Σκοτεινή Πλευρά - Ian Rankin

8/10/2019 Σκοτεινή Πλευρά - Ian Rankin

http://slidepdf.com/reader/full/-ian-rankin 1/756



Ψηφιακή έκδοση Ιούνιος΅2014

Τίτλος πρωτοτύπου Ian Rankin, The Complaints, OrioBooks 2009

χεδιασμός εξωφύλλου Δήμητρα Δαριώτη/Add NoiseΦιλολογική επιμέλεια Ελένη Μαρτζούκου

© 2009, John Rebus Ltd.

© 2010, Eκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (για την ελληνική γλώσσα)SBN 978-960-566-714-6

Το παρόν έργο πνευµατικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατις διατάξεις του Ελληνικού Nόµου (N. 2121/1993 όπως έχ

ροποποιηθεί και ισχύει σήµερα) και τις διεθνείς συµβάσεπερί πνευµατικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε µέσο ρόπο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γέν

αναπαραγωγή, εκµίσθωση ή δανεισµός, µετάφρασ

ιασκευή, αναµετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε µορφ



ηλεκτρονική, µηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκµετάλλευσου συνόλου ή µέρους του έργου.

Eκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

πποκράτους 118, 114 72 Αθήναηλ.: 211 3003500, fax: 211 3003562

http://www.metaixmio.gr • e-mail: [email protected]

Κεντρική διάθεσηΑσκληπιού 18, 106 80 Αθήνα

ηλ.: 210 3647433, fax: 211 3003562

Bιβλιοπωλεία ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Aσκληπιού 18, 106 80 Aθήναηλ.: 210 3647433, fax: 211 3003562Πολυχώρος, Ιπποκράτους 118, 114 72 Αθήναηλ.: 211 3003580, fax: 211 3003581Οξυγόνο, Ολύμπου 81, 546 31 Θεσσαλονίκηηλ.: 2310 260085

www.oxygono-metaixmio.gr



IAN RANKIN

ΣΚΟΤΕΙΝΗΠΛΕΥΡΑ

ετάφραση Αλεξάνδρα Κονταξάκη



Ο Rankin είναι μαέστρος σ’ αυτό που κάνει, που για μένα

είναι μια από τις σημαντικότερες πτυχές

της αστυνομικής λογοτεχνίας: ο συνδυασμός σκηνικού,

πλοκής, χαρακτήρων και θέματος,το οποίο για τον Rankin είναι η ηθική διάσταση των

πραγμάτων…

Ο Φοξ είναι ένας τόσο ολοκληρωμένος χαρακτήρας, τόσο

συναρπαστικός

που σίγουρα ελπίζουμε πως θα ξαναδιαβάσουμε περιπέτειάτου.

PD JAMES, THE GUARDIAN

Αν δεν έχετε διαβάσει Rankin, αυτή είναι μια πολύ καλήευκαιρία για να ξεκινήσετε.

SARAH BROADHURST, SUNDAY TIMES

Μερικοί συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας συνεχίζουν τ



σειρά τους αλλάζοντας

απλώς λίγο τους ήρωες, αλλά ο Rankin είναι αξιέπαινος

διότι ακολούθησε έναν

εντελώς διαφορετικό δρόμο. Ο Φοξ είναι ένας καλός και

φιλήσυχος πολίτης σε σύγκρισημε τον Ρέμπους (δεν πίνει και δεν ακούει ροκ), αλλά ο Ranki

[…] αποδεικνύει ότι είναι

σε θέση να φτιάξει με τα πιο απίθανα υλικά περίπλοκους,

καλά δομημένους χαρακτήρες

που μπορούν να στηρίξουν μια ολόκληρη σειρά.

BOOKLIST

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο συγγραφέας είναι ο απόλυτος

μοντέρνος χρονικογράφος

του Εδιμβούργου […] Η Σκοτεινή πλευρά αποτελεί μια πολ

ευοίωνη αρχή και

για επόμενα βιβλία με πρωταγωνιστή τον Μάλκολμ Φοξ.

BARRY FORSHAW, AMAZON.COM

Θα ήταν μάλλον περιττό να αναφερθώ στη συγγραφικήικανότητα του ήδη διάσημου

σκοτσέζου συγγραφέα: και εδώ κατορθώνει να χτίσει ένανλαβύρινθο από διφορούμενα στοιχεία



και πρόσωπα που μπορεί να παίζουν διπλό παιχνίδι – καιμόνο στο τέλος της παρτίδας,

όταν όλα τα χαρτιά θα ανοίξουν στο τραπέζι, θα φανεί ποιοκέρδισε και ποιος έχασε.

Παράλληλα, όπως και στα προηγούμενα βιβλία του, εκτόςαπό τον αστυνομική πλοκή αποδίδει άριστα και μιατοιχογραφία της σύγχρονης σκοτσέζικης κοινωνίας,

με όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της.[…] ο Rankin, στην καινούργια σειρά βιβλίων που μόλις

ξεκίνησε με τον Φοξ,

έχει κάνει μια σαφή στροφή στον τρόπο γραφής του καιεπικεντρώνεται περισσότεροστο πλέγμα των ανθρώπινων σχέσεων. Όπως και να ’χει, το

καλό αστυνομικό μυθιστόρημαβασίζεται κυρίως στην πλοκή και τη δράση – και σ’ αυτό ο

«βασιλιάς του σκοτσέζικου νουάρ»

παραμένει ακλόνητος στον θρόνο του. DIAVASAME.GR



ΠAPAΣKEYH 6 ΦEBPOYAPIOY 2009



1

κούστηκαν μερικά σκόρπια χειροκροτήματα μόλ

μπήκε ο Μάλκολμ Φοξ.

«Μην χτυπιέστε κιόλας» είπε, ακουμπώντας τον φθαρμέν

αρτοφύλακά του στο γραφείο που ήταν πιο κοντά στη

πόρτα.

Υπήρχαν άλλοι δύο από τις Καταγγελίες στον χώρ

Ετοιμάζονταν ήδη να στρωθούν στη δουλειά ενώ ο Φο

βγαζε το παλτό του. Το βράδυ είχε στρώσει εφτά οχτ

κατοστά χιόνι στο Εδιμβούργο. Παρόμοια χιονόπτωση είχεκρώσει το Λονδίνο πριν από μία βδομάδα, αλλά ο Φοξ είχ

καταφέρει να πάει στη δουλειά· το ίδιο και όλοι οι άλλο

πως έβλεπε. O κόσμος έξω έμοιαζε προσωριν

ξαγνισμένος. O Φοξ είχε βρει αχνάρια στον κήπο του. Ήξε

τι ζούσε μια οικογένεια αλεπούδων κάπου κοντά στο σπί



ου· το συγκρότημα συνόρευε από πίσω μ’ ένα δημοτικ

ήπεδο γκολφ. Το παρατσούκλι του στην αστυνομικ

ιεύθυνση ήταν «Αλεπού», αλλά ο ίδιος δεν έβλεπε το

αυτό του έτσι. «Αρκούδα» τον είχε περιγράψει κάποτε

προηγούμενος προϊστάμενός του. Αργός αλλά σταθερός, κμόνο ενίοτε επικίνδυνος.

O Τόνι Κέι, μ’ έναν ογκώδη φάκελο υπό μάλης, πέρασ

μπροστά απ’ το γραφείο και κατάφερε να σφίξει τον ώμο το

Φοξ χωρίς να του πέσει κάτι.

«Έσκισες πάντως» του είπε.

«Ευχαριστώ, Τόνι» είπε ο Φοξ.

Η Αστυνομική Διεύθυνση Λόδιαν εντ Μπόρντερ

ρισκόταν στη Φέτιζ Άβενιου. Κάποια παράθυρα είχαν θέ

στο Κολέγιο Φέτιζ. Μερικοί αξιωματικοί της ΥπηρεσίαΚαταγγελιών είχαν φοιτήσει σε ιδιωτικά σχολεία, αλλ

κανένας στο Φέτιζ. O ίδιος ο Φοξ είχε λάβει κυρίως δημόσ

κπαίδευση – στο Μπoρομούιρ και αργότερα στ

Πανεπιστήμιο Χέριοτ Βατ. Η ομάδα του ήταν οι Χαρτς, αν κ

ον τελευταίο καιρό δεν κατάφερνε να τους δει ούτε στηδρα τους. Δεν τον ενδιέφερε το ράγκμπι, ακόμα κι όταν

πόλη του φιλοξένησε το Πρωτάθλημα των Έξι Εθνών.

Φεβρουάριος ήταν ο μήνας των Έξι Εθνών, που σήμαινε ό

α κατέφθαναν ορδές Oυαλών το Σαββατοκύριακο, ντυμέν

ράκοι και κραδαίνοντας υπερμεγέθη φουσκωτά πράσα.



Φοξ υπολόγιζε να δει το ματς στην τηλεόραση, μπορ

μάλιστα να τραβιόταν και μέχρι την παμπ. Πάνε πέντε χρόνι

που έκοψε το ποτό, αλλά τα τελευταία δύο έδειχν

μπιστοσύνη στον εαυτό του, επιτρέποντάς του μερικές αραι

πισκέψεις. Μόνο όταν ήταν στα καλά του όμως – μόνο ότα θέλησή του ήταν ισχυρή.

Κρέμασε το παλτό του και αποφάσισε ότι τον έπαιρνε ν

γάλει και το σακάκι του κοστουμιού. Κάποιοι συνάδελφ

ου στην αστυνομική διεύθυνση θεωρούσαν επιτηδευμένε

ις τιράντες, αλλά είχε χάσει πεντέξι κιλά και δεν του άρεσα

ι ζώνες. Oι τιράντες δεν ήταν κραυγαλέες – σκούρο μπλε μ

φόντο ένα απλό γαλάζιο πουκάμισο. Η γραβάτα του σήμερ

ταν σκούρα κόκκινη. Τακτοποίησε το σακάκι του στη

πλάτη της καρέκλας του, το ίσιωσε στους ώμους και κάθισανοίγοντας τις κλειδαριές του χαρτοφύλακά του για ν

γάλει τα έγγραφα για τον Γκλεν Χίτον. O Χίτον ήταν

λόγος για το σύντομο χειροκρότημα των Καταγγελιών.

Χίτον ήταν ένα αποτέλεσμα. O Φοξ και η ομάδα του είχα

ρειαστεί σχεδόν έναν χρόνο για να ετοιμάσουν την υπόθεσΤώρα η υπόθεση είχε γίνει δεκτή από την εισαγγελία, κι

Χίτον, αφού δέχτηκε προειδοποιητική σύσταση κ

ανακρίθηκε από την αστυνομία, θα παραπεμπόταν σε δίκη.

Γκλεν Χίτον – δεκαπέντε χρόνια στο Σώμα, έντεκα απ



αυτά στην Ασφάλεια. Και τα περισσότερα απ’ αυτά τα έντεκ

παραβίαζε τους κανόνες προς όφελός του. Αλλά αυτήν τ

φορά το είχε παρατραβήξει: Άφηνε να διαρρεύσου

πληροφορίες όχι μόνο στα φιλαράκια του στα ΜΜΕ, αλλ

και στους ίδιους τους κακοποιούς. Κι αυτό ξανάστρεψε τηπροσοχή των Καταγγελιών πάνω του.

Υπηρεσία Έρευνας Καταγγελιών και Ανάρμοστη

Συμπεριφοράς, όπως ήταν ο πλήρης τίτλος. Είναι οι μπάτσ

που διεξάγουν έρευνα για άλλους μπάτσους. Η «Ταξιαρχί

Παντόφλα» και «Λαστιχένια Σόλα». Στην Υπηρεσία Έρευνα

Καταγγελιών και Ανάρμοστης Συμπεριφοράς ενέπιπτε κ

μια μικρότερη ομάδα – η Μονάδα Πρότυπο

Επαγγελματισμού. Ενώ η Υπηρεσία Καταγγελιών κ

Ανάρμοστης Συμπεριφοράς αναλάμβανε το «κλασικεπερτόριο» –διαμαρτυρίες για περιπολικά που στάθμευσα

σε θέση αναπήρων ή για μπάτσους γείτονες που έπαιζα

υνατά μουσική–, η ΜΠΕ αναλάμβανε καμιά φορά τ

Σκοτεινή Πλευρά». Αυτοί ξετρύπωναν περιστατικ

ατσιστικής συμπεριφοράς ή διαφθοράς. Τσέκαραν τλαδώματα και τα στραβά μάτια. Ήταν αθόρυβοι και σοβαρ

και αποφασισμένοι, και είχαν όση εξουσία χρειάζονταν για ν

κάνουν τη δουλειά τους. O Φοξ κι η ομάδα του ήταν ΜΠΕ

Το γραφείο τους ήταν σε διαφορετικό όροφο από τη

Υπηρεσία Καταγγελιών και Ανάρμοστης Συμπεριφοράς κ



ο ένα τέταρτο σε μέγεθος. Τον Χίτον τον παρακολουθούσα

μήνες, είχαν βάλει κοριό στο τηλέφωνό του, μελετούσα

ξονυχιστικά τη χρήση του κινητού του, έλεγχαν κ

αναέλεγχαν τον υπολογιστή του – κι όλ’ αυτά εν αγνοία το

Τον ακολουθούσαν από κοντά και τον φωτογράφιζαν σέτοιο βαθμό, ώστε ο Φοξ ήξερε περισσότερα πράγματα γ

αυτόν απ’ ό,τι η ίδια η γυναίκα του· έμαθε μέχρι και για τ

φιλενάδα του τη στριπτιζού και για τον γιο από προηγούμεν

σχέση.

Πολλοί μπάτσοι έκαναν στους Καταγγελίες την ίδ

ρώτηση: Πώς μπορείς; Πώς μπορείς να καρφώνεις του

ικούς σου ανθρώπους; Μιλάμε για αστυνομικούς με του

ποίους έχεις συνεργαστεί ή μπορεί να συνεργαστείς στ

μέλλον. Μιλάμε για τους «καλούς» της ιστορίας, όπωάκουγαν συχνά να τους λένε. Αλλά αυτό ακριβώς ήταν τ

πρόβλημα – τι σήμαινε «καλός»; O Φοξ είχε κάτσει και τ

ίχε σκεφτεί, κοιτώντας ίσια στον καθρέφτη πίσω απ’ τη

μπάρα ενώ σιγόπινε άλλο ένα αναψυκτικό.

Εμείς κι αυτοί, Αλεπού… Χρειάζεται να κόψεις δρόμ

καμιά φορά, διαφορετικά δεν γίνεται ποτέ τίποτα… Εσ

ηλαδή δεν το ’χεις κάνει ποτέ; Μας το παίζεις αθώ

περιστέρα; Άσπρος σαν το χιόνι;

Άσπρος σαν το χιόνι όχι. Καμιά φορά ένιωθε σαν νιφάδ



στον άνεμο – που βρέθηκε άθελά του στην ΜΠΕ. Πο

μπλεξε άθελά του σε σχέσεις… και σύντομα ξέμπλεξε. Εί

ραβήξει τις κουρτίνες του υπνοδωματίου το πρωί κι είχ

αζέψει το χιόνι. Του πέρασε απ’ το μυαλό να τηλεφωνήσ

και να πει ότι είχε εγκλωβιστεί. Όμως εκείνη τη στιγμή ταυτοκίνητο ενός γείτονα πέρασε σαν χελώνα και το ψέμ

λιωσε. Πήγε στη δουλειά επειδή τέτοιος τύπος ήτα

Πήγαινε στη δουλειά και ερευνούσε άλλους μπάτσους.

Χίτον ήταν σε διαθεσιμότητα τώρα, αν και μετ’ αποδοχών.

«Αυτό ήταν λοιπόν;»

O άλλος συνάδελφος του Φοξ στεκόταν μπροστά στ

ραφείο, με τα χέρια, ως συνήθως, στις τσέπες το

παντελονιού του, και ανεβοκατέβαινε στις φτέρνες του. Τζ

έισμιθ, έξι μήνες στη μονάδα, ενθουσιώδης ακόμη. Ήταίκοσι οχτώ, δηλαδή νέος για την Υπηρεσία Καταγγελιών.

άποψη του Τόνι Κέι ήταν ότι ο Nέισμιθ έβλεπε τη δουλει

σαν τη σύντομη οδό για διευθυντική θέση. O νεαρός τίναξ

ο κεφάλι, προσπαθώντας να κάνει κάτι με την ατίθασ

φράντζα του, για την οποία δεχόταν μονίμως πειράγματα.«Ως εδώ όλα καλά» είπε ο Μάλκολμ Φοξ. Είχε βγάλει έν

μαντίλι απ’ την τσέπη του και φυσούσε τη μύτη του.

«Άρα κερνάς απόψε;»

O Τόνι Κέι είχε στήσει αυτί απ’ το δικό του γραφείο. Έγειρ

στην καρέκλα του για να τραβήξει το βλέμμα του Φοξ.



«Μην πάρεις τίποτα δυνατότερο από μιλκ σέικ για τ

ανήλικο. Σε λίγο θα γυρεύει να καταργήσει και τα κοντ

παντελονάκια».

O Nέισμιθ γύρισε κι έβγαλε το χέρι απ’ την τσέπη του ίσ

σα για να του κάνει κωλοδάχτυλο. O Κέι σούφρωσε τα χείλκαι ξαναγύρισε στο διάβασμά του.

«Δεν είσαστε σε παιδική χαρά, ρε» γρύλισε μια καινούργ

φωνή απ’ το άνοιγμα της πόρτας. O αστυνόμος β’ Μπομ

ΜακΓιούαν στεκόταν εκεί. Μπήκε και έτριψε τους κόμπου

ου χεριού του στο μέτωπο του Nέισμιθ. «Θες κούρεμα, νεα

Τζόζεφ, τι σου ’χω πει;»

«Μάλιστα» μουρμούρισε ο Nέισμιθ, επιστρέφοντας στ

ραφείο του.

O ΜακΓιούαν περιεργαζόταν το ρολόι του.«Δύο ώρες έμεινα κλεισμένος σ’ εκείνο το κωλομίτινγκ».

«Είμαι βέβαιος ότι έγιναν πολλά πράγματα, Μπομπ».

O ΜακΓιούαν κοίταξε τον Φοξ.

«O αρχηγός πιστεύει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλε

ου Αμπερντίν».«Καμιά λεπτομέρεια;»

«Όχι ακόμη. Δεν μπορώ να πω ότι ανυπομονώ να το δ

στα εισερχόμενά μου».

«Έχεις φίλους στο Γκράμπιαν;»



«Δεν έχω φίλους πουθενά, Αλεπού, κι έτσι το προτιμάω

O αστυνόμος β’ κοντοστάθηκε, καθώς φάνηκε να θυμάτα

κάτι. «Χίτον;» ρώτησε. Είδε τον Φοξ να κατανεύει. «Ωραί

ωραία».

Απ’ τον τρόπο που το είπε, ο Φοξ κατάλαβε ότι ταφεντικό του είχε τύψεις. Παλιότερα υπήρξε συνεργάτης το

Γκλεν Χίτον. O ΜακΓιούαν θεωρούσε ότι ο άνθρωπος είχ

κάνει καλή δουλειά και είχε κερδίσει με το σπαθί του τη

ποια προαγωγή. Καλός αξιωματικός κατά κύριο λόγο…

«Ωραία» επανέλαβε ο ΜακΓιούαν, ακόμα π

αφηρημένος. Σηκώθηκε, κάνοντας κύκλους με τους ώμου

ου. «Λοιπόν, τι άλλο παίζει σήμερα;»

«Διάφορα». O Φοξ ξαναφύσηξε τη μύτη του.

«Ακόμη να ξεφορτωθείς αυτό το κρυολόγημα;»«Φαίνεται πως με γουστάρει – δεν ξεκολλάει αποπάν

μας».

O ΜακΓιούαν ξανακοίταξε το ρολόι του.

«Πήγε κιόλας ώρα για το μεσημεριανό. Και δεν τη

κοπανάμε μια ώρα αρχύτερα;»«Αστυνόμε;»

«Παρασκευή απόγευμα, Αλεπού. Μπορεί να έχουμ

καινούργια υπόθεση τη Δευτέρα, επομένως φρόντισε ν

φορτίσεις τις μπαταρίες». O ΜακΓιούαν είδε ότι ο Φοξ τ

σκεφτόταν. «Δεν εννοώ το Αμπερντίν» δήλωσε.



«Τότε τι;»

«Μπορεί να προκύψει τίποτα το Σαββατοκύριακο».

ΜακΓιούαν σήκωσε τους ώμους. «Θα τα πούμε τη Δευτέρα

κανε να προχωρήσει, αλλά κοντοστάθηκε. «Τι είπε

Χίτον;»«Αρκέστηκε να μου ρίξει το γνωστό βλέμμα».

«Έχω δει ανθρώπους να το βάζουν στα πόδια όταν τ

κάνει αυτό».

«Όχι εγώ, Μπομπ».

«Όχι, όχι εσύ». Στο πρόσωπο του ΜακΓιούα

σχηματίστηκε ένα χαμόγελο καθώς κατευθυνόταν στην άλλ

άκρη του δωματίου και στο δικό του γραφείο.

O Τόνι Κέι είχε γείρει πάλι στην καρέκλα του. Το αυτί το

πιανε τα πάντα.«Αν είναι να την κάνεις, άσε μου κάνα δεκάρικο».

«Για ποιο λόγο;»

«Για τα ποτά που μας χρωστάς – δυο μπίρες για μένα

να μιλκ σέικ για το στραβάδι».

O Τζόι Nέισμιθ τσέκαρε να βεβαιωθεί ότι δεν τον έβλεπε ταφεντικό και ξανάκανε κωλοδάχτυλο στον Κέι.

O Μάλκολμ Φοξ δεν πήγε σπίτι, όχι απευθείας τουλάχιστο

O πατέρας του ήταν σ’ ένα γηροκομείο στα ανατολικά τη



πόλης, όχι μακριά απ’ το Πορτομπέλο. Κάποτε τ

Πορτομπέλο ήταν καλός προορισμός. Εκεί πήγαιναν όλοι τ

καλοκαίρια. Έπαιζες στην παραλία ή έκανες μια βόλτα στη

προκυμαία. Παγωτό χωνάκι και κουλοχέρηδες, και ψάρι μ

πατάτες στη λαδόκολα. Κάστρα από άμμο κοντά στο νερκεί που η άμμος ήταν κολλώδης και εύπλαστη. Κάποι

πετούσαν χαρταετό ή ξυλαράκια κι έστελναν το σκυλί τους ν

α φέρει πίσω. Το νερό ήταν τόσο κρύο, που σου κοβόταν

ανάσα τα πρώτα δευτερόλεπτα, αλλά ύστερα από λίγο δε

εκολλούσες. Oι γονείς κάθονταν στις ριγέ ξαπλώστρες, ίσω

με μια ομπρέλα σφηνωμένη στην άμμο. Η μαμά είχ

τοιμάσει πικ νικ – η χαλικώδης γεύση του κρέατος πάνω σ

λεπτή φέτα άσπρο ψωμί, χλιαρά μπουκάλια Barr’s Col

Χαμόγελα και γυαλιά ηλίου, κι ο μπαμπάς με τα σηκωμένεβέρ.

O Μάλκολμ είχε δύο χρόνια να πάει τον πατέρα του στη

προκυμαία. Μερικές βδομάδες το σκεφτόταν χωρίς να τ

προχωράει παραπέρα. O γέρος δεν στεκόταν και πολύ καλ

στα πόδια του – αυτή ήταν η δικαιολογία του. Δεν ήθελε νσκεφτεί ότι δεν το έκανε επειδή μπορεί να τους κοίταζε

κόσμος: έναν ηλικιωμένο άντρα, με το λιωμένο παγωτ

ωνάκι που κρατούσε να τρέχει στην ανάστροφη τη

παλάμης του, να τον οδηγεί σ’ ένα παγκάκι ο γιος του. Θ

κάθονταν, κι ο Μάλκολμ Φοξ θα σκούπιζε το παγωτό απ’ τ



μοκασίνια του πατέρα του με το μαντίλι του, και στη συνέχε

α χρησιμοποιούσε το ίδιο μαντίλι για να σκουπίσει το γέρικ

πιγούνι του.

Όχι, δεν ήταν μόνο αυτό. Σήμερα έκανε πάρα πολύ κρύο.

O Φοξ πλήρωνε περισσότερα για το γηροκομείο απ’ ό,ια το στεγαστικό του. Είχε ζητήσει απ’ την αδερφή του ν

μοιραστεί το φορτίο, και του είχε απαντήσει ότι θα το έκαν

ταν μπορούσε. Το γηροκομείο ήταν ιδιωτικό. O Φοξ είχ

πάει να δει και δύο δημόσια, αλλά ήταν βρομερά και άθλι

Το Λόντερ Λοτζ ήταν καλύτερο. Κάποια απ’ τα λεφτά πο

ίχε επενδύσει ο Φοξ είχαν γίνει ταπετσαρίες Anaglypta κ

αποσμητικά χώρου με άρωμα πεύκο. Επίσης του ερχόταν στ

μύτη μυρωδιά από ταλκ, ενώ η έλλειψη δυσάρεστων οσμώ

απ’ την κουζίνα μαρτυρούσε την ύπαρξη ποιοτικοσυστήματος εξαερισμού. Βρήκε να παρκάρει στο πλάι το

κτιρίου και χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Ήταν μι

ικτοριανή μονοκατοικία που θα κόστιζε επταψήφιο ποσ

πριν απ’ την πρόσφατη ύφεση. Υπήρχε χώρος αναμονής στ

άση της σκάλας, αλλά μία υπάλληλος του είπε όμπορούσε να πάει στο δωμάτιο του πατέρα του.

«Ξέρετε τον δρόμο, κύριε Φοξ» του είπε παιχνιδιάρικα,

κείνος κατένευσε και πήρε τον μακρύτερο διάδρομο απ’ του

ύο. Υπήρχε μια προέκταση, που προστέθηκε στο αρχικ



ικοδόμημα περίπου δέκα χρόνια νωρίτερα. Oι τοίχοι είχα

μερικές ρωγμές και κάποια απ’ τα διπλά τζάμια είχαν νοτίσε

αλλά τα δωμάτια ήταν φωτεινά και ευάερα – ακριβώς

λέξεις με τις οποίες του το είχαν διαφημίσει την πρώτη φορ

που πήγε να επιθεωρήσει τον χώρο. Φωτεινά και ευάερα κωρίς σκάλες, συν ατομικό μπάνιο για τους λίγους τυχερού

Το όνομα του πατέρα του ήταν δαχτυλογραφημένο σε μι

καρτέλα που ήταν κολλημένη στην πόρτα. «Κος Μ. Φοξ

Μ. όπως λέμε Μίτσελ, δηλαδή το πατρώνυμο της γιαγιά

ου Μάλκολμ. Μιτς... όλοι έτσι φώναζαν τον μπαμπά το

Μάλκολμ. Ωραίο, δυνατό όνομα.

O Φοξ πήρε βαθιά ανάσα, χτύπησε την πόρτα και μπήκε.

πατέρας του καθόταν δίπλα στο παράθυρο, με τα χέρι

ακουμπισμένα στα πόδια του. Έδειχνε κάπως πιαποστεωμένος, κάπως λιγότερο ζωηρός. Τον ξύριζαν ακόμη

και τα μαλλιά του έδειχναν φρεσκολουσμένα. Ήταν αραιά κ

ασημένια, ενώ οι φαβορίτες του ήταν μακριές όπως πάντα.

«Γεια χαρά, μπαμπά» είπε ο Φοξ καθώς στηριζόταν στ

κρεβάτι. «Πώς πάει;»«Δεν έχω παράπονο».

O Φοξ χαμογέλασε μ’ αυτή την απάντηση, όπως ήτα

αναμενόμενο. Σμπαράλιασες τη μέση σου στο εργοστάσ

ον καιρό που δούλευες, χρόνια τώρα παίρνεις αναπηρικ

σύνταξη. Ύστερα ήρθε ο καρκίνος, και αντιμετωπίστηκε μ



πιτυχία, αν και επώδυνα. Η γυναίκα σου πέθανε λίγο αφότο

η σκαπούλαρες. Και, τέλος, μπήκαν στη μέση και τ

ηρατειά.

Και δεν έχεις παράπονο – επειδή είσαι η κεφαλή τη

ικογένειας, ο άντρας του σπιτιού.O γάμος του γιου σου διαλύθηκε λιγότερο από έναν χρόν

αργότερα· είχε ήδη πρόβλημα με το αλκοόλ, αλλά τό

ειροτέρεψε για ένα διάστημα. Η κόρη σου εγκατέλειψε τη

ικογενειακή εστία και επικοινωνούσε αραιά και πού, μέχ

που επέστρεψε στα πάτρια εδάφη κουβαλώντας μαζί της ένα

αντιπαθητικό σύντροφο.

Αλλά δεν έχεις παράπονο.

Τουλάχιστον το δωμάτιό σου δεν βρομάει κάτουρο, κι

ιος σου έρχεται να σε δει όποτε μπορεί. Τα έχει καταφέρκαλά, τηρουμένων των αναλογιών. Δεν τον ρώτησες ποτέ α

ου αρέσει η δουλειά που κάνει. Δεν τον ευχαρίστησες πο

ια τα λεφτά που ξοδεύει για χάρη σου.

«Ξέχασα να σου φέρω σοκολατάκια».

«Φέρνουν τα κορίτσια, αν τους ζητήσω».«Λουκούμια; Δεν τα βρίσκεις εύκολα πια».

O Μιτς Φοξ κούνησε το κεφάλι του αργά, αλλά δεν είπ

ίποτα.

«Πέρασε καθόλου η Τζουντ;»



«Δεν νομίζω». Έσμιξε τα φρύδια. «Από πότε έχω να τ

ω, αλήθεια;»

«Απ’ τα Χριστούγεννα; Μην σκας, θα ρωτήσω τ

προσωπικό».

«Nομίζω ότι πέρασε κάποια στιγμή… Πότε ήταν; Τηπροηγούμενη βδομάδα ή την προπροηγούμενη;»

O Φοξ συνειδητοποίησε ότι είχε βγάλει το κινητό το

κανε δήθεν ότι τσέκαρε τα μηνύματά του, ενώ στη

πραγματικότητα κοιτούσε την ώρα. Δεν είχαν περάσει ού

ρία λεπτά από τότε που κλείδωσε το αυτοκίνητο.

«Τελικά έκλεισα την υπόθεση που σου έλεγα». Ξανάκλεισ

ο κινητό του. «Είχα συνάντηση στην εισαγγελία το πρωί

φαίνεται πως θα παραπεμφθεί σε δίκη. Είναι πολλά αυτά πο

μπορεί να πάνε στραβά όμως…»«Κυριακή είναι σήμερα;»

«Παρασκευή, μπαμπά».

«Όλο καμπάνες ακούω».

«Είναι εδώ κοντά μια εκκλησία, ίσως γίνεται γάμος».

Φοξ δεν το εννοούσε στην πραγματικότητα: Είχε περάσει απμπροστά κι η εκκλησία τού είχε φανεί αδειανή. Γιατί το κάν

αυτό; αναρωτήθηκε. Γιατί του λέω ψέματα;

Απάντηση: Η εύκολη λύση.

«Τι κάνει η κυρία Σάντερσον;» ρώτησε, βάζοντας πάλι τ

έρι του στην τσέπη για να βγάλει το μαντίλι του.



«Την έπιασε βήχας. Δεν θέλει να με κολλήσει». O Μιτ

Φοξ σταμάτησε. «Είσαι σίγουρος ότι κάνεις καλά που είσ

δώ με τόσα μικρόβια που κουβαλάς;» Ξαφνικά φάνηκε ν

σκέφτεται κάτι. «Είναι Παρασκευή κι έχει ακόμη φως έξω…

Δεν έπρεπε να είσαι στη δουλειά;»«Μου έδωσαν άδεια λόγω καλής συμπεριφοράς». O Φο

σηκώθηκε και περιφέρθηκε στο δωμάτιο. «Μήπως χρειάζεσ

κάτι;» Είδε μια στοίβα μυθιστορήματα ηλικιωμένω

συγγραφέων στο κομοδίνο: Γουίλμπουρ Σμιθ, Κλάι

Κάσλερ, Τζέφρι Άρτσερ – βιβλία που υποτίθεται ότι αρέσου

στους άντρες. Πρέπει να τα διάλεξαν οι υπάλληλοι,

πατέρας του δεν αγαπούσε ιδιαίτερα το διάβασμα.

ηλεόραση κρεμόταν σε μια γωνία του δωματίου, ψηλά προ

ο ταβάνι – δύσκολο να παρακολουθήσεις αν δεν ήσουαπλωμένος. Μια φορά που είχε πάει να τον δει, έπαι

πποδρομίες, παρότι ο πατέρας του δεν είχε δείξει πο

νδιαφέρον – πάλι επιλογή του προσωπικού. Η πόρτα το

μπάνιου ήταν μισάνοιχτη. O Φοξ την άνοιξε και κοίταξ

μέσα. Δεν υπήρχε μπανιέρα, αλλά ντουζιέρα με πτυσσόμενκαρεκλάκι. Του ήρθε η μυρωδιά του σαμπουάν Vosene – μ

αυτό έλουζε η μαμά του τον ίδιο και την Τζουντ όταν ήτα

παιδιά.

«Ωραία δεν είναι εδώ;» ρώτησε μεγαλόφωνα, αλλά ό



αρκετά ώστε να τον ακούσει ο πατέρας του. Το ίδιο πράγμ

αναρωτιόταν από τότε που είχε πάρει τον πατέρα του απ’ τ

πάλληλο σπίτι στο Μορνινγκσάιντ. Στην αρχή ήτα

ητορική ερώτηση· τώρα δεν ήταν και τόσο σίγουρος. Τ

πατρικό του χρειάστηκε να αδειάσει. Κάποια έπιπλρίσκονταν στο γκαράζ του Φοξ. Η σοφίτα του ήταν γεμάτ

κουτιά με φωτογραφίες και άλλα ενθύμια, τα περισσότερα απ

α οποία δεν του έλεγαν τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Μια εποχ

φερνε μερικά μαζί του όταν πήγαινε να τον δει, αλλά

πατέρας του αναστατωνόταν αν δεν θυμόταν λεπτομέρειε

Oνόματα που πίστευε ότι έπρεπε να τα θυμάται είχαν σβηστ

απ’ τη μνήμη του. Αντικείμενα είχαν χάσει τη σημασία του

Τα μάτια του γέρου βούρκωναν.

«Θέλεις να κάνουμε κάτι;» ρώτησε ο Φοξ καθώανακαθόταν στην άκρη του κρεβατιού.

«Μπα».

«Nα δούμε τηλεόραση; Nα πιούμε ένα τσάι ίσως;»

«Είμαι εντάξει». O Μιτς κάρφωσε ξαφνικά το βλέμμα το

στον γιο του. «Κι εσύ είσαι εντάξει, έτσι;»«Καλύτερα από ποτέ».

«Η δουλειά πάει καλά;»

«Όσοι με ξέρουν με αντιμετωπίζουν με τον δέοντ

σεβασμό».

«Φιλενάδα έχεις;»



«Όχι αυτή την εποχή».

«Πόσος καιρός πάει από τότε που χώρισες με την…;» Τ

φρύδια του έσμιξαν ξανά. «Εδώ το έχω το όνομά της…»

«Ελέιν… και είναι πολύ παλιά ιστορία, μπαμπά».

O Μιτς Φοξ συγκατένευσε και βυθίστηκε στις σκέψεις τοπρος στιγμήν.

«Πρέπει να προσέχεις, ξέρεις».

«Το ξέρω».

«Μηχανήματα… Δεν είναι να τους έχεις εμπιστοσύνη».

«Δεν δουλεύω με μηχανήματα, μπαμπά».

«Παρ’ όλα αυτά…»

O Μάλκολμ Φοξ έκανε ότι δήθεν τσέκαρε πάλι το κινητ

ου.

«Ξέρω να προσέχω τον εαυτό μου» διαβεβαίωσε τοπατέρα του. «Μην ανησυχείς για μένα».

«Πες στην Τζουντ να έρθει να με δει» είπε ο Μιτς Φο

Πρέπει να προσέχει περισσότερο στις σκάλες…»

O Μάλκολμ Φοξ σήκωσε τα μάτια απ’ το κινητό του.

«Θα της το πω».

Τι ήταν αυτό που μου είπε ο μπαμπάς για τις σκάλες;»

O Φοξ είχε βγει έξω και στεκόταν δίπλα στο αυτοκίνητ

ου. Ήταν ένα ασημί Volvo S60 με πέντε χιλιάδες χιλιόμετρ



στο κοντέρ. Η αδερφή του είχε σηκώσει το τηλέφωνο ύστερ

από πεντέξι χτυπήματα, πάνω που ο Φοξ ετοιμαζόταν να τ

κλείσει.

«Πήγες να δεις τον Μιτς;» συμπέρανε εκείνη.

«Σε ζητάει».«Πήγα την περασμένη βδομάδα».

«Αφού έπεσες απ’ τις σκάλες;»

«Καλά είμαι. Κάτι καρούμπαλα και μελανιές μόνο».

«Μήπως τυχαίνει να είναι στο πρόσωπο, Τζουντ;»

«Μιλάς σαν μπάτσος, ρε Μάλκολμ. Κατέβαζα κά

πράγματα και έπεσα».

O Φοξ δεν μίλησε για μια στιγμή, παρακολουθούσε τη

κίνηση των αυτοκινήτων.

«Κατά τ’ άλλα πώς πάει;»«Λυπήθηκα που δεν καταφέραμε να βρεθούμε τ

Χριστούγεννα. Σε ευχαρίστησα για τα λουλούδια;»

«Μου έστειλες μήνυμα την παραμονή της Πρωτοχρονιά

που μου ευχήθηκες “Ευτυχυμένο το Nέο Ήτος”».

«Δεν τα καταφέρνω μ’ αυτό το τηλέφωνο – τα πλήκτρίναι μια σταλιά».

«Μπορεί να έπεσε και αλκοόλ».

«Κι αυτό. Εσύ ακόμη του αντιαλκοολικού;»

«Πέντε χρόνια στεγνός».

«Μην το λες τόσο αυτάρεσκα. Πώς ήταν ο Μιτς;»



O Φοξ αποφάσισε ότι είχε πάρει τον καθαρό αέρα πο

ρειαζόταν. Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και μπήκε.

«Δεν είμαι σίγουρος ότι τρώει αρκετά».

«Δεν έχουμε όλοι τη δική σου όρεξη».

«Λες να φέρω κάνα γιατρό να τον δει;»«Θα σου έλεγε κάνα ευχαριστώ για τον κόπο σου;»

O Φοξ είχε πάρει ένα κουτάκι μέντες απ’ το κάθισμα το

συνοδηγού· έβαλε μία στο στόμα.

«Nα βρεθούμε κανένα βράδυ».

«Nαι, αμέ».

«Oι δυο μας εννοώ».

Άκουσε τη σιωπή απ’ την πλευρά της αδερφής του

περιμένοντας ότι θα ανέφερε τον σύντροφό της. Αν το έκαν

σως τότε να έπιαναν μια συζήτηση της προκοπής, αυτή ποαπέφευγαν τόση ώρα:

Κι ο Βινς;

Όχι, μόνο εσύ κι εγώ.

Γιατί;

Επειδή ξέρω ότι σε χτυπάει, Τζουντ, κι αυτό με κάνει ν

θέλω να τον χτυπήσω κι εγώ.

Κάνεις λάθος, Μάλκολμ.

Κάνω λάθος, ε; Θέλεις να μου δείξεις τις μελανιές και τ

σκάλα όπου υποτίθεται ότι έπεσες;



Αλλά το μόνο που του είπε ήταν:

«Εντάξει λοιπόν, αυτό θα κάνουμε, ναι».

Σύντομα είπαν αντίο, κι ο Φοξ έκλεισε το τηλέφωνο και τ

πέταξε στο διπλανό κάθισμα. Άλλη μια χαμένη ευκαιρί

βαλε μπροστά και πήρε τον δρόμο για το σπίτι. Όπου σπίτι μια μικρή μονοκατοικία στο Όξγκανγκς. Ότα

ο είχαν αγοράσει με την Ελέιν, οι πωλητές είχαν πει ό

ρισκόταν στο Φερμάιλχεντ κι ο δικηγόρος στο Κόλιντον

καθώς και οι δύο αυτές γειτονιές θεωρούνταν καλύτερες απ

ο Όξγκανγκς–, αλλά ο Φοξ δεν είχε καμιά αντίρρηση για τ

ξγκανγκς. Είχε μαγαζιά και παμπ και μια βιβλιοθήκη.

περιφερειακός ήταν λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα. Τα λεωφορεί

περνούσαν σε τακτά χρονικά διαστήματα, και δύο μεγάλ

σουπερμάρκετ βρίσκονταν σε μικρή απόσταση με ταυτοκίνητο. O Φοξ δεν αδικούσε τον πατέρα του που είχ

εχάσει το όνομα της Ελέιν. Η σχέση είχε διαρκέσει έξι μήνε

και ο γάμος άλλους δέκα, κι όλα αυτά πριν από έξι χρόνι

Γνωρίζονταν απ’ το σχολείο, αλλά είχαν χαθε

Ξαναβρέθηκαν στην κηδεία ενός παλιού φίλου. Κανόνισαα πάνε για ένα ποτό μετά το γεύμα, και έπεσαν στο κρεβά

μεθυσμένοι και ξαναμμένοι. «Καύλα για ζωή» όπως είχε π

κείνη. Η Ελέιν είχε μόλις χωρίσει από μια μακροχρόν

σχέση – η λέξη «ριμπάουντ» είχε περάσει απ’ το μυαλό το

Φοξ μόνο μετά τον γάμο. Είχε καλέσει τον παλιό τη



αγαπημένο στην τελετή, κι εκείνος είχε πάει, καλοντυμένο

και χαμογελαστός.

Έναν μήνα μετά το ταξίδι του μέλιτος (στην Κέρκυρ

που κάηκαν κι οι δυο απ’ τον ήλιο) κατάλαβαν το λάθο

ους. Εκείνη έκανε την κίνηση. Την είχε ρωτήσει αν ήθελε νκρατήσει τη μονοκατοικία, αλλά του είπε ότι ήταν δική του,

τσι κι εκείνος έμεινε, προσαρμόζοντας τη διακόσμησ

περισσότερο στα δικά του μέτρα και ολοκληρώνοντας τ

μετατροπή της σοφίτας. «Το μπεζ του εργένη» ήταν

περιγραφή ενός φίλου, που την ακολούθησε

προειδοποίηση: «Πρόσεχε μην πάρει τον ίδιο δρόμο κι η ζω

σου». Καθώς έστριβε στο ιδιωτικό δρομάκι, αναρωτήθηκε

ο κακό είχε το μπεζ. Ένα χρώμα ήταν κι αυτό σαν όλα τ

άλλα. Εξάλλου είχε βάψει την εξώπορτα κίτρινη. Είχε βάλυο καθρέφτες, έναν στο κάτω χολ και έναν επάνω στ

πλατύσκαλο. Oι κορνιζαρισμένοι πίνακες φώτισαν τ

καθιστικό και την τραπεζαρία. Η φρυγανιέρα στην κουζίν

ταν αστραφτερή και ασημένια. Η παπλωματοθήκη του ήτα

καταπράσινη και οι καναπέδες κεραμιδί.«Τι μπεζ κι αηδίες» μουρμούρισε μονολογώντας.

Μόλις βρέθηκε μέσα, θυμήθηκε ότι ο χαρτοφύλακάς το

ταν κλειδωμένος στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου το

Με το που πήγαινες στις Καταγγελίες, έπεφτε



προειδοποίηση: Μην αφήνεις τίποτα σε κοινή θέα

Ξαναβγήκε να τον φέρει μέσα, τον ακούμπησε στον πάγκ

ης κουζίνας και γέμισε τον βραστήρα. Σχέδια για τ

πόλοιπο απόγευμα: τσάι και φρυγανισμένο ψωμί, και τ

πόδια ψηλά. Υπήρχαν λαζάνια στο ψυγείο για αργότερα. Είχαγοράσει έξι DVD κοψοχρονιά από ένα μαγαζί που έκλειν

Θα έβλεπε κάνα δυο το βράδυ, αν δεν είχε τίποτα

ηλεόραση. Κάποτε το Zavvi ήταν Virgin. Τα καταστήματ

ίχαν πάει κατά διαόλου. Το ίδιο και το Woolworth’s στ

Λόδιαν Ρόουντ. O Φοξ πήγαινε εκεί τακτικά όταν ήτα

μικρός, σχεδόν με θρησκευτική αφοσίωση. Πιτσιρίκο

αγόραζε παιχνίδια και γλυκά, και αργότερα, έφηβο

σινγκλάκια και άλμπουμ. Ενήλικας πια, είχε περάσει απ

μπροστά με το αυτοκίνητο εκατοντάδες φορές, αλλά ποεν είχε λόγο να σταματήσει και να μπει.

Στον χαρτοφύλακα είχε μια εφημερίδα: Επιπλέο

υσοίωνες προβλέψεις για την οικονομία. Ίσως αυτό ν

ξηγούσε γιατί ένας στους δέκα έπαιρνε αντικαταθλιπτικά.

Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότηταπαρουσίαζε έξαρση, ενώ ένα στα πέντε παιδιά του δημοτικο

ταν υπέρβαρο και διέτρεχε κίνδυνο να εμφανίσει διαβήτ

Το Σκοτσέζικο Kοινοβούλιο είχε περάσει τον κρατικ

προϋπολογισμό με τη δεύτερη προσπάθεια, αλλά

σχολιαστές υποστήριζαν ότι υπήρχε πολύ μεγάλη εξάρτησ



από το δημόσιο σε πολλές θέσεις εργασίας. Κατά τ

φαινόμενα, μόνο χώρες σαν την Κούβα ήταν σε χειρότερ

κατάσταση. Συμπτωματικά, ένα απ’ τα DVD που είχ

αγοράσει ήταν το Buena Vista Social Club . Ίσως να τ

βαζε απόψε: λίγη Κούβα στο Όξγκανγκς – λίγη ανάλαφρψυχαγωγία.

Ένα άλλο θέμα στην εφημερίδα αφορούσε μια Λιθουαν

Είχε βρεθεί νεκρή στο Μπρέκιν, το σώμα της πετάχτηκ

εμαχισμένο στη θάλασσα, ώσπου ξεβράστηκε κομμά

κομμάτι στην παραλία Άρμπροουθ. Κάτι παιδιά ανακάλυψα

ο κεφάλι, και τώρα δύο μετανάστες εργάτες δικάζονταν γ

η δολοφονία της. Ήταν το είδος της υπόθεσης που θ

ούσταραν πολλοί μπάτσοι. O Φοξ δεν είχε ασχοληθεί μ

περισσότερους από πεντέξι φόνους στη θητεία του στηΑσφάλεια, αλλά θυμόταν τον κάθε τόπο εγκλήματος και τη

κάθε νεκροψία. Ήταν παρών όταν ενημερώνονταν

συγγενείς ή όταν οδηγούνταν στο νεκροτομείο για ν

αναγνωρίσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Oι Καταγγελίε

ταν ένας τελείως διαφορετικός κόσμος, κι αυτός ήταν λόγος που άλλοι μπάτσοι έλεγαν ότι ο Φοξ κι οι συνάδελφ

ου είχαν εύκολη δουλειά.

«Oπότε εμένα γιατί δεν μου φαίνεται εύκολη;» ρώτησ

μεγαλόφωνα, πάνω που η φρυγανιέρα τελείωνε τη δουλε



«Ύπαγε οπίσω μου» μονολόγησε ο Φοξ.

Πέντε λεπτά μετά έψαχνε τα κλειδιά του αυτοκινήτου του.



ΔΕΥΤEΡΑ 9 ΦΕΒΡΟΥΑΡIΟΥ 2009



Τ

2

η Δευτέρα το πρωί ο Μάλκολμ Φοξ έκανε να βρει ν

παρκάρει στο τμήμα σχεδόν όση ώρα είχε διαρκέσει

ιαδρομή απ’ το σπίτι του. O Τόνι Κέι κι ο Τζο Nέισμιθ ήτα

δη στο γραφείο. Ως «μικρός», ο Nέισμιθ είχε βάλει καφέ ν

ίνεται κι είχε φέρει κι ένα μπουκάλι γάλα για συνοδεία. Τη

Παρασκευή θα ζητούσε απ’ τους άλλους να τσοντάρου

Άλλες φορές το έκαναν και άλλες όχι, κι ο Nέισμιθ συνέχι

α παριστάνει ότι δήθεν κρατούσε λογαριασμό για τ

ρωστούμενα.«Υπόλοιπο μία λίρα» είπε τώρα, ενώ στεκόταν μπροστ

στο γραφείο του Φοξ με τα χέρια στις τσέπες.

«Το παίζουμε διπλά ή τίποτα στο τέλος της βδομάδας

απάντησε ο Φοξ κρεμώντας το παλτό του.

Ήταν μια ωραία φωτεινή μέρα έξω, η επιφάνεια τω



ρόμων δεν είχε ίχνος χιονιού. O Φοξ πέρασε μπροστά απ

κάποιους κήπους του συγκροτήματός του που είχαν λευκού

σβόλους εκεί όπου κάποτε στέκονταν χιονάνθρωποι. Έβγαλ

ο σακάκι του και αποκάλυψε τις ίδιες σκούρες μπλε τιράντε

Η γραβάτα του σήμερα ήταν μια πιο έντονη κόκκινη από τραβάτα της Παρασκευής, και το πουκάμισό του λευκό μ

κίτρινες ρίγες λεπτές σαν τρίχα. Δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερ

στον χαρτοφύλακά του, παρ’ όλα αυτά τον άνοιξε.

O Nέισμιθ είχε επιστρέψει στην κανάτα του καφέ.

«Τρεις ζάχαρες» του θύμισε ο Κέι, εισπράττοντας τη

αναμενόμενη χειρονομία για απάντηση.

«O Μπομπ;» ρώτησε ο Φοξ.

O Nέισμιθ έγνεψε αρνητικά, τινάζοντας τα ατημέλητ

μαλλιά του –το Σαββατοκύριακο δεν περιλάμβανε κούρεμακαι έδειξε προς το γραφείο του Φοξ.

«Πρέπει να υπάρχει κάποιο μήνυμα εκεί πάντως».

O Φοξ κοίταξε, αλλά δεν είδε τίποτα. Έσπρωξε πίσω τη

καρέκλα του και έριξε μια ματιά κάτω απ’ το γραφείο. Έν

φύλλο χαρτί ήταν πεσμένο στο πάτωμα κι είχε ήδη ταποτύπωμα της σόλας του. Το σήκωσε και το γύρισ

ανάποδα για να διαβάσει το μήνυμα του ΜακΓιούαν.

«Ίνγκλις – ΠΕΔΠ – 10.30».

ΠΕΔΠ σήμαινε Προστασία Παιδιών – Παιδικ

Εκμετάλλευση και Διαδικτυακή Προστασία. Oι περισσότερ



μπάτσοι το πρόφεραν «Πεδικό». Το δωμάτιο 2.24, στην άλλ

άκρη του διαδρόμου ύστερα από μια στροφή, ήταν το Πεδικ

Δωμάτιο. O Φοξ είχε μπει κάνα δυο φορές, με το στομά

σφιγμένο στη σκέψη του τι αντικρίζανε εκεί μέσα.

«Ξέρετε κανέναν Ίνγκλις;» ρώτησε δυνατά.Oύτε ο Nέισμιθ ούτε ο Κέι ήταν σε θέση να βοηθήσουν.

Φοξ κοίταξε το ρολόι του: Ήθελε ακόμα μία ώρα για να πά

έκα και μισή. O Nέισμιθ ανακάτευε με θόρυβο μια κούπα.

Κέι έγειρε στην καρέκλα του, τεντώθηκε και χασμουρήθηκε.

Φοξ δίπλωσε το χαρτί και το έχωσε στην τσέπη το

σηκώθηκε και ξανάβαλε το σακάκι του.

«Δεν θ’ αργήσω» είπε.

«Τι να κάνουμε, θα τα βγάλουμε πέρα και χωρίς εσένα

ον διαβεβαίωσε ο Κέι.O διάδρομος ήταν μερικούς βαθμούς ψυχρότερος απ’ τ

ραφείο των Καταγγελιών. O Φοξ δεν βιάστηκε, αλλά κ

πάλι του πήρε μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να φτάσει στ

.24. Ήταν η τελευταία πόρτα, κι ήταν ασυνήθιστη ως προ

ο ότι είχε δικιά της κλειδαριά ασφαλείας και θυροτηλέφωνΠάνω της δεν υπήρχαν ονόματα – το Πεδικό διατηρούσ

αμηλό προφίλ, όπως και οι Καταγγελίες άλλωστε. Μι

πινακίδα στην πόρτα προειδοποιούσε: «Oι ήχοι και οι εικόνε

σε αυτό τον χώρο ενδέχεται να σοκάρουν. Για τη δουλειά στ



αλλά όχι πολλοί.

Η πόρτα μπροστά του άνοιξε από μέσα. Μια γυναίκ

στεκόταν εκεί. Φορούσε μπλούζα σε ανοιχτό πράσινο χρώμ

και μαύρο παντελόνι. Ήταν καμιά δεκαριά πόντους πιο κοντ

κι άλλα τόσα χρόνια μικρότερή του. Φορούσε χρυσό ρολστον καρπό, αλλά κανένα δαχτυλίδι. Άπλωσε το χέρι της γι

α σφίξει το δικό του.

«Είμαι η Ίνγκλις» του συστήθηκε.

«Φοξ» απάντησε εκείνος, κι ύστερα, μ’ ένα χαμόγελ

Μάλκολμ Φοξ».

«Είσαι της ΜΠΕ».

Ήταν δήλωση κι όχι ερώτηση, παρ’ όλα αυτά ο Φο

κατένευσε. Πίσω της το γραφείο ήταν πιο στενάχωρο απ’ ό,

ο θυμόταν. Πέντε τραπέζια με χώρο ανάμεσά τους ίσα ίσια να στριμωχτεί κανείς και να περάσει. Oι τοίχοι ήτα

εμάτοι αποπάνω μέχρι κάτω με αρχειοθήκες και ελεύθερ

μεταλλικά ράφια. Στα ράφια υπήρχαν υπολογιστές και

σκληροί τους δίσκοι. Κάποιοι απ’ τους σκληρούς δίσκου

ίχαν ανοιχτεί και φαινόταν το εσωτερικό τους. Άλλοι είχαμπει σε σακούλες με ταμπέλες ως πειστήρια. O μοναδικό

λεύθερος χώρος κάποιου τοίχου είχε καταληφθεί απ

φωτογραφίες πορτρέτου. Oι άντρες δεν έμοιαζαν μεταξύ του

Κάποιοι ήταν νέοι, άλλοι ήταν γέροι· κάποιοι είχαν γένια κ



μουστάκια· κάποιοι είχαν άτονα μάτια και ύπουλο βλέμμ

άλλοι κοίταζαν ανερυθρίαστα τον φωτογραφικό φακ

Υπήρχε μόνο άλλος ένας άνθρωπος στο δωμάτιο, προφανώ

αυτός που του είχε μιλήσει στο θυροτηλέφωνο. Καθόταν στ

ραφείο του και περιεργαζόταν τον επισκέπτη. O Φοξ τοαιρέτησε μ’ ένα νεύμα, κι αυτός το ανταπέδωσε.

«Αποδώ ο Γκίλκριστ» είπε η Ίνγκλις. «Πέρασε, βολέψου»

«Είναι δυνατό να βολευτεί κανείς εδώ μέσα;» ρώτησε

Φοξ.

Η Ίνγκλις κοίταξε γύρω της.

«Κάνουμε ό,τι μπορούμε».

«Μόνο εσείς οι δύο είσαστε;»

«Αυτή την εποχή» παραδέχτηκε η Ίνγκλις. «O φόβο

φυλάει τα έρμα».«Άσε που τις περισσότερες υποθέσεις τις στέλνουμε τελικ

στο Λονδίνο» πρόσθεσε ο Γκίλκριστ.

«Εκεί έχουν καμιά κατοστή άτομα».

«Πολλοί μου φαίνονται οι εκατό» σχολίασε ο Φοξ.

«Δεν έχεις δει τον φόρτο εργασίας» είπε η Ίνγκλις.«Και πώς να σε φωνάζω; Ίνγκλις; Δεν θα μου πεις το

αθμό σου, ή έστω το μικρό σου;»

«Άνι» του είπε τελικά. Δεν καθόταν κανείς στο γραφεί

ίπλα της, κι έτσι του έκανε νόημα να καθίσει.

«Θα μας γυρίσεις τον τροχό, Ανθία;» είπε ο Γκίλκριστ.



Απ’ τον τρόπο που το είπε, ο Φοξ σχημάτισε τη

ντύπωση ότι το αστείο είχε αρχίσει να κουράζει τους πάντες

«O Μπρους Φόρσαϊθ το λέει αυτό;» μάντεψε. «

παρουσιαστής του Generation Game;»

Η Ίνγκλις κατένευσε.«Φαίνεται πως με βάφτισαν έτσι λόγω της πανέμορφη

μελαγχολικής βοηθού του τηλεπαιχνιδιού».

«Αλλά προτιμάς το Άνι;»

«Σίγουρα προτιμάω το Άνι, εκτός κι αν θέλεις ν

κρατήσουμε τους τύπους, επομένως είμαι η αρχιφύλακα

νγκλις».

«Το Άνι μού κάνει μια χαρά». O Φοξ, καθισμένος πια

ράβηξε μια κλωστή απ’ το μπατζάκι του. Προσπαθούσε ν

αποφύγει τον φάκελο στο γραφείο μπροστά του. Είχε τίτλΣχολική στολή». Ξερόβηξε. «O προϊστάμενός μου μου είπ

τι ζητήσατε να με δείτε».

Η Ίνγκλις έγνεψε καταφατικά. Είχε καθίσει μπροστά στο

πολογιστή της. Ένας άλλος φορητός υπολογιστή

σορροπούσε επικίνδυνα πάνω στον σκληρό δίσκο.«Τι ξέρεις για την ΠΕΔΠ;» τον ρώτησε.

«Ξέρω ότι ξοδεύετε τον χρόνο σας κυνηγώντα

ανώμαλους».

«Ωραία το έθεσες» είπε ο Γκίλκριστ, δακτυλογραφώντα



με μανία.

«Λένε ότι ήταν πιο εύκολο παλιά» πρόσθεσε η Ίνγκλι

Αλλά τώρα έχουμε περάσει στην ψηφιακή εποχή. Κανείς π

εν αφήνει τις φωτογραφίες του σε φωτογραφείο γ

μφάνιση. Κανείς δεν χρειάζεται να αγοράσει περιοδικά, στω να κάνει τον κόπο να τυπώσει κάτι, παρά μόνο στη

συχία του σπιτιού του. Μπορείς να ψήνεις ένα πιτσιρίκι απ

ην άλλη άκρη του κόσμου και να το συναντήσεις μόνο ότα

ίσαι σίγουρος ότι είναι έτοιμο».

«Έτοιμο, λουκούμι που λένε» είπε ο Γκίλκριστ.

O Φοξ διέτρεξε με το δάχτυλό του τον γιακά το

πουκαμίσου του. Έκανε διαβολεμένη ζέστη εκεί μέσα. Δε

μπορούσε να βγάλει το σακάκι – η συνάντηση ήτα

παγγελματική, πρώτες εντυπώσεις και όλ’ αυτΠαρατήρησε ωστόσο ότι το σακάκι της Άνι Ίνγκλις ήτα

περασμένο στην πλάτη της καρέκλας της. Ήταν ανοιχτό ρο

κι έδειχνε της μόδας. Τα μαλλιά της ήταν κοντοκομμένα

σχεδόν αγορίστικα. Είχαν γυαλιστερό καστανό χρώμα, κι

Φοξ αναρωτήθηκε αν τα έβαφε. Ήταν ελάχιστμακιγιαρισμένη, πολύ διακριτικά. Και δεν είχε βαμμένα νύχι

Επίσης πρόσεξε ότι, αντίθετα απ’ ό,τι στα άλλα γραφεία στο

ροφο, τα παράθυρα εδώ ήταν αδιαφανή.

«Κάνει ζέστη εδώ μέσα» του είπε. «Φταίνε όλοι οι σκληρ

ίσκοι που παίζουν. Βγάλε το σακάκι σου αν θες».



O Φοξ μειδίασε. Τόση ώρα που προσπαθούσε να τ

ιαβάσει, το ίδιο προσπαθούσε κι εκείνη. Ξεφορτώθηκε τ

σακάκι, ρίχνοντάς το στα γόνατά του. Όταν η Ίνγκλις κι

Γκίλκριστ κοιτάχτηκαν, ήξερε ότι είχε να κάνει με τις τιράντε

ου.«Το άλλο πρόβλημα με τους εκλεκτούς πελάτες μας

συνέχισε η Ίνγκλις «είναι ότι γίνονται όλο και πιο έξυπνο

Ξέρουν από hardware κι από software καλύτερα από μα

Συνεχώς τρέχουμε από πίσω τους προσπαθώντας ν

καλύψουμε την απόσταση. Παράδειγμα».

Είχε κουνήσει το ποντίκι στο γραφείο της με τον καρπ

ης. Η οθόνη του υπολογιστή, που ως τότε ήταν μαύρη, τώρ

δειχνε μια παραμορφωμένη εικόνα.

«Το ονομάζουμε “δίνη”» του εξήγησε. «Oι παραβάτεστέλνουν ο ένας στον άλλο φωτογραφίες, αλλά μόνο αφο

πρώτα τις κλειδώσουν με κωδικό. Σε αυτή την περίπτωσ

πρέπει να επινοήσουμε λογισμικό που θα μας επιτρέψει να τ

εκλειδώσουμε».

Μ’ ένα κλικ του ποντικιού η φωτογραφία άρχισε νμετατρέπεται σε μια εικόνα ενός άντρα με το χέρι περασμέν

ύρω απ’ τον ώμο ενός μικρού Ασιάτη.

«Βλέπεις;» ρώτησε η Ίνγκλις.

«Nαι» είπε ο Φοξ.



«Και υπάρχουν κι άλλα πολλά κόλπα. Έχουν καταφέρει ν

κρύβουν εικόνες πίσω από άλλες εικόνες. Αν δεν είσ

ποψιασμένος, μπορεί να μην κάνεις τον κόπο να το ψάξει

χουμε δει σκληρούς δίσκους κρυμμένους μέσα σε άλλου

σκληρούς δίσκους…»«Τα ’χουμε δει όλα!» τόνισε ο Γκίλκριστ.

Η Ίνγκλις γύρισε και κοίταξε τον συνάδελφό της.

«Κι όμως δεν τα ’χουμε δει όλα» του υπενθύμισε. «Κάθ

δομάδα προκύπτει και κάτι καινούργιο, κάτι ακόμα πι

μετικό. Κι όλα είναι προσβάσιμα είκοσι τέσσερις ώρες τ

ικοσιτετράωρο, εφτά μέρες τη βδομάδα. Κάθεσαι στο

πολογιστή του σπιτιού σου και σερφάρεις, ή μπορεί ν

ψωνίζεις ή να διαβάζεις τα κουτσομπολιά, και σε χωρίζου

έσσερα κλικ απ’ την κόλαση».«Ή απ’ τον παράδεισο» τη διέκοψε ο Γκίλκριστ, με τ

μάτια στυλωμένα στη δική του οθόνη. «Όλα είναι θέμ

ούστου. Έχουμε υλικό που θα έκανε τις τρίχες των αρχιδιώ

σου να σταθούν όρθιες».

O Φοξ ήξερε ότι στο Πεδικό θεωρούσαν ότι ήταν τελείωάλλο πράγμα, μίλια μακριά από τους άλλους μπάτσους στ

μήμα του Φέτιζ: πιο χοντρόπετσοι, ανθεκτικο

σκληραγωγημένοι απ’ τη δουλειά. Και πολύ μάτσο κιόλα

Αναρωτήθηκε πόσο σκληρά είχε προσπαθήσει η Άνι για ν

ίνει αποδεκτή.



«Κερδίσατε την προσοχή μου» ήταν το μόνο που είπε.

Η Ίνγκλις έδειχνε την οθόνη της με την άκρη ενός στιλ

ιαρκείας.

«Αυτός εδώ ο τύπος...» είπε δείχνοντας τον άντρα με το

μικρό Ασιάτη. «Ξέρουμε ποιος είναι. Ξέρουμε πολλά γαυτόν».

«Είναι μπάτσος;»

Κοίταξε τον Φοξ.

«Γιατί ρωτάς;»

«Για να ’μαι δω…»

Η Ίνγκλις κούνησε το κεφάλι της αργά.

«Ε λοιπόν έχεις δίκιο. Αλλά ο τύπος είναι Αυστραλός, μ

δρα τη Μελβούρνη».

«Και;»«Και, όπως είπα, ξέρουμε πολλά γι’ αυτόν». Άνοιξε ένα

φάκελο και έβγαλε κάτι έγγραφα. «Έχει ένα σάιτ γ

ανθρώπους με τα ίδια μυαλά. Υπάρχει αντίτιμο για ν

μπουν».

«Πρέπει να μοιραστούν υλικό» είπε ο Γκίλκριστ. «Είκοπέντε φωτογραφίες μίνιμουμ».

«Φωτογραφίες;»

«Δικές τους με παιδιά. Δίκαια πράγματα».

«Αλλά υπάρχει και χρηματική εισφορά, μέσω πιστωτική



κάρτας» πρόσθεσε η Ίνγκλις. Έδωσε στον Φοξ τα δύο πρώτ

γγραφα, έναν κατάλογο ονομάτων και αριθμώ

Αναγνωρίζεις κανέναν;»

O Φοξ διέτρεξε τον κατάλογο δύο φορές. Τα ονόματ

ταν σχεδόν εκατό. Έγνεψε αρνητικά.«Τζ. Μπρεκ;» είπε η Ίνγκλις. «Το Τζ. σημαίνει Τζέιμι».

«Τζέιμι Μπρεκ…» Κάτι του έλεγε το όνομα. Ξαφνικά το

ρθε. «Είναι απ’ το Λόδιαν εντ Μπόρντερς» είπε.

«Πράγματι» συμφώνησε η Ίνγκλις.

«Αν είναι ο ίδιος Τζέιμι Μπρεκ».

«Η πιστωτική κάρτα οδηγεί στο Εδιμβούργο. Στην τράπεζ

ου Τζέιμι Μπρεκ για την ακρίβεια».

«Το έχετε ήδη διασταυρώσει;» O Φοξ τής έδωσε πίσω το

κατάλογο.Η Ίνγκλις κατένευσε.

«Το έχουμε διασταυρώσει».

«Καλά λοιπόν. Επομένως πού κολλάω εγώ;»

«Αυτήν τη στιγμή η πιστωτική του είναι το μόνο πο

χουμε. Δεν έχει αναρτήσει φωτογραφίες ακόμη – ίσως νμην έχει σκοπό να το κάνει».

«Το σάιτ είναι ακόμη ενεργό;»

«Ελπίζουμε ότι δεν θα μας πάρουν είδηση, τουλάχιστο

μέχρι να είμαστε έτοιμοι».

«Υπάρχουν μέλη σε πάνω από δέκα χώρες» πετάχτηκε



κείνη ανασήκωσε τους ώμους.

«O αστυνόμος β’ ΜακΓιούαν μάς είπε ότι μόλι

σίμπησες τον Γκλεν Χίτον. O Μπρεκ δουλεύει στο ίδ

μήμα».

«Και;»«Άρα μπορείς να του μιλήσεις». «Για τον Χίτον;»

«Μπορείς να το κάνεις να φανεί ότι μιλάτε για τον Χίτον

Και να μας πεις τη γνώμη σου».

O Φοξ έγνεψε αρνητικά.

«Δεν είμαι συμπαθής σ’ εκείνα τα μέρη. Αμφιβάλλω αν

Μπρεκ θα κάτσει ν’ ασχοληθεί μαζί μου. Αλλά αν έχ

λερωμένη τη φωλιά του…»

«Nαι;»

«Μπορούμε να το ψάξουμε».«Παρακολούθηση;»

«Αν χρειαστεί».

Τώρα είχε κερδίσει την προσοχή της· ακόμα κι ο Γκίλκρισ

ίχε σταματήσει αυτό που έκανε.

«Μπορούμε να ψάξουμε τι κάνει με τον υπολογιστή τοΜπορούμε να ξετινάξουμε την προσωπική του ζωή». O Φο

σταμάτησε και έτριψε το μέτωπό του. «Η πιστωτική κάρτ

ίναι το μοναδικό σας στοιχείο;»

«Προς το παρόν».

«Και τι τον εμποδίζει να ισχυριστεί ότι τη χρησιμοποίησ



κάποιος άλλος;»

«Γι’ αυτό χρειαζόμαστε περισσότερα». Η Ίνγκλις είχ

στριφογυρίσει στην καρέκλα της και τα γόνατά της βρέθηκα

σε απόσταση ενός χιλιοστού απ’ τα δικά του. Έσκυψ

ακουμπώντας τους αγκώνες της στους μηρούς του, με τέρια ενωμένα. «Αλλά δεν πρέπει να υποψιαστεί τίποτα. Α

ποψιαστεί, θα προειδοποιήσει όλους τους άλλους. Θα του

άσουμε».

«Και τα παιδιά» πρόσθεσε σιγανά ο Φοξ.

«Τι;»

«Για τα παιδιά δεν γίνονται όλ’ αυτά; Προστασί

ανηλίκων;»

«Βέβαια» είπε ο Γκίλκριστ.

«Βέβαια» επανέλαβε η Άνι Ίνγκλις.

O Φοξ είχε φτάσει μερικά βήματα απ’ το γραφείο τω

Καταγγελιών όταν σταμάτησε. Είχε ξαναφορέσει το σακά

ου και ίσιωνε τα πέτα με τα χέρια του μόνο και μόνο για νκάνει κάτι. Σκεφτόταν την αρχιφύλακα Ανθία Ίνγκλις (πο

προτιμούσε να τη φωνάζουν Άνι) και τον συνάδελφό της το

Γκίλκριστ – δεν ήξερε καν τον βαθμό ή το μικρό του όνομ

Επίσης σκεφτόταν τη δουλειά του Πεδικού. Η Μονάδ

Πρότυπου Επαγγελματισμού μπορεί να είχε αποκτήσει το



ίτλο «Σκοτεινή Πλευρά», αλλά είχε την αίσθηση ότι

νγκλις κι ο συνάδελφός της αντίκριζαν καθημεριν

περισσότερο σκοτάδι απ’ όσο μπορούσε να φανταστεί. Παρ

λα αυτά ήταν πολύ αυτάρεσκοι οι τύποι. Στην ΜΠΕ ήξερε

τι σε μισούσαν όλοι, αλλά στην ΠΕΔΠ τα πράγματα ήταιαφορετικά. Στους άλλους μπάτσους δεν άρεσε η σκέψ

αυτών που είχαν δει τα μάτια σου, και δεν σου μιλούσαν απ

φόβο μήπως τους έφερνες αντιμέτωπους μ’ αυτά τ

πράγματα. Nαι, αυτό ήταν: Το Πεδικό ενέπνεε φόβο. Κ

μάλιστα ένα συγκεκριμένο είδος φόβου που δεν ενέπνεαν

Καταγγελίες. Πίσω απ’ την κλειδωμένη πόρτα του 2.2

καραδοκούσε μια γερή δόση εφιάλτη και μπαμπούλα, πο

φτανε για μια ζωή.

«Μάλκολμ;»Η φωνή ερχόταν από πίσω του. Γύρισε και είδε την Ά

νγκλις να στέκεται με τα χέρια σταυρωμένα και τα πόδ

λαφρά ανοιγμένα. Τον πλησίασε χωρίς να πάρει τα μάτι

ης αποπάνω του.

«Πάρε» του είπε, απλώνοντας κάτι μπροστά της. Ήταν παγγελματική της κάρτα. «Έχει το κινητό μου και το μέ

μου, σε περίπτωση που νιώσεις την ανάγκη».

«Ευχαριστώ» είπε, κάνοντας δήθεν ότι μελετάει τ

υπωμένες αράδες. «Απλώς –»

«Απλώς στάθηκες για μια στιγμή;» μάντεψε. «Για ν



σκεφτείς όσα είπαμε;»

Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε μια δική του κάρτ

Εκείνη τη δέχτηκε μ’ ένα μικρό νεύμα, έκανε μεταβολή κ

ιέσχισε πάλι τον διάδρομο. Κομψό βάδισμα, κατέληξε

Φοξ. Μια γυναίκα σίγουρη για τις ικανότητές της, γεμάταυτοπεποίθηση, που είχε επίγνωση ότι την παρατηρούσα

προσεχτικά.

Ωραίος πισινός επίσης.

Η ΜΠΕ ήταν πολύ πιο θορυβώδης απ’ ό,

προηγουμένως. O Μπομπ ΜακΓιούαν καθόταν στο γραφεί

ου και μιλούσε στο τηλέφωνο. Είδε τον Φοξ να κατευθύνετ

προς το μέρος του και τον κοίταξε, κάνοντάς του ένα νεύμ

ια να του δείξει ότι μπορούσε να πλησιάσει. Το γραφείο το

ΜακΓιούαν ήταν πάντα τακτοποιημένο, αλλά ο Φοξ ήξερτι αυτό οφειλόταν στο ότι φρόντιζε τακτικά ν’ αδειάζει τ

πάντα στα έξι συρτάρια του. O Τόνι Κέι έψαχνε μια μέρα ν

ρει ένα παυσίπονο και φώναξε τον Φοξ και τον Nέισμιθ ν

ίξουν μια ματιά. «Είναι κάτι σαν αρχαιολογία ένα πράμα

σχολίασε ο Nέισμιθ. «Tο ένα στρώμα πάνω στο άλλο…»O ΜακΓιούαν κατέβασε το τηλέφωνο κι άρχισε ν

σημειώνει κάτι· ο γραφικός του χαρακτήρας ήτα

υσανάγνωστος.

«Πώς πήγε;» ρώτησε σιγανά.



O Φοξ ακούμπησε τους κόμπους των δαχτύλων του στ

ραφείο κι έσκυψε προς τον προϊστάμενό του.

«Καλά» είπε. «Καλά πήγε. Εσύ δεν έχεις πρόβλημα;»

«Ανάλογα τι σκέφτεσαι να κάνεις».

«Πρώτα απ’ όλα να τσεκάρω το παρελθόν του τύπου, καστη συνέχεια να πέσει η απαραίτητη παρακολούθηση».

«Ψαχούλεμα στον υπολογιστή του;»

O Φοξ σήκωσε τους ώμους.

«Κάθε πράμα στην ώρα του».

«Σου ζήτησαν να του μιλήσεις;»

«Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι καλή ιδέα. Μπορεί να είν

κολλητός του Χίτον».

«Το φαντάστηκα» είπε ο ΜακΓιούαν «γι’ αυτό έκανα μι

μπιστευτική κουβέντα».O Φοξ μισόκλεισε τα μάτια.

«Με ποιον;»

«Με κάποιον που είναι μες στα πράγματα». Καθώ

κατάλαβε ότι ο Φοξ προσπαθούσε να αποκρυπτογραφήσει τ

ειρόγραφο σημείωμα, ο ΜακΓιούαν το έστρεψε προς τμέρος του. «O Μπρεκ κι ο Χίτον είναι μάλλον αντίζηλοι παρ

κολλητοί. Τώρα έχεις δικαιολογία».

«Μα ξεμπερδέψαμε με τον Χίτον».

«Προς το παρόν ναι, αλλά ποιος ξέρει τι γίνεται;»

«Κι εσύ θα με στηρίξεις; Θα υπογράψεις τη χαρτούρα;»



«Ό,τι χρειαστείς. O υπαρχηγός είναι ήδη ενήμερος».

Εννοούσε τον υπαρχηγό Άνταμ Τρέινορ, του οποίου

ξουσιοδότηση χρειαζόταν για κάθε μυστική αποστολή, όσ

μικρή κι αν ήταν.

Το τηλέφωνο του ΜακΓιούαν χτύπησε. Ακούμπησε τέρι του στο ακουστικό, έτοιμος να το σηκώσει, χωρίς ν

πάρει τα μάτια του απ’ τον Φοξ.

«Το αφήνω πάνω σου, Αλεπού». Κι ενώ ο Φοξ ίσιωνε το

κορμό του κι ετοιμαζόταν να φύγει: «Πέρασες καλά τ

ριήμερο, αλήθεια;».

«Μου βγήκαν δυο διανυκτερεύσεις στο Μονακό

αποκρίθηκε ο Φοξ.

Καθώς περνούσε μπροστά απ’ το γραφείο του Τόνι Κέ

αναρωτήθηκε πόσα είχε πιάσει το Ανθρώπινο Ραντάρ. O Κφαινόταν απασχολημένος με το πληκτρολόγιό του, καθώ

ακτυλογραφούσε κάτι σημειώσεις.

«Τίποτα ενδιαφέρον;» ρώτησε ο Φοξ.

«Θα μπορούσα να κάνω την ίδια ερώτηση» απάντησε

Κέι, ρίχνοντας μια ματιά προς το μέρος του αφεντικού.«Μπορεί να υπάρχει χώρος και για σένα» αποφάσισ

πιτόπου ο Φοξ, ξύνοντας το κάτω μέρος του πιγουνιού του

«Πες το κι έγινε, Αλεπού».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αφηρημένος κ



κατευθύνθηκε προς τη σχετική ασφάλεια του γραφείου του.

έισμιθ έφτιαχνε άλλη μια κανάτα καφέ.

«Τρεις ζάχαρες!» του φώναξε ο Κέι.

O Nέισμιθ στράβωσε το στόμα, αλλά ξαφνικ

συνειδητοποίησε ότι ο Φοξ τον παρακολουθούσε. Κούνησμια άδεια κούπα προς το μέρος του, ο Φοξ όμως του έγνεψ

αρνητικά.



Σ

3

το τμήμα HR δεν χαίρονταν ποτέ όταν έβλεπαν κάποιο

απ’ τις Καταγγελίες. HR: τμήμα Aνθρωπίνων Πόρων

Κάποτε ήταν τμήμα Προσωπικού, ένας όρος που ο Φοξ το

προτιμούσε. Και οι Πόροι με τη σειρά τους θα τ

προτιμούσαν αν αξιωματικοί σαν και του λόγου του δε

μπούκαραν σαν να ήταν αυτοί που έκαναν κουμάντο. Στου

Πόρους ήταν τσιτωμένοι, και με το δίκιο τους. Αναγκάζοντα

α παρέχουν ελεύθερη πρόσβαση, πρόσβαση που τη

αρνούνταν σε οποιονδήποτε άλλον. O ΜακΓιούαν είχηλεφωνήσει προκαταβολικά για να τους ειδοποιήσει ότι θ

πήγαινε ο Φοξ. Στη συνέχεια δακτυλογράφησε και υπέγραψ

μια επιστολή που επιβεβαίωνε την ανάγκη του Φοξ να δει τ

αρχεία. Δεν αναφέρονταν ονόματα, κι αυτό ακριβώς ήταν πο

σάντιζε κάποιους απ’ το τμήμα Ανθρωπίνων Πόρων – τ



αυθαίρετο συμπέρασμα ότι δεν ήταν άξιοι εμπιστοσύνης. Α

ξεραν ποιον είχαν βάλει στο μάτι οι Καταγγελίες, μπορεί ν

ιέρρεε η πληροφορία, κι αυτό θα κατέστρεφε την όπο

ρευνα με το καλημέρα. Είχε συμβεί μια φορά στο παρελθόν

πάνω από δεκαετία πριν–, και έκτοτε οι κανονισμοί είχααλλάξει, με αποτέλεσμα οι Καταγγελίες να απολαμβάνου

απόλυτη μυστικότητα όταν έκαναν την έρευνά τους. Έτσι

πικεφαλής των Πόρων θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει τ

διο της το γραφείο προκειμένου να το χρησιμοποιήσει

Φοξ. Θα αναγκαζόταν ν’ ανοίξει τον υπολογιστή της και ν

ον αφήσει στη διάθεσή του. Θα του έδινε τα κλειδιά τω

πάμπολλων αρχειοθηκών που βρίσκονταν στον κυρίως χώρ

που δεν υπήρχαν διαχωριστικά ανάμεσα στα γραφεί

στερα θα στεκόταν με τα χέρια σταυρωμένα, αφρίζοντακαι με τα μάτια στραμμένα αλλού μέχρι να κάνει τη δουλει

ου.

O Φοξ είχε ακολουθήσει την ίδια διαδικασία πολλέ

φορές, και στην αρχή είχε προσπαθήσει να είναι εγκάρδιο

μέχρι και απολογητικός. Αλλά η κυρία Στίβενς δεμαλάκωνε, οπότε κι αυτός είχε καταθέσει τα όπλ

Εξακολουθούσε να το απολαμβάνει τουλάχιστον ν

καθυστερεί αυτόν και τους ομοίους του διαβάζοντας τ

σημείωμα του αστυνόμου με τη μεγαλύτερη δυνατή επιμέλε

και προσήλωση, φτάνοντας μάλιστα μερικές φορές στ



σημείο να τηλεφωνεί στον ΜακΓιούαν για να τ

ιπλοτσεκάρει. Στη συνέχεια ζητούσε την αστυνομικ

αυτότητα του Φοξ και σημείωνε τα στοιχεία του σ’ έν

ντυπο, το οποίο τον έβαζε να υπογράψει. Έπειτα συνέκριν

ην υπογραφή του με την υπογραφή στην ταυτότητεφύσαγε δυνατά και του παρέδιδε τα κλειδιά, το

πολογιστή, την καρέκλα και το γραφείο της. «Ευχαριστώ

ης έλεγε, κι αυτή ήταν συνήθως η πρώτη κι η τελευτα

κουβέντα του.

Oι Πόροι βρισκόνταν στο ισόγειο του τμήματος. Τ

Λόδιαν εντ Μπόρντερς δεν ήταν η μεγαλύτερη αστυνομικ

ύναμη στη Σκοτία, κι ο Φοξ συχνά αναρωτιόταν πώ

έμιζαν τον χρόνο τους. Το προσωπικό των Πόρω

αποτελούνταν από πολίτες – κατά κύριο λόγο γυναίκες. Τοκοιτούσαν καλά καλά πάνω απ’ τις οθόνες των υπολογιστώ

ους. Κάποια μπορεί να του έκλεινε το μάτι ή να του έστελν

να φιλάκι. Θυμόταν μερικά πρόσωπα απ’ την καντίνα. Αλλ

ποτέ δεν ανοιγόταν συζήτηση, καμία δεν του πρόσφερε καφ

τσάι – όσο γι’ αυτό είχε φροντίσει η κυρία Στίβενς.O Φοξ σιγουρεύτηκε ότι δεν τον παρακολουθούσε κανε

ην ώρα που έβγαζε τον φάκελο του Τζέιμι Μπρεκ απ’ τη

αρχειοθήκη. Τον κράτησε στο στήθος του έτσι ώστε να μη

φαίνεται το όνομα, κλείδωσε το συρτάρι και επέστρεψε στ



ραφείο της κυρίας Στίβενς. Έκλεισε την πόρτα πίσω του κ

κάθισε. Η καρέκλα ήταν ακόμη ζεστή, πράγμα που δεν το

πείραζε ιδιαίτερα. Μέσα στον λεπτό φάκελο βρήκε τ

λεπτομέρειες της σταδιοδρομίας του Μπρεκ στην αστυνομί

μαζί με τα παλιότερα ακαδημαϊκά του επιτεύγματα. Ήταίκοσι εφτά χρονών και είχε μπει στο Σώμα πριν από έ

ρόνια, όπου πέρασε τα δύο πρώτα σε εκπαίδευση κ

περιπολίες, πριν αποσπαστεί στην Ασφάλεια. Είχε πάρ

ετικές κριτικές, σχεδόν διθυραμβικές. Δεν αναφερότα

κάποια απ’ τις υποθέσεις που είχε αναλάβει, αλλά δεν υπήρχ

πίσης καμιά ένδειξη για μπλεξίματα ή πειθαρχικά ζητήματ

Υποδειγματικός αξιωματικός» ήταν ένα σχόλιο, το οποί

παναλαμβανόταν πιο κάτω. Κάτι που έμαθε ο Φοξ για το

Μπρεκ ήταν ότι ζούσε στην ίδια περιοχή μ’ αυτόν. ιεύθυνσή του ήταν στο καινούργιο συγκρότημα κοντά στ

σουπερμάρκετ Morrisons. O Φοξ είχε περάσει αποκεί ότα

τιζόταν, καθώς του είχε σκεφτεί ότι μπορεί να χρειαζόταν έν

μεγαλύτερο σπίτι.

«Μικρός που είν’ ο κόσμος» μουρμούριζε τώρμονολογώντας.

Τα δεδομένα του υπολογιστή πρόσθεσαν ελάχιστε

πληροφορίες. Είχε πάρει κάποιες αναρρωτικές, αλλά δε

σχετίζονταν με στρες. Δεν είχε χρειαστεί ποτέ ψυχολόγο

παραπεμπτικό. Oι προϊστάμενοι του Μπρεκ στο Τορφίκε



Πλέις –έδρα του τα τελευταία τρία χρόνια– ήταν ξετρελαμέν

μαζί του. Απ’ τα συμφραζόμενα ο Φοξ κατάλαβε ό

προωθούσαν τον Μπρεκ. Ήταν ήδη μικρός για αρχιφύλακα

και ο βαθμός του επιθεωρητή έμοιαζε εφικτός πρ

ριανταρίσει. O ίδιος ο Φοξ ήταν τριάντα οχτώ. O Μπρεκ είχφοιτήσει στο ιδιωτικό κολέγιο Τζορτζ Γουάτσον. Έπαι

άγκμπι ως αναπληρωματικός. Πτυχίο απ’ το Πανεπιστήμι

ου Εδιμβούργου. Oι γονείς του ζούσαν, και οι δύο γιατρο

Είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό, τον Κόλιν, ο οποίος είχ

μεταναστεύσει στις ΗΠΑ, όπου εργαζόταν ως μηχανικός.

O Φοξ έβγαλε το μαντίλι του, βρήκε ένα στεγνό σημείο κ

φύσηξε τη μύτη του. O θόρυβος ήταν αρκετός για να κάν

ην κυρία Στίβενς να τον κοιτάξει μέσα απ’ το παραθυράκ

ίπλα στην πόρτα. Το πρόσωπό της είχε σκληρύνει κι άλλλο περιφρόνηση. Θα άφηνε τα μικρόβιά του στο γραφεί

ης, θα μαγάριζε το βασίλειό της. Παρότι δεν το είχε ανάγκ

Φοξ ξαναφύσηξε τη μύτη του, σχεδόν εξίσου δυνατά.

Ύστερα έκλεισε τον ηλεκτρονικό φάκελο. Η κυρία Στίβεν

ξερε το επόμενο βήμα του: Θα έκλεινε όλο το σύστημΆλλη μία προφύλαξη – ήθελε να εξαλειφθεί η έρευνά το

στον βαθμό που ήταν εφικτό. Αλλά πριν το κάνει αυτ

πληκτρολόγησε άλλο ένα όνομα: «Ανθία Ίνγκλις»

Ασφαλώς επρόκειτο περί παρατυπίας, παρ’ όλα αυτά τ



κανε. Χρειάστηκαν μόνο δυο λεπτά για να μάθει ότι δε

ταν παντρεμένη κι ότι δεν υπήρξε ποτέ παντρεμένη.

Ότι είχε μεγαλώσει σ’ ένα αγρόκτημα στο Φάιφ.

Ότι είχε φοιτήσει σ’ ένα τοπικό κολέγιο πριν μετακομίσ

στο Εδιμβούργο. Ότι είχε ασχοληθεί με διάφορες δουλειές πριν μπει στ

Σώμα.

Ότι το πλήρες όνομά της ήταν Φλόρενς Ανθία Ίνγκλις.

Αφού το ένα της όνομα είχε προέλθει από τηλεπαιχνίδι, τ

Generation Game, αναρωτήθηκε μήπως το άλλο προήλθ

απ’ το Magic Roundabout . O Φοξ έπνιξε ένα χαμόγελ

καθώς άρχισε να κλείνει τα πάντα. Βγήκε απ’ το γραφεί

αφήνοντας την πόρτα μισάνοιχτη, και ξανάβαλε τον φάκελ

στην αρχειοθήκη, φροντίζοντας να μην ξεχωρίζει απ’ τουάλλους. Όταν έμεινε ικανοποιημένος, έκλεισε και κλείδωσ

ο συρτάρι και ξεκίνησε να παραδώσει το κλειδί στην κυρί

Στίβενς. Εκείνη στηριζόταν στην άκρη του γραφείου ενό

συναδέλφου, με τα χέρια ακόμη σταυρωμένα, έτσι ο Φο

προτίμησε ν’ αφήσει το κλειδί δίπλα της.«Ως την επόμενη φορά» είπε και γύρισε την πλάτη του.

Μια γυναίκα σήκωσε τα μάτια και τον κοίταξε καθώ

περνούσε, κι αυτήν τη φορά τής έκλεισε εκείνος το μάτι.

Όταν επέστρεψε στο γραφείο των Καταγγελιών, ο Nέισμ

ού είπε ότι τον περίμενε ένα μήνυμα.



«Το οποίο θα βρω πάνω στο γραφείο μου ή αποκάτω;

ώτησε ο Φοξ.

Αλλά να που ήταν εκεί, δίπλα στο τηλέφωνο. Μόνο έν

νομα κι ένας αριθμός. Το κοίταξε, κι ύστερα κοίταξε το

έισμιθ:«Άλισον Πέτιφερ;».

O Nέισμιθ σήκωσε απλώς τους ώμους, έτσι ο Φοξ έπιασ

ο ακουστικό και σχημάτισε τον αριθμό. Όταν απάντησα

ίπε ότι ήταν ο επιθεωρητής Φοξ.

«Α, μάλιστα» είπε η γυναίκα στην άλλη άκρη τη

ραμμής. Ακουγόταν διστακτική.

«Με πήρατε» επέμεινε ο Φοξ.

«Είστε ο αδερφός της Τζουντ;»

Για μια στιγμή ο Φοξ δεν μίλησε.«Τι συνέβη;»

«Μένω δίπλα» συνέχισε η γυναίκα. «Έτυχε να αναφέρ

κάποτε ότι είστε αστυνομικός. Έτσι βρήκα το τηλέφων

σας…»

«Τι συνέβη;» επανέλαβε ο Φοξ, έχοντας επίγνωση όπλέον παρακολουθούσαν και ο Nέισμιθ και ο Κέι.

«Η Τζουντ έπαθε ένα ατύχημα…»

Η Τζουντ προσπάθησε να του κλείσει την πόρτα στα μούτρ



«Μάλιστα, μάλιστα» ήταν το μόνο που της είπε.

Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα απ’ το κλάμα. Υπήρχα

αμυδροί μώλωπες στο αριστερό της μάγουλο, και τ

αριστερό της χέρι ήταν σε γύψο και κρεμασμένο στο στήθος.

«Πάλι οι σκάλες;»«Είχα πιει ένα ποτό».

«Δεν αμφιβάλλω».

Κοίταξε γύρω του. Μύριζε αλκοόλ και τσιγάρα. Υπήρχε έν

άδειο μπουκάλι βότκα στο πάτωμα δίπλα στον καναπέ. Δυ

ασάκια, γεμάτα και τα δύο. Δυο τσαλακωμένα πακέτσιγάρα. Ένα πάσο χώριζε το καθιστικό απ’ τη μικρή κουζίνα

Πιάτα στοιβαγμένα, δίπλα σε πεταμένες συσκευασίες απ

φαστφουντάδικα. Κι άλλα άδεια μπουκάλια – μπίρ

μηλίτης, φτηνό κρασί. Η μοκέτα ήθελε σκούπισμα. Τ

ραπεζάκι του καθιστικού είχε μια στρώση σκόνη. Ένα απ’ τ

αλλά εκείνος την έσπρωξε και η αντίστασή της εξανεμίστηκ

Τελικά προτίμησε να επιστρέψει στο καθιστικό της. Ήταν μ

πάλληλη μονοκατοικία στο Σότονχολ. Δεν ήξερε από ποια

πλευρά έμενε η Άλισον – δεν διέκρινε την παραμικρή κίνησ

σε καμία απ’ τις κουρτίνες αριστερά ή δεξιά του σπιτιού τηςαδερφής του. Κάθε σπίτι αυτού του δρόμου διέθε

ορυφορικό πιάτο, κι η τηλεόραση της Τζουντ έπαιζε

μιαπρωινή εκπομπή με κουβεντολόι και συνταγές

μαγειρικής.Την έκλεισε όταν τον είδε να μπαίνει.



πόδια του ήταν σπασμένο κι είχε αντικατασταθεί από τέσσερ

ούβλα. Λογικό... ο Βινς δούλευε σε οικοδομές.

«Nα καθίσω;» ρώτησε ο Φοξ.

Εκείνη προσπάθησε να σηκώσει τους ώμους. Δεν ήτα

ύκολο. O Φοξ αποφάσισε ότι η ασφαλέστερη επιλογή ήταο μπράτσο του καναπέ. Είχε ακόμη τα χέρια στις τσέπες το

παλτού του. Δεν φαινόταν να υπήρχε θέρμανση στον χώρο.

αδερφή του φορούσε ένα μακό κι ένα φαρδύ τζιν. Ήτα

υπόλυτη.

«Έχεις τα χάλια σου» της είπε.

«Ευχαριστώ».

«Το εννοώ».

«Κι εσύ δεν είσαι για εξώφυλλο περιοδικού».

«Για νέο μού το λες;» Είχε βγάλει το μαντίλι απ’ τησέπη του για να φυσήξει τη μύτη του.

«Ακόμη να ξεφορτωθείς αυτό το κρύωμα» σχολίασε.

«Κι εσύ ακόμη να ξεφορτωθείς το καθοίκι» αποκρίθηκ

Πού είναι;»

«Στη δουλειά».«Δεν ήξερα ότι χτίζεται κάτι».

«Έχουν πέσει απολύσεις. Κάνει ό,τι μπορεί».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αργά. Η Τζουντ στεκότα

ακόμη όρθια, κουνώντας ελαφρά τους γοφούς. O Φο



αναγνώριζε την κίνηση. Την έκανε μικρή όταν γινότα

σακωτή. Την έκανε μπροστά στον πατέρα τους όταν τ

μάλωνε.

«Εσύ δεν έχεις βρει ακόμη δουλειά;»

H Tζουντ έγνεψε αρνητικά. O κτηματομεσίτης την είχαπολύσει λίγο πριν απ’ τα Χριστούγεννα.

«Ποιος σου το είπε;» ρώτησε τελικά. «Από δίπλα;»

«Μαθαίνω διάφορα» της είπε μόνο.

«Δεν έχει καμιά σχέση με τον Βινς» δήλωσε.

«Δεν είσαι σε αστυνομικό τμήμα, ρε Τζουντ. Oι δυο μα

ίμαστε».

«Δεν το έκανε αυτός» επέμεινε.

«Ποιος τότε;»

«Ήμουν στην κουζίνα το Σάββατο...»O Φοξ έκανε ότι κοιτάει πάνω απ’ το πάσο.

«Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει αρκετός χώρος γι

α πέσει κανείς».

«Χτύπησα το χέρι μου στη γωνία του πλυντηρίο

πέφτοντας…»«Αυτή την εκδοχή παρουσίασες στα Επείγοντα;»

«Αποκεί το ’μαθες;»

«Έχει σημασία;»

O Φοξ κοιτούσε προς το τζάκι. Υπήρχαν ράφια κι απ’ τι

υο πλευρές, γεμάτες βιντεοκασέτες και DVD – του φάνηκ



τι είδε όλα τα επεισόδια του Sex and the City και το

riends, καθώς και το Mamma Mia και άλλες ταινίες

Αναστέναξε και έτριψε το πρόσωπό του, γύρω απ’ τη μύτη κα

ο στόμα του.

«Ξέρεις τι θα πω».«Δεν φταίει ο Βινς».

«Τον προκάλεσες;»

«Προκαλούμε ο ένας τον άλλο, ρε Μαλκ».

Αυτό το ήξερε· θα μπορούσε να της πει ότι η γειτόνισσ

άκουγε συχνά βρισίδια εκατέρωθεν. Αλλά τότε η Τζουντ θ

ξερε ποιος τον είχε ειδοποιήσει.

«Αν του απαγγέλλαμε κατηγορία –μόνο μία φορά–

μπορεί να το έκοβε. Θα θέταμε όρο να ζητήσει τη βοήθε

ιδικού».«Α, χαρά που θα έκανε ο Βινς!» Κατάφερε ν

αμογελάσει. Αυτό έσβησε χρόνια απ’ το πρόσωπό της.

«Είσαι αδερφή μου, Τζουντ…»

Τον κοίταξε, ανοιγόκλεισε τα μάτια, αλλά δεν επρόκειτ

α κλάψει.«Το ξέρω» είπε. Και δείχνοντας τον γύψο στο χέρι τη

Λες να πάω παρ’ όλα αυτά να δω τον μπαμπά;».

«Ίσως καλύτερα να τ’ αφήσεις».

«Δεν θα του το πεις;»



Έγνεψε αρνητικά και ξανακοίταξε το δωμάτιο.

«Θες να συγυρίσω λίγο; Nα πλύνω τα πιάτα ίσως;»

«Θα τα καταφέρω».

«Ζήτησε συγγνώμη;»

Κούνησε το κεφάλι της χωρίς να πάρει τα μάτια τηαποπάνω του. O Φοξ δεν ήξερε αν έπρεπε να την πιστέψει

και τι σημασία είχε άλλωστε; Σηκώθηκε, ήταν πολ

ψηλότερός της, κι ύστερα έσκυψε να της δώσει ένα φιλί στ

μάγουλο.

«Γιατί πρέπει να το κάνει κάποιος άλλος;» της ψιθύρισ

στο αυτί.

«Τι πράγμα;»

«Nα μου τηλεφωνήσει» απάντησε.

ξω χιόνιζε πάλι. Κάθισε στο αυτοκίνητό του κ

αναρωτήθηκε αν το μεροκάματο του Bινς Φόκνερ θ

κουτσουρευόταν εκείνη τη μέρα. O Φόκνερ ήταν απ’ τ

νφιλντ, λίγο βόρεια απ’ το Λονδίνο. Υποστήριζε τηΆρσεναλ και δεν είχε καλό λόγο να πει για το ποδόσφαιρ

όρεια των συνόρων. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που είπ

στον Φοξ όταν τους είχαν συστήσει. Δεν του άρεσε η ιδέα τη

μετακόμισης στη Σκοτία, «αλλά όλο μου πιπιλάει το αυτ

ε». Έλπιζε ότι αυτή θα βαριόταν και θα ήθελε ν



κατηφορίσουν πάλι. Αυτή... O Μάλκολμ σπάνια τον άκουγ

α χρησιμοποιεί το όνομά της. Αυτή. Η κυρά. Το έτερο

μισυ. Η γκόμενα. Έπαιζε με τα δάχτυλά του στο τιμόν

απορώντας τι έπρεπε να κάνει. O Φόκνερ θα μπορούσε ν

ουλεύει σε οποιαδήποτε απ’ τις δεκάδες οικοδομές τηπόλης. Η ύφεση είχε πιθανότατα βάλει φρένο στα καινούργ

ιαμερίσματα στο Γκράντον, και το ίδιο πίστευε και για τ

Κουορτερμάιλ. Το Καλτονγκέιτ δεν είχε ξεκινήσει καλά καλ

και ο κατασκευαστής τα είχε βρει μπαστούνια, σύμφωνα μ

ην τοπική εφημερίδα.

«Τρέχα γύρευε» μονολόγησε.

Το τηλέφωνό του δονήθηκε, πληροφορώντας τον ότι είχ

λάβει μήνυμα. Ήταν απ’ τον Τόνι Κέι: «ΕΙΜΑΣΤ

MINTER’S».Είχε πάει τέσσερις. Προφανώς ο ΜακΓιούαν την είχ

κοπανήσει, δίνοντας στους άλλους την ευκαιρία ν

κωλοβαρέσουν. O Φοξ έκλεισε το τηλέφωνό του και γύρισ

ο κλειδί στη μίζα. Το Minter’s ήταν ένα μπαρ στη Nέα Πόλ

με τιμές Παλιάς Πόλης, κρυμμένο έτσι ώστε να τετρυπώνουν μόνο οι γνώστες. Ποτέ δεν ήταν εύκολο ν

ρεις να παρκάρεις, αλλά ήξερε ότι ο Κέι θα τα είχε καταφέρ

μια χαρά – βάζοντας μια τεραστίων διαστάσεων επιγραφ

ΑΣΤΥNOΜΙΑ» στο εσωτερικό του παρμπρίζ. Άλλες φορέ

ο κόλπο έπιανε κι άλλες όχι – ανάλογα τη διάθεση το



Αυτό θα του άρεσε να πιστέψει ότι θα έκανε.Το Minter’s δεν είχε πολύ κόσμο. Αλλά βέβαια δεν είχε πολ

κόσμο εδώ και κάμποσα χρόνια. O ιδιοκτήτης τα έβαλ

αρχικά με την απαγόρευση του καπνίσματος, και τώρ

μουρμούραγε για την κρίση. Ίσως είχε ένα δίκιο: Κάμποσ

ραπεζίτες ζούσαν στην Nέα Πόλη και η συνετή κίνηση ήταα μην προκαλούν.

«Πέρα από τραπεζίτες» είπε ο Τόνι Κέι, αφήνοντας τ

ποτήρι του Φοξ με την παγωμένη κόλα στο γωνιακό τραπέζ

ποιος άλλος θα είχε τα φράγκα για να πάρει σπίτι εδώ;».

ροχόμπατσου. O Φοξ προσπάθησε να σκεφτεί τρόπο ν

πιστρέψει στο κέντρο αποφεύγοντας τα έργα για το τραμ

στοΧεϊμάρκετ, αλλά στο τέλος τα παράτησε. Όποιος

οπετύχαινε του άξιζε το Nόμπελ.

Πρινξεκινήσει, κοίταξε στα δεξιά του, αλλά δεν είδε τηνΤζουντστο παράθυρο του καθιστικού, ούτε και κανέναν

άλλο σταγειτονικά σπίτια. Αν επέστρεφε ο Βινς Φόκνε

αυτήν τηστιγμή, τι θα έκανε; Δεν του ερχόταν στο μυαλό τ

νομα τουήρωα στον Nονό, αυτού που είχε κυνηγήσει τον

αμπρό τουκαι τον κοπάνησε με το καπάκι ενός

σκουπιδοτενεκέ. Σόνι;Σόνι δεν τον λέγανε; Αυτό θα του

άρεσε να πιστέψει ότι θαέκανε. Φάε το καπάκι του

σκουπιδοτενεκέ στη μούρη και μηναγγίξεις την αδερφή μου!



O Nέισμιθ έπινε λάγκερ, ο Κέι Guinness. O ιδιοκτήτης, μ

α μανίκια σηκωμένα, παρακολουθούσε με προσήλωση έν

ηλεπαιχνίδι. Δύο άλλοι πελάτες είχαν βγει με τα τσιγάρ

ους. Μια γυναίκα καθόταν σε μιαν άλλη γωνία μ’ έναν φίλ

O Κέι τής είχε πάει ένα μπράντι με σόδα και εξήγησε στοΦοξ και στον Nέισμιθ ότι ήταν φίλη του.

«Η κυρά το ξέρει;» ρώτησε ο Τζόι Nέισμιθ.

O Κέι τού κούνησε το δάχτυλο, πριν το στρέψει προς τ

υναίκα.

«Τη λένε Μάργκαρετ Σάιμ, κι αν βρεθείτε ποτέ εδώ χωρ

μένα, το καλό που σας θέλω να μάθω ότι την κεράσατε…»

«Πάρκαρες;» ρώτησε ο Nέισμιθ τον Μάλκολμ Φοξ.

«Στα μισά της ανηφόρας, γαμώ το κέρατό μου» γκρίνιαξ

Φοξ. Και στον Κέι: «Βλέπω εσύ δεν δυσκολεύτηκες».Το Nissan X-Trail του Κέι ήταν παρκαρισμένο μπροστ

απ’ την εξώπορτα της παμπ, σε διπλή κίτρινη γραμμή και μ

ην επιγραφή «ΑΣΤΥNOΜΙΑ» σφηνωμένη ανάμεσα στ

αμπλό και στο παρμπρίζ. O Κέι σήκωσε τους ώμους κ

αμογέλασε αυτάρεσκα, στρογγυλοκάθισε και έπεσε με τμούτρα σε ό,τι είχε απομείνει απ’ την μπίρα το

Σκουπίζοντας μια γραμμή αφρού απ’ το πάνω χείλι του

κάρφωσε με το βλέμμα του τον Φοξ.

«O Βινς άρχισε πάλι τις αταξίες» είπε.

O Φοξ έμεινε να τον κοιτάζει χωρίς να μιλάει, αλλά αυτό



που έδωσε την εξήγηση ήταν ο Nέισμιθ:

«Με το που έφυγες, ο Τόνι σχημάτισε τον αριθμό τη

ισερχόμενης κλήσης».

«Η γειτόνισσα μου είπε για το “ατύχημα” της Τζουντ»

Κέι επιβεβαίωσε τα λεγόμενα του Nέισμιθ.«Άσ’ το, εντάξει;» τον προειδοποίησε ο Φοξ.

Αλλά ο Κέι κουνούσε το κεφάλι του αρνητικά. Αυτός πο

μίλησε ήταν και πάλι ο Nέισμιθ:

«O Τόνι τσέκαρε το ποιόν του Βινς Φόκνερ».

«“Τσέκαρε”;» O Φοξ μισόκλεισε τα μάτια.

«Στον ΕΥΑ» είπε ο Nέισμιθ και ρούφηξε με θόρυβο τη

μπίρα του.

«O Εθνικός Υπολογιστής της Αστυνομίας είναι μόνο γι

ότια των συνόρων» δήλωσε ο Φοξ.O Τόνι Κέι ανασήκωσε πάλι τους ώμους.

«Ξέρω έναν μπάτσο στην Αγγλία. Το μόνο που έκαν

ταν να του δώσω το όνομα του Φόκνερ και τον τόπ

έννησης – Ένφιλντ, σωστά; Θυμάμαι που μου το είπες».

«Ξέρεις έναν μπάτσο στην Αγγλία; Nόμιζα ότι σιχαίνεσους Άγγλους».

«Όχι σε ατομικό επίπεδο» τον διόρθωσε ο Κέι. «Κοίτα, θ

δεν θες να ξέρεις;»

«Αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να σε εμποδίσω να μο



πεις, Τόνι» είπε ο Φοξ.

Αλλά ο Κέι σούφρωσε τα χείλη και σταύρωσε τα χέρια.

έισμιθ φαινόταν έτοιμος να πεταχτεί, αλλά ο Κέι το

προειδοποίησε με τα μάτια.

Oι δύο καπνιστές επέστρεφαν στο μπαρ. O ιδιοκτήτηκοπάνησε και τα δυο του χέρια στην μπάρα και φώναξε στη

ηλεόραση:

«Κι ένα παιδί του δημοτικού το ξέρει αυτό!».

«Μην είσαι τόσο σίγουρος, Τσάρλι» είπε ο ένα

καπνιστής. «Ιδίως στις μέρες μας».

«Έχει μητρώο» το ξέρασε ο Nέισμιθ, προσπαθώντας ν

κρατήσει χαμηλό τον τόνο της φωνής του.

O Κέι σήκωσε τα μάτια του στο ταβάνι και ξεσταύρωσε τ

έρια, πήρε το ποτήρι του και το στράγγιξε.«Σειρά σου, μικρέ» είπε.

O Nέισμιθ τον κοίταξε καλά καλά, αλλά τελικά έτρεξε στη

μπάρα με το άδειο ποτήρι του.

«Μητρώο;» επανέλαβε ο Φοξ.

O Τόνι Κέι έσκυψε προς το μέρος του και είπαμηλόφωνα:

«Κάτι μικροκλοπές πριν από εννιά με δέκα χρόνια. Κάν

υο τσαμπουκάδες στον δρόμο. Τίποτα ιδιαίτερα σοβαρ

αλλά μπορεί να μην τα ξέρει η Τζουντ. Πώς είναι;».

«Έχει το χέρι της στον γύψο».



«Μίλησες με τον Φόκνερ;»

«Δεν τον είδα».

«Κάτι πρέπει να γίνει, Μάλκολμ. Θα κάνει καταγγελία;»

«Όχι».

«Μπορούμε να το κάνουμε εμείς στη θέση της».«Δεν πρόκειται να τον αφήσει, Τόνι».

«Τότε πρέπει να του πούμε δυο κουβέντες».

O Nέισμιθ είχε επιστρέψει στο τραπέζι, έχοντας δώσει τη

παραγγελία στον ιδιοκτήτη.

« Ακριβώς αυτό πρέπει να κάνουμε» συμφώνησε.

«Ξεχνάτε κάτι» είπε ο Φοξ. «Είμαστε Καταγγελίες. Α

κυκλοφορήσει ότι τριγυρνάμε και τρομοκρατούμε το

κόσμο…» Κούνησε πάλι το κεφάλι του αρνητικά, πιο έντον

αυτήν τη φορά. «Δεν γίνονται αυτά».«Ε τότε δεν μένει χαρά στη ζωή» κατέληξε ο Τόνι Κ

ανοίγοντας τα χέρια του.

O Nέισμιθ είχε φύγει πάλι, επιστρέφοντας με το ποτό το

Κέι. O Φοξ κοίταξε καλά καλά τους δύο συναδέλφους του.

Τους δύο φίλους του.«Ευχαριστώ πάντως» είπε. Και χαμηλώνοντας ακόμ

περισσότερο τον τόνο της φωνής του: «Στο μεταξύ ίσως ν

χει μείνει λίγη χαρά και για μας». Βεβαιώθηκε ότι κανεί

άλλος στο μπαρ δεν έδειχνε ενδιαφέρον. «O ΜακΓιούαν μο



ανέθεσε έναν μπάτσο ονόματι Μπρεκ...»

«Τζέιμι Μπρεκ;» μάντεψε ο Κέι.

«Τον ξέρεις;»

«Ξέρω άλλους που τον ξέρουν».

«Ποιος είναι;» ρώτησε ο Nέισμιθ και κάθισε στο τραπέζΑπ’ τη λάγκερ του έλειπαν μόνο δυο τρεις πόντοι.

«Ασφάλεια, με έδρα το Τορφίκεν» τον διαφώτισε ο Κέ

Και στον Φοξ: «Είναι βρόμικος;».

«Ίσως».

«Γι’ αυτό ήσουν στο Πεδικό το πρωί;»

«Δεν σου ξεφεύγει τίποτα, Τόνι».

«Και στους Πόρους το απόγευμα;»

«Παρομοίως».

O Φοξ έγειρε στην καρέκλα του. Δεν ήταν σίγουρος κανε, όχι ακριβώς. Δεν ήταν κακό να μπουν στη φάση ο Κ

κι ο Nέισμιθ, αλλά είχε τίποτα να τους αναθέσει; Το μόν

που ήξερε ήταν ότι ένιωθε την ανάγκη να δείξει την εκτίμησ

ου, κι αυτός ήταν ένας καλός τρόπος. Επιπλέον τώρ

μπορούσαν να μιλήσουν για τη δουλειά και ν’ αφήσουν τηΤζουντ. Άλλο κι αυτό.. Τι θα έκανε με τις πληροφορίε

ια τον Βινς Φόκνερ; Θα τις καταχώνιαζε; Δεν μπορούσε ν

φανταστεί τον εαυτό του να τα λέει χύμα στην Τζουντ. Θ

ον κατηγορούσε ότι έχωνε τη μύτη του, ό

ανακατευόταν. Δική μου ζωή, Μάλκολμ, δική μου υπόθεση…



Κάτι τέτοιο θα του έλεγε μάλλον. Απ’ όλες τις δουλειές, απ

λες τις υποθέσεις που αναλάμβαναν, το χειρότερό του

ταν τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Oι μπάτσοι τ

σιχαίνονταν επειδή σπάνια έβγαινε θετικό αποτέλεσμα,

αυτά που μπορούσαν να κάνουν για να βοηθήσουν ή νκαλυτερέψουν την κατάσταση ήταν ελάχιστα. Κι έτσι ακριβώ

α αντιμετώπιζαν την Τζουντ οι περισσότεροι συνάδελφ

ου Φοξ. Η περίπτωσή της ενέπιπτε σίγουρα στην κατηγορ

ης ενδοοικογενειακής βίας.

Oι καπνιστές στέκονταν στην μπάρα. Ένας έπινε ουίσκι.

Φοξ το μυρίστηκε, μάλιστα ένιωσε ένα αμυδρό τσούξιμο στ

πίσω μέρος του λαιμού του. Του έτρεξαν τα σάλια.

«Για πες μας...» ζήτησε να μάθει ο Τόνι Κέι.

O Τζόι Nέισμιθ είχε σκύψει, ακουμπώντας τους αγκώνεστα γόνατά του.

Το πρόσωπο της αδερφής του τριγύρναγε ακόμη στ

μυαλό του και το άρωμα του σινγκλ μαλτ στα ρουθούνια το

Είπε στον Κέι και στον Nέισμιθ όσα ήξερε για τον Τζέι

Μπρεκ.



ΤΡIΤΗ 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡIΟΥ 2009



εκρός, κι αυτό ήταν το μόνο που δέχτηκε να του πει ο Τζέι

Μπρεκ. O Μπρεκ... μες στο ενδιαφέρον και την ευγένεια.

Μπρεκ... να περιμένει στο νεκροτομείο με την Τζουντ…

O Φοξ πάρκαρε το Volvo σε μια απ’ τις αποβάθρε

φορτοεκφόρτωσης και μπήκε. Ήξερε πού θα περίμεναν. αίθουσα αναγνωρίσεων ήταν στον επάνω όροφο. Aνέμισ

ην αστυνομική του ταυτότητα σε κάθε υπάλληλο πο

προσπερνούσε, όχι ότι του έδωσαν την παραμικρή σημασί

Φορούσαν κομμένες πράσινες λαστιχένιες γαλότσες κ

όμπες τριών τετάρτων. Είχαν μόλις πλύνει τα χέρια τους

τοιμάζονταν να τα πλύνουν. Η Τζουντ άκουσε τα βήματ

ου στα σκαλιά κι έτρεξε καταπάνω του μόλις εμφανίστηκ

Σπάραζε, έτρεμε σύγκορμη, τα μάτια της ήταν κατακόκκιν

πίσω απ’ τα δάκρυα. Την κράτησε στην αγκαλιά τουπροσέχοντας να μην πιέσει το πονεμένο χέρι της.Ύστερα απ

μια στιγμή άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε πάνω απ’ τον ώμ

ης, εκεί που στεκόταν ο αρχιφύλακας Τζέιμι Μπρεκ.

Δεν ξέρεις ότι το μικρό του είναι Τζέιμι, υπενθύμισε στο

αυτό του ο Φοξ. Στο τηλέφωνο συστήθηκε ως αρχιφύλακα

πρεκ .

O Μπρεκ προχωρούσε προς το μέρος του τώρα. O Φο

κατάφερε να απομακρύνει λίγο την Τζουντ, αλλά όσ

μπορούσε πιο απαλά. Άπλωσε το χέρι στον συνάδελφό το

O Μπρεκ χαμογελούσε σχεδόν ντροπαλά.



«Συγγνώμη» είπε. «Έπρεπε να το καταλάβω ότι ήτα

αριθμός του Φέτιζ». Έκανε μια χειρονομία προς την Τζουν

Η αδερφή σου μου είπε ότι είσαι επιθεωρητής τη

Ασφάλειας».

«Σκέτος επιθεωρητής» τον διόρθωσε ο Φοξ. «Στην ΜΠφεύγει το “της Ασφάλειας”».

O Μπρεκ κούνησε το κεφάλι του.

«ΜΠΕ σημαίνει Καταγγελίες;»

O Φοξ κούνησε κι αυτός το κεφάλι του, πριν στρέψει τη

προσοχή του στην Τζουντ.

«Λυπάμαι πολύ» είπε σφίγγοντας το χέρι της. «Είσ

ντάξει;»

Εκείνη τρεμούλιασε και ο Φοξ ρώτησε τον Μπρεκ αν εί

ίνει η αναγνώριση.«Σε δυο λεπτά» είπε ο Μπρεκ, κοιτάζοντας δήθεν το ρολ

ου.

O Φοξ ήξερε τι συνέβαινε πίσω απ’ την πόρτα

Σουλούπωναν όσο μπορούσαν το πτώμα. Μόνο το πρόσωπ

α παρουσιαζόταν, εκτός κι αν η διαδικασία τηαναγνώρισης απαιτούσε την αποκάλυψη κάποιου τατουάζ

ιακριτικού χαρακτηριστικού.

«Πού βρέθηκε;» ρώτησε ο Φοξ.

«Σε μια οικοδομή κοντά στο κανάλι».



«Εκεί που κατεδαφίζεται η ζυθοποιία;»

«Δεν δούλευε εκεί» δήλωσε η Τζουντ με τρεμάμενη φων

Δεν ξέρω τι έκανε εκεί».

«Πότε βρέθηκε;» ρώτησε ο Φοξ τον Μπρεκ, σφίγγοντα

περισσότερο το χέρι της αδερφής του.«Nωρίς το πρωί. Τον βρήκαν δύο που έκαναν τζόκινγκ στ

μονοπάτι ρυμούλκησης. O ένας έπαθε κράμπα κι έτ

σταμάτησαν. Στηρίχτηκαν στον φράχτη κι άρχισαν τ

εντώματα, κάτι τέτοιο. Και τότε τον είδαν».

«Και είστε σίγουροι ότι είναι…;»

«Δύο πιστωτικές στην τσέπη. Έδωσα στην κυρία Φοξ τη

περιγραφή του εκλιπόντος και των ρούχων του…»

O Τζέιμι Μπρεκ είχε ξανθά κυματιστά μαλλιά κι έν

πρόσωπο γεμάτο φακίδες. Τα μάτια του ήταν ανοιχταλάζια. Ήταν δυο τρεις πόντους κοντύτερος από τον Φο

και η περιφέρεια της μέσης του ήταν μάλλον τα δύο τρίτα τη

ικής του. Φορούσε σκούρο καφέ κοστούμι με κουμπωμέν

και τα τρία κουμπιά. O Φοξ προσπαθούσε να βγάλει απ’ τ

μυαλό του όλα όσα ήξερε γι’ αυτόν: Φοίτησε στο ΤζορτΓουάτσον… και οι δύο γονείς γιατροί… μένει κοντά στ

σουπερμάρκετ… δεν έχει συμμορφωθεί ακόμη με τον κανόν

ων είκοσι πέντε φωτογραφιών μίνιμουμ… Συνειδητοποίησ

τι χάιδευε τα μαλλιά της Τζουντ.

«Τον χτύπησαν» είπε εκείνη με σπασμένη φωνή. «Το



τύπησαν άσχημα και τον άφησαν να πεθάνει».

O Φοξ γύρεψε με το βλέμμα την επιβεβαίωση του Μπρεκ.

«Συμβατά τραύματα» ήταν το μόνο που είπε ο νεότερό

ου άντρας.

Εκείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα του δωματίου πίσω τουΤο πτώμα ήταν τοποθετημένο σ’ ένα φορείο, σκεπασμέν

παντού εκτός απ’ το πρόσωπο. Ακόμα και τα μαλλιά και τ

αυτιά είχαν καλυφτεί. Το πρόσωπο ήταν πρησμένο αλλ

αναγνωρίσιμο ακόμα κι από απόσταση. O Φοξ πρόλαβε ν

ο δει πριν απ’ την αδερφή του.

«Τζουντ» την προειδοποίησε. «Μπορώ να το αναλάβ

γώ αν δεν θες να το κάνεις εσύ».

«Το έχω ανάγκη» του απάντησε. «Το έχω ανάγκη…»

Καλύτερα να γυρίσεις σπίτι μαζί της» είπε στον Φοξ Μπρεκ.

Και οι δύο άντρες κρατούσαν πλαστικά κύπελλα με τσά

Στέκονταν στο Δωμάτιο Συγγενών. Κάτι παιδικά βιβλία ήτα

στοιβαγμένα σε μια καρέκλα, και κάποιος είχε αναρτήσει μ

πινέζες μια αφίσα μ’ ένα ηλιοτρόπιο. Η Τζουντ καθόταν λίγμέτρα πιο πέρα, με το κεφάλι σκυμμένο, κρατώντας κι η ίδ

να κύπελλο – το μόνο που είχε ζητήσει ήταν νερό. Περίμενα

α έντυπα, τα έντυπα που έπρεπε να υπογράψει. Τ

σακισμένο σώμα του Βινς Φόκνερ βρισκόταν ήδη καθ’ οδό



ια νεκροψία. Δύο από τους παθολογοανατόμους της πόλη

α έπιαναν δουλειά, ενώ οι βοηθοί τους θα ζύγιζαν και θ

σημείωναν διαστάσεις, θα τοποθετούσαν διάφορα σε ειδικέ

σακούλες και θα τους έβαζαν ταμπελίτσες.

«Τι ώρα βρέθηκε;» ρώτησε χαμηλόφωνα ο Φοξ.«Λίγο μετά τις έξι».

«Είναι ακόμη σκοτάδι στις έξι».

«Υπήρχαν φανοστάτες».

«Εκεί του επιτέθηκαν, ή απλώς τον πέταξαν εκεί;»

«Κοίτα, επιθεωρητή Φοξ, όλα αυτά μπορούν ν

περιμένουν… Καλύτερα να είσαι κοντά στην Τζουντ τώρα».

O Φοξ κοίταξε την αδερφή του.

«Είναι μια γειτόνισσα» άκουσε τον εαυτό του να λέει. «

Άλισον Πέτιφερ. Ίσως θα μπορούσε εκείνη να την πάει σπίκαι να μείνει μαζί της».

O Μπρεκ τράβηξε πίσω τους ώμους του.

«Με όλο τον σεβασμό, ξέρω ότι είσαι ανώτερός μο

αλλά…»

«Θέλω απλώς να δω την τοποθεσία. Σε πειράζεαρχιφύλακα Μπρεκ;»

O Μπρεκ φάνηκε να το σκέφτεται προς στιγμήν, αλλ

ελικά άφησε τους ώμους του να χαλαρώσουν.

«Nα με λες Τζέιμι» είπε.

Είκοσι πέντε φωτογραφίες μίνιμουμ, είπε μέσα του ο Φοξ



Πέρασε άλλη μία ώρα μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασί

και στο μεταξύ κάποιος πήγε να φέρει την Άλισον Πέτιφε

απ’ το σπίτι της. O Φοξ τής έσφιξε το χέρι και τη

υχαρίστησε και πάλι για το τηλεφώνημα της προηγούμενη

μέρας.«Και τώρα αυτό...» ήταν το μόνο που είπε εκείνη.

Ήταν ψηλή και αδύνατη και πενηντάρα. Ανέλαβε τη

κατάσταση, πείθοντας την Τζουντ να σηκωθεί και λέγοντά

ης ότι όλα θα πήγαιναν καλά.

«Θα έρθεις σπίτι μαζί μου…»

Τα μάτια της Τζουντ ήταν ακόμη κλαμένα όταν ο Φοξ τ

φίλησε και στα δυο μάγουλα.

«Θα έρθω μόλις μπορέσω» της είπε.

Ένας ένστολος αξιωματικός περίμενε τις γυναίκες, ενώ τπεριπολικό του ήταν σταθμευμένο απέξω. Φαινόταν σχεδό

αριεστημένος, και του Φοξ τού ήρθε να τον πιάσει απ’ του

ώμους και να τον ταρακουνήσει. Τελικά προτίμησε ν

σεκάρει το κινητό του: δύο μηνύματα απ’ τον Τόνι Κέι,

μάλλον το ίδιο μήνυμα σταλμένο δύο φορές: «ΜΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ;».

O Φοξ έκανε να γράψει «OΧΙ», αλλά τελικά πρόσθεσε

να «ΑΚOΜΗ». Την ώρα που το έστελνε, εμφανίστηκε πά

Τζέιμι Μπρεκ.



«Δεν σε χρειάζονται στη νεκροψία;» ρώτησε ο Φοξ.

«Δεν θα την ξεκινήσουν μες στην επόμενη ώρα». O Μπρ

κοίταξε το ρολόι του. «Που σημαίνει ότι μπορώ να σε πά

κεί αν θέλεις».

«Έχω το αυτοκίνητό μου».«Τότε θα με πας εσύ…»

Ύστερα από τέσσερα λεπτά στον δρόμο, ο Μπρε

σχολίασε ότι θα είχαν πάει πιο γρήγορα με τα πόδια. Ήτα

ύκολη διαδρομή –απ’ το Καουγκέιτ στο Γουέστ Πορτ κ

αποκεί στο Φαουντενμπρίτζ–, αλλά είχαν κολλήσει στη

κίνηση: Δύο εργάτες με φωσφοριζέ μπουφάν που κρατούσα

πινακίδες με «ΣΤΑΜΑΤΑ» και «ΞΕΚΙNΑ » είχαν αναλάβ

ον έλεγχο μιας προσωρινής παράκαμψης.

«Αυτό το πράγμα μπορεί να σε τρελάνει» είπε ο ΜπρεΤο να βρεθείς ξαφνικά με τόση εξουσία…»

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του.

«Σε πειράζει να ρωτήσω κάτι;»

Τον Φοξ τον πείραζε πολύ, αλλά σήκωσε τους ώμους.

«Πώς έσπασε το χέρι της η αδερφή σου;»«Έπεσε στην κουζίνα».

O Μπρεκ έκανε δήθεν ότι επεξεργάζεται την πληροφορ

στο μυαλό του.

«O Φόκνερ εργαζόταν ως οικοδόμος;»

«Nαι».



«Δεν μου φάνηκε ντυμένος για τέτοια δουλειά – σπο

παντελόνι καλής ποιότητας, μπλουζάκι πόλο και δερμάτιν

σακάκι. Το σακάκι ήταν χριστουγεννιάτικο δώρο της κυρία

Φοξ».

«Αλήθεια;»«Σκόπευαν να παντρευτούν;»

«Θα πρέπει να ρωτήσεις την ίδια».

«Δεν είστε ιδιαίτερα δεμένοι».

O Φοξ ένιωσε τα χέρια του να σφίγγουν το τιμόνι.

«Είμαστε» είπε.

«Κι ο Φόκνερ;»

«O Φόκνερ τι;»

«Τον συμπαθούσες;»

«Όχι ιδιαίτερα».«Γιατί όχι;»

«Χωρίς συγκεκριμένο λόγο».

«Ή για πολλούς και διάφορους λόγους;» O Μπρε

κούνησε το κεφάλι του. «O σύντροφος του αδερφού μου…

Oύτε κι εγώ τα πάω καλά μαζί του».«O σύντροφος;»

«O αδερφός μου είναι γκέι».

«Δεν το ήξερα».

O Μπρεκ κοίταξε τον Φοξ:



«Από πού κι ως πού να το ξέρεις;».

Σωστά, όπως από πού κι ως πού να ξέρω ότι ο ίδιος αυτό

αδερφός είναι μηχανικός στην Αμερική…

O Φοξ ξερόβηξε.

«Λοιπόν, πώς τη βλέπεις την περίπτωση;» ρώτησε.O Μπρεκ κάθε άλλο παρά βιάστηκε να απαντήσει.

«Υπάρχει μια τρύπα στον φράχτη, δίπλα στο σημείο όπο

ρέθηκε το πτώμα. Επίσης είναι ένα μικρό σοκάκι όπου θ

μπορούσε να παρκάρει ένα ΙΧ ή ένα φορτηγάκι».

«Κάποιος πέταξε εκεί το πτώμα;»

O Μπρεκ σήκωσε τους ώμους του κι άρχισε να κάν

περιστροφικές κινήσεις με το κεφάλι του.

«Ρώτησα την κυρία Φοξ πότε είδε τελευταία φορά το

Φόκνερ».«Και;»

«Σάββατο απόγευμα, λέει».

O Φοξ άκουγε το τρίξιμο απ’ τα άλατα στον λαιμό κα

στους ώμους του νεότερου άντρα.

«O γύψος φαίνεται σχετικά καινούργιος…»«Το Σάββατο έγινε» του το επιβεβαίωσε ο Φοξ μ

ανέκφραστη φωνή, συγκεντρωμένος στον δρόμο μπροστ

ου – άλλα δυο φανάρια και μια πλατεία κι έφτασαν.

«Άρα εκείνη πηγαίνει στα Επείγοντα κι ο κύριος βγαίν

όλτα στην πόλη». O Μπρεκ σταμάτησε να ασκείται κ



σκυψε λίγο μπροστά, γυρίζοντας το κεφάλι του για ν

κοιτάξει τον Φοξ στα μάτια. «Ώστε έπεσε στην κουζίνα;»

«Έτσι μου είπε».

«Κι εσύ το επανέλαβες για χάρη μου… αλλά το πρόσωπ

σου σφίχτηκε λιγάκι καθώς μιλούσες».«Πώς την έχεις δει; Nτετέκτιβ Κολόμπο;»

«Είμαι απλώς παρατηρητικός, επιθεωρητή Φοξ. Στ

πόμενο πρέπει να στρίψεις αριστερά».

«Το ξέρω».

«Και να πάλι το σφίξιμο στο πρόσωπο» μονολόγησε

Τζέιμι Μπρεκ, όσο δυνατά χρειαζόταν για να τον ακούσει

Φοξ.

Η αστυνομική ταινία ήταν στη θέση της, αλλά ο ένστολο

που ήταν υπηρεσία τη σήκωσε για να περάσουν αποκάτωΣτο σημείο βρίσκονταν και δύο δημοσιογράφοι μιας τοπική

φημερίδας, αλλά ήταν κι οι δυο αρκετά μεγάλοι ώστε ν

έρουν ότι τζάμπα κόπο θα έκαναν αν ζητούσαν δήλωσ

Κάποιοι παρακολουθούσαν απ’ το μονοπάτι ρυμούλκηση

χι ότι είχαν και πολλά να δουν. Η Σήμανση είχε ήδεψειρίσει την περιοχή. Oι φωτογραφίες έδειχναν το πτώμα

itu – ο Μπρεκ βούτηξε μερικές από έναν της Σήμανσης κ

ις έδωσε στον Φοξ. O Βινς Φόκνερ είχε βρεθεί μπρούμυτ

με τα χέρια απλωμένα μπροστά του. Το κρανίο του το είχ



σακίσει κάτι βαρύ. Τα μαλλιά ήταν κολλημένα απ’ το αίμα

Υπήρχαν αμυχές στις παλάμες και στα νύχια – πράγμα πο

μαρτυρούσε αντίσταση.

«Δεν θα ξέρουμε για εσωτερικά τραύματα πρ

λοκληρωθεί η νεκροψία» σχολίασε ο Μπρεκ.O Φοξ κούνησε το κεφάλι του και κοίταξε γύρω το

Άχαρο σημείο. Βουναλάκια από χώμα και μπάζα εκεί όπο

ίχε κατεδαφιστεί η παλιά ζυθοποιία. Oι αποθήκες ήτα

αδειανές πλέον και με τα παράθυρα σπασμένα. Απέναν

ίνονταν έργα θεμελίωσης για κάτι που μια πελώρ

ιαφημιστική πινακίδα περιέγραφε ως «ανάπτυξη μεικτή

ρήσης» – καταστήματα, γραφεία και πολυτελ

ιαμερίσματα (όλα πολυτελή τα περιέγραφαν πλέον

Μπάτσοι με ειδική στολή εργάζονταν στοιχισμένοπροσπαθώντας να εντοπίσουν το φονικό όπλο. Υπήρχα

εκάδες χιλιάδες πιθανότητες, από μικρά τούβλα μέχ

πέτρες και μπάζα.

«Μπορεί να το πέταξαν στο κανάλι» μονολόγησε ο Φοξ.

«Περιμένουμε δύτες» τον διαβεβαίωσε ο Μπρεκ.«Δεν βλέπω πολύ αίμα χάμω». O Φοξ μελετούσε πάλι τ

φωτογραφίες.

«Όχι».

«Κι αυτός είναι ο λόγος που πιστεύεις ότι τον πέταξα

δώ».



«Ίσως».

«Στην οποία περίπτωση δεν πρόκειται για ληστεία πο

πήγε στραβά». «Oυδέν σχόλιον». O Μπρεκ κοίταξε το

υρανό και πήρε βαθιά ανάσα.

«Ξέρω» είπε ο Φοξ προλαβαίνοντάς τον. «Δεν μπορώ ναναμειχθώ. Δεν πρέπει να το πάρω προσωπικά. Δεν πρέπει ν

σταθώ εμπόδιο».

«Πάνω κάτω». O Μπρεκ τού είχε πάρει τις φωτογραφίε

ια να τους ρίξει μια ματιά. «Έχεις να μου πεις κάτι για το

σύντροφο της αδερφής σου;»

«Όχι».

«Αυτός της έσπασε το χέρι, έτσι δεν είναι;»


O Μπρεκ τον κοίταξε κατάματα, κούνησε το κεφάλι τοαργά και κλότσησε μια πετρούλα, στέλνοντάς τη μακριά.

«Πόσο καιρό πιστεύεις ότι θα παραμείνει γιαπί;»

«Ποιος ξέρει;»

«Κάποιος μου είπε ότι θα μεταφέρει εδώ τα κεντρικά της

HBOS».«Αυτό μπορεί ν’ αργήσει να γίνει».

«Ελπίζω να μην έχεις αγοράσει μετοχές».

O Φοξ κάγχασε, κι ύστερα άπλωσε το χέρι του στο

εότερό του άντρα.



«Ευχαριστώ που με άφησες να έρθω εδώ. Το εκτιμώ».

«Nα είσαι βέβαιος, επιθεωρητή, ότι θα κάνουμε ό,

μπορούμε – και όχι μόνο επειδή είσαι συνάδελφος».

Μπρεκ τού έκλεισε το μάτι καθώς του άφηνε το χέρι.

Είκοσι πέντε φωτογραφίες μίνιμουμ… Γουστάρεις ν

αζεύεις φωτογραφίες μικρών παιδιών, αρχιφύλακα Μπρε

και δουλειά μου είναι να σε στήσω στον τοίχο γι’ αυτό τ

πράγμα…

«Και πάλι ευχαριστώ» είπε ο Μάλκολμ Φοξ. «Nα σ

πετάξω στο νεκροτομείο;»

«Θα μείνω λίγο». O Μπρεκ σταμάτησε, σαν να ήτα

υθισμένος στις σκέψεις του. «Η ΜΠΕ» είπε τελικά «μόλ

επάστρεψε έναν συνάδελφό μου».

«Δεν θα αρκούσαν μόνο οι Kαταγγελίες για νεπαστρέψουν τον Γκλεν Χίτον».

«Ανήκες σ’ εκείνη την ομάδα;»

«Γιατί ρωτάς;»

«Έτσι».

«Δεν είσαι και τόσο φίλος του, ε;»O Μπρεκ τον κοίταξε καλά καλά.

« Εσύ γιατί ρωτάς;»

«Είμαι απ’ τις Καταγγελίες, αρχιφύλακα Μπρεκ. Βλέπω τ

πάντα κι ακούω τα πάντα».

«Θα το έχω υπόψη μου, επιθεωρητή» είπε ο Τζέιμι Μπρεκ



νώρισα τον αξιωματικό που έχει αναλάβει την έρευνα. Είν

νας αρχιφύλακας ονόματι Τζέιμι Μπρεκ».

«Α».

«Άρα η δουλειά που μου ζήτησες να κάνω μάλλον πρέπ

α ανατεθεί σε άλλον. Δύο συνάδελφοί μου έχουν ήδνημερωθεί».

«Μάλιστα». Παύση. «Και πού είσαι τώρα;»

«Πάω στο σπίτι της αδερφής μου».

«Πώς είναι;»

«Αυτό πάω να δω».

«Θα μ’ ενημερώσεις;»

O Φοξ έριξε μια ματιά στον κεντρικό του καθρέφτη. Έν

περιπολικό ήταν πίσω του, με τους προβολείς οροφή

αναμμένους.«Πρέπει να σ’ αφήσω» είπε και το έκλεισε.

Χρειάστηκαν πέντε ολόκληρα λεπτά για να εξηγήσει τη

κατάσταση στους αστυνομικούς. Είχε προσπαθήσει να του

είξει την αστυνομική του ταυτότητα χωρίς να τους αφήσ

α δουν ότι ανήκε στην Υπηρεσία Καταγγελιών κΑνάρμοστης Συμπεριφοράς, αλλά αυτοί φάνηκαν να τ

έρουν ήδη. Το αντιλαμβανόταν ότι είχε κάνει παράνομ

λιγμό; Και θυμόταν τι έλεγε ο νόμος γι’ αυτούς πο

δηγούν μιλώντας στο κινητό; Κατάφερε να μιλήσ

απολογητικά, κατάφερε να μην εξηγήσει πού πήγαινε κ



ιατί – δεν έβλεπε τον λόγο να ενημερώσει τους μαλάκε

Στο τέλος τού έκοψαν κλήση.

«Κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου» του είπε αυστηρά

μεγαλύτερος απ’ τους δύο.

O Φοξ τον ευχαρίστησε και ξαναμπήκε στο αυτοκίνητκαναν αυτό που έκαναν πάντα: Τον ακολούθησαν μερικέ

κατοντάδες μέτρα, πριν βγάλουν δεξί φλας και στρίψου

Συνέβαιναν αυτά όταν ήσουν στις Καταγγελίες –

συνάδελφοι δεν σου έκαναν χάρες. Μάλλον το αντίθετ

Αυτό ξανάφερε στο μυαλό του Φοξ τον Τζέιμι Μπρεκ….

Βρήκε να παρκάρει στον δρόμο της Τζουντ. Η Άλισο

Πέτιφερ άνοιξε την πόρτα. Είχε κλείσει τις κουρτίνες στ

καθιστικό και στην κουζίνα – από σεβασμό, υπέθεσε ο Φοξ.

«Πού είναι η Τζουντ;» ρώτησε.«Πάνω. Της έφτιαξα τσάι με μπόλικη ζάχαρη».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι, κοιτώντας το καθιστικό. Το

φάνηκε ότι η Πέτιφερ είχε αρχίσει να συγυρίζει. Τη

υχαρίστησε και της έκανε νόημα ότι θα πήγαινε να δει τη

αδερφή του. Του έσφιξε το μπράτσο. Δεν είπε τίποτα, αλλά τμάτια της έλεγαν πολλά. Με το μαλακό. Εκείνος χτύπησ

φιλικά το χέρι της και πέρασε στο χολ. Τα σκαλοπάτια ήτα

απότομα και στενά – δύσκολο να πέσει κανείς χωρίς ν

σφηνώσει κάπου στη μέση. Τρεις πόρτες άνοιγαν απ’ τ



στενάχωρο κεφαλόσκαλο – μπάνιο και δύο κρεβατοκάμαρε

Η μία είχε γίνει το λημέρι του Βινς Φόκνερ. Κουτιά γεμάτ

ιάφορα σκουπίδια, ένα παλιό στερεοφωνικό και στοίβες απ

σιντί με ροκ, συν ένα γραφείο μ’ έναν φτηνό υπολογιστή.

πόρτα ήταν μισάνοιχτη, κι έτσι ο Φοξ έριξε μια ματιά. Τστόρια ήταν κλειστά. Δυο αντρικά περιοδικά ήταν πεταμέν

στο πάτωμα – Nuts και Zoo. Τα εξώφυλλά τους κοσμούσα

ύο σχεδόν πανομοιότυπες ξανθιές που κάλυπταν τα στήθ

ους με τα χέρια τους. O Φοξ χτύπησε τη διπλανή πόρτα κ

ύρισε το πόμολο. Η Τζουντ ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι κ

σκεπασμένη με το πάπλωμα. Δεν κοιμόταν όμως. Το τσά

ταν ανέγγιχτο στο κομοδίνο, δίπλα σ’ ένα άδειο χαμηλ

ποτήρι. Το δωμάτιο μύριζε αμυδρά βότκα.

«Πώς είσαι, αδερφούλα;»Κάθισε στο κρεβάτι. Το μόνο που φαινόταν ήταν τ

κεφάλι και τα γυμνά της πόδια. Τράβηξε απαλά τα μαλλ

ης απ’ το μέτωπό της. Εκείνη ρούφηξε τη μύτη της κι έκαν

α ανασηκωθεί. Κάτω απ’ το πάπλωμα ήταν ντυμένη απ’ τη

κορφή ως τα νύχια.«Κάποιος τον σκότωσε» είπε.

Ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί. Αλλά αυτό που είπ

υνατά ήταν:

«Είναι τρομερό».

«Μήπως πιστεύουν…;»



«Τι;»

«Ότι είχα κάποια σχέση εγώ;»

O Φοξ έγνεψε αρνητικά.

«Αλλά θα θελήσουν να σου μιλήσουν. Τυπική διαδικασί

ι’ αυτό μην ανησυχείς».Εκείνη κούνησε το κεφάλι της αργά, κι ο Φοξ τής χάιδεψ

πάλι τα μαλλιά.

«Πότε τον είδες τελευταία φορά, Τζουντ;»

«Το Σάββατο».

«Τη μέρα που…» O Φοξ έκανε μια χειρονομία προς το

ύψο.

«Γύρισα απ’ το νοσοκομείο και δεν τον βρήκα εδώ».

«Επικοινώνησε μαζί σου;»

Πήρε βαθιά ανάσα και ξεφύσησε, πριν κουνήσει το κεφάης αρνητικά.

«Δεν ήταν και τόσο ασυνήθιστο, να σου πω την αλήθει

Κάποια βράδια ήμουν τυχερή αν τον έβλεπα πέντε λεπτ

βγαινε με τους φίλους του και γύριζε σπίτι το άλλο πρω

λέγοντας ότι την είχε πέσει σε κάναν καναπέ ή σε κάποπερισσευούμενο κρεβάτι».

«Δοκίμασες να τον βρεις στο τηλέφωνο τ

Σαββατοκύριακο;»

«Του έστειλα δύο γραπτά μηνύματα».



«Καμία απάντηση;»

Έγνεψε αρνητικά.

«Περίμενα να γυρίσει σπίτι την Κυριακή, αλλά…» Κοίταξ

ο σπασμένο χέρι της. «Ίσως να τον έπιασε μεγαλύτερ

τροπή απ’ ό,τι συνήθως».«Και χτες βράδυ;» συνέχισε με τρυφερό ύφος ο Φοξ.

Κι άλλη βαθιά ανάσα.

«Χτες βράδυ πια… ίσως είχα αρχίσει ν’ ανησυχώ».

«Ή να αναισθητοποιείσαι».

O Φοξ έκανε μια χειρονομία προς το άδειο ποτήρι.

Τζουντ σήκωσε τους ώμους όσο καλύτερα μπορούσε.

«Όταν πέρασα χτες» συνέχισε «γιατί δεν είπες τίποτα;»

«Δεν ήθελα να ξέρεις».

«Δοκίμασα να σε βρω στο τηλέφωνο χτες βράδυ…ίποτα».

«Το είπες και μόνος σου – αναισθητοποιήθηκα».

«Και ξανά σήμερα το πρωί;»

Τον κοίταξε στα μάτια.

«Σε έστειλαν εδώ να με ανακρίνεις;»«Σου κάνω απλώς τις ερωτήσεις που θα σου κάνουν

αυτοί».

«Ποτέ σου δεν τον γούσταρες» σχολίασε.

«Δεν το αρνούμαι».

«Ίσως μάλιστα να χαίρεσαι που είναι νεκρός». Η φωνή τη



ίχε αποκτήσει έναν τόνο μομφής.

O Φοξ σήκωσε το πιγούνι της με ένα του δάχτυλο για ν

ην κάνει να τον κοιτάξει.

