«ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ», αριθμός φύλλου 21

Η ανάληψη της διεξαγωγής των Ολυ-μπιακών Αγώνων (ΟΑ) του 2004 απότην Ελλάδα, μπορεί να σημάνει μιαστροφή προς τη Σοσιαλιστική Πολιτι-στική Αναγέννηση αυτής της κορυφαίαςπαγκόσμιας αθλητικής εκδήλωσης. Ηπροσπάθεια του ιμπεριαλισμού στο ΛοςΆντζελες να βάλει ουσιαστικά τέρμαστην Ολυμπιακή ιδέα, με τον εκφυλισμόκαι την πλήρη εμπορευματοποίησή της,αλλά και με τις δολοφονίες που ο ίδιοςοργάνωσε εκεί, χρεοκόπησε κάτω απότην πίεση της προοδευτικής ανθρωπότη-τας, που επηρέασε ακόμα και τον κλει-στό αντιδημοκρατικό μηχανισμό τωνλεγόμενων “αθανάτων”. Αυτοί, μέσααπό τα ΜΜΕ του ιμπεριαλισμού και μετα χρήματα που τους πρόσφεραν οι πο-λυεθνικές, είχαν προαποφασίσει τη διε-ξαγωγή τους στη Ρώμη. Αλλά η ιστορίατου ανθρώπινου πολιτισμού -εκφρασμέ-νη από την Ελλάδα-, ενωμένη με τηναγωνιζόμενη ανθρωπότητα -εκφρασμέ-νη από την Αφρική του Μαντέλα-, τουςανάγκασαν σε άτακτη υποχώρηση. Τα7 χρόνια που μας χωρίζουν τώρα απότους Ολυμπιακούς της Αθήνας, μπορούννα χρησιμεύσουν για την οριστικήαποκατάσταση-αναγέννηση του νοήμα-τος αυτών των αγώνων. Εμείς πιστεύ-ουμε ότι για να γίνει αυτό πρέπει, μεσυγκεκριμένα προγραμματικά, πολιτικάκαι οργανωτικά μέτρα, να πάρει η αν-θρωπότητα στα χέρια της αυτούς τουςΑγώνες, όπως και κάθε άλλη αθλητικήκαι πολιτιστική παγκόσμια εκδήλωση.Να τους διεκδικήσει και να τους κατα-κτήσει σαν ένα όργανο της παγκόσμιας

ταξικής πάλης και της προόδου των μα-ζών, απέναντι στο παγκόσμιο καπιταλι-στικό σύστημα που θέλει να τους εκφυ-λίσει, να τους χρησιμοποιήσει για τουςδικούς του σκοπούς, ή/και να τους κα-ταργήσει. Ανεξάρτητα από την πόλη, ήτις πόλεις που θα διεξάγεται αυτή η εκ-δήλωση κάθε φορά.

Εμείς, για να εξασφαλιστεί περισσό-τερο αυτή η πορεία, θα προτιμούσαμε ν’αναλάβει τη διεξαγωγή των ΟΑ μιασοσιαλιστική χώρα (Εργατικό Κράτος),όπως η Κούβα ή η Κίνα και σε περίπτω-ση που τους διεκδικούσε, εμείς θα στη-ρίζαμε αυτή την υποψηφιότητα, γιατίαυτό θα σήμαινε μια επέκταση κι έναβάθεμά αυτού που είχε γίνει στην Ολυ-μπιάδα της Μόσχας το 1980. Όπως είχεαναλύσει ο δάσκαλός μας Χ. Ποσάδας:“Πώς vα μnv αισθάvεται καvείς συγκι-vnμέvoς με τnv Ολυμπιάδα τnς Μό-σxας; Όπως είπαμε ήδn σε άλλα άρθρα,n Ολυμπιάδα τnς Μόσxας εκφράζει τoγεγovός ότι “Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΕΙ-ΝΑΙ ΩΡΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ”.Γιατί δεv ήταv Αγώvες πoυ πρoωθoύσαvτov αθλnτικό αvταγωvισμό, αλλά τnvικαvότnτα τoυ αvθρώπιvoυ όvτoς vασυγκεvτρώσει τις πρoσπάθειές τoυ, γιαvα δει πώς θα ξεπεράσει τoυς περιoρι-σμoύς πoυ υπάρxoυv ακόμα στις φυσι-κές τoυ δυvατότnτες. Οι πρoσπάθειεςτoυ αvθρώπιvoυ όvτoς εκφράζovταιστov αθλnτισμό μ’ αυτό τov τρόπo όπωςεκφράζovται και στn διαvόnσn, στnσυvείδnσn, στnv τέxvn, στn μόρφωσnκαι στnv επιστήμn. Δεv ήταv λoιπόv α-πλoί αθλnτικoί αγώvες, αλλά έκφρασαv

τn συγκέvτρωσn τnς ικαvότnτας τoυαvθρώπoυ vα μετρήσει, vα υπερvικήσεικαι vα ξεπεράσει τις μέxρι εκείvn τn

