Ελένη Καζάρα Χρυσάνθη Βασιλείου

Η ζωή μέσα από τα μάτια μου

Η Ελένη Καζάρα γεννήθηκε στην όμορφη Καβάλα στις 25/05/1980 και μεγάλωσε στο νησί της, τη Θάσο. Αποφοίτησε από το Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας το 2003. Συνέχισε τις σπουδές της, παρακολουθώντας ένα πρόγραμμα εξειδίκευσης στην Ειδική Αγωγή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη Σχολική Ψυχολογία (Πανεπιστήμιο Tor Vergata, Ρώμη). Αυτή τη στιγμή είναι φοιτήτρια στο ΕΑΠ, κάνοντας μεταπτυχιακό στις Σπουδές στην Εκπαίδευση. Έχει τη χαρά και την τιμή να εργάζεται τα τελευταία 12 χρόνια σε δομές ειδικής αγωγής, όπου διδάσκει σε μαθητές/τριες με αναπηρία ή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Είναι παντρεμένη και έχει δύο υπέροχα παιδιά, τον Γρηγόρη και την Άννα. Αγαπάει πολύ τα βιβλία και κυρίως τα παραμύθια, καθώς μέσα από αυτά και μαθαίνουμε αλήθειες, αλλά και λέμε αλήθειες! E-mail επικοινωνίας: ekaz25@yahoo.gr

Η Χρυσάνθη Βασιλείου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 10/04/1981 και μεγάλωσε στα Κάτω Πορόϊα Σερρών. Αποφοίτησε από το Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (Βόλος) το 2003. Εργάζεται 12 χρόνια σε δομές Ειδικής Αγωγής (Ειδικά Σχολεία και Τμήματα Ένταξης) στους Νομούς Χανίων, Ξάνθης, Πιερίας και Κιλκίς. Τους θερινούς μήνες συμμετέχει σε κατασκηνωτικά προγράμματα συνοδεύοντας παιδιά με αναπηρίες . Διατελεί γραμματέας στον Πολιτιστικό – Λαογραφικό Σύλλογο Ροδόπολης Σερρών «Η ΠΡΟΟΔΟΣ». Τα ενδιαφέροντά της είναι o αθλητισμός, η κατασκευή χειροποίητων κοσμημάτων από διάφορα ανακυκλώσιμα ή μη υλικά, καθώς και οι κατασκευές από διάφορα κομμάτια ξύλου και μερινού (τεχνική felting)! E-mail επικοινωνίας: chrisa104@yahoo.gr

ΕΛΕΝΗ ΚΑΖΑΡΑ, ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Η ζωή μέσα από τα μάτια μου

Παραμύθι

Ελένη Καζάρα, Χρυσάνθη Βασιλείου, Η ζωή μέσα από τα μάτια μου ISBN: 978-618-5147-60-0 Σεπτέμβριος 2015 Φιλολογική επιμέλεια, διορθώσεις: Κυριακή Σαλβερίδου kyriaki.salveridou@gmail.com Σελιδοποίηση: Ηρακλής Λαμπαδαρίου www.lampadariou.eu Εκδόσεις Σαΐτα Αθανασίου Διάκου 42, 652 01, Καβάλα Τ.: 2510 831856 Κ.: 6977 070729 e-mail: info@saitapublications.gr website: www.saitapublications.gr

Άδεια Creative Commons Αναφορά δημιουργού – Μη

εμπορική χρήση Όχι παράγωγα έργα 3.0 Ελλάδα

Με τη σύμφωνη γνώμη των συγγραφέων και του εκδότη επιτρέπεται σε οποιονδήποτε αναγνώστη η αναπαραγωγή του έργου (ολική, μερική ή περιληπτική, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο), η διανομή και η παρουσίαση στο κοινό υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: αναφορά της πηγής προέλευσης, μη εμπορική χρήση του έργου. Επίσης, δεν μπορείτε να αλλοιώσετε, να τροποποιήσετε ή να δημιουργήσετε πάνω στο έργο αυτό. Αναλυτικές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη άδεια cc, διαβάστε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/

Ευχαριστίες Ευχαριστούμε θερμά τις συναδέλφους μας κ. Αλβανούδη Κλεοπάτρα και κ. Παπουλίδου Σοφία για τις πολύτιμες συμβουλές και τη σχεδίαση του εξωφύλλου αντίστοιχα. Αφιερώνουμε με πολλή αγάπη και υπερηφάνεια το βιβλίο μας στους μικρούς μας μαθητές από την Δ τάξη του Δημοτικού Σχολείου Ποταμιάς Θάσου και την Ε τάξη του Δημοτικού Σχολείου Σ.Σ. Μουριών Κιλκίς και τους ευχαριστούμε για τις όμορφες ζωγραφιές που συνοδεύουν την ιστορία μας.

Είναι τόσα πολλά τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής του κάθε ανθρώπου. Οι αγωνίες, οι ανασφάλειες, οι λύπες, οι χαρές και τα κατορθώματα. Ζώντας αρκετά ανάμεσα σε «διαφορετικούς» ανθρώπους και παρατηρώντας τους, καταλήγεις στο γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία συνθήκη και κανένας περιορισμός όταν θέλεις πραγματικά να απολαύσεις τη ζωή. Η διαδρομή μας καθορίζεται από μία πληθώρα εμπειριών που οικοδομούν την ύπαρξή μας. Μπορείς να κάνεις τα πάντα αρκεί να είναι ανοιχτή η καρδιά και το μυαλό και να φροντίζεις να αξιοποιείς τα εργαλεία που σου έχουν δοθεί ή έχεις καταφέρει εσύ να αναπτύξεις. Κάπως έτσι απαντώ πάντα στις ερωτήσεις των βλεπόντων παιδιών και ενηλίκων όταν με ρωτούν από το «Πώς ντύνεται ένας τυφλός;» ή «Πώς κινείται μόνος του;» μέχρι και το «Ονειρεύονται οι τυφλοί;», «Ερωτεύονται, κάνουν σχέσεις;». Το όριο μπαίνει εκεί που ο καθένας θα αποφασίσει να το καθορίσει αξιολογώντας τις δυνατότητές του και τα πιθανά αντικειμενικά εμπόδια που βιώνει. Το «φυσιολογικό», κατά τη γνώμη μου, δεν καθορίζεται από χρώματα, φυλές, φύλα ή ακόμα και αναπηρίες. Είναι αποτέλεσμα της ισότιμης πρόσβασης του κάθε ανθρώπου ανεξαρτήτως δυσκολίας σε όλα τα αγαθά και τα μέσα της κοινωνίας στην καθημερινότητα. Όταν υπάρχει η μέριμνα και όλα τα αυτονόητα για κάποιον αρτημελή, είναι αυτονόητα και για κάποιον

