Η Αναζήτηση

TEAM MORPHEUS IG ZOGINO (ITALY)

1ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΣΠΑΤΩΝ (GREECE) OS LUDINA (CROATIA)

LYCEE VOLTAIRE (FRANCE) LEDL TSALENJIKHA N2 PUBLIC SCHOOL (GEORGIA)

ΣΕΛΙΔΑ 1

Το χωριό ήταν πολύ μικρό και επειδή βρισκόταν πάνω σε βουνό ήταν απομονωμένο. Τα σπίτια που υπήρχαν ήταν μικρά και στενά με πολλούς ορόφους και περιβάλλονταν από σκοτεινά δρομάκια. Οι άνθρωποι ήταν φτωχοί, γιατί η δουλειά ήταν σπάνια, αλλά παρόλες τις δυσκολίες της ζωής, παρέμεναν γενναιόδωροι.

ΣΕΛΙΔΑ 2

Ήταν χειμώνας, μια θυελλώδης ημέρα. Ο ουρανός ήταν σκοτεινός και μουντός και τα αποξηραμένα λιβάδια έκαναν το τοπίο τρομακτικό. Τα παιδιά διασκέδαζαν, γυρίζοντας σπίτι, μακριά από την άγρια καταιγίδα. Ξαφνικά ακούστηκε ένας δυνατός ήχος. Λίγα λεπτά αργότερα το σχολείο τυλίχθηκε στις φλόγες. Μέσα στον σαματά που επικρατούσε μπορούσε κανείς να διακρίνει φοβισμένους ανθρώπους να τρέχουν μακριά. Στα πρόσωπα αυτών των φτωχών ανθρώπων μπορούσες να δεις

συναισθήματα φόβου και ελπίδας. Την ελπίδα πως όλα αυτά που διαδραματίζονταν μπροστά στα μάτια τους ήταν μια κακόγουστη πλακά.. πως η ζωή τους θα γύριζε πίσω στην ξέγνοιαστη κι ανέμελη κατάσταση που βρισκόταν μόλις λίγα λεπτά πριν.

ΣΕΛΙΔΑ 3

Πολλά χρόνια αργότερα....

Η Μάρθα, η Ντενίζ και ο Άντριου μαζί έτρεξαν στο παλιό εγκαταλελειμμένο σχολείο. Ήταν ερειπωμένο και σκεπασμένο με κισσούς και αναρριχώμενα φυτά. Το εσωτερικό του ήταν σκοτεινό, βρώμικο και παραμελημένο. Οι τάξεις είχαν καταστραφεί από τις βόμβες του πολέμου. Τα παιδιά μπορούσαν να

ακούσουν θορύβους που τους έκαναν να αναθεωρήσουν την απόφαση τους να εισέρθουν σε αυτό το κτίριο. Ήχοι που τους τρόμαζαν, αλλά ήθελαν να σκέφτονται ότι είναι απλά παράθυρα και πόρτες που τρίζουν και ποντίκια που σκούζουν πνιγηρά. Με τον φόβο να επικρατεί στο σώμα τους, αποφάσισαν να ανοίξουν την πόρτα. Μπήκαν μέσα στο κτίριο. Στους διάδρομους υπήρχαν ακόμα σκιές και αίματα μετά από το τραγικό γεγονός που συνέβη σε αυτό το χώρο αρκετά χρονιά πριν. Παράξενοι ήχοι έρχονταν από το γραφείο του Διευθυντή, ένα σκοτεινό δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου. Το δωμάτιο αυτό ήταν σκοτεινό κι εντελώς κατεστραμμένο εκτός από το γραφείο, το οποίο με έναν μαγικό τρόπο στεκόταν άθικτο. Πάνω του υπήρχε μια νεκροκεφαλή, πιθανώς του διευθυντή.

