Bobby Seale όταν οι μαύροι πάνθηρες

πήρανε τα όπϋα

Αποσπάοματα από το βιβλίο: Bobby Seale, Seize the Time: The Story o f the Black Panther Party and Huey P. Newton, Arrow Books and Hutchinson & Co., 1970.

Φωτογραφίες από το βιβλίο: The Black Panthers: Photographs by Stephen Shames, Aperture, 2006.

Μετάφραση Jazra Khaleed Kyoko Kishida

Φιλολογική επιμέλεια Ράνια Καραχάλιου

Επιμέλεια έκδοσης Παναγιώτης Μποτΐκης Ιλάν Μανουάχ

ΤΟΠΟΒΟΡΟΕ εκδόσεις εξαρχείων, 2012 www.topovoros.gr

Περιεχόμενα

Το πρόγραμμα των Μαύρων Πανθήρων

Δεν είμαστε ρατσιστε'ς — 20

Τα πρώτα μας όπλα —26

Κόκκινα Βιβλία για όπλα —35

Ο Χιοΰι αναχαιτίζει τα γουρούνια—42

Αριθμός σήματος 206 — 54

Έ ν α όπλο στο κεφάλι του Χιοΰι —61

Οι Χάρτινοι Πάνθηρες —68

Αναμε'τρηση στο Ράμπαρτς — 82

Ο θάνατος του Ντένζιλ Ντάουελ —92

Αράπηδες με όπλα στο Καπιτώλιο —112

Σημειώσεις των μεταφραστών —127

Το πρόγραμμα των Μαύρων ΙΙανθήρων

Μια μέρα ο Χιούι Π. Νιοΰτον είπε, «Ή ρθε η ώρα να κάνουμε την οργάνωση πράξη και πρέπει να γίνει τώρα.» Αυτό συνέβη στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1966. Απ’ τις αρχές του Οκτώβρη μέχρι τις δεκαπέντε, στο γραφείο του προγράμματος ενάντια στη φτώχεια στο Βόρειο Όκλαντ, ο Χιούι κι εγώ ξεκινήσαμε να γράφουμε το πρόγραμμα των δέκα σημείων του Κόμματος των Μαύρων Παν­θήρων. Ο ίδιος ο Χιούι το διατύπωσε λέξη προς λέξη. Εγώ έκα­να μόνο προτάσεις.

Ο Χιοΰι είπε, «Χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα. Πρέπει να έχουμε ένα πρόγραμμα για τον λαό. Έ να πρόγραμμα που να σχετίζεται με τον λαό. Έ να πρόγραμμα που ο λαός να μπορεί να κατανοήσει. Έ να πρόγραμμα που ο λαός να μπορεί να διαβάσει και να κατα­νοήσει και το οποίο, παράλληλα, να εκφράζει τις επιθυμίες και τις ανάγκες του. Θα πρέπει να σχετίζεται με το φιλοσοφικό νόημα για το που πηγαίνουμε, αλλά το φιλοσοφικό νόημα θα πρέπει επί­σης να σχετίζεται με κάτι συγκεκριμένο.» Ή ταν πολύ σημαντικό για τον Χιούι. Έτσι, ο Χιούι χώρισε το πρόγραμμα στο «Τι Θέλου­με» και στο «Τι Πιστεύουμε». Το «Τι Θέλουμε» είναι τα πρακτι­κά, συγκεκριμένα πράγματα που χρειαζόμαστε και που θα πρέπει να έχουμε. Την ίδια στιγμή, εκφράσαμε φιλοσοφικά, αλλά χειρο­πιαστά, αυτά που πιστεύουμε. Ακολούθως γράψαμε το πρόγραμ­μα: Το Σημείο Έ να του «Τι Θέλουμε» και το Σημείο Έ να του «Τι Πιστεύουμε». Το Σημείο Δύο του «Τι Θέλουμε» και το Σημείο Δύο του «Τι Πιστεύουμε». Μ’ αυτό τον τρόπο θα πρέπει να διαβάζεται. Συνδυάζει περιληπτικά όλες τις φυσικές ανάγκες και όλες τις φι­λοσοφικές αρχές σ’ ένα κείμενο που μπορεί να γίνει κατανοητό, αντί για μια σειρά από κουλτουριάρικες παπαριές. Όποιος κι αν μένει στη γειτονιά -αν δεν μπορεί να σχετιστεί μ’ οτιδήποτε άλλο- μπορεί να σχετιστεί με το πρόγραμμα των δέκα σημείων του Κόμ­ματος των Μαύρων Πανθήρων.

7

Ο Χιοΰι είπε, «Οι μαΰροι, και ιδιαίτερα τ’ αδε'λφια μας στη γειτονιά, θα πρέπει να αποκτήσουν πολιτική συνείδηση.» Καθαρόγραψε το πρόγραμμα κι ο Μέλβιν Νιοΰτον, ο αδελφός του Χιοΰι, διόρθωσε τα γραμματικά λάθη. Τα μαζέψαμε κι αργά τη νύχτα πήραμε όσο χαρτί χρειαζόμασταν απ’ τις προμήθειες του προγράμματος ενάντια στη φτώχεια. Στο πίσω δωμάτιο γράψαμε το πρόγραμμα των δέκα σημείων.

Ο Χιοΰι είπε, «Λοιπόν, τι είναι το πρώτο πράγμα που θέλου­με;» Κι ο Χιοΰι απάντησε την ερώτηση μόνος του. «ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.» Κι εγώ έγραψα, «Θέλουμε ελευθερία.» Ύστερα είπε, «Θέλουμε την εξουσία να καθορίζουμε τη μοίρα της μαΰρης κοινότητας.» Είπα, «Σωστά, αδελφέ, ωραία. Ποιο είναι το επόμε­νο;» «Θέλουμε πλήρη απασχόληση για τον λαό μας.» «Τι άλλο;» «Τίποτε άλλο.» «'Εγινε, αδελφέ, σωστά.» Το σκέφτηκα και είχε δίκιο. Αυτά είναι όλα όσα θέλουμε. Θέλουμε πλήρη απασχόληση για τον λαό μας. Πρόκειται για ένα βασικό πρόγραμμα για τον λαό μας, με το οποίο αυτός θα σχετιστεί καθώς πρόκειται ακριβώς για όσα θέλει και δεν πρόκειται να συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο -δεν πρόκειται να συμβιβαστεί με μια σειρά κουλτουριάρικες παπαριές ή μ’ ένα μακροσκελές δοκίμιο.

Ύστερα ο Χιοΰι είπε, «Θέλουμε ο λευκός ρατσιστής επιχειρη­ματίας να σταματήσει να ληστεΰει και να εκμεταλλεύεται τη μαΰρη κοινότητα.» Το σημειώσαμε. Ύστερα γράψαμε, «Θέλουμε αξιοπρεπή στέγαση, να ικανοποιεί την ανάγκη των ανθρώπων για καταφύγιο.» «Τι άλλο, αδελφέ Χιούι;» Ο Χιοΰι κάθισε και σκέ- φτηκε για λίγο. Είπε, «Τώρα θα πρέπει ν’ ασχοληθούμε με την εκπαίδευση. Είναι σημαντικό. Είπαμε για την απασχόληση, την εξουσία στην κοινότητά μας και την αξιοπρεπή στέγαση. Θέλουμε αξιοπρεπή εκπαίδευση που να μας διδάσκει την πραγματική φύση αυτού του παρακμάζοντος αμερικανικού συστήματος και ένα εκ­παιδευτικό σύστημα που να μας διδάσκει την πραγματική ιστορία μας και τον ρόλο μας στη σημερινή κοινωνία.»

Αμέσως μετά ασχολήθηκε με το «Θε'λουμε όλοι οι μαύροι να απαλ­λαγούν από τη στρατιωτική θητεία.» Έ τσι ακριβώς το θε'σαμε. Δεν χρειάστηκε να εξηγήσουμε οτιδήποτε άλλο, γιατί γνωρίζαμε ότι οι μαύροι στη γειτονιά θα καταλάβαιναν. Έτσι δεν προσθε'σαμε τί­ποτε άλλο.

Ύστερα ο Χιούι είπε, «Ρίξε μια ματιά στη δομή της ρατσιστι­κής εξουσίας. Πρε'πει να την αντιμετωπίσουμε. Θε'λουμε να δο­θεί άμεσο τέλος στην αστυνομική κτηνωδία και στις δολοφονίες των μαύρων.» Το έγραψα έτσι όπως το είπε. Ο Χιούι συνέχισε με το επόμενο σημείο. «Θέλουμε όλοι οι μαύροι, άντρες και γυ­ναίκες, να απελευθερωθούν από τις ομοσπονδιακές, κομητειακές, πολιτειακές και δημοτικές φυλακές και σωφρονιστικά ιδρύματα.» Είπα, «Σωστά» και το σημείωσα. Ύ στερα ο αδελφός Χιούι είπε, «Θέλουμε όλοι σι μαύροι που οδηγούνται στο δικαστήριο να δι­κάζονται από ενόρκους που προέρχονται από την ίδια κοινωνική ομάδα, όπως ορίζεται στο Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών.» Για έναν μαύρο κάτι τέτοιο σημαίνει να δικαστεί από ενόρκους που προέρχονται από τη μαύρη κοινότητα. Ύ στερα ο αδελφός Χι­ούι είπε, «Ας συνοψίσουμε. Θέλουμε γη, θέλουμε ψωμί, θέλουμε στέγαση, θέλουμε παιδεία, θέλουμε ρουχισμό, θέλουμε δικαιοσύ­νη και θέλουμε μια κάποια ειρήνη.»

Έ τσι τα είπε ο Χιούι κι εγώ τα σημείωσα. Ξαναδιαβάσαμε τα δέκα σημεία και βάλαμε κόμματα και τελείες κι ύστερα ασχολη­θήκαμε με το «Τι Πιστεύουμε». Επιβεβαιώσαμε ότι όσα πιστεύα­με σχετίζονταν με όσα θέλαμε. Ο Χιούι είπε, «Αυτό το πρόγραμμα των δέκα σημείων περιέχει όσα θέλουμε και όσα πιστεύουμε. Τί­ποτα απ’ αυτά δεν προέκυψε απ’ το πουθενά. Είναι όσα λένε οι μαύροι εδώ και 100 χρόνια, απ’ τον καιρό της Διακήρυξης της Χειραφέτησης1 κι ακόμα πιο πριν. Ό λ ’ αυτά σχετίζονται άμεσα με όλα όσα είχαμε πριν αφήσουμε την Αφρική.»

9

Ό ταν τελειώσαμε τη σύνταξη του προγράμματος, ο Χιούι είπε, «Πρε'πει να έχουμε κάποια δομή. Τι θέλεις να είσαι», με ρώτη­σε, «Πρόεδρος ή Υπουργός Άμυνας;» «Το ίδιο είναι», είπα. «Εσύ τι θέλεις να είσαι, Πρόεδρος ή Υπουργός Άμυνας;» «Θα είμαι ο Υπουργός Άμυνας», είπε ο Χιούι, «κι εσύ θα είσαι Πρόεδρος.» «Μια χαρά», του είπα, κι έτσι ξεκίνησαν όλα, ο Χιούι έγινε Υπουργός Άμυνας κι εγώ Πρόεδρος του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων. Έτσι απλά.

Με το πρόγραμμα των δέκα σημείων κι εμάς τους δύο ιδρύθη­κε επίσημα το Κόμμα τον Οκτώβριο του 1966, στο γραφείο ενός προγράμματος ενάντια στη φτώχεια, στη μαύρη κοινότητα του Όκλαντ, στην Καλιφόρνια. Φωνάξαμε τη γυναίκα μου και τη Λα- βερνέ, τη φίλη του Χιούι, και δακτυλογραφήσανε το πρόγραμμα στο γραφείο. Το επόμενο βράδυ τυπώσαμε μαζί περισσότερα από χίλια αντίγραφα του προγράμματος. Ο Χιούι είπε, «Οι αδελφοί και οι αδελφές μας θα πρέπει να σχετιστούν με το πρόγραμμα, γιατί περιλαμβάνει όλα όσα θέλουν. Αυτά μου λένε. Αυτά λένε σε όλους τους ηγέτες αυτής της χώρας.»

Θα πρέπει να καταλάβετε ότι ο Χιούι πάντα κατανοούσε τη διαφορά μεταξύ μεταρρύθμισης και επανάστασης. Ο Χιούι καταλάβαινε ότι πρέπει να ανταποκρίνεσαι στις επιθυμίες και τις ανάγκες του λαού, να προσπαθείς να τον συμβουλέψεις και να τον εκπαιδεύσεις πολιτικά, ότι αυτοί είναι οι βασικοί πολιτικοί του στόχοι και ανάγκες, και απ’ τον ίδιο τον λαό θα ξεκινήσει η επανάσταση για να βεβαιωθεί ότι θα εκπληρωθούν αυτές οι βασικές επιθυμίες και ανάγκες.

Αυτές ήταν οι βάσεις που έθεσε ο Χιούι Π. Νιούτον, τις θεωρούσε πολιτικές και πίστευε ότι θα οδηγούσαν όσους καταπιέζονται να εξεγερθούν. Αυτά είναι όλα όσα θυμάμαι, όλα όσα γνωρίζω, όλα όσα νιώθω κι όλα όσα δεν θα ξεχάσω ποτέ για τον Χιούι. Ποτέ δεν ξεχνούσε τον λαό. Επικεντρώθηκε στην τροφή, το ψωμί και την

10

απασχόληση, την αξιοπρεπή στέγαση, την αξιοπρεπή εκπαίδευ­ση -στον τρόπο που οι καριόληδες, ο Πρόεδρος κι όλοι αυτοί, μας γαμούσαν στη στρατιωτική θητεία- στα γουρούνια, τις δολοφονίες και τους τραμπουκισμούς· στα δικαστήρια· στ’ αδέλφια που είναι φυλακή, στον λόγο που πρέπει ν’ απελευθερωθούν.

Όταν ήταν στη φυλακή, ενάμιση χρόνο μετά, ο Χιούι είπε ότι έπρεπε να προσθέσουμε κάτι στο Σημείο Δέκα. Διάβαζε όσα είχε γράψει ο αδελφός Έλντριτζ Κλίβερ για ένα δημοψήφισμα μετα­ξύ των μαύρων, το οποίο θα έπρεπε να διενεργηθεί απ’ τα Ηνωμέ­να Έθνη (κάτι που συνδέεται με όσα είχε πει ο Μάλκολμ Εξ). Ο Χιούι δεν σχετιζόταν μόνο με την προσωπικότητα του Μάλκολμ, του Μάο Τσε Τουνγκ, ή του Φάνον. Σχετιζόταν με όσα έλεγαν πως πρέπει να κάνουμε οι επαναστάτες ηγέτες παγκοσμίως. Πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικό. Έτσι γράφτηκε το πρόγραμμα. Ο Χιούι είχε πάντα στο μυαλό του τις επιθυμίες και τις πολιτικές ανάγκες του λαού. Πάντα είχε στο μυαλό του τις επαναστατικές τακτικές και τα επαναστατικά μέσα, πώς ο λαός θα πρέπει να τα αποκτή­σει, πώς να εκπληρώσει τις βασικές επιθυμίες και ανάγκες του.

Εδώ συνοψίζονται όλα -στο τι θέλει ο λαός και όχι στο τι προσω­πικά θέλει κάποιος διανοούμενος ή πολιτιστικός εθνικιστής όπως ο ΛιΡόι Τζόουνς, ή κάποιος κάλπης αντεργκράουντ καριόλης του Ριζοσπαστικού Μετώπου2, ή στο τι λέει κάποιος καριόλης που σπουδάζει μαλακίες στο κολέγιο, ο οποίος αραδιάζει κουλτου- ριάρικες μαλακίες για τις βασικές κοινωνικοοικονομικές δομές και τις εχθρικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε με τέτοιο τρόπο που κανένας μαύρος δεν καταλαβαίνει. Ο Χιούι μιλούσε για πλή­ρη απασχόληση, αξιοπρεπή στέγαση, παιδεία, να σταματήσουν τα γουρούνια να μας τραμπουκίζουν και να μας δολοφονούν.

Ύστερα ο Χιούι βγήκε στον δρόμο με τα όπλα. Ενάμιση μήνα πε­ρίπου αφότου συντάχθηκε το πρόγραμμα. Ο Χιούι Π. Νιοΰτον προσπαθούσε να πει στους διανοούμενους ότι ήρθε η ώρα, ήρθε η

11

ώρα να βγούμε μπροστά στον επαναστατικό αγώνα. Ό τι δεν είναι καιρός για χαζολόγημα. «Πάρτε τα όπλα και μην χαζσλογάτε.» Ο Χιοΰι ήθελε αδέλφια απ’ τη γειτονιά -αδέλφια που λήστευαν τρά­πεζες, αδέλφια νταβατζήδες, αδέλφια βαποράκια, αδέλφια που δεν σήκωναν πολλά πολλά, αδέλφια που τα ’βαζαν με τους μπά- τσους- γιατί ήξερε ότι απ’ τη στιγμή που θα ενωθούν στο πεδίο της πολιτικής εκπαίδευσης (κάτι που δεν απαιτοΰσε πολΰ χρόνο μιας και η πολιτική εκπαίδευση αποτελοΰνταν απ’ το πρόγραμμα των δέκα σημείων), ο Χιοΰι Π. Νιοΰτον ήξερε ότι απ’ τη στιγμή που τ’ αδέλφια με τα οποία συνεργαζόταν οργανώνονταν, θα γίνονταν μαΰροι3, θα γίνονταν επαναστάτες.

Ξεκινήσαμε με το πρόγραμμα των δέκα σημείων κι ο Χιοΰι πήγε να σφυγμομετρήσει τη μαΰρη κοινότητα στο Όκλαντ, όπου σχε­δόν το 40 τοις εκατό είναι μαΰροι και αποτελεί μια τυπική μαΰρη κοινότητα, όπως τη συναντάς οπουδήποτε αλλοΰ στο έθνος. Δεν έχει σημασία αν κάποιος μαΰρος αδελφός ζει στον Νότο, γιατί στο Όκλαντ ζουν αδέλφια απ’ τον Νότο κι αδέλφια απ’ τη Νέα Υόρ- κη κι απ’ το Σικάγο. Ο Χιοΰι κατάλαβε ότι το Όκλαντ ήταν μια τυ­πική μαΰρη κοινότητα, έτσι πήραμε το πρόγραμμα των δέκα ση­μείων -χίλια αντίτυπα- και τα πήγαμε στη μαΰρη κοινότητα. Δεν μοίραζε απλά το πρόγραμμα. Σταματούσε, μιλοΰσε και συζητοΰσε τα δέκα σημεία του προγράμματος με όλους τους μαΰρους αδελ- φοΰς και αδελφές στη γειτονιά και με τις μητέρες που καθάριζαν την κουζίνα της Δεσποινίδος Άννας. Μιλοΰσαμε με τους αδελφοΰς και τις αδελφές στα κολέγια, τα λΰκεια, με όσους ήταν έξω με ανα­στολή, υπό αστυνομική επιτήρηση, με όσους είχαν μπει φυλακή, με όσους είχαν μόλις αποφυλακιστεί και αδελφοΰς και αδελφές που σου έδιναν την εντύπωση ότι σύντομα θα κατέληγαν στη φυ­λακή. Διηγούνταν διάφορες περιπτώσεις. Ο Χιοΰι πάντα έδειχνε ενδιαφέρον για κάθε είδους υποθέσεις που αφοροΰσαν δικαστή­ρια. Ο Χιοΰι πάντα έδειχνε ενδιαφέρον για κάτι τέτοια. Ο Χιοΰι πάντα μιλοΰσε για τ’ αδέλφια που είχαν φυλακιστεί χωρίς απο­δείξεις. Ο Χιοΰι τα γνώριζε αυτά βάσει των δικών του εμπειριών

12

και επειδή κατανοούσε τη δυσχερή κατάσταση στην οποία βρίσκο­νταν τ’ αδε'λφια κάθε που η δομή της εξουσίας τούς φυλάκιζε χω­ρίς αποδείξεις.

Είχαμε λοιπόν χίλια αντίτυπα του προγράμματος των δε'κα σημεί­ων, τα οποία διακινούσαμε στη μαύρη κοινότητα εγώ κι ο Χιούι Π. Νιούτον. Μαζί μας ήρθε ο Λιτλ Μπόμπι Χάτον και για ενάμι­ση μήνα ο Μπόμπι κόλλησε μ’ εμε'να και τον Χιούι βοηθώντας μας να μιλήσουμε για το πρόγραμμα των δέκα σημείων, υποστηρίζο­ντας ότι πρέπει να πάρουμε τα όπλα εναντίον των γουρουνιών που μας δολοφονούν και μας τραμπουκίζουν, τους αντικομμουνιστές και τους Κου Κλουξ Κλαν που κατέκλυζαν τα αστυνομικά τμήμα­τα, τα τμήματα των γουρουνιών που «έχουν καταλάβει τις κοινότη­τες μας», όπως λέει ο Χιούι Π. Νιούτον, «σαν ξένα στρατεύματα.» Πρέπει να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας εναντίον τους, για­τί σπάνε τις πόρτες των σπιτιών μας, πυροβολούν μαύρα αδέλφια στον δρόμο και χτυπάνε τις αδελφές μας στο κεφάλι. Κουβαλάνε όπλα κυρίως για να τρομάζουν όσους σκέφτονται να οργανωθούν, προκειμένου να εκπληρώσουν τους βασικούς σκοπούς και ανά­γκες τους. Η δομή της εξουσίας χρησιμοποιεί τη φασιστική αστυ­νομία εναντίον όσων απαιτούν ελευθερία και ισότητα. Διαιρούν τον λαό μας, αλλά το πρόγραμμά μας θα τον ενώσει και θα του δι­δάξει την αυτοάμυνα.

Ό ταν πήγαμε να μοιράσουμε το πρόγραμμα στο κέντρο ενάντια στη φτώχεια, μας ρωτούσαν, «Γιατί θέλετε να είστε ένα άγριο ζώο όπως ο πάνθηρας;» Τότε ο Χιούι παρενέβαινε στη συζήτη­ση. «Είναι στη (ρύση του πάνθηρα να μην επιτίθεται ποτέ. Αλλά αν κάποιος του επιτεθεί ή τον στριμώξει στη γωνία, ο πάνθηρας θα σβήσει αυτόν που του επιτέθηκε απόλυτα, αποφασιστικά, πλήρως και ολοκληρωτικά.» Δεν ήθελαν να το καταλάβουν.

Ορίστε το πρόγραμμα των δέκα σημείων όπως δημοσιεύεται κάθε βδομάδα στην εφημερίδα μας:

13

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1966 ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ ΠΑΝΘΗΡΩΝ

ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ

1. Θέλουμε ελευθερία. Θέλουμε την εξουσία να καθορίζουμε οι ίδιοι την τύχη της Μαύρης Κοινότητας.

Πιστεύουμε ότι εμείς οι μαύροι δεν θα είμαστε ελεύθεροι όσο δεν είμαστε σε θε'ση να καθορίζουμε τη μοίρα μας.

2. Θέλουμε πλήρη απασχόληση για τον λαό μας.

Πιστεύουμε ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι υπεύθυνη και υποχρεωμένη να δίνει σε όλους δουλειά ή ένα εγγυημένο εισόδη­μα. Πιστεύουμε ότι εάν ο λευκός Αμερικανός επιχειρηματίας δεν παρέχει πλήρη απασχόληση, τότε τα μέσα παραγωγής θα πρέπει να απαλλοτριωθούν και να δοθούν στην κοινότητα, προκειμένου όσοι ζουν στην κοινότητα να οργανωθούν και να δώσουν δουλειά σε όλους και να παράσχουν ένα υψηλό επίπεδο διαβίωσης.

3. Θέλουμε να δοθεί ένα τέλος στη ληστεία πον συντελείται από τους λευκούς σε βάρος της Μαύρης Κοινότητας.

Πιστεύουμε ότι η ρατσιστική κυβέρνηση μάς έχει ληστέψει και τώρα απαιτούμε το εδώ και καιρό εκπρόθεσμο χρέος των εκατόν εξήντα στρεμμάτων και των δύο μουλαριών. Μας υποσχέθηκαν εκατόν εξήντα στρέμματα και δύο μουλάρια εκατό χρόνια πριν ως αποζημίωση για τη σκλαβιά και τη μαζική δολοφονία του μαύρου λαού. Θα δεχθούμε πληρωμή σε χρήμα, το οποίο θα διανεμηθεί στις κοινότητές μας. Οι Γερμανοί βοηθούνε σήμερα τους Εβραί­

14

ους στο Ισραήλ λόγω της γενοκτονίας του εβραϊκού λαού. Οι Γερ­μανοί δολοφόνησαν έξι εκατομμύρια Εβραίους. Ο Αμερικανός ρατσιστής πήρε μέρος στη σφαγή περισσότερων από πενήντα εκα­τομμυρίων μαύρων θεωρούμε λοιπόν ότι αυτά που απαιτούμε δεν είναι υπερβολικά.

4. Θέλουμε αξιοπρεπή στέγαση, κατάλληλη για την προστασία των ανθρώπων.

Πιστεύουμε ότι εάν οι λευκοί ιδιοκτήτες δεν παρέχουν αξιοπρεπή στέγαση στη μαύρη κοινότητα, τότε οι κατοικίες και η γη θα πρέ­πει να γίνουν κοινό κτήμα έτσι ώστε η κοινότητά μας, με τη βοή­θεια της κυβέρνησης, να μπορέσει να χτίσει και να κατασκευάσει αξιοπρεπείς κατοικίες για τον λαό μας.

5. Θέλουμε για τον λαό μας εκπαίδευση που να εκθέτει την πραγ­ματική φύση αυτής της παρακμάζουσας αμερικανικής κοινωνί­ας. Θέλουμε εκπαίδευση που να μας διδάσκει την πραγματική μας ιστορία και τον ρόλο μας στη σημερινή κοινωνία.

Πιστεύουμε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα οδηγήσει τον λαό μας στην αυτογνωσία. Εάν ένας άνθρωπος δεν έχει αυτογνω­σία και γνώση της θέσης του στην κοινωνία και τον κόσμο, τότε έχει ελάχιστες ευκαιρίες να σχετιστεί με οτιδήποτε άλλο.

6. Θέλουμε όλοι οι μαύροι να εξαιρεθούν από τη στρατιωτική θη­τεία.

Πιστεύουμε ότι σι μαύροι δεν πρέπει να εξαναγκαζόμαστε να καταταγούμε για να υπερασπίσουμε μια ρατσιστική κυβέρνηση που δεν μας προστατεύει. Αρνούμαστε να πολεμήσουμε και να σκοτώσουμε έγχρωμους σε άλλα μέρη της γης οι οποίοι, όπως ο μαύρος λαός, είναι θύματα της λευκής ρατσιστικής αμερικανι­κής κυβέρνησης. Θα προστατέψουμε τους εαυτούς μας ενάντια στους εξαναγκασμούς και τη βία της ρατσιστικής αστυνομίας

15

και των ρατσιστικών ένοπλων δυνάμεων, με όλα τα αναγκαία μέσα.

7. Θέλουμε άμεσο τέλος στην ΚΤΗΝΩΔΙΑ και τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του μαύρου λαού.

Πιστεύουμε ότι θα δώσουμε τέλος στην αστυνομική κτηνωδία που συντελείται σε βάρος της μαύρης κοινότητας οργανώνοντας μαύ­ρες ομάδες αυτοάμυνας, οι οποίες θα αφοσιωθούν στην προστα­σία της μαύρης κοινότητας από την καταπίεση και την κτηνωδία της ρατσιστικής αστυνομίας. Το Δεύτερο Άρθρο του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών δίνει το δικαίωμα στην οπλοφορία. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι όλοι οι μαύροι θα πρέπει να οπλιστούν για λόγους αυτοάμυνας.

8. Θέλουμε να απελευθερωθούν όλοι οι μαύροι που κρατούνται στις ομοσπονδιακές, πολιτειακές, κομητειακές και δημοτικές φυ­λακές και σωφρονιστικά ιδρύματα.

Πιστεύουμε ότι όλοι οι μαύροι θα πρέπει να απελευθερωθούν από τις φυλακές και τα σωφρονιστικά ιδρύματα, γιατί δεν δικάστηκαν με δίκαιο και αμερόληπτο τρόπο.

9. Θέλουμε όλοι οι μαύροι, όταν οδηγούνται στα δικαστήρια, να δι­κάζονται από σώμα ενόρκων που είτε ανήκουν στην ίδια κοινωνι­κή ομάδα είτε προέρχονται από τη μαύρη κοινότητα, όπως ορίζε­ται από το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πιστεύουμε ότι τα δικαστήρια πρέπει να συμμορφωθούν με το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, έτσι ώστε οι μαύροι να δικάζονται με δίκαιο τρόπο. Το Δέκατο Τέταρτο Άρθρο του αμε­ρικανικού Συντάγματος δίνει σε όλους το δικαίωμα να δικάζο­νται από την κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκουν, δηλαδή από άτομα με παρόμοιο οικονομικό, κοινωνικό, θρησκευτικό, γεω­γραφικό, περιβαλλοντικό, ιστορικό και φυλετικό υπόβαθρο. Για

16

να γίνει κάτι τέτοιο, το δικαστήριο είναι υποχρεωμένο να επιλέ- ξει ενόρκους που προέρχονται από τη μαύρη κοινότητα, όπως ο κατηγορούμενος. Δικαζόμασταν και δικαζόμαστε αποκλειστικά από λευκούς ενόρκους, οι οποίοι δεν μπορούν να κατανοήσουν τη «μέση λογική» της μαύρης κοινότητας.

ΊΟ. Θέλουμε γη, ψωμί, στέγαση, παιδεία, ρουχισμό, δικαιοσύνη και ειρήνη. Βασικός αντικειμενικός μας στόχος είναι η διενέργεια δημοψηφίσματος, υπό την εποπτεία των Ηνωμένων Εθνών, στην αποικιοκρατούμενη γη των μαύρων, στο οποίο θα επιτρέπεται να συμμετάσχουν μόνο οι μαύροι αποικισμένοι, με σκοπό να προσ­διοριστεί η βούληση του μαύρου λαού όσον αφορά την εθνική του μοίρα.

Όταν, στον ρου της ανθρώπινης ιστορίας, κρίνεται απαραίτητο από έναν λαό να κόψει τους πολιτικούς δεσμούς που τον συνδέουν με έναν άλλο λαό και να αξιώσει την αυτόνομη και ίση θέση που δικαιούται σύμφωνα με τους νόμους της φύσης και του Θεού, ο σε­βασμός προς την ανθρωπότητα απαιτεί από αυτόν να διακηρύξει τις αιτίες που τον ώθησαν στον διαχωρισμό αυτόν.

Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες, ότι όλοι οι άνθρω­ποι γεννιούνται ίσοι. Θεωρούμε ότι όλοι οι άνθρωποι προικίστη­καν από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαράγραπτα δι­καιώματα, στα οποία ανήκουν η ζωή, η ελευθερία και η επιδίω­ξη της ευτυχίας. Ό τι, για να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα αυτά, οι άνθρωποι εξέλεξαν κυβερνήσεις, οι οποίες αντλούν τη δίκαιη εξουσία τους από τη συναίνεση των κυβερνώμενων ότι εάν μια κυβέρνηση καταλύσει τον σκοπό αυτόν, είναι δικαίωμα των αν­θρώπων να την αλλάξουν ή να την καταργήσουν και να εκλέξουν μια νέα κυβέρνηση, τα θεμέλια της οποίας θα βασίζονται σε αυτές τις αρχές και η οργάνωση των εξουσιών της θα είναι τέτοια που θα εγγυάται την ασφάλεια και την ευτυχία τους. Η σύνεση, φυσι­κά, υπαγορεύει ότι μια καλά εδραιωμένη διακυβέρνηση δεν θα

17

πρέπει να αλλάζει λόγω ασήμαντων και παροδικών αφορμών και, κατ’ επέκταση, η εμπειρία έχει δείξει, ότι η ανθρωπότητα είναι περισσότερο διατεθειμένη να υποφέρει, όταν τα δεινά αυτά είναι υποφερτά, παρά να ασκήσει το δικαίωμα κατάλυσης των μορφών εξουσίας στις οποίες έχει συνηθίσει. Αλλά όταν μια μακρά αλλη­λουχία προσβολοίν και σφετερισμών, οι οποίοι πραγματοποιού­νται σταθερά σε βάρος των ίδιων ανθρώπων, τους υποδουλώνει κάτω από τον απόλυτο δεσποτισμό, είναι δικαίωμά τους, είναι κα­θήκον τους, να αποτινάξουν μια τέτοιου είδους κυβέρνηση και να ορίσουν νέους φύλακες της μελλοντικής τους ασφάλειας.

18

Δεν είμαστε ρατσιστές

Το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων δεν είναι μια μαύρη ρατσι­στική οργάνωση, δεν είναι ρατσιστική οργάνωση κανενός είδους. Αντιλαμβανόμαστε από πού πηγάζει ο ρατσισμός. Ο Υπουργός Άμυνας Χιούι Π. Νιούτον μάς ε'χει διδάξει ότι θα πρε'πει να είμα­στε ενάντια σε κάθε είδους ρατσισμό. Το Κόμμα αντιλαμβάνεται τις ρατσιστικε'ς αντιλήψεις μεγάλου μέρους της λευκής Αμερικής και κατανοεί ότι οι πολύ μικρε'ς σέκτες, οι οποίες εμφανίζονται αραιά και πού μέσα στη μαύρη κοινότητα, διακρίνονται για τη ρα­τσιστική τους φιλοσοφία.

Το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων δεν θα πέσει στο επίπεδο της τιποτένιας Κου Κλουξ Κλαν, της λευκής ανωτερότητας ή των υπο­τιθέμενων «πατριωτικών» λευκών ομάδων πολιτών, οι οποίοι μι­σούν τους μαύρους λόγω του χρώματός τους. Ακόμα κι αν κάποιες ομάδες λευκών έρθουν και πουν, «Ω, δεν μισούμε τους μαύρους. Το μόνο που θέλουμε είναι να μην τους αφήσουμε να κάνουν το ένα ή το άλλο.» Εδώ έχουμε να κάνουμε με τιποτένια δημαγω­γία, στη βάση της οποίας βρίσκεται ο παλιός και οικείος ρατσι­σμός που θεωρεί τα πάντα ταμπού, και ειδικά ό,τι έχει να κάνει με το σώμα. Το μυαλό του μαύρου εκφυλίστηκε απ’ το κοινωνικό περιβάλλον, το παρηκμασμένο κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο υποχρεώθηκε να υποταχθεί στη διάρκεια της σκλαβιάς και στα χρόνια που ακολούθησαν τη λεγάμενη Διακήρυξη της Χειραφέ­τησης. Κιτρινιάρηδες και αράπηδες είναι μερικοί μόνο από τους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούνται για τους μαύρους, τους Κινέζους και τους Βιετναμέζους.

Στην ουσία, το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων καλεί όλους τους ανθρώπους και τις ομάδες που θέλουν να δράσουν ενάντια στη δομή της εξουσίας να συμμαχήσουν και να συνασπιστούν. Γουρού­νια και σκουλήκια είναι η δομή της εξουσίας, αυτοί που ληστεύουν τον λαό, η άπληστη, δημαγωγική άρχουσα τάξη που έχει τους μπά-

20

τσους πάνω απ’ τα κεφάλια μας, προκειμένου να διατηρείται το παλιό καλό σύστημα εκμετάλλευσης.

Στις μέρες του παγκόσμιου καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, ενός ιμπεριαλισμού που είναι ορατός ακόμα κι εδώ στην Αμερική σε βάρος πολλών διαφορετικών ανθρώπων, θεωρούμε απαραίτητο, ως ανθροίπινα όντα, να εναντιωθούμε σε σύγχρονες παρανοήσεις, όπως αυτή της ενσωμάτωσης. Εάν κάποιοι θέλουν να ενσωματω­θούν -και υποθέτω ότι θα θελήσουν κάτι τέτοιο σε πενήντα ή εκα­τό χρόνια από τώρα- αυτό είναι δική τους υπόθεση. Αλλά αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα μιας κυρίαρχης τάξης, η οποία διαιωνίζει τον ρατσισμό και χρησιμοποιεί τον ρατσισμό για να διατηρήσει το καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης. Χρησι­μοποιεί τους μαύρους, ειδικά τους μαύρους που προέρχονται απ’ τα κολέγια και το κυρίαρχο ταξικό σύστημα, γιατί οι μαύροι αυτοί έχουν την τάση ν’ αποτελούν το ποίμνιο του μαύρου ρατσισμού, ο οποίος μπορεί να συγκριθεί με τον ρατσισμό της Κου Κλουξ Κλαν ή τις πρακτικές των λευκών ομάδων πολιτών.

Είναι προφανές ότι εάν προσπαθήσεις να πολεμήσεις τη φωτιά με τη φωτιά θα καεί πολύς κόσμος. Το καλύτερο είναι να πολεμήσεις τη φωτιά με νερό, γιατί το νερό σβήνει τη φωτιά. Το νερό είναι η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων οι οποίοι διεκδικούν το δικαί­ωμα να αμύνονται ενωμένοι ενάντια στο άγριο τέρας. Ό ,τι είναι καλό για τον αφέντη, δεν μπορεί να είναι καλό για μας. Ό ,τι είναι καλό για το καπιταλιστικό σύστημα της άρχουσας τάξης, δεν μπο­ρεί να είναι καλό για τις μάζες.

Εμείς, το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, θεωρούμε τους εαυτούς μας ως έθνος στο εσωτερικό ενός έθνους, αλλά όχι λόγω ρατσι­στικών κινήτρων. Θεωρούμε αναγκαίο να προοδεύσουμε ως αν­θρώπινα όντα και να ζήσουμε στη γη μαζί με τους άλλους λαούς. Δεν πολεμάμε τον ρατσισμό με ρατσισμό. Πολεμάμε τον ρατσισμό με αλληλεγγύη. Δεν πολεμάμε την καπιταλιστική εκμετάλλευση με

21

τον μαύρο καπιταλισμό. Πολεμάμε τον καπιταλισμό με τα βασικά του σοσιαλισμού. Και δεν πολεμάμε τον ιμπεριαλισμό με περισ­σότερο ιμπεριαλισμό. Πολεμάμε τον ιμπεριαλισμό με τον προλε­ταριακό διεθνισμό. Οι αρχές αυτές είναι πολύ λειτουργικές για το Κόμμα. Είναι πρακτικές, ουμανιστικές και αναγκαίες. Πρέπει να γίνουν κατανοητές απ’ το σύνολο του λαού.

Δεν χρησιμοποιούμε τα όπλα μας, ποτέ δεν χρησιμοποιήσαμε τα όπλα μας για να εισβάλουμε στη λευκή κοινότητα και να πυρο­βολήσουμε λευκούς. Απλά για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας ενάντια σε οποιονδήποτε, μαύρο, μπλε, πράσινο ή κόκκινο που μας επιτίθεται με άδικο τρόπο και προσπαθεί να μας δολοφονήσει και να μας σκοτώσει επειδή υλοποιούμε τα προγράμματά μας. Εν τέλει, νομίζω ότι όλοι μπορούν να καταλάβουν απ’ όσα έχουμε κά­νει ότι δεν είμαστε μια ρατσιστική οργάνωση, αλλά ένα πολύ προ­οδευτικό επαναστατικό κόμμα.