άνθρωπο με αναπηρία, τότε σχεδόν οτιδήποτε είναι εφικτό. Οι ήρωες της ιστορίας που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα των παραπάνω διαπιστώσεων. Όχι μόνο οι δύο πρωταγωνιστές αλλά και οι υπόλοιποι, αφού είναι τόσο πολύ σημαντικό να έχεις ανθρώπους στο περιβάλλον σου, που υποστηρίζουν τις επιλογές σου και σέβονται τις επιθυμίες σου. Χαίρομαι πολύ που βρέθηκε στο δρόμο μου μία από αυτές τις Δασκάλες που θέλουν να κάνουν τον «κόσμο» των μαθητών τους, και όχι μόνο αυτών, τόσο μεγάλο και ανοιχτό. Καλοτάξιδο! Αργυρώ Καραβίνου Υπεύθυνη εκπ/κών προγ/των Μουσείου Αφής Φάρος Τυφλών της Ελλάδος Αν κάποιος ενδιαφέρεται να ενημερωθεί ή και να εμπλακεί με οποιονδήποτε τρόπο στις δράσεις του Μουσείου Αφής και του Φάρου Τυφλών της Ελλάδος μπορεί να επικοινωνήσει τηλεφωνικά στο 210-9415222, με e-mail στο info@fte.org.gr ή να μας επισκεφτεί στην οδό Αθηνάς 17 και Δοϊράνης 198, 17673, Καλλιθέα. Στοιχεία επικοινωνίας για το Κέντρο Σκύλοι Οδηγοί Ελλάδος, τηλέφωνο 210-5200140, www.greekguidedogs.gr Βερανζέρου 31 – 5ος όροφος, Αθήνα.

Παρασκευή, 16 Ιανουαρίου Αγαπητό μου ημερολόγιο, Δεν ξέρω πραγματικά τι να σου πρωτογράψω… Το Μαράκι μας παντρεύτηκε σήμερα. Κι εγώ εδώ, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Νιώθω τόση χαρά για τη φίλη μου, αλλά δε γίνεται και να μην στενοχωριέμαι που δεν ήμουν κοντά της… Να σταθώ πλάι της, να την καμαρώσω!!! Ευτυχώς, όμως, που σε λίγες εβδομάδες επιστρέφω για πάντα στην Ελλάδα και έτσι θα έχω την ευκαιρία να της ευχηθώ κι από κοντά. Πάντως, πολύ περίεργη η σημερινή ημέρα. Το μεσημέρι που ξάπλωσα, επηρεασμένη από το γάμο της Μαρίας, είδα ένα τόσο ωραίο όνειρο… Είδα πως παντρευόμουν εγώ και φορούσα ένα καταπληκτικό δαντελένιο νυφικό. Είχε μια τεράστια ουρά και η πλάτη του ήταν φτιαγμένη από τούλι και πέρλες. Το όνειρο ήταν τόσο ζωντανό που ήταν λες και ένιωθα στις παλάμες μου το απαλό και λεπτό ύφασμα της δαντέλας. Ξύπνησα τόσο ευτυχισμένη! Θα αργήσει άραγε να έρθει και η δική μου σειρά; Τι λες κι εσύ; Η Ελπίδα σου

Πέμπτη, 12 Φεβρουαρίου Αγαπητό μου ημερολόγιο, Δεν το πιστεύω πώς πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός. Πριν από ενάμισι χρόνο ήρθα στην Ελβετία για να ξεκινήσω το μεταπτυχιακό μου και να αρχίσει την εκπαίδευσή της η Μπέλλα. Πόσο άγχος και χαρά ένιωθα ταυτόχρονα! Δόξα τω θεώ όμως, όλα πήγαν όπως έπρεπε… Ήρθε, ωστόσο, η ώρα να κλείσω κι αυτόν τον κύκλο. Θα μου λείψουν οι παρέες που απέκτησα εδώ και φυσικά όλες οι διευκολύνσεις που μου παρέχει αυτή η χώρα στην καθημερινότητά μου. Πόσο σημαντικό είναι να ζεις σε έναν τόπο προσβάσιμο, σε έναν τόπο που η ευτυχία βρίσκεται στις μικρές χαρές, τις οποίες όμως σου δίνει τη δυνατότητα να διεκδικήσεις. Πρέπει όμως να γυρίσω. Ήρθε η ώρα να κυνηγήσω το πιο σημαντικό όνειρο της ζωής μου… να δουλέψω ως εκπαιδευτικός σε κάποιο σχολείο. Αχ, είμαι τόσο ενθουσιασμένη, αλλά και αγχωμένη παράλληλα. Θα πάνε άραγε τα πράγματα όπως τα ονειρεύτηκα; Τι λες κι εσύ; Ευχήσου μου καλή τύχη, γιατί σίγουρα θα τη χρειαστώ... Καληνύχτα!!!

Πέρασαν μήνες. Η Ελπίδα επέστρεψε στην Ελλάδα και πριν από λίγες μέρες προσλήφθηκε ως εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής σε σχολείο τυφλών. Το μεράκι της ήταν πολύ μεγάλο… όλο ετοίμαζε δραστηριότητες για τους μαθητές της. Σήμερα, μάλιστα, σκέφτηκε ότι θα τους διευκόλυνε ένας ανάγλυφος χάρτης στο μάθημα της Γεωγραφίας και φυσικά έτρεξε για να τον παραγγείλει. - Καλημέρα. Θα ήθελα να εκτυπώσω έναν ανάγλυφο χάρτη της Ευρώπης, είπε η Ελπίδα. - Καλημέρα. Θέλετε να πάμε στον υπεύθυνο υπάλληλο; Ακολουθήστε με, παρακαλώ. Προχωρήστε ευθεία …. Και τώρα στρίψτε προς τα αριστερά, είπε ο ιδιοκτήτης του τυπογραφείου. Από εδώ είναι ο κύριος Παπαδόπουλος. - Πώς θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω; ακούστηκε μια ζεστή αντρική φωνή. (Καμία απάντηση) - Καλημέρα, πώς θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω; ξαναρώτησε ο υπεύθυνος εκτυπώσεων.

- Αλέξανδρε; Αλέξανδρε, τι κάνεις; Η Ελπίδα είμαι, η παλιά σου συμμαθήτρια από το σχολείο τυφλών, είπε όλο χαρά. - Δεν το πιστεύω, τι κάνεις Ελπίδα μου; είπε κατενθουσιασμένος κι εκείνος. - Καλά, πολύ καλά. Άκουσα το επίθετό σου, αλλά είναι πολύ κοινό και δεν το συνδύασα αμέσως. Πω πω, αιφνιδιάστηκα μόλις άκουσα τη φωνή σου. Μου φάνηκε τόσο γνώριμη. Λοιπόν, Αλέξανδρε, χρειάζομαι να μου εκτυπώσεις έναν ανάγλυφο χάρτη της Ευρώπης για το σχολείο, είπε η Ελπίδα. Αμέσως άρχισαν τα πειράγματα. - Ποιο σχολείο; Ξαναπηγαίνεις στο σχολείο; Η Ελπίδα, τότε, του εξήγησε ότι σπούδασε δασκάλα ειδικής αγωγής.

