Ένας πρόθυμος Ιούδας

Αυτά που έζησα, δεν είναι δικά μου. Δεν μου ανήκουν.Ανήκουν σε όλους!

[…] Έρχονται στιγμές, που θέλω να σκύψω σε μια γωνιά και να κλάψω. Για ό,τι έχασα… Για ό,τι άφησα να χαθεί. Για τη ζωή μου!

Έφυγα! Μα η ψυχή μου, με παράπονο, πάντα πίσω κοιτάζει… […]

Ένα σύγχρονο αφήγημα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης με αληθινά γεγονότα. Με αποφάσεις, που άλλαξαν τη ζωή μας και μας σημάδεψαν!

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ.: 210 6431108

[email protected]

Γεννήθηκε στο Νομό Έβρου.Είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος του πανεπιστημίου Μακεδονίας.Από το 1993 ζει στην Αθήνα.Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά, τον Χρήστο και τον Ορφέα.Ποιήματά του και λογοτεχνικά του κείμενα έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες.

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

Ποίηση• Δυό αστέρια και ένα κοχύλι,

ιδιωτική έκδοση, 2003• Προσκυνητές του ονείρου,

εκδόσεις Εριφύλη, 2004• Σταλαγμίτες, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα,

2006• Οσποδάρος Χρόνος,

εκδόσεις Ίαμβος, α΄ έκδοση, Οκτώβριος 2009, β΄ έκδοση, Δεκέμβριος 2009,

γ΄ έκδοση, Οκτώβριος 2010• Όρβηλος,

εκδόσεις Οσελότος 2012• Ύσσωπος,

εκδόσεις Οσελότος α΄ έκδοση Οκτώβριος 2013

β΄ έκδοση Οκτώβριος 2013

Πεζογραφία• Σιμπολέτ

Μυθιστόρημα, εκδόσεις Ίαμβος

α΄ έκδοση Νοέμβριος 2010 β΄ έκδοση Νοέμβριος 2010 γ΄ έκδοση Δεκέμβριος 2010

• Το εμβατήριο των θεών Διηγήματα, εκδόσεις Οσελότος 2012

• Ta τριαντάφυλλα είναι μαύρα Μυθιστόρημα, εκδόσεις Οσελότος 2012

• Οι κληρονόμοι του Μίδα Μυθιστόρημα, εκδόσεις Οσελότος 2014

www.gkiourtidis.grfacebook: George Kiourtidis

[email protected]

ΓΙΩΡΓΟ

Σ ΚΙΟ

ΥΡΤΙΔ

ΗΣ Έ

νας πρόθυ

μος Ιού

δας

ISBN 978-960-564-265-5

140 × 210 SPINE: 15 FLAPS: 80

0_cover_ioudas1.indd 1 1/6/2015 10:42:48 μμ

ΤιΤλος Ένας πρόθυμος Ιούδας ςυγγραφέας Γιώργος Κιουρτίδης ςέιρα Ελληνική Πεζογραφία [ φιλολογικη Διορθωςη Όλγα Παλαμήδη φωΤο έξωφυλλου shutterstock.com Copyright© 2015 Γιώργος Κιουρτίδης ΠρωΤη έκΔοςη Αθήνα, Ιούνιος 2015 ISBN 978-960-564-265-5

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: [email protected]

www. ocelotos. gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλ-λο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σοσελότος

Γιώργος Κιουρτίδης

ΑΦΗΓΗΜΑ

Στον πατέρα μου·στη μνήμη του.

— 9 —

«Μισαλαζών εἰμὶ καὶ μισογόης καὶ μισοψευδὴς καὶ μισότυφος

καὶ μισῶ πᾶν τὸ τοιουτῶδες εἶδοςτῶν μιαρῶν ἀνθρώπων.»

(Δουλειά μου είναι να μισώ την αλαζονεία, την απάτη,

το ψέμα, τη ματαιοδοξία και όλους τους μιαρούς ανθρώπους

που τα ασκούν.)