«Αυτό δεν είναι αλήθεια» είπε ψέματα. «Αλλά δεν ήτα

ποτέ ο άντρας που σου άξιζε».«Ήταν ο άντρας που είχα, Μάλκολμ. Κι αυτό μου αρκούσ

και με το παραπάνω».



Σ

5

υνάντησε την Άνι Ίνγκλις για καφέ στην καντίνα το

Φέτιζ. Με εξαίρεση το προσωπικό, δεν υπήρχε ψυχή στο

ώρο. Η Ίνγκλις επέμεινε να φέρει εκείνη τους καφέδες, ενώ

Φοξ καθόταν σ’ ένα τραπέζι δίπλα στο παράθυρο.

«Δεν είμαι ανάπηρος» της είπε μ’ ένα χαμόγελο την ώρ

που έσπρωχνε μια κούπα προς το μέρος του.

«Ζάχαρη;» Άφησε πεντέξι φακελάκια στο τραπέζι.

O Φοξ έγνεψε αρνητικά, παρακολουθώντας τη να τραβά

ην καρέκλα της πιο κοντά. Η ίδια είχε διαλέξει ζεστσοκολάτα. Στριφογύρισε νευρικά, βούτηξε το δάχτυλό τη

στην επιφάνεια του υγρού και το έγλειψε.Ύστερα τον κοίτα

στα μάτια.

«Λοιπόν» είπε.

«Λοιπόν» συμφώνησε κι εκείνος.



«Έχεις ιδέα τι συνέβη;»

«Oικοδομή κοντά στο κανάλι. Κάποιος τον έφαγε».

«Πώς είναι η αδερφή σου;»

«Τζουντ τη λένε, απ’ το Τζούντιθ. Δεν είμαι σίγουρος πώ

ίναι».«Πήγες να τη δεις;»

«Είχε χωθεί στο κρεβάτι μ’ ένα μπουκάλι βότκα».

«Δεν μπορείς να της πεις και τίποτα».

«Η Τζουντ έχει θέμα με το αλκοόλ». Έστρεψε το βλέμμ

ου στον καφέ του. Υποτίθεται ότι ήταν καπουτσίνο, αλλά

αφρός ήταν ανύπαρκτος.

Η Ίνγκλις έκανε έναν μορφασμό κι άφησε τη σιωπή ν

παραταθεί.

«Λοιπόν» είπε τελικά «ώστε γνώρισες τον αρχιφύλακΜπρεκ;».

«Απορούσα πόση ώρα θα έκανες να ρωτήσεις

μουρμούρισε.

Εκείνη αγνόησε το σχόλιο.

«Τι εντύπωση σου έδωσε;»«Θα έλεγα ότι είναι καλός στη δουλειά του. Η συζήτησ

εν πήγε ποτέ στην τάση του για παιδεραστία».

Η Ίνγκλις τσίτωσε, αλλά μόνο προς στιγμήν.

«Μάλκολμ» είπε σιγανά «μια ερώτηση έκανα μόνο».

«Με συγχωρείς».



«Και ο λόγος που ρωτάω είναι επειδή το συζητούσαμε μ

ον Γκίλκριστ και –»

«Αλήθεια, προϊστάμενός σου είναι;»

«O Γκίλκριστ;» Γούρλωσε τα μάτια της ελαφρά. «Είναι

αστυφύλακάς μου».«Είναι μεγαλύτερός σου».

«Άρα η πρώτη σου σκέψη ήταν ότι είναι αναγκαστικ

ανώτερός μου».

O Φοξ γλίτωσε την απάντηση χάρη στο τηλέφωνό της πο

τύπησε. Εκείνη το σήκωσε απ’ το τραπέζι και κοίταξε τη

θόνη.

«Πρέπει ν’ απαντήσω» είπε. «Είναι ο γιος μου». Έφερε τ

ηλέφωνο στο αυτί της. «Έλα, Nτάνκαν». Έμεινε ν’ ακού

σχεδόν ένα ολόκληρο λεπτό, ατενίζοντας τον κόσμο έξω απο παράθυρο. «Εντάξει, αλλά θέλω να έχεις γυρίσει μέχρι τ

φτά. Συνεννοηθήκαμε; Άντε, γεια σου». Ξανάφησε τ

ηλέφωνο στο τραπέζι, χωρίς να πάρει τα δάχτυλά τη

αποπάνω του.

«Δεν σε είχα για παντρεμένη» είπε ο Φοξ.«Δεν είμαι». Έμεινε σκεφτική ένα λεπτό. «Αλλά τι σε έκαν

α…;»

O Φοξ ξεροκατάπιε πριν απαντήσει. Ήταν κάπο

πράγματα που υποτίθεται ότι δεν ήξερε για εκείνην.



«Δεν φοράς βέρα» είπε τελικά. Και κάπως υπερβολικ

ιαστικά: «Πόσο είναι ο Nτάνκαν;».

«Δεκαπέντε».

«Πρέπει να ήσουν πολύ μικρή».

«Στην τελευταία χρονιά στο σχολείο. Η μαμά κι μπαμπάς έγιναν έξαλλοι, αλλά τον φρόντισαν».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αργά. Δεν αναφερότα

πουθενά στον φάκελο της Ίνγκλις η ύπαρξη γιο

Παράβλεψη; Ήπιε μια γουλιά καφέ.

«Πάει στο σπίτι ενός φίλου του» εξήγησε η Άνι Ίνγκλις.

«Δεν πρέπει να είναι εύκολο – ανύπαντρη μητέρα, έφηβο

ιος…»

«Μια χαρά είναι» δήλωσε μ’ έναν τόνο που του έλεγε ό

καλό θα ήταν να έμενε εκεί η κουβέντα.O Φοξ έφερε την κούπα κοντά στο στόμα του και φύσηξε

«Μου έλεγες ότι το συζητούσατε με τον Γκίλκριστ…»

«Ακριβώς. Σκεφτόμασταν ότι μπορεί και να μας βγει σ

καλό».

«Αυτό μ’ εμένα και τον Μπρεκ εννοείς;»«Δεν είσαι αναμεμειγμένος με την έρευνα, άρα στη

«Θες να πεις ότι, ενώ ο Μπρεκ θα διεξάγει την έρευνα γι

η δολοφονία, εγώ μπορώ να φροντίσω να έχω τον νου μο

πραγματικότητα δεν υπάρχει

σύγκρουσησυμφερόντων».



στον ίδιο;»

«Έχετε ήδη γνωριστεί… κι έχεις την τέλεια δικαιολογία γ

α διατηρήσεις επαφή μαζί του».

«Κι αυτό δεν είναι σύγκρουση συμφερόντων;»

«Το μόνο που σου ζητάμε, Μάλκολμ, είναι ιστορικενικές πληροφορίες που μπορούμε να διαβιβάσουμε στ

Λονδίνο. Τίποτα απ’ ό,τι κάνεις εσύ δεν πρόκειται να φτάσ

στα δικαστήρια».

«Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι;»

Το σκέφτηκε προς στιγμήν και ανασήκωσε τους ώμους.

«O Γκίλκριστ θα πάρει την άδεια του προϊσταμένου σο

και του υπαρχηγού».

«Δεν είναι δική σου δουλειά αυτό;»

Σήκωσε τους ώμους της και τον κοίταξε στα μάτια.«Προτίμησα να δω εσένα».

«Με συγκινείς».

«Είσαι μέσα, Μάλκολμ; Αυτό θέλω να ξέρω».

Το μυαλό του Φοξ πήγε σ’ εκείνο το γιαπί. Θα κάνουμ

,τι μπορούμε…

«Είμαι» είπε ο Φοξ.

Όταν ξανανέβηκε πάνω, οι Καταγγελίες ήταν άδειε

Κάθισε στο γραφείο του πέντε ολόκληρα λεπτ

μασουλώντας ένα φτηνό στιλό διαρκείας, ενώ σκεφτόταν το



Βινς Φόκνερ και την Τζουντ και τον Τζέιμι Μπρεκ. Η πόρτ

δη μισάνοιχτη, άνοιξε ολόκληρη με μια σπρωξιά το

Μπομπ ΜακΓιούαν. Φορούσε καμπαρντίνα και κρατούσ

αρτοφύλακα.

«Είσαι καλά, Αλεπού;» ρώτησε. Στεκόταν μπροστά στραφείο με τα πόδια διάπλατα ανοιχτά.

«Εντάξει είμαι».

«Τα έμαθα για τον γαμπρό σου… Άδεια πένθους αν θες»

«Δεν ήταν συγγενής» διόρθωσε τον προϊστάμενό το

Ήταν απλώς ένας τύπος που τραβιόταν με την αδερφ

μου».


«Θα πάω να τη δω όταν μπορέσω». Oι λέξεις όπω

βγαιναν απ’ το στόμα του τον έκαναν να σκεφτεί τον πατέρου. O Μιτς έπρεπε να το μάθει.

«Και σχετικά με το Πεδικό...» άρχισε να λέει

ΜακΓιούαν. «Nομίζεις ότι μπορείς ακόμη να του

οηθήσεις;»

«Δεν πιστεύεις ότι υπάρχει πρόβλημα;»«O Τρέινορ δεν βλέπει κανένα πρόβλημα» – Άντα

Τρέινορ, ο υπαρχηγός. «Τώρα μιλούσαμε».

«Ε τότε τελείωσε» είπε ο Φοξ αφήνοντας το στιλό στ

ραπέζι.



Στο τέλος της δουλειάς πήρε τον δρόμο για το Λόντερ Λοτ

νας υπάλληλος του είπε ότι θα έβρισκε τον πατέρα του στ

ωμάτιο της κυρίας Σάντερσον. O Φοξ στάθηκε μπροστ

στην πόρτα της, απ’ όπου δεν ακουγόταν τίποτα. Χτύπησκαι περίμενε την άδειά της να περάσει. O Μιτς καθότα

απέναντι απ’ την κυρία Σάντερσον. Oι δυο πολυθρόνες ήτα

οποθετημένες αριστερά και δεξιά απ’ το τζάκι, που ήτα

καθαρά διακοσμητικό. Ένα βάζο με αποξηραμένα λουλούδ

στόλιζε την αχρησιμοποίητη σχάρα. Είχε ξαναπάει στ

ωμάτιο της κυρίας Σάντερσον, τότε που ο πατέρας του το

ίχε συστήσει την «καινούργια, καλή του φίλη». O γέρο

ανάκανε το ίδιο πράγμα.

«Αυτός είναι ο γιος μου, Όντρι».Η κυρία Σάντερσον γέλασε κελαρυστά.

«Το ξέρω, Μιτς. Τον έχω γνωρίσει τον Μάλκολμ».

O Μιτς Φοξ ανασήκωσε το φρύδι καθώς προσπαθούσε ν

υμηθεί. O Φοξ έσκυψε πάνω απ’ την κυρία Σάντερσον και τ

φίλησε στο μάγουλο. Ανέδινε μια αμυδρή μυρωδιά ταλκ κο πρόσωπό της ήταν σαν περγαμηνή, το ίδιο και τα χέρια κ

α μπράτσα της. Πιθανότατα ήταν ανέκαθεν αδύνατη, αλλ

ώρα η επιδερμίδα του προσώπου της παρέπεμπε στην υφ

ου κρανίου της αποκάτω. Παρ’ όλα αυτά ήταν ωραί

υναίκα.



«Είσαι καλύτερα;» ρώτησε ο Φοξ.

«Πολύ καλύτερα, χρυσό μου». Χτύπησε το χέρι το

ρυφερά, πριν το αφήσει.

«Δύο φορές μέσα σε λίγες μέρες...» είπε ο πατέρας το

Φοξ. «Θα ’πρεπε να νιώσω κολακευμένος; Και η αδερφσου, θα εμφανιστεί καμιά φορά;»

Δεν είχε πού να καθίσει, πέρα απ’ το κρεβάτι, κι έτσι έμειν

ρθιος. Είχε την αίσθηση ότι στεκόταν πάνω απ’ τ

καθισμένες φιγούρες σαν Χάρος. Η κυρία Σάντερσον έστρων

ο ριχτάρι από ταρτάν που σκέπαζε τα πόδια της.

«Η Τζουντ έχει πολύ άσχημα νέα, μπαμπά» είπε ο Φοξ.

«Μπα;»

«Για τον Βινς. Σκοτώθηκε».

Η κυρία Σάντερσον έμεινε να τον κοιτάζει με το στόμανοιχτό.

«Σκοτώθηκε;» επανέλαβε ο Μιτς Φοξ.

«Θέλετε να σας…;» Η κυρία Σάντερσον προσπαθούσε ν

σηκωθεί.

«Κάτσε κάτω» πρόσταξε ο Μιτς. «Αυτό είναι το δωμάτισου, Όντρι».

«Φαίνεται πως κάπου πήγε κι έμπλεξε» προσπάθησε ν

ξηγήσει ο Φοξ «και του την έπεσαν».

«Όχι ότι δεν του άξιζε».

«Μα τι λες, Μιτς!» διαμαρτυρήθηκε η κυρία Σάντερσο



Και στον Φοξ: «Πώς το έχει πάρει η Τζουντ, Μάλκολμ;».

«Το παλεύει».

«Θα χρειαστεί όση βοήθεια μπορείς να της δώσεις

Στράφηκε στον Μιτς. «Nα πας να τη δεις».

«Σε τι θα ωφελήσει;»«Θα της δείξεις ότι νοιάζεσαι. Θα σε πάει ο Μάλκολμ…

Κοίταξε τον Φοξ για επιβεβαίωση. Eκείνος κατάφερε κά

ανάμεσα σε θετικό νεύμα και ανασήκωμα των ώμων. Η φων

ης μαλάκωσε λίγο. «Θα σε πάει ο Μάλκολμ» επανέλαβ

σκύβοντας και απλώνοντας το χέρι της.

Ύστερα από μια στιγμή ο Μιτς Φοξ τη μιμήθηκε. Τα χέρι

ους συναντήθηκαν και ενώθηκαν.

«Ίσως όχι ακόμη όμως» τους προειδοποίησε ο Φο

καθώς θυμήθηκε το μπανταρισμένο χέρι της. «Δεν είναι σέση να δεχτεί επισκέψεις… Δεν κοιμάται καλά».

«Αύριο τότε» αποφάσισε η κυρία Σάντερσον.

«Αύριο» συμφώνησε τελικά ο Φοξ.

Στον δρόμο για το σπίτι σκέφτηκε να περάσει να δει τη

Τζουντ, αλλά τελικά προτίμησε να της τηλεφωνήσει λίγπριν πάει για ύπνο. Είχε δώσει στην ΆλισονΠέτιφερ τα

ηλέφωνα των δύο στενότερων φιλενάδων της,και η

ειτόνισσα είχε υποσχεθεί να τις πάρει και να τους πει να

αναλάβουν εκ περιτροπής την Τζουντ.



«Δεν θα μείνει μόνη της» ήταν τα τελευταία λόγια τη

Πέτιφερ πριν το κλείσουν.

Επίσης αναρωτήθηκε τι να έκανε η Άνι Ίνγκλις. Είχε π

στον γιο της να γυρίσει σπίτι μέχρι τις εφτά. Είχε πάει εφτά.

Φοξ είχε απομνημονεύσει τη διεύθυνσή της απ’ τον φάκελης στους Πόρους. Θα μπορούσε να είναι εκεί σε δέκα μ

εκαπέντε λεπτά, αλλά με ποιο σκοπό; Είχε περιέργεια για τ

παιδί. Προσπάθησε να φανταστεί πώς είχε νιώσει η μαθήτρι

ταν ανακοίνωνε το νέο στον αγρότη πατέρα της. Η μαμά

μπαμπάς έγιναν έξαλλοι… αλλά τον φρόντισαν. Nαι, γιατ

αυτό κάνουν οι οικογένειες – στηρίζουν ο ένας τον άλλ

συνεισφέρουν.

Μόνο που ο Nτάνκαν δεν αναφέρεται στον φάκελό σο

νι…Στα επόμενα φανάρια χάζεψε τη βιτρίνα μιας κάβας. Μικρ

σποτ αλογόνου φώτιζαν έντονα το κάθε μπουκάλ

Αναρωτήθηκε αν οι φίλες της Τζουντ ήταν γερά ποτήρια

Άραγε θα πήγαιναν να τη δουν κουβαλώντας σακούλες κ

μια συλλογή αναμνήσεων, τραγικές ιστορίες που θα τλεγαν και θα τις ξανάλεγαν;

«Ένα τσαγάκι για σένα, Αλεπού» μονολόγησε καθώς τ

αυτοκίνητα άρχισαν να κινούνται αργά προς τη διασταύρωση

Η αλληλογραφία που τον περίμενε στη μοκέτα του χο

ταν τα γνωστά: λογαριασμοί και διαφημιστικά, και μ



ραπεζική ενημέρωση. Τουλάχιστον η Βασιλική Τράπεζα τη

Σκοτίας δεν είχε βάλει λουκέτο. Δεν υπήρχε τίποτα στο

φάκελο μαζί με την ενημέρωση, καμία επιστολή γεμάτ

απεινές συγγνώμες για τη συμπεριφορά της και για τη

απογοήτευση που προκάλεσε στους πελάτες της. Η μηνιαόση για το Λόντερ Λοτζ είχε εκταμιευτεί. Τα υπόλοιπ

δειχναν να αφορούν βενζίνες και τρόφιμα. Κοίταξε τ

ψυγείο, αναζητώντας έμπνευση για ένα γρήγορο γεύμ

Καθώς δεν ικανοποιήθηκε με το θέαμα, δοκίμασε την τύχ

ου στα ντουλάπια της κουζίνας και βρέθηκε με μια κονσέρβ

σίλι και μ’ ένα βαζάκι πιπεριές χαλαπένιο. Βρήκ

μακρύκοκκο ρύζι σ’ ένα βάζο στον πάγκο της κουζίνας. Τ

αδιόφωνο ήταν συντονισμένο στον Classic FM, αλλά τ

άλλαξε για να βάλει έναν σταθμό που είχε βρει πρόσφατΛεγόταν Birdsong, «Κελάηδημα», κι αυτό ακριβώ

πρόσφερε. Ξαναπήγε στο ψυγείο για να πάρει ένα μπουκά

Appletiser, κάθισε με το αναψυκτικό του στο τραπέζι κι έτριψ

ο πρόσωπό του και το μέτωπό του, κάνοντας μασάζ στου

κροτάφους και στη γέφυρα της μύτης του. Αναρωτήθηκποιος θα πλήρωνε το δικό του γηροκομείο όταν θα ερχόταν

ώρα. Έλπιζε ότι εκεί θα τον περίμενε κάποια σαν την κυρ

Σάντερσον.

Όταν ετοιμάστηκε το φαγητό, το πήγε στο καθιστικό



άναψε την τηλεόραση. Ακόμη ακουγόταν το κελάηδημα απ

ην κουζίνα· καμιά φορά το άφηνε να παίζει όλη νύχτ

κανε ζάπινγκ μέχρι που βρήκε το κανάλι Dave. Είχε όλ

παναλήψεις, αλλά βλεπόταν. Το Fifth Gear τ

ακολουθούσε το Top Gear , κι ύστερα άλλο ένα Top Gear .«Αντέχω τον ρυθμό;»

Είχε αφήσει το κινητό του να φορτίζεται στον πάγκο τη

κουζίνας. Όταν άρχισε να χτυπάει, του πέρασε απ’ το μυαλ

α μην απαντήσει. Μια κουταλιά φαγητό, ένα μικρ

μουγκρητό, κι άφησε τον δίσκο στη μοκέτα. Το τηλέφων

ίχε σταματήσει μέχρι να το φτάσει, αλλά η οθόνη έδειξε δύ

κεφαλαία γράμματα: TK. Που σήμαινε Τόνι Κέι. O Φο

βγαλε το τηλέφωνο απ’ τον φορτιστή, σχημάτισε τον αριθμ

ου συναδέλφου του κι επέστρεψε στον καναπέ.«Πού είσαι;» ρώτησε ο Κέι.

«Δεν είμαι για παμπ απόψε» τον προειδοποίησε ο Φο

Άκουγε από μέσα τη φασαρία. Στο Minter’s ή κάτι ανάλογο

«Είσαι και παραείσαι» τον πληροφόρησε ο Κέι. «Έχουμ

έμα. Πόσο γρήγορα μπορείς να έρθεις;»«Τι είδους θέμα;»

«Πήρε ο φίλος σου ο Μπρεκ».

«Πες του να με πάρει στο σπίτι».

«Δεν ήθελε εσένα, εμένα ήθελε».

O Φοξ είχε ξαναχώσει το πιρούνι του στο τσίλι, αλλά τώρ



ο άφησε εκεί.

«Τι εννοείς;»

«Πρέπει να καθαρίσεις, Αλεπού. O Μπρεκ θα είναι εδ

στις και πέντε».

O Φοξ πήρε το τηλέφωνο απ’ το αυτί του όσο χρειαζόταια να κοιτάξει το ρολόι του. Δεκαεφτά λεπτά μέχρι να πά

και πέντε.

«Μπορώ να είμαι εκεί σε είκοσι» είπε, ενώ σηκωνόταν α

ον καναπέ για να κλείσει την τηλεόραση. «Τι σε θέλει;»

«Θέλει να μάθει γιατί έβαλα έναν φίλο να τσεκάρει το

Βινς Φόκνερ στον EYA».

O Φοξ βλαστήμησε μέσα απ’ τα δόντια του.

«Είκοσι» επανέλαβε, αρπάζοντας το παλτό και τα κλειδ

ου αυτοκινήτου του. «Μην πεις τίποτα μέχρι να έρθωMinter’s, έτσι;»

«Έτσι».

O Φοξ βλαστήμησε ξανά, έκλεισε το τηλέφωνο κ

κοπάνησε την εξώπορτα φεύγοντας.

Oι ίδιοι δύο πελάτες κάθονταν στην μπάρα κι είχαν πιάσει τη

κουβέντα με τον ιδιοκτήτη για μια ερώτηση από ένα άλλ

ηλεπαιχνίδι. O Τζέιμι Μπρεκ αναγνώρισε τον Φοξ και το

αιρέτησε μ’ ένα νεύμα. Καθόταν στο συνηθισμένο τραπέ



ου Τόνι Κέι, απέναντι απ’ τον ίδιο τον Κέι, που είχε πάρ

αυστηρό ύφος.

«Τι να σου φέρω;» ρώτησε ο Μπρεκ.

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά και κάθισ

Πρόσεξε ότι ο Κέι έπινε τοματοχυμό, κι ο Μπρεκ ένα ποτήου μισού λίτρου με ανάμεικτο χυμό πορτοκάλι και λεμόνι.

«Πώς είναι η αδερφή σου;»

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του και σήκωσε τους ώμους το

«Ας ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση, ε;»

O Μπρεκ τον κοίταξε.

«Ελπίζω πως καταλαβαίνετε» άρχισε να λέει «ό

προσπαθώ να σας κάνω χάρη».

«“Χάρη”;» O Τόνι Κέι δεν έδειξε να πείθεται.

«Προειδοποίηση. Δεν είμαστε ηλίθιοι, αρχιφύλακα Κέι. Τπρώτο πράγμα που κάναμε ήταν ένας έλεγχος. O Εθνικό

Υπολογιστής της Αστυνομίας κρατάει αρχείο πρόσφατω

ρευνών, κι αυτό μας οδήγησε στον φίλο σου στην Ασφάλε

ου Χαλ».

«Ωραίος φίλος» μουρμούρισε ο Κέι, σταυρώνοντας τέρια στο στήθος του.

«Δεν μας έδωσε με τη μία το όνομά σου, αν σε παρηγορ

αυτό. Χρειάστηκε να τον ζορίσει ο προϊστάμενός του».

«Πώς πήγε η νεκροψία;» τον έκοψε ο Φοξ.

O Μπρεκ έστρεψε την προσοχή του σ’ αυτόν.



«Πώς γνωρίστηκε με την αδερφή σου;»


«Σίγουρα θα το κάνουμε». O Μπρεκ έριξε μια ματιά στ

ολόι του. «Είπα ότι πρόκειται για προειδοποίηση, αλλά

ρόνος τελειώνει».«Τι εννοείς;»

O Μπρεκ κοίταξε τον Μάλκολμ Φοξ στα μάτια.

«Δεν είμαι εγώ το πρόβλημά σου, να το θυμάσαι αυτό».

Γύρισαν κι οι τρεις μαζί καθώς η πόρτα άνοιξε με τόσ

«Μια μεγάλη ογδοντάρα»1 παρήγγειλε ο Γκάιλς

πλησιάζοντας το τραπέζι.

O Μπρεκ σηκώθηκε, αλλά δίστασε αρκετά να κάνει τ

συστάσεις.

ύναμη, που τραντάχτηκε. O άντρας που μπήκε ήταν σχεδόν

ξίσου φαρδύς όσο και ψηλός. Παρότι η θερμοκρασία έξ

ίχε πέσει κατακόρυφα, φορούσε μόνο ένα καρό σπορ σακά

πάνω από πουκάμισο ξεκούμπωτο στο

λαιμό. O Φοξ τον αναγνώρισε, και είχε κάθελόγο. Ήταν οαστυνόμος β’ Γουίλιαμ Γκάιλς – ο «ΖόρικοςΜπίλι» Γκάιλς.

Κρίνοντας απ’ το ρυτιδιασμένο πρόσωπο, ταμαύρα κατσαρ

μαλλιά πρέπει να ήταν βαμμένα – όχι ότιυπήρχε

περίπτωση να το επισημάνει κανείς στον κάτοχό τους.Τα

μάτια είχαν ένα παγερό, κρυστάλλινο γαλανό χρώμα.



«Ξέρω ποιοι είναι» είπε ο Γκάιλς αγριοκοιτάζοντάς το

Τρεις ώρες με τάραξαν στην ανάκριση – τρεις ώρες απ’ τ

ωή μου που δεν θα μου δοθούν ποτέ πίσω».

«O Γκλεν Χίτον δεν άξιζε την προσπάθεια που κατέβαλες

σχολίασε ο Φοξ.«Μπορείς να γκρεμίσεις έναν άντρα όσες φορές θες» είπ

φτύνοντας ο Γκάιλς. «Αυτό που μετράει είναι αν επιμένει ν

σηκώνεται, κι ο Γκλεν Χίτον δεν είναι σε καμιά περίπτωσ

άνθρωπος που τον βάζουν κάτω τύποι σαν και του λόγο

σας». Η καρέκλα –η καρέκλα του Μπρεκ για την ακρίβεια

τριξε κάτω απ’ το βάρος του Γκάιλς. Τα μάτια το

περιφέρθηκαν απ’ τον Τόνι Κέι στον Μάλκολμ Φοξ. «Αλλ

ώρα σας έχω στο χέρι» δήλωσε με κακεντρεχή ικανοποίηση

O Μπίλι Γκάιλς δεν ήταν απλώς αυτός που έκανκουμάντο στην Ασφάλεια του Τορφίκεν, δεν ήταν απλώς

προϊστάμενος του Τζέιμι Μπρεκ – και του Γκλεν Χίτον. Ήτα

και ο πιο παλιός φίλος του Χίτον. O Φοξ σκεφτόταν εκείν

ην τρίωρη ανάκριση. Επίσης σκεφτόταν όλα τα εμπόδια πο

ίχε βάλει ο Γκάιλς στην έρευνα της ΜΠΕ.«Τώρα σας έχω στο χέρι» επανέλαβε ο Γκάιλς μ

αδιατάρακτη ικανοποίηση.

Απ’ την μπάρα ο Μπρεκ αναζήτησε το βλέμμα το

Μάλκολμ Φοξ. Δεν είμαι εγώ το πρόβλημά σου… O Φοξ τ

παραδέχτηκε με το ίδιο ανεπαίσθητο νεύμα που είχ



απευθύνει νωρίτερα και στον Τόνι Κέι. Ύστερα έστρεψε τη

προσοχή του στον Γκάιλς.

«Όχι ακόμη» είπε, τονίζοντας εξίσου καθεμιά απ’ τις δύ

λέξεις. Σηκώθηκε, κάνοντας νόημα στον Κέι να τον μιμηθε

Εσύ μας θες, ξέρεις πού θα μας βρεις».«Και τώρα δεν με χαλάει».

Αλλά ο Φοξ κουνούσε το κεφάλι του αρνητικά καθώ

κούμπωνε το παλτό του.

«Ξέρεις πού θα μας βρεις» επανέλαβε. «Μόνο ν

φροντίσεις να κλείσεις ραντεβού – είμαστε πάντα πνιγμέν

στις Καταγγελίες».

«Είσαστε σκουλήκια κι οι δυο».

Ακόμα και όρθιος, ο Φοξ δεν ήταν πολύ ψηλότερος απ

ον καθιστό Γκάιλς. Παρ’ όλα αυτά έσκυψε προς το μέροου.

«Δεν είμαστε σκουλήκια» δήλωσε. «Το είπες και μόνο

σου – είμαστε αυτοί που ξάπλωσαν στο ρινγκ τον φίλο σο

ον Χίτον. Και την τελευταία φορά που κοίταξα, ακόμ

απλωμένος ήτανε». Ύστερα ίσιωσε το κορμί του, έκανε μεταβολή κι έφυγ

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να τον ακολουθήσει κι

Τόνι Κέι. O Κέι έδενε το κασκόλ του από ταρτάν καθώ

βγαινε απ’ την παμπ.



«Τι σκατά κάνουμε, μου λες;» ρώτησε.

«Δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα – ό,τι είναι να γίνει θ

ίνει».

«Τουλάχιστον να το πούμε στον ΜακΓιούαν».

O Φοξ συγκατένευσε:«O Γκάιλς θα θέλει να δώσουμε κατάθεση στο Τορφίκε

Θα επιμείνουμε στη δικιά μου εκδοχή. Μπορεί να φά

πίπληξη, αλλά αμφιβάλλω αν θα έχω σοβαρές συνέπειες»

O Κέι το σκέφτηκε και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«O Γκάιλς δεν θα το αφήσει έτσι. Γι’ αυτόν ήρθε η ώρα ν

πάρει το αίμα του πίσω».

«Κάτι σταγόνες θα πάρει, Τόνι».

O Κέι συνέχισε να το σκέφτεται.

«Εκείνο το καθοίκι στο Χαλ!»«Έπρεπε να το είχαμε φανταστεί – όλοι αφήνουν ίχν

ακόμα και σε υπολογιστή».

O Κέι ξεφύσησε δυνατά.

«Και τώρα;»

O Φοξ σήκωσε τους ώμους.«Θες να σε πάω σπίτι; Δεν βλέπω το Nissan…»

«Πάρκαρα νόμιμα, έτσι, για αλλαγή. Είναι δυο δρόμου

πιο κάτω».

«Δεν ήθελες να σε πρήξουν και γι’ αυτό απ’ το Τορφίκεν;

O Κέι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.



«Πώς γίνεται και είσαι τόσο ήρεμος πάντα, ρε Αλεπού;»

«Ποιος ο λόγος να είμαι κάτι άλλο – όπως είπα, ό,τι είν

α γίνει θα γίνει».

O Κέι κοιτούσε την πόρτα του Minter’s.

«Εγώ λέω να πάρουμε τον πούλο πριν σηκωθεί να φύγει»«Έχει να πιει την μπίρα του, κι ίσως να πιει κι άλλη στ

καπάκι. Αλήθεια, πώς σου φάνηκε ο Τζέιμι Μπρεκ;»

O Κέι δεν χρειάστηκε πάνω από ένα δευτερόλεπτο για ν

γάλει την ετυμηγορία.

«Καλό παιδί φαίνεται».

O Μάλκολμ Φοξ κούνησε το κεφάλι συμφωνώντα

Φαίνεται…



ΤΕΤAΡΤΗ 11 ΦΕΒΡΟΥΑΡIΟΥ 2009



Τ

6

ετάρτη πρωί κι ο Φοξ έπλενε τα δόντια του, όταν άρχισ

να χτυπάει το σταθερό του. Η επάνω συσκευή ήθελ

φόρτιση, και ήξερε ότι όποιος κι αν ήταν θα το είχε ήδ

κλείσει μέχρι να φτάσει στο καθιστικό, γι’ αυτό έκατσε εκ

που ήταν. Είχε ξυπνήσει νωρίς, με τα λόγια του Τόνι Κέι στ

μυαλό: Καλό παιδί φαίνεται. O Κέι εννοούσε ότι ο Μπρε

ταν απ’ αυτούς που βοηθάνε τους συναδέλφους τους. Αυτ

εν σήμαινε ότι δεν μπορεί να ήταν και διάφορα άλλ

πράγματα… Την ώρα που ο Φοξ σκούπιζε το στόμα του, τκινητό του έβγαλε τον γνωστό μικρό τερετισμό του. Ήτα

πάνω στο κομό στην κρεβατοκάμαρα, κι ο Φοξ μπήκ

πετώντας την πετσέτα στο φρεσκοστρωμένο κρεβάτι.

«Φοξ» είπε φέρνοντας το τηλέφωνο στο αυτί του.

«Κύριε Φοξ, είμαι η Άλισον Πέτιφερ».



Το στομάχι του σφίχτηκε.

«Είναι καλά η Τζουντ;»

«Την πήραν».

«Ποιοι;» Αλλά ήξερε ήδη την απάντηση.

«Κάτι αστυνομικοί. Απ’ τη Γ’ Διεύθυνση, είπαν».Δηλαδή Τορφίκεν. O Φοξ κοίταξε το ρολόι του – εφτάμισ

«Είναι τυπικό» άρχισε να της εξηγεί.

«Έτσι είπαν κι αυτοί – “τυπικές ερωτήσεις”. Παρ’ όλα αυτ

σκέφτηκα να σας ενημερώσω».

«Καλοσύνη σας».

«Nα μείνω εδώ, λέτε;»

O Φοξ δεν ήταν σίγουρος τι εννοούσε: Πρότεινε να πάει

δια στο Τορφίκεν;

«Για να έχω τον νου μου μην το παρακάνουν, εννοώ».O Φοξ τράβηξε το τηλέφωνο απ’ το αυτί του και διάβασ

ην οθόνη. Τηλεφωνούσε απ’ το σπίτι της Τζουντ.

«Δεν έχουν φύγει ακόμη;» ρώτησε.

«Όχι όλοι».

«Και έχουν ένταλμα έρευνας;»«Είναι αλήθεια ότι έβαλαν την Τζουντ να υπογράψει κάτ

πιβεβαίωσε η γειτόνισσα.

«Πού είστε τώρα, κυρία Πέτιφερ;»

«Στη βάση της σκάλας».

Την άκουσε να ζητάει συγγνώμη από κάποιον που τη



σπρωξε για να περάσει. Βαριά βήματα κατευθύνονταν προ

ο επάνω πλατύσκαλο.

«Δεν μου δίνουν την εντύπωση ότι τους αρέσει η παρουσί

μου εδώ».

«Τι έγινε με τις άλλες φίλες της Τζουντ που θαναλάμβαναν τη φροντίδα της;»

«Η Τζόις κοιμήθηκε εδώ, αλλά έπρεπε να φύγει για τ

ουλειά στις εξίμισι. Oι αστυνομικοί άρχισαν ν

καταφθάνουν λίγο αργότερα, κι έτσι ντύθηκα και –»

«Σας ευχαριστώ για όλα, κυρία Πέτιφερ. Μπορείτε ν

υρίσετε σπίτι σας τώρα».

«Δύο δημοσιογράφοι ήρθαν και μου χτύπησαν την πόρτ

τες βράδυ, αλλά τους έδιωξα».

«Και πάλι ευχαριστώ».«Ε… τότε μπορεί να πεταχτώ μέχρι το σπίτι, αν πιστεύε

τι αυτό είναι το καλύτερο».

O Φοξ έκλεισε το τηλέφωνο, έφερε ένα καθαρό πουκάμισ

απ’ την κρεμάστρα του και αποφάσισε ότι η χτεσινή γραβάτ

κανε μια χαρά. Είχε κατέβει τα μισά σκαλιά, όταν το σταθερανάρχισε να χτυπάει. Σήκωσε το ακουστικό απ’ τον καναπ

και το έφερε στο αυτί του.

«Φοξ» είπε.

«O ΜακΓιούαν είμαι».



πραγματικότητα είχε κάνει παράκαμψη, περνώντας απ’ το

ρόμο της Τζουντ στο Σότονχολ. Η εξώπορτά της ήτα

ανοιχτή. Ένα βαν της Σήμανσης περίμενε στην άκρη το

πεζοδρομίου. Είχαν στείλει κάποιον στο μπακάλικο – οι τη

Σήμανσης έπιναν από πλαστικά κύπελλα και μασουλούσασοκολάτες και τσιπς. Είδε δυο μπάτσους με πολιτικά

πρόσωπα που αναγνώριζε αμυδρά από επισκέψεις στ

Τορφίκεν. Πουθενά ούτε ο Μπίλι Γκάιλς ούτε ο Τζέι

Μπρεκ. Μια γειτόνισσα απ’ την απέναντι πλευρά του δρόμο

στεκόταν και παρακολουθούσε απ’ το παράθυρό της με τ

έρια σταυρωμένα στο στήθος. O Φοξ άφησε τη μηχαν

αναμμένη, ξέροντας ότι δεν είχε τίποτα να κερδίσ

πηγαίνοντας μέσα. Τελικά άναψε φλας και ξαναμπήκε στη

κίνηση. Oι οδηγοί αντέδρασαν όλοι τους ευγενικά· δεν είχααντίρρηση να φρενάρουν για χάρη του. Αυτό τους έδιν

περισσότερο χρόνο για να χαζέψουν.

Παντού στο σπίτι θα υπάρχουν αποτυπώματά μου» είπστον ΜακΓιούαν.

Δεν κάθονταν στο γραφείο. O ΜακΓιούαν είχε βρει μ

άδεια αίθουσα συνελεύσεων. Ένα οβάλ τραπέζι και οχτώ

ννιά καρέκλες. Ένας πίνακας πάνω σε τρίποδο. Τρεις λέξε

ραμμένες πάνω του:



OΡΑΤOΤΗΤΑ

ΒΙΩΣΙΜOΤΗΤΑ

ΠΡOΣΑΡΜOΣΤΙΚOΤΗΤΑ

O Τόνι Κέι είχε βρει τη μοναδική καρέκλα εκεί μέσα μ

οδάκια. Τσουλούσε μια μακριά απ’ το τραπέζι και μιμπροστά.

«Με ενοχλεί αυτό» τον προειδοποίησε ο ΜακΓιούαν.

«Τι σκοπεύετε να κάνετε με τον Ζόρικο Μπίλι;» ρώτησε

Κέι χωρίς να σταματήσει να πηγαινοέρχεται.

«Για σένα, αρχιφύλακα Κέι, είναι ο αστυνόμος β’ Γκάιλς

και θα τον αφήσουμε να κάνει τη δουλειά του». Γύρισε τ

κεφάλι του προς τη μεριά του Φοξ. «Καλά δεν λέω

Μάλκολμ;»

O Φοξ κατένευσε.«Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε. Θα αισθανθού

καλύτερα μόλις μας ταλαιπωρήσουν λίγο».

O ΜακΓιούαν αναστέναξε.

«Πόσες φορές σού το ’χω πει; Η ΜΠΕ πρέπει να είν

περάνω πάσης μομφής».«Όπως είπα, αστυνόμε, η έρευνα στη βάση δεδομένων γ

ον Βινς Φόκνερ ήταν δική μου ιδέα».

O ΜακΓιούαν αγριοκοίταξε τον Φοξ.

«Αυτά που μου λες είναι μαλακίες, και το ξέρεις. O Τό

αποδώ είναι ο τύπος που θα αποφάσιζε να παραβιάσει του



κανονισμούς. Έτσι δεν είναι, αρχιφύλακα;»

«Μάλιστα» παραδέχτηκε ο Κέι.

«Χτες βράδυ είπαμε στον Γκάιλς άλλα πράγματα» το

πέστησε την προσοχή ο Φοξ.

«Τότε να επιμείνετε σ’ αυτή την εκδοχή» είπε απότομα ΜακΓιούαν. «Αν σας πιάσει να λέτε ένα ψέμα, θ’ αρχίσει ν

υρεύει κι άλλα…» Παύση. «Ειπώθηκαν κι άλλα;»

«Όχι, αστυνόμε» είπαν οι δυο άντρες με μια φωνή.

O ΜακΓιούαν έμεινε σκεφτικός για μια στιγμή.

«O Μπίλι Γκάιλς είναι κλασική περίπτωση σκυλιού πο

αβγίζει και δεν δαγκώνει. Κάτω απ’ την επιφάνεια δε

πάρχουν τόσοι λόγοι για να τον φοβάσαι». Σήκωσε τ

άχτυλό του. «Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να το

ποτιμήσετε».O Μάλκολμ Φοξ έβγαλε το μαντίλι του και φύσηξε τ

μύτη του.

«Μεταχειρίζονται το σπίτι της Τζουντ σαν τόπ

γκλήματος;»

« Πιθανό τόπο εγκλήματος».«Δεν θα βρουν τίποτα».

«Τώρα δεν είπες ότι θα βρουν τα αποτυπώματά σου;»

«Ήμουν εκεί τη Δευτέρα και ξαναπήγα χτες».

«Φρόντισε να το μάθουν αυτό».



O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αργά, ενώ η προσοχή το

ΜακΓιούαν στράφηκε και πάλι στον Κέι.

«Τόνι, μα τον Θεό, αν δεν σταματήσεις να στριφογυρίζει

με την κωλοκαρέκλα…»

O Κέι τινάχτηκε όρθιος τόσο ξαφνικά, που η καρέκλσούλησε ως τον πίνακα. Πήγε στο παράθυρο και ατένισε το

ώρο στάθμευσης.

«Και τι έκανε δηλαδή;» είπε ο ΜακΓιούαν. «Σκότωσκάποιον εν ψυχρώ; Σοβαρά τώρα, αυτό υπονοείς;»

«Δεν λέω ότι…» Αλλά ο Κέι δεν μπορούσε ν

λοκληρώσει αυτό που είχε ξεκινήσει. Τελικά ακούστηκε σα

παρατεταμένο γρύλισμα.

«Nα προσφερθώ για ανάκριση;» ρώτησε ήρεμα τοπροϊστάμενό του ο Φοξ.

«Έχουν ήδη ζητήσει να τους τιμήσεις με την παρουσ

σου».

«Πότε με θέλουν;»

«Μόλις τελειώσει αυτή η συνάντηση» είπε ο ΜακΓιούαν

«Κάτι δεν μου πάει καλά» μουρμούρισε κουνώντας τ

κεφάλι του δεξιά αριστερά. «Η Αλεπού αρχίζεινα ερευνά τη

ερίπτωση του Τζέιμι Μπρεκ – και ξαφνικά η Γ’ Διεύθυνση

ώνεται στ’ αρχίδια μας και μας ξεψειρίζει. Κιαν ο Ζόρικο

Μπίλι την ψυλλιάστηκε και αποφάσισε ότι αρκετά σάπι

μήλα έχασε για μια σεζόν;»



O Φοξ τον κοίταξε στα μάτια.

«Άρα;»

«Άρα είστε ηλίθιοι και οι δύο. Κανείς δεν ζητάει πρόσβασ

στον ΕΥΑ χωρίς καλό λόγο».

«Μα είχαμε καλό λόγο» επέμεινε ο Κέι.«Είχατε καλό προσωπικό λόγο, Τόνι – κι αυτό μόνο το

διο πράγμα δεν είναι».

«Ήταν αναμεμειγμένος σε περιστατικό ενδοοικογενειακή

ίας» συνέχισε ο Κέι. «Ψάχναμε ενδείξεις για βεβαρημέν

μητρώο».

«Αυτό να λες εσύ μπας και το πιστέψεις» είπε

ΜακΓιούαν μ’ ένα κουρασμένο χαμόγελο.

«Αστυνόμε;» τους διέκοψε ο Φοξ, που περίμενε να πάρ

ην άδεια να φύγει.«Άντε, πήγαινε» του έκανε τη χάρη ο Μπομπ ΜακΓιούαν

Είναι καλά η αδερφή μου;»

«Θες να τη δεις;» ρώτησε ο Γκάιλς.Φορούσε τα ίδια ρούχα με το προηγούμενο βράδυ, μόν

που είχε προσθέσει και γραβάτα. O λαιμός του ήταν πολ

μεγάλος για τον γιακά του πουκαμίσου του, και το επάν

κουμπί ήταν ξεκούμπωτο και φαινόταν κάτω απ’ τον χαλαρ

κόμπο της γραβάτας.



«Πού είναι;»

«Δεν είναι μακριά».

Κάθονταν σ’ ένα απ’ τα ανακριτικά γραφεία του Τορφίκεν

Η περιοχή θύμιζε Precinct 132 – παραμελημένη κα

περιστοιχισμένη από εγκατάλειψη και οδικά έργα. O

ουρίστες δεν είχαν ιδιαίτερο λόγο να την επισκεφτού

σταματούσαν λίγο πιο πέρα απ’ την Πρίνσιζ Στριτ και τ

Λόδιαν Ρόουντ. Η μονοδρόμηση έκανε τα λεωφορεία, τα τα

και τα φορτηγά να την αποφεύγουν, αλλά ήταν άχαρο σημεκαι για τους πεζούς. Στο εσωτερικό του κτιρίου υπήρχε

συνήθης μυρωδιά της μούχλας και της απελπισίας. Τ

ανακριτικό γραφείο έφερε σημάδια πολέμου – γδαρμέν

οίχοι, ξεφλουδισμένο γραφείο, γκράφιτι στο πίσω μέρος τη

πόρτας. Είχαν αφήσει τον Φοξ να περιμένει κάμποση ώρστον χώρο υποδοχής, δίνοντας στους αστυνομικούς

νστολους και μη– την ευκαιρία να περάσουν και να το

αγριοκοιτάξουν. Όταν επιτέλους ακολούθησε τον Γκάιλ

στον διάδρομο προς το ανακριτικό γραφείο, ακούστηκαν έν

σωρό σφυρίγματα και βλαστήμιες απ’ τις πόρτες τω

ραφείων.

«Είναι καλά όμως;» επέμεινε ο Φοξ.

O Γκάιλς τον κοίταξε στα μάτια πρώτη φορά από τότε πο

ρθε.



«Δεν έχουμε αρχίσει τα βασανιστήρια ακόμη, αν αυτ

ωτάς. Είμαστε στη φάση τσάι και κουλουράκια κ

αξιωματικός θηλυκού γένους για παρέα – τουλάχιστο

μασταν την τελευταία φορά που τσέκαρα». O Γκάιλς έσκυψ

ια ν’ ακουμπήσει τους αγκώνες του στο τραπέζι. «Άσχημα πράματα» δήλωσε.

O Φοξ κούνησε μόνο το κεφάλι.

«Εσύ πότε είδες τελευταία φορά τον Φόκνερ;»

«Πριν απ’ τα Χριστούγεννα – Nοέμβριο ίσως».

«Δεν είχες χρόνο γι’ αυτόν;»

«Όχι».

«Δεν σε αδικώ. Ήξερες πάντως ότι είχε την αδερφή σο

ια σάκο του μποξ;»

O Φοξ τον κοίταξε, αλλά δεν απάντησε.«Βλέπεις, αν ήταν δικό μου αίμα, θα του είχα γαμήσει τ

πρέκια».

«Της είχα μιλήσει. Μου είπε ότι το έσπασε σε ατύχημα».

«Σιγά μην την πίστεψες». O Γκάιλς έγειρε πάλι πίσω

άζοντας τα χέρια του στις τσέπες. «Και πώς και δεν πήγεα τον βρεις;»

«Δεν πρόλαβα».

«Ή κιότεψες…» O Γκάιλς άφησε τη μομφή να αιωρείτ

ανάμεσά τους. Όταν είδε ότι ο Φοξ δεν τσίμπησε, έδειξε τ

όντια του. «Έσπασε το χέρι της το Σάββατο, έτσι δεν είναι;



«Έτσι λέει».

«Κι εσύ πότε το έμαθες;»

Ακούστηκε ένας θόρυβος απέξω. Ένας νεαρός, α

κατάλαβε καλά, που δεν ήταν και τόσο συνεργάσιμος, καθώ

ον οδηγούσαν από ή προς το κρατητήριο.«Αυτός πρέπει να είναι ο Μόλισον» εξήγησε ο Γκάιλ

Ένα τσογλανάκι που την έχει δει αγρίμι. Μόλις τελειώσ

αποδώ, θα πάω να του πω δυο φωνήεντα».

«Έχει καμιά σχέση με…;»

O Γκάιλς κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«O Μόλισον είναι ο τύπος που θα διαρρήξει το σπίτι ή τ

αμάξι σου, αλλά είναι απίθανο να σε σκοτώσει στο ξύλ

Τέτοιου είδους επίθεση θέλει οργή. Το είδος της οργής πο

συγκεντρώνεται όταν τα ’χεις μαζεμένα σε κάποιον».«Είχα να δω τον Φόκνερ από πριν απ’ τα Χριστούγεννα».

«Το ήξερες τότε;»


«Ότι ήταν απ’ αυτούς που δέρνουν τη γυναίκα τους».

«Η Τζουντ δεν ήταν γυναίκα του».«Το ήξερες όμως;» Τα μισόκλειστα μάτια στο παχουλ

πρόσωπο του Γκάιλς κοίταζαν έντονα τον Φοξ.

Παρότι προσπάθησε να κρατηθεί, ο Φοξ στριφογύρισ

στην καρέκλα του.



«Ήξερα ότι η σχέση τους ήταν θυελλώδης».

O Γκάιλς κάγχασε.

«Δεν κουβαλήθηκες εδώ πέρα για να μας γράψεις Βίπε

όρα!»

«Η Τζουντ έλεγε πάντα ότι προλάβαινε να ρίξει κι αυτκάμποσες».

«Αυτό δεν διόρθωνε την κατάσταση, επιθεωρητή. Εμέν

μου φαίνεται ότι απέφυγες ν’ ανοίξεις το στόμα σου. Δε

πήρες ποτέ τον Φόκνερ παράμερα να του πεις μια κουβέντα;

«Μετά το κάταγμα θα το έκανα, αν μου είχε δοθεί

υκαιρία».

«Άρα επιστρέφουμε στην αρχική μου ερώτηση: Πότε τ

μαθες;»

«Μου τηλεφώνησε μια γειτόνισσα τη Δευτέρα ταπόγευμα».

O Γκάιλς κούνησε το κεφάλι του αργά.

«Η κυρία Πέτιφερ» δήλωσε – ναι, ήταν λογικό να της είχ

κάνει ερωτήσεις η ομάδα έρευνας… «Nα υποθέσω ότι τό

πήγες να τον βρεις;»«Όχι». O Φοξ κοιτούσε τα χέρια του, που ήταν ενωμέν

πάνω στα πόδια του.

«Όχι;» O Γκάιλς δεν έδειξε να πείθεται.

«Και τι θα άλλαζε δηλαδή; Δεν ήταν ήδη νεκρός;»

«Έλα, ρε Φοξ, αφού ξέρεις ότι ο χρόνος του θανάτο



παίζεται… λίγες ώρες πάνω ή κάτω».

«Πήγε στη δουλειά τη Δευτέρα το πρωί;»

O Γκάιλς έκανε μια μικρή παύση πριν απαντήσε

υγίζοντας τι ήθελε και τι δεν ήθελε να μάθει ο Φοξ. Τελικ

κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.«Και τότε τι έκανε; Πού κρυβόταν απ’ το Σάββατο τ

ράδυ και μετά; Κάποιος πρέπει να τον είδε».

«Αυτός που τον σκότωσε τον είδε».

«Δεν μπορεί να πιστεύεις ότι ήταν η Τζουντ».

O Γκάιλς σούφρωσε τα χείλη, έβγαλε τα χέρια του απ’ τι

σέπες και τα ’βαλε πίσω απ’ το κεφάλι του. Καθώς τ

πουκάμισό του τεντώθηκε, εμφανίστηκαν κενά ανάμεσα στ

κουμπιά, αποκαλύπτοντας ένα λευκό φανελάκι από μέσ

Του Φοξ τού φάνηκε ότι ο χώρος ήταν ζεστός. Ήξερε όπιθανότατα φρόντιζαν να διατηρούν αυτή την αίσθησ

κλεισούρας: Δεν ήθελαν να βολεύονται οι ύποπτοι. Το

τρωγε το κεφάλι του, καθώς είχε αρχίσει να ιδρώνει. Αλλ

αν ξυνόταν ή σκουπιζόταν, ο Γκάιλς θα κατέληγε στ

συμπέρασμα ότι η συνέντευξη του προκαλούσε εκνευρισμό.«Είδα τον Φόκνερ στο τραπέζι του νεκροτομείου» είπε

αστυνόμος. «Ήταν αρκετά μπρατσωμένος. Δεν είμ

σίγουρος ότι μια κουλή, αλκοολική κοπελίτσα πενήντα κιλ

λη κι όλη είναι σε θέση να τον βάλει κάτω». O Γκάιλ



προσπαθούσε να κόψει αντιδράσεις. «Μπορεί όμως να τ

οήθησε κάποιος».

«Δεν πρόκειται να βρείτε τίποτα στο σπίτι».

Στο βάθος ακούστηκε μια πόρτα να κλείνει με φόρα. Έν

φορτηγό ή λεωφορείο δούλευε στο ρελαντί έξω, κάνοντας ταλακτερά τζάμια να τρίζουν στο πλαίσιό τους.

«Μπόλικες ενδείξεις χαοτικού τρόπου ζωής» συνέχισε

Γκάιλς. «Παρότι κάποιος επιχείρησε να συγυρίσει».

«Η γειτόνισσα... το έκανε από καλοσύνη».

«Δεν υπονοώ ότι κάποιος προσπάθησε να καλύψει τα ίχν

ου». O Γκάιλς χαμογέλασε παγερά. «Αλήθεια, πώς πάει

πόθεση Γκλεν Χίτον;»

«Κι έλεγα πόσο θα κρατιόσουν…»

«Την έχει καταβρεί, ξέρεις. Κάθεται και πληρώνετκανονικά, αυτός αραχτός στο σπίτι, κι εμείς ν

ουρτουρίζουμε και να ξύνουμε τον πάγο απ’ το παρμπρίζ τ

πρωί». Τα κρεατωμένα χέρια του Γκάιλς στηρίχτηκαν στ

ραπέζι. Έσκυψε πάνω του. «Και θα δικαιωθεί στο τέλος».

«N’ αφήσω ήσυχο τον Χίτον για ν’ αφήσεις ήσυχη τηαδερφή μου;»

O Γκάιλς έκανε μια γκριμάτσα δήθεν ότι θίγεται.

«Είπα τέτοιο πράγμα εγώ; Δεν νομίζω ότι είπα τέτο

πράγμα». Παύση. «Αλλά, χωρίς να το θέλω, έχω τη

αίσθηση της… ειρωνείας να το πω; Της θείας δίκης;»



«Ένας άνθρωπος είναι νεκρός, σε περίπτωση που τ

έχασες».

«Δεν το ξέχασα, επιθεωρητή. Όσο γι’ αυτό μπορείς ν

ίσαι βέβαιος. Κάθε λεπτομέρεια της ζωής του Φόκνερ θ

μελετηθεί ενδελεχώς απ’ τους άντρες μου. Η αδερφή σου θρειαστεί να συνηθίσει στις ερωτήσεις και στις κόντρ

ρωτήσεις. Επίσης τα ΜΜΕ δείχνουν ενδιαφέρον, επομένω

σως καλύτερα να σταματήσει ν’ ανοίγει την πόρτα και ν

απαντάει στο τηλέφωνο».

«Μόνο μην την πληρώσει αυτή» είπε χαμηλόφωνα ο Φο

«Διαφορετικά θα μας κάνεις καταγγελία;» O Γκάιλ

αμογέλασε. «Δεν θα ’ταν σωστό κερασάκι στην τούρτα;»

«Τελειώσαμε;» O Φοξ έκανε να σηκωθεί.

«Προς το παρόν – εκτός κι αν έχεις κάτι να μου πεις».Περνούσαν διάφορα απ’ το μυαλό του που θα μπορούσ

α του πει, αλλά το μόνο που έκανε ήταν να κουνήσει τ

κεφάλι του αρνητικά.

Έξω στον διάδρομο άνοιξε μερικές πόρτες, αλλά η Τζουν

εν ήταν σε κανένα απ’ τα άλλα ανακριτικά γραφεία. Στέρμα ήταν η πόρτα που οδηγούσε στον στενάχωρο χώρ

ποδοχής του αστυνομικού τμήματος, κι αποκεί στον έξ

κόσμο. Ένα γνώριμο πρόσωπο χασομερούσε στα σκαλι

ταν ο Φοξ βγήκε.



«Μπορούμε να μιλήσουμε;» τον ρώτησε ο Τζέιμι Μπρε

ιακόπτοντας το τηλεφώνημά του.

«Έχω το αυτοκίνητό μου εδώ». O Φοξ ένευσε προς τα κει

«Παρ’ όλα αυτά…» O Μπρεκ έκανε μια χειρονομία

άρχισε ν’ ανηφορίζει προς τα φανάρια. «Πώς πήγε με τοαστυνόμο Γκάιλς;»

«Εσύ πώς λες να πήγε;»

O Μπρεκ κούνησε το κεφάλι του αργά.

«Σκέφτηκα ότι θα ’θελες να μάθεις τις εξελίξεις».

«Έτσι το κάνετε εσείς; O Γκάιλς μού τα πρήζει, κι ύστερ

ρχεσαι εσύ και το παίζεις “καλός μπάτσος”;»

«Θα με σκότωνε αν μάθαινε ότι σου μιλάω». O Μπρε

κοίταξε πάνω απ’ τον ώμο του καθώς έστριβαν στη Μόρισο

Στριτ.«Τότε γιατί το κάνεις;»

«Δεν γουστάρω τα πολιτικάντικα τερτίπια πίσω απ’ όλ

αυτά – εμείς αποδώ κι εσείς αποκεί».

O Μπρεκ περπατούσε με ζωηρό βήμα. Το βάδισμά το

ταν νεανικό, αποφασιστικό και δυνατό, λες και το μέλλοίχε ξεκάθαρο προορισμό. O Φοξ ένιωθε τον ιδρώτα ν

παγώνει στις ρίζες των μαλλιών του πασχίζοντας να το

ακολουθήσει.

«Πού είναι η αδερφή μου;» ρώτησε.

«Καθ’ οδόν για το σπίτι της, νομίζω».



«Τελείως εμπιστευτικά, ποια είναι η άποψή σου για το

Γκλεν Χίτον;»

O Μπρεκ σούφρωσε τη μύτη του.

«Ήταν ολοφάνερο ότι έκοβε δρόμο για να κάνει τ

ουλειά του».«Σκαρφάλωσε σε κάθε πεζοδρόμιο που έλαχε στην πορε

ου».

«Αυτό είναι το στιλ του – κι είναι και πολ

αποτελεσματικό».

«Nομίζω ότι ο προϊστάμενός σου προσπάθησε να μο

ίποτα…»

«Αρνήθηκες;» μάντεψε ο Μπρεκ.

«Δεν δείχνεις να εκπλήσσεσαι που μου έκανε τέτο

πρόταση».O Μπρεκ σήκωσε τους ώμους:

«Απλώς αναρωτιέμαι γιατί το λες σ’ εμένα».

«Όταν μαγκώσουμε τον Χίτον, θα ορφανέψει η θέση το

πιθεωρητή».

προτείνει νταραβέρι».«Τι είδους νταραβέρι;»«Τον Χίτον για

την αδερφή μου…»

O Μπρεκ σφύριξε.

«Αλλά από τη στιγμή που η αδερφή μου δεν έχει κάνε



«Φαντάζομαι».

«Δεν είσαι φιλόδοξος;»

«Και βέβαια είμαι φιλόδοξος... Όλοι δεν είναι; Εσύ δε

ίσαι;»

«Όχι ιδιαίτερα».Oι δυο άντρες περπάτησαν για λίγο στη σιωπή.

«Και πώς πήγε λοιπόν με τον Ζόρικο Μπίλι;» ρώτησ

ελικά ο Μπρεκ.

«Βλέπει την έρευνα σαν έναν τρόπο να με βάλει στο χέρι,

αυτό μπορεί να επηρεάσει την κρίση του… να τον οδηγήσει

να σωρό λάθος δρόμους».

O Μπρεκ κουνούσε το κεφάλι του.

«Σου είπε για τις κάμερες κλειστού κυκλώματος;»

O Φοξ κοίταξε τον νεότερό του άντρα.«Δηλαδή;»

«Nα υποθέσω ότι δεν σου το είπε». O Μπρεκ πήρε βαθ

ανάσα. «Είναι μια παμπ στο Γκόργκι… O Φόκνερ δεν ήτα

ακριβώς θαμώνας, αλλά πήγαινε πού και πού. Έχου

κάμερες κλειστού κυκλώματος και μέσα και έξω».«Και;»

O Μπρεκ σταμάτησε ξαφνικά και γύρισε να κοιτάξ

ιερευνητικά τον Μάλκολμ Φοξ.

«Δεν είμαι σίγουρος πόσα απ’ όλα αυτά πρέπει να σο

πω».



«Θα είναι άνω κάτω το σπίτι της;»

«Ζήτησα απ’ τη Σήμανση να το πάνε με το μαλακό».

«Δεν υπάρχει περίπτωση να βρήκαν κάτι».

Oι δυο άντρες ξανάρχισαν να περπατάνε. Όταν έστριψα

αριστερά στο Nτιούαρ Πλέις, ο Φοξ συνειδητοποίησε όκαναν κύκλο. Άλλη μια φορά να έστριβαν αριστερά και θ

αναβρίσκονταν στο αστυνομικό τμήμα και στο αμάξι του.

«Μένουμε κοντά» είπε ο Μπρεκ.

O Φοξ άνοιξε το στόμα του ν’ απαντήσει, αλλά προτίμησ

α καταπιεί το σάλιο του. Ήταν έτοιμος να πει «Το ξέρω».

«Αλήθεια;» απάντησε τελικά.

«Έτυχε να το μάθω» εξήγησε ο Μπρεκ ανασηκώνοντα

ους ώμους. «Εγώ μένω στο συγκρότημα πίσω απ’ τ

Morrisons».«Παντρεμένος;»

«Φιλενάδα».

«Σοβαρή σχέση;»

«Μόνο δυο μήνες – δεν μένουμε μαζί ακόμη. Εσύ;»

«Υπήρξα παντρεμένος» αποκρίθηκε ο Φοξ.«Δύσκολο πράγμα η οικογενειακή ζωή όταν είσ

μπάτσος» κατέληξε ο Μπρεκ.

«Nαι, πράγματι» συμφώνησε ο Φοξ.

Σκεφτόταν τη φιλενάδα. Πολλοί παραβάτες κ

γκληματίες είχαν συντρόφους. Πρόσφερε καλή βιτρίνα – «



συχος οικογενειάρχης». Μόνο ένα μικροσκοπικό κομμά

ης καθημερινότητάς τους αφιερωνόταν στον κρυφό εαυτ

ους. Απ’ την άλλη, πιθανότατα υπήρχαν πολλοί άντρες πο

ίχε τύχει να πέσουν σε σάιτ που τους έκαναν ν

λαστημήσουν την ώρα και τη στιγμή, αλλά τελικκόλλησαν… χωρίς να είναι απολύτως σίγουροι για το γιατ

Κάτι τους τράβηξε.

Πόσοι όμως κατέληγαν να δίνουν την πιστωτική του

κάρτα;

«Αυτά έχετε μέχρι στιγμής;» ρώτησε ο Φοξ. «Maroone

και κάτι ουαλοί φίλαθλοι του ράγκμπι;»

«Πάνω κάτω».

«Δεν τον είδε κανείς ούτε Κυριακή ούτε Δευτέρα;»

«Είναι νωρίς ακόμη, επιθεωρητή».O Φοξ κούνησε το κεφάλι και σκέφτηκε κάτι.

«Πού δούλευε;»

«Δεν ξέρεις;»

«Ξέρω ότι ήταν εργάτης…»

«Είχε σύμβαση ορισμένου χρόνου με το ΣαλαμάντεΠόιντ».

«Δεν έχει βάλει λουκέτο;»

«Όχι ακριβώς».

Είχαν σχεδόν φτάσει στο τέλος της Nτιούαρ Πλέις Λέιν.



Μπρεκ άγγιξε τον ώμο του Φοξ.

«Καλύτερα να χωριστούμε εδώ».

O Φοξ συγκατένευσε.

«Ευχαριστώ για την κουβέντα».

O Μπρεκ χαμογέλασε και άπλωσε το χέρι του. Oι δυάντρες αντάλλαξαν χειραψία.



O

7

Φοξ τηλεφώνησε στο Λόντερ Λοτζ απ’ το αυτοκίνητο

Τον ρώτησαν αν ήθελε να μιλήσει με τον πατέρα του

αλλά εκείνος τους ζήτησε να του διαβιβάσουν το μήνυμ

Δεν μπορούσε να πάει τον Μιτς στο σπίτι της Τζουντ σήμερ

σως αύριο.

Το Marooned ήταν περίπου στα μισά του δρόμου ανάμεσ

στο Τορφίκεν Πλέις και στο Σότονχολ. Ήταν σ’ ένα σοκάκ

χι μακριά απ’ το στάδιο Χαρτ οβ Μιντλόδιαν. O Φοξ δε

γήκε απ’ το αυτοκίνητο, παρά έμεινε μέσα όσο χρειαζόταια να πάρει μια ιδέα για τον χώρο. Το μονόπατο πλίνθιν

κτίριο χτίστηκε τη δεκαετία του ’70. Το οικόπεδο πρέπει ν

ταν ανεκμετάλλευτο κάποτε, ίσως συνεργείο ή εργοτάξ

πριν απ’ αυτό. Περιστοιχιζόταν από τετραώροφε

πολυκατοικίες, μία απ’ αυτές βρισκόταν ακριβώς απέναντ



νας μαυροπίνακας στ’ αριστερά της κύριας εισόδο

ποσχόταν βραδιές με κουίζ, καραόκε και μαγειρεμέν

φαγητό. Υπήρχε προσφορά διπλής μεζούρας στην τιμή τη

μονής για τα αλκοολούχα ποτά. Είδε μόνο μία κάμερ

κλειστού κυκλώματος, βιδωμένη ψηλά στον τοίχο κπροστατευμένη με συρμάτινο κλουβί. O Φοξ ήξερε ό

μπορούσε να πάει μέσα και να δείξει την αστυνομική το

αυτότητα, να ζητήσει να δει το υλικό της κάμερας, αλλά σ

ι θα ωφελούσε; Κι αν έφτανε στ’ αυτιά του Μπίλι Γκάιλς ό

ίχε πάει εκεί… Αντ’ αυτού, έκανε αναστροφή και ξαναβγήκ

στον δρόμο προς το Σότονχολ.

Την πόρτα άνοιξε μια άγνωστη. Της συστήθηκε λέγοντα

τι είναι ο αδερφός της Τζουντ.

«Εγώ είμαι η Σάντρα» είπε η γυναίκα. «Σάντρα Χέντρι». Ήταν περίπου στην ηλικία της Τζουντ, με σκούρ

κουρασμένα μάτια και πρησμένο πρόσωπο. Το ντύσιμό της

περίτεχνα σκισμένο και μπαλωμένο τζιν, μπλουζάκι κομμέν

ια να φαίνεται το διάφραγμά της– θα ταίριαζε σε κάποια πο

ίχε τα μισά της χρόνια και είκοσι κιλά λιγότερα. Τα μαλλιης έμοιαζαν με μαλλί της γριάς κι είχαν αρχίσει ν

σκουραίνουν στις ρίζες. Χρυσοί κρίκοι κρέμονταν απ’ του

λοβούς της. Η μύτη κι η γλώσσα της ήταν γεμάτες πίρσινγκ

«Η Τζουντ είναι ξαπλωμένη» του είπε οδηγώντας το

μέσα. «Θες ν’ ανέβεις;»



«Σ’ ένα λεπτό».

Είχαν φτάσει στο καθιστικό. Έδειχνε συγυρισμένο.

Σάντρα είχε καθίσει στην πολυθρόνα, σταυρώνοντας τ

πόδια. Η τηλεόραση ήταν αναμμένη, αλλά ο ήχος ίσα πο

ακουγόταν. Ένας μαυρισμένος άντρας έμοιαζε να προσπαθα εκπαιδεύσει ένα απείθαρχο σκυλί.

«Πολύ το γουστάρω» σχολίασε η Σάντρα.

O Φοξ παρατήρησε ότι στον αστράγαλό της είχε τατουά

ναν σκορπιό.

«Πώς είναι;» ρώτησε ο Φοξ, κάνοντας έναν κύκλο στ

ωμάτιο.

«Τώρα γύρισε απ’ την Γκεστάπο…» Σταμάτησε και το

κοίταξε, γουρλώνοντας τα μάτια καθώς θυμήθηκε τι δουλε

κανε ο αδερφός της Τζουντ.«Έχω ακούσει και χειρότερα» τη διαβεβαίωσε.

«Ήταν κομμάτια, σκεφτήκαμε ότι ένας υπνάκος μπορεί ν

ης έκανε καλό».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι για να δείξει ότι καταλάβαιν

Ανοίγοντας το καπάκι του σκουπιδοτενεκέ στην κουζίνα, είδτι είχε αφαιρεθεί η σακούλα. Το εργαστήριο θα στρωνότα

στη δουλειά στο Χαουντενχόλ, εξετάζοντας προσεχτικά τ

περιεχόμενο του σκουπιδοτενεκέ.

«Σ’ ευχαριστώ που την προσέχεις».



Η Σάντρα σήκωσε τους ώμους.

«Η βάρδιά μου ξεκινάει στις τέσσερις».

«Πού δουλεύεις;»

«Στο Asda, το σουπερμάρκετ στην Τσέσερ Άβενιου».

Του πρόσφερε τσίχλα, αλλά ο Φοξ κούνησε το κεφάλι τοαρνητικά. Τα άδεια μπουκάλια και κουτάκια είχαν πεταχτε

Τα τασάκια είχαν καθαριστεί. Στον πάγκο υπήρχαν μόνο δυ

άπλυτες κούπες κι ένα κουτί πίτσας.

«Είχες γνωρίσει τον Βινς;» ρώτησε ο Φοξ.

«Βγαίναμε οι τέσσερίς μας».

«Μ’ εσένα και τον σύντροφό σου;»

«Δουλεύει μαζί με τον Βινς». Σταμάτησε να μασάε

Mάλλον έπρεπε να πω δούλευε».

«Στις κατασκευές δουλεύει λοιπόν;»Κούνησε το κεφάλι της.

«Εργοδηγός – προϊστάμενος του Βινς, φαντάζομαι».

«Oπότε ο σύντροφός σου προσέλαβε τον Βινς;»

Σήκωσε τους ώμους.

«Σύζυγος, όχι σύντροφος. Δεκάξι χρόνια – λιγότερα τρωια φόνο, έτσι λέει ο Ρόνι».

«Δεν έχει κι άδικο. Oπότε εσύ κι ο Ρόνι γνωρίζατε τον Βιν

αρκετά καλά, ε;»

«Μάλλον».

«Είχατε πάει ποτέ στο Marooned;»



«Σ’ αυτό το χαμαιτυπείο; Μόνο αν δεν γινόταν αλλιώ

ταν είχε καλύτερο καιρό, τα αγόρια προτιμούσαν το Go

Tavern – γιατί εκεί μπορούσαν να παίξουν και μια γύρα στ

Μπράντσφιλντ Λινκς».

«Εσύ κι η Τζουντ δεν παίζατε;»«Φαγητό και μερικά παιχνίδια στη ρουλέτα ή στο μπλα

ζακ – τέτοια πράματα γουστάρω εγώ».

«Σε ποιο καζίνο;»

«Το Oliver».

«Στο Όσιαν Τέρμιναλ;» Είχε πλέον τσεκάρει τον χώρο κ

στεκόταν στη μέση του δωματίου, κοιτώντας τη Σάντρα πο

παρακολουθούσε τηλεόραση.

«Αυτό».

«Όχι μακριά απ’ το Σαλαμάντερ Πόιντ λοιπόν».«Μπορείς να πας και τρεκλίζοντας ακόμα».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του.

«Τι γνώμη είχες γι’ αυτόν, Σάντρα;»

Στο άκουσμα του ονόματός της, σήκωσε το κεφάλι και το

κοίταξε.«Για τον Βινς εννοείς;» Σκέφτηκε πριν απαντήσει. «Καλό

τανε – είχε γέλιο όταν ήταν στα καλά του».

«Που σημαίνει ότι καμιά φορά δεν ήταν;»

«Ήξερα ότι ήταν οξύθυμος – αλλά κι η Τζουντ δεν πά



πίσω σ’ αυτό τον τομέα».

«Πώς σου φαίνεται το ότι της έσπασε το χέρι;»

«Λέει ότι έπεσε».

«Αλλά ξέρουμε κι οι δυο ότι δεν έγινε έτσι».

«Εμένα το πιστεύω μου είναι: Μην ανακατεύεσαΧειρότερα τα κάνεις». Το ενδιαφέρον της για τον Φοξ είχ

αρχίσει να φθίνει. Στην τηλεόραση ο εκπαιδευτής σκύλω

σημείωνε εμφανή πρόοδο.

«Όμως είσαι φίλη της… Δεν μπορεί να μην…» O Φο

σταμάτησε καθώς σκέφτηκε: Εδώ εσύ είσαι αδερφός της κα

εν έκανες τίποτα. «Πάω πάνω» είπε τελικά.

Η Σάντρα κούνησε το κεφάλι αφηρημένη.

«Θα σου πρόσφερα τσαγάκι ή καφεδάκι, αλλά έχουμ

εμείνει».Η πόρτα του δωματίου του Βινς ήταν ορθάνοιχτη, κι ο Φο

ίδε ότι οι ερευνητές είχαν πάρει τον υπολογιστή του. Η πόρτ

ης κρεβατοκάμαρας της Τζουντ ήταν μισάνοιχτη. Χτύπησ

και την άνοιξε. Η αδερφή του καθόταν στο κρεβάτ

περιστοιχισμένη από στοίβες ρούχα. Η εντοιχισμέντουλάπα ήταν μισοάδεια, το ίδιο κι η συρταριέρα. Όλα τ

ούχα ήταν δικά του – τα τζιν του και τα μακό του, οι κάλτσε

και τα παντελόνια του. Η Τζουντ κρατούσε ένα κοντομάνικ

πουκάμισο στο καλό της χέρι και χάιδευε το ύφασμα με τ

άχτυλά της. Προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της.



«Τον μυρίζω ακόμη – στα σεντόνια, στα μαξιλάρια… Έν

κομμάτι του εαυτού του είναι ακόμη εδώ». Έκανε μια μικρ

παύση κι έριξε ένα βλέμμα στον αδερφό της. «Ξέρεις τι μο

ίπανε, Μάλκολμ; Είπανε ότι δεν μπορούμε να κάνουμ

κηδεία. Πρέπει να κρατήσουν τη σορό του. Μπορεί νπεράσουν βδομάδες, είπανε. Κανείς δεν ξέρει πόσος χρόνο

α χρειαστεί».

Μια γωνία του κρεβατιού ήταν αδειανή, κι έτσι ο Φο

κάθισε εκεί, αλλά παρέμεινε σιωπηλός.

«Η Σάντρα λέει ότι πρέπει ν’ αρχίσουμε να ακυρώνουμ

ιάφορα και να ενημερώσουμε τις αρμόδιες αρχές. Αλλά τό

ι θα απομείνει απ’ αυτόν;» Ρούφηξε πάλι τη μύτη της

τριψε τα μάτια της. «Με πλάκωσαν στις ερωτήσει

ομίζουν ότι το έκανα εγώ…»«Δεν το νομίζουν» την καθησύχασε ο Φοξ, απλώνοντα

ο χέρι του για να της σφίξει τον ώμο.

«Αυτός ο τύπος… Γκάιλς τον λέγανε… με έπρηξ

λέγοντάς μου ότι ο Βινς ήταν βίαιος – αυτήν τη λέξ

ρησιμοποίησε, “βίαιος”. Είπε ότι ο Βινς είχε καταδίκες στπαρελθόν. Είπε ότι ήταν για βίαιη συμπεριφορά. Μου είπε ό

κανείς δεν θα με κατηγορούσε αν πήρα την εκδίκησή μο

Αλλά δεν έγινε κάτι τέτοιο, Μάλκολμ».

«O Γκάιλς το ξέρει αυτό, Τζουντ – όλοι το ξέρουν».



«Τότε γιατί το έλεγε και το ξανάλεγε;»

«Είναι αρχίδι, αδερφούλα».

Κατάφερε να του χαμογελάσει για μια στιγμή. O Φοξ δε

ης είχε αφήσει ακόμη τον ώμο, αλλά εκείνη γύρισε κ

κοίταξε το χέρι του.«Με πονάς» του εξήγησε, κι ο Φοξ συνειδητοποίησε ότι

ώμος ανήκε στο σπασμένο χέρι της.

«Χριστέ μου, με συγχωρείς».

Κι άλλο μειδίαμα.

«Ένας άλλος αστυνομικός ήταν πιο συμπαθητικός…

Μπρεκ, νομίζω. Nαι, το θυμάμαι επειδή είχαμε διαβάσει κείν

ο βιβλίο σε κάτι διακοπές όταν ήμασταν πιτσιρίκια».

« Η απαγωγή» της θύμισε ο Φοξ. «O ήρωας λεγόταν Άλα

Μπρεκ. Ήθελες να σου το διαβάζω».«Πριν κοιμηθώ». Κούνησε το κεφάλι της καθώς τ

υμήθηκε. «Κάθε βράδυ επί δύο βδομάδες. Και κοίτα πώ

καταντήσαμε…» Γύρισε και τον κοίταξε με δάκρυα ν

ρέχουν στα μάγουλά της. «Τον αγαπούσα, Μάλκολμ».

«Το ξέρω».Άρχισε να σκουπίζει τα δάκρυά της στο πουκάμισο πο

κρατούσε.

«Δεν θα τα βγάλω πέρα χωρίς αυτόν».

«Θα τα πας μια χαρά… πίστεψέ με. Nα σου φέρω κάτι;»

«Μια χρονομηχανή ίσως;»



«Μπορεί να πάρει καιρό η κατασκευή της. Η Σάντρα λέ

τι σου τελείωσαν το τσάι κι ο καφές. Μπορώ να πεταχτ

στο μαγαζί να σου αγοράσω».

Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Θα μου φέρει απ’ το Asda, λέει ότι οι υπάλληλοι έχουκπτωση».

«Μου έλεγε ότι οι τέσσερίς σας πηγαίνατε στο καζίνο. Δε

ξερα ότι σου άρεσε ο τζόγος».

Η Τζουντ πήρε βαθιά ανάσα και ξεφύσηξε.

«Όχι τόσο σ’ εμένα όσο στους άλλους τρεις. Εμένα μο

άρεσε το φαγητό και τα ποτά… Περνάγαμε πάντα καλά εκεί

κανε μια παύση. «Είχαν υπαλλήλους, ξέρεις, πο

ψαχούλευαν τα πράγματά μας. Χρειάστηκε να υπογράψω γι

μερικά πράγματα που πήραν. Γι’ αυτό τον λόγο…» Έκανε μειρονομία προς τα ρούχα γύρω της. «Τα συρτάρια ήταν ήδ

ανοιχτά, κι έτσι σκέφτηκα να…»

O Φοξ κούνησε το κεφάλι.

«Θα σ’ αφήσω στην ησυχία σου αν είσαι σίγουρη ότι δε

μπορώ να –»«O Μιτς το ξέρει;»

«Nαι. Τον απέτρεψα απ’ το να έρθει να σε δει».

«Θα πάω εγώ. Δεν θα ’ναι πιο εύκολο έτσι;»

«Μπορούμε να πάμε μαζί. Τι λες για σήμερα; Κατά τ



ρεις τέσσερις;»

«Δεν πρέπει να είσαι στη δουλειά;»


«Καλά λοιπόν» είπε η Τζουντ.

O αδερφός της έκανε να σηκωθεί, όταν της ήρθε μσκέψη.

«Τη Δευτέρα το βράδυ ήρθε κάποιος στο σπίτι».

O Φοξ κοντοστάθηκε με το χέρι στο πόμολο.

«Είπε ότι ψάχνει τον Βινς» συνέχισε η Τζουντ. «Του είπ

τι δεν ήξερα πού ήταν. Του έκλεισα την πόρτα στα μούτρα

αυτό ήταν όλο κι όλο».

«Δεν τον ήξερες;»

Η Τζουντ κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Ψηλός, μελαχρινός. Πήγα στο παράθυρο και τοπαρακολούθησα να φεύγει, αλλά το μόνο που είδα ήταν

πλάτη του».

«Μπήκε σε αυτοκίνητο;»

«Μπορεί…»

«Το είπες στον Γκάιλς;»«Όσο τρελό κι αν ακούγεται, δεν είχα καμιά όρεξη να το

ο πω. Μήπως να του το πεις εσύ;»

«Αμέ. Αλλά πες μου κάτι, Τζουντ…»

«Τι;»

«Είχε μπλέξει πουθενά ο Βινς; Μήπως ήταν περισσότερ



ξύθυμος απ’ ό,τι συνήθως;»

Το σκέφτηκε, κρατώντας το πουκάμισο κοντά στη μύτ

ης.

«Ήταν ο γνωστός Βινς» είπε στον Φοξ. «Πάντα έτσι θ

ίναι. Αλλά, Μάλκολμ…;»«Nαι;»

«Εσύ ήξερες για τις καταδίκες;» Τον είδε να κουνάει τ

κεφάλι του καταφατικά. «Δεν μου το είπες ποτέ».

«Μέχρι να το μάθω, ήταν ήδη νεκρός».

«Μπορούσες να μου το είχες πει. Καλύτερα να το μάθαιν

από σένα παρά απ’ αυτό τον απαίσιο άνθρωπο».

«Nαι» συμφώνησε ο Φοξ. «Σου ζητώ συγγνώμ

αδερφούλα. Αλλά εσύ στ’ αλήθεια δεν το ήξερες;»

Αυτήν τη φορά έγνεψε αρνητικά η Τζουντ.«Δεν έχει σημασία πια» είπε, στρέφοντας πάλι τη

προσοχή της στο πουκάμισο του νεκρού εραστή της. «Τίποτ

εν έχει σημασία τώρα πια…»

Στο Φέτιζ βρήκε ένα μήνυμα που έλεγε ότι η αρχιφύλακα

νγκλις ήθελε να τον δει.

«Το έφερε η ίδια» τον πείραξε ο Τόνι Κέι ενώ ο Φο

ιάβαζε το σημείωμα. «Κορμάρα…»

«Πού είναι το αφεντικό;» ρώτησε ο Φοξ.



«Την κοπάνησε νωρίς· είπε ότι έχει να γράψει έναν λόγο

ταν ο Φοξ γύρισε να τον κοιτάξει, ο Κέι σήκωσε του

ώμους. «Ένα συνέδριο στη Γλασκόβη».

«Μέθοδοι αστυνόμευσης σε αναμενόμενο κύμ

αναταραχών» απήγγειλε ο Τζόι Nέισμιθ. «Έχει να κάνει με τρηματοπιστωτική κρίση, απ’ ό,τι φαίνεται».

«Τς τς τς» έκανε ο Κέι. «Σε λίγο θ’ αρχίσουν ν

λιντσάρουν τραπεζίτες».

«Tι σχέση έχει αυτό με τις Καταγγελίες;» ρώτησε ο Φοξ.

«Αν τα παλικάρια μας την πέσουν κάπως χοντρά στου

ιαδηλωτές» εξήγησε ο Κέι «μπορεί να γυρίσει μπούμεραγκ

Είχε σηκωθεί απ’ το γραφείο του και προχωρούσε προς τ

μέρος του Φοξ. «Χαίρομαι που βλέπω ότι την έβγαλε

καθαρή. Έμεινες πολύ εκεί».«O Ζόρικος Μπίλι Γκάιλς την είδε Ιερά Εξέταση».

«Απολύτως αναμενόμενο. Πώς τα πάει η αδερφή σου;»

«Καλά μέχρι στιγμής. Πέρασα και την είδα μετά τ

Τορφίκεν».

«Έμαθες τίποτα;»«O Φόκνερ πλακώθηκε με κάτι οπαδούς της εθνική

μάδας ράγκμπι της Oυαλίας το Σάββατο το βράδυ».

«Μπα;»

«Φαίνεται πως το πράγμα καταλάγιασε».

«Παρ’ όλα αυτά… Αυτή είναι η τελευταία φορά που το



ίδε κανείς ζωντανό;» O Κέι είδε τον συνάδελφό του ν

κατανεύει. «Και η Τζουντ πέρασε από εξέταση;»

«Και απ’ τον Γκάιλς, και απ’ τον Τζέιμι Μπρεκ».

«Είχε κάτι να τους πει;»

«Δεν νομίζω». O Φοξ τσίμπησε τη μύτη του. Έλπιζε νεσπάσει επιτέλους το κρύωμα ή να σβήσει μια και καλ

Προς το παρόν το μόνο που έκανε ήταν να του στήνει καρτέ

σαν κακοποιός.

«Θα πας να δεις το ταλέντο;»

«Τι;» O Φοξ σήκωσε τα μάτια του στον Κέι.

«Την κυριλέ γκόμενα του Πεδικό». O Κέι έκανε μ

ειρονομία προς το σημείωμα. «Μπορώ να πάω εγώ ε

μέρους σου, να διαβιβάσω κάποιο μήνυμα».

«Δεν χρειάζεται» είπε ο Φοξ και ξανασηκώθηκε.O Κέι σήκωσε τους ώμους και γύρισε την πλάτη του.

«Ε, εσύ, Starbuck» φώναξε στον Τζόι Nέισμιθ «βάλε καφ

α γίνεται…».

O Φοξ διάνυσε τη μικρή απόσταση ως το γραφείο τη

ΠΕΔΠ και πάτησε το κουμπί. Του άνοιξε η ίδια η Άνι Ίνγκλι να εκατοστό στην αρχή, για να τσεκάρει ότι ήταν αυτός. Το

αμογέλασε και τον άφησε να περάσει. O αστυφύλακα

Γκίλκριστ τον χαιρέτησε μ’ ένα νεύμα. Oι γρίλιες ήτα

κατεβασμένες για να κρατήσουν μακριά τον μεσημεριάτικ



λιο.

«Δεν έχω πολύ χρόνο» την προειδοποίησε ο Φοξ.

«Απλώς αναρωτιόμουν πώς πάει». Άπλωσε το χέρι τη

ια να του δείξει την ίδια καρέκλα που είχε χρησιμοποιήσ

και στην πρώτη του επίσκεψη. Καθώς καθόταν απέναντί τηα γόνατά τους αγγίχτηκαν για μια στιγμή. Φορούσε φούστ

και μαύρο καλσόν, άσπρη μπλούζα με ντεκολτέ και μια σειρ

πέρλες στον λαιμό. Oι πέρλες έδειχναν παλιές – ίσως να ήτα

κειμήλιο.

«Καλά» είπε.

O Γκίλκριστ, που τους είχε γυρισμένη την πλάτη, έβγαζε τ

ήκη από έναν σκληρό δίσκο, ρίχνοντας μια ματιά μέσ

μήπως δει κάτι ενδιαφέρον.

«Oι συνάδελφοι στη Μελβούρνη είναι έτοιμοι να κάνουο ντου στα κουτουρού» είπε η Ίνγκλις.

«Δηλαδή;»

«O εδώ μπάτσος, αυτός που σου έδειξα…» Έδειξε τη

θόνη πάνω στο γραφείο της. «Φοβούνται ότι έχει φίλου

στο Σώμα, που σημαίνει ότι θα μάθει ότι τον έχουμε πάραμπάρι».

«Ετοιμάζονται να τον ανακρίνουν;»

Η Ίνγκλις κούνησε το κεφάλι.

«Μπορεί να χάσουμε ποιος ξέρει πόσους πελάτες του απ

η Βρετανία».



προσηλωμένος ακόμη σ’ αυτό που έκανε, «μπορείτε ν

κάνετε και καμιά διάρρηξη – και μάλιστα χωρίς συνέπειες. O

Καταγγελίες έχουν δυνάμεις υπεράνω ημών των απλώ

νητών».

«Nόμιζα ότι θέλατε γενικές πληροφορίες για το παρελθόου».

«Και μερικά στοιχεία δεν θα μας χάλαγαν» είπε σκεφτική

νγκλις.

«Θα παίρναμε το χρυσό αστέρι απ’ το Λονδίνο» συνέχισε

συνάδελφός της.

«Γι’ αυτό πρόκειται τελικά;» ρώτησε ο Φοξ. «Θέλετε ν

ντυπωσιάσετε τους μεγάλους;»

«Εσύ θέλεις να πιστεύουν ότι είμαστε όλοι ερασιτέχνε

όρεια των συνόρων;» Η Ίνγκλις περίμενε μιαν απάντησπου δεν ήρθε ποτέ. «Θα έχει ένα σωρό φωτογραφίες στο σπ

ου – είτε στον σκληρό του δίσκο είτε σε στικάκι» συνέχισ

αμηλόφωνα αλλά αποφασιστικά. «Ακόμα κι αν τις έχ

μεταφέρει, θα έχουν αφήσει χνάρια».

«Χνάρια;» επανέλαβε ο Φοξ.Κούνησε το κεφάλι της αργά.

«Είναι όπως με το εργαστήριο της Σήμανσης, Μάλκολ

λοι αφήνουν κάποια χνάρια – κανονικά ή ηλεκτρονικά».

«Mπιτ για μπιτ, που λένε» πρόσθεσε ο Γκίλκριστ.

Η Ίνγκλις χαμογέλασε στον συνάδελφό της. O Φοξ έγειρ



α χέρια σταυρωμένα στο στήθος.

«Τι θα έλεγες» τον ρώτησε ο Φοξ «για μια νυχτεριν

άρδια στο βαν;».

O Κέι κάγχασε και χαμογέλασε πονηρά.

«Τι σου δίνει σε αντάλλαγμα;»O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Πώς θα σου φαινόταν;» επέμεινε.

«Θα μ’ έπιανε γκρίνια απ’ την κούραση. Το λες με τη

λπίδα να πιάσουμε τον Μπρεκ να του τρέχουν τα σάλ

παρακολουθώντας πορνό στο διαδίκτυο;»

«Nαι».

«Δεν ανήκει στο πελατολόγιό μας, Αλεπού».

«Θα μπορούσε να ανήκει, αν κάνει αυτά που ισχυρίζεται τ

Πεδικό».«Κοινή επιχείρηση;»

«Θεωρώ ότι πρέπει να είναι στο βαν η αρχιφύλακα

νγκλις ή το ταίρι της…»

«Το ταίρι της είναι εξίσου νόστιμο μ’ εκείνην;»

«Δεν θα το ’λεγα». O Φοξ έριξε μια ματιά προς τηκαφετιέρα. «Θα χρειαστείς και τον Nέισμιθ φυσικά».

Αυτό φάνηκε να κόβει τα φτερά του Κέι:

«Δυστυχώς είναι αλήθεια».

O Nέισμιθ ήταν αυτός που ήξερε να τιθασεύει τη

εχνολογία.



«Αλλά όσο αυτός θα παιδεύεται» πρόσθεσε ο Φοξ «εσ

α έχεις άφθονο χρόνο να γοητεύσεις την αρχιφύλακ

νγκλις».

«Κι αυτό σωστό είναι» συμφώνησε ο Κέι, που ξαναπήρε τ

πάνω του. «Αλλά εσύ πού θα είσαι;»«Εγώ δεν γίνεται να ανακατευτώ, Τόνι».

O Κέι συγκατένευσε.

«Απόψε;» ρώτησε.

«Όσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο. Το βαν δεν είνα

απασχολημένο σε άλλες υποθέσεις;»

O Κέι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Είναι στον πάγο απόψε. Μπορεί να χρειαστεί ν

μαζευτούμε κοντά για να ζεσταθούμε».

«Είμαι βέβαιος ότι θα άρεσε αυτό στην αρχιφύλακνγκλις. Τράβα πες το στον Nέισμιθ κι εγώ θα ενημερώσω τ

Πεδικό».

O Φοξ παρακολούθησε τον Κέι να απομακρύνετα

σήκωσε το τηλέφωνο και σχημάτισε τον αριθμό της ΠΕΔΠ

Το σήκωσε η Ίνγκλις, κι ο Φοξ σκέπασε το ακουστικό με τέρι του για να μην τον ακούσει ο Κέι.

«Η παρακολούθηση μπορεί να γίνει απόψε. Θα στείλω δυ

ικούς μου – τον Κέι και τον Nέισμιθ».

«Oι νύχτες είναι –»



O Φοξ ήξερε τι πήγαινε να πει.

«Δύσκολες; Nαι, με τον γιο σου και τα λοιπά. Αλλά

αλήθεια είναι ότι ο αρχιφύλακας Κέι θα ένιωθε πολύ πι

άνετα με άντρα συνάδελφο».

«O Γκίλκριστ θα είναι μέσα» δήλωσε η Άνι Ίνγκλις. Κασιτωμένη αυτήν τη φορά: «Γιατί νιώθει άβολα ο Κέι με μ

υναίκα συνάδελφο;».

«Με τις γυναίκες εν γένει, Άνι» εξήγησε ψιθυρίζοντας

Φοξ.

«Α».

O Κέι κι ο Nέισμιθ πλησίαζαν το γραφείο του, γι’ αυτό

Φοξ το έκλεισε.

«Kανονίστηκε» τους είπε.

O Τόνι Κέι έτριψε τα χέρια του και χαμογέλασε.



Σ

8

τον δρόμο για το σπίτι το ίδιο βράδυ ο Φοξ σταμάτησ

σ’ ένα κινέζικο εστιατόριο. Σκεφτόταν να καθίσει σ

ραπέζι, αλλά το μαγαζί ήταν άδειο – θα ήταν μόνος του μ

ο προσωπικό. Έτσι προτίμησε να παραγγείλει φαγητό για τ

σπίτι. Ένα τέταρτο αργότερα καθόταν στο αυτοκίνητο με τ

σακούλα στο κάθισμα του συνοδηγού: κοτόπουλο με φρέσκ

ζίντζερ και κρεμμυδάκια, μαλακά νουντλς, κινέζικ

λαχανικά. O ιδιοκτήτης προσφέρθηκε να τον κεράσει κράκε

αρίδας, αλλά ο Φοξ αρνήθηκε. Μόλις έφτασε σπίτι, τάδειασε όλα σ’ ένα πιάτο, ώσπου αποφάνθηκε ότι ήταν πάρ

πολλά και ξανάβαλε τα μισά νουντλς στο κουτί τους. Έφαγ

στην τραπεζαρία, στερεώνοντας μια πετσέτα στον γιακά το

Δεν βρήκε μηνύματα στο τηλέφωνό του, ούτε και μέιλ. Δυ

σκυλιά τσακώνονταν έναν δυο δρόμους πιο πέρα. Μι



μοτοσικλέτα πέρασε μπροστά απ’ το σπίτι με υπερβολικ

κάζι. O Φοξ άνοιξε το ραδιόφωνο στον σταθμό Birdsong

βαλε ένα ποτήρι χυμό μήλο Appletiser και το μυαλό το

πήγε στην επίσκεψη στο Λόντερ Λοτζ.

Είχε περάσει να πάρει την Τζουντ στις τέσσερις, όπως είχασυμφωνήσει· δεν είπαν πολλά πράγματα στη διαδρομή. O

πάλληλοι του γηροκομείου προσπάθησαν να μην δείξου

διαίτερο ενδιαφέρον για την Τζουντ. Δεν ήταν μόνο ο γύψο

στο χέρι της – είχαν διαβάσει εφημερίδες κι είχαν δει τ

οπικές ειδήσεις στην τηλεόραση. Ήξεραν ποια ήταν και

ίχε συμβεί.

«Ξέχασα να φορέσω το βέλο του πένθους» μουρμούρισε

Τζουντ στον αδερφό της καθώς διέσχιζαν τον διάδρομο προ

ο δωμάτιο του πατέρα τους.O Μιτς τούς περίμενε. Επέμεινε να σηκωθεί για ν

παρηγορήσει την Τζουντ με μια αγκαλιά. Όταν κάθισαν όλο

υο υπάλληλοι ήρθαν για να τους ρωτήσουν αν ήθελαν τσά

O Μιτς αποφάνθηκε ότι ήταν ευπρόσδεκτο. Αλλά μετά πο

ρθε το τσάι μια άλλη υπάλληλος ξεπρόβαλε στην πόρτα για δει αν ήθελαν κουλουράκια. O Μάλκολμ Φοξ αποφάσισ

τι είχε παραγίνει το κακό κι έκλεισε την πόρτα. Όμως σχεδό

αμέσως ακούστηκε ένας χτύπος. Αυτήν τη φορά ήθελαν ν

νημερώσουν τον κύριο Φοξ ότι ήταν βραδιά ουίστ κι ότι τ

παιχνίδι θα ξεκινούσε αμέσως μετά το βραδινό.



«Nαι, το ξέρω» είπε. «Και τώρα άντε στο καλό κι αφήσ

μας ήσυχους». Έστρεψε την προσοχή του και πάλι στην κόρ

ου. «Πώς είσαι, Τζουντ;»

«Καλά είμαι».

«Δεν σου φαίνεται. Είναι φριχτό αυτό που συνέβη στοικό σου».

«Βινς τον λέμε, μπαμπά».

«Φριχτό» επανέλαβε ο Μιτς Φοξ, κοιτώντας το χέρι της.

«Με συγχωρείς, μπαμπά» είπε απολογητικά ο Φο

Έπρεπε να σου το είχα πει…»

«Τι συνέβη;»

«Έπεσα στην κουζίνα» είπε βιαστικά η Τζουντ.

«Δεν αμφιβάλλω» μουρμούρισε ο πατέρας της.

Η επίσκεψη δεν ήταν σκέτη αποτυχία. O Μιτς κατάφερε νμην πει τίποτα του τύπου «Σου τα ’λεγα εγώ» ή «Ποτέ το

εν ήταν κατάλληλος για σένα». Η Τζουντ κατάφερε να μη

πει τίποτα που θα πρόσβαλλε τον πατέρα της.

«Πολύ ήσυχος είσαι» τον μάλωσε ο πατέρας του σ

κάποια φάση. O Φοξ αρκέστηκε να σηκώσει τους ώμουκάνοντας ότι δήθεν ήταν προσηλωμένος στην κούπα πο

κρατούσε.

Αργότερα πήγε την Τζουντ στο σπίτι, όπου τη ρώτησε α

θελε παρέα. Εκείνη έγνεψε αρνητικά, λέγοντάς του ότι θ



περνούσε η Άλισον. Ύστερα του χάιδεψε το μάγουλο πρ

γει απ’ το αυτοκίνητο.

Καθισμένος στην τραπεζαρία, καθώς αναπολούσε τ

στιγμή, ο Φοξ δεν ήταν σίγουρος γιατί τον είχε ξαφνιάσ

όσο πολύ η χειρονομία της Τζουντ. Ίσως επειδή, όπωπολλές άλλες οικογένειες, σπάνια έδειχναν τρυφερότητ

Μπορεί να έπεφτε κανένα φιλί ή καμιά αγκαλιά τ

Χριστούγεννα. Ή στις κηδείες φυσικά. Αλλά δεν είχε δει τη

Τζουντ τα περασμένα Χριστούγεννα, και η τελευταία κηδε

στην οικογένεια ήταν μιας θείας το προηγούμενο καλοκαίρι

«Σ’ ευχαριστώ» του είχε πει η Τζουντ, κλείνοντας τη

πόρτα του αυτοκινήτου.

O Φοξ είχε μείνει να την κοιτάζει μέχρι να μπει στο σπί

ης. Δεν κοντοστάθηκε για να του κουνήσει το χέρι. Κι αφοκλεισε η εξώπορτά της και άναψε το φως του καθιστικο

εν πήγε στο παράθυρο για να τον χαιρετήσει.

Το μυαλό του ξαναγύρισε στο Λόντερ Λοτζ, όπου ο Μιτ

ίχε ρωτήσει αν ήταν καλή ιδέα να καλέσει την Όντ

Σάντερσον – «Είμαι βέβαιος ότι θα ήθελε να σε γνωρίσειΑλλά η Τζουντ τού ζήτησε να μην το κάνει, κι ο Φοξ είχε τη

αίσθηση ότι κι η κυρία Σάντερσον απ’ τη μεριά της κρατούσ

ις αποστάσεις της, μην θέλοντας να ανακατευτεί.

Καθώς πετούσε τα αποφάγια στον σκουπιδοτενεκ

αναρωτήθηκε τι γνώμη είχε γι’ αυτόν ο πατέρας του. O Μιτ



α μπορούσε να μένει εδώ μαζί του, υπήρχε άφθονος χώρο

Oι σκάλες μπορεί να ήταν ένα θέμα – ακριβώς αυτό τ

πιχείρημα είχε χρησιμοποιήσει κι ο ίδιος όταν αποφάσισε τ

μέλλον του πατέρα του. Εξάλλου στο Λόντερ Λοτζ ο γέρο

ίχε αποκτήσει φίλους. Βέβαια αυτό θα μπορούσε να είχε γίνκαι στο Όξγκανγκς – οι μεγάλοι άνθρωποι συναντιούνταν σ

καθημερινή βάση στην τοπική εκκλησία. Αλλά όχι… Τ

Λόντερ Λοτζ είχε αποδειχτεί η καλύτερη λύση. Το Λόντε

Λοτζ είχε αποδειχτεί σωστή απόφαση.

O Τζόι Nέισμιθ είχε κάνει την προφανή ερώτηση: «Είν

λα εντάξει;». Που σήμαινε γραφειοκρατικά. Που σήμαινε τ

Έκανε να φτιάξει τσάι, αλλά σταμάτησε – η γεύση το

σαγιού που είχε πιει στο Λόντερ Λοτζ βρισκόταν ακόμη στ

πίσω μέρος του λαιμού του, αποθαρρύνοντάς τον απ’ το ν

παναλάβει την εμπειρία. Υπήρχε κι άλλο Appletiser στ

ψυγείο, αλλά δεν είχε όρεξη. Δεν ήξερε τι ήθελε. Περνώνταστο καθιστικό, δοκίμασε όλα τα κανάλια της τηλεόραση

ωρίς να βρει κάτι για το οποίο να ήταν πρόθυμος να χάσ

ον χρόνο του. Θα μπορούσε βέβαια να την πέσει νωρ

απόψε, ν’ ασχοληθεί λίγο με το διάβασμα, που το είχ

παραμελήσει, αλλά δεν ήταν ούτε εννιά η ώρα. Έμεναν δύώρες μέχρι να ξεκινήσει η παρακολούθηση το

Μπρεκ.



Σκουπίδι, γουρούνι.

Τον είχαν αποκαλέσει και χειρότερα πράγματα όλ’ αυτά τ

ρόνια – ενίοτε μάλιστα δικοί του, συνάδελφοι που είχα

επεράσει τα όρια, που είχαν υποκύψει στη διαφθορά, πο

ίχαν γίνει τσακωτοί. Φανταζόταν τον Τζέιμι Μπρεπεντακάθαρο κι ωραίο επιφανειακά, να πηγαίνει σπίτι και ν

κλειδώνει την πόρτα πίσω του. Nα τραβάει τις κουρτίνε

Oλομόναχος, χωρίς αδιάκριτα βλέμματα, να ζεσταίνει το

πολογιστή του, να επιτρέπει στον μυστικό εαυτό του ν

ανασάνει. Και χωρίς να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη ενός βα

παρκαρισμένου απέξω, που κατέγραφε κάθε πλήκτρο πο

πατούσε, κάθε σάιτ που επισκεπτόταν. Ό,τι έβλεπε εκείνος τ

βλεπαν και όσοι ήταν στο βαν. O Φοξ το είχε δει εν δράσε

νιωθε μια ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά του καθώαποκαλύπτονταν παράνομοι ερωτικοί δεσμοί, καθώ

πιβεβαιώνονταν εγκληματικές διασυνδέσεις, καθώ

ρχονταν στο φως απάτες και αδυναμίες.

Έτσι τη βρίσκεις εσύ, ρε; Γαμημένε ματάκια…

Nαι, τον είχαν αποκαλέσει και χειρότερα πράγματιεστραμμένο καθοίκι… Καρφώνεις τους δικούς σου…

λίτσα…

Κατακάθι. Αλλά και πάλι καλύτερος από σας – η μόν

υνατή απάντηση.



Και πάλι καλύτερος από σας.

Ετοιμαζόταν να πει τις λέξεις δυνατά, όταν χτύπησε τ

κουδούνι. Κοίταξε το ρολόι του. Εννιάμισι. Στάθηκε στο χο

μια στιγμή, στήνοντας αυτί μήπως και καταλάβει. Ότα

αναχτύπησε το κουδούνι, άνοιξε την πόρτα δυο εκατοστά.«Γεια» είπε ο Τζέιμι Μπρεκ.

O Φοξ άνοιξε την πόρτα κανονικά. Κοίταξε δεξ

αριστερά.

«Τι έκπληξη» ήταν το μόνο που κατάφερε να πει.

O Μπρεκ γέλασε.

«Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι ήμουν περαστικός, αλλά κατ

κάποιον τρόπο είναι και αλήθεια. Καμιά φορά κάνω ένα

περίπατο το βράδυ, έτσι, για ν’ αδειάσει το κεφάλι μου. Ότα

ίδα το οδόσημό σου, συνειδητοποίησα πού βρισκόμουσως τελικά να το είχα σκοπό να καταλήξω εδώ». Σήκωσ

ους ώμους. «Το υποσυνείδητο είναι θαυμαστό πράγμα».

«Λες, ε;» O Φοξ ζύγισε τις επιλογές του. «Πέρνα μέσ

λοιπόν».

«Μόνο αν δεν ενοχλώ…»O Φοξ οδήγησε τον Μπρεκ στο καθιστικό.

«Θες να πιεις κάτι;»

«Εσύ θα πιεις;»

«Εγώ δεν πίνω».

«Δεν νομίζω ότι το ήξερα αυτό».



«Ε τώρα μπορείς να το προσθέσεις στο προφίλ μο

σωστά;»

O Μπρεκ χαμογέλασε.

«Δεν υπάρχει καθόλου αλκοόλ στο σπίτι, ούτε για του

πισκέπτες;» Είδε τον Φοξ να γνέφει αρνητικά. «Αυτσημαίνει ότι δεν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου όσο

αφορά το αλκοόλ. Έχω δίκιο;»

«Τι μπορώ να κάνω για σένα, αρχιφύλακα Μπρεκ;»

«Δεν είναι επαγγελματική η επίσκεψη, Μάλκολμ, να με λε

Τζέιμι».

«Τι μπορώ να κάνω για σένα, Τζέιμι;»

O Μπρεκ καθόταν στον καναπέ, κι ο Φοξ στην πολυθρόν

στα δεξιά του. O Μπρεκ είχε γυρίσει για να μπορεί να το

κοιτάζει. Είχε αλλάξει ρούχα από τότε που έφυγε απ’ τουλειά – τζιν μπουφάν, μαύρο κοτλέ παντελόνι, μοβ πόλ

μπλουζάκι.

«Ωραίο σπίτι» είπε, παρατηρώντας τον χώρ

Μεγαλύτερο απ’ το δικό μου, αλλά το δικό μου είναι πι

καινούργιο – τα φτιάχνουν όλο και μικρότερα πια…»«Nαι» συμφώνησε ο Φοξ, περιμένοντας ν’ ακούσει τι σ

αλήθεια ήθελε να πει ο Μπρεκ.

«Κάναμε ό,τι μπορούσαμε με το υλικό της κάμερας έξ

απ’ την παμπ» του έκανε το χατίρι ο Μπρεκ. «Δεν νομίζω ό



α βγάλουμε κάτι χρήσιμο όσον αφορά την αναγνώριση τω

ατόμων. Μπορεί να πούμε στην αστυνομία της Oυαλίας ν

ίξει μια ματιά πάντως, μπας και… Μόνο που λίγα λεπτ

μετά τον καβγά οι οπαδοί του ράγκμπι θεάθηκαν και πά

στο Marooned. Γελούσαν και παράγγελναν κι άλλα ποτά».«Ποιος το λέει αυτό;»

«Δύο θαμώνες – οι Oυαλοί τούς κέρασαν μια γύρ

Μάλιστα ζήτησαν συγγνώμη που την έπεσαν στον Φόκνερ

Παύση. «Συν το ότι υπάρχουν κάμερες κλειστού κυκλώματο

και μέσα κι έξω απ’ το μπαρ που το επιβεβαιώνου

Επομένως, αν δεν τον πέτυχαν ξανά αργότερα το ίδ

ράδυ…»

«Το αποκλείεις;»

«Τίποτα δεν αποκλείουμε, Μάλκολμ».«Γιατί μου τα λες αυτά;»

«Σκέφτηκα ότι θα ’θελες να το ξέρεις – εντελώς μεταξ

μας, όπως αντιλαμβάνεσαι».

«Και τι σου δίνω σε αντάλλαγμα;»

«Τι να πω… αφού δεν υπάρχει σταγόνα σ’ αυτό το σπίτεν είμαι και τόσο σίγουρος».

O Φοξ κατάφερε να χαμογελάσει και χαλάρωσε λίγ

παραπάνω στην πολυθρόνα του.

«Υπάρχει κάτι» είπε τελικά. «Η Τζουντ δεν το είπε στο

Μπίλι Γκάιλς επειδή δεν της άρεσε το υφάκι του…»



ίπε στους ιδιοκτήτες ο Χίτον; Πουλήστε τις κάμερες κ

αγοράστε σκυλί».


«Κατά προτίμηση μεγάλο σκυλί» συνέχισε ο Μπρεκ «κ

μην το πολυταΐζετε».«Δούλευες συχνά μαζί του;»

«Σχεδόν ποτέ. Φαντάζομαι ότι αυτός είναι ο λόγος πο

εν ζήτησες ποτέ να μου μιλήσεις».

«Είχαμε όλα όσα χρειαζόμασταν».

«Παρ’ όλα αυτά ανέκρινες τον Μπίλι Γκάιλς, ε;»

«Για καθαρή ψυχαγωγία».

«Δεν φανταζόμουν ότι η λέξη “ψυχαγωγία” υπάρχει στ

λεξιλόγιο των Καταγγελιών». O Μπρεκ το σκέφτηκε προ

στιγμήν. «Τολμώ να πω ότι πλέον ξέρεις περισσότερα για τοΓκλεν Χίτον απ’ ό,τι εγώ. Πόσο καιρό ήταν υπ

παρακολούθηση;»

«Μήνες». O Φοξ στριφογύρισε στην πολυθρόνα το

ιώθοντας λιγότερο άνετα τώρα.

«Μήπως δεν πρέπει να τα συζητάμε καν;» ρώτησε Μπρεκ, δείχνοντας ότι έπιασε το υπονοούμενο.

«Μάλλον όχι. Αλλά τώρα που ξέρεις ότι ήτα

ουτηγμένος στην παρανομία, πώς αισθάνεσαι γι’ αυτόν;»

«Όπως το παρουσιάζει ο Μπίλι Γκάιλς, ο Χίτον παραβία

κάποιον κανόνα μόνο προκειμένου να βγάλει αποτέλεσμ



Πούλαγε πληροφορίες σε κακοποιούς, αλλά αυτά πο

μάθαινε ο ίδιος σε αντάλλαγμα έβαζαν πολλούς κακούς στ

φυλακή».

«Κι αυτό το κάνει σωστό;» Όταν ο Μπρεκ σήκωσε του

ώμους, ο Φοξ αναστέναξε. «Αλλαγή θέματος... Κανένάλλο νέο για τον Βινς Φόκνερ;»

«Εξακολουθούμε να έχουμε κενό όσον αφορά τις κινήσε

ου απ’ την Κυριακή ως τη Δευτέρα».

«Και δεν έχει αναφερθεί καμιά λίμνη αίματος στην περιοχ

ύρω απ’ την οικοδομή;»

O Μπρεκ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«O Μπίλι Γκάιλς πιστεύει ότι ενδέχεται να τον σκότωσα

Σάββατο βράδυ και να τον κράτησαν κάπου… Τη Δευτέρα

ολοφόνος είχε αρχίσει να χάνει την ψυχραιμία του πια κότε πέταξε αλλού το πτώμα».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι αργά, κοιτώντας τη μοκέτα.

«Και κάτι τελευταίο» πρόσθεσε ο Μπρεκ. «Δύο νεαρ

εάθηκαν να τσακώνονται μ’ έναν τύπο σε μια στάσ

λεωφορείου στην Nτάλρι Ρόουντ – όχι μακριά απ’ τMarooned και περίπου τριάντα με σαράντα λεπτά αφότο

φυγε αποκεί ο Φόκνερ».

«Δηλαδή περίπου τι ώρα;»

«Γύρω στις εννιάμισι».



«Η περιγραφή ταιριάζει;»

«Η περιγραφή δεν είναι σπουδαία. Μια γυναίκα το είδε απ

ο παράθυρο του σπιτιού της. Ήταν δυο ορόφους ψηλά κ

σε απόσταση πενήντα μέτρων. Αλλά είναι νομοταγή

κουτσομπόλα, οπότε προθυμοποιήθηκε να μας ενημερώσει»«Και τι λέει ότι συνέβη;»

«Δυο νεαροί λογομαχούσαν μ’ έναν μεγαλύτερό του

άντρα. Εκείνος φαινόταν να περιμένει το λεωφορείο την ώρ

που πέρασαν από μπροστά του. Ανταλλάχτηκαν λόγια

Πέρασε ένα ταξί κι ο άντρας άπλωσε το χέρι του. Μπήκε, κ

ο ένα παιδί κλότσησε το πίσω μέρος του ταξί καθώ

εκινούσε».

«Προς ποια κατεύθυνση;»

«Χεϊμάρκετ».O Φοξ ήταν σκεφτικός.

«Ποια λεωφορεία πάνε προς τα κει;»

O Μπρεκ κούνησε το κεφάλι του δεξιά αριστερά.

«Ψύλλοι στ’ άχυρα, Μάλκολμ – πάνε παντού: δυτικά προ

ο Κορστόρφιν και το Γκάιλ, βόρεια προς το Μπάρντοανατολικά προς το Όσιαν Τέρμιναλ…»

«O Βινς σύχναζε σ’ ένα καζίνο κοντά στο Όσιαν Τέρμιναλ

ίπε ο Φοξ σαν να μονολογούσε. «Μαζί με τον εργοδηγ

ου, τη γυναίκα του εργοδηγού και την αδερφή μου…»

«Στο Oliver;» ρώτησε ο Μπρεκ όλο ενδιαφέρον.



O Φοξ κούνησε το κεφάλι καταφατικά.

«Γιατί;» ρώτησε.

«Χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Έχεις πάει ποτέ;»

«Όχι».

«Oύτε κι εγώ». O Μπρεκ είχε σκεφτεί κάτι. Έτριβε τπιγούνι του με την ανάστροφη της παλάμης του.

«Προσπαθείτε να εντοπίσετε τον οδηγό του ταξί;» ρώτησ

Φοξ σπάζοντας τη σιωπή.

«Nαι».

«Δεν θα ’ναι και τόσο δύσκολο – αν μη τι άλλο, θ

υμάται την κλοτσιά στο ταξί του».

«Μμμ». O Μπρεκ φάνηκε να καταλήγει σε κάπο

απόφαση, χτυπώντας τα χέρια του στα γόνατά του. «Κάν

πολύ κέφι ένα ποτό, Μάλκολμ... Επιτρέπεται να μου κάνεπαρέα;»

«Δεν πίνω».

«Εννοούσα να με συνοδεύσεις στην παμπ».

«Αμέ» είπε ο Φοξ ύστερα από στιγμιαίο δισταγμό. Κοίτα

ο ρολόι του. Θα είχαν πάρει το βαν πια… θα είχαν τσεκάρον εξοπλισμό του. Θα συζητούσαν θέματα τακτικής πρ

εκινήσουν. «Όμως είναι κάπως αργά».

O Μπρεκ κοίταξε κι αυτός το ρολόι του και ανασήκωσε τ

να φρύδι.



«Δεν είναι ούτε δέκα».

«Εννοούσα ότι είμαι μέσα μόνο για ένα στα γρήγορα».

«Ένα στα γρήγορα» συμφώνησε ο Μπρεκ. «Μπορούμε ν

πάρουμε το δικό σου αμάξι;»

«Για πού λες;»«Για το Oliver. Φαντάζομαι ότι θα έχει μπαρ».

O Φοξ μισόκλεισε τα μάτια. Δεν σκεφτόταν τις επιλογέ

ώρα, αλλά τις συνέπειες.

«Γιατί εκεί;»

«Ίσως μπορούμε να ρωτήσουμε αν πέρασε ο Βινς Φόκνε

ο Σάββατο το βράδυ».

«Αυτό δεν είναι και τόσο σύμφωνο με τους κανονισμού

Τζέιμι. Το αφεντικό σου θα πάθει αμόκ αν το μάθει».

«Oι κανονισμοί είναι για να παραβιάζονται, Μάλκολμ».O Φοξ τού κούνησε το δάχτυλο.

«Πρόσεχε σε ποιον τα λες αυτά».

O Μπρεκ αρκέστηκε να χαμογελάσει και σηκώθηκε.

«Είσαι μέσα;» ρώτησε.

«Είναι πολύ μακριά για ένα ποτό…»O Μπρεκ δεν είχε σκοπό να το κουνήσει ή να πει κουβέντ

Μ’ έναν αναστεναγμό, ο Φοξ στηρίχτηκε στα μπράτσα τη

πολυθρόνας του και σηκώθηκε.



στον Κέι για να τον ειδοποιήσει ότι δεν είχε νόημα η αποψιν

παρακολούθηση. Απ’ την άλλη, αν έμεναν πράγματι μόν

ια ένα ποτό…

«Καλησπέρα» είπε ένας απ’ τους πορτιέρηδες

ακούστηκε περισσότερο σαν προειδοποίηση παρά σακαλωσόρισμα.

«Πώς πάει;» ρώτησε ο Μπρεκ. «Έχει κόσμο;»

«Τώρα έχει αρχίσει να μαζεύεται». O άντρας τον κοίτα

αποπάνω μέχρι κάτω, το βλέμμα του κοντοστάθηκε στο τζι

μπουφάν. «Τουρίστες;»

O Μπρεκ χτύπησε την τσέπη του.

«Έχω κάτι μετρητά που μου βαραίνουν την τσέπη».

O άλλος κοίταζε τον Φοξ.

«Αυτός εδώ είναι μπάτσος» πληροφόρησε τον συνάδελφου. «Τον κόβω».

«Κι οι μπάτσοι δεν δικαιούνται ένα ρεπό;» τον ρώτησε

Φοξ, πλησιάζοντας για να βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο μ

ον πορτιέρη.

«Φτάνει να μην γυρεύεις κεράσματα» είπε ο πρώτοπορτιέρης.

«Έχουμε λεφτά» τον διαβεβαίωσε ο Μπρεκ.

«Το καλό που σας θέλω» τον προειδοποίησε αυτός.

Κι έτσι βρέθηκαν μέσα. O Μπρεκ άφησε το μπουφάν το



στην γκαρνταρόμπα, πράγμα που τον βοήθησε ν

νσωματωθεί κάπως στο περιβάλλον. Εκ πρώτης όψεως τ

μαγαζί πρόσφερε χλιδή, αλλά στην πραγματικότητα ήτα

αρκετά ανεπιτήδευτο – σε μερικά τραπέζια έπαιζα

πιχειρηματίες, σε άλλα οι σύζυγοι κι οι φιλενάδες τους.Κάποιοι κυκλοφορούσαν και παρακολουθούσα

υγίζοντας την κατάσταση. Ένας τέτοιος θύμισε στον Φο

ον σερβιτόρο που του είχε πάρει παραγγελία νωρίτερα στ

κινέζικο – υποψία που επαληθεύτηκε όταν εκείνο

αμογέλασε, του κούνησε το χέρι και του έκανε μια μικρ

πόκλιση.

«Φίλος σου;» ρώτησε ο Μπρεκ.

Υπήρχαν κουλοχέρηδες, τραπέζια για χαρτιά, ζάρια κ

ουλέτα, καθώς κι ένα κατάφωτο μπαρ. O κάθε κρουπιέρηίχε κάποιον απ’ το προσωπικό του καζίνου να το

παρακολουθεί καλού κακού. O Φοξ είχε ακούσει ιστορίες γι

κρουπιέρηδες που έκαναν υπερβολικά χαρακτηριστικέ

κινήσεις· αυτό σήμαινε ότι οι παίκτες μπορούσαν ν

μαντέψουν σε ποιο τεταρτημόριο ήταν πιθανότερο νσταματήσει η μπίλια, περιορίζοντας τις πιθανότητες υπέ

ους. Όλα αυτά τα χρόνια κάποιοι μπάτσοι είχαν μπλέξει μ

ρέη από τον τζόγο, γεγονός που τους οδήγησε στην τροχ

ων Καταγγελιών – δεν τα κατάφερναν όλοι στο ν

ιαβάζουν χαρτιά και ρουλέτες.



Μια στριφογυριστή σκάλα, με το κάθε σκαλί περίτεχν

φωτισμένο, οδηγούσε στον ημιώροφο. O Φοξ ακολούθησ

ον Μπρεκ ως εκεί. Είδε άλλο ένα μπαρ, και δίπλα βρισκότα

ο εστιατόριο του καζίνου. Το ίδιο το εστιατόρι

αποτελούνταν από έξι σεπαρέ και τρία τέσσερα έξτρραπέζια, και δεν είχε καθόλου δουλειά απόψε. Όλα τ

σκαμπό στο μπαρ ήταν πιασμένα, ενώ άλλοι πότε

παρακολουθούσαν τη δράση στον κάτω όροφο από τ

σχετική ασφάλεια του μπαλκονιού.

«Τι να σου φέρω;» ρώτησε ο Μπρεκ.

«Τοματοχυμό» είπε ο Φοξ.

O Μπρεκ κούνησε το κεφάλι και στριμώχτηκε ανάμεσα σ

ύο σκαμπό. O μπάρμαν σέρβιρε ένα κοκτέιλ σ’ έν

παλιομοδίτικο ποτήρι της σαμπάνιας. O Φοξ πλησίασε τουάλλους πότες και κοίταξε προς τον κάτω όροφο.

πιπρόσθετη ατραξιόν φαίνεται πως ήταν ότι μπορούσες ν

πάρεις μάτι το ντεκολτέ κάποιου γυναικείου φορέματος, αλλ

α τραπέζια είχαν τέτοια γωνία και τέτοιο φωτισμό ώστε ν

ίναι αδύνατο να διακρίνεις τα χαρτιά που μοιράζονταν σκάποιον.

Αυτός που καθόταν πιο κοντά στον Φοξ τον χαιρέτησε μ

να νεύμα. Έδειχνε εξηντάρης, το πρόσωπό του ήταν βαθ

υτιδωμένο, τα μάτια του τσιμπλιασμένα.



«Το τραπέζι 3 είναι το τυχερό απόψε» είπε ψιθυριστά.

O Φοξ σούφρωσε το στόμα σαν να το σκεφτόταν.

«Ευχαριστώ» είπε.

Είχε τρία χαρτονομίσματα των είκοσι λιρών στην τσέπη το

και ήξερε ότι θα χρειαζόταν να χαλάσει το ένα για νανταποδώσει το κέρασμα του Μπρεκ. Έλπιζε ότι ο Μπρεκ δ

α δεχόταν, κι ότι θα πήγαιναν σπίτια τους. O Φοξ σίγουρ

εν είχε σκοπό να δώσει τα λεφτά του στα τραπέζια, έστω κ

στο τυχερό νούμερο 3.

«Virgin Mary» είπε ο Μπρεκ, δίνοντάς του το ποτό του.

O Φοξ τον ευχαρίστησε και ήπιε μια γουλιά. Ήταν τίγκ

στα καρυκεύματα – γούστερ σος, ταμπάσκο, μαύρο πιπέρι.

Φοξ ένιωσε τα χείλη του να μουδιάζουν.

«Σκέφτηκα ότι έτσι θα το προτιμούσες. Στην υγειά μας».O Μπρεκ κρατούσε ένα ογκώδες ποτήρι γεμάτο παγάκια

να σκουρόχρωμο μείγμα.

«Ρούμι με κόκα;» μάντεψε ο Φοξ.

O Μπρεκ τού το επιβεβαίωσε μ’ ένα θετικό νεύμα.

«Κάποτε ήταν το ποτό του μπαμπά μου» είπε.«“Κάποτε”;»

«Σαν εσένα κι αυτός – έκοψε το αλκοόλ. Ως γιατρός είχ

ει και με το παραπάνω κατεστραμμένα συκώτια».

O άντρας δίπλα τους είχε στήσει αυτί.

«Ό,τι δεν σε σκοτώνει…» είπε σηκώνοντας το ποτήρι το



ν είδει πρόποσης. Τα παγωμένα απομεινάρια κροτάλισα

μες στο ποτήρι του ουίσκι καθώς το έφερνε στο στόμα του.

«O κύριος αποδώ» πληροφόρησε τον Μπρεκ ο Φο

πιστεύει ότι το τραπέζι 3 είναι το καλό».

«Μπα;» O Μπρεκ έριξε μια ματιά πάνω απ’ το μπαλκόνΤο τραπέζι 3 φιλοξενούσε μπλακ τζακ, κι ο Μπρεκ στράφηκ

πάλι προς τον Φοξ. «Τι λες;»

«Εγώ απολαμβάνω το ποτό μου» αποκρίθηκε ο Φο

πίνοντας άλλη μια καυτερή γουλιά. «Αλλά να μην σ

μποδίζω…»

O Φοξ κέρασε τη δεύτερη –«και τελευταία»– γύρα, κ

μόνο τότε ο Μπρεκ αποφάσισε να «δοκιμάσει την τύχη» το

Τα επόμενα δεκαπέντε περίπου λεπτά έχασε σχεδόν τριάντ

λίρες, ενώ ο Φοξ παρακολουθούσε απ’ τα παρασκήνια.«Πόνεσε» ήταν το μόνο που είπε ο Μπρεκ όταν τελείωσ

ο πείραμα.

«Δεν θα πει τίποτα» συμφώνησε ο Φοξ.

Αποσύρθηκαν σ’ ένα σημείο κοντά στα μηχανήματα.

«Γιατί ήρθαμε εδώ, Τζέιμι;» ρώτησε ο Φοξ.O Μπρεκ περιεργάστηκε το περιβάλλον.

«Δεν είμαι σίγουρος» έδειξε να παραδέχεται. Κ

παρατηρώντας ότι το ποτήρι του Φοξ ήταν άδειο: «Έν

ελευταίο για τον δρόμο;».



Αλλά ο Φοξ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Σπίτι» ήταν το μόνο που είπε.

Στον δρόμο για τον γυρισμό ο Μπρεκ άρχισε να μιλάει γ

ην τύχη και για το ότι δεν πίστευε σ’ αυτήν.

«Πιστεύω ότι εμείς αποφασίζουμε για όλα και τα κάνουμα συμβούν».

«Λες, ε;»

«Δεν συμφωνείς;»


«Για μένα, συμβαίνουν διάφορα και δεν μπορούμε ν

κάνουμε και πολλά γι’ αυτό».

O Μπρεκ τον κοίταξε καλά καλά.

«Έχεις ακουστά ένα συγκρότημα ονόματι Elbow; Έχου

να τραγούδι που λέει ότι, όταν είμαστε μεθυσμένοι υτυχισμένοι, είμαστε ικανοί ν’ αρχίσουμε να πιστεύουμε πω

χουμε δημιουργήσει όλο τον κόσμο γύρω μας».

«Όμως αυτό είναι μια ψευδαίσθηση».

«Όχι απαραίτητα, Μάλκολμ. Εγώ πιστεύω ό

ιαμορφώνουμε την κάθε στιγμή. Επιλέγουμε το πού θα πάε ζωή μας. Γι’ αυτό και με ηδονίζουν τόσο τα παιχνίδια».

«Τα παιχνίδια;»

«Στο Ίντερνετ. Τα RPG, τα παιχνίδια ρόλων δηλαδή. Είνα

να που λέγεται Quidnunc που το παίζω συχνά. Έχω έν

άβαταρ που περιφέρεται στον γαλαξία και ζει περιπετειώδ



παρόμοιο».

«Χριστέ και Κύριε, όχι βέβαια».

«Στο Friends Reunited;»

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Ήδη έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά δύσκολο νιατηρήσεις κάποια προσωπική ζωή».

«Στη φίλη μου αρέσει το Twitter. Ξέρεις τι είναι αυτό;»

«Το έχω ακουστά και μου ακούγεται σαν να βγήκε απ’ τη

κόλαση».

«Είσαι απ’ τους θεατές της ζωής, Μάλκολμ».

«Κι έτσι το προτιμώ…» Παύση. «Δεν ρώτησες του

παλλήλους για τον Βινς Φόκνερ».

«Άλλη φορά» είπε ο Μπρεκ μ’ ένα ανασήκωμα των ώμω

O Φοξ ήξερε ότι έπρεπε να πάρει μιαν απόφαση. Στηδανική περίπτωση, θα άφηνε τον Μπρεκ στον κύριο δρόμ

ια να περπατήσει μερικές εκατοντάδες μέτρα μέχρι το σπί

ου. Έτσι οι τρεις επιβάτες του βαν δεν θα τον εντόπιζαν. Α

μως δεν τον πήγαινε μέχρι το σπίτι του, δεν θα του έμπαινα

ψύλλοι στ’ αυτιά όσον αφορά τα κίνητρά του; Κι αν τοκινούσε τις υποψίες, μήπως πρόσεχε το βαν; Τελικά τη

απόφαση την πήρε ο Μπρεκ. Είχαν μόλις στρίψει στη

ξγκανγκς Ρόουντ, όταν ζήτησε απ’ τον Φοξ να κάνει στη

άκρη και να τον αφήσει.

«Δεν θες να σ’ αφήσω πιο κοντά στο σπίτι σου;»



O Μπρεκ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. O Φοξ είχε ήδ

γάλει φλας για να σταματήσει στο πεζοδρόμιο.

«Θέλω να τελειώσω τον περίπατό μου» εξήγησε ο Μπρεκ

Όταν ο Φοξ τράβηξε το χειρόφρενο, είδε ότι ο Μπρεκ είχ

απλώσει το χέρι του για χειραψία.«Σ’ ευχαριστώ» είπε ο Μπρεκ.

«Όχι, Τζέιμι, εγώ σ’ ευχαριστώ».

O Μπρεκ χαμογέλασε και άνοιξε την πόρτα, αλλά μόλ

γήκε ξανάβαλε το κεφάλι του στο αυτοκίνητο.

«Nα μείνει τελείως μεταξύ μας, έτσι; Δεν θα ωφελούσ

κανέναν μας».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αργά κι είδε τον Μπρεκ ν

σιώνει τον κορμό. Αλλά ξαφνικά το κεφάλι το

αναπρόβαλε στην ανοιχτή πόρτα.«Κάτι που πρέπει να ξέρεις» είπε ο νεότερός του άντρα

Δεν είμαστε όλοι σαν τον Γκλεν Χίτον – ή τον Ζόρικο Μπί

Γκάιλς, εδώ που τα λέμε. Πολλοί από μας στο Τορφίκε

ητωκραυγάσαμε όταν του την έφερες. Γι’ αυτό τον λόγο σ

υχαριστώ, Μάλκολμ».Η πόρτα του συνοδηγού έκλεισε. Ένα χέρι χτύπησε δυ

φορές την οροφή. O Φοξ έβγαλε φλας για να ξαναβγεί στο

ρόμο και κατέβασε το χειρόφρενο. Oδήγησε μέχρι το σπί

με τις σκέψεις του να στροβιλίζονται και να περιδινούντα



αρνούμενες να συνδυαστούν.



ΠEΜΠΤΗ 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡIΟΥ 2009



O

9

Φοξ ήταν ήδη στο γραφείο τρεις ώρες πριν έρθει ο Τό

Κέι, φανερά αγουροξυπνημένος.

«Ε λοιπόν» είπε ο Κέι «να ένα κομμάτι της ζωής μου πο

άθηκε για πάντα».


O Φοξ σταμάτησε να δακτυλογραφεί. Κρατούσ

σημειώσεις για μια συνάντηση με δύο δικηγόρους από τη

ισαγγελία. Τον είχαν προειδοποιήσει ότι η υπόθεση κατά το

Γκλεν Χίτον θα χρειαζόταν «ουκ ολίγη προετοιμασία». Ήτακι οι δυο τους νέοι – ένας άντρας, μια γυναίκα. Θ

μπορούσαν να είναι αδέρφια, έτσι όπως ντύνονταν, κινούντα

και μιλούσαν. Ήταν λες κι είχαν περάσει όλη τους τη ζω

μαζί, σε τέτοιο βαθμό που ο Φοξ τούς ρώτησε αν είν

ευγάρι.



«Ζευγάρι;» Η γυναίκα επανέλαβε τη λέξη σαν να μη

καταλάβαινε τι σημαίνει.

«Δεν είμαστε» απάντησε ο συνάδελφός της, ενώ το αίμ

ού ανέβαινε στον σβέρκο.

«“Τι συνέβη;”» είπε ο Τόνι Κέι μιμούμενος τη φωνή τοΦοξ καθώς έβγαζε το παλτό του. «Τίποτα δεν συνέβη

Μάλκολμ. Πήγε μεσάνυχτα για να γυρίσει σπίτι του

παπάρας. Είχε αφήσει ένα φως αναμμένο επάνω, κι έτσι δε

ο ξέραμε. Κι όταν επιτέλους γύρισε, άνοιξε αμέσως το

πολογιστή του. Τότε νομίζαμε ότι τον τσακώσαμε. Και

κάνει ο τύπος, λες;» O Κέι είχε κρεμάσει το παλτό του κι είχ

ακουμπήσει το δερμάτινο σακίδιό του στο πάτωμα δίπλα στ

ραφείο του.

«Τι;»«Αρχίζει να κοιτάζει κάτι RPG στο Διαδίκτυο. Ξέρεις τι είν

αυτά;»

«Παιχνίδια ρόλων».

O Κέι τον κοίταξε, έκπληκτος απ’ το εύρος των γνώσεω

ου συναδέλφου του.«Εμένα χρειάστηκε να μου το πει ο Τζόι Nέισμιθ

παραδέχτηκε ο Κέι. «Το παιχνίδι κράτησε πάνω κάτω μ

ώρα, ύστερα έστειλε κάτι μέιλ – πολύ συναρπαστικ

πράγματα, όπως ένα στον αδερφό του στις ΗΠΑ κι ένα άλλ

στην ανιψιά και στον ανιψιό του».



«Nόμιζα ότι ο αδερφός του ήταν γκέι».

O Κέι τον ξανακοίταξε.

«Πώς σου ήρθε;»

Μου το είπε ο ίδιος , σκέφτηκε από μέσα του ο Φοξ. Αλλ

εν ήθελε να μάθει ο Κέι πόσο προσωπικές είχαν γίνει συζητήσεις του με τον Μπρεκ, κι έτσι στριφογύρισε στη

καρέκλα του και εξήγησε ότι η πληροφορία υπήρχε στο

φάκελο προσωπικού του Μπρεκ.

«Αυτό θα πει ξεβράκωμα… O τύπος απ’ το Πεδικό λέει ό

σως προετοιμάζει τα ανίψια του για τις ανωμαλίες του, αλλ

μιλάει η παράνοια». O Κέι έκανε μια παύση. «Και υπάρχει κ

κάτι άλλο για το οποίο πρέπει να κάνουμε μια κουβέντα εμε

ι δυο, παλιόφιλε». O Κέι κούνησε το κεφάλι του προς τ

μέρος του Φοξ για να ενισχύσει τα λεγόμενά του. «Άφαντη αρχιφύλακας Ίνγκλις. Έχει έναν γιο να βάλει για ύπνο, κι έτ

δωσε τη θέση της στον πιο βαρετό τύπο του κόσμου. Και, ω

ι έκπληξη – αυτός γίνεται κώλος και βρακί με τον Nέισμιθ

Μάντεψε γιατί».

«Γουστάρουν τα παιχνίδια στον υπολογιστή;»«Με τρέλα. Και τα γκάτζετ, την καινούργια τεχνολογί

μπλα, μπλα, μπλα… Μέσα σε δέκα λεπτά είχαν αρχίσει ν

είχνουν ο ένας στον άλλο τα κινητά τους. Σε άλλα δέκ

άρχισαν τα περί μόντεμ και streaming κι ένας θεός ξέρει



άλλο. Τέσσερις ώρες βασανιστήριο». O Κέι αναστέναξε

ριξε μια ματιά στην άψυχη καφετιέρα. «Μην μου πεις ότι

έισμιθ κοιμάται ακόμη».

O Φοξ φύσηξε τη μύτη του.

«Δεν τον έχω δει» παραδέχτηκε.«Κι ο ΜακΓιούαν είναι ακόμη στη σύσκεψή του

πρόσθεσε ο Κέι. «Μήπως να τυλιχτώ κι εγώ με κανέν

παπλωματάκι στο γραφείο μου;»

«Από μένα έχεις το ελεύθερο».

«O Μπρεκ έπεσε για ύπνο κατά τις δύο. Περιμέναμε ν

ούμε μήπως πήρε μαζί του τον φορητό υπολογιστή το

αλλά τίποτα, κι έτσι σηκωθήκαμε και φύγαμε».

«Το Πεδικό θέλει να ξαναδοκιμάσετε την τύχη σας;»

O Κέι σήκωσε τους ώμους.«Δεν θα μου έκανε εντύπωση, έστω και μόνο για ν

συγκρίνουν ο Γκίλκριστ κι ο Nέισμιθ τα Freeview τους».

O Κέι αναστέναξε και πάλι. Δεν είχε καθίσει ακόμη

αντίθετα, είχε κάνει μερικά βήματος προς το γραφείο του Φο

και τον κοιτούσε.«Τι;» τον τσίγκλησε ο Φοξ.

«Κάτι ακόμα… O τύπος γκούγκλαρε το όνομά σου».

O Φοξ έσμιξε τα φρύδια.

«Τι έκανε, λέει;»

O Κέι απάντησε σηκώνοντας τους ώμους.



«Κι αυτό τον οδήγησε σε κάτι ειδησεογραφικά σάιτ. Δε

ου πήρε πολλή ώρα, οπότε θεωρούμε ότι τύπωνε διάφορ

αντί να τα διαβάσει online».

«Δεν πρέπει να έμαθε και πολλά πράγματα».

«Μόνο που γκούγκλαρε και το “Καταγγελίες κΑνάρμοστη Συμπεριφορά”. Πάνω κάτω ό,τι έχουμε κάν

ημοσίως τα τελευταία δύο χρόνια». O Κέι έκανε μια παύσ

Συμπεριλαμβανομένου του Χίτον φυσικά».

«Γιατί το έκανε αυτό;»

O Κέι ξανασήκωσε τους ώμους.

«Ίσως απλώς να σε γουστάρει».

O Φοξ σκεφτόταν να πει στον συνάδελφό του για τη

αναπάντεχη επίσκεψη του Μπρεκ στο σπίτι του και τη βόλτ

ους στο Oliver. Αλλά ο Κέι είχε ξαναρχίσει να μιλάει.«Απ’ την άλλη… ο μαλάκας που χτυπούσε την αδερφ

σου βρέθηκε νεκρός. O Μπίλι Γκάιλς έχει βγει στο κυνήγι γι

πόπτους».

«Με τον Μπρεκ για κυνηγόσκυλο;» O Φοξ έμειν

σκεφτικός. «Έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει μεγάλσυμπάθεια ανάμεσά τους».

«Μπορεί να το παίζουν. Μπορεί ο Μπρεκ να θέλει να τ

ομίζεις αυτό…»

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αργά.



«Τον έχεις δει καθόλου τελευταία;» ρώτησε ο Κέι.

«Ποιον; Τον Μπρεκ;»

O Φοξ έβαλε το χέρι του στην τσέπη για να ψαρέψει τ

μαντίλι του κι άρχισε να φυσάει τη μύτη του για να κερδίσ

ρόνο. Η πόρτα άνοιξε και μπήκε ο Τζόι Nέισμιθ. Κρατούσο σημειωματάριό του στο ένα χέρι και μια εφημερίδα στ

άλλο.

«Εδώ λέει» άρχισε, αφήνοντας την εφημερίδα στο γραφε

ου Φοξ, «ότι η αστυνομία σημειώνει πρόοδο».

Ήταν πρώτο θέμα στη σελίδα 3 της Scotsman. Όχι κ

όσο περίεργο: Το Εδιμβούργο δεν ήταν αυτό που λέμ

πρωτεύουσα του εγκλήματος – του αντιστοιχούσε κατά μέσ

ρο ένα έγκλημα τον μήνα, που συνήθως το διαλεύκανα

ρήγορα. Όταν συνέβαινε, τα τοπικά μέσα ενημέρωσηαντιδρούσαν άμεσα και συνήθως εκτενώς. Υπήρχε μ

μεγάλη φωτογραφία του τόπου του εγκλήματος με μι

κοκκώδη ένθετη φωτογραφία ενός χαμογελαστού Βιν

Φόκνερ και μια μικρότερη του Μπίλι Γκάιλς, που δεν έδειχν

λιγότερο αγριωπός απ’ ό,τι από κοντά.«Μάτια λέιζερ» σχολίασε ο Nέισμιθ.

«Πώς βρέθηκες μ’ αυτή την εφημερίδα;» ρώτησε ο Κέ

Nόμιζα ότι είσαι αναγνώστης της Guardian».

«Η Έλεν είπε ότι δεν την ήθελε άλλο».

«Η Έλεν;»



«Απ’ τους Πόρους… Κάθεται στο γραφείο που είναι πι

κοντά στην πόρτα…»

O Κέι σήκωσε τα μάτια του στο ταβάνι.

«Μας έχουνε στην μπούκα, κι αυτός έχει πιάσει φιλίες μα

ους». Κούνησε το δάχτυλο στον Nέισμιθ. «Σε λίγο θα μοπεις ότι η κυρία Στίβενς σού γυαλίζει τα παπούτσια ενώ τ

πόδια σου βρίσκονται κάτω απ’ το γραφείο της».

«Είναι εντάξει τύπος» μουρμούρισε ο Nέισμι

πηγαίνοντας προς την καφετιέρα. «Όπως κι όλες τους…»

«Τρεις ζάχαρες!» φώναξε ο Κέι.

«Θα το έχει μάθει πια» παρατήρησε ο Φοξ.

«Δεν τον πετυχαίνει ποτέ». O Κέι έστρεψε την προσοχή το

στον Φοξ. «Τι λέει;»

«Όχι πολλά. Αναφέρεται το Marooned. Ζητάνε απ’ τουαναγνώστες να ενημερώσουν την αστυνομία αν είδαν τ

ύμα κάπου αλλού εκείνο το Σαββατοκύριακο».

«Oι μνήμες είναι βραχύβιες» σχολίασε ο Κέι. «Τι είναι τ

Marooned;»

«Μια παμπ στο Γκόργκι – ο Βινς πλακώθηκε με κάουλιγκάνους». O Φοξ διέτρεξε ξανά το άρθρο. «Δεν λέν

ίποτα για τη στάση του λεωφορείου…» Μονολογούσ

αλλά τόσο δυνατά που τον άκουσε ο Κέι.

«Ποια στάση;»



Υπήρχε ένα γυμναστήριο μπροστά απ’ το Asda στην Τσέσε

Άβενιου. O Φοξ το ήξερε επειδή είχε γραφτεί δοκιμαστικ

ταν πρωτοά νοιξε. Δεν είχε μπει ποτέ στο σουπερμάρκ

μως και του έκανε εντύπωση το μέγεθός του. Πήρε έν

καλάθι και πρόσθεσε δυο αντικείμενα πριν πάει στο ταμείο. υναίκα μπροστά του στην ουρά τού έδειξε ότι υπήρχε άλλ

αμείο εκεί δίπλα όπου δεν θα χρειαζόταν να περιμένει τόσ

πολύ για να εξυπηρετηθεί. Άδειαζε το περιεχόμενο το

φορτωμένου καροτσιού της, ενώ ο μικρός γιος της πιπιλούσ

να γλειφιτζούρι. Καθόταν μέσα στο καρότσι και κούναγε τ

πόδια του προσπαθώντας επανειλημμένα να πετύχει τ

καλάθι του Φοξ.

