεις,όταν δεν επρόκειτο για εντελώς νόμιμη συναλλαγή,

Page 251: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

διευκόλυνε τα πράγματα. Ο έμπορος φάνηκε να τοδιασκεδάζει μόλις άκουσε πως το διαβόητο βιολίεξακολουθούσε να δημιουργεί αναστάτωση, λες και ηαρπαγή του ενίσχυε ακόμη περισσότερο το θρύλο τουΑνζελίκ.

Ο Ντόμινικ ήθελε να συζητήσει την εξέλιξη αυτή με τηΣάμερ. Ήδη δύο φορές σήμερα είχε δοκιμάσει να πιάσει τοτηλέφωνο στο γραφείο του, διστακτικά, σαν να ήτανπυρακτωμένο κάρβουνο. Είχε πάει για έναν περίπατο στο Χιθ,προκειμένου να ξελαμπικάρει το μυαλό του, κι επιστρέφονταςβρήκε ένα μήνυμα από εκείνη. Μετά από τόση αγωνία, δενήταν εκεί όταν του τηλεφώνησε! Πόση ώρα έπρεπε να αφήσεινα περάσει μέχρι να την πάρει εκείνος;

Η δόνηση του κινητού του, όπως αναπηδούσε πάνω στογραφείο του, διέκοψε απότομα τις σκέψεις του.

«Ντόμινικ;» Η φωνή της ακούστηκε σαν να ήταν δίπλατου.

«Ναι».«Εγώ είμαι, η Σάμερ».«Ήλπιζα πως θα μου τηλεφωνούσες».«Αλήθεια;» Δεν μπόρεσε να κρύψει τη χαρά της όταν

άκουσε την απάντησή του.«Φυσικά. Κανένα νέο από το Μπαγί;»«Όχι». Η απογοήτευση που συμπυκνωνόταν σε εκείνη τη

μία λέξη ήταν σπαρακτική.«Βρήκα το όνομα κάποιου που ενδεχομένως θα μπορούσε

Page 252: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

να βοηθήσει. Όμως ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται στοΠαρίσι...»

«Στο Παρίσι;» αναφώνησε η Σάμερ. «Εκεί θα είμαστε τηνεπόμενη εβδομάδα. Για την περιοδεία. Ξεκινάμε τιςεμφανίσεις μας από το La Cigale».

«Θαυμάσια», είπε ο Ντόμινικ.«Αν κανόνιζες να βρίσκεσαι εκεί το ίδιο διάστημα, θα

μπορούσες να έρθεις να μας δεις, τέλεια θα ήταν. Θα σεβάλω στη λίστα των προσκεκλημένων μας, εννοείται.Μπορείς να το κάνεις; Σε παρακαλώ;»

«Θα ήταν χαρά μου», αποκρίθηκε ο Ντόμινικ.«Μετά την παράσταση, θα μπορούσαμε να βρεθούμε για

έναν καφέ. Να τα πούμε αναλυτικότερα. Πολύ θα το ήθελααυτό, Ντόμινικ...»

«Πάντα ήθελα να σε πάω στο Παρίσι...»«Το ξέρω, αλλά δε μας βγήκε τελικά, έτσι δεν είναι;»«Κάπως αργά δεν είναι τώρα όμως;» είπε μαγκωμένα ο

Ντόμινικ, προσπαθώντας να διώξει τη στεναχώρια που τονέπιασε ξαφνικά. «Θα είναι και ο Βίγκο Φρανκ εκεί;»

«Μπορεί», απάντησε η Σάμερ. «Αλλά είναι... χαλαρά ταπράγματα μεταξύ μας, ξέρεις».

«Χαλαρά;»«Τέλος πάντων, ας βρεθούμε, να θυμηθούμε τα παλιά.

Είμαι σίγουρη πως η Λόραλιν δε θα έχει αντίρρηση, καλά δελέω; Μπορείς να τη φέρεις κι αυτή μαζί αν αισθάνεσαι πωςχρειάζεσαι κηδεμόνα», αστειεύτηκε.

Page 253: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Η Λόραλιν βρίσκεται στην Αμερική αυτό τον καιρό.Οικογενειακές υποθέσεις».

«Α».Ακολούθησε μια αμήχανη σιωπή, καθώς και οι δύο

ζύγιζαν την κατάσταση.Του φάνηκε πως άκουσε τη Σάμερ να παίρνει μια βαθιά

ανάσα μέσα στο ακουστικό, σαν να προσπαθούσε να βρει τοθάρρος να πει κάτι.

«Έλα στο Παρίσι», του είπε ψύχραιμα.Ο Ντόμινικ χαμογέλασε. «Ποιος δίνει τις εντολές τώρα»,

σχολίασε, κι η φωνή του φανέρωνε πως το διασκέδαζε.Την άκουσε να γελά πνιχτά.«Ίσως θα μπορούσα να αναλάβω και πάλι την

πρωτοβουλία των κινήσεων», πρότεινε ο Ντόμινικ.«Ποια πρωτοβουλία;»«Να δίνω εγώ τις εντολές...»Για μια φευγαλέα στιγμή, του φάνηκε πως το είχε

παρακάνει, πως το σχόλιό του ήταν υπερβολικό. Ο καιρόςείχε περάσει, τα πράγματα είχαν αλλάξει. Εκείνο το παιχνίδιείχε λήξει.

«Μήπως να τις έδινες;» Η φωνή της Σάμερ ήχησεπαράξενα σιγανή. Ήταν φωνή κρεβατοκάμαρας. Η φωνή πουχαρακτήριζε τις προσωπικές της στιγμές, εκείνη που συνόδευετο πιο σκούρο κραγιόν που έβαζε τις νύχτες.

«Χμμμ...» έκανε ο Ντόμινικ σκεφτικός. «Δε νομίζω ότι τονα σου ζητήσω να εμφανιστείς γυμνή σε μια παριζιάνικη

Page 254: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σκηνή είναι φρόνιμο σε αυτή τη φάση», επισήμανε.«Καταρχάς, θα είναι ένα σωρό Γάλλοι στην πλατεία».

Η Σάμερ γέλασε.«Ίσως να φτάσαμε στο σημείο όπου δε χρειάζεται πια να

δέχομαι εντολές ή υποδείξεις», είπε.«Το οποίο σημαίνει;»«Έλα στο Παρίσι, Ντόμινικ. Θα έχω το όνομά σου στον

κατάλογο. Εμφανιζόμαστε στο La Cigale, στο Μπουλβάρ ντεΡοσεσουάρ. Στις 19 του μήνα. Οι διοργανωτές μάς λένε ότιείναι καλός χώρος, έχει τέλεια ατμόσφαιρα».

«Εντάξει», είπε εκείνος.«Κι εγώ κάτι θα σκεφτώ», πρόσθεσε η Σάμερ.«Είμαι βέβαιος γι’ αυτό», απάντησε ο Ντόμινικ, με την

ανακούφιση να ξεχειλίζει στις φλέβες του.

Το τρένο που συνέδεε το Λονδίνο με το Παρίσι έφτασε στοΓκαρ ντι Νορ έχοντας αντιμετωπίσει κάποιες καθυστερήσειςστη διαδρομή, λόγω άγνωστων τεχνικών προβλημάτων. Ταχρώματα του ηλιοβασιλέματος απλώνονταν στονπαριζιάνικο ουρανό την ώρα που ο Ντόμινικ αποβιβαζότανκαι κατευθυνόταν στην πιάτσα των ταξί.

Άφησε το σάκο που είχε πάρει μαζί του στο ξενοδοχείοόπου κατέλυε συνήθως, στη Ρι Μεσιέ-λε-Πρενς, κοντά στοOdéon, και ξεκίνησε για να βρει κάτι να φάει. Ολόκληρη ηπεριοχή είχε γεμίσει τα τελευταία χρόνια από μοντέρναιαπωνικά εστιατόρια, οπότε δε χρειάστηκε να περπατήσει

Page 255: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

περισσότερα από μερικά λεπτά από την είσοδο τουξενοδοχείου του.

Ήξερε ότι οι διοργανωτές της περιοδείας είχαν κανονίσεινα μείνουν η Σάμερ και οι Groucho Nights στην απέναντιόχθη του Σηκουάνα, αλλά οι παλιές συνήθειες δύσκολααλλάζουν, καθώς ο ίδιος αισθανόταν πιο άνετα να μένει στοδιάσημο Καρτιέ Λατέν, μια περιοχή όπου είχε περάσει μεγάλομέρος των νεανικών του χρόνων. Το δωμάτιό του ήταν μικρόκαι λιτό, όμως το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα κρεβάτι καιμια στέγη πάνω από το κεφάλι του· οτιδήποτε άλλο θα ήτανπεριττό.

Ο Ντόμινικ σχεδίαζε να επικοινωνήσει με το μεσάζοντα,τον άντρα που του είχε υποδείξει ο Λαβάλ, νωρίς το επόμενοπρωί.

Στην αρχή ο άντρας, ο οποίος του συστήθηκε ως Καβαλιέ–Καβαλάρης–, ακούστηκε καχύποπτος. Μόλις όμως οΝτόμινικ του εξήγησε πως οι ερωτήσεις του είχαν να κάνουνμε το υλικό που συγκέντρωνε για ένα νέο μυθιστόρημα καιτου εξήγησε ποιος ήταν, ο συνομιλητής του έδειξε ξαφνικάνα βλέπει το θέμα πιο ζεστά.

«Α, συγγραφέας. Συμπαθώ τους συγγραφείς!»Δεν είχε διαβάσει το βιβλίο του Ντόμινικ, αλλά το είχε

υπόψη του. Η ειρωνεία ήταν πως η Γαλλία ήταν μία από τιςχώρες όπου, μεταφρασμένο, το παριζιάνικο μυθιστόρημά τουδεν είχε σημειώσει ιδιαίτερες πωλήσεις, λες και οιαναγνώστες εκεί είχαν ενοχληθεί από το θράσος ενός ξένου

Page 256: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

συγγραφέα να γράψει για την πατρίδα τους.Ο Καβαλιέ είχε ραντεβού στην πόλη εκείνο το απόγευμα,

οπότε συμφώνησε να συναντηθούν εκεί ώστε να αποφύγει οΝτόμινικ το ταξίδι με το τρένο μέχρι το «καλύβι» του στοΝοζάν-σιρ-Μαρν, στα ανατολικά της πρωτεύουσας. Πρότεινενα βρεθούν για καφέ στο Μπουλβάρ Σεν Ζερμέν, στο LesEditeurs, ένα στέκι με λογοτεχνική χροιά, όπου, όπωςανέφερε, «έχουν ράφια γεμάτα βιβλία ολόγυρα στουςτοίχους. Διασκεδαστικό, δε βρίσκετε; Λέτε να έχουν και τοδικό σας;». Το μέρος αυτό βρισκόταν σε απόσταση λίγωνλεπτών με τα πόδια από το ξενοδοχείο του Ντόμινικ, άραήταν πολύ βολικό.

Αισθανόταν παράξενα ξέροντας ότι βρισκόταν στην ίδιαπόλη με τη Σάμερ. Ότι εκείνη τη στιγμή αυτή ήταν κάπουστην απέναντι πλευρά του ποταμού ζώντας τηνκαθημερινότητά της. Το γεγονός ότι νωρίτερα στο Λονδίνοβρισκόταν, χωρίς να το γνωρίζει εκείνος, πέντε βήματαπαρακάτω, στο Κάμντεν, αρκετές εβδομάδες τώρα, γιακάποιο λόγο δεν είχε την ίδια συναισθηματική αμεσότητα. ΤοΠαρίσι έδινε στην κατάσταση μια πραγματική όσο καισουρεαλιστική διάσταση, άφηνε μια γλυκόπικρη αίσθησηστην καρδιά του.

«Οι συλλέκτες είναι κάθε λογής άνθρωποι, ξέρετε», είπε οΚαβαλιέ. Ήταν μικρότερος απ’ ό,τι περίμενε ο Ντόμινικ. Έναςμικροκαμωμένος άντρας λεπτός σαν στέκα, με κατάμαυραμαλλιά χτενισμένα προς τα πίσω, τα οποία είχε πιασμένα σε

Page 257: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μια αλογοουρά που εξείχε κάτω από μια μάγκικη τραγιάσκα.Φορούσε καρό σακάκι και σκούρο, άψογα σιδερωμένοπαντελόνι, με τσάκιση ξυράφι.

«Στο ίδιο συμπέρασμα έχω καταλήξει κι εγώ», απάντησε οΝτόμινικ, θέλοντας να ανοίξει τη συζήτηση με μια μπλόφα.

«Δεν είναι ζήτημα χρημάτων, ξέρετε, δεν είναι αυτός ολόγος που μπλέκουν με κλοπές και κάθε λογής παράνομεςδραστηριότητες. Από τη στιγμή που αποκτούν κάτι δεν τουςενδιαφέρει να το πουλήσουν, ακόμη κι αν βγάλουν κέρδος».

«Το ξέρω».«Το κάνουν για την ομορφιά. Πολύ απλά. Μάλιστα έχω

υπόψη μου ορισμένους συλλέκτες βιβλίων οι οποίοισωρεύουν σπάνιες εκδόσεις απλώς και μόνο γιατί είναι αυτόπου είναι. Δε διαβάζουν βιβλία, ούτε καν αυτά που τουςανήκουν».

«Προσωπικά θα με ενδιέφερε περισσότερο η υπόγειααγορά μουσικών οργάνων».

«Μουσικά όργανα, βιβλία, έργα τέχνης, κοσμήματα,χαλιά, το ίδιο είναι γι’ αυτούς», συνέχισε ο Καβαλιέ.«Μιλάμε για απληστία, καθαρή απληστία, αν θέλετε τηγνώμη μου. Οι πιο εύποροι συλλέκτες μάλιστα κανονίζουνακόμη και την κλοπή κάποιων αντικειμένων προκειμένουνα...»

«Και κάπου εδώ εμπλέκεστε εσείς;» τον διέκοψε οΝτόμινικ.

«Δεν ξέρω να σας πω», απάντησε ο Καβαλιέ κι ένα πλατύ

Page 258: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

χαμόγελο χρωμάτισε τα χείλη του. «Εγώ ασχολούμαι απλώςμε την παροχή πληροφοριών. Βοηθώ όλα τα εμπλεκόμεναμέρη, κατά το δυνατόν».

Ήπιε μια γουλιά από το λικέρ του. Μύριζε απαίσια στονΝτόμινικ, ο οποίος πρόσθεσε κι άλλο νερό και ζάχαρη στοδικό του citron pressé, τη λεμονάδα που είχε παραγγείλει.

«Λοιπόν, έχει κανείς τη φήμη φανατικού συλλέκτησπάνιων βιολιών;»

«Α, μπήκατε στο θέμα! Αφήστε με να μαντέψω, έχει νακάνει με το περίφημο Μπαγί του μεσιέ Λαβάλ, το Ανζελίκ;»

«Πράγματι».«Πολύ ενδιαφέρον. Ένα μουσικό όργανο το οποίο

συνοδεύεται από μια άκρως συναρπαστική ιστορία. Δεν είναιπαράξενο πώς, καμιά φορά, οι ιστορίες έχουν τον τρόπο νααυτοεπαληθεύονται;»

«Όντως. Κάτι τέτοια θέματα απασχολούν ταμυθιστορήματα. Ή και την ίδια τη ζωή...»

«Ακριβώς».«Από την πείρα σας, θεωρείτε πως υπάρχει περίπτωση να

επιχειρούσε κανείς ενεργά να εντοπίσει το συγκεκριμένομουσικό όργανο; Αυτή την εντύπωση μου έδωσε ο κύριοςΛαβάλ».

«Ποτέ δε θα πάψουν να υπάρχουν συλλέκτες πουγοητεύονται από μια ενδιαφέρουσα ιστορία», τόνισε. «Όμωςαντιλαμβάνεστε ότι δεν μπορώ να σας δώσω κάποιοσυγκεκριμένο όνομα. Δεσμεύομαι λόγω εχεμύθειας,

Page 259: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

καταλαβαίνετε».«Φυσικά, απολύτως κατανοητό αυτό, αλλά...»«Θα μπορούσα να πω το εξής όμως...»«Ναι;»«Υπάρχει ένας συγκεκριμένος κύριος, αξιόλογος

συλλέκτης, όχι μόνο μουσικών οργάνων, καθώς ασχολείταιπεριστασιακά και με τα έργα τέχνης, ο οποίος πρόσφατααφαίρεσε το αντικείμενο που σας ενδιαφέρει από τη λίστατου. Ενδεχομένως να διασταυρώθηκαν οι πορείες τους καιέκρινε απαραίτητο να εξαφανίσει κάθε αναφορά στοπροηγούμενο ενδιαφέρον του...»

«Αλήθεια;»«Κοιτάξτε, δε θα ήταν φρόνιμο να διατηρηθεί ένα

συγκεκριμένο αντικείμενο στη λίστα με τα αντικείμενα τουενδιαφέροντος από τη στιγμή που αυτό, με τον έναν ή τονάλλο τρόπο, πέρασε στην κατοχή κάποιου. Δε θα θέλατεκάποιος δραστήριος ερευνητής να έρθει και να το κλέψει απόεσάς, περιπλέκοντας έτσι την κατάσταση, σωστά;»

«Μάλλον όχι», συμφώνησε ο Ντόμινικ. Ήξερε πως οΚαβαλιέ δεν υπήρχε περίπτωση να αποκαλύψει ονόματα·ούτε περίμενε κάτι τέτοιο. Όμως ο άνθρωπος αυτός έβγαζεμια ματαιοδοξία, μια περηφάνια για το θησαυρό γνώσεωνπου κατείχε, κι αυτό καθιστούσε το εγώ του ευάλωτο εφόσονδεχόταν την κατάλληλη δόση κολακείας, όπως υπολόγιζε οΝτόμινικ.

«Το όνομα Βίγκο Φρανκ, ο μουσικός, μήπως σας λέει

Page 260: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κάτι;»Τα μάτια του Καβαλιέ φωτίστηκαν φευγαλέα, σαν να

αναγνώριζε το όνομα. Πολύ γρήγορα όμως ανέκτησε τηναυτοκυριαρχία του και είπε: «Σαφώς, έχω διαβάσει γι’ αυτόνστις εφημερίδες. Σημειώνει επιτυχία στις γυναίκες, έτσι δενείναι;»

«Και είναι ενεργός συλλέκτης;»«Απ’ ό,τι πληροφορούμαι, ναι».«Άνθρωπος με οικονομική επιφάνεια;»«Αναντίρρητα».Ο Ντόμινικ ανακάτεψε τη ζάχαρη που είχε κατακάτσει στον

πάτο του ψηλού ποτηριού με το συμπυκνωμένο χυμόλεμονιού μέχρι να διαλυθεί.

Οι δύο άντρες κοιτάχτηκαν για λίγο, αμίλητοι, χαμένοιστις σκέψεις τους.

«Αν δεν ήξερα ότι γράφετε βιβλία», έσπασε ο Γάλλος τησιωπή, «θα έλεγα ότι έχετε τα προσόντα για να γίνετε έναςαξιόλογος ιδιωτικός ντετέκτιβ, μεσιέ Ντόμινικ».

«Με κολακεύετε».Ο Ντόμινικ γνώριζε ότι δεν επρόκειτο να αποσπάσει άλλες

πληροφορίες από τον Καβαλιέ, όμως το ένστικτό του τουέλεγε πως βρισκόταν στο σωστό μονοπάτι.

Αν και η Σάμερ ήταν εκείνη που του είχε προτείνει ναστρέψει τις ερωτήσεις του προς αυτή την κατεύθυνση, ήξερεπως δε θα την ευχαριστούσε όταν θα την ενημέρωνε ότι ηδιαίσθησή της επιβεβαιωνόταν από ανεξάρτητες πηγές και

Page 261: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ότι πιθανότατα πλάγιαζε με τον άντρα που είχε άμεσησυμμετοχή στην κλοπή του πολύτιμου βιολιού της.

Του βιολιού τους, όπως το αισθανόταν ο Ντόμινικ.

Τα φώτα στη μεγάλη αίθουσα του La Cigale χαμήλωσαν καιμπορούσε κανείς να διακρίνει τις σκοτεινές σιλουέτες τωνπελώριων ενισχυτών, πάνω στη γεμάτη μουσικά όργανασκηνή, καθώς και τους μουσικούς που έπαιρναν τις θέσειςτους. Μικρά κόκκινα φωτάκια αναβόσβηναν στις κονσόλεςκαι το ακροατήριο περίμενε ανυπόμονα την έναρξη.

Δύο προβολείς εστίασαν πάνω στις ψηλόλιγνες σιλουέτεςτου Κρις και του ξαδέρφου του καθώς έπαιρναν θέση πίσωαπό τα δύο κεντρικά μικρόφωνα στη σκηνή.

«Και ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα...» ακούστηκε ηφωνή της Έλα να μετράει αντίστροφα.

Το πρώτο κομμάτι της εμφάνισης των Groucho Nightsεκείνη τη βραδιά ήταν μια μπαλάντα, την οποία τραγούδησανα καπέλα οι δύο μουσικοί. Επρόκειτο για ελεύθερη διασκευήμιας παλιάς αγγλικής μελωδίας στην οποία είχε δοθεί πιορυθμική διάσταση. Το κομμάτι κατόρθωνε κάθε φορά νακερδίζει την προσοχή του κοινού αμέσως με τη γοητευτικήμελωδικότητα και την απλότητά του. Η μεστή ηρεμία πουχαρακτήριζε αυτό το πρώτο μέρος της συναυλίας, σεσυνδυασμό με το λιτό φωτισμό που εστίαζε στους δύοάντρες, σχηματίζοντας μια φωτεινή νησίδα μέσα στοσκοτάδι, αποτελούσε εντυπωσιακή εισαγωγή στη μουσική

Page 262: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

του συγκροτήματος, θέτοντας τον τόνο για τη συνέχεια.Όταν οι φωνές άρχισαν να χαμηλώνουν, και χωρίς να

δοθεί χρόνος στο ακροατήριο να χειροκροτήσει, το μπάσοξεκίνησε να δίνει το ρυθμό του δεύτερου τραγουδιού.Ολόκληρη η σκηνή φωτίστηκε και τα ντραμς μπήκαν στοκομμάτι, με τους Groucho Nights να είναισυγκλονιστικοί.greekleech.info Η κιθάρα του Κρις έπαιζε μιαλεπτή μελωδία, με το μπάσο του ξαδέρφου του να προσφέρειτην αντίστιξη, και η μουσική απογειώθηκε. Οι πρώτες σειρέςτου ακροατηρίου, το δίχως άλλο ήδη εξοικειωμένες με μερικάαπό τα τραγούδια της μπάντας, τώρα χτυπούσαν παλαμάκιαρυθμικά.

Καθισμένος στον εξώστη, ο Ντόμινικ παρακολουθούσεκεφάλια να ανεβοκατεβαίνουν και κορμιά να λικνίζονται στορυθμό της μουσικής. Η συναυλιακή αίθουσα ήταν γεμάτη,μέχρι και στους διαδρόμους υπήρχε κόσμος. Όλες οι ηλικίεςκαι οι τάξεις εκπροσωπούνταν εκεί: η δημοκρατία του ροκ ενρολ. Αναρωτήθηκε ποιοι να βρίσκονταν εκεί για τουςGroucho Nights και ποιοι είχαν έρθει λόγω της εμφάνισηςτης Σάμερ, από περιέργεια για εκείνο τον ασυνήθιστοσυνδυασμό ροκ και κλασικής μουσικής που θα ξεκινούσε σελίγο. Μετά τα πρώτα τέσσερα τραγούδια, ο Κρις πλησίασεστο μικρόφωνο, ξεσηκώνοντας τις επευφημίες του πλήθους,αποσύνδεσε από τον ενισχυτή την Gibson του και έπιασε μιαάλλη κιθάρα, μια πιο μακρόστενη ασημένια Gretsch, γεγονόςπου προκάλεσε ακόμη πιο έντονα χειροκροτήματα από

Page 263: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ορισμένους γνώστες στο κοινό.«Και τώρα περνάμε στους πρώτους ξεχωριστούς

καλεσμένους μας...»Το πλήθος ξεσηκώθηκε.Όμως, προς έκπληξη του Ντόμινικ, δεν ήταν η σειρά της

Σάμερ να κάνει την εμφάνισή της.Από τα παρασκήνια, εμφανίστηκαν στη σκηνή τρεις

μουσικοί με πνευστά, κρατώντας τα μουσικά τους όργαναψηλά. Δύο άντρες και μία γυναίκα. Πήραν θέση στην πίσωπλευρά της σκηνής, στα δεξιά των ντραμς της Έλα. Μόλιςαυτή τους έδωσε το σύνθημα, έφεραν τα γυαλιστερά μουσικάόργανα πάνω στο στόμα τους και, ταυτόχρονα με τουπόλοιπο συγκρότημα, ξεκίνησαν να παίζουν ένα ζωηρόκομμάτι. Με την προσθήκη των νεοφερμένων πνευστών, τοσυγκρότημα ακουγόταν δέκα φορές πιο δυνατό, δυναμικό, οενθουσιασμός που έβγαζαν αποδεικνυόταν μεταδοτικός, ημουσική απλωνόταν σαν σύννεφο στην ψηλοτάβανη αίθουσατου παριζιάνικου συναυλιακού χώρου, ανεβάζοντας τηνένταση ακόμη περισσότερο με κάθε νέα νότα. Ο Ντόμινικόφειλε να παραδεχτεί πως το αποτέλεσμα ήτανμαγευτικό.greekleech.info Πώς θα μπορούσε να τα βγάλειπέρα η Σάμερ με ένα τέτοιο μπαράζ ήχων και συναισθήματος,έχοντας μόνο ένα ευαίσθητο βιολί; Εν τω μεταξύ, ο Κριςούρλιαζε στο μικρόφωνο, για να ακουστεί μέσα στουςοργιαστικούς ήχους της ενισχυμένης μπάντας, τόσο που οιστίχοι κατέληγαν κι αυτοί αφηρημένοι.

Page 264: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Πίσω από τα ντραμς της η Έλα ίδρωνε ασταμάτητα, ταφωνητικά της σχεδόν δεν ακούγονταν, τα χέρια τηςανεβοκατέβαιναν ασταμάτητα, την ίδια ώρα που ο Τεντέστεκε ακίνητος στα δεξιά, ένα σταθερό σημείο ακλόνητηςηρεμίας, άγκυρα μέσα στην καταιγίδα, με τον αντίχειρά του ναεπιτίθεται στις χορδές του μπάσου του με μετρονομικήακρίβεια.

Ολόκληρη η αίθουσα παλλόταν από ενθουσιασμό.Το τραγούδι έφτανε στο τέλος του με μια ύστατη

κορύφωση, καθώς οι μουσικοί στα πνευστά διατήρησαν τιςνότες τους μέχρι που κόντεψαν να μείνουν από ανάσα, και οΝτόμινικ διαπίστωσε πως ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησηςαπλωνόταν στο πρόσωπο του Κρις, που προφανώςσυνειδητοποιούσε πως είχε καταφέρει να κρέμεται το κοινόαπό την κάθε του κίνηση.

Από το παρατηρητήριό του πάνω στον εξώστη και όπωςέβλεπε τη σκηνή από τα πλάγια, ο Ντόμινικ μπορούσε ναδιακρίνει διάφορους στα παρασκήνια να χειροκροτούνρυθμικά παρακολουθώντας το συγκρότημα· ήταν μέλη τουσυνεργείου, φίλοι, καλεσμένοι. Η Σάμερ δε φαινότανπουθενά, αν και κάποια στιγμή νόμισε πως το μάτι του πήρετον Βίγκο Φρανκ, με το χαρακτηριστικό στενό παντελόνι τουκαι την επιμελώς ατημέλητη μποέμικη εμφάνισή του.

Ακολούθησε μια σύντομη παύση μεταξύ των τραγουδιών,ώστε τόσο το πλήθος όσο και οι μουσικοί στη σκηνή ναπάρουν τις απαραίτητες ανάσες, με τον Κρις και την Έλα να

Page 265: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πίνουν λίγο νερό και να σκουπίζονται, τον δε Τεντ ναπαραμένει σταθερά αμετακίνητος.

Στη συνέχεια ο Κρις επέστρεψε στην αρχική Gibson καιξεκίνησε να παίζει έναν ντελικάτο σκοπό, ενώ τα φώταχαμήλωσαν.

Τότε η Σάμερ εμφανίστηκε στη σκηνή, από την απέναντιπλευρά.

Ένας προβολέας έπεσε πάνω της καθώς κινούντανντυμένη στα λευκά, με ένα αεράτο φόρεμα που της έφτανε ωςτα γόνατα, κρατώντας ένα βιολί σε μια απόχρωση τουσκούρου πορτοκαλί, η οποία σχεδόν συνέπιπτε με τιςαμέτρητες μπούκλες των μαλλιών της. Φορούσε γυαλιστερέςβαριές μαύρες μπότες, μια εσκεμμένη αντίθετη με το αέρινοφόρεμά της.

Το ακροατήριο σώπασε για λίγο, όσο η Σάμερ συνέδεε τοβιολί με έναν από τους πελώριους ενισχυτές Marshall πουήταν τοποθετημένοι ολόγυρα στη σκηνή. Το δοξάρι τηςεμφανίστηκε στο χέρι της και με αργές κινήσεις πέρασε πάνωστο βιολί. Η πρώτη, συγκινητικά καθάρια νότα ακούστηκε,απηχώντας τη μελωδία της κιθάρας του Κρις.

Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να μπει στο κομμάτι και τουπόλοιπο συγκρότημα, με τη γλυκιά μελωδία να ξετυλίγεταιαρχικά μόνο μέσα από το βιολί και την κιθάρα, παρότι ο Κριςήταν κρυμμένος ακόμη στο μισοσκόταδο αφού ο μοναδικόςπροβολέας παρέμενε στραμμένος πάνω στη Σάμερ, με τηλεπτοκαμωμένη μορφή της να κυριαρχεί στην απεραντοσύνη

Page 266: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

της σκοτεινής σκηνής.Ο Ντόμινικ ένιωσε την καρδιά του να πεταρίζει. Ήταν λες

και, για μία ακόμη φορά, έπαιζε μονάχα για εκείνον.Κάτω από το λευκό φόρεμα μπορούσε να φανταστεί το

αξέχαστο σχήμα του κορμιού της. Ήταν μια εικόναχαραγμένη ανεξίτηλα στις βαθύτατες μνήμες του εγκεφάλουτου.

Με το βλέμμα καρφωμένο πάνω στη Σάμερ, παραδόθηκεστη μουσική της και στο θέαμα των κινήσεών της πάνω στησκηνή καθώς έπαιζε, χάιδευε και ημέρευε το νέο ηλεκτρικόβιολί, με τις νότες της να υψώνονται πάνω από τους ήχουςτης υπόλοιπης μπάντας κι αμέσως μετά, με μοναδικήακρίβεια, να γίνονται ένα μαζί τους, προτού ξεφύγουν καιπάλι όταν δινόταν ολόψυχα σε ένα από τα φλογερά σόλοτης. Πολύ σύντομα, το κομμάτι έφτασε στο τέλος του κάτωαπό διαρκή χειροκροτήματα, ενώ η σκηνή λούστηκε απόαμέτρητα πολύχρωμα φώτα.

Ο Κρις τής έκανε νόημα και μαζί ξεκίνησαν νέο τραγούδι,το οποίο ο Ντόμινικ θυμόταν να είχε ακούσει κι άλλοτε: οινότες του αναδύονταν μέσα από τα έγκατα του συνεδριακούκέντρου στο Μπράιτον, εκεί που είχαν κάνει πρόβα. Ο σκοπόςγινόταν ολοένα και πιο γρήγορος και η Σάμερ έκανε μικράχορευτικά βήματα όπως έπαιζε. Το λευκό της φόρεμα έμοιαζενα αιωρείται γύρω της σε κάθε της κίνηση. Ο Ντόμινικ τηθυμήθηκε όταν του χόρεψε σ’ εκείνη τη σκηνή της ΝέαςΟρλεάνης, λίγο μετά την αλλαγή του καινούριου χρόνου, τον

Page 267: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

καιρό που ήταν μαζί. Ένιωθε σαν να είχε περάσει ένας αιώναςαπό τότε. Έκλεισε τα μάτια του, ανασύροντας με το ζόριεικόνες από εκείνο τον καιρό στην επιφάνεια του νου του.

Ξαφνικά αισθάνθηκε ένα ελαφρύ χτύπημα στον ώμο.«Γεια σου». Έντονη ξενική προφορά. Γυναικεία φωνή.Ο Ντόμινικ γύρισε για να δει ποιος καθόταν στη σειρά

πίσω του και προσπαθούσε να του τραβήξει την προσοχή.Την αναγνώρισε αμέσως μόλις έστρεψε το βλέμμα του

προς τα εκεί.Η χορεύτρια από τη Νέα Ορλεάνη.Ευτυχής συγκυρία ή κάτι άλλο;«Ξέρω ποιος είσαι», του είπε, την ώρα που αυξανόταν η

ένταση του «Roadhouse Blues», του επόμενου κομματιούπου ερμήνευαν οι Groucho Nights με ζωντάνια κάτω στησκηνή.

Ο Ντόμινικ χαμογέλασε στην αινιγματική καλλονή.«Κι εγώ ξέρω ποια είσαι».Η ένταση του ήχου έγινε εκκωφαντική κι η γυναίκα τού

έκανε νόημα ότι δεν μπορούσε πια να τον ακούσει.Ανασήκωσε τους ώμους της και έστρεψε ξανά την προσοχήτης στη σκηνή.

Παραξενεμένος από τη σύντομη συνομιλία τους, οΝτόμινικ στράφηκε με τη σειρά του στη μουσική.

Τώρα η Έλα έδινε το ρυθμό με φρενιασμένη ένταση, ταχέρια της ανεβοκατέβαιναν ασταμάτητα προς κάθεκατεύθυνση, τα ντραμς της ανέβαζαν την μπάντα ολοένα και

Page 268: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πιο ψηλά ενώ ο Κρις τραγουδούσε, ο Τεντ έπαιζε σε αντίστιξηκαι η Σάμερ μελωδούσε ακίνητη στον τρομερό παλμό πουδημιουργούσαν τα μέλη των Groucho Nights. Οι τρειςμουσικοί με τα πνευστά έστριβαν αριστερά δεξιά,χρωματίζοντας το ρυθμό με τη δική τους ζωντάνια.

Ο ήχος έφτασε σε ένα βροντερό κρεσέντο καθώς τοκομμάτι άγγιζε την κορύφωσή του, με την τελευταία νότα ναβγαίνει από την κιθάρα του Κρις και το ηλεκτρικό βιολί τηςΣάμερ προτού σβήσει ξαφνικά, οπότε το ακροατήριο ξέσπασεσε ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Θριαμβευτές, ο Μπάλντο, ηΜαρίγια και ο Άλεξ σήκωσαν τα μουσικά τους όργανα ψηλάτην ώρα που τα βασικά μέλη του συγκροτήματοςυποκλίνονταν.

Ο Ντόμινικ όφειλε να αναγνωρίσει ότι ο τρόπος που είχανενσωματώσει το βιολί της Σάμερ αλλά και τα νεοαφιχθένταπνευστά έστελνε τη μουσική τους σε μια άλλη, ασύγκριτα πιοσυναρπαστική διάσταση.

Απολαμβάνοντας τη λατρεία του κοινού, οι μουσικοίάφησαν κάτω τα όργανά τους και, με τον Τεντ και την Έλα ναχαιρετούν το πλήθος ευχαριστώντας το, άρχισαν νααποχωρούν στη σειρά προς τα παρασκήνια. Τα σταθεράχειροκροτήματα συνεχίστηκαν και μετά που έφυγαν οιμουσικοί. Ο Ντόμινικ, όπως και οι περισσότεροι θεατές,συνέχιζε να χειροκροτεί, όρθιος. Έριξε μια ματιά προς ταπίσω, αλλά η Λούμπα είχε φύγει.

Ολόκληρη η αίθουσα παλλόταν από τα διαρκή κύματα

Page 269: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

των ασταμάτητων επευφημιών. Και οι επευφημίες έγινανβρυχηθμός μόλις η Έλα επέστρεψε στη σκηνή. Είχε αλλάξειτο μπλουζάκι της, που είχε μουσκέψει στον ιδρώτα, και τώραφορούσε ένα άλλο, σκισμένο, με το όνομα των HolyCriminals. Οι υπόλοιποι ακολούθησαν, με τη Σάμερ ναεμφανίζεται τελευταία.

Ο Ντόμινικ ένιωσε την καρδιά του να σφίγγεται.Η Σάμερ εξακολουθούσε να φορά εκείνο το αέρινο λευκό

φόρεμα με το οποίο εμφανίστηκε και προηγουμένως, όμωςτώρα είχε βάλει έναν κορσέ από πάνω. Ο συνδυασμός ήτανεντυπωσιακά αποτελεσματικός. Η εικόνα του νέου ρούχου,έτσι όπως φυλάκιζε τη στενή της μέση και τόνιζε το σχήματης, αλλά και η έντονη αντίθεση ανάμεσα στο φως και τοσκοτάδι, ήταν σαν κανονιά που αντήχησε στα αφτιά του,φέρνοντας μαζί της πάρα πολλές αναμνήσεις που ανήκαναποκλειστικά στους δυο τους. Αναγνώρισε αμέσως τονκορσέ που της είχε χαρίσει κάποτε και τον οποίο είχε φορέσειη Σάμερ σε στιγμές απόλυτα προσωπικές.

Πλέον ο Ντόμινικ καταλάβαινε τι εννοούσε με αυτό πουτου είπε στο τηλέφωνο. Ήταν ένα σημάδι. Προορισμένοαποκλειστικά για εκείνον. Κάτι πολύ πιο ξεκάθαρο από ένακλείσιμο του ματιού.

Οι μουσικοί συνέδεσαν ξανά τα όργανά τους και ταχειροκροτήματα του πλήθους καταλάγιασαν τώρα που τομπιζάρισμα είχε πετύχει το σκοπό του.

Η Έλα έδωσε το σήμα και ο ήχος του βιολιού της Σάμερ

Page 270: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

διαπέρασε την ηλεκτρισμένη σιωπή, με μια χαρακτηριστικήμελωδία η οποία σύντομα συνοδεύτηκε από το ρυθμό τουμπάσου.

Βιβάλντι.Η εισαγωγή ενός από τα μέρη των Τεσσάρων Εποχών.Ήταν σαν να του μιλούσε, μόνο σ’ εκείνον.Τα υπόλοιπα μουσικά όργανα σύντομα μπήκαν κι αυτά

στη μουσική και ο συλλογικός αυτοσχεδιασμός έσβησε τονκαθάριο ήχο της Σάμερ, με το κομμάτι να μετατρέπεται σε μιαδιαδοχική σειρά από σόλο, ώσπου η Σάμερ, με μια κοφτήκίνηση του καρπού της, επέβαλε και πάλι την κεντρικήμελωδία και την πρωτοκαθεδρία της. Χτυπώντας κάτω τοαριστερό της πόδι, με τρόπο μάλλον ξένο στην κλασικήμουσική, έκλεισε το πρώτο μπιζάρισμα. Ο Κρις αμέσωςπέρασε στο «Sugarcane», όμως το μυαλό του Ντόμινικ ήδηταξίδευε αλλού.

Οι πρώτοι άνθρωποι που συνάντησε ο Ντόμινικ σταπαρασκήνια, συνοδευόμενος από ένα μέλος του συνεργείουστα καμαρίνια, ήταν ο Έντουαρντ και η Κλαρίσα.

Πριν προλάβει να αναρωτηθεί αν όλο αυτό ήταν κάποιουείδους επανένωση της σαδομαζοχιστικής σκηνής και νακάνει υποθέσεις αν ο παλιός αντίπαλός του, ο Βίκτορ,βρισκόταν επίσης στο Παρίσι για κάποιο σκοτεινό σκοπό, τοζευγάρι των Αμερικανών τον χαιρέτησε με θέρμη, σαν ναήταν συγγενής που είχαν καιρό να δουν. Βλέποντας την

Page 271: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

απορία που αποτυπωνόταν στο πρόσωπό του για τησυνάντηση αυτή, έσπευσαν να του εξηγήσουν ότι ο γιος τους,ο Άλεξ, συμμετείχε στα πνευστά και ότι είχαν εκμεταλλευτείτην ευκαιρία προκειμένου να τον δουν, καθώς συμπτωματικάβρίσκονταν σε διακοπές εκείνο το διάστημα στην Ευρώπη.

«Τίποτα το πονηρό, καλέ μου», τόνισε η Κλαρίσα,παρατηρώντας τη διστακτικότητά του. «Βρισκόμαστε εδώ ωςαπλοί πολίτες. Στηρίζουμε την οικογένεια, ας πούμε».

«Φεύγουμε για την Ιταλία το πρωί. Πάντα θέλαμε ναδούμε το Κάπρι. Στο Παρίσι ήρθαμε για μια σύντομη στάση»,πρόσθεσε ο Έντουαρντ, χαμογελώντας καλοσυνάτα.

Το καμαρίνι του συγκροτήματος ήταν ασφυκτικά γεμάτοαπό καλεσμένους και άσχετους. Ο Ντόμινικ είδε τον ΒίγκοΦρανκ σε μια γωνία να κρατά ένα κουτάκι μπίρα και να είναιαπορροφημένος στη συζήτησή του με τον Κρις. Κρεμασμένηαπό το μπράτσο του ήταν η Λούμπα. Δίπλα τους, υπέθεσε,ήταν η Φραν, η αδερφή της Σάμερ. Διέκρινε μιαχαρακτηριστική ομοιότητα, παρότι στα μάτια του φάνταζεσαν προκαταρκτικό σκίτσο παρά το αυθεντικό κομμάτι, όμωςείχαν την ίδια μύτη και πιγούνι και το γέλιο τους τον ίδιοβαθύ ήχο. Ωστόσο, τα κοντύτερα μαλλιά της είχαν ένααδιάφορο ξανθό χρώμα, απόχρωση βαφής, και τους έλειπε ηφλόγα και η λάμψη των μαλλιών της Σάμερ.

Δεν έβλεπε εκεί μέσα τη Σάμερ. Μήπως βρισκόταν ακόμηκάπου στα παρασκήνια, για να αλλάξει ή να κάνει ντους μετάτην κοπιαστική εμφάνιση;

Page 272: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Όσο την περίμενε να εμφανιστεί, ο Ντόμινικ έπιασε τυπικήκουβέντα με τον Έντουαρντ και την Κλαρίσα και σύντομαήρθαν κοντά τους ο Κρις και η Φραν. Βλέποντας τονΝτόμινικ εκεί, το βλέμμα του Κρις πήρε μια αποδοκιμαστικήχροιά, αλλά πολύ γρήγορα του πέρασε, μια και η αδρεναλίνηαπό την παρουσία του στη σκηνή, το αλκοόλ και τα χέρια τηςΦραν, που όλο πάνω του ξεστράτιζαν έτσι όπως έστεκε δίπλατου, σύντομα τον χαλάρωσαν κι έγινε πιο μαλακός.

Παρόλο που ήταν τουλάχιστον μία γενιά μεγαλύτεροι απ’ό,τι οποιοσδήποτε άλλος στο πολύβουο δωμάτιο και σεκαμία περίπτωση ροκάδες, ούτε στην εμφάνιση ούτε στηστάση ζωής, θα έλεγε κανείς ότι ο Έντουαρντ και η Κλαρίσαανήκαν εκεί μέσα, καθώς περνούσαν με άνεση από τη μίασυζήτηση στην επόμενη, σύστηναν κοινούς τους γνωστούςκαι γενικά είχαν αναλάβει το ρόλο καλοσυνάτωνσυντονιστών που ήταν αποφασισμένοι να διασφαλίσουν πωςη διάθεση όλων των παρισταμένων θα διατηρούνταν στοκαλύτερο δυνατό επίπεδο.

Αφού κατάφερε να αποφύγει τις ερωτήσεις δύο νεαρώνΓάλλων δημοσιογράφων, ντυμένων με δερμάτινα μπουφάν,οι οποίοι είχαν μόλις ενημερωθεί από τον Έντουαρντ ότιήταν πραγματικός συγγραφέας, ο Ντόμινικ παρατήρησε, μετην άκρη του ματιού του, τη Φραν να ψιθυρίζει κάτι στο αφτίτου Κρις, με μια σκανταλιάρικη λάμψη να φωτίζει το βλέμματης. Σχεδόν αμέσως μετά, οι δυο τους ζήτησαν συγνώμη απότους άλλους στο αυθόρμητο πάρτι και έφυγαν μαζί από το

Page 273: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

δωμάτιο.Λίγο μετά εμφανίστηκε η Σάμερ. Είχε αλλάξει ρούχα,

έχοντας επιλέξει ένα λευκό μπλουζάκι και ένα προσεκτικάταλαιπωρημένο τζιν παντελόνι. Τα μαλλιά τηςεξακολουθούσαν να είναι βρεγμένα από το ντους, πιο σγουράαπό κάθε άλλη φορά. Αντιλήφθηκε την παρουσία τουΝτόμινικ και τον χαιρέτησε από μακριά, όμως τη φώναξεκοντά του ο Βίγκο, ο οποίος της έδωσε ένα ποτό και στησυνέχεια εγκαταστάθηκε ανάμεσα στη Σάμερ και τηναρχοντικά ψηλή Λούμπα. Έμοιαζε με μονάρχη ο οποίοςεπιδείκνυε περήφανα τις δύο συζύγους του.

Ο Ντόμινικ μόρφασε.Πέρα από τις υποψίες που είχε σχετικά με την εξαφάνιση

του βιολιού της Σάμερ, είχε ήδη αντιπαθήσει έντονα τοναστέρα της ροκ.

Ζήτησε συγνώμη από τον Έντουαρντ και την Κλαρίσα,από τους ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθεί γύρω τους κιαπό τους μουσικούς τους οποίους έμοιαζαν να έχουν θέσειυπό την αιγίδα τους και πέρασε στο μπαρ –το οποίο είχεστηθεί στη μία άκρη του δωματίου, πάνω σε μια τάβλα–,αναζητώντας κάτι χωρίς αλκοόλ.

Αφού έριξε μια ματιά στα διάφορα μπουκάλια, κουτάκιακαι πλαστικά ποτήρια που έστεκαν ανάκατα πάνω στοτραπέζι, έπιασε ένα μισογεμάτο μπουκάλι με ανθρακούχονερό και το έφερε κατευθείαν στο στόμα του, καθώς δενκατάφερε να βρει καθαρό ποτήρι.

Page 274: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Δε θα προτιμούσες κάτι πιο δυνατό;» του πρότεινε μιαφωνή δίπλα στο αφτί του. Εκείνη η γνώριμη προφορά. Ήτανη Λούμπα, που είχε αποσπαστεί από το τρίπτυχο του Βίγκο.

«Όχι, μια χαρά είναι αυτό για μένα», απάντησε ο Ντόμινικ.Η Λούμπα φορούσε ένα λεπτό μεταξωτό φόρεμα πουλαμπύριζε στην κάθε κίνηση του σώματός της και που μετάβίας της έφτανε ως τα γόνατα. Αγκάλιαζε τη σιλουέτα τηςλες και ήταν ζωγραφισμένο πάνω της.

«Πολύ πειθαρχημένος», σχολίασε εκείνη. «Ο φίλος μου οΒίγκο δε λέει ποτέ όχι σε κάποιο ποτό... ή ναρκωτικό».Έγνεψε προς το μέρος του Βίγκο Φρανκ. Ο τραγουδιστής είχεπερασμένο το μπράτσο του γύρω από τη μέση της Σάμερ, ενώχειρονομούσε και κάτι έλεγε στους θαυμαστές που είχανσυγκεντρωθεί γύρω του.

«Είναι μεγάλη η απόσταση από τη Νέα Ορλεάνη», άλλαξεσυζήτηση ο Ντόμινικ.

«Για λίγο βρέθηκα εκεί», του εξήγησε η Λούμπα. «Τη μίαμέρα Νέα Ορλεάνη, μετά Σιάτλ. Έχεις πάει ποτέ εκεί; Βρέχειπολύ, αλλά είναι πολύ ζωντανό μέρος. Έπειτα Λονδίνο.Ποιος ξέρει πού θα είμαι αύριο;»

«Σου αρέσει να ταξιδεύεις;»«Βλέπεις πάντα κάτι καινούριο, γνωρίζεις καινούριους

ανθρώπους. Η ζωή θα ήταν πολύ βαρετή αν ήσουνκολλημένος μονάχα σε ένα πράγμα, σε ένα άτομο. Δεσυμφωνείς;» Η ανάσα της μύριζε βότκα. Το δίχως άλλο,αυθεντική ρωσική βότκα: τούτη η κοπέλα σού έδινε την

Page 275: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

εντύπωση πως θα δοκίμαζε μόνο ό,τι καλύτερο είχε ναπροσφέρει η ζωή.

«Είσαι μαζί με τον Βίγκο Φρανκ;»«Μαζί; Ναι και όχι... Είναι βολικός, ο κατάλληλος

άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή. Έτσι πάει το πράγμα»,είπε, σαν να βαριόταν την προοπτική τυχόν επόμενωνερωτήσεων προσωπικού χαρακτήρα. «Κι εσύ; Εξακολουθείςνα είσαι φίλος με τη μικρή μας βιολονίστρια;»

«Μπορεί».«Δε μου ακούγεται για ναι αυτό...»«Και τι κάνεις όταν δε χορεύεις;» τη ρώτησε ο Ντόμινικ,

επιχειρώντας να στρέψει την κουβέντα αλλού.«Ζω».«Πού;»«Αυτό τον καιρό στο σπίτι του Βίγκο, στο Λονδίνο. Στο

Μπελσάιζ Παρκ».«Εκεί κοντά μένω κι εγώ», είπε ο Ντόμινικ.«Και γράφεις βιβλία», συνέχισε εκείνη.«Αυτό πώς το ήξερες;» Ο Ντόμινικ φάνηκε έκπληκτος.«Έχω το βιβλίο σου. Δεν υπήρχε φωτογραφία σου στο

κάλυμμα, αλλά είχα την περιέργεια, από τη στιγμή που μουάρεσε, οπότε σε έψαξα στο διαδίκτυο. Επειδή είμαι χορεύτρια,δεν πάει να πει ότι δε διαβάζω», επισήμανε. «Σε αναγνώρισααπό εκείνη τη νύχτα στη Νέα Ορλεάνη. Ποτέ δεν ξεχνώ έναπρόσωπο».

Εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν βροντερά ομαδικά γέλια

Page 276: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

από την παρέα όπου στέκονταν ο Έντουαρντ και η Κλαρίσακι όπου εν τω μεταξύ είχαν ενταχθεί ο Βίγκο και η Σάμερ. ΗΣάμερ έδειχνε απορροφημένη στη συζήτηση που είχε με τοζευγάρι των Κροατών που έπαιζαν πνευστά, ενώ ο Βίγκοχαχάνιζε δυνατά με κάτι που μόλις είχε πει ο Έντουαρντ. Μετην άκρη του ματιού του, όπως ήταν στραμμένος προς τηναγαλμάτινη Λούμπα, ο Ντόμινικ παρατήρησε ότι η Σάμερ τονκάρφωνε με μια λοξή ματιά.

«Πάρτι!» φώναξε ο Βίγκο.Κάποιοι επανέλαβαν την κραυγή του.Ο Ντόμινικ ένιωσε την παλάμη της Λούμπα να περνά

ξυστά από τη δική του και ένα μικρό διπλωμένο χαρτί άλλαξεχέρια. Γύρισε και την κοίταξε, με απορία.

Εκείνη τον κοίταξε για λίγο στα μάτια, σταθερά, και καθώςαπομακρυνόταν για να ενωθεί με την κυρίως παρέα, είπε:«Είσαι ενδιαφέρων. Μου αρέσουν οι ενδιαφέροντες άντρες»,και πήγε παρακάτω.

Ο Ντόμινικ ξεδίπλωσε διακριτικά το χαρτί και του έριξε μιαματιά. Ήταν ένας αριθμός τηλεφώνου.

Βλέποντας τη Λούμπα να επιστρέφει στο πλευρό του, οΒίγκο χαμογέλασε πλατιά και την αγκάλιασε, ενώ το άλλοτου χέρι εξακολουθούσε να κινείται κοντά στη μέση τηςΣάμερ.

«Αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι εδώ», ανακοίνωσε,δείχνοντας τους κομψά ντυμένους Έντουαρντ και Κλαρίσα,«πρότειναν να πάμε όλοι μαζί να το διασκεδάσουμε. Ποιο

Page 277: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ήταν το όνομα του κλαμπ που προτείνατε να επισκεφτούμε;»«Les Chandelles», είπε ο Έντουαρντ, με άψογη γαλλική

προφορά. «Δεν είναι μακριά αν πάρουμε ταξί. Λίγο πιο κάτωαπό τα Ηλύσια Πεδία. Είμαστε από παλιά μέλη εκεί· δενπιστεύω πως θα υπάρξει πρόβλημα να περάσουμε όλοιμέσα».

«Όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο, σωστά;» είπεεύθυμα ο Βίγκο.

Ο Ντόμινικ είχε ακουστά το μέρος αυτό. Ήταν πραγματικάπεριβόητο, ένα άκρως εκλεκτικό club échangiste, δηλαδήλέσχη ανταλλαγής συντρόφων, όπου έπαιζαν τα πάντα. Τοδίχως άλλο, υπό τους ήχους φελλών σαμπάνιας και γενικάεπίδειξης πλούτου, αρχικά τουλάχιστον, πριν βγουν τα ρούχα.

Ο Βίγκο ρώτησε τριγύρω: «Λοιπόν, ποιος είναι μαζί μου;»Κάποιοι από τους παριστάμενους βρήκαν την ευκαιρία να

αποχωρήσουν σε αυτό το σημείο, μεταξύ των οποίων ο Άλεξ,ο κάπως συντηρητικός γιος του Έντουαρντ και της Κλαρίσα,αλλά και ο Τεντ και το ζευγάρι των Κροατών, με τουςτελευταίους να είναι προφανώς αρκετά απασχολημένοι οένας με τον άλλο. Οι επιζώντες από το πάρτι στο καμαρίνιάρχισαν να βγαίνουν στο διάδρομο που οδηγούσε στην κύριαείσοδο του La Cigale.greekleech.info Μερικοί θαυμαστέςστέκονταν στο κρύο εκεί έξω, ελπίζοντας να εξασφαλίσουναυτόγραφα, τα οποία ο Βίγκο ευχαρίστως μοίρασε. Ηειρωνεία ήταν πως κανείς τους δεν έδωσε την παραμικρήσημασία στα μέλη των Groucho Nights ή στη Σάμερ.

Page 278: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Σκοτεινά σύννεφα απλώνονταν στο νυχτερινό ουρανό τουΠαρισιού.

Μια μακριά λιμουζίνα περίμενε μπροστά στο πεζοδρόμιο.Δε θα μπορούσε να χωρέσει όλη η παρέα εκεί, οπότε γύρωστα έξι άτομα έμειναν εκτός, μεταξύ των οποίων και οΝτόμινικ, ο οποίος είχε ακολουθήσει τους υπόλοιπους, αλλάχωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Η Κλαρίσα φώναξε τηδιεύθυνση του κλαμπ στους άλλους, για να πάρουν ταξί καινα τους συναντήσουν εκεί. Όπως έφευγε η λιμουζίνα, οΝτόμινικ παρατήρησε πως η Σάμερ δεν είχε επιβιβαστεί, αλλάείχε μείνει πίσω, με κάποια πρόφαση, και τώρα βρισκότανδίπλα του. Δεν είχε φέρει σακάκι ή παλτό μαζί της καιτουρτούριζε.

Γύρισε και τον κοίταξε, κι έτσι όπως αντίκρισε τα μάτια τηςτόσο κοντά και πάλι, ο Ντόμινικ αισθάνθηκε σαν να είχεμεθύσει.

«Θέλεις στ’ αλήθεια να πας εκεί πέρα; Να βρεις τουςάλλους και ό,τι ήθελε προκύψει;» τον ρώτησε ενώ κάποιοιαπό τους υπόλοιπους ξέμπαρκους σταματούσαν διερχόμεναταξί.

«Δε θα το έλεγα», απάντησε ο Ντόμινικ.«Ωραία».Πέρασαν μπροστά από τους άλλους και επιβιβάστηκαν

στο πρώτο ταξί που σταμάτησε.Καθώς το ταξί διέσχιζε τον Σηκουάνα, στο ύψος του

Μουσείου Ορσέ η Σάμερ κόλλησε το σώμα της πάνω στον

Page 279: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ντόμινικ.Το αυτοκίνητο έστριψε απότομα προς τα αριστερά, για να

πιάσει ένα μονόδρομο που θα τους οδηγούσε στο ΜπουλβάρΣεν Ζερμέν. Ακολουθώντας την κίνησή του, η Σάμερ έγειρετο κεφάλι της πάνω στον ώμο του Ντόμινικ.

Ο ανελκυστήρας ήταν ο πλέον ανεπαρκής που είχεχρησιμοποιήσει ποτέ του ο Ντόμινικ, με αποτέλεσμα ναχρειαστεί μαζί με τη Σάμερ να στριμωχτούν για να χωρέσουνκαι οι δύο.

Το δωμάτιο ήταν μικρό.Και το κρεβάτι στενό.«Μίλησα σε κάποιον σχετικά με το Μπαγί», της είχε πει

όταν, αφού διέσχισαν το δρόμο από το σημείο όπου τους είχεαφήσει το ταξί, πατούσαν το κουδούνι για να τους ανοίξει ουπάλληλος του ξενοδοχείου που εκτελούσε τη νυχτερινήβάρδια.

«Σου είπε κάτι για το πού θα μπορούσε να βρίσκεται;»αμέσως θέλησε να μάθει η Σάμερ.

«Όχι, αλλά...»«Τότε δε θέλω να μου πεις», τον διέκοψε. «Μπορεί να

περιμένει ως το πρωί. Δε θέλω να ξέρω αυτή τη στιγμή».Πλησίασε ακόμη πιο κοντά του. Το βλέμμα της ήταν

διστακτικό, το δικό του την έλκυε πάνω του· και οι δύο δενήταν σίγουροι για το τι έπρεπε να πουν ή να κάνουν στησυνέχεια. Θαρρείς και τους παρέσυρε μια δύναμη πάνω στην

Page 280: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

οποία δεν είχαν τον παραμικρό έλεγχο. Σαν μαγνήτες πουενώνονταν. Ο Ντόμινικ ένιωθε τη θερμότητα που αναδιδόταναπό μέσα της. Άκουσε τον ήχο της κοφτής ανάσας της, λεςκαι περνούσε μέσα από ενισχυτή κάθε χτύπος της καρδιάςτης. Κινήθηκε ελαφρά προς το μέρος της. Η συνέχεια ήταναναπόφευκτη.

Φιλήθηκαν.Αισθάνθηκε σαν να επέστρεφε στον τόπο του. Ούτε μία

μέρα μετά τη Νέα Υόρκη δεν είχε περάσει χωρίς να σκέφτεταιπως κρατούσε και πάλι τη Σάμερ στην αγκαλιά του, και στηναρχή η κίνηση αυτή του φάνηκε σαν ψέμα.

Το δωμάτιο στον τελευταίο όροφο ήταν ακόμη κρυμμένοστο σκοτάδι, ενώ το κλειστό παράθυρο έβλεπε προς τιςστέγες των γειτονικών κτιρίων· δεν ήταν δωμάτιο με θέα.

Ο Ντόμινικ αφέθηκε στην οικεία και αβίαστη απόλαυσητης μεθυστικής απαλότητας των χειλιών της Σάμερ και στηνκαθησυχαστική αίσθηση του να την κρατά και πάλι στηναγκαλιά του κι άρχισε να παρασύρεται από την άνεση με τηνοποία ταίριαζαν οι δυο τους. Οι παλάμες του πέρασαν από τοπιγούνι στα πλευρά της και κάτω από το λεπτό ύφασμα τηςμπλούζας της. Ένιωσε τις γραμμές και την αντίσταση τουκορσέ που είχε φορέσει για λίγο η Σάμερ πάνω στη σκηνή.

Δεν τον είχε βγάλει«Χέρια ψηλά», τη διέταξε.Η Σάμερ σήκωσε τα χέρια της κι εκείνος της έβγαλε το

μπλουζάκι.

Page 281: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Παντελόνι», επέμεινε.Η Σάμερ κατέβασε το φερμουάρ και, με μερικά τινάγματα,

κατέβασε το τζιν, το οποίο έπεσε γύρω από τουςαστραγάλους της. Στεκόταν εκεί, με τον κορσέ να είναι τομοναδικό ρούχο που της απέμενε. Όποιος την είχε βοηθήσεινα τον σφίξει όταν τον φόρεσε στα καμαρίνια ανάμεσα στηνκυρίως εμφάνιση και το μπιζάρισμα –η Έλα, ίσως– τον είχεδέσει πολύ σφιχτά, έτσι που έκλεινε γύρω από τη μέση της μεάγρια αποτελεσματικότητα, τονίζοντας τη λεπτή σιλουέτατης και πλαισιώνοντας τα στήθη της, με τις ρώγεςστραμμένες προς τα πάνω, σε στάση προσοχής, σκληρές καισκούρες.

Ο Ντόμινικ χαμήλωσε τα χείλη του προς το ακάλυπτοπάνω μισό του στήθους της. Πήρε τη μία θηλή στο στόματου, διαβάζοντας την εύπλαστη υφή της με την αεικίνητηγλώσσα του, υγραίνοντάς τη, λιπαίνοντάς τη. Ύστερα τηνέπιασε γερά ανάμεσα στα δόντια του, δοκιμάζοντας τηνπυκνότητά της, προτού τη δαγκώσει, στην αρχή ελαφρά κιέπειτα πιο δυνατά.

Η Σάμερ βόγκηξε σιγανά, καθώς ολόκληρο το σώμα τηςκαρφωνόταν από ένα κύμα ηδονής και πόνου.

Απόλαυσε την κορύφωση της αίσθησης αυτής, με ταδόντια σφιγμένα, μέχρι που οι ενδορφίνες στον οργανισμότης πήραν μπροστά και η δυσφορία άρχισε να μετατρέπεταισε ευχαρίστηση καθώς τα κοφτερά δόντια του Ντόμινικσυνέχιζαν να βυθίζονται στην κατάστικτη, τραχύτερη

Page 282: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

επιδερμίδα των θηλών της, αν και σε κανένα σημείο τόσοδυνατά ώστε να τη ματώσουν. Έμεινε εκεί για ένα διάστημαπου έμοιαζε με αιωνιότητα, ισορροπώντας ανάμεσα στονπόνο και την ηδονή, με ολόκληρο το σώμα της να ξυπνά, ημία περιοχή μετά την άλλη, ξεκινώντας από τα σωθικά της,τα βάθη του μουνιού της, ώσπου το παλιρροϊκό κύμα έφτασεστον εγκέφαλό της και ένιωσε τον εαυτό της να πνίγεταιπρόθυμα σε μια πηχτή θάλασσα ζεστασιάς, κινούμενη στονασταθή πυθμένα της με πυξίδα το πρωτόγονο ένστικτο.

Πάνω που ήταν έτοιμη να αφεθεί απόλυτα στις μεθυστικέςαισθήσεις που αντλούσε με γαργαλιστική μαεστρία οΝτόμινικ από τα βάθη της μνήμης της, τα δόντια τουαποτραβήχτηκαν ξαφνικά και τα χείλη του πέρασαν στο αφτίτης, παίζοντας αλύπητα με την ακόμη πιο ευαίσθητη σάρκατου λοβού της, οπότε το γαϊτανάκι του πόνου και της ηδονήςξεκίνησε από την αρχή.

Η Σάμερ τινάχτηκε, άρχισε να τρέμει ανεξέλεγκτα καθώς οιαισθήσεις θέριευαν μέσα της, η πλάτη της έχασε για λίγο τηδιάθεση να στέκει ίσια και σταθερή. Ένιωσε τον Ντόμινικ νατην πιάνει κάτω από τα μπράτσα, να τη στηρίζει, να αποτρέπειτην πτώση της.

Τώρα μπορούσε να αισθανθεί τη λυσσασμένη σκληράδατου καυλιού του που πιεζόταν πάνω της μέσα από το τραχύύφασμα του μαύρου παντελονιού του όπως τριβόταν πάνωστο σγουρό θάμνο της. Η προσμονή της αυξήθηκενιώθοντας την υγρασία που απλωνόταν ανάμεσα στους

Page 283: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μηρούς της, το πηγάδι του πάθους να γεμίζει, μία στάλα τηφορά, να την ετοιμάζει, να μεταμορφώνει την ίδια της τηφύση.

Τελικά ο Ντόμινικ τράβηξε τα χείλη του και μια βαθιάαίσθηση δέους και απόλαυσης έσκασε πάνω της, σανχαστούκι στο πρόσωπο, η ξαφνική συνειδητοποίηση πωςαυτό θα μπορούσε να ήταν το τέλος της κυκλικής τακτικήςτου «σταμάτα ξεκίνα» με την οποία είχε αρχίσει την επίθεσήτου πάνω που εκείνη είχε βολευτεί στις φλόγες τηςεπανάληψης. Κοιτάχτηκαν αμίλητοι για ένα με δύοδευτερόλεπτα, και τότε τα χείλη του επέστρεψαν στο αφτί της,αυτή τη φορά παίζοντας με το κέντρο του, υγραίνοντάς το,γλείφοντας αυτό το άκρως προσωπικό σημείο, ταξιδεύονταςστο μικρό λάκκο του, και η αίσθηση ήταν σαρωτική,αλλεπάλληλες μικρές σεισμικές δονήσεις ξεσπούσαν μέσατης, στο ναρκοπέδιο των αισθήσεών της.

Η Σάμερ συνειδητοποίησε πως, για μία ακόμη φορά,πλησίαζε το σημείο χωρίς επιστροφή, ένα μέρος στο οποίομονάχα ο Ντόμινικ ήξερε πώς να εισβάλλει και να κυριαρχεί,σαν άρχοντας όλων όσων έβλεπε γύρω του. Μέχρι στιγμήςείχε περιοριστεί σε μερικές δαγκωνιές, και μάλιστα τρυφερές,όμως η ψυχή της λαχταρούσε παραπάνω, την προκαλούσε ναξεκινήσει μια ξέφρενη κούρσα προς τον πραγματικό πόνο.Και τη φόβιζε το ότι αυτό το τόσο συχνά απροσπέλαστοσημείο εκείνη το ένιωθε τόσο οικείο, σαν να ανήκεπραγματικά εκεί.

Page 284: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Αυτή τη στιγμή το μόνο που ήθελε η Σάμερ ήταν τονΝτόμινικ μέσα της, όμως ήξερε πως εκείνος επίτηδες δε θαβιαζόταν, θα έπαιζε με το κορμί και το μυαλό της σαν να ήτανμουσικό όργανο πριν της χαρίσει εκείνη τη γλυκιά λύτρωση.

Μια επωδός επαναλαμβανόταν στο μυαλό της, Ανάθεμάσε, ανάθεμά σε, σε θέλω, σε μισώ, σ’ αγαπώ, ξανά και ξανά, σεατελείωτους κύκλους. Ντόμινικ. Ντόμινικ. Κάνε μου άσχημαπράγματα. Ήθελε να το πει δυνατά, αλλά ήξερε πως εκείνοςφτιαχνόταν με τη σιωπή, αυτή του έδινε δύναμη, κι εκείνη τομόνο που ήθελε να κάνει ήταν να λιώσει στην αγκαλιά του.Δάγκωσε το χείλος της. Δυνατά. Ένιωσε μια μικρή σταγόνααίμα να σχηματίζεται πάνω στη μικρή τομή που είχε μόλιςσχηματίσει και είδε τον Ντόμινικ να ορμάει με δίψα, σανβαμπίρ μέσα από το σκοτάδι, για να τη γλείψει, την ώρα πουένα τρυφερό χαμόγελο φώτιζε το πρόσωπό του.

Πιέζοντάς την ελαφρά στους ώμους, την οδήγησε στοκρεβάτι.

Η Σάμερ αφέθηκε στη γλυκιά αγκαλιά του, τον κοίταξε καιάνοιξε τα πόδια της, με υπέροχη προσμονή.

Ο χρόνος πάγωσε για μια στιγμή καθώς οι δυο τουςκοιτάζονταν και αμέτρητες αράδες βουβού διαλόγουξετυλίγονταν. Τότε ο Ντόμινικ γδύθηκε, ενώ η Σάμερ τονπαρακολουθούσε. Το σώμα του εξακολουθούσε να είναιλευκό, όπως το θυμόταν, η αγγλική επιδερμίδα τόσο ξένηστον ήλιο.

Η απολαυστική σκέψη να καθίσει ένα διάστημα σε κάποια

Page 285: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

καυτή μεσογειακή παραλία μαζί του πέρασε σαν αστραπή απότο μυαλό της.

Γυμνός πλέον, ο Ντόμινικ σήκωσε το μαύρο παντελόνιτου από το πάτωμα, εκεί που το είχε αφήσει να πέσει, καιτράβηξε τη χοντρή δερμάτινη ζώνη του προτού ανέβει στοκρεβάτι, παίρνοντας θέση από πάνω της, με το δυνατό τουπούτσο γαργαλιστικά κοντά στο μισάνοιχτο στόμα της. Τηνέπιασε από τα χέρια, τα ακινητοποίησε πάνω από το κεφάλιτης και τα έδεσε με τη ζώνη στα κάγκελα του κρεβατιού.

Η καρδιά της Σάμερ πετάρισε κι εκείνη έκλεισε τα μάτιατης.

Στάθηκε πελώριος από πάνω της, έστρεψε το πέος του στοστόμα της και το πέρασε ξυστά στα χείλη της. Ενστικτωδώς,εκείνη άνοιξε το στόμα της, όμως αυτός, πειραχτικά,αρνήθηκε να έρθει μέσα της, οπότε η Σάμερ αναγκάστηκε νασηκώσει το κεφάλι της για να συναντήσει τον πούτσο τουόπως αιωρούνταν, σκληρός και καυτός, ελάχιστα εκατοστάπιο ψηλά. Τη στιγμή που η γλώσσα της τεντώθηκε αρκετά γιανα ταξιδέψει πάνω στη λεία επιφάνεια της βαλάνου του έναηλεκτροσόκ θαρρείς πως διαπέρασε την ψυχή και το κορμίτης.

Αν και εκείνη ήταν η βιολονίστρια, ο Ντόμινικ ήξερεακριβώς πώς να παίζει μαζί της. Κάθε του άγγιγμα, κάθεπροσποίηση ενορχήστρωνε τη διαδρομή της προς τηναπόλυτη υποταγή. Τελικά η Σάμερ άφησε το κεφάλι της ναπέσει, να σωριαστεί στο μαξιλάρι που το στήριζε, κι αυτή τη

Page 286: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

φορά ο υπέροχος πούτσος του την ακολούθησε, ανοίγονταςοριακά το στόμα της, στερώντας της για λίγο ακόμη τηναπόλαυση, ώσπου εκείνη δεν άντεξε άλλο και η γλώσσα τηςτου όρμησε, άρχισε να τον γλείφει, να λειαίνει το μονοπάτιτου, να λιπαίνει την κτηνώδη δύναμή του.

«Ναι», είπε ο Ντόμινικ.Η Σάμερ βόγκηξε.«Κατάπιε με ολόκληρο», ψιθύρισε.«Μμμ...» έκανε η Σάμερ όπως τινάχτηκε ξαφνικά ο

Ντόμινικ προς τα εμπρός.Άρχισε να της γαμάει το στόμα. Τρυφερά, λυσσασμένα,

βαθιά, γεμάτα, στοργικά, άγρια. Έτσι ακριβώς όπως τονήθελε εκείνη.

Παραιτούμενη από κάθε έλεγχο, ολοκληρωνόταν.Η νύχτα ήταν σεξ. Το Παρίσι ήταν σεξ.Κι έτσι, ο κόσμος ήρθε στην κατάσταση που έπρεπε.

Τουλάχιστον για απόψε, η Σάμερ ανήκε ολοκληρωτικά στονΝτόμινικ.

Όταν ξύπνησαν το πρωί, ταλαιπωρημένοι και εξουθενωμένοισυναισθηματικά και σωματικά και οι δυο τους, η Σάμερσυνειδητοποίησε αλαφιασμένη ότι μετά βίας προλάβαινε ναεπιστρέψει στο ξενοδοχείο της για να μαζέψει τα πράγματάτης ενόψει της επόμενης στάσης στην ευρωπαϊκή περιοδείατου συγκροτήματος. Δεν μπορούσε να αφήσει τους άλλουςνα την περιμένουν. Τέτοια ώρα όλος ο εξοπλισμός θα είχε

Page 287: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

φορτωθεί στο ειδικά ναυλωμένο λεωφορείο.Όμως εξακολουθούσε να εκκρεμεί η κουβέντα τους για το

κλεμμένο βιολί.«Κάποια άλλη φορά», συμφώνησαν και άρχισαν να

ντύνονται βιαστικά. Η Σάμερ βγήκε τρέχοντας από το κτίριο,γυρίζοντας για να του στείλει ένα πεταχτό φιλί, κι ο Ντόμινικαισθάνθηκε απαίσια που δεν είχαν βρει την ευκαιρία ναμιλήσουν πραγματικά αυτό το πρωί.

Γι’ αυτό που είχε συμβεί τη νύχτα. Και τότε έριξε μια ματιάστο ρολόι του και αντιλήφθηκε πως του απέμενε σκάρτα μίαώρα περιθώριο πριν από την αναχώρηση του δικού τουτρένου για το ταξίδι της επιστροφής στο Λονδίνο.

Page 288: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

9

Κορίτσια Μαζί

ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΦΤΑΣΩ στο λεωφορείο του συγκροτήματοςτην τελευταία στιγμή.

«Επιτέλους, Σαμ, φοβηθήκαμε ότι δε θα τα κατάφερνες»,είπε ο Κρις μόλις ανέβηκα λαχανιασμένη.

Η Φραν μού έριξε μια ανήσυχη ματιά κι εγώ της απάντησαμε ένα σχεδόν ανεπαίσθητο νεύμα, μια βουβή κίνηση για νατης δείξω πως ήμουν εντάξει, παρακαλώντας τηνταυτόχρονα να μην το κάνει θέμα.

Καθόταν δίπλα στον Κρις. Είχε κουλουριαστεί πάνω στοκάθισμα, με το κεφάλι ακουμπισμένο στον ώμο του. Και οιδύο αποκοιμήθηκαν λίγη ώρα αφότου ξεκινήσαμε. Η Έλα καιο Τεντ κοιμόνταν ήδη, όπως και η Μαρίγια. Ο Μπάλντο καιο Άλεξ μού χαμογέλασαν και μου έγνεψαν φιλικά, όμως καιοι δύο έδειχναν τόσο ταλαιπωρημένοι όσο αισθανόμουν κιεγώ. Πρέπει να ήταν κουραστική νύχτα για όλους μας.

Αναρωτήθηκα πώς να την είχαν περάσει. Δεν ήθελα νασκέφτομαι τα ενδιαφέροντα της αδερφής μου, και δενμπορούσα να φανταστώ ότι ο Κρις ήταν τύπος που θα έκανετράμπα συντρόφους. Ήταν μονογαμικός χαρακτήρας. Η Έλακαι ο Τεντ ήταν αρκετά φιλικοί, αλλά δεν έπιαναν κουβέντα

Page 289: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

για τα προσωπικά τους και δεν ήξερα καν αν ήτανετεροφυλόφιλοι, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, αν τα είχανμεταξύ τους ή αν ήταν ασεξουαλικοί. Η Μαρίγια και οΜπάλντο ήταν σίγουρα πλάσματα του πάθους. Την εποχήπου συγκατοικούσαμε σπάνια περνούσε νύχτα ή πρωινό πουδεν είχα αποκοιμηθεί ή ξυπνήσει με τους ήχους τωνπεριπτύξεών τους. Το κατά πόσο θα αισθάνονταν άνετα ναεκδηλώσουν τα αμοιβαία αισθήματά τους τόσο δημόσια όσοθα μπορούσε να συμβεί στο Les Chandelles, το περίφημογαλλικό κλαμπ ανταλλαγής συντρόφων, ήταν κάτι που δενμπορούσα καν να υποθέσω. Όσο για τον Άλεξ, φανταζόμουνπως είχε επιστρέψει στη βάση μας νιώθοντας το λιγότεροαμήχανα στη σκέψη πως οι γονείς του το γλεντούσαν έτσι,αλλά μπορεί να ήταν περισσότερο ανοιχτόμυαλος απ’ ό,τινόμιζα εγώ. Ήταν κάτι που θα με ενδιέφερε να το συζητήσω,ίσως με τη Μαρίγια ή με τον Έντουαρντ και την Κλαρίσα. Όχιαυτή τη στιγμή πάντως.

Εξακολουθούσα να φοράω τα χθεσινά ρούχα. Δεν είχαπρολάβει καν να μπω στο ντους, πόσω μάλλον να χτενιστώ ήνα μακιγιαριστώ. Είχα αργήσει να κοιμηθώ, γαληνεμένη,απολαμβάνοντας την αίσθηση του να πλαγιάζω δίπλα στονΝτόμινικ.

Ελάχιστα είχαμε μιλήσει. Δεν είχαμε προλάβει. Περάσαμετη νύχτα στο κρεβάτι μαζί, και ήταν πραγματικά υπέροχα,όπως πάντα. Ταιριάξαμε λες και δεν είχαμε χωρίσει στιγμή,ζήσαμε τη δική μας, απόλυτα προσωπική μορφή έρωτα χωρίς

Page 290: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

να χρειαστεί να πούμε λέξη.Όμως δε μου είχε δοθεί η ευκαιρία να του πω πώς

αισθανόμουν. Ούτε καν να καταλήξω στο τι ακριβώς ένιωθα.Τελικά έπρεπε να ντυθώ, να τον αποχαιρετίσω με ένα φιλίστον αέρα και να φύγω τρέχοντας για να προλάβω τολεωφορείο, σαν κυνηγημένη. Τώρα με περίμενε η μεγάληδιαδρομή ως τις Βρυξέλλες, έχοντας ελάχιστα πράγματα ναμε βοηθήσουν να ξεχνιέμαι, πέρα από τις σποραδικέςκουβέντες με τα άλλα μέλη του συγκροτήματος, όποτεάνοιγαν τα μάτια τους, τα τοπία που περνούσαν και χάνοντανμπροστά από τα παράθυρα καθώς ταξιδεύαμε μέσα απόπόλεις μεγάλες και μικρές, κι εγώ δεν μπορούσα να σκεφτώτίποτ’ άλλο πέρα από τον Ντόμινικ.

Τα χείλη μου ήταν ακόμη πονεμένα από την αψάδα τωνφιλιών του, για να μη σχολιάσω καν τις ρώγες μου, οι οποίες,εκτός από πονεμένες, ήταν και πρησμένες και μελανιασμένεςστα σημεία όπου τα δόντια του είχαν χαράξει την επιδερμίδαμου. Εξακολουθούσα να είμαι υγρή, αφού είχα αρχίσει νασκέφτομαι την επιστροφή στο κρεβάτι του με το πουσηκώθηκα από αυτό, και πέρα από το σωματικό πόνο και τηλύπη, με είχε καταλάβει η ανάγκη να είμαι μαζί του, μιαανάγκη που αμφέβαλλα αν επρόκειτο κάποια στιγμή νακαλυφθεί, τουλάχιστον όσο ήμασταν χώρια.

Ήθελα να βρω κάποιο τρόπο να διώξω τις σκέψεις αυτέςαπό το μυαλό μου, ας πούμε να πέσω σε μια πισίνα και νααρχίσω να κολυμπώ ασταμάτητα ή να φορέσω τα αθλητικά

Page 291: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μου και να ξεχυθώ στα μονοπάτια μέχρι ο πόνος τουσώματος να ακυρώσει τον πόνο της καρδιάς.greekleech.infoΑλλά ήταν ανώφελες τούτες οι σκέψεις. Ήμουνυποχρεωμένη να μείνω σε εκείνο το βολικό κάθισμα για τιςεπόμενες πέντε ώρες. Δεν ήταν αρκετός χρόνος για νακοιμηθώ, μα ήταν πάρα πολύς για να καθίσω αμίλητη, χωρίςνα έχω κάτι να απασχολούμαι. Ευχήθηκα να είχα σκεφτεί ναφορέσω σφιχτά τον κορσέ μου κάτω από το μπλουζάκι μου,όπως χθες. Η δυσφορία αυτή κάπως θα μετρίαζε την τρομερήλαχτάρα που σάρωνε το είναι μου σαν αδιάκοπη κραυγή.

Δεν είχα προλάβει καν να τον ρωτήσω για το Μπαγί. Γιανα είμαι ειλικρινής, περισσότερο με ενδιέφερε να ξαναβρώ τονΝτόμινικ παρά το βιολί. Ευχαρίστως θα έχανα το Μπαγίχίλιες φορές για να κερδίσω μία ακόμη ευκαιρία μαζί του. Ανήταν δυνατό να κλείσω συμφωνία με το διάβολο εκείνη τηστιγμή, θα του παραχωρούσα την ψυχή μου και θακατέστρεφα το βιολί με τα ίδια μου τα χέρια αν ήταν έτσι ναγυρίσει κοντά μου ο Ντόμινικ.

Όμως όλα αυτά ήταν μάταια. Είχε πάρει το δρόμο τηςεπιστροφής στο Λονδίνο, στη Λόραλιν. Απ’ όσο τουςγνώριζα και τους δύο, σίγουρα θα είχαν ανοιχτή σχέση. Δενμπορούσα να φανταστώ τη Λόραλιν να νοικοκυρεύεται και,παρά το γεγονός πως ο Ντόμινικ ποτέ δεν έδειχνε ικανός ναξεφύγει τελείως από τη ζήλια του, ήταν ιδιαίτεραανεξάρτητος άνθρωπος. Αμφέβαλλα για το κατά πόσο θασυμφωνούσε σε μια μονογαμική σχέση με οποιαδήποτε

Page 292: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σύντροφο. Ακόμη κι έτσι όμως, εγώ ευχόμουν να ήξερα τισήμαινε για εκείνον η νύχτα που περάσαμε μαζί. Η Λόραλινδεν είχε ίχνος υποταγής μέσα της, επομένως ίσως να ήτανφυσικό για τον Ντόμινικ να πάει με κάποια που εκτιμούσεαυτή τη στάση. Να το διασκεδάσει με μια παλιά παρτενέρ του,τίποτα περισσότερο. Αναρωτήθηκα αν θα το έλεγε στηΛόραλιν, αν θα γελούσαν μαζί μου και αν θα έφερναν στονου τους σκηνές με την αφελή οργανοπαίχτρια που γνώρισανκάποτε και που γούσταρε το ζόρικο σεξ ενώ δεν είχε ίχνοςρομαντισμού μέσα της. Ε, λοιπόν, η αλήθεια ήταν πως έτσιμου άρεσε το σεξ, αλλά μονάχα με τον κατάλληλο άνθρωπο,και ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Ντόμινικ. Χωρίς αυτόν,πιθανόν να κατέληγα για την υπόλοιπη ζωή μου σε σχέσειςσαν κι εκείνη που είχα με τον Σιμόν. Σχέσεις βασισμένες στηφιλία και τίποτα παραπάνω. Δεν ήθελα να πληγώσω ποτέξανά κάποιον έτσι όπως είχα πληγώσει τον Σιμόν, συνεπώςδε σχεδίαζα να δοκιμάσω την τύχη μου στα ραντεβού.

Η Λούμπα, πάλι, είχε δείξει να ενδιαφέρεται πολύ για τονΝτόμινικ, κι εγώ αισθάνθηκα τεράστια ευγνωμοσύνη που δεθέλησε να ασχοληθεί περισσότερο μαζί της ή να πάει στοκλαμπ ανταλλαγής συντρόφων. Το να τον μοιραστώ μεκάποια άλλη ήταν το τελευταίο που ήθελα τη δεδομένηστιγμή, όσο η όποια σχέση εξακολουθούσαμε να έχουμεφάνταζε τόσο αβέβαιη, τόσο εύθραυστη. Ακόμη κι αν δεν είχεθελήσει να περάσουμε χρόνο μαζί, αν τον έβλεπα να πηγαίνειμε κάποια άλλη, θα με τσάκιζε.

Page 293: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Είχαμε προγραμματισμένη εμφάνιση για εκείνο το βράδυ· νέασυναυλία, νέα πόλη. Φόρεσα τα αθλητικά μου με το πουμπήκαμε στο ξενοδοχείο, κατέβηκα με το μετρό στο κέντροτης πόλης και έτρεξα λίγο στο Πάρκο των Βρυξελλών,μπροστά από τα ανάκτορα και τις πρεσβείες, διοχετεύονταςστα μονοπάτια όλη την ένταση που είχε συσσωρευτεί στηδιάρκεια του ταξιδιού.

Όταν τηλεφώνησε ο Ντόμινικ, παραλίγο να μηναπαντήσω. Όχι πως δεν ήθελα να του μιλήσω. Το αντίθετο.Ευχόμουν να μπορούσα να συλλάβω τον ήχο της φωνής τουγια να τον ακούω ξανά και ξανά με το νου μου, όμωςφοβόμουν το τι μπορεί να μου έλεγε και τι θα του απαντούσαεγώ. Είχαμε τόσα πολλά να συζητήσουμε κι εγώ ποτέ μου δεντα πήγα και πολύ καλά με τα τηλέφωνα – η απόσταση έκανετις σκέψεις μου να σκορπίζουν σαν τα φύλλα στον άνεμο, μουήταν δύσκολο να εκφράσω τα συναισθήματά μου.

Και οι δύο μαζί ζήτημα ήταν αν μιλήσαμε περισσότερααπό πέντε λεπτά, και τίποτα απ’ όσα ειπώθηκαν δενξεκαθάριζε κάτι ούτε υπονοούσε πώς θα μπορούσαμε νασυνεχίσουμε τη σχέση μας ή έστω αν απέμενε κάποια σχέσηγια να συνεχιστεί. Σύντομα θα ταξίδευε στην Ισπανία, για ναπροωθήσει το βιβλίο του με πρωταγωνίστρια την Ελένα. Είχεκάποια νέα να μου πει σχετικά με το βιολί, πληροφορίες οιοποίες άφηναν να εννοηθεί ότι ο Βίγκο ενδεχομένως νακρυβόταν πίσω από την κλοπή. Κατά κάποιο τρόπο, δε μουέκανε εντύπωση αυτό. Από την αρχή είχα την υποψία. Όμως

Page 294: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

στεναχωριόμουν τόσο πολύ για τον Ντόμινικ, ώστε ηαπώλεια του βιολιού απλώς ερχόταν να συνδυαστεί με τηναπώλεια εκείνου, και η λαχτάρα μου τόσο γι’ αυτόν όσο καιγια το Μπαγί σχημάτιζε μια συμπυκνωμένη οργή μέσα μου,μια κατάθλιψη που μου ήταν αδύνατο να αποτινάξω.

Δεν ήξερα πώς να χειριστώ την κατάσταση με τον Βίγκο.Απ’ όπου κι αν το έπιανα, ήταν ένα πρόβλημα από το οποίοδε θα μπορούσα να απεμπλακώ εύκολα. Αν τον έθιγα, ίσωςαπέσυρε την υποστήριξή του προς τους Groucho Nights, καιτότε θα ήμουν υπεύθυνη για το γκρέμισμα των ονείρων τουΚρις. Αν δεν έκανα κάτι, το πιθανότερο ήταν να χάσωοριστικά το Μπαγί. Κι αν συνέχιζα να ζητάω τη βοήθεια τουΝτόμινικ, θα ήταν σαν να του υπενθύμιζα διαρκώς ότιπλάγιαζα με τον τύπο που είχε κλέψει το δώρο που εκείνοςμου είχε κάνει.

Δεν έκλεισα μάτι εκείνη τη νύχτα. Έμεινα ξαπλωμένη στοκρεβάτι, να κοιτάζω τους αδιάφορους τοίχους του δωματίουστο ξενοδοχείο, ελπίζοντας πως θα μου ερχόταν κάποια ιδέαικανή να με απαλλάξει από όλα μου τα προβλήματα.Μάταια. Σηκώθηκα πολύ νωρίς το πρωί, φόρεσα τα αθλητικάπαπούτσια μου και βγήκα για να εκτονώσω τον εκνευρισμόμέσα από τα πόδια μου, επιβραδύνοντας το ρυθμό καισυνεχίζοντας με περπάτημα όταν άρχισαν να πονάνε τακαλάμια μου. Δε με ενοχλούσε ο πόνος, με βοηθούσε να μησκέφτομαι τον Ντόμινικ, αλλά ο φόβος μήπως πάθω ζημιάστα πόδια και αναγκαστώ να ξεκουραστώ για ένα μήνα ή και

Page 295: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

περισσότερο περιόρισε τις προσπάθειές μου σε πιο φρόνιμαεπίπεδα.

Αυτή τη φορά θυμήθηκα να φορέσω τον κορσέ για τοταξίδι. Άλλες οχτώ ώρες δρόμο με το λεωφορείο, μεπροορισμό το Βερολίνο.

Ήταν νωρίς το βράδυ όταν φτάσαμε στο Βερολίνο. Θαμέναμε στο μητροπολιτικό διαμέρισμα Νόικελν, κοντά στοFestaal Kreuzberg, όπου θα κάναμε την πρώτη μας εμφάνισητο επόμενο βράδυ. Το Βερολίνο ήταν η πρώτη πόλη όπουείχαμε κλεισμένες εμφανίσεις για δύο διαδοχικές βραδιές. ΗΣούζαν κατάφερε με κάποιο τρόπο να στείλει μία από τιςφωτογραφίες του Γκρέισον σε μερικά γνωστά γερμανικάμουσικά περιοδικά, μια φωτογραφία τόσο πικάντικη όσοέπρεπε, με εμένα να κρατάω το βιολί σαγηνευτικά, ντυμένη μετο κολάν της Φραν, το δερμάτινο μπουφάν και τις Louboutinγόβες μου. Η σόλο μουσική μου ήταν ήδη δημοφιλής εδώκαι οι Groucho Nights υπόσχονταν ένα συνδυασμό κλασικήςμουσικής, σεξ και ροκ εν ρολ – με το συνδυασμό νααποδεικνύεται πετυχημένος, δεδομένου ότι τα εισιτήρια είχανεξαντληθεί.

Το αποτέλεσμα ήταν να έχει η μπάντα καλή διάθεση,οπότε κανονίσαμε ένα μικρό διάλειμμα και μερικές επιπλέοννύχτες παραμονής στο Βερολίνο. Ήταν η πρώτη φορά στηδιάρκεια της περιοδείας που θα είχαμε την ευκαιρία νακυκλοφορήσουμε στην πόλη σαν πραγματικοί τουρίστες αντί

Page 296: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

απλώς να παίξουμε και στη συνέχεια να αναχωρήσουμε γιατον επόμενο προορισμό μας.

Η Φραν, προσεκτική με τα χρήματα όπως πάντα, μας είχεκλείσει δωμάτια σε ένα οικονομικό ξενοδοχείο, το οποίοδιέθετε και ασφαλή χώρο φύλαξης για τον εξοπλισμό, πουδεν μπορούσαμε να αφήσουμε στο λεωφορείο τη νύχτα. Τοξενοδοχείο βρισκόταν σε ένα σχετικά ήσυχο δρόμο, μεκατοικίες κυρίως, απέναντι από ένα στριφογυριστό κανάλιόπου έπλεαν ήσυχα κύκνοι και ζευγάρια περπατούσανπιασμένα χέρι χέρι κάτω από τα δέντρα. Η μυρωδιά ζύμης,κρέατος και μπαχαριών αναδιδόταν σαν σύννεφο από τοτουρκικό εστιατόριο δίπλα μας.

Έπεσα στο κρεβάτι με το που φτάσαμε στο ξενοδοχείο καικοιμήθηκα κανονικά εκείνη τη νύχτα, για πρώτη φορά έπειτααπό μέρες. Ίσως αυτό που με βοήθησε να χαλαρώσω ήταν ηανάμνηση της φωνής του Ντόμινικ ή ακόμη κι η σκέψη πωςμπορεί να τον ξανάβλεπα, μπορεί να καταφέρναμετουλάχιστον να μείνουμε φίλοι.

Ο χώρος στον οποίο θα παίζαμε βρισκόταν σε ένα δρόμοκάτω από μια σιδηροδρομική γέφυρα, απέναντι από μιααντιπροσωπία αυτοκινήτων. Απέξω δεν έλεγε κάτι ιδιαίτερο,υπήρχε μονάχα μια μικρή επιγραφή με το όνομά του. Όμως,μέχρι να έρθει η ώρα που θα ανεβαίναμε στη σκηνή,ολόκληρο το μαγαζί παλλόταν. Ο χώρος ήταν αποκλειστικάγια όρθιους, και ήταν τόσοι πολλοί οι άνθρωποι που είχανκαταφέρει να στριμωχτούν στον εξώστη, ώστε ανησυχούσα

Page 297: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μήπως μας έρθει όλη η κατασκευή στο κεφάλι. Νωρίτεραείχαμε αντιμετωπίσει κάποια θέματα με τον ήχο καικαθυστερήσαμε κάπως να ξεκινήσουμε. Μέχρι ναεμφανιστούμε στη σκηνή ο κόσμος χτυπούσε τα πόδια κάτωκαι ούρλιαζε.

Ήταν η πρώτη βραδιά που ξεμείναμε από ταπρογραμματισμένα τραγούδια για το μπιζάρισμα, καιχρειάστηκε να παίξουμε ένα ακόμη χωρίς να το έχουμεδουλέψει για να μας αφήσουν να κατέβουμε από τη σκηνή.

Είχαμε μαζέψει όλα μας τα πράγματα και σχεδιάζαμε ναπάμε στην πόλη, όταν άκουσα μια γνώριμη φωνή να μεφωνάζει στο προαύλιο.

«Χαθήκαμε, φιλενάδα».Γύρισα αμέσως στο άκουσμα της χαρακτηριστικής,

νεοϋορκέζικης προφοράς.Ήταν η Λόραλιν, η οποία στεκόταν μπροστά μου ντυμένη

με στενό τζιν παντελόνι, σήμα κατατεθέν της, ένα απλόάσπρο μπλουζάκι και γόβες στιλέτο. Προφανώς δε φορούσεσουτιέν. Πρέπει να ήταν η μόνη γυναίκα που ήξερα ότικυκλοφορούσε χωρίς σουτιέν, αλλά απ’ ό,τι φαινόταν εκείπου εγώ απολάμβανα το αντίθετο άκρο, το σφίξιμο τουκορσέ, η Λόραλιν προτιμούσε την ελευθερία που πρόσφερε ηαπουσία κάθε περιορισμού, όπως επίσης τις αντιδράσεις τωνπεραστικών που έβλεπαν καθαρά τις τρυπημένες ρώγες της.Το στήθος της ήταν από εκείνα που έδειχναν όμορφα ακόμηκαι χωρίς τη στήριξη ενός σουτιέν, κι εγώ τη ζήλευα λιγάκι γι’

Page 298: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αυτό.Αρχικά ενθουσιάστηκα που ένα οικείο πρόσωπο είχε

ταξιδέψει τόσο μακριά για να μας δει να παίζουμε, όμως ηχαρά μου μετατράπηκε σε σαστιμάρα και φόβο ότανθυμήθηκα πως είχε σχέση με τον Ντόμινικ, στο πλευρό τουοποίου είχα περάσει τη νύχτα στο ξενοδοχείο του Παρισιού,πριν από λίγες μέρες.

Η έκφραση του προσώπου της οπωσδήποτε δεν έδειχνεπως είχε έρθει εδώ πέρα θυμωμένη, να με κατηγορήσει ότιπήγα να της φάω τον άντρα. Αν μη τι άλλο, έμοιαζεκαταχαρούμενη που με έβλεπε. Εγώ, πάλι, δεν ήξερα τι να πωή τι να κάνω, οπότε απέμεινα να στέκομαι εκεί, με το στόμαανοιχτό, να την κοιτάζω σαν χάνος.

«Ποπό», έκανε, «εντάξει, το ήξερα πως είσαι κομματάκιψυχρή, αλλά θα καθίσεις έτσι, σαν ξύλο, να με κοιτάς;»

«Συγνώμη», είπα, «με αιφνιδίασες. Σ’ ευχαριστώ πουήρθες να παρακολουθήσεις τη συναυλία».

Η Λόραλιν έπλεξε τα χέρια της γύρω μου και με έσφιξεπάνω της, έτσι που ένιωσα το στήθος της να πιέζεται πάνωστο δικό μου.

«Ήσουν καταπληκτική», συνέχισε. «Ποιος να τοφανταζόταν πως το κορίτσι του Ντόμινικ που έπαιζε κλασικήμουσική θα μετατρεπόταν σε ροκ γκόμενα, ε;»

«Το κορίτσι του Ντόμινικ;»«Αυτός πού βρίσκεται, για να ’χουμε καλό ρώτημα; Εγώ

περίμενα να τον δω μπροστά μπροστά, να σε χειροκροτεί. Τον

Page 299: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

έψαχνα όλο το βράδυ».«Νόμιζες πως θα ήταν εδώ, μαζί μου; Εγώ υπέθεσα πως

θα ήταν στο Λονδίνο, με σένα», πρόσθεσα σαστισμένη.«Μπα, όχι. Έλειπα στο εξωτερικό. Γύρισα και βρήκα το

σπίτι άδειο κι είπα να έρθω να τον βρω. Ποτέ δε μου άρεσε ναμένω μόνη», είπε, σφίγγοντας ξανά το μπράτσο μου, σαν ναήθελε να βεβαιωθεί πως ήμουν αληθινή. «Μη μου πεις ότιέφτασε μέχρι το Παρίσι και δε σου είπε ότι είναι τρελάερωτευμένος μαζί σου;»

«Τι είναι αυτά που λες; Δεν είστε ζευγάρι εσείς οι δύο;»«Μην ακούω κουλά. Δυο καλοί φίλοι είμαστε... εντάξει,

όχι μόνο φίλοι. Δεν έχω θέμα με τους άντρες, ξέρεις, κάποιεςφορές είναι πολύ γοητευτικοί, κι ο Ντόμινικ σαφώς διαθέτειορισμένα πολύ χρήσιμα ταλέντα». Μου έκλεισε με νόημα τομάτι όταν έκανε εκείνο το τελευταίο σχόλιο.«Μακροπρόθεσμα όμως δεν είναι ο τύπος μου. Εκτός κι ανκάτι τέτοιοι βρίσκονται κάτω από τα τακούνια μου. Μπορούννα γίνουν ωραία κατοικίδια αν τους εκπαιδεύσεις σωστά,αλλά δε νομίζω πως θα κρατούσα έναν δίπλα μου γιαπάντα».

Η πληροφορία αυτή έκανε τα γόνατά μου να λυγίσουν.Κάθισα αδύναμα σε ένα από τα εξωτερικά τραπέζια, την ώραπου η Λόραλιν έσκυβε για να με κοιτάξει στα μάτια, έτσι πουτα μακριά της πόδια δίπλωσαν, σαν ακρίδας.

«Σοβαρά νόμιζες ότι είχαμε σχέση;» ρώτησε, πιοκαλοσυνάτα αυτή τη φορά, απομακρύνοντας τα μαλλιά που

Page 300: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

είχαν πέσει στο πρόσωπό μου για να με κοιτάξει στα μάτια.«Ναι, έτσι μου είπε ο Ντόμινικ».«Να φανταστώ ότι κι εσύ του είπες πως είσαι μαζί μ’

εκείνο τον αστέρα της ροκ, με τον οποίο μαθαίνω πως κάνειςπαρέα τον τελευταίο καιρό;»

«Ναι, αυτό του είπα».«Εσείς οι δύο έχετε βαλθεί να μου σπάσετε να νεύρα, να το

ξέρεις. Περήφανοι κι οι δυο σας, αλλά δε βλέπετε την τύφλασας. Όταν έμαθα πως θα πήγαινε στο Παρίσι για ναπαρακολουθήσει την πρεμιέρα σου, σκέφτηκα πως επιτέλουςλογικεύτηκε, αλλά μάλλον κακώς πίστεψα πως ήταν ικανόςνα αλλάξει μυαλά».

Η Λόραλιν δεν ήταν ζευγάρι με τον Ντόμινικ. Αυτό άλλαζετα πάντα. Τότε γιατί στην ευχή μου είχε πει εκείνος τοαντίθετο; Επειδή του είχα πει πρώτα εγώ ότι περνούσα τιςνύχτες μου με τον Βίγκο Φρανκ, αν δεν το είχε διαβάσει ήδηστα κουτσομπολίστικα περιοδικά. Αναθεμάτισα για μίαακόμη φορά τον εαυτό μου, για εκείνο το πείσμα μου που μιαζωή με έβαζε σε μπελάδες και την πλήρη αδυναμία μου ναδώσω στους ανθρώπους να καταλάβουν πόσο πολύ τουςνοιαζόμουν. Γιατί δεν μπόρεσα να του πω, πολύ απλά, πώςένιωθα;

Έγειρα το κορμί μου ακόμη περισσότερο, ακουμπώντας τοκεφάλι στις παλάμες μου, λες και θα μπορούσα να γυρίσω τοχρόνο πίσω αν συγκεντρωνόμουν αρκετά.

«Μάλιστα», είπε η Λόραλιν. Την είδα να μισοκλείνει τα

Page 301: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μάτια, αναγνώρισα τον τόνο της φωνής της. Είχε περάσει στορόλο της αφέντρας. Τη ζήλευα και γι’ αυτό το κομμάτι τουεαυτού της, για το ότι ήταν πάντοτε τόσο ασφαλής,συμφιλιωμένη με τον εαυτό της και τις επιθυμίες της. Δενέδειχνε να προβληματίζεται καθόλου για το είδος τουανθρώπου στο οποίο είχε εξελιχθεί ούτε για τους λόγους πουείχε συμβεί αυτό. Απλώς το απολάμβανε.

«Πρέπει να συνέλθεις και να μπεις σε μια σειρά, αλλιώς θατο κάνω εγώ για σένα, και δε γίνεται να μείνουμε εδώ πέραόλη τη νύχτα. Πού έχουν πάει τα άλλα μέλη τουσυγκροτήματος;»

«Το πιθανότερο είναι να έχουν στήσει πάρτι στακαμαρίνια, αλλιώς θα έχουν γυρίσει στο ξενοδοχείο. Δε θατους λείψω όμως».

«Πάψε να λυπάσαι τόσο τον εαυτό σου. Πες τους ότισυνάντησες τυχαία μια παλιά σου φίλη, για να μη νομίσουνότι σε απήγαγε κανένας τρελαμένος θαυμαστής, κι έλα ναπιούμε κάτι, να μου πεις τα βάσανά σου».

Έπλεξε το μπράτσο μου γύρω από το δικό της και μεέβγαλε στους δρόμους του Κρόιτσμπεργκ. Ήταν ακόμησχετικά νωρίς, για τα μέτρα της Βόρειας Ευρώπης. Αντίθεταμε τους Λονδρέζους, οι Βερολινέζοι δεν έτρεχαν για ναπρολάβουν τα τελευταία δρομολόγια του μετρό ταμεσάνυχτα, ούτε είχαν παμπ που έκλειναν στις έντεκα,επομένως τα περισσότερα πάρτι δεν ξεκινούσαν καν πριν απότις δώδεκα, το νωρίτερο, και για να ανέβουν οι ρυθμοί η ώρα

Page 302: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πήγαινε δύο. Εγώ, πάλι, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν ναπάω στο ξενοδοχείο και να κοιμηθώ, να κουλουριαστώ καινα αφεθώ στη δυστυχία μου.

«Πρώτα», είπε η Λόραλιν, «φαγητό. Είναι πολύδυσκολότερο να αισθάνεσαι μίζερη με γεμάτο στομάχι».

Πήγαμε σε ένα μαγαζί που έμενε ανοιχτό μέχρι αργά, στηγωνία δίπλα στο κανάλι, και η Λόραλιν παράγγειλε πίτσα,δύο λουκάνικα με κάρι και μία μερίδα τηγανητές πατάτες.

«Μη μου ζαρώνεις τη μύτη», είπε, καθώς έπιασε τηνκρυφή σκέψη μου κατά πόσο ήταν φρόνιμο να προσθέτειςσάλτσα κάρι πάνω σε λουκάνικο, «είναι πεντανόστιμα».

Είχε δίκιο. Το φαγητό ήταν καλό, θερμαντικό και βελτίωσεαρκετά τη διάθεσή μου.

«Λοιπόν», είπα. «Πες μου τα πάντα. Πώς και βρέθηκεςεδώ, στο Βερολίνο; Έκανες τόσο ταξίδι για να με δεις;»

«Χρειάστηκε να φύγω άρον άρον από το Λονδίνο. Οαδερφός μου είχε κάποιο θέμα, κι έτσι επέστρεψα στη ΝέαΥόρκη για μερικές εβδομάδες».

«Α. Λυπάμαι που το ακούω».Η Λόραλιν ανασήκωσε τους ώμους της. Έπιανε τις

τηγανητές πατάτες τρεις τρεις και τις χρησιμοποιούσε για νασκουπίζει τη σάλτσα κάρι που απέμενε στο πιάτο της. Εγώήμουν τόσο ταραγμένη, που δεν είχα ιδιαίτερη όρεξη, πάντωςκατάφερα να φάω το περισσότερο από το λουκάνικό μου. Ησάλτα ήταν ένας περίεργος συνδυασμός κάρι και γλύκας,περισσότερο ζάχαρη παρά μπαχαρικά είχε, όμως τελικά το

Page 303: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό.«Οικογενειακές υποθέσεις. Όλα είναι εντάξει πλέον.

