Φιλάρετος Στεφανάκης

Η βουβή παρέμβασηενός σήπτοντα νου

ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑarxigramma.wordpress.com

“Η βουβή παρέμβαση ενός σήπτοντα νου”

Φιλάρετος Στεφανάκης

filaretosstefanakis@gmail.com

Ποιητική συλλογή

(CC) 2015Ψηφιακές εκδόσεις ανοικτού περιεχομένου

Α Ρ Χ Ι Γ Ρ Α Μ Μ Αarxigramma.wordpress.com

Το έργο “Η βουβή παρέμβαση ενός σήπτοντα νου” διατίθεται υπό την Άδεια Creative CommonsΑναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές.

Η ποιητική συλλογή “Η βουβή παρέμβαση ενός σήπτοντα νου” στοιχειοθετήθηκε σεηλεκτρονικό βιβλίο το οποίο δύναται να διαμοιραστεί ελεύθερα στο διαδίκτυο μεαναφορά δημιουργού, όχι για εμπορική χρήση. Δεν επιτρέπεται η παραποίηση του

έργου.

Σημείωμα του συγγραφέα.

Αγαπητοί αναγνώστες,η ποιητική συλλογή που κρατάτε στα χέρια σας είναι

απλά στιγμιότυπα ψυχής που κρατώ σε συλλογή τα τελευταίαπέντε χρόνια.Τα ποιήματα είναι τοποθετημένα κατά αισθητικήσειρά, ώστε η συλλογή να έχει αφετηρία, μέση και ένα τέλοςως κατακλείδα στα αποτυπώματα της βουβής παρέμβασης ενόςσήπτοντα νου.

Στο σημείο αυτό θα με συγχωρήσετε για τις λεξιπλασίες,τις παραφράσεις και όλες τις άλλες ποιητικές αμαρτίες πουθα συναντήσετε στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Ακόμη καικάποια ορθογραφικά είναι επιτηδευμένα , αποκαλύπτωντας έτσιτην διττή σημασία των λέξεων και εν γένει κάθε ποιήματος,αφού κατ' αυτόν τον τρόπο εξαίρεται η αμφιβολία,κάτι τοοποίο επιδιώκω.

Είναι η πρώτη ποιητική συλλογή που δημοσιοποιώ καιευελπιστώ να επιτύχω την Αριστοτέλεια καταγραφή περίποιητικής της πιθανοφάνειας και της αναγκαιότητας. Άλλωστεαυτό το βιβλίο, για εμένα, είναι ακριβώς αυτό....μιαεσωτερική αναγκαιότητα.

Ο κατα ποίησιν,

Φιλάρετος Στεφανάκης

Λήθη

Ξυπνώκαι ένα ζεστό αεράκι μου καψαλίζει τις ελπίδεςσε ένα ταξίδι που ο μάρτυρας Οδυσσέας μπορεί να συμβουλέψειλείπω και τραχιά ακούγονται τα λόγια από μακρυάθεριεύουν οι μαύρες θάλασσες του πόθουδυο μάλλινες αρβύλες γεμάτες λάσπημου στοιχειώνουν κάθε βήμα προς την Ιθάκηκαι η πλανεύτρα Λήθηαγναντεύει τα πανιά μιας πορείαςμπερδεμένηςανιχνεύοντας κάθε πιθανότητα· εκτός ρότας…

Τρεις φωνές ανακατεύονται ρυθμικάκαι κάνουν τ’ άστρα ν’ αδημονούννα φτάσουν το απέραντο του σύμπαντοςκαι κάθε μέρα που περνά μας προσπερνά,ενώ δεν έχουμε κάνει στάλα βήμακαι νιώθω ότι ένας μικρός θεός γελά μαζί μουγια κάθε όνειρο που δεν βρήκε απάγγειοστην γαλανή θάλασσα των σκέψεων.

Θα ξημερώσει κι’ άλλοκαι θα βρω το μονοπάτι μου για την Ιθάκη…

Σημειώσεις

φώτα εναρμονισμέναμε το απαύγασμα μιαςελεγχόμενης μετάδοσηςτσουβάλιασμα μιας άηχηςμα προφανούς δικαιολογίαςθηριακά θέσφαταμιας ταλάντευσης των ορμώντόσο αρχέγονων, όσο και αληθινώνπου δικαιώνουντα πιο δογματικά φόβητρακλεισμένα σε μικροσκοπικά κουτάκιααντιλήψεων

κάπου εκείένα βιβλίο ανοίγεικι άλλο ένα κλείνειη ισορροπία χάνεταιένας αγώνας αρχινάγια την ίδια όψηενός άλλου νομίζματος

στο δωμάτιοο ήχος του εκρεμμούςμαρτυράτις πιο ήπιες κατάρεςτου ανθρώπουένας αργός θάνατοςπου καιροφυλακτείμασκοφόρος,ύπουλος,δόλιος

ευτυχώςτο δωμάτιο έχει παράθυροτο παράθυρο έχει μια γλάστραη γλάστρα έχει ένα λουλούδιπου το χτυπά ο ήλιοςο ζωοδότης

αρκεί ένα και μόνον πράγμα:να μην ξεχάσωνα ποτίζω το λουλούδιμε το υδρόμελιτης ψυχής μου

Σηματωροί

κενότηταέλλειψηαστρική υπερβολή θαρρώένα φως στο δωμάτιοτο καλώδιο θα φτάνει στην σελήνηίσως και πιο πέραπαράγουμε μικροκύματαεπικοινωνούμε ως αλλοτινοί σηματωροίδεν εξηγείται αλλιώςείμαστε πολεμοκάπηλο είδοςαναμένουμε ένα σφάλμασε έναν αλγόριθμο αναλγησίαςας μείνουμε φειδωλοί στ’ανείπωταας θυμηθούμε να ζήσουμεμε μηχανική υποστήριξη

Άτιτλο Ι V

Στο πέλαγος μιας ψυχόπονης ματαιότηταςαγγίζω την οικουμενική σκέψημιας επιβεβλημένης κουλτούραςδήθεν ελεύθερηςαγγάθι άγριου βάτουένα φίδι υπόκειταιστον ορισμό της.

Όσο κι αν προσπαθώενέσιμα να αφεθώστην λευτεριά της σκέψης,τόσο το διάλυμα νοθεύεταιμε εικονοπλαστικούς αφορισμούς.

Με βλέμμα εμβριθέςσυγκεντρωμένο και απρόσκοπτοσε κόσμο επιθυμίαόσο κι αν αυτόείναι η ρέμβη της ελπίδαςσυνεχίζω να διαβιώ.

Συγχώρα με φίλτατεδεν είναι δόκιμο σε ένα ποίημα κάτι τέτοιο,όμως, καμιά φορά,πρέπει να μιλούμε τα ιδίαμε το υπαρκτό γκριζάρισμαενός άνθους που μαραζώνει.

Mangeur de viande

Η βοή των αυτοκινήτωνεπίμονη θύμιση της ροής ενός ποταμιού,μηχανικού,τα ραδιόφωνα στα φανάριαμπερδεύονταιόπως συγχέονται οι συνειδήσειςμε το τηλεκοντρόλ ανά χείρας.

Το φανάρι παίρνει το αγαπημένο του χρώμα,στο «περίμενε»,θα ήταν φρόνιμο να είχαν ζωγραφισμένες καρδούλεςνα θυμίζουν ότι ακόμα υπάρχει αγάπηγια τους συνοδηγούςστο δίπλα αυτοκίνητοκαι οι γόπες στα τασάκιαβουνό-όπως ταιριάζει σε κάθε έρωτα-τσιγάρο και… κόκκινες καρδούλες.

Χωρίς προειδοποίησητα πράσινα ανάβουν,ελικοειδή σχήματα με επίκεντροένα ρολόι που ξεχνάμε να βάλουμε μπαταρία,αλλά αυτό μας αξαπατά,άφοβα,με δόλοτο μετείκασμα ενός ειδώλουπου κάτι θύμιζε από το πρόσωπό μας.

Η ταχύτητα πάντα αφήνει πίσω της ρύπους,κι ας καραδοκεί το ξυπνητήριμια αφύπνιση μήπως και ξεχάσουμενα παράγουμε θολερά κάδρα.

Εν τέλει,έχουμε πάρει την θέσηκυνηγών

χωρίς να είμαστε κανκρεατοφάγοι.