- Θυμάμαι την αγάπη που είχες για το σχολείο και κυρίως για τα παιδιά. Μπράβο σου, Ελπίδα. Πολύ χαίρομαι για σένα, είπε ο Αλέξανδρος. Πέρασε το απόγευμα κατά τις 8 για να πάρεις τον χάρτη κι αν έχεις χρόνο μπορούμε να πάμε και για καφέ. Τι λες; Μπορούμε να πάμε στην καφετέρια που πηγαίναμε ως έφηβοι! Φυσικά, η απάντηση που έλαβε ήταν θετική! Όλο το μεσημέρι η Ελπίδα ήταν με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο. Χάρηκε πάρα πολύ που ξαναείδε μετά από τόσα χρόνια τον παλιό αγαπημένο συμμαθητή της και ανυπομονούσε να έρθει εκείνη η ώρα του καφέ! (8 η ώρα) Η Ελπίδα πήγε στο τυπογραφείο και ο Αλέξανδρος τής έδειξε τον χάρτη που ετοίμασε. Εκείνη, αφού τον ψηλάφισε, είπε χαρούμενη: «Υπέροχος! Βγήκε πολύ καλύτερος από αυτό που περίμενα! Μπράβο σου. Τι λες τώρα; Πάμε για τον καφέ που λέγαμε;» Μετά από δέκα λεπτά έφτασαν στο παραδοσιακό καφενείο, που συνήθιζαν να κάθονται, όταν σχολούσαν από τη σχολή.

- Για πες μου βρε Ελπίδα, Πού ήσουν κρυμμένη τόσα χρόνια; ρώτησε ο Αλέξανδρος. Πάντως, ποιος να το περίμενε ότι το άβουλο και ντροπαλό κοριτσάκι που θυμάμαι ότι ήσουν, αφού τελείωσε το λύκειο, φοίτησε στο πανεπιστήμιο, - Και όχι μόνο αυτό, αλλά πήγα και στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό! Μάλιστα εκεί εκπαιδεύτηκε και η αγαπημένη μου βοηθός, η Μπέλλα, έσπευσε να συμπληρώσει η Ελπίδα. - Έχεις και υπηρέτρια; είπε όλο απορία ο Αλέξανδρος. Αμέσως η Ελπίδα ξέσπασε σε γέλια. - Τι ωραία που τα λες! Όχι, η Μπέλλα είναι η αγαπημένη μου σκυλίτσα που με συνοδεύει στις εξόδους μου!

- Άσε, όμως, τώρα τα αστεία. Θυμάσαι, τα χρόνια στη σχολή; Τις πρώτες μέρες; Το άγχος; Τη γνωριμία μας; Το διάβασμα; Τις βόλτες μας;

- Αν θυμάμαι, λέει! Ξεχνιούνται αυτά; Όταν σε πρωτοσυνάντησα, ήμουν ήδη τρία χρόνια στη σχολή, ήξερα να διαβάζω τη Braille και ήμουν πολύ εξοικειωμένος στο να χρησιμοποιώ και να κυκλοφορώ με το λευκό μπαστούνι. Όλα αυτά εσένα βέβαια σου φαίνονταν ‘βουνό’. Δυσκολευόσουν να πιστέψεις πως θα τα καταφέρεις! Και όχι μόνο τα κατάφερες, αλλά συνέχισες στην Ελβετία για παραπάνω σπουδές και επέστρεψες καταξιωμένη δασκάλα, έτοιμη να εκπαιδεύσεις τα ελληνόπουλα μας! Είμαι πολύ περήφανος για σένα! είπε ο Αλέξανδρος.

Ήρθε η ώρα να φύγουν. Οι δύο φίλοι δεν είχαν καταλάβει πότε πέρασαν τόσες ώρες! Μιλούσαν ασταμάτητα. Εξάλλου, είχαν τόσα πολλά να πουν μετά από τόσα χρόνια! Λίγο προτού καληνυχτίσουν ο ένας τον άλλο, ανανέωσαν ξανά το ραντεβού τους. Μετά από αρκετές μέρες συναντήθηκαν κοντά στο Λευκό Πύργο στις 4 η ώρα το απόγευμα. Μαζί της η Ελπίδα είχε και τη Μπέλλα φυσικά. Έφτασε λοιπόν, η ώρα που ο Αλέξανδρος θα τη γνώριζε κι από κοντά. - Πώς και αποφάσισες να πάρεις σκύλο; ρώτησε ο Αλέξανδρος. Δεν είναι πολύ μεγάλη ευθύνη; Να μη σου πω και δέσμευση, καθώς τα ζώα χρειάζονται πολλή περιποίηση. Η Ελπίδα άρχισε να λέει πώς ξεκίνησε η σχέση της με την Μπέλλα. - Οι γονείς μου διάβασαν μία αγγελία, όπου ζητούσαν οικογένειες για να αναλάβουν τη φροντίδα μικρών σκύλων που προορίζονταν για σκύλοι οδηγοί. Μου το είπαν ως ιδέα και για να είμαι ειλικρινής δεν ήμουν και πολύ θετική στην αρχή. Σκεφτόμουν κι εγώ αυτά ακριβώς που μου

προανέφερες. Από την πρώτη στιγμή όμως, που την έφεραν στο σπίτι, την λάτρεψα την σκυλίτσα μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο όμορφα μύριζε το κεφαλάκι της. Αυτό όμως που με ξετρέλανε ήταν η αίσθηση που είχα στα χέρια μου κάθε φορά που την χάιδευα. Τι απαλό που ήταν το τρίχωμά της και πόσο μου άρεσε η υγρή της μουσουδίτσα! Όπως καταλαβαίνεις, η σκυλίτσα μου μού πήρε το μυαλό! Και όχι άδικα… βλέπεις, δεν είναι απλά ο σκύλος οδηγός μου, είναι πια μέλος της οικογένειάς μου, φίλη μου, συνοδοιπόρος μου. Γαβ, γαβ, γαβ..... ακούστηκε ξαφνικά και οι δύο φίλοι ξέσπασαν στα γέλια.

- Είδες, Αλέξανδρε; Και η Μπέλλα μου συμφωνεί, είπε χαριτολογώντας η Ελπίδα. - Περνάμε απέναντι; ρώτησε ο

Αλέξανδρος και πάτησε το μπίπερ για να περάσουν το φανάρι. Κρατούσε μία μικρή συσκευή, η οποία συγχρονιζόταν με το φανάρι και έβγαζε ήχο. Έτσι, καταλάβαινε αν έπρεπε να περάσει ή όχι το δρόμο.

- Τι ράτσα είναι η Μπέλλα, Ελπίδα; - Είναι Labrador – Retriever. Ξέρεις, η ράτσα αυτή είναι η πιο κατάλληλη για σκύλους-οδηγούς, μιας και πρόκειται για πολύ χαρισματικά ζώα. Είναι ήσυχα, ήρεμα, έξυπνα. Μα πάνω απ' όλα είναι πολύ κοινωνικά και φιλικά προς τους ανθρώπους. - Πάντως, Ελπίδα μου, μοιάζετε πολύ με την Μπέλλα στη συμπεριφορά, είπε ο Αλέξανδρος. Κι εσύ είσαι πολύ πράος και καλοσυνάτος άνθρωπος. Η Ελπίδα γέλασε, αλλά η αλήθεια ήταν ότι πράγματι είχε πολλά κοινά με την σκυλίτσα της. Ήταν και οι δύο λάτρεις της κολύμβησης. Η Ελπίδα άρχισε να εξηγεί στον Αλέξανδρο πόσο πιο εύκολη έγινε η καθημερινότητά της με τη βοήθεια της Μπέλλας, καθώς είναι σε θέση να εντοπίσει διαβάσεις, πόρτες, σκάλες, να πάει κοντά στην είσοδο του λεωφορείου, να προειδοποιήσει για λακκούβες και κακοτεχνίες του δρόμου κ.τ.λ. Πάνω απ' όλα όμως, απόκτησε έναν φίλο παντοτινό! - Τώρα θα στρίψουμε προς τα αριστερά, είπε ο Αλέξανδρος χωρίς να δώσει περισσότερες πληροφορίες για το προς τα πού κατευθύνονταν. Σε

λίγα λεπτά η Ελπίδα κατάλαβε βέβαια από μόνη της! Η μυρωδιά από τα τσουρέκια τής έσπασε τη μύτη. - Δεν το πιστεύω ότι πάμε στο καινούριο ζαχαροπλαστείο! Πάμε αμέσως να 'χτυπήσουμε' κανένα προφιτερόλ, είπε γελώντας η Ελπίδα. Και να μην ξεχάσουμε να πάρουμε τσουρέκι για το σπίτι. Τι λες Αλέξανδρε; Δεν έρχεσαι το Σάββατο το πρωί στο σπίτι μου για καφέ; Το ραντεβού κλείστηκε. Το Σάββατο στις 10 η ώρα ακριβώς ο Αλέξανδρος βρισκόταν έξω από το σπίτι της Ελπίδας. Η Ελπίδα πιάνοντας κατά μήκος του τραπεζιού, έφτασε στον πάγκο της κουζίνας και πολύ προσεκτικά έβαλε το χέρι της επάνω στην καφετιέρα. Με απαλή κίνηση, σαν να τη χάιδευε, έφτασε στην κανάτα, έπιασε το χερούλι και την έβγαλε από τη θέση της. Με το αριστερό χέρι έψαξε και βρήκε την κούπα. Την έφερε κοντά της και έβαλε την άκρη του δαχτύλου της μέσα στο φλιτζάνι. Ήταν από τα πρώτα που έμαθαν στη σχολή! Με αυτό τον τρόπο ήξερε πότε γεμίζει το φλιτζάνι. Γύρισε, σερβίρισε τον Αλέξανδρο και έκανε το ίδιο και για τον εαυτό της. Δεν παρέλειψε βέβαια, να κόψει και το τσουρέκι! Άλλωστε ήταν το αγαπημένο

συνοδευτικό του καφέ και για τους δύο. Αφού κάθισαν στις μαξιλάρες που υπήρχαν στο σαλόνι, άρχισαν να συζητούν με τις ώρες! - Θυμάσαι, τότε στη σχολή, Ελπίδα, που φοβόσουν να μάθεις να μαγειρεύεις άλλο φαγητό πέρα από βραστά αβγά; είπε με περιπαικτικό ύφος ο Αλέξανδρος. Ξεχνιέται τόσο άγχος; Τώρα, όμως;;; όχι μόνο αβγά, αλλά μαγείρευε όλα τα φαγητά και μάλιστα επιδίωκε να φτιάχνει και καινούριες συνταγές, κάθε φορά πιο δύσκολες! Έτσι ξεπερνούσε τον όποιο φόβο της. - Τι λες; Είσαι να σου κάνω το τραπέζι; ρώτησε η Ελπίδα. - Τέλεια ιδέα! Όχι τίποτε άλλο, μου άνοιξες και την όρεξη με αυτά που λες. Θα σε βοηθήσω κι εγώ! Ξεκινάμε; - Φύγαμε για την κουζίνα! Εσύ καθαρίζεις τις πατάτες και εγώ θα φτιάξω τον κιμά. Ο Αλέξανδρος έπιασε με το αριστερό χέρι την πατάτα και με το δεξί το μαχαίρι. Έβγαλε μια λεπτή λωρίδα από τη φλούδα και με οδηγό το δείκτη του αριστερού χεριού μπορούσε να εντοπίζει το σημείο από όπου θα συνέχιζε το ξεφλούδισμα.

Εν τω μεταξύ η Ελπίδα γέμισε ένα φλιτζάνι λάδι και το έριξε στο τηγάνι. Ψηλάφισε το κουμπί της κουζίνας, το γύρισε μέχρι να φτάσει στο μέγιστο αριθμό, προκειμένου να κάψει το λάδι. Πήρε και ρύθμισε το χρονόμετρο της κουζίνας να χτυπήσει στα 5’. Μετά θα έριχνε τις πατάτες. - Αλέξανδρε, πρόσεχε μην τις κάψεις! Εγώ ξεκινώ να φτιάξω τον κιμά. - Εντάξει ‘αφεντικό’! είπε ο Αλέξανδρος και ξέσπασαν και οι δύο στα γέλια. Έπειτα η Ελπίδα κατευθύνθηκε προς το ψυγείο. Έβγαλε τον κιμά, ένα αβγό, το λάδι, τη φρυγανιά, τα μπαχαρικά, τη μουστάρδα, το κρεμμύδι που το είχε ήδη τριμμένο.Μετά από λίγη ώρα, όλα ήταν έτοιμα! Οι δύο καλοί φίλοι ξεκίνησαν να τρώνε. - Λοιπόν, Ελπίδα μου, μου άρεσε πολύ αυτό που κάναμε σήμερα! Μπορούμε να το καθιερώσουμε! Να μαζευόμαστε μια στο σπίτι σου και μια στο δικό μου και να μαγειρεύουμε! - Πολύ καλή η ιδέα σου Αλέξανδρε! Ελπίζω όμως να μην τρώμε μόνο τηγανητές πατάτες με κεφτεδάκια! Χα χα χα !!!! Η απάντηση του Αλέξανδρου ήταν άμεση.

- Όχι βέβαια! Θα σκεφτώ μέχρι την επόμενη φορά ποιο θα είναι το μενού μας και σίγουρα θα είναι διαφορετικό…. Οι μέρες κυλούσαν και ο Αλέξανδρος με την Ελπίδα συναντιόντουσαν ολοένα και πιο συχνά! Ένιωθαν να καλύπτουν καθημερινά τα κενά όλων αυτών των ετών, καθώς και να θυμούνται γεγονότα και καταστάσεις από τα σχολικά χρόνια,

Πέμπτη, 17 Ιανουαρίου, 8 η ώρα μ.μ. Η Ελπίδα και ο Αλέξανδρος πήγαν για ένα ποτό σε μία γειτονική καφετέρια. Αφού παρήγγειλαν, άρχισαν πάλι να μιλάνε για τα παλιά. Αυτή τη φορά, σειρά είχε το σχολείο τυφλών .... - Δεν μου λες βρε Αλέξανδρε, θυμάσαι καθόλου την κυρία Κατερίνα; - Την Παπαδοπούλου εννοείς; - Ναι, την είχαμε στην Δ τάξη. Η καλύτερη δασκάλα που είχαμε ποτέ! Τι καλή και τι γλυκιά που ήταν! - Και βέβαια την θυμάμαι. Είχε ένα πάθος όταν δίδασκε. Όταν μας μιλούσε ήταν πάντα ενθουσιώδης. Μπορεί το πρόσωπό της να μην το είχαμε δει ποτέ, αλλά από τον τόνο της φωνής της, είμαι σίγουρος πως θα ήταν φωτεινό, σαν τον ήλιο που λάμπει. - Έχω να θυμάμαι πολύ ωραία πράγματα από το σχολείο. Πόσα πράγματα μάθαμε που μας βοήθησαν στην καθημερινότητά μας, αλλά και στις σπουδές μας αργότερα! Δεν είχαμε να ζηλέψουμε σε τίποτα τα μαθήματα που γίνονται στα γενικά σχολεία. Διδαχτήκαμε όλα τα μαθήματα, αλλά με πιο βιωματικό τρόπο. Μέχρι αγγλικά και υπολογιστές μάς έμαθαν. Και μην ξεχάσουμε βέβαια τα μαθήματα

κινητικότητας-προσανατολισμού και ανεξάρτητης διαβίωσης. - Εγώ δεν θα ξεχάσω τον αγώνα που κάναμε για να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τη γραφομηχανή Braille. Αχ, αυτές οι κουκίδες!! - Τι αγώνα βρε Αλέξανδρε; Κάθε παιδί που ξεκινάει να μάθει γραφή και ανάγνωση ζορίζεται στην αρχή, είτε μαθαίνει τα γράμματα των τυφλών είτε των βλεπόντων. Κάθε αρχή και δύσκολη δεν λένε; - Δίκιο έχεις. Άξιζε τον κόπο όμως. - Λοιπόν, νομίζω ότι είναι ώρα να πηγαίνουμε. Έχουμε να ξυπνήσουμε και νωρίς αύριο... - Ουφ, δίκιο έχεις. Όταν είμαστε μαζί, οι ώρες κυλούν τόσο γρήγορα. Τέλος πάντων, ανανεώνουμε το ραντεβού μας για το Σάββατο; - Σύμφωνοι...

Μετά από 6 μήνες Οι βόλτες δεν φαίνεται να έχουν τελειωμό....Η Ελπίδα και ο Αλέξανδρος συνεχίζουν να απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου. Δεν είναι μόνο οι αναμνήσεις από την παιδική τους ηλικία που τους συνδέουν. Δεν θα έφτανε άλλωστε μόνο αυτό. Κάνοντας όλο και περισσότερη παρέα, κατάλαβαν πως και ως ενήλικες έχουν κοινά ενδιαφέροντα και κοινές ανησυχίες. Αυτά σκεφτόταν και ο Αλέξανδρος και πήρε τη μεγάλη απόφαση.... να ζητήσει την Ελπίδα σε γάμο. Αφού έκανε διάφορες ετοιμασίες, κάλεσε την Ελπίδα για δείπνο σε ένα υπέροχο εστιατόριο δίπλα στη θάλασσα. Ένα από τα ωραιότερα βράδια της ζωής τους ξεκινούσε... Ο Αλέξανδρος και η Ελπίδα έκατσαν στο τραπέζι και περίμεναν τον σερβιτόρο για να παραγγείλουν. Φυσούσε ένα απαλό αεράκι και ακουγόταν μία υπέροχη μουσική.

Αφού παρήγγειλαν, άρχισαν να μιλάνε. Η Ελπίδα, όμως, αισθανόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο Αλέξανδρος φερόταν αμήχανα και νευρικά. Αποφάσισε λοιπόν, να τον ρωτήσει... - Αλέξανδρε; να σε ρωτήσω κάτι; - Φυσικά, Ελπίδα μου. - Συμβαίνει κάτι; ρώτησε διστακτικά η Ελπίδα. - Τι εννοείς; τι να συμβαίνει; Όχι, τίποτα, τίποτα.

- Πώς τίποτα; Σε παρατηρώ από την ώρα που ήρθαμε. Κάτι σε προβληματίζει. Μήπως δεν περνάς καλά; Μήπως θέλεις να φύγουμε; - Να φύγουμε;;;;;; όχι, όχι. Απλά... - Απλά τι; Και τότε, ο Αλέξανδρος γονάτισε και της έπιασε το χέρι. Η Ελπίδα ταράχτηκε. Δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει, ώσπου ... - Ελπίδα μου, το ξέρω ότι είναι ξαφνικό, αλλά είμαι σίγουρος γι' αυτό που πρόκειται να κάνω. Οι τελευταίοι μήνες ήταν οι ωραιότεροι μήνες της ζωής μου. Έδωσες νόημα στην καθημερινότητά μου. Σηκώνομαι το πρωί και σκέφτομαι πότε θα έρθει το βράδυ για να βρεθούμε. Νιώθω πως έχω βρει το άλλο μου μισό. Τι λες; Θέλεις να παντρευτούμε; Η Ελπίδα δεν πίστευε στα αυτιά της. Δεν είχε καταλάβει μέχρι εκείνη τη στιγμή τίποτα. Ένα ήταν, όμως, σίγουρο, ότι ένιωθε ακριβώς το ίδιο. - Ναι, ψέλλισε όλο συγκίνηση η Ελπίδα. Και βέβαια, θα σε παντρευτώ! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Αλέξανδρος έβγαλε από την τσέπη του ένα δαχτυλίδι και το φόρεσε στο χέρι της.

Μόλις είδαν τη σκηνή οι υπόλοιποι πελάτες, κατάλαβαν ακριβώς τι συνέβαινε. Έτσι ξέσπασαν όλοι σε χειροκροτήματα. Ο Αλέξανδρος και η Ελπίδα ζούσαν την ωραιότερη στιγμή της ζωής τους! Δύο μέρες η Ελπίδα δεν κοιμόταν από τη χαρά της! Το μυαλό της κατακλυζόταν συνεχώς από εικόνες εκείνης της ημέρας. Ώσπου ξαφνικά, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η μητέρα της.

- Ελπίδα μου, πού είσαι τώρα δύο μέρες και δε μου τηλεφώνησες; Αμέσως η Ελπίδα συνειδητοποίησε ότι αυτή τη σημαντική απόφαση που πήρε δεν την ανακοίνωσε στους γονείς της. - Καλημέρα μαμά! Καλά είμαι! Είχα πάρα πολλές δουλειές. θα επανορθώσω όμως! Θες να έρθεις το απόγευμα για καφέ; Πάρε και τον μπαμπά μαζί! - Εντάξει Ελπίδα μου, θα έρθουμε. Σε πεθύμησε και ο μπαμπάς! Στις 17.30 η Ελπίδα είχε έτοιμους τους καφέδες και τα κουλουράκια περίμεναν στο πιάτο. Το κουδούνι χτύπησε και η Μπέλλα έτρεξε πρώτη στην πόρτα γαβγίζοντας. Γνώριμη η μυρωδιά! - Καλώς τους! - Κοπέλα μου, ετοίμασες κιόλας και τους καφέδες! Είδες τι κόρη έχουμε γυναίκα; είπε όλο καμάρι η μητέρα της. - Καθίστε! Έχω να σας πω ένα ευχάριστο νέο! είπε η Ελπίδα. - Τι ;;; ρώτησαν και οι δύο με μια φωνή. - Θυμάστε τον Αλέξανδρο, με τον οποίο κάνω παρέα; - Ναι. (με μία φωνή πάλι)

