Χριστούγεννα 2013. Το Δωδεκαήμερο αρχίζει. Ο Θεός οικο-νομεί τη σωτηρία του ανθρώπου. Σαρκώνεται και αλλάζει η ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Ό,τι χάλασε με την πτώση,

τώρα δρομολογείται να επανασυνδεθεί. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Αυτό το μήνυμα των Πατέρων της Εκκλησί-ας καταδηλώνει το βαθύτερο νόημα της γέννησης του Ιησού.

Και πως αυτό συντελείται; Σε μία φάτνη, ένα παχνί, μέσα στο κρύο, ο Ιησούς ως ξένος σε ξένο τόπο, στο δρόμο για την απογραφή, ανάμεσα σε ζωντανά, με ζεστασιά από τα χνώτα τους, ταπεινά, χωρίς γήι-νη βασιλική δόξα. Και γιατί; Για να αναστηθεί ο άνθρωπος με την κατοπινή του Ανάσταση, για να δει το φως της αλήθειας, για να μπορέσει το γένος μας να ανασυστήσει τη σχέση του με το Θεό, δηλαδή να θεωθεί, να απολαύσει την υιοθεσία του από τον Κύριο, για να κληρο-νομήσουμε τη Γη της Επαγγελί-ας, να ζήσουμε από το εδώ και από το τώρα τον παράδεισο. Για να γίνουμε ουρανός, κατά τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο.

Οι αγαθοί ποιμένες, το αστέρι, οι μάγοι, εικόνες άρρηκτα συνδεδεμένες με τη θεία Γέννηση έχουν στην εικονογραφία τη θέση τους δίπλα στον Ιησού, Τον προσκυ-νούν και Τον αναγνωρίζουν τον Σωτήρα. Μπορεί τα εικονογραφούμε-να να μην έχουν την απαραίτητη συγχρονία με τη βραδιά εκείνη, έχουν όμως τη διαχρονία της αλήθειας του γεγονότος, εισάγουν και ολοκληρώ-νουν, ως σημεία της φύσης και των ανθρώπων που νιώθουν, τη γέννηση του αληθινού Θεού. Γιατί είναι η ίδια η Γέννηση μια Θεοφανεία, η είσο-δος του Θεού στην ιστορία. Και μακάριοι είναι όσοι το αντιλήφτηκαν. Και ευλογημένοι όσοι τον είδαν. Και δικαιωμένοι όσοι τον πίστεψαν. Μαζί μ’ αυτούς και εμείς τιμούμε το γεγονός και με αγάπη για τον μικρό Ιησού παλεύουμε για την ειρήνη, την ευδοκία, την μεταμόρφωση του κόσμου σε λίκνο του Παραδείσου.

Κάθε χρόνο γεμάτο το τραπέζι: μελομακάρονα, κουραμπιέδες, δί-

πλες, λογής γλυκά, ανάλογα με τα τοπικά έθιμα το φαγητό, το κρασί, η μουσική. Το δέντρο, το καράβι, τα φώτα, οι μπάλες, το στολίδια χρωματί-ζουν το σπίτι, μαγεύουν τα παιδιά. Γεννούν μνήμες παιδικότητας, τρυφε-ρότητας, αγάπη. Εδώ, δίπλα στα δώρα, ακόμα και το ελάχιστο, το τίποτα, μόνο η μυρουδιά του σπιτιού, είναι δώρο που η οσμή του γεννά εικόνες, γαληνεύει την ψυχή, δίνει απλόχερα χαρά και ελπίδα, φαντασία. Τι να τον

κάνουμε τον ουρανό χωρίς τη χαρά; Δίκιο έχει ο Ι. Χρυσόστο-μος. Φτωχός ήταν και ο Ιησούς για να γίνουμε εμείς πλούσιοι.

Να θυμόμαστε αυτές τις μέ-ρες και τους αδύναμους, τους άστεγους, τους άρρωστους, τους ανήμπορους, τους περι-θωριακούς, το περίτριμμα του κόσμου, αλλά και τους μονα-χικούς, τους ξεχασμένους και τους όπου γης απελπισμένους. Γι’ αυτούς γεννήθηκε, όχι μόνο γι’ αυτούς που τον περιμένουν, ο Ιησούς. Στο τραπέζι, στη χαρά, ανάμεσα στα μικρά ή μεγάλα δώρα, στη γαλήνη στα μάτια των παιδιών μας, στα χέρια των αγαπημένων μας ανθρώπων που κρατάμε, ας βρούμε λίγο χρόνο κι ας κρατήσουμε ένα – δύο λεπτά σιγή, μια υπαρξι-

ακή σιωπή, για τους ξεχασμένους. Να, τι θα ήθελε από εμάς σήμερα ο Χριστός. Σιωπή και συμπαράσταση προς τους λησμονημένους. Σαν το νανούρισμα της μάνας, σαν το χάδι του πατέρα, σας το βλέμμα του ερω-τευμένου, σαν το φως στα μάτια εκείνου που αποχαιρετά τη ζωή.

Με πίστη και με ελπίδα, με χαρά και με αγάπη, όλοι να περάσου-με και τα φετινά Χριστούγεννα. Όπως επιθυμούμε και με ανοιχτή την αγκαλιά σ’ όλον τον κόσμο. Για να μας επισκεφθεί ο Άγιος Βασίλειος την Πρωτοχρονιά, γιατί υπάρχει ο Άγιος και ό,τι θέλουν ας λένε οι μικρόνο-ες. Αγνοούν την αλήθεια και ανακατεύουν την κατανάλωση με τα αγιο-βασιλιάτικα δώρα. Χάνουν το νόημα των δώρων, μοχλεύουν το παιδικό όνειρο με τη φτήνια του υλισμού. Τι να πιστέψουν μετά; Να Φθάσουμε στα Θεοφάνεια, να αγιαστούν τα νερά και μαζί τους η φύση όλη που την ποτίζουν κι εμείς που μας ξεδιψάνε.

ΚΩΔΙΚΟΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥΤΥΠΟΥ & Μ.Μ.Ε.: 4461

“ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ”

Ο

ΡΙ

ΖΑ

ΡΕ

ΙΤ

ΗΣ

Τρ

ιμη

νια

ία Έ

κδ

οσ

η τ

ης

Ενώ

σεω

ς Α

πο

φο

ίτω

ν Ρ

ιζα

ρεί

ου

Εκ

κλη

σια

στι

κή

ς Σ

χολή

ςΜ

ΗΤΡ

ΟΠ

ΟΛ

ΕΩΣ

78

Β’ -

Τ.Κ

. 105

63

ΑΘ

ΗΝ

Α •

ΤΗΛ

. & F

AX

: 210

322

2723

• e-

mai

l: ea

resd

s@g

mai

l.co

mΙΔ

ΙΟΚ

ΤΗΤΗ

Σ: Ε

ΝΩ

ΣΗ

ΑΠ

ΟΦ

ΟΙΤ

ΩΝ

ΡΙΖ

ΑΡ

ΕΙΟ

Υ Ε

ΚΚ

ΛΗ

ΣΙΑ

ΣΤΙ

ΚΗ

Σ Σ

ΧΟ

ΛΗ

ΣΕΚ

ΔΟ

ΤΗΣ

- Σ

ΥΝ

ΤΑΚ

ΤΗΣ

: Δη

μή

τρη

ς Κ

αβ

ρο

υλά

κης

ΣΥ

ΝΤΑ

ΚΤΙ

ΚΗ

ΕΠ

ΙΤΡ

ΟΠ

Η: Δ

. Κα

βρ

ουλ

άκη

ς, Θ

. Γεω

ργά

κης,

Σ. Κ

αρ

αχά

λια

ς,Δ

. Λεο

ντα

ρίτ

ης,

Δ. Μ

ακρ

ής,

Κ. Γ

ρη

γορ

ιάδ

ης,

Δ. Σ

ωτη

ρό

πο

υλο

ς

Χρόνια Πολλά - Καλή Χρονιά2 0 1 3

ΟΚΤ

ΩΒΡ

ΙΟΣ

ΝΟ

ΕΜΒΡ

ΙΟΣ

ΔΕΚΕ

ΜΒΡ

ΙΟΣ

ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 79ΕΤΟΣ Κ’

Κ Ο Π Η Π Ι Τ Α Σ Ε Α Ρ Ε ΣΔευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014 στη Σχολή στο Χαλάνδρι - Ώρα 18:30

Εσπερινός - Αρτοκλασία - Κόψιμο βασιλόπιτας - Βραβεύσεις μαθητών - Δείπνο

ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΕΑΡΕΣ Τράπεζα ALPHA ΒAΝK 344002310007947είναι στα ονόματα των μελών του Δ.Σ.: Μαστοράκης Κωνσταντίνος, Καβρουλάκης Δημήτριος, Σωτηρόπουλος Δημήτριος

και με Ταχυδρομική επιταγή (ΕΛΤΑ): Καβρουλάκης Δημήτριος ,Poste Restante, Αιόλου 100, 10200 ΑΘΗΝΑ

Σε όλους του ριζαρείτες, όπου γης, σε όλους που αγαπούν τη ΡΕΣ, από καρδιάς, ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ

με υγεία, αγάπη και ελπίδα για το κάλλιστο στους ίδιους, την οικογένειά τους, τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν.Το Δ.Σ. της ΕΑΡΕΣ

Α΄ Ιερομόναχος ΖηνόβιοςΚαταγόταν από τα Σέρβια της Μακεδονίας. Ήταν δάσκαλος στο Ζαγόρι. Κληροδότη-σε στη Σχολή με διαθήκή του 500 δραχμές (1851).Β΄ Παπαδαμασκηνός 1856Παπαδαμασκηνός τις κατέλιπεν εις την Σχολήν δραχμάς 200.Γ΄ Κ. Βαρβάτης 1856Δώρισε στη ΡΕΣ 100 μικρά κυπαρίσσια.Δ΄ Θωμάς ΡάλληςΣτο μητρώο κληροδοτημάτων υπουργείου Παιδείας αναγράφεται το όνομα αυτό με-ταξύ των δωρητών της Σχολής από σύγχυση. Το ποσό που αναφέρεται (8.481 δρχ.) αντιπροσωπεύει 300 λίρες που τόκιζε η Σχολή σ’αυτόν προς 8%.Ε΄ Κληροδότημα Ελένης Τοσίτσα εκ Μετσόβου 1856Η Δωρήτρια απεβίωσε το 1856. Άφησε με διαθήκη της κληροδότημα στη Ριζάρειο Σχολή 20.000 παλαιών δραχμών, χωρίς να ορίζει υποχρέωση της Σχολής. Το ποσό αυτό προστέθηκε στη συνολική περιουσία της ΡΕΣ. Το όνομα της Ελένης Τοσίτσα και του συζύγου της Μιχαήλ αναγράφεται στη στήλη των Ευεργετών της Σχολής. Στην κη-δεία της παρέστησαν μέλη του Συμβουλίου, ο Διευθυντής και οι μαθητές της Σχολής.ΣΤ΄ Ιωάννης Γ. Πεσματζόγλου 1887Με επιστολή από την Αλεξάνδρεια (1-4-1887) προς τον Δ/ντή της Σχολής Αργυριάδη στέλνει 12 ομολογίες του Πατριωτικού Δανείου υπέρ της ΡΕΣ.Ζ΄ Αλέξανδρος Κατζάς Ηπειρώτης 1878Έγγραφο του ταμείου της Σχολής αναφέρει ότι ο Δημ. Καλλιφορνάς έδωσε 889 δραχμές,

ύστερα από εντολή του πε-θερού του Σπ. Τοπάλη (που διέμενε στο Γαλαξίδι). Το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε 60 καισαροβασιλικά φλορίνια, τα οποία κληροδότησε στη ΡΕΣ ο Ηπειρώτης που πέθα-νε εκεί Αλέξανδρος Καντζάς.Η΄ Φίλιππος Ιωάννου 1880Σύμβουλος της Ριζαρείου. Δώρισε στη Σχολή χίλιες (1000) δραχμές.Θ΄ Τριανταφυλλιά Κριεζή 1883Ήταν σύζυγος του Δημη-

τρίου Κριεζή, ο οποίος κληροδότησε την περιοδεία του στη ΡΕΣ. Η Τριανταφυλλιά Κριεζή άφησε πριν πεθάνει (1882) 2.000 παλαιές δραχμές, τις οποίες εισέπραξε η Σχολή το 1883.Ι΄ Δημήτριος Στρούμπλος 1890Ήταν Σύμβουλος της ΡΕΣ. Δώρισε στη Σχολή 500 δραχμές.ΙΑ΄ 1894Η νύφη του Μητροπολίτη Αθηνών Προκοπίου Γεωργιάδου (σύζυγος του αδερ-φού του) δώρισε στη Σχολή εικόνα του Μητροπολίτη «όχι άσημη» από πλευράς τέχνης.ΙΒ΄ Διομ. Ν. Κυριακός 1900Αυτός ως κληρονόμος του Μητροπολίτη Πατρών Νικηφόρου Καλογερά, μαθητή και καθηγητή της Σχολής, πρόσφερε την εικόνα του με επίχρυσο πλαίσιο.ΙΓ΄ Αθανάσιος Ζίννης 1904Ήταν Σύμβουλος της ΡΕΣ. Με επιστολή του 4-1-1904 πρόσφερε στη Σχολή την εικόνα του θεί-ου του Αναστασίου Ζίννη, ο οποίος διετέλεσε 43 χρόνια Σύμβουλος και γιατρός της Σχολής.ΙΔ’ Δωρεά Αλεξάνδρου Λαμπρινούδη 1906Καταγόταν από τη Σμύρνη και χρημάτισε Εκτελεστής της Διαθήκης κατά τα έτη 1895-1915. Δεν πήρε ποτέ την αποζημίωση που εδικαιούτο, αντίθετα πρόσφερε «εξ ιδίων» για μικρές ανάγκες της Σχολής. Το 1906 πρόσφερε 5.000 δρχ. για την κατα-σκευή νέων λουτήρων των μαθητών της Σχολής. Για τις γενναίες δωρεές του απο-φασίστηκε παμψηφεί να εκφρασθεί η ευγνωμοσύνη της Σχολής και να γραφτεί το όνομά του στη στήλη των Ευεργετών.ΙΕ΄ Αθανάσιος Ζίννης 1907Πρόσφερε μία θερμάστρα από πορσελάνη για την αίθουσα των εξετάσεων.ΙΣΤ΄ Όλγα Β. Παπαδημάκη 1910Πρόσφερε εικόνα που παριστάνει την είσοδο του Όθωνα στο Ναύπλιο.ΙΖ΄ Ιωάννα Α. Γεωργιάδου 1916Άφησε 8.000 δραχμές στη Σχολή. Εισπράχτηκαν μόλις το 1921. Μετά το θάνατό του (1916) άρχισε να εισπράττει η Σχολή τα μερίσματα των δύο μετοχών της Εθνι-κής, τις οποίες κληροδότησε ο σύζυγός της στη ΡΕΣ.ΙΗ΄ Βασίλειος Γκότσης από το Βασιλικό Ηπείρου 1927Απεβίωσε στο Κάιρο 16-6-1927. Άφησε με διαθήκη του σε διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα χρήματα και στη Ριζάρειο οι εκτελεστές της Διαθήκης του Καραμπέτσης και Βλίντας έστειλαν επιταγή με λίρες Αγγλίας που εξαργυρώθηκαν με το ποσό 18.776,30 δρχ. Οι ίδιοι εκτελεστές έστειλαν άλλες 1.500 δρχ. για μνημόσυνο του Δωρητή, που τελέστηκε στις 7 Ιουνίου 1928.

Σελ. 2

ΕΝΩΣΙΣ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΡΙΖΑΡΕΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ2 0 1 3 Δ Ι Ο Ι Κ Η Τ Ι Κ Ο Σ Υ Μ Β Ο ΥΛ Ι Ο 2 0 1 6

ΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΤΑΜΙΑΣ

ΜΕΛΗ

//

//

//

//

//

//

ΚΑΒΡΟΥΛΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΑΡΑΧΑΛΙΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ

ΜΑΣΤΟΡΑΚΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ

ΑΝΔΡΙΤΣΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΓΚΑΤΖΕΣ ΛΑΖΑΡΟΣ

ΚΑΚΑΒΟΥΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΚΑΤΣΙΝΟΥΛΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ

ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

6977 807925

6944 737938

6983 505346

6974 935620

6974 636260

6972 999061

6972 747788

6937 301348

6977 837806

6973 354208

6944 398500

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥΣΤΗ ΡΙΖΑΡΕΙΟ ΣΧΟΛΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

Ρ Ι Ζ Α Ρ Ε Ι Τ Ι Κ Α

Με την πρέπουσα μεγαλοπρέπεια εορτά-στηκε στα Διδακτήρια της Σχολής στο Χαλάν-δρι η μνήμη του Αγίου Νεκταρίου προστάτη των Εκκλησιαστικών Σχολών. Το Σάββατο 9 Νοεμβρίου την αρχιερατική Θεία Λειτουργία τέλεσε ο θεοφιλέστατος επίσκοπος Ωλένης κ. Αθανάσιος Μπαχός, απόφοιτος της Σχολής. Στην ομιλία του ο θεοφιλέστατος αναφέρθηκε στη ζωή του αγίου αναφέροντας ότι η αγιότητά του προήλθε από την υπομονή και την ταπεί-νωση την οποία επέδειξε αντιμετωπίζοντας την κακία και την οδύνη. Επαίνεσε την προσπάθεια αναβάθμισης της Σχολής και τα πρώτα θετικά αποτελέσματα, πράγμα που θα χαροποιούσε τον τιμώμενο άγιο και προστάτη.

Παρέστησαν εκ μέρους του Πολυμελούς Συμβουλίου ο κ. Κ. Φαφαλιός και ο κ. Ν. Χούλης.

Την ίδια ημέρα ομάδα ιεροσπουδαστών με τη συνοδεία του υποδιευθυντή κ. Αθανασίου Κάτση μετέβησαν στην Αίγινα και εκπροσώπησαν την Σχολή στην πολυ-αρχιερατική Θεία Λειτουργία και τη Λιτανεία της τιμίας κάρας του Αγίου στην πόλη του νησιού, μεταφέροντας την ιερή εικόνα του πάλαι ποτέ διευθυντή (1894-1908) της Σχολής. Κατά το γεύμα που ακολούθησε έψαλλαν ύμνους από το Θεοτοκάριο του Αγίου και έλαβαν την ευλογία του οικοδεσπότη σεβασμιότατου μητροπολίτη ΄Υδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ.

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓ. ΜΑΤΘΑΙΟΥΚΑΙ Η ΡΑΣΟΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Το Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013 ο θεοφιλέ-στατος επίσκοπος Νεοχωρίου κ. Παύλος, ως εκ-πρόσωπος του μακαριότατου Αρχιεπίσκοπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου τέλεσε τη Θεία Λειτουρ-γία στον Ι. Ναό των διδακτηρίων της Σχολής εις μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ματθαίου το όνο-μα του οποίου έφερε ο πρεσβύτερος από τους αδελφούς Ριζάρη, ο Μάνθος.

Λίγο πριν αναγνωσθεί η αποστολική περικοπή προσήλθαν οι νέοι μαθητές της Σχολής για να λάβουν την ευχή της ρασοφορίας και να εντα-χθούν και τελετουργικά στη χορεία των Ριζαρει-τών. Ο θεοφιλέστατος στην ομιλία του τόνισε ότι θεωρεί ευλογία την παρουσία του στη Ριζάρειο και αναφέρθηκε στο πως ο πιστός χριστιανός θα

κερδίσει τον Παράδεισο. Δήλωσε συγκινημένος που οι νέοι εξακολουθούν να τιμούν το ράσο και να αφιερώνονται στο έργο της Εκκλησίας.

