Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

28
1
  • Upload

    -
  • Category

    Documents

  • view

    316
  • download

    16

description

 

Transcript of Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

Page 1: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

1

Page 2: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα
Page 3: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

τὰ ποιήματα

Page 4: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

[email protected]/ekdoseisdianismaekdoseisdianisma.blogspot.gr

Page 5: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ

τὰ ποιήματα

εκδόσεις Δ Ι Ά Ν Υ Σ Μ Ά

Page 6: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα
Page 7: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

ΧΕΙΜΩΝΑΝΘΟῚ (1888)

Page 8: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

8

Page 9: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

9

ΔΙΠΛΟΣ ΠΟΝΟΣ

Χρυσῆ ἀράχνη μυστικὰ τὸν ἔρωτά μου ὑφαίνεικ’ εἶν’ ἡ ἀγάπη μου κρυφὴ κ’ ἐντροπαλὰ κρυμμένη.Κ’ ἡ πειὸ λεπτὴ ἀναπνοὴ ὅπου ‘ςτὸν κόσμο ἐστάθηἄν τὴν φυσήσῃ μιὰ στιγμὴ ἐσχίστηκε κ’ ἐχάθη.

Μόνον ἐκείνη π’ ἀγαπῶ ‘ςτὸ πλάϊ μου διαβαίνεικαὶ σἄν νὰ βλέπῃ κἄτι τι μὰ δὲν καταλαβαίνει,γιατὶ ποτὲ δὲν ἔμαθε κι’ οὔτε ποτὲ θὰ μάθῃπῶς κρύβω τὴν εἰκόνα της μέσ’ ‘ςτῆς καρδιᾶς τὰ βάθη.

Κι’ ὅταν σιμά μου ἔρχεται καὶ χίλια λόγια ἀρχίζει,τὴν ὥρα ποὺ ἡ ἀγάπη μου ‘μπροστά της ξεχειλίζεικαὶ θέλει μ’ ἕνα δάκρυο ‘ςτὰ μάτια νὰ φανῇ,Φεύγω προτοῦ τὸ δάκρυ μου ‘ςτὰ βλέφαρά μου φθάσῃ,γιατὶ ἐκείνη ἅμα τὸ ‘δῇ ‘μπορεῖ καὶ νὰ γελάσῃ,κ’ ἔτσι διπλὸς ὁ πόνος μου, διπλὸς θὲ νὰ γενῇ.

Page 10: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

10

ΑΓΝΩΣΤΟΣ

Οὔτε μὲ γνωρίζεις, οὔτε σὲ γνωρίζω,ποῦ καὶ ποῦ μοῦ ῥίχνεις μιὰ ματιὰ γοργή,κι’ ὅμως σἄν μὲ βλέπῃς κἄποτε νομίζωπῶς δὲν μᾶς χωρίζει τίποτε ‘ςτὴ γῆ.

Ἄν σοῦ’πῶ πῶς ἔρως τὴν καρδιά μου καίει,δὲν θὰ τὸ πιστεύσῃς ὅπως κι’ ἄν σ’τὸ ‘πῶ,κι’ ὅμως, δὲν εἰξεύρω, κἄτι τι μοῦ λέει,−κ’ ἴσως εἶν’ ἀλήθεια−ὅτι σ’ ἀγαπῶ.

Οὔτε σὲ γνωρίζω, οὔτε μὲ γνωρίζεις,ὅμως σἄν διαβαίνῃς κ’ ἔτσι μὲ θωρεῖς,δίχως νὰ τὸ ξέρῃς κἄτι μοῦ χαρίζεις,δίχως νὰ τὸ ξέρω κἄτι μ’ ἀφαιρεῖς.

Page 11: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

11

ΤΕΤΡΑΣΤΙΧΟΝ

Δὲν θέλω νᾆνε ὤμορφη πολὺἐκείνη ποῦ ἡ μοῖρα μοῦ ἑτοιμάζει·μ’ ἀρέσ’ ἡ εὐμορφιὰ ὅπου ‘μιλεῖκαὶ ὄχ’ ἡ εὐμορφιὰ ὅπου ξιππάζει.

