Προλεταριακή Σημαία 760

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΚΚΕ(μ-λ)

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ!ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ!

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΝΕΑ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ!

ÐñïëåôÜñéïé üëùí ôùí ÷ùñþí,

êáôáðéåæüìåíá Ýèíç êáé ëáïß, ÅÍÙÈÅÉÔÅ!

Δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) • www.kkeml.gr • Σάββατο 11 Ιούλη 2015 • Έκτακτη ηλεκτρονική έκδοση

Η συμφωνία έρχεται,η κυβέρνηση μένει;

Με 251 ψήφους εγκρίθηκε από τη Βουλή η νέα πρόταση-μνημόνιο προς τους ιμπεριαλιστέςΡωγμές στο κυβερνητικό στρατόπεδο με δύο "όχι", οχτώ "παρών" και εφτά απόντες

Ο ΣΥΡΙΖΑ στα αιτήματα προς τους «εταίρους και συμ-μάχους» πρόσθεσε και την «ανακούφιση του λαού».

Στην 5μηνη πορεία των διαπραγματεύσεων την εγκατέλει-ψε και στο τέλος βρέθηκε όχι μόνο αντιμέτωπος με την πραγματική διάσταση των απαιτήσεων του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος και με τον εαυτό του! Με την αδυναμία του δηλαδή (όπως ομολόγη-σε και ο Τσακαλώτος) να περάσει και να υλοποιήσει τη νέα συμφωνία.

Ως εκεί είχε τη διακριτική συναίνεση της αστικής τά-ξης. Όταν, πνιγμένος στα αδιέξοδά του, κατέφυγε στο δη-μοψήφισμα, η συναίνεση άρθηκε και δόθηκαν πολλαπλά μηνύματα ότι βγαίνει εκτός ορίων. Μόλις εκδόθηκαν τα αποτελέσματα, ο Τσίπρας με το 61,3% του ΟΧΙ κάλεσε τις δυνάμεις τού ΝΑΙ σε «εθνική εκστρατεία» για συμφωνία. Έσπευσε, δηλαδή, όσο πιο γρήγορα γινόταν, να επιστρέψει και τυπικά «εντός ορίων» με μια κίνηση αδίστακτου κυνι-σμού, παρότι σε πλήρη αντιστοιχία με όσα διακήρυξε για τους στόχους του δημοψηφίσματος...

Παρόλα αυτά, το ερώτημα παραμένει: Μπορεί η κυ-βέρνηση; Μπορεί η παρούσα Βουλή; Με ποιες αναδι-αμορφώσεις και ανασκολοπίσεις; Οι εκβιασμοί είναι στο αποκορύφωμα. «Ξεκινάτε να ψηφίζετε πριν την Κυ-ριακή». Το διακύβευμα του ευρώ τέθηκε ανοιχτά και σύ-γκορμη η αστική τάξη τρέμει. Θέλει (θα ήθελε) να πάρει άμεσα τα κυβερνητικά ηνία από μια κυβέρνηση που κάθε άλλο παρά έχει τη στιβαρότητα που απαιτούν οι συνθήκες. Μια κυβέρνηση, αντιλαϊκή μεν, αλλοπρόσαλλη και ασύντα-χτη δε. Μια κυβέρνηση που, από τη μια, κλείνει συμφωνίες με το FBI για την αντιμετώπιση εργατολαϊκών εξεγέρσεων (Βήμα 4/7), αλλά, από την άλλη, στελέχη της φαντασιώνο-νται (ακόμα!) εναλλακτικές με τους BRICS και τη Ρωσία.

Άρθρο, σελ. 2 - 3

Ένα προκλητικό αντιλαϊκό πακέτο μέ-τρων, χειρότερο από οτιδήποτε έχει

παρουσιαστεί μέχρι σήμερα, φέρνει η κυ-βέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στη Βουλή για προέ-γκριση. Μετά το κατάπτυστο κείμενο που συ-νυπέγραψε με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, (δηλαδή με σύσσωμο το μπλοκ του “ΝΑΙ”) με το οποίο ξαναέδινε πειστήρια υποταγής στους λεγόμε-νους “θεσμούς” της τρόικας και κουρέλιαζε τις ελπίδες για κάτι καλύτερο όσων στήριξαν το απατηλό ΟΧΙ του πρόσφατου κάλπικου δημοψηφίσματος, η ψευτοαριστερή κυβέρ-νηση Τσίπρα-Καμένου φέρνει στη Βουλή ένα τερατούργημα που μπροστά του ωχριά η πρόταση των τροϊκανών που απορρίφθηκε στο δημοψήφισμα. Ένα τερατούργημα που, με πρόσχημα τη διευθέτηση του χρέους, ξε-κινάει ένα νέο γύρο άγριας λιτότητας και άγριας επίθεσης στα δικαιώματα λαού και εργαζομένων.

Να, πού οδήγησε η δήθεν “σκληρή δια-πραγμάτευση”, να πού οδήγησαν τα παχιά λόγια για “έναν άλλο αέρα” στην ΕΕ. Να, πού οδήγησαν οι αυταπάτες ότι δήθεν υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης με τους ιμπερι-αλιστές-δυνάστες της ΕΕ, ότι δήθεν υπάρχουν περιθώρια φιλολαϊκής διακυβέρνησης στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας της ΕΕ: διαιώνιση και επέκταση της λιτό-τητας, της φτώχειας, της δυστυχίας και της εξαθλίωσης του λαού μας, μεγαλύτερη φοροληστεία, τσάκισμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, κι άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων.

Συνέχεια στη σελ. 6

Από την Ούφα της Ρωσίας (όπου γινόταν η Σύνοδος των �� μέ�� μέ�� μέ-

χρι το χρηματιστήριο της Κίνας απα-σχόλησε και έγινε αισθητό το ελληνικό ζήτημα. Και βέβαια σε όλες τις πρω-τεύουσες της Δύσης, σε κάθε έντυπο και ηλεκτρονικό δίκτυο των ιμπερια-λιστικών μητροπόλεων είναι το αναμ-φισβήτητο πρώτο θέμα! Άραγε που οφείλεται αυτή η διεθνοποίησή του;

Για όσους -όπως εμείς- δεν είναι κα-θόλου πρόθυμοι να δεχτούν πως στην Ελλάδα εμφανίστηκε ένας «νέος Γκεβά-ρα» που ταράζει τον ύπνο ή τουλάχιστον τις ισορροπίες του παγκόσμιου ιμπερια-λιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, οι απαντήσεις στο ερώτημα που θέσαμε βρίσκονται σε μια ουσιαστική προσέγγι-ση του «ποιο είναι» το ελληνικό ζήτημα. Όπως δεν έχουμε κουραστεί να επιση-μαίνουμε, το ελληνικό ζήτημα δεν είναι ένα οικονομικό ζήτημα επί του οποίου οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ καλούνται να κάνουν τους λογαριασμούς τους και να αποφασίσουν τι τους συμφέρει.

Αν ήταν έτσι, η Ελλάδα δεν θα είχε καν μπει στην ΟΝΕ! Και αν έγιναν «λά-θος λογαριασμοί» κατά την είσοδο, οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ θα της είχαν ήδη δείξει-επιβάλει το δρόμο της αποκοπής της από την ΟΝΕ και το ευρώ.

Το ελληνικό ζήτημα, λοιπόν, προφα-νώς αποτελεί αντικείμενο και στοιχείο στο μαινόμενο οικονομικό πόλεμο των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Αλλά κυρίως και τελικά αποτελεί ένα σοβαρό γε-ωπολιτικό ζήτημα που συνδέεται με πολλές κρίσιμες πλευρές των ιμπεριαλι-στικών αντιθέσεων, επιδιώξεων και λο-γαριασμών για το ποιος με ποιον και με ποιους όρους.

Λογαριασμοί που ετοιμάζουν το ποιος�ποιόν σε μια περιοχή και ένα δι-εθνές τοπίο όπου ήδη χώρες και λαοί αλέθονται σε αυτές τις ανταγωνιστικές μυλόπετρες. Και αλέθονται όχι «μόνο» οικονομικά και κοινωνικά, αλλά και στρατιωτικά-πολεμικά. Και δεν είναι κα-θόλου σωστές –ούτε καινούριες– οι θε-ωρίες πως «οι τράπεζες αντικατέστησαν τα πάντσερ». Τα «πάντσερ» ήταν πάντα το θεμέλιο για να «νικούν οι τράπεζες» των ιμπεριαλιστικών κρατών είτε με την άμεση χρήση τους είτε με την απειλή χρήσης τους. Ήταν και είναι ο καθο-ριστικός παράγοντας στήριξης και επιβολής των επιδιώξεων των ιμπερι-αλιστικών κρατών, γιατί αυτά είναι οι αφέντες του πλανήτη και όχι γενικά και αόριστα «οι τράπεζες» και οι «επιχειρη-ματικοί όμιλοι» που έχουν πάντα εθνο-κρατική αναφορά και στήριξη.

Ποιος στα σοβαρά, λοιπόν, μπορεί να αμφιβάλλει πως η παρέλαση της αμερικάνικης σημαίας πάνω σε άρματα μάχης στη γραμμή των ρώσικων συνό-ρων συνδέεται με την παρόξυνση του ελληνικού ζητήματος; Ή ποιος αμφι-βάλλει ότι η εσπευσμένη περιοδεία της Γερμανίδας καγκελαρίου στα Βαλκάνια (που αναθερμαίνει την ιδέα διεύρυνσης της ΕΕ, που είχε εγκαταλειφθεί) υπαγο-ρεύτηκε από τις ανάγκες του Βερολίνου να μετρήσει όλο το πεδίο και να πάρει αποφάσεις αυτές τις θερμές μέρες και σε αυτό το σημείο καμπής για το ελλη-νικό ζήτημα;

Παρά, λοιπόν, το μύθο της «παγκο-σμιοποίησης», παρά τη μεγάλη υποχώ-

ρηση του κινήματος και τη σταθερή επι-δίωξη των ιμπεριαλιστικών κέντρων και βέβαια της αστικής τάξης, να μένει σε δεύτερο πλάνο η γεωπολιτική διάσταση του ζητήματος της Ελλάδας της διπλής δυτικής εξάρτησης από το περασμένο καλοκαίρι, πιο έντονα στο μετεκλογι-κό 5μηνο και πολύ συμπυκνωμένα στις δύο «μεγάλες βδομάδες» που περνάει η χώρα (από την Παρασκευή 27/6 ως την

Παρασκευή 10/7) η κυρίαρχη αυτή διάσταση αναδείχτηκε! Τίποτε άλλο, ούτε το καθαυτό οικονομικό μέγεθος της χώρας, ούτε τα βάσανα του λαού μας –που δυστυχώς δεν είναι ο μόνος στον πλανήτη αλλά και στην Ευρώπη με τέτοια και χειρότερα βάσανα– δεν δικαιολογούν αυτή τη διεθνοποίηση του ελληνικού ζητήματος. Εντελώς συνοπτι-κά, λοιπόν, θυμίζουμε τις πλευρές με τις οποίες συνδέεται το γεωπολιτικό ελλη-νικό ζήτημα ή –όπως εύστοχα έγραψε εδώ και εβδομάδες η Γουόλ Στρητ Τζέρ-ναλ, «το αεροπλανοφόρο της Δύσης στην καρδιά της Μεσογείου»:

- η όξυνση της –δεσπόζουσας στον κόσμο– αντίθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας και όπως αυτή θερμαίνεται στο ουκρανικό πεδίο

- το ζήτημα της «Ευρώπης», ως ζήτη-μα της «τελικής» στάσης που θα διαμορ-φώσουν οι βασικές ιμπεριαλιστικές δυ-νάμεις της ηπείρου (Γαλλία, Γερμανία), έναντι της προηγούμενης αντίθεσης. Εδώ μπαίνουν και οι αντιθέσεις ΗΠΑ-Ευρωπαίων, με πολλές κρίσιμες εκφρά-σεις στην ενεργειακή τροφοδοσία της Ευρώπης, στη διαμόρφωση νέου στά-τους στην Κεντρική, Ανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια.

- τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών εντός της ΕΕ, αλλά και των φόβων τους (π.χ. Ιταλία) αναφορικά με το διεθνή ρόλο της ΕΕ (βλέπε «Brexit) αλλά και

αναφορικά με τον «καταμερισμό κερ-δών» από το οικοδόμημα ΕΕ/ΟΝΕ.

- οι ανάλογες αντιπαραθέσεις «όλων με όλους» στο νότιο τόξο της γειτονιάς μας: από τη Β. Αφρική ως τη Μ. Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, με πολλα-πλές εμπλοκές όπως στην Τουρκία και το Ισραήλ και με το Κυπριακό ζήτημα ανοιχτό.

- Τα ρωσικά ερείσματα και «χωσίμα-

τα» σε όλα αυτά τα πεδία: από το Καλ-λίνιγκραντ ως τη Σερβία και από την Ταρσό της Συρίας ώς το Σουέζ και τους αγωγούς που μέσω Τουρκίας και Ελλά-δας(!) «θα» πάνε Ευρώπη, ενώ τάχα η Γκαζπρόμ φλερτάρει για «εμπορικές συμφωνίες» εντός του... αεροπλανοφό-ρου της Δύσης!

Σε όλα αυτά εμπλέκεται ο γεωπολι-τικός αμερικανονατοϊκός ρόλος της Ελ-λάδας. Και έχει αρχίσει να αναδείχνεται ένα νέο ερώτημα: Πόσο «ευρωπαϊκός» θα είναι αυτός ο ρόλος, αν είναι σα-φώς αμερικανονατοϊκός καταπώς τον επιδιώκουν οι ΗΠΑ; Στην απάντηση του ερωτήματος αυτού δεν είναι ενιαίοι ούτε οι Γαλλο-Γερμανοί! Οι πρώτοι «ατλαντί-ζουν» περισσότερο για να φρενάρουν την ενίσχυση των δεύτερων που έχουν πάρει (οικονομικό) κεφάλι εντός της ΕΕ και βάση της ΕΕ/ΟΝΕ.

Δεν γνωρίζουμε, βέβαια, τι συγκε-κριμένα απαιτείται και επιχειρείται να διαμορφωθεί πίσω από τις κουρτίνες. Εξάλλου, δεν υπάρχει από κανέναν ένα «έτοιμο και ολοκληρωμένο» σχέδιο. Υπάρχουν πολλές ανοιχτές παράμετροι, κατευθύνσεις και επιδιώξεις σε όλο το πεδίο αυτών των αντιθέσεων.

Ο Σόιμπλε έφτασε «χαριτολογώντας» να ζητάει από τους Αμερικανούς την ανταλλαγή της Ελλάδας με το Πουέρτο Ρίκο! Εκείνο που γνωρίζουμε με βεβαι-ότητα είναι ότι από αυτόν το μύλο των

ανταγωνισμών, των διαγκωνισμών, των ενστάσεων, που βρήκαν επίσημο πεδίο να εκδηλωθούν στους «τρείς θεσμούς» ανέκυψε (και εκφράστηκε δημόσια) το ενδεχόμενο να αποκοπεί η Ελλάδα από την ΟΝΕ. Ως εκβιασμός (μεταξύ των ιμπεριαλιστών, καταρχάς). Ως μπλοκά-ρισμα των δικών τους συνεννοήσεων και της δυνατότητας τους να συμβιβα-στούν.

Σημείο καμπής και μια εκτίμηση

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (απόγευμα Πέμπτης 9/7) μέλ-λουν ακόμα να γίνουν πολλά μέχρι την οριστική κατάληξη του ζητήματος. Λέμε «οριστική» γιατί θεωρούμε ότι πράγματι βρισκόμαστε σε σημείο καμπής του ζη-τήματος. Σημείο καμπής τέτοιο που δεν σηκώνει αναβολή. Αλλά το «οριστική» δεν σημαίνει βέβαια ότι το ζήτημα θα κλείσει για πάντα!

Η εκτίμησή μας, λοιπόν, όσον αφορά τα ιμπεριαλιστικά κέντρα είναι ότι θα επικρατήσει η προώθηση ενός συμβι-βασμού. Θα είναι «γεωπολιτικό λάθος», όπως ήδη δήλωσαν οι ΗΠΑ, να προστε-θεί στο κουβάρι των αντιθέσεών τους ένα ακόμα σοβαρό ζήτημα: να βρεθεί η Ελλάδα εκτός ευρώ και η Δύση να αναζητά εκ νέου μια βάση ελέγχου (πο-λιτικού, οικονομικού, κοινωνικού) της χώρας, παρόλο που αυτή θα παραμένει βέβαια δεμένη στο δυτικό άρμα μέσω ΝΑΤΟ, ΕΕ, βάσεων και όλων των πολ-λαπλών διμερών εξαρτήσεων που έχει με τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Αλλά είναι σαφές πως η απο-κοπή από το ευρώ θα συνιστά μια νέα κατάσταση στην οποία (θα) καλούνται όλοι οι δυτικοί «σωτήρες» της χώρας να διαμορφώσουν νέες απαντήσεις. Το (γερμανικό) οικοδόμημα της ΟΝΕ θα δε-

Καμιά συμφωνία με ΕΕ-ΝΑΤΟ-ΔΝΤ!Όλοι στους δρόμους!

Εφορμά στο λαό η «εθνική σύμπραξη» της υποτέλειας στον ιμπεριαλισμό!

Μαχόμενος και με αλληλεγγύη θα κερδίσει τη ζωή του ο λαός!

2 Προλεταριακή Σημαία Σάββατο 11 Ιούλη 2015ΠΟΛΙΤΙΚΗ

χτεί –πολιτικό τουλάχιστον– πλήγμα, τα αμερικανονατοϊκά σχέδια για τη χώρα θα έχουν μπροστά τους μια ακόμα και σοβαρή επιπλοκή σε μια ήδη θερμή κα-τάσταση που θέλουν να την καναλιζά-ρουν και να τιθασεύσουν στις επιδιώξεις τους τις φιλοδοξίες της Τουρκίας και άλ-λων δυνάμεων της περιοχής.

Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα και το περιεχόμενο ενός συμβιβασμού:

να μην ανοίξουν πολλά και μαζεμένα ζητήματα για τους ιμπεριαλιστές. Δεν είναι εύκολος αυτός ο συμβιβασμός και μένει να δούμε –αν όντως τελικά επι-κρατήσει– ποιες πλευρές θα είναι λιγότε-ρο ή περισσότερο δυσαρεστημένες. Και φυσικά, (χωρίς να μπορούμε να αποκλεί-σουμε την περίπτωση να μην προκύψει) είναι φανερό ότι ακόμα και αν ο συμβι-βασμός υπάρξει, το γεωπολιτικό ζήτημα που συνιστά η χώρα μας για τη Δύση θα ανοίξει ξανά σε μια επόμενη φάση.

