Ο ΡΙΖΑΡΕΙΤΗΣ Φύλλο 78

4
Γ ια πολλοστή φορά, μετά από τις ευχές μας για καλή σχολική χρονιά στη ΡΕΣ, επανερ- χόμαστε στο κυρίαρχο ζήτημα του ενδια- φέροντός μας, το μαθητικό δυναμικό στη Ριζάρειο Σχολή. Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα τελευταία χρόνια υπήρξε, μες τους καιρούς της ευδαιμονίας στην πα- τρίδα μας, ολιγαριθμία σπουδαστών και ως εκ τού- του μια σχετική πτώση του γνωστικού επιπέδου των φοιτούντων στη ΡΕΣ. Δε θα επανέλθουμε ούτε στις αιτίες του γεγονότος ούτε στις προτάσεις μας απέ- ναντι στη χαίνουσα αυτή πληγή για τη Σχολή. Τώρα είναι ευκαιρία, με τα φετινά δεδομένα, να ελπίσουμε για το καλύτερο που φαίνεται ορατό και σφόδρα πι- θανό για τη Σχολή και κατ’ επέκταση για τους ίδιους τους σπουδαστές της. Πληροφορηθήκαμε πως οι αιτήσεις για τη ΡΕΣ για την τωρινή σχολική χρόνια είναι πολλαπλάσιες κάθε άλλης προηγούμενης. Γεγονός που είναι προ- ϊόν της ορθής προβολής της Σχολής και του έργου της από το Πολυμελές Συμβούλιο και από τους δι- δάσκοντες σ’ αυτήν. Φαίνεται πως αρκεί μια δυναμική προσπάθεια όλων των θεσμικών φορέων που την απαρτίζουν για να υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Σ’ αυτούς τους φορείς ας εντάξουμε και την ΕΑΡΕΣ, όπως και εφημερίδα μας η οποία προβάλλει το έργο της απανταχού της γης. Υπάρ- χει λοιπόν η μαγιά για να ξαναποκτήσει η ΡΕΣ τη λαμπερή παρουσία της στην ελληνική κοινωνία, όπως έχει συμβεί στο βαθύ αλλά και στο κοντινό παρελθόν των προηγούμενων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Από την ΡΕΣ δεν λείπει τίποτα σε υλικοτεχνική υποδομή, μάλλον υπερ- τερεί πολλών άλλων ιδρυμάτων και σχολών ιδιωτικού χαρακτήρα. Φυσικά είναι ασύγκριτη με τη δημόσια παιδεία. Δεν υπολείπεται σε εκπαιδευτικό προσωπικό, το οποίο θυσιάζεται για το κάλλιστο και παρέχει το σύνολο της μόρφωσης σε θεωρητικό και θετικό πεδίο με όλες της τις δυνάμεις. Εννοείται πως το εκκλησιαστικό ήθος και η θεολογική παιδεία που προ- σφέρει είναι υψηλού επιπέδου για ολόκληρη την Ελλάδα, γιατί όχι και στα Βαλκάνια. Σχολή εφάμιλλη των μεγάλων εκκλησιαστικών σχολείων του εξωτερικού, καθολικών και προτεσταντικών ομολογιών. Εδώ, επιβάλλεται να τονιστεί για άλλη μια φορά το αμέριστο ενδιαφέρον και η άοκνη εργα- σία των μελών του Πολυμελούς Συμβουλίου για την υλοποίηση όλων των στόχων που καταγράφονται στη διαθήκη των ευερ- γετών της. Είναι καιρός πια να γεμίσουν οι αίθουσες διδασκα- λίας, τα εργαστήρια, η βιβλιοθήκη και οι χώροι της Σχολής από νιάτα που ζητούν τη γνώση, την ευρύτερη μόρφωση και τον πολιτισμό που απορρέει από ένα τέτοιο μορφωτικό ίδρυμα. Σε αυτά να προστεθούν οι αθλητικοί χώροι, οι πολιτιστικές εκδη- λώσεις της ΡΕΣ, οι εκδρομές και η συνεργασίες της Σχολής με την κοινωνία, άλλα και αντίστοιχα ιδρύματα και της ελληνικής αλλά και παγκόσμιας πνευματικής ζωής. Χρειάζεται να γίνει μνεία και να υπογραμμιστεί η καινοτο- μία, να φοιτούν στη ΡΕΣ εκτός από αγόρια και κορίτσια. Αυτή η πρωτοβουλία εμπεριέχει όλο το δυναμισμό της απορρόφησης της σύγ- χρονης πραγματικότητας και των απαιτήσεών της που αποσκοπεί στην πλήρωση της Εκκλησίας με στελέχη, τέτοια που θα χαράξουν το μέλλον της στην πατρίδα μας, αφήνοντας και τα δικά τους τα ίχνη στην εκκλησι- αστική ζωή. Σκοπός μας δεν είναι να αναλύσουμε τη θέση της γυναίκας στην εκκλησιαστική ζωή ούτε να διακριβώσουμε το ρόλο της μέσα στην Εκκλησία. Σε κάθε περίπτωση αντίρρησης απέναντι σ’ αυτήν την εκτίμη- ση, υπενθυμίζουμε ότι εκτός από την Ιεροσύνη ως Μυστήριο της Εκκλη- σίας, υπάρχει και η «ιεροσύνη» της μητρότητας∙ εκτός από το ποιμαντικό έργο των κληρικών, υπάρχει και το κοινωνικό έργο των γυναικών∙ εκτός από το διοικητικό έργο των ποιμένων, υπάρχει και η ποικίλη δυνατότητα των γυναικών να στηρίξουν το εκκλησιαστικό οικοδόμημα. Κοντολογίς, η Εκκλησία δεν αποτελεί ανδρική και μόνον υπόθεση, αλλά είναι το Σώμα του Χριστού με μέλη του όλους τους πιστούς. Σε αυτό συμμετέχουν άν- δρες και γυναίκες εξίσου, με τη λειτουργική ικανότητα που το κάθε φύλο μπορεί να Του προσδώσει, χωρίς διακρίσεις εξουσίας ή υπεροχής - φαι- νόμενα κοσμικά κι όχι εκκλησιαστικά. Η μοναδική τελικά προτεραιότητα και εξουσία στην Εκκλησία είναι αυτή που οδηγεί στη θυσία και το πάθος, όχι στην απολαβή και στη φυλετική υπεροχή. Η αυτοθυσία και η κατάθε- ση ψυχής δε γνωρίζουν φύλο. Η ΡΕΣ είναι μία απάντηση στο ερώτημα ποιος μπορεί να προετοιμάσει νεαρά κορίτσια με γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Εννοείται πως αυτή η πρω- τοβουλία απαιτεί προσοχή, οργάνωση και μεθοδικά βήματα μέχρι την ωρίμανση της νέας πραγματικότητας μετά από λίγα χρόνια. Κλείνοντας αυτό το πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα, να ευχηθούμε κάθε πρόοδο και απολαβή των μορφωτικών αγαθών στους σπουδαστές της ΡΕΣ, δύναμη και υγεία στο εκπαιδευτικό προσωπικό της ΡΕΣ, αλλά και σε όλους όσοι εργάζονται σε αυτήν. Συγχρόνως και ευκαρπία στις προ- σπάθειες του Πολυμελούς Συμβουλίου που αποβλέπουν στο ερχόμενο μέλλον της ΡΕΣ. Η ΕΑΡΕΣ ήταν είναι και θα είναι πάντα κοντά στη ΡΕΣ και σε όλες τις προσπάθειες που αποσκοπούν στην εύρυθμη λειτουργία της. Έτοιμη πά- ντοτε να αντιπαλέψει τις δυσκολίες και να δηλώσει την παρουσία της όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Χρέος της ιστορικό, στο οποίο εμείς δεν θα είμα- στε ούτε ελάχιστοι ούτε ουραγοί ούτε και ριψάσπιδες. Το ριζάρειο πνεύμα και ήθος μας καθοδηγεί και η προσωπική μας κουλτούρα το επιβάλλει. Ο Ρ Ι Ζ Α Ρ Ε Ι Τ Η Σ Τριμηνιαία Έκδοση της Ενώσεως Αποφοίτων Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ 78 Β’ - Τ.Κ. 105 63 ΑΘΗΝΑ • ΤΗΛ. & FAX: 210 3222723 • e-mail: [email protected] ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ: ΕΝΩΣΗ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΡΙΖΑΡΕΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΕΚΔΟΤΗΣ - ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: Δημήτρης Καβρουλάκης ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ: Δ. Καβρουλάκης, Θ. Γεωργάκης, Σ. Καραχάλιας, Δ. Λεονταρίτης, Δ. Μακρής, Κ. Γρηγοριάδης, Δ. Σωτηρόπουλος ΚΩΔΙΚΟΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ & Μ.Μ.Ε.: 4461 ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΛΟΥΣ ΟΙΩΝΟΥΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΦΕΤΟΣ ΣΤΗ ΡΕΣ ΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2013-2014 2013 ΙΟΥΛΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 78 ΕΤΟΣ Κ’

Transcript of Ο ΡΙΖΑΡΕΙΤΗΣ Φύλλο 78

Page 1: Ο ΡΙΖΑΡΕΙΤΗΣ Φύλλο 78

Για πολλοστή φορά, μετά από τις ευχές μας για καλή σχολική χρονιά στη ΡΕΣ, επανερ-χόμαστε στο κυρίαρχο ζήτημα του ενδια-

φέροντός μας, το μαθητικό δυναμικό στη Ριζάρειο Σχολή. Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα τελευταία χρόνια υπήρξε, μες τους καιρούς της ευδαιμονίας στην πα-τρίδα μας, ολιγαριθμία σπουδαστών και ως εκ τού-του μια σχετική πτώση του γνωστικού επιπέδου των φοιτούντων στη ΡΕΣ. Δε θα επανέλθουμε ούτε στις αιτίες του γεγονότος ούτε στις προτάσεις μας απέ-ναντι στη χαίνουσα αυτή πληγή για τη Σχολή. Τώρα είναι ευκαιρία, με τα φετινά δεδομένα, να ελπίσουμε για το καλύτερο που φαίνεται ορατό και σφόδρα πι-θανό για τη Σχολή και κατ’ επέκταση για τους ίδιους τους σπουδαστές της.