Έλαβα μερικά μηνύματα από τον Ντόμινικ το διάστημα πουέλειπα. Εσείς οι δύο μοιάζετε πάρα πολύ, ξέρεις, έτσι και δενέχετε κάποιον να σας συνεφέρει, κόβετε φλέβα, οπότε τονέχω από κοντά». Με κοίταζε επίμονα με τα διαπεραστικάγαλάζια μάτια της, προσπαθώντας να διαβάσει τηναντίδρασή μου. Εγώ, πάλι, κρεμόμουν από την κάθε τηςλέξη, ευχόμουν να μπει στο θέμα και να μάθω περισσότεραγια τον Ντόμινικ.

Η Λόραλιν ήπιε μια γερή γουλιά από το αναψυκτικό της,αφήνοντας την άκρη από το καλαμάκι κατακόκκινη από τοκραγιόν της, και συνέχισε. «Μου ανέφερε κάποιο θέμα πουείχε προκύψει με το βιολί σου και μου μίλησε για τομυθιστόρημα που δουλεύει αυτό τον καιρό.greekleech.infoΑντιμετώπιζε τεράστιες δυσκολίες και με αυτό, ξέρεις. Τοπρώτο το έγραψε νεράκι, όταν περιέγραφε εσένα. Τώρα πουέχει καθίσει να γράψει για το βιολί σου είναι σαν να έβγαλεξανά φτερά. Αυτό δε σου λέει κάτι;»

Είχα απομείνει να την κοιτάζω απορημένη. «Εγώ νόμιζαπως απλώς χρειαζόταν ένα γυναικείο χαρακτήρα για να τουβγει η πλοκή και πως ήμουν η πρώτη που του ήρθε στομυαλό».

«Ακριβώς. Ήσουν η πρώτη που του ήρθε στο μυαλό. Έχειπεράσει δύο χρόνια να σε σκέφτεται, κάθε μέρα. Κι ακόμη δενέχει καταφέρει να σε βγάλει από το μυαλό του».

Page 304: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Ούτε κι εγώ έπαψα να τον σκέφτομαι», παραδέχτηκααποκαρδιωμένη, και μπούκωσα μια χούφτα πατάτες, παρότιείχα πάψει να πεινάω μετά τις πρώτες μπουκιές. Οι πατάτεςαυτές έμοιαζαν με ροδέλες κρεμμυδιού, μονάχα που ήταν πιοκόκκινες, λες κι είχαν πασπαλιστεί με πάπρικα.

«Εξήγησέ μου ένα πράγμα τότε», είπε η Λόραλιν,σκουπίζοντας τα δάχτυλά της προσεκτικά με μιαχαρτοπετσέτα. Είχε βάψει τα νύχια της κατακόκκινα, για ναταιριάζουν με το κραγιόν της.

«Ναι;»«Γιατί δεν ανοίγεις το στοματάκι σου να του το πεις; Να

του πεις ότι είσαι ερωτευμένη μαζί του;»«Δεν ξέρω... Απλά... Να, ξέρω πως του αρέσει να έχει

αυτός τον έλεγχο. Δεν ήθελα να το πω εγώ πρώτη».«Μαλακίες. Εδώ δε μιλάμε για το ποιος έχει τον έλεγχο.

Άσε που πρέπει να είσαι η λιγότερο υποταγμένη υποτακτικήπου έχω γνωρίσει ποτέ. Περισσότερο σε από κάτω φέρνεις».

«Από κάτω;»«Ναι. Γουστάρεις όταν είναι ο άλλος από πάνω, όταν

κυριαρχεί πάνω σου, με ή χωρίς τη συναισθηματική επαφή.Απλά έτσι θες το σεξ».

«Μάλλον. Όμως δεν είναι το ίδιο με κανέναν άλλο παράμόνο με τον Ντόμινικ. Με τους άλλους είναι απλώς... σεξ.Με τον Ντόμινικ είναι κάτι περισσότερο».

«Έτσι είναι όταν πηδάς κάποιον με τον οποίο είσαιερωτευμένη. Καλά, δεν είχες ερωτευτεί ποτέ;»

Page 305: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Σκέφτηκα την ερώτησή της. Έφερα στο νου μου τονΒίγκο, τον Σιμόν, τον Ντάρεν, τον Γουίλ, έναν τύπο που ταείχα στη Νέα Ζηλανδία, προτού ταξιδέψω στο εξωτερικό. Τοπερισσότερο που θα μπορούσα να πω ήταν ότι τους είχα μιαιδιαίτερη συμπάθεια. Τον Σιμόν θεωρούσα πως τον είχααγαπήσει πραγματικά. Σεξουαλικά όμως δεν είχαμε το ίδιοδέσιμο, και υπήρχαν φορές που τον ένιωθα περισσότερο σαναδερφό παρά σαν εραστή.

«Όχι, δεν το νομίζω».Κούνησε το κεφάλι της σαν να μην πίστευε στα αφτιά της.«Διόλου παράξενο που συναισθηματικά έχεις παραμείνει

κομματάκι ανώριμη, φαντάζομαι», είπε αναστενάζοντας.Κοίταξε το άδειο της πιάτο απογοητευμένη και μετά το

φαγητό που είχε απομείνει στο δικό μου. «Αμαρτία να πάειχαμένο», αποφάσισε και κάρφωσε το υπόλοιπο λουκάνικο μετο πιρούνι της.

«Πόσο θα μείνεις στο Βερολίνο;» τη ρώτησα, ελπίζονταςπως έτσι θα παύαμε να συζητάμε την ερωτική μου ζωή.

«Δεν ξέρω», απάντησε. «Δεν έχω κανονίσει ακόμηξενοδοχείο. Μπήκα στο πρώτο αεροπλάνο που βρήκαδιαθέσιμα εισιτήρια όταν γύρισα και βρήκα το σπίτι στοΧάμπστεντ άδειο. Δεν άντεχα να μείνω μόνη. Υπέθεσα πως οΝτόμινικ θα σε είχε ακολουθήσει εδώ. Έλεγα να βολευτώ εκείπου θα έμενε η μπάντα σας ή να περάσω το βράδυγλεντώντας, να γλιτώσω τα έξοδα. Τη χθεσινή νύχτα τηνπέρασα με μια κοπέλα που πέτυχα στο Roses, ωραία ήταν,

Page 306: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αλλά δεν κράτησα το τηλέφωνό της».Σήκωσε το κεφάλι και μου έκλεισε το μάτι, μασώντας την

τελευταία μπουκιά λουκάνικου. «Τώρα που είδα σε τικατάσταση βρίσκεσαι δεν μπορώ να σε αφήσω μοναχούλασου εδώ, μπορώ;»

«Δε χρειάζομαι κηδεμόνα», απάντησα κοφτά, καθώς είχααρχίσει να εκνευρίζομαι.

«Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά σου, Σάμερ, είσαιυπερβολικά περήφανη και υπερβολικά πρόθυμη να ταβγάλεις πέρα μόνη σου. Πρέπει να μάθεις να αφήνεις τουςανθρώπους να σε πλησιάσουν. Είμαι σίγουρη πως πίσω απόαυτή τη σκληρή όψη κρύβεται ένας πολύ τρυφερόςάνθρωπος».

«Κοίτα, μπορείς να μείνεις μαζί μου, έχω διπλό κρεβάτι, σ’ένα ξενοδοχείο εδώ παρακάτω».

«Μια χαρά βολεύει αυτό», δέχτηκε, χαμογελώνταςπονηρά. «Αλλά δε νομίζω πως είναι ανάγκη να πάμε απότώρα στο κρεβάτι. Το Βερολίνο είναι ένα ατελείωτο πάρτι.Έχω περάσει απ’ όλα τα μπαρ σε αυτή την πλευρά της πόλης,όμως είναι ένα ακόμη που θέλω να δοκιμάσω, εδώ κοντά, ανπάρουμε ταξί».

«Φοβάμαι πως δεν έχω όρεξη για διασκέδαση».«Τα ίδια χάλια με τον Ντόμινικ είσαι κι εσύ. Ούτε κι αυτός

θέλει να βγαίνει, κι όταν με τα πολλά ξεκουνιέται, πίνειαναψυκτικό. Κάνε μου τη χάρη. Μη φανταστείς πως θα τοξενυχτήσουμε. Λίγο χορό, ένα ποτάκι, ίσα για να ξεχάσεις τις

Page 307: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

στεναχώριες σου».Η Λόραλιν δεν είχε σταματημό έτσι κι έπαιρνε μπροστά, κι

εγώ δεν είχα τη δύναμη να την αποτρέψω. Έτσι, συμφώνησανα την ακολουθήσω, παρόλο που η ώρα κόντευε ήδη μία.

«Θα χορτάσεις ύπνο όταν πεθάνεις», μου απάντησε όταντης θύμισα τι ώρα ήταν. Η Λόραλιν δεν καθόταν να τοσυζητήσει, διέταζε, κι εγώ ένιωθα τις άμυνές μου ναυποχωρούν υπό το βάρος των εντολών της.

«Δεν έχω τίποτα να βάλω», της κλαύτηκα.Μισόκλεισε τα μάτια της, σαν να με ακτινογραφούσε,

κόβοντάς με από πάνω μέχρι κάτω.«Κορσέ φοράς κάτω από το φόρεμα;»«Ναι, αλλά δε θέλω να τον φορέσω δημόσια».Αγνόησε την απάντησή μου.«Κι οι μπότες σου; Φτάνουν ως τους μηρούς;»Έγνεψα καταφατικά, αποκαρδιωμένη.«Τέλεια λοιπόν».Με οδήγησε στην απέναντι πλευρά του δρόμου και

σταμάτησε ένα ταξί.Δεν άκουσα τη διεύθυνση που έδωσε στον οδηγό, μονάχα

το όνομα του μπαρ: Insomnia.«Ξέρεις γερμανικά;»«Κάτι λίγα. Μια χαρά πάντως για να κυκλοφορώ.

Συμμετείχα σ’ ένα πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών καιπέρασα λίγους μήνες στο Βερολίνο, όταν πήγαινα στολύκειο... Δεν ήμουν αρκετά μεγάλη για να μπω στα καλά

Page 308: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μπαρ τότε, όμως ήμουν αρκετά ψηλή και κατάφερνα ναξεγελάω κάποιους πορτιέρηδες».

Είκοσι λεπτά αργότερα, σταματήσαμε σε ένα δρομάκι,σκοτεινό και ήσυχο, εκτός από την κόκκινη επιγραφή με τοόνομα του κλαμπ και δύο πορτιέρηδες στην είσοδο, οι οποίοιέκοβαν με το βλέμμα τα ζευγάρια που έφταναν εκεί το έναμετά το άλλο.

Μας καλωσόρισε θερμά στην πόρτα η ξανθιά κοπέλα πουεισέπραττε το εισιτήριο. Μας κόζαρε από πάνω μέχρι κάτω,για να δει πώς ήμασταν ντυμένες, οπότε η Λόραλιν της είπεμερικές κουβέντες στα γερμανικά. Η κοπέλα μάς έκανε νόημανα περάσουμε.

Ο διάδρομος της εισόδου ήταν διακοσμημένος στακόκκινα, παντού, το πανανθρώπινο χρώμα του έρωτα, απ’ ό,τιφαινόταν. Στα δεξιά υπήρχε μια γυάλινη προθήκη, όπου ήταντοποθετημένα δύο πορνό DVD και ένα μοβ λάτεξ μπολερό,με λευκό τελείωμα, προς πώληση. Μια αφίσα διαφήμιζε μιαεπικείμενη ειδική βραδιά, με τον τίτλο «Πάρτι με Ούζα».

Η Λόραλιν εν τω μεταξύ είχε καθίσει σε έναν κόκκινοβελούδινο πάγκο που εκτεινόταν κατά μήκος του ενός τοίχουκι έβγαζε τα ψηλοτάκουνά της. Μετά έκανε την κίνηση νακατεβάσει το παντελόνι της.

«Λόραλιν», της είπα αυστηρά, με σφιγμένα δόντια.« Είναι ΟΚ, δεν υπάρχει πρόβλημα», απάντησε.

«Κανονικά, πρέπει να φοράς κάτι σε φετίχ, αλλά είναι αρκετά

Page 309: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

χαλαροί στο ενδυματολογικό κομμάτι. Μπορείς να αλλάξειςεδώ».

Είχε βγάλει το μπλουζάκι της και πατούσε ξανά σταψηλοτάκουνά της, φορώντας μονάχα ένα μαύρο στρινγκ.

«Ειλικρινά, δεν έχω όρεξη για τέτοιο πάρτι».Το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να κάνω σεξ ή να

παρακολουθήσω άλλους να κάνουν σεξ. Ή να χορεύουν,έστω, πόσω μάλλον από τη στιγμή που θα χόρευαν γυμνοί.Αν η Λόραλιν είχε σκοπό να με κάνει να αισθανθώ ακόμηχειρότερα, δε θα μπορούσε να είχε σκεφτεί κάτι καλύτερο.Ίσως να με άφηνε να χωθώ στην γκαρνταρόμπα και νακουλουριαστώ στην εμβρυϊκή στάση όση ώρα εκείνη θα τοδιασκέδαζε χωρίς εμένα.

«Εμπιστέψου με», είπε, «και βγάλε τα ρούχα σου».Είχε έναν αυστηρό τρόπο να μιλάει που δε σήκωνε

αντιρρήσεις, ακόμη κι αν βρισκόμουν σε θέση να τηςαντισταθώ. Μιλούσε πάλι σαν αφέντρα, φαντάζομαι, και στιςαφέντρες, από την εμπειρία μου, είναι ακόμη δυσκολότερο ναπεις όχι απ’ ό,τι στους αντίστοιχους άντρες.

Έβγαλα το φόρεμά μου, ένα υποτονικό λεοπάρ ρούχο,αποκαλύπτοντας ένα ζευγάρι μακριές μπότες, μαύροεσώρουχο και το μαύρο κορσέ μου, που έφτανε κάτω από τοστήθος μου, εκείνον που μου είχε κάνει δώρο ο Ντόμινικ κι οοποίος με ακολουθούσε στα ταξίδια μου και συνοδευόταναπό περισσότερες αναμνήσεις, τόσο επώδυνες όσο καιευχάριστες, απ’ όσες θα ήθελα να θυμάμαι.

Page 310: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Η Λόραλιν με έπιασε από το χέρι και με οδήγησε στοκόκκινο χαλί της σκάλας κι από εκεί στο μπαρ. Μου έδωσεένα σφηνάκι τεκίλα, χωρίς να με ρωτήσει τι ήθελα να πιω.

«Άσπρο πάτο», είπε. «Θα σε βοηθήσει να χαλαρώσεις».Δεν ασχολήθηκα καν με το λεμόνι και το αλάτι, απλώς

κατέβασα με τη μία το σφηνάκι και ακούμπησα το ποτήριστην μπάρα. Κοίταξα ολόγυρα στο χώρο, για να δω σε τικαταστάσεις σκόπευε να με μπλέξει απόψε, κι όλα αυτά στοόνομα της βελτίωσης του κεφιού μου.

Δίπλα στο μπαρ βρισκόταν η πίστα του χορού, όπου ταπράγματα ήταν σχετικά ήσυχα, παρότι η ώρα ήτανπερασμένη.

«Η κοπέλα στην πόρτα είπε πως τα αίματα ανάβουν μετάτις δύο, όταν ανοίγουν τον πάνω χώρο», με πληροφόρησε ηΛόραλιν. Είχε τελειώσει το σφηνάκι της και τώρα έγλειφε τοαλάτι και τη ζάχαρη που είχαν απομείνει στα δάχτυλά της.Κάτι τύποι παραδίπλα μας κοίταζαν ξελιγωμένοι, κλασικέςπεριπτώσεις μόνων αντρών –οι περισσότεροι ντυμένοι μεστολές, μαύρα πουκάμισα και παντελόνια– πουκυκλοφορούσαν σε κάτι τέτοια μέρη, απ’ ό,τι φαινόταν σεκάθε γωνιά του κόσμου. Τουλάχιστον επί του παρόντοςβρίσκονταν σε απόσταση ασφαλείας.

Η Λόραλιν ακολούθησε το βλέμμα μου και τη νευρική μουέκφραση όταν πλησίασα ασυναίσθητα κοντά της έχονταςαπόλυτη αίσθηση του γυμνού στήθους μου. Προσπαθούσανα αντισταθώ στην έντονη επιθυμία να πλέξω τα χέρια μου

Page 311: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

γύρω από το σώμα μου για να κρύψω τα στήθη μου, πράγμαπου απλώς θα τραβούσε ακόμη περισσότερα βλέμματα πάνωμου.

«Αγνόησέ τους», μου είπε, ρίχνοντας μια περιφρονητικήματιά στους ξέμπαρκους άντρες, λες και δεν άξιζε ναασχοληθεί μαζί τους περισσότερο απ’ ό,τι με κάτι σιχαμερόπου θα εντόπιζε στις σόλες των παπουτσιών της. «Πάμε ναρίξουμε μια ματιά τριγύρω».

Περάσαμε σε ένα δωμάτιο στα δεξιά. Ήταν σκοτεινά εκεί,τόσο σκοτεινά ώστε με δυσκολία κατάφερα να διακρίνωμερικά σώματα κουλουριασμένα πάνω σε ένα κρεβάτι, στηγωνία. Οι άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί έμοιαζαν μονάχα ναχαϊδεύονται, αλλά δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη, κι έτσιαπέστρεψα γρήγορα το βλέμμα. Δεν είχα καμία τέτοιαδιάθεση απόψε. Χρειάστηκα λίγη ώρα για να αντιληφθώ ότιτα φωσφορίζοντα έργα τέχνης στους τοίχουςαναπαριστούσαν γεννητικά όργανα, τόσο αντρικά όσο καιγυναίκεια. Κοντά στην είσοδο υπήρχε ένα ογκώδες γλυπτό,το οποίο φέγγιζε στο σκοτάδι, σε σχήμα κόλπου· ξεχώριζεμέσα από τον τοίχο, φωσφορίζον και τρισδιάστατο. Έναςμεγάλος πράσινος κρίκος ήταν περασμένος στην κλειτορίδα.Σε άλλους τοίχους, παρόμοια γλυπτά απεικόνιζαν έναντεράστιο φαλλό, καθώς και άντρες και γυναίκες σε διάφορεςστάσεις ερωτικών περιπτύξεων.

Υπήρχε ένας μικρός χιαστός σταυρός, καθώς και έναςπάγκος για ξυλιές, και οι δύο παραμερισμένοι στην άκρη. Στο

Page 312: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

διπλανό δωμάτιο κυριαρχούσε μια κούνια του σεξ, καθώς καιμερικά ακόμη κρεβάτια. Εδώ είδα κι άλλα ζευγάρια, όμως ταμάτια μου ακόμη δεν είχαν συνηθίσει στο λιγοστό φωτισμό,οπότε διέκρινα μονάχα κάποιες σκόρπιες εικόνες, ένα στήθοςεδώ, ένα παπούτσι με ψηλό κόκκινο τακούνι εκεί, μια γυναίκαπου βογκούσε από ηδονή, περιτριγυρισμένη από άντρες πουτην παρακολουθούσαν.

Η Λόραλιν παρατηρούσε τριγύρω με ενδιαφέρον, τοαπολάμβανε.

Εγώ ούτε να κοιτάξω δεν άντεχα.«Πρέπει να φύγω από εδώ μέσα», της είπα, ανοίγοντας

κιόλας δρόμο προς την έξοδο, για να επιστρέψω στην πίστατου χορού. Έπαιζε μια τσόντα σε λούπα εκεί δίπλα. Το πρώτοπράγμα που παρατήρησα ήταν πως όλες οι γυναίκες είχαντρίχες στην ηβική χώρα και καμιά τους δεν ήταν ξανθιά. Ηπολιτισμική γλώσσα του σεξ.

Ο DJ έπαιζε χορευτική μουσική, ενώ στο χώρο έπεφτανδυνατά φώτα. Οι άνθρωποι στην πίστα έμοιαζαν χαμένοι στημουσική, απόλυτα ανεπηρέαστοι από το σεξ ολόγυρά τους.Μια γυναίκα, ντυμένη όπως η Λόραλιν, μονάχα με έναστρινγκ, χόρευε με τον παρτενέρ της, ο οποίος ήταναντίστοιχα ντυμένος, μόνο με το εσώρουχό του. Ανεξαιρούσε κανείς το γεγονός της γύμνιας τους, θα μπορούσενα ήταν ένα οποιοδήποτε μεσήλικο ζευγάρι που χόρευε σεκάποιο γάμο. Τουλάχιστον δεν είχα δει ακόμη κρεμασμένουςπούτσους να τινάζονται πέρα δώθε ούτε άντρες να

Page 313: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

χαϊδεύονται. Κάτι ήταν κι αυτό.Η Λόραλιν με έπιασε ξανά από το χέρι και με τράβηξε

πίσω της, πέρα από το μπαρ, σε δύο βελούδινες κουρτίνεςπου κρέμονταν στην είσοδο ενός άλλου δωματίου, στην πίσωπλευρά.

Γκρίνιαξα και πάλι, εκείνη όμως ούτε που γύρισε να μεκοιτάξει, πόσω μάλλον να σταθεί και να με ακούσει.

«Εδώ είμαστε», είπε μόλις παραμερίσαμε τις κουρτίνες καιστρίψαμε στα δεξιά. «Γι’ αυτό σ’ έφερα εδώ. Τίποτα δεσυγκρίνεται με ένα μπάνιο για να σου φτιάξει τη διάθεση».

Στεκόμασταν δίπλα σε ένα τζακούζι, το οποίοεξακολουθούσε να είναι ελεύθερο. Καθαρές, αφράτες λευκέςπετσέτες στοιβάζονταν παραδίπλα, και μια πινακίδα έδειχνετην κατεύθυνση προς ένα μεγάλο δωμάτιο με ντους, στηνεπόμενη γωνία, ζητώντας από τους θαμώνες να περάσουνπρώτα από εκεί πριν χρησιμοποιήσουν το τζακούζι. ΗΛόραλιν είχε βγάλει ήδη το στρινγκ της, είχε πάρει πετσέτα κιείχε ανοίξει το νερό. Έτρεξα πίσω της, για να αποφύγω ναμείνω δίπλα στο τζακούζι μόνη μου περισσότερες από μερικέςστιγμές, σε περίπτωση που κάποιος ξέμπαρκος άντραςεκλάμβανε τη στάση μου ως πρόσκληση.

Προσπάθησα να μην κοιτάζω τα νερά που κυλούσαν πάνωστις καμπύλες του κορμιού της Λόραλιν.

Παλιότερα την είχα δει με τα ασπρόμαυρα ρούχα πουφορούσε στην ορχήστρα, τα χαρακτηριστικά κολλητά τζιντης, καθώς και μια λάτεξ ολόσωμη στολή, τόσο εφαρμοστή

Page 314: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

που θα νόμιζες ότι ήταν ζωγραφισμένη πάνω της. Γυμνή,φανέρωνε όλα αυτά που υποσχόταν εκείνη η ολόσωμηστολή, ψηλή και χυμώδης, με ατελείωτα πόδια. Ο τρόπος τηςήταν που τη μετέτρεπε σε πραγματική σεξοβόμβα, το βλέμματης, που ενώ τραβούσε πάνω της την προσοχή ταυτόχροναξεκαθάριζε σε αυτόν που τη θαύμαζε πως δεν είχε καμίαπιθανότητα μαζί της. Διόλου παράξενο που οι άντρες ήθελαννα τη λατρεύουν. Απλά, το θέμα ήταν ότι υπό άλλεςσυνθήκες ούτε που θα γύριζε να ασχοληθεί μαζί τους, αλλάσυγχρόνως είχε κάτι στον τρόπο της που με έκανε να θέλω ναπέσω στα πόδια της για να αποσπάσω μισό της χαμόγελο.Είχε κάτι το βασιλικό πάνω της.

Την ακολούθησα στους ατμούς του ντους, ξεπλένονταςαπό πάνω μου τις στεναχώριες της τελευταίας μέρας καινύχτας, αφήνοντας το καυτό νερό να τις παρασύρει.

Μπήκαμε μαζί στο τζακούζι και χαλαρώσαμε εκεί,μουλιάσαμε για μία ακόμη ώρα, σχεδόν χωρίς να πούμεκουβέντα. Όσες φορές επιχείρησε κάποιος να μας κάνειπαρέα, η Λόραλιν τον έστειλε από εκεί που ήρθε, με έναπαγερό της βλέμμα.

Είχα χαλαρώσει πλήρως και κόντευε να με πάρει ο ύπνος,μέχρι τη στιγμή που άρχισε να ξετυλίγεται από τη θέση τηςγια να σκουπιστεί.

Οι ήχοι που ακούγονταν από γειτονικές γωνιές καιδωμάτια κοντά στα ντους οδηγούσαν στο συμπέρασμα πωςτο πάρτι είχε ανάψει για τα καλά. Εξακολουθούσε να μη με

Page 315: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ενδιαφέρει να συμμετάσχω στο παιχνίδι, αλλά είχαν πάψει ναμε ενοχλούν οι αναστεναγμοί ηδονής και τα σποραδικάβογκητά.

Η ώρα είχε πάει τρεις όταν σταματήσαμε ένα ταξί για ναεπιστρέψουμε στη βάση μας. Τα μπαρ κατά μήκος τηςΟράνιενστρασε παρέμεναν ανοιχτά, γεμάτα κόσμο. Ακόμηκαι στο IchOrya, το καφέ όπου είχα περάσει την περισσότερημέρα χθες, τα φώτα ήταν ανοιχτά και κάποιοι κάθονταν έξωκαπνίζοντας. Το Βερολίνο ήταν πραγματικά μια πόλη πουδεν κοιμόταν ποτέ.

Πάτησα το κουδούνι του ξενοδοχείου για να μαςανοίξουν. Όλοι μέναμε στον ίδιο όροφο, τα δωμάτιά μαςβρίσκονταν γύρω από έναν έρημο διάδρομο. Οι υπόλοιποιήταν είτε ακόμη έξω είτε στα κρεβάτια τους, αν και μάλλον τοπρώτο, καθώς είχαμε μετατραπεί όλοι σε νυχτόβια πλάσματα,ξεκουραζόμασταν τη μέρα και τη νύχτα δίναμε τιςπαραστάσεις μας και γλεντούσαμε.

Η Λόραλιν γδύθηκε και πάλι, με τη μία, κι έκανα κι εγώ τοίδιο. Είχαμε περάσει ήδη τη μισή βραδιά γυμνές, η μίαμπροστά στην άλλη, κι ήμουν πολύ κουρασμένη για νασκεφτώ να βρω τις πιτζάμες που είχα στη βαλίτσα μου, γιατην περίπτωση που προέκυπτε πλατωνική παρέα στοδωμάτιο.

Είχε μεσημεριάσει μέχρι να σαλέψουμε στο κρεβάτι. Ξύπνησακαι συνειδητοποίησα ότι είχα κουλουριαστεί στην αγκαλιά

Page 316: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

της Λόραλιν, με το μάγουλο ακουμπισμένο πάνω στο στήθοςτης και τη γλυκιά μυρωδιά του σαμπουάν της να πλημμυρίζειτα ρουθούνια μου. Ήταν πάρα πολύ βολικό σημείο, και γιαμια στιγμή σκέφτηκα πως μπορεί και να καταλάβαινα πώς θαένιωθε ένας άντρας ξυπνώντας στο πλευρό μιας γυναίκας. ΗΛόραλιν ήταν ψηλότερη από μένα, και εκείνη που μεπαρηγορούσε, οπότε υπό την έννοια αυτή δεν ήταν και τόσοδιαφορετικό, ωστόσο ήταν πολύ πιο απαλή και η μυρωδιάτου σώματός της είχε μια αλλιώτικη νότα.

Πέρασε τα δάχτυλά της ανάμεσα στα μαλλιά μου ότανξύπνησε, σαν να ήμασταν ερωμένες, και με αγκάλιασε.Αναρωτήθηκα για μια στιγμή πώς θα ήταν αν τη φιλούσα,όμως ακόμη κι αν είχα την αυτοπεποίθηση για να τοεπιχειρήσω, δε μου φαινόταν σωστό. Δεν μπορούσα να ταρίξω σε μια φίλη του Ντόμινικ, ή ερωμένη, ό,τι του ήταντέλος πάντων, έστω κι αν, τυπικά, εξακολουθούσε να μηνυπάρχει κάποια επίσημη δέσμευση ανάμεσά μας.

«Μου φαίνεται πως θα πεθάνω αν δεν πάρω λίγηκαφεΐνη», είπε.

Απ’ το στόμα μού το πήρε.Ντυθήκαμε γρήγορα, ανυπομονώντας να βγούμε για λίγο

καθαρό αέρα και φαγητό. Δεν είχα φάει πολύ τοπροηγούμενο βράδυ και η Λόραλιν είχε πάντα μια όρεξη πουθύμιζε καμίνι που χρειαζόταν διαρκώς να το τροφοδοτείς.

Στο δρόμο σταμάτησα για να ακούσω έναν πλανόδιομουσικό που έπαιζε το «I’m on Fire» του Μπρους

wWw.GreekLeech.info

Page 317: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Σπρίνγκστιν, ενώ η Λόραλιν δίπλα μου γκρίνιαζε πως θαλιποθυμούσε από στιγμή σε στιγμή έτσι και δεν έτρωγεγρήγορα πρωινό. Πάντοτε έβλεπα με συμπάθεια τουςπλανόδιους μουσικούς, καθώς θυμόμουν πως κι εγώ ανήκακάποτε στις τάξεις τους, έτσι άφησα ένα χαρτονόμισμα τωνπέντε ευρώ στη θήκη του, σε αντάλλαγμα για ένα CD μέσα σεένα εξώφυλλο που ισορροπούσε ανάμεσα στο αυτοσχέδιο καιτο επαγγελματικό. Έγραφε «Γκούνα Κρόνιν, Feathers».Χαμογέλασα στον καλλιτέχνη, ο οποίος ανταπέδωσεαγγίζοντας το καπέλο του, με τη Λόραλιν να ανυπομονεί νατελειώνουμε.

«Δεν μπορείς να φλερτάρεις μετά το φαγητό;» με ρώτησεγκρινιάρικα την ώρα που έβαζα το CD στην τσάντα μου.

Ήπιαμε καφέ, μαζί με ένα πιάτο με ψωμί, λεπτές φέτεςκρέας και τυρί, στο Matilda’s. Ο Κρις και η Φραν βρίσκοντανήδη εκεί, αλλά κόντευαν να τελειώσουν το φαγητό τους καισχεδίαζαν να πάνε στο διπλανό δισκοπωλείο για να ψάξουνκάτι ενδιαφέρον.greekleech.info Εκείνο το βράδυ θα παίζαμεξανά στο ίδιο μέρος, οπότε είχαμε μονάχα το απόγευμα καιτις πρώτες βραδινές ώρες να σκοτώσουμε.

Η Φραν έριξε μια εξεταστική ματιά στη Λόραλιν και μεκοίταξε με νόημα, σηκώνοντας το φρύδι. «Κοιμήθηκεςκαλά;»

Τους σύστησα τη Λόραλιν, ως καλή φίλη ενός φίλου.Λίγο μετά η Φραν και ο Κρις έφυγαν, με υποσχέσεις πως θαβρισκόμασταν ξανά αργότερα.

Page 318: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Η αδερφή σου;» με ρώτησε η Λόραλιν.«Ναι».«Μοιάζετε. Είστε διαφορετικές, αλλά ίδιες κατά βάθος.

Έχει την ίδια λάμψη στο βλέμμα».«Ούτε να το σκέφτεσαι. Είναι φανερό πως ο Κρις την έχει

βάλει στο μάτι, και το ότι παίζει κάτι με ένα φίλο μου και τηναδερφή μου μου είναι αρκετό, δε νομίζω πως θα αντέξω καιδεύτερο».

Παραγγείλαμε κι άλλο καφέ και καθίσαμε για λίγο έξω,στις ροζ κουβέρτες που κάλυπταν τους ξύλινους πάγκους,χαζεύοντας το δρόμο και τους περαστικούς.

Η Λόραλιν ήταν ευχάριστη παρέα. Δεν έδειχνε ναχρειάζεται την προσοχή μου, της αρκούσε να κάθεται ήσυχαδίπλα μου. Ήταν όμορφα να βρίσκομαι στο πλευρό της, μουπρόσφερε μια αίσθηση ελπίδας. Ήταν άνθρωπος που μονάχασταράτα ήξερε να μιλάει, όσο κι αν μπορεί να με πλήγωνεαυτό, επομένως εφόσον θεωρούσε πως ο Ντόμινικ κι εγώεξακολουθούσαμε να έχουμε κάποια ελπίδα, τότε έτσι ήταν.

Κάποια στιγμή έσπασε τη σιωπή.«Πάμε να εξερευνήσουμε».«Εντάξει», είπα, ανασηκώνοντας τους ώμους. Θα φεύγαμε

από το Βερολίνο σε δύο μέρες, και παρότι είχα τις καλύτερεςπροθέσεις, είχα περάσει περισσότερο χρόνο να κοιμάμαι παράνα περιπλανιέμαι στην πόλη. Στη συνέχεια της περιοδείας θαμέναμε από μια βραδιά εδώ κι εκεί και δε θα είχαμε άλλοδιάλειμμα μέχρι να επιστρέψουμε στο Λονδίνο.

Page 319: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Νοικιάσαμε ποδήλατα και κατηφορίσαμε στο Φλόμαρκτ,την υπαίθρια αγορά, στο Μάουερπαρκ. Γινόταν χαμός απόκόσμο. Ο μισός πληθυσμός του Βερολίνου πρέπει να είχεμαζευτεί εκεί, ψάχνοντας στους πάγκους για ψιλοαντικείμενα,παλιά ρούχα και έπιπλα από δεύτερο χέρι. Το μάτι μου έπεσεσε ένα ζευγάρι μποτάκια ως τον αστράγαλο, στο σχέδιο τηςζέβρας, που όμως ήταν ένα νούμερο μικρότερα απ’ ό,τιφοράω. Τα αγόρασα για τη Φραν.

Πήραμε φρέσκο χυμό πορτοκάλι και προχωρήσαμε μέσααπό το πλήθος μέχρι το πάρκο στην απέναντι πλευρά τηςαγοράς. Επρόκειτο για ένα σχετικά γυμνό μέρος συγκριτικά μεκάποια άλλα πάρκα που είχα δει στην πόλη, είχε μονάχα λίγοταλαιπωρημένο γρασίδι και μερικά δέντρα, όμως ήταν κι αυτόγεμάτο από ανθρώπους, ξαπλωμένους στο χορτάρι ήκαθιστούς γύρω από μια ομάδα μουσικών, οι οποίοιτραγουδούσαν σε μια συσκευή καραόκε.

Το τηλέφωνό μου χτύπησε ξανά. Έσπευσα να απαντήσω,συνειδητοποιώντας τη στιγμή που πατούσα το κουμπί ότι δεναναγνώριζα τον αριθμό. Αυτή τη φορά δεν ήταν ο Ντόμινικ.

«Γεια σου, Σάμερ. Ο Γκρέισον είμαι. Ήθελα να σε ρωτήσωκάτι, σχετικά με τις φωτογραφίες σου...»

Page 320: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

10

Η Χορεύτρια

Η ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ στο Παρίσι με τη Σάμερείχε αποδειχτεί υπερβολικά σύντομη. Δεν είχαν βρει καν τηνευκαιρία να μιλήσουν κανονικά για την απώλεια του βιολιού,για τους πραγματικούς λόγους που είχαν απομακρυνθεί στηΝέα Υόρκη. Ήξερε πως κανείς τους δεν είχε την παραμικρήδιάθεση να αρχίσει να αποδίδει ευθύνες· του ήταν σαφές πιαότι αυτές οι ευθύνες βάραιναν εξίσου και τους δύο. Έφταιγετο ποιοι ήταν, οι σκοτεινές καταστάσεις που τουςσυγκινούσαν. Αν δεν υπήρχε εκείνο το υπόγειο ρεύμα πάνωστο οποίο έπλεαν οι ζωές τους για να τους παρασύρει, κατάπάσα πιθανότητα δε θα είχαν συναντηθεί ποτέ, επομένωςήταν ανούσιο να αναλύονται οι λεπτομέρειες. Ήταν αυτό πουήταν: απόλυτα ατελείς και απίθανο να αλλάξουν. Πλέον, τοζήτημα είχε να κάνει με το κατά πόσο μπορούσαν να ζήσουνμε το παρελθόν και να ελπίζουν ότι θα κατόρθωναν νασυμβιβάσουν τους πόθους, τις ορέξεις και τιςσυναισθηματικές απαιτήσεις των χαρακτήρων τους.

Στον τηλεφωνητή βρήκε μήνυμα από τη Λόραλιν, στοοποίο τον ενημέρωνε ότι υπολόγιζε να επιστρέψει στοΛονδίνο μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Η επανένωσή της με

Page 321: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

τον αδερφό της είχε στεφθεί από σχετική επιτυχία, κάποιοιδεσμοί είχαν αποκατασταθεί και τα τραύματά του δεν ήταντόσο σοβαρά ώστε να τον σημαδέψουν ανεξίτηλα. ΗΛόραλιν ανυπομονούσε να γυρίσει. Παρόλο που απολάμβανετη ζωντάνια της, ο Ντόμινικ αισθανόταν πλέον κάπωςαβέβαιος, υπό το πρίσμα της επανασύνδεσής του με τηΣάμερ, για το κατά πόσο θα ήταν φρόνιμο να συνεχίσουν ναζουν κάτω από την ίδια στέγη. Γνώριζε ότι η Σάμερ και ηΛόραλιν είχαν περάσει ένα διάστημα μαζί κάποια στιγμή,όμως δεν ήξερε πόσο στενή ήταν η σχέση τους. Κι αυτόπεριέπλεκε ακόμη περισσότερο την κατάσταση.

Το μυαλό του προσπαθούσε ακόμη να συνέλθει από τηνανάμνηση της Σάμερ στο παριζιάνικο ξενοδοχείο, τους ήχουςκαι τις μυρωδιές της γαλλικής πρωτεύουσας, που πλέονήξερε πως ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι μαζί της. Από τομεθυστικό άρωμα των φρεσκοψημένων γλυκισμάτων που τονυποδέχτηκε στο δρόμο, όπως περνούσε την πόρτα τουξενοδοχείου μέχρι να φτάσει στο μετρό κι από εκεί στησύντομη διαδρομή μέχρι το σιδηροδρομικό σταθμό. Από τηντοπογραφική ερημιά των γκράφιτι, στους συχνάπαρατημένους και ετοιμόρροπους τοίχους και στις στοές απ’όπου περνούσε το τρένο καλύπτοντας τη νεκρή ζώνη μεταξύτου Παρισιού και των προαστίων του.

Τη λάμψη των ματιών της όταν ερχόταν σε οργασμό, μετον πούτσο του βαθιά μέσα της, να πνίγεται στη λάβρα της.

Τους πνιχτούς ήχους που ξέφευγαν από το λαρύγγι της σε

Page 322: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κάθε διαδοχικό κάρφωμα.Τον τρόπο που κρατούσε την ανάσα της, βουβά,

περιμένοντας το χειρότερο, ελπίζοντας το χειρότερο, κάθεφορά που εκείνος επιβράδυνε τις κινήσεις του καισταματούσε, όταν εκείνη ανέμενε το νέο αυτοσχεδιασμό γιατη συνέχεια της επίθεσής του, της κυριαρχίας του, με ταεπίπεδα του ερεθισμού της να πηγαινοέρχονται, ένα βήμαπίσω, χείμαρρος τρομερός, και δύο μπροστά, μια υπέροχη,ανεξέλεγκτη καταιγίδα, καθώς ο Ντόμινικ έφερνε το κορμίτης σε νέες στάσεις, ένα δάχτυλο εδώ, η παλάμη του εκεί, κι ηΣάμερ σαν πανέμορφο ζώο να καθοδηγείται στο δάμασμάτης, όλο περηφάνια, ηδονή και τη σταθερή εισβολή τουπέτρινου πούτσου του.

Το πρόσωπό της ήρεμο, όταν κοιμόταν αργότερα, μ’ έναλεπτό στρώμα ιδρώτα να έχει στεγνώσει στην επιφάνεια τηςλευκής επιδερμίδας της κι ένα σπασμό να διατρέχειασυναίσθητα το κορμί της, περνώντας με την ταχύτητα τουφωτός υποδόρια, σαν το μετασεισμό μιας εστιασμένηςδόνησης. Τη γαλήνη. Την ομορφιά της παρουσίας της, τόσοκοντά. Τη γαλήνια αποδοχή της εμπιστοσύνης που του είχε.

Ο Ντόμινικ αισθανόταν και πάλι ζωντανός, σαν ναξυπνούσε από βαθύ λήθαργο, μια θλιβερή διακοπή στη ροήτης ζωής του. Και το μόνο που είχε χρειαστεί για να συμβείαυτό ήταν μία ακόμη νύχτα με τη Σάμερ. Απρογραμμάτιστη,αυθόρμητη, αβίαστη.

Θα της τηλεφωνούσε το πρωί, αποφάσισε. Τώρα

Page 323: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αισθανόταν αποκαμωμένος, όμως ήταν μια ευχάριστη μορφήκόπωσης, λες και οι αισθήσεις του είχαν κατακλυστεί, σαν ναείχαν υπερφορτιστεί οι μπαταρίες του και του χρειαζόταν έναπεριθώριο για να ολοκληρώσει τη μεταμόρφωσή του.Ταυτόχρονα όμως ήξερε πως δεν ήταν πραγματικάκουρασμένος, και η επερχόμενη νύχτα θα αποδεικνυότανδύσκολη, ασίγαστη, καθώς το μυαλό του βρισκόταν σε ήπιααναταραχή, με όλη αυτή τη συναρπαστική αίσθηση ναεξακολουθεί να ελέγχει το κορμί του.

Ανέβηκε στο γραφείο του. Εμφάνισε τις σημειώσεις για τοκαινούριο μυθιστόρημα στην οθόνη του υπολογιστή του.

Άνοιξε καινούριο φάκελο και άρχισε να γράφει στοαυτόματο, για τις αισθήσεις και τις εντυπώσεις που ξυπνούσεμέσα του η νύχτα στο Παρίσι με τη Σάμερ, μέχρι που ένιωσενα καίγεται μέσα του, να φοβάται πως η ένταση αυτής τηςεμπειρίας ίσως έσβηνε πολύ γρήγορα, στερώντας του εικόνεςπου θα μπορούσε να κανιβαλίσει, αναζητώνταςσυναισθήματα για να ζωντανέψει τις σελίδες του.

Η αίσθηση αυτή θύμιζε κάπως τα συναισθήματα πουδιαπερνούν το τείχος του ύπνου και που αισθάνεσαι πωςπρέπει να τα σημειώσεις, γιατί ξέρεις πως το πρωί θα έχουνχαθεί και δε θα τα θυμηθείς ποτέ ξανά. Το μόνο πρόβλημα,όπως συνειδητοποιούσε ο Ντόμινικ από την εμπειρία του,είναι πως κάθε φορά που το επιχειρείς αυτό οι σημειώσεις μετις οποίες έρχεσαι αντιμέτωπος την επόμενη μέρα είναισκόρπιες λέξεις και σπάνια βγάζουν κάποιο νόημα.

Page 324: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Η επιδερμίδα της.Τα μάτια της.Οι καθάριες, καμπύλες γραμμές του κορμιού της.Οι δυνατές, στρογγυλεμένες γωνίες των απόκρυφων

σημείων της.Ο Ντόμινικ αναστέναξε. Κάποιες φορές οι λέξεις δεν ήταν

αρκετές.Αναστέναξε και συνειδητοποίησε πως δεν είχε κοιτάξει

καν τα μηνύματα στον υπολογιστή του από τη στιγμή πουεπέστρεψε από το Παρίσι, νωρίτερα εκείνο το απόγευμα.Χαρακτηριστικό σημάδι αφηρημάδας.

Άνοιξε το φάκελο με τα εισερχόμενα.Ευτυχώς ελάχιστα ήταν τα σημαντικά μηνύματα. Μία

ακόμη απόδειξη πως ο κόσμος δεν περιστρεφόταν γύρω απότον ίδιο και τα ερωτικά του θέματα. Τα γνωστά διαφημιστικάμηνύματα, ενημερωτικά δελτία, προσκλήσεις για ομιλίες.

Υπήρχε όμως και μια υπενθύμιση ότι τον περίμεναν στηΒαρκελώνη το επόμενο Σαββατοκύριακο για μια σειράπροωθητικών εμφανίσεων, με την ευκαιρία της γιορτής τουΣαν Ζόρντι, για λογαριασμό των εκεί εκδοτών του. Ήταν μιαδέσμευση την οποία είχε κοντέψει να ξεχάσει μέσα στηναναστάτωση που είχε προηγηθεί. Αναρωτήθηκε αν ηπρωτεύουσα της Καταλονίας συμπεριλαμβανόταν στοπρόγραμμα της περιοδείας των Groucho Nights. Θαπαραήταν μεγάλη σύμπτωση κάτι τέτοιο, σωστά;

Τελικά, όταν πια δυσκολευόταν να κρατήσει τα μάτια του

wWw.GreekLeech.info

Page 325: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ανοιχτά, τράβηξε απρόθυμα προς το υπνοδωμάτιό του.Το επόμενο πρωί, φροντίζοντας να μην τηλεφωνήσει

πολύ νωρίς, καθώς γνώριζε άριστα πόσο πολύ άρεσε στηΣάμερ το πρωινό χουζούρι, της τηλεφώνησε στις Βρυξέλλες,όπου θα εμφανίζονταν οι Groucho Nights πριν συνεχίσουνγια το Βερολίνο.

Την πέτυχε έξω, είχε πάει για τρέξιμο.«Είσαι εντάξει;»«Μια χαρά». Ελαφρώς λαχανιασμένη.«Πότε ανεβαίνετε ξανά στη σκηνή;»«Τέλος της εβδομάδας, Σάββατο και μετά Κυριακή. Θα

εμφανιστούμε δύο φορές. Τα εισιτήρια για την πρώτη βραδιάεξαντλήθηκαν τόσο γρήγορα ώστε μας πρότειναν από τομαγαζί να πάμε και δεύτερη. Θα μείνουμε στην πόλη για λίγεςμέρες προτού συνεχίσουμε».

«Πού πάτε μετά;»«Άμστερνταμ, και μετά έχουμε μερικές στάσεις στη

Σκανδιναβία, Κοπεγχάγη, Όσλο, Μάλμε, Στοκχόλμη καιΕλσίνκι, αν και δεν είμαι σίγουρη με ποια σειρά, πρέπει να δωπρώτα το πρόγραμμα. Ύστερα κατεβαίνουμε Αυστρία καιΒαλκάνια. Θα περάσουμε μέχρι κι από Σαράγιεβο καιΛιουμπλιάνα».

«Ωραία θα είναι».«Ναι», συμφώνησε εκείνη, με φανερό ενθουσιασμό. «Δεν

έχω ξαναπάει σε κανένα από αυτά τα μέρη».«Δεν προλάβαμε να μιλήσουμε, έτσι δεν είναι;»

Page 326: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Το ξέρω».«Άκουσε», είπε ο Ντόμινικ, προσπαθώντας να δώσει την

πρέπουσα βαρύτητα στη φωνή του. «Συναντήθηκα με έναντύπο, τον οποίο μου υπέδειξαν από εδώ. Στο Παρίσι. Αυτόςείναι μπασμένος στη σκοτεινή πλευρά της αγοράς μουσικώνοργάνων. Είχες δίκιο. Ο Βίγκο έχει τη φήμη συλλέκτη στοχώρο και, απ’ ό,τι φαίνεται, είχε σαφώς υπόψη του τηνπερίπτωση του Μπαγί. Εδώ και αρκετό καιρό. Το είχεσυμπεριλάβει στη λίστα με τα κομμάτια που τονενδιέφεραν...»

«Γαμώτο», βλαστήμησε η Σάμερ. «Ειλικρινά, δεν ήθελανα είναι αυτός».

«Δε σημαίνει απαραιτήτως πως είχε κάποια συμμετοχή»,είπε ο Ντόμινικ, θέλοντας να την καθησυχάσει, «πάντως είναιπερίεργη σύμπτωση».

«Συμφωνώ. Αχ, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Να τονπιάσω και να του μιλήσω μήπως;»

«Δεν ξέρω αν θα ήταν σκόπιμο αυτό. Συνεχίζει να σαςακολουθεί στην περιοδεία;»

«Όχι, επέστρεψε στο Λονδίνο σήμερα. Μαζί με τη Λούμπα.Πρέπει να βρίσκεται εκεί για κάποιες ηχογραφήσεις, μέσα στιςεπόμενες εβδομάδες. Είπε πως θα προσπαθούσε να έρθει ναμας συναντήσει και πάλι στη Στοκχόλμη. Μάλιστα έδωσεστον Κρις να καταλάβει πως μπορεί και να ανέβει στη σκηνήγια λίγο. Να μας δώσει κι επίσημα την έγκρισή του, αςπούμε».

Page 327: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Εγώ μπορώ να κάνω κάτι;» ρώτησε ο Ντόμινικ.«Να σκεφτώ λίγο».Ακολούθησε μια παύση. Ο Ντόμινικ άκουγε τον ήχο των

αυτοκινήτων πίσω της. Πρέπει να έτρεχε δίπλα σε κάποιοπολυσύχναστο δρόμο.

«Δε φαντάζομαι να περάσετε κάποια στιγμή απόΒαρκελώνη, ε;»

«Σε αυτό το σκέλος της περιοδείας όχι», απάντησε ηΣάμερ. «Κάποια στιγμή αργότερα δεν αποκλείεται. Θαπερνούσαμε πρώτα από το Λονδίνο, φαντάζομαι. Γιατίρωτάς;»

«Πρέπει να πάω εκεί, αυτή την εβδομάδα. Για μιαπροώθηση του βιβλίου. Το είχα κλείσει εδώ και καιρό».

«Καλά θα είναι».«Απλά έλεγα μήπως συνέπιπταν οι ημερομηνίες μας...»«Χμ...» Δεν μπορούσε να καταλάβει την έκφρασή της από

τη φωνή της. «Όχι αυτή τη φορά».«Κοίτα, τις προάλλες...»«Ξέρω, Ντόμινικ... ίσως θα μπορούσαμε να συζητήσουμε

το θέμα όταν γυρίσω στο Λονδίνο. Θα το ήθελα αυτό».«Καταλαβαίνω».«Και κάτι ακόμη», του είπε.«Ναι».«Η Ρωσίδα χορεύτρια από τη Νέα Ορλεάνη...» Η Σάμερ

άφησε τη φράση της στη μέση.«Η Λούμπα. Ναι, ήξερε ποιος ήμουν. Την είχα

Page 328: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αναγνωρίσει κι εγώ άλλωστε».«Είναι με τον Βίγκο».«Το παρατήρησα. Όμως... εσείς οι δύο... και αυτός;»«Είναι μπερδεμένη ιστορία».«Έτσι φαίνεται. Αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι

πλέον μιλάμε ο ένας στον άλλο».«Εγώ θα έλεγα πως κάνουμε κάτι περισσότερο από το να

μιλάμε», σχολίασε η Σάμερ, κι αυτή τη φορά υπήρχε μιαυποψία χαμόγελου στη φωνή της. Ο Ντόμινικ όμως διέκρινεκαι μια κούραση. Ποτέ της δεν είχε καλές σχέσεις με τατηλέφωνα. Είχε ανάγκη την αμεσότητα την ανθρώπινηςπαρουσίας προκειμένου να επικοινωνήσει πλήρως, ναεκφραστεί.

«Θα σ’ αφήσω να συνεχίσεις το τρέξιμό σου», είπε οΝτόμινικ. «Θα μπορούσα να σου τηλεφωνήσω αργότερα,μέσα στην εβδομάδα;»

«Φυσικά».

Η μέρα του Σαν Ζόρντι ήταν για την Καταλονία το αντίστοιχοτης γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου, κι ας είχε ονομαστεί έτσιαπό τον Άγιο Γεώργιο. Γιορταζόταν κάθε χρόνο πάνταΚυριακή και το κέντρο της Βαρκελώνης μεταμορφωνόταν σεμια πελώρια υπαίθρια αγορά, βόρεια της Πλάθα δεΚαταλούνια μέχρι την Ντιαγκονάλ, με τα εντυπωσιακάλουλούδια κάτω από τέντες και τα αμέτρητα βιβλία πάνω σεπάγκους, τραπέζια που έτριζαν κάτω από το βάρος

Page 329: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

εκατοντάδων καινούριων και παλιών εκδόσεων. Ήταν μιαγιορτή της φύσης και της ανάγνωσης, με πάμπολλουςσυγγραφείς να περνούν από τον έναν πάγκο στον άλλο γιανα υπογράψουν τα βιβλία τους, τα οποία πωλούνταν στησυνέχεια στο κοινό. Οι πάγκοι στήνονταν τόσο από τοπικάβιβλιοπωλεία όσο και από εκδότες. Η παράδοση ήθελε τιςγυναίκες να αγοράζουν βιβλία για τους συντρόφους τους καιτους άντρες να επιλέγουν λουλούδια, κατά προτίμησητριαντάφυλλα, για τις αγαπημένες τους. Έτσι, μιαηλιόλουστη μέρα, η μισή πόλη ανεβοκατέβαινε τη ΡάμπλαΚαταλούνια φορτωμένη με βιβλία και λουλούδια. Ήταν έναθέαμα που έκανε τον Ντόμινικ να χαμογελάει όπωςσταματούσε από τον έναν πάγκο στον άλλο, με τηνπαρότρυνση των συνοδών του.