Αυτοί που θέλουν να κρύψουν τον αγώνα μας πίσω από εθνικές διαφορές είναι αυτοί που βοηθούν και συντηρούν την εκμετάλ­λευση των μαζών: των φτωχών λευκών, των φτωχών μαύρων, των φτωχών ερυθρόδερμων, των φτωχών Κινέζων και Γιαπωνέζων και των εργατών στο σύνολό τους. Ο ρατσισμός και οι εθνικές δια­φορές επιτρέπουν στη δομή της εξουσίας να εκμεταλλεύεται τις μάζες των εργατών που ζουν σ’ αυτή τη χώρα, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο διατηρεί τον έλεγχο. Σκοπός της εξουσιαστικής δομής εί­ναι να διαιρεί και να υποδουλώνει τον λαό. Η άρχουσα τάξη, η πολύ μικρή μειοψηφία, τα λιγοστά άπληστα και δημαγωγικά γου­ρούνια και αρουραίοι, είναι αυτοί που ελέγχουν και λυμαίνονται την κυβέρνηση. Η άρχουσα τάξη και τα σκυλιά της, οι λακέδες κι οι γλείφτες της, οι μπαρμπα-Θωμάδες κι οι μαύροι ρατσιστές, οι πολιτιστικοί εθνικιστές4 -όλοι αυτοί είναι τα σκυλιά της άρχου- σας τάξης. Αυτοί βοηθούν να διατηρηθεί η δομή της εξουσίας με το να διαιωνίζουν τις ρατσιστικές συμπεριφορές και χρησιμοποι­ούν τον ρατσισμό για να διαιρέσουν τον λαό. Πράγματι, αυτή η

22

μικρή, μειοψηφική άρχουσα τάξη κυβερνά, εκμεταλλεύεται και καταπιέζει τους εργάτες.

Ό λοι εμείς είμαστε εργάτες, εργαζόμενοι ή άνεργοι, και η ενό­τητά μας θα πρέπει να έχει τις βάσεις της στην αναγκαιότητα της ζωής, της ελευθερίας και της επιδίωξης της ευτυχίας. Πρέπει να έχει τις βάσεις της σε πρακτικά πράγματα, όπως η επιβίωση των ανθρώπων και το δικαίωμά τους για αυτοκαθορισμό, να εξομαλύ­νει τα προβλήματα που προκύπτουν. Έτσι, στην ουσία, σε καμιά περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με φυλετικό αγώνα. Εκπαιδεύ­ουμε τον λαό με γοργούς ρυθμούς για να το αντιληφθεί. Κατά την άποψή μας, πρόκειται για ταξική πάλη μεταξύ της μαζικής προλε­ταριακής εργατικής τάξης και της μικρής, μεισψηφικής άρχουσας τάξης. Οι εργάτες όλων των φυλών πρέπει να ενωθούν ενάντια στην εκμετάλλευση της καταπιεστικής άρχουσας τάξης. Επιτρέψ­τε μου να το τονίσω γι’ ακόμα μια φορά -πιστεύουμε ότι ο αγώνας μας είναι ταξικός και όχι φυλετικός.

23

Τα πρώτα μας όπλα

Στα τέλη Νοεμβρίου του 1966 πήγαμε σ’ έναν εξτρεμιστή Γιαπω­νέζο που γνωρίζαμε. Ο τύπος είχε όπλα που γαμάγανε: Μάγκνουμ .357, 22 και 9 χιλιοστών, ό,τι τραβούσε η ψυχή σου. Του είπαμε ότι θέλαμε τα όπλα για να ξεκινήσουμε την οργάνωση και να δεί­ξουμε στους μαύρους ότι πρέπει να αμυνθούμε, όπως είχε πει ο Μάλκολμ Εξ. Δεν είχαμε χρήματα ν ’ αγοράσουμε όπλα. Του είπα­με ότι εάν είναι πραγματικός επαναστάτης θα πρέπει να μας δώ­σει τα όπλα, επειδή τα χρειαζόμαστε άμεσα για να ξεκινήσουμε να εκπαιδεύουμε τον λαό για το πώς διεξάγεται ο επαναστατικός αγώνας. Έτσι μας έδωσε ένα Μ-1 κι ένα πιστόλι των 9 χιλιοστών.

Στα γραφεία του προγράμματος ενάντια στη φτώχεια υπήρχε ένα νομικό τμήμα, κι ο Χιούι μελετούσε εκεί νομικά βιβλία, τα έκανε φύλλο και φτερό: όλα όσα αφορούσαν τους νόμους περί όπλων. Κι εγώ καθόμουν μαζί του, προσπαθούσα κι εγώ να μελετήσω τους νόμους και να τους κατανοήσω. Ο Χιούι γνώριζε ότι επιτρεπόταν να κουβαλάει τουφέκι ή καραμπίνα. Ο αξιωματικός που τον επιτη­ρούσε του το είχε ξεκαθαρίσει -μπορούσε να κουβαλάει τουφέκι ή καραμπίνα, αλλά δεν μπορούσε να κουβαλάει πιστόλι. Έ τσι εγώ κουβαλούσα το πιστόλι κι ο Χιούι Π. Νιούτον κουβαλούσε το Μ-1.

Τα διοικητικά συμβούλια των τεσσάρων προγραμμάτων ενάντια στη φτώχεια -τα οποία αντιστοιχούσαν σε τέσσερις συγκεκριμέ­νες περιοχές και το καθένα αποτελούνταν από τριάντα και περισ­σότερα μέλη από κάθε περιοχή, ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της κοινότητας- είχαν ψηφίσει ομόφωνα υπέρ της σύστασης μιας ομά­δας που θα επιθεωρούσε την αστυνομία, εξαιτίας της αστυνομικής κτηνωδίας και των δολοφονιών που είχαν καταγραφεί πρόσφατα αλλά και στο παρελθόν.

Πήραμε τα δύο όπλα και πήγαμε σ’ ένα πάρτι. Ο Χιούι είπε, «Θα πάρουμε τα όπλα και θα έχουμε τον νου μας στα γουρού­

26

νια καθώς θα πηγαίνουμε στο πάρτι.» Δεν είδαμε γουρούνια στον δρόμο για το πάρτι. 'Οταν φτάσαμε εκεί, μας υποδε'χτηκε ο Βίρτσουαλ. Μπήκαμε στο πάρτι με τα όπλα. Μπήκαμε μέσα και νάτοι οι κωλογλείφτες -φοβισμένοι αράπηδες, αράπηδες που κουτσομπόλευαν, αράπηδες που έλεγαν μαλακίες. Αλλά ο Χιούι είναι τόσο ανθρωπιστής που θέλει να εκπαιδεύει τους ανθρώπους και δεν τον κατηγορώ. Πρέπει να καταλάβουν.

«Τι κάνετε με τα όπλα;» ρώταγαν μερικοί. «Έχουμε όπλα», απα­ντούσε ο Χιούι Π. Νιούτον, «επειδή ιδρύουμε μια νέα οργάνω­ση, μια επαναστατική οργάνωση, η οποία έχει ένα πρόγραμμα δέκα σημείων που δίνει έμφαση στους βασικούς πολιτικούς σκο­πούς και ανάγκες των μαύρων σ' όλη τη ρατσιστική παρακμάζου- σα Αμερική.»

Κάποιοι χαλάστηκαν με τα όπλα. Στο πάρτι μπορούσες να δεις κυρίως Νέγρους και μερικούς κουλτουριάρηδες. «Προσέχετε με τα όπλα.» Είχαν φάει τέτοια πλύση εγκεφάλου που πίστευαν ότι ένας μαύρος δεν μπορούσε να κουβαλάει όπλο, ενώ ένας μπά- τσος μπορούσε. Αυτό ήταν το πρόβλημά τους, αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημά τους. Ο Χιούι Π. Νιούτον, Υπουργός Άμυνας του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων, έλεγε, «Εντάξει, θα προσέ­χουμε με τα όπλα.» Έτσι, ήμασταν προσεκτικοί με τα όπλα. Τα βά­λαμε σε μια ντουλάπα και συνεχίσαμε το πάρτι.

Άλλά πριν ο Χιούι κρύψει το όπλο του, τους είπε, «Τα όπλα αυτά δεν τα έχουμε για να πουλήσουμε τσαμπουκά στους μαύρους ή να τους φοβίσουμε. Τα έχουμε για να σας δείξουμε ότι έχει δημιουρ- γηθεί μια νέα οργάνωση με το όνομα Κόμμα των Μαύρων Πανθή­ρων για την Αυτοάμυνα. Το πρόγραμμά της αποτελείται από δέκα σημεία, τα οποία σκιαγραφούν τις βασικές επιθυμίες και ανάγκες των μαύρων, και αυτή η επαναστατική οργάνωση έχει ως στόχο να εξασφαλίσει ότι θα εκπληρωθούν αυτές οι βασικές πολιτικές επι­θυμίες και ανάγκες.» Αυτά τους είπε ο Χιούι. Δεν τα καταλάβαι­

27

ναν, τέτοια πλΰση εγκεφάλου είχαν φάει. Αλλά κρύψαμε τα όπλα μας και συνεχίσαμε το πάρτι.

Δεν πέρασαν δεκαπέντε λεπτά και κάποιος κωλογλείφτης, κά­ποιος γαμημένος μπαρμπα-Θωμάς, πουτάνα ή αράπης -κα ι το εννοώ όταν λέω πουτάνα ή αράπης- αποφάσισε να καλέσει την αστυνομία. Δεν το πήραμε χαμπάρι, αλλά κάλεσαν την αστυνο­μία. Και νάτοι λοιπόν, δέκα με δεκαπέντε έξω απ’ το σπίτι. Έ νας απ’ τους «Νέγρους» έδειξε εμένα και ένας άλλος έδειξε τον Χι- ούι. Δεν θυμάμαι τι είπαν στον Χιούι, αλλά θυμάμαι το γουρούνι που ήρθε προς το μέρος μου και είπε, «Εσύ έχεις όπλο.» «Ναι, έχω όπλο», είπα, «και τι έγινε;» «Οι ιδιοκτήτες του διαμερίσματος και αυτοί που κατοικούν σ’ αυτό δεν θέλουν εσάς και τα όπλα σας.» «Εντάξει, θα φύγω. Θα πάρω το όπλο μου και θα φύγω», είπα.

Μετά έμαθα ότι κι ο Χιούι είχε πει τα ίδια. Αλλά καθώς ο Χιούι έφευγε, φώναξε τον κωλογλείφτη αράπη και την αδελφή του, μια κωλογλείφτρα, και οι δύο ήταν κωλογλείφτες μπάσταρδοι. Τους είπε ότι είχαν κάνει λάθος. Κάλεσαν τα ρατσιστικά γουρούνια τη στιγμή που εμείς προσπαθούμε να ιδρύσουμε μια οργάνωση, ένα πολιτικό κόμμα το οποίο θα προστατεύει τους μαύρους ενάντια στην παρακμή και τον ρατσισμό του συστήματος, ενάντια στην κτηνωδία και τη δολοφονία και όλες τις υπόλοιπες πολιτικές, οι­κονομικές και κοινωνικές αδικίες.

Έ τσι λοιπόν φύγαμε, κατεβήκαμε τις σκάλες. Υπήρχαν γουρού­νια στις σκάλες, γουρούνια στο μπαλκόνι, γουρούνια στον κάτω όροφο και γουρούνια στον δρόμο. Με τα όπλα γεμάτα περπατή­σαμε μέχρι το αυτοκίνητό μας στη γωνία, εγώ με τη σύζυγό μου κι ο Χιούι με τη φίλη του, τη Λαβερνέ. Τα γουρούνια προσπαθού­σαν να μας την πέσουν λεκτικά εμένα και του Χιούι, αλλά ο Χι­ούι τους επιτέθηκε κι αυτός λεκτικά. Παρέθετε νόμους και ανέ­φερε δικαιώματα και συσχέτιζε τα δικαιώματα αυτά με το δικαί­ωμα των μαύρων ν’ αμύνονται, να έχουν όπλα και να είναι οπλι­

28

σμένοι, σύμφωνα με το Δεύτερο Άρθρο του Συντάγματος. «Αν δεν σας αρε'σει», είπε στα γουρούνια, «τα λέμε αργότερα». Και το μόνο που μπορούσα να κάνω εγώ ήταν να προσε'χω τις τεχνικές που χρησιμοποιούσε ο Χιούι, να τον ακούω προσεκτικά και να επαναλαμβάνω όσα ε'λεγε’ και να φυλάω τα νώτα του με το πιστόλι των 9 χιλιοστών που είχα μαζί μου.

Ο Χιούι ε'βαλε το Μ-1 στη με'ση του αυτοκινήτου, μεταξύ των δύο καθισμάτων του Φολκσβάγκεν, κι εγώ κρατούσα το όπλο των 9 χι­λιοστών. Όταν τα γουρούνια άρχισαν να του φωνάζουν πίσω απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου, του είπα να ηρεμήσει. Είχα τη συ­νήθεια να λε'ω πάντα στον Χιούι να δίνουμε τόπο στην οργή, αυτό είναι αλήθεια. Μάγκα μου, η κατάσταση είχε ξεφύγει τόσο κι ο Χιούι ήταν πάντα έτοιμος να χιμήξει στους καριόληδες. Συνήθιζα να λέω στον Χιούι, «Βάστα ένα λεπτό, ρε φίλε. Έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε. Έχουμε πολλά περισσότερα να κάνουμε. Άστο. Πάμε να φύγουμε.» Ο Χιούι με ρωτούσε, «Νομίζεις ότι πρέπει να φύγουμε; Τα γουρούνια προσπαθούν να μας την πέ­σουν.» «Πάμε να την κάνουμε», του έλεγα.

Έ να πράγμα πρέπει να ξέρετε για τον Χιούι -ακούει πάντα όσους βρίσκονται κοντά του. Δεν ακούει τα γουρούνια, ούτε ακούει όσους κάνουν τους χαζούς· μόνο αυτούς που έχουν αίσθηση του δικαίου. Αλλά ακούει τ’ αδέλφια που βρίσκονται δίπλα του, τους συνεργάτες του γιατί ένα πράγμα έχει γ ι’ αυτόν σημασία: εάν εί­σαι μαζί του, είσαι μαζί του· εάν όχι, όχι -κ ι αν αυτά που λες δεν είναι ένα μάτσο μαλακίες. Δεν σηκώνει τις μαλακίες, την ίδια στιγ­μή θα βγει μπροστά και πριν το καταλάβεις -μπαμ! Μην τα βάζεις με τον Χιούι. Έτσι είναι τα πράγματα.

Θυμάμαι ότι του φώναζα πολλές φορές και του έλεγα, «Κοίτα, Χι­ούι, έλα να κάνουμε αυτό ή το άλλο». Αυτός ρωτούσε τον Ντέι- βιντ Χίλιαρντ, ο οποίος είναι τώρα Επικεφαλής Προσωπικού στο Κόμμα, «Ρε φίλε, τι πήγα και έκανα; Τι νομίζεις ότι πρέπει να

29

κάνουμε;» Κι ο Χιούι παραδεχόταν τις μαλακίες που ε'κανε και τις διόρθωνε άμεσα. Κι ο Ντέιβιντ του έλεγε, «Λοιπόν, νομίζω ότι πρέπει να κάνεις αυτό κι αυτό.» Ο Χιούι ήξερε ποιοι ήταν οι συνεργάτες του, ποιοι ήταν μαζί του. Και έλεγε, «Εντάξει», και προχωρούσε σε σύμπνοια με όσους ήταν γύρω του. Αυτός είναι ο Χιούι, δικέ μου.

Ωστόσο, εάν τον κλείσεις σ’ ένα δωμάτιο για να συζητήσετε για πολιτική, οργανωτικά θέματα και τον πολιτικό μηχανισμό, την αναγκαιότητά του, κτλ., δεν θα ’χει καμιά αντίρρηση. Αυτό είναι το ωραίο με τον Χιούι. Μπορεί να σχετιστεί με οτιδήποτε, είτε εί­ναι οι θάνατοι στον δρόμο είτε είναι η οργάνωση του πολιτικού μηχανισμού. Αυτό είναι το ωραίο. Δεν πρόκειται να του αλλάξεις γνώμη.

Ή ταν η πρώτη αντιπαράθεση. Τα γουρούνια ροκησαν τον Χιούι εάν ήταν υπό αστυνομική επιτήρηση. Αυτός είπε, «Όχι!» Αλλά βρισκόταν υπό επιτήρηση. Με ρώτησαν εάν ήμουν υπό επιτήρη­ση, που ήμουν, και είπα, «Όχι!» Ο Χιούι μού είπε, «Μην τους πεις τίποτα, γιατί εάν καταλάβουν ότι είσαι υπό επιτήρηση θα πάνε να το πούνε.» Εγώ βρισκόμουν υπό δικαστική επιτήρηση, ενώ ο Χιούι υπό αστυνομική. Βάλαμε τ’ αμάξι μπροστά και φύγαμε, ενοί αυ­τοί μας ακολούθησαν για τρία ή τέσσερα τετράγωνα. Συνεχίσαμε. Θυμάμαι ότι είχαμε τρελαθεί. Μας φώναζαν «τρελαμένους αρά­πηδες», αλλά δεν γαμιέται. Εμείς συνεχίσαμε. Αυτή ήταν η πρώ­τη φορά που μαύροι, μαύρα αδέλφια, αμύνθηκαν ένοπλα, υπό την ηγεσία του Χιούι Π. Νιούτον.

Ήμουν περήφανος που βρισκόμουν δίπλα του, που αντιμετωπίζα­με τα γουρούνια, που εκπαιδεύαμε τον κόσμο ν’ αμύνεται. Είχαμε αποφασίσει να οπισθοχωρήσουμε, αλλά ο Χιούι γνώριζε τον νόμο, γνώριζε τα άρθρα του, γνώριζε τα δικαιώματά του και γνώριζε το πρόγραμμα των δέκα σημείων. Ή ταν αρχιδάτος, γιατί ξεκινούσε αμέσως να μιλάει για τα δέκα σημεία του προγράμματος μπροστά

30

στα γουρούνια. Πριν τα γουρούνια πάρουν πρέφα τι γίνεται, ο Χι­ούι είχε τελειώσει με το πρόγραμμα των δέκα σημείων. Δεν αρά- διαζε όλο το πρόγραμμα, αλλά συνέδεε τα βασικά σημεία αυτών που θέλουμε κι αυτών που πιστεύουμε με όσα έλεγε.

Περιπλανιόμασταν λοιπόν στους δρόμους και παρακολουθού­σαμε τα γουρούνια. Ακολουθούσαμε τα γουρούνια. Δεν γνώρι­ζαν καν ότι τους ακολουθούσαμε. Έτσι ξεκίνησε η όλη φάση στην αρχή. Συνεχίσαμε έτσι για έναν μήνα, τον Δεκέμβριο του 1966. Μερικές φορές πηγαίναμε μαστουρωμένοι σε πάρτι χωρίς τα όπλα. Άλλες φορές παίρναμε τα όπλα μαζί μας. Πηγαίναμε σε συ­ναντήσεις και, αν είχαμε τα όπλα μαζί μας, παρακολουθούσαμε στενά τα γουρούνια· θέλαμε να τους πιάσουμε να κάνουν κάποιο λάθος. Εάν βλέπαμε κάποιο γουρούνι, ξεχνούσαμε τη συνάντηση. Παρακολουθούσαμε το γουρούνι, οδηγούσαμε από πίσω του, για πολλή ώρα. Ύ στερα πηγαίναμε στη συνάντηση. Μ’ αυτόν τον τρόπο συνδέονταν όλα. Πηγαίναμε σε πολλές συναντήσεις.

Κάποια στιγμή ο Χιούι είπε, «Ας μαζέψουμε όλα τ’ αδέλφια και ας μας βρούμε ένα γραφείο.» Ή ταν κάτι πολύ σημαντικό για τον Χιούι, γιατί η δημιουργία ενός γραφείου είχε να κάνει με τη λει­τουργικότητα του Κόμματος. Τα μέλη της μαύρης κοινότητας μπο­ρούσαν να συνδεθούν με κάτι τέτοιο. Στη γωνία μετά το σπίτι μου, ενάμισι τετράγωνο μακριά, υπήρχε ένα άδειο κατάστημα. Ο Χιούι κι ο Μπόμπι Χάτον πήγαν και το έκλεισαν. Ο Μπόμπι Χάτον είπε, «Είμαι μέλος του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων.» Κι ο Χι­ούι είπε, «Είσαι το πρώτο μέλος, γίνεσαι μέλος με το σπαθί σου.» Ύστερα πήγαμε και πήραμε τις επιταγές μας απ’ το πρόγραμμα ενάντια στη φτώχεια -ο Μπόμπι Χάτον, ο Χιούι κι εγώ. Συγκε­ντρώσαμε όλα τα χρήματα που είχαμε και πληρώσαμε το πρώτο ενοίκιο για τα πρώτα γραφεία μας. Νοικιάσαμε τα πρώτα γραφεία μας στο Όκλαντ για 150 δολάρια το μήνα.

31

Βάλαμε μια επιγραφή στο παράθυρο -ΚΟΜΜΑ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ ΠΑΝΘΗΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ. Αυτό ήταν το όνομά του εκείνον τον καιρό και πολύς κόσμος πε'ρασε απ’ τα γραφεία μας εκείνες τις πρώτες με'ρες. Ανοίξαμε τα γραφεία την 1η Ιανουα- ρίου του 1967. Ανακοινώσαμε ότι η πρώτη συνάντηση του Κόμ­ματος των Μαύρων Πανθήρων θα πραγματοποιούνταν Σάββατο, μία βδομάδα μετά. Ανοίξαμε τα γραφεία με το νε'ο όνομα στο πα­ράθυρο και τ’ αδέλφια ήρθαν στα γραφεία και κάθισαν ν’ ακού- σουν όσα είχαμε να πούμε. Τους μοιράσαμε το πρόγραμμα των δέκα σημείων. Δεν χρησιμοποιούσαμε το Κόκκινο Βιβλίο εκείνον τον καιρό.

Στην επόμενη συνάντηση, μία βδομάδα μετά, ήρθαν στα γραφεία μας ο Ρέτζιναλντ και ο Σέρμαν Φορτέ. Ο Σέρμαν Φορτέ πήγαινε κολέγιο. Ο Χιούι είπε, «Θα κάνουμε μαθήματα πολιτικής εκπαί­δευσης κάθε Τετάρτη βράδυ αλλά πριν ξεκινήσει η πολιτική εκ­παίδευση θα πρέπει πρώτα να μάθετε πώς να χρησιμοποιείτε και να ασφαλίζετε τα όπλα, αυτό θα γίνεται στις σαββατιάτικες συνα­ντήσεις για μια ώρα.»

Στον δρόμο πέσαμε πάνω σ’ έναν μεθυσμένο αδελφό που τον έλε­γαν Τζον Σλόαν. Μεθυσμένος, ήταν κάργα μεθυσμένος. Δεν ήξε­ρε πού να πάει και έμενε ένα τετράγωνο μακριά απ’ τα γραφεία του Κόμματος. Έλεγε ότι «θα συνέλθει μια και καλή.» Αργότερα, ο Τζον Σλόαν σταμάτησε μια και καλή να πίνει. Δεν έπινε ούτε σταγόνα, γιατί ο Χιούι τού είπε ότι δεν ήθελε να έρχεται στα γρα­φεία μεθυσμένος. «Να μην έρχεσαι στα γραφεία μαστουρωμέ­νος ή μεθυσμένος», του είπε ο Χιούι, «γιατί μόνο κακό θα κάνεις στο Κόμμα, μιας και δεν θα ξέρεις τι κάνεις». Ανακαλύψαμε ότι ο Τζον Σλόαν είχε πάει στρατό κι ότι ήταν ο καλύτερος να διδάξει στ’ αδέλφια πώς να συναρμολογούν και να αποσυναρμολογούν τα όπλα και πώς να πυροβολούν με το Μ-1. Έ κανε μαθήματα για δύο ή τρεις μήνες. Δεν παιζόταν σε ό,τι είχε να κάνει με τα όπλα. Δεν έλεγε μαλακίες. Ή ταν δικός μας.

32

Τότε κι άλλα αδέλφια άρχισαν να έρχονται στα γραφεία. Στη σαβ­βατιάτικη βραδινή συνάντηση, τρεισήμισι εβδομάδες αφού είχαμε ανοίξει τα γραφεία, συγκεντρώθηκαν περίπου είκοσι πέντε αδέλ­φια. Ήμασταν εγώ, ο Μπόμπι Χάτον, ο Χιοΰι, ο Μαρκ Τζόνσον, ε'νας αδελφός που γνώριζα απ’ το πρόγραμμα ενάντια στη φτώ­χεια, ο Τζον Σλόαν -κάναμε τον Τζον Σλόαν αρχηγό- και περί­που τέσσερις εβδομάδες μετά ήρθε ο Γουόρεν Τάκερ. Έ νας αδελ­φός απ’ την Καλιφόρνια μάς έφερε ένα τριανταοχτάρι. Μας είπε ότι δεν το χρειαζόταν. Του είπαμε ότι το θέλαμε, το χρειαζόμα­σταν. Θα υπερασπιζόμασταν τον λαό μας. Του είπαμε ότι δεν θα του το επιστρέφαμε. Δεν είχε αντίρρηση. Του είπαμε ότι δεν λέγα­με μαλακίες. Μας έδωσε κι ένα παλιό σπασμένο τουφέκι. Πριν το καταλάβουμε, το Κόμμα είχε τριάντα με σαράντα μέλη. Ή ρθε ο Ρίτσαρντ Ιόκι -ο Ιάπωνας αδελφός που μας είχε δώσει το Μ-1 και το όπλο των 9 χιλιοστών- και μας είπε ότι έχει κι ένα Μάγκνουμ .357. Μας έδωσε το Μάγκνουμ .357 και άλλα δυο πιστόλια, και τα αδέλφια συγκέντρωσαν χρήματα και άρχισαν να αγοράζουν όπλα.

Κάθε Σάββατο γίνονταν συναντήσεις, στις οποίες ο Χιοΰι δίδα­σκε σε μέλη της κοινότητας το πρόγραμμα των δέκα σημείων του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων στο μπροστινό μέρος των γρα­φείων. Ή ταν κι αυτό ένα όμορφο, καθαρό γραφείο, αλλά χωρίς έπιπλα. Ο Σιντ Γουόλτον μάς έδωσε είκοσι με είκοσι πέντε καρέ­κλες. Έτσι ξεκίνησαν όλα, στα γραφεία μας στο Βόρειο Όκλαντ, τα πρώτα επίσημα κεντρικά γραφεία του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων.

33

Κόκκινα Βιβλία για όπλα

Μια μέρα καθόμασταν στ’ αμάξι μπροστά απ’ το γραφείο ενός γιατρού που είχε επισκεφτεί ο Χιοΰι. Διαβάζαμε στην εφημερί­δα για το Κόκκινο Βιβλίο. Το Κόκκινο Βιβλίο ήταν παντού στην τηλεόραση -το Κόκκινο Βιβλίο της Κίνας. Το Κόκκινο Βιβλίο έπαιζε κεντρικό ρόλο στην Πολιτιστική Επανάσταση που γινόταν στην Κίνα κι ο Χιοΰι είπε, «Ξέρετε κάτι; Ξέρω πώς μποροΰμε να βγάλουμε χρήματα για ν’ αγοράσουμε όπλα.» Είπα, «Πώς;» «Μποροΰμε να πουλήσουμε Κόκκινα Βιβλία. Ξέρω ότι τα περισσότερα αδέλφια στη γειτονιά δεν πρόκειται ν’ αγοράσουν ποτέ το Κόκκινο Βιβλίο, αλλά ξέρω ότι πολλοί απ’ τους αριστε­ρούς ριζοσπάστες στο Μπέρκλεϊ θα τ αγόραζαν.» Ο Χιοΰι άρχισε να λέει για μια κοινότητα 26.000 ανθρώπων που ζοΰσαν στην Κα- λιφόρνια, υποστηρίζοντας ότι το ένα τρίτο ή το ένα τέταρτο απ’ αυ­τούς ήταν ριζοσπάστες ή φιλελεύθεροι που θα ενδιαφέρονταν για το Κόκκινο Βιβλίο, μιας και διαφημιζόταν τόσο πολύ.

Την αμέσως επόμενη στιγμή ο Χιοΰι με ρώτησε, «Πόσα χρήμα­τα έχεις;» Κι εγώ είπα, «Έχω 45 με 50 δολάρια πάνω μου.» Αυτός είπε, «Πάμε να αγοράσουμε μια παρτίδα Κόκκινα Βιβλία και μετά πάμε στο πανεπιστήμιο να τα πουλήσουμε. Στοιχηματίζω ότι μπο­ροΰμε να τα πουλήσουμε και να βγάλουμε ένα δολάρια από κάθε κομμάτι.» Είπα, «Φύγαμε.»

Ξέρετε τι κάναμε; Πήγαμε στο Κινέζικο Βιβλιοπωλείο στο Σαν Φρανσίσκο και αγοράσαμε δύο παρτίδες απ’ το Κόκκινο Βιβλίο, ένα πακέτο των τριάντα, και επιστρέψαμε πίσω και τα πουλήσα­με στην πανεπιστημιούπολη. Τα πουλήσαμε μέσα σε μία ώρα βγά­ζοντας ένα δολάριο από κάθε κομμάτι και πάθαμε πλάκα. Πήρα­με όσα χρήματα βγάλαμε και πήγαμε πίσω στο βιβλιοπωλείο και αγοράσαμε όλα τα Κόκκινα Βιβλία που είχαν μείνει στο κατάστη­μα. Νομίζο) ότι πήραμε τρία με τέσσερα πακέτα. Αγοράσαμε όλα τα Κόκκινα Βιβλία πληρώνοντας τριάντα σεντς το ένα. Κάναμε

35

συμφωνία με το βιβλιοπιολείο. Τους είπαμε, «Είμαστε το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, μπορούμε να ε'χουμε έκπτωση ως οργά­νωση;» και πριν το καταλάβουμε βγάλαμε αρκετά χρήματα για ν’ αγοράσουμε δύο καραμπίνες. Έτσι ε'γινε η φάση.

Πήγαμε στην Καλιφόρνια την επόμενη μέρα στις 10 π.μ., την ώρα που υπάρχει πολλή μεγάλη κίνηση φοιτητών μπροστά στην Πύλη Σάδερ. Ο Χιούι έκανε τον ντελάλη, «Η δύναμη πηγάζει απ’ την κάννη του όπλου. Κείμενα του Προέδρου Μάο Τσε Τουνγκ. Πάρτε το Κόκκινο Βιβλίο.» Τα βιβλία έφευγαν σαν ζεστά κου- λουράκια. Εγώ φώναζα, «Κείμενα του Προέδρου Μάο Τσε Τουνγκ. Πάρτε το Κόκκινο Βιβλίο. Μόλις πληροφορήθηκα ότι δύο πράκτορες της CIA έγιναν φανατικοί κομμουνιστές. Πάρτε το Κόκκινο Βιβλίο.» Έ λεγα, «Όλοι εσείς που υποστηρίζετε την ελευθερία του λόγου και σας έλειψε ο Μάριο Σάβιο5 πρέπει να διαβάσετε το Κόκκινο Βιβλίο, όπως έκαναν και οι Κόκκινοι Φρουροί.» Ο Μπόμπι Χάτον με το ζόρι μπορούσε να πει σωστά τον τίτλο του βιβλίου. Ρώταγε συνέχεια εμένα και τον Χιούι πώς έπρεπε να τον προφέρει. Ο Χιούι του έλεγε, αλλά δεν το έπια­νε με τίποτα. Έ λεγε, «Αν μπορούμε να αγοράσουμε όπλα βγάζο­ντας τόσο γρήγορα χρήματα τότε δεν χρειάζεται να το προφέρω σωστά.» Έ τσι απλά φώναζε, «Κόκκινο Βιβλίο, Κόκκινο Βιβλίο», κι αυτά πουλιόνταν από μόνα τους.

Η CIA, τα γουρούνια, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστι­κό Εργατικό Κόμμα, τα δελτία των ειδήσεων και διάφοροι άλ­λοι τράβαγαν φωτογραφίες τις δυο (όρες που πουλούσαμε τα βι­βλία. Ο Ρίτσαρντ Ιόκι ήρθε και μας βρήκε την ώρα που φτάναμε και μας είπε να μην πάμε στην πανεπιστημιούπολη με τα βιβλία, γιατί μας περίμεναν οι πράκτορες για να μας συλλάβουν. Βγάλα­με για το Κόμμα περισσότερα από 170 δολάρια. Σκεφτήκαμε ότι ήταν αρκετά, καθώς οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας δεν πουλήσα­νε ούτε το ένα τέταρτο των εφημερίδων τους τόσο γρήγορα όσο εμείς πουλήσαμε όλ’ αυτά τα βιβλία. Βγάζανε είκοσι σεντς από

36

κάθε εφημερίδα κι εμείς βγάζαμε ένα δολάριο το κομμάτι, αλλά το κάναμε για να αγοράσουμε καραμπίνες.

Ο Χιούι είπε, «Πάμε ν’ αγοράσουμε καραμπίνες.» Έτσι πήγα­με στο πολυκατάστημα που εκείνο τον καιρό δούλευε ο Βίρτσου- αλ Μουρε'λ και αγοράσαμε μια καραμπίνα. Ο Χιούι αγόρασε μια Χάι Στάνταρντ. (Αυτή ήταν η μάρκα της καραμπίνας.) Παίρνει έξι σφαίρες στον γεμιστήρα, αφού αφαιρέσεις το έμβολο. Και μία στη θαλάμη. Ο Χιούι είπε, «Πάμε να πάρουμε σφαίρες 00.» Εγώ είπα, «Τι είναι οι σφαίρες 00;» Κι αυτός είπε, «Είναι αυτές που χρη­σιμοποιούνε τα γουρούνια.» Είπα, «Φύγαμε.» Περπατούσα πίσω του. Ο τύπος δεν παιζόταν. Ή ξερε τι να κάνει, πότε να το κάνει και πώς να το κάνει.

Πήγαμε στο ταμείο και πληρώσαμε για την καραμπίνα. Είχαμε με­θύσει θαυμάζοντας τα πιστόλια, τις καραμπίνες, τα τουφέκια, ό,τι υπήρχε. Κι η υπάλληλος στο ταμείο είπε, και μπορούσες να κατα­λάβεις ότι έλεγε ψέματα, «Ξέρετε, έρχονται άντρες του FBI και ζη­τάνε πληροφορίες και ονόματα για όσους αγοράζουνε όπλα απ’ το κατάστημά μας.» Ο Χιούι είπε, «Δεν μας νοιάζει. Δεν δίνουμε δε­κάρα τσακιστή. Ορίστε τα χρήματα. Είμαι ο Χιούι Π. Νιούτον απ’ το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων. Θέλω την καραμπίνα μου.» Και η υπάλληλος τον κοίταξε έκπληκτη. Δεν ξέρω ποιον νόμιζε ότι προ­σπαθούσε να κοροϊδέψει, γιατί δεν μπορούσε να κοροϊδέψει τον Χιούι Π. Νιούτον -δεν του καιγόταν καρφί που προσπαθούσε να τον τρομοκρατήσει με τις υποτιθέμενες έρευνες του FBI.

Πρόκειται για μια πολύ σημαντική παράμετρο της συμπεριφοράς του Χιούι, της προσωπικότητάς του και του τρόπου που δρα. Πρό­κειται για κάτι πολύ σημαντικό. Γιατί ο Χιούι είπε, «Ορίστε τα χρή­ματά μου. Το όνομά μου είναι Χιούι Π. Νιούτον απ’ το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων», και αγόρασε την καραμπίνα.

37

Πουλήσαμε λοιπόν τα Κόκκινα Βιβλία, βγάλαμε χρήματα και με δαύτα αγοράσαμε όπλα. Εγώ κι ο Χιοΰι και τ’ αδέλφια που απο- τελοΰσαμε τον πυρήνα της οργάνωσης χρησιμοποιήσαμε τα Βιβλία και τα διανείμαμε και στους υπόλοιπους, καθώς ο Χιοΰι επεσήμανε πως οι επαναστατικές αρχές που αναφέρονταν εκεί μέσα θα έπρεπε να εφαρμοστούν όπου ήταν δυνατό στο δικό μας πολιτικό σύστημα. Ο Χιοΰι έλεγε, «Λοιπόν, αυτή εδώ η αρχή δεν μπορεί να εφαρμοστεί στη δική μας περίπτωση τη δεδομένη χρονική στιγμή.» Όπου το βιβλίο έλεγε, «κινεζικός λαός και Κομμουνιστικό Κόμμα», ο Χιοΰι έλεγε, «αλλάξτε το σε Κόμμα των Μαΰρων Πανθήρων και μαΰρος λαός.» Όταν έβλεπε κάποια αρχή διατυπωμένη με κινεζικούς όρους, την προσάρμοζε στα δικά μας μέτρα. Στο εξής χρησιμοποιούσαμε συνέχεια το Κόκκινο Βιβλίο, μιλούσαμε γι’ αυτό κι ο Χιοΰι μάς έβαλε να εφαρμόσουμε τις αρχές του. Χρησιμοποιούσαμε επίσης τον Φάνον και τον Μάλκολμ Εξ -την αυτοβιογραφία του κι άλλο σχετικό με αυτόν υλικό. Ο Χιοΰι είχε αφομοιώσει όλες αυτές τις αρχές των άλλων επαναστατών. Αυτά χρησιμοποιούσαμε για διδακτικό υλικό, όπως και τον Τσε Γκεβάρα.

Αρχικά χρησιμοποιήσαμε το Κόκκινο Βιβλίο ως εμπόρευ­μα. Ο Χιοΰι Π. Νιοΰτον ήξερε καλά πως τ’ αδέλφια δεν θα πλή­ρωναν για το Κόκκινο Βιβλίο. Όπως ήξερε κι ότι οι ριζοσπά­στες στην πανεπιστημιοΰπολη θα δίνανε ένα δολάριο γι’ αυτό, αν το πουλούσαμε. Και ήμασταν οι μόνοι που το πουλούσαμε. Θυμάμαι τους τύπους απ’ το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα και το Κομμουνιστικό Κόμμα κι ένα σωρό άλλους να ρωτάνε με εξεταστικό ύφος, «Ποΰ τα βρήκατε αυτά τα βιβλία;» Κι εμείς να λέμε, «Να μη σε νοιάζει. Θες ν’ αγοράσεις ένα; Μόνο ένα δολάριο. Πάρτε το Κόκκινο Βιβλίο με τις ρήσεις τον αδελφού Μάο Τσε Τουνγκ. Κοπιάστε.» Φώναζα, «Ξέρω πως αναρωτιέστε τι στο καλό κάνουν αυτοί οι Νέγροι με τα Κόκκινα Βιβλία;» και πούλαγα τρία τέσσερα.

