(;) A. Αδιαφορο Β. Στασιμο Γ. Συνεκτικο Δ. Μικρο

18
(;) Α) ΑΔΙΑΦΟΡΟ Β) ΣΤΑΣΙΜΟ Γ) ΣΥΝΕΚΤΙΚΟ Δ) ΜΙΚΡΟ

description

Ένας μικρός οδηγός για τον οικισμό Παλιουρίου Μαγνησίας μέσα από παρατηρήσεις, εικόνες και κείμενα σε συνειρμικό τόνο - με αφορμή το μάθημα Τέχνη και Τόπος, Χαρτογραφήσεις. Αβαράκη Δανάη Γεωργιάδου Δέσποινα Δάγκα Αγγελίνα Κωτούλα Μαρία Μέλη Αγγελική Νταφλούκα Χρύσα

Transcript of (;) A. Αδιαφορο Β. Στασιμο Γ. Συνεκτικο Δ. Μικρο

(;)

Α) ΑΔΙΑΦΟΡΟ

Β) ΣΤΑΣΙΜΟ

Γ) ΣΥΝΕΚΤΙΚΟ

Δ) ΜΙΚΡΟ

Άρθρο 1 Κατηγορία Οικισμού

Διακρίνουμε και κατατάσσουμε τον Οικισμό ΠΑΛΙΟΥΡΙΟΥ της Κοινότητας ΔΙΜΗΝΙΟΥ στις εξής κατηγορίες

α) Αδιάφορο β) Στάσιμο γ) Συνεκτικό δ) Μικρό

Αδιάφορο.

1. Αυτό που δε δείχνει ενδιαφέρον ή προσοχή, που δε νοιάζεται. 2. Αυτό που δεν προκαλεί το ενδιαφέρον, που δεν έχει σημασία. Η σημασία του σήμερα έχει την αφετηρία της στη στωική φιλοσοφία.Ετυμολογία : Α στερητικό + διαφέρω

Στάσιμο.

1. Αυτό που δε μετακινείται, που μένει ακίνητο.2. Αυτό που παραμένει αμετάβλητο.3. Αυτό που δεν προάγεται.Ετυμολογία : (αρχαίο) στάσις

Συνεκτικό.

1. Αυτό που μπορεί να συντελέσει, ώστε να υπάρχει συνοχή, στο να συγκρατούνται πράγματα μεταξύ τους. Ενοποιητικός.2. Για κάτι που κύριο γνώρισμά του είναι η συνοχή στη δομή του, πχ. κείμενο.Ετυμολογία : (αρχαίο) συνέχω

Μικρό.

1. Το περιορισμένο σε μέγεθος, σε διαστάσεις - σε κλίμακα. Σε περιορισμένη έκταση. 2. Το γράμμα που δεν είναι κεφαλαίο.3. Περιορισμένος ποσοτικά.4. Ολιγάριθμος.5. Αυτός που δεν ανέρχεται σε μεγάλο ύψος.6. Περιορισμένος χρονικά.7. Σχετικά με ηλικίες, αυτός που δεν έχει μεγαλώσει, που δεν είναι σε ώριμη ηλικία.8. Αυτό που στερείται αξιοπρέπειας ή αξίας.Ετυμολογία : (αρχαίο) μικρός - σμικρός

Στην αρχή, κατά την ώρα της άφιξης, σου φαίνεται πως η ώρα περνάει πολύ γρήγορα, κυλάει... Όλα είναι χαριτωμένα και βλέπεις χρώματα και σχήματα τριγύρω. Στην αρχή απλά βλέπεις, και αργότερα, πολύ αργότερα, καταφέρνεις να ακούσεις καθαρά.Γλίτωσες από το βόμβο της πόλης. Καλως ήρθες. Σύντομα θα καταλάβεις πόσο και γιατί αυτό το μέρος -λέγεται πως- είναι μοναδικό. Εδώ υπάρχουν κατοικίες ορθάνοικτες να σε φιλοξενήσουν, υπάρχουν ροδιές με μόνο ένα ρόδι, υπάρχουν σκουριασμένα κουτάλια- αν ψάξεις ανάμεσα στα χόρτα και είσαι λίγο τυχερός, θα γίνουν δικά σου. Αισθήσεις και παραισθήσεις οξύνονται.