Η εσωτερική διάσταση του ζητήματος

Δεν αγνοούμε και ούτε υποτιμούμε την πολύ σοβαρή εσωτερική διάσταση του ζητήματος που, όπως έχουμε ξα-ναγράψει, έχει «συναντηθεί» με όσα πα-ραπάνω αναφέραμε και έχει συμβάλει σημαντικά στο να γίνει το ζήτημα δισε-πίλυτο, ακόμα και με σχετικά προσωρι-νό τρόπο. Συνοπτικά και εδώ, αυτό που αποκαλούμε εσωτερική διάσταση συνί-σταται:

Στην πορεία υποβάθμισης του ρόλου, των «μεγεθών», στον περιορισμό των όρων λειτουργίας και δράσης (πρόσβα-ση στις αγορές) της αστικής τάξης και όπως αυτή επιβλήθηκε-δρομολογήθηκε με βάση τα προγράμματα-μνημόνια των τελευταίων χρόνων. Βέβαια, παράλληλα, και στον αντίποδα αυτής της εξέλιξης,

υπήρξε η –με ιμπεριαλιστικές πλάτες– υποβάθμιση της εργατικής δύναμης και συνολικά το χτύπημα των λαϊκών δικαιω-μάτων. Ωστόσο, η επιτυχία αυτή (αύξηση της «ανταγωνιστικότητας» όπως λέγεται) δεν μπορεί να πραγματωθεί σε αντίστοι-χα κέρδη για την ίδια με τους όρους που παραπάνω επισημάναμε.

Τα παραπάνω και με την έκρηξη της λαϊκής οργής στο πεδίο των μαζικών

αγώνων το 2010-12, οδήγησαν στην αποσάθρωση του πολιτικού συστήμα-τος, στη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και πρό-θυμων δυνάμεων (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ), στη συρρίκνωση της ΝΔ. Στην ανάδειξη της ανορθογραφίας του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ΑΝΕΛ σε κυβερνητική λύση, στην εμφά-νιση στο πολιτικό προσκήνιο της Χ.Α., με όλες τις αντιφάσεις που αυτή προκαλεί στην διαχείρισή του. Αυτό το πολιτικό ζή-τημα (και ενώ παραμένει η λαϊκή οργή, έστω και βουβή και σε πολιτική –και όχι μόνο– καταστολή) αναδεικνύεται σε κρίσιμο παράγοντα για τις εξελίξεις των επόμενων ωρών και ημερών.

Στη βάση αυτών των ζητημάτων η αστική τάξη αιτήθηκε –ήδη από το 2012 δια του Σαμαρά– από τους πάτρωνές της μια κάποια κατανόηση που συνίστα-ται βασικά σε ένα ζήτημα: στη διαμόρ-φωση του χρέους (αναδιάρθρωση) έτσι ώστε να μπορεί να βγει στις αγορές στο ορατό μέλλον για να χρηματοδοτήσει τις μπίζνες της και τις... καταθέσεις της στην Ελβετία και όπου αλλού. Ως αντάλλαγμα πρόσφερε και προσφέρει τα πάντα: από τους εργάτες και το λαό της χώρας ώς τον ορυκτό πλούτο της, τις υποδομές της, τη γεωπολιτική της θέση. Το πράγ-μα «κόλλαγε» και «κολλάει» στην κρίση, στις αντιθέσεις, σε όσα παραπάνω ανα-φέραμε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στα αιτήματα προς τους «εταίρους και συμμάχους» πρόσθεσε και

την «ανακούφιση του λαού». Στην 5μη-νη πορεία των διαπραγματεύσεων την εγκατέλειψε και στο τέλος βρέθηκε όχι μόνο αντιμέτωπος με την πραγματική δι-άσταση των απαιτήσεων του ιμπεριαλι-σμού και του κεφαλαίου, αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος και με τον εαυτό του! Με την αδυναμία του δηλαδή (όπως ομολό-γησε και ο Τσακαλώτος) να περάσει και να υλοποιήσει τη νέα συμφωνία.

Ως εκεί είχε τη διακριτική συναίνεση της αστικής τάξης. Όταν, πνιγμένος στα αδιέξοδά του, κατέφυγε στο δημοψήφι-σμα, η συναίνεση άρθηκε και δόθηκαν πολλαπλά μηνύματα ότι βγαίνει εκτός ορίων. Μόλις εκδόθηκαν τα αποτελέ-σματα, ο Τσίπρας με το 61,3% του ΟΧΙ κάλεσε τις δυνάμεις τού ΝΑΙ σε «εθνική εκστρατεία» για συμφωνία. Έσπευσε, δη-λαδή, όσο πιο γρήγορα γινόταν, να επι-στρέψει και τυπικά «εντός ορίων» με μια κίνηση αδίστακτου κυνισμού, παρότι σε πλήρη αντιστοιχία με όσα διακήρυξε για τους στόχους του δημοψηφίσματος.

Κρίσιμα ερωτήματα, φωνές και ψίθυροι εκτροπής

Παρόλα αυτά, το ερώτημα παραμέ-νει: Μπορεί η κυβέρνηση; Μπορεί η πα-ρούσα Βουλή; Με ποιες αναδιαμορφώ-σεις και ανασκολοπίσεις; Οι εκβιασμοί είναι στο αποκορύφωμα. «Ξεκινάτε να ψηφίζετε πριν την Κυριακή». Το διακύ-βευμα του ευρώ τέθηκε ανοιχτά και σύ-γκορμη η αστική τάξη τρέμει. Θέλει (θα ήθελε) να πάρει άμεσα τα κυβερνητικά ηνία από μια κυβέρνηση που κάθε άλλο παρά έχει τη στιβαρότητα που απαιτούν οι συνθήκες. Μια κυβέρνηση, αντιλαϊκή μεν, αλλοπρόσαλλη και ασύνταχτη δε. Μια κυβέρνηση που, από τη μια, κλείνει συμφωνίες με το �� για την αντιμετώ-�� για την αντιμετώ- για την αντιμετώ-πιση εργατολαϊκών εξεγέρσεων (Βήμα

4/7), αλλά, από την άλλη, στελέχη της φαντασιώνονται (ακόμα!) εναλλακτικές με τους BRICS και τη Ρωσία.

Ο Τσίπρας έσπευσε, βέβαια, στην επίσκεψή του στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας την προηγούμενη εβδομάδα, να βεβαιώσει πως «ο γεωπολιτικός προσα-νατολισμός της χώρας όχι μόνο δεν αλ-λάζει αλλά αναβαθμίζεται» όπως όντως συμβαίνει με την επίσκεψη Κοτζιά σε Ισραήλ, με τη νέα νατοϊκή βάση κ.ο.κ. Όμως, φτάνει ο Τσίπρας ο Κοτζιάς, ο Πανούσης, ο Δραγασάκης και οι άλλοι του κυβερνητικού επιτελείου; Τα δοκι-μασμένα και από τα σπλάχνα του συ-στήματος κόμματά του έχασαν στα δύο πρώτα μνημόνια δεκάδες βουλευτές. Γιατί ο Τσίπρας θα περάσει αναίμακτα το τρίτο; Και πώς θα εξασφαλιστεί το πέρασμά του και η σταθερότητα ενώ επικρέμεται η απειλή της αποκοπής από το ευρώ και οι τράπεζες (και συνολικά η λειτουργία της οικονομίας) είναι σε ανα-στολή; Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι η αστική τάξη αισθάνεται σαν να ξαναζεί συνθήκες ανάλογες με το 1974, με την κυριαρχία της μετέωρη και την επόμενη μέρα ασαφή!

Από την άλλη, όμως, το δημοψήφι-σμα αποδυνάμωσε και άλλο τον «παλιό πολιτικό κόσμο». Ο Σαμαράς οδηγήθηκε σε παραίτηση και η ΝΔ, θέλοντας και μη, συντάχθηκε με την «εθνική εκστρα-τεία» που ζήτησε η κυβέρνηση. Τις επό-μενες μέρες παλινώδησε και παλινωδεί μεταξύ τού «καμιά εμπιστοσύνη» και «στήριξη» της κυβέρνησης! Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ έχουν αντίστοιχα σπεύσει να θέ-σουν εχέγγυα και να υπερασπιστούν με ακραίο λόγο την πολιτική της υποτέλει-ας, αλλά το βάρος τους παραμένει πε-ριορισμένο.

Κάπως έτσι, τα κανάλια λύσσαξαν και απογείωσαν τους εκβιασμούς, και έφτασαν να κυκλοφορούν αναλύσεις και φήμες στο διαδίκτυο για την ενεργοποίη-ση άλλων λύσεων που δεν θα αρκούνται στα «πραξικοπήματα» στο κοινοβουλευ-τικό πεδίο. Και η αστική τάξη, με σαφώς ψαλιδισμένες τις ελπίδες της για το αν και πόση «κατανόηση» μπορεί να εισπρά-ξει από τα αφεντικά της, απαιτεί με κάθε τρόπο συμφωνία εδώ και τώρα.

Σε κάθε περίπτωση, μένουν ως την τελευταία στιγμή ανοιχτά δύο ζητήματα. Το πρώτο, αν μπορεί πράγματι η κυβέρ-νηση να προχωρήσει στην ψήφιση και την υλοποίηση της συμφωνίας. Ερώτημα κρίσιμο, γιατί ενδεχόμενη αρνητική του απάντηση θα ακυρώσει τελικά και το συμβιβασμό των έξω. Το δεύτερο αφορά στο τι πολιτικές εξελίξεις θα απαιτηθούν-διαμορφωθούν για να περάσει η νέα συμφωνία. Αν κάτι είναι βέβαιο, είναι ότι η κατεύθυνση αυτών των εξελίξεων θα είναι στην ενίσχυση του αντιδραστικού κλίματος και της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής.

Επίθεση, εκβιασμοί και κίνδυνοι για το λαό

Ο λαός είναι άνεργος, πεινασμένος, δεν πληρώνεται ούτε καν αυτούς τους άθλιους μισθούς, συντάξεις και επιδόμα-τα που ισχύουν (και για όσους ισχύουν) και του έχουν λεηλατήσει στοιχειώδη κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώμα-τα. Τώρα του βάζουν ένα δίλημμα για το ποια χειρότερα «θέλει» να διαλέξει. Ένα δίλημμα που δεν είναι δικό του. Ένα δίλημμα που και στις δύο εκδοχές του απαιτεί την υποταγή του και την παρα-

Καμιά συμφωνία με ΕΕ-ΝΑΤΟ-ΔΝΤ!Όλοι στους δρόμους!

Εφορμά στο λαό η «εθνική σύμπραξη» της υποτέλειας στον ιμπεριαλισμό!

Μαχόμενος και με αλληλεγγύη θα κερδίσει τη ζωή του ο λαός!

Προλεταριακή ΣημαίαΣάββατο 11 Ιούλη 2015 ΠΟΛΙΤΙΚΗ 3

πέρα εξαθλίωση του. Ένα δίλημ-μα που εμφανίζει τα στενά ταξικά συμφέροντα της αστικής τάξης ως «εθνικό ζήτημα», ενώ η υπηρέτηση τους σημαίνει κάθε δυστυχία για τη χώρα και το λαό.

Ο λαός δεν είναι, βέβαια, υπεύ-θυνος ούτε για τους ιμπεριαλιστι-κούς ανταγωνισμούς ούτε για τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η πολι-τική της εξάρτησης της χώρας, με την οποία αταλάντευτα κινείται η αστική τάξη και όλες οι κυβερνή-σεις της, μαζί και η σημερινή. Και γι’ αυτό δεν έχει να διαλέξει αν θα φορτωθεί τις συνέπειες αυτών των αδιεξόδων ή την υποταγή σε μια νέα βάρβαρη συμφωνία, σε ένα τρί-το Μνημόνιο!

Το δίλημμα του λαού είναι αυτό που πάντα ήταν: μαζική αντίστα-ση ή υποταγή στη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού και του ντό-πιου κεφαλαίου. Το ζητούμενο για το λαό είναι να βγει στο πεδίο της μαζικής πάλης και να ανοίξει το δικό του δρόμο! Να αγωνιστεί ενά-ντια στα μέτρα που ήδη βιώνει, να αγωνιστεί για να μην περάσει καμιά νέα συμφωνία, κανένα Μνημόνιο. Να αγωνιστεί και να συνδυάσει τη μαζική του πάλη με μορφές συλ-λογικότητας και αλληλεγγύης, σε βάρος της ατομικής στάσης και της ζητιανιάς. Γιατί, βέβαια, οι σημερι-νές συνθήκες που έχουν ήδη δια-μορφωθεί (και ίσως πολύ περισσό-τερο οι αυριανές) είναι τέτοιες που θα ωθήσουν πολύ μεγάλα λαϊκά τμήματα σε τέτοιες επιλογές και σε άγριες καταστάσεις σαν αυτές που βιώνουν πολλές εκατοντάδες μετα-νάστες στη Μυτιλήνη! Γι’ αυτό πρέ-πει να παρθούν οι ανάλογες πρωτο-βουλίες που θα ενώνουν το λαό και τους μετανάστες-πρόσφυγες! Και, βέβαια, πρέπει να παλευτούν και να σαλπίσουν πλατιά τα συνθήμα-τα: «Κάτω η επίθεση και η πολιτική της εξάρτησης», «καμιά συμφωνία με ΕΕ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ», «μαζικός ξεση-κωμός»!

Όχι, δεν πρόκειται για «ιστορική ευκαιρία», δεν άνοιξε «το παράθυ-ρο της τύχης» μέσω του οποίου μπο-ρεί να βγει αύριο το πρωί ο λαός σε μιαν άλλη χώρα, σε μιαν άλλη κοι-νωνία! Οι εμπνευστές αυτών των κατασκευών, ακόμα και αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις, προσθέ-τουν στη σύγχυση και τελικά στη στοίχιση πίσω από κυβερνητικές ή άλλες συστημικές κατευθύνσεις και επιλογές.

Όσο μας αφορά, αν πρόκειται να μιλήσουμε με όρους Ιστορίας, άλλο είναι αυτό που θα λέγαμε. Εί-ναι άμεση ανάγκη η μαζική πάλη για το λαό, αλλά είναι και Ιστορι-κή ανάγκη. Γιατί μόνο μέσα από την πάλη του και τη «διαδρομή» που αυτή η πάλη έχει να διανύσει σε όλα τα επίπεδα, μπορεί να συγκροτήσει τις δυνάμεις του στο επίπεδο που απαιτεί η προοπτική της αναμέτρη-σής του με το σάπιο και αντιδραστι-κό σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Για μια χώρα χωρίς προστάτες και μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές. Για την ανεξαρτη-σία και το σοσιαλισμό!

Μετά από 5,5 χρόνια στην προεδρία της Νέας

Δημοκρατίας και 2,5 χρόνια ως πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς άνοιξε την πόρτα εξόδου του από την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος με την ήττα του «ΝΑΙ» ήταν αυτό που επιτάχυνε τις εξελίξεις αυτές, ρίχνοντας «τίτλους τέλους» για τον έβδομο πρόεδρο της δεξιάς παράταξης.

Ο όγδοος πρόεδρος Βαγγέλης Μεϊμα-ράκης χρίστηκε «μεταβατικός», ώστε να οδηγήσει το κόμμα στην εκλογή νέου αρχηγού. Μεταβατικός πρόεδρος σε μια μεταβατική εποχή για τη χώρα, το πολιτικό σύστημα και φυσικά τη ΝΔ. Και αυτά ενόσω έχουμε πυκνά, πολύ-πλοκα και φυσικά κρίσιμα πολιτικά γεγονότα που τελικά αναβάλλουν για αργότερα τις εσωκομματικές διαδικα-σίες αναζήτησης φυσιογνωμίας, ρό-λου και φυσικά νέου αρχηγού. Γιατί άμεσα και μέχρι την Κυριακή 12/7 προέχει το «μέλλον της χώρας».

«Εάν δεν έρθει η συμφωνία την Τε-τάρτη, θα παρέμβουν οι δυνάμεις της αστικής τάξης, θα απαντήσουμε πολύ δι-αφορετικά οι πολίτες της δημιουργίας». Η δήλωση αυτή του Μεϊμαράκη είναι ενδεικτική των αντιλήψεων όλου αυ-τού του δυναμικού που ανδρώθηκε στις γραμμές των ταγμάτων εφόδου της ΟΝΝΕΔ (Κένταυροι, Rangers). Ταιριάζει πλήρως με τις πιο μαύρες σελίδες που έχει γράψει η δεξιά στον τόπο μας. Μια παράταξη που έχει πλήρη συνείδηση του ρόλου της, του εκφραστή των αφεντικών της και προστάτης τους. Που δεν υπολογίζει το λαό και τις αποφάσεις του (εκλογι-κές ή όχι) αλλά είναι πιστός υπηρέ-της των εκμεταλλευτών του.

Στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ ο μεταβατικός πρόεδρος ανέφερε ότι ήρε την εμπιστοσύνη που έδωσε στον Τσίπρα(στο συμβούλιο πολιτι-κών αρχηγών), τονίζοντας παράλλη-λα ότι δεν μπορεί και δεν έχει καμιά εντολή ο πρωθυπουργός να οδηγήσει τη χώρα έξω από την ευρωζώνη. Το πώς θα παρέμβουν οι δυνάμεις της αστικής τάξης μένει να το δούμε, σε κάθε περίπτωση όμως το περιεχόμε-νο και το ύφος της δήλωσης δε συ-νάδουν με ομαλές κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις. Ενισχυτικό των παρα-πάνω οι συνεχόμενες αναφορές στε-λεχών της ΝΔ σε «εθνική προδοσία», «Γουδί» και άλλα αντίστοιχα. Ενώ δεν λείπουν και οι ακόμα πιο «προωθη-μένες» όπως του Τζήμερου για «ει-σβολή στο Μαξίμου και ανατροπή».

Σε κάθε περίπτωση οι εξελίξεις στη χώρα μπροστά στο νέο ιμπερια-λιστικό τελεσίγραφο (συμφωνία με 3ο

μνημόνιο ή Grexit) θα ορίσουν και θα καθορίσουν τα πολιτικά πράγματα στη χώρα, το νέο πολιτικό σκηνικό που θα στηθεί και επακόλουθα και τη θέση της συντηρητικής παράταξης σ’ αυτό.

Ήδη όμως έχει ανοίξει η συζήτη-ση τόσο στο εσωτερικό της ΝΔ όσο και από διάφορους παράγοντες (π.χ. ΜΜΕ) ντόπιους και ξένους. Το ερώ-τημα πώς προχωράει η ΝΔ έχει βασι-κά δύο απαντήσεις.