Ο νεότερος από τα μέλη του Πολυμελούς Συμβουλίου κ. Χριστόφορος Χαραλαμπά-κης, καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απηύθυνε σύντομο χαιρε-τισμό και μετέφερε μήνυμα του προέδρου του Π.Σ. κ. Χρήστου Μασσαλά, ο οποίος ανέφερε ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογίας στρέφονται στη μνήμη του παρελθόντος αλλά με διαδικασίες και στοιχεία marketing. Ανακαλώντας την παράδοση και την μνήμη κοινωνούμε τις διαχρονικές αξίες του πολιτισμού και του Σχολείου που είναι προϊόν ευερ-γεσίας και αγάπης των αδελφών Ριζάρη για τον ΄Αλλον. Είναι ένα σχολείο αριστείας με λαμπρό παρελθόν και χρέος όλων όσων τιμούμε τη μνήμη των Ριζάρη-δων και εμπνεόμαστε από φι-λάνθρωπα οράματά τους, να του εξασφαλίσουμε ένα ακόμη λαμπρότερο μέλλον.

Ο διευθυντής του ΓΕΕΛ της Σχολής τόνισε ότι η ρασοφορία αποτελεί παράδοση της Σχολής από την εποχή του Αγίου Νεκτα-ρίου και ότι το ράσο είναι δρο-μοδείκτης αξιών της ελληνορθό-δοξης αγωγής. Την παράδοση αυτή συνεχίζουν κάθε φορά οι νεότεροι μαθητές και την παραδίδουν ως ιστορική παρακαταθήκη στους επερχόμενους. Σε αυτούς αξίζει η κάθε

ΔΩΡΕΕΣ - ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ - ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΑ

επιβράβευση γιατί βαδίζουν με σημαία τα ιδανικά της Σχολής και ανοίγουν δρόμο για το μέλλον. Κατά την κρατούσα παράδοση στο τέλος της Θ. Λειτουργίας τελέστη-καν τα μνημόσυνα των Ιδρυτών, μελών του Π.Σ., Καθηγητών, Ιεροσπουδαστών και Εργασαμένων της Ριζαρείου Σχολής και έγινε η την απονομή βραβείων από το Π.Σ. στους αποφοίτους του έτους 2013, οι οποίοι κατόπιν εξετάσεων κατέλαβαν θέση φοιτητού στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και τις Εκκλησιαστικές Ακαδημίες.

Παρέστησαν η Διευθύντρια Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης και Θρησκευτικής Αγωγής του Υπουργείου Παιδείας κα Αντιγόνη Φαραγκουλιτάκη, ο Δήμαρχος Χα-λανδρίου κ. Γ. Κουράσης και εκ Μέρους του Π.Σ. της Ριζαρείου ο κ.Κ. Φαφαλιός, ο κ. Π. Τσακίρης, ο κ. Ν. Χούλης, ο κ.Χρ. Χαραλαμπάκης και ο Γραμματέας του Π.Σ. κ. Στ. Μωραΐτης. Την ΄Ενωση Αποφοίτων της ΡΕΣ εκπροσώπησε ο πρόεδρος της κ. Δημ. Καβρουλάκης μαζί με μέλη του Δ.Σ. γονείς και κηδεμόνες, παλαιοί αλλά και νέοι μαθητές συμπλήρωσαν το εκκλησίασμα.

Η εκδήλωση έκλεισε με την καθιερωμένη προσφορά καφέ, αναψυκτικών και βου-τημάτων ενώ η χορωδία της Σχολής αποτελούμενη από αγόρια και κορίτσια με την καθοδήγηση του καθηγητή κ. Γ. Ζήσιμου έψαλε ύμνους και παραδοσιακά τραγούδια.

γράφει και επιμελείται ο Αθανάσιος Γ. Κάτσης, φιλόλογος καθηγητής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής

Σελ. 3Σελ. 3

«Ζήτησα την αγάπη… της ανθρωπιάς απαύγασμα, των αρετών βασίλισσα…, που σημαδεύει την “καθ’ υπερβολήν οδόν” και οδηγεί προς τη θυσία…!» απήγγειλε η κ. Χριστίνα Παναγιώτου στο ξεκίνημα της εκδήλω-σης τιμής και μνήμης στον αξέχαστο Νικηφόρο Καχρι-μάνη, αυτή την αγάπη που πήραμε απλόχερα από τον καθηγητή μας… και όσα και να κάνουμε δεν μπορού-με να του την ανταποδώσουμε…

…Όταν ο Πρόεδρος της ΕΑΡΕΣ, Δημήτρης Κα-βρουλάκης, μου ζήτησε να αναλάβω την εισήγηση για τον ποιητή Νικηφόρο Καχριμάνη, αισθάνθηκα ιδιαίτε-ρη συγκίνηση και οι μνήμες κατάκλυσαν τη σκέψη και την καρδιά μου, για τον παθιασμένο εραστή της μάθη-σης, της γνώσης και της επιστήμης και αγαπημένο μας δάσκαλο, που η μνήμη του δεν ξεθωριάζει στο πέρα-σμα του χρόνου…

Η εκδήλωση οργανώθηκε από το Λύκειον των Ελ-ληνίδων Ραφήνας και την Ένωση Αποφοίτων Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής (ΕΑΡΕΣ), στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη στο Νέο Βουτζά, το Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013, μέσα σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη συγκινησιακά ατμόσφαιρα. Με προεξάρχουσα τη σύζυγο του αεί-μνηστου καθηγητή μας κ. Ελένη Καχριμάνη, το Προε-δρείο και πολλά μέλη της Ένωσής μας, το Προεδρείο και πολλά μέλη του Λυκείου Ελληνίδων Ραφήνας, τον κ. Παναγιώτη Τασκίρη από το Πολυμελές Συμβούλιο της Ριζαρείου, μαθητές και εκπροσώπους από τις Εκκλη-σιαστικές Σχολές της Πάτμου και της Κορίνθου, συγ-γενείς, γείτονες, φίλους και γνωστούς από την περιοχή του Νέου Βουτζά και της Ραφήνας, έγινε κατάθεση ψυ-χής και πέρα από το πρόγραμμα, αυθόρμητες αναφο-ρές σε «έργα και λόγια» του Νικηφόρου Καχριμάνη.

Τον επιτυχή συντονισμό της εκδήλωσης είχε ο Αντι-πρόεδρος της Ένωσής μας και γνωστός σε όλους μας, φιλόλογος και θεολόγος Στέφανος Καραχάλιας, που με τις εύστοχες παρατηρήσεις του και τις συγκινητικές παρεμβάσεις του, άνοιξε και έκλεισε την εκδήλωση και «έδενε» την εναλλαγή των ομιλητών, ενθυμούμενος γεγονότα και λόγια του καθηγητή μας και ων ο ίδιος εκπαιδευτικός… απέδειξε την «ιδιαίτερη επίδραση» του μεγάλου δασκάλου...

Πρώτος ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο πολυγρα-φότατος πατήρ Γεράσιμος Ζαμπέλης, ο οποίος μοίρα-σε σε όλους το υπέροχο βιβλίο του: «Νικηφόρος Καχριμάνης, ο άνθρωπος, ο δάσκαλος, ο πατέρας», στο οποίο αναφέρεται εκτενώς στη ζωή και του έργο του αγαπημένου μας δα-σκάλου. Στην ομιλία του με θέμα: «Νικηφόρος Καχριμάνης, ο δάσκαλος», ο πατήρ Γεράσιμος Ζαμπέλης, με το δικό του μοναδικό τρόπο αναφέρθηκε στη μοναδικότητα του δασκάλου μας, με επιτυχή θεωρητική τεκμηρίωση, αλλά και με γλαφυρές αναμνήσεις γεγονότων, που καταδεικνύουν το μεγαλείο του ανθρώπου και δασκάλου Νικηφόρου Καχριμάνη.

Ο Δημήτρης Μακρής, συνταξιούχος, πλέον, εκπαιδευτικός, συνέδεσε εύστοχα τον τρόπο διδασκαλίας και τη στάση και συμπεριφορά του Καχριμάνη, με την παιδαγωγική, με το πα-ρελθόν και το παρόν και έδειξε σε όλους μας, πόσο μπροστά σε παιδαγωγική αντίληψη και γνώση ήταν ο Νικηφόρος Καχριμάνης. Φίλος και αγαπητός σε συναδέλφους και μαθητές, με ανθρώπινη επαφή, επικοινωνία και γενναιοδωρία… Ο Δημήτρης Μακρής, μίλησε για την εμπιστοσύνη που έδειχνε σε όλους, την εγκαρδιότητα και την παρώθηση, χωρίς κολακείες, ιδιοτέλεια και εγωισμούς…

Ο κ. Παναγιώτης Τσακίρης, μέλος του Πολυμελούς Συμβουλίου της Ριζαρείου, αναφέρ-θηκε στην μακρόχρονη γνωριμία τους και στην ξεχωριστή σχέση με τον «αρχοντικό Κα-χριμάνη, με τον πλούσιο εσωτερικό κόσμο και τη χρυσή καρδιά… που τον χαρακτήριζε το μεγαλείο της απλότητας και η εύγλωττη σιωπή…», όπως είπε. Τον χαρακτήρισε «μεγαλύτε-ρο από αυτή τη ζωή» και αναφέρθηκε σε μνήμες από την ξενάγηση στο «βασίλειό του» τη βιβλιοθήκη, από στιγμές που καταδεικνύουν την ευαισθησία και το μεγαλείου του Καχρι-μάνη… «Αυτά που κάνουμε, Τσακίρη, δεν τα κάνουμε για εμάς… τα κάνουμε για τους προ-γόνους μας και τους απογόνους… εμείς βάζουμε ένα λιθαράκι…» και στην αναφορά του κ. Τσακίρη στο έργο του… ο σεμνός Καχριμάνης αντέτεινε λέγοντας ότι δεν κάνει τίποτα, παρά μια προσπάθεια…

Οι κ.κ. Λίτσα Ρίζου, Αναστασία Κάλφογλου, Μαίρη Σαπουνά και Κατερίνα Σιούτα-Παπα-δοπούλου, απήγγειλαν με συγκινητικό και εκφραστικό τρόπο αποσπάσματα από το ποίημα: « Ζήτησα ….» της συλλογής «ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ – ΕΠΙΛΟΓΗ Α΄» και άλλα ποιήματα και «Χαϊκού» ζωντανεύοντας το έργο του ποιητή με τον καλύτερο τρόπο..

Ακολούθησε ομιλία από τον Βασίλη Σακκά με θέμα: «Ο ποιητής Νικηφόρος Καχριμά-νης». Έγινε αναφορά σε επιλεγμένα ποιήματα, ένθετες απαγγελίες και προσέγγιση με σε-βασμό και κριτική ματιά στο μεγάλο ποιητικό έργο, με εστίαση στην εκφραστικότητα, τον μοναδικό τρόπο έκφρασης σκέψεων, ιδεών και συναισθημάτων, την αρμονία, ρυθμό και τη μελωδία…

Μετά την απαγγελία του ποιήματος «Η ροδιά….το ρόδι…» από τη συλλογή «Στιγμών Χαράγματα», η φιλόλογος κ. Χριστίνα Παναγιώτου, μίλησε με θέμα: «Νικηφόρος Καχριμά-

νης, ο άνθρωπος, ο δικός μας άνθρωπος». Αναφέρθηκε στη ζωή και το έργο του, τη συνει-σφορά του στο Λύκειο δίπλα στη σύζυγό του κ. Ελένη Καχριμάνη, ιδρύτρια και Πρόεδρο του

Λυκείου Ελληνίδων Ραφήνας και την προσφορά του σε όλη την περιοχή και τους ανθρώπους της. Με λόγο μεστό, εύστοχο και συγκινητικό αναφέρθηκε στο με-γαλείο του, στην προσφορά, την καθημερινότητά του, τις συνήθειες και τις αδυναμίες του, το φιλοσοφικό του στοχασμό και το χαιρετισμό του με το «αεί χαίρειν και δημιουργείν»…

Η γειτόνισσά του κ. Βασ. Οικονομάκου μας συγκί-νησε λέγοντας πως ήταν «χαρά θεού να συζητάς μαζί του… με απλότητα, προθυμία, χαμόγελο, χιούμορ και γνώσεις στο άπειρο…» και συνέχισε με αναφορά σε εύ-θυμα στιγμιότυπα, με απίθανες ετυμολογικές προσεγγί-σεις του καθηγητού μας και με ανθρώπινες στιγμές…

Ο κ. Γ. Χαλίδας μίλησε για τον «σπάνιο άνθρωπο», που «δεν δυσαρέστησε κανέναν στη ζωή του»… και ακόμα και σε δύσκολες στιγμές, όπως όταν κάηκε ο κή-πος του, έδινε ελπίδα και δύναμη και ότι στις σημερινές δύσκολες συγκυρίες λείπει ακόμα περισσότερο…

Ο κ. Νικόλαος Λιαννόπουλος μίλησε για την αγάπη που έδωσε και πήρε… μίλησε για το αξιόλογο και μονα-δικό έργο του, με έντονο συναισθηματισμό, εκφραστικό-τητα και φανερή εκδήλωση αγάπης και θαυμασμού…

Η κ. Γιολάντα Λάσκαρη-Τσίρου μας συγκίνησε ξε-κινώντας με «Καχριμάνειο» τρόπο… «Επίστασθαι, εφι-έναι, ενιέναι» της έλεγε συχνά και αυτή το γράφει κάθε χρόνο στην πρώτη σελίδα του ημερολογίου της για να γνωρίζει, να έχει όρεξη και να μεταδίδει… Συγκινημέ-νη η ίδια, μας το μετέδωσε αναφερόμενη στη ευγενι-κή, ανιδιοτελή και ειλικρινή αγάπη του, την αγωνία και τη συμπαράσταση στα προβλήματα και τις μοναδικές συμβουλές του…

Η κ. Λίτσα Ρίζου απήγγειλε αποσπάσματα από την ποιητική σύνθεση σε στίχους ελεύθερους, με τίτλο: «Ο μύλος του Επαμεινώντα» και ακολούθησαν τα τραγού-δια «Λαλούδι της Μονεμβασιάς», «Σεριάνι είναι στη Σε-ριανή» και «Η μάνα μου στη ξενιτιά», από την χορωδία του Λυκείου των Ελληνίδων Ραφήνας, υπό τη διεύθυν-ση του μουσικοδιδάσκαλου, θεολόγου και ιεροψάλτη κ. Χρήστου Σταύρου.

Ο κ. Φώτης Αντωνόπουλος μίλησε για την απλότη-τα και την προσφορά του Νικηφόρου Καχριμάνη και ο κ. Θεολόγος Μαυρουδής, γιος του αεί-μνηστου καθηγητή της Ρ.Ε.Σ., Ριζαρείτης και φίλος της οικογένειας αναφέρθηκε στη συγκι-νητική αγάπη των γειτόνων του, την προσφορά στην Πατμιάδα Εκκλησιαστική Σχολή και στο γεγονός ότι ο Νικηφόρος Καχριμάνης ήταν σημείο αναφοράς γνώσεων και αναλύσεων…

Ο Διευθυντή της Ρ.Ε.Σ. κ. Δημήτρης Μίχας, συγκινημένος μίλησε για τον πεπαιδευμένο δάσκαλο και τον εξαίρετο άνθρωπο, που ενέπνεε με το ήθος του και παλλόταν από εργασι-ομανία και νεανική ζωντάνια. Μίλησε για την καταλυτική επιρροή του σε βάθος χρόνου, την αξιοπρέπεια, τη μακροθυμία και την ανιδιοτέλεια…

Ο Πρόεδρος της Ε.Α.Ρ.Ε.Σ. Δημήτρης Καβρουλάκης, αναφέρθηκε στην ανάληψη της συνδιοργάνωσης της εκδήλωσης για τον καθηγητή, ο οποίος αποτελεί μέρος της προσω-πικής ιστορίας κάθε μαθητή του, έχοντας επηρεάσει με την πνευματικότητά του, το κύρος, τη γνώση και τη ζωή του… Μίλησε για τον πανταχού παρόντα καθηγητή μας, χρησιμοποι-ώντας πλήθος επιθέτων… μιμούμενος τον αείμνηστο καθηγητή μας, που συχνά ξεδίπλωνε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, τον πλούτο της γλώσσας μας, με πλήθος από συνώνυμα, ομόηχα κ.λπ. Αναφέρθηκε σε καθημερινά περιστατικά που αποδεικνύουν την ευγένεια και το μεγαλείο του ανθρώπου και δασκάλου, για την γνώση και τη διάθεσή του, για τη διαρκή παρουσία του, τότε και σήμερα… Έκλεισε την ομιλία του με ευχαριστίες στους συντελεστές της εκδήλωσης και ως εκδήλωση αγάπης και σεβασμού προσέφερε στην κ. Ελένη Καχριμά-νη ανθοδέσμη…

Η κ. Ελένη Καχριμάνη, βαθύτατα συγκινημένη, μεταξύ των άλλων είπε: «…Αγαπημένοι άνθρωποι του Νικηφόρου… Μας έχει ενώσει η αγάπη που έσπειρε ο Νικηφόρος σε όλους μας… Σαράντα πέντε χρόνια ζήσαμε μαζί… δεν ξέρω αν ο χαρακτήρας μου είναι αυτός που θα ήταν χωρίς το Νικηφόρο… Πρόσφερε τόσα πολλά στους φίλους του, τους μαθητές του, σε όλους… Η αγάπη για τους μαθητές του είχε περάσει και στο σπίτι μας. Όταν γύριζε το μεσημέρι, περνούσαμε ώρες μιλώντας και σχολιάζοντας… Ήξερα τα ονόματα των μαθητών του… Ήξερα όλα τα προβλήματα που προέκυπταν καθημερινά… Σας ευχαριστώ όλους… Με συγκινήσατε πάρα πολύ με την προσέλευσή σας… Η μνήμη του και η θύμησή του να είναι κοντά μας…»

Η συγκινητική εκδήλωση έκλεισε με γευστικότατα παραδοσιακά εδέσματα που έφτιαξε και προσέφερε η κ. Ελένη Καχριμάνη, με συζητήσεις και αναφορές σε περιστατικά που είχε να αναφέρει ο καθένας μας, με αναφορές από συγγενείς και φίλους του αείμνηστου καθη-γητή μας και τέλος με… αναμνηστική φωτογραφία των Ριζαρειτών που παρέμειναν μέχρι το τέλος…

Αιωνία του η μνήμη!

ΓΙΟΡΤΗ ΜΝΗΜΗΣΣΑΒΒΑΤΟ 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013 - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ - ΝΕΟΣ ΒΟΥΤΖΑΣ

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

Νικηφόρος ΚαχριμάνηςΕΙΔΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Σελ. 4

«Και θα’ρθουνε χρόνια χλωμάκαι αδύναμα μέσα στη γάζα.Και θα’χει καθένας τα λίγαγραμμάρια της ευτυχίας»(Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστίν, «Προφητικά» σ.66)

Ακροπατώντας, αδελφοί Ριζαρείτες˙ απόφοιτοι των Εκκλησιαστικών Σχολών Πατμιάδος και Κορίνθου˙ εκλεκτά μέλη του λυκείου Ελληνίδων Ραφήνας˙ Κυρίες και Κύριοι˙ σεβαστή και πολύ αγαπητή κυρία Ελένη Καχριμάνη,

ακροπατώντας στα υψίπεδα της επικίνδυνα ταραγμένης καθημερινότητας˙ ανιχνεύοντας ψήγματα ελπίδος με τον δυναμισμό και την διακριτική ευχέρεια της ζωντανής έκτης αίσθησης, της προφητικής αυτής δύναμης, όπως χαρακτήριζε ο αείμνηστος καθηγητής μας την διαίσθη-ση, και επιχειρώντας να αποκρυπτογραφήσει «τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας», που υπάρχουν και σήμερα, όπως η σπίθα στην Χόβολη, στριμωγμένα στις αθέατες γωνιές των αμμόλοφων της ζωής, αφού καταθέσει την δραματική του διαπίστωση, «επιχέει έλαιον και ύδωρ», απαλύ-νοντας τον πόνο και την αγωνία και προσφέροντας την μαρτυρία της ελπίδος, ο Νομπελίστας ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης.

