Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το...

120
Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός Κείμενα από το 1948 έως το 2002 Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη Αθήνα 2002

Transcript of Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το...

Page 1: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 1

Το παλαιστινιακό ζήτημακαι ο επαναστατικός μαρξισμός

Κείμενα από το 1948 έως το 2002

Πρωτοποριακή ΒιβλιοθήκηΑθήνα 2002

Page 2: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

2 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Page 3: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 3

Περιεχόμενα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ................................................................................. 5 Υστερόγραφο στην Εισαγωγή .......................................................... 16

Γραμματεία της 4ης Διεθνούς, Μάης 1948:Η ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ....... 19Τι προσωπικό συμφέρον έχουν οι Bevin - Churchill; ....................... 20 Ο ρόλος του ΟΗΕ ............................................................................ 21Τι περιμένουν να κερδίσουν οι Εβραίοι από το διαχωρισμό; ........... 22Ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; .................................................... 23Ο διαχωρισμός είναι νερό στο μύλο των αράβων αντιδραστικών ... 24Μια πρώτη σύνοψη ........................................................................... 25Τί γίνεται με τους εβραίους �κομμουνιστές�; .................................. 25Και οι άραβες �κομμουνιστές�; ........................................................ 26Ένας αμυντικός πόλεμος; ................................................................. 27Τί πρέπει να γίνει; ............................................................................. 28Πώς μπορεί να γίνει αυτό; ................................................................ 29Κόντρα στο ρεύμα! ........................................................................... 30

Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα (Ισραήλ, 1983):Ο ΣΤΟΧΟΣ ΜΑΣ: ΜΙΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ............................ 32Απελευθερωτικοί στόχοι ................................................................... 32Η αναγκαιότητα ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κινήματος ....... 33Παλαιστινιακή και αραβική επανάσταση ......................................... 34Το αδιέξοδο του παλαιστινιακού κεντρισμού ................................... 35Η στάση της ηγεσίας της ΟΑΠ: Από τη μη επέμβαση στην

ενσωμάτωση .............................................................................. 36Η στάση των επαναστατών κομμουνιστών: Ενδυνάμωση της

συμμαχίας με τις αραβικές μάζες .............................................. 37Η ενσωμάτωση των Ισραηλινών Εβραίων στον αντισιωνιστικό

αγώνα ......................................................................................... 39Απελευθέσωση και ανοικοδόμηση της ενιαίας χώρας Ισραήλ -

Παλαιστίνη αντί για �απελευθέρωση της Παλαιστίνης� .......... 41Αυτοκριτική ...................................................................................... 43

S.Jaber (1993): ΟΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΗΣ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ ..... 46Ο προκαταρκτικός όρος για τη συμφωνία ........................................ 50Η Ιντιφάντα και η αλλαγή της ισραηλινής πολιτικής ....................... 51Η συμφωνία της Ουάσιγκτον ............................................................ 56

Page 4: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

4 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Η ηγεσία της ΟΑΠ ξεπουλάει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων .... 58Η �αυτοκυβέρνηση� ......................................................................... 61Η συνθηκολόγηση της εξόριστης ηγεσίας της Τύνιδας .................... 63Ποιές προοπτικές; ............................................................................. 65Η αναγκαιότητα μιας προλεταριακής ηγεσίας .................................. 66Στόχοι: αποσιωνιστικοποίηση του Ισραήλ και διεθνισμός ............... 68

Απόφαση της Διεθνούς Εκτελεστικής Επιτροπής τηςΤέταρτης Διεθνούς � Νοέμβρης 2000:

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ................................... 69ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ;

Tamar Yaron: Ο προϋπολογισμός του 2002 ........................ 74Shlomo Svirski: «Αναμένω τη μέρα την οποία η ελίτ μας θα

ντρέπεται για την πολιτική της» .................................... 76Gideon Eshet: Οι Παλαιστίνιοι του 1948 και οι Εβραίοι

Μιζραχίμ είναι οι σκληρότερα πληγέντες ..................... 81David Finkel (Μάιος 2002): ΞΕΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΑ ΟΡΙΑΗ Παλαιστίνη και το Ισραήλ μετά την Τζενίν ........................ 88Αυτοκρατορική κουλτούρα .............................................................. 91Ο γρίφος της αυτοκρατορίας ............................................................ 92Αντίσταση και τρομοκρατία ............................................................. 94Επικαιροποίηση: μετά την αποστολή Πάουελ .................................. 97

Tikva Honig-Parnass (Απρίλιος 2002): ΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΙΣΩΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ; .......................... 100

Nasser Ibrahim και Majed Nassar (Ιανουάριος 2002):ΘΕΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ......................... 111Η παλαιστινιακή τραγωδία και ο ρόλος του Ισραήλ στην παγκόσμια

καταστολή ................................................................................ 113Η άρνηση του παλαιστινιακού λαού ............................................... 116Η ειρηνευτική διαδικασία και η παγκοσμιοποίηση ........................ 117Οι Παλαιστίνιοι και το κίνημα εναντίον της παγκοσμιοποίησης ... 119

Page 5: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 5

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Αυτή η μικρή συλλογή κειμένων έχει σκοπό να δείξει τακρίσιμα σημεία των ανάπτυξη εκτιμήσεων και αναλύσεων γύρωαπό το παλαιστινιακό ζήτημα από τη σκοπιά του επαναστατικούμαρξισμού ξεκινώντας από την απόφαση του ΟΗΕ για τηδημιουργία χωριστού ισραηλινού κράτους στο 1947 έως σήμερα.Θεωρούμε ότι στα κείμενα φαίνονται τόσο η συνέπεια και ησυνέχεια της μαρξιστικής προσέγγισης όσο και η παραπέραανάπτυξή της υπό το φως των ιστορικών εξελίξεων. Αυτή ησυλλογή προσπαθεί έτσι να συμβάλει σε μια καλύτερη ιστορικήκατανόηση του ζητήματος, χωρίς την οποια η σημερινή κατάστασηθα παραμείνει ακατανόητη, αλλά και να απαντήσει σε διάφοραερωτήματα που παίζουν μεγαλύτερο ρόλο στη συζήτηση για ταπροβλήματα του παλαιστινιακού απελευθερωτικού αγώνα, μιασυζήτηση που αναζωπυρώθηκε τους τελευταίους μήνες και στηνελληνική και διεθνή Αριστερά.

Το πρώτο κείμενο, «Η τροτσκιστική θέση για την Παλαιστίνη»,είναι μεταφρασμένο από την Kol Ham� amad (Η φωνή της τάξης),το εβραϊκό όργανο της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας τηςΠαλαιστινής, τμήματος της 4ης Διεθνούς. Αποκαλύπτει τοναντιδραστικό χαρακτήρα του διαιρετικού σχεδίου του ΟΗΕ πουανέκοψε την ορμή του ταξικού αγώνα στην Παλαιστίνη καιδημιούργησε έντονα σωβινιστικής ατμόσφαιρα «εθνικής ενότητας»και στις δύο εθνότητες. Χαρακτηριστική για τον ουσιαστικάαντεπαναστατικό ρόλο της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής σταχρόνια μετά το 1945 ήταν η έγκριση αυτού του σχεδίου του ΟΗΕαπό την ΕΣΣΔ. Η ηγεσία του Κρεμλίνου είχε επιδιώξει από τότεακόμη κάποιο «ειρηνικό συμβιβασμό» με τις κύριες ιμπεριαλιστικέςδυνάμεις, τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία, και δε δίσταζε ναξεπουλήσει τα δικαιώματα των λαών της Ευρώπης αλλά και σε

Page 6: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

6 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

μεγάλο βαθμό και των χωρών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου στοβωμό αυτού του συμβιβασμού. Αυτή η πολιτική συνεχίστηκε τιςεπόμενες δεκαετίες κάτω από την ονομασία «ειρηνική συνύπαρξη».

Η συνθηκολόγηση αυτή του Στάλιν απέναντι σταιμπεριαλιστικά συμφέροντα, που για άλλη μια φορά θριάμβευσανεκμεταλλεύομενα και υποθάλποντας υφιστάμενες εθνικέςαντιθέσεις, είχε άμεσες και καταστροφικές συνέπειες για τηνΑριστερά της Παλαιστίνης. Το ΚΚΠ μετατράπηκε σε «αριστερήουρά» του σιωνισμού και οι άραβες σταλινικοί προσαρμόστηκανστο κυρίαρχο εθνικιστικό ρεύμα μ� αποτέλεσμα να είναι ανίκανοινα προβάλουν μια ανεξάρτητη ταξική προοπτική. Μόνο οιΠαλαιστίνιοι τροτσκιστές αρνούμενοι τον σοσιαλπατριωτισμό καιτων δύο πλευρών διατήρησαν τη σοσιαλιστική-κομμουνιστικήπροοπτική καλώντας τους Άραβες και Εβραίους εργάτες ναδιαχωρίσουν τις γραμμές τους από τους ταξικούς τους εχθρούς καιμαζί να διεξαγάγουν τον απαραίτητο αγώνα ενάντα στησταθεροποίηση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή.

Η αντιδραστική και φιλοϊμπεριαλιστική επέμβαση του ΟΗΕστο ζήτημα των δύο εθνοτήτων ήδη από το 1947 αποτελεί επίσηςτο κατάλληλο μάθημα για όσους, κυρίως στις γραμμές των«προοδευτικών» αστικών δυνάμεων και των ρεφορμιστικών,σταλινικών και μετασταλινικών κομμάτων, εξακολουθούν ναπιστεύουν ακόμη και στις μέρες μας ότι τα ιδανικά του «διεθνούςδικαίου» κλπ μπορούν να πραγματοποιηθούν από θεσμούς τύπουΟΗΕ που στ� αλήθεια ελέγχονται αναπόφευκτα από τις μεγαλύτερεςιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ενώ παλαιότερα τα γραφειοκρατικάκαθεστώτα της ΕΣΣΔ -όπως φυσικά και το σημερινό ρωσικόκαθεστώς της καπιταλιστικής παλινόρθωσης- και της Κίναςπαζάρευαν πάντα με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τους δικούςτους λογαριασμούς και συνήθως στην πλάτη των πιοκαταπιεσμένων λαών του πλανήτη γη.

Με την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους, που οδήγησε στοδιωγμό της πλειοψηφίας του αραβικού παλαιστινιακού πληθυσμούμετατρέποντάς την σε πρόσφυγες και όλο τον παλαιστινιακό λαόσε «έθνος χωρίς κράτος» υπό συνθήκες διαρκούς εθνικής

Page 7: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 7

καταπίεσης, άλλαξε ο συσχετισμός δυνάμεων, αφού ο σιωνισμόςως κύριο προγεφύρωμα του �βασικά αμερικάνικου- ιμπεριαλισμούεγκαταστάθηκε ως κρατικός μηχανισμός του έθνους τωνκαταπιεστών, ενώ οι Παλαιστίνιοι στερήθηκαν τα πιο στοιχειώδηεθνικά και κοινωνικά δικαιώματά τους και έγιναν στο πέρασμα τωνδεκαετιών τα θύματα της πιο άγριας καταπίεσης, σφαγών καιδιωγμών �με αποκορύφωμα τις πρόσφατες δολοφονικές εισβολέςτου ισραηλινού στρατού του Σαρόν στα παλαιστινιακά κατεχόμενατου 1967 με τη σιωπηλή αλλά σαφέστατη ευλογία της κυβέρνησηςΜπους και τη συνένοχη σιωπή των κυβερνήσεων της Ε.Ε.

Παρ�όλ�αυτά μας φαίνεται αναμφισβήτητο ότι η«τροτσκιστική θέση» του 1948 παραμένει απόλυτα επίκαιρη, επειδήη διαμόρφωση της ταξικής αλληλεγγύυης και των δύο εθνώνπαραμένει η προϋπόθεση τόσο για την επιτυχία του παλαιστινιακούαπελευθερωτικού αγώνα όσο και για το άνοιγμα τηςαντικαπιταλιστικής και σοσιαλιστικής προοπτικής και των δύοεθνών. Μόνο αυτή μπορεί όμως να εγγυηθεί την τελικήπραγματοποίηση των εθνικών δικαιωμάτων του παλαιστινιακούλαού, τον αναγκαίο ριζικό εκδημοκρατισμό της ισραηλινήςκοινωνίας μέσω της ανατροπής του σιωνιστικού κράτους όπως καιτην απελευθέρωση των παλαιστινίων και ισραηλινών εργαζομένωναπό το ζυγό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και τηςιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Όλα αυτά τα ζητήματα είναι στηνπραγματικότητα συνδεδεμένα μεταξύ τους και η επίλυση του ενόςδε θα υπάρξει χωρίς την επίλυση και των άλλων ζητημάτων ή, μεάλλα λόγια, η εθνική απελευθέρωση του παλαιστινιακού λαού δεθα μπορέσει να πραγματοποιηθεί παρά στην προοπτική τηςσοσιαλιστικής ανατροπής τόσο στην παλαιστινιακή όσο και τηνισραηλινή κοινωνία.

Βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση θα είναι η αυτοοργάνωσητου παλαιστινιακού πληθυσμού και η διαμόρφωση ανεξάρτητωνεργατικών κομμάτων των παλαιστινίων και ισραηλινώνεργαζομένων που θα αποτρέψουν το σωβινισμό και θα ξεπεράσουντο εθνικιστικό μίσος στο πνεύμα της διεθνούς αλληλεγγύης. Στηνπαλαιστινιακή πλεύρα αυτό σημαίνει την αντικατάσταση της

Page 8: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

8 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

βαθύτατα διεφθαρμένης, αστικο- γραφειοκρατικής ηγεσίας τουΑραφάτ αλλά και της αντιδραστικής φονταμενταλιστικής Χαμάςαπό πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν άμεσα τον αγώνα τουπαλαιστινιακού λαού και του προσδίδουν τον ταξικόπροσανατολισμό που του χρειάζεται για να νικήσει.

Το δεύτερο κείμενο αυτής της έκδοσης «Για τηνκομμουνιστική απελευθερωτική στρατηγική» της ισραηλινήςΚομμουνιστικής Επαναστατικής Λίγκας απότ το 1983 τονίζει όρθατην ενότητα αυτών των τεσσάρων στόχων της απελευθέρωσης πουέγκειται:

-στην πραγματοποίηση του δικαιώματος για εθνικήαυτοδιάθεση των Παλαιστινίων

-στην εγκατάλειψη της σιωνιστικής ιδεολογίας και πολιτικήςαπό τους ισραηλινούς εργαζομένους

-στο διωγμό του ιμπεριαλισμού από τη Μέση Ανατολή

-και στον αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικόμετασχηματισμό των κοινωνιών της Παλαιστίνης και του Ισραήλ.

Η αντικειμενική ενότητα αυτών των στόχων επιβεβαιώνειτην επικαιρότητα της θεωρίας της διαρκούς επανάστασηςαναφορικά με το παλαιστινιακό ζήτημα.

Αυτό το κείμενο εξηγεί επίσης ότι η PLO (ΟΑΠ) βρισκόταναπό τα τέλη της δεκαετίας του 1960 αντιμέτωπη με το γεγονός ότιο παλαιστινιακός απελευθερωτικός αγώνας αφορούσε λίγο πολύόλο τον αραβικό κόσμο και δεν μπορούσε να περιοριστεί σε μιακαθαρά ισραηλινοπαλαιστινιακή υπόθεση. Από το 1973 καιιδιαίτερα μετά την ήττα της ηρωϊκής παλαιστινιακής αντίστασηςστο Λίβανο και στη Βυρητό στα 1982-3 η ηγεσία της ΟΑΠ έκανεόλο και περισσότερες προσπάθειες να στηριχθεί σε διάφορααραβικά καθεστώτα που όμως ποτέ δεν οδήγησαν σε πραγματικάθετικά αποτελέσματα αφού ο παλαιστινιακός απελευθερωτικόςαγώνας από τη φύση του είναι ασυμφιλίωτος και ανατρεπτικός καιαποτελεί αναπόφευκτα θανάσιμο κίνδυνο για όλα τα αντιδραστικά

Page 9: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 9

αραβικά καθεστώτα της περιοχής, από τη Σαουδική Αραβία έως τηΣυρία και την Αίγυπτο.

Η καταπίεση του παλαιστινιακού απελευθερωτικούκινήματος απο τα αντιδραστικά, αραβικά καθεστώτα ήταν σε δύοπεριπτώσεις ιδιαίτερα συντριπτική και αιματηρή: στο «μαύροΣεπτέμβρη» του 1970 όταν τα ιορδανικά στρατεύματα του βασιλιάΧουσεΐν έπνιξαν το νεογένητο παλαιστινιακό κίνημα των φενταγίνστο αίμα και στα 1982-3 στο Λίβανο όταν ο συριακός στρατόςεκμηδένισε την παλαιστινιακή αντίσταση.

Το δεύτερο κείμενο παρουσιάζει και κάποιες σημαντικέςεκτιμήσεις που παραμένουν και σήμερα, 20 χρόνια μετά, εντελώςεπικαίρες και συνήθως «ξεχνιούνται» στις συζητήσεις για τηνπροοπτική και τους στόχους του παλαιστινιακού απελευθερωτικούαγώνα. Τέτοια σημεία είναι:

- Πρέπει να αναγνωριστεί ότι πριν και ιδιαίτερα μετά το 1948υφίσταται εβραϊκό-ισραηλινό έθνος με ολα τα χαρακτηριστικά μιαςκαπιταλιστικής ταξικής κοινωνίας. Αυτό το έθνος έχει κατ� αρχήνκαι το δικαίωμα αυτοδιάθεσης στα εδάφη της ιστορικήςΠαλαιστίνης.

- Η κατάργηση του σιωνιστικού κράτους προϋποθέτει τονκοινό αγώνα του παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος καιτης ισραηλινής εργατικής τάξης που πρέπει να απαλλαχθεί από τηνπαγίδα του σιωνισμού που την εξαπατά. Είναι αποφασιστικήςσημασίας για το παλαιστινιακό κίνημα να αναπτύξει σχέσεις μεαντιπολιτευόμενα ρεύματα και το εργατικό κίνημα στο Ισραήλ.

- Εξάλλου χρειάζεται η ανάπτυξη του εργατικού και αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος στις αραβικές χώρες της ΜέσηςΑνατολής το οποίο πρέπει να ασκεί πίεση στα καθεστώτα και τελικάπρέπει να τα ανατρέψει.

- Συνθήματα σαν «Για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης»και «Για την επιστροφή των προσφύγων» δεν φτάνουν, επειδή ηνέα κοινωνικό-οικονομική και δημογραφική δομή πρέπει να ληφθείυπόψη. Υπό τις σημερινές συνθήκες μόνο από μια σοσιαλιστική

Page 10: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

10 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

θέση λύση π.χ. του ζητήματος της γης είναι ρεαλιστική και εφικτή.Το σύνθημα πρέπει να είναι επομένως «η απελευθέρωση καιανοικοδόμηση του Ισραήλ και της Παλαιστίνης» σε μια«σοσιαλιστική Παλαιστίνη των δύο εθνών».

- Το σύνθημα για την ίδρυση ενός «παλαιστινιακού κράτουςστα κατεχόμενα του 1967 (Δυτική Όχθη, Λωρίδα της Γάζας,Ανατολική Ιερουσαλήμ)» ως άμεση προοπτική αγώνα είναι σωστό,δεν πρέπει όμως να αντικαταστήσει το στόχο της διάλυσης τουσιωνιστικού κράτους και του σιωνιστικού αποικισμού η οποίαπαραμένει η μόνη ρεαλιστική λύση τοσο του παλαιστινιακούζητήματος όσο και της ισραηλινής εργατικής τάξης και τηςκοινωνίας συνολικά. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η διαφορά ανάμεσαστον ταξικό και διεθνιστικό προσανατολισμό και στουςσυμβιβασμούς των αστικών «προοδευτικών» δυνάμεων με τοσιωνιστικό κράτος και την αστικο-γραφειοκρατική ηγεσία τουΑραφάτ: αυτές οι ψευτοπροοδευτικές προτάσεις για την επίλυσητων προβλημάτων παραμένουν κατά βάθος καθηλωμένες στοδιαιρετικό σχέδιο του ΟΗΕ από το 1947, δηλαδή στα «δύο κράτηγια δύο έθνη». Αυτή η προοπτική που βασίζεται στην πλήρηαποδοχή της ιδεολογίας και πολιτικής του αστικού εθνικισμού, είναιιδιαίτερα στην περίπτωση της Παλαιστίνης και του Ισραήλ ουτοπικήκαι αντιδραστική.

Με το ξέσπασμα της πρώτης Ιντιφάντας, στα τέλη του 1987,αλλάζει το σκηνικό αφού για πρώτη φορά ο ίδιος ο παλαιστινιακόςπληθυσμός των κατεχομένων παίρνει την πρωτοβουλία καιαυτοοργανώνει την αντίσταση ενάντια στην κατοχή, τουςεποικισμούς και το ισραηλινό σύστημα εκμετάλλευσης τωνκατεχομένων που είχε αναπτυχθεί μετά το 1967.

Το τρίτο κείμενο του Salah Jaber για τις «Συμφωνίες τηςΟυάσιγκτον» (γραμμένο το Δεκ. 1993) αναλύει λεπτομερειακά τοσταδιακό διαχωρισμό της ηγεσίας του Αραφάτ απο τον αγωνιζόμενοπαλαιστινιακό λαό ιδιαίτερα μετά τηn ήττα της Βηρυτού (1982-3)και στα χρόνια της εξορίας στην Τύνιδα μέχρι το 1994.

Page 11: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 11

- Η ηγεσία της ΟΑΠ επιδιώκει σε αυτή την περίοδο τοσυμβιβασμό με το σιωνιστικό κράτος υπό την αιγίδα τουαμερικανικού ιμπεριαλισμού και με τη διπλωματική υποστήριξηδιάφορων αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων όπως τηςΙορδανίας και της Αιγύπτου. Αυτή η γραμμή της ηγεσίας της ΟΑΠοδήγησε το 1988 στην «επίσημη» αναγνώριση του σιωνιστικούκράτους και στη διαδικασία των μυστικών διαπραγματεύσεων τουΌσλο και των συμφωνιών της Ουάσιγκτον (Σεπτ. �93) στησυνθηκολόγηση της ηγεσίας της ΟΑΠ απέναντι στις διεκδικήσειςτων ισραηλινών κυβερνήσεων και στην αποδοχή κάποιου είδουςτης pax americana και ενός -πραγματικά απαράδεκτου-παλαιστινιακού μπαντουστάν.

Ακριβώς η πρώτη Ιντιφάντα και οι συνέπειες της και οεντελώς γραφειοκρατικός χαρακτήρας της εξόριστης ηγεσίας τηςΤύνιδας κατέστησαν τον Αραφάτ και την ομάδα του την ιδανική«αντιπροσωπεία του παλαιστινιακού λαού» για το σιωνιστικόκατεστημένο και τους υποστηρικτές του στην Ουάσιγκτον πουβασικά ενδιαφέρθηκαν για τον όσο το δυνατό γρηγορότερο καικαταλληλότερο τρόπο για να τερματιστούν οι μαζικέςκινητοποιήσεις των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα. Η εγκαθίδρυσητης «Παλαιστινιακής Αρχής» (ΠΑ) είχε υπηρετήσει εξ αρχήςακριβώς αυτό το σκοπό.

Η τότε σιωνιστική ηγεσία των Ράμπιν και Πέρες δεναναγνώρισε την ΟΑΠ ή την ηγεσία των Παλαιστινίων αλλά μιαυποταγμένη ηγεσία της ΟΑΠ που εκ τον προτέρων αποδέχθηκετο σιωνιστικό κράτος και το ρατσισμό του. Οι συμφωνίες τηςΟυάσιγκτον δεν μπόρεσαν παρά να δημιουργήσουν βαθύτατεςδιαφωνίες ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις του παλαιστινιακούλαού και ευνόησαν εξαιτίας της απουσίας μιας ρεαλιστικήςπροοπτικής στον απελευθερωτικό αγώνα την άνοδο του ισλαμικούφονταμενταλισμού που ναι μεν εκφράζει μια -αν καιπαραμορφωμένη- ριζοσπαστικοποίηση της παλαιστινιακήςαντίστασης άλλα ταυτόχρονα δημιουργεί νέο αδιέξοδο του αγώνα,εμποδίζει σημαντικά τη διαμόρφωση διεθνιστικών και ταξικώνρευμάτων και στις δύο πλευρές που θα ήταν σε θέση να

Page 12: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

12 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

καταπολεμήσουν από κοινού την κυριαρχία του σιωνιστικούκράτους.

Το κείμενο του Τζαμπέρ επισημαίνει επίσης ότι ηπαλαιστινιακή Αριστερά δεν ήταν σε θέση να ξεπεράσει τονμικροαστικό εθνικισμό της όπως και αποδείχθηκε ανίκανη να δώσειτον απαραίτητο ιδεολογικό � πολιτικό αγώνα ενάντια στηνπροέλαση του ισλαμικού φονταμενταλισμού.

Το τέταρτο κείμενο, η απόφαση της Δ.Ε.Ε. της 4ης Διεθνούςτου Νοέμβρη 2000 με τίτλο «Αυτοδιάθεση για την Παλαιστίνη»,γράφθηκε στο αιματηρό φθινόπωρο της αρχής της δεύτερηςΙντιφάντας και βγάζει συμπεράσματα από τις εξελίξεις πουακολούθησαν στα χρόνια μετά τις συμφωνίες της Ουάσιγκτον καιτην επίμονη άρνηση των ισραηλινών κυβερνήσεων να κάνουνοποιεσδήποτε παραχωρήσεις σχετικά με τα κατεχόμενα που θακαθιστούσαν δυνατή τη δημιουργία ενός πραγματικού ανεξάρτητουπαλαιστινιακού κράτους.

Είναι ολοφάνερο ότι με τη δεύτερη Ιντιφάντα ηπαλαιστινιακή αντίσταση έναντια στην κατοχή έφτασε στοαποκορύφωμά της αλλα, δεδομένου του συντριπτικά δυσμενούςσυσχετισμού δυνάμεων και της σχεδόν άνευ όρων υποστήριξηςτης κυβέρνησης του Μπους στο σφαγέα Σαρόν, το κίνημααλληλεγγύης στις αραβικές χώρες και ιδιαίτερα στην Ευρώπη καιΑμερική πρέπει να παίξει αποφασιστικό ρόλο στην επιτυχία τουπαλαιστινιακού απελευθερωτικού αγώνα.

Στην ίδια φάση εμφανίστηκε το «δεύτερο μέτωπο» μέσαστο ίδιο το Ισραηλ με τον αγώνα των Παλαιστινίων με ισραηλινήυπηκοότητα ο οποίος αποκαλύπτει τη βαθύτατα αντιφατικόχαρακτήρα της καπιταλιστικής ισραηλινής κοινωνίας.

Με την κατάσταση της ισραηλινής οικονομίας ασχολείταιτο έκτο άρθρο «Είναι εδώ η Αργεντινή; Ο ισραηλινόςπροϋπολογισμός του 2002». Παρουσιάζει ανάγλυφα μια εικόνα τωνσυνεπειών της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στο Ισραήλ. Η φτώχειακαι η ανεργία αυξάνονται συνεχώς δραματικά, καθώς το 10% τουΑΕΠ ξοδεύεται για στρατιωτικούς σκοπούς. Η κοινωνικο-

Page 13: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 13

οικονομική διάκριση εις βάρος των μιζραχίμ -των Εβραίωνπαλαιστινιακής προέλευσης- σε αντίθεση με τους ασκεναζίμ πουπροέρχονται από την ανατολική Ευρώπη και αποτελούν το ανώτεροστρώμα της ισραηλινής κοινωνίας -όπως και εκείνη εις βάρος τουαραβικού πληθυσμού- αυξάνεται ολοένα και περισσότερο καιφαίνεται ότι οι εσωτερικές εντάσεις και η νεοφιλελεύθερη λαίλαπαδημιουργούν μια κατάσταση που εύκολα μπορεί να οδηγήσει σεκοινωνικές εκρήξεις τύπου Αργεντινής.

Ο David Finkel, μέλος της εκδοτικής ομάδας τουαμερίκανίκου σοσιαλιστικού περιοδικού Against the Current,φωτίζει στο άρθρό του «Ξεπερνώντας τα όρια � Η Παλαιστινή καιτο Ισραήλ μετά τη Τζενίν» μερικές πτυχές των φρικαλεοτήτων πουδιέπραξε ο ισραηλινός στρατός στις πρόσφατες εισβόλες του στακατεχόμενα και την αμνησία που η Αμερικανική κοινωνία (και -εμείς θα προσθέταμε- οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες επίσης)παθαίνει συνήθως στις περιπτώσεις που το κράτος του Ισραήλπροβαίνει σε δολοφονικές επιθέσεις ακομα και αν προσλαμβάνουν,όπως τους τελευταίους μήνες, το χαρακτήρα εθνοκάθαρσης.

Ο Finkel αναλύει επίσης τις επιθέσεις νεαρών Παλαιστινίωνμέσα στο Ισραήλ από ψυχολογική και πολιτική άποψη. Βγάζει �τοκατά τη γνώμη μας σωστό- συμπέρασμα ότι, παρά τα κατανοητάαισθήματα μίσους, οργής και απελπισίας των Παλαιστινίων, «δενμπορεί να υπάρξει πιο αυτοκαταστροφική τακτική για τονπαλαιστινιακό αγώνα από τις βομβιστικές επιθέσεις που σβήνουντη διαφορά μεταξύ των Ισραηλινών που ζουν στα δικά τους μέρηκαι των εποίκων». Τέλος, ο Finkel τεκμηριώνει την άποψη και τηνελπίδα ότι «το τελειωτικό ψυχολογικό χτύπημα», που ο Σαρόν ήθελενα δώσει στο παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα και συνεπώςσε όλες τις δυνάμεις αντίστασης στον αραβικό κόσμο και για τοοποίο ουσιαστικά έπραξε ως πληρεξούσιος των στόχων τουαμερικάνικου ιμπεριαλισμού, μάλλον δε θα πετύχει. Διαφαίνεταιήδη ότι η βάρβαρη καταστροφή της Τζενίν θα εξελιχθεί σε μόνιμοσύμβολο της ανυπότακτης παλαιστινιακής αντίστασης.

Η συνέντευξη της Tikva Honig-Parnass με τίτλο «Πολεμικήεντατικοποίηση της πολιτικής απαρτχάιντ» σκιαγραφεί τις πιο

Page 14: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

14 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

σημαντικές αλλαγές της πολιτικής του σιωνιστικού κατεστημένουμε το ξεκίνημα της επιχείρησης «Προστατευτικό Τείχος». Η TikvaHonig-Parnass θεωρεί ότι το νέο χαρακτηριστικό της κατάστασηςσυνίσταται στην προσπάθεια του καθεστώτος του Σαρόν νακαταστρέψει όλη την παλαιστινιακή υποδομή στα κατεχόμενα ωςτη λεγόμενη «υποδομή του τρόμου» και να επιβάλλει άμεσες μορφέςαποικιοκρατισμού. Στην κυβέρνηση του Σαρόν προσχώρησαν καιακραία ρατσιστικά στοιχεία όπως ο Εφί Εϊτάμ που τάσσεταιανοιοχτά υπέρ της «μετακίνησης» όλου του παλαιστινιακού λαού,μιας ιδέας που αποτελούσε μέχρι πρόσφατα «ταμπού» στουςκυρίαρχους κύκλους του Ισραήλ. Η εθνοκάθαρση ως «τελική λύση»του « παλαιστινιακού προβλήματος», για την οποία ο ίδιος ο Σαρόνδεν έχει τολμήσει ακόμα να μιλήσει, αναμφίβολα παίζει σημαντικόρόλο στην εξέταση των βασικών μεσοπρόσθεμων στρατηγικώνεπιλογών από τη σιωνιστική ελίτ.

Η αξιολόγηση της στάσης της ισραηλινής Αριστεράς μοιάζειιδιαίτερα σκληρή. Αυτή η Αριστερά ναι μεν απαιτεί την υποχώρησητων ισραηλινών στρατευμάτων πίσω από τα σύνορα του 1967,ωστόσο υποστήριξε τις διαδικασίες του Όσλο και τις συμφωνίεςτης Ουάσιγκτον του 1993 και ήταν εντελώς ανίκανη να τις αναλύσειγια αυτό που πραγματικά ήταν: μια επίλυση του παλιστινιακού μετη δημιουργία ενός είδους μπαντουστάν. Ταυτόχρονα ησυνδικαλιστική ή πολιτική εκπροσώπευση της ισραηλινήςεργατικής τάξης παραμένει προβληματική. Όπως η Tikva Honig-Parnass επισημαίνει, το άλλοτε ισχυρό συνδικατο «Χιστραντούτ»αντιπροσωπεύει πια ουσιαστικά μόνο τα συμφέροντα των σχετικάπρονομιούχων στρωμάτων των ασκεναζίμ, ενώ οι αδικημένοιΕβραίοι δεν έχουν καταφέρει ακόμα να βρουν πολιτική έκφραση.Την πιο ελπιδοφόρα εξέλιξη των τελευταίων χρόνων αποτελεί ηριζοσπαστικοποίηση των Παλαιστινίων με ισραηλινή υπηκοότηταπου απαιτούν την αναγνώρισή τους ως εθνικής μειονότητας καιαμφισβητούν έτσι στην πράξη τον εβραϊκό-σιωνιστικό χαρακτήρατου κράτους.

Το τελευταίο άρθρο αυτής της συλλογής, οι «Θέσεις πάνωστην παγκοσμιοποίηση και την παλαιστινιακή αντίσταση» των Nasser

Page 15: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 15

Ibrahim και Majed Nassar εξηγεί συνοπτικά πώς το Ισραήλεξελίχθηκε στο πέρασμα των δεκαετιών σε αιχμή του δόρατος τωνιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στη Μέση Ανατολή και ότι αποτελείσήμερα το βιαιότερο πρόσωπο της παγκοσμιοποιητικήςδιαδικασίας. Η καταπίεση των Παλαιστινίων πήρε μετά τις 11/9/2001 ακόμη πιο δραματικές διαστάσεις αφού όλες οι μορφές τηςπαλαιστινιακής αντίστασης παρουσιάζονται ως «τρόμος.»

Στα δυτικά ΜΜΕ κατασκευάζεται μια εικόνα της«σύγκρουσης των πολιτισμών» σύμφωνα με τον Χάντιγκτον, μιαεικόνα που αναμφισβήτητα υποθάλπει μια εντελώς ρατσιστικήαντίληψη και μίσος απέναντι στον αραβικό κόσμο. Έτσι οιΠαλαιστίνιοι χάνουν τα δικαιώματα τους ως άνθρωποι και ηεπιδιωκόμενη «ισραηλινή ειρήνη» βρίσκει την υποστήριξη τωνδυτικών κυβερνήσεων και σε μεγάλο βαθμό της κοινής γνώμηςστη Δύση.

Βγαίνει το συμπέρασμα ότι η διαδικασία του Όσλο και τηςΟυάσιγκτον υπηρέτησε με την υποτιθέμενη «λήξη των διενέξεων»την επιβολή των συμφερόντων των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Το κύριοπρόβλημα της παλαιστινιακής αντίστασης ήταν ότι μέχρι σήμεραπαρέμεινε αρκετά απομονωμένη.

Το άρθρο κλείνει με την ακόλουθη διατύπωση στην οποίαδεν έχουμε τίποτα να προσθέσουμε: «Ο ρόλος τουαντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος δεν είναι να εύχεται καλήεπιτυχία στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού αλλά να μοιραστείτον αγώνα και να βοηθήσει στη νίκη του. Είναι καθήκον τουαντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος σ� ολόκληρο τον κόσμο ναυψώσει τη σημαία των δικαιωμάτων, της ελευθερίας και τηςανεξαρτησίας των Παλαιστινίων».

Η σύνταξη του Σπάρτακου

Ιούνιος 2002

Page 16: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

16 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΣΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ως υστερόγραφο αυτής της εισαγωγής θέλουμε να δώσουμετο λόγο στον Παλαιστίνιο διανοούμενο Edward Said. Οιπαρατηρήσεις του σε ένα πρόσφατο άρθρο εστιάζονται κατευθείανστο κέντρο των προβλημάτων της σημερινής κατάστασης. Ο Saidασχολείται με την έννοια του όρου �μεταρρύθμιση� στηνΠαλαιστίνη και γράφει:

�Ο Σαρόν θέλει μια (παλαιστινιακή) μεταρρύθμιση για ναεξασθενίσει ακόμα περισσότερο την παλαιστινιακή εθνική ζωή,επιδιώκει λοιπόν μια επέκταση της αποτυχημένης πολιτικής τουπου έγκειται σε διαρκείς επεμβάσεις και καταστροφές. Θέλει ναξεφορτωθεί το Γιάσερ Αραφάτ, να διαμελίσει τη Δυτική Όχθη σεπεριφραγμένα καντόνια, να επανεγκαθιδρύσει μια αρχή της κατοχής(�), να συνεχίσει την πολιτική των εποικισμών και να διατηρήσειτην ισραηλινή ασφάλεια με τον τρόπο που πάντα εφάρμοσε. Είναιτόσο τυφλωμένος από τις δικές του πολιτικές ψευδαισθήσεις καιέμμονες ιδέες που δεν είναι σε θέση να δει ότι αυτό δε θα φέρειούτε ειρήνη ούτε ασφάλεια. (�)

Οι ΗΠΑ θέλουν μια μεταρρύθμιση κυρίως για τηνκαταπολέμηση της �τρομοκρατίας�, μια λέξη-πανάκεια που αγνοείεντελώς την ιστορία, τις γενικές συνθήκες, την κοινωνία ή οτιδήποτεάλλο. Ο Μπους τρέφει μια βαθύτατη αντιπάθεια για τον Αραφάτκαι δεν έχει καθόλου κατανόηση για την κατάσταση στηνΠαλαιστίνη. (�) Η πολιτική του Μπους είναι ασυνάρτητη εκτόςεάν ασκούνται πιέσεις από το εβραϊκό κατεστημένο (�lobby�) καιτη χριστιανική Δεξιά, ο πνευματικός ηγέτης της οποιας είναι τώραο ίδιος ο Μπους, και αυτή η πολιτική συνίσταται σε εκκλήσειςστον Αραφάτ να βάλει τέρμα στην τρομοκρατία και - όταν θέλεινα καταπραϋνει τους Άραβες - σε κάποιους να δημιουργηθεί κάπουκαι κάποτε παλαιστινιακό κράτος και να γίνει ένα μεγάλο συνέδριο.Αυτή η πολιτική υπόσχεται και στο Ισραήλ τη συνέχεια της πλήρουςκαι άνευ όρων υποστήριξης από τις ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένουμάλλον του τέλους της καριέρας του Αραφάτ. (�)

Ο Αραφάτ ανακοίνωσε ότι αρχές του 2003 θα γίνουν εκλογές

Page 17: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 17

αλλά ο πραγματικός του στόχος είναι η ανοικοδόμηση τωνυπηρεσιών ασφαλείας. (�) Ο μηχανισμός ασφάλειάς του είχε,πρωτ� απ� όλα, πάντα σκοπό να υπηρετεί αυτόν τον ίδιο και τοΙσραήλ, αφού οι συμφωνίες του Όσλο ήταν βασισμένες σε ένασυμβιβασμό με τη στρατιωτική κατοχή του Ισραήλ. Το Ισραήλενδιαφερόταν μόνο για την ασφάλειά του και ανέθεσε στον Αραφάττην ευθύνη γι� αυτήν - παρεμπιπτόντως μια θέση που αυτόςαποδέχθηκε πρόθυμα από το 1992. (�)

Οι αποφασιστικές δύναμεις της παλαιστινιακής κοινωνίας,αυτές που έκαναν η ζωή να συνεχιστεί, τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοιτης υγείας, οι εκπαιδευτικοί, αγρότες, νομικοί, ιατροί και οι πολλέςμη κυβερνητικές οργανώσεις πρέπει να γίνουν τώρα η βάση πάνωστην οποια η παλαιστινιακή μεταρρύθμιση πρέπει να οικοδομηθεί- παρά τις ισραηλινές επιθέσεις και την κατοχή. Μου φαίνεταιάχρηστο να περιμένει κανείς να το κάνουν ο Αραφάτ ή η Ευρώπη,οι ΗΠΑ ή οι Άραβες: Αποκλειστικά οι Παλαιστίνιοι πρέπει να τοκάνουν μέσω μιας εθνοσυνέλευσης που περιλαμβάνει μέσα της όλατα κύρια στοιχεία της παλαιστινιακής κοινωνίας.