Έτσι και βρισκόταν εκεί η Σάμερ, σκεφτόταν, ποιο βιβλίοθα του αγόραζε; Αν και η αλήθεια ήταν πως, από τη στιγμήπου η πλειονότητα των προσφερόμενων τίτλων ήταν σταισπανικά, ελάχιστη διαφορά θα έκανε. Όμως μια σκέψηθρονιάστηκε στο μυαλό του: τα βιβλία είναι για πάντα, ενώ ταλουλούδια μαραίνονται και πεθαίνουν, και τι έλεγε αυτό γιατην ισορροπία των πραγμάτων ανάμεσα στους άντρες και τιςγυναίκες;

Είχε φτάσει στον τελευταίο πάγκο για εκείνη τη μέρα καιπλέον δεν είχε κάτι να κάνει, παρότι οι ντόπιοι συγγραφείςπου κάθονταν στο ίδιο τραπέζι ήταν ακόμη απασχολημένοιμε το να υπογράφουν αυτόγραφα και να συνομιλούν

Page 330: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ευδιάθετοι με φίλους και αγοραστές, όταν ένα μακρύ, λεπτό,λευκό χέρι τού πρότεινε ένα αρκετά φθαρμένο αντίτυπο τηςαρχικής έκδοσης του βιβλίου του στα αγγλικά.

Ο Ντόμινικ σήκωσε το κεφάλι του.Η περιπατητική Λούμπα.Εντυπωσιακά ντυμένη, όπως πάντα, με το ψηλόλιγνο

σώμα της να φωλιάζει μέσα σε ένα άκρως εφαρμοστόκατακόκκινο μάλλινο φόρεμα του σχεδιαστή Ρολάν Μουρέ.

«Εσύ;» Ο Ντόμινικ δεν μπόρεσε να κρύψει την έκπληξήτου.

«Δε φαντάζομαι να αρνηθείς σε μια φίλη την υπογραφήσου, ε;»

«Φίλη ή διώκτρια;»Το γέλιο της Λούμπα ήταν κρυστάλλινο.«Κοίτα, σου έδωσα το τηλέφωνό μου και δε με πήρες. Τι

άλλο να κάνει μια γυναίκα;»Ο Ντόμινικ πήρε το βιβλίο, το άνοιξε στη σελίδα του

τίτλου και της το υπέγραψε. Άρα αλήθεια έλεγε όταν του είπεπως το είχε διαβάσει. Σε μια πριβέ χορεύτρια, έγραψε.

Είχε σηκωθεί απογευματινός άνεμος που σάρωνε τηΡάμπλα, έτσι που τα λευκόξανθα μαλλιά της Λούμπαανέμιζαν σαν μεταξωτό πέπλο, παρασυρμένα από αόραταρεύματα, καθώς στεκόταν μπροστά στο τραπέζι και διάβαζετην αφιέρωση.

«Πετυχημένο», σχολίασε.«Ευχαρίστησή μου».

Page 331: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Βλέπω πως κοντεύεις να τελειώσεις από εδώ», είπε. «Τιλες να πίναμε κάτι, έναν καφέ έστω, ή να τσιμπούσαμε μερικάτάπας;»

Η υπάλληλος του εκδοτικού οίκου που τον συνόδευε τονενημέρωσε πως η διαδικασία είχε ολοκληρωθεί και δεν είχεαντίρρηση να φύγει. Ο Ντόμινικ την ευχαρίστησε, όπως καιτους ανθρώπους που εργάζονταν στον πάγκο, και σηκώθηκε.

«Λοιπόν, πώς ήξερες ότι θα βρισκόμουν στη Βαρκελώνη;Και μη μου πεις ότι συμπτωματικά περνούσες από εδώ,Λούμπα».

«Μα είναι απλούστατο, καλέ μου Ντόμινικ. Σε έψαξα στοδιαδίκτυο... Κι ο Ισπανός εκδότης σου είχε μια λίστα μεόλους τους συγγραφείς που θα βρίσκονταν σήμερα εδώαναρτημένη στην ιστοσελίδα του. Ήταν μάλλον εύκολο». Τοχαμόγελό της ήταν αφοπλιστικό.

Ο Ντόμινικ δεν μπορούσε να φανταστεί ένα τόσο αιθέριοκαι ερωτικό πλάσμα όσο η Λούμπα να κάθεται μπροστά σεέναν υπολογιστή, όμως η εξήγηση ήταν λογική. Στησύγχρονη εποχή ήταν αδύνατο να κρυφτείς.

«Δηλαδή έκανες ολόκληρο ταξίδι ως τη Βαρκελώνη γιανα εξασφαλίσεις μια υπογραφή για το βιβλίο σου;»

«Όχι. Ήρθα και για δουλειά. Για χορό».«Α...»«Πριβέ εμφάνιση».«Όπως στη Νέα Ορλεάνη;» ρώτησε ο Ντόμινικ.«Όχι ακριβώς», είπε εκείνη.

Page 332: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Κι ο Βίγκο; Δεν έχει αντίρρηση γι’ αυτές τις...εμφανίσεις;»

«Δεν του πέφτει λόγος», απάντησε απλά η Λούμπα. «Δεντου ανήκω».

«Χαίρομαι».Ανηφόρισαν το Πασέιτζ δε Γκράσια και βρήκαν ένα

μπαράκι, στο βάθος μιας μικρής πέτρινης σκάλας,χαμηλοτάβανο, ημιυπόγειο, όπου τα αρώματα του καφέ, τουκαπνού και του καπνιστού χοιρινού αναδίδονταν στηνατμόσφαιρα και έκαναν τα σάλια να τρέχουν. Κανείς τους δεμιλούσε καλά ισπανικά, οπότε περιορίστηκαν να δείξουν τακυκλικά πιατάκια τα φορτωμένα με λαχταριστές μπουκιές πουήταν αραδιασμένα πάνω στο μπαρ και να επιλέξουν ποιαπροτιμούσαν. Όλα τα αντρικά βλέμματα στο μαγαζίστράφηκαν πάνω στη Λούμπα. Ξεχώριζε εκεί μέσα, λεπτή,γεμάτη χάρη, αρχοντική, σχεδόν τέλεια, ενώ το κόκκινοφόρεμά της φέγγιζε σαν φάρος στο φως της μέρας πουέσβηνε.

«Θα στείλουν αυτοκίνητο να με παραλάβει, απόψε στιςδέκα», είπε η Λούμπα.

«Οι πελάτες σου;»«Ναι. Μάλιστα νομίζω πως κι αυτοί Ρώσοι είναι.

Πλούσιοι. Γέμισε ο τόπος από δαύτους στις μέρες μας. Δενήταν έτσι όταν ήμουν μικρότερη. Σε σκάφος θα πάω. Ναχορέψω».

«Έχεις μεγάλη φήμη, βλέπω. Είσαι διεθνώς περιζήτητη».

Page 333: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Μπορεί», είπε, χαμογελώντας σεμνά.Δάγκωσε ένα από τα τάπας, ένα μικροσκοπικό τετράγωνο

πατάτας, το οποίο ξεχείλισε γιαούρτι καρυκευμένο μεπάπρικα.

«Πολύ νόστιμο», σχολίασε. «Να δοκιμάσεις κι εσύ».Ο Ντόμινικ κατέβασε μερικές πράσινες ελιές γεμιστές με

αντζούγιες. Η ισορροπία των γεύσεων ήταν λεπτή καιεθιστική. Με το που έτρωγε τη μία, ήθελε κι άλλη. Οι καφέδεςπου τους είχαν φέρει ήταν καυτοί και έντονα αρωματικοί.Ζήτησε από τον μπάρμαν λίγο μεταλλικό νερό.

«Μου άρεσε το βιβλίο σου», του είπε η Λούμπα. «ΗΕλένα, η γυναίκα στο Παρίσι, μοιάζει τόσο αληθινή. Πολύαυτοκαταστροφική όμως θα έλεγα».

«Και γι’ αυτό θέλησες να με συναντήσεις», είπε οΝτόμινικ. «Είναι πολύ αργά για να την αλλάξω, ξέρεις. Τοβιβλίο έκλεισε, να ’ταν κι άλλο».

«Άλλο;»«Μια έκφραση είναι. Έχει τελειώσει, θέλω να πω. Τώρα

δουλεύω πάνω σε ένα καινούριο. Διαφορετική ιστορία, άλλοιχαρακτήρες».

«Απλά πάντα πίστευα πως οι συγγραφείς πρέπει να είναισύνθετοι άντρες, αυτό είναι όλο. Μου προκαλεί περιέργεια».

«Μακάρι να ίσχυε για όλους αυτό...»«Και τι θέμα έχει το καινούριο βιβλίο; Επιτρέπεται να

ρωτήσω;»«Το θέμα του είναι τα μουσικά όργανα. Για την ακρίβεια, η

Page 334: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ιστορία ενός συγκεκριμένου οργάνου, ενός βιολιού, και τωνανθρώπων που το κράτησαν στα χέρια τους... Είναι μιαιστορία που εκτυλίσσεται στην πορεία αρκετών αιώνων».

«Α, εξαιρετική ιδέα», θεώρησε η Λούμπα, χτυπώντας τιςπαλάμες της. «Μου φαίνεται πως ξέρω πώς σου ήρθε ίσως».

«Τη Σάμερ εννοείς;»«Βιολί παίζει κι εκείνη... Αλλά ήθελα επίσης να γνωρίσω

τον άντρα που ζήτησε από τη γυναίκα που συνόδευε ναχορέψει εκείνη τη βραδιά στη Νέα Ορλεάνη».

«Χαίρομαι που διαπιστώνω πως μας βρίσκειςενδιαφέροντες».

«Οι ζωές των άλλων πάντοτε μου ασκούσαν γοητεία»,συνέχισε εκείνη.

«Σαν να λέμε, δεν είσαι απλώς μια γυμνή χορεύτρια, αλλάκαι μια ηδονοβλεψίας, με το δικό σου τρόπο».

«Γιατί όχι; Τα πάντα, αρκεί να αποκτήσει η ζωήμεγαλύτερη ποικιλία, δε συμφωνείς;»

«Μίλησέ μου για το... φίλο σου, τον Βίγκο».«Τι θες να μάθεις;»«Ακούγεται πως συλλέγει διάφορα. Έργα τέχνης αλλά και

μουσικά όργανα, σωστά;»Η Λούμπα χαμογέλασε αινιγματικά. «Α, τώρα

καταλαβαίνω γιατί ενδιαφέρεσαι κι εσύ».«Ακριβώς. Θα ήθελα να μάθω περισσότερα. Λοιπόν;»«Ρώτα με ό,τι νομίζεις», είπε. «Θα προσπαθήσω να σου

δώσω απαντήσεις».

Page 335: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Η Λούμπα συμφώνησε όταν ο Ντόμινικ είπε πως θα τονενδιέφερε να την έβλεπε να χορεύει ξανά. Θα τη συναντούσεστο λόμπι του ξενοδοχείου της, λίγο πριν από τις δέκα εκείνοτο βράδυ, όταν θα περνούσε η λιμουζίνα να την παραλάβει.Έμενε στο Condal, μακριά από το πολύβουο κέντρο τηςΒαρκελώνης, ένα πολυτελές αλλά διακριτικό ξενοδοχείο έξωαπό τα συνηθισμένα. Οι υπάλληλοι στη ρεσεψιόν –όλοι τουςντυμένοι με πανομοιότυπες μαύρες στολές, που άνεταδιεκδικούσαν θέση στις πασαρέλες της μόδας– τον κοίταξανμε νόημα όταν τους είπε πως θα περίμενε εκεί τηνεκθαμβωτική ξανθιά ένοικο του ξενοδοχείου.

Η Λούμπα πρόβαλε από το ασανσέρ, μια λευκή οπτασία,με τη μακριά της σιλουέτα να αγκαλιάζεται από εκρού μετάξικαι τα ατελείωτα πόδια της να φαντάζουν ακόμη μακρύτεραχάρη στα πανύψηλα ασημένια τακούνια της, ενώ τα πλούσια,ατίθασα ξανθά μαλλιά της έπεφταν ελεύθερα και οι ώμοιαποκαλύπτονταν γυμνοί, αλαβάστρινοι. Τα μάτια τηςαναδεικνύονταν με την πλούσια μάσκαρα που τα πλαισίωνε,και η διαφορά ανάμεσα στο έντονο μακιγιάζ τους και τουπόλοιπο πρόσωπό της ήταν μια περίτεχνα περασμένηπινελιά ανοιχτού κόκκινου κραγιόν και ρουζ στα ψηλάζυγωματικά της, μια ζωντανή μελέτη πάνω στις αντιθέσεις.

Η λιμουζίνα τούς περίμενε έξω. Ο ανέκφραστος σοφέρ μετη γκρίζα στολή και το καπέλο τούς άνοιξε την πόρτα για ναεπιβιβαστούν.

Ο Ντόμινικ είχε ενημερωθεί από τη Λούμπα ότι όφειλε να

Page 336: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

φορέσει κοστούμι. Ευτυχώς, είχε πάρει μαζί του ένα, για κάθεενδεχόμενο, πριν αναχωρήσει από το Λονδίνο, αν και δεν είχεφέρει γραβάτα, οπότε είχε περάσει την περισσότερη ώρα τουμετά τη στάση τους στο καφέ αναζητώντας μια αξιοπρεπήστο κατάστημα Corte Inglés στην Πλάθα δε Καταλούνια.

Καθώς το μεγάλο αυτοκίνητο απομακρυνόταν από τοπεζοδρόμιο, με τον κινητήρα του να γουργουρίζει διακριτικά,ο Ντόμινικ, απομονωμένος από τον οδηγό χάρη στο χοντρόγυάλινο διαχωριστικό, ρώτησε τη Λούμπα πού πήγαιναν.

«Ποτέ δε ρωτάω», απάντησε εκείνη και δεν επιχείρησε ναεπεκταθεί.

Η λιμουζίνα σύντομα άφησε πίσω της την πόλη,παίρνοντας τον αυτοκινητόδρομο που οδηγούσε στο Νότο.Συνέχισαν έτσι για μισή ώρα, ενώ στα αριστερά τους ηπανσέληνος λαμπύριζε πάνω από τη νυχτερινή θάλασσα.Περνούσαν μέσα από διαδοχικές σήραγγες που διέσχιζαντους λόφους στη διαδρομή. Λίγο μετά, ξεπρόβαλαν τα μικράψαροχώρια ή θέρετρα που εκτείνονταν κατά μήκος της ακτής.

Στη διάρκεια εκείνης της σύντομης διαδρομής η Λούμπαείχε παραμείνει σιωπηλή, περνώντας ήρεμα σε μια κατάστασηαυτοσυγκέντρωσης, διαλογισμού, σαν να προετοίμαζε τηνπαράστασή της, σαν να έμπαινε στην κατάλληλη διάθεση.

Ακολουθώντας μια οδική πινακίδα προς την κατεύθυνσητης Σίτζες, το αυτοκίνητο βγήκε από τον κεντρικό δρόμο καιπέρασε μέσα από τη μικρή πόλη, αποφεύγοντας τα στενάσοκάκια των γοτθικών συνοικιών, για να φτάσει σε νέους

Page 337: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

λόφους, γεμάτους με μεγάλα πολυτελή ξενοδοχεία. Στησυνέχεια διέσχισε τις γραμμές του τρένου και κατηφόρισεπρος μια κατάφωτη μαρίνα.

Υπήρχε μια πύλη που οδηγούσε προς τη ζώνηελεγχόμενης πρόσβασης. Ο οδηγός σχημάτισε έναν κωδικόστο πληκτρολόγιο και η πύλη σηκώθηκε.

Το γιοτ, ένα κολοσσιαίο ναυπήγημα με διαδοχικά επίπεδαπου έβγαιναν το ένα μέσα από το άλλο από ένα πλέγμαξύλου και ατσαλιού, θυμίζοντας γιγάντια μπάμπουσκα, ήτανδεμένο στην άκρη της μεγάλης μαρίνας, απομονωμένο απότα υπόλοιπα σκάφη, με τα φώτα του χαμηλωμένα, έτσι ώστεη πολυτέλειά του να αναδεικνύεται έξυπνα, χωρίς ναεπιδεικνύεται χτυπητά.

Ένας γεροδεμένος φύλακας βεβαιώθηκε πως το όνοματης Λούμπα συμπεριλαμβανόταν στον κατάλογο πουκρατούσε στα χέρια του και υπέδειξε στους δύο ναπροχωρήσουν στο κάτω κατάστρωμα, εκεί όπου ένα πλήθοςκαλοντυμένων ανθρώπων περιφερόταν, πίνοντας καισυνομιλώντας. Ο Ντόμινικ άκουγε αγγλικά, γαλλικά,ισπανικά, ρωσικά, πιθανότατα, καθώς και διάφορες ακόμηγλώσσες να μιλιούνται εκεί.

Μια μεσήλικη γυναίκα που φορούσε μια σκουρόχρωμηβραδινή τουαλέτα αντιλήφθηκε την άφιξη της Λούμπα καιτης έκανε νόημα. Η Λούμπα πρότεινε στον Ντόμινικ νακυκλοφορήσει ανάμεσα στους καλεσμένους και να περάσεικαλά, ενώ εκείνη απομακρύνθηκε, συνοδευόμενη από τη

Page 338: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

γυναίκα, προς ένα καμαρίνι όπου θα προετοιμαζόταν για τηνεμφάνισή της.

Ο Ντόμινικ κατευθύνθηκε στο μπαρ, διατηρώντας τηφρούδα ελπίδα ότι θα κατάφερνε να μην ξεχωρίσει, με τοοικονομικό, αγοραστό μαύρο κοστούμι του, σε αυτό τοπέλαγος απροκάλυπτου πλούτου. Ο φαλακρός μπάρμαν τούπρόσφερε ένα ψηλό ποτήρι με σαμπάνια, το οποίο ο Ντόμινικαρνήθηκε, προτιμώντας ένα Perrier ή San Pellegrino. Όπωςήταν μάλλον αναμενόμενο, ο μπάρμαν διέθετε και τις δύοετικέτες μεταλλικού νερού. Όπως και σχεδόν κάθε άλλο ποτόπου υπήρχε σε αυτό τον κόσμο.

Ο Ντόμινικ προσπάθησε να κυκλοφορήσει ανάμεσα στουςκαλεσμένους όσο καλύτερα μπορούσε, παρότι δε γνώριζεκανέναν εκεί, περνώντας ανάμεσα από παρέες,συγκατανεύοντας, ακούγοντας μερικές κουβέντες από τιςσυζητήσεις, συχνά σε γλώσσες που δεν καταλάβαινε.Κανένας από τους καλεσμένους δεν έμοιαζε να απορεί με τηνπαρουσία του εκεί, παρόλο που ο ίδιος αισθανόταν εντελώςπαρείσακτος. Τουλάχιστον το γιοτ ήταν αγκυροβολημένο καιδεν ταξίδευε στη θάλασσα· ο Ντόμινικ είχε μια τάση προς τηναυτία και θα παρουσίαζε θλιβερό θέαμα σε περίπτωση πουτο σκάφος κινούνταν, το ήξερε αυτό.

Η ίδια γυναίκα που είχε συνοδεύσει τη Λούμπα νωρίτεραεπέστρεψε στο κατάστρωμα και άρχισε να κατευθύνει τουςκαλεσμένους προς κάποιο από τα χαμηλότερα επίπεδα τουσκάφους. Ο Ντόμινικ ακολούθησε υπάκουα το πλήθος.

Page 339: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Οδηγήθηκαν σε ένα πολυτελές σαλόνι, όπου είχε στηθεί μιαμικρή σκηνή, απέναντι από σειρές σπαστών καθισμάτων και,προς το βάθος του δωματίου, δίπλα στις τζαμαρίες πουέβλεπαν προς τα νερά της μαρίνας από τη μία πλευρά και τηνανοιχτή θάλασσα από την άλλη, μια σειρά από γυαλιστερούςδερμάτινους καναπέδες. Πάνω σε αυτούς ήταν καθισμένοικάποιοι ακριβά ντυμένοι θεατές, οι οποίοι, όπως υπέθεσε οΝτόμινικ, πρέπει να ήταν οι ιδιοκτήτες της θαλαμηγού, οιαποψινοί οικοδεσπότες· Ρώσοι ολιγάρχες και οι συνοδοίτους, κρίνοντας από τα σλαβικά χαρακτηριστικά τωνπροσώπων τους. Σερβιτόροι, ντυμένοι με πανομοιότυπεςστολές, κυκλοφορούσαν ανάμεσα στα καθίσματα,προσφέροντας και πάλι σαμπάνια στους καλεσμένους. ΟΝτόμινικ επέλεξε ένα κάθισμα σε μια άκρη της αίθουσας.

Όταν όλοι οι καλεσμένοι είχαν βολευτεί, οι συζητήσειςσώπασαν και ένα αισθητό κύμα προσμονής διέτρεξε το χώρο.Ο ήδη χαμηλός φωτισμός του σαλονιού περιορίστηκε ακόμηπερισσότερο.

Δύο βοηθοί που στέκονταν δίπλα στις καρέκλεςμετέφεραν ισάριθμους βαρείς προβολείς, τους οποίουςτοποθέτησαν πάνω σε τρίποδα και τους άναψαν. Ηαυτοσχέδια σκηνή λούστηκε σε ένα δυνατό φως και οΝτόμινικ, μέσα από το βουητό δύο ηχείων, αναγνώρισε τηφωνή, την κασέτα που φαίνεται πως χρησιμοποιούσε πάντοτεστο νούμερό της. «Ονομάζομαι Λούμπα...», κι ύστερα οιαπαλές μελωδίες της μουσικής του Ντεμπισί, καθώς η

Page 340: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Λούμπα, φορώντας τη λευκή βαμβακερή ρόμπα της, ανέβηκενωχελικά στη σκηνή και στάθηκε, ακίνητη σαν άγαλμα, με τοτέλειο σώμα της να διαγράφεται ανελέητα στη βάναυσηλάμψη των προβολέων.

Ο Ντόμινικ την είχε δει ήδη να χορεύει εκείνη τη φορά στηΝέα Ορλεάνη, όμως για δεύτερη φορά δεν μπόρεσε να μηθαυμάσει τη χάρη και τη σοβαρότητα των κινήσεών της, πιοαργών κι από αργές, σαγηνευτικών, αρχοντικών,αισθησιακών, καθώς κάθε σπιθαμή σταδιακά γυμνωνότανκαι αποκαλυπτόταν, γυμνότερη κι από γυμνή, ενώ τοπρόσωπό της παρέμενε ολότελα απαθές, λες και ήτανχαμένη στις σκέψεις της, σαν να βρισκόταν σε έναν εντελώςδιαφορετικό κόσμο, μακριά από τη θαλαμηγό και τη μαρίνα.

Τα στήθη της έστεκαν ψηλά και σφριγηλά, ανεπηρέαστααπό το λικνιστικό ρυθμό του κορμιού της. Όπως έστριψε, μετη λεία ηβική χώρα σε πλήρη θέα πλέον, μπροστά σε όλουςτους βουβούς θεατές, ο Ντόμινικ διέκρινε το μικρό μπλετατουάζ με το όπλο, σε απόσταση ενός νυχιού από τοάνοιγμά της. Γαργαλιστικό, προκλητικό, σαν να ήταν οαπόλυτος τρόπος αποτύπωσης της γοητείας της,συμπληρώνοντας την αντισυμβατική περσόνα της.Συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να την είχε ρωτήσει για τησημασία, για το λόγο ύπαρξης εκείνου του τατουάζ όταν τουδόθηκε η ευκαιρία. Αισθανόταν τους άντρες –και τιςγυναίκες– στο ακροατήριο να κρατούν την ανάσα τους όσο ηΛούμπα συνέχιζε να χορεύει, ευλύγιστη, ακολουθώντας σαν

Page 341: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ερπετό την αργή, ιμπρεσιονιστική ροή της μουσικής, με κάθεαπόκρυφο σημείο του σώματός της να αποκαλύπτεται,ακόμη και να επιδεικνύεται.

Οι τελικές νότες της μουσικής έσταξαν μία προς μία απότα ηχεία και η Λούμπα σταδιακά επέστρεψε στη θέση της, σανζωντανό άγαλμα. Όμως, αυτή τη φορά, τα φώτα έμεινανανοιχτά και ένα νέο μουσικό κομμάτι άρχισε να παίζει. Ένατανγκό.

Μια καυτή, αισθησιακή, μακρόσυρτη μελωδία, η οποίαδιαπερνούσε τη σιωπή που είχε απλωθεί στην αίθουσα μετάτο χορό της γυναίκας.

Ένας άντρας ανέβηκε στη σκηνή, απέναντι από τηΛούμπα. Ήταν κι αυτός γυμνός, νέος, μάλλον εικοσάρης μεεικοσιπεντάρης. Η επιδερμίδα του θύμιζε στιλβωμένομπρούντζο. Σε κάποιο άλλο περιβάλλον ενδεχομένως ναφάνταζε υπερβολικό, σαν να είχε περάσει μέρες ολόκληρεςκάτω από μια λάμπα μαυρίσματος, όμως εδώ η λάμψη αυτήτον έκανε να μοιάζει με θεό των Νοτίων Θαλασσών,αθλητικό, με δυνατά πόδια και γραμμωμένους κοιλιακούς, μετο στήθος του να πάλλεται σε κάθε ανάσα. Τα μαλλιά τουήταν χτενισμένα προς τα πίσω, τονίζοντας το δυναμισμό καιτην αρρενωπότητα του σαγονιού του.

Ο πούτσος του, που η μαλακότητά του χανόταν ανάμεσαστη σκληρότητα του υπόλοιπου σώματός του, άρχισε ναμεγαλώνει όσο περισσότερο βρισκόταν μπροστά στηΛούμπα. Ο νεαρός απολάμβανε τον πλούτο της γύμνιας της

Page 342: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ενώ περίμενε την επόμενη κίνηση του χορού της.Η Λούμπα άνοιξε τα μάτια. Θεατρικά, πετάρισε τις

βλεφαρίδες της, λες και η οπτασία αυτή ήταν μια έκπληξηκαι όχι προγραμματισμένο στοιχείο της αποψινήςπαράστασης. Με μια απότομη στροφή, ο χορευτής τήςέπιασε το χέρι και την τράβηξε πάνω του, έτσι που τα γυμνάκορμιά τους ήρθαν σε επαφή. Με το άλλο χέρι, την έπιασεαπό το πιγούνι, με τα δάχτυλά του να στέκονται με νόημαπάνω στην απαλή επιδερμίδα του λαιμού της. Το σύμπλεγμααγαλμάτων που σχηματίστηκε στάθηκε για μια στιγμή εκεί,να κοιτιέται κατάματα, να στέκει κατάσαρκα, ώσπου η κύριαμελωδία του τανγκό ξετυλίχτηκε και οι δυο τους άρχισαν ναχορεύουν μαζί, με τα πόδια να διασταυρώνονται, τα κορμιάτους να πλέκονται.

Ο Ντόμινικ παρακολούθησε το ζευγάρι να κινείταιηδυπαθώς πάνω στην περιορισμένη σκηνή, προσπαθώνταςνα φανταστεί ποιο μέρος αυτής της χορογραφίας είχεπροβαριστεί και πού.

Ο παρτενέρ της οδηγούσε τη Λούμπα στην ακατάπαυστηηχώ της μουσικής ενώ εκείνη αφηνόταν στη βαρύτητα και τηδυναμική αγκαλιά του, πόδια και σώμα σε τέλεια αρμονία,προτού το σχήμα τσακιστεί, ξανά και ξανά, θυσία στο βωμότων απαιτήσεών του. Η θερμοκρασία στην αίθουσα ανέβαινεσταθερά μπροστά στο θέαμα των αγκαλιασμένων κορμιώντων χορευτών και τον προκλητικό τρόπο που η Λούμπατεντωνόταν, εκτιθόταν, μετακινούνταν πέρα δώθε από το

Page 343: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μαυρισμένο, μυώδες, σχεδόν θεϊκό πλάσμα, του οποίου ταχαρακτηριστικά του προσώπου δεν άλλαζαν ποτέ, αυστηρά,κυρίαρχα.

Τα πόδια της άνοιξαν για μια στιγμή σε ακραία γωνία,αποκαλύπτοντάς τη. Ύστερα εκείνος την τράβηξε πάνω του,καθώς ο πούτσος του ήταν πλέον σκληρός όπως τουπόλοιπο σώμα του και πιέστηκε ανάμεσα στα κορμιά τους,που αγκαλιάζονταν σφιχτά. Ήταν σοκαριστικό, αλλάεντυπωσιακό, όφειλε να ομολογήσει ο Ντόμινικ.

Ένας χορός ατόφιου πάθους, κινδύνου, με τη Λούμπα ναχαλαρώνει στα χέρια του παρτενέρ της και να του επιτρέπει νατη μετακινεί εδώ, εκεί, παντού, ανάλογα με τις επιθυμίες του,σαν να είχε παραιτηθεί από κάθε δική της θέληση. Ήταναδύνατο να μην παρατηρήσει κάποιος τη γυαλάδα πουκάλυπτε πλέον το σώμα τόσο της Λούμπα όσο και τουχορευτή, την πορνογραφική εικόνα της στύσης του άντρα σετόσο μικρή απόσταση από το θεσπέσιο κορμί της Ρωσίδαςχορεύτριας. Ο Ντόμινικ παρακολουθούσε τον τρόπο που οπούτσος του περνούσε ξυστά από τη μέση της, τη μακριάγέφυρα των ποδιών της σε απόλυτη ευθεία, τα πέλματά τηςσε έκταση, σαν εκπαιδευμένης μπαλαρίνας, το κεφάλι τηςγερμένο προς τα πίσω, ακίνητο, ανεπηρέαστο.

Η ένταση της μουσικής ανέβηκε μια ιδέα και ο χορευτήςέστειλε τη Λούμπα στο πάτωμα, εκεί όπου εκείνη ξεδίπλωσετο κορμί της, άνοιξε τα πόδια της σε άψογη γεωμετρικήστάση. Εκείνος έσκυψε από πάνω της, την έπιασε από το χέρι

Page 344: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

και την τράβηξε ξανά πάνω του, με κάθε κίνηση των γυμνώνκορμιών τους να είναι μια τελετουργία, μια παράστασηπάθους.

Κάθετη και πάλι, η Λούμπα σήκωσε το πόδι της,φέρνοντάς το σε τέλεια γωνία, και υπό τα πνιχτάεπιφωνήματα των θεατών ο άντρας την κάρφωσε με μιαγρήγορη κίνηση, με το σκληρό πούτσο του να βυθίζεταιμεμιάς μέσα στο πρόσφορο μουνί της.

Χάθηκε μέσα της μέχρι τη ρίζα, αφήνοντας το ζευγάριενωμένο, να ριγεί στους ήχους της μουσικής. Οι χορευτικέςτους κινήσεις συνεχίστηκαν, με τον μπηγμένο πούτσο του νατην οδηγεί παράλληλα με τα χέρια του, καθώς συνέχιζαν τοτανγκό τους. Ούτε μια στιγμή δεν τραβήχτηκε από μέσα της,παρατήρησε ο Ντόμινικ, ούτε οι κινήσεις του χορού έχασαντην αβίαστη ροή τους.

Στις καρέκλες μπροστά του είδε τα χέρια μιας γυναίκας νασφίγγουν το μηρό του διπλανού της.

Για κάποιο λόγο οι χορευτές δεν έδιναν την εικόνα ότι τοέκαναν. Εξακολουθούσε να είναι ένας χορός, ένας αρχέγονοςχορός, κάτι όμορφο που είχε οδηγηθεί σε ένα άλλο επίπεδο,εκεί όπου η εγγενής χάρη των σωμάτων τους υπερέβαινε τηχυδαιότητα της στιγμής.

Ο Ντόμινικ ένιωσε να σκαλώνει η ανάσα του. Το βλέμματου στάθηκε στη γυαλιστερή, σφριγηλή επιφάνεια τωνγλουτών της Λούμπα, όπως χόρευε γύρω από τον παρτενέρτης, με το πέος του να αποτελεί πλέον προέκταση της

Page 345: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σπονδυλικής της στήλης, λες και, έτσι και αποτραβιότανξαφνικά εκείνος, η Λούμπα θα κατέρρεε, σαν πάνινη κούκλα,χωρίς στήριγμα.

Η μουσική άρχισε να χαμηλώνει και ταυτόχρονα ο χορόςνα επιβραδύνει, ώσπου σταμάτησε. Η Λούμπα με τογοητευτικό χορευτή έμειναν να στέκονται εκεί, συνδεδεμένοιακόμη, σαν σάρκινα αγάλματα, με την τέλεια ακινησία τουςνα προδίδεται μόνο από τον τρόπο που ανεβοκατέβαινε τοστήθος του στην προσπάθειά του να ανακτήσει τηναυτοκυριαρχία του κι από το ροζ της έξαψης που απλωνότανανάμεσα στο λαιμό της και την κοιλάδα του στήθους της.

Δεν ακουγόταν κιχ στην αίθουσα.Μόλις τους έκανε νόημα η γυναίκα που νωρίτερα είχε

ενορχηστρώσει την παράσταση, οι βοηθοί στις δύο πλευρέςτης σκηνής έσβησαν τους προβολείς.

Ο Ντόμινικ ήπιε μια γερή γουλιά μεταλλικού νερού· ήξερεπως ορισμένες από τις αποψινές σκηνές θα παρέμενανανεξίτηλα χαραγμένες στην οθόνη του μυαλού του.Παρακινημένος από το φλογερό θέαμα της Λούμπα και τωνενωμένων γεννητικών οργάνων των χορευτών, ο εγκέφαλόςτου παραδινόταν στην έντονη θέρμη που βίωνε κάθε φοράπου βρισκόταν ο ίδιος μέσα στη Σάμερ, στον τρόπο που τοσώμα της ανταποκρινόταν στο δικό του, στην τελειότητα τηςσύμπτωσης των επιθυμιών τους, στη συνάντηση τουεσωτερικού σκοταδιού τους σε κάποιο αόρατο σταυροδρόμιτης ψυχής. Ήταν αρκετά ντόμπρος ώστε να συνειδητοποιήσει

Page 346: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πόσο ατελείς ήταν και οι δυο τους, σε αντίθεση με τηΛούμπα, η γαλήνια ευτυχία της οποίας είχε κάτι τοαπόκοσμο. Κι όμως, οι δυο τους αλληλοσυμπληρώνονταν.Ολοκληρώνονταν μαζί.

Η λιμουζίνα τούς παρέλαβε για να τους μεταφέρει σταξενοδοχεία τους στη Βαρκελώνη. Η μεσογειακή πανσέληνοςφέγγιζε ψηλά πάνω από τη θάλασσα καθώς το αυτοκίνητοκινούνταν με ταχύτητα στον άδειο παραλιακόαυτοκινητόδρομο.

«Ήταν πανέμορφο», είπε ο Ντόμινικ στη Λούμπα.«Ήταν καλοπληρωμένο», απάντησε εκείνη.«Το φαντάζομαι. Ο χορευτής που είδα ήταν ο συνήθης...

παρτενέρ σου;»«Υπάρχουν διάφοροι. Εξαρτάται από το πρόγραμμα των

εμφανίσεων. Απαιτείται μια κάπως... εξειδικευμένηπροσέγγιση», εξήγησε.

«Λατινοαμερικάνος έμοιαζε, ίσως όμως να σχημάτισααυτή την εντύπωση επειδή χορέψατε τανγκό. Πώς τον λένε;»

«Δεν ξέρω. Δε με απασχολεί ποτέ αυτό». Απέστρεψε τοβλέμμα της, κάρφωσε τα μάτια της στο σκοτάδι έξω.

«Σοβαρά;»«Ποιος ο λόγος; Εγώ είμαι διαθέσιμη, ο χορευτής

κατευθύνει τα βήματα, εγώ ακολουθώ. Αυτό είναι όλο».Γύρισε ξανά προς το μέρος του. «Αλλά για πες μου κάτι,Ντόμινικ».

Page 347: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Τι;»«Πρέπει να υποσχεθείς να μη με βάλεις ποτέ σε κάποιο

από τα βιβλία σου. Εντάξει;»Ο Ντόμινικ δίστασε. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής

προσπαθούσε να βρει τρόπο να μεταφράσει εκείνη την έξοχη,αν και τολμηρή, εμπειρία σε λέξεις. Ήταν μεγάλος οπειρασμός.

Η Λούμπα παρατήρησε το φανερό δισταγμό του.«Υποσχέσου μου», επανέλαβε.«Εντάξει». Ο Ντόμινικ συμφώνησε με την απαίτησή της.Μια αμήχανη σιωπή απλώθηκε στην καμπίνα, ενώ η

λιμουζίνα έφτανε στα προάστια της πόλης και ερχόταναντιμέτωπη με τους φωτεινούς σηματοδότες.

«Έτσι γνώρισα τον Βίγκο», είπε η Λούμπα, εντελώςξαφνικά. «Συμμετείχα σε μια τέτοια παράσταση, με ζωντανόσεξ. Με διαφορετικό παρτενέρ. Ήταν Ουκρανός, όπως κι εγώ.Στο Άμστερνταμ».

«Και έτσι γίνατε... φίλοι;»«Ναι, αργότερα ο Βίγκο μού ζήτησε να είμαι μαζί του. Είπε

ότι συνέλεγε όμορφα πράγματα κι ότι θα ήμουν το κορυφαίοστολίδι της συλλογής του. Είναι ανόητος τρόπος ναπλησιάσεις μια γυναίκα, όμως ήταν πλούσιος, χαρισματικός,αστείος, κι εγώ είχα ανάγκη από ένα διάλειμμα από τηχορευτική ζωή».

«Κι έτσι τον ακολούθησες στο Λονδίνο;»«Ναι, μάλιστα νοίκιασε ιδιωτικό τζετ για το ταξίδι της

Page 348: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

επιστροφής. Του αρέσει να με κακομαθαίνει, και φυσικά τονεαυτό του. Αλλά κατά βάθος είναι καλός άνθρωπος. Καιενδιαφέρων εραστής».

«Έτσι αξιολογείς τους άντρες... ανάλογα με το πόσοενδιαφέροντες είναι;»

«Γιατί όχι;» Χαμογέλασε, κι η παιχνιδιάρικη διάθεσή τηςέμοιαζε να ξεπερνά τώρα την κούραση από την πρόσφατηπαράστασή της.

«Αποφάσισες όμως να επιστρέψεις στο χορό;»«Είχα αρχίσει να βαριέμαι», αποκρίθηκε. «Τέλος πάντων,

ποιος χρειάζεται λόγο για να κάνει κάτι; Είμαι ελεύθερη νακάνω ό,τι θέλω. Με τον Βίγκο δε μιλάμε για γάμο, αλλά γιαμια φιλία μεταξύ ισότιμων ατόμων. Δεν είναι ζηλιάρης».

«Μάλιστα», είπε ο Ντόμινικ. «Θέλεις να μου μιλήσεις γιατις συλλογές του τότε;»

Ο Βίγκο Φρανκ αισθανόταν ιδιαίτερα περήφανος για τησυλλογή μουσικών οργάνων που είχε δημιουργήσει. Είχεστην κατοχή του δύο ηλεκτρικές κιθάρες τις οποίες είχεχρησιμοποιήσει ο Τζίμι Χέντριξ, μια ακουστική ισπανικήκιθάρα την οποία υποτίθεται πως είχε παίξει ο Τζον Λένον,μια ταλαιπωρημένη τρομπέτα του Λούις Άρμστρονγκ, ένααυθεντικό βιολί του Παγκανίνι, καθώς και διάφορα άλλασπάνια μουσικά όργανα που σχετίζονταν με πολλούςκαλλιτέχνες, από το χώρο είτε της κλασικής είτε της ροκσκηνής. Δεδομένου ότι δεν του αρκούσε ένας τέτοιοςθησαυρός, είχε αποκτήσει διάφορα σκίτσα του Πικάσο, ένα

Page 349: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αυθεντικό πρώιμο έργο του Γουόρχολ, έναν Χίρστ, αλλά καιμεγάλης αξίας λιθογραφίες και γκραβούρες περιορισμένωνεκδόσεων. Εκτός αυτού, διέθετε μια πλήρη συλλογή πρώτωνεκδόσεων όλων των έργων των Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ,Γουίλιαμ Φόκνερ και Χέμινγουεϊ, με τα αυθεντικά τουςκαλύμματα, και μάλιστα ορισμένα από αυτά υπογεγραμμένααπό τους συγγραφείς.

Το σύνολο αυτής της συλλογής ήταν κατανεμημένο σεδιάφορα δωμάτια με ελεγχόμενη θερμοκρασία στην έπαυλήτου στο Μπελσάιζ Παρκ.

«Εντυπωσιακό μου φαίνεται», σχολίασε ο Ντόμινικ.«Δηλαδή δε φυλάει κάποια από τα πιο πολύτιμα κομμάτιακάπου αλλού;»

Υπήρχε ένα κλειδωμένο δωμάτιο στο υπόγειο, στο οποίοη Λούμπα δεν είχε μπει ποτέ, και ήταν γεγονός πως ο Βίγκοδεν ήθελε να μιλά για το περιεχόμενό του. Το μόνο που είχεαποκαλύψει ήταν ότι φύλαγε τα σπάνια βινίλιά του εκεί,πράγμα που δεν ακουγόταν και πολύ πιστευτό. Σε κάθεπερίπτωση, ούτε η Λούμπα ούτε το διαρκώς μεταβαλλόμενοπεριβάλλον του Βίγκο έδειχναν ενδιαφέρον για εκείνο τοσυγκεκριμένο κομμάτι της συλλογής.

«Μήπως επειδή τα κομμάτια που φυλάει εκεί μέσα είναιπιο ευαίσθητα;» είκασε η Λούμπα.

«Δεν αποκλείεται», κατένευσε ο Ντόμινικ, που για την ώραδεν ήθελε να επιμείνει περισσότερο σε αυτό το θέμα.Κινούνταν ήδη στην Ντιαγκονάλ και σύντομα έφτασαν στο

Page 350: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ξενοδοχείο όπου είχαν κλείσει δωμάτιο για τη Λούμπα οιολιγάρχες. Ο Ντόμινικ πρότεινε να επιστρέψει περπατώνταςστο ξενοδοχείο του, το οποίο βρισκόταν σε απόστασησκάρτων δέκα λεπτών με τα πόδια από εκείνο το σημείο,όμως η Λούμπα ζήτησε και πάλι από τον αμίλητο σοφέρ νακάνει μια στάση εκεί, μετά το ξενοδοχείο της. Συμφώνησαννα τα ξαναπούν κάποια στιγμή στο Λονδίνο.

Ο Ντόμινικ επέστρεψε στην Αγγλία δύο μέρες αργότερα. Τοπρώτο πράγμα που παρατήρησε, φτάνοντας στο σπίτι του στοΧάμπστεντ, ήταν τη μεγάλη βαλίτσα της Λόραλιν,παρκαρισμένη δίπλα στην πόρτα, μαζί με μια μεγάληπλαστική σακούλα από τα καταστήματα αφορολογήτωνειδών.

Ο Ντόμινικ τη φώναξε, αλλά δεν πήρε απάντηση.Ανέβηκε στο δωμάτιο που χρησιμοποιούσε η Λόραλιν και

χτύπησε διακριτικά την πόρτα, σε περίπτωση πουεξακολουθούσε να κοιμάται, αν και ήταν αργά το πρωί.

Το δωμάτιο ήταν άδειο και το κρεβάτι στρωμένο.Ολόγυρα υπήρχαν σκόρπια ρούχα και παπούτσια, πάνω στημοκέτα, λες και είχε βιαστεί – όχι τόσο να ξεπακετάρει όσο ναμαζέψει ξανά μερικά πράγματα.

Ξαφνικά θυμήθηκε ότι είχε ξεχάσει να της αφήσεισημείωμα πως θα πήγαινε στη Βαρκελώνη για λίγες μέρες.Ίσως, γυρίζοντας και βρίσκοντας το σπίτι άδειο, η Λόραλιννα αποφάσισε να περάσει κι εκείνη μερικές μέρες αλλού, με

Page 351: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κάποια άλλη παρέα.Ο Ντόμινικ αισθανόταν συναισθηματικά εξουθενωμένος.

Αποφάσισε να αφήσει το σάκο του στο διάδρομο, να κάνεισυντροφιά στη βαλίτσα της Λόραλιν, και τράβηξε γραμμή γιατο υπνοδωμάτιό του, αποφασισμένος να απαλλαγεί από τιςστεναχώριες του με τη βοήθεια του ύπνου. Είχε αναγκαστεί ναβρίσκεται στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης από τις έξι εκείνοτο πρωί.

Αφήνοντας τα ρούχα του να πέφτουν όπως τα έβγαζε,σωριάστηκε αποκαμωμένος στο κρεβάτι, χωρίς να βρει τοκουράγιο να τραβήξει τα σκεπάσματα πάνω του. Σύντομα είχεαποκοιμηθεί.

Ξύπνησε αργά το απόγευμα, από το χάδι μιας θερμήςανάσας πάνω στη γυμνή επιδερμίδα των ξεσκέπαστωνοπισθίων του.

«Καλώς τον...»Μισάνοιξε τα μάτια, προσπαθώντας να διώξει τον ύπνο,

έστριψε το κεφάλι του και είδε τη Λόραλιν να στέκεται απόπάνω του, με ένα ύφος σαν να το διασκέδαζε αφάνταστα.Συνειδητοποιώντας πως ήταν γυμνός και ερεθισμένος,επιχείρησε να τραβήξει ένα σεντόνι πάνω του, πράγμα πουτην έκανε να γελάσει.

«Αχ, Ντόμινικ, ό,τι ήταν να δω το έχω δει», του είπε.«Προς τι αυτές οι ξαφνικές ντροπές;»

«Ναι, σωστά», μουρμούρισε εκείνος.Η Λόραλιν φορούσε ένα μπλουζάκι με το όνομα ενός

Page 352: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

συγκροτήματος που ούτε ακουστά δεν το είχε εκείνος, άσπροτζιν και δερμάτινες μπότες που έφταναν μέχρι τη μέση τηςγάμπας. Έτσι όπως ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, τουέμοιαζε ψηλότερη από κάθε άλλη φορά.

«Καλώς όρισες», της είπε, τραβώντας τη στο κρεβάτι, έτσιπου κάθισαν σαν δυο καλοί φίλοι, δίπλα δίπλα.

«Επίσης. Δεν είχες πει πως θα έλειπες».«Το ξέρω. Συγνώμη».«Νόμιζα πως ήσουν στο Βερολίνο. Οπότε πήγα εκεί,

ελπίζοντας πως θα σου έκανα έκπληξη».«Στο Βερολίνο;»«Ναι. Υπέθεσα πως είχες μάθει ότι η Σάμερ θα

εμφανιζόταν εκεί με τον Κρις και το συγκρότημά του. Ήταν ητελευταία σελίδα που επισκέφτηκες, όπως είδα στο ιστορικότου υπολογιστή σου. Αλλά δεν ήσουν εκεί. Σπουδαίαντετέκτιβ θα γινόμουν, τι λες κι εσύ;»

«Στη Βαρκελώνη ήμουν. Για την προώθηση του βιβλίου,το είχαν κανονίσει οι εκδότες μου εκεί».

«Στη Βαρκελώνη!» Η Λόραλιν έσκασε στα γέλια.«Τελείως αλλού για αλλού τράβηξα δηλαδή».

«Πώς ήταν το Βερολίνο;» τη ρώτησε ο Ντόμινικ.«Η Βαρκελώνη πώς ήταν;»«Ενδιαφέρουσα», απάντησε.«Αυτό θα πεις μόνο;»«Ναι». Ένα λεπτό χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του

Ντόμινικ, καθώς έφερνε στο νου του τη Λούμπα και την

Page 353: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

παράσταση, τους πάγκους των βιβλίων στη Ράμπλα, ταολάνθιστα τριαντάφυλλα.

«Βρέθηκα με τη Σάμερ», του είπε η Λόραλιν.«Και;» Προσπάθησε να ακουστεί αδιάφορος.«Γούστο είχε...»«Γούστο;»«Άκου, μου αρέσει. Πολύ». Είδε το βλέμμα του να

σκοτεινιάζει, φευγαλέα. «Όχι, δεν το εννοούσα έτσι», έσπευσενα διευκρινίσει. «Απλώς σαν φίλη, κολλητή».

«Εντάξει».«Με την ευκαιρία, είσαι ηλίθιος, Ντόμινικ. Τελείως

ηλίθιος. Τι κέρατο σκεφτόσουν όταν την άφησες να νομίζειότι εμείς οι δύο είμαστε ζευγάρι; Το ξέρεις πολύ καλά πωςδεν παίζει τέτοια περίπτωση».

Ο Ντόμινικ χλόμιασε.«Έμαθα πως τα είχε μπλέξει με τον Βίγκο Φρανκ.

Διαισθανόμουν όμως πως εξακολουθούσε να αισθάνεταικάτι για μένα. Δεν ήθελα να νιώσει άσχημα. Πάντως, ποτέδεν είπα ότι είμαστε μαζί, κανονικά», πρόσθεσε. «Απλώςανέφερα ότι έμενες εδώ».

«Σοβαρά, τι συμπέρασμα περίμενες να βγάλει όταν πήγεςκαι της είπες κάτι τέτοιο; Τι έπρεπε να καταλάβει δηλαδή;Αχ, είστε και οι δύο μεγάλοι μπουμπούνες».

«Και οι δύο;»«Ναι, λες και το έχετε βάλει πείσμα να παιδεύεστε άδικα.

Πεισματάρηδες, περήφανοι... όχι, κάτσε, έχω κι άλλα να

Page 354: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πω...»«Δηλαδή της είπες πώς έχουν τα πράγματα μ’ εμάς τους

δύο;»«Εννοείται πως της το είπα. Της το ξεκαθάρισα απόλυτα,

κάτι που έπρεπε να είχες κάνεις εσύ, από την πρώτη στιγμή,όταν βρεθήκατε στο Μπράιτον. Σαν παιδιά κάνετε, έτσι πουπαίζετε με τα αισθήματά σας, μα την αλήθεια».

«Κι ο Βίγκο;»«Έλα τώρα, δεν το καταλαβαίνεις; Μια λύση ανάγκης

είναι. Γιατί, τον κόβεις για τύπο που θα δεσμευτεί σε μιασχέση; Άλλωστε, έχει κι εκείνη τη Ρωσίδα, σωστά;»

«Τη Λούμπα».«Α, έτσι τη λένε; Μεγάλη σουρτούκω κι αυτή. Δεν την

κόβω για ζηλιάρα».«Τη συνάντησα τις προάλλες».«Μπράβο σου».«Είναι καλός χαρακτήρας», είπε. «Νομίζω πως θα τη

συμπαθούσες, ειλικρινά».«Κοίτα να μας συστήσεις τότε».«Αυτό θα κάνω».«Είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις για να

εξιλεωθείς».«Και ποια ήταν η αντίδραση της Σάμερ όταν της είπες

όλα αυτά για μένα;»«Θυμός, κατάπληξη, ανακούφιση. Δεν ξέρω. Το μόνο

βέβαιο είναι πως της ήρθε κεραμίδα».

Page 355: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Και τώρα τι κάνουμε;»«Τηλεφώνησέ της, βλάκα. Τέρμα τα παιχνιδάκια. Είστε

πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Όμως πλέον εξαρτάται απόεσάς να βάλετε τα πράγματα σε μια σειρά, να βρείτε μιαλύση».

Ο Ντόμινικ ρίγησε. Το παράθυρο του δωματίου ήτανμισάνοιχτο και έξω είχε αρχίσει να σουρουπώνει, τα δέντραστο Χιθ θρόιζαν όπως δυνάμωνε ο βραδινός άνεμος.

«Και ρίξε κάτι πάνω σου», του είπε, στρέφοντας τοβλέμμα της προς τα κάτω. «Αλλιώς αυτός ο λαχταριστόςπούτσος θα ζαρώσει και είναι κρίμα να χάσει τις γοητευτικέςδιαστάσεις του».

Page 356: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

11

Γυμνά σε Τοίχους

Ο ΒΙΓΚΟ ΚΑΙ Η ΛΟΥΜΠΑ ήταν αγκαλιασμένοι σαν δυοφτέρες, τα μπράτσα του πλεγμένα γύρω από την πλάτη της,τα μακριά της πόδια απλωμένα πάνω στα δικά του.

