4

μετρημένα βήματα

6

Άννα Ρουμελιώτημετρημένα βήματα

ISBN: 978-618-81935-8-1© Άννα ΡουμελιώτηΑθήνα, 2016

εκδοτική επιμέλεια: Δήμος Χλωπτσιούδηςεπιμέλεια εξωφύλλου: Κώστας Θερμογιαννηςe-mail: ekdoseis@tovivlio.net

[Αναφορά προέλευσης,Μη Εμπορική Χρήση,Παρόμοια Διανομή]

___________________Η ποιητική συλλογή “μετρημένα βήματα” εκτυπώθηκεσε περιοριμένο αριθμό αντιτύπων και διανέμεται ελεύ-θερα στο διαδίκτυο με άδεια Creative Commons. Επιτρέπεται ελεύθερα η αναδημοσίευση και η απο-σπασματική παρουσίαση. Η αναφορά του ονόματοςτης ποιήτριας είναι υποχρεωτική και το έργο διατίθεταιμόνο για μη εμπορική χρήση.

μετρημένα βήματα

ISBN: 978-618-81935-8-1© Άννα Ρουμελιώτη

Αθήνα 2016

7

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

8

9

Να μετρας τα βηματα ςαΝ κυματα

Κολύμπι σε μια θάλασσα αισθήσεων και παραισθήσεων αςείναι το μεγάλο σου ταξίδι. Κι αν καμιά φορά σε προδίδει οβυθός, να θυμάσαι πως το νερό έχει μεγαλύτερη δικαιοσύνη.Θα ξεπλένει τις βρωμιές που σε λερώνουν. Θα διώχνει με φόρατα σκουπίδια που πετούν οι αγενείς συνεπιβάτες. Στο κάτωκάτω, αν δε σου αρέσει ετούτο το ταξίδι, μπορείς να βρεις δια-δρόμους και διαδρόμους διαφορετικούς σε τούτο το νερένιομονοπάτι.

Καμιά φορά υποτάσσεσαι σε μια καταδίκη που την ονο-μάζεις Μοίρα. Η Μοίρα, λες, σε έφερε εδώ. Η Μοίρα, λες, σεαλυσοδένει. Λες πως η Μοίρα σου έφερε για παρέα τούτα ταψάρια τα αδίστακτα που τρώνε από την τροφή σου ή και ε-σένα ακόμα τον ίδιο. Και δε μιλάς. Και δεν κουνάς. Στο όνοματης Μοίρας, της ανάγκης, της επαφής ή σε οποιοδήποτε άλλοόνομα καλύπτει τις μηδαμινές σου αντιστάσεις, σωπαίνεις.

Ως πότε θα κρύβεσαι πίσω από τα χιλιάδες σου ονόματα;Ως πότε θα μετράς χαμένες βουτιές και λησμονημένα μακρο-βούτια; Οι γοργόνες σε καλούν κι εσύ δεμένος σε αόρατοκαράβι, σαν άλλος Οδυσσέας, παλεύεις να επιστρέψεις σε έναντόπο που δε θέλει την επιστροφή σου και όμως επιμένεις ναφτάσεις. Στο σημείο που ξεκίνησες. Ακόμα και αν αυτό τοσημείο δε σου ανήκει πια. Ακόμα και αν αυτό το σημείο δενσου ταιριάζει πια.

Για κάποιο λόγο δε χωράς πάλι στη μήτρα που σε έφερεστη ζωή. Για κάποιο λόγο μεγαλώνεις. Για κάποιο λόγο γερνάς.

10

Για κάποιο λόγο σε λένε σοφό λίγο πριν κλείσεις τα μάτια. Να μετράς τα βήματα σαν κύματα. Κολύμπι σε μια θά-

λασσα αποφάσεων και όχι παρατάσεων. Να μπορείς όχι να λεςκαι να μπορείς και να κλαις. Από πένθος μα όχι από προσμονήούτε καν από πικρία. Θέλει και να πενθήσεις για ό,τι δενκουμπώνει πια πάνω σου και πέφτει σαν ξεραμένο φύλλο, για ναμπορείς να αφήσεις εκείνο πίσω και όχι εσένα.

Να μετράς τα βήματα. Σαν κύματα…

Μάχη Τζουγανάκη

μετρ

ημένα

βήμα

τα

11

ςτηΝ Πλατεια αγωΝιας

Είναι κι αυτή η σκόνηστα ξεφλουδισμένα παράθυρακάθε που φυσάει δυνατά ο αέραςεκείνη φτιάχνει ένανκαινούριο κόσμο στο περβάζι.Τα παιδιά ζωγραφίζουν τότεέναν ήλιο από στάχτηκι ένα δέντρο, που μοιάζειμε της γιαγιάς το αδράχτι.Εκείνη δεν είναι πια εδώέχει φύγει από καιρόπριν η φωτιά χαράξειμαύρες ουλές στα παντζούρια.Η μητέρα επιμένεινα ποτίζει τις γλάστρεςμε τα σκοτωμένα λουλούδια.Είναι κι αυτή η ρημαδιασμένη σκόνη,που ρίζωσε εδώστα αποκαΐδια η ελπίδανα έρθει κάποτε ένα τέλοςστον πόλεμο αυτό.Στην Πλατεία ΑγωνίαςΝα! Εδώ παρακάτω!Τα παιδιά είπαν πως θα χτίσουν εκείτο καινούριο σχολείοΝα! Εδώ παρακάτωστη σκοτεινή πλευρά του ήλιου.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

12

Παρε με μαζι ςου Νυχτα

Δάνεισέ μου ένα δάκρυστην πληγή να χωράεισυντροφιά με το αίμανα ενωθεί, να κυλάει.Χάρισέ μου ένα αστέριλίγο φως να μου φέρεινα μπορώ να σε βρίσκωσαν μου απλώνεις το χέρι.Μείνε λίγο ακόμα κοντά μουμην αφήσεις το ξημέρωμανα μετρήσει τα κρίματά μου.Πάρε με μαζί σου νύχτα γενναίανύχτα μοναδική μου εσύ,που ξέρεις και διακρίνειςαπ’ της ψυχής τα σκοτάδιαεκείνα τα πιο ωραία.Πάρε με μαζί σουαυτό μονάχα σου ζητάωάφησε με να ακολουθώ τις σκιές σουσυντροφιά να τους κρατάω.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

13

λαθος ΔιευθυΝςη

Και να που ήρθες μόνο για να σιγουρευτείςπως το συρματόπλεγμα που μ’ έντυσεςτο έχω σωστά φορεμένο.Πως δεν ξέφυγε ούτε μία του αιχμήπως δεν κρύφτηκε ούτε ένα του γδάρσιμο.Ήρθες για να δειςαν η πληγή μου έχει στεγνώσεικι έτοιμο είχες το μαχαίρι να την ξαναματώσει.Ήρθες για τις διαπιστεύσειςνα άλλαξε άραγε τούτο το παιδί;ή να αλλάξεις γραμμή πλεύσης;Ήρθες μα απάντηση δεν πήρεςάλλαξε τώρα η φρουρά μουκαι μόνο εγώ φυλάω πια το συρματόπλεγμά μου.Σκιαχτήκαν και λακίσανε οι φίλες σου οι μοίρες.Όλα είναι ήσυχα τώρα εδώκι εσύ μη χτυπάς άλλο πιαδεν θα ανοίξουνε οι θύρες...

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

14

τα ΠαιΔια

Μια μέρα τα παιδιά θα παίζουν κρατώντας την άνοιξη στα χέρια τους.Θα πλέκουν στεφάνια χαράςμε το γέλιο τους αντίδοτο χαράς στη λύπη και τη θλίψη των κατατρεγμένων.Μια μέρα θα απλώνουν τα χέριαστους εχθρούς τους προσφέροντας αγάπη.Αγάπη!! Αυτό είναι το γιατρικό να ξέρεις.Και τα παιδιά ξέρουν να αγαπούν γιατί θέλουν πολύ να αγαπούν και αγαπούν ακόμη περισσότεροσαν τα ’χουν αγαπήσει.Γι’ αυτό μια μέρα θα το δειςτα χρώματα θα ξανάρθουν πίσω.Τα παιδιά θα τα φέρουν με τα χέρια τουςκαι θα τα σκορπίσουν γύρω μας.Κι όλη η γη θα φωτίσει θα φωτίσει με ακούς;Θέλω να με ακούσεις.Θέλω να καταλάβεις. Θέλω να δεις,να αισθανθείς, να νιώσειςπως τα χρώματα θα γυρίσουν πίσω.Τα παιδιά θα τα φέρουνμια μέρα θα τα φέρουν.Εκείνη τη μέρα να το ξέρειςθα ακούσεις τραγούδια γλυκάνα αντηχούν σε όλον τον κόσμο.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

15

χαμεΝες Ψυχες

Αυτοί που σκυμμένοι προχωρούνμια βοή μονάχα ακούν.Είναι οι κραυγές του θρήνου, που καίει τα σωθικά τους.Είναι η οργή, που ξέφυγε απ’ της αράχνης τον ιστό.Ανάβει και πυρώνεται μα ξέμεινε μονάχη, ένας κόμπος στο λαιμό.Αυτοί, που σαν αγάλματα πια στέκουνεγκλωβισμένοι κι άπραγοι στης πόλης τα τσιμένταμε χέρια άκαμπτα, αδειανάμε την ψυχή στεγνή, μαρμαρωμένηέγιναν τέρατα κρυφάη σκέψη τους μες το χαμό οδεύει.Αυτοί, που μαραζώνουν στις σκιές,που την ψυχή τους παραδώσαν στα υπόγειαμε τη συγγνώμη που δεν δόθηκε πια ζουνμε χείλη άνυδρα από αγάπη κι από λόγια.Αυτοί, που ξεχασμένοι αγκομαχούνμε την ανάσα τους κοφτή και μετρημένηένα σημάδι αυτής της γης ζητούν μία στιγμή δική τους κι η ζωή να την προφταίνει.Μα σέρνονται πια τώρα και συνθλίβονται σε τοίχους.Σαν μανιασμένοι ταύροι ορμούν σε όνειρα σβησμένα.Αυτοί, που μόνο μια ευθεία γραμμή ακολουθούνκαθώς γυρεύουν έναν ορίζοντα,που χάθηκε απ’ το βλέμμα.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

16

τουλαχιςτοΝ...