Μόνο μια τέτοια ομάδα, που πρέπει να δημιουργηθεί απότους ίδιους τους ανθρώπους και όχι από τα υπολείμματα τουσυστήματος κανόνων του Όσλο και σίγουρα όχι από τα ακόμαυπαρκτά συστατικά μέρη της Αρχής του Αραφάτ, που έχασε τηναξιοπιστία της, μπορεί να ελπίσει να καταφέρει την ανοικοδόμησητης κοινωνίας από τις ερειπωμένες, πραγματικά καταστροφικάασυνάρτητες συνθήκες στις οποιες βρίσκεται. Το βασικό καθήκονμιας τέτοιας εθνοσυνέλευσης είναι η οικοδόμηση ενός επείγοντοςσυστήματος κανονικής κοινωνικής τάξης με δύο σκοπούς: Πρώτο,να φροντίσει η ζωή των Παλαιστινίων να συνεχιστεί κανονικά μετην πλήρη συμμετοχή όλων των ενδιαφερόμενων. Δεύτερο, ναεκλέξει μια έκτακτη εκτελεστική επιτροπή με εντολή να τερματίσειτην κατοχή και όχι να διαπραγματευτεί με αυτήν.

Είναι ολοφάνερο ότι από στρατιωτική άποψη δεν μπορούμενα ανταγωνιστούμε το Ισραήλ. Τα καλάσνικοφ δεν είναιαποτελεσματικά όπλα όταν ο συσχετισμός δυνάμεων είναι τόσομονόπλευρος. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας δημιουργικός τρόπος

Page 18: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

18 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

του αγώνα, που κινητοποιεί όλα τα ανθρώπινα αποθέματα πουδιαθέτουμε για να εκθέσουμε, να απομονώσουμε και σταδιακά ναυπονομεύσουμε τις κύριες μορφές της ισραηλινής κατοχής, δηλαδήτους εποικισμούς, τους δρόμους τους, τα μπλόκα στους δρόμουςκαι την καταστροφή των σπιτιών. (�)

Για να λειτουργήσει μια τέτοια παλαιστινιακή στρατηγικήπρέπει να βρεθεί ένα ισραηλινό στρατόπεδο από άτομα και ομάδες,με τα οποια μπορεί και πραγματικά πρέπει να οριστεί μια κοινήβάση στον αγώνα ενάντια στην κατοχή. (�) Το μόνο όραμα, πουτο Ισραήλ προβάλλει σήμερα, είναι η βία, η επιβεβλημένη διαίρεσηκαι η συνεχιζόμενη υποταγή των Παλαιστινίων σύμφωνα με τηνιδέα της εβραϊκής ανωτερότητας. Φυσικά δεν πιστεύουν όλοι οιΙσραηλινοί σε αυτά τα πράγματα αλλά είναι δικό μας καθήκον ναπροωθήσουμε την ιδέα της συνύπαρξης σε δύο κράτη που έχουνφυσιολογικές σχέσεις στη βάση της ανεξαρτησίας και ισότητας. Οκυρίαρχος σιωνισμός ακόμα δεν ήταν σε θέση να γεννήσει ένατέτοιο όραμα και γιαυτό οι άνθρωποι και οι νέοι ηγέτες τηςΠαλαιστίνης, που η νομιμότητά τους πρέπει να αναπτυχθεί τώρα,πρέπει να το υπερασπισθούν σε μια στιγμή όπου τα πάντακαταρρέουν και όλοι σπεύδουν να φτιάξουν την Παλαιτίνη κατ�εικόνα και ομοίωσή τους και σύμφωνα με τις ιδέες τους.

Ποτέ δεν ήμασταν αντιμέτωποι με μια χειρότερη καιταυτόχρονα πιο γονιμοποιή κατάσταση. Η αραβική τάξη βρίσκεταισε πλήρη σύγχυση, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ελέγχεται από τηχριστιανική Δεξιά και το ισραηλινό κατεστημένο. (�) Ποιος άλλοςαν όχι ο παλαιστινιακός λαός μπορεί να δημιουργήσει τηνομιμότητα που χρειάζεται για να ασκήσει μόνος του την εξουσίακαι να αγωνιστεί ενάντια στην κατοχή με όπλα που δε σκοτώνουναθώους και δεν εξασθενίζουν περισσότερο από ποτέ πριν τηνυποστήριξη για μας; Μια δίκαιη υπόθεση μπορεί εύκολα ναανατρέπεται από κακά, ακατάλληλα και διεφθαρμένα μέσα. Όσοσυντομότερο αυτό γίνεται δεκτό τόσο καλύτερες θα είναι οιευκαιρίες για μας να οδηγήσουμε τον εαυτό μας έξω από το σημερνόαδιέξοδο.

(από: E. Said, Παλαιστινιακές εκλογές τώρα, Al-Ahram Weekly, 16-6-2002)

Page 19: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 19

Γραμματεία της 4ης Διεθνούς, Μάης 1948:

Η τροτσκιστική θέση για την Παλαιστίνη

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι μεταφρασμένο από τηνΚol Ham�amad (Η φωνή της τάξης), εβραϊκό όργανο τηςΕπαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας της Παλαιστίνης,τμήμα της 4ης Διεθνής. Αποκαλύπτει τον αντιδραστικό ρόλο τουδιαιρετικού σχεδίου των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο ανακόπτειτην ορμή του ταξικού αγώνα στην Παλαιστίνη, θολώνει τιςταξικές γραμμές και δημιουργεί ατμόσφαιρα ανταγωνιστικής«εθνικής ενότητας» και στις δύο εθνικές κοινότητες στη χώρα.Όπως βλέπουμε στο κείμενο, το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν έχειξεφύγει από την εθνικιστική υστερία που επικρατεί και στα δύοστρατόπεδα ενώ ταυτόχρονα έχει διασπαστεί σε δύο εθνικάκόμματα.

Μόνο οι παλαιστίνιοι τροτσκιστές έχουν διατηρήσει τησοσιαλιστική θέση, καλώντας εβραίους και ααβες εργάτες ναδιαχωρίσουν τις γραμμές τους από τους ταξικούς εχθρούς καιμαζί να διεξάγουν το δικό τους ανεξάρτητο αγώνα ενάντια στονιμπεριαλισμό. Παρά το σημερινό υψηλό κύμα του σωβινισμούπου συνοδεύει την ίδρυση του «εβραϊκού» κράτους που στήθηκεμε τα όπλα της «Hagana» από τη μια πλευρά και την εισβολήτου αραβικού «απελευθερωτικού» στρατού από την άλλη, τοδιεθνιστικό εργατικό πρόγραμμα που προτείνουν οι τροτσκιστέςείναι το μόνο που παρέχει τα μέσα επίλυσης του παλαιστινιακούπροβλήματος.

Οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες ακόμα προσπαθούν να βρούνμια φόρμουλα διαφυγής από τη δυσμενή κατάσταση στην οποίαέχει περιέλθει η Παλαιστίνη μετά την απόφαση του ΟΗΕ γιαδιαχωρισμό. Είναι μια περίπτωση «διατάραξης της διεθνούς

Page 20: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

20 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

ειρήνης» ή έχουμε να κάνουμε μόνο με «εχθρικές ενέργειες»; Όσοαφορά εμάς, δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στα δύο. Είμαστεκαθημερινά μάρτυρες δολοφονιών ή ακροτηριασμών ανδρών καιγυναικών, νέων και γέρων, Εβραίων και Αράβων. Όπως πάντα οιεργαζόμενες μάζες και οι φτωχοί υποφέρουν τα περισσότερα.

Όχι πολύ καιρό πρίν, άραβες και εβραίοι εργαζόμενοι ήτανενωμένοι στις κοινές απεργίες ενάντια στον ξένο καταπιεστή. Αυτόςο κοινός αγώνας έχει τελειώσει. Σήμερα οι εργάτες υποκινούνταιστο να σκοτώνει ο ένας τον άλλο. Οι υποκινητές έχουν πετύχει τοστόχο τους.

«Οι Βρετανοί θέλουν να ματαιώσουν το διαχωρισμόχρησιμοποιώντας την αραβική τρομοκρατία». Αυτο υποστηρίζουνοι σιωνιστές σαν να μην ήταν αυτή η σύγκρουση των κοινοτήτωντο εργαλείο που χρησημοποιήθηκε για την επίτευξη τουδιαχωρισμού. Ήταν εύκολο για τους ιμπεριαλιστές να τοδιαβλέψουν κια είναι ικανοποιμένοι από την πορεία των γεγονότων.

Τι προσωπικό συμφέρον έχουν οι Bevin - Churchill;

H Βρετανία ήταν χαμένη στον τελευταίο μεγάλο πόλεμοαφού έχασε το κύριο μέρος τον κατακτήσεων της. Η βιομηχανίαέμεινε πίσω. Για να χτίσει τον παραγωγικό της μηχανισμό απαιτείδολάρια κι εργατική δύναμη. Η διατήρηση της τάξης στηνΠαλαιστίνη κοστίζει στην Αγγλία πάνω από 35 εκατομμύρια λίρεςτο χρόνο, ένα ποσό που υπερβαίνει το κέρδος που μπορεί νααποκομίσει από τη συγκεκριμένη χώρα. Η διαίρεση θα τηναπαλλάξει από οικονομικές υποχρεώσεις, δίνοντάς της παράλληλατη δυνατότητα να αξιοποιήσει τους στρατιώτες στην παραγωγικήδιαδικασία ενώ η πηγή τους εισοδήματος θα παραμείνει ανέπαφη.

Μα δεν είναι μόνο αυτό. Με το διαχωρισμό μια σφήνα μπήκεανάμεσα σε εβραίους και άραβες εργαζόμενους. Το σιωνιστικόκράτος με τις διαχωριστικές γραμμές που δημιουργεί θα φέρει στοπροσκήνιο ρεβανσιστικά κινήματα και στις δύο πλευρές. Θαυπάρξει αγώνας για μια «αραβική Παλαιστίνη» και για ένα εβραϊκό

Page 21: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 21

κράτος με τα σύνορα του Eretz Israel (χώρα του Ισραήλ). Τοαποτέλεσμα της σωβινιστικής ατμόσφαιρας που δημιουργείται καιδηλητηριάζει τον αραβικό κόσμο της Μέσης Ανατολής στραγγαλίζειτην αντιιμπεριαλιστική πάλη των μαζών, ενώ εβραίοι και άραβεςφεουδάρχες θα συναγωνίζονται για την εύνοια των ιμπεριαλιστών.

Το τίμημα που πρέπει να πληρώσει η Βρετανία για ταπρονόμια που θα της αποφέρει η διαίρεση είναι να σταματήσει τημονοπωλιακή της εξουσία στη χώρα. Από την άλλη πλευρά η WallStreet πρέπει να συνεισφέρει στη βρωμοδουλεία της διασφάλησηςτων ιμπεριαλιστικών πλεονεκτημάτων. Αυτό φυσικά αμαυρώνειτη «δημοκρατική» φήμη του δολαριακού κατεστημένου ενώταυτόχρονα προσδίδει αίγλη στη Βρετανία. Γι� αυτό ο διαχωρισμόςαποτελεί συμβιβασμό μεταξύ των ιμπεριαλιστών κλεφτών πουαναδύονται από έναν αλλαγμένο αστερισμό δύναμης.

Ο ρόλος του ΟΗΕ

Aν οι αγγλο-αμερικάνοι ιμπεριαλιστές είχαν επιβάλει αυτήτη «λύση» στην Παλαιστίνη με τα δικά τους μέσα, το σάπιο παιχνίδιθα είχε αποκαλυφθεί σ΄ολόκληρη την αραβική Ανατολή. Παρόλααυτά ξεγλίστρησαν και το πρόβλημα πέρασε στον ΟΗΕ. Ο ρόλοςτου ΟΗΕ ήταν να γλυκάνει το πικρό πιάτο που μεταμφιέστηκε μετα λόγια του Bevin στην ανοησία της «συνειδητής εφαρμογήςδικαιοσύνης από την παγκόσμια κοινότητα». Οι διπλωμάτες τωνμικρότερων χωρών χόρεψαν στους ρυθμούς του δολαρίουεπικαλούμενοι την «κοινή γνώμη». Οι συγκεκριμένοι ρόλοι σ� αυτήτην παράσταση επέτρεψαν στη Βρετανία να εμφανιστεί ωςφύλακας-άγγελος γεμάτος κατανόηση για κάθε πλευρά.

Και η Σοβιετική Ένωση; Γιατί ο αντιπρόσωπός της δενκατήγγειλε το κοροϊδευτικό παιχνίδι του ΟΗΕ; Προφανώς ησημερινή εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ δεν ασχολείται με τοναγώνα των μαζών στις αποικίες. Και εφόσον το παλαιστινιακόζήτημα είναι δευτερεύουσα υπόθεση για το «μεγάλο», οι σοβιετικοί

Page 22: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

22 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

διπλωμάτες προσαρμόζονται σ΄αυτό που έχει πει ο Στάλιν: «Η ΕΣΣΔείναι έτοιμη να συναντήσει την Αμερική και τη Βρετανία παρ� όλεςτις πολιτικές και οικονομικές διαφορές που έχει με αυτές». Με τοντρόπο αυτό ο ΟΗΕ «έλυσε» το πρόβλημα. Το ίδιο αηδιαστικό πιάτοέχει ετοιμαστεί για την Ινδία, την Ελλάδα, την Ινδοκίνα.

Τι περιμένουν να κερδίσουν οι Εβραίοι από τοδιαχωρισμό;

Μια αίσθηση θριάμβου συνεπήρε τους σιωνιστές όταν τουςπροσφέρθηκε το κόκκαλο από το μαγείρεμα του ΟΗΕ. «Μέσα στηδιεθνή κοινότητα η δουλειά μας και ο δίκαιος σκοπός μαςκέρδισαν!» Οι σιωνιστές έχουν τη συνήθεια να ζητούν «δικαιοσύνη»από τους εχθρούς του εβραϊκού λαού από την εποχή του Herzl �από τον τσάρο, το γερμανό Kaiser, τους βρετανούς ιμπεριαλιστες,την Wall Street. Τώρα είδαν την ευκαιρία τους. Όχι με το αζημίωτοβέβαια, το τίμημα θα πληρωθεί με αίμα.

Το εβραϊκό κράτος, αυτό το δώρο του Churchill και τουBevin, δίνει στη σιωνιστική καπιταλιστική οικονομία μια ευκαιρίασταθεροποίησης. Αυτή η οικονομία πατάει σε εύθραυστες βάσεις.Τα προϊόντα δεν είναι ανταγωνιστικά στην παγκόσμια αγορά. Ημόνη της ελπίδα είναι η εσωτερική αγορά από την οποία τα αραβικάπροϊόντα έχουν αποκλειστεί. Γι� αυτόν το λόγο το πρόβλημα τηςεβραϊκής μετανάστευσης έχει μετατραπεί σε ζήτημα ζωής καιθανάτου. Το συνεχιζόμενο κύμα των μεταναστών οι οποίοι έρχονταιμε τα απομεινάρια των περιουσιών τους έχει την τάση να αυξήσειτην κυκλοφορία των προϊόντων και θα επιτρέψει στουςκαπιταλιστές παραγωγούς να διαθέσουν τα ακριβά εμπορεύματάτους. Η μαζική μετανάστευση θα είναι πολύτιμη και ώς μέσο πίεσηςτων μισθών προς τα κάτω, σηκώνοντας έτσι αυτό το βάρος απ� τιςπλάτες της εβραϊκής βιομηχανίας. Ένα κράτος εμπλεκόμενο σε μιααναπόφευκτη στρατιωτική σύγκρουση σημαίνει παραγγελίεςπολεμικών εξοπλισμών για τον «Εβραϊκό Στρατό» με πηγή εβραϊκουκέρδους που δεν μπορεί να υποτιμηθεί καθόλου. Ένα κράτος θα

Page 23: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 23

σήμαινε χιλιάδες θέσεις για τους βετεράνους σιωνιστέςαξιωματούχους.

Ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα;

Οι φτωχοί και οι εργαζόμενοι. Θα πρέπει να πληρώσουν τιςτσουχτερές τιμές σαν επακόλουθο του εμπάργκο στα αραβικάπροϊόντα. Θα τσακιστούν κάτω από το βάρος των αμέτρητωνάμεσων και έμμεσων φόρων. Θα πρέπει να καλύψουν το οικονομικόέλλειμμα του εβραϊκού κράτους. Ζούν στην ύπαιθρο, χωρίς μιαστέγη πάνω απ� το κεφάλι τους, ενώ οι αρμόδιες υπηρέσιεςαπορροφούνται σε «πιο σημαντικές δουλειες».

Ο εβραίος εργάτης, χωρισμένος από τον άραβα συνάδελφότου, αποτρέπεται από το να δώσει έναν κοινό ταξικό αγώνα καιαφήνεται στο έλεος του ταξικού εχθρού, του ιμπεριαλισμού καιτης σιωνιστικής μπουρζουαζίας. Θα είναι εύκολο να αποξενωθείαπό τον άραβα εργάτη, τον προλεταριακό του σύμμαχο «ο οποίοςτον αποκλείει από δουλείες και συμπιέζει το επίπεδο των μισθών»(είναι μια μέθοδος που εφαρμόστηκε με επιτυχία στο παρελθόν).Ο Weitzmann, όχι μάταια, είπε πως «το εβραϊκό κράτος θααναχαιτήσει την κομμουνιστική επιρροή». Η αποζημίωση για τονεβραίο εργάτη είναι να απολαύσει το προνόμιο ενός ηρωικούθανάτου στο βωμό του εβραϊκού κράτους.

Ποιές είναι οι υποσχέσεις που δίνει το εβραϊκό κράτος; Είναιπράγματι θετικό βήμα προς την επίλυση του εβραϊκού προβλήματος;Ο διαχωρισμός δεν έβαλε κι ούτε φαίνεται πως θα βάλει τέρμαστην εβραϊκή μιζέρια. Αυτό το κράτος είναι πολύ μικρό για νααπορροφήσει τις εβραϊκές μάζες αλλά και για να επιλύσει ταπροβλήματα των πολιτών του. Μπορεί μονάχα να μπολιάσει μεαντισημιτισμό την αραβική Ανατολή και αυτό το κράτος, όπως είπεο Τρότσκι, είναι αρκετά εύκολο να μετατραπεί σε θανατηφόραπαγίδα για εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίων.

Page 24: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

24 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Ο διαχωρισμός είναι νερό στο μύλο των αράβωναντιδραστικών

Οι ηγέτες του Αραβικού Συνδέσμου αντιδρούν στην απόφασητου διαχωρισμού με λόγους γεμάτους απειλές και φανατισμό. Στηνπραγματικότητα το εβραϊκό κράτος είναι για αυτούς μια ευλογίααπ� τον Αλλάχ. Καλώντας τους εργάτες και τους φελάχηδες σε ένανιερό πόλεμο για τη «σωτηρία της Παλαιστίνης» θέλουν να πνίξουντις κραυγές τους για ψωμί, γη και ελευθερία. Για ακόμη μια φορά ηγνωστή μέθοδος της διαίρεσης, της ανάδυσης του μίσους ενάντιαστους Εβραίους και τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Το τελευταίοδιάστημα η φεουδαρχική κυριαρχία στην Παλαιστίνη χάνει έδαφος.Κατά τη διάρκεια του πολέμου η αραβική εργατική τάξη αυξήθηκεσε μέγεθος και σε πολιτική συνείδηση. Οι εβραίοι και οι άραβεςεργάτες στάθηκαν απέναντι στον ξένο κατακτητή, ενάντια στονοποίο οργάνωσαν μαζί απεργίες.

Ένα δυνατό αριστερό, εργατικό συνδικαλιστικό κίνημαεμφανίστηκε και η «Εργατική Ένωση των Αράβων τηςΠαλαιστίνης» είχε μπεί για τα καλά στο δρόμο της χειραφέτησηςαπό την επιρροή των Χουσεϊνηδων. Η δολοφονία του ηγέτη του,Sami Taha, από πληρωμένους εκτελεστές της Αραβικής ΑνώτατηςΕπιτροπής δεν μπόρεσε να ανατρέψει αυτή την εξέλιξη. Όμως εκείπου απέτυχαν οι Χουσεϊνηδες πέτυχε ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός,ο ΟΗΕ. Η απόφαση για διαχωρισμό κατέπνιξε τον ταξικό αγώνατων παλαιστινίων εργατών. Η προοπτική να πέσουν στα χέρια τωνσιωνιστών «κατακτητών του εδάφους και της εργασίας» αύξησετο φόβο και την ανασφάλεια των αράβων φελάχηδων μεαποτέλεσμα τα εθνικιστικά συνθήματα να βρούν γόνιμο έδαφος.Οι φεουδάρχες δολοφόνοι βρήκαν την ευκαιρία τους. Η πολιτικήτου διαχωρισμού τους επέτρεψε να γυρίσουν τη ροή της ιστορίαςπρός τα πίσω.

Page 25: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 25

Μια πρώτη σύνοψη

Τα πρώτα αποτελέσματα της πολιτικής του διαχωρισμού είναιότι τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Άραβες πνίγηκαν στη θάλασσα τουσωβινιστικού παροξυσμού με θρίαμβο για τους πρώτους και οργήκι απόγνωση για τους δεύτερους. Πογκρόμ υποκινήθηκαν από τουςΕβραίους και κομμουνιστές δολοφονούνται. Επικρατεί μιαεκδικητική μανία δολοφονιών κια προβοκατσιών. Μια «αποστολήσφυροκοπήματος» από τη Hagana είναι καύσιμο στηνπροπαγανδιστική μηχανή των αράβων πατριωτών στην εκστρατείατους να στρατολογήσουν τις μάζες σ΄ αυτή την αιματοχυσία. Ηστρατιωτική σύγκρουση και το πετσόκομμα του εργατικούκινήματος είναι το κελεπούρι για τους ακραίους σωβινισστές καιτων δύο στρατοπέδων.

Τί γίνεται με τους εβραίους �κομμουνιστές�;

Το πατριωτικό ρεύμα τους φέρνει σε άβολη θέση. Τοσιωνιστικό «Σοσιαλιστικό Κόμμα» διόρθωσε γρήγορα τηναντιιμπεριαλιστική του στάση και πείσμωσε ενάντια στον«κατακερματισμό της χώρας» ενώ έδωσε πλήρη και ενθουσιώδηυποστήριξη στην ιμπεριαλιστική πολιτική του διαχωρισμού. Αυτόήταν ένα ασήμαντο ζήτημα που απλά άλλαξε την τακτική τωνσιωνιστών.

Ισως να περίμενε κανείς το ΚΚ Παλαιστίνης (ΚΚΠ) νακρατήσει μια διαφορετική στάση. Δεν είχε άλλωστε επανειλημμέναπροηδοποιήσει για τα θανάσιμα αποτελέσματα που θαπροκαλούνταν από την εγκαθίδρυση του παλαιστινιακού κράτους;«Ο διαχωρισμός θα είναι καταστροφικός για Άραβες και Εβραίους... είναι μια ιμπεριαλιστική προσπάθεια που σκοπεύει να δώσειπαράταση ζωής στη βρετανική κυριαρχία ...» (στοιχεία που δόθηκαναπό το ΚΚΠ στην Αγγλο-Αμερικάνικη Επιτροπή Ερευνών στις 25Μάρτη του 1946). Ο γραμματέας του κόμματος έμεινε πιστόςσ΄αυτή τη θέση μέχρι τον Ιούλη του 1947 όπου και είπε στην

Page 26: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

26 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

επιτροπή του ΟΗΕ: «Αρνούμαστε κατηγορηματικά την προσπάθειαγια διαχωρισμό που είναι αντίθετη στα συμφέροντα των δύο λαών».Όταν όμως αυτή η προσπάθεια επικυρώθηκε μαζί με τη στήριξητων σοβιετικών αντιπροσώπων, η Kol Ha� Am (κεντρικό σταλινικόόργανο) βιάστηκε να δηλώσει ότι «η δημοκρατία και η δικαιοσύνηείναι σήμερα κερδισμένες!». Σε μια νύχτα εμφανίστηκε τοκαινούργιο κόμμα. Το ΚΚΠ μετονομάστηκε σε ΚΚ του Eretz Israel(KK της χώρας Ισραήλ). Ακόμα και το τελευταίο ίχνος επαφής μετον αραβικό πληθυσμό εξαφανίστηκε. Το χάσμα που για πολύ καίροτο χώριζε από το σιωνισμό τελικά γεφυρώθηκε. Αντί να αποτελέσειτην πρωτοπορεία του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα του αραβικού καιεβραϊκού κόσμου το ΚΚΠ έγινε η «κομμουνιστική ουρά» τωναριστερών σιωνιστών. Την περίοδο εκείνη ο σιωνισμός φανέρωνετο αντεπαναστατικό του πρόσωπο και την κραυγαλέα του υποτέλειαστον ιμπεριαλισμό. Με αυτόν τον τρόπο το ΚΚΠ ανακάλεσε όλεςτου τις αντιτάξεις στις σιωνιστικές και ιμπεριαλιστικές απάτες.

Γιατί χρεοκόπησαν; Η πολιτική του ΚΚΠ δεν είχε διάρκεια,αντανακλούσε ταυτόχρονα τις ανάγκες που αναδύονται από τονταξικό αγώνα των εβραίων εργατών στην Παλαιστίνη και τιςανάγκες της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ. Τα προστάγματα όμωςτου ταξικού αγώνα απαιτούν τη συνεπή διεθνιστική πολιτική, τηνάρνηση του σιωνισμού και της διάκρισης ανάμεσα σε Άραβες καιΕβραίους. Από την άλλη μεριά η ανάγκη να προσαρμοστεί το κόμμαστις διπλωματικές μανούβρες της ΕΣΣΔ απαιτούσε μια «ελαστική»πολιτική χωρίς κάποιες πάγιες θέσεις. Το αποτέλεσμα είναι ηγνωστή παρέκκλιση και υποχώρηση που μετέτρεψε το ΚΚΠ σεπέμπτο τροχό της σιωνιστικής άμαξας.

Και οι άραβες �κομμουνιστές�;

Οι άραβες σταλινικοί, ο «Εθνικός ΑπελευθερωτικόςΣύνδεσμος» (ΕΑΣ) δε συμπεριφέρθηκε καλύτερα από τουςαντίστοιχους Εβραίους. Τους ήταν αρκετά βολικό ναδικαιολογήσουν τη σοβιετική στήριξη στο εβραϊκό κράτος. Δενπρέπει να αφήσουμε να γίνει δεκτή αυτή η γραμμή από τους άραβες

Page 27: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 27

εργάτες. Ούτε κατά διάνοια! Γνώριζαν τον ακριβή στόχο τηςανάμιξης της σοβιετικής διπλωματίας: να πετύχουν ένα βαρύπλήγμα στην ενότητα των παλαιστινίων εργατών και νακαλλιεργήσουν κλίμα καχυποψίας. Ύστερα από τηφιλοδιαχωριστική διακήρυξη του Zarapkin μέλη του ΕΑΣ βρέθηκανμέσα σε ατμόσφαιρα περιφρόνυσης και εχθρικότητας. Η στάση τηςΕΣΣΔ βοήθησε ώστε η θέση του ΕΑΣ να μη βρεί ανταπόκρισηστους άραβες εργάτες με συνέπεια να ξεκινήσει μια αντιδραστική,σωβινιστική καμπάνια ενάντια στον «κόκκινο κίνδυνο». Προς τοπαρόν ο ΕΑΣ στηρίζει την ειρήνη και ασχολείται με το να εκθέτειτον προβοκατόρικο ρόλο της βρετανικής κυβέρνησης. Από τότεόμως που είχε απαιτήσει «εθνική ενότητα» (με τους φεουδάρχεςκαι τους σημερινούς υποκινητές του πολέμου) η σημερινή τηςσυμπεριφορά δεν πείθει. Όμως ο ΕΑΣ κατάφερε να πείσει τουςάραβες εργάτες πως η παρούσα πολιτική δεν καθορίζεται από τασυμφέροντα του παλαιστινακού προλεταριάτου αλλά από αυτά τουΚρεμλίνου.

Ένας αμυντικός πόλεμος;

Τα δύο στρατόπεδα κινητοποιούν τις μάζες κάτω από τοπρόσχημα της «αυτοάμυνας»: «Μας έχουν επιτεθεί ... αςαμυνθούμε!», λένε οι σιωνιστές. «Ας αποκρούσουμε τον κίνδυνοτης εβραϊκής κατάκτησης», δηλώνει η Αραβική Ανώτατη Επιτροπή.Πού βρίσκεται η αλήθεια;

Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Οπόλεμος που καθοδηγείται από τους άραβες φεουδάρχες δεν είναιπαρά η συνέχιση του αντιδραστικού τους πολέμου ενάντια στουςεργάτες και τους φελάχους που αγωνίζονται για να αποτινάξουντην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Η «λύτρωση τηςΠαλαιστίνης» σημαίνει για τους αφέντες φεουδάρχες την εγγύησητων εσόδων τους σε βάρος των φελλάχηδων, τη διατήρηση τηςαπολυταρχικής τους κυριαρχίας στις πόλεις και στην ύπαιθρο, το

Page 28: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

28 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

τσάκισμα των προλεταριακών οργανώσεων και της διεθνούςταξικής αλληλεγγύης.

Ο πόλεμος που διεξάγεται από τους σιωνιστές είναι ησυνέχιση της επεκτατικής τους τακτικής που βασίζεται στοδιαχωρισμό των δύο λαών. Υπερασπίζονται την kibbush adama(εκδίωξη των φελάχηδων), την kibbush avoda (εκδίωξη των αράβωνεργατών), το μποϊκοταζ των αραβικών προϊόντων και στηρίζουντην εβραϊκή κυριαρχία. Η στρατιωτική σύγκρουση είναι τοαποτέλεσμα που προκάλεσαν οι σιωνιστές κατακτητές.

Δεν μπορεί να ειπωθεί οτι ο πόλεμος αυτός έχει προοδευτικόχαραχτήρα για κάποια από τις δύο πλευρές. Ο πόλεμος δεναπελευθερώνει προοδευτικές δυνάμεις ούτε υποσκελίζει ταοικονομικά και κοινωνικά εμπόδια στο μονοπάτι της ανάπτυξηςτων δύο εθνών. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Είναι ικανός να«κρύψει» τον ταξικό ανταγωνισμό και να προετοιμάσει το έδαφοςγια εθνικιστικές αγριότητες. Και στις δύο πλευρές αποδυναμώνειτο προλεταριάτο ενώ ισχυροποιεί τον ιμπεριαλισμό.

Τί πρέπει να γίνει;

Κάθε πλευρά είναι αντιιμπεριαλιστική «μέχρι το κόκκαλο»και απασχολημένη με τον εντοπισμό του αντιδραστικού στοιχείουστο αντίπαλο στρατόπεδο. Άλλωστε όπως είναι γνωστό «οιμπεριαλισμός υποστηρίζει πάντα την αντίπαλη πλευρά». Αυτούτου είδους η εκτίμηση απλά ρίχνει λάδι στη φωτιά του ίδιου τουιμπεριαλισμού. Αυτή η παραπλανητική τακτική στηρίζεται σεπράκτορες και σε υπηρεσίες που βρίσκονται στο εσωτερικό τωνδύο στρατοπέδων. Εμείς σαν απάντηση στην πατριωτικήαναθέρμανση προτείνουμε στον παλαιστινιακό λαό τα εξής:Μετατρέψτε τον αραβο-εβραϊκό πόλεμο, που υπηρετεί μόνο τασυμφέροντα του ιμπεριαλισμου, σε έναν κοινό και για τα δύο έθνηαγώνα εναντίον του!

Αυτή είναι η μοναδική λύση που μπορεί να εγγυηθεί τηνπραγματική ειρήνη. Αυτός είναι ο στόχος που πρέπει να πετύχουμε,

Page 29: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 29

χωρίς παραχωρήσεις απέναντι στο σωβινιστικό κλίμα που κυριεύειτις μάζες.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

«Ο κύριος εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα !» Αυτόέλεγε ο Καρλ Λίμπκνεχτ στους εργάτες όταν οι ιμπεριαλιστές μαζίμε τους σοσιαλδημοκράτες τους έστελναν για να αλληλοσφαχτούνμε τους συναδέλφους τους από άλλες χώρες. Στο ίδιο πνεύμα λέμεστους εβραίους και τους άραβες εργάτες οτι ο εχθρός βρίσκεταιμέσα στο δικό τους στρατόπεδο.

Εβραίοι εργάτες! Ξεφορτωθείτε τους σιωνιστέςπροβοκάτορες που σας λένε να θυσιαστείτε στο βωμό του κράτους!

Άραβα εργάτη και φελάχο! Ξεφορτώσου τους σωβινιστέςπροβοκάτορες που σε οδηγούν στο αιματοκύλισμα για τη δική τουςσωτηρία και τσέπη!

Εργάτες των δυο λαών, ενωθείτε σ� ένα κοινό μέτωποεναντίον του ιμπεριαλισμού και των πρακτόρων του!

Το ανησυχητικό πρόβλημα όλες αυτές τις μέρες είναι τοπρόβλημα της ασφάλειας. Οι Εβραίοι εργάτες ρωτούν: « Πώς ναπροστατέψουμε τις ζωές μας; Δε θα έπρεπε να υποστηρίξουμε την�Haganah�; Καθώς και οι άραβες εργάτες ρωτούν: «Δε θα οφείλαμενα στρατευθούμε στη �Najada�, �Futuwa� για να αμυνθούμεαπέναντι στις επιθέσεις των σιωνιστών;»

Πρέπει να γίνει μια διάκριση ανάμεσα στις πρακτικές και τιςπολιτικές πλευρές αυτού του ζητήματος. Δεν μπορούμε ναματαιώσουμε αυτές τις κινητοποιήσεις και, συνεπώς, να αρνηθούμεστους εργάτες να κινητοποιηθούν. Αλλά είναι καθήκον μας νααποκηρύξουμε τον αντιδραστικό χαρακτήρα των σωβινιστικώνοργανώσεων, ακόμη και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Ο μόνος τρόποςνα επέλθει ειρήνη ανάμεσα στους δύο λαούς είναι να στρέψουν ταόπλα εναντίον των υποκινητών των φόνων και των δύοστρατοπέδων.

Page 30: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

30 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Στη θέση των αφηρημένων «αντιιμπεριαλιστικών» φράσεωντων σοσιαλπατριωτών, που καλύπτουν τη δουλικότητά τους στονιμπεριαλισμό, δείχνουμε έναν πρακτικό δρόμο για να αγωνιστούμεκατά του ξένου καταπιεστή: να υπονομεύσουμε την επίδρασή τουςξεμασκαρεύοντας τους ντόπιους του λακέδες, έτσι ώστε ο Άραβαςεργάτης και φελάχος θα καταλάβει ότι η πολεμική εκστρατεία κατάτων Εβραίων βοηθάει τον ερχομό του διαμελισμού και υπηρετείμόνο τους φεουδάρχες και τους ιμπεριαλιστές, την ώρα που οπόλεμος γίνεται στην πλάτη του και πληρώνεται με το αίμα του.Μ� αυτόν τον τρόπο, στο τέλος, και ο Εβραίος εργάτης θααναγνωρίσει την αυταπάτη του σιωνισμού και θα καταλάβει ότιδεν πρόκειται να είναι ποτέ ελεύθερος και ασφαλής για όσοδιάστημα δεν έχει αποτινάξει τις εθνικές διακρίσεις, τοναπομονωτισμό και την υπακοή στον ιμπεριαλισμό.

Οφείλουμε να κρατήσουμε την επαφή μεταξύ των δύο λαών,σε οποιοδήποτε πεδίο δράσης που μπορεί να γίνει αυτό,προκειμένου να αποτρέψουμε προβοκατόρικες πράξεις και ναδιασφαλίσουμε τις ζωές των εργατών στη δουλιά τους και στοδρόμο. Ας εκπαιδεύσουμε επαναστατικά στελέχη. Σ�αυτή τηνκαιόμενη κόλαση του σωβινισμού πρέπει να κρατήσουμε ψηλά τησημαία της διεθνούς αδελφότητας.

Κόντρα στο ρεύμα!

Ο παγκόσμιος καπιταλισμός κατρακυλώντας επιχειρεί νακρατηθεί στη ζωή διογκώνοντας τις φαντασιακές εθνικέςσυγκρούσεις, εκτρέποντας και αποκτηνώνοντας τις μάζες.Μακροπρόθεσμα αυτό το τονωτικό φάρμακο θα αποτύχει. Οι μάζεςθα πάρουν το μάθημά τους μέσα από τα βάσανά τους. Θα αρχίσουννα ξεχωρίζουν τον εχθρό τους: τον μονοπωλιακό καπιταλισμό πουκρύβεται πίσω από τη ντόπια άρχουσα αντιπροσωπεία τους. Μετην ταξική πάλη να εντείνεται σ� ολόκληρο τον κόσμο και ιδιαίτεραστις αραβικές χώρες το τέλος του αδελφοκτόνου πολέμου στη χώραμοιραία θα έρθει.

Page 31: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 31

Το πατριωτικό ρεύμα σήμερα σαρώνει όλους όσους δεδιαθέτουν τις αρχές του διεθνούς κομμουνισμού. Η επαναστατικήδραστηριότητα σ� αυτή τη συγκυρία απαιτεί υπομονή, επιμονή καιδιορατικότητα. Είναι ένας δρόμος γεμάτος από δυσκολίες καικινδύνους. Αλλά είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί μακριά από τοπατριωτικό βούρκο. Λοιπόν πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια τουΛένιν τα οποία, ειπωμένα σε μια παρόμοια κατάσταση,εφαρμόζονται επίσης και για μας:

«Δεν είμαστε τσαρλατάνοι.... Πρέπει να βασιζόμαστε στησυνείδηση των μαζών. Ακόμη και αν πρέπει να παραμείνουμε μιαμειοψηφία, ας γίνει έτσι. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να μείνουμε στημειοψηφία. Πρέπει να συνεχίσουμε με το έργο της κριτικήςπροκειμένου να ελευθερώσουμε τις μάζες από την απάτη.... Ηγραμμή μας θα αποδειχτεί σωστή.... Όλοι οι καταπιεσμένοι θαέρθουν σε μας. Δεν έχουν άλλη επιλογή.»

Page 32: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

32 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Ο ΣΤΟΧΟΣ ΜΑΣ: ΜΙΑΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

(από ένα άρθρο της LCR - Κομμουνιστικός ΕπαναστατικόςΣύνδεσμος, ισραηλινό τμήμα της 4ης Διεθνούς, 1983)

Απελευθερωτικοί στόχοι

Ο στόχος της PLO (ΟΑΠ) είναι η απελευθέρωση τηςπαλαιστινιακής πατρίδας και η δημιουργία ενός κοσμικού καιδημοκρατικού κράτους στην Παλαιστίνη. Οι επαναστάτεςκομμουνιστές βάζουν ένα συνδυασμό αλληλοσυνδεδεμένων στόχων:

- την εθνική απελευθέρωση του αραβικού πληθυσμού στηνΠαλαιστίνη μέσω της πραγματοποίησης του δικαιώματός του γιαεθνική αυτοδιάθεση

- την απελευθέρωση των ισραηλινών μαζών από το σιωνισμόεπειδή ο σιωνισμός τις μετατρέπει σε μηχανισμό πολέμου καιεμποδίζει την ανάπτυξη μιας ελεύθερης και δημοκρατικής κοινωνίαςκαι θέτει σε κίνδυνο ακόμα και την ύπαρξη των Ισραηλινών στηνπεριοχή

- το διωγμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων από την περιοχή

- την απελευθέρωση τόσο της εβραϊκής όσο και της αραβικήςεργατικής τάξης από το ζυγό της εκμετάλλευσης για να μπορέσεινα γίνει πραγματικά κυρίαρχη μέσα σε κοινωνικές συνθήκες πουβασίζονται σε ελευθερία και ισότητα, δηλαδή με άλλα λόγια μέσαστην οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Αυτοί οι 4 στόχοι αποτελούν στην πραγματικότητα μίαενότητα. Χωρίς μία προοδευτική επίλυση του εβραϊκού ζητήματος

Page 33: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 33

ο παλαιστινιακός λαός δεν μπορεί να απελευθερωθεί. Το ίδιο ισχύεικαι για την απελευθέρωση από τον ιμπεριαλισμό και τουςσυμμάχους του στην περιοχή. Ούτε ειρήνη ή ασφάλεια ούτεελευθερία δε θα υπάρξουν χωρίς μία συνολική λύση τουπαλαιστινιακού ζητήματος. Θεωρούμε ότι κανένας από αυτούς τουςστόχους δεν έχει προτεραιότητα απέναντι στους άλλους. Οι στόχοιαλληλοσυμπληρώνονται και αποτελούν διαφορετικές συνεκτικέςπτυχές ενός και του ίδιου αγώνα.