Λουκιανος Δημοπρασία φιλοσόφων (Αναβιούντες ή Αλιεύς)

— 11 —

Αντί προλόγου

Τυραννιέμαι κάθε μέρα.Προσπαθώ να καταγράψω όλα αυτά που έζησα. Δεν μπορώ! Αντιδρά η ύπαρξή μου. Ίσως γιατί η γρα-φίδα μου ακουμπώντας στο χαρτί, τρυπάει το παρελ-θόν και φτάνει βαθιά μέσα στα σοκάκια εκείνου του εφιάλτη. Σε κάθε λέξη, σε κάθε αράδα, ανασαίνω και πάλι εκεί-νον τον εξευτελισμό. Ματώνω! Δεν θέλω να τα ξαναζήσω...Μα πώς αλλιώς να λυτρωθώ;Έρχονται πληγωμένες οι ζωές μας... Ικετεύουν!Ζητούν πίσω ξανά... την αξιοπρέπειά τους.Το ξέρω... Αυτά που έζησα, δεν είναι δικά μου. Δεν μου ανήκουν. Ανήκουν σε όλους!Θα κλείσω τα μάτια και θα συρθώ στην κόλαση ξανά. Και τότε, ας γίνουν αυτές οι λέξεις της αλήθειας, μνήμης σταυρός, πάνω στα κομμάτια της ζωής μας που χάθηκαν!

— 13 —

Ο θάνατος ενός συμβόλου

Μπορεί να κατέβει ο ουρανός χαμηλά και να σε συν-θλίψει; Γίνεται; Γίνεται να νιώθεις το άγγιγμά του; Να αισθάνεσαι το βάρος του πάνω σου και να

νομίζεις ότι, λίγο ακόμα, ακόμα τόσο δα, και την επόμενη στιγμή θα σε πλακώσει, θα σε λιώσει;

Κι όμως... γίνεται!Έτσι τουλάχιστον νιώθω εγώ, καθώς βαδίζω στην Πα-

νεπιστημίου. Τι βαδίζω! Σέρνω τα πόδια μου, θα έλεγα κα-λύτερα, ανάμεσα σε κορμιά που ιδροκοπούν λαχανιασμένα, προσπαθώντας να ξεφύγουν όσο πιο γρήγορα μπορούν απ’ αυτήν την κολασμένη ανάσα του μεσημεριού.

Η ασταμάτητη οχλοβοή που γεννούν στο πέρασμά τους όλα αυτά τα απελπισμένα ανθρώπινα κοπάδια, σέρνε-ται και κείνη μαζί τους πάνω στο πεζοδρόμιο, που ξαφνικά θαρρείς πως στένεψε απότομα και δεν τους χωράει όλους.

Σπρώχνω... Με σπρώχνουν. Με τσαλαπατούν! Όλοι βιαστικοί. Αγριεμένοι! Με το μάτι θολωμένο και

γυρισμένο προς τα πάνω, σε κάνει να στοιχηματίζεις μέσα σου πως είναι έτοιμοι να σ’ αρπάξουν απ’ το λαρύγγι. Ο εκνευρισμός και το άγχος τους δεν κρύβονται. Εύκολα ξε-πηδούν από την ψυχή τους απαράδεκτα και παρανοϊκά ξε-


— 14 —

σπάσματα. Η λαίλαπα της οικονομικής κρίσης δεν άφησε κα-νέναν ανεπηρέαστο. Τους παρέσυρε... μας παρέσυρε, όλους. Μας βύθισε σ’ ένα πηγάδι εξαθλίωσης, και το ξέρουν πια όλοι ότι δύσκολα θα ξαναβγούμε στην επιφάνεια. Πώς, λοιπόν, να μείνει κανείς νηφάλιος;

Ένιωσα ένα βίαιο τράνταγμα στον ώμο καθώς έπεσα άγαρμπα πάνω σε κάποιον άλλον. Τον άκουσα να με λούζει μ’ έναν άγριο λεκτικό χείμαρρο από γαλλικά. Ψέλλισα ένα αδύναμο και ένοχο «συγγνώμη!», που μάλλον το άκουσα μόνο εγώ, και βρίσκοντας με δυσκολία την ισορροπία μου, απομακρύνθηκα...

Εκείνος –τον άκουγα!– συνέχιζε να βγάζει την οργή του. Να με βλαστημάει...

Ντράπηκα!Πόσες μέρες, άραγε, έχω να κοιμηθώ; αναρωτήθηκα. Προσπαθώ να τις μετρήσω... Άδικος κόπος. Δεν θυμάμαι! Τρεις; Τέσσερις μέρες;...