- Μου έκανε πρόταση γάμου! Αχ, είμαι τόσο ευτυχισμένη! - Αλήθεια;;;; Μπράβο!!! Τι;;;; Πρόταση γάμουουου……; λέει η μαμά της χαμηλώνοντας τη φωνή, σα να της κόπηκε ο αρχικός ενθουσιασμός. Ο μπαμπάς δε μίλησε καθόλου. - Γιατί μαμά; Δε χαίρεσαι; Εσύ δε στενοχωριόσουν πάντα για το μέλλον μου; - Όχι, χαίρομαι κόρη μου! Απλά αγχώνομαι για σένα! Είσαι σίγουρη; Είναι κι αυτός σαν κι εσένα, τυφλός, θα τα καταφέρετε; - Σου έχω δείξει να μην καταφέρνω κάτι; Τόσα χρόνια ήμουν μόνη, σπούδασα, δουλεύω, γονείς μού εμπιστεύονται τα παιδιά τους στο σχολείο. Και όλα αυτά χάρη στο σχολείο τυφλών που με στείλατε, αλλά κυρίως χάρη σε εσάς που μου δείξατε εμπιστοσύνη. Έτσι, κατάφερα να γίνω αυτόνομη! - Δε λέω αυτό κόρη μου…. - Εσείς μου μάθατε ότι η τύφλωση δεν είναι εμπόδιο για αυτόν που την έχει, όταν θέλει και βάζει στόχους στη ζωή του! Και τώρα συνάντησα μετά από πολλά χρόνια τον Αλέξανδρο, που έχουμε τόσα κοινά και περνάμε υπέροχα κάθε μέρα μαζί! Είμαι το στήριγμά του και είναι το δικό μου! Θέλω πάρα πολύ να σας τον γνωρίσω!

- Γυναίκα, τόση ώρα ακούω την Ελπίδα μας και βλέπω πόσο ευτυχισμένη είναι και πώς φωτίζεται το πρόσωπο της όταν μιλάει για τον Αλέξανδρο. Δεν έχουμε λοιπόν, παρά να δώσουμε την ευχή μας! Τι άλλο θα ήθελε ένας γονιός για το παιδί του, πέρα από την ευτυχία; - Έχεις δίκιο! Σου ζητώ συγνώμη Ελπίδα για την ανασφάλεια μου. Απλά…. Καταλαβαίνεις… δεν είναι και μικρή απόφαση. Δεν είναι εύκολη υπόθεση ο γάμος. Υπάρχουν δυσκολίες, βάσανα, υποχρεώσεις... -Αλλά και χαρά, αγάπη, συντροφικότητα, συμπλήρωσε η Ελπίδα. Καταλαβαίνω, μαμά μου. Αλήθεια καταλαβαίνω. Είμαι όμως σίγουρη και για τα αισθήματά μου, αλλά και για τα αισθήματα του Αλέξανδρου. -Προχώρα, Ελπίδα μου, προχώρα. Κι εμείς θα είμαστε πάντα δίπλα σου! Σε ό,τι χρειαστείς. Όπως πάντα, άλλωστε. Ανυπομονούμε να γνωρίσουμε τον Αλέξανδρο από κοντά!

Τρεις μήνες πριν από τον γάμο Η Ελπίδα μαζί με τη μητέρα της, τη μέλλουσα πεθερά της και τη φίλη της τη Μαρία πήγανε σε έναν οίκο νυφικών. Μόλις μπήκανε μέσα στο κατάστημα η πεθερά πήρε το λόγο: - Καλημέρα. - Καλημέρα σας, είπε η πωλήτρια. Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω; - Θα θέλαμε να δούμε κάποια νυφικά για τη μέλλουσα νύφη μου, είπε δείχνοντας την Ελπίδα. Η αλήθεια είναι πως η πωλήτρια ξαφνιάστηκε βλέποντας το λευκό μπαστούνι που κρατούσε η Ελπίδα, αλλά δεν είπε κάτι. - Ωραία, θα θέλατε να ... να δείτε κάτι συγκεκριμένο; ρώτησε με αμηχανία η πωλήτρια. - Ναι, θέλουμε να δούμε νυφικά από δαντέλα, είπε η Ελπίδα χαμογελώντας. Η πωλήτρια και πάλι κοίταξε αμήχανα. Μάλλον δεν καταλάβαινε τι ακριβώς εννοούσε η Ελπίδα λέγοντας πως θα "δει" νυφικά. - Ελπίδα μου, περίγραψε, σε παρακαλώ, στην κυρία πώς θέλεις το νυφικό σου, είπε η μητέρα της.

- Λοιπόν, είπε ενθουσιασμένη η μέλλουσα νυφούλα. Θέλω ένα νυφικό από δαντέλα. Θέλω να έχει μακριά ουρά και στην πλάτη να έχει τούλι και πέρλες. Ήθελε, δηλαδή, το νυφικό που είχε ονειρευτεί την ημέρα που παντρεύτηκε η φίλη της η Μαρία. Η πωλήτρια άρχισε να επιλέγει τρία τέσσερα νυφικά που ταίριαζαν στην περιγραφή της Ελπίδας. Τα έβαλε σε μία σειρά και περίμενε. Τότε η Μαρία πήρε την Ελπίδα από το μπράτσο και την έβαλε μπροστά στα νυφικά. Η Ελπίδα άπλωσε τα χέρια της και τα άγγιξε. - Το βρήκα, το βρήκα, αυτό θέλω, είπε κατενθουσιασμένη η Ελπίδα. Είναι ακριβώς όπως το είχα ονειρευτεί! Η μητέρα της, πολύ συγκινημένη, την αγκάλιασε και της είπε : - Κοριτσάκι μου, είμαι τόσο περήφανη για σένα. Είμαι σίγουρη ότι ο Αλέξανδρος θα σε κάνει πολύ ευτυχισμένη. Η Μαρία για να ελαφρύνει λίγο το κλίμα, είπε χαριτολογώντας: - Άντε, κορίτσια, φτάνει πια. Έχουμε πολλά ψώνια ακόμα.

Το τελευταίο βράδυ πριν από το γάμο Αγαπητό μου ημερολόγιο, είναι η τελευταία φορά που σου γράφω ως ανύπαντρη. Από αύριο μια νέα ζωή αρχίζει για μένα. Είμαι τόσο ευτυχισμένη που δεν ξέρω τι να σου γράψω. Ενα μόνο έχω να σου πω: ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ! Υ.Γ. Θα μου επιτρέψεις να χαρώ το γάμο μου, γι' αυτό θα σου γράψω μετά από δυο τρεις μέρες. Αλλά μην αγχώνεσαι, θα σου γράψω όοοοοοοοοοοοοολες τις λεπτομέρειες.... Η Ελπίδα σου

Εκπαιδευτική γωνιά Μιας και το βιβλίο που διαβάζετε αυτή τη στιγμή απευθύνεται και σε μαθητές/τριες, θεωρήσαμε χρήσιμο να δημιουργήσουμε ένα εκπαιδευτικό γλωσσάρι, όπου εξηγούμε με πολύ απλά λόγια ορισμένες λέξεις ή φράσεις που μπορεί να υπάρξουν/φανούν δυσνόητες. Επίσης, περιγράφουμε και μερικές δραστηριότητες που μπορεί να υλοποιήσει ένας εκπαιδευτικός ή ένας γονέας προκειμένου να βοηθήσει το παιδί να κατανοήσει πιο απτά και βιωματικά τι είναι η τύφλωση. Εκπαιδευτικό γλωσσάρι

Προσβάσιμος: αυτός που είναι έτσι φτιαγμένος ώστε να μπορεί ένα άτομο να εισέλθει σε αυτόν με ευκολία. Πχ, ένα κτίριο είναι προσβάσιμο, όταν είναι κατασκευασμένο με τέτοιο τρόπο που να δίνει τη δυνατότητα σε όλους να εισέλθουν/μπουν στους χώρους του.