Η πραγματοποίηση αυτών των στόχων προϋποθέτει τηνκατάργηση του σιωνιστικού καθεστώτος που είναι θεσμός τωναποικιακών δυνάμεων, το γεφύρωμα του ιμπεριαλισμού καιβασίζεται στην άρνηση των εθνικών δικαιωμάτων του αραβικούλαού της Παλαιστίνης. Αυτό το καθεστώς είναι και διαρκής πηγήπολέμων και της βίαιης και παράνομης απόκτησης εδαφών. Όσουπάρχει ένα καθεστώς που από τη φύση του είναι αντίθετο με τιςθεμιτές ανάγκες του παλαιστινιακού λαού και γενικότερα τωναραβικών λαών, ούτε ειρήνη ή ελευθερία, ούτε ασφάλεια ήευημερία δε θα μπορέσουν να επιτευχθούν. Το σιωνιστικό καθεστώςείναι ο βράχος στον οποίο βασίζεται η υφισταμένη τάξη. Κάθεπροσπάθεια ουσιαστικής αλλαγής δεν μπορεί παρά να οδηγήσεισε σύγκρουση με αυτό.

Η αναγκαιότητα ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακούκινήματος

Ο παλαιστινιακός λαός είναι το πρώτο άμεσο θύμα τηςσιωνιστικής επιχείρησης και η πρωτοπορεία στον αγώνα ενάντιαστο σιωνισμό. Η απελευθέρωση του παλαιστινιακού λαού είναιυπόθεση του ίδιου που είναι οργανωμένος σε ενωμένο καιανεξάρτητο εθνικό κίνημα .

Το μεγάλο επίτευγμα της Φατάχ ήταν ότι είχε κατανοήσειτην αναγκαιότητα ενός οργανωμένου και ανεξάρτητουπαλαιστινιακού κινήματος και έκανε τα πρώτα βήματα προς αυτήντην κατεύθυνση. Η ίδρυση της Φατάχ και η μεταβολή της ΟΑΠ

Page 34: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

34 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

από ένα εργαλείο των αραβικών καθεστώτων σε εθνικόαπελευθερωτικό κίνημα αποτέλεσαν ένα ποιοτικό άλμα ενάντια στοσιωνιστικό καθεστώς και στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία σε όλητην περιοχή.

Το σχέδιο του ένοπλου μαζικού αγώνα, που καλεί τονπαλαιστινιακό λαό στην κινητοποίηση και στην ανεξάρτητηοργάνωση για την απελευθέρωση της πατρίδας του, ήταν το άμεσοαποτέλεσμα του ανεξάρτητου εθνικού απελευθερωτικού κινήματος.Οι φενταγίν ήταν το σύμβολο του λαού και η ραχοκοκαλιά τουεθνικού αγώνα μέσω του οποίου ήθελαν να επανακατακτήσουν ταδικαιώματά τους και την πατρίδα τους.

Παλαιστινιακή και αραβική επανάσταση

Το γεγονός ότι οι παλαιστινιακές οργανώσεις κατάφεραν νακάνουν το παλαιστινιακό ζήτημα δική τους υπόθεση αρπάζοντάςτον από τον έλεγχο των αραβικών καθεστώτων και μετατρέποντάςτον σε έναν αγώνα των ίδιων των παλαιστινιακών μαζών ήταναναμφίβολα ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Αλλά οι ιδιαίτερεςσυνθήκες υπό τις οποίες αναπτύσσεται και ο μοναδικός χαρακτήραςτης σιωνιστικής αποικιοκρατίας καθιστούν απαραίτητα παραπέραβήματα:

- Σε αντίθεση με άλλα εθνικά απελευθερωτικά κινήματατο παλαιστινιακό κίνημα έδωσε τον αγώνα του κυρίως από ταέξω αφού εκαταντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι διώχθηκαν απότα σπίτια τους.

- Για το λόγο αυτό ο παλαιστινιακός αγώνας εξελίχθηκεστο πλαίσιο των δεδομένων της αραβικής πολιτικής συνολικά.

- Οι δυνατότητες δράσης του σιωνιστικού καθεστώτοςξεπερνούν κατά πολύ τα σύνορα του Ισραήλ και τηςΠαλαιστίνης. Η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση είναιέτσι μόνο ένα στοιχείο, αν και το κεντρικό, σε μία ευρύτερη

Page 35: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 35

αντιπαράθεση ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τους συμμάχουςτου από τη μια πλευρά και στο αραβικό απελευθερωτικόκίνημα από την άλλη.

- Στα εδάφη που κατέκτησε ο σιωνισμός ο καταπιεσμένοςλαός αποτελεί μία μειονότητα ενώ το καταπιεσμένο έθνος έχειτη δομή μιας ταξικής κοινωνίας με όλες τις αντιφάσεις καιαντιθέσεις που το γεγονός αυτό συνεπάγεται.

Γι� αυτό ο παλαιστινιακός αγώνας αντικειμενικά δεστρέφεται μόνο ενάντια στο σιωνισμό αλλά και ενάντια στηνιμπεριαλιστική τάξη σε ολόκληρη την περιοχή όπως καιενάντια στην αντιδραστική αραβική αστική τάξη. Για κάθεαπελευθερωτικό κίνημα υπάρχει εδώ μία μεγάλη πρόκλησηπου είναι όμως ιδιαίτερα δύσκολη αφού το κίνημα δε δρα υπόκανονικές συνθήκες, δηλαδή όχι από το εσωτερικό τηςαποικιακής κοινωνίας. Είναι αναγκασμένο να αναπτύξει τιςδραστηριότητές του από άλλες χώρες οι οποίες όλες έχουν ταειδικά συμφέροντα τους.

Το αδιέξοδο του παλαιστινιακού κεντρισμού

Τα 20 χρόνια του αγώνα έδειξαν τα στρατηγικά όρια της ιδέαςότι ο αγώνας των Παλαστινίων θα μπορούσε να χωριστεί από τιςγενικότερες συνθήκες των αραβικών χωρών και να περιοριστεί σεμία καθαρά ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Αυτό είναι τοαδιέξοδο του παλαιστινιακού κεντρισμού. Η ίδια η ηγεσία τηςΦατάχ έβγαλε αυτό το συμπέρασμα όταν μετά τον πόλεμο τουΟκτωβρίου του 1973 ανέπτυξε μία γραμμή που ενσωματώθηκε στηστρατιωτική και διπλωματική επίθεση των αραβικών καθεστώτων.Η στροφή του 1973 την ανάγκασε να αναγνωρίσει ότι ο αγώναςοδηγήθηκε σε αδιέξοδο και ένας στρατηγικός αναπροσατολισμόςήταν αναγκαίος, δηλαδή μία διεύρυνση του πλαισίου δράσης τουπαλαιστινιακού αγώνα.

Page 36: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

36 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το βασικό ερώτημα που τότε εμφανίστηκε και εξακολουθείνα υπάρχει για το παλαιστινιακό κίνημα είναι αν αυτό επιδιώκειμια συμμαχία με τα αραβικά καθεστώτα ή με τις αραβικές μάζες.Ως επαναστάτες μαρξιστές είμαστε της γνώμης ότι πρόκειται γιαδύο ποιοτικά διαφορετικές δυνατές επιλογές που απαιτούν δύοδιαφορετικές και αντίθετες στρατηγικές.

Η στάση της ηγεσίας της ΟΑΠ: Από τη μη επέμβασηστην ενσωμάτωση

Αρχικά η ηγεσία της ΟΑΠ επέλεξε μία πολιτική της μηεπέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις των αραβικών κρατών,δηλαδή μία στάση ουδετερότητας στις συγκρούσεις ανάμεσα στακαθεστώτα και τις μάζες. Ως αντάλλαγμα τα αραβικά κράτηυποχρεώθηκαν να μην αναμειχθούν στις εσωτερικές υποθέσεις τηςΟΑΠ και της υποσχέθηκαν την απαραίτητη οικονομική καιστρατιωτική υποστήριξη.

Αλλά, χωρίς να το θέλει, η ένοπλη παλαιστινιακή ηγεσίαενεπλάκη στις εσωτερικές υποθέσεις των αραβικώνκαθεστώτων. Ο παλαιστινιακός αγώνας είναι βαθύταταανατρεπτικός και δεν μπορεί παρά να υπονομεύσει τησταθερότητα των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων. Δενμπορεί παρά να υποστηρίξει και να ενδυναμώσει τον αγώνατων αραβικών μαζών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στουςτοπικούς αντιπροσώπους τους. Αυτό έδειξαν τα γεγονότα στηνΙορδανία μέχρι το 1970 και στο Λίβανο μέχρι την ισραηλινήεισβολή. Στην πραγματικότητα η σύγκρουση στην Ιορδανίαήταν αναπόφευκτη παρά την πρόθεση της ηγεσίας της ΟΑΠνα μην ενοχλήσει το καθεστώς του βασιλιά Χουσείν.

Το ίδιο αναπόφευκτη ήταν η συμμετοχή τωνΠαλαιστινίων στον πόλεμο του Λιβάνου παρά τηναπελπισμένη προσπάθεια της ηγεσίας της ΟΑΠ να αποτρέψειτην εμπλοκή της σε αυτό το δολοφονικό πόλεμο. Αντί όμως

Page 37: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 37

να βγάλει το λογικό συμπέρασμα ότι η πολιτική της �μηεπέμβασης� δεν είναι πραγματοποιήσιμη η ηγεσία της ΟΑΠσυμπέρανε το αντίθετο. Προσπάθησε από τότε να ενισχύσειτη συμμαχία με τα πιο αστικά αραβικά καθεστώτα, να συνδέσειτην ΟΑΠ βαθύτερα στις στρατηγικές μανούβρες τους και νααυξήσει την εξάρτηση του παλαιστινιακού κινήματος από τιςπαγκόσμιες ανάγκες της αραβικής αντίδρασης.

Μία τέτοια πολιτική δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στηνπολιτική αυτοκτονία επειδή οι αραβικές αστικές τάξεις - από τηΣαουδική Αραβία μέχρι τη Συρία - έχουν το συμφέρον νακαταπιέζουν τον αγώνα των Παλαιστινίων για να εμποδίσουν τηνανατροπή των ίδιων μέσα σε αυτόν τον αγώνα. Τα καθεστώτα αυτάστηρίζουν τον παλαιστινιακό αγώνα όπως το σχοινί τονκρεμασμένο.

Η στάση των επαναστατών κομμουνιστών: Ενδυνάμωσητης συμμαχίας με τις αραβικές μάζες

Αν το παλαιστινιακό κίνημα προτίθεται να ανατρέψει τοσιωνιστικό καθεστώς, τους ιμπεριαλιστές που το υποστηρίζουν καιτα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, πρέπει να βρει άλλες δυνάμειςγια συμμάχους. Αυτές οι δυνάμεις δεν μπορούν να προέλθουν απότις γραμμές αυτών που η δύναμη και η πολιτική εξουσία τουςβασίζονται στην υποστήριξη των εχθρών του παλαιστινιακού λαού.Μόνο οι κοινωνικές δυνάμεις που τα συμφέροντά τους συμπίπτουνμε αυτά του παλαιστινιακού κινήματος μπορούν να υπερασπιστούντην υπόθεση των Παλαιστινίων. Τέτοιες δυνάμεις είναι οι μάζεςτων αράβων εργατών και αγροτών και η πλειοψηφία του ισραηλινούπληθυσμού. Όπως θα δούμε ακόμα, ο αγώνας για την εθνικήαπελευθέρωση της Παλαιστίνης είναι μία παλαιστινιακή υπόθεση,η νίκη επί του σιωνισμού απαιτεί όμως τον κοινό αγώνα τουπαλαιστινιακού κινήματος, του αντιιμπεριαλιστικού εθνικούαραβικού κινήματος και των εργατών και εργατριών του Ισραήλ.

Page 38: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

38 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Στον πόλεμο του Λιβάνου φάνηκε ότι το εξαιρετικό θάρροςτων Παλαιστινίων και η αυξανόμενη αντιπολίτευση ενάντια στονπόλεμο μέσα στο Ισραήλ δεν έφτασαν για να ηττηθεί το σιωνιστικόκράτος. Τα αραβικά καθεστώτα κράτησαν μία συγκρατημένη στάσημη θέλοντας να εμπλακούν σε αυτήν τη σύγκρουση. Έλλειψε ένααραβικό επαναστατικό καθεστώς που θα μπορούσε νασυμπαρασταθέι στον παλαιστινιακό αγώνα. Ένα τέτοιο καθεστώςμπορεί να γεννηθεί μόνο με μία επανάσταση του λαού.

Δύο σημεία πρέπει να είναι σαφή:

- Πρώτο, δεν απαιτούμε από την ΟΑΠ να διακόψει τις σχέσειςτης με τα αραβικά κράτη. Όλα πρέπει να γίνουν ώστε ναεξασφαλιστεί η οικονομική και στρατιωτική βοήθεια ακόμα και αναυτό προϋποθέτει τη διατήρηση καλών σχέσεων.

- Δεύτερο, δεν απαιτούμε από τους Παλαιστινίους ναανατρέψουν αυτοί αντί για άλλους άραβες εργάτες και εργάτριεςτα αραβικά καθεστώτα. Κανείς δεν πρέπει να έχει αυταπάτες γιατα αραβικά καθεστώτα. Αλλά χρονικά περιορισμένες συμμαχίεςπου βάσει ορισμένων συσχετισμών δύναμης αναγκάζουν αυτά τακαθεστώτα να βοηθήσουν και να αναγνωρίσουν την ΟΑΠ είναιθεμιτές. Το καλύτερο μέσο βοήθειας στους Παλαιστινίους έγκειταιστην ενθάρρυσνη των αραβικών μαζών να ασκούν πιέση στακαθεστώτα και όχι αντίστροφα. Επομένως η στρατηγική συμμαχίαμε τις εθνικιστικές δυνάμεις και την εργατική τάξη έχει τηνπροτεραιότητα στις αραβικές χώρες ακόμα και αν τα υφισταμένακαθεστώτα θεωρούν κάτι τέτοιο προκλητικό.

Το παλαιστινιακό κίνημα πρέπει να είναι πρόθυμο γιασύγκρουση με τα αραβικά καθεστώτα όταν οι συσχετισμοί δύναμηςσε μια από αυτές τις χώρες αλλάζουν, το καθεστώς εξασθενίζει καιτο μαζικό κίνημα ενδυναμώνεται .Ένας καταμερισμός εργασίαςμπορεί να διευκολύνει μιά τέτοια προσέγγιση ανάμεσα στουςθεσμούς της ΟΑΠ και τις παλαιστινιακές οργανώσεις. Αυτόδείχνουν οι εμπειρίες του σοβιετικού καθεστώτος στα χρόνια τηςεπανάστασης και η στάση της επαναστατικής κουβανέζικης

Page 39: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 39

κυβέρνησης .Οι κρατικοί θεσμοί μπορούν να έχουν κανονικέςδιπλωματικές σχέσεις στα μαζικά κινήματα.

Κατά βάθος μόνο ένα μαχητικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημαμπορεί να αποτελέσει μια σταθερή βάση για τον εθνικό αγώνα τωνΠαλαιστινίων. Αυτή η προοπτική πρέπει να γίνει άξονας του εθνικούκινήματός τους. Τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα μπορούν στηνκαλύτερη περίπτωση να εξασφαλίζουν μία ανεπαρκή υποστήριξηάσχετα από τις προϋποθέσεις και τις σχέσεις τους με τονιμπεριαλισμό και σιωνισμό. Στη χειρότερη περίπτωση γίνονταιάμεσοι εχθροί του παλαιστινιακού αγώνα. Η Φατάχ το είχεκατανοήσει όταν ιδρύθηκε. Αυτή είναι η βασική ιδέα για να βρεθείδιέξοδος. Αυτό δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση την εκ νέουαπομόνωση των Παλαιστινίων. Απεναντίας είναι αναγκαίο οισχέσεις στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα των αραβικών μαζών ναδιευρυνθούν και να υποστηριχθούν.

Η ενσωμάτωση των Ισραηλινών Εβραίων στοναντισιωνιστικό αγώνα

Η στάση της ΟΑΠ απέναντι στον ισραηλινό λαό είναιαπόδειξη του προοδευτικού χαρακτήρα της. Μόνο λίγααπελευθερωτικά κινήματα ενέκριναν στο πρόγραμμά τους μίαέκκληση για συνύπαρξη με το λαό των καταπιεστών. Αυτή η θετικήστάση της συντριπτικής πλειοψηφίας της ΟΑΠ οφείλεται τόσο στονπροοδευτικό χαρακτήρα αυτής της οργάνωσης όσο και στηνκατανόησή της για το το σύνθετο και μοναδικό χαρακτήρα τουισραηλινού λαού.

Ωστόσο η στάση της ΟΑΠ, παρότι είναι φιλελεύθερη καιπροοδευτική, δεν μπορεί να ικανοποιήσει εμάς τους διεθνιστές αφούδεν έχει υπόψη της την κοινωνική πραγματικότητα στο Ισραήλ. ΟιΙσραηλινοί θεωρούνται συνολικά ως αποικιοκράτες πουεξακολουθούν να αποτελούν ξένα στοιχεία στην περιοχή. Έτσικυριαρχούν συνθήματα όπως �Για την απελευθέρωση τηςΠαλαιστίνης� ή �Για την επιστροφή των προσφύγων� που φαίνεται

Page 40: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

40 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

να περιορίσουν το πρόβλημα στην άφιξη των ξένων που έδιωξαντους Παλαιστινίους. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη οι στόχοι θαήταν η επιστροφή και η απελευθέρωση αν και οι κατακτητέςδικαιούνται να μείνουν.

Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη. Στο πλαίσιο τηςσιωνιστικής αποικιοκρατίας διαμορφώθηκε ένα εβραϊκό-ισραηλινόέθνος, δηλαδή μία μη αραβική οντότητα στην Παλαιστίνη πουδιαθέτει κοινές εμπειρίες και αντιλήψεις. Δεν είναι μόνο σωστόαλλά και απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία τουπαλαιστινιακού αγώνα να επιδιώξουμε να απελευθερώσουμε όσοτο δυνατό περισσότερους Εβραίους από την παγίδα του σιωνισμού.Η κοινωνική σύγκρουση αυξάνει την πόλωση της ισραηλινήςκοινωνίας. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ισραηλινών, δηλαδή όσοιουσιαστικά δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τη σιωνιστικήπεριπέτεια και κινδυνεύουν να χάσουν όσα έχουν, έχει αντικειμενικάτο συμφέρον να απορρίψει τη σιωνιστική επιχείρηση και νασυμμαχήσει με το παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα.

Αυτοί οι Ισραηλινοί Εβραίοι αυτήν τη στιγμή δεν έχουνορατή εναλλακτική λύση απένεντι στο σιωνισμό. Μπορούν ναεπιλέξουν ανάμεσα σε αργό θάνατο ή σε μία θέση στη νέα κοινωνίαπου θα οικοδομηθεί στα ερείπια του σιωνισμού. Θα αποκτήσουναυτή τη θέση βάσει του δικαιώματός τους, όχι μιας χάρης. Εναεπαναστατικό παλαιστινιακό κίνημα πρέπει για αυτό να βάλει ταδυνατά του να έρθει σε επαφή με τους εργαζόμενους του Ισραήλκαι να τους πείσει ότι η μόνη λογική απόφαση είναι η συνύπαρξηκαι όχι ο θάνατος. Αλλά προφανώς δεν είναι προαποφασισμένοότι οι Εβραίοι θα κατορθώσουν να απαλλαγούν από το σιωνισμό.

Οι ισραηλινές μάζες δεν μπορούν να πειστούν με ωραίαλόγια. Η νοοτροπία τους μπορεί να αλλάξει μόνο υπό δύο όρους:Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το τίμημα της σιωνιστικήςπεριπέτειας αυξάνεται όλο και περισσότερο και πρέπει νααντιληφθούν μία λύση που μπορεί να εγγυηθεί την εθνική τουςύπαρξη. Αν η προτεινόμενη λύση δεν ξεπερνάει το πλαίσιο τουσημερινού status quo δε θα πετύχουμε πολύ. Για ποιό λόγο οιΕβραίοι θα έπρεπε να εγκαταλείψουν ένα πλοίο που πάει καλά;

Page 41: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 41

Ακόμα και αν ο ισραηλινός λαός αναγνωρίσει το μεγάλο τίμηματης διατήρησης του σιωνισμού χωρίς όμως να θεωρεί εφικτή μίαεναλλακτική λύση στο status quo θα αυξηθεί το αίσθημα ότι �δενυπάρχει επιλογή�.

Η προοπτική της ενσωμάτωσης των Εβραίων εργαζομένωνστον αγώνα ενάντια στο σιωνισμό που προσφέρει το παλαιστινιακόκίνημα θα έχει αναμφίβολα ταξικό χαρακτήρα. Στον ταξικό αγώναμπορεί να βρεθεί κοινός παρανομαστής ανάμεσα στα συμφέροντατης εβραϊκής εργατικής τάξης και των παλαιστινιακών μαζών.

Απελευθέσωση και ανοικοδόμηση της ενιαίας χώραςΙσραήλ - Παλαιστίνη αντί για �απελευθέρωση της

Παλαιστίνης�

Δείξαμε ότι μια διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο στόχο τουαγώνα του παλαιστινιακού κινήματος, όπως τον ορίζει η ΟΑΠ, καιστους στόχους του ίδιου του αγώνα όπως τον αντιλαμβάνονται οιεπαναστάτες/-τριες κομμουνιστές/-τριες. Η Παλαιστίνη του 1948δεν υφίσταται πια αφού η υποδομή άλλαξε από οικονομκή,οικολογική και ανθρώπινη άποψη. �Η επιστροφή στην Παλαιστίνη�δεν είναι πραγματοποίησιμη χωρίς οι Παλαιστίνιοι να συναντήσουντον εβραϊκό πληθυσμό που ζει εκεί. Μία προοδευτική καιεπαναστατική λύση του ισραηλινο-παλαιστινιακού προβλήματοςπρέπει φυσικά να βασιστεί στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης τουαραβικού πληθυσμού. Όλοι οι Παλαιστίνιοι πρέπει να έχουν τοδικαίωμα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

Αλλά τα αντιδραστικά όνειρα της παλινόρθωσης τωνσυνόρων του 1948 πρέπει να απορριφθούν, κάτι τέτοιο δε θα είναιεφικτό. Η απελευθέρωση της πατρίδας θα σημάνει και τηνανοικοδόμησή της αλλά οι δημογραφικές, οικονομικές, κοινωνικέςκαι εθνικές αλλαγές που συντελέστηκαν εντωμεταξύ πρέπει ναληφθούν υπόψη. Όσον αφορά π.χ. το ζήτημα της γης είναι αδύνατοτα δικαιώματα των προσφύγων για τα εδάφη τους να αγνοηθούν.Επίσης όμως δε γίνεται να διαλυθούν οι συλλογικές δομές που

Page 42: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

42 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

οικοδομήθηκαν εκεί στο πλαίσιο της σιωνιστικής εγκατάστασηςκαι αποτελούν εν σπέρματι μία οικονομική και κοινωνική πρόοδο.

Μόνο μία δυνατότητα υπάρχει για να γίνουν σεβαστά τόσοτα θεμιτά δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού όσο και ταδιακαιώματα του εβραϊκού-ισραηλινού πληθυσμού,συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών και κοινωνικών προόδωνστα τελευταία 50 χρόνια. Έγκειται στην οικοδόμηση μιας κεντρικάσχεδιασμένης οικονομίας που θα στηριχθεί στη λαϊκή εξουσία. Μιατέτοια κοινωνία θα αξιοποιήσει τα αποθέματα της χώρας σύμφωναμε τα συμφέροντα όλων των κατοίκων της και όχι προς όφελοςμιας μικρής μειοψηφίας. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος στηναπελευθέρωση της Παλαιστίνης που ταυτόχρονα θα οδηγήσει στηναπελευθέρωση όλων των κατοίκων της, δηλαδή τόσο των Εβραίωνόσο και των Αράβων.

Λαμβάνοντας υπόψη τη σημερινή πραγματικότητα ησοσιαλιστική Παλαιστίνη θα είναι η χώρα και των δύο εθνών. Οσοσιαλισμός προϋποθέτει όχι μόνο την ισότητα όλων των πολιτώναλλά και των λαών. Οι ίδιοι οι δύο λαοί θα πρέπει να συμφωνήσουντη συγκεκριμένη μορφή πώς τα εθνικά δικαιώματα των ΙσραηλινώνΕβραίων θα μπορέσουν να πραγματοποιηθούν, δηλαδή π.χ. σανομοσπονδία , συνομοσπονδία, τοπική αυτονομία ή κάτι άλλο. Αυτόθα εξαρτηθεί από τη διαδικασία της διαμόρφωσης της νέαςκοινωνίας και από το βαθμό της ενότητας που μπορεί να επιτευχθείπριν την απελευθέρωση. Είναι περιττό να προαναφέρουμε μία λύσημε όλες τις λεπτομέρειες. Αρκεί να διαπιστώσουμε ότι για μας ηαρχή της σοσιαλιστικής Παλαιστίνης των δύο εθνών είναιαποφαστικής σημασίας.

Σε αυτό δεν αποκλείουμε την αναγνώριση του δικαιώματοςτων ισραηλινών Εβραίων για αυτοδιάθεση αλλά σήμερα δεν έχεικανένα νόημα να προβληθεί ένα τέτοιο σύνθημα.

- Πρώτον, οι Εβραίοι εξασκούν το δικαίωμα αυτοδιάθεσηςκαι μάλιστα με επιθετικό και παραμορφωμένο τρόπο αρνούμενοικατ΄ αρχήν και στην πράξη ακριβώς αυτό το δικαίωμα στονπαλαιστινιακό λαό.

Page 43: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 43

- Δεύτερον, κάθε συρρίκνωση της παλαιστινιακής κυριαρχίαςπάνω σε κάθε κομμάτι των παλαιστινιακών εδαφών θα πρέπει ναείναι το αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων και συμφωνιών ανάμεσαστους δύο λαούς. Αυτό ισχύει επίσης για το ενδεχόμενο τηςπροσχώρησης του κράτους Ισραήλ - Παλαιστίνη σε μία μελλοντικήαραβική ομοσπονδία.

Οι επαναστάτες/-τριες κομμουνιστές/-τριες υποστηρίζουμεμία σοσιαλιστική ομοσπονδία της αραβικής περιοχής ως βήμα προςτην πιο οικονομική και πιο λογική αξιοποίηση των αποθεμάτων,ως μέσο της υπεράσπισης ενάντια σε μελλοντικές ιμπεριαλιστικέςεπεμβάσεις και ως πραγματοποίηση της επιθυμίας των αραβικώνμαζών για εθνική ενότητα. Συνεπάγεται οτι ο ΕπαναστατικόςΚομμουνιστικός Σύνδεδσμος επιδιώκει την οικοδόμηση τουπαλαιστινιακού εργατικού κράτους των δύο εθνών που θα είναιμέρος της σοσιαλιστικής συνομοσπονδίας της ευρύτερης αραβικήςπεριοχής. Αυτόν το στόχο προτείνουμε στους δύο λαούς τηςΠαλαιστίνης.

Αυτοκριτική

Στο παρελθόν περιοριστήκαμε στην προπαγάνδιση τωνπροαναφερόμενων στόχων και αρνηθήκαμε όλα τα συνθήματα κιόλες τις λύσεις που δεν συνέπεσαν άμεσα με τους στρατηγικούςστόχους μας. Αυτό οφειλόταν σε δύο βασικά λάθη. Το πρώτο λάθοςήταν ότι απορρίψαμε ή αγνοήσαμε προγράμματα που ήτανκατάλληλα να κινητοποιήσουν τις μάζες. Το δεύτερο είναι ότι όσαδεν ανταποκρίνονται άμεσα στους στρατηγικούς στόχους μας δενέρχονται αναγκαστικά σε αντίθεση με αυτούς.

Σήμερα θεωρούμε ότι η προοπτική της ηγεσίας της ΟΑΠ,δηλαδή η οικοδόμηση μιας κοσμικής και δημοκρατικήςΠαλαιστίνης για όλους τους κατοίκους της, δεν έρχεται σε αντίφασηστο πρόγραμμά μας αν και δε συμπίπτει πλήρως με αυτό.Υποστηρίζουμε αυτήν την απαίτηση και το σύνθημα, αφούαποτελούν μία προοδευτική λύση απέναντι στη σημερινή

Page 44: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

44 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

κατάσταση και είναι κατάλληλα για την κινητοποίηση τουπαλαιστινιακού λαού καλώντας τον να πραγματοποίσει αυτόν τονστόχο με την άρνηση της σιωνιστικής αποικιοκρατίας. Αυτό τοσύνθημα δεν πάει τόσο μακριά όσο θέλουμε αλλά είναι μίαπροοδευτική απαίτηση που υποστηρίζουμε αν και δεν είναι σαφέςσε πιο βαθμό μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί.

Ήταν επίσης λάθος ότι απορρίψαμε την απαίτηση για τη�δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στα κατεχόμενα του1967�. Μέχρι πριν λίγα χρόνια είχαμε μια αρνητική στάση απέναντισε αυτήν πιστεύοντας ότι βρίσκεται σε αντίθεση στο στόχο μαςτης εθνικής απελευθέρωσης της Παλαιστίνης και στο δικαίωμα τουπαλαιστινιακού λαού για αυτοδιάθεση. Σήμερα είμαστε πεπεισμένοιότι δεν είναι έτσι. Είναι ένα δίκαιο και προοδευτικό σύνθημα πουισοδυναμεί με την άρνηση της παρούσας κατάστασης. Η απαίτησηείναι κατάλληλη για την κινητοποίηση των μαζών.

Αρνούμαστε όμως να εγκαταλείψουμε με την επιβολή αυτήςτης διεκδίκησης την αναγκαιότητα της διάλυσης του σιωνιστικούκράτους. Αυτό θα ήταν μία συνθηκολόγηση που θα έθετε σε κίνδυνοόλη την εθνική απελευθέρωση και θα ήταν πολύ επικίνδυνο ακόμακαι για την πραγματοποίηση του μερικού στόχου.

Φυσικά εξακολουθούμε να είμαστε κατά του συνθήματοςγια �Για τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους δίπλα στοΙσραήλ� όπως και κατά του συνθήματος �Δύο κράτη για δύο λαούς�.Και τα δύο είναι βασισμένα στην ιδέα ότι η λύση του ισραηλινό-παλαιστινιακού ζητήματος περιλαμβάνει την αναγνώριση τουκράτους του Ισραήλ.

Τέτοια συνθήματα που προσφέρονται ως λύσειςπαραιτούνται από το στόχο το σιωνιστικό καθεστώς να καταργηθείως αναγκαία προϋπόθεση. Και πέρα από αυτό, στο βαθμό που τασύνορα του 1967 όπως και ο εβραϊκός χαρακτήρας του κράτουςτου Ισραήλ εντός αυτών των συνόρων γίνονται δεκτά ωςαμετάβλητη πραγματικότητα, ενώ η ύπαρξη των Παλαιστινίωναγνοείται, η δημιουργία του παλαιστινιακού κράτους γίνεται

Page 45: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 45

εξαρτημένη από την υπόσταση και το δίκαιο του σιωνιστικούκράτους.

�Ισραήλ - Παλαιστίνη: δύο κράτη, δύο λαοί� είναι έναουτοποικό και αντιδραστικό σύνθημα. �Ενα παλαιστινιακό κράτοςστα κατεχόμενα� δεν είναι λύση, αποτελεί όμως μία θεμιτήαπαίτηση και ένα λογικό προσανατολισμό δράσης για ναπροχωρήσει ο αγώνας για την απελευθέρωση του παλαιστινιακούλαού.

Page 46: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

46 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

ΟΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΗΣ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ

του Salah JABER

Το άρθρο αυτό γράφτηκε το Δεκέμβρη 1993 καιδημοσιεύτηκε στο Σπάρτακο 38 το καλοκαίρι 1994.

Η συμφωνία που υπογράφτηκε στην Ουάσιγκτον στις 13Σεπτεμβρίου 1993 από την ηγεσία Αραφάτ της Οργάνωσης για τηνΑπελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO - ΟΑΠ) και από τησιωνιστική κυβέρνηση των Ράμπιν και Πέρες υπό την προστασίατου Μπιλ Κλίντον, είναι προϊόν τριών εξελίξεων που συνοψίζονταιεδώ με χρονολογική σειρά.

1. Η ακμή των μακρών πολιτικών οπισθοχωρήσεων της ηγεσίαςτης ΟΑΠ κάτω από τις ενωμένες πιέσεις του σιωνιστικούκράτους, του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, τωναντιδραστικών αραβικών κυβερνήσεων και της Μόσχας -τόσο του Μπρέζνιεφ, κατόπιν του Γκορμπατσώφ όσο και τουΓιέλτσιν.

Η ηγεσία Αραφάτ (η προέλευση των σημαντικάδιεφθαρμένων εξορισμένων αστών γραφειοκρατών της ΟΑΠ καθώςκαι του παλαιστινιακού καπιταλισμού των κατεχόμενων περιοχώντου 1967 και της διασποράς) έχασε τους τελευταίους της δεσμούςμε τις μαχόμενες παλαιστινιακές μάζες, όταν έχασε τις τελευταίεςθέσεις της στο Λίβανο κατά το 1982-83, κατά τις επιθέσεις, από τοΙσραήλ και κατόπιν από τη Συρία. Τότε στράφηκε προς μιασυμφωνία μέσω διαπραγματεύσεων με το σιωνιστικό κράτος υπότην αιγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών:

- έπαινος του �σχεδίου Ρήγκαν� το 1982

- επανασυμφιλίωση με το βασιλιά Χουσεΐν της Ιορδανίαςκαι κατόπιν με την αιγυπτιακή κυβέρνηση του Χόσνι Μουμπάρακτο 1983

Page 47: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 47

- συμφωνία με την ιορδανική μοναρχία και ρήξη με τηνΑριστερά της ΟΑΠ το 1985 (η συμφωνία αυτή ακυρώθηκεμονόπλευρα από το βασιλιά το 1986 και έκανε την ηγεσία Αραφάτνα επανασυμφιλιωθεί με την Αριστερά της ΟΑΠ το 1987)

- επίσημη αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ, το δικαίωματης ύπαρξής του μέσα στα εξασφαλισμένα όρια, την επανεβεβαίωσητου σχεδίου της �ιορδανο-παλαιστινιακής συνομοσπονδίας� και την�απάρνηση της τρομοκρατίας� το 1988.2. Ο μετασχηματισμός του εθνικού παλαιστινιακού αγώνα μετο μεγάλο άλμα μπροστά της Ιντιφάντα, το οποίο από τότεπου άρχισε το Δεκέμβριο του 1987, τοποθέτησε τονπαλαιστινιακό λαό -πιο συγκεκριμένα το μέρος του πουδιαμένει στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, υπό την κατοχή τουΙσραήλ από το 1967- πίσω στο κέντρο της περιφερειακήςπολιτικής.

Ενώ οι διαδοχικές ήττες της εξόριστης ΟΑΠ είχαν σημαντικάπεριθωριοποιήσει το ρόλο της στην αραβική πολιτική, το 1987, τοαυθόρμητο ξέσπασμα της Ιντιφάντα στα κατεχόμενα που είχεπροωθηθεί από τη συσσωρευμένη στέρηση ενίσχυσε ξαφνικά τονπαλαιστινιακό παράγοντα στο μεσανατολικό πολιτικό σκηνικόπερισσότερο από κάθε άλλη φορά από τις σφαγές της Ιορδανίαςτου 1970. Ο βασιλιάς Χουσεΐν έβγαλε τα κατάλληλα συμπεράσματακαι επίσημα παραιτήθηκε από την απαίτησή του να ξανακερδίσειτη Δυτική Οχθη που προσαρτήθηκε στο βασίλειό του από τον καιρότου αραβο-ισραηλινού πολέμου του 1948.

Τα σχέδια διευθέτησης των περιφερειακών διαμαχών πουεπιδίωκαν να παραμερίσουν τον παλαιστινιακό λαό με το ναδιαπραγματευτούν απευθείας με την Ιορδανία -ειδικότερα το σχέδιοΆλλον που προωθήθηκε από το ισραηλινό Εργατικό Κόμμα απότον καιρό των σφαγών στην Ιορδανία το 1970 και αναζωπυρώθηκεαπό τον Σιμόν Πέρες το 1986 μετά την επιστροφή του στην εξουσίατης σιωνιστικής κυβέρνησης συνασπισμού- έγινε στο εξής αδύνατο.Ήταν απαραίτητο να αντικατασταθεί ο ιορδανός διαπραγματευτήςαπό την ηγεσία Αραφάτ της ΟΑΠ, το μόνο παλαιστινιακό αξιόπιστο

Page 48: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

48 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

συνομιλητή από άποψη πολιτικής αντιπροσωπευτικότητας καιδιάθεσης για συμμετοχή σε μια περιφερειακή PAX AMERICANA.

Η κυβέρνηση Ρήγκαν αντέδρασε σχετικά απαιτώντας νέεςπολιτικές παραχωρήσεις από την ηγεσία Αραφάτ το 1988 πριναρχίσει τον επίσημο διάλογο μαζί της. Εν τούτοις αυτή η πρώτηεπίσημη προσπάθεια κατέληξε σε αδιέξοδο: Μμπλοκαρίστηκε τόσοαπό την ισραηλινή μεριά -πολύ γρήγορα, όταν το Νοέμβριο 1988για μια ακόμη φορά κυβερνούσε μόνη της η σιωνιστική Δεξιά υπότην αρχηγία του Σαμίρ- όπως και από την αραβο-παλαιστινιακήμεριά, αφού, απέναντι στην άρνηση του Λικούντ, ο Αραφάταποφάσιζε να παίξει το χαρτί του Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, πουείχε αναδειχθεί στρατιωτικά δυναμωμένο από τον πόλεμό του μετο Ιράν. Η Βαγδάτη φαινόταν πλέον σαν η κύρια βάση πολιτικο-στρατιωτικής στήριξης της ηγεσίας της ΟΑΠ, αντισταθμίζονταςέτσι την παραίτηση ενός Γκορμπατσώφ από κάθε διάθεση ναπροσφέρει αντίβαρο στις πιέσεις των ΗΠΑ.3. Η ανατροπή των συσχετισμών δύναμης στη Μέση Ανατολήμε τον πόλεμο του Κόλπου το 1991 και η επιβεβαίωση τηςευθυγράμμισης της Μόσχας με την πολιτική της Ουάσιγκτονσ�αυτή την περιοχή του κόσμου.

Η καταστροφή του Ιράκ βιώθηκε από τον παλαιστινιακό λαό,και όχι χωρίς αιτία, ως μία ήττα της υπόθεσής του, όχι επειδή θαήταν σωστό να στηριχτούν πάνω στην απάνθρωπη αστικήδικτατορία του Σαντάμ Χουσεΐν αλλά με την λογική ότι η συντριβήτου Ιρακ άλλαξε ριζικά την ισορροπία της περιφερειακήςστρατιωτικής δύναμης προς όφελος του Ισραήλ. Αυτή η αλλαγήόμως δεν ήταν έργο του σιωνιστικού στρατού -που αυτή τη φοράδεν είχε τα μέσα να κάνει τη δουλειά μόνος του όπως το 1948,1967 και 1973- αλλά του ίδιου του στρατού των ΗνωμένωνΠολιτειών. Για την Ουάσιγκτον ήταν αναγκαίο να επισφραγίσειτην επιβεβαίωση της στρατιωτικής υπεροχής της στη ΜέσηΑνατολή με την ίδρυση μιας �νέας περιφερειακής τάξης�, ενόςζωτικού παράγοντα της �νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων� πουκήρυξε ο Μπους.

