Δ2 τάξηΔ2 τάξητου 8του 8ουου Δημοτικού Σχολείου Αμπελοκήπων Δημοτικού Σχολείου Αμπελοκήπων

Οι περιπέτειες της Ντόροθι και των φίλωνΟι περιπέτειες της Ντόροθι και των φίλων τηςτης

στο σχολείο του Οζστο σχολείο του Οζ

Μια εκδοχή του παραμυθιού γύρω από τη διαφορετικότητα και τον σχολικό εκφοβισμό γραμμένη από παιδιά

Σχολική χρονιά 2014-15

Τα παιδιά στήριξαν τη διασκευή της ιστορίαςστο βιβλίο

«Ο ΜΑΓΟΣ ΤΟΥ ΟΖ - ΜΕΓΑΛΑ ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΡΓΑ»του ΜΠΑΟΥΜ ΦΡΑΝΚ

Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ

ISBN 9602343885

Λίγα λόγια σχετικά με τον περίφημο Μάγο του Οζ

Ο Μάγος του Οζ (The wonderful Wizard of Oz, 1900) του Φρανκ Μπάουμ είναι ένα από τα κλασικότερα παιδικά μυθιστορήματα παγκοσμίως, όπως και μια ταινία μιούζικαλ φαντασίας παραγωγής 1939, σε σκηνοθεσία Βίκτορ Φλέμινγκ, που αποτελεί τη γνωστότερη και εμπορικότερη μεταφορά του μυθιστορήματος. Πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η Τζούντι Γκάρλαντ στον ρόλο της Ντόροθι.

Σύμφωνα με το παραμύθι, στο μελαγχολικό τοπίο του Κάνσας ζει η χαριτωμένη Ντόροθι μαζί με τους θείους της. Η ζωή της κυλάει τόσο ήρεμα, που η Ντόροθι αισθάνεται πλήξη και επιθυμεί νέες περιπέτειες. Η επιθυμία της δεν αργεί να πραγματοποιηθεί, αφού ένας δυνατός ανεμοστρόβιλος παρασύρει το σπίτι της σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό. Εκεί, η μικρή Ντόροθυ θα τρομάξει αρχικά και θα αναζητήσει τρόπο να επιστρέψει στο σπίτι της. Σύντομα όμως, θα γνωρίσει νέους φίλους: τον Τενεκεδένιο, ο οποίος δεν έχει καρδιά, το Σκιάχτρο που δεν έχει μυαλό αλλά και το Λιοντάρι που του λείπει η τόλμη. Οι τέσσερις φίλοι ενωμένοι θα βάλουν στόχο να φτάσουν στην χώρα όπου κατοικεί ο Μάγος του Οζ για να τους βοηθήσει να αποκτήσουν αυτό που λείπει στον καθένα. Το ταξίδι προς την χώρα όπου κατοικεί ο Μάγος του Οζ, η λεγόμενη Σμαραγδούπολη, δεν είναι εύκολο και οι τέσσερις φίλοι δεν είναι μόνοι τους. Η κακιά Μάγισσα τους ακολουθεί και συνεχώς βρίσκεται στον δρόμο τους για να τους εμποδίσει και να κλέψει τα γυαλιστερά κόκκινα παπούτσια της Ντόροθυ. Η παρέα όμως δεν θα το βάλει κάτω. Θα προσπαθήσει πολύ, θα πιστέψει στις δυνατότητές της καιι θα καταφέρει να ξεφύγει από τις παγίδες που στήνει η κακιά Μάγισσα.

Η ιστορία του Μάγου του Οζ, όπως κι άλλα κλασικά παραμύθια (ενδεικτικά αναφέρουμε τον Μικρό Πρίγκιπα και την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων) έχουν αξιοποιηθεί πολύ συχνά για να εξυπηρετήσουν παιδαγωγικούς σκοπούς. Η μεγάλη ποικιλία που προσφέρουν σε χαρακτήρες βοηθά ιδιαίτερα στην ανάπτυξη ψυχολογικών διεργασιών, όπως η ταύτιση και η προβολή, και μέσα από αυτές, την ψυχική και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών και στην καλλιέργεια της αγάπης προς την ίδια τη λογοτεχνία. Ειδικά ο Μάγος του Οζ έχει συνδεθεί με την αναπτυξιακή ψυχολογία των παιδιών.

Ο Μάγος του Οζ παρουσιάζει τη διαδικασία της ανάπτυξης, αλλά και τις προκλήσεις της επιβίωσης που αντιμετωπίζουμε όλοι όταν βαδίζουμε το δικό μας δρόμο. Η Ντόροθι είναι το «Ορφανό Παιδί» (το ορφανό παιδί είναι ο κύριος χαρακτήρας στις περισσότερες γνωστές παιδικές ιστορίες (Κοριτσάκι με τα σπίρτα, Χιονάτη, Σταχτοπούτα), που αναγκάζεται να αναπτύξει από νωρίς την ανεξαρτησία του. Με τον κυκλώνα που παίρνει το σπίτι της και την απομακρύνει από τα οικεία της πρόσωπα συμβολίζεται το χάος και ο επερχόμενος μετασχηματισμός, που οδηγεί από την παιδική ηλικία, στην εφηβεία και στην ενηλικίωση. Το χάος στη ζωή είναι αυτό που μας αφήνει με δύο μόνο επιλογές: ή να χαθούμε ή να οδηγηθούμε στην αναδόμηση ενός πιο συνειδητού εαυτού.

Το σπίτι μετά τον κυκλώνα πέφτει στο Οζ, όπου η Ντόροθι αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι έχει διαχωριστεί από το οικείο περιβάλλον της και ότι πρέπει να βρει μέσα της τη δύναμη και το κουράγιο να αντέξει αυτά που την περιμένουν. Γύρω της βλέπει τα μικρά Μάντσκις (φουσκομαγουλάδες) που αντιπροσωπεύουν τα κομμάτια του παλιού εαυτού της. Όπως συμβαίνει σε όλες τις πνευματικές αναζητήσεις, όταν αρχίζει να αναρωτιέται, τα Μάντσκις

της λένε ότι πρέπει να πάει στο Οζ, δηλαδή σ’ ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό. Φύλακας στο ταξίδι της Ντόροθι είναι ο σκύλος της ο Τότο που το όνομά του σημαίνει «όλα». Ο Τότο είναι μια υπενθύμιση ότι όλα όσα χρειάζεται είναι πάντα μαζί της, αρκεί να έχει επίγνωση.

Πολλές φορές όταν νιώθουμε χαμένοι και ρωτάμε «πού βρίσκομαι», εμφανίζεται ένα μέρος του εσωτερικού μας εαυτού για να μας δώσει απάντηση, αρκεί να είμαστε σε θέση να λαμβάνουμε τα μηνύματα. Εμφανίζονται επίσης και δύο Μάγισσες, η Καλή και η Κακή, που αντιπροσωπεύουν την σκιά και το φως ή την αιώνια πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό.

Στο δρόμο για το Οζ συναντάει το Σκιάχτρο που αντιπροσωπεύει το διάλογο με την νοημοσύνη της, αφού για πρώτη φορά υποχρεώνεται να αξιολογήσει τη διανοητική της πραγματικότητα (μέχρι τώρα ήταν απλώς παιδί). Πιο κάτω συναντά τον Τενεκεδένιο που σε συμβολικό επίπεδο, η Ντόροθι πρέπει να αφυπνίσει την αίσθηση της αγάπης και της συμπόνιας που υπάρχει μέσα της. Επόμενος σύντροφος που θα συναντήσει είναι το δειλό λιοντάρι που του λείπει το κουράγιο, μια λειτουργία της αυτοεκτίμησης και συνδέεται με τη θέληση και την επιλογή.

Όταν φτάνουν στο Οζ και παρουσιάζονται στο μάγο, αυτός όπως κάθε καλός πνευματικός δάσκαλος τούς υποβάλει σε δοκιμασία, ζητώντας τους να του φέρουν τη σκούπα της κακιάς Μάγισσας. Στο κάστρο της κακιάς Μάγισσας η Ντόροθι συλλαμβάνεται (στο ταξίδι της πνευματικής μας ανάπτυξης, ακόμα κι αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τις επιθυμίες μας, πάντα μας αιχμαλωτίζουν με κάποιο τρόπο οι φόβοι μας και νιώθουμε απομονωμένοι και εγκαταλειμμένοι). Η φυλακή στο σκοτεινό κάστρο είναι μία καθιερωμένη εικόνα του κινδύνου που αντιμετωπίζουμε στην αναζήτηση για τον εαυτό μας. Η Ντόροθι καλεί το Σκιάχτρο, το Λιοντάρι και τον Τενεκεδένιο Άνθρωπο για να τη σώσουν. Ουσιαστικά καλεί το δικό της θάρρος, τη δική της θέληση και τη δική της καρδιά, τα προσωπικά της στοιχεία δηλαδή, που έχει αρχίσει να τα ενοποιεί.

Γυρίζοντας στον Μάγο, αυτός τους λέει ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Τότε ο Τότο, ο σκύλος και φύλακάς της δεν το δέχεται, το θεωρεί απάτη και τραβώντας την κουρτίνα, δείχνει στην Ντόροθι ότι δεν χρειάζεται να στηρίζεται σ’ έναν σκιώδη γκουρού για να κάνει τη δική της πνευματική δουλειά. Αφού λοιπόν ο Μάγος ξεσκεπάστηκε, πρέπει να τηρήσει τις υποσχέσεις του και να τη βοηθήσει να βρει το δρόμο της επιστροφής της στο σπίτι της.