Πρώτη απάντηση: συνέχιση της ύπαρξης του κόμματος μετά από επα-ναπροσδιορισμό των αναφορών του τόσο με τους ιμπεριαλιστές ΕΕ και ΗΠΑ όσο και με την άρχουσα τάξη και την επίθεση στο λαό, καθώς και την προσπάθεια επαναφοράς των δε-σμών της με τμήματα της κοινωνίας που οι σχέσεις μαζί τους έχουν διαρ-ραγεί. Φυσικά, όλα τα παραπάνω θα συνοδεύονται από «ανακαίνιση» του κόμματος πετώντας όλα τα βαρίδια της προηγούμενης εποχής. Εννοούμε όλο εκείνο το φασίζον περιβάλλον με τα πολλά αντικομμουνιστικά στοιχεία που το κέντρο Σαμαρά πορεύτηκε στη διακυβέρνηση του ενάντια στον εχθρό λαό. Μια διακυβέρνηση που έπιασε τα όρια της καθώς τα ξένα και ντόπια αφεντικά αμφέβαλλαν για την δυνατότητα –ικανότητα της συγκυβέρ-νησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους.

Όπως διατυπώνεται το άνοιγμα στο μεσαίο χώρο, η συγκρότηση της Κεντροδεξιάς θα αποτελέσει και τη διέξοδο στο υπαρξιακό πρόβλημα της ΝΔ. Μια επιχείρηση όμως που είχε ξανατεθεί και επί Σαμαρά («Νέα Ελλάδα») αλλά προσέκρουσε στο «μείγμα» πολιτικής που εφαρμόστηκε που όπως αναφέρθηκε ήταν …ακρο-δεξιά. Και βέβαια θα πρέπει στη νέα βιτρίνα να ποζάρει ένα νέο πρόσωπο που να σηματοδοτεί αυτή τη καινούρ-για αρχή.

Μια σημείωση. Η συγκεκριμένη απάντηση ενδέχεται να φέρει και νέες απώλειες για τη ΝΔ προς τα δεξιά της καθώς είναι σημαντικό το στελεχικό δυναμικό με αυτή την αναφορά που επιθυμεί να επανακαταλάβει το χώρο από τη Χρυσή Αυγή.

Όμως υποστηρικτές (ξεπερνώντας τα στενά κομματικά όρια) έχει βρει και η δεύτερη απάντηση. Είτε τίθεται πιο «δειλά» από το δελφίνο Δένδια: «Οφείλουμε να εξετάσουμε όλα τα εν-δεχόμενα για το μέλλον της ΝΔ και το αν μπορεί να αποκατασταθεί η σχέ-ση της με την κοινωνία» αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο ακόμα και για μετεξέλιξη της ΝΔ σε «νέο» κόμμα με άλλα σύμβολα και όνομα. Από κοντά και μεγάλοι δημοσιογραφικοί όμιλοι, ΒHMA(Πρετεντέρης-Ραβανός) Καθη-μερινή (Hugo Dixon δημοσιογράφος του Reuters) να είναι σαφέστεροι στη μετεξέλιξη της ΝΔ.

«…Ο κύκλος της ΝΔ έκλεισε οριστι-κά. Και όσοι δεν το έχουν ακόμα κατα-λάβει προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στην ίδια την παράταξή τους. Κυρίως επιβάλλεται το γκρέμισμα της ΝΔ και η οικοδόμηση ενός νέου σχηματισμού στα ευρωπαϊκά πρότυπα…Οι πρόσφατες τε-κτονικές αλλαγές στην πολιτική ζωή της χώρας επιβάλλουν τη σωστή ανάγνωση της πραγματικότητας. Καθώς οι παλιές διαιρέσεις καταρρέουν και νέες συμμα-χίες προβάλλουν με σημείο αναφοράς τη σχέση με την Ευρώπη, το μέγεθος του κράτους, τη φιλική (ή εχθρική) στάση απέναντι στις μεταρρυθμίσεις και την επιχειρηματικότητα, οι εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία θα έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον μόνο αν εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο επαναπροσδιορισμού του λεγόμενου «φιλοευρωπαϊκού» και με-ταρρυθμιστικού μετώπου».(Ραβανός)

Ενώ ο Πρετεντέρης επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει τη δυναμική της καμπάνιας «Μένουμε Ευρώπη» προ-βάλλοντας την ενοποίηση του αστι-κού πολιτικού προσωπικού με νέο ευρωπαϊκό όραμα υποστηρίζοντας το εγχείρημα που θα ανασυγκροτήσει-εκσυγχρονίσει την κλασσική δεξιά. «Μέσα από τη μισαλλοδοξία, τη μνησι-κακία και τον φανατισμό των αντιπάλων του πιστοποιείται η διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού ρεύματος. Μιας νέας πα-ράταξης. Ακηδεμόνευτης, ακομμάτιστης, απροσδόκητης, αυθόρμητης. Ποιος θα μας έλεγε πριν από μερικούς μήνες ότι κάποιες χιλιάδες έλληνες πολίτες, ούτε οργανωμένοι ούτε αγανακτισμένοι ούτε οργισμένοι, θα διατράνωναν πολιτισμένα ακόμη και υπό βροχή την ευρωπαϊκή ταυ-τότητά τους;… Μην στενοχωριέστε αν χά-σουμε, έχουμε κεκτημένο το πρόπλασμα μιας νέας πολιτικής παράταξης.» Επικρο-τεί τα παραπάνω ο Ντίξον θυμίζοντας ότι ο Μιλόσεβιτς στη Σερβία έχασε από ένα συνασπισμό κομμάτων.

Το κεφάλαιο ηγεσίας και φυσιο-γνωμίας στη Νέα Δημοκρατία έχει ανοίξει αλλά και περνά σε δεύτερη μοίρα κάτω από το βάρος των ση-μαντικών πολιτικών εξελίξεων. Η ονοματολογία και η εσωστρέφεια για αναζήτηση πειστικών λύσεων αναγκαστικά θα σφραγιστεί από τον «επώδυνο συμβιβασμό» ή την έξοδο από το ευρώ.

Υπό το βάρος αυτού του εκβια-σμού θα επιταχυνθούν και οι πρωτο-βουλίες ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού για τη διαμόρφωση όρων και προϋποθέσεων σταθεροποίησης του συστήματος της εξάρτησης και εκ-μετάλλευσης. Και οι εξελίξεις στη ΝΔ αποτελούν σημαντική πλευρά αυτών των διαμορφώσεων για να εμφανι-στεί -με όποια μορφή- εκ νέου χρή-σιμη, ως πόλος ικανός να αναλάβει και να διαχειριστεί την αστική διακυ-βέρνηση.


Ο Σαμαράς στην έξοδο, αλλά οι δυνάμεις της αστικής τάξης δηλώνουν «παρών»

Ο ι καταιγιστικές εξελίξεις των τελευ-ταίων εβδομάδων φυσικά και δεν

σταματούν στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. Συνεχίζει όμως να έχει σημασία μια σωστή εκτίμηση για το πώς παρά-χθηκε η επίμονη άρνηση του λαού μας να υποταχτεί στους ντόπιους και ξένους δυνάστες του, παρά τους αφόρητους και ωμούς πλέον εκβιασμούς που του ασκούν.

Κατά την άποψή μας, η στάση του λαού μας, που εκφράστηκε και στο δη-μοψήφισμα, έχει παραχθεί τόσο από την μακρόχρονη ιστορία αγώνων του λαού μας, όσο και από τις σύγχρονες μάχες και αντιστάσεις που αναπτύσσει εδώ και πέντε χρόνια κόντρα στην ανελέητη επί-θεση κεφαλαίου και ιμπεριαλιστών.

Παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς και το τεράστιο έλλειμμα στη συγκρότη-ση της εργατικής τάξης, που αντανα-κλάται στο επίπεδο συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων, το λαϊκό ένστικτο αρνήθηκε να πει «ναι» στη σφαγή του. Ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου ξέ-ρει ότι δε χρωστά τίποτα και σε κανένα, και επιμένει να θέλει να ζήσει. Ξέρουν οι άνθρωποι της δουλειάς ότι η κυβέρ-νηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κάθε άλλο παρά έχει τις προδιαγραφές να συγκρουστεί με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό εκφράζο-ντας τα δίκια τους. Ακόμη περισσότερο ξέρουν όμως ότι το καθαρόαιμο πολιτι-κό προσωπικό του συστήματος (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ) είναι ανοιχτοί λακέδες των ντόπιων και ξένων δυναστών του λαού. Γι’ αυτό και στις 5 Ιούλη τους συνέτριψε για άλλη μια φορά, παρά το γεγονός ότι, συνασπισμένοι όπως-όπως στο «ναι», έδι-ναν τα ρέστα τους.

Μια τέτοια εκτίμηση για το «όχι» του λαού δεν αναιρεί την ορθότητα της στά-σης της αποχής από το δημοψήφισμα των εκβιασμών και των αυταπατών που προκήρυξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ η οποία διαχειρίζεται ήδη επάξια το σύ-στημα της εξάρτησης και της εκμετάλ-λευσης και υπόσχεται τη διαιώνισή του σε δύσκολους καιρούς...

Ήδη την επόμενη του δημοψηφίσμα-τος ο Τσίπρας, μετά από πολύωρη συνά-ντηση με τους πολιτικούς αρχηγούς (της οποίας –μετά από πρόταση του Στ. Θεο-δωράκη του Ποταμιού– δεν δημοσιοποι-ήθηκαν πρακτικά) δεσμεύτηκε σε κοινό πλαίσιο συναίνεσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ) με βάση το οποίο κινεί-ται μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές στο νέο κύκλο διαπραγμάτευ-σης που είναι σ’ εξέλιξη. Από την πλευρά μας έχουμε πει ότι όντως γίνεται διαπραγ-μάτευση και δεν πρόκειται περί οπερέ-τας. Ταυτόχρονα έχουμε επισημάνει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ διαπραγματεύ-εται για λογαριασμό της μεγαλοαστικής τάξης και για τη διαιώνιση του συστήμα-τος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και όχι βέβαια για την ανατροπή της πο-λιτικής της φτώχειας ή για να σπάσουν οι αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Οι πέντε μήνες της κυβερνητικής θητείας αποκαλύπτουν την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται συστηματικά τη φοροληστεία και τη φτώχεια που βαθαί-νει για τον κόσμο της δουλειάς, προτείνει η ίδια νέα μνημόνια στους «εταίρους» και προσφέρει επέκταση της βάσης της Σού-δας και νέες βάσεις στους φονιάδες των λαών. Όμως παρότι η κυβέρνηση θόλωσε τα νερά με το δημοψήφισμα τίποτα δεν είναι πιο αποκαλυπτικό για την προσαρ-μογή της στις απαιτήσεις του συστήμα-

τος από τη συμπόρευσή της πια με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι στο πλαίσιο της πεντακομματικής συναίνεσης. Συ-μπόρευση που εφόσον δεν διαταραχτεί μέχρι το τέλος της διαπραγμάτευσης θα πάρει ανοικτά αντιλαϊκά χαρακτηριστικά υποστήριξης της ανελέητης επίθεσης που υφίστανται ήδη οι εργαζόμενοι και θα κλι-μακωθεί με νέα μέτρα. Την ίδια ώρα θα στηρίζει ανοικτά τη νέα εθνικοφροσύνη του «ανήκομεν στη Δύση». Αυτά την ίδια ώρα που οι εξελίξεις με πρωτοβουλία της Δύσης στην Ουκρανία, στη γειτονιά μας και σ’ όλο τον πλανήτη απειλούν την πα-γκόσμια ειρήνη και αποκαλύπτουν πως οι ιμπεριαλιστές κάθε λογής με πρωτεργά-τες τους δυτικούς είναι αδίστακτοι φονιά-δες και ληστές των λαών.

Όσο και αν θόλωσε τα νερά ο ΣΥΡΙΖΑ με το δημοψήφισμα και όπως και αν εξε-λιχθεί η ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση που εξελίσσεται παράλληλα με την πραγ-ματική σύγκρουση της μεγαλοαστικής τά-ξης με τα αφεντικά της για το ρόλο της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ έχει δώσει το στίγμα της και είναι προβλέψιμο σε ποια κατεύθυνση θα κινηθεί. Καιρό τώρα ζυ-μώνει σ’ ένα δυναμικό και πλατιά στο λαό την προοπτική διαχείρισης βαθειάς και εκτεταμένης φτώχειας διαρκείας με κοι-νωνικά παντοπωλεία και άλλες ασπιρίνες που χωρίς λαϊκές συγκροτήσεις αντίστα-σης – διεκδίκησης και αναμέτρησης με το σύστημα έχει ήδη αποδειχθεί ότι το μόνο που εξυπηρετούν είναι τον αποπρο-σανατολισμό και την υποταγή του λαού. Καιρό τώρα επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για «εταίρους» αφοπλίζοντας ιδεολογικοπολι-τικά τη λαϊκή οργή από την ανάγκη και τη δυνατότητα να πολιτικοποιηθεί, την ώρα που εκδηλώνεται ωμά η βαρβαρότητα του συστήματος.

Τούτες τις ώρες λοιπόν και χωρίς να γνωρίζουμε την κατάληξη του τελεσίγρα-φου των ιμπεριαλιστών στην κυβέρνηση, εμείς θα επαναλάβουμε ότι και ο νέος κύκλος της διαπραγμάτευσης μετά το δημοψήφισμα δεν έχει επίδικο την ανα-τροπή ούτε καν την ανακοπή της πολι-τικής της φτώχειας και του βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, αλλά αντίθετα αναζητούνται οι όροι συνέ-χισης της πολιτικής της φτώχειας και ενίσχυσης των αλυσίδων της ιμπεριαλι-στικής εξάρτησης. Κάτι τέτοιο είναι για μας δεδομένο ανεξάρτητα από το όποιο αποτέλεσμα του νέου γύρου διαπραγ-μάτευσης, που είναι σ’ εξέλιξη. Και κάτι τέτοιο δεν αναιρεί τη μεγάλη σημασία που θα έχει για τις εξελίξεις στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη και ευρύτερα η όποια κατάληξη του ελληνικού ζητήμα-τος. Όμως για τον κόσμο της δουλειάς στη χώρα μας, τα βάσανα είναι δοσμένα και τίποτα δεν θα χαριστεί έξω από αγώ-νες με όρους ταξικής συγκρότησης και με αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό.

Η υποτιθέμενη φορολόγηση στους έχοντες δεν ανατρέπει την ανελέητη φο-ροληστεία των λαϊκών στρωμάτων, ενώ κανένα από τα υποτιθέμενα αναπτυξια-κά μέτρα που συζητούν ντόπια και ξένα επιτελεία δεν υπόσχονται δουλειά και δικαιώματα στη νεολαία. Αντίθετα η διαι-ώνιση της φτώχειας θεωρείται δοσμένη και επίσης ζητούμενο είναι για όλους ο έλεγχος της λαϊκής οργής που σίγουρα δε θα πάψει να τους χαλά τους σχεδιασμούς τους. Αυτός ο παράγοντας άλλωστε είναι που καθυστερεί εδώ και πάνω από ένα χρόνο την επιβολή νέων άγριων αντιλαϊ-κών μέτρων και όχι οι κόκκινες γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ που ήδη έχουν παραβιαστεί πολλές φορές ή του Σαμαρά πιο πριν.

Όσο για την περήφανη κυβέρνηση που υποτίθεται αντιστέκεται στους ιμπεριαλι-στές και μόνο η συνάντηση του υπουρ-γού εξωτερικών Ν. Κοτζιά με τον ηγέτη του μαντρόσκυλου των ιμπεριαλιστών Νετανιάχου την επομένη του δημοψηφί-σματος αποκαλύπτει την πραγματικότη-τα. Έρχεται να προστεθεί στις δηλώσεις Καμμένου για μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο της Δύσης και απο-καλύπτει τα γεωπολιτικά ανταλλάγματα που δίνει (θέλει δε θέλει όμως) η μεγαλοα-στική τάξη ελπίζοντας στην όποια εύνοια ξανά στην κρίση υπερχρέωσής της και στο γενικότερο αδιέξοδο που έχει περιέλ-θει. Σ’ αυτά αναφέρθηκε ξανά ο Τσίπρας στην ευρωβουλή. Σ’ αυτό το γεωπολιτικό ρόλο αναφέρεται ο Λιου και ο Ομπάμα, αυτό εξηγεί το έντονο ενδιαφέρον των ΗΠΑ. Και αυτό είναι ίσως το πιο ανησυχη-τικό σ’ ότι αφορά τις εξελίξεις στη χώρα μας πέρα από τη βαθιά φτώχεια που θε-ωρείται δοσμένη. Όσο για το κούρεμα του χρέους που θέτουν ξανά ΗΠΑ και ΔΝΤ κάθε άλλο παρά συνδυάζεται με μέτρα ελάφρυνσης του λαού, αντίθετα προτεί-νεται για να μπορέσει όπως λέει ο Λιου να «πουλήσει» ο έλληνας πρωθυπουργός νέα άγρια αντιλαϊκά μέτρα όπως άλλωστε μας έχει προϊδεάσει ήδη ο Δραγασάκης.

Κλείνοντας θα τονίσουμε πως όσο ελπιδοφόρα κρίνουμε τη συμπεριφορά του λαού μας που φάνηκε ακόμη και στο δημοψήφισμα των εκβιασμών και των αυταπατών, άλλο τόσο διακρίνουμε και επισημαίνουμε τα σοβαρά ελλείμματα που έχει ν’ αντιμετωπίσει η λαϊκή πάλη στις δύσκολες μέρες που ήδη βρισκόμα-στε. Δυστυχώς δεν είναι στις προδιαγρα-φές της Αριστεράς μας (και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ) να οργανώσει αποφασιστικά τη λαϊκή πάλη για να δώσει ο λαός πραγ-ματικά νικηφόρες μάχες απέναντι στους ντόπιους και ξένους δυνάστες του. Όμως οι μάχες είναι αναπόφευκτες ανεξάρτη-τα αν υπάρξει συμφωνία με τους ιμπερι-αλιστές ή αν οι ιμπεριαλιστές στη βάση και των αντιθέσεών τους αλλά και των πραγματικών άγριων ανέμων που πνέ-ουν στα πλαίσια του συστήματος επιλέ-ξουν το Grexit.

Μέσα σ’ αυτές τις μάχες που έτσι κι αλλιώς θα δώσει ο λαός, θα δοθούν απα-ντήσεις και στο πρόβλημα της πραγματι-κής αριστεράς που έχει ανάγκη ο λαός για να μετατρέψει τις υπαρκτές ήδη αντιστάσεις του σε πραγματική αναμέ-τρηση με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.

Όσο κι αν προσπαθούν ν’ αποφύγουν τη λαϊκή οργή οι δυνάστες των λαών θα τη βρουν ξανά μπροστά τους πιο άγρια και πιο αποφασιστική και τέτοια που αντιστοι-χεί στην αγριότητα της επίθεσής τους.

Με το «όχι» του λαού ενάντια στην πεντακομματική συναίνεσηγια το βάθεμα της φτώχειας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης


Συνέχεια από τη σελ. 1

Η νέα αντιλαϊκή κυβερνητική πρόταση, το νέο αυτό μνημόνιο, δεν είναι παρά η προφα-νής κατάληξη μιας συνεχούς πορείας υπο-χωρήσεων και υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το τίμημα που καλείται να πληρώσει ο λαός για να επιβεβαιωθεί το προεκλογικό “ανήκου-με στη Δύση” του Τσίπρα.

Ένας λαός που έδωσε πρωτόγνωρες μάχες ενάντια στα μνημόνια των ιμπερια-λιστών. Ένας λαός που για δύο ολόκληρα χρόνια συγκρούστηκε με τις δυνάμεις κα-ταστολής για να μην περάσει ο κοινωνικός και εργασιακός μεσαίωνας. Ένας λαός που με τους αγώνες του έδωσε πνοή και ελπίδα. Ένας λαός που οδηγήθηκε στο να εγκατα-λείψει το δρόμο του αγώνα, από αυτούς που του έταζαν την εύκολη λύση της κάλ-πης, και της ανάθεσης σε ψευτομεσσίες τύ-που Τσίπρα.

Ένας λαός που αφέθηκε αβοήθητος να αντιμετωπίσει τους καθημερινούς ασφυκτι-κούς εκβιασμούς και τις απειλές του ξένου και ντόπιο κεφάλαιου, των ιμπεριαλιστών και των ΜΜΕ, προκειμένου να αποδε-χτεί χωρίς αντιρρήσεις τη νέα συμφωνία-μνημόνιο. Ένας λαός με την πλάτη στον τοί-χο, που θα πληρώσει τα σπασμένα ακόμη και αν οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών δεν επιτρέψουν τελικά την υπογραφή συμ-φωνίας

Ένας λαός που σήμερα αναγκάζεται να στριμώχνεται στις ουρές της νέας ληστείας των μισθών, των συντάξεων και του εισοδή-ματός του. Και το μόνο που έχουν να του τάξουν είναι ακόμα περισσότερες αυταπά-τες ότι θα επανέλθει η προηγούμενη κα-τάσταση. Ποια προηγούμενη κατάσταση, αλήθεια; Η κόλαση των μνημονίων τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα έτριβε στα μούτρα των δανει-στών;

Οι ιμπεριαλιστές και οι υποτακτικοί τους μπορούν και να αντιμετωπιστούν, να κοντραριστούν και να νικηθούν. Όχι, όμως, από λαούς-ψηφοφόρους, φοβισμέ-νους θεατές των εγκλημάτων που γίνονται σε βάρος τους. Αλλά από λαούς ενωμέ-νους και οργανωμένους, που μάχονται και γίνονται πρωταγωνιστές των εξελίξεων. Ούτε η αναζήτηση νέων προστατών στα πλαίσια της Δύσης ή τα λοξοκοιτάγμα-τα προς την Ανατολή, ούτε ένα άλλο νό-μισμα σε μια χώρα που θα παραμένει βαθιά εξαρτημένη και καπιταλιστική, θα ανακόψουν την άγρια επίθεση του κεφα-λαίου και την ιμπεριαλιστική επεκτατικό-τητα. Ό,τι κέρδισαν λαός και εργαζόμενοι, το κέρδισαν μέσα από αγώνες σκληρούς, ενάντια σε έναν αντίπαλο που ήταν, είναι και θα παραμείνει αδίστακτος.

Και μόνο μέσα από τέτοιους αγώνες θα μπορέσουμε να υπερασπιστούμε ξανά τους μισθούς και τις συντάξεις, τα εργασιακά και κοινωνικά μας δικαιώματα. Μόνο μέσα από τη συγκρότηση ενός μαζικού λαϊκού Μετώ-που Αντίστασης και Διεκδίκησης θα μπο-ρέσουμε να ακυρώσουμε το νέο γύρο της άγριας αντιλαϊκής επέλασης.

ΚΑΤΩ Η ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ�ΜΝΗΜΟΝΙΟ !

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΜΙΣΘΟΥΣ και ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ !

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΙΣΗ !

ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΦΟΡΟΛΗΣΤΕΙΑ !

ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΕΕ !

ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ !

10/7/2015

«Π ράσινο φως» για ένταση της επίθεσης σε βάρος της

εργατικής τάξης και των εργαζό-μενων αποτέλεσε η Πράξη Νομο-θετικού Περιεχομένου της κυβέρ-νησης για την «τραπεζική αργία» και τους ελέγχους κεφαλαίων. Με ευθύνη και ανοχή της κυβέρνησης οι εργαζόμενοι εδώ και μέρες είναι

αντιμέτωποι με ένα νέο κύμα εργο-δοτικής αυθαιρεσίας και απροκά-λυπτης καταπάτησης της –όσης απέμεινε– εργατικής νομοθεσίας. Μπορεί η κυβέρνηση υποκριτικά να μιλάει για προστασία της ερ-γασίας και μετακύλιση των βαρών της κρίσης στους έχοντες, όμως η πραγματικότητα άλλα μας δεί-χνει. Η κυβέρνηση προχώρησε στην ΠΝΠ χωρίς καμιά εξαίρεση για μισθωτούς και συνταξιούχους, χωρίς καμιά πρόβλεψη και καμιά πρόνοια ώστε να διασφαλιστεί ο μισθός και η επιβίωση της λαϊκής οικογένειας.

Πέρα από το πώς χρησιμοποι-ήθηκε προεκλογικά το κλείσιμο των τραπεζών, δηλ. σαν ένα όπλο τρομοκράτησης και εκβιασμού του λαού για να οδηγηθεί στο ΝΑΙ της υποταγής, αξιοποιείται και μετεκλογικά για να κλιμακωθεί η αντεργατική πολιτική και να πε-ράσουν μια σειρά αντεργατικές μεθοδεύσεις. Έτσι, η απλήρωτη εργασία έγινε πλέον καθεστώς σε πάμπολλες μικρές και μεγάλες επι-χειρήσεις. Εκατοντάδες και χιλιά-δες είναι οι εργοδότες που εκμε-ταλλευόμενοι την τραπεζική αργία και το capital control ουσιαστικά «κατάργησαν» την πληρωμή του προσωπικού τους. Το μηνιάτικο και το μεροκάματο θεωρούνται ότι πλέον δεν είναι ούτε σίγουρα ούτε δεδομένα και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται ή πληρώνο-νται με πολυήμερη καθυστέρηση ή

εξαναγκάζονται στην κοροϊδία του «έναντι», με τα οφειλόμενα από δε-δουλευμένα να αυξάνονται και να συσσωρεύονται.

Η τραπεζική αργία και το capital control που με ευθύνη της κυβέρνησης επιβλήθηκαν, χειροτέρευσαν γενικότερα την ήδη άσχημη κατάσταση που προ-

ϋπήρχε για την εργατική τάξη. Σε εκατοντάδες και χιλιάδες επιχει-ρήσεις και χώρους δουλειάς οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται σε πρόωρες και αναγκαστικές άδειες (ουσιαστικά μιλάμε για λοκ-άουτ), στις περισσότερες δε περιπτώσεις χωρίς να πληρώνονται ούτε καν το νόμιμο επίδομα άδειας που δι-καιούνται. Παράλληλα, μετά την ΠΝΠ, από τη μια εκτοξεύτηκαν οι απολύσεις εργαζόμενων ενώ από την άλλη επεκτάθηκαν ακόμα πε-ρισσότερο οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η μειωμένη ή μερική απασχόληση κλπ

Συνδικάτα και Ομοσπονδίες εργαζόμενων ήδη κατάγγειλαν πάμπολλες τέτοιες περιπτώσεις αντεργατικών μεθοδεύσεων. Κα-τασκευαστικές εταιρείες όπως η ΑΚΤΩΡ η ΤΕΡΝΑ κ.ά. προχώρησαν σε σταμάτημα των έργων, σε ανα-γκαστικές άδειες στο προσωπικό υπό την απειλή της απόλυσης, σε διώξιμο υπεργολάβων μαζί με τα συνεργεία τους κλπ Επιχειρήσεις στον κλάδο των τροφίμων προ-χωρούν σε απολύσεις εποχικών (ΕΒΓΑ, ΑΛΛΑΤΙΝΗ, ΝΕΣΤΛΕ κ.ά.), αναγκαστικές άδειες (ΑΛΛΑΤΙΝΗ), πρόωρες άδειες με απλήρωτο το επίδομα (ΚΑΝΑΚΗΣ) κλπ Στην ίδια γραμμή, στο όνομα της «περικοπής δαπανών» και με πρόσχημα την εφαρμογή του τραπεζικού ελέγχου έχουμε απολύσεις εργαζόμενων , άδειες άνευ αποδοχών, υποχρεω-τική εκ περιτροπής εργασία, μει-ωμένη απασχόληση, απλήρωτα

μηνιάτικα κλπ (ZARA, PULL&�EAR, MASS�MO DUTT�, OUSHO, �CAP GROUP, �N�O QUEST, N�SSAN ΘΕ-ΟΧΑΡΑΚΗΣ, ΔΕΣΜΗ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, ΒΙΟΪΑΤΡΙΚΗ, METROPOL�TAN κ.ά.)

Υπάρχει βέβαια και η «άλλη» πλευρά, η άλλη όψη του ίδιου αντεργατικού νομίσματος. Αλυσί-δες σούπερ μάρκετ, επιχειρήσεις

τροφίμων και λοιπές επιχειρήσεις που περιστασιακά ευνοήθηκαν από τις τελευταίες εξελίξεις και εί-δαν τις πωλήσεις τους (και τα κέρ-δη τους) να εκτοξεύονται, υποχρε-ώνουν τους υπαλλήλους τους σε αναγκαστικές απλήρωτες υπερωρί-ες, σε ακύρωση ρεπό, σε αναστολή-μετάθεση αδειών κλπ προκειμένου να αντιμετωπίσουν την αυξημένη ζήτηση (ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΣΚΛΑΒΕ-ΝΙΤΗΣ κ.ά.). Είτε έτσι είτε αλλιώς, δηλαδή, πάλι οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που μονίμως καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο.

Με απλήρωτους εργαζόμενους, με απολύσεις και λοκ-άουτ, με εργασιακές σχέσεις-λάστιχο, κα-ταστρατήγηση ρεπό, αδειών κλπ, εκμεταλλευόμενοι την αναμπου-μπούλα του capital control, κυβέρ-νηση και εργοδοσία επιχειρούν να ισοπεδώσουν ότι απόμεινε όρθιο από τα εργατικά δικαιώματα. Ταυ-τόχρονα επιχειρούν να αποπροσα-νατολίσουν και να υποτάξουν τους εργαζόμενους με «θεωρίες» ότι «απαιτούνται θυσίες», «όλοι στην ίδια βάρκα είμαστε» κλπ Αποσυ-γκροτείται παραπέρα η εργατι-κή τάξη και ανοίγει ο δρόμος για ακόμα χειρότερες μέρες. Και αυτή η πορεία δεν μπορεί να ανακοπεί παρά μόνο από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους. Για να μην περάσουν αυτές οι αντεργατικές μεθοδεύσεις, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι τα σπασμένα, για να μην φορτω-θούν τις επιπτώσεις της κρίσης.


Capital control: «πράσινο φως» για αντεργατικό γιουρούσι

1. Με το υψηλό ποσοστό του 61,5% υπέρ του ΟΧΙ και την επικράτησή του σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες της χώ-ρας ολοκληρώθηκε το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. Ένα δημοψήφισμα που αποτέ-λεσε την κορύφωση των αδιεξόδων, των αυταπατών, του τυχοδιωκτισμού και της αλλοπρόσαλλης πολιτικής της κυβέρνη-σης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ένα δημοψήφισμα που θέλησε να εκμεταλλευτεί την απέ-χθεια του λαού μας για τις ιμπεριαλιστι-κές ύαινες της τρόικας, όχι για να της δώ-σει πολιτική διέξοδο και προοπτική, αλλά για να την χρησιμοποιήσει ως εισιτήριο επιστροφής σε μια διαπραγμάτευση με ορίζοντα την υποταγή και νέα επώδυ-να αντιλαϊκά μέτρα (με πρόσχημα ίσως μία -καθόλου φιλολαϊκή- διευθέτηση του χρέους).

Σίγουρα το αποτέλεσμα του δημο-ψηφίσματος αποτελεί μια επιτυχία της κυβέρνησης. Ωστόσο, είναι μία επιτυ-χία προσωρινή που ήδη έχει αρχίσει να δείχνει τα όριά της και σύντομα θα ακυ-ρωθεί κάτω από το βάρος της άγριας ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, από τη μια, αλλά και της λαϊκής δυσαρέσκειας για τα νέα μέτρα και μνημόνια που έρ-χονται, από την άλλη.

2. Ούτε μπορούμε ούτε θέλουμε να παρακάμψουμε τα θετικά στοιχεία που περιέχει το αποτέλεσμα του δημοψηφί-σματος. Γιατί αποτυπώνει τη λαϊκή κα-ταδίκη των κομμάτων και δυνάμεων του συστήματος που τα προηγούμενα χρόνια προώθησαν την πολιτική της άγριας επί-θεσης και σε ένα βαθμό καταγράφει τη λαϊκή οργή απέναντι στους ωμούς ιμπερι-αλιστικούς εκβιασμούς. Γιατί αποτυπώνει, επίσης, και την αντίσταση του λαού μας απέναντι στους εκβιασμούς των ιμπερια-λιστών και της πλουτοκρατίας.

Ωστόσο, μπροστά στην κατάσταση που αντιμετωπίζει ο λαός μας, δεν συμ-μεριζόμαστε ούτε τους γνήσιους ούτε τους κατασκευασμένους ενθουσιασμούς που θέλουν να εμφανίζουν το 61,3% του ΟΧΙ ως το «τέλος της λιτότητας», ως το αποτέλεσμα εκείνο που θα ανακόψει και θα «εκλογικεύσει» την αγριότητα των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου. Η ιμπεριαλιστική αρπακτικότητα και η καπιταλιστική βαρβαρότητα έχουν τη δική τους λογική και θα εκδηλωθούν το αμέσως επόμενο διάστημα σε υψηλότε-ρους τόνους και με τη βιαιότητα που θα κρίνουν ως αναγκαία για τα συμφέρο-ντα τους. Όπως δεν συμμεριζόμαστε και όλους αυτούς που θέλουν να μεταφρά-σουν το ΟΧΙ σε ένα γενικευμένο «ΟΧΙ σε ΕΕ και ευρώ».

Στα πλαίσια αυτού του δημοψηφί-σματος το μπλοκ του ΟΧΙ συγκροτήθηκε και διαμορφώθηκε πολιτικά ως το «νέο» απέναντι στο παλιό πολιτικό σκηνικό και όχι απέναντι στις απαιτήσεις των ιμπερι-αλιστών και στην προοπτική μιας νέας συμφωνίας. Ωστόσο, μέσα στο ετερόκλη-το ρεύμα του ΟΧΙ, ένα σημαντικό τμήμα του συσπειρώθηκε στη βάση της αντίθε-σής του στην όποια νέα συμφωνία, στα παλιά και νέα μέτρα της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ντόπιου κεφαλαίου. Αντίθεση που δεν έχει κατορθώσει μέχρι σήμερα να εκφραστεί με όρους κινήματος και μαζι-κής πάλης, καθώς οι δυσμενείς πολιτικοί συσχετισμοί βαραίνουν ακόμα περισσό-τερο από τη συμβιβαστική στάση δυνά-μεων που αναφέρονται στην Αριστερά και τον ακολουθητισμό τους προς την κυβέρνηση.

3. Η μαζική λαϊκή καταδίκη των προ-ηγούμενων διαχειριστών αποτελεί και το βασικό παράγοντα της ήττας του μπλοκ του ΝΑΙ, το οποίο εμφανίστηκε χωρίς να μπορεί να έχει ούτε πολιτική ηγεσία σε επίπεδο προσώπων.

Συνολικά για το πολιτικό σύστημα, αναδείχτηκε ξανά η ίδια εικόνα με αυτή που είχε καταγραφεί στις εκλογές του περασμένου Γενάρη και παραμένουν ανοιχτές οι διεργασίες για την αναμόρ-φωσή του σύμφωνα με τις ανάγκες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της επίθε-σης. Η αλλαγή ηγεσίας στη ΝΔ αυτήν την κατεύθυνση επιδιώκει να υπηρετήσει.

4. Χαιρετίζουμε τη συνολική και συ-νειδητή πολιτική αντίδραση ενός κό-σμου, που είναι επίσης αισθητή στο απο-τέλεσμα του δημοψηφίσματος μέσα από τη μεγάλη αύξηση της ΑΠΟΧΗΣ (περίπου 170 χιλιάδες είναι σήμερα ο επιπλέον κόσμος της αποχής) σε σχέση με την –ήδη πολύ υψηλή– ΑΠΟΧΗ των εκλογών του Γενάρη. Ένα σημαντικό τμήμα αυ-τού του δυναμικού, αλλά και αυτού που επέλεξε το άκυρο/λευκό (περίπου 200

χιλιάδες περισσότεροι από το Γενάρη) είναι ένας κόσμος που συμμερίζεται την ανάγκη να οικοδομήσει με την πάλη του ο λαός τα δικά του ΝΑΙ και τα δικά του ΟΧΙ. Είναι ένας κόσμος που δεν εκχώρησε το δικαίωμά του να πει ΟΧΙ στην επίθεση και τους άγριους ιμπεριαλι-στικούς εκβιασμούς, σε μια κυβέρνηση που ούτε θέλει ούτε μπορεί να υπερασπι-στεί και να τιμήσει αυτό το ΟΧΙ. Σε μια κυβέρνηση που ήδη σπεύδει –σε επιχεί-ρηση «εθνικής ενότητας» με τις δυνάμεις του ΝΑΙ, τις παραδοσιακές δυνάμεις της υποτέλειας στη χώρα– να προσαρμοστεί στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις.

5. Η κατάσταση αυτή απαιτεί από το λαό μας πραγματικές απαντήσεις. Το ΚΚΕ(μ-λ) οφείλει και δεσμεύεται σε αυ-τές τις συνθήκες να παρέμβει με τόλμη για να συμβάλει στη διαμόρφωση αυτών των απαντήσεων. Στη διαμόρφωση εστιών και συγκροτήσεων αντίστασης και πάλης που θα υπερασπίζονται τα λαϊκά δικαιώματα που βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο. Εστίες και συγκρο-τήσεις που θα διαμορφώνουν όρους

μαζικού αγώνα κόντρα στο νέο γύρο αντιδραστικής εφόδου ενάντια στο λαό, που επιχειρείται να πάρει χαρα-κτηριστικά «εθνικής εκστρατείας» με έμβλημα το «ανήκουμε στη Δύση».

Σε αυτήν την κατεύθυνση, της ανα-κοπής της οπισθοδρόμησης του κινήμα-τος, της ανάτασης των μαζικών λαϊκών αγώνων και της οικοδόμησης Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης καλούμα-στε να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΗΤΑΝ • ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ!

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ • ΔΥΝΑΣΤΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!

ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΕΕ�ΝΑΤΟ!•

ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ • ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ!

Αθήνα 6-7-2015

Ανακοίνωση του ΚΚΕ(μ-λ) για τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος

Το δημοψήφισμα τελείωσε, οι ιμπεριαλιστικοί εκβιασμοί παραμένουν!Η κυβερνητική διαπραγμάτευση γίνεται «εθνική εκστρατεία» για νέα συμφωνία με ΕΕ-ΔΝΤ-ΗΠΑΗ μαζική πάλη, μόνη απάντηση στην επίθεση και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο λαός!


Η κατεύθυνση αυτή μπήκε πρώτα και κύρια από τα ιμπεριαλιστικά κέ-

ντρα, τα οποία με πλήθος παρεμβάσεων όρισαν το ίδιο το περιεχόμενο του δημο-ψηφίσματος, ορίζοντας ταυτόχρονα το «ναι» ως τη μόνη απάντηση που μπορεί να δώσει η άρχουσα τάξη της χώρας. Η άρχουσα τάξη από τη μεριά της, αφού απέρριψε τις αρχικές σκέψεις για απο-νομιμοποίηση του δημοψηφίσματος, κινήθηκε συντεταγμένα αξιοποιώντας το «ναι» σαν καθοδηγητικό φάρο. Οι σκέψεις για απονομιμοποίηση του δημο-ψηφίσματος, που εκφράστηκαν με τις πρώτες δηλώσεις περί αντισυνταγματι-κότητας και τις αντίστοιχες κινήσεις στο Συμβούλιο της Επικράτειας, απορρίφτη-καν κύρια λόγω της ανισορροπίας που έγινε φανερό ότι θα προκαλούσε η μα-ζική αποχή από ένα δημοψήφισμα που όλα έδειχναν ότι θα πραγματοποιηθεί. Επιπλέον, και καθώς περνούσαν οι μέ-ρες, η άρχουσα τάξη αναγνώριζε ότι το πολιτικό προσωπικό που έχει στη διάθε-σή της δεν μπορεί, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, να ανασυγκροτηθεί τόσο γρή-γορα όσο απαιτούσε ο μικρός χρόνος μέχρι την Κυριακή και επομένως ήταν ανάγκη, από τη μια, να επιταχυνθεί ακό-μα περισσότερο η διαδικασία προσαρ-μογής του ΣΥΡΙΖΑ και, από την άλλη, να διασφαλιστεί ότι τα παραδοσιακά αστι-κά κόμματα θα μπορούν να παίξουν ρόλο στην επόμενη μέρα. Αυτό το στόχο εξυπηρέτησε η διαρκής και συντεταγμέ-νη αναφορά τις τελευταίες μέρες στον ανύπαρκτο «εθνικό διχασμό» που δήθεν απειλούσε τη χώρα, προετοιμάζοντας το έδαφος για την «εθνική συνεννόηση» που υλοποιήθηκε με το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και τη «συμφωνία των 5».

Στο μπλοκ του «ναι» συντάχθηκε φα-νερά ένα ολόκληρο σύνολο στελεχών του αστικού κατεστημένου. Από δημάρχους και κάθε λογής «τοπικούς άρχοντες» μέχρι επιμελητήρια, συλλόγους και ενώ-σεις που εκπροσωπούν όλο το εύρος της μεσαίας και μεγάλης αστικής τάξης της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της ηγεσί-ας της εκκλησίας, όλοι αξιοποίησαν την ευκαιρία να υποστηρίξουν την «ευρωπα-ϊκή πορεία», ανανεώνοντας τους όρκους πίστης στην εξάρτηση και την υποταγή στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών. Το μήνυμα που έστελναν αδιάκοπα αφο-ρούσε τόσο τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, σε μια προσπάθεια κατευνασμού αλλά και επιβεβαίωσης της στήριξής τους, όσο και το λαό, οι όποιες αναζητήσεις του οποίου για μια χώρα ανεξάρτητη στην οποία ο ίδιος θα είναι αφέντης έπρεπε και πρέ-πει να καταστέλλονται και να προσαρ-μόζονται στα στενά όρια που ορίζουν κάθε φορά οι σχεδιασμοί των ιμπεριαλι-στών και οι μεταξύ τους αντιθέσεις και ανταγωνισμοί. Το μήνυμα αυτό επικοι-νωνήθηκε κάνοντας χρήση κάθε μέσου. Τηλεοπτικά κανάλια (ειδικά τα πανελλα-δικής εμβέλειας) διαμόρφωσαν ειδικά το πρόγραμμά τους ώστε το δηλητήριο όλων αυτών των στελεχών και των ίδιων των εκπροσώπων των ιμπεριαλιστικών κέντρων να επαναλαμβάνεται τακτικά σε όλο το λαό, εφημερίδες αφιέρωσαν τόνους χαρτιού και μελανιού στις περι-σπούδαστες αναλύσεις και συνεντεύξεις τους, ραδιοφωνικοί σταθμοί μετέδιδαν τις ανησυχίες του «επιχειρηματικού κό-σμου» και στο διαδίκτυο δεκάδες ανώνυ-μα και επώνυμα σποτάκια και σύντομα κειμενάκια εκλαΐκευσαν το μήνυμα, ώστε να φτάσει σε κάθε λαϊκό νοικοκυριό, σε κάθε λαϊκό άνθρωπο κάθε ηλικίας.

Στην πορεία προς το δημοψήφισμα ήταν φανερό ότι οι παραδοσιακές αστι-κές δυνάμεις δεν είχαν τη δυνατότητα να αντιστρέψουν τη λαϊκή οργή που έχει συσσωρευτεί απέναντί τους. Παράλλη-λα, η τελευταία πενταετία έχει φανε-ρώσει πλατιά το ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ και οι μεγαλοδημοσιογράφοι στην προώθηση της προπαγάνδας του συ-στήματος ως απαραίτητο συμπλήρωμα στην επίθεση που δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται ο λαός. Για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση, το μπλοκ του «ναι» επιστράτευσε μια σειρά στελέχη από το παρελθόν (πρωθυπουργούς, υπουργούς κ.ά.) ελπίζοντας ότι η χρονική απόσταση και η μη άμεση έκθεσή τους τα χρόνια των μνημονίων θα επέτρεπε να δοθεί ένα «κύρος» και μια ψευδής αντικειμενικό-τητα στις τοποθετήσεις τους. Αντίστοιχη «αντικειμενικότητα» έγινε προσπάθεια να προσδοθεί σε μια σειρά υποτιθέμε-νους τεχνοκράτες και αναλυτές, οι οποί-οι, ενώ χρόνια επανδρώνουν τους μη-χανισμούς του συστήματος, είχαν μέχρι τώρα αποφύγει τη μαζική τους έκθεση και πλέον εμφανίστηκαν ως «άφθαρτοι» και ανεξάρτητοι του κατεστημένου πο-λιτικού συστήματος. Η αγωνία για την προώθηση της γραμμής του «ναι» ήταν τέτοια που ανάγκασε το σύστημα να χρησιμοποιήσει (εκθέτοντας) ακόμα και εκπροσώπους του -σάπιου- πολιτισμού που συνοδεύει το σύστημα της εκμετάλ-λευσης, οι οποίοι είχαν μέχρι τώρα προ-σφέρει πολύτιμη υπηρεσία στην αποπο-λιτικοποίηση της νεολαίας.

Η πίεση και οι εκβιασμοί που δέχτηκε ο λαός δεν περιορίστηκαν στο επίπεδο της προπαγάνδας. Σε μια σειρά χώρους δουλειάς, αλλού συγκαλυμμένα και αλ-λού χωρίς καμία συστολή, η εργοδοσία

τάχθηκε με το «ναι» συνδέοντας το απο-τέλεσμα του δημοψηφίσματος με την καταβολή των μισθών των εργαζόμε-νων. Σε πολλές περιπτώσεις, η έλλειψη ρευστότητας χρησιμοποιήθηκε ως άλλο-θι για να καθυστερήσει η πληρωμή των εργαζόμενων και ο εκβιασμός για την επικράτηση του «ναι» πέρασε και από απειλές για κλείσιμο της επιχείρησης, μαζικές απολύσεις ή/και στάση πλη-ρωμών σε περίπτωση υπερίσχυσης του «όχι». Στις μεθοδεύσεις τους οι εργοδό-τες βρήκαν πρόθυμο σύμμαχο τη ΓΣΕΕ που τοποθετήθηκε ουσιαστικά υπέρ του «ναι», με τα μέσα να αναμεταδίδουν αυτή την απόφαση με κάθε ευκαιρία.

Η στοίχιση του συνόλου των παρα-δοσιακών αστικών δυνάμεων πίσω από το «ναι» αποτέλεσε προσπάθεια ανασύ-νταξης αυτού του μπλοκ, που είχε χά-σει τη δυνατότητα να στηρίζεται από μεγάλα τμήματα του λαού, όπως είχε ήδη φανεί στις πρόσφατες εκλογές. Σε ένα βαθμό πέτυχε να ενώσει αυτές τις δυνάμεις σε ένα κοινό στόχο. Το αποτέ-λεσμα του δημοψηφίσματος όμως έδει-ξε ότι ο λαός δεν είναι διατεθειμένος, παρά τους κάθε είδους εκβιασμούς, να στηρίξει τις δυνάμεις που εφάρμοσαν την αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων. Το «όχι», αλλά και η αποχή, μαζί με τα άκυρα/λευκά, είχαν ξεκάθαρα στοιχεία καταδίκης του «παλιού» πολιτικού προ-σωπικού, μαζί με αυτό που το σύστημα προσπάθησε να εμφανίσει ως νέο. Οι δυνάμεις αυτές κατέγραψαν μια σοβα-ρή ήττα, που αντανακλάστηκε και στην παραίτηση Σαμαρά από την προεδρία της ΝΔ, όπως είχε γίνει λίγο νωρίτερα και με την απομάκρυνση του Βενιζέλου από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Έγινε ακό-μα μια φορά καθαρό ότι η διαδικασία ανασυγκρότησης των δύο βασικών πό-λων του συστήματος δεν είναι εύκολη υπόθεση με δεδομένη την επίθεση σε κάθε λαϊκό δικαίωμα αλλά και την ανά-γκη ντόπιων και ξένων κέντρων αυτή η επίθεση να συνεχιστεί και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση. Αυτή η αντικειμενι-κή τάση, κύρια των ιμπεριαλιστών, είναι πολύ πιο ισχυρή από την υπαρκτή ανη-συχία που προκαλεί η κατάρρευση των δυνάμεων που επί δεκαετίες υπηρετού-σαν πίστα τα συμφέροντά τους. Κατάρ-ρευση που εκφράζεται και με την αδυ-ναμία διαμόρφωσης στρατηγικής για τις δυνάμεις αυτές. Η επιτάχυνση της προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ δίνει ανάσες στο πολιτικό σύστημα, δεν μπορεί όμως από μόνη της να διασφαλίσει μια σταθε-ρότητα σε βάθος χρόνου. Η κατεύθυν-ση της «εθνικής συναίνεσης» που οδη-γεί ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει μια πρώτη λύση στο πρόβλημα της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών και ταυτόχρονα επιτρέπει στις παραδοσιακές δυνάμεις να παρα-μένουν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Δεν προσφέρει, όμως, καμία βεβαιότη-τα ότι θα καταφέρει να διατηρήσει για καιρό τις λαϊκές μάζες στο περιθώριο. Γιατί το σύστημα γνωρίζει καλά πως, αν το λαϊκό και εργατικό κίνημα βγει στο προσκήνιο, μπορεί να γκρεμίσει όλες τις εύθραυστες ισορροπίες που καταφέρνει να συντηρεί.

Βαριά η ήττα για το “μπλοκ” του NAI

Σ ε πλήρη στοίχιση πίσω από το «ναι» στο δημοψή-

φισμα πορεύτηκε σύσσωμο το αστικό κατεστημένο. Όλο το πολιτικό προσωπικό των παραδοσιακών αστικών κομ-μάτων –από κάθε θέση και ανεξάρτητα από τις όποιες ανησυχίες και δυσαρέσκειες είχε προκαλέσει η πρόσφατη εκλογική ήττα– πιάστηκε από το «ναι» σε μια προσπάθεια ανασυγκρότησης και επανά-καμψης. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, το μπλοκ του «ναι» αξιοποίησε κάθε υλικό που βρήκε διαθέσιμο, όσο φθαρμένο, πολιτικά και ηλικιακά και να ήταν. Αξιο-ποίησε, επίσης, κάθε μηχα-νισμό από τους πολλούς που ελέγχει προκειμένου να επι-κοινωνήσει, με κάθε τρόπο και μέσο, την πλήρη στοίχιση της ντόπιας αστικής τάξης στην κατεύθυνση που συμπυ-κνώθηκε στο «ναι».


Α μέσως μετά την ολοκλήρωση του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλί-

ου ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά για τα χαρακτηριστικά και την ουσία των δύο "στρατοπέδων", των δύο ρευ-μάτων. Οι "μεταφράσεις" του ΝΑΙ και του ΟΧΙ �ιδιαίτερα αυτού� έδωσαν και πήραν. Γι' αυτό θεωρούμε κι εμείς ση-μαντικό να καταθέσουμε τη δική μας άποψη για το κάθε ένα από τα ρεύμα-τα αυτά.

• Το ρεύμα του ΝΑΙ βασικά συγκρο-τήθηκε με τη συντονισμένη καθοδήγηση των περισσότερων κομματιών της άρ-χουσας τάξης.

Στόχος τους, να δώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ το μήνυμα ότι πλησιάζει (αν δεν έχει ήδη φτάσει) η στιγμή όπου τα κομμάτια αυτά θα άρουν την κάπως ιδιόμορφη ανοχή-υπομονή που έδειχναν απέναντί του μετά τις εκλογές.

Ήθελαν να μεταφέρουν το μήνυμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση πλησιά-ζουν στο σημείο ΜΗΔΕΝ και ετοιμάζο-νται (αν δεν συμμαζευτούν) να περάσουν την μοναδική υπαρκτή κόκκινη γραμμή που ήταν πάντα ζωντανή. Την κόκκινη γραμμή και τα όρια που θέτουν το «ανήκουμε στη Δύση», το «ανήκουμε στο ΝΑΤΟ», το «ανήκουμε στην ΕΕ και την ευρωζώνη».

Σ’ αυτήν τη διαφοροποίηση των τμη-μάτων της μεγαλοαστικής τάξης που σηματοδότησε η αντεπίθεσή τους (με αντιδραστικά στοιχεία ρεβάνς) έχει σα-φώς παίξει καθοριστικό ρόλο το ότι οι βασικοί ιμπεριαλιστές της ΕΕ δείχνουν να έχουν αγριέψει για τα καλά, και να έχουν όλο και λιγότερες ανοχές στα πα-ζάρια και στα τερτίπια του ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι πρότινος είχε, όπως είπαμε, την εξ’ ανάγκης κάλυψη των ντόπιων βασικών κέντρων εξουσίας.

Η όλη κίνηση που σχετίζεται γύρω από το ΝΑΙ, αντανακλά-υπενθυμίζει προς κάθε κατεύθυνση ότι το καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης που έχει διαμορφωθεί στη χώρα είναι απα-ράβατο, ακλόνητο και απαραβίαστο.

Δεν ήταν, όμως, όλα ρόδινα για το μπλοκ του ΝΑΙ. Και αυτό φάνηκε από το αποτέλεσμα. Δεν μπόρεσε να διαμορφώ-σει καινούριες-«φρέσκιες» ατμομηχανές που να μπορούν να συναγωνιστούν τη «φρεσκάδα» του ΣΥΡΙΖΑ, την «ανανέω-

ση» που η κυβέρνηση αναδίδει. Το ρεύ-μα του ΝΑΙ όσο και να προσπαθούσε να «κρυφτεί» και να εμφανιστεί ότι έχει ως ηγέτες νέες δυνάμεις, δεν έπεισε ότι έχει ξεφύγει από την εποπτεία και επιτήρη-ση του παλιού χρεοκοπημένου αστικού μπλοκ το οποίο δεν έχει καθόλου κατα-φέρει να «εξαγνιστεί».

Μέσα στις πλατιές μάζες, το αίσθη-μα της καταδίκης και απόρριψης αυ-τών που προκάλεσαν τόσα δεινά την τελευταία πενταετία (και όχι μόνο� είναι ακόμη ζωντανό, και πιθανότατα πλειο-ψηφικό (ανεξάρτητα των υπολοίπων�. Προσπάθησαν να παρουσιάσουν ότι πίσω από το ρεύμα του ΝΑΙ βρίσκονται μόνο αυθόρμητες αντιδράσεις του κόσμου της βάσης. Όσο «αυθόρμητες» ήταν και οι αντιδιαδηλώσεις στην Χαλκιδική.

Στο ρεύμα του ΝΑΙ συνασπίστηκαν και μια σειρά ευάλωτα, μεσαία και μικρά αστικά στρώματα τα οποία –κάτω από τις πιέσεις τής μεγαλοαστικής τάξης και των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών– τρομο-κρατήθηκαν μπροστά στο ενδεχόμενο να βρεθεί η χώρα έξω από την ΕΕ και την ευρωζώνη. Ήταν μια ακόμη επιβε-βαίωση ότι το βάθεμα της εξάρτησης από την ΕΕ και το ΔΝΤ, που έφεραν τα μνημόνια, έχει επηρεάσει αρκετά τη συ-νείδηση μεσοστρωμάτων και έχει αφή-σει σαφή σημάδια στον κοινωνικό ιστό. Σημάδια ότι τα στρώματα αυτά δεν μπο-ρούν ακόμη να φανταστούν ότι η χώρα και ο λαός μπορούν να ζήσουν έξω από τον ευρωμονόδρομο.

Η αντίφαση λοιπόν του ρεύματος του ΝΑΙ είναι ότι το μήνυμα που στέλ-νει για Ευρώπη κ.λπ. είναι πλειοψη-φικό, αλλά η πολιτική του έκφραση δεν έχει τη στήριξη όλων αυτών που θέλουν Ευρώπη.