Ευθείες γραμμές

Την παλέτα με τα χρώματααν μου δώσειςδεν θα την πάρωγιατί είναι άδεια· είναι καινήάγνωστημε μόνο το γκρίζοόπως οι παλιές φωτογραφίεςόπως όταν είμασταν όλοισε στρογγυλό τραπέζικαι τρώγαμε και πίναμεκαι τραγούδια κανάκευαντην ψυχή μας.

Μα, αν κρατήσειςτις παλιές φωτογραφίεςθα δεις ότι ο κάθε γνώριμοςκλείστικεκαι έβαλε σύρτες,κάγκελα,μπάρεςκαι ακλόνητες πόρτεςμήτε ο ήλιος, μήτε ο αέραςδεν έρχεται για επίσκεψηκαι τώρα ανακυκλώνουμετο οξυγόνο σε έναν κύβοπου ακούει στο όνομασπίτι.

Συνδεθήκαμε με το φονικό ρεύμαμέσω καλωδίωνμπήκαμε στην μπρίζασαν πορτατίφ σκονισμένοσε παλαιοπωλείο.Ένας νέος κόσμος ναρκοθετεί τα όνειραενός παιδιού που δεναντιλαμβάνεται γιατί γεννήθηκε.

Εκείνα τα τσιμπούσιαθα μείνουν στα τραγούδιακαι αν ζωγραφίζουμεμόνο με το γκρίζομη ψάχνεις να βρειςγιατί ο παλμογράφος θα ζωγραφίζειευθείες γραμμές.

Άρνηση

Μπροστά μου ορθώνεται ένα τείχοςγεμάτο με συνθήματα σε μαύροενός φυγόκεντρου κόσμουαδιάλλακτου αποπροσανατολισμού,σαν αδικοχαμένη καρδερίνα,μιας ελπίδας που στάθηκεστα σημεία των καιρών.

Οι σκάλες τσακίσαν τα όνειρά μουγιατ' είχαν σαθρά σκαλοπάτια,μια αλάδωτη, κακοκουρδισμένη μηχανήπου παράγει ανείπωτο μίσοςκαι μαρσάρει με μένοςνα φτάσει πρώτη στο τέλμα.

Δίπλα υπάρχει μια παιδική χαράμια σάπια τραμπάλαχωρίς φωνές των αγγέλων.Οι κούνιες λικνίζονταιμε τον καυτό αέρα της ολοκλήρωσης,σαν αλλοτινό εκρεμμέςμιας σπουδαίας αποκάλυψης.

Βαρίδια βαραίνουν τον φόρτοάλλης μιας μέρας που χάθηκεστο αέναο συλλογισμό της νύχτας.

Έτσι ασύδοτα στριφογυρίζει στο μυαλό μουότι η ελπίδα κάπου στο βάθοςκαλά κρυμμένητρώει με χρυσά κουτάλια.

Λυκογεννέσεις

Δεν είναι μύθος, μήτε γητειάδεν είναι ιστορίαπου διηγούνταν η γιαγιά τα βράδια,για να τρομάξουν τα άδολα παιδιά,ενώ στις ψυχές τουςανεξίτηλα τα σημάδια.

Δεν είναι μύθος, μήτε ψέμαδεν είναι σαγήνη σε ανήσυχα πνεύματαείναι υπαρκτός ρεαλισμόςπου κάποιος διψάει για φρέσκο αίμα.

Δεν είναι δάγκωμα, κατάρα ή ευχήδεν είναι δόλος, δεν είναι θυμικόσε βρώμικα παιχνίδιαδεν είν’ μαγεία, δεν είν’ φωνήαπό άϋλα πλάσματα του σκότουςδεν είναι αλχημιστής κρυμμένοςπίσω από πρόδηλη μαγγανεία.

Δεν είναι αλλόκοσμο δημιούργημασυγγραφέα,δεν είναι παράδοση σε φόβο των ανθρώπων,δεν είναι δίδαγμα ιστορικόαπό βιβλίο με,δίπλα του, κερί αναμμένο.

Δεν είναι ουρλιαχτά στα βάθη των βουνών,δεν είναι δόντια λερωμένα με κόκκινο χρώμα,δεν είναι σπασμένο φυλαχτόδεν είναι φόβητρο για υπακοή,δεν είν’ τεχνούργημα σκοτεινό, καλά κρυμμένο.

Ειν’ του ανθρώπου ο πόνος, ο καημόςείναι το γάλα του παιδιού που αυτός δεν έχειείναι η πείνα η σουβλερή,που έτσι άκομψα μια μέραμπορεί να εισβάλει στην ζωήκαι να συμβούνλυκογεννέσεις.

Άτιτλο ΙΙΙ

Τα πουλιά πετούν ψηλά,γιατί δεν αντέχουν να βλέπουντον κυρίαρχονα κοιτάει στην Γηκαι να μην κατανοείόλα αυτά που εκείνα βλέπουν.

Λευκές σελίδες

Τί μας διδάσκουν τα γυάλινα κουτία;Ίσως να είναι η μία όψηενός αφελούς κόσμουπου δικαιώνει την αξία του χρόνουκαι οι παραγωγικές μηχανέςνα μετατρέπονται σε παραχάραξηονείρων.

Τότε χωρίσαν το ένα, σε δυο κομμάτιααυτό έγινε πριν πολλές, ανεξήγητες,αιωνιότητεςκαθώς το είδος απέτυχε οικτράνα δικαιώσει το όνομά του.

Δεν φταίει κι αυτόκαθώς ο ύπνος αρέσκεται πολλάκις,τα κουρασμένα μυαλά αδυνατούνδημαγωγούς να διακρίνουν.

Μα όταν συμβαίνει αυτόαίμα χύνεται για ποιος θα έχειτον έλεγχοαυτό το άμορφο λεκτικόκατασκεύασμαπου ο ουρανός τόσα πουλιάκαλεί επάνω.

Υπάρχει και κάτι που όλοι αυτοίξεχνούνοτί η ελπίδα πηγάζει από τα έσωτης ψυχήςκαι όσο και αν προσπαθούννα κοστολογηθεί,θα αποτύχουν γιατίο άνθρωπος έχειέγχρωμη κατάθεση ψυχής,σε λευκές σελίδες.

Και αν η λήθη υπερνικήσειτον κόσμο όλοκαι τα γραπτά χαθούναφού σβήσει το ρεύμα,έχει συμβεί ξανάμε πύρινες εκδικήσειςτότε, ξανά, η ψυχή θα κληθείνα καταθέσει τα ενδότερά τηςστο χαρτί.

Φιλοφρονήματα

Το φως σταματάστις κόρες των ματιών μουδεν το αισθάνομαιβαδίζω ολόγυρα τυφλόςμονάχα ασπάζομαι τις άυλες νότες.

Μα κάτι συνέβη, σταμάτησε η μουσικήκαι τα τραγούδια σωπάσαν μια για πάνταφωνές ακούω να έρχονται μ’ ορμήκαι οι ειδήσεις σου λένε τα συμβάντα.

Οι νότες φύγαν, ταξίδεψαν μακρυάστον Δία πέρα, στον Πλούτωνα ακόμαστην Γη, μας λέγαν , σωπάσαν τα πουλιάφορέσαν όλοι τα φίμωτρα στο στόμα.

Ο φόβος ήρθε και πήρε την θέση του μαέστρουθαρρείς πως έχει του κόσμου όλη την πλάσημα δεν γνωρίζει ότι κρατάεισπασμένη μπαγκέτακαι οι μουσικοί θα μπερδευτούν, θα παίζουνάκομψα φιλοφρονήματα.

Άτιτλο ΙΙ

Τί νόμιζες, ανόητε;ότι δεν βλέπω;ο εθελοτυφλών απαντάταιως ο χείριστος φονιάςόταν ψυχές, τα δειλινά,στριμώχνωνται σε μια φέτα ψωμί.

Τί νόμιζες,δειλέ;ότι δεν ακούω;τους ήχους από τα δάκρυα των αγγέλωνκαι τα φτερουγίσματα,στα σοκάκια, από τα περιστέριααυτήκοοι συνωμότες.

Τί νόμιζες, αλλαζόνα;ότι σε πιστεύω;τα έκδηλα ψέμματαγδούπος τους σφυριούπου έτσι, άκομψα,έχεις ξεπουλήσει.