Κλείστε τουλάχιστον τις πόρτες...χαθείτε μέσα στα ανήλιαγα ντουβάρια σας...Εσείς, που σας αφήσαμε και ορίζετε τις τύχες μας...Εσείς που κινείτε τα νήματακαι μας φορτώνετε με όλα τα κρίματα.Μη μιλάτε μπροστά μας για επιτεύγματαγια πρωτοπορίες και νεωτεριστικές τακτικές.Κορδώνεστε πως όλα είναι τέλεια.Τι λέξη βαρυσήμαντη ευρείας χρήσεως πολυσήμαντηκαι επιχειρείτε αναλύσειςγια όλα τα θέματα βρίσκετε τις λύσεις.Φουσκώνετε καμαρωτοίεσείς του κόσμου οι αρχηγοίοι σωτήρες μας οι μοναδικοίοι άρχοντες εσείς.Κι όλοι εμείς οι υποτακτικοίτην ελπίδα να βαστάμε σαν βαρίδι στο λαιμό να την κρεμάμεκαι η ζωή να προχωράμα να μην αλλάζει τίποτα ουσιαστικά.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

17

Ψιθυροι

Τις Κυριακές το σπίτι έμενε άδειο από το πρωί.Οι ψυχές το εγκατέλειπαν για μια ημερήσια βόλταπρος το ανέφικτο.Που πήγαιναν; αναρωτιόσουνγιατί έκαναν αυτό το ταξίδι για κάτι ανώφελο;Ποιο μακρινό στόχο είχαν κατά νου;Γιατί έφευγαν μόνο τις Κυριακές;Και αφού απάντηση δεν δινότανστρεφόσουν κι εσύ σε ανούσιες εργασίεςστο συγύρισμα ενός άδειου σπιτιού.Απαιτούσε μια ολόκληρη μέραη τακτοποίηση τόσων ψιθύρων.Σαν επέστρεφαν οι ψυχές ήξεραν που θα τους βρουν.Πάντα είχαν κάτι να προσθέσουν.Τόσες Κυριακές... τόσα ταξίδια... κι όμως...οι ψίθυροι δεν γίνονταν φωνές καθαρές.Σαν σούρσιμο αργό και βαριεστημένο έμοιαζανκαι σιγά σιγά έσβηναν όταν ερχόταν η νύχτααφήνοντας την πικρή γεύση του ανείπωτου.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

18

καταματα...

Τη νύχτα λυγίζεις πιο εύκολατο σώμα δεν αντέχει άλλο βάροςόλη μέρα να είσαι αλώβητος φάροςχωρίς δικαίωμα στη συντριβή.Τη νύχτα ελπίζειςη σιωπή να φέρει κάποια λύτρωσηστης μέρας την αέναη πίστωση.Χρεωμένος με φόβο, με πόνο,με ψεύτικα χαμόγελα,με άτιμους συμβιβασμούςμέσα στο στόμα του λύκουμα πώς να βρεις το θάρρος.Τι εύκολα σε κρίνει ο καθέναςμόνο εξηγήσεις να πρέπεινα φέρνεις εις πέρας.Τη νύχτα τουλάχιστονμπορείς να καταρρεύσειςκαι κάπου στο βάθος της ψυχήςλίγα δάκρυα να χωρέσεις.Κατάματα να κοιτάξεις τα σφάλματακαι τη μνήμη να αντέξεις.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

19

χθες τη Νυχτα...

Ήρθε πάλι χθες τη νύχταστο όνειρό μουτο κορίτσι με το μαύρο φόρεμακαι την κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά.Ήρθε με τα μάτια χαμηλωμέναμε σκυμμένους πάλι τους ώμουςτόσες προσδοκίες, πουέγειραν πάνω της και η ελπίδα να είναιαπό την αντοχή πιο βαριά.Ήρθε πάλι χθες τη νύχταεκείνο το κορίτσι.Περπατούσε μαζί με μια μαύρη σκιάκι ούτε ένα φως να αχνοφέγγει στο όνειρο.Το δικό της ίσως να έψαχνεστης ψυχής μου τη σκοτεινιά.Καρφωμένο το βλέμμα της είχεστην ανάσα μουκαι τη μετρούσε αργά.Κάθε της βήμαδροσοσταλίδα από δάκρυακάθε σιωπή μουσταγόνα πικρή στην καρδιά.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

20

αΝαλαφρα

Άσε με να παραπατώ και να γκρεμοτσακίζομαι.Ας έχω σώμα και καρδιά και χέρια και νου και πόδιααφού η ματιά μου τρέχειάσε με να κοιτώ τον ουρανόγιατί αυτός με αντέχει.Άσε με να σιωπώ όταν ο λόγος θλίβει.Ξέρω τι βάρος κουβαλάειη γλώσσα όταν συντρίβει.Άσε με κι ας ονειρεύομαιτα σύννεφα ότι αγγίζωγιατί τα χέρια μου αέρινα τότε γίνονταικι ανάλαφρα περιπλανιόνταικαι η ψυχή μου σπίθες μικρέςκαλά κρατεί και σιγοτραγουδάει.Άσε την!!... έτσι αλλοπρόσαλληστίχους να μουρμουράει.Άσε με να τσαλαβουτώμέσα στην ουτοπία μουκι όπου κι αν βρίσκομαι στον κόσμο αυτόνμέσα του ή εκτός τουθα την γνωρίσεις την ουσία μου.Άσε με τα βήματά μου να οδηγώνα φεύγω να γυρίζω.Θέλω μες στους ανθρώπους να μπλεχτώτον αέρα τους τον διαφορετικό να τον μυρίζω.Άσε με να προχωρώ, αλλά να ξέρεις

μετρ

ημένα

βήμα

τα

21

βήματα δεν μετράωκι άμα δεν βιάζεσαι κι εσύκράτα το χέρι μου καιπες μου πού να σε πάω.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

22

τοςα ερωτηματα

Μην κλαίτε τα είδωλαπου πέφτουν απ’ το βάθρο.Μην κλαίτε την πλάνη σαςτην οικτρή απογοήτευσηενός ανώφελου πιστεύω.Μην κλαίτε τη μοίρα σαςπου με τη σιωπή τη στέψατε...γι’ αυτό που επιλέξατεμε την υποχώρησή σας ποιον βολέψατε;Ποιανού τα βάσανα κρατήσανε τα χέρια σας;Ποια λύπη ξάπλωσε στο στέρνο σας;Πόσα ψέματα... πόσες αλήθειες...να χάθηκαν στο ζύγι;Ποιοι είστε μήπως ξέρετε;Γιατί δεν επιμένατεμα μόνο υπομένατε;Γιατί κλαίτε για τα είδωλαπου πέφτουν απ’ το βάθρο;Δεν καταλαβαίνετε λοιπόνεκεί ψηλά που τα ανεβάσατεπως ήταν σαθρό και σάπιο;Τόσα ερωτήματα υπό σκέψη«γιατί;» θα μου πείτε...μα θέλω να ξέρω πόσα μπορεί ο νους ν’ αντέξει...

μετρ

ημένα

βήμα

τα

23

ακους τηΝ ηχω;

Ψίθυροι του δάσουςη σιωπή, που σπαράζειμακάβρια, στερνή.Τι έχει μείνει;Η κραυγή να αναδυθείη λύπη γυμνή να σταθεί.Λυγμοί δυνατοί της φύσης αιώνιοι καημοί.Ακούς την ηχώ;Καμένη η γη στη στάχτη η ψυχή.Οδύνη μονάχα.Εδώ δεν φυτρώνει λουλούδιτα δέντρα κραδαίνουν τα πονεμένα κλαδιά τουςστη σκιά του θανάτου,που το ανθρώπινο χέρι τους κληροδότησε.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

24

γραμματεις

Γραμματείς, γραμματείςγραμματιζούμενοι και ευπρεπείςπάντα «παρά τω αφεντικώ» καλοκουρδισμένοι και ευθυτενείς.Με αυτά τα ξύλινα χαμόγελα... «αγκυλωμένοι»στην τρίχα κουστουμαρισμένοικάθε πρωί προσέρχεστε εις την εργασίαν σαςμε αέρα Προέδρου καμαρωτοί καμαρωτοίω τι όντα περιωπής. Γραμματείς έχοντες εμπειρία μεγάληεις την ψευδομαρτυρίαν, αλλά και γνώσεις υποκριτικής.Απόλυτα προσηλωμένοι εις τας επιθυμίας της διοικήσεωςκι έτσι όπως όλη μέρα σκληρά εργάζεστε... έρποντας...να θεωρείται βέβαιη η επιτυχία σας.Γραμματείς, ιδιαίτεροι, ημέτεροι,ρουφιάνοι πολυτελείαςκαι δουλοπρεπείς.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

25

εΝΔειξη...

Έβαψα μαύραόλα τα τριαντάφυλλαστον κήποως ένδειξη διαμαρτυρίας.Μαύροι καπνοίβγαίνουν απ’ τα σπίτιακατάμαυροι και αποπνικτικοί.Το καλοκαίρι παίρνει εκδίκησηΙούνιος – Ιούλιος – Αύγουστος.Ύστερα έρχεται το φθινόπωροσέρνοντας πίσω του τον θρήνο.Φαντάσματα παιδιώνπερπατούν στους δρόμουςτριγυρίζουν στα σοκάκιακαι αφήνουν αποτυπώματαστους μαυρισμένους τοίχους.Τώρα ο μαύρος καπνόςανεβαίνει στον ουρανόμα αυτά τα μπλάβα σύννεφαδεν θα φέρουν βροχή.Ο πόλεμος κι ο θάνατοςθα περάσουν κι από εδώκάποια στιγμή...

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

26

μες ςτο κουβαρι...

Σαν κουβάρι ξετυλίγεται η πόληκαι σαν μίτος μυστικόςκι αναταράζεται και βολοδέρνεισαν ξεχασμένος κήπος, πουκάθε φύλλο απ’ τα κλαδιά τουαρχίζει και μαραίνει.Και οι τύχες των ανθρώπωνανακατωμένεςοι φλέβες από το αίμα ξεχασμένεςαπρόθυμα να ξεδιπλώνονται τα χέριακαι η ψυχή να σέρνεται σαν μοιρολόι.Ποιος ουρανός της στέρησε τα αστέρια;Ποιος ήλιος κρύφτηκε και πάλι προδομένοςσε σκοτεινούς παράδρομους στην πόλη φάντασμα με ζωντανούς-νεκρούς και αλλοπαρμένους;Ποιο φως αντάριασε για μια στιγμήμα ύστερα ξεθύμανε και σφιχτά έκρυψε μέσα τουετούτη την οργή;Ποιο όνειρο πάλι αμαυρώθηκεποια προσδοκία ποιος σκοπόςποια καρδιά θάφτηκε πάλι ζωντανήκαι βούλιαξε ξέπνοη μες στην παλιά πληγή;Μες στο κουβάρι πια μπλεγμένατόσα ερωτήματα αναπάντητακαι χιλιοειπωμέναμες στο κουβάρι αυτής της πόλης

μετρ

ημένα

βήμα

τα

27

λυγμοί βουβοί οι απαντήσειςκαι ατέλειωτοι χειμώνες.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

28

η μικρη ςτιγμη...