• Το ρεύμα του ΟΧΙ αποδείχτηκε πιο πολιτικά ετερόκλητο σε σχέση με αυτό του ΝΑΙ. Το ρεύμα του ΟΧΙ, όπως καταγράφηκε, αποτέλεσε μια προβολή στις μέρες μας των διαδηλώσεων του Συντάγματος το 2011, με ορισμένες δι-αφοροποιήσεις που συντελέστηκαν τα 4 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, αλλά και στους μήνες μετά το Γενάρη και τις εκλογές.

Το καινούριο στοιχείο είναι ότι το ρεύ-μα του ΟΧΙ (ακριβώς και λόγω ταξικών-κοινωνικών χαρακτηριστικών, και με δε-δομένο ότι έχει πληρώσει το μάρμαρο όλα αυτά τα χρόνια) αναδείχτηκε πιο ανθεκτι-

κό στην αντεπίθεση της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών. Αυτή είναι η καλή πλευρά. Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά: της υποτίμησης των αντιπάλων και των εχθρών, έκφραση της αποπολιτικοποίησης και της αποκομμουνιστοποίησης μεγάλου μέρους του ρεύματος αυτού.

Δεν είναι ούτε αφασία ούτε άγνοια κινδύνων. Είναι έκφραση της ήττας τού κινήματος και της επικυριαρχίας αστι-κών και ρεφορμιστικών απόψεων στο κίνημα, που δεν επιτρέπει στις μάζες να μετατρέψουν την αντίθεση και την οργή τους απέναντι στους ταξικούς αντιπά-λους σε δυνάμεις κρούσης και σε όπλα για να κινηθεί εναντίον τους.

Θετικό το γεγονός, λοιπόν, ότι κράτη-σε κόντρα απέναντι σε ό,τι εκφράζουν γι’ αυτόν τον κόσμο οι δανειστές, οι τοκο-γλύφοι, μ’ άλλα λόγια οι ιμπεριαλιστές.

Παρ’ όλα αυτά, το κύριο συνεκτικό υλικό των διάφορων πλευρών του ΟΧΙ είναι η συνέχεια του ΟΥΣΤ στις πλατείες, που στρεφόταν ενάντια στο παλιό αστι-κό πολιτικό προσωπικό. Η κόλλα που το συγκόλλησε και το έκανε πλειοψηφία εί-ναι η οργή απέναντι σ’ όλους όσους τα προηγούμενα χρόνια τον κορόιδεψαν, τον έκλεψαν, τον παγίδευσαν σε μια σει-ρά βάρβαρα μέτρα.

Επίσης, το ρεύμα του ΟΧΙ εμφάνισε κοινά σημεία με δομικά στοιχεία του ρεύματος του ΝΑΙ. Και το ρεύμα του ΟΧΙ και το ρεύμα του ΝΑΙ έχουν ση-μεία τομής στο «μένουμε Ευρώπη, ΕΕ και ευρώ».

Και στα δύο ρεύματα είναι παρών ο προσανατολισμός «μένουμε στο ΝΑΤΟ και στη ΔΥΣΗ».

Το διαφορετικό στο ρεύμα του ΟΧΙ είναι ότι ένα σημαντικό τμήμα του ακό-μα πιστεύει ότι με τις θεσμικές, νόμιμες διαδικασίες της αστικής «δημοκρατίας» και της ΕΕ μπορεί να πετύχει καλύτερη συμφωνία, να πιέσει περισσότερο και να θεωρηθεί λιγότερο δεδομένο.

Το ρεύμα του ΟΧΙ δεν δέχεται ότι με την παλιά πολιτική ηγεσία μπορεί να το πετύχει. Έχει ακόμη (ψαλιδισμένες) ελπί-δες ότι ίσως το καταφέρουν οι «καινού-ριοι» (ΣΥΡΙΖΑ).

Έχει, επίσης, εμφανιστεί μέσα στο ρεύμα του ΟΧΙ μια τάση ρήξης με τις κε-ντρικές πολιτικές της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, που έκανε την εμφάνισή της ήδη από το πρώτο Σύνταγμα. Τάση η οποία χαϊδο-λογιέται από την Αριστερά της ηττοπά-θειας και του συμβιβασμού, χωρίς καμία

σοβαρή αντιπαράθεση και σύγκρουση μ’ αυτήν. Είναι η τάση του φασίζοντος «λαϊκιστικού εθνικισμού» που τροφοδό-τησε και τροφοδοτεί την Χρυσή Αυγή, τους ΑΝΕΛ και διάφορα άλλα φρούτα (π.χ. ΕΠΑΜ, κόμμα δραχμής κ.λπ.) και η οποία κινείται –προς το παρόν– ανε-νόχλητη μέσα στο ρεύμα του ΟΧΙ. Τάση, που οι διάφορες ονομασίες που της δί-νουν (ευρωσκεπτικιστική κ.λπ.) συσκοτί-ζουν τα πραγματικά χαρακτηριστικά της και την βοηθούν, αφού στα «κρυφά» την θέλουν σαν δεύτερο διαπραγματευτικό χαρτί της κυρίαρχης άρχουσας τάξης.

Πρέπει, βέβαια, να ομολογήσουμε ότι τέτοια ρεύματα ιδιότυπου εθνικισμού και τυχοδιωκτικού «πατριωτισμού», σε χώρες όπως η Ελλάδα, με τα χαρακτηριστικά και τα όρια που έχει η αστική τους τάξη, δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο βάθος και έρμα. Ούτε δείχνουν δυνατά να αποτελέ-σουν την κεντρική πολιτική έκφραση της αστικής διαχείρισης. Ωστόσο, κάνουν τη ζημιά τους, ιδιαίτερα σε εποχές υποχώρη-σης του κομμουνιστικού κινήματος.

Στον αέρα βρίσκονται, επίσης, οι εκτι-μήσεις ότι στο ρεύμα του ΟΧΙ έχουν ενι-σχυθεί τέτοιες τάσεις ριζοσπαστισμού και χειραφέτησης που το φέρνουν συνολικά πιο κοντά στο να γίνει ρεύμα ανατροπής, ανεξαρτησίας, σοσιαλιστικής προοπτικής. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό σε τέτοιες συνθήκες ήττας και οπισθοχώρη-σης; Μήπως αυτή η εξέλιξη συντελέστηκε στα κρυφά; Χωρίς δράση και παρέμβαση επαναστατικών δυνάμεων; Μήπως το ευ-νόησε η πολιτική και η δράση του ΚΚΕ; Ή μήπως το προχώρησε η «πρωτοπόρα» παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Και αν έχουν τόσο ειδικό βάρος και ρόλο αυτές οι δυνάμεις (της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και της προσφάτως ανανήψασας αναρχοαυτονομίας), γιατί αδυνατούν να βάλουν στοιχειωδώς το υποτιθέμενο στίγ-μα τους και καπελώνονται από τον Τσίπρα, που για να «αμυνθεί» στην αντεπίθεση των αντιδραστικών δυνάμεων δήλωνε, εν είδη προσευχής, τις τελευταίες μέρες ότι «προ-σκυνάει» ΕΥΡΩΠΗ, ΕΕ, ΕΥΡΩ, ΝΑΤΟ;

Τελικά, τα ΟΧΙ που, αμέσως μόλις έκλεισαν οι κάλπες, μετατράπηκαν σε ένα «άλλο» ΝΑΙ με την υπογραφή ΣΥΡΙΖΑ, υπονομεύτηκαν από το ίδιο το ερώτημα του δημοψηφίσματος., Και, όπως φάνη-κε μετά την Κυριακή 5/7, το αποτέλεσμα ήταν το μήνυμα του ΟΧΙ να έχει εξασθε-νήσει τόσο πολύ που δεν ίδρωσε και πολύ το αυτί των ιμπεριαλιστών.

Πολλοί, επίσης, έσπευσαν να διακρί-νουν ότι το πιο προφανές στοιχείο του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος ήταν η ενίσχυση του Τσίπρα. Από μια πρώτη ματιά έτσι φαίνεται. Πόσο, όμως, αυτό είναι σίγουρο ότι θα ισχύει στις επό-μενες μέρες και βδομάδες;

Αυτό που έδειξαν τα γεγονότα, είναι ότι η κυβερνητική ομάδα Τσίπρα –μέσα στην αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της– φαίνεται αδύναμη να διαχειριστεί το ΟΧΙ. Το ερώτημα που προκύπτει τώρα είναι αν θα καταφέρει να προχωρήσει στην αντίθετη κατεύθυνση απ\ αυτή που υποστήριζε, δηλαδή στην προοπτική τού να φέρει συμφωνία!

Όπως και να έχει, με τη θέση της αποχής το μήνυμα που θέλαμε να πε-ράσουμε ήταν πως, ό,τι και να έριχνε κάποιος στην κάλπη, το αποτέλεσμα θα ήταν νέα επίθεση και νέα επιδείνωση της κατάστασης για το λαό. Αυτό, δυστυχώς, επιβεβαιώνουν και οι εξελίξεις που προ-βλέπονται ραγδαίες.

Για το ΝΑΙ και το ΟΧΙ


Με τον τίτλο «Ελεύθεροι Πολιορ-κημένοι» δημοσιεύθηκε τη Δευ-

τέρα 6 Ιούλη κείμενο του Πέτρου Πα-πακωνσταντίνου (Π.Π.� όπου γίνεται αποτίμηση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος και ταυτόχρονα δίνονται κατευθύνσεις... στην κυβέρ-νηση ΣΥΡΙΖΑ�ΑΝΕΛ για την επόμενη περίοδο.

Η τοποθέτηση του Π.Π. συμπυκνώνει με αρ-κετά συνεκτικό και συγκεκριμένο τρόπο την τάση που φαίνεται να ισχυροποιείται στους χώρους της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, η οποία, ξεκινώντας από τις πραγματικές δυ-σκολίες των καιρών, καταλήγει στο συμπέρα-σμα ότι το μόνο «που έχουμε» σαν λαός και κίνημα είναι «η κυβέρνηση της Αριστεράς» και πρέπει να την στηρίξουμε, καθώς ίσως μπορέσουμε και να την κατευθύνουμε.

Όταν παίρνεις τις επιθυμίες σου για πραγ-ματικότητα, είναι πολύ δύσκολο να «προ-σγειωθείς» στα δεδομένα της συγκεκριμένης κατάστασης και οδηγείσαι ακόμα πιο ψηλά στην «απογείωση». Αυτό μπορεί να αποτελεί «δικαίωμα» του κάθε στελέχους-παράγοντα της Αριστεράς καθώς δεν πληρώνει και «φόρο» γι’ αυτά που λέει και γράφει, αποτε-λεί όμως κρίσιμο πολιτικό ζήτημα όταν αυτή η κατεύθυνση του ακολουθητισμού στην κυβερνητική κατεύθυνση γίνεται πολιτική γραμμή μέσα στο κίνημα και ιδιαίτερα στις κρίσιμες σημερινές συνθήκες.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.« Ό,τι και να συμβεί τις αμέσως επόμενες,

εξαιρετικά κρίσιμες ημέρες, η 5η Ιουλίου θα περάσει στην ιστορία σαν μια εκπληκτική νίκη του ελληνικού λαού, μεγαλύτερη κι απ’ την 25η Ιανουαρίου» ξεκινάει το κείμενό του ο Π.Π.

Πολύ μαρξιστικό, αλήθεια, να απομονώ-νεις ένα γεγονός, μία εκλογική διαδικασία, από την εποχή της και να το αναδεικνύεις σε ιστορικό, επειδή έτσι εσύ το θέλεις. Ακόμα πιο βολικό να το αποσυνδέεις από «ό,τι και να συμβεί» τις επόμενες μέρες έτσι ώστε να μην το «λερώσεις» με τις προτάσεις για τρίτο τριετές μνημόνιο και την εθνική ομοψυχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους εσωτερικούς «στραγγαλι-στές» του λαού. Κατά τα άλλα, όπως φαίνεται από τις συγκρίσεις που κάνει ο Π.Π., οι σταθ-μοί των «ιστορικών γεγονότων» που βάζει τη σφραγίδα του ο λαός περιορίζονται από κάλ-πες (25 Γενάρη) σε κάλπες (5 Ιούλη).

Να μας συμπαθάει ο Π.Π., αλλά έχουμε υπόψη μας (και όχι μόνο εμείς, αλλά ο λαός και η νεολαία) πολύ πιο σημαντικά ιστορικά γεγονότα με πρωταγωνιστές τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, την Αριστερά και το Κομμουνιστικό Κίνημα. Και από αυτά τα ιστορικά γεγονότα, που συνέβησαν τόσο στο διεθνές στερέωμα όσο και στη χώρα μας, θα συνεχίσουμε να διδασκόμαστε και να εμπνεό-μαστε για τις μάχες του λαού απέναντι στους ξένους και ντόπιους δυνάστες του, ιδιαίτερα σήμερα, κάτω από τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες με τις οποίες είναι αντιμέτωπος. Αρνούμαστε να υποταχθούμε στην αντίλη-ψη που τείνει να επιβληθεί σε όλο το φάσμα της Αριστεράς ότι μόνο μέσα από τις κάλ-πες ο λαός μπορεί να αναμετρηθεί με τους εχθρούς του και να καταγράψει νίκες. Επιμέ-νουμε στην άποψη ότι οι πραγματικές νίκες καταγράφονται στο πεδίο της ταξικής πάλης και έχουν ως κριτήριο τις καταχτήσεις των

εργαζόμενων και της νεολαίας, την πολιτική και οργανωτική αναβάθμιση της συγκρότη-σής τους, την ενίσχυση της εργατικής-λαϊκής απελευθερωτικής προοπτικής.

Η αποθέωση ενός εκλογικού αποτελέ-σματος (όσο θετικό και αν είναι το γεγονός ότι κατέγραψε μαζικά διαθέσεις αντίστασης και απάντησης στους εκβιασμούς ιμπεριαλι-στών, κεφαλαιοκρατίας, αστικών πολιτικών

κομμάτων, ΜΜΕ και λοιπών απολογητών του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης) αποκαλύπτει και τα όρια μέσα στα οποία βλέπει κάποιος να απαντιέται η επίθεση που δέχεται ο λαός.

Όλες, όμως, οι τοποθετήσεις έχουν την εξήγησή τους και τη βάση εκκίνησής τους.

Έτσι ο Π.Π. συνεχίζει στο κείμενό του ως εξής: «Μια πολύ μεγάλη μάχη κερδήθηκε, αλλά ένας πολύ μεγάλος πόλεμος βρίσκεται μπροστά μας. Αυτό που διαδραματίστηκε στο δραματικό οκταήμερο (πυκνό σαν μια δεκαετία!) ανάμεσα στη θαρραλέα απόφα-ση του Αλέξη Τσίπρα για δημοψήφισμα και στη νίκη της 5ης Ιουλίου, ήταν η εκρηκτική ωρίμανση της βασικής αντίθεσης που μας ακολουθεί από τις 25 Ιανουαρίου: της αντί-θεσης ανάμεσα στην πολιτική δύναμη της ελληνικής Αριστεράς, επικεφαλής ενός κυρί-αρχου λαού, και την οικονομική δύναμη των επίδοξων στραγγαλιστών μας. Και οι δύο πό-λοι της αντίθεσης γιγαντώθηκαν το οκταήμε-ρο που πέρασε: ποτέ η πολιτική μας δύναμη δεν ήταν πιο κραταιά και ποτέ η οικονομική μας κατάσταση τόσο δεινή. Αυτή η δραματι-κή αντίθεση θα λυθεί με τον τρόπο που λύ-νονται όλες οι πραγματικές αντιθέσεις: με το να οξυνθεί μέχρι το έπακρο».

Βάλαμε όλο το απόσπασμα καθώς φαί-νεται ότι αποτελεί τον «πυρήνα» της λογικής του Π.Π. για το χαρακτήρα των εξελίξεων στην χώρα και εξηγεί, εν πολλοίς, όλη την επι-χειρηματολογία του για το επόμενο διάστημα όπου η «δραματική αντίθεση θα λυθεί, με το να οξυνθεί μέχρι το έπακρο».

Μην τρομάζετε, δεν καλεί σε επανάσταση ο Π.Π.! «Απλώς» αναγνωρίζει στον ΣΥΡΙΖΑ ότι αποτελεί στη χώρα την Αριστερά η οποία είναι επικεφαλής του λαού, και ο ίδιος αναλαμβάνει να την «συμβουλεύσει» και να την «εξουσιοδο-τεί» να ακολουθήσει τις... οδηγίες του για τη λύση των «πραγματικών αντιθέσεων».

Δεν θέλουμε να σχολιάσουμε τα περί «θαρραλέας στάσης του Τσίπρα» ούτε –πολύ περισσότερο– το χαρακτήρα των αντιθέσε-ων στην χώρα μας και τον κόσμο, καθώς σε άλλα άρθρα της εφημερίδας γίνεται εκτενής αναφορά και ανάλυση. Αυτό που θέλουμε να σημειώσουμε είναι ο απόλυτος τρόπος προσδιορισμού της πραγματικότητας και των αντιθέσεων που την χαρακτηρίζουν, χω-

ρίς να μπει καν στον κόπο να δοθεί κάποια εξήγηση γι’ αυτό.

Είναι και αυτός ένας «μαρξιστικός» τρό-πος να ερμηνεύεις την πραγματικότητα. Αν αυτή δεν συμφωνεί μαζί σου, τόσο το χειρό-τερο για την πραγματικότητα.

Αλλά ας έρθουμε στις συμβουλές και τις οδηγίες του Π.Π. για την επόμενη μέρα, που θα είναι «ένας πολύ μεγάλος πόλεμος», κατά

τα λεγόμενά του. Όσο και να ψάξαμε στο κεί-μενο δεν υπάρχει καμία αναφορά στους στό-χους και τα καθήκοντα του εργατικού-λαϊκού κινήματος για το «μεγάλο πόλεμο» που «έχου-με μπροστά μας». Αντίθετα, ασχολείται απο-κλειστικά με τα «καθήκοντα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Είμαστε αναγκασμένοι να παραθέσουμε όλο το απόσπασμα των... κατευθύνσεων του Π.Π. προς την κυβέρνηση, καθώς αναδύει όλη την αυταπάτη, αλλά και το ανερμάτιστο μίας τοποθέτησης η οποία, στην απελπισία της, «παράγει» συνεχώς σχέδια χωρίς ουσία και μακριά από κάθε πραγματικό γεγονός. Και το χειρότερο είναι ότι δείχνει να τα πιστεύει...