Μα θα ΄ρθει εκείνη η ώραη ευλογημένηπου τα τραπέζια θα είναι γεμάτακαι συ θα πεινάςτα περιστέρια με τα γαμψά τους νύχιαθα σου ξεσκίζουν τα μάτιακαι το σφυρί θα σε χτυπήσει στην καρδιά,εκεί που πονάς.

Κίβδηλες εμμονές

Νομίζεις πως ξέρεις…εμμονέςεκείνες η σαρκόμορφες κατάρεςτου πονεμένου μυαλούέχεις και ΄συ, έχουμε όλοιΠηγάζουν από τρισκατάρατες πηγέςτου πόνου και του φόβουπαιχνιδίσματα στις σκιέςτων δέντρων.

Οι αετοί επιθεωρούννα βρουν ολόγιομο φεγγάριχάσκουν αυτάρεσκα ψηλάείρωνες στα «κουφά».

Αν ξέρεις λοιπόν πως είναινα προσπερνάς τις λεωφόρουςαμφίπλευρα κοιτάςμε το κεφάλι σκυφτόκαι το βλέμμα καρφωμένοπάντα κάτω.

Έτσι σ' έμαθαν, δεν φταις!ακόμη τ’ αντίθετο σου λένεμην τους ακούς, μονό ευχέςγλυκό φιλί της μάναςστο μέτωπό σου.

Και όταν φτάσεις στο αμήνκαι θέλεις όλα να τα γκρεμίσειςίσως δολοφόνος, να γεννείς,στόχο βάλε μόνοτις κίβδηλες εμμονές…

Εκδίκοος

Έξω ο φόβος δικαιώνει τον τολμώνκαι εγώ μόνος μου της καρδιάς μου τζιβαέριδύο λέξεις και μια νόηση ως επιλαχώνμια δυο ιστορίες φίμωτρα για όλους.Το τσουβάλιασμα στους δρόμους δίνει και παίρνειενώ δεν ξέρω ο γιγνώσκων μιας ιδέαςέωλης,μετέωρης,τί ζητάς;Οι ματιές διαξιφίζονται συχνάκαι η μπόρα ακροβατεί στης πόλης τις στέπεςόταν λείπεις η βροχή που μελωδείκαι της ώρας που ο χρόνος της τελειώνειμήτε ύπνος, μήτε όρθιος περνώαπ’ τα επίπεδα ξημερώματα του κόσμουκαι ρωτάς που ξανακούς και από τους ίδιουςανακοίνωση, ξανά ρωτάς , μα τίποτεένα δάκρυ,μια εικόνα, ένα λουλούδιπου ο ήλιος έτσι πρόδηλα έχει σκοτώσει.Η απουσία σου συντροφιά μου, θυγατήρπάλι μόνος μου θα απομείνω και το ξέρω.

Στο όνομά σου, αίμα πέφτει και ο δηλώνσυνεχίζει αμμοθύελες να σπέρνεικαι εγώ σαν αλλοτινός γελασμένοςσε πιστεύω και ευφραίνω τα λεγόμενά σου.Ο προδομένος δεν έχει λόγια να κρυφτεί,ο συνωμότης έχει μάσκες να φορέσειαν δεν θέλεις , την σκανδάλη γρήγορα πατάς,μην ακούσεις καμια λέξη που πονάει.Από τότε που στα γρήγορα περπατάςτο κεφάλι σου καλύπτεις με καπέλοκαι τα χρώματα ξορκίζουν στο όνομά του,γιατί διάλεξες τον εύκολο δρόμο.Δειλέ!Η θύμισή σου το όνομά μου θα φωνάζειμάρτυρας το μαξιλάρι σου τα βράδιακατάχρηση στα ίδια τα λημέριακαμιά διαφορά, κανένα νόημα, έχεις χάσει!

Τώρα το κρίμα!… Είναι δικό σου, στο χαρίζω!αντίκρυ στην θάλασσα σαν πέτρανα σε βουλιάζει δίχως βιλάι να σωθείςκαι ο κόμπος το κεφάλι σου θα πάρει.Γλυκιά εκδίκηση η σιωπή…

Πυγολαμπίδες

Επιλέγω να γίνω ο σήπτων νους του εαυτού μουεφόσον πρόκειται να δώσω την σύστασή μουκαι αν πιστεύω ότι το δίκιο δεν υπάρχεισε σύγχρονους ναούς και πίστης στο χαρτίμε την βούλα της παρουσίας μου, δεν παρευρίσκομαι.

Επιλέγω να διδάξω το «φύσει αδύνατον»στον εαυτό μου όταν τα ‘στέρια αγναντεύω,ενώ η κόφωση αργόσυρτα επέλθει,οι Ερινύες θα μοιάζουνε βουβέςτο φεγγαρόφωτο, λυχνίες στο διάβα μου.

Ένας ρήτορας θεριεύει και γδουπαίνεικαι παρέα του κυμβαλοκρούει την αλήθειαπουλημένη, εκδιδόμενη στην πίστησυμβαλλομένη ασφάλεια,δηθενιάσυγνώμη, δεν θα πάρω!

Ο μαγνήτης ξέρει καλά να προσκολά,ενώ η πόλωση υπάρχει στο ακέραιοκάπου ενδιάμεσα τα σύμβολα φοβίζουνκαι η θολωμένη γνώμη καλά κρατεί,τα σκυλιά, όχι εμένα.

Το σκοτάδι που μου τάζουν δεν φοβάμαιαν και θέλω δυο πράγματα απλά,πηγολαμπίδες θα μου δείχνουν τα λιβάδιακαι είναι πλήθος, θεριά ολόκληρα,αληθινάθα φωτίζουν όταν κρύψει το φαγγάρι.

Και η γνώση μου σταματά πιο πέρα λίγοαν θα γνώριζα όσα ξέρει Εκείνος όλα.Το φεγγάρι, ξέρεις, το κρύβει ο ήλιος πότε πότεμα σαν όνειρο θα ’ναι μέρα ξάφνου στην στεριάκαι το απόλυτο στης θάλασσας τ’ ανέμων θα ‘χει φύγει.

Σ’ όλο αυτό δεν συμμετέχω και ας το θέλωόσο ο κήπος μου έχει ήλιο και νερόμόνο η ερπύστρια με τρομάζει και ιδρώνωτα τραγούδια σαν σειρήνες θ’ αντηχούνστους λαβύρινθους του μυαλού μου.

Η πέρα θάλασσα

Ο ήλιος σιγά σιγά θεριεύεικαι μου τάζουν τ’άστρα του ουρανού,ενώ το πυρ μου τρώει τα σωθικάας πάει στην πέρα θάλασσα.

Η φύση δακρύζειμε την σοφία ενός διψασμένου έφηβου,έτοιμη να εκδικηθεί,ας πάει στην πέρα θάλασσα.

Ένα μάτι με βλέπειμονάχα όταν αντιγυρίζω το βλέμμαούτε κρασί τέτοια θολούρα,ας πάει στην πέρα θάλασσα.

Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους,κάποιος μου κλέβει την λαλιάκαι στέκομαι βουβός να αγναντεύωας πάει, και αυτό στην πέρα θάλασσα.

Μίλια πολλά οι αλυσίδεςστα πόδια μας περάσαν τα βράδιαο Μορφέας θα συνωμότησε μαζί τους!Ας πάει στην πέρα θάλασσα.

Η γεύση χάθηκε, τρώμε,πια,ψηφίαμιλάμε σχεδόν την ίδια γλώσσαχωρίς να μιλάμε με μελωδίακουφάθηκα; Ας πάει στην πέρα θάλασσα.

Η εμπιστοσύνη άλλαξε ορθογραφίααπεικονίζεται με αριθμούςχαρτιά γεμάτα χρώματα στο γκρίζοας πάνε, και αυτά, στην πέρα θάλασσα.

Φοβάμαι την μέρα που όλα θα φύγουνθα μείνω γυμνός,αφού όλα θα είναι πέρα,μάλλον θα πάω και ΄γω, θα με τραβήξουν!

Σαν μαγεμένοι, η πέρα θάλασσα μας αγαπά!Και τα γλυκόγευστα «θέλω» μας κυβερνούνεόλα απαντώνται σε αυτάπου τόσο καιρό, κατάρα, αφορίζω…

Άτιτλο Ι

Χιόνι θα δούμε τον Ιούλη,τα πουλιά να μην πετάνεκαι τα ψάρια να μιλάνεμε αέναη φωνή του ήλιουπου δύει μόνος.