Εγώ είχα ξυπνήσει λίγο παραδίπλα, σχεδόν στο χείλος τουκρεβατιού, είχα σηκωθεί αθόρυβα από τα σκεπάσματα καιακροπατώντας είχα πάει στο μπάνιο, προσέχοντας να μηντους ξυπνήσω. Ο Βίγκο ξεραινόταν στον ύπνο, όμως ηΛούμπα είχε αντανακλαστικά αιλουροειδούς, τόσο πουπερίμενα πως από στιγμή σε στιγμή θα έβλεπα τις μακριέςβλεφαρίδες της να πεταρίζουν.

Δεν ήθελα να της εξηγήσω για ποιο λόγο είχα σηκωθείτόσο νωρίς ούτε τι έκανα.

Οι μέρες που κοιμόμασταν και οι τρεις αγκαλιασμένοιείχαν περάσει προ πολλού. Πλέον, ασφυκτιούσα πουμοιραζόμουν τα σεντόνια μαζί τους. Όμως ο τερματισμός τηςσχέσης μας ενδεχομένως να σήμαινε το τέλος της καριέραςτου Κρις, και την οριστική απώλεια του Μπαγί μου, επομένωςγια την ώρα δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο.

Η περιοδεία είχε σημειώσει επιτυχία, τόσο για μένα όσο καιγια τους Groucho Nights. Ο Κρις, η Έλα και ο Τεντ είχαν

Page 357: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

καταπιαστεί ήδη με την ηχογράφηση του πρώτου τουςάλμπουμ. Η Μαρίγια, ο Μπάλντο και ο Άλεξ είχαν επιστρέψειστη Νέα Υόρκη, προκειμένου να ενταχθούν και πάλι στησυμφωνική ορχήστρα και στο συμβατικότερο χώρο τηςκλασικής μουσικής, ωστόσο δεν είχε αποκλειστεί ηπερίπτωση να επιστρέψουν αργότερα, για μια νέα συνεργασία.Ο Βίγκο είχε συμφωνήσει να αναλάβει αυτός τα έξοδα ότανθα έφτανε εκείνη η ώρα.

Κι εγώ ετοιμαζόμουν για ένα ραντεβού με τον Ντόμινικ.Τουλάχιστον ήλπιζα ότι επρόκειτο για ραντεβού. Είχαμε

καταστρώσει ένα σχέδιο οι δυο μας, προκειμένου ναανακτήσουμε το Μπαγί, το οποίο ήμασταν πεπεισμένοι ότιήταν φυλαγμένο κάπου στην έπαυλη του Βίγκο. Θασυναντιόμασταν λοιπόν για να οριστικοποιήσουμε κάποιεςλεπτομέρειες.

Είχα ακολουθήσει τις οδηγίες του Ντόμινικ κατά γράμμα:είχα βγάλει αντικλείδια των κλειδιών του μεγάρου και είχακανονίσει έξοδο για τον Βίγκο και τη Λούμπα, ώστε ναλείπουν από το σπίτι. Επίσης, του είχα ετοιμάσει ένα χάρτη μεόλα τα δωμάτια, καθώς και σημειώσεις που έδειχναν πούβρισκόταν το υπόγειο και η κλειδωμένη πόρτα όπουθεωρούσα ότι κατά πάσα πιθανότητα ήταν κρυμμένο το βιολίμου.

Το μόνο πράγμα που δεν είχα καταφέρει να βρω ήταν τοσυνδυασμό του συναγερμού στη θωρακισμένη πόρτα. Δενείχα δει ποτέ τον Βίγκο να την ανοίγει, ούτε καν να κατεβαίνει

Page 358: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

στο υπόγειο. Σπάνια έριχνε μια ματιά στη συλλογή του,φαινόταν να αρκείται στο να έχει όλα αυτά τα πράγματα στηνκατοχή του.

Βεβαιώθηκα πως είχα ελέγξει όλους τους χώρους, έψαξαστις γωνίες κάθε δωματίου για τυχόν κάμερες ασφαλείας πουμου είχαν ξεφύγει, συμβουλευόμουν τους χάρτες μου για νασιγουρευτώ ότι δεν είχα παραλείψει το παραμικρό, ωστόσοεξακολουθούσα να αισθάνομαι ανησυχία. Έτσι, είχα περάσειόλη την εβδομάδα βηματίζοντας νευρικά στην έπαυλη,διχασμένη ανάμεσα στο φόβο να συλλάβουν τον Ντόμινικεπ’ αυτοφώρω, οπότε το φταίξιμο θα ήταν όλο δικό μου, καιτον ενθουσιασμό μου που θα τον ξανασυναντούσα.

Είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο μερικές φορές μετά τη νύχταπου περάσαμε μαζί στο Παρίσι, κυρίως σχετικά με το Μπαγίκαι τις προσπάθειές του να συλλέξει πληροφορίες, ποτέ γιαεμάς τους δύο. Εξακολουθούσα να μην είμαι σίγουρη ότι ηΛόραλιν είχε δίκιο, ότι ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Δενήμουν καν βέβαιη κατά πόσο ήμουν εγώ ερωτευμένη μαζίτου. Περισσότερο αισθανόμουν ότι με συμπλήρωνε, ότι ήταντο άλλο μου μισό. Κανείς μας δεν μπορούσε να λειτουργήσεισωστά χωρίς τον άλλο. Κι αν αυτό ήταν έρωτας, τότεφαντάζομαι πως θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήμαστανερωτευμένοι, όμως αμφέβαλλα κατά πόσο θα ζούσαμεκάποτε κάτι που θα θύμιζε εκείνα τα παραμυθένια ρομάντζαπου περιγράφουν τα βιβλία και οι ταινίες. Κάποια στιγμή θαβαριόμουν, σκεφτόμουν, αν η ζωή μου ακολουθούσε τη

Page 359: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σοροπιασμένη διαδρομή που υπόσχονταν οι σελίδες των ροζβιβλίων, με τους καλλιγραφικούς τους τίτλους, εκείνων τωνβιβλίων που πάντοτε απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι,ίσως από φόβο μήπως παρασυρθώ από τη μαγεία τους.

Μου άρεσε ο Ντόμινικ, πιθανόν για όλους τους λάθοςλόγους. Η σχέση μου μαζί του ήταν μια ισορροπία σετεντωμένο σκοινί. Ήταν ό,τι ήθελα από τη ζωή μου·απρόβλεπτος και όσο έπρεπε επικίνδυνος. Εξακολουθούσαόμως να μην ξέρω πώς ένιωθε για μένα.

Είχε προτείνει να συναντηθούμε στο καφέ στις Αποβάθρεςτης Αγίας Αικατερίνης, εκεί όπου είχαμε την πρώτη μαςκανονική συνάντηση πριν από κάτι λιγότερο από τρία χρόνια.Δεν ήμουν σίγουρη αν το είχε προτείνει για συναισθηματικούςλόγους ή επειδή εξυπηρετούσε καλύτερα.

Παραλίγο να φορέσω τζιν παντελόνι κι ένα άσπρομπλουζάκι, ένα συνδυασμό που σπάνια επέλεγα αλλά πουεκείνος έδειχνε πάντοτε να εκτιμά, ίσως επειδή ήξερε πωςήταν μια εμφάνιση που προτιμούσα χωρίς προσποίηση, σεπεριπτώσεις όπου αισθανόμουν πραγματικά χαλαρή καιάνετη. Την τελευταία στιγμή όμως κατέληξα σε μια μακριάφούστα, ελπίζοντας πως θα μου τη σήκωνε και θα ξεσπούσετις ορμές του πάνω μου σε κάποια γειτονική τουαλέτα,σοκάκι ή στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του. Θα ήτανδύσκολο να τον ενθαρρύνω να ακουμπήσει έστω την παλάμητου πάνω στο μηρό μου αν φορούσα παντελόνι.

Έβρεχε καθώς κατευθυνόμουν στις αποβάθρες, στο

Page 360: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σημείο όπου βρισκόταν το καφέ. Έκανε ζέστη την ώρα πουέφυγα από το σπίτι, έτσι δε σκέφτηκα να πάρω ομπρέλα καιφορούσα ανοιχτά παπούτσια. Η μπλούζα μου είχε βραχεί καικολλούσε πάνω μου, ενώ το νερό έτρεχε ποτάμι στα πόδιαμου.

Χρειάστηκα λίγη ώρα για να ανοίξω την πόρτα του καφέ,επειδή τα χέρια μου έτρεμαν τόσο που δεν μπορούσα ούτε ναπιάσω το χερούλι. Με κατέκλυζε ένα μεθυστικό μείγμαενθουσιασμού και προσμονής στη σκέψη πως θα τον έβλεπαξανά.

Ήλπιζα πως θα έφτανα πρώτη, ώστε να προλάβω ναπεράσω από το μπάνιο για να στεγνώσω κάπως, ήτουλάχιστον να σουλουπώσω τα μαλλιά μου που κολλούσανστους ώμους μου, όμως ο Ντόμινικ με περίμενε ήδη στηγωνία, κάτω από τις σκάλες, στο ίδιο ακριβώς σημείο όπουείχε καθίσει στο πρώτο μας ραντεβού. Είχε κιόλαςπαραγγείλει. Ένας σερβιτόρος πλησίαζε με ένα δίσκο, πάνωστον οποίο υπήρχε ένας εσπρέσο για εκείνον και έναςκαπουτσίνο για μένα, μαζί με μια γεμάτη ζαχαριέρα.

Κάθισα απέναντί του, νιώθοντας τους βρεγμένους μηρούςμου να γλιστράνε πάνω στο ξύλο της καρέκλας.

«Ξέχασες την ομπρέλα σου;» είπε, με ένα πειραχτικόχαμόγελο.

«Όχι, επίτηδες έγινα μούσκεμα», απάντησα απότομα.Αναψοκοκκίνισα μόλις το είπα. Δεν ήμουν σίγουρη τι με

είχε κάνει να του μιλήσω έτσι τη στιγμή που είχα έρθει με

Page 361: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σκοπό να του καταστήσω σαφές ότι ήθελα να είμαι μαζί του.Εγώ για αστείο το προόριζα, όμως τα λόγια ακούστηκαν πιοθυμωμένα απ’ ό,τι σκόπευα. Ήμουν μέσα στα νεύρα και τομόνο που ήθελα ήταν να πάψουμε να μιλάμε και να τοναγγίξω.

Εκείνος με κοίταξε, με βλέμμα που γυάλιζε, από κάτιανείπωτο. Πόθο ίσως. Ένιωσα τις ρώγες μου να σκληραίνουνκάτω από το υγρό ύφασμα της μπλούζας μου, και δενμπορούσα να τα φορτώσω στο κρύο. Αισθανόμουν πως είχευγρασία, ίσως επειδή η παρουσία του Ντόμινικ με έκανε ναανάβω.

Ρίγησα, παρά τη ζέστη.«Πήγαινε να στεγνώσεις», είπε εκείνος. «Θα αρπάξεις

κανένα κρύωμα. Έχουμε πολλά να πούμε, δε θα βοηθήσει αναισθάνεσαι άβολα».

Αναρωτήθηκα, νιώθοντας ένα σφίξιμο, για ποιο λόγο δεμε είχε προσκαλέσει στο σπίτι του στο Χάμπστεντ. Θα είχαπάει ευχαρίστως, άρα θα ήταν εύκολο να ζεσταθούμε και ναστεγνώσουμε, στο κρεβάτι του. Ίσως το ότι μου πρότεινε ναβρεθούμε έξω ήταν σημάδι πως δεν επιθυμούσε ένα τέτοιομπέρδεμα, πως από τη στιγμή που θα ανακτούσε το Μπαγίγια λογαριασμό μου θα παραμέναμε απλοί φίλοι και τίποταπερισσότερο.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου ήλπιζε πως δε θα έβρισκε τοβιολί αμέσως, για να έχω περισσότερες δικαιολογίες να τονσυναντήσω. Ένα άλλο κομμάτι μου αποζητούσε την

Page 362: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

επιστροφή του Μπαγί, απεγνωσμένα, έτσι ώστε η αίσθησήτου στα χέρια μου και ο ήχος που θα έβγαζα από μέσα του ναμου θυμίζει εκείνον, παντοτινά.

Έβγαλα τα ρούχα μου στην τουαλέτα και τα κράτησακάτω από το στεγνωτήρα, όρθια μπροστά στον καθρέφτη,μόνο με τα εσώρουχα. Δε σταμάτησα στιγμή να ελπίζω πωςθα τον έβλεπα να ανοίγει την πόρτα, εκείνος όμως δεν τοέκανε. Το σεξ στις τουαλέτες δεν ήταν στο στιλ του Ντόμινικ.Θα το έβρισκε απαράδεκτο για έναν κύριο, ή πολύ λαϊκό, μετον ίδιο τρόπο που αντιμετώπιζε τους κρίκους στον αφαλό,τα τατουάζ του συρμού και τα πασπατέματα στο πίσωκάθισμα των ταξί.

Είχε παραγγείλει καινούριους καφέδες μέχρι να επιστρέψω,στεγνή, αφού το πρώτο φλιτζάνι είχε παγώσει όση ώρα έμειναστην τουαλέτα.

«Σάμερ...» άρχισε.«Πριν το ξεχάσω», τον πρόλαβα, «εδώ σου έχω τα

κλειδιά. Και τις σημειώσεις που ζήτησες». Ήταν έτοιμος ναπει κάτι για εμάς τους δύο, ήμουν σίγουρη γι’ αυτό, όμως ηπονεμένη έκφραση του προσώπου του με έκανε να σκεφτώπως δε θα ήταν κάτι καλό, και δεν άντεχα να τον αφήσω ναολοκληρώσει την πρότασή του αν ήταν να μου ανακοινώσειότι δε με έβλεπε παρά μόνο σαν φίλη.

«Λυπάμαι για τον Βίγκο», είπε. «Ξέρω πως τον...νοιάζεσαι».

Ανασήκωσα τους ώμους, ξέροντας και πάλι ότι δε

Page 363: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

συμπεριφερόμουν με τον τρόπο που σχεδίαζα, αλλά δενήμουν σίγουρη πώς να εκφράσω αυτά που αισθανόμουν. Είχαανάγκη να κρατήσω το Μπαγί στα χέρια μου, για να τουδείξω, να τον κάνω να ακούσει, να τον κάνω να δει όλαεκείνα τα πράγματα που ήθελα να του πω. Χωρίς αυτό, ήμουνμουγκή, το τραγούδι της καρδιάς μου παρέμενεεγκλωβισμένο στη μέγκενη του μυαλού μου.

Τότε συνοφρυώθηκα, ζάρωσα το μέτωπό μου, θέλονταςνα προσπαθήσω περισσότερο και να μη φύγω από αυτή τησυνάντηση με εκείνη την ασφυκτική αίσθηση πως, για μίαακόμη φορά, είχα χειριστεί λάθος την κατάσταση.

«Η αλήθεια είναι πως τον νοιάζομαι. Όχι όμως έτσι όπωςτο εννοείς. Κι αν πράγματι αυτός έχει το βιολί μου... τότε...δεν του οφείλω το παραμικρό».

Δεν μπορούσα να διαβάσω την έκφραση στο πρόσωπότου. Τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν, μα δε διέκρινακαμία αντίδραση. Ακολούθησα την καμπύλη του σαγονιούτου ως το στόμα του. Παρέμενε σιωπηλός, έτσι συνέχισα ναμιλάω εγώ – θα έκανα τα πάντα για να αποφύγω μιααμήχανη παύση ανάμεσά μας.

«Λατρεύω το Μπαγί. Ειλικρινά. Αλλά δεν αξίζει το ρίσκο...Δεν είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις αυτό».

Η φωνή μου τσάκισε λέγοντας εκείνες τις τελευταίεςλέξεις. Κρεμόμουν από την κάθε του κίνηση, ήθελα να δω ανείχε καταλάβει τι εννοούσα, αν ήξερε πως δεν ήθελα να τονχάσω για κανένα απολύτως λόγο. Έτρεμα στη σκέψη πως θα

Page 364: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

γινόταν αντιληπτός και θα τον έπιαναν και πως ο Βίγκο θαεπιχειρούσε να εκδικηθεί με κάποιο τρόπο. Όμως ο Ντόμινικπροσπέρασε τις αντιρρήσεις μου και άλλαξε θέμα συζήτησης,επιστρέφοντας στην έρευνά του. Τελικά ίσως αυτό να ήμουνγια εκείνον και τίποτα περισσότερο· ένας τρόπος για ναγράφει μυθιστορήματα, ένα σημείο γύρω από το οποίο ναυφαίνει μια ιστορία, γιατί δεν του ερχόταν κάποια καλύτερηιδέα.

Καθίσαμε στην καφετέρια για μία ακόμη ώρα, όμως καιπάλι δεν κατάφερα να αρθρώσω τίποτα από όλα όσα είχασχεδιάσει ή ονειρευόμουν να εκμυστηρευτώ. Όσο για εκείνον,μιλιά για εμάς τους δύο. Αν ήθελε να πει κάτι και δενκατάφερε να βρει τα λόγια ή, πολύ απλά, δεν τον ενδιέφερενα πει κάτι, δεν ήμουν σίγουρη. Ίσως να γύρισε τρέχοντας στοσπίτι του για να κρατήσει σημειώσεις από όσα είχανπροηγηθεί, να καταγράψει επιπλέον συναισθηματικά καύσιμαγια το καινούριο ζευγάρι των πρωταγωνιστών του, όποιοι κιαν ήταν αυτοί. Άραγε όλοι οι συγγραφείς κανιβάλιζαν τιςζωές τους;

Όταν τελικά φύγαμε, είχαμε οριστικοποιήσει το πώς θαπροχωρούσε το σχέδιο, μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια.

Εγώ θα απομάκρυνα τον Βίγκο από το σπίτι τησυμφωνημένη ώρα, και τότε ο Ντόμινικ θα έμπαινε κρυφά καιμε κάποιο τρόπο θα έβρισκε τον κωδικό τουθησαυροφυλακίου. Εκεί σκάλωνα εγώ: ήμουν πεπεισμένη ότι,μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, ο συναγερμός θα άρχιζε να

Page 365: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ουρλιάζει και μια ειδική ομάδα της Αστυνομίας θακατέφθανε και θα τον συλλάμβανε, εκείνος όμως ήτανβέβαιος ότι ο κωδικός θα ήταν κάτι προφανές, γιαπαράδειγμα η ημερομηνία των γενεθλίων του ή μιαακολουθία αριθμών στο στιλ του 1-2-3-4. Δεν είχε σε ιδιαίτερηεκτίμηση τη φαντασία των ροκ τραγουδιστών.

Αφού συμφωνήθηκε το σχέδιό μας, έβαλε τα αντικλείδιατου σπιτιού του Βίγκο στην τσέπη του τζιν παντελονιού του,δίπλωσε το χάρτη μου και τον φύλαξε στην εσωτερική τσέπητου σακακιού του και με συνόδευσε μέχρι το σταθμό στοΤάουερ Χιλ. Με αποχαιρέτισε με ένα φιλί στο μέτωπο, κι εγώαντιστάθηκα στην παρόρμηση να πλέξω τις παλάμες μουανάμεσα στα μαλλιά του, να τον τραβήξω προς το μέρος μουώστε τα χείλη μας να συναντηθούν.

Απέμεναν λίγες μέρες μέχρι την προγραμματισμένηδιάρρηξη, κι εγώ τις πέρασα προσπαθώντας μάταια να μην τησκέφτομαι. Έβγαινα συχνά, για να μη με βλέπουν ο Βίγκο καιη Λούμπα να φέρομαι παράξενα και υποψιαστούν κάτι.Έπαιρνα το τρένο από το Μπελσάιζ Παρκ και κατηφόριζα στοΙστ Εντ, στα παλιά μου στέκια, και παρακολουθούσα ταινίεςστον κινηματογράφο RichMix. Κατέβαινα στο μπαρ κάτωαπό το σινεμά για να ακούσω μουσικούς παντελώςάγνωστους, καθόμουν στο βάθος με ένα ποτήρι κρασί,άφηνα τη μουσική να πλημμυρίζει το μυαλό μου και ναπαρασέρνει όλες μου τις έγνοιες. Συχνά πρότεινα στη Φραν

Page 366: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

να έρθει μαζί μου, εκείνη όμως πάντοτε έβρισκε κάποιαδικαιολογία και το απέφευγε. Αναρωτιόμουν αν αφιέρωνε τοχρόνο της στον Κρις.

Τα λεπτά πέρασαν σαν παλίρροια, κύλησαν και χάθηκαντο ένα μετά το άλλο, ώσπου τελικά έφτασε το απόγευμα πουείχαμε προγραμματίσει να γίνει η διάρρηξη. Εγώ είχααναλάβει να απασχολήσω τον Βίγκο και τη Λούμπα, να τουςκρατήσω μακριά από την έπαυλη, μέχρι να μου τηλεφωνήσειο Ντόμινικ πως ήταν όλα εντάξει, πως είχε φύγει από το σπίτικαι μπορούσαμε να επιστρέψουμε, είτε είχε καταφέρει να βρειτο Μπαγί και να το ανακτήσει είτε όχι.

«Είσαι εντάξει, μωρό;» με ρώτησε ο Βίγκο, την ώρα πουετοιμαζόμασταν να βγούμε. Προσπαθούσα να περάσω τηχτένα στα μπερδεμένα μαλλιά μου, πιο νευρικά απ’ ό,τισυνήθως. «Αγχωμένη;»

«Τρέμω».«Μην ανησυχείς, είμαι σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά»,

με καθησύχασε, παίρνοντας τη χτένα από τα χέρια μου.«Κάθισε», μου είπε, ενώ εκείνος βολεύτηκε στο χείλος τουκρεβατιού και έδειξε το χώρο μπροστά του. Γονάτισα στοπάτωμα, χαλαρώνοντας πάνω στα καλάμια του, αφήνοντάςτον να αναλάβει εκείνος το ξεμπέρδεμα των ανάκατωνμαλλιών μου λες κι ήμουν παιδί. Η αίσθηση ήταν ευχάριστηκαι τουλάχιστον έτσι δεν ήμουν αναγκασμένη να τονκοιτάζω. «Είμαι βέβαιος πως θα τα πας περίφημα».

Απομάκρυνε τα μαλλιά από το πρόσωπό μου, τρυφερά, κι

Page 367: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

εγώ αφέθηκα στο χάδι του, απόλυτα διχασμένη απ’ όλη αυτήτην κατάσταση. Αισθανόμουν σαν τον Ιούδα, ετοιμαζόμουννα τον προδώσω, αν και ήταν γελοίο να σκέφτομαι κάτιτέτοιο, δεδομένων των συνθηκών. Αν πράγματι αυτός είχε τοΜπαγί, και ήμουν βέβαιη πως αυτός το είχε, κανονικά έπρεπενα είμαι έξω φρενών, να βράζω από οργή. Απλά δεν ήτανάνθρωπος που μπορούσες εύκολα να μισήσεις. Ο Βίγκο ήτανεκκεντρικός και παράτολμος, αλλά δεν είχε στάλα κακίαςμέσα του. Έμοιαζε με κακομαθημένο παιδί, τόσο μαθημένοςνα αποκτά ό,τι ήθελε που δεν καθόταν να αναλογιστεί τιςσυνέπειες του να αρπάζει ό,τι του γυάλιζε. Μου ήταν δύσκολονα μισήσω κάποιον για το χαρακτήρα του, πέραν του ότι ήτανυποκριτικό, μια και γνώριζα πάρα πολύ καλά πόσο ατελήςήμουν κι εγώ.

Η Λούμπα βγήκε από το ντους, μέσα από ένα σύννεφοατμού, γυμνή και βρεγμένη ακόμη. Είχε τη συνήθεια ναστεγνώνει έτσι, αφήνοντας νερά πίσω της, παρά ναχρησιμοποιεί πετσέτα. Της άρεσε η αίσθηση της υγρασίας, κιαυτός ήταν ο λόγος που χανόταν με τις ώρες στο υπόγειο,πλατσουρίζοντας στα νερά σαν γοργόνα.

Γονάτισε και κόλλησε τα χείλη της πάνω στα δικά μου,περνώντας τη γλώσσα της ελαφρά ανάμεσα από τα δόντιακαι το πάνω χείλος μου. Αναστέναξα από ηδονή κι άρχισα ναανταποδίδω το φιλί.

Άλλωστε, ο Ντόμινικ είχε πει πως έπρεπε να φροντίσωώστε να συμπεριφέρομαι κατά το δυνατόν φυσιολογικά, και

Page 368: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

τα φιλιά της Λούμπα ήταν μεθυστικά. Υπήρχαν φορές πουαναρωτιόμουν αν ήταν πράγματι άνθρωπος ή μήπως κάποιαμάγισσα στη δούλεψη του Βίγκο, που τον βοηθούσε νακλέβει ό,τι επιθυμούσε.

Ο Βίγκο, η Λούμπα κι εγώ είχαμε ξεκινήσει για την πρώτηπαρουσίαση της φωτογραφικής έκθεσης του Γκρέισον. Ήτανη πρώτη φορά που βγαίναμε δημόσια ως τριάδα, όμως είχααποφασίσει να διακινδυνεύσω να εξοργίσω τη Σούζαν, σεπερίπτωση που μας εντόπιζαν οι παπαράτσι, αφούμεγαλύτερη σημασία είχε να βγάλω και τους δύο από το σπίτιγια αρκετές ώρες.

Την έκθεση θα μπορούσαν να δουν ορισμένοι καλεσμένοικάποιες ώρες πριν ανοίξει και επίσημα τις πόρτες της στοκοινό. Ο χώρος θα κατακλυζόταν από συλλέκτες, μοντέλακαι περίεργους. Η Λούμπα θα ταίριαζε άψογα με τις αμέτρητεςεντυπωσιακές γυναίκες που περίμενα πως θα ήταν παρούσες,ο Βίγκο ήταν γνωστός συλλέκτης κι εγώ είχα ποζάρει στοφακό του Γκρέισον, επομένως θεώρησα ότι η παρουσία μαςεκεί δε θα προκαλούσε τόσα σχόλια όσα αν πηγαίναμε σεκάποιο εστιατόριο και ζητούσαμε τραπέζι για τρεις.

Για την ακρίβεια, η προοπτική να εκμεταλλευτώ τηνέκθεση για να παρασύρω τον Βίγκο από το σπίτι ήταν και ολόγος που είχα συμφωνήσει να συμπεριληφθούν οιφωτογραφίες μου στην έκθεση.

Όταν μου τηλεφώνησε ο Γκρέισον, το διάστημα που

Page 369: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

βρισκόμουν στο Βερολίνο και συγκεκριμένα στην υπαίθριααγορά στο Μάουερπαρκ μαζί με τη Λόραλιν, ήταν για να μουμιλήσει για τις φωτογραφίες.

Αρχικά είχα κολακευτεί όταν μου είπε πως η φωτογράφισήμου με το βιολί τον είχε εμπνεύσει να κάνει μία ακόμη σειράγυμνών, στην οποία θα συμμετείχαν μοντέλα των καλώντεχνών που θα ποζάριζαν ως μουσικοί με τα όργανά τους –μια πραγματεία πάνω στη σεξουαλικότητα και τη μουσική.Όμως η αίσθηση της κολακείας μετατράπηκε σε φόβο ότανζήτησε την άδειά μου να συμπεριλάβει σημαντικό αριθμό τωνπερισσότερο τολμηρών φωτογραφιών μου στην έκθεσή του.

Η πρώτη μου αντίδραση, και παρά την ενθάρρυνση τηςΛόραλιν, ήταν να αρνηθώ. Ο Γκρέισον με διαβεβαίωσε ότι θατις επεξεργαζόταν με τέτοιο τρόπο ώστε να μη μεαναγνωρίσει κανείς, κόβοντας μέχρι και τα κόκκινα μαλλιάμου από τις τελικές εκτυπώσεις· επιπλέον, κατά τηφωτογράφηση είχε ρυθμίσει το φωτισμό έτσι ώστε ούτως ήάλλως το πρόσωπό μου να βγει σκιασμένο. Παρ’ όλα αυτά,έκρινα πως ήταν ριψοκίνδυνο, έχοντας κατά νου τοακροατήριο στο οποίο απευθυνόμουν όταν έπαιζα κλασικήμουσική. Ήξερα ότι το σεξ πουλάει, και είχε λειτουργήσειστην περίπτωσή μου, όμως η διαχωριστική γραμμή μεταξύτου τι θεωρούσαν σέξι οι περισσότεροι και τι προσβλητικόήταν λεπτή, και οι φωτογραφίες του Γκρέισον πιθανότατατην ξεπερνούσαν.

Όταν συνειδητοποίησα πως το να πάρω μαζί μου τον

Page 370: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Βίγκο και τη Λούμπα στην εκδήλωση εξυπηρετούσε ιδανικάτο σχέδιο για τη διάρρηξη από τον Ντόμινικ, άλλαξα γνώμη.Τηλεφώνησα στον Γκρέισον και του έδωσα την άδεια ναχρησιμοποιήσει ορισμένες από τις φωτογραφίες.

Εκτός αυτού, υπήρχε κι ένα κομμάτι του εαυτού μου πουενθουσιαζόταν στη σκέψη ενός χώρου γεμάτου ανθρώπουςνα κοιτάζουν γυμνές μου φωτογραφίες σε φυσικό μέγεθος.Δεν ήταν θέμα ματαιοδοξίας, μάλλον αντιστροφής τουπρίσματος του ηδονοβλεψία. Μου χάριζε την ίδια εκείνηαίσθηση, το συνδυασμό φόβου και αναστάτωσης που είχαόταν έπαιζα γυμνή για τον Ντόμινικ στα ρεσιτάλ που κανόνιζεή όταν γδυνόμουν σε πριβέ πάρτι.

Ο Γκρέισον φορούσε τζιν παντελόνι, ένα επώνυμοφανταχτερό πουκάμισο κι ένα μαλακό σακάκι στο χρώμα τηςάμμου. Τα μαλλιά του ήταν χτενισμένα με ζελέ προς τα πίσωκαι το πλάι, όπως το συνήθιζε. Με υποδέχτηκε φιλώντας μεσταυρωτά. Υπήρχε μια αμυδρή χημεία ανάμεσά μας, όμως τοβλέμμα του ήταν φιλικό και ελαφρώς απόμακρο, όπως θαπερίμενε κανείς από ένα συνάδελφο ή έναν απλό γνωστό.

Το βλέμμα του έπεσε στη Λούμπα με ιδιαίτεροενδιαφέρον, αλλά μάλλον την παρατηρούσε υπό το πρίσμαενός πιθανού μοντέλου. Ήταν πανέμορφη φυσικά, όμως τοεκφραστικό πρόσωπο και οι γεμάτες χάρη κινήσεις της, ταχρόνια πείρας ως χορεύτρια, αυτά που της είχαν δώσει τηνικανότητα να ποζάρει, και ο τρόπος που η επιδερμίδα τηςέμοιαζε να φεγγίζει σχεδόν απόκοσμα στο φως την

Page 371: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

καθιστούσαν δυνάμει ιδανικό μοντέλο για ένα φωτογράφο.Ο Βίγκο είχε ήδη ξεμακρύνει, για να εντοπίσει

φωτογραφίες που τον ενδιέφεραν, ελπίζοντας να βρει και νακλείσει άμεσα εκείνες που θα ήθελε να προσθέσει στησυλλογή του ενδεχομένως.greekleech.info

Αφού σύστησα τη Λούμπα στον Γκρέισον, τους άφησα νατα πουν και προχώρησα ανάμεσα στον κόσμο για να δω τηνέκθεση. Βρισκόμασταν στον προτελευταίο όροφο ενόςκτιρίου όπου στεγάζονταν γραφεία, στο Σάουθγουορκ, κοντάστο μουσείο μοντέρνας τέχνης Τέιτ. Κάποτε είχα συμμετάσχεισε ένα σεξ πάρτι στη σουίτα στο ρετιρέ ενός ξενοδοχείου εκείκοντά, λίγο καιρό μετά τη γνωριμία μου με τον Ντόμινικ, ότανμε ενθάρρυνε να συνεχίσω τις ερωτικές μου εξερευνήσεις. Ηθέα πίσω από το χοντρό τζάμι των παραθύρων, ανάμεσαστους τοίχους όπου εκτίθονταν οι φωτογραφίες, δε διέφερεπολύ από την εικόνα του Λονδίνου που είχα εκείνη τη νύχτα,όταν κοίταζα έξω από το παράθυρο του ξενοδοχείουαπολαμβάνοντας τους ήχους των ζευγαρωμάτων πίσω μου.

Τα φώτα του Τροχού του Λονδίνου λαμπύριζαν στααριστερά μου, όπως γυρνούσαν και αναβόσβηναν, στησχεδόν ανεπαίσθητη περιστροφή τους. Τα νερά του Τάμεσηγυάλιζαν σαν όνυχας, σαν μαύρο βέλος που χώριζε την πόλησε δίπολα, Βορρά και Νότο, μέρα και νύχτα, συμβατικό καιπικάντικο, υποτακτικός και κυριαρχικός... Σάμερ και Ντόμινικενδεχομένως, αν η αποψινή βραδιά εξελισσόταν θετικά. ΟΝτόμινικ και το Μπαγί είχαν ενωθεί στο μυαλό μου, έτσι που

Page 372: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα είχα το ένα χωρίς τοάλλο, κι αισθανόμουν μια βεβαιότητα η οποία κανονικά έχειθέση σε παράλογα προαισθήματα· εφόσον η αποψινή βραδιάμού έφερνε πίσω το Μπαγί, τότε μαζί της θα έφερνε και τονΝτόμινικ.

«Φοβάσαι να κοιτάξεις τις φωτογραφίες σου, κουκλίτσαμου;» είπε μια βραχνή φωνή πίσω μου. Ο Βίγκο είχεεμφανιστεί ξαφνικά, σαν σκιά. Η φωνή του ακούστηκευπνωτιστική στο αφτί μου. Έγειρα προς τα πίσω, πάνω του,χωρίς καν να το σκεφτώ, καθώς αφηνόμουν νωχελικά σταλόγια του, όπως ανταποκρίνεται η κόμπρα στο γητευτή της.

Αισθανόμουν ανακούφιση που υπήρχαν οι φωτογραφίεςσαν δικαιολογία για το τρέμουλο των χεριών μου, για τιςιδρωμένες παλάμες και το επίμονο πετάρισμα της καρδιάςμου. Ακόμη δεν είχα κανένα νέο του Ντόμινικ, κι η αναμονήτου μηνύματος που περίμενα από στιγμή σε στιγμή, για ναμου πει πως όλα είχαν πάει όπως τα είχαμε σχεδιάσει, με είχεκαταστήσει έρμαιο της νευρικότητάς μου.

Ένευσα σαν να συμφωνούσα, κάτι ανάμεσα σε ζάρωματων ώμων και προσπάθεια να κρυφτώ, να μαζευτώ, σαν τηχελώνα που τρυπώνει στο καβούκι της, προσποιούμενη πωςη έκθεση της γύμνιας μου ολόγυρα με τάραζε περισσότεροαπ’ ό,τι ίσχυε στην πραγματικότητα.

«Είσαι πανέμορφη», είπε εκείνος, σιγανά. «Τις αγόρασαόλες. Έλα να δεις».

Page 373: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Οι φωτογραφίες ήταν τοποθετημένες στη σειρά περιμετρικάτου χώρου, με ένα βέλος να υποδεικνύει το σημείο απ’ όπουθα έπρεπε να ξεκινήσει ο θεατής έτσι ώστε να ακολουθήσειτο αφηγηματικό νήμα από την αρχή ως το τέλος.

Ο Γκρέισον είχε φωτογραφίσει τόσο άντρες όσο καιγυναίκες, κάποια μοντέλα ντυμένα και κάποια γυμνά.Ορισμένοι ήταν πράγματι μουσικοί, ή τουλάχιστον αυτή τηνεντύπωση έδιναν, κρίνοντας από τον τρόπο που είχαν ποζάρεικαι αλληλεπιδρούσαν με τα μουσικά όργανα στηφωτογραφία. Δεν αναγνώρισα κανέναν όμως, είτε ντυμένοείτε γυμνό.

Η πρώτη φωτογραφία παρουσίαζε ένα γοητευτικό ξανθόάντρα ντυμένο με κοστούμι να παίζει σαξόφωνο, με τηγραβάτα του χαλαρωμένη και το πουκάμισό του ελαφρώςξεκούμπωτο. Έμοιαζε πλήρως χαμένος στη μουσική, μεμάτια κλειστά, το κεφάλι γερμένο πίσω, το μουσικό όργανοστραμμένο ψηλά. Ένας δεύτερος άντρας, γυμνός, ήτανγονατιστός κι έμοιαζε να παίρνει πίπα στο σαξοφωνίστα,παρόλο που ούτε το πέος ούτε το στόμα φαίνονταν στηλήψη. Ένα φλάουτο ήταν το επίκεντρο της φωτογραφίας, μιαασημένια νότα πάνω στο πάτωμα, κοντά στα γόνατά του.

Η επόμενη ήταν μια φωτογραφία δύο αγκαλιασμένωνγυναικών, η μία καθισμένη σε καρέκλα και η άλλη πάνω τηςιππαστί, με τα κορμιά τους σε τόσο κοντινή επαφή ώστε οικαμπύλες του στήθους τους μετά βίας διακρίνονταν. Η μίαέπαιζε τρομπέτα και η άλλη είχε το βλέμμα στραμμένο κάπου

Page 374: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

στο βάθος, με τις παλάμες της χωμένες στα μαλλιά τηςπαρτενέρ της.

Περνούσαμε μπροστά από τις διαδοχικές φωτογραφίες,ορισμένες απλά όμορφες, άλλες εντυπωσιακές. Ο Βίγκοστάθηκε για αρκετή ώρα μπροστά σε μια σειρά φωτογραφιώνπου παρουσίαζαν πανέμορφες γυναίκες να κάνουν έρωτα σταμουσικά τους όργανα: φλάουτα, δοξάρια, ακόμη κι ένακλαρινέτο είχαν βρει θέση μέσα τους. Σε κάθε περίπτωση, τοπρόσωπο και το βλέμμα του μοντέλου αποτελούσαν τοεπίκεντρο της φωτογραφίας, με τις εκφράσεις τους νακυμαίνονται από τη λαγνεία μέχρι μια ιδιαίτερηπνευματικότητα. Σε μια άλλη φωτογραφία, μια γυναίκα ήτανστημένη στα τέσσερα, με τα πλούσια γυμνά στήθη της νακρέμονται και το πρόσωπο τελείως χαλαρό, ανέκφραστο σανέπιπλο, την ώρα που ένας άντρας, κανονικά ντυμένος, έπαιζεντραμς στην πλάτη της.

Οι δικές μου φωτογραφίες ήταν συγκεντρωμένες στοτέλος και όλες είχαν από κάτω τους μικρές άσπρεςκαρτελίτσες που έγραφαν «Επωλήθη». Αποδείχτηκε πως οΒίγκο είχε πει την αλήθεια, τις είχε αγοράσει όλες. Διέφεραναπό τις υπόλοιπες, καθώς ήμουν το μοναδικό μοντέλο πουείχε ζητήσει να παραμείνει ανώνυμο, επομένως εστίαζαν μόνοστο σώμα μου, χωρίς το πρόσωπό μου. Επειδή του είχατονίσει να μη φαίνονται τα χαρακτηριστικά, αναγνωρίσιμακόκκινα μαλλιά μου, δεν είχε καταφέρει να συμπεριλάβει ούτευποψία από το πιγούνι ή τα χείλη μου στα κάδρα, οπότε σε

Page 375: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

όλες ήμουν τελείως ακέφαλη.Ακόμη κι έτσι όμως, ο Γκρέισον είχε καταφέρει να

αποδώσει την αίσθηση της σεξουαλικότητας μέσα από τηνπόζα του κορμιού μου, στον τρόπο που τα χέρια μου έκλεινανκτητικά γύρω από το λαιμό του βιολιού, στο πώς έσφιγγα τιςκαμπύλες του μουσικού οργάνου πάνω στην επιδερμίδα μου.

Στην πιο εντυπωσιακή φωτογραφία ήμουν καθιστή,γερμένη ελαφρώς προς τα πίσω, με τα πόδια ορθάνοιχτα καιτο βιολί πάνω στον κόλπο μου, σαν να το είχα μόλιςγεννήσει. Τα χέρια μου βρίσκονταν σε απόλυτη ευθεία, ταδάχτυλά μου ήταν πλεγμένα σφιχτά, σαν μέγκενη, σαν νακράδαινα ένα όπλο, όμως δεν ήταν σαφές αν ετοιμαζόμουννα κατεβάσω το βιολί για να αυτοτραυματιστώ ή αν τοκρατούσα σαν ασπίδα. Σε μια άλλη ήμουν ξαπλωμένη στοπλάι και αγκάλιαζα το βιολί όπως θα χάιδευα έναν εραστή.Το σώμα μου ήταν τελείως χαλαρό, πέρα από τα πόδια μου,τα οποία έστεκαν στις μύτες, σαν μπαλαρίνα, λες και, παρότιξαπλωμένη, ήμουν έτοιμη να πεταχτώ στον αέρα ανά πάσαστιγμή.

Νόμιζα πως η επίσκεψη στην γκαλερί παρουσία τρίτων θαμε ερέθιζε. Κανείς δεν ήξερε ποια ήμουν, δεσυνειδητοποιούσαν πως βρισκόμουν ανάμεσά τους, σαν έναοποιοδήποτε άτομο, την ώρα που εκείνοι παρατηρούσαν ταπιο απόκρυφα σημεία του σώματός μου. Αντίθετα όμωςβρήκα την εμπειρία στενάχωρη. Χωρίς κεφάλι, η ύπαρξή μουείχε περιοριστεί σε ένα σώμα, σεξ και τίποτ’ άλλο, χωρίς

Page 376: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μυαλό ή καρδιά. Και τότε συνειδητοποίησα για ποιο λόγοείχε επιλέξει ο Γκρέισον αυτές τις φωτογραφίες για να τιςπαρουσιάσει στο τέλος της έκθεσης. Ήταν οι πλέονσοκαριστικές, κι ας μην αποτύπωναν κανενός είδουςδιείσδυση ή σεξουαλική δραστηριότητα, όπως οι άλλες.Ήταν οι μοναδικές φωτογραφίες χωρίς μάτια, χωρίςέκφραση, χωρίς έρωτα, συναίσθημα ή ανθρώπινη επαφή.

Άρχισα να τρέμω από ένα κύμα δυστυχίας που θέριευεμέσα μου.

Ο Βίγκο με γύρισε προς το μέρος του.«Ε, τι σε πείραξε, αγαπούλα μου;»Δεν μπορούσα να του απαντήσω, γιατί δεν είχα απάντηση,

μα ακόμη κι αν είχα, αμφέβαλλα κατά πόσο θα μπορούσα νατην αρθρώσω ανάμεσα στους βουβούς λυγμούς μου.

«Ησύχασε...» είπε, κλείνοντάς με στην αγκαλιά του. «Έλανα βρούμε κάπου να καθίσουμε, να μου πεις τι έγινε».

Page 377: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

12

Ένα Σκίτσο του Ντεγκά

ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ την εξώπορτα πίσω του, οΝτόμινικ πλησίασε το πληκτρολόγιο του συναγερμού και, μετρεμάμενα χέρια κι ένα ρίγος ταραχής, σχημάτισε τον κωδικότου συστήματος, αφού πρώτα, νωρίτερα, είχε περιμένει πέντεολόκληρα λεπτά για να δει αν θα απαντούσε κανείς σταεπίμονα χτυπήματα του κουδουνιού. Η Σάμερ τον είχεδιαβεβαιώσει ότι δε θα ήταν κανείς εκεί για το υπόλοιπο τηςμέρας, όμως μια και οι διαρρήξεις σπιτιών δεν ήταν κάτι πουσυνήθιζε να κάνει, αισθανόταν νευρικότητα και προτίμησε νατο διαπιστώσει μόνος του.

Τα αντικλείδια που του είχε ετοιμάσει η Σάμεραποδείχτηκαν τέλεια, με τις κλειδαριές να γυρίζουν αβίαστακαι την πόρτα να ανοίγει χωρίς την παραμικρή αντίσταση.Μέχρι στιγμής ήταν εύκολο. Σχεδόν υπερβολικά εύκολο.

3.3.1.3.R.P.M.Με κάθε ψηφίο και γράμμα που εισαγόταν στο

πληκτρολόγιο η μικρή οθόνη υγρών κρυστάλλωνμετακινούνταν από το κόκκινο στο πράσινο, τελείωςαθόρυβα, ώσπου το σύστημα του έδωσε το σήμα πως όλαήταν εντάξει.

Page 378: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ο Ντόμινικ χαμογέλασε. Να που ο Βίγκο Φρανκ, έναςμουσικός της εποχής των CD και του κατεβάσματοςμουσικής από το διαδίκτυο, είχε έναν κωδικό εμπνευσμένοαπό την ταχύτητα με την οποία περιστρέφονταν οιπερισσότεροι δίσκοι βινιλίου: 33⅓ RPM, Στροφές Ανά Λεπτό.Ήταν μια ειρωνική επιλογή, την οποία πολλοί δε θααντιλαμβάνονταν, όμως τουλάχιστον ήταν περισσότεροπρωτότυπο απ’ ό,τι μια ημερομηνία γενεθλίων ή μιασημαντική στιγμή της ιστορίας, όπως επέλεγαν οιπερισσότεροι.

Το μεγάλο σπίτι ήταν βυθισμένο στη σιωπή. Ακουγότανμονάχα η πνιχτή ανάσα του κλιματισμού, που έμοιαζε ναθροΐζει στα έρημα δωμάτια.

Κατευθύνθηκε στην ελικοειδή σκάλα που του είχεπεριγράψει η Σάμερ και προσεκτικά κατηφόρισε ταστριφογυριστά σκαλοπάτια προς τους υπόγειους χώρους τηςέπαυλης.

Εντόπισε την ευάερη αίθουσα, γεμάτη στο κέντρο της απόγλυπτά και εγκαταστάσεις, σαν χώρο μουσείου, με τις σειρέςτων φώτων να φωλιάζουν στο λευκό ταβάνι και το καθένααπό αυτά στραμμένο επιδέξια έτσι ώστε να φωτίζει ένασυγκεκριμένο πίνακα, λιθογραφία ή κατασκευή, να τοαναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο, ανεξάρτητα από ποιαγωνία θα το παρατηρούσε ο θεατής. Καθαρό οπτικό πεδίοανάμεσα σε γλυπτά κάθε μεγέθους και χρώματος, με τουςπίνακες στους τοίχους ολόγυρα τοποθετημένους στο ίδιο

Page 379: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ύψος, ένα μπαλέτο χρωμάτων και συνθέσεων. Ο Ντόμινικαναγνώρισε τα βιομηχανικού ύφους έργα του Γουόρχολκαθώς και μερικά ερωτικά σκίτσα ταύρων και γυμνώννυμφών, βγαλμένα απευθείας από τη μαεστρική πένα τουΠικάσο. Υπήρχαν επίσης πιο κλασικές εικόνες: νεαρέςχορεύτριες του κλασικού χορού, στο ύφος του Ντεγκά, τοπίαμε λουλούδια σε στιλ Βαν Γκογκ, αφηρημένες γεωμετρικέςμορφές, που η μοντέρνα όψη τους υστερούσε στα μάτια του,και πολλά ακόμη. Ήταν μια πινακοθήκη θαυμάτων, κι οΝτόμινικ μόνο εικασίες μπορούσε να κάνει για την αξία τωνεκτιθέμενων έργων.

Ήξερε πως θα μπορούσε να περάσει ώρες ατελείωτες εκείμέσα θαυμάζοντας την ομορφιά ορισμένων κομματιών τηςσυλλογής του Βίγκο, όμως τώρα δεν ήταν η κατάλληληστιγμή. Άφησε πίσω του το δωμάτιο και κατέβηκε στοεπόμενο επίπεδο των υπόγειων χώρων της έπαυλης,φτάνοντας τελικά στη χαμηλοτάβανη πισίνα, στο μέρος πουτου είχε προτείνει η Σάμερ να εστιάσει την προσοχή του.

Το σμαραγδένιο-μπλε στραφτάλισμα του νερού σε ηρεμίατράβηξε την προσοχή του, και ο Ντόμινικ, για μια στιγμή, δενμπόρεσε να μη φανταστεί την ανοιχτόχρωμη γυμνή ομορφιάτης Σάμερ να σκίζει δυναμικά τη στενή καμπύλη πισίνα πουεκτεινόταν εκεί σαν ρυάκι, με τα πόδια της να ανοιγοκλείνουνκάτω από τη λεπτή επιφάνεια σαν σελίδες βιβλίου και τηφλογερή της χαίτη να απλώνεται πίσω της, μια δόσηχρώματος που διαλυόταν στο νερό και το ζωντάνευε.

wWw.GreekLeech.info

Page 380: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Και, φυσικά, η σμιλευτή τελειότητα του κορμιού τηςΛούμπα, να χαλαρώνει σαν βασίλισσα των γοργόνων δίπλαστον τεχνητό καταρράκτη και στις λείες, υγρές, γκρίζες πέτρεςολόγυρα. Α, τι ιστορίες θα είχε να αφηγηθεί αυτό το δωμάτιο,το δίχως άλλο...

Συνήλθε γρήγορα από την ονειροπόλησή του και,στρέφοντας το βλέμμα στην πιο σκοτεινή γωνιά τουδωματίου, αναζήτησε τη γυάλινη προθήκη, εκεί όπου είχεμάθει ότι εκτίθονταν πολλά από τα μουσικά όργανα τουΒίγκο. Υπήρχε, εκτός από το πλήθος των μικρότερωνγλυπτών, τεχνουργημάτων, ξυλόγλυπτων νυμφών καικαλικάντζαρων, μια μεγάλη ατσάλινη κατασκευή με γυάλινηπρόσοψη, στερεωμένη στον τοίχο, η οποία καταλάμβανε τομισό μήκος του μικρότερου τοίχου του δωματίου. Από εκείπου στεκόταν ο Ντόμινικ μπορούσε να το δει, παράλληλαεπίπεδα από ράφια, το καθένα φορτωμένο με διάφοραμουσικά όργανα, στριμωγμένα όλα μαζί, χωρίς χώρο νααναπνεύσουν, αδρανή, παρατημένα ανέγγιχτα, πόσω μάλλονάπαιχτα, εδώ και χρόνια.

Στη μία πλευρά υπήρχε ολόκληρη σειρά από ηλεκτρικέςκιθάρες, ορισμένες γυαλιστερές και λείες, έτσι που τραβούσανπάνω τους την αντανάκλαση του φωτός από το νερόπαραδίπλα, κι άλλες ματ και πιο στρογγυλεμένες, άλλεςόρθιες, αραδιασμένες στην προθήκη σαν παρέλασηστρατιωτών. Κάτω από τις διάφορες ηλεκτρικές κιθάρες, σεένα χαμηλότερο ράφι, αναπαύονταν μερικά ακορντεόν και πιο

wWw.GreekLeech.info

Page 381: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πέρα διάφορα πνευστά, τρομπέτες, ένα τρομπόνι κι ένασαξόφωνο, τα περισσότερα σε κακή κατάσταση, με τομέταλλο χτυπημένο και βαθουλωμένο σε κάποια σημεία, σαντους επιζώντες ναυαγίου. Τέλος, δίπλα, δύο ράφια με βιολιά.

Ο Ντόμινικ πλησίασε την ψηλή γυάλινη προθήκη,περνώντας γύρω από το νοτισμένο χείλος της πισίνας.

Στην προθήκη εκτίθονταν μόλις τέσσερα βιολιά, τα οποίαπαρατήρησε στα γρήγορα, το ένα μετά το άλλο. Κανένα δενήταν το Μπαγί. Όλα τους ήταν αναντίρρητα όμορφα, είχανπαλαιωμένη πατίνα, έστεκαν ντελικάτα, με το ξύλο τωνηχείων τους να παίρνει σπάνιες αποχρώσεις του καφέ και τουπορτοκαλί, κάποια με νερά, άλλα ομοιόμορφα, με τα στοιχείατων υλικών τους να αποτυπώνονται στη μορφή τους. ΟΝτόμινικ δε γνώριζε πολλά για τα βιολιά-αντίκες, πέρα απότο Μπαγί και τις ιστορίες που έσερνε πίσω του, όμως ήτανφανερό πως επρόκειτο για σπάνια κομμάτια, έργα τέχνης.Τούτη η σειρά μουσικών οργάνων είχε μια αναμφισβήτητηευαισθησία, σαν να ήταν τόσο πολύτιμα που δεν έπρεπε ναπαιχτούν, όμως ο Ντόμινικ ήταν βέβαιος πως, στακατάλληλα χέρια, ο ήχος τους θα αναδεικνυόταν απόλυταθερμός και καθάριος.