Ανάγλυφος: σκαλισμένος. 'Ενας ανάγλυφος χαρτης, πχ, είναι ένας χάρτης σκαλισμένος. Κάποια σημεία του εξέχουν πάνω σε μία λεία, επίπεδη επιφάνεια. Αγγίζοντάς τον κάποιος μπορεί να ξεχωρίσει τα διαφορετικά σημεία του.

Σύστημα γραφής και ανάγνωσης braille: έχει πάρει την ονομασία του από τον εφευρέτη του, τον Λουδοβίκο Μπράιγ. Πρόκειται για ένα αλφάβητο με ανάγλυφα σημεία/κουκίδες. Το άτομο με πρόβλημα όρασης ψηλαφίζοντας τα σημεία είναι σε θέση να διαβάσει κείμενα. Μπορεί επίσης, να χρησιμοποιήσει μία συγκεκριμένου τύπου γραφομηχανή και να γράψει κι ο ίδιος κείμενα με κουκίδες. Το σύστημα γραφής έχει έξι ανάγλυφες κουκίδες.

Λευκό μπαστούνι: είναι το μπαστούνι που χρησιμοποιούν τα άτομα με πρόβλημα όρασης για να μετακινηθούν. Είναι μόνο άσπρο/λευκό, για να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα μπαστούνια. Συνεπώς, αν δούμε ένα άτομο να κρατάει ένα λευκό μπαστούνι, καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για άτομο με τύφλωση.

Σκύλος οδηγός: είναι ένα σκύλος, ο οποίος είναι εκπαιδευμένος προκειμένου να διευκολύνει τα άτομα με τύφλωση στη μετακίνησή τους.

Σχολή τυφλών: πρόκειται για σχολικές μονάδες, όπου φοιτούν άτομα με τύφλωση. Εκεί τα άτομα αυτά δεν μαθαίνουν μόνο να γράφουν και να διαβάζουν. Διδασκονται κανονικά όλα τα μαθήματα ενός γενικού σχολείου (όπως γεωγραφία, αγγλικά, πληροφορική), αλλά και πολλά άλλα που τους βοηθούν στην καθημερινή τους ζωή, όπως στον προσανατολισμό, την

αυτοεξυπηρέτηση κ.α. Σε μία σχολή τυφλών μπορεί να υπάρχει και οικοτροφείο.

Συνοδοιπόρος: αυτός που βαδίζει μαζί με τον άλλο, που στηρίζει τον άλλον.

Βιωματικός τρόπος: είναι ένας απτός τρόπος μάθησης. Μέσα από παιχνίδια, πειράματα, πρωτότυπες και διαδραστικές δραστηριότητες μαθαίνω πράγματα.

Αυτόνομος - ανεξαρτητη διαβίωση: όταν ένα άτομο μπορεί να λειτουργήσει/ζήσει και μόνο του, χωρίς να χρειάζεται βοήθεια από κάποιον άλλο.

Βιωματικές δραστηριότητες Απώτερος σκοπός όλων των δραστηριοτήτων είναι η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης. Είναι πολύ σημαντικό, λοιπόν, οι μαθητές/τριες να έχουν τη δυνατότητα μέσω διαφόρων προσομοιώσεων να δουν, όπως οι άλλοι, να ακούσουν, όπως οι άλλοι, να γευθούν, όπως οι άλλοι, να αγγίξουν, όπως οι άλλοι, να κινηθούν, όπως οι άλλοι, να αιστανθούν, όπως οι άλλοι ... Ορισμένες από τις δραστηριότητες που μπορεί να εφαρμόσει ένας εκπαιδευτικός είναι οι ακόλουθες:

Τυφλόμυγα: βάζουμε στα μάτια ενός μαθητή μία κορδέλα. Μπροστά του πηγαίνει ένας άλλος

μαθητής χωρίς να του μιλήσει. Ο πρώτος απλώνει τα χέρια του και προσπαθεί να καταλάβει ποιος είναι. Αν δεν καταλάβει αμέσως, τον βοηθάμε και τον κατευθύνουμε με ερωτήσεις, π.χ. Πιστεύεις ότι είναι αγόρι ή κορίτσι; Από πού το συμπέρανες αυτό; Φέρνει στο μυαλό σου κάποιο συμμαθητή σου που έχει σγουρά μαλλιά; κτλ

Παιχνίδι τυφλού-οδηγού: Ένας μαθητής

υποδύεται το άτομο με την τύφλωση και ένας άλλος μαθητής υποδύεται τον βλέποντα. Οι δυο τους κρατιούνται με ένα δάχτυλο. Μπροστά είναι το άτομο που βλέπει και πίσω το άτομο που δεν βλέπει. Εξηγούμε τη σημασία που έχει η μεταξύ τους απόσταση, π.χ. Δε θα πρέπει να είναι πολύ κοντά, γιατί θα πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο, αλλά ούτε και πολύ μακριά, γιατί δεν θα υπάρχει ασφάλεια για το άτομο που δε βλέπει. Λέμε φράσεις που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο βλέπων, π.χ. Προχώρα ευθεία για δέκα βήματα, στρίψε προς τα δεξιά, κτλ. Αφού τελειώσει η δραστηριότητα, είναι πολύ σημαντικό να άτομα που συμμετείχαν να μοιραστούν τα συναισθήματα που βίωσαν. Οι μαθητές που υποδύθηκαν τους βλέποντες μπορούν να μιλήσουν για το αν ένιωσαν ευθύνη που καθοδηγούσαν, αν ήταν εύκολο να δίνουν οδηγίες κ.α. Οι μαθητές που υποδύθηκαν τα

άτομα με την τύφλωση μπορούν να πουν αν ένιωθαν ασφάλεια που τους καθοδηγούσαν άλλοι άνθρωποι, αν ένιωθαν να χάνουν την ισορροπία τους κ.α.

Το παιχνίδι των αισθήσεων: ζητάμε από μαθητές

που έχουν δεμένα τα μάτια τους να καταλάβουν αντικείμενα, φρούτα, λαχανικά πιάνοντάς τα, μυρίζοντάς τα, γεύοντάς τα. Είναι σημαντικό κάθε φορά να επιλέγουμε στην αντικείμενα ή φρούτα που να ξεχωρίζουν και να διακρίνονται εύκολα, π.χ. ένα αρκουδάκι, ένα κινητό ή μία μπανάνα και ένα μήλο ή μία σοκολάτα και μία πάστα. Όσο, όμως, θα προχωράει το παιχνίδι, θα διαλέγουμε πράγματα που δεν διακρίνονται τόσο εύκολα, για να χρειαστεί οι μαθητές να συνδυάσουν δυο τρεις αισθήσεις μαζί.

