Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ......

17
Pierdomenico Baccalario Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM

Transcript of Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ......

Page 1: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

Pierdomenico Baccalario

Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝEMPORIUM

Page 2: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

7

ΚεφάλαιοΠ Ρ Ω Τ Ο

Page 3: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

7

ΚεφάλαιοΠ Ρ Ω Τ Ο

ΚΑΚΕΣ ΕΊΔΉΣΕΊΣ

ΝΕΕΣ ΚΑΚΊΕΣ

ΚΑΚΊΑΣΜΕΝΟΊ ΓΕΡΟΝΤΕΣ

Μετά από ένα μόλις μήνα δουλειάς με είχαν ήδη απολύσει. Μάλιστα. Αν και ο Αιδεσιμό-τατος Πρόσπερο δεν χρησιμοποίησε ακρι-

βώς τη λέξη «απόλυση», προσπαθώντας να με κά-νει να πιστέψω ότι ήμουν καλός, ουσιαστικά δεν θα έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο Άπλκρος.

«Έλα μαζί μου, μικρέ…» ξεκίνησε να λέει, με το ένα του χέρι στον ώμο μου για να με συνοδεύσει με τρυφε-ρότητα έξω, ενώ στην πραγματικότητα με έσπρωχνε. «Πάμε να μιλήσουμε οι δυο μας με τον Ζιλ».

Το πρόβλημα του Αιδεσιμότατου Πρόσπερο ήταν πως δεν το συνειδητοποιούσε, δεν είχε επίγνωση της δύναμής του. Ήταν ένας άντρας σχεδόν δύο μέτρα, με

Page 4: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

8 9

ΚεφάλαιοΠ Ρ Ω Τ Ο

φλογερό βλέμμα και δυνατή γλώσσα, που δεν σήκωνε αντιρρήσεις.

«Έλα, Κουρέλι…» είπα στο σκύλο μου, που έτρεξε ξοπίσω μου μυξοκλαίγοντας.

Ο Ζιλ, στον οποίο πηγαίναμε, ήταν ο πραγματικός ταχυδρόμος του Άπλκρος, εκείνος που είχα αντικατα-στήσει. Παρέδιδε γράμματα σε όλες τις φάρμες της χερσονήσου και μερικές φορές και στα νησιά όταν ερ-χόταν κανένα κατά λάθος, όπως: «Οικογένεια Καφ-ναμάρα, Άπλκρος», αλλά οι Καφναμάρα είχαν φύγει τουλάχιστον εδώ και είκοσι χρόνια από εδώ. Είχαν μετακομίσει στο Μπέιν’ α Λικ, οι τυχεροί, στην άλλη άκρη του κόλπου. Αυτό το ήξεραν όλοι εκτός από τον Ζιλ και τον αποστολέα, ο οποίος, για μένα, δεν είχε την παραμικρή ιδέα πού ήταν το Άπλκρος, όπως και ο περισσότερος υπόλοιπος κόσμος.

Το Άπλκρος είναι ένα χωριουδάκι με λίγα σπίτια (πραγματικά λίγα), στη Βόρεια Σκοτία. Ένας μόνο δρόμος οδηγεί σε μας και μάλιστα έχει μια ταμπέλα που λέει: Προσοχή. Ο δρόμος να αποφεύγεται από αρχάριους οδηγούς. Κίνδυνος. Αλήθεια, δεν αστει-εύομαι. Εκείνο το καλοκαίρι, όμως, ο κίνδυνος δεν ήταν τόσο να γλιστρήσεις και να βγεις από το δρόμο, πράγμα που θα ήταν μοιραίο αν σου συνέβαινε στο φράγμα, στο Κέρατο του Τάρανδου ή στα βράχια της

Page 5: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

8 9

ΚεφάλαιοΠ Ρ Ω Τ Ο

Μικρής Κορυφής. Δεν ήταν ούτε οι δεκαεννιά απότο-μες στροφές ούτε τα κουνέλια που διασχίζουν το δρό-μο μόλις ακούσουν αυτοκίνητο (τα κουνέλια διασχί-ζουν το δρόμο μόνο όταν έρχεται κάποιος και κανείς δεν κατάλαβε ποτέ το γιατί). Ούτε καν η ομίχλη, που μπορεί να πέσει πυκνή σε λιγότερο από ένα λεπτό, ακόμα και το κατακαλόκαιρο.