«Η κυβέρνηση οφείλει να κινηθεί με κε-ραυνοβόλο τρόπο, στο «γήπεδο» όπου εκείνη είναι ισχυρή, το πολιτικό πεδίο, όσο ακόμη οι εσωτερικοί αντίπαλοί της είναι εκμηδενι-σμένοι, ζαλισμένοι, με το ηθικό στο πάτωμα. Το πρώτο, απολύτως αναγκαίο μέτρο είναι η με συνοπτικές διαδικασίες κρατικοποίηση των συστημικών τραπεζών- ο μοναδικός τρό-πος για να αποκτήσει η κυβέρνηση ζωτικό οικονομικό χώρο, να ελέγξει τα στρατηγικά υψώματα της οικονομίας, να σώσει τις λαϊ-κές καταθέσεις και να αποτρέψει την απαλ-λοτρίωση των τραπεζών από το ευρωπαϊκό (κυρίως γερμανογαλλικό) κεφάλαιο. Εξίσου αναγκαία είναι η υπερώριμη πια κάθαρση στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, με την εφαρμο-γή της δημοκρατικής νομιμότητας. Ο εξευτε-λισμός πολλών συστημικών- και καταχρεωμέ-νων- μίντια, ειδικά το τελευταίο δεκαήμερο, προσφέρει τεράστια λαϊκή νομιμοποίηση σ’ αυτή τη στοιχειώδη και υπερώριμη από καιρό κίνηση. Παράλληλα, ο πρωθυπουργός οφείλει από σήμερα κιόλας να κηρύξει ανα-στολή πληρωμών στην ΕΚΤ, το EFSF και τα ευρωπαϊκά κράτη- μέλη μέχρι να κουρευτεί δραστικά το χρέος, κάτι ακόμη και το ΔΝΤ αναγνωρίζει ως αναπόφευκτο. Είναι βέβαιο ότι το μήνυμα θα το πάρουν πολύ σοβαρά υπόψιν, αν όχι από την πρώτη στιγμή οι ευ-ρωπαϊκές ηγεσίες, τουλάχιστον οι ευρωπαϊ-κές αγορές, το «δημοψήφισμα» των οποίων δεν τολμούν να αγνοήσουν τα πολιτικά τους ενεργούμενα».

Τόσο απλά, τόσο τακτοποιημένα, ανατί-θεται στον ΣΥΡΙΖΑ να βάλει σε εφαρμογή το «μεταβατικό πρόγραμμα» καθώς αυτός είναι

η κυβέρνηση και η Αριστερά στη χώρα, που ηγείται του λαού. Άρα είναι και αρμοδιότητά του. Τώρα το γεγονός ότι από την ίδια μέρα, Δευτέρα 6 Ιούλη, την επόμενη του δημοψη-φίσματος, ο «θαρραλέος» Αλ. Τσίπρας δεν ακολούθησε, σε κανένα τους σημείο, τις οδη-γίες του Π.Π., αυτό δεν φαίνεται να τον απα-σχολεί ούτε σαν ενδεχόμενο, παρά τους κα-θημερινούς όρκους πίστης στην ΕΕ, το ευρώ

και όλο το πλέγμα της ιμπεριαλιστικής εξάρ-τησης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Για να μην τον αδικούμε, εκφράζει και ο Π.Π. τις επιφυλάξεις του, όχι για την κυβέρνη-ση αλλά για τους κυρίαρχους της Ευρώπης: «Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν οι κυρίαρ-χοι της Ευρώπης θα υποχωρήσουν μπροστά σε μια τέτοια επίδειξη αποφασιστικότητας. Είναι όμως απολύτως βέβαιο ότι θα ξεσηκώ-σουν κύμα αποστροφής και οργής στις ίδιες τις χώρες τους και σε όλο τον κόσμο αν επιχει-ρήσουν, παρόλα αυτά, να μας στραγγαλίσουν ακόμη κι ύστερα από το δημοψήφισμα».

Και τότε τι γίνεται; Έρχεται έτοιμη η απά-ντηση: «Σ’ αυτή την περίπτωση, η κυβέρνηση θα πρέπει, επί ποινή ακύρωσης και προδο-σίας της λαϊκής νίκης, να απεμπλακεί από την «τριάδα του αδύνατου»: τέλος στη λιτό-τητα- διάσωση των καταθέσεων και ξανά-νοιγμα των τραπεζών- παραμονή στο ευρώ. Ένα από τα τρία πρέπει να θυσιαστεί, για να διασωθούν, έστω με προσωρινό κόστος, τα άλλα δύο».

Δυστυχώς για τον Π.Π., ούτε σε αυτό το σημείο τον άκουσε η κυβέρνηση και επιχειρεί να υλοποιήσει την «τριάδα του αδύνατου» με νέα σκληρή λιτότητα και επίθεση στα εργα-τικά-λαϊκά δικαιώματα. Τώρα, αν ο Π.Π. θα επιβάλει «ποινή» στην κυβέρνηση και μάλιστα με την κατηγορία της «προδοσίας της λαϊκής νίκης», δεν το γνωρίζουμε. Εκείνο που γνω-ρίζουμε είναι ότι το «όχι» μετατρέπεται, από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, σε ένα τεράστιο «ναι» στην συνέχιση της επίθεσης, σε μία νέα συμφωνία-λαιμητόμο.

Απόψεις και εκτιμήσεις σαν αυτές του Π.Π. –που δεν είναι μόνο προσωπικές του, αλλά αφορούν έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο– αφοπλίζουν πολιτικά το κίνημα και το οδηγούν στο να γίνεται παρακολουθητής των κυβερνητικών πολιτικών. Καταδικάζουν την κάθε κίνηση του λαού με την υλοποίηση των στόχων της κυβερνητικής πολιτικής είτε στην περίοδο της διαπραγμάτευσης είτε την επόμενη μέρα της συμφωνίας. Δεν αναγνωρί-ζουν ούτε την αρμοδιότητα, ούτε το καθήκον στις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις να βγουν έξω από τους εκβιασμούς και τα ψεύτικα διλήμ-ματα, αλλά θεωρούν ότι είναι υποχρεωμένες να ακολουθούν τους κυβερνητικούς ελιγμούς και τους κάθε είδους τυχοδιωκτισμούς και να χτίζουν «ιστορία» στις... κάλπες.

Εμείς, από τη μεριά μας, θα καλούσαμε, τόσο τον Π.Π. όσο και μία σειρά στελέχη και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστε-ράς, να δουν την πραγματικότητα όπως εξε-λίσσεται και όχι με τους παραμορφωτικούς φακούς των επιθυμιών και αυταπατών τους. Οι επόμενες εξελίξεις, σε κάθε περίπτωση, θα είναι σκληρές και επικίνδυνες για το λαό και απαιτείται να υψωθεί ένα εργατικό-λαϊκό μέ-τωπο αντίστασης και διεκδίκησης στο οποίο είναι υποχρεωμένες να συμβάλουν όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις.


Με αφορμή άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Αυταπάτες σε έξαρση

Σ ε όλη την διάρκεια της προηγούμε-νης εβδομάδας, η ηγεσία του ΚΚΕ

έκανε τραμπάλα ανάμεσα στα συμπερά-σματα που υποτίθεται ότι έβγαζε και την τακτική που ακολουθούσε. Τέτοια ήτανε η ασάφεια και η δυσκολία, που ενώ το Σάββατο 28 Ιούνη μέσω της ιστοσελίδας 902 κατήγγειλε ως «προβοκάτσιες» τις πρώτες φήμες για αποχή, κατέληξε με συνέντευξη του Κουτσούμπα στο Mega (Πέμπτη 2 Ιούλη) να υιοθετεί την άποψη: «…πιστεύουμε το άκυρο-λευκό-αποχή θα είναι ένα πολύ δυναμικό ποσοστό και έτσι πρέπει να εκφραστεί ο ελληνικός λαός». Φυσικά ο κύριος Κουτσούμπας φρόντισε να κρύψει την αλλαγή στην αρ-χική τακτική του κόμματος (που αποφα-σίστηκε μετά από πυρετό διαβουλεύσε-ων στην ΚΕ), πίσω από δικαιολογίες για συνταξιούχους που δεν έχουν χρήματα και φοιτητές που δεν τελείωσαν την εξε-ταστική. Όχι ότι δεν ισχύουν και αυτά –όμως σίγουρα η ηγεσία του ΚΚΕ τα ήξερε από την αρχή της εβδομάδας. Τι μεσολάβησε, λοιπόν;

“Στο δημοψήφισμα της Κυριακής 5 Ιούλη, ο λαός δεν πρέπει να συρθεί να επιλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χά-ρυβδη, δηλαδή ανάμεσα στην πρόταση ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ για συμφωνία και την πρόταση των 47+8 σελίδων της κυβέρ-νησης.” Με αυτές τις γραμμές κυκλοφό-ρησε ο Ριζοσπάστης της Δευτέρας 29 Ιούνη. Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς, όταν με έναν τόσο ξεκάθαρο τρόπο μια ηγεσία διαπιστώνει ένα σχέδιο εγκλωβισμού του λαού, να μην θέλει να νομιμοποιήσει με οποιονδήποτε τρόπο το σχέδιο αυτό, άρα να καταλήξει στην θέση της ΑΠΟΧΗΣ. Αμ δε! Στο φυλλάδιο που μοίραζε η ΚΕ του ΚΚΕ στον κόσμο, ο εγκλωβισμός μετατρά-πηκε σε… «ευκαιρία»! Διαβάζουμε λοιπόν: «Το ΚΚΕ καλεί τον λαό να αξιοποιήσει το δημοψήφισμα ως ευκαιρία, για να δυνα-μώσει η αμφισβήτηση στην ΕΕ!»

Από πού προέρχονται, λοιπόν όλες αυ-τές οι παλινωδίες και οι οπορτουνισμοί; Μια εύκολη απάντηση θα ήτανε αυτή

που δώσανε αρκετοί, ότι «το ΚΚΕ επιχεί-ρησε πίσω από την αλλαγή στάσης του, να κρύψει την διαρροή των ψηφοφόρων προς το ΟΧΙ και να κρυφτεί πίσω από την ΑΠΟΧΗ». Συνέβη και αυτό, πρέπει να το πούμε. Όμως εμείς δεν είμαστε από αυ-τούς που τους αρέσει να μένουν στην επιφάνεια των καταστάσεων. Γιατί άραγε δεν το έκανε τότε από την αρχή, ώστε να μην φανεί καθόλου η μετατόπιση;

Η βασική διαφορά της δικής μας αντίληψης με αυτή του ΚΚΕ, είναι στις μαγικές δυνατότητες που έχουν οι αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες στα μάτια της ηγεσίας του. Εδώ και 40 χρόνια, κάθε φορά πριν από οποιαδήπο-τε εκλογική διαδικασία, το ΚΚΕ υφίσταται έναν ενθουσιασμό και διαπιστώνει μια «μεγάλη ευκαιρία». Σε όλες τις εκλογικές μάχες της «προμνημονιακής περιόδου», οι εκλογές ήτανε μια μεγάλη ευκαιρία για να σπάσει ο δικομματισμός και να ενεργοποιηθούν θαυματουργές εξελίξεις, που τάχα θα φέρνανε μπροστά ζητήμα-τα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Ήτανε, βλέπετε, η εποχή που το ΚΚΕ πίστευε στην δυνατότητα της κυβέρνησης του «ΑΑΔ Μετώπου». Παρου-σίαζε, μάλιστα, το εκλογικό του πρόγραμ-μα περήφανο πριν την επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου, μαζί με όλα τα ψηφοδέλτια και λοιπά ταρατατζούμ. Ύστερα, τον καιρό της κυβέρνησης Πα-παδήμου, του ΚΚΕ με το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ», ζήτησε δια στόματος Πα-παρήγα εκλογές «για να δείξει ο λαός την δύναμη του». Και όταν τελικά φάνηκε ότι στο εκλογικό επίπεδο η λογική ΣΥΡΙΖΑ κυ-ριάρχησε, εκτοπίζοντας το ΚΚΕ από την πρώτη κοινοβουλευτική θέση αριστερού κόμματος, το ΚΚΕ ξαναζήτησε εκλογές. Αυτή την φορά για να «διορθώσει ο λαός το λάθος του!». Από κοντά φυσικά οι κάθε λογής εκλογές σε σωματεία, συλλόγους τσουβαλιασμένες μαζί με κάθε θεσμό συνδιοίκησης, αποτελούσαν μια μαγική ευκαιρία για αλλαγή των συσχετισμών και

διεκδικήσεις «από καλύτερες θέσεις».Εδώ λοιπόν πρέπει να πούμε τα

πράγματα με το όνομα τους. Καμία ευ-καιρία δεν υπήρξε ποτέ στις αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες και η ηγεσία του ΚΚΕ το γνώριζε πολύ καλά. Οι μεγάλες ευκαιρίες για τον λαό υπήρξαν στους μικρούς και μεγάλους αγώνες. Ευκαιρία ήτανε τα κινήματα της νεολαίας στην εκπαίδευση και ο Δεκέμβρης του 2008. Ευκαιρία ήτανε η Κερατέα και η Χαλκιδική. Ευκαιρία ήτανε οι μεγάλες πανεργατικές απερ-γίες και οι πλατείες. Ευκαιρία ήτανε οι εκατοντάδες εργασιακοί χώροι που μπήκανε στο αγώνα. Ευκαιρία ήτανε η μεγαλειώδης διαδήλωση της 12ης Φλεβάρη του 2012, που συμπύκνωσε το ανώτερο επίπεδο μιας πρώτης πε-ριόδου μεγάλων αντιπαραθέσεων με το σύστημα.

Η ηγεσία του ΚΚΕ ουδέποτε αντι-λήφθηκε καμία από αυτές τις μεγάλες λαϊκές μάχες ως ευκαιρία και απουσί-ασε εγκληματικά από αυτές. Η ηγεσία αυτή απέφυγε όπως ο διάολος το λιβάνι οποιαδήποτε όσμωση του κόσμου που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ/ΚΚΕ με τους μεγάλους αγώνες του λαού, και δεν συ-μπεριφέρθηκε απέναντι τους ούτε καν όπως στο δημοψήφισμα-παγίδα! Απείχε και κατήγγειλε, αυτή την φορά συνειδη-τά, χωρίς αστερίσκους.

«Και πού είναι η απόδειξη των όσων λέτε;» θα πει με το δίκιο του το μέλος ή στέλεχος του ΚΚΕ. Η απόδειξη των λεγο-μένων μας, δεν βρίσκεται πουθενά αλλού, παρά στην ίδια την πρόταση του ΚΚΕ για το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από την συνέχιση των προτάσεων νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων.

Η πρόταση αυτή του ΚΚΕ δεν είναι σημερινή. Κυκλοφορεί πολύ πριν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ, και δημιουργήθηκε σε μια πε-ρίοδο όπου εκατοντάδες χιλιάδες λαού διαδήλωναν συχνότατα στο κέντρο της

Αθήνας, απαιτώντας την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων. Δεν πρόκειται κατά την άποψη μας για μια κίνηση αποκάλυ-ψης της μιας ή της άλλης κυβέρνησης. Πρόκειται για μια εμμονική πολιτική τα-κτική, να έρθει σε ψηφοφορία στην βου-λή το κορυφαίο πολιτικό αίτημα που έχει αναδείξει η λαϊκή πάλη και να ψηφιστεί.

Εμείς θα τοποθετηθούμε και πάλι ξεκάθαρα. Η ρεφορμιστική εμμονή του ΚΚΕ να φέρει το κεντρικό επίδικο της τα-ξική πάλης από τους δρόμους στην βου-λή, αποπροσανατόλισε τις μάζες και τον ίδιο τον κόσμο του ΚΚΕ, και έριξε νερό στον μύλο της υποτιθέμενης «αριστερής κυβέρνησης» βοηθώντας στην πραγματι-κότητα τον ΣΥΡΙΖΑ, που έδινε «στο πιάτο» και άμεσα, αυτό που υπόσχονταν το ΚΚΕ μέσα από μια μελλοντική σταδιακή αύξη-ση των δικών του εκλογικών ποσοστών.

Η Λαϊκή Εξουσία, η έξοδος από την ΕΕ, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλί-ων, η κατάργηση των μνημονίων, δεν μπορούν να μπουν σε ψηφοφορίες. Εί-ναι αιτήματα πάλης, είναι στρατηγικές κατευθύνσεις για το λαϊκό κίνημα. Ο λαός δεν χρειάζεται κανένα δημοψή-φισμα για να δείξει την αντίθεση του. Την έχει ήδη δείξει.

Είναι λοιπόν ξαναζεσταμένο φαγητό, η πρόταση του ΚΚΕ για ένα άλλο ερώτη-μα στο δημοψήφισμα, που θα του έδινε έναν άλλο χαρακτήρα. Ο μόνος χαρα-κτήρας που μπορούσε να έχει αυτό το δημοψήφισμα, είναι ο αποπροσανατο-λισμός του λαού, και σε αυτόν συνέβα-λε και η πρόταση του ΚΚΕ στην βουλή, προσπαθώντας να διεκδικήσει και αυτό μια θέση στον εγκλωβισμό, σε μια γωνί-τσα πιο αριστερά από την κυβέρνηση.

Σε αυτόν τον εγκλωβισμό συμβάλ-λουν οι προτάσεις νόμου για τα 751 και την «αποκατάσταση των απωλειών», που έχουν οδηγήσει στην υιοθεσία από το ΚΚΕ του ορφανού «προγράμματος της Θεσσαλονίκης». Αυτή είναι η αντιπο-λίτευση που προσπαθεί να κάνει ο κος Κουτσούμπας: μια νομοθετική, θεσμική αντιπολίτευση, προκειμένου να κατα-λάβει την άδεια θέση της κοινοβουλευ-τικής, ρεφορμιστικής Αριστεράς, τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ φόρεσε το ευρωπαϊκό, αντιλαϊκό κοστούμι της διαχείρισης.

Απόδειξη για τα λεγόμενα μας, είναι ότι στο φυλλάδιο του το ΚΚΕ, δεν κατέ-ληγε σε καμία συγκεκριμένη πρόταση για Μέτωπο κινητοποιήσεων απέναντι στα μέτρα που θα περάσουν, και αυτός είναι ο πυρήνας της διαφοράς της πρό-τασης του ΚΚΕ σε σχέση με την ΑΠΟΧΗ όπως έμπαινε από το ΚΚΕ(μ-λ).

Και όταν θες να παίξεις σε αυτό το επίπεδο, το κοινοβουλευτικό, δεν μπο-ρείς να καλείς ανοιχτά σε ΑΠΟΧΗ. Ειδικά στην Ελλάδα, με συγκεκριμένα ιστορι-κά γεγονότα να βαραίνουν την μνήμη –όπως η αποχή του ’46. Πρέπει λοιπόν η γυναίκα του Καίσαρα να είναι και να φαίνεται τίμια, πρέπει το ΚΚΕ να είναι και να φαίνεται θεσμικό, να αποδεικνύει με κάθε ευκαιρία ότι η… «αποκατάστα-ση του Ζαχαριάδη» είναι μόνο λεκτική.