Ίσως να είναι ακόμα και μια βδομάδα. Τι σημασία έχει. Όσες κι αν είναι, δεν κατάφεραν να με ταξιδέψουν μέσα στα σκο-τάδια τους. Μόνο κάποιες στιγμές παραδόθηκε ο νους μου· και τότε για λίγο! Για πολύ λίγο, χάθηκα στο ασυνείδητο και μετά... τινάχτηκα και πάλι απότομα, ξαφνιασμένος, που συ-νέχιζε να με σφιχταγκαλιάζει αυτός ο εφιάλτης. Αναστατω-μένος τότε, σκούπισα με την ανάποδη της παλάμης μου τον ιδρώτα του προσώπου μου και σύρθηκα ξανά, βογκώντας, μέσα στην πληγή μου.

Δεν μπορώ να ξεφύγω! σκέφτομαι με απόγνωση, κα-θώς νιώθω να ουρλιάζουν ακόμα και τα σωθικά μου. Βα-σανίζομαι! Βασανίζομαι συνέχεια... Δεν με χωράει ο τόπος. Πώς να το πιστέψει κανείς. Κεραυνός! Ένας κεραυνός που με σκόρπισε. Που διέλυσε τη ζωή μου. Και όχι μόνο τη δική μου. Χιλιάδων ανθρώπων. Όλων όσων είχαμε αγκιστρώσει

Ένας πρόθυμος Ιούδας

— 15 —

τα όνειρά μας μέσα σ’ αυτήν την τράπεζα-σύμβολο. Όλοι μας, λοιπόν, μείναμε άφωνοι. Όλοι;... Όχι απαραίτητα. Πά-ντοτε υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν. Που ανοίγουν την κερκόπορτα της προδοσίας. Είναι αυτοί που προετοιμάζουν το έδαφος. Έτσι και δω· υπήρξαν κάποια χέρια που ξεκλείδω-σαν την πόρτα. Αυτοί, ναι!... Αυτοί, ήξεραν. Από τους υπό-λοιπους, όλους εμάς, κανένας δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη. Τέτοια έκπληξη! Και μάλιστα, δυσάρεστη. Μήπως, όμως, η ίδια η ζωή, από μόνη της δεν είναι μια έκπληξη;

Ξεφυσώ προσπαθώντας να διώξω αυτό το πλάκωμα από το στήθος μου· αυτή τη δυσφορία που μου κόβει την ανάσα. Το λινό μου άσπρο κουστούμι κοντεύει να κολλήσει πάνω μου από τον ιδρώτα. Μα θαρρώ πως δεν είναι μόνο από την αποπνικτική αυγουστιάτικη ατμόσφαιρα. Καίγομαι ολόκληρος! Κοχλάζουν μέσα μου ποτάμια οι λέξεις και με πνίγουν. Πρέπει να βγουν, για να σωθώ... Να λευτερώσω την ψυχή μου.

«Μας μίσησαν οι μοίρες μας», ψελλίζω. «Μας πρόδω-σαν οι φίλοι, και ζωντανούς μας πένθησαν, άνθρωποι και θεοί».

Περπατώ και παραμιλώ. Ασυναίσθητα χειρονομώ... όπως οι σαλεμένοι. Ακούω τη φωνή μου και τρομάζω!

«Οι Συρακούσες δεν υπάρχουν πια...» μονολογώ απο-γοητευμένα, αφήνοντας έναν μικρό αναστεναγμό.

Ένα ψυχρό κύμα αέρα με υποδέχτηκε ενώ έμπαινα μέσα στη στοά «Μέγαρον Αθήναι». Επιτέλους, έφτασα! σκέ-φτηκα και κοντοστάθηκα για λίγο. Βρισκόμουν μπροστά στην είσοδο της τελευταίας εργασιακής μου διεύθυνσης. Σαν να μην πέρασε μέρα, είπα μέσα μου και σπρώχνοντας τη γυάλινη πόρτα χώθηκα βιαστικά μέσα στο κτίριο.

Επέστρεφα! Επέστρεφα στα παλιά μου λημέρια μετά από έναν χρόνο περίπου. Οκτώβρης πρέπει να ήταν που


— 16 —

έφυγα. Μάλλον σωστότερα, που με μετέθεσαν... Που μ’ έδιωξαν!

Πώς να το ξεχάσω; Σκιρτώ μέσα μου, καθώς θυμάμαι πως για μια ακόμα φορά, τότε, συνειδητοποίησα πόσο μι-κροί, φτηνοί και τιποτένιοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Κά-ποιοι, μένουν για πάντα μέσα στη λάσπη που τους γέννησε. Δεν θέλουν να ξεκολλήσουν από την πρώτη ύλη τους. Μέ-νουν εκεί. Να κυλιούνται...

Πόσα χρόνια; αναρωτήθηκα. Πόσα χρόνια μου θάφτη-καν μέσα σ’ αυτά τα ντουβάρια. Όλα αυτά τα άψυχα: τσιμέ-ντα, κτίρια, πεζοδρόμια, επιγραφές, έγιναν με τον καιρό κομ-μάτι της ζωής μου. Ανάσαιναν πια μέσα μου. Και τώρα, ξαφ-νικά θαρρείς και θέριεψαν! Θαρρείς και ζωντάνεψε ένα πα-ράπονο και τα πνίγει. «Γιατί μας αφήσατε;...» ακούω να φω-νάζουν. «Γιατί μας δώσατε σε ξένα χέρια!»

Πώς! Πώς, λοιπόν, θα μπορούσα να ξεκολλήσω από την ψυχή μου όλα αυτά τα χρόνια; Να προσποιηθώ τώρα ότι δεν με αφορούσε; Ότι δεν μ’ ένοιαζε;

Ο θυρωρός με χαιρέτησε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, που γρήγορα μαράζωσε στα χείλη του μόλις συνάντησε το θλιμ-μένο μου βλέμμα. Με θυμόταν. Και πώς να με ξεχάσει! Την τελευταία δεκαετία μ’ έβλεπε σχεδόν καθημερινά. Του κού-νησα το κεφάλι αντί για χαιρετισμό και προσπερνώντας το ασανσέρ προχώρησα προς τα σκαλοπάτια. Τόσα χρόνια και ποτέ δεν το χρησιμοποίησα. Το έτρεμα! Οι φοβίες μου, βλέ-πεις, με κυνηγούσαν όπου κι αν πήγαινα. Ευτυχώς, τα σκα-λοπάτια μέχρι τον τρίτο και τον τέταρτο όροφο δεν ήταν πολλά. Εξάλλου, με τα χρόνια, μου είχε γίνει συνήθεια αυτό το ανέβασμα. Μην πω ότι μου άρεσε κιόλας!

Ένιωθα μέσα μου μια περίεργη συγκίνηση που επέ-στρεφα σε γνώριμους χώρους και θα συναντούσα ύστερα από τόσον καιρό κάποιους ανθρώπους που εκτιμούσα. Μέσα

Ένας πρόθυμος Ιούδας

— 17 —

σ’ αυτούς τους χώρους, δούλεψα, χάρηκα, δημιούργησα, μα πιο πολύ απογοητεύτηκα. Απογοητεύτηκα από τους ανθρώ-πους. Είδα την αγνωμοσύνη και την κατάντια του νεποτι-σμού. Πικράθηκα! Έζησα την υπηρεσιακή εξέλιξη ανάξιων!... Γνώρισα το σύστημα. Έγινα εχθρός του! Ή μάλλον, ήμουν εχθρός του, μόνο που μέχρι τότε δεν το ήξερα. Ερμήνευα, βλέπεις, τη ζωή με καθαρότητα και εντιμότητα. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι η σαπίλα της κοινωνίας ήταν τόσο βαθιά. Πως ήταν δίπλα μας και την ανασαίναμε!

Έφτασα στον τρίτο όροφο. Με υποδέχτηκαν οι συνά-δελφοι με αχνά χαμόγελα· μουδιασμένα. Όπως τον στρατι-ώτη που επιστρέφει από την περιπολία χωρίς τους συντρό-φους του... ηττημένος! Η Μαρία έτρεξε κοντά μου και μ’ αγκάλιασε, δίχως να πει κουβέντα. Το βλέμμα της, το άγ-γιγμά της, τα μοιρολόγησαν όλα. Μαζεύτηκαν γύρω μου σαν μέλισσες, περιμένοντας ένα νέο, κάποια λέξη αισιοδοξίας από το στόμα μου. Μα πού να τη βρω! Η ψυχή μου έμοιαζε καρφωμένη σε ένα θρηνητικό τέλμα, απ’ όπου μόνο πίκρα ανάβλυζε. Μα και κείνοι! Στα μάτια τους, έβλεπα να σπαρ-ταράει η θλίψη. Με δυσκολία συγκρατούσαν το δάκρυ τους. Με κοιτούσαν και το βλέμμα τους με χαράκωνε. Ένα τερά-στιο «γιατί;» έβγαινε από μέσα του.