Page 12: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

12

Ο ΧΡΟΝΟΣ

Κυλάει ὁ Χρόνος σἄν νερό, τρέχ’ ἡ ζωὴ σιμά τουκαὶ σέρνει κάθε μας χαρὰ ‘ςτὸ γοργοκύλημά του,σβύνουν τὰ τόσα ὀνείρατα−τοῦ ῥόδου χρυσαλίδεςκαὶ ‘ςτὸν ἀγέρα χάνονται χρυσόφτεραις ἐλπίδες.Κι’ ὁ Θάνατος ποῦ ἀθάνατο τὸν ἔπλασεν ἡ τύχηκόβει, θερίζει ἀνέσπλαχνα ὅ,τι ‘μπροστά του τύχει.

Κυλάει ὁ Χρόνος σἄν νερὸ−’Στὸ γοργοκύλημά τουδὲν σέρνει μόνο τὴ χαρά ποῦ βρίσκει ἐδῶ κάτου,μὰ παίρνει κάθε λύπη μας, κάθε καϋμὸ καὶ πόνοκ’ ἡ μαυροφόρ’ ἀπελπισιὰ βρίσκει γιατρὸ τὸ χρόνο.Κι’ ὁ Θάνατος κἀμμιὰ φορὰ ποῦ πόνους δὲν πιστεύειἐνῷ θερίζει τὴ ζωὴ πόσους καϋμοὺς γιατρεύει!

Διάβαινε, Χρόνε, γρήγορα, γιὰ χάρι σ’ τὸ γυρεύωμὰ σἄν θὰ ‘δῇς ‘ςτὸ πλάϊ μου τὴν κόρη ποῦ λατρεύωτότε νὰ κόψῃς τὰ φτερὰ ἀπ’ τὰ γοργά σου χρόνιακαὶ σὺ σἄν βράχος νὰ σταθῇς ἀκίνητος αἰώνια.Κι’ ὁ Θάνατος ὅταν θἀλθῇ καὶ ‘δῇ τὸν ἔρωτά μαςθὰ λυπηθῇ, θὰ σπλαγχνισθῇ, θὰ φύγῃ ἀπὸ κοντά μας.

Page 13: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

13

Η ΚΡΙΤΙΚΗ

Ἡ Κριτική μοῦ φαίνεται θὰ μὲ μαλώσῃ πάλικαὶ θὰ φορέσῃ τὰ γιαλιὰ μὲ σουφρωμένα φρύδιακαὶ τέτοια λόγια θὰ μοῦ ‘πῇ:−Δὲν ἔχει τάχα ἡ λύρα σου ἄλλαις φωναὶς νὰ βγάλῃ,ἀλλὰ μᾶς ψέλνει πάντοτε τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδιαγιὰ τὴν ἀγάπη σου; ‘ντροπή!

Καὶ βέβαια ‘ςτὸ διάβολο καὶ πάλι θὰ μὲ στείλῃκαὶ θὰ μὲ ‘πῇ μονότονο ‘ςτὸ θέμα καὶ ‘ςτοὺς στίχους·ἀλλὰ κ’ ἐγὼ θὲ νὰ τῆς πῶ:−Μήπως ἀλλάζουν μυρωδιὰ τὰ ῥόδα τοῦ Ἀπρίλη,καὶ τ’ ἀηδονάκια τὰ δειλὰ μήπως ἀλλάζουν ἤχους,μήπως ἀλλάζουνε σκοπό;Αἴ! Κριτικὴ παράξενη, ὅπως σ’ ἀρέσει κρῖνε,μὰ ὅπου καθένας μας πονεῖ ἐκεῖ κι’ ὁ νοῦς του εἶνε.