Θα δούμε τα έλατα να βγάζουν μήλασάπιακαι αναίσθητα να κοιμούνταισαν να μην καταλαβαίνουν τί συμβαίνειαντί να πέσουν στα κεφάλιανα φωνάξουν «προσοχή!»να ματώσουν όταν χτυπήσουν στην πέτρα,να μας ειδοποιήσουνγι’ αυτό που έρχεται.

Θα δούμε μάνες να βλέπουνε οθόνεςκαι να ξεχνούν τα χρώματασαν αλλοτινή λήθητου ουρανού εκδίκηση, βροχή.

Θα δούμε τα μύρια όσα,και άλλα τόσαμα θα ξεχάσουμε των πάντωντο τραγούδιπου άφηνε στην καρδιάτον ρυθμό για να χτυπήσει.

Μικρές ναυμαχίες

Τα φώτα ανάβουνόπως ανάβει η φλόγα στο τζάκιμια πεταλούδα αργοπεθαίνειτα φτερά της το μόνο χρώμα ολόγυρατο γκρίζο κατατρώει το όμορφολανθάνουσα θλίψηκαθοδηγούμενη και εκτενώς διδαγμένητο επαπειλούμενο μέλλονθυσιάζει τη νιότηστο όνομα μιας βασίλισσας πόρνηςετεροκαθορισμένη υπόσχεσηγια το νέο μαντάτοπου αίμα θα χύσει.

Τα όμορφα λόγιαμουσική για τα πιο φονικά μυαλάμια μάνα κλαίειγια το αδικοχαμένο της κομμάτιαυτό της καρδιάς·οι πιθηκοι βογγάνεστης ζούγκλας το χάοςκαι πιο πέρα ο Φόβοςτα έρμα φυλάειαδρά πληρωμένος.

Η ταχύτητα σκέψηςορίζει τα πάντασε κάδρο φυλακήκακοφτιαγμένη τέχνηεικόνες στη γιάλα.

Τα όνειρα υπάρχουνμονάχα στα βιβλίατο χάος αντιμάχεταιτην καθάρια σκέψηψυχαναγκασμοί το ελάχιστοο άνθρωπος παθαίνει

συλλέκτης να γίνειενθυμίων θανάτουβαπτισμένης νίκηςενάντια στον ίδιο.

Τα βράδια αναρωτιέμαιχαζεύοντας τον καπνό του τσιγάρουπου λικνίζεται ως πάνωαν αλήθεια υπάρχειστα μύχια του καθέναίχνος ντροπήςπου το είδος τ’ανθρώπουέχει εμφανώς αποτύχει.

Ανόητες σκέψειςκαμία απορίαεπιβάτες σε καράβιαμικρές ναυμαχίεςμε ναύτες που χάνονταιπαιδιά δίχως αύριοδίχως πατρίδαδίχως πίστηδίχως ελπίδα…

Η αλήθεια έχει την τάσηνα κρύβεται επιμελώςπίσω από λέξειςπου προκαλούν τα φόβητρατης οικουμένης·η αλήθεια πονάεικαι όλοι σωπαίνουνμήπως και χάσουνμια αξιοπρέπεια πουείναι αφιερωμένηστους μόχθους μιας ολόκληρηςζωής.

Το άγνωστο τρομάζειόπως μια βάρκα εν μέσω τρικυμίαςο καλός καπετάνιος

είναι μονάχα αυτόςπου με αυταπάρνηση θα αφήσειτα παιδιά του – επιβάτες- στην πιοόμορφη ακρογιαλιά.

Καταλήγω και πάωνα πράξω τα ίδιαο άνθρωπος χωλαίνειαπ’ την κορφή ως τις άκρεςμα πάνω απ’ όλαθα πρέπει να ξέρωπως συμμέτοχος είμαι και γωσε ένα σύστημα πουαφήνει πίσω τουσκοτωμένα όνειρα.

Αφορισμός απονενοημένων σκέψεων

Είναι όμορφα, σου λέω, έξωέχει κόκκινα ποτάμιασκυλιά κυνηγούν ανθρώπουςνα φάνε λίγο κρέαςπου περισσεύειέτσι τους είπαν το βράδυ στις ειδήσειςσκύλων.

Κάποτε με κοροϊδέψανεπως ο σκύλος είναι ο πιο πιστός φίλος τ’ ανθρώπουμα ο λύκος είναι ξάδερφοςδεν φταίω εγώη βιογεννετική φταίειη τρισκατάρατη γνώση ίσωςπου τα σκυλιά τριγυρνούν και σκοτώνουν.

Και οι άνθρωποι σ’ αντεκδίκηση τρώνε ανθρώπουςστιφάδο, ίσως και λίγο μπριάμ με κρέαςπου αναδύει ξεχασμένους πόθουςμιας ζωής που δεν έζησαν ποτέζωντανοί νεκραναστημένοιαπό έναν θάνατο χωρίς λόγο κι αφορμήχωρίς αιτία.

Εκείνο το πρωϊνό με πλησίασε ένα κουτάβικουνούσε την ουρά του πέρα δώθεσαν καλοκουρδισμένο ρολόι στον τοίχοπου βιαζόταν να περάσει η ζωή από μπροστά τουσαν ένας ίλιγγος από την δίψα και την ταχύτηταμε ένα πήδημα που θρώσκει στα καλντερίμιατου μυαλού που σήπει.

Το κουτάβι παραπονέθηκε πως δεν του αντιγύρισαένα χαμόγελοκαι ευθύς μου έκοψε το ένα μου πόδι από την βάσηκαι στάθηκε μπροστά μου να σπάει τα κόκκαλα με τα κοφτά του δόντια,

ενώ εγώ η μόνη μυρωδιά που πήραήταν αυτή του δικού μου αίματος.

Με κυρίευσε φόβος, δεινόςάραγε που κρυβόταν;το κουτάβι βαφτίστηκε στο αίμα τ’ ανθρώπουπλέον ήξερε τι λιχουδιές είχε να περιμένεικαι ‘γω κουτσός έμεινα να αγναντεύω το πόδι μουν’ απομακρύνεται.

Στο τέλος κατέληξα σε μία απονενοημένη σκέψηπου δεν μπορώ να εξιστορήσω σε ένα ποίημαπως φίλοι δεν υπάρχουν πια, μονάχα σκύλοιπου σου τρώνε τα πόδια, φιλικά, κι ας έχεις κι άλλακαι τότε έπιασα ένα κλαδί συκιάςκαι έριξα λίγο γάλα στην πληγή για να τσούξεικαι να θυμίσει λίγο στην απελπισιά μουπως οι φίλοι υπάρχουν μονάχα να δαγκώνουνενώ σου κουνάνε φιλικά την ουρά τους.

Αποκάλυψη

Όταν ο ήλιος δύσεικαι απ΄ την ανατολή θα τρέξει αίμααντί του ηλίου οι αχτίδες,όταν το σκότος το πηχτόκατακλείσει το πανκαι κανένας λαμπτήραςτου ανθρώπου κατασκεύασμα δεν φωτίζειτις λευκές σελίδες που διψούν να γεμίσουν με μελάνι,όταν τ’ ανθρώπου ο νους νοσήσειστην σήψη της σκέψης περιπέσεικαι η μυρωδιά του σάπιου αναδυθεί,όταν τα πυρίμαχα σπάσουνσε χιλιάδες μικρά κομμάτιαόπως της ζωής τη σύγχρονη κατάρα,όταν αλλόκοσμα τέρατα ξεπηδήσουναπό τα πέρατα της γης καταγώγιαπου αδημονούσαν να βγουν και να κατασπαράξουντων ανθρώπων τον φόβο και το αίμα,όταν τα δάκρυα στερέψουνκαι οι ψυχές ιδροκοπούν για λίγο ύδωρκαι η δροσιά χαθεί σαν μια λέξηαπό ένα αρχαίο βιβλίο της Λήθης γνώση,όταν πάνω σε έντομα ορθώνονταιέφιπποι εκδικητές της Μάνας Φύσηςκαι με φωτιά καψαλίσουν την σάρκακαι το Ωραίον πεθάνει μια για πάντα,τότε ίσως ο άνθρωπος κατανοήσειότι είναι ντροπή· είναι άδικο για τον ίδιοστο όνομα του μικρού θεού τουνα θυσιάζει στους σύγχρονους βωμούς νομισμάτωνμικρούς αγγέλους και όνειραπιο αγνά και από της μάνας χάδι.