Παρατήρησε πως η προθήκη δεν ήταν καν κλειδωμένη,καθώς το ένα φύλλο της έστεκε ελαφρώς ανοιχτό. Μπήκεστον πειρασμό να πιάσει ένα από τα σπάνια βιολιά στα χέριατου, μα θα ήταν ανώφελο, αφού δεν ήξερε καν να παίζει.

Ένα κύμα ανησυχίας σάρωσε το μυαλό του. Μήπως είχε

Page 382: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κάνει λάθος εξαρχής κι ο Βίγκο δεν είχε καμία σχέση με τηνεξαφάνιση του Μπαγί; Τότε θυμήθηκε τη Σάμερ να του μιλάγια τη γυάλινη προθήκη: αν βρισκόταν εκεί το Μπαγί, θα τοείχε αναγνωρίσει. Ναι, το θησαυροφυλάκιο. Η πόρτα που είχεαναφέρει η Λούμπα. Ο χώρος όπου υποτίθεται πως ο Βίγκοφύλαγε τους δίσκους βινιλίου. Ο Ντόμινικ προσπέρασε τηνπροθήκη κι εντόπισε την εσοχή στον τοίχο και την ατσάλινηπόρτα που φώλιαζε εκεί. Ίσως οι αρχικοί ιδιοκτήτες τουσπιτιού, εκείνοι που είχαν σκάψει αυτά τα υπόγεια επίπεδα, νατο προόριζαν για κάποιου είδους δωμάτιο πανικού.

Έπιασε με μισή καρδιά το χερούλι της πόρτας καιδοκίμασε να το ανοίξει, αυτό όμως δε σάλεψε προς καμίακατεύθυνση. Όχι πως περίμενε κάτι διαφορετικό.

Από εδώ και πέρα ήταν μόνος του.Δίπλα στην πόρτα υπήρχε ένα ηλεκτρονικό αριθμητικό

πληκτρολόγιο.Είχε προετοιμαστεί όσο καλύτερα μπορούσε γι’ αυτή την

κατάσταση. Είχε αναζητήσει στο διαδίκτυο κάθε πληροφορίασχετικά με τη ζωή του Βίγκο Φρανκ. Την ημερομηνίαγέννησης του ίδιου, των γονιών του, της αδερφής του, τιςσημαντικές ημερομηνίες της μέχρι τώρα ζωής του, τον πρώτοτου γάμο, τις κυκλοφορίες των πρώτων του τραγουδιών καιάλμπουμ και ούτω καθεξής. Ο Ντόμινικ πληκτρολόγησε τηνημερομηνία γέννησης του Βίγκο, χωρίς αποτέλεσμα. Καμίαέκπληξη κι εδώ. Κανονικά, τα συστήματα αυτά απαιτούσανένα συνδυασμό γραμμάτων και αριθμών. Χωρίς να ελπίζει

Page 383: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ιδιαίτερα, δοκίμασε τα αρχικά του ονόματος του Βίγκο, μαζίμε μια ακολουθία αριθμών, ξεκινώντας από το 1. Ύστερα το2-3-4-5, όμως δεν ακούστηκε εκείνος ο χαρακτηριστικός ήχοςπου θα του έδειχνε πως είχε βάλει το σωστό κωδικό.

Έριξε μια ανώφελη κλοτσιά στην πόρτα, χωρίς ναπαρατηρήσει την παραμικρή μετατόπιση.

Είχε φτάσει ως εκεί άδικα.Τότε θυμήθηκε τον κωδικό της εξώπορτας που του είχε

δώσει η Σάμερ. Και πάλι καμία αντίδραση από το σύστημα. Ηαλήθεια ήταν πως θα αποτελούσε σοβαρό λάθος ναχρησιμοποιούνταν ο ίδιος κωδικός και στις δύο πόρτες.

Μια σκέψη σχηματίστηκε στο μυαλό του.Το θησαυροφυλάκιο των βινιλίων.Δίσκοι.Ο κωδικός της εξώπορτας ήταν 3.3.1.3.R.P.M.Ένα λεπτό χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του.Βίγκο ο χιουμορίστας.Πληκτρολόγησε μια νέα ακολουθία.4.5.R.P.M.Ακολούθησε ένα δυνατό βουητό κι ο Ντόμινικ άκουσε το

μηχανισμό στο εσωτερικό της βαριάς πόρτας να ξεκλειδώνει.Κρατώντας την ανάσα του, έφερε τα δάχτυλά του γύρω απότη μεταλλική λαβή της πόρτας. Αυτή τη φορά δε συνάντησετην παραμικρή αντίσταση. Η κλειδαριά είχε πάψει να τουφράζει το δρόμο.

Αισθάνθηκε ένα κύμα καθαρής αδρεναλίνης να

Page 384: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

απλώνεται στις φλέβες του.Έσπρωξε ελαφρά την πόρτα κι αυτή άνοιξε αθόρυβα, σαν

να πατούσε πάνω σε στρώμα αέρα.Ήταν ένα μικρό δωμάτιο, βυθισμένο στο σκοτάδι. Ο

Ντόμινικ προχώρησε προσεκτικά, ψηλαφώντας με τηνπαλάμη του τον τοίχο, μάταια, καθώς αναζητούσε έναδιακόπτη. Δεν κατάφερε να εντοπίσει κανέναν σε λογικήαπόσταση από την πόρτα, όμως, ξαφνικά, μια λάμπαφθορισμού ενεργοποιήθηκε –μάλλον με χρονοδιακόπτησυνδεδεμένο με το άνοιγμα της πόρτας– και σταδιακά οφωτισμός δυνάμωσε.

Ο χώρος ήταν τετράγωνος, χωρίς παράθυρα, με τον τοίχοστο βάθος να καλύπτεται από ράφια, ενώ στο κέντρο τουυπήρχαν μερικά τραπέζια έκθεσης, στους υπόλοιπους τοίχουςήταν κρεμασμένοι πέντ’ έξι πίνακες και καδραρισμένεςλιθογραφίες σε άτακτα διαστήματα. Για μια στιγμή οΝτόμινικ αναρωτήθηκε για ποιο λόγο βρίσκονταν εδώ μέσααυτά τα έργα τέχνης και όχι στον εξωτερικό χώρο. Μήπωςεπειδή ήταν περισσότερο πολύτιμα; Όμως, καθώς τα μάτιατου στρέφονταν ολόγυρα στο δωμάτιο, αφήνοντας τουςτοίχους, η προσοχή του δεν άργησε να εστιάσει πάνω στακοντόχοντρα, βαριά έπιπλα με τις γυάλινες επιφάνειες, εκείόπου εκτιθόταν το Μπαγί.

Αναστέναξε, βαθύτατα ανακουφισμένος.Θα αναγνώριζε το συγκεκριμένο βιολί ακόμη κι αν ήταν

κρυμμένο στην καρδιά ενός ολόκληρου σωρού από παρόμοια

Page 385: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μουσικά όργανα. Ήταν μοναδικό.Το βιολί που είχε οδηγήσει τα βήματά του εδώ έμοιαζε

ανέπαφο. Το βερνίκι του αντανακλούσε το φως κι εξέπεμπεζεστασιά στο μικρό δωμάτιο.

Ο Ντόμινικ πλησίασε το τραπέζι, ακούμπησε τα δάχτυλάτου πάνω στις χορδές του βιολιού, διαπιστώνοντας πωςανταποκρίνονταν στο άγγιγμά του, σφιχτές. Η ηχώαμέτρητων μελωδιών που του είχε παίξει η Σάμερ αναδύθηκεαπό μέσα τους, όπως κι οι εικόνες των περιστάσεων κάτωαπό τις οποίες είχε ακούσει την καθεμιά τους.

Ξεφύσησε.Το Ανζελίκ.Ένα απλό μουσικό όργανο, με τέσσερις χορδές

κουρδισμένες σε άψογα πέμπτα. Σκαλισμένο σε ξύλο καιπερασμένο με έντερα, κολλημένο, σε σχήμα κλεψύδρας,θύμιζε γυναίκα που οι χυμώδεις καμπύλες της ξυπνούσανπρωτόγονες μορφές πάθους.

Ταυτόχρονα όμως ήταν ένα μουσικό όργανο με πολύιδιαίτερη σημασία στη ζωή του. Ήταν αυτό που είχε φέρεικοντά τον ίδιο και τη Σάμερ, είχε σταθεί μάρτυραςσυναντήσεων, ρήξεων και χωρισμών. Ήταν παρόν στις χαρέςκαι στις λύπες τους, στο πάθος και στην οδύνη τους.

Ένα βιολί με τη δική του ιστορία. Άραγε ο Ντόμινικ και ηΣάμερ ήταν μονάχα ένα ακόμη κεφάλαιο στη συνεχιζόμενηιστορία του; Ποιος θα ακολουθούσε τα βήματά τους, ποιοςθα ήταν ο επόμενος που θα ανέβαινε στη σκηνή;

Page 386: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Όμως ο Ντόμινικ ήξερε πως το συγκεκριμένο κεφάλαιοδεν είχε φτάσει ακόμη στο κανονικό τέλος του.

Το κλεμμένο βιολί ήταν εδώ. Το δοξάρι του όμως πούήταν; Δεν είχε τοποθετηθεί μαζί με το μουσικό όργανο στηνίδια προθήκη. Ο Ντόμινικ δεν ήταν καν βέβαιος αν το δοξάριανήκε πράγματι στο Μπαγί, αν είχε κατασκευαστεί την ίδιαεποχή, πάνω από έναν αιώνα πριν, κι αν είχε συνοδεύσει τοβιολί στις απρόσμενες περιπέτειές του όλα αυτά τα χρόνια.

Το βλέμμα του στράφηκε και πάλι ολόγυρα στο δωμάτιο.Κάποιοι από τους πίνακες και τις λιθογραφίες στον τοίχο

πιο κοντά στην πόρτα κάτι του θύμιζαν, σαν να τους είχε δειαμέτρητες φορές στις σελίδες βιβλίων τέχνης ή σεκαταλόγους εκθέσεων, όμως ούτε ένας τίτλος δεν τουερχόταν στο μυαλό. Όπως παρατηρούσε τα ράφια, πάνω σταοποία ήταν αραδιασμένες διάφορες μικρές πέτρες, παλιάαυτοκινητάκια και πορσελάνινες κούκλες, κατάφερε τελικά ναεντοπίσει το δοξάρι, αφημένο σε μια γωνιά. Πλησίασε για νατο πάρει.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή άκουσε ένα σιγανό σφύριγμα,σαν να άδειαζαν δύο δυνατά πνευμόνια από τον αέρα πουβαστούσαν μέσα τους. Ο Ντόμινικ γύρισε, προσπαθώντας ναεντοπίσει την πηγή του ήχου. Ήταν η πόρτα του δωματίου.Έκλεινε. Συνειδητοποιώντας τι συνέβαινε, πετάχτηκε προς ταεκεί, αφήνοντας να πέσει το δοξάρι, με τα χέρια απλωμένα, σεμια απόπειρα να πιάσει την πόρτα προτού κλείσει το ολοένακαι μικρότερο κενό ανάμεσα σε αυτή και το φανερά

Page 387: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

θωρακισμένο πλαίσιό της.Δεν πρόλαβε, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.«Γαμώτο!»Επιχείρησε απεγνωσμένα να στρίψει το χερούλι. Καμία

απόκριση.Είχε κλειδωθεί μέσα.«Σκατά, σκατά, σκατά». Βλαστημούσε χαμηλόφωνα,

θυμωμένος με τον εαυτό του, με τη βλακεία του. Έπρεπε ναείχε κρατήσει την πόρτα ανοιχτή με κάτι, να την είχεμαγκώσει. Τεράστια ανοησία του.

Ένας γελοίος ερασιτέχνης, αυτό ήταν.Σε αυτή τη μεριά της πόρτας δεν υπήρχε πληκτρολόγιο για

να σχηματίσει τον κωδικό ή να προσπαθήσει να σκεφτείκάποιο άλλο συνδυασμό που θα λειτουργούσε από τηναντίστροφη πλευρά.

Το μυαλό του βρισκόταν σε συναγερμό, προσπαθούσε ναπιαστεί από κάπου, να σκεφτεί ψύχραιμα, όμως οι σκέψεις τουείχαν γίνει ένα κουβάρι που έφερνε βόλτες ξέφρενα, καθώςδεν υπήρχε καμία προφανής λύση στο δεινό πρόβλημα πουαντιμετώπιζε. Στράφηκε στο κινητό του, αλλά όπως ήτανφυσικό, στα έγκατα της έπαυλης, και μάλιστα πίσω από τηβαριά μεταλλική πόρτα, δεν είχε σήμα. Όταν κάπως ηρέμησεκαι άρχισε να σκέφτεται πιο λογικά, συνειδητοποίησε πως δενυπήρχε καμία μαγική λύση που θα μπορούσε να δώσει. Ήτανυποχρεωμένος να περιμένει υπομονετικά την άφιξη τουεπόμενου επισκέπτη στο υπόγειο της έπαυλης. Του Βίγκο,

Page 388: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

κατά πάσα πιθανότητα. Θα ερχόταν σε εξαιρετικά δύσκοληθέση και μάλλον θα κατέληγε στα χέρια της Αστυνομίας. ΟΝτόμινικ φανταζόταν ήδη τους τίτλους των ρεπορτάζ.Θαμμένους σε κάποια από τις τελευταίες σελίδες, εννοείται,αφού εκείνη η φαιδρή διάρρηξη δεν υπήρχε περίπτωση ναεξασφαλίσει ούτε μισή αράδα στα πρωτοσέλιδα.«Ξεπεσμένος συγγραφέας συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω ναέχει διαρρήξει σπίτι γνωστού καλλιτέχνη», «Από καθηγητήςελαφροχέρης». Όπως κι αν το παρουσίαζαν, το αποτέλεσμαθα ήταν βαθύτατα ταπεινωτικό.

Το μόνο θετικό που μπορούσε να σκεφτεί ήταν πως ίσωςκατάφερνε να ενημερώσει τη Σάμερ για το πού βρισκόταν τοβιολί της. Εφόσον μπορούσε να της μιλήσει, σκέφτηκε, όμωςεν τω μεταξύ ο Βίγκο σίγουρα θα είχε μεταφέρει το μουσικόόργανο χωρίς δεύτερη σκέψη σε άλλο, ασφαλέστερο μέρος.Τι μπλέξιμο!

Εξακολουθούσε να βάζει σε μια σειρά τις σκόρπιες,μπερδεμένες σκέψεις του, όταν παρατήρησε πως η λάμπαφθορισμού που φώτιζε το δωμάτιο άρχισε να σβήνει, ηδύναμή της χανόταν κάθε στιγμή που περνούσε.Βλαστήμησε. Ο χρονοδιακόπτης ήταν συνδεδεμένος με τοάνοιγμα και το κλείσιμο της πόρτας. Πολύ γρήγορα θακατέληγε παγιδευμένος στο σκοτάδι.

Κι ενώ συνειδητοποιούσε τι θα συνέβαινε, ένας ακόμηφόβος άρχισε να ριζώνει μέσα του. Τι θα γινόταν με τον αέραστο δωμάτιο, με το οξυγόνο; Μήπως χανόταν κι αυτό; Δεν

Page 389: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

είχε δει κανένα εξαερισμό ή κλιματισμό σε εμφανές σημείο,όσο ήταν ακόμη αναμμένο το φως.

Η κατάσταση είχε αρχίσει να παίρνει πολύ πιο σοβαρέςδιαστάσεις απ’ ό,τι είχε υποθέσει αρχικά.

Για πόσο ακόμη θα είχε αέρα;

Ο Βίγκο έβγαλε το δερμάτινο μπουφάν του και το πέρασεγύρω από τους ώμους μου συνοδεύοντάς με από το χώρο τηςέκθεσης στο μπαρ που είχε στηθεί για τους καλεσμένους τηςκλειστής παρουσίασης. Ήταν ήσυχα εκεί μέσα, οιπερισσότεροι έπαιρναν τα ποτά τους και επέστρεφαν στονκυρίως χώρο. Ένας άντρας ντυμένος με επαγγελματικόκοστούμι, σαν να είχε έρθει εκεί απευθείας από τη δουλειά,στεκόταν μόνος στο μπαρ, πίνοντας κάποιο διαυγές ποτόαπό ένα χαμηλό ποτήρι με μικρό καλαμάκι, προφανώς τζιν μετόνικ. Μας έριξε μια ματιά με περιέργεια, μάλλον επειδήαναγνώρισε τον Βίγκο ή απλώς αναρωτιόταν γιατί έδειχνατόσο ταραγμένη, και επέστρεψε στο ποτό του. Δύο γυναίκεςπου φορούσαν βραδινά φορέματα στέκονταν δίπλα σε έναψηλό τραπέζι στη γωνία και έριχναν κλεφτές ματιές στονάντρα με το κοστούμι· ίσως να σκεφτόντουσαν αν ήτανελεύθερος και αν έπρεπε να τον πλησιάσουν για να μάθουντην απάντηση. Η μία ήταν ντυμένη στα ροζ και η άλλη στακίτρινα, έτσι που θύμιζαν ζευγάρι ζωηρόχρωμων πουλιών,μετακινώντας το βάρος τους πότε στο ένα και πότε στο άλλοπόδι για να ανακουφιστούν από την πίεση των

Page 390: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ψηλοτάκουνων παπουτσιών τους.Ο Βίγκο με κάθισε σε ένα σεπαρέ, στην πιο απόμακρη

γωνιά, και κατευθύνθηκε στο μπαρ. Επέστρεψε λίγο μετά μεδύο χαμηλά ποτήρια του ουίσκι μέχρι τη μέση μεκεχριμπαρένιο υγρό και ένα κύπελλο γεμάτο πάγο.

«Πιες αυτό», είπε, «θα σε βοηθήσει να ηρεμήσεις».Ήπια μια γουλιά και παραλίγο να τη φτύσω. Το αλκοόλ

με έκαψε στο λαιμό και η επίγευση ήταν σαν να είχα κάνειγαργάρα με υγρό αναπτήρων, όμως μετά από μερικάδευτερόλεπτα άρχισα να αισθάνομαι τα άκρα μου ευχάρισταζεστά. Έχοντας απομακρυνθεί από την γκαλερί και τηνπαρουσία των φωτογράφων, χαλάρωσα. Ο Βίγκο έγειρε προςτο μέρος μου και πέρασε τον αντίχειρά του τρυφερά πρώτακάτω από το ένα μου μάτι κι ύστερα κάτω από το δεύτερο,σκουπίζοντας ό,τι είχε απομείνει από τα δάκρυά μου.

Όπως έκανε αυτή την κίνηση, διέκρινα το καντράν τουρολογιού του. Είχε περάσει πάνω από μία ώρα αφότουήρθαμε κι ακόμη δεν είχα νέα του Ντόμινικ. Είχε υποσχεθείπως θα μου έστελνε γραπτό μήνυμα όταν θα ολοκλήρωνε, ήθα εγκατέλειπε, την αποστολή του, ώστε να ξέρω πως ήτανασφαλής και δεν είχε ενεργοποιήσει τους συναγερμούς ή,ακόμη χειρότερα, συλληφθεί. Ο Βίγκο δεν είχε σκύλους-φύλακες στο σπίτι και ο Ντόμινικ θα έμπαινε από την κύριαείσοδο, οπότε δεν είχε επικίνδυνους τοίχους να σκαρφαλώσειή παράθυρα να παραβιάσει, κι εγώ κανένα λόγο να ανησυχώγια την ασφάλειά του.

Page 391: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ακόμη κι έτσι όμως ο φόβος μέσα μου συνέχιζε νασιγοκαίει, το ένα έφερε το άλλο και τελικά με έπιασε ξανάτρέμουλο. Τα νεύρα μου είχαν γίνει κουρέλια, δεν είχα καμίασχέση με τον κανονικό μου εαυτό.

Ο Βίγκο έγειρε πιο κοντά μου και μ’ έπιασε από το χέρι. Οιπαλάμες του ήταν μεγάλες, τραχιές, τα νύχια του φαγωμένα.Ποτέ του δεν εκδήλωνε την παραμικρή υποψία στρες ήνευρικότητας πέρα από τη συνήθειά του να τρώει τα νύχιατου.

«Πες μου τι συμβαίνει. Ξέρω πως δεν έχει να κάνει με τιςφωτογραφίες. Μετά την περιοδεία έχεις αλλάξει. Έχει κάποιασχέση με εκείνο τον άντρα που συνάντησες;»

«Τον Ντόμινικ;» Τα μάτια μου γούρλωσαν, από έκπληξηκαι τρόμο. «Πώς ήξερες γι’ αυτόν;» ρώτησα, με το φόβο μουμη φανερωθώ να δίνει στη φωνή μου επικριτικό τόνο.

«Δεν υπάρχει λόγος να κάνεις έτσι, κουκλίτσα μου. Ήδημοιραζόμαστε τρεις το ίδιο κρεβάτι, επομένως δεν είναι ναπεις πως θα σε περνούσα για μονογαμικό τύπο. Ούτεφαντάζομαι πως η Λούμπα θα κάθεται μόνη κι έρημη ότανταξιδεύει για δουλειές. Αυτή τη στιγμή είναι εκεί έξω καιξελογιάζει το φωτογράφο σου. Όμως αν αυτός ο τύπος σεπλήγωσε με κάποιο τρόπο...»

«Όχι, καμία σχέση. Είχαμε κι εμείς κάποια θέματα,σύμφωνοι, αλλά δεν ήταν ποτέ μονόπλευρο το πρόβλημα.Κανείς δεν είναι τέλειος, και πάντως σίγουρα όχι εγώ».

Ο Βίγκο γέλασε. «Έτσι και καθόμασταν να περιμένουμε

Page 392: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

τον τέλειο άντρα ή την ιδανική γυναίκα, θα περιμέναμε μιαολόκληρη ζωή. Αν θες να ξέρεις, γι’ αυτό ακριβώς προτιμώνα έχω παραπάνω από μία συντρόφους. Άλλα πράγματαπαίρνεις από το ένα άτομο, διαφορετικά από το άλλο. Μιαχαρά βολεύει έτσι. Εμένα τουλάχιστον. Και τη Λούμπα. Ίσωςκι εσένα, δεν ξέρω».

«Πολύ ώριμη αντιμετώπιση αυτή. Μόνο που ταανθρώπινα συναισθήματα δεν είναι απλά μαθηματικά,πολλές φορές ένα κι ένα δεν κάνει δύο... ειδικά αν μιλάμε γιααγάπη».

Ανασήκωσε τους ώμους του. «Τα πάντα είναι ζήτημασυμβιβασμών. Κι η αγάπη είναι ο μεγαλύτερος απ’ όλουςτους συμβιβασμούς».

«Κι εγώ που νόμιζα πως οι αστέρες της ροκ δε χρειάζεταινα συμβιβάζονται σε τίποτα», είπα δύσθυμα.

«Εντάξει, η αλήθεια είναι πως έχω ένα πλεονέκτημα σεσχέση με το μέσο άνθρωπο. Ό,τι θελήσω το έχω».

Χαμογελούσε πονηρά και η φωνή του, όπως πάντα,χρωματιζόταν από μια υποψία χιούμορ. Όμως τα λόγια τουαποτέλεσαν για μένα ψυχρολουσία. Αυτός είχε το Μπαγί, τοδώρο που μου είχε κάνει ο Ντόμινικ και που ήταν τόσοπολύτιμο για μένα, το μουσικό όργανο μέσα από το οποίοείχα εκφράσει όλα μου τα συναισθήματα. Δεν ήταν το ίδιο ναπαίζω μουσική χωρίς αυτό και ήθελα να το κρατήσω ξανάστα χέρια μου.

«Εσύ έβαλες να μου κλέψουν το βιολί, έτσι δεν είναι;»

Page 393: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Διατήρησα τον τόνο της φωνής μου ήρεμο, ουδέτερο.Εξέφραζα ένα γεγονός, όχι μια κατηγορία.

Έδειξε να αιφνιδιάζεται, αλλά όχι να ταράζεται. Τογεγονός πως δεν το αρνήθηκε ούτε φάνηκε να σαστίζειεδραίωσε τη βεβαιότητά μου πως το Μπαγί βρισκόταν στηνκατοχή του. Ούτε μια στάλα απορίας ή έκπληξης δεναποτυπώθηκε στο πρόσωπό του.

«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς», απάντησε ψύχραιμα, ενώτο πρόσωπό του παρέμενε ήρεμο κι ο ίδιος ηπροσωποποίηση της αθωότητας.

«Εννοώ ότι εσύ πήρες το Μπαγί μου, το βιολί με το οποίομε είχες δει να παίζω όταν γνωριστήκαμε, και το πρόσθεσεςστη συλλογή σου. Βρίσκεται στο θησαυροφυλάκιό σου. Μαζίμε τα άλλα αντικείμενα που επιλέγεις να μην εκθέτεις. Ταυπόλοιπα κλεμμένα πράγματα. Στο υπόγειο. Εκεί όπουυποτίθεται πως φυλάς τη συλλογή των δίσκων σου».

Αφού είχα αποφασίσει να μιλήσω, θα τα έλεγα όλα.Τότε ο Βίγκο έκανε κάτι που δεν το περίμενα, δεν το είχα

φανταστεί καν.Άρχισε να κλαίει.Βλέποντας την ταραχή του, όλος ο θυμός εκτονώθηκε

από μέσα μου, σαν ομίχλη που σκόρπιζε. Ελάχιστους άντρεςείχα δει να κλαίνε ως τότε και δεν ήμουν σίγουρη τι έπρεπε νακάνω. Πλησίασα πιο κοντά και τον χάιδεψα ελαφρά στομπράτσο.

Εκείνος πήρε το ποτό του και κατέβασε μια γερή γουλιά

Page 394: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

από το ουίσκι του στραγγίζοντας το ποτήρι του. Έτριξε ταδόντια του όπως κατάπιε.

«Συγνώμη», είπε σιγανά. «Δε φαντάστηκα πως θα σεπείραζε».

«Δε φαντάστηκες πως θα με πείραζε;» επανέλαβα,κατάπληκτη. «Πώς στην ευχή σκέφτηκες ότι δε θα μεπείραζε;»

«Το είχες μαζί σου στην πρόβα, σ’ εκείνη την απλή θήκη.Σκέφτηκα πως δεν είχες ιδέα τι ήταν, πως δεν μπορεί να είχεκαι τόση σημασία για σένα αφού το είχες φέρει μαζί σε μιααπλή πρόβα. Θα ήταν ένα από τα βιολιά που είχες για ναπροετοιμάζεσαι. Ή ίσως σου το είχε δανείσει κάποιοςχορηγός. Μάλλον θα είχες καμιά δεκαριά ακόμη να σεπεριμένουν. Άλλωστε, λένε πως είναι καταραμένο. Ποιοςξέρει, μπορεί και να σου έκανα χάρη που σε απάλλασσα απόαυτό. Κι εγώ απλώς θα το κοίταζα καμιά φορά, θα τοκρατούσα, δε θα του έκανα κακό. Θα ήταν ασφαλές, στοθησαυροφυλάκιό μου, θα το φρόντιζα, θα το νοιαζόμουν...»

Μιλούσε ασταμάτητα, σαν παλαβός, και οι ώμοι τουάρχισαν να τραντάζονται, λες και ήταν έτοιμος να ξεσπάσεικαι πάλι σε λυγμούς. Έριξα μια κλεφτή ματιά προς το μπαρ,κανείς όμως δεν ασχολούνταν μαζί μας· πιθανότατα δενμπορούσαν να μας δουν καν έτσι χωμένοι όπως ήμασταν στησκοτεινή γωνία.

«Βίγκο», είπα, με όσο πιο καθησυχαστική φωνήμπορούσα, σαν να μιλούσα σε μικρό παιδί, «το βιολί ήταν

Page 395: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

δώρο. Του Ντόμινικ. Το αγαπούσα περισσότερο απόοτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Όπως αγαπώ εκείνον»,πρόσθεσα, με τις τελευταίες λέξεις να αποτελούν αποκάλυψηκαι για μένα, όπως ενδεχομένως ήχησαν και στα αφτιά τουΒίγκο.

Σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε, παραμερίζοντας τασκούρα μαλλιά που είχαν πέσει στο πρόσωπό του.

«Εντάξει λοιπόν», είπε, χαμογελώντας ξανά, παρότι είχανκοκκινίσει τα μάτια του. «Αυτό είναι κάτι που διορθώνεταιεύκολα. Θα σου το επιστρέψω».

«Αυτό θα ήταν πολύ ευγενικό». Ο ευφημισμός του αιώνα,αν υπάρχει τέτοιος τίτλος, όμως η πρότασή του ήταν τόσοεύθραυστη, ώστε δεν ήθελα να αντιδράσω απότομα,διακινδυνεύοντας να αλλάξει γνώμη.

«Μόνο που...»«Ναι;» με προέτρεψε να συνεχίσω με λαχτάρα.«Ο Ντόμινικ το ξαναέκλεψε ήδη. Ή τουλάχιστον το κλέβει

αυτή τη στιγμή».«Τι εννοείς;» απόρησε, με τη νέα ταραχή να σταματά στη

στιγμή τα δάκρυά του.«Σου πήρα τα κλειδιά», εξήγησα. «Έφτιαξα αντικλείδια.

Συγνώμη, αλλά το ήθελα τόσο πολύ, και δεν πίστευα πως θαμου το επέστρεφες έτσι απλά...»

«Και ο λόγος που μας έφερες εδώ, εμένα και τη Λούμπα,είναι για να μπορέσει να μπει αυτός στο σπίτι;»

«Ναι».

Page 396: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Μα δεν ξέρεις τον κωδικό για το συναγερμό τουθησαυροφυλακίου».

«Ο Ντόμινικ σκέφτηκε πως θα ήταν η ημερομηνία τωνγενεθλίων σου. Ή κάτι τέτοιο. Πρέπει να είναι ακόμη εκείκάτω, δεν έχει σήμα στο υπόγειό σου. Κανονικά, ήταν να μουστείλει μήνυμα, είτε κατάφερνε να μπει μέσα είτε αποφάσιζενα τα παρατήσει».

Καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς έριχνα κλεφτές ματιέςστο κινητό μου κάθε φορά που ο Βίγκο γυρνούσε αλλού, σεπερίπτωση που δεν είχα αντιληφθεί το βόμβο που συνόδευετη λήψη ενός γραπτού μηνύματος.

Ο Βίγκο έπλεξε τα δάχτυλά του και πλησίασε προς τομέρος μου, ακούμπησε το πιγούνι του πάνω στα χέρια του,προβληματισμένος. Σκεφτόταν ενδεχομένως τα βήματα πουθα έπρεπε να ολοκληρώσει ο Ντόμινικ προκειμένου ναστεφθεί με επιτυχία η απόπειρα διάρρηξης.

«Δεν πρόκειται να τα καταφέρει. Το υπόλοιπο σπίτι είναιαρκετά εύκολο, δεν υπάρχουν ούτε κάμερες ούτε κρυφοίσυναγερμοί, τίποτα τέτοιο. Οι γείτονες δεν μπορούν να δουνποιος μπαίνει από την κύρια είσοδο, αλλά ακόμη κι ανμπορούσαν, δε θα υποψιάζονταν πως κάτι δεν πήγαινε καλάαν έβλεπαν κάποιον άγνωστο να μπαίνει μέσα με κλειδί.Υποθέτω εδώ ότι δεν είναι καμιά περίεργη μούρη ο φίλοςσου. Δε φαντάζομαι να τα έμπλεξες με κανένα μούτρο; Ποιοςξέρει, ίσως να μπήκε μέσα, να πήρε το βιολί και βάλε με τονου σου τι άλλο και να ’κοψε ρόδα μυρωμένα».

Page 397: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Κούνησα επίμονα το κεφάλι μου αρνητικά. «Αποκλείεται.Ο Ντόμινικ είναι συγγραφέας... είχε αρχίσει να μελετά τοθέμα, για ένα μυθιστόρημα που γράφει. Μονάχα γι’ αυτόενδιαφέρεται για το Μπαγί. Γι’ αυτό και για μένα μάλλον. Τοελπίζω».

«Πίστεψέ με, κουκλίτσα μου, ένας άντρας δεν κάθεται ναστήσει ολόκληρη διάρρηξη για μια γυναίκα με την οποία δενείναι ερωτευμένος. Πρέπει να σε νοιάζεται πάρα πολύ για ναμπει σε τόσους μπελάδες».

«Το ελπίζω. Υποθέτω πως θα το μάθουμε σύντομα».Κοίταξα ξανά το κινητό μου. Η οθόνη παρέμενε κενή, κανένασημάδι επικοινωνίας.

«Καλύτερα να γυρίσουμε τότε και να του ανοίξουμε. Δεφαντάζομαι να οπλοφορεί; Δε θέλω να φάω καμιά σφαίραέτσι και νομίσει πως τον τσάκωσα στα πράσα».

«Ο Ντόμινικ ποτέ δε θα...»«Μη λες ποτέ όταν μιλάς για ερωτευμένο άντρα. Ο

έρωτας έχει περίεργη επίδραση στον εγκέφαλο. Τηλεφώνησέτου και πες του ότι ερχόμαστε κι ότι ευχαρίστως θαπαραδώσω το βιολί. Αν θες, θα σε αφήσω να διαλέξεις κιένα δεύτερο, για αποζημίωση. Αν δε με καταγγείλεις στηνΑστυνομία...»

«Δε θα σε καταγγείλω. Ούτε χρειάζομαι άλλο βιολί. Αυτότο ένα μού αρκεί».

«Ίσως κάτι άλλο τότε».Τσίμπησα το κινητό από την τσάντα μου και σχημάτισα

Page 398: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

βιαστικά τον αριθμό του Ντόμινικ. Το νούμερό του ήταν τομόνο που ήξερα από μνήμης, τα ψηφία είχαν χαραχτείανεξίτηλα στον εγκέφαλό μου.

Η κλήση πέρασε με τη μία στον τηλεφωνητή. Ο γνώριμοςήχος της φωνής του, ακόμη και σ’ εκείνο το σύντομοηχογραφημένο μήνυμα, γέμισε την καρδιά μου με λαχτάρα.

Άφησα μήνυμα, εξηγώντας του πως δεν υπήρχε λόγος νασυνεχίσει, ο Βίγκο είχε ομολογήσει τα πάντα, κι εγώ το ίδιο,όλα ήταν εντάξει και ερχόμασταν στο σπίτι για να ανοίξουμετο δωμάτιο, επομένως δεν έπρεπε να κάνει καμιά ανοησία.

Το πιθανότερο όμως ήταν πως δε θα λάμβανε το μήνυμα,εκτός κι αν εγκατέλειπε τη διάρρηξη και ανέβαινε σε κάποιοναπό τους πάνω ορόφους για να πιάσει σήμα. Ακόμη κι έτσι,μπορεί να χρειαζόταν κάποια ώρα για να φτάσει το μήνυμα. Ηαπουσία απάντησης με έκανε να πανικοβληθώ κάπως. Δενήμουν προληπτική –γελούσα με τα ωροσκόπια καιχαμογελούσα όταν περνούσε από μπροστά μου μαύρη γάτα–,θα αισθανόμουν όμως καλύτερα όταν θα έβλεπα τονΝτόμινικ με τα ίδια μου τα μάτια και βεβαιωνόμουν πως δενείχε συμβεί κάτι κακό, αλλά πολύ απλά δεν υπήρχε σήμα εκείπου ήταν ή ίσως είχε ξεχάσει να φορτίσει την μπαταρία και τοκινητό είχε κλείσει.

Η Λούμπα είχε έρθει στο κέφι μέχρι να πάμε πίσω στηνγκαλερί, κρατούσε από ένα κοκτέιλ σε κάθε χέρι και έπινεεναλλάξ, πότε από το ένα και πότε από το άλλο.

«Αν δε σε πειράζει», μου ψιθύρισε στο αφτί ο Βίγκο, «θα

Page 399: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

προτιμούσα η αποψινή περιπέτεια να μείνει μεταξύ μας».Της ζήτησε να μας συγχωρέσει που θα φεύγαμε νωρίς και

αποχωρήσαμε με τη δικαιολογία πως είχε πονοκέφαλο. ΗΛούμπα είχε πιάσει κουβέντα με τη γυναίκα με το κίτρινοφόρεμα που είχαμε δει στο μπαρ νωρίτερα και δεν έδειχνε ναενοχλείται καθόλου που την αφήναμε μόνη με την καινούριαφίλη της.

Εν τω μεταξύ, ο Γκρέισον ήταν απασχολημένος,συζητώντας στην απέναντι πλευρά της αίθουσας.Αποφάσισα να φύγω χωρίς να τον χαιρετήσω. Δεν είχασυνέλθει τελείως από το θέαμα εκείνων των φωτογραφιώνμου και δεν ήμουν σίγουρη τι θα μπορούσα να του πω.

«Μην ανησυχείς», είπε ο Βίγκο, διακρίνοντας εκείνα ταανάμεικτα συναισθήματα να περνούν και να χάνονται από τοπρόσωπό μου. «Θα τον πληρώσω εξτρά για να τις αφαιρέσειαπό την έκθεση, αν το επιθυμείς. Και θα τις κλειδώσω στοθησαυροφυλάκιό μου, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα».

«Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου», απάντησα. «Θα τοσκεφτώ».

Περιμέναμε στη σκιά του κτιρίου, να περάσει ένα από τααυτοκίνητα του Βίγκο για να τον παραλάβει. Είχα προτείνει ναμην οδηγήσει την Buick του, ώστε να μειωθούν οιπιθανότητες να φωτογραφίσουν τους τρεις μας μαζί. Το είχεθεωρήσει υπερβολικό, αλλά είχε δεχτεί.

Ο κρύος νυχτερινός αέρας συνάντησε την επιδερμίδα μουκάνοντάς με να ανατριχιάσω, παρά τη ζεστασιά και το βάρος

Page 400: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

του μπουφάν του Βίγκο που είχε ρίξει στους ώμους μου.Έβγαλα ξανά το κινητό από την τσάντα μου, με

τρεμάμενα δάχτυλα. Καμία απάντηση ακόμη.Πού είχε εξαφανιστεί ο Ντόμινικ;

Όσο περισσότερο κοίταζε το ρολόι του μέσα στο σκοτάδι καιπροσπαθούσε να δει την ώρα, τόσο μικρότερο αποδεικνυόταντο διάστημα που είχε μεσολαβήσει από την τελευταία ματιά.Ο χρόνος είχε αρχίσει να επιβραδύνεται, να σταματά. ΟΝτόμινικ ήξερε πως ήταν ψυχολογικό το θέμα καιπροσπάθησε να μην πανικοβληθεί.

Στην αρχή η ποσότητα του αέρα δε μεταβλήθηκε,σύντομα όμως η θερμοκρασία στο κλειστό δωμάτιο άρχισενα ανεβαίνει και χρειάστηκε να ξεκουμπώσει το πουκάμισότου. Μετά, όταν αισθάνθηκε την πλάτη του ιδρωμένη, τοέβγαλε και το ακούμπησε στο πέτρινο πάτωμα.

Προσπάθησε να παραμείνει σε εγρήγορση, έτοιμος ναδιακρίνει τυχόν ήχους που θα ακούγονταν κάπου στο σπίτι,από την άλλη πλευρά της χοντρής μεταλλικής πόρτας. Όμωςη σιωπή εκεί έξω ήταν απόλυτη και το μόνο που άκουγε ήταντον τραχύ ήχο της δικής του αναπνοής καθώς ξεκινούσενευρικά μια αντίστροφη μέτρηση προς κάποιο σημείο χωρίςεπιστροφή.

Μόνος, σε ένα σκοτεινό χώρο, αυτός κι οι αναμνήσεις του.Άραγε έτσι να ήταν ο θάνατος;Αναμνήσεις γυναικών, χαμόγελων, ματιών, χείμαρροι

Page 401: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

λέξεων που ακούστηκαν, ειπώθηκαν, γράφτηκαν, όλα αυτάνα περνούν αστραπιαία στη διαδρομή προς το λευκό φως.

Κορμιά, πρόσωπα, στήθη, αρώματα, χρώματα,συναισθήματα.

Και τύψεις. Τόσες που ήταν ανώφελο να τις μετρήσει ή νατις αναφέρει.

Πράγματα που είχε κάνει.Πράγματα που δεν είχε κάνει.Ο Ντόμινικ καθόταν σκυφτός στο πάτωμα, νιώθοντας τη

ζέστη να αυξάνεται, με το πολύτιμο Μπαγί δίπλα του, ενώπροσπαθούσε να προσανατολιστεί μέσα στο σκοτάδι που τονκύκλωνε.

Λιγόστευε πράγματι ο αέρας ή ήταν η ιδέα του;Μπήκε στον πειρασμό να κλείσει τα μάτια και να

αποκοιμηθεί, όμως ήξερε πως αυτό ήταν κάτι που δεν έπρεπεμε τίποτα να κάνει.

Πώς θα τον θυμόταν η Σάμερ τα χρόνια που θα έρχονταν,όταν εκείνος δε θα βρισκόταν πια στη ζωή; αναρωτήθηκε.Σαν έναν άγιο βλάκα που τα είχε κάνει μαντάρα; Ήξερε πως,αν ήταν να πεθάνει τώρα, η ανάμνησή της θα τον συνόδευεμέχρι την τελευταία στιγμή, θα έπαιζε στην οθόνη του μυαλούτου. Χαμογέλασε αδύναμα. Ο καλύτερος θάνατος, σκέφτηκε,με τη Σάμερ στο νου του, την εικόνα του κορμιού της σταμάτια του, εκεί, για μία αιωνιότητα.

Έτσι όπως πετάριζαν τα βλέφαρά του, ο Ντόμινικ νόμισεπως άκουσε έναν ήχο, κάπου μακριά, αμυδρό, ακαθόριστο.

Page 402: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Τέντωσε τα αφτιά του, αλλά δεν άκουσε κάτι άλλο. Καιτότε έπιασε ξανά μια μακρινή ηχώ. Το όνομά του. Κάποιοςτον φώναζε. Για μια στιγμή φοβήθηκε πως ήτανπαραίσθηση, βέβαιο σημάδι πως είχε πάρει την κάτω βόλτα,όμως τότε ο ήχος δυνάμωσε. Η φωνή της Σάμερ, και μαζίτης, σαν ηχώ, μια αντρική. Του Βίγκο. Μάλλον κατέβαιναναπό τη σκάλα.

Ο Ντόμινικ περίμενε να φτάσουν οι φωνές τους στο κάτωεπίπεδο και ξανά ο ήχος αντήχησε στο χαμηλοτάβανοδωμάτιο όπου βρισκόταν η πισίνα, οπότε φώναξε κι εκείνοςμε τη σειρά του.

«Εδώ είμαι. Μέσα».Ακούστηκαν γοργά βήματα: οι δυο τους έτρεχαν προς την

κλειδωμένη πόρτα του θησαυροφυλακίου.Λίγο μετά, η πόρτα άνοιξε επιτέλους, με ένα δυνατό

φύσημα...Το φως εισέβαλε ορμητικό απέξω, τυφλώνοντας τον

Ντόμινικ για μια στιγμή, όμως κατάφερε να διακρίνει τη θολήσιλουέτα της Σάμερ και τη μακρυκάνικη φιγούρα του Βίγκοπίσω της. Τα πρόσωπά τους δεν τα έβλεπε ακόμη.

«Ντόμινικ!» αναφώνησε η Σάμερ.«Καλά είμαι», είπε εκείνος.«Είσαι σίγουρος πως είσαι εντάξει;»«Σίγουρος. Απλά ζεστάθηκα κάπως». Συνειδητοποίησε

πως είχε μείνει χωρίς πουκάμισο.Το φως του δωματίου άναψε και πάλι, όταν

Page 403: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ενεργοποιήθηκε από το χρονοδιακόπτη της πόρτας.Η Σάμερ τον πλησίασε, με βλέμμα πανικόβλητο, καθώς

συνειδητοποιούσε τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.«Λυπάμαι πάρα πολύ, ειλικρινά... Δε φαντάστηκα πως...»Ο Βίγκο πέρασε στο δωμάτιο πίσω από τη Σάμερ και

κοίταξε ολόγυρα. Όταν διαπίστωσε πως η συλλογή τουπαρέμενε ανέπαφη, χαμογέλασε.

«Μου φαίνεται πως ρεζιλεύτηκες κομματάκι, φίλε, τι λες κιεσύ;» Κόντευε να σκάσει στα γέλια, ενώ με το στενό τζιν καιτις μπότες ως το γόνατο που φορούσε έμοιαζε με σκιάχτρο.

«Αυτό είναι το μόνο βέβαιο», συμφώνησε ο Ντόμινικ.«Μάλιστα», είπε ο Βίγκο. «Τέλος πάντων, για όλα αυτά

εγώ φταίω, έτσι κι αλλιώς. Δεν έπρεπε να είχα κανονίσει ναβουτήξουν το Ανζελίκ από τα καμαρίνια στο Ακάντεμι. Απλάτο είδα κι έπαθα. Το έχω μετανιώσει. Ποτέ μου δεφαντάστηκα πως θα επηρέαζε τόσο πολύ τη Σάμερ... Δεν τοσκέφτηκα σωστά...»

Ο Ντόμινικ ξαναφορούσε το πουκάμισό του, με τη Σάμερνα στέκει σιωπηλή ανάμεσα στους δύο άντρες. «Δηλαδή δεσε πειράζει που μπήκα σαν τον κλέφτη στο σπίτι σου;»ρώτησε ο Ντόμινικ τον Βίγκο.

«Τι να με πειράξει;» είπε ο μουσικός. «Τα ’θελα και τα’παθα. Η Σάμερ μού εξήγησε τα πάντα. Και ποιος λέει πωςμπήκες σαν τον κλέφτη;» Χαμογέλασε πονηρά. «Αφού είχεςκλειδί. Καλεσμένος μου είσαι».

Με ένα βαρύ αναστεναγμό, ανακουφισμένος, ο Ντόμινικ

Page 404: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πέρασε από δίπλα του και άρχισε να διασχίζει το χώρο τηςπισίνας. Η Σάμερ τον ακολούθησε.

«Μήπως ξεχάσατε κάτι;» φώναξε ο Βίγκο.Γύρισαν και οι δύο τα κεφάλια προς το μέρος του.Ο Βίγκο κρατούσε το Μπαγί και το δοξάρι του στα

απλωμένα χέρια του.Η Σάμερ γύρισε πίσω τρέχοντας και τα παρέλαβε. Του

έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο.Επέστρεψε στο σημείο όπου στεκόταν ο Ντόμινικ, μισό

μέτρο από το χείλος της πισίνας, και τον έπιασε από το χέριμε την ελεύθερη παλάμη της.

«Νομίζω πως εσείς οι δύο χρειάζεστε ένα ντους μετά απόόλη αυτή την τρεχάλα και το ακούσιο κλείδωμα. Ναχαλαρώσετε λιγάκι», τους είπε ο Βίγκο. «Είστε καλεσμένοιμου. Mi casa es su casa...»

«Νομίζω πως είναι πολύ καλή ιδέα», είπε η Σάμερ στονΝτόμινικ, ενώ είχαν φτάσει στη βάση της ελικοειδούςσκάλας. «Έλα», συνέχισε. «Υπάρχει μια σουίτα γιαφιλοξενούμενους στον τελευταίο όροφο». Και προς τη μεριάτου Βίγκο φώναξε: «Δε θα σε πειράξει, Βίγκο, έτσι δεν είναι;»

«Φυσικά και όχι», είπε αυτός.

Η Σάμερ ακούμπησε το Μπαγί πάνω σε μια ψηλή συρταριέρααμέσως μόλις έφτασαν στον ξενώνα κι ύστερα στάθηκε καιτο παρατήρησε αμίλητη, με ένα βλέμμα ονειροπόλο. Πέρασετα δάχτυλά της πάνω από το βιολί, σαν να το χάιδευε,

Page 405: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

επαναφέροντάς το και επίσημα στη ζωή, τη δική της ζωή.Ο Ντόμινικ έκλεισε πίσω τους την πόρτα και έμεινε να

παρατηρεί τη Σάμερ. Ένιωθε μια ελαφριά ζαλάδα, κάπωςάδειος. Ήξερε πως ήταν η αναπόφευκτη αποκλιμάκωση μετάτις τραυματικές ώρες που είχαν μόλις βιώσει οι δυο τους.

Τελικά η Σάμερ άφησε το ανακτημένο μουσικό όργανο καιστράφηκε προς το μέρος του.

«Σ’ ευχαριστώ, Ντόμινικ. Για όλα όσα έκανες.Καταλαβαίνω πως ανέλαβες τεράστιο ρίσκο. Κι όλα αυτά γιαμένα. Θα σου είμαι πάντοτε ευγνώμων...»

«Σ’ ευχαριστώ που ήρθες να με σώσεις», απάντησεεκείνος. «Πρέπει να έμοιαζα τελείως γελοίος όπως καθόμουνεκεί μέσα στα σκοτάδια κλειδωμένος. Τουλάχιστον τηνεπόμενη φορά θα ξέρεις να βρεις έναν επαγγελματία κλέφτηκι όχι έναν άσχετο ερασιτέχνη, σαν και του λόγου μου».

Η Σάμερ χαμογέλασε.Το βλέμμα της χρωματιζόταν από μια υποψία θλίψης,

όπως πάντα, όμως υπήρχε και μια νέα λάμψη εκεί.Αγαλλίαση; Ανακούφιση; Προσμονή;

Ο Ντόμινικ ένιωσε τις χορδές της καρδιάς του νασφίγγονται.

«Δικό μου ήταν το λάθος τελικά», είπε η Σάμερ. «Έπρεπενα ήμουν πιο προσεκτική με το βιολί».

«Ναι, μάλλον», συμφώνησε ο Ντόμινικ.«Μήπως μου αξίζει κάποια τιμωρία;» πρότεινε εκείνη, με

τη σκανταλιάρικη χροιά της φωνής της να του φανερώνει

Page 406: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

όλα όσα είχε κατά νου.«Μάλλον σου αξίζει. Για αυτή την τρομερή αμέλεια. Για

τη γνωστή αφροσύνη που επιδεικνύεις».«Για το ότι είμαι αυτή που είμαι», πρόσθεσε εκείνη.«Για το ότι είσαι αυτή που είσαι».Ακολούθησε μια σύντομη παύση.«Λοιπόν, τιμώρησέ με», τον παρότρυνε.«Νομίζω πως ήρθε η ώρα να κάνουμε εκείνο το ντους που

λέγαμε». Ο Ντόμινικ χαμογέλασε, τραβώντας τη δυνατάπρος την πόρτα.

Το νερό από την μπαταρία του ντους έπεφτε με δύναμη πάνωστο κεφάλι της Σάμερ, ισιώνοντας τις κόκκινες μπούκλες της,μακραίνοντας τα μαλλιά της, έτσι που έφταναν χαμηλά στηνπλάτη της, ανοίγοντάς τα σαν νωπή κουρτίνα πάνω στηβρεγμένη επιδερμίδα της. Ο Ντόμινικ παρακολουθούσε τονερό να πνίγει τη χαίτη της, να ξαναβγαίνει μέσα από τηνμπερδεμένη μάζα και να χωρίζεται σε μικρότερες γραμμέςόπως κυλούσε στην πλάτη της και απλωνόταν ξανάπερνώντας από την ντελικάτη ράμπα των οπισθίων της.

«Γύρνα», της είπε.Σαπούνισε τα χέρια του και τα πέρασε πάνω από το

στήθος της. Οι ρώγες της ήταν ήδη πέτρα. Χαμήλωσε τοκεφάλι του και τις έπιασε ανάμεσα στα δόντια και τη γλώσσατου, δαγκώνοντάς τες ελαφρά. Η Σάμερ σφίχτηκε. Ο Ντόμινικίσιωσε το σώμα του και συνέχισε να σαπουνίζει την

Page 407: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

μπροστινή πλευρά. Το στόμα της ήταν μισάνοιχτο, τα χείλητης σαγηνευτικά ανοιγμένα· πίσω τους διακρινόταν μιαγαργαλιστική υποψία του λευκού τείχους των δοντιών της.

Ο Ντόμινικ άπλωσε τη σαπουνάδα πάνω στους ώμους καιστο υπόλοιπο σώμα της, μάλαξε τον αφρό στην επιδερμίδατης, την ώρα που ο πούτσος του την άγγιζε ψύχραιμα, μέσαστον περιορισμένο χώρο της ντουζιέρας, ενώ το νερό έτρεχεασταμάτητα γύρω τους έτσι όπως έστριβαν. Ύστερα, με έναλεπτό ύφασμα, απομάκρυνε τους αφρούς, αφήνοντας τηνεπιδερμίδα της να γυαλίζει. Ατμός σηκωνόταν ολόγυρά τους,κι αυτός έπαιζε χαλαρά τα δάχτυλά του ανάμεσα στα πόδιατης, δοκίμαζε την κάψα της, χώνοντας μέσα της πρώτα έναδάχτυλο, μετά άλλα δύο, πιέζοντάς τη. Η Σάμερ χαμήλωσετο σώμα της μια ιδέα, ώστε να χωρέσουν τα μακριά τουδάχτυλα, να υποδεχτεί το άγγιγμά του, την εξερεύνηση τωναπόκρυφών της, το γνώριμο τρόπο με τον οποίο ο Ντόμινικτην έκανε και πάλι δική του.