Πάνω στα ξεραμένα φύλλα του φθινοπώρουέγειρε κάποτε μια μικρή στιγμή.Ανάλαφρη σαν χάδι έγειρεκαι σαν λουλούδι νιόβγαλτο.Σαν λάμψη φωτεινή των αστεριώνέγειρε και ξάπλωσε κατάχαμαστου δρόμου το πολύβουο σινάφι.Ήταν μετά το τέλος της καταιγίδαςκι εκείνη αφέθηκε και κατρακύλησεμες στο ρυάκι του γλυκού απόβροχου.Κι οι δρόμοι της πόλης έγιναν τότε λευκές δροσοσταλίδεςκαι λέξεις αγάπης σε άγραφες σελίδες.Ήταν εκείνη η μικρή στιγμήτόσο μικρή τόσο πολύτιμη,που έγειρε στου κόσμου την ψυχήκαι έγινε τραγούδι και βάλσαμου φωνή.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

29

κοκκιΝο Δακρυ

Στα ρημαγμένα πεζοδρόμιακομμένα χέριαγδέρνουν το τσιμέντοσκελετοί λουλουδιώνξεπροβάλουν μέσα απ’ την καμένη γηκι ενός λεπτού σιγήποτέ δεν θα είναι αρκετήγια να θρηνήσουμε την άνοιξη.Στα ρημαγμένα σπίτιαοι ψυχές αλυχτούν στους τοίχους.Με καρφιάκρεμασμένες οι μνήμεςστάλα στάλατο χύνουν το αίμακι εσείς ποιητέςτα χαρτιά σας απλώστενα σταλάξει κόκκινο δάκρυστους τελευταίους σας στίχους...

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

30

ξωτικα...

Είναι κάτι πλάσματα ξωτικάνεράιδες με μάτια λαμπερά.Μπαίνουν μες στην ψυχή σουσαν αερικάμε όλα τα χρώματα αγκαλιάμε λουλούδια στα μαλλιάστα χέρια, στην κορμοστασιά.Η πνοή τους δροσερήη λαλιά τους μουσικήη ανάσα τους ζωή.Είναι κάτι πλάσματα ξωτικάμε μπιχλιμπίδια αγάπης και στολίδια μαγικά.Στον κόρφο τους φορεμέναπολύτιμα διαμάντιαη αγάπη, η αλήθεια, η χαρά.Σε παίρνουν απ’ το χέρι τραγουδώνταςκαι σου γλυκαίνουν την καρδιά.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

31

ο ηλιος χαμογελουςε

Στα ερείπια καλά φυλαγμένεςστέκουν οι μνήμες.Στις ντουλάπες κρέμονται ακόματα ρούχα των σκοτωμένων.Οι γυναίκες με τις στιβαρές φορεσιές στην καρδιά τουςκαι στην ψυχή αρματωμένες.Οι μητέρες, που θήλασανκαι αίμα και δάκρυ.Τα κορίτσια ζωσμέναμε την άκρη του νήματος.Ήταν η αθωότητα, που πέρασε μέσα απ’ τη φωτιά μια νύχταγυρεύοντας ολομόναχητον στίχο ενός ποιήματος.Ήταν οι γιορτές, που τις ξέχασαν τα τραγούδια.Είναι οι μέρες, πουανταμώνουν ακόμα τον θάνατο.Είναι ετούτη η φρίκη, πουδεν έχει τελειωμόοι εποχές, που τρεκλίζουν γεμάτες πληγές.Μα σήμερα το πρωίείδα μέσα απ’ τα χαλάσματανα ξεφυτρώνει μια μικρή ανεμώνη.Την είδα είμαι σίγουρηκαι ο ήλιος χαμογελούσε.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

32

ξεφτια...

Κρατώ μια διάφανη πέτρα στο χέρικοιτάζω το αίμα, που μέσα της ρέει.Οι πληγές της θάλασσας.Πολλές πληγές, τόσες πολλέςπολλές ζωές, τόσες ζωές,που χάθηκαν μα πώς να τις μετρήσω.Πολλές σκιές, μαύρες σκιέςχιλιάδες δαίμονες, που με κυκλώνουνκαι πώς να τους εξευμενίσω.Ετούτα τα χέρια, που τρέμουν άχρησταπώς να τα απλώσω, πώς να τα δώσωκόμπος σφιχτός γινήκανε,που στραγγαλίζει την ψυχή μου.Έχω λυγίσει, έχω ξεφτίσειας έρθει η νύχτα πια να με σβήσειμες στο σκοτάδι της βαθιά ας με θάψει.Ας έρθει ο χρόνος, που οδύνη δεν έχειμόνο ο θάνατος μ’ αντέχει.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

33

Δυο μετρα, Δυο ςταθμα

Δυο μέτρα, δυο σταθμά.Ατόπημα δικαίου είσαιτων αριθμών τη σωφροσύνηνα μην ενστερνίζεσαι.Να πηγαίνεις κόντρανα αντιδράς.Με νούμερο είσαι βαπτισμένοςκαι για μια «δίκαιη» δωρεάψυχρά υπολογισμένος.Και αν διαφωνείςούτως ή άλλωςπάντα δεύτερος εσύ ορίστηκε να είσαι.Απαγορεύτηκε ρητάκι ανώφελο αν κέρδισεςεπάξια την πρωτιάνα ξέρεις προτεραιότηταέχει άλλος.Δυο μέτρα, δυο σταθμά.Δεν γίνεται σου λένε διαφορετικάγιατί όλοι είναι έτσιμα εσύ είσαι αλλιώς.Είσαι διαφορετικόςκαι πώς να γίνει «δίκαια»ο καταμερισμός.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

34

εΔω μΠροςτα ςου

Να ’μαι και πάλι να ’μαιπρωί πρωί με την αυγή μπροστά σου να ‘μαιστραβά να σε κοιτάζω να ’μαικαι να μην φοβάμαι.Ε ναι... να μην φοβάμαι.πιο ανάποδη από σένα να ‘μαι.Έτσι λοιπόν στέκομαι απέναντί σουκι ετοιμάζω τη γιορτή σου.Άλλοτε γέρνω και σου χαμογελώ λοξάκι άλλοτε γλώσσα σου βγάζω ενίοτε μάλιστα σου στραβομουτσουνιάζωμα εσύ ακλόνητος εκεί μες στη σιωπή σου.Σε καθαρίζω, σε γυαλίζωδεν ξέρω αν σου είναι αρκετό μα το φροντίζω.Σταθερά στη θέση σου να σε έχωκι αν με δείχνεις ανάποδα συνέχεια σε πληροφορώ πως το αντέχω.Είπα κάποτε πως θέλω να σε σπάσωκαι τις γροθιές μου ετοίμασαμε αίμα να σε διαγράψω.Μα ύστερα θυμήθηκα, που έλεγαν οι μεγάλοιμπροστά σου πως στροβιλιζόμουνα με σκέρτσο και με χάρηκαι τάχα ονειρευόμουνα πως θα γενώ χορεύτρια μεγάλη.Να ’μαι λοιπόν εδώ μπροστά σουπάλι εδώ κοντά σου να ’μαικαι το όνειρο το παιδικό να το κρατώκαι να το φυλάω εκεί σε μια μεριά της καρδιάς

μετρ

ημένα

βήμα

τα

35

μια στην καλή και μια στην ανάποδηκαι πια να μην σε φοβάμαι.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

36

η μΠλε γραμμη μου

Πρόσεξε!!Πρόσεξε που σου λέω δεν με ακούς;Πρόσεξε μην πατήσεις την μπλε γραμμή μου.Είναι η γραμμή των ορίωνή ίσως η γραμμή ενός τέλους.Δεν ξέρω ποιο θα είναι το τέλος,αλλά μην την πατήσεις την μπλε γραμμήγια να το διαπιστώσεις.Δεν είναι το μαγικό σακούλιδεν θα βγουν από μέσα θαύματαμήτε μια άλλη όψη των πραγμάτων είναι... όχι!!Η δική μου όψη είναι που δεν ταιριάζειμε τα δικά σου δεδομένααφού όταν την κοιτάς κάτι άλλοθες να βλέπεις μα προφανώς όχι εμένα.Σου είπα είναι η γραμμή των ορίων μουτου γέλιου απέναντι στο κλάματης οργής απέναντι στη νηνεμίατης θλίψης απέναντι στην ακατάσχετημα αιμορραγούσα χαρά μουτης πίκρας απέναντι στην σκιά που σκεπάζειτα βήματά μου, που βαραίνουν όλο και πιο πολύ.Μα εγώ την ακολουθώ αυτήν τη σκιάκι όποτε θέλω τη βάφω γαλάζιακι όποτε θέλω τη βάφω μπλε σκούραείναι η μπλε γραμμή μου,που τη βαφτίζω κατά τα γούστα μου κάθε φοράκαι της δίνω όλες τις αποχρώσεις του μπλε.Παίζω μαζί της πηγαινοέρχομαι

μετρ

ημένα

βήμα

τα

37

από την μια πλευρά στην άλληστη σκοτεινή ή στη φωτεινή πλευρά μουέχω κάθε δικαίωμα δεν νομίζεις;Εσύ την κρίνεις ως σκληρή, αφύσικα δυναμικήέως και μανιασμένη,αλλά πάλι αφού αυτήν την όψη μόνο βλέπειςτι να κάνουμε;Αλήθεια το ήξερεςπως το αγαπημένο μου χρώμα είναι το μπλε;Μάλλον όχι...

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

38

γραΝαζι Που ςκουριαζει...

Η ιστορία επαναλαμβάνεταιχρόνια τώρα καθημερινάεσύ με το χέρι σου τη γράφειςκαι την ξαναγράφειςεσύ με τις πράξεις σουτην κάθε μέρα που περνάόλο και περισσότερο σε ξεγράφεις.Δεν το καταλαβαίνεις φυσικάτο ίδιο σου το χέρι είναι, που σε ξεγελάτο ίδιο σου το είναικαι σε έχει προσπεράσει.Ποιος ήσουν και ποιος είσαιαδύνατον η μνήμη σουνα σε έχει ξεγελάσειμα αν σταθείς και αν σκεφτείςστη λήθη έχεις περάσει.Δεν το νιώθεις δεν το ξέρειςεξάρτημα αναλώσιμο πως είσαικαι σε λίγο φεύγειςένα γρανάζι που σκουριάζειστην ιστορία που επαναλαμβάνεταικαι αυτό κανέναν πια δεν νοιάζει...

μετρ

ημένα

βήμα

τα

39

θαλαςςα

Νεράιδες κατεβαίνουν απ’ τα σύννεφαγια να λουστούνστην καταγάλανη αγκαλιά σου.Του ουρανού οι άγγελοισε τραγουδούν.Στο βάθος σου το αμέτρητοσκορπάνε οι ύμνοι τουςκαι αντηχούν.Του ήλιου οι κόρεςδάκρυ πυρωμένοσταλάζουν στη ματιά σου.Θάλασσα μαγεύτρα εσύ.Το κύμα σου ζωή και θάνατος.Θάλασσα απέραντη.Μεγάλη αγάπη και έρωταςλιμάνι και άβυσσος.Θάλασσα αέναη μπλε γραμμήτου ορίζοντα καθρέφτης.Όποιος το πει πως θα σ’ αρνηθείείναι μεγάλος ψεύτης.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

40

κι αΝ...