Ξέραμε πως στην αρχή τα όπλα θα είχαν μεγαλύτερη αξία και νόη­μα για τ’ αδέλφια στη γειτονιά, ώστε να τους προσελκύσουμε στην

38

οργάνωση- μετά ήρθε κι η ώρα να τους διδάξουμε απ’ το Κόκκι­νο Βιβλίο. Ο Χιούι ήταν το κάτι άλλο. Ή ταν εκτός συναγωνισμού. Ή ξερε ιτώς να το κάνει. Έκανε για δέκα. Μου ’λεγε, «Μπόμπι, εγώ κι εσύ γνωρίζουμε πως οι αρχές που αναφέρονται στο Κόκκινο Βι­βλίο έχουν αξία, αλλά τ’ αδέλφια μας δεν το γνωρίζουν και δεν θα ’διναν ένα δολάριο ή ακόμα και τριάντα σεντς για να τ’ αποκτή­σουν. Amo που έχουμε να κάνουμε λοιπόν είναι να το πουλήσου­με σε λευκούς ριζοσπάστες διανοούμενους, να μαζέψουμε χρήματα, να αγοράσουμε τα όπλα και να βγούμε στους δρόμους μ’ αυτά. Θα προστατεύσουμε μια μητέρα, θα προστατέψουμε έναν αδελφό, θα προστατέψουμε την κοινότητα απ’ τους ρατσιστές μπάτσους. Και στη συνέχεια θα μαζευτούν αδέλφια στην οργάνωση, τα οποία ακολούθως θα σχετιστούν με το Κόκκινο Βιβλίο. Θα σχετιστούν με την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ισότητα για να υπερασπί­σουν την κοινότητα.»

Έτσι πήγε το πράμα. Εν τω μεταξύ ο Χιούι έλεγε και για τον Φά- νον. Έλεγε για τον Μάλκολμ Εξ. Συσχέτιζε όλες αυτές τις αρχές. Ή ταν άπιαστος. Δεν μπορούσες να του τη βγεις. Ή ξερε το Κόκκινο Βιβλίο απ’ έξο3 κι ανακατωτά. Υπάρχουν αδέλφια στο Κόμμα που με τον καιρό το έμαθαν απ’ άκρη σ’ άκρη. Πήγαινε σε όποια σελί­δα θες -θα στην πούνε απ’ έξω στο λεπτό. «Το Κόκκινο Βιβλίο και τι άλλο; Το όπλο! Το Κόκκινο Βιβλίο και τι άλλο; Το όπλο!» Αυτό έλεγε ο Χιούι.

Η τελευταία μεγάλη εξόρμηση για να πουλήσουμε το Κόκκινο Βι­βλίο σε ριζοσπάστες, αριστεριστές και φιλελεύθερους ήταν πολλούς μήνες μετά, σ’ εκείνη τη μεγάλη διαδήλωση των 65.000 ατόμων ενά­ντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ στο στάδιο Κέζαρ στο Σαν Φρανσί- σκο. Ο Χιούι κι εγώ είχαμε ήδη γνωρίσει τον Έλντριτζ Κλίβερ τότε. Ο Έλντριτζ μίλησε στη συγκέντρωση και όσο ήμασταν εκεί ο Χιούι κι εγώ σταματήσαμε να πουλάμε βιβλία μόνο για ν’ ακούσουμε την ομιλία του Έλντριτζ.

39

Στο τέλος, βγάλαμε περίπου 850 δολάρια και μας έμειναν βι­βλία. Ο τύπος στο Κινέζικο Βιβλιοπωλείο μάς είπε πως είχε πα- ραλάβει 5.000 βιβλία και πήραμε τα 1.200. Θα μπορούσαν να εί­χαν πουληθεί όλα, αλλά δεν είχαμε αρκετό ανθρώπινο δυναμικό. Μόνο καμιά δεκαπενταριά αδέλφια εμφανίστηκαν στα γραφεία του Κόμματος εκείνη την Κυριακή το πρωί. Αρχικά ενσωματωθή­καμε στην πορεία που ξεκίνησε το πρωί ν ’ ανεβαίνει την οδό Μάρ- κετ και την ακολουθήσαμε για είκοσι πέντε τετράγωνα περίπου. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν βιβλία, δολάρια, μετά όπλα για μας. «Πάρτε Κόκκινα Βιβλία, φιλελεύθερες κυρίες.» Ξέρεις, το είδος εκείνο που ήταν κατά του Μπέινς Τζόνσον6 επειδή ο αδελ­φός Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τελικά τάχθηκε ενάντια στον πόλεμο.

Οι κυράτσες με κοιτούσαν έκπληκτες, δεν μπορούσε να το χωρέ- σει το κεφάλι τους, «Τι κάνουν αυτά τα έγχρωμα αγόρια με τα ‘κομμουνιστικά βιβλία’;» Καθώς βημάτιζαν, μπήκα στις γραμμές της πορείας και κρατώντας ένα Κόκκινο Βιβλίο πήγα προς το μέ­ρος τους και τους είπα, «Ξέρω τι σκέφτεστε, γιατί δεν κάνετε στον εαυτό σας τη χάρη ν’ αγοράσετε ένα βιβλίο;» Έσκασα κι ένα αμυ- δρό χαμόγελο και η μία είπε, «Εντάξει.» Η φίλη της ήθελε κι αυτή ένα. Μα την πίστη μου, πριν να το καλοκαταλάβω, είχαν φύγει δέκα βιβλία κι εγώ έτρεχα πέρα δώθε κάθιδρος να φέρνω ολοένα νέα βιβλία απ’ την καβάτζα.

Δολάρια για Κόκκινα Βιβλία, και τ’ αδέλφια που δουλεύαμε γι’ αυτό ξέραμε ότι κάτι τέτοιο σημαίνει περισσότερα όπλα για ν’ αμυνθούμε και να εκπαιδεύσουμε όλο τον μαύρο λαό να πάρει τα όπλα. Ό πως ακριβώς λέει το Κόκκινο Βιβλίο. Το Κόμμα είχε κι­νητοποιηθεί. Δολάρια για βιβλία για να μπορέσουμε να πάρουμε περισσότερα όπλα.

Ο Χιούι αναχαιτίζει τα γουρούνια

Ο Χιούι ήταν έτοιμος να οργανώσει τα μαύρα αδέλφια για έναν δίκαιο επαναστατικό αγώνα με όπλα και δύναμη. Είχαμε φτάσει στο σημείο όπου, κάθε μέρα, μπαινοβγαίναμε στα γραφεία των Μαύρων Πανθήρων, πηγαίναμε μέχρι το σπίτι μου ή το σπίτι του Μπόμπι Χάτον ή κάποιου άλλου με τα όπλα μαζί και μπαίναμε σ’ ένα αμάξι, ή δύο και τρία, ή τέσσερα και πέντε καθώς αυξανό- μασταν, και παρακολουθούσαμε τα γουρούνια τα βράδια της Πα­ρασκευής και του Σαββάτου. Κάποιες φορές παρακολουθούσαμε τα γουρούνια και μες στη βδομάδα, καθώς πηγαίναμε σε κάποια συνάντηση. Είχαμε μια δυο φωτογραφικές, ένα νομικό βιβλίο και προσπαθούσαμε να πάρουμε και μερικές συσκευές ηχογράφησης για την παρακολούθηση των γουρουνιών.

Μια μέρα, καθώς βγαίναμε απ’ τα γραφεία (κάνα μήνα αφού εγκατασταθήκαμε), ένα γουρούνι περνούσε από κει. Μας είδε να βγαίνουμε με καραμπίνες και πιστόλια. Περίπου έξι ή εφτά από μας βγήκαμε απ’ τα γραφεία, μέρα μεσημέρι, και κοζάραμε το γουρούνι καθώς πέρναγε, και αμέσως ειδοποίησε με τον ασύρμα­τό του επειδή μας είδε να βγαίνουμε με τα γκάνια. Μόλις είχαμε τελειώσει την πολιτική εκπαίδευση και το μάθημα συναρμολόγη- σης-αποσυναρμολόγησης όπλων -μάθαμε για τις σφαίρες 00, για το σαρανταπεντάρι και το όπλο των 9 χιλιοστών.

Είχαμε ένα 45άρι κι ένα Μάγκνουμ .375 στην ομάδα και κάνα δυο Μ-1. Είχαμε τρεις τέσσερις καραμπίνες εκείνο τον καιρό. Αγορά­ζαμε όπλα για τα καλά τότε. Το γουρούνι πήγε δυο στενά πιο κάτω και γύρισε απ’ την άλλη πλευρά του δρόμου. Έφτιαχναν υπόγεια συγκοινωνία κάτω στην οδό Γκροβ κι ανέβηκε απ’ την άλλη πλευ­ρά της λεωφόρου και γύρισε πίσω. Γρήγορα συμπεράναμε πως τα γουρούνια ετοιμάζονταν να δουν τι στο διάολο συμβαίνει, ότι αυτό το γουρούνι τους τα ’πε στον ασύρματο, πως «είχε δει κάτι αράπη­δες να βγαίνουν από ένα μέρος εδώ πέρα με όπλα και μπλα μπλα

42

κτλ., κτλ., βγήκαν απ’ αυτό το γραφείο οπλισμένοι» και τέτοια. Ζη­τούσε απ’ τον ασύρματο να έρθουν τ’ άλλα γουρούνια να τον βοη­θήσουν «να τους πιάσουμε».

Ο Χιούι είχε τ’ αμάξι του πατέρα του εκείνη τη μέρα. Νομίζω μό­λις είχε πληρώσει κάποιους λογαριασμούς και πέρασε απ’ το γρα­φείο για περίπου μισή ώρα. Όταν επιβιβαστήκαμε στ’ αμάξι, το γουρούνι είχε γυρίσει και μας πήρε από πίσω με το περιπολικό. Κι ο Χιούι είπε σ’ όλους να θυμούνται τι έχει πει -πως κανείς στ’ αυτοκίνητο δεν έπρεπε να μιλήσει. Μόνο ο οδηγός θα μίλαγε, και τύχαινε ο Χιούι να είναι ο οδηγός. Είπε, «Είμαι ο οδηγός. Κανείς άλλος να μην πει τίποτα και να θυμάστε τις νομικές πρώτες βοή­θειες.» Εννοούσε τις πληροφορίες για το τι προβλέπει ο νόμος σε περίπτωση ανάγκης, που είχαμε τυπώσει και διδάσκαμε στ’ αδέλ­φια στο Κόμμα: δεκατρία σημεία βασικών νομικών πρώτων βοη­θειών, τα νομικά και τα συνταγματικά μας δικαιώματα.

Ο Χιούι ήταν αυτός που συνήθως έκανε τα μαθήματα στ’ αδέλφια· δεν τους άφηνε να τη σκαπουλάρουν, επειδή ήξερε πως τ’ αδέλφια δεν είχαν ιδέα πώς να τα βγάλουν πέρα με τα γουρούνια. Έ τσι ο Χιούι το πήγε παραπέρα, στα χωράφια του νόμου και ανακάλυψε πως τ’ αδέλφια σέβονταν τον νόμο. Ο Χιούι ήξερε μερικά πράγματα για τον νόμο και μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει, έτσι ώστε να του φανούν χρήσιμα. Αυτό έκανε, τους μετέδιδε κάποια βασικά πράγματα όσον αφορά τον νόμο. Συγκέντρωσε λοιπόν αυτά τα δεκατρία σημεία και προσπάθησε να εξηγήσει σε κάθε μάγκα γιατί τον γαμάγανε στο γκέτο. Πρόκειται για κάτι πολύ ση­μαντικό αν κάποιος θέλει να καταλάβει πώς ξεκίνησε να λειτουρ­γεί το Κόμμα.

Είπε λοιπόν, «Μην μιλήσει κανείς γιατί τη στιγμή που κάποιος από σας πει κάτι, ο τύπος θα προσπαθήσει να σας συλλάβει. Και θα προσπαθήσει να σας συλλάβει για κάποια μαλακία τύπου πα­ρακώλυση έργου οργάνου της τάξης. Θα προσπαθήσει ν’ αποδεί­

43

ξει σε όσους μαζευτούν γύρω μας πως δεν ε'χουμε το δικαίωμα να κουβαλάμε όπλα. Και θα σας συλλάβει κόβοντας σας κλήση, ενώ στη γειτονιά θα νομίζουν ότι σας έπιασε επειδή κουβαλάγατε όπλα. Θέλουμε να δείξουμε στον κόσμο πως έχουμε το δικαίωμα να κουβαλάμε όπλα, πως κι αυτοί έχουν το δικαίωμα να οπλιστούν και θα εξαντλήσουμε το συνταγματικό μας δικαίωμα να κουβα­λάμε αυτά τα όπλα.» Να τι προσπαθούσε ο Χιούι να εξαντλήσει. Μπουμ. Το οποίο όντως κατάφερε, πέρα για πέρα, αν ρίξουμε μια ματιά στις κινήσεις των εξουσιαστικών δομών ενάντια στο Κόμμα μέσα στα χρόνια.

Ο Χιούι ήταν μες στ’ αμάξι και το γουρούνι ήρθε στο παράθυρο. «Έχεις άδεια οδήγησης;» Ο Χιούι κατέβασε λοιπόν το παράθυρο -όχι περισσότερο από δέκα εκατοστά- και του έδωσε την άδεια. «Αυτό είναι το πραγματικό σου όνομα;» ρώτησε το γουρούνι. Κι ο Χιούι είπε, «Ναι, αυτό είναι το πραγματικό μου όνομα, Χιούι Π. Νιούτον.» «Είναι αυτή η πραγματική σου διεύθυνση; Τεσσαρακο­στή Έβδομη οδός, αριθμός 841;» Κι ο Χιούι είπε, «Ναι, αυτή εί­ναι η πραγματική μου διεύθυνση. Τεσσαρακοστή Έβδομη οδός, αριθμός 841.» «Τι κάνετε με τα όπλα;» Κι ο Χιούι είπε, «Εσύ τι κάνεις με το όπλο σου;» Το συγκεκριμένο γουρούνι αποφάσισε να μην λογοφέρει και πήγε πίσω να πάρει τη φόρμα που συμπλή­ρωναν διάφορα.

«Ονομάζεσαι πράγματι Χιούι Π. Νιούτον;» Ο Χιούι είπε, «Ακρι­βώς.» Το γουρούνι το σημείωσε. «Διαμένεις στην Τεσσαρακοστή Έβδομη οδό, αριθμός 841;» Ο Χιούι είπε, «Ακριβώς.» Μετά το γουρούνι κοίταξε την άδεια οδήγησής του. «Ποιος είναι ο αριθμός τηλεφώνου σου;» Κι ο Χιούι του λέει, «Το Πέντε!» και σταματάει εκεί. Και το γουρούνι λέει, «Ποιο Πέντε;»

Εκεί ξεκίνησε η όλη φάση μεταξύ των γουρουνιών και του Κόμμα­τος. Ο Χιούι είπε, «Το Πέμπτο Άρθρο του Συντάγματος. Το έχεις ακουστά; Δεν γνωρίζεις το συνταγματικό δικαίωμα κάποιου να

44

μην πει τίποτα που θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του; Το Πέντε! Δεν είμαι υποχρεωμένος να σου δώσω άλλα στοιχεία πέραν της ταυτότητάς μου, του ονόματος και της διεύθυνσης μου και ως εκ τούτου δεν θέλω καν να σου μιλάω. Μπορείς ν ’ αφήσεις τ’ αυτο­κίνητο κι εμένα ήσυχους. Δεν θέλω καν να σε ακούω.» «Τι εννο­είς;» είπε το γουρούνι. Κι ο Χιούι είπε, «Αυτό που άκουσες. Εί­ναι συνταγματικό δικαίωμα του καθένα να μην πει τίποτα που θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του.» Κι ο Χιούι είχε ένα μεγάλο Μ-1 στα δεξιά του με το χέρι πάνω του. Εγώ είχα ένα πιστόλι των 9 χιλιοστών παρά πόδα κι ο Χιούι το Μ-1. Ο Χιούι καθόταν στη θέση του οδηγού. Τέσσερα ακόμα αδέλφια κάθονταν πίσω και ένας απ’ αυτούς ήταν ο Μπόμπι Χάτον. Δεν έβγαλαν άχνα καταπώς τους είχε πει ο Χιούι. Και το γουρούνι είχε τρελαθεί. Ή ταν μόνος του, ενώ ο Χιούι είχε όλους αυτούς τους μαύρους μέσα στο αμάξι που τον είχανε για τα καλά τον καριόλη.

Εν τω μεταξύ, ενόσω το γουρούνι προσπαθεί να το παίξει κακός, τρία περιπολικά παρκάρουν πίσω μας κι ένα μπροστά. Βάλε και μερικά ακόμα στον δρόμο. Τσουπ, τσουπ, τσουπ, μπατσούπ. Έ π ει­τα ήρθε κι ένα ακόμα από μπροστά. Έ να γουρούνι πετάχτηκε έξω απ’ το περιπολικό και κατευθύνθηκε προς εμάς και είπε μέσα απ’ το άνοιγμα του παραθύρου, με γουρουνίσια φωνή, προσπαθώντας να μας τρομάξει, «Τι έχουμε εδώ;» Κι ο Χιούι είπε, «Τις γνωστές βασικές διαδικασίες!» Ο Χιούι κατέβασε το παράθυρο καμιά δε­καριά εκατοστά ακόμα. Τα γουρούνια κοζάρανε τα όπλα μες στο αμάξι.

«Μπορώ να δω αυτό εκεί το πιστόλι;» είπε ένα απ’ τα γουρούνια. «Όχι, δεν μπορείς να το δεις», του ’πε ο Χιούι. Είχα αρχίσει να προβληματίζομαι σχετικά με όσα συνέβαιναν μιας και είχε δείξει το δικό μου όπλο των 9 χιλιοστών. Ο Χιούι ήταν υπό επιτήρηση κι αν νομίζανε πως αυτό ήταν δικό του πιστόλι... Δεν ήξερα αυτά τα νομικά που ήξερε ο Χιούι, μετακίνησα λοιπόν το πιστόλι αρκετά κοντά προς την πλευρά μου. Πριν βρισκόταν στη μέση του μπρο-

45

σανού καθίσματος. Είπα, «Όχι, δεν μπορείς να το δεις.» Ο Χι­ούι είπε, «Όχι, δεν μπορείς να δεις το πιστόλι, ούτε αυτό (δείχνο­ντας το τουφέκι του) και δεν θέλω να το κοιτάς. Δεν χρειάζεται να το κοιτάς.»

«Δικό σου είναι το πιστόλι;» ρώτησε τον Χιούι. Κι εγώ είπα, «Όχι, δεν είναι δικό του, το πιστόλι είναι δικό μου!» Το είπα αυτό για­τί σκέφτηκα πως ο τύπος θα την έπεφτε στον Χιούι, όπως μου είχε ήδη πει, επειδή ήταν με αναστολή -κι αν τον ’πιαναν με πιστό­λι κάηκε. Αλλά αν τον ’πιαναν με τουφέκι, οι λευκοί εξουσιαστές δεν μπορούσαν να του κάνουν τίποτα, επειδή ο αξιωματικός που τον επιτηρούσε του είχε πει πως μπορεί να κουβαλά τουφέκι ή κα­ραμπίνα, και δεν θα μπορούσαν να τον σταματήσουν. Το γουρού­νι είπε, «Μπορώ να το δω, ή όχι;» Ο Χιούι τότε μου είπε, «Θα μι­λήσω εγώ.» Και κατόπιν στο γουρούνι, «Όχι δεν μπορείς να δεις το πιστόλι. Απομακρύνσου απ’ το αμάξι. Δεν σε θέλουμε κοντά στ’ αυτοκίνητο και τέρμα.» «Τότε μπορώ να ρωτήσω αυτόν αν μπο­ρώ να δω το πιστόλι του ή όχι», λέει το γουρούνι. Λέω τότε κι εγώ, «Λοιπόν, δεν μπορείς να δεις το πιστόλι!» Τα καριόλια προσπα­θούσαν να το παίξουν αγανακτισμένοι. Γκαρίζανε μεταξύ τους, «Ποιοι νομίζουν ότι είναι τέλος πάντων», και, «Σύνταγμα και μα- λακίες. Απλά το παραφράζουν.» Μετά ένα γουρούνι είπε στον Χι­ούι, «Ποιος στο διάολο νομίζεις ότι είσαι;»

«Κοίτα, που να σε πάρει», κι ο Χιούι ανοίγει την πόρτα του αυτο­κινήτου, κι εκεί είναι που άρχισε να τα παίρνει στο κρανίο. Δη­λαδή, προσπαθήστε να φανταστείτε αυτόν τον αράπη. Τα πήρε επειδή αυτά τα σκυλιά δεν είχαν σκοπό να σταματήσουν και κά­νανε επίδειξη δύναμης. Ο Χιούι δεν τα γούσταρε καθόλου κάτι τέτοια. Τα πήρε πολύ άσχημα. Άνοιξε την πόρτα λέγοντας, «Εσύ ποιος νομίζεις πως είσαι; Κατ’ αρχάς, αυτός ο άντρας (δείχνει το γουρούνι) ήρθε και ζήτησε την άδειά μου, σαν να ετοιμαζόταν να μου κόψει κλήση ή να μου κάνει παρατήρηση για κάτι. Αυτός ο αστυνομικός υποτίθεται πως πρέπει να εκτελεί το καθήκον του και

46

νάσου εμφανίζεστε εσείς και μιλάτε για τα όπλα μας.» Ο Χιούι έβαλε το χέρι πάνω στο Μ-1 του και συνέχισε, «Είναι συνταγματι­κό μας δικαίωμα να φέρουμε όπλα, όπως και να ’χει, και δεν θέλω ν’ ακονσω λέξη επ’ αυτού.»

Τα γουρούνια οπισθοχώρησαν μερικά βήματα κι ο Χιούι πήγε να βγει απ’ το αμάξι. Είχε το χέρι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και έπιασε το Μ-1, κι αν έχεις δει ποτέ τον Χιούι, ξέρεις: μπορεί ν’ αρχίσει να φωνάζει, αλλά συνεχίζει να μιλάει καθαρά. Βγήκε απ’ το αμάξι με το Μ-1 του. Ο Χιούι ξέρει πολύ καλά τον νόμο και δεν θα είχε φυσικά το όπλο γεμάτο μέσα στ’ αμάξι. Ό ταν βγήκε απ’ το αυτοκίνητο, όπλισε. Κλικ, κλακ.

«Ποιοι νομίζετε πως είστε όλοι σας τέλος πάντων;» είπε ο Χιούι στα γουρούνια. Και τα γουρούνια τραμπούκιζαν στο πεζοδρόμιο τους αδελφούς και τις αδελφές που είχαν μαζευτεί: «Ε! Εσείς! Φύ­γετε από δω!» Ο Χιούι μπήκε στη μέση. «Δεν χρειάζεται να πάτε παρακάτω! Μην πάτε πουθενά! Τα γουρούνια δεν μπορούν να σας εμποδίσουν να παρακολουθείτε. Έχετε το δικαίωμα να παρα­κολουθήσετε έναν αστυνομικό να εκτελεί το καθήκον του.» Και τα γουρούνια τ’ ακούγανε όλα αυτά. Βλέπεις ο Χιούι επικαλούνταν τον νόμο και λοιπά. «Έχετε το δικαίωμα να παρακολουθείτε έναν αστυνομικό ενώ εκτελεί το καθήκον του. Έ χετε το δικαίωμα. Εφό- σον στέκεστε σε μια λογική απόσταση απ’ αυτόν, και σεις είστε σε λογική απόσταση. Μην πάτε πουθενά.»

Τα γουρούνια συνέχισαν να προσπαθούν να μετακινήσουν τον κό­σμο λέγοντας, «Θα συλληφθείτε.» Ο Χιούι λουτόν πήγε και άνοι­ξε την πόρτα των γραφείων των Πανθήρων και είπε, «Μπείτε εδώ μέσα. Δεν μπορούν να σας βγάλουν.» Πήρε το κλειδί του, άνοι­ξε την πόρτα κι ο κόσμος μπήκε μέσα. «Τώρα παρακολουθήστε όσο θέλετε!» Το γουρούνι είπε, «Τι σκοπεύεις να κάνεις μ’ αυτό το όπλο;»

47

«Τι σκοπεύεις να κάνεις με το δικό σου όπλο;» είπε ο Χιούι. «Για­τί αν προσπαθήσεις να μου ρίξεις, ή να μου πάρεις το όπλο, θα σου ρίξω κι εγώ, σκουλήκι. Επιπλέον» -και εκεί άλλαξε απλά θέμα- «δεν είσαι παρά ένας χωριάτης όπως και να ’χει. Ή ρθες από κά­ποιο μέρος της Τζώρτζια, ζεις στο κέντρο βγάζοντας 800 δολάρια τον μήνα και έρχεσαι εδώ και τραμπουκίζεις και δολοφονείς τη μαύρη κοινότητα. Σου δώσανε μερικά γαλόνια, αλλά εγώ λέω ότι δεν είσαι παρά υπάνθρωπος, βρωμερό γουρούνι. Έ νας βλάχος απ’ τη ρατσιστική Τζώρτζια κάπου στον Νότο. Αν λοιπόν βγάλεις το όπλο θα σε πυροβολήσω και θα σου τινάξω τα μυαλά στον αέρα!» «Πα, πα, πα...» το γουρούνι ήταν έξω φρενών. «Παραφράζεις το Σύνταγμα. Αυτό κάνεις.» Ο Χιούι είπε, «Δεν παραφράζω τίποτα. Και έχω το όπλο μου. Εσύ τι θα κάνεις με το δικό σου;» Αυτό τους αποτελείωσε. Δεν ήξεραν πού να πάνε, μάγκα μου. Ο Χιούι απλά πήγε και στάθηκε μπροστά απ’ το αμάξι. Πήγε μπροστά, μιλώντας, μετά πήγε και άνοιξε πάλι την πόρτα των γραφείων και έβαλε μερικό ακόμα κόσμο μέσα, λέγοντάς τους πως δεν χρειάζεται να πάνε πουθενά, αναφέροντας τα συνταγματικά τους δικαιώματα κι όλα αυτά, μετά όρμησε ξανά έξω απ’ τα γραφεία και είπε, «Τώρα τι σκοπεύεις να κάνεις;»

Έ να άλλο εύσωμο είδος γουρουνιού στάθηκε στα πέντε μέτρα απ’ τον Χιούι με τα χέρια στη ζώνη, που την έκρυβε η κοιλάρα του. Ρώ­τησε τον Χιούι, «Είσαι μαρξιστής;» Ο Χιούι τον ρώτησε, «Είσαι φασίστας;» «Είσαι μαρξιστής;» ρώτησε το γουρούνι υψώνοντας τη φωνή. Κι ο Χιούι πιο δυνατά, «Είσαι φασίστας;» Τότε το γουρού­νι τον ρώτησε με πολύ δυνατή επιτακτική φωνή. Σηκώνοντας το χέρι απ’ τη ζώνη το γουρούνι είπε, «Είσαι μαρξιστής;» Κι ο Χι­ούι ακόμα πιο δυνατά, «Εσύ είσαι φασίστας;» Το γουρούνι ρώτησε τρεις ακόμα φορές πιο μαλακά κι ο Χιούι επανέλαβε τη δική του ερώτηση. Μετά το γουρούνι είπε σαν μαλακισμένο της πέμπτης δημοτικού, «Εγώ ρώτησα πρώτος.» Ο Χιούι κούνησε το κεφάλι μην μπορώντας να το πιστέψει και είπε, «Εγώ ρώτησα δεύτερος. Είσαι φασίστας;» Ό λοι γελάσανε με το γουρούνι.

48

Εγώ καθόμουν στ’ αυτοκίνητο με το πιστόλι των 9 χιλιοστών οπλι­σμένο. Είπα, «Αυτά τα γουρούνια θ’ αγριέψουν. Το ξέρω πως θα τα πάρουν στο κρανίο.» Κατέβασα το παράθυρο. «Πώς σε λένε;» «Ονομάζομαι Μπόμπι Σιλ. Γιατί;» λέω. «Θέλω σε ελέγξω. Έ χεις ταυτότητα;» Άφησα το πιστόλι και τους έδωσα την ταυτότητα. Ξανάπιασα το πιστόλι. Είπα, «Ονομάζομαι Μπόμπι Σιλ, όπως γράφει και στην ταυτότητά μου. Θέλετε να το διασταυρώσετε;» «Συνελήφθης για ένοπλη ληστεία στα δεκαεπτά.» Είπα, «Μαλακισμένε ψεύτη. Δεν έχω συλληφθεί ποτέ στη ζωή μου. Ποτέ δεν με συλλάβανε για ένοπλη ληστεία.» Ούτε καν το διασταύρωσαν. «Συνελήφθης για ένοπλη ληστεία στα δεκαεπτά. Αλλά εφόσον ήσουν ανήλικος, δεν μπορούμε να σε συλλάβουμε για κατοχή όπλου τώρα.» Είπα, «Γαμημένε ψεύτη. Ποτέ δεν με συλλάβανε για ένοπλη ληστεία. Δεν θέλω να το ξανακούσω. Γάμα το.»

Και τους αρχίζει ο Χιούι μάγκα μου, λέει τα γουρούνια σκουλή­κια, παλιόσκυλα, βλάχους, μπάσταρδους, καριόληδες με το Μ-1 στο χέρι. Και τους προκαλεί στα ίσα, απλά τους προκαλεί! «Ούτε να το σκέφτεστε να βγάλετε όπλο σε μας.» Κι εκεί είναι που ξεκίνησε να μας δείχνει πώς. Λες κάτι στα καριόλια και το εννοείς. Αυτό είναι που θυμάμαι. Ό ταν μου είπε, καιρό πριν, ότι μπορεί να μην γυρίζα­με ξανά σπίτι κάποια μέρα, εγώ είπα, «Είμαι μαζί σου, Χιούι.» Το θυμάμαι αυτό. Θυμάμαι πως μπορεί να μην γυρίσω ξανά σπίτι κά- ποια μέρα. «Ό,τι και να γίνει, είμαι μαζί σου.»

Καθόμασταν στ’ αμάξι κι ο Χιούι μάς έκανε όλους να κάτσουμε σιω­πηλοί στο αμάξι. Στεκόταν εκεί έξω, ο πιο αρχιδάτος καριόλης στον κόσμο, μάγκα μου. Ο Χιούι και δέκα γουρούνια. Τρεις τέσσερις απ’ αυτούς να προσπαθούν να κατεβάσουν πιτσιρίκια απ’ τα ποδήλατα και να πουν στον κόσμο πως δεν είχανε δικαίωμα να στέκονται εκεί γύρω κι ο Χιούι πήγαινε εκεί, παρενέβαινε, «Όχι! Ελάτε στα γραφεία.» Τα μικρά με τα ποδήλατα μπήκαν μέσα στα γραφεία. Εί­χαμε ένα μεγάλο, φαρδύ παράθυρο απ’ όπου μπορούσες να βλέπεις

49

ανενόχλητα. Οι αράπηδες συνωστίζονταν μπροστά στο παράθυ­ρο, μάγκα. Έ γερναν πάνω του, ακουμπούσαν το αυτί τους σ’ αυτό για να τ’ ακοΰσουνε όλα. Και φωνάζανε, «Εμπρός αδελφε'», και, «Πες τους τα. Ξε'ρεις καλά τι τρε'χει», και, «Σε νιώθουμε» όλη την ώρα που ο Χιούι τους τα ’λεγε ένα χεράκι. Τ ’ αδέλφια που παρα­κολουθούσαν έβλεπαν ότι τα γουρούνια τα φόβιζε εκείνο το με­γάλο όπλο που ένας κωλοπετσωμένος μαύρος αλλά όμορφος αρά- πης κρατούσε στο χέρι. Κάθε φορά που ο Χιούι έλεγε, «Αν με πυ­ροβολήσεις σκουλήκι, θα σου ρίξω κι εγώ», οι αράπηδες φώνα­ζαν κάτι όπως, «Πες τα, κάντο, αδελφέ.» Έ τσ ι ο Χιούι ήξερε πως φέρνει την κουλτούρα μας κοντύτερα στην επανάσταση, εκπαι­δεύει τον μαύρο λαό να επαναστατήσει, ότι το όπλο είναι όλο το ζουμί. Έ νας λευκός δυο πόρτες πιο κάτω χαμογέλασε. Ή ταν ο μόνος εκεί γύρω, αλλά φάνηκε να σέβεται τον Χιούι.

Ή ρθαν και κάποιοι ακόμα στη συνέχεια, αφού ο Χιούι έδειξε πως μπορούν να μπουν στα γραφεία. Άλλοι απλά στέκονταν τρι­γύρω και τα γουρούνια δεν μπορούσαν ούτε να κουνηθούν πλέ­ον. Κι ο Χιούι να τους προκαλεί να κάνουν το οτιδήποτε. Ο Χιούι είχε μαζί του το Μ-1, με έξι σφαίρες μέσα. Τι μπορείς να κάνεις, δικέ μου; Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να οπισθοχωρή­σεις μπροστά σ’ έναν τέτοιο αράπη. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Ό ,τι και να γίνει αυτός ο αράπης είναι ο πιο σκληρός αρά- πης που έχεις δει. Γιατί αυτός ο αράπης λέει σε δέκα γουρούνια, «Δεν δίνω μία για το τι πρόκειται να κάνετε» και μας κάνει όλους να το βουλώσουμε και να είμαστε πειθαρχημένοι. Και να είμαστε έτοιμοι όσο περιμένουμε στ’ αυτοκίνητο.

Είπα λοιπόν στον εαυτό μου, αυτός είναι ο πιο αρχιδάτος καριό­λης που υπάρχει! Αυτός ο αράπης λέει στα γουρούνια, «Αν τρα­βήξεις όπλο, θα σε πυροβολήσω.» Στέκεται εκεί και το λέει στα γουρούνια. Όταν το γουρούνι λέει, «Παραφράζεις το Σύνταγμα», ο Χιούι λέει, «Δεν παραφράζω τίποτα. Ασκώ το συνταγματικό μου δικαίωμα. Έ χω το όπλο για να το υποστηρίξω!» Και το γου­

50

ρούνι βλέπει το όπλο. Ο αράπης λέει στα γουρούνια αν συμπερι- φερθείτε λάθος, θα σας σκοτώσω. Θα αμυνθώ!

Τι κάνεις λοιπόν; Λες αυτός ο αράπης είναι σκληρός. Αυτός ο αράπης είναι τρελός. Αλλά τον γουστάρω αυτόν τον τρελαμένο αράπη. Τον γουστάρω επειδή είναι γαμάτος. Δεν ανέχεται μαλα­κίες. Τον υποστηρίζεις.

Αυτό λοιπόν ήταν το πρώτο σημαντικό περιστατικό για το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, το οποίο συνέβη μπροστά απ’ τα γραφεία των Μαύρων Πανθήρων. Και μετά απ’ αυτό, ξεκινήσαμε πραγ­ματικά να παρακολουθούμε τα γουρούνια, αφού είχαμε άξιους νεοσύλλεκτους. Νομίζω δέκα με δώδεκα, ίσως δεκατρία επιπλέον μέλη του Κόμματος ήρθαν και συμπλήρωσαν αιτήσεις εκείνη τη μέρα. Πήγαμε ξανά στα γραφεία του προγράμματος ενάντια στη φτώχεια -εγώ δούλευα ακόμα εκεί- και σχεδιάσαμε μια επίσημη αίτηση για εγγραφή στο Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων. Και μετά απ’ αυτό, τι κάναμε; Απλά είχαμε το νου μας στα γουρούνια.

51

Αριθμός σήματος 206

Έ να βράδυ ο Χιοΰι, ο Λιτλ Μπόμπι κι εγώ παρακολουθούσαμε ένα γουρούνι στο Βόρειο Όκλαντ. Τον παρακολουθούσαμε αρ­κετές ώρες. Κινούμασταν ένα τετράγωνο πίσω του, όπου πήγαινε. Μερικές φορές σταματούσαμε και τον χάναμε, αλλά δέκα, είκοσι λεπτά αργότερα ξαναεμφανιζόταν, γύρναγε εκεί που ήταν πριν, και συνεχίζαμε να τον παρακολουθούμε. Ο Λιτλ Μπόμπι είχε ένα Μ-1, εγώ ένα 45άρι κι ο αδελφός Χιούι είχε μια καραμπίνα και ένα νομικό βιβλίο στο πίσω κάθισμα. Ο Χιούι οδηγούσε την παλιά μου Σέβι του ’54. Περιπολούσαμε αρκετή ώρα και λίγο μετά, στην Πεντηκοστή Όγδοη οδό, είδαμε το γουρούνι να σταματάει στη γω­νία. Σταματήσαμε στη γωνία κι αυτός έκανε όπισθεν και πάρκαρε ακριβώς κάτω απ’ το απαγορευτικό στη γωνία Πεντηκοστής Ογδο­ης και Γκροβ. Θυμάμαι να λέμε πόσο είχαμε κουραστεί να παρα­κολουθούμε το γουρούνι, «Πάμε πίσω.» Ή ταν 8.30 ή 9.30 όταν σταματήσαμε δίπλα του στον δρόμο. Σταματήσαμε στο απαγορευ­τικό. Κοίταξα το γουρούνι. Εκείνον τον καιρό κυκλοφορούσαμε κανονικά με όπλα στο Όκλαντ. Η κάννη της καραμπίνας προεξεί­χε. Κράταγα την καραμπίνα όσο ο Χιούι οδηγούσε. Καθόμουν στη δεξιά πλευρά του μπροστινού καθίσματος με την καραμπίνα στα αριστερά μου, δίπλα στ’ αριστερό μου πόδι. Στεκόταν όρθια. Κοί­ταξα το γουρούνι, το γουρούνι κοίταξε κι αυτό εμένα και τον Λιτλ Μπόμπι, που είχε το Μ-1 στο πίσω κάθισμα ανάμεσα στα πόδια του, με την κάννη ορατή απ’ το παράθυρο επίσης.

Ο Χιούι, αφού φρέναρε, ξεκίνησε ξανά και πήρε να στρίβει δε­ξιά ακριβώς μπροστά απ’ το αυτοκίνητο του γουρουνιού. Καθώς στρίβαμε δεξιά, το γουρούνι μάς αναβόσβησε τα φώτα και τους προβολείς. Ο Χιούι συνέχισε τον δρόμο του. Δεν σταμάτησε, ούτε επιτάχυνε. Βλέπεις, τα γουρούνια δεν τον ταράζουν καθόλου. Νομίζω δεν είχαμε προχωρήσει περισσότερο από έξι μέτρα, όταν είδαμε τον φάρο του ν ’ ανάβει. Έβαλε μπρος τη μηχανή και ξεπάρκαρε απ’ το σημείο όπου είχε σταθμεύσει, στρίβοντας δε­

54

ξιά πίσω μας. Ο Χιούι συνέχισε απτόητος. Ετοιμάστηκε να στρί­ψει αριστερά σ’ ένα στενάκι. Πήρε την αριστερή στροφή και είπε, «Δεν πρόκειται να σταματήσω μέχρι να βάλει μπροστά τη γαμη- μένη σειρήνα. Έ να κόκκινο φως που αναβοσβήνει δεν σημαίνει πραγματικά τίποτα, ένα κόκκινο φως θα μπορούσε να είναι οτιδή­ποτε.» Που λέτε, το γουρούνι έβαλε μπροστά τη σειρήνα, καθώς έστριβε στη γωνία ακολουθώντας μας, και με το που έβαλε μπρο­στά τη σειρήνα, ο Χιούι σταμάτησε. Μας είχαν σταματήσει γου­ρούνια πολλές φορές, μας έβλεπαν με τα όπλα και δεν ξέρανε τι να κάνουν. Δεν είχαμε πρόβλημα, καθώς ο Χιούι μάς είχε οργα­νώσει και ξέραμε πώς να χειριστούμε την κατάσταση.