Page 14: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα
Page 15: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

ΑΛΑΒΑΣΤΡΑ (1900)

Page 16: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα
Page 17: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

17

ΓΙΑΤΙ ΑΓΡΥΠΝΩ

Δυὸ γλυκὰ ματάκια, μάτια ζαφειρένιαμ’ ἄνοιξαν πληγή•κι ἀγρυπνῶ ἀπ’ τὸν πόνο κι ἀγρυπνῶ ἀπ’ τὴν ἔννοιακι ἀπ’ τὴ συλλογή.

Τῆς νυχτὸς ἡ πάχνη χάνεται κι ἐκείνηὅμοια μὲ καπνό.ἡ αὐγὴ προβάλλει, τὸ φεγγάρι σβήνει,κι ὅμως ἀγρυπνῶ.

Ἀγρυπνῶ τὴν ὥρα ποὺ κρυφομιλιοῦνταιτ’ ἄστρα ζηλευτά,ἀγρυπνῶ τὴν ὥρα ποὺ γλυκοκοιμοῦνταιτὰ ματάκια αὐτά.

Τίνος εἲν’ τὰ μάτια ; μὴ ρωτᾷς ἐμένα,κόρη εὐγενική•σῦρε στὸν καθρέφτη καὶ ζωγραφισμέναθὰ τὰ δεῖς ἐκεῖ.(Μελοποιημένο ἀπὸ τὸν Νικόλαο Κόκκινο)

Page 18: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

18

ΝΕΟΣ ΑΙΩΝ

Μιὰ κλεισμένη θύρα,μιὰ κλεισμένη θύρα βλέπω πάντα ἐμπρός μου…Ἐκεῖ μέσα ἡ Μοῖρα,ἐκεῖ μέσα ἡ Μοῖρα κατοικεῖ τοῦ κόσμου.

Μαύρη, σιδερένια καὶ μανταλωμένηστέκεται μπροστά μου.Κρούω γιὰ νὰ μ’ ἀνοίξει καὶ βουβὴ ἀπομένειστὰ χτυπήματά μου. Καὶ τῆς φαντασίας τὴ χρυσὴ λαμπάδαμὲ λαχτάρα ἀνάβωκαὶ κολλῶ τ’ αὐτί μου στὴ στενὴ σχισμάδαγιὰ νὰ καταλάβω.

Στὰ βαθιὰ κατώγιακαὶ σὲ κάθε δῶμα καὶ ψηλὰ στὴ στέγημαῦρα μοιρολόγιακαὶ λευκὰ τραγούδια κάποιο στόμα λέγει.

Κρούω καὶ ξανακρούωκι ἀπαντοῦν οἱ κρότοι κεραυνῶν κι ἀνέμων,κι ἀπὸ μέσα ἀκούωκαὶ θριάμβων ὕμνους καὶ κλαγγὲς πολέμων.

Στεναγμοὶ καὶ γέλια καὶ φιλιὰ καὶ θρῆνοιἀπὸ πέρα ὡς πέρα•μιὰ φωνὴ πνιγμένη μιὰ κατάρα ἀφήνεισὰν βροντῆς φοβέρα :

Page 19: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

19

«-Φέρνω πόνους• αἷμα σὰν ποτάμι ρέε.μαῦρο Μῖσος, χαῖρε !»Κι ἀποκρίνετ’ ἄλλη :«Σήκω, Ναζωραῖε,τὴν Εἰρήνη φέρε !»

Σὲ ρυθμοὺς κροτάλωνσχίζουν τὸ ἀέρα καγχασμοὶ δαιμόνωνκαὶ τριγμοὶ κοκκάλωνκαὶ τραγούδια ὀργίων κι ἄγριοι βόγγοι πόνων.

Καὶ βογκᾷ τὸ χῶμακαὶ βογγὰ ὁ ἀγέρας… Καὶ ψηλὰ στὴ στέγηκαὶ σὲ κάθε δῶμαμιὰ φωνὴ πνιγμένη τέτοια λόγια λέγει :

«-Φέρνω πόνους• αἷμα σὰν ποτάμι ρέε.μαῦρο Ψέμμα, χαῖρε !»Κι ἀποκρίνετ’ ἄλλη :«Σήκω, Ναζωραῖε,τὴν ἀλήθεια φέρε !»

Καὶ τῆς φαντασίας τὴ χρυσὴ λαμπάδαμὲ λαχτάρα ἀνάβωκαὶ κολλῶ τὸ μάτι στὴ στενὴ σχισμάδαγιὰ νὰ καταλάβω.

Καὶ θωρῶ σκοτάδικαὶ σπασμοὺς ἐρώτων καὶ σπασμοὺς θανάτωνκαὶ σκιῶν κοπάδικαὶ σκιὲς ἀνθρώπων καὶ σκιὲς τεράτων.

Καὶ κοιτάζω πάλικαὶ θωρῶ μιὰ λάμψη ἀπὸ τ’ ἄστρα ἀπάνου,

Page 20: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

20

ἄφθαστη, μεγάλη,σὰν ρομφαῖα νὰ πέφτει στὴ φυγὴ τοῦ Πλάνου.

Καὶ στὰ βάθη ἡ λάμψη ξάφνου φανερώνειἕνα θρόνο χώρια,καὶ στὸ θρόνο ἀπάνω διπλοκαμαρώνειρήγισσα πανώρια.

Καὶ θωρῶ τὸ θρόνο σ’ ἕνα δάσος κρίνωννὰ φρουροῦν θηρίακαὶ τραγούδια ἀκούω μὲ φωνὲς Σειρήνων :«Χαῖρε ἐλευθερία !»

Μιὰ κλεισμένη θύρα,μιὰ κλεισμένη θύρα βλέπω πάντα ἐμπρός μου…περιπαίχτρα Μοῖρα,περιπαίχτρα Μοῖρα, τὸ κλειδὶ τῆς δὸς μού !

Page 21: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

ΚΕΙΜΗΛΙΑ (1904)

Page 22: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

22

Page 23: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

23

ΖΩΓΡΑΦΙΑ

Σκῖνοι καὶ πεῦκα θάμνοι καὶ χαμόκλαδαπυκνὰ στολίζουν τοῦ βουνοῦ τὴ ράχη•κάτω, νερὰ καθάρια καὶ τρεχούμενα,ἀπάνω ἡλιοκαμένοι βράχοι.

Στὰ πόδια τοῦ σαρακωμένες, γέρικεςἐλιὲς μεστοῦν τοῦ καρποῦ τὰ πλήθηκαὶ γύρω ἀμπέλια καταπράσιναἐγκυμονοῦν τῶν πόνων μᾶς τὴ λήθη.

Ὁ ἥλιος τοῦ μεσημεριοῦ χρυσοφωτὸςκόσμους ἐντόμων, νέους κόσμους πλάθεικαὶ συντροφεύει ὁ βόμβος ὁ μονότονοςτῆς μέλισσας ποὺ τριγυρνᾷ στ’ ἀγκάθι.

Ἀργὰ τὸ δεῖλι, στοῦ ἥλιου τὸ βασίλεμα,σκορπίζουν γύρω τα φτερὰ τοῦ ἀγέραγαυγίσματα σκυλιῶν, ἀρνιῶν βελάσματακαὶ στεναγμοὺς ἀπὸ βοσκοῦ φλογέρα.

Κι ὅλα μαζί, καὶ θάμνοι καὶ χαμόκλαδακαὶ μέλισσες κι ἀρνιὰ κι ἐλιὲς κι ἀμπέλια,κοιμοῦνται μὲ τοῦ γκιώνη τὸ παράπονο,ξυπνοῦν μὲ τοῦ κορυδαλλοῦ τὰ γέλια.

Page 24: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

24

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

-Παπά, μιὰ κόρη ἀγάπησακαὶ μ’ ἀγαποῦσε σὰν τρελλή•μιὰ μέρα τὴν ἀγκάλιασα,πῆρα τὸ πρῶτο της φιλί.Παπά, τί συλλογάσαι ;

-Ἂν τὴν ἀγάπησες πολύ,συχωρεμένος νὰ ’σαι.

-Μιὰ μέρα ἐκείνη ἐρίχτηκεστὴν ἀγκαλιά μου ντροπαλὴκι ἁμάρτησα κι ἁμάρτησεὄχι μονάχα μὲ φιλί.Παπά, τί συλλογάσαι ;

-Ἂν τὴν ἀγάπησες πολύ,συχωρεμένος νὰ ’σαι.

-Μιὰ μέρα τὴν παράτησατὴν ὄμορφην ἁμαρτωλὴκαὶ δὲν τῆς ξαναζήτησαμήτ’ ἀγκαλιά, μήτε φιλί.Παπά, τί συλλογάσαι ;

-Δὲν τὴν ἀγάπησες πολύ,καταραμένος νὰ ’σαι !

(μελοποιημένο ἀπὸ τὸν Σπύρο Σαμάρα)

Page 25: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

25

ΤΡΕΙΣ ΓΕΝΕΑΙ

Γενιά, ποὺ χρόνους καὶ καιροὺς εἶχες πιστὰ συντρόφιαστὰ κορφοβούνια τοὺς ἀιτούς, στὰ πέλαγα τοὺς γλάρους,κι ἀπὸ τῆς κούνιας τὸ φιλὶ κι ὡς τὸ φιλὶ τοῦ τάφουδιπλὴ λαχτάρα σ’ ἔθρεψεν : ἡ Πίστη καὶ ἡ Πατρίδα!Καὶ σύ, γενιά, ποὺ ἐβλάστησες στὸ γέρικο κορμό τηςκαὶ δὲν ψηφᾶς, φθινόπωρο τὰ φύλλα σου νὰ ρίξη,γιατὶ τὰ μαρμαρόδεσε μαρμαροχέρα ἡ Δόξα!Καὶ σύ, γενιὰ νιοφτέρουγη, δειλὸ ξεπεταρούδι,ποὺ παραιτώντας τὴ φωλιὰ πετᾶς ὁλόγυρά της,γιὰ νά ᾽σαι πάντοτε κοντὰ στῆς μάνας σου τὰ χάδια!Ὤ τρεῖς γενιὲς καλότυχες καὶ χρονοκαταλύτρες,ἡ χθεσινὴ κι ἡ σημερνὴ κι ἡ αὐριονή, σᾶς εἶδατὶς τρεῖς μαζὶ στὸν ὕπνο μου, στὴν ὑπνοφαντασιά μου.Λαγκάδια, βράχοι καὶ βουνὰ καὶ πέλαγα καὶ κάμποι,σὰν νά ᾽χαν σμίξει ὅλες μαζὶ τὶς χάρες των καθένακι ἔκαναν κάτι ἀγνώριστο, σὰν ἔξω ἀπὸ τὴν πλάση.Κι ἐκεῖ - ξάστερο τ’ ὄνειρο - κι οἱ τρεῖς γενιὲς ἀνταματριπλὸ τραγούδι ἐλέγανε, τριπλὸ χορὸ εἶχαν στήσει.Κι ἔλεγ’ ἡ χθεσινὴ γενιὰ μὲ μιὰ φωνὴ καθάρια:- Ἤμαστε κάποτε κι ἐμεῖς καὶ νιοὶ καὶ παλληκάρια,κι ἂν σκλάβοι ἐγεννηθήκαμε, δὲν εἴμαστε καὶ δοῦλοι.Τὸν ὕπνο δὲ χορτάσαμε· τὴ νύχτα καραούλι,τὰ ξημερώματα χορὸ καὶ τὴν ἡμέρα μάχηἀπὸ κλεισούρα σὲ γκρεμὸ κι ἀπὸ κορφὴ σὲ ράχη.Ὡς ὅτου πιὰ μὲ τὸ αἷμα μας, ποὺ χύνονταν πλημμύρα,τὸ σάβανο τῆς Λευτεριᾶς τὸ κάναμε πορφύρα,κι ἀφοῦ τὴν ἀναστήσαμε σ’ ἄφθαστο μετερίζιμὲ τὸ νερὸ τ’ ἀθάνατο, ποὺ ἡ Πίστις ἀναβρύζει,κορόνα της φορέσαμε στ’ ἀχτινωτὸ κεφάλι