Ο κίνδυνος ήταν εκείνος: ο Ζιλ, ο ταχυδρόμος.Εκείνο το καλοκαίρι είχα πάρει τη θέση του γιατί

είχε εξαρθρώσει τον αστράγαλό του, κατεβαίνοντας από το ποδήλατο. Παλιά το χρησιμοποιούσε για να κάνει τις παραδόσεις και το πολύ πολύ, όταν τον συ-ναντούσες στο δρόμο, να έπρεπε να του κορνάρεις και να προσπαθήσεις να τον αποφύγεις. Ο Ζιλ τότε θα σήκωνε το χέρι για να χαιρετήσει ή για να σου κάνει σήμα να πλησιάσεις, αν είχε κάποιο γράμμα για σένα.

«Ευχαριστώ, Ζιλ», έπρεπε να του πεις όταν σου έδινε ένα γράμμα, το οποίο μπορεί και να είχε σφρα-γίδα του περασμένου μήνα. Χωρίς ποτέ να προσθέ-σεις ούτε καν για αστείο: «Δεν φανταζόμουν ότι θα έρθει τόσο γρήγορα!».

Γιατί ο Ζιλ ήταν πολύ ευέξαπτος. Ήταν ικανός να σκεφτεί πως πίστευαν ότι είναι δικό του λάθος που το γράμμα δεν είχε έρθει νωρίτερα και από εκεί και πέρα θα έκανε τα πάντα για να παραδώσει ακόμα πιο

Page 6: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

10 11

ΚεφάλαιοΠ Ρ Ω Τ Ο

καθυστερημένα τα επόμενα γράμματα. Ο Ζιλ ήταν οξύθυμος και μεγάλος τεμπέλης.

Τις τέσσερις εβδομάδες που τον αντικαθιστούσα, είχα παραδώσει πιο πολλά γράμματα απ’ όσα είχε μοιράσει εκείνος τους έξι προηγούμενους μήνες.

«Τι κάνεις εκεί, αγόρι μου;» διαμαρτυρήθηκε, όταν το αντιλήφθηκε. «Αν κάνεις τέτοια πράγματα, θα μου χαλάσεις ολόκληρη την οργάνωση».

«Μα για ποια οργάνωση μου μιλάς;» παρατήρησα.Και από τότε εκείνος είχε θυμώσει και μου είχε ορ-

κιστεί ότι θα το πληρώσω.Θα στοιχημάτιζα ότι τα πράγματα είχαν εξελιχθεί

ως εξής: Ο Ζιλ θα βγήκε κουτσαίνοντας από το ταχυ-δρομείο (κούτσαινε ένα μήνα, αν και πλέον όλοι ήξε-ραν ότι το έκανε επίτηδες) και θα πήγε να παραπονε-θεί στον Αιδεσιμότατο Πρόσπερο, όπως έκαναν όλοι όσοι είχαν κάποιο πρόβλημα. Και ο Αιδεσιμότατος Πρόσπερο θα σκέφτηκε κάποιο τρόπο για να λύσει το πρόβλημα.

«Κοίτα τι υπέροχο…» είπε ο Αιδεσιμότατος εκείνη τη μέρα. «Ο εκσυγχρονισμός έφτασε στο χωριό μας».

Με οδήγησε μπροστά σε ένα γυαλιστερό κόκκινο φορ-τηγάκι, με το έμβλημα των Βασιλικών Ταχυδρομείων στο πλάι. Ήταν παρκαρισμένο κάθετα στην άκρη του δρό-μου, ακριβώς μπροστά από το ταχυδρομείο.

Page 7: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

10 11

ΚεφάλαιοΠ Ρ Ω Τ Ο

«Αστειεύεστε, έτσι;» ρώτησα τον Αιδεσιμότατο.Εκείνος σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του, σαν να

μη με είχε καν ακούσει. «Μόλις μας το παρέδωσαν από τα κεντρικά», μου εξήγησε. «Δεν είναι πανέμορφο;»

Έβαλα τα γέλια. «Και ποιος θα το οδηγεί; Ο Ζιλ;»Ο Αιδεσιμότατος με κοίταξε, σαστισμένος. «Και…

γιατί όχι; Αυτός είναι ο ταχυδρόμος».Το κόκκινο φορτηγάκι έμοιαζε με διασταύρωση το-

στιέρας και δόκανου. Το φανταζόμουν να σκίζει την άσφαλτο με εκατό χιλιόμετρα την ώρα, κατά μήκος του μοναδικού δρόμου του Άπλκρος, ή στην παραλιακή, στο Μπέλανχ Μπα, στο δρόμο των βοδιών, και ανατρίχιασα.

«Μα ο Ζιλ δεν ξέρει να οδηγεί…» μουρμούρισα, ανήσυχος.

«Ούτε κι εσύ…» μου θύμισε ο Αιδεσιμότατος.Που σημαίνει: εγώ δεν είχα ακόμα κλείσει τα

δεκατέσσερα.Μ’ αυτά τα λόγια, όμως, ο Αιδεσιμότατος Πρόσπε-

ρο με απέλυσε από τη θέση του ταχυδρόμου.Σήκωσα τα χέρια ψηλά, αποδεχόμενος τη μοίρα

μου, και έβγαλα τη στολή μου.«Όπως θέλετε», είπα. «Μετά μη μου πείτε, όμως,

ότι δεν σας προειδοποίησα».Σφύριξα. Το Κουρέλι σταμάτησε να ξύνεται και

μπλέχτηκε καταχαρούμενο στα πόδια μου.

Page 8: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

13 12

ΚεφάλαιοΠ Ρ Ω Τ Ο

12

ΚεφάλαιοΔ Ε Ύ Τ Ε Ρ Ο

«Το ποδήλατο τουλάχιστον μπορώ να το κρατή-σω;» ρώτησα.

Ο Αιδεσιμότατος ούτε καν που γύρισε, μαγεμένος από τη λάμψη του μικρού φορτηγού.

«Πρέπει να σου βρω μια καινούρια δουλίτσα…» είπε. «Θα βρεθούμε αύριο το πρωί στο πρεσβυτέριο».

Μου φάνηκε ότι δυσκολευόταν να θυμηθεί το όνο-μά μου.

«Φίνλεϊ Μακ Φι», του είπα. «Όπως το γράμμα».Εκείνος κούνησε το κεφάλι.«Πάμε, Κουρέλι…» μουρμούρισα. «Φεύγουμε».Είχα ένα σχέδιο Β για εκείνο το απόγευμα. Δυστυ-

χώς, όμως, δεν ήμουν ο μόνος.

Page 9: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

13 12

ΚεφάλαιοΠ Ρ Ω Τ Ο

12

ΚεφάλαιοΔ Ε Ύ Τ Ε Ρ Ο

ΠΕΤΡΕΣ

ΠΑΤΕΡΕΣ

ΠΑΝΊΚΟΣ

Μάζεψα αρκετές πέτρες και πέρασα το υπόλοι-πο πρωί πετώντας τες στη μεταλλική πινακί-δα που κρεμόταν από τους πυλώνες υψηλής

τάσης. Σε κάθε χτύπημα, το Κουρέλι έτρεχε να μαζέ-ψει την πέτρα, χωρίς ωστόσο να μου φέρει πίσω ούτε μία.

Μετά από δύο ώρες στοχευμένων βολών, η πινακί-δα επιτέλους κόπηκε από τα καλώδια και πέφτοντας καρφώθηκε η μισή στο υγρό χώμα. Παρότι ήταν κα-λοκαίρι, είχε βρέξει και τα μπατζάκια του τζιν μου εί-χαν λασπωθεί ως το γόνατο. Ευτυχώς που ήμουν Σκο-τσέζος. Οι Σκοτσέζοι αγαπούν τη λάσπη.

«Τέλεια», είπα και τη μάζεψα. Ήταν αρκετά φθαρ-μένη και πάνω από το σύμβολο μιας αστραπής έγρα-φε: ΜΉΝ ΑΓΓΊΖΕΤΕ – ΚΊΝΔΎΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ.

Page 10: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

14 15

ΚεφάλαιοΔ Ε Ύ Τ Ε Ρ Ο

Το Κουρέλι με έκανε να καταλάβω ότι θέλει να τη δει και έτσι τον άφησα να τη μυρίσει.

«Τι λες, Κουρέλι; Σου αρέσει;»Ήθελα να την καρφώσω στην αρχή του δρόμου προς

το Άπλκρος και ίσως να προσθέσω από κάτω και το όνο-μα του Ζιλ ή κατευθείαν τον αριθμό κυκλοφορίας του ταχυδρομικού αυτοκινήτου.