ΣΕΛΙΔΑ 4

Της Ντενίζ της φάνηκε παράξενο που παρόλο που το σχολείο είχε καταστραφεί, το γραφείο παρέμεινε άθικτο. Το θέαμα έκανε τα παιδιά να τρομοκρατηθούν, αλλά κι να αναρωτηθούν πως κάτι τόσο εξωπραγματικό υπήρχε μπροστά τους. Άρχισαν να περιεργάζονται έκπληκτα το γραφείο. Ήταν μια παλιά ξύλινη κατασκευή με τρία συρτάρια. Η Ντενίζ αποφάσισε να ανοίξει το πρώτο. Δεν βρήκε κάτι σημαντικό παρά μόνο κάτι φακέλους. Ο Αντρέας παρατήρησε ότι το δεύτερο συρτάρι ήταν κλειδωμένο. Όσο τα δύο παιδιά έψαχναν το γραφείο, η Μάρθα παρατήρησε κάτι παράξενο στην μισοκατεστραμμένη βιβλιοθήκη. Κάτι γυάλιζε ανάμεσα στα βιβλία. Πήγε πιο κοντά και είδε ένα παλιό χρυσό κλειδί. Το άρπαξε και όρμησε προς τα παιδιά. Ο Άντριου το πήρε από τα χεριά της, κι μετά από κάποιες προσπάθειες, κατάφερε να ανοίξει το κλειδωμένο συρτάρι. Μέσα υπήρχε μια παλιά κασέτα. Η Μάρθα την πήρε και πάτησε το κουμπί από το μαγνητόφωνο. Άκουσαν μια τρομαγμένη ηλικιωμένη φωνή να λέει: «Το όνομά μου είναι Τζων Σμιθ. Είμαι ο Διευθυντής αυτού του σχολείου, κι έχω συγκεντρώσει πληροφορίες για την αιτία αυτού του ανώφελου πολέμου. Αν οι πληροφορίες αυτές δεν έχουν γίνει γνωστές, σημαίνει ότι πέθανα. Έχω κρύψει τα στοιχεία που χρειάζεστε στο υπόγειο. Πρέπει να είστε

ΣΕΛΙΔΑ 5

προσεκτικοί. Είστε σε κίνδυνο». Τα παιδιά κοιταζόντουσαν μεταξύ τους τρομοκρατημένα. Η αδρεναλίνη τους ήταν στα ύψη και ήξεραν ότι έπρεπε να πάρουν μια δύσκολη απόφαση. Αποφάσισαν ότι μετά από τόσο δρόμο που έκαναν για να φτάσουν μέχρι εδώ ήταν συνετό να προσπαθήσουν να λύσουν το μυστήριο που εχτυλιζόταν μπροστά στα μάτια τους. Άλλωστε, σκεφτήκαν, ότι στην πραγματικότητα δεν θα έκαναν κάτι επικίνδυνο εφόσον ο πόλεμος είχε τελειώσει εδώ και χρόνια. Βγήκαν από το γραφείο κι κατευθύνθηκαν στις σκάλες στο τέλος του διαδρόμου που οδηγούσαν στο υπόγειο. Στις σκάλες ήταν σκοτεινά κι σκονισμένα. Ο Άντριου έβγαλε το κινητό του και άναψε το φακό. Όπως κατέβαιναν τις σκάλες, μπορούσαν να δουν ιστούς αράχνης, καμένα ρούχα, σκασμένες μπάλες και βιβλία ριγμένα παντού. Όταν έφτασαν στο υπόγειο, σάστισαν. Αυτό που είδαν ήταν τόσο τρομακτικό, τόσο περίεργο. Θα μπορούσε να είναι όνειρο, αλλά δεν ήταν. Ήταν μια μηχανή. Σύμφωνα με τη Ντενίζ η μηχανή μύθος, γνώστη και ως μηχανή του Τέσλα.