Page 26: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

26

κορόνα, ποὺ ὀμορφότερη στὸν κόσμο δὲν εἶν’ ἄλλη.Ζαφείρια τὴ στολίζουνε καὶ τὰ ζαφείρια ἐκεῖναἔχουν μπριλάντι ἡλιόφωτο στὴ μέση, τὴν Ἀθήνα.Κι ἔλεγ’ ἡ σημερνὴ γενιὰ μὲ μιὰ φωνὴ καθάρια:- Εἴμαστε σήμερα κι ἐμεῖς καὶ νιοὶ καὶ παλληκάρια.Σκλάβοι δὲ γεννηθήκαμε σὲ θλιβερὰ κρεβάτια,στ’ ἄπλετο φῶς τῆς Λευτεριᾶς ἀνοίξαμε τὰ μάτια.Ἡ ξενοιασιὰ μᾶς ἔριχνε τὰ δολερά της βρόχια.Γοργὰ ξεχνοῦν οἱ νιόπλουτοι τὴν πρωτινή τους φτώχεια.Πρωτότοκοι τῆς Λευτεριᾶς καὶ πρῶτοι κληρονόμοι,γοργὰ κι ἐμεῖς ξεχάσαμε πὼς μένουν κι ἄλλοι ἀκόμη.Ὡς ὅτου ἀκούσθη μιὰ φωνὴ καὶ δεύτερη καὶ τρίτημεσ’ ἀπ’ τῶν ἅγιω τάφων σας τὴν ἱερὴ κρύπτη.Ἔτσι στὸ θεῖο πρόσταγμα ποὺ ἔκαμ’ ἡ ψυχή σας,φωτιὰ ἦταν τὸ ἀνασήκωμα κι ἄνεμος ἡ φωνή σας.Καὶ νά ἡ γενιὰ ἡ αὐριανή, δειλὸ ξεπεταρούδι,χορεύει ἀναθαρρεύοντας καὶ τέτοιο λέει τραγούδι:- Φιλῶ τὸ χέρι σου, παππού, τὸ χέρι σου, πατέρα,μὰ ἐμεῖς καλύτεροι ἀπὸ σᾶς, θὰ γίνωμε μιὰ μέρα.Ὅ,τι γενναῖο κι ὅ,τι ἱερὸ στὸ νοῦ μας σᾶς ὑψώνειθ’ ἀστράφτη ἐμπρὸς στὰ μάτια μας καὶ θὰ μᾶς τὰ θαμπώνη.Κι ὅ,τι μικρὸ καὶ ταπεινὸ ἢ στὴν ψυχὴ ἢ στὴ σκέψηκακοὶ καὶ δίσεχτοι καιροὶ σᾶς ἔχουν δασκαλέψειστὰ θαμπωμένα μάτια μας θὰ χάνεται, θὰ σβήνη,καὶ δάσκαλός μας κι ὁδηγὸς ἡ νίκη σας θὰ γίνη.Κι ὅρκο σᾶς κάνομε βαρύ, κι ὅρκο ζωῆς, θανάτου,πὼς γρήγορα μὲ τὸν καιρό, στὸ γοργοκύλισμά του,θὰ φέρωμε καὶ μεῖς στερνὸ στολίδι στὴν κορόναχρυσὸ δικέφαλον ἀιτὸ νὰ λάμπη στὸν αἰώνα!

Page 27: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

το βιβλίοτα ποιηματα

του Ιωαννη Πολεμη στοιχειοθετηθηκε & σχεδιαστηκε

τον Μάιο του 2015 απο τις εκδοσεις δυανυσμακαι κυκλοφορει δωρεαν σε

ηλεκτρονικη μορφη στο διαδικτυο χωρις καμια αξιωση οσον αφορα στα

πνευματικα δικαιωματα

εκδόσεις Δ Ι Ά Ν Υ Σ Μ Ά

Page 28: Ιωάννης Πολέμης, τα ποιήματα

28