Το Κουρέλι με κοίταξε με τα υγρά ματάκια του και κατάλαβα ότι συμφωνούσε μαζί μου. Έπρεπε να το κάνουμε εκείνο το απόγευμα, γιατί δεν ήμουν σίγου-ρος ότι αυτή η «καινούρια δουλίτσα» θα μου άφηνε αρκετό χρόνο αύριο. Πικρή μου μοίρα! Αφού έμαθαν ότι έμεινα στην ίδια τάξη, ο πατέρας μου και ο Αιδεσι-μότατος είχαν συμφωνήσει να με βάλουν να περάσω ένα καλοκαίρι δουλεύοντας, με την ελπίδα να στρι-μωχτώ και να πειστώ να διαβάζω. Λες και η αποτυχία μου αυτή ισοδυναμούσε με προσωρινή σκλαβιά.

Ευτυχώς είχαν έρθει οι Λίλι και είχαν εγκαινιάσει το Μαγαζάκι της Μαγείας. Πριν την άφιξή τους, το Άπλκρος ήταν ένα βαρετό ψαροχώρι με σπιτάκια το ένα πίσω από το άλλο.

Ή παμπ Γκρίνλοκ ήταν το μοναδικό μαγαζί σε ακτί-να τριάντα χιλιομέτρων. Και ευτυχώς μπορούσες να φας πολύ καλά εκεί. Πιο κάτω ήταν οι Μακ Στέι, με το ετοιμόρροπο πανδοχείο τους. Κι έπειτα, στο τέλος

Page 11: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

14 15

ΚεφάλαιοΔ Ε Ύ Τ Ε Ρ Ο

του δρόμου, το καμάρι μας: το Τουριστικό Περίπτερο, για τους ελάχιστους τρελούς που έφταναν ως εδώ και τρομοκρατούνταν με την ιδέα να μην μπορούν πια να φύγουν. Μέσα στο Τουριστικό Περίπτερο ήταν ο Μο-νόφθαλμος Τζάκι, πράγμα που ήταν σπουδαία ιδέα, γιατί ο Μονόφθαλμος Τζάκι δεν ήταν ό,τι θα περιέγρα-φε κανείς ως «ευχάριστο άνθρωπο». Του άρεσε μόνο να διηγείται πώς ένα ασημένιο ψάρι πήδηξε στη βάρ-κα του για να του δαγκώσει τα μάτια. Συνήθως αυτό αρκούσε για να το βάλουν στα πόδια οι τουρίστες.

Στο Άπλκρος είχες πολύ λίγα πράγματα να κάνεις πριν έρθουν οι Λίλι. Μια πλατεΐτσα, μια μικρή εκκλη-σία, ένα πρεσβυτέριο, ένα μαγαζάκι με σουβενίρ του κυρίου Έβερετ, το σχολείο (το σχολείο μου), το μοδι-στράδικο της Μεμπ και μερικά σπιτάκια. Έπειτα ακο-λουθούσε η ύπαιθρος και άρχιζαν οι φάρμες, όλες κατά μήκος του παραλιακού δρόμου και όλες περιστοιχισμέ-νες από χιλιόμετρα βάλτων και βράχων. Και από πρό-βατα. Πρόβατα παντού, που μασουλούσαν το χορτάρι λες και βρίσκονταν στο ομορφότερο μέρος του κόσμου.

Ως ένα βαθμό όντως ήταν.Και από τότε που είχα γνωρίσει την Έιμπι Λίλι,

ήταν ακόμα πιο όμορφο.Ή Έιμπι ήταν πανέμορφη. Εντάξει, ήταν λίγο πιο

ψηλή από μένα, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν πανέμορφη.

Page 12: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

16 17

ΚεφάλαιοΔ Ε Ύ Τ Ε Ρ Ο

Είχε μακριά μαύρα μαλλιά, πράσινα μάτια και…Πάγωσα ξαφνικά, γιατί είδα τις τρίχες στη ράχη

του Κουρελιού να σηκώνονται όρθιες.Μια ψηλόλιγνη φιγούρα είχε εμφανιστεί από το

πουθενά, λίγα βήματα πιο πέρα από το ποδήλατό μου. Ήταν ένας ψηλός και αδύνατος άντρας, με τόσο ξαν-θά μαλλιά που έμοιαζαν λευκά. Το πρόσωπό του ήταν ωοειδές, η μύτη του μακριά και σουβλερή και φορού-σε ένα ελαφρύ χακί πανωφόρι, με ένα ζευγάρι γυαλιά αεροπόρου κρεμασμένα στο λαιμό του. Τα χέρια του, μακριά και λεπτά, έσφιγγαν ένα μπαστούνι με σκαλι-στή λαβή.