Η Ντόροθι δέχεται την καθοδήγηση του Μάγου και ετοιμάζεται να φύγει μαζί του με το αερόστατό του, αλλά την τελευταία στιγμή ο Τότο, ο φύλακάς της που κυνηγάει ένα λαγό την τραβάει μαζί του και ο Μάγος φεύγει μόνος του. Τότε εμφανίζεται η Καλή Μάγισσα και της λέει ότι είχε τη δύναμη να επιστρέψει σπίτι της από την αρχή, μόνο που δεν το ήξερε (με τα ρουμπινένια γοβάκια της). Αυτό θυμίζει τη βουδιστική διδασκαλία που λέει ότι είμαστε ήδη τέλειοι Βούδες αλλά δεν το ξέρουμε και φερόμαστε σαν αφώτιστα παιδιά. Η Ντόροθι ολοκλήρωσε το ταξίδι της και με κουράγιο ενοποίησε το νου, την καρδιά και την θέληση. Ο πιο δύσκολος αντίπαλός της, η Κακιά Μάγισσα, αποδείχθηκε εκείνος που τη βοήθησε περισσότερο να διευρύνει τη ψυχή της. Η Ντόροθι έχει πλέον επιστρέψει σπίτι της. Εξωτερικά είναι η ίδια, αλλά εσωτερικά έχει μεταμορφωθεί ολοκληρωτικά.

Αν σας γοήτεψε η ψυχολογική-αναπτυξιακή ερμηνεία του Μάγου του Οζ, θα ενθουσιαστείτε αν μάθετε, ότι αυτή δεν είναι η πραγματική εξήγηση του βιβλίου. Όπως συμβαίνει και με όλα τα υπόλοιπα κλασικά δημιουργήματα που ανέφερα παραπάνω, πρόκειται για αλληγορίες, δηλαδή για αφηγήσεις που αφορούν ενηλίκους, με το

προκάλυμμα της παιδικής λογοτεχνίας. Συντελούνται στα συγκεκριμένα ιστορικά, κοινωνικά και πολιτικά τους πλαίσια, στηρίζονται σε πραγματικές ιστορίες και, στις περισσότερες περιπτώσεις, αφορούν πραγματικά πρόσωπα. Ο λόγος που τόσο συχνά «ταιριάζουν» με ψυχολογικά στοιχεία της παιδικής ηλικίας, είναι γιατί δια μέσω της αλληγορίας αποδίδουν την ψυχική διαπάλη που συντελείται μέσα στους ήρωες. Για παράδειγμα, είναι γνωστό ότι το τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκιπα είναι η Ρόουζ, η μεγάλη αγάπη του Ντε Σαιντ Εξυπερύ, την οποία αναζητούσε πάντα στα ταξίδια του και μέχρι το τέλος της ζωής του.

Η ιστορία που κρύβεται πίσω από τον «Μάγο του Οζ» αφορά την οικονομική κρίση της περιόδου 1891-1897, στις ΗΠΑ. Το παραμύθι δημοσιεύτηκε το 1899 και εξέφραζε τον αποτροπιασμό της αστικής κοινωνίας που κατέρρεε εξαιτίας της παρατεταμένης φονικής έλλειψης ρευστότητας. Ο ίδιος ο συγγραφέας του παραμυθιού, ο Frank Baum, ήταν γιός «πετρελαιά», που εξαιτίας της έλλειψης ρευστού έχασε την εταιρία του από τους Rockefellers.

Η ιστορία ξεκινάει με τον «Κυκλώνα» που παίρνει το σπίτι της Ντόροθι, ενώ κοιμόταν και την πετάει μόνη και χωρίς παπούτσια σε έναν άγνωστο τόπο. Η Ντόροθι είναι ο αδύναμος πολίτης που εξαιτίας της δυσπραγίας της αγοράς και της ανεργίας χάνει όλα τα υπάρχοντα, μέχρι που στο τέλος η τράπεζα του κατάσχει και το σπίτι.

Η Αμερική χρειαζόταν ρευστό για να κινηθεί. Το διαθέσιμο ρευστό όμως ήταν συγκεντρωμένο ανάμεσα σε τρεις κολοσσούς. Τις «Τρεις Μάγισσες» του παραμυθιού. Τη βιομηχανία σιδήρου και ατσαλιού (Carnegie), τη βιομηχανία πετρελαίου (Rockefeller) και τους Τραπεζίτες. Για να κοπεί περισσότερο χρήμα, έπρεπε να υπάρχει αποθεματικό σε χρυσάφι, προκειμένου το "greenback” να έχει αντίκρισμα. Οι Ρεπουμπλικάνοι επέμεναν σε μία αυστηρή εφαρμογή του «Κανόνα του Χρυσού» και αυτό είχε στερέψει την αγορά από ρευστό.

Ποιος όμως ήταν ο Μάγος του Οζ; Ήταν ο Ρεπουμπλικάνος Πρόεδρος McKinley. Απομονωμένος στη Σμαραγδένια Πολιτεία (την καταπράσινη πόλη της Ουάσιγκτον), υπό τον φόβο και την επιρροή των Τριών Μαγισσών, γινόταν αντικείμενο δόξας για τη «σταθερότητα» που είχε εξασφαλίσει μεταξύ των κατοίκων της πόλης, την «Αριστοκρατία της Επιρροής» (όπως θα έλεγε η Ayn Rand) και τους ολιγάρχες του χρήματος (τις Μάγισσες), που έλεγχαν το πολιτικό κατεστημένο, κρατώντας το «ασφαλές», εντός των τειχών της πόλης.

Κατά την κρίση, η πολιτική απάντηση στους Ρεπουμπλικάνους ήταν η πρόταση των Δημοκρατικών να «κοπούν» δολάρια, όχι μόνο με βάση το απόθεμα σε χρυσό αλλά και σε ασήμι, προκειμένου να ενισχυθεί η ρευστότητα και να «ξαναπερπατήσουν» οι πολίτες. Η μικρή Ντόροθι, χρειάζεται τα «ασημένια παπουτσάκια», που κερδίζει στη μάχη της με τη «Πρώτη Μάγισσα», προκειμένου να περπατήσει στον «μονόδρομο» του «χρυσού μονοπατιού», για να φτάσει στη Σμαραγδένια Πολιτεία. Ο εκφραστής της «μονεταριστικής πολιτικής του ασημιού» (όπως την αποκαλεί ο Milton Friedman), ήταν ο Δημοκρατικός υποψήφιος Jennings Bryan. Ο Bryan είναι το «Δειλό Λιοντάρι» του παραμυθιού, που ήθελε να φτάσει στην Ουάσιγκτον αλλά φοβόταν ακόμα και τη σκιά του. Οι άλλοι χαρακτήρες του έργου είναι βοηθητικοί, αλλά σημαντικοί. Το «Ανόητο Σκιάχτρο» συμβολίζει τους αγρότες που προσηλωμένοι στον συντηρητισμό τους δεν κατανοούσαν το συμφέρον τους και

ακολουθούσαν το «χρυσό μονοπάτι» χωρίς συναίσθηση, ενώ ο «Τενεκεδένιος Ξυλοκόπος» αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους της υπαίθρου που μετανάστευαν στις βιομηχανικές πόλεις και προσπαθούσαν να βρουν τον «βηματισμό» τους, επίσης πάνω στον μονόδρομο του «χρυσού μονοπατιού».

Το τέλος του παραμυθιού είναι επίσης πολύ χαρακτηριστικό. Ο Μάγος του Οζ (ο McKinley) δεν είναι παρά ένα «ανθρωπάκι» που έχει πείσει τους πάντες για τη «σοφία» του και για το ότι διαχειρίζεται την κρίση με επιτυχία (αυτό, αλήθεια, σας θυμίζει κάτι;). Όμως, αυτός ο απατεωνίσκος ξεσκεπάζεται και πλέον όλοι τον κυνηγούν. Το πιο θεαματικό είναι ότι, στο τέλος, ο Οζ προσπαθεί να δραπετεύσει από τη Σμαραγδένια Πολιτεία με αερόστρατο. Μάλιστα, φεύγοντας, όταν τον ρωτάνε γιατί χειρίστηκε το πρόβλημα εξαπατώντας τους πολίτες, απαντά: «Εάν όλοι σε πιστεύουν ότι είσαι μάγος και νομίζουν ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλουν, τότε έχεις κάθε προσωπικό συμφέρον να είσαι τσαρλατάνος»!

Το παραμύθι αυτό αποτελεί μια αστική έκφραση της κοινωνικής αγανάκτησης που προκύπτει εξαιτίας μιας οικονομικής καταστροφής. Η λύση που προτείνει ο συγγραφέας, επίσης αστική, ήταν οι άνθρωποι να αντιληφθούν το συμφέρον τους και να κάνουν τις απαραίτητες οικονομικές προσαρμογές προκειμένου η αγορά να ξαναδουλέψει.