Κι αν πιάναμε κουβέντα με το κύμα;Αν δωρίζαμε την ψυχή μαςσε ακρογιάλια;Αν σκαρφαλώναμε μια νύχταστα σύννεφα για να χαϊδέψουμετο φεγγάρι και τα άστρα;Κι αν ο ήλιος μας άλλαζε το δέρμακι ένας νέος εαυτός ξαναγεννιόταν;Aν η βροχή μας έλουζε και το φθινόπωρο μας έντυνεμε τα πεσμένα κίτρινα φύλλααν την άνοιξη καινούρια βλαστάρια άνθιζαν μέσα μαςπόσο ανώδυνα θα ξεπάγωνε η καρδιά μας;Κι αν πλάθαμε τη γη στα χέρια μαςτι χρώμα θα είχαν τα όνειρά μας;Κι αν γάργαρο νερό αφηνόμασταννα τρέχει σε ρυάκι δροσερόποια χρώματα θα ’βλεπε η ματιά μας;Τι χρώμα έχει η ελευθερία;

μετρ

ημένα

βήμα

τα

41

με ξερεις

Άφησέ με να καθίσω δίπλα σουθα ξεπλύνω τη σκόνη της λήθηςθα σταλάξω στο δάκρυ σου έναν σύμμαχο.Άφησέ με να κοιτάξω στα μάτια σουμέσα στο βλέμμα σου τη βαθιά συστολήμέσα στο βλέμμα σου πίκρα, στάχτη, σιωπή.Άφησέ με για λίγο κοντά σου να έρθω.Θα δροσίσω τα χείλη σου.Θα κρατήσω τα χέρια σου.Απαλά θα ξαπλώσω στο πλάι σουδροσερή πνοή, συντροφιά σουστη μάχη του πόνου, στης ψυχής την πληγή.Άφησέ με και θα μείνω όσο θέλεις.Θέλω να είμαι εδώ μαζί σου να μην νιώθεις μόνη να μην νιώθεις «μικρή»Είμαι εδώ μαζί σουκαι σε ξέρω... και με ξέρειςναι με ξέρεις... με λένε... βροχή.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

42

εΠτα λεΠτα...

Επτά λεπτάέως την τελευταία διαδρομή.Τις τελευταίες σκέψεις σουκοιτάς στον πίνακα ανακοινώσεων.Ο θάνατός σου σε λίγοθα γραφτεί εκείΜε κόκκινα γράμματα... ηλεκτρονικάΕπτά λεπτά.Στην αποβάθρα τα μεσάνυχταβαραίνουν απειλητικάκαι το ρολόι του σταθμούμε ακρίβεια υποδειγματικήνα παρακολουθεί τους δείκτες τουνα σέρνονταιπάνω στα επτά λεπτά.Κι εσύ να στέκεσαι εκείέξω από την κόκκινη γραμμήαυτή που τη λένε ασφαλείαςΤο πλήθος δίπλα σου να μεγαλώνειοι φωνές... τα βουητά.«Να είναι άραγε σήμερα κάποια γιορτή;»«πως έτυχε... γιατί τώρα ειδικάγίνομαι θεατής αυτής της συγκυρίας;»Επτά λεπτά να αναρωτιέσαικι ύστερα έγνοια καμιά.Τα χέρια σου πως τρέμουντα μάτια σου υγρά.Σε αυτά τα λίγα τα λεπτά

μετρ

ημένα

βήμα

τα

43

που σου απομένουνπερνάει όλη σου η ζωή εκεί μπροστά.Τώρα οι ράγες αρχίζουν και στριγκλίζουνπέρασαν τα επτά λεπτά.Ο θάνατος φωνάζειτα βήματά σου κρέμονταισκουριασμένα, ξεχαρβαλωμένα καρφιά.Κλείνεις τα μάτια και ετοιμάζεσαιμα δίπλα σου σε απόσταση ασφαλείαςείναι δυο βλέμματα φωτός, δυο χαμόγελα ζεστά.Γυρίζεις και τα κοιτάζειςτα μάτια τους σου χαμογελούνεαθώα, παιδικά.Ξέγνοιαστα στα χέρια τους κρατούνεπολύχρωμα μπαλόνιακαι λουλούδια πλουμιστά.Χοροπηδούν και τρέχουν με ενθουσιασμό.Ένα τραγούδι λένε, που σου φαίνεται γνωστό.Τα επτά λεπτά δεν είναι πια εδώτο τελευταίο δρομολόγιο πέρασε κι αυτό.Στο χέρι σου ένα κόκκινο τριαντάφυλλοέχεις ξεχάσει το κενό.Στα χείλη σου χαμόγελοαθώο, παιδικό.Ο σταθμός θα κλείσειβγαίνεις στη νύχτα έξωμε βήμα ζωηρό.Μαζί σου η μελωδία από εκείνοτο τραγούδι, που τα παιδιά με τα μπαλόνια σφύριζανκαι σου φάνηκε γνωστό.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

44

Δυο Δακρυα...

Στάζουν δυο δάκρυα στην παλάμη μου μοναχικά μοναδικά δυο γλυκόπικρες σταγόνες δυο σύντροφοι τόσο αγαπημένοι μεταξύ τους καλωσόρισμα στις σκιές της θλίψης. Εξόριστα απ’ την ψυχή μου ούτε και η καρδιά μου άντεχε να τα κρατά φυλακισμένα. Πώς να χωρίσει το ένα από το άλλο προτιμότερο να είναι πάντα μαζί δυο φίλοι αχώριστοι και αδελφικοί. Δυο δάκρυα όλα κι όλα μικρά μα όχι ασήμαντα λίγα μα τόσο βαριά με πόνο καμωμένα όχι με χαρά.Ανοίγω την παλάμη να τα προστατεύσω τώρα μπορώ ξανά να αναπνεύσω κρατώ στο χέρι μου πάλι τη φωτιά...

μετρ

ημένα

βήμα

τα

45

κληροΝομοι

Ειμαστε οι κληρονομοι σου λες.Κληρονόμοι της τιμής σου,της υπόληψης, της ηθικής σου.Κληρονόμοι του ονόματος, του επιθέτου σου,των στοιχείων των περιουσιακών σου.Κληρονόμοι των πεπραγμένων σουμα ναι όλων αυτών των πράξεών σουτων πάντοτε καλώς καμωμένων,κληρονόμοι της φήμης σου καιτων καλών γνωριμιών σου.Πρέπει το λοιπόν να είμαστετουλάχιστον αντάξιοί σουόντα σημαίνοντακαι η σωστή εικόνα σου στον κόσμο,που με τόσο κόπο λες την έχτισεςμια εικόνα περιωπήςκληρονόμοι δηλαδή ολκής.Ποιος το ορίζει αυτό μου λες;Που το γράφει;Μήπως υπάρχει και δείκτης να το καταγράφει;Κι αν αρνηθούμε την κληρονομιάποιος στο τέλος μας ξεγράφει;Ποιος ότι αισθανθήκαμε και νιώθουμε διαγράφει;Αν υπήρξαμε άνθρωποι για σένακαι όχι μόνο οι κληρονόμοι σουκι αν τη μόνη δωρεά σου που γυρέψαμε ήταν η αγάπη;Αυτό ποιος θα το μάθει;

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

46

Να ’ρθει η Νυχτα...

Κι οι ήχοι της μέρας πια ξεμακραίνουναπομεινάρια αισθήσεωνκρυφά, που προσμένουνμια ανάσα, ένα χέρι ζεστό,ένα φιλί νυχτερινό.Το φεγγάρι απόψε πώς μοιάζει θολόμακρινό μες το φως του κουρασμένο δειλό.Τα αστέρια του ξεφεύγουν λαμπυρίζουν, τραγουδούνπάνε κι έρχονται θαρρείςστο αέναο ταξίδι σε έναν κύκλο σκοτεινό.Κάπου εκεί μέσα του σε νιώθωπως κρυφοκοιτάςστο σκοτάδι της νύχταςνα κρυφτείς σαν φονιάς,σαν προδότης, σαν κλέφτης,της ζωής σου στραπάτσοέξω από εκείνην σαν να ζούσεςπαριστάνοντας πάντα έναν αστείο παλιάτσο.Σε κοιτώ και το ξέρωπως το θέλεις να φύγειςπως ψηλά στο κατάμαυρο τοπίοσαν ελεύθερο πουλί του σκότουςνα ανεβείς, να ξεφύγεις.Σε κοιτώ και το ξέρωπως το όνειρο σβήνεινα ’ρθεί η νύχτα μονάχα ζητάςκαι να γίνεις μια δίνη.

μετρ

ημένα

βήμα

ταΝα σε πάρει ο αέρας και ψηλά να σε πάεινα στροβιλίζεσαι στα αστέριαμε τα χέρια ανοιχτά και την ψυχή σου αλόγιστηνα γυρνάς γύρω από το φεγγάριμε μια μαύρη κλωστή στου ουρανού το κουβάρι.

47

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

48

μερα και Νυχτα

Απ’ τα κλαδιά σου στάζουν δάκρυα.Οι λυγμοί των βασανισμένων ψυχών.Τα σπλάχνα σου λουσμένα με μοιρολόγια... με θρήνους.Οι ρίζες σου... πόνος...σκληρός... αβάσταχτοςαργά βαδίζουν κάτω απ’ τη γη.Τα πουλιά έρχονται. κουρνιάζουν λίγο στην αγκαλιά σουκι ύστερα φεύγουν.Στοιχειό η σκιά σουσκοτεινή και βουβή.Μέρα και νύχτανύχτα και μέραο χρόνος να φέρνει και μια συντριβή.Στο θάνατο δίπλα να στέκειςκαι ν’ αποζητάς τη ζωή.Μέρα και νύχτα νύχτα και μέραμε δάκρυα παρέα.Η λήθη θα έρχεται πάντακι εσύ θα είσαι εκεί.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

49

ο χροΝος ςου

Ο χρόνος σου είναι πόνοςκι εσύ ένα μωρό, που αναζητάμέσα σε κάθε αδυσώπητο λεπτότο χάδι που του στερήσανε.Ο χρόνος σου είναι εκείνη η στιγμήόταν στάθηκες απέναντιαπό τον ίδιο σου τον εαυτόκαι ο ανάποδος καθρέφτης σουσε κοιτούσε σαν εχθρό.Ο χρόνος πέρασε κι εσύ εδώ.Να σκέφτεσαι μονάχα και να μετράςτην ώρα που ο ανάποδος καθρέφτης θα γυρίσεικι εσύ στα ίσα θα κοιτάς το τώρα.Ο χρόνος θα περάσει.Θα αφήσει πάνω σου πληγέςθα σου αφήσει γρατσουνιές.Θα σου αφήσει όμως και πολύτιμα σημάδιααπό χαμόγελα γλυκά και από χάδια,που αν και «μακριά» σουκάποιοι άνθρωποι πολύ κοντά σουστην ψυχή σου θα έχουν σταλάξει.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

50

αγγιγμα αγαΠης

Μου γνέφουν κάτι γαλάζια σύννεφα,μου γνέφουν κάτι αερικά της θάλασσας.Μου γνέφεις κι εσύκρατάς στο χέρι την αυγήκρατάς τον ήλιο και τη γη.Σκορπάς απάνω μου αγέρακαι αύρα θαλασσινή.Γλυκιές ευχές μου δίνειςκαι της ψυχής μου τη φωνήμε φως τη ντύνεις.Μην είσαι φύλακας άγγελοςμην είσαι χάδι του ουρανού;Ή μήπως είσαι μια πληγή του νου;Παλιά πληγή κι αγκίδα μου χρυσή.Μην είσαι ο φάρος κι η σκιά;Σαν φυλακτό κάθε φοράκαι άγγιγμα αγάπηςπου την καρδιά μου ακουμπά.Και γίνεσαι τραγούδι μουκαι βήμα στο χορό μουκαι γίνεσαι η ανάσα μουκαι δάκρυ ακριβό μου.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

51

ςαΝ λουλουΔι...