Ήταν ο Λόκαν Λίλι, ο μπαμπάς της Έιμπι. Ή ξαφ-νική εμφάνισή του εκεί ήταν κακό σημάδι. Το μπα-στούνι που κρατούσε λεγόταν Ραβδί του Ταξιδιού και ήταν ένα από τα μαγικά αντικείμενα που πουλούσαν και επιδιόρθωναν οι Λίλι στο μαγαζί τους.

Έκρυψα πίσω από την πλάτη μου την πινακίδα και… «Καλημέρα, κύριε Λίλι», τον χαιρέτησα, παρι-στάνοντας το αγγελούδι.

Ο άντρας αυτός μου προξενούσε έναν περίεργο φόβο: ίσως λόγω του ασυνήθιστου ύψους του ή του ξεχωριστού χτενίσματός του. Ίσως γιατί μιλούσε ελάχιστα και τα μάτια του ήταν κρυμμένα πίσω από τα μαλλιά του. Ένιωθα, όμως, πάντα άβολα, σαν να

Page 13: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

16 17

ΚεφάλαιοΔ Ε Ύ Τ Ε Ρ Ο

περπατούσα με τα λασπωμένα παπούτσια μου πάνω σε κρυστάλλινο πάτωμα.

«Ή Έιμπι είναι μαζί σου;» με ρώτησε εκείνος, από-τομος όπως πάντα.

«Όχι», του απάντησα. «Σήμερα δεν την είδα. Ή μάλλον…»

Ή μάλλον: είχα να δω την Έιμπι τουλάχιστον μία εβδομάδα.

«Ή μάλλον;…» επέμεινε ο κύριος Λίλι, λες και του έκρυβα ένα τρομερό μυστικό.

«Έχω πολλές μέρες να τη δω».«Κι ούτε ξέρεις πού μπορεί να πήγε;»Έξυσα το κεφάλι μου. «Φοβάμαι πως όχι, κύριε

Λίλι».«Να πάρει η ευχή!» μουρμούρισε.Επιθεώρησε το ποδήλατό μου, αναζητώντας κά-

ποια έμπνευση. Ήξερα ότι είχε έρθει ως εκεί εξαιτίας του: από τότε που η Έιμπι μου το επιδιόρθωσε με την Αράχνη Επιδιορθωτή Ποδηλάτων, οι Λίλι μπο-ρούσαν να εντοπίσουν το ποδήλατό μου όπου κι αν βρισκόταν.

«Ύπάρχει κάποιο πρόβλημα;» ρώτησα μάλλον με αφέλεια.

«Ναι. Σε μισή ώρα έρχεται η Αντέλ Μπαμπέλ. Και λείπει ένας σελιδοδείκτης», μου απάντησε,

Page 14: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

18 19

ΚεφάλαιοΔ Ε Ύ Τ Ε Ρ Ο

κοιτάζοντάς με λες και θα έπρεπε να έχω καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα. «Ένα Άνθος του Ίλίγγου».

«Αχά», σχολίασα και κούνησα το κεφάλι με σοβα-ρότητα. Ήξερα πως μαζί τους δεν έπρεπε ποτέ να δεί-χνω έκπληκτος ή περίεργος και, κυρίως, δεν έπρεπε να κάνω ερωτήσεις. Ή οικογένεια των Λίλι ήταν κά-πως έτσι: λίγο εκκεντρική, για να το πω απλά. Ήταν μία από τις επτά οικογένειες που μπορούσαν να ανοί-ξουν ένα Μαγαζάκι της Μαγείας. Και ένα Μαγαζάκι της Μαγείας απευθυνόταν αποκλειστικά σε εκκεντρι-κούς τύπους: σπαθιά που μιλούν, μαγεμένα δαχτυλί-δια, μαγικά φασόλια, τέτοια πραγματάκια. Σηκώθηκε ένα απαλό αεράκι, που ανακάτεψε τα λευκόχρυσα μαλλιά του μπαμπά της Έιμπι.