Στρωμένο παντού το ίδιο πράσινο χαλί μας έκανε όλους να αποκτήσουμε εμπειρίες παρόμοιας μορφής. Εδώ μπορείς να νιώσεις την αυθεντική υφή της πέτρας, να καταλάβεις πώς μυρίζει πέρα από όποια αλλοίωση μπορεί να προκαλέσει το ασταμάτητο - κατά τα άλλα - πέρασμα του χρόνου.

Όσο προχωράς στη δομή, τόσο θα κατανοείς, η ουσία είναι στη λεπτή κλωστή της λεπτομέρειας. Σκέψεις έρχονται και παρέρχονται. Κι αν σκεφτείς πως ο χρόνος κάπου σταμάτησε γι' αυτόν τον τόπο, βλέπεις πόσο η φύση ξέρει να οργιάζει και αναιρείσαι. Πάλι στο τίποτα. Τα δέντρα είναι γέρικα, οι ροδιές κρατούν λίγους καρπούς, ίσως ένα δώρο για κάθε κάτοικο. Σύμβολο καλής τύχης το ρόδι,

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Είναι μεγάλο προσόν να μπορείς να συμφιλιώνεσαι με την πλειοψηφία. Έτσι, ακόμα κι αν κάποιος στο Παλιούρι δεν είναι συνηθισμένος στα ζώα, θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να το κάνει γρήγορα, καθώς, όπως ήδη θα έχεις φανταστεί, είναι υπερπολλαπλάσια των ανθρώπινων υπάρξεων. Για όλους εκείνους που αναζητούν τους φυσικούς ήχους είναι το σημείο κλειδί. Το ίδιο και για εκείνους που αγαπούν την πεζοπορεία στη φύση, καθώς η αστική μετακίνηση σταματά χιλιόμετρα πιο πριν.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Μετράς τα βήματα σου. Ένα, δύο, τρία, .. δέκα .. είκοσι .. εκατό.Το ένα βήμα διαδέχεται το άλλο αλλά δε σε οδηγούν κάπου. Όχι σε κάτι που ήδη ξέρεις και γνωρίζεις.Ξανά. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, δέκα..Η κόκκινη κορδέλα. Πόσο περίεργη φαίνεται αυτή η κόκκινη κορδέλα. Μια κόκκινη κορδέλα, μια κόκκινη καρέκλα, ένα κόκκινο μπουκάλι, το κόκκινο λουρί του σκύλου.

Το πράσινο γρασίδι.Παντού απλωμένο και κάπου ξεθωριασμένο.Το πράσινο γραδίσι, μια πράσινη καρέκλα, ένα πράσινο μπουκάλι, το πράσινο λουρί του σκύλου.Και αλήθεια, εδώ βλέπεις σπίτια. Σπίτια γκρεμισμένα, ανοιχτά, σφαλισμένα, 5 ανθρώπους, πολλά σκυλιά.

Τραπεζομάντιλα, σκεπάσματα, σεμεδάκια, μαντίλες, κάλτσες, μαξιλάρια, απλωμένα να στεγνώσουν σε ένα σκοινί.Λευκή δαντέλα στις κουρτίνες,κουρελού πάνω σε παλιό ντιβάνι και προμήθειες που μόλις έφτασαν από το Διμήνι πάνω σε ένα δίκυκλο.

Αλλά μπορούμε να σας μιλήσουμε για τα κόκκινα και τα πράσινα.Δεν ακούγονται φωνές, ούτε τραγούδιαΑλλά μπορούμε να σας μιλήσουμε για τα βήματα, τα πουλιά, το νερό. Το λιγοστο νερό που τρέχει από ένα πράσινο λάστιχο το οποίο τρύπησε.Εκεί έξω από το ανοιχτό σπίτι, με την κόκκινη καρέκλα πάνω στο πράσινο γραδίσι υπάρχει ένα πράσινο λάστιχο τρυπημένο, και γύρω του μια λίμνη από νερό.