Σίγουρα η ελπίδα, επίπονη σπορά μεγάλων και πολυσήμαντων μορφών, σαν κρυφός και μαρτυρικός ανασασμός ζωής˙ σαν μικρή ιερή και ανθεκτική φλόγωση, υπάρχει. Και την με-ταφέρουν ισχυρές, ταπεινές και χαριτωμένες μορφές του παρελθόντος, που λειτούργησαν, αθέατα και σταθερά˙ αληθινά και με ελευθερία στο παρελθόν ή το παρόν, σαν ιερά ζυμωτήρια τίμιας και απυρόβλητης διδαχής. Δέκτες και πομποί, για να θυμηθούμε πάλι τον αείμνηστο δάσκαλο, «του άγιου του αληθινού και του ωραίου». Για να αφήσουν, με τον δημιουργικό τους λόγο και την αξεπέραστη διδαχή τους, αποτυπώματα ζωής, που διασώζουν την συνέχεια της αξιοπρέπειας και ζωντανή την αλήθεια της ελευθερίας του προσώπου. Δύο ισχυρές δυνάμεις, κύτταρα ελπίδος, μέσα στον άγονο τρικυμισμό της απόγνωσης και των αδιεξόδων.

Είναι οι παιδαγωγοί, οι οποίοι θυσιαστικά και με αγάπη διακονούσαν το μυστήριο της ανα-νέωσης, αναγέννησης και ανάπλασης του ανθρώπου. Σίγουρα τρομαχτικά δυσεύρετοι σήμε-ρα. Επίμονα όμως και καρτερικά, «μη κινούντες από το χρέος», αποτελούσαν τους τίμιους και εκφραστικούς λειτουργούς του ιερού μυστηρίου της παιδευτικής ολοκλήρωσης του νέου αν-θρώπου. Ας μη ξεχνάμε πως την παιδευτική ιερουργία ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα την χαρακτηρίσει «μετάληψη αξιότητος».

Και τότε δεν ήταν αριθμητικά πολλοί. Ήταν όμως ένας ικανός αριθμός ολοκληρωμένων ιε-ρών προσώπων -δασκάλων διαχρονικής αντοχής και ανεξάντλητης δυναμικής- που υπηρε-τούσαν διακονικά, με απίθανη τόλμη και αυτοθυσία, την μεγάλη, την ιστορική υπόθεση της παιδείας. Είχαν μεταβληθεί σε φλογισμένα κεριά, τα οποία έλιωναν φωτίζοντας καρδιές και συνειδήσεις. Και με το πρωτοποριακά εξαντλητικό˙ το εξαντλητικά φιλάδελφο˙ το φιλάδελφα διακονικό˙ το διακονικά διασωστικό˙ το διασωστικά παιδευτικό και παιδευτικά μεταμορφω-τικό τους έργο έγιναν –είναι- οι δικοί μας άνθρωποι. Οι χειραγωγοί μας στους δύσκολους και δύσβατους δρόμους μιας παιδείας ελεύθερης, αγονάτιστης, δίχως εξαρτηματικές αγκυλώσεις. Με δράματα και προτάσεις ζωής.

Ένας από όλους αυτούς, ο κατ’εξοχήν πρώτος και σημαντικός, που με το έργο του το παιδευτι-κό, δεν ήταν εκπαιδευτικός, ήταν αληθινός παιδευτής, άγγιζε καρδιές και ολοκλήρωνε υπάρξεις, είναι ο αείμνηστος, ο δικός μας άνθρωπος, ναι, δικός μας άνθρωπος, Νικηφόρος Καχριμάνης.

Θεωρώ πως δεν διαθέτω την απαιτούμενη δυναμική της σκέψης, ούτε τον αναγκαίο χρω-στήρα του λόγου, ώστε επακριβώς να διαζωγραφίσω ό,τι οι σάρκινες πλάκες της καρδιάς μου διασώζουν και, ολοκληρωμένη την εικόνα του αείμνηστου παιδαγωγού και δασκάλου˙ Πατέρα και δικού μας ανθρώπου, να αποδώσω σήμερα. Βάζοντας όμως υπακοή στην σεβαστή κυρία Ελένη Καχριμάνη, στους αδελφούς Ριζαρείτες μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου των Αποφοί-των και σε άλλους, που επέμεναν να αναλάβω, και να αποδώσω σε σύντομο χρονικό διάστημα, το άθλημα της παρούσης ομιλίας θα επιχειρήσω και τούτη τη φορά.

«Νικηφόρος Καχριμάνης. Ο δικός μας άνθρωπος».Με τα λογικά πλαίσια ή τα μέτρα, που σήμερα επικρατούν στην σχολική εκπαίδευση, ο επε-

ξηγηματικός χαρακτηρισμός «δικός μας άνθρωπος», για τους αγνοούντες το Πρόσωπο και το πολυσήμαντα θυσιαστικό του έργο στην Εκκλησιαστική εκπαίδευση, αποτελεί ψευδεπίγραφη υπερβολή. Ένας ακόμη κοινότυπος μύθος με τον οποίο εξωραΐζουμε κάποιον, που έφυγε από κοντά μας˙ άφησε τα εγκόσμια. Για κείνους όμως, που βιωματικά τον απόλαυσαν˙ αληθινά τον έζησαν μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας˙ στην βιβλιοθήκη˙ στις όμορφες και έντονα διδακτι-κές στιγμές των ξεναγήσεων σε ιστορικούς χώρους, ο παραπάνω χαρακτηρισμός αγγίζει και εκφράζει την αλήθεια˙ υπογραμμίζει την πραγματικότητα και επισφραγίζει το μεγαλείο της προσωπικότητος του αείμνηστου διδασκάλου.

Προκειμένου να αποδείξουμε τα αυταπόδεικτα και αληθινά˙ προκειμένου να πείσουμε και τους αγνοούντες θα παραθέσουμε ελάχιστα από τα πολλά, που υπάρχουν αποταμιευμένα στους θύλακες της μνήμης μας και χαραγμένα στους άτυπους χάρτες των ψυχών μας. Ας θε-ωρηθούν αυτά εύοσμα άνθη ευγνωμονούσας θεϊκής καρδιάς. Ας λογισθούν ταπεινή προσπά-θεια ανεξόφλητου χρέους και επιβεβαίωση του πιο πάνω χαρακτηρισμού.

Βρισκόμαστε, αν δεν με απατά η μνήμη το έτος 1973. Ο αείμνηστος δάσκαλος κάλυπτε από το ημερήσιο πρόγραμμα διδασκαλίας της τάξης σχεδόν τα ¾ του χρόνου.

Κάποια μέρα κυκλοφορήθηκε στην Σχολή η «είδηση», για τους μαθητές σίγουρα ευχάριστη, πως ο δάσκαλός μας θα έμπαινε σε Νοσοκομείο για μία χειρουργική επέμβαση.

Το δικό μας ενδιαφέρον, στο άκουσμα της «είδησης» εξαντλήθηκε στον υπολογισμό της ημερών, που δεν θα μπορούσε, λόγω της μετεγχειρητικής κατάστασής του, να έλθει στο μάθη-μα ο δάσκαλος. Εξαντλώντας κάθε σοβαρότητα μετρούσαμε τις κενές ώρες, που θα «κερδίζα-με», οι κουρασμένοι μαθητές. Μετρούσαμε, λοιπόν, έξη – επτά ημέρες. Ο δάσκαλός μας, ο δι-κός μας άνθρωπος, έφθασε, κάτωχρος και με εκφραστική δυσκολία βαδίσματος, την τέταρτη ημέρα και ανέβηκε σιγά-σιγά στην έδρα, ίσως πρώτη φορά στα τέσσαρα χρόνια. Έτοιμος για την παράδοση του μαθήματος.

Στην εύλογη και εκφραστική απορία μας έδωσε την δική του ερμηνευτική διατύπωση. «Δεν άντεχα να Σας νοιώθω να στερείσθε τον δάσκαλό σας. Την τάξη μου, ήταν όλα τα χρόνια της μαθη-τείας μας στην Σχολή ο υπεύθυνος καθηγητής, την θεωρώ σπίτι μου και τους μαθητές παιδιά μου. Μεγαλειώδης όντως αποκάλυψη, εκφραστικά διδακτική μέσα στην απλοϊκή της διατύπωση!

Την ίδια περίπου σχολική περίοδο, στο σύνολο των καθηγητών υπήρχε κάποιος εκπαιδευτι-

κός επικίνδυνα εριστικός στις τάξεις. Πολύ συχνά, σχεδόν σε κάθε μάθημα, επιχειρούσε να βάζει διαγώνισμα. Οι μαθητές υπέφεραν από τον συγκεκριμένο –μοναδική δύσκολη περί-πτωση- καθηγητή στην Σχολή.

Σε επίσημο διαγώνισμα του μαθήματός του, τον Φεβρου-άριο, και ενώ οι περισσότεροι μαθητές είχαν αφοσιωθεί στην έμπονη διερευνητική προσέγγιση και λύση των ερω-τημάτων, ακούγεται, έντονα δεσμευτική και απαράδεκτα για την ώρα ενοχλητική, η φωνή του καθηγητή ν’αφήσουν όλοι κάτω τα στυλό και να ακούσουν από αυτόν ένα ανέκδοτο.

Κάποιος από τους μαθητές σηκώθηκε όρθιος και αντι-δρώντας στην λογικά απαράδεκτη και ψυχογραφικά αδι-καιολόγητη αυτή συμπεριφορά, με λόγο τολμηρά κοφτερό και κοφτερά κάθετο κάλεσε τους συμμαθητές του να αδια-φορήσουν στην πρόταση-πρόκληση του καθηγητή και να

συνεχίσουν να απαντούν στις ερωτή-σεις. Την παρέμβαση του μαθητή ο κα-θηγητής την θεώρησε ασεβή πρόκληση και κίνηση ανταρσίας. Δεν προχώρησε όμως το θέμα. Αργότερα, ύστερα από τις εξετάσεις του Ιουνίου και ενώ βρι-σκόταν σε εξέλιξη συμβούλιο καθηγη-τών, ο παραπάνω καθηγητής «θυμάται» το γεγονός του Φεβρουαρίου και θέτει θέμα ενώπιον των καθηγητών. Ο λόγος του, φραγγέλιο κατά του «ασύνετου» και «προκλητικού» μαθητή. Ύστερα από τέσσαρες μήνες σιωπής άρθρωσε λόγο

εκδίκησης, υπερτονίζοντας ανύπαρκτες κινήσεις και έντεχνα κατασκευασμένο λεξι λόγιο, επι-χειρώντας να πετύχει την μείωση της διαγωγής του μαθητή και την βίαιη έξοδό του από την Σχολή.

Κι ενώ οι καθηγητές άκουγαν τον «ρήτορα» και «τεχνολόγο» συνάδελφό τους, ο αείμνηστος δάσκαλός μας επιβεβαίωσε τον απλόχερα πατρικό παρεμβατικό του λόγο στους απορημένους καθηγητές. Γνωρίζοντας από καιρό το γεγονός˙ βιώνοντας καθημερινά την έμπονη αγωνία των μαθητών από την αντιπαιδαγωγική θέση και στάση εκείνου του καθηγητή, τόλμησε να αρθρώσει λόγο-σωσίβιο στον ανταριασμένο κυματισμό εκείνης της στιγμής. Και είπε χαρα-κτηριστικά: «Συνάδελφοι. Αν εσείς γνωρίζετε τον μαθητή δύο χρόνια τώρα˙ αν μπαίνετε σε κείνη την τάξη 4 φορές την εβδομάδα, εγώ γνωρίζω τον μαθητή τέσσαρα χρόνια και σ’αυτή την τάξη μπαίνω δώδεκα και πλέον φορές την εβδομάδα. Ο μαθητής αυτός και όλοι οι μαθητές εκείνης της τάξης διακρίνονται για το ήθος και την μαθητική τους συνέπεια. Είναι δυνατόν την ώρα επίσημου διαγωνίσματος Α΄ εξαμήνου να μιλάμε για ανέκδοτα και να υποχρεώνουμε τους μαθητές να ακούσουν ανέκδοτα;

Επειδή γνωρίζω καλώς τον μαθητή και την τάξη μου˙ γνωρίζω άριστα και την στάση του συναδέλφου γενικώτερα στους μαθητές, αν προχωρήστε σε τιμωρία του μαθητή θα υποβάλ-λω την παραίτησή μου από την Σχολή. Κι η πλάστιγγα έγειρε προς την σεβαστή και αποδεκτή από όλους, άποψη του δικού μας ανθρώπου και δασκάλου. Όταν ρωτούσε, κατά την διάρκεια του μαθήματος, μαθητή και αυτός δεν είχε ετοιμασθεί επαρκώς ή καθόλου η στενοχώρια συ-νοδευόμενη από βαθειά θλίψη ζωγραφιζόταν έντονα στο πρόσωπό του και η αγωνία αποτυ-πωνόταν στον λόγο και τον βηματισμό του. Ο μαθητής ήταν όντως το παιδί του. Ο πολύτιμος δικός του άνθρωπος.

Στο σημείο αυτό, σαν αποδεικτικό στοιχείο των υποστηριζομένων μας, θα θέλαμε να δημο-σιοποιήσουμε άποψη του Παν/του Αρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου Αντωνοπούλου, σήμερα είναι Μητροπολίτης Αργολίδος Επίσκοπος του γενέθλιου τόπου του αείμνηστου καθηγητή. Σημειώ-νει αξιοπρόσεχτα και παρατηρεί ευθύβολα ο Σεβασμιώτατος:

«Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70 φοιτούσα κι εγώ στη Ριζάρειο Σχολή, ευτύχησα να έχω πολύ καλούς καθηγητές, με ήθος κι ενδιαφέρον για το μαθητή. Και τους θυμάμαι με ευ-γνωμοσύνη. Σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο για την πορεία όλων των τότε σπουδαστών, στά-θηκαν κοντά μας και μας άνοιξαν νέους ορίζοντες. Θα αναφερθώ σ’ένα καθηγητή ιδιαίτερα αγαπητό, το μακαριστό Νικηφόρο Καχριμάνη, εξαιρετικό άνθρωπο και καταρτισμένο φιλόλο-γο. Μας παρέδιδε τότε μαθήματα φιλοσοφίας. Όταν έμπαινε στην αίθουσα, ήταν πάντα προ-ετοιμασμένος, ζούσε με ένταση τη διδασκαλία, πετούσε κυριολεκτικά, μας συνήρπαζε όλους και κρεμόμαστε απ’τα χείλη του. Ακόμη και όταν μας έκανε συντακτικό, και αυτό το ψυχρό μά-θημα το έκανε με την ίδια ένταση και το ίδιο πάθος. Ποτέ δεν απείλησε, δεν έβγαλε κατάλογο για να τρομοκρατήσει. Κατά καιρούς έβαζε ένα διαγώνισμα, για να είναι τυπικά εντάξει και να παραδώσει κάποια βαθμολογία.

Σε κάποια τάξη συνέβη το εξής καταπληκτικό. Ένας σπουδαστής, αδιάβαστος προφανώς, σε ένα διαγώνισμα έβγαλε τις σημειώσεις και άρχισε να αντιγράφει. Ο μακαριστός Καχριμάνης δεν μπορούσε να διανοηθεί κάτι τέτοιο. Ήταν τόσο σίγουρος ότι είχα κάνει καλά τη δουλειά του και οι μαθητές του είχαν κατανοήσει τα μαθήματά του. Επομένως, κατ’αυτόν, δεν υπήρχε κίνδυνος αντιγραφής! Παρόλο που δεν έλεγχε ιδιαίτερα, ο αντιγραφέας έπεσε στην αντίληψή του. Δεν θύμωσε, αλλά λυπήθηκε βαθύτατα. Δεν τα έβαλε με το σπουδαστή, αλλά με τον εαυτό του. Θεωρούσε υπεύθυνο τον εαυτό του. Αυτός έφταιγε που δεν είχε κάνει καλά τη δουλειά του και «ανάγκασε» το σπουδαστή να αντιγράψει. Σχεδόν κλαίγοντας έφυγε απ’την τάξη αφήνο-ντας άναυδους τους σπουδαστές, αλλά και δίνοντάς τους ένα σπουδαίο μάθημα».

Ώρες ατελείωτες θα μπορούσαμε να μιλάμε για τον δικό μας άνθρωπο˙ τον παιδαγωγό της ελπίδος˙ τον δάσκαλο της θυσιαστικής ευθύνης και τον ανεξάντλητο χειραγωγό μας σε δρό-μους αγαπώσας ελευθερίας. Τον ευαίσθητο ποιητή-άνθρωπο με πάντοτε υψωμένα τα αισθη-τήρια της καρδιάς, ώστε να συναντούν και να τομογραφούν τις καρδιακές ανησυχίες, τους ψυχικούς κραδασμούς, τις ευαισθησίες και τις έμπονες αγωνίες των μαθητών του.

Επειδή σε λίγο θα μοιρασθεί σε όλους το βιβλίο: «Νικηφόρος Καχριμάνης, ο άνθρωπος – ο δάσκαλος – ο πατέρας», στις σελίδες του οποίου αποκαλύπτεται η πολύπλευρη δυναμική της προσωπικότητός του, γι’αυτό, τιμώντας εκείνον που πρώτος μας τίμησε με το αγέραστα αληθι-νό και αληθινά δημιουργικό του έργο, θα αρκεστούμε στα ελάχιστα παραπάνω.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ομιλία Πρωτοπρεσβύτερου Γεράσιμου Ζαμπέλη

Νικηφόρος ΚαχριμάνηςΕΙΔΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Σελ. 5

Νικηφόρος ΚαχριμάνηςΕΙΔΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Γνωρίσαμε τον Νικηφόρο Καχριμάνη στο Λύκειο των Ελληνίδων Ραφήνας, τότε που η αγαπημένη του σύντροφος το επανίδρυσε. Ήταν το 1992. Πίσω από τις αγωνιώδεις προσπάθειές της να το συστήσει και να το θεμελιώσει, υπήρχε εκείνος που την ενθάρρυνε και την στήριζε και συνέχισε να τη στηρίζει από την αρχή της προεδρικής της θητείας ως το τέλος της ζωής του.

Έτσι ο κ Νικηφόρος ,όπως τον λέγαμε, έγινε για μας, τα μέλη και τους φίλους του Λυκείου, ο δικός μας άνθρωπος, ο άνθρωπος του Λυκείου. Τον ζήσαμε να μας ξεναγεί σε αρχαιολογικούς χώρους, στις

Μυκήνες, στο Άργος, αλλά και στη βιβλιοθήκη της Ριζαρείου, που η οργάνωσή της ήταν δικό του δημιούργημα Τον ακούσαμε σε διαλέξεις. Περιηγηθήκαμε μαζί του στις γευστικές συνήθειες των Αρχαίων Ελλήνων. Απολαύσαμε το χειμαρρώδη λόγο του και το αστείρευτο, πηγαίο χιούμορ του.

Τον είχαμε κοντά μας σε εκδηλώσεις του Λυκείου, σε εξορμήσεις, σε αποφάσεις. Τον συμβουλευόμαστε, τον σεβόμαστε και υπολογίζαμε τη γνώμη του και τις απόψεις του. Για ’κείνον είμαστε οι μέλισσες, μέσα και έξω από την κυψέλη τους, όπως έγραψε σε ποίημά του. Για μας εκείνος ήταν ο πολύτιμος δάσκαλος, ο συνεργάτης, ο μέντορας.