Από τα παραπάνω, καταλαβαίνετε πόσο προσφέρεται ένα τέτοιο κείμενο, ώστε να εξυπηρετήσει πολλαπλούς σκοπούς στη διδασκαλία, με τις άπειρες αντιστοιχίες που προσφέρει, τόσο σε σχέση με την προσωπικότητα και τα ατομικά μας χαρακτηριστικά, όσο και σε σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε και κινούμαστε. Αυτές τις δυνατότητες του κειμένου προσπαθήσαμε να αξιοποιήσουμε μέσα από μια σύγχρονη διακειμενική προσέγγιση, μετασχηματίζοντας τον κοινωνικό και πολιτικό εκφοβισμό, στον οποίο αναφέρεται το πρωτότυπο κείμενο, ή τους «εσωτερικούς» φόβους που ερμηνεύει η ψυχολογική-αναπτυξιακή προσέγγιση, σε μια εξιστόρηση γύρω από τον σχολικό εκφοβισμό και τις δυσκολίες της παιδικής ηλικίας, με αναφορές στα ζητήματα της ταυτότητας και της διαφορετικότητας.

Εκ μέρους των παιδιών, στα οποία ανήκει η εξ ολοκλήρου συγγραφή αυτής της ιστορίας, σας εύχομαι καλή ανάγνωση,

Η δασκάλα της τάξης,

Δήμητρα Προβελεγγίου

Σημ.: Στο εισαγωγικό σημείωμα αξιοποίησα πληροφορίες από άρθρα των Δ. Ψαρράκη και Ε. Καρέκου από το διαδίκτυο.

Ο ΚυκλώναςΣτέλιος Ζ., Βαγγέλης Τ.

Η Ντόροθι ζούσε σε ένα σπίτι σ’ ένα ωραίο μέρος έξω από την πόλη, μαζί με τον θείο Γιώργο και τη θεία Σοφία. Μετά ήρθε ένας τραπεζικός και είπε:

-Το σπίτι κατάσχεται.

Τότε, βγήκε ο θείος Γιώργος και η θεία Σοφία, άρχισαν να κλαίνε και έπειτα έρχεται η Ντόροθι που πήγε να πει:

-Γιατί κλαίτε, θεία Σοφία και θείε Γιώργο; Και απάντησε ο θείος Γιώργος:

-Μας πήραν το σπίτι, Ντόροθι. Τώρα πρέπει να πάμε ποιος ξέρει πού και εσύ πρέπει να αλλάξεις σχολείο.

-Αχ, θα εγκαταλείψω αυτό το μέρος, αχ, μέρος μου, γεια! Τώρα θα πάρουμε τις βαλίτσες μας.

Η Ντόροθι πηγαίνει να πάρει τον Τοτό και τις βαλίτσες της. Εμφανίστηκαν ξαφνικά οι τραπεζικοί με μαύρα κοστούμια και τους είπαν:

-Εκκενώστε το κτίριο από τα πράγματά σας και φύγετε αμέσως. Τα πράγματά σας και να μη σας ξαναδώ εδώ πέρα!

Η Ντόροθι φοβήθηκε στην αρχή, ύστερα όμως ξαναβρήκε το θάρρος της. Κι έπειτα κάθισε στο κάθισμα του αυτοκινήτου. Όμως, κουράστηκε απ’ όλο αυτό το ταρακούνημα και σε λίγο ξάπλωσε με τον Τοτό στην αγκαλιά της.

-Ύστερα βλέπουμε τι θα γίνει, σκέφτηκε και χασμουρήθηκε. Μέσα σε λίγα λεπτά, είχαν αποκοιμηθεί.

Οι μαθητές της πρώτης τάξης(οι φουσκομαγουλάδες)

Μαρία Ν., Ιμέλντα Μ., Μελίσα Ρ., Μαριάννα Γ.

Ξαπλωμένη στο κάθισμα του αυτοκινήτου, η Ντόροθι πήγαινε προς το καινούριο της σπίτι, γιατί δεν είχε πληρώσει το δάνειο. Σε εκείνο το σπίτι που μετακόμισε η Ντόροθι ζούσε μια πολύ κακιά δασκάλα που έφυγε, επειδή της έσπασαν τα νεύρα τα παιδιά. Και αποφάσισε να φύγει για πάντα. Δυστυχώς για εκείνη, είχε ξεχάσει δύο χρυσά δουβλόνια. Όταν η Ντόροθι βρήκε το σακί, το πήρε μαζί της, γιατί νόμιζε ότι ήταν βιβλία και έτσι, τα πήρε στο καινούριο της σχολείο.

Όταν έφτασε στο σχολείο, γνώρισε τους μαθητές της πρώτης τάξης και τη δασκάλα τους. Η δασκάλα, μόλις είδε τη Ντόροθι, την συμπάθησε αμέσως και την ρώτησε:

-Πώς σε λένε, μικρό μου κοριτσάκι; Και τι γυρεύεις εδώ;

-Με λένε Ντόροθι και μόλις μετακόμισα στο νέο μου σπίτι.

-Τι έχεις στο σακί;

-Τα βιβλία μου, κυρία.

-Για να τα δω.

-Ορίστε.

-Ω! Μα αυτά δεν είναι βιβλία, είναι δύο χρυσά δουβλόνια. Μα, από πού τα πήρες;

-Από το σπίτι μου, φυσικά.

-Πού ζεις;

-Απέναντι από το σχολείο.

-Α!!! Εκεί ζούσε μια συνάδερφός μου, που ήταν δασκάλα, αλλά κακιά. Ευχαριστώ που την έδιωξες.

-Μα εγώ δεν έδιωξα κανέναν!

-

Μα φυσικά και έδιωξες την κακιά δασκάλα! Πάντως, τώρα τα παιδιά είναι ήρεμα και δεν φοβούνται την κακιά!

-Ποια είναι τα παιδιά;

-Αυτά εδώ, της πρώτης τάξης και εγώ είμαι η δασκάλα τους!

-Ω, είσαι αληθινή δασκάλα;

-Ναι, όμως εγώ είμαι καλή.

-Α! Η θεία Σοφία μού είπε ότι υπάρχουν μόνο κακές δασκάλες.

-Όχι, αυτό δεν είναι αλήθεια! Υπάρχουν δύο καλές δασκάλες, οι δασκάλες του 8ου και του 2ου δημοτικού σχολείου. Και τώρα που έδιωξες την κακιά δασκάλα, η μόνη κακιά δασκάλα που έμεινε είναι η δασκάλα του 12ου σχολείου.

-Όμως, η θεία μου είναι από την Χαλκιδική και εγώ από κει ήρθα. Πρώτη φορά ακούω για αυτόν τον τόπο. Ποιος από εσάς μπορεί να με βοηθήσει να γυρίσω στον τόπο μου;

-Δυστυχώς, κανείς από εμάς δεν μπορεί να σε βοηθήσει, Ντόροθι, μόνο ο φοβερός και τρομερός διευθυντής του 5ου σχολείου μπορεί να σε βοηθήσει και να σε στείλει πίσω στην Χαλκιδική. Αν πάρεις το κίτρινο μονοπάτι του ποδηλατόδρομου, θα σε βγάλει στο Σμαραγδένιο Σχολείο, εκεί που μένει.

Ύστερα, η καλή δασκάλα φίλησε την Ντόροθι στο μέτωπο και της είπε:

-Αυτό το σημάδι θα σε προστατεύει.

Τότε τα παιδιά ευχήθηκαν καλή τύχη και κάθισαν στη θέση τους. Η δασκάλα την χαιρέτησε και έκλεισε την πόρτα. Η Ντόροθι πήγε στο σπίτι, έφαγε, πλύθηκε, ντύθηκε και γέμισε ένα καλαθάκι με ψωμί, πήρε το κλειδί, κλείδωσε το σπίτι και άρχισε το μακρινό της ταξιδάκι!

Η Ντόροθι και ο Άλεξ(Η Ντόροθι και το σκιάχτρο)

Θανάσης Ν., Ηλίας Π., Σοφία Σ., Αρχοντής Α.

Το πρωί, η Ντόροθι έφτασε σ’ ένα πολύ μεγάλο σχολείο, όπου την υποδέχτηκε η Ελένη, μια από τις καλύτερες μαθήτριες της πρώτης τάξης. Η Ελένη καλοδέχτηκε την Ντόροθι και της πρότεινε να κοιμηθεί το βράδυ στο σπίτι της.

Το επόμενο πρωί, ρώτησε την Ελένη:

-Είναι μακριά το Σμαραγδένιο Σχολείο;

-Δεν ξέρω, είπε εκείνη. Δεν έχω πάει ποτέ.

Η Ντόροθι στενοχωρήθηκε, αλλά χαιρέτησε ευγενικά την Ελένη και συνέχισε τον δρόμο της για το Σμαραγδένιο Σχολείο. Όταν κουράστηκε, κάθισε σε ένα παγκάκι. Από κει περνούσε ένα παιδί, ο Άλεξ. Ο Αλεξ ήταν ένα παιδί που τα άλλα παιδιά τον κοροϊδεύανε, επειδή είχε σπυράκια, φορούσε γυαλιά και σιδεράκια. Τα μαλλιά του ήταν σαν καρφιά και έμοιαζαν με άχυρα και φορούσε ρούχα παλιά, με μπαλώματα. Γι’ αυτό τα άλλα παιδιά τον κορόιδευαν και τον φώναζαν σκιάχτρο.

Η Ντόροθι, μόλις είδε να τον κοροϊδεύουν, τον έπιασε από το χέρι και τον πήρε μακριά από τα κακά παιδιά.

-Ευχαριστώ, είπε ο Άλεξ και της χαμογέλασε. Ποια είσαι και πού πας;

-Στο Σμαραγδένιο Σχολείο, για να βρω τον Οζ, τον πιο καλό διευθυντή. Άκουσα πως μπορεί να μου δώσει το σπίτι μου.

-Πού είναι το Σμαραγδένιο Σχολείο, ρώτησε ο Άλεξ. Και ποιος είναι αυτός ο διευθυντής Οζ;

-Δεν ξέρεις; ρώτησε η Ντόροθι.

-Δεν ξέρω τίποτα, αφού δεν έχω μυαλό.

-Αχ, λυπάμαι πολύ, είπε η Ντόροθι.

-Τι γνώμη έχεις, μήπως μπορεί να μου δώσει κι εμένα μυαλό; ρώτησε ο Άλεξ. Θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι έξυπνος, αλλά μέσα στο κεφάλι μου δεν έχει τίποτα.

Η Ντόροθι έγνεψε καταφατικά.

-Έλα μαζί μου, του είπε. Είμαι σίγουρη ότι θα σε βοηθήσει!

-Ευχαριστώ, είπε με ευγνωμοσύνη ο Άλεξ.

Η Ντόροθι βοήθησε τον καινούριο της φίλο να περάσει τον δρόμο και πήραν ξανά μαζί το κίτρινο μονοπάτι για τα ποδήλατα, για το Σμαραγδένιο Σχολείο.

Ο Χρήστος και η Ντόροθι(Ο Ντενεκεδένιος άνθρωπος)Μαρία Ν., Κωστής Β., Μελίσα Ρ., Στέλιος Ζ.

Ύστερα από μερικές ώρες, ο ποδηλατόδρομος τελείωσε και στο τέλος υπήρχε μια μεγάλη λακούβα που η Ντόροθι με τα γρήγορα αντανακλαστικά της πέρασε από πάνω, ενώ ο Άλεξ δεν μπορούσε να την αποφύγει την λακούβα και έπεσε μέσα. Χτύπησε το γόνατό του, αλλά του φάνηκε αστείο και άρχισε να γελάει και συνέχισαν να περπατάνε.

Το μεσημέρι σταμάτησαν σε ένα παγκάκι. Η Ντόροθι τότε προσφέρει λίγο ψωμί στον Άλεξ.

-Ευχαριστώ, αλλά δεν πεινάω.

Η Ντόροθι του είπε για την Χαλκιδική και ότι η τράπεζα της πήρε το σπίτι της.

-Γιατί θα φύγεις, Ντόροθι, μείνε μαζί μας.

-Δεν καταλαβαίνεις, γιατί δεν είσαι έξυπνος. Ακόμα αν μου αρέσει εδώ, αγαπάω την Χαλκιδική, γιατί εκεί μεγάλωσα.

-Έχεις δίκιο, πώς γίνεται εγώ να καταλάβω, είπε ο Άλεξ θλιμμένος. Ελπίζω ο διευθυντής να με βοηθήσει.

-Μακάρι, μετά δεν θα σε κοροϊδεύουν.

Άρχισαν ξανά το περπάτημα.

-Πρέπει να βρούμε νερό αμέσως, είπε η Ντόροθι.

-Διψάω κι εγώ, είπε ο Άλεξ.

Η Ντόροθι βρήκε λίγο νερό και έτρεξε να πάρει. Ξαφνικά, βλέπει ένα παιδί να το κοροϊδεύουν. Η Ντόροθι έτρεξε να δει καλύτερα. Τότε, είπε στα άλλα παιδιά:

-Αφήστε τον ήσυχο.

Τα παιδιά φεύγουν θυμωμένα. Η Ντόροθι πάει να χαιρετήσει το παιδί.

-Γεια σου, με λένε Ντόροθι κι αυτός είναι ο Άλεξ, είπε η Ντόροθι.

-Γεια, με λένε Χρήστο, σε ευχαριστώ που τους έδιωξες.

Η Ντόροθι ρωτάει τον Χρήστο:

-Γιατί σε κορόιδευαν αυτά τα παιδιά;

-Νομίζουν πως δεν έχω συναισθήματα και μου λένε πως δεν έχω καρδιά.

Η Ντόροθι και ο Άλεξ μίλησαν με τον Χρήστο και κατάλαβαν το πρόβλημα. Η Ντόροθι του είπε:

-Έλα μαζί μας στον τρομερό διευθυντή του Σμαραγδένιου Σχολείου, ίσως σου κάνει μαθήματα για καλή καρδιά.

-Ναι, θέλω πολύ να έρθω, είπε ο Χρήστος.

Πήραν τον νέο φίλο τους, οδηγώντας τον προς το σχολείο. Ο Αλεξ ξαφνικά πέφτει κάτω.

-Πώς γίνεται να σκοντάψεις και να πέσεις κάτω ξαφνικά; ρώτησε ο Χρήστος.

-Δεν είμαι πολύ έξυπνος, ξέρεις, απαντάει ο Άλεξ. Γι’ αυτό πηγαίνω να με βοηθήσει ο διευθυντής του Σμαραγδένιου Σχολείου.

-Κατάλαβα, είπε ο Χρήστος. Όμως, μη θαρρείς πως το μυαλό μου είναι το καλύτερο πράγμα του κόσμου…

-Εσύ είσαι έξυπνος; ρώτησε ο Άλεξ.

-Ήμουνα, κάποτε. Όπως είχα και καρδιά. Κι επειδή τα δοκίμασα και τα δυο, σου λέω πως είναι καλύτερα να έχεις καρδιά, παρά να είσαι τόσο έξυπνος.

-Γιατί; ρώτησε ο Άλεξ.

-Θα σας πω γιατί. Κάποτε αγαπούσα με όλη μου την καρδιά όλους τους συμμαθητές μου και ιδίως τη Μαρία. Η Μαρία, όμως, ζούσε στο σπίτι μιας στρίγγλας γριάς και όλη την ημέρα έκανε τα μαθήματά της. Όταν έμαθε η γριά ότι θέλουμε να παντρευτούμε, πήγε στην κακιά δασκάλα. Είπε σε όλους πως δεν έχω καρδιά κι έτσι σταμάτησα να την αγαπάω. Η κακιά δασκάλα με απειλούσε και έλεγε πως θα με κόψει στα μαθήματα. Αλλά εγώ δεν φοβήθηκα. Με έβαλε σε ένα δωμάτιο και τσίριζε πάνω από το κεφάλι μου. Μια μέρα, άρχισα να το σκέφτομαι και να στενοχωριέμαι για πάρα πολύ καιρό. Κατέληξα, λοιπόν, στο συμπέρασμα πως πάνω από όλα μου στοίχισε όταν έχασα την καρδιά μου. Όσο είχα την καρδιά μου και αγαπούσα, ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.

-Εγώ, πάντως, θα ζητήσω από τον διευθυντή να με κάνει πιο έξυπνο, είπε ο Άλεξ.

-Εγώ θα πάρω καρδιά, επανέλαβε ο Χρήστος. Το μυαλό δεν φέρνει ευτυχία κι η ευτυχία είναι το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο.

Το δειλό αγόρι(Το δειλό λιοντάρι)

Ιμέλντα Μ., Στέλιος Τ., Πάρης Λ., Μαρία Α., Μαριάννα Γ.

Σ’ αυτή τη μεριά της γειτονιάς δεν κυκλοφορούσαν πολλά παιδιά, κάπου κάπου μόνο ακούγονταν να παίζουν από μακριά. Ξαφνικά, ένα τεράστιο αγόρι πετάχτηκε μπροστά τους και τους έκλεισε τον δρόμο, πέταξε δεξιά κι αριστερά τον Άλεξ και τον Χρήστο. Όμως, η Ντόροθι μπήκε μπροστά και χαστούκισε μ’ όλη της τη δύναμη το μάγουλο του αγοριού.

-Δεν ντρέπεσαι; του φώναξε. Ολόκληρο αγόρι και τα βάζεις με τους μικρούς; Είσαι πολύ δειλό, το ξέρεις;

-Αλλά τα μικρά παιδιά με έχουν βγάλει βασιλιά, αν τα βάλω με ένα μεγάλο αγόρι, θα πρέπει να τρέξω πολύ γρήγορα. Το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα, είπε το αγόρι. Έτσι και βρεθώ μπροστά σε κίνδυνο, η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή!

-Και δεν χαίρεσαι; είπε ο Χρήστος. Αυτό δείχνει πως έχεις καρδιά… Εγώ δεν έχω καρδιά.

-Αν δεν είχα καρδιά, μπορεί και να μην ήμουν δειλό, είπε σκεφτικά ο Μίλτος.

-Μυαλό έχεις; ρώτησε ο Άλεξ.

-Έτσι νομίζω. Καλά, όλοι εσείς πώς βρεθήκατε εδώ;

Όταν ο Μίλτος άκουσε πως πήγαιναν στον διευθυντή του Σμαραγδένιου Σχολείου, κούνησε το κεφάλι:

-Τι λέτε αν έρθω κι εγώ μαζί σας, υπάρχει περίπτωση να μου δώσει λίγο θάρρος; ρώτησε.

-Φυσικά, είπε η Ντόροθι. Είσαι καλοδεχούμενος στη συντροφιά μας.

Το βράδυ κοιμήθηκαν κάτω από ένα μεγάλο δέντρο και το άλλο πρωί, μετά από μιας ώρας δρόμο, έφτασαν σε ένα φαρδύ, βαθύ χαντάκι που έκοβε στα δυο το μονοπάτι.

-Τι κάνουμε τώρα; ρώτησε η Ντόροθι.

-Δεν έχω ιδέα, είπε ο Χρήστος.

-Δεν μπορούμε να πετάξουμε, ούτε να κατεβούμε τόσο βαθιά, είπε ο Άλεξ. Αν δεν μπορούμε να πηδήξουμε από πάνω, θα μείνουμε εδώ που είμαστε.

-Εγώ νομίζω ότι μπορώ να πηδήξω, είπε ο δειλός Μίλτος.

-Πρέπει να κρατηθούμε χέρι χέρι ο ένας με τον άλλον, είπε ο Άλεξ.

-Εντάξει, φοβάμαι πολύ, αλλά θα δοκιμάσω, είπε ο Μίλτος.

Ο Μίλτος τελικά τα κατάφερε να πηδήξει πάνω από την μεγάλη τρύπα, χωρίς να χτυπήσει. Ξαφνικά, ανάμεσα στα δέντρα, άκουσαν περίεργους θορύβους και ο Μίλτος τους πληροφόρησε ότι σε αυτό το μέρος ζούσαν δυο τρομερά παιδιά που το παρατσούκλι τους ήταν καλίντα, κάτι τεράστια και δυνατά παιδιά. Ήτανε πολύ παράξενα και όσα παιδιά περνούσαν από εκεί, τα χτυπούσαν. Προσπαθούσαν να περάσουν το μονοπάτι. Ο Αλεξ πρότεινε μια ιδέα:

-Παιδιά, λέω καλύτερα να κόψει έναν κορμό από τα δέντρα ο Χρήστος, για να περάσουμε απέναντι. Έτσι κι έγινε, πέρασαν όλοι απέναντι. Τότε ο Άλεξ θυμήθηκε ότι τα φοβερά παιδιά θα τους ακολουθούσαν και είπε στον Χρήστο να τραβήξει τον κορμό. Τότε τα παιδιά έπεσαν κάτω κι αυτοί έφυγαν μακριά.

Η Μεγάλη Λεωφόρος(Το ποτάμι)

Μαριάννα Γ., Ιμέλντα Μ., Χρήστος Π., Ειρήνη Π.

Τώρα οι τέσσερις φίλοι ξεκίνησαν το ταξίδι τους για το Σμαραγδένιο Σχολείο, που διευθυντής ήταν ο Οζ και ήταν πολύ καλός και βοηθούσε όλα τα παιδιά. Τα παιδιά ξεκίνησαν κατά το μεσημέρι κι έφτασαν στη μεγάλη λεωφόρο. Τότε η Ντόροθι τους ρώτησε:

-Πώς θα περάσουμε την μεγάλη λεωφόρο;

-Θα μας φτιάξει μια πινακίδα ο Χρήστος, γιατί ο μπαμπάς του είναι μάστορας, είπε ο Άλεξ. Πράγματι, ο Χρήστος αγόρασε ξύλα κι άρχισε να φτιάχνει μια πινακίδα και πάνω της έγραψε STOP.

Σε λίγο είχαν περάσει τον δρόμο και είχαν φτάσει απέναντι.

-Αυτός ο δρόμος οδηγεί στο Σμαραγδένιο Σχολείο, είπε η Ντόροθι. Όμως, για κακή τους τύχη, ο Άλεξ είχε χαθεί στην μεγάλη λεωφόρο και αυτό ήταν πολύ κακό. Σε λίγο, ο τροχονόμος βρήκε τον Άλεξ το Σκιάχτρο και τον βοήθησε να περάσει απέναντι.

-Πού είναι ο Άλεξ;

-Δεν ξέρω, ίσως χάθηκε. Α! Νάτος, τον σώζει ο τροχονόμος! είπε η Ντόροθι.

-Ποιοι είστε; ρώτησε ο τροχονόμος. Η Ντόροθι σύστησε τους φίλους της στον τροχονόμο και τον ευχαρίστησε.

Η παρέα συνέχισε το ταξίδι της κι έφτασε σε ένα πάρκο με παρτέρια με παπαρούνες που σε υπνωτίζουν. Όταν μπήκαν μέσα, η Ντόροθι άρχισε να νιώθει τα βλέφαρά της να κλείνουν, τότε ξαφνικά αποκοιμήθηκε.

-Εσύ, Μίλτο, πήγαινε να βγεις από ‘δω, πριν κοιμηθείς, είπε ο Άλεξ.

Ο Μίλτος το λιοντάρι έτρεξε μακριά για να μην κοιμηθεί, αλλά δεν πρόλαβε. Την ώρα που ο Άλεξ και ο Χρήστος είχαν στην αγκαλιά τους την Ντόροθι, αντίκρυσαν τον Μίλτο να κοιμάται ανάμεσα στις αμέτρητες παπαρούνες.

-Δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, είπαν.

Έπειτα, βγήκαν από το παρτέρι και ακούμπησαν την Ντόροθι κάτω. Σε λίγο η Ντόροθι ξύπνησε και αναρωτήθηκε τι έγινε. Τα παιδιά της είπαν την ιστορία και λυπήθηκε. Σε λίγα λεπτά είδαν ένα χοντρό παιδί να κυνηγάει ένα μικρό κοριτσάκι και ο Χρήστος τότε του έκοψε τον δρόμο. Το κοριτσάκι ευχαρίστησε τον Χρήστο.

Ο Χρήστος τότε είπε:

-Ευχαρίστησή μου που βοήθησα ένα μικρό και αβοήθητο κοριτσάκι.

-Τι; Όχι, όχι, όχι, εγώ είμαι η βασίλισσα των μικρών παιδιών! είπε. Χμμμ! Αφού μου σώσατε τη ζωή, θα πρέπει να κάνω κι εγώ κάτι για εσάς.

-Φυσικά θα μπορούσατε να μας βοηθήσετε! Σκέφτηκα να φέρουν όλα τα μικρά παιδάκια από έναν σπάγκο, για να φτιάξουμε ένα στρώμα, έπειτα να τον κουβαλήσουμε και να τον μεταφέρουμε έξω από το παρτέρι με τις παπαρούνες.

Έτσι κι έγινε, όλα τα παιδάκια πήραν τον σπάγκο κι έσωσαν τον Μίλτο! Σε λίγο ο Μίλτος ξύπνησε και συνέχισαν το ταξίδι τους.

Ο φύλακας του σχολείου(Ο φρουρός της πύλης)

Βαγγέλης Τ., Βαλάντης Κ.

Όταν ξύπνησε ο Μίλτος που τον λέγανε δειλό μετά από αρκετές ώρες κι άκουσε ότι τον είχαν σώσει κάτι νηπιάκια, έβαλε τα γέλια.

-Σιγά μην με σήκωσαν αυτά, είπε. Αυτά σιγά μην με σήκωσαν, εγώ είμαι πιο βαρύς από αυτά τα νηπιάκια.

Μετά από λίγη ώρα, ξαναβρήκαν τον δρόμο τους για το Σμαραγδένιο Σχολείο. Όλα τα σπίτια είχαν πράσινα λουλούδια. Η Ντόροθι είπε:

-Τώρα πια θα πρέπει να κοντεύουμε στο σχολείο.

Η Ντόροθι πλησίασε θαρρετά σε μια γυναίκα, χτύπησε την

πόρτα και την ρώτησε πού πρέπει να πάνε. Μέσα στο σπίτι βρίσκονταν δυο παιδιά και ένας άντρας. Ο άντρας ξαφνιάστηκε βλέποντας αυτή την παράξενη συντροφιά και τους ρώτησε πού πηγαίνουν.

-Στο Σμαραγδένιο Σχολείο, απάντησε η Ντόροθι, να βρούμε τον διευθυντή του σχολείου.

-Είστε σίγουροι ότι θα σας δεχτεί; ρώτησε ο άντρας. Εγώ πήγα πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν με δέχτηκε.

-Πώς μοιάζει; ρώτησε η Ντόροθι.

-Μακάρι να ’ξερα, είπε ο άντρας.

Το άλλο πρωί, πήραν ξανά τον δρόμο τους. Σε λίγο, είδαν μια γλυκιά πράσινη ανταύγεια στον ουρανό.

-Αυτό θα πρέπει να ‘ναι το Σμαραγδένιο Σχολείο, είπε η Ντόροθι.

Στάθηκαν μπροστά στην αυλόπορτα και η Ντόροθι χτύπησε το κουδούνι. Η πόρτα άνοιξε αργά. Μπροστά τους στεκόταν ένας κοντόχοντρος άντρας.

-Τι θέλετε; τους ρώτησε.

-Ήρθαμε να δούμε τον διευθυντή, απάντησε η Ντόροθι.

Τους άνοιξε την πόρτα και μπήκαν.

Το Σμαραγδένιο Σχολείο(Η Σμαραγδένια Πολιτεία)

Μαρία Ν., Μαρία Α., Ιμέλντα Μ., Σοφία Σ.

Τα σπίτια όπου και να κοιτάξουν έβλεπαν πράσινα μάρμαρα και πολλά σμαράγδια, πράσινα παράθυρα, πράσινα τζάμια και τα παιδιά φορούσαν πράσινα ρούχα. Το κυλικείο ήταν και αυτό πράσινο, πουλούσε ζαχαρωτά πράσινα, πράσινα ποπ-κορν, φορούσαν επίσης και πράσινα παπούτσια. Όταν έφτασαν στο Σμαραγδένιο Σχολείο, εκεί που βρισκόταν ο διευθυντής, στην πόρτα είχε βάλει ένα παιδί να την προσέχει. Όταν έφτασαν, το παιδί τους είπε:

-Ποιοι είστε και τι θέλετε;

Αυτοί απάντησαν:

-Μας έστειλε μια καλή δασκάλα, μπορούμε να περάσουμε;

-Περάστε μέσα και θα τον ενημερώσω, είπε το παιδί.

Πέρασαν σε μια αίθουσα με πράσινα έπιπλα. Μετά από αρκετή ώρα, το παιδί ήρθε ξανά.

-Θα σας δεχτεί, είπε, αλλά μόνο έναν από εσάς κάθε μέρα. Καθώς καταλαβαίνετε, λοιπόν, θα μείνετε αρκετές μέρες στο σχολείο.

Το άλλο πρωί, μετά το πρόγευμα, ένα κοριτσάκι με πράσινο φόρεμα ήρθε να πάρει την Ντόροθι. Της φόρεσε ένα πράσινο μεταξωτό καπέλο και ένα ζευγάρι πράσινα παπούτσια. Πήρε τον Τοτό και του πέρασε στον λαιμό ένα πράσινο κολάρο. Ύστερα, οδήγησε την Ντόροθι και τον σκύλο της στην αίθουσα του διευθυντή.

-Από εδώ και πέρα θα συνεχίσεις μόνη σου. Εγώ δεν επιτρέπεται να μπω, είπε το κορίτσι με το πράσινο φόρεμα. Η Ντόροθι μπήκε σε μια μεγάλη αίθουσα που οι τοίχοι και η οροφή της ήταν στολισμένα με σμαράγδια. Πάνω στην έδρα αντίκρισε ένα πελώριο κεφάλι χωρίς σώμα, χέρια και πόδια. Δεν είχε

μαλλιά, είχε όμως μάτια και μύτη και στόμα κι ήταν το μεγαλύτερο κεφάλι που είχε δει στη ζωή της.

Ξαφνικά, το στόμα κινήθηκε:

-Είμαι ο φοβερός και τρομερός Διευθυντής Οζ, είπε μια βροντερή φωνή. Ποια είσαι και τι γυρεύεις εδώ;

-Είμαι η Ντόροθι και ήρθα να ζητήσω τη βοήθειά σου, για να γυρίσω πίσω στη Χαλκιδική.

-Εντάξει, αλλά πρέπει να μου κάνεις κι εσύ μια χάρη, είπε ο Οζ.

-Τι πρέπει να κάνω;

-Να διώξεις την κακιά διευθύντρια από το γειτονικό σχολείο!

-Μα πώς είναι δυνατόν; Φώναξε η Ντόροθι. Αν δεν μπορείς να τη διώξεις εσύ που είσαι φοβερός και τρομερός, πώς θα τα καταφέρω εγώ;

-Δεν ξέρω, απάντησε ο διευθυντής, όμως μόνο αν τη διώξεις θα σε στείλω πίσω στη Χαλκιδική.

Την άλλη ώρα, το ίδιο κορίτσι με το πράσινο φόρεμα οδήγησε στο γραφείο τον Άλεξ, το σκιάχτρο. Τώρα, καθισμένη στην καρέκλα του διευθυντή ήταν μια όμορφη κυρία.

-Είμαι ο φοβερός και τρομερός διευθυντής Οζ, είπε η κυρία. Εσύ ποιος είσαι και γιατί ήρθες εδώ;

Ο Αλεξ ξαφνιάστηκε γιατί περίμενε να δει το πελώριο κεφάλι, απάντησε όμως με θάρρος:

-Είμαι ένα ασήμαντο παιδάκι, αλλά ελπίζω να βάλεις στο κεφάλι μου μυαλό.

-Και γιατί να το κάνω αυτό;

-Επειδή είσαι σοφός και δυνατός.

-Αν σκοτώσεις την κακιά διευθύντρια, θα σου δώσω όσο μυαλό θέλεις, είπε η κυρία.

Την επόμενη ώρα, μπαίνοντας στο γραφείο του Διευθυντή, ο Χρήστος βρέθηκε απέναντι σε μια κακάσχημη, τεράστια κούκλα, μεγάλη όσο ένας ελέφαντας, με πέντε χέρια και πέντε πόδια.

-Είμαι ο φοβερός και τρομερός διευθυντής του Σμαραγδένιου Σχολείου, μούγκρισε το τέρας. Ποιος είσαι και γιατί ήρθες να με δεις;

-Είμαι ο Χρήστος κι ελπίζω να μου διδάξεις την αγάπη.

-Αν βοηθήσεις τη Ντόροθι να διώξει την κακιά διευθύντρια, θα σου μάθω τα πάντα για την αγάπη, είπε το τέρας.

Τελικά, ήρθε και η σειρά του Μίλτου. Το μεγαλόσωμο παιδί μπήκε προσεκτικά στο γραφείο, κοίταξε νευρικά γύρω του, αλλά δεν είδε καμία κούκλα. Αντιθέτως, μια πελώρια μπάλα κύλησε προς το μέρος του.

-Μπορείς να με κάνεις γενναίο; Ψιθύρισε ο Μίλτος και η φωνή της μπάλας απάντησε:

-Πρώτα πρέπει να διώξεις την κακιά διευθύντρια!

Οι πέντε φίλοι δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά!

Στο σχολείο της κακιάς διευθύντριας(Στη χώρα της μάγισσας)

Μαριάννα Γ., Στέλιος Ζ., Χρήστος Π., Κωστής Β.

Η κακιά διευθύντρια του 12ου σχολείου είδε την Ντόροθι και τους φίλους της μόλις μπήκαν στο σχολείο της.

-Τι γυρεύουν αυτά τα παιδιά; φώναξε. Θα τους ξεφορτωθώ αμέσως.

Έτσι, έστειλε μια παρέα κακών παιδιών για να τους διώξουν. Όμως, ο Χρήστος που ήταν δυνατός έσπρωξε τα παιδιά προς τα πίσω, χτυπώντας δεξιά κι αριστερά τα χέρια του. Τα παιδιά προσπάθησαν να χτυπήσουν τον Χρήστο, αλλά επειδή ήταν πολύ γεροδεμένος, δεν μπόρεσαν. Όταν η κακιά διευθύντρια είδε τι έπαθαν τα παιδιά, θύμωσε πολύ. Τότε, χτύπησε το χέρι της στην έδρα κι όλα τα φώτα έκλεισαν ξαφνικά!

Ξαφνικά, εμφανίστηκαν οχτώ γεροδεμένοι μαθητές και επιτέθηκαν

στους τέσσερις φίλους!

-Σταθείτε εδώ, κοντά μου, είπε ο Άλεξ και δεν θα πάθετε τίποτα.

Αμέσως μόλις ήρθαν κοντά του, έκανε μια άσχημη γκριμάτσα και τους τρόμαξε όλους. Όμως, ο αρχηγός των παιδιών τους είπε:

-Μην φοβάστε! Είναι μόνο μια γκριμάτσα, τίποτα το σπουδαίο!

Τα παιδιά του επιτέθηκαν, αλλά αυτός έκανε πως δεν συνέβη τίποτα κι έτσι άρχισε να τους χτυπάει έναν έναν, μέχρι που τους σάπισε στο ξύλο κι έτσι αυτοί έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν. Η κακιά διευθύντρια θύμωσε πολύ και κάλεσε μια ομάδα μικρών κοριτσιών.

-Τσιμπήστε αυτούς τους ξένους, μέχρι να πονέσουν τόσο πολύ, ώστε να φύγουν από εδώ!

Όμως, όταν ο ΄Άλεξ είδε την ομάδα των κοριτσιών να έρχονται, έβγαλε την ζακέτα του και την άπλωσε πάνω στους φίλους του. Έτσι, τα κορίτσια βρήκαν μόνο τον Χρήστο, αλλά όταν όρμησαν πάνω του, δεν μπόρεσαν να τον τσιμπήσουν, γιατί ήταν πολύ δυνατός. Αμέσως μετά η Ντόροθι και ο Χρήστος φόρεσαν την ζακέτα στον Άλεξ και ξεκίνησαν τον δρόμο τους. Αμέσως μετά η διευθύντρια φώναξε μια ομάδα από παιδιά της δευτέρας τάξης που ήταν πιστοί βοηθοί της, τους όπλισε με μακριά ακόντια και τους είπε να διώξουν τους ξένους μακριά. Όμως, όταν πλησίασαν τον Μίλτο, έβγαλε ένα φοβερό τσιριχτό και τα παιδιά της δευτέρας τρόμαξαν πολύ κι αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω στην τάξη τους.

Η διευθύντρια είχε στην κατοχή της ένα κινητό τηλέφωνο smartphone, που με αυτό μπορούσε να καλέσει τρεις φορές τα παιδιά της τρίτης τάξης. Είχε ήδη καλέσει τα παιδιά της τρίτης τάξης στο παρελθόν, τώρα αυτή ήταν η τρίτη φορά κι αποφάσισε να τα φωνάξει ξανά:

-Επ-πε, πεπ-πε, κακ-κε! είπε. Χιλ-λο, χολ-λο, χελ-λο! Ζι-ζι-ζι, ζοθζ-κι, ζικ!Μεμιάς, όλες οι λάμπες έκλεισαν και στήθηκαν μπροστά της τα παιδιά της τρίτης και ο αρχηγός τους είπε:

-Τι προστάζεις;

-Να κατατροπώσετε τους ξένους που ήρθαν στο σχολείο μου!

Έπειτα, άρπαξαν τον Χρήστο και τον πέταξαν στις σκάλες, χτύπησε τόσες φορές, ώσπου μελάνιασε. Έπιασαν τον Άλεξ και του έσκισαν την αγαπημένη του ζακέτα.

Τέλος, ακινητοποίησαν τον Μίλτο μ’ ένα χοντρό σκοινί και τον πήγαν στο γραφείο της διευθύντριας. Όμως, όταν είδαν το σημάδι από το φιλί στο μέτωπο της Ντόροθι, κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να την βλάψουν. Την πήραν, λοιπόν, και την έφεραν στο γραφείο της κακιάς διευθύντριας.

-Ε, καλά, αφού δεν μπορώ να σε διώξω, θα σε κάνω βοηθό μου! φώναξε εκείνη. Έτσι, υποχρέωσε την Ντόροθι να κάνει τις πιο δύσκολες δουλειές όλη μέρα!

Η διευθύντρια ήξερε πως τα δουβλόνια που είχε η Ντόροθι ήταν πολύτιμα και έτσι σκέφτηκε ένα σχέδιο. Έριξε λίγο νερό στο πάτωμα κι έτσι η Ντόροθι γλίστρησε κι έπεσε. Όμως, όταν γλίστρησε, της έπεσαν τα δύο χρυσά δουβλόνια. Τότε, η διευθύντρια τα πήρε, όμως δεν πρόλαβε, γιατί η Ντόροθι της έριξε νερό και αυτή, επειδή το νερό ήταν κρύο, το έβαλε στα πόδια, γιατί δεν το άντεχε. Έτσι, η Ντόροθι πήρε τα χρυσά δουβλόνια της και πήγε να σώσει τους φίλους της.

Η Σωτηρία(Η Σωτηρία)

Μαρία Ν., Θανάσης Ν., Στέλιος Ζ., Βαγγέλης Τ., Δημήτρης Π.

Τα παιδιά ήταν σκλαβωμένα για πολλές μέρες στο σχολείο. Η κακιά δασκάλα τους ζητούσε να επιτεθούν στα άλλα παιδιά. Με την απόδρασή της ελευθερώθηκαν και ήρθαν τρέχοντας στο σχολείο για να ευχαριστήσουν την Ντόροθι.

-Πώς θα μπορέσουμε να σου το ξεπληρώσουμε το καλό που μας έκανες;

-Μπορείτε να μας βοηθήσετε τον Χρήστο και τον Μίλτο; ρώτησε η Ντόροθι.

Σε ένα λεπτό, τα παιδιά έβγαλαν τον Χρήστο και τον έπλυναν και του έβαλαν τσιρότο Υστέρα, οι

πέντε φίλοι ετοιμάστηκαν να γυρίσουν πίσω στον Οζ. Η Ντόροθι πήρε το smartphone της κακιάς δασκάλας και το έβαλε στην τσέπη της.

-Τώρα, ελπίζω να κρατήσει τον λόγο του ο Οζ, είπε η Ντόροθι. Ελάτε, καιρός να γυρίσουμε στο Σμαραγδένιο Σχολείο. Όμως, όταν περπάτησαν μερικές ώρες, κατάλαβαν πως είχαν χάσει τον δρόμο.

-Ας καλέσουμε τα παιδιά του νηπιαγωγείου, είπε η Ντόροθι. Έβγαλε από την τσέπη της το smartphone και τα κάλεσε. Μεμιάς, παρουσιάστηκαν μπροστά τους τα παιδιά.

-Θέλουμε να μας δείξετε το δρόμο για το Σμαραγδένιο Σχολείο, είπε η Ντόροθι. Τα παιδιά χαμογέλασαν.

-Μα, αφού έχεις το κινητό που έχει το νούμερο των πιο θαρραλέων παιδιών, της είπαν. Πρέπει να καλέσεις απλά τον αριθμό.

Η Ντόροθι τους κάλεσε. Μεμιάς, ήρθαν τα παιδιά.

-Τι προστάζεις; ρώτησαν.

-Θέλουμε να μας πάτε στο Σμαραγδένιο Σχολείο, είπε η Ντόροθι.

-Πολύ καλά, θα σας μεταφέρουμε εμείς, απάντησαν τα παιδιά. Μέσα σε λίγα λεπτά, η Ντόροθι και οι φίλοι της βρίσκονταν στον δρόμο.

-Τι σας υποχρεώνει να υπακούτε όποιον σας καλεί; ρώτησε αργότερα η Ντόροθι.

-Α, είναι ολόκληρη ιστορία, απάντησαν. Αλλά μια κι έχουμε χρόνο, θα σου την διηγηθώ. Παλιότερα, ήμασταν σε ένα σχολείο, στο οποίο πολλά παιδιά είχαν δυσκολίες. Κάποια από αυτά ήταν οι φίλοι μας. Τους βλέπαμε κάθε μέρα και λέγαμε πώς να τους βοηθήσουμε. Τότε, σκεφτήκαμε να φτιάξουμε μια ομάδα, η οποία θα τους βοηθά όλους. Αλλά πολλά παιδιά ζητούσαν βοήθεια. Τότε, φτιάξαμε έναν μυστικό αριθμό τηλεφώνου σε ένα κινητό. Κι όποιος μας καλεί, τον βοηθάμε μόνο τρεις φορές.

Τώρα, είχαν φτάσει στην πύλη του Σμαραγδένιου Σχολείου. Τα παιδιά αποχαιρέτησαν τους φίλους τους.

Ο Διευθυντής αποδεικνύεται απάτη(Ο μάγος αποδεικνύεται απάτη)

Σοφία Σ., Μαρία Ν., Βαλάντης Κ., Στέλιος Τ.

Ξεκίνησαν ξανά για να βρουν τον διευθυντή. Όμως, ήταν πάλι πολύ απασχολημένος και δεν μπορούσε να τους δεχτεί! Αφού περίμεναν τρεις ολόκληρες ώρες, η Ντόροθι άρχισε να θυμώνει.

-Θα πάμε να τον δούμε, είπε στους άλλους. Και θα πάμε τώρα αμέσως!

Όρμησαν τρέχοντας στην αίθουσα του διευθυντή, αλλά δεν βρήκαν κανέναν μέσα. Ξαφνικά, μια βαθιά φωνή πλημμύρισε τον αέρα:

-Γιατί ενοχλείτε τον Φοβερό και Τρομερό Διευθυντή του

Σμαραγδένιου Σχολείου; ρώτησε η φωνή. Η Ντόροθι χτύπησε με θυμό το πόδι της στο πάτωμα:

-Ήρθαμε για να σε αναγκάσουμε να τηρήσεις τις υποσχέσεις σου! φώναξε. Διώξαμε την κακιά διευθύντρια του 12ου σχολείου!

-Πρέπει να το σκεφτώ, είπε η φωνή.

-Γυρίστε πίσω! Σου αφήσαμε πολύ χρόνο να το σκεφτείς, είπε θυμωμένος ο Χρήστος.

-Δεν θα φύγουμε, αν δεν μας δώσεις αυτά που σου είπαμε, φώναξε η Ντόροθι. Ο Τοτός τρόμαξε και έτρεξε μακριά. Όρμησε πάνω σ’ ένα παραπέτασμα. Το παραπέτασμα έπεσε κι από πίσω ήταν ένας παχουλός ανθρωπάκος.

-Εγώ είμαι ο τρομερός διευθυντής. Ή τουλάχιστον αυτό πιστεύουν όλοι. Στην πραγματικότητα είμαι ένας απλός διευθυντής. Όλα αυτά που είδατε, ήταν όλα φτιαγμένα σε έναν υπολογιστή.

Οι φίλοι αντάλλαξαν ματιές όλο απελπισία.

-Υποσχεθείτε μου πως δεν θα προδώσετε το μυστικό μου, ικέτεψε ο διευθυντής. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να πραγματοποιηθούν οι επιθυμίες σας.

-Δεν είσαι, δηλαδή, τρομερός; ρώτησε η Ντόροθι.

-Μην φωνάζεις, θα σε ακούσουν! Όλοι πιστεύουν πως είμαι τρομερός, αλλά είμαι κανονικός!

-Δεν είσαι κανονικός, αλλά κάτι παραπάνω! είπε ο Άλεξ. Είσαι ένας απατεώνας!

-Ναι, είπε ο διευθυντής.

-Τώρα, πώς θα πάρω την καρδιά μου; είπε ο Χρήστος.

-Δεν ξέρει κανένας άλλος πως είσαι ψέμα; ρώτησε η Ντόροθι.

-Όχι, απάντησε. Γεννήθηκα στην Χαλκιδική, εξήγησε ο διευθυντής, και διαφήμιζα, ανεβασμένος σε αερόστατο, τις παραστάσεις που έδινε ένα τσίρκο σε διάφορες πόλεις. Μια μέρα, όμως, μπερδεύτηκαν τα σκοινιά και με παρέσυρε ο άνεμος. Ταξίδευα έτσι ένα ολόκληρο μερόνυχτο κι όταν ξημέρωσε, είδα ότι πετούσα πάνω από τη Θεσσαλονίκη. Τελικά, προσγειώθηκα σε ένα σχολείο κι επειδή με είδαν να κατεβαίνω από τον

ουρανό, με πέρασαν για έναν τρομερό δάσκαλο. Κατάλαβα ότι φοβούνταν, κι έτσι φτιάξαμε ένα τέλειο σχολείο. Και τώρα τελείωσα, ομολογώ ότι μόλο που λυπάμαι πολύ, δεν μπορώ να κρατήσω τις υποσχέσεις μου.

-Δηλαδή, δεν μπορείς να με κάνεις πιο έξυπνο; ρώτησε ο Άλεξ.

-Δεν το χρειάζεσαι. Αυτό που μας προσφέρει γνώση είναι οι εμπειρίες. Ωστόσο, αν επιμένεις, έλα πάλι αύριο και θα δω τι θα κάνω.

-Και το θάρρος μου; ρώτησε ανήσυχος ο Μίλτος.

-Έχεις θάρρος, και μάλιστα μεγάλο, είπε ο διευθυντής.

-Ναι, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να ξεχνάω τον φόβο μου;

-Εντάξει, είπε ο διευθυντής, έλα αύριο και θα δω τι θα γίνει.

-Εμένα δεν θα με κάνεις να αγαπώ; φώναξε ο Χρήστος.

-Έλα κι εσύ αύριο…

-Κι εγώ πώς θα γυρίσω στην Χαλκιδική; ρώτησε η Ντόροθι.

-Δώσε μου δυο μέρες και θα δω, είπε ο διευθυντής. Μόνο σας παρακαλώ, μην πείτε το μυστικό μου!

Τα μαγικά κόλπα του Μεγάλου Διευθυντή(Η μαγική τέχνη του Μεγάλου Τσαρλατάνου)

Αρχοντής Α., Βαγγέλης Τ.

Την άλλη μέρα, ο Άλεξ παρουσιάστηκε πρώτος στο γραφείο του διευθυντή:

-Ήρθα για το μυαλό μου, είπε.

-Κάθισε, είπε ο διευθυντής. Σήκωσε τα μαλλιά του και έγραψε σ’ ένα χαρτάκι τη λέξη «μυαλό». Ύστερα, του το έβαλε κάτω από τα μαλλιά του.

-Έτοιμος είσαι, του είπε.

Ο Αλεξ γύρισε ικανοποιημένος κοντά στους φίλους του.

-Πώς αισθάνεσαι; τον ρώτησε η Ντόροθι.

-Πάρα πολύ σοφός, απάντησε ο Άλεξ.

-Ωραία, τώρα πάω να πάρω την καρδιά μου, είπε ο Χρήστος.

Ο Διευθυντής άνοιξε την αριστερή του τσέπη και ζωγράφισε σε ένα φύλλο χαρτί μια κατακόκκινη καρδιά και την έβαλε μέσα.

-Τώρα έχεις μια καρδιά, για την οποία κάθε άνθρωπος θα αισθανόταν περήφανος, είπε.

–Ευχαριστώ πολύ, είπε ο Χρήστος και γύρισε τρέχοντας κοντά στους φίλους του.

Στη συνέχεια, μπήκε μέσα βιαστικός ο Μίλτος.

-Ήρθα για το θάρρος μου, είπε. Ο Οζ πήγε σ’ ένα ντουλάπι, πήρε ένα πράσινο μπουκάλι και άδειασε το περιεχόμενό του σε ένα ποτήρι.

-Πιες το, είπε στον Μίλτο.

-Τι είναι αυτό; ρώτησε ο Μίλτος.

-Το θάρρος που ζητάς!

Ο Μίλτος άδειασε το ποτήρι και γύρισε ευτυχισμένος στη συντροφιά του.

-Πώς να μη γίνεις τσαρλατάνος, μονολόγησε ο διευθυντής, όταν κάτι κουτοί σαν κι αυτούς πιστεύουν ότι μπορείς να κάνεις τα πιο απίθανα πράγματα.

Το αερόστατο(Το αερόστατο)

Πάρης Λ., Μαρία Ν.ι, Ηλίας Π., Θανάσης Ν.

Τρεις μέρες αργότερα, ο διευθυντής Οζ ειδοποίησε την Ντόροθι πως ήθελε να την δει.

-Σκέφτηκα πως για να γυρίσεις στην Χαλκιδική, πρέπει να διασχίσεις τη θάλασσα, της είπε.

-Και πώς θα γίνει αυτό; ρώτησε η Ντόροθι.

-Με αερόστατο, της απάντησε ο διευθυντής Οζ. Έχω μεταξωτό ύφασμα, δεν υπάρχει όμως αέριο για να το φουσκώσουμε. Ελπίζω να τα καταφέρουμε με ζεστό αέρα.

-Τι, θα ’ρθεις κι εσύ μαζί; απόρησε το κοριτσάκι.

-Ναι, βαρέθηκα να ζω εδώ, παριστάνοντας τον διευθυντή.Θα γυρίσω μαζί σου στην Χαλκιδική και θα δουλέψω ξανά σε τσίρκο!

Μέσα σε τρεις μέρες, είχαν ετοιμάσει το αερόστατο. Το πέρασαν από μέσα με κόλλα, για να μην φύγει ο αέρας και έδεσαν από κάτω, με σκοινιά, ένα τεράστιο καλάθι. Όταν ετοιμάστηκαν όλα, ο Οζ ειδοποίησε τους μαθητές και τους δασκάλους ότι θα πήγαινε να επισκεφτεί κάποιον συνάδελφό του διευθυντή. Ο Χρήστος άναψε μια γερή φωτιά κι ο Οζ ανέβηκε πάνω στο αερόστατο, για να φουσκώσει το μπαλόνι με ζεστό αέρα. Πραγματικά, σε λίγη ώρα τα σκοινιά τεντώθηκαν και τριζοβολούσαν.

-Τρέξε, Ντόροθι, φώναξε ο ανθρωπάκος.

-Δεν μπορώ να βρω τον Τοτό, είχε χαθεί κυνηγώντας μια γάτα. Η Ντόροθι τον είδε, τον μάζεψε κι άρχισε να τρέχει, αλλά το αερόστατο σηκώθηκε στον αέρα.

-Πού πας; Γύρνα πίσω, φώναξε η Ντόροθι.

-Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω, καλή μου! φώναξε ο Οζ. Γεια σου!

Κι αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδαν τον Οζ, τον υπέροχο διευθυντή, μόλο που δεν αποκλείεται να βρίσκεται σήμερα στην Χαλκιδική και να δουλεύει σε κάποιο τσίρκο.

Ένας γρήγορος επίλογος

Στην ιστορία του Μάγου του Οζ, αφού η Ντόροθι χάνει την ευκαιρία να γυρίσει πίσω στο Κάνσας με το αερόστατο, συμβουλεύεται την καλή νεράιδα που είχε συναντήσει στην αρχή της περιπέτειάς της, η οποία την πληροφορεί ότι μπορεί να επιστρέψει πίσω στο σπίτι της, απλά χτυπώντας τα μαγικά της γοβάκια, κάτι που μπορούσε ασφαλώς να είχε κάνει από την αρχή. Η Ντόροθι αποχαιρετά τους φίλους της και, πραγματικά, χτυπώντας τα γοβάκια της μεταξύ τους, φεύγει από τη χώρα του Οζ.

Δυστυχώς το τέλος της σχολικής χρονιάς μας πρόλαβε πριν ολοκληρώσουμε τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου μας. Ωστόσο το είχαμε ήδη αποφασίσει ότι η δική μας Ντόροθι δεν ενδιαφέρεται και τόσο να γυρίσει πίσω στη Χαλκιδική όσο είναι μικρή. Μπορεί να παραμείνει στο Σμαραγδένιο Σχολείο, μαζί με τους φίλους της, στηρίζοντας ο ένας τον άλλο, μέχρι και την ολοκλήρωση της ανάπτυξής τους. Όταν η δική μας Ντόροθι επιστρέψει στη Χαλκιδική, θα έχει αναπτυχθεί σε μια έξυπνη, γενναία και καλόκαρδη κοπέλα με τη στήριξη των φίλων της και θα επιστρέψει για έναν λόγο: για να διορθώσει με τις ικανότητές της τα άσχημα πράγματα που άφησε πίσω της και πλήγωσαν αυτή και την οικογένειά της.

Όσο για εμάς, από του χρόνου θα ασχοληθούμε με νέες ιστορίες….

Τα παιδιά του Δ2 και η δασκάλα τους