Ήταν σοκαρισμένοι. Η Ντενίζ είχε δίκιο. Σπίθες πετούσαν παντού. Ο Άντριου δεν μπορούσε να καταλάβει τι εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του. Πλησίασε τη μηχανή και την ακούμπησε. Ξαφνικά μια λάμψη εμφανίστηκε πίσω του και ο Άντριου

εξαφανίστηκε. Η Μάρθα του έδωσε ένα walkie talkie όσο πιο γρήγορα μπορούσε και η πύλη τον ρούφηξε. Αποφάσισε να τον ακολουθήσει. Ζήτησε από την Ντενίζ να τους περιμένει εκεί σε περίπτωση που

ΣΕΛΙΔΑ 6

χρειαστούν βοήθεια και πριν φύγει της έδωσε ένα walkie talkie. Αμέσως μετά εξαφανίστηκε μέσα στην πύλη.

Ο Άντριου και η Μάρθα βρέθηκαν σε ένα καράβι. Άκουσαν μια σειρήνα, κι κατάλαβαν ότι το πλοίο κουνιόταν. Όταν κοίταξαν γύρω τους, συνειδητοποίησαν πως το μέρος τους ήταν οικείο: ήταν σε ένα λιμάνι κοντά στα βουνά και στο χωριό που το παλιό σχολείο βρισκόταν. Στην πλώρη του πλοίου στεκόταν ένας άντρας ντυμένος με σκούρα μπλε ρούχα.

ΣΕΛΙΔΑ 7

Τον πλησίασαν και τον ρώτησαν για την ημερομηνία. Αυτός αν και παραξενεμένος με τους απρόσμενους επισκέπτες του πλοίου του με τα παράξενα ρούχα, τους απάντησε ότι ήταν 28 Αυγούστου του 1939. Η Μάρθα θυμήθηκε ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε την 1

Σεπτεμβρίου 1939. Το μηχάνημα στο υπόγειο τους είχε μεταφέρει στο παρελθόν! Σοκαρισμένη από αυτό που τους είπε ο άγνωστος άντρας, η Μάρθα έπιασε τον Αντρέα από το μανίκι και βούτηξαν στην κρύα θάλασσα. Κολύμπησαν μέχρι την ακτή. Βγαίνοντας έξω στην ακτή, τουρτούριζαν από το κρύο και από το φόβο. Αποφάσισαν ότι η μόνη τους επιλογή ήταν να γυρίσουν πίσω στο σχολείο. Έτσι άρχισαν να τρέχουν.

ΣΕΛΙΔΑ 8

Πίσω στο ερειπωμένο σχολείο σκοτείνιαζε όλο και περισσότερο, αλλά η Ντενίζ προσπαθούσε να μην χάσει το κουράγιο της. Αποφάσισε ότι για να απασχοληθεί κάπως όσο θα ήταν μονή της, θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον να εξερευνήσει το υπόγειο. Αναρωτήθηκε πόσα μυστικά θα μπορούσε να κρύβει αυτός ο μικρός χώρος στον όποιο βρισκόταν. Στο πάτωμα βρήκε ένα παλιό ημερολόγιο που ήταν κλειδωμένο. Θυμήθηκε ότι είχε κρατήσει το χρυσό κλειδί από τη βιβλιοθήκη μέσα στη τσέπη της, οπότε προσπάθησε να ανοίξει με αυτό το ημερολόγιο. Το άνοιξε και άρχισε να διαβάζει: «Είναι 28 Αυγούστου 1939. Είμαι στο πλοίο και το μυστικό μου είναι ασφαλές. Δεν θα μάθουν ποτέ την αλήθεια. Ω, ναι, σήμερα το