Πάμπολλες φορές συζητούσαμε μαζί του. Τι τύχη για όλες μας! Άλλοτε στο σπίτι, στο γραφείο του, άλλοτε στο Λύκειο ή σε κάποια έξοδο. Μέσα στη

καρδιά του είχε τα σχολεία που δίδαξε, τη Σχολή Κορίνθου, την Πατμιάδα και περισσότερο τη Ριζάρειο Σχολή, τους μαθητές του, αλλά και γενικά την εκπαίδευση. Δεν έπαψε ποτέ να μιλάει γι’ αυτά, για το παρελθόν, αλλά και να παρακολουθεί τις εξελίξεις στο παρόν. Δεν έπαψε ποτέ του να μιλάει για φιλοσοφία. Φιλόσοφος ήταν κι ο ίδιος άλλωστε! Δεν έπαψε ποτέ του να ασχολείται, να ερευνά, να μελετά και να παρακολουθεί την ελληνική γλώσσα. Δυο μέρες πριν φύγει από κοντά μας και ενώ ήδη χρησιμοποιούσε φακό, για να διαβάζει, μετά από χειρουργική επέμβαση στα μάτια, τον άκουσα να λέει: «Μ’ απασχολεί η Ελληνική γλώσσα.»

Συνταξιοδοτήθηκε από τη Ριζάρειο Σχολή, μα δεν παροπλίσθηκε. Τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα βρισκόταν στην βιβλιοθήκη της. Είχε συνεχείς επαφές με τους συναδέλφους και τους μαθητές του. Διάβαζε, έγραφε κριτικές, έγραφε ποιήματα.

Μα τώρα έδιναν νόημα στη ζωή του κι άλλα σημαντικά πράγματα. Ήταν η σοφίτα του σπιτιού του. Καμαρούλα μια σταλιά μέσα στο πελώριο σπίτι του. Εκεί

έφτιαξε το δικό του κόσμο ανάμεσα σε στήλες βιβλίων, εκατοντάδων βιβλίων και περιοδικών. Εκεί τα ξεφύλλιζε, τα ταξινομούσε, τα διάβαζε. Εκεί περνούσε πολλές ώρες της μέρας με συντροφιά τους αρχαίους συγγραφείς και φιλοσόφους, τον αγαπημένο του Πλάτωνα, αλλά και συγγραφείς νεότερους και σύγχρονους. Και βέβαια έγραφε ποιήματα, χαϊκού, κριτικές βιβλίων, δικές του σκέψεις και στοχασμούς. Εκεί στη σοφίτα! Ένας πνευματικός άνθρωπος στη δική του πνευματική γωνιά.

Ήταν ο κήπος του. Ένας μεγάλος, πανέμορφος, φυτικός κόσμος. Αγαπούσε τη φύση. Αγάπησε πολύ και τα δικά του δένδρα, φυτά, λουλούδια. Τα φρόντιζε πολύ. Μιλούσε μαζί τους. Καλημέριζε τη ροδιά, καληνύχτιζε το νυχτολούλουδο. Ώρες ατέλειωτες περνούσε

κοντά τους. Πικράθηκε πολύ, όταν η μεγάλη φωτιά στο Νέο Βουτζά μαύρισε το μικρό του παράδεισο. «Πενθώ», μας έλεγε. Και πάλεψε να τον αναστήσει!

Ήταν και η ταβέρνα στο υπόγειο του σπιτιού του. Αγαπούσε κι αυτόν το χώρο. Τον είχε διακοσμήσει κατάλληλα. Ήθελε εκεί να δέχεται τους πολλούς συγγενείς, φίλους, γείτονες και τη Λυκειακή οικογένεια, με καλό φαγητό, καλό δικό του κρασί και ατέλειωτες κουβέντες.

Ήταν ο τόπος που έμενε, η Ραφήνα, η Μάκρη, η ανατολική ακτή

της Αττικής, η θάλασσα, που έβλεπε απ’ το υπέροχο σπίτι του, σκηνικό έμπνευσης για τα ποιήματα ,τα χαϊκού του, τη φιλοσοφική σκέψη του..

Ήταν η λαογραφία και η παράδοση, που αγαπούσε από μικρός και που τώρα ζωντάνευε κοντά στο Λύκειο των Ελληνίδων.

Ήταν και « τ’ανάβλεμμα», το περιοδικό του Λυκείου των Ελληνίδων Ραφήνας, που με τη δική του παρότρυνση και με τη δική του έγκριση «τολμήσαμε» να το εκδώσουμε. Το χαιρόταν πολύ! Μας συντρόφευε και μας ενθάρρυνε σ’αυτή την εκδοτική μας προσπάθεια.

Ήταν η σύντροφος της ζωής του, γλυκειά, δραστήρια, άξια, δυναμική, συμπαραστάτης στις πνευματικές αναζητήσεις του, συνοδοιπόρος στην καθημερινή πραγματικότητα.

Ήμασταν κι όλες εμείς, που μας είχε γύρω του και μας έδινε, καθημερινά, κομμάτια από τη γνώση του, τη κοσμοθεωρία , τη σοφία του. Όλες έχουμε κάτι δικό του. Τον χαρακτηριστικό χαιρετισμό του, «αεί χαίρειν και δημιουργείν» μας έλεγε, ένα ποίημα αφιερωμένο σε μας, ένα χειρόγραφο σημείωμα, τις ποιητικές συλλογές του, μια συμβουλή, κάποια υπόδειξη και δυνατή, πολύ δυνατή τη θύμησή του. Τον εκτιμούσαμε και τον θαυμάζαμε. Ήταν ο κ. Νικηφόρος του Λυκείου, ο δικός μας άνθρωπος.

Ο άνθρωπος, ο δικός μας άνθρωπος Ομιλία κας Χριστίνας Παναγιώτου

Σελ. 6

Νικηφόρος ΚαχριμάνηςΕΙΔΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Αιδεσιμολογιώτατοι,Αγαπητή κ. Ελένη Καχριμάνη,Κύριοι εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης,Κύριοι εκπρόσωποι της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής ΣχολήςΚυρίες εκπρόσωποι του Λυκείου Ελληνίδων ΡαφήναςΚυρίες, κύριοι.

Η Ένωση των Αποφοίτων της Ρ.Ε.Σ, ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση της κ. Ελένης Καχριμάνη, δίνει το παρόν της σ΄ αυτήν την εκδήλωση όχι ως καλεσμένη, αλλά ως συνδιοργανώτρια του φιλολογικού μνημοσύνου του αειμνήστου καθηγητού μας Νικηφόρου Καχριμάνη.

Για μας ο Νικηφόρος Καχριμάνης, αποτελεί μέρος της Ιστορίας της Σχολής, της Ενωσής μας και των δραστηριοτήτων της, αλλά και της προσωπικής ιστορίας του καθ΄ ενός απόφοιτου που ήταν μαθητής του.

Δεν υπάρχει ούτε ένας Ριζαρείτης από το 1961 και μετά, που να μην έχει επηρεασθεί και εμποτιστεί από την πνευματικότητα, εκτός από το κύρος και τη γνώση του Νικηφόρου Καχριμάνη για την υπόλοιπη ζωή του.

Ήδη η Ένωση Αποφοίτων Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής τον Δεκέμβριο του 2006, τέλεσε στην βιβλιοθήκη της Ριζαρείου Σχολής, τη δική του βιβλιοθήκη, τιμητική εκδήλωση μνήμης και αγάπης προς τον δάσκαλο των αποφοίτων της νέας περιόδου της Ριζαρείου, όπου με απόφασή της ανήρτησε στον ίδιο χώρο κάδρο με φωτογραφία του σε περίοπτη θέση.

Σε συνέχεια των προηγούμενων ομιλητών για το Νικηφόρο ως δάσκαλο, παιδαγωγό, ποιητή να επισημάνω και εγώ μερικά, με μικρές σύντομες ιστορίες, που αναδεικνύουν και τη θυμοσοφία του καθηγητή μας.

Θα μιλήσω χωρίς επίθετα και διάθεση μυθοποίησης του Δασκάλου. Αιχμαλώτιζε την τάξη με τη γλώσσα του, με τη μορφή του, με τον τρόπο του, με την εργασία του. Ο «Κ» ιδρωκοπούσε μέσα στην τάξη. «Αυτός το δουλεύει το ψωμί και το μισθό του» λεγόταν από τους Ριζαρείτες».

Ο «Κ» και οι άλλοι καθηγητές βέβαια, την εποχή εκείνη, δίδαξαν πριν 45-50 χρόνια, ότι σήμερα λέμε δημιουργικό γράψιμο η επικοινωνιακό λόγο.

Τον «Κ» δεν τον βλέπαμε μόνο στην τάξη, αλλά και στις γιορτές, στην εκκλησία, στις εκδηλώσεις της Σχολής, στα διαλλείματα. Ο «Κ» έβγαλε το μάθημα έξω από την τάξη: στη φύση, στο δάσος, στις αρχαιότητες, παντού.

Ακτινοβολούσε γνώση και σοφία, όχι επιδεικτικά, αλλά φυσικά απλά, γιατί ήταν επαρκής. Γιαυτό και κυκλοφορούσαν πλήθος επίθετα και χαρακτηρισμοί κολακευτικοί, επαινετικοί. Πάντως για μας ήταν: εμπνευστής, οδηγός, ηγέτης, λειτουργός, ρήτορας, ηθοποιός, υποκριτής, φίλος, στήριγμα, ψυχοκινητής, μυσταγωγός, οραματιστής, ποιητής, Χριστιανός.

Άνθρωπος∙ μα πάνω απ΄ όλα Δάσκαλος. Μα περισσότερο απ΄ όλα ακουγόταν: «Ο Αετός της Ριζαρείου». Όχι γιατί απλώς πετούσε ψηλά, αλλά γιατί ήξερε να μας παίρνει κι εμάς στις φτερούγες του, να μαθαίνουμε να πετάμε.

Στη ρήση του λόγου του πρόσθετε επίθετα συνώνυμα και εμείς μετράγαμε: 3, 5, 7, 10 μέχρι και 17 έφθασε κάποτε. «Δε φθάνει άλλο η αναπνοή μου» έλεγε.

Κάλυπτε πάντα την ώρα διδασκαλίας. Τι λέω; ποτέ δεν του έφθανε η ακαδημαϊκή ώρα των 45΄, και όταν κτύπαγε το κουδούνι, φώναζε προς τον κωδονοκρούστη: «Γιατί μας το χαλάς; Γιατί βρε Ναπολέοντα, γιατί;».

Σχολαστικά ευγενής. Όταν του ανοίγαμε την πόρτα να περάσει, «Περάστε» έλεγε σε μας τους μαθητές του. Και όταν επιμέναμε, πέρναγε εκείνος πρώτος, και αφού μπαίναμε κι΄ εμείς, ξανάβγαινε για να ξαναμπεί, να μας κάνει να γελάσουμε.

Σε ώρα διαλείμματος φιλονικούν δύο μαθητές και είναι έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια. Πλησιάζει ο «Κ» αρπάζει τυχαία ένα σκουπόξυλο και λέει σοβαρά: «Εν τούτω νίκα». Το επεισόδιο λήγει όπως καταλαβαίνετε, με γέλια.

Μαθητής διαβάζει στην τάξη κείμενο και κομπιάζει στη λέξη «τρέχουν». Τρε… τρε… τρε…. Τρέχουν, και ο «Κ», έτσι τρέχουν παιδί μου;

Όταν πηγαίναμε στη Σχολή παλιότερα, πλέον ως απόφοιτοι, ο «Κ» μας έλεγε. «Ελάτε να σας κάνω ένα μάθημα».

Τα τελευταία χρόνια πριν από τον θάνατό του μας έλεγε: «Πάμε να μου κάνετε ένα μάθημα».

Στον χιονοπόλεμο γινόταν παιδί, αλλά ήξερε να κρατάει τη χρυσή απόσταση, αλλά και όταν έλεγε ανέκδοτα, ήξερε να προσφέρει γέλιο και διδασκαλία.

Οι μαθητές του δεν ήξεραν τι σημαίνει κατάλογος, όμως ο ίδιος γνώριζε και ψυχολογούσε απόλυτα τους μαθητές του και ήταν ακριβοδίκαιος βαθμολογητής.

Σε διάφορες βραβεύσεις που έκανε η Ενωσή μας προς υψηλούς προσκεκλημένους και άλλους, συνεργαζόμασταν στην σύνταξη των επιγραμμάτων των πλακετών που απονείμαμε, όπως στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο αλλά και πολλών άλλων.

Η πλούσια γλώσσα που χρησιμοποιούσε οδηγούσε εμάς τον καιρό εκείνο να συζητάμε, να υποθέτουμε και να συμπεραίνουμε, τα γράμματα που θα έγραφε στη σύζυγό του. Όμως αργότερα διαβάσαμε στις συλλογές του, τις όμορφες και τρυφερές αφιερώσεις του.

Κάποτε ο καγκελάριος της Γερμανίας Αντενάουερ, έλεγε όταν του έδιναν να υπογράψει έγγραφο για την παιδεία: «Φέρτε μου φτερό αετού» Αναλογικά θα έλεγα, ότι για να μιλήσει κανείς για τον Καχριμάνη πρέπει να έχει φωνές μουσικές, χρώματα, κίνηση….

Δεν αναφέρθηκα στον βίο του ούτε τις σπουδές του.Προτίμησα να αφήσω να εννοηθεί το μεγαλείο και

το ήθος, το Ριζάρειο ήθος που τόσες φορές μας δίδαξε και γράψαμε στην εφημερίδα μας τον «ΡΙΖΑΡΕΙΤΗ», του ανθρώπου από τα λόγια και τα έργα του και από τα ψυχικά αποθέματα ενός μαθητή.

Ο αείμνηστος δάσκαλός μας έφυγε, αλλά η ψυχή και το πνεύμα του είναι εδώ, φτερουγίζει ανάμεσά μας.

Μένει το έργο του και η αγαθή μνήμη χαραγμένη στις ψυχές μας, σαν χάρις και ευεργεσία.

Σαν σήμερα, σαν χθες, σαν πάντα.Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Ευχαριστούμε για την φιλοξενία της εκδήλωσης στο πνευματικό κέντρο του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννη Ν. Βουτζά, τον αιδεσιμολογιώτατο π. Άγγελο, και τους συνεργάτες του επιτρόπους∙

Συγχρόνως ευχαριστούμε όλους τους ομιλητές για την κατάθεση ψυχής τους αναφερόμενοι στον Νικηφόρο Καχριμάνη.

Δεν μπορούμε να παραλείψουμε όλοι όσοι με τις παρεμβάσεις τους έδωσαν στίγμα από την εμπειρία τους από τον Νικηφόρο..

Εντυπωσιασμένοι ευχαριστούμε την χορωδία του Λυκείου Ελληνίδων Ραφήνας υπό την διεύθυνση του κ. Χρήστου Σταύρου, που ζέστανε την εκδήλωσή μας με τα παραδοσιακά της τραγούδια, όπως και τις υπέροχες ευγενείς κυρίες που απήγγειλαν «Καχριμάνεια ποίηση».

Την εκδήλωση οργάνωσε και στήριξε το Λύκειο Ελληνίδων Ραφήνας, αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη της προετοιμασίας στο επίπεδο της δημόσιας κοινοποίησης και ενημέρωσης γι΄ αυτήν.

Την κ. Χριστίνα Παναγιώτου με την οποία είχαμε αγαστή συνεργασία και τις υπόλοιπες συνεργάτιδες κυρίες του Λυκείου Ελληνίδων Ραφήνας.

Τον πρωτοπρεσβύτερο π. Γεράσιμο Ζαμπέλη που ήλθε από την Λευκάδα ανταποκρινόμενος στην πρόσκλησή μας και ιδιαίτερα τον Βασίλη Σακκά, διδάκτορα ψυχολογίας, ποιητή και ζωγράφο, για την ομιλία του και για την πληροφορική του στήριξη στην εκδήλωσή μας.

Εδώ να σημειώσουμε ότι, ο καλύτερος ακροατής και υπεύθυνος για τη διεκπαιρέωση της, ο Αντιπρόεδρος της Ενωσής μας Θεολόγος, Φιλόλογος, Λυκειάρχης κ. Στέφανος Καραχάλιας ανέλαβε με υψηλό αίσθημα ευθύνης, με επίγνωση των δυσκολιών χειρισμού εκδηλώσεων, σε τόσο σύντομο χρόνο και για το λόγο αυτό τον ευχαριστούμε θερμά.

Κλείνοντας. Τώρα είναι η στιγμή εκτός από τις ευχαριστίες και τα όσα έχει προσφέρει μέχρι σήμερα η κ. Ελένη Καχριμάνη στην Ένωση Αποφοίτων Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής.

Την καλώ στο βήμα.Ως ελάχιστη ανταπόδοση και δείγμα αγάπης και

σεβασμού προς αυτήν να της προσφέρω αυτήν εδώ την ανθοδέσμη.

Σας ευχαριστούμε θερμά όλους.

Ομιλία – Χαιρετισμός κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΒΡΟΥΛΑΚΗ Προέδρου Ενώσεως Αποφοίτων Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ κ. Γεωργίου ΧαλίδαΝικηφόρε,Όσοι σε γνωρίσαμε ευεργετηθήκαμε, άλλος περισσότερο, άλλος

λιγότερο.Ακέραιος, προσεκτικός σ’ όλα. Αφιερωμένος εκπαιδευτικός λειτουργός,

φυσιολάτρης. Απέφευγε την προβολή. Οι ομιλίες του, τα ποιήματά του, οι αφιερώσεις του, συνοδεύονταν με πρωτότυπες λογοτεχνικές επινοήσεις, που έκαναν τη σκέψη να καλπάζει.

Το χιούμορ του ευρηματικό κι ανεξάντλητο πάντα με τον καλό λόγο στον καθένα μας. Μας αγαπούσε και τον αγαπούσαμε όλοι.

Καλοκαίρι 1998: Έζησα τη θλίψη του, όταν η φωτιά μετέτρεψε τη φυσική ομορφιά του οικισμού μας, σε κάρβουνο. Εκτός των άλλων,

κατεστράφη και το ξεχωριστό δημιούργημά του, ο ωραίος κήπος του. Έζησα τη θλίψη του γι’ αυτήν την ανατροπή. Έζησα και την αποφασιστικότητά του να ξαναδημιουργήσει τον κήπο του.

Ο κήπος τώρα είναι θαλερός, είναι μέρος της ζωής της αγαπημένης του Ελένης.Στις δύσκολες στιγμές, που περνάει η πατρίδα μας, μαζί κι εμείς, να εμπνευσθούμε από το παράδειγμά

του και με αποφασιστικότητα κι επιμονή, όλοι μαζί, να μετατρέψουμε, αυτή την πρωτόγνωρη κρίση σε πρόοδο, όπως άλλωστε θα μας συμβούλευες.

Νικηφόρε , μας λείπεις.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Κας Βασιλική ΟικονομάκουΝικηφόρος Καχριμάνης, ο άνθρωπος, ο φίλος, ο γείτονας. Κολλητά τα

σπίτια μας . Συχνά τα πηγαδάκια στις πόρτες μας, κάτω στο δρόμο. Χαρά Θεού να συζητάς με το Νικηφόρο!!

Τι διέκρινε τον Νικηφόρο Καχριμάνη; Απλότητα, προθυμία, χαμόγελο, χιούμορ και γνώσεις ….. στο άπειρο!!

Αναγνώριζε την αξία κάθε ανθρώπου, επαινούσε, εγκωμίαζε κάθε άνθρωπο, ή κάθε τι, που έκρινε καλό. Π.χ. «Μέλισσες» ονόμαζε τις κυρίες του Λυκείου και το έργο τους: μέλι: (Ποίημα - αφιέρωμα). Για μια κοινή φίλη, την Ευτέρπη Πρωτοψάλτη, που εργάστηκε πολύ για τα κοινά, αφιέρωσε ένα μεγάλο ποίημα: « Κύτταρο υγιές, κοινωνικό, λειτουργικό, μέλισσα, εργάτιδα στον πιο καλό αγώνα ……» την ονόμαζε!!

Η «γλώσσα» του Νικηφόρου ήταν μοναδική ! Πλούσια, αρχαιοπρεπής, εκκλησιαστική, σύγχρονη, λαμπερή. Αγαπούσε πολύ την ελληνική γλώσσα, όπως κι εγώ εξ άλλου, και συμπίπταμε σ’ αυτό.