«Και τώρα τι;... Τι κάνουμε τώρα;» θρήνησε σχεδόν αλαφιασμένα η Σοφία.

Με κοίταξε! Έμεινε έτσι για λίγο, με το βλέμμα κρε-μασμένο πάνω μου, ανεμίζοντας απελπισμένα στα χέρια της τη νέα σύμβαση εργασίας. Περίμενε ν’ ακούσει μια λέξη πα-ρηγοριάς. Κάτι το ενθαρρυντικό. Στην πραγματικότητα, το ξέραμε όλοι μας ότι κρατούσε στα χέρια της μία καταδίκη! Ένα αύριο χωρίς εργασιακά δικαιώματα πλέον... Ένα αβέβαιο μέλλον. Τι να της πεις; Τι ν’ απαντήσεις;

Έκανα απελπισμένες προσπάθειες μέσα μου, να βρω

Αυτά που έζησα, δεν είναι δικά μου. Δεν μου ανήκουν.Ανήκουν σε όλους!

[…] Έρχονται στιγμές, που θέλω να σκύψω σε μια γωνιά και να κλάψω. Για ό,τι έχασα… Για ό,τι άφησα να χαθεί. Για τη ζωή μου!

Έφυγα! Μα η ψυχή μου, με παράπονο, πάντα πίσω κοιτάζει… […]

Ένα σύγχρονο αφήγημα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης με αληθινά γεγονότα. Με αποφάσεις, που άλλαξαν τη ζωή μας και μας σημάδεψαν!

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ.: 210 6431108

[email protected]

Γεννήθηκε στο Νομό Έβρου.Είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος του πανεπιστημίου Μακεδονίας.Από το 1993 ζει στην Αθήνα.Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά, τον Χρήστο και τον Ορφέα.Ποιήματά του και λογοτεχνικά του κείμενα έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες.

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

Ποίηση• Δυό αστέρια και ένα κοχύλι,

ιδιωτική έκδοση, 2003• Προσκυνητές του ονείρου,

εκδόσεις Εριφύλη, 2004• Σταλαγμίτες, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα,

2006• Οσποδάρος Χρόνος,

εκδόσεις Ίαμβος, α΄ έκδοση, Οκτώβριος 2009, β΄ έκδοση, Δεκέμβριος 2009,

γ΄ έκδοση, Οκτώβριος 2010• Όρβηλος,

εκδόσεις Οσελότος 2012• Ύσσωπος,

εκδόσεις Οσελότος α΄ έκδοση Οκτώβριος 2013

β΄ έκδοση Οκτώβριος 2013

Πεζογραφία• Σιμπολέτ

Μυθιστόρημα, εκδόσεις Ίαμβος

α΄ έκδοση Νοέμβριος 2010 β΄ έκδοση Νοέμβριος 2010 γ΄ έκδοση Δεκέμβριος 2010

• Το εμβατήριο των θεών Διηγήματα, εκδόσεις Οσελότος 2012

• Ta τριαντάφυλλα είναι μαύρα Μυθιστόρημα, εκδόσεις Οσελότος 2012

• Οι κληρονόμοι του Μίδα Μυθιστόρημα, εκδόσεις Οσελότος 2014

www.gkiourtidis.grfacebook: George Kiourtidis

[email protected]

ΓΙΩΡΓΟ

Σ ΚΙΟ

ΥΡΤΙΔ

ΗΣ Έ

νας πρόθυ

μος Ιού

δας

ISBN 978-960-564-265-5

140 × 210 SPINE: 15 FLAPS: 80

0_cover_ioudas1.indd 1 1/6/2015 10:42:48 μμ

Ένας πρόθυμος Ιούδας

Documents

Transcript of Ένας πρόθυμος Ιούδας