Προσπάθησε να τα ισιώσει, ενοχλημένος.«Μήπως θα μπορούσα να βοηθήσω;» του πρότεινα

και σχεδόν αμέσως το μετάνιωσα.Ο Λόκαν Λίλι τράβηξε την προσοχή μου σαν μαγνή-

της και είπε: «Θα μπορούσες. Ίσως. Έχεις μαζί σου το κλειδί;».

Καταράστηκα νοερά τον αδερφό μου, τον Νταγκ. Έπαιζε ράγκμπι στους Χαϊλάντερς Ραμ, έμοιαζε με κριάρι, είχε το μυαλό ενός ρακούν και ακριβώς γι’ αυτά του τα χαρακτηριστικά άρεσε στα κορίτσια. Τον κα-ταράστηκα γιατί, μετά από ένα εκτός έδρας παιχνίδι,

Page 15: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

18 19

ΚεφάλαιοΔ Ε Ύ Τ Ε Ρ Ο

μου είχε χαρίσει ένα δερμάτινο κορδόνι, για να κρε-μάω τα κλειδιά μου, εξηγώντας μου ότι ήταν πολύ της μόδας. Για να τον ευχαριστήσω είχα περάσει σε αυτό το κλειδί του κυρίου Λίλι, το οποίο χρησίμευε για την είσοδο και έξοδο από το Μαγαζάκι της Μαγείας, και το είχα κρεμάσει στο λαιμό μου. Έτσι, αν και δεν το είχα χρησιμοποιήσει ποτέ, το είχα πάντα μαζί μου.

Το έβγαλα μέσα από το πουλόβερ μου, ενώ το αε-ράκι δυνάμωσε.

Ο κύριος Λίλι κοίταξε γύρω του καχύποπτα. Το Κουρέλι άρχισε να χοροπηδά νευρικά. Ο άνεμος δυ-νάμωσε κι άλλο και άρχισε να λυγίζει τις κορυφές των δέντρων και να κάνει τα καλώδια των πυλώνων να τρέμουν.

«Ας δοκιμάσουμε, λοιπόν, να πάμε οι δυο μας…» αποφάσισε ο Λόκαν Λίλι, κάνοντάς μου νόημα να τον πλησιάσω. Άνοιξε τα πόδια του και ανασήκωσε μπρο-στά του το Ραβδί του Ταξιδιού. «Ίσως καταφέρουμε να τον βρούμε».

Έπιασα και εγώ σφιχτά το Ραβδί του Ταξιδιού και το Κουρέλι κάθισε στα πόδια μου.

Ο κύριος Λίλι πήρε ένα μικρό κουτάκι μέσα από το πανωφόρι του, έβγαλε από μέσα μια πολύ λεπτή ανε-μόσκαλα, που έμοιαζε φτιαγμένη από μετάξι, και την ξετύλιξε στον αέρα, σαν διάττοντα αστέρα.

Page 16: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

20

Το ποδήλατό μου ήταν έτοιμο να απογειωθεί και η ανεμόσκαλα εξακολουθούσε να απλώνεται. Το πανω-φόρι του κυρίου Λίλι φούσκωνε σαν πανί.

«Τι σκοπεύετε να κάνετε, κύριε Λίλι;» ούρλιαξα, για να καλύψω το βουητό του ανέμου.

«Πάμε να βρούμε αυτό το λουλούδι χωρίς την κόρη μου!»

«Πού πάμε, δηλαδή;»Αντί για απάντηση, ο κύριος Λίλι πέρασε τη σκάλα

γύρω από τη μέση μου και με έπιασε από το χέρι.

φώναξε και χτύπησε το Ραβδί του Ταξιδιού στο έδαφος.

Το τοπίο γύρω μας εξαφανίστηκε και ξαφνικά βρε-θήκαμε… στο πουθενά.

«Να πάρει!» φώναξε ο κύριος Λίλι, κάνοντας μια τούμπα.

«ΝΑ ΠΑΡΕΊ! ΝΑ ΠΑΡΕΊ! ΝΑ ΠΑΡΕΊ!» φώναξα αντίθετα εγώ.

Το Κουρέλι γάβγισε και κατάφερε τελικά να πια-στεί με τα δόντια του από το παντελόνι μου. Αμέσως μετά πέσαμε και οι τρεις στο κενό.

Page 17: Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ EMPORIUM · Ή ΠΎΞΊΔΑ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ... έκανα ποτέ ξανά τον ταχυδρόμο με το ποδήλατο στο

20