«Δεν βιάζομαι» της είπε ο Φοξ.

Τον κοίταξε απορημένη κι ύστερα συνέχισε να γεμίζει τομάντα. Μόλις ολοκληρώθηκε η συναλλαγή, πλήρωσε όχι μ

πιστωτική αλλά μ’ ένα μάτσο χαρτονομίσματα που έβγαλ

απ’ το πορτοφόλι της. Η ταμίας τα μέτρησε, τα έβαλε στη

αμειακή κι έδωσε στη γυναίκα μιαν απόδειξη μακριά σα

αινία τηλετύπου. Έπειτα χαμογέλασε στον Φοξ και τοώτησε πώς είναι.

«Καθόλου άσχημα, Σάντρα» αποκρίθηκε.

Η Σάντρα Χέντρι είχε ήδη περάσει τα προϊόντα απ’ το

σαρωτή. Στο άκουσμα του ονόματός της, τον κοίταξ

καταπρόσωπο για πρώτη φορά.



«Α, εσύ» είπε. Και: «Θα μαγειρέψεις ινδικό απόψε;».

O Φοξ σκέφτηκε τα προϊόντα που είχε αγοράσει: ρύ

μπασμάτι, σάλτσα μαντράς.

«Nαι» της είπε.

«Τι κάνει η Τζουντ;»Δεν στεκόταν κανείς πίσω απ’ τον Φοξ, κι έτσι η Σάντρ

άπλωσε το χέρι κάτω απ’ την ταμειακή της και, καθώς δε

ίχε άλλη δουλειά να κάνει, άρχισε να σκουπίζει τον ιμάντα μ

ο πανί που ήταν αποθηκευμένο εκεί.

«Καλά είναι» είπε ο Φοξ.

«Θα πάω να τη δω αργότερα».

«Θα το εκτιμήσει». O Φοξ έκανε μια παύση. «Θυμάσαι πο

μου είπες ότι καμιά φορά πηγαίνατε στο Olive

Αναρωτιόμουν μήπως πήγες με τον άντρα σου το Σάββατο»«Το Σάββατο;» Το σκέφτηκε πριν απαντήσει. «Τ

Σάββατο είχα πάει στης αδερφής μου. Μαζευτήκαμε κορίτσ

και βγήκαμε στην πόλη».

«Αλλά δεν περάσατε απ’ το Oliver, ε;»

Η Σάντρα Χέντρι κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.«Της Μάγκι τής πέφτει πολύ μακριά απ’ το κέντρο

Γουστάρει Τζορτζ Στριτ».

«Ήταν κι ο άντρας σου μαζί σας;»

«O Ρόνι; Με κοριτσοπαρέα;» Κάγχασε. «Πλάκα μο



κάνεις;»

«Άρα έμεινε στο σπίτι;»

Έχοντας τελειώσει το σκούπισμα, του έριξε ένα βλέμμα.

«Τι είναι όλ’ αυτά;»

O Φοξ είχε προετοιμάσει την απάντησή του.«Nομίζουμε ότι ο Βινς μπορεί να πήγε στο Oliver. Απλώ

αναρωτιόμασταν αν ήταν μόνος του».

Η Σάντρα το σκέφτηκε λίγο και κούνησε το κεφάλι τη

αργά, δείχνοντας έτσι ότι αποδεχόταν την εξήγηση ω

λογική.

«Ήξερε κανέναν άλλο θαμώνα του καζίνου;» ρώτησε

Φοξ.

«Δεν έχω ιδέα».

Απ’ τον τόνο της φωνής της ο Φοξ κατάλαβε ότι τηχανε – της είχε κάνει πάρα πολλές ερωτήσεις. Στα μάτια τη

ίχε σταματήσει να είναι ο αδερφός της Τζουντ κι είχ

μετατραπεί σε μπάτσο.

«Τις φορές που πήγες εκεί μαζί του, δεν πέτυχε γνωστού

ου;»Σήκωσε τους ώμους της και ίσιωσε την πλάτη της καθώ

πλησίαζε ένας νέος πελάτης. Άρχισε να αδειάζει το καρότ

ου. Ήταν απεριποίητος και αξύριστος, με κατακόκκινα μάτι

Αγόραζε τόσο αλκοόλ, που θα έφτανε ακόμα και γι

πρωτοχρονιάτικο πάρτι. Η Σάντρα Χέντρι σούφρωσε τη μύτ



ης, φροντίζοντας να διασταυρωθεί το βλέμμα της με το

Φοξ. Το νόημα ήταν ξεκάθαρο: ένας απ’ τους τακτικού

πελάτες της, αλλά σε καμιά περίπτωση απ’ του

αγαπημένους της.

«O Ρόνι είναι στη δουλειά τώρα;» τη ρώτησε γρήγορα Φοξ.

«Εκτός κι αν τον απέλυσαν… Κανείς δεν είναι ασφαλή

πια».

O Φοξ συγκατένευσε, πήρε τα ψώνια του και τη

υχαρίστησε για όλα.

ταν ο Φοξ πάρκαρε στον χώρο στάθμευσης του Asda, έν

μαύρο Vauxhall Astra ήταν τριάντα μέτρα πίσω του. Τώρπου έφευγε, εντόπισε το ίδιο αυτοκίνητο στον κεντρικό το

καθρέφτη. Δεν ήταν αρκετά κοντά ώστε να διακρίνει το

αριθμό κυκλοφορίας. Συνέχισε με δεκαπέντε χιλιόμετρα τη

ώρα καθώς κατευθυνόταν προς τον κύριο δρόμο, αλλά τ

Astra ποτέ δεν πλησίασε περισσότερο. Χτύπησε το κινητου κι ο Φοξ απάντησε.

«Πού είσαι;» ρώτησε ο Τόνι Κέι.

«Δουλειές» απάντησε ο Φοξ.

«Θες να μάθεις τα νέα;»

«Καλά ή κακά;»



«O Βινς Φόκνερ πήρε πράγματι ταξί. O οδηγός θυμάτ

ον καβγά, καθώς και την κλοτσιά που έφαγε το ταξί του».

«Πώς το έμαθες;»

«Δεν είσαι ο μόνος που έχει τις πηγές του – και δε

πάρχουν και τόσες εταιρείες ταξί στο Εδιμβούργο. Τα αγόρου Γκάιλς εξασφάλισαν την πληροφορία μία ώρα πριν απ

μένα».

«O ταρίφας θυμάται πού άφησε τον Βινς;»

«Στο καζίνο κοντά στο Όσιαν Τέρμιναλ. O ταξιτζής βγήκ

α επιθεωρήσει τη ζημιά».

«Είδε τον Βινς να μπαίνει στο Oliver;»

«Μιλάς σαν να τα ξέρεις ήδη όλ’ αυτά…»

«Είχα ένα προαίσθημα, αλλά εκτιμώ δεόντως τη

πιβεβαίωση».O Φοξ χαιρέτησε και το έκλεισε, ανταμείβοντας τον εαυτ

ου μ’ ένα μειδίαμα. Δεν ήξερε γιατί είχε κάνει τη σκέψη ό

προορισμός του Βινς ήταν πιθανώς το Oliver, αλλά είχ

αποδειχτεί σωστή. Δεν ήταν ποτέ απ’ αυτούς που βασίζοντα

στο ένστικτό τους – σε κάθε βήμα προχωρούσε με βάση τστοιχεία που προέκυπταν. Ήθελε να πιστεύει ότι αυτός ήτα

νας λόγος που οι Καταγγελίες είχαν διατηρήσει το σχεδό

έλειο ποσοστό επιτυχίας. Ίσως όμως το ένστικτο να έπαι

κάποιο ρόλο.

Καθώς πλησίαζε στο κέντρο της πόλης, έχασε απ’ τ



μάτια του το Astra. Μπορεί να είχε στρίψει κάπου. Η περιοχ

ύρω απ’ το Χεϊμάρκετ είχε το γνωστό χάλι. Ένας πίνακας σ

ρίποδο έξω από ένα πρακτορείο τύπου τον πληροφόρησε ό

Evening News εκείνης της μέρας είχε για πρώτο θέμα τ

ιαμάχη μεταξύ του τοπικού συμβουλίου και της γερμανικήταιρείας που είχε αναλάβει την κατασκευή του τραμ. O

Γερμανοί ήθελαν περισσότερα χρήματα λόγω της μειωμένη

σοτιμίας της στερλίνας.

«Άμα βρείτε άκρη με τους Βρετανούς, με γεια σας με χαρ

σας» μουρμούρισε ο Φοξ, περιμένοντας τη σειρά του για ν

περάσει στο αντίθετο ρεύμα. Αναρωτήθηκε μήπως έπρεπε ν

ίχε διαλέξει άλλη διαδρομή – να διασχίσει την πόλη απ’ τ

ότια πλευρά ίσως. Αλλά κι εκεί σημειώνοντα

καθυστερήσεις. Πραγματικά είχε την αίσθηση ότι όλη η πόλ–με τις ευλογίες αυτών που είχαν την εξουσία να τ

ιαχειρίζονται και να τη φροντίζουν– οδηγούνταν στη

ακινησία. Μην έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνει, σήκωσε τ

ηλέφωνό του απ’ το κάθισμα του συνοδηγού και σχημάτισ

ον αριθμό του κινητού του Τζέιμι Μπρεκ. Ακούγοντάς το ντυπάει, έτυχε να ξαναρίξει μια ματιά στον κεντρικό το

καθρέφτη. Ένα γνώριμο μαύρο Astra ήταν τρία αυτοκίνητ

πιο πίσω.

«Παρακαλώ;»



ο Ka να πηγαίνει ευθεία στη διασταύρωση αντί να το

ακολουθήσει.

«Επειδή έχεις γίνει παρανοϊκός, Μάλκολμ…

μουρμούρισε μονολογώντας, χωρίς να κάνει τον κόπο ν

λοκληρώσει τη φράση.Υπήρχαν πολλές πινακίδες που έδειχναν στους επίδοξου

αγοραστές τον δρόμο για το Σαλαμάντερ Πόιντ. Μερικ

κτίρια είχαν ήδη ολοκληρωθεί – κουρτίνες και στόρια σ

κάποια παράθυρα, φυτά σε γλάστρες στα γωνιακ

μπαλκόνια. Όμως το συγκρότημα ήταν τεράστιο και είχα

εκινήσει να ρίχνουν θεμέλια σε άλλες τέσσερις πολυώροφε

ικοδομές. Μεγάλες διαφημιστικές πινακίδες στερεωμένε

στον φράχτη γύρω απ’ το συγκρότημα έδειχναν μια κατ

προσέγγιση εικόνας της ολοκληρωμένης «παραθαλάσσιαπόλης μέσα στην πόλη». Λέξεις-δέλεαρ με κεφαλαία, όπω

ΑNΕΣΗ» και «ΠOΙOΤΗΤΑ» και «ΕΥΡΥΧΩΡΙΑ», ήτα

ιάσπαρτες στον ζωγραφισμένο γαλανό ουρανό, εν

αποκάτω ο ζωγράφος είχε απεικονίσει χαμογελαστού

ανθρώπους να περπατάνε μπροστά από ένα καφέ, έξω απ’ τποίο άλλοι λαμπεροί άνθρωποι κάθονταν σε τραπέζια μ

ους εσπρέσο και τους καπουτσίνους τους. Αυτό ήταν τ

LIFESTYLE τους, αλλά η τωρινή πραγματικότητα ήτα

κάπως διαφορετική. Oι ένοικοι του Σαλαμάντερ Πόιν



ούσαν στη μέση ενός εργοταξίου που έμοιαζε, στα μάτια το

Φοξ, με πεδίο μάχης του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, όλ

λάσπη και χαρακώματα, θόρυβο και αναθυμιάσε

πετρελαίου. Μια γωνιά του εργοταξίου είχε μετατραπεί σ

κατασκήνωση των εργατών – δέκα ή δώδεκα λυόμενοποθετημένα ανά δύο καθ’ ύψος, με σκαλωσιές και σκάλε

μπροστά. Άντρες με φωσφοριζέ μπουφάν και κίτρινα κράν

μελετούσαν σχέδια, δείχνοντας με το δάχτυλο. Εκσκαφε

σκαβαν, γερανοί κατέβαζαν αγωγούς και τσιμεντόπλακε

Το μοναδικό κομμάτι ολοκληρωμένου πεζοδρομίο

δηγούσε σ’ ένα προσωρινό γραφείο πωλήσεων. Πίσω απ’ τ

παράθυρα, ο Φοξ διέκρινε μια νεαρή γυναίκα καθισμένη στ

ραφείο της. Δεν είχε πελάτες και το τηλέφωνό της δε

φαινόταν να χρειάζεται την προσοχή της. Το ανέκφραστπρόσωπό της του έδειξε ότι αυτό το πράγμα είχε μάλλον γίν

καθημερινότητά της.

Κανείς δεν αγόραζε.

Σ’ ένα λεπτό ο Φοξ θα διέσχιζε το μονοπάτι, και θα το

βλεπε και προς στιγμήν οι ελπίδες της θα αναπτερώνοντααλλά θα γκρεμίζονταν όταν θα της συστηνόταν και θ

ητούσε να δει τον εργοδηγό. Πρώτα όμως κλείδωσε τ

αυτοκίνητό του δίπλα στο πεζοδρόμιο. Ένα φορτηγό πέρασ

ίπλα του μουγκρίζοντας και σηκώνοντας ένα σύννεφο.

Φοξ έκλεισε με τα χέρια του τα μάτια και το στόμα του μέχ



α κατακάτσει η σκόνη, και συνέχισε τον δρόμο του. Ότα

ανάρχισε να χτυπάει το τηλέφωνό του, το σήκωσε λέγοντα

Φοξ».

«Έχεις κάτι να μου πεις, Μάλκολμ;» Ήταν η φωνή το

Μπρεκ.«Τι θες να πεις, Τζέιμι;»

«Για κοίτα στ’ αριστερά σου, εκεί που είναι τα λυόμενα».

Με το τηλέφωνο ακόμη στ’ αυτί του, ο Φοξ γύρισ

έροντας τι θα έβλεπε. O Μπρεκ στεκόταν πάνω στ

σκαλωσιά. Φορούσε κράνος στο κεφάλι του, το ίδιο κι

άντρας που ήταν δίπλα του. O Μπρεκ κούνησε το χέρι του κ

μίλησε στο τηλέφωνό του. Κλάσματα του δευτερολέπτο

αργότερα τα λόγια του έφτασαν στον Φοξ.

«Έλα αποδώ λοιπόν…»Καθώς απομακρυνόταν, ο Φοξ είδε με την άκρη το

ματιού του την πωλήτρια. Είχε σηκωθεί απ’ το γραφείο τη

τοιμη να τον υποδεχτεί. O Φοξ σήκωσε τους ώμου

αμογελώντας ντροπαλά, κι άρχισε να προχωράει προσεχτικ

στο γεμάτο παγίδες έδαφος που οδηγούσε στο γραφείο τοργοταξίου. Στην κορυφή της σκάλας ο Μπρεκ τού σύστησ

ον Χάουαρντ Μπέιλι.

«Εδώ κάνει κουμάντο ο κύριος Μπέιλι» εξήγησε ο Μπρε

είχνοντας με το χέρι του την έκταση του εργοταξίου. Κ



υρίζοντας προς τον Μπέιλι: «Μπορώ να μιλήσω ιδιαιτέρω

με τον συνάδελφό μου;».

«Καλύτερα να του φέρω κράνος».

«Δεν θα μείνει πολύ».

O Μπέιλι κούνησε το κεφάλι και κατευθύνθηκε προς τηπόρτα στην άλλη άκρη της πλατφόρμας.

O Μπρεκ έβαλε τα χέρια στις τσέπες του και κοίταξε το

Φοξ στα μάτια.

«Πρόλαβες να σκεφτείς μια αληθοφανή ιστορία;» ρώτησ

«Ξέρεις γιατί βρίσκομαι εδώ – για τον ίδιο λόγο μ’ εσένα»

«Όχι ακριβώς, Μάλκολμ. Εγώ είμαι εδώ επειδή ανήκω

στην ερευνητική ομάδα. Εσύ, απ’ την άλλη, είσαι εδώ για ν

ώσεις τη μύτη σου».

«Απλώς έλπιζα να πω δυο λόγια ήσυχα κι ωραία με τοφίλο του Βινς, τον Ρόνι».

«Τον Ρόνι Χέντρι εννοείς, τον εργοδηγό του Βινς. O κύριο

Μπέιλι μού έλεγε ότι οι δυο τους είναι φίλοι και εκτό

ργοταξίου».

«Σκοπεύεις να του μιλήσεις;»O Μπρεκ κούνησε το κεφάλι του αργά.

«Και να του κάνω τις ίδιες ερωτήσεις που πιθανότατα θ

ου έκανες κι εσύ». Ύστερα από μια στιγμιαία παύση

Μπρεκ αναστέναξε και κοίταξε τα λασπωμένα παπούτσ

ου. «Κι αν έβρισκες τον Μπίλι Γκάιλς εδώ αντί για μένα; Θ



σε κάρφωνε στην αναφορά του – δεν είναι απ’ αυτά πο

φαντάζομαι ότι θα ενθουσίαζαν τον προϊστάμενό σου».

«Η αδερφή μου έχασε τον σύντροφό της. Ήθελα απλώ

α μιλήσω με τον καλύτερο φίλο του συντρόφου της. Μπορ

α ήθελα να συζητήσουμε τα της κηδείας… να ζητήσω απον Ρόνι να σηκώσει το φέρετρο».

«Πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι θα το έχαφτε ο Γκάιλς;»


«Δεν ανησυχώ ιδιαίτερα για τον Μπίλι Γκάιλς».

«Θα ’πρεπε – και το ξέρεις».

O Φοξ γύρισε και στήριξε τα χέρια του σε έναν στύλο τη

σκαλωσιάς. Oι βιομηχανικές αποθήκες απέναντι θα άλλαζα

κι αυτές χρήση κατά τα φαινόμενα. Τα παράθυρά τους είχα

κλειστεί με σανίδες κι ένα δεντράκι έκανε ό,τι μπορούσε γα μεγαλώσει στην άκρη μιας χορταριασμένης στέγης. Εκείν

ην ώρα πέρασε ένα αυτοκίνητο – ένα μαύρο Astra.

«Δεν πιστεύω να έχεις βάλει να με παρακολουθούν, ε

ώτησε ο Φοξ τον Μπρεκ.

«Όχι».«Υπάρχει περίπτωση να το έκανε εν αγνοία σου ο Μπί

Γκάιλς;»

«Αμφιβάλλω αν έχουμε διαθέσιμους άντρες γι’ αυτήν τ

ουλειά. Και γιατί να θέλει να σε παρακολουθήσει;»



«Ένα μαύρο Vauxhall Astra; Ένα πράσινο Ford Ka;»


«Περίεργο πάντως…» είπε.

«Τι;»

«Χτες βράδυ που γύρισα σπίτι με τα πόδια, είδα ένα βαπαρκαρισμένο απέξω. Μόλις πήγα για ύπνο, το άκουσα ν

φεύγει».

«Και;» O Φοξ έκανε ότι δήθεν χάζευε ακόμη τη θέ

σφιγγε περισσότερο τον στύλο.

O Μπρεκ είχε βγάλει το κράνος του για να περάσει το χέ

ου μέσα απ’ τα μαλλιά του.

«Έχουμε γίνει όλοι υπερευαίσθητοι» κατέληξε.

Αποκάτω είχε εμφανιστεί ένας άντρας. Ήταν ντυμένος γ

ουλειά. Είχε παραχώσει τα μπατζάκια του λερωμένου τζιου σε κάτι χοντρές γκρι μάλλινες κάλτσες, κι αυτές

κάλτσες εξείχαν απ’ τις μπότες του με το μεταλλικ

προστατευτικό. Φορούσε το κράνος του ψηλά στο κεφάλι κ

κάτω απ’ το φωσφοριζέ μπουφάν του φαινόταν ένα τζι

μπουφάν, που έμοιαζε μ’ αυτό που φορούσε ο Μπρεκ τπροηγούμενο βράδυ. O Φοξ κατάλαβε ότι πρέπει να ήταν

Ρόνι Χέντρι. Γύρισε να κοιτάξει τον Μπρεκ.

«Άσε με να είμαι παρών» του είπε.

O Μπρεκ έμεινε να τον κοιτάζει. O Χέντρι είχε φτάσει τ

άση της σκάλας κι είχε αρχίσει ν’ ανεβαίνει.



«Σε παρακαλώ» είπε ο Φοξ.

«Δεν θα πεις τίποτα» τον προειδοποίησε ο Μπρεκ. «Δεν

ανοίξεις το στόμα σου. Έχετε γνωριστεί;»


«Το είπες και μόνος σου» συνέχισε ο Μπρεκ «θα σε δστην κηδεία, αν όχι νωρίτερα. Τότε θα καταλάβει ότι κάπο

σ’ έχει ξαναδεί…».

Έτριψε τη μύτη του, ολοφάνερα προβληματισμένο

σπου, την ώρα που το κεφάλι του Χέντρι ξεπρόβαλε μέσ

απ’ το άνοιγμα, είπε τη μία λέξη που ήθελε ο Φοξ ν’ ακούσε

«Oκέι».

O Φοξ στάθηκε παράμερα καθώς ο Μπρεκ συστηνότα

στον Ρόνι Χέντρι, δίνοντάς του το χέρι του. Μέχρι εκείνη τ

στιγμή ο Χέντρι φορούσε δερμάτινα εργατικά γάντια, αλλώρα τα έβαλε την τσέπη του.

«O κύριος Μπέιλι μάς επέτρεψε να χρησιμοποιήσουμ

αυτό εδώ το γραφείο» είπε στον Χέντρι ο Μπρεκ, ανοίγοντα

ην πόρτα που ήταν πιο κοντά τους. «Θα είναι παρών κι

συνάδελφός μου».O Μπρεκ τούς οδήγησε μέσα, χωρίς να δώσει στον Χέντ

ην ευκαιρία να παρατηρήσει τον Μάλκολμ Φοξ. Ήταν ένα

λειτουργικός χώρος, όπου το μόνο που υπήρχε ήταν έν

ραφείο μ’ ένα σχέδιο πάνω του, στερεωμένο και στ



έσσερις γωνίες με τούβλα. Υπήρχαν τρεις πτυσσόμενε

καρέκλες, ένα φορητό καλοριφέρ και τίποτ’ άλλο. O Χέντ

πλησίασε τα χέρια του στο καλοριφέρ και τα έτριψε για ν

εσταθούν.

«Τι δουλειά να γίνει μ’ αυτό τον καιρό» είπε με κατανόησ Μπρεκ.

O Χέντρι συγκατένευσε κι έβγαλε το κράνος του. Το μικρ

ου όνομα ήταν γραμμένο με μαρκαδόρο στο πίσω μέρος κα

απ’ ό,τι είδε ο Φοξ, το ίδιο είχε γίνει και με τα γάντια του

Λογικό, εργοτάξιο ήταν. Τα πράγματα θα είχαν την τάση ν

κάνουν φτερά. Τα μαλλιά του Χέντρι ήταν κοντοκομμένα κ

ίχαν αρχίσει να γκριζάρουν στους κροτάφους. Πρέπει ν

πλησίαζε τα σαράντα, είκασε ο Φοξ. Ήταν κοντός κ

ευρώδης – ο σωματότυπός του δεν διέφερε ιδιαίτερα απ’ τοΒινς Φόκνερ. Το πρόσωπό του ήταν ρυτιδωμένο κα

σκαμμένο, τα φρύδια του μαύρα και πυκνά. Τώρα καθότα

απέναντι απ’ τον Μπρεκ στο τραπέζι, ενώ ο Φοξ είχ

προτιμήσει να μείνει όρθιος στην άλλη άκρη του δωματίο

με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, προκειμένου να τραβάσο το δυνατό λιγότερο την προσοχή.

«Ήθελα να σας ρωτήσω για τον Βινς Φόκνερ» είπε στο

Χέντρι ο Μπρεκ.

«Τραγωδία». Η φωνή του είχε τραχιά τοπική προφορά.

«Ήσασταν φίλοι».



«Ακριβώς».

«Δεν τον είδατε το περασμένο Σάββατο;»

O Χέντρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Μου ’στειλε γραπτό μήνυμα το απόγευμα».

«Αλήθεια;»«Κάτι για το ημίχρονο των ποδοσφαιρικών αγώνων».

«Δεν του μιλήσατε;»

«Όχι».

«Είχατε καμιά επικοινωνία έκτοτε;»

O Χέντρι κούνησε πάλι το κεφάλι του αρνητικά.

«Και ξαφνικά μαθαίνω ότι είναι νεκρός».

«Πρέπει να ήταν μεγάλο σοκ».

«Δεν θα πει τίποτα, φίλε». O Χέντρι στριφογύρισε στη

καρέκλα του.«Δουλεύατε μαζί;»

«Καμιά φορά. Εξαρτάται σε ποια φάρα πέφτεις. O Βιν

τανε καλός εργάτης, κι έτσι πάντα τον υποστήριζα».

«Ειδικευόταν σε κάτι;»

«Ήξερε από πλινθοδομή, από μπετονιέρα. Είχε πάρκπαίδευση τουβλά, αλλά το χέρι του έπιανε γενικά».

«Ήταν Άγγλος» παρατήρησε χαλαρά ο Μπρεκ. «Ήτα

ποτέ πρόβλημα αυτό;»

«Δηλαδή;»



«Του την έλεγαν ποτέ οι συνάδελφοι;»

«Αυτός να δεις τι τους έσουρνε…»

«Ήταν κάπως ευέξαπτος λοιπόν;»

«Εγώ το μόνο που είπα είναι ότι υπεράσπιζε τον εαυτ

ου».«Το ξέρατε ότι καμιά φορά χτυπούσε τη σύντροφό του;»

«Την Τζουντ;» O Χέντρι το σκέφτηκε λίγο πριν απαντήσε

Η Σάντρα μού είπε ότι έσπασε το χέρι της».

«Κι αυτό δεν σας εκπλήσσει, ε;»

«Γούσταραν κι οι δυο να πλακώνονται. Καμιά φορά τ

εκίναγε η Τζουντ. Τον τσίγκλαγε μέχρι που τον έφερνε εκτό

αυτού».

«Έχω γνωρίσει κι εγώ τέτοιες γυναίκες». O Μπρεκ κούναγ

ο κεφάλι του για να δείξει ότι συμφωνούσε. «Δείχνουν να τρίσκουν με κάτι τέτοια…»

O Φοξ μετέφερε το βάρος του απ’ το ένα πόδι στο άλλ

και δάγκωσε το κάτω χείλι του.

Τη δουλειά του κάνει, είπε από μέσα του, προσπαθεί να το

κάνει ν’ ανοιχτεί…

«Άρα μπορείτε να τον φανταστείτε να μπλέκει σ

σαμπουκά το σαββατόβραδο;» ρώτησε ο Μπρεκ.

«Μάλλον».

«Όταν δεν ήρθε στη δουλειά τη Δευτέρα το πρωί,

σκεφτήκατε;»



Ανασήκωσε πάλι τους ώμους.

«Πνιγόμουνα. Δεν προλάβαινα να κάτσω να το σκεφτώ

Δοκίμασα να τον βρω στο τηλέφωνο…» Παύση. «Ή μήπω

εν τον πήρα; Σίγουρα του έστειλα μήνυμα πάντως».

O Μπρεκ κούνησε το κεφάλι.«Τσεκάραμε το τηλέφωνό του. Το μήνυμα είχε ληφθε

αλλά κανείς δεν το είχε διαβάσει. Ρίξαμε μια ματιά σε όλα τ

μηνύματα που είχε αποθηκεύσει. Βρήκαμε κάμποσα από κ

προς εσάς».

«Α ναι;»

«Και κάποια αναφορά στο Oliver…»

«Είναι ένα καζίνο. Εδώ κοντά κιόλας. Καμιά φορά πάμ

κεί με τις συζύγους».

«Του άρεσε ο τζόγος;»«Δεν του άρεσε να χάνει» είπε ο Χέντρι μ’ ένα μειδίαμα.

«Πιστεύουμε ότι ίσως πήγε εκεί το Σάββατο το βράδυ. Δε

α σας έκανε εντύπωση – αν πήγαινε χωρίς εσάς;»

«Αν είχε πλακωθεί με την Τζουντ… Μπορεί να βγήκε γι

να ποτό… Nαι, μπορεί».«Κι εσείς, κύριε Χέντρι, τι κάνατε το Σάββατο;»

O Χέντρι φούσκωσε τα μάγουλά του και ξεφύσησε.

«Χουζούρεμα το πρωί, ως συνήθως… Ψώνια στο Γκάιλ μ

η Σάντρα, επίσης ως συνήθως… Ποδοσφαιρικ



αποτελέσματα και το βράδυ μπάλα στο Sky. Πετάχτηκα κ

φερα ινδικό…» Έκανε κι άλλη παύση καθώς θυμήθηκε κάτ

Για στάσου, σωστά... η Σάντρα είχε βγει με την αδερφή τη

και κάτι φίλες τους. Έφαγα ινδικό για δύο κι αποκοιμήθηκ

μπροστά στην τηλεόραση».«Και την Κυριακή;»

«Πάνω κάτω τα ίδια».

«Άρα δεν παίζουν υπερωρίες τα Σαββατοκύριακα;»

«Στο πρώτο στάδιο έπαιζαν, αλλά κόπηκαν αυτά τώρ

που μπήκαμε στο δεύτερο στάδιο. Θα ’λεγα ότι σε κάν

εκαπενθήμερο θ’ αρχίσουν να πλακώνουν οι απολύσει

Άλλο ένα δεκαπενθήμερο κι η οικοδομή μπορεί να μπει στο

πάγο».

«Δεν είναι και τόσο ωραία προοπτική γι’ αυτούς πομένουν ήδη εκεί».

«Υπολογίζουμε ότι, αν δοκίμαζαν να το πουλήσουν, θ

πιαναν τα μισά ή τα δύο τρίτα του ποσού που έδωσαν».

«Άρα μπορούν να πέσουν παζάρια;»

«Αν ενδιαφέρεσαι, δώσε την προσφορά σου στην Ελέναπ’ τις πωλήσεις. Nα δεις που θα κάνει χορούς κα

πανηγύρια».

«Θα το ’χω υπόψη μου». O Μπρεκ κατάφερε ν

αμογελάσει.

«Θα σου πω τι απασχολεί στ’ αλήθεια τα αφεντικά



συνέχισε ο Χέντρι. «Δεν βλέπουν φως στην άκρη του τούνε

λο αυτό το έργο – το δημοτικό συμβούλιο πούλησε τη γ

ια κοντά έξι εκατομμύρια. Θα ’ναι τυχεροί αν βγάλουν το έν

ρίτο αυτού του ποσού».

«Αμάν!» είπε με κατανόηση ο Μπρεκ.«Αυτός είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης της κατάσταση

Τα παιδιά λένε ότι ο μόνος λόγος για να τελειώσουμε τη

πόμενη πολυώροφη πολυκατοικία είναι για να μπορέσει ν

πηδήξει απ’ την ταράτσα ο κατασκευαστής».

«Πώς λέγεται ο κατασκευαστής;» ρώτησε ο Μπρεκ.

«Τσάρλι Μπρόγκαν... Λες να βάλεις ανθρώπους να το

παρακολουθούν μην αυτοκτονήσει;»

«Θεωρείτε ότι θα ’πρεπε;»

Αυτό προκάλεσε το τρανταχτό γέλιο του Ρόνι Χέντρι.«Kαλά, ας μην αρχίσουμε να του κανονίζουμε και τη

κηδεία» είπε.

O Μπρεκ χαμογέλασε πάλι κι αποφάσισε ν’ αλλάξ

κατεύθυνση.

«Ξέρατε ότι ο Βινς Φόκνερ έχει ποινικό μητρώο;»«Πολλοί στον χώρο της οικοδομής θα μπορούσαν ν

πουν το ίδιο».

«Άρα το ξέρατε;»

«Δεν το έκρυψε ποτέ – μέχρι και στην αίτηση που έκανε γι



ουλειά το ανέφερε».

«Η σύντροφός του έδειξε να μην το ξέρει».

«Η Τζουντ;» O Χέντρι σήκωσε τους ώμους και σταύρωσ

α χέρια του στο στήθος. «Αυτό αφορά τους δυο τους».

«Σας ζήτησε να μην το αναφέρετε μπροστά της;»«Τι σημασία έχει ακόμα κι αν το έκανε; Μιλάμε γ

παμπάλαια ιστορία».

Ήταν σειρά του Μπρεκ να σηκώσει τους ώμους.

«Εντάξει, ας πούμε ότι τσακώθηκε με τη σύντροφό το

Σπάει το χέρι της και πάει στα Επείγοντα. O Βινς προτιμάει ν

μην τη συνοδεύσει και επιλέγει να νυχτοπερπατήσε

Καταλήγει στο Oliver και χάνει κάποια λεφτά… Τι πιστεύε

τι θα έκανε στη συνέχεια, κύριε Χέντρι;»

«Δεν έχω ιδέα».Τα χέρια του Χέντρι ήταν ακόμη σταυρωμένα. Είχε σίγουρ

πάρει αμυντική στάση. O Φοξ αποφάσισε ότι άξιζε να του

ιακόψει:

«Η σύντροφός του λέει ότι καμιά φορά δεν γυρνούσε σπί

ο βράδυ, ότι κοιμόταν σε σπίτια φίλων…».«Nαι, αυτό συνέβη μια δυο φορές».

«Άρα μπορεί να συνέβη και τη συγκεκριμένη νύχτα

ώτησε ο Μπρεκ.

«Όχι σπίτι μου» δήλωσε ο Χέντρι κουνώντας το κεφά

ου αρνητικά.



«Τότε πού;»

«Εσείς να μου πείτε... εσείς υποτίθεται ότι είσαστε τ

μεγάλα κεφάλια».

Το αυτοκίνητο του Τζέιμι Μπρεκ ήταν παρκαρισμένο στ

ργοτάξιο, δίπλα στα λυόμενα. Ήταν ένα κόκκινο Mazd

RX8, χαμηλό και σπορ. O Μπρεκ στήριξε τους αγκώνες το

στην οροφή καθώς παρακολουθούσε τον Ρόνι Χέντρι ν

πιστρέφει στη δουλειά του.«Ξέχασα να ρωτήσω κάτι;»


«Δεν νομίζω».

«Τι γνώμη σχημάτισες;»«Καταλαβαίνω γιατί τον πήγαινε ο Φόκνερ. Είναι ο τύπο

που θα σε στήριζε σ’ έναν τσαμπουκά, αλλά συγχρόνως το

κόβει αρκετά ώστε να ηρεμήσει τα πνεύματα προκειμένου ν

μην γίνει ποτέ ο τσαμπουκάς».

«Πάντως δεν έδειξε να μένει κόκαλο απ’ το σοκ, ε;»«Αυτό δεν είναι το σκοτσέζικο στιλ;»

«Το κρατάνε μέσα τους και ξεσπάνε αργότερα;» μάντεψε

Μπρεκ. Κι αμέσως συγκατένευσε.

«Με συγχωρείς που πετάχτηκα».

«Ήταν καλή ερώτηση πάντως. Δεν ήξερα ότι είχε την τάσ



μοιαζαν ξένες, γυάλιζαν τα μπρούντζινα διακοσμητικά κα

κιγκλιδώματα. O μπάρμαν του κάτω μπαρ έδειχνε

ασχολείται με το απόθεμα της κάβας του, σημειώνοντας σ

να ντοσιέ. Στ’ αυτιά του Φοξ έφτασε ο θόρυβος μια

λεκτρικής σκούπας απ’ τον πάνω όροφο.«Είναι εδώ το αφεντικό;» ρώτησε τη νεαρή κρουπιέρισσα

Μπρεκ.

Τα ξανθά της μαλλιά ήταν μαζεμένα σε αλογοουρά κα

φορούσε το μαύρο γιλέκο που απαιτούσε η δουλειά της μ

άσπρη μπλούζα και γαλάζιο παπιγιόν.

«Θα πρέπει να μιλήσετε με τον Σάιμον». Έκανε μ

ειρονομία προς το μέρος του μπάρμαν.

«Ευχαριστώ» είπε ο Μπρεκ. Πήγε προς τα κει που το

δειξε, βγάζοντας την αστυνομική του ταυτότητα απ’ τησέπη του. «Πρέπει να μιλήσουμε, Σάιμον».

«Μπα;»

O μπάρμαν δεν είχε κάνει τον κόπο να πάρει τα μάτια το

ύτε λεπτό απ’ αυτό που έκανε, αλλά ο Φοξ ήξερε ότι είχ

προσέξει την αστυνομική ταυτότητα… κι ότι είχε καταλάβακριβώς τι ήταν.

«Εσύ κάνεις κουμάντο εδώ;» ρώτησε ο Μπρεκ.

«Το αφεντικό είναι να γυρίσει σε κάνα τέταρτο».

«Σου είναι κόπος να με κοιτάζεις όταν μου μιλάς;»



O Μπρεκ κατάφερνε ν’ ακούγεται ευγενικός, αλλά υπήρχ

ψυχρότητα κάτω απ’ την επιφάνεια. O Σάιμον συμμορφώθηκ

στερα από μερικά δευτερόλεπτα.

«Ευχαριστώ» είπε ο Μπρεκ. «Nα βάλω την ταυτότητά μο

στη θέση της τώρα; Έχεις πειστεί ότι μιλάς μ’ ένααστυνομικό κι όχι με κανέναν μπουνταλά της γειτονιάς;»

O μπάρμαν μειδίασε σαρκαστικά, αλλά ο Μπρεκ τού είχ

ραβήξει την προσοχή. O Φοξ παρατήρησε ότι ο συνάδελφό

ου είχε σκληρύνει τη φωνή του και μιλούσε πιο κοφτά.

«Αν έχει να κάνει με άδειες και τα σχετικά» είπε ο Σάιμο

θα πρέπει να μιλήσετε με το αφεντικό».

«Αλλά το αφεντικό δεν είναι εδώ, άρα είναι δική σο

ουλειά να απαντήσεις σε μερικές ερωτήσεις».

O Μπρεκ είχε βάλει την ταυτότητά του στη θέση της, αλλώρα έβγαζε μια φωτογραφία απ’ την ίδια τσέπη. Ήταν μι

φωτογραφία του Βινς Φόκνερ. O Φοξ σκέφτηκε ότι πρέπει ν

ην είχε πάρει απ’ το σπίτι της Τζουντ.

«O τύπος είναι θαμώνας» είπε ο Μπρεκ «άρα υποθέτω ό

ον ξέρεις».O μπάρμαν κοίταξε τη φωτογραφία και σήκωσε του

ώμους.

«Ή μάλλον» συνέχισε ο Μπρεκ «έπρεπε να διευκρινίσω ό

ταν θαμώνας. Τον καημένο, τον έφαγαν το

Σαββατοκύριακο, μετά που πέρασε αποδώ».



«Ποιο βράδυ;»

«Του Σαββάτου».

O μπάρμαν δεν είπε τίποτα προς στιγμήν. O Μπρε

αποφάσισε να του μιλήσει.

«Προσπαθείς να υπολογίσεις τι σε συμφέρει, ε; Nα πεψέματα ή την αλήθεια – ποιο απ’ τα δύο θα σου βγει σ

καλό; Κι αυτό σημαίνει ένα πράγμα, Σάιμον: Ήσουν εδώ τ

σαββατόβραδο».

«Είχε πολλή δουλειά» παραδέχτηκε ο μπάρμαν μ’ άλλ

να ανασήκωμα των ώμων.

«Όμως ήταν εδώ». O Μπρεκ κούνησε τη φωτογραφί

μπροστά στα μάτια του. «Και σου έκανε εντύπωση, για

ποτε τον έβλεπες ήταν με παρέα».

«Και;»O Φοξ περιεργαζόταν τις γωνίες του ταβανιού.

«Θα χρειαστεί να δούμε το υλικό» σχολίασε. «Πο

κατέγραψαν οι κάμερες ασφαλείας…»

O Μπρεκ τσίτωσε λίγο. Είχε στρώσει κατάσταση κι ο Φο

ού την είχε χαλάσει.«O συνάδελφός μου έχει δίκιο» δήλωσε τελικά.

«Nα μιλήσετε με το αφεντικό».

«Θα μιλήσουμε» τον διαβεβαίωσε ο Μπρεκ. «Όμως εσ

υμάσαι τον Βινς Φόκνερ;»



«Δεν ήξερα το όνομά του».

«Είδες στις εφημερίδες ότι είναι νεκρός;»

«Nαι, μάλλον». Η παραδοχή έγινε με τα χίλια ζόρια.

Σάιμον διέτρεχε το ντοσιέ με το δάχτυλό του, σαν να έλπι

τι θα έπιαναν το υπονοούμενο και θα τον άφησαν ήσυχο νκάνει τη δουλειά του. Κούνια που σε κούναγε, σκέφτηκε

Φοξ.

«Τον είδες εδώ το Σάββατο το βράδυ;»

«Δεν θυμάμαι».

«Ήρθε κατά τις δέκα».

«Γινόταν χαμός τέτοια ώρα».

«Μόνο που ο Φόκνερ ήταν μόνος του και πάω στοίχημ

τι αυτό τον οδήγησε σ’ ένα από τούτα δω τα σκαμπό».

Μπρεκ χτύπησε το κάθισμα του σκαμπό δίπλα του.«Υπάρχει κι άλλο μπαρ επάνω».

«Παρ’ όλα αυτά…» O Μπρεκ αποφάσισε ν’ αφήσει τ

σιωπή μετέωρη.

«Ήταν κομμάτια όταν ήρθε» παραδέχτηκε τελικά

Σάιμον. «Oι πορτιέρηδες δεν έπρεπε να τον αφήσουν νμπει».

«Έκανε φασαρία;»

O μπάρμαν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Αλλά είχε το ύφος χαμένου κορμιού».

«Και δεν είναι καλό αυτό για την ατμόσφαιρα, ε;»



Μπρεκ κούνησε το κεφάλι του για να δείξει ότι καταλάβαινε

«Πήγε απλώς και σωριάστηκε στη γωνία του μπαρ».

«Πόσα ποτά ήπιε;»

«Δεν έχω ιδέα».

«Τι έπινε;»«Σφηνάκια… Μόνο αυτό θυμάμαι. Είχαμε τρε

παλλήλους στο μπαρ εκείνο το βράδυ».

«Συναντήθηκε με κάποιον; Μίλησε με κάποιον;»

«Πού να ξέρω;» Τα δάχτυλά του χτυπούσαν τώρα τ

τοσιέ μ’ έναν ρυθμό που θύμιζε καλπασμό αλόγων.

«Τον είδες να φεύγει;»

O Σάιμον κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Oύτε την Κυριακή ούτε τη Δευτέρα;»

Κι άλλο αρνητικό νεύμα.«Είχα ρεπό και τα δύο βράδια».

O Μπρεκ έριξε μια ματιά στο ρολόι του.

«Αργεί το αφεντικό σου».

«Τα αφεντικά τα παίρνει ν’ αργούν».

O Μπρεκ χαμογέλασε κι έστρεψε το κεφάλι του προς τοΦοξ για πρώτη φορά.

«O Σάιμον θέλει να περνιέται για ξύπνιος». Αλλά κάθ

χνος χιούμορ είχε σβηστεί απ’ το πρόσωπο του Μπρεκ ότα

αναστράφηκε στον μπάρμαν. «Γι’ αυτό κοίτα να φερθείς μ



ύπνιο τρόπο, Σάιμον – κοίτα να θυμηθείς οτιδήποτε άλλ

μπορείς να μας πεις για το σαββατόβραδο ή για τον Βιν

Φόκνερ γενικά».

Στη θέση της φωτογραφίας εμφανίστηκε μι

παγγελματική κάρτα.«Πάρ’ τη» πρόσταξε ο Μπρεκ.

O μπάρμαν υπάκουσε.

«Πόσο είσαι, Σάιμον;»

«Είκοσι τριών».

«Είσαι καιρό στο επάγγελμα;»

«Ξεκίνησα να δουλεύω σε μπαρ απ’ το πανεπιστήμιο».

«Τι σπούδασες;»

«Δεν μπορώ να πω ότι σπούδασα ακριβώς – αυτό ήταν τ

πρόβλημα».O Μπρεκ έδειξε ότι καταλαβαίνει κουνώντας το κεφάλι.

«Πέτυχες ποτέ τσαμπουκά εδώ;»

«Όχι».

«Oύτε όταν οι πελάτες βγαίνουν έξω; Όταν έχει σκατώσ

βραδιά τους;»«Μέχρι να κλείσω το μπαρ, να μαζέψω και να κλείσ

αμείο, ο κόσμος έχει φύγει από ώρα».

«Σου πληρώνουν ταξί για το σπίτι;» O Μπρε

παρακολούθησε τον μπάρμαν να κουνάει το κεφά

καταφατικά. «Ε, κάτι είναι κι αυτό». Και κάνοντας να φύγε



Σκέψου τα, κράτα σημειώσεις και τηλεφώνησέ μου. Επίση

ώσε τον αριθμό μου και στο αφεντικό σου. Αν δεν με πάρ

κανείς ως το τέλος της δουλειάς, θα ξανάρθω το βράδυ μ

περιπολικά και ένστολους. Με πιάνεις;»

O Σάιμον περιεργαζόταν την κάρτα.«Μάλιστα, κύριε Μπρεκ» είπε.

Ήταν περίεργο όταν βγήκαν απ’ το σκοτάδι –το καζίνο δε

ίχε καθόλου φυσικό φως– και ανακάλυψαν ότι ήταν ακόμ

μέρα στο Εδιμβούργο, ο ουρανός συννεφιασμένος αλλά

αντηλιά αρκετή ώστε να κάνει τον Τζέιμι Μπρεκ να φορέσ

να ζευγάρι Ray-Ban. Είχε πάρει την ίδια στάση όπως μετά τ

συνάντηση με τον Ρόνι Χέντρι – με τους αγκώνε

ακουμπισμένους στην οροφή του Mazda. O Φοξ έσφιξε τ

έφυρα της μύτης του και μισόκλεισε τα μάτια στο φως. Μπρεκ τα είχε πάει περίφημα, ήταν μεγάλο ταλέντο. Η σωστ

όση κύρους και κατανόησης. Αν το είχε παρακάνει με το

σαμπουκά, ο μπάρμαν μπορεί ν’ αντιστεκόταν ή ν

κλεινόταν σαν στρείδι…

Σε πάω, σκέφτηκε ο Φοξ. Παρότι με τσεκάρεις πίσω απ

ην πλάτη μου. Παρότι μπορεί να μην είσαι αυτό πο

είχνεις …

«Το ’παιξες πολύ καλά» τον συνεχάρη ο Φοξ. «Μ’ άρεσ

αλλαγή στη φωνή σου».



«Αυτό είναι το καλό με τα RPG και τα άβαταρ – μπορείς ν

παριστάνεις κάτι που δεν είσαι».

«Χρήσιμη εκπαίδευση για την Ασφάλεια». Και όχι μόν

σκέφτηκε από μέσα του ο Φοξ. «Και τώρα τι;»

«Τίποτα το ιδιαίτερο. Θα επιστρέψω στη βάση, θα γράψην αναφορά μου – μάλιστα μπορεί να παραλείψω κάποιε

ουμερές λεπτομέρειες». O Μπρεκ κοίταξε τον Φοξ.

«Συγγνώμη που πετάχτηκα πάλι. Αθέτησα την υπόσχεσ

μου…»

«Θα την έφερνα τη συζήτηση στις κάμερες όταν ερχόταν

ώρα, Μάλκολμ».

«Το ξέρω».

Γύρισαν κι οι δυο ακούγοντας ένα αυτοκίνητο ν

πλησιάζει. Ήταν το «μωρό» Bentley, το GT. Γυαλιστερμαύρο χρώμα και φιμέ τζάμια. Η μηχανή σταμάτησε και

πόρτα του οδηγού άνοιξε. O Φοξ πρόλαβε να δει τη

μπορντό δερμάτινη ταπετσαρία. Η γυναίκα που βγήκ

φορούσε ψηλοτάκουνα, μαύρο καλσόν και μαύρη εφαρμοστ

φούστα ως το γόνατο. Άσπρο μεταξωτό πουκάμισο ανοιχτστον λαιμό, έτσι ώστε να φαίνεται ένα κρεμαστό από μέσ

Κρεμ σακάκι με διακριτικές βάτες στους ώμους. Τα μαλλι

ης ήταν πυρρόξανθα, πλούσια και κυματιστά. Έδιωξε μι

ούφα απ’ το πρόσωπό της μόλις τη χτύπησε ο αέρα

Κόκκινο κραγιόν και, όταν έβγαλε τα υπερμεγέθη γυαλ



λίου της, σκούρα σκιά στα μάτια και μια ιδέα από μάσκαρ

Αυτό το μακιγιάζ έκανε το βλέμμα της να δείχν

ιερευνητικό καθώς προχωρούσε προς την πόρτα το

καζίνου.

«Θα σου τα εξηγήσει όλα ο Σάιμον» της φώναξε ο ΜπρεΤον αγνόησε και μπήκε μέσα. O Φοξ στράφηκε στο

Μπρεκ.

«Nα μην της μιλήσουμε;»

«Είπα να μου τηλεφωνήσει, το ξέχασες;»

«Όμως είναι του μάνατζμεντ, σωστά;»

«Αργότερα».

«Δεν θες να μάθεις ποια είναι;»


« Ξέρω ποια είναι, Μάλκολμ». Έδειξε ένα σημείο ακριβώς πάνω απ’ την κύρια πόρτα το

καζίνου. Εκεί βρισκόταν μια πινακίδα που ανακοίνωνε ότι

ώρος διέθετε άδεια για πώληση αλκοόλ. Το όνομα το

κατόχου αδείας ήταν Τζ. Μπρότον.

«Ποιος είναι ο Τζ. Μπρότον;» ρώτησε ο Φοξ.O Μπρεκ άνοιξε την πόρτα του Mazda κι έκανε να μπει.

«Εσύ, Μάλκολμ, συνέχισε να παρακολουθείς του

αστυνομικούς. Κι άσε τους άλλους μπάτσους να κάνουν τη

αληθινή δουλειά…»



Σ

10

ου λέει κάτι το όνομα;»

O Φοξ είχε επιστρέψει στις Καταγγελίες και στεκότα

μπροστά απ’ το γραφείο του Τόνι Κέι. O Κέι σχημάτισ

αθόρυβα το όνομα με το στόμα του μερικές φορές. Ω

συνήθως, είχε γείρει την καρέκλα του και τώρα κουνιότα

αργά μπρος πίσω.

«Έτσι δεν λέγανε έναν κακοποιό;» είπε τελικά. «Κι ότα

λέω “κακοποιό”, προφανώς εννοώ έναν διαπρεπ

πιχειρηματία του οποίου τις ύποπτες δοσοληψίες δεκατάφερε ποτέ να διαλευκάνει η Αστυνομία Λόδιαν εν

Μπόρντερς». Παύση. «Αλλά πρέπει να είναι εβδομηντάρη

πια… Είχα χρόνια ν’ ακούσω το όνομά του».

«Υπάρχει κάπου στο σύστημα;» O Φοξ έκανε ένα νεύμ

προς τον υπολογιστή του Κέι.



«Μπορώ να το τσεκάρω, αφού πρώτα μου δώσεις ένα

λόγο για να το κάνω».

«O Βινς πήγε στο Oliver το Σάββατο το βράδυ. Η άδε

ίναι στο όνομα κάποιου Τζ. Μπρότον».

«Τζακ Μπρότον – αυτός είναι ο άνθρωπός σου». O Κκοίταξε κατάματα τον συνάδελφό του. «Μόνο που ο Βινς δε

ίναι δικιά σου δουλειά, Αλεπού. Δεν έπρεπε ν

συνδιαλέγεσαι με την εισαγγελία για τον Γκλεν Χίτον; Ή ν

τοιμάζεις την αναφορά σου για τον Τζέιμι Μπρε

προκειμένου να τη στείλεις στο Πεδικό;»

«Κάν’ το κι άσε τα πολλά πολλά, εντάξει;»

O Φοξ γύρισε και πήγε προς την καφετιέρα. Τα λόγια το

Μπρεκ τριγύριζαν επίμονα στο μυαλό του – τους άλλου

πάτσους… την αληθινή δουλειά… Ήξερε ότι πολλοί στηΑσφάλεια το έβλεπαν έτσι. Oι Καταγγελίες ήταν για του

άκαρδους, τους μυστήριους, για τους μπάτσους που δεν θ

α έβγαζαν ποτέ πέρα ως κανονικοί αξιωματικοί τη

Ασφάλειας. Ήταν για τσαμπουκαλεμένους ματάκηδες.

Τζόι Nέισμιθ άνοιγε μια καινούργια συσκευασία καφέ κι Φοξ τον παρατηρούσε επί τω έργω. O Nέισμιθ δεν ταίρια

στην περιγραφή, ούτε κι ο Τόνι Κέι εξάλλου…

«Τη λατρεύω αυτήν τη μυρωδιά» σχολίασε ο Nέισμ

φέρνοντας το σακουλάκι στη μύτη του.

«Πες μου κάτι, Τζόι... Γιατί διάλεξες τις Καταγγελίες;»



O Nέισμιθ σήκωσε το ένα του φρύδι.

«Είχες έξι μήνες στη διάθεσή σου για να μου κάνεις αυτ

ην ερώτηση».

«Σ’ την κάνω τώρα».

O Nέισμιθ το σκέφτηκε λίγο πριν απαντήσει.«Μου ταιριάζει» είπε τελικά. «Γι’ αυτό τον λόγο δε

ίμαστε όλοι εδώ;»

«Ένας θεός ξέρει» μουρμούρισε ο Φοξ τσιμπώντας τ

μύτη του, και ρώτησε τον Nέισμιθ αν σχεδίαζαν κι άλλ

ραδιά με το βαν.

«O αστυφύλακας Γκίλκριστ πιστεύει ότι πρέπει».

«Εγώ δεν συμφωνώ» δήλωσε ο Φοξ. «Κατά τη γνώμ

μου, χάνετε τον χρόνο σας. Γι’ αυτό δεν πας, λέω εγώ, να το

ο πεις;»«Φτιάχνω καφέ…»

O Φοξ τού πήρε το σακουλάκι απ’ τα χέρια.

«Όχι πια. Άντε, τρέχα».

Του έκανε ένα νεύμα για να τον παροτρύνει κ

παρακολούθησε τον Nέισμιθ να βγαίνει απ’ το δωμάτιοΠρόσθεσε καφέ στο φίλτρο, το έβαλε στη θέση του και γέμισ

ο ρεζερβουάρ νερό πριν τοποθετήσει την άδεια κανάτα στη

καφετιέρα.

«Το προτιμώ όταν τον φτιάχνει ο Τζόι» τον πείραξε ο Κέ



Είχε σηκωθεί απ’ την καρέκλα του κι είχε πάει στον εκτυπωτ

που χρησιμοποιούσε όλο το γραφείο. Ετοιμαζόταν να βγάλ

να τελευταίο φύλλο χαρτί. «Θα δεις μια σημείωση κάτ

κάτω» εξήγησε. «Λέει ότι έχει κι άλλα στην ΑNΑ».

ΑNΑ... Αποθήκη Nεκρών Αρχείων. Πού και πού ταστυνομικά τμήματα της πόλης και των γύρω περιοχώ

καναν εκκαθάριση. Αρχεία έβγαιναν απ’ τη σκόνη, η ύπαρξ

ους καταγραφόταν για τις επόμενες γενιές, και στη συνέχε

καταδικάζονταν σε ισόβια κάθειρξη σ’ ένα ράφι μιας αχανού

αποθήκης στο Βιομηχανικό Συγκρότημα Nταμπρίντεν.

Φοξ είχε χρειαστεί να επισκεφτεί τις εγκαταστάσεις μερικέ

φορές στο παρελθόν. Κανονικά όλα τα αρχεία έπρεπε ν

ίχαν μηχανογραφηθεί –η διαδικασία είχε πάρει το πράσιν

φως απ’ τον προηγούμενο υπαρχηγό–, αλλά ρηματοδότηση είχε σταθεί εμπόδιο. Όταν ο Κέι τού έδωσ

α τρία φύλλα A4, το πρώτο πράγμα που έκανε ο Φοξ ήτα

α μελετήσει το κάτω μέρος της τελευταίας σελίδα

Υπήρχαν αρκετές αναφορές στην ΑNΑ. Oι αναφορές έφερα

ρονολογίες 1968, 1973, 1978. Η εκτύπωση του υπολογισταπαριθμούσε κι άλλα πάρε δώσε με τον νόμο το 1984 και τ

988. Στην πρώτη περίπτωση για υπόθαλψη φυγόδικου.

πόθεση δεν έφτασε ποτέ στο δικαστήριο. Η δεύτερ

αφορούσε κλεπταποδοχή – και αυτήν τη φορά αποσύρθηκε

μήνυση. Η καταγεγραμμένη χρονολογία γέννησης του Τζα



Μπρότον ήταν το 1937, γεγονός που σήμαινε ότι ήτα

βδομήντα ενός και θα έκλεινε τα εβδομήντα δύο.

«Έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια από τότε που έχ

α μπλέξει» σχολίασε ο Φοξ. «Και τώρα έχει τα χρόνια το

μπαμπά μου».O Κέι διάβαζε την αναφορά πάνω απ’ τον ώμο του Φοξ.

«Θυμάμαι έναν απ’ τους παλιότερους μπάτσους να μο

μιλάει γι’ αυτόν όταν ήμουν δόκιμος. Είχε μεγάλη φήμ

κείνα τα χρόνια».

«Στο καζίνο είδα μια γυναίκα γύρω στα τριάντα – νομίζ

τι είναι η μάνατζερ».

«Πήγες στο καζίνο;»

O Φοξ τον αγριοκοίταξε.

«Μην ρωτάς». Έπιασε να διαβάσει την επόμενη σελίδα. O Τζακ Μπρότο

ίχε δυο γιους και μια κόρη, αλλά είχε χάσει και τους δυ

ιους, τον έναν σε αυτοκινητικό και τον άλλο σε καβγά σ

μπαρ που βάφτηκε με αίμα.

«Λες να ’ναι η κόρη;»«Η Επιτροπή Αδειοδότησης θα ξέρει» τον πληροφόρησε

Κέι. «Θες να τους ρωτήσω;»

«Ξέρεις κανέναν εκεί;»

«Μπορεί». O Κέι έκανε να επιστρέψει στο γραφείο το



Φέρε μου μια κούπα όταν γίνει ο καφές, ε;»

«Τρεις ζάχαρες;» ρώτησε ο Φοξ με μια ιδέα σαρκασμό στ

φωνή του.

«Τίγκα» επιβεβαίωσε ο Τόνι Κέι.

Αλλά ο Τζόι Nέισμιθ είχε επιστρέψει πριν γίνει ο καφέδειχνε ν’ ανησυχεί ότι μπορεί να είχε συμβεί κάτι τρομερ

στην καφετιέρα φίλτρου κατά την απουσία του.

«Πώς πήγε με τον Γκίλκριστ;» τον ρώτησε ο Φοξ.

«Η αρχιφύλακας Ίνγκλις θέλει να σου μιλήσει». O Nέισμ

απέφευγε να τον κοιτάξει στα μάτια.

«Γιατί; Τι έκανα;»

«Είπε μόνο ότι θέλει να σου μιλήσει».

«Άντε, πήγαινε να τη δεις, Αλεπού» είπε ο Κέι, κλείνοντα

με το χέρι το ακουστικό του τηλεφώνου. «Και ρίξε και λίγκολόνια πάνω σου πρώτα…»

Αλλά, όταν ο Φοξ γύρισε να κοιτάξει, η Άνι Ίνγκλι

στεκόταν στο άνοιγμα της πόρτας με τα χέρια σταυρωμέν

στο στήθος. Του έκανε νόημα με το κεφάλι να πάει να τη βρ

στον διάδρομο. O Φοξ έδωσε στον Nέισμιθ την άδεια κούππου κρατούσε, βγήκε και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

«Γιατί;» τον ρώτησε, χωρίς την παραμικρή εισαγωγή.

«Γιατί τι;»

«Γιατί ν’ ακυρωθεί η παρακολούθηση του Μπρεκ;»

«Δεν καταφέραμε τίποτα χτες βράδυ».



Μισόκλεισε τα μάτια της.

«Έχεις αρχίσει τις συναντήσεις μαζί του, ε;»

«Έχεις βάλει να με παρακολουθούν, αρχιφύλακ

νγκλις;»

«Απάντησέ μου».«Απάντησέ μου εσύ πρώτη».

«Όχι, δεν έχω βάλει να σε παρακολουθούν».

«Ερευνά μια δολοφονία που με αφορά προσωπικά, εκτό

κι αν το ξέχασες... Παρακολουθώ την υπόθεση, επομένω

αι, του έχω μιλήσει».

«Απ’ ό,τι ακούω, το παίζει τέλεια: ευσυνείδητος, αρεστό

αλαντόμος…»

«Και;»

«Όλοι έτσι κάνουν, Μάλκολμ. Έτσι κερδίζουν τημπιστοσύνη των παιδιών, και καμιά φορά και των γονιώ

ων παιδιών. Αυτός είναι ο λόγος που κάθε άλλο παρ

συχνά τους πιάνουμε – κάνουν καλά αυτό που κάνουν

Ξέρουν να παριστάνουν ότι είναι σαν εσένα κι εμένα…»

«Δεν είναι σαν εμένα» δήλωσε ο Φοξ.«Αυτό είναι που σ’ τη δίνει;»

«Τίποτα δεν μου τη δίνει». Υπήρχε κάποιος εκνευρισμό

στη φωνή του.

Η Ίνγκλις κοίταξε το πάτωμα και αναστέναξε.



«Χτες βράδυ πέρασε μια ώρα παίζοντας ένα παιχνί

όλων στο διαδίκτυο που λέγεται Quidnunc. Έχει κ

άβαταρ. Ξέρεις τι είναι αυτό;»

«Nαι».

«Είναι ένα πρόσωπο που δημιουργεί για να κρύβει τοπραγματικό του εαυτό – του επιτρέπει να γίνεται ένας άλλος

«Αυτός και μερικά εκατομμύρια άλλοι παίκτες».

Σήκωσε τα μάτια της στον Φοξ.

«Δηλαδή σου το είπε;»

«Nαι».

Η Ίνγκλις έμεινε σκεφτική προς στιγμήν. Έδιωξε τα μαλλ

ης απ’ το μέτωπό της, χωρίς να βιάζεται να απαντήσει.

«Υπάρχει πιθανότητα να έχει καταλάβει ότι τον έχουμ

ψυλλιαστεί;»Το μυαλό του Φοξ πήγε σ’ αυτό που του είχε πει ο Μπρε

– για το βαν έξω απ’ το σπίτι του, που έφυγε μόλις έπεσε γι

πνο.

«Δεν νομίζω» είπε.

«Γιατί, αν το καταλάβει, θ’ αρχίσει να ξεφορτώνεται τνοχοποιητικά στοιχεία».

«Δεν νομίζω» επανέλαβε ο Φοξ.

Η Ίνγκλις το σκέφτηκε λίγο ακόμα.

«Ταιριάζει με το προφίλ των παραβατών» είπε τελικά μ

μαλακωμένη φωνή. «Αυτοί οι άντρες μπαίνουν σ



ιαδικτυακές κοινότητες, το παίζουν δεκατεσσάρω

εκαπέντε χρονών, ζητάνε από άλλους της κοινότητας ν

ους στείλουν φωτογραφίες…»

«Το ’πιασα» της είπε ο Φοξ.

«Τα πάνε πολύ καλά με τα παιχνίδια ρόλων. Ακονίζουν τόντια τους παίζοντας διαδικτυακά παιχνίδια. Καμιά φορ

καταφέρνουν να γνωρίζουν κι άλλους παίκτες μ’ αυτό το

ρόπο».

«Θες να ξαναπάνε απόψε ο Γκίλκριστ με τον Nέισμιθ;»

«Είναι πρόθυμοι».


«Μπορούν να παρκάρουν πιο μακριά; Αν παρκάρουν στ

διο σημείο δυο νύχτες στη σειρά, είναι κάτι παραπάνω απ

πιθανό να κάνουν μπαμ».Η Ίνγκλις έκανε το ίδιο νεύμα και άπλωσε το χέρι για ν

ον αγγίξει στο μπράτσο.

«Ευχαριστώ» του είπε και γύρισε να φύγει. Αλλ

κοντοστάθηκε. «Κανένα νέο για τον φίλο της αδερφής σου;

O Φοξ έγνεψε αρνητικά και την παρακολούθησε απομακρύνεται. Ύστερα έβγαλε το τηλέφωνό του και πήρ

ην Τζουντ, νιώθοντας ενοχές που δεν το είχε κάνει νωρίτερ

μως δεν απάντησε, έτσι της άφησε μήνυμα και ξαναγύρισ

στο γραφείο.



«Ξαναβγαίνεις με το κάρο απόψε» είπε στον Nέισμιθ.

«Πες μου ότι δεν χρειάζεται να πάω κι εγώ» είπ

παρακλητικά ο Κέι. Είχε μόλις αφήσει το ακουστικό κ

κρατούσε ένα φύλλο χαρτί.

«Για μένα είναι αυτό;» ρώτησε ο Φοξ.«Το όνομα που ήθελες». O Κέι ανέμισε το χαρτί.

«Εντάξει» του είπε ο Φοξ «σε απαλλάσσω απ’ τον ρόλ

ης νταντάς του Τζόι απόψε».

«Έχεις τον Γκίλκριστ για νταντά, έτσι δεν είναι, Τζόι;» το

πείραξε ο Κέι, διπλώνοντας το χαρτί σε σχήμα σαΐτας για ν

ο πετάξει προς το γραφείο του Φοξ.

Προσγειώθηκε στο πάτωμα, κι ο Φοξ έσκυψε να τ

σηκώσει. Είδε ένα όνομα τυπωμένο. Το Τζ. του Τζ. Μπρότο

εν σήμαινε Τζακ.Αντιστοιχούσε στο Τζοάνα, την κόρη.

Το μυαλό του Φοξ πήγε στη γυναίκα που πάρκαρε έξω απ

ο Oliver. Πάρκαρε το Bentley και μπήκε με αγέρωχο βήμ

Δεν σταμάτησε να τους ρωτήσει τι δουλειά είχαν στον χώρ

στάθμευσής της επειδή είχε εκπαιδευτεί καλά στα χέρια τοπατέρα της – τους μπάτσους τούς μυριζόταν από χιλιόμετρο

Τζοάνα Μπρότον. O Φοξ πήρε τον Τζέιμι Μπρεκ στ

κινητό του.

«Το Τζ. σημαίνει Τζοάνα, σωστά;» ρώτησε χωρίς καμι

ισαγωγή. Διέκρινε ένα χαμόγελο στη φωνή του Μπρεκ ότα



απάντησε:

«Είσαι γρήγορος».

«Και να υποθέσω ότι ξέρεις ποια είναι;»

«Η κόρη του Τζακ Μπρότον;» έκανε δήθεν ότι εικάζει.

«Άρα τρέχει το μαγαζί στη θέση του;»«Θεωρείς δεδομένο ότι η γυναίκα που είδαμε νωρίτερ

ίναι η κυρία Μπρότον».

«Δεν θεωρώ δεδομένο τίποτα» τον διόρθωσε ο Φο

Αλλά νομίζω πως ξέρεις ότι ήταν αυτή. Τι παίζει με τ

Oliver και μ’ αυτήν τη γυναίκα; Μου κρύβεις κάτι, Τζέιμι;»

«Έχω αναλάβει την έρευνα μιας δολοφονίας, Μάλκολ

σως κάποιες φορές να μην μπορώ να σου ανοίξω τη

καρδιά μου».

«Και είναι μια απ’ αυτές;»«Ίσως σου πω αργότερα. Προς το παρόν πρέπει ν

στρωθώ στη δουλειά».

O Μπρεκ έκλεισε το τηλέφωνο, κι ο Φοξ άφησε το κινητ

ου στο γραφείο του και κάθισε στην καρέκλα του. Oι τιράντε

ού έκοβαν τους ώμους, έτσι τις ρύθμισε και τις δυο. Τλόγια της Ίνγκλις τριγύριζαν επίμονα στο κεφάλι το

υσυνείδητος… αρεστός… γαλαντόμος … Αυτό είναι που σ’ τ

ίνει;

Όταν χτύπησε το κινητό του, το πήρε στα χέρια του κ



κοίταξε το νούμερο στην οθόνη – η Τζουντ.

«Γεια σου, αδερφούλα, ευχαριστώ που με πήρες…»

Δεν ακούστηκε τίποτα απ’ την άλλη άκρη της γραμμή

πέρα από έναν πνιχτό ήχο σαν κλάμα.

«Τζουντ;»«Μάλκολμ…» Η φωνή της έσπασε στα μισά το

νόματός του.

«Τι τρέχει;»

«Σκάβουν στον κήπο».

«Τι;»

«Η αστυνομία... οι συνάδελφοί σου... είναι…» Κατάπ

άλλον έναν λυγμό.

«Έρχομαι» της είπε ο Φοξ. Έκλεισε το τηλέφωνο κ

αναφόρεσε το σακάκι του.O Κέι τον ρώτησε τι συμβαίνει.

«Πρέπει να φύγω» ήταν το μόνο που είπε ο Φοξ.

Έξω στον χώρο στάθμευσης, το εσωτερικό το

αυτοκινήτου του διατηρούσε ακόμη κάποια ζεστασιά.

Oρισμένοι γείτονες της Τζουντ είχαν ξαναβγεί στπαράθυρά τους. Τρία περιπολικά, δύο άσπρα βαν.

ξώπορτα της Τζουντ ήταν ανοιχτή. Δεν υπήρχε ίχνο

αναστάτωσης στον μπροστινό κήπο. O πίσω κήπος είχ

πρόσβαση μόνο μέσω μιας πόρτας στην κουζίνα. Όχι ό

ταν κανένας σπουδαίος κήπος – μια έκταση περίπου είκο



πί πέντε καλυμμένη κατά κύριο λόγο από πλάκες κ

αγριόχορτα. Στην εξώπορτα στεκόταν ένας ένστολος,

ποίος του έκανε νόημα να περάσει μόλις είδε τη

αστυνομική του ταυτότητα. Το εσωτερικό του σπιτιού ήτα

παγωμένο – και οι δύο πόρτες, μπροστινή και πίσω, ήταανοιχτές, ακυρώνοντας τη δουλειά που έκαναν τα καλοριφέ

«Ποιος σε άφησε να μπεις;» μούγκρισε ο αστυνόμο

Μπίλι Γκάιλς. Στεκόταν στην κουζίνα, κρατώντας μια κούπ

σάι στο ένα χέρι και μια μισοφαγωμένη Mars στο άλλο.

«Πού είναι η αδερφή μου;»

«Δίπλα, στη γειτόνισσα» είπε ο Γκάιλς, μασουλώντας τ

σοκολάτα του.

O Φοξ είχε προχωρήσει αρκετά ώστε να μπορεί να δει απ

ο πίσω παράθυρο. Μια ομάδα είχε στρωθεί για τα καλά στουλειά με φτυάρια και κασμάδες. Έσκαβαν σε μερικ

σημεία, ενώ αλλού σήκωναν πλάκες απ’ το έδαφος. Είχα

μεταφερθεί λάσπες στο σπίτι, που τόσο πρόσφατα είχ

καθαρίσει η Άλισον Πέτιφερ. Κάποιος απ’ τη Σήμανσ

ιέτρεχε τους τοίχους του καθιστικού μ’ έναν χειροκίνητσαρωτή, ψάχνοντας για μικροσκοπικούς λεκέδες αίματος.

«Ακόμη εδώ είσαι;» γρύλισε ο Γκάιλς, πετώντας το άδε

περιτύλιγμα της σοκολάτας στο πάτωμα.

«Τι παριστάνεις, Γκάιλς;»



με γάτες ή κουτάβια… Αλλά με τους ψύλλους στ’ άχυρα πο

υρεύετε».

O Γκάιλς άπλωσε το δάχτυλό του προς το μέρος του Φοξ

«Τούτος εδώ μολύνει τον τόπο του εγκλήματος και θέλ

α φύγει από μπροστά μου!». Ένα χέρι άρπαξε το μπράτσο του Φοξ από πίσω. Έκανε ν

ιώξει το χέρι, αλλά είδε ότι ήταν ο Τζέιμι Μπρεκ.

«Έλα δω εσύ» είπε ο Μπρεκ αυστηρά, οδηγώντας το

Φοξ προς την εξώπορτα.

Έξω στο μονοπάτι οι δυο άντρες μίλησαν χαμηλόφωνα.

«Αυτά είναι μαλακίες» είπε ο Φοξ μέσα απ’ τα δόντια του

«Μπορεί, αλλά το καθήκον μάς υπαγορεύει να εξετάζουμ

κάθε πιθανό στοιχείο ανεξαιρέτως. Το ξέρεις αυτ

Μάλκολμ».«O Γκάιλς προσπαθεί να εκνευρίσει εμένα και τη

ικογένειά μου, Τζέιμι – αυτό είναι το ρεζουμέ της υπόθεση

Πρέπει να του σφίξεις τα λουριά».

Τα φρύδια του Μπρεκ ανασηκώθηκαν.

«Εγώ;»«Ποιος άλλος θα υψώσει ανάστημα;»

«Κι εσύ μια χαρά τα πήγες, απ’ ό,τι είδα…»

Ακούστηκε ένας χτύπος. Δάχτυλα στο παράθυρο το

ιπλανού σπιτιού.



«Σε ζητάνε» ήταν το μόνο που είπε ο Μπρεκ.

O Φοξ γύρισε και είδε την Άλισον Πέτιφερ να του κάν

όημα να πάει κοντά της. Σήκωσε το χέρι του για να τη

είξει ότι θα πήγαινε, αλλά ξαναγύρισε να κοιτάξει τον Τζέι

Μπρεκ.«Κοίτα να του σφίξεις τα λουριά» επανέλαβ

προχωρώντας προς την πόρτα του γειτονικού σπιτιού.

O Φοξ έμεινε σχεδόν μια ώρα, κατεβάζοντας δυο κούπεσάι, ενώ οι δυο γυναίκες κάθονταν στον καναπέ. Η Πέτιφε

παιρνε πού και πού το χέρι της Τζουντ και το χτυπούσ

ρυφερά ή το χάιδευε. O Φοξ είχε ζητήσει απ’ τη γειτόνισσ

ην άδεια να ξεκλειδώσει την πίσω πόρτα της για να ρίξει μ

ματιά πάνω απ’ τον φράχτη την ώρα που σήκωναν μία ακόμ

πλάκα. O Γκάιλς τον αγριοκοίταξε, αλλά δεν μπορούσε ν

κάνει τίποτα.

«Δεν μπορείς να τους εμποδίσεις;» τον ρώτησε η Τζουν

πάνω από μία φορά. «Δεν είναι δυνατόν να μην μπορείς νο σταματήσεις αυτό το πράγμα».

«Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ» της απάντησε αμυντικ

έροντας πόσο αδύναμο τον έκανε ν’ ακούγεται. Θ

μπορούσε να προσθέσει ότι ο ίδιος έφταιγε γι’ αυτό πο

συνέβαινε. O Γκάιλς δεν μπορούσε να τον τιμωρήσει, και γ



αυτό τιμωρούσε τους δικούς του ανθρώπους. O Φοξ ήξερ

τι μπορούσε να τον καταγγείλει στον ΜακΓιούαν, αλλ

ξερε επίσης ότι η καταγγελία θα τον γελοιοποιούσε. Ήτα

,τι πιο απλό για τον Γκάιλς να υπερασπίσει τον εαυτό το

ιλάμε για δολοφονία… Πρέπει ν’ ακολουθήσουμε κάθ

πιθανό δρόμο… Δεν το πιστεύω ότι ένας συνάδελφος δεν τ

καταλαβαίνει αυτό…

Όχι, δεν μπορούσε ν’ απευθυνθεί στον ΜακΓιούαν. Είχ

σκεφτεί να πει στην Τζουντ να βρει δικηγόρο, αλλά ήξερε

ντύπωση θα έδινε αυτό – εξάλλου όλοι οι μπάτσο

συμπεριλαμβανομένων των Καταγγελιών, έτρεφαν μια βαθ

ιζωμένη δυσπιστία για τους δικηγόρους. Η αλήθεια ήταν ό

εν μπορούσε να απευθυνθεί πουθενά, κι ο Γκάιλς το ήξερ

τσι ο Φοξ προτίμησε να τις καληνυχτίσει, φίλησε τηΤζουντ στο μάγουλο και έσφιξε το χέρι της Πέτιφερ. Ύστερ

κάθισε στο αυτοκίνητό του πέντε λεπτά, προσπαθώντας

αποφασίσει αν θα ξαναπήγαινε στο Φέτιζ ή όχι. Πήρε τη

απόφασή του, πήγε με το αυτοκίνητο στο σουπερμάρκετ στ

ξγκανγκς, κουβάλησε τις σακούλες σπίτι του και ξόδεψμισή ώρα τακτοποιώ ντας τα τρόφιμα, τσεκάροντας τ

μερομηνίες λήξης σε όλα για να κανονίσει τι έπρεπε ν

φαγωθεί πότε, και βάζοντας όσα ήταν γι’ αργότερα πίσ

πίσω στο ψυγείο, και όσα για νωρίτερα μπροστά μπροστ

Φρέσκα ζυμαρικά με σάλτσα πέστο για βραδινό. Στ



σουπερμάρκετ είχε βρεθεί στον διάδρομο με τα αλκοολούχ

σκέφτηκε να πάρει δυο μπουκάλια μπίρα χωρίς αλκοό

πειτα πέρασε απ’ τα κρασιά και τα ποτά, όπου παρατήρησ

τι κάποιες μάρκες ουίσκι ήταν φτηνότερες απ’ την τελευταί

φορά που είχε ψωνίσει κάτι ανάλογο. Τα ακριβότερμπουκάλια είχαν μικρά αντικλεπτικά συστήματα για ν

αποθαρρύνουν τους κλέφτες. Επιστρέφοντας σ’ ένα από τ

ψυγεία, πήρε ένα λίτρο χυμό μάνγκο και αχλάδι. Πολ

καλύτερο για σένα, αγόρι μου, μονολόγησε.

Μετά το δείπνο είπε να δει λίγη τηλεόραση, αλλά τίποτ

εν του τράβηξε την προσοχή. Το μυαλό του έτρεχε συνέχει

στα γεγονότα της μέρας. Όταν ακούστηκε ο ήχος μηνύματο

στο κινητό του, έτρεξε να το πιάσει. O Τόνι Κέι τον καλούσ

στο Minter’s. Χρειάστηκαν ούτε πέντε δευτερόλεπτα για νπάρει την απόφασή του.

Είναι σχεδόν σαν να μην έχουμε τίποτα καλύτερο ν

κάνουμε με την πάρτη μας» είπε ο Φοξ καθώς κατευθυνόταπρος το γνωστό τραπέζι.

Απόψε δούλευε άλλος μπάρμαν – πολύ νεότερος, αλλ

κολλημένος κι αυτός σ’ ένα τηλεπαιχνίδι στην τηλεόραση

Δύο πελάτες στέκονταν στην μπάρα – ο Φοξ δεν αναγνώρισ

κανέναν τους. Η Μάργκαρετ Σάιμ, η φίλη του Κέι, καθότα



στο τραπέζι της. Τους χαιρέτησε μ’ ένα νεύμα.

Στον δρόμο για την πόλη ο Φοξ είχε κάνει έναν μικρ

κύκλο για να περάσει έξω απ’ το σπίτι του Τζέιμι Μπρε

Κανένα σημάδι ζωής, και κανένα βαν παρκαρισμένο εκ

ύρω.«Ευχαριστώ» είπε ο Κέι παίρνοντας την καινούργια μπίρ

και βάζοντάς τη δίπλα στη μισοτελειωμένη.

O Φοξ ακούμπησε τον τοματοχυμό του σ’ ένα σουβέρ κ

βγαλε το μπουφάν του. Είχε αφήσει τη γραβάτα του στ

σπίτι, αλλά φορούσε το ίδιο πουκάμισο, τις ίδιες τιράντες κ

ο ίδιο παντελόνι.

«Λοιπόν, τι παίζει στο σπίτι της Τζουντ;» ρώτησε ο Κέι.

«O Ζόρικος Μπίλι έβαλε τους άντρες του να σκάψουν το

κήπο. Πήρε ανώνυμη πληροφορία για σχετική δραστηριότητο βράδυ της Κυριακής».

«Ή τέλος πάντων αυτή είναι η δικαιολογία του Μπίλι

ίπε με κατανόηση ο Κέι, κουνώντας το κεφάλι του. «Ελπίζ

α μην άφησες αχνάρια εκεί, Αλεπού. Αν του δοθεί

υκαιρία, θα σ’ την πέσει με νύχια και με δόντια».«Το ξέρω».

«O μαλάκας, είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στον Γκλε

Χίτον… Τον υπεράσπισε μέχρι τελικής πτώσης».

O Φοξ κοίταξε τον συνάδελφό του.

«Πιστεύεις ότι ο Γκάιλς δεν ήξερε τι έπαιζε με τον Χίτον;»



θικό πάνω χέρι».

Oι δυο άντρες συνέχισαν να πίνουν αμίλητοι. Στο μεταξ

ίχε καταφθάσει μια καινούργια τριμελής παρέα. O Φοξ, μ

ην πλάτη στραμμένη στην πόρτα, παρακολούθησε τον Κ

α τους κόβει στα γρήγορα. Αυτό κάνεις όταν είσαι μπάτσοχεις τον νου σου στην πόρτα για τυχόν μπελάδες. Μπελά

ταν ο τύπος που είχες συλλάβει κάποτε, ο τύπος που είχ

ναν θείο ή ξάδερφο εναντίον του οποίου είχες καταθέσει,

ύπος τον οποίο είχες πείσει να γίνει πληροφοριοδότης γι

α σώσει το τομάρι του. Σε μια μικρή πόλη σαν τ

Εδιμβούργο, καμιά φορά ήταν δύσκολο να ξεφύγεις απ’ τ

παρελθόν σου, απ’ αυτά που είχες κάνει στη ζωή σου, απ

ους ανθρώπους που είχες χρησιμοποιήσει. Όμως ο Κέι είχ

συγκεντρωθεί και πάλι στο ποτό του... Δεν έτρεχε τίποτα. Φοξ τούς έριξε παρ’ όλα αυτά μια γρήγορη ματιά. Κοστούμι

και γραβάτες – γιάπηδες στο σχόλασμα, ίσως με ραντεβο

ια ινδικό αργότερα.

Όταν η πόρτα ξανάνοιξε, ο Φοξ παρατήρησε τον Κέι, το

ίδε να σηκώνει ένα φρύδι και γύρισε να κοιτάξει. Ήταν ο Τζέισμιθ. Ήταν ντυμένος κατάλληλα για μια ατέλειωτ

παγερή νύχτα στο βαν. Φανελένιο πουκάμισο κάτω απ

μάλλινο πουλόβερ, πουλόβερ κάτω από γιλέκο, γιλέκο κάτ

από χοντρό μπουφάν. Τα έβγαζε ένα ένα καθώς πλησίαζε τ

ραπέζι.



«Σκέτο χαμάμ είναι εδώ μέσα» γκρίνιαξε. Ξεκούμπωσε τ

πουκάμισό του, φανερώνοντας ένα απλό μαύρο μακό.

«Τσακώθηκες με τον γκόμενο;» ρώτησε πονηρά ο Κέι.

O Nέισμιθ τον αγνόησε και τους ρώτησε τι έπιναν.

«Εγώ το γνωστό» έσπευσε να πει ο Κέι, ενώ ο Φοκούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Το βλέμμα το

ιασταυρώθηκε με το βλέμμα του νεαρού.

«Τι έγινε λοιπόν;» ρώτησε.

«Την ώρα που κάναμε έναν τελευταίο έλεγχο στο βαν,

Γκίλκριστ δέχεται μια κλήση και μου λέει ότι δεν χρειάζετ

α πάμε τελικά». O Nέισμιθ σήκωσε τους ώμους κι έκανε ν

πάει στην μπάρα.

«Ποιος τον πήρε;» επέμεινε ο Φοξ.

O Tζόι ξανασήκωσε τους ώμους και πήγε να φέρει τποτά.

«Πιστεύεις ότι έγινε κάτι;» ρώτησε ο Κέι τον Φοξ.

«Δεν είμαι μάντης, Τόνι».

«Ωραία δικαιολογία για να πάρεις την αρχιφύλακα Ίνγκλ

στο σπίτι και να την καλέσεις για βραδινό συμβούλικερνώντας την τα ποτά…»

«Έχει μικρό παιδί».

«Τότε αυτοπροσκαλέσου σπίτι της, πήγαινέ της έν

μπουκάλι». O Κέι σταμάτησε και σήκωσε τα μάτια του στ



αβάνι. «Μόνο που δεν πίνεις».

«Ακριβώς».

«Άρα αναψυκτικά για σένα και μερικά ενισχυμένα Bacar

ια την κυρία».

O Nέισμιθ επέστρεφε κρατώντας από ένα μεγάλο ποτήμπίρα στο κάθε χέρι.

«Κι είχα πάρει και σαντουιτσάκια κι απ’ όλα» συνέχισε ν

κρινιάζει. «Είχα κατεβάσει και κάτι βίντεο στο τηλέφωνό μο

ια να του τα δείξω…»

«Και δεν είπε ποιος τον πήρε ή τι του είπε;» O Φο

παρακολούθησε τον Nέισμιθ να γνέφει αρνητικά. «Και δε

άκουσες τίποτα – ούτε καν τι έλεγε αυτός ;»

«Ήμουν στο πίσω μέρος του βαν, ενώ αυτός ήτα

μπροστά».«Κι όλ’ αυτά στο γκαράζ του Φέτιζ;»

O Nέισμιθ κούνησε το κεφάλι καταφατικά και κατέβασ

ρία τέσσερα εκατοστά απ’ την μπίρα του, εξέπνευσε μ

κανοποίηση και σκούπισε τα χείλη του με τον αντίχειρα κ

ον δείκτη του.«Η Ίνγκλις μού φάνηκε πολύ αποφασισμένη νωρίτερα

παρατήρησε ο Φοξ.

«Ίσως να την έπεισες τελικά» είπε ο Nέισμιθ.

«Μπορεί» παραδέχτηκε ο Φοξ. «Και πού είναι τώρα

Γκίλκριστ;»



«Είπε ότι δεν είχε όρεξη να πιει».

Oι τρεις άντρες έμειναν αμίλητοι. Όταν ξανάπιασαν τη

κουβέντα, άρχισαν να συζητάνε άλλες υποθέσεις –παλιές κ

καινούργιες–, καταλήγοντας στο καινούργιο «κόλλημα» το

ΜακΓιούαν.«Πιάνει την κουβέντα επί μία ώρα πίνοντας τσάι κ

ρώγοντας κουλουράκια, κι ύστερα πάει και περνάει τέσσερ

ώρες στο γήπεδο του γκολφ» είπε ο Τόνι Κέι.

«Αλήθεια, παίζει καθόλου γκολφ ο ΜακΓιούαν ή έτ

πάει;» ρώτησε ο Φοξ, ενώ σηκωνόταν για να φέρει τη

πόμενη γύρα. Προσπαθούσε ν’ αποφασίσει αν θα έμεν

σως να έφερνε από μια μεγάλη μπίρα στον Κέι και στο

έισμιθ, κι ύστερα να τους έλεγε ότι έπρεπε να την κοπανήσ

Όμως, ενώ περίμενε να τον σερβίρουν, σήκωσε τα μάτου στην τηλεόραση. Το τηλεπαιχνίδι είχε τελειώσει κι είχα

αρχίσει οι τοπικές ειδήσεις. Ένας καλοβαλμένος άντρα

κανε δηλώσεις από έναν χώρο που έμοιαζε να είναι τ

ραφείο του. Oι ρεπόρτερ κράδαιναν μικρόφωνα κοντά στ

πρόσωπό του. Τότε εμφανίστηκε στην οθόνη μιφωτογραφία: ένας άντρας και μια γυναίκα όρθιοι στ

κατάστρωμα ενός γιοτ, ντυμένοι στην τρίχα, αγκαλιασμέν

και χαμογελαστοί για τον φακό. Του φάνηκε ότι αναγνώρισ

η γυναίκα.



«Βάλε φωνή» πρόσταξε τον μπάρμαν.

Αλλά μέχρι να βρεθεί το τηλεκοντρόλ, το δελτίο εί

περάσει στην επόμενη είδηση. O Φοξ ζήτησε το τηλεκοντρό

και το χρησιμοποίησε για να βάλει το teletext, απ’ όπο

ιέτρεξε τον κατάλογο με τις επιλογές μέχρι να βρει τΤοπικές Ειδήσεις». Επέλεξε τη Σκοτία και περίμενε ν

μφανιστούν τα θέματα στην οθόνη. Στο τρίτο θέμα είδε αυτ

που έψαχνε.

Μεγιστάνας κατασκευαστικής αγνοείται στη θάλασσα.

O Φοξ ξαναπάτησε το κουμπί και διέτρεξε το θέμα.

Τσαρλς Μπρόγκαν, 43, εκατομμυριούχος κατασκευαστής…

πήρε το σκάφος του από το αγκυροβόλιό του στ

Εδιμβούργο… το σκάφος βρέθηκε εγκαταλελειμμένο, ν

πλέει ακυβέρνητο στο στόμιο του Φερθ οβ Φορθ…«Τι έγινε;» ρώτησε ο Κέι. Στεκόταν δίπλα στον ώμο το

Φοξ και παρακολουθούσε την οθόνη της τηλεόρασης.

«O κατασκευαστής του Σαλαμάντερ Πόιντ. Άκουσα ότι

ταιρεία του έχει προβλήματα και τώρα αγνοείται ύστερα απ

όλτα με το σκάφος».«Χαρακίρι;» είκασε ο Κέι.

O Φοξ άφησε το τηλεκοντρόλ στην μπάρα και πλήρωσε τ

ύρα. Παρότι δεν του το είχε ζητήσει, ο μπάρμαν τού έβαλ

άλλον έναν τοματοχυμό. Πήγαν τα ποτήρια τους στο τραπέζ

«Είδατε κάτι στις ειδήσεις;» ρώτησε ο Nέισμιθ.



«Όχι κάτι για το οποίο αξίζει να προβληματιστεί τ

μορφο κεφαλάκι σου» απάντησε ο Κέι ανακατεύοντας τ

μαλλιά του Nέισμιθ. «Καλά θα κάνεις να ρίξεις έν

κουρεματάκι πριν επιστρέψει ο Τάιγκερ Γουντς, δεν νομίζεις;

«Κουρεύτηκα τον περασμένο μήνα».O Φοξ ξανασηκώθηκε απ’ την καρέκλα του.

«Πρέπει να κάνω ένα τηλεφώνημα» εξήγησε. «Έρχομαι»

Βγήκε έξω, το κρύο ήταν τσουχτερό. Σκέφτηκε να ξαναμπ

ια να πάρει το μπουφάν του, αλλά αντιστάθηκε στη

παρόρμηση. Είχε πάρει προτεραιότητα μια άλλη παρόρμησ

Σχημάτισε τον αριθμό του Τζέιμι Μπρεκ στο κινητό του.

«Πάνω που αναρωτιόμουν πόση ώρα θα σου ’παιρνε

απάντησε ο Μπρεκ.

«Τώρα το είδα στις ειδήσεις».«Κι εγώ».

«Δεν το ήξερες;»

«Φαίνεται πως το πρώτο τηλεφώνημα της συζύγου ήτα

στον επί των δημοσίων σχέσεών της».

«Αυτός έβγαλε την ανακοίνωση;»«Γκόρντον Λόβατ τον λένε. Της εταιρείας Λόβατ, Μίκλ

Μέλντραμ».

«Πρώτη φορά την ακούω».

«Μεγάλη εταιρεία δημοσίων σχέσεων. Είναι κ



παρατήρηση παρά ερώτηση.

«Nαι» αποκρίθηκε ο Τζέιμι Μπρεκ.

«Θα μου πεις αν μάθεις κάτι;»

«Αν έχει κάποια σχέση με την υπόθεση. Δεν αμφιβάλλ

τι μπορεί να σου μιλήσω κάποια στιγμή αύριο… θέλω δεέλω. Στο μεταξύ, επιθεωρητή, χαλάρωσε για το υπόλοιπ

ης βραδιάς».

«Ευχαριστώ, αυτό θα κάνω».

«Ή τουλάχιστον θα προσπαθήσεις» είπε ο Μπρεκ και τ

κλεισε.

O Φοξ ξαναμπήκε στο μπαρ, τρίβοντας τα χέρια του για ν

εσταθεί.

«Τα καλά νέα είναι» είπε στον Nέισμιθ «ότι τελικά θ

χανες τον χρόνο σου».«Δεν είναι στο σπίτι ο Μπρεκ;» μάντεψε ο Κέι.

«Στο τμήμα» επιβεβαίωσε ο Φοξ.

«Γι’ αυτό την κοπάνησε ο Γκίλκριστ;» ρώτησε ο Nέισμι

Είναι δυνατόν να το ήξερε;»

«Πολύ αμφιβάλλω» απάντησε ο Φοξ αφού το σκέφτηκμια στιγμή.



ΠΑΡΑΣΚΕΥH 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡIΟΥ 2009



Τ

11

ο επόμενο πρωί πήγε νωρίς στο γραφείο, αλλά δεν ήτα

κανείς στο δωμάτιο 2.24. O Φοξ κατέβηκε στην καντίν

και βρήκε εκεί την Άνι Ίνγκλις, σκυμμένη πάνω από ένα

σκέτο καφέ, μ’ ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς με αυγό στη

άκρη.

«Τι χάλια είν’ αυτά;» της είπε, τραβώντας μια καρέκλα γι

α καθίσει απέναντί της.

«O Nτάνκαν» ήταν η μόνη της απάντηση.

«Τι έκανε;» Έτριψε με τα χέρια το πρόσωπό της.

«Oυσιαστικά τίποτα. Μόνο που είναι στην ηλικία που –»

«– κάνει την επανάστασή του απέναντι στη μαμά;»

Του απάντησε μ’ ένα κουρασμένο χαμόγελο.

«Μένει έξω ως αργά – πιο αργά απ’ ό,τι θα ήθελα. Πάντ



υρίζει σπίτι κάποια στιγμή...»

«Αλλά εσύ τον περιμένεις ξύπνια;»

Κατένευσε.

«Κι αν έχει σχολείο το επόμενο πρωί, είναι σαν ν

προσπαθείς να αναστήσεις νεκρό».«Έχει κακές παρέες;»

Προσπάθησε να του χαμογελάσει ξανά, αυτήν τη φορά γ

η διατύπωσή του.

«Όταν είσαι μητέρα, οποιαδήποτε παρέα είναι κακ

παρέα».

«Σωστά».

«Nομίζω ότι πίνουν λίγο... ότι ψιλοπαίρνουν ναρκωτικά».

«Όχι σκανκ, ε;»

Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.«Μόνο που ο Nτάνκαν μοιάζει λίγο...» Αναζήτησε τ

σωστή λέξη για την περιγραφή. «Πίτα» αποφάσισε τελικ

πότε πότε. Επίσης από το σχολείο λένε ότι έχει μείνει πίσω

εν παραδίδει τις εργασίες του».

«Δίνει απολυτήριες εξετάσεις του χρόνου;»«Τελικές τις λένε πια». Προσπάθησε να συνέλθ

κουνώντας το κεφάλι της και σήκωσε την κούπα της. «Έχ

δη πιει τρεις καφέδες».

«Θες και τέταρτο;»

Αφού πρώτα στέγνωσε το φλιτζάνι της, κούνησε αρνητικ



ο κεφάλι της.

«Συναντιέται με τον πατέρα του;» ρώτησε ο Φοξ, αλλά

νγκλις δεν είχε σκοπό να απαντήσει.

«Με ήθελες κάτι, επιθεωρητή;» προτίμησε να ρωτήσει.

«Nαι, αλλά μπορεί να περιμένει».«Πες μου. Μπορεί να κάνει το μυαλό μου ν

λειτουργήσει».

«Ξέρεις ότι η χτεσινοβραδινή παρακολούθησ

ματαιώθηκε;»

Τον κοίταξε.

«Όχι» είπε.

«Απλώς... ξέρω ότι γούσταρες πολύ να προχωρήσει αυτ

ιστορία. Αναρωτιόμουν τι άλλαξε».

«Δεν είδα σήμερα τον Γκίλκριστ».«Ετοίμαζαν το βαν. Κάποιος πήρε τον Γκίλκριστ στ

ηλέφωνο, κι αυτός είπε στον δικό μου ότι δεν θα γινόταν

ουλειά».

«Θα τον ρωτήσω όταν τον δω. Ίσως προέκυψε κάτι άλλο»

«Ίσως» παραδέχτηκε ο Φοξ.«Θα τον ρωτήσω» επανέλαβε η Άνι Ίνγκλις.

«Εντάξει». O Φοξ σηκώθηκε. «Είσαι σίγουρη ότι δεν το

ες τον καφέ; Εμείς φτιάχνουμε καλύτερο καφέ πάνω – καφ

εσσάρων αστέρων».



«Μας σπάει τη μύτη κάθε φορά που περνάμε απέξω».

«Είσαι ευπρόσδεκτη όποτε θες να περάσεις μια βόλτα».

Τον ευχαρίστησε.

«Μάλκολμ… Αυτά που σου είπα για τον Nτάνκαν…»

«Είμαι τάφος» τη διαβεβαίωσε ο Φοξ κι έκανε μεταβολή.Στο γραφείο των Καταγγελιών είχε επιστρέψει

ΜακΓιούαν.

«Μας έφερες κανένα σουβενίρ;» τον ρώτησε ο Φοξ.

O ΜακΓιούαν κάγχασε και ρώτησε αν ήταν όλα ήσυχ

κατά την απουσία του.

«Σαν νεκροταφείο» δήλωσε ο Φοξ, πηγαίνοντας προς τη

καφετιέρα.

Αλλά δεν είχε μείνει καφές στο κουτί. Σκέφτηκε να κατέβ

στην καντίνα, αλλά αποφάσισε να μην κάνει τον κόπΥπήρχε τσάι σε φακελάκια και μπορούσε να βράσει νερό. Α

και δεν υπήρχε γάλα. Κοίταξε το ρολόι του. O Nέισμιθ δε

ίχε καμιά δικαιολογία σήμερα – δεν είχε προηγηθ

παρακολούθηση που να εξηγούσε την καθυστέρησή το

Καλά θα έκανε να ερχόταν το πολύ σε κάνα τέταρτο.«Τα κεντρικά της Βασιλικής Τράπεζας της Σκοτίας έχου

ικό τους Starbucks» σχολίασε ο ΜακΓιούαν, λες κι είχ

ιαβάσει τις σκέψεις του.

«Εμείς δεν είμαστε Βασιλική Τράπεζα της Σκοτίας

αποκρίθηκε ο Φοξ.



«Δόξα σοι Κύριε».

«Πώς ήταν η σύσκεψη;»

«Βαρετή».

«Υπάρχει πιθανότητα αναταραχών αυτό το καλοκαίρι;»

«Κάποιοι ειδήμονες θεωρούν πως ναι. Αύξηση τηανεργίας… αναβρασμός… φόβος για το μέλλον… έντασ

που πρέπει με κάποιον τρόπο να εκτονωθεί… Και μπόλικ

ξτρεμιστές που είναι έτοιμοι να το κάνουν να συμβεί».

«Ταραχές στο Εδιμβούργο… Ε, αυτό να δω…» O Φοξ είχ

πιστρέψει στο γραφείο του.

«Έχουν γίνει πολλές στο παρελθόν, Μάλκολμ. O όχλο

πήρξε ο φόβος και ο τρόμος της πόλης».

O Φοξ κουνούσε το κεφάλι του δεξιά αριστερά.

«Όχι στις μέρες μας. Ακόμα κι όταν διαμαρτύρονται έξαπ’ το σπίτι του αφεντικού της Βασιλικής Τράπεζας τη

Σκοτίας, χρησιμοποιούν πλακάτ για να γράψουν τ

συνθήματά τους, σαν να μην θέλουν να κάνουν καμιά ζημι

– αυτός είναι ο όχλος του Εδιμβούργου, Μπομπ».

«Ελπίζω, μα τον Θεό, να έχεις δίκιο». O ΜακΓιούαφταρνίστηκε τρεις φορές πριν πάρει το τηλέφωνό του στ

έρια του. «Και σαν να μην μου έφταναν όλα τ’ άλλα

κόλλησα και το κρύωμά σου».

«Χαρά μου που το μοιράζομαι μαζί σου, αστυνόμε» το



ίπε ο Μάλκολμ Φοξ. «Εγώ είμαι λίγο καλύτερα, εδώ που τ

λέμε».

«Τι ώρα είν’ αυτή;» γκρίνιαξε ο ΜακΓιούαν.

«Ζητώ συγγνώμη, αστυνόμε» αποκρίθηκε ο Κέπαίρνοντας τον καφέ που του είχε βάλει ο Nέισμιθ. Έβγαλ

μια εφημερίδα απ’ την τσέπη του παλτού του και την πέταξ

στο γραφείο του Φοξ. «Σελίδα 3» είπε. «Δεν έχ

υμνόστηθες όμως…»

Ήταν η πρωινή έκδοση της Scotsman. Το θέμ

Είδε τον Τζόι Nέισμιθ να μπαίνει. O Nέισμιθ σήκωσ

ην πλαστική σακούλα που κρατούσε – καφές και γάλα. O

Φοξύψωσε τον αντίχειρά του, κι ο Nέισμιθ απάντησστηχειρονομία με μια δική του: Άπλωσε την παλάμη του σα

αζητούσε λεφτά. Ήταν Παρασκευή – ημέρα πο

ακτοποιούσαν τον λογαριασμό για του

καφέδες. O Φοξ αγνόησε τον Nέισμιθ κι ασχολήθηκ

με την πρώτη αγγαρεία της μέρας. Αντίγραφα τω

καταθέσεων για την υπόθεση Χίτον είχαν αρχίσει ν

καταφθάνουν απ’ τους δικηγόρους της εισαγγελίας, μ

ρωτήσεις και σχόλια στις περισσότερες σελίδες. O Φοξ θ

ανέθετε κάποια στον Nέισμιθ και κάποια άλλα στον Κέι, ενα κρατούσε τα πιο ζουμερά για τον εαυτό του. Μισ

ώρα αργότερα κατέφθασε ο Κέι, που σήκωσε τα μάτια στ

αβάνιόταν είδε ότι είχε επιστρέψει ο ΜακΓιούαν.



καταλάμβανε ολόκληρη τη σελίδα. Υπήρχαν φωτογραφίε

ου Μπρόγκαν, του σκάφους του, της Τζοάνα Μπρότον κ

ου πατέρα της. Καμιά δεν φαινόταν ιδιαίτερα πρόσφατ

κτός απ’ τη φωτογραφία του Γκόρντον Λόβατ στ

συνέντευξη τύπου. Το θέμα περιλάμβανε πολύ ιστορικό καλίγη ουσία. Στην εταιρεία του Μπρόγκαν ανήκαν μεγάλε

μπορικές εκτάσεις γης και αρκετά ακίνητα στην πόλη. Τ

ρέη είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται. O Μπρόγκαν ήτα

θαλασσόλυκος του Σαββατοκύριακου» και αγκυροβολούσ

ο γιοτ του, αξίας ενός εκατομμυρίου λιρών, στο Σάου

Κουίνσφερι. Η γυναίκα του ήταν ιδιοκτήτρια του πετυχημένο

καζίνου Oliver, κι ο πεθερός του πλούσιος «τοπικός πρώη

πιχειρηματίας, γνωστός για τον απείθαρχο χαρακτήρα του

O Φοξ χαμογέλασε διαβάζοντάς το. Όταν σήκωσε τα μάτιου, είδε ότι τον παρακολουθούσε ο Κέι.

«Δεν λέει τίποτα καινούργιο» σχολίασε ο Φοξ.

«Ίσως επειδή δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο για ν

ιπωθεί. Είδες καθόλου τηλεόραση το πρωί;»

O Φοξ κατένευσε:«Η σορός δεν έχει βρεθεί ακόμη».

«Βρέθηκε ένα άδειο μπουκάλι κυριλέ μάρκας κρασί, καθώ

και κάμποσα υπνωτικά που είχαν χορηγηθεί στη σύζυγο μ

συνταγή γιατρού». O Κέι έκανε μια παύση, γέρνοντας τ



κεφάλι του προς την εφημερίδα. «Κούκλα πάντως... Απορ

ι βρήκε στον φαλακρό, κοιλαρά μεγιστάνα».

«Εδώ λέει ότι ζουν στο ρετιρέ ενός απ’ τα συγκροτήματ

ου».

«Στους τελευταίους τρεις ορόφους ενός νεόδμητου κοντστο Ίνβερλιθ» επιβεβαίωσε ο Κέι. «Είχε παρουσιαστεί στ

φημερίδες εκείνη την εποχή – το ακριβότερο διαμέρισμα στ

Σκοτία».

«Προ ύφεσης όμως».

«Αμφιβάλλω αν θα χρειαστεί να πουλήσει – έχει το

μπαμπάκα της για να την ξελασπώσει».

«Κι εδώ μπαίνει το ερώτημα γιατί δεν έκανε το ίδιο και γ

ον γαμπρό του».

«Εσείς οι δυο» πετάχτηκε ο Nέισμιθ «κάνετε σακοριτσόπουλα που δουλεύουν ταμίες σε σουπερμάρκετ

πεσε στα χέρια τους το τελευταίο τεύχος του Heat ».

Το τηλέφωνο στο γραφείο του Φοξ χτύπησε κι αυτός τ

σήκωσε.

«Στον διάδρομο σε δύο» είπε η Άνι Ίνγκλις, πριν πέσει ραμμή.

O Φοξ κατέβασε το ακουστικό και χτύπησε τις στοίβες μ

η χαρτούρα μπροστά του.

«Ποια είναι δικά μου;» ρώτησε ο Κέι.

O Φοξ χτύπησε τη σωστή στοίβα.



«Και τα δικά μου;» πρόσθεσε ο Nέισμιθ.

Κι άλλο χτύπημα σε διαφορετική στοίβα.

«Αυτό σημαίνει ότι η δική σου στοίβα είναι η μικρότερ

Μάλκολμ» είπε ο Κέι με το γνωστό συνοφρύωμα.

«Ως συνήθως» συμφώνησε ο Nέισμιθ.«Γκαντεμιά» τους είπε ο Μάλκολμ Φοξ και σηκώθηκε.

Βγαίνοντας στον διάδρομο, είδε ότι η Άνι Ίνγκλις το

περίμενε ήδη. Στηριζόταν στον τοίχο, είχε σταυρώσει το έν

πόδι πάνω απ’ το άλλο κι είχε τα χέρια της πίσω απ’ τη

πλάτη της.

«Ματαιώθηκε» του είπε.

«Αυτό το ήξερα ήδη».

«Δεν θα συνεχιστεί η έρευνα για τον αρχιφύλακα Μπρεκ

Το πρόσωπό της ήταν παγερό όσο κι η φωνή της.«Γιατί;»

«Εντολές».

«Από;»

«Μάλκολμ…» Τον κοίταξε κατάματα. «Για σένα αρκεί

πληροφορία ότι δεν χρειαζόμαστε πια τη συνδρομή τηΥπηρεσίας Καταγγελιών και Ανάρμοστης Συμπεριφοράς».

«Έτσι σου είπαν να το διατυπώσεις;»

«Μάλκολμ…»

Έκανε ένα βήμα προς το μέρος της, αλλά η Ίνγκλις είχ



δη πάρει τον δρόμο για το γραφείο της. Καθώς τα μάτια το

ην ακολουθούσαν, την είδε να σκύβει το κεφάλι. Ήξερε ό

ην παρακολουθούσε, ήξερε ότι ο Φοξ θα έβγα

συμπεράσματα απ’ αυτή την κίνηση.

Μια γυναίκα που είχε μόλις κάνει κάτι που τυσαρεστούσε και ήθελε να του το δείξει.

Την ώρα του μεσημεριανού ο Φοξ δήλωσε στο γραφείο ό

α έβγαινε έξω. Πέρασε πρώτα απ’ την καντίνα, ελπίζοντατι η Ίνγκλις θα ήταν εκεί, αλλά δεν ήταν.

Βγαίνοντας απ’ τον περίβολο, ευχήθηκε να βρει τη θέσ

στάθμευσης κενή όταν θα επέστρεφε, αν και ήξερε ότι στη

υσία δεν είχε καμιά ελπίδα. Όπως του είχε γίνει συνήθει

ριχνε τακτικά μια ματιά στα αυτοκίνητα πίσω του, αλλά δε

ίδε κάποιο μαύρο Astra ή πράσινο Ka. Σε δέκα λεπτά είχ

παρκάρει έξω απ’ το Oliver. Πίσω απ’ την μπάρα ήταν πάλι

Σάιμον, που είχε πιάσει την κουβέντα με μια κρουπιέρισσ

νώ μια άλλη μοίραζε στο τραπέζι του μπλακ τζακ για τουύο σκυφτούς πελάτες που ήταν οι μοναδικοί του καζίνου.

«Σας είπα ότι πρέπει να μιλήσετε με το αφεντικό» είπε

Σάιμον, που αναγνώρισε τον Φοξ.

«Στον συνάδελφό μου το είπες, και πράγματι μιλήσαμε μ

ην κυρία Μπρότον». Παύση. «Περίμενα ότι θα κλείνα



σήμερα λόγω πένθους».

«Πρέπει να γίνει πυρηνικός πόλεμος για να κλείσουμ

μείς».

«Τύχη βουνό έχω». O Φοξ πίεσε τις παλάμες του στη

μπάρα.O Σάιμον τον κοίταξε καλά καλά.

«Σας επιτρέπει να δείτε τις κασέτες;» μάντεψε.

«Του σαββατόβραδου» επιβεβαίωσε ο Φοξ. «Άντ

ηλεφώνησέ της. Θα σ’ το πει κι η ίδια».

Όμως ήξεραν κι οι δυο ότι δεν υπήρχε περίπτωση ν

ηλεφωνήσει στην Τζοάνα Μπρότον. Πρώτον, επειδή τη

απασχολούσαν άλλα πράγματα. Δεύτερον, δεν τον έπαιρνε

χι βέβαια ότι ήθελε να υποψιαστεί κάτι τέτοιο η λεπτ

ανθιά κρουπιέρισσα απέναντί του, κι αυτός ήταν ο λόγοπου είπε εντάξει στον Φοξ και του έδωσε την άδεια ν

ρησιμοποιήσει το γραφείο. O Φοξ τον ευχαρίστησε μ’ έν

εύμα, συγχαίροντας από μέσα του τον εαυτό του που είχ

ιαβάσει σωστά τον νεαρό, και εξήγησε ότι θα έφευγε απ’ τ

πόδια τους σε χρόνο μηδέν.Το γραφείο ήταν στενάχωρο. O Σάιμον κάθισε για ν

τοιμάσει την προβολή. Η μαγνητοσκόπηση θ

προβαλλόταν κατευθείαν στην οθόνη του επιτραπέζιο

πολογιστή.

«Αντιγραφή σε σκληρό δίσκο» εξήγησε ο Σάιμον.



O Φοξ κούνησε το κεφάλι ενώ περιεργαζόταν τον χώρ

ύο καρέκλες, τρεις αρχειοθήκες και οθόνες κλειστο

κυκλώματος στη σειρά, που πρόβαλλαν υλικό από δώδεκ

ιαφορετικές κάμερες.

«Σ’ αυτό βασίζεστε για να τσακώνετε τους απατεώνες;ώτησε ο Φοξ.

«Έχουμε υπαλλήλους που παρακολουθούν τον όροφ

Καμιά φορά βάζουμε σ’ ένα τραπέζι κάποιον που παριστάν

τι είναι κι αυτός πελάτης. Όλοι είναι εκπαιδευμένοι να έχου

ον νου τους».

«Έχει πιάσει ποτέ κάποιο κόλπο;»

«Μια δυο φορές» παραδέχτηκε ο Σάιμον, εν

ρησιμοποιούσε το ποντίκι για να περιηγηθεί στην οθόν

Κάποια στιγμή έμεινε ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα κπαραχώρησε τη θέση του στον Φοξ. Έκανε να ρωτήσει α

πήρχε κάποιο νέο για τον «κύριο Μπρόγκαν».

«Τον ήξερες;» ρώτησε με τη σειρά του ο Φοξ.

«Ερχότανε τακτικά. Δεν πολυέπαιζε, αλλά του άρεσε ν

λέπει την Τζοάνα».O Σάιμον έδειχνε ότι μπορεί να άραζε εκεί πέρα μαζί το

ι’ αυτό ο Φοξ τού είπε ότι μπορούσε να γυρίσει στη δουλει

ου. O νεαρός δίστασε, αλλά ξαφνικά φάνηκε να θυμήθηκ

ην ξανθιά κρουπιέρισσα. Κούνησε το κεφάλι κι έφυγε. O Φο



σκυψε προς την οθόνη και πάτησε το play. Υπήρχ

ρονόμετρο πάνω δεξιά, που του έδειχνε ότι ήταν εννιά τ

ράδυ του Σαββάτου. Το πήγε μπροστά στις δέκα. Πού κα

πού η κάμερα έκανε ζουμ σε κάποιο συγκεκριμένο παίκτη,

ακόμα και στις χειρονομίες του παίκτη καθώς μελετούσε ταρτιά του. Το καζίνο είχε κόσμο, αλλά, καθώς δεν υπήρχ

χος στην κασέτα, το υλικό έμοιαζε κάπως σουρεαλιστικ

και το χρώμα έδειχνε ξεθωριασμένο. Oι κάμερες εστίαζα

κυρίως στα τραπέζια. Στρέφονταν ελάχιστα στου

πορτιέρηδες ή στο λόμπι ή στα δύο μπαρ. O Φοξ δεν είδ

πουθενά τον Βινς Φόκνερ. O Σάιμον είχε πει στον Μπρεκ ό

ταν μεθυσμένος κι ότι καθόταν σ’ ένα σκαμπό στη γωνί

ου κάτω μπαρ, αλλά ο Φοξ δεν τον έβρισκε με τίποτα. Ότα

ακούστηκε ένας χτύπος στην πόρτα, ξεφύσησε.«Κοίτα» φώναξε «δεν έχω τελειώσει ακόμη!».

Η πόρτα άνοιξε αργά.

«Κι όμως εγώ σου λέω ότι είσαι τελειωμένος

μουρμούρισε μια φωνή. O αστυνόμος Μπίλι Γκάιλς γέμιζε τ

άνοιγμα της πόρτας με τον όγκο του. «Σε τσάκωσα» είπε.

Αστυνομικό Tμήμα Τορφίκεν.

Όχι στο ίδιο δωμάτιο με την άλλη φορά – σ’ ένα από τ

κανονικά ανακριτικά γραφεία. Και έτοιμο για κανονικ



ανάκριση: Βιντεοκάμερα στο ταβάνι στραμμένη στο τραπέζ

ταν έμπαινε σε λειτουργία, ένα κόκκινο φωτάκι αναβόσβην

ια να δείξει ότι μαγνητοσκοπούσε. Ένα κασετόφωνο στη

πρίζα – δύο κασέτες, μία για κάθε ενδιαφερόμενο. Έν

μικρόφωνο στη βάση του στο κέντρο του τραπεζιού. Oι τοίχοασβεστοχρωματισμένοι, χωρίς κανένα στολίδι πέρα από τη

πενθύμιση ότι το κάπνισμα τιμωρούνταν με πρόστιμο – λε

και οι συνήθεις χρήστες του δωματίου θ’ ανησυχούσαν γι

έτοια πράγματα. Δύσοσμη ατμόσφαιρα: O χώρος είχ

αδειάσει πολύ πρόσφατα.

Είχαν αφήσει τον Μάλκολμ Φοξ εκεί να βράζει στο ζου

ου. Δεν του πρόσφεραν ούτε τσάι, ούτε καν νερό. O Γκάιλ

ού είχε ζητήσει το κινητό του. O Φοξ τού απάντησε να πά

α γαμηθεί.«Και πού ξέρω εγώ ότι δεν θ’ αρχίσεις να με χρεώνεις μ

κλήσεις σε ροζ γραμμές;» ήταν η εξήγηση που του έδωσε.

Είχε μείνει ένας ένστολος μαζί του στο δωμάτιο, πο

στεκόταν στο πλάι της πόρτας. Χωρίς αμφιβολία είχε επιλεγ

ια το γερό μνημονικό του – κάθε τμήμα διέθετε έναν τέτοιοτσι ο Φοξ έκανε δήθεν ότι έστελνε μηνύματα αντί ν’ αρχίσ

α παίρνει τηλέφωνα. Το θέμα ήταν… ποιον ακριβώς είχε ν

νημερώσει; Ποιος μπορούσε να τον βοηθήσει να βγει απ

ον λάκκο με τα σκατά όπου είχε πέσει με τα μούτρα; Έτ

συνέχισε απλώς να πατάει διάφορα πλήκτρα στην τύχ



λπίζοντας να σπάσει τα νεύρα του ένστολου. Πέρασαν άλλ

έκα λεπτά μέχρι ν’ ανοίξει η πόρτα. Δύο ακόμα αξιωματικ

ακολούθησαν τον Γκάιλς. Η μία ήταν γυναίκα γύρω στ

ριάντα. O Φοξ θυμήθηκε ότι την είχε πετύχει κάπου ότα

ρευνούσε την υπόθεση Χίτον, αλλά δεν θυμόταν αν ήξερπώς τη λένε. O άλλος αξιωματικός ήταν ο Τζέιμι Μπρεκ.

Η γυναίκα ανέλαβε να τσεκάρει τις κασέτες στ

κασετόφωνο που κατέγραφε τις φωνές τους. Επίσης τσέκαρ

τι το κόκκινο φωτάκι της κάμερας αναβόσβηνε, πριν κάν

σήμα στον Γκάιλς, ο οποίος είχε καθίσει απέναντι στον Φο

O Γκάιλς άφησε ένα ντοσιέ κι έναν μεγάλο φάκελο στ

ραπέζι ανάμεσά τους. O Φοξ αντιστάθηκε στην παρόρμησ

α δείξει ενδιαφέρον για κάτι απ’ τα δύο.

«Αρχιφύλακα Μπρεκ» είπε ο Γκάιλς κάνοντας ένα νεύμπρος την άδεια καρέκλα δίπλα στον Φοξ.

O Μπρεκ κάθισε με αργές κινήσεις, αποφεύγοντας να το

κοιτάξει, κι ο Φοξ συνειδητοποίησε ότι ήταν κι οι δυο του

ωμένοι στα ίδια σκατά. Κάθισαν δίπλα δίπλα, με τον Γκάιλ

απέναντί τους σαν γυμνασιάρχη που είχε να κάνει με δυκοπανατζήδες, ενώ η αστυνομικίνα αντικατέστησε το

νστολο στην πόρτα.

«Από πού ν’ αρχίσω;» μουρμούρισε ο Γκάιλς, σχεδό

μονολογώντας. Διέτρεχε με τα δάχτυλά το



ο ντοσιέ και τον φάκελο. Ξαφνικά σήκωσε τα μάτια, σαν ν

ου ήρθε ξαφνικά επιφοίτηση. «Μήπως απ’ τις φωτογραφίε

Η κάμερα δεν λέει ποτέ ψέματα και τα λοιπά…»

Άδειασε το περιεχόμενο του φακέλου στο τραπέζι. O

φωτογραφίες ήταν δεκάδες. Καθώς προήλθαν από απλκτυπωτή γραφείου, δεν είχαν και την καλύτερη ποιότητ

Πάντως έκαναν τη δουλειά τους.

«Θα δείτε την ημερομηνία και την ώρα σε καθεμία απ’ τι

φωτογραφίες» είπε ο Γκάιλς, γυρίζοντάς τες για να τις δου

πιο καθαρά ο Φοξ κι ο Μπρεκ. «Εδώ είσαι εσύ, αρχιφύλακ

Μπρεκ. Έχεις πάει επίσκεψη στο σπίτι του επιθεωρητή Φο

Αργότερα θα πάτε μαζί σ’ ένα καζίνο». O Γκάιλς έκανε μι

παύση για να εντείνει την αγωνία. «Τυχαίνει να είναι το ίδι

που επισκέφτηκε ο Βινς Φόκνερ το βράδυ ποξαφανίστηκε».

Σήκωσε τη σχετική φωτογραφία. Ήταν γεμάτη κόκκ

ραβηγμένη με τηλεφακό από απόσταση. Έδειχνε τον Φο

και τον Μπρεκ να τα λένε με τους δυο πορτιέρηδες, πρ

μπουν στο Oliver.«Τι άλλο έχουμε εδώ;» O Γκάιλς άρχισε να ξεδιαλέγ

πάλι τις φωτογραφίες. «Oι δυο σας στο Σαλαμάντερ Πόιντ.

αρχιφύλακας Μπρεκ είχε πάει εκεί για να συλλέξ

πληροφορίες για το θύμα της δολοφονίας». Κι άλλη παύσ

Δεν είμαι σίγουρος γιατί βρέθηκες κι εσύ εκεί, επιθεωρητ



Φοξ. Ασφαλώς δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές σου ω

μέλους της Υπηρεσίας Καταγγελιών και Ανάρμοστη

Συμπεριφοράς».

O Γκάιλς ρουθούνισε. Απολάμβανε το κάθε δευτερόλεπτ

ίνοντας παράσταση τόσο για την κάμερα όσο και για τμικρόφωνο.

Το μυαλό του Φοξ πήγε στο αυτοκίνητο – στα δύ

αυτοκίνητα. Nα που του λύθηκε η απορία τελικά. Ακόμα κι α

ίσαι παρανοϊκός , είπε από μέσα του, αυτό δεν σημαίνει ό

εν σε παρακολουθούν.

«Προσπαθείς να επηρεάσεις την έρευνα, επιθεωρητ

Φοξ;» ρώτησε ο Γκάιλς. «Επεμβαίνεις στον τόπο το

γκλήματος πηγαίνοντας στο σπίτι της αδερφής σου;»

«Το σπίτι της δεν είναι τόπος εγκλήματος» απάντησαρπαγμένος ο Φοξ.

«Αν δεν πω εγώ το αντίθετο, αυτό ακριβώς είναι». Η φων

ου πελώριου άντρα ήταν τόσο ήρεμη, που θα νόμιζε κανε

τι εισέπνεε Prozac αντί για οξυγόνο.

«Επειδή είσαι ένα αλαζονικό αρχιδάκι». O Φοξ αποφάσιστι άρμοζε στην περίσταση μια δική του παύση. «Για τ

πρακτικά» κατέληξε.

O Γκάιλς χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα για ν

κουλαντρίσει τα αισθήματά του.



«Τι ακριβώς έκανες όταν συνελήφθης, επιθεωρητή;»

«Τη δουλειά μου».

«Ήσουν στο γραφείο του καζίνου Oliver και έβλεπες τ

λικό απ’ τις κάμερες κλειστού κυκλώματος για το βράδυ τη

ξαφάνισης του Βινς Φόκνερ».O Φοξ ένιωσε πόσο θορυβήθηκε ο Τζέιμι Μπρεκ απ’ αυτ

ην είδηση.

«Με τίνος την εντολή βρέθηκες εκεί;»

«Κανενός».

«Μήπως σου έδωσε το οκέι ο αρχιφύλακας Μπρεκ; Είχατ

δη πάει εκεί όχι μία, αλλά δύο φορές».

O Γκάιλς ξεδιάλεξε μιαν άλλη φωτογραφία – ο Μπρεκ

Φοξ στο φως της μέρας, όρθιοι δίπλα στο αυτοκίνητο το

Μπρεκ, δευτερόλεπτα πριν εμφανιστεί η Τζοάνα Μπρότον.«Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τον αρχιφύλακα Μπρεκ

ποστήριξε ο Φοξ. «Μόνος μου πήγα στο Σαλαμάντε

Πόιντ. Συμπτωματικά ήταν κι αυτός εκεί την ίδια ώρα».

O Γκάιλς είχε στρέψει την προσοχή του στον Μπρεκ:

«Όμως άφησες τον επιθεωρητή να παρευρεθεί στσυνάντησή σου με τον κύριο Ρόναλντ Χέντρι;».

«Nαι» ομολόγησε ο Μπρεκ.

«Είμαι ανώτερός του» άρχισε να εξηγεί ο Φοξ. «Το

ιέταξα να –»

«Είτε τον διέταξες είτε όχι, άκου πώς έχει το πράμα…»



Γκάιλς άνοιξε το ντοσιέ κι έβγαλε ένα δακτυλογραφημέν

φύλλο χαρτί. «O αρχιφύλακας Μπρεκ παρέλειψε αυτήν τ

συγκεκριμένη λεπτομέρεια στην αναφορά του για τ

συνάντηση». O Γκάιλς άφησε το χαρτί να πέσει στο τραπέζ

Και το βράδυ που ήρθε σπίτι σου... μήπως τον διέταξες νκάνει την εμφάνισή του;» O Γκάιλς άφησε τη σιωπή να κάν

ον κύκλο της. «Εμένα μου φαίνεται ότι εσείς οι δυο την έχε

ει πολύ κολλητάρια». Αγριοκοίταξε τον Μπρεκ, ενώ

είκτης του χεριού του έδειχνε προς το μέρος του Φοξ. «Είν

ποπτος! Το ήξερες αυτό! Από πότε πιάνουμε φιλίες με του

πόπτους;»

«O Γκλεν Χίτον το έκανε αρκετά συχνά» σχολίασε ο Φο

αμηλόφωνα.

Τα μάτια του Γκάιλς πήραν φωτιά κι η φωνή του κόντεψα ξεφύγει απ’ τον έλεγχό του.

«Για δες υποκρισία» γρύλισε. Έγειρε πίσω στην καρέκλ

ου κι άρχισε να κάνει κύκλους με τους ώμους και με τ

κεφάλι του. «Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν δείχνει καλή εικόν

Κάποτε το Σώμα μπορεί να το χειριζόταν με τον δικό τορόπο…» Έβγαλε έναν δήθεν θλιμμένο αναστεναγμ

Αλλά μ’ όλα αυτά που διακυβεύονται στις μέρες μας, με τη

ανάγκη να είμαστε και να δείχνουμε πιο άσπιλοι κι απ’ τ

ιόνι…» Κοιτούσε τον Φοξ κατάματα. «Τι να πω… εσ



ιδικά, επιθεωρητή, ξέρεις πώς είναι αυτά τα πράγματα

Σήκωσε τους ώμους.

Oύτε συνεννοημένος να ήταν, κάποιος χτύπησε την πόρτ

Άνοιξε η αστυνομικίνα και μπήκαν δύο άντρες. O ένας ήταν

αστυνόμος β’ Μπομπ ΜακΓιούαν. O άλλος ήταν ένστολοκαι κρατούσε υπό μάλης το πηλήκιό του.

«Nτροπή και αίσχος!» ήταν τα πρώτα του λόγια.

O Γκάιλς είχε σηκωθεί όρθιος, το ίδιο κι ο Μπρεκ με το

Φοξ. Αυτό έκανες όταν ο υπαρχηγός έδινε το παρών. Και

παρών! Είχε παραμείνει στο Λόδιαν εντ Μπόρντερ

απορρίπτοντας προτάσεις άλλων δυνάμεων. Είχε παραμείν

στη θέση του, ενώ άλλοι υπαρχηγοί είχαν προαχθεί αν

αυτού ή είχαν επιστρατευτεί από αλλού. Το όνομά του ήτα

Άνταμ Τρέινορ, και ήταν ροδομάγουλος, αγριωπός, ψηλός υρύστερνος. Κατά κοινή ομολογία υπόδειγμα μπάτσο

αγαπητός σε όλους τους συναδέλφους, ενέπνεε το

αυμασμό σε χαμηλόβαθμους αλλά και σε υψηλόβαθμου

O Φοξ τον είχε συναντήσει αρκετές φορές. Τις λιγότερ

σημαντικές υποθέσεις ανάρμοστης συμπεριφοράς ταναλάμβανε το ίδιο το Σώμα. Μόνο οι πιο σοβαρέ

περιπτώσεις παραπέμπονταν στην εισαγγελία.

«Αίσχος» επανέλαβε ο Τρέινορ μονολογώντας, ενώ

ΜακΓιούαν είχε μάτια μόνο για τον παραβάτη.

O Φοξ θυμήθηκε τη συζήτησή τους το ίδιο πρωί. Όλ



O Τζέιμι Μπρεκ φούντωσε.

«Με όλο τον σεβασμό, υπαρχηγέ…»

Αλλά ο υπαρχηγός είχε ήδη αρχίσει ν’ αποχωρεί.

«Θα χρειαστούμε τις αστυνομικές σας ταυτότητες και ό,

χετε σε πάσο» δήλωσε ο Μπίλι Γκάιλς, απλώνοντας ήδη τέρι του. «Θα φύγετε αποδώ και δεν θα πατήσετε το πόδι σα

στο γραφείο σας ούτε για να πάρετε κάποιο σακάκι ή σακίδι

Θα πάτε σπίτια σας, κι εκεί θα μείνετε. Σίγουρα θ

πικοινωνήσει μαζί σας η Αστυνομία Γκράμπιαν. Εσ

πιθεωρητή Φοξ, οπωσδήποτε ξέρεις απέξω κι ανακατωτά τ

πρωτόκολλο…»

O ΜακΓιούαν είχε ακολουθήσει τον Τρέινορ σαν να ήθελ

α τον πιάσει απ’ τον γιακά και έφυγε χωρίς να ρίξει ούτε μι

ματιά πίσω του. Όμως ο Φοξ είχε εμπιστοσύνη στο αφεντικου. Θα τον υποστήριζε, θα έπαιρνε το μέρος του.

«Αστυνομικές ταυτότητες» επανέλαβε ο Γκάιλ

κουνώντας τα δάχτυλά του. «Ύστερα κι απ’ αυτό θα σα

συνοδεύσουν στην έξοδο».

«Η ομοσπονδία έχει δικηγόρους» πετάχτηκε αστυνομικίνα.

O Γκάιλς την αγριοκοίταξε.

«Ευχαριστώ, Άναμπελ» είπε ο Τζέιμι Μπρεκ, πετώντας τη

αστυνομική του ταυτότητα έτσι ώστε να μην φτάσει στο χέ



ου Γκάιλς.



Υ

12

πήρχε ένα μπιλιαρδάδικο στη γωνία, κι αυτή ήταν

πρώτη τους στάση, αν μη τι άλλο επειδή έπρεπε ν

ρουν κάπου να κάτσουν και να το χωνέψουν. O Μπρε

δειχνε να γνωρίζει τον ιδιοκτήτη. Ένα τραπέζι δίπλα στ

παράθυρο καθαρίστηκε γι’ αυτούς, ενώ αμέσως κατέφθασα

καφέδες κερασμένοι απ’ το μαγαζί.

«Όχι, θα τους πληρώσουμε» επέμεινε ο Μπρεκ, βγάζοντα

μια χούφτα νομίσματα απ’ την τσέπη του. «Το κέρασμ

μπορεί να θεωρηθεί δωροδοκία από μερικούς μερικούς».Το βλέμμα του συναντήθηκε με του Φοξ, κι οι δυο άντρε

αντάλλαξαν κουρασμένα χαμόγελα.

«Δεν είναι δα και το πιο πιεστικό μας πρόβλημα» είπε

Φοξ. «Πάντως η Άναμπελ έχει δίκιο: Υπάρχουν δικηγόρ

στη διάθεσή μας, που μπορούμε να τους συμβουλευτούμε».



ξερε ότι θα ήταν η φτηνότερη μάρκα στιγμιαίου καφ

ξερε ότι το φλιτζάνι δεν έτριζε από καθαριότητα. Παρ’ όλ

αυτά θα θυμόταν τη γεύση και το σχέδιο στο πιατάκι σε όλ

ου τη ζωή.

«Τώρα είμαστε απλοί πολίτες, Τζέιμι» συνέχισε. «Έτχουμε περισσότερα περιθώρια για ελιγμό, όχι λιγότερα».

«Δεν είμαι σίγουρος ότι σε καταλαβαίνω».

O Φοξ σήκωσε τους ώμους του.

«Nόμιζα ότι είσαι ο τύπος που παίρνει τα ρίσκα του, Τζέιμ

τύπος που πιστεύει ότι εμείς ορίζουμε την τύχη μα

πηρεάζουμε την τροπή που παίρνει η ζωή μας».

«Κι εσύ είσαι αυτός που πιστεύει το αντίθετο».

O Φοξ σήκωσε πάλι τους ώμους. Δυο παίκτες είχαν μπ

στο μπιλιαρδάδικο. Κουβαλούσαν τις σπαστές στέκες τουσε μικρές θήκες. O ένας είχε μια τυλιγμένη Evening New

στην τσέπη του. Όταν έβγαλε το σακάκι του κι έκανε να τ

κρεμάσει, ο Φοξ τον πλησίασε.

«Μπορώ να ρίξω μια ματιά;» ρώτησε.

O άντρας συγκατένευσε, κι έτσι ο Φοξ επέστρεψε στραπέζι με την εφημερίδα. O Τσάρλι Μπρόγκαν είχε γίν

πρωτοσέλιδο – αν και δεν υπήρχαν σπουδαία νέα.

«Θυμάσαι τι είπες, Τζέιμι; Το πρώτο τηλεφώνημα τη

Τζοάνα Μπρότον ήταν σε μια εταιρεία δημοσίων σχέσεω



Τα μέσα ενημέρωσης ήξεραν για το σκάφος πριν από μας. Τ

σου λέει αυτό;»

«Ότι η κυρία έχει περίεργες προτεραιότητες». Παύσ

Εσένα τι σου λέει δηλαδή;»

«Δεν είμαι σίγουρος… ακόμη».«Δεν έχεις σκοπό να πας σπίτι και ν’ αράξεις στον καναπ

με τα πόδια ψηλά, ε;»

«Μάλλον όχι».

«Και ποιος σου λέει ότι θα σταματήσουν να σ

παρακολουθούν;»

«Είναι κι αυτό... Θέλω να ξέρω ακριβώς πόσο καιρ

παίζεται αυτό».

«Γιατί;»

«Γιατί το τάιμινγκ είναι το παν, Τζέιμι». O Φοξ κοίταξε τοΜπρεκ. «Πραγματικά δεν ήξερες ότι με παρακολουθούσαν;»

Το αρνητικό νεύμα του Μπρεκ ήταν εμφατικό.

«O Τρέινορ είπε τέσσερις μέρες – αυτό σημαίνει απ’ τ

Δευτέρα».

«Το πτώμα του Βινς βρέθηκε την Τρίτη».O Φοξ κούνησε το κεφάλι.

«Εξακολουθώ να θέλω να μάθω τι δείχνει το υλικό απ’ τ

κάμερες κλειστού κυκλώματος του Oliver».

«Αμφιβάλλω αν θα φανεί χρήσιμο».

O Φοξ έγειρε στην καρέκλα του.



«Ίσως ήρθε η ώρα να μου πεις γιατί δείχνεις να ξέρε

όσο πολλά γι’ αυτό το μαγαζί».

O Μπρεκ το σκέφτηκε προς στιγμήν, προσπαθώντας ν

αποφασίσει πόσα θα αποκάλυπτε.

«Πάμε μερικούς μήνες πίσω» άρχισε. «Προσπαθούσαμε νσυγκεντρώσουμε στοιχεία εναντίον κάποιου…»

«Ποιου;»

«Ενός δημοτικού συμβούλου. Είχαμε υποψίες ότι ήτα

πολύ άτακτο παιδί. Κυκλοφορούσαν φήμες για μι

συνάντηση στο Oliver, κι έτσι ρωτήσαμε την Τζοάν

Μπρότον αν υπήρχε κάποιο υλικό».

«Και;»

«Και δεν υπήρχε τίποτα – τουλάχιστον όταν το γυρέψαμ

μείς».«Είχε σβηστεί;»

«Απ’ ό,τι μας είπαν, είχε παρουσιαστεί κάποιο τεχνικ

πρόβλημα».

«Μα είδα τις κασέτες απ’ το σαββατόβραδο – ξέρω ό

πάρχουν».«Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα παρουσιαστεί κι άλλ

εχνικό πρόβλημα. Το Oliver είναι το καμάρι της Μπρότο

ίναι η απόδειξή της ότι τα καταφέρνει και μόνη της».

«Χωρίς τον πατέρα Τζακ εννοείς;»



O Μπρεκ κατένευσε.

«Δεν θέλει να βγάλει κακό όνομα το μαγαζί – ύποπτε

συναντήσεις, το τελευταίο μέρος όπου εθεάθη ένα θύμ

ολοφονίας…»

«Γι’ αυτό χρησιμοποιεί την εταιρεία δημοσίων σχέσεων;»«Τη Λόβατ, Μίκλι, Μέλντραμ».

O Φοξ το σκέφτηκε λίγο.

«Το βράδυ που πήγαμε στο Oliver μού είπες ότι δεν είχε

αναπατήσει το πόδι σου εκεί».

«Είπα ψέματα».

«Γιατί;»

«Για να ταυτιστώ μαζί σου;...» ήταν η ερμηνεία του Μπρε

Είχε πάρει την εφημερίδα απ’ τον Φοξ, διέτρεξε τ

πρωτοσέλιδο κι ύστερα γύρισε στο κύριο άρθρο. «Το είδεαυτό;» ρώτησε κι άρχισε να διαβάζει: «“Η αξία των διάφορω

παράκτιων εργοταξίων στο Εδιμβούργο έχει υποστεί μείωσ

ιακοσίων είκοσι εκατομμυρίων λιρών τον τελευταίο χρόνο…

Η αξία της γης στην πόλη έχει πέσει, από δύο εκατομμύρι

ανά τέσσερα στρέμματα, σε λιγότερο από πεντακόσιειλιάδες… Κινδυνεύει το σχέδιο για τη ζυθοποιί

Φάουντεν… Το ίδιο και το Καλτονγκέιτ και ο σχεδιασμό

ης καινούργιας πόλης στο Σόφεαρ. Το ογδόντα τοις εκατ

ων οικοπέδων στο Εδιμβούργο δεν έχουν πια καμ

κατασκευαστική αξία”…» Άφησε την εφημερίδα στο τραπέ



μπροστά τους. «Καμιά κατασκευαστική αξία» επανέλαβ

Μου φαίνεται ότι ο Τσάρλι Μπρόγκαν είχε κάθε λόγο ν

φουντάρει».

«Πώς να διαφωνήσω». O Φοξ περιεργαζόταν το ίδι

άρθρο. «Ζυθοποιία Φάουντεν» είπε σχεδόν μονολογώνταΕκεί βρέθηκε ο Βινς».

O Μπρεκ κούνησε το κεφάλι.

«Μήπως ένας απ’ τους κατασκευαστές ήταν

Μπρόγκαν;»

«Είναι πιθανό» παραδέχτηκε ο Μπρεκ.

«Εκατοντάδες εκατομμύρια λίρες έγιναν καπνός

σχολίασε ο Φοξ.

«Η γη είναι ακόμη εκεί» υποστήριξε ο Μπρεκ. «Το μόν

πράγμα που χάθηκε είναι η σιγουριά. Oι τράπεζεσταμάτησαν να δανείζουν κι όλοι έπαθαν πανικό». Βυθίστηκ

στις σκέψεις του. «Λοιπόν, τι λες να κάνεις, Μάλκολμ;»

«Ίσως να πάω να δω τι κάνει η Τζουντ. Εσύ;»

«Καιρό έχω να αφιερώσω μια ολόκληρη μέρα στ

Quidnunc». O Μπρεκ σταμάτησε και χαμήλωσε το βλέμμου στο τραπέζι. «Δεν μετανιώνω για ό,τι έκανα».

«Μην σκας... Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω. Nα πεις τ

πράγματα με τ’ όνομά τους – εγώ σε παρέσυρα, το ’παιξ

ανώτερός σου κι άρχισα τις διαταγές, ίσως να είπα κ



ψέματα…» Λίγο έλειψε να το πει: Και πού ’σαι, δεν είμαι

όνος που παρακολουθείται. Αλλά κατάπιε τη γλώσσα το

και αναστέναξε. «Θα μπορούσες να μου έχεις πει για τ

καζίνο και τον δημοτικό σύμβουλο».

O Μπρεκ σήκωσε απλώς τους ώμους.«O Γκάιλς έχει δίκιο πάντως: Δεν έπρεπε να σου επιτρέψ

α πλησιάσεις την υπόθεση ούτε από χιλιόμετρο. Πιθανότατ

ίναι περισσότερο έξαλλος μαζί μου παρά μαζί σου – εσ

ίσαι γνωστός εχθρός, ενώ εγώ… αποδείχτηκα Ιούδας».

«Είμαι σίγουρος ότι κι ο Ιούδας είχε τα καλά του».

Γέλασαν με μισή καρδιά και σηκώθηκαν χωρίς να έχου

ελειώσει τον καφέ τους. Στάθηκαν ο ένας απέναντι στο

άλλο κι έδωσαν τα χέρια. O Φοξ επέστρεψε την εφημερίδ

στο σακάκι του παίκτη και τον ευχαρίστησε μ’ ένα νεύμταν γύρισε προς την πόρτα, ο Τζέιμι Μπρεκ είχε ήδη φύγει.

O Τόνι Κέι βγήκε απ’ την αστυνομική διεύθυνση μ’ ένα

φθαρμένο χαρτοφύλακα στο χέρι. Σφύριζε, σαρώνοντας με τλέμμα του τον χώρο στάθμευσης. Όταν άκουσε μια κόρν

κατευθύνθηκε προς τα κει. Η πόρτα του συνοδηγού του Volv

ταν ήδη ανοιχτή, έτσι μπήκε, την έκλεισε και παρέδωσε το

αρτοφύλακα στον ιδιοκτήτη της.

«Τι έγινε;» ρώτησε.



«Δεν με άφησαν να περάσω το γραφείο υποδοχής» το

ξήγησε ο Μάλκολμ Φοξ. «Πρέπει να έχει ήδη μαθευτεί ό

ίμαι ραδιενεργός».

«O ΜακΓιούαν έχει γίνει μπαρούτι».

«Τι λέει;»«Άχνα δεν βγάζει. Είχε μια συνάντηση στο γραφείο το

παρχηγού, κι έχει κανονιστεί κι άλλη γι’ αργότερα». Παύση

Έχει πάρει τ’ αυτί μου πολλές περίεργες προφορές…»

«Αστυνομία Γκράμπιαν» εξήγησε ο Φοξ. «Απ’ τι

Καταγγελίες, φαντάζομαι. Ερευνούν την περίπτωσή μου».

O Κέι σούφρωσε τα χείλη του και σφύριξε.

«Oι Καταγγελίες του Γκράμπιαν; Τι τρέχει, Αλεπού;»

«Πήγα και την πάτησα σαν μαλάκας, Τόνι. Δεν μου φταί

κανείς άλλος».«Σε κάρφωσε ο Μπρεκ;»

O Φοξ το σκέφτηκε λίγο πριν κουνήσει το κεφάλι το

αρνητικά.

«Είχαν αρχίσει να με ξεψαχνίζουν πριν καν τον γνωρίσω»

«Άλλο το ξεψάχνισμα, κι άλλο αυτό. Είχαν καθόλοπολεμοφόδια πριν εμφανιστεί αυτός στο προσκήνιο; Κ

ιατί, παρακαλώ, σε ξεψάχνιζαν; Είναι κάτι που πρέπει ν

έρω;»

O Φοξ δεν είχε να δώσει απάντηση. Ξεκλείδωσε το

αρτοφύλακά του και έριξε μια ματιά στο εσωτερικό του.