Μην με διώχνεις απ’ το όνειροείναι ακόμα καλοκαίρι.Στάχυα ξανθάδώρο αγνό η καρδιάμην μου αφήνεις το χέρι.Μην σφαλίζεις τα παράθυρα.Το φεγγάρι για δεςξεπροβάλει γυμνόμες στον έρωτα σώμα γλυκότης ζωής το φιλί ξεδιψά την πληγήδροσερό το νερό στην πηγή.Μην αρνείσαι το τραγούδι.Απ’ το κύμα το θαλασσίτης αγάπης η αύρα ζεστήαπό γαλήνη καμωμένη η πνοήμην το αρνείσαινα ανθίζεις σαν λουλούδι.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

52

αΝ θα Ψαξεις...

Οι συνομιλίες αρμόζουσεςκαθώς πρέπει... καθώς προστάζουνκανόνες άγραφοι και έγγραφοιγια καλύτερη εμπέδωσηγια την τελειότερη εξυπηρέτηση.Λέξεις προσεκτικά διαλεγμένεςτο παν είναι ο στόχος.Με την κατάλληλη πειθώθα δεις τι μπορώ να πουλήσω εγώ.Το έχω μάθει το ποίημά μου μια χαράκανείς δεν μου την βγαίνει πια.Δουλοπρεπής ευγένεια ναι το ξέρωδύσκολο πολύ μου ήταν κάποτεμα έγινε πλέον ευκολάκι.Ξύλινο και το χαμόγελό μουμα την αλήθεια κι αυτό το ξέρωαλλά, τώρα είναι σιγουράκι.Σοκαριστικά ψεύτικο, ε ναι...αν θα ψάξεις βαθιά στην ψυχήθα αναβλύσει απέχθειααν κοιτάξεις τα μάτιαθα δακρύσει η ανέχεια...

μετρ

ημένα

βήμα

τα

53

ακου τη φυςη

Συνομιλίες ανούσιες,τυπικές αναφωνήσεις,χειρονομίες άνευρεςκαι ψεύτικα χαμόγελα.Στραπατσαρισμένα όνταμέσα σε γκρίζους τοίχουςκαι ανήλιαγα γραφεία.Όχι... όχι άλλο...Θέλω το νου και τα μάτια ανοιχτά.Είναι ο ορίζοντας μπροστάγαλάζιος και ολόφωτος.Τα σύννεφα τραγουδούν στον ουρανό.Σώπασε και άκου.Άκου το θρόισμα του αέραάκου τις γλυκές κουβέντεςκαι τους ψίθυρους στα δέντρα.Χαμογελούν τα φύλλα στα κλαριά.Άκου τον έρωτα των κοτσυφιών,που τιτιβίζουν ζωηρά.Άκου τη θάλασσατο κύμα φέρνει αερικάνα σου χαϊδέψουν την ψυχήκαι την καρδιά.Σώπα και άκουάκου τη φύση άνθρωπε...

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

54

ιχΝη

Τη νύχτα σβήνω όλα μου τα ίχνη,που η μέρα καταχράστηκεδιαγράφω τη μνήμηγίνομαι λήθηκαι τσουλάω ήρεμα σε σκοτεινά μονοπάτιαμε οδηγό μου τα αστέριανα μου φωτίζουν τα μάτια.Τη νύχτα γίνομαι αέρας γλυκόςκαι φυσάω με στοργήστων παιδιών την πληγή.Γίνομαι ρυάκι δροσερό,που κυλάω και τραγουδώκαι νανούρισμα γίνομαι απαλό.Τη νύχτα είμαι ξεχασμένο φυλακτόξεχασμένη συγγνώμη,που σε κάποιον τη χρωστώ.Κι όταν η επόμενη μέρα ξημερώσεικαινούρια ίχνη να διαγράψω προσπαθώ χαμένη ακόμα σε ένα όνειρο νυχτερινό...

μετρ

ημένα

βήμα

τα

55

αΠοτροΠαια κομματια

Στέκομαι στην άκρηκι απέναντί μουκάτι κομμάτια αποτρόπαιου εαυτού.Φοβάμαι να τα πλησιάσω.Τα παγωμένα μου χέριαστέλνουν ρίγη ανατριχίλας στο μυαλό.Μα εκείνο αντιστέκεται.Ζυγιάζει τα κομμάτια χωρίς να ανατριχιάζειΆναρχα αυτά έτσι όπως κείτονταιδίχως φόβο, δίχως ενδοιασμό,δίχως πλάνο καταστροφικό.Άραγε τι νιώθουν;Δεν μπορώ να τα αγγίξω.Τα παγωμένα χέρια μουκρέμονται σαν βαλσαμωμένα πουλιά.Καμία ένδειξη κίνησης.Μα φυσικά μα φυσικά....Δεν μπόρεσαν όλοι να ανοίξουν τα φτερά τους.Δεν μπόρεσαν όλοι να πετάξουν.Όσοι έμειναν πίσω έμαθαν να αναρριχούνται μόνο στις σκιέςέμαθαν να αγκαλιάζουν μόνο τη σιωπήμε τα φτερά τους κομμέναμε τα χέρια τους πάντα παγωμέναπαρέα με τα κομμάτια ενός αποτρόπαιου εαυτού.Στέκομαι ακόμα στην άκρηκι εκείνα πάλι απόψε απέναντί μου.Άραγε τι να σκέφτονται;Δεν τολμώ να τα ρωτήσω.Δεν θέλω να βασανίσω τη φιμωμένη τους κραυγή.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

56

αραγε θυμαςαι;

Χαρτιά σωροί από χαρτιάμεγάλα και μικράσημειώσεις και σημειώματα,ατέλειωτα έγγραφαανεπίσημα κι επίσημα.Στοίβες από δαύτα υψώνονται μπροστά σουεπείγοντα περιστατικά.στου γραφείου τα χαρακώματα.Δευτερόλεπτα, λεπτάώρες και μέρεςτα σημάδια του χρόνου, που κυλάοι εποχές, που περνάνε αθόρυβατα μηνύματα, που δεν είναι ορατά.Κι εσύ να προχωράς μπροστάτρέχοντας σχεδόν κάθε φοράοι ώρες και οι μέρες σουπολύ απασχολημένες«μα βγαίνει το νέο προϊόν στην αγορά».Συναντήσεις και συσκέψεις«πότε νύχτωσε κιόλας βρε παιδιά;»να αναρωτιέσαι με απορία εσύ,που έχεις ξεχάσει πως μυρίζειτο χώμα μετά από βροχή.Και τις επόμενες μέρες τα ίδια ξανά«θα καθίσω μέχρι αργά το βράδυ στη δουλειά»υπερωρίες πολλέςπως έχετε στόχους να πιάσετε μου λεςπόσα βράδια μοναχικάμε τα χέρια σου να γράφουν μηχανικά

μετρ

ημένα

βήμα

τα

57

με τα μάτια ζαλισμέναναι αυτοί οι στόχοι είναι πολύ ψηλάνα είναι άραγε πιο ψηλά κι απ’ το φεγγάρι;Ώρες πολλές ακόμα θα είσαι εκείμα είναι η επιτυχία ιερή.Βλέπεις; Ήρθε η άνοιξημπουμπουκιάζει η ζωή.«Δεν γίνεται τώρα... δεν προλαβαίνω...κάποια άλλη στιγμή...αύριο η συνεδρίαση είναι κρίσιμη πολύ...πρέπει να μονοπωλήσει το νέο προϊόν την αγοράίσως όταν έρθει το καλοκαίρι».Πόσα χρόνια άραγε περιμένεις τον μαΐστρονα σε φέρει στην ακροθαλασσιά.«Μα είναι και το φθινόπωρο κοντά...γλυκό και ανάλαφρο»... μου λες«σαν έρθουν τα πρωτοβρόχιαθα πάμε να ψάξουμε το ουράνιο τόξοόπως άλλοτε θυμάσαι;»θυμάμαι ναι... εγώ θυμάμαι μετρούσαμε πόσα χρώματα έχει.Εσύ το θυμάσαι άραγε;

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

58

για μια καταιγιΔα

Όλα δείχνουν ίδια.Σαν να μη σκέφτηκε ποτέ ο άνθρωποςτο επόμενο βήμα τουή σα να στρώθηκε από νωρίς ο δρόμοςμε κακοτράχαλες οδούς.Πόσα εμπόδια για να φτάσεις κανείςνα συνταράξει μια ελπίδακι ύστερα να αγκιστρωθεί πάνω τηςσε πορεία ακάθεκτου βουλιάγματος.Σαν να έμειναν όλα ίδια καιοι αποφάσεις προνόμιο ακριβοθώρητο.Κανείς δεν αποφασίζει να πάρει επιτέλουςμια απόφαση για την πορεία των πραγμάτων.Σε στενό κλοιό προσεκτικών βημάτωνκανείς δεν εξόκειλε έστω και για λίγοκανείς δεν στάθηκε κάτω από ένα δέντρο που βρέχεταιγια να λουστεί μια δροσοσταλίδα φθινοπώρου.Βαριά κουβέντα και απόλυτηκανείς, κανένας ή ο καθένας θα μπορούσε λες να εξαγνιστεί μόνο με μια δροσοσταλίδα;Ίσως και όχι θα μου πειςκανένας δεν φαίνεται εύκαιροςούτε και για μια καταιγίδα...

μετρ

ημένα

βήμα

τα

59

εκειΝη η μερα

Θυμάμαι καλά τη μέρα εκείνηπου ο θάνατος και η ζωή γίνηκαν ένα.Κόσμος πολύ μπαινόβγαινε στο σπίτιγια να κρατά τα πρακτικάκανείς δεν έψαχνε για μένα.Θυμάμαι τη μητέρα ζωσμένημε ξόρκια και με μαγικά να περπατά αλαφιασμένητο βλέμμα της άγριο και θολόλες κι ήταν σαλεμένη.Θυμάμαι και τον πατέρα κατάχαμα να γέρνειαποκαμωμένος και σκυφτόςτα ξόρκια της μητέρας να μαζεύει.Θυμάμαι... θυμάμαι... τι θόρυβος, τι φασαρία και κοσμοσυρροή κι εγώ γαλάζιο πέπλοσε μια γωνιά μες στις φασκιές μουμε έβαλαν να μην βλέπω.Τότε κατάλαβα καλά πως σε άλλον κόσμο μπήκαγιατί οι γεννήτορες το αποφάσισανσε αυτόν πως δεν ανήκα«δεν με πειράζει» σκέφτηκα... μα μην κάνετε τόση φασαρία...θα φύγει ο ύπνος αν δεν με βρει σε τούτη τη γωνία...