*** Προτού δώσουμε στους μαθητές μας να δοκιμάσουν οποιοδήποτε φρούτο, λαχανικό, τρόφιμο, ζητάω από τους γονείς να μου πουν αν το παιδί τους έχει κάποια αλλεργία.

Διευθέτηση χώρου: Βάζω ένα μαθητή να παρατηρήσει πολύ καλά το χώρο μιας τάξης. Πού βρίσκεται, π.χ., η έδρα, η ντουλάπα κ.α. Μετράμε μαζί πόσα βήματα χρειάζεται να κάνει ως την έδρα. Μετά του δένω τα μάτια. Του ζητάω να μετρήσει βήματα και να προσπαθήσει να

κατευθυνθεί ως την έδρα. Αν χρειαστεί του δίνω πρόσθετες πληροφορίες, όπως στρίψε προς τα δεξιά κ.α. Μετά από δυο τρεις προσπάθειες θα καταλάβει ότι δεν είναι και τόσο δύσκολο να προσανατολιστεί. Ξαφνικά του βάζω μπροστά του ένα εμπόδιο χωρίς να τον ειδοποιήσω. Εννοείται ότι θα σκοντάψει!!! Με αφορμή αυτό, συζητάμε το πόσο σημαντική είναι η διευθέτηση του χώρου για ένα άτομο με πρόβλημα όρασης.

*** Όταν θα βάλω το εμπόδιο, είμαι πάρα πολύ κοντά στο μαθητή για να τον βοηθήσω και να μην χτυπήσει!!! Προέχει η ασφάλειά του!!!

Αντί επιλόγου... Είχαμε τη χαρά και την τιμή να επικοινωνήσουμε με τον κ. Τσάτσο και να ζητήσουμε να μας γράψει λίγα λόγια για το βιβλίο μας. Ο κ. Θοδωρής Τσάτσος είναι 28 ετών και έχει τελειώσει τη Νομική Αθηνών και την Ψυχολογία Παντείου. Τα τελευταία 3 χρόνια εργάζεται σε μία εταιρεία ομαδικών βιωματικών σεμιναρίων προσωπικής ανάπτυξης για ενήλικες. Παράλληλα ασχολείται 10 χρόνια με τη συγγραφή παραμυθιών και διηγημάτων, ενώ επαγγελματικά γράφει στίχους και τραγουδάει. Είναι αντιπρόεδρος της ομάδας «διαβάζω για τους άλλους», που έχει ως κύριο στόχο να κάνει όλο και περισσότερα βιβλία λογοτεχνικά και όχι μόνο, προσβάσιμα στα άτομα με πρόβλημα όρασης. Είναι και ο ίδιος άτομο με τύφλωση. Ας διαβάσουμε λοιπόν, την αίσθηση που αποκόμισε διαβάζοντας την ιστορία μας!!! “Η διαφορετικότητα είναι δώρο και συμφορά. Είναι δώρο, γιατί αν έχεις θέληση, επιμονή και στήριξη, μπορείς να κάνεις 'ταξίδια' και να ανοίξεις δρόμους που ούτε καν φανταζόσουν! Είναι συμφορά, γιατί κάθε μέρα πρέπει να παλεύεις να αποδείξεις το αυτονόητο... πως είσαι, δηλαδή, ένας ακόμα που ζει μια ζωή με γέλιο, κλάμα, έρωτα, πάθη και λάθη. Παραμύθια σαν κι αυτό είναι ένας πολύ όμορφος τρόπος να μάθουν τα παιδιά από μικρή ηλικία πως, παρά τις διαφορές που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι που δε βλέπουν από εκείνα, υπάρχουν πολλά ουσιαστικότερα που μας ενώνουν και μας επιτρέπουν να ζούμε ΚΑΛΑ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!” Θοδωρής Τσάτσος

Η ιδέα για τις Εκδόσεις Σαΐτα ξεπήδησε τον Ιούλιο του 2012 με πρωταρχικό σκοπό τη δημιουργία ενός χώρου όπου τα έργα συγγραφέων θα συνομιλούν άμεσα, δωρεάν και ελεύθερα με το αναγνωστικό κοινό. Μακριά από το κέρδος, την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι Εκδόσεις Σαΐτα επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις Εκδότη-Συγγραφέα-Αναγνώστη, καλλιεργώντας τον πραγματικό διάλογο, την αλληλεπίδραση και την ουσιαστική επικοινωνία του έργου με τον αναγνώστη δίχως προϋποθέσεις και περιορισμούς.

Ο ισχυρός άνεμος της αγάπης για το βιβλίο, το γλυκό αεράκι της δημιουργικότητας,

ο ζέφυρος της καινοτομίας, ο σιρόκος της φαντασίας, ο λεβάντες της επιμονής, ο γραίγος του οράματος,

καθοδηγούν τη σαΐτα των Εκδόσεών μας.

Σας καλούμε λοιπόν να αφήσετε τα βιβλία να πετάξουν ελεύθερα!

ISBN: 978-618-5147-60-0

Αγαπητοί αναγνώστες, το βιβλίο που πρόκειται να διαβάσετε αποτελείται από δύο μέρη: στο πρώτο – το βασικό κομμάτι του βιβλίου – ξετυλίγεται η ιστορία δύο νέων ανθρώπων με τύφλωση, της Ελπίδας και του Αλέξανδρου. Πρόκειται για δύο νέους με όρεξη για τη ζωή, με όνειρα, αλλά και με ανασφάλειες. Στο δεύτερο μέρος έχουμε δημιουργήσει μία μικρή εκπαιδευτική γωνιά, όπου εξηγούμε κάποιους όρους, που μπορεί να μην είναι γνώριμοι σε αρκετούς από εσάς και περιγράφουμε ορισμένες βιωματικές δραστηριότητες που μπορεί να κάνει κανείς προκειμένου να εξοικειωθεί με την τύφλωση. Ελπίζουμε η ιστορία μας να αγαπηθεί από όλους, μικρούς και μεγάλους, μιας και ο απώτερος σκοπός μας είναι να διαβαστεί από άτομα διαφορετικών ηλικιών. Απευθύνεται λοιπόν, σε ενήλικες, σε εφήβους αλλά και σε παιδιά των μεγάλων τάξεων του δημοτικού (Δ-Ε-ΣΤ τάξεις). Μακάρι να σας κρατήσει συντροφιά και να σας ταξιδέψει σε όμορφους κόσμους, όπου η αναπηρία είναι ένας ακόμη τρόπος ζωής. Καλή ανάγνωση!!! Οι συγγραφείς: Καζάρα Ελένη Βασιλείου Χρυσάνθη Ευχαριστούμε θερμά την κυρία Αργυρώ Καραβίνου, υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων του Μουσείου Αφής, που προλόγισε το βιβλίο μας. Τα λόγια της μάς τιμούν ιδιαιτέρως. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να ενημερωθεί ή και να εμπλακεί με οποιονδήποτε τρόπο στις δράσεις του Μουσείου Αφής και του Φάρου Τυφλών της Ελλάδος μπορεί να επικοινωνήσει τηλεφωνικά στο 210-9415222, με e-mail στο info@fte.org.gr ή να μας επισκεφτεί στην οδό Αθηνάς 17 και Δοϊράνης 198, 17673, Καλλιθέα.

Περίληψη]