Πληροφορηθήκαμε πως οι αιτήσεις για τη ΡΕΣ για την τωρινή σχολική χρόνια είναι πολλαπλάσιες κάθε άλλης προηγούμενης. Γεγονός που είναι προ-ϊόν της ορθής προβολής της Σχολής και του έργου της από το Πολυμελές Συμβούλιο και από τους δι-δάσκοντες σ’ αυτήν. Φαίνεται πως αρκεί μια δυναμική προσπάθεια όλων των θεσμικών φορέων που την απαρτίζουν για να υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Σ’ αυτούς τους φορείς ας εντάξουμε και την ΕΑΡΕΣ, όπως και εφημερίδα μας η οποία προβάλλει το έργο της απανταχού της γης. Υπάρ-χει λοιπόν η μαγιά για να ξαναποκτήσει η ΡΕΣ τη λαμπερή παρουσία της στην ελληνική κοινωνία, όπως έχει συμβεί στο βαθύ αλλά και στο κοντινό παρελθόν των προηγούμενων δεκαετιών του 20ου αιώνα.

Από την ΡΕΣ δεν λείπει τίποτα σε υλικοτεχνική υποδομή, μάλλον υπερ-τερεί πολλών άλλων ιδρυμάτων και σχολών ιδιωτικού χαρακτήρα. Φυσικά είναι ασύγκριτη με τη δημόσια παιδεία. Δεν υπολείπεται σε εκπαιδευτικό προσωπικό, το οποίο θυσιάζεται για το κάλλιστο και παρέχει το σύνολο της μόρφωσης σε θεωρητικό και θετικό πεδίο με όλες της τις δυνάμεις. Εννοείται πως το εκκλησιαστικό ήθος και η θεολογική παιδεία που προ-σφέρει είναι υψηλού επιπέδου για ολόκληρη την Ελλάδα, γιατί όχι και στα Βαλκάνια. Σχολή εφάμιλλη των μεγάλων εκκλησιαστικών σχολείων του εξωτερικού, καθολικών και προτεσταντικών ομολογιών. Εδώ, επιβάλλεται να τονιστεί για άλλη μια φορά το αμέριστο ενδιαφέρον και η άοκνη εργα-σία των μελών του Πολυμελούς Συμβουλίου για την υλοποίηση όλων των στόχων που καταγράφονται στη διαθήκη των ευερ-γετών της. Είναι καιρός πια να γεμίσουν οι αίθουσες διδασκα-λίας, τα εργαστήρια, η βιβλιοθήκη και οι χώροι της Σχολής από νιάτα που ζητούν τη γνώση, την ευρύτερη μόρφωση και τον πολιτισμό που απορρέει από ένα τέτοιο μορφωτικό ίδρυμα. Σε αυτά να προστεθούν οι αθλητικοί χώροι, οι πολιτιστικές εκδη-λώσεις της ΡΕΣ, οι εκδρομές και η συνεργασίες της Σχολής με την κοινωνία, άλλα και αντίστοιχα ιδρύματα και της ελληνικής αλλά και παγκόσμιας πνευματικής ζωής.

Χρειάζεται να γίνει μνεία και να υπογραμμιστεί η καινοτο-μία, να φοιτούν στη ΡΕΣ εκτός από αγόρια και κορίτσια. Αυτή η πρωτοβουλία εμπεριέχει όλο το δυναμισμό της απορρόφησης της σύγ-χρονης πραγματικότητας και των απαιτήσεών της που αποσκοπεί στην πλήρωση της Εκκλησίας με στελέχη, τέτοια που θα χαράξουν το μέλλον της στην πατρίδα μας, αφήνοντας και τα δικά τους τα ίχνη στην εκκλησι-αστική ζωή. Σκοπός μας δεν είναι να αναλύσουμε τη θέση της γυναίκας στην εκκλησιαστική ζωή ούτε να διακριβώσουμε το ρόλο της μέσα στην Εκκλησία. Σε κάθε περίπτωση αντίρρησης απέναντι σ’ αυτήν την εκτίμη-ση, υπενθυμίζουμε ότι εκτός από την Ιεροσύνη ως Μυστήριο της Εκκλη-σίας, υπάρχει και η «ιεροσύνη» της μητρότητας∙ εκτός από το ποιμαντικό

έργο των κληρικών, υπάρχει και το κοινωνικό έργο των γυναικών∙ εκτός από το διοικητικό έργο των ποιμένων, υπάρχει και η ποικίλη δυνατότητα των γυναικών να στηρίξουν το εκκλησιαστικό οικοδόμημα. Κοντολογίς, η Εκκλησία δεν αποτελεί ανδρική και μόνον υπόθεση, αλλά είναι το Σώμα του Χριστού με μέλη του όλους τους πιστούς. Σε αυτό συμμετέχουν άν-δρες και γυναίκες εξίσου, με τη λειτουργική ικανότητα που το κάθε φύλο μπορεί να Του προσδώσει, χωρίς διακρίσεις εξουσίας ή υπεροχής - φαι-νόμενα κοσμικά κι όχι εκκλησιαστικά. Η μοναδική τελικά προτεραιότητα και εξουσία στην Εκκλησία είναι αυτή που οδηγεί στη θυσία και το πάθος, όχι στην απολαβή και στη φυλετική υπεροχή. Η αυτοθυσία και η κατάθε-ση ψυχής δε γνωρίζουν φύλο. Η ΡΕΣ είναι μία απάντηση στο ερώτημα ποιος μπορεί να προετοιμάσει νεαρά κορίτσια με γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Εννοείται πως αυτή η πρω-τοβουλία απαιτεί προσοχή, οργάνωση και μεθοδικά βήματα μέχρι την ωρίμανση της νέας πραγματικότητας μετά από λίγα χρόνια.

Κλείνοντας αυτό το πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα, να ευχηθούμε κάθε πρόοδο και απολαβή των μορφωτικών αγαθών στους σπουδαστές της ΡΕΣ, δύναμη και υγεία στο εκπαιδευτικό προσωπικό της ΡΕΣ, αλλά και

σε όλους όσοι εργάζονται σε αυτήν. Συγχρόνως και ευκαρπία στις προ-σπάθειες του Πολυμελούς Συμβουλίου που αποβλέπουν στο ερχόμενο μέλλον της ΡΕΣ.

Η ΕΑΡΕΣ ήταν είναι και θα είναι πάντα κοντά στη ΡΕΣ και σε όλες τις προσπάθειες που αποσκοπούν στην εύρυθμη λειτουργία της. Έτοιμη πά-ντοτε να αντιπαλέψει τις δυσκολίες και να δηλώσει την παρουσία της όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Χρέος της ιστορικό, στο οποίο εμείς δεν θα είμα-στε ούτε ελάχιστοι ούτε ουραγοί ούτε και ριψάσπιδες. Το ριζάρειο πνεύμα και ήθος μας καθοδηγεί και η προσωπική μας κουλτούρα το επιβάλλει.