Για πρώτη φορά στην ιστορία οι συνθήκες φάνηκαν ευμενείςγια την ίδρυση μιας σφαιρικής PAX AMERICANA σ�αυτή τη

Page 49: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 49

περιοχή του κόσμου: η ηγεμονία των ΗΠΑ ήταν δυνατότερη καιλιγότερο αμφισβητούμενη από κάθε άλλη φορά, αφού είχε γίνεισυνένοχος ο παραδοσιακός σοβιετικός αντίπαλος- από τα δύοαραβικά φρούρια εθνικιστών μετά την αποσκίρτηση της Αιγύπτου,το πρώτο, το Ιράκ συντρίφτηκε και το άλλο, η Συρία �γύρισε� καιενώθηκε με το στρατόπεδο των συμμάχων της Ουάσιγκτον- οΑραφάτ ήταν πιο αδύναμος και πιο απομονωμένος από κάθε άλληφορά από το 1967. Γι�αυτό ήταν και έτοιμος για κάθε άλλοσυμβιβασμό. Παραδόξως το κύριο εμπόδιο στην PAXAMERICANA ήταν στο εξής η ίδια η σιωνιστική Δεξιά με τη μορφήτης κυβέρνησης Σαμίρ.

Με την ελπίδα να αποκτήσει το δάνειο των δέκαδισεκατομμυρίων δολαρίων, που είπε ότι χρειαζόταν για νααπορροφήσει το κύμα των εβραίων προσφύγων από τη ΣοβιετικήΈνωση, ο Σαμίρ δέχτηκε να πάρει μέρος στις διαπραγματεύσειςπου εγκαινιάστηκαν με μεγάλη μεγαλοπρέπεια από τον Μπους στηνΜαδρίτη τον Οκτώβριο του 1991. Για πρώτη φορά όλα τα επίσημαμέλη στην ισραηλοαραβική διαμάχη αντιπροσωπεύοντανσυμπεριλαμβανομένης και της ηγεσίας Αραφάτ στην ΟΑΠ, η οποίαστην πραγματικότητα καθοδηγούσε την παλαιστινιακηαντιπροσωπεία -ακόμα και αν οι εξευτελιστικες συνθήκες, πουεπιβλήθηκαν από το Σαμίρ, έγιναν δεκτές για καθαρά τυπικούςλόγους (κανένας εξόριστος ή αντιπρόσωπος από την ΑνατολικήΙερουσαλήμ δε συμμετείχε). Εν τούτοις οι διαπραγματεύσειςαποτελματώθηκαν πολύ γρήγορα λόγω του πείσματος τηςσιωνιστικής Δεξιάς. Το αποτέλεσμα ήταν η πιο θεαματικήαναμέτρηση στην ιστορία των σχέσεων μεταξύ Ισραήλ-ΗΠΑ μετην προφανή διαφωνία μεταξυ ανάδοχου και βαπτιστικού του καιτην άρνηση της συγκατάθεσης για το δάνειο που απαιτήθηκε χωρίςπολιτικό αντιστάθμισμα.

Ο προκαταρκτικός όρος για τη συμφωνία

Οι πιέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, η προοπτική για μιαδιάσπαση μεταξύ της παγκόσμιας υπερδύναμης και του σιωνιστικου

Page 50: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

50 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

προστατευόμενου την ώρα που η ισραηλινή κοινωνικο-οικονομικήκατάσταση χειροτέρευε αδιάκοπα ήταν ένας αποφασιστικόςπαράγοντας στη νίκη που μετά βίας πέτυχε το κόμμα των Ραμπίνκαι Πέρες στις ισραηλινές εκλογές του 1992. Η επιστροφή αυτήςτης ομάδας στην εξουσία άνοιξε το δρόμο για την PAXAMERICANA που μπλόκαρε ο Σαμίρ. Το 1987-88 οι Ραμπίν καιΠέρες -υποστηριζόμενοι από τους ανώτερους κύκλους στοσιωνιστικό στρατιωτικό ίδρυμα- είχαν κιόλας θέσει την ερώτησηγια �εδαφικούς συμβιβασμούς� στο κέντρο της πολιτικής τηςεκστρατείας.

Για τους δύο �εργατικούς� ηγέτες, που ήταν πιστοί στο σχέδιοΆλλον, το Ισραήλ ήταν υποχρεωμένο να διαλέξει μεταξύ �εδαφών�από τη μια μεριά και �εβραϊσμού� του �δημοκρατικού� κράτους(sic) από την άλλη, οι άλλες δύο εκλογές φαίνονταν σ�αυτούςαδύναμες μακροπρόθεσμα, καθόσον διακινδύνευαν τηνανεπανόρθωτη καταστροφή της υποστήριξης των ιμπεριαλιστικώνχωρών και των εκεί εβραϊκών κοινοτήτων, για το σιωνιστικό κράτος-υποστήριξη από την οποία είναι δομικά εξαρτημένο αυτό τοκράτος.

Η βίαιη �εν ψυχρώ� απέλαση των Παλαιστινίων ήτανασύλληπτη, εκτός από την τρέλα των ημιφασιστών σιωνιστών τηςάκρας Δεξιάς, αντιπροσωπευόμενοι στην κυβέρνηση Σαμίρ. (Τοπρόβλημα των σιωνιστών είναι ότι οι Παλαιστίνιοι το 1967 είχανμάθει το μάθημά τους το 1948 και δεν ήθελαν να εγκαταλείψουντα εδάφη τους). Η προσάρτηση της Δυτικής Οχθης και της Λωρίδαςτης Γάζας έτσι δεν ήταν εφικτή γιατί η παροχή της ισραηλινήςυπηκοότητας στους κατοίκους αυτών των περιοχών, η οποία θαήταν αναπόφευκτη από το διεθνή νόμο, θα μεταμόρφωνε ριζικάτην εθνική σύνθεση του κράτους του Ισραήλ, θέτοντας την ιδιότητάτου ως �εβραϊκό κράτος� σε κίνδυνο. Εξάλλου η επιλογή τουΛικούντ, δηλαδή μια έρπουσα προσάρτηση χωρίς την παροχήυπηκοότητας, θα διαιώνιζε μια κατάσταση απαρτχάιντ η οποίαπέραν του γεγονότος ότι αμαυρώνει τη �δημοκρατική� εικόνα τουσιωνιστικού κράτους -έγινε όλο και πιο επικίνδυνη με τηριζοσπαστικοποίηση του αγώνα των Παλαιστινίων υπό κατοχή και

Page 51: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 51

την πολύ πιο γρήγορη αύξηση του πληθυσμού της σε σύγκριση μετους Ισραηλινούς (με εξαίρεση τη μετανάστευση). Με τιςσυμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ μεταξύ των Μπέγκιν και Σαντάτκάτω από την προστασία του Κάρτερ Ουάσιγκτον, το ίδιο Λικούντείχε υιοθετήσει από το 1979 την προοπτική της αυτόνομηςπαλαιστινιακής διαχείρισης στα κατεχόμενα εδάφη από το 1967χωρίς για όλα αυτά να παραδεχθούν το αξίωμα των �εδαφικώνσυμβιβασμών�. Για τον Μπέγκιν και περισσότερο για τον Σαμίρ,το Ισραήλ θα έπρεπε να κρατήσει αυτά τα εδάφη ξαναονομάζοντάςτα �Ιουδαία και Σαμάρεια�, παραχωρώντας ένα είδος εξω-εδαφικούκάθεστώτος για τους παλαιστίνιους κατοίκους τους: ένα είδοςσυμβολικής νομικής απέλασης.

Η Ιντιφάντα και η αλλαγή της ισραηλινής πολιτικής

Για τους Ραμπίν/Πέρες και όλους τους φωτισμένουςσιωνιστές το Ισραήλ είχε κάθε συμφέρον στην �ανταλλαγή γης μετην ειρήνη�. Βέβαια αυτό γι�αυτούς δε σήμαινε τη συνολικήεπιστροφή των εδαφών του 1967 και ακόμα λιγότερο τη μερικήεπιστροφή των εδαφών του 1948 (όπου το τρίγωνο και η Γαλιλαίαείναι ακόμα αραβικά). Φυσικά δεν προβλέφθηκαν ούτε η ακύρωσητων ρατσιστικών νόμων που εμποδίζουν τους Παλαιστίνιους ναγυρίσουν ή να ζήσουν όπου θέλουν στη γη, από τη οποίααπελάθησαν, ούτε η παροχή της πλήρους ισότητας με όλους τουςκατοίκους χωρίς καμία διάκριση -ο μόνος ιστορικός συμβιβασμόςικανός να οδηγήσει σε μια αυθεντική ειρήνη μεταξύ του ισραηλινούκαι παλαιστινιακού λαού στο σύνολο.

Αυτό που διακυβεύεται για τους φωτισμένους σιωνιστές στοκείμενο του σχεδίου Άλλον, είναι μόνο η μερική αποχώρηση απότα κατεχόμενα εδάφη του 1967 - αποχώρηση από τις ζώνεςπαλαιστινιακού πληθυσμού εκτός από την ανατολική Ιερουσαλήμ,που προσαρτήθηκε το 1967 από το Εργατικό Κόμμα, με τησυντήρηση των σιωνιστικών οικισμών όλων των στρατηγικώντμημάτων των περιοχών (ιδιαίτερα κατά μήκος της Ιορδανίας - ηπλειοψηφία των οικισμών στη Δυτική Όχθη ιδρύθηκε από το

Page 52: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

52 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Εργατικό Κόμμα) και μόνιμη ανάπτυξη του στρατού για τηνεξασφάλιση του ελέγχου αυτών των περιοχών και την διήθηση τωνανθρωπιστικών και υλικών ανταλλαγών μεταξύ τωνπαλαιστινιακών ζωνών και του αραβικού περιβάλλοντος. Ωςαντάλλαγμα για αυτή την καρικατούρα του �εδαφικούσυμβιβασμού� το σιωνιστικό ρατσιστικό κράτος απαίτησε τηναναγνώριση της νομιμότητάς του από τους άραβες γείτονές του,τη δεσμευσή τους να προφυλάσσουν την ασφάλεια των συνόρωντους και την �προτυποποίηση� των σχέσεών τους με αυτό, αυτόείναι ουσιαστικά -πέρα από διπλωματικά σχήματα ασφαλώς όχιεπουσιώδες- το άνοιγμα των αραβικών αγορών σε ισραηλινά αγαθάκαι κεφάλαια (πράγματι η εισροή των αραβικών κεφαλαίων στιςεβραϊκές τράπεζες).

Οι ιστορικές εξελίξεις που περιγράφονται πιο πάνω την ίδιαστιγμή παρείχαν σ�αυτό το σχέδιο έναν επείγοντα χαρακτήρα πουδεν είχε ποτέ προηγούμενο και επέβαλαν μια τροποποίηση στηναρχική ερμηνεία που προωθήθηκε από τον Υγκάλ Άλλον καιυποστηρίχθηκε από τους Ράμπιν και Πέρες:

Η Ιντιφάντα έχει αυξήσει αρκετά την επείγουσα ανάγκημιας ισραηλινής αποχώρησης από τις παλαιστινιακέςκατοικημένες ζώνες της Δυτικής Όχθης και της Γάζας.Εξαναγκάζοντας το σιωνιστικό στρατό να καταστέλλει μόνιμαδιαδηλώσεις με μεγάλη συμμετοχή γυναικοπαίδων, η Ιντιφάντα έχειφέρει μια πραγματικά �ηθική γάγγραινα� στα σώματα ενός στρατούγια τον οποίο η ιδεολογική κινητοποίηση. Η πεποίθηση ότιπολεμούν για την �επιβίωση του Ισραήλ� πάντα ήταν ο παράγονταςτης πρώτης τάξης για την ικανότητά της. Μ� αυτή την έννοια ηΙντιφάντα εμπνεύσθηκε από τα μαθήματα της λιβανέζικηςαντίστασης στη σιωνιστική κατοχή, την πρώτη περίπτωση στηνιστορία του κράτους του Ισραήλ που έπρεπε να αποτραβηχτούναπό μια αραβική περιοχή χωρίς να έχουν πραγματοποιήσει τουςστόχους τους ή να έχουν επιβάλλει τους όρους τους. Ο πληθυσμόςκαι ο στρατός του Ισραήλ, έχοντας χάσει κάθε κίνητρο να μείνειστο Λίβανο, ήταν αντιμέτωπος με ένα αυξανόμενο μαζικό κίνημακαι με μια στρατιωτική δύναμη ανταρτών που ήταν σε θέση νατροφοδοτήσει την αυξανόμενη πολιτική πίεση για την αποχώρηση

Page 53: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 53

των Ισραηλινών. Από το 1988 και μετά η ελίτ του σιωνιστικούστρατιωτικού κατεστημένου υποστήριζε την αποχώρηση από τηΓάζα και τις παλαιστινιακές κατοικημένες ζώνες της Δυτικής Οχθης,ακόμα και κάτω από τη μορφή μιας μονόπλευρης,αδιαπραγμάτευτης αποχώρησης, αφού έτσι κι αλλιώς ο στρατόςθα κρατούσε αυτές τις περιοχές κάτω από τον έλεγχό του. Ο κύριοςστόχος ήταν να αποφευχθεί κάθε απειλή για την ασφάλεια τουΙσραήλ και τους σιωνιστικούς οικισμούς και ταυτόχρονα οισραηλινός στρατός να απαλλαχθείκαθώς από το εξοντωτικό έργοτου ελέγχου του πολιτικού πληθυσμού στα κατεχόμενα.

Βέβαια, όπως όλοι οι παρατηρητές δεν παρέλειψαν ναπροσέξουν, η Ιντιφάντα από το 1989, και κατόπιν μετά τον Πόλεμοτου Κόλπου, γνώρισε μια ύφεση και έδειξε σημάδια κόπωσης χωρίςνα παύσει ή να ξαναγυρίσει στην κατάσταση πριν από το 1987.Τίποτα όμως δεν εξουσιοδοτούσε κανέναν στο Ισραήλ να αξιώσειότι η κατάσταση βρισκόταν στην επαναφορά του �κανονικού�.Πράγματι η Ιντιφάντα πρόσθεσε μια νέα διάσταση στον αγώνα τηςμε προφανή πρόοδο από τον πόλεμο του Κόλπου. Παρατηρείται ηαναζωογόνηση μεμονωμένων ή οργανωμένων επιθέσεων τωνΠαλαιστινίων κατά των σιωνιστικών εποικισμών και κατά τουστρατού κατοχής φτάνοντας μέχρι τα �επίσημα αναγνωρισμένα�εδάφη του ισραηλινού κράτους.

Εννοείται ότι αυτές οι επιθετικές ενέργειες, που πολλές απ�αυτές εκτελούνταν χωρίς όπλα, δεν είναι της φύσης ή τηςπυκνότητας να απειλήσουν την �ασφάλεια του ισραηλινού κράτους�με τον ίδιο τρόπο που οι λιβανέζοι αντάρτες δεν μπoρούσαν νανικήσουν στρατιωτικά το σιωνιστικό στρατό. Αλλά αυτές οιενέργειες ήταν και παραμένουν σε ένα επίπεδο να προκαλέσουνένα αίσθημα αβεβαιότητας μέσα στον ισραηλινό πληθυσμού καιειδικά στους τομείς που έχουν επαφή με τον παλαιστινιακό λαό,τους εποίκους και βέβαια το στρατό αλλά και σε αστούςΙσραηλινούς που έχουν επαφή με τους παλαιστίνιους εργάτες, πουτους εκμεταλλεύονται με τον ίδιο τρόπο όπως στη Νότια Αφρική.

Αυτή η σκλήρυνση των μορφών πάλης της Ιντιφάντα, πουήταν τελείως προβλέψιμη εξαιτίας ακριβώς της σχετικής

Page 54: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

54 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

εξάντλησης των διαδηλώσεων και της αυξανόμενης ισραηλινήςαντίδρασης στους λιθοβολισμούς με θανατηφόρα πυρά, ήταν κυρίωςτο έργο ενός ρεύματος που έχει αναπτυχθεί σημαντικά από τηναρχή της Ιντιφάντα ανάμεσα στους Παλαιστινίους των περιοχώντου 1967: το ισλαμικό φονταμελιστικό ρεύμα που ως επί το πλείστονεκφράζεται από την κίνηση της ισλαμικής αντίστασης, της Χαμάς.Το ισλαμικό φονταμενταλιστικό ρεύμα τρέφεται στην Παλαιστίνη,όπως και σε άλλες περιπτώσεις ισλαμικής φονταμελιστικής ανόδου,από την απελπισία των μαζών που αντιμετωπίζουν μια όλο και πιοανυπόφορη καταπίεση. Αυτή η εξέλιξη εκφράζει την ιστορικήχρεωκοπία του αστικού εθνικισμόυ που έχει γίνει έκδηλη, στηνΠαλαιστίνη με τις επανειλημμένες υποχωρήσεις της ηγεσίαςΑραφάτ. Ταυτόχρονα η Αριστερά είναι στις περισσότερεςπεριπτώσεις ασήμαντη ή πολιτικά ανήμπορη να χτίσει μιαεναλλακτική ηγεσία απέναντι στην αστική ηγεσία στο στρατηγικήςσημασίας εθνικό ζήτημα της Παλαιστίνης. Έτσι η ανάπτυξη τουφονταμενταλιστικού ρεύματος σε πολλές περιπτώσεις, αν όχι στηνπλειοψηφία, δεν αντανακλά τη μετακίνηση της κοινωνίας προς σταδεξιά. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται για μια διαφοροποίηση όπωςη αύξηση του φασισμού στην Ευρώπη, μια σύγκριση που πολλοίαναφέρουν για να δικαιολογήσουν με τέτοιες ψεύτικες αναλογίεςτην υποστήριξή τους προς τις δικτατορίες που προέρχονται απότον αστικό εθνικισμό. Αυτή η αύξηση -και αυτό είναι φανερό στηνπαλαιστινιακή υπόθεση- μπορεί να αντιπροσωπεύει πρώτα τηνέκφραση μιας ριζοσπαστικοποίησης του εθνικού και δημοκρατικούαλλά αποπροσανατολισμένου και παραμορφωμένου αγώνα. Οαποπροσανατολισμός οφείλεται σε ιστορικούς λόγους και μοιάζουνμε τον τρόπο που ο αγώνας των ιρανικών μαζών εναντίον του Σάχηυποτάχθηκε στους σκοπούς των ισλαμιστών φονταμενταλιστών.Παραμένει αληθινό βέβαια ότι η φονταμενταλιστική ηγεμονία ενόςμαζικού κινήματος που γεννιέται κάτω από αυτές τις συνθήκες είναιτέτοιας φύσης ώστε να προσανατολίζεται προς μια αντιδραστικήοπισθοχώρηση των μορφών συνείδησης συνδυασμένης με μιασκοταδιστική και σεξιστική καταστολή μέσα στο ίδιο το κίνημα.

Η αύξηση βίαιων πράξεων που υποστήριζαν καιδιεκδικούσαν οι παλαιστίνιοι φονταμενταλιστές και η διόγκωση

Page 55: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 55

του ρεύματός τους μέσα στον πληθυσμό τους έκανε �τα μαύραπρόβατα� για την κυβέρνηση του Γιτζάκ Ράμπιν. Ο τελευταίοςνόμιζε ότι είχε πετύχει ένα μεγάλο χτύπημα διώχνοντας 415 απόαυτούς στο Νότιο Λίβανο το Δεκέμβριο του 1992. Στηνπραγματικότητα έκανε ένα χοντρό λάθος δίνοντας στο κίνημά τουςμια εκπληκτική πολιτική επιτυχία στα ΜΜΕ.

Ο Ράμπιν στηριζόταν σε μια ενδεχόμενη απομόνωση τωνφονταμενταλιστών που απέρριπταν με σφοδρότητα τις �ειρηνικέςδιαπραγματεύσεις� που οργανώθηκαν από την Ουάσιγκτον. Οιφονταμενταλιστές επέκριναν ακόμα και την ηγεσία Αραφάτ τηςΟΑΠ. Αλλά ο Ράμπιν αναγκάστηκε να αντιληφθεί το φυσικό καιπροβλέψιμο γεγονός ότι η ισραηλινή καταστολή αυτού τουρεύματος, που στόχευε να το αποδυναμώσει οργανωτικά, τοενδυνάμωνε πολιτικά. Το μάθημα της Ιορδανίας επιβεβαιώθηκε καιπάλι. Η επέμβαση του σιωνιστικού στρατού στην άλλη πλευρά τουΙορδάνη τον Απρίλη του 1968 (μάχη του Κάραμεχ) είχε γαλβανίσειαυτούς που το Ισραήλ πίστευε ότι θα τους αποθάρρυνε από τησυνέχιση του αγώνα τους. Μόνο η πράξη του ίδιου του ιορδανικούστρατού μπόρεσε να νικήσει το ένοπλο κίνημα των παλαιστινιακώνμαζών. Αυτό το ίδιο μάθημα επαναλήφθηκε στο Λίβανο, όπου πάλιένας αραβικός στρατός, εκείνος της Συρίας, ήταν περισσότεροαποδοτικός στο να κόψει το λαιμό του κινήματος τωνπαλαιστινιακών μαζών παρά οι πολλαπλές ισραηλινές επεμβάσεις.

Με μια έννοια, το ιορδανικό μάθημα του 1970 αποτέλεσετην αφετηρία του σχεδίου του Άλλον όπως δείχθηκε παραπάνω.Αυτό το σχέδιο σκόπευε να επιφορτίσει την ιορδανική μοναρχίαμε τον κατασταλτικό έλεγχο των ζωνών της Δυτικής Όχθης πουκατοικούνται από Παλαιστίνιους. Όμως, από τον καιρό τηςΙντιφάντα, αυτή η �ιορδανική επιλογή�, όπως ονομάστηκε, έγινεαπαρχαιωμένη. Δεδομένου ότι το ίδιο το Λικούντ είχε δεχθεί ναδιαπραγματευτεί με σχεδόν άμεσο τρόπο με την ηγεσία της ΟΑΠ,αυτή η καινούργια �επιλογή�, η επιλογή Αραφάτ, θα μπορούσαννα την οραματιστούν οι Ράμπιν-Πέρες χωρίς πολλούς πολιτικούςκινδύνους. Εξασφάλισαν μια συμφωνία της ισραηλινής νομοθεσίαςμε τις πράξεις τους καταργώντας την ποινικοποίηση των επαφών

Page 56: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

56 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

με την ΟΑΠ. Συμφώνησαν σε έμμεσες, μετά άμεσες, αλλά πάνταμυστικές διαπραγματεύσεις με την ηγεσία Αραφάτ που οδήγησανστη συμφωνία της Ουάσιγκτον.

Η συμφωνία της Ουάσιγκτον

Το μοναδικό νέο στοιχείο στην πορεία Όσλο-Ουάσιγκτονσε σχέση με το ιστορικό σχέδιο της ηγεσίας Ράμπιν-Πέρες είναι τογεγονός ότι εκπονήθηκε απ�ευθείας με την ηγεσία της ΟΑΠ μάλλονπαρά με τον βασιλιά Χουσεΐν ή αντιπροσώπους των Παλαιστινίωναπό τα κατεχόμενα εδάφη.

Aν πιστέυει κανείς ότι η συμφωνία αποτελεί μια ρήξη με τη�σιωνιστική ομοφωνία� για την ισραηλινή κυριαρχία πάνω στα απότο 1967 κατεχόμενα είναι σα να παρανοεί τη φύση αυτής τηςσυναίνεσης, που ποτέ δε στηρίχθηκε στο �Μεγάλο Ισραήλ� τωνεξτρεμιστών σιωνιστών ούτε ακόμα στην �Ιουδαία και Σαμάρεια�του Λικούντ και των μυστικιστών. Η συζήτηση που προκλήθηκεαπό τους Ράμπιν και Πέρες το 1988 για τον �εδαφικό συμβιβασμό�,σε συνέχεια με το σχέδιο Άλλον, το αποδεικνύει. Υπήρχε αντίθεταμια αναντίρρητη �σιωνιστική συναίνεση� στο ερώτημα τωναπευθείας διαπραγματεύσεων με την ΟΑΠ -αν και ο Σιμον Πέρεςειδικότερα έχει φροντίσει τα τελευταία χρόνια, κυρίως μετά τηναρχή των απευθείας διαπραγματεύσεων μεταξύ της Ουάσιγκτονκαι της ηγεσίας της ΟΑΠ το 1988, να μετασχηματίσει την απόλυτηάρνηση του διαλόγου σε άρνηση υπό όρους στις παραχωρήσειςπου απαιτούνται από την τελευταία, παραχωρήσεις ισοδύναμες μεμια γενική απάρνηση ολόκληρης της ιστορικής της ταυτότητας καιόσων της επέτρεπαν σ� αυτή να θεωρείται σαν ενσάρκωση τουπαλαιστινιακού εθνικού αγώνα.

Οι Ράμπιν-Πέρες διάλεξαν να διασπάσουν αυτή τη συναίνεσηαντί να αρκεστούν σε διαπραγματεύσεις με την αντιπροσωπεία τωνΠαλαιστινίων από τα κατεχόμενα οι οποίες οργανώθηκαν από τιςΗνωμένες Πολιτείες. Για να εκτιμήσει κανείς την ιστορική σημασίααυτής της απόφασης, που οδήγησε στην αναγνώριση της ΟΑΠ ως�αντιπροσώπου του παλαιστινιακού λαού� -χωρίς να υποκύψει στην

Page 57: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 57

τρομερή δηλητηρίαση των ΜΜΕ όσο αφορά τη συμφωνία στο θέματης �ειρήνης�, που έντονα μοιάζει με τη �νέα παγκόσμια τάξη�-είναι αναγκαίο να εξετάσει τους λόγους που βρίσκονται πίσω απότην ισραηλινή απόρριψη. Το πρόβλημα δεν ήταν πλέον -ήδη απόκαιρό και χωρίς δυνατή αμφισβήτηση από τα τέλη του 1988- τοθεμελιακό πρόγραμμα της ΟΑΠ που ζητούσε τη διάλυση τουσιωνιστικού κράτους. Η ηγεσία της ΟΑΠ είχε σταδιακάεγκαταλείψει την Παλαιστινιακή Εθνική Χάρτα του 1968 για νααξιώσει τη διαπραγμάτευση μιας ρύθμισης με το κράτος του Ισραήλ.Η ΟΑΠ προσέφερε την αναγνώρισή του Ισραήλ και την ειρηνικήσυνύπαρξη με αυτό σε αντάλλαγμα με μια ισραηλινή αποχώρησηαπό τα κατεχόμενα εδάφη του 1967 που να οδηγήσει στη δημιουργίαενός �ανεξάρτητου και κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους�, ενόςκράτους όλων των Παλαιστινίων συμπεριλαμβανομένων και τωνπροσφύγων. Η τελευταία διεκδίκηση είχε γίνει από πολλά χρόνιααντικείμενο της εθνικής παλαιστινιακής συναίνεσης, ο μόνοςαντικειμενικά κοινός σε όλες τις εδαφικές ομάδες και όλες τιςπολιτικές τάσεις του παλαιστινιακού λαού στόχος -ένα μεταβατικόπρόγραμμα πολύ πιο ρεαλιστικό από το μαξιμαλιστικό στόχο της�απελευθέρωσης της Παλαιστινίνης�.

Αυτή η συναίνεση, ωστόσο, είχε πρόσφατα διασπαστεί defacto από την ηγεσία Αραφάτ της ΟΑΠ, όταν αυτή δέχθηκεδιαπραγματεύσεις στο πλαίσιο της �συνδιάσκεψης της Μαδρίτης�για �παλαιστινιακή αυτονομία�. Αυτή προβλέφθηκε στο ισραηλινό-αιγυπτιακό σύμφωνο του Καμπ Ντέιβιντ που η ΟΑΠ είχε σφοδράκαταγγείλει τη στιγμή που υιοθετήθηκε. Ο στόχος του ανεξάρτητουκαι κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους διατηρήθηκε ωστόσοεπισήμως στα λόγια. Εάν η ισραηλινή κυβέρνηση του Σαμίρ ακόμααρνήθηκε να διαπραγματευθεί απευθείας με την ηγεσία Αραφάτ,αυτό συνέβαινε γιατί εκτιμούσε ότι αυτό ήταν ισοδύναμο με μιααναγνώριση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων της διασποράς.Ήταν η άρνηση να αναγνωρίσει αυτά τα δικαιώματα που μετά τηνπρογραμματική προσαρμογή της ΟΑΠ είχαν γίνει η κύρια αιτίαγια τη σιωνιστική ομοφωνία για μη αναγνώριση.

Όταν ο ίδιος ο Μπέγκιν υπέγραψε το σύμφωνο του CampDavid, η ισραηλινή κυβέρνηση αναγνώρισε πριν από 15 χρόνια

Page 58: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

58 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

κιόλας όχι μόνο την �ύπαρξη� των Παλαιστινίων στα κατεχόμενατου 1967 αλλά και το δικαίωμά τους για αυτόνομη διοίκηση και,μετά από μια μεταβατική περίοδο 5 χρόνων, το δικαίωμά τους ναέχουν λόγο για το μέλλον τους. Ολες οι φράξιες του σιωνιστικούκατεστημένου πάντα όμως αρνούνταν να αναγνωρίσουν ταδικαιώματα των παλαιστινίων προσφύγων, δηλαδή τηςπλειοψηφίας του παλαιστινιακού λαού η οποία βίαια είχεεξοριστεί από το σιωνισμό και που η ίδια η ύπαρξη της αποτελείδιαρκή υπόμνηση της ιστορικής αδικίας που χαρακτηρίζει τοθεμέλιο του ισραηλινού κράτους και του λεγόμενου�παλαιστινιακού προβλήματος� πολύ νωρίτερα από το 1967.

Η ηγεσία της ΟΑΠ ξεπουλάει τα δικαιώματα τωνΠαλαιστινίων

Η αναγνώριση της ΟΑΠ από το Ράμπιν ως �αντιπροσωπείατου παλαιστινιακού λαού� θα αποτελούσε γεγονός εξαιρετικήςιστορικής σημασίας αν είχε αυτή την έννοια, αν επρόκειτο για τηναναγνώριση των δικαιωμάτων ολόκληρου του παλαιστινιακού λαού.Στην πραγματικότητα όμως ο Ράμπιν δεν αναγνώρισε την ΟΑΠόπως αυτή είναι και όπως το σιωνιστικό κατεστημένο πάντααρνιόταν να την αναγνωρίσει. Αυτό που ο Ράμπιν αναγνώρισεείναι μια ΟΑΠ υποταγμένη στους όρους του καθώς και στουςόρους του Πέρες, πέρα και απ� ό,τι θα μπορούσαν ποτέ να είχανελπίσει. Δηλαδή όχι μόνο μια ηγεσία της ΟΑΠ που αναγνωρίζειεκ των προτέρων τη νομιμότητα του ισραηλινού κράτους,δηλαδή ενός σιωνιστικού -ρατσιστικού κράτους που είναιχτισμένο στη δίωξη και στην αιματηρή καταπίεση τουπαλαιστινιακού λαού για να μην αναφέρουμε εδώ τους γειτονικούςλαούς. Αυτή η αναγνώριση από την ΟΑΠ έγινε επίσημα, ας τοξαναθυμίσουμε, ήδη το 1988. Αλλά επιπλέον, και προπαντός,χρειάστηκε μια ηγεσία της ΟΑΠ που δέχεται να υπογράψει μιασυμφωνία �ειρήνης� από τις πιο άδικες και ταπεινωτικές στηνιστορία των συνθηκολογήσεων, αφού όχι μόνο αφορά τημοιρασιά των κατεχόμενων εδαφών ανάμεσα σε κατακτητές

Page 59: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 59

(στρατός και εποικισμοί) και σε ντόπιο πληθυσμό αλλά καιαρνείται το δικαίωμα να αποκτήσουν τα εκκενωμένα εδάφη ταχαρακτηριστικά της ανεξαρτησίας, όπως έναν εθνικό στρατό, ήκαι απλώς να ονομαστούν �κράτος�. Επιτρέπεται μόνο η�αυτοκυβέρνηση�. Η συμφωνία δεν αναγνωρίζει κανέναδικαίωμα στους πρόσφυγες του 1948, δηλαδή της μεγάληςπλειοψηφίας των Παλαιστινίων ούτε καν το δικαίωμα ναεγκατασταθούν στα εδάφη της �αυτοκυβέρνησης� στη ΔυτικήΌχθη και τη Γάζα. Ακόμα και για τους πρόσφυγες του 1967,που τότε έφυγαν λόγω της σιωνιστικής εισβολής, μόνο ένα τμήματους θα επιτραπεί να επιστρέψει με βάση καταλόγων που πρέπεινα τους εγκρίνουν οι αρχές κατοχής.

Η λίστα των αισχρών όρων του συμφώνου θα μπορούσε νασυνεχιστεί. Για παράδειγμα �η δομή και οι αρμοδιότητες τηςπαλαιστινιακής εξουσίας� και ακόμα και �το εκλογικό σύστημα�χρειάζονται πρώτα την άδεια της σιωνιστικής κυβέρνησης. Οι πηγέςνερού πρέπει να μοιραστούν, οι φυλακισμένοι δεν αναφέρονταικαν. Τα προαναφερόμενα όμως αρκούν για μια εκτίμηση τουαληθινού χαρακτήρα του συμφώνου. Αυτό απορρίπτεται από έναπολύ φαρδύ φάσμα των παλαιστινιακών δυνάμεων από τουςφονταμενταλιστές μέχρι την άκρα Αριστερά περνώντας από τουςπιο μετριοπαθείς αστούς εθνικιστές, που μέχρι τη σύναψη τουσυμφώνου ανήκαν στο κατεστημένο της ΟΑΠ, έως και στηνανώτερη ηγεσία της. Το αναντίρρητο αυτό γεγονός αποτελεί μιαλαμπρή απόδειξη του ότι η πιο σοβαρή �ρήξη της συναίνεσης�που προκαλεί η συμφωνία είναι ασφαλώς η ρήξη της εθνικήςσυναίνεσης των Παλαιστινίων. Αυτή η ρήξη είναι πολύ πιοσοβαρή, μαζική και βαθιά από οποιαδήποτε διάσπαση στοεσωτερικό της ισραηλινής κοινωνίας. Στο Ισραήλ η αντιπαράθεσηγίνεται ανάμεσα σε σιωνιστές που επίσης στηρίζουν την�εβραϊκότητα� του κράτους και την ασφάλειά του και πουδιαφωνούν μόνο για το πώς μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα ηδιατήρησή τους στο μέλλον. Στην παλαιστινιακή πλευρά ησυζήτηση αντιπαρατάσσει τους οπαδούς μιας συνθηκολόγησηςβασισμένης στη συνεργασία με το σιωνισμό και αυτούς πουαπορρίπτουν μια τέτοια υποταγή και ενώνονται από ένα αίσθημα

Page 60: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

60 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

πληγωμένης εθνικής αξιοπρέπειας και στοιχειωδών δικαιωμάτωνπου έχουν καταπατηθεί. Έτσι εξηγείται το γνωστό γεγονός ότι ηηγεσία του Αραφάτ διεξήγαγε τις διαπραγματεύσεις για τηνπαλαιστινιακή πλευρά εν αγνοία των ίδιων των συντρόφων στηνεπίσημη ηγεσία της ΟΑΠ -που μόνο η μειοψηφία της τελικάενέκρινε το σύμφωνο (οκτώ στους δεκαοκτώ). Αλλά και ηαντιπροσωπεία των Παλαιστινίων του εσωτερικού για τις δημόσιεςδιαπραγματεύσεις, η οποία, παρότι είχε διοριστεί από τον Αραφάτ,αισθανόμενη να την βραχυκυκλώνουν, παρά λίγο να παραιτηθείπριν τη σύναψη του συμφώνου.

Ως αντάλλαγμα για το ανανεωμένο αυτό σχέδιο του Άλλονη ηγεσία της ΟΑΠ ανέλαβε να σταματήσει την Ιντιφάντα καινα παραιτηθεί από την �τρομοκρατία και όλες τις άλλες βίαιεςπράξεις�. Προφανώς πρόκειται για μια μονόπλευρη δέσμευσηπου είναι αχαρακτήριστη με δεδομένη την καθημερινήσιωνιστική βία που ξεπερνάει την παλαιστινιακή κατά χίλιεςφορές. Ανέλαβε να επιβάλει την �τάξη� στα εδάφη που τηςπαραχωρούνται μέσω μιας �ισχυρής αστυνομικής δύναμης� πουτο σύμφωνο προβλέπει. Μέσα στη στρατιωτική και πολιτικήκατάσταση που δημιουργεί το σύμφωνο η τάξη αυτή θα επιβληθείουσιαστικά ενάντια στους διαφωνούντες του συμφώνου -ενάντιασε όσους επιδιώκουν να υπερβούν τους αισχρούς περιορισμούς τουκαι να προωθήσουν τον αγώνα για τη διάλυση των σιωνιστικώνεποικισμών και την ολοκληρωτική υποχώρηση του ισραηλινούστρατού από τα κατεχόμενα του 1967, καθώς και για τα αναφαίρεταδικαιώματα του παλαιστινιακου λαού και της πλειοψηφίας του πουέχει εξαναγκαστεί να ζει στην εξορία. Με άλλα λόγια και σύμφωναμε τους σιωνιστικούς στόχους από την εποχή του σχεδίου του Άλλον,μια αραβική -παλαιστινιακή και όχι ιορδανική- κατασταλτικήδύναμη θα είναι υπεύθυνη για την καταπίεση των Παλαιστινίωντης περιοχής με την εξουσιοδότηση και το στενό έλεγχο τουισραηλινού στρατού που όμως διατηρεί, αν χρειαστεί, το �δικαίωματης δίωξης�.

Page 61: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 61

Η �αυτοκυβέρνηση�

Το γεγονός ότι ο Γιάσερ Αραφάτ καυχιέται δημόσια ότιαπέδειξε την ικανότητά του να διατηρεί την τάξη στο Λίβανο τονίζειτη βασική σκέψη που οδήγησε τη σιωνιστική κυβέρνηση στο ναδιαπραγματευτεί άμεσα με αυτόν. Αφού το εκσυγχρονισμένο σχέδιοτου Άλλον στη νέα εκδοχή του μπορούσε να πραγματοποιηθεί πιοεύκολα με τη συμμετοχή μιας παλαιστινιακής εξουσίας, και όχιπλέον με τη μοναρχία της Ιορδανίας, η κυβέρνηση Ράμπιν-Πέρεςσυνειδητοποίησε γρήγορα ότι θα κέρδιζε πολύ περισσότερα απότην ηγεσία της ΟΑΠ -που εγκατεστημένη στην Τύνιδααντιμετωπίζει το πρόβλημα της διατήρησης του τεράστιουγραφειοκρατικού οργανισμού της- απ� ότι θα πετύχαινε ποτέ απόαντιπροσώπους του εσωτερικού μαζικού κινήματος που θαυποβάλλονταν στην καθημερινή πίεση ενός μαζικού κινήματος πουαγωνίζεται. Αυτός ο προφανής υπολογισμός αποδείχθηκε αρκετάορθός.

Άλλωστε η κυβέρνηση Ράμπιν-Πέρες ξέρει ότι η ηγεσία τουΑραφάτ �πέρασε τη δοκιμασία� του Λιβάνου με επιτυχία. Ξέρειότι, για να κατασταλεί διά αντιπροσώπου κάθε βούληση νασυνεχιστεί ο παλαιστινιακός εθνικός αγώνας -που είναι και το κύριοκαθήκον που ανατίθεται στον παλαιστινιακό μηχανισμό�αυτοκυβέρνησης� με τη συγκατάθεση της σιωνιστικής κατοχής-καμιά ηγεσία του εσωτερικού δε διαθέτει τα γραφειοκρατικάκατασταλτικά προσόντα, τα ανθρώπινα και υλικά μέσα, τοαπαραίτητο κύρος και τη διάθεση να αναλάβει αυτή τη δουλειά.Μόνο η ηγεσία του Αραφάτ προσφέρεται γι� αυτό.

