Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας άνθρωποςπου κουβαλούσε ένα καλάθι μ’ ένα σταφύλι. Καιείχε και έναν εργάτη που τον βοηθούσε, να μαζέψει τ’ άλλα σταφύλια.

Τα σταφύλια έγιναν πάρα πολλά, τα πήγαν στο πατητήρι, έβγαλαν μούστο, τα έβαλαν στα βαρέλια και σε λίγες μέρες έγινε κρασί. Οι εργάτες έβαλαν μετά το κρασί στα μπουκάλια.

Όμως οι εργάτες το ήπιαν όλο και έβλεπαν αστεράκια και έβλεπαν και τίγρεις και έβλεπαν και όνειρα! Έβλεπαν ότι οδηγούσαν μια μπουλντόζα που τράκαρε με μια άλλη, μπουλντόζα που είχε πίσω της χαλασμένα αυτοκίνητα.

Φοβήθηκαν και ξύπνησαν! Νόμιζαν ότι είναι αληθινό το όνειρο και έψαχναν να βρουν τις μπουλντόζες. Μετά που δεν τις βρήκαν πήραν μια βαθιά ανάσα και είπαν «Ουφ! Ευτυχώς που δεν ήταν αληθινό». Όμως άκουσαν μια δυνατή φωνή και έτρεξαν στα σπίτια τους και κρύφτηκαν.

Ήταν μια αλεπού, που μύρισε τα σταφύλια που είχαν μαζέψει και ήθελε να τα κλέψει γιατί είναι πονηρή και γιατί πεινούσε. Γιατί στο δάσος που ήταν, δεν έβρισκε τίποτα να φάει.

Δεν τα πήρε όμως και είπε «άστα δεν πειράζει, θα τους τ’ αφήσω». Έφαγε όμως ένα τσαμπί σταφύλι που βρήκε στο πάτωμα και είπε «Μιαμ, μιαμ, νοστιμότατο»! Και φώναξε και το φίλο της το λύκο και του ‘δωσε ένα τσαμπί σταφύλι να φάει και εκείνος!

Και ο λύκος είπε «ευχαριστώ πολύ αλεπού, πώς να σ’ ευχαριστήσω»;

Η αλεπού είπε «δεν πειράζει, δεν θέλω τίποτα»

Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα