1

2

3

Γάμα το ίματζ.Έχω και καρδιά.

4

Το βιβλίο “Γάμα το ίματζ, έχω και καρδιά” τουΑνδρέα Γιαννόπουλου, κυκλοφορεί ελεύθερο απόπνευματικά δικαιώματα.

5

Ανδρέας Γιαννόπουλος

Γάμα το Ίματζ.Έχω και καρδιά.

Αθήνα 2016

6

7

Στην Βερονίκη,

8

9

Εισαγωγή

Charles Bukowski"Born into this” Documentary

Συνέντευξη για την γερμανική έκδοσητου Κοσμοπόλιταν. (1983)

Δημοσιογράφος: Ποια ήταν η πρώτη σουγυναίκα;Τσαρλς Μπουκόφσκι: Ήταν εκείνη ηπόρνη των 150 κιλών.Δ. : Χριστέ μου!Μπ. : Ήμουν 24 χρονών, ότανπρωτοπήδηξα.Δ. : Αλήθεια;Μπ. : Δεν ήμουν ομορφόπαιδο, δεν είχαλεφτά, ήμουν ένα κοπρόσκυλο.Δ. : Ναι! 24 χρονών;

10

Μπ. : Συγνώμη! Δεν πήγα στον χορόαποφοίτησης και τέτοια. Ήμουν παρίας.Έτσι γνώρισα αυτή την γυναίκα σε έναμπαρ. Φαινόταν να με συμπαθεί, η πρώτηγυναίκα που με συμπάθησε ποτέ. Ήτανχοντρή, αλλά ήταν γυναίκα. Τι διάολο;Ήμουν μεθυσμένος, κι αυτή ήτανμεθυσμένη. Ήπιαμε την μπύρα μας καιξεκινήσαμε. Και προσπαθούσα καιπροσπαθούσα, γιατί ήθελα να αποδείξω...,ξέρεις..., πως είμαι άντρας για πρώτηφορά. Πραγματικά προσπάθησα. Καισκέφτηκα, “αν αυτό είναι το σεξ, τότεείναι μια μαλακία. Γι' αυτό το πράγμασυζητούν όλοι στα αποδυτήρια στοσχολείο”; Τελικά δεν ξέρω αν τακατάφερα. Μάλλον, ναι. Τέλος πάντων,ξυπνάω κι αυτή ροχαλίζει..., βλέπονταςαυτό το τεράστιο κήτος να κοιμάται δίπλαμου..., κι έχοντας σπάσει δύο από τα

11

πόδια του κρεβατιού. Ήταν σα ναήμασταν σε λόφο, έτσι όπως είχε πάρεικλίση το κρεβάτι..., και..., μετά...,ξέρεις..., έψαξα στο παντελόνι μου και τοπορτοφόλι μου, έλειπε.“Καριόλα, παλιοπουτάνα, μου πήρες τοπορτοφόλι”. Μου απάντησε, “όχι, όχι, δεντο πήρα”.“Τσακίσου από εδώ παλιοπουτάνα! Στομουνί σου το έβαλες; Έχεις τόσο χώροεκεί”! Ήταν ο καιρός, που είχα μάθει ναμιλάω, έτσι.

Και καθώς έδενα τα πόδια του κρεβατιού,έπιασα κάτι πάνω στο χαλί..., που ήταν τοπορτοφόλι μου.Σκέφτηκα, το κακόμοιρο το κορίτσι.Ένιωσα απαίσια, ξέρεις. Ξέχνα τηνεικόνα μου, έχω και καρδιά.

12

Μπορεί να μην έλεγε και πολλά, αλλά τηναδίκησα. Κι έτρεξα στο μπαρ, που τηνείχα γνωρίσει..., προφανώς είχε μεταφέρειτο γεγονός στον μπάρμαν..., γιατί έφτασακαι τον ρώτησα...,“είναι η Μαρί, εδώ”; ...,αυτός μου απάντησε..., “δε μπορούμε νασε σερβίρουμε”.

13

Ποιήματα και Πεζά

14

Ποιήματα.

Η ευτυχία να είσαι άσχημος.

Hey you fucking tourist.Shame on you driving by

without stopping payingto see my pain.

15

Ζω σε ένα περιβάλλον.που δεν είναι πραγματικό.Πρέπει να ‘μαι πάντα μεθυσμένος.Για να δέσω, τα κορδόνια μου.Έτσι γράφεται η πραγματικότητα μου.Ένα κουνούπι,που κάθεται πάνω στον φίλο μουτον Ντίλαν,ξέρω πως δεν θα τον ρουφήξειγιατί είναι από χαρτί,κι ας έχει αίμα.Ο άλλος ο Τζιμ;Τον βλέπεις;Προσπαθεί να σκοτώσει αυτό τοκουνούπι.Είναι βραδιέςπου παίρνω τα χαρτιά -και τα μολύβια μου.και σκαρφαλώνωστο νεροχύτη,

16

σα βολεύομαι,να πιάσω λίγο φως απ΄το φωταγωγό,μακριά από τις φωνές τους.Κι είναι μέρες που δεν κουνιέται φύλλο.Κοιμάμαι γυμνός,σα να ‘μαι μόνος.

17

1. Από την ποίησή μου.2. Κι εσύ εμένα.3. Μια μπύρα ακόμα, και σας παίρνωόλους.4. Ο Ξένος.5. Καλά είμαστε.6. Από την <Από - ρ - Ριψη>, στην Ρίψη- Από.7. 11 κόκκινα τριαντάφυλλα.8. Εγώ πότε θα σε βλέπω;9. Κι ήρθε ο τεχνικός, κι είπε..., "Ρε...,ένα σκιάχτρο, μ’ ένα τηλέφωνο στο χέρι".10. Λυμένα – Άλυτα.11. Πως να ποντάρεις απ’ τα χαμένα;12. Γκουέρνικα.13. Ρε μπαγάσες!14. Καθ'ειρωνεία και κατά προσομοίωση.15. Με τις γάζες, μου αρέσειςπερισσότερο - γι' αυτό λέω να σεξανασκοτώσω.

18

16. Χρόνια μετά, μου άρεσαν και ταπροκαταρκτικά.17. Τι μου θυμίζει.18. Ροκ σημαίνει, μακριά απ'τους γονείςσου. Ροκ, όπως πέτρα που ρίχνεις πίσωσου.19. Καταστρεμενάκια.20. Ωχ.21. Σκάσ΄το.22. Ειρήνη, θα σε χρησιμοποιήσουν -

εναντίον μου, γιατί σε θέλω.23. Έτσι που λες.24. Άπαξ.25. Τι ξεχάσαμε, μωρό μου; Ταπροφυλακτικά ή την προφύλαξη;26. Άσ’το να καθίσει, και θα γίνειπετρέλαιο.27. Ο μικρός τρώει απ’ τον μεγάλο.28. Δεν πίνω Γκίνες, γι’ αυτό δεν μετράω.

19

29. I’m the Lizard King. I can doAnything30. Δευτέρα παρουσία OST.31. Στην Ε.32. Όταν η μουσική τελειώσει, σβήσε ταφώτα.33. Φύλακας Άγγελος ο Ποιητής.34. Ι don't have a drinking problem,except when i can't get a drink.35. Λιώνοντας μόνος.36. Αυτό είναι + δεν είναι ένα ακόμαοργισμένο ποιηματάκι.37. Jack in the box.38. Στον αφρό.39. Βόρεια του ανύπαρκτου Βορρά.40. Αγενής. ( αυτός που μένει μόνος )41. Σκέτος.42. Πουλί χωρίς φτερά.43. Δεκέμβρης δίχως κρύο.44. Απόμεινε.

20

45. Bar - bar.46. Φόρμα στους 180.47. Αν θες να χτηπήσει το τηλέφωνο,μπες για μπάνιο.48. Συγνώμη..., μπορείτε να μεπληγώσετε γιατί κλεινουμε;49. Απεταξάμην τον Βάρναλη.50. Sweet Μery Jane.

Ό,τι έχεις γράψει, το ΄χεις πρώτα πει,κι αν κάτι έχει ξεφύγει, στην πρώτη θασου βγεί.

21

Πεζά.

Και τι πιστεύεις πως ήταν πάντοτεη αγάπη; Λίγο μίσος, παραπάνω.

get your hugs,stay off the drug,

be smart,don’ t start

22

1. Taste your taste in.2. Τζόννι και Μαίρη3. Losing my GoGo.4. "Θεό ή θνητό, τιμά κανείς αυτόν πουθέλει."5. The Pet Shop6. Spanish Caravan / Caravel.7. Ρέκβιεμ μακριά από απολυτήρια.8. With no lovin' in our souls and nomoney in our coats. Angie, Angie.9. Sticky Fingers10. Η αυτοκτονία είναι επιλογή.

23

1. Από την ποίησή μου.

Έξω, οι κριτικοί,οι ακαδημαϊκοί και τα προφεσόρια.Έξω, οι αστυνομικοί,οι στολές - αν δεν είν' για σεξ,οι μαμάδες, οι μπαμπάδες,οι ανοργασμικοί.Έξω, οι νηφάλιοι,οι τακτικοί κι οι μέτριοι.Έξω, οι ξεκαύλωτοι,τα αξύριστα μουνάκια,τα παράσημα.Έξω, οι καλοκαιρινές διακοπέςό,τι δεν μοιράζεται,και το ίσως.Έξω, οι οθόνες, οι κανόνες,οι φόρμες και οι γόμες, μωρό μου.

24

Έξω, οι νοθευμένοι,οι παρατημένοι,οι θρησκόληπτοι,οι αρρωστημένοι.Έξω, τα ατσαλάκωτα ρούχα,τα γυαλισμένα παπούτσια,και εκείνα τα χτενίσματα.Έξω, οι οκνηροί,οι δούλοι, οι προδότες,οι ρουφιάνοι, οι νεκροί,κι αν ξέχασα κανέναν,να πάει να γαμηθεί.

25

2. Κι εσύ, εμένα.

Ε, καμιά φορά,λέω πως θα αργήσωμετά τη δουλειά.Πως,- κάτι μου ΄τυχε -και "γεια χαρά".Καμιά φορά,κλείνω το τηλέφωνο,τα παράθυρα,κι ακόμα κι από μένα φεύγω.Κατεβαίνω κάτω,βρίσκω τη μαϊμού μου...:"Έϊ, δικέ μου, πως πάει";- Όπως τα βλέπεις. Τίποτα δε μας λείπει,τίποτα δε μας βλάπτει."Άσε με να ξεκουραστώ λίγο. Μη με

26

ρωτήσεις για πάνω".Ίσως μια μέρα,με καταλάβουν,και να ΄ναι εκεί όταν γυρίσω.Απειλητικά να με κοιτάξουνκαι να πουν...:- Σα μουσείο, είσαι ρε καριόλη. Σαμουσείο."Αλλά μην ανησυχείς φιλαράκι.Όπως ο Μπουκόφσκι είχε ένα μπλε πουλί,έτσι κι εγώ έχω εσένα,κι εσύ, εμένα”.

27

3. Μια μπύρα ακόμα,και σας παίρνω όλους.

Κάποτε,που και που και δηλαδή.Σήμερα – ξες - καταλαβαίνεις.Ε, το 'χουμε πει.Σκέφτομαι,μετρώντας το θάνατο,αναλογιζόμενος τις μέρεςκαι τα έργα μου,τα άδεια παλάτια καιτις τρύπιες μου μπότες,πως...,θα τα χάριζα όλα,μπροστά του.Θα ΄λεγαδεν σε αντέχωγιατί έζησα τόσα.

28

Μα πως να του χαρίσω,αφού δεν είν΄δικός μου.Μα πως να του χαρίσω,αφού δεν έχω ζήσει.

29

4. Ο Ξένος.

Με γνωρίζω απ΄τη μυρωδιά μου,και μόνο.Ξυπνώ, τραβώντας μια γερή τζούρααπ' τα ρουθούνια,με κολλημένη τη μύτη,στη μασχάλη.Φοράω ακόμα τις παλιές μου - βρωμερέςμπότες,που το δέρμα τους - έχει πιει ιδρώτατόσων χρόνων.Η κάλτσα - είναι κάτι που καθαρίζεται.Εγώ, είμαι κάτι που πλένεται.Μέσα στον κόσμο όμως,που νιώθω μόνος,που είμαι ξένος,επιδεικνύω - με αλήτικο σταυροπόδι,πως μυρίζουν - τα πόδια μου.

30

Καμιά φορά,αφήνω μια απ' τις συνεχόμενες γουλιέςμπύρας,να τρέξει από το μούσι στο παντελόνιμου.Παίρνω την μυρωδιά του καυσαερίου,του λεωφορείου, του καπνού, της μπάραςκαι της χολέρας του δρόμου,πάνω μου -και κοιμάμαι με αυτήν,για να γνωριστούμε.Καινα μην νιώθω,ξένος,μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.Ακουστικός κι οπτικός, ίσως να 'ναι,κάποιος που φέρει ταυτότητα.Μυριστικός, αυτός που όσο περισσότερολείπει στον εαυτό του,τόσο,

31

τόσες, μέρες μένει άπλυτος.Η κάθαρση έχει καθυστέρηση.Το κοινό φωνάζει:"κι άλλο - κι άλλο - κι άλλο"αντί να ζητά "το ίδιο - το ίδιο - το ίδιο".Δεν θα ρυθμίσω το ξυπνητήρι.Ποιος να μ' αντέξει, αν δεν μπορώ εγώ;Ξένος για τους άλλους,αλλά όχι από μένα.Βρωμάει η τσάντα μου, τα τετράδια μου,σα κάποιου - ξένου καιιδρώνουν οι παλάμες μου.Όπως αγνοώ το αποσμητικό,και κάθε καλλυντικό, έτσι και λούζομαιμια φορά την εβδομάδα.Περιμένω την τρίτη μέρα μετά,να κολλήσουν -μες στο λάδι τους στο πλάι,κι έτσι να μείνουν,να βαρύνουν μέχρι την έβδομη.

32

5. Καλά είμαστε.

Σταμάτησε να έχει αξία, αυτός - αυτήπου είσαι.Θα 'χει αξία, αυτό που κάνεις;- Ένα Μάλμπορο μαλακό κι ένα κουτίπροφυλακτικά.Πιστεύουμε μόνο τα ασήμαντα.Μήπως, χαμπαριάζει κανείςπως την βγάζει;- Ρομπούστα ή Βραζιλιάνικο χαρμάνι,κύριε;Μετά το δημοψήφισμα κι ίσως, μέχρι καισήμερα, κάποιοι από μας,να πιστεύουμε ακόμα πως είμαστεκερδισμένοι, ε;Κι ας μην ψηφίσαμε.Τα τζιτζίκια ξαπλωμένα.

33

Τα μυρμήγκια στη σειρά.- Πάρτε το ντεκουστασιόν κύριε. Πάρτετο σας λέω.Πρέπει να ποτίσω τα φυτά.Κοιτώ το κενό.Είναι μικρότερο από όσο μου αναλογεί.Ανάβω το τσιγάρο.- Μαλαγουζιά σε ποτήρι. Σε φιάλη. Σεμισοφίαλο. Σε καράφα. Σε κανάτα. Στηγόβα της γκόμενας σου. Μαλαγουζιά στοφούρνο γκρατινέ. Στην κατσαρόλασιγομαγειρεμένη. Στη χύτρα με τουςχυμούς της. Στη γάστρα με τα κοτσάνια.Νιώθω πως ήμασταν έτοιμοι για ταμνημόνια.Δεν έχει αλλάξει τίποτα μέσα σε αυτά τα5 χρόνια.Ούτε θα αλλάξει στα επόμενα.Ο πόλεμος έχει χαθεί,κι ας νιώθουμε κερδισμένοι.

34

αφού δεν παραταχθήκαμε ποτέ.- Το ξέρει ο μπαμπάς σου, οτι είσαι εδώ;Φουλ πρόγραμμα, 100 ευρώ.Χίλιες φορές, θα προτιμούσα ναπεθαίναμε και ρε διάολε να ΄χε κάποιααξία.Αφού, ούτως ή άλλωςπηδάμε από τα μπαλκόνιαή την αστράφτουμε με την κυνηγετική.- Το εισιτήριο σας παρακαλώ.Κι ας έκανα εγώ την αρχή.Ο αυτοπυρπολισμός είναι ένα όπλο σταχέρια μας, το οποίο δεν μπορούν νααποκρούσουν.Και δεν προτείνω να καούνοι πιο απελπισμένοι.Πρώτοι.Ούτε οι πιο θαρραλέοι.- Σοκολάτα μόνο. Αφού τα ξέρεις. Έχειξεραθεί ο τόπος. Αλλά σοκολάτα..., όση

35

θες.Στο κάθε "γκρουπ θέραπυ", έμενα πες...,από 3 έως 4 συνεδρίες.Η γραμματέας, μου ανακοίνωνε τηνεπόμενη εβδομάδα πως ...,- Η ομαδική, πρέπει να καταλάβεις πως,είναι "δουλειά" που έχεις να κάνεις μεόλους. Κι όχι να μιλάς συνέχεια,θεωρώντας πως το δικό σου πρόβλημαείναι σημαντικότερο.Κι έφτασε η μέρα που, στην αίθουσααναμονής βρέθηκα με ακόμα πέντεπαιδιά.Να περιμένουν όπως κι εγώ,ένα "γκρουπάκι" να τους δεχτεί.Να μιλήσουν.- Λυπάμαι πάρα πολύ παιδιά. Δεν υπάρχεικαμία "ομάδα" για σας.Ξεκινήσαμε να συστηνόμαστε.Θα μπορούσες να πεις πως, κατά ένα

36

γαμημένο λόγο, μοιάζουμε.Κάναμε φασαρία.Χτυπούσε ο ένας την πλάτη του άλλου."Καλά, είμαστε".- Σίγουρα είστε καλά;Μας 'δωσαν και μια αίθουσα.Ολόκληρη δική μας.Πριν μπούμε αναρωτηθήκαμεποιος θα μιλά, ποιος θα δίνει το λόγο."Έχουμε πρόβλημα, εμείς, ε;Δεν το κλείνουμε καθόλου".Και τελικά, αποφασίσαμενα μη μιλά κανείς.Και μέσα στη σιωπή τα λέμε όλα.

37

6. Από την <Από - ρ - Ριψη>,στην Ρίψη - Από.

Το να προκαλείςή ακόμα καλύτερα,το να προσκαλείςτον θάνατο,είναι ένα από τα είδη επικοινωνίαςπου έχουμεγια να εξερευνούμετις όποιες εμπειρίεςμπορούμε να βιώσουμεσε αυτό το πέρασμα.Εννιά φορές στις δέκα,αν το θες στατιστικά,τα ποτήρια θα γεμίσουνστο κάλεσμα Του,και δεν θα ευχηθεί κανείς

38

"στην υγειά μας".Σ' αυτές τις συναντήσεις λοιπόν,μέχρι το τέταρτο πες, πέμπτο ποτήριθα λες...,"Σε κάλεσα, για να μιλήσω σε κάποιονπου δεν είναι από εδώ".Μετά το έκτο...,"Μαλακίες, ξέρεις..., ξέρω πως είσαιδικός μας. Αλλά πες..., είναι καλύτεραεκεί από ότι εδώ;Δεν σου προσφέρω την φιλία μου,δεν σε κερνώ,για να σε εξαγοράσω.Μα αν μεθύσεις πες μου...,Θα έρθεις κι όταν δεν θα ΄ναι για πιοτό;Μπορώ να ανακατευτώ στη δουλειά σου;Πες, ότι βουτάω απ' το μπαλκόνι, ρεαδερφέΘα τρέξεις....;"

39

7. 11 κόκκινα τριαντάφυλλα.

Αδειάζει το δωμάτιο.Η πολυκατοικία.Ο δρόμος.Αδειάζει το πακέτο."Ωραία..., μια βόλτα μέχρι το περίπτεροείναι καλή ιδέα".Αδειάζουν οι τσέπες.Τα πνευμόνια.Κι έρχεται η στιγμή που,στον καθρέφτη του ασανσέρ,αναγνωρίζεις τον εαυτό σου."Μπαμπά μην τρέχεις,μπορώ να σκοτωθώ και μόνος.Μπαμπά μην τρέχεις,υπάρχει κι άλλος δρόμος".Η πείνα είναι καταστροφική και βλαβερή

40

για το μυαλό.Ποτέ για το στομάχι.Βέβαια..., το παγωτό είναι στηνκατάψυξη.Όμως, όσο υπακούς τον διάολο να λέει...,"Πρώτα το φαΐ σου..., και μετά το γλυκό",ή"Μην το ανοίξεις τώρα...,την Πρωτοχρονιά",ή"15 χιλιάδες και μια...."Τότε, απλάγια ό,τι κι αν πεινάσεις στο μέλλον,δε θα ΄χεις την λαχτάρανα χορτάσεις.Ιδέα δε θα ΄χεις.Όπως κι όταν είσαι χορτάτος, ε;Όποια μπύρα κι αν σου φέρουν,θα την πιεις.Όποια κοπέλα σε κοιτάξει,

41

θα κάνεις τον ωραίο.Όποιος, σου χτυπήσει την πόρτα,θα ανοίξεις.Αυτός είναι ένας πολύ ρομαντικόςτρόπος,να διατυπώσω την αίσθηση που μουαφήνει η Μαρία, όπως επίσης,κι η ιδανικότερη περιγραφή που θαμπορούσα να δώσωγια αυτά που μας συμβαίνουν, ρε.Δεν θυμάμαι πότε,το έγραψα,το γράφω,θα γράψω αυτό το ποίημα.Θυμάμαι πως να φτιάχνω το ποτό της.Πως είναι πριν,και πως μετά το δεύτερο μπουκάλι.Το πρώτο μας μεθύσι.Το δεύτερο.Το όγδοο.

42

8. Εγώ πότε θα σε βλέπω;

Από το καστράκι του ο καθένας,βρίζει τον άλλο,δεν τον υπολογίζει.Μέχρι που απαγορεύτηκε,η κυκλοφορία στους δρόμους,στα μπαρ -και στο καστράκι του κρύφτηκε οκαθένας.Να συνεχίζει να βρίζει -και να μειώνει τον άλλο,ανόνιμα και φανερά.Ξέρεις, μέσα σε ένα καστράκι - μπορούνκαμιά φορά -αν ακούσεις -"σ άγαπώ δικός σου για πάντα "και τέτοια,

43

να χωρέσουν και δύο.Αυτό που επίσης ονομάζουμε -"ένα ακόμα βασίλειο στην οικουμένη πουαμφότεροι οι αντίπαλοι είναι χαμένοι".Στην αρχή κάποιοι φοβήθηκαν -βγαίναν στην οθόνη τους, τρομαγμένοι -μα παίρναν κουράγιο, από τους άλλους,ακούγοντας τους να λένεπως,"τόσο καιρό τις ανασφάλειες μου, τιςφόρτωνα σε αυτόν. Τι φταίω εγώ κι ανδεν μιλούσε; " -" ναι ναι έχεις απόλυτο δίκιο. Ο σιωπώνσυναινεί - έχουμε πει".Κι από το καστράκι του ακόμακαι σήμερα,δέκα χρόνια απ' την τελευταία φορά,που ένιωσε δίπλα του, την ζεστασιά ενόςανθρώπου,δέκα χρόνια από την απαγόρευση -

44

δέκα χρόνια στο γκέττο,του αποχωρισμού και της απώλειας -ακόμα βρίζουμε -εναποθέτουμε ευθύνες στοπαρακαταθηκών των δακρύων -ακούμε led zeppelin -και σπάμε πράγματα.Βγαίνουμε ακόμαστην οθόνη μας να δούμε,τι τιμές έπιασε απόψε,η μετοχή του Τίποτα μας.Ποίος κέρδισε απόψε -και ποιον, τον καίνε.Για μένα μην φοβάσαι μωρό μου,είμαι από αυτούς -που αφήνουν μηνύματα.Αν με βρουν αύριο νεκρό -θα καταλάβουν.Έχω να ξες -καινούρια τείχη -

45

και περιμένω -πολιορκητικούς κριούς να δοκιμάσωτις αντοχές μου.Επαναλαμβάνομαι -μια καρδιά έχουμε.Ακόμα και δέκα χρόνια μετά,ποίος θα την καίει;

46

9. Κι ήρθε ο τεχνικός, κι είπε...,"Ρε..., ένα σκιάχτρο,

μ’ ένα τηλέφωνο στο χέρι".

Θα σου τηλεφωνήσω σε πέντε λεπτά.Όσο χρόνο χρειάζεσαι -για να κατουρήσεις -να πάρεις μπύρα και χαρτομάντιλα.Θα σε καθησυχάσω.Θα σου πω φιλοσοφικά,πόσο μαλάκας είμαι.Θα γελάσω.Αύριο, πρέπει κι οι δυο -να καλέσουμε τον τεχνικό.Δεν γίνεται γαμώ το Χριστό -να φτάνουν μόνο τα δάκρυα σου μέχριεδώ,αλλά όχι ο πόνος μου μέχρι εκεί.

47

Αλλά τι διάολο;Γιατί σκάω;Ούτως ή άλλως, μας προστατεύει ηαπόσταση, ε;Τι διάολο;Φοράω ακόμα τα ίδια σκισμένα ρούχα.Τι διάολο;Με κάρφωσαν τα ντριν και τα ντρον καιδεν ξέρω.Τι διάολο;Τα άχυρα δε λιώνουν.Τι διάολο;Μ' ακούς;Δεν μ΄αρέσει καμία λέξη από όσες λες.Κι ούτε σε καταλαβαίνω.

48

10. Λυμένα – Άλυτα.

Είμαι το καλώδιο του τηλεφώνου -Σου.Είμαι τα θραύσματα που ούτε,απόψε.Είμαι τα χάπια που δεν,λειτουργούν.Είμαι στο πριν, στο τώρα -Μετά.Μετά, ακούω όλες τις καρδιές μέσα,μου.Είμαι η λύπη,σου.Είμαι κάτι που ξετυλίγεται,και -είμαι το συγχωροχάρτι,μας.

49

Είμαι η κουβέντα - η κανονική.Είμαι το γέλιο,σου.Είμαι αυτό που,λες.Είμαι αυτός που,ακούει.Είμαι αυτός με τις πολλές,καρδιές.Κάθε μου όργανο έχει κι από -Μία.

50

11. Πως να ποντάρειςαπ’ τα χαμένα;

Η συχρονικότητα,με όποιους φακούς κι αν την δεις,δεν παραμορφώνεται.Σε κοίταξε την στιγμή που κι εσύ γύρισεςπρος αυτή.Τίποτα παραπάνω.Χαμένοι από χέρι.Κολ.Τα χαμόγελα, τα φιλιά,τα μεθύσια, τα ξενύχτια,κι όσα,αντικαταθλιπτικά,δεν σε φέραν πιο κοντά,της,απ' όσο,

51

έφτασες,όταν έφυγες.Κολ.Όσα πήρε ο χρόνος,χάρισμα του.Φτάνει που,ποτέ,κανείς,κατεργάρης,δεν αποχωρίστηκε τον πάγκο του.Φτάνει που,πάντα,όλη,η αλήθεια,μένει με τις αμφιβολίες.Κι άσε κάτω τους φακούς.Ούτε η αλήθεια παραμορφώνεται.Τίποτα δεν έμαθες;

52

12. Γκουέρνικα.

Από την μια,θα ΄θελα να αλλάξουν όλα αύριο.Να έχω δύο γλάστρες στο μπαλκόνι.Νόμιμα.Να φτιάχνω το τσάι και το κέικ μου.Να κατεβαίνει κι ο Θεός..., να με ρωτά," Ωραίο. Εσύ το έφτιαξες";Και να του απαντώ...," Όχι δικέ μου. Εσύ το έφτιαξες".Να βλέπω τους δικούς μου,να γιατρεύονται με αυτό.Τα παιδιά μας,να μεγαλώνουν με αυτό.Κι από την άλλη,δεν θα ΄θελα να γεράσω μέχρι νααλλάξουν.Καταλαβαίνεις.

53

Οι γλάστρες να ΄ναι πιο γέρικες κι απόμένα.Νόμιμα.Να μου φτιάχνουν άλλοι,το τσάι,το κέικτο τσιγάρο.Και να λέω στα εγγόνια μου,πως,"Στην εποχή μου, ούτε στο τηλέφωνο δενμιλούσαμε γι΄αυτό.Οι μπάτσοι το ζύγιζαν με την τζιβάνα.Κρυβόμασταν σε καμιά γωνιά.Το πληρώναμε ακριβά".Και να μου λένε...," Ωραίο πράμα παππού. Σε κάνει και λεςτις ίδιες μαλακίες.Ακούς εκεί..., λέει..., δεν μπορούσαν νακαπνίσουν ελεύθερα.Τι φοβόσασταν; Τους φόβους τους;"

54

13. Ρε μπαγάσες!

Δεν είναι ακόμα μια θεωρία συνωμοσίας.Ούτε, την κρατούν κρυφή.Στέλνουν εκεί πάνω, τα πιο δυνατάμυαλά.Για δύο, πες τρεις μήνες.Δεν έχουν να ανησυχούν γιαλογαριασμούς,δεν πιάνουν τιμόνι,..., είναι απλά πειραματόζωα.Τα βιβλία και τα περιοδικά,μας είπαν πως,οι έρευνες στον διεθνή διαστημικόσταθμό,γίνονται για να,εξετάσουμε,κατά πόσο,είναι πιθανή,

55

η ζωή,σε κάποιον κοντινό πλανήτη.Δηλαδή στη Γη.Όπου υπάρχει νερό..., αλλά το χύνουμε."Χμ..., ας τους βάλουμε να πίνουν ταούρα τους".Υπάρχει οξυγόνο..., αλλά το βρομίζουμε."Χμ..., ας τους βάλουμε ένα μετρητή ναφοβούνται".Υπάρχει τροφή..., αλλά την αφήνουμε νασαπίζει."Χμ..., ούτε να καταπιούν, δεν μπορούν".Υπάρχει δουλειά..., αλλά είναι γιαδούλους."Χμ..., πέτα τους έξω με τα ματζαφλάρια.Για έναν ωραίο περίπατο. Η εργασίααπελευθερώνει".Υπάρχει αγάπη..., αλλά τη βιάζουμε."Χμ..., να στείλουμε πρώτους τουςΑμερικανούς και τους Ρώσους".

56

Υπάρχει έρωτας..., αλλά τον θάβουμε."Χμ..., δεν πρόκειται να βρουν κανέναΘεό εκεί πάνω".Τα αποτελέσματα είναι γνωστά, εδώ κιαιώνες.Το καθημερινό θέατρο,που παίζεται,πάνω από τα κεφάλια μας,δεκαέξι φορές την ημέρα,είναι μοναχά, μια υπενθύμιση πως,ακόμα κι αν βρήκαμε ένα τόπο για να"ζήσουμε",δεν βρήκαμε ποτέ κανένα τρόπο.Ποιος ανέλαβε ποτέ,την ευθύνη του;Ποιος μοιράστηκε;Ποιος είπε τέλος πάντων,πως τούτο εδώ,κάτω,δεν είναι πείραμα,μωρό μου.

57

14. Καθ' ειρωνείακαι κατά προσομοίωση.

..., και τότε, ο Θεός είπε:"Κοίτα τα μαλακισμένα! Τους έδωσα μιακοινή γλώσσα, μόνο λίγες λέξεις ναμπορούν να συνυπάρξουν, κι αυτοίβάλθηκαν να με φτάσουν. Ας το αλλάξω.Ας λέει ο καθένας τα δικά του".(Γένεσις, Κεφ. 11)Ο πύργος της Βαβέλ, γκρεμίστηκε απόμέσα...., και τότε, ο Θεός είπε:"Κοίτα τι μαλάκας, είμαι! Θα 'πρεπε απότην πρώτη στιγμή να μην τουςεμπιστεύομαι. Ούτε γλώσσα να μην τουςδώσω. Να τους άφηνα, να τραυλίζουν ταδικά τους, να μην χρειαζόμουν τον

58

κατακλυσμό".(Do it yourself, Chap. 11)..., και τότε ο Θεός είπε:"Τίποτα δε τους σταματά! Ο καθένας τοναό του, στο όνομά μου, χωρίς να μερωτήσει. Ρε Χρήστο..., δεν πετάγεσαι μιακάτω να εισπράξεις";( You need two, to make a company,Chap. 11)..., και τότε, ο Θεός είπε:"Αν πεθάνω γιε μου, μη τους το πεις. Δεθα το πιστέψουν".( Διαθήκη Reloaded /Το τέλος της Τριλογίας, Κεφ. 11)..., και τότε, ο Θεός είπε:" Αυτός ο πούστης ο διάολος, δεν θαζητήσει κανένα δάνειο";(Παγκόσμιος Άτλας , Λας Βέγκας,Σελ, 47, Ε9)..., και τότε, ο Θεός είπε:

59

" Γαμιέται αυτή η μοναξιά. Κανείς δε μουδίνει λίγη σημασία".( Από την απόσταξη, στην κατανάλωση.Κεφ, 11)..., και τότε, ο Θεός είπε:"Λιώμα! Λιώμα πάλι. Τι χρωστάω";( Στο μπαρ του Παύλου, Κεφ. 11)..., και τότε, ο Θεός είπε:" Ποίος είμαι; Πως με λένε; Πουπηγαίνω;"( Συζητώντας με τον Νίτσε, Κεφ. 11)

* Το ποίημα τούτο, είναι καρκινικήςγραφής. Διαβάζεται κι αντίστροφα.

60

15. Με τις γάζες,μου αρέσεις περισσότερο -

γι' αυτό λέω να σε ξανασκοτώσω.

Δεν αγγίζουν τους νεκρούς,δεν τους πλησιάζουν,φοβούμενοι.μηντους πάρουν μαζί τους.Καλούν και πληρώνουντα κοράκια,να κάνουν τη δουλειά -κι έναν παπά, να την τελειώσει.Βέβαια, υπήρξε κάποτε μια εποχή,που όχι μονάχα, φόβος δεν υπήρχε,αλλά..., κι οι ταριχευτές,μάζευαν όλο το χαρτί.Ακόμα και δούλος να ήσουν,άφηνες "κάτι" στην άκρη

61

για να να σε μουμιοποιήσουν,όταν έρθει η ώρα.(αυτό δεν έχει χαθεί μες στους αιώνες)Σου έβγαζαν λοιπόν ότι είχες μέσα σου,χωρίς να αλλοιώσουντο παρουσιαστικό σου,με μια τομή όλη κι όλη.σε έπλεναν -σε έβαφαν -και πήγαιναν για τον επόμενο.Η πίστη πως,η ψυχή ταξιδεύεικι ενδέχεται κάποια μέρα,να επιστρέψεικαι να μπει στο ίδιο σώμα,ακόμα κι αν αυτόειν' αδειανό,έδωσε κουράγιο σε πολλούςματαιόδοξουςκαι τους έκανε ακόμα πιο μοναχικούς.

62

Άφηναν, όπως έλεγανκάποια πράγματαόπως ήθελαν,για να τα βρουνστην επιστροφή τουςκαι να θυμηθούν.Η ιστορία αναφέρει,πως μόνο οι ωραίοι επέστρεψαν.Άλλοι, μετά από πενήντα χιλιάδες χρόνια-κι άλλοι μετά από εκατό.Χωρίς καρδιά,χωρίς νεφρά,χωρίς μυαλό.Η ψυχούλα τους το λέει, ακόμα.Αφού επέστρεψαν μία,θα επιστρέφουν πάντα.Με διαβατήριο την ομορφιά,μαύρα γυαλιά,και σημάδια απ' τα καρφιά.

63

16. Χρόνια μετά, μου άρεσανκαι τα προκαταρκτικά.

Δεν είχα διαβάσει και πολλά βιβλία τονκαιρό που ξεκίνησα να γράφω. Ήτανφυσικό μου. Πρώτα πλήρωσαν τακορίτσια της συγνώμης μέσωαλληλογραφίας. Μισή κουτσουρεμένησελίδα έστελνε αυτή, από το πουθενά, κιεγώ στο δικό μου τίποτα γέμιζα καμιάδεκαριά το λιγότερο. Το γράμμα έφτανεμετά από μια εβδομάδα. Είχα κρατήσεικόπια, αντίγραφο κι αυτό στο χέρι.Και να την ρωτώ στο τηλέφωνο αν τηςάρεσε το γραπτό.“Γάμα όλα τα άλλα.

Ξέρω πως αγαπάς το τραγούδι- αλλά όχι τον τραγουδιστή, μωρό μου.”

64

17. Τι μου θυμίζει.

Κάθομαι που λεςκαι τα γράφωμην τα ξεχάσωκαιμην με ξεχάσουν.Κάνω οτι κάνωκάποτε τα έβαζαόπως ήτανφρεσκογραμμέναστο ψυγείο -φρεσκοσφαγμέναμη βρομίσουν -γεμίσαμε μύγεςκαι μετά -από καμιά εβδομάδα πεςτα έβγαζα απ’ το συρτάρι

65

απ’ την τσέπητα έψαχνα στη τσάνταΒγαίναν -και τρέμαναπό το ψυγείοτα έτρωγαπίνοντας μπύρακι έλεγα -

Forget about the rest -Remember, I' m your guest.

66

18. Ροκ σημαίνει,μακριά απ'τους γονείς σου.

Ροκ, όπως πέτραπου ρίχνεις πίσω σου.

.., όλο λέω, "τελευταίο ποτό" μαζί του κιόλο αλλάζω την πορεία μου και σέρνομαιμέχρι το μπαρ που συχνάζει.Περιμένοντας να τον ακούσω να με ρωτά"πάλι εσύ" ή "πάλι εδώ". Έστω κάτι, γιατίούτε την φωνή του δε γνωρίζω.Έχει αυτή την αύρα κι αυτή την σιγουριάβαθιά μέσα του, έχει αυτή την ελευθερίακι αυτό το βλέμμα, έχει την μοναξιά,αυτή της γνώσης κι έχει την τόλμη ακόμακαι σήμερα να μην κρύβεται απ' τουςδιώκτες του, να μην χρωστάει τίποτα σεκανέναν.

67

Η συνάντηση που έγινε συνήθεια, είναι ηεξομολόγηση στο ιερό μπαρ, με τονδιάολο δίπλα μου και τον μπάρμαν να μεκοιτά."Έι, Αντρίκο. Μόνοι μείναμε. Σου βάζωένα τελευταίο τσικ, και κλείνω να πας κιεσύ σπίτι σου".- Κι ο διάολος, ρε Κεμάλ; Ήρθα ναεξομολογηθώ. Δεν τον βλέπεις, ε; Κέρναμε και θα σου πω τι λέει :

68

/ ..., γεννήθηκα στον παράδεισο απόεβραίο τραπεζίτη μπαμπά αλλά, τη μάναμου δεν την γνώρισα. Την δεύτερη κιόλαςμέρα βαρέθηκα. Κι ας ήμουν βρέφος, δενήθελα κανείς να με αλλάξει. Για να μηνμ' αλλάξουν λοιπόν οι φρουτόκρεμες καιτα μπιμπερό, είπα να δοκιμάσω μόνος,τους παραισθησιογόνους λωτούς κι αςμην είχα δόντια..., για να μην μεαλλάξουν οι άλλοι..., άλλαξα κι άλλαξαντα πράγματα. Αυτό ισχύει σε όλους τουςΧρόνους. Αν το νιώθεις, το λέει ηκαρδούλα σου, το κάνεις. Σε καμίαπερίπτωση δεν σκέφτεσαι αν πληγώσειςοποιονδήποτε με την πράξη σου. Πρώτον,γιατί πάντα οι προθέσεις σου είναι προςκαι για το καλό και δεύτερο γιατί, ανκάποιος όντως πρόκειται να πληγωθεί,τότε αυτός να μην είσαι εσύ. Πρινγεννηθώ σκεφτόμουν πως θα ήταν

69

προτιμότερο για μένα, να με κατεβάσει ομπαμπάς, σε κάποια μη ανεπτυγμένηζώνη του πλανήτη Γη, μπας και μοχθήσω,παλέψω και τέλος πάντων χτίσω την ζωήμου, με παιδικά κοινωνικά όνειρα. Με ταδικά μου χέρια. Καταλαβαίνεις; Όσο ομπαμπάς με έπλαθε, δεν ήξερα τι είναι ησπουδή, ο στρατός , η bmw και τοαλκοόλ.Την δεύτερη μέρα λοιπόν, έψησε μιααπ’ τις αδερφές μου, δυο καφέδες καιτους σέρβιρε στο σύννεφο πουσυναντηθήκαμε για να τα πούμε:"Δικέ μου" του είπα " νιώθω πως πρέπεινα ξανασυστηθούμε. Όλο αυτό, το μεταξύμας είναι λάθος, και αφού το νιώθω να μεπιέζει σε προσκαλώ να βρούμε μια λύση.Δεν γουστάρω που είμαι γιος σου και δενγουστάρω που αιωρείται σαν δαμόκλειοςαπό πάνω μου η υποχρέωση, να εκτελέσω

70

όλα σου τα σχέδια. Ή τα γαμάμε όλα, καισαν φίλοι από 'δω και πέρα συνεχίζουμε,ή ο καθένας την βολή του, το δρόμο του,τη δουλειά του."Μου ζήτησε χρόνο λέγοντας :" ρε πρωτότοκε, μείνε λίγο και θασυνηθίσεις. Με την συγκατάθεση σου,είσαι εδώ, με την ίδια θα γίνουν ταπράγματα. Το free will, κάποιος το γράψεστον τοίχο με μπογιά, έτσι απλά σανειρωνεία. Σαν πλασίμπο.Θα υπογράφουμε μη βιώσιμα μνημόνια κιόσα δεν μπορέσεις να εκτελέσεις, θα τααναπροσαρμόζουμε. Θα τα ονομάσουμεalternative. Έχω επενδύσει πάνω σου κιεσύ πας να με γαμήσεις; Θα σου μιλήσωσαν πατέρας κι όχι σαν θεός. Δώσε μουδυο μέρες να το σκεφτώ και θα σουαπαντήσω".Από τότε έχουμε να τα πούμε..

71

Από την στεναχώρια τουακόμα γαμάειγεννάει παιδιάκι όσα δις κι αν κατεβάσει στον πλανήτηΓη. την στεναχώρια που του έδωσα,δεν την ξεπλένουν.Δεν ξεπλένεται.Τώρα τελευταία άκουσα κάποιονΜαδούροπου σύρθηκε κι αυτός μέχρι αυτή τημπάρα,να λέει κάτι για σκυλοτροφές.Πολύ πρέπει να σας αγαπά.Σαν την αγάπη, του δικού μου,του μπαμπά.Σας είπεαυτό που θα απορρίπτατε αμέσως.Αν ήμουν στην θέση σας,δε θ' άκουγα κανένανπαρά μόνο εμένα.

72

Θα ζητούσα ακόμα ένα ποτό,και θα έπιανα την πένα.Ούτε το φαΐ θα με ένοιαζε λοιπόν,αν ήτανε για σκύλουςΟύτε αν το είπε ο "πατέρας" ή ένας φίλος.Θα άκουγα μέσα μου.Και θα το έγραφα λέξη προς λέξη.Θα το μουτζούρωνα, θα το ζωγράφιζα,και θα το έκανα.Θα με προστάτευα.Φεύγω.Μην του βάλεις άλλο τσικ...,Κεμάλ...,Καληνύχτα /.

73

Δυο κουβέντες μετά την αποχώρηση καιτο τσικ.

- ...,κάτσε, κάτσε, κάτσεένα τελευταίο τσικ θα σου βάλω.Θες υγεία, καύλα ή επανάσταση;

- Κοίτα..., επανάσταση θα ήθελα -που έχει υγεία και καύλα μέσα της.Αλλά αφού μου προσφέρεις μόνο ένα καιμε βρίσκεις τόσο μεθυσμένο και χαμένο...,βάλε καύλα..., ξέρω 'γω...; Πίνεται σκέτη;

74

19. Καταστρεμενάκια.

Στον τόπο αυτό,ο ήλιος χτυπά στο μάρμαροκαι μας τυφλώνει.Η μπύρα μας είναι ζεστή,κι την μουσική, παίζουν γύφτοι.Κοιτώ τις γυμνές φωτογραφίες σουγιατί δεν καταλαβαίνω τι λέμε.Μιλάς για αγάπη"Χανκ, άσε μας, λίγο μόνους".Τα κρουστά των μουσικώνκαι τα πνευστά τους,τα κροταλίσματα των άδειων μπουκαλιώνκαι τα θολά σου μάτια.Ο Πύρρος Δήμας χαμογελά,Μαυροβούνιο, χασίς,Capisce?

75

Παίζω ένα μονό, με τον Μποντιρόγκα,μπάλα του Νικήτα Κλιντ -στο ανοιχτό της Σπιναλόγκα.Νησί. Το είπαμε, δεν ήταν.Ήταν η γοργόνα η αδερφή μας.Balcan Exrpess,Τούρκικος καφές,κι αργιλές.Στα μάτια μας δυο κέρματα,ταμπάκο από την Ξάνθη.Καλάζνικοφ για να ανάβουνε τα αίματα.Παγκράτι / Σαράγεβο / Ζάγκρεμπ /ΣαλονίκηΟι κοπέλες μας είναι μικροβύζες,τα μπουκάλια μας ανοίγουν μ' αναπτήρες.Κάναμε έκτρωση στις μπόμπες σου,θείε Σαμ,Το αίμα του Φραντζ Φέρντιναντδεν ήταν από εδώ, αλλά χύθηκε εδώ.Μαζί με το δικό μας που,

76

αν και χρόνια μετάκατάλαβεςστα Ελληνικά -στα Σλάβικά -πως για να σκοτωθούμεδεν θέλουμε βεντέτα.Το κάνουμε καλύτερα μόνοι μας,από ότι μεταξύ μας.

* Το ποίημα τούτο, γράφτηκε στο σπίτιτης Μίλα, και κάπου εκεί, βρίσκεται καιτο πρωτότυπο.

77

20. Ωχ.

Σε κάθε επιστροφή,δυο τετράγωνα από το σπίτι,διαλέγω διαφορετικό δρόμοκαι προσθέτω,τους δύο πρώτους αριθμούςκάθε πινακίδας αυτοκινήτουπου προσπερνώ.Κάθε σύνολο 11, μετρά για ένα βαθμό.Το 11 από μόνο του,μετρά για δύο βαθμούς.Και αν το 11,ακολουθεί σύνολο 11 στην ίδια πινακίδα,προσμετράται κι αυτό ως επιπλέον.Στατιστικά, αν ανέβω απ' την λεωφόρο,θα φτάσω στο σπίτι με 14 βαθμούς.Αν κατέβω απ’ την πλατεία, με 10.

78

Όπως κι αν έχει, ό,τι κι αν γίνει,δεν γυρίζω στο σπίτιμε λιγότερους από 11 βαθμούς.Όσο κουρασμένος κι αν είμαι,θα πάρω όλους τους δρόμους ακόμα κι ανμου λείπει μόνο ένα για να συμπληρώσωτην ενδεκάδα μου.Κάτι παρόμοιο ισχύει και στο Σουντόκου,που δεν δέχομαι πως είναι μια τρελήσυνήθεια που έκρυψε ο Ραμανούτζαν.Σε οποιοδήποτε επίπεδο,σε οποιαδήποτε σελίδα,αν ο τελευταίος αριθμός,που λύνει το παιχνίδι μου, είναι το 8,τότε παίζω ακόμα ένα.Αφήνω το στυλό,κλείνω το σημειωματάριομετά από καμιά δεκαριάστη σειρά,στατιστικά.

79

Το τελευταίο που έκλεισα,πες με 7 ή με 3,καταλήγει τσαλακωμένο στα σκουπίδια.Έπινα κρασί, κάποια εποχή.Και κάποιοι με πλήρωναν για Αυτό.Να πίνω και μαζί μου να πίνουν κι άλλοι.Οι άλλοι πλήρωναν τα δικά Τους.Έχω όμως καιρό να πιω κρασί.Μαθαίνω όμως τα νέα Του.Το 'χει θάψει η θλίψη,που οι έμπορες,θέλουν τόσο να το κάνουν δικό τους,κι ας τους χαρίζει όλο το χαρτί,¨δεν τους φτάνει" μου λέει,από τις εξαγωγές,κι ο καθένας γράφει το όνομά Του,σα νέα πόρνη που ήρθε στο χωριό.Κάπου ανάμεσα στην χρονιάκαι στο όνομα του ιδιοκτήτη Του,μεταφράστηκε στα εγγλέζικα,

80

η Μαλαγουζιά,εκδιδόμενη και με όλα τα χαρτιά.Άλλος Την έγραψε με s, κι άλλος με z.Malagousia / MalagouziaΧύνουν όλοι μέσα Τουχωρίς προφυλακτικό.Άλλος με κοντό u, άλλος με μακρύ ou.Malagousia / MalagusiaΜπαστάρδεμα.Τιμή η ίδια.Kι εγώ παρηγορώ Σε...,

81

/..., όταν εγώ δακρύζω, κόβονταςκρεμμύδια, ανοίγω την βρύση και τηναφήνω να τρέχει.Βάζω τον πιο κοντινό μου, ακόμα κι αναυτός είναι μεταλλικός, να κάνει το ίδιο.Μου συμπαραστέκομαι, ε;Έχουμε καιρό να τα ΄πουμε, κι αν μαςακούσει η μπύρα από το ψυγείο, θαβγάλει όλο τον αφρό της σα την ανοίξω.Σταμάτα το κλάμα. Καλά! Επειδή ούτεεγώ έχω όρεξη για κλάμα, και μουτελειώσαν τα κρεμμύδια, άκου αυτό.

Το χάλι, κοιτιέται στον καθρέφτη καιπιστεύει πως είναι το χειρότερο.Βάζει λίγη μάσκαρα,όπως η πουτάνα προσπαθεί να κρυφτείαπό την χαρά τηςμα δεν λέει το όνομά της.

82

Το χάλι, δεν διπλασιάζεται στονκαθρέφτη. Ακόμα κι αν το ρωτήσεις, πωςσε λένε θα σου πει...,"Εμού του ιδίου" ή " Η χάρη μου".

Και δεν είναι από ντροπή γιατί, το χάλιούτε πιο χάλι γίνεται απ'τα λόγια του, τηνταυτότητά του, ούτε βλέπει./

Το χάλι,το Εγώ,

το 11,κι Εσύ αγαπημένο μου κρασί

- η πινακίδα- το Σουντόκου και

- η βρύση,όσες παρηγοριές κι αν σκαρφιστείς,θα μοιάζουν με κρεμμύδι.8 και πάλι από την αρχή.

83

21. Σκάσ΄το.

Ο καθένας, μπορείνα φτιάξει αυτό το κουτί.Με χαρτί, με πλαστικό, με ξύλο.Το δικό μου είναι ξύλινο.Άνοιξα και μερικές τρύπες,για να αναπνέουν,και να ξέρουν πότε ξημερώνει,πότε βραδιάζει.Τους πετώ, φλούδες από φρούτα,κι ό,τι δεν τρώγεται.Έχουν λίγο χώμα για Γη,κανά κουκούτσι να ξαποσταίνουνκι αν δεν τους πεις για φυλακή,ποτέ δεν θα το σκεφτούν.Αν δεν τους συμπεριφέρεσαι σα

84

σκουλήκια,πάντα θα νιώθουν χρήσιμοι. Ικανοί.Κάθε τέσσερις μήνες,μαζεύω τα σκατά τους,και τα δίνω στο μπαξέ.Αυτός ο κύκλος λοιπόν,όμορφα μυρίζει.Δεν εξαρτάται κανείς από κανέναν,ούτε ο ένας τρώει ό,τι του πετά ο άλλος.Στον κύκλο αυτό, όλα είμαι μετρημένα.Αυτό το κουτί - ονομάζεται ανοιχτό,αλλά υπάρχει και το κλειστό.Από χαρτόνι.Μια κούτα θα ΄τανε,αλλά από τι, δεν θυμάμαι.Της έκοψα τα φτερά,κι ακόμα ένα Πι από κάθε πλευρά.Την άφησα να καθίσει,κι ήταν τραπέζι με τέσσερα γερά πόδια.Άνοιξα μια τρύπα,στο κέντρο

85

διαμέτρου δέκα εκατοστών πες,δεν ήταν από τα ΙΚΕΑ,και σφήνωσα το "χταπόδι".Έναν χαρτονένιο κύλινδρο δηλαδή,κοντό, όχι ιχθυοπωλικό,με οχτώ τρύπες,που στην κάθε μία κόλλησα,έναν σπιράλ αναπνευστήρα.Δυο αναπνευστήρες περνούναπό κάθε πλευρά του τραπεζιού,και ο κύλινδρος κλείνει μεαλουμινόχαρτο.Κάθε φορά,που έρχονταν τα παιδιά,στρίβαμε καμιά εικοσαριά τσιγάρα,πες εικοσιπέντε,τρυπούσαμε με μια καρφίτσα,το αλουμινόχαρτο,και τα στηρίζαμε όρθια εκεί,να καίγονται το ένα μετά το άλλο.

86

Ο καθένας το πλοκάμι του, ε;Άλλος στην πολυθρόνα,άλλος στον καναπέ, άλλος στο πάτωμα.Και μιλούσαμε.Αν δεν μας συμπεριφερόσουν ωςσοσιαλιστές,δεν θα το σκεφτόμαστανκαι θα νιώθαμε γεροί.Αν δεν μας μιλούσες για φόρους,Δε θα τους πληρώναμε ποτέ.Το κουτί αυτό, το κλειστό, με τους οχτώ,κι αυτός ο κύκλοςπου κάθε του σημείο είναι,κι αρχή κι απομόνωση,μυρίζει εξίσου όμορφα.Ήταν μια Κυριακή λοιπόν,καμπάνες πένθιμες,ανοιχτά κουτιά,πεθαμένα λουλούδια,βρώμα,

87

τα σκουλήκια περίμεναν το φαΐ τους,ένας τράγος είπε:"Χώμα ήσουν, και χώμα θα γίνεις".Το θάψανε βαριά και βαθιά.Μπας και κλείσει ο δικός τους,ανύπαρκτος κύκλος.Θα φτιάξω κι ένα ακόμα κουτί,κι ένα δεύτερο,κι ένα τρίτο.Θα φτιάξω όσα μπορώ.Θα τα παρατάξω.Θα παριστάνω τον μάρκετινγκ μάνατζερτου εαυτού μου.Θα βρω χρήση για το καθένα.Τι διάολο;Τα ταπεράκια ήταν μπεστ σέλλερ,τον καιρό που γεννιόμουν.Θα με πείσω πως,εδώ - δεν είναι φυλακή. Ανδρέα.Το φαγητό σου είναι πρώτης ύλης,

88

πρώτης τάξης,και οι φίλοι σου,δεν είναι κουρασμένοι.Μόνο οι μπάρμεν - κουράστηκαν.Θα μου πουλήσω, όλη τη σειρά,θα τα πετάξω σε καμία γωνιά,και δεν θα νοιαστώ,αν είναι πεταμένα λεφτά...,αν νιώθουν χρήσιμα τα γαμημένα.Αν με την αγορά μου,τα φυλάκισα,αν θα μπορώνα φτιάξωκιΆλλα.

89

22. Ειρήνη,θα σε χρησιμοποιήσουν -

εναντίον μου, γιατί σε θέλω.

Αύριο θα κλείσω, δύο χρόνια εδώ.Μου έχουν αλλάξει,τέσσερις φορές θάλαμο -κι αύριο μετά το μεσημεριανό,θα πρέπει να μαζέψω τα πράγματα μου -για την πέμπτη.Τις προηγούμενες φορές,οι συγκρατούμενοιμε είχαν διώξει όταν τους είχα ρωτήσει...,"Ποίος πιστεύεις πως είναι ο καλύτεροςτρόπος αυτοκτονίας";Και μου είχαν απαντήσει...,"Πνιγμός", "Πτώση από μεγάλο ύψος","Αιμορραγία".

90

- Α! Ώστε κι εσύ το έχεις σκεφτεί...,σωστά δικέ μου; απαντούσα καιπιανόμασταν στα χέρια μέχρι να έρθουνοι φύλακες να μας ηρεμήσουν με ένεση.Αύριο φεύγω για λόγους φασαρίας.Τον τελευταίο καιρό,τα όνειρά μου, μοιάζουν πέρα για πέρααληθινά,Μόνο που,στην κορύφωσή τους,ξυπνώ,με την αίσθηση ακόμα ζωντανήκαι μόλις συνειδητοποιώ πωςο νους,μου κάνει πλάκα,εκνευρίζομαικι αρχίζω να φωνάζω.Άλλοτε στις 3 μετά τα μεσάνυχτα -άλλοτε στις 4.

91

"Όχι! Όχι! Όχι! Δεν μπορεί! Δεν μπορείπάλι. Που να σε πάρει ο διάολοςγαμημένο κεφάλι!Σταμάτα αυτή τη φάρσα. Δεν γίνεται".Κοιτούσα παράλληλα,στο σκοτεινό δωμάτιονα βρω τον πρώτο που ξυπνούσακι έτρεχα στο κρεβάτι του.- Μαλάκα! Φιλιόμασταν. Ξέρεις...,κανονικά φιλιά, σαν αυτά που δίνουν οιερωτευμένοι. Που είναι κάπως πιογρήγορα κι απαλά απ'τα αισθησιακά. Πουδεν ξεχωρίζεις - αν είναι η γλώσσα ή ταχείλη της.Ίσα που άνοιγε τα μάτια του..., στήριζε τοσκαρί του - στο μαξιλάρι, ρίχνοντας τοβάρος στον δεξί αγκώνα και ρωτούσε...,- Με ποια ρε...;- Με την Ειρήνη.- Ποια Ειρήνη;

92

- Έλα ρε. Σου έχω πει για την Ειρήνη.- Α, ναι. Αλλά αυτή -δεν είν’ της Εταιρίας;- Ναι. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.Την είχα στην αγκαλιά μου, όπως σεβλέπω και με ακούς,και φιλιόμασταν και...,- Καλά, καλά..., πέσε για ύπνο τώρα.Μακάρι να έβλεπα κι εγώ κανένα τέτοιο.- Μπα, δεν θα με πάρει εύκολα.Δεν μπορώ να το πιστέψω πως -ήταν ένα όνειρο.Αύριο λοιπόν φεύγω.Μου 'παν να μαζέψω τα πράγματα μου.Αφού δεν έχω τίποταθα πάρω αυτά τα όνειραπου όσο λατρεύωνα βλέπωάλλο τόσο μισώνα ξυπνώ

93

και να χάνονται.Μου 'παν,πως θα με δει κι ο διευθυντής.Μου ΄παν,πως στον νέο θάλαμοδεν ξέρουν για μένακι είναι ευκαιρίανα κάνω μια νέα αρχή.Μου ΄παν,"Χρειάζεσαι την Ειρήνη".Μου ΄παν,πως αν δεν δημιουργήσωπρόβληματους επόμενους δύο μήνεςθα μπορώ να έχωμια κυριακάτικη επίσκεψη της.Και τους είπα πως,δεν είναι στο χέρι μου.

94

Πως,"Ακόμα κι αν είχα την υπόσχεσή σας,πως θα έρθει η Ειρήνη -οχτώ Κυριακές απ’ αύριο,αμφιβάλλω αν τηρούσατην ηρεμία που ζητάτε".

95

23. Έτσι που λες.

Συγγραφέας νομίζωΠιστεύωΚαι θέλω να είμαι όσο,Πιστεύω και θέλω να είναι,Είσαι,Όποιος,Λέει αυτό που λέειΓράφειΧωρίς προσπάθειαΠρώταΚί ύστερα όλα τ’ άλλαΌπως είναιΚι όχι ό,τι να ‘ναι.Όπως διάολε στρώνειςΤο χαρτίΚαι

96

ΓραπώνειςΤο στυλόΚαι γράφειςΜε την έννοιαΚαρφωμένηΣτην καρδιάΚι όχι στο τώραΠου δεν είναι εδώΚαταργείς το εδώ.ΓράφωΤο τίποταΤον τελευταίο καιρόΚαι δίχως χρωστούμεναΘέλω να πωΠωςΈνιωσα ένα βάροςΑπ’ τα λόγια σαςΜε κουράσατε.Ειλικρινά ρε καριόλια"Ολο μαυρίλες". Λέτε.

97

Χωρίς να έχετε διαβάσειΔεύτεροΤρίτοΠοίημα μουΣας είπαΣτην κουβένταΣτο τηλέφωνοΣτην επιστολήΠως"Βγάζω όση μαυρίλα εχω,για να κρατώ τα λουλούδια ανθισμέναμέσα μου παντοτινά.Δεν γίνετε αλλιώς".Θα σας πω κάτι ακόμα.Τώρα που τα παράποναΓίναν ζητούμεναΑνεκπλήρωταΚαι ξεχασμέναΚάτι να λέω για ν’ ακούσωΚάτι ν’ ακούτε για να λέτε

98

Πως ο Ανδρέας πίνει."Εντάξει".Αλλά δεν έβλαψε κανέναν.Πίνει για να μην βλάψει τον εαυτό του.Αυτο που μ’ αφορά είναι ναΤο σκάω και στην ΕρμούΌπως δεν κατηγορώΌποιον δεν πίνει μπύρα,ε;Τόσο δεν μπορείςΝα με κατηγορείςΠως πίνω γιατί γουστάρωΠιο πολύΣα δικιά μου σωτηρίαΌσο απλόΚι αν ακούγεταιΚαι πίστεψε μεΕσύ κρατιέσαιΑπόΑλλούΕξαρτιέσαι

99

Κι ούτε πουΠουΠουΠου ξέρειςΑπο πουΟπότεΓεια μαςΚι αέραΣτα πανιά μας

100

24. Άπαξ.

Αγαπητές φίλες κι αγαπητοί φίλοικαλησπέρα και καλωσήρθατε σε μιαακόμη εκπομπή του "φάτο μόνος σου".Αποψινός καλεσμένος, ο σεφ ΑκάρδιοςΑναισθησιάδης.Ακάρδιε, ο λόγος σε σένα.

Τα υλικά που θα χρειαστούμε για τηνσυνταγή"Δείπνο για δύο", είναι:Δύο ξερά κρεμμύδιαΔύο σκελίδες σκόρδοΔιακόσια γραμμάρια γλυκάδιαΑλάτι - πιπέριΚαι την καρδιά σαςΜαγειρικά σκεύη δεν θα χρειαστούν.

101

Ξεκινάμε, βγάζοντας απ’ την κατάψυξητην καρδιά μας. Όπως βλέπετε στην δικήμου, έχω γράψει κι ημερομηνία, όπωςκάνω σε ό,τι καταψύχω.Κατόπιν, θα την βάλω όπως είναι στονφούρνο μικροκυμάτων, ρυθμίζοντας τοπρόγραμμα της αποψυξης.Από μωβ να γίνει κάπως κόκκινη.Συγχρόνως, φουσκώνω μια κούκλα μεγυναικεία μορφή, και την τοποθετώ στοτραπέζι που θα σερβίρω. Στρώνω και τοτραπέζι.Αφού η καρδιά μου εχει πλέον ξεπαγώσει,μπορώ να περάσω στο στάδιο τουψησίματος.Και πάλι, θα ‘χω σαν οδηγό το χρώμα. Θατην κάψω στην αρχή με γερές δώσειςακτινοβολίας για να κρατήσει μέσα της,όλα τα ζουμιά, και μετά θα χαμηλώσω γιανα μαυρίσει ομοιόμορφα.

102

Τα κρεμμύδια, το σκόρδο και τα γλυκάδια,μου ‘χαν μείνει απο την συνταγή -"μελάτα αμελέτητα". Κι ούτε σ’αυτήν,θα τα χρησιμοποιήσω. Θα μείνουν γιατην επόμενη, και θα γίνουν η γέμιση γιατο "κοκορέτσι, ο τελευταίος πειρασμός".Η καρδιά μου ειναι έτοιμη.Κατάμαυρη, γεμάτη χυμούς κι άνοστη.

..., Ακάρδιε σε ευχαριστούμε πολυ.

Φίλες και φιλοικαλη επιτυχίακαι σε εσάςστο σπίτι.

103

25. Τι ξεχάσαμε, μωρό μου;Τα προφυλακτικά

ή την προφύλαξη;

Επειδή, έπεσε κι έσπασεαπ’ την απροσεξία και των δυο,κι αφού σταματήσαμε να γαμάμετον διάολο και τον Θεό,ας πάρει ο καθένας το δικό του,κι ας πιούμε.Αν έσπαγε απ’ τα χέρια μόνο του ενός,ε;Δεν θα το συζητούσαμε.Δε θα το κολλούσαμε.Γι' αυτό...,Ό,τι σπάει -δεν ξανασπάει.

104

26. Άσ’το να καθίσει,και θα γίνει πετρέλαιο.

Δέκα φορές μ’ έχει ψάξειμα δεν έχει βρει τίποτα.Αλλά επιμένω."Εϊ ντόκτορ,δε ρίχνεις μια τελευταία ματιά;Έχουν μείνει κάτι τελευταία φιλετάκια,που,αν βρούμε έστω και λίγο χρυσό,έστω χαλκό,οι καριόλες κάτι θα βρουν να το κάνουν".Την ενδέκατη λοιπόν,"Χμ..., κάτι έχει απομείνει.Θα σου στείλω τα αποτελέσματαμόλις βγουν από το χημείο".Απ΄τη στιγμή που άκουσααυτό που ήθελα,

105

της τηλεφώνησακαι συναντηθήκαμε στο μπαρ.Ήξερε πως,πριν απομείνω κουφάρι, ήμουν θησαυρός.Ήξερα πως, όσο υπήρχαν πολύτιμαμέταλλα μέσα μου, κάτι να αξίζει, κι αςμην γυαλίζει, μπορούσα να το παραχωρώ.Τα αποτελέσματα έφτασαν στα χέρια μου,μετά από μια εβδομάδα.

"Δεν βρέθηκε ούτε ίχνος απ' οτιδήποτεχρήσιμο ή εμπορεύσιμο. Λυπάμαι - λάθος.Οπότε καλό θα ήταν να το πάρειςαπόφαση. Αντιθέτως, ανιχνεύσαμε τοξικάαπόβλητα κι άχτι. Πολύ άχτι.Καταλαβαίνεις. Κι αν θες μια συμβουλή...,κι αφού δεν έμαθες ποτέ άλλο τρόπο...,όπως επίσης που τώρα δεν έχεις πιατίποτα για εξόρυξη..., σκέφτηκα να σουπροτείνω να κάνεις το μάρμαρο".

106

27. Ο μικρός τρώειαπ’ τον μεγάλο.

Οι μεγαλόσωμες γάτες,κυνηγούν τη γαζέλα,κι από πίσω τρέχουν,όσο μπορούν,όπως μπορούν,τα δίποδα.Αυτός που πιάνει,δεν είν’ αυτός που τρώει,όσο εμπλέκονται εργαλεία.Στην προκειμένη,τα δίπολα κρατούν ξύλινα ραβδιά,χτυπούν τις γάτες,παίρνουν το φαΐ.Οι μικρόσωμες γάτες,

107

που συρρικνώθηκαν απ' το ξύλο,κοιτούν τα δίποδα,να βγάζουν από τη θάλασσα τη λεία,με το μαγικό ραβδί τους.Αυτός που πιάνει,δεν είναι αυτός που τρώει,όσο εμπλέκονται εργαλεία.Στην προκειμένη,τα δίποδα,ανήμπορα,κοιτούν την κλέφτρα,κι απορούν...,"Ποιος, το ξεκίνησε όλο αυτό";

108

28. Δεν πίνω Γκίνες,γι’ αυτό δεν μετράω.

Πρέπει να αδειάσει η μνήμηγια να δει κανείς - πόσο την έχει.Να διορθώσει οποιαδήποτε βλάβη,διαγράφοντας τα πάντα.(ή όσα μπορεί)Η έκδοση μας, ήταν ανέκαθενπρογραμματισμένη σε αυτόματηλειτουργία.Εμείς, οι εγωιστέςδεν θέλαμε να το παραδεχτούμε.Απαγγέλουμε το παραμυθάκι μέχρι τοτέταρτο πες, ποτήρι.Καθόμαστε στο σκαμπό του μπαρ,πίνουμε μπύρα.Κι έχουμε ήδη ξεχάσει

109

Και θα ξεχνάμε πάνταΌτι ειναι να ξεχαστείΗ ζωή - ξέρω 'γω, δε μπορεί να περιμένει.Δεν μετριέται - ούτε σε ποτήρια,ούτε με λάθη,πολλώ δε μάλλονμε ανακυκλωμένη μνήμη.Και το σύστημα τρέχει πλέονΜε μεγαλύτερες ταχύτητεςΘυμάται να μην ξεχάσειΚαι θυμάται πως να το επιβεβαιώνειΝα το επαναλαμβάνειΝα κάθεσαιΚαι να ξαναπίνεις.

110

29. I’m the Lizard KingI can do Anything

Ας σταματήσουμεγια ένα τουλάχιστον λεπτό,να δώσουμε χρόνο στον διαλογισμόκαι στον διαολογισμό.Όσο ο πίνων, μεθάκι όσο ο παίζων χάνει,άλλοι τόσοι αστέρες γεννιούνταιαπ' τα καμώματά τους,τα κατορθώματα τους,στο νεφέλωμα του Ωρίωνα.Σκαν' σα βεγγαλικάδέκα εκατομμύρια αστέριατο δευτερόλεπτοτην γουλιάτη τζούρα

111

το φιλί.Κι όταν σβήσουν τα φώτα, μου σφίγγειςτα χέρια και μου λες...:"τι θα γίνω αν χαθείς...,"Μη φοβάσαι μωρό μου, πάνω λάμπουν τ'αστέρια, εδώ Κάτω λάμπουμ' εμείς.Να μην φοβάσαι δηλαδή για τα επόμεναπέντε δισεκατομμύρια χρόνιαπου ο φωτεινότερος αστέρας, αυτού τουπλανητικού συστήματος θα ζει.Μήτε μετά να φοβηθείς.Μια ακόμη μελανή οπή,ένα αστρικό πτώμαδίνει βάθος στον καμβά,και σταματά τον χρόνο.Στην κυριολεξία.Οι μελανές οπέςειν 'απροσπέλαστες και βαριές.Ένα ζαράκι τους μόνο, πεςΖυγίζει - δέκα δισεκατομμύρια τόνους.

112

Μην ανοίξεις ακόμα τα μάτια.Προσπάθησε να θυμηθείς.Τα περασμέναπέντε δισεκατομμύρια χρόνια.Ποιοι ήρθαν και πότε φύγαν.Κι αφού σ' αυτό το ποίημα,επικαλούμαστ' αριθμούς,δέκα δισεκατομμύρια είδη έχουν "ζήσει"σ'αυτόν τον πλανήτη.Είδη.όχι πλάσματα.Μέσα σε αυτά λοιπόν,τα χρόνιακαι τα είδη,ο Homo,ήρθε κι έφυγεδίχως θύμησες επέστρεψε,αμέτρητες φορές.Η τελευταία χρονικά επίσκεψη,είναι αυτή που ζούμε

113

χωρίς με σιγουριά να μπορούμε να πούμεαν κατεβήκαμε πριν από δέκαή είκοσι χιλιάδες χρόνια,όπως επίσης δεν μπορούμε να ορίσουμετο τέλος αυτής της φουρνιάςόπως δεν μπορούμε να δούμε στη λίσταγια ο πότε "πέφτει" η επόμενη.Πέρασμα δεν είναι η ζωή.Πέρασμα είναι ο πλανήτης αυτόςπου τον ονομάσαμε Γηόπως κι ο προηγούμενοςπου μας φιλοξένησεκι ο επόμενος που θα πάμε.Και δεν είμαστε κι ούτε θα 'μαστε μόνοι.Δυο ή τρεις φουρνιές πριν,όταν κατοικούσαμε σε άλλο πλανήτηκι είτε τον καταστρέψαμεή μας κατέστρεψε,πήραμε τα διαστημόπλοια μαςνα γλυτώσουμε

114

κι επιστρέψαμ' εδώ,Αργά.Γιατί..., άλλον Homo δεν βρήκαμε, παρά,ερπετά, σαύρες και φίδια.Στην αρχή φερθήκαμε φιλικάκαι μας φέρθηκαν φιλικά.Θυμάσαι;Κι ένα βραδάκι που θα ΄τανεμεγαλομανία κύλισε στο αίμα μας,κι από σπουργίτια θελήσαμενα γίνουμ' αετοί.Βασιλιάδες οι τρελοί, των ηλιθίων.Ζηλεύαμε τα φτερά,ακόμα και του μικροσκοπικούβελοσιράπτορα.Πήραμε τα σκάφη μαςανεβήκαμε ψηλάκαι ρίξαμε όλο μας τον φθόνοπάνω τους.Και για να εξαγνιστούμε απ’ τις τύψεις

115

λέμε,πως δεν χάθηκαν για πάντα.λες κι η χάση έχει χρόνο.Ένας άη γιώργηςσκοτώνει τον τελευταίο δράκοσε μαρτυρίες αρκετά τρελώνκι εικόνες που μόνο ο Ιερώνυμος Μποςθα μπορούσε να ζωγραφίσει.Κάποιοι έχουν μείνει εδώ.Πήραν την μορφή μαςγια να μην τους πάρουμε το κεφάλι.και δεν έχουν χρόνο.Όχι, δεν έχουν.Απλά τους αρέσει - αυτός ο πλανήτηςκαι τίποτε άλλο.Θυμάμαι ένα παιδίμου ΄χε πειπως αυτά τα πέντε δισεκατομμύριαχρόνιαέχουν κατέβει

116

καλοί Homoκαι κακοί Homoκι υπήρχαν κάτι καλοκαίριαπου ο Τ - Rex κολυμπούσε μαζί τουςστις ακτές της Ζανζιβάρηςκαι κάτι χειμώνεςπου ο Homo άναβε φωτιάγια να ζεσταθούν όλοι μαζί.Άνοιξ' τα μάτια.

117

30. Δευτέρα παρουσία OST.

Ξέρω 'γω..., λέγαμε,εμείς που νιώθαμε πως,δεν είμαστε από 'δω, πως,θα ΄ρθει εκείνη η μέρα που,οι δικοί μας,θα έρθουν με τα διαστημόπλοια τουςνα μας σώσουν από όλη τη βρώμα,τη δυσωδία, την κατάντια.Και ναι, τελικά αυτή η μέρα ήρθε.Θυμάμαι σ' ένα όνειρο να μου λες πως,πιστεύεις στην δευτέρα παρουσία τους,όσο κι εγώ,Θυμάμαι, μου πες θα ΄ρθει ένα πλοίοαπ'το διάστημα,που θα μας πάρει μακριά, απ' όλα τ'άσχημα,

118

θυμάμαι, ένας φίλος που 'φυγε νωρίς μαςόρκισε,στα πιο μεγάλα μακρινά άστρα ναφτάσουμε.Έλεγες, κάπως πιο εικαστικά.-ξέρω ΄γω πως,

"Περιμένω να 'ρθουν! Εντυπωσιακά, μεένα mothership σα της Μαχαμπαράτα.Και το σκάφος αυτό, να καλύψει με τηνσκιά του, το ένα τέταρτο της έκτασης τουπλανήτη. Να μας βυθίσει στο σκοτάδι, μεβάρδιες, για 50 χρόνια. Να έχουμε χρόνονα σκεφτούμε τα λάθη μας. Να μην έρθειμε κανέναν τρόπο σε επαφή μαζί μας, όλααυτά τα σκοτεινά χρόνια. Σκέψου τονΟμπάμα και τον Πούτιν και τον δικό μαςκαι του καθενός τον διοικητή. Μόνο,ανήμπορο και τρελαμένο".

119

Τα γεγονότα όμωςδεν έγιναν όπως τα περίμενες.Το διαστημόπλοιο,είχε το μέγεθος ενός ζέπελινκαι προσγειώθηκε στην πόλη μας.Ο διοικητής τους, μας είπε:

"Μάγκες, τα θαλασσώσατε! Κι η αλήθειαείναι πως, νιώθουμε υπεύθυνοι γιατί,σαν χαρίσαμε τον παράδεισο χωρίς νασας μάθουμε πως να ζείτε αρμονικά μέσασε αυτόν. Πως τα καταφέραμε έτσι ρεπαιδιά; Είχατε τα πάντα, τα παίζατε σταζάρια για μια στιγμή στο τίποτα. Και ξανάστο πουθενά, με τα ίδια λόγια και με τοίδιο διαβατήριο. Είχατε παραπάνω απόόσα σας άξιζαν κι όμως τα θυσιάσατε,ποντάροντας να κερδίσετε κι άλλα.Τώρα όμως επιστρέψαμε, θα σαςφορτώσουμε και από την πίσω πόρτα θα

120

μπουν οι άλλοι, όπως κάνουν πάντα οινοικοκυραίοι."

Πολύ κυνήγι.Αλλά τους 'πιάσαν όλους.Όσους 'τρέξαν στα βουνάόσους πήραν τα λαγκάδιακι όσους κρύφτηκαν σε φαράγγια.Τέλος πάντων.Εγώ ήμουν στη δουλειά.Μιλούσα μόνος, έγραφα,μου έδινα παραγγελίατην οποία ξέρω ΄γω -την εκτελούσα.Γέμιζα κι άδειαζα τασάκια.Άκουγα τον Σοπέν.Κι έκλεινα στην ώρα μου,για μια βόλτα στην Ακρόπολη.Φράγκα δεν έβγαζαγιατί δεν υπήρχε πελατεία.

121

Περίμενα το λεωφορείοστη στάση για εβδομάδες.Έπαιρνα τα τσιγάρα μουαπ’ το περίπτερογράφοντας σ'ένα τετράδιοπου είχα για το χρέος μου...:

"Ημέρα 23η μετά την εισβολή. Ανδρέας.Βρήκα ανοιχτό το περίπτερό σουκαι πήρα μια κούτα τσιγάρα. Στο γράφωγια να σε συναντήσω και σε ξεπληρώσω.Ημέρα 33η μετά την εισβολή. Ανδρέαςπάλι. Ήπια τις μπύρες απ’ το ψυγείο σου,μια μέρα πριν την αναγραφόμενηημερομηνία λήξης,Ημέρα 39η μετά την εισβολή. Ανδρέαςπάλι. Πέρασα για να πάρω τσιγάρα καικανένα sudoku. Θα στο γράψω φίλε, γιατίέχω τρελαθεί.Στη δουλειά, έρχεται γιαπαρέα, ένας από αυτούς τους πράσινους,

122

τους εισβολείς. Ο τυπάς αυτός που λες,δεν τρώει - δεν πίνει - δε γελά αλλά...,λύνει τα sudoku μου σε δευτερόλεπτα,"Ημέρα 458η, Φίλε έχεις μείνει απότσιγάρα. Θα ψάξω για άλλο περίπτερο.Και..., όλον αυτό τον καιρό, δεν πλήρωναγιατί δεν είχα λεφτά. Αλλά τον βερεσέ θαστον ξεχρεώσω και με τόκο αν θες...,ξέρω 'γω..., όταν θα γίνω μεγάλοςσυγγραφέας".Κ.Ο.Κ.

Συνέχιζα να πίνω καφέ μόνος,ν' ανεβαίνω τα βράδιααπ' του Φιλοπάππου.Η μπύρα μου βέβαια ήταν ζεστήκαι τα σκεπάσματα μου κατουρημένα.Έμεινα μόνος.Ήρθαν αυτοί,και μου είπαν:

123

- Φεύγουμε! Θα 'ρθεις;- Ξέρω ‘γω...; Που θα πάμε...; Γιατί ναφύγουμε;- Φεύγουμε γιατί ο πλανήτης αυτός θακατοικηθεί από τους Άλλους, είπαμε.- Οι Πυραμίδες; Όλου του κόσμου, όχιμόνο της Αιγύπτου.- Εμείς τις χτίσαμε.- Ο Παρθενώνας;- Δικά μας σχέδια, όπως και τοΣτόουνχέτζ, το μαντείο των Δελφών, οτερρακοτιανός Στρατός.- Η Άνγκορ Βατ..., ξέρω 'γω;- Ναι, ναι, ναι. όπως καταλαβαίνεις. Δικάμας. Όπως και το Τσίτσεν Ίτζα, το μεγάλοτζαμί της Djenne, το Μάτσου Πίτσου, τοΟυφίτζι.

124

31. Στην Ε.

Η ίδια ζωή - δυο φορές.Να βάζεις σημάδιαμην ξανακυλήσειςκαι πας και σκοντάφτειςκαι πέφτεις.Στο 'χα γράψει και σε άλλο ποίημααν θυμάσαιστις επιστολές των ανοιχτών παράθυρωνσου 'χα πεισου είχα δηλώσει"μην σκοτεινιάζεις,μην πέφτεις,μην χαλιέσαι.κανείς δεν συγχωρεί.μην τα ξαναλέμε"θυμήσου.αφήνεις το ποτήρι της μπύρας

125

στο περβάζικαι λες “μην το ρίξω”και το ρίχνειςτο σπαςδεν το μαζεύειςλες "τον μαλάκα! ας πρόσεχα"Ντέζα βου - και μαλακίες!τέζα νου - είν το όνοματου φαύλου κύκλουτης καταραμένης επανάληψηςτης αυταπάτης μαςεις τους αιώνας των αιώνων αμήνξέρω ΄γω.Χυμένα όνειραλερώσανε, την μοναξιά λυτρώσανεσαν σπίθα στην καρδιάμιας μαύρης πεταλούδας.Τώρα πως να στο πω ρε μπέμπα...,μπορεί και να το ξέραμεκι από την αρχή

126

πως ήρθαμε εδώ για να υποφέρουμε -να αγαπήσουμε - και να χαθούμε -μπορεί κάποτε να το συμφωνήσουμε -μπορεί ήδη -μπορεί ποτέ -μου φτάνει να ξες -πως -μου λείπει να μην είσαι εδώ, ρε -και πως σε σκέφτομαι.Είναι που είμ’ ακόμα το αλουμινόχαρτοαπό σοκολατάκι τύπου Μότσρτ -κι εσύ μπρελόκκόκκινου τηλεφωνικού θαλάμου.Μ' ακούς;

127

32. Όταν η μουσική τελειώσει,σβήσε τα φώτα.

Ξέρω πως θα 'ρθεικαι δεν θα 'μαστε όπως είμαστε.Το στόρι αποτελειται από δύο κομμάτια.Το πρώτο, είν’ η φήμη.Που δημιουργεί το πλήθος, η μάζαγια κάτι φανταστικό.Και το δεύτερο, είν’ η απλή και συνάμαατόφια τρέλα.Κι αναφέρομαι στον Ιησού.Στον πρώτο προβληματισμό.έχουμε να κάνουμεμε ένα έμψυχο ων,τον Τζίζα τον τρελόΠου είναι πιο ροκ από τους άλλους.

128

Κι απλά διαδίδεται από εδώ κι από 'κειπως θα 'ρθει.Και τελικά, όσο κανείς δεν το τολμά -εμφανίζεται ο αρχηγός μας, και λέει:

«Τζίζας εδώ, μάγκες! Με ζητήσατε κιήρθα. Lets rock»!

Και στον δεύτερο προβληματισμό,έχουμε να κάνουμεμε τον απλά περιθωριακό τύποπου το πιοτό, τον έχει διαλύσει -κι εμφανίζεται στο μπαρ -Παραγγέλνει -

«Τι νέα Τζίζα»;

«Σκατά. Ακόμα κυνηγάω εκείνον τονΙούδα, για ένα ακόμα φιλί.Τον γουστάρω - τον πούστη».

129

«Μας την έχεις ξαναπεί αυτή την ιστορία.Πέρασε κι ο Πιλάτος, προχθές από 'δω,έβγαζε φωτογραφίες. Μαλάκα, αυτόςβγάζει σέφλις στην Ιερουσαλήμ καιπερίμενες να σε σώσει εναντίον τουΒαραβά»;

Κάπως έτσι πιστεύω -θα γίνει μια μέρα κι εδώ.Όλοι το συζητάμε.Και παντού - πως θα 'ρθουν-ο τάδε κι ο έτσι -Λες μωρέ να το πιστέψουμε καμιά ώρακαι τίποτα τσογλάνια μαζευτούνκι αρχίσουν να κάνουν περίεργαπράγματα;Θα 'ναι από την πλαστή απεικόνιση πουπρόβαλε ο νους μας. πάνω τους σανκάδρο και πίσω από τεράστιο παραβάνθλίψεων κι αντιθέσεων,

130

που θα δημιουργήσει το κακόή θα 'ναι πράξη ενός τρελού;Ο Τζίζας δεν είπε,«ήρθα» είπε «κατέβηκα»Δεν είπε,«φεύγω» είπε «ανεβαίνω και σαςπεριμένω».Νιώθω πως θα 'ρθει και θα είμαι όπωςείναι.Θα μας πάρει και θα μας σηκώσειΉδη έχει πάρει βάρος από μαςΣε λίγο θα γίνει κομμάτι μαςΖυγίζουμε όσο το κινητό μαςΣε λίγο θα γίνει κρίκος στο χέριΔεν προλαβαίνουν να σε θάψουνΚαι συλλέγουν πληροφορίεςΑπό τις αναζητήσεις σουΣτο ίντερνετΜαλάκα έχεις φύγειΚι ακόμα σε ψάχνουν.

131

33. Φύλακας Άγγελοςο Ποιητής.

Είχα κατέβει μέχρι την πλατφόρμα,ενός από αυτούς τους καινούριουςτους σταθμούς του μετρό.Και θα 'πρεπε να περιμένω δέκα λεπτά,μέχρι να 'ρθει ο επόμενος συρμός.Έβγαλα απ’ την τσάντατετράδιο και στυλό.κι άρχισα να γράφω.Απέναντι μου,στην έτερη αποβάθρα,ένας άλλος εγώ,έγραφε κι αυτός τα δικά του.Κρυμμένος σαν εμένα,άκουσε τον συρμό να πλησιάζει

132

και σηκώθηκε.Πλησίασε στην αποβάθρα.και μου φώναξε«Έι, φιλαράκο! Συνάντησε με στονεπόμενο σταθμό. Θα γυρίσω να σε βρωνα μου δώσεις μια σελίδα - γιατί μουτελείωσαν και δεν έχω που να γράψω.Μουτζούρωσα κάτι και στο χέρι μου».Και σκέφτομαι πως έπεσα σε τρελάρα.Και πως, ακόμα κι αν δεν κατέβω,αυτός θα με κυνηγά.Τελικά κατέβηκα και τον περίμενα -δυο συρμούς αργότερα.Εμφανίστηκε -και συμφωνήσαμε πως "καλά είμαστε".Μου έδωσα χαρτί, λέγωντας:«Φίλε, μου συμβαίνει το ίδιο. Μένω απόχαρτί αλλά δεν τρελένομαι απ’αυτό.Μαζεύω κανένα πεταμένο φυλλάδιο καιγράφω, πίσω από αποδείξεις,

133

λογαριασμούς.Σαν κάτι να έχει ωριμάσει μέσα μου.Παλιά, απλά έπιανα το στυλό και η γραφήμου, έτρεχε. Με κυνηγούσε. Έγραφα πιογρήγορα απ' ότι σκεφτόμουν -κι αγχωτικά - κι όταν έβαζα την τελείαλαχάνιαζα σα σπρίντερ. Και δεν άλλαζατίποτα από όσα είχα γράψει.Ξες..., διορθώσεις που καμιά φορά δίνουνπερισσότερη αξία σε κάθε νόημα.Τώρα όμως, έτσι όπως σε βλέπω -μου μοιάζεις.Μπορείς και κάθεσαι και περιμένεις νασου πω να ακούσεις, ενώ κρατάς το χαρτίστα χέρια σου. Και θα μπορούσες ναγράφεις. Θα μου την χρωστάς, ναθυμάσαι.Αν καμιά φορά ξεμείνω -ααν τις πολλές.Να είσαι κι εσύ εκεί για μένα.Να είμαι κι εγώ εκεί για μένα.

134

34. Ι don't havea drinking problem,

except when i can't get a drink.

Μπορείς να το πεις και φαγητό,όχι μόνο γιατί,τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνιααυτές, αυτούς, αυτά,σπάνια τρως κάτι σταθερό.Μήτε γιατί ακόμακι οι φίλοι μας οι Σουμέριοι,την μπύρα που σα νερό πίνεις,αποκαλούσαν "υγρό ψωμί".Το κρέας, μπορεί σε όποιον αρέσεινα βαφτιστεί ψάρι,και σερβίρεταιμε το δάχτυλο που το κρύβει.Μπορείς επίσης, την τέταρτη - πέμπτη

135

μέρα πες,στη σειρά που σε βρίσκουν νηστικόνα πίνεις γουλιές,μια απ΄το ένα μπουκάλικαι μια απ΄το άλλο πως,κάποια απ΄αυτές να πεις - μπουκιά.Ο Λιάκος επέστρεψε από τον οδοντίατρο,με διάγνωση αδύναμων ούλων."Θα σου πέσουν τα δόντια, κακομοίρη.Πρέπει να μασάς".Κάθε πρωί ο φίλος μας λοιπόν,αφού πλυθεί και ξυριστεί,για να τα γυμνάσει,πετά στο νιπτήραμια τούφα βαμβάκι,και την ποτίζει, πες την βρέχει -με καθαρό οινόπνευμα.Βουτά τα κλειδιά, τα χώνει στην τσέπη,και φεύγει για την δουλειά -μασώντας σα τσίχλα

136

το αλκοολούχο βαμβάκι,μέχρι να φτάσει,να βγάλει το μπουκάλι απ' το συρτάρικαι να βάλει το χαρτί στη μηχανή.

137

35. Λιώνοντας μόνος.

Από πάρτη σε πάρτυ ακούς, να λένε πωςαπό του χρόνου, που θα μας τα ΄χουνπάρει όλα, θα μας πουν, πως το πείραμαμε τα ποντίκια πέτυχεκι ήρθε η σειρά μας.Τι, κι αν τόσα χρόνια στο κλουβί,ή σε κανά κουκούλι."παρ΄την μοναξιά μου", δεν είπαμε.Τα βάλαμε κάτω, τα στρώσαμε,και τα ήπιαμε.Γι΄αυτό είπαν πως,όπως τα ποντίκια σταμάτησαν -να την πίνουν,σαν τα κλείσαν όλα μαζί,σε κελί με όλα τα κομφόρ,έτσι πρέπει και σε μαςσαν έρθει η σειρά μας, να κόψουμε.

138

Άλλος φοβάται την κλινική,και μη του δώσουνε κανά χαρτί.Και κάθεται και πίνει.Άλλος φοβάται πως εκεί,δε θα μπορεί να πίνει.Και κυριλεύει που και που.Κι άλλος απλά τους περιμένει."Ελάτε" λέει παιδιά."Για μας το έχω στρίψει.Θυμάστε; Στα καλύτερα, σας είχα πει.Δε σπάει το κουτί.Εδώ θα τα αφήσουμε, όλα".Θα μας μαζέψουν, όπου να ΄ναι.Θα μας μαζέψουν.Ό,τι έχει απομείνει δηλαδή.Το να είσαι με τον άλλο, δύσκολο πράμα.Δεν κοιταζόμαστε, ούτε όταν γαμιόμαστε.Σέρνει ο καθείς την φάκα του.Ουρλιάζοντας και πίνοντας.

139

36. Αυτό είναι + δεν είναιένα ακόμα οργισμένο ποιηματάκι.

Οργή, οργή, οργή!Τι περιμένατε να διαβάσετε;Γιατί δε βλέπετε τίποτα,πιο πέρα από την οργήτην οποία μου καταλογίζετε;Ποτέ δε μου άρεσαν,ούτε τα παλάτια,ούτε τα όμορφα τραγουδάκια.Κι άλλοι γράφουν για τον δρόμο.Με τον τρόπο και το ύφοςμε το στραβό ή το μοιραίο,όπως το βιώνουμε.Με ανοιχτά τα μάτια,και τεντωμένα τα αυτιά.Το τομάρι μας ξεχειλώνει

140

από την πίεση που του ασκείτο Κτήνος μέσα μας.Ακόμα παλεύω, το άγριο θηρίονα βγει με την μορφή μου.Να ακουστεί η κραυγήνα αντηχήσει σα μέσα από κελί.Σας μοιάζω σκληρός - αλλά δεν είμαι.Ένα κουνούπι που πάει και κάθεταιστο σβέρκο μου,συνθλίβεται το επόμενο δευτερόλεπτο.Καμιά φορά μέσα σ΄αυτά -ο γιατρός με παροτρύνεινα καπνίσω ακόμα ένα τσιγάρο -να δεχτώ πως η αλλαγήδεν έχει ώρα θα χαθεί.κι άλλο παιδί από την ομαδικήμε ρωτά: "γιατί δεν κάνεις κάτι";Ανοίγω ακόμα μια μπύρα,και στο πρώτο ρέψιμο,φλέγεται η καούρα μου.

141

Δεν ονειρεύτηκα ποτέ,κανενός είδουςκανονική ζωή.Δέκα περνούν από μπροστά μου,τα τρία μένουνκαι για το ένα -γράφω.Μετά την δωδέκατη μπύρασας δικαιολογώ.Παραμιλώ και κλαίω."Μου φτάνει που νιώθουν την οργή,κι αν συνεχίσουμεαπό το ίδιο ποτήρι να πίνουμε -ίσως συμφωνήσουμε πως,σε μια παρτίδα μπορεί να παιχτείη οργή μας -να ανοίξουμε τα φύλλακαι να γελάσουμε στη χάση".Περισσότερο με ανησυχεί,να ζυγίζω πόσο σπέρμα κουβαλώ.

142

Επιλογή μου ακόμα να ζω -πέντε ορόφους πάνω απ’ τη Γηνα κρεμιέμαι όποτε γουστάρω,να διατάζω το φούντο κάθε λίγο.Στο ισόγειο δεν θα ΄τανε το ίδιο.Μονάχα, αν ήμουν κομμάτια.Έτσι κι εδώ πάνω.Το ίδιο θα ήταν μόνο -αν ήμουν όπως θα ‘πρεπε.με χέρια - πόδια και τα σχετικά.Μα να..., έπεσα από κάτω -και δεν έπαθα τίποτα.Τεντώνομαι,σα σκύλος μετά τον ύπνο.Να θρυμματίσω,το Κτήνος της οργής μέσα μου.να ξαναβάλω σα στολή.να εφαρμόσει καλά -το δέρμα μου.

143

37. Jack in the box.

Βλέπω όνειρα πολλά,όποτε και για όσο κι αν πέσω.Κι όπου.Αυτό συμβαίνει -στους ποιητές τους δρόμου.Κάποια βράδια,ξυπνώ μέσα σ' αυτά, και τα γράφω.Σε κάποιους εφιάλτες,με το στυλό στο χέρι,γυρνώ σε όλο το δωμάτιο,ψάχνοντας χαρτί,και μετά από κάποια λεπτά,γράφω πάνω στον τοίχο,ή πίσω από φωτογραφίες,ακόμα και πάνω μου.Σε άλλους,

144

ηχογραφώ την ιστορίακαι ξανακοιμάμαι για να δω κι άλλα.Η επόμενη σκηνή,παίζεται μπροστά στο μπαρή περπατώντας στο κέντρο,να διαβάζωή να διηγούμαι το θέαμα.Αυτό κάτι σημαίνει,για τους ποιητές τους δρόμου.

Ξύπνησα απότομα.Κοίταξα το ξυπνητήρι, κι είχα αργήσει.Ντύθηκα όπως να ΄τανεκαι βγήκα στον κόσμο.Μισός ξένος, μισός απολυμένος.Βρήκα μια θέση πίσω - πίσω.Οι άλλοι δεν κοιτούσαν.Οι συνάδελφοί μου θα ανησυχούσαν.Έγειρα στο παράθυροκαι με πήρε ο ύπνος.

145

Στο όνειρο κοιμόμουνκι είχα αργήσει στη δουλειά.Κούμπωνα το μαύρο πουκάμισο,καθώς έτρεχα για να προλάβωτο πρώτο της γραμμής.Και κάπου εκεί πετάχτηκα κι είδα,πως μόλις είχα φτάσει.

Το όνειρο μέσα σε όνειρο,είναι κάτι που διαδραματίζεται στον ύπνομου, ξυπνώ τα χαράματα και το γράφω.Είναι μια ηχογράφηση ξεχασμένη,που ακούω μετά από μέρες.Οι είκοσι πρώτες μέρες τις πρέζας,είναι οι καλύτερες.Την εικοστή - πρώτη ο Τζακ,ανάβει τα φώτα και μου φωνάζει:"ετοιμάσου - έχουμε αργήσει".Γυρνώ στο μαξιλάρι διαολοστέλνονταςτην τύχη, που με έφερε εδώ.

146

Πρέπει να βγω απ’ την ίδια πόρτα.Να επιστρέψω.Κι ας μη θυμάμαι από που και πως -ή αν μπήκα καταλάθος.Για τα γεγονότακι για όλους τους αστάθμητουςπαράγοντες που με 'φέραν ως εδώ,να μη θέλω να ελεγχθώμε άλυτα, στα ίδια.Να πέφτω να ξανακοιμάμαι,ή να μη ξυπνώ - πάνω στα χαρτιά μου.Σε διακόσια χρόνια από σήμερα,θα διαβάζουν αναφορέςγια την κατάντια μας πως,άρρωστη ήταν η γενιά μας περισσότεροαπό την απάθεια,κι ελάχιστα από την σχιζοφρένεια.Βγες Τζακ.Είμαστε μόνοι.

147

38. Στον αφρό.

Τον έναν τον μάζεψαν, σα τον άκουσανστην πλατεία να τραγουδά για την Ειρήνη,ντυμένος σαν τον Τζον Λέννον,και τον άλλον, μετά από καταγγελίες γιαπροσβολή της δημοσίας αιδούς κι ας τουςομολογούσε πως ήταν ο Διόνυσος.Στα φρενοκομεία, που η περασμένη σειράπαρίστανε τον Ωνάση, τον Σόλων και τηνΤσόπλιν,και που αντικαταστάθηκε από την νέα,δυστυχώς για την εξέλιξη του ανθρώπου,ακόμα και σήμερα οι "γιατροί"δε μας πιστεύουν, δεν μας πίστεψαν απ'την αρχή και δε θα μας πιστέψουν ποτέ.Μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα,“μα για το Θεο”, -

όχι αυτό που μας περιέχει.

148

Τα ποιήματά μου, γράφονται τώρα...,διαβάζονται τώρα...,κι όσες σειρές, κι όσες φουρνιέςκι αν περάσουν αλλάζουν από μόνα.Είναι η πίστη αυτή απ' την αρχή,η εξακολουθητική - και θα πιστεύω πωςείναι γραμμένα για να διαβαστούν καιμετά από πολλά χρόνια.Και τότε θα υπάρχει, κάποιος σαν εμένανα τα διαβάσει.Και τότε οι άνθρωποι θα πίνουν,θα πληγώνουν - ο ένας τον άλλο. -Και θα 'ναι ευτυχισμένοι, απ' αυτό.Και τότεοστά και σάρκα,αίμα και ψυχή,Μελάνια.Χαρτιά.θα γελούν -θα τραγουδούν.

149

Ταξίδι στον χρόνο,ο αφρός στη μπύρα,μου θυμίζει,τι έχει απομείνει,ζωντανό.

150

39. Βόρειατου ανύπαρκτου Βορρά.

Μόνο με μια ρωσίδα έχω κοιμηθεί.Όλοι οι άλλοι ήταν ρώσοι.Σκυθρωποί, στήσαν το σπιτικό τουςσε μια από τις υπόγειες διαβάσειςτης Κόκκινης Πλατείας.Με χαρτόκουτα και νύστα - νηστικοί,με τους Άγγλους διαφωτιστέςκαι τους Γάλλους μαζίνα περνούν σχεδόν από πάνω τους,να κλωτσούν τα άδεια μπουκάλια τους,να πατούν πάνω στα ποιήματά τους.Ο κομμουνισμός θα είναι πάντα,η επάνω μπάντα.Ο κομουνισμός θα είναι πάντα,

151

αυτός που θα παίζει για μας, χωρίς εμάς.Την φίλη μου τη λεν' Σβετλάναή κάπως έτσι."Φωτεινή", κάπου στα 36.Προτιμούσα να μη μου μεταφράζειτα ποιήματα του Σεργκέι Γεσένιν.Να ανεβοκατεβαίνω το δωμάτιο,μέχρι να αποφασίσω ποια να 'ναιη επόμενη κίνηση μου στο σκάκι.Όταν τελειώνει η βότκα,πίνουμε τσίπουρο.Ακούγοντας τους μουσικούς,να σπρώχνουν βιαστικά -και να τρίζουν οι καρέκλες τους,να τα μαζεύουν, να χαθούν,πριν κρυώσουν τα δοξάρια.Για το κάθε βράδυπου αναμένει την ησυχία του,υπάρχει ο Αγγλικός κι ο Γαλλικόςδιαφωτισμός να ενδώσει.

152

Σε μας πόσο να μένει;Διάβασε το μου,ακόμα μια φοράκαι θα σου πω τι λέει.

153

40. Αγενής.( αυτός που μένει μόνος )

Ο αγενής,αυτός που σε διακόπτει όταν μιλάς,που με το χέρι βάζει πάγο στο ποτό σουκαι στο σερβίρει χωρίς να συστηθεί,ονομάζεται μπάσταρδος.Κι έτσι να τους λέτε ή μόνο αυτούς.Χαρμάνια είμαστε εμείς...,Μπλενταρισμένοι...,Ανακατεμένοι.Γινόμαστε ηθοποιοί .Ήθος.Μπάσταρδους δε μας λες ακόμα κι αν,μήτε η μάνα μας γνωρίζει με ποιον μαςέκανε.

154

Καθαρόαιμες προσδοκίες γιαπρογραμματισμένα όντα...,"τώρα θα κατουρήσεις...,τώρα θα πλυθείς.Εγώ σε παράγγειλακι Εγώ σε πλήρωσακι Εγώ σε έφτιαξακι Εγώ σε συντηρώ.Προσοχή τώρα"!Αδέσποτες συγγένειες,

με τους γέρους να μαθαίνουν νέα κόλπακι εμείς τα δικά τους,βρωμίων προαστίων ο αγώνας,άλλος έφερε χασίςκι άλλος ποιήματα του.

155

41. Σκέτος.

Πες μου έναν πόθο, που δαμάζεται -και δεν θα με ξαναδείς ποτέ στη μπάρα.Νέμεσις -θεά του μέτρου και δυνάστη των παθών -ποιος, ποτέ σε κέρασε, ποιος τσούγκρισεμαζί σου και πότε ξάπλωσες στο πάτωμαμε τον λόξυγγα να μη σ' αφήνει νακοιμηθείς;Δύο δάχτυλα αφρός,στα μάτια μας καπνόςκαι παίρνω από έναν σας -σε κάθε γουλιά.Μες στην τόση μέθη, δυσκολεύομαι νακοιτάξω καθαρά μέσα μου.Ακολουθώ μονάχα το ένστικτό μου,που διψά.

156

42. Πουλί χωρίς φτερά.

Μια δεύτερη ζωή, ζω.Νήπιο κανονικό.Τα τελευταία δυο χρόνια,κυοφορούμενοςόχι εκκολαπτόμενος,στου μπαλκονιού το χείλος,ζητούσα αναβολή για τα 33.Φορούσα το παλτό,περίμενα στη στάση,να ΄ταν άραγε γραφτό;να πάω από αμάξι;Μη γελάς ρε, μαλάκα!Στο μπαρ ακόμα κι απόψε,τα παιδιά θα πουν,"θα μας πεθάνεις, μέχρι -να πεθάνεις διάολε"!

157

Κι ο μπάρμαν ο φτωχός,γνέφοντας θα τους βάλει να πιουν.Αντρίκο, ρωτούν στη γειτονιά -πότε θα πέσεις.Ο κυρ - Σταμάτης,απάντησε προχθές στον ταχυδρόμο πως,κοιτάς το μπαλκόνι σου, απ’ την πυλωτή,γιατί σου φαίνεταιπιο σύντομη η διαδρομή.Σε ακούμε κάθε μέρα να μετράς...,"1 δευτερόλεπτο μέχρι τον τρίτο όροφοπες..., κι άλλο ένα μέχρι εδώ".κι αργότερα από το μπαλκόνι σου...,"είναι πολύ ψιλά..., όχι δεν είναι.Ας καπνίσω ακόμα ένα τσιγάρο".Η μόνη αμφιβολία, απορία...,η μόνη τρέλα που της βουλώνω το στόμα,να μην την ακούω...,με αλκοόλ, χασίς και γέλιο,αν μετά το φούντο είναι καλύτερα.

158

Μην το καθυστερώ.Σημάδι είχα βάλει τα 33.Είπα στον γιατρό πως πέθανα,μα είμαι πάλι εδώ,και μιαν άλλη, πες,πως αφού δεν πέθανα, ξαναγεννήθηκα,κι η αναβολή αυτή, δεν μου κάνει καλό.Έφυγαν αρκετοί φίλοι μου,στην τσέπη τους, έραψα από ένα γράμμα.Ο Άδης να το βρει,να μάθει πως τον ψάχνω.Είναι καλύτερα εκεί;Κρέμομαι ακόμα απ΄το μπαλκόνι,ο χαμένος, δεν έπεσα όταν έπρεπε,θα μείνω πάντα ξένος.Κοιτώ το κενό, παίρνω βαθιάν ανάσα,κόψτε μου τον ομφάλιο λωρόνα πεθάνω ήθελα,όχι να ξαναγεννηθώ.

159

43. Δεκέμβρης δίχως κρύο.

Δεν πιστεύω πως δε διαβάζουν.Πιστεύω πως δεν έχουν χρόνο.Η ανεπάρκεια δεν φέρει θέληση.Η τέχνη δεν έχει κοινό.Μαθαίνεις ν' ακούς, μεταδίδονταςκυλώντας πάνω σε ράγεςαπό σταθμό σε σταθμό, τα ίδια λόγια.Τα λόγια, τα δικά σου.

Δεν πιστεύω πως δεν έχουν χρόνο.Πιστεύω πως έχουν χρήμα.Με ελέγχουν - με εξετάζουν,καλύτερα κι από αφεντικό μου.Δεν κοιτούν τα δόντιατου ποιήματος μου.Κοιτούν τα δόντια τα δικά μου.

160

Έχω τύψεις που πέρασα τα 33κι είμαι ακόμα εδώ.Η πληρότητα του χρόνου,το άδειο πορτοφόλι.

Μια σκύλα μάνα κλαίει,μια σκρόφα ξαποσταίνει.

Σκύλε, και να γεννιόσουν,σκύλος θα σου 'να...,

"μην τον κλαις ρε μάνα".

Χοίρε, σήκω το βλέμμα σου αδερφέ...,

"την μάνα δεν την παίρνει".

161

44. Απόμεινε.

Στα ξενερώματαμαζεύονται τα πολυτιμότερα, ρε.Πάνω στο κύμα,πάμε όπου η φορά μας πάει.Υπάρχει μια διαφορά στα ξημερώματα.Ανάμεσα στο ύψος και στο βάθος.Το περνάμε, μας περνά -κι ελάχιστα πριν το τέλος -συμφωνούμε.Να μια αξία.

162

45. Bar - bar.

Ε, εμάς..., μας βρήκαν στο μπαρ.Όλα αυτά.Πως να στο πω;Πες, πως στην πραγματικότηταστην γουλιά του κάθε ποτηριού -νιώθαμε το τέλος να ΄ρχεταιαλλά δεν σηκωνόμασταναπ' τα σκαμπό.Ο κάθε δικτάτορας -όσο μαθαίναμε τα νέα,αφού διέταξε ακόμα και τον εαυτό τουτον ίδιο,φόρεσε τα καλά του και πάτησε τοκουμπί.Η γυναίκα μου, τρίβεται πάνω μουκαι ζητά γαμήσι.

163

"Μωρό μου", της απαντώ..., "πάμε στηντουαλέτα, Πάμε όπου δεν έχουμε πάειποτέ".Ο Αργύρης άργησε απόψε.Κοιτούσε στην οθόνη και τον πήρενα παρακολουθεί σε ζωντανή σύνδεση -πόλεις να εξαφανίζονται -στάχτη -βουνά να γίνονται σκόνη.Οι μισοί μανατζαρέοι κυκλοφορούνακόμα στα ερείπια - στα χαλάσματα -μιλώντας στο κινητό τους.Μ’ άλλα τιναγμένα μυαλά, που σουφτιάχνουν απ’ το πρωί - τον καφέ.Έξω απ’ το μπαρ -υπάρχει τρομοκρατία, μωρό μου.Έτσι κι εμείς ανεχόμαστε ακόμα και τοζευγαράκι της Μεγάλης παρασκευής -σε όλες τις εκδόσεις -όπως σκαν' τα πυρηνικά εργοστάσια

164

ξεχασμένα και πιεσμένααπ’ την εγκατάλειψη των φοβισμένωνπες πεθαμένων.Σωτήριο - το μπαρ.

Ακόμακι όταν όλα

θα χουν καταστραφεί

εμείς θα ‘μαστε ‘δώόπως και να χει.

165

46. Φόρμα στους 180.

Στη δουλειά, με μαστουρώνουν.Για να μη μιλάω...,Οι κουβέντες μας καιΤα βλέμματα μας καιΆλλη μια μπυρα.Στη δουλειά, με μαστιγώνουν.Για να μη σταματάω να μιλάω...,Δεν μας μένει τίποτα καιΑπ’ το να πιούμε καιΝα πιούμε κι αλλο.

Να πιούμε οσο μπορουμε.

166

47. Αν θες να χτηπήσειτο τηλέφωνο, μπες για μπάνιο.

Δημοκρατία δίχως σκλάβους.Ποίηση χωρίς πουτανιά.Ανθός πηχτών σκοταδιών.Της νυχτερίδας το σ'κώτιBatman's liver.Μπάρμαν..., μπύρα!!!

167

48. Συγνώμη...,μπορείτε να με πληγώσετε γιατίκλεινουμε;

Καθετί που κλείνει, είτε σε κουτί -είτε σε επέτειο, ζητά και μια πληγή για νααναστηθεί.

Πίνω μπύρες, όσο σ’ ακούω να μου λεςγια τις δικές σου.

Happy birhtday every second,for etch pain in my brain.

Ο μπάρμαν - το μπαρμπούνι.Ο Άσσος - το μπαστούνι.Ο πόνος - το γουρούνι.

168

49. Απεταξάμην τον Βάρναλη.

Η κοιλιά μου είναι νύχτες.Μπύρες και..., πόσο έχει σήμερα;Όχι σήμερα - που ξημερώνει.Περίμενε να λύσω το παντελόνι.Το βάλσαμο για την καούρα,είν’ η μπύρα, η παγωμένη.Τα σύννεφα αφρισμένα,τα ποτήρια παρατημένα.

169

50. Sweet Μery Jane.

Δίχως την καβλα και το ψώνιο,αυτό που σε τρελαίνεικι αυτό που σ’ αφήνειδεν πρόκειται να πας πουθενά.Παρά -θα ψήνεσαι σιωπηλά -πάνω στην φλόγα, αυτών -που σου συμβαίνουν.Δίχως παφλασμούς, κόχλασμα, εξάτμιση.Σε μας τους ποιητές -να ξες, η κάψα μας -ειν' να γουστάρουν την περσόνα μας.Όσο γράφουμε αυτό που είμαστε -τόσο θα βουτάμε μες στο βρακί,της εκάστοτε που γουστάρειτην περφόρμανς μας.

170

Το μουνί σου, είναι αλμυρό.Κάποια απ’ αυτές -μπορει να παντρεύτηκαμε,αλλά,τι διαρκεί για πάντα;Φύγαμε για ναπαίρνουμε από την κάθε μιατο καλύτερο της.Με μόνο κοινό παρανομαστή -Να πίνουμε μαζί -Να μην κοιμόμαστε μαζί -Να φιλιόμαστε γιατί -Χρειαζόμασταν ωτοασπίδες γι’ αυτάπου συναίβεναν στον δρόμο.Να γαμιόμαστε όπως βγει.Αίλουροι ως την πηγή.

171

Πεζά.

Η αξιοπρέπεια σου, χάνεται, κάθε πουμετριέσαι και βρίσκεσαι - λιγότερο λιώμααπό τον Άλλο. Η κουβέντα ανοίγει μετράκα. Κοίτα έναν μαλάκα.

Μ’ αρέσει να χαζεύω τα φωτισμέναμπουκάλια πίσω από το μπαρ. Λεντ καικεριά. Κι εκείνα στο σκοτάδι. Και τιςκάνουλες της μπύρας. Ζήτησε άδεια, γιανα κολλήσει τη φίρμα του, στην τουαλέτα.Από που μας είπε, πως είναι ;

Οι άνθρωποι πρέπει να γεμίζουν τα μπαρκάθε βράδυ. Αλλιώς κάτι σοβαρό τουςσυμβαίνει.

172

Μην το κάνεις και πολύ καλά, γιατί θα σεπάρουν για ασφαλίτη.

Βιβλιοδεσία είναι η εργασία που δίνειςστον ειδικό, σα μαζέψεις τις σελίδεςαπ’το πάτωμα, βγάλεις απ΄το συρτάρι,ισιώσεις απ΄την τσέπη και βάλεις στησειρά. Δεσ΄τε με. Δες τε με.

Το “παλιό-” πριν απ΄το “μεθύστακα”, ρεπαλιομεθύστακα, είναι πλεονασμός. Κιακουστικά και συντακτικά και τέλοςπάντων η μέθη δεν παλιώνει. Ακόμα καιτα σκουπιδιάρικα αφήνουν να πέσει καικάτι κάτω.

173

Όπως κάθομαι στο μπαρ και παραγγέλνωσε ζευγάρια τις μπύρες μου, και δε μερωτάς αν περιμένω παρέα..., έτσι κι ότανστρίβω το τσιγάρο μου μη με ρωτάς...,“τώρα αυτό θα το καπνίσεις”;

Ένα χρόνο μετά, μου διηγήθηκε τηνκατάθεσή της στον υπαστυνόμο, μήνυσηπες..., “Κυρία μου..., που εργάζεται οσύζηγός σας”; για να απαντήσει...,“πουθενά”. “Και πως ζει...”; Μπλα - μπλα- μπλα..., “Δεν έχω ιδέα. Ίσως νασπρώχνει τίποτα ναρκωτικά”.

Σ’ αγαπώ, σημαίνει πως ακόμα και μεπράσινο φανάρι, ελέγχω δεξιά κιαριστερά πριν περάσω.

174

Δεν γνωρίζω τι γεύση έχει το τζιν - τόνικ.

Στο “δικός μας κι αυτός”, γεννιέται ηκλίκα.

175

1. Taste your taste in.

Μιλούσαμε με τον Άλεξ, μέχρι να μπει ηπρώτη παρέα στο μπαρ,και να ετοιμάσει τα ποτά τους.Όλο το υπόλοιπο βράδυ, σκυμμένοςμπροστά στα χαρτιά μου, έπινα το έναποτό μετά το άλλο.Ήταν ένα από εκείνα τα βράδιαπάνω στη μπάρα, που ο ένας θαμ' έσπρωχνε λέγοντας:"Ρε μαλάκα..., το ποτό που μόλις ήπιες,ήταν δικό μου. Άλεξ..., βάλε μου ένα, κιένα γι' αυτόν τον καριόλη".Ο άλλος...:"Ρε φίλε..., είμαι καμιά ώρα με εκείνεςεκεί τις δύο. Θα τις πάρω για το σπίτι,αλλά δεν τα καταφέρνω μόνος.

176

Προσπάθησα να τις σπάσω, αλλά δενγινόταν. Μ' ακούς, ρε; Έρχεσαι";Και πάντα υπήρχε κι ο δικός μου.Άλλοτε φρεσκοξυρισμένος.Άλλοτε με την μεγάλη τσάντα,σα τη δικιά μου...........................Σα μείναμε μόνοι με τον Άλεξ και βάλαμετο μπουκάλι στη μέση, σα να ανοίχτηκε.Σα να περίμενε, να μείνουμε οι τρεις μας.

- Λοιπόν μαλάκες, έχω ένα πρόβλημα.Όποιος μου βρει λύση, έχει τα ποτά τουκερασμένα. Όποιος μου πει έστω και μιαγνώμη, μπορώ να κατεβάσω όλα ταμπουκάλια απ’ το μπαρ και να, του ταχαρίσω...,..., νωρίτερα απόψε, βγήκα με την Έλένα.Την γραμματέα από την σχολή πουδιδάσκω.

177

Μετά το δεύτερο ποτό, πήγαμε στο σπίτιτης. Μου κατέβασε το παντελόνι και μετσιμπούκωσε στα όρθια."Μωρό μου...", της είπα μετά από πέντελεπτά,"θα καθίσω στον καναπέ να σε απολαύσωνα γδύνεσαι μπροστά μου".Κι έτσι έγινε. Τσόντα κανονική, παιδιά.Άντε, γεια μας!"Γεια μας".Ε, ξεκίνησε να χορεύει και να τα βγάζει,αργά κι αισθησιακά κι εγώ να παίζω τονσαλιωμένο μου πούτσο, μπροστά της.Γονάτισε..., τον πήρε πάλι στο στόμα τηςκαι σε δέκα λεπτά τελείωσα. Πάγωσα.Γιατί τα είχε καταπιεί όλα κι άναβετσιγάρο!Σκεφτόμουν ρε μάγκες..., από την μιαπως..., επιτέλους μια γυναίκα ναευχαριστηθώ γαμήσι όπως είναι,

178

κι από την άλλη πως.., δε μου άρεσε πουτα κατάπιε από την πρώτη φορά. Τι σαςλέω, ε; Γιατί γελάτε ρε μαλάκες;Γούσταρα. Μπορεί να τα μάζεψα και ναέφυγα, και μπορεί να το λέω σε εσάς,αλλά όσο με καυλώνει η πράξη της, άλλοτόσο θα ΄θελα λίγη στάχτη στα μάτια.Το ένα αναιρεί το άλλο, ε; Τέλος πάντων.Δεν ξέρω τι να αποφασίσω. Δενχρειάζεται να πείτε τίποτα. Όλακερασμένα είναι.

Μετά από δέκα λεπτά που κουνούσαμε τακεφάλια μας, που γελούσαμε και πουυψώναμε τα ποτήρια μας, ο δικός μου,είπε:

179

- Ε, εντάξει. Αυτό που με πειράζειπερισσότερο είναι πως..., δεν έχωσα τηνγλώσσα μου στο στόμα της, ναφιλιόμαστε όλο το βράδυ.Πως με κοιτάτε έτσι ρε μαλάκες;Εσείς δηλαδή τα καταφέρνετε;Είστε έτοιμοι για όλα;Δε γαμιέστε ρε μαλάκες!Έλα, γεια μας!

180

2. Τζόννι και Μαίρη.

Έφαγαν, όλο τους το καλοκαίρι στηνΑθήνα, δουλειά - σπίτι - group therapy -ταβερνάκι, μέχρι το πρωί, με ό,τι υπήρχε.Έκαναν τόση φασαρία, σαν έπιναν ταπρώτα τους ποτά, μεταδίδοντας φόβοστους θαμώνες, ως απόκρουση κάθεεπίθεσης για προσβολή,όταν αργότερα θα έστριβαν και θα έπιναντα τσιγάρα τους, μπροστά τους.Από το πρώτο βράδυ, κοιμήθηκαν στηνπαραλία και συνέχισαν να μοιράζονταιπιοτό και φιλιά.Και κατά το απογευματάκι που θα΄τανε,κι οι πρώτες παρέες αποχωρούσαν,κι ο ήλιος έπεφτεκαι το αεράκι δρόσιζε,

181

πηδήχτηκαν σα σκυλιά.Έσκισαν τους ώμους και τα γόνατά τουςστο χαλίκι,βουτούσαν στο νερό και η μέθη καλάκρατούσε.Την επόμενη φορά που βρέθηκαν, ηΜαίρη ζήτησε προφυλακτικόκαι ο Τζόννι αρνήθηκε θυμίζοντας πως:

"Χθες δεν βάλαμε και τώρα δεν έχω".

Εκτός από την προφύλαξη, πόρτα έριξανκαι στο ξενοδοχείο. Με το που έκλεινε ηταβέρνα, κινούσαν για το πάρκο καιπηδιόντουσαν στο πρώτο παγκάκι.Αρκετό καιρό, αφότου χώρισαν -η Μαίρη συνεχίζει να πηγαίνει με την ίδιαομάδα, να συζητά ακόμα για τον Τζόννικαι στα γερά μεθύσια της, να πηγαίνειστη δουλειά του, και να τον βρίζει.

182

Να του στέλνει μηνύματα κι αφιερώσεις,να μένει στη ρουτίνα της.Τον ίδιο καιρό, ο Τζόννι οργισμένος απότην τόση επιμονή της, ένιωθε πως έπρεπενα δώσει ένα τέλος στην πίεση. Όλη αυτήη τρέλα της, τον είχε κατακλείσει.

"Ξέρεις σκύλα..." της απάντησε πάνωσ’ένα γερό μεθύσι..., "πάντα είχα καπότεςμαζί μου".

Η ίδια είπε πως...,

"τώρα...,σ' αγαπώ ακόμα περισσότερο,μπάσταρδε".

183

3. Losing my GoGo.

Πως να προλάβαινα και τι να σχεδιάσωνα κάνω στο ρεπό μου, όταν ο σεφ τοανακοίνωνε λίγο πριν το τέλος τηςβάρδιας;Με τι κουράγιο με τη σειρά μου, ναπρότεινα στη δικιά μου, να κάνουμε τοένα ή το άλλο μετά από ένα μήνα μεσυνεχόμενα δεκαπεντάωρα στη δουλειά.Στα πρώτα τέσσερα πες, επέστρεψα όπωςκάθε πρωί στο σπίτι μετά το μπαρ καικοιμόμουν μέχρι τα ξημερώματα τηςεπομένης.Η σχέση μου με την Έλενα εκείνη τηνεποχή, μπορώ να πω πως είχε περάσει σεένα επίπεδο που για αμφότερους ήταν νέο.

184

Πως είχαμε μπει σε αυτό, με ραγισμένεςκαρδιές, με σμπαραλιασμένα μυαλά,δίχως συμφωνίες - υπογραφές ούτεπαρελκόμενα - ούτε σχετικά.Υπήρξαν κάποια βράδια, που στο μπαρμε το μπλα - μπλα έφτανε η ώρα ναπληρώσω τα ποτά μου και να φύγω με τοκορίτσι που φώτιζε την ανημποριά μου.Τηλεφωνούσα στην Έλενα λοιπόν, χωρίςνα νοιάζομαι αν κοιμάται ή αν μπορείλέγοντας...:" Μωρό μου, σε μισή ώρα πρέπει να έχειςφύγει από το σπίτι. Πήγαινε στην αδερφήσου απόψε". Και το αντίθετο. Λάμβαναένα μήνυμα στο κινητό...:"Μωρό μου, κοιμήσου στου Παύλουαπόψε. Θα τον διώξω νωρίς, μηνανησυχείς. Να 'ρθεις το πρωί να πάρειςποδιά και μπλούζα καθαρή".

185

Κι ήρθε ακόμα ένα μέσα στο καλοκαίρι,που βγήκαμε μαζί κι ήπιαμε μέχρι τοπρωί. Κοιμηθήκαμε γυμνοί καιφιλιόμασταν κάθε που ο ένας από τουςδύο πήγαινε στην τουαλέτα ή μέχρι τηνκουζίνα για να πάρει παυσίπονο. Καικατά το μεσημεράκι που θα ΄τανε, καιπου είχα χορτάσει ύπνο, σύρθηκα μέχριτο νιπτήρα να πλυθώ, ακούγοντας ακόμαμια γυναικεία φωνή να έρχεται από τομπαλκόνι μαζί με αυτή της Έλενας.Φορώντας μόνο το μποξεράκι και ταμαύρα γυαλιά μου, έφτασα μπροστά τηςκαι κοκκάλωσα.- Ανδρέα; Αυτή είναι η φίλη μου, ηΓωγώ..., Πως την καρφώνεις έτσι;Να σου φτιάξω καφέ;- Ε; Ναι.- Έχεις ξυπνήσει με κάβλες μωρό μου;Γωγώ, μην τον παρεξηγήσεις.

186

Ρε μαλάκες..., τι πάθατε;- Έλενα..., απλά φτιάξε αυτόν τονγαμημένο καφέ.- Θες να την γαμήσεις;- Τώρα!- Ωραία..., πάω για τον καφέ κιεπιστρέφω να παίξουμε. Γωγώ..., μην τονβλέπεις έτσι σα βλάκα. Και πες τουτίποτα - όσο του τρέχουν τα σάλια.

Κάθισα στην καρέκλα κι έβγαλα ταγυαλιά μου. Έστριψα το τσιγάρο μου,πήρα δύο τζούρες καλές και το έδωσα στηΓωγώ για να στρίψω το επόμενο.

- Γωγώ προτιμώ..., να ΄μαστε κι οι τρεις.Αλλά αν δεν θες την φίλη σου μαζί μας,θα της πω να φύγει.- Δεν είναι αυτό.- Αλλά;

187

- Θα γούσταρα να ΄ταν εδώ και το αγόριμου. Να ΄μασταν δύο προς δύο.- Κανένα πρόβλημα. Τηλεφώνησε καιπροσκάλεσέ τον.- Δεν είναι αυτό.- Αλλά;- Δεν έχω αγόρι, αυτό τον καιρό.- Κανένα πρόβλημα. Θα τηλεφωνήσωεγώ σε κάποιο φιλαράκι να ΄ρθει. Γωγώ...,δεν σε χάνω σήμερα.- Όχι, όχι Ανδρέα. Δε μου βγαίνει έτσι. Αςπεριμένουμε να το κάνουμε, όταν θα 'ρθειη ώρα.

Πέρασαν κανά δυο μήνες, που είχαξεχάσει εκείνο το μεσημέρι με την Γωγώ,αλλά δεν το είχε ξεχάσει η Έλενα πουμου έστειλε μήνυμα στο κινητό...:

188

"Η Γωγώ βρήκε αγόρι. Βγαίνουν καμιάβδομάδα. Απόψε μετά την δουλειά, έλανα μας βρεις στου Κωστή"

Ήπιαμε τα ποτά μας και κανονίσαμε τηνεπομένη, Γωγώ και Γιάννης να έρθουνστο σπίτι μας.

Με εμάς καθισμένους στον έναν καναπέκαι τα παιδιά στον άλλο, να ακούμε τηνP.J. Harvey να τραγουδά το "Goodfortune"...,Γδυθήκαμε κι αρχίσαμε τα στοματικά στοσαλόνι. Συνεχίσαμε στη μια γωνιά τουκρεβατιού η Έλενα κι εγώ, και στην άλληη Γωγώ με τον Γιάννη.Τελειώσαμε, και τα κορίτσια πήγαν ναπλυθούν...,έγειρα στο προσκέφαλο κι έστριψατσιγάρο.

189

Επέστρεψαν κι αφού σκουπίστηκαν καλά,έπεσε η μια πάνω στην άλλη για νακάνουν 69.Χάζευα το κορμί της.Τον τρόπο που την έγλυφε η Έλενα.Πως έπαιζε με τις ρώγες της.Με κάβλωνε ακόμα κι ο τρόπος που με ταμάτια κλειστά δάγκωνε τα χείλη της.Απολάμβανα το θέαμα καπνίζοντας τοτσιγάρο μου..., περιμένοντας νασηκωθούν και να αρπάξω την Γωγώαπ’ τη μέση.Έριξαν τα μαλλιά τους πίσω..., μαςκοίταξαν, φιλήθηκαν για τελευταία φοράστο στόμα κι η Έλενα έκανε να γείρειπρος τον Γιάννη κι η Γωγώ προς εμένα.Πέταξα το τσιγάρο στο τασάκι κιανασηκώθηκα.Άκουσα τον Γιάννη, να λέει...:

190

- Όπα - όπα κορίτσια..., περιμένετε! Σειράμας.

Εκείνη την στιγμή και σεισμός να γινόταν,θα αδιαφορούσα πολλώ δε μάλλον σταλόγια του Γιάννη. Άπλωσα τα χέρια μου,προς τη Γωγώ, αλλά ο Γιάννης μεσταμάτησε πιάνοντας με απ’ τομπράτσο...,- Σειρά μας.- Ποια σειρά μας, ρε μεγάλε...; Τι λες;- Καλά..., αν δεν θες να με γλύψεις κιεσύ..., θα σε γλύψω μόνο εγώ.

Πετάχτηκα από το κρεβάτι, βουτώνταςσεντόνι και μαξιλάρι..., και βρέθηκα στηνπόρτα να τα κρατώ μπροστά από τονπούτσο μου..., να λέω...:" Όλοι έξω, τώρα..., τώρα"!

191

4. "Θεό ή θνητό, τιμά κανείςαυτόν που θέλει."(Ευρ. Ιππόλυτος)

Τον χρόνο της σχολικής διδασκαλίας πουαρνηθήκαμε,τον γεμίσαμε με μουσική, διάβασμα καιγράψιμο.Λεφτά δεν είχαμε, αλλά πηγαίναμε στοδισκοπωλείο και χαζεύαμε το "PabloHoney".Μέχρι που μαζέψαμε όσα ψιλά, από ‘δώκι από ‘κεί,και τα ακουμπήσαμε στον πάγκο τουδισκοπωλείου.Ο πωλητής με τη σειρά του,μας κοίταξε καχύποπτα και ρώτησε :" Αν τα κλέψατε από παγκάρι, αμφιβάλωαν τα ξοδεύατε για σι - ντι. Αλλά ρε

192

βρωμιάριδες, σας ξέρω καλά, εσάς τουςδυο. Κι απορώ..., που θα το ακούσετε;Ούτε κασετόφωνο δεν έχετε".Η συμφωνία ήταν, το σι - ντι, να αλλάζεικάτοχο κάθε εβδομάδα.Στην δική μου σειρά,πήγαινα στα σπίτια των κοπανατζίδων καιτο άκουγα.Και μετά από ένα χρόνο,απέκτησα αυτό το γαμημένο μαραφέτιπου μου έλειπε.Οπότε είχα μόνο μια εβδομάδα για ναανησυχώ.Οι Radiohead ακόμα και σήμερα, μουπαίρνουν όλες τις ανησυχίες.Μου δίνουν όλες τις απαντήσεις.Τον χρόνο της μουσικής διδασκαλίας πουαρνήθηκα,τον γέμισα με νότες που άκουγα στιςσυλλαβές.

193

Το οικονομικό, εξακολουθούσε να μην μεεμποδίζει να φτάσω στην πηγή.Στην βιβλιοθήκη λοιπόν,κι αφού ήμουν μόνος,άσκησα την ακουστική μου.Διαβάζοντας το οποιοδήποτε γραπτό,άκουγα τον ήχο του κάθε συγγραφέα.Τόσο, που πρώτα άκουσατον Rodriques, διαβάζοντας,και μετά διάβασα τον Sixto ακούγοντας.Ο Sixto Rodrigues ακόμα και σήμερα,μου παίρνει όλους τους φόβους.Τον περιμένω σε κάθε γωνία.Τον χρόνο της ανθρώπινης επαφή πουαρνήθηκα,τον γέμισα με ώρες στη φύση.Και φύση για την πόλη,είναι ο δρόμος,το παγκάκι,το μπαρ.

194

Έχωνα ένα βιβλίο στην τσάντα,κι ανάλογα με τον συγγραφέα έλεγα:" Φραντζ/ Εντγκαρ/ Κώστα/ Έρν/ Σύλβια/Τσαρλς/ απόψε θα πάμε σε ένα καινούριομέρος. Σκοτεινό και βρώμικο, όπως σαςαρέσει".Και σε αυτή την περίπτωση τοοικονομικό δεν ήταν πρόβλημα.Έτσι, ο οποιοσδήποτε μου έπιανεκουβέντα...,έφευγε στο τέλος με τον φίλο που είχαστην τσάντα.Ό,τι υπάρχει στην βιβλιοθήκη μου λοιπόν,είναι κατά μέσο όρο αγορασμένο,τουλάχιστον για τρίτη, πες τέταρτη φορά.Εκτός από το βιβλίο ,"70 χρόνια φαγούρα".Το οποίο κουβαλώ, σε κάθε μου ταξίδι.Και στο γραφείο μου,λειτουργεί σαν τοτέμ.

195

Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι ακόμα καισήμερα, είναι ένας πολύ σκληρόςκαριόλης."Ένας φίλος".Τον χρόνο που περνώ γράφοντας,δεν τον αρνιέμαι.Μου τον γεμίζουν αυτοί οι τρεις,κι άλλοι τόσοι.Το οικονομικό είναι ένα θέμα που δεναπασχόλησε ποτέ, την συγγραφή.Όσα χρόνια πέρασαν,μέρα τη μέρα,βδομάδα τη βδομάδα,κι όσα θα ΄ρθουν,θα μας βρουν,να μοιραζόμαστεΌ,τι έχουμε.Ό,τι ζούμε.Ό,τι είμαστε.Μόνοι.

196

5. The Pet Shop.

Δεν χρειάζεται να έχεις κατοικίδιο, για ναμπεις στο pet shop και ν' αγοράσεις κάτι,ακόμα και για τον εαυτό σου.Πήρα αποστάσεις για αρκετό καιρό απότις έννοιες, αφότου συνάντησα ένανεπιπόλαιο μεταφραστή, κι από τιςσυναντήσεις μας αντιλήφθηκα πως, το νακατουράς σε κάθε γωνία ή να βγάζεις τανύχια σου σε κάθε απειλή δεν ωφελεί.Κι αυτό του το χρωστώ.Οι έννοιες βέβαια, είναι ακόμα σε κάποιαπες, απόσταση, τόση - όση απέχει τολουρί από αυτό που το (ν) (με) κρατά.Κι αυτό γιατί, στο φυτεμένο κάτω από τηγούνα μου τσιπάκι, που έχω για να με

197

επιστρέψουν αν χαθώ, γράφει...,

"Γάμα τις έννοιες. Εμείς ήρθαμε για ταψιλά".

Η οποιαδήποτε (μετά -) φράση λοιπόν, ήέννοια, ( παράνοια) μπορεί να σε βάλει νααναρωτηθείς αν τα βλέπω ασπρόμαυρασε αντίθεση με σένα που τα βλέπειςέγχρωμα. Αν βλέπουμε, όχι αν είμαστε.Κι εμείς, κι η εικόνα.Οι αδέσποτες σκέψεις, όσα κόλπα κι αντους μάθεις να εκτελούν με τοπαράγγελμα σου, ποτέ δεν θαευχαριστηθούν το μπισκοτάκι τηςεπιβράβευσης γιατί, η φύση τις έπλασε νακυνηγούν και να κυνηγιούνται.Η στείρωση αυτών,όπως κι η ξηρή τροφήφέρνουν υπνηλία.

198

Ένα από τα "όνειρα" του σκύλου και τηςγάτας είναι να βρεθούν σε ένα τόπο μεναρκωτικά, που τίποτα δεν είναιπροκαθορισμένο, από κανέναν δενεξαρτιούνται, δεν χρειάζεται να κουνάνετην ουρά για ελαφρυντικά και τέλοςπάντων να μην χρειάζεται να κοιμούνταιτόσες ώρες για να αποφύγουν τηνπραγματικότητα.For a blue coin, wo’t you bring back, allthose colors to my dreams.Στο όνειρο αυτό για την Μπιτ, ή για τουςΜπιτ, ή Μπιτνικ (κτλ), δεν βρήκα καμίαταμπέλα στην είσοδο να γράφει"απαγορεύονται τα κατοικίδια",

"με ή χωρίς συνοδό",

"απαγορεύεται το καπνίζειν -κατανάλωση άνω των 18".

199

Υπήρχε ένα μόνο σκεύος για ποτό, πουπίναμε όλοι.Ένα μόνο σκεύος για ξηρούς καρπούς,που τρώγαμε όλοι.Το "'ολον", κι αφού λύθηκα από τιςέννοιες στον ύπνο μου, περιείχε όλουςόσους κάλεσα. Κι αυτό γιατί, αυτό....,είναι το μπιτ. Φεύγει από την τζαζ, πάειστο ποίημα και χύνει.Ελάχιστα πριν με ξυπνήσει, κάποιος πουβρέθηκε πίσω από την πόρτα,τσούγκρισα το ποτήρι μου με αυτόν πουνόμιζα πως ήμουν εγώ.

"Ναι", του είπα...,

"Πήτερ, κι εμένα δε με εκπαίδευσε κανείς,δε με μάζεψε κανείς, δεν αφήνω σημάδιαστο δρόμοκι αν με (σε) ρωτήσουν για μένα (σένα)

200

το μόνο που θα μπορώ να απαντήσω, θαείναι πως..., είμαι (είσαι) κάποιος που δενγνώρισα ποτέ, κι ό,τι ξέρω γι' αυτόν είναιμερικά ορθογραφικά τα οποία δενδιορθώνονται.Γι' αυτό σου λέω, δώσε μου δυο λεπτά...,να ξυπνήσω, να γαυγίσω στηναπροστάτευτη απειλήπίσω απ’ την πόρτα,να καθησυχαστεί ο αφέντης μου...,κι επιστρέφω.Αλλά κι αν φύγεις,θα σε βρω αφού δε σε ξέρω".Γαβ.Εντάξει;

( Για τον Πήτερ Ορλόφσκι )

201

6. Spanish Caravan / Caravel.

Άφησα και το χαρτί και το στυλό στηνάκρη. Το χαρτί…; Το χαρτί ήταν μιασκισμένη σελίδα από το τετράδιο με τοπεντάγραμμο, με λίγες κουκίδες πάνωδεξιά και μια ημερομηνία. Το στυλόέφερε την επωνυμία Χόντος Σέντερ.Ποίος τον έφερε εδώ, τον Εβραίο ;Θυμάμαι να κατεβαίνω με τα πόδια ως ταΠετράλωνα, και να κόβω από θησείο γιανα βγω Μοναστηράκι. Εκεί, στηνελεύθερη αγορά, μπούκαρα μέσα σταστρατιωτικά κι αγόρασα αρβύλες.Τις έδεσα μεταξύ τους και τις πέρασαστον ώμο. Κατευθύνθηκα προς τονηλεκτρικό και πριν το σταθμό,

202

αγόρασα φράουλες και κεράσια. Μουτρέχανε τα σάλια.

Το πλοίο έφυγε μετά από μια βδομάδα.Είχε προφτάσει βλέπεις, κι η βαζελίνη ναποτίσει το δέρμα και να μαλακώσει τιςαρβύλες. Είχαν προλάβει και τα γένια ναμεγαλώσουν. Μην με πάρουν και γιακανέναν μικρό στο πλήρωμα.Όλα ήταν έτοιμα που να πάρει η ευχή.

«Έ! Μην βρίζεις. Είναι γρουσουζιά πάνωστο πλοίο. Έτσι το ’χουμε εμείς οι παλιοίναυτικοί», μου είπε ένας γέρος.

«Μα δεν έβρισα» του απάντησα.

«Η τιμωρία σου είναι να κάνεις μια ευχή,με μια μόνο λέξη. Αν θες να ‘χουμε καλόταξίδι».

203

«Όχι πόνος».«Μα αυτές είναι δύο».«Στ ’αρχίδια μου».«Και συνεχίζεις να βρίζεις…»«Όχι. Μόλις σου είπα ένα ποίημα τουΓιάννη Αγγελάκα».

Ξεκινήσαμε που λες να πάμε στηνΙσπανία. Όχι, όχι στο λιμάνι δεν μαςέλεγξαν καθόλου…. Ξέρεις τι ακούγαμε;

«Δε θα δειπνήσω πια με τη φωνή σουδε θα ζητήσω βάλσαμο απ΄ τα παλιάθα μπω σ' ένα πλοίο και θα ρωτήσωστον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά»

Αυτό.

«Μόνο φιλιά παιδιά, σύμφωνοι ; Αυτόμόνο».

204

Βλέπαμε μπάλα κι όταν κόπαζε ηφουρτούνα, παίζαμε μπιλιάρδο.Σκοπιές βάλαμε την πρώτη βδομάδα.Μετά βαρεθήκαμε. Γίνανε και τα τσιγάραπιο πολλά. Άλλο να καπνίζεις μέσα σεένα διαμέρισμα κι άλλο στον φρέσκοαέρα και στην αλμύρα.Και φτάσαμε στην Ισπανία.«Μόνο φιλιά. Όπως είπαμε».Και τα φιλιά ήταν πολλά. Αμέτρητα.Παθιασμένα.Συζητούσαμε με τις ανάσες μας.Ούτε «γεια… τι κάνεις… είχε κίνηση»και τέτοια, δεν λέγαμε.Σταματούσαμε μια στη χάση, να πιούμε

μια γουλιά κόκκινο χύμα κρασί και μιαστη φέξη να αλλάξουμε μουσικόπρόγραμμα στον υπολογιστή.Ακούγαμε συνέχεια μουσική.Έπρεπε να την έβλεπες πως το έκανε.

205

Ξεδιπλωνόταν από την αγκαλιά μου,σκαρφάλωνε στην καρέκλα και μερωτούσε :«Να βάλω Madrugada που σουαρέσουν»;Τόσο με πρόσεχε.Μετά από τόσα βράδια μαζί της,η συζήτηση με την γλώσσα ήρθε για ναπάρει τον χρόνο της. Δεν ήταν πωςβαρεθήκαμε τα φιλιά. Τα χείλη μαςμουδιασμένα για βδομάδες. Αλλά δεν μαςένοιαζε γιατί ήμασταν στη χώρα τουφιλιού. Η συζήτηση λοιπόν, μας έκανε ναπερφορμάρουμε τον εαυτό μας.Καταλαβαίνεις: Ήμασταν ο εαυτός μαςκαι δεν το πιστεύαμε. Ο εαυτός μας αυτός,ολάκερος. Χωρίς περιττές εξηγήσεις.Χωρίς άσκοπες ματιές δεξιά κι αριστερά.Είχα απέναντί μου ότι πιο κοντινό σεθηλυκό Ανδρέα είχα ποτέ συναντήσει.

206

Μπορούσες να κόψεις με το μαχαίρι τοναέρα μας. Τόσο σφιχτά ήμασταν. Καιτόσο ωραία.

«Ναι, ειλικρινά τον γουστάρω τονΤζιμάκο. Ξέρεις, όλοι οι συνομήλικοι μου,χλευάζουν τα γούστα μου. Αυτοί γίνανεχαρτογιακάδες και δεν ακούν πιαΣιδηρόπουλο. Όχι πολιτικά. Δεν το λέωπολιτικά. Απλά θεωρούν πως όλα αυτάείναι εφηβικά και δεν αρμόζουν σετριαντάχρονο γαϊδούρι…

Θέλω να γίνω μεγάλος συγγραφέας. Νατο ζήσω. Να έρχονται να μου χτυπήσουντην πόρτα και να μην ανοίγω. Θέλω ναγίνω μεγάλος. Αλλά από κάπου πρέπει ναξεκινήσω. Απογοητεύτηκα από τότε πουπήρα μια τσάντα με γραπτά μου και πήγακαι τα έδωσα στο περιοδικό. Που είχα

207

εκεί μέσα ένα σωρό λεπτά και ίσιαγραπτά κι αυτοί διάλεξαν την “ΠλατείαΘεάτρου”.

Συμφωνώ. Αυτό το κρασί είναιπεντανόστιμο. Και στο λέω εγώ, ε; Πόσοχαίρομαι που επιτέλους μπορώ νααυτοσαρκαστώ με έναν δικό μουάνθρωπο...

Ξέρεις κάτι; Η ποίηση μας γνώρισε κιούτε που την αναφέρουμε. Διάβασαμερικά δικά σου, διάβασες τα δικάμου...».

208

Κάπως έτσι κυλούσαν τα πράγματα.Περίπου η ίδια μουσική και περίπου ηίδια γεύση στο κρασί. Μέχρι που μιαμέρα βρήκα από κάτι φίλους χασίσιΜαροκινό.«Έλα ρε που το βρήκατε; Εδώαπαγορεύονται αυτά. Εδώ μας είπαν μόνοφιλιά».«Μην τρελαίνεσαι. Πουθενά δεν είναι μετο ζόρι. Free will».

Ξεκίνησα να καπνίζω καθημερινά.Ο Κώστας είχε την άκρη. Ο Κώσταςέκανε συχνά αυτό το ταξίδι. Δεν έβαζεμυαλό. Είχε γνωστούς. Σαν τον άνθρωποπου χρειάζεσαι σε ένα γκέττο.Αν θες διευκόλυνση πας σ’ αυτόν.Αν θες κάτι παράνομο πάλι σ΄ αυτόν.Ούτε εγώ -έβαλα μυαλό.

209

Κάποιος λέει πως δεν έχει νόημα τοταξίδι αλλά ο προορισμός. Κι απέναντίτου ο άλλος, προς χάριν του διαλόγου,λέει πως δεν έχει νόημα ο προορισμόςαλλά το ταξίδι.Υπήρχε ένταση. Φώναζα. Περπατούσααπό άκρη σε άκρη το δωμάτιο. Κι αυτήμόνο να με κοιτά. Να κάνω τον Καίσαρα.Να κάνω τον Κολοκοτρώνη. Τον Λέννονκαι τον Ωνάση.Κάθισα δίπλα της κι άρχισα να την πείθωπως δεν θα υπάρξει πρόβλημα ανκαπνίσω ένα τσιγάρο εκεί μαζί της.Έλεγα πως το είχα καημό, να καπνίσωεκείνη την ώρα. Επέμενα πως θα καπνίσωαπλά ένα τσιγάρο και τίποτα παραπάνω.Από τότε έχω να την δω. Γιατί με το πουβγήκα από το σπίτι της, με περίμενε ηαστυνομία. Μην φανταστείς χειροπέδεςκαι φάρους να αναβοσβήνουν.

210

Με μετέφεραν στο πλοίο,μου έδωσαν τις αρβύλες,και βρήκα ένα κρεβάτιδίπλα απ’ τον Μπάμπη.

211

7. Ρέκβιεμ μακριάαπό απολυτήρια.

Όπως μέσα στην κάθε κοινωνία,ζει κι αναπνέει -ο μπάτσος με το κλεφτρόνι,τρώει και πίνει -τ' αφεντικό με τον σκλάβο,και πηδιέται και φτύνει -ο ιερέας με την πόρνη,έτσι και στο στράτευμα,κοιμάται και παραμιλά,ο επιστήμονας δίπλα απ΄τον αγράμματο,πασάρει για δυο φράγκα την υπηρεσίατου, ο πλούσιος στον φτωχό,και σε μια παρτίδα παίζεται η ποινή πουθα δώσει, ο αξιωματικός στον έφεδρο.

212

Οπότε μέσα σε αυτή την ίδια κοινωνία,που ο καθένας είχε κι από έναν λόγο ναβρίσκεται εκεί,συνάντησα τον Μπάμπη μετά τηντέταρτη, πες πέμπτη αναβολή του,κάποιος είπε:"καθόταν δυο μήνες κι έφευγε".άλλος είπε;"Ο Μπομπ; Αυτό το σκιάχτρο, αυτό τοτομάρι δεν το θέλει ούτε κι ο κόσμος".Κι ο ίδιος, σα τον πέτυχα ένα πρωί σταίσα του:"Θα το πάρω ρε, το κωλόχαρτο.Έχεις κανά τσιγάρο";κι εγώ είπα:"Είσαι ωραίος, ρε Μπομπ. Εντάξει είσαι.Θα σε θυμάμαι ρε μαλάκα, γιατίμοιάζουμε. Εννοώ, μην περιμένεις τηνφάτσα σου. Μονάχα όταν η καμπάνα θαχτυπά, θα λέω πως δεν είν΄ για μένα".

213

Εκείνα τα βράδια που πίναμε τα τσιγάραμας, ο Μπάμπης σερνόταν απ’ τον ένανλόχο στον άλλο, πίνοντας τις γόπες απ’ ταπεταμένα τσιγάρα μας, και που και που -πλησίαζε και ζητούσε:"Μια τζουρίτσα αδερφέ αν περισσεύει,άσε μου στο τέλος. Εγώ δεν πίνω.Αφού με ξέρετε..., έτσι δεν είναι ρεπαιδιά";Άφηνε μ' ένα χαμόγελο να φανούν όσαδόντια, του είχαν απομείνει,και μέσα στη μαστούρα του χορού του,σήκωνε σα κάποιο γαμημένο εφέ,το ψιλό στεγνό χώμα να τον τυλίγει.

"Μπομπ - Σκανκ - Μπανγκ,Μπομπ - Σκανκ - Μπανγκ,Μπομπ - Σκανκ - Μπανγκ".

214

Με τον Γιώργο να ρωτά τι να παίξει στηνκιθάρα, πριν ζητήσουμετον "Μπάμπη τον Φλου",και τον Οδυσσέα να διακόπτει μετρομοκρατία το χάσιμο του Μπάμπη,λέγοντας ψιθυριστά:

"Μπομπ..., μπάτσοι ρε τρελέ. Κυριλέ,τώρα! Κυριλέ. Σκάσαν' μπάτσοι..., ρε"!Δίχως ν' ανοίξει τα μάτια,δίχως να σταματήσει τον χορό,πάνω απ' τα ακόρντα τον ακούγαμε:

"Κυρ' Αστυνόμε μου...,ο Μπομπ ειν' καθαρός.Μπομπ - Σκανκ - Μπανγκ.Να, εδώ με τα παιδιά.Μπομπ..., Σκανκ ήταν παιδιά;Κυριλέ κυρ' Αστυνόμε.Μήπως έχεις κανά τσιγάρο";

215

Μέχρι κάποιος να λυπηθεί τον φίλο μας,"νταξ' Μπομπ, έφυγαν. Πάρε καμιάανάσα".

Τα χρόνια περνούν, μα η θύμηση του δενξεθωριάζει.Η παρέα στη σκοπιά, το ζόρι με το οποίοτον τάιζα.Μια να τον τρελαίνω, πως έρχονται οιδήθεν μπάτσοι,και μια να του δίνω μολύβι να γράψει.Μα εντονότερα,όταν καλούμενα πάω απ' το ένα σημείο στο άλλο!

"Κυριλέ", μου λέω.

"Αντρίκο...,Κυριλέ σα να 'σαι

mess στο τμήμα".

216

Το λέω για να τ' ακούσω. Να το πετάξω.Να χορέψω όπως νιώθω. Να μη μεστείλω στο διάολο.

Στέκομαι για λίγο στο κατώφλι τηςεκάστοτε πύλης, τραβώ τον κάβαλο προςτα κάτω, να πάρουν όλα την θέση τους,και μπαίνω με φόρα:

"Έι φιλαράκια μου; Πίνετε χωρίς, εμένα;Δεν με περιμένατε";

Σε όσα μπαρ - μπω για πρώτη φοράκανείς δε μου δίνει σημασία.

"Αντρέ - Μπύρα - Γκλουκ,Αντρέ - Μπύρα - Γκλουκ".

217

Ψάχνω στην τσάντα μου, χαρτί και στυλό,όσο ο μπάρμαν εγγαστρίμυθααναφέρει το ποιον μου,

"ναι..., ρε μαλάκες. Αυτός είναι. Θα τονέχετε δει και σε άλλα μπαρ.

Θα ζητήσει τέσσερις μπύρες,μπορεί να πιει και το ποτό σας.Α! Και κομμένες οι κουβέντεςγια τους μπάτσους".

218

8. With no lovin' in our souls-and no money in our coats.Angie, Angie.

Μέρος της εκπαίδευσης, από την πρώτημέρα, - όχι - σαν απειλή αλλά σανπροειδοποίηση,ήταν να μάθουμε πως τα αρχικά Π.Φ.μέχρι να απολυθούμε, θα σήμαινανΠολλή Φυλακή στην θέση τηςΠροεδρικής Φρουράς.Η τρομοκρατία, το ξύλο και τα σχετικάσταματούσαν την σκέψη για οτιδήποτεεκτός προγράμματος, ακόμα κι όταν τοσώμα δεν μπορούσε να ακολουθήσει ταπαραγγέλματα. Πριν παρουσιαστώ στοκέντρο εκπαίδευσης, είχα υποσχεθεί ναδώσω όσα λιγότερα μπορούσα στη θητεία

219

μου, μα τελικά κατέθεσα όσαπερισσότερα είχα.Φώναζε ο αξιωματικός από το βήμα του,λίγο πριν λύσουμε τους ζυγούς...:

" Τώρα που θα επιστρέψετε στα σπίτιασας, να ρίξετε άφθονο κρύο κι όποιοςμπορεί παγωμένο νερό, στα αρχίδια σας.Ακούστε με καλά, μαλακισμένα. Ξέρωπως είστε κουρασμένοι, ξέρω πως μεγράφετε στα κρεμασμένα από τηνορθοστασία μπαλάκια σας, αλλά..., για ναμην έχετε πρόβλημα στο γαμήσι και γιανα βγάλετε και τις υπόλοιπες μέρες, νακάνετε αυτό που σας λέω. Όποιος έχειγκόμενα και κουράγιο, να την βάλει νατου τα γλύψει..., μασάζ με την γλώσσακανονικό, και μετά να της τον σφυρίξει".

220

Από τις πρώτες υπηρεσίες..., μαςεπισκέπτονταν τα κορίτσια και τα αγόρια,που ακόμα και σήμερα θεωρούν πως...,κάτω από την φουστανέλα κρύβεται κάτισκληρό και μακρύ και τέλος πάντων, κάτιπου ζητούν να ανακουφίσουν πες, ή ναγλεντήσουν αν σου αρέσει κι εσένα, μεκάθε τρόπο.Οποιαδήποτε ώρα της μέρας, ακόμα κι ανδεν μπορούσα να δω τη φιγούρα τουςλόγω υψομετρικής διαφοράς...,πλησίαζαν στη σκοπιά, άρχιζαν το μπλα -μπλα και πετούσαν το ραβασάκι με τοτηλέφωνό τους, σε μια από τιςφυσιγγιοθήκες.Άλλη...,

"Μωρό μου, είμαι η Μαρία. Θα περάσωαπέναντι στο πεζοδρόμιο, για να με δεις.Οι φίλοι σου από εδώ που με έχουν πάρει,

221

λένε πως κι οι δυο μου τρύπες είναιασυνήθιστα σφιχτές, για την ηλικία μου.Δεν σ' έχω ξαναδεί, ή μπορεί να κάνω καιλάθος. Μόνο που υποψιάζομαι πωςμπορεί να είσαι νέος και θα σε πάρωπρώτη, το μουνάκι μου μουσκεύει. Δίνωμέχρι και πενήντα ευρώ ή ότι άλλογουστάρεις για να μου πάρεις την κάβλα.Στο χαρτί με το τηλέφωνό μου, θα δειςτρία αστεράκια. Τηλεφώνησε μου κιέρχομαι να σε πάρω με το αμάξι απ' όπουθες".

Άλλος...,

"Μανάρι μου, εσύ. Γουστάρεις μασαζάκι;Γαμάς αγοράκια; Μένω εδώ απέναντι -στο Μέτς, με μια φίλη μου τρανς. Αν σουαρέσουν και τα κροσσάκια, μπορώ ναντυθώ, να βάλω περούκα - να βαφτώ και

222

να μας πάρεις μαζί. Ό,τι θέλει τοπαλικάρι μας. Πόσο να τον έχεις άραγε;Οι δύο τελευταίοι που μας τηλεφώνησαν,ήταν παθητικοί. Ο πρώτος δεν μας το 'χεπει..., απλά δε του σηκωνόταν κι όταν τονρωτήσαμε γιατί..., πήγε και στήθηκε στατέσσερα ο μαλάκας. Ακούς εκεί! Ο άλλος,αφού ήπιε τον καφέ του, δοκίμασε όλα ταγυναικεία εσώρουχα μας και ζήτησε νατον γαμήσουμε. Στο λέω γιατί εμείς δενείμαστε ενεργητικές. Το όνομά μου στοχαρτάκι, είναι Τσούλια".

Άλλοι...,

"Καλησπέρα, στον φίλο μας! Είμαστε οΗλίας κι η Αλεξία κι είμαστε παντρεμένοι.Άκου φίλε στα γρήγορα..., γιατί έχεικόσμο γύρω και μας κοιτούν. Σουδίνουμε το τηλέφωνο μας

223

και να ξέρεις πως, παίζουμε οι δύο μαςαλλά κάνουμε και παρτάκια με φιλικάζευγάρια. Όλοι ετεροφυλόφιλοι. Δίνουμεκαι δωράκι".