Για την ετυμολογία, τις χρήσεις των λέξεων, τα παράγωγά τους και για πολλά άλλα, όταν τον ρωτούσες σου απαντούσε αμέσως. Ήταν πηγή αστείρευτη. Μου είχε γράψει έναν ολόκληρο κατάλογο, που άρχιζε από το «α». Θα διαλέξω μόνο δύο γιατί ο χρόνος μου είναι μετρημένος!

«Πυξ και λαξ» : Πυξ: πυγμή, γροθιά, πυγμάχος, δηλαδή δίνω γροθιά. Λαξ: λακτίζω, κλωτσώ, δηλαδή κλωτσάω κάποιον .π.χ. : τον έδιωξε «πυξ, λαξ» , με γροθιές και μπουνιές!«Λαίμαργος», από το «λαιμός - και άλγος». Αυτός που τρώει τόσο πολύ ώστε να του πονάει ο λαιμός του.

(το λ και το ρ= εναλλάσσονται).«Έφαγε το καταπέτασμα» = το τραπεζομάνδηλο, που σκεπάζει το τραπέζι από τη λαιμαργία του.«Έφαγε τον περίδρομο», = αυτό που είναι γύρω από το τραπεζομάνδηλο, τη δαντέλα !!Νικηφόρε, σ’ ευχαριστούμε !! Να είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι!

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ κ. Δημητρίου ΜακρήΟ ΕΠΑΙΝΕΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΟΣ ΚΑΧΡΙΜΑΝΗΣ

Ανάμεσα στα τόσα καλά και σημαντικά που ακούστηκαν για το Δάσκαλό μας, θα ήθελα να υπενθυμίσω και να επισημάνω την επαινετική και γενναιόδωρη στάση του Καχριμάνη προς τους μαθητές του, προς τους συναδέλφους του και τους συνανθρώπους του.

Κάποιοι δάσκαλοι είναι συνήθως επιτιμητικοί, ή μόνιμα επικριτικοί και μίζεροι προς τους μαθητές τους. Ο Κ. αντίθετα ήταν έτοιμος να επαινέσει, αν κάποιος άνοιγε το στόμα του και προσπαθούσε να αρθρώσει λόγο. Το «ωραία» και το «εύγε» ήταν το πρώτο φιλοδώρημα προς το μαθητή. Και ακολουθούσαν τα: «μπράβο», «πας καλά», «προχώρα», «περίφημα», «λαμπρά»... Να διευκρινίσω: Ο Κ. δεν ήταν μαθητοπατέρας. Κι ούτε έκανε θελήματα. Αντίθετα είχε μια θαυμάσια επικοινωνία και επαφή με τους μαθητές του. Αν σε κάποιον αυτό φαίνεται κολακεία, σπεύδω να παρατηρήσω πως πρόκειται για άριστη

παιδαγωγική αρχή, η οποία δεσμεύει τον επαινούμενο μαθητή και τον παρωθεί να γίνει καλός και τον καλό να γίνεται καλύτερος.

Σημαντική πλειοψηφία της κοινωνίας, από εμάς τους μεγαλύτερους είμαστε συνήθως επικριτικοί ξερόλες προς τα παιδιά μας και αθεράπευτα μικρόψυχοι. Οι νέοι μας δεν ξέρουν ιστορία, αρχαία ... ενώ εμείς... Εμείς κάναμε ετούτο κι εκείνο... ενώ η νέα γενιά ... Τέτοιες εγωιστικές θέσεις δείχνουν παχυλή άγνοια και σκόπιμη άρνηση προσόντων, προτερημάτων, διακρίσεων ή επιτυχιών από τους νέους ανθρώπους. Σήμερα ιδιαίτερα τέτοια στάση εμπεριέχει ενοχές, γιατί εμείς οδηγήσαμε τη νέα γενιά, ώστε να μην έχει παρόν και μέλλον, επαγγελματικό, οικονομικό.... και προπαντός να μην έχει όραμα.

Ο Κ. εμπιστευόταν συναδέλφους, φίλους, συνανθρώπους του. Όλοι μας ξέρουμε τι γίνεται στους επαγγελματικούς χώρους με τους ανευθυνοϋπεύθυνους ειδικούς επί παντός επιστητού. Εδώ, αν παρουσιαστεί κάποιος που είναι όχι σπουδαίος, αλλά λίγο ή κάτι παραπάνω από την ποταπή μετριότητα που εγγίζει το μηδέν, αυτός, λέγω, δε γίνεται ανεκτός , παραδεκτός, θάβεται.

Ο Κ. αντίθετα δημιουργούσε σχέσεις εγκαρδιότητας με συναδέλφους, μαθητές, φίλους και με αγνώστους. Κι αν κάποιος ανταποκρινόταν, έστω και λίγο απολάμβανε τη γενναιοδωρία του, την εκτίμηση και τη φιλία του. Ως ολοκληρωμένος άνθρωπος, με πληρότητα και περιεχόμενο, θεωρούσε κέρδος την ανθρώπινη επαφή Και τη συνομιλία. Επιπλέον, σε κάποιους που αγαπούσε ή εκτιμούσε, έγραφε στίχους, αφιέρωνε ποιήματα. Υπάρχει μεγαλύτερη γενναιοδωρία από αυτήν; Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για τον αποδέκτη του αφιερωματικού ποιήματος;

Υποπτεύομαι ότι τα ποιήματα που αφιέρωσε γενναιόδωρα ο Κ. σε κάποιες - κάποιους θα μπορούσαν να αποτελέσουν χωριστή συλλογή.

Σελ. 7

Νικηφόρος ΚαχριμάνηςΕΙΔΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Ομιλία – Χαιρετισμός κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΒΡΟΥΛΑΚΗ Προέδρου Ενώσεως Αποφοίτων Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής

Ο Βασίλης Σακκάς μίλησε για τον «Ποιητή Νικηφόρο Καχριμάνη»

Στην εκδήλωση τιμής και μνήμης «Ζή-τησα την αγάπη» για το «δικό μας άνθρω-πο» και τον «αγαπημένο μας δάσκαλο» η δική μου εισήγηση αφορά τον «ποιητή Νικηφόρο Καχριμάνη».

Είναι μεγάλη τιμή για μένα να ανα-φέρομαι στο ποιητικό έργο του αγαπη-μένου μου δασκάλου… Τα συναισθήμα-τα που διατρέχουν και κατακλύζουν την καρδιά και τη σκέψη μου, όπως και όλων μας… ξεπερνούν την αγάπη για το δικό μας άνθρωπο… την ενθύμηση και ευγνω-μοσύνη για τον καταπληκτικό δάσκαλο… και γίνονται απέραντος θαυμασμός για το μεγάλο δημιουργό!!! για τον Άνθρω-πο που χωρίς τυμπανοκρουσίες… άφησε πίσω του ένα μεγάλο ποιητικό έργο, με ιδιαίτερη εκφραστικότητα, με λέξεις που γίνονται ξεκάθαρες λαμπρές ζωγραφιές, με λεκτική αναπαράσταση καθημερινών εικόνων, με μοναδικό τρόπο έκφρασης σκέψεων, ιδεών και συναισθημάτων, με αρμονία, ρυθμό, μελωδία, ταξίδεμα απλό και μαγικό συνάμα…

Νομίζω… ότι σήμερα αδικείται κά-πως… Ο ΠΟΙΗΤΗΣ! ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΚΑΧΡΙ-ΜΑΝΗΣ! Ο χρόνος που επιβάλει το πρό-γραμμα της σημερινής εκδήλωσης δεν επιτρέπει ολοκληρωμένη αναφορά στο πλούσιο και πολύπλευρο έργο του ποιη-τή...Δεν θα ήταν αρκετή… ούτε ολόκλη-ρη η εκδήλωση…

Τι είναι ποίηση;Υπάρχουν πολλοί ορισμοί… αλλά θα

μιλήσω προσωπικά… Για μένα ποίηση είναι η ζωή… πέρα από ιδεολογίες, φι-λοσοφίες και θεωρίες… Είναι η ιδιαίτερη ικανότητα και ευαισθησία κάποιων ανθρώ-πων να αντιλαμβάνονται τεκταινόμενα πριν συμβούν… να βλέπουν αυτά που περ-νούν απαρατήρητα… να πονούν περισσό-τερο γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας… να επιθυμούν έναν καλύτερο κόσμο…. και όλα αυτά να τα ζωγραφίζουν με λέξεις… Είναι η ιδιαίτερη ανάγκη κάποιων ανθρώ-πων να βγάλουν από μέσα τους αυτά που ζουν… αισθάνονται… χαίρονται… τους θλίβουν… τους τρομάζουν… τους εν-θουσιάζουν… τους συγκινούν… τους πι-έζουν… αυτά που τους ελευθερώνουν… με έναν ιδιαίτερο, μοναδικό τρόπο… με ένα αρμονικό συνταίριασμα… μια λεκτική μελωδία… Είναι η ιδιαίτερη ικα-νότητα κάποιων ανθρώπων να εκφράζουν με λόγια αυτό που αισθάνονται κι άλλοι πολλοί… αλλά δεν μπορούν να το μοι-ραστούν… Είναι το ιδιαίτερο χάρισμα κάποιων ανθρώπων να μπορούν να συ-γκινούνται και να προσφέρουν βαθιές συγκινήσεις… να δίνουν άλλες διαστά-σεις… να φωτίζουν αθέατες όψεις… να κάνουν τα όνειρα λέξεις… να ανοίγουν νέους ορίζοντες… Είναι ένας άλλος τρόπος ζωής… Είναι ο τρόπος ζωής του Νικηφόρου Καχριμάνη! Και όπως έγραψε ο ίδιος: «…Ο ποιητής..!, δέκτης ανοιχτός του ρυθμού των πραγμάτων…, -του γί-γνεσθαι και είναι- Φορέας – φερέφωνο – πομπός δυνατός…. ιχνηλάτης οξυδερ-κής των φωνών της σιωπής…»

«Επειδή… το απόλυτα απόλυτο είναι αδύνατο… το απόλυτα σχετικό… είναι σχετικό απόλυτο…» Ακούγοντάς το από τα χείλη του… μαθητής τότε… παίδευα μέρες το μυαλό μου να το καταλάβω… και… όταν το κατάλαβα… σαν να άνοιξε ένα παράθυρο στη σκέψη μου… όπως άνοιξαν στη συνέχεια και τόσα άλλα… από την εμπνευσμένη, γεμάτη πάθος, διδασκαλία του… από την ειλικρινή «μέ-

θεξη» στα δρώμενα της μάθησης… με τη μαγεία της γλώσσας… που μας ταξίδευε… Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη… όταν αυτό… που με εντυπωσίασε στα χρόνια της νιότης… το βρήκα (λίγο διαφορετικό) διαβάζοντας τα ποιήματά του… «Επει-δή… στα όρια του απολύτως απόλυτου να φτάσεις δε μπορείς…, εγγίζοντας το σχετικό σ’ απολυτότητας διάσταση και πάλι τιμή σου πρέπει…»

Αληθινά ποιήματα… Όταν έχεις από-λυτη –(σχετικά;)- γνώση της γλώσσας… Όταν έχεις βαθιά συνείδηση των «σημαι-νομένων»… Όταν ξέρεις και μπορείς να μιλάς και να σιωπάς… Όταν έχεις την αί-σθηση και τη συναίσθηση της αξίας, της σημασίας, του ρυθμού, της μελωδίας, της αρμονίας των λέξεων… Όταν έχεις την ευ-αισθησία και την οξυδέρκεια στην αντίλη-ψη… Όταν έχεις το άγχος και τον ενθουσι-ασμό στη δημιουργία… Όταν όλη η ζωή σου είναι ποίηση… αγαπημένε μου δάσκαλε!!! από τον κήπο σου μέχρι το γραφείο και το δάσος, από την τάξη, στη βιβλιοθήκη, ως το διάλλειμα, από τη φιλι-κή συντροφιά μέχρι την εισήγηση, από… τότε η μοναδικότητα της δημιουργικής σου γραφής… δημιουργεί αληθινά ΠΟΙΗΜΑΤΑ!!!

Από τη Συλλογή «Φύσεως κόσμος… κόσμος…»

Πέφτουν τα πλατανόφυλλα…Πέφτουν αραιά τα πλατανόφυλλα…Καθώς γοργά κυλάει απ’ τα ριζά το

δροσονέρι.…. κι αργοσαλεύουν….κίτρινες βαρκούλες….κρυφές ελπίδες για καινούρια ζήση..!

Απαγγελία από τη Συλλογή «Εκ βα-θέων απόηχοι…» του ποιήματος:

Ο Πλάτανος…

Τα «Χαϊκού» του Καχριμάνη…Η θετική και παιγνιώδης διάθεση του

δασκάλου μας, φανερώνονταν καθημερι-νά… Αντιλαμβανόμασταν τρυφερότητα, αγάπη, ενδιαφέρον αλλά και σοβαρότητα, προσδοκίες και απαιτήσεις εκ μέρους του… και ανταποδίδαμε αγάπη και σεβασμό, πει-θαρχία, δουλειά και αγωνία μην τον στε-ναχωρήσουμε… που ήταν η μεγαλύτερη τιμωρία μας…

Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές… σε απρόβλεπτες καταστάσεις… με λόγια ζεστά, απλά, καθαρά και μετρημένα… έδινε λύσεις και μας έβγαζε από αδιέξοδα και προβλήμα-τα της καταπιεσμένης νιότης μας…

Δεν μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπω-ση η επιτυχής ενασχόλησή του με τα «Χα-ϊκού»… ένα ιδιαίτερα απαιτητικό ποιητικό είδος… που προϋποθέτει βαθιά γνώση της γλώσσας, εσωτερικό ρυθμό και μελωδία… ώστε να κυλάει ο λόγος αβίαστος, ελεύθε-ρος, αρμονικός… και με 17 συλλαβές σε 3 σειρές (πέντε συλλαβές στην πρώτη, επτά στη δεύτερη και πέντε στην τρίτη) να δίνει

ένα ολοκληρωμένο νόημα… μια ολοζώ-ντανη εικόνα… ένα ξεκάθαρο άνοιγμα της καρδιάς και της σκέψης…

Τα Χαϊκού του Νικηφόρου Καχρι-μάνη, όπως αναφέρει ο ίδιος, «δεν έχουν τον παιγνιδιάρικο χαρακτήρα της γι-απωνέζικης γραφής…. Εκφράζουν σκέψεις, απόψεις, προβληματισμούς, αναζητήσεις, διαπορήσεις από το σύγ-χρονο κοινωνικό περίγυρο…

Ιχνογραφούν αποτυπώνουν εντυπώ-σεις από το φυσικό χώρο της χώρας μας…

Απεικονίζουν με της γραφίδας τη γλώσ-σα… τις διάσπαρτες ομορφιές, οράματα, ακούσματα… Βασικά εστιάζονται στον άνθρωπο, το σύγχρονο άνθρωπο και ση-μαδεύουν αναζητήσεις… Ανάβουν κάποιο λαμπάκι, έστω με αμυδρό φως… κρούουν ένα καμπανάκι, έστω χαμηλού τόνου… δί-νουν κάποιο κέντρισμα υπαινικτικό…»

Τα Χαϊκού του Νικηφόρου Καχριμά-νη είναι… Μετρημένες λέξεις… Εύγλωτ-τες σιωπές… Αισθησιακή γαλήνη… Θεία - μαγική ομορφιά… Διαταραγμένη ισορ-ροπία… Βουβή - απέραντη θλίψη… Ολοζώντανες εικόνες… Γλωσσική διαύ-γεια… Πνευματικές ανάσες…

Ελπιδοφόρο φτερούγισμα…

Απαγγελία Χαϊκού από τη Συλλογή «Χαράγματα για το καμένο δάσος... τον καμένο κήπο...»

Κήπος… όραμα…χρώματα και αρώματα…η θεία Άνοιξη..!

Καμένο δάσοςστα ριζά του θάλλουντα κυκλάμινα…

Μοιρολόγια…για το καμένο δάσος…με βωβούς λυγμούς…

Δίχως προκλήσεις…χωρίς χαρμονή…Ονειροπόλοι…

Στα «χαράγματα για το καμένο δά-σος… τον καμένο κήπο…» ο Νικηφόρος Καχριμάνης γράφει ότι… «είναι ποιητική φωνή εκ βαθέων θλίψης και πόνου και αγάπης περισσής….

σημαδεύουν δονήματα ψυχής... …. δίνουν την εντύπωση απαισιόδοξης στάσης, πένθιμης νότας, με κάποια τρα-γικότητα, έτσι που θυμίζουν μπαλάντα, ελεγεία, ρέκβιεμ –εξόδιον μέλος- … Υπάρχει κι εδώ –εκφράζεται εμφαντι-κά- η ελπίδα, η προσδοκία και η πίστη για ξαναζωντάνεμα όχι του χαμένου, αλλά του καμένου δάσους, κήπου…»

Η μελωδία, ο ρυθμός, η αρμονία… συνο-δεύουν και τα πεζά του κείμενα…. που θα μπο-ρούσαν να χαρακτηριστούν «ποιήματα»…

«Ο κήπος… δεν είναι ο χαμένος που δεν θα ξαναγίνει, είναι ο καμένος που θα ξαναγεννηθεί!, -όπως και το καμένο δά-σος- … γιατί είναι όνειρο δικό μας… … η σάρκα και το αίμα μας… … χώρος ανά-σας, αγάπης, ειρήνης, λευτεριάς… δε σβήνουν τα χαράγματα της ομορφιάς… Αντέχουνε στο χρόνο… υπάρχουν…»

Ο ποιητής… δημιούργησε ένα δικό του κόσμο… Ένα προσωπικό χώρο, δια-κριτικό, ευχάριστο, όμορφο… με σεβασμό και αγάπη στη φύση και το περιβάλλον που τον περιτριγυρίζει… με αγάπη, πάθος, φαντασία, προσωπικό κόπο και εργασία…

φιλόξενο, ζεστό, φιλικό… αλλά και απόμακρο… χωρίς περιττές επιδείξεις, κοσμικότητες και α-νόητες εκδηλώσεις…

Δημιούργησε ένα χώρο έμπνευσης, προ-βληματισμού και δημιουργικότητας… ένα χώρο ξέχειλο από αγάπη, φροντίδα, συναισθήματα και πνευματικότητα… χώρο ταιριαστό με το ήθος, το ύφος, το χαρακτήρα και το ανάστημά του… χώρο που μπορούσε να σκέφτεται, να μιλάει και να γράφει…. απολαμβάνοντας το κατα-φύγιό του… τον κήπο, το δάσος, το σπί-τι… Και λίγο μακρύτερα η θάλασσα… αγαπημένη του έμπνευση για «Χαϊκού» και άλλα ποιήματα, στις «θαλασσογρα-φίες» και αλλού…

Απαγγελία Χαϊκού από τη Συλλογή «Θαλασσογραφίες... ΘΑΛΑΣΣΑ...»

Θάλασσας πνοή…ψυχής αναγάλλιασμα,…καταφύγιο…!