Πληθωρικό και πλούσιο.

Μήπως τώρα αυτές οι λέξεις ξεγυμνώνονται σιγά σιγα; Aναλογίσου. Ίσως. Μπορεί και όχι.

Κι ίσως εκεί, επάνω στην ανταλλαγή ουσίας, να αναθεωρήσεις τι αξίζει πολύ και τι λιγότερο, ποια είναι η πενία και ποιός ο πραγματικός πλούτος. Τι σημαίνουν για την προσωπική σου πορεία και τις συλλογιστικές σου οι λιγοστοί- αλλά πληθωρικοί- ηλικιωμένοι που συνάντησες στο Παλιούρι.

Οι καιρικές συνθήκες στο Παλιούρι δε θα σε εκπλήξουν, καθώς είναι οι ίδιες που επικρατούν στην ευρύτερη περιοχή. Ενδεχομένως όμως, να θυμηθείς πώς αντιδρούσες στη βροχή όσο ήσουν παιδί. Λίγα είναι τα μέρη εκεί που θα μπορέσουν να προσφέρουν ένα στεγνό κατάλυμα. Δε πειράζει όμως- έτσι και αλλιώς πόσο καιρό είχες να κάτσεις στη βροχή; είναι σημαντικό να αισθάνεσαι με πολλούς τρόπους κοντά στο περιβάλλον σου. Ακόμα κι αν αρρωστήσεις, θα είναι τόσο αθώα η αιτία... Η βροχή στο πρόσωπό σου θα πέφτει δυνατά και θα ξεπλένει. Η ουσία σου, αναμεμειγμένη σε βρόχινο νερό, θα τρέξει για λίγο στο ρυάκι και μετά πιο κάτω, πιο κάτω... θα πρέπει λίγη από την ουσία σου να την αποχωριστείς- να χαρίσεις κι εσύ κάτι μεταξύ υλικού και άυλου σε αντάλλαγμα.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Ο θάνατος εισρέει στο περιβάλλον του και ξαναγίνεται χώμα, φύλλωμα, έντομα. Διαχέεται στο χώρο και μπλέκεται με τον αέρα, τον ήλιο, τη βροχή. Αφήνει στον τόπο μια μάζα από κόκκαλα μπλεγμένη στο γρασίδι, στο χώμα. Ο άνθρωπος.Έχει αφήσει τα ίχνη του. Φρέσκα ή και όχι. Μπουκάλια, κουτάλια, σακούλες, καρέκλες, τενεκέδες, γυαλιά, σχοινιά, κλειδιά, σπίτια. Η καρέκλα μέσα στο σπίτι. Από πάνω της ο ουρανός και κάτω της γρασίδι και ρίζες.

Σου κουνάω το χέρι μου και εσύ με βλέπεις. Το βλέμμα δε σταματάει κάπου. Περνάει πάνω από τις πεσμένες στέγες, τους όρθιους τοίχους, τα ξεθωριασμένα μονοπάτια, τη στροφή του δρόμου και φτάνει σε μένα που σου κουνάω το χέρι.Και όταν έρχεται η νύχτα αυτά έχουν χαθεί με το σβήσιμο του ήλιου.Κανένας αντίλαλος, καμία απόσταση. Και το ξημέρωμα, οι πρώτες αχτίνες μπαίνουν από τα ανοίγματα τα οποία έγιναν σχισμές στις πέτρες.

Έχουν μείνει ίχνη. Έχουν μείνει μπλε, σοβάτινα ίχνη στην άκρη της πέτρας. Έτσι γινότανε παλιά. Ο κόσμος έβαφε μπλε το σπίτι ή και τις οροφές, για να εκπέμπει την αίσθηση της καθαριότητας και για να αποτελεί ένα ουράνιο υποκατάστατο. Η γύρω χρωματική παλέτα πάει και έρχεται. Σε κομμάτια της, υπάρχουν ρωγμές άλλης εποχής, που έχουν αφήσει ίχνη. Οι στρώσεις του σοβά είναι δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε - σε κάποια σπίτια και παραπάνω. Όλα τα σπίτια από τον ίδιο κουβά. Οι σκιές έχουν χαρακτήρα. Οι ασυνήθιστες, χτισμένες εσοχές στις κουζίνες των σπιτιών είναι πάντα σκιασμένες. Περιμένουν να κρατήσουν δροσερό το φαγητό. Με την παρατήρηση, θα δεις πως κάποιες ηλεκτρικές συσκευές καθημερινής χρήσης ριζώνουν σε τρόπους που αφορούν άμεσα τη δομή. Κάθε κατοικία έπρεπε να είχε το δικό της, χτιστό φούρνο - ξέχωρο από το σπίτι. Με κάδρο μια μεγάλη αυλή ενός σπιτιού στο Παλιούρι, οραματίσου μια καλοκαιρινή γιορτή με γεύματα στο φούρνο και με σπιτικό κρασί - κρεμασμένες λάμπες με κίτρινο φως και τρια όργανα.

Αν ωστόσο, συναντήσεις κάποιον από τους μόνιμους κατοίκους, εκείνος θα έχει πολλά να σου πει. Ρώτησέ τον για την ιστορία. Ρώτησέ τον για τα έθιμα, για τα προξενιά. Ή γιατί όλα τα σπίτια μοιάζουν τόσο πολύ ακόμα και στην ηλικία. Ήταν συγκεκριμένοι οι τεχνίτες που έστησαν αυτά τα σπίτια, με δική τους τεχνογνωσία , λίγο διαφορετική από αυτή που θα συναντήσεις στο Πήλιο. Λένε πως κατάγονταν από το Λέχοβο. Και φυσικά, παρατήρησε πόσο διαφορετικά μιλάνε, από αυτό που έχεις συνηθίσει - πόσο πιο δυνατά, με τι τονισμό, με τι κουβέντες. Είναι μια άλλη γλώσσα, η γλώσσα των οικισμών. Και η καθεμία είναι διαφορετική. Όλες αξίζει να τις ακούσει κανείς. Λέξεις έχουν ενωθεί για συντομία, άλλες είναι εντελώς άγνωστες, άλλες ξέφτισαν και άλλαξαν σημασία. Ο Λόγος διαμορφώνει και διαμορφώνεται από την καθημερινότητα. Παραμένει πάντα ένα κομμάτι ζωντανό. Όσο κράτησει η βουβή από λόγο περιπλάνηση στο Παλιούρι, απλά θα σημειώνεις και θα σου φαίνεται πως παίρνεις μια ξεθωριασμένη γεύση, γλυκειά μεν, αλλά χωρίς περιττά, φωσφορούχα στο μυαλό σου χρώματα και διακυμάνσεις. Αυτό σε ένα τέτοιο τοπίο μόνο ο λόγος θα μπορούσε να το πετύχει, γιατί ο λόγος πάλλεται. Ο σωστός λόγος στη σωστή στιγμή. Ίσως.