Εξαιρέσεις

Όπως η νύχτα εξαιρεί τον ήλιοόπως η σκιά εξαιρεί το περίγραμμαόπως ο φόβος εξαιρεί την σπουδήόπως το φίμωτρο εξαιρεί τ' ανείπωταόπως το εναργές, αβέβαιο μέλλονεξαιρεί το θεμελιώδεςόπως διάκειμαι μέσα στη σαθρή άμμονα βουτήξω στ’ανοιχτά της ασαφούς θαλάσσης,όπως όταν οι σκοτεινές ατραποίσεργιανίζουν στο μυαλό μουσαν αλλοτινοί απεικαστοίτων προβλεπομένων ψευδαισθήσεωνόπως τα χαώδη κατάστιχαεξαιρούν την ουσίαόπως ο σύγγονος στερεύεισυγγόνου τροφήχωρίς αιτίαόπως η ομονοούσα πλάσηαπορρίπτει το ψεύτικοκάπως έτσιένα πρωινόκάποιος φύλακας άγγελος θα προνοήσεινα φέρει εις πέραςτην εξαίρεση στον κανόνα.

Η σοφία της νύχτας

Φυγόκεντρος διάθλασηΣαν τέρψη κάθε λάγνας απόλαυσηςΣυνονθύλευμα σκέψης της οικουμένηςΣε κάνει και φοβάσαιΣε κάνει να νοιώθεις μυρμήγκιΜπροστά σε μια φωλιά που δεν έχει πόρουςΠου δεν έχει τον σίτοΠου τόσες μέρες κουβαλούσες στην πλάτηΠου δεν υπάρχει ίσκιος κάτω από ένα δέντροΜόνο νύχταΠου δεν αναμειγνύεταιΤο φως του φεγγαριούΠου συνέχεια αφορίζειςΛες και ο ήλιος είναι ο φίλος συνωμότης σουΕνώ τ’ αηδόνι σου σιγοψυθιρίζειΚάθε βράδυ ανελλιπώςΠως η ζωή δεν είναι τίποτα άλλοΠέρα από αυτό που δεν μπορεί να γραφτεί με λέξεις

Ένας κόσμος γεμάτος βροχή

Τ’ανείπωτα δεν ζωγραφίζονταιδεν γράφονται με στίχους πεζούςμονάχα της ακροθαλασσιάς τα βότσαλαωχριούν θεριεύοντας το αλμυρό νερό.Η μυσταγωγία της νύχτας χαλιναγωγείτους ημερίσιους πόθουςκαι σαν φερέφωνο ιχνοπατάσε μονοπάτια του Φόβου,δειλά δειλά αντρώνεικάθε μύχια σκέψη,επιθυμίαή έστω κατάρα.Αλήθεια, τί γίνεταιόταν σου κλέβει το όνειροσαν εκδίκηση,σαν δόλια απόφαση,σαν ενοχική μαχαιριάενός γενναίου πολεμιστή;Τα πάντα αιωρούνταιστα κρυμμένα μονοπάτια της Θλίψηςκαι οι μέρες που φτάνουνβροντούν την πόρτα της ψυχήςγια ένα ακόμη χτύπημαεκεί ακριβώς πουτα όνειρα δεν έχουν θέσησε έναν κόσμο γεμάτο βροχή.

Σπουδή στον ποιητή

Πόσα δάκρυα έχυσες για να γράψεις ένα ποίημα;Πόσα μάζεψες για να ποτίσεις την ψυχή σου;Την ψυχή σου; Ας γελάσω!Την θαλερή σου σκέψη θέλεις να τιθασέυσεις.Να γιγαντώσεις τον έσω διάλογο με το είδωλό σου·που τόσο αγαπάς.Να φιμώσεις κάθε επιθυμία του κορμιού σουπου βαφτίζεις ανάγκηχωρίς από πόνους να ξέρειςλες και υπάρχει μια ζυγαριάπου ολιτομετρεί τον πόνοτων περιπλανώμενων ψυχώνστον φυγόκεντρο , τούτο, κόσμο.Η έρημος είναι καυτήκαι δεν ξέρεις από γεωγραφία.Δεν είσαι εκεί που είσαι.Νομίζεις,υποθέτεις, ελπίζειςνα είσαι κάπου… καλύτερα.Ανυπομονείς, ενδόμυχα, να μυρίσεις θυμίαμαγια να ευχαριστήσεις τον φόβο που είσαιζωντανός, ακόμα.Δεν έχεις μειλίχια λόγια,ποιητή,σου στέρεψαν!Είσαι ψεύτης!Ένα φιάσκο της γλώσσας, ένας προδότης του χαρτιού.Θέλει θυσίες, ποιητή , και δάκρυα πολλά.Δάκρυα αντί για μελάνι.Να μαυρίσουν από την αναμονή.Να στεγνώσουν στο ματωμένο χαρτίΚαι τα δάκρυα έχουν ταυτότητα.Πρέπει να είναι δικά σου.Μόνο τότε , ποιητήο κόσμος παίρνει χρώματα δέντρα ξεμυτούν στα ξέφωταοι αετοί φωλιάζουν στις εύκαμπτες κορυφέςκι όταν βρέχειο αέρας μοσχοβολάει βρόχινο νερόποτιστικό

η ζωή θωπεύει την ουσία τηςκαι τα τέσσερα στοιχεία της φύσηςεναγκαλίζουν το βάπτισματης αιωνιότητας.

Εισιτήριο

ένα τραίνο περιδιαβαίνει τα άδεια δώματα του τόπου μουμαύρος καπνός ενώνεται με τα φορτωμένα σύννεφαοι συριγμοί αντηχούν σε πείσμα του ειρηνικού τοπίουένα νυστέρι ξεριζώνει την όποια πράσινη απόχρωσηο αγέρας καψαλίζει τα πνευμόνια σε κάθε ανάσατο ψυχρό μέταλο στοιχειώνει τα όνειρά μουσφυρίζει και τρέχει(θαρρώ σφυρίζει ανέμελα)σε ταχύτητα πάντα εντός ορίωνπροδιαγεγραμμένη πορείαπροαποφασισμένη μοιρασιάκαι εμείς επιβάτεςνα περιμένουμε στις ουρές για ένα εισιτήριο-δανεικό-για έναν κάλπικο προορισμό

Χρωμόσωμα

Το κόκκινο ανακατεύω με το κίτρινοκαι βάζω λίγο μπλεπιτσιλώ τα όνειρα με μερικές σταγόνες ηδυπάθειαςαναμοχλεύω τον καπνό του τσιγάρου μουστέλνοντας σήματα καπνούστο είδωλό μουκαι ακούω την ασυνείδητη φωνήλάγνααπερίσκεπτακαι όσο κι αν μοιάζειεπιτηδευμένοεκλιπαρώ για το χάδι σουπου τόσο αναστατώνειτα δάντεια επίπεδα της κόλασης.

Δεν φταίω εγώτο χρωμόσωμά μου φταίειπου περιμένει εναγωνίωςνα το εκθιάσεις· άτυπα,ας μη ξέρω χημείαξέρω απ’ τα χρώματαπου τονίζουνμε φρόνιμες πινελιέςσε έναν άφρονα, του έρωτα, δουλικότο μάθημα της υπομονήςνα ξεκλειδώσει, επιτέλους,η τράπεζα της γοητείας σουνα καταθέσω , ευχαρίστως, τους λογαριασμούς μαςβάζοντας ενέχειρο τα βράδια.

Χαϊκού

Καμπύλες έχειςγεμάτες σφρίγος,αναστατώνεις!

Μονάχη μένεις,αμφιδέξια μίσησε κατακλείουν.

Μοντέρνος έρως,αναμφίβολα πάθηκι εσύ στο δώμα.

Αφορισμούς καιμίσος γεμάτη είσαι,διαφεντεύεις.

φωνή βο ντοςῶν τ ρήμ στίἐ ῇ ἐ ῳ ἐ

άκρα μοναξιά.

Έρως μονάχοςστέκει στα αρμυρίκιαεξιλεώνει.