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

60

ζωΝταΝοι... Νεκροι

Πλήθος πολύ στην αποβάθραμα μου φαίνεται έρημη.Βλέπω ανθρώπους φαντάσματαμε μάτια ανέκφρασταμε κεφάλια σκυμμέναμε μυαλά υποταγμένασε μια υπάκουη σιωπήύπουλη, υπόκωφη μα και εκκωφαντική.Σαν να το ακούω το αέναο γιατί.Γιατί στέκονται έτσι όλοι εκείσαν ζωντανοί νεκροί;Βαδίζω ανάμεσά τους και τους παρατηρώ.Ένα πλήθος μηχανικά κινούμενο,μηχανικά τρεμάμενο,που κρατάει την ανάσα τουκαι ορμάει στον συρμό.Αυτό είναι άραγε που λένεπως ο χρόνος είναι χρήμα;Έτσι είναι για το πλήθος αυτό,που έχει καταπιεί το κρίμα;Κρίμα δεν είναι ύστερα από τόση βιάσηκρίμα δεν είναι για λίγα δευτερόλεπτατο δρομολόγιο να χάσει;Όχι δεν είναι κρίμα.Κρίμα είναι που δεν γελάει μήτε κλαίει.Κρίμα είναι που δεν τραγουδάει.Κρίμα είναι που βουβάθηκεκαι πια δεν αντιδράει.Κρίμα είναι που το μεγάλο του όνειρο

μετρ

ημένα

βήμα

τα

61

το έχει πια ξεγράψει.Να ζει για εκείνα που αγαπάκαι με τα χέρια του θα ’χει πλάσει.Κρίμα είναι που τόσο γρήγοραλησμόνησε, βολεύτηκε, συνήθισεκαι αφέθηκε... να χάνεται...

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

62

εφιαλτης...

Σκελετωμένες ψυχές έρχονταιστα όνειρά μου κάθε νύχταμε σκουριασμένες σάλπιγγεςθορυβούν τη μοναξιά τουςκλέβουν από τη δική μουτα στερνά της δάκρυαάνυδρες από αγάπηματωμένες αιώνια οι πληγές τουςβαδίζουν σα σκιές φαντασμάτων.Σέρνονται στο σκοτεινό τοπίοκαι σκούζουν σαν τερατώδη αερικάαπαριθμώντας μου τον πόνομε ακατάληπτους ήχους.Ποια μήτρα έφερε τούτεςτις δύστυχες ψυχές στον κόσμο;Ποιος τύλιξε το λώρο γύρω τους σφιχτά;Kι ύστερα... ύστερα;Πώς μπόρεσε με μια σπρωξιάτις έδιωξε τόσο μακριάκι ούτε μια θέση δεν βρέθηκε ποτέ για εκείνες ούτε εδώ ούτε εκείπουθενά μήτε στο περιθώριο.Ποιος ξέρει... ποιος ξέρειποιος μια απάντηση θα φέρει;Ποιο βράδυ... το κάθε βράδυποια νύχτα... μα κάθε νύχτατυρρανισμένες, στοιχειωμένεςτρεκλίζουν μέσα στα όνειραγυρεύοντας λίγη αγάπη.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

63

Μα δεν προφταίνουνστη μέρα βγαίνουνκαι βρίσκουν πάλι τον εφιάλτη...

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

64

η Νυχτα

Έχει και η νύχτα θλίψηκαι δάκρυα κοφτεράσαν μαχαιριού λεπίδα.Κι εσύ ρωτάς πως φτιάχνεται η ελπίδαΈχει και η νύχτα πόνοκι εγώ ζηλεύω μόνοτα άστρα, που υφαίνουνε το φωςνα στο χαρίσουν δώρο.Έχει και η νύχτα μοναξιάκρατώ στο χέρι νυχτολούλουδα χρυσάέλα να δώσουμε αγάπη στο φεγγάρι.Βάζω σε κύκλο την καρδιάτην στροβιλίζω απαλάκι ένα τραγούδι τότεεκείνη φτιάχνει.Γιατί έχει και η νύχτα ομορφιάσαν πέφτει το σκοτάδι τηςτο όνειρο αρχινάστήνει χορό τρελό με αερικάκαι σε μεθά με ξωτικών το χάδι.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

65

κυκλος...

Κι αυτός ο αέρας δεν λέει να με πάρειμόνο φυσάει χαρούμενος και κορδωμένοςκαι μου φωνάζει τραγουδιστά και περιπαικτικάπως είμαι από καιρό χαμένος.Σε άλλον κόσμο λέει πως περπατώκαι μια ζωή πως ονειροβατώ.Αχ τι το ‘θελα ο καημένος να του το εξομολογηθώτον ουρανό και τα σύννεφα πως θέλω να κοιτώγια ξωτικά σαν και του λόγου μου να ψάχνωκαι για μια απλωσιά στον ορίζοντα ο τρελός.Κι αυτό το αθυρόστομο τζιτζίκι,που ξέμεινε να τραγουδάει το καλοκαίριπως με πληγώνει σαν μου κρύβεται και κλαίειπως με πληγώνει, που το ξέρειτου φθινοπώρου η βροχή πως θα το διώξει.Πως με πληγώνει ο κύκλος, που αέναα αλλάζειμες στη ζωή κι έναν θάνατο προστάζει.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

66

μαυρα ΠεριβραχιοΝια

Φοράω μαύρα περιβραχιόνιαμα τα χέρια μου στάζουνε πάντα αίμα.Μη με κοιτάς απορημένος «άνθρωπε»φοράω μαύρα περιβραχιόνιαως τυπική ένδειξη πένθους.Έτσι με έμαθαν«όταν πεθαίνει κάποιος φοράμε μαύρα» μου είπαν.Φοράω λοιπόν μαύρα περιβραχιόνια «άνθρωπε»μα δεν μου σφουγγίζουν το αίμα.Αυτό το αίμα των παιδιώνπου ύψωσαν σφιγμένη τη γροθιά τουςπου φώναξαν, που πάλεψανπου αρνήθηκαν να μην είναι άνθρωποι.Είναι το αίμα που χύθηκε και χύνεται «άνθρωπε»κι εγώ δεν ήμουν μαζί τους ούτε μια φοράνα υψώσω τη γροθιά μου, να σπάσω τη σιωπήνα παλέψω να πέσει το τείχος της αδιαφορίας.Ανάλγητη μαζί με τους πολλούςμε σαπισμένη ψυχή από το φόβο.Κοίτα με τώρα φοράω μαύρα περιβραχιόνιαμπας και καλοπιάσω το τέρας, που μου επιτίθεται,που με ρωτά και με ξαναρωτά«πού ήσουν τότε; πού είσαι τώρα;»Φοράω μαύρα περιβραχιόνιααπό την κορφή ως τα νύχιαπολλά πολλά φοράω κοίτα σε λίγο θα με πνίξουνκαι δεν θα παίρνω ανάσα.Η καρδιά μου θα πάψει να χτυπά μα όχικι εκείνων των παιδιών με τις σφιγμένες γροθιές

μετρ

ημένα

βήμα

τα

67

που βγήκαν στους δρόμους ξανά και ξανάκαι με περίμεναν ναι με περίμεναντα παιδιά μου... τα παιδιά σου «άνθρωπε»

μα δεν πήγα... δεν πήγαεκείνοι δεν έκαναν πίσω... δεν κάνουν πίσωεγώ φοβάμαι... ναι φοβάμαι...

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

68

λιγο αΠ’ ολα

Λίγο απ’ όλα είσαι καημένη μουλίγο απ’ όλακαι την ψυχή και την καρδιά σουνα θες να τις τραβολογάς μέσα σε όλα.Λίγο κουτή λίγο σοφήκαι με αυτό το λίγο σουνα παλεύεις να πατάς γερά στη γηκαι το κατάφερες ας πούμε να είσαι λίγο εντός μα πιο πολύ εκτόςε τι να γίνει αφού είσαι ονειροπόλα;Λίγο αδέξια λίγο επιδέξιακαι πάντα στον καλό σου τον εαυτό να σκουντουφλάς... γιατί;Έψαχνες δε λέω λίγο από δω λίγο από κειλίγα λίγα να μαζεύεις τα επειδήκι όμως πάντα η εξήγηση να σου φαίνεται λειψή.Λίγο να σκέφτεσαι λίγο να αισθάνεσαινα κρύβεις πάντα το πολύκαι λίγη λίγη τη σιωπή σου να αφουγκράζεσαικαι να ταράζεσαι μην τυχόν ξεφύγει κι ακουστεί.Λίγο εξαίσια και πιο πολύ απαίσιαθα’ θελες να είχες γίνει μα δεν σου βγήκε αγάπη μουκαι τι να κάνουμε στην τελική;;Λίγη προσπάθεια λίγη συμπάθειαενίοτε και λίγη απάθεια σαν να μην ήσουνα εσύ.Μισή αλήθεια και μια συνήθειαπολύ καλά να καμουφλάρεις τη φιμωμένη σου κραυγή.Κι έτσι εν κατακλείδι να γίνεσαι όλο και πιο λίγο εσύκαι πιο πολύ εκείνη η άλλη και να αρκείσαι με το τίποτα και η εξήγηση να είναι πάντοτε λειψή.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

69

κι εΝας κιςςος...