«Πού είναι οι ερωτήσεις της εισαγγελίας;»

Ήταν σειρά του Κέι να κουνήσει το κεφάλι του αρνητικά.

«Τις μοίρασε ήδη ο ΜακΓιούαν».

«Θα επιστρατεύσει άλλον;»

«Προσωρινά, μέχρι να ορθοποδήσεις εσύ».«Ποιος είπε ότι χρειάζεται να ορθοποδήσω;» ρώτησ

αρπαγμένος ο Φοξ. Και: «Ποιον;».

«Τον Γκίλκριστ».

O Φοξ τον κοίταξε καλά καλά.

«Τον Γκίλκριστ του Πεδικό;»

O Κέι κατένευσε αργά.

«Τώρα θα τους έχω να με ζαλίζουνε στέρεο, αυτός απ’ τ

να αυτί κι ο Nέισμιθ απ’ το άλλο, να προσπαθούν ν

αποδείξουν ποιος είναι πιο σπασικλάκι απ’ τον άλλο. Καέρεις τι σημαίνει αυτό…»

«Τι;»

«Σημαίνει ότι πρέπει να ξεμπερδεύεις σύντομα, πριν μ

στείλουν αδιάβαστο».

O Φοξ κατάφερε ένα κουρασμένο χαμόγελο.«Ευχαριστώ για την ψήφο εμπιστοσύνης».

«Τον εαυτό μου σκέφτομαι, Αλεπού».

Έμειναν αμίλητοι μια στιγμή, χαζεύοντας τη θέα απ’ τ

παρμπρίζ. Ύστερα ο Κέι έβγαλε έναν παρατεταμέν



αναστεναγμό.

«Θα τα καταφέρεις;» ρώτησε.

«Δεν ξέρω».

«Πώς μπορώ να βοηθήσω;»

«Έχε τ’ αυτιά σου ανοιχτά. Παίρνε με μια φορά τη μέρα για ξέρω τι παίζει». Έκανε μια παύση. «Τίνος ιδέα ήταν

πιστράτευση του Γκίλκριστ;»

«Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι είπε μια καλή κουβέντα

έισμιθ…»

«Αλλά, απ’ ό,τι έχω δει, υπάρχει ήδη έλλειψη προσωπικο

στο Πεδικό. Αν φύγει κι ο Γκίλκριστ, μένει μόνη της

νγκλις».

O Κέι σήκωσε τους ώμους.

«Δεν είναι δικό σου πρόβλημα αυτό, Αλεπού». Άνοιξε τηπόρτα του αυτοκινήτου. «Τα λέμε στο Minter’s αργότερα

Είναι Παρασκευή βράδυ εξάλλου…»

«Αμφιβάλλω αν θα ’χω όρεξη».

O Κέι είχε σχεδόν βγει απ’ το αυτοκίνητο, ότα

κοντοστάθηκε και ξανάβαλε μέσα το κεφάλι του.«Α, μην το ξεχάσω… O Τζόι ήθελε να σου θυμίσω ό

χεις μείνει τρεις βδομάδες πίσω στο θέμα του καφέ».

«Πες του ότι το χρέος μεταβιβάζεται στον καινούργιο».

«Μ’ αρέσει το στιλ σου, επιθεωρητή Φοξ» είπε ο Κέι μ

να πονηρό χαμόγελο. «Πάντα μ’ άρεσε…»



Αντί να πάει κατευθείαν σπίτι, σταμάτησε έξω απ’ το σπί

ης Τζουντ. Δεν είδε κανενός είδους δραστηριότητα – ού

φορτηγάκια ούτε αστυνομικούς. Της χτύπησε το κουδούνι, κείνη απάντησε φωνάζοντας απ’ την άλλη πλευρά τη

πόρτας:

«Ποιος είναι;».

«O αδερφός σου».

Άνοιξε την πόρτα και τον άφησε να περάσει.«Σου ήρθαν δημοσιογράφοι;» μάντεψε ο Φοξ.

«Ήθελαν να μάθουν γιατί οι συνάδελφοί σου έκανα

ανασκαφές στον κήπο μου».

Δέχτηκε το φιλί του στο μάγουλο και τον οδήγησε στκαθιστικό. Κάπνιζε, μια γόπα σιγόκαιγε ακόμη στο τασάκ

Πάντως δεν υπήρχε καμιά ένδειξη ότι είχε πιει κάτι παραπάν

από καφέ. Μια φρέσκια κανάτα με στιγμιαίο καφέ ήτα

ακουμπισμένη στο πάσο, μαζί με βραστήρα, κούπα κ

κουτάλι.«Θες;» τον ρώτησε, αλλά πήρε ένα αρνητικό νεύμα γι

απάντηση.

«Δείχνει διαφορετικός ο γύψος» σχολίασε.

Σήκωσε το χέρι της ανεπαίσθητα.

«Το μεσημέρι τον άλλαξα. Λιγότερο μπελαλίδικος, κ



ουλάχιστον χάρηκα ένα γερό ξύσιμο όταν μου έβγαλαν το

παλιό».

O Φοξ χαμογέλασε.

«Δεν είχες σπάσει και το άλλο χέρι κάποτε;»

«Τον καρπό» τον διόρθωσε. «Απορούσα αν θα τυμόσουν».

«Η μαμά με πήρε μαζί της όταν πήγες στο νοσοκομείο ν

γάλεις τον γύψο».

Η Τζουντ κουνούσε το κεφάλι της. Είχε επιστρέψει στη

αγαπημένη της πολυθρόνα και ετοιμαζόταν ν’ ανάψει κι άλλ

σιγάρο.

«Τώρα το έσβησες» της θύμισε ο Φοξ.

«Άρα ήρθε η ώρα για το επόμενο. Εσύ δεν κάπνιζε

παλιά;»«Έχω να καπνίσω από τότε που παράτησα τις σπουδές

Βολεύτηκε στον καναπέ απέναντί της. Η τηλεόραση έπαι

ωρίς ήχο – του φάνηκε ότι πρόβαλλε ένα ντοκιμαντέρ για τ

φύση.

«Το νιώθω σαν να ’χει περάσει μια ολόκληρη ζωή» είπε Τζουντ.

«Μα έχει περάσει μια ολόκληρη ζωή».

Κούνησε το κεφάλι της, μελαγχόλησε, κι ο Φοξ ήξερε ό

ο μυαλό της πήγε στον Βινς.

«Δεν ξέρουν ακόμη να μου πουν πότε θα παραδώσουν τ



σορό» ψέλλισε.

«Είχα μια απορία» άρχισε να λέει ο Φοξ, γέρνοντας λίγ

μπροστά. «Δεν είμαι σίγουρος ότι μου έχεις πει πώ

νωριστήκατε».

Τον κοίταξε καλά καλά.«Δεν πίστευα ότι σ’ ενδιέφερε».

«Τώρα μ’ ενδιαφέρει».

Η Τζουντ τράβηξε μια τζούρα, κλείνοντας τα μάτια της γι

α τα προστατέψει απ’ τον καπνό. Είχε γυρίσει λίγο στη

πολυθρόνα, περνώντας τα πόδια της πάνω απ’ το έν

μπράτσο. O Φοξ θυμήθηκε ότι η αδερφή του είχε ωρα

σώμα. Το τζιν που φορούσε ήταν στενό και διέγραφε τ

ραμμή των λεπτών μηρών και γοφών της. Είχε μόλις αρχίσ

α συσσωρεύει λίγο λίπος γύρω απ’ τη μέση. Δεν φαινόταα φοράει σουτιέν κάτω απ’ το μακό της, που ήταν φαρδ

στα μανίκια και επέτρεπε να φανεί λίγη σάρκα απ’ το πλάι το

στήθους της. Ήταν έξυπνη στο σχολείο, λίγο σπασικλάκι.

παναστάτης μέσα της εκδηλώθηκε αργότερα, με το πρώτ

ης τατουάζ – ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στον αριστερό ώμαπ’ όπου δεν έλειπε ο ακανθώδης μίσχος. O Φοξ θυμήθηκ

τι κι η Σάντρα Χέντρι είχε τατουάζ – έναν σκορπιό στο

αστράγαλο. Αλλά και τα μπράτσα του Βινς Φόκνερ ήτα

σημαδεμένα απ’ την ερασιτεχνική χρήση της βελόνας και το



μελανιού απ’ την εποχή της νιότης του.

«O Βινς» είπε η Τζουντ, τραβώντας αφύσικα το όνομά το

O Βινς τα έπινε με κάτι φίλους του στο Γουέστ Εντ. Ήτα

Κυριακή βράδυ κι είχα βγει με μια κοπέλα απ’ το γραφείο, τ

Μελίσα. Ήταν τα γενέθλιά της και, για να πω την αλήθεια, τφώναζαν Μπάζο πίσω απ’ την πλάτη της. Είχε καλέσ

πεντέξι συναδέλφους εκείνο το βράδυ, κι εγώ δέχτηκα πρ

καταλάβω ότι όλοι οι άλλοι είχαν βρει κάποια δικαιολογία

Αναστέναξε. «Έτσι βγήκαμε οι δυο μας, κι αυτό είχε και τ

καλά του τελικά».

«Δηλαδή;»

«Καθώς είχα βγει με το Μπάζο, όλη η προσοχή είχ

στραφεί πάνω μου».

«Η Πεντάμορφη και το Τέρας;»«Δεν ήταν τόσο χάλια η κοπέλα, Μάλκολμ». Αλλά η

αντίρρηση είχε εκφραστεί με μισή καρδιά στην καλύτερ

περίπτωση. «Τέλος πάντων, καταλήξαμε σε μια παμπ στ

Σεντ Μάρτινς Λέιν, κάπου εκεί τέλος πάντων… Δεν ξέρε

από Λονδίνο, ε;» Παρακολούθησε τον Φοξ να γνέφαρνητικά. «Θα το απεχθανόσουν – αχανές, γεμάτ

παρση…» Φάνηκε να χάνεται στις σκέψεις της, αλλ

κατάφερε να επανέλθει. «O Βινς ήταν μ’ άλλους πέντε. Είχ

ίνει ένα ματς το μεσημέρι και έδειχναν να το γιορτάζουν απ

πότε. Επέμειναν να μας κεράσουν…» Έκανε κι άλλη παύσ



υθισμένη στις σκέψεις της. «O Βινς έμοιαζε με τους άλλου

αλλά διέφερε κιόλας. Δεν έδειχνε τόσο πιωμένος όσο

φίλοι του. Ήταν πιο ήσυχος, σχεδόν ντροπαλός. Έγραψε το

αριθμό του κινητού του στην ανάστροφη της παλάμης μο

λέγοντας ότι άφηνε τα υπόλοιπα πάνω μου».«Εσύ έπρεπε να πάρεις την πρωτοβουλία;»

«Φαντάζομαι…»

«Κι απ’ ό,τι φαίνεται, το έκανες».

Όμως το νεύμα της Τζουντ ήταν αρνητικό.

«Έκανα ντους το επόμενο πρωί και το νούμερο σβήστηκ

Για μένα ήταν απλώς ένας τύπος από ένα κυριακάτικο πιόμ

μως η Μελίσα είχε κάνει κονέ μ’ έναν απ’ τους άλλου

στερα από μια βδομάδα πέρασε απ’ το γραφείο να τη

πάρει…»«Κι ήταν κι ο Βινς μαζί του;»

Χαμογέλασε.

«Ήθελε να μάθει γιατί δεν τον είχα πάρει».

«Και βγήκατε οι τέσσερις;»

«Και βγήκαμε οι τέσσερις» επιβεβαίωσε η Τζουντ. «Μελίσα τα χάλασε με τον Γκάρεθ ύστερα από δυ

δομάδες». Τα μάτια της είχαν βουρκώσει, αλλά τ

ανοιγόκλεισε για να διώξει τα δάκρυα. «Δεν περίμενα ότι θ

κρατούσε η σχέση».



O Φοξ παρακολούθησε την αδερφή του να τρίβει τα μάτι

ης στον ώμο της. Το μακό είχε γράμματα και μι

φωτογραφία. Ήταν από μια ροκ περιοδεία, κι ο Φο

υμήθηκε ότι ο Βινς Φόκνερ πήγαινε συχνά την Τζουντ σ

συναυλίες. Είχαν φτάσει μέχρι το Παρίσι και το Άμστερνταια συγκεκριμένα συγκροτήματα.

«Δεν τον γνώρισες ποτέ αληθινά» συνέχισε η Τζουντ. «Δ

κανες ποτέ τον κόπο».

Το μόνο που έκανε ο Φοξ ήταν να συγκατανεύσει.

«Δεν ήταν τόσο ρόδινα τα πράγματα, Τζουντ».

«Επειδή είχε μπλεξίματα με τον νόμο;» Τα μάτια της είχα

καρφωθεί στα δικά του. «Αυτό είναι το θέμα: Άνθρωποι σα

σένα δεν μπορούν να δουν πέρα απ’ αυτό. Είναι πολύ παλιά

στορία, κι όμως αυτός ο Γκάιλς όλο αυτό κοπάναγε, το ίδικι οι εφημερίδες».

«Σου το είχε κρύψει, Τζουντ. Δεν ήθελε να το μάθεις».

«Επειδή δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος πια!» Η φωνή της είχ

ψωθεί. «Και μην αρχίσεις να μου λες ότι με χτυπούσε, δε

έλω να τ’ ακούσω! Το μυρίστηκαν κι αυτό οι εφημερίδεΚαι ποιος πήγε και τους σφύριξε αυτές τις μαλακίες αν όχι τ

σινάφι σου;»

«Δεν είναι το σινάφι μου» είπε μέσα απ’ τα δόντια του

Όχι πια».



Πέρασε μεγάλο μέρος της βραδιάς μεταφέροντας βιβλία α

α ράφια στο καθιστικό και αφήνοντάς τα στο τραπεζάκι το

σαλονιού. Πρόθεσή του ήταν να τα βάλει με αλφαβητικ

σειρά, ίσως χωρίζοντάς τα σε δύο κατηγορίες – αυτά που είχιαβάσει κι αυτά που δεν είχε διαβάσει. Αλλά μετά άρχισε ν

σκέφτεται ότι ορισμένα θα μπορούσαν να χαριστούν σ

κάποιο φιλανθρωπικό σύλλογο. Κι αυτά που θα έμεναν γι

α τοποθετηθούν στα ράφια μήπως έπρεπε να τα χωρίσει σ

μυθοπλασία και μη; Είχε φάει κοτόπουλο με κάρι γι

ραδινό, χρησιμοποιώντας τα υλικά που είχε αγοράσει απ’ τ

Asda όταν πήγε να μιλήσει στη Σάντρα Χέντρι. Τ

κοτόπουλο το είχε πάρει από έναν συνεταιρισμό στον δρόμ

ης επιστροφής απ’ το σπίτι της Τζουντ. Τώρα υπέφερε απαρυστομαχιά, καθώς είχε παραφάει.

«Ίσως θα μπορούσα να τα ξεφορτωθώ όλα» μονολόγησ

κοιτώντας τις στοίβες. Θα πέταγε τα ράφια και θα άνοιγε λίγ

χώρος. Αλλά για ποιο λόγο ακριβώς; Για μια μεγαλύτερ

ηλεόραση, για ένα απ’ αυτά τα συστήματα home cinemτσι θα κατέληγε να βλέπει περισσότερα σκουπίδια από ποτ

Όταν χτύπησε το τηλέφωνό του, το σήκωσε μετά χαρά

ταν ένα γραπτό μήνυμα απ’ την Άνι Ίνγκλις, που το

καλούσε για φαγητό την Κυριακή το μεσημέρι. Έδινε τ

ιεύθυνσή της και έκλεινε το μήνυμά της με την πιο απλ



ρώτηση του κόσμου: «OΚ;».

O Φοξ πέρασε τα δάχτυλά του μέσα απ’ τα μαλλιά του κ

ανακάλυψε ότι είχε ιδρώσει απ’ τη δουλειά με τα βιβλία

Καθώς δεν ήταν ο πιο έμπειρος άνθρωπος στον κόσμο όσο

αφορά τα γραπτά μηνύματα, χρειάστηκε τρεις προσπάθειεμέχρι ν’ αποφασίσει ότι ήταν ικανοποιημένος με τη

απάντησή του. Μόνο τότε πάτησε «Αποστολή». Το μήνυμ

ου ήταν ένα λακωνικό «OΚ». Το ερωτηματικό ήταν περιττό



ΣAΒΒΑΤΟ 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡIΟΥ 2009



Τ

13

ο Σάββατο ο Φοξ κοιμήθηκε ως αργά, αλλά είχε πέσ

για ύπνο στις δύο. Στις έντεκα καθόταν στο τραπέζι τη

κουζίνας με τρεις εφημερίδες – Scotsman, Herald και τη

πρώτη έκδοση της Evening News. Έψαχνε πληροφορίες γ

ο παρελθόν του Τσάρλι Μπρόγκαν, και η σκοτσέζικ

ημοσιογραφία τού τις παρείχε μετά χαράς. Ρίζες στη

ργατική τάξη, μεγάλωσε και πήγε σχολείο στο Φόλκερκ.

πατέρας του ήταν μαραγκός, κι ο Τσάρλι έμαθε την τέχν

πριν ακόμη αποβληθεί απ’ το σχολείο. Το βιογραφικό τοταν πλούσιο και έπιανε από τοποθετήσεις μοκέτας μέχ

πλασιέ. Κάποια στιγμή οι δύο αυτές δουλειές είχα

συνδυαστεί, καθώς ο Μπρόγκαν είχε στήσει μια εταιρεία πο

πουλούσε επενδύσεις πατωμάτων σε εργοστάσια κ

πιχειρήσεις. Στα είκοσι τρία του είχε φτιάξει τέτο



κομπόδεμα, ώστε τον έπαιρνε να ξανοιχτεί: Αγόρασ

ιαμερίσματα, και είτε τα νοίκιασε είτε τα ανακαίνισε για να τ

μεταπουλήσει. Η οικονομία ανθούσε και ο Μπρόγκα

υημερούσε, περνώντας πλέον εξολοκλήρου στον χώρο τω

κατασκευαστικών και κάνοντας μπίζνες με τους πλούσιουκαι ισχυρούς. Απολάμβανε τη φιλοξενία τραπεζιτών κ

άλλων επιχειρηματιών, έβγαινε με κάποιες απ’ τις πι

περιζήτητες νέες γυναίκες της Σκοτίας, ώσπου γνώρισε κ

παντρεύτηκε την Τζοάνα Μπρότον.

Oι εφημερίδες είχαν αρκετές φωτογραφίες της Τζοάν

ταν ανέκαθεν καλλονή, αλλά τα χαρακτηριστικά της και τ

λέμμα της είχαν κάτι σκληρό. Ακόμα κι όταν χαμογελούσ

δινε στον φωτογράφο να καταλάβει ποιος έκανε κουμάντ

Σε μια φωτογραφία παρουσιαζόταν το εσωτερικό του ρετιρστο Ίνβερλιθ – οι τοίχοι του ήταν γεμάτοι έργα τέχνης. Έν

συμπληρωματικό άρθρο ενός επαγγελματία ψυχολόγο

προειδοποιούσε ότι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα τη

ρηματοπιστωτικής κρίσης ίσως ήταν και άλλες τραγωδίε

που θα αφορούσαν πάλαι ποτέ αστέρια των μπίζνες.Η μοναδική δημόσια αποτυχία στη μακρά σταδιοδρομί

ου Μπρόγκαν ήταν όταν απορρίφθηκε η πρότασή του ν

μπει στο συμβούλιο της ποδοσφαιρικής ομάδας της Σέλτι

νας φίλος του θυμόταν το περιστατικό και δήλωσε στ

erald : «O Τσάρλι δεν έμαθε ποτέ του ν’ ακούει το όχι. Το



καιγε σε τέτοιο βαθμό, ώστε άρχισε να συζητάει τ

νδεχόμενο ν’ αλλάξει ομάδα και να στηρίξει το Άιμπρο

Τέτοιος τύπος ήταν».

Θερμοκέφαλος, σκέφτηκε από μέσα του ο Φοξ. Όχι α

αυτούς που μπορούσαν να εκλογικεύσουν μια χυλόπιτα αους έπαιρνε να το κάνουν θέμα. Ήταν άνθρωπος που έβλεπ

ις οικονομικές αναποδιές σαν προσωπική προσβολή. Αλλ

αυτή η φράση για το Άιμπροξ… που σήμαινε ότι όχι απλώ

εν το έβαζε κάτω, αλλά έπαιρνε και εκδίκηση… σε κάθ

περίπτωση υποδήλωσε ότι ο Μπρόγκαν ήταν άνθρωπος πο

εν σήκωνε τα χέρια ψηλά. Θα ήθελε να αντεπιτεθεί.

ψυχολόγος είχε εστιάσει στην οικονομία χωρίς να κάνει το

κόπο να σχολιάσει το πολύ σημαντικότερο ερώτημ

Μπορούσε ο Τσάρλι Μπρόγκαν να καταχωριστεί στους ευνάμει αυτόχειρες; Δεν γινόταν καμιά αναφορά σ

σημείωμα· δεν υπήρχαν ενδείξεις ότι είχε τακτοποιήσει τ

ποθέσεις του πριν φουντάρει. Ίσως δικαίως όμως. Είχε πάρ

ο σκάφος του, είχε απομακρυνθεί όλο και περισσότερο απ

α προβλήματά του, αναισθητοποιώντας τον εαυτό του μάπια και αλκοόλ. Μπορεί ν’ ανέβηκε στο κατάστρωμα, ν

λίστρησε και να έπεσε στη θάλασσα. Ή ίσως ο παράφορο

αρακτήρας του να τον ώθησε να δώσει ένα ανάλογο τέλο

χι προσχεδιασμένη αυτοκτονία, αλλά απόφαση τελείως τη



στιγμής.

Η οικογένειά του είχε αρνηθεί να κάνει σχόλια, πέρα α

ην αρχική δήλωση διά στόματος Γκόρντον Λόβατ. O Φο

κοίταξε προσεχτικά τη φωτογραφία της Τζοάνα Μπρότον.

«Φρόντισες να έχεις μιντιακή κάλυψη» της είπε «πρνημερώσεις οποιονδήποτε άλλον».

Ήταν θέμα ψυχρότητας; Θέμα υπολογιστικού μυαλού; Ή

απλώς η έξυπνη στάση μιας έξυπνης γυναίκας; O Φοξ τη

κοιτούσε με τις ώρες και δεν μπορούσε να καταλήξει. Έκαν

να διάλειμμα, τέντωσε τη σπονδυλική του στήλη κ

αλάρωσε τους ώμους του. Πηγαίνοντας στο καθιστικό, είδ

τι το τραπεζάκι ήταν καλυμμένο με βιβλία. Υπήρχαν κι άλλ

στο πάτωμα μπροστά απ’ τα ράφια, ενώ τα ράφια ήτα

υμνά. Η σκόνη αιωρούνταν. Μέχρι στιγμής είχε βρει μόνο έίτλους που του φαίνονταν άχρηστοι για το μέλλον, μικρ

μειοψηφία μπροστά στα βιβλία που ήθελε να ξαναδιαβάσε

ταν χτύπησε το τηλέφωνο, χρειάστηκε να ψάξει για να βρ

η συσκευή. Ήταν κρυμμένη ανάμεσα σε δυο στοίβες.

«Μάλκολμ Φοξ» είπε στο τηλέφωνο. Ήταν απ’ το Λόντερ Λοτζ. O Μιτς ρωτούσε αν περίμεν

πίσκεψη σήμερα ή αύριο. Ήθελε να δει τον γιο του. O Φο

τοιμαζόταν να προτείνει την Κυριακή, αλλά θυμήθηκε τ

μεσημεριανό με την Άνι Ίνγκλις. Έριξε μια ματιά στο ρολ

ου και ζήτησε να πουν στον πατέρα του ότι ξεκινούσε σ



λίγο.

Πήρε τον περιφερειακό προς τον κόμβο Σέριφχολ κ

κατευθύνθηκε προς το Γουίσπ κόβοντας απ’ το Nίντρ

φτάνοντας στο γηροκομείο σε λιγότερο από είκοσι λεπτά.

Μιτς καθόταν στη ρεσεψιόν φορώντας παλτό, μαντίλι κκαπέλο.

«Θέλω να βγω» είπε στον γιο του.

«Έγινε» συμφώνησε ο Φοξ. «Θα φέρω το αυτοκίνητ

απέξω».

«Μπορώ να πάρω ακόμη τα πόδια μου».

Έτσι έκαναν τον γύρο για να βρουν το αυτοκίνητο εκεί πο

ο είχε αφήσει ο Φοξ. Χρειάστηκε να βοηθήσει τον πατέρ

ου με τη ζώνη ασφαλείας, έκαναν τη σύντομη διαδρομή ω

ο Πορτομπέλο και πάρκαραν σ’ έναν παράδρομο κοντά στηπερατζάδα.

«Έπρεπε να καλέσουμε την κυρία Σάντερσον».

«Η Όντρι θα περάσει τη μέρα στο κρεβάτι» του εξήγησε

Μιτς. «Την τριγυρίζει κρύωμα». Κι ενώ ο Μάλκολμ τού έλυν

η ζώνη ασφαλείας: «Ζήτησα να μου πάρουν την Τζουναλλά δεν απαντούσε».

«Την παίρνουν συνέχεια δημοσιογράφοι. Ή μπορεί ν

ίναι δίπλα στης γειτόνισσας».

«Πώς είναι;»



«Βαστάει».

«Έχετε πλησιάσει καθόλου στη σύλληψη του δράστη;»

«Δεν είναι δική μου υπόθεση, μπαμπά».

«Ελπίζω ότι έχεις τον νου σου, που να με πάρει».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αργά.«Δεν νομίζω ότι έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος…»

O ήλιος έλαμπε και η προκυμαία είχε κόσμο. Πολλοί είχα

γάλει το σκυλί τους βόλτα, και κάμποσα παιδιά είχα

κατέβει στην παραλία. Γονείς συνόδευαν πιτσιρίκια μ

αεροδυναμικά πατίνια στον τσιμεντένιο διάδρομο. Ένα

υνατός αέρας μαστίγωνε το Φερθ οβ Φορθ. O Φο

αναρωτήθηκε αν το σκάφος του Τσάρλι Μπρόγκαν θα ήτα

ρατό αποδώ. Σύμφωνα με τις εφημερίδες, το είχα

υμουλκήσει στο Nορθ Κουίνσφερι, πράγμα που σήμαινε ό Αστυνομία Φάιφ συναγωνιζόταν με το Λόδιαν εν

Μπόρντερς για τη δικαιοδοσία. Oι αντίστοιχοι υπαρχηγοί θ

βρισκαν την άκρη, με πιθανότερο νικητή το Εδιμβούργο, όσ

κι αν οι μπάτσοι του Φάιφ θα γούσταραν να μείνουν μερικέ

μέρες ή βδομάδες στην πρωτεύουσα.«Τι σκέφτεσαι;» τον ρώτησε ο πατέρας του.

Στέκονταν δίπλα στον κυματοθραύστη και χάζευαν τη θέα

«Τα Σαββατοκύριακα δεν είναι για σκέψη» παρατήρησε

Μάλκολμ.

«Που σημαίνει ότι το μυαλό σου ήταν στη δουλειά».



O Φοξ δεν μπορούσε να το αρνηθεί.

«Έχουν ζορίσει τα πράγματα τον τελευταίο καιρό

παραδέχτηκε.

«Χρειάζεσαι διακοπές».

«Πήρα αρκετή άδεια τα Χριστούγεννα».«Και τι ακριβώς την έκανες; Εννοώ κανονικές διακοπές, μ

λιακάδα και πισίνα ξενοδοχείου, και γεύματα σερβιρισμέν

στη βεράντα». O Μιτς Φοξ έκανε μια παύση. «Θα σε έπαιρν

άνετα αν δεν είχες τους δικούς μου λογαριασμούς στο κεφά

σου».

O Φοξ κοίταξε τον πατέρα του.

«Το Λόντερ Λοτζ ήταν μάννα εξ ουρανού, μπαμπά. Δε

κλαίω ούτε μια δεκάρα».

«Πάω στοίχημα ότι η αδερφή σου δεν συνεισφέρει».«Δεν χρειάζεται να το κάνει, το σηκώνει η τσέπη μου».

«Αλλά δεν μένουν και πολλά, ε; Ξέρω καλά πόσο κοστίζ

ο δωμάτιό μου, και μπορώ να μαντέψω πόσα βγάζεις…»

O Φοξ έβγαλε ένα γελάκι, αλλά δεν είπε τίποτα.

«Κι αν γνωρίσεις μια καλή κοπέλα και θες να την πάρεα πάτε κάπου;» συνέχισε ο πατέρας του.

«Πώς σου ήρθε αυτό τώρα;» ρώτησε ο Φο

αμογελαστός.

«Δεν θα είμαι πολύ καιρό ακόμη εδώ, Μάλκολμ... τ



έρουμε κι οι δυο μας. Θέλω απλώς να έχω ήσυχο το μυαλ

μου ότι ο γιος κι η κόρη μου είναι εντάξει».

«Μια χαρά είμαστε». O Φοξ άγγιξε το μανίκι του πατέρ

ου. «Και δεν πρέπει να μιλάς έτσι».

«Nομίζω ότι έχω κερδίσει πια το προνόμιο».«Μπορεί, παρ’ όλα αυτά…» O Φοξ φύσηξε τη μύτη το

και κοίταξε πάνω κάτω την περατζάδα. «Πάμε να φάμε κάτι

ίπε.

Έφαγαν ψάρι με πατάτες στο χαρτί, καθισμένοι στο

κυματοθραύστη.

«Σίγουρα δεν κρυώνεις;» ρώτησε τον πατέρα του ο Φοξ.

O γέρος έγνεψε αρνητικά.

«Η μυρωδιά του ξιδιού» του εκμυστηρεύτηκε ο Φο

πάντα με ταξιδεύει σε διακοπές και ξεχωριστές μέρες».«Ιδανική λιχουδιά για σαββατόβραδο» συμφώνησε

Μιτς Φοξ. «Μόνο που στη μητέρα σου δεν άρεσε ποτέ τ

ψάρι, πάντα ήθελε κοτόπουλο ή κρεατόπιτα».

«Πώς λέγανε το κοτοπουλάδικο κοντά στο σπίτι;»

O Φοξ έσμιξε τα φρύδια προσπαθώντας να συγκεντρωθεαλλά ο πατέρας του το σκέφτηκε μια στιγμή και κούνησε τ

κεφάλι του αρνητικά.

«Δεν μπορώ να βοηθήσω».

«Ίσως θα ’πρεπε να ρωτήσω στο Λόντερ Λοτζ αν υπάρχ

κανένα δωμάτιο και για μένα…»



«Θα το βρεις κάποια στιγμή».

«Το δωμάτιο ή το όνομα του κοτοπουλάδικου;»

O Μιτς Φοξ χαμογέλασε. Είχε χορτάσει, κι έτσι πρόσφερ

ο υπόλοιπο στον Μάλκολμ, ο οποίος κούνησε το κεφά

ου αρνητικά. Σηκώθηκαν κι άρχισαν να περπατάνε. O Μιτταν πιασμένος στην αρχή, αλλά προσπάθησε να μην τ

είξει. Όσοι περνούσαν από δίπλα τούς χαιρετούσαν μ’ έν

εύμα ή έλεγαν ένα γεια. Υπήρχαν πολλοί γλάροι τριγύρω

αλλά ο Φοξ προτίμησε να πετάξει τα αποφάγια σ’ ένα

σκουπιδοτενεκέ.

«Oι Χαρτς παίζουν στην έδρα τους ή εκτός;» ρώτησε

Μιτς.

«Δεν ξέρω να σου πω ούτε με ποιους παίζουν».

«Έκανες σαν τρελός όταν πήγαινες στο γήπεδο μικρός».«Nομίζω ότι αυτό που μου άρεσε ήταν το βρισίδι. Κ

φέτος δεν έχω πάει ούτε σ’ ένα ματς».

O πατέρας του Φοξ είχε σταματήσει πάλι και στηριζότα

στον κυματοθραύστη.

«Είναι σίγουρα όλα καλά, παιδί μου;» ρώτησε.«Μπα, μάλλον όχι».

«Θες να τα πεις στον γέρο σου;»

Αλλά το μόνο που έκανε ο Μάλκολμ Φοξ ήταν να γνέψ

αρνητικά.



Βρήκαν μια παμπ και μπήκαν μέσα, όπου ο Μιτς διάλε

ο τραπέζι τους, ενώ ο Μάλκολμ πήγε να φέρει τα ποτά – έν

ανθρακούχο νερό κι ένα μικρό ποτήρι μπίρα IPA. O πατέρα

ου τον ρώτησε πόσο καιρό είχε να πιει ένα «αληθινό» ποτ

και του εξομολογήθηκε ότι η Όντρι Σάντερσον φύλαγε ένμπουκάλι μπράντι στο κομοδίνο της. O Φοξ έμεινε αμίλητο

ια λίγο και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Θες στ’ αλήθεια να μάθεις γιατί έκοψα το ποτό;»

«Επειδή συνειδητοποίησες ότι στο τέλος θα σε σκότωνε

ίκασε ο πατέρας του.

Όμως ο Φοξ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Όταν έφυγε ο Ελέιν, την έπεσα στο αλκοόλ. Τη

παρενοχλούσα σε τέτοιο βαθμό, ώστε θα μπορούσα ν

αρακτηριστώ ψυχάκιας. Πήγα να τη δω ένα βράδυ. Είχα πιον άμπακο και κατέληξα να της ρίξω μπουνιά». Σώπασ

αλλά ο πατέρας του δεν είχε σκοπό να τον διακόψει. «Θ

μπορούσε να μου κάνει μήνυση. Η καριέρα μου θα είχ

καταστραφεί. Όταν της τηλεφώνησα για να ζητήσ

συγγνώμη… τι να πω, χρειάστηκε να προσπαθήσω να τηπείσω να δεχτεί να μου μιλήσει, και τότε το μόνο που μου είπ

ταν “Κόψε το ποτό”. Και ήξερα ότι είχε δίκιο».

«Γιατί μου τα λες αυτά;» ρώτησε σιγανά ο Μιτς. «Για

ώρα;»

«Λόγω αυτού που συνέβη στον Βινς» του εξήγησε ο γιο



ου. «Ανέκαθεν τον μισούσα, μισούσα τον τρόπο πο

φερόταν στην Τζουντ, αλλά τώρα που είναι νεκρός…»

O Μιτς περίμενε να συναντήσει το βλέμμα του Φοξ.

«Δεν είσαι σαν αυτόν» δήλωσε. «Μην τολμήσεις ούτε ν

ο σκεφτείς».Άραξαν να παρακολουθήσουν το ποδόσφαιρο στη

ηλεόραση κι έμειναν να δουν τα αποτελέσματα. Είχε πά

πέντε κι είχε σχεδόν σκοτεινιάσει την ώρα που βγήκαν.

O Φοξ πήγε τον πατέρα του στο Λόντερ Λοτζ αμίλητο

που τον κοίταξε αυστηρά μια υπάλληλος. O κύριος Φο

αποδείχτηκε ότι είχε αργήσει για το βραδινό.

«Είστε τυχερός που σας το φυλάξαμε» είπε η γυναίκα.

«Αυτό ελέγχεται» μουρμούρισε ο Μιτς, απλώνοντας τ

έρι του στον γιο του. Έσφιξαν τα χέρια.

Στον δρόμο για το σπίτι ο Φοξ σκέφτηκε να σταματήσ

κάπου για να πάρει λουλούδια στην Άνι Ίνγκλις. Του είχ

στείλει σε γραπτό μήνυμα τη διεύθυνσή της, χωρίς να ξέρ

τι ο Φοξ τη γνώριζε ήδη. Αναρωτήθηκε επίσης μήπωπρεπε να πάρει κάτι και για τον γιο της. Αλλά τι; Κι αν τ

λουλούδια άρχιζαν να μαραίνονται αποβραδίς; Κατευθεία

σπίτι λοιπόν για ένα έτοιμο δείπνο απ’ το ψυγείο και επιπλέο

εσκαρτάρισμα βιβλίων. Το μυαλό του πήγε πάλι στην παμπ



εν είσαι σαν αυτόν… Μην τολμήσεις ούτε να το σκεφτεί

ταν ξεκλείδωσε την πόρτα, βρήκε ένα σημείωμα στ

ραμματοκιβώτιό του. Ήταν του Τζέιμι Μπρεκ.

«ΠΑΡΕ ΜΕ OΤΑN ΓΥΡΙΣΕΙΣ».

O Φοξ έβγαλε το τηλέφωνό του, αλλά δίστασε κι έμεινε νο χτυπάει στα δόντια του. Κλείδωσε την πόρτα πίσω του κ

αναμπήκε στο αυτοκίνητό του. Ύστερα από πέντε λεπτ

πάρκαρε στον δρόμο έξω απ’ το σπίτι του Μπρεκ. Τα σπίτι

ίχαν δικά τους δρομάκια και γκαράζ για τ’ αυτοκίνητα, κι έτ

πήρχαν πολλές θέσεις στο πεζοδρόμιο. O Φοξ σκέφτηκε ό

ο βαν παρακολούθησης πρέπει να έκανε μπαμ ακριβώς γ

αυτό τον λόγο. Καθώς πατούσε το κουμπί του κεντρικο

κλειδώματος, παρατήρησε ότι μια νεαρή γυναίκα έβγαιν

κείνη τη στιγμή απ’ το σπίτι του Μπρεκ, βάζοντας τα μανίκιου παλτού της και τυλίγοντας ένα μαντίλι γύρω απ’ το

λαιμό της. Κατευθυνόταν προς το Mazda του Μπρεκ, αλλ

ον είδε και τον αναγνώρισε. Κούνησε το χέρι της κ

αμογέλασε.

«Πετάγομαι να φέρω πίτσα. Θέλεις;»O Φοξ, που είχε ήδη διανύσει το μισό μονοπάτι, έγνεψ

αρνητικά.

«Άναμπελ, ε;»

Κούνησε το κεφάλι της και κάθισε στη θέση του οδηγού.

«Υπάρχει ανοιχτό μπουκάλι κρασί» τον πληροφόρησ



κουνώντας πάλι το χέρι της πριν ξεκινήσει.

O Φοξ χτύπησε το κουδούνι και περίμενε.

«Ξέχασες κάτι;» ρώτησε ο Τζέιμι Μπρεκ ανοίγοντας τη

πόρτα. Γούρλωσε τα μάτια. «Α, εσύ».

Φορούσε μακό και τζιν κι ήταν ξυπόλυτος. Είχε βάλμουσική – του Φοξ τού φάνηκε αμυδρά βραζιλιάνικη.

«Δεν ήθελα να διακόψω» άρχισε να λέει ο Φοξ.

«Η Άναμπελ πήγε να φέρει πίτσα…» O Μπρεκ σταμάτησ

Πώς ήξερες πού μένω;»

Nαι, Μάλκολμ, καλή ερώτηση…

«Μου φάνηκε ότι ήξερα τον δρόμο» εξήγησε. «Και τελικ

στάθηκα τυχερός: Είδα την Άναμπελ να βγαίνει και τη

αναγνώρισα απ’ το Τορφίκεν».

«Oπότε τώρα αποκαλύφθηκε το μικρό ένοχο μυστικμου».

«Είναι η κοπέλα σου;» μάντεψε ο Φοξ.

«Nαι».

«Το ξέρει ο Γκάιλς;»

«Φαντάζομαι ότι το υποψιάζεται, όχι ότι είναι και κανένκρατικό μυστικό πια. Απλώς θα φάμε πολύ δούλεμα ότα

μαθευτεί».

«Τι βαθμό έχει;»

«Αστυφύλακας. Το επίθετό της είναι Καρτράιτ, αν θες ν



ίσαι τυπικός». O Μπρεκ σταμάτησε και πάλι. «Τι θα γίνει, θ

περάσεις;»

O Φοξ τον ακολούθησε. Το σπίτι έδινε πολύ μοντέρν

αίσθηση – ωραία διακόσμηση και διαρρύθμιση. Η μουσικ

προερχόταν από ένα MP3, και στον έναν τοίχο υπήρχε μπίπεδη οθόνη. Τα φώτα ήταν χαμηλωμένα, αλλά ο Μπρε

α δυνάμωσε. Στο πάτωμα δίπλα στον καναπέ ήταν έν

μπουκάλι κρασί, δυο ποτήρια και τα παπούτσια κι οι κάλτσε

ου Μπρεκ.

«Κοίτα, δεν θέλω να διακόψω οτιδήποτε» είπε ο Φοξ.

«Κανένα πρόβλημα, Μάλκολμ. Nομίζω ότι είμαι ακόμ

σοκαρισμένος με τα χτεσινά. Εσύ;»

O Φοξ κούνησε το κεφάλι κι έβαλε τα χέρια στις τσέπε

ου σακακιού του:«Είχες κάτι να μου πεις;».

O Μπρεκ είχε σωριαστεί στον καναπέ. Άπλωσε το χέρι το

προς το ποτήρι του και το έφερε στο στόμα του.

«Αφορά τον φίλο σου τον Κέι» είπε πριν πιει.

«Δηλαδή;»«Μου το είπε η Άναμπελ το απόγευμα. Θα σο

ηλεφωνούσα, αλλά σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερα ν

μιλήσουμε κατ’ ιδίαν. Κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητ

και περάσαμε απ’ το σπίτι σου, αλλά δεν ήσουν εκεί, γι’ αυτ

σου άφησα το σημείωμα στο γραμματοκιβώτιο».



«Κάτι έλεγες για τον Τόνι Κέι…»

O Μπρεκ στριφογύρισε το κρασί στο ποτήρι του.

«Θυμάσαι που μου είπες για τον μυστηριώδη επισκέπτ

ης αδερφής σου τη Δευτέρα το βράδυ;» Κοίταξε τον Φο

πάνω απ’ το χείλος του ποτηριού του.«O Κέι;» μάντεψε ο Φοξ.

«Φαίνεται πως ένας “ανήσυχος πολίτης” τηλεφώνησ

στην αστυνομία για να ενημερώσει για ένα παράνομ

παρκαρισμένο αυτοκίνητο στον δρόμο της Τζουντ – είχ

καβαλήσει το πεζοδρόμιο μ’ έναν μπροστινό κι έναν πίσ

ροχό». O Μπρεκ υπομειδίασε. «Μην μου πεις ότι δε

λατρεύεις αυτήν τη στρατιά αδιάκριτων του Εδιμβούργου

Πήρε το τηλεκοντρόλ απ’ τον καναπέ και το χρησιμοποίησ

ια να χαμηλώσει τη μουσική. «Τέλος πάντων, έκανακαταγγελία στην αστυνομία, και κάποιος το πρόσεξε. Τελικ

ανήσυχος πολίτης μας είχε σημειώσει τη μάρκα και τ

μοντέλο του αυτοκινήτου, καθώς κι ένα μέρος του αριθμο

κυκλοφορίας. Nissan X-Trail».

«Αυτό οδηγεί ο Τόνι Κέι».«Και οι αριθμοί της πινακίδας του ταιριάζουν».

«Εν μέρει» τόνισε ο Φοξ.

«Εν μέρει» παραδέχτηκε ο Μπρεκ. «Αλλά αυτό αρκεί γ

ον Μπίλι Γκάιλς».



O Φοξ το σκέφτηκε μια στιγμή.

«Αυτό δεν σημαίνει τίποτα» είπε.

«Ίσως όχι». O Μπρεκ ήπιε άλλη μια γουλιά κρασί. «Τέλο

πάντων, σκέφτηκα ότι θα ήθελες να το μάθεις, μια πο

φαίνεται πως ο Κέι δεν σου το ανέφερε».O Φοξ δεν ήξερε τι να απαντήσει, έτσι προτίμησε ν

κουνήσει το κεφάλι του.

«Ξέρει ότι κάποιος τον κάρφωσε;»

«Του ζήτησαν να παρουσιαστεί στο Τορφίκεν αύριο πρω

πρωί».

«O Γκάιλς έβαλε την ομάδα να δουλέψει κυριακάτικα;»

«Πιστεύει ότι το μπάτζετ φτάνει να το καλύψει. Θα μείνε

ια πίτσα;»

«Δεν μπορώ. Άκου… Σ’ ευχαριστώ που μ’ ενημέρωσεΔεν θα ήθελα να βρει τον μπελά της η Άναμπελ…»

«Η Άναμπελ είναι πιο έξυπνη από σένα κι από μένα μαζί

και πιο πονηρή».

O Φοξ είχε σηκωθεί όρθιος:

«Και πάλι συγγνώμη που σας διέκοψα…».O Μπρεκ τον έκοψε με μια χειρονομία. Άνοιξε τη

ξώπορτα για τον καλεσμένο του κι έμεινε εκεί καθώς ο Φο

αναπήρε το μονοπάτι που οδηγούσε στο πεζοδρόμιο.

«Μάλκολμ!» φώναξε ο Μπρεκ, κάνοντας τον Φοξ ν

σταματήσει και να γυρίσει. «Πώς ήξερες σε ποιαν οδό μένω



Το βράδυ που μ’ έφερες δεν θυμάμαι να το ανέφερα».

Αλλά, αντί να περιμένει απάντηση, ο Μπρεκ έκλεισε τη

πόρτα. Σε λίγα δευτερόλεπτα η μουσική είχε ξαναδυναμώσε

O Μάλκολμ Φοξ είχε μείνει κοκαλωμένος.

«Σκατά» είπε, βγάζοντας το τηλέφωνό του απ’ την τσέπηO Τόνι Κέι ήταν σ’ ένα εστιατόριο με τη γυναίκα του

Ζήτησε συγγνώμη για να σηκωθεί απ’ το τραπέζι και άρχισ

α μιλάει, αποφεύγοντας σερβιτόρους και άλλους πελάτες.

Φοξ είχε επιστρέψει στο αυτοκίνητό του κι είχε καθίσει πίσ

απ’ το τιμόνι, αλλά χωρίς να βάλει ακόμη το κλειδί στη μίζα

«Τι ακριβώς νόμιζες ότι έκανες;» ρώτησε. «Και πότ

σκόπευες να μου το πεις;»

«Εγώ έχω μια πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση για σέν

Αλεπού... Ποιος σκατά σού το ’πε;»«Δεν έχει σημασία. Είναι αλήθεια;»


«Πέρασες απ’ το σπίτι της Τζουντ τη Δευτέρα το βράδυ».

«Και τι έγινε;»

«Πώς σου ήρθε, για όνομα του Θεού;» O Φοξ έκανε μασάστη γέφυρα της μύτης του με τα δάχτυλά του.

«Έλεος, ρε Αλεπού, μου είχες μόλις πει ότι είχε σπάσει τ

έρι της αδερφής σου».

«Δικό μου πρόβλημα, όχι δικό σου».



«Όμως το ξέρουμε κι οι δυο, έτσι δεν είναι; Ξέρουμε ό

εν είχες σκοπό να κάνεις τίποτα!»

«Κι εσύ τι είχες σκοπό να κάνεις, Τόνι; Nα τον δείρεις;»

«Γιατί όχι; Αυτό μπορεί να τον απέτρεπε απ’ το να τ

ανακάνει».«Και τότε θα πίστευαν κι οι δυο τους ότι σε έβαλα εγώ».

«Τι σημασία έχει;» O Κέι είχε υψώσει τη φωνή. «Δεν ήτα

στο σπίτι».

O Φοξ έβγαλε έναν παρατεταμένο αναστεναγμό.

«Γιατί δεν είπες τίποτα;»

«Η αδερφή σου ήταν σε κατάσταση αποχαύνωση

Φαντάστηκα ότι θα το είχε ξεχάσει μέχρι το πρωί».

«Αντί να γίνει αυτό, τώρα θα έχεις τον Μπίλι Γκάιλς ν

σου πρήζει τα παπάρια».«Σιγά το καινούργιο... το ίδιο κάνει κι η κυρά μου».

«Μην το παίρνεις στην πλάκα, δεν είναι αστείο. O Γκάιλ

α θέλει να μάθει ό,τι έκανες και δεν έκανες τη Δευτέρα τ

ράδυ. Αν υπάρξουν κενά, ξαφνικά θα γίνεις ύποπτος.

ΜακΓιούαν έχει ήδη χάσει έναν άντρα, Τόνι…»«Nαι, μωρέ, ναι».

«Η καλύτερη του Γκάιλς θα είναι να μας τινάξει όλου

στον αέρα».

«Ελήφθη, λέμε, το ’πιασα».

O Φοξ έκανε μια στιγμιαία παύση.



«Ποιο εστιατόριο;»

«Στο Cento Tre στην Τζορτζ Στριτ».

«Γιορτάζετε κάτι;»

«Το ότι δεν έχουμε σφαχτεί ακόμη αυτό τ

Σαββατοκύριακο. Υπόψη, αυτό γίνεται κάθε δεύτερΣαββατοκύριακο. Είδες το ματς των Χαρτς;»

«Nα προσέχεις αύριο».

«Εννοείς στο Τορφίκεν; Μια Κυριακή μακριά απ’ τ

σπίτι… για μένα αυτό είναι διακοπές και κερδισμένο δελτί

Λόττο μαζί».

Oι γύρω ήχοι είχαν αλλάξει – προφανώς ο Κέι είχε βγ

ξω. Ακούστηκαν τσιριχτά γέλια μεθυσμένης γυναίκας κ

μια κόρνα αυτοκινήτου.

«Θα περίμενε κανείς απ’ τους ανθρώπους να κάνουν τσωστό και να πάψουν να διασκεδάζουν» σχολίασε ο Κέ

Αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτό είναι το Σημείο Μηδέν τη

ρηματοπιστωτικής κρίσης;»

«Nα προσέχεις αύριο» επανέλαβε ο Μάλκολμ Φο

παρακολουθώντας την αστυφύλακα Άναμπελ να επιστρέφμε το Mazda του Τζέιμι Μπρεκ φέρνοντας τις πίτσες. «Και ν

με ενημερώσεις πώς πήγε».



ΚΥΡΙΑΚH 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡIΟΥ 2009



Η

14

Άνι Ίνγκλις ζούσε στον τελευταίο όροφο μια

βικτοριανής κατοικίας στο Μέρτσιστον. Το όνομά τη

ταν στο θυροτηλέφωνο, κι όταν ο Φοξ πίεσε το κουμ

άκουσε μια αντρική φωνή.

«Ποιος είναι;»

«Nτάνκαν, εσύ; Είμαι ο Μάλκολμ Φοξ».

«Εντάξει».

O Φοξ έσπρωξε την πόρτα και βρέθηκε σε μια σκάλ

πενδυμένη με πλακάκια, όπου είχαν παρκάρει δυο ποδήλαταμέσως μετά την είσοδο. Ανέβηκε τα σκαλιά αργ

αζεύοντας τον γυάλινο θόλο, μέσα απ’ τον οποίο πέρναγε

μεσημεριανός ήλιος. Το πρωί είχε απασχοληθεί με καφ

ψώνια κι επιπλέον εφημερίδες. Κρατούσε μια σακούλα πο

περιείχε ένα μπουκάλι κρασί κι ένα μπουκέτο νάρκισσους γ



ην οικοδέσποινα, καθώς κι ένα iTunes κουπόνι για τον γ

ης. O Nτάνκαν τον περίμενε πάνω, ακριβώς έξω απ’ τη

πόρτα του διαμερίσματος. O Φοξ προσπάθησε ν’ αστειευτ

ια την ανάβαση.

«Πρέπει να σας κρατάει σε φόρμα» είπε.O Nτάνκαν μούγκρισε. Είχε ολόισια καστανά μαλλιά πο

ου έπεφταν στα μάτια κι ήταν ψηλόλιγνος. Το τζιν και τ

μακό που είχε διαλέξει να φορέσει θα ταίριαζαν σε κάποιον μ

ον διπλό όγκο. Μπήκε μέσα κι έκανε νόημα στον Φοξ μ

ον δείκτη του να τον ακολουθήσει. Το χολ το

ιαμερίσματος ήταν στενόμακρο, κι αποκεί άνοιγαν πεντέ

πόρτες. Το παλιό πάτωμα είχε τριφτεί κι είχε γυαλιστε

Υπήρχε ένα κράνος ποδηλάτου δίπλα στο τηλέφωνο στ

μοναδικό τραπεζάκι, πάνω απ’ το οποίο ήταν μια σειραντζάκια με κλειδιά.

«Η μαμά είναι…» O Nτάνκαν έδειξε κάπου αόριστα πρ

ξαφανιστεί στο δωμάτιό του.

O Φοξ είδε ένα αυτοκόλλητο «Nομιμοποίηση τη

κάνναβης τώρα» στην πόρτα και άκουσε τον απαλό βόμβου ανεμιστήρα ενός υπολογιστή. Στην άλλη άκρη του χο

ταν μια ανοιχτή πόρτα που οδηγούσε στο καθιστικ

δειχνε ευρύχωρο, με μια μπαλκονόπορτα με θέα τ

φουγάρα στα βόρεια της πόλης κι ακόμα πιο πέρα. Αλλ

πριν προλάβει να φτάσει εκεί, άκουσε ήχους απ’ το δωμάτι



ακριβώς δεξιά του. Η πόρτα ήταν ανοιχτή δυο τρία εκατοστ

πιτρέποντάς του να ρίξει μια ματιά στην κουζίνα. Η Ά

νγκλις ανακάτευε μια κατσαρόλα. Το πρόσωπό της είχ

κοκκινίσει κι έδειχνε ξαναμμένη. Αποφάσισε να την αφήσ

στην ησυχία της και μπήκε στο καθιστικό. Ένα τραπέζι δίπλστο παράθυρο ήταν στρωμένο για τρεις. O Φοξ ακούμπησ

πάνω τη σακούλα κι έριξε μια ματιά γύρω του. Καναπές κ

πολυθρόνες, τηλεόραση και στερεοφωνικό, ράφια γεμάτ

ιβλία, DVD και σιντί. Είδε και μερικές κορνιζαρισμένε

φωτογραφίες – η Άνι με τον Nτάνκαν, ένα ηλικιωμέν

ευγάρι (λογικά οι γονείς της), αλλά καμία ένδειξη ότι

πατέρας του Nτάνκαν έπαιξε κάποιο ρόλο στη ζωή τη

ικογένειας.

«Ήρθες». Στεκόταν στο άνοιγμα της πόρτας κρατώνταρία ποτήρια του κρασιού.

«Μου άνοιξε ο Nτάνκαν».

«Δεν σε άκουσα». Άφησε τα ποτήρια στο τραπέζι και τότ

πρόσεξε τη σακούλα.

«Για σένα» της είπε. «Και κάτι για τον Nτάνκαν». Έριξε μια ματιά και χαμογέλασε.

«Καλοσύνη σου».

«Αν έχεις δουλειά στην κουζίνα, μην ανησυχείς, θα βρ

κάτι ν’ απασχοληθώ. Ή μπορώ να έρθω να βοηθήσω…»



Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Κοντεύω» είπε παίρνοντας τη σακούλα. «Δώσε μου δυ

λεπτά».

«Έγινε».

«Μπορώ να σου φέρω ένα ποτό».«Δεν πίνω».

«Χυμό βατόμουρο; Είναι ίσως η μοναδική πηγή βιταμινώ

ου Nτάνκαν».

«Χυμός βατόμουρο, μια χαρά».

«Δυο λεπτά» επανέλαβε βγαίνοντας.

O Φοξ ξανάρχισε την περιήγησή του στον χώρο.

αγαπημένη της κυριακάτικη εφημερίδα ήταν η Observer . Τη

άρεσαν τα μυθιστορήματα του Ίαν ΜακΓιούαν κι οι ταινίες μ

πότιτλους. Το γούστο της στη μουσική κυμαινόταν απΆλαν Στίβελ μέχρι Έρικ Μπιμπ. Όλα αυτά δεν έδωσα

περισσότερες πληροφορίες στον Φοξ. Επέστρεψε στη

μπαλκονόπορτα, ζηλεύοντας τη θέα της πόλης και του Φερ

προς τα βόρεια.

«Η μαμά είπε να πω ευχαριστώ». Αυτήν τη φορά ήταν τάνκαν στο άνοιγμα της πόρτας. Κούνησε το κουπόνι πο

ίχε το σχήμα πιστωτικής κάρτας.

«Δεν ήμουν καν σίγουρος ότι κατεβάζεις τραγούδια» είπε

Φοξ.

O Nτάνκαν έγνεψε καταφατικά για να του δείξει ό



κατέβαζε. Ύστερα κούνησε το κουπόνι μια τελευταία φορ

και ξανάφυγε. Δεκαπέντε χρονών... O Φοξ προσπάθησε ν

υμηθεί τον εαυτό του σ’ αυτή την ηλικία. Πλακωνόταν μ

ην Τζουντ, και μάλιστα χοντρά. Την έφερνε πάντα εκτό

αυτού, μέχρι που την έκανε να ουρλιάζει. Μέχρι και να τοπετάει πράγματα. Δεκαπέντε… Είχε ήδη αρχίσει να πίνε

Μπουκάλια μηλίτη στο πάρκο με τους φίλους του. Κρασί μ

ιδωτό πώμα και μικρά μπουκαλάκια ουίσκι.

«Oρίστε…» Ήταν η Άνι Ίνγκλις πάλι, που του έφερνε έν

ψηλό ποτήρι χυμό. Κοίταξε γύρω της. «Είπα στον Nτάνκα

α –»

«Με ευχαρίστησε. Φαίνεται καλό παιδί».

Του έδωσε το ποτήρι.

«Κάθισε. Θα φέρω και το δικό μου ποτό». Ήταν λευκό κρασί σε χαμηλό ποτήρι. Το άδειασε σ’ έν

απ’ τα κανονικά ποτήρια κρασιού στο τραπέζι, το έφερε κα

κάθισε δίπλα του στον καναπέ.

«Στην υγειά μας» είπε και τσούγκρισε το ποτήρι του.

«Στην υγειά μας. Και ευχαριστώ για την πρόσκληση».«Κανονικά δεν τρώμε μεσημεριανό την Κυριακή

Γούρλωσε τα μάτια της ελαφρά. «Δεν πιστεύω να είσ

ορτοφάγος;»

«Προς Θεού».



«Έφτιαξα χοιρινό με σος μήλου. Και μπέργκερ για το

τάνκαν».

«Δεν τρώει χοιρινό;»

«Θα κάθεται και θα το σκαλίζει». Ήπιε μια γερή γουλ

κρασί και ξεφύσησε. «Καλύτερα τώρα». Του χαμογέλασΌχι ότι το χρειάζομαι, όπως καταλαβαίνεις».

«Το μυστικό σου είναι ασφαλές μαζί μου».

«Τα έμαθες για τον Γκίλκριστ;»

O Φοξ κούνησε το κεφάλι.

«Ετοιμαζόμουν να σε ρωτήσω αν το ήξερες».

«Δεν ξέρω τι έχουν οι Καταγγελίες που δεν το έχει

ΠΕΔΠ».

«Είναι προσωρινό πάντως».

«Έσπευσε να δεχτεί».«Πιστεύεις ότι έπρεπε να το προτείνουν σ’ εσένα;»

«Θα είχα αρνηθεί» του είπε γρήγορα. «Και όχι μόνο επειδ

πρόκειται για τη δική σου δουλειά». Έστρεψε τα μάτια τη

πάνω του. «Εσύ πώς αισθάνεσαι;»

«Μια χαρά είμαι. Θυμάσαι την πινακίδα στην πόρτα τηΠΕΔΠ, εκείνη που λέει ότι πρέπει να είναι παρόντα δύο άτομ

ταν κοιτάζεις οτιδήποτε;…»

«Η μοναχική δουλειά παρουσιάζει προβλήματα

συμφώνησε εκείνη.

«Δεν ξέρω πώς μπορείς και κάνεις τη δουλειά που κάνεις



ήλωσε, κουνώντας αργά το κεφάλι του.

«Το μυστικό είναι να μην εστιάζεις σ’ αυτό που συμβαίν

στη φωτογραφία – αναζητάς στοιχεία στο φόντο, οτιδήποτ

μπορεί να σε βοηθήσει να εντοπίσεις τον τόπο όπου έγινε

κακοποίηση…»«Nαι, αλλά δεν μπορεί να μην σ’ επηρεάζει... έχεις και δικ

σου παιδί».

«Περιορίζουμε τον χρόνο που περνάμε στον υπολογιστή σ

λίγες ώρες την ημέρα, άσε που τρεις φορές τον χρόνο μιλάμ

με ψυχολόγο – υποχρεωτικές συνεδρίες. Όταν γυρίζω σπίτ

εν κουβαλάω μαζί μου το γραφείο».

«Και πάλι ακούγεται ζόρικο».

«Είναι μια δουλειά κι αυτή» του είπε, πίνοντας άλλη μι

ουλιά κρασί. «Μ’ εσένα, Μάλκολμ, τι γίνεται; Τι θα γίνώρα;»

Σήκωσε τους ώμους κι έφερε τον χυμό στο στόμα του:

«Εσύ τι θα κάνεις με τον Μπρεκ;».

«Τι μπορώ να κάνω;»

«Μπορείς τουλάχιστον να μιλήσεις γι’ αυτό;»Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Γιατί όχι;» τη ρώτησε.

Όταν είδε ότι τον κοίταξε χωρίς να πει τίποτα, σήκωσε τ

έρια του σαν να ήθελε να πει ότι παραδίνεται.



«Πάω να ρίξω μια ματιά στο κρέας» είπε και σηκώθηκε.

Φορούσε στενό μαύρο κοτλέ παντελόνι και κρεμ μάλλιν

πουλόβερ. O Φοξ δεν μπόρεσε να μην απολαύσει την εικόν

ης καθώς έβγαινε απ’ το δωμάτιο.

Έτσι άραξαν στον καναπέ με καφέ και σπιτικά κεκάκια.

νγκλις είχε βάλει τα λουλούδια σ’ ένα βάζο με νερό.

«Ήσουν παντρεμένος, ε;» τον ρώτησε.«Nαι».

«Αλλά δεν έχεις παιδιά, ε;»

«Δεν προλάβαμε να το κάνουμε κι αυτό».


«Βρεθήκαμε μαζί για όλους τους λάθος λόγους».

Το γεύμα ήταν καλό. O Nτάνκαν κρύφτηκε πίσω απην κουρτίνα των μαλλιών του και σχεδόν δεν άνοιξε τ

στόμα του. Το χοιρινό ήταν τρυφερό και συνοδευότα

από ένα βουνό λαχανικά, απ’ τα οποία ο Nτάνκαν πήρε δύ

ραστέςπατάτες και μία ψητή για να συνοδεύσει το μπέργκε

ου. Γιαγλυκό είχε τρούφες, κι ο έφηβος ζήτησε την άδεια

α πάρει μερικές στο δωμάτιό του. Ύστερα από ένα

εατρινίστικο αναστεναγμό, η μητέρα του ενέδωσε. Ότα

ελείωσαν και με το γλυκό, ο Φοξ τη βοήθησε να μαζέψει τ

πιάτα. Η κουζίνα ήταν χάλια, αλλά η Ίνγκλις επέμεινε ότι θην τακτοποιούσε αργότερα – «Θα βοηθήσει κι ο Nτάνκα

πίστεψέ με».



«Κι η αδερφή σου πώς είναι; Φαντάζομαι ότι πρέπει ν

κανονιστούν τα της κηδείας».

«Ίσως περάσει καιρός μέχρι να παραδώσουν τη σορό».

«Κι ακόμη τίποτα;» Αυτήν τη φορά έγνεψε αρνητικά

Φοξ. «Oπότε άρχισες δικές σου έρευνες…»«Με αποτέλεσμα να πάρω μια ωραιότατη άδεια με

αποδοχών».

«Σκέφτεσαι να πας κάπου;»

«Ίσως να μην απομακρυνθώ πολύ». Παύση. «Έχει νόημ

α κάνω στον Γκίλκριστ μερικές ερωτήσεις;»


«Δεν νομίζω, Μάλκολμ. Καταλαβαίνεις, φαντάζομαι,

σημαίνει “σε διαθεσιμότητα”, ε;»

«Και βέβαια». Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της.

«Δεν σε περίμενα τόσο επαναστάτη».

«Επειδή φοράω τιράντες με το κοστούμι μου».

Αυτήν τη φορά γέλασε.

«Ίσως».Το κεφάλι του Nτάνκαν ξεπρόβαλε απ’ την πόρτα.

«Θα βγω».

«Πού θα πας;» ρώτησε η μητέρα του.

«Στην Πρίνσιζ Στριτ».

«Με παρέα;»



Σήκωσε τους ώμους του.

«Καλά. Χαιρέτησε τον Μάλκολμ».

«Γεια» είπε ο Nτάνκαν. «Και πάλι ευχαριστώ για το…»

«Μπορεί να σε ξαναδώ» απάντησε ο Φοξ.

Έμειναν αμίλητοι με την Ίνγκλις μέχρι που έκλεισε ξώπορτα.

«Nόμιζα ότι θα σε βοηθούσε με την κουζίνα» είπε ο Φοξ.

«Θα με βοηθήσει όταν γυρίσει».

«Πρέπει να ’ναι δύσκολο». O Φοξ έκανε μια παύση. «Τ

α μην έχει τον μπαμπά του κοντά του, εννοώ. Oι γονείς σο

ξακολουθούν να βοηθάνε;»

«Τους βλέπουμε κάποια Σαββατοκύριακα».

«Μένουν ακόμη στο Φάιφ;»

Τον κοίταξε.«Δεν σου είπα ποτέ ότι μεγάλωσα στο Φάιφ».

«Πρέπει να μου το είπες».

Αλλά η Ίνγκλις κούνησε το κεφάλι της δεξιά αριστερ

ωρίς να πάρει τα μάτια της αποπάνω του.

«Το είδες στον φάκελό μου, ε;»«Μου αρέσεις, Άνι…»

«Κι έτσι έριξες ένα βλέφαρο στον φάκελό μου. Έμαθε

ίποτα ενδιαφέρον, επιθεωρητή;»

«Μόνο ότι δεν έκανες ποτέ τον κόπο να αναφέρεις το



τάνκαν».

Η φωνή της ήταν παγερή.

«Δεν ήθελα να με δει κανείς ως ανύπαντρη μητέρα πρώτ

κι ύστερα ως αστυνομικίνα».

«Το καταλαβαίνω».«Δεν το πιστεύω ότι με τσέκαρες!»

«Αυτή είναι η δουλειά μου». Έκανε μια παύση. «Ήταν

ιόρθωσε τον εαυτό του.

«Και πάλι ξεπέρασες τα όρια, Μάλκολμ».

Προσπαθούσε να σκεφτεί μια εξήγηση, αλλά η Άνι Ίνγκλ

ίχε σηκωθεί όρθια.

«Ώρα να πηγαίνεις, νομίζω».

«Άνι, το μόνο που ήθελα ήταν να μάθω μερικά ακόμ

πράγματα για σένα…»«Σ’ ευχαριστώ και πάλι για το κρασί και τα λουλούδια

και…» Κοίταξε γύρω της, αποφεύγοντας την οπτική επαφ

και στράφηκε προς την πόρτα. «Πρέπει ν’ αρχίσω να μαζεύ

ην κουζίνα».

Την παρακολούθησε να φεύγει. Είχε σηκωθεί κι αυτόρθιος πια, κρατώντας ακόμη την κούπα του. Την άφησε στ

ραπέζι και ξαναφόρεσε το σακάκι του. Η Ίνγκλις είχε κλείσ

ην πόρτα της κουζίνας. Την άκουγε να πηγαινοφέρν

πράγματα. Τα δάχτυλά του άγγιξαν το πόμολο της πόρτα

ωρίς αρκετή δύναμη για να την ανοίξει. Έμεινε εκεί άλλο έν



λεπτό, προσπαθώντας με τη θέλησή του να την κάνει να βγε

μως εκείνη είχε βάλει ραδιόφωνο. Classic FM... Αυτό το

σταθμό άκουγε κι ο ίδιος καμιά φορά.

Ξεπέρασες τα όρια, Μάλκολμ…

Θα μπορούσε ν’ ανοίξει την πόρτα και να ζητήσσυγγνώμη. Αντ’ αυτού, διέσχισε το χολ, άνοιξε την εξώπορτ

και βγήκε. Έξω στο πεζοδρόμιο τέντωσε τον λαιμό του. Δε

παρακολουθούσε κανείς απ’ την μπαλκονόπορτα ή απ’ τ

ιπλανό παράθυρο. Δίπλα στο αυτοκίνητο του Φοξ κάποιο

πλενε το αυτοκίνητό του.

«Ωραία μέρα επιτέλους» είπε ο άντρας.

O Φοξ έβαλε μπροστά κι έφυγε χωρίς να απαντήσει. Ήτα

στα μισά της διαδρομής για σπίτι του, όταν χτύπησε τ

ηλέφωνό του. Απάντησε ελπίζοντας ν’ ακούσει τη φωνή τηΆνι. Όμως ήταν ο Τόνι Κέι.

«Τι θες;» ρώτησε ο Φοξ.

«Εσύ μου είπες να σε πάρω» παραπονέθηκε ο Κέι. «Κ

πήγε καλά, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον».

O Φοξ θυμήθηκε: Τορφίκεν.«Με συγχωρείς, Τόνι. Χάθηκα για μια στιγμή».

«O Ζόρικος Μπίλι θέλει να πληρώσω εγώ για τον θάνατ

ου Φόκνερ – το θέλει με τρέλα, αλλά ξέρει ότι δεν πρόκειτ

α συμβεί κι αυτό τον κάνει τούρμπο».



«Ωραία» είπε ο Φοξ.

«Το άλλο του σενάριο είναι ότι εσύ την έπεσες στο

Φόκνερ, κι εγώ έπαιξα τον αγγελιοφόρο. Είπε ότι ίσως δε

ταν δική μου ιδέα, ούτε καν δική σου – ίσως να σ’ έβαλε

Τζουντ να το κάνεις». Παύση. «Δεν έκανε τέτοιο πράγμα, ε;»«Κοίτα, Τόνι, μόλις έφυγα απ’ το διαμέρισμα της Άν

νγκλις, με είχε καλέσει για μεσημεριανό».

«Καλό».

«Είχε άσχημη κατάληξη. Κατάλαβε ότι είχα ρίξει μια ματ

στον φάκελό της».

«Χριστούλη μου, πότε έγινε αυτό;»

«Είχα πάει στους Πόρους για να τσεκάρω το παρελθόν το

Τζέιμι Μπρεκ…»

«Κι είπες να ρίξεις μια ματιά και στην Άνι, μια που ήσουκεί; Λογικό μου ακούγεται».

«Εκείνη δεν το είδε έτσι».

«Μου φαίνεται υπερβολική η αντίδρασή της».

Έτσι του φαινόταν και του Φοξ, αλλά είχε να ζητήσει μ

άρη.«Πρέπει να της μιλήσεις».

«Oρίστε;»

«Nα της πεις ότι δεν είμαι κανένας ψυχάκιας».

«Αυτό το λες εσύ βέβαια…»

«Έτσι θα ’χεις κι εσύ κάτι να κάνεις την ώρα που ο Nέισμ



«Δες το απ’ τη θετική πλευρά – το εστιατόριο χτες βράδ

έχασε να μου χρεώσει το δεύτερο μπουκάλι κρασί».

O Φοξ κατάφερε ένα μειδίαμα, πριν υπενθυμίσει στον Κ

α μιλήσει στην Άνι Ίνγκλις.

«Ηρέμησε» του είπε ο Κέι. «Λοιπόν, τι κάνεις τηπόλοιπη μέρα; Θες να βρεθούμε στο Minter’s;»

«Έχω διάφορα να κάνω».

«Όπως;»

«Nα τακτοποιήσω τα βιβλία μου με αλφαβητική σειρά».

O Φοξ έκλεισε το τηλέφωνο και συνέχισε τη διαδρομή ω

ο σπίτι αμίλητος.

Την υπόλοιπη μέρα δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σ

ίποτα. Oι στοίβες τα βιβλία έμειναν ανέγγιχτες. Υπήρχα

λόκληρα ένθετα των διάφορων εφημερίδων που δεν τουίχε ρίξει ούτε μια ματιά. Η τηλεόραση αποδείχτηκε μικρ

παρηγοριά, κι απ’ το παράθυρό του η μοναδική θέα ήταν έν

λόιδιο σπίτι στον απέναντι δρόμο. Ώσπου στις οχτώ το

τύπησαν το κουδούνι. Σκέφτηκε πιθανούς επισκέπτες –

Τζέιμι, ο Τόνι Κέι, η Άνι Ίνγκλις… Ήταν η Τζουντ. Το ταξί που την είχε φέρει έφευγε. Το χέ

ης ήταν ακόμη δεμένο, έτσι το μόνο που είχε καταφέρει ήτα

α τυλίξει το παλτό τριών τετάρτων γύρω απ’ τους ώμου

ης.

«Χαίρομαι που σε βλέπω» της είπε, τη φίλησε στ



μάγουλο και την άφησε να περάσει.

«Μετακομίζεις;» τον ρώτησε βλέποντας την κατάστασ

που επικρατούσε στο καθιστικό.


«Είχες καιρό να έρθεις» σχολίασε.«Μάλλον δεν μας καλούσες ποτέ». Πέταξε το παλτό τη

με μια κίνηση των ώμων.

O Φοξ πήγε στην κουζίνα και γέμισε τον βραστήρα.

«Μου τηλεφώνησε ο αστυνόμος Γκάιλς» του εξήγησε α

ο άνοιγμα της πόρτας. «Λέει ότι αυτός που ήρθε στην πόρτ

μου τη Δευτέρα το βράδυ είναι φίλος σου».

«Συνάδελφος».

«O Γκάιλς πιστεύει ότι τον έστειλες εσύ».

«Δεν τον έστειλα».«Ότι τον έστειλες να κάνει τη βρομοδουλειά σου

συνέχισε. «Τον λένε Κέι… Nομίζω ότι μου τον έχεις αναφέρ

στο παρελθόν. Πού ήξερε πού μένω, Μάλκολμ;»

O Φοξ στράφηκε προς το μέρος της.

«Τζουντ… αυτός ο Γκάιλς κάνει ό,τι περνάει απ’ το χέου για να με γαμήσει».

«Είπες στον Κέι πού μένω;»

«Πρέπει να του το είπα σε κάποια φάση. Αλλά δεν ήξερ

τι θα ερχόταν σπίτι σου».



«Έψαχνε τον Βινς. O μόνος λόγος για να το κάνει αυτ

ίναι να του είπες τι συνέβη… Nα του είπες για το χέρι μου».

«Και;»

Ανοιγόκλεινε τα μάτια για να διώξει τα δάκρυά της.

«O αστυνόμος Γκάιλς πιστεύει ότι ίσως έβαλες νσκοτώσουν τον Βινς».

«Δεν το έκανα».

«Τότε γιατί έστειλες τον φίλο σου;»

«Δεν τον έστειλα. Έψαχνε να βρει τον Βινς, το ξέχασε

μως ο Βινς ήταν ήδη νεκρός, Τζουντ, κι αυτό σημαίνει ότι

Τόνι Κέι δεν το ήξερε».

Oι κρόταφοι του Φοξ σφυροκοπούσαν το κεφάλι του απ

ον πόνο. Άνοιξε ένα συρτάρι κι έβγαλε ένα κουτί παυσίπον

πήρε δύο απ’ τη θήκη τους και τα κατέβασε με νερό από τρύση. Η Τζουντ περίμενε να στρέψει πάλι την προσοχή το

πάνω της πριν μιλήσει.

«O Γκάιλς λέει ότι ο Βινς μπορεί να δολοφονήθηκε τ

ράδυ της Δευτέρας. Λέει ότι οι εξετάσεις έχουν πάντ

περιθώριο λάθους».«Λέει ψέματα. Η νεκροψία δείχνει το Σάββατο ή τη

Κυριακή ως μέρα θανάτου».

Ένα δάκρυ κύλησε στο αριστερό μάγουλο της Τζουντ.

«Το μόνο που θέλω είναι να τελειώσουν όλ’ αυτά» είπε μ

σπασμένη φωνή.



O Φοξ πλησίασε και ακούμπησε απαλά τα χέρια του στου

ώμους της.

«Το ξέρω» της είπε, ενώ έκρυβε το πρόσωπό της στ

στήθος του.

Πέρασαν την επόμενη μιάμιση ώρα συζητώντααμηλόφωνα στο καθιστικό. Η Τζουντ ήπιε το τσάι που τη

φτιαξε, αλλά δεν είχε όρεξη να φάει. Του ορκίστηκε ότι είχ

φάει κάτι για μεσημέρι. Του υποσχέθηκε ότι θα έτρωγ

πρωινό. Της έφερε ένα πακέτο μπισκότα Weetabix απ’ τη

κουζίνα και του είπε ότι θα τα έπαιρνε στο σπίτι. Όταν τη

πρότεινε να της φέρει γάλα, γέλασε και του είπε ν

σταματήσει να το κάνει θέμα. Αλλά του Φοξ τού φάνηκε ό

στην πραγματικότητα της άρεσε.

Της κάλεσε ταξί και της έβαλε ένα δεκάλιρο στο χέρι. Τφίλησε πάλι στο μάγουλο, έκλεισε την πόρτα του ταξί και τη

κούνησε το χέρι καθώς το έβλεπε να απομακρύνεται. Τον είχ

ωτήσει αν είχε δει τον πατέρα τους και της είπε ψέματ

πειδή δεν ήθελε να νιώσει ότι την είχαν αφήσει απέξω. Τη

πόμενη φορά που θα πήγαινε να δει τον Μιτς, θα τηπαιρνε μαζί. Είχε κάθε δικαίωμα να βρίσκεται εκεί.

Αδερφή του ήταν.

O Μάλκολμ Φοξ έφτιαξε μια τελευταία κούπα τσάι κ

πήγε να ξαπλώσει. Δεν ήταν ούτε δέκα η ώρα, αλλά δε



μπορούσε να σκεφτεί τι άλλο να κάνει.



ατρόμητες ζαφορές στο Μέντοουζ και στ’ άλλα πάρκα τη

πόλης. Προσπάθησε να σκεφτεί μια διαδρομή μέσ

Μέντοουζ προς το Λιθ. Θα έκανε κύκλο, αλλά με το επιπλέο

μπόνους ότι θα πέρναγε απ’ το Χόλιρουντ Παρκ. Εξάλλο

εν βιαζόταν κιόλας.Πριν από μερικά χρόνια ο Φοξ κι η ομάδα του διεξήγαγα

ρευνα για έναν αξιωματικό με έδρα το Αστυνομικό Τμήμ

Λιθ. Λαδωνόταν κι έκανε τα στραβά μάτια. Τους είχ

νημερώσει ένας απ’ τους άντρες του, αλλά αφού πρώτα το

ποσχέθηκαν ότι θα διατηρούσε την ανωνυμία του. O

συναντήσεις είχαν γίνει σ’ ένα φτηνιάρικο καφέ κοντά στ

αποβάθρες, κι αυτός ήταν ο σημερινός προορισμός του Φοξ

Το καφέ λεγόταν The Marina, το εξωτερικό χρώμα είχ

εφλουδίσει κι οι τοίχοι γυάλιζαν απ’ τη λίγδα. Υπήρχαν έραπέζια από φορμάικα και μια προεξοχή κοντά στ

παράθυρο όπου μπορούσες να φας όρθιος αν προτιμούσε

διοκτήτρια ήταν μια εύσωμη κοκκινομούρα που έκανε τ

περισσότερο μαγείρεμα, ενώ μια κοπέλα απ’ την Ανατολικ

Ευρώπη ασχολιόταν με το ταμείο και τα τραπέζια.O Φοξ καθόταν ήδη ένα τέταρτο, σιγοπίνοντας ένα τσ

υναμίτη, όταν μπήκε ο Μαξ Nτίαρμπορν. O Nτίαρμπορν το

ίδε και ζάρωσε. Είχε πάρει τρία τέσσερα κιλά από τότε πο

ίχαν να βρεθούν κι είχε κάνει προγούλι. Είχε ακόμη ακμ

ύρω απ’ το στόμα του, και τα μελαχρινά μαλλιά του ήτα



υαλιστερά και κολλημένα απ’ το χτένισμα. Θύμιζ

περισσότερο από ποτέ τον σκοτσέζο ανιψιό του Όλιβε

Χάρντι απ’ το Χοντρός και Λιγνός .

«Γεια σου, ρε Μαξ» είπε ο Φοξ.

Η αναπνοή του Nτίαρμπορν ήταν βαριά, καθώπροσπαθούσε να χωρέσει στην καρέκλα απέναντι απ’ το

Φοξ.

«Τώρα αυτό είναι απλώς τρομερή σύμπτωση;» έκαν

ήθεν ότι αναρωτιέται ο νεαρός.

O Φοξ έγνεψε αρνητικά. Η σερβιτόρα ήρθε στο τραπέζι κι

Φοξ παρήγγειλε σάντουιτς με μπέικον σε αραβική.

«Το γνωστό για σένα, Μαξ;» ρώτησε τον Nτίαρμπορν,

ποίος απάντησε μ’ ένα νεύμα χωρίς να πάρει τα μάτια το

απ’ τον Φοξ. Όταν απομακρύνθηκε η σερβιτόρα, ο Φοξ μίλησ

ψιθυριστά:

«Έμαθα ότι έγινες αρχιφύλακας πια. Συγχαρητήρια».

O Nτίαρμπορν απάντησε μ’ έναν μορφασμό. O Φοξ το

υμόταν όπως ήταν τότε – ένας απλός αστυφύλακας μδανικά και αρχές, άθικτα ακόμη, αλλά που φοβόταν μη

αποξενώσει τους συναδέλφους του. «Σέρπικο» τον είχ

αφτίσει ο Τόνι Κέι.

«Τι θες;» ρώτησε ο Nτίαρμπορν.



Είχε σαρώσει με το βλέμμα του το καφέ, αναζητώντα

χθρούς και στημένα αυτιά.

«Έχεις αναλάβει τον πνιγμό του Τσάρλι Μπρόγκαν;»

O Φοξ ένιωθε την πλάτη του να ιδρώνει. Η καρδιά το

ροντοχτυπούσε. Το τσάι είχε τέτοια ποσότητα τανίνης, ποα εξουδετέρωνε και βόδι, γι’ αυτό έσπρωξε στο πλάι τη

κούπα.

«Δεν είναι πνιγμός ακόμη» τον διόρθωσε ο Nτίαρμπορ

Κι εσένα τι σε νοιάζει, εδώ που τα λέμε;»

«Μου κίνησε το ενδιαφέρον. Σκέφτηκα ότι ίσως μο

ρωστάς χάρη».

«Χάρη;»

«Επειδή φρόντισα να μην κυκλοφορήσει το όνομά σο

παραέξω».«Με απειλείς;»

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Είχε έρθει ο καφέ

ου Nτίαρμπορν, ο οποίος πρόσθεσε δυο κουταλιές ζάχαρη

άρχισε ν’ ανακατεύει με θόρυβο.

«Όπως είπα, μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ελπίζω ότι μπορα μ’ ενημερώσει κάποιος».

«Κι αυτός είμαι εγώ, ε;» O Nτίαρμπορν τον κοίταξε καλ

καλά. «Προς τι το ενδιαφέρον;»


«O Μπρόγκαν μπορεί να συνδέεται με μιαν άλλ



πόθεση».

«Που σχετίζεται με τις Καταγγελίες;» Ξαφνικά

τίαρμπορν έδειχνε λιγότερη εχθρικότητα και περισσότερ

νδιαφέρον.

«Ίσως. Υπάρχει μυστικότητα, αλλά, σε περίπτωση που κάτβγαινε στο φως, θα ήμουν πρόθυμος να μοιραστώ τ

άφνες». Παύση. «Ξέρεις ότι ο προϊστάμενός μου έβαλε τ

εράκι του για την προαγωγή σου;»

«Το φαντάστηκα».

«Μπορεί να ξανασυμβεί, Μαξ…» O Φοξ άφησε τη φων

ου να σβήσει.

O Nτίαρμπορν ρούφηξε με θόρυβο μια γουλιά καφέ

στερα άλλη μία, κι έβαλε το μυαλό του να δουλέψει. O Φο

μεινε απλώς στη θέση του, με τα χέρια ακουμπισμένσταπόδια του, καθώς δεν ήθελε ν’ αγγίξει κάποιο κομμάτ

ου κοστουμιού του στην επιφάνεια του τραπεζιού. Η

σερβιτόρα επέστρεψε με το φαγητό τους – την αραβική πίτ

ου Φοξ και την ποικιλία του Nτίαρμπορν. Το πιάτο το

εαρού ήταν ένα βουνό· γύρισε προς τη μαγείρισσα, τηκανε ένα νεύμα και της χαμογέλασε. Του ανταπέδωσε τ

αμόγελο. O Φοξ είχε ανοίξει την πίτα του στη μέση. Τ

μπέικον έδειχνε άχρωμο και κολλώδες. Την ξανάκλεισε κα

ην άφησε στο πιάτο του. O Nτίαρμπορν άπλωνε καφέ σο

στο μπέικον,



ο τηγανητό αυγό, το λουκάνικο, τα φασόλια και τ

μανιτάρια του.

«Καλό φαίνεται» σχολίασε ο Φοξ.

O Nτίαρμπορν κούνησε το κεφάλι κι έφαγε την πρώτη το

μπουκιά, χωρίς να πάρει τα μάτια του απ’ τον Φοξ καθώμασούσε.

«Το πτώμα δεν έχει ξεβραστεί ακόμη» είπε ο Nτίαρμπορν

«Είναι ασυνήθιστο αυτό;»

«Σύμφωνα με τους γνώστες, όχι. Τα ρεύματα είνα

ακανόνιστα στο κανάλι. Μπορεί να το παρέσυραν στη Βόρε

Θάλασσα. Μπορεί να πιάστηκε στην προπέλα κανενό

φορτηγού πλοίου και να έγινε κιμάς. Η ακτοφυλακ

αναβγήκε με το πρώτο πρωινό φως. Παίζουν περιπολίες κ

στις δύο ακτές, βόρεια και νότια».«Έμαθα ότι η Αστυνομία Φάιφ διεκδικεί τη δικαιοδοσία»

O Nτίαρμπορν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Είχε ήδ

λεκέδες από κρόκο αυγού και στις δυο γωνίες του στόματό

ου.

«Σε καμία περίπτωση. Ζητήσαμε τη συνεργασία τουαλλά η υπόθεση ανήκει στη Δ’ Διεύθυνση, τελεία και παύλα

«Και πού είναι το σκάφος;»

«Στον κόλπο Nτάλγκετι».

«Αν δεν απατώμαι, αυτό είναι στο Φάιφ».

«Θα ρυμουλκηθεί στο Λιθ κάποια στιγμή σήμερα».



«Nα υποθέσω ότι το έχετε ήδη εξετάσει, ε;»

«Τα εργαστήρια» επιβεβαίωσε ο Nτίαρμπορν.

«Βρέθηκαν χάπια και αλκοόλ» δήλωσε ο Φοξ.

«Είσαι καλά πληροφορημένος. Δεν βρέθηκε σημείωμ

αυτοκτονίας, αλλά έμαθα ότι δεν είναι τόσο ασυνήθισταυτό. Είχε αναθέσει στον δικηγόρο του μερικές μέρε

ωρίτερα να τσεκάρει κάποιες λεπτομέρειες της διαθήκη

ου».

O Φοξ μισόκλεισε τα μάτια.

«Πότε ακριβώς;»

«Την Τρίτη το απόγευμα».

«Ήθελε ν’ αλλάξει κάτι;»

O Nτίαρμπορν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Nα υποθέσω ότι όλα πάνε στη χήρα, ε;»«Εξαρτάται απ’ το αν θα βρούμε το πτώμα. Αν δεν τ

ρούμε, πρέπει να περιμένει – είναι νομικό το θέμα».

τίαρμπορν συγκεντρώθηκε στο φαγητό του, ώσπο

αποφάσισε να μοιραστεί κάτι με τον Φοξ: «Βρέθηκαν τ

παπούτσια του. Παπούτσια καταστρώματος λέγονταΑνεβοκατέβαιναν στο νερό κοντά στη νήσο Ίντσκολμ

κανε μια παύση. «Πες πως συνδέεται πράγματι με μια δικ

σου υπόθεση… Πώς θα δρέψω τις δάφνες που μο

αντιστοιχούν χωρίς να μάθει κανείς απ’ τους δικούς μου ό



κάθομαι και σου μιλάω;»

«Υπάρχουν τρόποι» είπε ο Μάλκολμ Φοξ. «Πίστεψέ με».

Όταν τελείωσε το γεύμα, η σερβιτόρα ρώτησε αν είχε κά

ο σάντουιτς με το μπέικον.

«Δεν πεινούσα τελικά» την καθησύχασε ο Φοξ. Και στοτίαρμπορν: «Πληρώνω εγώ».

«Τα λεφτά σου δεν περνάνε εδώ».

«Γιατί;»

O Nτίαρμπορν σήκωσε τους ώμους.

«Έγινε μια διάρρηξη πριν από μερικούς μήνες. Φρόντισ

α καταβάλουμε επιπλέον προσπάθεια…»

«Είσαι σίγουρος ότι είναι σωστό να λες τέτοια πράγματ

σε κάποιον απ’ τις Καταγγελίες;»

O Μαξ Nτίαρμπορν του έκλεισε το μάτι και, με κάποπροσπάθεια, σηκώθηκε. Επέμεινε να φύγει πρώτος. O Φο

ον παρακολούθησε να απομακρύνεται και προέβλεψ

μελλοντική υπέρταση και διαβήτη, ίσως και κανένα καρδιακ

πεισόδιο. Πριν από έναν περίπου χρόνο ο γιατρός του είχ

προβλέψει τα ίδια πάνω κάτω και για τον Φοξ. Έκτοτε είχάσει έξι κιλά, χωρίς να δει ιδιαίτερη διαφορά. Κοντοστάθηκ

ξω απ’ το καφέ και αφουγκράστηκε τις κραυγές των γλάρω

απ’ τις στέγες των γύρω κτιρίων. Ύστερα άρχισε ν

περπατάει. Η Δ’ Αστυνομική Διεύθυνση βρισκόταν στη

Κουίν Σάρλοτ Στριτ. Όπως και στην περίπτωση του Τορφίκε



ίχε μια στιβαρή, αν και ανιαρή, βικτοριανή πρόσοψη, αλλ

αντίθετα απ’ το Τορφίκεν το εσωτερικό του διατηρούσ

ακόμη ίχνη περασμένου μεγαλείου – μαρμάρινα πατώματ

υλόγλυπτες κουπαστές, περίτεχνες κολόνες.

O Nτίαρμπορν θα είχε ήδη μπει μέσα. Τα τελευταία λόγιπου είπε στον Φοξ εμπεριείχαν την υπόσχεση ότι θα το

κρατούσε ενήμερο. O Φοξ τού είχε δώσει μια κάρτα με τ

κινητό του – «Εδώ έχεις περισσότερες πιθανότητες να μ

ρεις». Το τελευταίο που ήθελε ήταν να τον πάρει στ

ραφείο του στο Φέτιζ και να μάθει ότι ήταν εκτός νυμφώνο

Η είδηση θα κυκλοφορούσε αρκετά γρήγορα –θα φρόντιζε γ

αυτό ο Μπίλι Γκάιλς–, αλλά στο μεταξύ ο Nτίαρμπορ

μπορεί να αποδεικνυόταν χρήσιμος. Είχε ήδη βάλει τον Φο

σε σκέψεις.Τρίτη πρωί: Ανακαλύπτεται το πτώμα του Βινς Φόκνερ.

Τρίτη απόγευμα: O Τσάρλι Μπρόγκαν επικοινωνεί με το

ικηγόρο του.

Πέμπτη: Ανακαλύπτεται το σκάφος του ακυβέρνητο, ενώ

διοκτήτης του είναι άφαντος.O εξαφανισμένος θεωρείται νεκρός.

Άθελά του ο Φοξ βρέθηκε να έχει διανύσει τα τετρακόσ

μέτρα έως το Αστυνομικό Τμήμα Λιθ. Πήγε μέχρι τ

ιασταύρωση της Κονστιτούσιον Στριτ κι εκεί έστριψ



Περνούσε μπροστά απ’ την είσοδο του κτιρίου για το κοινό τ

στιγμή που έβγαινε μια γυναίκα, βάζοντας τα υπερμεγέθ

υαλιά ηλίου της. Δεν φορούσε μαύρα, αλλά ταιριαστέ

αποχρώσεις του καφέ. Έβγαλε απ’ τη λεοπάρ τσάντα τη

σιγάρα και αναπτήρα, αλλά ο αέρας τής χάλαγε τα σχέδια.«Επιτρέψτε μου» είπε ο Φοξ ανοίγοντας το σακάκι του γ

α της κόψει τον αέρα.

Εκείνη κατάφερε ν’ ανάψει το τσιγάρο και τον ευχαρίστησ

μ’ ένα νεύμα. O Φοξ ανταπέδωσε το νεύμα και συνέχισε το

ρόμο του. Μόλις ξαναμπήκε στο αυτοκίνητό του, έκαν

αναστροφή και κατευθύνθηκε προς το αστυνομικό τμήμα. Τ

ρήκε να στέκεται ακόμη εκεί και να κοιτάζει τον δρόμο πάν

κάτω. O Φοξ σταμάτησε δίπλα της και κατέβασε τ

παράθυρο του συνοδηγού.«Είστε η κυρία Μπρότον;»

Της πήρε μια στιγμή ν’ αναγνωρίσει τον σωτήρα τη

ικοτίνης, και τότε έσκυψε λίγο προς το κατεβασμέν

παράθυρο.

«Nα υποθέσω ότι μόλις μιλήσατε με τους συναδέλφουμου;» τη ρώτησε.

«Nαι».

Η φωνή της ήταν λιγότερο βραχνή απ’ ό,τι περίμενε

Φοξ.

«Ψάχνετε ταξί;» Κοιτούσε πάλι τον δρόμο πάνω κάτω



Είστε στον δρόμο μου, αν ενδιαφέρεστε».

«Πώς το ξέρετε;»


«Καζίνο ή Ίνβερλιθ – και τα δύο στον δρόμο μου είναι».

Τον κοίταξε εξεταστικά για μια στιγμή.«Μπορώ να καπνίσω στο αυτοκίνητο;» ρώτησε.

«Αμέ» της είπε μ’ ένα χαμόγελο. «Ελάτε».

Συνέχισαν τον δρόμο τους αμίλητοι στα πρώτα δύ

φανάρια. Όταν σταμάτησαν στο τρίτο, η γυναίκα πρόσεξε ό

Φοξ είχε μισοκατεβάσει το παράθυρό του.

«Δεν το εννοούσατε για το κάπνισμα» του είπε πετώντα

η γόπα απ’ το δικό της.

«Πού θέλετε να σας αφήσω;» τη ρώτησε.

«Σπίτι πάω».«Κοντά στο Ίνβερλιθ Παρκ;»

Κούνησε το κεφάλι της.

«Oικία Σίμπι».

O Φοξ κατάλαβε τι εννοούσε.

«Απ’ τα αρχικά του συζύγου σας; CB;».Κι άλλο καταφατικό νεύμα.

«Ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι» άρχισε να λέε

υρίζοντας στο κάθισμά της για να τον κοιτάξει. «Το μόν

που επιβεβαιώνει ότι είστε αστυνομικός είναι ο λόγος σα



Θα ’πρεπε να ζητήσω να δω την ταυτότητά σας».

«Είμαι επιθεωρητής. Τι σας ήθελαν οι συνάδελφοί μου;»

«Κι άλλες ερωτήσεις» απάντησε μ’ έναν αναστεναγμ

Γιατί δεν μπορεί να γίνει αυτό τηλεφωνικά;»

«Επειδή το πρόσωπο μας λέει πολλά – μαρτυράμε πολλπράγματα όταν μιλάμε. Nα υποθέσω ότι δεν είδατε το

αρχιφύλακα Nτίαρμπορν, ε;»

«Όχι».

«Επειδή την ίδια ώρα είχε κανονίσει συνάντηση μαζί μου»

Κούνησε το κεφάλι της σαν να δεχόταν ότι είχε αποδείξ

α διαπιστευτήριά του. Χτύπησε το τηλέφωνό της και τ

βγαλε απ’ την τσάντα της. Ήταν ένα γραπτό μήνυμα, στ

ποίο απάντησε με γρήγορες και σίγουρες κινήσεις τω

αντιχείρων της.«Βοηθάνε τα μακριά νύχια» σχολίασε ο Φοξ. «Τα δικ

μου δάχτυλα είναι κοντόχοντρα και δεν διευκολύνουν τη

αποστολή γραπτών μηνυμάτων».

Δεν είπε τίποτα μέχρι να στείλει το μήνυμά της. Ύστερ

πάνω που έκανε ν’ ανοίξει το στόμα της, ήχησε πάλι τηλέφωνό της. O Φοξ συνειδητοποίησε ότι ήταν απομίμησ

ου ήχου παλιομοδίτικου κουδουνιού σε ρεσεψιό

ενοδοχείου. Η Μπρότον ασχολήθηκε πάλι με τ

πληκτρολόγιο του κινητού της.

«Μηνύματα φίλων;»



«Και πιστωτών» μουρμούρισε. «Φαίνεται πως ο Τσάρ

ίχε πολλούς τέτοιους».

«Ξέρετε ότι ξεβράστηκαν τα παπούτσια του;» Την είδε ν

ου ρίχνει ένα σκληρό βλέμμα. «Ζητώ συγγνώμη, δεν ήταν

καλύτερη δυνατή διατύπωση…»«Μου το είπαν στο τμήμα».

Συνέχισε να γράφει το μήνυμα. Αλλά εκείνη τη στιγμ

χησε ένα άλλο τηλέφωνο στην τσάντα της. Ψαχούλεψ

μέχρι να το βρει. O Φοξ αναγνώρισε τον ήχο – ήταν τ

μουσικό θέμα ενός παλιού γουέστερν.

«Με συγχωρείτε» του είπε η Μπρότον πριν απαντήσει. Κ

στο τηλέφωνο: «Δεν μπορώ να μιλήσω αυτήν τη στιγμ

Σάιμον. Πες μου μόνο ότι είναι όλα εντάξει». Άκουσε το

συνομιλητή της. «Λογικά θα είμαι εκεί κατά τις έξι με εφτΑν δεν τα βγάλεις πέρα ως τότε, άρχισε να συντάσσεις τη

παραίτησή σου». Έκλεισε το τηλέφωνο και το ξανάριξε στη

σάντα της.

«Προβλήματα με το προσωπικό;» ρώτησε ο Φοξ.

«Εγώ φταίω που δεν έχω κανονικό υποδιευθυντή».«Δεν σας αρέσει να μεταβιβάζετε εξουσίες;»

Τον ξανακοίταξε.

«Γνωριζόμαστε από κάπου;»

«Όχι».



«Η φυσιογνωμία σας μου είναι γνώριμη».

Κατέβασε τα γυαλιά της στη μύτη της και το

περιεργάστηκε. Το πρωί που έβαψε τα μάτια της τα χέρια τη

εν ήταν και τόσο σταθερά. Από κοντά τα μαλλιά τη

φαίνονταν ολοφάνερα βαμμένα και το μαύρισμά τηπιθανότατα τεχνητό. Η επιδερμίδα γύρω απ’ τον λαιμό τη

ίχε σπάσει κάπως.

«Μου το λένε συχνά» αποφάσισε να απαντήσει. «Λυπάμ

ια τον άντρα σας – και δεν το λέω τυπικά. Ένας γνωστό

μου δούλεψε κάποτε κοντά του… Μόνο καλά λόγια είχε ν

πει».

«Πώς λένε τον φίλο σας;»

«Βινς Φόκνερ. Είπα ότι δούλευε κοντά στον άντρα σα

αλλά στην πραγματικότητα δούλευε στο εργοτάξιο τοΣαλαμάντερ Πόιντ».

Η Τζοάνα Μπρότον δεν είπε τίποτα στην αρχή.

«Πολύς κόσμος συμπαθούσε τον Τσάρλι» είπε τελικ

Ήταν απ’ αυτούς που αρέσουν σε όλους».

«Μόνο όταν έχεις μπελάδες όμως μαθαίνεις ποιοι είναι αληθινοί σου φίλοι».

«Έτσι λένε…» Είχε γυρίσει πάλι προς το μέρος του. «Δε

μου είπατε πώς λέγεστε».

O Φοξ χρειάστηκε ένα δευτερόλεπτο για ν’ αποφασίσει ν

μην πει ψέματα.



«Επιθεωρητής Μάλκολμ Φοξ».

«Λοιπόν, επιθεωρητή Μάλκολμ Φοξ, δεν πιστεύω ν

προσπαθείτε να με κάνετε να σας πω κάτι, ε;»

«Τι εννοείτε;» O Φοξ προσπάθησε να το παίξει θιγμένος.

«Δεν ήξερα ότι είχε σκοπό να κάνει κάτι τέτοιο ο ΤσάρλιΚαι σίγουρα δεν ήμουν συνεργός. Και, παρά τα φαινόμεν

ίμαι καταρρακωμένη – κι όλα αυτά τα έχω επαναλάβει έν

σωρό φορές στο σινάφι σας…» Κοίταξε έξω απ’ τ

παράθυρο. «Ίσως είναι καλύτερα να με αφήσετε εδώ».

«Άλλα πέντε λεπτά και φτάσαμε».

«Μπορώ να συνεχίσω με τα πόδια».

«Μ’ αυτά τα τακούνια;» O Φοξ ξεφύσησε δυνατά. «Ζητ

Το σκέφτηκε.

«Εντάξει» είπε τελικά. «Εδώ που τα λέμε, είναι ιδανικ

υκαιρία. Oι συνάδελφοί σας θέλουν να δουν τπαγγελματικό ημερολόγιο του Τσάρλι. Μπορείτε να τους τ

πάτε εσείς για να με βγάλετε απ’ τον κόπο».

«Έγινε» συμφώνησε ο Φοξ. «Πολύ ευχαρίστως».

Η Oικία Σίμπι ήταν ένα πενταώροφο κτίριο από ατσάλι κ

συγγνώμη, μάλλον έχετε δίκιο. Όταν είναι κανείς μπάτσο

ίναι δύσκολο να κόψει τη συνήθεια. Τέρμα οιρωτήσεις,εντάξει; Αλλά τουλάχιστον αφήστε με νασα

πάω στο σπίτι».



υαλί. Βρισκόταν σ’ έναν περίβολο από πλίνθινους τοίχου

και μεταλλικές πύλες ασφαλείας. Η Μπρότον είχε ένα μικρ

ηλεχειριστήριο, και το πάτησε για να ενεργοποιήσει το

μηχανισμό στις πύλες. Υπήρχε υπόγειο γκαράζ, αλλά είπ

στον Φοξ να σταματήσει στην κύρια είσοδο. O Φοξ έσβηση μηχανή και την ακολούθησε προς το κτίριο. Το φουαγ

ταν μεγάλο σχεδόν όσο και το ισόγειο του σπιτιού το

Υπήρχαν δύο ανελκυστήρες σ’ έναν τοίχο, αλλά η Μπρότο

πήγε στον απέναντι τοίχο, όπου βρισκόταν ένα μικρότερ

ασανσέρ.

«Το ρετιρέ έχει δικό του ασανσέρ» του εξήγησε καθώ

μπαιναν.

Και πράγματι, όταν ξανάνοιξαν οι πόρτες του ασανσέ

γήκαν κατευθείαν σε μια μικρή είσοδο επενδυμένη μμοκέτα, απ’ όπου άνοιγε μόνο μία πόρτα. Η Μπρότον τη

εκλείδωσε, κι ο Φοξ την ακολούθησε στο εσωτερικό το

σπιτιού.

«Υποτίθεται ότι είναι τρίπατο» τον πληροφόρησ

γάζοντας το παλτό της και ανεβάζοντας τα γυαλιά ηλίοης στην κορυφή του κεφαλιού της, «αλλά είναι σκέτη απάτ

– ο ένας όροφος έχει μόνο δυο εξώστες».

«Και πάλι είναι εκπληκτικό» είπε ο Φοξ.

Υπήρχε μια τρίφατση τζαμαρία απ’ το πάτωμα ως τ

αβάνι, που είχε ύψος διπλάσιο απ’ το κανονικό, με θέ



στους Βοτανικούς Κήπους προς το Κάστρο. Γυρίζοντας σ

αριστερά του, διέκρινε το Λιθ και την ακτογραμμή. Στα δεξ

ο μάτι του έφτανε ως το Κορστόρφιν Χιλ.

«Ιδανικό για να δέχεσαι κόσμο» συμφώνησε η Τζοάν

Μπρότον.«Δείχνει ολοκαίνουργιο».

«Απ’ τα πλεονεκτήματα του να μην έχεις παιδιά».

«Όντως... Κι είναι και μεγάλη τύχη τελικά».

«Τι εννοείτε;»

«Που δεν χρειάζεται να τους εξηγήσετε την κατάσταση…

O Φοξ την παρακολούθησε να συγκατανεύει. «Κι ο εργάτη

που πέθανε... ούτε κι αυτός είχε παιδιά».

«Ποιος εργάτης;»

«Αυτός ο φίλος μου που σας έλεγα... Δεν τον ανέφερκαθόλου ο σύζυγός σας;»

Αγνόησε την ερώτησή του λέγοντάς του να περιμένει ν

φέρει το ημερολόγιο. O Φοξ την παρακολούθησε ν’ ανεβαίν

α γυάλινα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στον πάνω όροφο,

στερα έστρεψε την προσοχή του στο δωμάτιο όπορισκόταν. Ήταν περίπου όπως το θυμόταν απ’ τ

φωτογραφία της εφημερίδας. Ένας μακρόστενος ενιαίο

ώρος με ανοιχτόχρωμη πέτρα στο πάτωμα και μοντέρν

πίπλωση. Η κουζίνα ήταν σε μια γωνία. Όταν σήκωσε τ



κεφάλι του, είδε ένα κεφαλόσκαλο που πιθανότατα οδηγούσ

στις κρεβατοκάμαρες και στο γραφείο. O πίσω τοίχος το

σαλονιού –ο μοναδικός τοίχος που αποτελούνταν από πι

στέρεο υλικό απ’ ό,τι το γυαλί– έμοιαζε απογυμνωμένος απ

ργα τέχνης. Υπήρχαν ακόμη κάποιοι γάντζοι, καθώς κρύπες στα σημεία απ’ τα οποία είχαν αφαιρεθεί άλλ

άντζοι. O Φοξ θυμήθηκε το άρθρο της εφημερίδα

Περιέγραφε τον Μπρόγκαν ως «συλλέκτη». Έκανε ένα βήμ

πίσω και παρακολούθησε την Τζοάνα Μπρότον ν

κατεβαίνει τα σκαλιά, με το πάσο της, κρατώντας τη

κουπαστή. Φορούσε ακόμη τα ψηλοτάκουνα παπούτσια τη

ακόμα και στο σπίτι. Την έδειχναν πάνω από τρεις πόντου

ψηλότερη, κι ο Φοξ αναρωτήθηκε μήπως αυτός ήταν

λόγος που δεν τα έβγαζε.«Oρίστε» είπε δίνοντάς του το μεγάλο, δερματόδετ

μερολόγιο.

«Μήπως ξέρετε γιατί το θέλουν;» ρώτησε ο Φοξ.

«Εσείς είστε ο ντετέκτιβ, εσείς να μου πείτε».

Δεν είχε καλύτερη απάντηση από ένα ανασήκωμα τωώμων.

«Για να εξαντλήσουν κάθε ενδεχόμενο» είκασε. «Για ν

ουν μήπως υπήρξε κάποια ασυνήθιστη δραστηριότητα πρ

από...» Κατάπιε τη γλώσσα του.

«Αναρωτιέστε για την ψυχολογική του κατάσταση; Δεν μ



πειράζει να το επαναλάβω: Ήταν μια χαρά όταν έφυγ

αποδώ. Δεν μου πέρασε το παραμικρό απ’ το μυαλό».

«Κοιτάξτε, υποσχέθηκα να μην ρωτήσω τίποτα...»

«Αλλά;»

«Αλλά αναρωτιέμαι αν σας στενοχώρησε το ότι δεν άφησσημείωμα».

Το σκέφτηκε λίγο πριν απαντήσει.

«Θα ήθελα να ξέρω τον λόγο, και βέβαια θα το ήθελ

Oικονομικά προβλήματα, ναι, παρ’ όλα αυτά... Θ

μπορούσαμε να βρούμε την άκρη. Αν μου το είχε ζητήσε

ίμαι βέβαιη ότι μπορούσαμε να κάτσουμε μαζί και να βρούμ

μια λύση».

«Μήπως ήταν πολύ περήφανος για να ζητήσει βοήθεια;»

Η Μπρότον κούνησε το κεφάλι της αργά. Τα χέρια τηκρέμονταν χαλαρά στο πλάι.

«Πούλησε όλους του τους πίνακες;» ρώτησε ο Φο

σπάζοντας τη σιωπή.

Κούνησε πάλι το κεφάλι της. Ξαφνιάστηκε όταν χτύπησ

ο θυροτηλέφωνο. Πήγε να δει ποιος ήταν.«Nαι;» ρώτησε.

«Τζοάνα, ο Γκόρντον είμαι. Είναι κι ο Τζακ μαζί μου».

Το πρόσωπό της χαλάρωσε λίγο.

«Ανεβείτε» είπε. Και γυρίζοντας στον Φοξ: «Και πά



υχαριστώ που με φέρατε στο σπίτι – ακόμη θα περίμενα εκε

ομίζω».

«Χαρά μου».

Άπλωσε το χέρι της κι ο Φοξ τής το έσφιξε. Τ

μερολόγιο ήταν μεγάλο και δεν χωρούσε σε καμιά τσέπου, έτσι προχώρησε προς το λόμπι κρατώντας το. Ότα

άνοιξαν οι πόρτες του ασανσέρ, βγήκε ο Γκόρντον Λόβατ,

ποίος ξαφνιάστηκε προς στιγμήν βλέποντας κάποιο

απέναντί του. Ήταν ντυμένος στην τρίχα, και το κοστούμι το

με τη λεπτή ρίγα έμοιαζε ραμμένο στα μέτρα του. Μια χρυσ

αλυσίδα ρολογιού κρεμόταν απ’ τις τσέπες του γιλέκου του

Η μεταξωτή γραβάτα του ήταν δεμένη περίτεχνα, και τ

μαλλιά του έδειχναν φρεσκοκομμένα. Χαιρέτησε μ’ έν

εύμα, αλλά αποφάσισε ότι δεν αρκούσε αυτό.«Γκόρντον Λόβατ» είπε απλώνοντας το χέρι του.

Oι δύο άντρες αντάλλαξαν χειραψία.

«Ξέρω ποιος είστε» του είπε ο Φοξ χωρίς να κάνει το

κόπο να συστηθεί κι ο ίδιος.

O διπλανός του Λόβατ ήταν πολύ μεγαλύτερος, αλλφορούσε ένα εξίσου ακριβό κοστούμι. Άπλωσε κι αυτός τ

έρι του.

«Τζακ Μπρότον» ανήγγειλε.

O Φοξ απάντησε μ’ ένα νεύμα και τους προσπέρασ

Γύρισε και τους κοίταξε άλλη μια φορά μόλις μπήκε στ



ασανσέρ. Πάτησε το κουμπί για το ισόγειο και περίμενε ν

κλείσουν οι πόρτες. O Τζακ Μπρότον, που έδειχνε να τον έχ

δη ξεχάσει, μπήκε στο ρετιρέ και χαιρέτησε το μοναχοπαί

ου μ’ ένα φιλί. O Λόβατ, αντίθετα, είχε μείνει στο λόμπι κ

κοιτούσε τον Φοξ καλά καλά με την ίδια απορία στο βλέμμα«Κάθοδος» ανακοίνωσε η ηχογραφημένη γυναικεία φων

ου ασανσέρ. Oι πόρτες έκλεισαν, κι ο Φοξ, που κρατούσε τη

ανάσα του, ξεφύσησε.

Δεν είδε το αυτοκίνητο του δημοσιοσχεσίτη έξω, επομένω

ίτε το είχε αφήσει στο γκαράζ είτε είχε έρθει με ταξί. Στη

πρώτη περίπτωση με κάποιον τρόπο είχε πρόσβαση στο

περίβολο. Αλλά το ίδιο ίσχυε κι αν είχε έρθει με ταξί – κπάλι έπρεπε να περάσει τις πύλες. Επομένως ίσως η Τζοάν

α είχε δώσει στον πατέρα της ένα απ’ τα μικρά μαύρ

ηλεχειριστήρια...

O Φοξ μπήκε στο αυτοκίνητό του και άφησε τ

μερολόγιο του Τσάρλι Μπρόγκαν στο κάθισμα τοσυνοδηγού. Το κοίταξε και αναρωτήθηκε τι συμπέρασμα θ

βγαζαν οι Καταγγελίες του Γκράμπιαν για τις πρόσφατε

ραστηριότητές του. Ήταν πολύ προσεχτικός όλη μέρα – είχ

ον νου του μήπως τον είχε πάρει από πίσω κάποι

αυτοκίνητο, μήπως κάποιοι χρονοτριβούσαν γύρω του ή το



παρακολουθούσαν.

Ήταν εύκολο να παρακολουθήσουν τις κινήσεις του τη

προηγούμενη βδομάδα – δεν ήταν υποψιασμένος. Τώρ

μως ήξερε ότι τον παρακολουθούσαν, και το γεγονός αυτ

υσκόλευε τις προσπάθειες οποιασδήποτε ομάδας είχαναλάβει τη δουλειά. Απ’ την άλλη, αν ήταν να συνεχίσει ν

κάνει του κεφαλιού του όπως τώρα... Χρειάστηκε ν

περάσουν άλλα τρία τέσσερα λεπτά μέχρι ν’ αποφασίσει, κ

ελικά πήρε το ημερολόγιο στα χέρια του και το άνοιξε.

Ξεκίνησε με τη Δευτέρα της προηγούμενης βδομάδα

αλλά δεν βρήκε τίποτα εμφανώς ενδιαφέρον. O Μπρόγκα

εν χρησιμοποιούσε κωδικό, αλλά, όπως οι περισσότερ

άνθρωποι, αρχικά και συντομεύσεις. Το Τζ. στο «8.00 μ.μ.

Τζ. – Kitchin» συμπέρανε ότι σήμαινε Τζοάνα Μπρότον. ΤKitchin ήταν ένα κυριλέ εστιατόριο στο Λιθ, με σεφ κάποιο

που το επίθετό του ήταν Κίτσιν. Υπήρχαν σημειώσεις γι

συναντήσεις, αλλά δεν ήταν μια βδομάδα γεμάτ

ραστηριότητες. Γυρίζοντας τις σελίδες στον Ιανουάρι

ανακάλυψε ότι ο Μπρόγκαν ήταν πολύ πιο πολυάσχολοΤον Φεβρουάριο είχε φτάσει στο σημείο να σημειών

ηλεοπτικές εκπομπές που σχεδίαζε να παρακολουθήσε

στερα από ένα τέταρτο έκλεισε το ημερολόγιο και άναψε τ

μηχανή.

Στον δρόμο για το Αστυνομικό Τμήμα Λιθ έκανε δύ



στάσεις. Μία σ’ ένα βιβλιοπωλείο, όπου αγόρασε ένα

μεγάλο επενδυμένο φάκελο για να χωράει το ημερολόγιο.

άλλη ήταν σ’ ένα κατάστημα κινητής τηλεφωνίας, όπο

αγόρασε ένα καρτοκινητό χρησιμοποιώντας την πιστωτικ

ου. Αν τον παρακολουθούσαν ακόμη, αυτό το καινούργιηλέφωνο δεν θα διέφευγε για πολύ απ’ το ραντάρ τους

σως όμως να διέφευγε όσο χρειαζόταν.

Και σίγουρα θα εκνεύριζε τους αξιωματικούς τω

Καταγγελιών όταν θα έπαιρναν χαμπάρι τι είχε κάνει.

Πάρκαρε έξω απ’ το αστυνομικό τμήμα ίσα ίσα για ν

αφήσει τον φάκελο στο γραφείο υποδοχής. Είχε γράψει τ

νομα του Μαξ Nτίαρμπορν μπροστά. O Μαξ θ

μπερδευόταν ίσως, αλλά αυτό κάθε άλλο παρά πείραζε το

Φοξ. Όταν επέστρεψε στο αυτοκίνητο, το παλιό κινητό τοάρχισε να χτυπάει. Κοίταξε την οθόνη για να δει ποιος ήτα

αλλά δεν έκανε καμιά απόπειρα να απαντήσει.

Όταν σταμάτησε να χτυπάει, χρησιμοποίησε το καινούργ

ου τηλέφωνο για να πάρει τον Τόνι Κέι.

«Ποιος είναι;» ρώτησε ο Κέι, που δεν αναγνώριζε τοαριθμό.

«O Μάλκολμ. Εδώ θα με βρίσκεις αποδώ και πέρα».

«Άλλαξες κινητό;»

«Για το ενδεχόμενο να με παρακολουθούν».



«Έχεις παρανοήσει». O Κέι έκανε μια παύση. «Καλ

σκέψη πάντως – λες να κάνω κι εγώ το ίδιο;»

«Σου ξαναμίλησαν;» Εννοούσε απ’ τις Καταγγελίες το

Γκράμπιαν.

«Όχι. Εσένα;»«Αργότερα σήμερα. Oπότε γιατί με πήρες;»

«Ήθελα να γκρινιάξω. Περίμενε μισό λεπτό...» O Φο

άκουσε τον Κέι ν’ απομακρύνεται απ’ το γραφείο τω

Καταγγελιών και να βγαίνει στον διάδρομο. «Αυτοί οι δύ

α με τρελάνουν» είπε. «Κάνουν λες και γνωρίζονται απ’ τ

ηπιαγωγείο».

«Κατά τ’ άλλα πώς τα πάει ο Γκίλκριστ;»

«Δεν μ’ αρέσει που κάθεται στο γραφείο σου».

«Τότε πρότεινέ του να αλλάξετε».«Σιγά μην του δώσω το δικό μου».

«Τότε κοίτα να το χωνέψεις. Έχει έρθει ο ΜακΓιούαν;»

«Δεν μου μιλάει».

«Τον έχουμε ταράξει στη μαλακία» παραδέχτηκε ο Φοξ.

«Και δεν τον αφήνουμε να πάρει ανάσα» πρόσθεσε ο ΚέΗ σημερινή σου ανάκριση θα γίνει διά χειρός Στόνταρτ;»

«Καμιά ιδέα για να το πώς να τη χειριστώ;»

«Με γάντια αμίαντου, Μάλκολμ».

«Μπράβο, ρε συ, ευχαριστώ». O Φοξ το σκέφτηκε λίγ

Μου φωνάζεις τον Nέισμιθ;»



«Τι;»

«Θέλω να του μιλήσω – αλλά να μην ακούει ο Γκίλκριστ

«Πάω να τον φέρω». Ήταν σειρά του Κέι να κάνει μ

παύση. «Το παίζεις κουλ ή πραγματικά το ξέχασες;»

O Φοξ συνειδητοποίησε αμέσως τι εννοούσε.«Είχες την ευκαιρία να της μιλήσεις;»

«Δεν έχει έρθει σήμερα. O Γκίλκριστ έπρεπε να πάρει κά

απ’ το γραφείο του στο Πεδικό και πήγα μαζί του να ρίξω μι

ματιά. Τον ρώτησα αν είχε κανονίσει κάποια συνάντηση

αλλά δεν ήξερε να μου πει».

«Ευχαριστώ για την προσπάθεια πάντως».

«Δεν τα παρατάω ακόμη. Τζόι!» O Φοξ συνειδητοποίησ

τι ο Κέι φώναζε απ’ την πόρτα. «Έρχεται» είπε ο Κέι. Έδωσ

ο τηλέφωνο στον Nέισμιθ. «Η Αλεπού» τον άκουσε νξηγεί.

«Μάλκολμ» είπε ο Nέισμιθ.

«Καλημέρα, Τζόι. Μαθαίνω ότι έχετε τακιμιάσει με το

Γκίλκριστ».

«Μάλλον».«Άρα δεν υπάρχει λόγος να μην μπορείς να του προτείνε

α πάτε για ένα ποτό μετά τη δουλειά».

«Όχι…» O Nέισμιθ τράβηξε τη λέξη περισσότερο απ’ ό,

ης άρμοζε.



«Μάλιστα». Κι αυτή η λέξη έγινε λάστιχο στο στόμα το

έισμιθ.

«Δεν χρειάζεται να του πεις ότι ήταν δική μου ιδέα».«Τι τρέχει, Μάλκολμ;»

«Τίποτα δεν τρέχει, Τζόι. Φρόντισε μόνο να βγείτε γ

κείνο το ποτό που είπαμε».

O Φοξ έκλεισε το τηλέφωνο. Είχε μπόλικο χρόνο γ

σκότωμα πριν απ’ το ραντεβού του στο Φέτιζ. Στ

ψιλικατζίδικο αγόρασε την Evening News, ένα σάντουιτ

λαχανικών κι ένα μπουκάλι νερό, κι ύστερα ξεκίνησε με γενικ

κατεύθυνση το Ίνβερλιθ. Πάρκαρε στη βόρεια είσοδο το

Βοτανικού. Βρήκε τον Classic FM στο ραδιόφωνο κι έφαγο σάντουιτς ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα.

O Τσάρλι Μπρόγκαν δεν ήταν πια είδηση, ούτε ο Βιν

Φόκνερ. Είχαν λυσσάξει όλοι για τη σύνταξη και τις παροχέ

ου πρώην αφεντικού της Βασιλικής Τράπεζας της Σκοτία

Η διαμάχη για το τραμ «έπνεε τα λοίσθια», καθώς τσυμβούλιο πληροφόρησε τους εργολάβους ότι δεν υπήρχα

άλλα λεφτά για ξόδεμα. Και τώρα είχε προβλήματα και

Oικοδομική Εταιρεία Nτανφέρμλιν. O Φοξ θυμήθηκε ότι

πρωθυπουργός καταγόταν απ’ το Nτανφέρμλιν... Όχι, από τ

Κερκάλντι, αλλά το Nτανφέρμλιν ήταν στην εκλογική το

«Πιθανότατα θα προτείνεις το Minter’s, και θα είστ

κείκατά τις πεντέμισι».



περιφέρεια. Oι γονείς του Φοξ είχαν κάποτε λογαριασμό στη

ταιρεία Nτανφέρμλιν – αναρωτήθηκε αν ο Μιτς είχε ακόμ

α λεφτά του εκεί. O Φοξ είχε τα δικά του στη Συνεργατικ

ταν η μοναδική τράπεζα για την οποία δεν είχε ακουστ

ίποτα. Αλλά δεν ήταν σίγουρος αν αυτό ήτακαθησυχαστικό τελικά.

Το κομμάτι τελείωσε κι ο παραγωγός ανακοίνωσε ότι ήτα

Μπαχ. O Φοξ το είχε αναγνωρίσει – αναγνώριζε πολλέ

μελωδίες του Classic FM χωρίς να είναι σε θέση να πει το

ίτλο ή τον συνθέτη τους. Ξανακοίταξε το ρολόι του για ν

εβαιωθεί ότι δεν είχε σταματήσει.

«Δεν πάει στον διάολο» είπε, έκλεισε την εφημερίδα κ

άναψε τη μηχανή.

Τελικά θα παρουσιαζόταν νωρίς για τη σταύρωσή του.



O

16

αξιωματικός υπηρεσίας στο γραφείο υποδοχής –ο Φο

τον ήξερε εδώ και κάνα δυο χρόνια– είχε την καλοσύν

α του ζητήσει συγγνώμη για την αναμονή. O Φοξ έδειξε τη

κατανόησή του μ’ ένα νεύμα.

«Ακολουθείς εντολές, Φρανκ» είπε.

Έτσι κάθισε σε μια καρέκλα κι έκανε δήθεν ότι διαβάζει μ

νδιαφέρον την εφημερίδα του, ενώ άλλοι αστυνομικ

πηγαινοέρχονταν. Oι περισσότεροι του έριξαν μια φευγαλέ

ματιά ή ένα παρατεταμένο βλέμμα –είχε μαθευτεί–, και έναυο κοντοστάθηκαν για να του πουν ότι λυπούνται.

Όταν εμφανίστηκε η Στόνταρτ, περιστοιχιζόταν από δύ

ύσωμους άντρες. Ήταν ψηλή και κομψή, με μακριά ξανθ

μαλλιά. Αν κάποιος του έλεγε ότι ήταν μέλος συμβουλίο

μιας τράπεζας ή μιας μεγάλης εταιρείας, δεν θα του έκαν



καμιά εντύπωση. Φορούσε κάρτα επισκέπτη στον λαιμό κ

πρόσταξε τον Φρανκ να φέρει μία και για τον Φοξ. O Φο

σηκώθηκε με το πάσο του. Έκλεισε την εφημερίδα του, τ

ίπλωσε και την έβαλε στην τσέπη του. Η Στόνταρτ δεν το

δωσε το χέρι. Δεν έκανε καν τον κόπο να του συστηθεί ή νου συστήσει τα τσιράκια της. Του έδωσε την κάρτα κι έκαν

μεταβολή.

«Αποδώ» είπε.

Δεν πήγαν μακριά. O Φοξ δεν ήξερε τίνος το γραφείο είχα

πιστρατεύσει. O πίνακας ανακοινώσεων και το τραπέζι δε

ον βοήθησαν ιδιαίτερα. Υπήρχε χώρος για ένα στρογγυλ

αμηλό τραπεζάκι και αρκετές καρέκλες, που πρέπει να τ

ίχαν δανειστεί απ’ την καντίνα. Στο τραπέζι ήταν ένα

φορητός υπολογιστής, καθώς και μερικά ντοσιέ από σκληραρτόνι. Ένας άλλος φορητός υπολογιστής βρισκόταν στ

αμηλό τραπεζάκι. Μια βιντεοκάμερα ήταν τοποθετημένη σ

να τρίποδο και στραμμένη στο τραπέζι.

«Κάθισε» πρόσταξε η Στόνταρτ, κάνοντας τον κύκλο γι

α πάει στην άλλη άκρη του τραπεζιού.Το ένα τσιράκι είχε καθίσει κοντά στο χαμηλό τραπεζάκ

Το άλλο εξέταζε την κάμερα για να βεβαιωθεί ότι δε

ρειαζόταν ρύθμιση. Πλησίασε κι έδωσε στον Φοξ έν

μικρόφωνο μια σταλιά.

«Μπορείς να το στερεώσεις στον γιακά σου;» ρώτησε.



O Φοξ έκανε ό,τι του είπε. Ένα καλώδιο ένωνε τ

μικρόφωνο με την κάμερα. O αξιωματικός είχε φορέσει έν

ευγάρι ακουστικά και έλεγχε πάλι το μηχάνημα.

«Τεστ, τεστ» είπε ο Φοξ στο μικρόφωνο.

O τύπος ύψωσε τον αντίχειρά του.«Πριν ξεκινήσουμε...» είπε η Στόνταρτ. «Αντιλαμβάνεσ

πόσο αμήχανη είναι η όλη κατάσταση. Δεν μας αρέσει

ανακαλύπτουμε ότι έχει γίνει καταγγελία εις βάρος ενός δικο

μας…»

«Ποιος έκανε την καταγγελία;» την έκοψε ο Φοξ.

Τον αγνόησε χωρίς να πάρει τα μάτια της απ’ την οθόν

ου υπολογιστή ενώ μιλούσε.

«Όμως πρέπει να γίνουν όλα σωστά. Γι’ αυτό μη

περιμένεις χάρες από μας, επιθεωρητή Φοξ».Η Στόνταρτ έκανε ένα νεύμα προς τον καμεραμάν,

ποίος πάτησε ένα κουμπί και ανήγγειλε ότι η καταγραφ

εκίνησε. Έμεινε αμίλητη μια στιγμή, σαν να προσπαθούσ

α βάλει σε τάξη τις σκέψεις της, κι ύστερα ανακοίνωσε τη

μερομηνία και την ώρα.«Προκαταρκτική ανάκριση» συνέχισε. «Είμαι

πιθεωρήτρια Καρολάιν Στόνταρτ και συνοδεύομαι από το

αρχιφύλακα Μαρκ Γουίλσον και τον αστυφύλακα Άντριο

Μέισον».



«Ποιος είναι ποιος;» τη διέκοψε πάλι ο Φοξ.

Η Στόνταρτ τον αγριοκοίταξε.

«O αστυφύλακας έχει αναλάβει την κάμερα» το

πληροφόρησε. «Τώρα δώσε μας τα στοιχεία σου…»

«Είμαι ο επιθεωρητής Μάλκολμ Φοξ».«Και εργάζεσαι στην υπηρεσία Έρευνας Καταγγελιών κ

Ανάρμοστης Συμπεριφοράς της Αστυνομίας Λόδιαν εν

Μπόρντερς;»

«Ακριβώς».

«Συγκεκριμένα στη Μονάδα Πρότυπο

Επαγγελματισμού;»

«Nαι».

«Πόσο καιρό εδρεύεις εκεί;»

«Τεσσεράμισι χρόνια».«Και πιο πριν;»

«Ήμουν στο Σεντ Λέοναρντ τρία χρόνια, και πιο πριν στ

Λίβινγκστον».

«Τον καιρό που έπινες δηλαδή;»

«Είμαι στεγνός εδώ και πέντε χρόνια. Δεν ήξερα ότι αλκοολισμός μου ήταν καταγεγραμμένος».

«Δεν κοίταξες ποτέ τον φάκελό σου;» Δεν ακουγότα

πεισμένη.

«Όχι» της είπε, σταυρώνοντας το ένα πόδι πάνω στ

άλλο.



Μ’ αυτή του την κίνηση κουνήθηκε η εφημερίδα κι έπεσ

απ’ την τσέπη του στο πάτωμα. Έσκυψε να τη σηκώσει, και τ

καλώδιο τεντώθηκε κι αποσυνδέθηκε απ’ την κάμερα.

«Περιμένετε» είπε ο Μέισον, βγάζοντας τ’ ακουστικά του

O Φοξ ζήτησε συγγνώμη και ίσιωσε την πλάτη τοκοιτώντας την Καρολάιν Στόνταρτ.

«Το διασκεδάζεις;» τον ρώτησε.

«Μιλάμε επίσημα ή ανεπίσημα;»

Το στόμα της συσπάστηκε. Συνέχισε να κοιτάζει αυτό πο

κοίταζε στην οθόνη του υπολογιστή της.

«Κι η αδερφή σου είναι γερό ποτήρι, ε;»

«Το θέμα δεν αφορά την αδερφή μου».

«Έτοιμοι» ανακοίνωσε ο Μέισον.

Η Στόνταρτ χρειάστηκε ένα λεπτό για να συγκεντρωθπάλι στη δουλειά της.

«Ας μιλήσουμε για τον Βινς Φόκνερ» είπε.

«Nαι, αυτό να κάνουμε. Βρέθηκε νεκρός την περασμέν

Τρίτη το πρωί. Πότε έλαβες την εντολή ν’ αρχίσεις να μ

παρακολουθείς;»«Συζούσε με την αδερφή σου;» ρώτησε η Στόνταρ

αγνοώ ντας τη δική του ερώτηση.

«Ακριβώς».

«Και είχες πρόσφατα ανακαλύψει ότι είχαν τσακωθεί κ



ρέθηκε με σπασμένο χέρι;»

«Πριν από μια βδομάδα, ναι».

«Τι υποθέσεις είχες αναλάβει εκείνο τον καιρό;»

«Τίποτα το ιδιαίτερο. Η ομάδα είχε μόλις ολοκληρώσ

κοπιαστική δουλειά προκειμένου να ετοιμάσει τκατηγορητήριο εις βάρος του επιθεωρητή Γκλεν Χίτον της Γ

Διεύθυνσης».

Η Στόνταρτ διέτρεχε μία σελίδα.

«Είχε προκύψει τίποτ’ άλλο;»

«Μου είχε ζητηθεί να τσεκάρω κάποιον…»

«Τον αρχιφύλακα Τζέιμι Μπρεκ μήπως;»

«Ακριβώς».

«Επίσης της Γ’ Διεύθυνσης;»

«Nαι».«Πώς προέκυψε το αίτημα;»

«H ΠΕΔΠ επικοινώνησε με τον προϊστάμενό μου, το

αστυνόμο β’ ΜακΓιούαν. Είχε υποπέσει στην αντίληψή του

αρχιφύλακας Μπρεκ και ήθελαν να τον τσεκάρουν».

Η Στόνταρτ έπιασε το ντοσιέ που ήταν πάνω πάνω και τάνοιξε. Περιείχε φωτογραφίες παρακολούθησης, τις ίδιες πο

ίχε κι ο Γκάιλς στο Τορφίκεν.

«Σύγκρουση συμφερόντων μυρίζει» μονολόγησε

Στόνταρτ. «Εσύ εξετάζεις τον Μπρεκ, ενώ εκείνος ερευνά τ

ολοφονία του συντρόφου της αδερφής σου…»



«Άρα δύο συνάδελφοί σου κάθονταν σ’ ένα βα

παρακολούθησης μια κρύα νύχτα του Φλεβάρη…»

«Αυτή είναι η δουλειά μας».

Τον κοίταξε και ξαναγύρισε στην οθόνη. O Φοξ απόλαυσ

μια στιγμιαία φαντασίωση κατά την οποία τη διέλυε με τροθιά του. Όταν γύρισε να κοιτάξει πάνω απ’ τον ώμο του

ίδε τον Γουίλσον απασχολημένο με τον δικό το

πολογιστή.

«Πασιέντζα παίζεις εκεί ή ναρκαλιευτή;» τον ρώτησε

Φοξ.

O Γουίλσον δεν αποκρίθηκε.

«O αρχιφύλακας Μπρεκ» είπε η Στόνταρτ «πήγε στ

καζίνο επειδή μπορεί να το είχε επισκεφτεί ο Βινς Φόκνερ τ

ράδυ του θανάτου του;».«Το είχε επισκεφτεί» τη διόρθωσε ο Φοξ.

«Κι αυτή η επίσκεψη έγινε το Σάββατο, αφού έσπασε τ

έρι της αδερφής σου;»

O Φοξ κατένευσε.

«Κι εγώ το έμαθα μόλις τη Δευτέρα».«Το πτώμα του Φόκνερ βρέθηκε την Τρίτη το πρωί;»

«Ακριβώς».

«Η αδερφή σου δέχτηκε την επίσκεψη ενός συναδέλφο

σου τη Δευτέρα;»

«Του αρχιφύλακα Κέι».



«Tο ήξερες;»

«Όχι».

«Του είχες πει για το χέρι της;»

«Nαι».

Ένα τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει. Η Στόντασυνειδητοποίησε ότι ήταν το δικό της. Έκανε νόημα στο

Μέισον να διακόψει την ηχογράφηση κι έβαλε το χέρι τη

στην τσέπη του σακακιού της.

«Ένα λεπτό» ενημέρωσε την αίθουσα, σηκώθηκε κ

κατευθύνθηκε προς την πόρτα.

Αφού έφυγε, ο Φοξ τέντωσε την πλάτη του, νιώθοντα

ους σπόνδυλούς του να κάνουν κρακ.

«Ενδιαφέρον» σχολίασε. «Nα βιώνεις μια αλλαγ

Λοιπόν, πώς πάει στο Αμπερντίν; Παίζει τίποτα;»Oι δύο αξιωματικοί του Γκράμπιαν κοιτάχτηκαν. Αυτό

που μίλησε τελικά ήταν ο Γουίλσον.

«Το Γκράμπιαν είναι πολύ καθαρό τώρα πια».

«Τότε πρέπει να είναι ευχάριστη αλλαγή η επίσκεψη στ

Γόμορρα. Σας πήγαν σε κάνα ξενοδοχείο της προκοπής;»«Δεν είναι κακό».

«Τότε θα θέλετε να το τραβήξετε όσο περισσότερ

ίνεται».

O Μέισον κατάφερε να χαμογελάσει, αλλά μόνο για μι



στιγμή. Η Στόνταρτ επέστρεφε στο δωμάτιο. Ξανάβαλε τ

ηλέφωνό της στην τσέπη της και ξανακάθισε πίσω απ’ τ

ραπέζι.

«Έτοιμοι» τους ενημέρωσε ο Μέισον.

Η Στόνταρτ κοίταξε τον Φοξ στα μάτια καθώς διατύπωνην επόμενη ερώτησή της:

«Τι πήγες να κάνεις στο σπίτι μιας γυναίκας ονόμα

Τζοά να Μπρότον;».

O Φοξ έδωσε λίγο χρόνο στον εαυτό του για να βάλει σ

άξη τις σκέψεις του.

«Την πήγα σπίτι της με το αυτοκίνητό μου. Στεκόταν έξ

απ’ το Αστυνομικό Τμήμα Λιθ κι έτυχε να περνάω και να τη

αναγνωρίσω. Είχε μόλις χάσει τον άντρα της κι έδειχν

αναστατωμένη, γι’ αυτό προσφέρθηκα να την πετάξκάπου».

Έπεσε σιωπή στην αίθουσα, μέχρι που ακούστηκε

ρώτηση της Στόνταρτ:

«Περιμένεις να το πιστέψω;».

O Φοξ σήκωσε απλώς τους ώμους, ενώ από μέσα τοκατέβαζε καντήλια.

«Έχει προσλάβει μια εταιρεία δημοσίων σχέσεων

συνέχισε η Στόνταρτ «κι αυτοί έπιασαν αμέσως τα τηλέφων

κι άρχισαν να διαμαρτύρονται για παρενόχληση».

«Σε διαβεβαιώνω ότι κάθε όλο παρά την παρενόχλησα



ώτα την αν θες. Εξάλλου αυτό δεν έχει καμιά σχέση μ

τιδήποτε».

Ήξερε τι θα του έλεγε η Στόνταρτ – το ίδιο πράγμα που θ

λεγε κι ο ίδιος αν καθόταν στην άλλη πλευρά του τραπεζιο

Και πράγματι έσπευσε να τον δικαιώσει.«Εγώ θα το κρίνω αυτό, επιθεωρητή... Είπες ότι ήσου

περαστικός απ’ το Αστυνομικό Τμήμα Λιθ; Δεν είναι πολ

μακριά απ’ οτιδήποτε;»

«Δεν θα το ’λεγα».

«Επομένως, αν ασχοληθώ να ρωτήσω, κανείς απ’ του

αξιωματικούς δεν θα μου πει ότι μίλησε μαζί σου το πρωί, ε;

Είδε τον Φοξ να γνέφει αρνητικά και έστρεψε πάλι τ

λέμμα της στον υπολογιστή της.

Είχαν περάσει τρία τέταρτα πριν αποφασίσει ότι θα έκαναιάλειμμα για κείνη τη μέρα.

«Δεν πιστεύω να σκέφτεσαι να σηκωθείς να φύγεις, ε;» το

ώτησε κλείνοντας τον φορητό της. «Για διακοπές

τιδήποτε άλλο;»

«Δεν θα φύγω απ’ τη χώρα» τη διαβεβαίωσε, ενώ Μέισον αποσυνέδεε το μικρόφωνο. «Την ίδια ώρα αύριο;»

«Θα σ’ ενημερώσουμε».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι, τους ευχαρίστησε και πήγε προ

ην πόρτα. Κοντοστάθηκε με το χέρι στο πόμολο.



«Κάτι τελευταίο» είπε. «O αρχιφύλακας Μπρεκ δεν έχ

δέα ότι ερευνούσαμε το ποιόν του. Αν διαρρεύσει, θα είστε

ι τρεις ύποπτοι…»

Άνοιξε την πόρτα και την έκλεισε πίσω του.

Μια που ήταν στο κτίριο, ανέβηκε στον πάνω όροφβγαλε την κάρτα επισκέπτη και την έβαλε στην τσέπη το

Προσπέρασε την πόρτα των Καταγγελιών και κατευθύνθηκ

προς το 2.24. Πάλι δεν βρήκε κανέναν, έτσι επέστρεψε στ

παλιά του λημέρια. Έριξε μια ματιά απ’ την πόρτα για ν

εβαιωθεί ότι δεν ήταν εκεί γύρω ο Μπομπ ΜακΓιούα

Χτύπησε την κάσα με τους κόμπους των δαχτύλων του για ν

αναγγείλει την άφιξή του. O Γκίλκριστ καθόταν δίπλα στο

έισμιθ στο γραφείο του Τζόι, ο οποίος του έδειχνε κάτι στο

πολογιστή του. O Κέι είχε γείρει στην καρέκλα του με τέρια πίσω απ’ το κεφάλι. O Φοξ κατάφερε να μην κοιτάξει τ

ικό του γραφείο, αν και δεν μπόρεσε να μη ρίξει μια ματι

στα πράγματα του Γκίλκριστ που ήταν σκορπισμένα πάν

ου. O Κέι σηκώθηκε.

«Ήσουν στο γραφείο του γυμνασιάρχη;» ρώτησε.«Μάλιστα».

«Σ’ τις έβρεξε;»

«Μπα».

O Κέι χαμογέλασε και φόρεσε το σακάκι του.

«Πάμε στην καντίνα» είπε.



Έξω στον διάδρομο έπιασε τον Φοξ απ’ το μανίκι.

«O Γκίλκριστ μ’ έχει τσακίσει». Σήκωσε τα μάτια του στ

αβάνι και κούνησε το κεφάλι του αριστερά δεξι

απηυδισμένος. «Σοβαρά τώρα, πώς πήγε;»

«Δεν ρώτησαν και τίποτα που δεν περίμενα ν’ ακούσωδειξαν να ξέρουν τη σχέση μου με το αλκοόλ».

«Πρέπει να το γράφει στον φάκελό σου κάπου».

«Που σημαίνει ότι κάποιο απ’ το προηγούμενα αφεντικ

μου πρέπει να το πρόσεξε…»

«Αλλά δεν είπε ποτέ τίποτα, ε;» O Κέι κακάρισ

Ελπίζοντας ότι το πρόβλημα θα λυνόταν από μόνο του».

«Και λύθηκε».

«Θα σε παρουσιάσουν μπέκρα δηλαδή;»

«Δεν είμαι σίγουρος. Ίσως να τους είπαν να ρωτήσουν».«Πώς σου φάνηκε η Στόνταρτ;»

«Η Βασίλισσα του Πάγου».

«Δεν θα με χάλαγε να δοκίμαζα να την κάνω να λιώσει».

Είχαν φτάσει στην καντίνα. Έξι άνθρωποι ήτα

ιασκορπισμένοι στα τραπέζια και κοιτούσαν το κενό καθώμασουλούσαν τα σνακ τους.

«Σίγουρα θες να σε δουν μαζί μου;» ρώτησε ο Φοξ.

«Μπορεί να επωφεληθώ κι εγώ λίγο απ’ την αντάρτικ

οητεία σου». O Κέι έβαλε δυο κούπες σ’ έναν δίσκ



Ακόμη άφαντη η αρχιφύλακας Ίνγκλις» παραδέχτηκε. «Τ

ης έκανες;»

O Φοξ αγνόησε την ερώτηση. Το παλιό του τηλέφων

τυπούσε, κι έτσι σήκωσε ένα δάχτυλο για να δείξει στον Κ

τι θα απαντούσε. Έκανε μεταβολή και προχώρησε προς τπαράθυρα, πατώντας «Aποδοχή».

«Μάλκολμ Φοξ» είπε.

«Nτίαρμπορν».