Θάλασσας στέψη…ένα στεφάνι στίχοι…τιμή διάκριτη…

Θάλασσας κόσμος…!αισθήσεων γλυκασμός«παρά θίν’ αλός»…

Θάλασσα… Θεάτης ομορφιάς γεννήτρα,της Αφροδίτης…

Από τη Συλλογή «Θαλασσογραφίες... ΘΑΛΑΣΣΑ...» διαβάζουμε: «….θάλασσα των αισθήσεων… και της ψυχής του μέσα κόσμου αναγάλλιασμα, παναί-σθημα..! …Χρώματα, ήχοι… τερπνά τα ωραία ηχοχρώματα, τέρψη της όρασης, της ακοής: πανόραμα, πανάκουσμα…!» Πλάθει εικόνες… ζωγραφίζει συναισθή-ματα… αντηχεί ήχους… προκαλεί τις αι-σθήσεις… Επιλέγει τις κατάλληλες λέξεις, τις ζυγίζει και τις αρμόζει εκεί που ενσω-ματώνονται και ταιριάζουν… και αν οι λέ-ξεις δε του φτάνουν… πλάθει δικές του… καινούριες… αναζητώντας… το αληθινό νόημα της ανθρώπινης υπόστασης…

Απαγγελία Χαϊκού από διάφορες Συλ-λογές… με αναφορά στον άνθρωπο… στο λόγο, τα πάθη και την ελπίδα…

Αυτός (ο) άνθρωπος…,νικητής, νικημένος…,πάντα σ’ αγώνα…

Ορυκτός λόγος…του αναγνώστη χρέοςνα τον ορύσσει…

Της απληστίας…το πάθος, η δύναμη…άγει την «ύβριν»

Τέλος αιώνα…του λόγου η κάθαρση…για νέο πλάσμα

Ο ποιητής Νικηφόρος Καχριμάνης είναι λυρικός, δωρικός, επικός, θρησκευ-τικός, συμβολικός, λιτός, περιγραφικός, σύγχρονος και παραδοσιακός… Με ισορ-ροπία ανάμεσα…

στο διανοητικό και το πρακτικό… Το αφηρημένο και το συγκεκριμένο… Το ιδεατό και το πραγματικό… Την παρα-τήρηση και το στοχασμό… Το περιεκτι-κό και το αναλυτικό…

Το συμβολικό και το συμβουλευτικό… Σε μια πορεία συγκροτημένη, που αξιο-ποιεί τη γλώσσα σε υπερθετικό βαθμό… που ζωντανεύει ιδέες, εικόνες, συναισθή-ματα… που αναλύει διδαχές, μηνύματα, αλήθειες… και τελικά οδηγεί σε ένα προσ-διορισμένο στόχο…

ΟΜΙΛΙΑ κ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΑΚΚΑ

Σελ. 8

Νικηφόρος ΚαχριμάνηςΕΙΔΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Αξιότιμοι κυρίες και κύριοιΑγαπητοί μου φίλοιΑισθάνομαι συγκίνηση αλλά και ξεχωριστή τιμή που βρίσκομαι ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους για έναν τόσο ευγενή λόγο : να προβάλλουμε ενώπιον μας μνήμες, βιώματα και να αναπλάσουμε εντυπώσεις και εμπειρίες από έναν μεγάλο δάσκαλο όπως ήταν ο Νικηφόρος Καχριμάνης.Επειδή δε, όλοι γνωρίζετε, πως όταν στην μνήμη μας χαραχθεί ένας άνθρωπος ως τέτοια φυσιογνωμία αυτό δεν είναι αντανάκλαση μόνο ενός φωτισμένου δασκάλου αλλά και ενός εξαιρετικού ανθρώπου που ενέπνεε με το ήθος του.Έτσι ενώ συναντιόμαστε κινούμενοι με τον νου και την καρδιά –όλοι μας- με μια συναισθηματική φόρ-τιση για να εκφράσουμε, το ελάχιστο που μπορού-με, την αγάπη και την εκτιμηση σε έναν μεγάλο άν-θρωπο, που εγκαταλείποντας τα επίγεια, μας άφησε υποθήκες προτύπου δασκάλου, και αγνού ανόθευτου ανθρώπου να πάλλεται από εργασιομανία και νεανική ζωντάνια.Στο πνεύμα αυτό μη με παρεξηγήσετε που θα δώσω έναν προσωπικό τόνο. Ενθυ-μούμαι πως για μένα ήταν η πλέον μεστή, η πλέον ουσιαστική ώρα διδασκαλίας. Δεν ήταν ότι θα ερχόταν να διδάξει Αρχαία ή Λογοτεχνία ή Φιλοσοφία ένας δάσκαλος προικισμένος με γνωστική κατάρτιση, με πνευματική καλλιέργεια και συγκρότηση, με ψυχικές αρετές και ηθικό ανάστημα και προικισμένος με οτιδήποτε άλλο ήθελε κάποιος να το συνδέσει. Τα είχε και αυτά · αλλά μπαίνοντας στην τάξη με εκείνη την συνεχή κίνηση, τα ανάλαφρα βηματάκια, το πηγαίο και το αυθόρμητο στην έκφρα-ση και στον λόγο του, σε έκανε να εισπράττεις αυτό που αναφέρει ο Παπανούτσος στην «Φυσιογνωμία του Δασκάλου» : «ενώ ήταν ενήλικος μπορούσε να γίνεται παιδί

κάθε χρόνο, και με τα νέα παιδιά που έρχονταν στα χέρια του, να γίνεται νέο παιδί …. Ενηλικιώνονταν παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος αγνός, δροσερός» που έσφυζε από ζωντάνια, την αύρα της διαρκούς νιό-της. Είχε το ταλέντο : να κερδίζει όχι μόνο την προσοχή και το ενδιαφέρον αλλά να αγγίζει με ευαισθησία το φιλότιμό μας για φιλεργατικότητα. Διέ-βλεπε δε στην συμπεριφορά του σα νάνιωθε ενοχή να δεν σε έθετε προ των ευθυνών για την συνεχή βελτίωση σου.Για να μη μακρηγορώ, θεωρώ ότι ο Νικηφόρος Καχριμάνης έμεινε ανεξί-τηλος στη σκέψη και στις καρδιές μας διότι μ’ έναν μυστήριο τρόπο μπο-ρούσε και εισχωρούσε στα ενδότερα της ψυχής μας, μας έπλαθε και μας διαμόρφωνε, με την ιδιότυπη, προσωπική του πνευματική ενέργεια.Η επιρροή του ήταν τόσο καταλυτική, που όταν πλέον ώριμος και ενή-λικας προβληματίζεσαι για την προσωπικότητα σου, αναγνωρίζεις μέσα σου διαρκώς την παρουσία του. Τον έζησα και πολύ αργότερα, όταν προ-σελήφθην ως καθηγητής στη Σχολή μας μαζί με τον κ. Κάτση και τον συ-νάντησα υπεύθυνο της Ριζαρείου Βιβλιοθήκης.Ήταν πάλι, αυτό ο «αιώνιος έφηβος» που σε ξάφνιαζε η ενεργητικότητα του, η μεθοδικότητά στην έρευνα · ακούραστος βιβλιοδίφης, οργανωτι-

κός βιβλιοθηκονόμος, εραστής φιλόλογος έχοντας παντού σημειώσεις με εκείνον τον ιδιότυπο γραφικό του χαρακτήρα.Τελειώνοντας θέλω να εξάρω τον άνθρωπο Νικηφόρο Καχριμάνη. Μεγάλος σε όλα του. Φίλος, συνεργάτης · συμπεριφέρονταν με μια ανυπόκριτη ευγένεια · σε κέρδιζε ένας ακέ-ραιος, στην κυριολεξία άνρθωπος. Συνομιλητής ουσίας. Ακόμη και το χιούμορ του ξεπη-δούσε από τα βάθη της σοφίας βιβλίων και προσώπων και θύμιζε ρήσεις θυμόσοφες.Άρχοντας που συνδύαζε την ταπεινοφροσύνη με την καλοσύνη, την προσφορά με το υψηλό αίσθημα ευθύνης. Ακόμη και την ανθρώπινη πίκρα που ένοιωθε από την μίζερη και μικρόπρεπη συμπεριφορά μερικών την εξέρφραζε με μια μακρόθυμη και ιδιαιτέρως αξιοπρεπή συμπεριφορά, που αποκάλυπτε έναν ξεχωριστό άνθρωπο μια ανιδιοτελή με υψηλό ηθικό ανάστημα στάση.

«Επισήμανση…

… ορθοστατούντες…,ορθοπεριπατούντες…,ορθοφρονούντες…,-νουνεχόντως διαλογιζόμενοι, δρώντες –…ορθοτομούντες αληθείας λόγον…,Βιούντες, πολιτευόμενοι ανθρωπείω ήθειεναυγαζόμενοι…,…ταυτότητας χάραγμα, ένδειξη, σήμα…η επισήμανση

Ιδού ο άνθρωπος..!»

Απαγγελία αποσπάσματος από τη Συλ-λογή «Αν... Όταν... Επειδή... ΕΠΙΛΟΓΗ»:

«Καιρός για κάθαρση…»

Είναι τόσα που έχω να πω… αλλά πρέ-πει να περιοριστώ… Εξάλλου ο Νικηφό-ρος Καχριμάνης μας έδειχνε διαρκώς τον τρόπο να λέμε πολλά… με λίγα λόγια…

Πριν κλείσω την ομιλία μου…. θα ήταν παράλειψη να μην κάνω αναφορά… σε ένα ιδιαίτερα σημαντικό πρόσωπο… στη ζωή και το έργο του ποιητή… Λένε πως πίσω από κάθε μεγάλο άντρα… αναζητεί-στε τη «ΓΥΝΑΙΚΑ!»… και σήμερα βρίσκου-με την κυρία Ελένη Καχριμάνη… Ένα δημιουργικό και σεμνό άνθρωπο…. Με αγάπη και δημιουργικότητα… Με έργο για την τοπική και ευρύτερη κοινωνία…

Μια άξια συνοδοιπόρο του ποιητή που τιμάμε σήμερα… Δε θα πω πολλά… γιατί εσείς ξέρετε περισσότερα… για τη ζωή, τη δράση και το έργο της κυρίας Ελένης Καχριμάνη! Θα περιοριστώ σε μια αφιέ-ρωση του Νικηφόρου Καχριμάνη… η οποία δείχνει την ιδιαίτερη αγάπη και σε-βασμό που της είχε, τη συμπόρευσή τους στη ζωή και τη δημιουργική πορεία… τη συν-έκφραση…. Στο έργο «Η βεράντα με τη βοκαμβίλια… ή Η βοκαμβίλια της βε-ράντας…» αναφέρει: «Έγραψε: Νικηφό-ρος Καχριμάνης Έκφραση-συνέκφρα-ση Νικηφόρου και Ελένης Καχριμάνη»

Θα κλείσω την αναφορά μου στον ποι-ητή Νικηφόρο Καχριμάνη, με δυο απο-σπάσματα από δικές του δημιουργίες… Το ένα είναι ποίημα για αγαπημένο του… που άφησε νωρίτερα τα εγκόσμια… και το άλλο είναι ποιητικές σκέψεις του για… το τέλος του «αγώνα»… Νομίζω ότι ταιρι-άζουν στη σημερινή μέρα για τον ποιητή μας… το δικό μας άνθρωπο… που θυμό-μαστε και τιμούμε…

Από τη Συλλογή: «Χαράγματα μνή-μης αγαθής αφιερώματα...»«…αιώνια του έργου και της προσφοράς σου μαρτυρίαη μνήμη μας πάντα αγαθήκι η προσευχή μας θυμίαμα στον ουρανόγια την ψυχή σου τη δίκαιη… την άγια…»

Από τη Συλλογή: «Αν... Όταν... Επει-δή... ΕΠΙΛΟΓΗ»

« Όταν… στο τέλος ενός ωραίου αγώνα φτάσεις…, ακμαίος, σθεναρός, αλύγιστος, νικητής…,Θα νιώσεις μέσα σου της μεγαλοσύνης την ανάσα-πληρότητα ευεστώς…,θα ’σαι ο άξιος…,θα ’σαι ευτυχής..!

Αγαπημένε μας ΔΑΣΚΑΛΕ… αγωνί-στηκες τον αγώνα τον καλόν…

Έφτασες στο τέλος του αγώνα… ακ-μαίος, σθεναρός, αλύγιστος και νικητής…

και είναι αιώνια μαρτυρία, το έργο και η προσφορά σου…

Αγαπημένε μου δάσκαλε… έκανες και ένα λάθος… το απόλυτα απόλυτο δεν είναι πάντα αδύνατο…

Ξεπέρασες το απόλυτα σχετικό… και μας έδειξες με τη ζωή και το έργο σου,

ότι το απόλυτα απόλυτο… κάποιες φορές ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ…

Ο Βασίλης Σακκάς είναι Επιστημονι-κός Διευθυντής του Ινστιτούτου Μάθη-σης Επικοινωνίας και Συμπεριφοράς. Είναι διδάκτωρ Ψυχολογίας με ειδίκευση στις Μαθησιακές Δυσκολίες, Δάσκαλος Ειδικής Αγωγής και Κοινωνιολόγος, με πλούσιο κοινωνικό, επιστημονικό, διδακτικό και συγγραφικό έργο.

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΗΣ ΡΕΣ κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΙΧΑ

Σελ. 9

Νικηφόρος ΚαχριμάνηςΕΙΔΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Σελ. 10

Τα άγνωστα παρασκήνια μιας πολυσήμαντης εποχήςΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ Ζ΄ ΤΑΞΗΣ ΣΧΟΛ.ΕΤΟΥΣ 1974-1975 ΜΕΡΟΣ Β΄

Με γνώμονα και αταλάντευτο πλοηγό μας την ευθύβολη και διαφωτισμένη θέση του Νομπελίστα ποιητή μας Γεωργίου Σεφέρη, η οποία διευκρινίζει: «Όποιος σβήνει ένα κομμάτι από το ιστορικόν του παρελθόν, σβήνει ταυτόχρονα ένα κομμάτι από το πα-ρόν και το μέλλον του», συνεχίζουμε την καταγραφή και ταυτόχρονα την αποκάλυψη του πολυσήμαντου έργου της ιστορικής πια Ζ΄ Τάξης του έτους 1974-1975.Στο αρχικό ξετύλιγμα της ιστορικής αυτής μονογραφίας, ενώ την οριοθετούσαμε, χρησιμοποιήσαμε τις ενδεικτικές και αποκαλυπτικές φράσεις «πολυσύνθετο αγώνα», «πολυμορφική προσπάθεια». Δεν χρησιμοποιήσαμε τις φράσεις – ψηφίδες τυχαία. Εννοούσαμε την έννοιά τους. Τα έγγραφα που αποστείλαμε στις αρμόδιες αρχές και τα συνυπεύθυνα πρόσωπα, με διαφορετικό το καθένα εύλογο αίτημα, αποδεικνύ-ουν την αλήθεια των εκφραστικών μας διατυπώσεων. Φανερώνουν τον διακαή και εγκάρδιο πόθο μας. Αποκαλύπτουν τον ψυχικό μας καημό. Κυρίως στο αμέσως ύστε-ρα από την αποφοίτησή μας χρονικό διάστημα.

Από το ημερολόγιο μαθαίνουμε:

16-1-75: Συνεδρίασε η επιτροπή και απεφάσισε να μεταβεί και να συναντήσει τον κ. Νικόλαο Ψαρουδάκη.

17-1-75: Στη συνεδρίασή της η επιτροπή συνέταξε υπόμνημα το οποίο γνωστο-ποίησε σε 35 Βουλευτές «επί της Παιδείας» περνώντας, ύστερα από συνεννόηση, στα γραφεία τους.

18-1-75: Εγένοντο τηλεφωνήματα προς τους παλαιούς Ριζαρείτας και άλλα πρό-σωπα ενδιαφερόμενα για τα δικά μας θέματα – προβλήματα. Συνεννοηθήκαμε να συνεργασθούμε άμεσα.

19-1-75: Εστάλησαν υπομνήματα στον αξιότιμο Υπουργόν κ. Ζέπον, τον υφυ-πουργόν κ. Χρυσ. Καραπιπέρην, το Δ/ντήν του Υπουργείου κ. Καλαμπαλίκην και τον δημοσιογράφον κ. Βασ. Λαμπρόπουλον.

21-1-75: Συνεζητήσαμε τα δημοσιεύματα των εφημερίδων για τον αγώνα μας.

6-2-75: Ελήφθη το από της 1-2-75 σταλέν γράμμα του Υπουργείου περί της αντι-μετωπίσεως των αιτημάτων μας.

12-2-75: Είχαμε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Ριζαρείτη κ. Ι. Χανιώτη και πλη-ροφορία περί του καθορισμού απαντήσεως και αποφάσεως σχετικής για την ισο-τιμία.

10-4-75: Εγένετο επίσκεψις υπό του Προέδρου και του Ταμίου εις τον Ριζαρείτην Ακαδημαϊκόν κ. Ιωάννην Θεοδωρακόπουλον. Αργά το βράδυ μας δέχθηκε στο γραφείο του ο Οικονομολόγος Ριζαρείτης Ξενοφών Ζολώτας.

11-4-75: Επικοινωνήσαμε με τον βουλευτή κ. Απόστολο Κακλαμάνη και τον παρα-καλέσαμε να στηρίξει στην Βουλή τα αιτήματά μας.

12-4-75: Ενημερώσαμε σχετικώς τον Βουλευτήν κ. Ευάγ. Παπανούτσον.

13-4-75: Συναντήθημεν και συνεζητήσαμε τα αιτήματά μας με τους Βουλευτές Γι-άννη Κουτσοχέρα, Κων/νο Σερεπίσιο, Απόστολο Δοξιάδη, Αλέξ. Παναγούλη, Γεώρ-γιο Ράλλη. Παρεκαλέσαμε αυτούς να επιρρεάσουν θετικά στην Βουλή και άλλους Βουλευτές.

14-4-75: Συνεζητήθη εις την Βουλήν το θέμα της ισοτιμίας και απεφασίσθη, όπως οι κατέχοντες πτυχίον Μέσης Ιερατικής Σχολής δύνανται να δίδουν εξετά-σεις και εις τον Φιλολογικόν – Νομικόν κύκλον. Μας ενημέρωσε σχετικά ο Βου-λευτής Απόστολος Κακλαμάνης.

15-4-75: Κατόπιν ενεργειών μας ο σημερινός τύπος χειροκροτεί και γνωστοποιεί την παραπάνω απόφαση.

28-4-75: Ο Πρόεδρος της Επιτροπής μετά του αντιπροέδρου επεσκέφθησαν εις το Υπουργείον Παιδείας και Θρησκευμάτων τους κυρίους Καλαμπαλίκην, Ελαιοτριβί-δην και συνεζήτησαν το ακανθώδες θέμα της ισοτιμίας. Η απόφαση δημοσιεύτη-κε στο Φ.Ε.Κ. 7ο, τεύχος Α΄, Ν.Δ. 37 της 26-4-75.

Οι παραπάνω τηλεγραφικά σημειούμενες ενέργειες προσφέρουν την εικόνα και αποκαλύπτουν την όλη δράση της επιτροπής. Δείχνουν τον μέχρι σήμερα άγνω-στο αγώνα των μαθητών της Ριζαρείου εκείνης της εποχής, αφού η Επιτροπή αγώ-να αποτελούσε ιερή «σάρκα από την σάρκα» των υπόλοιπων μαθητών.Πάντως οι ενέργειές μας απέβλεπαν στην αφύπνιση των αποφοίτων της Ριζαρείου, αλλά και κάθε ενδιαφερομένου για το μέλλον των αποφοίτων. Γι’αυτό με πολλούς Ριζαρείτες, που μας επισκεπτόταν τότε συχνά και μας καθοδηγούσαν με ενδιαφέ-ρον, ευχαρίστως ανταποκρινόμαστε στις παρακλήσεις τους. Πιστεύαμε στην ειλι-κρίνεια και το άχολο ενδιαφέρον τους. Οφείλουμε όμως να ομολογήσουμε πως οι μόνοι που αντίκρυζαν με αδιαφορία τον αγώνα μας ήταν το τότε Διοικητικό Συμ-βούλιο της Ενώσεώς μας. Είχαν συμπλεύσει με μερικούς παράγοντες – μέλη του Πολυμελούς Συμβουλίου.