Αυτό το γουρούνι μάς εξέπληξε γιατί σταμάτησε τ’ αυτοκίνητό του όταν σταματήσαμε κι εμείς. Σταμάτησε τ’ αυτοκίνητο εφτά μέ­τρα πίσω μας. Κάποια γουρούνια σταματάνε ακριβώς πίσω σου, αλλά αυτός σταμάτησε στα εφτά μέτρα. Βγήκε απ’ το αμάξι και απ’ τη στιγμή που βγήκε απ’ την πόρτα τον ακούσαμε να φωνάζει, «Τι στο διάτανο κάνετε ρε αράπηδες με τα γαμημένα όπλα; Ποιοι στον πούτσο νομίζετε ότι είστε; Βγείτε απ’ το κωλάμαξο. Βγείτε απ’ το κωλάμαξο με τα γαμημένα τα όπλα.» Είπα, «Χιούι, αυτός ο καριόλης προσπαθεί να σκοτωθεί, φίλε. Ακου τι λέει.» Καθώς πλησίαζε τ’ αμάξι, είπε, «Βγείτε έξω απ’ το αυτοκίνητο.» Ο Χι­ούι είπε, «Δεν πρόκειται να συλλάβεις κανέναν. Ποιος στο διάολο νομίζεις ότι είσαι;» Το γουρούνι άνοιξε βίαια την πόρτα. Άνοιξε με τη βία την πόρτα λέγοντας, «Είπα βγείτε απ’ το κωλάμαξο και βγάλτε τα γαμημένα όπλα έξω.» Ο Χιούι είπε, «Τι στον πούτσο;» Αυτή τη φορά το γουρούνι ήρθε καταπάνω μας με φόρα, έβαλε το κεφάλι μέσα στ’ αμάξι και πλησίασε τον Χιούι πολύ γρήγορα. Όλο αυτό συνέβη πολύ γρήγορα. Άρπαξε την καραμπίνα απ’ την κάννη κι εγώ την κράτησα σφιχτά και την τράβηξα μακριά του. Την ίδια στιγμή που εγώ τράβαγα την καραμπίνα, ο Χιούι άρπαξε το γουρούνι απ’ τον γιακά, χτύπησε το κεφάλι του στην οροφή του αυτοκινήτου, μετά γύρισε και τον κλώτσησε στην κοιλιά, πετώντας τον έξω απ’ το αμάξι. Το γουρούνι έπεσε τρία μέτρα πίσω και λίγα

55

δευτερόλεπτα αφότου του ε'βαλε το πόδι στην κοιλιά και τον κλώ­τσησε έξω -το γουρούνι πραγματικά εκτοξεύτηκε έξω χάνοντας την ισορροπία του- ο Χιούι γράπωσε την καραμπίνα απ’ την κάν­νη. Μόλις ο αδελφός Χιούι πάτησε το πόδι του στο έδαφος, όπλισε την καραμπίνα, κλικ κλακ, και έκανε τρία γρήγορα βήματα.

Το γουρούνι ανοιγόκλεισε τα μάτια, κοίταξε γύρω κι ο Χιούι Π. Νιούτον στεκόταν εκεί λέγοντας, «Λοιπόν, ποιος στο διάολο νομί­ζεις ότι είσαι παλιοχωριάτη μπάσταρδε, σάπιο φασιστικό σκουλή­κι, ρατσιστή του κέρατά; Έρχεσαι στ’ αμάξι μου, προσπαθώντας να με τραμπουκίσεις και να μου πάρεις την περιουσία. Κάνε πως αγγίζεις το όπλο σου και είσαι νεκρός, γουρούνι.» Το γουρούνι δί­πλωσε τα χέρια του ψηλά. Εγώ εν τω μεταξύ είχα βγει απ’ την άλλη πλευρά του αμαξιού, με το 45άρι στο χέρι οπλισμένο. Μόλις ο Χι­ούι είπε αυτά που είχε να πει, ο Λιτλ Μπόμπι πετάχτηκε στο πίσω μέρος του αμαξιού και γέμισε το Μ-1 μ’ έναν γύρο σφαίρες. Το γουρούνι άκουσε τα κλικ και κοίταξε τον Χιούι και δίπλωσε τα χέ­ρια του ψηλά. Με άλλα λόγια, απομάκρυνε τα χέρια απ’ το πιστό­λι του. Ο Χιούι είχε πει, «Κάνε πως αγγίζεις το όπλο σου και εί­σαι νεκρός, γουρούνι. Δεν γνωρίζεις ότι το Δέκατο Τέταρτο Άρ­θρο του Συντάγματος προβλέπει πως δεν μπορείς να αφαιρέσεις την περιουσία κάποιου χωρίς τις νόμιμες διαδικασίες;» Ο Χιούι ήταν έξαλλος, μεγαλόφωνος και ξεκάθαρος.

Το γουρούνι ξεκίνησε να βηματίζει, έκανε μισό κύκλο γύρω απ’ τον Χιούι προσπαθώντας να πάει πίσω στ’ αμάξι του. Ο Χιούι έκα­νε πίσω σημαδεύοντάς τον με το όπλο και το γουρούνι περπάτη­σε μέχρι το αμάξι του φωνάζοντας, «Έχουν όπλα. Έχουν όπλα. Έχουν όπλα.» Είπε στον ασύρματό του, «Αράπηδες εδώ πέρα έχουν όπλα. Στείλτε βοήθεια εδώ κάτω. Οι αράπηδες έχουν όπλα, έχουν όπλα σας λέω.» Το γουρούνι ήταν κατατρομαγμένο.

Μαύροι άρχισαν να βγαίνουν απ’ τα σπίτια για να δουν τι τρέ­χει. Ο Χιούι είπε, «Ελάτε έξω, μαύρα αδέλφια. Ελάτε να μάθε­

τε γ ι’ αυτό το ρατσιστικό σκουλήκι που ήρθε να ελέγξει την κοινό­τητά μας και να καταλάβει την κοινότητά μας σαν ξένο στράτευ­μα. Ελάτε έξω και θα σας πούμε μερικά πραγματάκια για τα βρω­μερά σκουλήκια.» Κόσμος άρχισε να βγαίνει. Πρέπει να ήταν κο­ντά 9.30 γιατί ήμασταν πίσω απ’ το Κολέγιο Μέριτ και κόσμος απ’ το νυχτερινό σχολείο άρχισε να βγαίνει έξω και μαζεύτηκαν εβδο­μήντα ίσως ογδόντα άτομα πριν φτάσουν τα γουρούνια. Στείλανε γύρω στα δεκαπέντε αυτοκίνητα εκεί πέρα -δεκαπέντε αυτοκίνη­τα και γουρούνια παντού. Εγώ κι ο Χιούι κι ο Λιτλ Μπόμπι ήμα­σταν εκεί με τα όπλα μας. Ο κόσμος ήταν εκεί. Νομίζω ότι ο Λίτλ Μπόμπι έβαλε το όπλο του στην πίσω θέση ξανά. Καθόταν πίσω και άφησε το όπλο και βγήκε έξω ξανά. Ο Χιούι κι εγώ τον είχα­με προειδοποιήσει να έχει πάντα μαζί του τη γραπτή άδεια απ’ τον πατέρα του για να οπλοφορεί, μιας κι ήταν κάτω των δεκαοχτώ εκείνη την εποχή, και νομίζω δεν την είχε μαζί. Συνειδητοποίησε πως ήταν καλύτερα ν ’ αφήσει το όπλο.

Ο Χιούι μίλαγε με τους περισσότερους και τους εξηγούσε γιατί ο ρατσισμός είναι σάπιος. Πως αυτά τα γουρούνια ήταν βάρβαροι και θανάσιμα επικίνδυνοι ρατσιστές. Και κάθε φορά που ο Χιούι έλεγε κάτι, το έλεγα κι εγώ μετά απ’ αυτόν, έλεγα ακριβώς το ίδιο πράμα, έλεγα, «Σωστά.» Κι αυτός έλεγε, «Ρατσιστικά γουρούνια καταλαμβάνουν την κοινότητά μας, έρχονται εδο) να μας τραμπουκίσουν και να μας δολοφονήσουν. Φτάνει πια, δεν πρόκειται να το ανεχτώ άλλο», κι εγώ έλεγα, «Σωστά, ρατσιστικά σκουλήκια, καταλαμβάνουν την κοινότητά μας, όπως στρατεύματα που καταλαμβάνουν μια περιοχή. Οι μαύροι δεν πρόκειται να το ανεχτούμε άλλο.» Κάθε που ο Χιούι έλεγε κάτι, έλεγα κάτι κι εγώ. Τα γουρούνια θα πρέπει να σκέφτονταν πως ήμασταν σαλεμένοι. Έ να γουρούνι πλησιάζει και λέει, «Για να δω αυτό το όπλο!» Ο Χιούι λέει, «Να σου δώσω να δεις το όπλο μου; Δεν με έχεις συλ- λάβει.» «Λοιπόν, απλά δώσ’ μου να δω το όπλο, έχω δικαίωμα να δω το όπλο.» Ο Χιούι λέει, «Δεν έχεις ακουστά το Δέκατο Τέταρ­το Άρθρο του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών; Δεν γνω-

57

ρίζεις πως δεν μπορείς να αφαιρέσεις την περιουσία κάποιου χω­ρίς τις νόμιμες διαδικασίες;» Ο Χιούι τόνισε αυτό το τελευταίο. «Τι τρέχει με σας; Υποτίθεται πως εφαρμόζετε τον νόμο και να ’στε τώρα, έτοιμοι να καταπατήσετε τα δικαιώματά μου. Δεν μπο­ρείς να δεις το όπλο μου. Δεν μπορείς να έχεις το όπλο μου. Ο μό­νος τρόπος να τ’ αποκτήσεις είναι να προσπαθήσεις να το πάρεις.» Τότε ένα άλλο γουρούνι έρχεται σε μένα, «Για έλα εδώ δίπλα στ’ αμάξι.» «Δεν πάω πουθενά. Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Δεν με έχεις συλλάβει.» «Αλλά έχω το δικαίωμα να σου πω να σταθείς δίπλα στ’ αμάξι.» «Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να με πας από δω εκεί.»

Ο Χιούι Π. Νιούτον, Υπουργός Αμυνας, μας διδάσκει αναλυτικά πως όταν ένας μπάτσος μετακινεί κάποιον από ένα σημείο σ’ ένα άλλο, τότε τυπικά τον συλλαμβάνει, και αν ο μπάτσος δηλώσει πως δεν συλλαμβάνεσαι, ή δεν πει πως συλλαμβάνεσαι όταν τον ρωτή­σεις, τότε δεν έχει το δικαίωμα να σου πείνα μετακινηθείς. «Μόλις μου είπες πως δεν με συλλαμβάνεις, οπότε δεν πάω πουθενά, θα κάτσω εδώ πέρα.» «Λοιπόν, δώσ’ μου να δω αυτό το όπλο.» «Είπα δεν μπορείς να δεις το όπλο μου», και επικαλέστηκα το Δέκατο Τέταρτο Άρθρο του Συντάγματος ακριβώς όπως το επικαλέστηκε ο Χιούι. Τα γουρούνια ήταν ενοχλημένα, έξαλλα και δεν ξέρανε τι να κάνουν. «Έχω δικαίωμα να δω τον αριθμό σειράς του.» «Ξέρω ήδη τον αριθμό σειράς του», είπα. «Πρέπει να σιγουρευτώ πως έχει αριθμό σειράς.» Κράτησα λοιπόν το όπλο στο χέρι και το κοί­ταξε με τον φακό του. «Σήκωσέ το ψηλά, άσε με να το δω.» «Όχι, δεν σηκώνω ψηλά τίποτα. Έ χεις φακό, οπότε μπορείς να το δεις από απόσταση, γιατί δεν πρόκειται να πλησιάσεις αυτό το όπλο.» Διαβάζω λοιπόν τον αριθμό σειράς και λέω, «Ορίστε ο αριθμός.» Το γουρούνι τον σημείωσε και μετά ένας υπολοχαγός αστυνόμος ήρθε και άρχισε να λέει, «Αν τον μηνύσουμε, πιθανόν να χάσουμε την υπόθεση, σχετικά με την κατοχή όπλων, επειδή επικαλούνται το Δεύτερο Άρθρο του Συντάγματος που προβλέπει πως μπορούν να φέρουν όπλα εφόσον δεν τα κρύβουν.»

58

Τότε ε'να μεγαλόσωμο χοντρό γουρούνι λε'ει, «Ναι, αλλά πρε'πει να βρούμε κάτι. Πρε'πει να βρούμε κάτι για να τους πιάσουμε.» Ψαχνόταν, άρχισε να κοιτά τ’ αμάξι έναν γύρο και είπε πως η πι­νακίδα κυκλοφορίας κρεμόταν από έναν γάντζο για παλτά. Ή ταν ασφαλώς τοποθετημένη αλλά εφαρμοσμένη σ’ έναν γάντζο για παλτά. «Ας τους κόψουμε πρόστιμο γι’ αυτό εδώ, αυτή η πινακίδα δεν είναι ασφαλώς αναρτημένη.» Ζήτησε απ’ τον Χιούι κάποιου είδους ταυτότητα κι ο Χιούι του έδωσε το δίπλωμά του. Είπαν πως το δίπλωμά του φαίνεται παλιό, έτσι του έκοψαν πρόστιμο επειδή το δίπλωμά του δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ο Χιούι αργότερα πέρασε από δίκη και βγήκε αθώος και για τις δύο κατηγορίες, και τα δύο πρόστιμα διαγράφτηκαν.

Τα γουρούνια την έκαναν απ’ το μέρος και οι μαύροι απ’ την κοι­νότητα ρωτάγανε να μάθουν τι συνέβη. Ενόσω ο Χιούι στόλι­ζε τα γουρούνια με κάθε λογής επίθετα και λοιπά, πολλά απ’ τα αδέλφια λέγανε, «Πάνω στην ώρα, Χιούι. Ακριβώς. Πες τα. Έτσι είναι. Πες τα, χρυσόστομε.» Ο Χιούι μίλησε ακόμα λίγο με τον κόσμο και πολλοί απ’ αυτούς λέγανε πως θα έρθουν να γραφτούν στο Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων. Κι όντως κάναμε πολλούς μεγαλύτερους και νεότερους αδελφούς και αδελφές που ήταν εκεί να έρθουν μαζί μας. Ακόμα και κάποιοι λευκοί στάθηκαν και πα­ρακολουθούσαν.

206 ήταν ο αριθμός του σήματος του μπάτσου. Του μπάτσου που παραλίγο να φάει το κεφάλι του εκείνο το βράδυ. Του έλεγα συ­νεχώς πως φέρεται σαν βλάκας. Σήμα. Σήμα 206. Ποτέ δεν ξεχά- σαμε τον αριθμό του σήματός του, ο Χιούι θυμόταν τον αριθμό, ο Μπόμπι Χάτον θυμόταν τον αριθμό. Βάλαμε τον αριθμό στο πρω­τοσέλιδο της εφημερίδας μας.

59

Έ να όπλο στο κεφάλι του Χιούι

Μια με'ρα ε'να πιτσιρίκι μπήκε τρε'χοντας στα γραφεία των Μαύ­ρων Πανθήρων και είπε πως πιο κάτω στον δρόμο ε'να σωρό μπά- τσοι μπήκανε στο σπίτι ενός αδελφού και καλύτερα οι Πάνθη­ρες να πάνε το γρηγορότερο εκεί πε'ρα. Ή ρθε στα γραφεία των Πανθήρων για να μας φωνάξει να πάμε να σταματήσουμε τους μπάτσους. Νομίζω για κάποιο λόγο ο Χιοΰι είχε την καραμπίνα του σπίτι -ε'τυχε να περνάει απ’ τα γραφεία στον δρόμο του για κάπου αλλοΰ. Ο Χιούι πετάχτηκε αμέσως έξω και τον ακολού­θησαν ο Τρούμαν Χάρις κι ο Γουόρεν Τάκερ. Ο Γουόρεν Τάκερ κουβάλαγε ε'να 45άρι κι ο Χιούι ε'τυχε να ’χει ε'να μαχαίρι τριά­ντα εκατοστά με μεταλλική θήκη. Ή ταν μία ματσέτα. Ακριβώς ό,τι χρειαζόταν.

Ο Χιούι πήγε εκεί πέρα και ρώτησε τον μπάτσο για ποιο λόγο έψαχνε στο σπίτι αυτού του ανθρώπου και κατέστρεφε τα έπιπλα. Τον ρώτησε αν είχε ένταλμα έρευνας. Ο αδελφός μόλις είχε γυ­ρίσει σπίτι και βρήκε το γουρούνι μέσα. Ο Χιούι είπε, «Δεν έχεις ένταλμα έρευνας. Πρέπει να φύγεις απ’ το σπίτι του ανθρώπου.» Τότε το γουρούνι κοίταξε τον μαύρο πολίτη, τον αδελφό μας, και είπε, «Θα τον αφήσεις να λέει στον κόσμο τι να κάνει;» Ο αδελ­φός είπε στο γουρούνι να βγει έξω. Το γουρούνι εξαγριώθηκε που ο πολίτης κατάλαβε πως ο Χιούι ήταν αυτός που ενεργούσε για το συμφέρον του και όχι ο μπάτσος που μπούκαρε στο σπίτι του χω­ρίς ένταλμα ή κάτι παρόμοιο.

Μετά ο Χιούι βγήκε έξω και το γουρούνι μαζί με δύο ακόμα γου­ρούνια τον πήραν από πίσο). Ή ταν περίπου δέκα γουρούνια εκεί. Έ να απ’ τα γουρούνια πλησίασε τον Χιούι και του είπε πολύ σιγά, «Καριόλη», κατά πρόσωπο. Νόμιζε πως έτσι θα τον προκαλούσε. αλλά ο Χιούι απλά γέλασε δυνατά. Πολύς κόσμος στεκόταν τριγύ­ρω, κι ο Χιούι είπε, «Είσαι σκουλήκι! Δεν είχες καμιά δουλειά να μπεις σ’ αυτό το σπίτι. Μπούκαρες μέσα στο σπίτι του ανθρώπου

61

χωρίς ένταλμα. Ενήργησες με τρόπο που δεν αρμόζει σε όργανο της τάξης.» Κι ο κόσμος είπε, «Σωστά.» Το γουρούνι νόμιζε πως ο Χιούι θ’ αντιδράσει και θα προσπαθήσει να τον χτυπήσει, επειδή τον αποκάλεσε «καριόλη», αλλά ο Χιούι γνωρίζει καλά την ανά­γκη να εκπαιδευτεί ο λαός σχετικά με το ποιόν των γουρουνιών.

Τότε δύο άλλα γουρούνια πιάσανε το χέρι του Γουόρεν Τάκερ και του αφαιρέσανε το πιστόλι. Το γουρούνι πλησίασε τον Χιούι και έβαλε το όπλο στο κεφάλι του Χιούι και είπε, «Συλλαμβάνεσαι.» Ο Χιούι γύρισε και απομακρύνθηκε απ’ αυτόν και πήγε προς τ’ αυτοκίνητό του. Είπε, «Έχεις δίκιο. Αν είναι να συνεχίσεις τις ανοησίες, τότε θα πρέπει να με συλλάβεις. Στην πραγματικότητα, καλύτερα να με συλλάβεις.» Ο Χιούι συνέχισε να απομακρύνεται και άφησε το γουρούνι να στέκεται εκεί κρατώντας το όπλο. Το γουρούνι αποδοκιμάστηκε απ’ τον κόσμο και έφυγε και πήγε και μπήκε στ’ αυτοκίνητο. Ο Χιούι είπε, «Πρέπει να με συλλάβεις, πα­νηλίθιο σκουλήκι.» Ό πως και να ’χει ο Χιούι συνελήφθη.

Έ να απ’ τα αδέλφια κι εγώ πήγαμε και πήραμε μερικά χρήμα­τα, 25, 30 δολάρια. Πήγα πρώτα απ’ το σπίτι μου. Βρήκα τον Λιτλ Μπόμπι Χάτον και τον Σέρμαν Φόρτε. Πήρα κάνα δυο πιστόλια και μια καραμπίνα και κατευθυνθήκαμε στη φυλακή. Πάντα λέ­γαμε πως αν τα γουρούνια συλλάβουνε κάποιον, θα πάμε αμέσως εκεί με τα όπλα μας και θα πληρώσουμε την εγγύηση για να τον βγάλουμε, θα βγάλουμε το αδέλφι το συντομότερο έξω. Για να μά­θουν όλοι πως είμαστε μια αλληλέγγυα οργάνωση. Για να μάθουν τα γουρούνια πως είμαστε εδώ. Θα είμαστε εδώ. Θα οργανώσου­με και θα μάθουμε στον λαό τις αρχές της επανάστασης. Ο Χιούι μιλούσε γι’ αυτό όλη την ώρα.

Έ τσι λοιπόν έκανα αυτό που είχε συμφωνηθεί πως θα έπρεπε να γίνεται πάντα. Την ίδια στιγμή, θα μας κόστιζε πολύ να είναι ο Χι­ούι φυλακή. Έ πρεπε να πάμε άμεσα να τον βγάλουμε, να ελευθε­ρώσουμε τον Χιούι. Πήγα λοιπόν και ήταν εκεί η Λαβερνέ. Της

62

έδωσα τα 25 δολάρια και της είπα να τα προσθέσει στην εγγύηση. Πήγα μέχρι το γραφείο αναστολών και γύρισα. Τελικά, βγάλαμε τον Χιούι απ’ τη φυλακή.

Πριν τον βγάλουμε έξω, εμφανίστηκαν κάτι γουρούνια και προ­σπάθησαν να με κάνουν να τους δώσω την καραμπίνα. Εγώ δεν τους άφησα. Τους είπα, «Δεν με έχετε συλλάβει, οπότε δεν μπορείτε να μου πάρετε την καραμπίνα.» Έ ψαξα με το βλέμμα στα αριστερά μου τον Λιτλ Μπόμπι. Έ να γουρούνι που στεκόταν κοντά μου στα δεξιά μού γράποοσε το δεξί χέρι κι ένας άλλος μου άρπαξε το όπλο απ’ το αριστερό. Το ανοίξανε και μείνανε έκπληκτοι με τις σφαίρες 00 που βρήκανε μέσα στο όπλο, γεμισμένο και έτοιμο. Μου δώσανε πίσω την καραμπίνα και φύγανε. Επικαλέστηκα τα συνταγματικά μου δικαιώματα και διαπληκτίστηκα μαζί τους μέχρι που έφυγαν όλοι τους, δέκα μπασκίνες κι ένας υπολοχαγός.

Τέλος πάντων, βγάλαμε τον Χιούι απ’ τη φυλακή. Πήγαμε πάνω και τον βρήκαμε κι ο Χιούι είπε, «Πάμε να πάρουμε πίσω το όπλο και να πληρώσουμε την εγγύηση για να βγάλουμε και τον Γουόρεν Τά- κερ και τον Τρούμαν Χάρις.» Τους είχαν πιάσει κι αυτούς. Πήγα­με και πήραμε μερικά ακόμα χρήματα και πληρώσαμε την εγγύη­ση για τ’ αδέλφια. Αφού βγάλαμε τ’ αδέλφια έξω πήγαμε στον επά­νω όροφο να πάρουμε το όπλο του Γ ουόρεν Τάκερ. Έ να γουρούνι ήρθε και έλεγε πως ο Γουόρεν Τάκερ συνελήφθη γιατί κουβάλαγε το όπλο κρυμμένο. Ό ταν τον συνέλαβαν, ο Γουόρεν φορούσε ένα μακό μπλουζάκι κι ένα στενό τζιν με ζώνη. Μόνο αυτά είχε πάνω του. Το όπλο κρεμόταν απ’ τη ζώνη του και όλοι μπορούσαν να το δουν μέρα μεσημέρι. Όλοι μπορούσαν να το δουν, αλλά μας είπαν πως το είχε κρυμμένο. Και τότε ο Χιούι ροπησε, «Τι είδους όπλο είχε κρυμμένο ο άνθρωπος;» «Κουβαλούσε μαχαίρι», είπε ένας μπάτσος. Ή ταν ένα απλό στιλέτο με λεπίδα μικρότερη από επτάμισι εκατοστά. Μαχαίρι μεγαλύτερο των επτάμισι εκατοστών είναι παράνομο, τουλάχιστον εδώ στην Καλιφόρνια, αν είναι κρυμμένο.

63

Πήγαμε όλοι πάνο). Ο Μπόμπι Χάτον είχε μια καραμπίνα και κάποιος άλλος ε'να πιστόλι. Πήγαμε πάνω, στο τμήμα με τους αστυνομικούς ντετε'κτιβ. Έ να γουρούνι μάς είδε στον διάδρομο καθώς πηγαίναμε. Ο Μπόμπι Χάτον είχε την καραμπίνα, εγο') είχα ε'να πιστόλι και νομίζω ο Σέρμαν Φόρτε είχε κι αυτός ε'να. Περπατάγαμε στον διάδρομο και το γουρούνι γύρισε, έτρεξε προς την αντίθετη κατεύθυνση και έστριψε στη γωνία. Συνεχίσαμε να περπατάμε προς το τμήμα των ντετέκτιβ, στρίψαμε αριστερά και μπήκαμε από μια είσοδο. Στρίψαμε αριστερά πάλι και φτάσαμε εκεί, και τα γουρούνια, αυτά τα χοντρά γουρούνια που αποκαλούν τους εαυτούς τους ντετε'κτιβ, άρχισαν να μας κοιτάνε και ν’ ανα­ρωτιούνται τι τρέχει. Λέγανε, «Τι θα θέλατε; Τι θα θέλατε;»

Ο Χιούι Π. Νιούτον είπε, «Ήρθαμε να ζητήσουμε το όπλο που ανήκει στον Γουόρεν Τάκερ. Του αφαιρέσατε περιουσιακό του στοιχείο και ήρθαμε να σιγουρευτούμε πως θα το πάρει πίσω. Δεν είχατε κανένα δικαίωμα να το πάρετε. Ισχυρίζεστε πως συνελή- φθη και κατηγορήθηκε γιατί έφερε το όπλο, πιο συγκεκριμένα ε'να μαχαίρι, κρυμμένο.» «Κρατάμε το όπλο ως αποδεικτικό στοι­χείο», είπε το γουρούνι. «Πώς μπορείτε να το κρατάτε ως αποδει­κτικό στοιχείο όταν στην πραγματικότητα το όπλο δεν αποτελεί απόδειξη για τη συγκεκριμένη κατηγορία;» τον ροίτησε ο Χιούι. «Η κατηγορία είναι πως έφερε κρυμμένο όπλο. Το συγκεκριμέ­νο όπλο που κατονομάζετε ήταν ε'να μαχαίρι και ε'να μαχαίρι δεν είναι όπλο. Αν λοιπόν θέλετε κάτι ως αποδεικτικό στοιχείο, γιατί δεν παίρνετε απλά τη χτένα του ανθρώπου; Ο άνθρωπος χρειάζε­ται το όπλο για να υπερασπίσει τον εαυτό του και το θέλει πίσω.» «Λυπάμαι δεν μπορούμε να το δώσουμε έτσι, μπλα μπλα μπλα», λέει το γουρούνι. Κι ο Χιούι είπε, «Τότε θα πεθάνετε όλοι. Είστε όλοι ρατσιστές σκύλοι. Είστε όλοι ρατσιστικά σκουλήκια... γου­ρούνια... παλιόσκυλα... αυτό είστε όλοι σας. Και θα πεθάνετε όλοι, θα εξαλειφθείτε, θα ξεραστείτε απ’ τη μαύρη κοινότητα, αφού δεν σέβεστε καθόλου τους ανθρώπους. Δεν σέβεστε καθόλου τις περιουσίες και τις ζωές των ανθρώπιυν. Δεν σέβεστε τίποτα, όταν

64

πρόκειται για την επιβίωση του μαύρου λαού...» Ο Χιούι συνέχι­σε να λέει και να λέει, καθώς φεύγαμε. Τους την έλεγε κανονικά. Τους είπε τι πραγματικά ήταν, τι άθλια τομάρια ήταν.

65

Οι Χάρτινοι Πάνθηρες

Σχο Σαν Φρανσίοκο υπήρχε μία ομάδα πολιτιστικών εθνικιστών που αυτοαποκαλούνταν Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων της Βόρειας Καλιφόρνια. Τους λέγαμε Χάρτινους Πάνθηρες (ο Ντέιβιντ Χίλιαρνττους αποκάλεσε έτσι πρώτος). Το όνομα Χάρτινοι Πάνθη­ρες σχετίζεται άμεσα με τον Μάο, ο οποίος αποκαλεί τους δειλούς λακέδες της δυτικής ιμπεριαλιστικής δομής εξουσίας «χάρτινες τίγρεις». Υπάρχει όμως και πιο συγκεκριμένος λόγος. Εμείς λεγόμασταν Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την Αυτοάμυνα και εκείνοι, οι πολιτιστικοί εθνικιστές, Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων της Βόρειας Καλιφόρνια. Δεν ξέρουμε ποιοι πήραν πρώτοι το όνο­μα, αφού γύρω στον Οκτώβρη του 1966, την εποχή που τυπώσα­με το πρόγραμμα των δέκα θέσεων, βγάλανε κι αυτοί κάτι, μάλλον ένα περιοδικό. Τους βρήκαμε και τους είπαμε, «Τι κάνετε για την κοινότητα, σε ό,τι έχει να κάνει με τον επαναστατικό αγώνα;» «Αν κάνετε κάτι στην κοινότητα που βοηθά τον επαναστατικό αγώνα», τους είπε ο Χιούι, «θα συνεργαστούμε μαζί σας, αλλά δεν σας βλέπω να κάνετε κάτι, αφήστε μας λοιπόν ήσυχους.» Είχαν τυπώσει κάτι σε μια προσπάθεια να μας την βγούνε διανοητικά.

Ο Ρόι Μπάλαρντ πέρασε απ’ τα γραφεία μας και άρχισε ν’ αρα- διάζει πως το παρακλάδι του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων της Βόρειας Καλιφόρνια, αυτοί οι πολιτιστικοί εθνικιστές, οργα­νώνουν ένα συνέδριο στο Χάντερς Πόιντ, το μεγάλο μαύρο γκέτο πέρα στο Σαν Φρανσίσκο, ένα συνέδριο στη μνήμη του Μάλκολμ Εξ. Θα διεξαγόταν την επέτειο της δολοφονίας του. Μας ρώτησε αν μπορούσαμε να πάμε να παρέχουμε προστασία στην Μπέτι Σαμπάζ7. Καθόταν και καυχιόταν πως οι Μαύροι Πάνθηρες της Βό­ρειας Καλιφόρνια είχαν ένα σωρό αδέλφια με όπλα στο Σαν Φραν­σίσκο. Είχε είκοσι άντρες με όπλα, είπε. Στην αρχή της κουβέντας ανέφερε είκοσι άντρες, μετά είπε κάτι για δεκαέξι <κα σίγουρα και πως ήταν όλοι έτοιμοι και να του πούμε αν θα στέλναμε τριάντα σα­ράντα δικούς μας.

Αφότου συζητήσαμε το γεγονός ότι η Μπέτι Σαμπάζ θα ερχόταν στην πόλη και ότι θέλαμε να την προστατέψουμε και να της δεί­ξουμε την πόλη, ο Χιούι είπε πως θα ήταν καλύτερα να το ανα­λάμβανε μια μικρή ομάδα -πως θα βάζαμε οχτώ αδέλφια, μαζί με άλλους οχτώ το πολύ. Αλλά ο Μπάλαρντ πήγαινε πάνω κάτω λέγοντας, «Ρε σεις, έχουμε περισσότερους ενόπλους. Μπορούμε να τους διαθέσουμε όλους.» Προσπαθούσε να καυχηθεί αναφέρο- ντας αριθμούς, αλλά ήταν εμφανές πως υπερέβαλε. Είπαμε μετα­ξύ μας πως απ’ τη στιγμή που τα παιδιά είχαν αποφασίσει να πά­ρουν τα όπλα μπορούσαμε να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά και να προσπαθήσουμε να συνεργαστούμε μαζί τους. Ο Χιούι πά­ντα έλεγε πως είμαστε έτοιμοι να ενωθούμε και να συνεργαστού­με με οποιαδήποτε αδέλφια όπου κι αν βρίσκονται, επειδή το όνο­μα μιας οργάνωσης δεν σημαίνει κάτι, αυτό που έχει σημασία εί­ναι το τι είναι η οργάνωση αυτή' κι αν αυτοί οι τύποι είχαν τελικά συνειδητοποιήσει πως εμείς ήδη είχαμε βγει στους δρόμους και παρακολουθούσαμε στενά τους μπάτσους και προσπαθούσαμε να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα για να εκπαιδεύσουμε τα μαύρα αδέλφια, αν αυτοί οι τύποι ήταν έτοιμοι να πάρουν τα όπλα, εάν προσπαθούσαν να το κάνουν, θα έπρεπε να συνεργαστούμε μαζί τους στο όνομα της ενότητας της μαύρης κοινότητας.

Ο Ρόι Μπάλαρντ συνέχισε να φλυαρεί και μας κάλεσε να πάμε σε μια απ’ τις συναντήσεις τους στο Σαν Φρανσίσκο. Αποφασίσαμε λοιπόν να σηκωθούμε και να πάμε στη συνάντηση, τρεις τέσσερις μέρες μετά, στα γραφεία του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρο^ν της Βόρειας Καλιφόρνια, τα γραφεία των Χάρτινων Πανθήρων. Πήγαμε μέχρι εκεί και δεν βρήκαμε κανέναν στα γραφεία. Αρχί­σαμε να κόβουμε βόλτες με τ’ αυτοκίνητο τριγύρω, ώσπου βρήκα­με πού έμενε ο Ρόι Μπάλαρντ. Πήγαμε σπίτι του και περιμέναμε απ’ έξω. Μόλις έφτασε ανεβήκαμε πάνω. Μιλήσαμε και μας εξή­γησε πως είχε οχτώ άντρες. Εμείς είπαμε, «Νομίζαμε πως είχα­τε δεκάξι, αν και δεν χρειαζόμαστε παρά έξι.» «Τι να γίνει», λέει. «Είναι μόνο οχτώ.»

69

Μας εξήγησε μερικές ακόμα λεπτομέρειες για το συνέδριο. Στ’ αλήθεια προσπαθούσε να διαχειριστεί την κατάσταση. Αλλά εμάς μας προβλημάτισε η αλλαγή στον αριθμό των άντρων που έλεγε πως είχε, στ’ αδέλφια με όπλα που είχε. Το λοιπόν, ο αδελφός δεν είχε πολλά να πει εκείνο το βράδυ, πέρα απ’ το να μαζευτούμε όλοι μαζί και να δούμε εξονυχιστικά τους νόμους περί οπλοφο- ρίας. Ο Χιούι Π. Νιούτον, φυσικά, είχε μελετήσει εξονυχιστικά όλους τους νόμους περί οπλοφορίας, αφού διαβάζαμε εκείνα τα βιβλία, νομικά βιβλία και τον ποινικό κώδικα, στο τμήμα νομικής βοήθειας του προγράμματος ενάντια στη φτώχεια όπου δουλεύα­με και, επιπλέον, ο Χιούι παρακολουθούσε μαθήματα νομικής σε νυχτερινή σχολή. Ωστόσο, ο Ρόι Μπάλαρντ μάς έβγαλε ολόκληρο λόγο για το πως κάνει όλη αυτή τη δουλειά στη μαύρη κοινότητα για τον μαύρο λαό, και υποθέτω πως θα είχανε και κάποια στατι­στικά και λοιπά.

Μια νέα συνάντηση κανονίστηκε να γίνει μερικές μέρες αργότε­ρα, κι αυτή τη φορά πήγαμε όλοι με τις στολές μας. Εγώ, ο Χιούι, ο Μπόμπι, ο Ρέτζιναλντ Φορτέ, ο Σέρμαν Φορτέ κι ο Ορλεάντο Χάρισον, πήγαμε όλοι με τις στολές μας -μπλε πουκάμισο, μαύρο δερμάτινο τζάκετ, μαύρο παντελόνι και μαύρο μπερέ. Μπήκαμε στ’ αυτοκίνητα και πήραμε μαζί τα όπλα και πήγαμε στα γραφεία τους εκείνο το απόγευμα γύρω στις εφτά και μισή. Μπήκαμε στα γραφεία και νάσου καθισμένοι γύρω ένα μάτσο φαφλατάδες δια­νοούμενοι. Δεν είχα πρόβλημα με κάποιους απ’ αυτούς -τον Ντά- γκλας Άλεν και τον Κένεθ Φρίμαν του Ριζοσπαστικού Μετώπου, κάποιοι άλλοι ήταν απλά μαλάκες. Οι τύποι ήταν απλά φαφλατά­δες, σαν αυτούς του κύκλου του Κένι Φρίμαν. Δεν το έμαθα παρά αργότερα, αλλά ήταν κι ο 'Ελντριτζ εκεί. (Δεν ήξερα τον Έλντριτζ τότε.) Ο Ρόι Μπάλαρντ κι ο Κένι Φρίμαν και οι άλλοι κάθονταν σε κύκλο και λέγανε τα συνήθη. Θυμάμαι τον Κένι Φρίμαν να λέει διάφορα όπως, «Αν ο μαύρος λαός δεν ενωθεί, θα πρέπει απλά να τους στριμώξουμε και να τους κάνουμε να ενωθούν.» Κι εγώ είπα μέσα μου, «Μα πώς στο διάτανο θα τους κάνει να ενωθούν;» Έ τσι

70

λοιπόν ο Χιούι κι εγώ κι ο Μπόμπι κι ο Ρε'τζι κι ο Σέρμαν κι ο Ορ- λεάντο, και νομίζω ήταν και κάποιο ακόμα αδε'λφι μαζί μας, κα­θίσαμε και τους ακούγαμε, κι αφού τους ακούγαμε για μισή ώρα πάνω κάτω ν’ αναλύουν τις μικρε'ς διανοουμενίστικες αλλαγε'ς τους, με περισσή ευφράδεια και, καταπώς το λένε, να τοποθετού­νται ο ένας μετά τον άλλον, βλέποντάς τους να συμπεριφέρονται σαν ε'να μάτσο επαναστάτες του καναπέ, έκανα νόημα στον Ρόι Μπάλαρντ και τον ρώτησα πότε θα κανονίζαμε το πώς θα χειριζό­μασταν τη συνοδεία της αδελφής Μπέτι Σαμπάζ. Είπε, «Σε λιγάκι, αδελφέ. Σε λίγο θα ασχοληθούμε και μ’ αυτό», καταπώς ένας δια­νοούμενος πάντα κάνει μ’ έναν αράπη του δρόμου.

Ο Ρόι Μπάλαρντ έφτασε και σ’ αυτό στα πλαίσια της συζήτησής του με τον Κένεθ Φρίμαν και την υπόλοιπη ιντελιγκέντσια εκεί πέρα. Το θέμα ήταν ότι το συνέδριο πλησίαζε και έπρεπε κά­ποιοι να συνοδεύσουν την Μπέτι Σαμπάζ ως εκεί, και το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την Αυτοάμυνα θ’ αναλάμβανε την ασφάλεια. Μας ρώτησε αν θέλαμε να μιλήσουμε στο συνέδριο κι ο Χιούι είπε, «Ναι, θα μιλήσουμε.» Ο Βινς Λιντς είπε, «Ωραία, γιατί μπορείτε να πείτε για την ιστορία της αυτοάμυνας.» Ο Χι­ούι είπε, «Θα μιλήσω για πολιτική.» Ο Κένι Φρίμαν πετάχτηκε και είπε, «Θες να μιλήσεις για την αυτοάμυνα ή για πολιτική;» Ο Χιούι είπε, «Δεν έχει μεγάλη διαφορά, είναι ένα και το αυτό.» Συνεχίσανε να συζητάνε κάποιες διανοουμενίστικες αλλαγές, αραδιάζοντας και κάποιες θέσεις πού και πού -ο Ρόι Μπάλαρντ, ο Κένεθ Φρίμαν, και κάποιοι ακόμα- και μετά κάνανε στον Χιούι την ίδια ερώτηση που του είχαν κάνει μόλις πριν. «Θες να μιλήσεις για την αυτοάμυνα ή για πολιτική;» Ο Χιούι είπε πως είναι και τα δύο το ίδιο πράμα. «'Οταν μιλάω για αυτοάμυνα, μιλάω για πολι­τική· όταν μιλάω για πολιτική, μιλάω για αυτοάμυνα. Δεν γίνεται να τα διαχωρίσουμε.»