«Μαξ... να υποθέσω ότι έχεις κάτι για μένα;»

«Το αφεντικό μου έχει πάθει αποπληξία. Τον πήρε

Γκόρντον Λόβατ για να παραπονεθεί για έναν μπάτσο της Δ

Διεύθυνσης ονόματι Φοξ. O μόνος Φοξ που ξέρουμε είσ

σύ, κι όταν σε περιέγραψε στον Λόβατ τού είπε ότι τ

πέτυχε».«Μετά που βρεθήκαμε» του εξήγησε ο Φοξ «είδα τη

Τζοάνα Μπρότον να ψάχνει στον δρόμο να βρει έν

ανύπαρκτο ταξί. Μου φάνηκε αναστατωμένη κ

προσφέρθηκα να την πετάξω εγώ. Πρέπει να συμπέρανε ό

δρα μου είναι το Λιθ».«Άρα σ’ εσένα έδωσε το ημερολόγιο του άντρα της;»

«Χαρά μου να βοηθήσω, Μαξ».

O Φοξ άκουσε τον Nτίαρμπορν να ξεφυσάει. O Κέι είχ

πάει τον δίσκο σ’ ένα απ’ τα τραπέζια, έχοντας προσθέσει δύ

σοκολάτες στις αγορές του. Είχε ήδη αρχίσει να ξετυλίγει τ



μία.

«Ήθελες κάτι άλλο;» ρώτησε ο Φοξ στο τηλέφων

Κανένα νέο για τον Τσάρλι Μπρόγκαν;»

«Κάνε μας τη χάρη…» μουρμούρισε ο Nτίαρμπορν και τ

κλεισε.O Φοξ τον ξαναπήρε αμέσως.

«Κάτι τελευταίο» είπε προειδοποιητικά. «Oι Καταγγελίε

ου Γκράμπιαν μπορεί ν’ αρχίσουν να χώνουν τη μύτη του

Καλύτερα να μην τους πεις ότι φάγαμε μαζί πρωινό».

«Είσαι μπελάς, Φοξ».

«Για νέο μού το λες;»

O Φοξ κατάφερε να κλείσει το τηλέφωνο πριν προλάβει ν

ο κάνει ο Nτίαρμπορν, κι ύστερα πήγε στο τραπέζι και κάθισ

απέναντι απ’ τον Κέι. Προσπάθησε να καταλάβει αν του είχπάρει τσάι ή καφέ. Η όψη και το άρωμα δεν πρόδιναν τι απ

α δύο ήταν. O Κέι είχε σταματήσει να μασουλάει. Κοιτούσ

πάνω απ’ τον ώμο του Φοξ. Όταν ο Φοξ γύρισε το κεφάλ

ου, κατάλαβε το γιατί. O Μέισον κι ο Γουίλσον είχαν μόλ

μπει στην καντίνα.«Φτου» είπε ο Κέι μπουκωμένος.

O Φοξ πάντως τους έκανε νόημα να πλησιάσουν. Έδειξα

α το συζητάνε για μια στιγμή, έγνεψαν αρνητικά κ

ιάλεξαν ένα τραπέζι όσο μπορούσαν πιο μακριά απ’ το



Φοξ. Είχαν διαλέξει κι οι δυο από ένα μπουκάλι μεταλλικ

ερό κι ένα φρέσκο φρούτο.

«Κάποια στιγμή θα το πουν στη Στόνταρτ» σχολίασε

Κέι.

«Κανείς δεν μας απαγόρεψε να συναντιόμαστε, Τόνι. Δεχουμε λάβει καμιά σχετική εντολή. Μπορούμε να πούμε ό

σουν ήδη εδώ κι έτυχε να βρεθούμε».

«Δεν πρόκειται να το πιστέψει».

«Μα θ’ αναγκαστεί να το πιστέψει – όπως θ

αναγκαζόμασταν κι εμείς στη θέση της».

«Παρά τρίχα και θα ήμουν κι εγώ στον πάγκο τω

αναπληρωματικών».

«Δεν έκανες τίποτα κακό, Τόνι».

«Όμως είμαι σαν εσένα, Αλεπού – ένοχος μέχαποδείξεως του εναντίου. Κι αυτό επειδή όλοι μας μισούν».

«Το θες αυτό;» O Φοξ πρόσφερε στον Κέι τη σοκολάτ

που περίσσευε. O Κέι την πήρε και την έβαλε στην τσέπη το

Και πες μου κάτι – τι σκατά πίνουμε;»

O Κέι κοίταξε την κούπα του.«Nόμιζα ότι ήταν τσάι».

«Αλλά δεν είσαι σίγουρος, ε;»

«Μπορεί να ζήτησα καφέ…»



Αφού παρέδωσε την κάρτα επισκέπτη του στον Φρανκ στ

ραφείο υποδοχής, ο Φοξ πήγε στον χώρο στάθμευση

Προσπέρασε το Volvo του και συνέχισε να προχωράε

Υπήρχαν θέσεις στην άλλη άκρη του περίβολου, δίπλα στ

ήπεδα. Ήταν προορισμένες για επισκέπτες, κι εκεί βρήκε τμαύρο Astra και το πράσινο Ka, σταθμευμένα δίπλα δίπλα

Τα αυτοκόλλητα στο πίσω παρμπρίζ έδειχναν ότι είχα

αγοραστεί από μάντρες στο Αμπερντίν. Το Ka είχε μι

ρατζουνιά στο μεταλλικό χρώμα που έδειχνε καινούργια, κι

Φοξ ευχήθηκε να ευθυνόταν η τοπική κίνηση. Επέστρεψε στ

αυτοκίνητό του, βγήκε απ’ τον χώρο στάθμευσης κ

ανηφόρισε την απότομη πλαγιά προς το κέντρο, ώσπο

φτασε στην Κουίν Στριτ. Εκεί ήταν τα κεντρικά γραφεία ενό

ίκου δημοπρασιών, κι ο Φοξ θυμήθηκε ότι ειδικευόταστους πίνακες. Δεν δυσκολεύτηκε να βρει να παρκάρει. O

δηγοί τσιγκουνεύονταν τα λεφτά ή είχαν αποφασίσει να μη

κατέβουν στην πόλη λόγω των έργων για το τραμ. O Φο

βαλε ένα κέρμα της μιας λίρας στο παρκόμετρο, τοποθέτησ

ην απόδειξη στο παρμπρίζ του και μπήκε. Είδε έναν μακρπάγκο στον κύριο χώρο υποδοχής, και στην άκρη του δύ

παράθυρα που έμοιαζαν με ταμεία τράπεζας. Ένας πελάτη

στεκόταν στο ένα παράθυρο και συμπλήρωνε μια επιταγή γ

κάποια πρόσφατη αγορά.

«Μπορώ να σας εξυπηρετήσω;» ρώτησε η γυναίκα πίσ



απ’ τον πάγκο.

«Το ελπίζω» είπε ο Φοξ. «Είμαι αστυνομικός». Αντί ν

ης δείξει την αστυνομική του ταυτότητα, της έδωσε μ

παγγελματική κάρτα. Είχε μια τριετία να τις ανανεώσει, αλλ

δειχναν περιποιημένες και επίσημες. «Έχω ένα πρόβλημκαι ελπίζω ότι μπορεί να με βοηθήσει κάποιος απ’ του

ιδικούς σας».

Η γυναίκα, αφού μελέτησε την κάρτα του, του ζήτησε ν

περιμένει να του φέρει κάποιον. Αυτός που ήρθε ήτα

εότερος απ’ ό,τι περίμενε ο Φοξ. Φορούσε ριγέ πουκάμισ

και ανοιχτή κίτρινη γραβάτα. Του έσφιξε το χέρι δυνατά κα

συστήθηκε ως Άλφι Ρένισον. Η φωνή του είχε την προφορ

μορφωμένου Σκοτσέζου. Δέχτηκε κι αυτός μετά χαράς τη

παγγελματική κάρτα του Φοξ.«Πώς μπορώ να σας φανώ χρήσιμος;» ρώτησε ο Ρένισον

«Ήθελα να σας ρωτήσω για κάτι πίνακες».

«Μοντέρνους ή κλασικούς;»

«Μοντέρνους νομίζω».

O Ρένισον χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του.«Πλαστούς;» είπε μέσα απ’ τα δόντια του.

«Καμία σχέση» τον διαβεβαίωσε ο Φοξ.

O νεαρός έδειξε να ανακουφίζεται.

«Συμβαίνει, ξέρετε» είπε, διατηρώντας τον χαμηλό τόν



στη φωνή του. «Πολλοί προσπαθούν να μας φορτώσουν έν

σωρό πράγματα. Ακολουθήστε με, παρακαλώ».

Oδήγησε τον Φοξ προς το πίσω μέρος του κτιρίου, ώσπο

φτασαν σε μια σκάλα. Ένα κόκκινο σκοινί ήταν το μόνο πο

μπόδιζε κάποιον που ήθελε ν’ ανέβει στο επόμενο επίπεδκι ο Ρένισον το έλυσε ίσα ίσα για να περάσουν. O Φοξ το

ακολούθησε στα έγκατα του κτιρίου, σ’ έναν χώρο πο

αποδείχτηκε πολύ λιγότερο μεγαλοπρεπής από τους χώρου

ια τους πελάτες. Στριμώχτηκαν για να περάσουν δίπλα απ

στοιβαγμένους καμβάδες και ανάμεσα από προτομές κ

αγάλματα και ρολόγια τοίχου.

«Πλησιάζει η δημοπρασία» του εξήγησε ο Ρένισο

Ξεκινάει την επόμενη εβδομάδα».

Έφτασαν στο γραφείο του, που ήταν δύο δωμάτια ποίχαν ενωθεί. O Φοξ νόμιζε ότι βρίσκονταν στο υπόγειο, αλλ

ίδε αδιαφανή παράθυρα, αν και με αμπάρες απέξω.

«Ήταν σπίτι κάποτε» είπε ο Ρένισον. «Υποψιάζομαι ό

δώ κάτω ήταν η κουζίνα, το πλυσταριό και τα διαμερίσματ

ου υπηρετικού προσωπικού. Τέσσερις όροφοι γεωργιανήκομψότητας, αλλά με το μηχανοστάσιο καλά κρυμμένο στ

γκατα».

Χαμογέλασε και έκανε νόημα στον Φοξ να καθίσει. Τ

ραφείο του Ρένισον ήταν σκέτη απογοήτευση. Του Φοξ το

φάνηκε ότι ήταν αγορασμένο απ’ το IKEA. Πάνω του ήτα



νας φορητός υπολογιστής, συνδεδεμένος με εκτυπωτ

λέιζερ. Υπήρχε μόνο ένας πίνακας σε ολόκληρο το δωμάτι

εκαπέντε επί δέκα εκατοστά, και ήταν κρεμασμένος στο

οίχο πίσω απ’ την καρέκλα του Ρένισον.

«Δεν είναι εξαίσιο; Μια γαλλική πλαζ του Πέπλοου. Δεμπορώ να το αποχωριστώ».

O Φοξ δεν είχε ιδέα από τέχνη, αλλά του άρεσαν οι παχιέ

στρώσεις χρώματος. Του θύμιζαν λιωμένο παγωτό.

«Θα δημοπρατηθεί κι αυτό;»

«Λογικά θα πιάσει πενήντα με εξήντα».

«Χιλιάδες;»

O Φοξ κοίταξε το έργο με καινούργιο σεβασμ

αναμεμειγμένο με την αίσθηση ότι επρόκειτο για έναν κόσμ

ον οποίο θα δυσκολευόταν να κατανοήσει. O Ρένισον είχνώσει τα χέρια του, ακουμπώντας τους αγκώνες του στ

ραφείο.

«Πείτε μου λοιπόν για τους πίνακες».

«Έχετε ακουστά κάποιον Τσαρλς Μπρόγκαν;»

«Δυστυχώς... το πιο πρόσφατο θύμα των δύσκολωκαιρών μας».

«Nαι, αλλά τον ξέρατε πριν πνιγεί;»

O Ρένισον κατένευσε.

«Υπάρχουν αρκετοί οίκοι δημοπρασιών στην πόλ



πιθεωρητή. Πασχίζουμε για να διατηρήσουμε την προτίμησ

νός πελάτη».

«Θέλετε να πείτε ότι αγόραζε από σας;»

«Κι από κάποιες γκαλερί της πόλης» ένιωσε το χρέος ν

προσθέσει.«Έχετε δει τη συλλογή του;»

«Μεγάλο μέρος της».

«Είχε αρχίσει να πουλάει;»

O Ρένισον τον κοίταξε διερευνητικά, ακουμπώντας τ

πιγούνι του στις άκρες των δαχτύλων του.

«Μπορώ να ρωτήσω προς τι το ενδιαφέρον;»

«Ερευνούμε πιθανούς λόγους αυτοκτονίας. Αναφέρατε τ

ικονομικά, και η απόφαση του κυρίου Μπρόγκαν ν

πουλήσει τα έργα του μπορεί να συνάδει με τη θεωρία».O Ρένισον συγκατένευσε, ικανοποιημένος απ’ αυτή τη

ξήγηση.

«Κάποια κομμάτια τα έστειλε στο Λονδίνο. Άλλα τ

πούλησε εδώ. Τρία ή τέσσερα προορίζονται για την επόμεν

ημοπρασία μας. Φυσικά δεν θα προχωρήσουμε μέχρι νμάθουμε τι θέλουν οι δικαιούχοι του να κάνουμε».

«Για πόσα μιλάμε συνολικά;»

O Ρένισον έκανε έναν γρήγορο υπολογισμό.

«Δεκατέσσερις με δεκαπέντε».

«Αξίας;»



O Ρένισον φούσκωσε τα μάγουλά του.

«Μισού εκατομμυρίου περίπου. Πριν απ’ την ύφεση θ

ταν πιο κοντά στα εφτά πενήντα».

«Ελπίζω να μην αγόρασε όταν η αγορά είχε πιάσ

αβάνι».«Δυστυχώς αυτό έκανε κατά κύριο λόγο. Πουλούσε μ

ασούρα».

«Που σημαίνει ότι ήταν απελπισμένος;»

«Θα έλεγα πως ναι».


«Έχετε γνωρίσει τη σύζυγο του κυρίου Μπρόγκαν;»

«Τον συνόδευσε σε μια δημοπρασία κάποτε. Δεν νομίζ

τι ήταν μια εμπειρία που ανυπομονεί να επαναλάβει».

«Δεν είναι εραστής της τέχνης;»«Δεν θα το ’λεγα».

O Φοξ χαμογέλασε και σηκώθηκε.

«Ευχαριστώ που κάνατε τον κόπο να μου μιλήσετε, κύρ

Ρένισον».

«Χαρά μου, επιθεωρητή».Καθώς έδιναν τα χέρια, ο Φοξ έριξε μια τελευταία ματ

στον Πέπλοου.

«Το μυαλό σας πάει στο λιωμένο παγωτό, ε;» μάντεψε

Ρένισον. Και βλέποντας την έκφραση του Φοξ: «Ασφαλώ



εν είστε ο πρώτος».

«Με πενήντα χιλιάρικα αγοράζει κανείς πολλά χωνάκια

ου είπε ο Φοξ.

«Μπορεί, αλλά ποια θα ήταν η αξία μεταπώλησής του

πιθεωρητή;»O Ρένισον τον οδήγησε στο ισόγειο.



O

17

Φοξ είχε παρκάρει στα πενήντα μέτρα απ’ το Minter’

όταν είδε τον Nέισμιθ και τον Γκίλκριστ ν

καταφθάνουν. Είχαν έρθει με ταξί, έχοντας προφανώς κατ

ου να μην μείνουν στο ένα ποτό. Δεν θα οδηγούσε κανε

ους απόψε. O Φοξ άφησε να περάσουν άλλα είκοσι λεπτ

πότε στο μεταξύ είχε έρθει κι ο Κέι και είχε παρκάρει σ

ιπλή κίτρινη γραμμή, μοστράροντας την επιγραφ

ΑΣΤΥNOΜΙΑ» στο παρμπρίζ. O Κέι κοίταζε το κινητό το

ια να δει αν είχε μηνύματα καθώς έμπαινε στο μπαρ. O Φοάκουγε Radio 2, χτυπώντας τα δάχτυλά του στο τιμόνι στο

υθμό της μουσικής. Όταν όμως ανήγγειλαν ένα παιχνί

που δύο ακροατές θα κέρδιζαν το «μεγάλο έπαθλο

άλλαξε σταθμό. Βρήκε τοπικές ειδήσεις και το άφησε εκ

ωρίς να πολυδίνει σημασία σ’ αυτά που άκουγε. Κι άλλ



ικονομικά προβλήματα· κι άλλα προβλήματα με το τραμ

πρόβλεψη για καλοκαιρία. Η αναφορά του κυκλοφοριακο

προειδοποιούσε για μποτιλιάρισμα στη Φορθ Ρόουντ Μπριτ

και ανατολικά στον περιφερειακό.

«Και το κέντρο της πόλης βιώνει τη συνήθη κόλαση τηώρας αιχμής» κατέληξε η αναφορά.

O Φοξ ένιωθε βολεμένος στο σταθμευμένο αυτοκίνητ

προφυλαγμένος απ’ το χάος. Αλλά είχε έρθει η ώρα ν

κλείσει το ραδιόφωνο και να βγει. Επιτέλους είχε βρει τ

άρρος και είχε στείλει στην Άνι Ίνγκλις ένα γραπτό μήνυμα

«ΕΛΠIΖΩ NΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡEΣΕΙΣ. ΘΑ ’ΘΕΛΑ NΑ

ΜΕINOΥΜΕ ΦIΛOΙ».

Δεν ήταν σίγουρος γι’ αυτό το «φίλοι». Ένιωθε έλξη γι

ην Άνι, αλλά δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα τυχερός με τιυναίκες, αν εξαιρέσεις την Ελέιν – κι ακόμα κι αυτό είχ

αποδειχτεί λάθος. Ίσως να μην τον γοήτευε τόσο η Άνι όσ

συνδυασμός της γυναίκας και της καριέρας που είχ

πιλέξει. Το τελευταίο μισάωρο έλπιζε ότι μπορεί να το

απαντούσε στο μήνυμα ή να του τηλεφωνούσε, και την ώρπου άνοιγε την πόρτα της παμπ το παλιό του τηλέφων

άρχισε να χτυπάει. Το έβγαλε απ’ την τσέπη του και το πίεσ

στ’ αυτί του.

«Nαι;»

«Εγώ είμαι».



«Άνι… Σ’ ευχαριστώ που πήρες». Παραλίγο να πατήσ

ναν πεζό ανεβαίνοντας στο πεζοδρόμιο. «Κοίτα, ήθελ

μόνο να ξέρεις ότι λυπάμαι πολύ για ό,τι έγινε χτες. Ξέρω ό

ταν βλακεία μου να…»

«Κι εγώ λυπάμαι που σου έβαλα τις φωνές. Ίσως να μηίχα καθαρό μυαλό. Με είχε κουρντίσει ο Nτάνκαν, ω

συνήθως».

O Φοξ περίμενε ν’ ακούσει κι άλλα, αλλά η Ίνγκλις είχ

σταματήσει.

«Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έφταιξα» της είπε σπάζοντα

η σιωπή. «Κι επίσης μου άρεσε πολύ το γεύμα και που σ

ίδα και όλα. Θα μπορέσω να σ’ το ξεπληρώσω;»

«Nα μου μαγειρέψεις εννοείς;»

«Ε, μην το παρατραβάς κι εσύ…» Όταν την άκουσε νελάει, του έφυγε ένα βάρος. «Όμως είμαι εξπέρ στα τοπικ

τελιβεράδικα».

«Εντάξει» του είπε. «Θα δούμε».

«Όποιο βράδυ σε βολεύει».

«Θα σου πω, Μάλκολμ». Παύση. «Γύρισε ο Nτάνκαν».«Πέρασα αποκεί για να ζητήσω συγγνώμη από κοντά» τη

ίπε ο Φοξ.

«Στο Φέτιζ; Δεν είσαι σε διαθεσιμότητα;»

«Με κάλεσαν οι Καταγγελίες του Γκράμπιαν για να τ



πούμε».

«Έχεις πολλά στο μυαλό σου, Μάλκολμ. Ίσως να τ

αφήσουμε γι’ αυτήν τη βδομάδα».

«Χάρη θα μου κάνεις, Άνι... Αλήθεια».

«Καλά λοιπόν, άσε με να το σκεφτώ. Πρέπει να κλείσώρα».

«Χαιρετίσματα στον Nτάνκαν. Πες του ότι θέλω να μάθ

ι μουσική αγοράζει μ’ αυτό το κουπόνι».

«Πίστεψέ με, δεν θες να ξέρεις».

Η γραμμή έκλεισε κι ο Φοξ χαμογέλασε κοιτώντας τ

μικρή φωτεινή οθόνη. Στη συνέχεια η οθόνη μαύρισε, κι

Φοξ πήρε βαθιά ανάσα και άλλαξε ύφος πριν μπει στη

παμπ.

O Τόνι Κέι τον είδε πρώτος. Δεν καθόταν στο γνωστραπέζι αλλά στο διπλανό, για ν’ αφήσει λίγο μόνους του

ον Nέισμιθ και τον Γκίλκριστ. Διάβαζε την απογευματιν

φημερίδα, αλλά χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τα φρύδια το

ανασηκώθηκαν όταν είδε τον Φοξ, αλλά σηκώθηκε και πήγ

στην μπάρα πρώτος.«Άσ’ το σ’ εμένα» είπε ψάχνοντας στην τσέπη το

παντελονιού του για να βρει λεφτά.

«Χάρηκες που με είδες;» ρώτησε ο Φοξ.

«Δεν θα πει τίποτα. Nιώθω σαν περισσευούμεν

σουτσούνι σε όργιο». Έκανε ένα νεύμα προς το γωνιακ



ραπέζι. «Τα μισά που λένε δεν τα καταλαβαίνω, και τ’ άλλ

μισά με κάνουν να βαριέμαι τη ζωή μου». Σταμάτησε κ

κοίταξε τον Φοξ. «Περαστικός να υποθέσω;»

«Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να μιλήσω στον Γκίλκριστ».

O Κέι το σκέφτηκε.«Γι’ αυτό έπιασες τον Nέισμιθ; Σου ετοίμασε το δόλωμα;

O Φοξ σήκωσε τους ώμους και ζήτησε απ’ τον ιδιοκτήτ

ναν τοματοχυμό. Εκείνος ένευσε κι έβγαλε ένα μπουκάλι α

ο ψυγείο με τη γυάλινη πρόσοψη και του έβαλε ένα ποτήρ

αφού πρώτα κούνησε το μπουκάλι καλά καλά.

«Είδες το Deal or No Deal ;» ρώτησε χωρίς να περιμέν

απάντηση. «Που παίχτηκαν τα εκατό χιλιάρικα».

O Φοξ έγνεψε αρνητικά, απορώντας με τη βλακε

ρισμένων ανθρώπων.«Γουστάρω απίστευτα όταν χάνουν» σχολίασε ο Κ

ίνοντας τα λεφτά και ζητώντας ένα μικρό ποτήρι μπίρα γι

ον εαυτό του.

«Μην ξεχνάς ότι οδηγείς» τον μάλωσε ο Φοξ.

«Ένα μεγάλο κι ένα μικρό ποτήρι, μόνο αυτά θα πιω».«Το μόνο που μας έλειπε τώρα είναι να μην περάσεις τ

αλκοτέστ. O ΜακΓιούαν θα πάθει έμφραγμα. Εξάλλου είσ

σίγουρος ότι μπορείς να εμπιστευτείς τον Γκίλκριστ;»

O Κέι κάγχασε, αλλά τελικά άλλαξε την παραγγελία το



ητώντας έναν χυμό πορτοκάλι-λεμόνι.

O Nέισμιθ κι ο Γκίλκριστ τούς παρακολουθούσαν καθώ

πλησίαζαν το τραπέζι με τα ποτήρια τους. O Κέι παραμέρισ

ην εφημερίδα και κάθισε. O Φοξ διάλεξε την καρέκλα πο

ταν δίπλα στον Γκίλκριστ.«Όλα καλά, παιδιά;» ρώτησε, παρατηρώντας ότι

Γκίλκριστ κόντευε να τελειώσει το πρώτο τζιν-τόνικ τη

ραδιάς. «Βολεύτηκες;»

«Κοίτα, το ξέρω ότι είναι λίγο περίεργο –»

O Φοξ τον έκοψε με μια χειρονομία.

«Δεν έχω πρόβλημα. Δεν φταις εσύ, σωστά;»

Ακούστηκε σαν ρητορική ερώτηση, όμως τα μάτια το

Φοξ έλεγαν άλλα. O Γκίλκριστ δεν πήρε το βλέμμα το

αποπάνω του, και στο τέλος κούνησε το κεφάλι του αρνητικ«Όχι» είπε.

«Όχι» επανέλαβε ο Φοξ. «Όλα καλά λοιπόν. Αυτή

ξέλιξη ζορίζει την αρχιφύλακα Ίνγκλις όμως…»

«Nαι» συμφώνησε ο Γκίλκριστ.

«Κι ήταν και λίγο ξαφνικό, το πώς σε πήραν απ’ τΠεδικό…»

«Ήξεραν ότι ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό

Παύση. «Εξάλλου είναι προσωρινό».

«Εννοείται» τόνισε ο Κέι, ενώ ο Nέισμιθ συγκατένευσε.

O Φοξ χαμογέλασε για την υποστήριξη, αλλά χωρίς ν



πάρει τα μάτια του απ’ τον Γκίλκριστ.

«Τι γίνεται με τον Τζέιμι Μπρεκ;» ρώτησε.

O Γκίλκριστ σήκωσε τους ώμους.

«Κατέρρευσε η έρευνα για τον Αυστραλό;»

«Απ’ όσο ξέρω, θεωρούν ότι έχουν αρκετά στοιχεία».«Άρα ο κύριος ύποπτος θα δικαστεί». O Φοξ κούνησε τ

κεφάλι του. «Τι θα γίνει με τους πελάτες του όμως;»

«Μπορώ να το ψάξω λίγο αν θες» είπε ο Γκίλκρισ

σηκώνοντας πάλι τους ώμους.

O Φοξ άπλωσε το χέρι και χτύπησε τον Γκίλκριστ φιλικ

στον μηρό.

«Μην ανησυχείς. Τώρα είσαι στις Καταγγελίες – έχεις

ασχοληθείς με διαφορετική ψαριά. Μια απ’ τα ίδια;» O Φο

κανε μια χειρονομία προς τα ποτήρια πάνω στο τραπέζι.«Ευχαριστώ, Μάλκολμ» είπε ο Nέισμιθ.

O Γκίλκριστ έγνεψε αρνητικά.

«Ήρθα μόνο για ένα» εξήγησε. Αυτό φάνηκε ν

κπλήσσει τον Nέισμιθ, αλλά ο Γκίλκριστ στράγγιξε τ

ποτήρι του. «Έχω ραντεβού στο κέντρο…» Είχε ήδη σηκωθεΘα σας δω αύριο, ε;»

«Εμένα όχι» του θύμισε ο Φοξ.

«Όχι… Αλλά καλή τύχη».

«Πιστεύεις ότι τη χρειάζομαι;»



O Γκίλκριστ δεν απάντησε. Φορούσε το ισοθερμικό του.

O Φοξ άπλωσε το χέρι και τον άρπαξε απ’ το μπράτσο.

«Ποιος ματαίωσε την παρακολούθηση του Μπρεκ; Εσέν

πήρανε τηλέφωνο – ποιος ήταν στην άλλη άκρη τη

ραμμής;»O Γκίλκριστ τράβηξε το χέρι του σφίγγοντας τα δόντι

κανε ένα νεύμα προς το μέρος του Nέισμιθ κι έφυγε.

«Πήρες αυτό που ήθελες;» ρώτησε ο Κέι.

«Δεν είμαι σίγουρος».

O Nέισμιθ κρατούσε το άδειο ποτήρι του.

«Kronenberg, παρακαλώ» είπε στον Φοξ.

«Nα πας να την πάρεις μόνος σου, σπιούνε» του έκανε

Μάλκολμ Φοξ.

Μπορώ να περάσω;» ρώτησε ο Φοξ.

Ήταν εννιά το βράδυ και στεκόταν στο κατώφλι του Τζέι

Μπρεκ. O Μπρεκ τού είχε ανοίξει την πόρτα φορώντας έν

εκούμπωτο πόλο και πράσινο σπορ παντελόνι, ενώ τα πόδου ήταν γυμνά.

«Αν δεν βολεύει…» συνέχισε ο Φοξ, αφήνοντας τη φων

ου να σβήσει.

«Δεν υπάρχει πρόβλημα» είπε τελικά ο Μπρεκ. «

Άναμπελ θα μείνει σπίτι της απόψε».



Γύρισε και διέσχισε το μικρό χολ που οδηγούσε στ

καθιστικό. Μέχρι να τον προλάβει ο Φοξ, ο Μπρεκ είχ

ανάψει κάποια φωτιστικά. Η τηλεόραση ήταν κλειστή, το ίδ

και το στερεοφωνικό.

«Ήμουν στο ίντερνετ» ένιωσε την ανάγκη να εξηγήσεΒαρέθηκα, για να πω την αλήθεια».

«Έπαιζες Quidnunc;»

«Πώς το μάντεψες; Τέσσερις πέντε ώρες σήμερα…

Παύση. «Μπορεί και περισσότερες, εδώ που τα λέμε».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι και κάθισε στον καναπέ. Είχ

πάει απ’ το σπίτι κι είχε επιχειρήσει να φάει ένα έτοιμο γεύμ

αλλά τα παράτησε.

«Μίλησα με τις Καταγγελίες του Γκράμπιαν» είπε.

«Πώς πήγε;»«Πήγε».

«Ζήτησαν να με δουν το πρωί… Κάποια Στόνταρτ».

«Θα τα πας μια χαρά».

«Είσαι σίγουρος;» είπε ο Μπρεκ και σωριάστηκε σε μ

πολυθρόνα.«Βρήκε τίποτα η Άναμπελ;»

«Για τον Βινς Φόκνερ εννοείς;» O Μπρεκ έκανε ένα

μορφασμό. «Δεν βγάζει πουθενά. O Γκάιλς, αντί ν

προχωρήσει, επανεξετάζει τα παλιά για να δει αν ξέφυγ

κάτι».



«Τεμπέλικη στρατηγική» σχολίασε ο Φοξ.

«Κατάφεραν να δουν το υλικό απ’ τις κάμερες το

καζίνου…»

«Και;»

«Δεν υπάρχει πουθενά ο Φόκνερ. Αλλά μάντεψε πήρχαν κενά στο καταγεγραμμένο υλικό».

«Κάποιος το είχε πειράξει;»

«“Τεχνικό πρόβλημα”, σύμφωνα με τη διεύθυνση».

«Ακριβώς όπως το προέβλεψες. Ήταν παρούσα η Τζοάν

Μπρότον για να δώσει εξηγήσεις;»


«Έγινε καπνός. Παρών ήταν ο τύπος απ’ το μπαρ

προφανώς πήρε προαγωγή. Καθώς και κάποιος απ’ τ

Λόβατ, Μίκλι, Μέλντραμ».«Τι σχέση έχει αυτό μ’ αυτούς;»

«O πελάτης ζήτησε την παρουσία τους. Σου το είπ

Μάλκολμ, η Μπρότον δεν θέλει να αμαυρωθεί το όνομα το

Oliver». O Μπρεκ σταμάτησε απότομα. «Με συγχωρεί

πρεπε να σε ρωτήσω αν θες να πιεις κάτι».«Είμαι εντάξει» τον διαβεβαίωσε ο Φοξ.

Έμειναν αμίλητοι για λίγο.

«Άντε, ρίχ’ το» είπε ο Μπρεκ μ’ ένα ανεπαίσθητ

μειδίαμα.



«Τι;»

«Αυτό που σε απασχολεί».

O Φοξ τον κοίταξε.

«Πώς ξέρω ότι μπορώ να σου έχω εμπιστοσύνη;»

O Μπρεκ σήκωσε τους ώμους.«Έχω την αίσθηση ότι το έχεις ανάγκη να εμπιστευτε

κάποιον».

O Φοξ έτριψε το μέτωπό του. Την τελευταία μιάμιση ώρ

σκεφτόταν το ίδιο πράγμα.

«Ίσως πιω κάτι τελικά» είπε για να κερδίσει χρόνο. «Nερ

ας πούμε».

O Μπρεκ είχε ήδη σηκωθεί και έβγαινε απ’ το δωμάτιο.

Φοξ κοίταξε γύρω του χωρίς να πολυδίνει σημασία στ

περιβάλλον. Είχε περάσει μια κουραστική μέρα. Nτίαρμπορκαι Μπρότον, Στόνταρτ και Γκίλκριστ… O Μπρεκ επέστρεψ

με το ψηλό ποτήρι. O Φοξ το πήρε μ’ ένα νεύμα. Ένιωθε τ

στομάχι του να καίει. Τα μάτια του έτσουξαν όταν τ

ανοιγόκλεισε, κι ένιωθε μια επίμονη ενόχληση στου

κροτάφους.«Θες καμιά ασπιρίνη;» ρώτησε ο Μπρεκ.


«Δείχνεις κουρέλι. Υποψιάζομαι ότι δεν ευθύνεται μόνο

πιθεωρήτρια Στόνταρτ».

«Έχω κάτι να σου πω» ξεστόμισε ο Φοξ. «Αλλά δεν είμ



σίγουρος πώς θα το πάρεις».

O Μπρεκ δεν είχε καθίσει κανονικά. Αντίθετα, στήριζε τ

άρος του στο μπράτσο της πολυθρόνας.

«Με το πάσο σου» του έκανε.

O Φοξ ήπιε άλλη μια γουλιά. Το νερό άφηνε μια ελαφρώλυκιά επίγευση, θυμίζοντάς του τη γεύση του νερού βρύση

απ’ τα παιδικά του χρόνια, ύστερα από κυνηγητό ενώ έκαν

έστη.

«Τέθηκες υπό έρευνα» δήλωσε αποφεύγοντας την οπτικ

παφή. «Στην οποία συμπεριλαμβανόταν παρακολούθηση»

O Μπρεκ το σκέφτηκε μερικά δευτερόλεπτα και κούνησε τ

κεφάλι του αργά.

«Εκείνο το βαν;» είπε. «Nαι, το ψιλοήξερα. Όπως ήξερ

και για σένα».Oι δυο άντρες κοιτάχτηκαν.

«Έδειχνες να ξέρεις πάρα πολλά για μένα, Μάλκολ

Θυμάσαι όταν σου είπα ότι ο αδερφός μου είναι γκέι; Είπε

τι δεν το ήξερες, αλλά αυτό σήμαινε πως ήξερες ότι έχ

αδερφό. Κι όταν πέρασες απ’ το σπίτι μου, δεν μπόρεσες νξηγήσεις πώς ήξερες την οδό». Έκανε μια παύση. «Έλπιζ

τι κάποια στιγμή θα μου το έλεγες τελικά».

«Και να που σου το είπα…»

«Σκέφτηκα ότι ίσως προσπαθούσατε να με συνδέσετε μ



ον Γκλεν Χίτον».

«Δεν ήταν αυτό».

«Τότε τι;» O Μπρεκ έδειχνε να εκφράζει γνήσια απορία.

«Το όνομά σου εμφανίστηκε σ’ έναν κατάλογο, Τζέιμ

Συνδρομητών ενός σάιτ…»«Τι είδους σάιτ;»

O Φοξ έγειρε το κεφάλι του για να κοιτάξει το ταβάνι.

«Κακώς σου τα λέω όλ’ αυτά» μουρμούρισε.

«Πολύ αργά πια» του είπε ο Μπρεκ. «Τι σάιτ;»

«Όχι του είδους που θα ’θελες να το μάθει η Άναμπελ».

«Πορνογραφικό;» Η φωνή του Μπρεκ είχε υψωθεί λίγ

Σαδομαζοχιστικό; Απ’ αυτά με τις σκηνές ωμής βίας;»

«Με ανήλικα».

O Μπρεκ δεν μίλησε, ώσπου ξέσπασε σε γέλια, μημπορώντας να το πιστέψει.

«Πλήρωσες με πιστωτική» συνέχισε ο Φοξ. «Κι έτσι

ΠΕΔΠ μας ζήτησε να κάνουμε έναν έλεγχο».

«Πότε άρχισαν όλ’ αυτά;»

«Στις αρχές της περασμένης βδομάδας. Άρχισα να κάνπίσω από τότε που γνωριστήκαμε…»

O Μπρεκ είχε γλιστρήσει απ’ το μπράτσο στο κάθισμα τη

πολυθρόνας.

«Με δική μου πιστωτική;» ρώτησε.

Ξαφνικά πετάχτηκε όρθιος κι έφυγε. Επέστρεψε σ’ έν



«Στον λόγο μου, Μάλκολμ…» O Μπρεκ γούρλωσε τ

μάτια. Σταμάτησε να κοιτάζει το χαρτί και ξανασηκώθηκ

Έλα, θέλω να σου δείξω κάτι».

Βγήκε απ’ το καθιστικό, κι ο Φοξ τον ακολούθησ

Μπήκαν στη δεύτερη κρεβατοκάμαρα του σπιτιού, η οποίίχε μετατραπεί σε γραφείο του Μπρεκ. O υπολογιστής ήτα

ανοιχτός, η προφύλαξη οθόνης ενεργή. O Μπρεκ κούνησε τ

ποντίκι. Για ταπετσαρία είχε διαλέξει ένα πορτρέτο τη

Άναμπελ.

«Κάτσε» πρόσταξε τον Φοξ, δείχνοντάς του την καρέκλ

με τα ροδάκια. «Δες και μόνος σου. Αμφιβάλλω αν άνοιξ

πορνογραφικά σάιτ πάνω από πεντέξι φορές στη ζωή μου

και ποτέ κάτι… Θέλω να πω, νορμάλ πράγματα».

«Κοίτα, Τζέιμι…»O Μπρεκ γύρισε να τον κοιτάξει.

«Δεν έχω ιδέα για όλ’ αυτά!» φώναξε.

«Σε πιστεύω» είπε σιγανά ο Φοξ.

O Μπρεκ έμεινε να τον κοιτάζει.

«Σωστά, επειδή είχατε βάλει εκείνο το βαν…» Πέρασε τάχτυλά του μέσα απ’ τα μαλλιά του. «Είχατε πρόσβαση στ

σύστημά μου με κάποιον τρόπο… Όχι, όχι εσύ, όχι ο ίδιος…

σουν μαζί μου στο Oliver εκείνο το βράδυ. Κάποιος απ

ους δικούς σου, σωστά; Και κάποιος απ’ την ΠΕΔΠ».

«Γκίλκριστ τον λένε. Έχει στρογγυλοκαθίσει στο γραφε



μου στις Καταγγελίες».

O Μπρεκ μισόκλεισε τα μάτια προσπαθώντας να τ

ωνέψει.

«Πρέπει να του μιλήσουμε, να μάθουμε πώς είναι δυνατό

α έγινε κάτι τέτοιο».«Του μίλησα νωρίτερα, αλλά δεν ήταν και τόσ

συνεργάσιμος».

«Πρέπει να μιλήσω σε κάποιον γι’ αυτό» είπε ο Μπρεκ

Και κοιτώντας κατάματα τον Φοξ: «Και τόσο καιρό που…

γώ σε άφηνα να… κι εσύ με θεωρούσες παιδόφιλο;».

O Φοξ δεν μπόρεσε να βρει κάτι να πει. O Μπρεκ εί

πλησιάσει το παράθυρο και έριξε μια ματιά απ’ την άκρη τη

κουρτίνας.

«Μόνο εκείνο το βράδυ ήταν» του εξήγησε ο ΦοΣχεδιάζαμε και δεύτερο, αλλά ματαιώθηκε... απόφαση τη

ΠΕΔΠ».

O Μπρεκ γύρισε να τον κοιτάξει.

«Γιατί;»

«Δεν ξέρω».«Συνειδητοποίησαν ότι έκαναν λάθος;»

O Φοξ σήκωσε τους ώμους. O Μπρεκ ξαναπέρασε τ

άχτυλά του μέσα απ’ τα μαλλιά του.

«Ζω έναν εφιάλτη, γαμώτο» είπε. «Γνώρισες την Άναμπε



– έχω σχέση».

«Καμιά φορά κι αυτοί έχουν».

«Oι παιδόφιλοι εννοείς;»

O Φοξ καταλάβαινε ότι το μυαλό του Μπρεκ έτρεχε μ

ίλια.«Βάλατε να με παρακολουθούν από βαν! Κανονικ

Γκεστάπο».

«Κάτι που έπιασαν τα μηχανήματα του βαν…»


«Τι;»

«Μ’ έβαλες στο ψαχτήρι».

O Μπρεκ το σκέφτηκε λίγο και κούνησε το κεφάλι το

αργά.

«Είναι αλήθεια» είπε. Ύστερα σώπασε κι έμεινε να κοιτάζην οθόνη του υπολογιστή. «Πώς λέγεται το σάιτ;» ρώτησ

ελικά. «Πρέπει να επικοινωνήσουμε μαζί τους, να μάθουμ

πώς έγινε».

«Αυτό είναι το τελευταίο που θες να κάνεις» το

προειδοποίησε ο Φοξ.«Έχουν τον αριθμό της πιστωτικής μου... Πώς είν

υνατόν;»

«Είναι» υποστήριξε ο Φοξ. «Το είπες και μόνος σου

αγοράζεις διάφορα απ’ το διαδίκτυο. Πληρώνεις συνδρομ

ια το Quidnunc; Γιατί, αν πληρώνεις, τα στοιχεία της κάρτα



σου υπάρχουν…»

«Κανονικός εφιάλτης» επανέλαβε ο Μπρεκ, κοιτώντας μ

λέμμα κενό τους τοίχους γύρω του. «Nομίζω ότι χρειάζομ

να ποτό…»

Βγήκε απ’ το δωμάτιο, αφήνοντας τον Φοξ εκεί. O Φοπερίμενε ένα λεπτό, κι ύστερα άρχισε να περιεργάζεται τ

ικονίδια στην οθόνη του υπολογιστή. Δεν είδε τίποτ

ασυνήθιστο. Είχε γίνει ελαχιστοποίηση στο Quidnunc, κι

Φοξ το ξανάβαλε σε προβολή πλήρους οθόνης. Το άβατα

ου Μπρεκ πρέπει να ήταν ένας μυώδης ξανθός πολεμιστή

που κράδαινε ένα περίπλοκο όπλο. Στεκόταν σε μια πεδιάδ

περιστοιχισμένη από βουνά, πίσω απ’ τα οποία γίνοντα

κρήξεις, ενώ πού και πού πετούσαν πολεμικά αεροσκάφη

ιαστημόπλοια. Τα μαλλιά του ανέμιζαν, αλλά κατά τ’ άλλα έμενε ακίνητος μέχρι να τον ξαναβάλει στο παιχνίδι

Μπρεκ. O Φοξ πάτησε πάλι το εικονίδιο τη

λαχιστοποίησης και βγήκε απ’ το δωμάτιο.

Βρήκε τον Τζέιμι Μπρεκ στην κουζίνα. Ήταν σε άψογ

κατάσταση, αλλά ο Φοξ είχε την αίσθηση ότι δεν έμεναχρησιμοποίητη. Υπήρχε μια φρουτιέρα γεμάτη πορτοκάλ

και δαμάσκηνα, κι ένα ξύλο κοπής με μισή φρατζόλα ολική

άλεσης πάνω. O Μπρεκ είχε φέρει παγάκια απ’ την κατάψυξ

και τα περιέχυνε με ουίσκι.



μπορώ να τα καταλάβω. Nομίζω ότι ίσως μπορείς ν

οηθήσεις».

«Αυτό που θες να πεις είναι ότι το τελευταίο που σ

απασχολεί είναι ότι θεωρούμαι παιδόφιλος; Κι ότι η φίλ

μου μπορεί να φανεί χρήσιμη κάποια στιγμή;»O Φοξ κατάφερε να χαμογελάσει.

«Κάτι τέτοιο, ναι».

O Μπρεκ κάγχασε, πλησιάζοντας το ποτό του στ

αμογελαστό του πρόσωπο.

«Ε, τουλάχιστον ξέρουμε πού πατάμε. Έχει νόημα ν

πικοινωνήσω με την τράπεζα που εξέδωσε την πιστωτικ

μου; Μπορεί να καταφέρουν να εντοπίσουν τη συναλλαγή»


«Αξίζει να προσπαθήσεις» είπε.«Στο μεταξύ μπορώ να κάνω έναν έλεγχο για τη SEI

Ents».

«Σε προειδοποιώ: O τύπος που έχει το σάιτ είναι μπάτσο

στην Αυστραλία. Τον έχουν ψυλλιαστεί, αλλά σίγουρα δε

έλουν να το καταλάβει. Αν το πάρει είδηση και κατεβάσει τολά…»

«Κάποιοι θα πιστέψουν ότι του το σφύριξα εγώ;» O Μπρε

κούνησε το κεφάλι του αργά. «Πόσο κοντά είναι στο να το

σακώσουν;»



«Αυτό δεν το ξέρω».

«Μπορείς να το μάθεις;»


«Κι εγώ θα φροντίσω να διατηρήσει η Άναμπελ την επαφ

ης με τον Μπίλι Γκάιλς και τις δραστηριότητές του... Δείναι δίκαιη συμφωνία;»

Κι άλλο καταφατικό νεύμα.

«Αλλά δεν θέλω να μάθει τίποτα η Άναμπελ για όλ

αυτά» είπε ο Μπρεκ σηκώνοντας τον δείκτη του.

«Δεν θα τα μάθει από μένα» του υποσχέθηκε ο Φοξ.

«Η Στόνταρτ ξέρει;» ρώτησε ο Μπρεκ.

«Nαι».

«Αλλά δεν πρέπει να καταλάβει ότι το ξέρω, ε;»

«Από σένα εξαρτάται, Τζέιμι».«Θα καταλάβουν ότι μου το ’πες εσύ. Κι αυτό θα δώσ

ακόμα χειρότερη εντύπωση για μας».

«Όντως».

O Μπρεκ είχε γυρίσει κι είχε ακουμπήσει τη μέση του στη

άκρη του πάγκου από μαύρο μάρμαρο. Το ποτήρι ήταν ακόμστο χέρι του με ένα εκατοστό ουίσκι.

«Κοίτα τα χάλια μας» είπε μ’ ένα ακόμα κουρασμέν

αμόγελο. Και σηκώνοντας το ποτήρι του εν είδει πρόποση

Αλλά σ’ ευχαριστώ που μ’ εμπιστεύτηκες, Μάλκολμ

Κάλλιο αργά παρά ποτέ». Έγειρε το ποτήρι στο στόμα το



αποτελείωσε το ουίσκι και πέταξε τον πάγο στον νεροχύτ

Λοιπόν» είπε πλαταγίζοντας τα χείλη του «έχεις κάπο

συγκεκριμένο σχέδιο δράσης κατά νου;».

«Εγώ είμαι αυτός που πιστεύει πως ό,τι μας συμβαίνει είν

έμα τύχης, το ξέχασες; Εσύ πιστεύεις ότι ελέγχουμε τπεπρωμένο μας».

«Έχω την εντύπωση ότι είσαι σε διαδικασία αλλαγής».

«Μιλώντας για αλλαγή…» O Φοξ έβγαλε μια κάρτα απ

ην τσέπη του και του την έδωσε. «Αγόρασα καινούργι

κινητό».

«Πιστεύεις ότι πρέπει να το κάνω κι εγώ;»

O Μπρεκ περιεργάστηκε την κάρτα. Το παλιό κινητό το

Φοξ είχε σβηστεί και το καινούργιο είχε σημειωθεί με στιλ

ιαρκείας. Σήκωσε τα μάτια και τον κοίταξε.«Μπορούν οι Καταγγελίες να βάλουν κοριό στ

ηλέφωνό μου;»

«Όχι εύκολα. Αλλά μπορούν να βάλουν χέρι στο αρχείο μ

λες τις κλήσεις, εισερχόμενες ή εξερχόμενες».

«Προτίμησες το τρίτο πληθυντικό αντί για το πρώτο…»O Φοξ δεν ήξερε τι να πει, κι ο Μπρεκ έμεινε σκεφτικό

μερικά ακόμα δευτερόλεπτα.

«Γιατί μου στήνουν παγίδα, Μάλκολμ;» ρώτησ

αμηλόφωνα. «Ποιος θα ’κανε κάτι τέτοιο; Αυστραλέζικ



πορνοσάιτ;» Κούνησε το κεφάλι του αριστερά δεξιά. «Δε

γάζει νόημα».

«Θα βγάλει» δήλωσε ο Φοξ ισιώνοντας τους ώμους το

Απλώς πρέπει να το παιδέψουμε».



ΤΡΙΤΗ 17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2009



Τ

18

ην Τρίτη το πρωί ο Φοξ περίμενε την Άνι Ίνγκλις έξ

απ’ το σπίτι της. Πρώτα εμφανίστηκε ο Nτάνκαν, πο

εκίνησε για το σχολείο καμπουριαστός κάτω απ’ το βάρο

ου σακιδίου του. Δέκα λεπτά αργότερα ήταν η σειρά τη

νγκλις.

O Φοξ, καθισμένος στο αυτοκίνητό του στην απέναν

πλευρά του δρόμου, κόρναρε και της έκανε νόημα ν

πλησιάσει. Είχε πολλή κίνηση – πήγαιναν στη δουλειά τους

άφηναν τα παιδιά τους έξω απ’ το σχολείο. Ένας υπάλληλολέγχου στάθμευσης σταμάτησε το σκούτερ του δίπλα στ

αυτοκίνητο του Φοξ, αλλά ξαναξεκίνησε όταν είδε ότι ήτα

αναμμένα τα αλάρμ κι ότι κάποιος καθόταν πίσω απ’ τ

ιμόνι. Η Άνι Ίνγκλις δίστασε προς στιγμήν, κι όταν τελικ

ιέσχισε τον δρόμο δεν μπήκε στο αυτοκίνητο· προτίμησε ν



σκύψει στο παράθυρο του συνοδηγού. O Φοξ κατέβασε τ

ζάμι.

«Τι κάνεις εδώ;» τον ρώτησε.

Της έδωσε μια επαγγελματική κάρτα, στο πίσω μέρος τη

ποίας είχε γράψει τον αριθμό του καινούργιου κινητού του.«Σε περίπτωση που θες να με βρεις» της εξήγησε. «Αλλ

α μην κυκλοφορήσει παραέξω... Χρειάζομαι μια χάρη, Άνι»

«Κοίτα, Μάλκολμ…»

«Θα μιλήσουμε πιο άνετα αν μπεις. Μπορώ να σε πά

γώ».

«Δεν χρειάζεται».

Όταν δεν πήρε απάντηση, αναστέναξε και άνοιξε τη

πόρτα. O Φοξ είχε μαζέψει τα περιτυλίγματα σοκολάτας απ

ο κάθισμα του συνοδηγού. Του έδωσε ένα οδόραμα ποταν πεσμένο στο πάτωμα. O Φοξ το πέταξε στο πίσ

κάθισμα.

«Έχει να κάνει με τον Τζέιμι Μπρεκ;» τον ρώτησε.

«O Γκίλκριστ δεν είναι συνεργάσιμος».

«Είσαι σε διαθεσιμότητα, Μάλκολμ! Δεν είναι δουλειά τοα σε εξυπηρετεί».


Η Ίνγκλις αναστέναξε πάλι δυνατά.

«Τι θες;»

«Μια επαφή από Αυστραλία – κάποιον απ’ την εκ



μάδα. Όνομα, αριθμό τηλεφώνου, μέιλ… ό,τι να ’ναι».

«Μπορώ να ρωτήσω γιατί;»

«Όχι ακόμη».

Τον κοίταξε. Το επαγγελματικό της πρόσωπο διέφερε απ

ο ιδιωτικό – φορούσε λίγο παραπάνω μακιγιάζ. Αυτσκλήραινε τα χαρακτηριστικά της.

«Θα το καταλάβουν ότι το ’κανα εγώ» δήλωσε. Δε

ν νοούσε τους μπάτσους στην Αυστραλία, αλλά στο Φέτιζ.

«Θα πω ότι δεν ήσουν εσύ».

«Α, εντάξει τότε... Εξάλλου δεν έχουν λόγο να μην σ

πιστέψουν, σωστά;»

«Κανέναν απολύτως» της είπε μ’ ένα χαμόγελο.

Η Άνι Ίνγκλις άνοιξε την πόρτα κι έκανε να βγει. Κρατούσ

ακόμη την επαγγελματική του κάρτα.«Τι είχε το παλιό σου τηλέφωνο;» ρώτησε. «Άσε… τώρ

που το ξανασκέφτομαι, δεν θέλω να ξέρω».

Έκλεισε την πόρτα πίσω της και διέσχισε πάλι τον δρόμ

ια να ξεκλειδώσει το δικό της αυτοκίνητο.

O Φοξ έκανε πέντε λεπτά να φτάσει στο καφέ στ

Μορνινγκσάιντ Ρόουντ, κι άλλα πέντε για να βρει ν

παρκάρει. Έβαλε κέρματα στο παρκόμετρο για μία ώρα κ

ιάνυσε με τα πόδια την απόσταση ως τον προορισμό του.



O Τζέιμι Μπρεκ ήταν ήδη εκεί κι έβαζε τον φορητό το

πολογιστή σε μια απ’ τις πρίζες δίπλα στο γωνιακό τραπέ

που είχε πιάσει.

«Τώρα ήρθα κι εγώ» είπε στον Φοξ ενώ έδιναν τα χέρια.

«Πώς είσαι;»«Δεν κοιμήθηκα καλά χάρη στην εξομολόγησή σου».

Το στόμα του Φοξ συσπάστηκε στο άκουσμα αυτής τη

λέξης. Έβγαλε το σακάκι του και ρώτησε τον Μπρεκ τι ήθελ

α πιει.

«Καφέ αμερικάνο με μια γουλιά γάλα».

O Φοξ έδωσε την παραγγελία, προσθέτοντας ένα

καπουτσίνο για τον εαυτό του.

«Θες να φας κάτι;» ρώτησε τον Μπρεκ.

«Ίσως ένα κρουασάν».«Κάν’ τα δύο» είπε στον υπάλληλο ο Φοξ.

Μέχρι να επιστρέψει στο τραπέζι, ο Μπρεκ είχε γείρει το

πολογιστή έτσι ώστε να μην πέφτει ο ήλιος στην οθόνη.

Φοξ τράβηξε μια καρέκλα προς τα κει που καθόταν ο Μπρε

ταν ιδέα του Φοξ, και ρίχνοντας μια ματιά στους άλλουπελάτες αισθάνθηκε δικαιωμένος. Ακόμα κι αν έξω ήτα

κάποιος με βαν παρακολούθησης –και είχε τσεκάρ

προσεχτικά χωρίς να εντοπίσει πιθανό υποψήφιο–, το καφ

ίχε πεντέξι πελάτες συνδεδεμένους στο διαδίκτυο χάρη στ

ωρεάν ασύρματο ίντερνετ. Oι περισσότεροι έμοιαζα



φοιτητές, οι άλλοι επαγγελματίες. O Nέισμιθ τού είχε π

κάποτε πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσεις έναν χρήστη σ

έτοια συρροή.

«Και τι ψάχνουμε να βρούμε;» ρώτησε ο Μπρεκ.

Η φωνή και το ύφος του είχαν κάτι επαγγελματικό, καθώο σοκ της προηγούμενης βραδιάς είχε χωνευτεί κι είχ

στριμωχτεί σ’ ένα μικρό τμήμα του μυαλού του.

«Κάτι που είπες πριν από καιρό» άρχισε να λέει ο Φο

σκύβοντας μπροστά. «Ότι έχει ξαναβρεθεί στον δρόμο σου

ταιρεία δημοσίων σχέσεων».

O Μπρεκ κατένευσε.

«Η Λόβατ, Μίκλι, Μέλντραμ είναι και λομπίστες».

Συνδέθηκε, έψαξε το όνομα της εταιρείας και βρήκε τη

κεντρική σελίδα του σάιτ τους. Αφού έκανε άλλα δυο κλιδειξε στον Φοξ ένα φωτογραφικό πορτρέτο. O τύπος ήτα

φαλακρός, με μυτερό κεφάλι και χαμογελαστός.

«Πολ Μέλντραμ, ο κύριος “τα-κάνω-όλα-και-συμφέρω

ης ΛΜΜ. Σου έλεγα για τον τοπικό δημοτικό σύμβουλο...

Πολ αποδώ μου ’φαγε τ’ αυτιά. Είπε ότι εκπροσωπούσε τσυμβούλιο».

«Ποιος ήταν ο σύμβουλος;»

«O Έρνι Γουίσο».

«Δεν τον έχω ακουστά».



«Έχει φορτηγά κάπου στο Γκάιλ».

«Τι υποτίθεται ότι έκανε;»

«Ένας απ’ τους οδηγούς παρέδιδε περισσότερα δέματ

απ’ ό,τι έπρεπε…»

«Nαρκωτικά;»O Μπρεκ κατένευσε.

«Τον τσάκωσε η Δίωξη Nαρκωτικών κι είναι να κάνει πέντ

ρόνια φυλακή. Όμως τους μπήκε η σκέψη πόσο ψηλά στη

εραρχία μπορεί να έφτανε το πράμα. O Γουίσο είχε ραντεβο

στο Oliver με τον γαμπρό του οδηγού. Η Δίωξη θεώρησε ό

μπορεί να είχε να κάνει με λάδωμα για τη σύζυγο. Α

φρόντιζαν να τη γλυκάνουν, ο οδηγός δεν θα άνοιγε τ

στόμα του».

«Και πώς κι ανακατεύτηκες εσύ;»«Η Δίωξη ήθελε κάποιον που να ξέρει τα μέρη μας. Τ

αφεντικό τους είχε στενές σχέσεις με τον Μπίλι Γκάιλς,

τσι πήραν εμάς».

O Φοξ έσμιξε τα φρύδια.

«Ήταν κι ο Γκλεν Χίτον στην ομάδα;»O Μπρεκ κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.

«Ως τότε δεν τον είχα αμφισβητήσει».

«Κάτι σ’ έκανε ν’ αλλάξεις γνώμη;»

O Μπρεκ σήκωσε τους ώμους.

«Nομίζω ότι μας πήραν είδηση με τη μία – μην μ



ωτήσεις γιατί, αυτή η αίσθηση μου δημιουργήθηκε».

«Άρα δεν σου έκανε εντύπωση όταν δεν βρήκατε τίποτ

στις κάμερες κλειστού κυκλώματος του Oliver, ε;»

«Όχι» συμφώνησε ο Μπρεκ.

O Φοξ ήπιε μια γουλιά καφέ.«Πριν από πόσο καιρό είπες ότι έγιναν αυτά;»

«Περίπου έξι μήνες».

«Δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου».

O Μπρεκ φάνηκε να μην καταλαβαίνει. O Φοξ το

ιαφώτισε:

«Ερευνούσαμε την περίπτωση Γκλεν Χίτον σχεδόν ένα

ρόνο, κι αυτό πρώτη φορά τ’ ακούω».

O Μπρεκ σήκωσε πάλι τους ώμους.

«Δεν έκανε τίποτα κακό».«Θα μπορούσες να είχες εκφράσει τις υποψίες σου».

«Εμένα μου φάνηκε ότι τα πήγατε μια χαρά και μόνοι σα

Κι όπως είπα, δεν είχα τρόπο να τις στηρίξω».

O Μπρεκ έκανε να πιάσει τον καφέ του, αλλά τελικ

άλλαξε γνώμη κι έφαγε λίγο κρουασάν, κι ύστερα τίναξε τψίχουλα απ’ το παντελόνι του. O Φοξ είχε μείνει να κοιτάζ

η φωτογραφία του Πολ Μέλντραμ.

«Το εμπόριο ναρκωτικών δεν είχε καμιά σχέση με τ

συμβούλιο» δήλωσε ο Φοξ. «Πώς και ανακατεύτηκε



ΛΜΜ;»

«Καλή ερώτηση».

«Την έθεσες τότε;»

«O Έρνι Γουίσο είχε εξαγοράσει μια ανταγωνιστικ

ταιρεία μερικά χρόνια νωρίτερα. Τα πράγματα πήραν άσχημξέλιξη, και ο Γουίνσο χρησιμοποίησε τη ΛΜΜ για ν

κερδίσει τα μέσα ενημέρωσης».

Σήκωσαν κι οι δυο το κεφάλι όταν στο καφέ μπήκ

καινούργιος πελάτης. Ήταν μια γυναίκα με μωρό στ

καρότσι, κι έτσι δεν της έδωσαν σημασία. Όταν κοιτάχτηκα

αμογέλασαν. Φύλαγε τα ρούχα σου…

«Άρα μπορεί να δούλευαν γι’ αυτόν προσωπικά κι όχι γι

ο συμβούλιο;» ρώτησε ο Φοξ.

O Τζέιμι Μπρεκ δεν μπόρεσε παρά να ξανασηκώσει τουώμους:

«Τέλος πάντων, δεν κατέληξε πουθενά η υπόθεση.

Δίωξη τα παράτησε και μας ευχαρίστησε για τη βοήθεια».

O Φοξ αφοσιώθηκε στο πρωινό του, μέχρι που σκέφτηκ

κάτι άλλο να πει.«Δεν είσαι ο μόνος που βρέθηκε υπό παρακολούθησ

Τζέιμι. Του υπαρχηγού τού ξέφυγε ότι με παρακολουθούσα

λη την περασμένη βδομάδα, ενώ το πτώμα του Βιν

ρέθηκε μόλις την Τρίτη το πρωί. Χρειάζεται χρόνος για

αποφασιστεί αν ένας μπάτσος ενδέχεται να παρανομεί, κι α



πρέπει να τεθεί υπό παρακολούθηση».

«Πόσος καιρός χρειάστηκε μέχρι ν’ αποφασίσετε ότι μο

άξιζε το βαν;»

«Όχι πολύς» παραδέχτηκε ο Φοξ. «Αλλά δεν είναι αυτ

ο θέμα. Εμένα με παρακολουθούσαν πριν αρχίσω τιαταξίες».

«Τότε προφανώς κρύβεις κάτι απ’ όλους».

«Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται, αρχιφύλακ

Μπρεκ».

«Μόνο που ο ουρανός δεν είναι καθαρός, επιθεωρητ

Φοξ. Χειμώνα έχουμε».

O Φοξ αγνόησε το σχόλιο.

«Στο ανακριτικό γραφείο στο Τορφίκεν, όταν ο Τρέινορ τ

έρασε όλα κι ο Μπίλι Γκάιλς προσπαθούσε να κρατηθεί νμην αρχίσει να χορεύει γύρω απ’ το τραπέζι, το αφεντικό μο

μου έριξε ένα βλέμμα…»

«O ΜακΓιούαν;»

O Φοξ κούνησε το κεφάλι καταφατικά.

«Δεν πιστεύω ότι το ήξερε. Δηλαδή το ήξερε, αλλά δεταν ενήμερος απ’ την αρχή. Αναρωτιόταν τι συμβαίνει».

«Ίσως να μπορεί να μάθει εκ μέρους σου».

«Ίσως».

«Δεν του έχεις εμπιστοσύνη;»



«Πού να ξέρω. Αλλά άκου πώς πάει το πράγμα:

παρακολούθησή μου συμπίπτει με την καινούργια υπόθεσ

που ανέλαβα».

«Εννοείς εμένα;»

«Nαι».Η καφεΐνη είχε αρχίσει να πειράζει τον Φοξ. Την ένιωθε ν

κυλάει μέσα του. Όταν χτύπησε το κινητό του, δε

αναγνώρισε τον ήχο. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος το

παιρνε στο καινούργιο του τηλέφωνο.

«Παρακαλώ;»

«Έχω κάτι για σένα» είπε η Άνι Ίνγκλις.

Μιλούσε τόσο σιγανά που σχεδόν δεν την άκουγε. Πίεσ

ο τηλέφωνο στο αυτί του, κλείνοντας το άλλο με τ

άχτυλό του.«Είναι κανείς άλλος εκεί;» τη ρώτησε.

«Όχι».

«Τότε γιατί ψιθυρίζεις;»

«Το θες, ναι ή όχι;» ρώτησε εκνευρισμένη. Και, χωρίς ν

περιμένει την απάντησή του, του είπε έναν αριθμηλεφώνου.

«Περίμενε» της είπε, ψάχνοντας στιλό και ρίχνοντα

ψίχουλα του κρουασάν απ’ τη χαρτοπετσέτα στο πιάτο του.

Του το επανέλαβε κι ο Φοξ σημείωσε τον αριθμό.

«Τη λένε Nτόλις. Σεσίλια Nτόλις».



Η Ίνγκλις έκλεισε το τηλέφωνο πριν προλάβει ο Φοξ ν

ην ευχαριστήσει.

«Ποιος είναι ο κωδικός για Αυστραλία;» ρώτησε το

Μπρεκ.

Χρειάστηκαν τριάντα δευτερόλεπτα και μερικά πλήκτρα γα βρει την απάντηση.

«Μηδέν μηδέν εξήντα ένα. Είναι οχτώ με δέκα ώρε

μπροστά».

O Φοξ κοίταξε το ρολόι του.

«Που σημαίνει ότι είναι βράδυ εκεί – και πανάκριβο

Σήκωσε το καινούργιο του τηλέφωνο. «Είναι καρτοκινητό

ξήγησε.

«Κερνάω εγώ» αποκρίθηκε ο Μπρεκ δίνοντάς του τ

Motorola του.«Μπορεί ν’ ανακαλύψουν ότι η κλήση έγινε απ’ το κινητ

σου» τον προειδοποίησε ο Φοξ, αλλά ο Μπρεκ σήκωσε του

ώμους.

«Δεν τηλεφωνώ εγώ όμως, έτσι δεν είναι;» του αντέτεινε.

Αποδείχτηκε ότι ο αριθμός που του είχε δώσει η Ίνγκλαντιστοιχούσε σε κινητό. Η Nτόλις ήταν στο αυτοκίνητό τη

ταν απάντησε.

«Είμαι ο αστυφύλακας Γκίλκριστ» της εξήγησε ο Φο

παρατηρώντας τον κόσμο έξω απ’ το παράθυρο του καφέ.



«Nαι;»

«Από την ΠΕΔΠ του Εδιμβούργου. Μας ζητήσατε μι

ρευνα για έναν τοπικό αξιωματικό ονόματι Μπρεκ;»

«Nαι».

«Δεν είναι καλή ώρα;»«Γυρνάω σπίτι, αστυφύλακα Γκίλκριστ. Τι θέλεις;»

«Έχω αναλάβει να συντάξω την αναφορά».

«Nα έχετε υπόψη σας αυτό που σας είπαμε απ’ την αρχή

σο περισσότεροι ξέρουν γι’ αυτή την υπόθεση, τόσο πι

ύσκολο είναι ν’ αποσιωπηθεί».

«Κατάλαβα». O Φοξ έκανε μια παύση. «Άρα δεν τον έχε

συλλάβει ακόμη, ε;»

«Θα σας ενημερώσουμε όταν γίνει αυτό».

«Μάλιστα» είπε ο Φοξ στρέφοντας την προσοχή του στοΜπρεκ, που άκουγε. «Επομένως τι θέλετε να κάνουμε με το

Μπρεκ;»

«Nα μάθετε όσο περισσότερα μπορείτε. Τώρα πες μου γ

ην αναφορά που συμπληρώνεις».

«Αναρωτιόμουν αν έχετε αντίρρηση να σημειώσω εσάς ωασική επαφή μας».

«Κανένα πρόβλημα».

«Κι αυτό τον αριθμό;»

«Αφού αυτόν έχεις».

«Nαι, μάλλον». O Φοξ σκέφτηκε κάτι. «Καταφέραμε ν



μπούμε στο σπίτι του Μπρεκ».

«Nαι;»

«O υπολογιστής του ήταν καθαρός, αλλά ρίξαμε μια ματ

στον τελευταίο λογαριασμό της πιστωτικής του κάρτας

SEIL Ents».«Αυτό είναι».

«Τι σημαίνουν τ’ αρχικά;»

«Είναι τ’ αρχικά του καθάρματος – Σίμεον Έντουαρντ Ία

Λάθαμ. Σιμ για τους φίλους».

«Η πληρωμή έγινε με αμερικανικά δολάρια…»

«Έχει λογαριασμό στην Καραϊβική. O Λάθαμ το τρέχ

δώ και χρόνια χωρίς να πάρουμε είδηση – έμαθε όλα τ

παλιά κόλπα και εφηύρε και μερικά δικά του». Η Nτόλ

κανε μια παύση. «Αυτή η γραμμή είναι ασφαλήΓκίλκριστ;»

«Απολύτως» τη διαβεβαίωσε ο Φοξ. «Και σας ευχαριστ

ια τη βοήθεια».

«Η χαρτούρα σκοτώνει τη δουλειά» σχολίασε η Nτόλις κ

κλεισε το τηλέφωνο.O Φοξ κοίταξε τον Τζέιμι Μπρεκ.

«Για τους Αυστραλούς είσαι ακόμη ύποπτος».

«Ευχαριστώ που δεν διόρθωσες τις εντυπώσεις».

«Το θέμα, Τζέιμι, είναι ότι η παρακολούθησή σου κράτησ



να βράδυ, και το δεύτερο βράδυ ματαιώθηκε. Η λογική ήτα

τι οι Αυστραλοί δεν σε χρειάζονταν πια, ή ότι είχαν σβήσ

ο όνομά σου απ’ τον κατάλογό τους. Χτες βράδυ πο

μίλησα με τον Γκίλκριστ, πάνω κάτω αυτό μου είπε κι αυτός

τι ο Σιμ Λάθαμ πάει για δίκη».«Και δεν πάει;»

«Η έρευνα συνεχίζεται, σύμφωνα με τα λεγόμενα τη

τόλις».

«Και γιατί σου είπε άλλα ο Γκίλκριστ;»

«Ίσως καλά θα κάναμε να τον ρωτήσουμε».

«Μπορώ ν’ ασχοληθώ σόλο» είπε ο Μπρεκ «αν προτιμά

α μείνεις εκτός».

Αλλά ο Φοξ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά, πρ

πιτεθεί στο τελευταίο κομμάτι του κρουασάν του.«Τελειώσαμε εδώ;» ρώτησε ο Μπρεκ, χτυπώντας την άκρ

ης οθόνης του υπολογιστή του.

O Φοξ κοίταξε το ρολόι του: Έμενε άλλο ένα τέταρτο στ

παρκόμετρο.

«Ένα τελευταίο» είπε «κι ο υπολογιστής σου μπορεί νφανεί χρήσιμος». Σκούπισε τα ψίχουλα της ζύμης απ’ τ

στόμα του. «Κάτι που σε ρώτησα όταν ήμασταν στ

μπιλιαρδάδικο».

«Nαι;»

«Ρώτησα αν ο Τσάρλι Μπρόγκαν μπορεί να ήταν ένας απ



ους κατασκευαστές».

«Μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά» είπε ο Μπρεκ κι άρχισ

α πληκτρολογεί.

Μέσα σε λίγα λεπτά είχε βρει αρκετές πληροφορίες ώσ

α επιβεβαιώσει ότι η CBBJ ήταν πράγματι μέλος τηκοινοπραξίας.

«CB είναι τα αρχικά του Τσαρλς Μπρόγκαν» σχολίασε

Φοξ «αλλά το BJ τι να ’ναι;».

«Μπρότον Τζοάνα;» είκασε ο Μπρεκ.

«Έχει μια λογική». O Φοξ κοιτούσε την οθόνη. «Έριξα μ

ματιά στο ημερολόγιό του, ξέρεις…»

«Τι;» O Μπρεκ τον κοιτούσε διερευνητικά.

«Στο ημερολόγιο του Μπρόγκαν. Η Τζοάνα Μπρότον μο

ήτησε να το πάω στο Αστυνομικό Τμήμα Λιθ». O Φοξ έκανμια παύση. «Είναι μεγάλη ιστορία».

O Μπρεκ σταύρωσε τα χέρια του.

«Έχω χρόνο, συνάδελφε».

«Την αναγνώρισα όταν την είδα έξω απ’ το τμήμα

Προσφέρθηκα να την πάω σπίτι της».«Στο ρετιρέ;»


«Στο τρίπατο ρετιρέ, για την ακρίβεια».

«Σε άφησε να μπεις; Ήξερε ότι είσαι μπάτσος;»



Κι άλλο καταφατικό νεύμα.

«Το τμήμα του Λιθ ήθελε να δει το ημερολόγιο με τ

αντεβού του Μπρόγκαν. Μου ζήτησε να τους το πάω».

O Μπρεκ γέλασε.

«Τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι. Δεν το πιστεύω ότι τσκαπούλαρες».

«Δεν τη σκαπούλαρα. Βγαίνοντας, έπεσα πάνω στο

Γκόρντον Λόβατ. Του είπε ποιος είμαι κι αυτός ενημέρωσε τ

Λιθ, που ενημέρωσε την επιθεωρήτρια Στόνταρτ και του

ικούς της».

O Μπρεκ σφύριξε σιγανά και βυθίστηκε στις σκέψεις του.

«Άξιζε τον κόπο;» ρώτησε τελικά.

«Μπα. O Τσάρλι Μπρόγκαν είχε αναδουλειές. Περνούσ

περισσότερο χρόνο κανονίζοντας ποιες εκπομπές θα έβλεπστην τηλεόραση παρά κλείνοντας ραντεβού». Έκανε μ

παύση για να συγκεντρωθεί. «Σκέψου το όμως. O Βιν

Φόκνερ δουλεύει σ’ ένα απ’ τα κατασκευαστικά έργα το

Μπρόγκαν. Τελευταία φορά εθεάθη στο καζίνο που ανήκ

στο έτερον ήμισυ του Μπρόγκαν. Καταλήγει νεκρός, και τπτώμα ανακαλύπτεται σ’ ένα άλλο εργοτάξιο της εταιρεία

ου Μπρόγκαν. Και, το κερασάκι στην τούρτα, ο Μπρόγκα

κάνει βουτιά στο Φορθ και δεν μπαίνει στον κόπο να βγει ν

πάρει αέρα».

O Μπρεκ έτριψε το αξύριστο πιγούνι του.



«Nα πας να το συζητήσεις με τον Μπίλι Γκάιλς».

«Nαι, αμέ» του έκανε ο Φοξ. «Επειδή είμαι πεπεισμένο

τι ο αστυνόμος Γκάιλς θα μ’ έπαιρνε στα σοβαρά».

O Μπρεκ είχε ανοίξει το στόμα του, αλλά ο Φοξ το

σταμάτησε με μια χειρονομία.«Κι ούτε κι εσύ μπορείς να πας να του το πεις· στα μάτι

ου είσαι ο μικρός Ιούδας. Επομένως ποια είναι η θέση μας;

Όταν δεν πήρε απάντηση, ο Φοξ ξανακοίταξε το ρολ

ου.

«Πρέπει να βάλω κι άλλα λεφτά στο παρκόμετρο» είπε.

«Ας τελειώσουμε εδώ κι έρχομαι μαζί σου».

O Μπρεκ είχε ήδη αρχίσει να κλείνει τον υπολογιστή το

O Φοξ παρατήρησε ότι είχε αφήσει ανέγγιχτο σχεδόν όλο το

καφέ του.«Πού πάμε;» ρώτησε.

«Στο Σαλαμάντερ Πόιντ».

Χρησιμοποίησαν το ίδιο λυόμενο. O Μπρεκ είχε ρωτήσει τοργοδηγό τι θα γινόταν τώρα που ο κατασκευαστής ήτα

εκρός.

«Συνεχίζουμε να δουλεύουμε μέχρι να μας πουν ν

σταματήσουμε – ή μέχρι να στερέψουν τα λεφτά» ήταν

απάντησή του.



Όμως ο Μάλκολμ Φοξ παρατήρησε κάποιες αλλαγές. Τ

ραφείο πωλήσεων ήταν κλειδαμπαρωμένο και μέσα δε

φαινόταν να υπάρχει ζωή. Κι όταν ανέβηκαν στο επόμεν

πίπεδο με τα προσωρινά γραφεία, είδε ότι στη μια άκρη το

ργοταξίου έπαιζαν ένα αυτοσχέδιο ποδοσφαιρικό ματχοντας στήσει στοίβες τούβλων αντί για δοκάρια. Όταν ήρθ

Ρόνι Χέντρι, ήταν ιδρωμένος και βαριανάσαινε.

«Περιμένουμε την παραλαβή έτοιμου σκυροδέματος

ξήγησε βγάζοντας το κράνος του και σκουπίζοντας τ

πρόσωπό του με το μανίκι του.

O Μπρεκ τού έκανε νόημα να καθίσει στο τραπέζι. Oι τρε

άντρες πήραν τις ίδιες θέσεις με την προηγούμενη φορά, εν

Φοξ παρέμεινε σιωπηλός.

«Μερικές συμπληρωματικές ερωτήσεις» είπε στον ΧέντριΜπρεκ. «Πώς πάει από τότε που φούνταρε ο Τσάρ

Μπρόγκαν;»

O Χέντρι έμεινε να τον κοιτάζει, χωρίς να ξέρει πώς

αντιδράσει στην κυνική διατύπωση, αλλά η έκφραση το

Μπρεκ παρέμεινε παγερή.«Oι άντρες ανησυχούν για τις πληρωμές».

«Το ίδιο πράγμα είπε κι ο εργοδηγός».

«Αυτός έχει περισσότερα να χάσει, παίρνει πολλά για ν

κάθεται να τον παίζει όλη μέρα, χωρίς να ξέρει τι του γίνεται

«Ακούγεστε αδικημένος».



O Χέντρι στριφογύρισε στην καρέκλα του.

«Μπα, δεν θα το ’λεγα». Αλλά σταύρωσε τα χέρια στ

στήθος του – αμυντική στάση, κατά τη γνώμη του Φο

Είστε σε καλό δρόμο για να βρείτε ποιος σκότωσε το

Βινς;»«Πιστεύουμε ότι το “γιατί” μπορεί να μας δώσει τη

απάντηση. Αλλά στο μεταξύ ήθελα να ρωτήσω για το

Tσάρλι Μπρόγκαν».

«Τι σχέση έχει αυτός;»

«Ε, τώρα που είχε την ίδια κατάληξη με τον Βιν

Φόκνερ…» Η φωνή του Μπρεκ έσβησε.

«Μα δεν υπάρχει σύνδεση» δήλωσε ο Χέντρι κοιτώντα

μια τον έναν και μια τον άλλο. «Υπάρχει;»

«Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Nα υποθέσω ότι κύριος Μπρόγκαν επισκεπτόταν το Σαλαμάντερ Πόιντ, ε;»

«Ήταν αρκετά διαθέσιμος» συμφώνησε ο Χέντρι.

«Πόσο συχνά τον βλέπατε;»

«Περίπου μία φορά τη βδομάδα, καμιά φορά και δύο.

ργοδηγός θα ξέρει με μεγαλύτερη ακρίβεια».«Εγώ ρωτάω εσάς . Καθόταν εδώ πέρα με το τσαγάκι το

και με τα σχέδια απλωμένα μπροστά του;»

O Χέντρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Ήθελε να ρίχνει μια προσεχτική ματιά σε όλο τ



ργοτάξιο».

«Άρα τον είχατε γνωρίσει;»

«Μιλήσαμε μερικές φορές. Πάντα είχε να κάνει κάποιε

ρωτήσεις. Φαινόταν καλός άνθρωπος – σπάνιο πράγμα γι

κατασκευαστή».«Τι εννοείτε;»

O Χέντρι στριφογύρισε πάλι στην καρέκλα του.

«Σε κάποιες δουλειές που μου έχουν τύχει σκάνε μύτ

φορώντας κοστούμια με λεπτή ρίγα και γυαλιστερά μπρογκ

κάνας δυο απ’ τη CBBJ ήταν τέτοιοι τύποι. Ενώ ο Tσάρ

Μπρόγκαν… αυτός όλο γαλότσες και τζιν ήταν. Και πάντ

σου έδινε το χέρι χωρίς να σκουπιστεί μετά». O Χέντ

κούνησε το κεφάλι του αργά με την ανάμνηση. «Όπως είπ

καλός άνθρωπος».«Την ίδια γνώμη είχε κι ο Βινς Φόκνερ;»

«Δεν είπε ποτέ κάτι διαφορετικό, τουλάχιστον σ’ εμένα».

«Γνώριζε επίσης τον Μπρόγκαν;»

O Χέντρι κούνησε πάλι το κεφάλι του καταφατικά.

«O Tσάρλι Μπρόγκαν γνώριζε τους περισσότερους με νομά τους. Και σε θυμόταν κιόλας. Όλο και κάπο

λεπτομέρεια έβρισκε να πετάξει στην κουβέντα».

«Σταχυολογημένες απ’ τους φακέλους προσωπικού;

πετάχτηκε ο Φοξ.

O Χέντρι έστρεψε το κεφάλι προς το μέρος του.



«Μπορεί».

«Πόσο συχνά συναντιόντουσαν οι δυο τους;» ρώτησε

Μπρεκ, τραβώντας πάλι την προσοχή του Χέντρι πάνω του.

Έκανε μερικά δευτερόλεπτα να απαντήσει.

«Δεν ξέρω» δήλωσε τελικά.«Καταλαβαίνετε πού το πάμε;» επέμεινε ο Μπρεκ.

«Μπα, δεν θα το ’λεγα».

«Αν οι δυο τους γνωρίζονταν… ε, αν προσθέσεις το

άνατο του Βινς Φόκνερ σε όλα όσα συνέβαιναν στη ζωή το

Μπρόγκαν…»

«Και πάει και φουντάρει;» O Χέντρι έδειξε να το σκέφτετα

Σήκωσε τους ώμους χωρίς να ξεσταυρώσει τα χέρια.

«Την τελευταία φορά που μιλήσαμε» συνέχισε ο Μπρε

είπατε ότι καμιά φορά βγαίνατε τα βράδια – για φαγητό κποτά στο καζίνο Oliver».

«Ακριβώς».

«Ξέρατε ότι ανήκει στη σύζυγο του Tσάρλι Μπρόγκαν;»

«Nαι, αμέ».

«Τον είδατε ποτέ εκεί;»«Πιθανότατα».

«Δεν είστε σίγουρος;»

O Χέντρι είχε ξεσταυρώσει τα χέρια του κι έκανε ν

σηκωθεί πιέζοντας τις παλάμες στους μηρούς του.



«Πρέπει να γυρίσω στη δουλειά» είπε.

«Προς τι η βιασύνη;»

«Δεν έχω τίποτα να πω για τον Τσάρλι Μπρόγκαν ή γι

ον λόγο που αποφάσισε να δώσει ένα τέλος».

Τώρα ήταν όρθιος κι ετοιμαζόταν να ξαναφορέσει τκίτρινο κράνος. Σηκώθηκε κι ο Μπρεκ.

«Μπορεί να μην τελειώσαμε» του είπε.

«Ψάχνετε ψύλλους στ’ άχυρα» δήλωσε ο Χέντρι. «Πέσατ

σε τοίχο με τον Βινς, κι έχετε ρίξει την προσοχή σας στο

Μπρόγκαν. Όμως δεν υπάρχει σύνδεση μεταξύ τους».

«Είστε σίγουρος;»

«Εντελώς».

«Τι είν’ αυτό που σας κάνει ειδήμονα, κύριε Χέντρι;»

O Χέντρι τον αγριοκοίταξε. Έδειχνε να προβάρει στμυαλό του πεντέξι απαντήσεις, αλλά τις απέρριψε όλες. Μ

να παγερό χαμόγελο άνοιξε την πόρτα και βγήκε απ’ τ

λυόμενο. O Φοξ έκλεισε την πόρτα και ακούμπησε το βάρο

ου πάνω της, με τα μάτια καρφωμένα στον Μπρεκ.

«Λοιπόν;» τον ρώτησε ο Μπρεκ.«Λίγο ακόμα και κάτι θα βγάζαμε».

O Μπρεκ κουνούσε το κεφάλι του.

«Ήταν επιφυλακτικός κι από πριν».

«Απορώ».

«Ίσως να ήταν διαφορετικά αν του μιλούσαμε στ



Τορφίκεν. Ίσως αν τον είχαμε προειδοποιήσει πρώτα… Αλλ

εν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, σωστά;»

O Φοξ συμφώνησε σηκώνοντας τους ώμους. Βγήκαν απ

ο δωμάτιο και προχώρησαν στον ξύλινο διάδρομο. O Χέντ

πηδούσε πάνω από θεμέλια και σωληνώσεις για νπιστρέψει στην μπάλα. Είχε βγει ήλιος και κάποιοι είχα

γάλει την μπλούζα τους.

«Τους καμαρώνω» σχολίασε ο Φοξ. «Η θερμοκρασία είν

σταθερά κάτω από δέκα βαθμούς, αλλά με το που θα σκάσ

μύτη μια ιδέα λιακάδας…»

«O Σκοτσέζος στα καλύτερά του» συμφώνησε ο Μπρεκ

άρχισε να κατεβαίνει στη σκάλα.

Έφευγαν απ’ το εργοτάξιο, όταν σταμάτησε έν

αυτοκίνητο, απ’ όπου βγήκαν δύο άντρες. O Μπρελαστήμησε μέσα απ’ τα δόντια του.

«Nτίκσον και Χολ» μουρμούρισε.

«Γνωστές φυσιογνωμίες» επιβεβαίωσε ο Φοξ.

Ήταν απ’ την Ασφάλεια Τορφίκεν. Άντρες του Ζόρικο

Μπίλι Γκάιλς. Και οι δυο χαμογελαστοί, χωρίς τηπαραμικρή ευθυμία πάνω τους.

«Βρε, βρε» είπε ο Nτίκσον.

Ήταν μεγαλύτερος και βαρύτερος απ’ τον άλλο.

συνεργάτης του ήταν, όπως θα έλεγε ο πατέρας του Φο



σανίδα σιδερώματος», αλλά με ξυρισμένο κεφάλι κ

υαλιά ηλίου Ray-Ban.

«Πώς αποδώ;» ρώτησε ο Μπρεκ, δίνοντας στον Φοξ μι

ύξη για τη στρατηγική που θα ακολουθούσαν – θράσος κ

πάλι θράσος δηλαδή.O Nτίκσον γέλασε κι έβαλε τα χέρια του στις τσέπες το

παντελονιού του.

«Το παρατραβάς, Τζέιμι. Αλλά μια που ρωτάς…»

O Χολ ανέλαβε τη συνέχεια:

«Μας έβαλε ο Μπίλι Γκάιλς ν’ ακολουθήσουμε τ

ήματά σου. Ανησυχεί ότι μπορεί να άφησες κενά στ

αναφορές ή ίσως να τις διαστρέβλωσες». Έγειρε το κεφά

λαφρά στο πλάι για να περιεργαστεί τον Μάλκολμ Φο

Με τη βοήθεια του επιθεωρητή Φοξ αποδώ…»«Χάνετε τον χρόνο σας» δήλωσε ο Μπρεκ.

«Κι όμως να που σε βρίσκουμε εδώ, Τζέιμι – κι εσένα

αυτόν» είπε ο Nτίκσον, γέρνοντας λίγο μπροστά απ’ τη μέσ

και πάνω, πράγμα που έφερε στο μυαλό του Φοξ εκείνα τ

παιχνιδάκια που τα λύγιζες πέρα δώθε και δεν έπεφταν ποτέ«Και θα τα γράψετε όλα στην αναφορά σας φυσικά

συνέχισε ο Μπρεκ.

«Πιστεύεις ότι δεν θα ’πρεπε;» ρώτησε ο Χολ, δήθε

κπληκτος. «Απ’ ό,τι ξέρω, είστε κι οι δύο σ

ιαθεσιμότητα».



«Και;»

«Κι αυτό οδηγεί αναπόφευκτα στο ερώτημα τι δουλει

μπορεί να έχετε εδώ;»

«Ψάχνομαι ν’ αγοράσω διαμέρισμα» τον έκοψε ο Φοξ. «Κ

αν βλέπεις καθόλου τις εκπομπές στην τηλεόραση για τηκτηματαγορά, θα ξέρεις ότι καλό είναι να φέρνεις κι ένα

φίλο μαζί – μπορεί να εντοπίσει πράγματα που εσένα θα σο

εφύγουν».

«O Μπίλι Γκάιλς μάς το ’πε ότι είσαι εξυπνάκιας».

O Nτίκσον έσκυψε κι άλλο μπροστά χωρίς ν’ αλλάξ

στάση:

«Με θυμάσαι, Φοξ; Είχες μερικές ερωτήσεις να μου κάνε

ια τον Γκλεν Χίτον…».

«Κι εσύ νόμιζες ότι του ’κανες χάρη αν δεν απαντούσες σκαμία απ’ αυτές…»

Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του Nτίκσον.

«Ακριβώς».

«Μόνο που» του εκμυστηρεύτηκε ο Φοξ «μόλ

ψυλλιαστήκαμε ότι είχε φίλους σαν και του λόγου σοκαταλάβαμε ότι πρέπει να είναι βρόμικος». Γύρισε προς το

Μπρεκ. «Τελειώσαμε αποδώ».

Αλλά με το που έκανε να προσπεράσει τον Nτίκσον, έπεσ

πάνω στο απλωμένο χέρι του. O Φοξ άρπαξε το χέρι και τ



ράβηξε απότομα προς τα κάτω, αναγκάζοντας και τ

πόλοιπο σώμα να ακολουθήσει. Παρακολούθησε το

τίκσον να σωριάζεται. Η λάσπη είχε σχηματίσει κρούστ

στην επιφάνεια, αλλά αποκάτω ήταν υγρή. O Χολ βοήθησ

ον συνάδελφό του να σηκωθεί, ενώ ο Nτίκσον έβριζε φτυνε και σκούπιζε το πρόσωπό του.

«Τελειώσαμε» επανέλαβε ο Φοξ.

Χωρίς να κάνει τον κόπο να κοιτάξει τον Μπρεκ, αφο

ξερε ότι θα τον ακολουθούσε, κατευθύνθηκε προς τ

αυτοκίνητο που περίμενε.



Σ

19

το πρώτο χιλιόμετρο της διαδρομής έμειναν αμίλητοι.

Φοξ οδηγούσε κι ο Μπρεκ καθόταν στη θέση το

συνοδηγού. Κάποια στιγμή ο Μπρεκ βρήκε τη σωστ

ιατύπωση γι’ αυτό που ήθελε να πει.

«Τι ήταν όλ’ αυτά;»

«Τι;»

«Στο εργοτάξιο... εσύ κι ο Nτίκσον».

«Ήθελα να τσεκάρω το κέντρο της βαρύτητάς του, Τζέιμ

Δεν περίμενα ότι θα σωριαζόταν τόσο εύκολα».O Φοξ τον κοίταξε και του ’κλεισε το μάτι. O Μπρε

αμογέλασε, αλλά κουνούσε το κεφάλι του δεξιά αριστερά.

«Δεν παίζεις έτσι με τον Nτίκσον και τον Χολ. Αυτοί

ύποι είναι ισόβιοι εχθροί».

«Άξιζε τον κόπο» δήλωσε ο Φοξ.



«Ξαφνικά την είδες Action Man…»

«Μερικοί από μας δεν μπορούμε να βασιστούμε σ

άβαταρ…»

O Μπρεκ έστρεψε την προσοχή του στον κόσμο έξω απ’ τ

αυτοκίνητο.«Πού πάμε;»

«Στης αδερφής μου».

«Σε υπόγειο καταφύγιο μένει;»

«Στο Σότονχολ».

«Μπορεί να μην είναι ασφαλής επιλογή. O Μπίλι Γκάιλ

α θελήσει να μας μιλήσει».

«Nα μας τα πει ένα χεράκι, εννοείς».

«Σύμφωνοι, αλλά θα μας κουβαλήσει εκεί πέρα αν δε

πάμε εμείς σ’ αυτόν».«Εσύ είσαι ο τύπος που γουστάρει τα ρίσκα και τ

πρωτοβουλίες…»

«Κι αυτό νομίζεις ότι έκανες εκεί πέρα;»

«Ήμουνα παθητικός;»

«Δεν θα το ’λεγα». Το γέλιο του Μπρεκ ήταν σύντομΚαι γιατί πάμε να δούμε την αδερφή σου;»

«Θα δεις».

Αλλά, όταν έφτασαν, δεν βρήκαν την Τζουντ στο σπίτι.

Φοξ χτύπησε τη διπλανή πόρτα και του άνοιξε η Άλισο

Πέτιφερ. Φορούσε ποδιά και σκούπιζε τα χέρια της σε μ



πετσέτα.

«Μας συγχωρείτε» είπε ο Φοξ. «Είναι μαζί σας η Τζουντ;

«Κατέβηκε για ψώνια». Η Πέτιφερ κοίταξε τον δρόμ

πάνω κάτω. «Nα την, έρχεται…»

Η Τζουντ τούς είχε δει, αλλά δεν μπορούσε να χαιρετήσεκαθώς το ένα της χέρι ήταν ακόμη στον γύψο και με το άλλ

κρατούσε μια γεμάτη σακούλα με ψώνια. O Φοξ ευχαρίστησ

ην Πέτιφερ και πήγε να βοηθήσει την αδερφή το

παίρνοντάς της τη σακούλα.

«Τι κουβαλάς εκεί μέσα;» τη ρώτησε. «Κάρβουνα;»

«Κάτι τρόφιμα». Του χαμογέλασε. «Σκέφτηκα ότι ήρθε

ώρα ν’ αρχίσω να εξυπηρετούμαι μόνη μου».

O Φοξ σκέφτηκε κάτι.

«Πώς πας από λεφτά;»Τον κοίταξε.

«Ήδη πληρώνεις το γηροκομείο του μπαμπά…»

«Περισσεύουν κι άλλα, αν τα χρειαστείς».

«Είμαι εντάξει προς το παρόν». Αλλά έγειρε το κεφάλι τη

στον ώμο του, σαν να του έλεγε ευχαριστώ. Και: «Γνωστόμού φαίνεται…».

Ανηφόρισαν το μονοπάτι προς την εξώπορτά της, όπο

περίμενε ο Τζέιμι Μπρεκ.

«Αρχιφύλακας Μπρεκ» εξήγησε ο Φοξ. «Ήταν στη



ρευνητική ομάδα».

«“Ήταν”;»

«Μεγάλη ιστορία».

O Μπρεκ χαιρέτησε την Τζουντ με μια μικρή κλίση το

κεφαλιού, ενώ η Τζουντ ξεκλείδωσε την πόρτα.«Καλά που έχω καφέ» είπε στους δυο άντρες. «Ελάτ

μέσα λοιπόν».

O Φοξ προσφέρθηκε να τη βοηθήσει να τακτοποιήσει τ

ψώνια, αλλά τον έδιωξε.

«Τα καταφέρνω».

Και πράγματι τα κατάφερε: Έβρασε νερό, τακτοποίησε τ

ψώνια στο ψυγείο ή στο ντουλάπι. Ύστερα έβαλε καφέ στ

ρεις κούπες, τις γέμισε με καυτό νερό και πρόσθεσε γάλα.

Όταν κάθισαν κι οι τρεις στο συγυρισμένο σαλόνι, ο Φοη ρώτησε πώς είναι.

«Τα βγάζω πέρα, Μάλκολμ, όπως βλέπεις».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αργά. Ήξερε ότι ο καθένα

ίχε τον τρόπο του να αντιμετωπίζει τη θλίψη και τη

απώλεια. Αλλά οι δουλειές που κάνεις για να είσαπασχολημένος μπορεί να οδηγήσουν σε προβλήματ

αργότερα, αν το μόνο που καταφέρνεις είναι να αρνηθείς τη

πραγματικότητα. Παρ’ όλα αυτά η έλλειψη ακαταστασίας κα

άδειων μπουκαλιών ήταν καλό σημάδι.

«Σε πειράζει να μιλήσουμε λίγο για τον Βινς;» τη ρώτησε



«Εξαρτάται» απάντησε και άναψε τσιγάρο. «Είχαμε καμ

πρόοδο;»

«Ελάχιστη» παραδέχτηκε ο Μπρεκ.

«Σε θυμήθηκα» του είπε φυσώντας καπνό απ’ τ

ουθούνια της. «Ήσουν εδώ τη μέρα που έσκαψαν την πίσαυλή μου».

O Μπρεκ το παραδέχτηκε μ’ ένα καταφατικό νεύμα. O Φο

ερόβηξε για να ξανατραβήξει την προσοχή της.

«Έμαθες για τον Τσαρλς Μπρόγκαν;» τη ρώτησε.

«Το έγραφε η εφημερίδα. Έπεσε απ’ το γιοτ του».

«Ήξερες ότι ήταν παντρεμένος με την Τζοάνα Μπρότον;

«Το έλεγε στην εφημερίδα».

«Ήξερες ότι είναι η ιδιοκτήτρια του Oliver;»

Η Τζουντ κατένευσε κι αφαίρεσε λίγο καπνό απ’ τλώσσα της.

«Μου έδειξαν φωτογραφία της – την αναγνώρισα».

«Απ’ τις εξόδους σας στο καζίνο;»

«Την έβλεπα εκεί καμιά φορά. Ήταν πάντα πολύ κυριλέ»

«Κι ο άντρας της; Τον είχες δει κι αυτόν;»«Μια δυο φορές. Μας έστειλε ένα μπουκάλι σαμπάνια».

«O Τσαρλς Μπρόγκαν σάς κέρασε σαμπάνια;» ρώτησε

Μπρεκ θέλοντας να το επιβεβαιώσει.

«Αυτό δεν είπα;» Η Τζουντ ήπιε μια γουλιά καφέ. «Βγάζ



ον γύψο την επόμενη βδομάδα» πληροφόρησε τον αδερφ

ης.

«Γιατί;» τη ρώτησε.

«Η γνωστή μαλακία που δέρνει τη δημόσια περίθαλψ

Τελικά ήταν ράγισμα κι όχι κάταγμα».«Εννοώ γιατί σας έστειλε σαμπάνια ο Τσαρλ

Μπρόγκαν».


«Τι να πω... Αφού δουλεύανε γι’ αυτόν και ο Βινς και

Ρόνι, σωστά;»

«Όχι ακριβώς».

Το σκέφτηκε.

«Εντάξει» συμφώνησε «όχι ακριβώς. Αλλά τους είχ

νωρίσει στο εργοτάξιο, ήξερε ποιοι ήταν».«Καλή η σαμπάνια;»

Η ερώτηση ήταν του Μπρεκ, κι η Τζουντ γύρισε το κεφά

ης προς το μέρος του.

«Κάτι σαν Moët… κάπως έτσι τη λέγανε. Καμι

ριανταριά λίρες στο σουπερμάρκετ, απ’ ό,τι είπε η Σάντρα».«Καμιά κατοστάρα σε καζίνο».

«Της γυναίκας του ήταν. Δεν φαντάζομαι να την πλήρωσ

κανονικά».

O Φοξ αποφάσισε να παρέμβει.

«Ωραία χειρονομία πάντως. Πέρασε κι απ’ το τραπέζι ν



αιρετήσει;»

«Όχι εκείνη τη φορά».

«Μια άλλη φορά όμως;»

Η Τζουντ κατένευσε.

Κι ο φίλος του Βινς, ο Ρόνι, δεν ήθελε να το μάθουμ

σκέφτηκε ο Φοξ.

«Έδωσε σ’ εμένα και τη Σάντρα μάρκες των είκοσι λιρών

μία της καθεμιάς». Παύση. «Nομίζω ότι έκανε το κομμά

ου».

«Το ίδιο σκέφτηκε κι ο Βινς;»

«Του Βινς τού φάνηκε πολύ στιλάτη κίνηση. Όταν ήρθε

σαμπάνια, πήγε να του σφίξει το χέρι. O Μπρόγκαν το

τύπησε φιλικά στον ώμο, σαν να μην ήταν τίποτ

σπουδαίο». Σήκωσε τους ώμους της. «Μπορεί και να μηταν».

Χτύπησε ένα τηλέφωνο. Ήταν του Μπρεκ. Το έβγαλε απ

ην τσέπη του ζητώντας συγγνώμη και κοίταξε την οθόνη. Τ

λέμμα που έριξε στον Φοξ επιβεβαίωσε τη σκέψη που εί

δη κάνει ο Φοξ: Μπίλι Γκάιλς.«Μην το σηκώσεις» είπε ο Φοξ, αλλά ο Μπρεκ είχε ήδ

φέρει το τηλέφωνο στ’ αυτί του.

«Καλησπέρα, αστυνόμε» είπε. Και αφού άκουσε έν

λεπτό: «Nαι, μαζί μου είναι». Και λίγο αργότερ



Μάλιστα… ναι… κατάλαβα. Nαι, ήμουν εκεί όταν συνέβ

αλλά πρέπει να πω ότι ήταν παρεξ–»

O Μπρεκ σταμάτησε κι άκουσε κι άλλο. Τα λόγια το

Γκάιλς δεν έφταναν στ’ αυτιά του Φοξ, αλλά ο τόνος τη

φωνής του ήταν οργίλος. O Μπρεκ απομάκρυνε κάπως τηλέφωνο απ’ το αυτί του, καθώς συνεχιζόταν ο εξάψαλμος

«Ακούγεται πυρ και μανία» ψιθύρισε η Τζουντ στο

αδερφό της.

O Φοξ κατένευσε. Μέχρι να τελειώσει το τηλεφώνημα,

λαιμός και τα μάγουλα του Μπρεκ είχαν κοκκινίσει.

«Λοιπόν;» ρώτησε ο Φοξ.

«Απαιτείται η παρουσία μας» εξήγησε ο Μπρεκ «στ

Τορφίκεν, το αργότερο στο επόμενο μισάωρο. Αν αργήσουμ

α βγουν περιπολικά να μας κυνηγήσουν».Η Τζουντ κοίταξε τον αδερφό της καλά καλά.

«Τι πήγες κι έκανες; Έχει καμιά σχέση με τον Βινς;»

«Δεν είναι τίποτα» τη διαβεβαίωσε ο Φοξ, ρίχνοντας έν

λέμμα στον Τζέιμι Μπρεκ.

«Πάντα ήσουν ανίκανος να πεις ψέματα, Μάλκολμσχολίασε η αδερφή του.

Τορφίκεν... όχι σε ανακριτικό γραφείο αυτήν τη φορά, αλλ

στο άβατο του Ζόρικου Μπίλι Γκάιλς. Το γραφείο δεν είχ



ην παραμικρή προσωπικότητα. Δεν υπήρχα

κορνιζαρισμένες οικογενειακές φωτογραφίες στο τραπέζ

ύτε μνείες ή πιστοποιητικά στους τοίχους. Σε κάποιου

άρεσε να δίνουν λίγη ζωντάνια στο μονότονο περιβάλλο

ους, αλλά ο Γκάιλς δεν ήταν ένας απ’ αυτούς. Δεμπορούσες να βγάλεις κανένα συμπέρασμα για τον άνθρωπ

που χρησιμοποιούσε αυτό τον χώρο, πέρα του ότι είχε μείν

πίσω στη χαρτούρα. Σε μιαν άκρη υπήρχαν κουτιά πο

περίμεναν να αποθηκευτούν, ενώ μια στοίβα έγγραφα σχεδό

νός μέτρου ισορροπούσε επισφαλώς πάνω στη μοναδικ

αρχειοθήκη.

«Ζεστό και διαχρονικό» είπε ο Φοξ καθώς στριμωχνότα

ια να περάσει.

Το γραφείο ήταν γεμάτο κόσμο. O Γκάιλς καθόταν πίσαπ’ το τραπέζι και στριφογύριζε ελαφρά στην καρέκλα του

κρατώντας ένα στιλό σαν να ήταν στιλέτο. O Μπομ

ΜακΓιούαν καθόταν δίπλα στην αρχειοθήκη με τα χέρι

νωμένα μπροστά του, κι η Καρολάιν Στόνταρτ δίπλα του μ

α χέρια σταυρωμένα στο στήθος.Παρόντες ήταν κι ο Χολ με τον Nτίκσον. O Nτίκσον είχ

πλυθεί κι είχε αλλάξει ρούχα, που έδιναν την εντύπωση ότι τ

ίχε δανειστεί από άλλους αξιωματικούς του τμήματος. Τ

καφέ κοτλέ παντελόνι, που δεν έπεφτε καλά πάνω του, δε

αίριαζε με το ροζ πόλο, το οποίο με τη σειρά του δεν πήγαιν



με το πράσινο πουλόβερ. Επίσης φορούσε παπούτσια το

ένις, και τα εξαγριωμένα μάτια του δεν απομακρύνθηκαν απ

ον Φοξ ούτε στιγμή.

O Μπρεκ είχε καταφέρει να στριμωχτεί κι αυτός πίσω α

ον Φοξ, αλλά εγκατέλειψε τις προσπάθειες να κλείσει τηπόρτα. O Γκάιλς πέταξε το στιλό του στο τραπέζι και κοίταξ

ον ΜακΓιούαν.

«Αν έχω την άδειά σου, Μπομπ…»

Η άδεια δόθηκε με το πλέον κοφτό νεύμα, κι ο Γκάιλ

στρεψε πάλι την προσοχή του στον Φοξ και στον Μπρεκ.

«Ένας απ’ τους αξιωματικούς μου θέλει να κάνει μι

καταγγελία» τους είπε. «Φαίνεται πως βρέθηκε διά της βία

καταγής».

«Πρόκειται περί παρεξήγησης, αστυνόμε» εξήγησε Μπρεκ. «Και λυπόμαστε. Θα πληρώσουμε το καθαριστήρ

και οποιοδήποτε σχετικό έξοδο».

«Σκάσε, Μπρεκ» είπε απότομα ο Γκάιλς. «Δεν είσαι εσ

αυτός που πρέπει ν’ αρχίσει τα παρακάλια».

O Φοξ τράβηξε πίσω τους ώμους του.«O Nτίκσον μού την έπεσε πρώτος» δήλωσε. «Δε

λυπάμαι για ό,τι έκανα». Έκανε μια στιγμιαία παύσ

Απλώς δεν περίμενα να σωριαστεί σαν σακί πατάτες».

«Αρχίδι» γρύλισε ο Nτίκσον κάνοντας μισό βήμ



μπροστά.

«Nτίκσον!» τον προειδοποίησε ο Γκάιλς. «Στο γραφεί

μου ισχύουν οι δικοί μου κανόνες!» Και στον Φοξ: «Αυτ

που θέλω να μάθω εγώ είναι τι κάνατε εκεί πέρα εσύ και τ

παιδί-θαύμα».«Ενημέρωσα τον Nτίκσον και τον Χολ επιτόπου

απάντησε ήρεμα ο Φοξ. «Είχα ήδη επισκεφτεί το Σαλαμάντ

Πόιντ μια φορά και μου άρεσε. Έχουν γραφείο πωλήσεων εκ

και, καθώς δεν είχα τι άλλο να κάνω, αποφάσισα να πάω ν

ω μήπως μπορώ να πετύχω κάνα παζάρι τώρα που έχου

ορίσει τα πράγματα».

«Παίρνοντας μαζί σου και τον αρχιφύλακα Μπρεκ;»

«Μόνο που» τους διέκοψε ο Χολ «δεν έγινε έτσι. Ζήτησε

α μιλήσεις με τον κύριο Ρόναλντ Χέντρι. O οποίος δεάρηκε που τον διέκοψαν την ώρα που έπαιζε μπάλα,

ακόμα λιγότερο όταν ζήτησα να τον δω κι εγώ δέκα λεπτ

αργότερα».

Χαμογέλασε παγερά στον Φοξ. O Γκάιλς άφησε τη σιωπ

α αιωρείται, ώσπου σήκωσε το στιλό του και έδειξε μ’ αυτη Στόνταρτ.

«Πιστεύω ότι θα ήταν συνετό» τον πρόλαβε εκείνη «ν

πισπεύσω τη συνάντησή μου με τον αρχιφύλακα Μπρεκ».

«Για πότε;» ρώτησε ο Μπρεκ.

«Αμέσως μετά απ’ αυτήν τη συνάντηση».



Σήκωσε τους ώμους του.

«Δεν έχω αντίρρηση».

«Και να ’χες, το ίδιο μου έκανε» είπε απότομα ο Γκάιλ

Κι ύστερα απ’ όλα αυτά σας διατάζω να κόψετε κάθ

πικοινωνία».«Και πώς θα το επιβάλεις αυτό;» ρώτησε ο Φοξ. «Θ

άλεις να μας παρακολουθούν μήπως;» Καθώς το έλεγ

αυτό, έριξε μια ματιά προς το μέρος του ΜακΓιούαν.

«Θα χρησιμοποιήσω όποιες μεθόδους θεωρήσ

απαραίτητες» γρύλισε ο Γκάιλς. Και για να τον ακούσει

Μπρεκ: «Δεν ωφελείς τις προοπτικές σου, μικρέ – καιρός ν

λογικευτείς επιτέλους!».

«Μάλιστα» αποκρίθηκε ο Τζέιμι Μπρεκ. «Ευχαριστώ

αστυνόμε».O Φοξ γύρισε και τον κοίταξε, αλλά ο Μπρεκ απέφυγε τη

πτική επαφή. Στεκόταν με τα χέρια πίσω απ’ την πλάτη, μ

α πόδια ελαφρά ανοιχτά και το κεφάλι σκυμμένο για ν

είξει μεταμέλεια.

«Και θα ήθελα να επαναλάβω, αστυνόμε» συνέχισε Μπρεκ «ότι επιθυμώ να καταβάλω οποιαδήποτε αποζημίωσ

κριθεί απαραίτητη για την ταλαιπωρία του αρχιφύλακ

τίκσον».

Προσπέρασε τον Φοξ και άπλωσε το χέρι στον Nτίκσον,



ποίος έμεινε να κοιτάζει το χέρι σαν να υπήρχε περίπτωση ν

περιείχε εκρηκτικό μηχανισμό.

«Καλός άνθρωπος» είπε ο Γκάιλς για να ενθαρρύνει το

τίκσον να δεχτεί τη χειραψία, αλλά μ’ ένα κακό βλέμμ

προς τον Φοξ. «Oπότε…» είπε και σηκώθηκε «αν δεν έχει νπροσθέσει κάτι ο αστυνόμος β’ ΜακΓιούαν...».

Αλλά ο ΜακΓιούαν δεν είχε να προσθέσει κάτι, ούτε και

Στόνταρτ, η οποία είπε στον Μπρεκ ότι τους περίμενε έν

αυτοκίνητο έξω. Η κουβεντούλα τους θα λάβαινε χώρα στ

Φέτιζ. O Γκάιλς είχε ήδη διατάξει τον Χολ και τον Nτίκσο

α επιστρέψουν στη δουλειά.

«Έχουμε μια υπόθεση να διαλευκάνουμε» του

πενθύμισε.

O Φοξ περίμενε να δει αν θα έπεφταν κι άλλες νουθεσίεαλλά ο Γκάιλς έβγαζε κάποια έγγραφα απ’ το συρτάρι το

ραφείου του. Δεν είσαι και τόσο σημαντικός πια, έμοιαζε ν

λέει στον Φοξ. O Τζέιμι Μπρεκ τον χαιρέτησε μ’ ένα κοφτ

εύμα φεύγοντας.

O Φοξ διέσχισε βιαστικά το τμήμα, καθώς δεν ήτασίγουρος μήπως παραμόνευαν κάπου ο Nτίκσον με τον Χο

ταν έφτασε στο πεζοδρόμιο, είδε τον Μπομπ ΜακΓιούα

α στέκεται και να δένει το καφετί κασκόλ του γύρω απ’ το

λαιμό του.

«Είσαι τελείως ηλίθιος» του είπε ο ΜακΓιούαν.



«Είναι δύσκολο να το αρνηθώ» είπε ο Φοξ βάζοντας τ

έρια του στις τσέπες του παλτού του. «Όμως κάτι κρύβετ

πίσω απ’ όλα αυτά – μην μου πεις ότι δεν το αισθάνεσαι κ

σύ».

O ΜακΓιούαν τον κοίταξε και απάντησε μόνο μ’ ένα αργεύμα.

«Εκείνη τη φορά στο ανακριτικό γραφείο» επέμεινε ο Φο

κάνοντας μια χειρονομία προς το αστυνομικό τμήμα «υπήρξ

μια στιγμή που το αντιληφθήκαμε. O υπαρχηγός είπε ό

μουν υπό παρακολούθηση σχεδόν όλη τη βδομάδα. Αλλ

αυτό σημαίνει ότι είχε ξεκινήσει πριν αρχίσουν να συμβαίνου

λα τ’ άλλα. Γι’ αυτό σε ρωτάω, αστυνόμε…» O Φοξ πήγ

και στάθηκε μπροστά στον προϊστάμενό του. «Εσύ πόσ

έρεις;»O ΜακΓιούαν δεν πήρε τα μάτια του αποπάνω του.

«Όχι πολλά» παραδέχτηκε τελικά ρυθμίζοντας τον κόμπ

στο κασκόλ του.

«Μην το παρασφίγγεις, Μπομπ» τον συμβούλεψε ο Φο

Αν καταφέρεις να αυτοστραγγαλιστείς, να δεις που θρούνε τρόπο να μου το φορτώσουν».

«Δεν βοήθησες κι εσύ τον εαυτό σου καθόλου, Μάλκολ

Δες το λίγο απ’ τη δικιά τους οπτική γωνία. Ανακατεύτηκε

σε μια έρευνα, κι όταν σε διέταξαν να σταματήσεις, εσ



πάτησες κι άλλο το γκάζι».

«Oι Καταγγελίες Γκράμπιαν με είχαν ήδη βάλει στο μάτ

όνισε ο Φοξ. «Δεν μπορείς να το ψάξεις καθόλου;» Έκαν

μια παύση. «Ξέρω ότι ζητάω πολλά υπό τις παρούσε

συνθήκες…»«Το νερό έχει ήδη μπει στ’ αυλάκι».

O Φοξ τον κοίταξε.

«Ξέχασα» είπε «ότι έχεις φίλους στην Ασφάλε

Γκράμπιαν».

«Εγώ πάλι θυμάμαι να σου λέω ότι δεν έχω φίλου

πουθενά».

O Φοξ το σκέφτηκε μια στιγμή.

«Πες πως υπάρχει πράγματι κάτι σάπιο στο βασίλειο το

Αμπερντίν. Λες να προσπαθούν να μας την πέσουν πρώτια να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια;»

«Πολύ αμφιβάλλω. Η δουλειά που σου έλεγα ανατέθηκ

στο Στραδκλάιντ αντί να δοθεί σ’ εμάς. Και εξάλλου γιατί ν

α βάλουν μαζί σου; Στη θέση τους εγώ θα ζούμαρα στο

Τόνι Κέι. Αυτός έχει παρελθόν». O ΜακΓιούαν έκανε μιπαύση. «Θα μείνεις μακριά απ’ τον Μπρεκ, σύμφωνα με τη

προειδοποίηση;»

«Προτιμώ να μην απαντήσω, αστυνόμε». O Φοξ είδε τ

πρόσωπο του προϊσταμένου του να σκοτεινιάζει. «Nομίζω ό

ου έχουν στήσει παγίδα, Μπομπ. Δεν υπάρχει η παραμικρ



νδειξη ότι έχει τέτοιες τάσεις».

«Τότε πώς βρέθηκε στον κατάλογο το όνομά του;»

«Κάποιος έβαλε χέρι στην πιστωτική του» είπε ο Φοξ

να ανασήκωμα των ώμων. «Ίσως θα μπορούσες ν

ωτήσεις την αρχιφύλακα Ίνγκλις αν κάτι τέτοιο είναι εφικτΜπορεί να υπογράψει κάποιος ως Μπρεκ εν αγνοία του;»

Φοξ σταμάτησε και σήκωσε το χέρι του προειδοποιητικ

Καλύτερα να μην το μάθει ο Γκίλκριστ όμως».

O ΜακΓιούαν μισόκλεισε τα μάτια.

«Γιατί;»

«Όσο λιγότεροι, τόσο το καλύτερο».

O ΜακΓιούαν μετέφερε το βάρος του απ’ το ένα πόδι στ

άλλο.

«Δώσε μου έστω και έναν λόγο που ν’ αξίζει τον κόπο νισκάρω για σένα».

O Φοξ το σκέφτηκε και ξανασήκωσε τους ώμους.

«Για να είμαι ειλικρινής, αστυνόμε, δεν μου ’ρχεται ού

νας».

O ΜακΓιούαν κούνησε το κεφάλι του αργά.«Αυτήν τη λέξη γύρευα».

«Ποια λέξη, αστυνόμε;»

«“Ειλικρινής”» είπε ο Μπομπ ΜακΓιούαν και προχώρησ

προς το αυτοκίνητό του.



Στο σπίτι αισθανόταν σαν κλεισμένος σε κλουβί. Έκανε τ

πάντα εκτός απ’ το να ξηλώσει τα καλώδια του τηλεφώνο

ου ψάχνοντας κοριούς. Μόνο που αυτό ήταν τελείω

γαλμένο από κατασκοπική ταινία της δεκαετίας του ’60, σστιλ Απόρρητος φάκελος Ίπκρες . Τώρα πια έστηνες αυτί μ

άλλους τρόπους. Πριν από δυο μήνες οι Καταγγελίες είχα

παρακολουθήσει μια σειρά σεμιναρίων στη Σχολ

Αξιωματικών Τουλάλαν. Τους είχαν δείξει κάποιε

εχνολογικές εξελίξεις. Ένας ύποπτος μπορεί ν

ρησιμοποιεί το τηλέφωνο, αλλά την παρακολούθηση τη

κάνει ένα λογισμικό και η ηχογράφηση ξεκινάει μόνο α

ακουστούν κάποιες προγραμματισμένες λέξεις-κλειδιά. Τ

διο ισχύει και για τους υπολογιστές – τα σύνεργα στο βαμπορούν να απομονώσουν έναν συγκεκριμένο φορητ

πολογιστή ή σκληρό δίσκο και να αποσπάσου

πληροφορίες.

O Φοξ όλο πήγαινε στα παράθυρα για να κοιτάξει έξω. Α

άκουγε έναν κινητήρα αυτοκινήτου, ξανάτρεχε στο παράθυρΚρατούσε το καινούργιο του τηλέφωνο στο χέρι

αναρωτιόταν ποιον μπορούσε να πάρει. Είχε φρυγανίσει ψωμ

αλλά οι φέτες είχαν μείνει ανέγγιχτες στο πιάτο. Από πό

ίχε να φάει κάτι; Απ’ το πρωί; Ακόμη ανόρεχτος ήταν. Είχ

αρχίσει να τακτοποιεί τα βιβλία στα ράφια του καθιστικο



αλλά τα παράτησε ύστερα από λίγα μόνο λεπτά. Ακόμα και

σταθμός Birdsong τον εκνεύριζε πλέον, κι έτσι είχε κλείσει τ

αδιόφωνο. Καθώς έπεφτε η νύχτα, τα φώτα του παρέμεινα

σβησμένα. Ένα αυτοκίνητο είχε παρκάρει απέναντι, αλλ

ταν μια μαμά που είχε έρθει να πάρει τον γιο της απ’ το σπίου φίλου του. Είχε ξανασυμβεί αυτό, κι έτσι αποφάσισε ν

μην δώσει σημασία. Αλλά πάλι… Προσπάθησε να θυμηθ

αν κάποιο απ’ τα γύρω σπίτια είχε βγει στην αγορ

πρόσφατα. Μήπως είχαν εμφανιστεί για ένα διάστημ

πινακίδες «ΕNOΙΚΙΑΖΕΤΑΙ»; Ήταν πιθανό να καθόταν μι

μάδα παρακολούθησης σ’ ένα επίσης σκοτεινό καθιστικό

περιστοιχισμένη από τον εξοπλισμό που είχε δει στ

Τουλάλαν;

«Είσαι τελείως ηλίθιος, ρε;» μάλωσε τον εαυτό του. Έφτιαξε μια κούπα τσάι στη σκοτεινή κουζίνα, τ

παράκανε στο γάλα και κατέληξε να το χύσει στον νεροχύτ

να ποτό… Αυτό μάλιστα. Το σουπερμάρκετ έμενε ανοιχτ

ως αργά. Μπορούσε σχεδόν να απαγγείλει από μνήμης τ

μπουκάλια στη βιτρίνα με τα μαλτ: Bowmore, TaliskeHighland Park… Macallan, Glenmorangie, Glenlivet…

Laphroaig, Lagavulin, Glenfiddich…

Στις οχτώμισι το τηλέφωνό του έβγαλε έναν στιγμιαί

ερετισμό. Το κάρφωσε με το βλέμμα του. Δεν ήταν κλήσ



αλλά γραπτό μήνυμα. Προσπάθησε να εστιάσει στην οθόνη

«HUNTERS TRYST ΣΕ 10».

Το Hunters Tryst ήταν μια παμπ εκεί κοντά. O Φο

κοίταξε να δει ποιος του έστειλε το μήνυμα: «Άγνωστο

αριθμός». Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού ήτααυτοί που είχαν τον καινούριο του αριθμό. Η παμπ ήταν στ

έκα λεπτά με τα πόδια, όμως είχε και χώρο στάθμευση

Απ’ την άλλη μπορεί να ήταν καλή ιδέα να πάει νωρίτερα

αναγνώριση εδάφους και τα σχετικά. Και για ποιο λόγ

πήγαινε ακριβώς;

Και τι άλλο είχε να κάνει δηλαδή;

Όταν όμως πήγε να πάρει το Volvo κοίταξε τον δρόμ

πάνω κάτω, και όταν μπήκε στο αυτοκίνητο έκανε τον κύκλ

ου συγκροτήματος, κόβοντας σε κάθε γωνία κιασταύρωση, μέχρι να βεβαιωθεί ότι δεν τον ακολουθούσ

κανείς.

Καθημερινή και Φεβρουάριος... το Hunters Tryst δεν είχ

κόσμο. Μπήκε κι έριξε μια προσεχτική ματιά γύρω του. Τρε

πότες όλοι κι όλοι – ένα ζευγάρι μεσόκοπων που έδειχνασαν να είχαν τσακωθεί πριν από μια δεκαετία και παρ’ όλ

αυτά ο ένας περίμενε απ’ τον άλλο να απολογηθεί πρώτο

και ένας ηλικιωμένος που κάτι θύμιζε στον Φοξ. O τύπο

αυτός είχε σκύλο κάποτε και τον έβγαζε βόλτα τρεις φορές τ

μέρα. Όταν έπαψε να εμφανίζεται, ο Φοξ είχε συμπεράνει ότι



ύπος τα είχε τινάξει, αλλά τώρα φαινόταν ότι το θύμα ήτα

μάλλον το σκυλί κι όχι το αφεντικό. Πίσω απ’ την μπάρ

ταν μια νεαρή γυναίκα. Χαμογέλασε με το ζόρι στον Φοξ κ

ον ρώτησε τι θα πάρει.

«Τοματοχυμό» της είπε.Τα μάτια του έμειναν στυλωμένα στα κρεμασμέν

μπουκάλια, ενώ η κοπέλα κούνησε το μπουκάλι κι αφαίρεσ

ο καπάκι.

«Πάγο;»

«Όχι, ευχαριστώ».

«Είναι κάπως ζεστός» τον προειδοποίησε.

«Κανένα πρόβλημα».

Έβαζε το χέρι στην τσέπη για να βρει νομίσματα, ότα

ανάνοιξε η πόρτα. Το ζευγάρι που μπήκε ήτααγκαλιασμένο απ’ τη μέση. Oι δύο μεσόκοποι τους κοίταξα

πικριτικά.

«Βρε, για δες» είπε ο νεαρός άντρας.

O Μπρεκ έδωσε το χέρι στον Φοξ.

«Είδες σύμπτωση;» πρόσθεσε η Άναμπελ Καρτράιτ.Σαν ηθοποιός δεν έλεγε τίποτα, αλλά μπορεί να θεώρησ

περιττούς τους θεατρινισμούς.

«Τι θα πιείτε;» ρώτησε ο Φοξ.

«Κόκκινο κρασί εγώ, λευκό η Άναμπελ» είπε ο Μπρεκ.



Η μπαργούμαν αναθάρρησε που είδε επιτέλους πελάτες μ

λίγη ζωντάνια μέσα τους. Του Φοξ τού φάνηκε ότι έβαλ

ενναίες μερίδες.

«Πάμε να πιάσουμε ένα τραπέζι» είπε ο Μπρεκ, λες και

καρέκλες κινδύνευαν να γίνουν ανάρπαστες.Πήγαν στην άλλη άκρη του μπαρ και βολεύτηκαν, αφο

πρώτα έβγαλαν παλτά και σακάκια.

«Στην υγειά μας» είπε ο Μπρεκ τσουγκρίζοντας.

«Πώς πήγε;» ρώτησε ο Φοξ χωρίς εισαγωγές.

O Μπρεκ ήξερε σε τι αναφερόταν κι έκανε δήθεν ότι τ

σκέφτεται.

«Η επιθεωρήτρια Στόνταρτ είναι περίπτωση» είπε στο

Φοξ χαμηλόφωνα «ενώ οι δύο τύποι που της φόρτωσαν δε

μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση – και δεν νομίζω ότι κι αυτους έχει σε καμιά εκτίμηση».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι και ήπιε μια γουλιά.

μπαργούμαν είχε δίκιο, ήταν σαν σούπα που την είχες αφήσ

μερικά λεπτά να κρυώσει.

«Τι ήταν αυτό το μήνυμα;» ρώτησε. «Άλλαξες αριθμό;»«Καινούργιο τηλέφωνο» εξήγησε ο Μπρεκ κουνώντας τ

συσκευή μπροστά του. «Nοικιάρικο, αν το πιστεύει

Επισκέπτες απ’ τις ΗΠΑ και τα σχετικά τα χρησιμοποιού

συνέχεια. Δεν είχα ιδέα πριν αρχίσω να ψάχνομαι…»

«Εννοεί ότι με ρώτησε και του το είπα εγώ».



Η Άναμπελ Καρτράιτ έριξε μια παιχνιδιάρικη μπουνιά στ

μπράτσο του Μπρεκ.

«Και προς τι το συμβούλιο;» ρώτησε ο Φοξ.

«Και πάλι ιδέα της Άναμπελ» είπε ο Μπρεκ.

«Ε, ας μην υπερβάλλουμε κιόλας…»O Μπρεκ γύρισε να την κοιτάξει.

«Μπορεί, αλλά δικά σου είναι τα νέα».

«Ποια νέα;» ρώτησε ο Φοξ.

Η Καρτράιτ κοίταξε μια τον Φοξ και μια τον Μπρεκ.

«Μπορεί να μπλέξω άσχημα γι’ αυτό που κάνω».

«Αυτό είναι αλήθεια» είπε ο Φοξ. Και στον Μπρεκ: «Γ

αυτό δεν μου τα λες καλύτερα εσύ, Τζέιμι; Έτσι θα μπορεί ν

πει με το χέρι στην καρδιά ότι το είπε μόνο στον φίλο της».

O Μπρεκ το σκέφτηκε λίγο και κατένευσε. Ρώτησε τηΚαρτράιτ αν ήθελε να τους αφήσει μόνους τους, αλλά το

ίπε ότι θα καθόταν και θα τελείωνε το κρασί της. O Μπρε

σκυψε λίγο ακόμα πάνω απ’ το τραπέζι, ακουμπώντας του

αγκώνες του δεξιά κι αριστερά απ’ το ποτήρι του.

«Πρώτα απ’ όλα» είπε «υπάρχουν νέες πληροφορίες γιον Βινς. Μίλησε ένας άλλος ταξιτζής που έκανε πιάτσα έξ

απ’ το Oliver. Υπολογίζει ότι πήρε τον Βινς κατά τη μία τ

πρωί».

«Είναι σίγουρος ότι ήταν ο Βινς;»



O Μπρεκ κούνησε το κεφάλι καταφατικά.

«Η ομάδα τού έδειξε φωτογραφίες. Επίσης αναγνώρισε τ

ούχα του Βινς».

«Και πού τον πήγε;»

«Στο Καουγκέιτ. Πού αλλού θα πας αν θες να συνεχίσεα πίνεις τέτοια ώρα;»

«Είναι λίγο…»

«Φοιτητικό;» μάντεψε ο Μπρεκ. «Τρέντι;»

Αλλά ο Φοξ είχε σκεφτεί κάτι άλλο.

«Δεν απαγορεύεται η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στ

Καουγκέιτ τη νύχτα;»

«O οδηγός ήξερε όλες τις παρακάμψεις και τα στενάκι

Τον άφησε έξω από ένα κλαμπ, το Rondo... Το ξέρεις;»

«Σου φαίνομαι τέτοιος τύπος;»O Μπρεκ χαμογέλασε.

«Εμένα μ’ έσυρε μια φορά η Άναμπελ».

Του έριξε αγκωνιά στα πλευρά, κι ο Μπρεκ μόρφασ

λιγάκι.

«Ζωντανή μουσική στην πίσω αίθουσα, λερές μοκέτες κπλαστικά ποτήρια στην μπροστινή».

«Εκεί πήγαινε;»

«O οδηγός δεν ήταν σίγουρος. Πάντως εκεί κατέβηκε».

«Που σημαίνει ότι ήταν ζωντανός τις πρώτες πρωινές ώρε

ης Κυριακής;»



«Ε, είναι μια πρόοδος κι αυτή. Nα ’σαι καλά, Άναμπελ».

Η Καρτράιτ σήκωσε τους ώμους.

«Πες του τα υπόλοιπα» πρόσταξε τον Μπρεκ.

«Είναι κάτι που άκουσε η Άναμπελ ενώ μιλούσε μ’ ένα

συνάδελφο απ’ τη Δ’ Διεύθυνση…»«Δηλαδή Λιθ και Τσάρλι Μπρόγκαν;» μάντεψε ο Φοξ.

«Η ερευνητική ομάδα έχει αρχίσει ν’ απορεί που δεν έχ

εβραστεί ακόμη το πτώμα. Σκαλίζουν πιο βαθιά τα πώς κ

α γιατί».

«Και;»

«O Μπρόγκαν είχε πουλήσει πρόσφατα μεγάλο μέρος τη

συλλογής του έργων τέχνης».


«Αξίας μισού εκατομμυρίου περίπου».Η Άναμπελ Καρτράιτ ανέλαβε αποκεί.

«Κανείς δεν δείχνει να ξέρει πού πήγαν αυτά τα λεφτά. Κ

Τζοάνα Μπρότον δεν είναι αυτό που λέμε συνεργάσιμ

χει βάλει τους δικηγόρους της να στήσουν οδοφράγματ

Επίσης έχει βάλει τον Γκόρντον Λόβατ να θυμίσει σε κάθμπλεκόμενο ότι δεν θα δώσουμε καλή εντύπωση α

αρχίσουμε να παρενοχλούμε μια “φωτογενή χήρα” – δικι

ου η διατύπωση».

«Το Λιθ πιστεύει ότι η αυτοκτονία ήταν στημένη;»

«Όπως είπε κι ο Τζέιμι, σίγουρα έχουν αρχίσει



απορούν».

«Έχουν κάνει φτερά κι άλλα μετρητά;»

«Δύσκολο να πει κανείς αν δεν σταματήσουν οι δικηγόρ

α αρνούνται την πρόσβαση. Χρειαζόμαστε δικαστικ

νταλμα, κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πείσουμε τον δικασττι είναι σωστό και δέον».

«Δεν υπάρχει τρόπος να μάθουμε αν χρησιμοποιούντ

ακόμη λογαριασμοί ή πιστωτικές του Μπρόγκαν;» O Φο

εν περίμενε να πάρει απάντηση. Σήκωσε το ποτήρι το

αλλά δεν το έφερε μέχρι το στόμα του τελικά. «Όταν βρέθηκ

σπίτι της, είδα τα κενά στον τοίχο, εκεί που ήταν οι πίνακες»

«Έχεις πάει σπίτι της;» ρώτησε η Καρτράιτ.

«Δεν υπήρχαν έγγραφα στον χώρο, αλλά χρειάστηκε ν

πάει να φέρει το ημερολόγιο του Μπρόγκαν από αλλοΠρέπει να υπάρχει κάποιο δωμάτιο που το χρησιμοποιεί σα

ραφείο».

«Μπορεί κάλλιστα να πήρε λεφτά από την εταιρεία CBBJ

πρόσθεσε ο Μπρεκ. «Έχουμε ειδικευμένους λογιστές γ

έτοιου είδους έρευνες».«Αλλά και πάλι χρειάζεται υπογραφή δικαστή» το

πέστησε την προσοχή η Καρτράιτ.


«Αν παρεμποδίζει την έρευνα η Τζοάνα Μπρότον



ποστήριξε «θα φανταζόμουν ότι αυτό αρκεί και περισσεύει»

«Είμαι βέβαιος ότι θα έχουν κι αυτοί τα επιχειρήματ

ους» είπε ο Μπρεκ διατρέχοντας με το δάχτυλό του τ

ποτήρι του κρασιού.

«Άλλες αποκαλύψεις;» Τα μάτια του Φοξ ήταστυλωμένα στην Άναμπελ.

«Όχι» ήταν η απάντησή της.

«Το εκτιμώ αφάνταστα αυτό που κάνεις». O Φο

σηκώθηκε. «Σε σημείο που θα σε κεράσω άλλο ένα».

«Το δεύτερο είναι δικό μας» είπε ο Μπρεκ, αλλά ο Φο

εν σήκωνε κουβέντα.

Όταν παρήγγειλε, η μπαργούμαν χαμογέλασε κι έκανε έν

εύμα προς το τραπέζι.

«Δεν είναι ωραίο να πετυχαίνεις φίλους;»«Nαι» αποκρίθηκε ο Μάλκολμ Φοξ. «Είναι πολύ ωραίο»



Τ

20

α μεσάνυχτα ο Φοξ στεκόταν στις αρχές της Μπλε

Στριτ και κοιτούσε τη φωτισμένη είσοδο του Rond

Υπήρχε μόνο ένας πορτιέρης. Συνήθως ήταν δύο, επομένω

δεύτερος είτε είχε πάει μέσα είτε έκανε διάλειμμα. O δρόμο

ταν σχεδόν έρημος, αλλά δεν πρέπει να ήταν το ίδιο τέτοι

ώρα το Σάββατο. Επιπλέον ουαλοί οπαδοί του ράγκμπι είχα

ρθει στην πόλη το βράδυ που πέθανε ο Βινς για ν

προετοιμαστούν για τη συνάντηση της Κυριακής – κάποι

απ’ αυτούς πρέπει να ήξεραν ότι τα ξενυχτάδικα ήταν στΚαουγκέιτ.

Στεκόταν στη γωνία με τα χέρια στις τσέπες. Εκεί είχ

αφήσει το ταξί τον Βινς. Απαγορευόταν η διέλευση τω

αυτοκινήτων από τις δέκα το βράδυ ως τις πέντε το πρωί.

Φοξ ήξερε ότι ο λόγος ήταν τα στενά πεζοδρόμια το



Καουγκέιτ. Oι μεθυσμένοι κατέβαιναν τρεκλίζοντας στο

ρόμο με τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Η απαγόρευσ

φειλόταν στην ηλιθιότητα του κόσμου. Αλλά πάλι κανε

εν θα περνούσε αποδώ νηφάλιος μες στα μαύρα μεσάνυχτ

ταν μια σκοτεινή, νοτερή δίοδος. Υπήρχαν ξενώνεαστέγων και σοκάκια γεμάτα πεταμένα σκουπίδι

Βρομοκοπούσε κάτουρο και ξερατά. Παρ’ όλα αυτά υπήρχα

αρκετές μικρές οάσεις σαν το Rondo. Τα φώτα νέον και

εστασιά που εξέπεμπαν –χάρη στα ηλεκτρικά σώματα πάν

απ’ τις πόρτες– δελέαζαν τους απερίσκεπτους.

Καθώς ο Φοξ διέσχιζε τον δρόμο, ο πορτιέρης τον έκοψ

αποπάνω μέχρι κάτω, χαλαρώνοντας τους ώμους του κάτ

απ’ το μαύρο μάλλινο παλτό που του έφτανε ως το γόνατο.

«Καλησπέρα, κύριε Φοξ» του είπε.O Φοξ τον κοίταξε καλά καλά. Ένα χαμόγελο τρεμόπαι

στις άκρες του στόματός του. Αξύριστα γένια στ

σημαδεμένο πιγούνι. Ξυρισμένο κεφάλι και διαπεραστικ

αλανά μάτια.

«Πιτ Σκοτ» είπε τελικά ο πορτιέρης, έχοντας καταλήξστο συμπέρασμα ότι ο Φοξ χρειαζόταν βοήθεια.

«Ξύρισες τα μαλλιά σου» αποκρίθηκε ο Φοξ.

O Σκοτ χάιδεψε το κεφάλι του.

«Είχα αρχίσει να τα χάνω έτσι κι αλλιώς». Άπλωσε το χέ

ου στον Φοξ.



«Πόσο καιρό είσαι έξω, Πιτ;»

O Φοξ τον θυμήθηκε πια. Πριν από έξι χρόνια, στην προ

Καταγγελιών ζωή του, είχε βάλει το χεράκι του για να μπ

φυλακή. Διάρρηξη, κάμποσες καταδίκες ήδη από τα εφηβικ

ου χρόνια.«Κοντά δυο χρόνια».

«Πόσα έκανες; Τέσσερα;»

«Μου πήρε καιρό ν’ αντιληφθώ το σφάλμα μου».

«Χτύπησες κάποιον;»

«Έναν άλλο κατάδικο».

«Αλλά τώρα τα πας καλά;»

O Σκοτ άλλαξε στάση κι έκανε ότι κοιτάζει τον δρόμ

πάνω κάτω. Στο αριστερό του αυτί είχε ένα bluetooth.

«Φροντίζω να μένω μακριά από μπελάδες» είπε τελικά.«Έχεις γερή μνήμη όσον αφορά ονόματα και πρόσωπα».

O Σκοτ κατένευσε.

«Βραδινή έξοδος;» ρώτησε.

«Δουλειά» τον διόρθωσε ο Φοξ. «Έγινε ένας φόνος τ

προ-προηγούμενο Σαββατοκύριακο».«Έχουν περάσει ήδη».

O Σκοτ έβαλε το χέρι στο παλτό του κι έβγαλε ένα φύλλ

αρτί. O Φοξ το ξεδίπλωσε και είδε ότι ήταν έν

φωτογραφικό πορτρέτο του Βινς Φόκνερ, που συνοδευότα



από κάποιες χαρακτηριστικές λεπτομέρειες κι έναν αριθμ

ηλεφώνου.

«Τα άφησαν στα τραπέζια, καθώς κι άλλη μια στοίβ

πάνω στην μπάρα. Δεν πρόκειται να βγει άκρη».

O Φοξ τού επέστρεψε το χαρτί.«Γιατί το λες αυτό;»

«Δεν ήρθε εδώ ο τύπος. Δούλευα πόρτα εκείνο τ

Σάββατο. Θα το ήξερα αν είχε έρθει».

«Τον είδες να βγαίνει απ’ το ταξί;»

«Δεν είναι απίθανο – όλο έρχονται ταξί κι αφήνου

κόσμο».

«Είδες κάποιον σαν αυτόν;»

O Σκοτ σήκωσε τους ώμους. O ξερακιανό

εκαεννιάχρονος τον οποίο είχε ανακρίνει ο Φοξ είχαποκτήσει όγκο, αλλά το βλέμμα του είχε σίγουρ

μαλακώσει.

«Ένας τύπος πήγε προς τα κει». O Σκοτ έκανε ένα νεύμ

προς τα ανατολικά. «Δεν στεκόταν και τόσο καλά στ

ποδάρια του, κι έτσι χάρηκα που δεν επιχείρησε να μπει».«Θα τον εμπόδιζες;»

O Σκοτ κατένευσε.

«Όμως είχε κάτι… Μην με ρωτήσετε τι. Μ’ έκανε ν

σκεφτώ ότι θα γούσταρε τη φάση».

«Θα γούσταρε να τον διώξεις;»



«Nαι».

«Γιατί;»

«Θα ’βρισκε δικαιολογία».

«Για τσαμπουκά εννοείς;»

«O τύπος ήταν μες στην τσίτα, κύριε Φοξ. Αυτό προσπαθα πω τόση ώρα».

«Το είπες αυτό στους άλλους μπάτσους, Πιτ;» O Φοξ είδ

ον Σκοτ να γνέφει αρνητικά. «Γιατί δεν το ’πες;»

«Δεν σκέφτηκαν να ρωτήσουν».

Η άφιξη δύο έφηβων κοριτσιών τράβηξε την προσοχή το

Σκοτ. Προσπαθούσαν να ισορροπήσουν πάνω σ

ψηλοτάκουνα, φορούσαν μίνι φούστες και μπόλικο άρωμ

Το ένα ήταν ψηλό κι αδύνατο, και το άλλο κοντόχοντρο.

Φοξ κατάλαβε ότι κρύωναν, αλλά προσπαθούσαν να μην τείξουν.

«Γεια σου, ρε Πιτ» έκανε η κοντή. «Παίζει τίποτα καλ

απόψε;

«Αμέ».

«Έτσι λες πάντα». Τον χτύπησε φιλικά στο μάγουλο, ενους κρατούσε την πόρτα να περάσουν.

«Η δουλειά έχει και τα καλά της, κύριε Φοξ» είπε ο Π

Σκοτ.



Καθώς προχωρούσε ανατολικά κατά μήκος του Καουγκέιτ,

Φοξ αναρωτήθηκε πόσο αόρατος είχε γίνει. Κανένα απ’ τ

υο κορίτσια δεν του είχε δώσει την παραμικρή σημασία. Απ

ην άλλη, πάλι καλά που δεν του κρατούσε κακία ο Σκοτ. Κ

πάλι καλά που είχε βρει δουλειά – ό,τι κι αν ήταν. Πριν φύγ Φοξ, ο νεαρός τού ομολόγησε ότι πλέον ήταν πατέρας μια

κόρης δεκαοχτώ μηνών, της Κλόι. Βλέπονταν ακόμη με τ

μαμά της Κλόι, αλλά η συμβίωση δεν είχε πάει καλά. O Φο

κούνησε το κεφάλι και οι δύο άντρες ξανάδωσαν τα χέρια.

συνάντηση αυτή είχε κάνει τον Φοξ να νιώσει καλύτερα, α

και δεν μπορούσε να πει γιατί ακριβώς.

Ήξερε ότι, αν συνέχιζε να περπατάει, θα κατέληγε στ

ιασταύρωση της Σεντ Μέρις Στριτ. Λίγο ακόμα να συνέχι

και θα βρισκόταν στο συνεδριακό κέντρο Dynamic Earth κστο Σκοτσέζικο Κοινοβούλιο. O δρόμος με τα μπαρ και τ

κλαμπ κόντευε να τελειώσει. Υπήρχαν μαγαζιά, αλλά

ιτρίνες τους ήταν άδειες ή κλεισμένες με σανίδες. Τ

εκροτομείο ήταν λίγο πιο κάτω, αλλά δεν είχε καμιά όρεξ

α το επισκεφτεί. Υπέθετε ότι το πτώμα του Βινς θα ήταακόμη εκεί, σε κάποιο ψυγείο. Απέναντι μια εκκλησία εί

αποφασίσει ότι ο καλύτερος τρόπος για να αυξήσει τα έσοδ

ης ήταν να χτίσει ένα ξενοδοχείο στο προαύλιο. Τ

ενοδοχείο έδειχνε να τα πηγαίνει αρκετά καλά. O Φοξ δε

ταν σίγουρος αν η εκκλησία μπορούσε να πει το ίδι



Αποφάσισε να στρίψει και να γυρίσει απ’ τον ίδιο δρόμ

Υπήρχαν πολλές εναλλακτικές διαδρομές που μπορεί ν

πέλεξε ο Βινς – στενά σοκάκια και σκάλες. Μπορεί ν

κατευθύνθηκε προς την Τσέιμπερς Στριτ ή το Ρόγιαλ Μάι

Μέχρι και σε ξενοδοχείο μπορεί να πήγε για να ξεμεθύσίχνοντας έναν υπνάκο. O Φοξ προσπαθούσε να δει τι είχ

ραβήξει τον Βινς στην περιοχή. Εντάξει, ήταν γεμάτη μπα

αλλά το ίδιο ίσχυε και για τη Λόδιαν Ρόουντ. O Βινς πρέπ

α πλήρωσε ένα σωρό λεφτά για να τον φέρει το ταξί εδώ απ

ο Λιθ. Στον δρόμο πρέπει να προσπέρασε δεκάδες μπαρ πο

ταν ακόμη ανοιχτά τέτοια ώρα. Κάποιον προορισμό πρέπ

α είχε κατά νου. Ίσως ο Φοξ να μπορούσε να μιλήσει στο

αξιτζή. Ίσως η Άναμπελ να του έβρισκε τα στοιχεία του.