Το πιο κάτω έγγραφο υποδεικνύει και υποψηφιάζει για τα παραπάνω:

Προς τον αξιότιμον κ.κ. ………………………………………

Με σεβασμόν και εμπιστοσύνην σας αποστέλλομεν τα ζητηθέντα υφ’υμών κατά

την επίσκεψίν σας εις την ημετέραν Σχολήν θέματα.Τα θέματα ταύτα έχουν ως ακολούθως:1. Το θέμα της ισοτιμίας του πτυχίου της Σχολής ημών με το απολυτήριον του Γυμνασίου.Η στέρησις της ισοτιμίας είναι δι’ ημάς Δαμόκλειος σπάθη, ήτις καθ’ εκάστην στιγμήν εγκυμονεί κινδύνους, πτώσεις πνευματικάς και σωματικάς. Είναι μία τροχοπέδη, μία αλυσίδα, ήτις παντελώς δεσμεύει την φλεγομένην καρδίαν ημών δια πνευματικήν και υλικήν ανόρθωσιν. Έχουν μαραθή τα όνειρα, αι ελπίδες και αι επιδιώξεις ημών ενατε-νίζοντες τον κατασκότεινον ουρανόν της μελλοντικής σταδιοδρομίας ημών.Που ηκούσθη ποτέ τελειόφοιτοι της Ριζαρείου μη έχοντες τα προς το ζην να εργά-ζωνται «μπεταντζήδες», «πρεσσαντζήδες», εις εργοστάσιον ΦΙΞ, σερβιτόροι και επί το τραγικώτερον «μαυραγορίτες»; Ταύτα είναι συγκεκριμένα παραδείγματα εκ των προσφάτως μόνον αποφοιτησάντων της Σχολής ημών.Πως είναι δυνατόν διδασκόμενοι επί εξαετίαν τα γυμνασιακά γράμματα και υφιστά-μενοι τας αυτάς γραπτάς δοκιμασίας να ευρισκώμεθα μειονεκτούντες έναντι των συμμαθητών ημών της Μέσης Εκπαιδεύσεως;Είπον τινές ότι η ισοτιμία κωλύει ημάς της εισόδου εις την ιερωσύνην. Μα!... αύτη είναι παιδαριώδης σκέψις των επιπολάιως φρονούντων.Παραθέτομεν υμίν τας κάτωθι αποφάσεις περί της ισοτιμίας του Συμβουλίου Επικρατείας:Το Συμβούλιον Επικρατείας εν όψει των διατάξεων του άρθρου 6 του Ν.Δ. 540/45 Φ.Ε.Κ. 230/Α εν συνδυασμώ προς τας διατάξεις των άρθρων 18 και 20 του Ν.Δ. 3885/58 Φ.Ε.Κ. 184/Λ απεφήνατο δια των υπ’αριθ. 9/58 (Β΄ τμήματος) 1715/1964 (Ολομελείας) και 3092/1968 (Ολομελείας) αποφάσεών του ότι τα πτυχία των εξατα-ξίων και επταταξίων Εκκλησιαστικών Σχολών είναι ισότιμα προς τα απολυτήρια των δημοσίων Γυμνασίων.(Δια Βασιλικού διατάγματος εκδοθέντος από 24-5/19-6-72 Φ.Ε.Κ. 88/72 τ. Α).Χρησιμεύει όπου δει.

2. Παροχήν φοιτητικής ταυτότητος εις την Ζ΄ τάξιν. Εφ’όσον η τάξις αύτη είναι μεταγυμνασιακή και διδάσκεται υπό ακαδημαϊκών διδα-σκάλων διατί να στερείται του δικαιώματος τούτου;

3. Απαλλαγή στρατεύσεως εις τους μέλλοντας να ιερωθώσιν.Σημείωσις: Επειδή η διεύθυνσις της Σχολής κωλύει ημάς της δημοσίας αναγνώσεως του ημερησίου τύπου παρακαλούμεν υμάς, όπως αποστείλητε τα αποκόμματα εις τας εφημερίδας δημοσιευθέντων άρθρων υμών ίνα συμφωνούμεν εις τας ενεργείας.

Μετά τιμής. Η επιτροπή Ο πρόεδρος Ο αντιπρόεδρος Τα μέλη

Οι εξαντλητικές προσπάθειές μας είχαν και την αποδοχή, την έγκριση και την ομό-θυμη πρόταση των μαθητών αντίστοιχων Εκκλησιαστικών Σχολών. Εξάλλου οι συμμαθητές μας, αυτό συνέβαινε με όλους τους μαθητές της ίδιας τάξης, οι οποί-οι φοιτούσαν στις υπάρχουσες Σχολές της Ελληνικής Επικράτειας, αντίκρυζαν με φόβο και τρόμο το αδιέξοδο, που ξετυλιγόταν μπροστά τους. Βημάτιζαν όμως και αντιδρούσαν με την λυτρωτική πνοή του αύριο. Βίωναν την προσωπική τους περι-πέτεια και αγωνιζόταν για το ελπιδοφόρο δημιουργικό αύριο.Μαζί με το έγγραφο, που στείλαμε στον τότε υπουργό και κοινοποιήσαμε στους συμμαθητές μας άλλων Σχολών Εκκλησιαστικών (Χανιά, Πάτμος, Τήνος, Ξάνθη, Λαμία, Καρυές Αγίου Όρους) στέλνουμε και το πιο κάτω διαβιβαστικό:

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί συμμαθηταίΣας αποστέλλομεν αντίγραφον υπομνήματός μας σταλέντος εις τον κ. υπουργόν δια τα αιτήματά μας.Έχομεν δώσει ζωηράν μορφήν εις τας ενεργείας μας κινητοποιήσαντες πρώην βου-λευτάς, δικηγόρους, εισαγγελείς και δημοσιογράφους, οίτινες διεξάγουν αγώνα προς τα συμφέροντα ημών.Σας παρακαλούμεν όπως ενεργήσετε ταχέως και συμφώνως προς ημάς ίνα από κοινού καταβάλλωμεν προσπαθείας προς την επίτευξιν του ποθουμένου αποτελέσματος.Ζ΄ τάξις Ρ.Ε.Σ.

Στις 25-1-75 οι μαθητές της Εκκλησιαστικής Σχολής Χανίων μας απήντησαν κοινο-ποιούντες την απάντηση «προς απάσας τας Ιερατικάς Σχολάς».

Εν Αγ. Ματθαίω τη 25-1-1975

ΠροςΤους μαθητάς της Ζ΄ τάξεως της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής ΣχολήςΑ θ ή ν α ςΑγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,Μετά μεγάλης χαράς ελάβομεν το προς τον εξοχώτατον Κύριον Υπουργόν Εθνικής Παιδείας και θρησκευμάτων σταλέν Υπόμνημά σας αναφερόμενον εις τα φλέγοντα αιτήματα των Ιερατικών Σχολών μας.Σας ευχαριστούμεν δια την αποστολήν του ως άνω εγγράφου και σας συγχαίρομεν δια την ενέργειάν σας αυτήν, την οποίαν ευρίσκομεν ορθήν και αξιοπρεπή.Επί τη ευκαιρία σας πληροφορούμεν ευχαρίστως ότι και ημείς έχομεν συνειδητο-ποιήσει το πρόβλημα και μας απασχολεί εντόνως. Ήδη έχομεν καταρτίσει ειδικήν Επιτροπήν εισηγήσει της οποίας η Εφορεία της Σχολής μας έχει λάβει ευνοϊκήν από-φασιν, ελπίζομεν δε να περιβληθή το κύρος της αποφάσεως της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της εν Κρήτη Εκκλησίας και να διαβιβασθή εν συνεχεία επισήμως εις το Υπουργείον δια την νομοθετικήν ρύθμισιν του θέματος.

ΕΝΑ ΕΝΔΟΞΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ… Γράφει και παρουσιάζει ο Πρωτ/ρας ΓΕΡΑΣ. ΖΑΜΠΕΛΗΣ

Σελ. 11

Πλην των ως άνω, νομίζομεν ότι θα ήτο πολύ καλόν και αποδοτικόν και εισηγούμεθα να συγκροτηθή μία Επιτροή η οποία αποτελουμένη από ένα εκπρόσωπον εκάστης Σχολής, θα έλθη εις τον κατάλληλον καιρόν, εις προσωπικήν επαφήν με τον Κύριον Υπουργόν και άλλους αρμοδίους, δια την άμεσον προώθησιν του θέματος και την οριστικήν τακτοποίησιν αυτού.Ωστόσον ευρίσκομεν απαραίτητον να τηρούμεθα αμοιβαίως ενήμεροι επί των εξε-λίξεων του θέματος. παρακαλούμεν δε ημάς, ως ευρισκομένους εις το κέντρον, να επιδείξητε ιδιαίτερον ενδιαφέρον και να λάβητε συγκεκριμένας πρωτοβουλίας.Μετά της εν Κυρίω αγάπηςΟι μαθητές της Ζ΄ τάξεως της Ιερατικής Σχολής της Εκκλησίας της Κρήτης».

Εμείς φιλάδελφα απαντήσαμε:

Εν Χαλανδρίω τη 17 Φεβρουαρίου 1975

Π ρ ο ςΤους Σπουδαστάς της Ζ΄ τάξεως Ιερατικής Σχολής Κρήτης

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,Μετά μεγάλης χαράς ελάβομεν την επιστολήν σας, προς την οποίαν λόγω αναμο-νής νεωτέρας αποφάσεως του Υπουργείου και άλλων προκυψασών ενασχολήσεων εβραδύναμεν να απαντήσωμεν.Ήδη, ως ίσως είναι γνωστόν εις υμάς, το Υπουργείον σχετικώς προς το θέμα της ισο-τιμίας ενέκρινε τούτο δίκαιον και έθεσε τούτο εις την Βουλήν.Όμως δεν παύουν αι ενέργειαί μας, αλλά συνεχίζονται δια την επιτυχίαν της τελικής εγκρίσεως αυτού.Είναι όμως φανερόν ότι το θέμα τούτο λύεται κατά το συμφέρον όλων μας καθ’όσον θα υποστηριχθή υπό βουλευτών γνωστών μας.Όσον αφορά δε προς την εισήγησίν σας περί της συγκροτήσεως επιτροπής αποτε-λουμένης εξ ενός αντιπροσώπου εξ εκάστης Σχολής με σκοπόν να συνέλθη αύτη εν καταλλήλω καιρώ δι’ άμεσον προώθησιν του θέματος ευρίσκομεν ταύτην πρακτι-κώς αδύνατον, αλλά και μη αναγκαίαν, εφ’όσον το κοινόν θέμα μας ευρίσκεται εις το τελευταίον του στάδιον.-Μετά της εν Κυρίω αγάπηςΗ εξουσιοδοτουμένη επιτροπήΟ Πρόεδρος Ο αντιπρόεδρος Τα μέληΓΕΡ. ΖΑΜΠΕΛΗΣ ΔΗΜ. ΓΑΛΛΟΣ Ιωάν. Καριωτάκης Παν. Πανόπουλος Παν. Σκιρλής Παν. Δούλης Δημ. Χριστόπουλος Βασ. Ράμιας

Αφού έντονα ενεργοποιήθηκαν οι μαθητές της Σχολής των Χανίων έστειλαν επι-στολή στην αρμόδια Συνοδική επιτροπή της Εκκλησίας μας:

Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Μαρωνείας κ.κ. ΤιμόθεονΠρόεδρον της Μονίμου Συνοδικής ΕπιτροπήςΕκκλησιαστικής Παιδείας και τα αξιότιμα μέλη αυτήςΙωάννου Γενναδίου 14Αθήνας 140

Οι μαθηταί της Ζ΄ τάξεως της Ιερατικής Σχολής Κρήτης παρακαλούμεν ευσεβάστως, όπως ενεργήσητε τα δέοντα ίνα ρυθμισθή το θέμα των προαγωγικών εξετάσεων της τάξεώς μας, ο τρόπος της διεξαγωγής των οποίων ομολογουμένως μας αδικεί.Ως γνωστόν συμφώνως προς τον ισχύοντα νόμον των Ιερατικών Σχολών, οι μαθη-ταί της ΣΤ΄ τάξεως, ήτοι της προτελευταίας της Σχολής, υποχρεούνται να δώσουν προαγωγικάς εξετάσεις εφ’ ολοκλήρου της διδαχθείσης ύλης ως συμβαίνει εις την ΣΤ΄ τάξιν, ήτοι την τελευταίαν, των Γυμνασίων. Και ενώ ως προς τας υποχρεώσεις εξι-σούμεθα προς τους τελειοφοίτους των Γυμνασίων, όμως μειονεκτούμεν ως προς τα αποτελέσματα. Διότι οι μεν υστερήσαντες εις εν ή πλείονα μαθήματα μαθηταί των Γυμνασίων παραπέμπονται ως ανεξεταστέοι εις τας κατά Σεπτέμβριον εξετάσεις, χω-ρίς να υποχρεούνται να επαναλάβουν τα μαθήματα της αυτής τάξεως, ημείς όμως, εάν υστερήσωμεν κατά τας εξετάσεις εις τα αυτά, ως και εκείνοι, μαθήματα, υποχρε-ούμεθα να επαναλάβωμεν την φοίτησίν μας εις την αυτήν τάξιν.Νομίζομεν ότι είναι προφανής η αδικία, την οποίαν μάλιστα έχουν υποστεί αρκετοί ιεροσπουδασταί. Δι’αυτό ευλαβώς παρακαλούμεν εν όψει και των προσεχών εξετά-σεων, όπως ενεργήσητε τα δέοντα ίνα παρασχεθή εις ημάς μία εκ των εξής δύο δυ-νατοτήτων ή να μη δώσωμεν εξετάσεις κατά Ιούνιον εφ’ ολοκλήρου της ύλης, ως μη όντες τελειόφοιτοι, ή, εφ’όσον θα εξετασθώμεν εφ’ ολοκλήρου της διδαχθείσης ύλης, να τύχωμεν των αυτών προς τους τελειοφοίτους των Γυμνασίων πλεονεκτημάτων.Μετά βαθυτάτου σεβασμούΟι μαθηταί της ΣΤ΄ τάξεωςΒασιλάκης Δημοσθένης, Δαμιανάκης Εμμανουήλ, Διαμαντάκης Εμμανουήλ,Ζερβάκης Ιωάννης, Ζερβάκης Κων/νος, Καδιανάκης Γεώργιος, Κατσιαδάκης Δημήτριος, Κωστάκης Κων/νος, Μαγούλης Σταύρος, Παπαδοιάννης Αντώνιος,Σαπουνάκης Αντώνιος, Σαραντινός Άνθιμος, Τζαγκαράκης Οδυσσεύς

Από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων είχαμε δεχθεί έγγραφο με το οποίο γνώριζαν οι αρμόδιοι σε μας τις κινήσεις και ενέργειές τους, όσον αφορά στα συ-γκεκριμένα αιτήματα, που είχαμε θέσει. Ιδού το σχετικό έγγραφο:

«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣΓΕΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΣ ΘΡΗΣΚ/ΤΩΝ Εν Αθήναις τη 1-2-1975 ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΣ Β΄ ΕΚΚΛ. ΕΚΠ/ΣΕΩΣ Αριθμ.Πρωτ. Βαθμός προτεραιότητοςΤΜΗΜΑ « « « [ Φ. 001.11/42/648/10718 ] ---------- Ταχ. Δ/νσις: Μητροπόλεως 15 ΠΡΟΣ:Πληροφορίες: Χρ. Καλαμπαλίκης Τον Γεράσιμον ΖαμπέληνΤηλέφωνον: 3245381 μαθητήν της Ζ΄ τάξεως Της Μέσης Ριζαρείου Ιερατικής Σχολής Εις Χαλάνδριον Αττικής

ΘΕΜΑ: Παρέχονται πληροφορίαι επί αιτημάτων μαθητών Ζ΄ τάξεως Ριζαρίου Μέ-σης Ιερατικής Σχολής

Αναφερόμενοι εις την από 18-1-1975 επιστολήν σας, προς τον κ. Υπουργόν, γνωρί-ζομεν υμίν τα κάτωθι:1) Επί της ισοτιμίας του πτυχίου των μέσων Ιερατικών Σχολών προς το απολυτήριον του Γυμνασίου, το καθ’ ημάς Υπουργείον αντιμετωπίζει το θέμα και προτίθεται να ρυθμίση τούτο νομοθετικώς, καθ’όσον το ευρίσκει δίκαιον.2) Επί της απαλλαγής εκ της στρατεύσεως των μαθητών των Σχολείων Εκκλησιαστι-κής Εκπαιδεύσεως, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, δια του υπ’αριθμ. 5805α/28-11-1974 εγγράφου της προς τον Υπουργόν Εθνικής Αμύνης, θέτει το θέμα τούτο και ζητεί παρ’αυτού ως αρμοδίου την νομοθετικήν ρύθμισιν.3) Τέλος ως προς το αίτημα υμών περί εφοδιασμού μας δια δελτίου φοιτητικής ταυ-τότητος σας πληροφορούμεν ότι τούτο δεν καθίσταται δυνατόν, καθ’όσον προϋπό-θεσις της χορηγήσεως αυτού είναι η φοιτητική ιδιότης, ην βεβαίως μόνον οι φοιτώ-ντες εις τας Ανωτάτας Σχολάς του Κράτους έχουσι.Η μετατροπή εξ άλλου των Εκκλησιαστικών Σχολών από εξαταξίους εις επταταξίους δεν μετέβαλε και τον χαρακτηρισμόν αυτών ως Σχολών Μέσης Εκπαιδεύσεως.Ο ΥφυπουργόςΧΡ. ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΗΣ

Εσωτ. ΔιανομήΒ΄ Δ/νσιν Εκκλ. Εκπ/σεως (2)

Θα πρέπει, το αισθανόμαστε σήμερα σαν πιεστική ανάγκη, να διευκρινίσουμε πως ο αγώνας εκείνος και η όλη προσπάθεια, που μας ωρίμασε διασωστικά, μας ένωσε ψυχικά και μας προσέφερε την αίσθηση πως μπορούμε να κινούμαστε και να υπάρ-χουμε διεκδικώντας και παλεύοντας για «το άγιο, το αληθές και το ωραίο», δεν ήταν, όπως κάποιοι θέλησαν να τον παρουσιάσουν πως μας υποκινούσαν «άλλες δυνά-μεις», άγνωστες και σκοτεινές. Ούτε εξέφρασε κάποια Εκκλησιαστική παράταξη στην ασφυξιογόνο δίνη της οποίας δήθεν είχαμε εγκλωβιστεί. Ήταν μία ζωντανή, ειλικρινής και γνήσια εκταμίευση της έμπονης αγωνίας μας και των πιεστικών αδιε-ξόδων που σκοτείνιαζαν την ορατότητα του μέλλοντός μας. Και αδηφάγα, προκλη-τικά, δυσερμήνευτα ύψωναν κεφάλι τώρα που κινούμαστε προς το «πέρασμα», μα-κριά από την τροφό Σχολή και μέσα στον κυκλώνα της κοινωνίας. Ήταν, προσωπικά αυστηρή, «επιχείρηση» και προσπάθεια δημιουργίας διεξόδων για την κατάκτηση των άγνωστων και δύσκολων αθλημάτων του μέλλοντος.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟ Γ’ ΜΕΡΟΣ - ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Καλούμε τα μέλη της Ένωσής μας να μη λη-σμονούν τη σύνδρομή τους για το νέο έτος. Είναι αυτονόητο πως όποιο και αν είναι το ποσό, η συμβολή τους καθιστά υπαρκτή την επικοινωνία μαζί τους με το ΔΣ της Ένω-σής μας και δίνει δύναμη να προχωράμε σε εκδηλώσεις που τιμούν τους ριζαρείτες.