Δεν καταλάβανε τον Χιούι όταν είπε, «Η πολιτική είναι πόλεμος χωρίς αιματοχυσία, και ο πόλεμος είναι πολιτική με αιματοχυσία,

71

ένα συνεχές πολιτικών αιματοχυσίας.» Δεν καταλάβαιναν τις ανταγωνιστικές αντιθέσεις και τις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις που κατοικοεδρεύανε αμφότερες στο πεδίο της πολιτικής. Δεν κα­ταλάβαιναν ότι ο αγώνας του μαύρου λαού εδώ, εντός των συνό­ρων της παρηκμασμένης Αμερικής, είναι ένα πολιτικοστρατιωτικό συνεχές, ενοποιημένο αυτό καθεαυτό.

Τότε ο Βίνσεντ Λιντς είπε, «Μπορείτε να μιλήσετε για τον Νατ Τέρνερ8 και μετά να το συνδέσετε με τα πιο πρόσφατα. Μπορεί­τε να μιλήσετε για τον αδελφό Ρόμπερτ Γουίλιαμς9, μετά για τους Διάκονους της Αμυνας10 στην Μπουγκαλούζα της Λουιζιάνα και έτσι θα έχετε θέσει όλο το ιστορικό πλαίσιο. Και μετά μπορούμε να βγούμε εμείς να μιλήσουμε για πολιτική.» Ο Χιούι είπε, πολύ κοφτά σε όλους, πως θα μιλήσουμε και όταν μιλήσουμε δεν θα έχει μεγάλη διαφορά για το αν θα πούμε για αυτοάμυνα ή αν θα πούμε για πολιτική. Είτε μιλάμε για πολιτική είτε μιλάμε για την επιβίωση της μαύρης κοινότητας, είναι ένα και το αυτό. Τελικά αποφάσισαν να το βουλώσουν. Δεν ήθελαν να τα βάλουν με τον Χιούι, βλέπετε ο Χιούι καθόταν εκεί με μία δωδεκάρα καραμπίνα, με τους άντρες του τριγύρω, σένιος, κοφτερός σαν ξυράφι, κοφτερός σαν δυο λε­πίδες, κι ο Χιούι δεν γούσταρε να κάθεται εκεί πέρα και να χα­ζολογά μ’ αυτούς τους πολυλογάδες που αποκαλούν τους εαυτούς τους επαναστάτες και που δεν καταλαβαίνουν πώς συνδέεται το όπλο για την αυτοάμυνα με την πολιτική. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως αυτό ενόχλησε τον αδελφό Χιούι και τον έκανε να μην θέλει να συνεργαστεί μ’ ελόγου τους, αλλά προσπαθήσαμε όπως και να Χει-

Έ κανα νόημα στον Ρόι Μπάλαρντ να προχωρήσουμε παρακάτω, μιας και είχαμε έρθει για να καταστρώσουμε κάποιο σχέδιο για την επιχείρηση προστασίας της Μπέτι Σαμπάζ και θέλαμε να ξέρου­με πόσους άντρες θα βάζανε αυτοί. Σηκωθήκαμε και βγήκαμε έξω και αρχίσανε να λένε πως είχαν πέντε άντρες με όπλα και πως θα ήταν αρματωμένοι μέχρι τα μπούνια, έτοιμοι για δράση, και πως

72

θα μας ενημέρωναν πότε θα έφτανε η αδελφή Μπέτι Σαμπάζ. Μι­λήσανε μόνο σε μένα και στον Χιούι. Μας είπανε πως θα έφτανε τη Δευτέρα, και κατόπιν την κάναμε. Μετά μας πήρανε τηλέφωνο τη Δευτέρα να μας πούνε να πάμε από κει. Πήγαμε άρον άρον και μας είπανε πως θα ήταν εκεί την Πέμπτη. Όταν πήγαμε την Πέμπτη στα γραφεία του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων της Βόρειας Καλιφόρνια, ο Ρόι Μπάλαρντ, ο Κένι Φρίμαν, ο Άιζακ Μούρ κι ο Ντάγκλας Άλεν ήταν εκεί, μαζί με κάποιους ακόμα. Πήραμε είδη­ση πως ανάμεσά τους υπήρχε ένα μαύρο γουρούνι που ξεχώριζε.

Ο Χιούι λέει, «Κοιτάξτε, δεν πρόκειται να παρέχουμε καμία προ­στασία στην Μπέτι Σαμπάζ με μπάτσους τριγύρω -με αράπηδες μπάτσους τριγύρω. Δεν δίνω μία αν είναι μαύροι ή λευκοί, είναι μπάτσοι του συστήματος.» Έ νας απ’ τους τύπους είπε, «Ναι, αλλά είναι πιο μαύρος από σένα. Είναι πιο μαύρος από σένα!» (Αναφε- ρόταν στο χρώμα του δέρματος του μπάτσου.) Είπα, «Δεν έχει ση­μασία, δεν θα συνεργαστούμε με κανένα γουρούνι, τελεία και παύ­λα.» Ο Χιούι Π. Νιούτον είπε, «Δεν συνεργαζόμαστε με κανέναν από δαύτους. Δεν γίνεται. Δεν μπορούμε να συνεργαστούμε με τους μπάτσους με κανέναν τρόπο.»

Ο Κένι Φρίμαν πήρε τον Χιούι παράμερα και του είπε πως δεν ήξε­ρε ότι ο Ρόι Μπάλαρντ είχε κανονίσει κάτι τέτοιο. Είπα λοιπόν, «Πόσα όπλα έχετε;» Είπανε, «Πέντε.» Είπα, «Όταν ήρθε την πρώ­τη φορά απ’ τα γραφεία μας ο Ρόι Μπάλαρντ μιλούσε για είκοσι άντρες με όπλα και η επόμενη δήλωση που έκανε πριν φύγει ήταν δεκάξι με όπλα και μετά απ’ αυτό μας λέει έχει οχτώ οπλισμένους και μετά και απ’ αυτό έχει λέει πέντε. Χορτάσαμε λόγια, τελικά έχε­τε κανέναν με όπλο ή όχι;» Ο Χιούι είπε, «Έτσι είναι. Το καλό που σας θέλω να είστε εδώ αύριο και να έχετε μαζί όπλα, αλλιώς μην νο­μίζετε ότι χειρίζεστε εσείς το θέμα της ασφάλειας, θ’ αναλάβει το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την Αυτοάμυνα να το χειριστεί, αν δεν είστε εδώ με όπλα. Το καλό που σας θέλω να είστε εδώ οπλι­σμένοι ως τα μπούνια.»

73

Ο Κένι Φρίμαν θορυβήθηκε. «Οκέι, αδελφέ, εντάξει, δικέ μου, θα είμαστε εδώ αύριο, δικέ μου. Έχουμε πέντε αδέλφια με όπλα, δικέ μου, για να έρθουν μαζί σας στην επιχείρηση.» Μαζευτήκαμε λοιπόν όλοι, ήμασταν μαζεμένοι οχτώ αδέλφια, και πήγαμε από κειτην Πέμπτη. Πριν φύγουμε, μας είπαν πως η αδελφή Μπέτι θα έφτανε στο αεροδρόμιο του Σαν Φρανσίσκο κάπου μεταξύ 1.30 και 2.00 μ.μ. Φτάσαμε εκεί γύρω στο μεσημέρι. Ο Ντάγκλας Άλεν, ένας τυπάς με το όνομα Λίο που είχε ένα Μ-1 κι ο Άιζακ Μουρ μ’ ένα Μ-1 ήταν εκεί. Ο Κένι Φρίμαν είπε, «Τα ξέρετε τ’ αδέλφια από δω παιδιά; Έχουνε τα σιδερικά τους μαζί και είναι πανέτοιμοι. Ό λα είναι οκέι και νομίζω κουβαλάει κι ο Ρόι Μπάλαρντ ένα όπλο μαζί του.» «Μεγάλε, νόμιζα πως θα φέρνατε πέντε άτομα», είπα. «Ε, αδελφέ, αυτούς εδώ έχουμε, αυτούς βρήκαμε, και θα ’μαι κι εγώ μαζί, να ξέρεις, κι ο Ντάγκλας Άλεν, ξέρεις, θα είναι εκεί, οπότε όλα εντάξει. Ό λα μια χαρά.»

«Ναι, καλά τώρα», είπα. Δεν ήθελα να του μιλήσω άλλο, δεν τους έπιανα καθόλου τους τύπους. Ή ταν φαφλατάδες διανοούμενοι. Διανοούμενοι πολιτιστικοί εθνικιστές. Κερατάδες ρεμπεσκέδες που κάθονται όλη μέρα σε μια γαμημένη πολυθρόνα και προσπα­θούν να διατυπώσουν την επανάσταση, ενόσω ο μαύρος λαός πε­θαίνει στον δρόμο. Ο Χιούι τον περιέγραψε πολύ σωστά. Ο Χιούι είπε, «Ο Κένι Φρίμαν είναι τύπος που θέλει να την βγει στους πά- ντες. Αυτό μόνο ικανοποιεί το μικρό χεσμένο μαλακοεγώ του, να κάθεται και να τη βγαίνει στον καθένα.»

Φορτωθήκαμε όλοι σε αυτοκίνητα, σαν καραβάνι. Είχαμε τα όπλα μας. Ο Κένι Φρίμαν, ο Λίο, ο Άιζακ Μουρ κι ο Ντάγκλας Άλεν ήταν όλοι σ’ άλλο αυτοκίνητο κι ο Ρόι Μπάλαρντ σ’ ένα τρίτο -πέ­ντε όλοι κι όλοι. Τους είπαμε να έχουν πέντε όπλα μαζί τους, αλλά μας την έκαναν, απ’ ό,τι είδα κουβάλαγαν μόνο τρία όπλα. Ο Ρόι Μπάλαρντ μοστράριζε το μικρό εικοσιπεντάρι πιστόλι στη ζώνη του. Ο Χιούι κι εγώ δεν εμπιστευόμασταν τα εικοσιπεντάρια, μπο­ρούσες να σκοτωθείς κατά λάθος με δαύτα. Τέλος πάντων, οχτώ

74

δικοί μας και πέντε δικοί τους φορτωθήκαμε στ’ αυτοκίνητα και πήγαμε στο αεροδρόμιο του Σαν Φρανσίσκο, και παρατήρησα ένα πράμα καθώς φτάναμε στον τερματικό. Ο Κένι Φρίμαν ήταν σ’ ένα αυτοκίνητο πίσω μας, σ’ ένα λευκό βαν, και κατέβηκε απ’ το αυτο­κίνητο. Ή ταν τρία τέσσερα τετράγωνα μακριά απ’ το κτίριο των αφίξεων, αλλά τον είδα να σταματά τ’ αυτοκίνητο και να βγαίνει. Κατέβηκε απ’ το αυτοκίνητο. Ό λα τα υπόλοιπα αδέλφια μαζευτή­καμε έξω με τα όπλα μας, είχαμε οδηγήσει μέχρι εκεί με τα όπλα φάτσα φόρα. Παρατήρησα τότε πως ο Λίο κι ο Λιζακ Μουρ, τα παλικάρια του Κένι Φρίμαν, στέκονταν δέκα μέτρα πιο πίσω από μας με τα Μ-1 τους.

Τότε ένα γουρούνι βγήκε έξω, ένα γουρούνι επικεφαλής με πολιτικά. Ο Χιούι τον είδε να έρχεται μαζί μ’ ένα ακόμη γουρούνι και είπε σε όλους, όπως λέει πάντα στ’ αδέλφια, «Μην πει κανένας τίποτα, θα μιλήσω εγώ, καλύτερα να μην προσπαθούμε πολλοί μαζί να πούμε ένα πράμα.» Το γουρούνι πλησίασε και ρώτησε, «Τι κάνετε μ’ αυτά τα όπλα;» Κι ο Χιούι είπε, «Εσείς τι κάνετε με τα δικά σας τα όπλα;» Τότε ένα μαύρο γουρούνι με στολή βγή­κε μπροστά και είπε, «Τι κάνεις μ’ αυτό το όπλο; Είναι γεμάτο;» Κι ο Χιούι είπε, «Φτάνει να ξέρω εγώ αν είναι γεμάτο.» «Λοιπόν, πού πηγαίνετε;» ρώτησε το γουρούνι με τα πολιτικά. Ο Χιούι είπε, «Πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο να πάρουμε την αδελφή μας Μπέ­τι Σαμπάζ. Γιατί;»

Αν γνωρίζεις τον Χιούι, ξέρεις ότι δεν απαντούσε τις ερωτήσεις σαν να ήταν υποχρεωμένος ν ’ απαντήσει. Ο Χιούι έδινε εντολές σε μένα να μαζέψω τους αδελφούς και τις αδελφές, επειδή ήξερε καλά τι να κάνει. Ή ξερε καλά τον λόγο ύπαρξης του Κόμματος. Ή ξερε καλά ποια ήταν η αποστολή μας κι όλα τα σχετικά.

Τότε ο ηλίθιος ο Ρόι Μπάλαρντ βγήκε μπροστά και είπε σεμνά και ταπεινά, «Προς τι η όλη διένεξη; Κύριε, αν διαβάζατε τψ Α ντοβι- ογραφία του Μάλκολμ Εξ ίσως καταλαβαίνατε γιατί βρισκόμαστε

75

εδώ με τα όπλα.» Ο Χιούι είπε, «Ω, αδελφέ, θα μιλήσω εγώ. Κά­τσε εκεί που ήσουν.» «Περίμενε, Χιούι, περίμενε, άσε με να του εξηγήσω.» Ο Χιούι είπε, «Δεν ε'χει νόημα αυτό που κάνεις. Πώς μπορείς να εξηγήσεις σ’ έναν ρατσιστή, αδαή μπάσταρδο μπάτσο, σε μπάτσους που υπηρετούν τις δομές της εξουσίας που ευθύνονται για τον φόνο του Μάλκολμ, που σκοτώνουν τους μαύρους και που βρίσκονται εδώ για να σου πούνε ότι δεν μπορείς να πας πουθενά. Δεν είναι ώρα τώρα να σταθούμε και να διαβάσουμε την Αυτοβιογραφία.» Κι ο Ρόι Μπάλαρντ συνέχιζε, με μαλακό και ταπεινό τρόπο, να προσπαθεί να εξηγήσει στον μπάτσο πως θα μας καταλάβαινε αν διάβαζε το βιβλίο του αδελφού μας, τη στιγμή που τα γουρούνια στην Αμερική χαίρονταν που ο Μάλκολμ ήταν νεκρός.

Ο τύπος είπε, «Λοιπόν, δεν μπορείτε να μπείτε στο αεροδρόμιο.» «Τι εννοείς δεν μπορούμε να μπούμε στο αεροδρόμιο; Πρέπει να μπούμε για να συναντήσουμε την αδελφή μας, την Μπέτι Σα- μπάζ», είπαν τ’ αδέλφια. Ο Χιούι είπε, «Κάντε ησυχία. Θα μπού­με στο αεροδρόμιο. Αυτός εδώ είναι δημόσιος χώρος και δεν μπο­ρούν να μας αρνηθούν τα συνταγματικά μας δικαιώματα απλά και μόνο επειδή έχουμε όπλα. Θα μπούμε είτε σας αρέσει είτε όχι. Θα ασκήσω τα συνταγματικά μου δικαιώματα και σι Πάνθηρες εδώ θα ασκήσουν τα συνταγματικά τους δικαιώματα, τελεία και παύλα.» Το γουρούνι είπε, «Ναι, αλλά...» Ο Χιούι τον διέκοψε με κοφτό και ξεκάθαρο τρόπο. «Πρόκειται για δημόσιο χώρο...» Το γουρούνι είπε, «Είναι ιδιωτικός χώρος κι εσείς δεν...» «Ακόμα κι αν είναι ιδιωτικός χώρος», είπε ο Χιούι, «αν στεγάζει διακόσια άτομα την παρούσα στιγμή, τότε κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να ασκήσει τα δικαιώματά του. Κάντε στην μπάντα λοιπόν. Θα μπού­με μέσα είτε σου αρέσει είτε όχι, σκουλήκι!»

Εν τω μεταξύ, ο Άιζακ Μουρ κι ο Λίο στέκονταν δέκα μέτρα από μας με δύο Μ-1 στα χέρια. Ο Ρόι Μπάλαρντ πήγαινε πέρα δώθε φλυαρώντας. Δεν είχε ιδέα τι έκανε. Ο Χιούι είπε, «Εμπρός αδέλ­

76

φια, στοιχηθείτε σε δυάδες. Μαζευτείτε. Μπόμπι, βάλ’ τους σε δυάδες.» Τους στοίχισα λοιπόν σε δυάδες. Στον Λίο και τον Άι- ζακ Μουρ είπα, «Ελάτε παιδιά, ελάτε εδώ και στοιχηθείτε.» Αυ­τοί αργοπορούσαν. Ο Χιούι κόζαρε ακόμα εκείνο το γουρούνι, όταν, ξαφνικά, περίπου είκοσι γουρούνια απλώθηκαν γύρω μας στον δρόμο.

Αλλά το αυτί του Χιούι Π. Νιούτον δεν ίδρωσε καθόλου, γιατί ήξε­ρε πως είχε την καραμπίνα και ήξερε πως είχε τ’ αδέλφια μαζί του, ήξερε τα συνταγματικά του δικαιώματα και θα σιγουρευό­ταν πως όλοι αντιλαμβάνονταν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Έτσι λοιπόν ο Χιούι λέει στο γουρούνι πως θα μπούμε μέσα έτσι κι αλλιώς και προσπαθεί να κάνει τον Ρόι Μπάλαρντ να σωπάσει, γιατί ο Ρόι δεν ήξερε τι έκανε. Δεν ήξερε πώς να χειριστεί τους ρατσιστές κι ο Χιούι ήξερε. Στοιχηθήκαμε σε δυάδες κι ο Χιούι είπε, «Πάμε.» Ξεκινήσαμε να κινούμαστε κι εγώ τελικά κατάφε- ρα τον Λίο και τον Άιζακ να μπούνε πίσω στη σειρά μαζί μου. Ο Χιούι πήγαινε μπροστά. Ο Λίο κι ο Άιζακ άρχισαν να μουρμου­ράνε, «Ρε συ, απομακρύνετε τις αδελφές μας. Απομακρύνετε τις αδελφές από δω.» Τους λέω, «Γιατί; Έχουμε όπλα. Μπορούμε να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας.» «Δικέ μου, αν αρχίσουν να πυροβολούν, δικέ μου», έλεγε ο Λίο, «Είναι ήδη δύσκολο το ότι πρέπει να υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας, φαντάσου να πρέ­πει να προστατέψουμε κι αυτές.» Είπα, «Άκουσα πως αυτή εκεί η αδελφή έχει πιστόλι στην τσάντα της και δεν μασάει. Μην ανη­συχείς.» Τον Λίο τον απασχολούσε πολύ τι θα γίνει με τις αδελ­φές όσο ήταν στη σειρά. Ο Λίο κι ο Άιζακ κρατάγανε τα Μ-1 κι εγώ τότε δεν ήξερα πως εκείνα τα Μ-1 δεν ήταν γεμάτα. Αργότε­ρα κατάλαβα πως η υπερβολική ανησυχία του για τις αδελφές που βρίσκονταν εκεί και το γεγονός ότι στέκονταν δέκα μέτρα μακριά σχετιζόταν άμεσα με το ότι τα όπλα τους δεν ήτανε γεμάτα.

Μπήκαμε όλοι στο κτίριο των αφίξεων και τα γουρούνια περπα­τούσαν τριγύρω μας. Μας ακολουθούσαν και περπατούσαν μπρο-

77

στά μας, αλλά εμείς καταφέραμε και περάσαμε μπροστά απ’ τον επικεφαλής μπάτσο, ή σερίφη. Έ χουν αυτούς τους σερίφηδες τύ­που σεκιουριτά στο αεροδρόμιο του Σαν Φρανσίσκο. Μπήκαμε μέσα κι ανεβήκαμε στον επάνω όροφο και μετά κατευθυνθήκαμε προς την πύλη που έπρεπε.

Ο αδελφός Χακίμ Τζαμάλ, κουνιάδος του Μάλκολμ Εξ, είχε πάει να δει την ακριβή ώρα που θα έφτανε η αδελφή Μπέτι. Την ώρα που ο Τζαμάλ γύρισε εμείς βρισκόμασταν στο λόμπι. Υπάρχει κάτι σαν διάδρομος, έξι μέτρα φαρδύς, και εκεί βρίσκονται οι πύλες αφίξεων. Μπήκαμε εκεί και καθίσαμε όλα τ’ αδέλφια. Ο Λιτλ Τζο, ο Ορλεάντο Χάρισον, ο Μπόμπι Χάτον, εγώ κι ο Χιούι και τρία τέσσερα άλλα αδέλφια, μαζί με τους φαφλατάδες διανοούμενους μαλάκες, σκατοπολιτιστικούς εθνικιστές, τον Άιζακ Μουρ, τον Αίο και τον Ρόι Μπάλαρντ.

V \

Ο Κένι Φρίμαν είχε βγει απ’ το αυτοκίνητό του και ήταν πολύ, πολύ μακριά, στον δρόμο, τρία τετράγωνα πιο πέρα. Είχε βγει έξω πριν ακόμη αρχίσει η διένεξη. Δεν ξέρω ποιον προσπαθούσε να κοροϊδέψει, αφού άκουσα μετά πως δήθεν σχεδίαζε ένα στρατη­γικό πλάνο ασφαλείας. Ο αράπης απλά φοβόταν! Δεν σκόπευε να πλησιάσει καθόλου. Γι’ αυτό και είχε αυτούς τους τυπάδες να πε­ριφέρονται με τα όπλα άδεια. Ο Τζον Τζωρτζ, ένας δικηγόρος που ξέρανε, τους είχε συμβουλέψει να κουβαλάνε άδεια όπλα κι αυτοί πήγαν και το κάνανε χωρίς να μας πούνε τίποτα. Ο Χιούι δεν εμπι­στεύεται κανέναν που κουβαλά άδειο όπλο.

Περιμέναμε τ’ αεροπλάνο να φτάσει στην πύλη. Καθώς περιμέ­ναμε, κάτι συνέβη. Τα γουρούνια στέκονταν σ’ αυτόν τον εξάμε­τρο διάδρομο που οδηγεί στις πύλες και κάποιος απ’ αυτούς ήρθε προς το μέρος μας και πήγε να μας βγάλει φωτογραφία. Ο Χι­ούι τον πλησίασε και του είπε, «Μην τραβήξεις καμία φωτογρα­φία.» Ο κόσμος άρχισε να κοιτάει, έτσι ο Χιούι είπε, «Δεν θα τους αφήσουμε να τραβήξουν φωτογραφίες.» Πήγα κι εγώ κι έκατσα

78

μπροστά απ’ το γουροΰνι με την φωτογραφική, λίγο πολΰ για να τον εμποδίσω, ώστε να μην μπορεί να φωτογραφίσει. Τότε ο Χι­ούι είπε, «Αν μας φωτογραφίσεις θα σου πάρουμε την κάμερα και θα την σπάσουμε.» Το γουρούνι συνέχισε να προσπαθεί να τρα­βήξει φωτογραφίες, έτσι ο Χιούι είπε, «Εντάξει, παιδιά. Βλέπετε αυτόν τον μαλάκα ρατσιστή μπάτσο εδώ πέρα; Προσπαθεί να μας προβοκάρει. Του είπαμε να μην τραβήξει καθόλου φωτογραφίες κι αν τραβήξει φωτογραφίες πάει να πει πως ψάχνεται για φασα­ρία. Θα είναι η αρχή για κάτι τέτοιο, χωρίς δεύτερη κουβέντα.»

Τ’ άλλα γουρούνια που κοιτάζανε άρχισαν να λένε, «Έλα, Τζο. Έ λα, Τζο», γνέφοντας στο γουρούνι με την κάμερα να πάει προς τον διάδρομο. Αποφάσισαν να μην τραβήξουνε φωτογραφίες, γιατί ο Χιούι Π. Νιούτον δεν σήκωνε μαλακίες. Κρατούσε την καραμπίνα στο χέρι κι έδειχνε στον κόσμο πώς έχει το πράμα. Πρόσεξα τον Λίο και τον Άιζακ Μουρ να στέκονται μακριά μας. Στέκονταν μαζί δίπλα στον τοίχο. Εμείς ήμασταν διασκορπισμένοι τριγύρω αλλά εκείνοι είχαν απομακρυνθεί.

Περιμέναμε την αδελφή Μπέτι Σαμπάζ. Το αεροπλάνο έφτασε στην πύλη κι ο κόσμος αποβιβάστηκε. Ό ταν κατέβηκε εκείνη, πή­γαμε γύρω της. Ο αδελφός Χακίμ Τζαμάλ ήταν κι αυτός εκεί και πήγαμε όλοι γύρω απ’ την αδελφή και ξεκινήσαμε να περπατάμε προς την έξοδο. Τα γουρούνια -δεν ξέρω τι νομίζανε πως κάνα­νε- περπάταγαν τριγύρω μας, σαν να μας φυλάγανε, αλλά είχαμε τόσα όπλα όσα είχαν κι εκείνοι. Βγήκαμε έξω και η αδελφή Μπέ­τι είπε, «Ποια είναι αυτά εδώ τα παλικάρια;» Ο Τζαμάλ τής απά­ντησε, «Αυτοί οι αδελφοί είναι απ’ το Κόμμα των Μαύρων Πανθή­ρων για την Αυτοάμυνα.»

Παρατήρησα πως ο Λίο κι οι υπόλοιποι δεν είχαν ιδέα για τους νό­μους περί όπλων και για τον τρόπο που ενεργούσε το Κόμμα. Κά- ποια στιγμή ο Αιζακ Μουρ είχε το όπλο με την κάννη στραμμένη στην ευθεία κι ο κόσμος περνούσε ακριβώς μπροστά απ’ το όπλο.

79

Τότε εγώ νόμιζα ακόμα πως τα όπλα τους ήταν γεμάτα. Αλλά το κρατούσε ψηλά, μετά κάπως το χαμήλωσε, πολύ χαλαρά. Όταν στόχευε τον κόσμο με το όπλο, δεν πρόσεχε καθόλου. Πήγα λοι­πόν και του είπα, «Μεγάλε, μη σημαδεύεις τον κόσμο με το όπλο! Είναι γεμάτο!» Του είπα, «Κάτι τέτοιο αποτελεί επίθεση με φονι­κό όπλο. Είτε το κάνεις με πρόθεση είτε όχι. Οι μπάτσοι εδώ πέρα θα σου ρίχνανε κανένα μαλακισμένο πρόστιμο αν γνωρίζανε τον νόμο. Απλά δεν γνωρίζουν τον νόμο. Κράτα το όπλο με την κάν- νη να κοιτά προς τα πάνω.» Μετά τον είδα που έβαλε την Μπέ- τι Σαμπάζ στ’ αυτοκίνητο. Είδα τον Άιζακ Μουρ όταν έβαλε το όπλο του στο αμάξι. Έβαλε το όπλο μέσα και το έχωσε κάτω απ’ τη θέση του. Εμείς δεν κουβαλούσαμε τα όπλα έτσι, χωμένα κάτω απ’ τα καθίσματα. Ή ταν απολύτως αναγκαίο, εκείνη τη χρονική στιγμή, να κουβαλάμε τα όπλα φόρα παρτίδα, ώστε να εξασκού- με στο έπακρο το δικαίωμα να κουβαλάμε όπλα και για να εκπαι­δεύσουμε τον μαύρο λαό σχετικά με την αναγκαιότητα να οπλιστεί δείχνοντάς του πως η αυτοάμυνα συνδέεται πολιτικά με την επιβί­ωση και την απελευθέρωσή του.

PEdple’SJ9V

&EE FOODp*ogram

Αναμέτρηση στο Ράμπαρτς

Μπήκαμε στ’ αυτοκίνητα και οδηγήσαμε μέχρι τα γραφεία του πε­ριοδικού Ράμπαρτς11 στο Μπροντγουέι, στο κέντρο του Σαν Φραν- σίσκο. Φτάσαμε στο Ράμπαρτς και μπήκαμε μέσα. Ο Ντάγκλας Άλεν καθόταν εκεί κι έμοιαζε άρρωστος και τρομαγμένος και σαν να μην ήξερε πού σκατά να πάει. Δεν τον κατηγορώ που φοβόταν. Υπήρχαν πολλοί με όπλα εκεί μέσα και δεν ξέρω πού είχε εξαφα­νιστεί ο Κένι Φρίμαν, και ο Άιζακ Μουρ ήταν κάπου απασχολημέ­νος. Έ βαλα δύο αδέλφια απ’ έξω, τον Λιτλ Τζο στα δεξιά της σκά­λας κι έναν άλλο αδελφό στ’ αριστερά της σκάλας. Είχε ένα 45άρι κι ο Λιτλ Τζο ένα Μ-1. Μετά μπήκαμε μέσα. Είχαν προγραμμα­τιστεί κάποιες συνεντεύξεις κι έτσι ο Χιούι με την αδελφή Μπέ- τι Σαμπάζ βρίσκονταν στο βάθος του διαδρόμου στα γραφεία του Ράμπαρτς, όπου η αδελφή μιλούσε με τον Έλντριτζ Κλίβερ, τον οποίο εκτιμούσε λόγω των γραπτών του για τον Μάλκολμ Εξ. Εγώ κινούμουν ανά τακτά διαστήματα από κει που βρισκόταν ο Χι­ούι με την αδελφή Μπέτι και τον Έλντριτζ Κλίβερ μέχρι την πόρ­τα της εισόδου. Κάποια στιγμή πήγα στην μπροστινή είσοδο και είδα κάνα δυο γουρούνια που είχαν καταφτάσει μ’ ένα περιπο­λικό. Στάθηκα στο κεφαλόσκαλο κι ένα γουρούνι πήγε στον Λιτλ Τζο και είπε, «Ποιος είσαι συ;» Ο Λιτλ Τζο είπε, «Δεν έχω τίποτα να σου πω κι αν έχεις το οτιδήποτε να με ρωτήσεις επικαλούμαι το Πέμπτο Αρθρο του Συντάγματος.» Έ τσι απλά. Το γουρούνι είπε, «Εντάξει λοιπόν», και μόλις με πλησίασε εγώ του έριξα ένα δολο­φονικό βλέμμα, κοιτάζοντάς τον έντονα στα μάτια. Εκείνος ανέ­βηκε μερικά σκαλιά και είπε, «Ποιος είναι ο αρχηγός;» Εγώ είπα, «Είμαι ένας απ’ αυτούς, γιατί;» «Θα ήθελα να σου μιλήσω.» «Δεν θέλω να σου μιλήσω, που να πάρει, μπορείς λοιπόν να μας αδειά- σεις τη γωνιά.» Κι αυτός είπε, «Α», γύρισε κι έφυγε. Σε λίγο κα- ταφτάσανε κι άλλα γουρούνια. Φοράγανε πολιτικά. Κόζαραν τον Λιτλ Τζο. Έμοιαζε αρκετά νέος για να κουβαλά όπλο, αλλά δεν του είπαν τίποτα. Τρία τέσσερα ακόμα γουρούνια εμφανίστηκαν, φώναξα λοιπόν μερικούς ακόμα αδελφούς να έλθουν έξω και μετά πήγα προς τον διάδρομο. Η Μπέτι Σαμπάζ ετοιμαζόταν να βγει

82

έξω. Ξαναπήγα μέχρι την είσοδο και είδα έξω τρία τέσσερα γου­ρούνια.

Λίγα λεπτά νωρίτερα, ένα γουρούνι υπολοχαγός ρώτησε τον Γου­όρεν Χινκλ, τον αρχισυντάκτη του Ράμπαρτς, τι πρόβλημα υπήρ­χε. Όταν είπε, «Τι πρόβλημα υπάρχει;» έδειξε προς το μέρος μας. Στεκόμασταν μπροστά απ’ την κεντρική είσοδο των γραφείων. «Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα εδώ», είπε ο Γουόρεν Χινκλ στον υπολοχαγό. «Όλα είναι υπό έλεγχο.» Αυτό έκανε τα γουρούνια ν ’ αφηνιάσουν. Δεν μπορούσαν να μας κάνουν τίποτα, επειδή ο ιδιο­κτήτης του χώρου στον οποίο βρισκόμασταν δεν είχε αντίρρηση να φέρουμε όπλα εκεί μέσα. Δεν κάναμε κάτι παράνομο.

Θυμάμαι που η αδελφή Μπέτι είπε πως δεν ήθελε κάμερες, κι ο Χιούι είπε, «Αν δεν θέλεις κάμερες να σε τραβάνε, μείνε ήσυχη.» Αλλά, όπως ήταν φυσικό, εμφανίστηκε ένας καμεραμάν απ’ την τη­λεόραση, απ’ το Κανάλι 7 του ABC, κι ο Τσακ Μπανκς, ρεπόρτερ των ειδήσεων. Βγήκαμε έξω. Καθώς έβγαινα έξω, φέρνανε την αδελφή Μπέτι κι εγώ βρισκόμουν μπροστά τους. Άρπαξα ένα περιοδικό από μια στοίβα για να εμποδίσω τις κάμερες. Ο Χιούι άρπαξε κι αυτός ένα περιοδικό και βγήκαμε έξω. Κρατούσα το πε­ριοδικό μπροστά απ’ τις κάμερες και νάσου ξαφνικά ο Κένι Φρί­μαν εμφανίζεται απ’ το πουθενά. Είχαμε σχηματίσει έναν κλοιό γύρω απ’ την αδελφή Μπέτι Σαμπάζ, αλλά εμφανίστηκε από κά­που ο Ντάγκλας Άλεν κι άρχισε να περπατά δίπλα της.

Πριν ακόμα βγούμε έξω, ο καμεραμάν προσπαθούσε να μπει στο κτίριο. Προσπάθησαν να μπουκάρουν και τότε ήταν που ο Γουό­ρεν Τάκερ τούς έσπρωξε απ’ τη σκάλα. Τότε εκείνοι προσπάθη­σαν να τραβήξουν φωτογραφία τον Πάνθηρα που τους έσπρωξε με το όπλο. Ή δη προσπαθούσαν να προκαλέσουν, να ξεκινήσουν θέμα. Μετά, καθώς φεύγαμε, βγήκα έξω πρώτος κρατώντας ένα περιοδικό μπροστά στην κάμερα, (λιγότερο από μισό μέτρο απ’ αυτήν), κι ακολούθησαν ο Χιούι με την Μπέτι και τον Ντάγκλας

83

Άνταμς και τον Κένι Φρίμαν απ’ τους Χάρτινους Πάνθηρες. Κα­θώς εκείνη κατέβαινε τις σκάλες, ο τύπος απ’ την τηλεόραση γρά­πωσε το περιοδικό που κράταγα κι εγώ αμέσως το άρπαξα πίσω. Τότε ο Χιούι έβαλε το δικό του περιοδικό μπροστά στην κάμερα και ο Τσακ Μπανκς άρπαξε το περιοδικό του Χιούι και τον χτύ­πησε μ’ αυτό στο στομάχι. Δεν κατάφερε κανένα καλό χτύπημα, αλλά όντως χτύπησε τον Χιούι. Ό ταν χτύπησε τον Χιούι στο στο­μάχι, το αυτί του Χιούι δεν ίδρωσε. Άφησε το περιοδικό να πέ­σει κι έπιασε τον Τσακ Μπάνκς απ’ το κεφάλι και τον έσπρωξε πάνω στον τοίχο και πάνω στον τύπο με την κάμερα απ’ το Κανάλι7. Τότε κοίταξα γύρω κι είδα ένα κάρο γουρούνια. Είδα έναν απ’ αυτούς να ξεκουμπώνει το λεπτό λουρί που κρατά τον επικρουστή­ρα απ’ το τριανταοχτάρι πιστόλι του. Είπα, «Χιούι, κούλαρε, φίλε. Ας την κάνουμε.» Γράπωσα το δεξί μανίκι του τζάκετ του. «Άσε το χέρι μου, αδελφέ», είπε, άφησα λοιπόν αμέσως το χέρι του, γιατί ήξερα πως το δεξί ήταν το χέρι με το οποίο πυροβολούσε. Κι είπα, «Έλα, αδελφέ, ας του δίνουμε.» Αλλά ο Χιούι είπε, «Εντάξει λοι­πόν, όλα εσείς τα γουρούνια, όλοι εσείς οι μπάτσοι. Αυτός ο άν­θρωπος μού επιτέθηκε. Γιατί στο διάτανο δεν τον συλλάβατε; Συλ- λάβετε αυτόν τον άντρα.»

«Έλα, αδελφέ, πάμε να φύγουμε», είπα. Και την ίδια στιγμή με­ρικοί ακόμα μπάτσοι απασφάλισαν τα όπλα τους κι ένας ακόμη αδελφός κατέβηκε και είπε, «Έλα, Χιούι, ας τ’ αφήσουμε κι ας φύγουμε από δω, φίλε.» Έ να απ’ τα αδέλφια είχε την πλάτη γυ­ρισμένη στα γουρούνια και μάλλον ο Χιούι είδε τους μπάτσους να τραβάνε τους επικρουστήρες απ’ τα όπλα τους ξαφνικά, έτσι του είπε, «Γύρνα απ’ την άλλη! Μην έχεις γυρισμένη την πλάτη σ’ αυτούς τους μπάσταρδους που πυροβολούν πισώπλατα!» Έτσι απλά. Γυρίσαμε όλοι, γύρισα εγώ, γύρισε ο Λιτλ Τζο, γύρισε ο Λιτλ Μπόμπι, κι ο Χιούι είπε, «Σκορπιστείτε!» κι έβαλε ένα φυ­σίγγι στο όπλο του. Η Μπέτι Σαμπάζ είχε προχωρήσει και φύγει εν τω μεταξύ. Ο Κένι Φρίμαν και ο Ντάγκλας Άλεν την είχαν πε- ράσει στα γρήγορα στην απέναντι πλευρά του δρόμου.