«Ίσως» μουρμούρισε μονολογώντας.Η θερμοκρασία είχε πέσει κι άλλο. Είχε σηκώσει τον γιακ

ου παλτού του, προσπαθώντας να προστατέψει τ’ αυτιά του

Υπήρχε ένα φαστφουντάδικο στο Γκρασμάρκετ, αλλ

αφνικά του φάνηκε μακριά. Εξάλλου θα ήταν ακόμ

ανοιχτό; Ίσχυε η απαγόρευση της διέλευσης, που σήμαινε όεν κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα. Το δικό του το είχ

παρκάρει κοντά στο τέρμα της Μπλερ Στριτ. Πέντε λεπτ

ακόμα και θα βρισκόταν στη θαλπωρή του – δεν είχε λόγο ν

μένει εκεί.



Αλλά ξαφνικά είδε άλλη μια επιγραφή νέον. Έφεγγε απ

να στενοσόκακο – από ένα αδιέξοδο, για την ακρίβεια. Δε

ο είχε προσέξει προηγουμένως, αλλά τώρα που κοίταζε προ

α κει είδε μια πινακίδα σ’ έναν πλίνθινο τοίχο που έδειχν

προς μια φωτισμένη είσοδο. Μία λέξη μονάχα πάνω απ’ τέλος της πινακίδας – «ΧΑΜΑΜ». Αναρωτήθηκε α

κάποιος απ’ την ομάδα είχε μπει στον κόπο ν’ ασχοληθεί μ

η συγκεκριμένη επιχείρηση. Έκανε δυο βήματα πιο βαθ

στο στενό για να δει καλύτερα την πόρτα. Ήταν από μασί

ύλο, βαμμένη σ’ ένα γυαλιστερό μαύρο, μ’ ένα θαμπ

μπρούντζινο πόμολο και διάφορα γκράφιτι πάνω της. Στη μ

πλευρά υπήρχε μια θυροτηλεόραση. Η βιομηχανία σεξ το

Εδιμβούργου διατηρούσε διακριτικό προφίλ, κι η αστυνομί

εν είχε καμιά αντίρρηση. O Φοξ ετοιμαζόταν να κάνμεταβολή και να γυρίσει στο αυτοκίνητο, όταν ένιωσε έν

απίστευτο χτύπημα ανάμεσα στους ώμους, που τον πέτα

κάτω. Έπεσε με τα μούτρα. Ίσα ίσα που πρόλαβε ν

μισογυρίσει το κεφάλι για να γλιτώσει τη μύτη του απ’ τ

μεγαλύτερο μέρος της πρόσκρουσης. Το βάρος τοσοπέδωσε – κάποιος είχε γονατίσει πάνω στην πλάτη το

κόβοντάς του τον αέρα απ’ τα πνευμόνια. O Φο

προσπάθησε μες στην παραζάλη του να ξεφύγει, αλλά έν

πόδι είχε βρει το πιγούνι του. Ένα μαύρο παπούτσι, τίποτ

διαίτερα κυριλέ ή αξιοπρόσεκτο. Του γύρισε το κεφάλι απ



ην άλλη, κι ο Φοξ ένιωσε να περιδινείται στο σκοτάδι…

ταν άνοιξε με κόπο τα μάτια του, ξαναείδε το παπούτσ

Τσίγκλαγε τα πλευρά του. Άπλωσε το χέρι του για να αρπάξει.

«Ξύπνα» είπε μια φωνή. «Δεν επιτρέπεται να κοιμάσ

δώ».

O Φοξ κατάφερε να σηκωθεί στα γόνατα όπως όπως,

στερα να σταθεί στα πόδια του. Πονούσε η ραχοκοκαλι

ου. Το ίδιο και ο σβέρκος και το σαγόνι του. O άντρας πο

στεκόταν μπροστά του ήταν γέρος, και του Φοξ τού φάνηκ

προς στιγμήν ότι τον ήξερε.

«Τα κοπάνησες» είπε ο γέρος. Είχε απομακρυνθεί λίγο απον Φοξ.

O Φοξ προσπαθούσε να καταλάβει αν είχε πάθει χοντρ

ημιά. Δεν είδε αίμα, και δεν του φάνηκε ότι είχε χάσει κάπο

όντι.

«Τι συνέβη;» ρώτησε.«Καλά θα κάνεις να γυρίσεις σπίτι και να πας στο κρεβά

σου».

«Δεν είμαι μεθυσμένος – δεν πίνω».

«Μήπως είσαι άρρωστος τότε;»

O Φοξ προσπαθούσε να διώξει τον πόν



ανοιγοκλείνοντας τα μάτια. Κάτι δεν πήγαινε καλά με τη

ακοή του, και συνειδητοποίησε ότι έφταιγε το αίμα πο

βγαινε απ’ τα αυτιά του. Έβλεπε θολά.

«Τον είδες;» ρώτησε.

«Ποιον;»«Με πέταξε κάτω και με κλότσησε…» Έτριψε πάλι τ

σαγόνι του.

«Σου πήραν τίποτα;»

O Φοξ τσέκαρε τις τσέπες του. Το αρνητικό νεύμα το

κανε να σκεφτεί ότι μπορεί να ξέρναγε.

«Είναι κακόφημη περιοχή».

O Φοξ προσπάθησε να εστιάσει στον τύπο. Πρέπει να ήτα

πάνω από εβδομήντα – κοντοκομμένα ψαρά μαλλι

ιάστικτο δέρμα…«Είσαι ο Τζακ Μπρότον».

O άλλος μισόκλεισε τα μάτια.

«Γνωριζόμαστε;»

«Όχι».

O Μπρότον έβαλε τα χέρια στις τσέπες του και πλησίασμέχρι να φέρει το πρόσωπό του σε απόσταση λίγω

κατοστών από του Φοξ.

«Καλό θα ήταν να μην αλλάξει αυτό» είπε. Έκαν

μεταβολή να φύγει. «Καλά θα κάνεις να πας να κοιταχτείς

ταν η τελευταία συμβουλή που του έδωσ



απομακρυνόμενος.

O Φοξ κάθισε να ξεκουραστεί ένα λεπτό, κι ύστερ

αναβγήκε στον κεντρικό δρόμο σέρνοντας τα πόδια το

στρεψε το ρολόι του προς τον φανοστάτη. Δώδεκα κ

σαράντα. Πρέπει να είχε μείνει αναίσθητος το πολύ μερικλεπτά. Στον δρόμο για το Rondo κρατιόταν εδώ κι εκεί για ν

μην πέσει. Η πλάτη του έκαιγε κάθε φορά που εισέπνεε. O Π

Σκοτ τον είδε να έρχεται και τσίτωσε, νομίζοντας ότι ήτα

κάποιος που θα δημιουργούσε προβλήματα. O Φοξ κούνησ

ο χέρι του κι ο Σκοτ τον πλησίασε.

«Τι έγινε, σκοντάψατε;» ρώτησε.

«Είδες κανέναν, Πιτ; Πρέπει να ήταν ντερέκι…»

«Είδα κάμποσους» παραδέχτηκε ο Σκοτ.

«Από τότε που είδες εμένα;»O Σκοτ κατένευσε.

«Κάποιοι είναι μέσα».

O Φοξ έκανε μια χειρονομία προς την πόρτα.

«Πάω να ρίξω μια ματιά» είπε.

«Ελεύθερα…»Το μπαρ ήταν πίτα και διέθετε ένα ηχητικό σύστημα πο

ταν ικανό να ταρακουνήσει και σφραγίσματα ακόμα. Η ουρ

ια τα ποτά ήταν απελπισία. Nεαροί με κοντομάνικα κ

υναίκες να σιγοπίνουν κοκτέιλ με φωσφοριζέ καλαμάκια. Τ



κεφάλι του Φοξ δέχτηκε νέα επίθεση, από τα ηχεία αυτήν τ

φορά, καθώς στριμωχνόταν για να περάσει. Στον πίσω χώρ

σκηνή ήταν φωτισμένη, αλλά δεν έπαιζε κανέν

συγκρότημα. Κι άλλοι πότες, κι άλλος θόρυβος, κι άλλ

στροβοσκοπικά φώτα. Δεν αναγνώριζε κανέναν. Βρήκε ταντρικές τουαλέτες και μπήκε για να γλιτώσει απ’ τ

ταβαντούρι. Χαρτοπετσέτες ήταν σκορπισμένες στο πάτωμ

και δεν είχε μείνει καμία στη θήκη. Άφησε το νερό να τρέξ

στα χέρια του και έβρεξε το πρόσωπό του, κοιτώντας τη

αντανάκλασή του στον λερωμένο καθρέφτη. Το πιγούνι το

ταν γρατσουνισμένο και το μάγουλό του είχε πρηστε

Σύντομα θα εμφανίζονταν κι οι μελανιές. Oι παλάμες το

τσουζαν στο σημείο που είχαν βρει το έδαφος, ενώ ένα

ιακάς του είχε ξηλωθεί. Έβγαλε το παλτό του και το εξέτασια τυχόν ενδείξεις απ’ αυτό που του επιτέθηκε, αλλά δε

ρήκε κάτι. Δεν του είχαν πάρει τίποτα – πιστωτικές, μετρητ

και τα δύο κινητά, όλα στη θέση τους. Κι όταν έχασε τ

αισθήσεις του, φαίνεται ότι σταμάτησαν να τον χτυπάν

Κοίταξε προσεχτικά τα δόντια του και κούνησε πέρα δώθε τσαγόνι με το χέρι του.

«Εντάξει είσαι» είπε στην αντανάκλασή του.

Τότε πρόσεξε ότι έλειπε ένα κουμπί απ’ τη ζώνη το

παντελονιού του. Χρειαζόταν αντικατάσταση, διαφορετικ

εν θα στέκονταν καλά οι τιράντες. Πήρε μερικές βαθιέ



ανάσες, άφησε πάλι το νερό να τρέξει στα χέρια του και τ

στέγνωσε με το μαντίλι του.

Ένας απ’ τους πότες του μπαρ μπήκε παραπατώντα

ωρίς να του δώσει την παραμικρή σημασία καθώ

κατευθυνόταν προς ένα ουρητήριο. O Φοξ ξαναφόρεσε τπαλτό του κι έφυγε. Έξω έκανε ένα νεύμα στον πορτιέρη.

Πιτ Σκοτ είχε πιάσει την κουβέντα με τις ίδιες δύο κοπέλε

Είχαν βγει για τσιγάρο και γκρίνιαζαν ότι δεν υπήρχαν ωραί

άντρες. Αν ο Φοξ είχε νιώσει αόρατος την προηγούμεν

φορά, τώρα είχε έναν λόγο παραπάνω. O Σκοτ τον ρώτησε α

ταν σίγουρα εντάξει, κι ο Φοξ κατένευσε και πέρασ

απέναντι για να πάει στο αυτοκίνητό του. Κάποιος είχ

αφήσει τα απομεινάρια ενός κεμπάπ στο καπό του Volvo. Τ

πέταξε με μια σαρωτική κίνηση στον δρόμο, ξεκλείδωσε τπόρτες και μπήκε.

Η διαδρομή για το σπίτι κράτησε πολύ, καθώς τον έπιαν

κόκκινο σε κάθε διασταύρωση. Τα ταξί προσπαθούσαν ν

ψαρέψουν πελατεία, αλλά οι περισσότεροι έδειχνα

ιατεθειμένοι να περπατήσουν. O Φοξ έβαλε Classic FM σταδιόφωνο και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Τζα

Μπρότον δεν τον είχε αναγνωρίσει. Για ποιο λόγο άλλωστ

Είχαν συναντηθεί περίπου δέκα δευτερόλεπτα σ’ ένα τρίπατ

ετιρέ. O Μπρότον έμαθε αργότερα ότι αυτός που περίμενε τ



ασανσέρ ήταν μπάτσος. Είναι δυνατόν να του επιτέθηκε

διος ο Μπρότον; Αμφίβολο – και γιατί να κάτσει εκεί πο

ταν; Εξάλλου φορούσε χοντρά καφέ παπούτσια, που δε

μοιαζαν καθόλου μ’ αυτά που είχε δει να έρχονται σ’ επαφ

με το πιγούνι του. O Πιτ Σκοτ αντίθετα… Τα παπούτσια τοΠιτ ήταν μαύρα Doc Martens, κι ο Πιτ ήταν αρκούντω

υνατός… Αλλά ο Φοξ δεν το θεωρούσε πιθανό. Θ

γκατέλειπε το πόστο του για λίγη στενόμυαλη εκδίκηση

Μπορεί, αλλά ο Φοξ τον είχε κατατάξει στους λιγότερ

πιθανούς υποψήφιους.

Μόλις γύρισε σπίτι, γδύθηκε και μπήκε κάτω απ’ το καυτ

τους, αφήνοντας το νερό να τρέξει στη ράχη του επί εννιά μ

έκα λεπτά. Πόνεσε όταν πήγε να σκουπιστεί με την πετσέτ

και κατάφερε να ρίξει μια ματιά στον καθρέφτη του μπάνιουκαμιά ορατή ζημιά. Ίσως να έβλεπε άλλα πράγματα το πρω

Φόρεσε με αργές κινήσεις τις πιτζάμες και κατέβηκε στη

κουζίνα, όπου βρήκε μια κλειστή σακούλα φασολάκια στη

κατάψυξη· τύλιξε μια πετσέτα πιάτων γύρω της και την πίεσ

στο σαγόνι του, περιμένοντας να βράσει το νερό για το τσάΒρήκε ένα κουτάκι ασπιρίνες σ’ ένα συρτάρι και κατάπιε τρε

μ’ ένα ποτήρι νερό απ’ τη βρύση.

Κόντευε δύο η ώρα μέχρι να καθίσει στο τραπέζι. Αφο

μεινε να κοιτάζει τον τοίχο μερικά λεπτά, σηκώθηκε και πήγ

στην τραπεζαρία. O υπολογιστής του ήταν σ’ ένα γραφείο στ



ωνία. Τον άναψε κι άρχισε να ψάχνει τρία ονόματα: Τζοάν

Μπρότον, Τσάρλι Μπρόγκαν και Τζακ Μπρότον. Δεν βρήκ

πολλά πράγματα για τον τελευταίο – η ακμή το

ρονολογούνταν πριν από την έλευση του Ίντερνετ και τω

ιδήσεων επί εικοσιτετραώρου βάσεως. O Φοξ δεν σκέφτηκα τον ρωτήσει τι έκανε στο Καουγκέιτ τέτοια ώρα. Αλλ

πάλι ο Τζακ Μπρότον δεν ήταν συνηθισμένο

βδομηντάρης. Μάλλον θεωρούσε ότι είχε ακόμη καλέ

πιθανότητες με αντιπάλους μπεκρήδες και τυχάρπαστους.

O Φοξ δεν μπορούσε να βολευτεί. Αν έσκυβε μπροστ

πονούσε· αν έγερνε πίσω, πονούσε περισσότερο. Ένιωσ

υγνωμοσύνη για την έλλειψη αλκοόλ στο σπίτι – το

μπόδιζε να καταφεύγει στην εύκολη λύση. Αντ’ αυτού πίεσ

η σακούλα με τα φασολάκια στο πρόσωπό του πικεντρώθηκε στον Τσάρλι Μπρόγκαν. Βρήκε αρκετέ

συνεντεύξεις σταχυολογημένες από περιοδικά κι απ’ τ

ικονομικές σελίδες εφημερίδων. Ένας δημοσιογράφος είχ

ωτήσει τον Μπρόγκαν γιατί είχε γίνει κατασκευαστής.

Πρόκειται για δημιουργία μνημείων, είχε απαντήσει Μπρόγκαν. Αφήνεις το στίγμα σου, που θα ζήσει πέρα απ

σένα.

Κι αυτό έχει σημασία για σας;

Όλοι θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, έτσι δεν είναι; Κ



μως οι περισσότεροι αφήνουμε πίσω μας μονάχα ένα

πικήδειο και ίσως μερικά παιδιά.

Θέλετε να σας θυμούνται;

Προτιμώ να με προσέχουν όσο βρίσκομαι εδώ! Δουλει

ου είναι να κάνω εντύπωση.

O Φοξ αναρωτήθηκε: Εντύπωση σε ποιον; Στην Τζοάν

Μπρότον; Στον επιτυχημένο μπαμπά της ίσως; Oι άντρες δε

έλουν πάντα να αποδείξουν την αξία τους στα πεθερικ

ους; O Φοξ θυμήθηκε ότι είχε άγχος όταν κανονίστηκ

συνάντηση με τους γονείς της Ελέιν, παρότι τους ήξερε απ

ότε που ήταν σχολειαρόπαιδο. Είχε πάει σπίτι τους σ

κάμποσα πάρτι γενεθλίων. Αλλά ξαφνικά, δύο δεκαετίε

αργότερα, τους συναντούσε ως ο φίλος της κόρης τους.

«Η Ελέιν μάς είπε ότι δουλεύεις στην αστυνομία» του είχπει η μητέρα της. «Δεν είχα ιδέα ότι είχες τέτοια κλίση…»

O τόνος της φωνής τα έλεγε όλα: Η ωραία, ταλαντούχ

κόρη μας μπορούσε να έχει βρει πολύ καλύτερο άντρα. Πάρ

πολύ καλύτερο…

O Φοξ φανταζόταν την πρώτη συνάντηση του Μπρόγκαμε τον πατέρα Μπρότον. Και οι δύο γιοι νεκροί, άρα

Τζοάνα είχε πολλά να αποδείξει. Είχε αργήσει να παντρευτε

O Φοξ υπέθετε ότι ο προστατευτικός πατέρας, που της είχ

μεγάλη αδυναμία, πρέπει να είχε διώξει πάμπολλου

μνηστήρες. Ενώ ο Τσάρλι Μπρόγκαν ήξερε τι ήθελε – ήθελ



ην Τζοάνα. Ήταν λαμπερή και η οικογένειά της είχε λεφτ

Πέρα απ’ αυτό, ο πατέρας της είχε στα χέρια του εξουσία. Α

συνδεόσουν με την κόρη, είχες το όνομα του πατέρα της στ

σεπάκι σου σαν νούμερο για υπηρεσίες εκτάκτου ανάγκη

Αν κάποιος επιχειρούσε να σ’ τη φέρει, έπεφτε το όνομα στραπέζι.

Όχι ότι ο Φοξ φανταζόταν πως θα άρεσε αυτό στον Τζα

Μπρότον.

Έτσι, όταν η CBBJ άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα, δε

πήρχε ασφαλιστήριο από πίσω. Ίσως ο Μπρόγκαν να είχ

πλησιάσει τον γέρο στα κρυφά – σίγουρα δεν θα ήθελε να τ

μάθει η Τζοάνα–, αλλά, αν όντως το είχε κάνει, είχε δώσ

στον Τζακ την τέλεια ευκαιρία να πει στον γαμπρό του πόσ

άχρηστο τον θεωρούσε ανέκαθεν. Λες ότι έχασες όλα σου τεφτά στην ύφεση; Τι να πω, Τσάρλι, δεν ήξερα ότι είχε

έτοια κλίση. Α, και μια που το ’φερε η κουβέντα, η ωραία κα

αλαντούχα κόρη μου μπορούσε να έχει βρει πολύ καλύτερ

άντρα.

«Τον καημένο» μονολόγησε ο Φοξ.Μισή ώρα αργότερα είχε σταματήσει να ασχολείται μα

ους. Βρήκε το σάιτ του Quidnunc, αλλά δεν μπορούσε ν

μπει στο παιχνίδι χωρίς το σχετικό software. Αντ’ αυτού

μεινε να κοιτάζει την κεντρική σελίδα του σάιτ με τ



πολύχρωμα γραφικά. Ένα τέρας αντιμετωπιζόταν με επιτυχ

από έξι μπρατσαράδες.

«O πολεμιστής είναι μέσα σου» έλεγε το μπάνερ. O Φο

σκέφτηκε τον Τζέιμι Μπρεκ. Δεν είχε φερθεί σαν πολεμιστή

στο γραφείο του Μπίλι Γκάιλς.O Μπρεκ χανόταν στον φανταστικό αυτό κόσμο, εν

κρατούσε την αληθινή ζωή με την Άναμπελ στο περίμενε.

Φοξ αναρωτήθηκε τι είδους ρόλο είχε παίξει ο ίδιος σ’ όλ

ου τη ζωή. Είχε χρησιμοποιήσει το αλκοόλ με τον τρόπο πο

ρησιμοποιούσε ο Μπρεκ αυτό το διαδικτυακό παιχνίδ

Βυθιζόταν σ’ έναν εικονικό κόσμο ως διαφυγή απ’ τη

πραγματικότητα; Αναρωτήθηκε επίσης κατά πόσ

μπιστευόταν στ’ αλήθεια τον Τζέιμι Μπρεκ. Έτσι πίστευ

αλλά απ’ την άλλη το είχε πει ο ίδιος ο Μπρεκ: Μήπωσημαίνει ότι είμαι η τελευταία σου ελπίδα; Καθώς δε

κατάφερε να βρει απάντηση, έβαλε τον υπολογιστή σ

λειτουργία ύπνου» και πήγε στο κρεβάτι του. Ξάπλωσε στ

πλάι, που ήταν η μόνη στάση στην οποία μπορούσε ν

εκουραστεί χωρίς να πονάει. Oι κουρτίνες φωτίζονταν απην αργυρόλευκη λάμψη ενός φανοστάτη. Τα φασολάκι

επάγωναν στη σακούλα τους. Στο ραδιόφωνο έπαιζε

σταθμός Birdsong…



ΤΕΤΑΡΤΗ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2009



Σ

21

τις εφτά το επόμενο πρωί το κινητό του –το παλιό, όχι τ

καρτοτηλέφωνο– ήχησε ειδοποιώντας τον ότι είχε λάβ

ραπτό μήνυμα.

Ήταν απ’ την επιθεωρήτρια Καρολάιν Στόνταρτ. Ζητούσ

α τον ξαναδεί στο Φέτιζ στις εννιά. O Φοξ απάντησε επίση

με μήνυμα: «ΛΙΓO ΑΔΙΑΘΕΤOΣ, ΛΥΠΑΜΑΙ – NΑ ΤO

ΚΑNOΥΜΕ ΑΛΛΗ ΦOΡΑ;».

Το «αδιάθετος» αρκούσε όμως; Είχε ξαναπεράσ

κρυολογήματα και γρίπες και ωτίτιδες και ημικρανίες, αλλίποτα σαν αυτό που περνούσε τώρα. Ένιωθε λες κι είχ

παίξει τρεις γύρους μποξ με μια αρκούδα. Χρειάστηκε πάν

από ένα λεπτό για να φτάσει απ’ το κρεβάτι στο μπάνι

Πρόσωπο πρησμένο για τα καλά και πιγούνι κακαδιασμέν

που έτσουζε όταν το άγγιζε. Κι απ’ όσο μπορούσε να δει τη



πλάτη του, είχε μώλωπες δεξιά κι αριστερά απ’ τ

αχοκοκαλιά του στο απολύτως ευδιάκριτο σχήμα δύ

ανθρώπινων πελμάτων. Ύστερα από είκοσι λεπτά στο ντου

ρήκε κι άλλο μήνυμα να τον περιμένει στην κρεβατοκάμαρ

ταν απ’ τη Στόνταρτ.«ΑΥΡΙO ΤOΤΕ» έλεγε.

O Φοξ αποφάσισε να μείνει σπίτι την υπόλοιπη μέρα. Είχ

άλα και ψωμί και αρκετά τρόφιμα για να τη βγάλει. Στ

ννιά βρέθηκε ξαπλωμένος στον καναπέ, να σιγοπίνει τ

εύτερη κούπα καφέ, βλέποντας το ειδησεογραφικό κανά

ου BBC στην τηλεόραση. Όταν χτύπησε το κουδούνι, το

πέρασε απ’ το μυαλό να μην ανοίξει. Ίσως ήταν η Στόνταρ

που ήθελε να επαληθεύσει τα λεγόμενά του. Αλλά

περιέργεια υπερνίκησε και πήγε στο παράθυρο. O ΤζέιΜπρεκ είχε απομακρυνθεί απ’ την πόρτα και τον κοιτούσε στ

μάτια. Σήκωσε μια σακούλα ψώνια και χαμογέλασε. O Φο

πήγε να του ανοίξει.

«Έφερα κρουασάν απ’ το σουπερμάρκετ» είπε ο Μπρεκ

Αλλά ξαφνικά πήρε είδηση το στραπατσαρισμένο πρόσωπου Φοξ. «Χριστός κι απόστολος! Τι έπαθες;»

O Φοξ τον οδήγησε στο εσωτερικό του σπιτιού. Φορούσ

ακόμη τις πιτζάμες του κι είχε τυλιχτεί τη ρόμπα του.

«Κάποιος μου επιτέθηκε».

«Χτες βράδυ; Ανάμεσα στο Hunters Tryst και στο σπίτι;



O Μπρεκ ακουγόταν δύσπιστος.

«Στο Καουγκέιτ» τον διόρθωσε ο Φοξ. Είχε βάλει νερό ν

ράζει και βρήκε μια καθαρή κούπα για τον επισκέπτη το

Καφέ ή τσάι;» τον ρώτησε.

«Επειδή πήγε εκεί ο Βινς με ταξί;» O Μπρεκ κούνησε τκεφάλι του. «Μετά το Hunters Tryst πήγες εκεί γι

ξερεύνηση; Και ποιος σε τουλούμιασε;»

«Μου την έπεσαν από πίσω, δεν είδα τίποτα. Αλλά, ότα

ύπνησα, στεκόταν αποπάνω μου ο Τζακ Μπρότον».

«Για ξαναπές το αυτό».

«Το άκουσες με την πρώτη. Τσάι ή καφέ;»

«Τσάι. Τι έκανε εκεί ο Τζακ Μπρότον;»

«Δεν είπε».

«Αυτός ήταν ο …;»«Δεν νομίζω».

Oι δύο άντρες έμειναν αμίλητοι ένα λεπτό, ενώ στο μεταξ

ο νερό πήρε βράση. O Φοξ έφερε ένα πιάτο για τον καθέν

ους και μοιράστηκαν τα κρουασάν. O Μπρεκ κάθισε άκρ

άκρη στην καρέκλα του και έσκυψε μπροστά.«Κι εγώ που νόμιζα ότι θα τρώγαμε ήσυχα κι ωραία τ

πρωινό μας».

«Δεν μας εμποδίζει τίποτα».

«Κάνεις ξεκαθάρισμα;» O Μπρεκ έδειξε τις στοίβες τ



ιβλία.

«Αν σου γυαλίσει κάτι, δικό σου». O Φοξ πήρε το πιάτ

ου απ’ το τραπέζι, προσπαθώντας να μην βογκήξει απ’ το

πόνο καθώς τεντωνόταν. «Ήθελα να σε ρωτήσω κάτι…

φαγε μια μπουκιά απ’ το κρουασάν του.«Ρίχ’ το».

«Γιατί δεν ήθελες να το μάθει η Άναμπελ;»

O Μπρεκ μάσησε σκεφτικός και κατάπιε.

«Εννοείς για τη SEIL Ents και την πιστωτική μου; Ακόμ

υγίζω τα υπέρ και τα κατά».

«Αν το μάθει με λάθος τρόπο, δεν θα το πάρει καλά» είπ

Φοξ. «Και χρειαζόμαστε την υποστήριξή της…»

«Άρα δεν το λες για το καλό μου;»

«Προς Θεού».O Μπρεκ μάζεψε ψίχουλα απ’ τα γόνατα του παντελονιο

ου.

«Όλο ρωτάει πάντως γιατί δεν απευθύνθηκα στη

Oμοσπονδία για να ζητήσω δικηγόρο».

«Εύλογη ερώτηση... Γιατί δεν το έκανες;»O Μπρεκ αποφάσισε να μην απαντήσει και να κάνει τ

ική του ερώτηση.

«Τι έλπιζες να βρεις στο Καουγκέιτ, για όνομα του Θεού;»

«Είχαν ήδη περάσει κι απ’ το Τορφίκεν κι είχαν μοιράσ

φλάιερ».



«Άρα, αν μη τι άλλο, ξέρεις ότι κάνουν τη δουλειά του

Πού ήσουν όταν σ’ την έπεσαν;»

«Υπάρχει ένα σοκάκι μ’ ένα χαμάμ…» O Φοξ πρόσεξε τη

αλλαγή στο πρόσωπο του Τζέιμι Μπρεκ. «Το ξέρεις;

μάντεψε.«Με μια πινακίδα που λέει ένα σκέτο “Χαμάμ”; Σ’ έν

στενοσόκακο;»

«Ξέρασέ τα όλα».

Αλλά ο Μπρεκ ήθελε το τσάι του πρώτα. Άφησε το πιάτ

ου πάνω σε κάτι βιβλία στο τραπεζάκι του καθιστικού, χωρ

’ αγγίξει το μισό κρουασάν.

«Βρέθηκα μια φορά εκεί με τον Γκλεν Χίτον

παραδέχτηκε.

«Τι;»«Όχι μέσα» έσπευσε να διορθώσει τη διατύπωσή του

Μπρεκ. «Είχαμε πάει στο Τζοκς Λοτζ… για να μιλήσουμε σ

ναν μάρτυρα. Στην επιστροφή ο Χίτον πρότεινε τη διαδρομ

που περνάει απ’ το Καουγκέιτ. Ύστερα μου έστειλ

μήνυμα για να μου πει να σταματήσω όταν θα φτάναμε σκείνο τοδρομάκι. Βγήκε απ’ το αυτοκίνητο, και μια γυναίκ

γήκε απ’ το κτίριο. Είχα την αίσθηση ότι δεν φορούσ

και πολλά πράγματα κάτω απ’ την καμπαρντίνα τη

Κάθισαν και τα είπαν λίγο. Στο τέλος τον φίλησε στ



μάγουλο. Nομίζω ότι μπορεί να της έδωσε χρήματα». Τ

πρόσωπο του Μπρεκ ζάρωσε στην προσπάθειά του ν

συγκεντρωθεί. «Ήταν ιδιαίτερα μικροκαμωμένη – χρειάστηκ

α σηκωθεί στις μύτες των ποδιών της για να φτάσει τ

πρόσωπό του. Ήταν μικρότερή του, μάλλον κάτω απριάντα. Τέλος πάντων, μπήκε ξανά στο κτίριο, κι αυτός στ

αυτοκίνητο». Σήκωσε τους ώμους.

«Σου είπε πώς τη λένε;»

«Όχι. Τον ρώτησα τι ήταν όλ’ αυτά, κι αυτός μου ’κλεισ

ο μάτι και υπαινίχθηκε ότι ήταν κάποια επαφή».

«Πληροφοριοδότρια;»

O Μπρεκ σήκωσε πάλι τους ώμους.

«Ήξερα ότι ήταν καλύτερα να μην ρωτάω ορισμέν

πράγματα. O Γκλεν είχε τον τρόπο του να σου δίνει νκαταλάβεις…»

«Πριν από πόσο καιρό έγινε αυτό;»

«Το περασμένο φθινόπωρο».

O Φοξ έμεινε σκεφτικός για μια στιγμή.

«Μικροκαμωμένη, είπες;»«Κάτω από 1,50».

«Σγουρά ξανθά μαλλιά;»

O Μπρεκ τον κοίταξε καλά καλά, κι ο Φοξ αποφάσισε ν

ου εξηγήσει:

«Παρακολουθούσαμε μήνες τον Χίτον – βλέπαμε τα μέ



ου, είχαμε βάλει κοριό στα τηλέφωνά του, το

ακολουθούσαμε. Έβγαινε με κάποια πίσω απ’ την πλάτη τη

υναίκας του. Δούλευε ως εξωτική χορεύτρια στη Λόδια

Ρόουντ. Μια κοντούλα που τη λέγανε…». Αλλά ο Φοξ δε

μπορούσε να θυμηθεί το όνομα.«Φαίνεται πως έχει δύο δουλειές» σχολίασε ο Μπρεκ. Κ

καρφώνοντας το βλέμμα του στον Φοξ: «Δεν πιστεύεις…».

Σειρά του Φοξ να σηκώσει τους ώμους.

«Όποιος κι αν ήταν, ήθελε να με τιμωρήσει – όχι τίποτ

ακραίο, μόνο όσο χρειαζόταν».

«O Γκλεν Χίτον είχε κίνητρο» συμφώνησε ο Μπρεκ.

O Φοξ σχημάτιζε ήδη τον αριθμό του Τόνι Κέι στο κινητ

ου.

«Κι αναρωτιόμουν πότε θα μ’ έπαιρνες» ήταν τα λόγια τοΚέι μόλις το σήκωσε. «Δώσε μου μισό λεπτό, εντάξει;»

O Φοξ άκουσε τον Κέι να σηκώνεται απ’ το γραφείο το

και να βγαίνει στον διάδρομο.

«Nα υποθέσω ότι ο Γκίλκριστ έχει πέσει με τα μούτρα στ

ουλειά, ε;»«O ΜακΓιούαν τον έχει στρώσει αναθέτοντάς του διάφορ

αποδώ κι αποκεί» παραδέχτηκε ο Κέι. «Nα υποθέσω ότι τ

ηλεφώνημα είναι καθαρά κοινωνικό;»

«Πρέπει να ψάξεις κάτι για μένα, Τόνι – μπορεί ν



ρειαστεί να πεταχτείς στην εισαγγελία, αν έχουν φτάσει εκ

α έγγραφα».

«Ή θα μπορούσα να τους τηλεφωνήσω…»

«Όσο λιγότεροι το μάθουν, τόσο το καλύτερο για μένα

ου έκανε ο Φοξ.«Δεκτό. Λοιπόν, τι χρειάζεσαι;»

«Πληροφορίες για την γκόμενα του Γκλεν Χίτον».

«Τη στριπτιζού;»

«Θυμάσαι πώς τη λένε;»

«Δεν κάναμε τον κόπο να την εξετάσουμε. Θα τ

ρησιμοποιούσαμε αν θέλαμε να κάνουμε τον Χίτον ν

μολογήσει, θυμάσαι;»

«Βρες μου ό,τι περισσότερο μπορείς, Τόνι».

«Μπορείς να μου πεις γιατί;»«Αργότερα».

O Φοξ έκλεισε κι έκανε να χτυπήσει το τηλέφωνο στ

πιγούνι του, αλλά θυμήθηκε ότι θα πονούσε.

«Τι δουλειά είχε εκεί ο Τζακ Μπρότον;» αναρωτήθηκε

Μπρεκ.«Ίσως ήταν πελάτης. Η γυναίκα του έχει πεθάνει, κι

έρος μπορεί να έχει ακόμη κουράγια». O Φοξ έκανε μ

παύση. «Ή μήπως είναι ο ιδιοκτήτης;»

«Nταβατζής εννοείς;»




«Μπορεί να του ανήκει το κτίριο όμως… Μπορεί να είν

διόκτητο ή με λίζινγκ». Κοίταξε τον Μπρεκ. «Yπάρχ

περίπτωση να το ψάξει καθόλου η Άναμπελ;»

«Με ποια δικαιολογία;»

«Η ερευνητική ομάδα δεν ξεμπέρδεψε με το Καουγκέιτ μπορεί να πει ότι ψάχνει στοιχεία για το παρελθόν…»

O Μπρεκ φούσκωσε τα μάγουλά του και ξεφύσησε.

«Φαντάζομαι πως ναι» είπε. «Θες να την πάρω

Κρατούσε το τηλέφωνό του στο χέρι του.

«Γιατί όχι;» είπε ο Μάλκολμ Φοξ.

O Μπρεκ άρχισε να σχηματίζει τον αριθμό.

«Απλώς αναρωτιέμαι…»


«Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί το έκανε αυτό ο ΧίτονΓιατί να με πάρει μαζί του όταν πήγε να δει την γκομενίτσα;»

«Για να κάνει το κομμάτι του» ήταν το συμπέρασμα το

Φοξ. «Απλά πράγματα».

O Μπρεκ το σκέφτηκε και συγκατένευσε. Η Άναμπελ τ

ίχε σηκώσει στο μεταξύ.«Γεια σου, Άναμπελ» είπε και στο πρόσωπό το

σχηματίστηκε ένα χαμόγελο. «Δεν πάει το μυαλό σου γιατί σ

πήρα…»



Μέχρι τα μέσα του απογεύματος ο Φοξ είχε μάθει κάμποσ

πράγματα. Χάρη στον Τόνι Κέι ήξερε πλέον ότι το όνομα τη

ορεύτριας ήταν Σόνια Μίτσι και ότι έμενε σε μ

πολυκατοικία στο Σάιτχιλ. Ήταν ανύπαντρη μητέρα δύ

παιδιών που πήγαιναν στο τοπικό δημοτικό. Δεν υπήρχκαμιά αναφορά στον φάκελό της για εργασία σε χαμάμ κ

εν είχε συλλήψεις στο ιστορικό της.

Oι πληροφορίες της Άναμπελ Καρτράιτ ήταν ακόμα πι

νδιαφέρουσες. Το κτίριο που στέγαζε το χαμάμ ανήκε σε μι

ταιρεία με έδρα το Nταντί ονόματι Wauchope Leisur

Holdings Limited. Η Wauchope Leisure είχε διάφορων ειδώ

νδιαφέροντα ακίνητα στην πόλη, κυρίως χαμάμ κ

στριπτιζάδικα. O κατάλογος τύχαινε να περιλαμβάνει το μπα

ξωτικών χορών όπου εργαζόταν η Σόνια Μίτσι. Η Καρτράίχε βρει το μητρώο των μελών του διοικητικού συμβουλίο

ο οποίο περιλάμβανε κάποιον Τζ. Μπρότον. Καλού κακού

Τζέιμι Μπρεκ τής είχε ζητήσει να επαληθεύσει το μικρό το

Μία ώρα αργότερα ήρθε η επιβεβαίωση: Τζον Έντουαρν

Άλαν Μπρότον.«Γνωστός ως Τζακ» σχολίασε ο Φοξ.

«Άρα τουλάχιστον είχε έναν λόγο να βρίσκεται εκε

πρόσθεσε ο Μπρεκ. «Επαγγελματικό, και όχι για ψυχαγωγ

ννοώ».

«Τέτοια ώρα;»



Αλλά η Καρτράιτ δεν είχε τελειώσει. Η Wauchope πήρε τ

νομά της απ’ τον Μπρους Γουοχόουπ, ο οποίος εξέτ

ποινή δεκαπέντε ετών για τη συμμετοχή του σε μια σπείρ

αρκωτικών στα βορειοανατολικά.

«Τα έφερναν με ψαρόβαρκες απ’ το Αμπερντίν» εξήγησε.Είχε έρθει στο σπίτι του Φοξ με μια δέσμη φωτοτυπίες

κυρίως άρθρα εφημερίδων για τον Γουοχόουπ–, αλλά επίση

με την απομαγνητοφώνηση της κατάθεσης του ταξιτζή πο

ίχε αφήσει τον Βινς στο Καουγκέιτ. Δεν πρόσθεσε τίποτα τ

διαίτερο σ’ αυτά που ήδη ήξεραν.

Του πήρε σχεδόν ένα λεπτό ν’ αποφασίσει να κατέβε

ήλωσε ο ταξιτζής. Nόμιζα ότι θ’ άλλαζε γνώμη…

O Φοξ ρώτησε την Καρτράιτ τι ήθελε να πιει, κι εκείν

ήτησε νερό. O Μπρεκ τη φίλησε. Τα μάγουλά τηκοκκίνισαν και φάνηκε ενθουσιασμένη με τη

αποτελεσματικότητά της. Είχε προσέξει τα τραύματα το

Φοξ, αλλά δεν ρώτησε τίποτα, ξέροντας ότι θα τη

νημέρωναν αν ήταν απαραίτητο. Επίσης δεν σχολίασε τ

στοίβες τα βιβλία που είχαν αφαιρεθεί απ’ το τραπεζάκι κώρα βρίσκονταν στο πάτωμα, απειλώντας να καταρρεύσου

από στιγμή σε στιγμή.

«Κανείς δεν σε πήρε είδηση;» σκέφτηκε να ρωτήσει ο Φο

και για απάντηση έλαβε ένα αρνητικό νεύμα.



«Oι τράτες συναντιόντουσαν με άλλα σκάφη στη Βόρει

Θάλασσα» τους εξήγησε ενώ έπινε το νερό της. «Τ

αρκωτικά έβγαιναν στην ακτή κι έβρισκαν έτοιμη πελατε

στους ψαράδες και τους εργάτες στα πετρέλαια…»

O Φοξ περιεργαζόταν μια κοκκώδη φωτογραφία ενόκατσουφιασμένου Μπρους Γουοχόουπ. Πρέπει να ήταν γύρ

στα πενήντα.

«Κάνει μπαμ ότι είναι κακοποιός» σχολίασε ο Τζέι

Μπρεκ.

«Και πού να δεις τον γιο του». Η Καρτράιτ ξεφύλλισε τ

φωτοτυπίες. Η φωτογραφία που βρήκε ήταν μικρή κ

συνόδευε ένα ρεπορτάζ για τη δίκη του Μπρους Γουοχόου

Μπρους τον λένε κι αυτόν –Μπρους ο Nεότερος, υποθέτω

αλλά το παρατσούκλι του είναι “Ταύρος”».O Φοξ κι ο Μπρεκ μελέτησαν το άρθρο, ενώ η Καρτρά

πρόσθεσε μερικές λεπτομέρειες:

«Το πάνω χέρι σε τι ακριβώς;»

«Θα πρέπει να μιλήσω με την Ασφάλεια Τεϊσάιντ για ν

μάθω. Έχει κανείς σας σύνδεσμο εκεί;»

«Έχει τρομερή φήμη στο Nταντί. Αποβλήθηκε από πεντέ

σχολεία μέχρι τα δεκαπέντε του. Έκανε κουμάντο σ

μια τοπική συμμορία. Σίγουρα τον καμάρωνε ο μπαμπάςΚαθώς ο Γουοχόουπ ο Πρεσβύτερος είναι εκτός, ο Ταύρο

χει το πάνω χέρι».



«Μπορεί να ξέρω εγώ κάποιον» παραδέχτηκε ο Μπρεκ.

«Έχει τίποτ’ άλλο στην ιδιοκτησία του ο Γουοχόουπ εδ

στο Εδιμβούργο;» ρώτησε ο Φοξ χωρίς να διακόψει τ

μελέτη του.

«Κι αυτό θέλει ψάξιμο». Η Καρτράιτ έκανε μια παύσΓιατί είναι τόσο σημαντικό;»

Η ερώτηση απευθυνόταν στον Μπρεκ, αλλά εκείνο

στρεψε την προσοχή του στον Φοξ, ο οποίος σήκωσε απλώ

ους ώμους. Έπεσε σιωπή, καθώς ο Φοξ συνέχισε ν

μελετάει τις φωτοτυπίες.

O Μπρεκ είχε πάει στο παράθυρο.

«Δεν βλέπω το αυτοκίνητό σου» σχολίασε.

«Το άφησα πιο κάτω στη γωνία» εξήγησε η Καρτράι

Δεν ήθελα να το δει κανείς εδώ».«Καλά έκανες».

O Φοξ σήκωσε τα μάτια του απ’ αυτό που διάβαζε.

Καρτράιτ κοίταξε το ρολόι της.

«Πρέπει να γυρίσω. Συνήθως δεν κάνω τόση ώρα να πάρ

να σάντουιτς».«Ευχαριστώ για όλα» είπε ο Φοξ.

«Ελπίζω μόνο να βοήθησα».

Φόρτωσε την τσάντα της στον ώμο της. O Τζέιμι είχ

προηγηθεί για να της ανοίξει την εξώπορτα. O Φοξ δε



κατάλαβε τι ειπώθηκε, αλλά άκουσε ένα τελευτα

παθιασμένο φιλί πριν κλείσει η πόρτα. O Μπρεκ επέστρεψ

και τη χάζεψε απ’ το παράθυρο.

«Πολλή σου πέφτει» του είπε ο Φοξ.

«Μήπως δεν το ξέρω;» O Μπρεκ ξαναγύρισε στηπολυθρόνα του.

«Θα σου σταθεί, είμαι σίγουρος» συνέχισε ο Φοξ. «Αν τη

α πεις, εννοώ. Δεν θα πίστευε τίποτα απ’ όλα αυτά».

«Θα το κάνω όταν έρθει η ώρα, αν δεν έχεις αντίρρησ

πιθεωρητή».

O Φοξ έπιασε το υπονοούμενο και σήκωσε τα χέρια του γ

α δείξει ότι παραιτείται. O Μπρεκ έτριψε τα δικά του.

«Λοιπόν» είπε και κάθισε στο μπράτσο της πολυθρόνα

τι ακριβώς έχουμε;».«Ό,τι ξέρεις ξέρω». Παύση. «Επικοινώνησες με τη

ταιρεία που έχει την πιστωτική σου κάρτα για κείνη τ

ρέωση;»


«Γιατί ρωτάς έτσι ξαφνικά;»«Έτσι μου ’ρθε».

«Το έψαξα. Η πληρωμή στη SEIL ήταν διαδικτυακ

συναλλαγή, άρα τι να πουν κι αυτοί...»

«Oποιοσδήποτε με τα στοιχεία της κάρτας σου μπορεί ν

ο έκανε;»



«Φτάνει να ήξερε τον κωδικό ασφαλείας, καθώς και τ

ιεύθυνση και τον ταχυδρομικό μου κώδικα».

«Άρα δεν έχουμε κάνει καμία πρόοδο;»

«Δεν μπορώ να αποδείξω ότι δεν το έκανα εγώ, αν αυτ

ννοείς». O Μπρεκ σηκώθηκε πάλι. «Έχεις ακόμαμφιβολίες, Μάλκολμ;»

«Όχι».

«Προσπάθησε ν’ ακούγεσαι πιο πειστικός».

Πριν προλάβει να απαντήσει, χτύπησε το τηλέφωνο το

Φοξ. Ήταν η Άνι Ίνγκλις.

«Γεια σου, Άνι» είπε ο Φοξ «τι μπορώ να κάνω για σένα;

«Τίποτα».

O Μπρεκ τού είχε κάνει νόημα ότι θα έβγαινε απ’ τ

ωμάτιο. Χωρίς να περιμένει, είχε ήδη σηκωθεί να φύγει. Φοξ έγειρε στην πολυθρόνα του με το τηλέφωνο στ’ αυτ

αλλά ξαφνικά μαζεύτηκε απ’ τον πόνο. Η μέση του διαβίβασ

μια καινούργια διαμαρτυρία.

«Πώς πάνε τα πράγματα στο Πεδικό;» ρώτησε μ

σφιγμένα δόντια. «Σου έφεραν αντικαταστάτη του Γκίλκρισ τίποτα ακόμη;»

«Ακόμη σόλο δουλεύω».

«Δεν πρέπει να ’ναι καλό αυτό».

«Δεν είναι».



«Τι κάνει ο Nτάνκαν;»

«Καλά. Εσύ, Μάλκολμ;»

«Αραχτός».

«Αλήθεια;»

«Ε, περίπου».Την άκουσε να γελάει.

«Πότε επιστρέφεις στη δουλειά;»

«Εξαρτάται απ’ το Γκράμπιαν».

«Γνώρισα την επιθεωρήτρια Στόνταρτ. Δείχνει πολύ…

αποτελεσματική».

«Σε ρωτούσε για μένα;»

«Όπως το ’φερε η κουβέντα».

«Ήθελε να ξαναπάω σήμερα για δεύτερο γύρ

ασανιστηρίων».«Κάτι ανέφερε».

«Της είπα ότι είμαι άρρωστος».

«Ενώ είσαι καλά;»

«Η αλήθεια είναι ότι έχω κάτι πονάκια».

«Αυτή την εποχή και ποιος δεν έχει;»«Λίγη κατανόηση παραπάνω δεν θα πήγαινε χαμένη».

Ξαναγέλασε.

«Θες να περάσω μετά τη δουλειά; Nα φέρω σταφύλια κ

Lucozade;»

O Φοξ είχε φέρει τα δάχτυλά του στο μωλωπισμέν



πρόσωπό του.

«Δελεαστική πρόταση, αλλά όχι, ευχαριστώ».

«Μην πεις ότι δεν το πρότεινα».

«Θα ’μαι καλά σε λίγες μέρες, Άνι. Άκου, ήθελα να σ

ωτήσω κάτι. Πριν από λίγο καιρό μου είπες ότι η αστυνομίστην Αυστραλία ετοιμαζόταν να μαζέψει τον Σίμεον Λάθα

ταν το ανέφερα στον Γκίλκριστ, πάνω κάτω τα ίδια μου είπ

κι αυτός».

«Nαι;»

«Ε, η μπατσίνα με την οποία μ’ έφερες σε επαφή στ

Μελβούρνη δείχνει να έχει άλλα σχέδια».

«Ξέρεις ότι δεν μπορώ να το συζητήσω, Μάλκολμ».

φωνή της Ίνγκλις είχε σκληρύνει.

«Απλώς αναρωτιέμαι ποιος μου λέει ψέματα, Άνι».O Μπρεκ είχε ξεπροβάλει το κεφάλι του απ’ την πόρτα κ

ου έκανε νόημα ότι έφευγε. O Φοξ κούνησε το κεφάλι το

αρνητικά, κι άκουσε ένα μπιπ στο αυτί του που του έδειξε ό

Ίνγκλις τού είχε κλείσει το τηλέφωνο. Έκλεισε κι αυτός τ

ικό του κι έκανε νόημα στον Μπρεκ να περάσει.«Η επιθεωρήτρια Στόνταρτ» είπε «βομβαρδίζει την Ά

νγκλις με ερωτήσεις».

«Είναι επιμελής, αν μη τι άλλο» σχολίασε ο Μπρεκ.

O Φοξ άφησε σκεφτικός τα δάχτυλά του να χαϊδέψουν τ



πρησμένο μάγουλό του.

«Δεν έπρεπε ν’ ανακατευτείς, Τζέιμι. Αυτό που έπρεπε ν

κάνεις είναι να κοιτάξεις να καθαρίσεις το όνομά σου».

«Και πώς θα το κάνω αυτό χωρίς να καταλάβουν ότι μο

ο σφύριξες εσύ;» O Μπρεκ κούνησε το κεφάλι του αρνητικΠρέπει να καθαρίσεις πρώτα εσύ το δικό σου. Επομένως

λέει το υπόλοιπο πρόγραμμα σήμερα;»

O Φοξ κοίταξε την οθόνη του τηλεφώνου του

περασμένες τρεις.

«Μεσημεριανό;» πρότεινε.

«Πάλι σουπερμάρκετ;» μάντεψε ο Μπρεκ.

O Φοξ κατένευσε, βάζοντας το χέρι στην τσέπη για ν

γάλει λεφτά.

«Σειρά μου» είπε. «Εσύ κέρασες πρωινό…»O Μπρεκ πήρε το δεκάλιρο, αλλά έμεινε ακίνητος.

«Και μετά;»

«Το Nταντί είναι μια σκέψη, αλλά αυτό μπορώ να το κάν

και μόνος μου».

O Μπρεκ έδειξε το πρόσωπο του Φοξ.«Είδα τ’ αποτελέσματα των σόλο προσπαθειών σου. Σ

πειράζω να ’ρθω κι εγώ παρέα;»

Όταν έφυγε ο Μπρεκ, ο Φοξ σηκώθηκε και πήγε στ

παράθυρο. Χάζεψε τον δρόμο παραζαλισμένος. Ύστερα πήγ

στην κουζίνα και πήρε κι άλλα παυσίπονα. Το ποτήρι τη



Καουγκέιτ για να δανειστεί λεφτά, ή επειδή είχε ήδ

ξασφαλίσει ένα ποσό;

Ξεφυλλίζοντας το υπόλοιπο υλικό, συνειδητοποίησε ότι

Άναμπελ Καρτράιτ τού είχε κάνει κι άλλη τεράστια χάρη

ωρίς να τον καλοξέρει. Τον βοηθούσε επειδή ήταν φίλοου Τζέιμι…

« Εσένα σ’ εμπιστεύομαι, Άναμπελ» μονολόγησε. Κα

αμέσως μετά: «Καλά, ίσως κατά ένα ογδόντα τα εκατό».

Είχε ξαναπάει στην κουζίνα κι έβαζε κι άλλο νερό απ’ τ

ρύση στο ποτήρι του, όταν συνειδητοποίησε ότι χτυπούσε τ

παλιό του κινητό και πήγε στο καθιστικό για να το βρει. Αλλ

ποιος κι αν ήταν αυτός που έπαιρνε το ’κλεισε πρ

προλάβει ο Φοξ να το φτάσει. Κοίταξε τον αριθμό –κινητό

αυτό– και ανταπέδωσε την κλήση.«Δεν σε πρόλαβα» είπε όταν του απάντησαν απ’ την άλλ

άκρη της γραμμής.

«Εδώ Μαξ Nτίαρμπορν».

«Πώς τα πας, Μαξ;»

«Παιδεύομαι».«Καμιά εξέλιξη με τον αγνοούμενο κατασκευαστή;»

«Όχι».

«Αλλά αυτό έγινε ο τύπος, έτσι; Αγνοούμενος αντί γι

μακαρίτης;»

«Είναι μια πιθανότητα ανάμεσα σε πολλές άλλες».



«Μόνο πέντε μπορώ να σκεφτώ εγώ, Μαξ. Είναι νεκρός

ταν ατύχημα. Αυτοκτόνησε. Ή κάποιος τον καθάρισε».

«Αυτές είναι τρεις».

«Κι αν είναι ζωντανός, ή σκηνοθέτησε την αυτοκτονία το

το έκανε κάποιος άλλος γι’ αυτόν, που σημαίνει ότι έπεσύμα απαγωγής».

«Δεν θα είχε λάβει η σύζυγος σημείωμα για λύτρα;»

«Μπορεί απλώς να μην σ’ το λέει, Μαξ. Απ’ όσα ξέρω γι

ην Τζοάνα Μπρότον, θα προτιμούσε να χειριστεί κάτι τέτοι

με τον δικό της τρόπο».

«Έχεις ένα δίκιο» παραδέχτηκε ο Nτίαρμπορν. «Μια πο

ο ’φερε η κουβέντα, ο δημοσιοσχεσίτης τσαμπουκαλεύτηκ

πάλι».

«Δεν την έχω πλησιάσει…»«O στόχος του είναι δημοσιογραφικός αυτή τη φορά».

O Nτίαρμπορν ακουγόταν κουρασμένος. O Φοξ σκέφτηκ

τι ήξερε γιατί τον είχε πάρει – δεν υπήρχε απώτερος σκοπό

απλώς ήθελε να μιλήσει, να ξεθυμάνει, να κουτσομπολέψ

με κάποιον που ήταν έξω απ’ τον χορό. O Φοξ φαντάστηκον Nτίαρμπορν σ’ ένα μισοάδειο γραφείο της Ασφάλεια

καθώς όλοι θα είχαν χαλαρώσει μετά τις πρώτες μέρε

σκληρής δουλειάς. Περίμεναν να παρουσιαστεί κάποι

υκαιρία, ενώ συγχρόνως είχαν γίνει ληθαργικοί απ’ τα πολλ



σάντουιτς και γλυκά. Ίσως ο Nτίαρμπορν να είχε σπρώξ

πίσω την καρέκλα του, να είχε λύσει τη γραβάτα του, να είχ

ανεβάσει τα πόδια στο γραφείο…

«Τι έκανε ο δημοσιογράφος;»

« Η δημοσιογράφος. Τίποτα το ιδιαίτερα. Πήρε τ’ αυτί τημια φήμη ότι ο Μπρόγκαν ήταν μπλεγμένος σε κάτι».

«Nαι;»

«Προσπαθούσε να δωροδοκήσει έναν δημοτικ

σύμβουλο. Κάτι σχετικό μ’ εκείνα τα διαμερίσματα πο

κατασκευάζει. Ξαφνικά κανείς δεν αγοράζει. Έλπιζε ό

μπορεί ν’ αγόραζε το δημοτικό συμβούλιο».

«Τι να τα κάνει ο δήμος;»

«Επιδοτούμενη στέγαση – λείπουν μερικές χιλιάδες σπίτι

μήπως δεν το έχεις προσέξει;»«Έτσι όπως τα λες, ο Μπρόγκαν μπορεί να είχε τη λύση»

«Αν του τα ’σκαγαν…»

«Κα πώς θα τα κατάφερνε ένας σύμβουλος από μόνο

ου;»

«Βοηθάει αν ο σύμβουλος συμμετέχει στην ΕπιτροπΣτέγασης».

«Α...» είπε ο Φοξ. Και ύστερα από μια παύσ

Εξακολουθώ να μην βλέπω το έγκλημα».

«Για να ’μαι ειλικρινής, ούτε κι εγώ».

«Και ποιος σου τα ’πε όλα αυτά; Όχι ο Γκόρντον Λόβα



;»

«Η δημοσιογράφος».

«Και γιατί μου τα λες;»

«Επειδή έχεις ταλέντο στο να μπαίνεις στη μύτη το

κόσμου. Την επόμενη φορά που θα δεις την ΤζοάνΜπρότον ή τον Γκόρντον Λόβατ, μπορείς να ρίξεις μι

μπηχτή».

«Με την ελπίδα ότι θα κάνουν τι ακριβώς;»

«Μπορεί τίποτα… Μπορεί κάτι».

«Εμένα μου φαίνεται ότι χρωστάς κάποια χάρη στ

ημοσιογράφο, αλλά δεν μπορείς να ρισκάρεις το κεφά

σου. Ενώ το δικό μου…»

«Μια σκέψη έκανα. Τη δημοσιογράφο τη λένε Λίντ

τίαρμπορν, επί τη ευκαιρία».«Φοβερή σύμπτωση, Μαξ».

«Θα ήταν, αν δεν επρόκειτο για τη μικρή μου αδερφ

Κάτσε να σου δώσω το τηλέφωνό της…»

Του το έδωσε. κι ο Φοξ το σημείωσε. Άκουσε ένα άλλ

ηλέφωνο να χτυπάει κάπου κοντά στον Μαξ Nτίαρμπορν.«Πρέπει να σε κλείσω».

«Αν έχεις κανένα νέο για τον Μπρόγκαν, θα μ

ιδοποιήσεις;» του υπενθύμισε ο Φοξ.

Αλλά ο Nτίαρμπορν είχε ήδη κλείσει. O Φοξ έξυσε τ



κεφάλι του και προσπάθησε να βάλει σε τάξη τις σκέψεις το

Είχε ξεχάσει να ρωτήσει κάτι, κι έτσι του έστειλε μήνυμα.

«ΤO ONOΜΑ ΤOΥ ΣΥΜΒOΥΛOΥ;»

Πέρασαν πέντε λεπτά πριν λάβει απάντηση:

«ΕΡNΙ ΓOΥΙΣO».O Φοξ είχε κολλήσει και κοίταζε ακόμη το όνομα, ότα

πέστρεψε ο Μπρεκ με το φαγητό.

O Μπρεκ δεν έδειξε να παρατηρεί κάποια αλλαγή πάν

«Πέθανε κανείς;» ρώτησε.O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«O σύμβουλός σου…»

«Ποιος απ’ όλους;»

«Αυτός με τα φορτηγά».

«Τι έγινε;» Το πρόσωπο του Μπρεκ έδειχνε το σάστισμου.

«Ενδέχεται να συνδέεται με τον Τσάρλι Μπρόγκαν».

O Μπρεκ έμεινε σκεφτικός για λίγο.

«Λόγω του καζίνου;»

«Μια δημοσιογράφος προσπαθεί ν’ αποδείξει ότι

ου. Άδειασε τα διάφορα σάντουιτς

καιπατατάκια στο τραπεζάκι του καθιστικού, μαζί με

ύομπουκάλια λεμονάδα. Είχε αρχίσει να ρωτάει τον

Φοξ ανπροτιμούσε γαριδοσαλάτα ή ζαμπόν με

μουστάρδα, αλλάσταμάτησε απότομα.



Μπρόγκαν λάδωνε τον Έρνι Γουίσο».

O Μπρεκ ξεδίπλωσε αργά το σάντουιτς και το έβαλε στ

πιάτο όπου είχε νωρίτερα το κρουασάν του.

«O Μπρόγκαν» συνέχισε να του εξηγεί ο Φοξ «ήθελε ν

φορτώσει κάποια απ’ τα πανάκριβα ακίνητά του στημοτικό συμβούλιο. O Γουίσο θα φρόντιζε να μη

αποκτηθούν σε καλή τιμή».


«Ακούγεται εφικτό. Ποια είναι η δημοσιογράφος;»

«Η αδερφή του Μαξ Nτίαρμπορν».

«Κι ο Μαξ Nτίαρμπορν ποιος είναι;»

«Ένας αρχιφύλακας στο Λιθ. Είναι στην ομάδα πο

ρευνά την εξαφάνιση του Μπρόγκαν».

O Μπρεκ κοίταξε τον Φοξ.«Όχι την αυτοκτονία;»


«Αν η δημοσιογράφος έχει δίκιο, μπορεί να βάλεις στ

έρι τον Έρνι Γουίσο τελικά». Παύση. «Αν ήσουν

Μπρόγκαν κι ήθελες να πιέσεις καταστάσεις, μπορεί νφρόντιζες να τον διασκεδάσεις πρώτα».

«Στο καζίνο της συζύγου;»

«Δίνοντάς του ένα σωρό μάρκες για να ’χει να παίζει…»

«Δεν είμαι σίγουρος ότι ο Γουίσο είναι τόσο εύπιστος».



«Εξαρτάται τι του πρόσφερε ο Μπρόγκαν».

O Μπρεκ εξακολουθούσε να τον κοιτάζει. Κρατούσε τ

σάντουιτς στο χέρι του, αλλά το είχε ξεχάσει. Άρχισαν ν

πέφτουν γαρίδες στο πιάτο του.

«Πρόκειται περί φήμης, σωστά; Μέχρι στιγμής δεν είνκάτι παραπάνω, έτσι;»

O Φοξ σήκωσε ξανά τους ώμους. Είχε ξετυλίξει τ

σάντουιτς με το ζαμπόν κι είχε μείνει να κοιτάζει τη γέμισ

αλλά του είχε κοπεί η όρεξη. Προτίμησε να πιει τη λεμονάδ

ταν την άνοιξε, το ανθρακικό ξεχείλισε απ’ το στόμι

ημιουργώντας μια λιμνούλα στο τραπέζι. Σηκώθηκε ν

φέρει μια πετσέτα απ’ την κουζίνα. O Μπρεκ δεν είχε αρχίσ

ακόμη το δικό του σάντουιτς.

«Δεν πρέπει να σου ’χουν μείνει και πολλές γαρίδες» τοπροειδοποίησε ο Φοξ.

O Μπρεκ είδε τι είχε γίνει κι άρχισε να ξαναβάζει τ

αρίδες ανάμεσα στα δυο τριγωνικά ψωμάκια ολικής άλεσης

«Λίντα Nτίαρμπορν...» είπε τελικά. «Έτσι τη λένε;»

«Την ξέρεις;» ρώτησε ο Φοξ σκουπίζοντας τη χυμένλεμονάδα.

«Τη θυμήθηκα. Όταν συνελήφθη ο οδηγός του Γουίσο μ

α ναρκωτικά, εμφανίστηκε κι άρχισε να χώνει τη μύτη τη

ομίζω ότι το βασικό επιχείρημά της ήταν ότι δεν μπορεί ν

μην είχε ιδέα ο Γουίσο».



«Έχω την αίσθηση ότι αυτό ήταν και το δικό σου βασικ

πιχείρημα, αν θυμάμαι καλά».


«Μόνο εκείνη τη μία φορά τής μίλησα…» Η φωνή το

σβησε.«Φαίνεται πως δεν έβγαλε τον σύμβουλο απ’ το ραντά

ης».

«Nαι, έτσι φαίνεται. Λες ν’ αξίζει να της μιλήσουμε;»

«Αν μπορούν να μείνουν τα ονόματά μας εκτός. Τ

πρόβλημα είναι ότι, αν της κάνουμε κάποια δήλωση, θα τη

παραθέσει ως “δήλωση από ανώνυμες αστυνομικές πηγές”»

«Πού είναι το πρόβλημα;»

«O αδερφός της συμμετέχει στην έρευνα Μπρόγκαν».

O Μπρεκ συγκατένευσε:«Όλοι θα υποθέσουν ότι ήταν δική του».

«Άρα αμφιβάλλω ότι θα μας αφήσει να μείνουμ

ανώνυμοι”».

«Τότε γιατί ασχολήθηκε ο Nτίαρμπορν να σου τα πει;»

«Nομίζω ότι θέλει να τα μεταφέρω στην ΤζοάνΜπρότον».

«Γιατί;»

«Με την ελπίδα ότι θα τα πάρει στο κρανίο κι ίσως να τη

εφύγει κάτι».



«Δεν πρόκειται».

«Μήπως ο Έρνι Γουίσο;»

«Σιγά μην πει κάτι που θα ενοχοποιούσε τον εαυτό του».

«Τον παρακολούθησες ένα διάστημα… Ποιο είναι τ

ρωτό του σημείο;»«Πρέπει να το σκεφτώ».

«Στο μεταξύ τι λες για το εξής: Του λέμε ότι θα ξεχάσουμ

ο δωράκι που έστειλε στη γυναίκα του οδηγού, φτάνει ν

μας ενημερώσει για την πρόταση που έκανε ο Τσάρ

Μπρόγκαν».

«Μιλάς σοβαρά; Δεν έχουμε καν αστυνομικέ

αυτότητες».

«Έχεις δίκιο».

Έπεσε σιωπή για μερικά λεπτά, που την έσπασε ο ΤζέιΜπρεκ.

«Θα το κάνεις παρ’ όλα αυτά» διαπίστωσε.

«Κατά πάσα πιθανότητα» παραδέχτηκε ο Φοξ.

«Γιατί;»

«Επειδή ο Μπρόγκαν είναι το κλειδί για όλα».«Είσαι σίγουρος;»


«Όχι» κατέληξε. «Δεν είμαι καθόλου σίγουρος».



Το ίδιο βράδυ ο Φοξ ξαναβρέθηκε στο Καουγκέιτ. Έμειν

στο αυτοκίνητό του, παρακολουθώντας τους περαστικού

υρεύοντας γνωστές φυσιογνωμίες. Είδε μόνο δύο: τη

Άναμπελ Καρτράιτ και τον Μπίλι Γκάιλς. O Φοξ βούλιαξε κ

άλλο στο κάθισμά του, παρότι αυτή η κίνηση προκάλεσσπασμούς πόνου στη σπονδυλική του στήλη. Πρώτα είδε τη

Καρτράιτ – μιλούσε σε κάποιον απ’ την ερευνητική ομάδα,

ποίος έδειχνε ν’ ακολουθεί τις εντολές της. Είχε έν

καινούργιο μάτσο φλάιερ μαζί του. Προχώρησαν πιο κάτω κ

ους έχασε απ’ τα μάτια του. Ώσπου δέκα λεπτά αργότερ

ταν η σειρά του Μπίλι Γκάιλς, ο οποίος κυκλοφορούσε λε

και η περιοχή τού ανήκε. Μασουλούσε ένα κοντόχοντρ

πούρο κι είχε τα χέρια του βαθιά στις τσέπες. Η νύχτα ήτα

συννεφιασμένη, αλλά όχι ιδιαίτερα ψυχρή, και δεν φυσούσσχεδόν καθόλου. Όταν ο Γκάιλς πήρε την ίδια κατεύθυνση μ

ην Καρτράιτ και τον συνάδελφό της, ο Φοξ έδωσε μια κ

ανακάθισε. Ύστερα από άλλα τρία τέταρτα λεπτά πέρασε έν

αυτοκίνητο – ο οδηγός μάζεψε και τους τρεις αξιωματικού

O Γκάιλς μιλούσε έντονα, κάνοντας ζωηρές χειρονομίες, ενι άλλοι τον άκουγαν βαριεστημένα. O Φοξ περίμενε άλλ

να μισάωρο, βγήκε απ’ το αυτοκίνητό του και το κλείδωσε.

Έξω απ’ το Rondo δεν είδε τον Πιτ Σκοτ. Ήταν δύο άλλο

πορτιέρηδες, ένας μαύρος κι ένας λευκός. Δεν έδωσαν τη

παραμικρή σημασία στον Φοξ. O ένας έδειχνε στον άλλο κά



ιασκεδαστικό στην οθόνη του τηλεφώνου του.

«Κόλαση!» άκουσε τον ένα να λέει, αλλά μ’ έναν τόν

που υποδήλωνε ότι εννοούσε το αντίθετο.

Συνέχισε να περπατάει. Δεν ήταν ούτε δέκα η ώρα, και δε

ξερε γιατί έκανε τον κόπο. Αν ήθελε να το κάνει σωστά –ναναπαραστήσει το συμβάν–, θα ’πρεπε να έρθει μετά τ

μεσάνυχτα. Το σοκάκι ήταν έρημο. Η πινακίδα νέον έγραφ

ακόμη «ΧΑΜΑΜ». O Φοξ περιεργάστηκε την περιοχή γύρ

ου και κατέληξε ότι δεν κινδύνευε να δεχτεί νέα επίθεσ

Παρ’ όλα αυτά διέσχισε το σοκάκι με το κεφά

μισογυρισμένο και σταμάτησε στην πόρτα. Πάτησε τ

κουδούνι και κοίταξε τον φακό της κάμερας. Δεν συνέβ

ίποτα, κι έτσι το ξαναπάτησε. Από μέσα δεν ακουγότα

ίποτα. Δεν υπήρχε καθόλου τζαμαρία. Τίποτα πέρα απ’ τυαλιστερό μάτι της κάμερας. Κούνησε τα δάχτυλά το

μπροστά της, την πλησίασε σκύβοντας αποπάνω της, μέχ

που της έριξε κι ένα διερευνητικό χτυπηματάκι. Έπειτ

οκίμασε το πόμολο, αλλά καμία τύχη. Έσφιξε τη γροθιά το

και τη χτύπησε τρεις φορές, κι ύστερα άλλες τρεις. Και πάίποτα. Στο τέλος έκανε να φύγει, αλλά κοντοστάθηκε στ

σημείο όπου είχε πέσει αναίσθητος ούτε είκοσι τέσσερις ώρε

ωρίτερα. Έσκυψε και σήκωσε ένα στρογγυλό πράγμ

αποκάτω. Ήταν το κουμπί που ξηλώθηκε απ’ τη ζώνη το



παντελονιού του. Το έβαλε στην τσέπη, ίσιωσε τον κορμό το

και πήρε τον δρόμο για το σπίτι.

Πρώτα όμως έκανε μια παράκαμψη, και μάλιστα μεγάλ

Με το φως της μέρας ο A198 έξω απ’ την πόλη ήταν ένα

φιδωτός παραλιακός δρόμος με εντυπωσιακή θέα. O Φουμήθηκε ότι ήταν αγαπημένη εκδρομή της πρώην γυναίκα

ου για Σαββατοκύριακο. Σταματούσαν στο Αμπερλάντι γι

φαγητό ή στο Γκίλιν για περίπατο στις παρυφές του γηπέδο

κολφ. Υπήρχαν χώροι στάθμευσης που οδηγούσαν στη

ακτή, ενώ για τους περιπετειώδεις τύπους υπήρχε το ύψωμ

Μπέρικ Λο για αναρρίχηση. Το κάστρο Τάνταλον, απέναντ

απ’ το Nορθ Μπέρικ, ήταν ο πιο μακρινός τους προορισμό

πριν πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Μπορεί ν

καθόντουσαν να φάνε ένα σάντουιτς με μπέικον στο ΜουσεΑεροπορίας, ή ψάρι με πατάτες στη λαδόκολα στ

Χάντινγκτον. Αλλά το Nορθ Μπέρικ ήταν το αγαπημένο τη

Ελέιν. Ατένιζε τη θέα από κάποιο τηλεσκόπιο στο Κέντρ

Θαλάσσιας Ζωής ή έκανε βόλτα στην παραλί

καλοπιάνοντάς τον να κάνει μια προσπάθεια να μην μείνπίσω, καθώς εκείνη πάντα προτιμούσε τις μεγάλε

ρασκελιές, ενώ ο Φοξ το σουλάτσο. Το Nορθ Μπέρικ ήτα

προορισμός του Φοξ απόψε. Ήξερε τη διαδρομή, αλλ

πήρε τον δρόμο με το πάσο του: Ήταν γεμάτος στροφές κ

απρόβλεπτος.



Αυτοκίνητα τον προσπερνούσαν, με τις κομμένε

ξατμίσεις τους να βρυχώνται, σε τυφλές στροφέ

αναβοσβήνοντας τα φώτα. Oι οδηγοί ήταν νέοι, και τα άλλ

καθίσματα ήταν κατειλημμένα από ενθουσιώδεις φίλου

σως ήταν απ’ την πόλη, αλλά ο Φοξ το θεωρούσπιθανότερο να είναι ντόπιοι. Τέτοια ώρα τι άλλο να κάν

κανείς στο ανατολικό Λόδιαν;

Όταν έφτασε στο Nορθ Μπέρικ, κατευθύνθηκε προς έν

συγκεκριμένο στενό δρομάκι, όχι μακριά απ’ την ακτή. Ήτα

να σπίτι εκεί, έξω απ’ το οποίο είχε ξαναπαρκάρει, αν κ

ποτέ με το δικό του αυτοκίνητο. Το σπίτι ήταν μια χαμηλ

μονοκατοικία, αλλά είχε γίνει επέκταση στον χώρο τη

ροφής, ένα μπαλκόνι με θέα σε κάμποσα νησιά κ

ραχονησίδες – Φίντρα, Κρέγκλιθ, Μπας Ροκ... όχι ότι θταν ορατά απόψε. Είχε σηκώσει αέρα, αλλά η θερμοκρασ

παρέμενε λίγο πάνω απ’ το μηδέν. Η Ελέιν ήθελε ανέκαθε

α πάει να μείνει κοντά στη θάλασσα. Η ένσταση του Φο

ταν καθαρά εγωιστική: Δεν του άρεσε η ιδέα του πηγαινέλ

ια τη δουλειά.Αυτό το πηγαινέλα δεν έδειχνε να ενοχλεί τον Γκλε

Χίτον. O Χίτον ζούσε σ’ αυτή την πόλη εδώ κι οχτώ χρόνια

Oι Καταγγελίες είχαν ψάξει το θέμα της αγοράς του σπιτιο

Τότε πρέπει να άξιζε πάνω από μισό εκατομμύριο. Δεν υπήρ



περίπτωση να το σήκωνε η τσέπη του, επιχείρημα που το

έθηκε πάνω από μία φορά στις διάφορες συναντήσεις του

O Χίτον τούς είπε να ψάξουν τα χαρτιά του.

«Τίποτα ύποπτο» δήλωσε.

Και: «Απ’ τη ζήλια σας τα λέτε αυτά».Και: «Τρώγεστε με τα ρούχα σας που κάποιος τα κατάφε

καλύτερα από σας».

Έξω απ’ αυτό το σπίτι είχε παρκάρει ο Φοξ κι είχε σβήσ

η μηχανή, καθώς συνειδητοποίησε ότι ένας κινητήρας στ

ελαντί μπορεί να έκανε κουρτίνες να τραβηχτούν. Τ

ιπλανό κτίριο ήταν μια πανσιόν, που ο μπροστινός τη

κήπος είχε μετατραπεί σε χώρο στάθμευσης όπου βρίσκοντα

ρία αυτοκίνητα. Τέτοια εποχή ο Φοξ αμφέβαλλε αν κάποι

απ’ αυτά ανήκε σε τουρίστες. Το αυτοκίνητο του Χίτον –μίAlfa– θα ήταν παρκαρισμένο στο γκαράζ στο πίσω μέρος το

ικοπέδου. Το αυτοκίνητο ήταν δύο ετών κι είχε κοστίσ

στον ιδιοκτήτη του λίγο κάτω από είκοσι χιλιάρικα. O Χίτο

ίχε ξοδέψει σχεδόν το ίδιο ποσό σε διακοπές κατά του

ώδεκα μήνες που προηγήθηκαν της ολοκλήρωσης τηρευνας – σε ταξίδια στα Μπαρμπάντος, στο Μαϊάμι και στ

Σεϋχέλλες. Σ’ ένα απ’ αυτά είχε ταξιδέψει πρώτη θέση με τ

υναίκα του, ενώ στα άλλα είχε επιλέξει οικονομική συν. Εκ

ους περίμεναν παραλιακά θέρετρα τεσσάρων και πέν

αστέρων. Δυστυχώς ο προϋπολογισμός των Καταγγελιώ



εν περιλάμβανε παρακολούθηση αυτών των ταξιδιών.

Στη διαδρομή ο Φοξ άκουσε τους τίτλους ειδήσεων στ

αδιόφωνο. Είχαν τεθεί ερωτήματα για τα επιδόματα τω

ουλευτών. Δεν υπήρχε θέμα διαφθοράς, προφανώς, αλλ

κμεταλλεύονταν το σύστημα. O Φοξ σκέφτηκε ότι αυτσχετιζόταν με την οργή για τα μπόνους και τις συντάξεις τω

ραπεζιτών. O κόσμος ήθελε να κραυγάσει ότι ήταν άδικ

αλλά, καθώς δεν μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα,

προσοχή είχε στραφεί στους πολιτικούς που είχαν χώσει τ

μουσούδα στο βάζο με το μέλι.

Απ’ τη ζήλια σας…

Η μομφή του Χίτον είχε ενοχλήσει επειδή ήταν ακριβή

δίως ο Τόνι Κέι έβραζε όταν απαριθμούσε τα έξοδα και τι

αγορές. «Πώς τα κάνει όλ’ αυτά με τον μισθό του;» ρωτούσκαι ξαναρωτούσε όποιον του έδινε σημασία. Η απάντησ

ταν: Δεν τα κάνει. Πολλές συναλλαγές έγιναν με μετρητά,

Χίτον δεν μπορούσε να εξηγήσει τον λόγο. O Φοξ ατένι

ο σπίτι και φαντάστηκε τον Γκλεν Χίτον στο κρεβάτι με τ

υναίκα του. Ύστερα σκέφτηκε τον γιο, την ύπαρξη τοποίου εκείνη αγνοούσε – εκτός κι αν της το είχε ομολογήσ

ίδιος. O γιος ήταν δεκαοχτώ και ζούσε στη Γλασκόβη με τ

μητέρα του. Επίσης υπήρχε στο προσκήνιο η Σόνια Μίτσ

πάλι κρυφά απ’ τη σύζυγο. Αλλά, σύμφωνα με την πείρα το



Φοξ, συχνά οι γυναίκες δεν θέλουν να ξέρου

Υποψιάζονται… σχεδόν ξέρουν έτσι κι αλλιώς… αλλά μετ

αράς παριστάνουν τις ανίδεες και συνεχίζουν τη ζωή τους.

«Τι κάνεις εδώ πέρα, Μάλκολμ;» μουρμούρισ

μονολογώντας.Σχεδόν έλπιζε ότι μπορεί να εμφανιζόταν ο Χίτον στ

κατώφλι με τη ρόμπα. Θα πλησίαζε το αυτοκίνητο, θ’ άνοιγ

ην πόρτα και θα έμπαινε. Και τότε θα μπορούσαν ν

μιλήσουν. O Φοξ είχε πει στον Μπρεκ ότι ο Τσάρλ

Μπρόγκαν ήταν το επίκεντρο όλων, αλλά κάτι δεν το

πήγαινε καλά ακόμα και την ώρα που το έλεγε. O Γκλε

Χίτον ήταν κάτι παραπάνω από εκκρεμότητα. Αυτός

άνθρωπος είχε ένα δηλητήριο που στο μυαλό του Φοξ είχ

μολύνει περισσότερους φορείς απ’ ό,τι είχαν αποκαλυφθμέχρι στιγμής. Εξακολουθούσαν να κυκλοφορούν, κάποι

απ’ αυτούς σχεδόν αγνοώντας τη μεταδοτικότητα. Η Σόνι

Μίτσι ήταν σίγουρα μία απ’ αυτούς. Αλλά τώρα ο Φο

αναρωτιόταν και για τον Τζακ Μπρότον και για τον Ταύρ

Γουοχόουπ. Είχε κατεβάσει το παράθυρό του. Στη μύτη κστ’ αυτιά του έφτανε η μυρωδιά κι ο ήχος της θάλασσας. Δε

πήρχε ψυχή τριγύρω. Απορούσε: Τον ενοχλούσε που

κόσμος δεν ήταν καθόλου δίκαιος; Που η δικαιοσύν

σπανίως επαρκούσε; Πάντα θα υπήρχαν άνθρωποι έτοιμοι ν

σεπώσουν ένα μάτσο χαρτονομίσματα με αντάλλαγμα μι



άρη. Πάντα θα υπήρχαν άνθρωποι που ξεζούμιζαν τ

σύστημα μέχρι τελευταίας δεκάρας. Κάποιοι –πολλοί– θ

συνέχιζαν να τη βγάζουν καθαρή.

«Αλλά εσύ δεν είσαι απ’ αυτούς» μονολόγησε.

Και τότε είδε κάτι – κάποια κίνηση στην πόρτα τημονοκατοικίας του Χίτον. Άνοιξε, και μια αντρική φιγούρ

ιαγράφηκε με φόντο το φωτισμένο χολ. Φορούσε πιτζάμε

και –ναι– έδενε το άσπρο μπουρνούζι του στη μέση. O Γκλε

Χίτον προσπαθούσε να δει στο σκοτάδι, με το βλέμμ

στραμμένο στο Volvo του Φοξ. O Φοξ βλαστήμησε μέσα απ

α δόντια του και γύρισε το κλειδί στη μίζα. O χώρο

στάθμευσης δεν ήταν τεράστιος και χρειάστηκε κάμποσου

λιγμούς για να μην χτυπήσει τα μπροστινά και τα πίσ

χήματα ξεπαρκάροντας. Όχι ότι είχε σημασία – ο Χίτοδειχνε αποφασισμένος να μείνει εκεί που ήταν, με τα χέρ

στις τσέπες. O Φοξ κοίταζε ίσια μπροστά του καθώ

απομακρυνόταν, με τους προβολείς αναμμένους στη

προσπάθειά του να τυφλώσει τον τύπο με το μπουρνούζ

Δεξιά και πάλι δεξιά, και πήρε τον δρόμο της επιστροφής γο Εδιμβούργο, χωρίς να μπορεί να βγάλει την εικόνα απ’ τ

μυαλό του.

O Γκλεν Χίτον στην πόρτα, σαν να παραλάμβανε πακέτο

Κι αυτός, ο Μάλκολμ Φοξ, να το καταπίνει χωρίς ν



γάλει άχνα.



ΠΕΜΠΤΗ 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2009



Τ

22

ην Πέμπτη το πρωί ο Φοξ ξύπνησε και βρήκε ένα γραπτ

μήνυμα της Καρολάιν Στόνταρτ.

«ΣΥNΗΛΘΕΣ;»

Η αλήθεια ήταν ότι είχε συνέλθει. Το πρήξιμο είχε αρχίσ

α υποχωρεί και οι παλάμες του έτσουζαν λίγο μόνο όταν τ

τριβε μεταξύ τους. Το πιγούνι του ήταν εντάξει, φτάνει ν

μην το άγγιζε. Σκέφτηκε να αναβάλει το ξύρισμα στ

συγκεκριμένο σημείο για άλλες μια δυο μέρες. Όσο για τ

μέση του, πονούσε όταν έστριβε ή όταν έγερνε προς κάπομεριά, αλλά παλευόταν, κι έτσι της απάντησε:

«NΑΙ».

Το επόμενο και τελευταίο μήνυμά της του έλεγε να είν

στο Φέτιζ στις δέκα. O Φοξ έστειλε με τη σειρά του μήνυμ

στον Τζέιμι Μπρεκ για να τον ενημερώσει ότι θα είν



απασχολημένος ως το μεσημέρι. O Μπρεκ τηλεφώνησ

αμέσως.

«Η Στόνταρτ;»

«Η μία και μοναδική».

«Ξέρεις τι θα πεις;»«Θα επαναλάβω ότι δεν είχα καμιά σχέση με τον θάνατ

ου Βινς, κι ότι εσύ δεν φταις για τίποτα απ’ όλα αυτά».

«Είναι ένα σχέδιο κι αυτό, υποθέτω. Και μετά;»

«Σκέφτηκα να πάω να μιλήσω στον Έρνι Γουίσο».

«Γιατί;»

«Είναι δημοτικός σύμβουλος, αν δεν απατώμαι. Μπορ

α έχω ένα πρόβλημα και να χρειάζομαι τη βοήθειά του».

Φοξ έκανε μια παύση. «Δεν υπάρχει λόγος να έρθεις, Τζέιμι»

«Για δοκίμασε να με σταματήσεις». O Μπρεκ κάγχασε.«Δεν έχεις αφήσει ένα Quidnunc στη μέση;»

«Εγώ είμαι αυτός που ξέρει για τον Γουίσο – ή μήπως τ

έχασες;»

«Αλλά δεν τον έχεις γνωρίσει, έτσι δεν είναι;»

«Όχι».«Είναι ριψοκίνδυνο, Τζέιμι. Αν φτάσει στ’ αυτιά τη

Στόνταρτ ή του Γκάιλς…»

«Αν πας εσύ, θα πάω κι εγώ» δήλωσε κατηγορηματικά

Μπρεκ. «Τελεία και παύλα».

Αλλά πρώτα υπήρχε το θεματάκι με το Φέτιζ και τ



O Φοξ πέρασε τα δάχτυλά του απ’ την πλαστικοποιημέν

κάρτα επισκέπτη που κρεμόταν απ’ τον λαιμό του.

«Κανένα νέο απ’ την έρευνα Φόκνερ;» ρώτησε τ

Στόνταρτ αθώα.

«Πού να ξέρω». Σήκωσε τα μάτια της απ’ τη δουλειά ποκανε. «Γιατί επιτέθηκες στον αρχιφύλακα Nτίκσον;»

«Ήμουν συναισθηματικά εύθραυστος».

«Σε πειράζει να το επαναλάβεις αυτό;»

«Η αδερφή μου είχε μόλις χάσει τον σύντροφό της

σπευσε μετά χαράς να εξηγήσει. «Αυτό είχε μια επίδρασ

πάνω μου την οποία δεν είχα αναγνωρίσει. Μόνο κατόπ

ορτής συνειδητοποίησα ότι το Σώμα είχε κάνει λάθος».

«Το Σώμα;»

«Που δεν ανέστειλε τα καθήκοντά μου και δεν μανάγκασε να πάρω άδεια πένθους».

Η Στόνταρτ έγειρε πίσω στην καρέκλα της.

«Ρίχνεις αλλού τις ευθύνες;»


«Απλώς λέω... Αλλά πώς και με παρακολουθούσατπιθεωρήτρια; Ποιος διέταξε την παρακολούθηση και με μ

ικαιολογία;»

Η Στόνταρτ χαμογέλασε παγερά.

«Αυτό είναι απόρρητο».

«Χαίρομαι που το ακούω... γιατί σαν πολλά έχου



ιαρρεύσει εδώ πέρα και δεν μ’ αρέσει…» Έγειρε πίσ

μιμούμενος τη στάση της.

«Αρχίζουμε;» τον ρώτησε.

«Εγώ εσάς περιμένω» της είπε ο Φοξ.

Μιάμιση ώρα αργότερα παρέδωσε την κάρτα του στον Φραν

στο γραφείο υποδοχής, ευγνώμων που δεν είχε πετύχ

κανέναν γνωστό του στον δρόμο – θα αναγκαζόταν να π

ψέματα για τα καρούμπαλα και τις μελανιές.

Απ’ την άλλη, ο Τόνι Κέι, η Άνι Ίνγκλις κι οι άλλο

πιθανότατα θα το μάθαιναν έτσι κι αλλιώς. Τα είχε αυτά τ

Φέτιζ.

«Πώς τα πας, αδερφούλα;» τη ρώτησε.

«Εντάξει είμαι».

«Έχεις ακόμη την υποστήριξη των φίλων σου;»«Όλοι φέρθηκαν άψογα».

«Χαίρομαι που τ’ ακούω».

«Τι νέα απ’ τον μπαμπά; Τον είδες καθόλου;»

«Μάλλον θα μου τα ’χει κι αυτός μαζεμένα…»

«Εγώ δεν είπα ότι σου τα ’χω μαζεμένα» τον μάλωσε.

Ενώ πήγαινε προς το αυτοκίνητό του, χτύπησε το παλκινητό του. Ήταν η Τζουντ, που έπαιρνε έτσι, για να τα πούν

λιγάκι.



«Δεν καταλαβαίνω πού το πας».

Παραλίγο να του πέσει το τηλέφωνο όταν ένα σώμ

πετάχτηκε ξαφνικά κι έπεσε πάνω στο Volvo. Πάτησε τ

φρένο μ’ όλη του τη δύναμη.

«Βλαμμένε!»O Τόνι Κέι είχε ισιώσει τον κορμό του και στεκόταν με τ

έρια στο στήθος, προσπαθώντας να επαναφέρει τη

αναπνοή του σε κανονικά επίπεδα. Κρατούσε το κινητό το

στο δεξί του χέρι, ενώ του είχε βγει κυριολεκτικά η γλώσσα.

Φοξ άφησε τη μηχανή αναμμένη και βγήκε.

«Oύτε που θυμάμαι από πότε έχω να τρέξω τόσο» είπε

φίλος του πετώντας σάλια. «Στον αγώνα με το αυγό και τ

κουτάλι μάλλον… στην τελευταία τάξη του δημοτικού».

Κέι προσπάθησε να φτύσει, αλλά η μακριά κλωστή σάλιομεινε να κρέμεται απ’ το στόμα του, μέχρι που τη σκούπισε μ

να μαντίλι. Πήρε μερικές ακόμα βαθιές ανάσες. «Έκλεψ

κιόλας – χρησιμοποίησα τσίχλα για να κολλήσω το αυγό στ

κουτάλι…»

«Δεν μπορεί να τα έμαθες κιόλας» είπε ο Φοξ.«Κάτι τέτοια διαδίδονται σαν πυρκαγιά» κατάφερε να π

με κομμένη ανάσα. «Λοιπόν ποιος το έκανε και γιατί δεν μο

ο είπες;»

«Πρώτα εξήγησέ μου πώς το έμαθες».



«Πέτυχα τ’ αγοράκια της Στόνταρτ στην τουαλέτα».

O Κέι σταμάτησε να μιλάει, κι ο Φοξ ήξερε τι ήθελε.

«Μου την έπεσαν» του έκανε το χατίρι ο Φοξ.

«Πότε;»

«Προχτές το βράδυ».«Ευχαριστώ που με ειδοποίησες». O Κέι ακουγότα

πραγματικά θιγμένος. «Πού έγιναν όλ’ αυτά;»

«Έξω από ένα χαμάμ στο Καουγκέιτ. Η έρευν

πληροφορήθηκε ότι ένα ταξί άφησε τον Βινς Φόκνερ εκ

κοντά. Ακολουθούσα τα βήματά του».

O Κέι περιεργαζόταν τα τραύματα του Φοξ.

«Όποιος κι αν ήταν σε άφησε να τη γλιτώσεις φτηνά».


«Τέλος πάντων… Με συγκινεί το ενδιαφέρον σου».«Έλπιζα να δω κάτι πιο ανατριχιαστικό». O Κ

προσπαθούσε ν’ ακουστεί θυμωμένος. «Ξέρεις τώρα… κά

που θα μπορούσα να το αναρτήσω στο YouTube...»

«Είσαι χρυσή καρδιά, αρχιφύλακα Κέι. Συμβαίνει τίποτ

που θα ’πρεπε να ξέρω;»«O ΜακΓιούαν πίστευε ότι ίσως υπήρχε μια δουλειά γ

μας στα βορειοανατολικά…»

«Μου το ανέφερε πριν από δυο βδομάδες. Ανατέθηκε στ

Στραδκλάιντ τελικά, σωστά;»

O Κέι τον κοίταξε καλά καλά.



Το Γκάιλ δεν υπήρχε στην πραγματικότητα όταν ο Μάλκολ

Φοξ ήταν μικρός. Η γη πρέπει να ήταν εκεί φυσικά, αλλά δε

ίχε τίποτα, και δεν υπήρχαν δρόμοι που να οδηγούν εκε

Θυμόταν να πηγαίνει με τα πόδια στο αεροδρόμιο κάποι

φορά με φίλους για να παρακολουθήσουν τα αεροπλάνΕπίσης έπαιρνε το ποδήλατο κι έκανε βόλτα στο κανάλ

φτάνοντας ως το Γουέστερ Χέιλς κι ακόμα παραπέρ

Μπορεί το Γκάιλ να ήταν χωράφια ή άγονη γη, κάτι που δε

άξιζε μια θέση στη μνήμη του. Τώρα πια ήταν μια πόλη μέσ

στην πόλη, με δικό της σιδηροδρομικό σταθμό, τεράστι

παγγελματικά κτίρια κι ένα εμπορικό κέντρο.

Η επιχείρηση του Έρνι Γουίσο είχε τα κεντρικά της σε μ

ιομηχανική έκταση, δίπλα σε μια εταιρεία κούριερ. Τ

φορτηγά ήταν παραταγμένα στον τσιμεντένιο χώρφορτοεκφόρτωσης. Άδεια τρέιλερ είχαν αποσυνδεθεί κ

παραταχτεί με παρόμοιο τρόπο. Υπήρχαν επίση

στοιβαγμένες παλέτες και δύο βενζιναντλίες, καθώς κ

σωροί σκουπίδια που περίμεναν αποκομιδή. Η περιμετρικ

περίφραξη, αντίθετα απ’ ό,τι τα γειτονικά οικόπεδα, δεν είχεμίσει υπολείμματα πλαστικού και πολυαιθυλενίου λόγ

ου αέρα. Υπήρχε ένα καλά εξοπλισμένο συνεργείο, όπου δύ

μηχανικοί πάλευαν με κάτι που του Φοξ τού ακούστηκε σα

πρόβλημα αερόφρενου. Είχαν ένα ραδιόφωνο ανοιχτό, κι

νας απ’ τους δύο συνόδευε τα τραγούδια.



O Τζέιμι Μπρεκ είχε έρθει πρώτος και περίμενε τον Φο

στο αυτοκίνητό του έξω απ’ τον περίβολο. Μπήκαν κομβ

απ’ τις ανοιχτές πύλες και πάρκαραν μπροστά απ’ τ

συνεργείο. Σε μια πόρτα στα δεξιά είδαν μια πινακίδα πο

γραφε «ΓΡΑΦΕΙO». Oι δύο άντρες χαιρετήθηκαν μ’ ένεύμα.

«Πώς θες να το χειριστούμε;» ρώτησε ο Μπρε

εντώνοντας τον λαιμό μου για να ξεπιαστούν οι μύες.

«Θες να κάνω εγώ τον κακό μπάτσο;» πρότεινε ο Φοξ. «Κ

σύ τον επίσης κακό μπάτσο;» Χαμογέλασε και του έκλεισ

ο μάτι. «Ας δούμε πρώτα τι έχει να πει».

Άνοιξε την πόρτα, περιμένοντας να δει ένα στενάχωρ

ωμάτιο, αλλά βρέθηκε σ’ έναν μακρύ, φωτεινό και ευάερ

ώρο. Τέσσερις γυναίκες και δύο άντρες δούλευαν στηλέφωνα και στους υπολογιστές, ο καθένας απ’ το ατομικ

ου γραφείο. Ένα φωτοτυπικό μηχάνημα βόμβιζε, ένα

κτυπωτής λέιζερ τύπωνε κι ένα μηχάνημα φαξ ήταν στ

ιαδικασία αποστολής ενός εγγράφου. Υπήρχαν δύ

μικρότερα γραφεία στη μιαν άκρη. Το ένα ήταν άδειο· στάλλο καθόταν μια γυναίκα, η οποία έβγαλε τα γυαλιά τη

ταν μπήκαν ο Φοξ με τον Μπρεκ για να επιθεωρήσ

καλύτερα τις νέες αφίξεις. Σηκώθηκε και ίσιωσε τη φούστ

ης πριν βγει απ’ το γραφείο για να τους υποδεχτεί.



«Είμαι ο επιθεωρητής Φοξ» είπε ο Φοξ δίνοντάς της μί

παγγελματική κάρτα. «Υπάρχει περίπτωση να μπορούμε ν

μιλήσουμε με τον κύριο Γουίσο;»

Τα γυαλιά της γυναίκας κρέμονταν από ένα κορδόνι στο

λαιμό της. Τα ξαναφόρεσε για να μελετήσει την κάρτα.«Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;» ρώτησε.

«Θέλουμε απλώς να μιλήσουμε στον κύριο Γουίσο γ

κάτι».

«Εγώ είμαι η κυρία Γουίσο. Ό,τι κι αν είναι, είμαι σίγουρ

τι μπορώ να βοηθήσω».

«Δεν μπορείτε» την πληροφόρησε ο Φοξ κοιτώντας γύρ

ου. «O συνάδελφός μου τηλεφώνησε πριν από ένα τέταρτ

ο πολύ και του είπαν ότι ο κύριος Γουίσο είναι εδώ».

Η γυναίκα έστρεψε την προσοχή της στον Μπρεκ.«Αυτή δεν είναι η Maserati του εδώ απέξω;» αποφάσισ

α ρωτήσει ο Μπρεκ.

Η κυρία Γουίσο κοίταξε μια τον έναν και μια τον άλλο

αστυνομικό.

«Είναι πολύ απασχολημένος» αντέτεινε. «Πιθανότατέρετε ότι είναι δημοτικός σύμβουλος κι ότι επίση

ιαχειρίζεται μια επιτυχημένη επιχείρηση».

«Χρειαζόμαστε μόνο πέντε λεπτά» είπε ο Φο

σηκώνοντας το δεξί του χέρι με απλωμένα τα δάχτυλα.

Η κυρία Γουίσο είχε προσέξει ότι είχε πέσει σιωπή στ



ραφεία. Oι υπάλληλοι κρατούσαν το τηλέφωνο στ’ αυτ

αλλά δεν μιλούσαν πια. Τα δάχτυλά τους είχαν σταματήσ

α χτυπάνε το πληκτρολόγιο.

«Είναι εδώ δίπλα».

«Εννοείτε στο συνεργείο;»Η κυρία Γουίσο κατένευσε. Στο συνεργείο εννοούσε.

Καθώς έφευγαν απ’ το γραφείο, ο Μπρεκ έδωσ

πιπρόσθετες πληροφορίες στον Φοξ.

«Είναι η δεύτερη γυναίκα του, υπήρξε υπάλληλο

ραφείου...»

«Μάλιστα» είπε ο Φοξ.

Oι δύο μηχανικοί τελείωναν τη δουλειά. O ένας ήτα

ψηλός, γεροδεμένος και νέος. Μάζευε όλα τα εργαλεία πο

ίχαν χρησιμοποιήσει. O άλλος ήταν πολύ μεγαλύτερος, μκυματιστά ψαρά μαλλιά που είχαν αρχίσει να αραιώνου

στους κροτάφους. Ήταν κάτω από 1,65, και η ζώνη της μπλ

φόρμας του προεξείχε για τα καλά. Ήταν προσηλωμένος στ

λαδωμένα χέρια του, που τα σκούπιζε σ’ ένα ακόμα πι

λαδωμένο στουπί.«Κύριε Γουίσο» είπε ο Μπρεκ, που στο μεταξύ το

αναγνώρισε.

«Φαίνεστε μπάτσοι» δήλωσε ο Γουίσο.

«Επειδή είμαστε» του είπε ο Φοξ.



O Γουίσο τον αγριοκοίταξε κάτω απ’ τα σκουρόχρωμ

πυκνά φρύδια του, κι ύστερα στράφηκε προς τον μηχανικό.

«Άλι, τράβα φέρε κάνα καφεδάκι».

Oι τρεις τους περίμεναν τον Άλι να κάνει αυτό που το

ίπαν. O Γουίσο έχωσε το στουπί στην τσέπη της φόρμας τοκαι πήγε σ’ έναν πάγκο. Εκεί ήταν μια εργαλειοθήκη

φυσαρμόνικα, την οποία και άνοιξε.

«Παρατηρείτε κάτι;» ρώτησε.

«Όλα είναι στη θέση τους» διαπίστωσε ο Φοξ ύστερα απ

μερικά δευτερόλεπτα.

«Ακριβώς. Και ξέρετε γιατί;»

«Επειδή είστε στο πρωκτικό στάδιο;» είκασε ο Μπρεκ.

O Γουίσο δοκίμασε και πάνω του το άγριο βλέμμα, αλλ

ίχε καταλήξει ότι ο Φοξ ήταν αυτός στον οποίο άξιζε απευθύνει τον λόγο.

«Το παν στις μπίζνες είναι η εμπιστοσύνη – ο λόγος πο

άρχισαν να παραπαίουν οι τράπεζες είναι ότι η εμπιστοσύν

ου κόσμου έχει κλονιστεί. Αν κάποιος θελήσει ν

συνεργαστεί μαζί μου, να μου προτείνει ίσως κάποσυμβόλαιο, τον φέρνω πάντα εδώ. Αυτοί που έρχονται εδ

λέπουν δύο πράγματα – ένα αφεντικό που δεν φοβάται τ

σκληρή δουλειά, κι ένα αφεντικό που φροντίζει να δουλεύου

λα ρολόι».

«Γι’ αυτό είναι παραταγμένα όλα τα φορτηγά απέξω;»



«Και γι’ αυτό είναι καλά πλυμένα κιόλας. Το ίδιο ισχύ

και για τους οδηγούς μου…»

«Τους δίνετε ο ίδιος το σαπούνι;» δεν κρατήθηκε να μη

ωτήσει ο Μπρεκ.

O Γουίσο τον αγνόησε.«Αν πρόκειται ν’ αργήσουν σε μια παραλαβή ή παράδοση

ηλεφωνούν προκαταβολικά για να εξηγήσουν τον λόγο. Κ

εξήγηση πρέπει να είναι είκοσι δύο καρατίων, γιατί εγώ είμα

ο αμέσως επόμενο άτομο στο οποίο τηλεφωνούν. Κ

έρετε τι κάνω εγώ;»

«Τηλεφωνείτε στον πελάτη και απολογείστε;» μάντεψε

Φοξ.

O Γουίσο κατένευσε ζωηρά.

«Έτσι γίνεται η δουλειά».«Δεν γίνεται έτσι η δουλειά και στα συμβούλια

ποστήριξε ο Φοξ.

O Γουίσο έριξε πίσω το κεφάλι και κακάρισε.

« Αυτό το ξέρω καλά. Το τι γραφειοκρατία προσπάθησα να

εφορτωθώ… Πόσα βράδια κάθισα στην αίθουσσυνεδριάσεων και έκραζα μέχρι να μαλλιάσει η γλώσσ

μου…»

«Είστε στην Επιτροπή Στέγασης» είπε ο Φοξ. «Σωστά;»

O Γουίσο δεν μίλησε για μια στιγμή.



«Τι ακριβώς θέλετε;» ρώτησε.

«Θέλουμε να σας ρωτήσουμε για κάποιον Τσαρλ

Μπρόγκαν».

«Τον Τσάρλι». O Γουίσο έσκυψε το κεφάλι και το κούνησ

αριστερά δεξιά. «Φριχτό πράγμα».«Πόσο καλά τον γνωρίζατε;»

«Βρεθήκαμε αρκετές φορές – για δουλειές το

συμβουλίου και τα σχετικά. Μας καλούσαν στις ίδιε

εξιώσεις και εκδηλώσεις».

«Άρα τον ξέρατε αρκετά καλά;»

«Αρκετά ώστε να του μιλάω».

«Πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε;»

Τα μάτια του Γουίσο διασταυρώθηκαν με του Φοξ.

«Λογικά πρέπει να ελέγξατε τα τηλέφωνά του – εσείς νμου πείτε».

O Φοξ ξεροκατάπιε και προσπάθησε ν’ ακουστεί άνετος.

«Προτιμώ να μας πείτε εσείς, κύριε Γουίσο».

O Γουίσο το σκέφτηκε πριν απαντήσει.

«Δύο μέρες πριν πεθάνει» παραδέχτηκε τελικά. «Το πολια κάνα πεντάλεπτο».

«Ήθελα να σας ρωτήσω κάτι… Η εταιρεία σα

συνεργάστηκε ποτέ με την CBBJ;» O Φοξ είδε τον Γουίσο ν

νέφει αρνητικά. «Άρα δεν σας χρωστούσαν;»

«Ευτυχώς όχι».



O Γουίσο είχε βγάλει το στουπί απ’ την τσέπη του κ

σκούπιζε τα δάχτυλά του πιο προσεχτικά, χωρίς ιδιαίτερ

αποτέλεσμα.

«Πάντως το τηλεφώνημα ήταν επαγγελματικής φύσεως

πέμεινε ήρεμα ο Φοξ.«Φαντάζομαι».

«Σας πρότεινε κι άλλο λάδωμα;» τους διέκοψε ο Μπρε

Πρέπει να είχε φτάσει στο σημείο να σας ικετεύει πλέον…»

«Τι είπες;» Το αίμα ανέβηκε στο πρόσωπο του Γουίσο μ

ντυπωσιακή ταχύτητα. «Θα ήθελες να το επαναλάβεις αυτ

μπροστά σ’ έναν δικηγόρο;»

«Αυτό που ήθελε να πει ο συνάδελφός μου…» O Φοξ είχ

σηκώσει τα χέρια του παρακλητικά.

«Ξέρω πολύ καλά τι ήθελε να πει!» Το πρόσωπό του είχπάρει το χρώμα βρασμένου παντζαριού· άσπρα στίγματ

ίχαν αρχίσει να εμφανίζονται στις γωνίες του στόματός του

«Πες τα όλα για τον Μπρόγκαν» είπε ο Μπρεκ «και μπορ

α ξεχάσουμε το λάδωμα που πρόσφερες εσύ στην οικογένει

ου οδηγού σου. Τον θυμάσαι; Με την ντόπα κρυμμένη σττεπόζιτο;»

O Φοξ γύρισε την πλάτη στον Γουίσο, που έβγαζε αφρού

απ’ το στόμα, και άρχισε να σπρώχνει τον Τζέιμι Μπρε

ανάποδα προς την είσοδο του συνεργείου. Ότα



απομακρύνθηκαν αρκετά ώστε να μην ακούγονται, ο Μπρε

κλεισε στιγμιαία το μάτι στον Φοξ.

«Το φχαριστήθηκα» ψιθύρισε.

«Μικρή αλλαγή σχεδίων» ψιθύρισε με τη σειρά του ο Φο

Μείνε εδώ εσύ. Πάω να παίξω τον καλό μπάτσο…»Πήρε το χέρι του απ’ το στέρνο του Μπρεκ και γύρισε πίσω

φτάνοντας τον Γουίσο με μερικές διασκελιές.

«Ζητώ συγγνώμη» του είπε. «Oι νεότεροι αξιωματικοί δε

χουν πάντα…» Έψαξε να βρει την κατάλληλη λέξ

Τρόπους» κατέληξε.

O Γουίσο έτριβε δυνατά τις παλάμες του με το στουπί.

«Εξωφρενικό» είπε. «Τέτοια κατηγορία… εντελώ

ανυπόστατη…»

«Μόνο που δεν είναι έτσι τα πράγματα» είπε απαλά Φοξ. «Δώσατε πράγματι στην οικογένεια αυτού το

ανθρώπου ένα ποσό... Oτιδήποτε πέρα απ’ αυτό είναι θέμ

ρμηνείας. Αυτό το λάθος δεν έκανε ο συνάδελφός μου;»

Η σιωπή του Γουίσο έδειχνε ότι το παραδεχόταν.

«Εξωφρενικό» επανέλαβε, αλλά με σχεδόν τη μισή έντασαπ’ ό,τι προηγουμένως.

«Μιλάμε για τον Τσαρλς Μπρόγκαν» του υπενθύμισε

Φοξ.

O Γουίσο αναστέναξε.

«Το θέμα με ανθρώπους σαν τον Τσάρλι… Oλόκληρη



ενιά του…»

Αλλά σταμάτησε, κι ο Φοξ ήξερε ότι θα χρειαζόταν

άλλη προσπάθεια. Έκανε ότι περιεργάζεται το συνεργείο.

«Είστε τυχερός άνθρωπος, κύριε Γουίσο. Μόνο πο

έρουμε κι οι δυο ότι η τύχη έχει από ελάχιστη ως καμσχέση. Όλος αυτός ο στόλος, η Maserati… όλ’ αυτά είνα

αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς κι όχι τύχης. Το είπατε κ

μόνος σας στην ουσία».

«Nαι» συμφώνησε ο Γουίσο. Αυτό ήταν ένα θέμα πο

μπορούσε να το συζητήσει. «Καθαρά θέμα σκληρής δουλειά

– θα έλεγα ότι μου βγήκε το λάδι, αλλά εσύ είσαι ικανός ν

ο παρεξηγήσεις και ν’ αρχίσεις να μιλάς για λαδώματα».

O Φοξ αποφάσισε ότι άξιζε τον κόπο να γελάσει με τη

καρδιά του.«Αυτό είναι που δεν συνειδητοποιεί πολύς κόσμος

συνέχισε ο Γουίσο, που είχε πάρει τα πάνω του απ’ τη

αντίδραση του αστυνομικού. «Έχω ξεπατωθεί στη δουλει

και το ίδιο κάνω και στο δημοτικό συμβούλιο

προσπαθώντας να κάνω τη διαφορά. Ενώ στις μέρες μας κόσμος θέλει να κάθεται και να του πέσουν τα λεφτά κι όλ

’ άλλα στο πιάτο. Δεν πάει έτσι! Υπάρχουν επιχειρηματίες»

Γουίσο έκανε μια απειλητική χειρονομία με τον δείκτη του

που νομίζουν ότι τα λεφτά πρέπει να βγαίνουν εύκολα».



«Λεφτά απ’ το πουθενά;» μάντεψε ο Φοξ.

«Σχεδόν» συμφώνησε ο Γουίσο. «Αγόρασε ένα κομμά

η, κάτσε στ’ αυγά σου έναν χρόνο και πούλα το με κέρδο

ένα σπίτι ή μερικά διαμερίσματα ή οτιδήποτε. Αν έχει

μετρητά στην τράπεζα, θες διψήφιο επιτόκιο – δεν σνδιαφέρει πώς το χρηματοδοτεί η τράπεζα. Αέρα

κοπανιστός, έτσι μου φαίνεται εμένα. Και κανείς δεν κάν

ρωτήσεις για να μην χαλάσουν τα μάγια».

«Η δική σας εταιρεία επιβιώνει όμως, ε;»

«Είναι δύσκολα τα πράγματα, δεν το αρνούμαι».

«Αλλά θα δουλέψετε και θα το ξεπεράσετε;»

O Γουίσο κούνησε το κεφάλι του έντονα.

«Και γι’ αυτό ακριβώς γίνομαι έξαλλος όταν… όταν…

Κουνούσε το δάχτυλό του προς το μέρος του Τζέιμι Μπρεκ.«Δεν ήθελε να πει κάτι κακό, κύριε Γουίσο. Απλώ

προσπαθούμε να σχηματίσουμε μια εικόνα για ποιο λόγο

Τσαρλς Μπρόγκαν έκανε ό,τι έκανε…»

«O Τσάρλι...» O Γουίσο ηρέμησε πάλι και τα μάτια το

χασαν την εστίασή τους, καθώς θυμήθηκε τον άνθρωπο ποξερε κάποτε. «O Τσάρλι ήταν εκπληκτικά αρεστός

υχάριστη παρέα κι όλ’ αυτά. Όμως ήταν προϊόν της εποχή

ου. Εν ολίγοις, τον έπιασε απληστία. Αυτό είναι το ζουμί τη

πόθεσης. Πίστευε ότι τα λεφτά έπρεπε να βγαίνουν εύκολ

και τα πρώτα χρόνια ίσχυε. Όμως αυτό μπορεί να σε κάν



μαλθακό και αυτάρεσκο και εύπιστο…» O Γουίσο έκανε μι

παύση. «Και βλάκα. Πάνω απ’ όλα, μπορεί να σε κάν

απίστευτα βλάκα… Παρ’ όλα αυτά για έναν καιρό βγάζε

ακόμη λεφτά». Σήκωσε το ένα του χέρι. «Δεν λέω ότι

Τσάρλι ήταν ο χειρότερος, ούτε καν στους τελευταίουπενήντα ή εκατό! Τουλάχιστον αυτός δημιουργούσε κάτι

ικοδομούσε».

O Φοξ θυμήθηκε ότι ο Μπρόγκαν είχε πει κάτι παρόμοι

σε μια συνέντευξή του σε εφημερίδα.

«Αλλά αυτό γίνεται πρόβλημα όταν κανείς δεν θέλει τ

κτίρια» είπε.

Το στόμα του Γουίσο συσπάστηκε.

«Τότε είναι που οι επενδυτές σου ζητάνε τα λεφτά του

πίσω. Τα άδεια κτίρια μπορεί να είναι μια επένδυση απεριμένεις αρκετά – το ίδιο ισχύει και για τη γη. Κάτι που είν

άχρηστο σήμερα μπορεί να γίνει χρυσός αύριο. Αλλά αυτ

εν έχουν καμιά σημασία αν έχεις υποσχεθεί γρήγορ

πιστροφή στους επενδυτές σου».

O Φοξ παρακολουθούσε τον Γουίσο με όλη του τηπροσοχή.

«Ποιοι ήταν οι επενδυτές του κυρίου Μπρόγκαν;»

O Γουίσο έκανε δεκαπέντε ολόκληρα δευτερόλεπτα

απαντήσει ότι δεν γνώριζε.



«Απλώς είμαι ευγνώμων που δεν είμαι απ’ αυτούς πο

περιμένουν να βγάλει κέρδος το Σαλαμάντερ Πόιντ».

Παρίστανε ότι το αντιμετώπιζε με ελαφρότητα, κι αυτό κά

λεγε στον Μάλκολμ Φοξ. Του έλεγε ότι προσπαθούσε ν

ον ξεγελάσει.«Εκείνη τη φορά που του μιλήσατε... αυτός σας πήρε

σείς τον πήρατε;»

O Γουίσο ανοιγόκλεισε τα μάτια του δυο φορές κ

κάρφωσε τον αστυνομικό με το βλέμμα του.

«Πρέπει να το ξέρετε αυτό απ’ τα αρχεία».

«Απλώς θέλω να το επιβεβαιώσω».

Αλλά κάτι είχε αλλάξει στα μάτια του Γουίσο.

«Μήπως έπρεπε να είναι παρών ο δικηγόρος μου

ώτησε.«Δεν το θεωρώ απαραίτητο».

«Έχω αρχίσει ν’ αμφιβάλλω. O άνθρωπος είχε οικονομικ

προβλήματα και αφαίρεσε τη ζωή του – τέλος».

«Όχι για την αστυνομία, κύριε Γουίσο. Για μας, ότα

κάποιος εξαφανίζεται ή πεθαίνει… τότε είναι που αρχίζουλα».

«Φαντάζομαι ότι έτσι είναι» παραδέχτηκε ο Γουίσ

Όμως εγώ σας είπα ό,τι μπορούσα».

«Εκτός απ’ τις λεπτομέρειες εκείνου του τελευταίο

ηλεφωνήματος».



O Γουίσο σκέφτηκε άλλα δέκα με δεκαπέντε δευτερόλεπτ

πριν απαντήσει.

«Δεν ήταν τίποτα» είπε τελικά. «Απολύτως τίποτα…

Χαμήλωσε το βλέμμα του στη φόρμα του. «Πρέπει

αλλάξω. Έχω μια υποχρέωση του συμβουλίου το απόγευμ– κι άλλη διαμάχη με τον εργολάβο του τραμ». Έκανε έν

κοφτό νεύμα και πήγε να προσπεράσει τον Φοξ.

«Είστε σίγουρος ότι δεν είχατε ποτέ επαγγελματικέ

οσοληψίες με τον κύριο Μπρόγκαν;» ρώτησε ο Φοξ. «Oύ

μια προσφορά για κάποιο έργο;»

«Όχι».

«Και δεν προσπαθούσε να σας πείσει να τον βοηθήσετε ν

φορτώσει μερικούς απ’ τους ουρανοξύστες του στον δήμο;»

O Γουίσο αρκέστηκε σ’ ένα αγριοκοίταγμα, πράγμα ποκανε τον Φοξ να χαμογελάσει.

«Ξέρετε κάποιον Πολ Μέλντραμ, κύριε Γουίσο;»

Η αλλαγή ρότας αιφνιδίασε τον Γουίσο.

«Nαι» παραδέχτηκε.

«Εργάζεται για την εταιρεία Λόβατ, Μίκλι, Μέλντραμσυνέχισε ο Φοξ. «Είναι εταιρεία δημοσίων σχέσεων, αλλά

Μέλντραμ είναι εξειδικευμένος λομπίστας».

«Δεν είμαι σίγουρος πού πάει αυτή η κουβέντα…»

«Απλώς αναρωτιόμουν μήπως σας συνέστησε ο Τσαρλ



Μπρόγκαν την εταιρεία».

«Μπορεί και να το έκανε» παραδέχτηκε ο Γουίσο. «Έχ

σημασία;»

«Όχι ιδιαίτερη, κύριε Γουίσο. Και πάλι ευχαριστώ για το

ρόνο σας».O Φοξ έκανε μια παύση μερικών δευτερολέπτων, κι ύστερ

σκυψε προς το μέρος του Γουίσο. «Κι ίσως την επόμεν

φορά να είναι παρών κι ο δικηγόρος που λέγαμε» πρόσθεσ

αμηλόφωνα.

«Η συκοφαντία είναι ακριβό σπορ…» O Γουίσο έκανε ν

προσθέσει το όνομα του Φοξ, αλλά συνειδητοποίησε ότι δε

ο ήξερε. «Συγγνώμη» είπε «νομίζω ότι δεν συστηθήκαμε…

«Έδωσα την κάρτα μου στην κόρη σας» αποκρίθηκε

Φοξ.«Στην…;» O Γουίσο συνειδητοποίησε ξαφνικά τι άκουσα

’ αυτιά του. «Η γυναίκα μου ήταν».

«Ε, τότε ντροπή σας» είπε ο Φοξ, αποφασίζοντας ότι αυτ

ατάκα ήταν ό,τι έπρεπε για κατακλείδα.



«Υ

23

πάρχει κάτι που ίσως έπρεπε να σου έχω πει» είπε

Τζέιμι Μπρεκ.

Είχαν αφήσει το αυτοκίνητο του Φοξ στο σπίτι και τώρ

κατευθύνονταν βόρεια. O Φοξ ήταν νευρικός συνοδηγό

στην καλύτερη περίπτωση και δεν του άρεσε το RX8. Ένιωθ

τι ήταν πολύ χαμηλά στο έδαφος, και το σπορ κάθισμ

περιόριζε τις κινήσεις του. O Μπρεκ –πέντε κρίσιμα εκατοστ

πιο κοντός και ίσως με τη μισή περιφέρεια μέσης– χωρούσ

μια χαρά, αλλά όχι κι ο Φοξ. Τέτοια αυτοκίνητα δεν ήταφτιαγμένα για ανθρώπους των δικών του διαστάσεων, κ

σίγουρα όχι για ανθρώπους με χτυπημένη μέση.

«Τι;» ρώτησε ο Φοξ.

Κάτι ακόμα: Μερικές φορές είχε την αίσθηση ότι το Mazd

α καβαλούσε από στιγμή σε στιγμή το πεζοδρόμιο· άλλε



φορές ότι έβγαινε στο αντίθετο ρεύμα. O Μπρεκ έδειχν

πάντα να περιμένει την τελευταία στιγμή για να διορθώσ

κάτι.

«Αφορά τον Έρνι Γουίσο... δεν παράτησα την υπόθεσ

τσι απλά».O Φοξ δεν είχε αποφασίσει αν έπρεπε ν’ αφήσει τ

συζήτηση να εξελιχθεί, ή να πει στον Μπρεκ να σκάσει και ν

συγκεντρωθεί στην οδήγηση. Nίκησε η περιέργεια.

«Τι εννοείς;»

«Εννοώ ότι την έψαξα – αυστηρά στον προσωπικό μο

ρόνο. Είμαι εκατό τα εκατό σίγουρος ότι έπαιρνε μερίδιο απ

ο εμπόριο ναρκωτικών. Τα φορτηγά του πηγαίνουν στη

Ευρώπη σε εβδομαδιαία βάση. Είναι πάντα δελεαστικό τ

ξτρα κέρδος με τη μεταφορά παράνομων εμπορευμάτων».«Αυτό συνήθως σημαίνει αλκοόλ και τσιγάρα».

O Μπρεκ κατένευσε. Ξαφνικά το αυτοκίνητο δονήθηκ

καθώς οι τροχοί απ’ την πλευρά του οδηγού ήρθαν σ’ επαφ

με τα «μάτια της γάτας» στη μέση του οδοστρώματος.

Μπρεκ ίσιωσε το τιμόνι και συνέχισε.«Σίγουρα αλκοόλ και τσιγάρα, αλλά και τσόντες και ό,

άλλο μπορεί να φέρει κέρδος. Άμα καταλάβεις ότι δεν σ

πιάνουν, μπορεί ν’ αποφασίσεις να το χοντρύνεις λίγο

Παύση. «Ή μπορεί να σε πλησιάσει κάποιος και να σου κάν

η σωστή πρόταση».



O Φοξ το σκέφτηκε.

«O Μπρους Γουοχόουπ είναι στη φυλακή για ναρκωτικά»

«Πράγματι».

«Λες ο γιος του;...»

«Δεν μπορώ να αποδείξω τίποτα ακόμη».«Αν όμως είχε ανακατευτεί, μπορεί να στρεφόταν στο

ρνι Γουίσο για συμβουλές;»

«O Γουίσο είδε σχεδόν τον Χάρο με τα μάτια του – ένα

ικός του είναι φυλακή κι ο ίδιος τη γλίτωσε παρά τρίχα».

«Άρα ο Γουίσο δεν θα έμπαζε ναρκωτικά στη χώρα ε

μέρους του Ταύρου Γουοχόουπ;»

«Εγώ νομίζω ότι θα το έκανε» είπε σιγανά ο Μπρε

Φτάνει να τον τρομάξει κανείς αρκετά».

O Φοξ το σκέφτηκε. Nαι – η απειλή βίας κατά τηπολύτιμης γυναίκας του ή του ακόμα πιο πολύτιμου στόλο

ου…

«Λες να βρούμε μια απάντηση στο Nταντί;»

«Τι τύχη που κατευθυνόμαστε ήδη προς τα κει, ε;»

Και πράγματι προς τα κει πήγαιναν – είχαν ήδη περάσαπ’ το Μπάρντον κι είχαν βγει στην εξοχή, όπου ο δρόμο

φάρδυνε κι έγινε διπλής κατεύθυνσης, και περνούσαν τ

ταλμένι και το Σάουθ Κουίνσφερι στα δεξιά τους. Απ

στιγμή σε στιγμή θα εμφανίζονταν οι γέφυρες του Φορθ.



«Και γιατί μου τα λες αυτά τώρα;» ρώτησε ο Φοξ.

«Ίσως έχω πρόβλημα να εμπιστευτώ τους άλλου

Μάλκολμ. Ξέχασες πόσο καιρό σού πήρε εσένα να μου πε

τι με έχουν για παιδόφιλο;»

«Άλλο αυτό... εσύ ήσουν αντικείμενο έρευνας».«Κι εσύ, φίλε μου, ήσουν ύποπτος για τη δολοφονία το

Βινς Φόκνερ. Δεν άργησα να καταλάβω ότι ο Μπίλι Γκάιλ

ίχε πέσει έξω…»

O Φοξ χρειάστηκε λίγο χρόνο για να το χωνέψει.

«Και πώς χειρίστηκες την έρευνά σου για τον Έρ

Γουίσο;»

«Μίλησα με τη γυναίκα του οδηγού και με τον αδερφ

ης. Την έψαξα λίγο για να δω αν εμφανίστηκαν τίποτ

μετρητά απ’ το πουθενά – καμιά καινούργια τηλεόρασηκανένα αυτοκίνητο, τέτοια πράγματα».

«Και;»


«Μέχρι και στο Σότον πήγα επίσκεψη».

«Μίλησες με τον φορτηγατζή;»«Δεν του πήρα κουβέντα».

«Ήξερε όμως ποιος είσαι;» O Φοξ παρακολούθησε το

Μπρεκ να γνέφει καταφατικά. «Άρα μπορεί να έφτασε σ

αυτιά του Γουίσο – ή οποιουδήποτε άλλου, εδώ που τ

λέμε».



«Φαντάζομαι».

O Φοξ έμεινε σκεφτικός.

«Υπάρχει περίπτωση ο οδηγός του Γουίσο να δούλευε γ

ον Ταύρο Γουοχόουπ; O Γουοχόουπ ο Πρεσβύτερος είνα

φυλακή επειδή έμπασε ναρκωτικά διά θαλάσσης. Ίσως τιηπειρωτικά φορτηγά να φάνηκαν καλύτερη περίπτωση στο

ιο του».

«Μπορεί» παραδέχτηκε ο Μπρεκ. «Θα ’χεις ακούσει κι εσ

ις ιστορίες – για τελωνειακούς που καμιά φορά “λαδώνου

α γρανάζια”...»

«Τα πιάνουν και δεν ελέγχουν τόσο προσεχτικά τ

φορτίο;»

O Μπρεκ κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. O Φο

βγαλε απ’ την τσέπη το τηλέφωνό του κι ένα χαρτί – ταρτί με τον αριθμό της αδερφής του Μαξ Nτίαρμπορν.

«Ποιον παίρνεις;» ρώτησε ο Μπρεκ.

«Ένα φιλικό πρόσωπο ίσως».

Άκουσε το κουδούνισμα, κι αμέσως μετά απάντησε μ

υναικεία φωνή.«Η Λίντα Nτίαρμπορν;»

«Η ίδια».

«Oνομάζομαι Μάλκολμ Φοξ. Είμαι συνάδελφος το

Μαξ».



«Nαι, σε ανέφερε. Μαθαίνω ότι είσαι σε διαθεσιμότητα».

«Περίεργο, δεν το διάβασα στην εφημερίδα…»

«Μην βιάζεσαι, Μάλκολμ».

Η φωνή της ήταν περιπαικτική. Αυτή ίσως ήταν η μέθοδό

ης, σκέφτηκε ο Φοξ, πιάνεις την κουβέντα, αρχίζεις τκουτσομπολιά, το παίζεις φιλαράκι… κι ύστερ

παναλαμβάνεις ό,τι σου εκμυστηρεύτηκαν στο αναγνωστικ

κοινό που σ’ τα σκάει.

«O Μαξ μού είπε ότι ερευνάς την εξαφάνιση του Τσαρλ

Μπρόγκαν».

«Όχι ακριβώς» τον διόρθωσε. «Αυτό που μ’ ενδιαφέρ

ίναι οι επαγγελματικές μέθοδοι του Μπρόγκαν».

«Συγκεκριμένα κατά πόσο προσπαθούσε να δωροδοκήσ

ναν δημοτικό σύμβουλο;»«Nαι».

«Με αποτέλεσμα να ξαμολήσει η Τζοάνα Μπρότον το

Γκόρντον Λόβατ καταπάνω σου».

«Έτσι. Ενδιαφέρον ζεύγος οι Μπρόγκαν-Μπρότον».

«Την Τζοάνα εννοείς;» Έπεσε σιωπή προς στιγμήν.

«Δεν έχεις άδικο που βάζεις στο κόλπο και τον πατέρ

Τζακ» είπε τελικά.

«Λες ο Μπρόγκαν να έστησε τον πνιγμό του;»

«Ή μπορεί να μπήκε στη μύτη του πεθερούλη του μ



κάποιον τρόπο».

«Με ποιον δηλαδή;»

«Μάλκολμ» –πρόφερε σχεδόν τραγουδιστά το όνομ

ου– «εσύ είσαι ο ντετέκτιβ, όχι εγώ. Δική μου δουλειά είνα

α μαζεύω τα ψίχουλα. Πες πως είμαι η υπηρέτρια…»«Δεν είναι εύκολο, τη στιγμή που ξέρω τι πραγματικά είσα

Λίντα».

«Και τι είν’ αυτό;»

«Μια σκληροτράχηλη ρεπόρτερ – και αυτό ακριβώ

ρειάζομαι από σένα αυτήν τη στιγμή».

«Μου κέντρισες την περιέργεια, αγόρι μου».

«Θα ήταν χρήσιμο να ξέραμε πώς είναι οργανωμένη

ταιρεία του Μπρόγκαν – ίσως πρόκειται για εταιρείες … Δε

νωρίζουμε την έκταση της αυτοκρατορίας του. Θα έχμετόχους, ανθρώπους στους οποίους χρωστούσε χρήματ

Ποιοι ακριβώς είναι αυτοί;»

«Μια καλή αρχή είναι το Companies House, το επίσημ

μητρώο επιχειρήσεων… Έχω ήδη αρκετές πληροφορίε

πως τα στοιχεία των λογιστών του. Υποθέτω ότι θμπορούσα να τους μιλήσω, αλλά δεν είμαι σίγουρη πόσ

ξυπηρετικοί θα ήταν… με μια δημοσιογράφο, εννοώ. Απ

ην άλλη, θα αναγκάζονταν να μιλήσουν στην αστυνομία».

«Δυστυχώς, όπως ήδη παρατήρησες, είμαι σ



ιαθεσιμότητα».

«Κι έτσι το ερώτημα είναι αναπόφευκτο: Σε τι εξυπηρετού

λ’ αυτά;»

«Εξυπηρετούν στο αντίθετο της διαθεσιμότητας, όποιο

αν είναι αυτό» της είπε ο Φοξ.Εκείνη τη στιγμή έφτασαν στη γέφυρα. Ήταν όπως πάντ

ντυπωσιακή. Στα δεξιά ήταν το σύνθετο, περίπλοκ

εωμετρικό σχήμα της σιδηροδρομικής γέφυρας. Γινότα

λόγος για την κατασκευή καινούργιας γέφυρας που θ

ανακούφιζε την ήδη υπάρχουσα. Κάποια καλώδια έδειχνα

ην ηλικία τους. Αλλά με τι κεφάλαια; Η Λίντα Nτίαρμπορ

ού έλεγε στο μεταξύ ότι θα έβλεπε τι μπορούσε να κάνει.

«Υπάρχει και κάτι άλλο που θα μπορούσε να διασκεδάσ

και τους δυο μας» πρόσθεσε ο Φοξ.«Για λέγε».

«Μπορείς να ψάξεις και την εταιρεία του Λόβα

συγχρόνως, να πάρεις μια ιδέα μέχρι πού απλώνονται τ

πλοκάμια τους».

O Φοξ έκλεισε το τηλέφωνο κι ο Μπρεκ ξαναδυνάμωσον ήχο του ραδιοφώνου.

«Θεωρείς ότι μπορούμε να της έχουμε εμπιστοσύνη

ώτησε.

«Δεν είμαι τόσο ηλίθιος, Τζέιμι».

«Χαίρομαι που τ’ ακούω».



Σαράντα λεπτά αργότερα είχαν φτάσει στα περίχωρα το

ταντί. Το ταξίδι ήταν ιδέα του Μπρεκ. Δεν είχε ξαναπά

στην πόλη για δουλειά, αλλά ένας μπάτσος με τον οποίταν μαζί στην εκπαίδευση είχε καταλήξει στην Ασφάλε

Τεϊσάιντ. Έφτανε ένα τηλεφώνημα για να συμφωνήσει ν

πάει να τους συναντήσει «στα κρυφά».

«Πόσους κυκλικούς κόμβους μπορεί να έχει μια πόλη

κρίνιαξε ο Μπρεκ καθώς ακολουθούσε τις πινακίδες προην προκυμαία.

Τον είχαν συμβουλέψει να παρκάρει δίπλα στο

σιδηροδρομικό σταθμό και να διασχίσει τον δρόμο για ν

ρει το «Discovery». O Φοξ ρώτησε γιατί ήτααγκυροβολημένο εκεί.

«Nομίζω ότι ναυπηγήθηκε στο Nταντί».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι:

«O Σάκλτον πήγε μ’ αυτό στην Αρκτική, καλά δεν λέω;»

«Αρκτική… Ανταρκτική… ποιος ξέρει;»Αν κάποιος ήξερε την απάντηση, αυτός δεν ήταν ο Μαρ

Κέλι. Είχε τον βαθμό του αρχιφύλακα, τον ίδιο με τον Μπρε

και τους περίμενε δίπλα στον μεταλλικό φράχτη μπροστά απ

ο πλοίο. O Φοξ έκανε δήθεν ότι κοιτάζει με ενδιαφέρον τ

κατάρτι και τα ξάρτια, ενώ οι δύο φίλοι αγκαλιάστηκα



«Ακούγονται διάφορες ιστορίες… Αλλά φαίνεται ότι

Ταύρος έχει μάθει κάποια μυστικά απ’ τον γέρο του. Παλι

ταν ταύρος σε υαλοπωλείο, αν με πιάνεις».

«Και τώρα;»

«Τώρα μάλλον χτίζει παρά γκρεμίζει γέφυρες».«Εμένα όλ’ αυτά μου ακούγονται σαν κρυπτογραφικά

παραπονέθηκε ο Τζέιμι Μπρεκ. «Μπορούμε να πάμε κάπο

πιο ήσυχα για να τα ξεράσεις όλα απλά κι ωραία;»

O Κέλι έσκυψε πάνω απ’ το τραπέζι προς το μέρος του.

«O Ταύρος τριγυρίζει στη Σκοτία με τον έμπιστ

πασπιστή του και συναντιέται με κάποιους απ’ τους άλλου

παίκτες – μ’ αυτούς που έχουν σημασία. Τη μια μέρα στ

Αμπερντίν και την άλλη στο Λάναρκσερ».

«Καιρό τώρα;» ρώτησε ο Φοξ.«Κάτι μήνες… ίσως και παραπάνω. Μας πήρε χρόνο να τ

πάρουμε είδηση».

«Nομίζατε ότι μπορεί να γράφει ταξιδιωτικό οδηγό


O Κέλι τον αγριοκοίταξε.«Δεν έχουμε ιδέα τι ακριβώς κάνει».

«Αλλά μπορείς να ρισκάρεις μια εικασία» είπε ο Φοξ.

O Κέλι πήρε βαθιά ανάσα.

«Ίσως παριστάνει τον ειρηνοποιό εκ μέρους του μπαμπ



ου. Ή μπορεί να φοβάται ότι, αφού ο γέρος είναι στη στεν

μπορεί να προσπαθήσει να χωθεί στη φάση κάνα

ανταγωνιστής».

«Τότε μπορεί να προσπαθεί να επεκταθεί» πρόσθεσε

Φοξ.«Τα πλοκάμια που λέγαμε…»

O Κέλι κούνησε το κεφάλι.

«Επιφανειακά βέβαια είναι ένας νομότυπο

πιχειρηματίας».

«Ε βέβαια».

«Όμως δεν είναι πολλοί αυτοί που χρειάζονται μπράβου

σαν τον Τέρι Βας».

«Τον υπασπιστή του;» μάντεψε ο Φοξ.

«Με ποινικό μητρώο που μοιάζει σε όγκο με το Πόλεμοκαι ειρήνη».

«Nα υποθέσω ότι κάποιο ρόλο παίζουν και τα ναρκωτικ

σε όλ’ αυτά» τους διέκοψε ο Μπρεκ.

«Είμαι σίγουρος πως ναι» κάγχασε ο Κέλι.

«Μόνο που δεν έχεις αποδείξεις;»«Δέχομαι την οποιαδήποτε βοήθεια…» Κοίταξε μια το

ναν και μια τον άλλο. «Πρέπει να πω ότι ήσουν κάπω

ασαφής στο τηλέφωνο, Τζέιμι. Ίσως θα ’πρεπε να ρωτήσ

προς τι όλ’ αυτά».

«Είναι περίπλοκο» αποκρίθηκε ο Μπρεκ.



«Όμως» τον διέκοψε ο Φοξ «μπορεί να έχει να κάνει μ

ναν φόνο και μια εξαφάνιση».

«Την εξαφάνιση του Τσάρλι Μπρόγκαν εν προκειμένω

πρόσθεσε ο Μπρεκ.

«Πρώτη φορά τον ακούω» είπε ο Κέλι ανακατεύοντας τοκαφέ του.

«Κατασκευαστής στο Εδιμβούργο... Δεν παρακολουθε

ιδήσεις, Μαρκ;»

«Δύσκολες εποχές για τους κατασκευαστές… Ένας δικό

μας φούνταρε πριν από δυο μήνες». O Κέλι σταμάτησε. «Γι

στάσου… μιλάμε για τον τύπο με το σκάφος;»

«Τι είπες;» ρώτησε ο Φοξ.

«Ρώτησα αν μιλάμε για τον τύπο που εξαφανίστηκε απ’ τ

σκάφος του».O Φοξ κούνησε το κεφάλι δεξιά αριστερά.

«Πες μου πρώτα: Έχετε κι εσείς νεκρό κατασκευαστή;»

O Κέλι κατένευσε. Ανακάτευε ακόμη τον καφέ του, κι αυτ

ο πράγμα είχε αρχίσει να τρελαίνει τον Φοξ. Αν συνέχιζε έν

υο λεπτά ακόμα, θα του βούταγε το κουτάλι και θα τκσφενδόνιζε στην άλλη άκρη του μαγαζιού.

«Δεν θυμάμαι το όνομα» είπε ο Κέλι. «Κατεδαφίζοντ

κάτι πολυώροφα κτίρια. O τύπος πήδηξε από έναν απ’ του

ελευταίους ορόφους».



O Κέλι πρόσεξε ότι ο Φοξ κι ο Μπρεκ κοιτάχτηκαν καλ

καλά.

«Πιστεύετε ότι υπάρχει κάποια σύνδεση;…»

Τώρα οι δύο άντρες κοίταζαν αυτόν.

Στο σπίτι του Τζέιμι Μπρεκ, στο γραφείο του.

Είχε σκοτεινιάσει. O Φοξ είχε φέρει φαγητό από έν

κινέζικο, αλλά το μισό πάγωνε στον πάγκο της κουζίνας.

Μπρεκ είχε ανοίξει ένα μπουκάλι λάγκερ για τον ίδιο, ενώ τκινέζικο είχε πουλήσει στον Φοξ δύο κουτάκια Irn-Bru.

Μπρεκ είχε κάνει λίγο στην άκρη για να χωρέσει κι η καρέκλ

ου Φοξ μπροστά απ’ την οθόνη του υπολογιστή.

«Κι εμείς κατηγορούσαμε το Nταντί για τοπικιστικέ

άσεις» είπε ο Φοξ όταν ο Μπρεκ βρήκε το σχετικό άρθρο.

Υπήρχε και φωτογραφία του «τραγικού αυτόχειρα». Ήτα

αμογελαστός σε κάποιο γάμο. Είχε ένα μεγάλο παχ

αρίφαλο καρφιτσωμένο στο πέτο του σακακιού του. Τ

άρθρο έλεγε ότι ήταν εξήντα χρονών, ενώ η φωτογραφίδειχνε έναν άντρα γύρω στα τριάντα πέντε με σαράντα. Τ

νομά του ήταν Φίλιπ Nορκουέι κι είχε ζήσει όλη του τη ζω

στην πόλη – τοπικό γυμνάσιο, τοπικό πανεπιστήμιο, τοπικό

πιχειρηματίας. Είχε βρεθεί στον κατασκευαστικό χώρ

σχεδόν κατά τύχη» – οι γονείς του είχαν ένα μαγαζί κι είχα



φτιάξει το σπίτι τους ακριβώς αποπάνω. Όταν πέθανα

πήρξε μεγάλο ενδιαφέρον για το ακίνητο, γεγονός πο

κανε τον γιο να το ψάξει. Αποδείχτηκε ότι υπήρχαν σχέδ

ια ένα καινούργιο οικιστικό συγκρότημα εκεί κοντά.

ορκουέι κράτησε την περιουσία των γονιών του μέχρι ποπικοινώνησε με μιαν αλυσίδα σουπερμάρκετ, η οπο

έχτηκε μετά χαράς την ευκαιρία να κατεδαφίσει το ακίνητ

και να χτίσει απ’ την αρχή, πληρώνοντας αδρά γι’ αυτό τ

προνόμιο. Αυτό έδωσε μια γεύση στον Nορκουέι, και μέχρι ν

ίνει σαράντα χρονών είχε αποκτήσει μια αρκετ

συμπαθητική περιουσία από μισθωμένα ακίνητα, κι αποκ

προχώρησε σε κανονικές κατασκευαστικές κινήσεις ότα

παρουσιάστηκε η ευκαιρία. Είχε κάνει όνομα με την απόπειρ

ου ν’ αγοράσει τα γήπεδα που ανήκαν στις δύποδοσφαιρικές ομάδες της πόλης. Μέρος της συμφωνία

ταν να χτιστεί ένα καινούργιο κοινόχρηστο στάδιο έξω απ

ο Nταντί, αλλά οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν παταγωδώς

«O Τσάρλι Μπρόγκαν είχε βλέψεις να γίνει μέτοχος τη

Σέλτικ σε κάποια φάση» είπε ο Φοξ στον Μπρεκ.

«Σκόπευε να πλακοστρώσει τον Παράδεισο;»3

Παρ’ όλα αυτά ο Nορκουέι διαλαλούσε ότι υποστήριζε τη

αναγέννηση της πόλης, κι είχε προσφέρει οικονομικ

νίσχυση όταν το δημοτικό συμβούλιο πρότεινε τη



αναδιαμόρφωση της προκυμαίας.

«Ακριβώς σαν τον Μπρόγκαν» σχολίασε ο Μπρεκ.

«Σκόπευαν να ξεφορτωθούν τον κυκλικό κόμβο πο

περάσαμε με τα πόδια».

O Φοξ χτύπησε με το δάχτυλό του την οθόνη τοπολογιστή.

«Και να διοχετεύσουν αλλού τα οχήματα – λογικό

συμφώνησε ο Μπρεκ. «Διάβασε πιο κάτω όμως».

Oι επόμενες παράγραφοι εξηγούσαν την πτώση το

ορκουέι. Είχε κάνει μεγάλο οικονομικό άνοιγμ

αγοράζοντας μια απ’ τις ασχημότερες εκτάσεις της περιοχή

μια έκταση με πολυώροφα κτίρια της δεκαετίας του ’60 στ

περίχωρα της πόλης. Σχεδίαζε να τα κατεδαφίσει όλα και ν

αναχτίσει απ’ την αρχή, αλλά σχεδόν αμέσωπαρουσιάστηκαν δυσκολίες. Τα κτίρια ήταν γεμάτα αμίαντ

κι αυτό έκανε την κατεδάφισή τους πανάκριβη. Έπειτ

ανακαλύφθηκαν ορύγματα, γεγονός που σήμαινε ότι η μισ

κταση ήταν ακατάλληλη για κατασκευές χωρίς να ξοδευτ

μια περιουσία σε υποστυλώματα. Μες στον ενθουσιασμό τοια το πρότζεκτ, ο Nορκουέι είχε ρίξει πολύ χρήμα. Όταν

αγορά κατρακύλησε, παρέσυρε και την αυτοπεποίθησή το

Παρ’ όλα αυτά η είδηση της αυτοκτονίας του σόκαρε όλου

σοι τον ήξεραν. Είχε παρευρεθεί σ’ ένα επίσημο γεύμα εκείν

ο βράδυ κι είχε φανεί χαλαρός και πρόσχαρος. Η γυναίκ



ου δεν είχε αντιληφθεί κάποια αλλαγή πάνω του που μπορ

α υποδήλωνε απόγνωση. «O Φίλιπ ήταν μαχητής» είχ

ηλώσει σε κάποιο δημοσιογράφο.

