Φρίντα Κάλο (Frida Kahlo)

Η Φρίντα Κάλο γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου του 1907 στη μικρή κωμόπολη Κογιοακάν, που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πόλη του Μεξικού. Ο πατέρας της ήταν Γερμανοεβραίος, που είχε μεταναστεύσει στο Μεξικό και είχε γίνει φωτογράφος. Μορφωμένος και καλλιεργημένος, βοήθησε τη μικρή Φρίντα να χαράξει τον δρόμο της. Η μητέρα της ήταν μια καθολική Ισπανομεξικάνα.

Το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε, μεγάλωσε, πέρασε κάποια χρόνια με τον σύζυγό της και τελικά πέθανε είναι γνωστό σαν «Το Γαλάζιο Σπίτι» και σήμερα λειτουργεί ως μουσείο αφιερωμένο στην ίδια. Απεικονίζεται και στο έργο της «Οι παππούδες μου, οι γονείς μου κι εγώ».

Η ζωή της ήταν μια μεγάλη περιπέτεια. Άρχισε να γίνεται ασυνήθιστη από τα έξι της κιόλας χρόνια. Αρρώστησε από πολιομυελίτιδα, ασθένεια που την ταλαιπώρησε πολύ, αφήνοντας την με ένα πόδι πιο κοντό από το άλλο και ημιπαράλυτο.

Παρολ’ αυτά δεν παραιτήθηκε. Αγκάλιασε τη διαφορετικότητά της, έκανε όνειρα όπως όλα τα παιδιά και πήγε σχολείο. Φοίτησε στο Escola Preparatoria, όπου τα κορίτσια ήταν συνολικά 36 σε σύνολο 2000 μαθητών.

Εκεί είδε για πρώτη φορά τον μετέπειτα σύζυγό της, Ντιέγκο Ριβέρα, να ζωγραφίζει τους τοίχους της σχολής.

Όταν και έκλεινε τα 18, της συνέβη ένα ατύχημα που σημάδεψε όλη την υπόλοιπη ζωή της. Είχε μόλις ανέβει σε ένα λεωφορείο το οποίο συγκρούστηκε με ένα τραμ. Τα τραύματα της ήταν τόσα πολλά και σοβαρά που αναγκάστηκε να περάσει τρεις μήνες στο νοσοκομείο με όλο το σώμα της στον γύψο.

Οι πόνοι της ήταν φρικτοί και την συνόδευαν μέχρι το τέλος της ζωής της. Συνολικά από την στιγμή του ατυχήματος και έπειτα υποβλήθηκε σε 35 επεμβάσεις. Οι περιπέτειες της υγείας της στης στέρησαν τη δυνατότητα να γίνει μητέρα, κάτι που επιθυμούσε πάρα πολύ και την πλήγωσε πολύ βαθιά.

Πάντα όμως έβρισκε τη δύναμη να κάνει τον πόνο της δύναμη και να τον αποτύπωνε στον καμβά για να τον ξορκίσει!

Ζωγράφιζε σε όλη της τη ζωή όσα έβλεπε, όσα ονειρευόταν, όσα ένιωθε. Δε δίστασε να ζωγραφίσει ακόμη και ενώ ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι, ενώ ζωγράφιζε ακόμη και τον γύψο που τύλιγε το σώμα της.

Ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Ένα χρόνο μετά το ατύχημα ξεκίνησε μαθήματα ζωγραφικής. Όμως η οικογένειά της δεν είχε χρήματα για να υποστηρίξει το ταλέντο της. Για να βγάλει τα προς το ζην, η Φρίντα Κάλο αναλάμβανε να εικονογραφεί βιβλία ιατρικής.

Το 1938 έκανε την πρώτη της έκθεση με τεράστια επιτυχία. Η επόμενη έκθεση στο Παρίσι της έφερε παγκόσμια αναγνώριση: Ο Πικάσο της εξέφρασε τον θαυμασμό του και το Μουσείο του Λούβρου ζήτησε να αγοράσει έναν πίνακά της. Ταξίδεψε πολύ και γνώρισε πολλούς σπουδαίους ανθρώπους της εποχής της.

Την αναγνώριζαν όλοι, όχι μόνο χάρη στο ταλέντο της αλλά και στο προσωπικό της γούστο. Φορούσε πάντα τα παραδοσιακά φορέματα της πατρίδας της, λάτρευε τα χρώματα και τη λαϊκή τέχνη του Μεξικό. Φορούσε μεγάλα κοσμήματα που έφτιαχνε μόνη της και λουλούδια στα μαλλιά.

Ερωτεύτηκε πολλές φορές και παντρεύτηκε, δυο φορές μάλιστα, τον Ντιέγο Ριβέρα (Diego Rivera), επίσης ζωγράφο. Ήταν ένα παράξενο ζευγάρι καθώς ο Ντιέγο ήταν ψηλός και ρωμαλέος κι εκείνη δίπλα του έμοιαζε σαν σπουργιτάκι.

Η μητέρα της μάλιστα τον αποκάλεσε «ελέφαντα» όταν τον πρωτοείδε!

Η δεκαετία του 1950 βρήκε τη Φρίντα Κάλο σε πολύ άσχημη κατάσταση, αφού διαγνώστηκε γάγγραινα στο δεξί της πόδι, πέρασε 9 μήνες στο νοσοκομείο υποβαλλόμενη σε μια σειρά δύσκολων επεμβάσεων.

Παρά το γεγονός, βέβαια, ότι ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι, η ίδια ζωγράφιζε πυρετωδώς και υποστήριζε ολόψυχα δίκαιους κοινωνικούς αγώνες και πολιτικά κινήματα: «Δεν είμαι άρρωστη. Είμαι σπασμένη. Αλλά είμαι ευτυχισμένη όσο μπορώ να ζωγραφίζω», δήλωνε.

Το 1953 έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση στο Μεξικό, στα εγκαίνια της οποίας πήρε άδεια από το νοσοκομείο και κατέφτασε στην γκαλερί με ασθενοφόρο. Πέρασε το απόγευμα συζητώντας με τους επισκέπτες πάνω στο κρεβάτι που στήθηκε για κείνη στην αίθουσα τέχνης! Η χαρά και η αισιοδοξία την εγκατέλειψαν λίγους μήνες αργότερα όταν τμήμα του ποδιού της ακρωτηριάστηκε εξαιτίας της εξάπλωσης της γάγγραινας, ενώ λίγους μήνες αργότερα πέθανε.

Πηγέςwikipediahttp://www.e-radio.grhttp://www.thetoc.grhttp://roadstory.grhttp://www.pbs.org