Κακαρούνας Αθανάσιος 20 €Παπασωτηρίου Κων/νος 50 €Μαρκόπουλος Λεωνίδας 25 €Μαρκόπουλος Χρήστος 25 €Ριζάρειο Ίδρυμα ( ΠΣ ) 2.500 €

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ ΜΕΛΩΝ- ΔΩΡΕΕΣ

ΝΕΟ ΕΤΟΣ – ΝΕΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ - ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2014

Η νέα χρονιά βρίσκει την ΕΑΡΕΣ και τα μέλη της μπροστά σε μια νέα δυνατότητα επικοινωνίας: διαδραστική, άμεση και πλούσια. Τώρα πια η επικοινωνία των με-λών της ΕΑΡΕΣ γίνεται με οδηγό τις νέες τεχνολογίες.Συγκεκριμένα, υπάρχει αναβαθμισμένη και λειτουργική η ιστοσελίδα της Ένωσής μας. Σε αυτήν μπορούμε να διαβάζουμε τα νέα μας άμεσα και να προλαβαίνουμε την επικαιρότητα των εκδηλώσεών μας, όπως και των ζητημάτων που μας αφο-ρούν. Κάθε μέλος μπορεί να εκθέτει τις απόψεις του και να σχολιάζει όλα όσα μας αφορούν. Είναι δυνατό να δημιουργήσει κάθε μέλος το δικό του λογαριασμό και με αυτόν να πλοηγείται στην ιστοσελίδα της ΕΑΡΕΣ. Σημαντικό: Η εφημερίδα μας θα παρουσιάζεται ηλεκτρονικά και συγχρόνως θα μπορεί ο καθένας μας να αποθηκεύει στον υπολογιστή του, να ανεβάζει στην ιστοσελίδα του ή σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης ό,τι τον ενδιαφέρει. Για όλους που γνωρίζουν τα στοιχειώδη των νέων τεχνολογιών, η εισαγωγή στην Ένωση μιας τέτοιας εφαρμογής, πλαταίνει τους ορίζοντές της, διευκολύνει την επικοινωνία, εξοικονομεί πόρους σε δύσκολες εποχές. Φίλοι ριζαρείτες, εκτιμήστε την προσπάθεια, χρησιμοποιήστε την ιστοσελίδα μας, ανοίξτε τη Σχολή σ’ όλον τον κόσμο. Υποστηρίξτε τη διάδοση της εφημερίδας και των δραστηριοτήτων της ΕΑΡΕΣ προς όλους τους ριζαρείτες, όλους τους φίλους της Σχολής, όλους που αγαπούν τα νάματα των χρόνων που ζήσαμε σ’ αυτής. Για να θυμόμαστε τα καλύτερά μας χρόνια και να χτίζουμε τα κόμη καλύτερα για τους μελλοντικούς∙ ριζαρείτες και αγαπημένα μας πρόσωπα.

Και πάλι: Υγεία, χαρά και ευτυχία όλο το 2014

Σελ. 12

ΡΑΣΟΦΟΡΙΑ 2013ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΦΗΜΕΡΟ - ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΥΜΕΛΟΥΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ κ. ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΣΣΑΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΑΣΟΦΟΡΙΑ

ΘεοφιλέστατεΣεβαστοί μου πατέρεςΣεβαστοί μου και λίαν αγαπητοί άρχοντες της πολιτείαςΑξιότιμοι γονείς και κηδεμόνες, Αγαπητοί μου συνάδελφοιΑγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, Αγαπητοί μου μαθηταί

Ανεβαίνω σήμερα στο βήμα για να παρουσιάσω με περηφάνεια τους νεοεγγραφέντες μαθητές μας που επέλεξαν ελεύθερα να συμμετάσχουν συνειδητά σ’ αυτή την τελετή.

Οι μαθητές που καμαρώνουμε είναι η ζώσα μαρτυρία μας κληρονομιάς που έχει την αρχή της από την θητεία του Αγ. Νεκταρίου στην Δ/νση της Σχολής. Ως λόγιος και φωτισμένος δάσκαλος που ήταν σε ομιλία του προς τους νέους τόνισε το μεγαλείο της Εκκλησιαστικής Αγωγής που προσέφερε η Ριζάρειος Σχολή έχοντας ως άξονες τόσο την κλασσική παιδεία όσο και την ορθόδοξο πνευματικότητα στο σύνολό της. Αυτή η αρμονική σύνθεση γινόταν ιερουργία αφομοίωση των αξιών του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, της αρετής και φιλοκαλίας.

Αυτή η ανωτέρα και ποιοτική γνώση που πρόσφερε αξίες και ιδανικά, γνώση και βίωμα, επιστήμη και ανθρωπιά, δεν εμπόδισε να αναδείξει : έναν Άγγελο Νησιώτη πρότυπο έγγαμου Ιερέα και ιδρυτή των κατηχητικών και από την άλλη έναν Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο καθηγητή φιλοσοφίας, έναν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο Δ/ντή της Σχολής και Αρχ/πο Αθηνών αλλά και έναν Ξενοφώντα Ζολώτα Οικονομολόγο και Πρωθυπουργό της Ελλάδος.

Μια πλειάδα Επισκόπων – Μητροπολιτών από την μια και μια πλειάδα Καθηγητών Πανεπιστημίου από την άλλη όπως τον Γ. Σωτηρίου, Βελλά Μπαρτσιώτη, Λουβάρη, Φιλιππίδη, Κονιδάρη, Βορρέα και εκατοντάδων άλλων εκατέρωθεν.

Επίσης τον φωτισμένο ιερέα λειτουργό του Εσταυρωμένου και Ανάστασις Χριστού από την μια που με την κατάρτιση όλων των ναμάτων της πίστεως και το ηθικό ανάστημα των αρετών ***** τις τοπικές κοινωνίες και από την άλλη τον φωτισμένο δάσκαλο της έδρας που εμπνέει με γνώση και ήθος κερδίζοντας την εκτίμηση, τον σεβασμό και την αναγνώριση τόσο με την γνώση όσο και με το ήθος του.

Αυτόν τον συμβολισμό αλλά και αυτό το νόημα συμπυκνώνει το ράσο που κρατούν οι μαθητές μας. Είναι ο δρομοδείκτης αξιών μιας Ελληνορθοδόξου αγωγής, που δίνει επιπλέον και ένα νόημα και απαντήσεις σε καίρια υπαρκτά ερωτήματα της ζωής.

Έλαβα όμως τον λόγο σήμερα και για ένα άλλο θέμα.Τα παιδιά μας αυτά είναι συνεχιστές αυτής της Κληρονομιάς. Αυτής της Παράδοσης

που έχουμε ιερό καθήκον να σεβόμαστε και να πορευόμαστε δίνοντας μαρτυρία και στην Ιστορία της και στον σκοπό της, διότι αυτό προσδιορίζει την ταυτότητά μας.

Ο εθνικός μας ποιητής Γεώργιος Σεφέρης όμως λέγει : Ένα μέρος του παρελθόντος πεθαίνει κάθε στιγμή που η θνησιμότητα του μας μολύνει αν προσκολληθούμε σ’ αυτό με υπερβολική αγάπη. Ένα μέρος του παρελθόντος παραμένει πάντα ζωντανό και κινδυνεύουμε καταφρονώντας τη ζωντάνια του.

Αγαπητοί μου, αυτά τα παιδιά είναι οι πρωτοπόροι, οι σημαιοφόροι που εκφράζουν την Αναγέννηση αυτής της παράδοσης της Σχολής μας και το Ξαναζωντάνεμα της με περιεχόμενο ουσίας.

Αυτοί οι μαθητές μας προβάλλουν την νέα εικόνα μας ως Σχολείο. Οι καινοτόμες επιλογές μας έχουν ως όραμα ένα Ελκυστικό Σχολείο, ένα Σχολείο Αριστείας χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, ένα Σχολείο που χωρίς να προδίδει το πνεύμα και τον κύριο σκοπό των ιδρυτών της, να συγχρονίζεται ταυτόχρονα με τις απαιτήσεις των καιρών για να έχει πειστική φωνή και ανάστημα ποιότητας και αποτελεσματικότητας.

Ο ιερός χώρος δεν το επιτρέπει αλλά νοερά χειροκροτείστε αυτά τα παιδιά όπου μαζί με τους υπολοίπους συμμαθητές τους και τις συμμαθήτριές τους προβάλλουν τόσο συνειδητά και με τόση ζωντάνια το πνεύμα της ανανέωσης και Αναγέννησης.

Χειροκροτήστε αυτά τα παιδιά γιατί μετέτρεψαν την βάλτωση και την ανησυχία μιας ατελέσφορης πρακτικής σε δημιουργική προοπτική.

Πήραν την σκυτάλη από μια γηρασμένη, που λίγο απείχε από την ανυποληψία, νοοτροπία και της δώσανε πυρφόρο και ενθουσιαστικό βάδισμα.

Έτσι το Σχολείο επιστρέφει στο ένδοξο … Παρελθόν. Έχει την μαθητιώσα νεολαία να εμπνεύσει αξίες και ανθρωπιστικά ιδανικά. Να καλλιεργήσει με ευρύτητα το πνεύμα της που θα αναζητά των αλήθεια, την κριτική σκέψη, τον κοινωνικό προβληματισμό και να διαμορφώσει τον αυριανό πολίτη με γνώση και ελευθερία με ήθος και αρετή.

Όλα αυτά συμπυκνώνοντας σ’ αυτή την όμορφη τελετή. Είναι η Άνοιξη μιας καινούργιας εποχής. Το ράσο συμπυκνώνει τον συμβολισμό που ενσωματώνει η ιστορία και η παράδοση της Σχολής που εκπέμπει ένα ελληνορθόδοξο φωτισμό · τα παιδιά μας, οι μαθητές μας είναι οι εκφραστές της δημιουργικής Αναγέννησης αυτής της Παιδείας.

Ζούμε σε μια εποχή όπου οι νέες τεχνολογίες, τα Μ. Μ. Ε., το Internet, η ταχύτητα των με-τακινήσεων, οι οικολογικές καταστροφές, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας, έφεραν όχι μόνο «την ενότητα» του κόσμου, αλλά και τη συνείδηση αυτής της ενότητας: νέους τρόπους να βλέπουμε, να ζούμε και να σκεφτόμαστε.

Αυτό που συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου μας προκαλεί σκέψεις και φόβους, μίση και συμπάθειες. Έχει δημιουργηθεί μια πλανητική κουλτούρα που συμπίπτει με τη «συστολή του χρόνου και του χώρου», με τη χαλάρωση των συνόρων, με μια νέα εμπειρία της σχέσης ανάμεσα στο εδώ και στο αλλού, στο εθνικό και το διεθνικό, στο κοντινό και στο μακρινό, στο τοπικό και στο παγκόσμιο.

Η εποχή μας σημαδεύεται από ένα ισχυρό ρεύμα ενοποίησης του κόσμου, αυτό που ορίζεται ως παγκοσμιοποίηση. Ένα φαινόμενο του οποίου οι βασικές αρχές είναι: η αγο-ρά, ο καταναλωτισμός, η τεχνική-επιστήμη, η εξατομίκευση, οι πολιτισμικές και επικοινω-νιακές βιομηχανίες. Οι σημερινές κοινωνίες όμως, αν και είναι αφοσιωμένες στο εφήμερο, συνοδεύονται από ένα κύμα βάθους της μνήμης. Γιορτάζοντας το παραμικρό αντικείμε-νο ή πράξη του παρελθόντος, επικαλούμενες τα καθήκοντα της μνήμης, κινητοποιώντας εκ νέου τις θρησκευτικές παραδόσεις, δεν παύουν να ξεθάβουν και να ανακαλύπτουν εκ νέου το παρελθόν.

Η σημερινή κοινωνία αποδίδει αξία στο παρελθόν. Όμως, η απόδοση αξίας στο παλιό συνοδεύεται από τον πληθωρισμό της μνήμης... Ο οικονομικός αντίκτυπος της διατήρη-σης της κληρονομιάς κυριαρχεί! Το μνημείο ήταν άλλοτε σύμβολο και η διατήρησή του αυτοσκοπός, ενώ σήμερα είναι «κοίτασμα» προς αξιοποίηση. Έχουμε πάψει να ατενίζουμε τα έργα του παρελθόντος μέσα στην περισυλλογή και τη σιωπή, αλλά τα «καταβροχθίζου-με» μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, αφού λειτουργούν ως αντικείμενα μαζικής αναψυχής και «σπατάλης» του χρόνου.

Στη σημερινή κοινωνία, το παλιό και η νοσταλγία έχουν γίνει εργαλεία marketing. Η προ-τίμηση στο παρελθόν μπαίνει στην αγορά με το σύγχρονο ένδυμα: τα τρόφιμα διαφημίζουν την αυθεντικότητα, αλλά κυκλοφορούν στην αγορά με τις μαζικές εμπορευματικές τεχνικές, προσαρμόζονται στις σημερινές προτιμήσεις, παρασκευάζονται σε συμφωνία με τις σημε-ρινές νόρμες υγιεινής και ασφάλειας. Η συνείδηση της αξίας της κληρονομιάς αυξάνει, αλλά αυτά που παράγουμε είναι περιορισμένης διάρκειας. Το παρελθόν είναι αναδιαρρυθμισμέ-νο, ανακυκλωμένο, εναρμονισμένο στην αισθητική της εποχής, υφίσταται προσαρμογή για εμπορικούς σκοπούς.

Η παράδοση δεν καλεί πια στην επανάληψη, στην πιστότητα. είναι προϊόν νοσταλγικής κατανάλωσης, «το κλείσιμο του ματιού στο παρελθόν». Το παρελθόν μας αποπλανά, μας κυβερνούν το παρόν και οι μεταβαλλόμενες νόρμες του, γιατί το κύμα του παρελθόντος διαβάζεται ακόμη μέσα από τα πράγματα-προϊόντα που φέρουν τη σφραγίδα της «αυθεντι-κότητας» και προκαλούν τη νοσταλγία, ξαναζωντανεύουν αλλοτινές εποχές.

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της σημερινής κοινωνίας είναι να γιορτάζουμε αυτό που δεν θέλουμε πια να παίρνουμε για παράδειγμα. Είναι αλήθεια ότι το παρελθόν δεν λειτουργεί ως μίμηση, αλλά ως αναφορά ποιότητας, αυθεντικότητας, ασφάλειας, αισθητικής. Το «αυθεντι-κό» καθησυχάζει τις ευαισθησίες μας και ενισχύει ποιοτικά το «ζην».

Η επίκληση της μνήμης όμως έχει κυριαρχήσει για εμπορικούς λόγους. Έχει, άραγε, φθά-σει στα όριά της; Αν δεν έχει φθάσει δεν θα αργήσει να τα προσεγγίσει... Αλλά, κι αν ακόμη καταλαγιάσει, η ανάκληση της μνήμης δεν θα σταματήσει τελείως. Το εμπόριο, η μόδα, οι απαιτήσεις για ευζωία καθώς και επιθυμίες για ταύτιση θα κάνουν, για πολύ καιρό ακόμη, τη μνήμη πόρο και αναγκαιότητα.

Οι σημερινές κοινωνίες βιώνουν μια ισχυρή ανάγκη για συνέχεια ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, τη μέριμνα για ρίζες και μνήμη. Βέβαια, στη διαδικασία αυτή δεν αποφεύγε-ται και η αφύπνιση των παλιών δαιμόνων. Στις σημερινές κοινωνίες του εφήμερου το παρόν

αντικαθιστά με τις ιδιωτικές ευτυχίες τη συλλογική δράση, με την κίνηση την παράδοση, με την έκταση του πάντα καινούργιου τις προσδοκίες του μέλλοντος

Είναι καιρός να ξανασκεφτούμε και να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Η σύνδεση πα-ρελθόντος-παρόντος-μέλλοντος είναι αναγκαία, άλλωστε στη κάθε χρονική στιγμή συνυ-πάρχουν. Ο καταναλωτισμός που κυριαρχεί δεν κατόρθωσε να κερδίσει το σύνολο των ανθρώπινων προσδοκιών: όσο υψηλός και αν είναι ο αγοραστικός πυρετός, οι άνθρωποι δεν έχουν χάσει την ικανότητά τους για ηθική αγανάκτηση, τη θέλησή τους να νικούν οι δίκαιες υποθέσεις, να ορίζονται με κάτι άλλο που δεν έχει σχέση με εμπορικές μάρκες, ταξίδια και ανούσιες διασκεδάσεις. Έχουμε ανάγκη από μια πολιτισμική αναζήτηση των ριζών, για να καταλάβουμε καλύτερα πού είμαστε και να ξεφύγουμε από την αμεσότητα του επιφανειακού και του θεαματικού.

Η εποχή μας λειτουργεί υπέρ της απορρύθμισης, της διάλυσης των θεσμών της αφθονί-ας με συνέπεια μια γενικευμένη αβεβαιότητα. Άλλοτε, η κουλτούρα ήταν αυτό που παρείχε ανθεκτικό στο χρόνο συμβολικό πλαίσιο στη ζωή των ανθρώπων, πράγμα που έδινε νόημα στην εμπειρία του κόσμου, της ζωής και της κοινωνίας. Σήμερα η κουλτούρα αποσπά τα άτο-μα από την κατανόηση του κόσμου μας, δεν φωτίζει αυτό που υπάρχει και αυτό που έρχεται και από-δομεί αυτό που μέχρι τώρα πλαισίωνε τη σκέψη της ζωής.

Είναι ανάγκη να κινητοποιήσουμε τις ενεργητικές ιδιότητες του ατόμου, να δώσουμε στα δημιουργικά ταλέντα τη δυνατότητα να ασκούνται σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας, υψηλές και λιγότερο υψηλές. Το ζήτημα πια δεν είναι μόνο να εξάρουμε την αξία «πνεύμα», αλλά να αναπτύξουμε μια μυητική μάθηση που ωθεί τους ανθρώπους να ζουν για κάτι ανώτερο, εκτός από την εφήμερη και πλοκαμοειδή κατανάλωση.

Περισσότερο από κάθε άλλη φορά η εποχή μας αναμένει μεταρρυθμίσεις του εκπαιδευ-τικού συστήματος που θα επιτρέπουν να προσφέρουμε δομίζοντα σημεία αναφοράς, να ανοίγουμε το πνεύμα και την ύπαρξη σε διαστάσεις πιο ποικίλες και πιο πλούσιες, να προ-άγουμε την αυτοεκτίμηση με δραστηριότητες που παρακινούν τους ανθρώπους να ξεπερ-νούν τον εαυτό τους και να είναι δημιουργοί της ζωής τους (G. Lipovetsky: Παγκοσμιοποίη-ση και υπερ-νεωτερικότητα. Κοσμοπολιτισμός και Δυτική κουλτούρα, Νησίδες, 2012 ).

Νέες και ΝέοιΉρθαμε σήμερα εδώ, ανακαλώντας την παράδοση και τη μνήμη, να κοινωνήσουμε τις

διαχρονικές αξίες του πολιτισμού μας και μαζί και του σχολείου σας.Το Σχολείο σας είναι προϊόν ευεργεσίας.Και όπως είναι γνωστό: « δίκαιος είναι όστις δεν αδικεί και ενάρετος όστις ευεργετεί».Οι ενάρετοι Αδελφοί Ριζάρη οραματίστηκαν έναν κόσμο στον οποίο θα κυριαρχούν: η

αλληλεγγύη, τα ανθρώπινα μέτρα, η αγάπη και η άνευ όρων ευθύνη για τον Άλλο.Για το σκοπό αυτό ίδρυσαν τη ΡΕΣ, ένα σχολείο αριστείας που τροφοδότησε την εκκλη-

σία και γενικά την κοινωνία με προσωπικότητες που διαδραμάτισαν ρόλο στην οικοδόμη-ση του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Ένα σχολείο με λαμπρό παρελθόν που φιλοδοξεί να έχει και μέλλον.

Η σημερινή μέρα είναι μέρα προσευχής και περισυλλογής...Οι Αδελφοί Ριζάρη έδωσαν νόημα στην ιδέα άνθρωπος και φωτίζουν το δρόμο μαςΗ ζωή τους διεγείρει τη φαντασία και τη μνήμη μας. Η φαντασία μάς κεντρίζει να δούμε

μακριά στο μέλλον, ενώ η μνήμη μάς δένει με το παρελθόν. Αλλά, κοιτάζοντας βαθιά στο παρελθόν βλέπουμε μακριά στο νεφελώδες μέλλον και προσαρμόζουμε την πορεία μας.

Για το λόγο αυτό, η ανταπόκριση όλων μας στις προσδοκίες τους είναι το μεγάλο χρέος μας, για να βρουν τα όνειρά τους δικαίωση και εκείνοι την αιώνια ανάπαυση...

Χαλάνδρι, Νοέμβριος 2013

ΟΜΙΛΙΑ Δ/ΝΤΗ ΡΕΣ κ. Δ. ΜΙΧΑ ΣΤΗ ΡΑΣΟΦΟΡΙΑ (ΣΑΒΒΑΤΟ 16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013)