84

Έ νας ψηλός, χοντρός μπάτσος βγήκε μπροστά. Είχε απασφαλί- σει το όπλο του και άρχισε να φωνάζει στον Χιούι. «Μη με σημα­δεύεις με το όπλο! Σταμάτα να με σημαδεύεις με το όπλο!» Έ κ α ­νε συνεχώς κινήσεις σαν να επρόκειτο να πιάσει το όπλο του. Ο Χιούι τού έκοψε τον δρόμο. Κοίταξε επίμονα τον μπάτσο. Μετά προχώρησε μπροστά μόλις μερικά μέτρα απ’ το γουρούνι και είπε, «Τι τρέχει με σένα, σε τρώει το χέρι;» Ο μπάτσος δεν είπε λέξη. Απλά στεκόταν εκεί. «Θες να τραβήξεις το όπλο σου;» τον ρώτησε ο Χιούι. Τα άλλα γουρούνια λέγανε στον μπάτσο να ηρεμήσει, αλλά δεν φαινόταν να τους ακούει. Κοίταζε κατευθείαν τον Χιούι, τον κοίταζε στα μάτια. «Οκέι, ρατσιστή φακλάνα μπάτσε, για τράβα το όπλο σου!» του είπε ο Χιούι. Ο μπάτσος δεν κουνήθηκε. «Τράβα το, δειλό γουρούνι!» λέει ο Χιούι και βάζει μια σειρά φυσίγγια στην καραμπίνα του. «Περιμένω», είπε ο Χιούι, και, φίλε, απλά στάθηκε εκεί περιμένοντας το γουρούνι να κάνει κίνηση να πιάσει το όπλο του. Ό λοι οι υπόλοιποι μπάτσοι έκαναν πίσω κι απομακρύνθηκαν απ’ τη γραμμή του πυρός. Οι πέντε μας είχαμε απλωθεί πίσω απ’ τον Χιούι.

Τελικά το γουρούνι παραιτήθηκε. Άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό και κρέμασε το κεφάλι. Ο Χιούι γέλασε σχεδόν μες στα μούτρα του και αρχίσαμε να οπισθοχωρούμε αργά. Ο Χιούι οπισθοχώρησε. Πήγε κοντά στον τοίχο κι εγώ πήγα στην άκρη του πεζοδρομίου, κοντά στ’ αυτοκίνητο. Το πεζοδρόμιο είναι τουλάχιστον δυόμισι- τρία μέτρα φαρδύ. Ο Λιτλ Τζο κι ο Λιτλ Μπόμπι στέκονταν στο κέντρο του κι ένας άλλος αδελφός στάθηκε δίπλα στ’ αυτοκίνητο στην ίδια ευθεία με μας κι έκανε έξι εφτά βήματα. Εκείνη τη στιγμή, ο Ρόι Μπάλαρντ πέρασε τρέχοντας τον δρόμο φωνάζο- ντας, «Έι, μην τυχόν πυροβολήσεις. Οι μπάτσοι θα μας σκοτώ­σουν. Θα μας σκοτώσουν. Σε παρακαλώ μην πυροβολήσεις.» Τότε οι μπάτσοι άρχισαν να λένε, «Μην αγγίξετε τα όπλα σας. Μην αγ­γίξεις το όπλο σου.» Κι ο Χιούι είπε, «Εσείς μην αγγίξετε τα όπλα σας.» Θυμάμαι που επανέλαβα μετά τον Χιούι, «Ναι, μην τυχόν και πάτε να πιάσετε τα όπλα σας. Μην αγγίξετε τα όπλα σας.»

85

Απασφάλισα το τριανταοχτάρι μου. Βρισκόμασταν λοιπόν εκεί και απομακρυνόμασταν απ’ τα γουρούνια που είχαν μαζευτεί ο ένας δίπλα στον άλλον.

Ή ταν μια πολύ έντονη σκηνή. Ή ταν μια απ’ τις πρώτες μεγά­λες αναμετρήσεις μας και παραλίγο να ’χουμε ανταλλαγή πυρών. Μπορείς να σκεφτείς διαφόρων ειδών πιστολίδια. Μπορείς να σκεφτείς ανταλλαγή πυρών με μπάτσους που ξέρεις ότι είναι ρα­τσιστές. Αλλά ήξερα πώς αισθανόταν ο Χιούι. Αν έστω κι ένας τους πήγαινε να πιάσει όπλο, θα τον πυροβολούσε, αφού είχε το όπλο του σε γωνία σαράντα πέντε μοιρών προς το έδαφος και ήταν έτοιμος. Κράταγε την κάννη του όπλου στο αριστερό του χέρι. Το δάχτυλό του πάνω στη σκανδάλη, το είχε απασφαλίσει και είχε οπλίσει. Οι μπάτσοι ταράχθηκαν κάπως όταν ο Χιούι όπλισε.

Οπισθοχωρούσαμε λοιπόν. Εγώ δεν φοβόμουν ή κάτι τέτοιο. Δεν το σκέφτεσαι καν σε τέτοιες περιστάσεις, επειδή η κατάσταση εί­ναι πολύ έντονη. Κάναμε πίσω και οι μπάτσοι κάνανε μερικά βή­ματα μπροστά. Μετά σταμάτησαν γιατί συνειδητοποίησαν πως τους είχαμε. Οι μπάτσοι σταμάτησαν. Είπα, «Ελάτε, αδέλφια. Πάμε απέναντι.» Είχαμε φτάσει στη μέση του δρόμου, περίπου δεκαπέντε μέτρα απ’ αυτούς, όταν άρχισαν να μαζεύονται στα δε­ξιά μας. Υποχωρήσαμε προς την άκρη του δρόμου σταματώντας τ’ αυτοκίνητα που έρχονταν απ’ τη γέφυρα Μπέι. Η κυκλοφορία σταμάτησε. Υποθέτω πως οι άνθρωποι στ’ αυτοκίνητα κάθονταν κι αναρωτιόνταν τι στο καλό έτρεχε. «Τι στο διάολο κάνουν αυτοί οι αράπηδες με τα όπλα, κι οι μπάτσοι παντού στο δρόμο; Θεέ μου! Θεέ μου!» Μπορούσα απλά να φανταστώ κάποιον απ’ αυτούς να κάθεται εκεί μες στην κίνηση μπλοκαρισμένος.

Διασχίσαμε τον δρόμο και μπήκαμε στ’ αυτοκίνητά μας. Η Μπέ­τι Σαμπάζ είχε φύγει, έτσι την κάναμε και πήγαμε στα γραφεία των Χάρτινων Πανθήρων. Φτάσαμε εκεί κι ο Χιούι και τα υπό­λοιπα αδέλφια ήταν κεφάτοι. Μιλούσαν όλοι για το πώς την εί­

παμε στα γουρούνια και το πώς τα γουρούνια είχαν λουφάξει. Ο Χιούι ε'λεγε για το πώς είχαν μαζευτεί όλοι αυτοί οι μπάτσοι και πώς τους έβαλε το όπλο στον κώλο κι αν έστω κι ένας απ’ αυτούς είχε τολμήσει να πιάσει όπλο... Είπαμε για το πώς την κάναμε και το πώς εκείνοι έμειναν παξιμάδια. Καμιά τριανταριά γουρούνια λουφαγμένα στο πεζοδρόμιο. Για το πώς εκείνοι πήγανε να κά­νουν μερικά βήματα προς το μέρος μας κι ο Χιούι τούς είπε, «Κα­λύτερα για σας να μην πιάσετε τα όπλα σας.» Ή ξερα πως ο Λίο κι οι υπόλοιποι τυπάδες εκεί δεν ήταν και πολύ ενθουσιασμένοι με το όλο σκηνικό, αν και πίστευα πως θα έπρεπε. Σκέφτηκα πως θα έπρεπε να τους έχει συναρπάσει ο τρόπος με τον οποίο καλύ­ψαμε την Μπέτι Σαμπάζ, το ότι οι μπάτσοι τα πήραν στο κρανίο και τα ρέστα.

Πήγαμε στο συνέδριο στο Χάντερς Πόιντ εκείνο το βράδυ και αποφασίσαμε να μην μιλήσουμε. Είχαμε μπουχτίσει μ’ αυτά και μ’ αυτά, φίλε. Θέλανε να μας βάλουν να φρουρήσουμε ένα μα­λακοέργο τέχνης που βρισκόταν κάπου κει μέσα. Προσπαθούσαν να μας δώσουνε εντολές. Τι μαλακίες ήταν αυτές; «Παιδιά, πρέ­πει να είστε εκεί απόψε στις έξι. Υπάρχουν πολλά έργα τέχνης που μπορεί κάποιος να σκεφτεί να κλέψει. Πηγαίνετε λοιπόν εκεί και, εχμ, φυλάξτε τα.» Ο Χιούι τούς λέει, «Κοιτάξτε, εμείς ήρθαμε για να φυλάμε την Μπέτι Σαμπάζ και θα συνοδεύσουμε την Μπέ­τι Σαμπάζ.» Έτσι λοιπόν τους το ξεκόψαμε, βγήκαμε έξω και πή­γαμε να μιλήσουμε με τ’ αδέλφια στη γειτονιά που παίζανε ζά­ρια εκεί γύρω. Ο Χιούι κι εγώ δεν δίναμε δεκάρα για τα ηλίθια έργα τέχνης που βρίσκονταν εκεί. Αυτό ήταν το πρόβλημά τους. Ψάχνανε κάποιους να φυλάνε τ’ αφροκεντρικά έργα τέχνης τη στιγμή που θα έπρεπε να βρίσκονται έξω και να οργανώνουν τ’ αδέλφια στη γειτονιά. Εγώ κι ο Χιούι πήγαμε εκεί με τα όπλα και μιλήσαμε με τ’ αδέλφια εκεί στο Χάντερς Πόιντ, τους καλέσαμε να συμμετάσχουν στο Κόμμα. Τους είπαμε πως θα είμαστε δίπλα τους και πως τ’ αδέλφια θα πρέπει να ενωθούν και να οπλιστούν. Διακόψαμε ολόκληρη παρτίδα ζάρια. Περίπου είκοσι νοματαίους.

87

Κάποιοι απ’ αυτούς ήταν μαστουρωμένοι κι άρχισαν να το παί­ζουν φονιάδες -«Ναι, θα πάω να πάρω ένα γκάνι.» Αλλά κάποιοι απ’ τα αδέλφια εκεί το πήραν σοβαρά. Θέλανε να το προχωρή­σουν. Είχαν γίνει ταραχές στο Χάντερς Πόιντ και τα γουρούνια είχαν κακοποιήσει αρκετά αδέλφια. Παραλίγο να πυροβολήσουν αδέλφια στο Χάντερς Πόιντ, αδελφοί και αδελφές είχαν δολοφο­νηθεί και κακοποιηθεί, υπήρχαν προβλήματα στέγασης, ανεργία, ποντικοί και κατσαρίδες και πείνα. Το Χάντερς Πόιντ ήταν ένα τυπικό μαύρο γκέτο.

Μπήκαμε στην αίθουσα όπου γινόταν το συνέδριο και μιλήσαμε σε μερικά αδέλφια εκεί που ενδιαφέρονταν να μάθουν γιατί κου­βαλούσαμε όπλα. Ο Χιούι τούς ανέλυσε το πρόγραμμα των δέκα σημείων, τους λόγους για τους οποίους πρέπει να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, ότι ήταν νόμιμο σύμφωνα με την ισχύουσα στην Καλιφόρνια νομοθεσία να κουβαλάς όπλο και ότι το δικαίωμα να φέρεις όπλο αναγνωρίζεται σ’ όλους τους πολίτες απ’ το Δεύτε­ρο Άρθρο του Συντάγματος των ΗΠΑ. Επίσης τους μίλησε για τις προσπάθειες του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων να δημιουρ­γήσει δομές που η μαύρη κοινότητα χρειάζεται, όπως το Πρωινό Γεύμα για Παιδιά, οι δωρεάν κλινικές και τα Σχολεία για την Απε­λευθέρωση.

Αυτά θα έπρεπε να συζητάνε μέσα σ’ εκείνο το συνέδριο, το οποίο έγινε στη μνήμη του Μάλκολμ Εξ, αλλά το πράμα το οργανώνανε αυτοί οι πολιτιστικοί εθνικιστές που προσπαθούσαν να πλασαρι- στούν ως ηγέτες της μαύρης κοινότητας προσπαθώντας να χρησι­μοποιήσουν το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων. Στην πραγματικό­τητα θα έπρεπε να οργανώσουν ένα συνέδριο για να γιορτάσουν τη γέννηση του Μάλκολμ Εξ, αντί για μια επέτειο μνήμης της δο­λοφονίας του.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν γνώριζαν τους νόμους περί όπλων. Δεν γνώριζαν πως το να προσπαθείς να ηγηθείς ενός λαού είναι επι­

κίνδυνο. Ή ρθανε μαζί μας στο αεροδρόμιο μόνο επειδή ο Χι­ούι το απαίτησε. Μετά από εκείνο το περιστατικό στο Ράμπαρτς μάθαμε ότι τα όπλα τους δεν ήταν γεμάτα. «Δεν ήταν γεμάτα;» είπε ο Χιούι. Δεν ε'χετε ξαναδεί ανθρώπους τόσο τσαντισμένους όπως εμείς τότε. Τ ’ αδέλφια στο Κόμμα θέλανε να πάνε να τους βρούνε και να τους τις βρέξουν ένα χεράκι που κουβαληθήκανε με άδεια όπλα. Είπαν, «Εμείς διακινδυνεύουμε τις ζωές μας για τ’ αδέλφια κι αυτοί οι μαλάκες πάνε να μας εκμεταλλευθούν. Αν ένα γουρούνι είχε πυροβολήσει, θα είχαν τρέξει να κρυφτούν.» Είπα στον Χιούι, «Δεν θέλω άλλα πάρε δώσε μ’ αυτούς τους φαφλατάδες διανοούμενους πολιτιστικούς εθνικιστές.»

Κι έγινε μεγάλο ζήτημα το να ξεχωρίσουμε τ’ αδέλφια στη γειτονιά απ’ αυτούς που είναι μόνο λόγια, αυτούς που θέτουν το διανοητικό τους έργο στην υπηρεσία του εκμεταλλευτή, της δομής εξουσίας αυτού του ρατσιστικού, καπιταλιστικού συστήματος. Τότε ήταν που ο Ντέιβιντ Χίλιαρντ είπε, «Είναι Χάρτινοι Πάνθηρες.» Τζάμπα μάγκες, Χάρτινοι Πάνθηρες.

89

Ο θάνατος του Ντε'νξιλ Ντάουελ

Το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων προσκλήθηκε στο Ρίτσμοντ απ’ την οικογε'νεια Ντάουελ. Είχαν ακούσει για τη δράση του Κόμμα­τος στο Όκλαντ. Ο Μαρκ Κόμφορτ ήρθε στα γραφεία μας και μας είπε ότι η οικογένεια Ντάουελ ήθελε να τους επισκεφτούμε, γιατί ο Ντένζιλ Ντάουελ είχε δολοφονηθεί από έναν βοηθό σερίφη στην κομητεία της Κόντρα Κόστα.

Πήγαμε αυθημερόν και συναντήσαμε την οικογένεια Ντάουελ. Μας εξήγησαν με κάθε λεπτομέρεια ότι κάποιοι είχαν ακούσει δέκα πυροβολισμούς, ενώ οι εφημερίδες κι ο τοπικός τύπος έλε­γαν ότι έπεσαν μόνο δύο ή τρεις πυροβολισμοί. Απ’ το γραφείο του ανακριτή αρχικά τους είχαν πει ότι είχε πυροβοληθεί εννέα ή δέκα φορές, αλλά το αστυνομικό τμήμα είπε ότι πυροβολήθηκε μία ή δύο φορές. Τα γουρούνια είχαν πει ψέματα για τον Ντένζιλ Ντάουελ, ότι είχε προσπαθήσει να διαρρήξει ένα σπίτι.

Τ’ αδέλφια του, Καρλ και Τζωρτζ Ντάουελ, μας εξήγησαν ότι τα γουρούνια ήξεραν τον Ντένζιλ με τ’ όνομά του, καθώς τον είχαν συλλάβει αρκετές φορές. Τα γουρούνια είχαν απειλήσει τον Ντέν­ζιλ ότι θα τον τιμωρούσαν. Είχαμε να κάνουμε με τον προμελετη- μένο φόνο ενός μαύρου. Κάποια γουρούνια ήταν θερμόαιμοι και ήθελαν κάποιον να πυροβολήσουν, να πυροβολήσουν έναν «αρά- πη». Μας τα εξήγησαν όλα. Ύστερα η οικογένεια μάς πήγε στο σημείο όπου δολοφονήθηκε ο αδελφός Ντένζιλ Ντάουελ και μας έδειξε τα σημεία στους τοίχους όπου είχαν χτυπήσει οι σφαίρες και την κατεύθυνση απ’ όπου είχαν έρθει, και πώς τα γουρούνια είπαν ψέματα λέγοντας ότι έτρεξε και πήδηξε πάνω από έναν φρά­χτη. Τα αίματα βρίσκονταν είκοσι μέτρα μακριά απ’ τον φράχτη. Ή ταν πεντακάθαρο ότι είχαν σύρει το σώμα του προς την αντίθε­τη πλευρά και ύστερα το είχαν περάσει πάνω από έναν άλλο φρά­χτη. Είδαμε αίματα σε δύο διαφορετικά σημεία.

92

Ενώ κάναμε την ε'ρευνα, πολλοί μαύροι απ’ την κοινότητα βγήκαν απ’ τα σπίτια τους. Είχαν αντιληφθεί ότι βρισκόμασταν εκεί, με τα όπλα μας και τα σχετικά. Νομίζω ότι ήμασταν δε'κα ή δώδεκα· κάναμε πλήρη έρευνα, εξετάζαμε τι είχε συμβεί και ακούγαμε τις πληροφορίες που μας δίνανε, οι οποίες αντικροΰανε όλες τις ανοησίες που έλεγαν τα γουρούνια και οι εφημερίδες. Κι ο κόσμος κοιτούσε.

Στεκόμασταν στη γωνία, κάπου στο Βόρειο Ρίτσμοντ. Γύρω μας είχαν μαζευτεί 150 άτομα περίπου, κάποιοι μέσα σ’ αυτοκίνητα, κάποιοι στέκονταν στον δρόμο. Κάποια απ’ τα νεαρότερα αδέλ­φια, δεκαπέντε, δεκαέξι, κάποιοι είκοσι χρονών, ρωτούσαν για τα όπλα κι εμείς τους μιλούσαμε για το Κόμμα των Μαύρων Πανθή­ρων. Ξαφνικά, μια αδελφή άρχισε να ουρλιάζει, «Α, ω ... έρχο­νται οι μπάτσοι.»

'Οταν η αδελφή άρχισε να ουρλιάζει, ο Χιούι όπλισε μ’ ένα ηχη­ρό κλικ κλακ. Με το που έγινε αυτό, τράβηξα το λουρί που κρά- ταγε τον επικρουστήρα στο 45άρι μου κι ακούστηκε ένα κλακ. Ο κόσμος άρχισε να οπισθοχωρεί. Κάποιοι πέρασαν στην απέ­ναντι πλευρά του δρόμου. Κάποιοι μπήκαν στ’ αυτοκίνητά τους και απομακρύνθηκαν. Ύ στερα έφτασαν τα γουρούνια κι ο Χι­ούι ανέβηκε στο πεζοδρόμιο. Εγώ τον ακολούθησα και ανέβηκα στο πεζοδρόμιο μόλις λίγα μέτρα μακριά του. Τα γουρούνια αιφ- νιδιάστηκαν και έμειναν έκπληκτα. Έ ριξαν μια ματιά και είδαν ότι είχαμε ορθώσει τ’ ανάστημά μας και ήμασταν προετοιμασμέ­νοι. Τα γουρούνια συνέχισαν την οδήγηση -στην πραγματικότη­τα πάτησαν γκάζι και εξαφανίστηκαν. Τότε ο κόσμος οπισθοχώ­ρησε και κάποιοι πήγαν βιαστικά στην άλλη πλευρά του δρόμου, καθώς πίστευαν ότι θ’ ακολουθήσει ανταλλαγή πυροβολισμών, αλλά εμείς είχαμε ορθώσει τ’ ανάστημά μας και ήμασταν έτοιμοι να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας. Δείχναμε στον κόσμο ότι ήμασταν έτοιμοι να πεθάνουμε εκεί γ ι’ αυτούς. Αυτή ήταν η στάση που ακολουθούσαμε πάντα με τον αδελφό Χιούι Π. Νιούτον.

93

Είπαμε στον κόσμο ότι θα οργανώναμε συγκέντρωση το επόμενο Σάββατο στη γωνία Τρίτης και Τσέσλεϊ. Τους είπαμε ότι θα ερχόμασταν να τους εκπαιδεύσουμε στη χρήση των όπλων για λόγους άμυνας, γιατί τα ρατσιστικά γουρούνια έρχονταν στις κοινότητές μας και δολοφονούσαν τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Ο αδελφός Ντένζιλ Ντάουελ είχε δολοφονηθεί και συγκεντρώσαμε πληροφορίες για δύο, τρεις ακόμα αδελφούς που είχαν πυροβοληθεί τον Δεκέμβριο εκεί στο Βόρειο Ρίτσμοντ. Τ’ αδέλφια είχαν πυροβοληθεί στις μασχάλες, το οποίο αποδείκνυε ότι είχαν τα χέρια περασμένα πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Δύο αδέλφια είχαν δολοφονηθεί τον Δεκέμβρη και την 1η Απριλίου ο Ντένζιλ Ντάουελ είχε πυροβοληθεί απ’ τα γουρούνια. Ο Χιούι τούς είπε ότι θα οργανώναμε μια συγκέντρωση μ’ αφορμή όλα αυτά τα γεγονότα, για να πούμε στον κόσμο ότι ήταν απαραίτητο να πάρουμε τα όπλα για λόγους αυτοάμυνας.

Ετοιμαστήκαμε για τη συγκέντρωση και μαζέψαμε γύρω στα είκοσι αδέλφια με τα όπλα και τις στολές τους. Η συγκέντρωση έγινε ακριβώς στη γωνία Τρίτης και Τσέσλεϊ. Είχαμε μαζί μας όπλα και αρκετές δυνάμεις για ν ’ αμυνθούμε. «Κανένα γουρούνι δεν θα έρθει να σταματήσει τη συγκέντρωσή μας. Θα ασκήσουμε το συνταγματικό μας δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου. Και θα συγκεντρωθούμε ακριβώς σ’ αυτήν εδώ τη γωνία.» Το μεγαλύτερο μέρος του Βόρειου Ρίτσμοντ δεν έχει καθόλου πεζοδρόμια. Αλλά στο συγκεκριμένο κομμάτι του δρόμου, μπροστά από μία κάβα, υπήρχε ένα πεζοδρόμιο πλάτους τριών-τεσσάρων μέτρων μεταξύ του δρόμου και του μαγαζιού. Πήγαμε και σταθήκαμε σ’ εκείνη τη γωνία και όλα τ’ αδέλφια της εκεί κοινότητας μάς είδαν να κρατάμε τα όπλα. Παραταχθήκαμε κατά μήκος του δρόμου.

Φανταστείτε τώρα μια διασταύρωση. Σε μια γωνία τοποθετήσα­με τέσσερις, πέντε αδελφούς, απλίομένους σε απόσταση περίπου 6-7 μέτρων ο ένας απ’ τον άλλον, να κυκλώνουν τη γωνία. Στην άλλη πλευρά του δρόμου τοποθετήσαμε έναν αδελφό στη γωνία

και δύο αδελφούς πιο πέρα σε απόσταση 9-10 μέτρων. Επιπλέον, στη γωνία που θα μιλούσαμε εγώ κι ο Χιούι, ακριβώς μπροστά απ’ την κάβα, παραταχθήκαμε με κατεύθυνση ανατολικά προς δυτι­κά. Επιπλέον, παραταχθήκαμε στην άλλη γωνία, από βορρά προς νότο. Έτσι όλη η διασταύρωση καλυπτόταν απ’ τους Πάνθηρες, από πάνω ως κάτω στις γωνίες, σε βορρά, ανατολή, δύση και νότο και στις δυο πλευρές των δρόμοιν. Και είχαμε μαζί μας τα όπλα, τις καραμπίνες, τα πιστόλια μας, τα πάντα.

Κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται κι ο αδελφός Χιούι μού είπε να βγω μπροστά και ν’ αρχίσω να τα λέω. Έ τσι άρχισα να μιλάω στ’ αδέλφια που βρίσκονταν εκεί, να τους αναλύω το πρόγραμ­μα των δέκα σημείων, για το τι είδους οργάνωση ήμασταν, για τη δολοφονία του αδελφού Ντένζιλ Ντάουελ απ’ τα ρατσιστικά γουρούνια της Γκεστάπο. Κι ότι έπρεπε να ενωθούμε και να οργανωθούμε με όπλα και πυγμή. Ό τι το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων είχε έρθει στο Βόρειο Ρίτσμοντ και ότι το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων ήταν στην υπηρεσία των πολιτών, θα γινόταν το κόμμα των μαύρων. Νομίζω ότι μαζεύτηκαν διακόσια με τρια­κόσια άτομα. Στην πραγματικότητα, ο κόσμος απλά σταμάταγε με τ’ αυτοκίνητα και όλο το κομμάτι απ’ τη μια πλευρά του δρόμου είχε καταληφθεί. Στην άλλη πλευρά της διασταύρωσης, υπήρχε μια ακόμα γραμμή αυτοκινήτων. Μερικά αυτοκίνητα κινιόνταν στην άλλη πλευρά του δρόμου, πήγαιναν στο αντίθετο ρεύμα.

Μίλαγα, κι εντελώς απ’ το πουθενά σκάνε μύτη κάτι σερίφηδες. Ο κόσμος είχε αντιληφθεί ότι βρισκόμασταν εκεί, βρισκόμασταν εκεί με τα όπλα μας, είχαμε επιστρέψει. Τα γουρούνια άρχισαν να κατεβαίνουν τον δρόμο με τ’ αυτοκίνητά τους, τα γουρούνια του σερίφη. Ο Χιούι είπε ψιθυριστά, «Εξήγησέ τους για τα γουρούνια, Μπόμπι. Για το πώς σκοπεύουμε να συνεχίσουμε τη συγκέντρω­ση και πώς θα ασκήσουμε το δικαίωμά μας στην ελευθερία του λόγου. Κανένα γουρούνι δεν θα μας σταματήσει.» Και είπε, «Πες τους γιατί τα γουρούνια δεν πρόκειται να μας σταματήσουν. Είναι

95

επειδή έχουμε τα όπλα και τις δυνάμεις να προστατέψουμε τους εαυτούς μας, να προστατέψουμε τον κόσμο.»

Έτσι τα εξήγησα στ’ αδέλφια κι έδειξα τα γουρούνια,, και τα γουρούνια ταράχτηκαν. Παρατήρησα ότι ένα απ’ τα γουρούνια σταμάτησε στην άλλη πλευρά του δρόμου και έμεινε εκεί και άκουγε. Τέσσερα αδέλφια πέρασαν τον δρόμο απέναντι και περικύκλωσαν τ’ αυτοκίνητο του γουρουνιού σε απόσταση τρι­ών μέτρων. Έ νας απ’ τους αδελφούς είχε ένα Μάγκνουμ .357, ο Γουόρεν Τάκερ είχε κρεμασμένο ένα τριανταοχτάρι κι ο Ρέτζι- ναλ Φορτέ είχε ένα πιστόλι των 9 χιλιοστών. Έ νας απ’ τους αδελ­φούς δεν είχε καν όπλο αλλά πήγε μαζί τους. Τότε το γουρούνι τα ’παίξε. Προσπάθησε ν ’ ανάψει τσιγάρο αλλά το τσιγάρο σχεδόν έπεσε απ’ το χέρι του, μ’ όλο τον κόσμο να τον κοιτάζει. Οι μαύροι είχαν όπλα και δυνάμεις, έτοιμοι ν ’ αντιμετωπίσουν τα γουρούνια, και το γουρούνι δεν άντεξε άλλο, δεν μπορούσε ν ’ ανάψει το τσι­γάρο, τόσο ταραγμένος ήταν, σηκώθηκε και έφυγε. Ο κόσμος άρ­χισε να επευφημεί και να παραληρεί.

Είχαν πλέον συνειδητοποιήσει ότι ήμασταν οργανωμένοι. Νομί­ζω ότι ο κόσμος σεβάστηκε το γεγονός ότι ο Χιούι είχε οργανώ­σει τους αδελφούς, γιατί τους είχε τοποθετήσει σ’ όλο το μήκος του δρόμου, καλύπτοντας τη διασταύρωση, προστατεύοντας τις ζωές των μαύρων, τη στιγμή που εμείς οργανώναμε τον κόσμο. Έ δειξαν σεβασμό στον τρόπο οργάνωσης του Χιούι. Ο Χιούι κατέδειξε έναν τρόπο, μια μέθοδο, ότι είχαμε τα όπλα για προστασία κι όχι για μαλακίες. Γι’ αυτό το γουρούνι αναγκάστηκε να την κάνει.

Εμφανίστηκε ένα δεύτερο γουρούνι. Ανέβηκε τον δρόμο με τ’ αυ­τοκίνητό του και κάποιοι παραμέρισαν τ’ αυτοκίνητά τους. Αλλά κάποιος είπε, «Δεν μετακινώ τ’ αυτοκίνητό μου. Θα μείνω εδώ για ν ’ ακούσω.» Ο μπάτσος παγιδεύτηκε μεταξύ των αυτοκινή­των και δεν μπορούσε να προχωρήσει και αναγκάστηκε να κάτσει εκεί και ν’ ακούει. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Και ο αδελφός

96

αυτός δεν μετακίνησε τ’ αυτοκίνητό του. Είχε μια Κάντιλακ, και τόσο αυτός όσο κι η γυναίκα του κάθονταν στην Κάντιλακ, κάθο­νταν ακριβώς στη με'ση της διασταύρωσης. Έ τσι τ’ αυτοκίνητο του γουρουνιού ε'μεινε ακριβοίς εκεί και δεν μπορούσε να κουνηθεί, ήταν αναγκασμε'νος να μείνει εκεί και ν’ ακούει, και να κοιτάζει 300, ήταν αναγκασμένος να κοιτάζει 300 τρελαμένους μαύρους -τρελαμένους εξαιτίας της δολοφονίας του Ντένζιλ Ντάουελ απ’ τα γουρούνια. Και είκοσι Πάνθηρες εκεί έξω οπλισμένοι, πειθαρχημένοι, σε απόσταση δέκα-δο'ιδεκα μέτρων ο ένας απ’ τον άλλον, σε κάθε γωνία της διασταύρωσης. Έτσι είχαμε αποκλείσει την περιοχή.

Ο κόσμος το κατάλαβε και είπε, «Έτσι μπράβο.» Κι ο Χιούι συνέχισε να μιλάει στους αδελφούς και τις αδελφές και τους είπε με ποιο τρόπο θα οργανωθούμε και με ποιο τρόπο θα χρησιμοποιήσουμε τα όπλα και τις δυνάμεις μας οργανωμένα και πειθαρχημένα. Θ’ ακολουθήσουμε τον δρόμο της επανάστασης και θ’ αμυνθούμε ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις. Και θα παρακολουθούμε στενά τα γουρούνια, θα περιπολούμε στις γειτονιές μας, ακόμα και οι γηραιότεροι θα παρακολουθούν απ’ τα σπίτια τους. Και όλοι θα πρέπει να έχουν μια καραμπίνα στο σπίτι τους, όλοι. Τότε ο Τζωρτζ Ντάουελ μίλησε για τον αδελφό του, τον Ντένζιλ, ο οποίος είχε δολοφονηθεί απ’ τα γουρούνια. Εί­παμε ότι θα κάναμε μια δεύτερη συνάντηση πιο πάνω, στη Δεύτε­ρη οδό, κι ο Χιούι είπε ότι θα κλείσουμε όλο τον δρόμο και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα γουρούνι να περάσει απ’ τον δρόμο... σε καμία περίπτωση.

Στη δεύτερη συγκέντρωση που έγινε στο Ρίτσμοντ συγκεντρώθη­καν τριακόσια με τετρακόσια άτομα. Σταμάτησαν τ’ αυτοκίνητά τους στη μέση του δρόμου και κάποια αδέλφια ανέβηκαν πάνω στ’ αυτοκίνητα και πάνω στις οροφές σ’ όλο το μήκος του δρόμου, από τη μία γωνία ως την επόμενη, και μιλάμε για ένα αρκετά με­γάλο τετράγωνο. Όλος ο δρόμος είχε γεμίσει αυτοκίνητα. Βρισκό­

97

μασταν έξω από ένα συγκεκριμένο σπίτι, όπου θυμάμαι ότι ζούσε κάποιος συγγενής του Τζωρτζ Ντάουελ, έναν δρόμο μακριά από κει που ζούσε η μητέρα του Τζωρτζ Ντάουελ. Ο κόσμος μαζεύτη­κε γύρω μας και τους δώσαμε αιτήσεις για να γραφτούν στο Κόμ­μα. Νομίζω ότι σχεδόν όλοι γράφτηκαν στο Κόμμα τη μέρα εκεί­νη, ακόμα και δωδεκάχρονα και δεκατετράχρονα. Κλείσαμε όλο τον δρόμο. Ο αδελφός Χιούι μίλησε, εγώ μίλησα, ο αδελφός Έ λ ­ντριτζ Κλίβερ ήρθε και μίλησε στον κόσμο, και ο κόσμος κατάλα­βε και ο κόσμος συμπλήρωσε τις αιτήσεις.

Συνέβη ένα περιστατικό. Παρατήρησα ότι ένας απ’ τους αδελφούς μετέφερε τέσσερα, πέντε όπλα σε μία γωνία. Εμείς βρισκόμασταν στη μέση του τετραγαίνου. Κάποιοι απ’ τους υπόλοιπους αδελφούς είχαν μετακινηθεί προς τη γωνία. Τη νότια γωνία. Ο αδελφός μού εξήγησε αργότερα (εκείνη την ώρα μιλούσα) ότι ένα απ’ τα γου­ρούνια πήγαινε προς εκείνη τη γωνία, γ ι’ αυτό τ’ αδέλφια έφραξαν τον δρόμο. Έ να απ’ τα γουρούνια καθόταν σ’ εκείνο το σημείο. Γι’ αυτόν τον λόγο δυο άλλα αδέλφια στάθηκαν σ’ ένα εγκαταλελειμ- μένο οικόπεδο με τα Μ-1 και τα 30-.06 τους, προσέχοντας τ’ αμά­ξι του γουρουνιού. Βρίσκονταν σ’ απόσταση είκοσι πέντε μέτρων το λιγότερο απ’ τα γουρούνια. Στέκονταν κοιτώντας προς τ’ αυτο­κίνητα των γουρουνιών και τα γουρούνια κοιτούσαν τριγύρω και ένας απ’ αυτούς είδε ένα αδέλφι να πηγαίνει προς τ’ αυτοκίνητο και να στέκεται εκεί σχεδόν σαν σε στάση ανάπαυσης, αλλά με το χέρι του μόνο μερικά εκατοστά απ’ το Μάγκνουμ .357. Και το γου­ρούνι τον κοίταξε, ύστερα κοίταξε τον συνεργάτη του και είπε, «Αυτός έχει ένα Μάγκνουμ .357!» Και με το που το είπε, το γου­ρούνι άναψε τη μηχανή και έφυγε και δεν επέστρεψε.

Έ πειτα έσκασε μύτη ένα ελικόπτερο. Κλείσαμε όλο τον δρόμο και κάναμε μια συγκέντρωση, με πυγμή, όπλα και πυγμή. Στηριζόμα­σταν αποκλειστικά στη δύναμη των όπλων. Έτσι το μόνο που μπο­ρούσαν να κάνουν ήταν να στείλουν ένα ελικόπτερο, φλαπ, φλαπ, να φτερουγίζει όλη μέρα προσπαθοίντας να μας ενοχλήσει. Αυτή

τη φορά εκτός απ’ τους Μαύρους Πάνθηρες είχε ε'ρθει κι άλλος κόσμος, με τα τουφέκια τους, με τα όπλα τους και με τα σιδερι­κά τους. Πρόσεξα κάποια αδέλφια μεγαλύτερης ηλικίας, οι οποίοι αντάλλασσαν χειραψίες με πολλούς από μας, και κουβαλούσαν τα σιδερικά τους κάτω απ’ τα πουκάμισά τους. Τα είχαν απλώς κρυμ­μένα. Και μερικές αδελφές. Μια αδελφή βγήκε απ’ το αυτοκίνητό της μ’ ένα Μ-1. Είδαμε τον κόσμο απ’ τη μαύρη κοινότητα να είναι νευριασμένος και προετοιμασμένος. Και το ελικόπτερο συνέχιζε να φτερουγίζει από πάνω μας κι ο Χιούι έδειξε το ελικόπτερο κα­θώς περνούσε από πάνω μας και είπε, «Να θυμάστε ότι το πνεύμα τον λαού είναι πάί’τα δυνατότερο α π ’ την τεχνολογία του εξονσια- στή.» Κι ο κόσμος είπε, «Έτσι είναι.» Θυμάμαι ότι συγκεντρώσα­με περισσότερες από 300 αιτήσεις.

Η κοινότητα ενώθηκε, οι αδελφές και οι αδελφοί κι οι φίλοι του Τζωρτζ Ντάουελ ενώθηκαν και ξεκίνησαν τακτικές συναντήσεις. Όλοι συμμετείχαν στις συναντήσεις που οργανώνονταν στο Βόρειο Ρίτσμοντ. Τ’ αδέλφια είχαν όπλα μαζί τους. Είχαν βαρεθεί, είχαν βαρεθεί και κουραστεί, και αγαπούσαν τον αδελφό Χιούι. Θεωρού­σαν ότι ο αδελφός Χιούι ήταν εκτός συναγωνισμού. Ήταν ένας κα­λός ηγέτης, κι ο Χιούι άρχισε να τους εκπαιδεύει σ’ ό,τι είχε να κά­νει με την αντιμετώπιση των αληθινών προβλημάτιον. Σε μια απ’ τις βραδινές συναντήσεις, μια αδελφή ανέφερε ότι κάποιος δάσκαλος έδερνε και χτυπούσε μαύρα παιδιά στο σχολείο. Ή θελε οι Πάνθη­ρες, το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, να πάει στο σχολείο, και αυτή θα κινητοποιούσε πολλές μητέρες και πολλούς γονείς να πάνε στο δημοτικό σχολείο των παιδιών. Συμφωνήσαμε όλοι και το προ­γραμματίσαμε για εκείνη τη Δευτέρα.

Τη Δευτέρα πήγαμε στο σχολείο με τρία αυτοκίνητα τίγκα στους Πάνθηρες. Όλοι τους ήταν οπλισμένοι ως τα δόντια. Βγήκαμε απ’ το αυτοκίνητο με τα όπλα μας και σταθήκαμε στην άκρη του δρό­μου. Ακριβιος στην άκρη του δρόμου βρίσκεται ο φράχτης της αυλής του σχολείου. Ό λα τα μαύρα παιδιά έτρεξαν προς τον φράχτη και

99

όλα τα λευκά παιδιά απομακρύνθηκαν απ’ τον φράχτη και πήγανε και κρύφτηκαν κάπου με'σα στο σχολείο. Ύστερα εμφανίστηκαν οι μητέρες με τ’ αυτοκίνητά τους. Μπήκαν στο σχολικό κτίριο για να επιθεωρήσουν τις αίθουσες του σχολείου. Επιθεωρήσανε τις αίθου­σες κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού γεύματος και είπανε στον διευθυντή ότι δεν ανέχονται πια να ασκείται βία στα παιδιά τους. «Ως πολίτες ανησυχούμε και θα κόψουμε τον κοίλο τον δικό σου ή οποιουδήποτε άλλου που θ’ ακσυσουμε ότι χτυπάει τα παιδιά μας.»