Εκτιμούσα σε κάθε υπηρεσία, όλες αυτέςτις επισκέψεις γιατί διάολε, μπορούσα ναπαραδεχτώ πως μου κρατούσαν "μιακάποια" παρέα κι ο χρόνος κυλούσε πιογρήγορα. Μέχρι να έρθει ο δεκανέαςαλλαγής..., να μας μαζέψει πίσω στοστρατόπεδο..., να μας κρατήσει σε στάσηπροσοχής..., αδειάζοντας τιςφυσιγγιοθήκες μια προς μια..., να μας πει:

"Για κοίτα εδώ, ο νέος. Εφτά χαρτάκιαστην πρώτη. Όπα ρε μεγάλε; Περνιέσαιγια ωραίος; Μαρία, Στέλλα, Φωτεινή...,καλά - καλά, τα κρατάω. Μόνο ότανπαλιώσετε θα μπορείτε να τα κρατάτε

224

ή να τα πουλάτε. Για να δω και τον άλλον.Εφτά κι εσύ. Ρε..., οι νέοι είναι ωραίοι.Μας έφτιαξαν".

Η δικιά μου παλαίωση, δεν έφερεσυναντήσεις με τους επισκέπτες τηςφρουράς. Πετούσα στο καλάθι τωναχρήστων τα χαρτάκια, και ξάπλωναόπως ήμουν μέχρι την επόμενη υπηρεσία.Ένα από εκείνα τα απογεύματα μέσαστον ύπνο μου, άκουσα από την γωνίατου θαλάμου...:

"Ρε είναι μαλάκας, ο Γιαννόπουλος. Τοπαίζει ξύπνιος από την πρώτη μέρα. Ούτεμιλάει, ούτε γαμάει. Αλλά τι να γαμήσει οκαριόλης, και τι να πει; Ο Χαραλάμπουςλέει πως, στις εξόδους του πηγαίνει σεβιβλιοθήκες. Παρέα δεν κάνει με κανέναν.Λες και πετάει τα χαρτάκια, για να τα

225

βρίσκουμε και με αυτό..., το κατά κάποιοτρόπο - δώρο - το κατά κάποιο τρόπο -κάλεσμα ή επικοινωνία - να γνωριστούμε.Αν και ποντάρω ένα πακέτο τσιγάρα πως,απλά μας έχει όλους γραμμένους. Στόμαδεν έχει ρε μαλάκα, σου λέω. Του ζητάςαφρό να ξυριστείς στο πρωί..., στονπετάει στα μούτρα. Τους λες καλημέρα,μπροστά στον αυτόματο πωλητή καφέ καιξύνει τ' αρχίδια του. Δε σπάει ακόμα κιόταν οι παλιοί, αλλάζουν την στραβήυπηρεσία τους, με την δικιά του. Τονέχουν βρει και του ρίχνουν, όπου τονβρουν".

Και μετά από μια εβδομάδα, πάλι μέσαστον ύπνο...:

"Κύριε Λοχαγέ, είναι ανάγκη ναπροσθέσετε και τον Γιαννόπουλο στους

226

αυριανούς εξοδούχους. Η γνωστή παρέατης Αγγελικής, συμφώνησε να τον πάρειμαζί της, μπας και καταλάβουμε τι καπνόφουμάρει".

Κι έτσι έγινε.Παρασκευή, με απεργία στα μέσαμαζικής μεταφοράς, με τον Πέτρο, τονΓιάννη, τον Στέφανο, τον Νίκο και τονΜάκη να ρολλάρουμε την 3ηςΣεπτεμβρίου για να βγούμε στα Πατήσια.

"Άκου εξυπνάκια..., έχω στοιχηματίσειδυο πακέτα τσιγάρα, πως μέχρι ναφτάσουμε στης Αγγελικής, θα ΄χειςσπάσει και θα έχεις πει την μαλακία σου.Το μωρό μας, είναι κάβλα. Αν ούτε αυτή,δεν σε κάνει να λαλήσεις - τότε θα σεπάμε σε γιατρό. Συνήθως..., δηλαδή ότανέχει χρόνο, μας παίρνει έναν - έναν.

227

Άλλες που βιάζεται, την παίρνουμε κι οιπέντε μαζί. Μόλις την δεις, θακαταλάβεις. Θα την θες και μόνη και μαζίμας. Έχεις ξανακάνει παρτούζα; Σουαρέσουν; Η πρώτη φορά είναι free. Αλλάαν σου αρέσει και ξανακάνεις τηνδιαδρομή, φρόντισε να κρατάς κανάεικοσάρι μαζί σου".

Φτάνοντας στο σπίτι της, κι αφούχτύπησαν το κουδούνι καμιά δεκαριάφορές, περιμέναμε μισή ώρα μέχρι ναεμφανιστεί.Ερχόταν από την γωνία της Ηπείρου,κρατώντας από το χέρι δύο παιδιά.

"Καλώς τα παιδιά. Αυτός είναι καινούριος;Συγνώμη που άργησα, αλλά λόγωαπεργίας ήρθαμε από το σχολείο με ταπόδια. Μέχρι το βραδάκι, δεν περιμένω

228

κανέναν οπότε πάμε πάνω και κάνουμεό,τι γουστάρετε. Ο φίλος σας...; Τιγουστάρει;"

- Γεια σου Αγγελική και χαίρομαι τόσοπου σε γνωρίζω. Δεν με ξέρεις, δεν σεξέρω και δεν θέλω να σας ακολουθήσω.Μέχρι να τελειώσεις με τα παιδιά, ναπάρω τα μικρά να πάμε για κανέναπαγωτό...; Ρώτησα.

"Μην κάνεις καμιά μαλακία, Αγγελική.Ας τα κλειδώσουμε στο δωμάτιο, ας τουςβάλουμε στρουμφάκια όπως κάθε φορά.Εγώ, δεν τον εμπιστεύομαι",είπε ο Γιάννης.

"Ναι, ναι..., παγωτό",είπαν τα μικρά.

229

"Δώστε μου τις τσάντες σας...",είπε η Αγγελική,"...και να είστε φρόνιμα, ο...,πως σε λένε ρε ψηλέ; ... ούτε το όνομασου δε μου είπες..., δεν πρέπει να ΄χει καιπολλά λεφτά, να τα χαλάσει μαζί σας. Μηζητήσετε τίποτα παραπάνω από έναπαγωτό".

Στο πρώτο περίπτερο, τα παιδιά έτρεξανκι άνοιξαν τον καταψύκτη.Ο περιπτεράς, μας καλωσόρισε...,

"Βρε , βρε καλώς τα! Τι κάνειςΒαγγελάκη; Τι κάνεις Αμαλία;

Κοίταξε εμένα...,

- Είναι πάνω η Αγγελική;- Ναι. Με πέντε από τη φρουρά.

230

- Κι εσύ τι είσαι; Φύλακας ή μπεϊμπισίτερ;Αδερφή είσαι, ρε;- Πόσο κάνουν τα παγωτά;- Άστα παγωτά. Από τα παιδιά, δενπαίρνω πότε λεφτά. Πάρε κι εσύ ότι θες,γιατί κλείνω αμέσως και πάω στηνΑγγελική.

Δύο χρόνια μετά, συνάντησα τηνΑγγελική σε ένα μπαρ. Ο πρώην σύζυγοςτης, με καλή δουλειά και λεφτά γιαδικηγόρους, είχε πάρει μαζί του τα παιδιά,στην Ισπανία.

- Μου λείπουν, καμιά φορά. Ρωτούσαντότε, πότε θα ξανάρθει ο κύριος που τουςέλεγε ιστορίες για τον Οδυσσέα. Ζήτησακι από τον Γιάννη, να σου μεταφέρει τηνπρόσκληση. Εκείνο το απόγευμα, μπορώ

231

να σου πω τώρα που είμαι κάπωςμεθυσμένη πως, σε όλους κάτι έμεινε.

- Πως αλλιώς..., θα πίναμε απόψε μαζί,μωρό μου; Ξέρεις..., θέλω μερικές μπύρεςακόμα..., εδώ..., μαζί σου. Κι άλλες τόσεςνα πάρουμε από την 24ωρη κάβα τηςΚαλλάρη, να τις πιούμε στο σπίτι μου.

- Σε δυο μέρες θα μου έρθει περίοδος.Μπορώ να μείνω στο σπίτι σου αυτές τιςδύο και μόνο να γαμιόμαστε; Τι κάνειςστη ζωή σου; Αν φύγεις για δουλειά,μπορώ να σου καθαρίσω και να σουμαγειρέψω. Τι κάνεις στη ζωή σου ;- Μπορείς να μείνεις όσο θες, μωρό μου.Γράφω. Αυτό κάνω. Και γαμάω. Μηνκάνεις τίποτα στο σπίτι..., μην έρθεις σαμαμά..., θέλω να σε γαμήσω.

232

9. Sticky Fingers.

Τα κλειδιά τα είχαν οι καθαρίστριες.Άνοιγαν, καθάριζαν και παραλάμβανανπρομήθειες. Το αφεντικό, ερχόταν ναελέγξει πως όλα πήγαιναν ρολόι. Κι εγώεμφανιζόμουν αργοπορημένος, κατά μιαώρα κάθε μέρα.Στο «sticky fingers».Για έναν τσαμπουκά, που άφησε χρέος, ομόνος τρόπος για να ξεπληρώσω ήταν ναδουλέψω πίσω από την μπάρα για έναμήνα. Όταν ο μήνας πέρασε, ρώτησα.«Αυτό ήταν»;Και μου απήντησε το αφεντικό.«Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα»«Γι αυτό ρώτησα…, πόσο χειρότερα είναινα πληρώνομαι κάθε βράδυ»;

233

Δεν το σκέφτηκε καθόλου και ρώτησεσαν σωστός επιχειρηματίας:«Μαζί με τα ποτά που πίνεις»;

Δώσαμε τα χέρια.Ένα μήνα μετά, δεν θυμόμουν το ποσό.Ήξερα μόνο πως αμείβομαι, όσο τααμερικανάκια πίσω από τα κάγκελα.Και χτες, ήταν η τελευταία μέρα στομπαρ, που ξεπλήρωνα μ' ένα μήναδουλειά, για δεύτερη φορά.Ένα μήνα πριν, είχα κάνει το «stickyfingers», σπίτι μου.Κοιμόμουν εκεί. Έκανα μπάνιο εκεί κιεξακολουθούσα να αργώ στην βάρδιαμου.Τις Τετάρτες, δεν είχαμε τόσο κόσμο κιείχα την συγκατάθεση της πλειοψηφίας,να καπνίσω όσα τσιγάρα θέλω όση ώρασέρβιρα ποτά.«Κράτα μόνο τα προσχήματα. Σκύψε

234

και στρίψε χωρίς να σε βλέπουν» μεσυμβούλευαν.Κι έτσι έκανα.Και μια Τετάρτη βράδυ, που ακόμα κι οΡόμπερτ με τον Τζέισον έπαιζαν τιςκιθάρες τους τόσο βαριεστημένα,σηκώθηκα με το τσιγάρο αναμμένο, καιδεν πρόσεξα πως μπροστά μου καθότανκαλεσμένος. Φύσηξα πάνω του όλο τονκαπνό και ρούφηξα την δεύτερη τζούρα.Ο καπνός διαλύθηκε και παρατήρησα τηνμόστρα του. Αδύνατο πρόσωπο,ξυρισμένοι κρόταφοι και μια λωρίδαμαλλιά. Σκουλαρίκι στο αυτί, στη μύτη,στο φρύδι. Χαμογέλασε, όπως το κάνουνοι Γαλλίδες και ρώτησε τον διπλανό τουγια ποτό. Ο διπλανός του, ήταν ο Τζίμης.Πιστός θαμώνας. Δεν ήθελε κανείς ναπλακωθεί μαζί του. Η σωματοδομή του,παρέπεμπε σε παλαιστή του ΄60.

235

Το αδύνατο πρόσωπο, μου μετέφερε τηνπαραγγελία με δύο παρατεταμέναδάχτυλα. Ή έκανε τον χαζό, ή συνέχιζε ναπροσποιείτε την Γαλλίδα ή είχεκαταλάβει πως ήμουν πιωμένος. Δεν τονάκουσα ούτε την δεύτερη φορά, ούτε τηντρίτη κι ας γούρλωνε απελπιστικά ταμάτια του.Μου έκανε νόημα να πάω κοντύτερα. Ναμου φωνάξει στο αυτί.«Δύο κοσμοπόλιταν, κούκλε»δαγκώνοντας τον λοβό του αυτιού μου.Η πρώτη μου κίνηση, ήταν να πετάξω τομπουκάλι με την μπύρα μου στα κάγκελα,που για λόγους εντυπωσιασμού καιπερηφάνιας, χώριζαν τα αμερικανάκιααπό το μπαρ και τους μπαρόβιους.

Η μουσική σταμάτησε.

236

Ο Ρόμπερτ είπε:«Επιτέλους…! Πέρασε τόσος καιρός,αλλά θυμήθηκαν πως τα κάγκελαυπάρχουν για να σπάνε τα άδειαμπουκάλια τους. Γέεααα.»Ο Τζέισον είπε:«Έχεις δίκιο Ρόμπυ. Παίζουμε καλά.

Αλλά ποίος το πέταξε…»;Εγώ είπα:«Εγώ, ρε μαλάκες».Μαζί είπαν:«Μπράβο. Σου αρέσει που παίζουμεRadiohead καμιά φορά…right»;Εγώ είπα:«Δεν είναι αυτό…. Απλά εδώ δεν είναι

American Bar»;Μαζί είπαν:«Φυσικά είναι».

237

«Ξέρετε, μόλις πήρα μια παραγγελία γιακοσμοπόλιταν. Εδώ μέσα. Και ναι, θαμπορούσα να εξαντλήσω την ευγένειαμου, εξηγώντας πως δεν σερβίρουμεκοκτέιλς . Αλλά αυτός ο καριόλης πουφλερτάρει με τον Τζίμη, μου δάγκωσε τοαυτί».Μαζί είπαν:«Μαζί σου, μην φτιάξεις τα κόσμο πουσου παρήγγειλαν, αλλά δεν σε αφορά ανφλερτάρουν».Ήμουν έτοιμος να αρπάξω μπουκάλια,και να τα πετάξω προς πάσα κατεύθυνση,αλλά το δεξί μου χέρι σταμάτησε, το δεξίχέρι του Τζίμη. Με τράβηξε έξω από τηνμπάρα πριν το καταλάβω, και με πέταξεμπροστά στα κάγκελα. Συνέχισε μεκλοτσιές. Με σήκωσε και με κράτησεόρθιο, για να με φορτώσει και μερικέςγροθιές στα πλευρά.

238

Με άφησε να σωριαστώ ξανά στοπάτωμα κι από πάνω μου ήρθαν τααμερικανάκια. «Σου άξιζε. Ρατσιστή».Ένιωθα τον πόνο παντού κι γευόμουν τοαίμα, όταν άκουσα το αφεντικό να ρωτά:«Πόσο θα σου πάρει να συνέλθεις»;«Μια εβδομάδα». Υπολόγισα.«Κοίτα αυτή την εβδομάδα, να βρειςκαμιά μπάντα να 'ρθει να παίξει. Αυτούςθα τους διώξω.»«Θα γίνω καλά σε μια εβδομάδα».«Άκουσες τι σου είπα; Ψάξε να βρειςμπάντα. Ποίος νοιάζεται αν γίνεις καλά,αφού είναι θέμα χρόνου να πλακωθείςξανά. Εύχομαι μόνο, η επόμενη φορά ναείναι μετά από ένα μήνα. Γιατί θα μείνειςνα δουλέψεις ένα μήνα για μένα. Κι όταντελειώσει θα φύγεις. Κατάλαβες»;Ακόμα δεν κατάλαβα. Πως πέρασε κιαυτός ο μήνας.

239

10. Η αυτοκτονία είναι επιλογή.

Μου πήρε αρκετά χρόνια, να δεχτώ τηνάποψη τόσων και τόσων στοχαστών, ηοποία διαχωρίζει τον “αυτοκτονικό” απότον "αυτόχειρα". Ακόμα κι ο νομπελίσταςΚαμύ, προλογίζει τον μύθο του Σίσυφου,δηλώνοντας πως "στην πραγματικότητα,ενα μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημαυπάρχει. Η αυτοκτονία".Φιλοσοφικό, οπως τεκμηρίωσε οΠλατωνας στον Φαίδων, πως "οι ορθάφιλοσοφούντες, μελετούν τον θάνατοτους, τόσο ή εωσότου να μην τονφοβούνται".Επίσης, πως εκτός από μια πράξη - αςδεχτούμε ή υποθέσουμε προς χάριν τουφιλοσοφικού ζητήματος - "εν βρασμόψυχής", είναι κι ένα συναίσθημα ή μια

240

παραδοχή αποτυχίας που βιώνουν εκτόςαπό τον άνθρωπο κι άλλα όντα,θηλαστικά και μη. Λύση, κατά την οποίαμπορούμε να παρηγορηθούμε πως τελικά,κι αυτά γνωρίζουν την θνητότητα.Αφήνοντας λοιπόν πίσω τις απόπειρες καιλαμβάνοντας υπ’όψιν τιςπροπαρασκευαστικές σκέψεις ή ζυμώσειςτης αυτοκτονίας, συναντώ και γνωρίζωαρκετούς ανθρώπους που νιώθω ναβρίσκονται ένα βήμα πριν απ’ αυτήν.Χωρίς να θέλω να εκθέσω κανέναν παράμόνο τον εαυτού μου, θα αναφέρω μόνοτο παράδειγμα του Μπουκόφσκι, κι αυτογιατι ειναι το πιο κοντινό και συνάμαακριβέστερο, στο να περιγράψει τηνρουτίνα μου, ο οποίος όπωςεξομολογήθηκε στο τελευταίο του έργο…,«Δεν υπάρχει γέφυρα που να περάσω καινα μην σκεφτώ να πέσω από κάτω».(*1)

241

Επίσης, όλοι γνωρίζουμε για τον θάνατοτου Χέμινγουεϊ και του Καρυωτάκη.Αν δεχτούμε, πως ο «αυτοκτονικός» κι οαυτόχειρας είναι δύο διαφορετικέςψυχικές καταστάσεις και πως η μια δενθα αντικαταστήσει την άλλη, τότε γιατίδεν δεχόμαστε επίσης πως η ιδέα του«μπαμ και κάτω» δεν συνυπάρχει σε κάθεανθρώπινο εγκέφαλο;Ο αυτοκτονικός είναι ο σκληροπυρηνικάαυτοκαταστροφικός. Είναι αναγκασμένοςνα εξαρτάται από ερεθίσματα ή ουσίες.Θέτει τον εαυτό του σε προκλήσεις και σεκίνδυνο. Όμως όσο ατρόμητος καιδυνατός δείχνει μπροστά σε μιααπεξάρτηση ή σε ένα χωρισμό άλλο τόσοφοβάται στο χείλος του γκρεμού με ταχέρια ανοιχτά. Δεν θα αυτοκτονήσει. Θατρέφει την μελαγχολία του με νέεςπεριπέτειες και θα πείθει τον εαυτό του

242

πως…,«μπορώ να τα τινάξω αλλά δεν το κάνω,γιατί θέλω να ζήσω πολλούς θανάτουςπριν πεθάνω για τα καλά».

Στην αντίπερα όχθη της γαλήνης της ζωής,υπάρχει ο αυτόχειρας. Το είδος αυτής τηςσυγκεκριμένης ανθρώπινηςσυμπεριφοράς, διαιρείται σε δύο ίσα μέρη.Στο πρώτο χωρούν όλοι όσοι έχουν φίλοτην απαισιοδοξία κι απλά δένουν ένακόμπο στο λαιμό και σπρώχνουν τηνκαρέκλα για να κρεμαστούν, ενώ στοδεύτερο καταχωρούνται όλοι όσοι τοαποφάσισαν και το έκαναν πράξη μέσασε ελάχιστα δευτερόλεπτα.Ο αυτοκτονικός ή ας τον αποκαλούμε πιοκομψά, ο αυτοκαταστροφικός, ποτέ δενθα δεχτεί πως κάνει κακό στην ψυχικήκαι παράλληλα στην σωματική του υγεία.

243

Όπως κανείς τρελός δεν δίνει το χέρι…,« Ανδρέας, χάρηκα…, είμαι τρελός».

Συμπτώματα και θεωρίες,υπάρχουν πολλές.Ακόμα και σημάδιααπό αποτυχημένες αυτοκτονίες.Θεραπείες από ψυχιάτρους κι ακόμα όσοαπάνθρωπο κι αν ακούγετε…,προφάσεις ή φυγή. (*2)Πόσοι δεν έχουν αυτοκτονήσειμε πρόφαση την αποφυγή εξόφλησηςχρέους, ή από κοινωνική κατακραυγή;

Σίγουρος, είμαι μόνο στην σκέψη πως ηαυτοκτονία είναι ελεύθερη βούληση.

Όπως κι αν έχει. Όπως λες, πηγαίνω ναφτιάξω ένα καφέ, έτσι φουνταρεις κι απότο μπαλκόνι. Από την γέφυρα.

244

Σε πολλά βιβλία,και ποιήματακαι κινηματογραφικές ταινίεςαναβοσβήνει η ατάκα…,

«η ζωή είναι το δύσκολο κομμάτι,η αυτοκτονία το εύκολο».

Όσοι το αναπαραγάγουν μάλλον δενέχουν ακουστά το Αιγαίο Πέλαγοςή δεν έχουν νιώσει την απώλεια στο πετσίτους.Χρησιμοποιούν ακόμα τα καριόλια ,την τιμητική λέξη "χαρακίρι",με τόση άνεση.Κι εγώ μένω να παραπονιέμαι στονΑίαντα…,«Γιατί ψηλέ μου γίγανταέπεσες στην πλεκτάνη τους»;

245

(*1) Τσαρλς Μπουκόφσκι," Ο Καπετάνιος έχει κόψει αλυσίδα και τοπλοίο είναι στα χέρια των ναυτών."

I can never drive my car over a bridgewithout thinking of suicide. I can neverlook at a lake or an ocean withoutthinking of suicide

(*2) Τη Αγία Φυγή, δεν τη θεωρώ ακόμακαι στο παραπάνω παράδειγμα,αποφράδα. Πως θα μπορούσα ενώ, έχωσυντάξει κι έχω ζητήσει από φίλους ναυπογράψουν, την "συμπληρωματικήσυνθήκη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων".Στην οποία ζήτουμε, απο όποιον "i hopesomeday you ‘ll join us",να προσθέσει στα ανθρώπινα δικαιώματα,ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ την "φυγή".

246

247