Η δυσπιστία απέναντι στους Παλαιστίνιους τωνκατεχομένων και η εμπιστοσύνη στο μηχανισμό του Αραφάτ πουτη δηλώνουν δημόσια οι επικεφαλείς των ισραηλινώνκατασταλτικών υπηρεσιών, φανερώνονται τέλεια από τη μόνηεξαίρεση που επιτράπηκε στη μη επιστροφή των Παλαιστινίωνπροσφύγων: Μαζί με τον Αραφάτ και τους άνδρες του μηχανισμούτου (εκτός από τους αντιτιθέμενους στη συμφωνία) θα γίνουν δεκτοίστα εδάφη που θα παραδώσει ο ισραηλινός στρατός και οι

Page 62: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

62 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

στρατιώτες των αιγυπτιακών και ιορδανικών μονάδων του ΠΑΣ(Παλαιστινιακός Απελευθερωτικός Στρατός), μονάδων που είναιεντεταγμένες στους τακτικούς στρατούς αυτών των δύο χωρών απότότε που δημιουργήθηκαν η ΟΑΠ και ο ΠΑΣ από το Σύνδεσμοτων Αραβικών Κρατών το 1964. Διευκρινίζεται μάλιστα ότι πρέπεινα έχουν αιγυπτιακά και ιορδανικά ντοκουμέντα και να είναι�εκπαιδευμένοι σαν αστυνομικοί�! Η επιλογή των ομάδων αυτών,με τον αποκλεισμό άλλων σχηματισμών του ΠΑΣ, π.χ. της Συρίαςκαι του Ιρακ, είναι πολύ αποκαλυπτική. Ο σκληρός πυρήνας τηςμελλοντικής παλαιστινιακής αστυνομίας ήδη έχει αρχίσει εντατικήεκπαίδευση από τον αιγυπτιακό και τον ιορδανικό στρατό για ναπροετοιμαστεί στα καθήκοντά που του έχουν ανατεθεί. Σημαντικόείναι επίσης ότι μια από τις κύριες βοήθειες από τις ιμπεριαλιστικέςδυνάμεις στις παλαιστινιακές �αρχές� είναι να τους προμηθεύσεικατασταλτικά μέσα: Ο Ντελόρ δήλωσε μετά τη συνάντηση με τονΑραφάτ στις αρχές Νοεμβρίου πως η Ευρωπαϊκή Ένωση πρόκειταινα εφοδιάσει επειγόντως την παλαιστινιακή αστυνομία με όπλα,οχήματα και ελικόπτερα!.

Επιπλέον, η ιορδανική επιλογή του σχεδίου Άλλον δενεγκαταλείπεται, αλλά μόνο αντικαθίσταται από την ιορδανο-παλαιστινιακή επιλογή που είχε διατυπωθεί το 1982 στο σχέδιοΡήγκαν. Για πολύ καιρό η ΟΑΠ ακολουθούσε τη λογική του σχεδίουαυτού υιοθετώντας την αρχή μιας ιορδανο-παλαιστινιακήςομοσπονδίας. Το σχέδιο αυτό είναι η βασική ιδέα του συμφώνουτης Ουάσιγκτον. Ενώ η επιλογή της Γάζας σαν πρώτη φάση εύκολαεξηγείται με τις μεγάλες δυσκολίες της ισραηλινής κατοχής στο ναελέγχει την πολύ πυκνοκατοικημένη αυτή περιοχή (που κατοικείταισε μεγάλο βαθμό από πρόσφυγες του 1948), η επιλογή της Ιεριχώςεξηγείται μόνο με το γεγονός ότι τα σύνορα με την Ιορδανία είναικοντά (γέφυρα �Άλεμπι�). Η έδρα της �παλαιστινιακήςαυτοκυβέρνησης� θα βρίσκεται έτσι σε άμεση επαφή με τοιορδανικό κράτος. Για τους Ράμπιν-Πέρες η ισραηλινο-ιορδανικο-παλαιστινιακή �τοπική δομή�, σχεδιασμένη σαν κοινή αγορά, θααποτελέσει το δούρειο ίππο της οικονομικής διείσδυσης σε όλητην αραβική περιοχή από τον ισραηλινό υπο-ιμπεριαλισμό.Σύμφωνα με το σχήμα αυτό, οι παλαιστινιακές και ιορδανικές

Page 63: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 63

εξαρτημένες αστικές τάξεις θα πρέπει να γίνουν οι ενεργητικοίπράκτορες της διείσδυσης αυτής. Το ισραηλινό κεφάλαιο θαμπορούσε επίσης να εκμεταλλευτεί επί τόπου ένα απόθεμα φθηνήςεργασίας χωρίς τους κινδύνους για την ασφάλεια που πηγάζουναπό την εισαγωγή αραβικής εργασίας στις περιοχές με ισραηλινόπληθυσμό.

Συνολικά η �παλαιστινιακή αυτοκυβέρνηση� της ηγεσίαςΑραφάτ θα αποτελεί μια ακραία περίπτωση έμμεσης αποικιακήςδιοίκησης, μοιάζοντας περισσότερο με κυβέρνηση �μαριονέτα�παρά με νεο-αποικιακή κυβέρνηση όπως αυτές πουδημιουργήθηκαν μετά το τέλος της αποικιοκρατίας. Θα είναιέτσι ή δε θα υπάρξει: Η σιωνιστική κυβέρνηση αποφάσισε ναπροχωρήσει σταδιακά, ξεκινώντας από τη Γάζα και την Ιεριχώ, γιανα δοκιμάσει την αποτελεσματικότητα του μηχανισμού του Αραφάτστο κατασταλτικό έργο που του ανατίθεται. Αν αποδειχθεί ότι αυτόςο μηχανισμός είναι ανίκανος να το εκπληρώσει, τότε το σύμφωνοτης Ουάσιγκτον θα πεταχθεί στο καλάθι των αχρήστων. Έτσι ηισραηλινή δαμόκλειος σπάθη θα επικρέμεται συνεχώς και σίγουραθα χρησιμοποιείται ως το κύριο πρόσχημα της παλαιστινιακήςαστυνομικής καταστολής: Αυτή είναι η διαβολική λογική κάθεδοσύλογης εξουσίας που συνεργάζεται με μια κατοχική δύναμη.

Η συνθηκολόγηση της εξόριστης ηγεσίας της Τύνιδας

Αυτό είναι ακριβώς το πιο καταδικαστέο στη συμμετοχή τηςηγεσίας του Αραφάτ στο σύμφωνο της Ουάσιγκτον. Πρέπει νααπορριφθούν τα σοφίσματα περί �μικρότερου κακού� καισυσχετισμού των δυνάμεων που αναφέρονται ως δικαιολογία γιαοποιεσδήποτε συνθηκολογήσεις, ιδιαίτερα όταν αυτοί πουυφίστανται την κατοχή βραχυκυκλώνονται από τους γραφειοκράτεςμιας επιχρυσωμένης εξορίας στην Τύνιδα. Στο πλαίσιο τουσυσχετισμού των δυνάμεων μετά το 1967 ανάμεσα στο κράτος τουΙσραήλ και το διεσπαρμένο παλαιστινιακό λαό, με ανύπαρκτη μιααραβική και διεθνή υποστήριξη που θα μπορούσε να αλλάξει τοσυσχετισμό αυτόν, προφανώς ήταν αδύνατο να επιτευχθεί η

Page 64: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

64 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

ολόκληρη και άνευ όρων απόσυρση του σιωνιστικού στρατού απότα κατεχόμενα εδάφη του 1967. Με άλλα λόγια, δεν ήταν δυνατόνα πραγματοποιηθεί ο ορθός μεταβατικός αλλά κάπως απατηλόςστόχος του ανεξάρτητου και κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους,με το πραγματικό νόημα των όρων αυτών και όχι με τηγελοιογραφική και δημαγωγική ερμηνεία που τους δίνει ο Αραφάτσήμερα.

Ο μόνος άμεσος ρεαλιστικός στόχος ήταν η άνευ όρωναπόσυρση του ισραηλινού στρατού από τους παλαιστινιακούςοικισμούς, που είχε διατυπώσει η ηγεσία της Ιντιφάντα κατά τουςπρώτους μήνες της. Η πίεση του παλαιστινιακού αγώνα στιςδιάφορες μορφές του μπορούσε λογικά να καταλήξει στοαποτέλεσμα αυτό με την προϋπόθεση ότι ο αγώνας δε θαυπονομευόταν από τη διάδοση της αυταπάτης ότι οι παλαιστινιακοίστόχοι θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν με το διπλωματικόδρόμο και χάρη στην Ουάσιγκτον. Η Ιντιφάντα δεν παράκμαζε μόνολόγω αντικειμενικών αιτιών, αλλά επίσης, και κυρίως, για λόγουςηγεσίας, καθώς η ηγεσία της Τύνιδας είχε βάλει τα δυνατά της νααποκαταστήσει την ηγεμονία της πάνω σε ένα κίνημα που τουςπρώτους μήνες είχε απελευθερωθεί από αυτήν. Μια παλαιστινιακήαυτοδιοίκηση που θα είχε δημιουργηθεί έτσι σίγουρα δε θα ήτανεντελώς επικυρίαρχη και θα είχε περιοριστεί στα ίδια εδάφη πουπρόκειται να εγκαταλείψει τώρα ο ισραηλινός στρατός. Αλλά δεθα έπρεπε να αναγνωρίσει τη νομιμότητα του σιωνιστικού κράτουςκαι ακόμα λιγότερο των εποικισμών και του στρατού τους στακατεχόμενα του 1967: Δε θα είχε εμπλακεί με συμβόλαιοεξουσιοδότησης στο να στραγγαλίσει τον παλαιστινιακό εθνικόαγώνα ενάντια στη συνεχιζόμενη κατοχή. Ούτε θα είχε επιτραπείνα επιστρέψουν οι πρόσφυγες στα εδάφη τους σε μεγαλύτερο βαθμόαπ� ότι το σύμφωνο της Ουάσιγκτον καθορίζει: αλλά αυτό θααφορούσε όλους του Παλαιστίνιους, χωρίς εξαίρεση για τουςκατασταλτικούς, γραφειοκρατικούς και στρατιωτικούς,μηχανισμούς.

Όμως δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί ότι μια αυτοδιοίκησητων Παλαιστινίων του εσωτερικού, με την εμπειρία τηςαυτοοργάνωσης από τα κάτω σαν προϊόν της πρώτης φάσης της

Page 65: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 65

Ιντιφάντα, θα διατηρούσε περισσότερο ουσιώδη επαφή με ταπραγματικά συμφέροντα των παλαιστινιακών μαζών απ�ό,τι μια�αυτοκυβέρνηση� που τη σπονδυλική στήλη της αποτελεί οκατασταλτικός αστικός μηχανισμός της εξορίας που είναι ακόμαπιο διεφθαρμένος και πιο κατασταλτικός από τον αλγερινό�μεθοριακό στρατό� του Μπουμεντιέν που είχε αναλάβει ναεξουδετερώσει το επαναστατικό δυναμικό κατά τηνανεξαρτητοποίηση της Αλγερίας. Ο ισραηλινός στρατός πρόκειταινα εκκενώσει τα παλαιστινιακά κέντρα της Δυτικής Όχθης και τηςΓάζας και τόσο το καλύτερο για τις μάζες που υπέφεραν άμεσααπό την κατοχή για περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα. Αλλάοποιαδήποτε συνέχιση του παλαιστινιακού εθνικού αγώνα, καιοποιαδήποτε κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα αυτού, θασυγκρούονται πλέον με μια παλαιστινιακή αστυνομία που ακόμαμένει να αποδειχτεί ότι θα είναι λιγότερο κατασταλτική από τοσιωνιστικό στρατό.

Ποιές προοπτικές;

Το πρόβλημα που οι παλαιστινιακές μάζες της Δυτικής Όχθηςκαι της Γάζας σήμερα αντιμετωπίζουν δεν είναι ο αγώνας ενάντιαστο σύμφωνο της Ουάσιγκτον με την έννοια του αγώνα ενάντιαστην εφαρμογή του. Ελλείψει μιας άμεσης εναλλακτικής λύσης,θα ήταν παράλογο να βάλει κανείς έτσι το θέμα. Το ζητούμενοείναι να ξεπεραστεί το περιοριστικό πλαίσιο των συμφωνιώναυτών: πάνω απ�όλα πρέπει να συνεχιστεί ο αγώνας με όλες τιςδικαιολογημένες μορφές του (με την εξαίρεση οποιασδήποτεβίας κατά αμάχων πολιτών) ενάντια στη συνεχιζόμενη κατοχή,ενάντια στην παρουσία του στρατού και των σιωνιστικώνεποικισμών στα κατεχόμενα του 1967, ενάντια στον ισραηλινόασφυκτικό έλεγχο του οικονομικού πλούτου στην περιοχή,ενάντια στη διείσδυση ισραηλινών εμπορευμάτων καιισραηλινού κεφαλαίου. H προοπτική πρέπει να είναι ηδημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Στόχοςθα είναι προπαντός η επαναστατική αντικατάσταση του

Page 66: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

66 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

παλαιστινιακού αστικού κατασταλτικού μηχανισμού από τηναυτοοργάνωση των παλαιστινιακών μαζών που θααποκαταστήσει την παράδοση του πρώτου χρόνου τηςΙντιφάντα.

Για τους εξόριστους Παλαιστίνιους, ιδιαίτερα τουςπαλαιστίνιους πρόσφυγες στην Ιορδανία, στο Λίβανο και στη Συρίατο όνειρο της απελευθέρωσης και της επιστροφής στην Παλαιστίνηδεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για μια παθητική στάσηαπέναντι στα υπαρκτά κάθεστώτα, που καταπιέζουν τόσο τουςΠαλαιστίνιους όσο και το ντόπιο πληθυσμό. Τα στρατηγικάσυμφέροντα του παλαιστινιακού λαού απαιτούν την επαναστατικήανατροπή των καταπιεστικών αραβικών κάθεστώτων μέσω τουκοινού αγώνα όλων όσων υφίστανται την καταπίεσή τους. Ιδιαίτερατο άμεσο συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του παλαιστινιακούλαού που κατοικεί και στις δύο όχθες του Ιορδάνη -και που απειλούντην πλειοψηφία στην ίδια την Ιορδανία- απαιτεί να σπάσει η αλυσίδαπου τους πνίγει στον πιο αδύναμο κρίκο της. Αυτός είναι η ιορδανικήμοναρχία. Η Ιορδανία πρέπει πάλι να μεταβληθεί σε τοπικόεπίκεντρο του αντισιωνιστικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα πουτο είχε αποτελέσει την περίοδο των 1967-70. Είναι αναγκαίο,λοιπόν, να αντικατασταθεί η σχεδιαζόμενη από τον Αραφάτ και τοβασιλιά Χουσεΐν συνομοσπονδία από την επαναστατικήεπανενοποίηση των δύο οχθών του Ιορδάνη.

Η αναγκαιότητα μιας προλεταριακής ηγεσίας

Ο αγωνιστικός αυτός προσανατολισμός απαιτεί την ανάδυσημιας προλεταριακής ηγεσίας του παλαιστινιακού αγώνα, ενόςανεξάρτητου κινήματος των εργαζομένων παλαιστινιακών μαζώνσε συνδυασμό με τους αγώνες των εκμεταλλευόμενων τάξεων καιτων καταπιεζόμενων μαζών στις χώρες της εξορίας. Από αυτή τησκοπιά πρέπει να κριθούν ο απολογισμός και οι επιλογές τωνεξόριστων ηγεσιών της παλαιστινιακής Αριστεράς. Η ανικανότητατους να αναπτυχθούν σε εναλλακτική ηγεσία απέναντι σε αυτήντου Αραφάτ μέσα στο κίνημα των παλαιστινιακών μαζών οφείλεται

Page 67: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 67

ασφαλώς στο γεγονός ότι ποτέ δεν ήταν σε θέση να διατυπώσουνένα ταξικό πρόγραμμα που να συνδυάζει τις κοινωνικές,δημοκρατικές και εθνικές διαστάσεις και ήταν ανίκανες νααντικρούσουν τη σταδιακή ανάληψη του μαζικού κινήματος απότην ηγεσία του Αραφάτ και να δράσουν αποφασισμένα υπέρ μιαςδημοκρατικής αναδιοργάνωσης των αντιπροσωπευτικών θεσμώντου παλαιστινιακού αγώνα. Εξάλλου συμβιβάζονταν διαρκώς μεκάθεστώτα, ειδικά με αυτό της Δαμασκού, τα οποία μισιούνταιδικαιολογημένα από τις παλαιστινιακές μάζες. Σύντομα, δρούσανμέσα στο στενό πλαίσιο του μικροαστικού εθνικισμού. Σίγουραείναι ριζικά αντισιωνιστικές και αντιιμπεριαλιστικές αλλά ηαναγκαία αντικαπιταλιστική διάσταση λείπει.

Η απόφαση που πάρθηκε τώρα από τις ηγεσίες αυτές νασυγκροτήσουν ένα �ισλαμικό δημοκρατικό και εθνικό μέτωπο� μαζίμε υποταγμένες στη Δαμασκό οργανώσεις όπως και με τοφονταμενταλιστικό κίνημα δεν μπορεί παρά να εμποδίσει το στόχοστον οποίον αφιερώνονται: να καθοδηγήσουν τον αγώνα τωνπαλαιστινιακών μαζών. Αφενός η συμμαχία με τις ελεγχόμενες απότη Δαμασκό οργανώσεις, που είναι εντελώς δυσφημισμένες στιςμάζες και εξαρτημένες από την καλή θέληση ενός κάθεστώτος πουτο ίδιο διαπραγματεύεται ένα σύμφωνο με το σιωνιστικό κράτοςκάτω από την αιγίδα των ΗΠΑ, φανερώνει μεγάλη μυωπία.Αφετέρου παίζουν το παιχνίδι των φονταμενταλιστών, αφού κάνουνιδεολογικούς συμβιβασμούς έως και το όνομα ακόμα του ενιαίουμετώπου και αρνούνται την επείγουσα αναγκαιότητα ενόςασυμφιλίωτου ιδεολογικού αγώνα ενάντια στο εξαιρετικάαντιδραστικό κοινωνικό πρόγραμμά τους. Συμμαχίες επί τόπου,στην Παλαιστίνη, ενάντια στη σιωνιστική κατοχή και σεοποιαδήποτε μελλοντική μορφή καταστολής ασφαλώς δεν μπορούννα αποκλείουν εκ των προτέρων το φονταμενταλιστικό κίνημα πουέχει γίνει αναπόσπαστη συνιστώσα του αγώνα αυτού. Αλλά αν καιείναι αναγκαίο να �χτυπάμε μαζί� με αυτό το κίνημα γιασυγκεκριμένους στόχους, δεν είναι λιγότερο αναγκαίο να�προχωράμε ξεχωριστά�, δηλαδή να μην μπερδεύουμε τις σημαίεςκαι να μην καλύπτουμε τον ιδεολογικό αγώνα ενάντια στο

Page 68: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

68 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

θρησκευτικό φανατισμό, το σκοταδισμό και στο σεξισμό τωνφονταμενταλιστών.

Στόχοι: αποσιωνιστικοποίηση του Ισραήλ και διεθνισμός

Οι σημερινές επιλογές των εξόριστων ηγεσιών τηςπαλαιστινακής Αριστεράς δε διευκολύνουν την απαραίτητηοικοδόμηση ενός ισραηλινού κινήματος πάλης για τηνολοκληρωτική απόσυρση του σιωνιστικού στρατού από τακατεχόμενα του 1967 και τη διάλυση των εποικισμών πουπροστατεύονται από το στρατό. Ακόμα λιγότερο διευκολύνουν τηδημιουργία μιας ριζοσπαστικής αντισιωνιστικής ισραηλινήςΑριστεράς, που αποτελεί προϋπόθεση αποφασιστικής σημασίας γιανα σπάσουν οι δεσμοί της ισραηλινής εργατικής τάξης με τοσιωνισμό. Μόνο έτσι όμως μπορεί να ανατραπεί το σιωνιστικόκράτος και να επιτευχθεί η αποσιωνιστικοποίηση της ισραηλινήςκοινωνίας. Πρόκειται για μια χαμένη ευκαιρία, αφού μπορούσεκανείς να ελπίζει πως το ψυχολογικό σοκ του συμφώνου τηςΟυάσιγκτον θα ευνοούσε τον κριτικό συλλογισμό γύρω από τοσιωνισμό μέσα στην εργατική τάξη και τη νεολαία του Ισραήλ.

Αυτός είναι ο στόχος που επιδιώκουν οι ισραηλινοίεπαναστάτες. Με όλους τους αγωνιστές που είναι αφοσιωμένοι στααναπαλλοτρίωτα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού θαεξακολουθήσουν να υποστηρίζουν τον παλαιστινιακό εθνικό αγώναενάντια στη σιωνιστική κυβέρνηση και σε κάθε καταπιεστήανεξάρτητα από τη φύση των ηγεσιών αυτού του αγώνα. Αλλάκυρίως θα υποστηρίζουν οτιδήποτε επιτρέπει στον παλαιστινιακόαγώνα να προχωρήσει προς το δρόμο της ταξικήςριζοσπαστικοποίησης και του διεθνισμού.

Salah JABERΔεκέμβριος του 1993

Page 69: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 69

Απόφαση της Διεθνούς ΕκτελεστικήςΕπιτροπής της Τέταρτης Διεθνούς �

Νοέμβρης 2000

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Το αιματηρό φθινόπωρο που ξέσπασε με την πρόκληση τουστρατηγού Αριέλ Σαρόν, που ήταν και επόπτης των μακελειών στηΣάμπρα και Σατίλα στο Λίβανο το 1982, με τη συνοδεία που τουπαραχώρησε ο στρατηγός Εχούντ Μπαράκ, ο «εργατικός»πρωθυπουργός του ισραηλινού κράτους, που περισσότερο από ποτέκυριαρχείται από το στρατό, αποτελεί ήδη ένα από τα σκληρότεραγεγονότα στη μακριά ιστορία της εγκληματικής βίας που τοσιωνιστικό κάθεστώς διαπράττει στον παλαιστινιακό λαό.

Όλος ο κόσμος είδε πάλι σε ποιο βαθμό το κήρυγμα τωνιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ταδικαιώματα των λαών στην πραγματικότητα υποτάσσεται στασυμφέροντά τους σχετικά με την παγκόσμια κυριαρχία: εντατικοίβομβαρδισμοί και δολοφονικά εμπάργκο ενάντια στο Ιράκ και τηΣερβία, «κράτη κακοποιών» αλλά και απαράμιλλα επίπεδαστρατιωτικής βοήθειας και φιλικές συμβουλές για το Ισραήλ, μέλος-κλειδί του στρατηγικού μηχανισμού της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίαςστη μεγαλύτερη περιοχή παραγωγής πετρελαίου παγκοσμίως καιη οριστική άρνηση των εθνικών δικαιωμάτων τόσο τωνΠαλαιστινίων όσο και των Κοσοβάρων.

Η πρόκληση του Σαρόν ήταν ωστόσο μόνο η σταγόνα νερούπου έκανε το ποτήρι, ήδη γεμάτο μέχρι το χείλος από καιρό, ναξεχειλήσει. Κλόνισε τη διαδικασία που άνοιξε με τις συμφωνίεςτου Όσλο και την υπογραφή τους στην Ουάσιγκτον στη χλοή τουΛευκού Οίκου το Σεπτέμβρη 1993. Είναι η συνέπεια τηςυπερσυσσώρευσης των απογοητεύσεων στο πέρασμα των 7 χρόνωνέκτοτε, κατά τη διάρκεια των οποίων η οικονομική και πολιτικήθέση του παλαιστινιακού λαού χειροτέρευσε.

Page 70: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

70 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Υπογράφοντας αυτές τις συμφωνίες, ο στρατηγός Ράμπινπροσέφερε στους Παλαιστίνιους μια απατηλή συμφωνία. Θαμπορούσε να αρχίσει την αποχώρηση των ισραηλινώνστρατευμάτων από τα εσωτερικά των περιοχών στα από το 1967κατεχόμενα εδάφη, μια αποχώρηση που οι ανώτατοι αξιωματικοίτου ισραηλινού στρατού είχαν απαιτήσει από την Ιντιφάντα του1988 και είχε σαν κίνητρο την ανησυχία σχετικά με το ηθικό τουστρατού τους και με τις συνέπειες, αν ο στρατός έχανε την ικανότητάτου να εκπληρώνει τα καθήκοντά του δηλαδή την καταπίεση τηςΔυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας όπως και να είναι γενικάπροετοιμασμένος σε ένα αραβικό περιβάλλον.

Πέρα από αυτήν την αναδιάρθρωση ο Ράμπιν δεν προσέφερεκαμία παραχώρηση που να ήταν κατάλληλη να ικανοποιήσει τιςβασικές απαιτήσεις των Παλαιστινίων: διάλυση των σιωνιστικώνεποικισμών στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας,αποχώρηση ολόκληρου του ισραηλινού στρατού από τα από το1967 κατεχόμενα εδάφη, εγκατάσταση ενός παλαιστινιακούκράτους στο σύνολο αυτών των εδαφών συμπεριλαμβανομένης τηςανατολικής Ιερουσαλήμ και η επιστροφή των προσφύγων του 1948και 1967 στην Παλαιστίνη.

Η συμφωνία κράτησε ανοιχτό μόνο το ενδεχόμενο να γίνειδεκτή μια σε μεγάλο βαθμό διαμελισμένη και διαστρεβλωμένηεκδοχή των παλαιστινιακών επιδιώξεων κάτω από το ρητό όρο ότιη Παλαιστινιακή Αρχή (ΠΑ) με πρόεδρο το Γιασέρ Αραφάτεκπλήρωνε τις δικές της υποχρεώσεις της συμφωνίας δείχνονταςότι θα ήταν σε θέση να υποτάξει τον πληθυσμό της Δυτικής Όχθηςκαι της Λωρίδας της Γάζας αποτελεσματικά και σε μόνιμη βάση.

Αυτό το απατηλό σύμφωνο οδήγησε πολύ γρήγορα σε μιαβασική αντίφαση: μια σιωνιστική κυβέρνηση μετά την άλλη, αυτέςτων Ράμπιν, Πέρες, Νετανυάχου και Μπαράκ παραχώρησαν στουςΠαλαιστίνιους μόνο μερικές από τις υποσχέσεις του Όσλο, σταδιακάκαι όλο και αργότερα, απαιτώντας κάθε φορά η ΠΑ να αυξήσειτην πληρεξούσια καταπίεση ως προϋπόθεση για το ακόλουθοστάδιο. Η νοοτροπία τους που ήταν καθηλωμένη στην «ασφάλεια»,η σωβινιστική αλαζονεία τους και η ρατσιστική περιφροσύνη τους

Page 71: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 71

απέναντι στους Παλαιστίνιους είχαν ως αποτέλεσμα ότι η κύριαμέριμνά τους ήταν να υποθάλπτουν την πιο αντιδραστική και ακραίατάση της ισραηλινής κοινής γνώμης. Εντωμεταξύ ακολουθούσανμια πολιτική της ανάπτυξης των σιωνιστικών αποικιών και τουστρατιωτικού και οικονομικού διαμελισμού των παλαιστινιακώνεδαφών, γεγονός που ταπείνωσε τον πληθυσμό αυτών των εδαφώνμε ακραίο τρόπο και τον ώθησε να εξεγερθεί.

Κάτω απ� αυτές τις συνθήκες ήταν εντελώς προβλέψιμο ότιη ΠΑ, αντιμέτωπη με την απόγνωση των κατοίκων της ΔυτικήςΌχθης και της Λωρίδας της Γάζας, θα δυσκολευόταν πολύ να βάλειφίμωτρο σε ολόκληρη την παλαιστινιακή κοινωνία παρ� όλες τιςπροσπάθειές της να το κάνει. Εξάλλου ο Αραφάτ και οι συνεργάτεςτου ήταν πολύ λιγότερο διατεθιμένοι να ωθήσουν την καταπίεσηστα άκρα δεδομένου του ότι αφενός ήξεραν ότι χάνοντας όλη τηνυπόληψή τους στον πληθυσμό τους και επίσης σε ένα τμήμα τωνστρατευμάτων τους, εξασθένιζαν τον εαυτόν τους σε σχέση με τοΙσραήλ, ενώ αφετέρου οι ίδιοι αισθάνονται σε αυξανόμενο βαθμόότι εξαπατήθηκαν.

Αυτό το όλο και πιο ολοφάνερο αδιέξοδο σηματοδότησε τηνπρόσφατη έκρηξη και το αιματηρό φθινόπωρο, που ακόμασυνεχίζεται, ως συνέπειά της. Αυτά τα γεγονότα αποδεικνύουν μετον πιο τρανό τρόπο την πλήρη χρεοκοπία της στρατηγικής επιλογήςτης ηγεσίας του Αραφάτ που συνίστατο στο ότι βασιζόταν στηνκαλή θέληση του σιωνιστικού κράτους και στη λεγόμενη διαιτησίατης Ουάσιγκτον, μια επιλογή που είχε σα στόχο να πάρει έναμπαντουστάν στα εδάφη του 1967. Η όλο και πιο ολοφάνερηχρεοκοπία αυτής της στρατηγικής ευνόησε μόνο την άνοδο τουισλαμικού φονταμενταλισμού μέσα στον παλαιστινιακό πληθυσμό.

Ο Μπαράκ που προσπαθεί να κερδίσει τη συμμετοχή τουΑριέλ Σαρόν σε μια κυβέρνηση της σιωνιστικής ενότητας, δηλώνεισήμερα την πρόθεσή του να πραγματοποιήσει το αρχικό σχέδιοτης ηγεσίας του ισραηλινού στρατού όπως είχε προγραμματισθείτο 1988: Να αποχωρήσει μονομερώς ο ισραηλινός στρατός από τηΔυτική Οχθη και τη Λωρίδα της Γάζας με έναν τρόπο που νασταθεροποιήσει το στρατηγικό έλεγχο πάνω σε αυτά τα εδάφη και

Page 72: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

72 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

των εξωτερικών συνόρων τους για να κρατηθούν οι περικυκλωμένεςπεριοχές του παλαιστινιακού πληθυσμού κάτω από πολιορκίαδιαρκείας και να περιορισθούν στην κατάσταση τεράστιωναυτοδιοικούμενων στρατοπέδων συγκέντρωσης, που απειλούνταισυνεχώς από ασφυξία, όποτε το Ισραήλ αποφασίσει να σφίξει τοναποκλεισμό τους.

Η πρώτη διαφορά ανάμεσα σε αυτήν την προοπτική καιτην ισραηλινή ερμηνεία των συμφωνιών του Όσλο θα ήταν ηαπουσία μιας άμεσης συνεργασίας ανάμεσα στην παλαιστινιακήηγεσία και τη σιωνιστική κυβέρνηση και μια περιφρονητικήαδιαφορία της ισραηλινής πλευράς, όσον αφορά την εσωτερικήδιοίκηση των παλαιστινιακών εδαφών. Σε μια τέτοια κατάσταση ημόνη προοδευτική πολιτική, που προσφέρεται στον παλαιστινιακόλαό, θα ήταν να αναπτύξει εκ νέου τις μορφές της αυτοοργάνωσηςπου σηματοδότησαν τις αρχές της Ιντιφάντα αντί για τηνκατασταλτική και πολύ διεφθαρμένη διοίκηση που εγκαταστάθηκεστο πλαίσιο των συμφωνιών του Όσλο.

Ο ίδιος ο παλαιστινιακός πληθυσμός της Δυτικής Όχθηςκαι της Λωρίδας της Γάζας δε διαθέτει τα μέσα για νααπελευθερωθεί από τον ισραηλινό ζυγό. Ο συσχετισμός δυνάμεωνείναι συντριπτικά δυσμενής. Μπορεί να ελπίσει κανείς να τοναλλάξει μόνο αν θα βρει την υποστήριξη στα αποφασιστικάζητήματα, η οποία μέχρι στιγμής έλειπε οδυνηρά:

- στην πίεση του λαϊκού κινήματος αλληλεγγύης στιςαραβικές κυβερνήσεις, για να τις εξαναγκάσει να δώσουν στουςΠαλαιστίνιους τη διπλωματική υποστήριξη και οικονομική βοήθειαπου είναι απαραίτητα γι� αυτούς

- στην πίεση του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης για τηναναγνώριση των Παλαιστινίων να έχουν το δικό τους κράτος, γιαεπείγουσα διεθνή βοήθεια, να εμποδίσει το ισραηλινό κράτος ναακολουθήσει μια πολιτική στραγγαλισμού των παλαιστινιακώνεδαφών και να κοπεί όλη η στρατιωτική και σχετική βοήθεια γιατο Ισραήλ. Ένας από τους όρους για ένα αποτελεσματικό κίνημα

Page 73: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 73

αλληλεγγύης με τον παλαιστινιακό λαό είναι να απορριφθούνδυναμικά όλες οι εκδηλώσεις του αντισημιτισμού.

Μέσα στο ίδιο το κράτος Ισραήλ, όπου το ξέσπασμα τηςβίας, τα θύματα της οποίας ήταν οι Παλαιστίνιοι που κατέχουν μιαδεύτερης κατηγορίας ισραηλινή υπηκοότητα, αποδείχθηκε σε τιβάθη η ισραηλινή κοινωνία θα μπορούσε να ριχθεί. Υπάρχει ελπίδαότι αυτή η τρομερή προοπτική θα μπορούσε να παροτρύνει έναμεγάλο αριθμό Ισραηλινών να κινητοποιηθούν για να εξαναγκάσουντην κυβέρνησή τους να σταματήσει να κρατάει τους Παλαιστίνιουςσε κατάσταση πείνας και να αναγνωρίσει το δικαίωμά τους για έναανεξάρτητο κράτος στο σύνολο των εδαφών, που βρίσκονται απότο 1967 κάτω από κατοχή, ως απαραίτητο στοιχείο στο δρόμο μιαςδίκαιης διευθέτησης πάνω στην αρχή των ίσων δικαιωμάτων καιτων δύο λαών, Αράβων και Εβραίων, χωρίς την οποία αυτή ηπεριοχή του κόσμου δε θα είχε άλλη μελλοντική προοπτική παράδολοφονική βία και διαρκή αστάθεια.

Page 74: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

74 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ:

ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ;

Tamar Yaron:Ο ισραηλινός προϋπολογισμός του 2002 � Περισσότερηφτώχεια, περισσότερη ανεργία, αυξημένα χάσματα

Αποκόμματα από τα ισραηλινά εβραϊκά μέσα ενημέρωσης

(Φεβρουάριος 2002)

Ακόμα και μετά την είσοδο στην εποχή της καπιταλιστικήςπαγκοσμιοποίησης στα μέσα της δεκαετίας του 1980 (που έφερετην Συμφωνία της Ουάσιγκτον το 1993) το ισραηλινό κράτοςσυνέχισε ως ένα βαθμό την παραδοσιακή της οικονομική πολιτικήτης δωροδοκίας της εργατικής τάξης για να κινητοποιήσειυποστήριξη για το σιωνιστικό έργο. Αυτό δεν πάει να πει ότι όλεςοι ισραηλινές κυβερνήσεις κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνωνδεν έχουν προτιμήσει να μειώσουν τις κοινωνικές υπηρεσίες ήμάλλον να τις αυξήσουν επαρκώς αντί να αυξήσουν τους φόρουςστους πλούσιους. Έτσι δίπλα στα τεράστια έξοδα για την�ασφάλεια� -δηλαδή το στρατό- (ο προϋπολογισμός για τηνασφάλεια είναι 10% του ΑΕΠ) οι προϋπολογισμοί για τις κοινωνικέςυπηρεσίες στο Ισραήλ είναι σχετικά χαμηλοί σε σύγκριση με αυτούςτης Ε.Ε.

Εντούτοις, ο προϋπολογισμός του 2002 δείχνει ότι ακόμακαι η παραδοσιακή πολιτική προς τους εργάτες και τους φτωχούςέχει αρχίσει να αλλάζει δραστικά. Η πολιτική που τείνει να εξαίρειτους πλούσιους από το μοίρασμα του βάρους σε σύγκριση με τους

Page 75: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 75

εργάτες και τους φτωχούς έχουν φτάσει σε μέτρα άνευπροηγούμενου. Φαίνεται ότι οι θεσμοί της Παγκόσμιας Τράπεζαςπιστεύουν ότι το καθεστώς απαρτχάιντ που επικρατεί στηνΠαλαιστίνη μπορεί να στηριχθεί με την στρατιωτική δύναμη τουΙσραήλ που συντηρείται από τις ΗΠΑ, ενώ η υποστήριξη των μαζώνπου στερούνται πολιτικά δικαιώματα μπορεί να επιτευχθεί με τηνεπίκληση της �απειλής προς την ασφάλεια�.

Το έτός 2000 το 34% του ισραηλινού πληθυσμού ζούσε κάτωαπό το όριο της φτώχειας και το 50% δεν έφτανε την οροφή φόρουεισοδήματος, σύμφωνα με την Έκθεση Φτώχειας που δημοσιεύτηκεπρόσφατα από το Εθνικό Ινστιτούτο Ασφάλισης (11-12-2001).Επιπλέον, το 45.3% του συνολικού αριθμού οικογενειών ζει κάτωαπό το όριο της φτώχειας σε σύγκριση με το 44.2% το 1999. Τοόριο φτώχειας αλλάζει ανάλογα με το μέγεθος της οικογένειας:Προς το παρόν, στην περίπτωση δύο γονέων και δύο παιδιών, τοόριο φτώχειας προσδιορίζεται ως μηνιαίο εισόδημα 4.448 σέκελ(περίπου $1.000). Ο David Regev (Yediot Ahronot, 12-12-2001)αναφέρει ότι εμπειρογνώμονες σε ζητήματα πρόνοιας λένε ότι «ηέκθεση δεν απεικονίζει το έτος 2001, η οποία υπήρξε πολύδριμύτερη από πλευράς ασφάλειας και οικονομίας, άλλα απεικονίζειμε ακρίβεια την περίοδο πριν από το ξέσπασμα της Αλ ΆκσαΙντιφάντα κατά την οποία υπήρξε ανάπτυξη.» Επομένως οιοικονομολόγοι υπολογίζουν ότι «οι τιμές της φτώχειας για το έτος2001 θα είναι πολύ μεγαλύτερες».

Page 76: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

76 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Shlomo Svirski:«Αναμένω τη μέρα την οποία η ελίτ μας θα ντρέπεται για

την πολιτική της»

Αποσπάσματα από μια συνέντευξη του κοινωνιολόγου Dr.Shlomo Svirski, διευθυντή του Κέντρου για την ΈρευναΔημόσιας Πολιτικής, Κοινωνικής Δικαιοσύνης και ΙσότηταςAvda στον Yael Gvirtz (Yediot Ahronot, 11-11-2001)

[...] Αρκούσε να παρακολουθήσει κανείς τη θλιμμένηδιαδήλωση των ανέργων στην είσοδο του Dimona, μια�αναπτυσσόμενη πόλη� στο Negev κοντά στην τοποθεσία τουπυρηνικού εργοστάσιου, αυτή τη βδομάδα για να καταλάβει τομέγεθος της απελπισίας τους. Αυτοί των οποίων τα ψυγεία είναιάδεια, ξέρουν καλά ότι δεν θα καταφέρουν το χρόνο που έρχεταινα μαγειρέψουν καν μια θλιβερή σούπα.

Η ύφεση θα οξυνθεί και σύμφωνα με αισιόδοξες προβλέψειςο αριθμός των ανέργων θα αυξηθεί �μόνο� μέχρι ένα τέταρτο τουεκατομμυρίου. Αυτό συνέβη ήδη ένα μήνα αργότερα.

Πέρυσι 50 επιχειρήσεις έκλεισαν όπως και 300 ακόμαπρωτοεμφανιζόμενες μικρές εταιρίες. Σύμφωνα με το ΣύνδεσμοΒιομηχάνων περίπου 100 ακόμα επιχειρήσεις βρίσκονται στοστάδιο της κατάρρευσης. Όταν εξετασθούν τα στοιχεία κατάπεριοχές και τομείς, η σκηνή είναι ακόμα χειρότερη στο βορρά καιτο νότο. Σε όλες τις μεγάλες περιοχές ανεργίας, το ποσοστό αυτώνπου αναζητούν εργασία έφτασε στο μέσο όρο του 13%. Στιςαραβικές κοινότητες η κατάσταση είναι ιδιαίτερα δύσκολη. ΣτηνKufr Manda και στην Γαλιλαία το ποσοστό της ανεργίας πλησιάζειτο ένα τέταρτο του πληθυσμού. Περίπου το 72 % των Αράβωνγυναικών βρίσκονται εκτός της αγοράς εργασίας

Το ποσοστό άπορων οικογενειών ανάμεσα στους ανέργουςμεγαλώνει συστηματικά. Για έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμόΙσραηλινών η αγορά εργασίας δεν μπορεί να εξασφαλίσει έναελάχιστο βιοτικό επίπεδο πλέον. Το ένα τρίτο των ισραηλινών

Page 77: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 77

οικογενειών κερδίζει ένα ποσό που θεωρείται στο όριο τηςφτώχειας. Το ποσοστό των παιδιών που ζουν κάτω από το όριο τηςφτώχειας πλησιάζει το 40%.Ε: Πως συμβαίνει και παρά το γεγονός ότι ο κρατικόςπροϋπολογισμός είναι ένα θέμα που επηρεάζει τον κάθεπολίτη, το κοινό δεν συμμετέχει στην συζήτηση για τονπροορισμό του ούτε και αντιλαμβάνονται τις επιδράσεις τουστην ποιότητα της ζωής τους;

Απ: Τις τελευταίες δύο δεκαετίες η γλώσσα των οικονομολόγωνπου αντιπροσωπεύουν τη νεοφιλελεύθερη σχολή πήρε το έλεγχοτου προσδιορισμού της οικονομικής πολιτικής και οικειοποιήθηκεκατά αποκλειστικότητα τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Ολόγος για τις κοινωνικές ανάγκες έχει περιθωριοποιηθεί και αντίαυτού διεξάγεται μόνο με όρους μακροοικονομίας.Ε: Αλλά τα στοιχεία υπάρχουν. Πώς γίνεται και μια διαφορετικήγλώσσα ή άποψη μπορούν να αλλάξουν ουσιαστικά τααποτελέσματα οποιασδήποτε μελέτης;

Α: Εάν κοιτάξτε την κυβερνητική πολιτική από την προοπτική τωνμακροοικονομικών θα φτάσετε σε διαφορετικό συμπέρασμα απόαυτό που φτάνει κανείς από την προοπτική των κοινωνικώναναγκών. Για παράδειγμα, ας πάρουμε το στοιχείο που λέει ότι ταδύο τρίτα της νεολαίας δεν κατορθώνουν να εισαχθούν στοπανεπιστήμιο. Κοινωνικά αυτό σημαίνει ότι η πλειοψηφία τηςεπόμενης γενιάς � κυρίως προερχόμενοι από Εβραίους Μιζραχίμκαι Άραβες � δε θα συμμετέχει στην οικονομική ανάπτυξη.

Αυτό είναι σοβαρό σενάριο. Υπάρχει μεγάλη διαφοράμεταξύ μιας τέτοιας οικονομίας και μιας οικονομίας όπου οιπερισσότεροι εργαζόμενοι έχουν τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ότανεξετάζω τους προϋπολογισμούς για την εκπαίδευση της τελευταίαςδεκαετίας, δε βλέπω επένδυση σε ανάπτυξη αλλά τεράστιαδιάβρωση. Θα ήθελα ο κρατικός προϋπολογισμός νασυμπεριλάμβανε ένα είδος σχέδιο που θα υποσχόταν ότι η εικόναθα άλλαζε εντελώς. Οι μακροοικονομολόγοι όμως δε βλέπουν καμίαχρησιμότητα σε μια σημαντική αύξηση του προϋπολογισμού γιατην εκπαίδευση.

Page 78: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

78 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Η τρέχουσα επαγγελματική συζήτηση εστιάζεται στην�ανάπτυξη�. Εντούτοις οι πίνακες που έβγαλε το Κέντρο Avdaδείχνουν ότι η �οικονομική ανάπτυξη� δε συμβαδίζει με τηναυξανόμενη κοινωνική ανισότητα.

Οι καρποί της ανάπτυξης της ισραηλινής οικονομίας έχουνδιαιρεθεί άνισα κατά την τελευταία δεκαετία. Ενώ το εισόδηματου άνω δέκατου έχει αυξηθεί αναλογικά με την καμπύληανάπτυξης, το εισόδημα των μεσαίων και κατώτερων � πουαποτελούν τα τρία τέταρτα των εργαζομένων της ισραηλινήςοικονομίας � σχεδόν δεν έχει αλλάξει. Επιπλέον, το ζήτημα τηςανισότητας ανάμεσα σε Ισραηλινούς διαφορετικής καταγωγής είναισοβαρό και έχει βαθιές ρίζες. Ενώ οι Εβραίοι Ασκεναζίμ έχουνβελτιώσει σημαντικά τους μισθούς τους την τελευταία δεκαετία,οι Μιζραχίμ τα έχουν βελτιώσει ελάχιστα. Οι μισθοί των Αράβωνόμως σταθερά μειώνονται. Το 1999 ένας εργαζόμενος ασκεναζίμκέρδιζε 1,5 φορές περισσότερα από έναν εργαζόμενο μιζραχίμ, καιδύο φορές περισσότερα από έναν Άραβα εργαζόμενο.E: Ώστε η τάση είναι όντως αυτή της αυξανόμενης ανισότητας;Α: Ήδη από τη δεκαετία του �80 προειδοποιήσαμε ότι η ο τομέαςτης κλωστοϋφαντουργίας δεν είχε μέλλον. Προ πολλού ηκυβέρνηση θα μπορούσε να είχε επενδύσει σε αυτούς τους εργάτες,παρόλ� αυτά δεν έγινε τίποτα. Οι διάφορες κυβερνήσεις δεν έχουνκάνει τίποτα για να αναπτύξουν εναλλακτικές επιχειρήσεις σε αυτέςτις �αναπτυσσόμενες πόλεις� οι περισσότερες από τις οποίες έχουνκλείσει.

Αντί να κατασκευάσουν στην Yeruham, μια αναπτυσσόμενηπόλη στο νότο, κάτι καλύτερο από το εργοστάσιο Fenicia, πουπαράγει γυάλινα μπουκάλια, δίνεται ένα δάνειο που καταφέρνει νακρατήσει το μέρος ζωντανό για μόνο ένα χρόνο ακόμα. Το μήνυμαείναι ότι οι άνεργοι είναι βάρος στην κοινωνία και η κυβερνητικήπολιτική φροντίζει να τους καταστήσει βάρος. Οι μελέτες μαςδείχνουν ότι υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια οι άνεργοι ναπληρώνονται όσο το δυνατόν λιγότερο, σα να μην είναι για αυτότο σκοπό που πληρώνουμε καταρχήν εθνική ασφάλιση.Σπρώχνονται με τη βία στους κύκλους των επιδοτούμενων ανέργων.

Page 79: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 79

Ε: Ποιο είναι το κόστος που πληρώνει η κοινωνία που δενδιεξάγεται γνήσια συζήτηση για τους σκοπούς τουπροϋπολογισμού;

Απ: Το κόστος είναι τεράστιο. Ανθρώπινο, ηθικό και οικονομικό.Πιστεύω ότι σήμερα υπάρχουν πάρα πολύ Ισραηλινοί πουντρέπονται για το κράτος τους. Εγώ περιμένω τη μέρα που η ελίτμας θα ντρέπεται για την πολιτική που εφαρμόζει.Ε: Ποιος είναι ο λόγος που μια πραγματική συζήτηση δενδιεξάγεται;

Α: Εδώ και πολλά χρόνια η πολιτική διαδικασία έχει διαιρεθεί καιδιαλυθεί από διάφορους κοινωνικούς τομείς. Σήμερα δεν υπάρχειφωνή που να αντιπροσωπεύει τα κοινωνικά ζητήματα. Επιπλέον,τα ΜΜΕ, που αντιπροσωπεύουν ποικίλες απόψεις σχετικά μεπολιτικά ζητήματα, π.χ. για την ισραηλινή-παλαιστινιακήσύγκρουση, έχουν μετατραπεί στη �Φωνή του Αφέντη� όσον αφοράτο θέμα του προϋπολογισμού. Ο Υπουργός Οικονομικών διατείνεταιότι ο προϋπολογισμός έχει αυξηθεί εξαιτίας του προϋπολογισμούασφαλείας. Είναι σωστό για μας ως κοινωνία να χρηματοδοτούντον προϋπολογισμό ασφάλειας τα παιδιά και οι άποροι;Ε: Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι η πολιτική του Σαρόν για θέματαπολιτικής και ασφάλειας κερδίζουν την εμπιστοσύνη τουκοινού, ενώ δεν τον εμπιστεύεται όσον αφορά κοινωνικά καιοικονομικά ζητήματα;

Α: Η ημερήσια διάταξη για την πολιτική της ασφάλειαςαντιπροσωπεύεται στην κυβέρνηση και δεν υπάρχει άλληεναλλακτική λύση. Επομένως έχει συσπειρωθεί γύρω από τονπρωθυπουργό. Η κοινωνική και οικονομική ημερήσια διάταξη δεναντιπροσωπεύεται καθόλου και επομένως υπάρχει πλήρηςδυσπιστία. Στο Ισραήλ οι υπουργοί Παιδείας εδώ και χρόνια έχουνδηλώσει ότι φιλοδοξούν μέσα σε μια δεκαετία, το 50% της νεολαίαςνα εισαχθούν στα πανεπιστήμια. Εντούτοις αυτό είναι σαν να λένεότι οι σχεδιαστές της εθνικής οικονομίας μας φιλοδοξούν το 50%να μην μπει στα πανεπιστήμια.

Ο Dr. Itshak Sporta του Κέντρου Avda πρόσθεσε ότι « ηιδεολογία του πρώην πρωθυπουργού του Ισραήλ Benjamin

Page 80: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

80 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Netanyahu μας έβαλε σε μια ύφεση από το 1996 κιόλας. Από τότεοδεύουμε προς μια πολύ στρωσιγενή κοινωνία στην οποία τα άνωστρώματα καταναλώνουν τα οφέλη από όλες τις απόψεις, ενώ τακεντρικά στρώματα συρρικνώνονται και ίσως πέσουν στο επίπεδοτης βασικής επιβίωσης. Ο Μπάρακ και ο Σαρόν δεν έχουν φέρειμια άλλη αντίληψη δική τους αλλά ήταν απλώς δέσμιοι τωνοικονομολόγων.

Σε αντίθεση με την επικρατούσα γνώμη ο συνήθης τρόποςπροσέγγισης των κοινωνικών ζητημάτων στο Ισραήλ δεν δίνειέμφαση στην κοινωνική αλληλεγγύη. Αντιθέτως, είναι εξαιρετικάατομιστικός. Ο καθένας για τον εαυτό του. Ο σιωνισμός και οεθνικισμός πάντα υπήρξαν οι παράγοντες που ένωναν καικινητοποιούσαν.

Η ισραηλινή κοινωνία δεν έχει ποτέ υπάρξει σκοπός αφ�εαυτού».

Page 81: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 81

Gideon Eshet:

Οι Παλαιστίνιοι του 1948 και οι Εβραίοι Μιζραχίμ είναιοι σκληρότερα πληγέντες

Στην εφημερίδα Yediot Ahronot (15-01-2002) οοικονομολόγος Gideon Eshet εξετάζει τα δεδομένα πουπαρουσιάστηκαν σε πρόσφατες έρευνες για την οικονομικήκατάσταση των Αράβων στο Ισραήλ.

Υπάρχει χάσμα 40% ανάμεσα στον μέσο Εβραίο και τον μέσοΆραβα όσον αφορά την αξία μιας ώρας δουλειάς. Ενώ ο μέσοςΕβραίος άντρας κερδίζει 40,5 σέκελ την ώρα, ένας Άραβας κερδίζειμόνο 24,6 σέκελ. Όταν λάβουμε υπόψη το εισόδημα ολόκληρηςτης οικογένειας και εξετάσουμε το εισόδημα των δύο συζύγων, ηκατάσταση είναι πολύ χειρότερη, επειδή οι Άραβες γυναίκες τείνουννα συμμετέχουν λιγότερα στο εργατικό δυναμικό. Αυτόελαχιστοποιεί κατά πολύ το οικογενειακό εισόδημα και αυξάνειτην εξάρτηση από κυβερνητικές πληρωμές, ιδιαίτερα για επιδόματαπαιδιών.

Σε μια μακροπρόθεσμη μελέτη της φτώχειας ο MosheSha�ayo και ο Michael Vaknin από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιοβρήκαν ότι οι Άραβες αποτελούν το 75% των χρόνιων απόρων �δηλαδή, αυτοί που υπήρξαν άποροι κατά το διάστημα των 12 ετώντης έρευνας, σε σύγκριση με μόνο 4% ανάμεσα στους Εβραίουςασκεναζίμ και 19% ανάμεσα στους Εβραίους Μιζραχίμ.

«Τι βρίσκεται πίσω από αυτά τα ευρήματα;» ρωτά ο Eshet:

«Το ποσοστό Αράβων με ανώτερη μόρφωση σε επαγγέλματαχαμηλού εισοδήματος είναι 3 με 4 φορές μεγαλύτερο απ� ότι στουςαντίστοιχους Εβραίους», γράφουν οι Gera και Cohen από το τμήμαέρευνας του Εθνικού Ινστιτούτου Ασφάλισης. Αυτό σημαίνει ότιακόμα και ένας Άραβας που έχει κατορθώσει να αποκτήσει

Page 82: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

82 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

μόρφωση δεν καταφέρνει να βρει μια κατάλληλη δουλειά και θαείναι υποχρεωμένος να συμβιβαστεί με μια δουλειά με πολύμικρότερη αμοιβή. Έτσι «η πλειοψηφία των μορφωμένων Αράβωνείναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν ως δάσκαλοι (18% των αντρώνκαι 40% των γυναικών), σε σύγκριση με 8% και 26% αντίστοιχαανάμεσα στους μορφωμένους Εβραίους. Δεν υπάρχει σχεδόν καμίαπιθανότητα να δουλέψουν σε διευθυντικές θέσεις οι μορφωμένοιΆραβες».

Ο Eshet συμπεραίνει: «Ξέρουν (οι Gera και Cohen) τι λένε.Την περασμένη βδομάδα αναφέρθηκε ότι η Shabak ζήτησε από τοΥπουργείο Υποδομής να αποκλείσει μια ομάδα ανθρώπων πουασχολούνται με τις προετοιμασίες για το σύστημα ενέργειας,βασιζόμενη στο επιχείρημα ότι το ένα μέλος της ομάδας είναιγυναίκα αραβικής καταγωγής. Η Shabak είναι η αρχή πουαποφασίζει ποιος Άραβας μπορεί να δουλέψει ως δάσκαλος στοΙσραήλ. Σε κυβερνητικά γραφεία � εκτός της παιδείας, πρόνοιαςκαι υγείας (και ακόμα και εκεί η αντιπροσώπευσή τους είναιελάχιστη � BTL) � είναι δύσκολο να βρεις Άραβες.

Εκτεταμένη έρευνα από τον καθηγητή Yinon Cohen από τοΤμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ για τακοινωνικο-οικονομικά χάσματα ανάμεσα στους ασκεναζίμ καιμιζραχίμ μεταξύ το 1975-1995 (που αναφέρεται από την Hana Kim,Ha�aretz, 01-01-2002) δείχνει ότι το χάσμα στη μόρφωση ανάμεσασε δεύτερης γενιάς μιζραχίμ και ασκεναζίμ έχει παραμείνει το ίδιο:το ποσοστό αυτών με πανεπιστημιακά πτυχία ανάμεσα στουςμιζραχίμ παρέμεινε λιγότερο από ένα τέταρτο του ποσοστού τωνασκεναζίμ με πανεπιστημιακά πτυχία. Σε αυτές τις δύο δεκαετίεςτα χάσματα εισοδήματος ανάμεσα στις δύο ομάδες έχουν αυξηθείσημαντικά: το μέσο εισόδημα των μιζραχίμ έχει μειωθεί από το79% του μέσου εισοδήματος των ασκεναζίμ σε 70%. Σύμφωνα μετον καθηγητή Cohen δεν αποκλείεται το χάσμα εισοδήματος ναέχει δημιουργηθεί όχι μόνο εξαιτίας του χάσματος στη μόρφωσηαλλά και εξαιτίας «άμεσων διακρίσεων εις βάρος των μιζραχίμ στηναγορά εργασίας».

Page 83: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 83

Παιδιά: διευρυνόμενα χάσματα

Η Ha�aretz και η Yediot Ahronot δημοσίευσαν από τις 26-12-2001 τα κύρια σημεία της έκθεσης «Παιδιά στο Ισραήλ», πουγίνεται ετήσια από το «Συμβούλιο για την Ευημερία των Παιδιών»και βασίζεται σε εκθέσεις της Κεντρικής Στατιστικής Υπηρεσίας,του Εθνικού Ινστιτούτου Ασφάλισης και διαφόρων κυβερνητικώνυπουργείων. Το Ισραήλ καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση στονκατάλογο ανεπτυγμένων χωρών όσον αφορά τα ποσοστά απορίαςπου επικρατούν ανάμεσα σε παιδιά. Πλησιάζει το 40% όπως γράφειο Yael Gvirtz στην Yediot Ahronot (12-11-2001). Μόνο το Μεξικόέχει ψηλότερα ποσοστά.

Σύμφωνα με τον Dr. Yitzhak Kedman, γενικό διευθυντή τουΣυμβουλίου για την Ευημερία των Παιδιών, «όσον αφορά όλες τιςδιαστάσεις που εξετάσθηκαν διαφαίνεται καθαρά η διεύρυνση τωνχασμάτων ανάμεσα στις διάφορες ομάδες παιδιών στο Ισραήλ:Παιδιά που ζουν σε «αναπτυσσόμενες πόλεις» όπως τις Ofakimκαι Sderot, δηλαδή κυρίως των μιζραχίμ, και σε αραβικές περιοχέςστερούνται σχεδόν παντελώς ευκαιριών σε σύγκριση με τα παιδιάστην Ramat Gan ή την Hertzelia στην κεντρική παράκτια λωρίδα,τα περισσότερα από τα οποία είναι Ασκεναζίμ. «Επιπλέον», λέει οKedman, «είμαστε μάρτυρες θυλακίων του τρίτου κόσμου πουδημιουργούνται στο Ισραήλ. Όταν κάθε δεύτερο παιδί Αράβων ζεικάτω από το όριο της φτώχειας, αυτό είναι τριτοκοσμικόχαρακτηριστικό. (52,8% των παιδιών Αράβων ζουν στη φτώχειασε σύγκριση με 17,2% των παιδιών Εβραίων � BTL) Όταν γιαχρόνια η θνησιμότητα στον αραβικό τομέα δε μειώνεται, αυτό είναιεπίσης τριτοκοσμικό χαρακτηριστικό. Όταν η θνησιμότητα Εβραίωνβρεφών έχει μειωθεί από 4,5% ανά χίλιες γεννήσεις το 1999 σε 4%το 2000, στον μουσουλμανικό τομέα έχει αυξηθεί από 9% σε 9,1%,αυτό επίσης είναι τριτοκοσμικό φαινόμενο».

Μια ερευνητική ομάδα από το Ινστιτούτο Van Leer στηνΙερουσαλήμ ανακάλυψε ότι τα χάσματα στη μόρφωση ανάμεσα σεδεύτερης γενιάς ασκεναζίμ και μιζραχίμ δεν έχουν μειωθεί κατά τηδιάρκεια των χρόνων. Δοκιμές σε μετρικές εξετάσεις έδειξαν ότι,

Page 84: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

84 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

ενώ το 80% των ασκεναζίμ είχαν τα προσόντα για τριτοβάθμιαεκπαίδευση, μόνο το 40% τα κατάφερνε ανάμεσα στους μιζραχίμ.(Gideon Eshet, Yediot Ahronot, 15-01-2002). Σύμφωνα με εκτενήστατιστική ανάλυση, που έγινε από το Υπουργείο Παιδείας, τοΙσραήλ είναι η πιο πολωμένη χώρα στη Δύση όσον αφορά ταεπιτεύγματα μάθησης των μαθητών της. Μόνο το ένα τρίτο τωνπαιδιών μιζραχίμ που συμπλήρωσαν 12 χρόνια σχολείου θακατορθώσουν να μπουν στο πανεπιστήμιο σε σύγκριση με τα τρίατέταρτα των μαθητών ασκεναζίμ. (Rali Sa�ar, Ha�aretz 16-10-2001).

Είναι εδώ η Αργεντινή;

Δεκάδες χιλιάδες συμμετείχαν σε δύο διαδηλώσεις που έγινανστις 30 και 31 Δεκεμβρίου απέναντι από το συγκρότημα τωνκυβερνητικών γραφείων και την Knesset. Οργανώθηκαν από ένανευρύ συνασπισμό οργανώσεων που αποτελούν το Φόρουμ για τηνΕκστρατεία Ενάντια στην Ανεργία σε συνεργασία με την ΈνωσηΚοινωνικών Λειτουργών και ΜΚΟ όπως και ερευνητικές ομάδεςσαν το Κέντρο για Πληροφόρηση για Κοινωνική Δικαιοσύνη καιΙσότητα στο Ισραήλ Avda, διάφορες φοιτητικές οργανώσεις όπωςκαι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το Τμήμα Νομικήςτου Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ. Την τελευταία στιγμή η Histadrutαποφάσισε να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις αλλά δενκινητοποίησε ολόκληρη τη δύναμή της που αποτελείται από τα«μεγάλα εργατικά σωματεία», που αντιπροσωπεύουν το ανώτεροστρώμα της εργατικής τάξης και του οποίου τα συμφέρονταυπηρετεί η Histadrut.

Οι ακτιβιστές από το Φόρουμ για τον Αγώνα Ενάντια στονΚρατικό Προϋπολογισμό μοίρασαν φυλλάδια των οποίων ηεπικεφαλίδα έγραφε, «η Αργεντινή είναι εδώ». «Είναι σωστό ότι ηΑργεντινή είναι μακριά από εδώ αλλά όσον αφορά οτιδήποτε πουσυνδέεται με την κοινωνική και οικονομική πολιτική τηςκυβέρνησης, τη λαιμαργία των καπιταλιστών, τη θέληση νακαθυποτάξουν τους εργάτες και τους ανέργους και τη φιλοδοξία

Page 85: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 85

να συσσωρεύσουν κέρδη για λογαριασμό τους � η ομοιότητα είναιμεγαλύτερη από οποιαδήποτε απόσταση».

Η στάση του κατεστημένου σχετικά με την τρομερήκατάσταση των ανάπηρων είναι έκφραση αυτής της άσπλαχνηςκοινωνίας που αναδύεται στο Ισραήλ. Στο άρθρο του με τίτλο«Χωρίς οίκτο και συμπόνια», ο Mordechai Gilat λέει τα πράγματαμε το όνομά τους:

«Η αλήθεια πρέπει να λέγεται στους ανάπηρους: Είσαστεένα είδος ενόχλησης για τα περισσότερα μέλη της βουλής και τηνκυβέρνηση. Είσαστε πονοκέφαλος για τους �κοινωνικούς�υπουργούς της Shas, Likud και του Εργατικού Κόμματος. Είσαστεμπελάς για αυτούς που προσποιούνται ότι είναι αντιπρόσωποι τουπρολεταριάτου, είσαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, άνθρωποιπου οι εκλεγμένοι ηγέτες προτιμούν ούτε να τους βλέπουν ούτε νατους ακούν. Σας θέλουν μακριά από τα μάτια τους, τις καρδιές τουςκαι κυρίως μακριά από τη δημόσια τσέπη. Δεν υπάρχουν χρήματαγια σας». (Yediot Ahronot, 09-01-2002)

Είναι εδώ η Αργεντινή; Όντως υπάρχει ευρεία αίσθηση ότιοι τρομερές οικονομικές συνθήκες της εργατικής τάξης και τωναπόρων όπως και η επιδεινούμενη κατάσταση των μεσαίων τάξεωνέχουν φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα. Σύμφωνα με όλους τουςοικονομικούς σχολιαστές, σε μερικούς μήνες το δημόσιο ταμείοθα πρέπει να παρουσιάσει σχέδιο για μια ακόμα σειρά περικοπώνστον προϋπολογισμό ύψους μερικών εκατομμυρίων σέκελ.(Nehemia Shtresler, Ha�aretz, 22-01-2002).

Κοινωνικοί επιστήμονες έχουν πρόσφατα συγκρίνει τηνεπιδεινούμενη οικονομική κατάσταση των χαμηλότερωνστρωμάτων της εργατικής τάξης και των φτωχών υπό τηνεοφιλελεύθερη πολιτική της ισραηλινής κυβέρνησης με αυτήν τηςΑργεντινής. Επιπλέον τους απασχολεί η πιθανότητα ενός μαζικούξεσηκωμού όπου η μεσαίες τάξεις που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνονα χάσουν τις αποταμιεύσεις τους θα λάβουν μέρος στο ξεσηκωμόεδώ όπως έκαναν στην Αργεντινή.

Page 86: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

86 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Σε μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης για την κρίση στηνΑργεντινή στο Ινστιτούτο Truman του Εβραϊκού Πανεπιστήμιουστις 03-01-2002, που οργανώθηκε από το Τμήμα ΛατινικήςΑμερικής, η σύγκριση ανάμεσα στο Ισραήλ και την Αργεντινή ήτανπαρούσα στην αίθουσα σε όλη τη διάρκεια του συνεδρίου («ΤοΙσραήλ μπορεί να καταρρεύσει όπως η Αργεντινή», Aryeh Dayan,05-01-2002). Ο καθηγητής Roniger, κοινωνιολόγος του ΕβραϊκούΠανεπιστήμιου που έχει κάνει έρευνα για την κοινωνία τηςΑργεντινής επεσήμανε τις ομοιότητες ανάμεσα στην κοινωνία τουΙσραήλ και της Αργεντινής: «Ένα διευρυνόμενο κοινωνικό χάσμα,επιδεινούμενη φτώχεια, αυξανόμενη ανεργία, έλλειψη ανάπτυξης,ένα κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα που καταστρέφεται, έλλειψηεμπιστοσύνης στους ηγέτες. Δεδομένων αυτών των φαινομένων»,ο Roniger προσθέτει, «είναι ορθό να αναρωτηθούμε άν πρέπει ναπροετοιμαστούμε για παρόμοιες εξελίξεις».

Ο καθηγητής Ra�anan Rein, διευθυντής του ΙνστιτούτουΛατινοαμερικάνικής Ιστορίας και Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιοτου Τελ Αβίβ επίσης έθεσε την ερώτηση. «Το μήνυμα τωνγεγονότων στην Αργεντινή φτάνει πέρα από τα σύνορά της. Αυτόπου απέτυχε στην Αργεντινή είναι η ίδια ακριβώς οικονομικήσυνταγή που προτείνεται από όλους τους οικονομολόγουςσυμπεριλαμβανομένων και αυτών ανάμεσά μας. Η κρίση εκείπροκαλεί ενδιαφέρον στο Ισραήλ επειδή είμαστε και εμείς θύματααυτής της νεοφιλελεύθερης εμμονής, σύμφωνα με την οποία όλεςοι ιδιωτικοποιήσεις υπηρετούν την αγορά και την οικονομίααμφότερα.» Η συγκεκριμένη καταστροφική νομισματική πολιτικήεφαρμόστηκε μάλιστα στις δύο χώρες με τη βοήθεια του ίδιουοικονομολόγου: Ο Ya�kov Fenkel, πρώην διευθυντής της Τράπεζεςτου Ισραήλ, ήταν επίσης ένας από τους στενότερους συμβούλουςτου πρώην Υπουργού Οικονομικών της Αργεντινής, DomingoCavallo, του οποίου η κυβέρνηση εκδιώχθηκε υπό την πίεση τωνμαζών.

Σε ένα επείγον συνέδριο στο Πανεπιστήμιο Beer Sheva στις25-12-2001 (Tzvi Alush, Yediot Ahronot, 26-12-2001) ηπροειδοποίηση από την καθηγήτρια Slonim από το Τμήμα

Page 87: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 87

Κοινωνικής Εργασίας στο Beer Sheva ήταν ξεκάθαρη: «Η επίθεσηεναντίον των επιδομάτων Εθνικής Ασφάλισης στον προϋπολογισμότου 2002 θα δημιουργήσει μια ολόκληρη γενιά που δε θα έχει τίποτανα χάσει. Οι βίαιες σκηνές που έχουμε παρακολουθήσει στηνΑργεντινή θα συμβούν και εδώ. Είναι απλώς ζήτημα χρόνου.» ΗRachel Lev, συνάδερφός της, πρόσθεσε: «Το ξέσπασμα θα ξεκινήσειόταν η διαδικασία της επιδείνωσης της μεσαίας τάξης προς τηνενσωμάτωση της στη φτωχότερη τάξη θα έχει φτάσει στοαποκορύφωμά της».

Page 88: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

88 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

ΞΕΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΑ ΟΡΙΑ

Η Παλαιστίνη και το Ισραήλ μετά τηνΤζενίν

του David Finkel *

11 Απριλίου 2002 � Οι αναφορές σχεδόν μοιάζουν ναβρίσκονται πέρα από κάθε περιγραφή, πέρα από κάθε τι που θαμπορούσε να γίνει πιστευτό. Πολλές εκατοντάδες νεκρών, σώματανα κείτονται στους δρόμους, οδηγοί ασθενοφόρων, νοσοκομεία,δημοσιογράφοι να γίνονται στόχος. Χιλιάδες να μεταφέρονταιμακρυά σε άγνωστα στρατόπεδα για ανάκριση και κράτηση.Εκκλησίες υπό πολιορκία· άνθρωποι κατά δεκάδες χιλιάδεςπαγιδευμένοι χωρίς φαγητό, νερό, βασική φαρμακευτική αγωγή·οι αποστολές της ανθρωπιστικής βοήθειας μπλοκαρισμένες.

Και όλο στο μεταξύ ο στρατός κατοχής να επιμένει ότι«φροντίζει να μη βλάψει τον άμαχο πληθυσμό», ακόμη και αν θέτειτους στρατιώτες του σε κίνδυνο προκειμένου να αποφύγει ναπροκαλέσει αθώα θύματα. Κατά κάποιο τρόπο αυτή είναι μιαπληροφορία που μας κάνει να παγώσουμε περισσότερο, καθότιτέτοιες δηλώσεις, όταν προέρχονται από επιτιθέμενους στρατούς,αποτελούν γενικά σημάδι ότι άμαχοι θανατώνονται σε πολύ μεγάλοαριθμό και προμελετημένα.

Είναι πολύ νωρίς ακόμη μετά την πιο πρόσφατη από τιςσφαγές που έχει διαπράξει ο Σαρόν για να έχουμε καταμετρήσειςπτωμάτων ή στατιστικές απογραφές των ζημιών. Μόνο ότανεξολοκλήρου ανεξάρτητες και επαγγελματικές έρευνες μπορέσουννα συσσωρευθούν, με αυστηρή προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια, θαείμαστε σε θέση να χαράξουμε ένα δρόμο μέσα από την

Page 89: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 89

παραπληροφόρηση και τη σύγχυση και να μάθουμε τί έγινε καιπώς στη Ραμάλα, στη Νάμπλους, στη Τουλκαρέμ, στη Βηθλεέμκαι στην Τζενίν.

Αυτό που πράγματι ήδη ξέρουμε είναι το γιατί ηπαλαιστινιακή πόλη της Τζενίν μπήκε στον κατάλογο των σκηνώνόπου διαδραματίστηκαν εγκλήματα πολέμου τα τελευταία χρόνια:Πόλη του Παναμά - οι φτωχογειτονιές της έγιναν συντρίμμια απότις βόμβες των ΗΠΑ το 1989 -, Ντουμπρόβνικ, Γκόραζντε, Μόσταρ,Πρίστινα, κατεστραμμένες στη διάρκεια του παροξυσμού της«Μεγάλης Σερβίας» του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς· Γκρόσνυ,ερειπωμένη πρωτεύουσα της κατεχόμενης από τους ΡώσουςΤσετσενίας· Ντίλι, Ανατολικό Τιμόρ, καμμένα εντελώς απόινδονήσιους φονιάδες.

Υπάρχουν βέβαια περισσότερες και με μεγάλες διαφορές ωςπρος την απόλυτη κλίμακα φονικότητας και καταστροφής. Όμωςσημαντικότερο είναι αυτό που αυτές οι αγριότητες έχουν κοινό.Είναι αναγκαία και αναπόφευκτα προϊόντα πολέμων εναντίονπληθυσμών που αρνούνται να παραμείνουν υποταγμένοι. Έχουνκαταστεί εφικτές από την κυνική αδιαφορία ή την άμεση συνενοχήτων παγκοσμίων δυνάμεων που είναι απασχολημένες στα μεγάλαπαίγνια γεωπολιτικών στρατηγικών συμφερόντων, μεγαλόπρεπωνή ταπεινών.

Και κάτι ακόμη: ολοένα και περισσότερο, αργότερα ήνωρίτερα, οι δράστες αυτών των πράξεων θα καταλήξουν νααντιμετωπίζουν δίκες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.Δυστυχώς, με δεδομένη την ηλικία τους και την αργή πορεία πουακολουθεί η δικαιοσύνη, ο Αριέλ Σαρόν και ο Σιμόν Πέρες (όπωςκαι ο Χένρι Κίσσιγκερ) είναι απίθανο να ζήσουν τόσο ώστε ναφτάσουν στο τέλος που τους αξίζει. Αλλά οι νεώτεροι αξιωματούχοιτης κυβέρνησης και του στρατού του Ισραήλ είναι αρκετά δίκαιαανήσυχοι σχετικά με τις προοπτικές τους.

Στην περίπτωση της Τζενίν �η αποκορύφωση αυτού πουσυνέβη σε μια καταστροφική κλίμακα σ�άλλες τοποθεσίες τηςΔυτικής Όχθης- το πότε είναι επίσης σημαντικό.

Page 90: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

90 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Οι μαζικές δολοφονίες σύμφωνα με όλες τις περιγραφέςκορυφώθηκαν στις 9 Απριλίου. Αυτή η ημερομηνία τυγχάνει, αυτότο χρόνο, να σημαδεύει μια κοινή επέτειο, την ημέρα που οι Εβραίοιτου Ισραήλ αναγνώρισαν το Yom Ha-Shoah (ημέρα μνήμης τουολοκαυτώματος) και οι παλαιστίνιοι άραβες ανακαλούν τη σφαγήστο Deir Yassin, το πιο σημαντικό γεγονός που αποτέλεσε έναυσμαγια τη φυγή 750.000 ανθρώπων στη διάρκεια της Naqba(καταστροφή) που κατέλαβε τον παλαιστινιακό λαό το 1948.

Κάτω από διαφορετικές συνθήκες αυτή η συνδυασμένηεπέτειος θα μπορούσε να ήταν η ευκαιρία για ένα κοινό εορτασμόμνήμης και την απαρχή μιας συμφιλίωσης μεταξύ των λαών.Αντιθέτως, σημαδεύει τη μέρα που η ισραηλινή κατοχή προέβη σεενέργειες που θα μπορούσαν να κάνουν τη συμφιλίωση νεκρήυπόθεση για μια δεκαέτια αν όχι για μια γενιά ή έναν αιώνα.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε: όταν ο παρών φονικός γύροςκαι ο επόμενος και εκείνος που θα έρθει μετά απ�αυτόν θα έχουντελειώσει, οποτεδήποτε τελειώσουν, μ�οποιοδήποτε τρόποτελειώσουν, οι δύο ιστορικοί λαοί της Παλαιστίνης θα είναι ακόμηεκεί.

Θα συνυπάρχουν επειδή ούτε θα φύγουν, ούτε θα αντέξουντις αποκαλυπτικές φαντασιώσεις των άκρων του σιωνιστικού ήισλαμικού φανατισμού. Ωστόσο είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του«κατά Σαρόν ευαγγέλιου» ότι οι συνθήκες της συνύπαρξής τουςτώρα είναι αφάνταστα πιο πικρές.

Η επιλογή που αντιμετωπίζει ο κόσμος δε θα μπορούσε ναείναι πιο καθαρή. Είτε η ισραηλινή κατοχή θα αντιμετωπιστεί καιθα ηττηθεί, γιατί δεν πρόκειται να σταματήσει εθελούσια, ή ηΔυτική όχθη και η Γάζα θα γίνουν η επόμενη Βοσνία. Θα υπάρξειπαλαιστινιακή αυτοδιάθεση ή �αν επιτραπεί σ�αυτό το σενάριοκλιμάκωσης της καταστροφής να συνεχιστεί- μια παλαιστινιακήΣρεμπρένιτσα, και τι άλλο μετά από αυτό;

Λέω «επιτραπέι» γιατί ο φονικός κύκλος είναι αποτρέψιμος.Τα πολεμικά ελικόπτερα, τα F-16, τα υπόλοιπα του βαρύ εξοπλισμούπου έχουν κονιορτοποιήσει τις πόλεις της Δυτικής Όχθης και τα

Page 91: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 91

στρατόπεδα προσφύγων είναι δώρα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ηστρατιωτική και οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ επιδοτεί το άτοπο,μη βιώσιμο εποικιστικό πρόγραμμα.

Οι εξόχως προνομιακές εμπορικές σχέσεις της ΕΕ με τοΙσραήλ είναι επίσης κρίσιμες για την ευημερία του, ακόμη και ανό,τι απέμεινε από την παλαιστινιακή οκονομία είναι ολοσχερώςκατεστραμμένο. Δεν είναι όλες οι παγκόσμιες δυνάμεις πλήρωςένοχες, όσο και το Ισραήλ; Γιατί οι άλλες κοινωνίες να αποφύγουντις συνέπειες;

Η έλικα του θανατού μέσα στην οποία το Ισραήλ έχειπαγιδεύσει τον ίδιο τον πληθυσμό του μαζί με τους Παλαιστίνιουςδε θα παραμείνει μια τοπική αιμορραγία. Αν η 11η του Σεπτέμβρηέχει αποτύχει να μας το διδάξει, τότε δε μας έχει διδάξει τίποτε.

Αυτοκρατορική κουλτούρα

Έχουμε απομείνει να αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση στηνοποία η μνήμη των συμβάντων της μιας βδομάδας συντρίβεται απότις πιο ανατριχιαστικές φρικαλεότητες της άλλης. «Οιφρικαλεότητες συμβαίνουν και από τις δυο πλευρές», όπως ησυμβατική σοφία σωστά παρατηρεί· αλλά υπάρχει μια πρωταρχικήδιαφορά στον τρόπο που αυτές προσλαμβάνονται στηναυτοκρατορική κουλτούρα μας.

Δεν είναι μόνο η τεράστια διαφορά ανάμεσα στον αριθμότων παλαιστινίων νεκρών σε σύγκριση με τους θανάτουςΙσραηλινών που συχνά αναφέρεται (και τέλος πάντων η ανθρώπινηοδύνη είναι αρκετά τρομακτική παντού). Ούτε είναι ακόμη ηδιαφορά μεταξύ της βίας ενός συντριπτικά ισχυρότερου στρατούκατοχής και ενός πληθυσμού που αντιστέκεται με σχεδόν τίποτεάλλο εκτός από ανθρώπινες βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας(περισσότερα γι�αυτό παρακάτω).

Η πιο θεμελιώδης διαφορά βρίσκεται στην απήχηση μέσωτων ειδήσεων. Το αποτέλεσμα των παλαιστινιακών βομβιστικών

Page 92: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

92 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

επιθέσεων αυτοκτονίας στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης τείνεινα γίνει συσσωρευτικό, ενώ αντιθέτως πράξεις μαζικής ισραηλινήςβίας έχουν μόνο βραχυπρόθεσμη επίδραση, ακόμη και αν είναι(όπως στην περίπτωση της Τζενίν) περιστασιακά ισχυρή.

Περαιτέρω η μνήμη κάθε φρικαλεότητας της ισραηλινήςκατοχής σβήνεται τη στιγμή που η επόμενη βομβιστική επίθεσηαυτοκτονίας ανατινάξει μια δημόσια αγορά ή μια στάση λεωφορείου�εώς εάν στο κοινό αμερικανικό νου το Ισραήλ να παίρνει αμνηστίαμε την κυριολεκτική σημασία της λέξης (βλέπε «αμνησία») κάθεφορά.

Το αποτέλεσμα είναι ένα τεράστιο και επικίνδυνο χάσμαμεταξύ του τρόπου που τα γεγονότα προσλαμβάνονται στην καρδιάτου ιμπεριαλισμού και εκείνου στον αραβικό κόσμο. Αν πεις γιαπαράδειγμα «Κίμπια, Ραφάχ, Σάμπρα και Σατίλα, Τζενίν -Σαρόν»,η συσχέτιση είναι αλάνθαστη στην παλαιστινιακή και αραβικήσυνείδηση: η σφαγή ενός αραβικού χωριού το 1953, η μαζικήκαταστροφή στη νότιο Γάζα στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ηαιματοχυσία στα στρατόπεδα των προσφύγων της Βηρυττού το1982, το παρόν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας το 2002 � όλαδιατάχθηκαν από τον Αριέλ Σαρόν.