Μετά από είκοσι λεπτά περίπου, ενώ οι μητέρες επιθεωρούσαν τις αίθουσες, εμφανίστηκαν τα γουρούνια. Έ νας μικροκαμωμένος, νε­αρός, πρωτάρης, μαλακισμένος μπάτσος που παρίστανε τον κακό και νόμιζε ότι ήταν άγριος ή κάτι τέτοιο, ήρθε προς τ’ αυτοκίνητο· τ’ αδέλφια κάθονταν στ’ αυτοκίνητο, τον κοιτούσαν κι αυτοί, γιατί ο Χιούι είχε εκπαιδεύσει τους αδελφούς του να μην κάνουν βιαστι­κές κινήσεις. Και είχανε καραμπίνες, τέσσερις ζόρικες, Μ-1. Αυτός κοίταξε μέσα στ’ αυτοκίνητο και είδε όλ’ αυτά τα γκάνια και έκανε πίσω βιαστικά. Ταράχθηκε κάργα. «Τι... τι... τι είναι αυτά τα όπλα;» Και νομίζω ότι ο Χιούι είπε, «Είμαστε το Κόμμα των Μαύρων Παν­θήρων, τι συμβαίνει;» «Ω, ω, ε, ε, έχετε άδεια; Έχετε άδεια οδήγη­σης;» Κι ο Χιούι του έδωσε την άδεια οδήγησής του.

«Λοιπόν, εσύ είσαι ο Χιούι Π. Νιούτον.» «Υπουργός Άμυνας Χιούι Π. Νιούτον, του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων.» Και το γου­ρούνι έτρεμε. Δεν ήξερε τι να κάνει, έτσι έδωσε πίσω την άδεια στον Χιούι και πήγε στον ασύρματό του και κάλεσε ένα δεύτερο γουρούνι. Ή ταν κάπως διστακτικοί, απομακρύνθηκαν από μας, κοίταζαν και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Έτρεμαν. Γιατί τόσοι μαύ­ροι και τόσα όπλα ήταν υπερβολικά πολλά γι’ αυτούς.

Φώναξαν ένα ακόμη περιπολικό κι ο διευθυντής του σχολείου βγή­κε έξω και προσπάθησε να μιλήσει στα γουρούνια. Τ’ αυτοκίνητά τους ήταν παρκαρισμένα λίγο πιο πέρα, μπροστά στο πεζοδρόμιο που οδηγούσε στην είσοδο του σχολείου, περίπου τριάντα με σαρά­

ι οο

ντα μέτρα μακριά απ’ τα δικά μας. Και το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να κάθονται εκεί και ν’ απορούν. Πήγαμε εκεί με τις μητέρες και αυτές επιθεώρησαν τις αίθουσες την ώρα του μεσημε­ριανού διαλείμματος και μετά φύγαμε.

Ύστερα από τέσσερις, πέντε μέρες δεχθήκαμε ένα τηλεφώνημα στα γραφεία των Πανθήρων. Γινόταν μια συνάντηση στα γραφεία του Ρίτσμοντ στην Έκτη οδό με θέμα συζήτησης το γεγονός ότι ο γε­νικός εισαγγελέας της κομητείας θα έπρεπε να κάνει κάτι, θα έπρε­πε να απαγγείλει κατηγορίες στους μπάτσους που σκότωσαν τον Ντένζιλ Ντάουελ.

Εγώ κι ο Χιούι και μερικά ακόμα αδέλφια συγκεντρωθήκα­με και πήγαμε στη συνάντηση με τα όπλα μας. Ο γενικός εισαγ­γελέας βρισκόταν εκεί και σήκωσε το βλέμμα και είδε τον Χιούι· είδε τον Χιούι με τη μακριά καραμπίνα. Το γουρούνι έβλεπε ότι η καραμπίνα του Χιούι ήταν επαναληπτική. Κι ο Χιούι είχε μια ζώνη, περασμένη στον ώμο και κατά μήκος του στήθους του, που έπαιρνε είκοσι έξι σφαίρες. Ο Χιούι είχε σφαίρες 00 και το γουρούνι τον κόζαρε. Ο Χιούι φορούσε τη στολή του Πάνθηρα και απλώς μπήκε στην αίθουσα και κάθισε, κι αυτός και τ’ αδέλφια και οι αδελφές που βρίσκονταν εκεί μιλούσαν για το γουρούνι, τον εισαγγελέα. Μι­λούσαν γι’ αυτόν σαν να ήταν ένα τίποτα, εξηγούσαν πόσο σάπιος ήταν και πως παριστάνει τον ειλικρινή στα λόγια.

Ο κόσμος είδε τον Χιούι κι ένιωσε ότι δεν ήταν ώρα για μαλακί- ες, γιατί πρόκειται για έναν άντρα που σεβόμαστε, είναι ένας ηγέ­της. Είναι οπλισμένος ως τα δόντια, μιλάει ωραία και ξέρει τι λέει. Ή ταν έτοιμοι να ορμήσουν και να πιάσουν τον εισαγγελέα απ’ τον λαιμό, τα είχαν πάρει με την όλη κατάσταση και τον τρόπο που είχε δολοφονηθεί ο Ντένζιλ Ντάουελ. Τον αποστομώσαμε τον τύπο και του είπαμε ότι δεν κάνει τίποτα, δεν υπηρετεί τους πολίτες, ότι λέει μαλακίες, ότι είναι σκουλήκι κι ότι δεν σκοπεύει να κάνει τίποτα για τους πολίτες, κτλ.

101

Αλλά αυτός σηκοίθηκε και άρχισε να μιλάει -γιατί δεν πηγαί­νετε στο αστυνομικό τμήμα της κομητείας Κόντρα Κόστα, στη Μαρτίνεζ, ίσως εκεί κάτι καταφε'ρετε. Έτσι ο κόσμος είπε, «Θα πάμε στο αστυνομικό τμήμα της Κόντρα Κόστα στη Μαρτίνεζ.» Η μητε'ρα κι ο πατέρας και η οικογένεια Ντάουελ ήθελαν να πάμε στη Μαρτίνεζ, και μιας και είμαστε κόμμα του λαού, σε γενικές γραμμές συντασσόμαστε μ" αυτό που θέλει ο λαός, για να τους υπηρετήσουμε. Ειδικά εάν θεωρούμε ότι κάτι τέτοιο θα τους βο­ηθήσει να αφυπνιστούν και να ενωθούν, και τους υποστηρίζουμε στην προσπάθειά τους ν’ αλλάξουν το σύστημα. Έ τσι λοιπόν εί­παμε, «Ναι, θα πάμε στη Μαρτίνεζ μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές που βρίσκονται εδώ. Αυτό που συμβαίνει εδώ μας αφο­ρά. Οι Πάνθηρες σίγουρα θα βρίσκονται εκεί.»

Κάποιος απ’ τη συνάντηση κάλεσε στο αστυνομικό τμήμα και τους είπε ότι θα πηγαίναμε εκεί κι ότι ο κόσμος ήθελε να πάει να τους μιλήσει. Έ πρεπε να μας στηρίξει ο γενικός εισαγγελέας. Ο κόσμος τον πίεσε τόσο πολύ που τους κανόνισε συνάντηση μέσα σε δύο ή τρεις μέρες. Τον ανάγκασαν να κανονίσει τη συνάντη­ση τη στιγμή εκείνη. Δεν θα τον άφηναν να φύγει αν δεν κανόνι­ζε τη συνάντηση. Έτσι ήταν τα πράγματα. Είδε όλ’ αυτά τα όπλα και τη δύναμη του κόσμου, και είδε ότι ο κόσμος ήξερε ότι ο Χι­ούι θα χρησιμοποιούσε το όπλο εναντίον του, και όποιος γνωρί­ζει τον Χιούι ξέρει ότι θα τους υπερασπιζόταν.

Φορτοισαμε τ’ αυτοκίνητά μας με κόσμο απ’ την κοινότητα του Βόρειου Ρίτσμοντ, στελέχη των Μαύρων Πανθήρων και μέλη και ξεκινήσαμε για τη Μαρτίνεζ. Δύο αυτοκίνητα γεμάτα με αδελ­φούς και τρία ή τέσσερα αυτοκίνητα γεμάτα με κόσμο απ’ την κοινότητα πήγαν στο αστυνομικό τμήμα της κομητείας Κόντρα Κόστα. Ό ταν φτάσαμε εκεί, είδαμε ότι είχαν τοποθετήσει σε­ρίφηδες μπροστά σε όλες τις εισόδους και σερίφηδες γύρω απ’ το κτίριο. Νομίζω ότι είχαμε τρεις καραμπίνες, δύο ή τρία Μ-1, και ένας αδελφός είχε πιστόλι. Πήγα με τ’ αυτοκίνητο γύρω απ’

102

το κτίριο, ενώ ο Χιούι κατέβηκε. Τ ’ αυτοκίνητο του σερίφη εμ­φανίστηκε απ' την απέναντι πλευρά του δρόμου, ακριβώς στη γωνία. Το γουρούνι όρμησε έξω απ’ το αυτοκίνητο, ε'βγαλε τα κλειδιά του και ξεκλείδωσε αυτό το μικρό πράγμα όπου φυλάει την καραμπίνα του. Έ βγαλε την καραμπίνα και την γέμισε. Με το που έγινε αυτό, ο Χιούι απλά σταμάτησε και τον κοίταξε, και τ’ αδέλφια ήταν παρατεταγμένα, ακριβώς πίσω του, κάνοντας ό,τι έκανε ο Χιούι, κοίταζαν το γουρούνι.

Αμέσως μόλις το γουρούνι όπλισε, ο Χιούι όπλισε. Κι ο αδελ­φός δίπλα στον Χιούι όπλισε και ένας ακόμα αδελφός όπλισε και ακόμα ένας. Και τον μόνο ήχο που άκουγε το γουρούνι ήταν, κλακ-καπ, κλακ-καπ, κλακ-καπ, κλαπ-καπ, κλαπ-καπ, κλακ-καπ, κλακ-καπ, κατά μήκος της παράταξης. Ο σερίφης κοίταξε τους Πάνθηρες που οπλίζανε, πήρε την καραμπίνα του, έβγαλε τις σφαίρες απ’ τη θαλάμη, ασφάλισε την καραμπίνα του, πήγε πίσω στ’ αυτοκίνητο κι έφυγε. Αυτή ήταν η πιο άγρια στιγμή του σκη­νικού. Δεν ξέρω ποιος νόμιζε ότι ήταν. Οι άλλοι σερίφηδες που στέκονταν στην είσοδο είχαν αιφνιδιαστεί και μείνει έκπληκτοι, γιατί ο Χιούι γύρισε προς το μέρος τους και πήγε προς την είσο­δο. Κι αυτοί είπανε, «Δεν μπορείς να μπεις μέσα με το όπλο.» Κι ο Χιούι είπε, «Τι εννοείς ότι δεν μπορώ να μπω μέσα με το όπλο; Εδώ είναι δημόσιος χώρος. Είναι περιουσία του λαού. Έχουμε συνταγματικό δικαίωμα να οπλοφορούμε κι ο καθένας μπορεί να οπλοφορεί όταν βρίσκεται σε δημόσιο χώρο. Επομένως θα μπού­με μέσα με τα όπλα.» «Αν μπεις μέσα, θα σε συλλάβουμε.»

Έ τσ ι ο Χιούι είπε, «Εντάξει, θα σας πω τι θα κάνουμε. Θα πούμε σ’ έναν αδελφό που θα προσφερθεί εθελοντικά να μπει μέσα και να συλληφθεί, γιατί σίγουρα θα πάμε στο δικαστήριο γι’ αυτή την υπόθεση.» Ο Χιούι γνώριζε τον νόμο πολύ καλά, γνώριζε ότι δεν μπορεί να απαγγελθεί κατηγορία εναντίον κάποιου που οπλοφο­ρεί ενώ βρίσκεται σε δημόσιο χώρο, γιατί η δημόσια περιουσία χρηματοδοτείται απ’ τους φόρους των πολιτών. Κι απ’ τη στιγμή

103

που έχουμε το δικαίωμα να οπλοφορούμε, το συνταγματικό δι­καίωμα, δεν μπορεί ν ’ απαγγελθεί κατηγορία.

Ο αδελφός Ρέτζιναλ Φορτέ είπε, «Εδώ, αδελφέ.» Βγήκε μπρο­στά. Μόλις βγήκε μπροστά -γ ια να μπει μέσα με το όπλο- τα γουρούνια παρατάχθηκαν, έξι από δαύτους. Εμείς στεκόμασταν τέσσερα με πέντε μέτρα μακριά απ’ την είσοδο, μέσα στο κτίριο. Ο Ρέτζιναλ ήταν έτοιμος να μπει στο ασανσέρ και το γουρούνι είπε, «Όχι, δεν μπορείς να μπεις. Δεν επιτρέπονται όπλα στους πάνω ορόφους.» Ο Ρέτζιναλ Φορτέ άρχισε να λέει, «Εντάξει, κοί­τα, άσε με να μπω, θα μπω.» Μόλις ο Ρέτζιναλ Φορτέ έκανε να μπει στο ασανσέρ, έξι γουρούνια στάθηκαν ώμο με ώμο μπροστά του. Ο Ρέτζιναλ Φορτέ είχε την καραμπίνα μαζί του. Πήρε φόρα κι έπεσε πάνω τους. Τα γουρούνια δεν υποχωρούσαν. Ο Ρέτζιναλ Φορτέ είπε, «Αφήστε με να μπω.» Έ κανε πίσω και είπε, «Τι στο διάολο;» Έ πειτα προχώρησε πάλι μπροστά κατά πάνω τους και έπεσε πάνω τους και είπε, «Θα κάνετε στην άκρη για να περά- σω και να μπω στο ασανσέρ; Γιατί μπλοκάρετε τον διάδρομο απ’ όπου περνάει ο κόσμος;» Κι έπεσε πάνω τους ξανά. Και τα γου­ρούνια απλά στέκονταν εκεί. Τότε ο Ρέτζιναλ Φορτέ πήγε προς τις σκάλες, οι οποίες βρίσκονταν ενάμισι μέτρο πιο κει. Πήγε προς τις σκάλες, αλλά μια ομάδα γουρουνιών είχε ήδη παρατα­χθεί εκεί. Έ πεσε πάνω τους και είπε, «Έι, τι στο διάολο; Κάντε στην άκρη να περάσω.»

Στέκονταν ο ένας δίπλα στον άλλο και δεν άφηναν κανέναν να περάσει. Εμφανίστηκε τότε ένα άλλο γουρούνι και είπε ότι ήταν ντετέκτιβ της Δημοτικής Αστυνομίας της Μαρτίνεζ, κι αν χρειά­ζεστε κάποιον να προστατέψει τα δικαιώματά σας, κτλ. Μίλησε στον Χιούι, «Εάν χρειάζεστε κάποιον να προστατέψει τα δικαιώ- ματά σας», είπε, «τότε το αστυνομικό τμήμα, το γραφείο του σε­ρίφη, θα προστατέψει τα δικαιοίματά σας.» Ο Χιούι Π. Νιούτον είπε, «Δεν έχουμε ανάγκη να μας προστατέψουν τα ρατσιστικά σκυλιά που μας δολοφονούν και μας τραμπουκίζουν, γιατί ξέρου­

104

με ότι είστε κτήνη και δολοφόνοι. Πάρε δρόμο. Μπορο') να προ­στατέψω μόνος μου τα δικαιώματά μου, γιατί έχω το όπλο μου.»

Στο σημείο αυτό ο Χιούι άρχισε να διαπληκτίζεται μαζί του και ένα απ’ τα γουρούνια τού πάτησε το πόδι. Ο Χιούι τον έσπρωξε και είπε, «Μου πάτησες το πόδι. Ποιος νομίζεις ότι είσαι;» Τότε ο μικρός μαλακοπίτουρας που μας είχε πει, «Μποροί να προστατέ­ψω τα δικαιώματα σας», είπε εντελώς ξαφνικά, «Λοιπόν, νομίζω ότι όλοι αυτοί οι κύριοι διαταράσσουν την ειρήνη, αυτό κάνουν, και θα πρέπει κάποιον να συλλάβουμε.» Ο Χιούι του είπε, «Εσύ διαταράσσεις την ειρήνη», κι ο Ρέτζι έπεσε πάνω στα γουρούνια, προσπαθώντας να περάσει ανάμεσά τους, λέγοντας, «Κάντε στην άκρη να περάσω», με την καραμπίνα στο χέρι.

Ή ταν φανερό ότι δεν θα αφήνανε κανέναν να περάσει. Τότε φώ­ναξα τον Χιούι. Είπα, «Εντάξει Χιούι, έλα.» Είπα, «Πάμε πίσω στ’ αυτοκίνητο ν’ αφήσουμε τα όπλα και να μπούμε στο κτίριο για χάρη αυτών των ανθρώπων, γιατί ο κόσμος θέλει να πάμε πάνω και η αδελφή εδώ μου εξηγεί ότι θέλει να πάμε πάνω.» Νομίζω ότι η αδελφή ήθελε να κάνουμε φασαρία, ώστε να βγει έξω ο επικε­φαλής σερίφης. Έ τσι πήγαμε στ’ αυτοκίνητα, κλειδώσαμε τα όπλα και πήγαμε να βρούμε τους αδελφούς και τις αδελφές στους πάνω ορόφους. Αφήσαμε έξω έναν αδελφό να φυλάει τα όπλα.

Πήγαμε επάνω, και εγώ κι ο αδελφός Χιούι κι ο αδελφός Έλ- ντριτζ καθίσαμε να ακούσουμε αυτόν τον ηλίθιο, το αρχιγουρού- νι, με τη χοντροκοιλιά του να κρέμεται πάνω απ’ τη ζώνη του. Να λέει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για μας, ότι δεν φτιάχνει αυ­τός τους νόμους, και το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να πάμε στο Σακραμέντο, στο νομοθετικό σώμα, εκεί όπου προετοιμάζονται οι νόμοι. Προσπαθούσε να φανεί ειλικρινής και έλεγε διάφορα δικολαβίστικα. Ο αδελφός Έλντριτζ Κλίβερ σηκώ­θηκε και τα είπε σταράτα. Είπε, «Κοιτάξτε, αδελφοί και αδελφές, αυτό το σκυλί, αυτό το σκουλήκι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα για

105

μας. Αυτό το σκουλήκι λέει μπαρούφες και μαλακίες. Ξέρουμε ότι δεν νοιάζεται για μας γ ι’ αυτό τον λόγο προτείνω να φΰγουμε.» Οι πάντες αήδιασαν και τσαντίστηκαν, όταν το γουρούνι είπε ότι θα πάει στο νομοθετικό σώμα και όλες εκείνες τις μπαρούφες. Έτσι σηκωθήκαμε και φύγαμε, κι επιστρέψαμε σπίτι.

Επιστρέψαμε κι ετοιμάσαμε την πρώτη έκδοση της εφημερίδας Μαύρος Πάνθηρας, Τα Νέα της Κοινότητας. Ή ταν δύο φύλλα χαρτί πολυγράφου, τυπωμένο και στις δύο πλευρές. Ο κύριος τίτλος ήταν, ΓΙΑΤΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ Ο ΝΤΕΝΖΙΛ ΝΤΑΟΥΕΛ; Τυπώσα­με πέντε με έξι χιλιάδες εφημερίδες και πήραμε μαζί μας όλους τους Πάνθηρες και πήγαμε στη μαύρη κοινότητα του Βόρειου Ρί- τσμοντ. Αρχίσαμε να μοιράζουμε τις εφημερίδες και να τις δίνουμε στον κόσμο, και μας ακολουθούσαν παιδιά, 100, 150 περίπου παι­διά πάνω σε ποδήλατα, και κάποια περπατούσαν πίσω μας, ακο­λουθούσαν τους Πάνθηρες, έκαναν τον γύρο της κοινότητας, από τετράγωνο σε τετράγωνο, μοιράζοντας τις φυλλάδες. Δώσαμε πολ­λές στα πιτσιρίκια και τους είπαμε να τις αφήνουν στα κατώφλια των σπιτιών.

Έ νας νεαρός αδελφός ήρθε με το ποδήλατό του και υποθέτω ότι δεν είχε δει τον κεντρικό τίτλο της εφημερίδας, γιατί μας είπε, «Πόσο θα με πληρώσετε εάν πάω και κάνω διανομή στα σπίτια; Τα άλλα παιδιά πληρώνονται;» Κι ο Χιούι είπε, «Όχι, κανένα απ’ τα παιδιά δεν πληρώνεται, νεαρέ αδελφέ.» Είπε, «Βλέπεις ποιος είναι στην πρώτη σελίδα;» Κι αυτός κοίταξε και είδε τη φωτογρα­φία του Ντένζιλ Ντάουελ. Είχε ένα δρομολόγιο για να μοιράσει εφημερίδες και ήταν έτοιμος να ξεκινήσει το δρομολόγιό του. Το παιδί κοίταξε τον Χιούι και κοίταξε το όπλο του Χιούι, και κοίτα­ξε τον Ντένζιλ Ντάουελ και είπε, «Αδελφέ.» Είχε στεναχωρηθεί πολύ. Είπε, «Μην μου δώσεις φράγκο. Δεν πρόκειται να κάνω καν το δρομολόγιό μου. Θα μοιράσω αυτές τις εφημερίδες σε κάθε σπί­τι.» Και απλά άρπαξε ένα δέμα και βγήκε στον δρόμο προσπαθώ­ντας να δώσει από μία σε κάθε περαστικό, στη μνήμη του αδελφού.

106

Μια Τρίτη ήρθαν ατα κεντρικά γραφεία των Πανθήρων απ’ την εφημερίδα Εξάμινερ και τους δώσαμε συνέντευξη. Είπαν ότι θα την τυπώνανε την Κυριακή. Το Σάββατο το βράδυ βγήκε το κε­ντρικό θέμα για το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, που παρα­κολουθούσαν τους μπάτσους στις γειτονιές των μαύρων. Γράψα­νε τα πάντα ανάποδα. Είπαν ότι ήμασταν εναντίον των λευκών κι ότι ήμασταν μαύροι ρατσιστές. Μετά απ’ αυτό ο Χιούι άρχισε να λέει ότι έπρεπε να πάμε κατευθείαν σ’ ένα δημαρχείο, όπως κά­ναμε στη Μαρτίνεζ, και να μιλήσουμε στον κόσμο και να οργανώ­σουμε εκεί μια συγκέντρωση, έτσι ώστε να περάσουμε ένα μήνυμα στον κόσμο. Και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα έρχονταν να το καλύψουν. Είδαμε ένα ακόμα άρθρο στην εφημερίδα σχετικά με το Κομμάτων Μαύρων Πανθήρων περίπου τρεις ή τέσσερις εβδο­μάδες μετά. Διαβάσαμε όλοι την εφημερίδα και συνειδητοποιήσα­με ότι τα νέα για την ύπαρξη του Κόμματος των Μαύρων Πανθή­ρων είχαν διαδοθεί ευρέως, ειδικά στην περιοχή του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο.

Έ να πρωί Δευτέρας ο Χιούι με πήρε τηλέφωνο και είπε, «Μπό- μπι, έλα στο σπίτι γρήγορα.» Πήγα στο σπίτι. Ο Χιούι μού έδειξε την εφημερίδα. «Διάβασε εδώ, ο Μάλφορντ έχει πάει στο νομο­θετικό σώμα προσπαθώντας να περάσει έναν νόμο εναντίον μας. Δεν μας νοιάζουν οι νόμοι έτσι κι αλλιώς, γιατί οι νόμοι έχουν φτιαχτεί για να υπηρετούν τη δομή της εξουσίας. Προσπαθεί να περάσει κάποιου είδους νόμο εναντίον μας.» Είπε, «Μ’ έβαλε σε σκέψεις. Θυμάσαι που σου είπα ότι θα πρέπει να πάμε σε κάποιο δημαρχείο, σε κάποια φυλακή, ή να κάνουμε κάτι ανάλογο μ’ αυτό που κάναμε στη Μαρτίνεζ, να κερδίσουμε περισσότερη δημοσι­ότητα, έτσι ώστε να περάσουμε ένα μήνυμα στον κόσμο;» Αυτή ήταν η κύρια έγνοια του Χιούι, να περάσουμε ένα μήνυμα στον κόσμο.

Έτσι ο Χιούι είπε, «Ξέρεις τι θα κάνουμε;» «Τι;» «Θα πάμε στο Καπιτώλιο.» Είπα, «Στο Καπιτώλιο·,» Αυτός είπε, «Ναι, θα πάμε

107

στο Καπιτώλιο.» Είπα, «Για ποιο λόγο;» «Ο Μάλφορντ βρίσκεται εκεί και προσπαθούν να περάσουν έναν νόμο ενάντια στα όπλα μας, και εμείς θα πάμε να σταθούμε στα σκαλιά του Καπιτωλίου. Θα πάρουμε μαζί μας τους καλύτερους Πάνθηρες και θα πάμε να σταθούμε στα σκαλιά του Καπιτωλίου με τα όπλα και τις δυνάμεις μας, οπλισμένοι ως τα δόντια. Και θα διαβάσουμε ένά μήνυμα προς τον κόσμο, γιατί όλος ο τύπος θα βρίσκεται εκεί. Πάντα ο τύπος βρίσκεται εκεί. Θ ’ ακούσουν το μήνυμα και πιθανόν θα το μεταδώσουν σ’ όλη τη χώρα. Ξέρω, ξέρω ότι θα το μεταδώσουν σ’ όλη την Καλιφόρνια. Πρέπει να περάσουμε ένα μήνυμα στον κό­σμο.»

Ο Χιούι είχε κατανοήσει την επαναστατική κουλτούρα κι ο Χιούι είχε κατανοήσει πώς τα όπλα μπορούν να γίνουν μέρος της κουλτούρας του επαναστατικού αγώνα. Και γνοίριζε ότι ο καλύτερος τρόπος ήταν να βγεις μπροστά, και όλοι αύτοί οι δημοσιογράφοι που ψοφούσαν για ειδήσεις θα έμεναν έκπληκτοι, θα ταράζονταν και θα μετέδιδαν τα νέα τόσο γρήγορα που κανείς δεν θα μπορούσε να τα σταματήσει. Είπα, «Έγινε, αδελφέ, θα το κάνουμε. Είμαι μαζί σου. Θα πάμε στο Καπιτώλιο.» Έτσι καλέσαμε συνάντηση το βράδυ εκείνο, πριν πάμε στο Καπιτώλιο, για να γράψουμε την πρώτη εκτελεστική εντολή του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων. Ο Χιούι θα έγραφε την Εκτελεστική Εντολή Αριθμός Έ να.

Η εντολή αυτή ήταν το πρώτο σημαντικό μήνυμα προς όλους τους Αμερικανούς πολίτες και όλους τους μαύρους, ειδικά αυτής της χώρας, οι οποίοι ζούνε στο περιθώριο αυτού του παρηκμασμένου συστήματος. Ο Έλντριτζ κι ο Χιούι και όλοι μας καθίσαμε να την γράψουμε, και δεν μας πήρε πολλή ώρα. Δεν φλυαρούσαμε. Ούτε στιγμή, όχι σαν κάτι διανοούμενους και άχρηστους που τους παίρ­νει δέκα μέρες να συντάξουν ένα κείμενο, να γράψουν αυτά που θέλουν. Δεν νομίζω να μας πήρε πάνω από δεκαπέντε λεπτά να συντάξουμε την εκτελεστική εντολή, την ξανακοιτάξαμε κι ο Έλ-

108

ντριτζ τη διόρθωσε, ένωσε τα σημεία. Η εκτελεστική αυτή εντολή ήταν το πρώτο μήνυμα, το πρώτο σημαντικό μήνυμα του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων, το οποίο προερχόταν απ’ τον Υπουργό Άμυνας Χιούι Π. Νιούτον. Ο Χιούι μού είπε να οργανώσω τ’ αδε'λ- φια, να τους πω να πάρουν τα όπλα τους και να βρίσκονται στο γραφείο την επομένη το πρωί, στις εννιά. «Θα ξεκινήσουμε στις δέκα. Θα ξεκινήσουμε στις δέκα ακριβώς.»

Στις 2 Μάίου 1967 περάσαμε τη γέφυρα προς το Σακραμέντο μ’ ένα καραβάνι αυτοκινήτων. Σταματήσαμε ακριβώς μπροστά στο κτί­ριο του Καπιτωλίου. Ήμασταν τριάντα αδελφοί και αδελφές. Έ ξι αδελφές και είκοσι τέσσερις αδελφοί. Είκοσι αδέλφια ήταν οπλι­σμένα. Ο Χιούι Π. Νιούτον δεν ήρθε μαζί μας. Τ’ αδέλφια είχαν την άποψη άτι δεν έπρεπε να ρισκάρουμε να τον πυροβολήσουν ή κάτι παρόμοιο, έτσι ψηφίσαμε να μείνει πίσω στο Όκλαντ. Καταψηφί­σαμε τον Χιούι και δεν τον αφήσαμε να έρθει μαζί μας.

Όταν έφτασα εκεί, αρχικά δεν ήξερα πού βρίσκονται τα σκαλοπά­τια. Το Καπιτώλιο φαινόταν ένα τετράγωνο περίπου μακριά. Δεν ήξερα εάν αυτό ήταν το σωστό μέρος ή όχι, γιατί εμείς ψάχναμε ειδικά το νομοθετικό σώμα της Πολιτείας της Καλιφόρνια. Ο λό­γος που δεν γνώριζα ήταν κάτι πανάρχαια που μας είχαν μάθει στο σχολείο για το Καπιτώλιο στην πόλη της Ουώσιγκτον. Ο θόλος, ο κυκλικός θόλος, ξέρετε εσείς, υποτίθεται ότι ήταν η «η περιοχή της παντοδυναμίας», όπως έλεγε ο αδελφός Έλντριτζ Κλίβερ. Βρίσκε­ται στην κορυφή και υποτίθεται ότι αποτελείται από δύο σώματα.

Έτσι υπέθεσα ότι θα ήταν όπως στην Ουώσιγκτον. Δεν ήξερα εάν πηγαίναμε στο σωστό μέρος ή όχι. Αλλά είπα, «Κοιτάξτε, εκεί έχει κάτι καμεραμάν.» Ο Χιούι είχε πει ότι σ’ αυτά τα μέρη έχει πά­ντοτε καμεραμάν, έτσι σκέφτηκα, «Μάλλον εκεί είναι.» Τα υπόλοι­πα αδέλφια είχαν παρκάρει τ’ αυτοκίνητά τους και είχαν έρθει στο σημείο όπου βρισκόμασταν εμείς. Βγήκαμε απ’ το αυτοκίνητο και βγάλαμε έξω όλο τον οπλισμό. Ξέρετε ότι πάντα ακολουθούμε τον νόμο. Μόλις τ’ αδέλφια βγήκαν από τ’ αυτοκίνητο γέμισαν τα όπλα τους, γιατί ο Χιούι κι εγώ είχαμε ψάξει τους σχετικούς νόμους στο παρελθόν. Έπρεπε ν’ ακολουθούμε τον νόμο κατά γράμμα. Υπήρχε ένας νόμος για την αλιεία και το κυνήγι ο οποίος δεν επέτρεπε να έχεις γεμάτη καραμπίνα ή τουφέκι στ’ αυτοκίνητο. Δεν ανέφερε πι­στόλια, αλλά καραμπίνες ή τουφέκια.

Αράιιηδες με όηλα στο Καπιτώλιο

112

Γεμάτη καραμπίνα ή τουφέκι σήμαινε τουλάχιστον ένα μη χρη­σιμοποιημένο φυσίγγι στη θαλάμη. Απ’ την ανάγνωση του νόμου προέκυπτε ακόμα ότι όπλα με μη χρησιμοποιημένα φυσίγγια στον γεμιστήρα δεν θεωρούνταν γεμάτα. Αυτό σημαίνει ότι δεν θεω­ρούνται γεμάτα όσα όπλα έχουν σφαίρες που δεν έχουν χρησιμο­ποιηθεί, αν αυτές βρίσκονται στον γεμιστήρα. Αλλά αν υπάρχει μη χρησιμοποιημένο φυσίγγι ή σφαίρα στην θαλάμη ενός τουφεκιού ή καραμπίνας, τότε αυτό θεωρείται γεμάτο. Τ’ αδέλφια βγήκαν από τ’ αυτοκίνητο, κι έβλεπες τ’ αδέλφια να οπλίζουν.

Πολύς κόσμος κοίταζε προς το μέρος μας. Πολλοί λευκοί ταρά­χθηκαν μόνο που μας είδαν. Ξέρω τι έλεγαν: «Ποιοι στο διάολο είναι αυτοί οι αράπηδες με τα όπλα; Ποιοι στο διάολο είναι αυ­τοί οι αράπηδες με τα όπλα; Τι κάνουν;» Έ νας ή δύο λευκοί ίσως και να μην έδωσαν σημασία, «Ω, μάλλον πρόκειται απλά για λέ­σχη όπλων», όπως λέει ο Μπομπ Ντίλαν στοΜίστερ Τζόοννς, «Δεν έχεις ιδέα τι συμβαίνει.» Γιατί βρίσκονταν μπροστά σ’ ένα τρομε­ρό γεγονός και δεν ήξεραν τι στο διάολο συνέβαινε. Κάποιοι απ’ αυτούς όντως μας κοίταζαν λες και ήμασταν λέσχη όπλων. Αλλά πολλοί απ’ αυτούς είχαν ένα ερωτηματικό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους, «Τι στο διάολο κάνουν αυτοί οι αναθεματισμένοι αράπηδες μ’ αυτά τα αναθεματισμένα τουφέκια;» Μάλιστα στα- μάταγαν και μας κοίταζαν και στέκονταν εκεί, έξω απ’ το Καπι­τώλιο, και σηκώθηκαν απ’ το γρασίδι και μας κοίταζαν. Δεν τους έδωσα καμία σημασία, γιατί γνωρίζαμε τα συνταγματικά μας δι­καιώματα κι ό,τι είχε να κάνει με το δικαίωμα των πολιτών να οπλοφορούν. Το Δεύτερο Άρθρο του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών, και καμία αστυνομία ή εθνοφρουρά δεν μπορούσε να καταπατήσει το δικαίωμα αυτό· το αναφέρει ρητά.

Τέλος πάντο>ν, τ’ αδέλφια οργανώθηκαν κι εγώ είπα, «Εντάξει, αδέλφια, πάμε.» Αρχίσαμε να περπατάμε και να προχωράμε μπροστά. Δεν περπατούσαμε σε στρατιωτικό σχηματισμό. Απλά προχωρούσαμε. Είχαμε απλωθεί σ’ όλο το πεζοδρόμιο. Δεν είχα-

με μπει σε γραμμή, αλλά κρατούσαμε τα όπλα μας οριζόντια προς το σώμα μας, γιατί ο Χιούι μάς είχε μάθει ότι δεν πρε'πει να έχου- με το όπλο στραμμε'νο προς τον κόσμο -όχι μόνο δεν ήταν ασφα- λε'ς, αλλά υπήρχε και ε'νας νόμος που απαγόρευε να σημαδεύεις με όπλο.

Το λοιπόν, όλα τ’ αδέλφια είχαν τα σιδερικά τους κατεβασμέ- να. Είτε είχαν τα όπλα στραμμένα προς τον ουρανό είτε τα είχαν στραμμένα προς το έδαφος όπως τα κράταγαν. Περπατούσαμε στο πεζοδρόμιο. Θυμάμαι ότι ένα απ’ τα αδέλφια είπε, «Κοίτα, ο Ρίγκαν τρέχει.» Νόμιζα ότι αναφερόταν σε κάτι συμβολικό, αλλά όπως έμαθα αργότερα, όταν όλα είχαν τελειώσει, ο Ρίγκαν όντως βρισκόταν εκεί μαζί με μια ομάδα παιδιοίν. Περπατούσαμε στο πεζοδρόμιο πλάτους έξι μέτρων που οδηγούσε στα πρώτα σκα­λιά του Καπιτωλίου και ένας απ’ τους μάγκες είπε, «Κοίτα, ο Ρί­γκαν τρέχει.» Λοιπόν ήταν κάτι πολύ σημαντικό, γιατί αργότερα ανακαλύψαμε ότι ο Ρίγκαν είχε μαζί του 200 νέους, Μελλοντικούς Ηγέτες τούς αποκαλούσαν. Τους μίλαγε στο γρασίδι μπροστά απ’ το κτίριο του ΚαπιτοΑίου και είδα δύο φωτογράφους να τρέχουν προς το μέρος του.

Αργότερα ανακάλυψα ότι ο Ρίγκαν μάς είχε αναγνωρίσει. Έ νας απ’ τους αδελφούς είχε δει τον Ρίγκαν να γυρίζει και ν’ απομακρύ­νεται γρήγορα απ’ το σκηνικό, γιατί είχε δει όλα αυτά τα βλοσυ­ρά αδέλφια. Τ’ αδέλφια ήταν απ’ τη γειτονιά' τίμια αδέλφια απ’ τη γειτονιά. Αυτούς που αποκαλούν καθημερινούς, απλούς ανθρο')- πους. Μπορούσες να κοιτάξεις τα πρόσωπά τους και να δεις τις δυσκολίες που είχανε περάσει. Οι ηλικίες τους κυμαίνονταν από δεκαέξι χρονών, ο νεότερος που είχαμε μαζί μας -αυτός ήταν ο Μπόμπι Χάτον- μέχρι τριάντα ενός, που ήμουν εγώ. Ήμουν ο με­γαλύτερος νομίζω.

Ανεβήκαμε τα πρώτα σκαλιά και στη συνέχεια ανεβήκαμε και τα επόμενα σκαλοπάτια. Είχα τον Μπόμπι Χάτον στα δεξιά μου και

114

τον Γουόρεν Τάκερ στ’ αριστερά μου. Ο Μπόμπι Χάτον είχε μια δωδεκάρα καραμπίνα, μια δωδεκάρα καραμπίνα Χάι Στάνταρντ με έμβολο, αυτό το όπλο είχε ο Μπόμπι Χάτον. Κι ο Γουόρεν Τά­κερ είχε ένα Μάγκνουμ .357. Περπατήσαμε μέχρι πάνω και στά­θηκαν ακριβώς δίπλα μου.

Ανεβήκαμε τις σκάλες. Προσωπικά δεν θυμάμαι να διαβάζω την Εκτελεστική Εντολή Αριθμός Έ να στις σκάλες όπως ήταν η απο­στολή μου. Δεν θυμάμαι να την διαβάζω σ’ εκείνο το σημείο, αλλά τ’ αδέλφια μου είπανε κι όλοι μου είπανε ότι όντως την διάβασα. Ήμουν στις σκάλες και προσπαθούσα ν’ αποφασίσω εάν έπρε­πε να μπούμε μέσα. Δεν μου πήρε πολλή ώρα ν’ αποφασίσω. Ο Χιούι είχε υπογραμμίσει, σε ό,τι είχε να κάνει με την είσοδό μας στο Καπιτώλιο, το γεγονός πως μπορεί να υπήρχαν εκεί σειρές εθνοφρουρών και αστυνομικών, αν είχαν μάθει πως κατευθυνό- μασταν εκεί. Άκουσα τον φρουρό να μιλάει με δύο αδέλφια, όταν κοίταξα προς τα εκεί για δεύτερη φορά, και τον άκουσα να λέει, «Τα όπλα σας δεν συνιστούν παραβίαση του νόμου, έτσι αν θέλετε μπορείτε να μπείτε.» Και τα λόγια αυτά με έκαναν να πάρω την απόφαση. Αλλά πήρα την απόφαση αυτή και για έναν ακόμα λόγο. Εγοί προσωπικά ήθελα να δω το μέρος όπου ένας πολίτης είχε το δικαίωμα να παρακολουθήσει το νομοθετικό σώμα. Είχα διαβάσει στην εφημερίδα ότι ο Μάλφορντ ήταν μέλος του σώματος απ’ τη Δέκατη Έκτη Περιφέρεια του Όκλαντ, γ ι’ αυτό τον λόγο ήθελα να παρακολουθήσω τις εργασίες της Βουλής. Έ κανα νεύμα προς όλα τ' αδέλφια. Είπα, «Εντάξει, αδέλφια, ελάτε, θα μπούμε. Θα μπούμε μέσα.»

