ΣΕ ΕΒΡΟ ΚΑΙ ΜΕΣΟΓΕΙΟΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΠΛΑΤΕΣ

Οι χίλιοι πνιγμένοι της Λαμπεντούζα δεν είναι ατύχημα. Οι Αφρικανοίμετανάστες δεν είναι παράπλευρες απώλειες. Οι πρόσφυγες από τηΣυρία δεν είναι απλά θύματα κάποιων επιδέξιων δουλέμπορων. Όλοιτους και όλες τους, άντρες και γυναίκες που τολμάνε να εισέλθουν σταάδυτα του ευρωπαϊκού παράδεισου, αποτελούν το αιματηρό άθροισμαμιας διαδικασίας συστηματικής εξόντωσης που μεθοδεύεται πολύ πριναυτοί και αυτές αναγκαστούν να πάρουν το μακρύ δρόμο της μετανά-στευσης.

Στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στη Συρία, και στις περισσότερες χώρεςτης Αφρικής, τα δυτικά κράτη επεκτείνουν τις σφαίρες επιρροής τους καιλύνουν τους λογαριασμούς τους στις πλάτες των εκεί προλετάριων . Στοόνομα του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία περιοχές ολοκληρες γί-νονται πεδία βολής για τα εξελιγμένα όπλα των δυτικών κρατών, πόλειςμε ιστορία αιώνων μετατρέπονται σε ερείπια, ολόκληροι πληθυσμοίαναγκάζονται να μεταναστεύσουν. Αυτή είναι η ωμή και βίαιη πραγμα-τικότητα που ορθώνεται απειλητικά πολύ πριν τα ναυάγια στη Μεσόγειο.Αυτή είναι η αιματοβαμμένη καθημερινότητα εκατομμυρίων μεταναστώνπολύ πριν το φράχτη του Έβρου.

Με αυτά τα δεδομένα, ο θόρυβος για το «δράμα των μεταναστών» καιτα κροκοδείλια δάκρυα για τους κάθε φορά πνιγμένους δεν είναι απλάυποκριτικός, αλλά αντίθετα αποτελεί μέρος της σκηνοθετημένης εξόν-τωσής τους. Αυτό ήταν το πνεύμα των προτάσεων του επίτροπου της ΕΕγια την μετανάστευση Δ. Αβραμόπουλου στις αρχές Απριλίου, που προ-βλέπουν τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης εκτός ευρωπαϊκούέδαφους όπου, μακριά από τα φιλάνθρωπα βλέμματα της ευρωπαϊκήςκοινής γνώμης και τους περιορισμούς του κοινοτικού δικαίου, οι μετα-νάστες θα στοιβάζονται χωρίς πολλή φασαρία. Αυτό ήταν το συμπέρα-σμα της έκτακτης συνόδου κορυφής της ΕΕ για το μεταναστευτικό στις23 Απριλίου όπου αποφασίστηκαν «οι προετοιμασίες για μία ενδεχόμενηεπιχείρηση ασφάλειας και άμυνας, που θα έχει σα στόχο την καταστροφήτων πλοίων προτού τα χρησιμοποιήσουν οι διακινητές, καθώς και ο τρι-πλασιασμός του προϋπολογισμού της Frontex». Έτσι, στο όνομα της αν-τιμετώπισης των δουλεμπόρων, τα ευρωπαϊκά κράτη εγκαινιάζουν και

άλλες στρατοαστυνομικές επιχειρήσεις, κάνοντας σαφές πως το κεφά-λαιο «μετανάστες» δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζεται με στρατιωτι-κούς όρους.

Από αυτό το σιδερένιο κανόνα δεν εξαιρείται ούτε το ελληνικό κράτος,όσο ευαίσθητο κι αν πασχίζει να εμφανίζεται. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει κάνει από πολύ νωρίς ξεκάθαρες τις προθέσεις της. Δεν είναιμόνο οι δηλώσεις Πανούση για την αναγκαιότητα «ορθής φύλαξης τωνσυνόρων», ή οι παραληρηματικές απειλές του Κοτζιά και του Καμμένουπως θα γεμίσουν την Ευρώπη με τζιχαντιστές σε περίπτωση που η Ελ-λάδα βγει από την ευρωζώνη. Αυτές οι περισσότερο ή λιγότερο γραφι-κές δηλώσεις είναι οι απαραίτητες cult πινελιές στον κάμβα της ελληνικήςαντιμεταναστευτικής πολιτικής, όπως αυτή εφαρμόζεται εδώ και χρόνια.Ο Κοτζιάς και ο Καμμένος λένε φωναχτά αυτό που σύσσωμο το ντόπιοπολιτικό προσωπικό υπονοεί σε κάθε του δήλωση: πως η Ελλάδα είναι τοπροκεχωρημένο φυλάκιο της Ευρώπης-φρούριο που φέρνει σε πέρας έναμεγάλο μέρος της βρώμικης δουλειάς με τους μετανάστες. Αυτή είναι ηλογική των δηλώσεων περί γεωπολιτικής αξίας του οικοπέδου που λέγε-ται Ελλάδα. Αυτό είναι το νόημα της αριστερής ρητορείας περί εθνικάανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. Η θέση της Ελλάδας στο διεθνή συ-σχετισμό δυνάμεων με τους μετανάστες να παίζουν το ρόλο του δια-πραγματευτικού χαρτιού.

Μ’ αυτή την έννοια δεν είναι ν’ απορεί κανείς που αυτή η κυβέρνηση,την ίδια στιγμή που έχει ως λάβαρο την αντιμετώπιση της ανθρωπιστι-κής κρίσης εντός των συνόρων, συνάπτει συμφωνίες 500 εκατομμυρίωνδολαρίων για τον εκσυγχρονισμό πολεμικών αεροσκαφών με τους εμπό-ρους όπλων της αμερικανικών συμφερόντων Lockheed. Ούτε το ότι φυ-σικά στο όνομα των εθνικών συμφερόντων και της ΑΟΖ, συνεχίζει τηστενή συνεργασία της προηγούμενης κυβέρνησης με τους δικτάτορες τουΚαΐρου, όπως φάνηκε κι απ’ την πρόσφατη επίσκεψη του Καμμένου στηνΑίγυπτο. Όχι, τέτοια παραδείγματα δεν είναι εξαιρέσεις αλλά ο κανόνας.Είναι οι αδιατάρακτες γραμμές του «πολιτικού ρεαλισμού» στο περιβάλ-λον της κρίσης. Είναι η απόδειξη πως η βαρβαρότητα του νέου ολοκλη-ρωτισμού -με ή χωρίς αριστερό πρόσημο- συνεχίζει να επελαύνει.

Ενάντια σ’ αυτή τη συνθήκη πρέπει να σταθούμε όρθιοισαν εργάτες κι εργάτριες και να παλέψουμε.Πλάι και μαζί με τους μετανάστες,ενάντια σε δεξιά κι αριστερά αφεντικά.Τίποτα λιγότερο.

Μάιος 2015er_a_d@yahoo.gr