Πρακτικά δεν υπάρχει καμία μνήμη, ας αφήσουμε κατάμέρος την κατανόηση αυτής της συσχέτισης και της συσσωρευτικήςτης σημασίας, στο αμερικανικό νου. Αυτό είναι στενά συνδεδεμένοβέβαια με το γεγονός ότι ο στρατηγικός συνεταιρισμός ΗΠΑ-Ισραήλκαι η «ασφάλεια» του τελευταίου είναι πρωταρχική προτεραιότηταγια τη διαχείριση από τις Ηνωμένες Πολιτείες της στρατηγικής τουςστη Μέση Ανατολή, μια προτεραιότητα που φυσιολογικά και πιστάαντανακλάται στα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ.

Ο γρίφος της αυτοκρατορίας

Είναι επίσης μέσα σ�αυτά τα συμφραζόμενα που πρέπει ναδούμε τον πολιτικό γρίφο που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση Μπους

Page 93: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 93

όπως αυτός αντανακλάσθηκε στις «αποστολές παύσης του πυρός»του στρατηγού Ζίνι ή του υπουργού εξωτερικών Πάουελ.

Στο μετά τις 11 του Σεπτέμβρη «πόλεμο κατά τηςτρομοκρατίας», η Ουάσιγκτον έχει ταυτόχρονα συρθεί σε δύοκατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η ολοκληρωτική υποστήριξη στηνισραηλινή επίθεση στην παλαιστινιακή αντίσταση· η δεύτερη είναιη ανάγκη να οικοδομηθεί ένα επίπεδο υποστήριξης μεταξύ τωναραβικών καθεστώτων για τον ερχόμενο πόλεμο στο Ιράκ.

Ο Αριέλ Σαρόν έχει δώσει στην κυβέρνηση Μπους έναμήνυμα: γνωρίζετε ότι το Ισραήλ θα είναι πάντα ο πιο πιστόςσύμμαχος σας. Αλλά το Ισραήλ είναι φθονερός σύμμαχος, που δεθα επιτρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες να έχουν άραβες συμμάχουςστο πλευρό τους. Το Ισραήλ δε θα επιτρέψει τη δημιουργία ενόςαμερικανο-αραβικού συνασπισμού που θα μπορούσε τότε νααποσπάσει παραχωρήσεις από το Ισραήλ.

Ως εκ τούτου ο Σαρόν δε θα δεχτεί τις διαταγές του Μπουςγια γρήγορη απόσυρση από τις παλαιστινιακές πόλεις και θακινητοποιήσει τις μεγαλύτερες αμερικανικές εβραϊκές οργανώσειςκαι τη φονταμενταλιστική χριστιανική βάση σε υποστήριξη τηςθέσης του. Αυτός ο συνδυασμός συνιστά έναν αποφασιστικόεγχώριο συνασπισμό για την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης.

Ανιμετωπίζοντας τις δυαδικές και αντιφατικές αναγκαιότητεςπου απορρέουν από την παγκόσμια πολεμική τους εκστρατεία, οιελίτ της αμερικανικής παγκόσμιας, πολιτικής και οικονομικήςδιαχείρισης (εν συντομία, αμερικανικός ιμπεριαλισμός)προσπαθούν να ελιχθούν προς τρεις κατευθύνσεις:

Πρώτον, να αναγκάσουν τον Αραφάτ και οτιδήποτε απομένειαπό την Παλαιστινιακή Αρχή να ενδώσει στη συντριπτικήισραηλινή δύναμη και στις εντολές των ΗΠΑ.

Δεύτερον, ακόμη και αν ο Αραφάτ και η ΠΑ ηττηθούν καιταπεινωθούν, υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι αρκετά δυνατοίγια να συνθλίψουν με τη σειρά τους κάθε παλαιστινιακό στοιχείο(λαϊκιστικό, ισλαμικό ή εθνικιστικό) που αρνείται να παραδοθεί.

Page 94: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

94 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Τρίτον, από τη στιγμή που ο Σαρόν θα έχει νικήσει θα είναιαναγκασμένος να υποχωρήσει από τους απώτατους σκοπούς τουγια διαρκή ισραηλινή-εβραϊκή υπεροχή στο μεγαλύτερο μέρος τωνκατεχόμενων εδαφών.

Καθένας από αυτούς τους αντικειμενικούς στόχους είναι απόμόνος του δύσκολος. Οι προοπτικές της επίτευξης όλων αυτών είναιεξαιρετικά αμφίβολες. Και έτσι το επιπέδο της βίας κλιμακώνεται.Αν υπάρχει ένας σχετικός κατευνασμός μετά την Τζενίν, εν τηαπουσία κάποιου είδους αποφασιστικής εξέλιξης θα είναι μόνοπροσωρινός.

Αντίσταση και τρομοκρατία

Η απαίτηση από τον Αραφάτ να «βάλει 100% τα δυνατά τουεναντίον του τρόμου» είναι ιδιαιτέρως κυνική. Πρώτον, προφανώςόπως η Παλαιστινιακή Αρχή ισχυρίζεται, η καταστροφή από τοΙσραήλ ολόκληρου του μηχανισμού της κάνει αδύνατο για τονΑραφάτ να ελέγξει τις διάφορες στρατιωτικές φατρίες. Ωστόσουπάρχει ένας βαθύτερος λόγος τον οποίο η ΠΑ δεν μπορεί ναπαραδεχθεί.

Σ�ολόκληρη τη διάρκεια των χρόνων των του Όσλο και μετάτο Όσλο συμφωνιών �καθώς οι διαδοχικές κυβερνήσεις τουΛικούντ και των Εργατικών γκρέμισαν σπίτια, κατασκεύασανπαρακαμπτήριους δρόμους αλά απαρτχάιντ και επέκτειναν τουςυπαρκτούς, καθώς και έκτισαν ακόμη περισσότερους εποικισμούς,η ΠΑ ήταν εντελώς παθητική, χωρίς να οργανώσει καμία αντίστασηπέρα από την άνευ νοήματος διπλωματική διαμαρτυρία, ενώ στομεταξύ είναι περιβόητο ότι οι κορυφαίοι αξιωματούχοι τηςπλούτιζαν παράνομα.

Ήταν ακριβώς το επίπεδο διαφθοράς της ελίτ της ΠΑ καιπάνω από τη θεμελιακη ατιμία της απέναντι στο δικό της πληθυσμό,που την έκανε ένα τέτοιο ελκυστικό διαπραγματευτικό συνέταιροστα μάτια του ιμπεριαλισμού. Αλλά το γεγονός ότι η ΠΑ δεν

Page 95: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 95

οργάνωσε καμιά αντίσταση την έχει επίσης αφήσει χωρίς τηνεξουσία να ελέγξει την αντίσταση όταν αναποφεύκτα ξεσπάει.

Είναι σημαντικό εδώ να πούμε κάτι σχετικά με το θέμα τηςτρομοκρατίας στην πάλη της παλαιστινιακής αντίστασης με τημορφή των βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας στο «καθαυτόΙσραήλ», πράγμα που σημαίνει στο εσωτερικό των διεθνώςαναγνωρισμένων πριν το 1967 συνόρων.

Η εξαιρετική ισραηλινή δημοσιογράφος Amira Hass έχειπαρουσιάσει την πιο πειστική εξήγηση: οι βομβιστικές επιθέσειςαυτοκτονίας είναι το προϊόν όχι του θρησκευτικού φανατισμού,αλλά μάλλον μιας κατάστασης στην οποία οι νεαροί Παλαιστίνιοιδε βλέπουν να έχουν κάποιο μέρος στο πολλά υποσχόμενο μέλλοντου οποίου χαίρει η ισραηλινή νεολαία.

Δεν είναι απλώς θέμα εξαθλίωσης (υπάρχουν μέρη στονκόσμο που το επίπεδο απόλυτης εξαθλίωσης είναι ακόμημεγαλύτερο). Περισσότερο η προοπτική που αντιμετωπίζει έναςνέος Παλαιστίνιος ή μια νέα Παλαιστίνια κάτω από την κατοχήείναι μια ολόκληρη ζωή αβάσταχτης ταπείνωσης και πίεσηςδιακοπτόμενης από τρόμο.

Φαντάσου να βλέπεις τους γέρους γονείς σου και παπούδεςσου να τους σταματούν, να τους γδύνουν για να τους ψάξουν καινα τους προσβάλλουν λεκτικά δεκαοχτάχρονοι ισραηλινοίστρατιώτες. Φαντάσου το σπίτι σου γκρεμισμένο γιατί«οικοδομήθηκε χωρίς άδεια» όταν καμία άδεια δε δίνεται.Φαντάσου να παρακολουθείς να συμβαίνει αυτό σε καθημερινήβάση σ�όλη την κοινωνία σου με τη διεθνή εικόνα του λαού σουσυρρικνωμένη σε φωτογραφικά συμπληρώματα σωρών απόσυντρίμμια.

Αν παντρευτείς και έχεις οικογένεια δε θα είσαι ικανός νατην αναθρέψεις και να την προστατεύσεις. Εσύ ή (η γυναίκα σου)σ�ωδίνες τοκετού μπορεί να σε σταματήσουν σ�ένα σημείο ελέγχου,ανήμπορη να πας στο νοσοκομείο να γεννήσεις. Μπορείς νασκοτωθείς οποιαδήποτε στιγμή για κανέναν ιδιαίτερο λόγο και ναέχεις έναν ουσιαστικά χωρίς νόημα θάνατο.

Page 96: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

96 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Σ�αυτήν την ανίατη κοινωνική πραγματικότητα η επιλογήνα επιφορτισθείς με το πεπρωμένο σου, να δεθείς σφιχτά μ�έναζωσμένο με εκρηκτικά παλτό και να απομακρύνεις ορισμέναισραηλινά παιδιά από το λαμπρό τους μέλλον που εσύ δεν μπορείςνα έχεις, μπορεί να μοιάζει μ�έναν τρόπο να δώσεις στον εαυτόσου την έσχατη αξιοπρέπεια ενός θανάτου με νόημα. Η κατάστασηείναι αθεράπευτη αλλά η επιλογή η ίδια είναι λογική.

Λογική �αλλά απόλυτα εσφαλμένη. Και εδώ είναιαναγκαίο να κάνουμε ορισμένες ακόμη διακρίσεις.

Η διάκριση μεταξύ της ισραηλινής κατοχής, η οποία δεδιαθέτει απολύτως καμία νομιμότητα στους στόχους και τιςμεθόδους της, και της παλαιστινιακής αντίστασης, η οποία είναιαναπόφευκτη, δημοκρατική και προοδευτική, είναι κρίσιμη.

Οι αγωνιστές που πέθαναν υπερασπιζόμενοι το στρατόπεδοτης Τζενίν πάντα θα μνημονεύονται ως αυθεντικοί εθνικοί ήρωες·οι ισραηλινοί στρατιώτες που σκοτώθηκαν εκεί, ορισμένοι από τουςοποίους ήταν πιθανόν υποστηρικτές της ειρήνης, πέθαναν στηνυπηρεσία μιας κατοχής που θα μνημονεύεται μόνο σαν ένα τραύμαπου σημάδεψε την ανθρωπότητα.

Αλλά μέσα στο στρατόπεδο του δίκαιου αγώνα υπάρχουνδιακρίσεις που πρέπει να γίνουν αναφορικά με τις νόμιμες και μη-νόμιμες μεθόδους. Σ�αυτήν την αντίσταση, επιθέσεις σε στόχουςτου ισραηλινού στρατού (συμπεριλαμβανομένων βομβιστικώνεπιθέσεων αυτοκτονίας, γι�αυτό το θέμα) είναι νόμιμες, και κατάτη γνώμη μου �δεν ομιλώ εδώ εκ μέρους οποιουδήποτε άλλου-τέτοιες είναι και οι επιθέσεις στους εποίκους, μολονότι όχι όταν ταπαιδιά αποτελούν εκ προμελέτης στόχο.

Αλλά επιθέσεις σε αμάχους μέσα στο Ισραήλ, ανεξάρτητααπό το πόσο δίκαιη είναι η οργή που τις υποκινεί, είναιανομιμοποίητες από την άποψη της ηθικής και πολιτικάκαταστροφικές.

Η ισραηλινή κοινωνία είναι διαιρεμένη ανάμεσα στουςεποίκους και τους ιδεολογικούς τους υποστηρικτές και τηνπλειοψηφία που θέλει μια κανονική ζωή και μισεί τους εποίκους

Page 97: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 97

για την απομύζηση της οικονομίας και το σύρσιμο της χώρας σ�ένανπόλεμο που δεν μπορεί να κερδηθεί. Δεν μπορεί να υπάρξει πιοαυτοκαταστροφική τακτική για τον παλαιστινιακό αγώνα από τιςβομβιστικές επιθέσεις που σβήνουν τη διαφορά μεταξύ τωνΙσραηλινών, που ζουν στα δικά τους μέρη, και των εποίκων.

Εκείνοι οι ιδεολόγοι (ισλαμιστές, εθνικιστές ή παναραβιστές)που ενεργά ευνοούν την απάλειψη αυτής της διάκρισης, πουενοραματίζονται κάποιο είδις συντριβής του Ισραήλ από μια μυθικήαραβική ή μουσουλμανική στρατιωτικη δύναμη, στηνπραγματικότητα προωθούν την ανεπιθύμητη εθνική αυτοκτονίαολόκληρου του παλαιστινιακού λαού. Κανένας δεν έχει το δικαίωμανα επιβάλει αυτήν τη μοίρα σ�ένα λαό που δεν έχει προσφερθείεθελοντικώς γι�αυτήν.

Πρέπει επίσης να ειπωθεί ότι το ισραηλινό εθνικό-θρησκευτικό στρατόπεδο, μαζί με τον ιμπεριαλισμό των ΗνωμένωνΠολιτειών και το μεγαλύτερο μέρος από το αμερικάνικό εβραϊκόκατεστημένο, προωθούν τα ίδια την αυτοκτονία και κατάρρευσητης ισραηλινής κοινωνίας για την εξυπηρέτηση των δικών τουςδιεστραμμένων σκοπιμοτήτων.

Είναι ένα θέαμα που μπορεί εύκολα να μας οδηγήσει στηναπελπισία � αλλά ο παλαιστινιακός πληθυσμός και τα γενναία αντι-κατοχικά κινήματα στο Ισραήλ δε θα παραιτηθούν, επειδή δεν έχουντη δυνατότητα να το κάνουν, όπως ούτε και εμείς την έχουμε.

Επικαιροποίηση: μετά την αποστολή Πάουελ

18 Απριλίου, 2002 � Τα γεγονότα σχετικά με την Τζενίνπαραμένουν επισήμως διαμφισβητούμενα. Αλλά το γεγονός ότι οισραηλινός στρατός έχει προσπαθήσει να εμποδίσει την είσοδο σεδημοσιογράφους, ερευνητές και προμήθειες απελπιστικά αναγκαίωνγια την ανακούφιση του πληθυσμού αγαθών �ενώ ισχυρίζεται ότιο φόρος αίματος ανέρχεται σε δεκάδες, όχι σ�εκατοντάδες-υποδηλώνει ότι γνωρίζει την αλήθεια.

Page 98: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

98 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Ο ειδικός απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών στη ΜέσηΑνατολή περιγράφει αυτό που είδε στο προσφυγικό στρατόπεδοσαν « κολοσσιαία καταστροφή... τρομακτική πέρα από κάθε πίστη.»Δε θα πείραζε αν έριχνε καμιά ματιά και ο Κόλιν Πάουελ.

Όταν επισκέφθηκα τη Δυτική Όχθη και το Ισραήλ τονΙανουάριο, επισκέφθηκα τα γραφεία της Al-Haq, της παλαιστινιακήςοργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το Ινστιτούτο Υγείας,Ανάπτυξης, Πληροφόρησης και Πολιτικής (HDIP), που διευθύνεταιαπό τον δρ Μουσταφά Μπαργκούτι, στη Ραμάλα. Τα γραφεία αυτάτώρα είναι αχρηστεμένα, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές κλεμμένοι,τα αρχεία κατεστραμμένα.

Αυτές οι οργανώσεις ποτέ δε θεωρήθηκαν ύποπτεςσυμμετοχής σ�οποιαδήποτε μορφή τρομοκρατίας ή ένοπλης πάλης.Αλλά η καταστροφή τους δεν είναι ένα ατύχημα ή μια «υπερβόλη».Έχουν μπει στο στόχαστρο επειδή είναι επικίνδυνες με μια βαθύτερηέννοια: αντιπροσωπεύουν την πάλη για να δημιουργηθεί μιαδημοκρατική, με συμμετοχή απλών ανθρώπων κοινωνία πολιτώνστην Παλαιστίνη.

Αυτό είναι κάτι που ένας κατακτητής δεν μπορεί να ανεχτείγιατί οικοδομεί την ικανότητα του πληθυσμού να αντιστέκεται καινα διεκδικεί τα δικαιώματά του. Μια μεγαλόπνοη διεθνής καμπάνιαχρειάζεται για να βοηθήσει αυτές τις οργανώσεις ναανοικοδομηθούν και αναδιοργανωθούν. Επιπρόσθετα πρέπει ναακουστεί μια κραυγή που να επιβάλει την απελευθέρωση όλωνόσων έχουν απαχθεί και κρατούνται.

Η αποστολή του Κόλιν Πάουελ δεν ήταν να βάλει τέλος στηνκατοχή άλλα μάλλον να προσπαθήσει να την επανα-«κανονικοποιήσει». Ήταν μια τεράστια αποτυχία, όχι επειδή δενκατόρθωσε να επιτύχει μια ισραηλινή απόσυρση, την οποία ηκυβέρνηση Μπους προσποιείται ότι θέλει για τις δημόσιες σχέσειςτης αλλά για ένα βαθύτερο λόγο: επειδή μετά την Τζενίν δεν υπάρχειτίποτε το «κανονικό» για να αποκατασταθεί.

Το νέο δοκίμιο του Norman Finkelstein, «Πρώτα το καρότο,μετά το μαστίγιο: Πίσω από το μακελειό στην Παλαιστίνη»

Page 99: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 99

(www.normanfinkelstein.com) περιεκτικά εκθέτει το κεντρικόσημείο:

«Μέσα από μια απαράμιλλη άσκηση της θέλησης και παράμια μνημειωδώς διεφθαρμένη ηγεσία οι Παλαιστίνιοι έχουναποδειχθεί ότι είναι η πιο ανθεκτική και ατίθαση λαϊκή δύναμηστον αραβικό κόσμο. Το να τους κάνουν να πέσουν στα γόνατα θακατάφερνε ένα τελειωτικό ψυχολογικό χτύπημα σ�ολόκληρη τηνπεριοχή.»

Ο Αριέλ Σαρόν υποσχέθηκε στους πάτρονες του στηνΟυάσιγκτον ότι θα μπορούσε με ακρίβεια να καταφέρει αυτό «τοτελειωτικό ψυχολογικό χτύπημα». Έχει απεναντίας επιτύχει ένα«τελειωτικό χτύπημα» στη θέση της Αμερικής στον αραβικό κόσμο.Η αποτυχία του Κόλιν Πάουελ είναι ότι δεν μπορεί να αναιρέσειτη ζημιά.

Η πολεμική εκστρατεία των Ηνωμένων Πολιτειών και ηiσραηλινή κατοχή μπορεί να παράξουν ακόμη μεγαλύτερουςκινδύνους, αλλά η Τζενίν σημαδεύει ένα σημείο καμπής που δενμπορεί, δεν πρέπει να ξεχαστεί, όπως πολλά προηγούμενασυμβάντα. Αυτή τη φορά, όχι αμνησία.

* Ο David Finkel ανήκει στην εκδοτική ομάδα τουαμερικανικού περιοδικού Against the Current. Eπισκέφθηκε τηΔυτική Όχθη και το Ισραήλ τον Ιανουάριο. Το άρθρο είναιμεταφρασμένο από το Against the Current, Μαΐου-Ιουνίου 2002.

Page 100: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

100 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Τι βρίσκεται πίσω από την επίθεση τουΙσραήλ;

Η Tikva Honig-Parnass συμμετέχει στην έκδοση του περιοδικούBetween the Lines (Ανάμεσα στις γραμμές - www.between-lines.org)που εκδίδεται στην Ιερουσαλήμ. Τη συνέντευξη πήρε ο Daniel Bergerτων γερμανικών περιοδικών Inprekorr και Avanti (μηνιαία εφημερίδατης γερμανικής τεταρτοδιεθνιστικής σοσιαλιστικής οργάνωσης RSB).

Ε: Ποιος είναι ο στόχος της σημερινής στρατιωτικής επίθεσηςστους Παλαιστίνιους;

Α: Η βάρβαρη στρατιωτική επίθεση του ισραηλινού στρατούεναντίον των Παλαιστινίων με το όνομα «ΕπιχείρησηΠροστατευτικό Τείχος» -ένα χαρακτηριστικό παράδειγμαισραηλινών εξωραϊσμών στο ύφος του «1984» του Όργουελ-σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας φάσης στη μακροχρόνιαδιαδικασία, που αποσκοπεί στη συντριβή του παλαιστινιακούεθνικού κινήματος, που προσωποποιείται από τους μαχητές καιμαχήτριες της Ιντιφάντα, και στην εξαφάνιση της ύπαρξης τουπαλαιστινιακού πληθυσμού από την Παλαιστίνη. Ο στρατηγικόςστόχος του εβραϊκού-σιωνιστικού κράτους συμπίπτει με τασυμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και έγκειται στηνεξουδετέρωση κάθε ανεξάρτητης εθνικιστικής κυβέρνησης και τωνπολιτικών κινήματων στη Μέση Ανατολή και, γενικά, στον ΤρίτοΚόσμο, τα οποία θα μπορούσαν να εμποδίσουν τα σχέδια τηςκαπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης στην ευρύτερη περιοχή. Τοσύμφωνο του Οσλο του 1993, που η κυβέρνηση του ΕργατικούΚόμματος ως εκπρόσωπος της ισραηλινής αστικής τάξηςπροετοίμασε και υπέγραψε, ήταν μια προσπάθεια οι στόχοι αυτοίτου Ισραήλ και των ΗΠΑ να επιβληθούν. Αλλά η ισραηλινήστρατιωτική επιχείρηση σηματοδοτεί, επίσης, το τέλος τηςδιαδικασίας που ξεκίνησε στο Όσλο. Το σχέδιο «Μπαντουστάν»στηρίχθηκε στην υπόθεση ότι η Παλαιστινιακή Αρχή (ΠΑ) υπότον Γιασέρ Αραφάτ θα κατάφερνε να πνίξει κάθε αντιπολίτευση

Page 101: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 101

ενάντια στο σχέδιο αυτό. Έτσι στόχος ήταν να εξαλειφθεί τοπαλαιστινιακό εθνικό κίνημα και να επιτευχθεί η «κουρδοποίηση»του Παλαιστινιακού, όπως είπε ο Azmi Bishara. Αυτή η υπόθεσηαποδείχτηκε μέχρι στιγμής λάθος.

Η Ιντιφάντα ξέσπασε ακριβώς γιατί οι Παλαιστίνιοιαρνούνται να αποδεχθούν το ρόλο που προβλεπόταν γι�αυτούς μετο Όσλο και τις ταπεινωτικές προτάσεις του Κλίντον στο ΚαμπΝτέιβιντ και στην Τάμπα. Δείχνει το ξύπνημα των δυνάμεων τουεθνικού λαϊκού κινήματος που στα 7 χρόνια μετά το Όσλο,φαινομενικά, κοιμόταν. Σ�αυτήν την περίοδο όλα τα �από το 1967-κατεχόμενα εδάφη γέμισαν με εποικισμούς και παρακαμπτήριουςδρόμους που αποτελούν κεντρική προϋπόθεση για την επιβολή τουμελλοντικού διαμελισμένου κράτους τύπου Μπαντουστάν. Αλλάη Ιντιφάντα που υποστηρίζεται από όλες τις παλαιστινιακέςοργανώσεις συμπεριλαμβανομένης και της Φατάχ και σχεδόν όλοντον πληθυσμό, σημαδεύει μια απόδραση από το πλαίσιο του Όσλοκαι την προσπάθεια να αναπτυχθεί μια εναλλακτική λύση στις«ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις», που είχαν χρησιμεύσει σανπρόσχημα της ισραηλινής κατοχής. Όλος ο πληθυσμός με τουςδημοφιλείς αρχηγούς του, που μεγάλωσαν στην ίδια τη χώρα καιαγωνίστηκαν ενάντια στην κατοχή, επέστρεψε στο δρόμο τηςαντίστασης. Αυτό σημαίνει ταυτόχρονα μια κριτική στάση απέναντιστην αστική και γραφειοκρατική ηγεσία, που είχε επιστρέψει απότην Τύνιδα, και απέναντι στην αυταρχική κυβέρνηση που είχεεγκαθιδρυθεί υπό την κυριαρχία της.

Η κυβέρνηση Σαρόν θέλει πάση θυσία να καταστρέψει αυτόντον απελευθερωτικό αγώνα. Ο υποτιθέμενος στόχος της «συντριβήςτης τρομοκρατικής υποδομής» δεν έχει τίποτα να κάνει με τησυστηματικά σχεδιασμένη καταστροφή της πιο ταπεινής υποδομήςπου χρειάζεται για την καθημερινή ζωή, όπως τα υπουργεία και οιθεσμοί της ΠΑ, δρόμοι, σχολεία, νοσοκομεία, κέντραηλεκτροδότησης, υδραγωγεία και τα σπίτια του άμαχου πληθυσμού.Το Ισραήλ στην πραγματικότητα κήρυξε πόλεμο στουςΠαλαιστινίους ως πολιτική και εθνική οντότητα και αποφάσισε ναβάλει τέρμα τόσο στον Αραφάτ, που αποτελεί σύμβολο του εθνικού

Page 102: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

102 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

αγώνα, όσο και στην ΠΑ που αποτελεί προϊόν του συμφώνου τουΌσλο.

Ο Σαρόν αρνήθηκε να ακολουθήσει την έκκληση του Μπουςνα σταματήσει αμέσως την επιχείρηση και να υποχωρήσει εκεί όπουτα ισραηλινά στρατεύματα ήταν πριν από την «ΕπιχείρησηΠροστατευτικό Τείχος». Φαίνεται πως και η προσπάθεια τουαμερικανού υπουργού εξωτερικών Πάουελ να πετύχει μια εκεχειρίαείναι καταδικασμένη σε αποτυχία και θα αφήσει χρόνο στο Σαρόννα «ολοκληρώσει την επιχείρηση», ώσπου αυτός θα έχει συντρίψειτην «υποδομή της τρομοκρατίας». Αυτό σημαίνει ότι το Ισραήλεντός των ορίων που οι ΗΠΑ θέτουν στην πολιτική του, έχει σχετικάμεγάλο περιθώριο να επιλέξει τους τρόπους να επιβάλει τουςκοινούς στρατηγικούς στόχους και των δύο κρατών.

Τώρα, στην εποχή μετά το Όσλο, το Ισραήλ επιστρέφει σεμια νέα μορφή άμεσης αποικιακής κυριαρχίας. Αυτή τη φορά όμωςτο Ισραήλ προσπαθεί αρκετά έξυπνα να «αναλάβει στη ζώνη Α΄μόνο την ευθύνη για την ασφάλεια», αφού οι ζώνες Β΄και Γ΄πουπεριλαμβάνουν το 82% της Δυτικής Όχθης ήδη βρίσκονται υπότον ισραηλινό έλεγχο ασφαλείας. Έτσι αφήνει στους Παλαισινίους-προφανώς υπό τους ασφυκτικούς όρους που τους επιβάλλονταιαπό το Ισραήλ- την ευθύνη για την εξασφάλιση των καθημερινώναναγκών, όπως ο φημισμένος σχολιαστής της εφημερίδας Χάαρετς,ο Ακίβα Ελυτάρ, γράφει στις 11-4. Όπως ο Σαρόν τονίζει, αυτή ηκατάσταση θα διαρκέσει μέχρι να βρεθεί μια «εναλλακτικήπαλαιστινιακή ηγεσία με συναίσθηση ευθύνης», που προφανώς θαέχει αναδειχθεί μόνο, όταν το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα θα έχειεξολοθρευθεί. Το άνοιγμα της κυβέρνησης Σαρόν προς το ακροδεξιόΕθνικοθρησκευτικό Κόμμα με πρόεδρο τον φανατικό Εφί Εϊτάμ, οοποίος υποστήριζει ανοιχτά τη «μετακίνηση», και στο Δαυίδ Λεβίμαζί με την επικείμενη επαναπροσχώρηση του ακροδεξιούΑβιγκντόρ Λίμπερμαν αποσκοπεί στην εξασφάλιση τηςπλειοψηφίας για την επίτευξη του σχεδίου «επανακατάκτησης» (τωνεδαφών της δυτικής όχθης, σ.τ.μ.) ανεξάρτητα από το ΕργατικόΚόμμα του Πέρες.

Page 103: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 103

Ε: Η ισραηλινή κυβέρνηση θα καταφέρει να συλλάβει ήνα σκοτώσει όλους τους παλαιστίνιους αγωνιστές;Α: Ο στόχος του Ισραήλ, με τη σκληρότατη επίθεση στον άμαχοπληθυσμό και την υποδομή, δεν είναι, απλώς, να πιάσει τουςυποτιθέμενους «τρομοκράτες», που ο ισραηλινός στρατός μπορείνα αναγνωρίσει μέσω μιας λίστας ονομάτων. Όπως οι ίδιοι οιισραηλινοί τονίζουν, βάζουν στο στόχαστρο την «υποδομή τηςτρομοκρατίας», που είναι ένας πολύ ασαφής όρος, αφούπεριλαμβάνει τόσο πολιτικούς αρχηγούς, όσο και στρατιωτικούς,όπως ο Μαρβάν Μπαργκούτι της Φατάχ (που λίγες μέρες μετάαυτήν τη συνέντευξη συνελήφθη) και ο Αχμέτ Σα΄αντάτ, γενικόςγραμματέας του PFLP (Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωσητης Παλαιστίνης), ο οποίος αυτές τις μέρες βρίσκεται κρυμμένοςστο πολιορκημένο αρχηγείο του Γιασέρ Αραφάτ. Τα ισραηλινάΜΜΕ προσπαθούν για παράδειγμα, όταν αναφέρουν σκοτωμένουςΠαλαιστινίους, κάτι που συμβαίνει πολύ σπάνια, να τονίζουν ότιαυτοί ήταν «ένοπλοι», σαν να δικαιολογεί η συμμετοχή αμάχωνστην άμυνα ενός στρατοπέδου ή ενός συνοικισμού τους τοχαρακτηρισμό τους ως «τρομοκράτες».

Φυσικά ήταν ένας από τους στόχους της στρατιωτικήςεπίθεσης να πιαστούν τα «πιο καταζητούμενα» άτομα. Σύμφωναμε την επίσημη ισραηλινή ενημέρωση, ανάμεσα στους εκατοντάδεςσκοτωμένους των πρώτων δύο εβδομάδων της εισβολής και τους 4χιλιάδες συλληφθέντες � από τους οποίους χίλιοι αφέθηκανελεύθεροι μέχρι στιγμής � βρέθηκαν 300 καταζητούμενοι. Αλλά,ούτε οι επιτυχίες στις συλλήψεις αυτών των μαχητών μπορούν νασταματήσουν την αντίσταση συμπεριλαμβανομένων τωνστρατιωτικών επιχειρήσεων και των επιθέσεων αυτοκτονίας, όπωςοι δύο τελευταίες επιθέσεις αυτοκτονίας σε Χάιφα και Ιερουσαλήμκαι οι ένοπλες επιθέσεις σε εποίκους και στρατιώτες έδειξαν. Έγινανενόσω η ισραηλινή στρατιωτική επίθεση, ακόμη, διεξάγεται. Έναςανώτατος στρατιωτικός εκτιμά ότι η «υποδομή της τρομοκρατίαςμπορεί να ανοικοδομηθεί σε 4 μήνες». Όπως ισραηλινοί σχολιαστέςτονίζουν, έτσι μπορεί να προβλεφθεί ότι ο στρατός προσεχώς θαεπιστρέψει στις παλαιστινιακές πόλεις και σ�όλη τη ζώνη Α΄ γιανα εξαπολύσει μια ακόμη πιο δολοφονική επίθεση απ�ό,τι σήμερα.

Page 104: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

104 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Θα μπορούσε να προσφέρει στο Σαρόν την ευκαιρία να καταφέρειτο «μεγάλο χτύπημα» στους Παλαιστινίους, που θα έβαζε φωτιάκαι στο Βορά και θα έδινε στο Ισραήλ το πρόσχημα να τελειώσειγια τα καλά με το πρόβλημα των Παλαιστινίων.Ε:Υποθέτω ότι μακροπρόθεσμα η ισραηλινή κυβέρνηση θέλεινα αυξήσει την πίεση στον παλαιστινιακό λαό για ναεγκαταλείψει υη χώρα. Αυτό είναι που προσπαθεί ηκυβέρνηση να κάνει, δηλαδή να πραγματοποιήσει τηνπολιτική της μετακίνησης δίχως να το πει ανοιχτά;

Α: Όλες οι ισραηλινές κυβέρνησεις τόσο του «Λικούντ», όσο καιτου Εργατικού Κόμματος, ακολούθησαν την πολιτική να κάνουντη ζωή στους Παλαιστινίους τόσο αφόρητη ώστε ή ναεγκαταλείψουν τον αγώνα ή να φύγουν από τη χώρα. Ωστόσο οΣαρόν ποτέ δεν προανήγγειλε δημόσια το σχέδιό του ναχρησιμοποιήσει τα θυελλώδη περιστατικά ενός επικείμενου,προετοιμασμένου «μεγάλου χτυπήματος», για να διώξει τουςΠαλαιστινίους μαζικά. Μέχρι πριν από δύο χρόνια η ρητή κλήσηγια «μετακίνηση» εθεωρείτο μια «βάρβαρη» ίδεα που ήταν δεκτήμόνο σε περιθωριακούς, θρησκόληπτους κύκλους. Αυτό έχειαλλάξει σήμερα. Η ενωμένη κυβέρνηση των Σαρόν και Πέρεςαποδέχτηκε το κόμμα της «μετακίνησης», Μολεντέτ, στηνκυβέρνηση, ο πρόεδρος του οποίου, ο Γκάντι, είχε σκοτωθεί απότη στρατιωτική οργάνωση του PFLP. Ούτε η πρόσφατααποφασισμένη συμμετοχή στην κυβέρνηση του εφέδρουαξιωματικού Εφί Εϊτάμ, ο οποίος καλεί για τη «μετακίνηση» τωνΠαλαιστινίων, και η προσχώρησή του στο «επιτελείο ασφαλείας»είναι λόγος για το Εργατικό Κόμμα να αποχωρήσει απ�αυτήν τηνακροδεξιά κυβέρνηση.

Η μετακίνηση των Παλαιστινίων έχει γίνει ακόμη και θεμιτόθέμα συζήτησης στα ισραηλινά ΜΜΕ και σε διάφορουςακαδημαϊκούς κύκλους και κέντρα έρευνας. Αυτά τα σχέδιαπροβλέπουν μέχρι και την απέλαση των παλαιστινίων πολιτών τουΙσραήλ, που η εθνική τους ταυτότητα και αλληλεγγύη με τοαπελευθερωτικό αγώνα των αδερφών τους αναπτύχθηκαν γρήγορα.Συντελέστηκε ακόμη και μια πλήρης αλλαγή στη σχέση ανάμεσαστην παλαιστινιακή μειονότητα και το εβραϊκό-σιωνιστικό κράτος

Page 105: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 105

όσον αφορά τις απαιτήσεις της. Η μειονότητα επηρεάζεται από τοκίνημα της Εθνικοδημοκρατικής συμμαχίας (Tamaju) και δεναρκείται πια να απαιτήσει ίσα πολιτικά δικαιώματα στο κράτοςαλλά διεκδικεί την αναγνώριση των συλλογικών της δικαιωμάτωντης ως εθνική παλαιστινιακή μειονότητα.

Αυτή η απαίτηση αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση για τηναντίληψη που επικρατεί στο Ισραήλ για το «εβραϊκό κράτος» καισχεδόν όλος ο εβραϊκός πληθυσμός δέχεται ως ουσία τουσιωνισμού. Ακόμη και ανάμεσα στις δυνάμεις που αποκαλούνται«Αριστερά» υπάρχουν υποστηρικτές αυτής της αντίληψης, οι οποίοιταυτίζονται μ�αυτήν την ίδεα. Η κυρίαρχη ερμηνεία του ορισμούτου «εβραϊκού κράτους» συνίσταται σε μια αριθμητική πλειοψηφίαΕβραίων που θεωρείται ως αναγκαία προϋπόθεση της διατήρησηςτης «εβραϊκής ταυτότητας» του Ισραήλ. Υποτίθεται ότι η έλλειψηαναγνώρισης αυτής της ταυτότητας απειλεί όλο τον εβραϊκό λαό.Αυτή η ερμηνεία οδηγεί τους υποστηρικτές της,συμπεριλαμβανομένων αυτών της σιωνιστικής Αριστεράς, πουπραγματικά πιστεύουν σε μια «λύση των δύο κράτων», αναγκαστικάστην υποστήριξη μιας πολιτικής που θέλει να καταπολεμήσει μεδιάφορα κατασταλτικά μέτρα το «δημογραφικό κίνδυνο» μιαςπαλαιστινιακής πλειοψηφίας. Ο στόχος είναι οι Παλαιστίνιοι ναπαρακινηθούν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Ακόμη και«αναπόφευκτες» εθνικές εκκαθαρίσεις δεν αποκλείονται, όπως τατελευταία άρθρα του «φιλειρηνιστή ακτιβιστή» και συγγραφέα,Άμος Οζ και του ιστορικού Μπένυ Μόρρις δείχνουν.Ε: Ποιοι είναι οι δυνητικοί σύμμαχοι μιας μακροπρόθεσμηςπολιτικής που θα μπορούσε να προσφέρει μια πραγματικήεναλλακτική λύση; Υπάρχουν πολιτικά κινήματα ήοργανώσεις που θα μπορούσαν να πεισθούν για μια άλληπροοπτική;

Α: Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις στον εβραϊκόπληθυσμό του Ισραήλ που θα μπορούσαν να αγωνιστούν ενάντιαστα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Όλα ταεβραϊκά πολιτικά κόμματα αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα τηςαστικής τάξης των «ασκεναζίμ» (των Εβραίωνανατολικοευρωπαϊκής καταγωγής, σ.τ.μ.), που η κυριαρχία τους

Page 106: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

106 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

μέχρι σήμερα ποτέ δεν αμφισβητήθηκε σοβαρά. Δεν είναι μόνο ότιδεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογίατης Δεξιάς και τη λεγόμενη Αριστερά, αλλά ακριβώς το ΕργατικόΚόμμα, που είναι υπεύθυνο για την πολιτική του Όσλο, είναι ηπολιτική μήτρα της. Η σιωνιστική ιδεολογία που βασίζεται στηνκεντρική ιδέα του εβραϊκού κράτους αποδείχθηκε τοαποτελεσματικό εργαλείο για να δέσει τον εβραϊκό πληθυσμό, μαζίκαι την εργατική τάξη, στο ουσιαστικά αποικιακό σχέδιο τουσιωνισμού.

Η ισραηλινή εργατική τάξη είναι διασπασμένη σεδιαφορετικές ομάδες. Οι εβραίοι «μιζραχίμ» (οι «ανατολικοί»,σ.τ.μ.), που μαζί με τους παλαιστινίους πολίτες του Ισραήλαποτελούν την πλειοψηφία των απλών στρωμάτων τουπρολεταριάτου, δεν έχουν ανεξάρτητη οργάνωση που θα μπορούσενα αγωνιστεί ενάντια στην οικονομική, πολιτική και πολιτιστικήτους καταπίεση. Αφού στο παρελθόν ήταν δεμένοι με το ΕργατικόΚόμμα τώρα η πολιτική Δεξιά υπό την ηγεσία του λεγόμενου«κόμματος των μισραχίμ» του Σα είναι κυρίαρχη ανάμεσα σ�αυτάτα στρώματα. Ολόκληρη η εργατική τάξη, τόσο η εβραϊκή, όσοκαι η παλαιστινιακή, δεν μπορεί να στηριχθεί ούτε καν σε συνδικάταπου θα αντιπροσώπευαν τα στοιχειώδη δικαιώματά τους ως εργατώνκαι εργατριών. Το άλλοτε ισχυρό Χίστραντουντ, που παραδοσιακάυπηρέτησε τις ανάγκες του σιωνισμού σε συνεργασία με το εβραϊκόκεφάλαιο, υποτάχθηκε τώρα εξ ολοκλήρου στα συμφέροντα της«Μεγάλης Επιτροπής» που ισοδυναμεί σε μεγάλο βαθμό με τηνελίτ των «ασκεναζίμ» της οργανωμένης εργατικής τάξης.