Ο

ΡΙ

ΖΑ

ΡΕ

ΙΤ

ΗΣ

Τρ

ιμη

νια

ία Έ

κδ

οσ

η τ

ης

Ενώ

σεω

ς Α

πο

φο

ίτω

ν Ρ

ιζα

ρεί

ου

Εκ

κλη

σια

στι

κή

ς Σ

χολή

ςΜ

ΗΤΡ

ΟΠ

ΟΛ

ΕΩΣ

78

Β’ -

Τ.Κ

. 105

63

ΑΘ

ΗΝ

Α •

ΤΗΛ

. & F

AX

: 210

322

2723

• e-

mai

l: ea

resd

s@g

mai

l.co

mΙΔ

ΙΟΚ

ΤΗΤΗ

Σ: Ε

ΝΩ

ΣΗ

ΑΠ

ΟΦ

ΟΙΤ

ΩΝ

ΡΙΖ

ΑΡ

ΕΙΟ

Υ Ε

ΚΚ

ΛΗ

ΣΙΑ

ΣΤΙ

ΚΗ

Σ Σ

ΧΟ

ΛΗ

ΣΕΚ

ΔΟ

ΤΗΣ

- Σ

ΥΝ

ΤΑΚ

ΤΗΣ

: Δη

μή

τρη

ς Κ

αβ

ρο

υλά

κης

ΣΥ

ΝΤΑ

ΚΤΙ

ΚΗ

ΕΠ

ΙΤΡ

ΟΠ

Η: Δ

. Κα

βρ

ουλ

άκη

ς, Θ

. Γεω

ργά

κης,

Σ. Κ

αρ

αχά

λια

ς,Δ

. Λεο

ντα

ρίτ

ης,

Δ. Μ

ακρ

ής,

Κ. Γ

ρη

γορ

ιάδ

ης,

Δ. Σ

ωτη

ρό

πο

υλο

ς

ΚΩΔΙΚΟΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥΤΥΠΟΥ & Μ.Μ.Ε.: 4461

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΜΕ ΚΑΛΟΥΣ ΟΙΩΝΟΥΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΦΕΤΟΣ ΣΤΗ ΡΕΣΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2013-2014

2 0 1 3

ΙΟΥΛ

ΙΟΣ

ΑΥΓΟ

ΥΣΤΟ

Σ

ΣΕΠ

ΤΕΜ

ΒΡΙΟ

Σ

ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 78ΕΤΟΣ Κ’

Page 2: Ο ΡΙΖΑΡΕΙΤΗΣ Φύλλο 78

Σελ. 2

ΕΝΩΣΙΣ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΡΙΖΑΡΕΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ2 0 1 3 Δ Ι Ο Ι Κ Η Τ Ι Κ Ο Σ Υ Μ Β Ο ΥΛ Ι Ο 2 0 1 6

ΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΤΑΜΙΑΣ

ΜΕΛΗ

//

//

//

//

//

//

ΚΑΒΡΟΥΛΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΚΑΡΑΧΑΛΙΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ

ΜΑΣΤΟΡΑΚΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ

ΑΝΔΡΙΤΣΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΓΚΑΤΖΕΣ ΛΑΖΑΡΟΣ

ΚΑΚΑΒΟΥΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΚΑΤΣΙΝΟΥΛΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ

ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

6977 807925

6944 737938

6983 505346

6974 935620

6974 636260

6972 999061

6972 747788

6937 301348

6977 837806

6973 354208

6944 398500

ΔΩΡΕΕΣ - ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΑ

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ - ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΜΕΛΩΝ €

Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδοςκ.κ. Χρυσόστομος 50,00π. Ιωάννης Μουμούρης 15,00κ. Λαμπρίδης Βασίλειος 20,00κ. Γιαννακόπουλος Σωτήριος 20,00κ. Ντάλλας Ιωάννης 1000,00

Διόρθωση: Εκ παραδρομής στο τεύχος Νο 76 στις συνδρομές – δωρεές γράφτηκε το όνομα Αθανάσιος Νούσιας αντί του σωστού Θωμά, ο οποίος προσέφερε το ποσό των 300 € εις μνήμην του πατέρα του, Ριζαρείτου Ιωάννη Νούσια. Αιωνία του η μνήμη!

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η ΕΑΡΕΣ ενημερώνει τα μέλη της πως, εξαιτίας των εξαιρετικά δύσκολων οικονομικών συνθηκών, η εφη-μερίδα της Ένωσής μας εντός των επόμενων μηνών θα αναρτάται στην ιστοσελίδα της ΕΑΡΕΣ ή υπό μορφή εφημερίδας (ανάλογα τα οικονομικά) ή με δελτία τύπου και θα αποστέλλεται στα μέλη της στο προσωπικό τους ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Αυτό σημαίνει ότι καλούνται οι ριζαρείτες να στείλουν μήνυμα με το προσωπικό τους e-mail (ηλεκτρονική τους διεύθυνση - ταχυδρομείο) στο e-mail της ΕΑΡΕΣ, η οποία αναγράφεται στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας μας.

Με τον τρόπο αυτό, θα λαμβάνουν την εφημερίδα ή τις ανακοινώσεις στον ηλεκτρονικό τους υπολογιστή, θα μπορούν αν θέλουν να την εκτυπώνουν ή ό,τι από αυτήν επιθυμούν, ενώ συγχρόνως γίνεται εξοικονόμηση πόρων για την ΕΑΡΕΣ. Είναι γεγονός ότι το κόστος της εφημερίδας μας υπερβαίνει πλέον τις δυνατότητες μας και χωρίς την υποστήριξη του ΔΣ της ΡΕΣ, όπως και τη συνδρομή των μελών της ΕΑΡΕΣ νομοτελειακά θα αναγκαστεί να κλείσει ως προς την έντυπη μορφή της. Για το λόγο αυτό καλούμε όλους τους ριζαρείτες να μας κοινοποιήσουν την ηλεκτρονι-κή τους διεύθυνση για να μπορούν να έχουν και να διαβάζουν τα νέα και τις δραστηριότητες της ένωσής μας.

Συγχρόνως καλούμε τα μέλη της ΕΑΡΕΣ να μη λησμονούν τη συνδρομή τους, διότι από τους ίδιους εξαρ-τάται η συνέχεια της ιστορικής μας Ένωσης. Είναι αυτονόητο πως όποιο κι αν είναι το ποσό, μικρό ή μεγάλο, η συμβολή τους με τη συνδρομή τους, καθιστά υπαρκτή την επικοινωνία μαζί τους από το ΔΣ της ΕΑΡΕΣ και δίνει τη δύναμή να προχωράμε σε εκδηλώσεις που τιμούν τους ριζαρείτες.

Καταληκτικά, είμαστε σε αναμονή του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου των μελών προς αυτό της ΕΑΡΕΣ, όπως αναφέρεται στην εφημερίδας μας στην πρώτη σελίδα, και περιμένουμε τη συνδρομή των μελών της Ένωσης για την ιστορική της συνέχεια.

ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ

Τράπεζα ALPHA ΒAΝK 344002310007947είναι στα ονόματα των μελών του Δ.Σ.:

Μαστοράκης Κωνσταντίνος, Καβρουλάκης Δημήτριος, Σωτηρόπουλος Δημήτριος

Α΄ Δωρεά Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη 1842Η Μονή Πετράκη κατείχε πάμπολλες εκτάσεις εντός και πέριξ των Αθηνών. Από

αυτήν ο Γ. Ριζάρης αγόρασε τον Ιανουάριο του 1838 σε δημοπρασία μέρος του κτή-ματος, στο οποίο ίδρυσε τη Σχολή, καθώς και το οικόπεδο πάνω στο οποίο κτίστηκε κτίσμα (Ριζάρειος Στοά – Παλαιό Υπουργείο Παιδείας).

Οι Εκτελεστές της Διαθήκης παρακάλεσαν τον τότε υπουργό Παιδείας (Οκτώβριος του 1841) να ενεργήσει ώστε να παραχωρηθεί στη ΡΕΣ από τη Μονή Πετράκη λίγος τόπος που συνόρευε μετά περιβόλι του μακαρίτη Ριζάρη. Στη θέση ακριβώς αυτή υπήρχε εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, όπου ενταφιάσθη ο Ριζάρης.

Η Γραμματεία (υπουργείο) επί των εκκλησιαστικών ενήργησε πράγματι και το θετικό αποτέλεσμα ανακοινώνει ο υπουργός με επιστολή προς το Π.Σ. Σε αυτήν αναφέρονται: η Μονή παραχωρεί δωρεάν 1.154 τ.μ. γης στη Σχολή, ώστε να συντελέσει κι εκείνη στο «θεοφιλή σκοπό» του μακαρίτη Ριζάρη. Να γραφεί στον κώδικα της Σχολής η δωρεά από τη Μονή. Μνημονεύεται εδάφιο από το 73 άρθρο της Διαθήκης (σχετική επιθυμία Ριζάρη), ακόμη ότι εγκρίθηκε η Πράξη της Μονής με Β.Δ. το οποίο και δημοσιεύομε. Δημοσιεύσαμε επίσης τον επίλογο της επιστολής-εγγράφου του υπουργού, για να φα-νεί πως σκέπτονταν οι άνθρωποι εκείνοι – εκκλησιαστικοί και πολιτικοί άρχοντες.