Πέτρινα φιλιά,στο σώμα σου πάνωασφυκτιούνε

Αιτιατά

Δεν ήταν τυχαίο oν!Τους αγέρες έσκιζε γενναίαείχε φτερά, δυνατά καιόψη μειλίχια.Μια μέρα αυτόβουλαξεκίνησε ταξίδι στο απομεσήμεροκανείς δεν ήξερε για πουτον λόγο και τον χρόνο.Τον είδαν μονάχα να φεύγει για πάνω.

Ονειρευόταν τα σύννεφακι ακόμη πιο πάνωέργο θεάρεστοτ’ανθρώπου το όνομα να κλέψειπουλιά θα υπήρχαν,τα βράδια σκεπτότανακόμα και στον Παράδεισο,δεν ήτανε φήμες!

Ανέβαινε μοχθώνταςβαριανάσαινε στους αγέρεςτα σύννεφα φτάνειγλυκιά ιδέα σφηνώθηκενα ξαποστάσει λιγάκι,τα μάτια του πέσανστον άνθρωπο κάτωνα μοιάζει μυρμήγκι.

Στα σύννεφα υπήρχεπουλί ξεχασμένοκοινή η πορείαπαλιά ιδεολογίαπεινούσε και κρύωνεγλυκάθηκε απ’ την ιδέαφοβήθηκε το ύψος.

Τότε συναντήθηκαντο λόγο του ζήτησεαιτιατή η μοναξιά του;

Οι τύχες τους συνδέοντανόπως των ανθρώπων στη γητο ίδιο όνειρο είχανβοή στ’ αυτιά τουςτα χειμωνιάτικα βράδιαστη φωλιά στα έλατα.

“Γύρνα πίσω”, του πρόταζεμε περίσσειο πόνο“εγώ έμεινα εδω πάνωλες και ο άνθρωπος κάτι ξέρειπου δεν κοιτάει πέρα από τα σύννεφα”.

Ο αετός του είπεο άνθρωπος δεν βλέπειμονάχα φαντάζεταιμονάχα πιστεύεικαι ξάφνου φτερούγισμακαρφί προς τα πάνωγια ένα ταξίδιθολό, χωρίς πλάνο.

Παγωμένη κόλαση

το μελάνι μου αδειάζωόπως χύνω τα δάκρυά μουκαι αφήνω τα αποτυπώματά μουσε ένα κομμάτι χαρτί,στο χαρίζωμε αυτόπτη μάρτυρα την καρδιά μουκι εσύ γελάς· δεν θα μπορούσενα είναι καλύτερη η μαχαιριά.

Μα, με τσαλάκωσεςόπως τσαλάκωσες το χαρτί στα σκουπίδιακαι άφησες τις ζάρες του χαρτιούνα περιπλανώνταισε αχαρτογράφητους τόπους,δεν θα μπορούσε να γίνειπιο όμορφηη παγωμένη κόλαση.

Αστερισμοί

…μα πάνω απ’ όλαένα πράγμα φοβάμαι,μην φύγω.Αν, όμως, φύγωμην ξεχάσεις ν’ ανοίγεις τα παράθυρανα μπαίνουν οι πρώτες αχτίδες του ήλιουν’ αγγίζουν το άμεμπτο, του ύπνου, πρόσωπό σου,μην ξεχάσεις να μου φιλάς τα παιδιάκαι ένα χάδι απ’ τ’ άγγιγμά σου να χαρίζειςσαν να ‘μουν κρυμμένος μέσα στην ντουλάπα,σαν να ‘ μουν εκεί…Μην ξεχάσεις ότι ο χρόνοςάκομψα φανερώνει τις χαρακιές του,όμως η εικόνα σου αντιμάχεται της δύναμής τουγια λόγο που μόνο ο Έρωτας γνωρίζεικαι έχει καταγράψει στα μεγαλειώδη κατάστιχά του,κάπου εκεί είναι αυτοί οι στίχοι,ας είναι· ας γίνω για μια φορά λογοκλόποςμαζί τα γράψαμε ούτως ή άλλωςέτσι κρατήσαμε δικαίωμα σ’ ένα όνειροστην περικοκλάδα που πλέξαμε,τηρώντας τις αγαπημένες σου νουθεσίες.Μην ξεχάσεις στα χέρια σου να πιστεύεις,μόνο αυτήν την πίστη σου εγκρίνωμ’αυτά θα χτίσειςμ’αυτά θα ζεις.Μην ξεχάσεις να ζεις!Μην ξεχάσεις να διώξεις τον φόβο,μερικά βράδια είναι άνιση η μάχη με τον φόβοόμως σκέψου ότι δεν έχεις δικαίωμανα την χάσεις.Μην ξεχάσεις να ζεις, νομίζω ότι στο ‘παμην ξεχάσεις να ζεις!Μόνο έτσι θα χαρίζεις απλόχερα τα χρώματα στο γκρίζοεπίπλαστο κόσμοφτιάξε έναν κόσμο γεμάτο από φως,χρώμα, ουσία,ένα ορμέον ρεύμα,

ετσί μονάχα όπως εσύ γνωρίζειςμην το ξεχάσεις,μην ξεχάσεις αυτά που γνωρίζεις.Γίνε οδοιπόρος, πάρε την σάγη σου και προχώραμε βήματα όσο πατάειη πολυαγαπημένη μας γάτα,προς Θεούμην ξεχνάς να ταϊζεις την γάτα!Μην ξεχάσεις τις φωτογραφίες μου,να τις πετάξεις στο τζάκινα τις πάρει η φλόγα και να τις στείλει στα ουράνια,τα στοιχειά δεν έχουν θέση στο κρεβάτι,ο ογμός είναι αυτός που θα ποτίσει τα λουλούδιαπου τόσο αγαπάς,μην ξεχάσεις να ποτίζεις τα λουλούδια!Μην ξεχάσεις να χαρίζεις χαμόγελαστα στιγμιότυπα της μέρας,και όταν η νύχτα φτάσειμην ξεχάσεις να διαλέξεις αυτό το ποίημανα γίνει η θύμισή σου πάλι ίδιατην επόμενη μέρα.Αν, όμως, φύγω,μην ξεχάσεις να με θυμάσαιμην ξεχάσεις ότι η απουσία σου όπου κι’ αν είμαι,αν θα έχει υπόσταση όλος ο κόσμος,θα μου κρατά παρέασ’αστερισμούς που μόνοσε ένα ποίημα υπάρχουνκαι θα ‘στε και ‘σεις μέσαμαζί μουθα ‘μαστε όλοι μαζί…

Στης νύχτας τη μεριά

Το φιλί σου χαραγμένο στα δειλά μονοπάτια του μυαλού μου,φάσκει εμπρός στην αλήθεια του φωτόςσε μια αγκαλιά που φύεται ο δυϊσμός της ύπαρξής σουμέθεξη για φυλαχτό στης νύχτας τη μεριά.

Περί τραπεζίου παραδοχές

Μια γεωμετρία μαρτυρώ,στο σύνολο των πραγμάτωναυτών που αντιμάχονται το όλονμε την λογική ή το αφηρημένο.Το όλον έχει άντυγα το ίδιο,η λογική το τραπέζιογεμάτο γωνίες που πόνο φέρουνκαι το αφηρημένοτους ποιητές.

Αλήθεια τί θα επέλεγεςσε τούτο το ξημέρωμα να ονειρευτείς;Την άντυγα,το τραπέζιο ή το αφηρημένο;Παρεμβάλομαι στην σκέψη σουκαι παραδέχομαι ότι στα δύο τελευταίαδιόλου δεν μπορώ να επιλέξω…

Αν το θέλεις

Αν ψάχνεις έρωτασαν τιτίβισμα, στ’αυτιά σου, του ανέμουμέγιστους χορηγούς οι υποσχέσειςμια τεθλασμένη ζωήξέρεις που θα με βρείς…

Αν θέλεις χάδιααγγίγματα, γλυκίσματα, μικρά σμαράγδιαφιλάγγιχτα θέσφατα του νου σουμια καταρρίπτουσα αστρόσκονηξέρεις το γιατί.

Αν, επιμένουσα, νικάς τα «μη» σουλεξιπλέκοντας τις επιθυμίες σουμε ονείρατα και όμορφα δειλινάξέρεις τι να πράξεις.

Σχημάτισε τον αριθμό της βούλησής σουΌταν σε φωνάζω να έρθεις,να αντιδράς!Γιατί τα «πρέπει»,τα μαντάτα και τα θέλωσαν άλλη εκδιδόμενη της καρδιάςθέλεις και παθαίνεις.

Τότε φύλαγε λιγάκι λίγο αέρασε μια τόσο δα μικρή φιάληαπό όνειρα για δυο σε μια θέσηστο ποτό μου η προδοσία λάδι στην φωτιάπάρε με μαζί σου αν το θέλεις…

Specification

Έμαθες να ζειςμέσα σε χρυσές συσκευασίεςκαι η μειλίχια όψη σουεμετική φαμφάρα,ρομποτισμός στα λόγια σουγαλουχείς χάρτινες σήψεις.Ζήσε με specification,μαλάκα.

Ένας φίλος χαρτί

Νομίζω ρώτησα έναν φίλο-χαρτίτο όνομά σουη θύμισή σου είναι οικεία σε μένα.Ίσως να είναι το είδωλό σουσε ένα καθρεύτη της ψυχής μουπου διαγράφει την τάσημιας ψυχοσύνθεσηςμε επίκαιρα περιεχόμενα.Κάποτε,σε κάποια γωνιάαυτής της Γης,είχα διαβάσειτα έσω κατάστιχά σου.Όταν θα σ’ αναγνωρίσωθα σου χαρίσωδυο οκάδες λέξειςσ’ ανταπόδοση.Σαν να ‘τανε βράδυπου άκουγα την μελωδίαμιας εσώτερης παλινωδίας.Φως ζητάω και χρώμαδεν είναι λίγακαι ας μου θέτειςαμφίβολα πλαίσια.Ακόμη, έχω την πίστηπως η ποίησηείναι καταθέσεις, όχι σε βιβλιάρια,αλλά ψυχής.Κι αν ,τελικά, είναι μια πλάνητο αν σε γνωρίζωθα μεταλάβω το αποτύπωμά σουστο χαρτί.Όταν συμβεί αυτόθα γίνω αυτήκοος μάρτυςμιας ουτοπικής ευαισθησίας.

Σαν γίνει αυτό θα καταλήξωότι δεν χρειάζεται ταυτότηταγια έναν ποιητή.

Ο Σοφός και το Παιδί

Ας περάσει και αυτό το απόγευμα όπως περάσαν και τα άλλα. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Γιατί η αστάθεια φοβίζει τον άνθρωπο. Η αλλαγή φοβίζει τον άνθρωπο.Το άγνωστο του κατακερματίζει τον αυτοπροσδιορισμό του. Η διττή σημασία του μέλλοντος κάνει τον άνθρωπο να πισωβαδίζει. Να μην είναι σίγουρος για τις επιλογές που έχει μπροστά του. Για τους δρόμους που καλείται να διαβεί σε ένα καλύτερο αύριο.Ο Σοφός ήταν σκεπτικός. Στο δάσος συνέβαιναν ολοένα και πιο άσχημα πράγματα. Όμως η ενηλικίωση, ανεξαρτήτου ηλικίας, είναι κάτι που όλοι οι άνθρωποι καλούνται να προσπεράσουν. Να περάσουν στο επόμενο επίπεδο διανόησης, αντίληψης και ματιάς στα τεκταινόμενα. Το Παιδί καθόταν αντίκρυτου σε μια άβολη καρέκλα. Παρατηρούσε με δέος τα μάτια του Σοφού να είναι βουτηγμένα στα γραπτά του και φανταζόταν εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που πραγματικά τον απασχολούσαν. Τα ζαρωμένα μάτια του άφησαν την εντύπωση ότι τον διακατέχει μια ανησυχία. Η επιμονή να εκδηλώσει μία συγκεκριμένη ερώτηση στο Παιδί, την οποία θα κατανοήσει και θα απατήσει ενπλήρει συνειδήσει, ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές στην ζωή του. Προσπαθούσε πια να αποκρυπτογραφήσει τις σκέψεις του δικού του Σοφού όταν ήταν ο ίδιοςΠαιδί. Αναζητούσε εκείνη την αθωότητα με την οποία εκείνος είχε πάρει την απόφαση για το μεγάλο βήμα, έτσι ώστε η ερώτηση που θα κάνει στο Παιδί,αντίστοιχα, να έχει έναν ομαλό , ανεπαίσθητο, σαν το δροσερό ανοιξιάτικο αεράκι στα άνθη της Μάνας Γης, προσανατολισμό, που δεν θα τον φοβίσει, ενώ αντίθετα θα τον καθοδηγήσει στην σωστή ρότα.

Λένε ότι όταν μπορείς να εξηγήσεις κάτι σε ένα Παιδί, τότε το έχεις κατανοήσει πλήρως εσύ ο ίδιος. Όμως στην ζωή συμβαίνουν τόσο αντιφατικά πράγματα, που σχεδόν είναι αδύνατο να τα εξηγήσει κανείς με τους συμβιβασμούς της λογικής, της νομοτέλειας και της ιστορικής καταγραφής τουανθρώπινου είδους πάνω σε αυτόν τον κόσμο. Πάντοτε κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο, άπιαστο, ασύμφωνο με όλα όσα έχει μάθει ο Σοφός στα τόσα χρόνια της εμπειρικής του αδιαλλαξίας. Όμως τον βασανίζει το χρέος του να εκπαιδεύσει το Παιδί για να πάρει τον σωστό δρόμο.

Εν τέλει, άφησε την γραφίδα του πάνω στο τραπέζι και ανακάτεψε τις σημειώσεις του , σαν να προσπαθούσε να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά.Κοίταξε το Παιδί στα μάτια και ζωγράφησε ένα ανέμελο χαμόγελο στο πρόσωπό του , ώστε να πιάσει εξαπίνης την ήδη ταραγμένη, μπερδεμένη και φοβισμένη Σκέψη του Παιδιού. “Για να σε ακούσει ένα Παιδί, πρώτα πρέπει να χαμηλώσεις το ανάστημά σου”, σκέφτηκε.

Το Παιδί αποκρυπτογραφούσε τα πάντα. Σαν να γνώριζε ήδη τί θα τον ρωτήσει.Παρατηρούσε στα ακροδάχτυλά του την νευρικότητα και συμπονούσε την προσπάθειά να του μιλήσει με πιο απλά λόγια απ’ όσο, εξόφθαλμα, οι σκέψειςτου βρίσκονταν σε σύγχυση. Του αντιγύρισε ένα ήσυχο χαμόγελο.

Εκείνος σοβάρεψε απότομα. Σαν να κατέληξε στις σκέψεις του και να κατέληξεσε κάτι που δεν του άρεσε. Σαν το μυαλό του να έκανε αποτρόπαιους παραλληλισμούς και άσχημα παιχνίδια. Άλλωστε ποιος δεν θα ήθελε να μείνει για πάντα Παιδί;

“Ήρθε η ώρα να γίνεις Άνδρας”, του είπε με το πιο σοβαρό ύφος που μπορούσενα πάρει, ο Σοφός. “Το θέλεις;”, κατέληξε.

Ήξερε ότι το Παιδί, όπως και κάθε Παιδί βιάζεται να μεγαλώσει. Ήξερε ότι στα πρώτα χρόνια της ζωής του ανθρώπου ο χρόνος είναι εχθρός, ενώ στα τελευταία φίλος. Εκμεταλλεύτηκε όλη του την σοφία, το πολύτιμο απόκτημά που διαχρονικά επεδίωκε για να γίνει Σοφός. Όμως κάθε φορά, κάθε στιγμή που έρχεται η στιγμή της απόφασης αισθάνεται υφηλό το φρόνημα της ευθύνης μέσα του.

“Θέλω!”, απάντησε το αγόρι , επιβεβαιώνοντας τις υποθέσεις του Σοφού. “Αλλά τί πρέπει να κάνω;”, ρώτησε.

“Πρέπει να ζήσεις στο Δάσος”, είπε ο Σοφός στον ίδιο σοβαρό τόνο.

“Μα, αυτό είναι εύκολο! Το Δάσος είναι όμορφο!”, είπε το παιδί.

Ο Σοφός μάντεψε σωστά.”Η ευτυχία του παιδιού πηγάζει από την άγνοια κινδύνου”, σκέφτηκε. Ανακάθισε στην καρέκλα του , ακουμπώντας την πλάτη του πίσω και στηρίζοντας το κεφάλι του έχοντας πλέξει τα δάχτυλά του από πίσω. Ήξερε μέσα του ότι είχε κάνει την σωστή ερώτηση για το Παιδί, και εκείνο απάντησε όπως είχε προβλέψει. Το φως των κεριών τρεμόπαιζε και έκανε τις σκιές των πραγμάτων στο δωμάτιο να χορεύουν.