Αυτό που στο Ισραήλ αποκαλείται κατά λάθος «Αριστερά»,αφορά μόνο αυτό το μέρος του εβραϊκου πληθυσμού, που επιδιώκειμια πολιτική λύση της «παλαιστινιακο-ισραηλινής σύγκρουσης»με ορισμένες «παραχωρήσεις», όπως η «υποχώρηση στα σύνορατου 1967» και η δημιουργία ενός «παλαιστινιακού κράτους». Εδώυπάρχουν διαφορετικές ιδέες για το τι θα πρέπει να συμβεί με τουςεποικισμούς και σε πιο βαθμό το Ισραήλ πρέπει να κρατήσει έμμεσατον έλεγχο των παλαιστινιακών εδαφών. Οι περισσότεροιαπ�αυτούς υποστηρίζουν ολόψυχα το σύμφωνο του Όσλο,

Page 107: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 107

παραβλέποντας ότι αυτό ήταν όμοιο με μια λύση τύπου«Μπαντουστάν». Ακόμη και τα πιο «ριζοσπαστικά» μέρη του, πουαποτέλεσαν μια μειοψηφία στο στρατόπεδο ειρήνης, δεν έκαναντον κόπο να εξετάσουν το σύμφωνο του Όσλο ακριβέστερα. Αυτήη μειοψηφία είναι της γνώμης ότι το Όσλο απέτυχε γιατί το Ισραήλδεν ήταν πρόθυμο να εκπληρώσει ούτε τις συμφωνίες ούτε τη«βασική ιδέα» του Όσλο.

Το στρατόπεδο ειρήνης αποτελείται στην πλειοψηφία τουαπό μέλη σιωνιστικών μεσαίων στρωμάτων που ο αγώνας τους γιατο «τέλος της κατοχής» και για την εγκαθίδρυση του παλαιστινιακούκράτους �αν και υπάρχουν πολλές διαφορετικές ιδέες για αυτό �συνήθως είναι εντελώς αποκομμένος από τη γενική κατάσταση. Ηαντίληψή τους δεν είναι συνδεδεμένη με μια ευρύτερηαντιιμπεριαλιστική προοπτική και δεν έχει συνειδητοποιηθεί ότιτο Ισραήλ πρέπει να καταπολεμηθεί σαν κράτος-πελάτης των ΗΠΑστην περιοχή όπως και οι ΗΠΑ σαν κύριοι υποστηρικτές τηςισραηλινής κατοχής. Αυτοί οι «αριστεροί» δεν αντιτίθενται ούτεστην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση ούτε στη νεοφιλελεύθερηισραηλινή οικονομική πολιτική.

Η αντισιωνιστική, σοσιαλιστική ανάλυση επικεντρώθηκε γιαπολύ καιρό υπερβολικά στα κυρίαρχα συνθήματα, τις «επίσημες»αξίες και την ιδεολογία του ισραηλινού στρατοπέδου ειρήνης ωςβάση της εξήγησης της πολιτικής της στάσης. Τα συμπεράσματάτης στηρίχθηκαν αποκλειστικά σ�αυτούς τους κύκλους. Πολύ συχνάξεχάσαμε να ενσωματώσουμε στην ανάλυση μας τη θεμελιώδημαρξιστική θέση για τη σχέση που υφίσταται μεταξύ του γεγονότοςότι αυτοί οι κύκλοι ανήκουν στην κυρίαρχη αστική τάξη τωνασκεναζίμ και του συμφέροντός τους αυτή η ηγεμονία να διατηρηθείμε τη μορφή του «εβραϊκού κράτους» και ενός κάθεστώτος τύπου«Μπαντουστάν» που να κυβερνήσει όλη την ιστορική Παλαιστίνη.Οι ταξικοί δεσμοί τους τους καθιστούν ανίκανους να δώσουν τοδημοκρατικό αγώνα επί τόπου. Αυτός είναι απαραίτητος όρος γιανα επιβληθούν τα εθνικά διικαιώματα των Παλαιστινίων. Ανσταματήσουμε να θεωρούμε τη συνείδησή τους και ταδιακηρυγμένα κίνητρά τους ως μόνη εξήγηση της πολιτικής τους

Page 108: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

108 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

συμπεριφοράς, θα αντιληφθούμε εξάλλου ότι η ευρωπαϊκήκαταγωγή τους και οι ταξικοί δεσμοί τους τους κάνουν να είναικερδοσκόποι των διαφόρων εκδοχών των μέχρι τώραπροτεινόμενων λύσεων τύπου Μπαντουστάν και αποτελούνπαράγοντες αποφασιστικής σημασίας για το ποιους συμμάχουςαναζητούν ανάμεσα στους Παλαιστινίους.

Έτσι και η πιο ριζοσπαστική πτέρυγα του ισραηλινούστρατόπεδου ειρήνης αισθάνθηκε μέχρι τη σημερινή εισβολήπερισσότερο υποχρεωμένη στη γραφειοκρατική ηγεσία της ΠΑ πουαποτελείται στην πλειοψηφία της από άτομα που επέστρεψαν μετον Αραφάτ από την εξορία της Τύνιδας και δεν έχει στενές σχέσειςμε τα λαϊκά στρώματα του πληθυσμού στα προσφυγικά στρατόπεδακαι τα χωριά ή με τους φοιτητές/-ριες και τους εργάτες/-ριες πουαποτελούν τη ραχοκοκαλιά της αντίστασης. Το ισραηλινόστρατόπεδο ειρήνης αγνόησε την ανάδειξη τοπικών ηγετικώνμορφών που αντιπροσωπεύουν το ανανεωμένο πνεύμα τουπαλαιστινιακού εθνικού κινήματος το οποίο ενσαρκώνει την ελπίδατου κοινωνικού και πολιτικού μετασχηματισμού του διεφθαρμένουαυταρχικού κάθεστώτος που εγκαταστάθηκε κάτω από την ηγεσίατης ΠΑ.Ε: Ποιο ρόλο παίζουν οι Παλαιστίνιοι με ισραηλινή υπηκοότητα;Ποια θέση έχουν στον αγώνα για μια εναλλακτική λύση;

Α: Οι ισραηλινοί Παλαιστίνιοι καταπιέζονται τόσο από εθνική, όσοκαι ταξική άποψη και στόχος είναι να μείνουν αποκλεισμένοι απότο «ειρηνευτικό μέρισμα», δηλαδή τα κέρδη της εποχής τηςκαπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης της «Νέας Μέσης Ανατολής».Έχουν εξελιχθεί στη μοναδική, πραγματικά δημοκρατίκη δύναμητου πολιτικού σκηνικού του Ισραήλ που μπορεί να θέσει σοβαράσε κινδυνο το σιωνιστικό κράτος. Υπό την επιρροή τηςΕθνικοδημοκρατικής Συνέλευσης, όπου προεδρεύει ο βουλευτήςτης Κνεσσέτ, Αζμί Μπισχάρα, ανέπτυξαν παραπέρα τηνπαραδοσιακή απαίτηση για «ίσα πολιτικά δικαιώματα» μέχρι τα«συλλογικά δικαιώματα ως εθνική μειονότητα».

Αυτή η απαίτηση υπονομεύει τα θεμέλια του εβραϊκούκράτους όπως δήλωσε ο πρώην πρωθυπουργός Μπάρακ σε μια

Page 109: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 109

καυτή δημόσια συζήτηση, όταν η αστυνομία σκότωσε σε μιαμαχητική διαδήλωση 13 παλαιστινίους πολίτες του Ισραήλ. ΟΜπάρακ είπε: «Ως εβραϊκό κράτος μπορούμε να συμφωνήσουμεστην ατομική ισότητα των Αράβων που δε διακινδυνεύει τοεβραϊκο-σιωνιστικό κράτος. Απεναντίας το εβραϊκό κράτος δενμπορεί να αποδεχθεί τη διεκδίκηση του �κράτους όλων των πολιτώντου� ως μακροπρόθεσμο στόχο, δηλαδή μια άλλη συλλογικήταυτότητα όπως μερικοί εξτρεμιστές θέλουν.»

Η ενδυνάμωση της εθνικής συνείδησης των Παλαιστινίωνστα σύνορα του 1948 και η αυξανόμενη αλληλεγγύη με τηναντίσταση των αδερφιών τους στα από το 1967 κατεχόμενα εδάφημπορεί να γίνει πραγματική απειλή για το εβραϊκό κράτος που είναιη ενσάρκωση του σιωνιστικού κινήματος. Το παλαιστινιακό ζήτημαέχει για δεκαετίες οριστεί μόνο με όρους κατεχομένων από το 1967εδαφών (συμπεριλαμβανομένης και της πλειοψηφίας τηςισραηλινής αριστεράς), που όπως λέγεται, μπορεί να λυθεί μόνοαπό τη δημιουργία των δύο κρατών. Η κατάσταση διάσπασης καιο αποκλεισμός των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ έγιναναποδεκτά σαν κάτι το αυτονόητο. Το ότι δεν είναι έτσι, το έδειξαντο μποϋκοτάρισμα των περασμένων εκλογών και η στάση τους τουςτελευταίους 18 μήνες μετά το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα.Εξάλλου και η άποψη που ήταν κιόλας η βάση του σχεδίουμοιράσματος του ΟΗΕ στο 1947, δηλαδή ότι το παλαιστινιακόεθνικό κίνημα θα μπορούσε να συντριβεί γρήγορα, αποδείχτηκελάθος. Πάνω από 50 χρόνια μετά την κήρυξη του κράτους τουΙσραήλ, ο ιμπεριαλισμός και σιωνισμός πάλι ανησυχούν ότι μιαανεξέλεγκτη εξέγερση του ενωμένου παλαιστινιακού πληθυσμούστο Ισραήλ και τα κατεχόμενα του 1967 θα μπορούσε να παρασύρειτις καταπιεσμένες μάζες των αραβικών χωρών σ�όλη τη ΜέσηΑνατολή.

Η αιτία για τον πόλεμο, που το ισραηλινό κατεστημένο τώραεξαπέλυσε κατά της παλαιστινιακής ηγεσίας και των παλαιστινίωνπολιτών μέσα στο Ισραήλ που αποκαλούνται «ωρολογιακή βόμβα»,βασίζεται σ�αυτή τη λανθασμένη υπόθεση. Δεν υπάρχει αμφιβολίαότι οι Παλαιστίνιοι άνοιξαν μέσα στο Ισραήλ ένα δεύτερο μέτωπο

Page 110: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

110 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

ενάντια στη σιωνιστική επιβολή ενός κάθεστώτος «απαρτχάιντ»σ�ολόκληρη την ιστορική Παλαιστίνη, το οποίο θα μπορούσε νααποδειχθεί το ίδιο σημαντικό όσο και ο αγώνας στα κατεχόμενα.

Έτσι βγάζω το συμπέρασμα ότι όλοι/-ες οι αγωνιστές/-ριεςαπ�τον εβραϊκό πληθυσμό με αντισιωνιστικό, διεθνιστικό καισοσιαλιστικό προσανατολισμό πρέπει να υποστηρίξουν αυτό τοαυξανόμενο αυθεντικό εθνικιστικό ρεύμα ανάμεσα στουςΠαλαιστινίους του Ισραήλ. Τα μέλη του, είναι αλήθεια, δεναντιπροσωπεύουν ούτε μια ταξική πολιτική, ούτε ένα σοσιαλιστικόπρόγραμμα για μια μελλοντική Παλαιστίνη. Αλλά ο εθνικισμόςτους οφείλει να αξιολογηθεί με το μοναδικό κριτήριο τωνπραγματικών διεθνιστών/-ριών, δηλαδή με το εάν ένα εθνικό κίνημαείναι προοδευτικό ή όχι και εαν αμφισβητεί τον ιμπεριαλισμό �κάτι που στο Ισραήλ ισοδυναμεί με τον αγώνα ενάντια στοσιωνιστικό σχέδιο. Ο Aijaz Ahmed γράφει στο βιβλίο του Lineagesof the Present (στη σελ.300): «Έτσι πολλά χρόνια ήμουν πολύσυγκρατημένος απέναντι στο εθνικισμό, αφού πολλοί εθνικιστέςμου φαίνονται τουλάχιστον σωβινιστές, αν όχι εντελώς φασίστες.Αλλά η κενή απαξίωση για όλους τους εθνικισμούς τείνει ναξεγλυστράει από το ζήτημα του ιμπεριαλισμού. Νομίζω ότι αυτοίπου αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, δεν μπορούν έτσι απλάνα υπερβούν τον εθνικισμό τους.»

Οι καθημερινοί αγώνες που διεξάγουν οι Παλαιστίνιοι στοΙσραήλ κατά της εβραϊκής- σιωνιστικής φύσης του κράτουςπαράλληλα με τον αγώνα των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα απότο 1967 εδάφη για ελευθερία είναι την ίδια ώρα ένας αγώνας κατάτου ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ στην περιοχή. Επομένως με το ναενωθούμε μαζί τους και ταυτόχρονα να αποδεχτούμε τον ηγετικότους ρόλο στο καθορισμό της «ημερησίας διάταξης» των εβραϊκώνριζοσπαστικών κύκλων είναι το πιο προοδευτικό, δημοκρατικόκαθήκον με το οποίο μπορούν να έρθουν αντιμέτωποι οι διεθνιστές.

Page 111: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 111

ΘΕΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

των Nasser Ibrahim και Majed Nassar *

(γραμμένο το Γενάρη του 2002)

1.1 Λίγο μπορούμε να αμφιβάλλουμε σε σχέση με το γεγονός ότιτο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης έχει συγκεντρώσει μιααυξανόμενη δημόσια υποστήριξη στη διάρκεια της τελευταίαςδεκαετίας. Αυτή η υποστήριξη έχει πολλές φορές πάρει τοχαρακτήρα ενός δημόσιου ξεσπάσματος και μάλιστα εκρηκτικούμε πιο ονομαστή την περίπτωση του Σηάτλ το 1999 αλλά επίσης,με αξιομνημόνευτη αγριότητα και στην Ουάσιγκτον, τη Γένοβα,το Λος Άντζελες και ούτω κάθεξής. Σε μεγάλο βαθμό,σ�ανταπόκριση με αυτό το ξεχείλισμα του αισθήματος ματαίωσης,ο λόγος περί παγκοσμιοποίησης συνεχώς την αναγορεύει σε μιασημαντική αναλυτική έννοια μ�ένα ευρύ φάσμα οικονομικών καιπολιτιστικών διαστάσεων στο μέτρο που οι κοινωνικοί και πολιτικοίαναλυτές αποπειρώνται να πιάσουν το σφυγμό του δημοφιλούςκινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης.1.2 Ομοίως λοιπόν η λαϊκή υποστήριξη προς τοαντιπαγκοσμιοποιητικό και η ανάπτυξη ενός αναλυτικού πλαισίουπου υπηρετεί αυτό το κίνημα αντιπροσωπεύουν τη δημιουργία ενόςοργανωτικού πλαισίου που αμφισβητεί τη δυναμική της παγκόσμιαςαγοράς που ελέγχεται από τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις.Το αντιαγκοσμιοποιητικό κίνημα είναι ένας θεμελιωμένος σε αρχέςαγώνας ενάντια στις παγκόσμιες πολιτικές των πολυεθνικώνεπιχειρήσεων που συντελούν στην ανάπτυξη των κοινωνικώναντιθέσεων μέσα σε κάθε χώρα, μεταξύ χωρών και ανάμεσα στοβορρά και τον νότο.

Page 112: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

112 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

1.3 Η παγκοσμιοποίηση είναι προϊόν της πληροφορικής καιεπικοινωνιακής επανάστασης και επιδρά στα βασίλεια τηςοικονομίας, της πολιτικής και της κουλτούρας. Η διαδικασία αυτήαξιοποιείται από το κεφάλαιο στις ανεπτυγμένες χώρες με σκοπότην προώθηση της παγκόσμιας κυριαρχίας των πολυεθνικών. Τηνίδια ώρα, τα υλικά και ιδεολογικά κίνητρα των ανεπτυγμένωνδυτικών χωρών αντιστοιχούν ακόμη στις ιμπεριαλιστικές πρακτικέςτης προσπάθειας επιβολής του δυτικού κοινωνικού και πολιτιστικούμοντέλου, το οποίο εκλαμβάνεται από τις δυτιικές δυνάμεις ως τοέσχατο «σημείο προορισμού» όλων των πολιτισμών και εθνών.1.4 Η συνδυασμένη κυριαρχία των πολυεθνικών εταιρειών και τουδυτικού ιμπεριαλισμού συνεπάγεται τον έλεγχο πάνω σε άλλακράτη, καθώς τα δυτικά κράτη επιζητούν να καταπίεσουν τηνποικιλία στον παγκόσμιο πληθυσμό και να υπαγάγουν άλλα εθνικά,πολιτιστικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά σ�αυτά που είναι δικάτους. Ταυτόχρονα οι πολιτικές της κυριαρχίας δημιουργούν στοεσωτερικό των εθνών και πολιτισμών που πέφτουν θύματά τους,συνθήκες καταστροφικής βίας και σύγκρουσης οδηγώντας τονκόσμο σ�ένα κύκλο πολέμων και αυτοκαταστροφής.1.5 Το πλαίσιο της συζήτησης για την παγκοσμιοποίηση επιτρέπειτην εξέταση του ρόλου του ιμπεριαλισμού σε σχέση με τις νεώτερεςοικονομικές δυνάμεις εν γένει και τις πολυεθνικές εταιρείες ειδικώς.Από αυτή την άποψη, ενώ η παγκοσμιοποίηση συχνά παρουσιάζεταισαν τα κράτη να ενδίδουν στις απαιτήσεις των πολυεθνικώνεταιρειών, το πλαίσιο «παγκοσμιοποίηση/αντιπαγκοσμιοποίση»παρέχει το εννοιολογικό πλαίσιο για να τοποθετήσουμε τη σχέσημεταξύ των εμπορικών συμφερόντων και των ιμπεριαλιστικώνφιλοδοξιών περισσότερο σε μια βάση αμοιβαίας λειτουργίας.1.6 Από αυτή την άποψη μπορούμε να δούμε ότι οι στόχοι του ενόςείναι αδιαχώριστοι από εκείνους του άλλου. Τα εμπορικάσυμφέροντα των πολυεθνικών και οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίεςτων δυτικών δυνάμεων είναι συνυφασμένα και υποστηρίζονταιαμοιβαία. Αυτό μπορεί καθαρά να παρατηρηθεί στην καθημερινήάσκηση άνισης ισχύος στη σφαίρα των διεθνών σχέσεων.Μπορούμε να το δούμε στις συμφωνίες της GATT ή στουςδιάφορους πολέμους που διεξήγαγαν οι ΗΠΑ. Το βλέπουμε στις

Page 113: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 113

αναβλητικές και ανασχετικές πρακτικές των ΗΠΑ στα ΗνωμέναΈθνη.1.7 Είναι επιτακτική η ανάγκη να αντισταθούμε κοινωνικά, ηθικάκαι πολιτιστικά σ�αυτήν τη διαδικασία με σκοπό ναπροστατεύσουμε τον πλούτο της ανθρωπότητας. Μια τέτοιααντίσταση δεν καθιστά αναγκαία την απόρριψη των επιστημονικώνκαι τεχνολογικών εξελίξεων. Αυτές μπορούν και θα έπρεπε ναυπηρετούν όλα τα έθνη, εθνότητες, κοινωνικές κατηγορίες καιτάξεις. Τέτοιες εξελίξεις δεν πρέπει να επιτρέπεται να ανήκουνσ�ένα ιδιαίτερο έθνος, κουλτούρα ή ομάδα εταιρειών που είναιαφοσιωμένες στο κέρδος με συνέπεια την αθλιότητα και τη φτώχειαδισεκατομμυρίων ανθρώπων.1.8 Το παλαιστινιακό θέμα είναι μια από τις πιο τραγικές στιγμέςτης διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης στην ιμπεριαλιστική τηςεκδήλωση.

Η παλαιστινιακή τραγωδία και ο ρόλος του Ισραήλ στηνπαγκόσμια καταστολή

2.1 Στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Μεγάλη Βρετανίαανέλαβε με τη διακήρυξη του Balfour να εγκαθιδρύσει στηνΠαλαιστίνη μια εθνική πατρίδα για τους Εβραίους. Σ�όλη τηδιάρκεια της βρετανικής εντολής η Μεγάλη Βρετανία έγινεανάδοχος του σιωνιστικού κινήματος, ενός εθνοκεντρικού καιρατσιστικού αποικιακού σχεδίου. Με την επιβόλη της εντολής τηςστην Παλαιστίνη σύμφωνα με τη συμφώνια Sykes-Picot, η ΜεγάληΒρετανία προστάτευσε το sιωνιστικό κίνημα και το υποστήριξεπολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά. Με το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου η Μεγάλη Βρετανία είχε ήδη προετοιμάσειτο έδαφος στους σιωνιστές να κατακτήσουν την Παλαιστίνη, αφούείχε για τριάντα χρόνια βάναυσα καταστείλει την παλαιστινιακήαντίσταση.2.2 Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την άνοδο τωνΗνωμένων Πολιτειών ως ηγέτιδας δύναμης των καπιταλιστικώνκάθεστώτων η αναδοχή του σιωνιστικού σχεδίου πέρασε στα χέριατων ΗΠΑ. Οπλισμένες σιωνιστικές συμμορίες ξεκίνησαν έναν

Page 114: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

114 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

πόλεμο εναντίον άοπλων Παλαιστινίων στα 1947-1948πετυχαίνοντας να εγκαθιδρύσουν το κράτος του Ισραήλ στο 78%της γης της Παλαιστίνης. 19 χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1967,το Ισραήλ επιτέθηκε στις αραβικές χώρες και κατέλαβε το σύνολοτης Παλαιστίνης, την αιγυπτιακή χερσόνησο του Σινά και τασυριακά υψώματα του Γκολάν.2.3 Σαν αποτέλεσμα αυτών των πολέμων πάνω από έναεκατομμύριο Παλαιστινίων αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτιατους και τη γη τους και να γίνουν πρόσφυγες ζώντας σε στρατόπεδαστις γειτονικές αραβικές χώρες (Ιορδανία, Συρία, Λίβανος). Οπληθυσμός των προσφύγων σήμερα αριθμεί 4 εκατομμύριαανθρώπων, στους οποίους το Ισραήλ αρνείται το δικαίωμα ναγυρίσουν στην πατρίδα τους παραβιάζοντας το διεθνή νόμο πουθέσπισε το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.2.4 Μολονότι αυτές οι αποικιακές πράξεις νομιμοποιήθηκαν με τοεπιχείρημα της εξασφάλισης της ευδαιμονίας του εβραϊκού λαού,οι ενέργειες των δυτικών δυνάμεων πραγματοποιήθηκαν σ�ένααποφασιστικό στάδιο στο σχηματισμό των παγκοσμίων σχέσεωνεξουσίας και βοήθησαν στην εγκαθίδρυση μιας γέφυρας δια μέσουτης οποίας οι δυτικές δυνάμεις μπορούσαν να προστατεύσουν τασυμφέροντα του παγκόσμιου καπιταλισμού στη Μέση Ανατολή.2.5 Συνεπώς το Ισραήλ εγαθιδρύθηκε σαν μέρος ενόςιμπεριαλιστικού σχεδίου στην περιοχή κάνοντας χρήση τηςεβραϊκής τραγωδίας προκειμένου να νομιμοποίησει τους σκοπούςτου. Μ�αυτόν τον τρόπο η πλειοψηφία του εβραϊκού λαού είναιθύμα του αποικιακού σχέδιου στη Μέση Ανατολή. Τα συμφέροντατων Εβραίων δεν έγκεινται στο να κερδίσουν την εχθρότητα τωναραβικών εθνών και τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων· η εβραϊκήτραγωδία δε δικαιώνει το να γίνει ο παλαιστινιακός λαός θύμα τωνδυτικών αποικιακών φιλοδοξιών.2.6 Στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας το κράτος του Ισραήλέγινε η «συνοριακή αστυνομία» του ιμπεριαλισμού και σαν τέτοιαείχε τρεις στόχους να εκπληρώσει: να ελέγχει τις αραβικέςπλουτοπαραγωγικές πηγές και ιδιαίτερα το πετρέλαιο, να ενεργείσαν προπύργιο εναντίον κάθε επαναστατικής ανόδου στα αραβικάκράτη και να αντιμετωπίζει την κομμουνιστική προέλαση στη Μέση

Page 115: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 115

Ανατολή, που αντιπροσωπευόταν εκείνο τον καιρό από τη ΣοβιετικήΈνωση.2.7 Η παλαιστινιακή τραγωδία είναι η συνέπεια της πολιτικής τηςιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης που βασίζεται στην καταπίεση,κατοχή και απεριόριστη υποστήριξη του Ισραήλ στην επιθετικότητάτου στην περιοχή. Οι Παλαιστίνιοι είναι τα θύματα αυτής τηςδιαδικασίας και το Ισραήλ είναι το εργαλείο για τον έλεγχο τηςπεριοχής μέσα από την άρνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέσααπό την κατοχή και την αχαλίνωτη στρατιωτική βία.2.8 Η σιωνιστική αντίληψη συνδυάζει τη θεώρηση του Ισραήλ ωςενός αποκλειστικά εβραϊκού κράτους με το όραμα του Ισραήλ ωςέκφρασης της δυτικής κουλτούρας και δημοκρατικού μοντέλου.Σαν ένα κράτος που αποκλείει το Ισραήλ είναι η διαρκής άρνησητων Παλαιστινίων ως έθνους.2.9 Κατά συνέπεια η αναγνώριση των δικαιωμάτων τουπαλαιστινιακού λαού αντιπροσωπεύει μια απειλή στην αποικιακήύπαρξη του Ισραήλ. Σαν έκφραση του δυτικού μοντέλου το Ισραήλ«αναγκάζει» τις καπιταλιστικές χώρες να αναγνωρίζουν τιςπολιτικές και πρακτικές του Ισραήλ ως αμυντικές καιπροστατευτικές για τις δυτικές αξίες και τρόπους ζωής οι οποίεςπαρέχουν μια γραμμή άμυνας στη «βαρβαρική Ασία» και την«αραβική τρομοκρατία». Η δίχως προϋποθέσεις πολιτική και υλικήυποστήριξη, που οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες καπιταλιστικέςχώρες παρέχουν στο Ισραήλ, στηρίζει μια στρατηγική πουαποσκοπεί στο δυνάμωμα του δικού τους παγκοσμίου ελέγχου.2.10 Ο αρνητικός ρόλος του Ισραήλ δεν περιορίζεται στηνκατάληψη της Παλαιστίνης και την άρνηση των παλαιστινιακώνδικαιωμάτων αλλά επίσης περιλαμβάνει τον περιφερειακό, ακόμηκαι παγκόσμιο ρόλο του Ισραήλ: Το Ισραήλ λειτουργεί σαν τηναιχμή του δόρατος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων τηςπαγκοσμιοποίησης αντικατοπτρίζοντας μέσω των πρακτικών καιπολιτικών του το απεχθέστερο και βιαιότερο πρόσωπο τηςπαγκοσμιοποιητικής διαδικασίας. Αυτό μπορεί να στοιχειοθετηθείαπό τη συνεχή επιθετικότητα του Ισραήλ εναντίον των αραβικώνεθνών και τις σχέσεις με τα πιο αιματοβαμμένα δικτατορικά καιρατσιστικά κάθεστώτα όπως το κάθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια

Page 116: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

116 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Αφρική, τους φασίστες δικτάτορες στη Λατινική Αμερική και τουςκύριους του πολέμου στην Αφρική.2.11 Συνοψίζοντας η συμμαχία μεταξύ Ισραήλ και ιμπεριαλισμούδεν είναι συμπτωματική ούτε έχει συναισθηματικά ή θρησκευτικάκίνητρα, ούτε είναι μια ανταπόκριση στην τραγωδία των Εβραίωνστην Ευρώπη. Αντιθέτως η συμμαχία μεταξύ του Ισραήλ και τωνδυτικών συμφερόντων εκφράζει τα συμφέροντα που το Ισραήλπροστατεύει σ�αντιστοιχία με τις πολιτικές, οικονομικές καιστρατιωτικές φιλοδοξίες της παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ. Απόαυτήν τη σκοπιά το Ισραήλ ενισχύει τη συνεχιζόμενη απόρριψητων δικαίων του παλαιστινιακού λαού από τις Ηνωμένες Πολιτείεςκαι βοηθά στη διατήρηση της δυτικής πολιτικής και στρατιωτικήςκυριαρχίας πάνω στα έθνη της Μέσης Ανατολής.

Η άρνηση του παλαιστινιακού λαού

3.1 Η άρνηση της παλαιστινιακής ύπαρξης επιτυγχάνεται μέσω τωνισραηλινών αποικιακών στρατηγικών της εθνοκάθαρσης, τουσυστηματικού διαχωρισμού, την άρνηση βασικών πολιτικών καιανθρωπίνων δικαιωμάτων και με την απάλειψη των Παλαιστινίωναπό την ιστορία. Η ισραηλινή αφήγηση της διαδικασίας αποικισμούριζώνει σε μια θρησκευτική μυθολογία που δικαιώνει την εισβόληκαι την κατάληψη της Παλαιστίνης και την ίδια ώρα αρνείταιιστορικά γεγονότα τέτοια όπως η συνεχής εθνοκάθαρση τηςΠαλαιστίνης στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές τηςδεκαετίας του 1950.3.2 Προσφάτως όλες οι μορφές της παλαιστινιακής πολιτικής καιστρατιωτικής αντίστασης στην ισραηλινή κατοχή περιγράφονταισαν «τρόμος» που θα έπρεπε να σταματήσει με κάθε μέσο, ως εκτούτου εκμηδενίζουν την παρούσα εγκυρότητα των Παλαιστινίωνως ανθρώπων που θα δικαιούνταν επομένως τα δικαιώματα τωνανθρώπων.3.3 Για τα δυτικά ΜΜΕ οι ισραηλινές επιθέσεις, πόλεμοι και σφαγέςπεριγράφονται ως «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» από το«δημοκρατικό Ισραήλ». Σ�αυτήν την αναπαράσταση το Ισραήλαντιμετωπίζει βίαιους Άραβες και Παλαιστίνιους που δεν

Page 117: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 117

καταλαβαίνουν από δημοκρατία. Το Ισραήλ αντιπροσωπεύει ένασύμβολο του πολιτισμού και της δημοκρατίας με το δικαίωμα ναθέτει κριτήρια δικαιοσύνης και ποινής και να διαθέτει αρμοδιότηταπάνω σ�αυτούς που δε συμμορφώνονται με τη θέλησή του.3.4 Την ίδια ώρα τα δυτικά ΜΜΕ δημιουργούν μια παραμορφωμένηεικόνα των Αράβων και των Παλαιστινίων στη δυτική φαντασία.Τα μέσα δημιουργούν στερεότυπα που ενθαρρύνουν το μίσος καιτη μνησικακία. Αυτή η κατασκευή υποβαθμίζει τις αραβικέςθρησκευτικές και πολιτιστικές πεποιθήσεις και δημιουργεί τουςόρους για μια «σύγκρουση των πολιτισμών».3.4 Συνοψίζοντας η ισραηλινή άρνηση του παλαιστινιακού λαούσυσκευάζεται με τη δυτική παραμόρφωση των Αράβων σταπαγκοσμιοποιημένα ΜΜΕ. Και οι δύο απόψεις ενσωματώνουν μιαρατσιστική διάσταση που αρνείται τις ιδιαιτερότητες των «άλλων»,αρνείται τα ανθρώπινα δικαιώματα τους, αρνείται τα πολιτιστικάχαρακτηριστικά τους και αρνείται την ανθρώπινη εμπειρία τους.Το Ισραήλ εμφανίζεται σα μια ανώτερη ενότητα που διατηρεί τοδικαίωμα να φέρνει τα άλλα έθνη ενώπιον της δικαιοσύνης.

Η ειρηνευτική διαδικασία και η παγκοσμιοποίηση

4.1 Στηριζόμενο στη στρατιωτική του δύναμη, την υποστήριξη τωνΗΠΑ και μια αντίληψη του αραβικού κόσμου ως πρωτόγονου τοισραηλινό όραμα της επίτευξης της ειρήνης πρόκειται ναπραγματοποιηθεί μέσω μιας διαδικασίας στην οποία έχει τοαποκλειστικό δικαίωμα να επιβάλει τις συνθήκες αυτής της ειρήνης.Αυτή περιλαμβάνει, αν όχι οτιδήποτε άλλο, το πεδίο εφαρμογήςτων ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.4.2 Αυτό το πεδίο ορίζεται από μια λίστα από «όχι»: όχι στοδικαίωμα επιστροφής, όχι στην αναγνώριση των ιστορικών καιπολιτικών δικαιωμάτων των Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ, όχιστη μετακίνηση των εποικισμών, όχι σ�ένα κυρίαρχο παλαιστινιακόκράτος.4.3 Με σκοπό να υπαγορεύσει αυτήν την εκδοχή της ειρήνης τοΙσραήλ είναι πλήρως προετοιμασμένο να απαξιώσει τις ζωές τωνΠαλαιστινίων με περιορισμό της κίνησης τους και εκτοπίσεις,

Page 118: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

118 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

δολοφονίες, κρατήσεις, πολιορκίες, καταστροφή σπιτιών καιαγροτικών αποθεμάτων.4.4 Το Ισραήλ δεν επιζητεί ειρήνη αλλά να επιβάλει τηνσυνθηκολόγηση.4.5 Η ειρηνευτική διαδικασία που ξεκίνησε στη συνδιάσκεψη τηςΜαδρίτης στις αρχές της δεκαετίας του 1990 τέθηκε στο πλαίσιοτης αμερικανο-ισραηλινής συμμαχίας και προχώρησε εξαιτίας τηςκατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και των αποτελεσμάτων τουπόλεμου του Κόλπου. Σ�αυτήν τη διαδικασία το όραμα των ΗΠΑγια μια μετα-σοβιετική εποχή ως «νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων»συμπλήρωνε την ισραηλινή επιθυμία για μια «νέα Μέση Ανατολή».4.6 Η διαδικασία της Μαδρίτης ακολουθήθηκε από μια σειράοικονομικών συνδιασκέψεων: Καζαμπλάνκα, Ντόχα, Αμμάν καιΚάιρο που επιχείρησαν να αναδιαρθρώσουν την οικονομική υφήτης Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής ωθώντας την περιοχήαπό τα, ήδη σε κρίση, εθνικά κάθεστώτα στις απελευθερωμένεςοικονομίες της παγκόσμιας αγοράς. Ο σκοπός αυτών τωνσυνδιασκέψεων ήταν να τερματίσουν την αραβο-ισραηλινή και τηνπαλαιστινιο-ισραηλινή διένεξη με την επιβολή των πολιτικών καιοικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ και του Ισραήλ.4.7 Επρόκειτο για μία διπλή υπαγόρευση: της πολιτικής αποδοχήςτου κράτους του Ισραήλ χωρίς να αναγκαστεί το Ισραήλ να δεχτείκαμμία από τις απαιτήσεις των Παλαιστινίων και της ταυτόχρονήςκοινωνικοοικονομικής φιλελευθεροποίησης των αραβικών κρατών.4.8 Η ακύρωση των άμεσων ή έμμεσων αραβικών μποϋκοτάζ στοΙσραήλ είναι το μεγαλύτερο πολιτικό σύμβολο αυτής τηςδιαδικασίας.4.9 Η αποκορύφωση της διαδικασίας του Όσλο, όπου η ηττημένη,εξόριστη παλαιστινιακή ηγεσία δεχόταν όρους που απορρίπτονταναπό τον παλαιστινιακό λαό στην Παλαιστίνη ήταν συμβατή με τοάνοιγμα των αγορών της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής καιΝότιας Ασίας, καθώς και της Άπω Ανατολής στο Ισραήλ. Αυτή ηδιαδικασία εξέθετε επίσης τους Παλαιστίνιους σ�ένα μέλλον τουςως φτηνών εργατών σε μια ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ και το Ισραήλελεύθερη ζώνη εμπορίου που θα οικοδομούνταν στα κατεχόμεναεδάφη.

Page 119: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός 119

4.10 Η δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα αντανακλά τη θέληση καιτο πνεύμα αντίστασης και την απόρριψη αυτού του σχεδίου.4.11 Ο παλαιστινιακός λαός προτείνει ειρήνη σα στρατηγικήεπιλογή βασισμένη στις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, πουκαλούν για ολοκληρωτική υποχώρηση του Ισραήλ στα σύνορα της4ης Ιουνίου του 1967, εγκαθιδρύοντας ένα αληθινό ανεξάρτητοπαλαιστινιακό κράτος δίπλα στο κράτος του Ισραήλ και τηνεφαρμογή του δικαιώματος των Παλαιστινίων να επαναπατριστούν.

Οι Παλαιστίνιοι και το κίνημα εναντίον τηςπαγκοσμιοποίησης

5.1 Παράλληλα με την απελευθέρωση των εθνικών οικονομιών,την εφαρμογή των προγραμμάτων δομικών αναδιαρθρώσεων καιτην υπαγόρευση της ειρήνης με το Ισραήλ ως πολιτικής τηςσυνθηκολόγησης όλες οι εσωτερικές αντιφάσεις της διαδικασίαςτης παγκοσμιοποίησης πραγματώνοται βίαια στη Μέση Αναντολή.

Αυτές οι πραγματώσεις περιλαμβάνουν την άνοδο τουριζοσπαστικού Ισλάμ, την έκρηξη των πολιτιστικών καιθρησκευτικών συγκρούσεων, την παρέμβαση των ιμπεριαλιστικώνστρατιωτικών δυνάμεων και την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκειασ�όλες τις αραβικές χώρες.5.2 Η ηρωική αντίσταση των παλαιστινιακών πατριωτικώνδυνάμεων στο αυτοκρατορικό σχέδιο βρίσκεται στον πυρήνα τηςαντίστασης σ�αυτές τις διαδικασίες.

Ωστόσο οι Παλαιστίνιοι βρίσκουν τους εαυτούς τους τραγικάμόνους ενώπιον των δολοφονιών των πολιτικών ηγετών, τογκρέμισμα των σπιτιών, την καταστροφή της γης και τη διάλυσητης παλαιστινιακής υποδομής.5.3 Οι παθητικές προσπάθειες των ηγετών των αραβικών χωρώνκαι των ευρωπαίων μεσολαβητών δίνουν την αίσθηση μιας πικρήςειρωνίας στην προσπάθειά τους να κάνουν τους Παλαιστίνιους ναδεχτούν ένα διακανονισμό που αρνείται την κυριαρχία και τηνανεξαρτησία τους.

Page 120: Το παλαιστινιακό ζήτημαokde.org/keimena/palaistine_brochure.pdf · Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

120 Το παλαιστινιακό ζήτημα και ο επαναστατικός μαρξισμός

5.4 Ο ρόλος του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος δεν είναι ναεύχεται καλή επιτυχία στον αγώνα των Παλαιστινίων αλλά ναμοιραστεί τον αγώνα και να βοηθήσει στη νίκη του. Είναι καθήκοντου αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος σ�ολόκληρο τον κόσμο ναυψώσει τη σημαία της υπεράσπισης των δικαιωμάτων, τηςελευθερίας και της ανεξαρτησίας των Παλαιστινίων. Συνιστά μιαέκφραση πίστης και στράτευσης σε μια προοπτική εναλλακτικήπρος τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

* Ο δρ Majed Nassar είναι αναπληρωτής διευθυντής τηςΈνωσης Εργατικών Επιτροπών Υγείας. Ο Nasser Ibrahim είναι

μέλος της κολλεκτίβας του Εναλλακτικού ΚέντρουΠληροφόρησης (alternative information centre -

www.alternativenews.org)