Προσθέτομεν ότι, αφού ο Μεγαλειότατος Βασιλεύς και κύριος ημών ευηρεστήθη ν’αποδεχθή μετ’ ευμενείας την περί της συστάσεως της Εκκλησιαστικής Σχολής πρό-τασιν του μακαρίτου Ριζάρη, και προεξέδωκεν επί τούτου κατά την 24 Μαΐου 1841 το υπ’αριθ. 1624 Β.Δ., η Γραμματεία είναι και θέλει είσθαι πάντοτε πρόθυμος εις την εκ-πλήρωσιν των αιτημάτων, όσο απευθύνετε προς αυτήν, εντός των όρων της υμετέρας εντολής των εν τη διαθήκη διαγεγραμμένων.

Εν Αθήναις τη 9η Ιουνίου 1842 Ο Γραμματεύς της Επικρατείας Ι. Ρίζος

ΌθωνΕλέω ΘεούΒασιλεύς των ΕλλήνωνΕπί τη υπ’αριθ. 12322 προτάσει της Ημετέρας επί των Εκκλησιαστικών κ.τ.λ. Γραμματείας,

εγκρίνωμεν να παραχωρηθώσιν εις την εν Αθήναις συστηθησομένων Ριζάρειον Εκκλησια-στικήν Σχολήν 1.154 τετρ.μέτρα εκ της περί το εκκλησίδιον το εις την Σχολήν παρακείμενον και επ’ ονόματι του Αγίου Γεωργίου τιμώμενον γης της ανηκούσης εις την διατηρουμένων μονήν των Ασωμάτων, την επιλεγομένην, Πετράκη, και τούτο δια τον περίβολον του εκκλη-σιδίου, μέλλοντος να χρησιμεύση εις τους μαθητάς της ειρημένης Σχολής. Η δωρεά αύτη θέλει εγγραφή εις τον κώδικα της Σχολής επί τω ονόματι της ειρημένης μονής.

Εν Αθήναις τη 4/16 Ιουνίου 1842 Όθων Ι. Ρίζος

Β΄ Δευτέρα Δωρεά της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη 1843Όταν κατά το έτος 1842 ή 1843 εχαράχθη η νέα οδός Κηφισσίας, παρέμεινε έμπρο-

σθεν της Σχολής χώρος αρκετός αποτελών λοφίσκον.Τότε οι Εκτελεσταί της διαθήκης (πρακ. 23 Ιουνίου 1843) απεφάσισαν να ζητήσουν

τον χώρον τούτον δια την Σχολήν και δι’ εγγράφου των προς την Γραμματείαν επί των Εκκλησιαστικών, (έγγρ. 16 Ιουλίου 1843) ητήσαντο όπως παραχωρηθή ο χώρος ούτος εις την Σχολήν ίνα χρησιμεύση ως προαύλιον και προς καλλωπισμόν.

Η αίτησις των Εκτελεστών εγένετο δεκτή και δια του κάτωθι Β. Δ/γματος κοινοποιη-θέντος δια του υπ’αριθ. 21318/22542 εγγράφου της Γραμματείας παρεχωρήθη ο χώ-ρος ούτος (Πρ. 15/9/1843).

ΌθωνΕλέω ΘεούΒασιλεύς της ΕλλάδοςΚατά πρότασιν της Ημετέρας επί των Εκκλησιαστικών κ.λ.π. Γραμματείας, εγκρίνο-

μεν να παραχωρηθή εις την Ριζάρειον Εκκλ. Σχολήν, ο κατά μήκος της προσόψεως και προς της εισόδου αυτής της Σχολής κείμενος λόφος της εις Αμπελοκήπους αγούσης πα-λαιάς οδού, η οποία, διαγραφείσης άλλης νέας οδού επί αγρών της διατηρουμένης Μο-νής Πετράκη, έμεινεν άχρηστος, δια να χρησιμεύση κατά την αίτησιν του Συμβουλίου των

Εκτελεστών της διαθήκης Ριζάρη, κυρίως εις προφύλαξιν του καταστήματος εκ της ροής των υδάτων και της καταπτώσεως του χώματος προ της εισόδου της Σχολής και συγχρό-νως εις προαύλιον καλλωπισμόν αυτού του καταστήματος. Η δωρεά δε αύτη θέλει εγγρα-φή εις τον κώδικα της Σχολής επ’ονόματι της διαληφθείσης μονής Ασωμάτων Πετράκη.

Εν Αθήναις τη 11 Σεπτεμβρίου 1843 Όθων Μ. Γ. Σχινάς

Μέρος ΔεύτεροΚληροδοτήματα – Δωρεές που αφορούν διάφορες υποχρεώσεις της Σχολής

Α΄ Δωρεά Ελίζας Αμβροσίου Βαφειάδη 1889Η ανωτέρω δώρισε στη Σχολή 5.000 δραχμές, αξιόλογη εικόνα του Αγίου Αμβροσί-

ου και επάργυρο καντήλι, με επιθυμία να τελείται ετήσιο μνημόσυνο του συζύγου της στη γιορτή του Αγίου Αμβροσίου (7 Δεκεμβρίου).

Β΄ Δωρεά Μητροπ. Αθηνών Γερμανού Καλλιγά 1890Με έγγραφό του προς τη Σχολή ο Δωρητής ορίζει βραβείο 500 δραχμών για ένα

μαθητή από τις τρεις τελευταίες τάξεις, ο οποίος θα διακρίνεται για την ευσέβεια και ηθική επιμέλεια. Η Σχολή παρακάλεσε το δωρητή να δίνεται το βραβείο σε ένα τελειό-φοιτο (Ε΄ τάξης), πράγμα που δέχθηκε. Το βραβείο δόθηκε μια και μοναδική φορά το 1891 στον Θεμιστοκλή Βολίδη από το Δέλβινο Βορ. Ηπείρου.

Γ΄ Δωρεά Αικατερίνης Πρασακάκη 1893Ο καθηγητής της Σχολής Γ. Δέρβας, μέσω του πεθερού του που ήταν εφημέριος

στην ελληνική εκκλησία της Μασσαλίας, διαβιβάζει επιθυμία της κ. Πρασακάκη προς τη ΡΕΣ. Δωρίζει στη Σχολή 12.000 χρυσά φράγκα, για να τελείται ετήσιο μνημόσυ-νο του συζύγου της και της ίδιας όταν πεθάνει. Ακόμη από τους τόκους να δίνεται βραβείο 500 δραχμών σε άριστο μαθητή. Εκφράζει την πρόθεση να καταβάλει άλλα 10.000 φράγμα, αν μπορέσει εντός του έτους, με τον όρο να σπουδάζει ένας νέος από τη Χίο, ώστε να ιερωθεί, όταν ενηλικιωθεί.

Η Σχολή εκφράζει με επιστολή την ευγνωμοσύνη της στην Δωρήτρια και ότι θα τε-λείται μνημόσυνο του συζύγου της Εμμανουήλ, θα δίνεται το «Βραβείο Πρασακάκη» και θα αναγραφεί το όνομά τους στη στήλη των Ευεργετών.

Η κ. Πρασακάκη έστειλε αμέσως 15.000 φράγκα = 16.298 δραχμές. Το Π.Σ. απεδέ-χθη τη δωρεά, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη στη Δωρήτρια και ευχαριστίες στον ιε-ρέα Ηλία Καντά. Το μνημόσυνο τελέστηκε το Δεκέμβριο του 1893. Απρίλιο του 1894 πέθανε η Δωρήτρια. Το βραβείο δόθηκε το 1895, γιατί η τάξη του 1894 διαλύθηκε εξαιτίας της μεταβολής του Οργανισμού της Σχολής. Πρώτος πήρε το βραβείο ο Στέ-φανος Τσακμάκης από τα Γιάννενα. Το 1897 οι καθηγητές έδωσαν το βραβείο σε δύο μαθητές και το 1898 σε τρεις. Το Π.Σ. αποφάνθη ότι επιθυμία της Δωρητρίας ήταν να δίνεται ενιαίο το βραβείο και να μη διαιρείται. Μέχρι το 1910 πήραν 18 μαθητές το βραβείο, 17ος αναφέρεται ο Άγγελος Νησιώτης, ο γνωστός Ριζαρείτης Ιερέας στη Ζωοδόχο πηγή Ακαδημίας.

Η απονομή του βραβείου πέρασε από διάφορες φάσεις. Το 1911 ο σύλλογος των καθηγητών ζήτησε τη διαίρεση του βραβείου. Το Π.Σ. έκρινε να λαμβάνει το βραβείο ο άριστος και τα χρήματα, όταν θα ιερωθεί. Ο νομικός σύμβουλος γνωμάτευσε αρνητι-κά. Έτσι η απονομή δημιουργούσε προβλήματα και ανάμεσα στους μαθητές, οι οποίοι χωρίζονταν σε ομάδες, συνέβησαν δε και «λυπηρά γεγονότα» για το Δημ. Βέργο.