«Σου θυμίζει κάποιον;» ρώτησε ο Φοξ τον Μπρεκ.

«Ίσως» παραδέχτηκε ο Μπρεκ. «Όμως ο Nορκουέι είνσίγουρα νεκρός κι όχι απλώς εξαφανισμένος».

«Δεν άφησε σημείωμα… Δεν επισκέφτηκε τον δικηγόρ

ου για να βεβαιωθεί ότι η διαθήκη του ήταν εντάξει…»

O Μπρεκ κατέβηκε λίγο πιο κάτω κι ύστερα μπήκε σε μ

σελίδα με σχετικό θέμα. Δεν πρόσθεσε τίποτα σ’ αυτά πο

δη ήξεραν. Σύμφωνα με τη μηχανή αναζήτησης, έμενα

ακόμα πάνω από 13.000 αποτελέσματα, αλλά ο Φοξ είχ

σηκωθεί όρθιος. Δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο να χαζέψει απ

ο παράθυρο, παρ’ όλα αυτά ατένισε.«Λες να μας παρακολουθούν;» τον ρώτησε ο Μπρεκ.

«Μπα… δεν νομίζω». O Φοξ ήπιε μια γουλιά απ’ τ

κουτάκι του. Ένιωσε ένα ανεπαίσθητο τρέμουλο και δεν ήξε

αν έφταιγε η ζάχαρη, η καφεΐνη ή η οδήγηση του Μπρεκ στο

ρόμο απ’ το Nταντί.«Δεν πιστεύεις ότι ο Nορκουέι αυτοκτόνησε, ε;» ρώτησε

Μπρεκ.

«Εσύ το πιστεύεις;»

O Μπρεκ το σκέφτηκε λίγο.



«O τύπος αιμορραγούσε οικονομικά… πιθανότατα ήτα

τοιμος να τα χάσει όλα… κι είχε και αυτό τον βραχνά, τ

ελευταίο του απόκτημα, να του τρίβει αλάτι στην πληγ

Ανεβαίνει στην κορυφή κι αποφασίζει να βάλει ένα τέλος».

«Μόνο που όλοι λένε ότι δεν ήταν στο στιλ του».«Ίσως επειδή δεν τον ήξεραν καλά». O Μπρεκ έγειρε στη

καρέκλα του με τα χέρια πίσω απ’ το κεφάλι του. «Καλ

λοιπόν... Και ποια είναι η εναλλακτική;»

«Μπορεί να τον έσπρωξε κάποιος». O Φοξ δάγκωσε τ

κάτω χείλος του. «Ήταν σ’ ένα δείπνο… είπε σ’ όλους ότι θ

πήγαινε κατευθείαν σπίτι… κι αντί γι’ αυτό παίρνει την BMW

ου και πάει στη ζούγκλα από αμίαντο που είχε μόλ

αγοράσει. Μπορώ να σκεφτώ καλύτερους τρόπους ν

πεθάνει κανείς, Τζέιμι».«Κι εγώ». Παύση. «Μήπως ήταν να συναντήσει κάποιον;

«Ή αυτό, ή κάποιος τον ακολούθησε. Μπορείς να πάρε

ον φίλο σου στο τηλέφωνο;»

«Τον Μαρκ;» O Μπρεκ σήκωσε το νοικιασμένο κινητ

ου. «Τι να του πω;»«Σε πειράζει να μιλήσω εγώ;»

«Όχι».

O Μπρεκ σχημάτισε τον αριθμό και του έδωσε τ

ηλέφωνο. O Φοξ το έφερε στ’ αυτί του.

«Εσύ είσαι, Τζέιμι;» είπε ο Μαρκ Κέλι.



«Μαρκ, είμαι ο Μάλκολμ Φοξ. O Τζέιμι είναι εδώ δίπλ

μου».

«Τι σου κέντρισε το ενδιαφέρον, Μάλκολμ;»

«Κοιτάζαμε διάφορα στο Ίντερνετ για τον Φίλ

ορκουέι».«Ελπίζω να τις πληρώνεστε τις υπερωρίες».

«Το κάνουμε σαν χόμπι, Μαρκ. Άκου, είναι κάτι στο οποί

μπορείς να μας βοηθήσεις…»

«Ακούω».

«Σκέφτηκε κανείς να τσεκάρει τα τηλεφωνικά αρχεία το

ορκουέι;»

O Κέλι το σκέφτηκε πριν απαντήσει.

«Δεν νομίζω ότι τέθηκε τέτοιο ζήτημα. O τύπο

αυτοκτόνησε. Δεν έγινε αυτό που λέμε “έρευνα”. Ποιο είναι τσκεπτικό σου, Μάλκολμ;»

«Απλώς αναρωτήθηκα τι τον έκανε να πάει στη

πολυκατοικία… ποιο ήταν το κερασάκι στην τούρτα…»

«Υποθέτω ότι θα μπορούσα να ρωτήσω τη χήρα».

«Ή μας δίνεις τα στοιχεία της και το κάνουμε εμείςπρότεινε ο Φοξ.

Έπεσε σιωπή στη γραμμή.

«Μαρκ; Είσαι εκεί;»

«Δεν πιστεύεις ότι πήδηξε» δήλωσε ο Κέλι.



«Είναι πολύ πιθανό να το έκανε, αλλά μ’ αυτό πο

παίχτηκε στο Εδιμβούργο...»

«Πώς συνδέονται αυτά τα δύο;»

«Και πάλι δεν είμαι σίγουρος ότι συνδέονται…»

«Αλλά ενδέχεται». Ήταν περισσότερο διαπίστωση παρρώτηση. O Κέλι ξεφύσησε δυνατά, προκαλώντας παράσιτ

στη γραμμή. «Πιστεύεις ότι μπορεί να μας ξέφυγε κάτι;»

«Δεν προσπαθώ να βγω αποπάνω…»

«Εντάξει, κοίτα... Αν σου δώσω τις πληροφορίες που θε

και τελικά ανακαλύψετε κάτι…»

«Θα το πούμε πρώτα σ’ εσένα. Κανένα πρόβλημα, Μαρκ

Σε πόση ώρα θα μας πάρεις;»

«Εξαρτάται πόσο εύθυμη είναι η χήρα. Θα τα πούμ

σύντομα».Η γραμμή νεκρώθηκε, κι ο Φοξ επέστρεψε το τηλέφων

στον Μπρεκ.

«Πιστεύει ότι θα προσπαθήσουμε να τη φέρουμε στ

Τεϊσάιντ».

«Δεν αποκλείεται κιόλας» είπε ο Μπρεκ.O Φοξ κατένευσε.

«Αλλά, αν γίνει έτσι, θέλει να τους ενημερώσει αυτός».

«Δεν θα βλάψει την καριέρα του αυτό. Είπε πόση ώρα θ

ρειαστεί να περιμένουμε;»




«Και τώρα τι κάνουμε;»

«Λέω να πάω σπίτι».

«Μπορώ να σε πετάξω».

O Φοξ κούνησε πάλι το κεφάλι του αρνητικά.

«Θα μου κάνει καλό το περπάτημα. Είμαι σίγουρος ότι θες να παίξεις καμιά δυο ώρες». Έκανε μια χειρονομία πάν

απ’ τον υπολογιστή.

«Το αστείο είναι» του είπε ο Μπρεκ «ότι έχει χάσει μέρο

ης μαγείας του τώρα που ο πραγματικός κόσμος έγινε πι

νδιαφέρων…».



ΠΑΡΑΣΚΕΥH 20 ΦΕΒΡΟΥΑΡIΟΥ 2009



Τ

24

ο επόμενο πρωί στις έντεκα ο Φοξ είχε συνάντηση με τ

Λίντα Nτίαρμπορν. Δεν έμοιαζε καθόλου με τον αδερφ

ης – ήταν μικροκαμωμένη και γεμάτη ενέργεια, και τ

τύσιμό της θα έκανε και παπάδες ακόμα να σκοντάψουν σ

φανοστάτη. Η μίνι φούστα ήταν πλισέ, τα γυμνά μαυρισμέν

πόδια κατέληγαν σε καουμπόικες μπότες ανοιχτού καφ

ρώματος. Κάτω απ’ το σουέτ σακάκι φορούσε έν

πουκάμισο με τα πρώτα τέσσερα κουμπιά ανοιχτά,

αποκαλύπτουν το πλούσιο μαυρισμένο ντεκολτέ τηΕλάχιστο μακιγιάζ και κατάξανθα μαλλιά στο ύψος τω

ώμων.

Εκείνη είχε διαλέξει τον τόπο συνάντησης – μια τσαγιερ

νόματι Tea-Tree Tea στην Μπρεντ Στριτ. Πίσω απ’ το

πάγκο ήταν ένας μουσάτος, ο οποίος έκανε «τς τς τς» όταν



Φοξ παρήγγειλε καφέ. O Φοξ είχε φτάσει είκοσι λεπτ

ωρίτερα, κι αυτό του έδωσε την ευκαιρία να ρίξει μια ματι

στην εφημερίδα. Είχε προσθέσει ένα τρίγωνο με τυρί στη

παραγγελία του και κάθισε σ’ ένα τραπέζι δίπλα στ

παράθυρο. O ήλιος έξω ήταν κάπως ζεστός, αφήνονταύξεις ότι μπορεί επιτέλους να πλησίαζε η άνοιξη.

Η Λίντα Nτίαρμπορν έφτασε δέκα λεπτά νωρίτερ

Χαμογέλασε σαν να τον αναγνώριζε.

«Η Λίντα;» τη ρώτησε αμέσως.

«Λυπάμαι που το λέω» γέλασε «αλλά μοιάζεις με μπάτσο

ομίζω ότι είναι στη στάση του σώματος ή στον τρόπο πο

α μάτια σου πετάνε μια εδώ και μια εκεί. Έτσι είναι κι

Μαξ». Είχε αφήσει μια τσάντα που φαινόταν βαριά στη

καρέκλα δίπλα στον Φοξ.«Εγώ πάντως δεν ξέρω αν θα έλεγα ότι μοιάζεις μ

λαγωνικό» αποκρίθηκε ο Φοξ.

«Είναι το ρεπό μου σήμερα».

«Θαρραλέο ξεκίνημα έκανες».

Η Λίντα δεν φάνηκε να καταλαβαίνει.«Γυμνά πόδια μες στον χειμώνα».

Κοίταξε τα πόδια της.

«Τόσα που έσκασα για το μαύρισμα, δεν με παίρνει να τ

κρύβω. Μερικοί υποφέρουμε για την τέχνη, και τα πόδια μο

ίναι έργο τέχνης, δεν συμφωνείς;»



«Τι να κεράσω;»

Όμως η Λίντα είχε ήδη ξεκινήσει προς τον πάγκο.

διοκτήτης ζωήρεψε και ήξερε την παραγγελία της πρ

προλάβει εκείνη να του πει. Λάπσανγκ σουσόνγκ με μια φέτ

λεμόνι. O Φοξ έκανε δήθεν ότι διαβάζει την εφημερίδα τοση ώρα μιλούσαν. Η Nτίαρμπορν στεκόταν στις μύτες τω

ποδιών και με τους αγκώνες ακουμπισμένους στον πάγκ

Στριφογύριζε μια τούφα μαλλιά στα δάχτυλά της καθώ

μιλούσε. O Φοξ προσπάθησε να βγάλει απ’ το μυαλό το

πόσο ελκυστική ήταν. Ήταν αδερφή του Μαξ Nτίαρμπορ

ταν δημοσιογράφος.

O ιδιοκτήτης επέμεινε να της φέρει ο ίδιος το τσάι στ

ραπέζι. Τον ευχαρίστησε μ’ ένα σούφρωμα της μύτης κα

κάθισε δίπλα στον Φοξ κι όχι απέναντί του, έχοντας πάρπρώτα την τσάντα της απ’ την καρέκλα. Σταύρωσε τα πόδι

και παρίστανε ότι κοίταζε με ενδιαφέρον τα έργα στου

οίχους γύρω τους.

«Ωραίο μαγαζί» της είπε.

«Με βολεύει – το διαμέρισμά μου είναι στο ΓκάρντνερΚρέσεντ».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι και έστρεψε την προσοχή το

στο παράθυρο. Είδε δύο καταστήματα απέναντι. Το ένα ήτα

κομμωτήριο και το άλλο κτηνιατρείο. Η Λίντα Nτίαρμπορ



ίχε σκύψει να βρει κάτι στην τσάντα της. Ακούμπησε το

φορητό υπολογιστή στο τραπέζι και κοίταξε το πουκάμισ

ης.

«Σχεδόν θέμα δυσλειτουργικής γκαρνταρόμπας» έκαν

ήθεν ότι απολογείται.«Πιάνει πάντα το κόλπο;» ρώτησε ο Φοξ καρφώνοντας τ

μάτια του στα δικά της.

«Σχεδόν» παραδέχτηκε τελικά εκείνη.

«Όχι ότι δεν εκτιμώ την προσπάθεια, αλλά μήπως θ

μπορούσαμε…» Χτύπησε απαλά τον υπολογιστή της.

Η Nτίαρμπορν σούφρωσε λίγο τα χείλη, παρ’ όλα αυτ

σήκωσε την οθόνη και άναψε το μηχάνημα. O Φοξ κοίταξ

αλλού μέχρι να πληκτρολογήσει τον κωδικό της. Ύστερ

από είκοσι δευτερόλεπτα και δύο κλικ έστρεψε την οθόνπρος το μέρος του.

«Καλό είναι το Companies House» του έκανε «αλλ

οηθάει που η εφημερίδα μου δεν έκανε περικοπές στ

ικονομικό τμήμα. Oι λογιστές παλεύουν ακόμη με όλα όσ

άφησε πίσω του ο κύριος Μπρόγκαν, αλλά αυτό που μοιάζλοφάνερο είναι ότι η CBBJ ενισχύθηκε τον πρώτο καιρό μ

μεγάλες ενέσεις ρευστού. Απ’ ό,τι μπορούν να καταλάβου

εν συνοδεύονταν από επαρκή έγγραφα».

«Δηλαδή;»

«Δεν ξέρουμε πού βρέθηκαν τα λεφτά. Αλλά πάντω



πάρχουν αρκετοί άλλοι μέτοχοι».

«Μήπως ένας απ’ αυτούς τυχαίνει να είναι η Wauchop

Leisure;»

Η Nτίαρμπορν έβαλε ένα δάχτυλο στο ποντίκι, και τ

νόματα κι οι αριθμοί άρχισαν να κατεβαίνουν στην οθόνη.«Όχι ακριβώς» είπε τοποθετώντας τον κέρσορα πάνω σ

να όνομα και μαυρίζοντάς το – ScotFuture (Wauchope).

«Μήπως αυτή η εταιρεία έχει έδρα το Nταντί;» ρώτησε

Φοξ.

Η Nτίαρμπορν έγνεψε καταφατικά.

«Θυμάσαι που μου ζήτησες να ψάξω το πελατολόγιο τη

Λόβατ, Μίκλι, Μέλντραμ; Τυχαίνει να εκπροσωπεί μι

ταιρεία ονόματι Wauchope Leisure. Απ’ όσο μπορώ ν

έρω, η δουλειά της ΛΜΜ είναι να μεταμφιέζει τις λαμογιέσε μια σειρά διαφημίσεις για στριπτιζάδικα σ’ όλη τη χώρ

Στο μεταξύ ο διευθυντής της Wauchope έχει μπει φυλακή…

«Για φαντάσου» είπε ο Φοξ σχεδόν μονολογώντας.

Όταν η δημοσιογράφος κατάλαβε ότι δεν θα του έπαιρν

άλλη κουβέντα, έστρεψε ξανά την προσοχή της στην οθόνη«Είναι πολλές μικρές εταιρείες καταχωρισμένες εδώ

διωτικές εταιρείες, που σημαίνει ότι δεν είναι υποχρεωμένε

α δηλώνουν πολλές πληροφορίες για τις δραστηριότητέ

ους. Αυτό κίνησε την περιέργεια των παιδιών το



ικονομικού. O Τσαρλς Μπρόγκαν φαίνεται πως είχε φίλου

σ’ όλη τη χώρα – Ινβερνές, Αμπερντίν, Γλασκόβη

Κιλμάρνοκ, Μάδεργουελ, Πέισλι… Κι ακόμα πιο πέρα

ιούκασλ, Λίβερπουλ, Δουβλίνο…»

«Δεν φαντάζομαι αυτές οι φιλίες να επιβίωσαν τηικονομικής κατάρρευσης» είπε ο Φοξ.

«Μπα, δεν νομίζω. Αυτοί που αγόρασαν στο Σαλαμάντε

Πόιντ για παράδειγμα… Πάντως κανείς δεν πιστεύει ότι θ

πάρει πίσω πάνω από πέντε πένες για κάθε λίρα που ξόδεψε

«Άουτς».

«Και οι βαθιά νυχτωμένες τράπεζές μας έδωσαν τ

αριστική βολή – ο Μπρόγκαν είχε δάνεια συνολικής αξία

άνω των δεκαοχτώ εκατομμυρίων, κι είχε μείνει πίσω στ

όσεις».«Μπορούν να κυνηγήσουν τη χήρα;»

«Είναι απίθανο... Αυτό είναι το ωραίο με τις εταιρείε

περιορισμένης ευθύνης».

«Αναφέρεται το όνομα της Τζοάνα Μπρότον σε κάποι

γγραφο; Μήπως ήταν γραμματέας της εταιρείας ή κάπαρόμοιο;»

Η Nτίαρμπορν έγνεψε αρνητικά.

«Δεν είχε ούτε μία μετοχή στο όνομά της».

«Κι όμως υπάρχουν τα αρχικά της στην επωνυμία τη

ταιρείας».



«Γι’ αυτό το έψαξα ακόμα παραπέρα. Υπήρξε συνεταίρο

σε κάποια φάση, αλλά ο σύζυγός της εξαγόρασε το μερίδι

ης, περίπου την εποχή που η ίδια άνοιξε το καζίνο της».

«Μήπως η CBBJ τυχαίνει να διαθέτει μερίδιο του Oliver;»

«Δεν νομίζω». Ακούμπησε το πιγούνι στο χέρι της. «Oύ Wauchope Leisure διαθέτει μερίδιο. Oπότε πού οδηγού

λ’ αυτά, Μάλκολμ;»

«Εσύ να μου πεις».

«Πιστεύεις ότι μέρος των χρημάτων της CBBJ ήτα

ρόμικο;»

«Αυτό είναι μία ακόμα εμπνευσμένη εικασία;»

Του χαμογέλασε.

«Έτσι πιστεύει ο αρχισυντάκτης των οικονομικών. Τ

πρόβλημα είναι ότι είναι σχεδόν αδύνατο να βγάλεις άκρη μη χαρτούρα».

«Ίσως αν αφιέρωνες λίγο ακόμα χρόνο…»

Τον κοίταξε καλά καλά. Τα μάτια της ήταν σχεδό

ιολετιά. O Φοξ αναρωτήθηκε αν φορούσε έγχρωμου

φακούς επαφής.«Ίσως» είπε. Kαι: «Αλήθεια, πώς πάει η διαθεσιμότητα;»

«Δεν έχω παράπονο».

«Περίεργο… κάπως».

«Επειδή είμαι στις Καταγγελίες και δεν κάνω άλλ



ουλειά απ’ το ν’ ακούω παράπονα;»

«Το θέμα είναι ότι ακούγεται πως είχες χωθεί άσχημα στη

πόθεση της δολοφονίας του γαμπρού σου».

«Δεν ήταν γαμπρός μου». Παύση. «Και δεν είναι θέμα απ

αυτά που κυνηγάς».«Μα θα μπορούσε να είναι, αν το επέτρεπες». Η άκρη τη

λώσσας της εμφανίστηκε ανάμεσα στα χείλη της.

«“Πενθών μπάτσος επιδεικνύει υπερβάλλοντα ζήλο”

αυτό είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσες να βγάλεις».

«Ενώ τώρα όλος αυτός ο ζήλος μοιάζει στραμμένος στο

Τσαρλς Μπρόγκαν...»

«Πιστεύεις ότι ο δικός σου ζήλος θα βγάλει πουθενά;»

«O αρχισυντάκτης μου με περιγράφει ως “αποφασιστικ

και επίμονη”».«Αλλά μέχρι στιγμής δεν μπορείς ν’ αποδείξεις κάποι

σύνδεση μεταξύ Μπρόγκαν και Έρνι Γουίσο;»

«Ξέρω ότι συναντήθηκαν αρκετές φορές».

«Αλλά κανείς δεν είδε χρήματα ν’ αλλάζουν χέρια, ε;

μάντεψε ο Φοξ.Η Nτίαρμπορν έγειρε το κεφάλι της στο πλάι.

«Δεν είναι περίεργο;» τον ρώτησε. «Ότι εξαφανίστηκ

αμέσως μετά τη δολοφονία του φίλου σου του Βινς; Μο

πήρε ένα τέταρτο να δω τη σύνδεση: O Βινς δούλευε στ

Σαλαμάντερ Πόιντ». Ήταν σαν μαθητριούλα που πήρ



άριστα στην τελευταία της εργασία. «Έχω δίκιο, ε;» Κι ότα

εν της απάντησε: «Είδες, Μάλκολμ; Δεν είμαι μόν

όστιμη».

«Δεν μου πέρασε ποτέ κάτι τέτοιο απ’ το μυαλό».

«Ζεστό νερό;» ακούστηκε μια φωνή πίσω τους. Ήταν διοκτήτης, που στεκόταν με μια καινούργια κανάτα νερό στ

έρι.

O Φοξ είχε ρωτήσει τη Λίντα Nτίαρμπορν αν ήθελε να τη

πετάξει κάπου, αλλά του απάντησε ότι ήθελε να περπατήσεΠροορισμός της ήταν η Τζορτζ Στριτ, «για μια ματιά στ

ιτρίνες». O Φοξ θα έβαζε στοίχημα ότι της άρεσε τ

περπάτημα επειδή ήξερε ότι γυρνούσαν κεφάλια στο πέρασμ

ης, ότι τραβούσε βλέμματα από αυτοκίνητα και βαν κ

παράθυρα γραφείων. Γύριζε το κλειδί στη μίζα, όταν χτύπησ

O Φοξ είχε παρκάρει σε κίτρινη γραμμή. Ένας υπάλληλοπου έλεγχε τη στάθμευση στεκόταν απειλητικά πάνω από το

αυτοκίνητό του την ώρα που ο Φοξ έβγαινε απ’ τη

σαγιερία. Αναρωτιόταν αν έπρεπε να λάβει στα σοβαρά την

πιγραφή «ΑΣΤΥNOΜΙΑ» που είχε αφήσει ο Φοξ στσωτερικό του παρμπρίζ. Όταν ο Φοξ τοναγριοκοίταξε

υπάλληλος αποφάσισε ότι ίσως να έβρισκεπιο εύκολα

ύματα κάπου αλλού.



ο τηλέφωνό του – το καινούργιο κινητό του. O αριθμό

ανήκε στον Τζέιμι Μπρεκ.

«Καλημέρα» είπε ο Φοξ σηκώνοντάς το.

«Μόλις με πήρε ο Μαρκ Κέλι».

«Τι μας έχει;»«Επισκέφτηκε τη χήρα του Nορκουέι. Δεν έδειξε να τη

νοχλεί το αίτημά του».

«Του έδειξε τους τηλεφωνικούς λογαριασμούς το

αντρούλη της;»

«O Μαρκ λέει ότι όλο το σπίτι είναι σαν τέμενος. Έχ

αγοράσει ένα σωρό κορνίζες. Είδε εκατοντάδες οικογενειακέ

φωτογραφίες σκορπισμένες στο πάτωμα του σαλονιο

καθώς προσπαθούσε να βάλει μια τάξη. Τον πήγε στ

διαίτερα του άντρα της. Τα έγγραφά του ήταν στην τρίχαΤου τα έχει βάλει όλα σε κουτιά με χρονολογική σειρά

ραπεζικές ενημερότητες, λογαριασμούς και αποδείξει

ιάφορα έγγραφα σχετικά με πιστωτικές κάρτες…»

«Καθώς και τηλεφωνικούς λογαριασμούς;» ρώτησε

Φοξ.«Ακριβώς». O Φοξ άκουσε τον Μπρεκ να παίρνει έν

φύλλο χαρτί στα χέρια του. «Ευτυχώς είχε ζητήσ

αναλυτικούς λογαριασμούς – και εισερχόμενες κα

ξερχόμενες κλήσεις. Προς το τέλος εκείνου του δείπνο

έχτηκε μια κλήση από τοπικό αριθμό. Από κερματοδέκτη σ



«Κανείς δεν θέλει να τα σπάσει με τους ιδιοκτήτες».

«Τη Wauchope Leisure Holdings;»

«Ποιαν άλλη;» είπε ο Τζέιμι Μπρεκ.

«Κατά κάποιον τρόπο είναι κρίμα – αυτό σημαίνει ό

κανείς απ’ τους θαμώνες δεν πρόκειται να μας πει ποιοηλεφώνησε».

«Μάλλον όχι» συμφώνησε ο Μπρεκ. «Αλλά αυτ

σίγουρα κέντρισε το ενδιαφέρον του Μαρκ».

«Θα πρέπει να είναι προσεχτικός».

«Μην ανησυχείς γι’ αυτόν. Πώς πήγε η συνάντηση με τ

Λίντα Nτίαρμπορν; Ρώτησε για μένα;»

«Δεν αναφέρθηκε καθόλου το όνομά σου».

«Κουκλάρα, ε;»

«Και πολύ καλή στη δουλειά της. Υπάρχει σύνδεση μεταξΓουοχόουπ και της εταιρείας του Μπρόγκαν. Λες ν

μπορέσουμε να συνδέσουμε τον Γουοχόουπ και με τη

ταιρεία του Nορκουέι;»

«Μπορούμε να προσπαθήσουμε… ή μάλλον όχι εμείς,

Μαρκ. Το Τεϊσάιντ αποφασίζει».«Επιπλέον η εταιρεία του Γουοχόουπ έχει προσλάβει μι

ταιρεία δημοσίων σχέσεων…»

«Άσε με να μαντέψω. Τη ΛΜΜ;»

«Έκαναν μια διαφημιστική καμπάνια για στριπτιζάδικα».

«Στα πλαϊνά των λεωφορείων – το θυμάμαι. Nα του



μιλήσουμε; Τα κεντρικά τους είναι δίπλα στ

Κοινοβούλιο…»

«Ίσως καλύτερα να τ’ αφήσουμε γι’ αργότερα» το

συμβούλεψε ο Φοξ. «Ξαναπάρε τον φίλο σου στο Τεϊσάιν

και δες μήπως μπορεί να βρει κάτι άλλο που να συνδέει τοΓουοχόουπ με τον κατασκευαστή μας απ’ το Nταντί».

«Έγινε. Εσύ τι έχεις στη συνέχεια, Μάλκολμ;»

«Oικογενειακά πράγματα» είπε ο Φοξ βγάζοντας φλας.

Η Τζουντ άνοιξε την πόρτα. Όταν είδε ότι ήταν αυτός, έκαν

μεταβολή και πήγε προς το καθιστικό, ξέροντας ότι θα τη

ακολουθούσε. Τα μαλλιά και τα ρούχα της έδειχναν άπλυτ

και τα μάγουλά της ήταν ρουφηγμένα. Την περίμενε ένσιγάρο στο τασάκι που ήταν πάνω στο μπράτσο τη

πολυθρόνας.

«Nόμιζα ότι δεν θα περνούσες πριν απ’ τ

Σαββατοκύριακο» του είπε. «Δεν είναι καλή μέρα για να πά

α δω τον μπαμπά».O Φοξ πρόσεξε τα δύο άδεια μπουκάλια του κρασιού στ

πάσο και τα απομεινάρια της φτηνής βότκας στο τραπεζά

ου καθιστικού. Η Τζουντ καθόταν και παρίστανε ό

παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τηλεόραση, αλλά τ

λέφαρά της ήταν βαριά.



«Είσαι εντάξει, αδερφούλα;» τη ρώτησε.

«Γιατί να μην είμαι;» Σήκωσε τα μάτια της πάνω του κ

α άνοιξε λίγο παραπάνω. «Εσύ τι έπαθες;»

O Φοξ έτριψε το πρόσωπό του με τα δάχτυλά του.

«Έπεσα από κάτι σκάλες».Το βλέμμα της σκλήρυνε, αλλά το απέστρεψε, πήρε τ

σιγάρο και τράβηξε μια τζούρα. O Φοξ πήγε στην κουζίνα

βαλε νερό να βράζει. Δεν βρήκε πουθενά τσάι ή καφέ, και τ

ψυγείο δεν είχε γάλα. Μπόλικο φαγητό όμως – δεν φαινότα

α είχε φάει τίποτα από τότε που πήγε για ψώνια.

«Ήρθε καθόλου η φίλη σου η Σάντρα;» φώναξε στη

αδερφή του.

«Έχει μέρες να ’ρθει. Μου τηλεφώνησε δυο φορές να δ

πώς είμαι».«Η κυρία Πέτιφερ από δίπλα;»

«Έχει πάει να δει τον αδερφό της στο Χαλ. Έπαθ

γκεφαλικό ή κάτι τέτοιο».

«Άρα τα βγάζεις πέρα μόνη σου, ε;»

«Δεν είμαι ανάπηρη».«Δεν προσέχεις τον εαυτό σου όμως».

«Άντε γαμήσου, Μάλκολμ».

Παραλίγο να πετάξει το τασάκι στο πάτωμα, περνώντας τ

πόδια της πάνω απ’ τα μπράτσα της πολυθρόνας. O Φοξ τή

δωσε μερικά λεπτά να ηρεμήσει.



«Τις προάλλες που πέρασα, έδειξες να τα βγάζεις πέρα…

Ανοίγοντας ντουλάπια, βρήκε ένα κλειστό βαζά

στιγμιαίο καφέ. Ξέπλυνε δύο κούπες κι αποφάσισε να βάλ

ύο κουταλιές στης Τζουντ.

«Τον πίνεις χωρίς γάλα;» ρώτησε.Δεν πήρε απάντηση.

«Πώς τα πας από λεφτά;»

«Κάτι έχω στην τράπεζα».

«Αλλά δεν πρέπει να ’ναι πολλά…»

«Όταν είναι να βγω στους δρόμους να ζητιανέψω, θα σ

νημερώσω».

O Φοξ πήρε κάποια απ’ τα γράμματα απ’ το πάσο τη

κουζίνας. Μια επιστολή εξηγούσε ότι οι δόσεις το

στεγαστικού μειώνονταν, ακολουθώντας την πρόσφατπτώση των επιτοκίων.

«Είχε κάνει ασφάλεια ζωής ο Βινς;» τη ρώτησε.

«Nαι».

«Έκανες τίποτα μ’ αυτό;»

«Έκανε η Σάντρα… Τους τηλεφώνησε και μ’ έβαλε νπογράψω μια επιστολή».

«Κάτι είναι κι αυτό».

O Φοξ έριξε μια γρήγορη ματιά και στην υπόλοιπ

αλληλογραφία. Κάποια γράμματα δεν είχαν ανοιχτεί ακόμ



Υπήρχε ένας λογαριασμός απ’ την τηλεφωνική εταιρεία O

με παραλήπτη τον κύριο Β. Φόκνερ. O Φοξ τον άνοιξε, με τ

μάτια στυλωμένα στην πλάτη της αδερφής το

Στραβομουτσούνιασε όταν είδε ότι δεν ήταν αναλυτικό

Χρέωση 112 λιρών. Το νερό έβρασε κι ο Φοξ πήγε την κούπστην Τζουντ.

«Δεν έχεις καθόλου γάλα» της είπε, δίνοντάς της το

καφέ.

Εκείνη έσβησε το τσιγάρο και πήρε την κούπα.

«Κι ίσως το παρακάνεις στο κρασί και στα ξίδια».

«Δεν είσαι ο πατέρας μου».

«Είμαι το αμέσως επόμενο».

Έβγαλε το πορτοφόλι του απ’ την τσέπη του σακακιο

ου. Όταν η Τζουντ είδε τι έκανε, πετάχτηκε απ’ τηπολυθρόνα της και πήγε στην κουζίνα, άνοιξε ένα συρτάρι

πέστρεψε στο καθιστικό κραδαίνοντας ένα μάτσ

αρτονομίσματα. Τα πέταξε στον αέρα μπροστά του.

«Βλέπεις;» του είπε. «Δεν χρειάζομαι την ελεημοσύνη σο

αμώτο!»O Φοξ έμεινε να κοιτάζει τα χαρτονομίσματα που ήτα

σκορπισμένα στο χαλί. Η Τζουντ επέστρεψε στην πολυθρόν

ης και κάρφωσε το βλέμμα της στην τηλεόραση, ξέροντα

τι περίμενε εξήγηση.

«Τα βρήκα» του έκανε το χατίρι. «Γύρω στα δύο χιλιάρικ



συνολικά».

«Πού τα βρήκες;»

«Κρυμμένα πάνω, στο δωμάτιο του Βινς. Καλά που τ

ρήκα πριν έρθουν οι δικοί σου και κάνουν το σπίτι φύλλο κ

φτερό – μπορεί να τα τσέπωναν».«Πού βρέθηκαν τόσα λεφτά;»

«Κέρδη απ’ το καζίνο;» μάντεψε η Τζουντ σηκώνοντα

ους ώμους. «Μπορεί να ήταν εκεί όλα τα βράδια που δε

κανε τον κόπο να γυρίσει σπίτι».

«Είχε πάει και το Σάββατο» είπε ο Φοξ σιγανά, σκύβοντα

ια να μαζέψει τα χρήματα. «Όταν έφυγε, πήρε ένα ταξί κ

πήγε στο Καουγκέιτ...»

Η Τζουντ δεν του έδινε σημασία.

«O μαλάκας μού τα ’κρυβε, Μάλκολμ. Τα καταχώνιαζστο κωλοδωμάτιο μαζί με τα πορνοπεριοδικά και τις τσόντε

ου. Δεν ήθελα να μάθει κανείς ότι ήταν τέτοιος τύπος… γ

αυτό δεν έλεγα τίποτα». Τον ξανακοίταξε. «Τι έπαθε τ

πρόσωπό σου;»

«Πλακώθηκα». Άφησε τα λεφτά στο τραπεζάκι.«Εσύ νίκησες;» τον ρώτησε.

«Όχι ακόμη».

Μ’ αυτό κέρδισε ένα αμυδρό αλλά ορατό χαμόγελο. Πήρ

ον καφέ της και φύσηξε την επιφάνεια.



«Δεν πρέπει να είναι και τόσο καυτό» της είπε. «Πρόσθεσ

και λίγο κρύο νερό απ’ τη βρύση».

Εκείνη ήπιε μια γουλιά και μόρφασε.

«Πολύ δυνατός;» μάντεψε ο Φοξ.

Η Τζουντ κατένευσε, αλλά ήπιε κι άλλη γουλιά.«Υπάρχει σούπα κονσέρβα στο ντουλάπι…»

«Είμαι μια χαρά και μ’ αυτό» του είπε, αλλά ο Φοξ πήγ

στην κουζίνα παρ’ όλα αυτά κι έβγαλε ένα κατσαρολάκι.

Η εστία ήταν πεντακάθαρη, απόδειξη ότι είχε μέρες ν

μαγειρευτεί οτιδήποτε. Κανένα πιάτο στον νεροχύτη, μόν

κούπες και ποτήρια. O Φοξ άδειασε τη σούπα στ

κατσαρολάκι. Ήταν κρεμώδης σούπα με κοτόπουλο – το ίδ

πράγμα που τους έδινε η μαμά τους όταν ήταν άρρωστα.

«Τζουντ» της φώναξε «η αστυνομία σού επέστρεψε τπροσωπικά αντικείμενα του Βινς, έτσι δεν είναι;».

«Nαι».

«Μπορώ να ρίξω μια ματιά;»

«Στον φάκελο στο συρτάρι».

Του έδειξε ένα σύνθετο στο καθιστικό. Είχε ράφια πάνωσυρτάρια και ντουλάπια αποκάτω. Βρήκε τον μεγάλ

πενδυμένο φάκελο στο πρώτο συρτάρι. Αποκάτω υπήρχα

αρκετά διπλωμένα φύλλα αχρησιμοποίητο χριστουγεννιάτικ

αρτί περιτυλίγματος. O Φοξ έβαλε το χέρι στον φάκελο, μ

ο μυαλό σε ένα και μόνο πράγμα – στο κινητό τηλέφων



ου Φόκνερ. Είχε εξεταστεί για δακτυλικά αποτυπώματα,

πίσης ήταν λερωμένο – σε κάποια φάση πρέπει να είχε πέσ

άμω. Όταν ο Φοξ δοκίμασε να το ανοίξει, δεν συνέβ

ίποτα.

«Έχεις τον φορτιστή;» ρώτησε την αδερφή του.«Πάνω, στο πλατύσκαλο».

Ανακάτεψε τη σούπα, και ύστερα ανέβηκε κι έφερε κάτ

«Θα πρέπει να καθίσεις στο τραπέζι για να το φας» τη

ίπε τραβώντας το τραπεζάκι πιο κοντά στην πολυθρόνα τη

Τζουντ.

Εκείνη κατέβασε τα πόδια στο πάτωμα και άφησε τη

κούπα στο τραπέζι.«Δεν πεινάω ιδιαίτερα» τον προειδοποίησε.

«Παρ’ όλα αυτά θα φας».

«Αλλιώς τι θα γίνει δηλαδή;»

«Αλλιώς θα σε βάλω τιμωρία, νεαρή μου».

ον φορτιστή. Τον έβαλε στην ελεύθερη πρίζα δίπλα στο

ραστήρα. Όταν τον συνέδεσε με το τηλέφωνο, άναψε

ναμικρό πράσινο φωτάκι. O Φοξ το άφησε γιανα βάλει

η σούπα σ’ ένα μπολ και βρήκε ένα καθαρόκουτάλι.

Υπήρχε ψωμί σε μια σακούλα, αλλά είχε αρχίσει να

μουχλιάζει. Καθάρισε τις πράσινες άκρες και το υπόλοιπο το

άπλωσε στην άκρη του μπολ.



Δεν ήταν κακή μίμηση του πατέρα τους, κι η Τζουν

αμογέλασε ξανά πριν σηκώσει το κουτάλι της.

«Γιατί έχει τόση σημασία το τηλέφωνο του Βινς;»

«Απλώς αναρωτιόμουν μήπως υπάρχει κανείς που δεν το

χουμε μιλήσει».«Oι άλλοι… ο Γκάιλς κι οι δικοί του… τα έψαξαν όλ

αυτά».

«Ίσως δεν πιστεύω ότι είναι τόσο καλοί όσο εγώ».

Η Τζουντ έφαγε την πρώτη της κουταλιά και απόλαυσε τη

πίγευση.

«Ξέρεις τι μου θυμίζει;» τον ρώτησε.

«Το ίδιο πράγμα σκεφτόμουν κι εγώ».

Ξαναπήγε στην κουζίνα και άνοιξε το τηλέφωνο.

«O κωδικός του είναι τέσσερα μηδενικά» του φώναξε Τζουντ.

Αναμενόμενο: O Βινς βαρέθηκε ν’ αλλάξει τη

ργοστασιακή ρύθμιση. Απ’ την άλλη ίσως αυτό ν

αποδείκνυε ότι είχε πολύ λίγα πράγματα –αν όχι τίποτα– ν

κρύψει απ’ την Τζουντ. O Φοξ πληκτρολόγησε τουαριθμούς. Για προφύλαξη οθόνης είχε μια φωτογραφία το

966. Έδειχνε τον Μπόμπι Μουρ να σηκώνει το Παγκόσμι

Κύπελλο. O Φοξ χρειάστηκε μερικά λεπτά για να καταλάβ

πώς να περιηγηθεί στο μενού, αλλά κάποια στιγμή κατάφερ

α βρει τις κλήσεις. Υπήρχαν σχεδόν διακόσιες καταχωρίσει



Υπέθεσε ότι η ομάδα του Γκάιλς θα είχε ενδιαφερθεί μόν

ια τις πιο πρόσφατες προσθήκες, αλλά ο Φοξ ασχολήθηκ

και με τις πιο παλιές. Έβγαλε ένα σημειωματάριο απ’ τη

σέπη του κι άρχισε να σημειώνει τους αριθμούς πο

παναλαμβάνονταν, προσθέτοντας ημερομηνία, ώρα κιάρκεια. Κάποιες κλήσεις ήταν καταχωρισμένες ονομαστικ

–Τζουντ, Ρόνι, Συνεργείο, Marooned, Oliver–, αλλά πολλέ

εν ήταν.

«Πώς είναι η σούπα;» ρώτησε την Τζουντ.

«Την έφαγα όλη σαν καλό κορίτσι».

Είχε σηκωθεί απ’ την πολυθρόνα για να φέρει το άδει

μπολ στην κουζίνα και να το αφήσει στον νεροχύτη. Έπειτ

σκυψε και τον φίλησε στο μάγουλο.

«Προς τι το φιλί;»«Έτσι μου ’ρθε».

Η Τζουντ μελέτησε τους αριθμούς στο σημειωματάριό το

«Σου θυμίζουν τίποτα;» τη ρώτησε.

«Μπα. Πιστεύεις ότι ίσως αυτός που…;» Σταμάτησε, μη

μπορώντας να ολοκληρώσει την πρόταση. Ξερόβηξε κρήκε διαφορετική διατύπωση: «Πιστεύεις ότι ήτανε γνωστό

ου;».

O Φοξ σήκωσε τους ώμους. Κάποιοι αριθμ

μφανίζονταν μόνο μία φορά. Αποφάσισε να δοκιμάσει ένα



στην τύχη κι έβγαλε το δικό του τηλέφωνο. Το σήκωσε μι

υναίκα.

«Wedgwood» είπε με τραγουδιστή φωνή.

«Oρίστε;»

«Εστιατόριο Wedgwood».O Φοξ το έκλεισε και γύρισε στην Τζουντ.

«Wedgwood;» τη ρώτησε.

«Φάγαμε ένα βράδυ εκεί τον Δεκέμβριο» του είπ

Χαμογέλασε με την ανάμνηση.

«Oι δυο σας ή ήταν και το ζεύγος Χέντρι;»

«Oι δυο μας – είχαμε και κάποια κοινωνική ζωή χωρίς τ

Σάντρα και τον Ρόνι».

O Φοξ αναγνώρισε ότι είχε δίκιο μ’ ένα μουγκρητό. Ένα

αριθμός εμφανίστηκε έντεκα φορές απ’ τον Oκτώβριο ως τοανουάριο. Ξαναρώτησε την Τζουντ αν τον αναγνώριζε,

κείνη έγνεψε αρνητικά, οπότε τηλεφώνησε.

«Παρακαλώ;» Η φωνή ήταν σιγανή, διστακτική. Γυναικε

πάλι, αλλά όχι άγνωστη.

«Η κυρία Μπρότον;» ρώτησε ο Φοξ.Δεν πήρε απάντηση.

«Είμαι ο επιθεωρητής Φοξ. Σας πήγα σπίτι απ’ τ

αστυνομικό τμήμα του Λιθ…»

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να μιλήσει.

«O Γκόρντον Λόβατ δεν χάρηκε καθόλου μ’ αυτ



πιθεωρητή. Το ημερολόγιο του Τσάρλι έφτασε στα χέρι

που έπρεπε;»

«Nαι».

«Και ρίξατε μια κλεφτή ματιά;»

O Φοξ πήρε βαθιά ανάσα.«Κυρία Μπρότον, σας τηλεφωνώ απ’ το τηλέφωνο το

Βινς Φόκνερ».

«Nαι;»

«Θυμάστε το όνομα;»

«Τον αναφέρατε. Όταν πήγατε στο καζίνο μου για ν

παρακολουθήσετε το υλικό απ’ τις κάμερες κλειστο

κυκλώματος».

«Από κείνο το σαββατόβραδο, ναι. Αλλά τώρ

αναρωτιέμαι γιατί έχει τον αριθμό σας και γιατί μιλήσαντεκα διαφορετικές φορές από τον Oκτώβριο μέχρι το

ανουάριο».

Η σιωπή απ’ την άλλη άκρη διήρκεσε πάνω από είκοσ

ευτερόλεπτα. O Φοξ έριξε μια ματιά στην Τζουντ για ν

μετρήσει την αντίδρασή της. Ακούμπησε το χέρι της στμπράτσο του σαν να ήθελε να τον καθησυχάσει.

«Κυρία Μπρότον;» την παρότρυνε ο Φοξ.

«Δεν είναι το δικό μου τηλέφωνο» την άκουσε να δηλώνε

Είναι του Τσάρλι. Oι δυο τους πρέπει να συζητούσαν τα τη



ουλειάς».

O Φοξ ξανακοίταξε την αδερφή του.

«O κύριος Φόκνερ ήταν αρκετά χαμηλά στην τροφικ

αλυσίδα».

«Αυτή είναι η μόνη εξήγηση» επέμεινε η Μπρότον.O Φοξ το σκέφτηκε μια στιγμή.

«Διατηρείτε ανοιχτό το τηλέφωνο του συζύγου σας…»

Ακολούθησε κι άλλη μεγάλη παύση.

«Μήπως πάρει κανείς. Είχε πολλές επαγγελματικέ

παφές, επιθεωρητή. Υπάρχει περίπτωση κάποιοι να μη

έρουν τι συνέβη».

«Είναι λογικό, υποθέτω».

«“Υποθέτετε”;»

«Αλλά υπάρχει κάτι που δεν είναι» συνέχισε ο Φοξ.Η σιωπή κράτησε πάλι πολύ.

«Και ποιο είναι αυτό;» ρώτησε τελικά η Μπρότον.

«Γιατί δεν ήταν το τηλέφωνο στο σκάφος;»

«Ήταν στο σκάφος» γρύλισε. «Μου το επέστρεψα

«Πείτε του να την ερμηνεύσει όπως θέλει. Και σα

υχαριστώ που μου μιλήσατε, κυρία Μπρότον».

O Φοξ έκλεισε το τηλέφωνο και το άφησε στον πάγκο.

πειτα. Αντιλαμβάνεστε ότι θα ενημερώσωτον ΓκόρντοΛόβατ γι’ αυτήν τη συνομιλία; Θα την

ρμηνεύσει ως περαιτέρω παρενόχληση».



«Ώστε έτσι είσαι όταν δουλεύεις» σχολίασε η Τζουντ.


«Μπρότον, όπως λέμε Τζοάνα Μπρότον;» συνέχισε. «

διοκτήτρια του Oliver;»

«Αυτή. O Βινς πρέπει να ήξερε τον άντρα της αρκετκαλά».

«Έστειλε σαμπάνια στο τραπέζι ένα βράδυ…»

«Nαι, πράγματι. Τον είδες ποτέ να μιλάει με τον Βινς;»

«Μίλησαν εκείνο το βράδυ. Και νομίζω ότι τον πετύχαμε

άλλη φορά εκεί…» Κοίταξε τον αδερφό της. « Εσύ πο

ομίζεις ότι τα βρήκε τα λεφτά, Μάλκολμ; Λες να ’χε μπλέξ

πουθενά;»

O Φοξ έσφιξε το καλό χέρι της Τζουντ μ’ ένα χαμόγελ

αλλά χωρίς να πει κουβέντα. Εκείνη κοντοστάθηκε μστιγμή, κι ύστερα επέστρεψε στο καθιστικό και στη

ηλεόραση. O Φοξ σκεφτόταν τη συνάντησή του με τη

Τζοάνα Μπρότον... Το ρετιρέ και οι γυμνοί του τοίχοι…

συνάντηση με τον Τζακ Μπρότον και τον Γκόρντον Λόβα

στο ασανσέρ… O ίδιος ο Φοξ στο αυτοκίνητο με τμερολόγιο του Τσάρλι Μπρόγκαν...

Και ρίξατε μια κλεφτή ματιά;

Ίσως όχι αρκετά προσεχτική. Στην ουσία το μόνο πο

υμόταν ήταν οι τηλεοπτικές εκπομπές που είχε σημειώσει



Μπρόγκαν. Η Τζουντ παρακολουθούσε κάτι στην τηλεόρασ

με σπίτια και θερμότερα κλίματα. Τηλεόραση… Ή αλλιώ

TV...

TV.

«Χριστέ μου» είπε ξαφνικά ο Φοξ.Η Τζουντ γύρισε και τον κοίταξε.

«Είσαι καλά;»

Είχε φέρει το χέρι του στο κεφάλι, και τα γόνατά του ίσ

που τον βαστούσαν. Με το άλλο του χέρι κρατήθηκε απ’ τη

άκρη του πάγκου.

«Ηλίθιε» μουρμούρισε.

«Μάλκολμ;»

«Είμαι ηλίθιος, Τζουντ! Είναι τόσο απλά τα πράγματα».

«Δεν είσαι καλύτερος απ’ τον Γκάιλς και την ομάδα τοελικά;»

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά, αλλά ευχήθηκε ν

μην το είχε κάνει. Το δωμάτιο άρχισε να γυρίζει κ

ρειάστηκε να κρατηθεί να μην πέσει.

«Δείχνεις χάλια» είπε η Τζουντ. «Μπορώ να κάνω κάτΑπό πότε έχεις να φας;»

Αλλά ο Φοξ πήγαινε ήδη προς την πόρτα του καθιστικού

«Θα σου τηλεφωνήσω» της είπε. «Αλλά πρέπει να φύγ

ώρα».

«Έχει να κάνει με τον Βινς; Πες μου, Μάλκολμ, αυτ



ίναι;»

«Μπορεί» ήταν το μόνο που κατάφερε να πει ο Φοξ.



«Π

25

ιο σιγά» είπε ο Τζέιμι Μπρεκ. Ήταν ντυμένος σαν ν

είχε βγει για τζόκινγκ και τα μαλλιά του ήτα

ρεγμένα απ’ το ντους. «Κάνεις σαν να έχεις δαγκώσ

λεκτρικό καλώδιο».

Είχαν φτάσει στο καθιστικό του Μπρεκ. Το στερεοφωνικ

παιζε μουσική ambient. O Μπρεκ κάθισε και χαμήλωσε τη

νταση με το τηλεκοντρόλ. O Μάλκολμ Φοξ βημάτιζε πάν

κάτω.

«Πώς μπορείς να είσαι τόσο χαλαρός;» ρώτησε ο Φοπικριτικά.

«Τι έπρεπε να είμαι δηλαδή;»

«Κάποιος προσπάθησε να σε βγάλει παιδόφιλο».

«Όντως – κι αν αρχίσω να διαμαρτύρομαι, όλοι θ

καταλάβουν ότι μου το είπες εσύ».



«Θα ’πρεπε να το κάνεις παρ’ όλα αυτά».

Όμως ο Μπρεκ έγνεψε αρνητικά.

«Πρώτα θα μάθουμε γιατί έγινε αυτό, και τότε όλα θ

μπουν στη θέση τους».

O Φοξ σταμάτησε να πηγαινοέρχεται.«Πιστεύεις ότι ξέρεις τον λόγο;»

O Μπρεκ σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του.

«Αφορά και τους δυο μας. Μας έφεραν κοντά ξέροντα

τι θα τα πηγαίναμε καλά… ότι θ’ αρχίζαμε ν

μπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο. Εσύ θα έβλεπες ότι μο

στησαν παγίδα και ίσως να μου το έλεγες. Στο μεταξύ εγ

α σ’ άφηνα να κάνεις ό,τι γουστάρεις στην υπόθεση Φόκνε

Μόλις φανερωνόταν αυτό, θα μπορούσαν να μας στείλου

στον πάγο και τους δυο».«Συνάδελφοι το έκαναν λοιπόν; Δεν μπορεί να μην ήτα

μπάτσοι». O Φοξ ξανάρχισε το πέρα δώθε.

«Τι σκέφτεσαι, Μάλκολμ;»

«O Βινς κι ο Μπρόγκαν ήταν συνέχεια στα τηλέφωνα, πο

σημαίνει ότι δεν ήταν καθαρά αφεντικό και υπάλληλος. Τμέρα που πήγα την Τζοάνα Μπρότον σπίτι της, μου έδωσε τ

μερολόγιο του Μπρόγκαν για να το πάω στο Λιθ. Υπήρχα

πολλές αναφορές σε εκπομπές που ήθελε να δει. TV – 7.45

TV – 10.00... Τέτοια πράγματα». O Φοξ σταμάτησε κα

κοίταξε τον Μπρεκ. «Θυμάσαι τι είπε ο Μαρκ Κέλι; Για τ



σιράκι του Ταύρου Γουοχόουπ;»

«Τέρι Βας… TV» είπε ο Μπρεκ σιγανά, κουνώντας τ

κεφάλι. «Ίδια αρχικά».

«Δεν ήταν τηλεοπτικές εκπομπές, Τζέιμι. O Μπρόγκα

πρέπει να συναντούσε τον Βας. Γιατί όμως; Γιατί έστελνε Γουοχόουπ τον μπράβο του στο Εδιμβούργο;»

«Του χρωστούσε λεφτά ο Μπρόγκαν».

«Του χρωστούσε λεφτά ο Μπρόγκαν» επανέλαβε ο Φο

Και κάτι ακόμα... Η Τζοάνα Μπρότον έχει από κοντά τ

ηλέφωνο του αντρούλη της, ακόμη και τώρα. Τηλεφώνησ

και απάντησε σε πέντε δευτερόλεπτα».

«Και;»

«Ισχυρίζεται ότι το κάνει επειδή μπορεί κάποιοι να μη

έρουν τι συνέβη».«Ακούγεται εύλογο» είπε ο Μπρεκ μ’ ένα ανασήκωμα τω

ώμων.

O Φοξ δάγκωσε το κάτω χείλος του, έβγαλε το τηλέφων

ου και πήρε τον Μαξ Nτίαρμπορν.

«Μαξ, εδώ Μάλκολμ Φοξ».«Η Λίντα μού είπε ότι μιλήσατε».

«Το πρωί. Θα τη βοηθήσω αν μπορώ, αλλά άκου… Μι

ρώτηση στα γρήγορα: Ήταν το τηλέφωνο του Τσάρλ

Μπρόγκαν στο σκάφος;»



«Το τσεκάραμε και το παραδώσαμε στη σύζυγο».

Oι ώμοι του Φοξ βούλιαξαν. Έκλεισε το μικρόφωνο το

ηλεφώνου με την παλάμη του.

«Ήταν στο σκάφος» είπε στον Μπρεκ.

«Γιατί ρωτάς;» είπε ο Nτίαρμπορν.«Μάλλον δεν είναι τίποτα, Μαξ. Ή μάλλον σίγουρα δε

ίναι τίποτα».

Αλλά ο Μπρεκ κροτάλιζε τα δάχτυλά του για να τραβήξ

ην προσοχή του Φοξ.

«Στάσου μια στιγμή» είπε ο Φοξ καλύπτοντας πάλι τ

μικρόφωνο με το χέρι του.

«Κάποιος σαν τον Μπρόγκαν δεν θα είχε πάνω από έν

ηλέφωνο;» ρώτησε ο Μπρεκ ψιθυριστά.

O Φοξ το σκέφτηκε πριν ξαναμιλήσει στον Nτίαρμπορν.«Μαξ... μήπως ξέρεις τον αριθμό του τηλεφώνου;»

«Θα κάνω ένα λεπτό να τον βρω».

O Nτίαρμπορν πρέπει να ήταν στο δωμάτιο έρευνα

Ακούστηκε ένα θόρυβος σαν θρόισμα, καθώς στερέωνε τ

ηλέφωνο ανάμεσα στον ώμο και στο πιγούνι, κι ύστερα έναερός ήχος καθώς πληκτρολογούσε.

«Πώς πάει αλήθεια;» αποφάσισε να ρωτήσει ο Φοξ.

«Άφαντος ο βλάκας, ζωντανός ή νεκρός».

«Παρακολουθείτε τη χήρα;»

«Το σκεφτόμαστε».



«Θα το καταλάβει».

«Μπορεί… Λοιπόν, βρήκα τον αριθμό». O Nτίαρμπορ

ού τον είπε.

«Ευχαριστώ, Μαξ» είπε ο Φοξ, έκλεισε το τηλέφωνο κ

κοίταξε τον Μπρεκ. «Καλή ιδέα» του είπε μ’ ένα νεύμα.«Δεν είναι ίδιος ο αριθμός;» μάντεψε ο Μπρεκ.

«Όχι».

«Άρα το τηλέφωνο που έχει δίπλα της δεν είναι το ίδι

που βρέθηκε στο σκάφος;»

«Όχι».

«Κι όμως σου είπε ότι είναι;»

«Ακριβώς».

«Μήπως είναι απ’ αυτά που είναι προτιμότερο ν

συζητηθούν από κοντά;»«Αν τη βρούμε» μονολόγησε ο Φοξ.

O Μπρεκ ξαφνικά τινάχτηκε απ’ τη θέση του.

«Τι ώρα είναι;» ρώτησε.

«Τώρα πήγε μία».

O Μπρεκ βλαστήμησε μέσα απ’ τα δόντια του.«Με περιμένουν στο Φέτιζ σε μισή ώρα».

«Προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις – εκτός κι αν δεν σ

πειράζει να μην αλλάξεις».

O Μπρεκ είχε σηκωθεί όρθιος. Κοιτάχτηκε.



«Είναι μια ιδέα κι αυτό».

«Nα σου πω και μιαν άλλη; Θα ’ρθω μαζί σου».

«Γιατί;»

«Επειδή δεν έχουμε ιδέα σε ποιον μπορούμε να έχουμ

μπιστοσύνη απ’ τους δικούς μας».O Μπρεκ μισόκλεισε τα μάτια.

«Η Στόνταρτ;»

O Μάλκολμ Φοξ έβαλε τα χέρια στις τσέπες του κ

σήκωσε τους ώμους.

«Μα είναι στις Καταγγελίες» διαμαρτυρήθηκε ο Μπρεκ.

«Το ίδιο κι εγώ, το ξέχασες; Ας μαλώσουμε καθ’ οδόν

Αν δεν πειστείς, δεν θα βγω απ’ το αυτοκίνητο…»

O Φοξ δεν βγήκε τελικά. Είχαν πάρει το δικό του αυτοκίνητ

κι έμεινε στη θέση του οδηγού με το ραδιόφωνο ανοιχτό, απ

που είδε τον Μπρεκ να μπαίνει στην Aστυνομική Διεύθυνσ

παιξε τύμπανα με τα δάχτυλά του στο τιμόνι, κοιτώντας ίσ

μπροστά του, αλλά χωρίς να εστιάζει κάπου. Ύστερα αππέντε λεπτά άκουσε έναν θόρυβο και γύρισε το κεφάλι το

Ερχόταν ο Μπρεκ, και δεν ήταν μόνος του. Η επιθεωρήτρι

Καρολάιν Στόνταρτ έδειχνε κάθε άλλο παρά ενθουσιασμένη

Oι δύο συνάδελφοί της, ο Γουίλσον κι ο Μέισο

παρακολουθούσαν απ’ το άνοιγμα της πόρτας. O Φοξ βγήκ



λέμμα στον κεντρικό καθρέφτη. Ένιωθε τη Στόνταρτ δίπλ

ου να τραβάει το στρίφωμα της φούστας της.

«Φτάνει να μπορείς να οδηγείς και να μιλάς συγχρόνως

απάντησε ο Μπρεκ.

Κι έτσι ο Μάλκολμ Φοξ άρχισε να οδηγεί. Έκαναν τον κύκλο των Βοτανικών Κήπων και ανηφόρισα

προς το κέντρο της πόλης. Έπεσαν σε κίνηση, κι ο Φο

άρχισε να μιλάει λιγότερο, καθώς είχε στρέψει την προσοχ

ου στον δρόμο. O Μπρεκ συμπλήρωσε τα κενά, και σύντομ

ιέσχιζαν την κορυφή του Λιθ Γουόκ. Ρόγιαλ Τέρας, έπειτ

Άμπιχιλ, Κοινοβούλιο και Παλάτι Χόλιρουντ, πριν μπουν στ

Χόλιρουντ Παρκ. Προσπέρασαν το Σεντ Μάργκαρετς Λοχ κ

πήραν τον φιδωτό μονόδρομο γύρω απ’ τον όγκο το

Καθίσματος του Αρθούρου. Ήταν λες κι είχαν βρεθεί στμέση του πουθενά. Υπήρχαν εκτάσεις χωρίς καμιά ένδειξ

ωής· μόνο χερσότοπος και λόφος. Η διαδρομή είχ

κρατήσει σχεδόν μισή ώρα, κι η Στόνταρτ ζήτησε απ’ τον Φο

α σταματήσει.

«Δεν είναι καλό σημείο για να κατέβετε» τηπροειδοποίησε ο Μπρεκ. «Δεν περνάνε ταξί αποδώ».

«Τι είναι εδώ πέρα;» Κοίταξε γύρω της.

O Φοξ είχε σταματήσει το αυτοκίνητο δίπλα στο Nτανσά

Λοχ. Πέρασαν δύο που έκαναν τζόκινγκ. Μια νεαρή μητέρ



ίχε κοντοσταθεί με το καρότσι. Υπήρχε μια φωλιά στη μέσ

ης λίμνης. Σε λίγες βδομάδες θα έστηναν το σπιτικό του

να ζευγάρι κύκνοι.

«Μια άλλη πλευρά του Εδιμβούργου» της εξήγησε

Μπρεκ. «Μετά χαράς να σας ξεναγήσω κάποτε…»Δεν του απάντησε. Άνοιξε την πόρτα κι έκανε να βγε

Μόρφασε, νομίζοντας ίσως ότι την εμπόδιζαν, αλλά τελικ

ταν η ζώνη ασφαλείας. Την έβγαλε, βγήκε και κοπάνησ

ην πόρτα πίσω της.

«Και τώρα;» μουρμούρισε ο Μπρεκ.

Κοιτάχτηκαν απ’ τον καθρέφτη. O Μπρεκ είχε μιλήσει μ

έση και αυτοπεποίθηση, αλλά ήταν θέατρο. Μέσα του ήτα

κατααγχωμένος.

«Δώσ’ της ένα λεπτό» είπε ο Φοξ.Η Στόνταρτ στεκόταν με τα χέρια σταυρωμένα, τα πόδ

λαφρά ανοιχτά και τα μάτια στραμμένα στη λίμνη και στ

έα πιο πέρα.

«Κι αν την κάνει; Κι αν πάει κατευθείαν στο αφεντικό σο

στο δικό μου;»«Ε τότε ας πάει…»

O Μπρεκ γύρισε και την κοίταξε.

«Nομίζει ότι τη δουλεύουμε».

«Μπορεί».

«Ότι συνωμοτούμε από τότε που τεθήκαμε σ



ιαθεσιμότητα… κι αυτό είναι το μόνο που βρήκαμε ν

πούμε! Nα τι σκέφτεται».

«Τζέιμι, δεν ξέρεις τι σκέφτεται» μουρμούρισε ο Φο

στύβοντας με τα χέρια του το τιμόνι.

«Είναι στέλεχος , Μάλκολμ – όπως ήσουν κι εσύ. Δεπρόκειται να παρεκκλίνει».

«Μα παρέκκλινε». O Φοξ σταμάτησε μέχρι να τραβήξ

ην προσοχή του Μπρεκ. «Μπήκε στο αυτοκίνητο, έτσι δε

ίναι; Άφησε πίσω τα τσιράκια της. Δεν είναι αυτή η πολιτικ

ης “εταιρείας”».

«Σωστό» συμφώνησε ο Μπρεκ. Και: «Πού πάει;».

Η απάντηση ήταν: Πήγαινε προς μια ανηφοριά μακριά απ

ον δρόμο. Χρειάστηκε να σκαρφαλώσει, και γλίστρησε δυ

φορές με τις γόβες της. O Φοξ δεν πίστευε ότι υπήρχε τίποταπ’ την άλλη πλευρά μέχρι το Nτάντινγκστον. H Στόνταρ

κοντοστάθηκε στην κορυφή του υψώματος κι έστρεψε τ

κεφάλι της προς το αυτοκίνητο.

«Πάμε να δούμε την κυρία» είπε ο Φοξ τραβώντας τ

κλειδί απ’ τη μίζα.

Είχε βρει έναν στεγνό βράχο γεμάτο βρύα για να καθίσε

γινε κουβάρι, αγκαλιάζοντας τα γόνατά της, ενώ ο αέρα

μαστίγωνε τα μαλλιά της. Η στάση την έκανε να φαίνετ



εότερη. Θα μπορούσε να είναι έφηβη και να κλωθογυρίζ

στο κεφάλι της κάποια αδικία.

«Έκανες μια καλή ερώτηση» είπε στον Φοξ, που είχ

καθίσει στις φτέρνες δίπλα της. O Μπρεκ στεκόταν στη

άκρη, με τα χέρια χωμένα στις τσέπες του φλις του. «ρονική σύμπτωση – αυτό μ’ ενοχλεί σ’ όλα αυτά».

«Μόνο αυτό;» O Μπρεκ σφύριξε για να δείξει τ

υσπιστία του.

«Τίποτα απ’ ό,τι μου είπατε δεν συνοδεύεται από κάποι

απόδειξη, αλλά ο επιθεωρητής Φοξ εμφανίστηκε στο ραντά

μας αρκετές μέρες πριν απ’ τη δολοφονία του Βινς Φόκνε

Κι εγώ απόρησα μ’ αυτό».

«Πάλι καλά» είπε ο Μπρεκ, ενώ το βλέμμα του Φοξ το

προειδοποίησε να το βουλώσει.«Κάποιος πρέπει να σου έδωσε κάποια εξήγηση» τη

κανε χαμηλόφωνα ο Φοξ.

Η Στόνταρτ κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Δεν πάει πάντα έτσι η δουλειά. Τα ξέρεις εσύ…»

Πράγματι τα ήξερε. Αρκούσε να σου δώσει το σύνθημκάποιος ανώτερός σου. Αυτοί ασχολούνταν με τ

ραφειοκρατικά. Αυτοί θα αναλάμβαναν την ευθύνη. Εσ

πρεπε μόνο να έχεις τον νου σου και να καταγράφεις αυτ

που έβλεπες. Ήταν μια υπόθεση πριν από μερικά χρόνια

κάτω στην Αγγλία. Ένας υπαρχηγός υποψιαζόταν ότι ένα



κατώτερος αξιωματικός είχε σχέση με τη γυναίκα του κι είχ

ιατάξει εικοσιτετράωρη παρακολούθηση. Για την ομάδα

αρτούρα ήταν εντάξει και το αφεντικό μπορούσε να κάν

,τι γούσταρε.

«Από ποιον έλαβες την εντολή;» ρώτησε ο Φοξ σιγανά.«Απ’ το αφεντικό μου» ήρθε η απάντηση τελικά. «Αλλ

αυτός την έλαβε απ’ τον υπαρχηγό».

Που σήμαινε τον υπαρχηγό της Αστυνομίας Γκράμπιαν.

«Άρα κάποιος πρέπει να απευθύνθηκε στον υπαρχηγό

ίπε ο Μπρεκ.

Είχαν αντιστραφεί οι ρόλοι: Τώρα είχε αρχίσει ο Μπρεκ ν

ηματίζει πέρα δώθε, ενώ ο Φοξ ένιωθε μια σχεδόν αφύσικ

ρεμία.

«Είναι και κάτι άλλο…» Η Στόνταρτ σταμάτησε ξαφνικκαι σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό. «Μπορεί να μπλέξ

πολύ άσχημα γι’ αυτό που κάνω».

«Άρα μας πιστεύεις;» τη ρώτησε ο Φοξ.

«Ίσως» αποκρίθηκε. «Βλέπεις, είναι…» Έψαξε να βρει τ

κατάλληλες λέξεις. «Κυκλοφορεί μια φήμη ότι κάτι πήγελείως στραβά σε μια υπόθεση δολοφονίας πριν απ

μερικούς μήνες. Το θύμα ήταν μικρό παιδί και η Ασφάλει

κυνήγησε την οικογένειά του. Αποδείχτηκε ότι ο φονιάς είχ

μητρώο κι έμενε δυο δρόμους πιο κάτω. Έπεσε το έν



κουκούλωμα μετά τα άλλο στην προσπάθειά τους να τ

μπαλώσουν».

«Πιστεύεις ότι αυτό ήταν που θα έψαχναν οι Καταγγελίε

στο Εδιμβούργο;» ρώτησε ο Φοξ.

Η Στόνταρτ σήκωσε τους ώμους.«Τελικά η υπόθεση πέρασε στο Στραδκλάιντ» του είπε.

«Μα όλοι ξέρουν ότι το Στραδκλάιντ είναι τελείω

ευτεράντζα».

«Αυτό είναι αλήθεια» συμφώνησε η Στόνταρτ.

O Φοξ έμεινε σκεφτικός.

«Σου φαίνεται ότι έγινε αλλαξοκωλιά; Τα αφεντικά στ

Εδιμβούργο είπαν ότι, αν το Αμπερντίν θέσει κάποιον απ

ους δικούς μας υπό παρακολούθηση, θα βρούμε μι

ικαιολογία να μην κυνηγήσουμε εσάς;»«Ίσως» αποκρίθηκε πάλι.

Είχε κλείσει τα χέρια της ανάμεσα στα γόνατά τα και το έν

ης πόδι ανεβοκατέβαινε.

«Κρυώνεις; Θες να γυρίσεις στο αυτοκίνητο;»

«Τι να πω στον Γουίλσον και στον Μέισον;»«Εξαρτάται πόσο τους εμπιστεύεστε» της είπε ο Μπρε

Κλοτσούσε το γρασίδι με τ’ αθλητικά του. «O λόγος πο

ρθαμε σ’ εσάς είναι αυτός ακριβώς: Δεν ξέρουμε ποιο

μπορούμε να εμπιστευτούμε».

«Το αντιλαμβάνομαι…» Κοίταξε μια τον Φοξ και μια το



Μπρεκ. «Και τι θα κάνετε;»

«Μπορεί να επιχειρήσουμε να μιλήσουμε στον Τέρι Βας

ίπε ο Φοξ.

«Επομένως, αν βρεθούμε να επιπλέουμε μπρούμυτα στο

Τέι» συνέχισε ο Μπρεκ «τουλάχιστον θα ξέρετε εσείς από ποα ξεκινήσετε».

Η Στόνταρτ κατάφερε κάτι σαν μειδίαμα.

«Κάνει λίγη ψύχρα εδώ πάνω» είπε και σηκώθηκε.

«Περισσότερο κι απ’ το Αμπερντίν;» την πείραξε ο Φοξ.

Αλλά εκείνη πήρε την ερώτηση στα σοβαρά.

«Περιέργως, ναι».

Άρχισαν να κατηφορίζουν προς το αυτοκίνητο.

«Το ξέρω ότι δεν είμαι καιρό εδώ, αλλά κάτι τρέχει μ’ αυτ

ην πόλη… κάτι λείπει».«Πείτε ότι για όλα φταίει το τραμ» αστειεύτηκε ο Μπρε

Αυτό κάνουν όλοι».

O Φοξ δεν μίλησε. Θεωρούσε ότι ήξερε τι εννοούσε

Στόνταρτ. Στο Εδιμβούργο ο κόσμος ήταν εύθικτος, αλλ

εν έκανε και τίποτα πέρα απ’ το να βράζει στο ζουμί του. Κστο μεταξύ επιφανειακά όλοι έδειχναν συγκρατημένοι κ

απαθείς. Λες και παιζόταν ένα τεράστιο παιχνίδι πόκερ κ

κανείς δεν ήθελε να προδώσει το παραμικρό. Το βλέμμα το

ιασταυρώθηκε με της Στόνταρτ. Κούνησε το κεφάλι το



αργά, αλλά είχε ήδη αρχίσει να ξανακλείνεται στο καβού

ης και δεν ανταποκρίθηκε.

Τι θα έλεγε στο Φέτιζ; Τι είδους αναφορά θα έδιν

Μήπως άρχιζε να δυσανασχετεί που την ανακάτεψαν στη

πόθεσή τους, μια υπόθεση με την οποία δεν ήθελε να έχκαμιά σχέση; Πλησιάζοντας το αυτοκίνητο, σταμάτησε με τ

έρι στο χερούλι της πόρτας.

«Λέω να πάω με τα πόδια» τους είπε.

«Είστε σίγουρη;» ρώτησε ο Μπρεκ.

Όμως ο Φοξ ήξερε ότι το είχε αποφασίσει.

«Είναι κατηφορικά αποδώ» εξήγησε ο Φοξ δείχνοντα

Φτάνεις στη Χόλιρουντ Παρκ Ρόουντ, κι αποκεί στη

τάλκιθ Ρόουντ. Εκεί πρέπει να κυκλοφορούν ταξί…»

«Δεν θα ’χω πρόβλημα». Έβγαλε τα χέρια απ’ τις τσέπεης. «Μου δώσατε πολλή τροφή για σκέψη». Έκανε μι

παύση και κάρφωσε το βλέμμα της στον Μπρεκ. «Αλλά κ

πάλι πρέπει να έρθεις για κατάθεση, αρχιφύλακα Μπρεκ. N

πούμε αύριο στις εννιά;»

O Μπρεκ κατσούφιασε.«Αύριο είναι Σάββατο».

«Εμείς δεν έχουμε ρεπό τα Σαββατοκύριακα, αρχιφύλακ

Μπρεκ, μας πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης».

Κούνησε το χέρι της κι άρχισε να κατηφορίζει το μονοπάτ

O Μπρεκ μπήκε στο κάθισμα του συνοδηγού κι έκλεισε τη



πόρτα.

«Ποιος ο λόγος να τραβηχτώ πάλι για ανάκριση; Αφο

μόλις την ενημερώσαμε για τα πάντα με τα νι και με τ

σίγμα».

«Το κάνει για τους συναδέλφους της. Για να μην τουμπουν ακόμα περισσότεροι ψύλλοι στ’ αυτιά».

O Φοξ έβαλε μπροστά τη μηχανή και κατέβασε τ

ειρόφρενο. Ύστερα από δέκα δευτερόλεπτα τη

προσπέρασαν. Δεν σήκωσε τα μάτια της, λες και τ

αυτοκίνητο κι οι επιβάτες δεν της έλεγαν τίποτα.

«Μήπως κάναμε μεγάλη μαλακία;» ρώτησε ο Μπρεκ.

«Κι αν κάναμε» τον καθησύχασε ο Φοξ «μπορούμε πάντ

α πούμε ότι για όλα φταίει το τραμ».



αυτό που θα έκανε ένα φίλος, ή τουλάχιστον αυτό που θ

κανε κάποιος που δεν είχε πολλά να κρύψει. O Φοξ εί

ωτήσει τον Μπρεκ αν ήταν πιο κοντά στο να πει στη

Άναμπελ για το σάιτ.

«Αργότερα» ήταν το μόνο που αποκρίθηκε ο Μπρεκ.O Φοξ πήρε το αυτοκίνητό του και πήγε στο Minter’

αφού πρώτα έστειλε μήνυμα στον Τόνι Κέι για να το

νημερώσει ότι ξεκινούσε. Πέντε λεπτά πριν φτάσει στο

προορισμό του, ήρθε η απάντηση του Κέι:

«ΔΕN ΜΠOΡΩ ΣOΡΙ ΤΚ».

Ύστερα από ένα λεπτό έλαβε ένα ΥΓ.:

«ΜΠOΡΕΙ NΑ ’NΑΙ ΚΕΙ ΤΖOΪ & ΓΚΙΛΚΡΙΣΤ».

O Φοξ δεν ήταν σίγουρος ότι ήθελε να δει τον Τζ

έισμιθ και τον καινούργιο κολλητό του. Απ’ την άλλη, δεούσταρε να γυρίσει πίσω, και το θέμα διευθετήθηκε μόνο το

ταν ένα αυτοκίνητο ξεπάρκαρε την ώρα που έφτασε ο Φο

Πάρκαρε το Volvo με την όπισθεν και βεβαιώθηκε ότι δε

ρειαζόταν να πληρώσει εισιτήριο τέτοια ώρα. Αποδείχτηκ

τι είχε νικήσει το σύστημα για πέντε ολόκληρα λεπτΚλείδωσε το αυτοκίνητο και διέσχισε τον δρόμο για να μπ

στο Minter’s. Δεν στεκόταν κανείς στην μπάρα και δε

παιζόταν κανένα τηλεπαιχνίδι στην τηλεόραση.

μπαργούμαν ήταν νέα, με τατουάζ στα μπράτσα και ρο

ούφες στα μαλλιά. O Φοξ κοίταξε γύρω του. Η γνωστή το



Κέι φλυαρούσε με μια φίλη σ’ ένα γωνιακό τραπέζ

Αναγνώρισε τον Φοξ και του κούνησε το χέρι. O Φο

υμήθηκε με τα χίλια ζόρια το όνομά της: Μάργκαρετ Σάι

Το ποτό μπροστά της έμοιαζε με μπράντι-σόδα. Τα τσιγάρ

κι ο αναπτήρας της ήταν σ’ ετοιμότητα. O Φοξ ανταπέδωσον χαιρετισμό και παρήγγειλε τοματοχυμό.

«Τον θες καυτερό;» ρώτησε η μπαργούμαν. Η προφορ

ης ήταν ανατολικοευρωπαϊκή.

«Nαι, ευχαριστώ» είπε ο Φοξ. «Και μια γύρα σ’ εκείνο εκ

ο τραπέζι». Κι ενώ εκείνη έκανε τη δουλειά της: «Πολωνέζ

ίσαι;».

«Λετονή» τον διόρθωσε.

«Σόρι».

Η κοπέλα σήκωσε τους ώμους.«Μου το λένε συχνά. Εσείς οι Σκοτσέζοι έχετε συνηθίσ

στην εισβολή των Πολωνών».

«Μαθαίνω ότι πολλοί επιστρέφουν στην πατρίδα τους».

«Η λίρα δεν είναι τόσο ισχυρή κι ο κόσμος έχει θυμώσει»

«Για την ισοτιμία;»Η μπαργούμαν κούνησε το μπουκάλι τον τοματοχυμό πρ

ο ανοίξει.

«Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δύσκολα βρίσκε

ουλειά πια. Oι μετανάστες δεν σε πειράζουν όταν δεν σο



κλέβουν τις δουλειές».

«Αυτό κάνεις εσύ;»

Πρόσθετε ταμπάσκο στον χυμό του.

«Κανείς δεν έχει κάνει τέτοιο παράπονο ακόμη

ουλάχιστον στα μούτρα μου».«Τι θα έκανες αν συνέβαινε αυτό;»

Έδειξε τα νύχια του ελεύθερου χεριού της. Ήταν μακριά κ

δειχναν κοφτερά.

«Δαγκώνω κιόλας» πρόσθεσε. Ύστερα έκανε τη σούμα γ

α ποτά.

O Φοξ προσπαθούσε ν’ αποφασίσει πού να καθίσει, όταν

πόρτα άνοιξε και μπήκε ο Nέισμιθ, κι αμέσως μετά

Γκίλκριστ. O Φοξ πρόσεξε ότι η στάση του Τζόι είχε αλλάξε

κανε κυκλικές κινήσεις με τους ώμους του καθώπερπατούσε, σαν να είχε αποκτήσει πρωτόγνωρ

αυτοπεποίθηση. Το χαμόγελό του στον Φοξ ήταν τ

αμόγελο ενός ισότιμου, κι όχι ενός κατώτερου. Δυο βήματ

πιο πίσω, ο Γκίλκριστ περπατούσε με τα χέρια στις τσέπες

δειχνε ικανοποιημένος με τη μεταμόρφωση κι έτοιμος νρέψει τις δάφνες.

«Γεια και χαρά σου, Αλεπού» είπε ο Nέισμιθ με φωνή πι

υνατή απ’ ό,τι συνήθως.

«Τζόι» είπε ο Φοξ. «Τι πίνεις;»

«Ένα μεγάλο ποτήρι λάγκερ, ευχαριστώ».



O Γκίλκριστ πρόσθεσε ότι θα έπινε ένα μικρό ποτή

μηλίτη. Η μπαργούμαν είχε μόλις επιστρέψει αφού σέρβιρ

ην κυρία Σάιμ και τη φίλη της. Άρχισε να ετοιμάζει τα ποτ

νώ ο Φοξ έβαλε το χέρι στην τσέπη για να βγάλει κι άλλ

λεφτά.«Πώς πάει;» ρώτησε ο Nέισμιθ. Μάλιστα έφτασε στ

σημείο ν’ ακουμπήσει το χέρι του στον ώμο του Φοξ, σαν ν

θελε να τον παρηγορήσει.

O Φοξ αγριοκοίταξε το χέρι, μέχρι που αποσύρθηκε.

Γκίλκριστ έσφιξε τα χείλη, προσπαθώντας να καταπνίξει έν

αμόγελο.

«Ακόμη σε διαθεσιμότητα» απάντησε ο Φοξ στο

έισμιθ. «Τι έγινε και δεν ήρθε ο Κέι για τη συνήθ

κραιπάλη;»«Πρόβλημα στο σπίτι» εξήγησε ο Nέισμιθ. «Η κυρία Κ

λέει ότι, αν ο Τόνι δεν αρχίσει να κάθεται και λίγο στο σπίτ

α σηκωθεί να φύγει».

«Oπότε τώρα ξέρουμε ποιος φοράει τα παντελόνια

πρόσθεσε ο Γκίλκριστ πάνω απ’ τον ώμο του Nέισμιθ.O Nέισμιθ γέλασε και κούνησε το κεφάλι. O Φοξ δεν ήξερ

αν έπρεπε να εντυπωσιαστεί ή να εξοργιστεί. O παρείσακτο

ίχε χρειαστεί λίγες μόλις μέρες για ν’ αλλάξει τον Τζ

έισμιθ. Αν είναι δυνατόν… O Τζόι να κοροϊδεύει τον Τόν



Κέι... να γελάει με οικογενειακά προβλήματα… ν

κουτσομπολεύει μπροστά σε μια μπαργούμαν… Καθώς είχ

φύγει απ’ τη μέση ο Φοξ, αρχηγός της ομάδας είχε γίνει

Κέι, και τώρα το κύρος του υπονομευόταν εκ των έσω. Αυτ

εν άρεσε καθόλου στον Μάλκολμ Φοξ. Δεν του άρεσε ού αλλαγή του Τζόι, ούτε το γεγονός ότι είχε γίνει πλαστελίν

στα χέρια του άλλου.

«Τι έπαθε το πρόσωπό σου;» ρώτησε ο Γκίλκριστ.

«Nα κοιτάς τη δουλειά σου» απάντησε ο Φοξ.

«Πάμε να κάτσουμε» είπε ο Nέισμιθ, χωρίς να πάρ

ίδηση το επικριτικό συνοφρύωμα του Φοξ.

O Γκίλκριστ όμως το είχε δει και κατάλαβε πολύ καλά

σήμαινε. Το χαμόγελο που του χάρισε ήταν στραβό κα

ιρωνικό. Διαίρει και βασίλευε – ο Φοξ το είχε ξαναδεί στηκαριέρα του. Μια ομάδα σπάνια ήταν ομάδα. Πάντα υπήρχε

αντιδραστικός, το πνεύμα αντιλογίας, ο ταραχοποιός. Ή το

κοβες τον βήχα ή τον έδιωχνες. Ενός γνωστού του μπάτσο

ού είχαν δώσει προαγωγή, αλλά αυτός την είχ

παραχωρήσει σ’ έναν αντίζηλο. Γιατί; Για να τον ξεφορτωθκαι να μην χαλάσει η ομάδα. O Φοξ δεν ήταν σίγουρος ό

α είχε κάνει το ίδιο. Τώρα μπορεί να το έκανε, αλλά μέχ

πρόσφατα όχι. Μέχρι πρόσφατα θα δεχόταν την προαγωγ

και θα πήγαινε παρακάτω, αφήνοντας την παλιά του ομάδ

α τα βγάλει πέρα.



«Πολλή ησυχία έχει πέσει στο γραφείο» είπε ο Nέισμιθ. «

Μπομπ λέει ότι θ’ αναλάβουμε κλασικά εικονογραφημένα»

«Δεν σας έλειψα λοιπόν;» ρώτησε ο Φοξ.

«Και βέβαια μας έλειψες».

«Μα, αν ήμουν ακόμη εκεί, δεν θα ήσουν εσύ». O Φοκανε μια χειρονομία προς τον Γκίλκριστ.

«Δεν είναι τόσο συναρπαστικά τα πράγματα όσο τ

περίμενα» γκρίνιαξε ο Γκίλκριστ. «O Τζόι μού είπε γ

κάποιες απ’ τις προηγούμενες δουλειές σας. Δεν θα μ

άλαγε να ’παιρνα μια γεύση από κάτι τέτοιο».

«Μην στρογγυλοκαθίσεις» τον προειδοποίησε ο Φο

Μπορεί να γυρίσω στο γραφείο μου από στιγμή σε στιγμή»

«Θα γίνει κι αυτό, Μάλκολμ» τον διαβεβαίωσε ο Nέισμιθ

Όμως ο Φοξ είχε καρφώσει τον Γκίλκριστ, κι ο Γκίλκρισεν έδειχνε και τόσο σίγουρος. O Φοξ σηκώθηκε και τα πόδ

ης καρέκλας του έξυσαν το πάτωμα.

«Τζόι» είπε «πρέπει να πω δυο λόγια με τον σύντροφ

σου». Και αυτήν τη φορά στον Γκίλκριστ: «Έξω».

Ακούστηκε σαν πρόσταγμα επειδή αυτό ακριβώς ήταν. Γκίλκριστ ωστόσο δεν βιαζόταν καθόλου. Ήπιε άλλη μι

ουλιά μηλίτη κι άφησε αργά το ποτήρι του στο σουβέρ.

«Εσύ έχεις καμιά αντίρρηση;» ρώτησε τον Nέισμιθ.

Το αρνητικό νεύμα του Τζόι Nέισμιθ ήταν αβέβαιο.



O Φοξ περίμενε όσο μπορούσε και τώρα κατευθυνότα

προς την πόρτα με μεγάλες δρασκελιές.

«Τα λέμε» του φώναξε η μπαργούμαν.

«Σίγουρα» της απάντησε.

Έξω πήρε μερικές βαθιές ανάσες. Η καρδιά του χτυπούσυνατά και τ’ αυτιά του βούιζαν. O Γκίλκριστ δεν το

κνεύριζε απλώς – ήταν κάτι πολύ παραπάνω. Η πόρτα πίσ

ου άνοιξε. O Φοξ άρπαξε τον Γκίλκριστ απ’ το πέτο, το

ράβηξε μπροστά και τον κόλλησε στον πέτρινο τοίχο.

Γκίλκριστ κοιτούσε τις σφιγμένες γροθιές του Φοξ. Είχ

σχεδόν τα μισά κιλά του αντιπάλου του και ίχνος απ’ τη

αγανάκτησή του. Δεν υπήρχε περίπτωση να πλακωθούν.

«Κάνε αυτό που έχεις να κάνεις» ήταν το μόνο που είπ

υρίζοντας το κεφάλι για να μην αντικρίσει τον Φοξ.«Είσαι μεγάλο αρχίδι» είπε ο Φοξ με τραχιά φωνή. «Και τ

ειρότερο είναι ότι είσαι το αρχίδι που μ’ έμπλεξε σ’ όλ

αυτά. Γι’ αυτό θα σε ξαναρωτήσω: Ποιος σου κάρφωσε το

Τζέιμι Μπρεκ;»

«Τι σημασία έχει;»«Έχει».

«Θα με πλακώσεις στις σφαλιάρες; Μπορούμε ν

συγκρίνουμε τις μελανιές μας μετά».

O Φοξ τράβηξε τον Γκίλκριστ και τον ξανακόλλησε στο

οίχο.



«O ΜακΓιούαν θα κάνει σαν τρελός απ’ τη χαρά όταν –»

«Πες του ό,τι θες» του έκανε ο Φοξ. «Εγώ το μόνο πο

έλω να μάθω είναι τίνος ιδέα ήταν».

«Το ξέρεις ήδη αυτό».

«Όχι».«Εγώ νομίζω ότι ξέρεις… απλώς δεν θες να το πιστέψει

θελε να με ξεφορτωθεί, Φοξ. Ποτέ της δεν με χώνεψ

Εντάξει, μπορεί να γούσταρα την ιδέα της αλλαγής, αλλά δε

ίχα διαπραγματευτικά όπλα. Είχε εκείνη όμως».

O Φοξ είχε χαλαρώσει τη λαβή.

«Η Άνι Ίνγκλις εννοείς;»

Τώρα ο Γκίλκριστ έστρεψε τα μάτια του πάνω στον Φοξ.

«Ποιαν άλλη;»

«Λες ψέματα».«Ό,τι πεις… Δεν έχει σημασία. Μου έκανες μια ερώτησ

και σου έδωσα τη μοναδική απάντηση που μπορούσα.

νγκλις ήταν αυτή που είπε να ζητήσουμε τη βοήθεια τω

Καταγγελιών – και το όνομα που είχε ήταν το δικό σου».

«Η Ίνγκλις σού τηλεφώνησε εκείνο το βράδυ για νακυρώσει την παρακολούθηση;»

O Γκίλκριστ δίστασε, κι ο Φοξ ήξερε πως ό,τι και ν

βγαινε απ’ το στόμα του δεν θα ήταν η αλήθεια.

«Και πάλι ένα αρχίδι και μισό είσαι» του έκανε ο Φο



σπάζοντας τη σιωπή. «Θέλω ν’ αφήσεις ήσυχο τον Τζόι».

«Nα τον αφήσω ήσυχο; Δεν ξεκολλάει αποπάνω μου! Εσ

κι ο Κέι πρέπει να του φερόσασταν σκατένια».

O Φοξ τον άφησε τελείως και τα χέρια του έπεσαν στ

πλάι.«Θα επιστρέψω» είπε σιγανά.

«Και τότε θα με μεταθέσουν αλλού – όπου να ’ναι, φτάν

α είμαι μακριά απ’ την Άνι Ίνγκλις». O Γκίλκριστ ίσιωσε τ

σακάκι του. «Τελειώσαμε εδώ;»


«Είτε φταις εσύ είτε φταίει η Άνι Ίνγκλις, η εντολή πρέπ

α ήρθε από ψηλά».

«Τότε τράβα ρώτα την Ίνγκλις».

«Αυτό ακριβώς θα κάνω». O Φοξ κοντοστάθηκε, καθώυμήθηκε κάτι. «Θυμάσαι που σε ρώτησα τι γίνεται με το

Σίμεον Λάθαμ; Μου είπες ότι οι Αυστραλοί ετοιμάζονταν γι

ίκη. Όταν όμως μίλησα με κάποιον απ’ την έρευνα, τ

ιέψευσε».

«Και;»«Είπες ψέματα».

O Γκίλκριστ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Αυτό μου είπανε κι εμένα. Πόσες φορές πρέπει να το πω

Τράβα ρώτα τη φιλενάδα σου». Κοίταξε τον Φοξ αποπάν

μέχρι κάτω. «Μόνο που δεν είναι, ε; Αφού πήρε αυτό πο



θελε από σένα». O Γκίλκριστ χαμογέλασε αυτάρεσκ

Είχες μια έκφραση απόγνωσης όταν μπήκες στο γραφείο, μ

ις τιράντες σου και την κόκκινη γραβάτα, ελπίζοντας ότι θ

ραβούσες την προσοχή. Η Άνι Ίνγκλις είναι καλή στ

ουλειά της, Φοξ. Είναι καλή στο να παριστάνει ότι είναι κάπου δεν είναι. Το κάνει σε καθημερινή βάση στ

ιαδίκτυο…»

Εκείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα. O Φοξ περίμενε να δ

ον Nέισμιθ, αλλά ήταν η Μάργκαρετ Σάιμ με το τσιγάρο στ

έρι. Έκανε στο φτερό μια εκτίμηση της κατάστασης.

«Δεν θέλω αηδίες, παίδες» τους προειδοποίησε.

«Τελειώσαμε;» ρώτησε ο Γκίλκριστ.

O Φοξ έκανε μόνο ένα καταφατικό νεύμα κι ο Γκίλκρισ

αναμπήκε στο μπαρ.«Απ’ την πρώτη στιγμή που αντίκρισα αυτό τον νεαρό

σχολίασε η Μάργκαρετ Σάιμ μόλις άναψε το τσιγάρο τη

μόνο μία σκέψη πέρασε απ’ το μυαλό μου».

«Ποια;» ένιωσε υποχρεωμένος ο Φοξ να ρωτήσει.

«Έχει μια φάτσα που λέει ότι θέλει ένα γερό χέρι ξύλο».«Ζητώ συγγνώμη που σας απογοήτευσα, κυρία Σάιμ» είπ

απολογητικά ο Φοξ.

Πέρασε μία ώρα στον καναπέ, με την τηλεόραση αναμμέν



«Εγώ είμαι» παραδέχτηκε τελικά ο Φοξ.

Πίεζε τον αντίχειρά του στο κενό ανάμεσα στα φρύδια το

ακριβώς πάνω απ’ τη γέφυρα της μύτης του, κλείνοντα

σφιχτά τα μάτια του.

«Μάλκολμ; Τι τρέχει; Ακούγεσαι –»«Θέλω ένα ναι ή ένα όχι, Άνι. Μόνο αυτό χρειάζομαι κα

εν θα σε ξαναενοχλήσω».

Έπεσε σιωπή στη γραμμή. Όταν μίλησε, η φωνή τη

φανέρωνε ανησυχία:

«Μάλκολμ, τι συνέβη; Θέλεις να ’ρθω αποκεί;».

«Μία ερώτηση μόνο, Άνι» επέμεινε.

«Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να την ακούσω. Είσαι σ

περίεργη κατάσταση, Μάλκολμ. Καλύτερα να περιμένουμ

μέχρι αύριο…»«Άνι...» Ξεροκατάπιε. «Τι σου έταξε ο Τρέινορ;»

Σιωπή.

«Αν μου ανέθετες τον Τζέιμι Μπρεκ, θα έπαιρνε το

Γκίλκριστ απ’ τα πόδια σου – αυτή ήταν η συμφωνία; Αυτ

ταν όλο κι όλο;»«Μάλκολμ...»

«Θέλω μιαν απάντηση!»

«Θα σε κλείσω».

«Δικαιούμαι μιαν απάντηση, Άνι! Όλο αυτό που γίνετ



ίναι μια στημένη παγίδα και δεν θα πετύχαινε χωρίς εσένα!»

Όμως μιλούσε σε νεκρή γραμμή. Του το είχε κλείσει.

Φοξ έβρισε και του πέρασε απ’ το μυαλό να την ξαναπάρε

αλλά αμφέβαλλε αν θα το σήκωνε. Μπορούσε να πάει σπί

ης, να μην πάρει το δάχτυλό του απ’ το κουδούνι της, αλλεν θα του άνοιγε. Ήταν αρκετά ξύπνια.

Αρκετά ξύπνια και υπολογίστρια.

Καλή στο να παριστάνει ότι είναι κάτι που δεν είναι…

O Φοξ άρχισε να βηματίζει πέρα δώθε. Του ήρθε να πάρ

ον Τζέιμι, αλλά ο Τζέιμι τραπέζωνε την Άναμπελ. Από πο

κι ως πού; Γιατί δεν βημάτιζε κι αυτός πέρα δώθε στο σαλό

ου, γρυλίζοντας για την όλη αδικία; O Φοξ άρπαξε πάλι τ

κινητό του και τελικά τηλεφώνησε.

«Μισό λεπτό» είπε ο Μπρεκ μόλις το σήκωσε «θα βγξω». Και στην Άναμπελ: «O Μάλκολμ είναι, γλυκιά μου».

«Πες της ότι ζητώ συγγνώμη που διακόπτω» είπε ο Φοξ.

«Θα της το πω όταν επιστρέψω στο τραπέζι».

«Καλό το φαγητό;»

«Τι είναι που δεν μπορεί να περιμένει μέχρι αύριο το πρωΜάλκολμ;»

O Φοξ άκουσε μια πόρτα ν’ ανοίγει και να κλείνει.

ατμόσφαιρα άλλαξε – ο Μπρεκ είχε βγει απ’ το εστιατόρι

Του Φοξ τού φάνηκε ότι άκουσε τον μακρινό θόρυβ

αυτοκινήτων, τους ήχους της πόλης τη νύχτα.



«Αν δεν ήταν επείγον, Τζέιμι...»

«Αλλά προφανώς είναι, οπότε ακούω».

O Φοξ άρχισε να διασχίζει διαγωνίως το δωμάτιο και το

ξήγησε όσο καλύτερα μπορούσε. O Μπρεκ δεν τον διέκοψ

ύτε μία φορά, παρά μόνο για να υποστηρίξει τη θεωρία ότιΓκίλκριστ, αφού ήταν τόσο πρόθυμος να κάτσει να τις φάε

μπορεί να ήταν μαζοχιστής. Όταν τελείωσε ο Φοξ, έπεσ

σιωπή που διήρκεσε κοντά δεκαπέντε δευτερόλεπτα.

«Nαι» είπε τελικά ο Μπρεκ. «Τι να πω…»

«Δηλαδή το είχες ήδη καταλάβει;» είπε ο Φοξ κ

σωριάστηκε στον καναπέ.

«Είμαι παίκτης, Μάλκολμ. Παιχνίδια ρόλων... περί αυτο

πρόκειται. Κάποιος ήξερε ότι θα καταλήγαμε να παίζουμ

συγκεκριμένους ρόλους – ότι θα σε συμπαθούσα, ότι θα μπιστευόσουν… κι ότι εξαιτίας όλων αυτών θα τιναζόταν

καριέρα μας στον αέρα. Έχει να κάνει με τη φύση μας

Μάλκολμ». O Μπρεκ έκανε μια παύση. «Μας την έφεραν».

«Κάποιος δικός μας; O υπαρχηγός μας;»

«Δεν είμαι σίγουρος ότι έχει και τόση σημασία. Πισημαντικό είναι το γιατί ».

«Κι έχεις καταλήξει σε κανένα άλλο συμπέρασμα; Πο

εώρησες σωστό να μου αποκρύψεις;»

«Έχουμε επιστρέψει στο παιχνίδι. Μας τίναξαν στον αέρ



μία φορά, αλλά μας υποτίμησαν. Έχουμε και δεύτερη ζω

στη διάθεσή μας, κι αυτό έχει να κάνει πάλι με τη φύση μας»

«Δεν είμαι σίγουρος ότι σε καταλαβαίνω…»

«Δεν χρειάζεται. Όλη αυτή η δουλειά που έχουμε ρίξει…

–ο Μπρεκ σταμάτησε για να διορθώσει τα λεγόμενά τουπου έχεις ρίξει… οδηγεί σε ένα και μόνο πράγμα».

«Δηλαδή;»

«Στο “τέλος παιχνιδιού”». O Μπρεκ έκανε πάλι παύσ

Θα χρειαστεί να μας διαλύσουν ξανά, και τότε θα ξέρουμ

ο ποιος και το γιατί».

«Πώς είναι δυνατόν ν’ ακούγεσαι τόσο ήρεμος;»

«Αφού έτσι αισθάνομαι». O Μπρεκ γέλασε – ήταν έν

κουρασμένο γέλιο, αλλά δεν έπαυε να είναι γέλιο. «Θυμάσ

κείνη την κουβέντα που κάναμε στο αυτοκίνητο γυρίζοντααπ’ το καζίνο;»

«Θυμάμαι».

«Δεν είσαι θεατής πια».

«Είναι κατ’ ανάγκη καλό αυτό;»

«Δεν ξέρω... Εσύ τι λες;»«Εγώ το μόνο που θέλω είναι να ξεμπερδεύω με όλ’ αυτά

με τον έναν ή τον άλλο τρόπο».

«Δεν μιλάς σαν τον παλιό, διστακτικό Μάλκολμ Φοξ».

«Συγγνώμη που διέκοψα την έξοδό σας, Τζέιμι».

«Είμαι σίγουρος ότι θα μιλήσουμε αύριο, Μάλκολ



Μπορεί να σε πάρω μετά τη συνάντησή μου με τη Στόνταρ

Στο μεταξύ με περιμένει το ψάρι μου και το καρπάτσ

τενιών…»

«Δεν μπορώ να πω ότι σε ζηλεύω».

O Φοξ έκλεισε το τηλέφωνο και πήγε στην κουζίνα. ΧυμόAppletiser… διάφορα τσάγια με γεύση φρούτων… εξωτικ

σάι Rooiboos… ντεκαφεϊνέ… τίποτα απ’ αυτά δεν το

ραβούσε. Ήθελε κάτι πολύ πιο έντονο και πολύ π

αναζωογονητικό. Σκέφτηκε τον πικάντικο τοματοχυμό στ

Minter’s και τον φαντάστηκε ενισχυμένο μ’ ένα γερό σφηνάκ

Smirnoff.

«Στα όνειρά σου, Αλεπού» μονολόγησε.

Παρ’ όλα αυτά ένιωθε τη γεύση στο στόμα του, μαλακ

στο πίσω μέρος του λαιμού του, κι ύστερα την κάψα καθώκατέβαινε στην κοιλιά του. Η βότκα ήταν το ποτό που έπιν

πιτσιρίκος, κλέβοντας γουλιές απ’ το ντουλάπι όπο

φύλαγαν τα μπουκάλια. Στην εφηβεία το γύρισε στο ρούμ

στο Southern Comfort, στο Glayva και στο ουίσκι, αργότερ

πέστρεψε στη βότκα για έναν σύντομο δεύτερο μήνα τομέλιτος, πριν μπλέξει με το τζιν. Ύστερα ξανά ουίσκι – απ’ τ

καλά αυτήν τη φορά. Και πάντα μαζί με μπίρα και κρασ

κρασί και μπίρα. Με το μεσημεριανό και το βραδινό και τ

νδιάμεσα. Κορόιδευε τον εαυτό του λέγοντας ότι λίγ



σαμπάνια στο πρωινό με την Ελέιν δεν μετρούσε…

Kahlua – ποτέ του δεν έπινε Kahlua. Oύτε τα είχε πά

καλά με την τεράστια ποικιλία από έτοιμα ελαφρ

αλκοολούχα. Αν ήθελε λεμονάδα με τη βότκα του, θα τη

πρόσθετε μόνος του – μαζί με μερικές σταγόνες Angosturταν ήταν πέντε χρονών, είχε πειραματιστεί αναμειγνύοντα

ύο κουταλιές Creamola Foam4 σ’ ένα ποτήρι βότκα. Άκουσ

ον εξάψαλμο απ’ τον πατέρα του, ο οποίος μετέφερε τ

αλκοολούχα σε ψηλότερο ράφι. Όχι αρκετά ψηλό όμως…O Φοξ επέστρεψε στο καθιστικό και αποφάσισε να κλείσ

ις κουρτίνες. Είδε ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο απέναντ

Τα φώτα του ήταν σβηστά, αλλά η μηχανή του ήταν ακόμ

αναμμένη. Είδε μια φιγούρα στο κάθισμα του οδηγο

Τελείωσε αυτό που έκανε κι ανέβηκε πάνω στα σκοτεινΣτην κυρίως κρεβατοκάμαρα πλησίασε το παράθυρ

κολλημένος στον τοίχο. Το αυτοκίνητο ήταν ένα στιλπν

σεντάν σκούρου χρώματος. Η γωνία δεν του επέτρεπε να δ

ην πινακίδα. Του φάνηκε ότι άκουσε μουσική. Nαι, απ’ τ

αυτοκίνητο. Δεν την αναγνώριζε, αλλά δυνάμωνε σιγά σιγ

νας γείτονας από απέναντι άνοιξε τις κουρτίνες για να ρίξ

μια ματιά, αλλά τις ξανάκλεισε και δεν πήγε στην πόρτα. Έν

μαύρο ταξί σταμάτησε για ν’ αφήσει ένα ζευγάρι. Ήτα

φανερό ότι είχαν μείνει στην πόλη για ψώνια ως αργά.



σύζυγος κρατούσε δύο σακούλες που έδειχναν ακριβές. Τ

νομα του άντρα ήταν Τζόι Σίλαρς – ο Φοξ τον είχε δ

μερικές φορές κι είχαν μιλήσει. Το ζευγάρι είχε μετακομίσ

στον δρόμο μόλις πριν από δυο μήνες. Τώρα κοίταζαν καλ

καλά το θορυβώδες παρκαρισμένο αυτοκίνητο εναπομακρυνόταν το ταξί τους. Το συζήτησαν προς στιγμήν κ

αποφάσισαν να μην ανακατευτούν. O οδηγός ανταποκρίθηκ

στην κίνησή τους κατεβάζοντας τα μπροστινά του παράθυρ

Και τώρα ο Φοξ αναγνώρισε το τραγούδι. Είχε τίτλο «Th

Saints Are Coming», «Έρχονται οι άγιοι». Ήταν ενός παλιο

πανκ συγκροτήματος, των Skids. O Φοξ το είχε ακούσει σ

πολλά πάρτι στα νιάτα του.

Αλλά το είχε ακούσει και πρόσφατα…

Αφότου το ανέφερε ο Γκλεν Χίτον σε μία απ’ τσυναντήσεις τους.

Εκπληκτικό τραγούδι, ρε… Τελείως ξεσηκωτικό…

O Φοξ τον είχε ρωτήσει αν θεωρούσε και τον εαυτό το

άγιο, αλλά ο Χίτον είχε σηκώσει τη γροθιά του στον αέρ

υρλιάζοντας τους πρώτους στίχους.Η μουσική έξω είχε σταματήσει, αλλά ξανάρχισε. Τ

ημάδι το τραγούδι είχε μπει σε επανάληψη. Μια γροθ

επρόβαλε μες στη νύχτα απ’ το παράθυρο του οδηγού.

O Γκλεν Χίτον τραγούδαγε με όλο του το είναι.

O Φοξ κατέβηκε με τρεμάμενα πόδια. Σταμάτησε στ



άνοιγμα της πόρτας έξω απ’ το καθιστικό. Είχε λύσεις, είχ

ανθρώπους να πάρει. Άκουσε το μπάσο και τα ντραμς ν

μπαίνουν για να συνοδεύσουν την κιθάρα, καθώς ο Χίτο

υνάμωνε λίγο ακόμα την ένταση. O Φοξ άρπαξε το σακά

ου και βγήκε έξω. Κοντοστάθηκε προς στιγμήν στκατώφλι…

Ύστερα διέσχισε τον κήπο, εισπνέοντας τον βραδιν

αέρα…

Άνοιξε την αυλόπορτα…

Διέσχισε τον δρόμο…

O Χίτον τον παρακολουθούσε συνέχεια. Η γροθιά του δε

ταν πια ορατή, αλλά εξακολουθούσε να τραγουδάει. Όταν

Φοξ έφτασε στο μισό μέτρο, η μουσική κόπηκε. Η σιωπ

γινε ακόμα πιο έντονη λόγω του ήχου της μηχανής της Alf«Το ήξερα ότι θα λύγιζες τελικά» είπε ο Χίτον.

«Τι κάνεις εδώ;»

«Δεν είναι αποκλειστικά δικό σου προνόμιο να μπορείς ν

κάθεσαι έξω απ’ τα σπίτια των άλλων».

«Γι’ αυτό τα κάνεις όλ’ αυτά;»«Nόμιζες ότι δεν σε πήρα είδηση; Nα παραμονεύεις στ

σκοτάδι και να την κοπανάς με το που με είδες… Αλλά δε

με βάζεις κάτω εμένα, Φοξ. Μου την έπεσες κι όμως είμ

ακόμη εδώ».



«Τι θες, Χίτον;»

«Δεν θα φτάσει ποτέ το πράγμα σε δίκη. Το ξέρεις αυτ

τσι;»

«Θα δικαστείς κανονικά και με τον νόμο, κι ύστερα θα πα

φυλακή».O Χίτον φούσκωσε τα μάγουλά του και ξεφύσησε.

«Μερικοί άνθρωποι δεν παλεύονται».

«O φίλος σου ο Γκάιλς σού έδωσε τη διεύθυνσή μου

σως ήθελες απλώς να δεις πώς πάνε οι μελανιές».

«Τώρα που το λες…» O Χίτον έγειρε το κεφάλι του στ

πλάι. «Όχι ότι ήσουνα ποτέ σου ομορφονιός. Παρ’ όλα αυτ

πρέπει να κεράσω δυο ποτάκια όποιον σου το ’κανε αυτό».

«Θες να πεις ότι δεν ήσουν εσύ;»

O Χίτον χαμογέλασε αυτάρεσκα.«Πίστεψέ με, δεν θα κώλωνα να δρέψω τις δάφνες».

«Άρα δεν πήγες επίσκεψη στο χαμάμ της φιλενάδας σο

ο βράδυ της Τρίτης;» O Φοξ πήρε τα πάνω του όταν είδ

ην επίδραση που είχαν τα λόγια του. «Της Σόνια Μίτσ

Χίτον. Όλοι ξέρουμε γι’ αυτήν, ακόμα κι αν δεν το ξέρει υναίκα σου. Έπειτα είναι κι εκείνος ο γιος σου…»

Η πόρτα του οδηγού άνοιξε μεμιάς. O Φοξ έκανε πίσω γι

α βρεθεί σε κάποιαν απόσταση απ’ τον Χίτον. Σκέφτηκε ό

ίχαν το ίδιο ύψος και περίπου το ίδιο βάρος. O Χίτον ήτα

πιο νταβραντισμένος –οι Καταγγελίες τον είχαν ακολουθήσ



ως το γυμναστήριο μερικές φορές– και σχεδόν σίγουρ

περισσότερο επιθετικός ως χαρακτήρας. O Χίτον φάνηκε ν

ο ξανασκέφτεται πριν κάνει την κίνηση. Τελικά προτίμησε ν

ανάψει τσιγάρο και πέταξε το καμένο σπίρτο στον δρόμο, σ

λάχιστη απόσταση απ’ τα παπούτσια του Φοξ.«Τι είδους μπάτσος» είπε αργά «τη βρίσκει παριστάνοντα

ον ματάκια; Ψαχουλεύοντας σε σκουπιδοτενεκέδες…

παρακολουθώντας ύπουλα πίσω απ’ την πλάτη τω

ανθρώπων;».

O Φοξ σκέφτηκε να σταυρώσει τα χέρια στο στήθος, αλλ

εν το έκανε – έπρεπε να είναι σε ετοιμότητα σε περίπτωσ

που έκανε καμιά αποκοτιά ο Χίτον.

«Πώς γίνεται» ρώτησε κι αυτός με τη σειρά του «και δεν σ

συνδέσαμε ποτέ με τον Τζακ Μπρότον;».O Χίτον τον αγριοκοίταξε.

«Ίσως επειδή δεν υπάρχει σύνδεση».

«Η Σόνια Μίτσι είναι μια σύνδεση».

O Φοξ είδε τους μυς του προσώπου του Χίτον ν

σφίγγονται.«Πρόσεχε τα λόγια σου» τον προειδοποίησε ο Χίτο

Εξάλλου αυτή είναι παλιά ιστορία».

«Όχι και τόσο. Πριν από μερικούς μήνες βλεπόσαστα

ακόμη. Σταμάτησες για να της μιλήσεις έξω απ’ το χαμά



ου Καουγκέιτ».

O Χίτον χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα για να βγάλ

άκρη.

«Σου το ’πε ο Μπρεκ» είπε μ’ ένα ειρωνικό χαμόγελο.

«O Τζακ Μπρότον είναι αφανής συνεταίρος στο χαμάμσυνέχισε ο Φοξ. «Κι άλλο ψητό για τον φάκελό σου. Κάτι γ

ο οποίο μπορεί τελικά να ερωτηθείς στη δίκη».

O Χίτον σταύρωσε αργά τα χέρια, σαν να ήθελε να δείξ

τι δεν είχε σκοπό να επιτεθεί. O Φοξ άφησε τους ώμους το

α χαλαρώσουν λίγο.

«Αφού σου είπα, δεν πρόκειται να φτάσουν εκεί τ

πράγματα».

«Έχεις πατήσει ποτέ το πόδι σου σ’ αυτό το χαμάμ, Χίτον

Εκεί τη γνώρισες; Μήπως εκεί πέτυχες τον Τζακ Μπρότον; Ήμήπως στο στριπτιζάδικο της Λόδιαν Ρόουντ, αυτό πο

ανήκει στον Ταύρο Γουοχόουπ…»

«Oύτε απέξω δεν το ξέρω».

Το τσιγάρο παρέμεινε στη γωνία του στόματος του Χίτο

καθώς μιλούσε.«Έχεις πάει στο Oliver όμως, ε;»

«Το καζίνο;» O Χίτον μισόκλεισε τα μάτια. Μπορεί ν

φταιγε ο καπνός, αλλά ο Φοξ δεν πίστευε ότι ήταν αυτ

Nαι, έχω χάσει κι εγώ κάτι ψιλά εκεί μέσα».

«Άρα θα ξέρεις την κόρη του Μπρότον – αυτή κάν



κουμάντο».

«Δεν είναι κακή» παραδέχτηκε ο Χίτον μ’ ένα καταφατικ

εύμα.

«Σε σύστησε ποτέ στον άντρα της;»

«Τον Τσάρλι Μπρόγκαν; Δεν είχα ποτέ την τιμή».«Στον Ταύρο Γουοχόουπ;»

O Χίτον κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Και η εταιρεία που έχει το χαμάμ ανήκει στον γέρο το

Ταύρου κι όχι στον ίδιο τον Ταύρο» είπε.

«Όμως ο Ταύρος κάνει κουμάντο προς το παρόν

ποστήριξε ο Φοξ.

«Μπορεί να ’ναι σύντομη θητεία. Μαθαίνω ότι ο Μπρου

Πρεσβύτερος ξοδεύει μια περιουσία σε δικηγόρους. Κάνου

ην αρχική υπόθεση φύλλο και φτερό, γυρεύοντας οτιδήποτμπορεί να κάνει μπαμ για κακοδικία».

«Άρα ο Ταύρος δεν έχει πολύ καιρό στη διάθεσή του για

αφήσει το στίγμα του…» O Φοξ ήταν σκεφτικός.

«Τι σχέση έχουν όλ’ αυτά μ’ εσένα, Φοξ;»

«Αυτό είναι δική μου δουλειά».«Για να δούμε όμως αν μπορώ να μαντέψω». O Χίτο

εσταύρωσε τα χέρια του και πήρε το τσιγάρο απ’ το στόμ

ου για να τινάξει χάμω τη στάχτη. «Σκοτώνεται ο φίλος τη

αδερφής σου. O οποίος δούλευε σε μια οικοδομή.



συγκεκριμένη οικοδομή έμελλε να καταδικάσει τον Τσάρ

Μπρόγκαν στη χρεοκοπία». O Χίτον έκανε μια παύσ

Προσπαθείς να συνδέσεις τον Μπρόγκαν με τον Ταύρ

Γουοχόουπ;»

«Η σύνδεση υπάρχει ήδη» δήλωσε ο Φοξ.«O Ταύρος δεν είναι ηλίθιος… Μερικοί τον έχουν γι

λίθιο, κι αυτό τον βολεύει – σημαίνει ότι τον υποτιμού

μέχρι να ’ρθει η στιγμή να τους λιανίσει».

«O Τσάρλι Μπρόγκαν τον υποτίμησε;»

O Χίτον χαμογέλασε.

«Γιατί να κάτσω να σου πω οτιδήποτε;»

«Λένε ότι η εξομολόγηση κάνει καλό στην ψυχή». Παύσ

Και ίσως να φροντίσω να χαθούν τα στοιχεία για τη Σόνι

Μίτσι».«Nομίζεις ότι έχει τόση σημασία για μένα;» O Χίτον είδ

ον Φοξ να σηκώνει τους ώμους. «Θα ξεπεράσεις τα όρι

Φοξ – δύσκολο να επιστρέψεις στις Καταγγελίες ύστερα απ

αυτό».

«Αμφιβάλλω αν επιστρέψω έτσι κι αλλιώς».O Χίτον έμεινε να τον κοιτάζει σχεδόν μισό λεπτό.

«Όταν έρθει η ώρα να σου μιλήσει η εισαγγελία…»

«Θα μπορούσα να πω ότι έγιναν λάθη. Θα μπορούσ

αφνικά να θυμηθώ ότι δεν έγινε σωστά κάποι

ιαδικασία…»



«Τότε θ’ αναγκαστούν να αποσύρουν την καταγγελία

ίπε σιγανά ο Χίτον. «Πριν από δέκα λεπτά είπες ότι θ

πήγαινε σε δίκη».


«Τι άλλαξε;»«Εγώ» δήλωσε ο Φοξ. «Εγώ άλλαξα. Βλέπεις, αποφάσισ

αφνικά ότι δεν είσαι σημαντικός. Θα τα σκατώσεις κάποι

στιγμή στο μέλλον και κάποιος θα σε μαγκώσει τότε. Προς τ

παρόν είσαι χαμηλά στις προτεραιότητες. Θέλω απαντήσε

σε άλλες ερωτήσεις».

O Χίτον κατάφερε να χαμογελάσει πικρά.

«Και πού ξέρω ότι θα το κάνεις;»

«Δεν το ξέρεις».

«Μια τέτοια υπόθεση η εισαγγελία μπορεί να την ετοιμάζμήνες ή και χρόνια για δίκη. Και στο μεταξύ εγώ θα είμαι στ

σπιτάκι μου, αραχτός με τα πόδια ψηλά και με τον μισθό μο

α πέφτει κανονικά κάθε μήνα».

«Μόνο που δεν σου ταιριάζει αυτό, Γκλεν. Δεν είσ

έτοιος τύπος εσύ. Θα σου στρίψει».O Χίτον ήταν σκεφτικός.

«Άρα η κατάσταση έχει ως εξής: Δεν έχω καμιά εγγύησ

τι μπορώ να σ’ εμπιστευτώ, θέλεις διάφορα από μένα κα

ξακολουθούμε να σιχαινόμαστε ο ένας τον άλλο;»



«Κοντολογίς» συμφώνησε ο Φοξ.

«Θα με καλέσεις;» O Χίτον έκανε ένα νεύμα προς το σπί

ου Φοξ.

«Όχι».

«Σ’ αυτή την περίπτωση μπες στο αυτοκίνητο. Έχπαγώσει ο κώλος μου εδώ έξω».

O Χίτον δεν περίμενε τον Φοξ να συμφωνήσε

Ξανακάθισε πίσω απ’ το τιμόνι, έκλεισε την πόρτα κι ανέβασ

ο παράθυρο. O Φοξ έμεινε εκεί που ήταν μερικά ακόμ

ευτερόλεπτα, παρατηρώντας ότι ο Χίτον απέφευγε τη

πτική επαφή. Έπειτα έκανε τον γύρο του αυτοκινήτου κ

κάθισε στη θέση του συνοδηγού. Το εσωτερικό της Alf

μύριζε καινουργίλα: δέρμα και βερνίκι και πατάκια.

«Δεν καπνίζεις στο αυτοκίνητο» σχολίασε. «Επειδή δεέλει η γυναίκα σου;»

O Χίτον κάγχασε.

«Άντε, λέγε λοιπόν» τον παρότρυνε ο Φοξ.

«Έχεις δίκιο ότι ο Ταύρος δεν έχει πολύ χρόνο στ

ιάθεσή του για ν’ αφήσει το στίγμα του. Το σχέδιό του ήταα κάνει τον μεσάζοντα για όλα τ’ άλλα αφεντικά. Τους είπ

τι μπορούσε να ξεπλύνει το βρόμικο χρήμα του

πενδύοντας σε ακίνητα και κατασκευαστικά έργα».

«O Τζακ Μπρότον σού το ’πε;» ρώτησε ο Φοξ.

O Χίτον γύρισε και τον κοίταξε.



«O Τσάρλι Μπρόγκαν μού το ’πε».

«Είπες ότι δεν τον ξέρεις».

«Είπα ψέματα. Αλλά άκου πώς έχει το πράγμα… Τώρ

που το ξέρεις, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να έχεις την ίδι

κατάληξη μ’ αυτόν».«Είναι ένας κατασκευαστής στο Nταντί…» είπε ο Φοξ σα

α μονολογούσε. «Όταν έκανε τον Γουοχόουπ να χάσ

λεφτά, κατέληξε νεκρός. O Τέρι Βας τον σκότωσε;»

O Χίτον ανασήκωσε ανεπαίσθητα τα φρύδια.

«Σαν πολλά δεν ξέρεις εσύ;»

«Είμαι σε καλό δρόμο. Επομένως ο Μπρόγκαν κι

κατασκευαστής απ’ το Nταντί έκαναν δύο κακές επενδύσει

κι ο Γουοχόουπ ήθελε να πάρει τα λεφτά του – ακριβώ

πειδή δεν ήταν καν δικά του. Τι σχέση έχει ο Βινς Φόκνερ λα αυτά;»

«Έχεις δει τον Τσάρλι Μπρόγκαν; Δεν είχε αυτό που λέμ

κτόπισμα».

«O Βινς ήταν κάτι σαν… μπράβος του;»

«Ίσως παραπάει ο όρος. Όταν όμως πας σε μισυνάντηση, θες κάποιον να φυλάει τα νώτα σου».

O Φοξ κάθισε και το σκέφτηκε λίγο πριν συνεχίσει:

«Θυμάσαι πριν από μερικούς μήνες; Ένας απ’ του

δηγούς του Έρνι Γουίσο πιάστηκε με ποσότητ



αρκωτικών…».

«Το θυμάμαι».

«Κυκλοφορεί η φήμη ότι εσύ σφύριζες πληροφορίες στο

Γουίσο».

«Πάλι ο Μπρεκ» είπε φτύνοντας ο Γκλεν Χίτον.«Είσαι για όλες τις δουλειές, ε; Κι αυτό σημαίνει ότι ξέρε

πολλά… Γι’ αυτό νιώθουν την ανάγκη να σε προστατέψουν

«Τι θες να πεις;»

«Από τότε που παρέδωσα την υπόθεσή σου στη

ισαγγελία, έχω διάφορους να με παρακολουθούν και ν

προσπαθούν να μου στήσουν παγίδα και να με κάνουν ν

λακίσω».

«Δεν έχω ιδέα γι’ αυτά που μου λες».

«O καλός σου φίλος ο Μπίλι Γκάιλς δεν σου πέταξε ούύξη;»

«Δεν μιλάω άλλο, Φοξ. Θυμήσου μόνο τι σου είπα: Έτ

πως πάει, μπορεί να μην είσαι εδώ για να με δεις ν

ικάζομαι».

«Όχι ότι υπάρχει περίπτωση να γίνει καμιά δίκη».«Ακριβώς». O Χίτον έκανε μια παύση. «Και τώρα σήκ

φύγε απ’ το γαμημένο το αυτοκίνητό μου».

O Φοξ δεν το κούνησε αποκεί που ήταν.

«Όταν σε υποστηρίζουν, αυτό που λένε είναι ότι πάντ

φερνες αποτελέσματα. Έκανες μια χάρη σ’ έναν κακοποιό,



αυτός ο κακοποιός την ανταπέδιδε με μια πληροφορία γι

κάποιον ανταγωνιστή. Αυτό γίνεται κι εδώ, Χίτον; Κάποιο

σου είπε να μου δώσεις τον Γουοχόουπ;»

O Χίτον τον κοίταξε καλά καλά.

«Σήκω φύγε απ’ το αυτοκίνητο» επανέλαβε.O Φοξ βγήκε. Η μουσική δυνάμωσε και πάλι καθώς

Χίτον μάρσαρε πριν φύγει. Μια γειτόνισσα κρυφοκοίτα

πίσω απ’ τις κουρτίνες του σαλονιού της. O Φοξ δεν έκαν

ον κόπο να ζητήσει συγγνώμη. Τι νόημα είχε; Έχωσε τ

έρια στις τσέπες του και ξαναγύρισε σπίτι του.



ΣAΒΒΑΤΟ 21 ΦΕΒΡΟΥΑΡIΟΥ 2009



«Τ

27

ι σε κάνει να νομίζεις ότι μπορείς να του έχε

εμπιστοσύνη;» ρώτησε ο Τζέιμι Μπρεκ.

«Εσείς πιστεύεις ότι είπε ψέματα;»

O Φοξ κι ο Μπρεκ συζητούσαν για τον Γκλεν Χίτο

Καθόντουσαν στο Volvo του Φοξ. Ήταν οχτώ το πρωί. Η

μέρα γινόταν φωτεινή νωρίτερα τώρα που η άνοιξη είχ

αρχίσει να ξεμυτίζει. O Μπρεκ δεν απάντησε στην ερώτησ

ου Φοξ. Πιθανότατα επειδή δεν είχε απάντηση. Κρατούσ

να πλαστικό κύπελλο καφέ και με τα δυο του χέρια. Τον είχπάρει από έναν φούρνο και πλέον ήταν χλιαρός, αλλά κ

λαφρύς. O Φοξ είχε ήδη αδειάσει τον δικό του απ’ τ

παράθυρο του οδηγού. Είχαν παρκάρει δίπλα σε κάτι πύλε

από σφυρήλατο σίδερο, περιμένοντας ν’ ανοίξουν.

«Είκοσι λεπτά» μουρμούρισε ο Μπρεκ κοιτώντας το ρολ



προς το γκαράζ, αλλά σίγουρα ανέβαινε προς τα πάνω. Κ

ώρα έφτασε στ’ αυτιά του το γουργούρισμα ενός κινητήρ

αυτοκινήτου.

«Porsche» είπε αργόσυρτα ο Μπρεκ. «Όσο στοίχημα θες»

Nαι, μια ασημί Porsche, και στο τιμόνι ένας άντρας ποεν χρειαζόταν και τόσο τα γυαλιά ηλίου που φορούσε. Είχ

φως, αλλά δεν είχε βγει ήλιος ακόμη. Oι πύλες έμοιαζαν ν

ρεμουλιάζουν, ώσπου άρχισαν ν’ ανοίγουν αργά προς τ

μέσα. Η Porsche έπρεπε να περιμένει, αν και ακουγότα

ανυπόμονη. Μόλις το επέτρεψε το άνοιγμα, βγήκε μ

αχύτητα και προσπέρασε το αυτοκίνητο του Φοξ. O Φο

μπήκε και πάρκαρε δίπλα στην εξώπορτα, ακριβώς όπως είχ

κάνει και στην προηγούμενη επίσκεψή του. Είχε ήδη βγει απ

ο αυτοκίνητο πριν οι πύλες αρχίσουν να ξανακλείνουν.«Τον αναγνώρισες;» ρώτησε ο Μπρεκ.

«Τον οδηγό εννοείς;» O Φοξ κατένευσε. «Γκόρντο

Λόβατ».

«Δεν είναι κάπως νωρίς για δημοσιοσχετίστικ

συνάντηση;»O Φοξ συμφώνησε. Τώρα στεκόταν μπροστά στ

υροτηλεόραση, με το δάχτυλο στο κουδούνι του ρετιρέ. Μ

μικρή κάμερα τον παρακολουθούσε, κι ο Φοξ κοίτα

κατευθείαν τον φακό.



«Τι θέλετε;» ρώτησε μια φωνή απ’ το μεγάφωνο.

«Nα πούμε δυο κουβέντες, κυρία Μπρότον».

«Για ποιο θέμα;»

«Για τον κύριο Μπρόγκαν. Είχαμε νέα».

«Δεν έχω ντυθεί ακόμη».«Nόμιζα ότι είστε συνηθισμένη να δέχεστε κόσμο με τ

υχτικό σας».

«Τι εννοείτε;»

«Θα ’παιρνα όρκο ότι μόλις είδα την Porsche το

Γκόρντον Λόβατ…»

Καθώς η σιωπή κράτησε αρκετά, ο Φοξ κοιτάχτηκε με το

Τζέιμι Μπρεκ. O Μπρεκ σφύριξε, αλλά εντελώς αθόρυβα.

«Δεν γίνεται κάποιαν άλλη στιγμή;» Η φωνή της Τζοάν

Μπρότον έφτασε σπασμένη απ’ το μεταλλικό μεγάφωνο.«Πραγματικά δεν γίνεται» επιβεβαίωσε ο Φοξ.

Η πόρτα βόμβισε, λόγω εκνευρισμού θα νόμιζε κανείς.

Φοξ την έσπρωξε και άνοιξε.

Το φουαγέ ήταν άδειο. O Φοξ προπορεύτηκε προς τ

διωτικό ασανσέρ της τρίπατης μεζονέτας και πάτησε τκουμπί. Ήρθε και μπήκαν. O Φοξ πίεσε το κουμπί και άναψ

ο P. Oι πόρτες άρχισαν να κλείνουν. Θυμήθηκε τ

συνάντησή του με τον Τζακ Μπρότον και τον Γκόρντο

Λόβατ στην προηγούμενη επίσκεψή του. Αυτοί είχαν μπ

στον περίβολο χωρίς να χρειαστεί να τους ανοίξει κάποιος τ



πύλες. Τότε ο Φοξ είχε συμπεράνει ότι ο Τζακ Μπρότο

πρέπει να είχε ένα από κείνα τα μικρά τηλεκοντρόλ –δώρ

ης κορούλας του–, αλλά τώρα είχε αρχίσει ν’ αμφιβάλλει.

Όταν έφτασαν στον όροφο της Τζοάνα Μπρότον, είδα

τι η πόρτα του διαμερίσματός της τους περίμενε ανοιχτή. Τζοάνα Μπρότον ήταν κανονικά ντυμένη. Το χτένισμά τη

και το μακιγιάζ της ήταν σε άψογη κατάσταση.

«Είστε πολύ γρήγορη» σχολίασε ο Φοξ.

«Τι είν’ αυτό που θέλετε να μου πείτε;» ρώτησε.

Ακουγόταν βιαστική, αλλά αυτό δεν ήταν δικό το

πρόβλημα.

«Γνωρίζετε τον αρχιφύλακα Μπρεκ;» ρώτησε αντί να το

συστήσει, καθώς ο Μπρεκ έκλεινε την πόρτα.

O Μπρεκ χαιρέτησε κουνώντας το χέρι του, χωρίς να τηκοιτάξει. Τα μάτια του ήταν απασχολημένα με τη θέα.

«Ωραίο» είπε. «Πολύ ωραίο».

«Δικό σας για τρία εκατομμύρια» του είπε απότομ

σταυρώνοντας τα χέρια της στο στήθος και βάζοντας το έν

πόδι μπροστά στο άλλο, έτοιμη να δώσει τη μάχη της.«Φαντάζομαι ότι κι ο κύριος Μπρόγκαν θα το πουλούσε

ίπε ο Φοξ βάζοντας τα χέρια στις τσέπες του. «Όμως

αγορά δεν του έκανε το χατίρι – και πάλι θα ήταν σταγόν

στον ωκεανό». Σταμάτησε και κοίταξε την Μπρότον στ



μάτια. «Πόσα τους χρωστάει, Τζοάνα;»

«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε».

«Στον Ταύρο Γουοχόουπ και στο συνδικάτο του» τη

πληροφόρησε ο Φοξ. «Προσπαθούμε να βγάλουμε μια

άκρη, εγώ κι ο αρχιφύλακας Μπρεκ δηλαδή. Μπορεί να είνποιοδήποτε ποσό μεταξύ δέκα και εκατό εκατομμυρίων.

CBBJ έχει πολύ περισσότερα ακίνητα απ’ ό,τι μας πέρασε απ

ο μυαλό. Μια δημοσιογράφος κάνει κάποια σχετική έρευν

Κυνηγετικά περίπτερα στα Χάιλαντς μέσα σε εκτάσε

ιλιάδων στρεμμάτων… δύο νησιά… γη στο Nτουμπάι…

μερικές δεκάδες διαμερίσματα σε εντυπωσιακές τοποθεσίε

στο Λονδίνο και στο Μπρίστολ και στο Κάρντιφ… Κι όλ

αυτά αγορασμένα όταν η φούσκα είχε φτάσει στ

αποκορύφωμά της, μια φούσκα που κανείς δεν περίμενε όα σκάσει. Ετοιμαζόταν να στήσει μια εταιρεία στ

Βερμούδες, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι κάτι άλλο που έμαθε

ημοσιογράφος. Σύντομα όλα θα ανήκαν σε μια offshor

ταιρεία και όλα θα ήταν πολύ πιο συγκαλυμμένα. Αλλ

αφνικά τους έπιασε όλους νευρικότητα και ήθελαν πίσω τλεφτά τους. Τα ήθελαν μετρητά, έτσι ακριβώς όπως του τ

ίχαν δώσει για να τα ξεπλύνει».

Όση ώρα τον άκουγε, το πρόσωπο της Μπρότον δεν είχ

είξει το παραμικρό συναίσθημα. Σχεδόν δεν είχ

ανοιγοκλείσει τα μάτια. Όταν όμως ο Φοξ σταμάτησε,



Τζοάνα Μπρότον έκανε μεταβολή και πήγε σ’ έναν απ’ του

ερμάτινους κρεμ καναπέδες, κάθισε και φρόντισε η φούστ

ης, που έφτανε ως το γόνατο, να μην αποκαλύψει οτιδήπο

εν ήθελε η ίδια.

«Είπατε ότι έχετε νέα» είπε παγερά. «Δεν ακούω νέα».«Τι έκανε εδώ ο Γκόρντον Λόβατ;»

Τον αγριοκοίταξε.

«Υπάρχουν τόσες διαρροές, που η αστυνομία θυμίζ

κόσκινο – με παραλήπτρια κυρίως τη δημοσιογράφο πο

αναφέρατε. O Γκόρντον ετοιμάζει απάντηση». Έκανε μ

παύση. «Τολμώ να πω ότι κι εσείς της μιλήσατε… στάξατ

ηλητήριο στ’ αυτιά της…»

«Απ’ τον Άμλετ ήταν αυτό, ε;» είπε ο Μπρεκ με τα χέρι

πίσω απ’ την πλάτη. Παρίστανε ακόμη ότι έβρισκε πολνδιαφέρουσα την πανοραμική θέα.

«Εκείνη τη φορά που σε γύρισα στο σπίτι» άρχισε να λέει

Φοξ ξανακερδίζοντας την προσοχή της «όταν ανέφερα τ

νομα του Βινς Φόκνερ, δεν φάνηκε να σου λέει κάτι».

«Γιατί θα ’πρεπε;»«O άντρας σου τον χρησιμοποιούσε ενίοτε – συγκεκριμέν

ταν φοβόταν ότι μπορεί να τις έτρωγε».

«Δεν σας καταλαβαίνω».

«Σου λέει τίποτα το όνομα Τέρι Βας;»



Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, αποφεύγοντας να το

κοιτάξει στα μάτια.

«Υποψιάζομαι ότι ήταν ήδη πολύ αργά όταν ο κύριο

Μπρόγκαν σού είπε τι συνέβαινε. Επίσης πάω στοίχημα ό

ίσαι έξαλλη μαζί του γι’ αυτό το πράγμα. Δεν συνέφερε νμάθει ο πατέρας σου τι είδους κατεργάρη πήγες κ

παντρεύτηκες». Η φωνή του Φοξ μαλάκωσε λίγο. «Όμως

Τσάρλι είχε ανάγκη τη βοήθειά σου, Τζοά να, κι εσύ του τη

παρείχες, έξαλλη ή μη. Εκείνο το τηλέφωνο που έχε

συνέχεια δίπλα σου, που είπες ότι ήταν αυτό που βρέθηκε στ

σκάφος… μας είπες ψέματα. Αυτά που μας λες μπάζουν απ

παντού, και νομίζω ότι βουλιάζετε κι οι δυο…»

Τα μάτια της είχαν βουρκώσει, αλλά έγειρε το κεφάλι τη

πίσω σαν να ήθελε να παγιδεύσει τα δάκρυα εκεί.«Πρέπει να του μιλήσουμε» συνέχισε ο Φοξ μετρώντας τ

λόγια του. «Δεν έχει ξεγελάσει τους ερευνητές, και πολ

αμφιβάλλω αν τα έχει καταφέρει καλύτερα με τον Ταύρ

Γουοχόουπ. Κακοποιά στοιχεία σ’ όλη τη χώρα θα έχου

αμοληθεί για να τον βρουν. Είναι πολύ πιθανό να τοπιάσουν πριν από μας – και νομίζω ότι ξέρεις τι σημαίν

αυτό. Δεν φαντάζομαι να πρόλαβε να σχεδιάσει τη

απόδρασή του. Είδε τι έπαθε ο Βινς Φόκνερ και κατάλαβε ό

πρεπε να κάνει κάτι γρήγορα». O Φοξ έκανε μια χειρονομ

προς τους άδειους τοίχους. «Απ’ την άλλη “σκότωσε” τ



ικογενειακά κειμήλια. Υποψιάζομαι ότι κάποια απ’ τα λεφτ

ταν μια προσπάθεια να κρατήσει μακριά τον Γουοχόουπ. Τ

πόλοιπα πρέπει να τον συντηρούν τώρα και στο άμεσ

μέλλον».

Έκανε κι άλλη παύση, αλλά δεν υπήρξε καμιά αντίδρασαπ’ τη φιγούρα στον καναπέ. Όλο της το κορμί έμοιαζ

παγωμένο, και θα μπορούσε κάλλιστα να πόζαρε γι

λαιογραφία.

«Αλήθεια, είναι στη χώρα;» τη ρώτησε ο Φο

Υποψιάζομαι ότι είναι – δύσκολα δεν θ’ άφηνε αχνάρια σ

ιαφορετική περίπτωση. Μπορεί να βρίσκεται σε κάποιο απ

α διαμερίσματα των αποκάτω ορόφων… και να τρυπών

δώ τα βράδια… ενώ ζει σαν ερημίτης τη μέρα…»

«Θέλω να φύγετε».«Αν νοιάζεσαι γι’ αυτόν, θα τον πιάσεις και θα το

μιλήσεις. Δεν είμαστε φίλοι του, Τζοάνα, αλλά είμαστε μ

ιαφορά ό,τι καλύτερο έχει στη διάθεσή του. Τι είπες στο

πατέρα σου; Σκέφτηκες καθόλου να ζητήσεις τη βοήθε

ου;»Τα μάτια της στυλώθηκαν πάνω του.

«Μάλλον όχι» συνέχισε. «Επειδή μπορείς να φροντίζε

μόνη σου τον εαυτό σου, κι ο Τζακ δεν είχε ποτέ εμπιστοσύν

στον άντρα σου έτσι κι αλλιώς… Έτσι είναι οι πατεράδες μ



ις κόρες τους».

«Έξω» είπε και το στόμα της έσταζε φαρμάκι.

O Φοξ κρατούσε μια επαγγελματική κάρτα στις άκρες το

αντίχειρα και του δείκτη του.

«O καινούργιος μου αριθμός είναι στο πίσω μέρος» τηξήγησε, αφήνοντάς τη στο μπράτσο του καναπέ. «Εμείς τ

λύσαμε το μυστήριο» της υπενθύμισε. «Το ίδιο θα κάνει κι

Γουοχόουπ – και θα ’ρθει να ζητήσει τα ρέστα, Τζοάνα».

«O μπαμπάς μου θα ’χει κάτι να πει πάνω σ’ αυτό. Και θ

χει κάτι να πει και για σένα!»


«O Τζακ είναι κουρασμένος – φαίνεται στα μάτια του, στο

ρόπο που περπατάει. Ξέρω ότι τον σέβεσαι ακόμη, αλλ

αυτό οφείλεται στο ότι τον θυμάσαι όπως ήταν. Ίσως να τοφοβόσουνα κιόλας, κι όχι λίγο. Όμως όλ’ αυτά έχου

αλλάξει. Σκέψου το: Αν ο Τσάρλι τον φοβόταν, δεν θα είχ

μπλέξει με τον Γουοχόουπ και τους άλλους. Θα το ’χε βάλ

στα πόδια, τρέμοντας τον διαβόητο Τζακ Μπρότον». O Φο

λύγισε λίγο τα γόνατά του για να μην χάσει την οπτικπαφή. «Κάποια απ’ τα ακίνητα του Γουοχόουπ στ

Εδιμβούργο… Υποψιάζομαι ότι κάποτε ανήκαν στη

αυτοκρατορία του πατέρα σου. Αφήνει τον Γουοχόουπ να

αγοράζει επειδή ξέρει ν’ αναγνωρίζει το μέλλον όταν τ

λέπει. Στις μέρες μας ο Τζακ δεν είναι παρά ένας μικρό



μέτοχος. Και ο Γουοχόουπ ξέρει ν’ αναγνωρίζει την αδυναμ

ταν τη βλέπει. O Ταύρος θέλει τον άντρα σου, Τζοάνα, κα

εν είμαι σίγουρος ότι μπορείς να το εμποδίσεις αυτό απ

μόνη σου».

Αυτήν τη φορά η Τζοάνα Μπρότον δεν ήταν σε θέση νσυγκρατήσει τα δάκρυά της. Τα σκούπισε με το μανίκι τη

πασαλείβοντας μάσκαρα και στα δυο της μάγουλα.

«Φύγε» κατάφερε να ψελλίσει.

«Θα μιλήσεις στον Τσάρλι;»

«Φύγε σου λέω, εντάξει;» Έσπρωξε πίσω τους ώμους κ

έμισε τα πνευμόνια της οξυγόνο. «Έξω!» ούρλιαξε. «Θέλ

α σηκωθείς να φύγεις αποδώ μέσα!»

«Η κάρτα μου είναι εκεί όταν τη χρειαστείς» τη

πενθύμισε ο Φοξ.«Έξω».

«Φεύγουμε».

Καθώς κατέβαιναν με το ασανσέρ, ο Μπρεκ έδειξε τη

κτίμησή του για την απόδοση του συνεργάτη του μ’ έν

εύμα.«Ήσουν άψογος» σχολίασε.

O Φοξ αντέδρασε στη φιλοφρόνηση μ’ ένα ανασήκωμ

ων ώμων.

«Για να δούμε αν θα μας βγάλει πουθενά» είπ



πιφυλακτικά.

Έξω μια μεγάλη μαύρη BMW με φιμέ τζάμια πάρκαρ

κείνη τη στιγμή δίπλα στο Volvo. O Φοξ αναγνώρισε το

δηγό που βγήκε απ’ το αυτοκίνητο.

«O κύριος Μπρότον, σωστά;» ρώτησε.O Τζακ Μπρότον κοίταξε καλά καλά το απλωμένο χέρ

αλλά αποφάσισε να μην δώσει το δικό του.

«Πιθανότατα δεν με αναγνωρίζετε» συνέχισε ο Φο

Ήμουν σε λίγο περίεργη κατάσταση την τελευταία φορά πο

συναντηθήκαμε».

«Είσαι εκείνος ο μπάτσος που έχει ξανάρθει εδώ».

«Επίσης δέχτηκα επίθεση ένα βράδυ στο Καουγκέιτ…»

O Μπρότον μισόκλεισε τα μάτια καθώς περιεργαζόταν ε

έου τον Φοξ.«Ελπίζω να μην αναστάτωσες την Τζοάνα».

«Προς Θεού! Το χαμάμ στο Καουγκέιτ… κάποτε ήταν δικ

σας, σωστά;»

«Μου ανήκε το κτίριο – ό,τι κι αν συμβαίνει στο εσωτερικ

ου δεν αφορά κανέναν, εφόσον είναι νόμιμο».«Απ’ τη στιγμή που κάνουν κουμάντο οι Γουοχόουπ, δε

πάρχει σοβαρή περίπτωση να ισχύει κάτι τέτοιο».

O Τζακ Μπρότον έκανε μερικά δευτερόλεπτα

αποφασίσει να μην απαντήσει.

«Θα βγάλω την κόρη μου για πρωινό» είπε κάνοντας ν



«Σε ποια πράγματα;»

«Ήταν μπάτσοι – και καλή τους τύχη όπου και να ’ναι».

Χρησιμοποίησε δικό του κλειδί για να μπει στο κτίριο.

Φοξ έμεινε να κοιτάζει την πόρτα.

Ήταν δύο… Nαι, ένας για να γονατίσει πάνω στην πλάτ

ου, ενώ ο άλλος τον κλοτσούσε στο πιγούνι. Δύο μπάτσοι.

«Για να σε βιδώσει το είπε» σχολίασε ο Τζέιμι Μπρεκ.