Κατοικίες φτιαγμένες να φιλοξενήσουν ανθρώπινες ζωές. Γεμάτες άλλοτε από στιγμές, στην πορεία τους γίναν στέγη για ζώα.Και αν κάποτε υπήρχαν οικογένειες εκεί μεσα πλέον έχουν μείνει κάποια σκυλιά να φυλάνε τους λιγοστούς κατοίκους και τις περιουσίες αυτών και όσων έχουν φύγει.Να ένα μέρος στο οποίο δε βασιλέυει ο άνθρωπος. Ίσως ως προς το περιβάλλον. Αλλά έχουν μείνει ακόμα κάποια στοιχεία που θυμίζουν την περασμένη δόξα.Δρόμος από ταβάνι και πάτωμα.Το όριο ξεθωριασμένο, δεν ξέρεις πλέον αν είσαι μέσα ή έξω.Δρόμοι που οδηγούν στο πάνω και το κάτω. Η εξουσία του λίγου.Παράθυρα που έμειναν ανοιχτά στο χρόνο, μετατρέποντάς τα, σε πόρτες, ανοίγματα, περάσματα.Σπίτια τα οποία κατοικούνται από σκυλιά. Δωμάτια γεμάτα λάσπες και σκατά. Είναι αυτά και εσύ. Πατώματα που τρίζουν,σκοινιά που τεντώνονται και η ζωή η οποία συνεχίζεται. Κουτάβια τρέχουν σε παλιές αλάνες, πρόβατα ξεχύνονται σε εκτάσεις στις οποίες άλλοτε έπαιζαν κάποιοι ποδόσφαιρο, κότες κατεβαίνουν τη μεγάλη κατηφόρα, γάτες προσαρμόζουν το σώμα τους σε πέτρες, τοίχους και δρομάκια και ένας σκύλος γαβγίζει για την καταπάτηση του δικού του προσωπικού εδάφους.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Στην εκκλησία θα σου δοθεί η ευκαιρία να ανάψεις πρώτη φορά κεράκι με αναπτήρα. Πάρε κι ένα για το σπίτι. Το κτίριο παραμένει από τα λίγα συμβατικά οικοδομήματα στη γύρω περιοχή, καθότι σχεδόν όλα τα άλλα στερούνται οροφής. Δυσκολεύει η σκίαση, αλλά κερδίζει η θέα. Ποτέ δεν υπάρχει μόνο μία όψη. Μόνο μη σκεφτείς λεπτό πως ήταν καλύτερα ή χειρότερα. Ήταν απλά μοναδικά. Ήταν έτσι. Σίγουρα το βράδυ στο Παλιούρι θα σε εντυπωσιάσει. Αν καταφέρεις να γίνεις φίλος με τους μόνιμους κατοίκους, αυτοί θα χαρούν πολύ να σε ξεναγήσουν στον ουρανό που στηρίζει ο τόπος. Και η χειμωνιάτικη νύχτα θα μοιάσει με ζεστό, ξάστερο δειλινό του Αυγούστου. Αν βαλθείς να μετρήσεις τα άστρα, θα σε πάρει ο ύπνος στο πράσινο χαλί. Και θα νιώθεις πως μπορείς και ακουμπάς την υγρασία.

Η κυριαρχία των αισθήσεων και συγκεκριμένα της όρασης. Στην πόλη, έχεις συνηθίσει να κατανέμεις πράξεις και ενέργεις σε συγκεκριμένη αίσθηση και κυρίως στην όραση. Είναι εντυπωσιακό πόσο λίγο αρκεί να βγεις από τον αστικό ιστό, για να δεις πώς οι τέσσερις υποτιμημένες αισθήσεις κορυφώνονται. Πιάσε. Αφουγκράσου. Μύρισε. Γεύσου. Το Παλιούρι απέχει από το Βόλο μόλις χ χιλιόμετρα.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Όταν λες ότι είσαι μόνος σου, ποτέ δεν το εννοείς, ποτέ δεν ισχύει.

Σκέψου απλά πως ακόμα και όταν δεν απευθύνεσαι σε κάποιον, απευθείας μόνο με τη διατύπωση, θέτεις μπροστά στον εαυτό σου έναν άλλο εαυτό, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου και του απευθύνεις ένα φορτίο από τη μοναξιά που ισχυρίζεσαι πως νιώθεις. Ακόμα και στους πιό σκληρούς τόπους. Ακόμα και σε εκείνους που δε φυσά ποτέ. Ή και σε εκείνους που δεν έχουν δρόμους. Και σε εκείνους που δεν έχουν ανθρώπους. Παντού και πουθενά. Πουθενά δεν υπάρχει μοναξιά. Φίλος σου είναι ο ήλιος, που σε επισκέπτεται χωρίς να χάνει ραντεβού. Ο μύθος γύρω από τους μοναχικούς τόπους θα παραμείνει πάντα μύθος. Όλα είναι ψηλά, στο κεφάλι. Γι’ αυτό χρειάζεσαι όχι μία αλλά δύο σκέψεις για να πας στο Παλιούρι. Αν πας, θα εκτιμήσεις όλους εκείνους τους τρόπους που σε κάνουν να μην είσαι μόνος.