Το Π.Σ. σκέφθηκε να παύσει η χορήγηση του βραβείου, να τοκίζεται το ποσό και να μετατραπεί σε κληροδότημα, ώστε να σπουδάζει ένας μαθητής από τη Χίο. Όταν ρω-τήθηκε η θυγατέρα της Δωρήτριας, αρνήθηκε να μεταβάλει τη βούληση της Μητέρας της και εξέφρασε την απορία πως δινόταν το βραβείο σε μη Χιώτες. Το ζήτημα περι-πλεκόταν, το υπουργείο δεν έπαιρνε θέση. Επανήλθε η προηγούμενη θέση να απονέ-μεται το βραβείο, χωρίς χρήματα. Ο νομικός σύμβουλος υποστήριξε ότι ο βραβευθείς θα μπορούσε με αγωγή να διεκδικήσει το ποσό. Έτσι αποφασίστηκε να δίνεται όπως και παλιότερα. Έτσι πήραν το βραβείο γνωστοί και στους νεώτερους πανεπιστημια-κοί: Λ. Φιλιππίδης (1915), Βασβέλλας (1920), Βασ. Έξαρχος (1922), Σοφοκλής Λόλης (1931), Ι. Καλογήρου (1934). Για τελευταία φορά δόθηκε το 1936. Την 30 Ιουνίου 1954 η δωρεά αποτελείται από ομολογίες συνολικής αξίας 23,35 δραχμών.

Page 3: Ο ΡΙΖΑΡΕΙΤΗΣ Φύλλο 78

Σελ. 3

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝΓράφει ο πρωτοπρεσβύτερος π. Γεράσιμος Ζαμπέλης

ΡΙΖΑΡΕΙΤΙΚΑ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΙΜΑΓΕΝΗΣΈφυγε και αυτός. Όπως οι περισσότεροι Πατέρες και δάσκαλοί μας. Έφυ-

γε, όπως το δένδρο αιφνιδιαζόμενο από τους κεραυνούς. Χτυπημένος από τον αδυσώπητο νόσο της φθοράς, που σιγότρωγε την ζωτικότητα και την ικμάδα του σώματός του. Έφυγε όρθιος ψυχικά και αγονάτιστος συνειδησιακά.

Ένας, λοιπόν, ακόμη από τους ελάχιστους, που απόμειναν αντιστεκόμενος σθεναρά την ισχυρή λαίλαπα του θανάτου και το αδηφάγο κροτάλισμα του χρόνου, έφυγε «για την χώρα των ζώντων». Ένας από τους εναπομείναντες ελά-χιστους καθηγητές μας στην τότε ακμάζουσα Ριζάρειο Σχολή «έβαλε πανιά» και «ταξίδεψε», σαν έτοιμος από καιρό προς την αιωνιότητα. Είναι ο καθηγητής μας Ιωάννης Τιμαγένης, επίτιμος Επιθεωρητής Μ. Εκπαιδεύσεως. Ώριμος αφέθηκε στο έλεος της θείας αγάπης και ήρεμος δέχθηκε το Αρχαγγελικό πρόσταγμα.

Βαθειά εμποτισμένος με πίστη ανόθευτη και αληθινή˙ ιδιαίτερα ευαίσθη-τος στην πορεία των εκπαιδευτικών, αλλά και των εκκλησιαστικών πραγμάτων, προχωρούσε αγωνιών και αγωνιζόμενος˙ προσφέροντας και προσφερόμενος, κινούμενος εντός των ορίων της ευπρέπειας με ήθος και ύφος Ορθόδοξης δι-δαχής και μαρτυρίας.

Ο αείμνηστος δάσκαλος Ιωάννης Τιμαγένης διακόνησε την παιδεία και την Εκκλησία αρκετά χρόνια από το ιερό μετερίζι της Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης και του ιερού άμβωνα. Πολυεδρική και δυναμική προσωπικότητα ο ίδιος πέτυ-χε θυσιαστικά να εργασθεί και διδακτικά να διακονήσει τον ευαίσθητο χώρο των υποψηφίων για την ιερωσύνη νέων. Με βαθειά Εκκλησιαστικό και καθαρά μεταμορφωτικό όραμα˙ απόλυτος στην εφαρμογή των επιλογών του˙ ακέραιος ηθικά και απόλυτα εναρμονισμένος στις ελευθερογόνες επιταγές της Ελληνορ-θόδοξης παιδείας˙ αυστηρός και διακριτικός στις απαιτήσεις του από τους μα-θητές˙ φορμαρισμένες οι διδαχές του στους ισχυρούς κανόνες των Πατερικών επιλογών και των αγιογραφικών υποδείξεων˙ τολμηρός και αγονάτιστος μπρο-στά σε διαφαινόμενα αδιέξοδα˙, ιδιαίτερα ευαίσθητος στα αιτήματα-προβλή-ματα των μαθητών του, άνοιγε συνεχώς δρόμους ευθύνης και στήριζε διδακτι-κά, όσους βρισκόταν κάτω από τον ίσκιο της διδασκαλικής του επιμέλειας.

Με υποδειγματική υπευθυνότητα και αυστηρότητα παρέδιδε το μάθημα, ενώ δεν υποχωρούσε σε πρακτικές υποτίμησης της ώρας του μαθήματος, για τον οποίο, όπως συχνά έλεγε, αυτό το μάθημα είναι ιερουργία. Πρώτος αυτός κρατούσε σε υψηλή κλίμακα ενδιαφέροντος το μάθημα και σ’αυτό το ύψος απαιτούσε να παραμένει από τους μαθητές.

Δεν θεωρούσε μόνο την παράδοση του μαθήματος ιερουργία. Κάθε πτυχή της ζωής του Ιεροσπουδαστή ήταν γι’αυτόν στιγμή ποιοτικής αναβάθμισης. Γι’αυτό με αυστηρότητα θα ελέγχει παρεκτροπές και θα επιμένει, με την γενι-κότερη συμπεριφορά του, ο υποψήφιος να ετοιμάζεται –προσεχτικά και προ-σευχητικά- για τον ιερό και μεγάλο Σταυρό της Ιερωσύνης. Έτσι σε περιπτώσεις ηθικών κρίσεων και πνευματικών εκπτώσεων με απόλυτα αυστηρό τρόπο θα υποδεικνύει την έξοδο του μαθητή από την Σχολή.

Η παρουσία και η διευθυντική του θέση στην ιστορική Εκκλησιαστική Σχο-λή της Κορίνθου και η καθηγητική του στην Ριζάρειο βοήθησε σημαντικά στην εύπλοια του ιερού σκάφους της κάθε Σχολής. Πετυχημένος αυτός πλοηγός από την όποια υπεύθυνη θέση του, κατόρθωνε να πλοηγεί τους μαθητές σε δρό-μους Εκκλησιαστικής διακονίας και ευθύνης.

Ανήκει στην μεγάλη χορεία των αείμνηστων δασκάλων και τίμιων ιερουρ-γών του ιερού μυστηρίου της εν Χριστώ παιδείας, που θυσιαστικά λάμπραιναν την Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή ειδικά και την Εκκλησιαστική Εκπαίδευση γενικότερα. Τολμούμε δε να σημειώσουμε πως φεύγοντας ένας-ένας από τον κόσμο αυτόν και την ενεργό δράση αφήνουν σημαντικά δυσαναπλήρωτο κενό.

Σαν θεολόγος, πιστός στις ιερές παραδόσεις της Ελληνορθοδοξίας, αταλά-ντευτα και σταθερά λειτουργούσε, από την έδρα ή τον άμβωνα, όπως το φλε-γόμενο κερί. Εκταμιεύοντας Εκκλησιαστική μαρτυρία, θεολογικό στοχασμό και αξιοπατερική εμπειρία και αποταμιεύοντας αυτές τις ισχυρές λυτρωτικές και μεταμορφωτικές δυνάμεις στις υπάρξεις του πλήθους των μαθητών του.

Η όλη του διακονία στην Εκκλησιαστική Εκπαίδευση άφησε όνομα δημι-ουργικής προσφοράς και βοήθησε στην αναζωπύρωση του χαρίσματος της ιερωσύνης σε πολλούς μαθητές. Όλοι αυτοί σήμερα, εκεί στο θυσιαστήριο, αφήνουν μία ακόμη μερίδα στο ιερό δισκάριο εκφράζοντες σιωπηρά και με θερμουργό εσωτερική διάθεση το «Αιωνία σου η μνήμη».

ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΔΡΕΟΥΜας αιφνιδίασε, όπως σχεδόν κάθε φορά, η προτίμησή σου. Με μία ουσια-

στική σήμερα διαφορά. Αν σε όλες τις άλλες προτιμήσεις ο αιφνιδιασμός ήταν όμορφος, γλυκύς, αναπαυτικός και ψυχαγωγικός, σήμερα είναι εντελώς διαφο-ρετικός. Σκληρός, αδυσώπητος, βαρύς, έμπονος και απαίσιος, σαν ισχυρός βρυ-χηθμός φονικού θηρίου. Και συνέβη αυτό, γιατί γνωρίζαμε πως πήγαινες συχνά, εδώ και μερικά χρόνια, στα «μαρμαρένια αλώνια» της ιατρικής επιστήμης, όχι, βέβαια, χωρίς ανυπακοές και ανυποταξίες στα κελεύσματα, τις εντολές των ια-τρών. Μπορούσες, άντεχες όμως να κρατείς τις κατά δύναμη ισορροπίες.