«Λες;» O Φοξ δεν ήταν καθόλου σίγουρος.

O Μπρεκ κοίταξε το ρολόι του.«Πρέπει να πάω στο Φέτιζ για τη συνάντησή μου με τ

Στόνταρτ…»

«Θα σε πάω εγώ».

O Φοξ ξεκλείδωσε το Volvo και μπήκε, έδεσε τη ζώνη του

αλλά στο τέλος έμεινε ακίνητος με τα χέρια στο τιμόνι.«Με την ησυχία σου» τον παρακίνησε ο Μπρεκ.

«Έγινε».

O Φοξ έβαλε μπροστά και έστριψε προς την πύλη, που είχ

δη αρχίσει ν’ ανοίγει προς τα μέσα.

προσπεράσει τον Φοξ. Όταν οι δύο άντρεςβρέθηκαν πλά

πλάι, κοντοστάθηκε. «Θα σου πω ένα μυστικόόμως…

Όντως κάτι είδα εκείνο το βράδυ. Ήταν δύο. Τουςείδα

μόνο από πίσω, αλλά… αρχίζει και σου κόβει σ’ αυτά τα

πράγματα ύστερα από λίγο».



«Δεν πιστεύω να παίρνεις στα σοβαρά τον γεροξούρα


«Όχι βέβαια, αλλά μου κάνεις μια χάρη;»

«Τι;»

«Πάρε την Άναμπελ και ρώτα τη κάτι».O Μπρεκ έβγαλε το τηλέφωνό του απ’ την τσέπη.

«Τι θες να μάθεις;»

«Η ομάδα που μοίρασε τα φλάιερ για τον Βινς Φόκνερ τη

Τρίτη το βράδυ…»

«Τον παίρνεις στα σοβαρά!»

«Δύο μπάτσοι, Τζέιμι… O ένας ψοφάει για εκδίκηση…»

O Μπρεκ το έπιασε:

«Nτίκσον και Χολ».

«Nτίκσον και Χολ» συμφώνησε ο Μάλκολμ Φοξ.

ταν ήδη απόγευμα όταν ο Φοξ έλαβε το γραπτό μήνυμ

στο κινητό του. O Μπρεκ είχε πάει να βρει την Άναμπελ γι

καφέ. Της χρωστούσε μια συγγνώμη. Σχεδίαζαν να περάσουο σαββατόβραδο στο Άμστερνταμ και να επιστρέψου

αεροπορικώς την Κυριακή το βράδυ, και τώρα ο Μπρεκ τ

ακύρωνε.

O Φοξ τού είπε να μην το κάνει, αλλά ο Μπρεκ δε

σήκωνε κουβέντα.



«Πρέπει να είμαι εδώ γι’ αυτό το πράγμα» του εξήγησε.

«Κι αν δεν υπάρχει “αυτό το πράγμα”;» του έκανε ο Φοξ.

Αλλά να που τώρα έλαβε το γραπτό μήνυμα:

«ΓOΥΕΪΒΕΡΛΙ 7 μ.μ. ΠΑΡΕ ΕΙΣΙΤΗΡΙO NΤΑNΤΙ &

ΠΕΡΙΜΕNΕ ΒΙΒΛΙOΠ. WH SMITH».Δεν είχε όνομα, κι όταν ο Φοξ τηλεφώνησε σ’ αυτό το

αριθμό δεν πήρε απάντηση. Παρ’ όλα αυτά ήξερε. Άρχισε ν

ηματίζει πέρα δώθε στο καθιστικό του, κι ύστερα από μερικ

λεπτά πήρε τον Τζέιμι Μπρεκ.

«Είσαι ακόμη με την Άναμπελ;» ρώτησε.

«Πήγε τουαλέτα. Nομίζω ότι έχει αρχίσει να με σιχαίνετα

Μάλκολμ».

«Μπορείς να επανορθώσεις αργότερα. Πώς πήγε με τ

Στόνταρτ;»«Όπως πολύ σωστά υποψιάστηκες, νομίζω ότι το έκαν

περισσότερο για να ρίξει στάχτη στα μάτια των συναδέλφω

ης».

«Σε ρώτησε κανένας απ’ τους δύο για τη βολτίτσα πο

κάναμε με την αφεντικίνα τους;»«Δεν τους έδωσε την ευκαιρία. Με συνόδευσε η ίδια στη

ίσοδο και στην έξοδο, και δεν έφυγε δευτερόλεπτο απ’ τ

ωμάτιο».

«Καλό αυτό…»

O Μπρεκ κατάλαβε απ’ τον τόνο στη φωνή του ότι κά



ίχε γίνει.

«Λέγε» τον παρότρυνε.

«Έχουμε συνάντηση. Απόψε στις εφτά στον σταθμ

Γουέιβερλι. Θέλει ν’ αγοράσουμε εισιτήρια για το Nταντί».

«Nταντί; Έχασα κάτι, ή αυτό είναι το τελευταίο μέρος ποα διάλεγε για να κρυφτεί;»

«Υπάρχουν αρκετές ενδιάμεσες στάσεις». O Φοξ εξέλαβ

η σιωπή του Μπρεκ ως συμφωνία. «Αφού πάρουμε τ

ισιτήρια, θέλει να περιμένουμε δίπλα στο βιβλιοπωλείο».

«Γιατί;»


«Δεν τον ρώτησες;»

«Ήταν γραπτό μήνυμα».

«Δοκίμασες να τηλεφωνήσεις;»«Δεν πήρα απάντηση».

«Nα δώσουμε τον αριθμό… να ζητήσουμε να μας βρου

ον κάτοχο… Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι είν

απ’ αυτόν; Έγραφε όνομα;»

«Όχι».«Άρα μπορεί και να μην είναι;»


«Έρχεται η Άναμπελ» είπε ο Μπρεκ.

«Nα την πάρεις να βγείτε απόψε…»



«Δεν γλιτώνεις τόσο εύκολα από μένα. Θα σε δω στ

φτά».

Το τηλέφωνο νεκρώθηκε. O Φοξ το ξανάβαλε στην τσέπ

ου κι έτριψε τους κροτάφους του. Πήρε ένα βιβλίο απ’ το

σωρό και το έβαλε στο μισογεμάτο ράφι.«Είναι μια αρχή» μονολόγησε.

Πήγε με ταξί στον σταθμό. Η κουβέντα που άνοιξε ο ταξιτζή

ταν γύρω απ’ τα έργα για το τραμ και τις παρακαμπτήριεΜια τα έβαζε με το δημοτικό συμβούλιο και μια με τη

κυβέρνηση.

«Και μην με κάνεις ν’ ανοίξω το στόμα μου για τι

ράπεζες…»

O Φοξ δεν είχε καμία τέτοια πρόθεση. Το πραγματικ

πρόβλημα ήταν πώς θα τον έκανε να κλείσει το στόμα του.

Φοξ προσπαθούσε να φανταστεί τον εαυτό του σ’ έναν ρόλ

ταν ένας εργαζόμενος που επέστρεφε σπίτι του ύστερα απ

μια κουραστική μέρα. Ίσως δούλευε και τα Σάββατα. Ίσωίχε πάει για ψώνια. Θα έβγαινε απ’ το ταξί του, θα πήγαιν

στο γκισέ και θ’ αγόραζε ένα εισιτήριο. Μάλιστα ο ταξιτζή

ον είχε ρωτήσει –«Σπίτι πας;»– χωρίς να δείξει ιδιαίτερ

νδιαφέρον για την απάντηση.

«Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μετανάστευες, φίλε μου



Η χώρα έχει τα μαύρα της τα χάλια…»

Το ταξί κατηφόρισε στον σταθμό και σταμάτησε σ’ ένα

ώρο στάσης. O Φοξ πλήρωσε, προσθέτοντας κ

φιλοδώρημα. O οδηγός τού ευχόταν καλό υπόλοιπ

Σαββατοκύριακο την ώρα που ο Φοξ έκλεινε την πόρτταν έξι και σαράντα σύμφωνα με το ρολόι του σταθμο

Άφθονος χρόνος.

Η κίνηση μετά το κλείσιμο των καταστημάτων είχε κοπάσ

λίγο, αν και η πλατεία είχε ακόμη πολύ κόσμο. Ένα τρένο είχ

ρθει απ’ το Λονδίνο. Υπήρχε μεγάλη ουρά για ταξί. O Φο

ίκτιρε τον τουρίστα ή τον ταξιδιώτη που θα του τύχαινε

αξιτζής που τον είχε μόλις αφήσει. Το γκισέ είχε κι αυτ

υρά, αλλά υπήρχαν και αυτόματα μηχανήματα. O Φο

ρησιμοποίησε τη χρεωστική του κάρτα για ν’ αγοράσει δύικονομικά εισιτήρια μετ’ επιστροφής. Αφήνεις αχνάρια

προειδοποίησε τον εαυτό του. Όμως, αν στράβωνε

κατάσταση, μπορεί να του έβγαινε σε καλό – οι μπάτσοι πο

α τον γύρευαν θα ήξεραν από πού ν’ αρχίσουν. Πέρασ

μπροστά απ’ τον πάγκο με τους καφέδες κι απ’ το μπαρ καπ’ το Burger King, κι ύστερα κατευθύνθηκε προς τι

πλατφόρμες. Υπήρχαν πολλοί που στηρίζονταν με την πλάτ

στη βιτρίνα του WH Smith. Το βιβλιοπωλείο ήταν καλό, κι

Φοξ σκότωσε μερικά λεπτά χαζεύοντας τις προθήκες με τ

ιβλία και τα περιοδικά. Και πάλι έμεναν άλλα εφτά λεπτά.



ουλειά;»


«Μήπως λάδωσες κανέναν;»

O Μπρεκ κάγχασε και τσέκαρε το ρολόι του για να δει α

δειχνε την ίδια ώρα με το μεγάλο ψηφιακό ρολόι πάνω απους πίνακες αναχωρήσεων και αφίξεων.

«Φεύγει ένα τρένο για το Nταντί ακριβώς στις εφτά. Αν τ

άσουμε, το επόμενο είναι στις και μισή. Τι λες;»

«Μπορεί, αν πάρουμε το τρένο που μας είπε, να ανέβει

αυτός από άλλο σταθμό».

O Μπρεκ κούνησε το κεφάλι του αργά.

«Ή;»

«Ή θα μας συναντήσει εδώ. Αλλά το είπες και μόνος σο

– είναι πολύ ριψοκίνδυνο».«Ή μας χορεύουν» είπε ο Μπρεκ.

O Φοξ μόρφασε.

«Όλα εντάξει με την Άναμπελ τελικά;»

«Δείπνο μεσοβδόμαδα στο Prestonfield House κ

Άμστερνταμ με την πρώτη ευκαιρία».«Είναι ζόρικη στις διαπραγματεύσεις».

«Θεώρησα σωστό να υποχωρήσω με τη μία. Α, και είχε

ίκιο τελικά…»

«Nτίκσον και Χολ;»

O Μπρεκ κούνησε πάλι το κεφάλι του καταφατικά.



«Μοίραζαν φλάιερ το βράδυ που σ’ την έπεσαν. Κανέν

σχέδιο για αντεπίθεση;» O Μπρεκ είδε τον Φοξ να γνέφ

αρνητικά και ξανακοίταξε το ρολόι του σταθμο

Περασμένες εφτά».

«Nαι».«Κι εμείς είμαστε εδώ, έξω απ’ το WH Smith».

«Αδύνατο να διαφωνήσω».

«Και δεν συμβαίνει τίποτα».

O Μπρεκ άρχισε να πηγαινοέρχεται. O Φοξ παρατηρούσ

ην παρέλαση των ταξιδιωτών. Κάποιοι ήταν φανερό ό

ίχαν απολαύσει ένα ποτό. Ένας δυο μπορεί να είχαν πά

στο γήπεδο. Ήταν λαλίστατοι με τους φίλους τους. Ήτα

Σάββατο βράδυ κι ερχόταν κόσμος από την επαρχία μ’ ένα

και μοναδικό σκοπό κατά νου. O Φοξ άκουσε μάλιστα ναναφέρεται το Rondo ως πιθανός προορισμός γι’ αργότερα.

O Μπρεκ κοιτούσε το ρολόι του.

«Χαλάρωσε» του είπε ο Φοξ.

«Μπας και παίρνεις ηρεμιστικά;» ρώτησε ο Μπρεκ. «Μη

μου πεις ότι δεν έχεις αγωνία».«Τα σωθικά μου κάνουν τούμπες» παραδέχτηκε ο Φοξ.

Τους προσπέρασαν κι άλλοι επιβάτες, κάποιοι τροχάδη

στην προσπάθειά τους να προλάβουν αυτήν ή εκείνη τη

αναχώρηση των εφτά. Oρισμένα τρένα είχαν καθυστέρηση



πήρξε σχετική ανακοίνωση απ’ τα μεγάφωνα. O Φοξ μετ

ίας έπιασε το νόημά της.

«Έχει αργήσει» διαπίστωσε.

O Μπρεκ συγκατένευσε. Το τηλέφωνο στο χέρι του Φο

άρχισε να χτυπάει. Κοίταξε την οθόνη: Ήταν το ίδιο νούμεραπ’ όπου είχε λάβει το γραπτό μήνυμα, αλλά αυτήν τη φορ

ταν κανονική κλήση. Πίεσε το τηλέφωνο στο αυτί του κ

απάντησε. Η φωνή ήταν αφύσικα βαθιά. Πρέπει να ήτα

φτιαχτή – κάποιος τον δούλευε.

«Φύγε απ’ την πίσω έξοδο. Περίμενε στα φανάρια τη

Μάρκετ Στριτ».

Η γραμμή νεκρώθηκε.

«Ελήφθη, όβερ» μουρμούρισε ο Φοξ. Και στον Μπρε

Έλα».«Πού πάμε;»

«Μας θέλει στη Μάρκετ Στριτ».

O Φοξ διέσχισε το πλήθος και κατευθύνθηκε προς τ

σκάλα.

«Γιατί;»«Επειδή βλέπει πολλά αστυνομικά».

«Αναγνώρισες τη φωνή;»

«Δεν του έχω ξαναμιλήσει».

«Άρα μπορεί να μην είναι αυτός».

«Αν ήταν Quidnunc κι όχι η κανονική ζωή, πώς θα τ



παιζες;»

«Θα δημιουργούσα συμμαχίες».

«Δεν προλαβαίνουμε».

«Εξάλλου ποιος θα ήθελε να συμμαχήσει μαζί μας

πρόσθεσε ο Μπρεκ.«Καλή ερώτηση…»

Όταν έφτασαν στην κορυφή της πεζογέφυρας, ο Φο

αναγκάστηκε να κοντοσταθεί για να πάρει μιαν ανάσα.

«Φαντάσου πώς θα ήμουνα να κάπνιζα κιόλας» κατάφερ

α ψελλίσει.

«Πεντέξι κιλά ελαφρύτερος;» αποκρίθηκε ο Μπρεκ. «

ποτίθεται ότι είναι να κάνουμε άμα φτάσουμε;»

«Αναμένουμε περαιτέρω οδηγίες».

O Μπρεκ τον κοίταξε καλά καλά.«Πες μου ότι δεν είναι οι ακριβείς του λέξεις».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά και ξανάρχισε ν

περπατάει. Άλλη μία σκάλα και βγήκαν στο πεζοδρόμιο. Στ

εξιά τους είδαν φανάρια. O Φοξ κοίταξε γύρω γύρω

αναζητώντας τον βασανιστή τους. Το Κέντρο Τέχνης ήτασκοτεινό. Άνθρωποι περνούσαν βιαστικά από μπροστά του

με το κεφάλι σκυφτό. Στ’ αριστερά τους ήταν η Nορθ Μπριτ

που τα λεωφορεία είχαν σχηματίσει ουρά περιμένοντας

ανάψει το φανάρι στην Πρίνσιζ Στριτ.



O Μπρεκ περιεργαζόταν τα εισιτήρια.

«Ελπίζω να μας τα πληρώσει» είπε.

«Nομίζω ότι είμαστε οι τελευταίοι στη συγκεκριμένη ουρ

Τζέιμι».

«Μάλλον έχεις δίκιο».Το τηλέφωνο του Φοξ ξαναχτύπησε. Το έφερε στο αυ

ου. Η φωνή είχε αλλάξει, καθώς δεν είχε καταφέρει ν

ιατηρήσει την ίδια χροιά.

«Πέρνα απέναντι και πήγαινε στην Τζέφρι Στριτ. Ότα

περάσεις τη γέφυρα, ψάξε να βρεις μια εκκλησία».

Του το έκλεισε. O Φοξ γύρισε στον Μπρεκ.

«Nομίζω ότι όπου να ’ναι θα ξεπλύνουμε τις αμαρτίε

μας» είπε έτοιμος να διασχίσει τα φανάρια.

O Φοξ δεν περίμενε να είναι κάποια εκκλησία ανοιχτΣάββατο βράδυ, κι έτσι όταν έφτασαν στις πύλες του Oλν

Σεντ Πολς σταμάτησε και κοίταξε αριστερά δεξιά. Τσέκαρ

τι είχε ακόμη σήμα στο κινητό – το Εδιμβούργο ήταν γεμάτ

εκρές ζώνες.

«Και τώρα;» ρώτησε ο Μπρεκ. «Κι άλλη αναμονή;»«Κι άλλη αναμονή» συμφώνησε ο Φοξ.

«Ό,τι και να γίνει πάντως, ο τύπος θα την αρπάξει τ

σφαλιάρα του από μένα». Παύση. «Λες να μα

παρακολουθεί;»

«Μπορεί».



O Μπρεκ κοίταξε τον δρόμο πάνω κάτω.

«Δεν είναι πολλοί οι υποψήφιοι» κατέληξε.

Ήταν πιο ήσυχα εδώ απ’ ό,τι στη Μάρκετ Στριτ. Έν

μονώροφο λεωφορείο ήταν παρκαρισμένο έξω απ’ το Jury

nn, αλλά δεν είχε καθόλου επιβάτες.«Λες να μένει εκεί;»

«Μπορεί».

O Μπρεκ βλαστήμησε μέσα απ’ τα δόντια του, ενώ ο Φο

περιεργαζόταν τον τοίχο της εκκλησίας. Υπήρχαν δύ

πινακίδες, η μία έλεγε ότι το Oλντ Σεντ Πολς ανήκε στη

Επισκοπική Εκκλησία της Σκοτίας, και η άλλη έδινε μια ιδέ

ια την ιστορία του. Είχε ιδρυθεί το 1689 και υπήρξ

καταφύγιο των ιακωβιτών κατά τον 18ο αιώνα. Επίση

ήλωνε ότι ήταν τόπος λατρείας «για κάθε πιστό».«Αμήν» μουρμούρισε ο Φοξ μέσα απ’ τα δόντια του, εν

κείνη τη στιγμή ξαναχτύπησε το κινητό του. Το έφερε στ

αυτί του και είχε ήδη ξεστομίσει ένα εκνευρισμένο «Nαι;

πριν συνειδητοποιήσει ότι ήταν εισερχόμενο μήνυμα.

Ήταν μία λέξη με κεφαλαία.«ΜΕΣΑ».

Έδειξε την οθόνη στον Μπρεκ, κι αυτός άπλωσε το χέ

ου στο πόμολο. Μ’ ένα ανεπαίσθητο σπρώξιμο η πόρτ

άνοιξε προς τα μέσα.



Είδαν μια σκάλα. O Φοξ κρατήθηκε απ’ την κουπαστ

ανεβαίνοντας. Όταν έστριψε στην κορυφή, βρέθηκε σε μ

κκλησία πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι φαινόταν απ’ τ

ξωτερικό της. Μοντέρνοι πίνακες στη μια πλευρά, άμβωνα

και Αγία Τράπεζα στην άλλη, κι ένα παρεκκλήσι πιο πέρ νας νεαρός σκούπιζε ανάμεσα στα στασίδια. Δεν του

δωσε καμιά σημασία, παρότι ο Μπρεκ τον κοιτούσε στα ίσι

μως η προσοχή του Φοξ είχε στραφεί στο φωτισμέν

παρεκκλήσι. Ένα τεράστιο έργο κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρο

ου ενός τοίχου. Μερικές πτυσσόμενες καρέκλες είχα

οποθετηθεί μπροστά του. Κάθισε σε μία και είδε ότι το έργ

αποτελούνταν από τέσσερις τετράγωνους καμβάδε

νωμένους έτσι ώστε να αποτελούν έναν πελώριο άσπρ

στρόβιλο. Τι υποτίθεται ότι ήταν; Πέπλο ή σάβανο; Δεμπορούσε να καταλάβει, αλλά τον είχε μαγέψει.

«Αυτός είναι;» ψιθύρισε ο Μπρεκ – εννοούσε τον τύπο πο

σκούπιζε.

«Πολύ νέος» διαπίστωσε ο Φοξ.

«Τι βλακείες είν’ αυτές;» O Μπρεκ πέρασε τα δάχτυλά τομέσα απ’ τα μαλλιά του.

«Κάθισε» του πρότεινε ο Φοξ. «Χαλάρωσε».

O Μπρεκ δεν φάνηκε να πείθεται, παρ’ όλα αυτά κάθισε.

«Ένας απ’ τους πίνακες που πούλησε ο Μπρόγκαν» είπε

Φοξ σιγανά «έμοιαζε μ’ αυτόν, μόνο που ήταν μικρότερος»



Τον θυμήθηκε απ’ τη φωτογραφία του ρετιρέ, αυτήν που είχ

ει στην εφημερίδα.

«Γι’ αυτό μας έφερε εδώ;»

O Φοξ σήκωσε τους ώμους και άφησε το βλέμμα του ν

περιπλανηθεί πέρα απ’ το έργο. Κάποιος ανέβαινε τη σκάλΤα βήματά του θύμιζαν αμμόχαρτο πάνω στο πάτωμα.

Μπρεκ είχε γυρίσει να δει. Τα βήματα έκαναν λιγότερ

όρυβο μετά την είσοδο στο παρεκκλήσι. O Μπρεκ είχ

σηκωθεί όρθιος και σκούντηξε τον Φοξ, αλλά ο Φο

συνέχισε να περιεργάζεται το έργο. O άρτι αφιχθείς πέρασ

από μπροστά του και κάθισε στην επόμενη καρέκλα.

«Το όνομα της καλλιτέχνιδας είναι Άλισον Γουάτ» είπε

Τσαρλς Μπρόγκαν. «Ξέρω κάτι λίγα από τέχνη

πιθεωρητή».«Πρέπει να σε πόνεσε που αναγκάστηκες να τα πουλήσε

λα…»

O Φοξ γύρισε το κεφάλι και βρέθηκε να κοιτάζει το

πνιγμένο. O Μπρόγκαν έβγαλε ένα καπέλο που θύμι

υλοκόπο, αποκαλύπτοντας ότι είχε ξυρίσει τα ήδη αραιμαλλιά του.

«Η κυρά το έκανε αυτό;» ρώτησε ο Φοξ.

O Μπρόγκαν χάιδεψε το κρανίο του. Φορούσε μαύρ

μάλλινα γάντια με κομμένα δάχτυλα. Έδειχνε αδυνατισμένο



και το δέρμα του ήταν ωχρό. Σταμάτησε να τρίβει το κεφά

ου και κατέβασε τα δάχτυλά του στο πιγούνι του. Είχε καιρ

α ξυριστεί. Το μαύρο μπουφάν οικοδόμου μπορεί να τ

ανείστηκε από κάποιο εργοτάξιό του. Το τζιν του είχ

νωρίσει και καλύτερες μέρες, το ίδιο και οι γδαρμένες μπότου. Για μεταμφίεση δεν ήταν κακή.

Απ’ την άλλη, δεν ήταν και εξαιρετική.

«Δεν σας ακολουθούσαν» είπε ο Μπρόγκαν. «Και δε

κουβαλήσατε το ιππικό μαζί σας».

«Πώς και δεν σε είδαμε στο Γουέιβερλι;»

«Ήμουν στον αποπάνω διάδρομο. Όταν τηλεφώνησα κ

σε είδα ν’ απαντάς, κατάλαβα ότι είστε οι δικοί μου».

«Μόνο που δεν είμαστε δικοί σου» τον διόρθωσε

Μπρεκ.O Μπρόγκαν σήκωσε τους ώμους. O Φοξ γύρισε και το

αγριοκοίταξε.

«Τι συνέβη στον Βινς Φόκνερ;» ρώτησε.

O Μπρόγκαν δεν μίλησε αμέσως. Έστρεψε την προσοχ

ου στο έργο.«Λυπάμαι γι’ αυτό που έγινε» είπε τελικά.

«Τον έστειλες να συναντήσει τον Τέρι Βας, έτσι δεν είναι;

O Μπρόγκαν κατένευσε αργά.

«Κι ο Βας αποφάσισε να σου στείλει ένα μήνυμα».

«Αν είχα πάει στο χαμάμ…» Η φωνή του Μπρόγκα



σβησε.

«Αυτή ήταν η συμφωνία, ε; O Βας περίμενε να δει εσέν

αλλά πήγε ο Βινς στη θέση σου;»

Για πρώτη φορά ο Φοξ λυπήθηκε τον Φόκνερ για τη μοίρ

ου. O Μπρόγκαν είχε πληροφορηθεί το ιστορικό βίας τοΦόκνερ και τον θεώρησε χρήσιμο «στρατιώτη». O Βινς θ

ούσταρε τον ρόλο. Μπορεί να τσίγκλησε τον Τέρι Βα

μπορεί και όχι. Πάντως βρήκε φριχτό θάνατο.

«Ήξερες απ’ τον φάκελο του Βινς ότι είχε ποινικ

μητρώο» συνέχισε ο Φοξ. «Θα μπορούσες να ζητήσε

μπράβο απ’ τον Τζακ Μπρότον, αλλά ήθελες να είσα

ανεξάρτητος, έτσι προτίμησες τον Βινς. Ήρθε να σε δει τ

Σάββατο το βράδυ. Είχε μόλις πλακώσει τη φίλη του

νιωθε θυμό και ντροπή. Προσπαθούσε να πνίξει τηανάμνηση στο ποτό. O μπάρμαν στο καζίνο λέει ότι κανονικ

εν έπρεπε να του επιτραπεί η είσοδος – κι αυτό με κάνει ν

πιστεύω ότι είχες ειδοποιήσει τους πορτιέρηδες για την άφιξ

ου…»

O Φοξ έκανε μια παύση, αλλά ο Μπρόγκαν δεν έλεγε νπάρει τα μάτια του απ’ το έργο.

«Ήθελες να τον στείλεις στον Βας, για να τις φάει αυτό

στη θέση σου. Μια χαρά σου ’κατσε που ήταν λιώμα και δε

σου έφερε αντίρρηση».



O Φοξ ένιωσε μια πικρή γεύση στο πίσω μέρος του λαιμο

ου. Προσπάθησε να τη διώξει ξεροκαταπίνοντας.

«Ήμουν σε απελπιστική κατάσταση» ψέλλισε

Μπρόγκαν.

«O ταξιτζής που τον άφησε κοντά στο χαμάμ λέει όπαραλίγο ν’ αλλάξει γνώμη – είχε αρχίσει να ξενερώνει κ

φοβήθηκε».

«Τότε δεν έπρεπε να πουλήσει τσαμπουκά».

O Μπρόγκαν έριξε μια βιαστική ματιά προς το μέρος το

ασανιστή του.

O Φοξ σκεφτόταν και πάλι τον Βινς Φόκνερ. Τα λεφτά πο

ίχε καβατζώσει στο σπίτι, αμοιβή για παλιότερες υπηρεσίε

ου…

«Στο χαμάμ τον σκότωσαν;» πετάχτηκε ο Μπρεκ. «Θμπορούσε να ρίξει μια ματιά η Σήμανση».

Αλλά ο Μπρόγκαν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Αλλού τον πήγαν… Εκεί τον κράτησαν μετά».

«Πού το ξέρεις;»

O Φοξ είχε στρέψει όλη του την προσοχή στον ΜπρόγκαΤον είδε να ξεροκαταπίνει πριν απαντήσει.

«Μου τηλεφώνησαν. Μου έδωσαν να μιλήσω στο

Βινς…» Έκλεισε σφιχτά τα μάτια του, προσπαθώντας ν

ιώξει την ανάμνηση. «Δεν θέλω να ξανακούσω τίποτ

έτοιο στη ζωή μου».



«Τι μπορείτε να κάνετε;» O Μπρόγκαν είχε σκυμμένο τ

κεφάλι σαν να προσευχόταν.


Με το κεφάλι ακόμη σκυμμένο, ο Μπρόγκαν γύρισε για ν

κοιτάξει το πρόσωπο του Φοξ.«Πραγματικά δεν ξέρω» δήλωσε ο Φοξ μ’ ένα ανασήκωμ

ων ώμων. Και στον Μπρεκ: «Έχεις καμιά ιδέα;».

«Μια δυο» απάντησε ο Μπρεκ ύστερα από λίγη σκέψη.

«Εντάξει λοιπόν» είπε ο Φοξ. «Όμως, Τσάρλι… θα πρέπ

α μας τα πεις όλα. Και πρέπει να γίνει σωστά».

O Μπρόγκαν το σκέφτηκε.

«Πραγματικά νόμιζα ότι θα πετύχαινε» ψέλλισ

μονολογώντας.

O Φοξ κάγχασε.«Το πτώμα του Βινς βρέθηκε Τρίτη απόγευμα. Λίγες ώρε

αργότερα τσεκάρεις τη διαθήκη σου στο γραφείο το

ικηγόρου σου, και την Πέμπτη θεωρείσαι νεκρός;» Κούνησ

ο κεφάλι του αριστερά δεξιά. «Όχι, Τσάρλι, δεν υπήρχ

περίπτωση να πετύχει».«Τα παπούτσια ήταν ωραία λεπτομέρεια πάντως

παραδέχτηκε ο Μπρεκ. «Έμειναν να λικνίζονται στο νερό…»

«Η ιδέα ήταν της Τζοάνα».

«Κι επίσης σε βοήθησε να βγεις στην όχθη;» μάντεψε

Φοξ. «Με φουσκωτή βάρκα;»



«Κολύμπησα». O Μπρόγκαν φούσκωσε το στήθος το

λίγο. «Παλιά ήμουν ικανός να διανύσω όλη την εκβολή…»

«Μπράβο σου» είπε ο Μπρεκ.

O Φοξ είχε σκεφτεί κάτι άλλο.

«Τα λεφτά απ’ τους πίνακες… ήταν για να περάσεις τύσκολα, ε; Το ’μαθε ο Γουοχόουπ ότι τα κρατάς για τη

πάρτη σου; Αυτό ήταν που τον έκανε να τα πάρει στ

κρανίο;»

«Άνθρωποι σαν τον Ταύρο Γουοχόουπ τα ’χουν πάρει στ

κρανίο προκαταβολικά».

«Ξέρεις τον Γκλεν Χίτον, έτσι δεν είναι; Όταν άρχισα ν

ώνω τη μύτη μου, έβαλες την Τζοάνα να πάει να τον δε

Αυτή του είπε να μ’ ενημερώσει για τον Ταύρο Γουοχόουπ;»

Το χαμόγελο του Μπρόγκαν φανέρωνε παραίτηση.«Το είπες και μόνος σου, επιθεωρητή – είσαι το μοναδικ

αρτί που μου ’μεινε σ’ αυτή την απαίσια χαρτωσιά…»

Ακούστηκε κάποιος να ξεροβήχει εκεί κοντά. Γύρισαν κι

ρεις, περιμένοντας φασαρίες, αλλά ήταν απλώς ο τύπος πο

καθάριζε.«Με συγχωρείτε» τους είπε «αλλά πρέπει να κλειδώσ

ώρα. Δεν σας αδικώ πάντως που κολλήσατε». Έκανε έν

εύμα προς το έργο. «Δεν είναι υπέροχο; Σαν ζωντανό…»

«Σαν ζωντανό» συμφώνησε ο Φοξ.



Όμως ήταν σάβανο, και του θύμισε το παγωμένο πτώμ

ου Βινς Φόκνερ, που κειτόταν στο σκοτάδι ενός συρταριο

ου νεκροτομείου. Κι όλ’ αυτά εξαιτίας του χοντρού με τ

υρισμένο κεφάλι που κοιτούσε το έργο μια τελευταία φορά.

Κι όλ’ αυτά επειδή ο Τσάρλι Μπρόγκαν είχε ν’ αποδείξεκάτι στον κόσμο.

Η Άναμπελ Καρτράιτ ήταν αυτή που τους συνάντησε στ

Τορφίκεν. Είχε ήδη τσεκάρει ότι ο Μπίλι Γκάιλς κι η ομάδ

ου είχαν φύγει για βράδυ.

Υπήρχε ένας αξιωματικός βάρδιας, αλλά μιλούσε στ

ηλέφωνο την ώρα που έφτασαν. Η Καρτράιτ τούς πέρασ

ρήγορα απ’ την πόρτα και διέσχισαν τον διάδρομο προς τ

ανακριτικό γραφείο. Είχε φέρει βιντεοταινία για την κάμερ

και κασέτα για το μαγνητόφωνο. Όταν ετοιμάστηκαν όλα, Φοξ ανέφερε ότι θα ήταν καλύτερο για όλους αν τους άφην

μόνους τους. Εκείνη έκανε ένα κοφτό νεύμα κι έφυγε. Δεν εί

ώσει καμιά σημασία στην παρουσία του Τζέιμι Μπρεκ.

«Τα χρέη μου συσσωρεύονται» σχολίασε ο Μπρεκ.

«Άντε να τελειώνουμε» αποκρίθηκε ο Φοξ.Μετά μια ώρα είχαν συγκεντρώσει όλο το υλικό πο

ρειάζονταν. O Φοξ έβαλε στην τσέπη και τις δυο κασέτες κ

φυγαν απ’ το τμήμα χωρίς να πετύχουν κανέναν.

Έξω είδαν ένα κλειδωμένο περιπολικό. O Φοξ κοίτα

αριστερά δεξιά, ενώ σκεφτόταν τη μέρα που είχε κάνει εκείν



ην πρώτη βόλτα με τον Τζέιμι Μπρεκ.

«Και τώρα τι;» ρώτησε ο Μπρόγκαν στερεώνοντας τ

καπέλο στο κεφάλι του.

«Είναι ασφαλές εκεί που μένεις;» τον ρώτησε ο Φοξ.

«Nαι».«Η Τζοάνα ξέρει τη διεύθυνση;»

O Μπρόγκαν τον κοίταξε, κι ο Φοξ σήκωσε τα μάτια το

στον ουρανό:

«Αν ξέρει, τότε δεν είναι ασφαλές».

«Δεν πρόκειται να μιλήσει».

«Μπορεί, αλλά…» O Φοξ δεν έκανε τον κόπο ν

λοκληρώσει την πρόταση. «Θα κρατήσουμε τηλεφωνικ

παφή, εντάξει;» Περίμενε να δει τον Μπρόγκαν ν

συγκατανεύει. «Εντάξει λοιπόν. Κοίτα να μείνεις κρυμμένομια δυο μέρες, μέχρι να συζητήσουμε τις επιλογές μας με το

αρχιφύλακα Μπρεκ».

O Μπρόγκαν κατένευσε και πάλι. Εκείνη την ώρα έστριψ

να ταξί, με το «καπέλο» αναμμένο. O Μπρόγκαν άπλωσε τ

έρι, κι ο οδηγός έβγαλε φλας για να κάνει στην άκρη. Μπρόγκαν μπήκε κι έκλεισε την πόρτα πίσω του. Ό

ιεύθυνση και να έδωσε στον οδηγό, ο Φοξ κι ο Μπρεκ δε

άκουσαν τίποτα. Παρακολούθησαν το ταξί να κατευθύνετ

προς τη διασταύρωση της Μόρισον Στριτ.



«Και τώρα;» ρώτησε ο Μπρεκ.

«Nόμιζα ότι εσύ είσαι αυτός που κατεβάζει τις ιδέες».

«Μπορεί να μην σ’ αρέσουν».

«Αν είναι καλύτερες απ’ το τίποτα, αξίζει να τις ακούσω»

Άρχισαν ν’ ανηφορίζουν προς τα φανάρια. Στην απένανπλευρά του δρόμου ήταν μια παμπ.

«Πώς σου φάνηκε ο Μπρόγκαν;» ρώτησε ο Μπρεκ.

«Μου ’ρθε να του χώσω μπουνιά».

«Αυτό θα έδειχνε ωραίο στο βίντεο» είπε ο Μπρεκ μ’ έν

μειδίαμα.

«Όπως τα λες» συμφώνησε ο Φοξ. «Έπρεπε να το είχ

κάνει όταν ήμασταν στο παρεκκλήσι».

«Ενώπιον Θεού;» Η φωνή του Μπρεκ ήταν δήθε

ργισμένη στη σκέψη και μόνο.O Φοξ άπλωσε το χέρι του και άγγιξε τον ώμο του:

«Για κείνες τις ιδέες που λέγαμε, Τζέιμι…».

«Για να ’μαι ειλικρινής, είναι μόνο μία». O Μπρεκ έκαν

μια παύση. «Και είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να σ’ αρέσει»

«Επειδή είναι ριψοκίνδυνη;» μάντεψε ο Φοξ.«Επειδή είναι ηλίθια» τον διόρθωσε ο Μπρεκ.



ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2009



28

ταντί το επόμενο βράδυ, κι ο κόσμος είχε βγει ν

ξεσκάσει μία τελευταία φορά πριν ξεκινήσει κι αυτή

δομάδα.

O Φοξ κι ο Μπρεκ κάθονταν στο αυτοκίνητο του Φο

Πίσω στο Εδιμβούργο, ο Μπρεκ πρότεινε να πάρουν τ

Mazda «για αλλαγή», αλλά ο Φοξ αρνήθηκε εξηγώντας το

τι δεν μπορούσε να βολευτεί.

«Δεν είμαι πλασμένος για σπορ αμάξια, Τζέιμι».

Έτσι πήγαν στο Nταντί με το Volvo και πάρκαραν στορόμο έξω απ’ το μπαρ Lowther’s. O Μπρεκ είχε διακόψει τ

Σαββατοκύριακο του Μαρκ Κέλι το απόγευμα για να το

ητήσει πρόσφατες φωτογραφίες του Ταύρου Γουοχόουπ κ

ου Τέρι Βας. Oι εκτυπώσεις απ’ την Ασφάλεια Nταν

ρίσκονταν στο ντουλαπάκι, ενώ είχαν ήδη αποτυπωθεί στ



μνήμη τους. Μέχρι στιγμής κανείς απ’ όσους μπήκαν

γήκαν απ’ το Lowther’s δεν ταίριαζε γάντι με τι

φωτογραφίες, αν και κάποιοι παρουσίαζαν ομοιότητες.

«Oι θαμώνες αυτού του μπαρ δεν έχουν έρθει για τ

κοκτέιλ, ε;» σχολίασε ο Μπρεκ καθώς περιεργάζονταν τρεάντρες που είχαν βγει για να καπνίσουν, να τσεκάρουν τ

ραπτά μηνύματα στο κινητό τους και να εκτοξεύσου

οχάλες στο πεζοδρόμιο. O ένας έστρωνε και ξανάστρων

ον καβάλο του. O δεύτερος ψιθύριζε λάγνα σε όποια νεαρ

υναίκα τολμούσε να βρεθεί σε ακτίνα βολής. Και οι τρε

φορούσαν μακό που τεντώνονταν πάνω στις κοιλάρες του

Και οι τρεις είχαν τατουάζ στους πήχεις και χρυσές αλυσίδε

στον λαιμό και στους καρπούς. Τα λιγοστά μαλλιά του

ίχαν περαστεί με ζελέ κι είχαν χτενιστεί σε καρφάκια, ενώ τπρόσωπό τους ήταν γυαλιστερό και χοντρό κ

λογιοκομμένο. Στον έναν έλειπαν τα περισσότερ

μπροστινά δόντια.

«Λοιπόν, τι κάνουμε; Θα μπούμε, ναι ή όχι;» ρώτησε

Μπρεκ.«Δικό σου είναι το σχέδιο, Τζέιμι. Εσύ θα μου πεις».

«Διαφορετικά μπορεί να κάτσουμε εδώ όλη νύχτα».

Είχαν ήδη πάει στη διεύθυνση που είχαν βρει για τ

Wauchope Leisure Holdings. Ήταν ένα απ’ τα μαγαζιά στ

σειρά σ’ ένα συγκρότημα βόρεια απ’ το κέντρο της πόλης. Η



πόρτα έδειχνε γερή και τα στόρια στα βρόμικα παράθυρα ήτα

κατεβασμένα. Δεν πήραν απάντηση όταν χτύπησαν τη

πόρτα. Το Lowther’s ήταν η μόνη τους λύση – ήταν η παμ

που ανήκε στον Γουοχόουπ, η παμπ με το καρτοτηλέφων

Κάποιος εκεί μέσα είχε στείλει έναν κατασκευαστή να βρει τοάνατο, κι είχε αναγκάσει έναν άλλο να σκηνοθετήσει τη

αυτοκτονία του.

Το Lowther’s ήταν η μόνη τους λύση…

O Μπρεκ έδειχνε να το αντιλαμβάνεται, κι έτσι άνοιξε τη

πόρτα του συνοδηγού. O Φοξ τράβηξε το κλειδί απ’ τη μίζ

και τον ακολούθησε. Oι τρεις άντρες δεν τους είχαν δώσ

σημασία ακόμη. Γελούσαν με κάτι, μ’ ένα μήνυμα ή μι

φωτογραφία σε κάποιο απ’ τα κινητά τους. O Μπρεκ βρέθηκ

πίσω τους.«Θα μας πείτε κι εμάς να γελάσουμε;» ρώτησε.

Γύρισαν κι οι τρεις ταυτόχρονα. O Φοξ είχε προλάβει το

συνάδελφό του, αλλά δεν του άρεσαν οι πιθανότητές τους.

υθυμία είχε εξαφανιστεί κι απ’ τα τρία πρόσωπα.

«Γουρουνίλα βρομοκοπάτε εσείς οι δύο» είπε ο ένας, εννας άλλος έφτυσε στο πεζοδρόμιο και η ροχάλα του λίγ

λειψε να πετύχει τα παπούτσια του Μπρεκ.

«Πρέπει να πούμε δυο λόγια με τον Ταύρο» συνέχισε

Μπρεκ σταυρώνοντας τα χέρια του. «Είναι μέσα;»



«Γιατί να σπαταλήσει το σάλιο του με μια κουράδα σα

σένα;» είπε ο πρώτος. «Κόψε λάσπη και πάρε και το

Κλουζό μαζί σου». Έκανε ένα νεύμα προς το μέρος του Φο

κι οι δύο φίλοι του χαμογέλασαν.

«Δεν θέλουμε μπελάδες» συνέχισε ο Μπρεκ. «Αλλά εσεα τον βρείτε τον μπελά σας άμα χρειαστεί. Κι οι τρεις μα

στο ίδιο κρατητήριο – πήζουν τα κελιά το Σαββατοκύριακο»

«Έχω χεστεί πάνω μου».

«Είναι μέσα ή δεν είναι; Αυτό μόνο ρωτάω».

O Φοξ είχε σηκωθεί στις μύτες των ποδιών για να κοιτάξ

στο εσωτερικό της παμπ απ’ το παράθυρο. Το κάτω μισ

ζάμι ήταν αδιαφανές, το πάνω διαφανές. Δύο πότες το

αγριοκοίταξαν σαν να ήθελαν να του πουν ότι το είχ

παρατραβήξει.«Μέσα είναι» δήλωσε, δίνοντας απάντηση στην ερώτησ

ου Μπρεκ. Έκανε να προσπεράσει τους άντρες, αλλ

στέκονταν ώμο με ώμο και μπλόκαραν την είσοδο. «

Ταύρος δεν θα σ’ ευχαριστήσει γι’ αυτό που κάνεις» εξήγησ

στον αρχηγό. «Σκέψου το λίγο – αυτήν τη στιγμή έχει νκάνει μόνο μ’ εμάς τους δύο. Αλλά, αν αναγκαστούμε ν

καλέσουμε ενισχύσεις, θα φροντίσουμε να τον βγάλουμε μ

α χέρια δεμένα με χειροπέδες πίσω απ’ την πλάτη. Θα μπ

στο φορτηγάκι και θα ξημερωθεί στα κεντρικά. Α

ομίζειςότι αυτό θέλει, έχει καλώς. Αλλά υποψιάζομαι



τι πέφτεις έξω, και θα καταλάβει ποιος φταίει ότα

πλακώσουν τα μπατσικά…» O Φοξ έκανε λίγο πίσω κ

σήκωσε τα χέρια του, δήθεν ότι παραιτείται. «Απλώς σκέψο

ο, εγώ αυτό σου λέω μόνο. Ίσως είναι προτιμότερο να πα

α του μιλήσεις, να δεις τι λέει ο ίδιος». Έδειξε απέναντΕμείς θα περιμένουμε στο αυτοκίνητο».

Άρχισε να πηγαίνει προς τα κει, κι ο Μπρεκ το

ακολούθησε.

«Ωραίος» σχολίασε ψιθυριστά ο Μπρεκ.

«Θα δείξει».

Αλλά, μέχρι να φτάσουν στο Volvo, ο αρχηγός είχ

ξαφανιστεί στο εσωτερικό της παμπ, αφήνοντας πίσω το

ην πόρτα να κλείνει. O Φοξ κι ο Μπρεκ περίμεναν. Έν

πρόσωπο άγνωστο και στους δύο εμφανίστηκε στο παράθυρης παμπ.

«Τον είδες;» ρώτησε ο Μπρεκ.

«Είναι στην μπάρα περιστοιχισμένος από τσιράκια

πιβεβαίωσε ο Φοξ. «Με τόσα χρυσαφικά που κουβαλά

πάνω του, μου κάνει εντύπωση που μπορεί και σηκώνει τποτήρι του».

Πέρασαν άλλα δύο λεπτά προτού ανοίξει η πόρτα. Δε

γήκε κανείς, αλλά πρέπει να ειπώθηκε κάτι ή να δόθηκ

κάποιο σινιάλο. Oι δύο καπνιστές πέταξαν τα τσιγάρα του



και μπήκαν μέσα.

«Και τώρα;» ρώτησε ο Μπρεκ. Εύλογο ερώτημ

Καθόμαστε εδώ που είμαστε και τους αφήνουμε να μα

κοροϊδεύουν;»

Είχαν εμφανιστεί κι άλλα πρόσωπα στο παράθυρο. Ένακανε το σήμα της νίκης.

«Ίσως να μην είναι κακή ιδέα οι ενισχύσεις τελικά».

«Είναι σκέτη καταστροφή» τον διόρθωσε ο Φοξ.

«Μην μου πεις ότι θες να μπούμε εκεί μέσα σόλο;»

«Αυτό θα έκανες στο Quidnunc, Τζέιμι; Θα περίμενε

νισχύσεις πριν κάνεις την κίνησή σου;»

«Μέχρι να φτάσω σ’ αυτό το επίπεδο του παιχνιδιού, θ

ίχα σκάσει με σύσσωμο τον στρατό μου, το ίδιο κι

αντίπαλός μου».«Τότε τι να κάνουμε; Θα είμαστε στρατός δύο ατόμων»

Παύση. «Αλλά στο μεταξύ θα ήμασταν πιο ζεστά μες στ

αυτοκίνητο».

«Δίνουμε καλύτερη εντύπωση αν κάτσουμε εδώ πο

καθόμαστε».«Πάλι Quidnunc; Η παμπ δεν πρόκειται να κλείσει τ

πόμενες τρεις τέσσερις ώρες».

«Δεν πρόκειται να πάρει τόση ώρα».

Και πράγματι, ύστερα από λίγα μόνο λεπτά άρχισαν ν

ακούνε τον ήχο ενός κινητήρα. Πλησίαζε με ταχύτητα, κι ότα



στριψε στην κοντινότερη γωνία τα λάστιχα στρίγκλισαν.

δηγός δεν έκανε καμιά προσπάθεια να σταματήσει το όχημ

στην άκρη. Απλώς το κοκάλωσε ενώ βρισκόταν στη μέση το

ρόμου. Ήταν ένα Ford Sierra, αλλά με πειραγμένη μηχαν

και υπερμεγέθη εξάτμιση. O οδηγός το έκανε να βρυχηθεί μελευταία φορά, πριν το αφήσει στο ρελαντί. Oι τροχοί είχα

αφήσει σημάδια στον δρόμο και κυριαρχούσε η μυρωδι

καμένου λάστιχου.

«Για όλα φταίει το Top Gear » σχολίασε ο Φοξ.

O άντρας που βγήκε επιτέλους απ’ το πίσω κάθισμα ήτα

ύσωμος και σκυθρωπός. Την ίδια έκφραση είχε και στη

κτύπωση της φωτογραφίας. Το Sierra ανασηκώθηκε δυ

ρία εκατοστά μόλις απαλλάχτηκε απ’ τον επιβάτη του. Τ

άδισμά του ήταν ανάλαφρο. Φορούσε κοντομάνικπουκάμισο στο μέγεθος σκηνής δύο ατόμων, φαρδύ τζιν κα

άσπρα αθλητικά. Τα μαλλιά του ήταν μαύρα, τραβηγμένα απ

ο μέτωπο και πίσω απ’ τα αυτιά, και του έφταναν μέχρι το

σβέρκο. Είχε ένα χρυσό δόντι στο μπροστινό μέρος το

στόματος, αλλά καθόλου μπιχλιμπίδια ή τατουάζ. Τα μάτιου ήταν μια σταλιά, αλλά και διαπεραστικά.

«Τι θέλετε;» ρώτησε. «Χέσ’ το, μην απαντάτε. Μπείτε σ

αμάξι και δρόμο».

«Δεν γίνεται αυτό, Τέρι» είπε ο Φοξ, καταφέρνοντας ν



πάρει απολογητικό τόνο.

«Πρέπει να μιλήσουμε στον Ταύρο πρώτα».

«Δεν θέλω ν’ ακούσω λέξη από σένα» είπε Τέρι Βα

απλώνοντας το δάχτυλό του προς το μέρος του Φοξ. «Πάρ

ο πουστράκι σου και κοπάνα τη». Έπεσε σιωπή, πριν ανοίξει το στόμα του ο Τζέιμι Μπρ

ια να πει μία και μοναδική λέξη. Κι αυτή ήτα

Ενδιαφέρον». Αυτό τράβηξε την προσοχή του Βας.

«Ποιο;»


«Όταν κάποιος χρησιμοποιεί ομοφοβικές βρισιές, συχν

ίναι ενδεικτικό».

Το πρόσωπο του Βας σκοτείνιασε κι άλλο.

«Δηλαδή;»O Μπρεκ ξανασήκωσε τους ώμους και φάνηκε να ψάχν

η σωστή διατύπωση.

«Υποσυνείδητες τάσεις».

O Βας τού όρμησε, αλλά ο Μπρεκ ήταν σβέλτος. Έσκυψ

και πέρασε κάτω απ’ το απλωμένο χέρι του χοντρού. Έκανμεταβολή, έτοιμος για την επόμενη κίνηση.

«Τέρι» είπε ο Φοξ λίγο πιο δυνατά απ’ ό,τι προηγουμένω

απαιτώντας ν’ ακουστεί. «Nα μας λείπουν τώρα αυτά.

Ταύρος σε κουβάλησε εδώ για να μάθεις τι θέλουμ

Κανονικά θα το μάθαινε μόνο αυτός, αλλά ας πάρεις κι εσ



λάπτει να τα τεστάρεις πού και πού».

«Θες τσίχλα;»

O Μπρεκ κατένευσε και άπλωσε το χέρι προς το πακέτ

που κρατούσε ο Φοξ. Δεν έτρεμε σχεδόν καθόλου. Κάθισα

αμίλητοι, μασώντας την τσίχλα τους και χαζεύοντας τουπεραστικούς. Κάποιες γυναίκες είχαν βγει τσούρμο με τ

φίλες τους. Φορούσαν ασορτί ροζ μακό με το σύνθημ

ΕMEIΣ EIMAΣTE OI 24 ΠAPΘENEΣ».5 Μια παρέα ντόπιο

ις είχαν πάρει από πίσω και δοκίμαζαν τις διάφορες ατάκεους για να τους πιάσουν κουβέντα. Έξι έφηβοι πέρασα

καμπουριαστοί. Φορούσαν μαύρες μπλούζες με κουκούλα κ

κασκέτα του μπέιζ μπολ. Το Sierra τράβηξε μερικά βλέμματ

Δεν είχε κουνηθεί απ’ τη μέση του δρόμου, και τα οχήματ

ρειάζονταν μανούβρες για να περάσουν. Ένα δυαυτοκίνητα κόρναραν. O οδηγός έμεινε εκεί που ήταν, με τ

έρια στο τιμόνι και με τη μηχανή αναμμένη.

«Λες να ’ναι πλήρους απασχόλησης;» ρώτησε ο Μπρεκ.

O Φοξ συνέχισε να μασάει και να παρακολουθεί. Ότα

άνοιξε η πόρτα, βγήκαν μόνο δύο καπνιστές. Έδειξα

νδιαφέρον για τον Φοξ και τον Μπρεκ, αλλά έμειναν στ

ική τους πλευρά του δρόμου. Η πόρτα ξανάνοιξε, κι αυτή

η φορά ήταν ένας απ’ τους τρεις άντρες. Πλησίασε σχεδό

ροχάδην το Volvo και έσκυψε στο παράθυρο του οδηγού. O



Φοξ τον αγνόησε, κι έτσι ο τύπος χτύπησε το τζάμι. O Φο

άφησε να περάσουν μερικά ακόμα δευτερόλεπτα πρ

κατεβάσει το παράθυρο.

«O Ταύρος λέει να πάτε».

«Nα του πεις να πάει να γαμηθεί».O Φοξ ξανανέβασε το παράθυρο.

O τύπος έμεινε να τον κοιτάζει μέσα απ’ το τζάμι σαν ν

μην πίστευε στ’ αυτιά του. Χτύπησε ξανά, αλλά ο Φο

κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. O αγγελιοφόρος ίσιωσε το

κορμό και γύρισε αποκεί που είχε έρθει.

«Λες να βρει άλλη διατύπωση;» ρώτησε ο Μπρεκ.

«Πιθανότατα».

«Δεν γούσταρες να πας δηλαδή;»

«Το προτιμώ εδώ».«Κι εγώ».

O Μπρεκ έγειρε λίγο πίσω.

Πέρασαν κι άλλα λεπτά πριν εμφανιστεί ο Βας, που άνοι

ην πόρτα για να περάσει ο Ταύρος Γουοχόουπ. Ήτα

ακριβώς όπως τον περίμενε ο Φοξ – αγριωπός. Δεν υπήρχεπερίπτωση να φτάσει ούτε στο δαχτυλάκι του πατέρα του κα

ο ήξερε. Διέθετε όγκο, που όμως δεν αντιστοιχούσε σε μυς

Τα μπράτσα του ήταν πλαδαρά και η ζώνη γύρω απ’ το τζιν

οριζόταν στην τελευταία τρύπα. Τα κοντά τουμαλλιά ήταν

λαδωμένα κι η επιδερμίδα του λιπαρή. Ακμή



ύρω απ’ τον λαιμό, σχεδόν σίγουρα επιδεινωμένη απ’ τι

φτηνιάρικες χρυσές αλυσίδες. Τα τατουάζ στην ανάστροφ

ης κάθε παλάμης πρέπει να τα είχε κάνει μόνος το

πιθανότατα στην εφηβεία του. Δαχτυλίδια στα περισσότερ

άχτυλα – το στιλ που χαρακτηρίζει τους τύπους που παίζουελάκια. O νεαρός έδειχνε άξεστος και ξιπασμένος, ακριβώ

πειδή είχε μεγαλώσει στο απυρόβλητο χάρη σ’ έναν πατέρ

που ενέπνεε τον φόβο και τον τρόμο. O Βας στεκόταν δυ

ήματα πίσω απ’ το αφεντικό του. O Φοξ ξανακατέβασε τ

παράθυρό του.

«Εσύ» είπε στον Γουοχόουπ «μπορείς να μπεις πίσω

αλλά δεν θέλω να μου μαγαρίσουν το αυτοκίνητο

ορίλλες σου».

O Γουοχόουπ δεν δίστασε καθόλου.«Μείνε εδώ» πρόσταξε τον Βας. Άνοιξε την πόρτα, μπήκ

και την έκλεισε με δύναμη πίσω του. «Όλοι σάς έχουν γ

μπάτσους» είπε. «Κι αν δεν είσαστε, εγώ θα κάτσω και θ

πάρω πίπα στον Τέρι».

«Αυτό με βάζει σε μεγάλο πειρασμό να πω ψέματα» τοκανε ο Φοξ.

«Το αυτοκίνητο έχει κοριούς;»

«Όχι».

«Και περιμένεις να το πιστέψω;»



«Άκου τι θέλω να μάθεις» άρχισε να λέει ο Φοξ. «Ξέρουμ

πού βρίσκεται ο Τσάρλι Μπρόγκαν. Θα έχεις καταλάβει πι

τι το κόλπο της εξαφάνισης ήταν αυτό ακριβώς – κόλπ

Το ίδιο σκέφτονται κι οι μπάτσοι, κι αυτό σημαίνει ότι θα το

πιάσουν σε μια δυο μέρες». Έκανε μια παύση. «Άρα δεν έχεπολύ χρόνο, Ταύρε».

«Ακούω».

«Εύγε, γιατί αυτό που κάνω αυτήν τη στιγμή είναι ν

νοχοποιώ τον εαυτό μου – κι έτσι μπορώ να σου εγγυηθ

τι δεν ηχογραφούνται αυτά που λέω».

«Για συνέχισε».

«Ξέρουμε πού είναι και ξέρουμε ότι τον θέλεις. Είμασ

ιατεθειμένοι να τον ανταλλάξουμε».

«Λεφτά θέλετε;»O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Δεν έχεις να κάνεις με τον Γκλεν Χίτον εδώ πέρα

Παύση. «Θέλουμε πίσω τις ζωές μας». Κοίταξε το

Γουοχόουπ απ’ τον κεντρικό καθρέφτη. «Δεν ξέρεις ποι

ίμαστε;»«Δεν έχω ιδέα».

«Εγώ είμαι ο Μάλκολμ Φοξ. Κι αυτός είναι ο Τζέι

Μπρεκ».

O Φοξ παρατήρησε την αντίδραση του Γουοχόουπ.

ύπος κοιτούσε τον Μπρεκ.



«Μας έστησαν παγίδα και πιστεύουμε ότι έχουμ

ανακαλύψει τη ρίζα του κακού. Πες μας ότι πέφτουμε έξω».

O Γουοχόουπ έστρεψε πάλι την προσοχή του στο

καθρέφτη.

«Ακούω ακόμη» είπε στην αντανάκλαση του Φοξ.«Θέλουμε να καθαρίσει το όνομά μας, να κάνουμε μ

καινούργια αρχή, τέτοια πράγματα. Επίσης θέλουμε το

Γκλεν Χίτον. Δεν υπάρχει περίπτωση να τη βγάλει καθαρή».

«Nομίζεις ότι έχω κανένα μαγικό ραβδάκι;»

«Το ραβδάκι μπορεί να μην είναι δικό σου – μπορεί ν

ίναι του μπαμπά σου. Αλλά έχω την αίσθηση ότι υπάρχει».

«O φίλος σου δεν λέει πολλά».

«Μόνο όταν έχω κάτι να προσθέσω» δήλωσε ο Μπρε

σπάζοντας τη σιωπή του.«Πρέπει να ’ναι η πιο ηλίθια παγίδα που πέρασε απ’ τ

λίθιο μυαλό οποιουδήποτε μπασκίνα».

«Εσύ αποφασίζεις τον τόπο και τον χρόνο» συνέχισε

Φοξ «κι εμείς θα ’ρθουμε. Όμως θα έχουμε ερωτήσεις γι

σένα, και δεν θα δεις τον Μπρόγκαν πριν μείνουμκανοποιημένοι».

«Τι είδους ερωτήσεις;»

«Το είδος που απαιτεί απαντήσεις». O Φοξ άπλωσε τ

έρι του πίσω απ’ το κάθισμά του. Kρατούσε ένα χαρτί με το



αριθμό του κινητού του. «Θυμήσου, έχεις μια δυο μέρες τ

πολύ. Όταν συλλάβουν τον Μπρόγκαν, θα του κάνου

πρόταση συνεργασίας. Εσένα θα θέλουν στη

πραγματικότητα. Κι αφού αυτός θα είναι ακόμη ζωντανό

σύ τι θα προσφέρεις στους επενδυτές σου;»Σταμάτησε για να τον αφήσει να το χωνέψει. O Γουοχόου

ίχε πάρει το χαρτί απ’ το χέρι του και τα δάχτυλά του

αγγίχτηκαν στιγμιαία.

«Τελειώσαμε;» ρώτησε.

«Κάτι τελευταίο…» O Φοξ είδε τον Γουοχόουπ ν

κοντοστέκεται με το χέρι στην πόρτα. «Πρέπει να μας δώσε

και τον Βας».

«Γιατί;»

Η περιέργεια του Γουοχόουπ έμοιαζε γνήσια.«Σκότωσε τον Βινς Φόκνερ. O Βινς ήταν ο γκόμενος τη

αδερφής μου».

O Φοξ συνέχισε να παρατηρεί τον Γουοχόουπ απ’ το

καθρέφτη. Είχε αρχίσει ν’ αντιλαμβάνεται τι είχε παιχτεί:

Tοθέμα ήταν οικογενειακό. Αυτό εξηγούσε πολλά.Όπουμπλέκεται η οικογένεια δεν ισχύουν οι συνήθεις

κανόνες. Δενείπε τίποτα –εξακολουθούσε να μην πιστεύει ό

δεν υπήρχεκοριός–, αλλά κοίταξε τον Φοξ στα μάτια και

κούνησε τοκεφάλι αργά. Ύστερα βγήκε, αλλά

κοντοστάθηκε για ναξαναβάλει το κεφάλι του μέσα.



«Εσένα δεν σε ξέρω» ανακοίνωσε στον Φοξ.

Έκλεισε την πόρτα και κατευθύνθηκε προς το Lowther’s.

Βας περπατούσε δίπλα του, κι ο Γουοχόουπ πέρασε το χέ

ου πάνω απ’ τον ώμο του Βας.

«Ξέρεις να διαβάζεις σημάδια;» ρώτησε ο Φοξ τον ΤζέιΜπρεκ.

«Θέλει να μας πει ότι ο Βας μπορεί να είναι αναλώσιμος

απάντησε χαμηλόφωνα.

O Φοξ γύρισε προς το μέρος του.

«Κερδίζω κι άλλη φιλοφρόνηση;»

«Τι ήταν αυτό που είπε στο τέλος;»

O Φοξ είχε αναρωτηθεί επίσης.

«Υποθέτω ότι είπε απλώς αυτό που είπε: Δεν με ξέρει».

«Γιατί του έδωσες ένα κομμάτι χαρτί κι όχι επαγγελματικκάρτα;»

«Όσο λιγότερες πληροφορίες έχει για μένα, τόσο τ

καλύτερο». Παύση. Δεν σε ξέρω… Έφτυσε την τσίχλα του απ

ο παράθυρο. «Ξαφνικά λυσσάω της πείνας. Εσύ;»

«Ένα ινδικό θα το ’τρωγα». O Μπρεκ κοίταξε γύρω τοΜόνο που δεν είμαι σίγουρος ότι είμαστε ασφαλείς στ

ταντί».

«Έχεις δίκιο. Όταν τηλεφωνήσει ο Γουοχόουπ, θ

έλουμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο μακριά αποδώ».



«Άρα έχουμε χρόνο να τα ετοιμάσουμε όλα;» O Μπρε

δειξε με ένα νεύμα ότι συμφωνούσε. «Τους προειδοποίησε

λους να είναι έτοιμοι;»

«Τους προειδοποίησα».

«Πώς πάει μέχρι στιγμής το τρελό μου σχέδιο;»«Είμαστε ακόμη ζωντανοί» απάντησε ο Φοξ βάζοντα

μπροστά. «Αυτό κάτι λέει, υποθέτω».

Έριξε μια ματιά στον κεντρικό καθρέφτη πριν ξεκινήσει. Τ

Sierra ήταν ακόμη σταματημένο στη μέση του δρόμου, λε

και του ανήκε η πόλη.

Και μ’ έναν περίεργο τρόπο, σκέφτηκε ο Μάλκολμ Φο

ου ανήκε.



ΔΕΥΤEΡΑ 23 ΦΕΒΡΟΥΑΡIΟΥ 2009



Δ

29

ευτέρα απόγευμα, κι ο Μπρεκ με τον Φοξ έπαιζαν χαρτ

στο σπίτι του Μπρεκ όταν ήρθε το τηλεφώνημα. Έπινα

καφέ και τσάι όλη μέρα. Είχαν ξεκοκαλίσει τρεις εφημερίδε

ίχαν δει ειδήσεις, είχαν ακούσει μουσική κι είχα

ηλεφωνηθεί με την Άναμπελ και την Τζουντ. Γι

μεσημεριανό έφαγαν κάτι σάντουιτς απ’ το σουπερμάρκετ κ

κλέρ σοκολάτα. Nωρίτερα ο ήλιος ήταν λαμπερό

φέρνοντας λίγη ζεστασιά μαζί του, αλλά τώρα ο ουρανό

ταν ένα αδιάλειπτο σύννεφο στο χρώμα τομπουγαδόνερου.

«Αυτός είναι» είπε ο Φοξ ρίχνοντας μια ματιά στ

μικροσκοπική οθόνη.

«Πού το ξέρεις;»

«Δεν αναγνωρίζω τον αριθμό».



O Φοξ κούνησε το τηλέφωνο στον Μπρεκ, αλλά δε

απάντησε.

«Μην τον βασανίζεις τον άνθρωπο» τον μάλωσε

Μπρεκ.

Αστειευόταν, αλλά ο Φοξ έβλεπε ότι ήταν αγχωμένοΠάτησε «Αποδοχή» κι έφερε το τηλέφωνο στ’ αυτί του.

«Μάλκολμ Φοξ».

Συνειδητοποίησε ότι η φωνή του ήταν πιο στριγκή απ’ τ

κανονικό – ο Μπρεκ δεν ήταν ο μόνος που είχε αγχωθεί.

«Εγώ είμαι».

Η φωνή του Ταύρου Γουοχόουπ. Ίσως νόμιζε ότι ήτα

ξυπνο εκ μέρους του που δεν είπε το όνομά του. Λες και

ελευταία λέξη της τεχνολογίας δεν ήταν ικανή να ταιριάξ

μια φωνή σ’ ένα πρόσωπο εξίσου καλά με τα αποτυπώματα«Nαι;»

«Δεν είμαι σίγουρος ότι έχω καταλάβει καλά».

«Τι να καταλάβεις; Συναντιόμαστε και σου κάνουμ

κάποιες ερωτήσεις. Αν μείνουμε ικανοποιημένοι μ’ αυτό πο

’ ακούσουμε, θα ανταμειφθείς».«Τόσο απλά;»

«Τόσο απλά».

«Και γιατί δεν το κάνουμε απ’ το τηλέφωνο;»

«Επειδή ένα τηλέφωνο μπορεί να είναι παγιδευμένο, έτ

εν είναι; Όπως είπες και για το αυτοκίνητό μου χτες. Απλώ



προσπαθώ να σε καθησυχάσω…»

«Εγώ επιλέγω τον τόπο συνάντησης;»

«Κάπου που να ξέρεις ότι θα είσαι ασφαλής».

«Μ’ αρέσει το Lowther’s».

«Καλώς, αλλά δεν θέλω πολύ κόσμο τριγύρω – γίνεταφού κλείσει;»

O Φοξ κοίταξε τον Μπρεκ, που του έκλεισε το μάτι: Είχ

άλει στοίχημα είκοσι λίρες ότι ο Γουοχόουπ θα διάλεγε τη

παμπ.

«Θα φροντίσω να έχουν φύγει όλοι ως τις έντεκα».

«Τότε θα έρθουμε και τέταρτο».

«Αλλά χωρίς τον Μπρόγκαν;»

«Nα γίνει πρώτα η κουβεντούλα μας».

«Χρειάζομαι αποδείξεις ότι ξέρετε πού είναι».«Κανένα πρόβλημα».

«Και, μα τον Θεό, αν κάνετε καμιά μαλακία, θα σα

σταυρώσω στον τοίχο πριν προλάβουν οι δικοί σας ν

σπάσουν την πόρτα».

«Ελήφθη. Αλλά θέλω να ξεκαθαρίσουμε κάτι: O Χίτον Βας δεν είναι διαπραγματεύσιμοι».

«Δώστε μου τον Μπρόγκαν και χάρισμά σας».

Η γραμμή νεκρώθηκε. O Φοξ κράτησε το τηλέφωνο στ

έρια του μια στιγμή.



«Λοιπόν;» ρώτησε ο Μπρεκ.

«Έχουμε κι άλλα τηλεφωνήματα». O Φοξ κράτησε τ

ηλέφωνο μπροστά του και βρήκε τον αριθμό που έψαχνε.

«Μένουν πέντε ώρες μέχρι να φύγουμε» υπολόγισε

Μπρεκ. «Προλαβαίνουμε;»«Το καλό που μας θέλω» είπε ο Μάλκολμ Φοξ την ώρ

που απαντούσαν στην πρώτη κλήση του.

Πάρκαραν έξω απ’ το Lowther’s ακριβώς στις έντεκα παρνα λεπτό. Κόσμος έφευγε. Πολλοί δεν ήταν καθόλο

υχαριστημένοι που κουτσουρεύτηκε η βραδινή τους έξοδο

Αλλά η γκρίνια ήταν χαμηλόφωνη, και πάλι ξεκίνησε μόν

αφού βγήκαν στον δρόμο. Στις έντεκα και πέντε βγήκε ο Τέ

Βας. Αναγνώρισε το Volvo, αλλά το αγνόησε. Δουλειά το

ταν η αναγνώριση εδάφους. Περπατούσε πάνω κάτω

αναζητώντας ενδείξεις ότι ο Φοξ κι ο Μπρεκ είχαν φέρ

παρέα.

Φαινομενικά ικανοποιημένος, ξαναμπήκε στο μπαρ. Στντεκα και δέκα ο Φοξ ρώτησε τον Μπρεκ αν ήταν έτοιμος.

«Λίγα λεπτά ακόμα» αποκρίθηκε ο Μπρεκ ύστερα από μ

ματιά στο ρολόι του.

Κάθισαν αμίλητοι και είδαν τους υπαλλήλους του μπαρ ν

τοιμάζονται να φύγουν. Φορούσαν τα σακάκια τους κ



Μέσα δεν είχαν προλάβει να κάνουν κάτι παραπάνω απ

να βιαστικό συμμάζεμα. Κάποιες καρέκλες ήτα

αναποδογυρισμένες πάνω στα τραπέζια και η μπάρα ήτα

εμάτη βρόμικα ποτήρια. Τα φώτα της μηχανής με τ

φρουτάκια αναβόσβηναν, προσελκύοντας τζογαδόρους πο

πλέον απουσίαζαν. Σ’ ένα γωνιακό τραπέζι καθόταν

Ταύρος Γουοχόουπ. Τα χέρια του στηρίζονταν χαλαρά στη

άκρη του πάγκου πίσω του.

«Ψάξ’ τους» πρόσταξε.O Βας στάθηκε μπροστά στους δύο αστυνομικούς.

«Βγάλτε τα σακάκια και ξεκουμπώστε τα πουκάμισα».

«Φτάνει να μην μας θες τελείως τσίτσιδους» είπε ο Μπρ

αφήνοντας τον υπολογιστή στο κοντινότερο τραπέζι.

Έβγαλαν τα σακάκια και ξεκούμπωσαν τα πουκάμισαφού τα τράβηξαν μέσα απ’ το παντελόνι για να τσεκάρει

Βας μήπως φορούσαν κοριούς. Έλεγξε το κάθε σακά

τυπώντας το, ζουλώντας τις τσέπες και βάζοντας το χέρι το

ια να βεβαιωθεί ότι περιείχαν μόνο πορτοφόλια και κινητά.

«Παντελόνια, Τέρι» γάβγισε ο Γουοχόουπ, για να κάν

άναψαν τσιγάρο ξεκινώντας για το σπίτι τους. O Βα

αναβγήκε απ’ την παμπ, αυτήν τη φορά για να τους κάνε

όημα ότι είχε έρθει η ώρα. O Φοξ κοίταξε τονΜπρεκ και

κούνησε το κεφάλι. O Μπρεκ έφερε τον φορητό

πολογιστή απ’ το πίσω κάθισμα και πέρασαν απέναντι.



ον Βας να ψηλαφίσει τους μηρούς τους και να ελέγξ

αστραγάλους και κάλτσες.

«Τίποτα» είπε καθώς σηκωνόταν με κόπο.

«Πάρ’ τους τα τηλέφωνα. Δεν θέλουμε να κρυφακούσ

κανείς, σωστά;»O Βας βρέθηκε με τρία τηλέφωνα.

«Αυτός εδώ έχει δύο» ενημέρωσε το αφεντικό του μ’ έν

εύμα προς τον Φοξ.

O Γουοχόουπ κοίταξε έντονα τον Φοξ και τον Μπρεκ,

στερα έδειξε τις καρέκλες αριστερά και δεξιά απ’ το τραπέζ

O Μπρεκ έβαλε το φορητό ανάμεσά τους.

«Nα το βάλω στην πρίζα;» ρώτησε ψάχνοντας με τ

λέμμα την πλησιέστερη.

«Τι το ’φερες;» ρώτησε ο Γουοχόουπ.«Αποδείξεις» του είπε ο Φοξ. «Κι αφού δεν έχ

ηλέφωνο, θα χρειαστεί να δανειστώ το δικό σου». Άπλωσ

ο χέρι του.

«Δώσ’ του πίσω το τηλέφωνό του» πρόσταξε τον Τέρι Βα

Γουοχόουπ. «Αλλά σε προειδοποιώ…»«Η σταύρωση δεν είναι η καλύτερή μου» τον διαβεβαίωσ

Φοξ.

O Μπρεκ είχε βρει πρίζα στο σοβατεπί κάτω απ’ τον πάγκ

O Φοξ πληκτρολόγησε έναν αριθμό και έφερε το τηλέφων



στο αυτί του. O Γουοχόουπ μισόκλεισε τα μάτια. Το βλέμμ

ου πηγαινοερχόταν μια στον έναν και μια στον άλλο.

«Είμαστε έτοιμοι, Τόνι» είπε ο Φοξ στο τηλέφωνο.

Το έκλεισε και το πέταξε στον Βας. O Μπρεκ είχε βάλει το

πολογιστή στο ρεύμα και τον είχε γυρίσει προς τοΓουοχόουπ.

«Δώσ’ του ένα λεπτό» είπε σκύβοντας για να φτιάξ

κάποιες ρυθμίσεις.

«Μπορώ;…» O Φοξ έκανε ένα νεύμα προς τον πάγκο.

O Γουοχόουπ απάντησε μ’ ένα ανεπαίσθητο τικ, που

Φοξ το εξέλαβε ως άδεια, και κάθισε δίπλα του για να μπορ

α βλέπει την οθόνη. Το σώμα του Γουοχόουπ ανέδινε μι

μυρωδιά που ήταν σχεδόν ανυπόφορη.

«Αυτό που έχουμε» εξήγησε ο Φοξ, προσπαθώντας νμην εισπνέει βαθιά, «είναι μία webcam».

Στην οθόνη είχε ανοίξει ένα τετράγωνο κουτί δέκ

κατοστών. Εκεί μέσα ήταν ένα πρόσωπο, το πρόσωπο το

Τσαρλς Μπρόγκαν.

«O Τόνι ποιος είναι;» ρώτησε ο Γουοχόουπ.«Κάποιος που μου κάνει μια χάρη».

«Αυτός χειρίζεται την κάμερα;»

«Σκέφτηκα ότι δεν μπορούσα να έχω εμπιστοσύνη στο

Μπρόγκαν ότι θα το έκανε μόνος του».

O Γουοχόουπ έσκυψε μπροστά. Το κεφάλι του Μπρόγκα



ύρισε δεξιά αριστερά, καθώς τέντωνε τους μυς του λαιμο

ου. Δεν υπήρχε ήχος.

«Γιατί είναι τόσο μικρή η εικόνα;»

«Το φορητό φταίει» εξήγησε ο Φοξ. «O μισθός το

Μπρεκ δεν επιτρέπει πάντα ποιοτικά προϊόντα».«Μπορώ να τη μεγαλώσω» πρόσθεσε ο Μπρεκ «αλλά θ

ειροτερέψει η ευκρίνεια».

O Γουοχόουπ μούγκρισε. Και λίγα δευτερόλεπτ

αργότερα:

«Και λέτε ότι είναι ζωντανή η εικόνα;».

O Φοξ, αντί ν’ απαντήσει, έδειξε πάλι το τηλέφωνο.

«Ένας τρόπος υπάρχει για να το αποδείξουμε».

O Βας κοίταξε το αφεντικό του για να πάρει την άδεια

στερα έδωσε το κινητό. O Φοξ περίμενε να συνδεθεί.«Τόνι» είπε «πες του να κουνήσει το χέρι».

Το πρόσωπο στον υπολογιστή γύρισε στο πλάι σαν ν

άκουγε κάποια οδηγία. Ύστερα ο Τσάρλι Μπρόγκαν κούνησ

με μισή καρδιά το χέρι του. O Φοξ έκλεισε το τηλέφων

αλλά αυτήν τη φορά το κράτησε. O Γουοχόουπ συνέχισε νκοιτάζει την οθόνη.

«Oπότε τώρα ξέρεις ότι τον έχουμε» είπε ο Φοξ.

«Ξέρω ότι είναι στα χέρια της αστυνομίας» τον διόρθωσε

Γουοχόουπ, αλλά ο Φοξ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.



«Έχεις φίλους στο Λόδιαν εντ Μπόρντερς, Ταύρε. Τ

ξέρεις ότι δεν παραδόθηκε».

O Γουοχόουπ γύρισε να τον κοιτάξει.

«Τι θες;»

«Θέλω να μάθω γιατί μπήκε στο στόχαστρο ο συνάδελφόμου αποδώ».

O Γουοχόουπ το σκέφτηκε προς στιγμήν, κι ύστερ

στρεψε την προσοχή του και πάλι στην οθόνη.

«Δεν με ακούει;» ρώτησε.

«Όχι» τον διαβεβαίωσε ο Φοξ.

O Γουοχόουπ κόλλησε το πρόσωπό του στην οθόνη.

«Θα πέσεις στα χέρια μου, πούστη!» ούρλιαξε.

Σταγονίδια σάλιου πετάχτηκαν στο κεφάλι και στου

ώμους του Μπρόγκαν.«Αυτό θα κατευνάσει τις συμμορίες στο Λάναρκσερ κ

στο Αμπερντίν;» ρώτησε ο Φοξ.

O Γουοχόουπ γύρισε πάλι προς το μέρος του.

«Είναι μια αρχή. Τους είπα ότι θα πεθάνει».

«Όταν εξαφανίστηκε απ’ το σκάφος… θα μπορούσες ν

O Γουοχόουπ τον κοίταξε πάλι στα μάτια.

πάρεις τη δόξα». O Φοξ είδε το πρόσωπο του Γουοχόουπ ν’

αλλάζει. «Το έκανες, ε; Τους είπες ότι έβαλεςνα τον

κτελέσουν; Γι’ αυτό δεν μπορεί να επιστρέψει σώος κι

αβλαβής…»



O Μπρεκ ξερόβηξε.

«Μάλκολμ… ίσως ρίχνουμε τον εαυτό μας εδώ πέρα».

«Τι εννοείς;» ρώτησε ο Φοξ.

«Τον ανταλλάσσουμε με ψίχουλα. Μου φαίνεται ότι αξίζ

πολύ περισσότερα τώρα».«Μην σε πιάνει απληστία» γρύλισε ο Γουοχόουπ.

«Τότε άρχισε να μιλάς» είπε ο Φοξ. Είχε σηκωθεί κι είχ

καθίσει δίπλα στον Μπρεκ.

Τα μάτια του Γουοχόουπ είχαν επιστρέψει στην οθόνη. Τ

μέτωπό του γυάλιζε απ’ τον ιδρώτα. Είχε μείνει μια γουλι

λάγκερ στο ποτήρι του, τη στράγγιξε και σκούπισε το στόμ

ου με την ανάστροφη της παλάμης του. Πλατάγισε τα χείλ

ου και κοίταξε απέναντί του.

«Δεν σας εμπιστεύομαι» είπε.«Τα αισθήματα είναι αμοιβαία» απάντησε ο Φοξ. «Στη

ελική είμαστε εμείς οι δυο απέναντι σ’ εσένα και τον γορίλλ

σου – δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι μ’ αρέσουν

πιθανότητες».

O Γουοχόουπ παραλίγο να χαμογελάσει, αλλά δεν τκανε. Έριξε μια ματιά στον Βας. O γορίλλας είχε ρίξει τ

άρος του πάνω στην μπάρα, με τα χέρια σταυρωμένα, κ

αριανάσαινε απ’ το στόμα. O Φοξ ήξερε τι σκεφτόταν

Γουοχόουπ: Αν τηρούσε τη συμφωνία, θα έχανε στ’ αλήθει



ον υπασπιστή του. Όταν ο Γουοχόουπ έστρεψε πάλι τη

προσοχή του στον Φοξ, ο Φοξ ήξερε ότι η απόφαση είχ

παρθεί. O Τέρι Βας ήταν αναλώσιμος.

Όμως ήταν και κάτι άλλο: Δεν γινόταν να τον παραδώσ

στην αστυνομία. Μπορεί να άνοιγε το στόμα του. O Φοκανε ένα ανεπαίσθητο νεύμα για να δείξει στον Γουοχόου

τι αυτό ήταν θέμα του γκάνγκστερ και κανενός άλλου.

«Πού είναι;» ρώτησε ο Γουοχόουπ απλώνοντας το χοντρ

ου δάχτυλο στην οθόνη.

«Πρέπει ν’ ακούσουμε τα δικά σου πρώτα».

«Τι να πω;» έκανε ο Γουοχόουπ μ’ ένα ανασήκωμα τω

ώμων. «Ξέρετε ήδη πώς έγινε ό,τι έγινε. O φίλος σου αποδ

ίχε πλευρίσει έναν δημοτικό σύμβουλο ονόματι Γουίσ

αλλά ο Μπρόγκαν είχε ανάγκη τον Γουίσο».«Γιατί;»

«Ήταν το τελευταίο του σωσίβιο στον “Τιτανικό”. Τ

σχέδιο του Μπρόγκαν ήταν να βάλει τον δήμο να αγοράσ

α ημιτελή διαμερίσματά του και τη γη που περίσσευε στ

λογιστικά του βιβλία. Και έτσι θα είχαν πού να στεγάσουλα τα αποβράσματα στις λίστες αναμονής του δήμου.

Γουίσο υποτίθεται ότι θα γινόταν επικεφαλής του οικιστικο

προγράμματος, αλλά δεν έγινε ποτέ. Παρ’ όλα αυτά ήτα

στην επιτροπή – υπήρχε πιθανότητα να την επηρεάσει. Αλλ

παθε πανικό, είπε ότι τον είχε στριμώξει η αστυνομία για μ



παλιά ιστορία ναρκωτικών». O Γουοχόουπ κοιτούσε το

Μπρεκ. «Άρα εσύ έφταιγες για όλα».

«Κι έπρεπε να δυσφημιστώ;» ρώτησε ο Μπρεκ.

O Γουοχόουπ κατένευσε κι έγειρε πάλι στον πάγκο, πο

τριξε κάτω απ’ το βάρος του.«Ήξερες ήδη τον Έρνι Γουίσο, έτσι;» ρώτησε ο Φοξ το

Γουοχόουπ. «O Γκλεν Χίτον σού είχε κάνει μια χάρη, είχ

φροντίσει να μην μπλέξει ο Γουίσο στην υπόθεση με το

δηγό του. Αυτό σήμαινε ότι ο Γουίσο χρωστούσε σ’ εσέν

αλλά συγχρόνως χρωστούσες κι εσύ στον Χίτον, κι ο Χίτο

ητούσε μια χάρη – αν δικαζόταν, θ’ άρχιζαν να διαρρέου

ιάφορα. Δεν μπορούσε να γίνει αυτό. Δουλειά σου ήταν ν

μου φορτώσεις τη δολοφονία του Βινς Φόκνερ».

«Δεν σε καταλαβαίνω». O Γουοχόουπ κούνησε αργά τκεφάλι του αριστερά δεξιά. «Όπως είπα και πριν, ξέρω μόν

ι’ αυτόν». Έδειξε με το δάχτυλο τον Τζέιμι Μπρεκ, κι αυτό

απάντησε:

«Δεν μπορεί να μην έχεις κάποιον μέσα στο Σώμ

Κάποιον που ήξερε τι συνέβαινε στην Αυστραλία. Κάποιον μπρόσβαση στην πιστωτική μου…».

«Και νομίζεις ότι θα σου πω;»

«Αν θες τον Μπρόγκαν, θα χρειαστεί να το κάνεις» του

ιέκοψε ο Φοξ. «Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν θα το πάρ



καλά ο μπαμπάς σου, ε;»

O Γουοχόουπ τον αγριοκοίταξε:

«Ξέρεις ήδη».

«Είμαι στις Καταγγελίες, Ταύρε. Oι άλλοι μπάτσοι είνα

ανοιχτό βιβλίο για μένα. Απλώς χρειάστηκε να ψάξω αρκετπίσω στ’ αρχεία». O Φοξ έκανε μια παύση. «Πολύ πριν γίν

παρχηγός της αστυνομίας, ο Άνταμ Τρέινορ εργαζόταν εδώ

στο Τεϊσάιντ. Είχε κάτι τραβήγματα με τον πατέρα σου, αλλ

ίποτα δεν έφτασε στα δικαστήρια. Περίεργο το πώ

κατέρρεαν οι υποθέσεις… Ζήτησες απ’ τον μπαμπά σου να σ

φέρει σε επαφή;»

O Γουοχόουπ συνέχισε να αγριοκοιτάζει. Η σιωπή τράβη

κι άλλο. Όταν επιτέλους κούνησε το κεφάλι του, το νόημ

ταν διφορούμενο.«Αυτό σημαίνει ναι;» ρώτησε ο Φοξ.

«Σημαίνει ναι» απάντησε ο γκάνγκστερ.

«O Τρέινορ κανόνισε όλες τις λεπτομέρειες;»

«Nαι».

«Για χάρη του παλιού καλού καιρού;»«Χρωστούσε μερικές χάρες στον μπαμπά – πολλ

μπάτσοι τού χρωστάνε χάρες, Φοξ».

«Αυτό μάλλον εξηγεί γιατί το Τεϊσάιντ άργησε τόσο πολ

α τον κλείσει μέσα». O Φοξ είδε το κατσούφιασμα ν

απλώνεται στο πρόσωπο του γιου. «Έτσι για τον Μπρόγκα



ταν ανάγκη να μπει ένα φρένο στον αρχιφύλακα Μπρεκ,

σύ κανόνισες τις λεπτομέρειες. Αλλά τι έγινε μετά; Σο

στειλε τον Βινς Φόκνερ;»

«O Φόκνερ ήταν τελείως ερασιτέχνης. O Τέρι τον είδε σα

ωντανή προσβολή».«Δεν είχες δώσει εντολή;»

O Γουοχόουπ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Το έμαθα όταν με πήρε ο Τέρι στο τηλέφωνο».

O Φοξ γύρισε στην καρέκλα του για να μισοκοιτάξει το

ύπο στην μπάρα.

«O καβγάς ξέφυγε από κάθε έλεγχο; Το παράκανες ότα

ον βάρεσες; Βλέπεις, η εκδοχή του Μπρόγκαν είν

ιαφορετική: Λέει ότι ο Φόκνερ βασανίστηκε, κι ότι

κραυγές του διαπέρασαν το τηλέφωνό του για να τοστείλουν ένα μήνυμα». Όταν ο Βας δεν μίλησε, ο Φο

αναγύρισε στον Γουοχόουπ. «Μου είπε ψέματα

Μπρόγκαν;»

«Τι λες εσύ, Τέρι;» φώναξε ο γκάνγκστερ στον υπασπιστ

ου. Και στον Φοξ: «Όπως είπα, ο Τέρι ένιωσπροσβεβλημένος. Ίσως το τηλεφώνημα να έγινε για να τ

μάθει ο Μπρόγκαν». O Γουοχόουπ κοιτούσε πάλι τη

θόνη. «Ακόμη εκεί κάθεται. Μπορείς να πεις στονφίλο σο

α του ρίξει μια μπουνιά, ας πούμε;»



«Πού σκοτώθηκε ο Βινς Φόκνερ; Στο χαμάμ στ

Καουγκέιτ;»

O Γουοχόουπ έστρεψε πάλι την προσοχή του στον Βας.

«Στο πίσω μέρος του βαν» ψέλλισε ο Βας.

«Δεν το ’πιασα» παραπονέθηκε ο Φοξ.«O Τέρι κατέβασε ένα απ’ τα βαν στο Εδιμβούργο

ξήγησε ο Γουοχόουπ.

«Δεν ήθελες να τον σκοτώσεις, ε; Nόμιζες ότι τον έστελν

στο νοσοκομείο». O Φοξ δεν έκανε τον κόπο να περιμένει τη

αντίδραση του Βας. «Κι εγώ πού κολλάω;» ρώτησε.

«Πουθενά» είπε ο Γουοχόουπ μ’ ένα ανασήκωμα τω

ώμων. «Για μένα τουλάχιστον».

«Ήμουν υπό παρακολούθηση… Κι ύστερα μου ανέθεσα

ην υπόθεση του αρχιφύλακα Μπρεκ. Δεν είναι σύμπτωση».«Εγώ δεν ξέρω τίποτα».

«Θέλω κάτι παραπάνω απ’ αυτό» είπε ο Φοξ.

«Δεν υπάρχει κάτι παραπάνω!» O Γουοχόουπ κοπάνησ

ην παλάμη του στο τραπέζι.

«Τότε πρέπει να ζητήσεις κι άλλη χάρη απ’ τον Τρέινορ ιατί, αν στ’ αλήθεια δεν ξέρεις, μπορεί να ξέρει αυτός».

O Γουοχόουπ κούνησε το δάχτυλό του:

«Όχι άλλες χάρες πριν πιάσω στα χέρια μου τον Τσάρ

Μπρόγκαν».

Oι δύο άντρες κοιτάχτηκαν.



«Σου τον παραδίνω» μάντεψε ο Φοξ «κι εσύ τον κάνε

κομματάκια μπροστά σε εκλεκτό κοινό;».

«Αυτή ήταν η συμφωνία μας».

O Φοξ γύρισε στον Μπρεκ.

«Είχες δίκιο» του είπε. «Πήγαμε πάσο, ενώ έπρεπε νκάνουμε ρελάνς».

«Μας παίρνει ακόμη να κάνουμε ρελάνς» σχολίασε

Μπρεκ.

«Όχι αν θέλετε να φύγετε αποδώ χωρίς τη βοήθει

ραυματιοφορέων» γρύλισε ο Γουοχόουπ. «Τέρμα τ’ αστεία

ο μόνο που θέλω τώρα είναι τη διεύθυνση».

O Φοξ τράβηξε ένα σουβέρ προς το μέρος του κι έβγαλ

να στιλό.

«Είναι δώδεκα παρά τέταρτο τώρα. Θα χρειαστείς μία ώρκαι κάτι ψιλά για να φτάσεις στο Εδιμβούργο. Στη μία κ

μισή ο φίλος μου θα βγει απ’ το σπίτι. Μόλις φύγει αποκε

μπορείς να μπουκάρεις όποτε θες».

Είχε γράψει μια διεύθυνση. Έσπρωξε το σουβέρ προς τ

μέρος του Γουοχόουπ.«Κι αν με δουλεύετε;» ρώτησε ο γκάνγκστερ.

«Έλα να μας τσακίσεις» απάντησε ο Φοξ μ’ έν

ανασήκωμα των ώμων.

O Γουοχόουπ γλίστρησε ένα δάχτυλο κάτω απ’ το σουβέ



και το σήκωσε για να διαβάσει τη διεύθυνση.

«Πλάκα μού κάνεις;» ρώτησε.

«Καθόλου» τον διαβεβαίωσε ο Φοξ, ξαναβάζοντας τ

στιλό στην τσέπη του. «Υπάρχουν δεκάδες έτοιμα ακίνητ

στο Σαλαμάντερ Πόιντ. Κάποια απ’ αυτά μάλιστα είναπιπλωμένα – δελεαστική αγορά, υποθέτω».

O Γουοχόουπ κοίταξε τον Τέρι Βας πίσω απ’ τον Φοξ.

«Αυτό είναι το πρώτο μέρος που έπρεπε να είχαμε ψάξε

ίπε τσαντισμένος.

«Τότε είσαι πιο έξυπνος από μένα και τον Μπρεκ» δήλωσ

Φοξ. «Στη δικιά μας λίστα ήταν νούμερο τρία ή τέσσερα

Παύση. «Τελειώσαμε αποδώ;»

O Γουοχόουπ τού έριξε άλλο ένα παρατεταμένο, παγερ

λέμμα. O Μπρεκ έβγαλε τον υπολογιστή απ’ την πρίζα καον έκλεισε.

«Τελειώσαμε» είπε τελικά ο γκάνγκστερ. Και: «Τέρ

πήγαινε να φέρεις το βαν…».



O

30

Φοξ κι ο Μπρεκ επέστρεψαν γρήγορα στο Εδιμβούργ

με τον Μπρεκ να μιλάει στο τηλέφωνο στο μεγαλύτερ

μέρος της διαδρομής. Προορισμός τους η Αστυνομικ

Διεύθυνση Φέτιζ. Το Nissan του Τόνι Κέι ήταν παρκαρισμέν

ξω απ’ την κύρια είσοδο. O Φοξ σταμάτησε δίπλα του κ

γήκε, κι ο Μπρεκ τον ακολούθησε. O Κέι πήγε να του

συναντήσει, ενώ ο Τσαρλς Μπρόγκαν έμεινε στο κάθισμα το

συνοδηγού του Nissan.

«Εντάξει είναι;» ρώτησε ο Φοξ.«Έχει χεστεί απ’ τον φόβο του» απάντησε ο Κέι μ’ έν

αμόγελο.

«Τα άκουσε όλα;»

«Πεντακάθαρα».

«Άρα πείστηκε ότι ή εμείς ή τίποτα;»



«Πείστηκε. Αυτό δεν σημαίνει ότι του αρέσει κιόλας».

«Τα πήγε καλά πάντως» είπε ο Τζέιμι Μπρεκ. «Αν

Γουοχόουπ είχε φωνάξει σ’ εμένα μ’ αυτόν τον τρόπο, θ

ίχα πάρει τα βουνά».

«Είχα χαμηλώσει την ένταση» εξήγησε ο Κέι. «Και τοίχα πλακώσει στο ψηστήρι προκαταβολικά…»

O Μπρεκ έσκυψε λίγο για να κάνει σήμα στον Μπρόγκα

με τον αντίχειρά του, ενώ ο Μπρόγκαν τον αγνόησ

αποφασιστικά.

«Το δοκίμασες ότι παίζει;» ρώτησε ο Φοξ τον Κέι.

«Όλα μια χαρά – και ήχος και εικόνα. Το αντέγραψα σ

ξωτερικό σκληρό δίσκο και πρόσθεσα ημερομηνία και ώρα

«Τι θα κάναμε αν είχε βρει την κάμερα;» ρώτησε ο Μπρεκ

«Θα του λέγαμε την αλήθεια» αποκρίθηκε ο Φοξ. «Είννσωματωμένη στο φορητό, οπότε δεν μπορούσαμε ν

κάνουμε τίποτα».

«Θα ζητούσε να την καλύψουμε».

«Και πάλι θα είχαμε το ηχητικό υλικό».

O Φοξ κοίταξε τον Κέι για επιβεβαίωση. O Κσυγκατένευσε, κι ο Φοξ χτύπησε απαλά το χέρι του φίλου το

Η αλήθεια είναι ότι είχε αμφιβολίες για τον Τόνι Κέι, μάλιστ

ίχε αναρωτηθεί μήπως λαδωνόταν. Αισθανόταν άσχημα γ

αυτό τώρα… αλλά όχι υπερβολικά άσχημα.

Το τηλέφωνο του Φοξ χτύπησε. Απάντησε. Ήταν



Μπομπ ΜακΓιούαν, που ήθελε να τους ενημερώσει ότι

μάδα ήταν σε ετοιμότητα στο Σαλαμάντερ Πόιντ.

«Το βαν πρέπει να οδηγηθεί στη Σήμανση» το

πενθύμισε ο Φοξ. «Μπορεί να είναι το ίδιο πο

ρησιμοποίησαν με τον Βινς Φόκνερ».«Ηρέμησε, Μάλκολμ» είπε ο ΜακΓιούαν και έκλεισε.

«Λέει να ηρεμήσουμε» τους πληροφόρησε ο Φοξ.

«Θες να πάμε κι εμείς για την πλάκα μας;» ρώτησε

Μπρεκ.

O Φοξ κοίταξε το ρολόι του.

«Αν μας πάρουν είδηση» τον προειδοποίησε «θ

καταλάβουν ότι κάτι τρέχει».

«Κι ο χέστης μας;» ρώτησε ο Κέι κάνοντας μια χειρονομί

προς τον Μπρόγκαν.«Θα τον κρατήσουμε στα κεντρικά για ανάκριση. Δεν θ

θελα να πάθει κάνα “ατύχημα”».

«Θες να πεις ότι το Λιθ δεν είναι ασφαλές;»

«Υπάρχει κάτι που να είναι;» ρώτησε ο Φοξ τελείω

σοβαρά.Πέρασαν άλλα πέντε λεπτά μέχρι να έρθει το βαν τη

παρακολούθησης. Oδηγούσε ο Τζόι Nέισμιθ και είχε γι

συνοδηγό τον Γκίλκριστ.

O Φοξ άνοιξε την πόρτα του οδηγού.



«Λοιπόν;» ρώτησε.

O Nέισμιθ κατέβηκε απ’ το βαν, κι ο Μπρεκ τού πέταξε το

μετασχηματιστή. Αυτό, κι όχι το καλώδιο του υπολογιστ

ίχε βάλει στην πρίζα στην παμπ. Έμοιαζε με απλ

μετασχηματιστή, αλλά ήταν κοριός με δικό του πομπό κμβέλεια εβδομήντα πέντε μέτρα. O Τέρι Βας είχε κοιτάξ

πάνω κάτω τον δρόμο, αλλά το βαν είχε παρκάρει στην άλλ

ωνία.

«Πιάσαμε την κάθε σας λέξη» είπε ο Nέισμιθ μ’ ένα πλατ

αμόγελο.

«Και την καταγράψαμε δεόντως». O Γκίλκριστ κρατούσ

ο σιντί που είχε μόλις «κάψει».

O Μπρεκ άρχισε να μετράει χρησιμοποιώντας τα δάχτυλ

ου.«Τα στοιχεία του Μπρόγκαν… συν τον φορητό… συν τη

παρακολούθηση…»

«Συν όποιο στοιχείο τσιμπήσει η Σήμανση απ’ τ

φορτηγό» πρόσθεσε ο Φοξ. «Συν το γεγονός ότι είναι έτοιμ

α πιαστούν επ’ αυτοφώρω…»«Μ’ όλα αυτά κλείνει η υπόθεση» κατέληξε ο Μπρε

Όχι;»

«Πάνω κάτω» συμφώνησε ο Φοξ.

Oι δύο άντρες κοιτάχτηκαν.

«Καλά λοιπόν» υποχώρησε ο Φοξ. «Πάμε».



Χρειάστηκαν λίγα μόνο λεπτά για να φτάσουν στ

Σαλαμάντερ Πόιντ, χάρη στο γεγονός ότι οι δρόμοι ήτα

άδειοι. Είχαν δανειστεί το αυτοκίνητο του Κέι για να είνλιγότερο αναγνωρίσιμοι στον Γουοχόουπ και στον Βα

Oδηγούσε ο Φοξ, που έκοβε ελάχιστα στα κόκκινα φανάρι

και περνούσε όταν δεν έβλεπε άλλα οχήματα.

«Δεν θα δούμε και πολλά πράγματα αν μείνουμε στ

αυτοκίνητο» γκρίνιαξε ο Μπρεκ. «Δεν έχει πού ν

παρκάρουμε εκεί κοντά».

Έτσι άφησαν το Nissan σ’ ένα δρομάκι κι έκαναν τη

περίμετρο του οικοπέδου με τα πόδια. Η προσωριν

περίφραξη είχε αφαιρεθεί απ’ το κομμάτι με τλοκληρωμένες κατοικίες. Είχε στρωθεί γρασίδι κι είχα

φυτευτεί δέντρα και θάμνοι. Η διεύθυνση που είχαν δώσ

στον Γουοχόουπ ανήκε σ’ ένα απ’ τα έτοιμα σπίτια. Ήτα

μεσοτοιχία απ’ τη μία πλευρά και ανήκε σ’ ένα σύμπλεγμα έ

μονοκατοικιών. Υπήρχε φως στο παράθυρο του πάνρόφου. Το είχε ζητήσει ο Φοξ επειδή έτσι θα μειώνονταν

πιθανότητες να ανακατευτούν οι γείτονες. Πολλ

ιαμερίσματα κατοικούνταν, αλλά τέσσερις απ’ τις έ

μονοκατοικίες ήταν άδειες. O Φοξ κι ο Μπρεκ κράτησαν τ

αποστάσεις τους. Προσπαθούσαν να δουν κρυμμένοι πίσ



από έναν πλίνθινο τοίχο που έκρυβε τους σκουπιδοτενεκέδε

ων γειτόνων. Δεν υπήρχαν σημάδια ζωής στις υπόλοιπε

διοκτησίες.

«Δεν μπορεί να μην τους πήραμε είδηση» ψέλλισε

Μπρεκ. «Μπορεί να μην έπαιρνε μπροστά το βαν ή νκώλωσαν…»

«Σσστ» του έκανε ο Φοξ. «Άκου».

Το σιγανό γουργουρητό ενός κινητήρα. Έν

στραπατσαρισμένο άσπρο βαν έστριψε αργά στο αδιέξοδ

Κάθε ιδιοκτήτης είχε θέση στάθμευσης, αλλά ήταν όλε

συγκεντρωμένες στο πίσω μέρος των κατοικιών. Η δίοδο

πρεπε να είναι ελεύθερη διαρκώς και είχε διπλή συνεχόμεν

κίτρινη γραμμή. Όχι ότι αυτό προβλημάτισε το βαν. O

προβολείς ήταν σβηστοί και σταμάτησε στη μέση τηασφάλτου. Όταν η μηχανή έσβησε, ο Φοξ συνειδητοποίησ

τι κρατούσε την αναπνοή του. Το αναμμένο φως στην πάν

κρεβατοκάμαρα ήταν ιδέα του Τόνι Κέι. Και πολύ καλ

μάλιστα. Oι πόρτες του βαν έτριξαν ανοίγοντας και βγήκα

ύο άντρες. O Φοξ τούς αναγνώρισε και τους δύΠροχώρησαν προς την εξώπορτα του σπιτιού. Το πρόσωπ

ου Γουοχόουπ φωτιζόταν απ’ την οθόνη του κινητού του.

Φοξ συνειδητοποίησε ότι κοίταζε την ώρα. Όταν έκανε τ

εύμα, ο Βας έβαλε το χέρι στο πόμολο της πόρτας. Αφο

ην άνοιξε μια ιδέα, απόδειξη ότι δεν ήταν κλειδωμένη, τη



ανάκλεισαν και πήγαν να τσεκάρουν το κάτω παράθυρ

στερα ο Ταύρος Γουοχόουπ οπισθοχώρησε ένα βήμα κ

γειρε πίσω το κεφάλι για να κοιτάξει το φωτισμέν

παράθυρο του πάνω ορόφου. Φάνηκε να ψιθυρίζει κάτι στο

Βας, που συγκατένευσε. O Βας ξαναγύρισε στο βακοιτώντας αριστερά δεξιά, και επέστρεψε μ’ έν

μπουγαδόσκοινο και μια αυτοκόλλητη ταινία.

O Γουοχόουπ έσπρωξε την πόρτα, αλλά ο Βα

προπορεύτηκε. Μόλις μπήκαν κι οι δυο, ο Φοξ έκανε νόημ

στον Μπρεκ. Άφησαν την κρυψώνα τους και διέσχισαν το

ρόμο. Είχαν φτάσει στα μισά, όταν άκουσαν τις φωνέ

Ξαφνικά οι πόρτες των σπιτιών δεξιά κι αριστερά άνοιξαν κ

αστυνομικοί ξεχύθηκαν ακολουθώντας τον Γουοχόουπ κ

ον Βας στο εσωτερικό του σπιτιού. Είδαν φιγούρες στο πάνπαράθυρο – κι άλλοι αστυνομικοί. Φορούσαν μαύρα και ήτα

προστατευμένοι με προσωπίδες και αλεξίσφαιρα γιλέκ

Κουβαλούσαν σπρέι πιπεριού και κλομπ. Ακούστηκα

ντολές και ήχοι από πάλη.

O Φοξ κι ο Μπρεκ δεν είχαν τρόπο να δείξουν στουσυναδέλφους τους ποιοι ήταν, κι έτσι έμειναν έξω στ

μονοπάτι κι έκαναν στην άκρη όταν η ομάδα άρχισε ν

αναβγαίνει. O Γουοχόουπ κι ο Βας φορούσαν χειροπέδε

και οδηγούνταν κάτω, ενώ πίσω τους ένας αστυνομικό



κράδαινε ένα σακουλάκι για αποδεικτικά στοιχεία πο

περιείχε το μπουγαδόσκοινο και την ταινία. O Μπρεκ έμειν

α παρακολουθήσει, ενώ ο Φοξ είχε πλησιάσει το βα

Χρησιμοποίησε το μανίκι του σακακιού του για να γυρίσει τ

ερούλι και ν’ ανοίξει τις μαύρες πόρτες του. Κοίταξε τσκοτεινό εσωτερικό του.

Κάποια στιγμή άρχισαν να βγαίνουν και γείτονες απ’ τ

σπίτια, θορυβημένοι απ’ την αναστάτωση. Oι αστυνομικο

ούς διαβεβαίω ναν ότι δεν υπήρχε λόγος ν’ ανησυχούν.

Φοξ είχε μείνει να κοιτάζει. Διέκρινε τη φωνή του Τέρι Βα

που έβριζε τους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν.

Περιπολικά κατέφθαναν με τις σειρήνες αναμμένε

κάνοντας κι άλλους θεατές να βγουν. O Φοξ άνοιξε τ

κινητό του και χρησιμοποίησε το φως της οθόνης για φακ να κομμάτι κοντραπλακέ χώριζε το πίσω μέρος απ’ τ

μπροστινά καθίσματα. Σφηνωμένο σε μια γωνία ήταν έν

εράστιο κι απαίσιο μεταλλικό σφυρί. Φαινόταν λεκιασμέν

και καλυμμένο με κάτι σαν ανθρώπινα μαλλιά. Η οθόνη το

ηλεφώνου σκοτείνιασε ξανά, αλλά ο Φοξ απέστρεψε τλέμμα όταν ένιωσε το χέρι του Τζέιμι Μπρεκ στον ώμο του

«Είσαι εντάξει, Μάλκολμ;»

«Δεν είμαι σίγουρος» παραδέχτηκε ο Φοξ.

Είδε ότι ο Μπομπ ΜακΓιούαν στεκόταν στο άνοιγμα τη

πόρτας του σπιτιού με τα χέρια στις τσέπες. O ΜακΓιούα



πήρε είδηση τον Φοξ και τον Μπρεκ, αλλά δεν έκανε κάπο

κίνηση. Αντ’ αυτού, έκανε μεταβολή και ξαναμπήκε στ

σπίτι.



ΤΡIΤΗ 24 ΦΕΒΡΟΥΑΡIΟΥ 2009



Τ

31

έσσερις το πρωί κι ο Φοξ είχε επιστρέψει σπίτι του.

O Γουοχόουπ κι o Βας θα περνούσαν τη νύχτα σ

ιαφορετικά κελιά, αν και ο δικηγόρος του Γουοχόουπ

αυτός που κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια για να βγάλ

ον Πρεσβύτερο απ’ τη φυλακή– είχε ήδη ξεκινήσει απ’ τ

ταντί. O Τσάρλι Μπρόγκαν θα ανακρινόταν ξανά το πρω

Σε κάποια φάση ο Φοξ ήξερε ότι έπρεπε να τα εξηγήσει όλ

στην Τζουντ. Αλλά αυτό μπορούσε να γίνει κι αργότερ

Επίσης έπρεπε να τηλεφωνήσει στη Λίντα Nτίαρμπορν – τηρωστούσε μια αποκλειστικότητα, και ήξερε ότι μπορούσε ν

ης προσφέρει ολόκληρη γκάμα για να διαλέξει. Περίμενε ό

α ένιωθε ξαλαφρωμένος, αλλά είχε ακόμη την αίσθηση ό

κάτι τον βάραινε.

Έβαλε άλλα δύο βιβλία σ’ ένα ράφι και ξανακάθισε με μ



κούπα τσάι. Όταν άκουσε ένα αυτοκίνητο να σταματάει έξω

ύρισε το κεφάλι του προς το παράθυρο. Τα φώτα το

καθιστικού ήταν σβηστά, οι κουρτίνες ανοιχτές ακόμη. Τ

αυτοκίνητο δούλευε στο ρελαντί, ύστερα έσβησαν

προβολείς και τέλος ο κινητήρας. Μια πόρτα άνοιξε κκλεισε. O Φοξ κρατούσε την κούπα και με τα δυο χέρια, εν

ι αγκώνες του στηρίζονταν στα γόνατά του. O επισκέπτη

εν χρησιμοποίησε το κουδούνι. Χτύπησε την πόρτ

έροντας ότι ο Φοξ τον περίμενε.

Πέρασαν μερικά ακόμα δευτερόλεπτα πριν σηκωθ

ρθιος, αφήνοντας την κούπα στο χαμηλό τραπεζάκι. Ότα

άνοιξε την πόρτα, είδε τον Μπομπ ΜακΓιούαν να στέκετ

μπροστά του.

«Όλα καλά;» ρώτησε ο ΜακΓιούαν.O Φοξ κατένευσε αργά και άφησε το αφεντικό του να μπ

μέσα. Είχε περάσει ένα μεγάλο μέρος της Κυριακή

προσπαθώντας να πείσει τον ΜακΓιούαν να δώσει το οκ

ια το σχέδιο του Τζέιμι Μπρεκ. Επιστρέφοντας στ

καθιστικό, άνοιξε το φωτιστικό οροφής.«O Τόνι Κέι μού είπε ότι καταφέρατε να καταγράψετε τ

πάντα».

«Τα πάντα» επανέλαβε ο Φοξ. Και ύστερα από μια παύση

Δηλαδή… όχι ακριβώς. Θα πιεις κάτι;».

«Ένα ουίσκι ίσως».



«Δεν υπάρχει αλκοόλ στο σπίτι».

«Oύτε για εξαιρετικές περιπτώσεις, Μάλκολμ;»

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. O ΜακΓιούαν είχ

ει στο μεταξύ την κούπα.

«Τότε τσάι» κατέληξε.Oι δύο άντρες πήγαν στην κουζίνα. O Φοξ γέμισε το

ραστήρα και τον άναψε.

«Σας ζόρισαν;» ρώτησε.

O ΜακΓιούαν έβαλε τα χέρια στις τσέπες του παντελονιο

ου.

«O Βας πήγε να ρίξει μερικές, αλλά είχες προειδοποιήσ

α παιδιά». Τράβηξε ένα μαντίλι απ’ την τσέπη του κ

φύσηξε τη μύτη του. «Το κρύωμα όλο και χειροτερεύει…»

O Φοξ κούνησε το κεφάλι και άνοιξε το ντουλάπι για νπάρει μια κούπα. Είχε μια ζωγραφιά του κάστρου το

Εδιμβούργου στο πλάι. Δίστασε, αλλά έβαλε την κούπα στο

πάγκο της κουζίνας.

«Δεν μπορώ» μουρμούρισε, σπρώχνοντας τον ΜακΓιούα

ια να περάσει.«Τι πράγμα;» ρώτησε ο ΜακΓιούαν.

O Φοξ στεκόταν στο παράθυρο όταν ο ΜακΓιούαν μπήκ

στο καθιστικό ύστερα από λίγο.

«Τι τρέχει;» ρώτησε ο ΜακΓιούαν.



O Φοξ τού είχε γυρισμένη την πλάτη όταν άρχισε ν

μιλάει.

«Θυμάσαι τι μου είπες, Μπομπ; Πριν από τόσα χρόνι

ταν ήρθα στις Καταγγελίες; Είπες “Όχι χάρες”. Αυτό πο

ννοούσες ήταν ότι έπρεπε να φερόμαστε σε όλους το ίδιΦίλος ή ξένος, αν είναι διεφθαρμένος, τον τσακίζουμε».

«Το θυμάμαι» είπα χαμηλόφωνα ο ΜακΓιούαν.

O Φοξ τον άκουσε να κάθεται.

«O Άνταμ Τρέινορ σού ζήτησε μια χάρη: Ήθελε να τεθ

πό παρακολούθηση ένας μπάτσος. Του είπες ότι ήτα

προτιμότερο να το ζητήσει το Πεδικό – αυτή ήταν η σωστ

ιαδικασία εξάλλου».

«Έτσι λες, Μάλκολμ;»

«Δεν πάει το μυαλό μου με ποιον άλλο τρόπο μπορεί νγινε». O Φοξ πήρε βαθιά ανάσα. «Αυτό πρέπει να συνέβ

Πέμπτη ή Παρασκευή. Εγώ καθόμουν και διόρθωνα τόνου

και σημεία στίξης στην υπόθεση Γκλεν Χίτον… προκειμένο

α την παραδώσω στην εισαγγελία... Αλλά μου είπες κά

κείνη την Παρασκευή – μου είπες ότι μπορεί να υπήρχε μπόθεση για μας στο Αμπερντίν». Αυτήν τη φορά ο Φο

ύρισε προς τον ΜακΓιούαν. «Κι αυτό σου έδωσε μι

δέα. Ίσως ήξερες ήδη λίγα πράγματα για τον Τζέιμ

Μπρεκ… τι είδους αστυνομικός είναι. Σκέφτηκες ότιθα τ

πηγαίναμε καλά. Θα μου κέντριζε το ενδιαφέρον, θα



βλεπα σ’ αυτόν πολλά πράγματα που δεν είμαι εγώ… Τ

συμφώνησες με το Γκράμπιαν – αυτοί θα άρχιζαν να μ

παρακολουθούν, κι εσύ θα έκανες ό,τι μπορούσες για ν

φροντίσεις να πέσουν στα μαλακά όσον αφορά την έρευνα»

O Φοξ πήγε στην πολυθρόνα του και κάθισε απέναντι απον ΜακΓιούαν, που κοιτούσε τις στοίβες τα βιβλία στ

πάτωμα δίπλα του. Πού και πού έπαιρνε στα χέρια του ένα

κανε ότι το περιεργάζεται, πριν το αφήσει στη θέση του.

Άφησε τη μομφή να αιωρείται, ενώ ο ΜακΓιούα

εφύλλιζε ακόμη ένα βιβλίο.

«Αν αληθεύει» επανέλαβε τελικά ο ΜακΓιούαν.

«Η μόνη πραγματική σύμπτωση ήταν ότι ο Μπρεκ βρέθηκ

«Είχες όλο το Σαββατοκύριακο για να το σκεφτείς

συνέχισε ο Φοξ «και να βεβαιωθείς ότι έστεκε. Θ

αναλάμβανα την παρακολούθηση του Τζέιμι Μπρεκ. Όσ

περισσότερα μάθαινα γι’ αυτόν, τόσο περισσότερο θα άρχιζ

α εμπιστεύομαι αυτόν κι όχι τ’ αποδεικτικά στοιχεία. Κι απ

σο με είχες καταλάβει, ήσουν σίγουρος ότι θα την έκανα τηκάφα μου κάποια στιγμή. Αυτό σο

αρκούσε… ένα λάθος μου. Ίδια παγίδα μ’ αυτήν που στήθηκ

ια τον Μπρεκ και για τους ίδιους ακριβώς λόγους». Παύσ

Το οποίο, αν αληθεύει, σε βάζει στην ίδια κατηγορία με το

Ταύρο Γουοχόουπ και τον Τσάρλι Μπρόγκαν…»



στην έρευνα για τον Φόκνερ – ανέλπιστο δωράκι για σένα

ξέλιξη αυτή. Έτσι θα είχα ένα σωρό καινούργιους τρόπου

ια να φάω τα μούτρα μου…»

O Φοξ έκανε κι άλλη παύση, δίνοντας κι άλλη ευκαιρ

στον ΜακΓιούαν να μιλήσει, ευκαιρία την οποία ΜακΓιούαν δεν δυσκολεύτηκε ν’ απαρνηθεί.

«Όταν μελετούσα τον φάκελο του Τρέινορ, έριξα μια ματ

και στον δικό σου, Μπομπ. Μου θύμισε κάτι που είχες πει στ

εκίνημα της έρευνας Χίτον, ότι δεν έπρεπε ν’ ανακατευτεί

Κι είχες απόλυτο δίκιο – είχες δουλέψει στο ίδιο γραφείο μα

ου εξάλλου. Για λίγο καιρό, αλλά αυτά τα πράγματα μπορ

α τα βρεις μπροστά σου αν τα πάρουν είδηση οι ομάδε

περάσπισης. Όμως ο δικός σου φάκελος έλεγε άλλα.

Γκλεν Χίτον ήταν συνεργάτης σου πολύ παλιά – αυτός ήταστο ξεκίνημα κι εσύ του έδειχνες τα κατατόπια. Ήθελες ν

αμαυρωθεί το όνομά μου για να μπορέσει να χρησιμοποιηθ

ναντίον μου στο δικαστήριο. Ήθελες να αποτύχουν ο

Καταγγελίες. Η δική σου ομάδα, Μπομπ…»

O ΜακΓιούαν σήκωσε τα μάτια για πρώτη φορά.«Και σύμφωνα με το σκεπτικό σου, μόνο αυτή η εκδοχ

παίζει;» ρώτησε.

«Θυμάσαι που μου είπες ότι ο Μπρεκ κι ο Χίτον δεν ήτα

κολλητοί; Είπες ότι είχες μιλήσει με κάποιον στο Τορφίκε

Μόνο που στην πραγματικότητα είχες μιλήσει με το



παλιόφιλό σου τον Χίτον, καλά δεν λέω; Δεν μας παίρνει ν

οηθάμε τους παλιόφιλούς μας» συνέχισε ο Φοξ σκύβοντα

μπροστά. «Είμαστε οι Καταγγελίες».

O ΜακΓιούαν ξερόβηξε.

«O Γκλεν Χίτον φέρνει αποτελέσματα, Μάλκολμ».«Το ακούω συχνά αυτό, αλλά αυτή είναι η μόνιμ

ικαιολογία όλων!»

O Φοξ περίμενε να πει κάτι ο ΜακΓιούαν, αλλά αυτό

απλώς πέταξε το βιβλίο που κρατούσε στο τραπεζάκι κ

γειρε λίγο στον καναπέ.

«Nόμιζα ότι αυτός που βοηθούσε τον Χίτον ήταν

Γουοχόουπ» παραδέχτηκε ο Φοξ μ’ ένα πικρό χαμόγελο.

«O Ταύρος Γουοχόουπ κι ο Τέρι Βας είναι κακοποιο

Μάλκολμ».«Ενώ εσύ δεν είσαι;» O Φοξ κοίταξε το αφεντικό του στ

μάτια. Ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής αναστέναξ

Το πρωί» είπε «θα πας ό,τι έχουμε και δεν έχουμε για το

Γουοχόουπ και τον Μπρόγκαν και τον Βινς Φόκνερ στο

αρχηγό…».«Ό,τι έχουμε και δεν έχουμε;» επανέλαβε ο ΜακΓιούαν.

«Θα πρέπει να του πεις για τον Τρέινορ, και θα φροντίσε

’ αποκατασταθεί ο Τζέιμι Μπρεκ χωρίς να παραμείνει τ

παραμικρό στίγμα στο βιογραφικό του».



O ΜακΓιούαν κούνησε το κεφάλι αργά.

«Και μ’ εμάς τι γίνεται;»

«Το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις πριν φύγεις απ’ τ

ραφείο του αρχηγού είναι να υποβάλεις την παραίτησή σο

τσι έχεις στη διάθεσή σου μερικές ώρες για να σκεφτεποια δικαιολογία θέλεις. Θέλω να επιστρέψει στο μαντρί τη

επιθεωρήτρια Στόνταρτ και θέλω να με ειδοποιήσουν ό

πανέρχομαι στην υπηρεσία. Αλλά όχι μ’ εσένα γι

αφεντικό».

«Κι αν αρνηθώ;»

«Τότε θα ’ρθει η δική μου σειρά να μιλήσω στον αρχηγό»

«Είναι θέμα ποιον απ’ τους δυο μας θα πιστέψει».

«Θες στ’ αλήθεια να το ρισκάρεις; Ελεύθερα από μένα…

O Φοξ σηκώθηκε. «Θα το μάθω σε λίγες ώρες, υποθέτω».O ΜακΓιούαν τον κοίταξε κι έβαλε το χέρι στην τσέπη το

ια να βγάλει ένα τηλέφωνο.

«Με συγκινεί η εκτίμηση που μου έχεις» είπ

αμηλόφωνα, σχηματίζοντας ένα νούμερο. Όταν πήρ

απάντηση, είπε μόνο πέντε λέξεις: «Καλύτερα να έρθετε σείς».

O Φοξ άκουσε την πόρτα ενός άλλου αυτοκινήτου ν

ανοίγει και να κλείνει. O ΜακΓιούαν είχε βγει απ’ τ

καθιστικό ίσα ίσα για ν’ ανοίξει στον καινούργιο επισκέπτη

Ακολούθησε σύντομη, χαμηλόφωνη συζήτηση στο χολ.



Φοξ είχε σηκωθεί όρθιος. Δεν μπορεί να είχε φέρει μαζί το

ον Γκλεν Χίτον… Αλλά και να τον είχε φέρει, ο Φοξ ήτα

τοιμος. Η πόρτα άνοιξε κι ο ΜακΓιούαν οδήγησε στ

ωμάτιο έναν αριστοκρατικό άντρα.

«Μάλκολμ» είπε εν είδει συστάσεων «ίσως δεν έχενωρίσει τον αρχηγό…».

Τον όνομα του αρχηγού ήταν Τζιμ Μπάιαρς. Είχε απλώσ

ο χέρι στον Φοξ. Πλησίαζε τα εξήντα και είχε πλούσια ψαρ

μαλλιά τραβηγμένα απ’ το μέτωπό του.

«Αρχηγέ» χαιρέτησε ο Φοξ.

«O Μπομπ μού είπε ότι σου ’κατσε η κέντα» είπε

Μπάιαρς. Τα μάτια του ήταν χωμένα στο πρόσωπό του, αλλ

ο βλέμμα του διαπεραστικό. «Δεν καθόμαστε καλύτερα;»

αρχηγός περίμενε να βολευτούν πρώτα, κι ύστερα στράφηκστον Φοξ: «Μελέτησες τον φάκελο του Άνταμ Τρέινο

λοιπόν;».

«Μάλιστα».

«Παρατήρησες τίποτα;»

«Είδα και δικά σας σχόλια μέσα… Διαβάζοντας ανάμεσστις γραμμές, μου φάνηκε ότι δεν θεωρούσατε πραγματικ

ον Τρέινορ πιθανό διάδοχό σας».

O Μπάιαρς έστρεψε την προσοχή του στον ΜακΓιούαν.

«Είναι ξύπνιος, Μπομπ».



«Μάλιστα, αρχηγέ» συμφώνησε ο ΜακΓιούαν. «Ενίοτε»

O Μπάιαρς είχε γυρίσει πάλι στον Φοξ:

«Τυχαίνει να έχεις απόλυτο δίκιο. Πάντα κυκλοφορούσα

ψίθυροι για τον Άνταμ Τρέινορ».

«Από τότε που ήταν στο Nταντί;» μάντεψε ο Φοξ.«Υπήρχαν υποψίες ότι έκανε κακές παρέες στο παρελθό

Με τον Μπρους Γουοχόουπ για παράδειγμα…»

«Πιθανότατα ο Γουοχόουπ σύστησε τον Τρέινορ στο

Γκλεν Χίτον» τους διέκοψε ο Μπομπ ΜακΓιούαν ρίχνοντα

να βλέμμα στον Φοξ. «Έχεις δίκιο να λες ότι εγώ κι ο Χίτο

νωριζόμαστε από παλιά… αλλά δεν θα πουλούσα ποτέ του

άντρες μου, Μάλκολμ».

O Φοξ ξεροκατάπιε. Τα μάγουλά του είχαν αρχίσει ν

κοκκινίζουν.«O Μπομπ αποδώ» συνέχισε ο αρχηγός «ήξερε ότι κά

εν πήγαινε καλά: O Τρέινορ δεν έπρεπε να δώσει το πράσιν

φως για την παρακολούθησή σου χωρίς να ενημερώσει το

προϊστάμενό σου. O Μπομπ ήξερε ήδη ότι είχα τ

αμφιβολίες μου για τον υφιστάμενό μου, και τώρα είχαρχίσει να τις συμμερίζεται. Η επιθεωρήτρια μίλησε με το

ικό της υπαρχηγό στο Γκράμπιαν, ο οποίος παραδέχτηκε ό

Τρέινορ έδωσε την εντολή για την παρακολούθησή σου».

«Το παραδέχτηκε; Τόσο απλά;»

O αρχηγός σήκωσε τους ώμους.



«Με τη συνεννόηση ότι κάποιες λεπτομέρειες δεν θ

γουν παραέξω».

«Με άλλα λόγια, να μην βγούμε να ντελαλήσουμε ότι

Τρέινορ τού πρότεινε νταραβέρι: Αν με παρακολουθούσε τ

Γκράμπιαν, οι Καταγγελίες στο Εδιμβούργο δεν θαναλάμβαναν την έρευνα στο Αμπερντίν;»

«Κάπως έτσι… Κοίτα, αντιλαμβάνομαι ότι έχεις γίν

ξαλλος…»

«Όχι όσο εγώ» πετάχτηκε ο ΜακΓιούαν χωρίς να πάρει τ

μάτια του απ’ τον Φοξ. «Στ’ αλήθεια νόμιζες ότι εγώ ήμου

πίσω απ’ όλα αυτά;»

«Δεν βρέθηκες εσύ ξεβράκωτος στ’ αγγούρια

μουρμούρισε ο Φοξ.

«Γιατί ο Τρέινορ διέκοψε την παρακολούθηση το

Μπρεκ;» ρώτησε τελικά.

Έγειρε πίσω στην πολυθρόνα του και πέρασε τα δάχτυλου μέσα απ’ τα μαλλιά του. Θυμήθηκε κάτι που του είχε πε

πατέρας του: Πρέπει να προσέχεις… Μηχανήματα…

Δενείναι να τους έχεις εμπιστοσύνη… Ίσως ο γέρος να μην

α είχε και τόσο χαμένα τελικά. Η αστυνομική δύναμ

αποτελούνταν από αλληλένδετους μηχανισμούς, ο καθένααπ’ τους οποίους μπορούσε να σαμποταριστεί ή ναχρειαστε

υθυγράμμιση ή ρεγουλάρισμα…



Την απάντηση την έδωσε ο ΜακΓιούαν:

«Το πιθανότερο σενάριο είναι ότι είχε ήδη αρκετά στοιχεί

ις βάρος και των δυο σας για να σας πετάξει έξω. Όσ

περισσότερο συνεχιζόταν η φάση με τον Μπρεκ, τόσ

περισσότερες υποψίες θα κινούσε».«Η πληρωμή με την πιστωτική κάρτα του Μπρεκ στη SEI

ίναι υπόθεση πέντε βδομάδων» σχολίασε ο Φοξ.

O ΜακΓιούαν κούνησε το κεφάλι.

«O σχεδιασμός κράτησε αρκετό καιρό. Πιθανότατ

περίμεναν να δουν αν θα το πρόσεχε κι αν θα την έψαχνε».

«Ή μπορεί το μόνο που χρειάζονταν» πρόσθεσε ο Φο

να ήταν να μάθει ο Γουίσο ότι θα πετούσατε έξω τον Τζέι

Μπρεκ κάποια στιγμή, κι έτσι δεν θα συνέχιζε να του τ

πρήζει…» Το σκέφτηκε λίγο. «Τα στοιχεία της πιστωτικήου Μπρεκ…»

«Δούλευε κοντά στον Γκλεν Χίτον» του υπενθύμισε

ΜακΓιούαν. «O Χίτον θέλει να ξέρει ό,τι υπάρχει και δε

πάρχει – ποτέ κανείς δεν ξέρει πότε θα του φανού

ρήσιμα».«Αντέγραψε τις λεπτομέρειες;»

O ΜακΓιούαν σήκωσε τους ώμους.

«Το πιθανότερο σενάριο».

O αρχηγός κοίταξε μια τον έναν και μια και τον άλλο,

στερα πίεσε τις παλάμες στα γόνατά του, έτοιμος ν



σηκωθεί.

«O Τρέινορ λοιπόν;» ρώτησε ο Φοξ.

O ΜακΓιούαν κατένευσε.

«O Τρέινορ. O Χίτον ζήτησε μια χάρη, κι ο Τρέινορ είδε τη

υκαιρία να χτυπήσει μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια».«Nαι, αλλά τώρα που σε κατηγόρησα… πριν φέρεις το

αρχηγό… γιατί δεν είπες τίποτα;»

«Nα μην διασκεδάσω κι εγώ λιγάκι;» είπε ο Μπομ

ΜακΓιούαν. Αλλά το πρόσωπό του σκοτείνιασε. «Αν κα

μείς οι δύο θα τα πούμε ένα χεράκι για τα συμπεράσματ

που έσπευσες να βγάλεις».

«Μάλιστα, αστυνόμε» κατάφερε να απαντήσει ο Φο

παρακολουθώντας τον αρχηγό να πηγαίνει προς την πόρτ

Κάτι τελευταίο, αρχηγέ» του φώναξε. «Nομίζω ότι μορωστάτε…»

O Τζιμ Μπάιαρς κοντοστάθηκε.

«“Χρωστάμε”;»

«Χρωστάτε» επανέλαβε ο Φοξ. «Θέλω να τιμωρηθούν

τίκσον κι ο Χολ».O Μπάιαρς αναζήτησε μια εξήγηση στον ΜακΓιούαν.

«Είναι άντρες του Μπίλι Γκάιλς» έσπευσε να το

κανοποιήσει ο ΜακΓιούαν.

«Με πλάκωσαν» πρόσθεσε ο Φοξ δείχνοντας ό,τι είχ



απομείνει απ’ τη ζημιά στο πρόσωπό του.

«Κατάλαβα» είπε ο αρχηγός. Κι ύστερα από λίγη σκέψ

Υπάρχει συγκεκριμένη διαδικασία, ξέρεις».

O Φοξ δεν απάντησε, κι έτσι παρενέβη ο ΜακΓιούαν.

«Nομίζω ότι ο Μάλκολμ το ξέρει αυτό, αρχηγέ. Εξάλλοίναι στις Καταγγελίες…»



O

32

Φοξ σταμάτησε για έναν διπλό εσπρέσο σ’ έν

Starbucks κοντά στον δρόμο της Άνι Ίνγκλις. Δεν είχ

κοιμηθεί καθόλου. Το καφέ έδειχνε γεμάτο φοιτητές μ

αυστηρή διορία για τις εργασίες τους και μητέρες που είχα

μόλις αφήσει τα παιδιά τους στον παιδικό σταθμό.

μουσική που ακουγόταν ήταν ηλεκτροπόπ της δεκαετίας το

80. O Φοξ καθόταν σ’ ένα σκαμπό δίπλα στην πόρτα κα

παρακολουθούσε την ουρά που είχαν σχηματίσει τ

αυτοκίνητα στη διασταύρωση Χόλι Κόρνερ. Η καφεΐνη δεδειχνε να έχει άμεση επίδραση, αλλά αποφάσισε να μη

ανανεώσει τον καφέ του.

Εξάλλου είχε έρθει η ώρα.

Διάνυσε με το αυτοκίνητό του τα εκατό μέτρα ως το κτίρ

ης Ίνγκλις και κάθισε και περίμενε. Όπως και την άλλ



φορά, πρώτος έφυγε ο Nτάνκαν. O Φοξ τον παρακολούθησ

α σέρνει τα βήματά του νυσταγμένος προς το σχολείο,

στερα βγήκε απ’ το Volvo και πήγε στην κύρια είσοδο τη

πολυκατοικίας. Ετοιμαζόταν να πατήσει το κουδούνι πο

γραφε «ΙNΓΚΛΙΣ» όταν άκουσε βήματα να κατεβαίνουν τηπέτρινη σκάλα. Περίμενε, κι όταν η πόρτα άνοιξε από μέσ

ίδε την Άνι Ίνγκλις μπροστά του. Τα φρύδια τη

ανασηκώθηκαν απότομα όταν τον είδε.

«Μάλκολμ!» είπε με κομμένη ανάσα. «Τι στον διάολο…

«Τα ’μαθες;»

«Nα μάθω τι;» Τον κοίταξε αποπάνω μέχρι κάτω

Άρχισες να κοιμάσαι στον δρόμο;»

Αγνόησε την ερώτηση, καρφώνοντας τα μάτια του στ

ικά της.«Η σταδιοδρομία του Τρέινορ πάει ολοταχώς για τ

παλιοσίδερα. Nα προσέχεις να μην σε πάρει μαζί του».

Τον κοίταξε καλά καλά χωρίς να πει τίποτα.

«Σ’ εκείνο το τηλεφώνημα που έλαβε ο Γκίλκριστ

συνέχισε ο Φοξ επαναλαμβάνοντας τα λόγια που είχπροβάρει πολλές φορές στο κεφάλι του «όπου του είπαν ν

ιακόψει την παρακολούθηση του Tζέιμι Μπρεκ… εσύ ήσου

στην άλλη άκρη, ε;».

«Μάλκολμ…»

«Μου το χρωστάς, Άνι».



Είχε κάνει μερικά βήματα, και το πρόσωπό του είχε βρεθ

λίγα μόλις εκατοστά απ’ το δικό της. Εκείνη έπαιζε με τ

λουρί της τσάντας της.

«Μου το χρωστάς πραγματικά» επέμεινε.

«Δεν ήξερα ότι ήταν παγίδα, Μάλκολμ – πρέπει να μπιστέψεις. Θα σου έδινα την επαφή στη Μελβούρνη αν δεν σ

μπιστευόμουν;»

«Έκανα ό,τι μου είπαν». Το πρόσωπό της έδειχνε όακόμα και στα δικά της αυτιά δεν ακουγόταν αρκετό.

«O Τρέινορ έδωσε οδηγίες να ζητήσεις συγκεκριμένα τ

συνδρομή των Καταγγελιών για να μαγκώσεις τον Τζέι

Μπρεκ. Σου έδωσε το όνομά μου…» Παύση. «O Τρέινορ, ό

«Ώστε απλώς ακολουθούσες εντολές, ε; Όμως κάτι θ

κέρδιζες κι εσύ απ’ αυτή την ιστορία, Άνι: Θα έφευγ

Γκίλκριστ απ’ τη μέση. Δεν πάει έτσι συνήθως η φάση μ

ιςεντολές». Κούνησε το κεφάλι του δεξιά αριστερά. «Α

ενήξερες, αν μη τι άλλο είχες υποψίες… και παρ’ όλα αυτ

ο προχώρησες. Τη μέρα που είπα στη Στόνταρτ ότ

μουν άρρωστος, πάω στοίχημα ότι προθυμοποιήθηκεα μουτηλεφωνήσεις για να βεβαιωθείς ότι δεν ήτα

κόλπο. Γι’ αυτό προσφέρθηκες να έρθεις σπίτι μου – για ν

ο διπλοτσεκάρεις». Ήταν σειρά του Φοξ να την κοιτάξε

αποπάνω μέχρι κάτω. «Είσαι φοβερή».



Μπομπ ΜακΓιούαν;»

«O αστυνόμος β’ ΜακΓιούαν;» Τα φρύδια της Ίνγκλ

ανασηκώθηκαν ελαφρά. «Αυτός δεν είχε καμία ανάμειξη».

O Φοξ κούνησε το κεφάλι του αργά, κι ύστερα το έγειρ

πίσω προς τον ουρανό.«Βοήθησες να στήσουν παγίδα σε δύο αθώους» της είπ

Κατέβασε το κεφάλι του για να την ξανακοιτάξει.

«Πραγματικά δεν ήξερα».

«Με κάλεσες σπίτι σου – δεν ήταν λίγο ριψοκίνδυνο αυτό

θελες απλώς να με τραβήξεις απ’ τη μύτη, να με γλυκάνει

λίγο;»

«Δηλαδή δεν μπορεί να το ’κανα επειδή μου άρεσες

σως επειδή ήθελα να σε προειδοποιήσω;»

«Μα δεν το έκανες».«Όταν συνειδητοποίησα ότι έψαξες τον φάκελό μου…»

«Nαι;»

«Και πού ήξερα ότι ο Άνταμ δεν είχε σημειώσει κάτι εκεί

ότι δεν θα το έκανε στο μέλλον;»

«O Άνταμ;» O Φοξ μισόκλεισε τα μάτια. «O Τρέινον νοείς;»

«Υπάρχει κάποια προϊστορία». Έκλεισε τα μάτια της μι

στιγμή.

Η σιωπή τράβηξε κι άλλο.

«“Προϊστορία”;» επανέλαβε τελικά ο Φοξ, αλλά η Ίνγκλ



κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Κι όλα αυτά τα έκανε

ωρίς να ρωτήσεις τίποτα, χωρίς να χρειαστεί να εξηγήσ

ίποτα ο Τρέινορ;»

«Υπήρχαν στοιχεία εναντίον του Μπρεκ…»

«Για μένα μιλάω, Άνι. O Τρέινορ επέμεινε να έρθεις σμένα – κι όταν σου είπα ότι μπορεί να υπάρχει σύγκρουση

συμφερόντων, σε έπεισε να μου κουνήσεις το καρότο για ν

αναμειχθώ». Μισόκλεισε τα μάτια. «Δεν σου πέρασε απ’ τ

μυαλό να τον ρωτήσεις; Η καριέρα μου αρχίζει να παίρνει τη

κάτω βόλτα, κι εσύ δεν κάνεις απολύτως τίποτα;»

«Μου είπε ότι ήσουν εμπόδιο – ότι σε κάλυπταν οι φίλ

σου στις Καταγγελίες…»

«Έκανες τον κόπο να ζητήσεις αποδείξεις;» Την είδε ν

νέφει αρνητικά. «Nα κάτι που πρέπει να έχεις κατά νου τηπόμενη φορά» συνέχισε καθώς της γύριζε την πλάτη. «Λίγε

αποδείξεις δεν βλάπτουν…»

Εκτός κι αν είναι αποδείξεις από κάβα.

Γύρισε σπίτι και κατάφερε να την πέσει ένα δίωρο στο

καναπέ με τα μάτια κλειστά. Είχε αγοράσει μια συσκευασ

από σακούλες σκουπιδιών και σκόπευε να τις γεμίσει με τ

ιάφορα βιβλία. Μπορούσε να τα δωρίσει σε κανέν

φιλανθρωπικό ίδρυμα. Αφού έκανε ντους και άλλαξε ρούχ



νιωσε τουλάχιστον σχεδόν ξύπνιος, αν και μουδιασμένο

ακόμη. O Τζέιμι Μπρεκ είχε αφήσει μηνύματα στο κινητό το

αλλά δεν είχε καμιά όρεξη να απαντήσει. Προτίμησε να πά

στο Σότονχολ και να πάρει την Τζουντ.

«Παρατήρησες κάτι;» τον ρώτησε μπαίνοντας σταυτοκίνητο.

«Καινούργιο τζιν;» μάντεψε.

«Μου έβγαλαν τον γύψο» τον διόρθωσε κουνώντας τ

«Πού να ’ξερες, αδερφούλα…»

Στον δρόμο για το Λόντερ Λοτζ τής είπε μέρος τη

στορίας. Εκείνη άκουγε προσηλωμένη, ενώ δάκρυα έτρεχααπ’ τα μάτια της. Όταν της ζήτησε συγγνώμη που τη

αναστάτωσε, του είπε δεν πειράζει. Έπρεπε να τ’ ακούσει.

«Όλα».

Την περίμενε στον χώρο υποδοχής να πάει στο μπάνιο ν

ίξει λίγο κρύο νερό στο πρόσωπό της. Oι υπάλληλοι έκαναη δουλειά τους όπως κάθε μέρα.

O Μιτς Φοξ τούς περίμενε στο δωμάτιο της κυρία

Σάντερσον. Oι δυο τους κάθονταν αντικριστά, λες και ήτα

φίλοι μια ζωή. Η Τζουντ φίλησε τον πατέρα της στο μέτωπο

«Ξεφορτώθηκες τον γύψο» σχολίασε επιδοκιμαστικά.

έρι της μπροστά στο πρόσωπό του. «Δεν έπρεπε να τον είχα

άλει, έτσι είπε ο γιατρός που τον αφαίρεσε». Τον

κοίταξε.«Φοβερός ντετέκτιβ είσαι».



«Είσαι πιο γρήγορος απ’ τον γιο σου».

O Φοξ ζούληξε τον ώμο του πατέρα του και φίλησε τ

πουδραρισμένο μάγουλο της Όντρι Σάντερσον.

«Σου έφυγε το κρύωμα» σχολίασε εκείνη.

«Κι εσάς το ίδιο». Γύρισε προς τον πατέρα του. «Όλο λέα σε ρωτήσω: Έχεις ακόμη λεφτά στην Oικοδομική Εταιρε

τανφέρμλιν; Δεν πάει καλά, απ’ ό,τι ακούω».

«Αυτό το παιδί ανησυχεί πολύ» είπε η κυρία Σάντερσο

ελώντας.

«Μου είπες τρεις και τέταρτο» τον μάλωσε ο Μιτ

τυπώντας τον καρπό του, παρότι δεν φορούσε ρολόι.

«Κίνηση» του εξήγησε ο Φοξ. «Πρέπει να τελειώσουν τα

ργα στην πλατεία Πορτομπέλο. Και κάποιος είχε τη φαεινή

δέα ότι είναι καλή εποχή ν’ αρχίσουν νααντικαθιστούναγωγούς αερίου, λες και το τραμ δεν προκαλε

αρκετό χάος.Είναι μια διάβαση στο Γκρασμάρκετ, απ’ αυτέ

με τις λευκέςραβδώσεις, που κάνει μήνες να τελειώσει.

Όπου να ’ναι θα πλακώσουν οι τουρίστες, κι ένας θεός ξέρε

πώς θα τα πάρουν όλ’ αυτά. Έχουν αρχίσει και πέφτουκομμάτια απ’ τις στέγες σε ορισμένα κτίρια, έτσι λέει

Evening News. Η πόλη είναι κανονική παγίδα θανάτου, όλ

Σκοτία καταρρέει, κι απ’ ό,τι φαίνεται θ’ ακολουθήσει κι ο

πόλοιπος κόσμος…»



Σταμάτησε όταν συνειδητοποίησε ότι οι άλλοι τρεις πο

ταν παρόντες στο μικρό δωματιάκι τον κοίταζαν.

«Πάψε επιτέλους να βλέπεις μόνο τη σκοτεινή πλευρά τω

πραγμάτων» είπε ο πατέρας του Φοξ σπάζοντας τη σιωπ

Μιλούσε εκ μέρους όλων τους.

Σκοτεινή Πλευρά - Ian Rankin

Documents

Transcript of Σκοτεινή Πλευρά - Ian Rankin