Τ’ αδέλφια είχαν διασκορπιστεί μπροστά απ’ το Καπιτώλιο. Έ νας απ’ τους καμεραμάν ήρθε προς το μέρος μου. «Θα μπείτε στο Κα- πιτοίλιο;» είπε. Είπα, «Ναι, θα μπούμε.» Άρπαξα την πόρτα και την άνοιξα, κι εγώ κι ο Μπόμπι Χάτον και τα υπόλοιπα αδέλφια περάσαμε την είσοδο. Ο Γουόρεν Τάκερ ήταν στ’ αριστερά μου κι ο αδελφός Μπόμπι Χάτον, με τη δωδεκάρα καραμπίνα του, ήταν

115

στα δεξιά μου. Μπήκαμε στο λόμπι. Παντού τριγύρω, στα δεξιά μου, στ’ αριστερά μου, παντού υπήρχε κόσμος, κυρίως λευκοί, οι οποίοι είχαν πάθει σοκ. Φίλε, είχαν πάθει σοκ.

Καθώς προχωρούσαμε, παρατήρησα ότι έκαναν στην άκρη και είδα ότι μερικοί είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό, απλά κοιτάζανε, και τα μάτια και τα πρόσωπα και η έκφρασή τους λέγανε, «Ποιοι στο διάολο είναι αυτοί οι αράπηδες με τα όπλα;» Και κάποιοι απ’ αυτούς απλά λέγανε: «Αράπηδες με όπλα, αράπηδες με όπλα», κι εγώ έδειχνα προς το μέρος τους σαν να ήταν εχθροί μας. Είδα τρεις ή τέσσερις φάτσες που είχαν όντως καταλάβει τι συνέβαινε. Ή ταν σίγουρα στη Βουλή και είχαν ακούσει τον Μάλφορντ να μι­λάει για μας, γιατί στέκονταν συνοφρυωμένοι και μας κοίταζαν σαν μια χούφτα ρατσιστικά γουρούνια, όπως είχα δει ρατσιστι­κά γουρούνια να κοιτάνε εμένα και τον Χιούι, σαν να θέλανε να μας σκοτοίσουν.

Είδα μπροστά μου μια μεγάλη αίθουσα, μια πολύ μεγάλη αίθου­σα. Είπα, «Ψάχνουμε τη Βουλή.» Είδα μια ταμπέλα που έγραφε «Σύγκλητος» και είχε ένα βέλος που έδειχνε αριστερά. Αλλά εγώ έψαχνα τη Βουλή και δεν είχα δει καμιά ταμπέλα. Έτσι συνέχισα. Καθώς περνάγαμε απ’ την αίθουσα, φωτογράφοι έτρεχαν από τ’ αριστερά και απ’ τα δεξιά μας, γύρω απ’ τον Μπόμπι και γύρω απ’ τον Τάκερ, πήδαγαν μπροστά μας τραβώντας φωτογραφίες και πατώντας τα φλας. Καμεραμάν τράβαγαν εικόνες, αλλά δεν δίνα­με σημασία. Εγώ έσφιγγα στο χέρι μου το χαρτί με την εντολή που κράταγα τυλιγμένο και συνέχιζα. Σταμάτησα και είπα, «Πού στο διάολο είναι η Βουλή; Υπάρχει κανείς που ξέρει πώς πάμε στο μέ­ρος όπου μπορούμε να παρακολουθήσουμε τις εργασίες του σώ­ματος που ετοιμάζει τους νόμους;» Κανείς δεν είπε τίποτα. Τότε κάποιος φώναξε, «Είναι επάνω, στον επόμενο όροφο.»

Ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο και προχωρήσαμε. Συνεχώς μαζεύ­ονταν μπροστά μας όλο και περισσότεροι φωτογράφοι, περπατώ­

116

ντας ανάποδα και βγάζοντας φωτογραφίες, ενώ εμείς διασχίζαμε την αίθουσα. Τηλεοπτικε'ς κάμερες, φωτογραφικές κάμερες, όλων των ειδών. Φλας άναβαν παντού. Έφτασα με'χρι τη με'ση της αί­θουσας, όταν είδα μια πύλη. Δεν έδωσα σημασία στην αρχή, αλλά γύρισα και ρώτησα έναν δημοσιογράφο, «Μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις πού πρέπει να πάω για να παρακολουθήσω τις εργα­σίες του σώματος που ετοιμάζει τους νόμους; Θέλω να πάω εκεί. Θέλω να δω τον Μάλφορντ, ο οποίος υποτίθεται ότι ετοιμάζει τον νόμο ενάντια στους μαύρους.» Αυτό έλεγα στον εαυτό μου -θέλω να το δω. Το λοιπόν αυτός είπε, «Ευθεία, κύριε.» Πήγα ευθεία και είδα μια πύλη. Καθώς πλησίαζα στην πύλη, ένα-δύο μέτρα πριν απ’ αυτή, όρμησε μπροστά μου ένα γουρούνι, ένα κρατικό γουρού­νι, και είπε, «Πού στο διάολο πας;» Είπα, «Πάω να παρακολουθή­σω τις εργασίες της Βουλής. Τι πρόβλημα υπάρχει;»

«Δεν μπορείς να μπεις εδώ μέσα!» «Τι στο διάολο εννοείς, όταν λες ότι δεν μπορώ να μπω; Θα μου αρνηθείς το συνταγματικό μου δικαίωμα; Κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να παρακολουθή­σει τη Βουλή. Ποιο είναι το πρόβλημά σου;» Ενώ μιλούσαμε, σι δημοσιογράφοι πέρναγαν απ’ την πύλη. Και ήταν τόσοι πολλοί οι δημοσιογράφοι που προσπαθούσαν να μπουν που έσπρωξαν και κόλλησαν το γουρούνι στον τοίχο. Προσπαθώντας να βγάλουν φωτογραφίες. Μπροστά μου βρισκόταν μόνο το γουρούνι κι ένα χαμηλό κιγκλίδωμα. Μια περιστρεφόμενη πύλη, σαν μια περιστρεφόμενη πόρτα, αλλά ήταν μόλις ένα μέτρο ψηλή. Όταν οι δημοσιογράφοι έπεσαν πάνω στο γουρούνι, αυτός έκανε στην άκρη, κι εγώ προχώρησα μπροστά.

Καθώς προχωρούσα, οι δημοσιογράφοι μού άνοιγαν συνεχώς τον δρόμο. Αντιλήφθηκα ότι έπρεπε να πάω δεξιά, έτσι πήγα δεξιά, και καθώς προχωρούσα είδα έναν γεροδεμένο κοντό άντρα, γύρω στο ένα εξήντα ή στο ένα εβδομήντα. Καθώς πλησίαζα μια μεγάλη πόρτα, που ήταν τρεις ή τέσσερις φορές ψηλότερη από μένα, αυτός άνοιξε την πόρτα. Άνοιξε την πόρτα σαν να έλεγε, «Μάλιστα κύ­

117

ριε, και βέβαια μπορείτε να περάσετε. Περάστε κύριε! Εσείς κρα- χάτε το όπλο!» Αυτό ήταν που έλεγε. Εσείς κρατάτε το όπλο. Πε­ράστε. Και άνοιξε την πόρτα με ταπεινότητα. Σαν υπηρέτης. Σαν υποτελής. Μ’ αυτόν τον τρόπο άνοιξε την πόρτα. Φοβόταν.

Μπήκα μέσα και είδα πολλές καρέκλες σαν αυτές που έχουν στο θέατρο. Μέσα στη Βουλή κοίταξα αριστερά και κοίταξα δεξιά. Πήγα αριστερά. Εκεί υπήρχε ένας διάδρομος. Φωτογράφοι και δημοσιογράφοι όρμησαν μπροστά μου. Ή ταν παράξενο που οι φωτογράφοι και οι δημοσιογράφοι βρίσκονταν στον διάδρομο στ’ αριστερά μου. Πολλοί απ’ αυτού'ς είχαν μπει από άλλη είσο­δο. Γιατί ήξερα ότι δεν βρίσκονταν μπροστά μου όταν πέρασα την πόρτα. Σίγουρα είχαν μπει από άλλη είσοδο.

Καθώς προχωρούσα αριστερά, θυμάμαι ότι άκουσα τον ομιλητή, τον ομιλητή στη Βουλή, να λέει, «Βγάλτε έξω τους φωτογράφους, δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ.» Καθώς προχωρούσα στον δι­άδρομο έπεσα ξαφνικά πάνω στον Έλντριτζ Κλίβερ. Ο Έλντριτζ Κλίβερ βρισκόταν εκεί κι ο Γουόρεν Τάκερ ήταν στη μέση του δι­αδρόμου με το .357 στο πλευρό του. Κοίταξα προς τα πάνω και είδα κάποιους απ’ τους αποκαλούμενους μαύρους αντιπροσώ­πους στο νομοθετικό σώμα, τους οποίους αποκαλούμε «Θωμάδες, πουλημένους, κωλογλείφτες.» Μας κοίταξαν σαν να έλεγαν, «Τι ήρθαν να κάνουν αυτοί εδώ;» Δεν τους άρεσε που βρισκόμασταν εκεί, οι κωλογλείφτες. Κοίταξα τους κωλογλείφτες, αυτούς τους μπαρμπα-Θωμάδες, τους κάρφωσα με το βλέμμα. Δεν μ’ ένοιαξε για δαύτους, γιατί δεν μας αντιπροσώπευσαν ποτέ. Κι αυτοί οι κατεβασμένοι ώμοι και τα συνωμοτικά βλέμματα, «Νάτοι. Νάτοι, λοιπόν. Τι γυρεύουν εδώ;»

Κάποιος είπε, «Δεν θα έπρεπε να βρίσκεστε εδώ. Δεν θα έπρεπε να βρίσκεστε εδώ.» Προσπαθούσαμε ν’ αποφασίσουμε αν θα μέ­ναμε εκεί, στον όροφο όπου συνεδρίαζε η Βουλή ή θα πηγαίναμε στα θεωρεία. Το συζητήσαμε μέσα σ’ αυτό το μικρό χρονικό διά­

118

στημα, μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό. Το επόμενο που θυμάμαι είναι ότι είδα να περνάνε από πίσω μου ένα γουρούνι κι ο Μπόμπι Χάτον. Ο Μπόμπι έβριζε το γουρούνι που είχε αρπάξει το όπλο απ’ τα χέρια του. Είχε σκάσει από πίσω του και του είχε αρπάξει το όπλο απ’ το χέρι. Ο Μπόμπι Χάτον έβριζε το γουρούνι, «Για ποιο λόγο μου πήρες το όπλο; 'Εχω συλληφθεί ή κάτι παρόμοιο; Δεν με έχεις συλλάβει, δώσ’ μου πίσω το όπλο μου. Δεν είπες ότι με συλλαμβάνεις.» Θυμόταν πολύ καλά τι του είχε μάθει ο Χιούι. Πάντα να ρωτάς εάν έχεις συλληφθεί. Κι αν δεν έχεις συλληφθεί, τότε επιμένεις στα συνταγματικά σου δικαιώματα.

Έτσι γύρισα κι έτρεξα προς το γουρούνι και είπα, «Έ χει συλλη­φθεί; Για ποιο λόγο του πήρες το όπλο;» Κι αυτός είπε, «Δεν θα έπρεπε να βρίσκεστε εδώ. Αυτό δεν είναι μέρος για σας.» Τον ρώτησα, «Έ χει συλληφθεί; Αν δεν έχει συλληφθεί, για ποιο λόγο του πήρες το όπλο;» Έ ρχεται ένα δεύτερο γουρούνι και δίνει στον πρώτο ένα όπλο, το οποίο ήταν το ίδιο μ’ αυτό που είχε ο Μαρκ Κόμφορτ, ένα 30-.60. Βγήκαμε απ’ τη μεγάλη πόρτα -το γουρού­νι, εγώ κι ο Μπόμπι. Ο Μπόμπι απ’ τη μία πλευρά κι εγώ απ’ την άλλη, ο Μπόμπι έβριζε το γουρούνι, τον στόλιζε με κάθε είδους βρισιές, και του έλεγε να του δώσει πίσω το όπλο του απ’ τη στιγ­μή που δεν τον είχε συλλάβει.

Μόλις φτάσαμε στο ασανσέρ, το γουρούνι με άρπαξε απ’ τον δεξί μου ώμο. Συνέχισα να τον ρωτάω εάν έχω συλληφθεί. Με ’σπρώ­ξε, και μόλις με ’σπρώξε μπήκα στο ασανσέρ. Είπα, «Εντάξει, έχουμε συλληφθεί, αδέλφια. Σίγουρα έχουμε συλληφθεί. Ελάτε, πάμε.» Γιατί λίγο πριν μ’ αρπάξει, το γουρούνι είχε πει ότι δεν είχα συλληφθεί. Έτσι σκέφτηκα ότι θα ’πρεπε σ’ εκείνο το σημείο να δεχθώ ότι με είχε συλλάβει ανεπίσημα. Τότε μου ’σκάσε φλα- σιά. Η εντολή... το μήνυμα που είχε στείλει ο Χιούι... δεν το είχα διαβάσει. Έ πρεπε να διαβάσω το μήνυμα, έπρεπε να διαβάσω το μήνυμα. Έτσι εννιά με δέκα αδέλφια στριμωχτήκαμε στο ασανσέρ με τα όπλα μας και μαζί μπήκαν και κάτι δημοσιογράφοι. Πήγα­

119

με στο ισόγειο και στρίψαμε δεξιά σ’ ένα μικρό δωμάτιο που είχε έναν πάγκο. Το δωμάτιο είχε περίπου τρία μέτρα μήκος και δυο μέτρα πλάτος. Ξαφνικά είδα όλους τους καμεραμάν να στήνουν τις κάμερες στην είσοδο. Είπα, «Μάλιστα... η εντολή.» Το μήνυ­μα που μου είχε πει να διαβάσω ο Χιούι. Το μήνυμα. Έ πρεπε να περάσω το μήνυμα. Έτσι έβγαλα το μήνυμα και το άνοιξα; και το διάβασα όλο. Στο βάθος ο Μπόμπι Χάτον έβριζε τα γουρούνια και τους έλεγε να του δώσουν πίσω το όπλο του: «Δοίστε πίσω το όπλο μου. Δεν με έχετε συλλάβει. Δοίστε πίσω το όπλο μου. Δεν με έχετε συλλάβει.» Θα ’πρεπε να το είπε τρεις με τέσσερις φορές. Έβριζε τα γουρούνια με όλους τους τρόπους, το οποίο πέρασε στην τηλε­όραση, το άκουσα αργότερα.

Στο σημείο εκείνο, αφού τελείωσα την ανάγνωση του μηνύματος, ακριβώς σ’ εκείνο το σημείο, μπήκε ένα μαύρο γουρούνι. Μπή­κε ε'να γουρούνι αράπης, ένα γουρούνι «Νέγρος». Καθώς περνού­σε από μπρος μου είπα, «Κοίτα, μάγκα, έχουμε συλληφθεί;» Κι εκείνος είπε, «'Οχι, δεν έχετε συλληφθεί.» «Τότε, γαμο'πο», είπα, «δώσε πίσω στα μαύρα αδέλφια τα όπλα τους.» Τότε εκείνος είπε, «Τα όπλα θα τους επιστραφούν.» Είπα, «Λοιπόν, δώσ’ τα πίσω!» Κι ο Μπόμπι Χάτον τους όρμησε, «Μπάσταρδε, γέμισε πάλι το όπλο μου. Άδειασες το όπλο μου. Σε είδα να το αδειάζεις. Άδεια- σες το όπλο μου. Γέμισέ το πάλι, όπως ήταν. Δώσ’ μου πίσω το όπλο.»

Κοίταξα προς τον πάγκο που βρισκόταν εκεί, και κάτι κάνανε με τα όπλα, το 30-.06 και την καραμπίνα του Μπόμπι Χάτον. Την επόμε­νη στιγμή είχαν πάρει πίσο) τα όπλα στα χέρια τους. Κοιτούσα τους καμεραμάν. Μου έκαναν μερικές ερωτήσεις. Κάποιος μου είπε να διαβάσω ξανά την εντολή. Είπε ότι δεν την πρόλαβε. Διάβασα ξανά την εντολή, μέσα σ’ εκείνο το μικρό δωμάτιο. Όταν τελείωσα την ανάγνωση, μου φάνηκε ότι ήταν ώρα να φύγουμε. Έτσι είπα, «Φεύγουμε.» Κόψαμε λάσπη και βγήκαμε απ’ το δωμάτιο. Τότε κάτι καμεραμάν με πλησίασαν και μου ζήτησαν να διαβάσο) ξανά

120

το μήνυμα. Έτσι το ξαναδιάβασα. Η πρα'πη φορά ήταν στο κεφα­λόσκαλο μπροστά απ’ το Καπιτώλιο. Το διάβασα και κατε'βηκα στο τελευταίο σκαλοπάτι και διάβασα το μήνυμα ακόμα μια φορά. Είπα, «Εντάξει, αδέλφια, πάμε να φύγουμε.»*

*Εκτελεστική Εντολή Αριθμός Ένα Δήλωση του Υπουργού Άμυνας

Διαβάστηκε στις 2 Μαΐον 1967 στο Καπιτώλιοτον Σακραμέντο, στην Καλιφόρνια

Το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την Αυτοάμυνα καλεί τους Αμερικανούς γενικά και τους μαύρους ειδικότερα να δώσουν ιδι­αίτερη προσοχή στο ρατσιστικό νομοθετικό σώμα της Καλιφόρ- νια, το οποίο σχεδιάζει έναν νόμο που ως σκοπό έχει να κρατήσει τους μαύρους άοπλους και ανίσχυρους την ώρα που η ρατσιστική αστυνομία σε όλη τη χώρα εντείνει την τρομοκρατία, την κτηνω- δία, τη δολοφονία και την καταπίεση των μαύρων.

Την ώρα που η αμερικανική κυβέρνηση διεξάγει έναν ρατσιστι­κό πόλεμο γενοκτονίας στο Βιετνάμ, τα στρατόπεδα συγκέντρω­σης στα οποία ζούσαν έγκλειστοι οι Ιάπωνες κάτοικοι της Αμε­ρικής κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ανα­καινίζονται και επεκτείνονται. Από τη στιγμή που η Αμερική ιστο­ρικά επιφύλαξε την πιο βάρβαρη μεταχείριση στους μη-λευκούς, δεν μπορούμε παρά να συμπεράνουμε ότι τα στρατόπεδα συγκέ­ντρωσης αυτά ετοιμάζονται για όσους μαύρους είναι αποφασισμέ­νοι να κερδίσουν την ελευθερία τους με κάθε αναγκαίο μέσο. Η υποδούλωση των μαύρων από την πρώτη στιγμή σε αυτήν εδώ τη χώρα, η γενοκτονία των Αμερικανών Ινδιάνων και ο περιορισμός των επιζώντων σε φυλασσόμενες περιοχές, το κτηνώδες λιντσάρι­σμα χιλιάδων μαύρων αντραίν και γυναικών, η ρίψη ατομικών βομ­βών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, και τώρα η θρασύδειλη αν­θρωποσφαγή στο Βιετνάμ, αποδεικνύουν ότι η ρατσιστική δομή εξουσίας της Αμερικής εφαρμόζει ενάντια σε όσους έχουν άλλο

121

χρώμα δέρματος μια και μόνο πολιτική: καταπίεση, γενοκτονία, τρομοκρατία, και απειλή στρατιωτικής επέμβασης.

Οι μαύροι ικέτευσαν, προσευχήθηκαν, παρακάλεσαν, διαδήλω- σαν, και άλλα παρόμοια προκειμένου η ρατσιστική δομή εξουσί­ας της Αμερικής να επανορθώσει για τις αδικίες οι οποίες δια- πράχθηκαν ιστορικά εναντίον των μαύρων. Η απάντηση σε όλες αυτές τις προσπάθειες ήταν περισσότερη καταπίεση, εξαπάτηση και υποκρισία. Καθώς η επίθεση της ρατσιστικής αμερικανικής κυβέρνησης στο Βιετνάμ κλιμακώνεται, οι αστυνομικές υπηρεσί­ες στην Αμερική κλιμακώνουν την καταπίεση των μαύρων σε όλα τα γκέτο της Αμερικής. Διεφθαρμένα αστυνομικά σκυλιά, προβο­κάτορες και αυξημένες περιπολίες έχουν πλέον γίνει καθημερινά φαινόμενα στις μαύρες κοινότητες. Ο δήμαρχος κωφεύει στις εκ­κλήσεις των μαύρων, οι οποίοι ζητούν να απαλλαγούν από αυτή την εντεινόμενη τρομοκρατία. ν

Το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την Αυτοάμυνα πιστεύει ότι έχει έρθει πια η ώρα οι μαύροι να οπλιστούν ενάντια σε αυτή την τρομοκρατία πριν να είναι πολύ αργά. Ο υπό ψήφιση νόμος του Μάλφορντ φέρνει την ημέρα της κρίσης ένα βήμα πιο κοντά. Έ νας λαός που έχει υποφέρει τόσα πολλά για τόσο μεγάλο χρονι­κό διάστημα στα χέρια μιας ρατσιστικής κοινωνίας, πρέπει κάπου να τραβήξει μια γραμμή. Πιστεύουμε ότι οι μαύρες κοινότητες της Αμερικής πρέπει να εξεγερθούν σαν ένας άνθρωπος για να στα­ματήσουν την τάση αυτή που οδηγεί αναπόφευκτα στην ολοκλη­ρωτική καταστροφή τους.

Τη στιγμή εκείνη συνειδητοποίησα ότι είχε συμβεί το τρομερό γε­γονός για το οποίο μιλούσε ο Χιούι Π. Νιούτον. Γιατί πολλοί, πολ­λοί καμεραμάν βρίσκονταν εκεί. Πολλοί, πολλοί είχαν καλύψει την είσοδο των μαύρων στο Καπιτώλιο και τη δυσαρέσκειά τους όπως είχε εκφραστεί με μία συγκεκριμένη δήλωση. Έ να μήνυμα, η Εκτελεστική Εντολή Αριθμός Έ να, την οποία ο Χιούι Π. Νιού-

122

τον μου παρήγγειλε να πάω στο Καπιτώλιο, να χρησιμοποιήσω τα με'σα μαζικής ενημέρωσης ως μέσο για να μεταφέρω το μήνυμα στον αμερικανικό λαό και ειδικότερα στους μαύρους. Φύγαμε και μπήκαμε στ’ αυτοκίνητα κι ο αδελφός Έλντριτζ Κλίβερ ήρθε πίσω μου. Κι ο Έλντριτζ είπε, «Αδελφέ, τα καταφέραμε. Τα καταφέρα­με, μάγκα. Μέγα κατόρθωμα.» Είπα, «Έτσι είναι, αδελφέ, σίγου­ρα τα καταφέραμε.»

Έ τσι είπα, «Εντάξει, αδελφοί και αδελφές, πάμε να φύγουμε. Πάμε να την κάνουμε απ’ αυτή την πόλη.» Θυμάμαι να λέω σ’ όλους, «Οι αδελφές και οι αδελφοί έχουν μαγειρέψει κοτόπουλο.» Τ’ αδέλφια άρχισαν να συγκεντρώνονται. Κάποιοι είχαν μείνει λίγο πιο πίσω, κι εγώ είπα, «Πάμε. Θα φάμε όλο το τηγανητό κο­τόπουλο που έχουν μαγειρέψει, γιατί πεινάω και σ’ αυτή την πόλη κάνει ζέστη. Κάνει ζέστη, δικέ μου.» Έτσι μπήκα στ’ αμάξι μου και κοίταξα απ’ τον καθρέφτη να δω αυτούς που είχαν παρκάρει από πίσω μου.

Ανοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου και ρώτησα τον κόσμο αν ήταν έτοιμοι να φύγουμε. «Πάμε», είπαν. «Εντάξει, αδελφοί και αδελ­φές, φύγαμε», φώναξα. Καθώς ξεκινούσα, ρώτησα, «Πού είναι όλοι οι άλλοι;» «Είναι στον κάθετο», είπε κάποιος. «Μερικοί έχουν παρκάρει στον κάθετο.» Έτσι πήγαμε προς τον κάθετο. Πιο κάτω, μόλις περάσαμε ένα μεγάλο, μεγάλο τετράγωνο, σταμάτησα και βεβαιώθηκα ότι όλος ο κόσμος και όλα τ’ αυτοκίνητα βρίσκονταν από πίσω μου σε σειρά. Ο Γουόρεν Τάκερ, ο οποίος οδηγούσε το δεύτερο ή το τρίτο αυτοκίνητο, μου φώναξε, «Ε, μάγκα, τ’ αυτο­κίνητο έχει υπερθερμανθεί.» Οδηγούσε τη δική μου Σέβι του ’54. «Πρέπει να βάλουμε νερό για να ψυχθεί.» Η μηχανή είχε ζεστα­θεί, γιατί υπήρχε κάποιο πρόβλημα με το ψυγείο.

«Θα το φτιάξουμε αργότερα», είπα. «Θα βγούμε απ’ την πόλη. Θα φάμε το κοτόπουλο και θα βρούμε νερό αργότερα.» Έτσι ξεκί­νησα να οδηγώ στη δεξιά λωρίδα. Λίγο πριν τη γωνία, πρόσεξα

123

μια ταμπέλα: ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ - ΣΤΡΙΨΤΕ ΔΕΞΙΑ. Σταμάτησα στο φανάρι και το μάτι μου πήρε ένα βενζινάδικο στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Το συζήτησα με τον εαυτό μου. Αποφάσισα να πάμε ευθεία και να βάλουμε νερό. Αντί να στρίψω δεξιά, πε- ρίμενα μέχρι ν’ ανάψει πράσινο και πέρασα στην απέναντι πλευ­ρά του δρόμου κι έστριψα στο βενζινάδικο. Τα υπόλοιπα αδέλφια και αδελφές τσούλησαν με τ’ αυτοκίνητά τους στο βενζινάδικο και άραξαν εκεί. Έ κανε πολλή ζέστη. Έβραζε ο τόπος. Αποφάσισα να βγάλω το δερμάτινο τζάκετ μου, αλλά για να βγάλω το τζάκετ μου έπρεπε να βγω απ’ το αυτοκίνητο.

Καθώς άνοιγα την πόρτα, σήκωσα το βλέμμα και είδα ένα γου­ρούνι στη γωνία να περπατά νότια στην άκρη του δρόμου, όπου είχε παρκάρει τ’ αμάξι του. Κρατούσε το όπλο του. Όρμησα έξω. Βγήκα απ’ το αυτοκίνητο. Πήγα κατευθείαν πάνω του. Σταμάτησα και σταμάτησε κι εκείνος. Είπα, «Για περίμενε». Είπα, «Το πρώ- το πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι ν’ αφήσεις το όπλο. Βάλ’ το πίσω στη θήκη του. Αν θέλεις να συλλάβεις κάποιον μπορείς να τον συλλάβεις αλλά καλύτερα ν ’ αφήσεις το όπλο.» Κι ο επόμενος ήχος που άκουσα ήταν αδέλφια να γεμίζουν τα όπλα τους και να οπλίζουν. Μόλις είδαν το γουρούνι να έρχεται κρατώντας το όπλο, άρχισαν να γεμίζουν. Είπα, «Ασε κάτω το όπλο!» Τον κοίταξα στα μάτια ψυχρά. Ή ταν ένα φοβισμένο γουρούνι, με το όπλο στο χέρι. Πήρε το όπλο του, μόλις άκουσε τα όπλα να γεμίζουν, και ενώ του έλεγα να το βάλει πίσω, το άφησε να γλιστρήσει στη θήκη του και απομάκρυνε τα χέρια του. Έτσι μπράβο.

Τότε σήκωσα το βλέμμα και είδα ότι είχε πλησιάσει ένα δεύτερο γουρούνι. Είχε παρκάρει τη μηχανή του και μίλαγε στον μικρό του ασύρματο. Δεν θυμάμαι τι στο διάολο έλεγε στον ασύρματο, αλλά μου ανταπέδωσε το βλέμμα. «Έχουμε το δικαίωμα», είπε, «έχου­με το δικαίωμα να κάνουμε εξακρίβωση.» Είπα, «Ίσως έχετε το δικαίωμα να κάνετε εξακρίβωση, αλλά βεβαιωθείτε ότι τα όπλα σας θα μείνουν στις θήκες τους!» Την ίδια στιγμή άρχισαν να φτά­

124

νουν κι άλλα γουρούνια με τ’ αυτοκίνητά τους. Άκουσα κάποιον απ’ τον ασύρματο να λε'ει, «Συλλάβετε' τους όλους. Για το οτιδήπο­τε. Συλλάβετε' τους για το οτιδήποτε.» Αυτά ήταν τα ακριβή λόγια του. Ύ στερα με ρώτησε πού ήμουν. Είπα ότι ήμουν στο Καπιτώ­λιο. «Γιατί; Τιτρε'χει;» Ξε'ρετε τι με ρώτησε; Μου είπε, «Τι είστε; Λε'σχη όπλων;» Είπα, «Όχι, είμαστε το Κόμμα των Μαύρων Παν­θήρων. Είμαστε μαύροι με όπλα. Τι πρόβλημα υπάρχει;»

Καθώς άρχισα ν ’ απομακρύνομαι, είδα να καταφτάνουν πολλά γουρούνια' μπάτσοι με πολιτικά να βγαίνουν απ’ τα αυτοκίνητά τους, αυτοκίνητα στη μέση του δρόμου, κτλ. Δεν με είχε ενοχλή­σει κανείς ακόμα. Απλώς περπατούσα. Κάτι μπάτσοι με πολιτι­κά ήρθαν προς το μέρος μου. «Έχετε μαζί σας ταυτότητα;» Είπα, «Ναι, έχω μαζί μου ταυτότητα.» Είδα ένα γουρούνι ν’ ανοίγει την πόρτα ενός αυτοκινήτου. Έ τρεξα προς τ’ αυτοκίνητο. Είπα, «Μακριά τα χέρια σου.» Γύρισα και είδα δύο γουρούνια να κινούνται ύπουλα πίσω απ’ τον Σέρμαν Φορτέ. Πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε, τον άρπαξαν και απ’ τα δυο χέρια και ένα απ’ τα γουρούνια τού βούτηξε το όπλο απ’ τη θήκη. Κι εγώ είπα, «Έχει συλληφθεί;» «Ναι, έχει συλληφθεί.» Είπα, «Αποδέξου τη σύλλη­ψη, Σέρμαν.»

Το γουρούνι μού ζήτησε ξανά εξακρίβωση στοιχείων. Πήγα να πιάσω το πορτοφόλι απ’ την κωλότσεπη και σχεδόν ταυτόχρονα μου άρπαξε το δεξί χέρι, κι ένα δεύτερο γουρούνι μου άρπαξε τ’ αριστερό χέρι και είπε, «Συλλαμβάνεσαι γιατί φέρεις κρυμμένο όπλο.» Ύστερα μου βούτηξε το όπλο απ’ τη θήκη κρατώντας τα χέρια μου. Μου περάσανε αμέσως χειροπέδες και με βάλανε στ’ αμάξι τους.

Με πήγανε στο αστυνομικό τμήμα του Σακραμέντο. Μόλις βγή­καμε απ’ το ασανσέρ, ένα γουρούνι άρπαξε τις χειροπέδες και τις τράβηξε προς τα πάνω -πολύ πάνω, για να με τραυματίσει και να με πονέσει. Και με ’σπρώξε στον τοίχο και μου είπε, «Στάσου με

125

το πρόσωπο στον τοίχο.» Αυτό είπε το γουρούνι. Και μου χτύπησε το πρόσωπο στον τοίχο. Ο τοίχος ήταν πολύ δροσερός. Ή ταν ανα­κουφιστικά δροσερός. Ήμουν ευτυχής που ακουμπούσα το πρό­σωπό μου στον δροσερό τοίχο. Ο Σέρμαν Φόρτε' βρισκόταν στ’ αριστερά μου. Κοίταξα προς το μέρος του. «Τι συμβαίνει, αδελ­φέ;» «Α, φίλε, τίποτα», είπε. «Όλα εντάξει.» «Ναι», είπα.1 «Όλα θα πάνε καλά».

Με οδηγήσανε σ’ ένα κελί. Ρώτησα τον εαυτό μου, «Τα σκότωσα;» Δεν ήξερα. Ήμουν πολύ κουρασμένος. Πήγα στον τοίχο απέναντι απ’ την πόρτα, ένα με ενάμισι μέτρο απ’ αυτήν, ξάπλο)σα, κι απο­κοιμήθηκα αμέσως. Κάποιος ξεκλείδωσε την πόρτα. Φέρανε τον Έλντριτζ. «Γαμώτο.» Αυτό με πόνεσε. Με πόνεσε άσχημα. Είπα, «Γαμώτο, συλλάβανε τον Έλντριτζ!» Ή ξερα ότι δεν ήταν καλό. Ο Έλντριτζ ήταν έξω με αναστολή. Είπα, «Ο Έλντριτζ δεν πρόκει­ται να βγει απ’ τη φυλακή.» Έ νιωθα πολύ άσχημα. Είπα, «Φίλε, σε συλλάβανε. Μπορεί να πας ξανά πίσω στη φυλακή.» Ο Έλντριτζ είπε, «Δε γαμιέται. Άξιζε τον κόπο, γιατί τα καταφέραμε.»

126

Σημειώσεις των μεταφραστών

1. Emancipation Proclamation: Εκδόθηκε από τον Αβραάμ Λίνκολν κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου. Σύμφο)να με αυτήν, από την 1η Ιανουαρίου 1863 καταργούνταν η δουλεία στις αποσχισθείσες νό­τιες πολιτείες.

2. Revolutionary Action Movement (RAM): Μαρξιστική-λενινιστική ορ­γάνωση μαύρων ριζοσπαστών, η οποία ιδρύθηκε το 1962.

3. Ό πω ς πολλοί μαύροι επαναστάτες της εποχής, ο Μπόμπι Σιλ χρησι­μοποιεί τον χαρακτηρισμό «μαύρος» για τους ριζοσπάστες, πολιτικά συ­νειδητοποιημένους και όχι για όλους όσους έχουν αφρικανική καταγω­γή. Οι υπόλοιποι, όσοι αποδε'χονται και έχουν αφομοιωθεί από το λευκό κατεστημένο ή τηρούν παθητική στάση, είναι είτε «νέγροι» (negroes) είτε «αράπηδες» (niggers). Ωστόσο, ο χαρακτηρισμός «αράπης» αποκτά θετι­κό πρόσημο όταν αναφέρεται στα «αδέλφια», όπως ο Χιούι Γΐ. Νιούτον ή οι υπόλοιποι Πάνθηρες, δείγμα γλωσσικής επανοικειοποίησης.

4. Cultural nationalists: Πρεσβεύουν ότι οι μαύροι στην Αμερική αποτε- λούν ένα ξεχωριστό έθνος με κύριο χαρακτηριστικό την κοινή κουλτούρα. Τη δεκαετία του ’60 προπαγάνδιζαν την ανάγκη μιας μαύρης πολιτιστικής επανάστασης και την επιστροφή στις αφρικανικές παραδόσεις και αξίες. Υποστήριζαν τον αυτοκαθορισμό, τον αυτοσεβασμό και την αυτάρκεια της μαύρης κοινότητας, αλλά δεν αναγνώριζαν την αρχή της πάλης των τάξε­ων, σε αντίθεση με τους Μαύρους Πάνθηρες.

5. Mario Savio (1942-1996): Λευκός ακτιβιστής, ηγετικό στέλεχος του Κι­νήματος για την Ελευθερία του Λόγου που αναπτύχθηκε στο Πανεπιστή­μιο του Μπέρκλεϊ στα μέσα της δεκαετίας του ’60.

6. Lyndon Baines Johnson (1908-1973): Ως αντιπρόεδρος των ΗΠΑανέλα- βε την προεδρία μετά τη δολοφονία του Τζον Φ. Κένεντι το 1963 και επα- νεξελέγη το 1964. Το 1967 ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τάχθηκε ανοιχτά και

δημόσια ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, τον οποίον υποστήριζε με όλα τα μέσα ο Τζόνσον.

7. Betty Shabazz (1934-1997): Μαύρη ακτιβίστρια, σύζυγος του Μάλκολμ Εξ.

<8. Nut Turner (1800-1831): Πρωταγωνιστής της εξέγερσης των σκλάβων το 1831 στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ.

9. Robert Franklin Williams (1925-1996): Μαύρος εθνικιστής, υπέρμαχος της ένοπλης πάλης.

10. Deacons for Defense and Justice: Ένοπλη οργάνωση μαύρων, η οποία έδρασε τη δεκαετία του ’60 στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ.

11. Ramparts (Επάλξεις)·. Αμερικανικό πολιτικό και λογοτεχνικό περιοδι­κό (1962-1975), το οποίο συνδέθηκε με τη Νέα Αριοτερά.

128

Bobby Seale όταν οι μαύροι πάνθηρες

πήρανε τα όπϋα

Τον Οκτώβριο του 1966 ο Μπόμπι Σιλ και ο Χιοΰι Π. Νιούτον ιδρύουν το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων στο Όκλαντ της Καλιφόρνια. Ο Σιλ αφηγείται τα γεγονότα που σημάδεψαν τους πρώτους μήνες ζωής της οργάνωσης, ως τον Μάιο του 1967: το πρόγραμμα το>ν δέκα σημείων, την οργάνιοση της μαύρης κοινότητας, τους τσαμπουκάδες με τους μπάτσσυς στους δρόμους και τις πρώτες ένοπλες αντιπαραθέσεις, τη θρυλική είσοδο οπλισμένων Πανθήρων στο Καπιτώλιο.

«Ο αγώνας μας είναι ταξικός και. όχι φυλετικός» τονίζει ο Σιλ. Επιτίθε­ται όχι μόνο (ττΐ|ν άρχουσα τάξη και τη ρατσιιττική δομή της εξουσίας, αλλά και στις αστικές αισθητικές αξίες και συμβάσεις: ξεγυμνώνει τον λόγο του από κάθε λογοτεχνική φιοριτούρα και συνθέτει ένα τραχύ, πολυρρυθμικό κείμενο, το οποίο μοιάζει με φρι τζαζ σύνθεση, όπου η φράση «ο Χιούι είπε» κρατά τον ρόλο του ριφ.

• Μετάφραση: Jazra Khaleecl, kyoko Kishida

ΤΟΠΟΒΟΡΟΕ ! κι>όοπς ί -:!(ηχπΐ'ΐ\'

Το βιβλίο <ιντό νίναι προϊόν μιας η ΐ’οτηιιιι τοπικής J!!>οιίί γνιοης οτη διανομή γι'ώοης και ιδι ών. ΛιατίΟι ταιμόνο ατην τπ ριοχή ταιν Εξαρχιίων Αττικής.