«Σειρά σου τώρα», την παρότρυνε, δίνοντάς της τογλιστερό σαπούνι που είχε χρησιμοποιήσει πάνω της.

Η Σάμερ το πήρε και με τη σειρά της άρχισε να το σέρνειπάνω στο σώμα του, αργά, αισθησιακά, προσεκτικά· πρώταστο στήθος του, ύστερα στην πλάτη του αφού γύρισε από τηνάλλη, έπειτα στους γλουτούς και στην πίσω πλευρά τωνποδιών του. Τελικά ο Ντόμινικ στράφηκε και πάλι προς τομέρος της, οπότε εκείνη έπιασε τη στύση του στα χέρια τηςκαι έτριψε το σαπούνι πάνω στη σκληράδα του, νιώθοντάς τη

Page 408: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

να μεγαλώνει με τις περιποιήσεις της, να σκληραίνει, ναχοντραίνει, να γίνεται ακόμη πιο επιβλητική. Η Σάμερστάθηκε για λίγο εκεί, ενορχηστρώνοντας τον καταλύτη τουπλήρους ερεθισμού του, παρατηρώντας κάθε ρίγος,ακούγοντας την ανάσα του να σκαλώνει από πάνω της όπωςγονάτιζε και τον μάλαζε, τον καθάριζε, έπαιζε μαζί του. Στοτέλος έπιασε το φανελένιο γάντι και σκούπισε τα σαπούνια. Οπούτσος του Ντόμινικ είχε έρθει πια σε απόλυτη στάσηπροσοχής. Ρίχνοντας στον Ντόμινικ μια γρήγορη ματιά, σαννα ζητούσε την έγκρισή του, πλησίασε το στόμα της και πήρετο πουλί του μέσα της, κλείνοντας τους όρχεις του στηνπαλάμη της ενώ τον κατάπινε.

Αν και τον είχε καθαρίσει προσεκτικά, εξακολουθούσε ναμυρίζει σαπούνι και η αρωματισμένη υγρασία πλημμύριζε τιςαισθήσεις της σαν βροχή. Τα δόντια της πέρασαν ξυστάπάνω από την πρησμένη μάζα του, τη μεθυστικά λείαεπιφάνεια της αποκαλυμμένης βαλάνου, την υφή της ραφήςτου όπως περνούσε τη γλώσσα της κατά μήκος της, σε μιαπαρωδία λαιμαργίας και πείνας. Ο Ντόμινικ πλέον γέμιζε τοστόμα της.

Λίγο μετά, το νερό σταμάτησε να τρέχει στο πρόσωπό της,καθώς άκουσε τον Ντόμινικ να κλείνει το ντους. Τα χέρια τουάγγιξαν τα μαλλιά της, τα έσφιξαν γερά, τραβώντας τηνπάνω του, έτσι ώστε να αλλάξει τη γωνία της διείσδυσής του,για να περάσει βαθύτερα μέσα στο λαρύγγι της.

Η Σάμερ πήρε μια βαθιά ανάσα, ενώ τα γόνατά της είχαν

Page 409: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αρχίσει πλέον να αισθάνονται τη σκληράδα του πέτρινουπατώματος του ντους.

Έκανε ό,τι μπορούσε για να συγκρατήσει την αντίδρασηστον πνιγμό.

Ο Ντόμινικ την παρατηρούσε, με τον πούτσο του νασυνεχίζει να προχωρά μέσα στα χείλη της, και απολάμβανετην τρομερή εγγύτητα της Σάμερ. Ήταν λες και οι μήνες πουείχαν μεσολαβήσει είχαν διαγραφεί.greekleech.info Μόλιςένιωσε ότι τον είχε πάρει ολόκληρο, με το στήθος της απόκάτω του να ανεβοκατεβαίνει ελαφρά, σαν να το κινούσαν τααόρατα χέρια μιας άστατης αύρας, ξεκίνησε μια σειρά απόολοένα και δυνατότερες κινήσεις, ανοίγοντάς τηνπερισσότερο, τεντώνοντάς τη, εξακολουθώντας να την κρατάαπό την τούφα των μαλλιών που έσφιγγε στη γροθιά του καιμέσα από την οποία έλεγχε τις κινήσεις της.

Ο υπόλοιπος κόσμος έσβησε, ολόκληρο το σύμπανπεριορίστηκε στη στενή ντουζιέρα, ενώ το γυάλινοκουβούκλιο θάμπωνε προστατεύοντάς τους απ’ ό,τι υπήρχεπαραπέρα.

Ξανά και ξανά βρήκε το λαρύγγι της, κι εκείνηπροσπάθησε να ελέγξει τους σπασμούς της, δεν ήθελε νασταματήσει ποτέ, ανέπνεε όσο αέρα μπορούσε από τη μύτηγια να γεμίζει τα πνευμόνια της, σε κάθε του τράβηγμα.Απολάμβανε τη βάναυση εισβολή του, τον καλωσόριζε μέσαστο σώμα της, στην ψυχή της. Προσευχόταν να κρατήσει γιαπάντα. Ξέχειλη. Δική του.

Page 410: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Αργότερα, αφού είχαν σκουπιστεί με τις μαλακές πετσέτεςπου υπήρχαν σε αφθονία στο μπάνιο του ξενώνα του Βίγκο, οΝτόμινικ οδήγησε τη Σάμερ στο κρεβάτι.

Τράβηξε το απαίσιο σκουρόχρωμο σενίλ σκέπασμα και τοπέταξε στο πάτωμα. Η Σάμερ άφησε την πετσέτα της να πέσειστη μοκέτα. Στράφηκε προς τον Ντόμινικ. Τουπαρουσιάστηκε. Θυμόταν τις προτιμήσεις του, τιςιδιαιτερότητές του, τον τρόπο που του άρεσε, όταν η ζωήήταν ακόμη καλή.

Ανέβηκε με το πλάι πάνω στο ξέστρωτο κρεβάτι καιστήθηκε στα τέσσερα, περιμένοντας πως ο Ντόμινικ θα τηνέπαιρνε από πίσω, όπως συνήθιζε. Ποτέ δεν είχε δείξειιδιαίτερη προτίμηση στο ιεραποστολικό, καθώς δενμπορούσε να ξεφύγει από τις ηδονοβλεπτικές τάσεις του,απολάμβανε το θέαμα του πούτσου του να μπαινοβγαίνειμέσα της.

«Όχι».Γύρισε και τον κοίταξε, για να συναντήσει το σκληρό,

αυστηρό βλέμμα του.«Πες μου τι θέλεις», της ζήτησε.Η Σάμερ γύρεψε απαντήσεις στη στάση του. Ο Ντόμινικ

την κοίταζε ουδέτερα, ανέκφραστος.Τι διάβολο περίμενε να του πει; Ότι τον ήθελε, ότι την

έκαιγε η ασυγκράτητη λαχτάρα να γίνει και πάλι δική του,πέρα από κάθε λογική και προηγούμενη εμπειρία; Ότι ήθελενα υποταχθεί στη βούλησή του, στην περηφάνια του;

Page 411: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι να με γαμήσεις»,είπε τελικά η Σάμερ.

Η όψη του δεν άλλαξε.«Θέλω να είμαι μαζί σου... Ακόμη κι αν πονέσει».Κάτι τέτοιες στιγμές ήταν που αισθανόταν ανήμπορη και

οι λέξεις δεν ήταν αρκετές για να εκφράσουν τη θύελλα πουμαινόταν μέσα της. Της ήρθε να ουρλιάξει. «Πάρε με, γάμησέμε, πόνεσέ με, σημάδεψε την ψυχή μου, γράψε στην καρδιάμου με ανεξίτηλο μελάνι, κάνε με δική σου και διώξε γιαπάντα το κενό μέσα μου που με τυραννά». Όπως το είχεσκεφτεί, είχε κάποια λογική, όμως μόλις το πρόφερε,ακούστηκε γελοίο. Υποτιμητικό, αν όχι ταπεινωτικό.

Εκείνος εξακολουθούσε να μην απαντά, συνέχιζε ναστέκεται απαθής, να την παρατηρεί, να μεταφράζει τα άρρηταλόγια της σε μια γλώσσα την οποία μπορούσε νακατανοήσει.

«Σε θέλω μέσα μου. Τώρα».Είχε καταντήσει να ικετεύει;Ένιωσε λες κι ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Μήπως

τη δοκίμαζε; Έπαιζε μαζί της;«Κι εγώ σε θέλω», της είπε τελικά.Πλησίασε στο κρεβάτι, πέρασε τα δάχτυλά του πάνω από

τα μάτια της με μια τρυφερότητα που πρώτη της φορά βίωνε,σαν να έκλεινε με απόλυτο σεβασμό τα μάτια μιας νεκρής,και παρότρυνε τη Σάμερ να ξαπλώσει. Προσεκτικά, της άνοιξετα πόδια και στάθηκε από πάνω της, έτσι που η σκιά του

Page 412: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

απλωνόταν στο ταβάνι του δωματίου, την ώρα που η νύχταέξω κάλυπτε τα πάντα σαν γκρίζο πέπλο.

Πήρε θέση ανάμεσα στα πόδια της κι εκείνη τον έπιασε καιτον οδήγησε.

«Απλά δέξου με όπως είμαι», του είπε.Ο Ντόμινικ τη γέμισε, υπέροχα.«Σσς...» της ψιθύρισε.Η Σάμερ ρίγησε.

Ο Βίγκο έκλεισε την οθόνη κι ένα πλατύ χαμόγελοικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπό του.

Το ζευγάρι που παρακολουθούσε είχε επιτέλους χωριστεί,είχε πάψει να είναι μία οντότητα, ένα πλάσμα με δύο πλάτες,που η κάθε του κίνηση συνδύαζε τη χάρη των πουλιών σεπτήση με τη βάναυση σκληρότητα σαρκοβόρων θηρίων.Ένας φρενήρης και συνάμα εκστατικός χορός σωμάτων, πουέβγαζε όλη εκείνη την ξέφρενη ένταση δύο αιλουροειδών πουμάχονταν μέχρι θανάτου.

Τώρα είχαν σταματήσει για να πάρουν ανάσα. Είχανξαναγίνει δύο. Η Σάμερ και ο Ντόμινικ.

Φυσικά και ήταν ηδονοβλεψίας, ο Βίγκο δεν έτρεφεαυταπάτες. Από την άλλη, ποιος ήταν τέλειος;

Ήταν ένας άντρας που αναγνώριζε την ομορφιά όταν τηναντίκριζε και συχνά ήθελε να την κρατήσει, να τη φυλάξει, νατη βάλει μέσα σε μια γυάλα. Να τη συλλέξει.

Αν η ομορφιά διέθετε μια ουσία η οποία ήταν εφικτό να

Page 413: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

εμφιαλωθεί, θα ήταν ο πρώτος που θα έσπευδε να στηθείστην ουρά για να την αποκτήσει, με το καρνέ επιταγών στοχέρι.

Ήταν αλήθεια, είχε πλαγιάσει με τη Σάμερ. Μόνος του καιμε τη Λούμπα. Παρ’ όλα αυτά, όπως την παρακολουθούσενα το κάνει με τον Ντόμινικ, ήρθε αντιμέτωπος με μια άλληέκφανση της ομορφιάς. Την είχε δει να ζωντανεύει, είχεπαρατηρήσει τη λάμψη που απλωνόταν στο σώμα της, τοντρόπο που κάθε ίχνος αντίδρασης και αγωνίας πουκουβαλούσε μέσα της έλιωσε όταν πήρε τον έλεγχο οΝτόμινικ, τον τρόπο που η Σάμερ είχε συνωμοτήσει με τοπνεύμα της απόλυτης παράδοσης, το πώς το είχε αγκαλιάσει.Οι άντρες ποτέ δε συγκίνησαν τον Βίγκο, όμως η εικόνα τουΝτόμινικ, έτσι όπως είχε ταιριάξει μέσα στη Σάμερ, δίπλα της,ήταν εντυπωσιακή.

Το στόμα του είχε στεγνώσει.Πήρε ένα μπουκάλι παλαιωμένο μπέρμπον από το μπαρ

και έβαλε μια γενναία ποσότητα σε ένα ποτήρι.«Θαυμάσιο», μονολόγησε μουρμουριστά, τόσο για τη

γλυκόπιοτη ένταση του υγρού που κυλούσε στο λαρύγγι τουόσο και για την ανάμνηση των δύο εραστών που πλέον είχανσβήσει από την κρυφή οθόνη του.

Η τοποθέτηση της μικροσκοπικής κάμερας στουπνοδωμάτιο του ξενώνα ήταν κατά κάποιο τρόπο μια πλάκαπου στήθηκε πριν από χρόνια, όταν αγόρασε την έπαυλη καιένας φίλος αρχιτέκτονας είχε ετοιμάσει τα σχέδια και είχε

Page 414: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αναλάβει τη μετατροπή της. Του είχε φανεί «ροκ εν ρολ»,κάτι που θα συντηρούσε τη φήμη του ως κακού παιδιού. Καιτελικά είχε ξεχάσει την εγκατάσταση για χρόνια. Ηαντισυμβατική Λούμπα, αυτή η μυστηριώδης γυναίκα, ηγυμνή χάρη, ήταν εκείνη που του πρότεινε μια νύχτα να τηνπαρακολουθήσει στον έρωτα και στα παιχνίδια της με μιανεαρή γυναίκα που είχε γνωρίσει σε ένα κλαμπ – μια πανκ μεένα διακριτικό τατουάζ σε σχήμα δακρύου κάτω από το έναμάτι, όπως θυμόταν ο Βίγκο. Αναστέναξε καθώς ανέσυρε τηνανάμνηση αυτή, τη μαγευτική εικόνα των δύο γυναικών μαζί,των καμπυλών τους, του πάθους των φιλιών και τωνκινήσεών τους, της ερωτικής πείνας, της τέλειας γεωμετρικήςσύμπτωσης πόθου και πάθους.

Δεν ήταν η ίδια η διαδικασία του σεξ αυτό που τονέφτιαχνε, αλλά η αργή κίνηση, η βουβή χάρη των κορμιώνπου χόρευαν μαζί, και η εικόνα των δύο γυναικών ήταν πολύπιο ισχυρή απ’ ό,τι τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που είχεπαρακολουθήσει μαζί με φίλους του στη διάρκεια ξέφρενωνπάρτι στην έπαυλη, όταν είχαν διανυκτερεύσει καλεσμένοιεκεί ή είχαν ενθαρρυνθεί να περάσουν μια βόλτα από τονξενώνα χωρίς να ξέρουν ότι ο Βίγκο και άλλοι τουςπαρακολουθούσαν με σκανταλιάρικη διάθεση. Όμως κανένααπό τα παρασυρμένα ζευγάρια δεν είχε την άγρια χάρη τηςΣάμερ και του Ντόμινικ, αναλογίστηκε. Αυτοί οι δύο είχανμια ξέφρενη όρεξη ο ένας για τον άλλο, ένα πάθος το οποίοσχεδόν ζήλευε ο Βίγκο, μια σφοδρή επιθυμία που φλέρταρε

Page 415: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

με τον κίνδυνο. Σε πολλές περιπτώσεις είχε κρατήσει τηνανάσα του, καθώς είτε εκείνη είτε εκείνος περνούσαν σεδυσοίωνα εδάφη, έκανε μια χειρονομία, μια κίνηση, ένατίναγμα που ξέφευγε σχεδόν υπερβολικά, ισορροπούσε στοόριο προτού επιστρέψει σε στέρεο έδαφος. Πρώτη του φοράείχε δει ο Βίγκο έναν άντρα και μια γυναίκα να πηδιούνται μετέτοιο πάθος· υπήρξαν στιγμές που ανατρίχιασε.

Μετά το ιλαροτραγικό περιστατικό στο θησαυροφυλάκιοτους είχε προτείνει να πάνε πάνω γνωρίζοντας πως θακατέληγαν στο κρεβάτι, υπό το βλέμμα της κρυφής τουκάμερας, κι ο πειρασμός να ενεργοποιήσει το σύστημαπαρακολούθησης αποδείχτηκε πολύ μεγάλος. Κόντεψε ναεγκαταλείψει την προσπάθεια, επειδή είχαν περάσειασυνήθιστα πολύ χρόνο στο μπάνιο, κάνοντάς τον νασκεφτεί πως είχε χάσει το καλύτερο. Τελικά όμωςεμφανίστηκαν, τυλιγμένοι με άσπρες πετσέτες, κι άρχισαν ναγυροφέρνουν ο ένας τον άλλο, σχεδόν σαν πεινασμένααρπακτικά, έτοιμοι να ορμήσουν και να ριχτούν σ’ εκείνη τηνυπέροχη τρέλα.

Ο Βίγκο δε μετάνιωνε που τους είχε παρακολουθήσει. Δεθα το μάθαιναν. Δε θα πληγώνονταν. Το μόνο για το οποίομετάνιωσε φευγαλέα ήταν που δεν είχε εγκαταστήσειμικρόφωνο στο δωμάτιο, εκτός της κρυφής κάμερας.

Σκεφτόταν πως έπρεπε να απεγκαταστήσει το σύστημαπλέον. Τίποτα δε θα μπορούσε να συγκριθεί με τη Σάμερ καιτον Ντόμινικ. Οι επόμενοι δε θα μπορούσαν με τίποτα να

Page 416: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

φτάσουν τα επίπεδα της έντασης που είχε παρακολουθήσει.Καλύτερα να έβαζε ένα τέλος στην κορυφαία στιγμή.

Σηκώθηκε και επανέφερε τη συρτή βιβλιοθήκη στη θέσητης, κρύβοντας τη μικρή οθόνη.

Ο Ντόμινικ και η Σάμερ λογικά θα κοιμόντουσαν τώρα,υπέθεσε.

Ίσως έπρεπε να κάνει κι εκείνος το ίδιο, ξαναζώντας τιςαναμνήσεις των περιπτύξεών τους, απολαμβάνοντάς τες. ΗΛούμπα θα επέστρεφε σύντομα από την γκαλερί,συνειδητοποίησε. Την πρώτη φορά που την είχε δει ναχορεύει είχε βιώσει παρόμοια αίσθηση. Κατάλαβε πως έπρεπενα την αποκτήσει. Εκείνη δεν άργησε να δεχτεί, παρότι οΒίγκο ήξερε πως ήταν μια γυναίκα που δε θα ανήκε ποτέ σεκανέναν και πως ο ίδιος ήταν για εκείνη μονάχα μια στάσηστην πορεία της, βολική και ευχάριστη, αλλά πάντως όχι κάτιπερισσότερο από μια σύντομη στάση. Χμ... κάπου εκεί μέσακρυβόταν ο σπόρος ενός τραγουδιού, σκέφτηκε.

Κατευθύνθηκε στο στούντιό του και άνοιξε το ηλεκτρικόπιάνο. Ένα περίεργο πράγμα πώς εμφανίζονταν η έμπνευση,οι λέξεις, η γενική ιδέα μιας μελωδίας. Από το πουθενά,απρόσκλητες.

Ο Ντόμινικ ξύπνησε, έτριψε τα μάτια του, έδιωξε από πάνωτου τον αποπροσανατολισμό της παρουσίας του σε έναάγνωστο δωμάτιο. Είχαν ξεχάσει να κατεβάσουν τα στόριαχθες και τώρα το υπνοδωμάτιο λουζόταν στο φως ενός

Page 417: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

υπέρλαμπρου ήλιου.Ο απαλός πισινός της Σάμερ φώλιαζε γλυκά πάνω στο

στομάχι του. Κοιμόταν ακόμη, και το ντελικάτο μουρμουρητότης ανάσας της ίσα που ακουγόταν.

Τη φίλησε στο λαιμό κι εκείνη σάλεψε.Φορούσε ακόμη το ρολόι του, οπότε έριξε μια ματιά στην

ώρα. Μέσα του πρωινού ακόμη. Του φαινόταν πως ήταν πιοαργά.

Μόλις άνοιξε η Σάμερ τα μάτια της και του χαμογέλασε,τη ρώτησε: «Έχεις πολλά πράγματα εδώ;»

«Όχι ιδιαίτερα. Κάτι λίγα», του απάντησε. «Ταπερισσότερα πράγματά μου βρίσκονται ακόμη στοδιαμέρισμα του Κρις».

«Μόλις σηκωθούμε, θέλω να τα συγκεντρώσεις όλα. Καιαπό εδώ και από εκεί. Θα περάσουμε να τα πάρουμε. Έρχεσαιστο σπίτι μου. Θα ζήσουμε μαζί».

«Σοβαρά;»«Απολύτως». Ήταν πέρα για πέρα ειλικρινής.Η Σάμερ έγνεψε καταφατικά. Για την ώρα αυτό θα έκανε.

Η προηγούμενη απόπειρα στη Νέα Υόρκη δεν είχε πετύχει.Όμως ήταν διατεθειμένη να το προσπαθήσει ξανά.

Χασμουρήθηκε και έστριψε στο πλάι. «Ποπό, έχω μιαπείνα... Περισσότερο όμως χρειάζομαι τη δόση μου σεκαφεΐνη».

«Κι εγώ πεινάω, σαν λύκος», υπερθεμάτισε ο Ντόμινικ. Τοτελευταίο πράγμα που είχε φάει ήταν ένα μικρό κρουασάν

Page 418: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

σοκολάτας από την Patisserie Valerie, το προηγούμενο πρωί,όταν προετοιμαζόταν για την «επίσκεψή» του στο σπίτι τουΒίγκο, με τα γεγονότα που ακολούθησαν να ανατρέπουν ταόποια σχέδιά του.

Τεντώθηκε, αποσπώντας το σώμα του από την ευχάριστηζεστασιά του γυμνού κορμιού της Σάμερ, και σηκώθηκε απότο κρεβάτι. Γύρισε και την κοίταξε, ανάμεσα στα ανάκατασεντόνια, εκείνη τη βεντάλια από κόκκινα μαλλιά πουαπλωνόταν πάνω στη μαξιλαροθήκη της. Ο πούτσος τουρίγησε. Η Σάμερ τού χαμογέλασε.

Φόρεσε το μαύρο παντελόνι του και της έδωσε το λευκότης μπλουζάκι που φορούσε χθες. Η Σάμερ το έβαλε,καθισμένη στην άκρη του κρεβατιού. Περίμενε να της περάσεικάτι άλλο, το εσώρουχο ή το τζιν της, όμως εκείνος δεν τοέκανε, μονάχα την κοίταξε, με ένα γλυκό, πλατύ χαμόγελοστο πρόσωπο.

Η Σάμερ σηκώθηκε από το κρεβάτι. Το τσαλακωμένομπλουζάκι έφτανε λίγο κάτω από τον αφαλό της, αφήνονταςτον κώλο και το μουνί της τελείως ακάλυπτα. Ήταν μιαιδιαίτερα γαργαλιστική μορφή γύμνιας, φυσική αλλά καιαισθησιακή, έτσι όπως θα κυκλοφορούσε μια γυναίκα στοσπίτι της, χωρίς το φόβο μήπως τη δει κάποιος.

«Έλα». Ο Ντόμινικ τής έγνεψε να τον ακολουθήσει.«Πάμε να βρούμε την κουζίνα».

«Τι, έτσι;» απόρησε η Σάμερ.«Ναι», της είπε.

Page 419: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Μπορεί να είναι ο Βίγκο εκεί έξω. Κάποιος άλλος...»«Το ξέρω», είπε εκείνος. «Μου αρέσεις έτσι. Άλλωστε,

ό,τι ήταν να δει ο Βίγκο το έχει δει, έτσι δεν είναι; Δεν έχωπρόβλημα και να σε δει όποιος άλλος. Δε με πειράζει».

Ήταν βέβαιος πως πλέον η Σάμερ ήταν δική του, αν καιαυτό απέφυγε να το πει.

Βγήκαν από το δωμάτιο, εκείνος γυμνός από τη μέση καιπάνω, εκείνη από τη μέση και κάτω, και η Σάμερκοντοστάθηκε για μια στιγμή. Ένα τρέμουλο δισταγμού τηνκατέλαβε στη σκέψη ότι άφηνε για μία ακόμη φορά το Μπαγίμόνο του. Τότε συνειδητοποίησε πως ήταν ασφαλές. Οκεραυνός δε χτυπά δεύτερη φορά στο ίδιο σημείο.

Ο Βίγκο καθόταν μπροστά στον πάγκο και τσιμπολογούσεμια φέτα φρυγανισμένου ψωμιού όταν έφτασαν εκεί. Τουςέριξε μια ματιά και σφύριξε πονηρά.

«Βρε, τα πιτσουνάκια μας! Καλώς ορίσατε σε μία ακόμηηλιόλουστη μέρα, παιδιά».

Ήταν κι αυτός γυμνός από τη μέση και πάνω κι ολιπόσαρκος, άτριχος κορμός του θύμιζε λευκή σελίδα.

«Καφέ;»«Ναι, παρακαλώ».«Ολόφρεσκος, κοπιάστε να τον απολαύσετε». Έγνεψε

θεατρινίστικα, δείχνοντας στο ζευγάρι το γυαλιστερόατσάλινο μηχάνημα που έμοιαζε βγαλμένο από ταεργαστήρια της NASA και κυριαρχούσε πάνω στο γρανιτένιοπάγκο.

Page 420: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Καθώς η Σάμερ και ο Ντόμινικ σερβίρονταν, ο Βίγκο,χωρίς να αποφύγει να ρίξει μια νοσταλγική ματιά στα γυμνάοπίσθια της κοπέλας, σηκώθηκε ξαφνικά και έφυγε από τηνκουζίνα.

«Μη φύγετε, παιδιά. Σας έχω μια έκπληξη».Επέστρεψε δέκα λεπτά αργότερα, κρατώντας μια μικρή

κορνίζα στα χέρια του, την οποία και παρέδωσε ευλαβικά στηΣάμερ, υπό το βλέμμα του Ντόμινικ.

«Αντί άλλης συγνώμης. Ένα δώρο. Ελπίζω να μεσυγχωρέσετε».

Μέσα στην κορνίζα υπήρχε ένα ασπρόμαυρο σκίτσο.Αρκετά παλιό, κρίνοντας από την όψη του.

Στην πάνω αριστερή γωνία του σκίτσου αποτυπωνότανμια μπαλαρίνα και ο παρτενέρ της, με τέτοιο τρόπο ώστεδιακρίνονταν μόνο τα σώματά τους, τα κεφάλια τουςβρίσκονταν έξω από την επιφάνεια του σχεδίου. Δεξιότεραυπήρχε ο λαιμός ενός βιολιού κι ένα δοξάρι και το πρόσωποενός άντρα με περούκα κι ένα καπέλο εποχής. Χαμηλότερα,οριακά σκιτσαρισμένες, κάτι καμινάδες εργοστασίου πουκάπνιζαν, μαζί με μερικά αμυδρά σχεδιασμένα ιστιοφόρα.

Page 421: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Eντγκάρ Ντεγκά,

Πρόγραμμα Ενός Καλλιτεχνικού Σουαρέ «Τι είναι αυτό;» ρώτησε η Σάμερ.«Έργο του Ντεγκά», απάντησε ο Βίγκο. «Ονομάζεται

Πρόγραμμα Ενός Καλλιτεχνικού Σουαρέ. Σπάνιο κομμάτι.Λόγω του βιολιού, σκέφτηκα πως θα ήταν ταιριαστό να τοπάρεις. Είναι γνήσιο, όχι αντίγραφο».

«Δεν ξέρω τι να πω», είπε η Σάμερ.«Να θυμάσαι κάτι όμως», τη σταμάτησε ο Βίγκο.«Ναι;»

Page 422: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Μην το δείχνεις αριστερά δεξιά. Μόνο σε ανθρώπουςπου εμπιστεύεσαι».

«Εννοείς ότι είναι κλεμμένο;» θέλησε να διευκρινίσει οΝτόμινικ.

«Ναι», ομολόγησε ο Βίγκο, χαμογελώντας λοξά. «Ταίχνη του έχουν χαθεί εδώ και χρόνια. Είναι μεγάλη ιστορία,αλλά κάποια στιγμή πέρασε στα χέρια μου. Συμβαίνουντέτοια, ξέρετε. Τέλος πάντων, μετά από όσα σας έκανα,θεώρησα πως εσένα, Σάμερ, σου άξιζε περισσότερο απ’ ό,τισε μένα».

Αυτό εξηγούσε για ποιο λόγο ορισμένα κομμάτια τηςσυλλογής του παρέμεναν κλεισμένα στο δωμάτιο πανικού,συμπέρανε ο Ντόμινικ. Ήταν κλεμμένα.

«Σ’ ευχαριστώ, Βίγκο. Θα είναι κάτι πολύτιμο για εμάς.Ειλικρινά», τον διαβεβαίωσε η Σάμερ.

«Δε μου κρατάτε κακία λοιπόν;» ρώτησε ο Βίγκο.Ο Ντόμινικ δεν άκουσε την απάντησή της. Το μόνο που

είχε σημασία για εκείνον ήταν το γεγονός πως η Σάμερ είχεμιλήσει στον πληθυντικό.

Page 423: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

13

Ο Άνεμος θα μας Πάρει

Η ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ μού πήρε πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θαέπρεπε κανονικά.

Είχα περάσει το πρωινό με τη Σούζαν, την ατζέντισσα καιντε φάκτο μάνατζέρ μου, σε ένα κατάστημα Starbucks κοντάστο σταθμό Βικτόρια, συζητώντας τα σχέδιά μου για τομέλλον. Η Σούζαν είχε την έδρα της στην Αμερική, όμως είχεεμφανιστεί αιφνιδιαστικά στο Λονδίνο, εκνευρισμένη μαζίμου, καθώς συνέχιζα να μη δίνω σημασία στα μηνύματα πουμου έστελνε.

Είχα φτάσει καθυστερημένη, έχοντας σηκωθεί τηντελευταία στιγμή από το πλευρό του Ντόμινικ στο σπίτι τουστο Χάμπστεντ. Δεν ήθελα να σπαταλήσω ούτε στιγμήμακριά του, έτσι είχαμε περάσει όλο το πρωί σε γενικέςγραμμές όπως είχαμε περάσει και την προηγούμενη νύχτα,όπως και την προπροηγούμενη και την αμέσωςπροηγούμενη. Αγκαλιασμένοι, κάνοντας σεξ όσο πιο συχνάαντέχαμε. Κάποιες φορές, κάναμε έρωτα, κι εκείνος ήτανγεμάτος στοργή και τρυφερότητα, εγώ ξεχείλιζα απόευχαρίστηση, απολάμβανα την αίσθηση του να βρίσκομαιαπό κάτω του, ευχόμουν να μπορούσα να παγώσω το χρόνο

Page 424: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

και να χωρέσω τη ζωή μου σ’ εκείνη τη στιγμή, ακούγονταςτο βαθύ, μπάσο γέλιο του, συναντώντας το βλέμμα του,περιμένοντας πότε τα μάτια του από γλυκά και θερμά ναπάρουν σκληρή και ψυχρή όψη, πότε θα βουτούσε τον καρπόπου λίγο πριν χάιδευε απαλά για να με ακινητοποιήσει στοκρεβάτι ψιθυρίζοντάς μου χυδαία λόγια.

Εικόνες των δυο μας ανάμεσα στα σεντόνια κλωθογύριζανασταμάτητα στο μυαλό μου όταν φορούσα τα πρώτα ρούχαπου βρήκα μπροστά μου και όταν έτρεχα στο σταθμό τουμετρό, ξέροντας πως η Σούζαν μάλλον θα ήταν ήδη στοραντεβού μας και με περίμενε.

Ήταν ίδια με την τελευταία φορά που την είχα δει, άψογη.Είτε ντυνόταν για έξοδο στην πόλη είτε για καφέ με κάποιαπελάτισσα, η Σούζαν ήταν πάντοτε υποδειγματικά ντυμένη.Το αμάνικο φόρεμά της ήταν υπέροχα ραμμένο, στο πράσινοτης θάλασσας, για να κάνει αντίθεση με τα καστανοκόκκιναμαλλιά της, και το είχε συνδυάσει με ένα ογκώδες χρυσόπεριδέραιο Chanel. Τη βρήκα απορροφημένη στο Blackberryτης, τα δάχτυλά της να χορεύουν πάνω στα πλήκτρα σαν ναήταν πιανίστας.

«Μας πήρε ο ύπνος λιγάκι, ε;» σχολίασε, κάπωςκαυστικά, ενώ έπαιρνα θέση στο σκαμπό δίπλα της. Μου είχεπαραγγείλει ήδη καφέ. Είχε κρυώσει, αλλά τον ήπια.

«Συγνώμη», απολογήθηκα αναψοκοκκινισμένη. Δεν είχακαμία δικαιολογία να της πω.

«Χαίρομαι που σε βλέπω, κυρία Ροκ Σταρ», συνέχισε,

Page 425: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

χαμογελώντας μου πλατιά αυτή τη φορά και φιλώντας μεσταυρωτά. «Μαθαίνω μάλιστα ότι ξαναβρήκες το βιολίσου».

«Ναι!» είπα με ενθουσιασμό.«Λοιπόν, είσαι έτοιμη να παίξεις;»«Ποτέ δεν ήμουν περισσότερο έτοιμη».«Χαίρομαι πολύ που το ακούω. Τουλάχιστον θα μπορώ

να διαβάζω την εφημερίδα χωρίς να ανησυχώ σε ποια σελίδαθα σε πετύχω την επόμενη φορά».

Οι Groucho Nights ήταν πλέον σκέτοι Groucho Nights,χωρίς φιλικές συμμετοχές, και παρότι δε θα απέκλεια μιαμελλοντική επανένωση, για την ώρα ανυπομονούσα ναεπιστρέψω στο κλασικό ρεπερτόριο.

Έριξα την ιδέα για ένα άλμπουμ με έργα Νεοζηλανδώνσυνθετών και η Σούζαν συμφώνησε αμέσως. Η αγορά τουεξωτερικού ήταν σημαντική, όπως εξήγησε.

Ήχοι της πατρίδας μου. Ένιωθα πως αυτό ήταν το σωστό.Είχα περάσει τα τελευταία χρόνια ταξιδεύοντας ασταμάτητα,περνώντας από τη μία κατάσταση στην άλλη, λες και ήμουνη μπίλια μέσα σε κάποιο φλιπεράκι. Τώρα είχα τον Ντόμινικ,και το βιολί μου, και για πρώτη φορά στη ζωή μουαισθανόμουν πως είχα βρει τα πατήματά μου. Ήταν καιρόςνα στρέψω το βλέμμα στις ρίζες μου, όπως είχα επιχειρήσει νακάνω όταν ήμουν με τον Σιμόν, με τη μουσική τηςΒενεζουέλας. Όμως αυτή τη φορά θα επιχειρούσα στροφήστη δική μου ιστορία κι όχι κάποιου άλλου, θα σχημάτιζα την

Page 426: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

εικόνα του τόπου μου και θα την απέδιδα μέσα από τημουσική.

Το Μπαγί θα ήταν ιδανικό γι’ αυτή την απόπειρα.Αισθάνθηκα μια γλυκιά ζάλη μόλις το σκέφτηκα. Η αρχικήχαρά για την επιστροφή μου είχε αποδειχτεί φευγαλέα. Είχαξεχάσει το βιολί μόλις βρέθηκε και πάλι ο Ντόμινικ στοπλευρό μου, είχα παραδοθεί στην αίσθηση του αγγίγματόςτου, στην αυστηρότητα των εντολών του, στον ήχο τηςφωνής του. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη που είχε γυρίσει κοντάμου, που τον ένιωθα μέσα μου και πάλι, κι έτσι το βιολίαπέμεινε μόνο του, ξεχασμένο για μία ολόκληρη μέρα καινύχτα, καθώς εμείς εξερευνούσαμε ξανά ο ένας τον άλλο.

Όταν κάποια στιγμή αποκάμαμε, όρμησα στο βιολί κιάρχισα να παίζω αμέσως. Ο Ντόμινικ γέλασε με την έκφρασηπου είχα, σαν παιδί που κρατούσε το χριστουγεννιάτικο δώροτου, όταν έβγαζα το Μπαγί από τη θήκη, περνούσα ταδάχτυλα πάνω από το βερνικωμένο, καραμελένιο ξύλο καικούρδιζα τις χορδές, προτού ριχτώ σε όλη εκείνη τη μουσικήπου ήταν πλέον δική μας, το φόντο της σχέσης μας. Βιβάλντιφυσικά. Ενώ έπαιζα τις νότες των διαδοχικών εποχών,σκεφτόμουν το χρόνο που είχε περάσει και το χρόνο πουαπλωνόταν μπροστά μας. Τον τρόπο που η ζωή προχωρούσεκαι κυλούσε ασταμάτητα, αλλάζοντας διαρκώς μορφή,επιφυλάσσοντας πάντοτε κάτι καινούριο κι όμορφο στηνεπόμενη στροφή. Έκλεισα με τις ανάλαφρες νότες της«Άνοιξης».

Page 427: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Η βαλίτσα μου ήταν μόλις μισογεμάτη, και δεν είχα πιάσεικαν τις κούτες ακόμη, όταν άκουσα το τρίξιμο τηςεξώπορτας. Χρειάστηκα μερικές στιγμές για να σηκωθώ,καθώς είχα ξαπλώσει στο πάτωμα και χασομερούσανοσταλγώντας, αγγίζοντας το καθετί μια τελευταία φοράπροτού το μαζέψω, χαμογελώντας με όλες τις αναμνήσειςπου είχα κουβαλήσει μαζί μου από τη μία χώρα στην άλλη.

Ο Κρις και η Φραν είχαν επιστρέψει στο σπίτι και δεν είχαναντιληφθεί πως είχα μπει με το κλειδί που μου είχε δώσει οΚρις όταν ήρθα για να μείνω στο διαμέρισμά του. Δεν το είχαεπιστρέψει, αφού τυπικά εξακολουθούσα να ζω εδώ, παρότι,μέχρι πρόσφατα, περνούσα όλα μου τα βράδια στο σπίτι τουΒίγκο.

Έτσι όπως ήμουν καθισμένη στο πάτωμα, έβλεπα τοδιάδρομο έξω από την πόρτα και είχα τέλεια θέα προς τουςδυο τους, που αγκαλιάζονταν σφιχτά και φιλιόντουσαν λεςκαι το τέλος του κόσμου θα ερχόταν από στιγμή σε στιγμή.

Έκλεισα τα μάτια, όταν όμως τα άνοιξα ξανά, οι δυο τουςήταν ακόμη εκεί, μόνο που τώρα ο Κρις περνούσε το χέρι τουπάνω στο πόδι της αδερφής μου, πλησιάζοντας το σορτςτης, κι εκείνη είχε σηκώσει τα χέρια πάνω από το κεφάλι της,προσπαθώντας χωρίς επιτυχία να απαλλαγεί από το στενόμπλουζάκι της.

Ξερόβηξα δυνατά, για να τους δείξω πως ήμουν κι εγώεκεί, πριν δω κάτι που θα προτιμούσα να μην ξέρω. Ο Κριςτινάχτηκε, αιφνιδιασμένος, και κοίταξε ολόγυρα,

Page 428: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

επιχειρώντας να εντοπίσει τον εισβολέα.«Εδώ είμαι», φώναξα.«Αμάν, ρε Σάμερ, δε σε μάθανε στο σπίτι σου να χτυπάς

την πόρτα;»«Ποια πόρτα; Αφού ήμουν ήδη εδώ! Καλά, τα μηνύματα

στο κινητό σου τα διαβάζεις καμιά φορά;»«Ήμουν... απασχολημένος», είπε, χαμογελώντας

αμήχανα.«Το βλέπω».Η Φραν είχε γίνει κόκκινη σαν το παντζάρι. Κανονικά, δεν

την ένοιαζε καθόλου αν την έβλεπε κάποιος με τα σύντομαφλερτ της, ούτε και θυμόμουν ποτέ να έρχεται σε δύσκοληθέση όταν την τσάκωνες στα πράσα. Εκείνο το πρωί, με τονΝτάγκουρ τον ντράμερ, κυκλοφορούσε χαλαρή και άνετη, καιμάλιστα μπροστά σε πολύ μεγαλύτερο κοινό.

Επομένως, εδώ τα πράγματα ήταν σοβαρά.«Εσείς οι δύο τα πάτε... μια χαρά».Η Φραν πλησίασε στο σημείο όπου στεκόταν ο Κρις, στο

κατώφλι του υπνοδωματίου που μοιραζόμασταν οι δύοαδερφές, και τον έπιασε από το χέρι.

«Είμαστε μαζί», είπε. «Θέλω να πω, επίσημα».Ο Κρις χαμογέλασε πλατιά. «Η αδερφή σου είναι η

κοπέλα μου».Του πέταξα μια κάλτσα. Την έπιασε άνετα με το ελεύθερο

χέρι του και συνέχισε να μου χαμογελά αυτάρεσκα.«Έτσι εξηγείται γιατί μου φάνηκε τακτοποιημένο το

Page 429: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

δωμάτιο. Έλεγα κι εγώ, πώς και δεν είχες σκορπίσει τα ρούχασου παντού, ως συνήθως, Φραν. Τα πήρες και τα πήγες στοδωμάτιό του. Κι εγώ που νόμιζα πως είχες αλλάξει σελίδαστη ζωή σου».

«Μπορεί και να άλλαξα», απάντησε εκείνη. «Απλά όχιστην κατεύθυνση που περίμενες εσύ».

Χαμογέλασα. Χαιρόμουν πραγματικά για εκείνη. Και γιατον Κρις. Πραγματικά, ήταν ωραίο ζευγάρι, κι ας έτριζα ταδόντια στη σκέψη πως ο καλύτερός μου φίλος τα είχε με τηναδερφή μου.

Η Λόραλιν είχε επιστρέψει κατενθουσιασμένη από μιαηχογράφηση σε ένα στούντιο στο Δυτικό Λονδίνο.

«Δε θα μαντέψεις για ποιον ήταν», είπε στον Ντόμινικ,αφού κρέμασε το δερμάτινο μπουφάν της, ακούμπησε τηβαριά θήκη του τσέλου της στο δωμάτιό της και έσπευσεστην κουζίνα, η οποία είχε μετατραπεί, εκ των πραγμάτων,στο κοινόχρηστο καθιστικό τους.

«Άσε με να μαντέψω. Ο μακαρίτης ο Χέρμπερτ φονΚάραγιαν ηχογραφεί μια συμφωνική σουίτα εμπνευσμένηαπό τα τραγούδια των Rolling Stones με θέμα τα ναρκωτικάκαι χρειαζόταν ένα εκτενές ψυχεδελικό σόλο από τσέλο γιανα δέσει το γλυκό».

«Κοροϊδεύεις, αλλά δεν πέφτεις και τόσο έξω...» του είπεεκείνη.

«Κι έτσι κατέβηκε μέχρι το Σέπερντς Μπους, αφήνοντας

Page 430: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

την κρυψώνα του όπου περίμενε τα τελευταία τριάντα χρόνιανα έρθει η κατάλληλη στιγμή, ώστε να γίνει η δουλειά...»συνέχισε ο Ντόμινικ.

«Κόψε τις σαχλαμάρες. Όχι, την ηχογράφηση έκλεισαν οΒίγκο Φρανκ και οι Holy Criminals. Ετοιμάζουν καινούριατραγούδια και χρειάζονταν ένα τσέλο σε κάποιο κομμάτιτους. Ο παραγωγός τους μου είπε μάλιστα πως, αν τοτραγούδι συμπεριληφθεί τελικά στο άλμπουμ, θα μπει και τοόνομά μου».

Ο Ντόμινικ χαμογέλασε λοξά. «Θαυμάσια», είπε.«Χαίρομαι για σένα».

«Υπόψη, ακόμη να γνωρίσω τον περίφημο Βίγκο Φρανκ.Δεν ήταν παρών στην ηχογράφηση. Μονάχα κάτι συνεργάτεςτου. Έπαιζα με το υλικό που είχε ήδη ηχογραφήσει».

Παρατήρησε καλύτερα το φίλο της. Έμοιαζε αλλαγμένος,ευδιάθετος, αλλά κάπως αφηρημένος.

Δεν είχαν ιδωθεί πολύ τις εβδομάδες που μεσολάβησανμετά την επιστροφή της από την Αμερική. Εκείνος είτε ήταναπασχολημένος πάνω, στον υπολογιστή του, γράφονταςμάλλον, είτε έφευγε σαν τον κλέφτη από το σπίτι κάτιπερίεργες ώρες, αποφεύγοντας την παρέα της καιξεγλιστρώντας από τις ερωτήσεις της. Η Λόραλιν εργαζότανβράδυ εδώ και αρκετό καιρό, και υπέθετε πως οι δικές τουνύχτες ήταν κλεισμένες με τη Σάμερ. Είχε δει παπούτσια καιάλλα πράγματα της Σάμερ στο σπίτι, σε διάφορα άσχετασημεία.

Page 431: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Υπάρχει κάτι που πρέπει να ξέρω;» τον ρώτησε. «Δενείσαι ιδιαίτερα ομιλητικός τον τελευταίο καιρό, ξέρεις».

«Κοίτα...» Ο Ντόμινικ κόμπιασε. «Συμβαίνουν διάφορα».«Με τη Σάμερ».«Ναι. Για να μην πολυλογώ, βλεπόμαστε πολύ αυτό το

διάστημα. Θα προσπαθήσουμε ξανά, νομίζω».Η Λόραλιν χαμογέλασε πλατιά. «Ωραία».«Καταλήξαμε επιτέλους σε μια απόφαση. Ελπίζω πως

αργότερα θα μετακομίσει εδώ. Με τα πράγματά της. Εύχομαινα πάνε όλα καλά αυτή τη φορά. Είμαστε και οι δύο κάπωςνευρικοί, εννοείται, αλλά καταφέραμε να βρούμε το βιολί της,οπότε πιστεύω πως αυτό είναι καλός οιωνός».

«Τέλεια. Αξίζετε ο ένας στον άλλο, το ήξερα από τηνπρώτη στιγμή. Άλλωστε...»

«Ναι;»«Σκεφτόμουν εδώ και κάποιο καιρό να φύγω, Ντόμινικ.

Εμείς οι δύο είμαστε καλοί φίλοι, αλλά η κατάσταση αυτήδεν ήταν η ιδανική, δε συμφωνείς;»

«Μάλλον».«Επομένως, ήρθαν όλα όπως πρέπει. Είμαι σίγουρη πως

δε θέλεις να κυκλοφορώ κι εγώ εδώ μέσα όταν μετακομίσει ηΣάμερ, σωστά;»

«Θα ήταν κάπως παράξενα», συμφώνησε. «Έχεις κάπουνα πας;» ρώτησε με ενδιαφέρον. «Δε θα ήθελα να σεαναγκάσω να πάρεις τους δρόμους».

«Χμμμ...» Το βλέμμα της Λόραλιν λαμπύριζε,

Page 432: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

περισσότερο σκανταλιάρικο απ’ ό,τι συνήθως.«Τι τρέχει;»«Νομίζω πως κάπου θα βρω να πάω».«Άψογα».«Γνώρισα κάποια στο στούντιο. Η ηχογράφηση τελείωσε

νωρίς, πιάσαμε το αποτέλεσμα που θέλαμε μετά από κάναδυο προσπάθειες. Είναι φίλη του συγκροτήματος, πέρασενομίζοντας πως ο Βίγκο θα ήταν στο στούντιο χθες τοβράδυ, όμως εκείνος είχε συναντήσεις με ανθρώπους τηςδισκογραφικής. Πιάσαμε την κουβέντα. Πέρασα τη νύχτα μαζίτης».

Κοκκίνισε ελαφρά. Εκείνη η βραδιά πρέπει να της έκανεμεγάλη εντύπωση, σκέφτηκε ο Ντόμινικ.

«Σειρά μου να χαρώ για σένα», είπε.«Ευχαριστώ», απάντησε, χαχανίζοντας σαν έφηβη. «Το

ξέρω πως ήταν μια νύχτα μόνο, αλλά νομίζω πως είναιξεχωριστή περίπτωση. Ξέρεις πώς πάει, κάποιες φορές αρκείμονάχα μια ματιά».

«Ή και περισσότερες», σχολίασε ο Ντόμινικ.«Πολύ περισσότερες», συμφώνησε η Λόραλιν. «Μένει στη

σπιταρόνα του Βίγκο Φρανκ, στο Μπελσάιζ Παρκ, λέει πωςέχουν πολλά ελεύθερα δωμάτια κι εκείνος δε θα είχεαντίρρηση».

«Εννοείς τη Ρωσίδα;» είπε ο Ντόμινικ, με μια περίεργηαίσθηση να απλώνεται στο σώμα του, λες και πολλάδιαφορετικά κομμάτια του γρίφου έπαιρναν τις θέσεις τους.

Page 433: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

«Ναι, τη Λούμπα. Εκείνη που σκόπευες να μου γνωρίσεις,θυμάσαι;»

«Ε, ναι, τη μία και μοναδική Λούμπα».«Δεν είναι υπέροχη;»«Ναι, σίγουρα. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο».

Η Σάμερ είχε ραντεβού στην πόλη εκείνο το πρωί με τηΣούζαν, η οποία είχε ζητήσει να συναντηθούν προκειμένου νασυζητήσουν περαιτέρω τα σχέδια της κοπέλας για τηνεπάνοδό της στην κλασική σκηνή μέσα από μια επιστροφήστις ρίζες της, με την επιπλέον πιθανότητα της κυκλοφορίαςενός άλμπουμ με ζωντανές ηχογραφήσεις από την εμφάνισητων Groucho Nights στο Σαράγιεβο, στο πλαίσιο τηςευρωπαϊκής τους περιοδείας.greekleech.info Η Σάμερ δενυπολόγιζε να ξεμπερδέψει πριν από το απόγευμα, αργά, οπότεκαι σκόπευε να περάσει για να πάρει τα υπόλοιπα πράγματάτης που είχε στο διαμέρισμα του Κρις στο Κάμντεν και στησυνέχεια να έρθει στο σπίτι του Ντόμινικ.

Ο Ντόμινικ προσφέρθηκε να πάει τη Λόραλιν και ταπράγματά της στο σπίτι του Βίγκο, λίγο παρακάτω.

Χτυπούσε το κουδούνι της έπαυλης με τη σκέψη πως, πριναπό μία εβδομάδα σκάρτα, είχε χρησιμοποιήσει αντικλείδιαγια να μπει εκεί μέσα. Εν τω μεταξύ, είχε παραδώσει αυτά τακλειδιά στον Βίγκο.

Η Λούμπα ήταν αυτή που τους άνοιξε την πόρτα.Έσπευσε να αγκαλιάσει με θέρμη τη Λόραλιν και να

Page 434: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

φιλήσει τον Ντόμινικ σταυρωτά για να τους καλωσορίσει.Δεδομένων των διάφορων ερωτικών συνδυασμών στους

οποίους είχαν συμμετάσχει ή παρακολουθήσει ο ένας τονάλλο, ο Ντόμινικ εξεπλάγη από το πόσο απόλυταφυσιολογικό ήταν το κλίμα. Σαν μια ιστορία που όδευε προςτη φυσική κατάληξή της. Μια ιστορία η οποία ενδεχομένωςνα υπαγορεύτηκε από μακριά, από την υποτιθέμενη κατάρατου Ανζελίκ, σκέφτηκε χαμογελώντας.

«Ο Βίγκο κάπου εδώ γύρω είναι. Μάλλον θα κατέβει σελίγο», είπε η Λούμπα.

Κοιτάζοντας τις δύο γυναίκες μαζί, ο Ντόμινικεντυπωσιάστηκε από τις ομοιότητές τους. Δεν τις είχεπαρατηρήσει ως τότε. Ήταν και οι δύο ψηλές και ξανθές, μεκορμί αμαζόνας. Η Λούμπα ήταν λιγότερο χυμώδης, όμως,λόγω της εκπαίδευσής της ως χορεύτριας αναμφισβήτητα,έστεκε πιο ευθυτενής, κρατούσε το στήθος της ψηλά, μεπερηφάνια, ενώ η στάση της Λόραλιν ήταν πιο χαλαρή, πιοάνετη, με τους δυνατούς της ώμους, σαν κολυμβήτριας, ναπλαισιώνουν το σώμα και τις καμπύλες της.