Τώρα, όμως, δεν άντεξες αδελφέ! «Χτυπήθηκες» και λύγισες εσύ ο αλύγιστος. Δεν γνώριζες, ούτε υποπτευόσουν φαίνεται την δολιότητα του εχθρού. Δεν υπο-πτευόσουν τα δήθεν φιλικά του αισθήματα. Ειλικρινά αληθινός και ευθύτατα τό-μπρος δεν υπονοιαζόσουν τις δόλιες κινήσεις του και άφησες την ύπαρξή σου να παραδοθεί στη νευρώδη ορμή ενός καθησυχαστικού και ύπουλα κινούμενου «Μορφέα». Για να συνεχίζει αυτός τον σκληρό διαβρωτικό του ρόλο.

Ο Ανδρέας Ανδρέου, το παιδί εκείνης της σημαντικής πενταετίας του 1970, που μεγαλωμένος από τον δυναμωτικά τονωτικό ίσκιο του «ασπρομάλλη γέ-ροντα» Παρνασού που έδιδε ζωή με τα τρεχάματά του στα οροπέδια και τις κακοτράχαλες ρεματιές του μυθικού αυτού βουνού˙ ο έφηβος που χρωμάτιζε χαρούμενα τον τόνο της παρέας στην ιστορική Ριζάρειο Σχολή˙ ο συν-αδελφός και συν-αγωνιστής στην ετοιμασία του μέλλοντός μας, φτερούγισε ανάλαφρα, το πρωί της Παρασκευής 30 Αυγούστου, για την «χώρα των ζώντων». Έφυγε για το ταξίδι «δίχως επιστροφή» αφήνοντας μεγάλο κενό στην παρέα μας, των

συμμαθητών και φίλων του της τάξης του 1971-1975. «Έφυγε» από κοντά μας αιφνιδιάζοντάς μας έμπονα και πληγωτικά.

Και πως, στ’αλήθεια, μπορείς να αποδεχθείς το θλιβερό και αιφνίδιο του πράγματος, αφού μόλις τις προηγούμενες ημέρες συζητούσες τηλεφωνικά και ετοίμαζες μαζί του την κανονισμένη από καιρό συνάντηση των αποφοίτων της Ριζαρείου του έτους 1975 στην ιστορική Κρήτη; Ενώ τίποτε δεν έδειχνε ή δεν υπονοούσε την μεγάλη ανατροπή;

Ο Ανδρέας, λοιπόν, ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι της αιωνιότητος. Εκείνος που αποτελούσε την μεγάλη και ανεξάντλητη δεξαμενή ενός δημιουργικά τροφοδο-τικού χιούμορ. Δίχως εκρηκτικές ακρότητες και υποτιμητικά πληγωτικές εκφρά-σεις χιούμορ δοσμένο με μέτρο και ευθύνη˙ ιερό ζύγισμα αντοχής και ανεκτικό-τητας˙ σημαντική δόση σεβασμού και αναγνώρισης της αξίας του «άλλου».

Περίπου σαράντα χρόνια ύστερα από την αποφοίτησή μας από την Σχολή και ενώ άλλοι δρόμοι διακονίας και προσφοράς ανοίχτηκαν μπροστά του, ο Αν-δρέας παρέμεινε σταθερά ο αμετάπειστος Ριζαρείτης. Ο έφηβος των πληθωρι-κών αναζητήσεων˙ της φιλάδελφης αποδοχής και της αθεράπευτης εκταμίευ-σης του χαριτωμένου λόγου και της Ριζαρείτικης μαρτυρίας. Με κομψότητα και τόλμη˙ θάρρος και σεβασμό˙ αλήθεια και μεγαλωσύνη καρδιάς θα αφήνεται ώρες πολλές στο πέλαγος της θύμησης, κι ας πέρασαν σαράντα χρόνια δύσκο-λα και θα αιμοδοτεί τις δικές μας αδύναμες μνήμες με ιστορία, διδαχή, ομορφιά και το παιδικό-εφηβικό μεγαλείο του τότε θα μεταγγίζει οξυγονούχες ανάσες σε όλους μας, που αγγίζουν πλέον την νεότητα του γήρατος, αισθανόμαστε την ανάγκη των ιερών στιγμών και των εντατικά ζωηφόρων αιματώσεων.

Κι εμείς! Απορημένοι για το αγέραστο της μνήμης και το όρθιο της συνεί-δησής του θα τον ακούμε υπομονετικά, καρτερικά, διδακτικά. Λες και είμαστε στην αίθουσα διδασκαλίας κι ο δάσκαλος ομιλεί. Ώρες ατέλειωτες κρατούσε η «διδασκαλία», που, διανθισμένη με τον αλατούχο πειστικό και ήρεμο αποδει-κτικό του λόγο, μας συνέπαιρνε και μας υποχρέωνε ελεύθερα να επιστρέψουμε στο παρλεθόν. Στην δημιουργική μαθητεία εκείνης της εποχής.

Δάσκαλοι και μαθητές παιρνούσαν από την αγονάτιστη σκέψη του και ζω-ντάνευαν μπροστά μας, τώρα πια τα «χιονισμένα» από τον χρόνο κεφάλια μας κι η κουρασμένη από την κακοτράχαλη οδοιπορία μέσα στον χρόνο σκέψη μας τρεμόπαιζαν επικίνδυνα. Ανεξάντλητα όμως τα θυλάκια της μνήμης του από γε-γονότα και ιστορικές διηγήσεις. Είχε την δύναμη της ευχέρειας και την αντοχή της αξιοσύνης να προσφέρει τα γεγονότα με σύγχρονη και αφτιασίδωτη επένδυση˙ ζωντανά, λαχταριστά, διδακτικά, σαν να συνέβαιναν σήμερα, δίχως να χάνουν την γοητεία της αλήθειας τους και την περιεκτικότητα της διδαχής τους.

Ο Ανδρέας έφυγε! Γεμίζοντας θλίψη την σύζυγο και το παιδί του. Κερνώντας βαθειά πίκρα την μητέρα του. Έφυγε μονάχα σωματικά. Γιατί τόσον ωραίοι άν-θρωποι δε χτυπιώνται από τον μαρασμό και την λήθη. Είναι αποταμιευμένες οι μορφές τους στο ιερό ταμιευτήριο των «ζώντων και περιλειπομένων», που τις γνώρισαν και τις αγάπησαν. Παραμένουν στ’αθώρητα ριζικά της εγκόσμιας αγωνίας δείχτες διδαχής˙ σήματα προσανατολισμού˙ πλοηγοί αλήθειας, απλό-τητας και ευπρέπειας. Εμείς, οι κληρικοί αδελφοί του, θα κρατούμε την θύμησή του ζωντανή και θα «χτυπούμε» τον θρόνο της Χάριτος με την απόθεση μίας μερίδας στο ιερό δισκάριο με το όνομά του. Θα είμαστε έτσι οι διερμηνείς και οι ταπεινοί μεταφορείς όλων των αδελφών Ριζαρειτών, που τον γνώρισαν, τον έζησαν και τον αγάπησαν. Ας είναι, αδελφέ Ανδρέα, ελαφρύ το χώμα της πατρι-κής σου γης που σε σκεπάζει και ανθισμένος ο Ουρανός να αγγίζει στοργικά την αθάνατη ψυχή σου με το θεόσταλτο άρωμα της αγάπης του Θείου Δημιουργού.

Ζήτησα την αγάπη...,Της ανθρωπιάς απαύγασμα, των αρετών βασίλισσα...,που σημαδεύει την «καθ’ υπερβολήν οδόν»και οδηγεί προς τη θυσία...!

Νικηφόρος ΚαχριμάνηςΑπο τη συλλογή «Αναζητήσεις»

Ποιήματα (1960-1977)

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το Λύκειον των Ελληνίδων Ραφήνας και η Ένωση ΑποφοίτωνΡιζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής (ΕΑΡΕΣ)

σας προσκαλούν σε εκδήλωση μνήμης με τίτλο«Ζήτησα την αγάπη….»

Είναι μια γιορτή θύμησης και τιμής στον αξέχαστο δάσκαλο, ποιητή,δικό μας άνθρωπο, Νικηφόρο Καχριμάνη,

με ομιλίες, απαγγελίες, προβολή εικόνωνκαι τραγούδια από τη χορωδία του Λυκείου.

Στις 23 Νοεμβρίου 2013, ημέρα Σάββατο ώρα 11 π.μ.στην αίθουσα εκδηλώσεων του ιερού ναού Αγίου Ιωάννη

στο Νέο Βουτζά.

Η πρόεδρος Ο Πρόεδροςτου Λυκείου Ελληνίδων της Ένωσης Αποφοίτων Ραφήνας Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής

Ελένη Καχριμάνη Δημήτριος Καβρουλάκης

Page 4: Ο ΡΙΖΑΡΕΙΤΗΣ Φύλλο 78

Σελ. 4

ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ ΣΧ. ΕΤΟΥΣ 2012-2013:1. Αγγελόπουλος Παναγιώτης του Αλεξίου στο Τμήμα Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών,2. Βενετσάνος Αντώνιος του Σταύρου στη Σχολή Εκπαιδευτικών Ηλεκτρολογίας & Ηλεκτρονικής – Εκπαιδευτικών Ηλεκτρονικής (ΑΣΠΕΤΕ) στο Μαρούσι Αττικής.3. Βορρέας Σταύρος του Σεβαστού στο Πρόγραμμα Ιερατικών Σπουδών της Ανωτάτης Εκκλ. Ακαδημίας Αθηνών,4. Μαρκαντώνης Ηλίας του Παύλου στο Τμήμα Πληροφορικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών,5. Τζώρτζης Δημήτριος του Ευαγγέλου στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών,

Επιτυχών στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού, Σχολή Εμποροπλοιάρχων στην Ύδρα. 6. Ιωσήφ Στέφανος του Αμπέντ-Αλχαμίντ (επελέγη με βαθμό απολυτηρίου 18,5 Άριστα).

Επιτυχόντες στις Ανώτατες Εκκλησιαστικές Ακαδημίες (με την πριμοδότηση του 10% ως απόφοιτοι Εκκλησιαστικών Σχολείων) ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ ΣΧ. ΕΤΟΥΣ 2012-2013:7. Αργυροκαστρίτης Ευστράτιος του Νικολάου στο Πρόγραμμα Εκκλησιαστικής Μουσικής και Ψαλτικής της Ανωτάτης Εκκλ. Ακαδημίας Ηρακλείου Κρήτης.8. Περαματζής Αθανάσιος του Γεωργίου στο Πρόγραμμα Ιερατικών Σπουδών της Ανωτάτης Εκκλ. Ακαδημίας Αθηνών9. Περγάρης Βασίλειος του Ιωάννη στο Πρόγραμμα Ιερατικών Σπουδών της Ανωτάτης Εκκλ. Ακαδημίας Θεσσαλονίκης10. Στάσης Στυλιανός του Δημητρίου, στο Πρόγραμμα Εκκλησιαστικής Μουσικής και Ψαλτικής της Ανωτάτης Εκκλ. Ακαδημίας Ηρακλείου Κρήτης.11. Σωτηρόπουλος Ευστάθιος του Αναστασίου στο Πρόγραμμα Ιερατικών Σπουδών της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Βελλάς Ιωαννίνων.

ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ ΣΧ. ΕΤΟΥΣ 2011-2012:1. Πρόδρομος Βασίλειος του Μάριου στο Πρόγραμμα Διαχείρισης Εκκλησιαστικών Κειμηλίων Ανωτάτης Εκκλ. Ακαδημίας Αθηνών.2. Σταματίου Κων/νος του Ρηγίνου στο Πρόγραμμα Ιερατικών Σπουδών της Ανωτάτης Εκκλ. Ακαδημίας Αθηνών.

ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΣΧ. ΕΤΟΥΣ 2010-2011:1. Αθανασίου Ιωάννης του Αθανασίου στο Πρόγραμμα Ιερατικών Σπουδών της Ανωτάτης Εκκλ. Ακαδημίας Ηρακλείου Κρήτης.

ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΣΧ. ΕΤΟΥΣ 2008-2009:1. Κασιδόκωστας Δημήτριος του Πέτρου, στο Πρόγραμμα Εκκλησιαστικής Μουσικής και Ψαλτικής της Ανωτάτης Εκκλ. Ακαδημίας Ηρακλείου Κρήτης.

ΡΙΖΑΡΕΙΤΕΣ ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΕΣ ΣΕ ΣΧΟΛΕΣ ΤΟ 2013

Το τέλος του Χριστιανισμού στον αραβικό κόσμο ;Οι διαρκείς πόλεμοι και οι σεισμικές εξελίξεις στην κινούμενη άμμο του Αραβικού

κόσμου, βύθισαν σε απελπισία εκατομμύρια των χριστιανών και άνοιξαν το δρό-μο του ξεριζωμού από εστίες όπου ο χριστιανισμός άνθησε και συνυπήρξε για

αιώνες αρμονικά με το Ισλάμ. «Το φονικό μας ξίφος δεν θα σηκωθεί από τους λαιμούς των χρι-στιανών όχι μόνο στο Ιράκ, αλλά και στη Συρία, τον Λίβανο και την Αίγυπτο», προειδοποιούσε το παρακλάδι της Αλ Κάιντα, που ανέλαβε την ευθύνη για τη σφαγή 47 χριστιανών μέσα σε εκκλησία στη Βαγδάτη. Η μετατροπή του Ιράκ σε απέραντο πεδίο μάχης μεταξύ ισλα-μιστικών ομάδων και κυβερνητικών δυνάμεων έφερε ως αποτέλεσμα από το 1.5000.000 χριστιανών να έχουν απομείνει μόνο 300.000.

Στη Λιβύη, οι φυλές με τους αντάρτες τους έχουν χωρίσει την επικράτεια σε ζώνες επιρ-ροής και ελάχιστοι χριστιανοί έχουν απομείνει. «Είχαμε χιλιάδες Έλληνες, Ρώσους, Ουκρανούς, Βούλγαρους, Κύπριους με τις οικογένειές τους, που εργάζονταν και ζούσαν εδώ, αλλά αναγκά-στηκαν να φύγουν. Η κατάσταση δεν ελέγχεται από την κυβέρνηση. Στον εμφύλιο κατέστρεψαν νεκροταφεία μας, έσπασαν τάφους, δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Τώρα απέμειναν δύο ναοί, ένας στη Βεγγάζη και ένας στην Τρίπολη, ο Άγιος Γεώργιος των Σκλάβων. Σε αυτήν ο ιερέας λειτουργεί τις Κυριακές με δύο μόνο πιστούς…», είπε ελληνορθόδοξος ιερωμένος που δραστηριοποιεί-ται στη Λιβύη, όπως αναφέρει δημοσιογραφικό άρθρο στον αθηναϊκό τύπο.

Στη Συρία ο 19χρονος Σαλίμ Νάχας σκοτώθηκε τον περασμένο Ιούλιο, πολεμώντας εναντίον ανταρτών στη συνοικία Rashdeen στο Χαλέπι. Στην αρχή η οικογένειά του ήταν με τους αντάρτες, όταν όμως αυτοί οι μπήκαν στο Χαλέπι και άρχισαν να σκοτώνουν χρι-στιανούς φίλους και συγγενείς του, ο Σαλίμ εντάχθηκε σε ένοπλη ομάδα του καθεστώτος Άσαντ. Πολλοί χριστιανοί πια συρρέουν κατά χιλιάδες στον Λίβανο αλλά και την Ιορδανία.

Η δημογραφική αλλοίωση θα ανατρέψει τις ευαίσθητες θρησκευτικές και εθνοτικές ισορροπίες αυτών των χωρών, ειδικά στον Λίβανο, προκαλώντας επικίνδυνα θρησκευτικά και κοινωνικά δεδομένα. Ο Ζορζ Σβάιμπ, χριστιανός, οδοντίατρος, ζει στη Βηρυτό. «Κατα-λαβαίνω τους χριστιανούς που φεύγουν. Πώς να ζήσεις σε μια διαλυμένη χώρα; Υπάρχει φόβος να ξεσπάσει εμφύλιος και στον Λίβανο αν οι Αμερικανοί χτυπήσουν τη Συρία. Ο κόσμος ήδη αποθηκεύει τρόφιμα, το έκανα και εγώ. Στη Δύση δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή. Όταν έφευγαν κύματα χριστιανών από το Ιράκ και τώρα από τη Συρία δεν συ-νειδητοποιούσαν ότι κάποια στιγμή θα την εγκαταλείψουν όλοι, κάτι που επιδιώκουν οι σκλη-ροί ισλαμιστές», είπε ο Σβάιμπ σε δημοσιογράφο της Καθημερινής σε ερώτηση περί του τι μέλλει γενέσθαι στη Μέση Ανατολή μετά τις αλλεπάλληλες ένοπλες συγκρούσεις.

Συγκλονιστικό είναι το τι συνέβη στην αρχαία χριστιανική πόλη Μααλούλα της Συρίας το περασμένο καλοκαίρι, είκοσι μίλια βορειοδυτικά της Δαμασκού. Μια ισχυρότατη έκρη-ξη συγκλόνισε το βαθύ φαράγγι. Ένας καμικάζι - βομβιστής που επέβαινε σε αυτοκίνητο γεμάτο με εκρηκτικά ανατινάχθηκε σ’ ένα από τα οκτώ σημεία ελέγχου, παίρνοντας μαζί του στον θάνατο οκτώ στρατιώτες. Αμέσως ακολούθησε εισβολή είκοσι φορτηγών που μετέφεραν ενόπλους, οι οποίοι πυροβολούσαν στον αέρα. Χωρίς να συναντήσουν καμία αντίσταση κατέλαβαν ένα μεγάλο ξενοδοχείο, έβαλαν φρουρές στις εισόδους του φαραγ-γιού και διέταξαν τους κατοίκους να μείνουν στα σπίτια τους. Όταν αργότερα έφτασαν κυβερνητικές δυνάμεις ξεκίνησαν οι συγκρούσεις.