ΣΕΛΙΔΑ 9

απόγευμα συνάντησα δυο περίεργα παιδιά απάνω στο πλοίο. Ήταν ντυμένα περίεργα και φέρονταν παράξενα. Δεν ήξεραν την ημερομηνία και όταν την έμαθαν πήδηξαν στη θάλασσα..». Η Ντενίζ ήταν κατατρομαγμένη. Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν έτοιμος να ξεσπάσει και οι φίλοι της είχαν παγιδευτεί εκεί στο παρελθόν. Γύρισε στην επόμενη σελίδα του ημερολογίου και μόλις την διάβασε, το πρόσωπό της χλόμιασε. Έβγαλε το walkie talkie που της είχε δώσει η Μάρθα και άρχισε να φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορούσε και ήλπιζε οι φίλοι να μπορέσουν να την ακούσουν. Άκουσε παράσιτα κι αργότερα τη φωνή της Μάρθας. Η φωνή της έμοιαζε σαν να απομακρύνεται... της είπε ότι δεν μπορεί να την ακούσει καλά οπότε θα πρέπει να μιλάει πιο δυνατά. Η Ντενίζ χωρίς να χάσει χρόνο για ψιλοκουβεντούλα με τη Μάρθα, την ρώτησε για τον άντρα που διάβασε στο ημερολόγιο. Όμως η Μάρθα δεν μπορούσε να την ακούσει… πιο δυνατά αυτή τη φορά, η Ντενίζ επανέλαβε την ερώτηση της. Όταν η Μάρθα απάντησε θετικά, η Ντενίζ επιβεβαίωσε τις υποψίες της. Ήταν φοβισμένη. Έπρεπε να πει το μυστικό στους φίλους της. Έπρεπε να τους βρει. Έτσι αποφάσισε να μπει κι αυτή στη μαγική πύλη. Έπεσε στο νερό. Ήταν τρομοκρατημένη, παγωμένη και άρχισε να κολυμπάει όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Αλλά δεν ήταν και πολύ αθλητικός τύπος εφόσον ποτέ δεν είχε πατήσει το πόδι της στα μαθήματα κολύμβησης που τους παρείχε το σχολείο (κάτι το όποιο αποφάνθηκε ότι δεν ήταν πολύ καλή ιδέα κι αποφάσισε να το αλλάξει όταν γύρναγε πίσω). Στην προσπάθεια της να κολυμπήσει, έκτος από ότι ήπιε τόνους νερό, έχασε επίσης και το walkie talkie της, με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να επικοινωνήσει με την Μάρθα και τον Αντρέα. Έπρεπε να τους δει, για να τους πει όσα είχε ανακαλύψει στο ημερολόγιο!

Όσο η Ντενίζ κολυμπούσε για να βγει στην ακτή, η Μάρθα κι ο Άντριου είχαν ήδη φτάσει στο σχολείο. Ήταν τεράστιο και πολύ διαφορετικό από ό,τι ήταν σήμερα. Αναμείχθηκαν με τους μαθητές. Όλοι τους φορούσαν την ίδια στολή. Μερικοί έπαιζαν με βόλους και άλλοι κουτσό. Χωρίς να τους καταλάβουν τα παιδιά που έπαιζαν στην αυλή, μπήκαν μέσα στο σχολείο. Έτρεξαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν και έφτασαν στην πόρτα