Ήταν φανερό πως ταίριαζαν.Αχ, και να ήμουν από μια μεριά σ’ εκείνο το υπνοδωμάτιο,

σκέφτηκε ο Ντόμινικ.Μαζί με τη Λόραλιν έφεραν μέσα τις δύο βαριές βαλίτσες

της κι ο Ντόμινικ επέστρεψε στο ανοιχτό πορτ μπαγκάζ τηςBMW για να κουβαλήσει κάτι μεγάλες κούτες, μέσα στιςοποίες η Λόραλιν είχε ρίξει βιαστικά τα βιβλία της και

Page 435: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

διάφορα σκόρπια αντικείμενα.Μια απρόσμενα νοικοκυρεμένη Λούμπα τούς πρόσφερε

καφέ και κεκάκια, όμως ο Ντόμινικ διαισθάνθηκε πως είχεαρχίσει να περισσεύει εκεί μέσα, οι δύο γυναίκες ήταν φανερόπως περίμεναν να τις αποχαιρετίσει και να τις αφήσει νασυνεχίσουν μόνες τους. Κι αυτό ακριβώς ετοιμαζόταν νακάνει, όταν εμφανίστηκε στο δωμάτιο ο Βίγκο. Φορούσεκολλητό τζιν παντελόνι, όπως πάντα, λες και είχε περάσει έναεπιπλέον μισάωρο κάτω από το ντους ή σε καμιά σάουναπροκειμένου να κάνει το ύφασμα να κολλήσει ακόμηπερισσότερο πάνω στο ψηλόλιγνο κορμί του. Το μπλουζάκιτου είχε δει και καλύτερες μέρες, ενώ με τις άφθονες τρύπεςπου είχαν σχηματιστεί επίτηδες πάνω του θύμιζε φέτα απόευρωπαϊκό τυρί.

«Γεια χαρά, φίλε», χαιρέτησε τον Ντόμινικ, με το συνήθηχαλαρό τρόπο του.

Ύστερα έστρεψε την προσοχή του στη νεοφερμένη.«Από εδώ η Λόραλιν», τη σύστησε η Λούμπα.Ο ροκ μουσικός έκοψε από πάνω μέχρι κάτω την

αγαλμάτινη ξανθιά. Το βλέμμα του μετακινήθηκε αρκετέςφορές από τη Λόραλιν στη Λούμπα και αντίστροφα.

«Καλώς όρισες, κούκλα μου. Έχω ακούσει πολλά γιασένα».

«Εννοείς την ηχογράφηση με το τσέλο για το καινούριοσου τραγούδι;» τον ρώτησε η Λόραλιν.

«Ε, ναι», είπε ο Βίγκο χαμογελώντας πλατιά. «Είναι κι

Page 436: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αυτό...»Διασκεδάζοντας με τις επιθετικές διαθέσεις του Βίγκο, η

Λούμπα έπιασε τη Λόραλιν από το χέρι και την οδήγησε προςτο διάδρομο, στην κατεύθυνση των πάνω ορόφων τουσπιτιού.

«Θα σου δείξω το δωμάτιο που θα σου δώσουμε, έλα»,της είπε.

Η Λόραλιν χαιρέτησε τον Ντόμινικ.Τα μάτια του Βίγκο ακολουθούσαν τις σιλουέτες των δύο

γυναικών όπως ξεμάκραιναν. Το αγορίστικο χαμόγελό τουείχε απλωθεί διάπλατα στο πρόσωπό του.

«Είναι καλή μου φίλη», σχολίασε ο Ντόμινικ. «Ωραίοςχαρακτήρας. Όμως οφείλω να σε προειδοποιήσω...»

«Ναι;»«Δε γουστάρει ιδιαίτερα τους άντρες».Το χαμόγελο του Βίγκο έγινε ακόμη πιο πλατύ.«Ποτέ μη λες ποτέ, φίλε».

Άρχισα να πανικοβάλλομαι μόλις εμφανίστηκαν τα έπιπλα.Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αποκτούσα κάτι

δικό μου το οποίο φάνταζε τόσο μόνιμο.Είχα αγοράσει μια μεγάλη ντουλάπα, μια συρταριέρα και

έναν ολόσωμο καθρέφτη μέσω διαδικτύου, από ένα μαγαζίστο Ιστ Σάσεξ το οποίο κατασκεύαζε έπιπλα απόανακυκλωμένο ξύλο, κι ήταν όλα μασίφ, καθόλου καπλαμάς.Ο Νιλ, ο υπεύθυνος του καταστήματος που μου τα είχε

Page 437: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

πουλήσει, είχε τονίσει ιδιαίτερα πως ήταν έπιπλα φτιαγμέναγια μια ζωή, κι όλα αυτά επέτειναν τον πανικό μου, τηναίσθηση πως ήμουν παγιδευμένη στο σπίτι του Ντόμινικ,χωρίς τρόπο να ξεφύγω στα γρήγορα, με μια βαλίτσα στοχέρι, όπως είχα κάνει την προηγούμενη φορά που ταπράγματα δεν εξελίχθηκαν καλά με μας τους δύο.

Την ντουλάπα χρειάστηκε να την πιάσουν τέσσερις άντρεςγια να την ανεβάσουν από τη στενή σκάλα στο υπνοδωμάτιο,και όπως τους έβλεπα να παιδεύονται για να κουμαντάρουντο έπιπλο, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα κατάφερνανα μετακομίσω από εκεί πέρα. Προσπάθησα να ηρεμήσω,λέγοντας στον εαυτό μου πως ήταν απλώς έπιπλα και πωςαν έφτανε ο κόμπος στο χτένι θα μπορούσα να τα περιλάβωμε ένα τσεκούρι και να τα κατεβάσω από τη σκάλα σεκομμάτια.

Η σκέψη αυτή μου προκάλεσε αμέσως ενοχές, κι έτσιήμουν ιδιαίτερα καλή με τον Ντόμινικ για την υπόλοιπηεβδομάδα. Δεν είχα επηρεαστεί μόνο εγώ από την αλλαγήστη σχέση μας, αλλά εκείνος αντιμετώπιζε την κατάσταση μεεξαιρετική ψυχραιμία, αφού με παρακολουθούσε ατάραχος νααραδιάζω βιβλία εφηβικής λογοτεχνίας με βαμπίρ στα ράφιατου, δίπλα στις σπάνιες εκδόσεις που είχε ο ίδιος. Εκεί πουξέκοψε κάθε συζήτηση ήταν όταν έριξα την ιδέα να πάρουμεγάτα, ωστόσο συμφώνησε να εξετάσει το ενδεχόμενο νααποκτήσουμε ένα χρυσόψαρο αν υποσχόμουν πως θα τοφρόντιζα εγώ.

Page 438: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Στη Νέα Υόρκη τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ήξερααπό την αρχή πως η συγκατοίκησή μας θα ήταν προσωρινή,καθώς ο Ντόμινικ νοίκιαζε το διαμέρισμα για λίγους μήνεςπροκειμένου να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του ωςεπισκέπτης καθηγητής στη Δημόσια Βιβλιοθήκη.Αντιμετώπιζα εκείνο το διαμέρισμα σαν δωμάτιοξενοδοχείου, κι ίσως να ήταν κι αυτό μέρος τουπροβλήματος.

Ακόμη κι όταν πήγα να ζήσω με τον Σιμόν, παρόλο πουμείναμε μαζί δύο χρόνια, δεν είχα αλλάξει τίποτα εκεί, εκτόςτου να κρεμάσω τα ρούχα μου στο μισό της πελώριαςντουλάπας του και να αφήσω κάποια καλλυντικά στο μπάνιο.Δεν είχα προσθέσει ούτε μια κορνίζα στο σπίτι του, καιπάντοτε το θεωρούσα δικό του διαμέρισμα, όχι δικό μας.

Η νέα μου, νοικοκυρεμένη ζωή υπογραμμίστηκε ακόμηπερισσότερο όταν έλαβα ένα email από την παλιά μου φίλητη Σάρλοτ, την κοπέλα με την οποία είχα στενή σχέση τηνεποχή που γνώρισα τον Ντόμινικ και η οποία με συνόδευσεστα πρώτα μου βήματα στη φετιχιστική σκηνή του Λονδίνου.Είχα να τη συναντήσω ή έστω να έχω νέα της πάνω από δύοχρόνια, από τότε που έφυγα για πρώτη φορά από το Λονδίνοτόσο βιαστικά και εγκαταστάθηκα στη Νέα Υόρκη.

Είχε διαβάσει μια κριτική για την εμφάνιση των GrouchoNights στο La Cigale και μου έγραφε πως, όταν έμαθε ξανάνέα μου, μετά από τόσο καιρό, αισθάνθηκε την ανάγκη ναεπικοινωνήσει μαζί μου. Πλέον ζούσε στο Παρίσι και είχε

Page 439: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

παντρευτεί τον Τζάσπερ –το συνοδό με τον οποίο διατηρούσεμια χαλαρή σχέση τον καιρό που κάναμε παρέα στοΛονδίνο– αφότου έμεινε έγκυος στο πρώτο τους παιδί, τοοποίο ήδη ήταν δεκαοχτώ μηνών. Μόλις ένα χρόνοαργότερα, είχε ακολουθήσει και δεύτερο παιδί.

Ο Τζάσπερ ήταν ένας από τους ελάχιστους άντρες πουείχα γνωρίσει με την ικανότητα να καλύπτουν τις αβυσσαλέεςερωτικές ορέξεις της Σάρλοτ. Όμως, απ’ ό,τι φαινόταν, ηχαλαρή σχέση τους είχε εξελιχθεί σε κάτι βαθύτερο και οΤζάσπερ είχε πάψει να εργάζεται ως συνοδός, έμενε στο σπίτιγια να προσέχει τα παιδιά και σπούδαζε ψυχολογία, ενώεκείνη εργαζόταν στις οικονομικές υπηρεσίες της βρετανικήςπρεσβείας.

Της απάντησα. Της έγραψα ότι πλέον ήμουν και πάλι μετον Ντόμινικ, οπότε ξεκινήσαμε με τη Σάρλοτ μιααλληλογραφία, συζητώντας τα πώς και τα γιατί των σχέσεωνκαι πώς ήταν να νοικοκυρεύεσαι εκεί που δεν είχες σχεδιάσειποτέ κάτι τέτοιο. Από τότε που τη γνώρισα η Σάρλοτπαρέμενε πεισματικά εργένισσα, προτιμώντας μάλιστα νακαταφεύγει στις υπηρεσίες κάποιου επαγγελματία συνοδούπαρά να γνωρίσει κάποιον σε ένα μπαρ για ένα εφήμεροφλερτ. Τότε έλεγε πως αυτό της φαινόταν απλούστερο καιπερισσότερο ειλικρινές, και τελικά το ότι ερωτεύτηκε τονΤζάσπερ, το συνοδό που είχε μετατραπεί σε σταθερό εραστήτης, ήταν απλώς μια ευτυχής σύμπτωση.

«Ο έρωτας», έγραψε η Σάρλοτ, «έρχεται και σου βάζει

Page 440: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

τρικλοποδιά εκεί που δεν το περιμένεις».Οι Παριζιάνοι όμως ήταν πολύ πιο ανοιχτοί σε σχέση με

τους Βρετανούς ως προς την ερωτική φύση τους, και παρότιστους τρίτους εμφανίζονταν απόλυτα αξιοσέβαστοι, ηΣάρλοτ και ο Τζάσπερ κάποιες φορές κανόνιζαν να τουςκρατήσει κάποια κυρία τα παιδιά προκειμένου να επισκεφτούντο Les Chandelles ή το Καπ ντ’ Αγκντ, το περίφημο θέρετρογυμνιστών.

«Τίγκα στις τράμπες συντρόφων. Θα το σιχαινόσουν.Καλά είσαι εκεί, με το Torture Garden», μου απάντησε όταντη ρώτησα πώς είναι τα πράγματα εκεί.

Δεν μπορούσα να φανταστώ τον Ντόμινικ να πείθεται ναφορέσει στρατιωτική στολή ή τίποτα λάτεξ ρούχα, παρόλοπου ξετρελαινόμουν στη σκέψη να τον δω με μπότεςιππασίας και καμτσίκι στο χέρι. Ποτέ δεν έδειξε να συγκινείταιαπό τη φετιχιστική σκηνή, προτιμούσε να ζει τιςφαντασιώσεις του με το βάρος του αγγίγματος και τωνλέξεών του μόνο. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν μια συζήτηση γιαμια άλλη φορά, όμως αμφέβαλλα αν σε αυτή θα έβρισκεποτέ θέση κάποιο ειδικό σεντόνι ή κανενός είδουςχειροπέδες, είτε από εκείνες τις φουντωτές ροζ είτε τιςχοντρές, τις δερμάτινες.

Πάντως, είχαμε μια νέα προσθήκη στη συλλογή τωνπαιχνιδιών μας. Ο Βίγκο μάς είχε στείλει ένα δώρο για τηναρχή της συγκατοίκησής μας. Ένα μαγικό ραβδί Hitachi. ΟΝτόμινικ το είχε βγάλει από τη συσκευασία του και το κοίταζε

Page 441: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

απορημένος, οπότε εγώ ευχαρίστως του έκανα μια επίδειξηγια το πώς λειτουργούσε.

Ο Σιμόν έμαθε, μέσω της Σούζαν, ότι ο Ντόμινικ κι εγώήμασταν και πάλι μαζί, και είχε τηλεφωνήσει, εντελώςαπρόσμενα. Πάντα τον διασκέδαζε το γεγονός ότι εγώαπεχθανόμουν τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, γι’ αυτό τονκαιρό που ήμασταν ζευγάρι φρόντιζε να μου τηλεφωνείσυνέχεια, δε μου έστελνε ποτέ γραπτά μηνύματα ή emails,ακόμη κι αν με ήθελε για κάτι απλό, να επιβεβαιώσει τι ώραθα περνούσα από το σπίτι για να φάμε ή να ρωτήσει αν θαμπορούσα να αγοράσω γάλα από το κορεάτικο παντοπωλείοτης γειτονιάς.

Απάντησα στην κλήση πριν προλάβω να το σκεφτώ,υποθέτοντας ότι ήταν η Σούζαν που τηλεφωνούσε για να δειπώς τα πήγαινα με το στούντιο. Ο Βίγκο με βοηθούσε ναστήσω το δικό μου χώρο για την ηχογράφηση του άλμπουμμε μουσικές της Νέας Ζηλανδίας. Περνούσα από εκεί κάθεμέρα, έκανα πρόβες με το Μπαγί, επανερχόμουν στουςρυθμούς της κλασικής μουσικής μετά το ροκ διάλειμμά μου.Μου ήταν αδύνατο με άλλα βιολιά, όμως το δώρο τουΝτόμινικ μου ταίριαζε τόσο καλά ώστε ήταν λες καιτραγουδούσε το μουσικό όργανο με το που το άγγιζα.

«Όλα καλά;» είπε ο Σιμόν μόλις απάντησα. Έτσι μεχαιρετούσε κάθε φορά, μ’ εκείνες τις δύο λέξεις να αποτελούνέναν κώδικα μεταξύ μας, μια ολόκληρη εισαγωγή πουσήμαινε «Γεια σου, πώς είσαι, γύρισα στο σπίτι» και πολλά

Page 442: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ακόμη πράγματα ενδιάμεσα.«Σιμόν;»«Δε φαντάζομαι να με ξέχασες κιόλας;»«Πώς είσαι;» ρώτησα. «Έχεις επιστρέψει στη Νέα Υόρκη;

Δουλεύεις πάλι με την ορχήστρα;»«Σχεδόν. Περαστικός είμαι. Θα γυρίσω στη Βενεζουέλα

όμως, οριστικά».«Βρήκες θέση μαέστρου στο Καράκας;»«Καμία σχέση. Θα δουλέψω για το κράτος, όσο απίστευτο

κι αν σου ακούγεται. Υπουργός Πολιτισμού».«Απίστευτο! Συγχαρητήρια. Δηλαδή θα παρακολουθείς

ένα σωρό ροντέο με την επίσημη ιδιότητά σου;»«Κάθε εβδομάδα. Και θα παχαίνω, με επιδόρπια καρύδας

και καραμέλας».«Μια χαρά δουλειά μου ακούγεται».«Να έρθεις κάποια στιγμή, θα χαρώ να σε δω. Φέρε και

τον Ντόμινικ», έσπευσε να προσθέσει. «Η Σούζαν μού είπε ότιείστε και πάλι μαζί. Εννοείται πως παρακολουθούσα όλες τιςμουσικές περιπέτειές σου».

«Ναι, ήταν μια ιδιαίτερη ιστορία».«Θα γινόταν ωραίο θέμα για βιβλίο».Χαμογέλασα με τη σύμπτωση. «Γράφει ένα ο Ντόμινικ.

Δεν έχει να κάνει με μένα αυτή τη φορά, το υποσχέθηκε.Πρωταγωνιστής είναι το Μπαγί».

«Το φαντάστηκα πως κάτι τέτοιο θα έκανε. Σαν να λέμε,αυτός σου προσφέρει τη μουσική κι εσύ του χαρίζεις τις

Page 443: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

λέξεις».«Δεν το είχα σκεφτεί αυτό, αλλά θα μπορούσες να το πεις

κι έτσι».«Το ήξερα πως εσείς οι δύο ήσασταν φτιαγμένοι ο ένας

για τον άλλο. Εμείς, πάλι, ήμασταν καμένοι από χέρι».Είπε εκείνα τα λόγια με θέρμη και χιούμορ, οπότε γέλασα.

Ο Σιμόν είχε τη συνήθεια να πέφτει μέσα στις εκτιμήσεις του.Ήταν κι αυτός ένας από τους λόγους που χωρίσαμε.

Η κουβέντα μαζί του με βοήθησε να κλείσω αυτό τοκεφάλαιο της ζωής μου. Χάρηκα που τον άκουσαευτυχισμένο και, παρότι εκείνος είχε τερματίσει τη σχέση μας,εγώ αισθανόμουν πως το σφάλμα ήταν δικό μου.

Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότεροφοβόμουν πως η συγκατοίκηση με τον Ντόμινικ ήταν λάθος,ακριβώς όπως ήταν λάθος η μετακόμισή μου στο διαμέρισματου Σιμόν. Πολύ απλά, δεν ήμουν ο τύπος πουνοικοκυρευόταν. Με τον Σιμόν είχα αισθανθεί παγιδευμένη,και έτρεμα στη σκέψη πως το ίδιο θα ένιωθα και με τονΝτόμινικ, μέσα σε ελάχιστους μήνες συγκατοίκησης σεκαθημερινή βάση.

Αν τα καταφέρναμε, η συμβίωση με τον Ντόμινικ θα ήτανευτυχία, η απάντηση σε όλα, η σχέση που πάντοτε ήλπιζαπως θα μπορούσα να έχω.

Αν δεν προχωρούσε η κατάσταση όμως, τότε όλα όσαείχαμε θα καταστρέφονταν.

Page 444: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Στο μυθιστόρημά του ο Ντόμινικ είχε αποτυπώσει ήδη τησφαγή και την παράνοια του Βʹ Παγκόσμιου πολέμου και είχεφτάσει στα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν η ΕντβίναΚρίστιανσεν ήρθε να προστεθεί στη λίστα των άτυχων,καταδικασμένων κατόχων και ιδιοκτητών του καταραμένουβιολιού.

Η Εντβίνα ήταν Γερμανίδα, ανύπαντρη μητέρα από τοΑνόβερο. Το αγοράκι της ήταν καρπός μιας ατυχούςερωτικής σχέσης στο χίπικο μονοπάτι που ακολούθησε ταπρώτα χρόνια της τρίτης δεκαετίας της ζωής της. Μετά τηνεπιστροφή της στη Γερμανία, είχε παντρευτεί τον ΧέλμουτΚρίστιανσεν, έναν έμπορο εξοπλισμού σκαφών στοΑμβούργο, όμως ο γάμος δεν είχε διαρκέσει πολύ, καθώς οιπαγιωμένες συνήθειές του και η σημαντική διαφορά ηλικίαςαποδείχτηκαν αφόρητα για τον ατίθασο χαρακτήρα της. Έτσι,είχαν επιστρέψει με το μικρό γιο της στο Ανόβερο, όπουεργαζόταν ως τεχνική προϊσταμένη και εκπρόσωπος τουσυνδικάτου των εργαζομένων σε μια αυτοκινητοβιομηχανία.

Το βιολί, το οποίο δεν ήξερε καν να παίζει, είχε περάσειστην κατοχή της μετά το θάνατο ενός μακρινού συγγενή καικανένας άλλος στην οικογένειά της δεν το είχε διεκδικήσει.Τώρα βρισκόταν καταχωνιασμένο σε μια ντουλάπα της, ενώη ίδια αγνοούσε παντελώς την πραγματική αξία του.

Στο μυαλό του Ντόμινικ η Εντβίνα έμοιαζε κάπως με τηνΚλαούντια, τη φοιτήτρια με την οποία διατηρούσε σχέση λίγοκαιρό πριν γνωρίσει τη Σάμερ. Πάντοτε τον βοηθούσε να έχει

Page 445: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

στο μυαλό μου μια εικόνα των χαρακτήρων, και δεν υπήρχεκαλύτερη έμπνευση από το να κλέβει στοιχεία από τηνπραγματικότητα. Τα μαλλιά της Κλαούντια στο φυσικό τουςχρώμα ήταν ανοιχτά καστανά, εκείνη όμως τα έβαφε έντονακόκκινα, ένα πολύ χτυπητό, αφύσικο χρώμα, το οποίο άφηνεαχνά σημάδια στα σεντόνια και στα μαξιλάρια του και τηνέκανε να αποφεύγει τη βροχή όπως ο διάολος το λιβάνιπροκειμένου να μην τρέξει η βαφή στο πρόσωπό της, καθώςήταν ευαίσθητη στην παρατεταμένη επαφή με το νερό.

Ο Ντόμινικ είχε μείνει ξύπνιος όλη τη νύχτα, γράφοντας,και μια ευχάριστη κούραση απλωνόταν τώρα στα άκρα του,ένιωθε τα δάχτυλά του βαριά σαν μολύβι καθώς αναζητούσετις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψει τον τρόπο που οιμηροί της Κλαούντια ενώνονταν στην κατάληξη τουξυρισμένου δέλτα της.

Είχε αφήσει τη Σάμερ πάνω, στο κρεβάτι, λίγο μετά ταμεσάνυχτα. Είχαν κάνει ξέφρενο έρωτα, ώσπου εκείνηκουλουριάστηκε σαν μπάλα, εξουθενωμένη, χορτασμένη, κιέτσι την πήρε ο ύπνος, με ένα παιδικό χαμόγελο να φωτίζει τοπρόσωπό της. Ο Ντόμινικ είχε προσπαθήσει να κοιμηθεί,όμως το μυαλό και το σώμα του βρίσκονταν ακόμη σευπερδιέγερση, οπότε έφυγε από το υπνοδωμάτιο και κατέβηκεστο γραφείο του για να διαπιστώσει αν ο ηλεκτρισμός πουεξακολουθούσε να διατρέχει το σώμα του θα μπορούσε ναδιοχετευτεί στα κείμενά του. Έτσι κι έγινε, και η νύχτα πέρασεχωρίς να το καταλάβει. Τώρα όμως το ξενύχτι έκανε αισθητά

Page 446: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

τα σημάδια του και ο Ντόμινικ ήξερε πως η ώρα τηςανάπαυσης δε θα καθυστερούσε για πολύ ακόμη.

Έβαλε τον υπολογιστή σε κατάσταση αναμονής, έσπρωξετην καρέκλα του προς τα πίσω και ετοιμαζόταν να επιστρέψειστον πάνω όροφο, όταν άκουσε το μεταλλικό ήχο τηςσχισμής για την αλληλογραφία στην πόρτα. Κοίταξε τορολόι του. Ο ταχυδρόμος είχε πιάσει δουλειά από νωρίς.

Από συνήθεια, έσυρε τα βήματά του ως την εξώπορτα γιανα μαζέψει την αλληλογραφία.

Το σύνηθες σύνολο από περιοδικά στα οποία ήτανσυνδρομητής, διαφημιστικά έντυπα και μία καρτ ποστάλ.Από το Μπαλί.

Τη γύρισε από την άλλη. Την είχαν στείλει εκείνοι οιαμετανόητοι έκφυλοι, ο Έντουαρντ και η Κλαρίσα. Τουεύχονταν να ήταν εκεί, για «το πάρτι που δεν τελειώνει ποτέ».Ο Ντόμινικ χαμογέλασε. Κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν μετίποτα, απ’ ό,τι φαινόταν. Αυτοί οι τύποι ήταναποφασισμένοι να ταξιδεύουν στον πλανήτη αναζητώνταςτην ηδονή μέχρι το τέλος του κόσμου, αν μπορούσαν. Ήτανσυμπαθητική η στάση τους, υπό μία έννοια.

Όπως ακουμπούσε την υπόλοιπη αλληλογραφία στοτραπεζάκι του τηλεφώνου, παρατήρησε πως το Μπαγί τηςΣάμερ μέσα στην ταλαιπωρημένη θήκη του δε βρισκόταν στησυνηθισμένη θέση, στη γωνία, εκεί όπου το άφηνε πάντα.Ήταν βέβαιος πως εκεί το είχε δει το προηγούμενο βράδυ.

Η καρδιά του πετάρισε.

Page 447: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Πήγε τρέχοντας στο υπνοδωμάτιο, ανεβαίνοντας τασκαλιά δυο δυο πάνω στη βιασύνη του, ελπίζοντας πως γιακάποιο λόγο η Σάμερ είχε πάρει το βιολί εκεί. Όχι ότι έκανεποτέ πρόβα εκεί πάνω, καθώς λίγο μετά την άφιξή της είχεμετακινήσει τα περισσότερα έπιπλα στο βοηθητικό δωμάτιοτου ισογείου που έβγαζε στον κήπο προκειμένου να τομετατρέψει σε αυτοσχέδιο στούντιο.

Ένα σωρό σενάρια καταστροφής άρχισαν να περνούν απότο μυαλό του. Η Σάμερ ήταν ασυνήθιστα ήσυχη τιςτελευταίες μέρες και αρκετές φορές την είχε πιάσει να κοιτάζειαφηρημένη στο βάθος, σκεφτική. Μήπως είχε αρχίσει να έχειαμφιβολίες για την απόφασή της; Μετά από όλα όσα είχανσυμβεί, δεν πίστευε πραγματικά ότι η σχέση τους θαμπορούσε να λειτουργήσει;

Άνοιξε την πόρτα και τα μάτια του άρχισαν ναπροσαρμόζονται στο σκοτάδι εκεί μέσα.

Κοίταξε ολόγυρα στο δωμάτιο. Πουθενά η θήκη τουβιολιού.

Στράφηκε στο κρεβάτι, περιμένοντας να διακρίνει κάτωαπό τα σκεπάσματα το σώμα της Σάμερ. Όμως τα σεντόνιαήταν ριγμένα στο πλάι και το κρεβάτι άδειο.

Ο κόσμος σταμάτησε.Κατέρρευσε γύρω του.Πανικόβλητος, ο Ντόμινικ άρχισε να τρέχει στο σπίτι, να

περνά από όλα τα δωμάτια, ενώ το αίμα τού ανέβαινε στοκεφάλι.

Page 448: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Η Σάμερ είχε γίνει άφαντη.Επέστρεψε στο διάδρομο του ισογείου, εκεί απ’ όπου είχε

ξεκινήσει την αναζήτησή του. Ακούμπησε την παλάμη τουστην πόρτα για να στηριχτεί. Ήξερε, το γνώριζε από τηνπρώτη στιγμή, πως η Σάμερ ήταν ελεύθερο πνεύμα. Ότι το ναδεθεί σε μια συμβατική σχέση το μόνο που θα κατάφερνεήταν να την ωθήσει μακριά. Ο Ντόμινικ είχε φερθεί εγωιστικά,ανόητα, και για μία ακόμη φορά την είχε χάσει.

Κάθισε αποκαρδιωμένος κάτω, με την πλάτηακουμπισμένη στην πόρτα. Τα χέρια του κρέμασαν σταπλευρά του, και τότε ένιωσε κάτι μακρύ και λείο κάτω από ταδάχτυλά του. Ήταν ένα από τα δοξάρια της Σάμερ, πεσμένοστο χαλάκι. Πρέπει να της είχε πέσει πάνω στη βιασύνη τηςνα φύγει. Δεν το είχε παρατηρήσει νωρίτερα, καθώς ηαλληλογραφία είχε πέσει πάνω του και το είχε κρύψει, και δεντο πρόσεξε όπως έσκυψε αφηρημένα για να μαζέψει τουςδιάφορους φακέλους και τα περιοδικά.

Πέρασε τα δάχτυλά του από πάνω του και συλλογίστηκετη Σάμερ. Πανέμορφη, ευαίσθητη, περήφανη. Τη γυναίκα πουαγαπούσε. Τη γυναίκα που είχε χάσει για μία ακόμη φορά. Κιεκείνη τη στιγμή, σφίγγοντας στα δάχτυλά του το μοναδικόκομμάτι της Σάμερ που του απέμενε, μια σκέψη έκανε τηνκαρδιά του να αναθαρρήσει.

Συνειδητοποίησε αμέσως πως το δοξάρι δε βρισκότανστην κανονική θέση του.

Ήταν στραμμένο έτσι ώστε να δείχνει την πόρτα.

Page 449: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Σημάδι;Άνοιξε την εξώπορτα. Ο δρόμος ήταν ήσυχος, χωρίς

κίνηση, τόσο νωρίς το πρωί. Κοίταξε το ρολόι του. Μόλιςεφτά.

Πάνω στο στενό πεζοδρόμιο, λίγο παρακάτω από τηνεξώπορτά του, εντόπισε μια σκούρα καφέ πλαστική πένακιθάρας.

Έσκυψε και τη μάζεψε.Πάνω της ήταν χαραγμένο το σήμα των Groucho Nights,

ένα καβαλιστικό σύμβολο, το οποίο είχε βρει η αδερφή τηςΣάμερ, η Φραν, σε ένα βιβλίο εσωτερισμού και το οποίο είχεκεντρίσει τη φαντασία του Κρις και των υπόλοιπων μελώντου συγκροτήματος.

Είχαν φτιάξει μερικές χιλιάδες τέτοιες πένες, τις οποίεςσυνήθιζαν να πετάνε στον κόσμο όταν κορυφωνόταν τοτελικό μπιζάρισμα. Επρόκειτο για οικονομικό καιαποτελεσματικό διαφημιστικό τέχνασμα.

Στην άλλη μεριά του σπιτιού, η πλευρά που οδηγούσεπρος τα βάθη του Χιθ έμοιαζε με σκοτεινό θύλακα.

Ο Ντόμινικ εντόπισε μία ακόμη από εκείνες τις πένες, στοαπέναντι πεζοδρόμιο, λίγα μόλις βήματα από το κράσπεδο,στην κατεύθυνση του πελώριου Νοσοκομείου του Ρόγιαλ Φριπου υψωνόταν στα ριζά του απότομου λόφου. Διέσχισε τοδρόμο, αφήνοντας πίσω του την πόρτα του σπιτιού ανοιχτή,ενώ εξακολουθούσε να φορά τις σαγιονάρες που είχε σταπόδια του όλη τη νύχτα. Μετά από δύο λεπτά στο δρόμο,

Page 450: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

βρήκε και τρίτη πένα.Ήταν ένα μονοπάτι.Μήπως κάποιο μήνυμα από τη Σάμερ;Επέστρεψε γρήγορα στο σπίτι, φόρεσε ένα ζευγάρι

αθλητικά παπούτσια, έπιασε το πρώτο φούτερ που βρήκε σεένα από τα δωμάτια του ισογείου, το πέρασε πάνω από τοκεφάλι του, βούτηξε τα κλειδιά του και κλείδωσε πίσω του,φεύγοντας για να αναζητήσει κι άλλες πένες, σκορπισμένεςστο κατηφορικό μονοπάτι του λόφου.

Όπως προχωρούσε, η μνήμη του δούλευε υπερεντατικά.Προσπαθούσε να θυμηθεί το παραμύθι, αν υπήρχε κάποιοτέτοιο, την Κοκκινοσκουφίτσα ή τον Πινόκιο ή το Χάνσελ καιΓκρέτελ ή ίσως κάποιο άλλο, όπου μια σειρά από πετραδάκια–ή μήπως ήταν σπόροι;– είχε οδηγήσει ένα χαρακτήρα στησωστή κατεύθυνση.

Στην αρχή σκέφτηκα πως ήταν φαιδρή ιδέα. Καλύτερα να τουάφηνα ένα σημείωμα, στον πάγκο της κουζίνας: «Πήγαβόλτα. Έλα να με βρεις», μαζί με ένα χάρτη πάνω στον οποίοθα είχα σημειώσει πού σκόπευα να καταλήξω.

Όμως, όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύρίζωνε η ιδέα στο μυαλό μου, σαν βλαστάρι πουαναπτυσσόταν γρήγορα.

Είχα ξυπνήσει μέσα στη νύχτα και είχα διαπιστώσει πωςδεν ήταν εκεί, η πλευρά του στο κρεβάτι ήταν κρύα και τασκεπάσματα ξέστρωτα, σαν να είχε σηκωθεί βιαστικά. Ο

Page 451: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ντόμινικ ήταν πάντα τακτικός και υπό κανονικές συνθήκεςθα είχε στρώσει έστω πρόχειρα τη δική του μεριά τουσεντονιού.

Αμέσως ένιωσα ένα σφίξιμο. Σκέφτηκα πως μπορεί ναείχε ξυπνήσει, να με βρήκε δίπλα του και να αισθάνθηκε πωςτο κρεβάτι παραήταν γεμάτο κι ήθελε να μείνει μόνος.Κάποιες φορές εγώ έτσι αισθανόμουν, καθώς δεν είχασυνηθίσει ακόμη τη συγκατοίκησή μας. Ίσως να είχεαναζητήσει καταφύγιο σε κάποιο ξενοδοχείο ή σε φιλικόσπίτι, ενδεχομένως να ζήτησε από τη Λόραλιν να τον αφήσεινα περάσει τη νύχτα σε κάποιον από τους ξενώνες του Βίγκο.

Το υπνοδωμάτιο, χωρίς εκείνον, έμοιαζε να με πλακώνει.Πέταξα τα σκεπάσματα από πάνω μου και κατέβηκαξυπόλυτη τη σκάλα. Τότε ήταν που είδα το φως στο γραφείοτου και, πλησιάζοντας, άκουσα τους σιγανούς χτύπους τωνδαχτύλων του πάνω στα πλήκτρα.

Έγραφε.Η πόρτα ήταν ανοιχτή μια ιδέα κι εγώ την έσπρωξα λίγο

περισσότερο. Του μίλησα σιγανά, για να δω μήπως ήθελεκάτι να πιει, ένα ποτήρι νερό, εκείνος όμως δεν απάντησε.

Είχε εκείνη τη γνώριμη έκφραση στο πρόσωπό του, ένασυνδυασμό χαράς και έντονης συγκέντρωσης, έτσι όπωςκάνει όποτε του έρχεται μια καινούρια ιδέα, όπως ακριβώς τηθέλει, σαν την ξαφνική επίσκεψη κάποιας απρόβλεπτηςμούσας, επομένως σκέφτηκα πως ήταν καλύτερα να μην τονδιακόψω.

Page 452: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Έβαλα ένα ποτήρι γάλα για μένα και επέστρεψα στοκρεβάτι, όμως και πάλι δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Ξαγρύπνησα την υπόλοιπη νύχτα, σκεφτόμουν το μέλλονκαι τι θα μπορούσε να μας επιφυλάσσει.

Αν θα καταφέρναμε να είμαστε μαζί. Αν η τόσο γρήγορησυγκατοίκησή μας αποδεικνυόταν λάθος.

Ήταν ένα ερώτημα που μόνο στην πορεία θα έβρισκεαπάντηση.

Τα μάτια μου είχαν πέσει πάνω στο Μπαγί, το οποίο είχααφήσει στο διάδρομο το προηγούμενο βράδυ. Τα δάχτυλάμου συσπάστηκαν ασυναίσθητα, λαχταρώντας να τοκρατήσουν και να το παίξουν, μέχρι να αποκάμω και να έρθειεπιτέλους η κούραση σαν βαρύς μανδύας να απλωθεί στουςώμους μου και να με σύρει ξανά στον ύπνο. Όμως, ακόμη καιμε την πόρτα κλειστή, φοβόμουν πως η μουσική θα διέκοπτετο δημιουργικό οίστρο του Ντόμινικ και πως σαν το τραγούδιτων Σειρήνων θα τον παρέσερνε ξανά στον πάνω όροφο.

Κάποιες φορές αισθανόμουν σαν τον κάτοχο τουΜαγικού Αυλού, γιατί ο Ντόμινικ πάντοτε ακολουθούσε τιςνότες του Μπαγί. Χρησιμοποιούσε τον ήχο του βιολιού μουσαν βαρόμετρο της διάθεσής μου, κι είχα παρατηρήσει πως,από συνήθεια πλέον, του έριχνε μια κλεφτή ματιά κάθε φοράπου το άφηνα, για να βεβαιωθεί πως ήταν ασφαλές, καλάφυλαγμένο στη θήκη του, προτού σβήσει το φως.

Είχα ακούσει την ιστορία του Ανζελίκ, την οποία έπαιρνεως βάση για το μυθιστόρημά του. Ανέκαθεν με ενδιέφερε η

Page 453: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

ιστορία των μουσικών οργάνων που βρίσκονταν στην κατοχήμου. Ήθελα να μαθαίνω από ποια χέρια είχαν περάσει και τιιστορίες είχαν αφηγηθεί πριν φτάσουν σε εμένα. Όμως δενέβλεπα το όλο θέμα τόσο ρομαντικά όσο ο Ντόμινικ, κιεπιπλέον τον πείραζα για τις προλήψεις του.

Το άτομο που κρατούσε το βιολί είχε περισσότερη δύναμηαπ’ ό,τι το ίδιο το μουσικό όργανο, σωστά;

Ακόμη και ο κύριος Φαν ντερ Βλιτ, ο μακαρίτης δάσκαλόςμου στο βιολί, πάντοτε μου έλεγε πως ο κατάλληλοςμουσικός μπορούσε να δημιουργήσει μουσική από τα πάντα,ακόμη κι αν έσερνε ένα ξύλο πάνω σε ένα πριόνι.

Όμως αυτό με έκανε να αρχίσω να σκέφτομαι, για τοΜπαγί, για ρομαντικά παραμύθια και θρύλους, και από τηστιγμή που έπιασε μέσα μου ο σπόρος εκείνης της ιδέας, δενμπόρεσα να της ξεφύγω. Σύντομα είχα καταστρώσει κανονικόσχέδιο.

Ντύθηκα γρήγορα, επιλέγοντας το παλιό μου βελούδινοφόρεμα που εξακολουθούσα να φορώ μερικές φορές σεπαραστάσεις, εκείνο που είχα αγοράσει από την Μπρικ Λέινπριν από χρόνια, αυτό που είχα φορέσει για τον Ντόμινικ στοπρώτο μας ρεσιτάλ. Το θεώρησα ποιητικό.

Στη συνέχεια πήρα το Μπαγί και ήρθα αντιμέτωπη με τοπρώτο εμπόδιο στο σχέδιό μου. Έπρεπε να του αφήσωκάποιο στοιχείο για να με ακολουθήσει. Όμως τι;

Άνοιξα τη θήκη και πέρασα τα δάχτυλά μου πάνω από τοκαραμελένιο ξύλο, θερμό σαν ηλιοβασίλεμα, ελπίζοντας πως

Page 454: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

το βιολί θα μου έδινε μια απάντηση.Το βιολί δε βοήθησε, αλλά το έκανε η θήκη. Η εσωτερική

τσέπη φούσκωνε, έτσι έφερα το χέρι μέσα και βρήκακάμποσες πένες για κιθάρα, με το σήμα των Groucho Nights,τις οποίες πετούσαμε στο ακροατήριο, που συχνάεκστασιαζόταν με αυτό το δώρο.

Τέλεια. Σαν ένα μονοπάτι σπαρμένο με ψίχουλα, θα τιςάφηνα πίσω μου στο δρόμο προς το Χιθ και θα τονοδηγούσαν σε μένα αντί για το ζαχαρένιο σπίτι τουπαραμυθιού.

Για να είμαι διπλά σίγουρη πως θα είχε τουλάχιστον μιαευκαιρία να βρει την απάντηση, άφησα ένα εφεδρικό δοξάριπάνω στο χαλάκι της πόρτας, στραμμένο προς τηνκατεύθυνση που θα ακολουθούσα, εκεί όπου θα εντόπιζε τηνπρώτη πένα.

Η αυγή είχε αρχίσει να χαράζει όταν έπιασα να κατηφορίζωτο δρόμο που οδηγούσε στα ανοιχτά μέρη του Χιθ. Ο ήλιος,πυρακτωμένο κάρβουνο, άρχιζε να ξεμυτίζει πάνω από τοδεντρόφυτο ορίζοντα, απλώνοντας ρόδινες γραμμές στονουρανό σαν κορδέλες. Σπάνια ξυπνούσα τόσο νωρίς και,καθώς είχα κοιμηθεί ελάχιστα, ένιωθα λες και είχα βρεθεί σεένα όνειρο, σε μια ομίχλη όπου η ατμόσφαιρα χρωματιζόταναπό τα τιτιβίσματα των πουλιών και το σιγανό φύσημα τουανέμου όπως περνούσε ανάμεσα από τα δέντρα.

Πρόσεχα να αφήνω πίσω μου τις πένες όπωςπροχωρούσα, σε σημεία που θα αναγνώριζε ο Ντόμινικ.

wWw.GreekLeech.info

Page 455: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ακολούθησα την ίδια διαδρομή στην οποία με είχε φέρειεκείνος την πρώτη φορά που διάβηκα τούτο το μονοπάτι. Καιπάλι ήμουν ξυπόλυτη, και χαμογέλασα νιώθοντας το έδαφοςνα υποχωρεί σαν σφουγγάρι κάτω από τα πέλματά μου.

Πέρα από τις λιμνούλες, πάνω από τη μικρή γέφυρα δίπλαστην υπαίθρια πισίνα, και από εκεί ανηφορικά στο μονοπάτι.Μόρφασα καθώς τα αιχμηρά πετραδάκια πίεζαν τα πόδιαμου και φρόντισα να ακουμπήσω μια πένα πάνω σε μιαμεγάλη μαύρη πέτρα η οποία ξεχώριζε ανάμεσα στιςμικρότερες ανοιχτόχρωμες γύρω της, ώστε να τη βρει οΝτόμινικ. Εν τω μεταξύ, θα είχε καταλάβει σίγουρα πού τονοδηγούσα. Δεν είχα κάνει αυτή τη διαδρομή από εκείνη τημέρα, πριν από τόσο καιρό, όταν του είχα παίξει Βιβάλντι γιαπρώτη φορά εδώ, όμως ο δρόμος είχε εντυπωθεί στο νουμου, ανεξίτηλα σαν χάρτης θησαυρού.

Κάποια στιγμή πάτησα ξανά στο μαλακό χορτάρι κιαναστέναξα με ανακούφιση όταν η πάχνη δρόσισε ταπληγωμένα από τα πετραδάκια πέλματά μου. Λίγο μετά,βρέθηκα κάτω από τις φυλλωσιές των δέντρων που έκρυβαντο φως σαν πέπλο, προτού περάσω στο ξέφωτο, έχονταςμπροστά μου εκείνη τη σαν κιόσκι εξέδρα για ορχήστρα, πουέστεκε στην κορυφή ενός υπέροχα πράσινου λοφίσκου, λεςκαι είχε ξεφυτρώσει μέσα από τη γη, σαν δέντρο φτιαγμένοαπό στήλες σφυρήλατου σίδερου αντί για χώμα και ξύλο.

Στα τελευταία μέτρα δεν ασχολήθηκα άλλο με τις πένες.Ο Ντόμινικ θα μπορούσε ήδη να με ακούσει.

Page 456: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Αν ερχόταν.Κι ήμουν σίγουρη πως θα ερχόταν.Πάτησα προσεκτικά στα πέτρινα σκαλοπάτια που

οδηγούσαν στη μικρή σκηνή, γύρισα κι αντίκρισα το ξέφωτοκαι τα δέντρα ανάμεσα από τα οποία θα ξεπρόβαλλεσύντομα ο Ντόμινικ.

Ήμουν μόνη μου εκεί, συντροφιά με το Μπαγί, τα πουλιάκαι το Χιθ. Το δίχως άλλο, σύντομα θα εμφανίζοντανκάποιοι πρωινοί δρομείς, ταράζοντας τη μοναξιά μου, κι ησκέψη αυτή παραλίγο να με αποτρέψει από το επόμενο βήματου σχεδίου μου, αλλά τελικά αποφάσισα να το επιχειρήσω.

Ποια η αξία να δώσω ένα ρεσιτάλ για τον Ντόμινικ σετούτη την εξέδρα στο Χιθ αν δεν ήμουν γυμνή; Αυτή ήταν ηκατακλείδα του μηνύματός μου προς εκείνον.

Ίσως να έφταιγε η αϋπνία, όμως μέχρι να φτάσω στο Χιθείχα πάρει την απόφασή μου.

Έτσι και εμφανιζόταν, έτσι και παρατηρούσε πως το βιολί,μαζί του κι εγώ, είχαμε εξαφανιστεί, κι ακολουθούσε τα ίχνημου μέχρι εδώ, τότε θα το εκλάμβανα ως σημάδι ότι ήτανγραφτό να είμαστε μαζί, θα διέγραφα κάθε αμφιβολία από τονου μου και θα έβαζα τα δυνατά μου να τα καταφέρουμε.

Κι αν δε συνέβαιναν όλα αυτά, αν συνέχιζε να γράφει τηνυπόλοιπη μέρα ή αν καταλάβαινε πως έλειπα αλλά υπέθετεπως είχα πάει για τρέξιμο και με άφηνε στην ησυχία μου, τότεκι εγώ θα έφευγα, αφήνοντας πίσω μου όλη αυτή την ιστορία.Θα ξεκινούσα από την αρχή. Μόνη μου.

Page 457: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Μια τελευταία ζαριά. Άφηνα την τύχη μας στα χέρια τηςτύχης. Φάνταζε με κίνηση πολύ ταιριαστή για τον Ντόμινικ,κάτι που κι ο ίδιος θα αναγνώριζε και θα επικροτούσε. Όμωςαυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που θεωρούσα πως θα έφερνεαποτέλεσμα, επειδή του πρότεινα να τον συναντήσω στα μισάτης απόστασης, παίζοντας γυμνή, παίζοντας Βιβάλντι.

Ακριβώς όπως την πρώτη φορά.Έβγαλα το φόρεμα, έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα στη

μελωδία του δεύτερου κονσέρτου, του «Καλοκαιριού». Δενείχα πιάσει το έργο από την αρχή, όμως σχεδίαζα ναολοκληρώσω με την «Άνοιξη», επειδή άφηνε την αίσθησημιας αφετηρίας, κι αυτό ταίριαζε στο σκοπό μου. Αν έκλειναμε το «Χειμώνα», το αποτέλεσμα θα ήταν πολύκαταθλιπτικό.

Οι νότες αναδύθηκαν μέσα από το Μπαγί αμέσως μόλιςάγγιξα το δοξάρι μου πάνω στις χορδές, κι εγώ ταξίδεψα μαζίτους, πέταξα πάνω από το Χιθ, με τα φτερά της μουσικής.

Έπαιζα τις τελευταίες νότες του «Φθινοπώρου» ότανθυμήθηκα το σκοπό μου, οπότε άνοιξα και πάλι τα μάτιαμου, αναζητώντας κάποιο σημάδι του στην κατεύθυνση τωνδέντρων.

Ίσως να μην ερχόταν τελικά, κι όλο αυτό να ήταν μιαανόητη ιδέα. Ίσως να είχαμε κάνει λάθος και ναπροσπαθούσε η μοίρα να μου πει πως έπρεπε να φύγω, νατρέξω μακριά όσο προλάβαινα ακόμη, προτού πληγωθείανεπανόρθωτα κάποιος από τους δυο μας. Εγώ όμως

Page 458: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

συνέχισα να παίζω, ήξερα πως μέσα μου βαθιά ήθελα να τονδω να έρχεται κοντά μου.

Το χέρι με το οποίο κρατούσα το δοξάρι έτρεμε ελαφράκαθώς το διέτρεχε η βαρύτητα των συναισθημάτων μου, κιεγώ ψιθύρισα μια σιωπηλή προσευχή στον Ντόμινικ. Βρες με.Έλα κοντά μου. Μην πάψεις να πιστεύεις σε εμάς. Ένιωσα έναδάκρυ να ξεφεύγει, να κυλά στο μάγουλό μου και νακαταλήγει στη λεία επιφάνεια του βιολιού. Κι ήξερα, εκείνηακριβώς τη στιγμή, την ώρα που οι μελωδίες του Βιβάλντιταξίδευαν στην πρωινή ομίχλη, πως δεν μπορούσα να ζήσωμακριά του.

Διέκρινα μια σιλουέτα, να ξεπροβάλλει ανάμεσα από ταδέντρα, κάπου εκατό μέτρα πιο κάτω. Ήταν αδύνατο νακαταλάβω ποιος ήταν από αυτή την απόσταση. Η καρδιά μουάρχισε να χτυπά ξέφρενα, καθώς μου φάνηκε πωςαναγνώρισα το παλιό φούτερ της ομάδας στίβου τουπανεπιστημίου, όμως έδιωξα τη σκέψη αυτή από το μυαλόμου, έκλεισα και πάλι τα μάτια κι άφησα το βιολί να μεοδηγήσει.

Μου φάνηκε πως αισθάνθηκα την παρουσία του κάπουεκεί δίπλα, σχεδόν ανεπαίσθητες μεταβολές στηνατμόσφαιρα γύρω μου, καθώς ξεκινούσα να παίζω την«Άνοιξη», την αυλαία του ρεσιτάλ μου, το πρώτο κομμάτι.Με παρακολουθούσε, σχεδίαζε την επόμενη κίνησή του ήίσως απλώς άκουγε τη μουσική.

Page 459: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Στο τέλος δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τηνανυπομονησία μου.

Αρχικά αισθάνθηκα την καυτή του ανάσα πάνω στο λαιμόμου έτσι όπως έγειρε για να με φιλήσει. Όμως δεν το έκανε.

Αντίθετα, καθώς έφτανα στην τελευταία νότα, η παλάμητου τράβηξε απαλά το βιολί από τα χέρια μου και με κάθισεστη δροσερή πέτρινη σκηνή.

Άνοιξα τα μάτια μου.Ο Ντόμινικ στεκόταν μπροστά μου, χαμογελώντας πλατιά,

μ’ εκείνη τη γνώριμη, πονηρή λάμψη στο βλέμμα του.«Μα δεν τελείωσα», ψιθύρισα.«Ο Βιβάλντι θα μας συγχωρέσει», μου απάντησε.Κι ύστερα κάναμε έρωτα. Με το δικό μας τρόπο.

wWw.GreekLeech.info

Page 460: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

Ευχαριστίες

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την ατζέντισσά μας SarahSuch, του λογοτεχνικού πρακτορείου Sarah Such LiteraryAgency, η οποία έκανε εξαιρετική δουλειά στην προώθησητης σειράς Ογδόντα Ημέρες. Ένα βαθύτατο ευχαριστώοφείλουμε επίσης στους Jon Wood, Jemima Forrester, SusanLamb, Emma Dowson και σε όλα τα στελέχη του εκδοτικούοίκου Orion, που τόσο πολύ μας βοήθησαν να φτάσουμε στιςλίστες με τα ευπώλητα. Ευχαριστούμε επίσης την TinaPohlman και την Allison Underwood της Open RoadIntegrated Media. Ένα πολύ θερμό ευχαριστώ στη RosemarieBuckman της Buckman Agency, για όλες τις πωλήσεις στοεξωτερικό, καθώς και στους αμέτρητους εκδότες μας σεολόκληρο τον κόσμο που αγκάλιασαν αυτή τη σειρά, όπωςκαι στους Hamish και Junzo της English Agency στηνΙαπωνία και στην Carrie Kania της Conville & Walsh. Τέλος,ευχαριστούμε τους επιμελητές, τους διορθωτές και τουςμεταφραστές μας, οι οποίοι εργάστηκαν ακούραστα και μεεξαιρετική ταχύτητα.

Μεγάλο μέρος αυτών των βιβλίων γράφηκε εκτός έδρας,γι’ αυτό θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε από καρδιάς τουςσυντρόφους, τους συγγενείς και τους φίλους μας, τουςοποίους αναγκαστήκαμε να παραμελήσουμε καθώς

wWw.GreekLeech.info

Page 461: Ογδόντα ημέρες κόκκινο - JACKSON BINA.pdf

αφιερώναμε το χρόνο μας στη Σάμερ και στον Ντόμινικ,ταξιδεύοντας αδιάκοπα στο Λονδίνο, το Παρίσι, τοΜπρίστολ, τη Ρώμη, το Βερολίνο, το Εδιμβούργο, τη ΝέαΟρλεάνη, τη Νέα Υόρκη, το Σικάγο, την Αβινιόν και τηΣίτζες, με τους φορητούς υπολογιστές και τα iPad να χτυπούνυπερωρίες.

Τέλος, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Matt Christieγια τις φωτογραφίες, την εργοδότρια της Βίνα για τη στήριξηκαι την ενθάρρυνσή της, παρά τις πολλές απουσίες από τηδουλειά, καθώς και όλες τις πολύτιμες ανώνυμες πηγές πουμας βοήθησαν στην έρευνά μας.

Ήταν μια συναρπαστική διαδρομή...