Το έπος του Διγενή Ακρίτα

Περιεχόμενα

Συνοπτική περιγραφή του έπους

«Ο θάνατος του Διγενή» απόσπασμα που διασώθηκε

Συνοπτική περιγραφή του έπους

Ένας από τους ακρίτες ήταν και ο Βασίλειος Διγενής Ακρίτας. Έζησε περίπου το 10ο μ.Χ. αιώνα και ονομαζόταν Διγενής  γιατί καταγόταν από δύο γένη, το αραβικό και το ελληνικό.  Η σωματική του δύναμη και ανδρεία ήταν μεγάλη και τα κατορθώματα του πολλά.  Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο γράφτηκε ένα εκτενές ποίημα με επικό χαρακτήρα το οποίο εξυμνούσε όλη του τη ζωή, από τους προγόνους ως το θάνατό του.

Το έπος τοποθετείται χρονικά στο τέλους του 10ου ή στις αρχές του 11ου μ.Χ. αιώνα. Το πρωτότυπο κείμενο δεν έχει διασωθεί αλλά υπάρχουν πολλές παραλλαγές του από τις οποίες η πιο αξιόπιστη είναι η Grottaferrata. Αποτελείται από οκτώ ή δέκα κεφάλαια τα οποία περιγράφουν τη ζωή του με χρονολογική σειρά.

Αρχικά, γίνεται λόγος για τον πατέρα του, τον αμιρά της Συρίας Μουσούρ, ο οποίος άρπαξε την κόρη ενός έλληνα στρατηγού, καταδιώχθηκε από τους πέντε αδερφούς της, μονομάχησε με το μικρότερο, ηττήθηκε, προσηλυτίστηκε στο χριστιανισμό και τελικά την παντρεύτηκε. Από το γάμο αυτό γεννήθηκε ο Διγενής.

Έπειτα, περιγράφονται τα παιδικά του χρόνια και οι ιδιαίτερες ικανότητες και επιδόσεις του. Κατόπιν, αναφέρεται στην αρπαγή της κόρη ενός στρατηγού και στο γάμος του μαζί της (με τη συγκατάθεση του πατέρα της τον οποίο ο Διγενής είχε προηγουμένως νικήσει) καθώς και σε μια ερωτική περιπέτεια του Διγενή.

Στη συνέχεια, γίνεται λόγος για τους αγώνες και τα κατορθώματα του (με σημαντικότερο τη μονομαχία του με την αμαζόνα Μαξιμώ), για την αναχώρησή του στις άκρες, όπου γίνεται ακρίτης καθώς και για την κατασκευή ενός κάστρου στον Εφράτη, όπου και εγκαθίσταται με τη γυναίκα του.

Τέλος, περιγράφεται ο θάνατός του. 

«Ο θάνατος του Διγενή» Ό Διγενής ψυχομαχεί κ' η γη τόνε

τρομάσσει. Βροντά κι' αστράφτει ο ουρανός και σειέτ ο απάνω κόσμος,κι' ο κάτω κόσμος άνοιξε και τρίζουν τα θεμέλια, κ' η πλάκα τον ανατριχιά πως θα τόνε σκεπάση,πως θα σκεπάση τον αϊτό της γης τον αντρειωμένο. Σπίτι δεν τον εσκέπαζε, σπήλιο δεν τον εχώρει, τα όρη εδιασκέλιζε, βουνού κορφαίς επήδα, χαράκι' αμαδολόγανε και ριζιμιά ξεκούνειε. 'Σ το βίτσιμά πιανε πουλιά, 'ς το πέταμα γεράκια ,στο γλάκιο και το πήδημα τα λάφια και ταγρίμια.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ

ΖΩΗ ΤΣΟΥΓΑΕ121/12/2015