ΣΕΛΙΔΑ 10

που οδηγούσε στο υπόγειο. Ξαφνικά μια βραχνή φωνή τους φώναξε. Η φωνή αυτή ήταν ο επιστάτης. Μέσα στην άγνοια του νόμιζε ότι ήταν μαθητές του σχολείου, οπότε τους οδήγησε στο χώρο μπροστά στο γραφείο του Διευθυντή. Ήταν ένα μικρό δωμάτιο στολισμένο με λουλούδια, φυτά κι ένα μεγάλο άσχημο χαλί. Τέσσερις καρέκλες στέκονταν δίπλα στην πόρτα. Ο επιτηρητής διέταξε τον Άντριου και τη Μάρθα να κάτσουν σε δύο από αυτές τις καρέκλες μπροστά από δύο άλλους μαθητές, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι. Το αγόρι ρώτησε ποιοι ήταν, εφόσον πότε δεν τους είχε ξανασυναντήσει όσο καιρό βρισκόταν στο σχολείο. Η Μάρθα αρνήθηκε να του πει κι τότε το κορίτσι άρχισε να γκρινιάζει. Ο Άντριου, χωρίς να έχει όρεξη για διαμάχες, εφόσον είχαν και πιο σημαντικές δουλειές να κάνουν (όπως για παράδειγμα να σώσουν ένα σχολείο από ολική καταστροφή) αποφάσισε ότι δεν έχει πρόβλημα να γνωριστεί με τα παιδιά όση ώρα θα περίμεναν το διευθυντή. Σκέφτηκε ότι μπορεί αυτή η γνωριμία μπορεί να τους φανεί χρήσιμη στο μέλλον. Πριν προλάβει να τους πει το όνομα του, τα τέσσερα παιδιά κλήθηκαν μέσα στο γραφείο. Μπήκαν στο μεγάλο δωμάτιο και αμέσως αναγνώρισαν το γραφείο που είχαν δει στο παρόν. Μόλις είδαν τον Διευθυντή, τον συσχέτισαν με την νεκροκεφαλή που βρέθηκε στο γραφείο. Ο διευθυντής φορούσε ένα μαύρο κοστούμι με ένα μεγάλο καπέλο. Είχε ένα μικρό μουστάκι και στρογγυλά γυαλάκια. Η Μάρθα πρόσεξε μια πινακίδα πάνω στο γραφείο του που έλεγε «Τζων Σμιθ». Έτσι επιβεβαίωσαν την υποψία τους ότι όντως αυτός ήταν ο άνθρωπος που ηχογράφησε τη κασέτα. Τότε ο ίδιος πήρε τον λόγο. Αφού παρουσίασε τα παιδιά στους μαθητές που βρισκόταν έξω από το γραφείο (οι οποίοι αποκαλύφθηκε ότι στην πραγματικότητα ήταν οι παππούδες τους!), αποφάσισε ότι ήταν ώρα να δημιουργήσουν ένα σχέδιο δράσης για να σώσουν το σχολείο.

Η Ντενίζ κολυμπούσε και προσπαθούσε να φτάσει στη ακτή για να βρει τους φίλους της και να τους πει την αλήθεια για το ημερολόγιο. Έπρεπε να τους ενημερώσει για τον πόλεμο που έμελλε να αρχίσει μόλις σε τρεις μέρες. Ήταν απαραίτητο, εφόσον το σχολείο τους θα καιγόταν μόλις την επομένη. Η επίθεση στο σχολείο ήταν καθοριστική για την εξέλιξη του

ΣΕΛΙΔΑ 11

πολέμου. Η Ντενίζ το ήξερε, γιατί είχε αφιερώσει ώρες στη βιβλιοθήκη διαβάζοντας ιστορικά βιβλία. Το συναίσθημα της φρίκης επικράτησε μέσα της, όταν θυμήθηκε την εικόνα του σχολειού που καιγόταν, με όλους μέσα.

Αφού τελικά έφτασε στην ακτή, περπάτησε λίγο μέχρι να φτάσει τελικά στο σχολείο. Καθώς ήταν λάτρης του διαβάσματος, ήξερε ότι το σχολείο είχε κτισθεί το 14ο αιώνα, εξαιτίας των γοτθικών πύργων και των γκαργκόιλς. Παρόλα αυτά είχε πιο σημαντικά πράγματα να σκεφτεί από την αρχιτεκτονική του σχολειού. Ήταν μουσκεμένη και κατατρομαγμένη. Έπρεπε να ειδοποιήσει τους φίλους της. Χαμένη μέσα στις σκέψεις της, ξαφνιάστηκε όταν άκουσε παιδιά να γελάνε. Μάλλον ήταν σε διάλειμμα. Μπήκε μέσα στο σχολείο. Ευτυχώς δεν την είχε δει κανείς. Σκέφτηκε ότι ήταν τυχερή, εφόσον έτσι θα μπορούσε να τρυπώσει στους διαδρόμους και να ψάξει τους φίλους της. Τα φώτα τρεμόπαιζαν. Η Ντενίζ διέκρινε στο τέλος του διαδρόμου μια μισάνοιχτη πόρτα. Της φάνηκε ότι από μέσα άκουσε τις φωνές της Μάρθας και του Αντρέα. Έτρεξε κι άνοιξε τη πόρτα. Κι ναι, τα αυτιά της δεν την απατούσαν. Όντως είχε ακούσει τις φωνές των φίλων της. Τους αγκάλιασε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Αφού η Ντενίζ τους καθησύχασε ότι ήταν καλά κι ότι δεν διέτρεξε κάποιο κίνδυνο, ο Τζων Σμιθ πήρε τον λόγο. Αφού βεβαιώθηκε ότι η Ντενίζ ήταν φίλη των παιδιών, κι όχι προδότης, την ρώτησε αν ήξερε κάτι που οι ίδιοι δεν ήξεραν ήδη. Αυτή τους εξήγησε ότι είχε διαβάσει στο ημερολόγιο του καπετάνιου. Μέσα υπήρχαν σημειώσεις. . Η τελευταία ήταν γραμμένη στις 28 Αυγούστου 1939. Η σημείωση αυτή αναφερόταν σε μια πυρκαγιά σχολείου. Από αυτό το ημερολόγιο κατάλαβε ότι ο καπετάνιος ήταν με το μέρος των Γερμανών. Ο σκοπός του ήταν να καταστρέψει το εβραϊκό σχολείο. Το πλοίο ήταν γεμάτο Γερμανούς στρατιώτες μέλη των Ες Ες, οι οποίοι ήταν μεταμφιεσμένοι σε Πολωνούς στρατιώτες. Με την βοήθεια της Ντενίζ, αποφάσισαν ότι ο καλύτερος τρόπος για να διαφύγουν ήταν τα τούνελ που βρίσκονταν κάτω από το σχολείο. Ένα από αυτά οδηγούσε σε μια σπηλιά μακριά από την πυρκαγιά που θα ξεσπούσε. Η Μάρθα θα οδηγούσε τα παιδιά με ασφάλεια έως εκεί.

ΣΕΛΙΔΑ 12

Λίγος χρόνος έμενε μέχρι να ξεσπάσει η φωτιά και τα παιδιά το ήξεραν. Πανικός κυριαρχούσε στο κτίριο. Η βόμβα έπεσε κι το σχολείο τυλίχτηκε στις φλόγες

Μέσα ακόμα βρίσκονταν ο διευθυντής, οι καθηγητές και λίγοι μαθητές. Ο διευθυντής ζήτησε από τη Ντενίζ να του δώσει το ημερολόγιο και να μπει στη χρονομηχανή για να γυρίσει πίσω στο μέλλον. Επειδή δεν υπήρχε χρόνος, ο διευθυντής αποφάσισε να μείνει εκεί. Όπως λέει το ρητό <<ο καπετάνιος εγκαταλείπει πάντα τελευταίος το πλοίο του>>. Προτίμησε να πεθάνει παρά να γίνει σκλάβος. Η νεκροκεφαλή, που βρισκόταν πάνω στο γραφείο, ήταν δική του.

Μια ιστορία γραμμένη από την ομάδα του Μορφέα και επεξεργασμένη στα ελληνικά από τους

1. Βασιλική – Μαρία Τούντα 2. Διονύσης Κιντής

ΣΕΛΙΔΑ 13

3. Άννα Κυριαζή 4. Ειρήνη Τυρολόγου 5. Δημήτρης Καββαδίας 6. Μαριτίνα Κουτούζου 7. Ζωή Τσούρη 8. Έρση Προκοπίου 9. Σοφία Καραδήμα 10. Δημήτρης Σρόιτερ 11. Φρειδερίκη Συρεγγέλα 12. Κατερίνα Καραδήμα 13. Ιωάννα Δήμα 14. Κωνσταντίνα Λέκκα 15. Γιάννης Βαρδουλάκης 16. Μαριωάννα Κατσούλη 17. Ευαγγελία Λουκά 18. Έλενα Γιαννάκη 19. Σωτήρης Σκανδάλης

Για το πρόγραμμα e-twinning “To be continued…” με την επίβλεψη της καθηγήτριας Ανθής Σαμπάνη, ΠΕ02