Στέκομαι εδώ σε μια γωνιάσε έναν δρόμο με θέατην πολιτιστική κληρονομιάστέκομαι εδώ παρατηρώμήνας γλυκός ετούτος ο φθινοπωρινόςσαν να’ ναι άνοιξη πως μοιάζεισαν να έχει γίνει κάποια περίεργη συμφωνίακαι κατά γράμμα θέλει να την τηρήσει ο καιρός.Μέρα πολύβουη κυλάειμέσα απ’ τις ηλιαχτίδες του φωτόςμπερδεύονται οι άνθρωποισε μια εκρήγορση πως πρέπεισύντομα η μέρα να περνάεικι αυτή η πόλη κάτω απ’ τον ήλιο μα ξεχασμένηστέκει μες στα συντρίμμια της μαραζωμένησε απομεινάρια ντουβαριών παραδομένηζέχνει τη φρίκη και τον τρόμο τηςκι από τις φυλλωσιές ακόμη εγκαταλελειμμένη.Ένας κισσός στενάχωρα την αγναντεύεικαθώς ψηλά αγωνίζεται την πρασινάδα του να υψώσειόλο και πιο ψηλά να πορεύεταιέχει αντοχή και πείσμα ένα μικρό κομμάτιτου ανέμου να το δώσει.Στέκομαι εδώ σε μια γωνιάστον δρόμο ξεδιπλώνονται φωνές και βουητά.Παραμιλάει άπραγος ο κόσμοςκαι αγκομαχάει σιωπηλός και νοσταλγείκάτι που αμυδρά στη θύμηση λυγάεικαι αναρωτιέται πότε θα αλλάξει ο καιρός.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

θα ξαΝαρθω

Θα ξανάρθωμε το πρώτο μελτέμι.Ξεχασμένο βότσαλονα με βρεις μες στην τσέπη.Σαν ένα στάχυ χρυσό,σαν φιλί δροσερό, σαν σελίδα, που ξεχάστηκε ανοικτή σε κάποιο κοριτσίστικο ημερολόγιο.Σαν στίχος νοσταλγικόςαπό κάποιου ποιητή το ανθολόγιο,που σου άγγιξε κάποτε την ψυχήκαι σου ζέστανε την καρδιά.Σαν τα χελιδόνια,που επιστρέφουν την άνοιξη.Σαν μια στάλα απόφθινοπωρινή βροχή.Θα ξανάρθω σαν ευχή,σαν δώρο στη γιορτήγια εκείνη τη στιγμή,που άρχισες να μ’ αγαπάς.

70

μετρ

ημένα

βήμα

τα

71

μοΝο για αγαΠη...

Χτυπάς την πόρτα και ξαναχτυπάς.Τα χρόνια έρχονται και φεύγουν χαράζοντας πάνω σου σημάδια μα εσύ επιμένεις να χτυπάς.Με το φθαρμένο σου βιολί τραγουδοποιός και γυρολόγος μονάχο και ελεύθερο πουλίμε το χαμόγελο ολάνθιστο στα χείλη.Δεν σου ανοίγουν μα κι εσύ δεν προσπερνάς απ’ έξω στέκεσαι... ξαναχτυπάς...Σαν ανοιξιάτικο λουλούδι φυτρώνεις πλάι στον φθαρμένο μεντεσέ και επιμένεις απαλά μέσα απ’ την σκουριασμένη κλειδαρότρυπα την ελπίδα να σκορπάς.Γι’ αυτό χτυπάς και ξαναχτυπάς, Σαν άνεμος βοριάς σαν ήλιος χειμωνιάτικος σαν λυτρωμού βροχή σαν του καλοκαιριού τη μουσική.Επίμονος κι αγέρωχος γιατί το λαχταράς μόνο αγάπη να χαρίζεις μόνο για εκείνην να τραγουδάς...

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

72

μια ακομα ςυΝηθεια

Είμαι φτωχός πολύ φτωχόςδεν έχω τίποτα να δώσω πιαούτε σκοτάδι έχω ούτε φωςούτε και λόγια έχω.Είμαι φτωχός τόσο φτωχός.Αδύναμος, μόνος και μικρός.Άχρηστος, ξένος, αδειανός.Με χέρια κομμέναμε μάτια στεγνά.Δεν έχω άλλα δάκρυατα ξόδεψα όλα και μόνο λίγα τα τελευταίατα φύλαξα να κλαίω κάθε βράδυεδώ σε αυτή την βρωμερή γωνία.Είμαι μικρός πολύ μικρόςμια ασήμαντη κουκίδα σκόνηςτο καθόλου, το τίποταένας αποτρόπαιος εχθρός.Είμαι μικρός πολύ μικρόςανήμπορος, απεγνωσμένοςχαμένος είμαι και απελπισμένοςάλλο ένα απόστημα του δρόμου.Άστεγος είμαι... άστεγος...άλλος ένας άρρωστος είμαιή άλλος ένας τρελός.Έτσι σκέφτεσαι όταν με προσπερνάς;Όταν με απέχθεια με κοιτάζειςκαι το βήμα σου το βιάζεις;Πες μου τι σκέφτεσαι αλήθεια

μετρ

ημένα

βήμα

τα

73

όταν το βλέμμα σου από πάνω μουτο αποστρέφεις με αηδία;Πες μου αν σου έγινα συνήθειασαν τον καφέ που κουβαλάς κάθε πρωίκάθε πρωί ακριβώς στις 8 και μισή.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

74

ΝεραϊΔα του ςκοτους

Νεράιδα του σκότουςεσύ αντρειωμένητης νύχτας ιέρειααπό της μέρας το φωςείσαι διωγμένη.Στα χέρια σου η φωτιάσπαράζει, πεθαίνεισκισμένη η ψυχή σουσωπαίνει... σωπαίνει.Νεράιδα του σκότουςστης νύχτας τα σωθικάείσαι εξορισμένηη μήτρα που σ’ έφερεστον κόσμοσε βάφτισε «ξένη».Της μέρας έγινες εχθρός.Στερνό καταφύγιοτης νύχτας ο λυγμός.Στα μάτια σου μέσακαθρέφτης ψυχής.Ευωδιά νυχτολούλουδωντα αστέρια μαζεύουν φυλακτό στην καρδιά σουνα ραίνουν.Κράτησέ την ως το τέλοςγιατί αυτά σ’ αγαπούν.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

75

ορος αληθειας

Μονάδα βραχείας νοσηλείας...θάλαμοι ασθενών... μελαγχολικοί και άχρωμοιφωνές, βουητά, συνομιλίες συνοδών,που επιβραδύνουν τη γιατρειάσυζητήσεις επί παντός επιστητούκαι αδιάκοπη φλυαρία που τυλίγει βασανιστικά και σφίγγει σαν θηλιά το μυαλό των αρρώστων.Πόσο θα ήθελαν οι ταλαίπωροινα τραβήξουν τους ορούς από τις φλέβες τουςκαι να αλυσοδέσουν με αυτούςτα στόματα των «ευαίσθητων» συγγενών τους.«Α!! πόσο σας χρειάζεται ένα καινούριο παιχνίδιγια να περνάτε την ώρα σας»... σκέφτονται...«ίσως να δοκιμάζατε λίγο από τον ορό της αλήθειας...ω ναι αυτό οπωσδήποτε θα σταματούσετην ακατάσχετη φλυαρία σαςφαίνεστε άλλωστε... πως δεν είστελάτρεις της αλήθειας...ούτε αρέσκεστε να είστε απλά οι συνοδοίτου σιωπηλού μας πόνου...Συναγωνίζεστε μεταξύ σας για να γίνετεαγγελιοφόροι του θανάτου...Μην βιάζεστε .. μην βιάζεστε λοιπόν...αργά ή γρήγοραστον άλλο κόσμο θα συναντηθούμε όλοι!!!»

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

76

ΠεΠλο ζωης

Σκάβω τη γηέλα σύννεφο και φέρε βροχή.Σπέρνω ζωήέλα ουρανέ μου και γίνε σκεπήπέπλο και άγγιγμα γίνε εσύγια ετούτη τη γηχάδι τρυφερό γίνε κι έλα και τύλιξέ την.Άκου τη γηπως παλεύει πως αγωνίζεται να ζειτα χέρια μου χώμα ιερό υπηρετούνεργάτης δικός της να είμαι μου αρκεί.Έλα ήλιε μου και δώσε μου φωςδώσε μου ανάσα γίνε οδηγός.Έλα αγέρα μου και δώσε πνοήσπέρνω ζωήδώρο η φύση πολύτιμη πηγή.Φέρε μου νερόδιψώ για να ζήσει η σπορά μου έλα αγέρα μου και γκρέμισε τη φυλακήτο συρματόπλεγμα αυτόξερίζωσέ τονα μην πληγώνει άλλο τη ζωήκι άσε τη γη ελεύθερη να ανθίσει.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

77

ςτο χρυςο κλουβι

Στο χρυσό το κλουβίένα ανάθεμα και ένα γιατί.Κάθε μέρα που περνά ρωτάς τον εαυτό σου εκείνος ξέρει μα δεν σου απαντά.Είναι οι συμβιβασμοί,η παραίτηση, η ήττα, η διαγραφή.Ένα απόθεμα και μια κραυγή. Δυνατή θεριεύει μέσα σου μα την πνίγεις στη στιγμή.Φεύγουν κι έρχονται οι μέρες μέσα στο χρυσό κλουβί μα κι αν το κατοικείς δεν μένεις πια εκεί.Κάπου αλλού θα ήθελες να ταξιδεύεις κάποιες άλλες μέρες μέσα σου γυρεύεις μα τις διώχνεις μακριά δεν αλλάζουν έτσι εύκολα αυτά.Τώρα στο χρυσό κλουβί όλο και βαραίνει πάνω σου η σιωπή. Η μοναξιά σε μαστιγώνει το αίμα της πληγής σου δεν στεγνώνει.Γύρω σου κόσμος πολύς πλασματικός και ψεύτικος και δήθεν ευτυχής.Ήταν το τίμημα ακριβό για ένα κλουβί τόσο χρυσό...

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

78

ςτο κουτι ςου

Στο κουτί σου είσαι κλεισμένοςκαλοκουρδισμένος καιυπάκουα εκπαιδευμένος.Όλο ναι να λες και ποτέ όχιμωρέ σαν το ψάριαργοπεθαίνεις στην απόχη.Στο κουτί σου μέσαευθυγραμμισμένοςκινείσαι και ζεις υποδειγματικάκαι ούτε που το διανοείσαιπως υποστηρίζεσαι μηχανικά.Στο κουτί σου μέσακλειδαμπαρωμένοςπαρά φύσει ζειςεξαρτημένος.Απ’ τη μύτη σε τραβάνεσαν μαγνήτη σε κολλάνεσε οθόνες έξυπνες, εξελιγμένεςκαι σε συσκευέςμε την τελευταία λέξητης τεχνολογίας ανεπτυγμένες.Χώθηκες για τα καλά εκεί μέσακαι δεν βγαίνειςμπροστά στης τηλεοράσεωςτο κουτί κάθεσαι και περιμένειςτο μυαλό σου να σου πρήξουνκαι με τρόμο να σε πνίξουν.Έτσι στο κουτάκι σου ωραία,που σε όροφο ψηλό το διάλεξες

μετρ

ημένα

βήμα

τα

79

για να έχεις σίγουρη τη θέα.Έχεις λουφάξει δεν κουνιέσαικι έχεις πάρει κι αγκαζέτον ευρύχωρο τον καναπέ.Άλλοι ρυθμίζουν τη ζωή σουμε την ευλογία τη δική σουνιώθεις έτσι σίγουρος και ασφαλήςμέσα στο ωραιότατο κουτί σου.Τι σε νοιάζει άλλοι άνθρωποιαν πεινάνε, κι αν διψάνεαν βασανίζονται και αν αυτοκτονάνεαν ξεκληρίζονται γιατίμε πόλεμο φρικτό τους αφανίζουν.Ααα εσύ είσαι πολύ μακριά ευτυχώςτέτοια γεγονότα δεν σε αγγίζουν.Έχεις κατά πως φαίνεταιακόμα για να φαςγι’ αυτό κάθεσαι μέσαστο κουτάκι σου και δεν μιλάς.Ένας ακόμα που σωπαίνεισε ένα σπίτι που μικραίνει.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