Από την ημέρα αυτή η ειρηνική συνύπαρξη στην οποία ζούσαν περίπου 5.000 χριστιανοί και μουσουλμάνοι, με τους πρώτους να πλειοψηφούν, αποτελεί τραυματική ανάμνηση.

Η κατάληψη της Μααλούλα από ενόπλους της ισλαμιστικής οργάνωσης Gabnet al Nusra, παρακλάδι της Αλ Κάιντα, προκάλεσε πόνο και θλίψη στον χριστιανικό κόσμο της Μέσης Ανατολής, καθώς μέχρι τότε η Μααλούλα θεωρείτο ένα από τα ασφαλέστερα μέρη για τους χριστιανούς της Συρίας. «Περνάμε δύσκολες στιγμές, ο Θεός θα μας προστατεύσει. Δεν μπορώ να σας πω κάτι άλλο, καταλαβαίνετε…», είπε μέσω κινητού τηλεφώνου μια μοναχή της μονής Αγίας Θέκλας, ενός εκ των δύο παλαιών μοναστηριών της Μααλούλα σε δημο-σιογράφο της Καθημερινής.

Ας επισκεφθούμε δημοσιογραφικά και το μοναστήρι του Σινά. Σύμβολο του Χριστιανισμού στον αραβικό κόσμος και μνημείο ύπατου πολιτισμού για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Η μικρή πόλη Sheikh Zwayd βρίσκεται στο βορειότερο σημείο της χερσονήσου του Σινά, πάνω ψηλά στη Μεσόγειο. Εκεί, κοντά στο κοιμητήρι της, βρέθηκε στα μέσα Ιου-λίου, αλυσοδεμένος και αποκεφαλισμένος ένας χριστιανός μαγαζάτορας (Τhe New York Times, 10/8/2013). Στην πόλη Ελ Αρίς, τη μεγαλύτερη του βόρειου Σινά, τον Ιούλιο επίσης,

ένας τουλάχιστον ιερέας δολοφονήθηκε, πολλοί χριστιανοί απήχθηκαν, με αίτημα για την απελευθέρωσή τους λύτρα και πολλοί άλλοι απειλήθηκαν. Συμμορίες ενόπλων της τζιχάντ που δρουν ανεξέλεγκτες στην περιοχή είναι οι δράστες αυτών των εγκλημάτων. Οι χριστι-ανοί του Σινά ζουν σε συνθήκες τρόμου, μόνοι και αβοήθητοι, στο έλεος κυριολεκτικά του Θεού. Το μόνο που σκέπτονται είναι η φυγή τους και όσοι έχουν τη δυνατότητα το κάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Εκκλησίες, σπίτια, καταστήματα κλείνουν καθημερινά.

«Σ’ εμάς ο φύλακας-άγγελος ήταν οι Βεδουίνοι», λέει στην Καθημερινή εκκλησιαστικός πα-ράγοντας που σχετίζεται με το ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο Όρος Σινά. Στις μέρες της αβεβαιότητας, με ορατό τον κίνδυνο του εμφυλίου πολέμου, η μονή Σινά είχε ως ασπίδα τους Βεδουίνους! Μολονότι μουσουλμάνοι οι ίδιοι, οι Βεδουίνοι ύψωσαν τείχος προστασίας απέναντι στους φανατικούς ομοθρήσκους τους, επειδή θεωρούν τη μονή ως το «μάννα» της ερήμου, εφόσον η οικονομία των νομάδων εξαρτάται από αυτήν. Αρκετοί εργάζονται στο μοναστήρι και πάρα πολλοί άλλοι βγάζουν το ψωμί τους από τον θρησκευτικό τουρισμό που διαρκώς αναπτύσσεται.

Το μέλλον του χριστιανισμού στον γενέθλιο τόπο του, στις περιοχές της πρώτης ανά-πτυξής του είναι εξαιρετικά δυσοίωνο. Τα ισλαμιστικά κινήματα τον ξεριζώνουν με τρόπο αιματηρό. Δυστυχώς, η τελική εξαφάνισή των χριστιανών από τις περιοχές αυτές είναι ζή-τημα χρόνου. Οι χριστιανοί δεν είναι ανεκτοί τελικά ούτε στο μοναστήρι της Αγίας Αικα-τερίνης στο νότιο Σινά. Είναι αφελείς όσοι πιστεύουν ότι είναι ασφαλές λόγω της μεγάλης πολιτιστικής σημασίας του. Τουναντίον. Οι βάρβαροι αντάρτες τζιχάντ άλλωστε απεχθάνο-νται παντού και πάντοτε τον πολιτισμό. Μόνη αξία τους είναι το χυμένο αίμα του εχθρού. Τον λόγο έχουν τα όπλα. Η σκοτεινή μοίρα των λίγων χριστιανών του Σινά προδιαγράφει το αύριο του Χριστιανισμού σε όλον τον αραβικό κόσμο.

Ο άγριος διωγμός των χριστιανών στη Μέση Ανατολή εδώ και χρόνια αντιμετωπίζεται με μια γενική παγκόσμια αδιαφορία. Δεν συγκινείται σχεδόν κανείς. Δεν ταράζεται ο ύπνος κανενός. Σε κάποια καταγγελία από εκκλησιαστικό φορέα ελάχιστοι θα δώσουν σημασία. Ο χριστιανισμός δεν «πουλάει» στην Ευρώπη. Η λύση του προβλήματος είναι η δημοκρα-τία. Τότε μόνο θα προστατεύονται πραγματικά όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες των χωρών αυ-τών. Επειδή όμως η δημοκρατία δεν είναι κάτι κοντινό στις χώρες αυτές, το ερώτημα είναι τι γίνεται μέχρι τότε; Η Ευρώπη και η Αμερική έχουν τη δύναμη και τα μέσα, να πιέσουν και να προστατέψουν τους χριστιανούς και τα χριστιανικά μνημεία στην περιοχή. Το πηγαίο ερώτημα είναι αν τους ενδιαφέρει να το κάνουν.

Χρειάζεται να υπενθυμίσει κανείς τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα κατοχυρωμένα από τον ΟΗΕ και τις υπόλοιπες διεθνείς οργανώσεις και οργανισμούς; Επιβάλλεται να κραυγάσει - δυστυχώς σε ώτα μη ακουόντων - κάποιος για την ποσότητα του αίματος που χύθηκε για να μπορεί ο άνθρωπος να ζει ελεύθερος και να παράγει πολιτισμό; Μάταια όλα; Ναι. Δεν υπάρχει αισιοδοξία. Σήμερα όλοι θυμούνται τα δικαιώματα μόνο για την υποστήριξη των δικών τους επιδιώξεων, οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, θρησκευτικών. Τίποτε άλλο. Διαρρηγνύονται τα ιμάτια των διανοουμένων για να υποστηριχθεί ακόμη και η πιο εξωφρε-νική απαίτηση ομάδων και ιδεολογιών (θρησκευτικών και πολιτικών), και σε βάρος κάποτε αξιών του Διαφωτισμού και του πολιτισμένου κόσμου, αλλά στον ορατό όλεθρο στη Μέση Ανατολή και στο χριστιανικό της στοιχείο, οι κουβέντες είναι ισχνές και ελάχιστες, σχεδόν υποχρεωτικές ως φύλλο συκής για να μην εκτεθούν σε εφιάλτες κάποιες νύχτες στον ύπνο τους, όταν θα είναι πια αργά. Πολιτισμικός θρήνος έχει ξεκινήσει για όσους καταλαβαίνουν και αφουγκράζονται τους υπόγειους ήχους της μελλούμενης καταστροφής στον αραβικό κόσμο. Ο ήχος των μηχανημάτων για την εξόρυξη πετρελαίου είναι πιο θελκτικός. Είναι μουσική για τις τσέπες και τις ανέσεις του δυτικού ανθρώπου. Να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας. Ούτε αυτό είναι πολιτισμός ούτε ο ανθρώπινος τύπος που περιγράφεται είναι άνθρωπος. Όταν όλα χαθούν, να δούμε με τι θα τα αντικαταστήσουμε και μάλιστα μπρο-στά στην απόλυτη βία του φονταμενταλισμού. Αυτά για εμάς. Όσο για το τι κάνει ο Θεός, Αυτός ξέρει. Ας τον αφήσουμε να οικονομήσει τη σωτηρία των ανθρώπων όπως μόνος Αυτός γνωρίζει.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΡΑΧΑΛΙΑΣΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΑΡΕΣ

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ - ΘΕΟΛΟΓΟΣΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ 5ου ΓΕΛ ΙΛΙΟΥ