Πρέπει επίσης η κάθε μικρή «αντιθε-σμική» κίνηση του ΚΚΕ να συνοδεύεται από ισάξιες θεσμικές «επισκέψεις» του γραμματέα του. Την μία στον αρχιεπί-σκοπο, την άλλη με την Φώφη Γεννημα-τά (να λέμε συγχαρητήρια, μην είμαστε αγενείς!), την άλλη στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών.

Για να μην ξεχνιόμαστε και υπάρξουν δυσάρεστες παρερμηνείες!

Η τραμπάλα,το "δημοψήφισμα-ευκαιρία"

και η... νομοθετική αντιπολίτευση



Γιάννενα

Αθήνα

Ξάνθη

Χανιά

Ηράκλειο

Δεν νομιμοποιούμε τα αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής!Δεν νομιμοποιούμε τους ιμπεριαλιστικούς εκβιασμούς!ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ!Ο λαός μιλάει με τους αγώνες του!Για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης�ΕΕ�ΔΝΤ!Για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής κυριαρχίας!

Εδώ και πέντε μήνες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙ-ΖΑ-ΑΝΕΛ προσπαθεί να μας πείσει ότι το μέλ-λον του λαού και της χώρας βρίσκεται μέσα στις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Πριν τις εκλογές της 25ης Γενάρη, ο πρό-εδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας, επανα-λάμβανε το κακόφημο «ανήκομεν εις την Δύ-σιν», επιβεβαιώνοντας την υποταγή του στα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ, προκειμένου να πάρει το χρίσμα τους στην πορεία του προς την πρωθυπουργία.

Εδώ και πέντε μήνες, η κυβέρνηση ΣΥ-ΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπαθεί να μας πείσει ότι η τρόικα ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ (δηλαδή αυτοί που προ-ώθησαν τα αντιδραστικά μνημόνια και τους δεκάδες αντιδραστικούς εφαρμοστικούς νό-μους, αυτοί που έσπρωξαν το λαό μας βαθιά στην εξαθλίωση και την ανεργία) αποτελούν «εταίρους» με τους οποίους μπορεί να δια-πραγματευτεί για μια «αμοιβαία επωφελή συμφωνία».

Εδώ και πέντε μήνες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙ-ΖΑ-ΑΝΕΛ προσπαθεί να μας πείσει ότι υπάρ-χουν και «καλοί» ιμπεριαλιστές, «σύμμαχοι» και «φίλοι» του λαού και της χώρας, οι οποίοι θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σε αυτήν τη δια-πραγμάτευση. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να μας παρουσιάζει ως «φιλική» δύναμη τις ΗΠΑ, τους μεγαλύτερους μακελάρηδες των λαών, αυτούς που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ορ-μητήριο για τις αιματοβαμμένες επεμβάσεις τους. Και τους πρόσφεραν και νέα βάση, στην Κάρπαθο!

Εδώ και πέντε μήνες, η κυβέρνηση ΣΥ-ΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει την εφαρμογή του μνη-μονίου της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, ενώ από το Φεβρουάριο έχει υπογράψει συμφωνία με την ΕΕ ότι αναλαμβάνει «την αναπόδραστη δέσμευσή της να τιμήσει τις οικονομικές της υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως» και ότι δεν πρόκειται να προβεί σε «μονομερείς αλ-λαγές» στα μνημόνια.

Όλο αυτό το διάστημα, η κυβέρνηση Τσίπρα � Καμμένου προωθεί θέσεις ανοι-χτής υπηρέτησης των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού και της μεγαλοαστικής τά-ξης. Από τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥ-ΡΙΖΑ για πρόγραμμα ανακούφισης (Θεσσαλο-νίκη) και για προώθηση φιλολαϊκών μέτρων, η κυβέρνηση πέρασε στην «αμοιβαία επωφελή» συμφωνία, μετά στον «έντιμο συμβιβασμό» και μετά στον «επώδυνο συμβιβασμό», για να κα-ταλήξει να προτείνει στους ιμπεριαλιστές ένα νέο δικό της μνημόνιο 47 σελίδων το οποίο ενίσχυε με περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα. Μεγαλύτερη φορομπηξία, μειώσεις μισθών και συντάξεων μέσα από αυξήσεις εισφορών, ιδιωτικοποιήσεις και ένα σωρό ακόμη αντιλαϊ-κά-αντεργατικά μέτρα περιλαμβάνονταν στην τελευταία πρόταση που έκανε η ίδια η κυβέρ-νηση προς τους ιμπεριαλιστές.

Και ξαφνικά, η κυβέρνηση αυτή, πνιγμένη στις αυταπάτες και τα αδιέξοδά της, σηκώνει δήθεν τα λάβαρα της «εθνικής υπερηφάνειας» και καλεί το λαό να αποφασίσει με δημοψή-φισμα για το αν θα εγκρίνει την τελική συμφω-νία που προτείνουν οι «θεσμοί». Αυτοί που εδώ και μήνες φρόντισαν να κρατήσουν το λαό στο περιθώριο, αυτοί που τον αφόπλισαν πολιτικά και ιδεολογικά, αυτοί που τον γέμιζαν αυταπά-τες προσπαθώντας να στήσουν τις πολιτικές

τους γέφυρες με το κεφάλαιο, τα ιμπεριαλιστι-κά κέντρα, την ξένη και ντόπια πλουτοκρατία, καλούν σήμερα το λαό να βγάλει το φίδι από την τρύπα, για δικό τους λογαριασμό βέβαια και όχι για λογαριασμό του λαού.

Από δίπλα και απέναντι, όλο το μέτω-πο των αντιδραστικών δυνάμεων, η δεξιά και το μνημονιακό μπλοκ, συνεχίζουν και ε-ντείνουν τους δικούς τους εκβιασμούς προς το λαό, εκμεταλλεύονται το κυβερνητικό α-διέξοδο και συσπειρώνονται προσπαθώντας να ξεπεράσουν τις δικές τους αντιφάσεις και αδυναμίες, να επανακάμψουν και να συ-γκροτήσουν την επόμενη πρόταση πολιτικής διαχείρισης για το σύστημα. Αυτοί που προ-ώθησαν τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική των τελευταίων χρόνων, σήμερα προσπαθούν να εμφανιστούν προς το λαό ως «δικαιωμένες» και «υπεύθυνες», και μάλιστα με τη δήθεν λα-ϊκή υποστήριξη των στημένων φιλο-ΕΕ συγκε-ντρώσεων.

• Η επίκληση της λαϊκής ετυμηγορίας εί-ναι κάλπικη, όπως κάλπικη αποδείχτηκε και η δήθεν φιλολαϊκή πολιτική τους. Γιατί Ο ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΑΛΛΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ στους ι-μπεριαλιστές και το κεφάλαιο:

Μέσα από τους μαζικούς αγώνες του ενά-- ντια στη βάρβαρη πολιτική των μνημονί-ων, ενάντια στο καθεστώς της εξάρτησης και της υποδούλωσης.Μέσα από τις μεγαλειώδεις απεργίες του, - τις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις του. Μέσα από τη σύγκρουσή του με τις δυ-- νάμεις κρατικής καταστολής και το καθε-στώς φασιστικοποίησης.Και είναι η πραγματική και ξεκάθαρη

απάντηση! Τόσο ξεκάθαρη που ο ΣΥΡΙΖΑ -τόσο προεκλογικά όσο και συγκυβερνώντας με τους ΑΝΕΛ- ήθελε να την εξουδετερώσει, να την βάλει στην άκρη, για να προωθήσει τα σχέδιά του ως επίδοξος πολιτικός διαχει-ριστής της ντόπιας άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών.

Είναι μια απάντηση που απορρίπτει κα-τηγορηματικά όχι μόνο την τελευταία πρό-ταση των ιμπεριαλιστών που στρίμωξε τη συ-γκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά και όλες τις προηγούμενες προτάσεις με τις οποίες ήταν έτοιμη να συμφωνήσει τούτη εδώ η κυβέρ-νηση. Είναι μια απάντηση αντίθετη και με την πρόσφατη κυβερνητική πρόταση-μνημόνιο των 47 σελίδων, είναι αντίθετη και με τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη.

Γι’ αυτό και ο λαός δεν έχει κανένα λό-γο να νομιμοποιήσει τα αδιέξοδα της κυ-βερνητικής πολιτικής. Γιατί είναι δικά της αδιέξοδα και όχι δικά του.

Αυτό που πρέπει να κάνει ο λαός είναι να συνεχίσει να παλεύει και να διεκδικεί. Να αγωνίζεται για τα δικαιώματά του, να υπε-ρασπίζεται τις κατακτήσεις του. Να οργανώ-νει την πάλη του ενάντια στους ιμπεριαλιστές και την ντόπια άρχουσα τάξη, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την καπιταλιστι-κή κυριαρχία, ενάντια στα παλιά και νέα μνη-μόνια, ενάντια στα παλιά και νέα δεσμά. Για το δικαίωμα όλου του λαού στη δουλειά, την ασφάλιση, την περίθαλψη, την εκπαίδευση. Για το δικαίωμα σε μια ζωή με αξιοπρέπεια, σε μια χώρα χωρίς προστάτες, εκμετάλλευση και καταπίεση.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ!

ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΦΟΡΟΛΗΣΤΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ!

ΚΑΤΩ Ο ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ!

ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΕΕ ΚΑΙ ΝΑΤΟ!ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ

ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ!

Μ ια μέρα μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος από τον

πρωθυπουργό και μετά το τελικό απο-τέλεσμα της σχετικής συζήτησης στη Βουλή, το ΚΚΕ(μ-λ), η Λαϊκή Αντίσταση-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργα-σία, όπως και το Μ-Λ ΚΚΕ, με ιδιαίτερες ανακοινώσεις τους αλλά και με κοινή των δύο οργανώσεων, κάλεσαν το λαό σε αποχή από ένα δημοψήφισμα το οποίο χαρακτήριζαν κάλπικο και που στόχο είχε ουσιαστικά να εκβιάσει τη σύμφωνη γνώμη του λαού στην κυβερ-νητική πολιτική των μνημονίων.

Παράλληλα η οργάνωσή μας, με αφορμή το κλείσιμο των τραπεζών, τη δυσκολία που δημιούργησε αυτή σε εργαζόμενους και συνταξιούχους να ει-σπράξουν τους μισθούς και τις συντά-ξεις τους αλλά και τα φαινόμενα καθό-λου ή μερικής πληρωμής μισθών στον ιδιωτικό τομέα με τη δικαιολογία της έλλειψης ρευστότητας, προχώρησε σε καμπάνια καταγγέλλοντας αυτή τη κα-τάσταση και καλώντας εργαζόμενους και συνταξιούχους να απαιτήσουν τις απολαβές τους άμεσα και ολόκληρες.

Γρήγορα βγήκαν τα υλικά, αφίσες και προκηρύξεις, και ξεκινήσαμε πανελλαδι-κά τη καμπάνια υπέρ της αποχής κινού-μενοι ουσιαστικά ανάλογα με τις ιδιαι-

τερότητες των περιοχών. Αλλού, στις περισσότερες περιοχές, κινηθήκαμε με τη Λαϊκή Αντίσταση και σε ορισμένες κομματικά, γίνανε αρκετές συγκε-ντρώσεις και συζητή-σεις ενώ στην Αθήνα η κεντρική συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε την

Πέμπτη 2/7 στο Μοναστη-ράκι με διοργανωτές τις δύο οργανώσεις και ομιλητές τον Κώστα Μπεκιάρη από το ΚΚΕ(μ-λ) και τον Αντώνη Παπαδόπουλο από το Μ-Λ ΚΚΕ. Σχεδόν όλες οι συγκε-ντρώσεις γίνανε σε ανοι-χτούς χώρους - πλατείες κάτι που βοήθησε στο να ακουστούν οι απόψεις μας σε ευρύτερο κόσμο πέρα από τα μέλη και τις επιρροές μας.

Πραγματικά όλες οι ανταποκρίσεις των συ-ντρόφων από την Ηγου-μενίτσα ως την Ικαρία και τη Σάμο, από την Ξάνθη ως τα Χανιά και το Ηράκλειο, το ίδιο και στην Αθήνα, συγκλίνουν ότι οι συ-

γκεντρώσεις μας προκάλεσαν το ενδιαφέρον αρκετού κόσμου, ενδια-φέρον που προκλήθηκε από την «ιδι-αιτερότητα» του καλέσματός μας για αποχή. Παρόμοιο ήταν το κλίμα και στις καμπάνιες που έγιναν σε χωριά και σε γειτονιές των μεγάλων πόλεων. Μια «πα-ράφωνη» άποψη που ξάφνιαζε μεν μέσα σε αυτό το κλίμα της καλπολαγνείας που προερχόταν και από τη συντριπτική πλει-οψηφία της Αριστεράς που όμως αντιμε-τωπιζόταν θετικά. Υπήρξαν βέβαια και περιπτώσεις επιθετικών συμπεριφορών κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, από αν-θρώπους που αντιπροσώπευαν το κυ-βερνητικό στρατόπεδο του ΟΧΙ.

Για την αποχήΗ αποχή στο δημοψήφισμα κινήθηκε

σε υψηλά επίπεδα σε όλη την Ελλάδα. Χαρακτηρίζεται σαν την υψηλότερη των τελευταίων δέκα χρόνων τουλάχιστον. Μπορεί στα πλαίσιά της να υπάρχουν τα φαινόμενα της αδιαφορίας για την πολι-τική ή της δυσκολίας μετακίνησης των ετεροδημοτών από τα μεγάλα αστικά κέντρα προς την επαρχία αλλά το κύριο χαρακτηριστικό της είναι αυτό που λέει η ανακοίνωσή μας: “Ένα σημαντικό τμήμα αυτού του δυναμικού, αλλά και αυτού που επέλεξε το άκυρο/λευκό (περίπου 200 χιλιάδες περισσότεροι

από το Γενάρη) είναι ένας κόσμος που συμμερίζεται την ανάγκη να οικοδο-μήσει με την πάλη του ο λαός τα δικά του ΝΑΙ και τα δικά του ΟΧΙ.”

Μάλλον ενόχλησε ιδιαίτερα, τόσο αυ-τούς που προκάλεσαν το δημοψήφισμα όσο και αυτούς που έσπευσαν να υποστη-ρίξουν τη συμμετοχή σε αυτό καλώντας είτε σε υπερψήφιση ενός διευρυμένου και «μέχρι τέλους» ΟΧΙ ή ενός …άκυρου ΟΧΙ! Είναι χαρακτηριστικό ότι η οποιαδή-ποτε αναφορά σε αυτή απουσιάζει, για πρώτη φορά ίσως μετά από διαδικασία εθνικής κάλπης, από τις ανακοινώσεις για τα αποτελέσματα και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ,

σε αντίθεση με τη σφοδρή πολεμική που άσκησε πριν σε οποιαδήποτε άλλη από τη δική της αριστερή επιλογή, αλλά και του ΚΚΕ, παρ’ όλο που λίγες μέρες πριν, με δηλώσεις του γ.γ. Κουτσούμπα, ανα-γνώρισε την αποχή ως πράξη αντίστασης απέναντι στο ψευτοδίλλημα που έθετε η κυβέρνηση, περιορίζοντάς το όμως κυρίως σε αυτούς που λόγω οικονομι-κών δυσκολιών δεν μπορούσαν να πάνε στους τόπους που ψηφίζουν. Αυτή η χα-λαρή στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ μάλλον «απελευθέρωσε» ένα σημαντικό κομμάτι μελών και οπαδών του που δεν το ικα-νοποιούσε η μεσοβέζικη στάση επιλογής του δικού του, άκυρου εκ των πραγμά-των, ψηφοδελτίου.

Κι αν υπάρχει μια δόση αλήθειας σε αυτό τα ελάχιστα στοιχεία που δημοσι-εύτηκαν, ακόμη και από το υπουργείο Εσωτερικών, δείχνουν ότι η αποχή ήταν μάλλον συνειδητή και οφείλεται σε κό-σμο που αρνήθηκε να μπει στο δίλλημα επιλογής μνημονίου.

Χαρακτηριστικός είναι ο χάρτης που παραθέτουμε:

Στο σύνολο των 51 νομών της χώρας

η συμμετοχή ήταν πάνω από το μέσο όρο μόνο σε 16 νομούς, όπου βεβαίως περιλαμβάνονται η Αττική και η Θεσσα-λονίκη, αλλά ακόμη και σε αυτούς είναι, έστω και ελαφρά, πεσμένη σε σχέση με τις εκλογές του Γενάρη. Αύξηση συμ-μετοχής είχαμε σε 9 νομούς από τους οποίους οι 8 νησιωτικοί! Γενικά μπορού-με να πούμε ότι όσο πιο λαϊκή και χτυ-πημένη από τις μνημονιακές πολιτικές είναι μια περιοχή τόσο πιο ανεβασμένη είναι και η αποχή.

(Στον χάρτη παρουσιάζεται η συμμε-τοχή στο δημοψήφισμα της Κυριακής ανά νομό. Με μπλε χρώμα εμφανίζονται

οι νομοί που το ποσοστό συμμετοχής εί-ναι πάνω από τον εθνικό μέσο όρο και με το κόκκινο χαμηλότερο με τον εθνικό μέσο όρο του 62,44%.

Αντίστοιχα το βελάκι που δείχνει προς τα πάνω δείχνει άνοδο συμμετο-χής σε σχέση με τις τελευταίες εθνικές εκλογές και με αυτό προς τα κάτω την πτώση.)

Συμπερασματικά λοιπόν μπορεί να μην μπορούμε να χρεωθούμε την απο-χή ολοκληρωτικά ή και πλειοψηφικά ως «δική» μας, αλλά μπορούμε να τη θεω-ρήσουμε στο μεγαλύτερο κομμάτι της ως στάση συνειδητής άρνησης σε ένα στημένο παιχνίδι από τις δυνάμεις του συστήματος. Μια στάση που αναζητεί άλλου είδους διεξόδων από αυτές που του προτείνουν οι διάφορες αριστερές δυνάμεις. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων που επέλεξε την αποχή αντιστάθηκε στη τρομοκρατία του συ-στήματος (του ΝΑΙ) στη περίπτωση αρνη-τικού γι’ αυτού αποτελέσματος αλλά και στην επίθεση λάσπης και τρομοκρατίας που ασκήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους θιασώτες του ΟΧΙ.

Καμπάνια για την αποχή από το δημοψήφισμα


Προλεταριακή Σημαία 760

Documents

Transcript of Προλεταριακή Σημαία 760