80

ςτους ςταθμους της ζωης

Στις ράγες των τρένων ξεχειμώνιαζες.Μες στον βοριά, στην παγωνιάστου κρύου αγέρα τη δίνηκαι στου χιονιά την αγκαλιάζεστή καρδιά εσύ ξεδίπλωνες.Την άνοιξη οι ράγες σαν λουλούδιαζανκι οι νύχτες λούζονταν τη μαγιάτικη δροσιάεσύ γλυκά τραγούδαγεςκι ώσπου να έρθει η αυγή στιχάκια σκάρωνεςαφιέρωση να κάνεις στα πουλιά.Τα καλοκαίρια τα καυτάκάτω απ’ του ήλιου τη φλογισμένη ελπίδα.Στις οροφές των βαγονιών σκαρφάλωνεςμε ψάθινο καπέλο συντροφιά.Να δεις καινούρια μέρη αναζητούσεςταξίδευες με φόντο τον ορίζοντα κι ανθούσες.Σαν έρχονταν τα πρωτοβρόχιακαι σκόρπαγαν χάμω στη γητα φύλλα απ’ τα κλαριάκι η φύση ξεγυμνωνότανστο καλωσόρισμα του φθινοπώρου.Στα αταξίδευτα βαγόνια έβρισκες μια γωνιά.Ξαπόσταινες για λίγο κι έκανες όνειραγια το επόμενο ταξίδιστις ράγες των τρένων, στους σταθμούς της ζωής.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

81

ςυγχωρα με

Συγχώρα μεεσύ τουλάχιστονγια όλα τα πεφταστέριαπου δεν κράτησαγια το φως του φεγγαριούπου το έκανα σκοτάδιγια τα δάκρυα που σου δώρισα κι ούτε έναδεν μου έφερε εξιλέωση.Συγχώρα μεγια όλα τα απεχθή μου μυστικάπου δεν σου τα φανέρωσα.Δεμένα με λεπτήασημένια κλωστήστα όρια τα φόρεσαεπικίνδυνη που είναι η σιωπή.Συγχώρα μεγια τους λυγμούςπου σπάραζαν στον κόρφο μουτους είχα απαγορέψει την έξοδοκι έτσι με καταδίκασαν σε αδιέξοδο.Συγχώρα με νύχτα μουπες πως είμαι ένα αστέριπου δεν θέλει να ξημερώσειγιατί φοβάμαι τον επόμενο πόνοπου η μέρα θα δώσει.Συγχώρα με τουλάχιστον εσύεγώ δεν μπόρεσα...

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

82

ςυμφωΝια

Ψάχνεις τη σκοτεινή πλευρά του ήλιου.Την ψάχνεις για καιρό τώρα, την ψάχνεις με μανίακαι θες να βρεις εκεί μια ταύτιση ή επιτέλους μια συμφωνία.Πως δεν είσαι μόνο εσύ δεν είσαι η μία,που τα σκοτάδια σου δεν θες να κρύβειςμα με υπομονή και αγαλλίαση να τα ακριβοντύνεις.

Ψάχνεις τη σκοτεινή πλευρά του ήλιουκαι τη βρίσκεις δεν παίρνει χρόνο πολύγια να συναντηθούνε δυο σκοτάδια.Κι εκεί σε απαλές σκιές αθόρυβα συνομιλούν και συμφωνούντα χέρια ενώνουν κι οι πύρινες φωτιές τουςτέρατα γλυκά γίνονται που τη ζωή αγαπούν.

Μα είστε αλλόκοτα πλάσματα ο ήλιος κι εσύγια εκείνους, που δεν δέχονται πως έχει και το σκοτάδι σας δικαίωμα να ζει στην ψυχή.Να καίει, να κλαίει, να φωνάζει,να αντιμάχεται το φως μα εσύ το ξέρεις κανείς τελικά δεν νικάειμαζί πορεύονται και διαλαλούν τη ζωή.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

83

γεΝετειρες

Γέρνω πάνω στο χώμα σου μητέρα γητην αναπνοή σου αφουγκράζομαιτους ψίθυρούς σουτους φοράω φυλακτόκαι τις κραυγές σου για ζωήμες στην ψυχή μου αποστηθίζω.Στην αγκαλιά σου θάλασσα κουρνιάζωκι αν είναι το βάθος σουκαμωμένο από άβυσσοκι αν έχεις μέσα του κρυμμένοτης καρδιάς σου τον θησαυρόστείλε μου τις γοργόνες σουτον δρόμο να μου δείξουννα τρέξω να τον βρω.Αφήνομαι στα χέρια σουαγέρα ποιητή.Με το τραγούδι σουανέβασέ με εκεί ψηλάχορό να στήσωμε τ’ ουρανού τα ξωτικά.Κι εσύ ήλιε μου βασιλιάνα σε κοιτάξει κατάματαγια λίγο η καρδιά μουπριν το όνειρο το ψάξει μες στα σύννεφα.Να σε κοιτάξει κατάματα για λίγοκαι να ντυθεί τη ζεστασιά σου.

Άννα

Ρο

υμελ

ιώτη

84

αγραφη ςελιΔα

Λευκή μου σελίδα άγραφηκάθομαι και σε κοιτάζωψάχνω κάτι για να γράψωανώφελο όμωςτίποτα δεν κάνει να βγει απ’ το μυαλό.Φοβάμαι βλέπεις τα τόσα «κάτι» μουνα τα απλώσω πάνω σου ένα προς ένα.Φοβάμαι εμέναμην σε τρομάξωαν ξαφνικά με ελευθερώσω.Γι’ αυτά τα «κάτι» τα τρομεράθα πρέπει ύστερα να σε τσαλακώσω.Όχι... όχι... χίλια κομμάτια να σε κάνωκαι χίλια μικρά «κάτι» να τα σκοτώσω.Λευκή μου σελίδα λευκή μου πληγή.Εσύ είσαι πάντα εκεί υπομονετικά να με περιμένεις.Ξέρεις ευτυχώς και δεν επιμένειςσιωπάς μαζί με εμένα κι εσύ.

μετρ

ημένα

βήμα

τα

85

τουτο το χερι

Μην επαινείτε την πένα μου κύριοιπως γράφει λέτε αλήθειες.Το χέρι που τις γράφειπως τρέμει να ξέρετε.Τρέμει από φόβοτρέμει από απόγνωσημην το φιλοφρονείτε λοιπόν.Άχρηστο είναι τούτο το χέρισε λευκές σελίδες μόνο δούλεψεαπό τους δρόμους μίσεψε.Ένα με το μυαλό το μπερδεμένοένα με το μυαλό το τρομαγμένοδεν πήγε παραπέρα.Χέρι που δεν έσπειρε καρπόχέρι που δεν μάζεψε σποράχέρι που δεν χάιδεψε το χώμαμε την καρδιά μόνο την σφιγμένηστον ασφαλή κλοιό προστατευμένη.Μην το επαινείτε λοιπόν τούτο το χέρι.Μια γροθιά δεν έσφιξε υψωμένηστον αγώνα για την αλήθεια την ψυχή την κράτησε κλειδαμπαρωμένη...

86

Η Άννα Ρουμελιώτη γεννή-θηκε στην Αθήνα το 1970.Σπούδασε Οργάνωση καιΔιοίκηση Επιχειρήσεων στοΠανεπιστήμιο Πειραιά καιεργάζεται σε εκπαιδευτικόφορέα.

Αγαπάει τη φωτογραφία καιφτιάχνει χειροτεχνήματα μεδιάφορα αντικείμενα.

Από το 2014 δημοσιεύει στον διαδικτυακό τόποτοβιβλίο.net. Επίσης έχει συμμετάσχει και στις δράσεις"24η ώρα" καθώς και στο "Γραμμόφωνο-Η μουσικήσυναντάει τη λογοτεχνία" του Γιώργου Ιατρίδη.

Έχει συμμετάσχει στις συλλογικές εκδόσεις«Μια εικόνα… Χίλιες Λέξεις» τόμος α΄ (2015) καιτόμος β΄ (2016)και στα «καλλιτεχνικά ημερολόγια» για τα έτη 2015 και2016 των εκδόσεων "τοβιβλίο".

87

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑστην πλατεία αγωνιάς

πάρε με μαζί σου νύχταλάθος διεύθυνση

τα παιδιάχαμένες Ψυχέςτουλάχιστον...

ψίθυροικατάματα...

χθες τη νύχτα...ανάλαφρα

τόσα ερωτήματαακούς την ηχώ;

γραμματείςένδειξη...

μες στο κουβάρι...η μικρή στιγμή...

κόκκινο δάκρυξωτικά...

ο ήλιος χαμογελούσεξέφτια...

δυο μέτρα, δυο σταθμάεδώ μπροστά σου

η μπλε γραμμή μουγρανάζι που σκουριάζει...

θάλασσακι αν...

με ξέρειςεπτά λεπτά...

δυο δάκρυα...κληρονόμοι

να ’ρθει η νύχτα...μέρα και νύχτα

1112131415161718192022232425262728293031323436383940414244454648

88

ο χρόνος σουάγγιγμα αγάπηςσαν λουλούδι...αν θα ψάξεις...άκου τη φύσηίχνηαποτρόπαια κομμάτιαάραγε θυμάσαι;για μια καταιγίδαεκείνη η μέραζωντανοί... νεκροίεφιάλτης...η νύχτακύκλος...μαύρα περιβραχιόνιαλίγο απ’ όλακι ένας κισσός...θα ξανάρθωμόνο για αγάπη...μια ακόμα συνήθειαςνεράιδα του σκότουςορός αληθείαςπέπλο ζωήςστο χρυσό κλουβίστο κουτί σουστους σταθμούς της ζωήςσυγχωρά μεσυμφωνίαγενέτειρεςάγραφη σελίδατούτο το χέρι

49505152535455565859606264656668697071727475767778808182838485

89

Άννα Ρουμελιώτημετρημένα βήματα

ISBN: 978-618-81935-8-1© Άννα ΡουμελιώτηΑθήνα, 2016

εκδοτική επιμέλεια: Δήμος Χλωπτσιούδηςεπιμέλεια εξωφύλλου: Κώστας Θερμογιαννηςe-mail: ekdoseis@tovivlio.net

[Αναφορά προέλευσης,Μη Εμπορική Χρήση,Παρόμοια Διανομή]

___________________Η ποιητική συλλογή “μετρημένα βήματα” εκτυπώθηκεσε περιοριμένο αριθμό αντιτύπων και διανέμεται ελεύ-θερα στο διαδίκτυο με άδεια Creative Commons. Επιτρέπεται ελεύθερα η αναδημοσίευση και η απο-σπασματική παρουσίαση. Η αναφορά του ονόματοςτης ποιήτριας είναι υποχρεωτική και το έργο διατίθεταιμόνο για μη εμπορική χρήση.