“Πράγματι, νεαρέ μου, το Δάσος είναι όμορφο, έχει όμως και κινδύνους”, αντιγύρισε. “Είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις;”

“Είμαι έτοιμος! Οι φίλοι μου και γω τόσο καιρό συζητάμε για αυτήν τη στιγμή! Ήρθε επιτέλους η ώρα να γίνω και γω πολεμιστής, κυνηγός, άξιος απόγονος του πατέρα μου!”, είπε το Παιδί με περίσσιο θάρρος.

Ο Σοφός αναγνώριζε στο Παιδί ότι είχε όλα τα προσόντα να γίνει, πράγματι, άξιος απόγονος του πατέρα του. Εντόπισε μια φλόγα μέσα του που σιγοκαίει, έτοιμη να αναζωπυρώσει την θέλησή του για ζωή. Ήταν, ήδη, ένας μικρός πολεμιστής.

“Από πού να ξεκινήσω;”, ρώτησε το Παιδί, αδημονώντας να ξεκινήσει το ταξίδι του.

“Μικρέ μου, να ξέρεις ότι ο δρόμος που διάλεξες να ακολουθήσεις , είναι μακρύς και δύσβατος. Πρέπει να εξασφαλίσεις την τροφή σου, να παλέψεις γιατα ιδανικά σου, να πάρεις τις σωστές αποφάσεις και να μην πισωβαδίσεις ποτέ σου.Πρέπει να μην γυρίσεις ποτέ σου πίσω κλαίγοντας και να μην μετανιώσεις για την απόφασή σου. Πρέπει να επιμείνεις στις επιλογές σου και με θάρρος και όση σοφία διαθέτεις να πάρεις την σωστή πορεία που θα σεκάνει, ένα όμορφο πρωϊνό, να γυρίσεις πίσω και να πάρεις την θέση μου.”

Τα μάτια του Παιδιού σχεδόν βούρκωσαν.Παρατηρούσαν με προσοχή τις συμβουλές του Σοφού και εντόπιζαν, με περίσσεια αμφιβολία, τα όσα του έλεγε.

“Στο Δάσος είναι όμορφα! Ακούγεται ο βόμβος των μελισσών, μυρίζουν τα άνθητης ρίγανης, δεν είσαι ποτέ μόνος καθώς μια σοφή κουκουβάγια πάντα σε παρακολουθεί, υπάρχει άφθονο , δροσερό, τρεχούμενο νερό και ζώα για να τραφώ. Υπάρχουν δρόμοι και άγνωστα μονοπάτια έτοιμα να τα ανακαλύψω! Υπάρχουν ελάφια που ζουν ειρηνικά και αετοί που κυνηγούν τα φίδια! Υπάρχουν σπηλιές για να κοιμηθώ και να προστατευτώ από το κρύο, λαγοί για να τραφώ, αρκούδες για να κυνηγίσω και να ντυθώ ζεστά! Ξέρω να κυνηγώ! Είμαι καλός στο σημάδι!Τα κλαδιά είναι άπειρα για να φτιάξω μια καλή και στέρεα καλύβα!Και θα έρθει κάποια στιγμή που θα γνωρίσω και γω την δικιά μου νεράϊδα και θα της ζητήσω να γίνει γυναίκα μου! Θα κάνουμε τα δικά μαςπαιδιά!Θα…”

“Μικρέ μου μη βιάζεσαι…”, του είπε ο Σοφός με αυστηρό τόνο.

“Τα έχω σκεφτεί όλα!”, του αντιγύρισε το Παιδί, σφίγγοντας τα στηρίγματα της καρέκλας του με όλη του την δύναμη.

“Στο Δάσος υπάρχουν οι λύκοι, μικρέ μου, άκουσέ με! Είναι ύπουλοι και δεινοί κυνηγοί. Οι αρκούδες δεν είναι και τόσο εύκολα θηράματα. Τα φίδια κρύβονται από τους αετούς στα πιο απίθανα μέρη. Η σοφία της κουκουβάγιας δεν σε ακολουθεί για πάντα, πρέπει να την μελετήσεις πρώτα. Στις σπηλιές

υπάρχουν ήδη άλλοι κυνηγοί και θα πρέπει να συμφωνήσεις μαζί τους για να μείνεις εκεί. Τα άγνωστα μονοπάτια δεν οδηγούν σε όμορφα ξέφωτα πάντα. Καιεν τέλει είσαι μόνος σου σε ένα πραγματικά αφιλόξενο περιβάλλον…”, κατέληξε. “Είσαι σίγουρος ότι το θέλεις πραγματικά;”, το ρώτησε μειλίχια.

“Δεν φοβάμαι!”, του είπε το Παιδί με θάρρος. “Δεν θα φοβηθώ έναν λύκο. Θα προσέχω όταν σηκώνω τις πέτρες μήπως και κρύβεται δειλά κάποιο φίδι. Με τους άλλους κυνηγούς θα μοιράζομαι τα θηράματα. Οι αρκούδες είναι αρκετά μεγάλες για να τις πετύχεις!Θα βρεις σίγουρα τον στόχο σου! Αν τα μονοπάτια δεν οδηγούν σε ασφαλή μέρη θα γυρίζω πίσω!”. Είναι πράγματι ένα γενναίο Παιδί!

“Οι λύκοι κυνηγούν σε αγέλες , με τόσα μέλη που θα έπρεπε να έχεις δέκα οπλισμένα χέρια για να τα βγάλεις πέρα. Τα φίδια δεν είναι δειλά, είναι πονηρά. Οι άλλοι κυνηγοί δεν θα είναι όλοι τους φιλικοί. Και μερικές φορέςστα μονοπάτια χάνεις τα σημάδια για να γυρίσεις πίσω.”

Το Παιδί φάνηκε να σκέφτεται τα επιχειρήματα που του έθεσε ο Σοφός, σαν νατον κυριεύε ο φόβος ολοένα και περισσότερο. Όμως έβαλε το μυαλό του να δουλέψει.

“Εσύ, Σοφέ γέροντα, δεν φοβήθηκες τα χρόνια που έζησες στο Δάσος;”

“Φοβήθηκα…”, απάντησε ο Σοφός. Διαπίστωσε ότι η ερώτηση του Παιδιού αποδιοργάνωσε την σκέψη του.

“Τί φοβήθηκες περισσότερο απ’ όλα; Τους λύκους, τα φίδια, τις αρκούδες, τίαπ’ όλα;”, ρώτησε το Παιδί , σαν να είχε το πρώτο χέρι στην κουβέντα.

“Τον εαυτό μου!”, απάντησε ο Σοφός με μια ειλικρίνεια που έγινε εμφανής.

Το Παιδί κόμπιασε. Ήταν φανερό πως δεν κατάλαβε τί του είπε ο Σοφός, σαν να μην άκουσε καλά. Ο Σοφός θέλησε να δώσει επεξηγήσεις που θα ήταν μάλλονμάταιες, αλλά θεωρούσε χρέος του να τις αναφέρει. Τις συμπύκνωσε όμως σε μία φράση:

“Το πιο επικίνδυνο ζώο, μικρέ μου, είναι ο άνθρωπος…”, του είπε.

Το παιδί έμεινε δυο στιγμές σιωπηλό. Έπειτα , χωρίς να έχει καταλάβει τί του είπε , πήρε το σακίδιό του, το κοντάρι του και αποχαιρέτησε τον γέροντα. Εκείνος έμεινε με το μετείκασμα του Παιδιού να κλείνει πίσω του την πόρτα. Ήταν εκείνη η μοναδική στιγμή που ο Σοφός αιστάνθηκε ότι έκανε

το χρέος του στο ακέραιο.Το Παιδί έγινε Άντρας Ήταν σίγουρος ότι θα περνούσαν πολλά χρόνια που ίσως το Παιδί θα καταλάβαινε τα λεγόμενά του. Όμως γνώριζε ότι αυτή η μοναδική τελευταία φράση και κυρίως η σιωπή που ακολούθησε θα ήταν χαραγμένη στην ψυχή του για την υπόλοιπη ζωή του.

Τώρα πια, το μόνο που μπορούσε να του δώσει απλόχερα, ήταν η ευχή του…

Αρχίγραμμα/ποίηση2015