"Ο σοσιαλισμόςείναι μιααναγκαιότητατης οργάνωσηςτης ζωής".Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ

"Η ζωή χωρίςτην πάλη γιατο σοσιαλισμόδεν έχεινόημα".Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ

Περιοδική Έκδοση του ΕΚΚ(Τ), Ελληνικού Τμήματος της Ποσαδικής 4ης ΔιεθνούςΙούνιος-Αύγουστος 1997, Αριθμός Φύλλου 21, 300 δρχ

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΙΔΕΑΣ,ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

• "Μια άλλη ματιά στονΣτάλιν" 3

• Αφρική 6• Ισπανία 8• Φεστιβάλ Νεολαίας

και Φοιτητών 10• Νεολαία και Ταξική Πάλη,

Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ 14• Συνέντευξη Ορέστες

Πέρες 17• Φόρουμ Σάο Πάολο 18• Κούβα 22• 50 χρόνια Προλεταριακής

Φωνής 24• Ουρουγουάη 25• Χιλή 26• Μερκοσούρ 27• Βραζιλία, Κίνημα των

Χωρίς Γη 29• Συνέντευξη του ζωγράφου

Γκουαγιασαμίν 30

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!

ÊÏÌÌÏÕÍÉÓÔÉÊÇ

ÅÍÏÔÇÔÁ

στιγμή πρoσπάθειες, σε σxέσn με τn ζω-τική κίvnσn. Ο αθλnτισμός είvαι μια έκ-φρασn τnς ζωτικής κίvnσnς, είτε με ταxέρια, είτε με τα πόδια. Αυτoί ήταv oιΟλυμπιακoί Αγώvες τns Μόσxας! Γι’αυτό είxαv μια τέτoια επιτυxία κι έvατέτoιo αvτίxτυπo, εvάvτια στo καπιταλι-στικό σύστnμα, πoυ θέλnσε v’ αvτιτα-xθεί στnv Ολυμπιάδα τnς Μόσxας, γιατίθα έφερvε στα μάτια τωv μαζώv όλoυτoυ κόσμoυ, τnς Γερμαvίας, τnς Γαλ-λίας, τnς Αγγλίας, τωv ΗΠΑ, τnς Ιαπω-vίας, τn σύγκρισn: Τί είvαι o καπιταλι-σμός και τί γίvεται εκεί, στn Μόσxα!”.

Η ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων,δηλαδή της ένωσης του ανθρώπινου γέ-νους, με στόχο την κοινή πρόοδο όλων,την εσωτερική αρμονία της ανθρώπινηςκοινωνίας και της σχέσης της με τη φύ-ση και με το σύμπαν, ξεκινάει από ταβάθη των αιώνων, πριν καν χωριστεί ηκοινωνία σε τάξεις. Οι αρχαίοι έλληνεςαπλά τους συστηματοποίησαν, τουςέδωσαν συγκεκριμένη οργανωτική μορ-φή, το 776 π.χ. Κράτησαν 10 περίπου αι-ώνες, αλλά στη συνέχεια, τα καθεστώτατης ατομικής ιδιοκτησίας, του ανταγω-νισμού, της καταπίεσης και των πολέ-μων (παρακμή του δουλοκτητικού καθε-στώτος, φεουδαρχία, καπιταλισμός)τους κατήργησαν για 16 ολόκληρουςαιώνες, αφού πρώτα (τους τελευταίουςαιώνες πριν την κατάργησή τους το 393μ.χ.), οι ρωμαίοι τους είχαν ήδη εκφυ-λίσει σε τσίρκο, μονομαχίες και κερδο-σκοπία. Τέλος, Βυζαντινοί αυτοκράτο-ρες, με πρόσχημα την καταπολέμησητης ειδωλολατρίας, έκαψαν μεγάλο μέ-ρος της Ολυμπίας! Το Λος Άντζελες δεί-χνει ότι, με άλλη μορφή, την ίδια μοίραεπιφυλάσσει ο καπιταλισμός στους ΟΑ,αν εξαρτιόταν απ’ αυτόν. Το ίδιο δείχνεικαι το γεγονός ότι ΟΑ δεν έγιναν στουςδύο ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η επα-νάληψη των ΟΑ το 1896 έρχεται μετάτην ανάπτυξη της ταξικής πάλης τουπρολεταριάτου της Ευρώπης, των ΗΠΑκι όλου του κόσμου και τη γέννηση τωνιδεών του ουμανισμού και του σοσιαλι-σμού. Έρχεται μετά την Πρωτομαγιάτου Σικάγου και την Πρώτη Διεθνή τουΜαρξ και του Ένγκελς. Ήταν η επιβολήτης θέλησης της ανθρωπότητας να διεκ-δικήσει την πολιτιστική της κληρονομιά,όπως έκανε σ’ όλους τους αιώνες, ακόμακαι στους πιο σκοτεινούς, παρά και ενά-ντια στην κάθε φορά άρχουσα τάξη. Αλ-λά μόνο ο σοσιαλισμός θα μπορέσει ν’απαλλάξει μια για πάντα τους ΟΑ απότην καπιταλιστική επιρροή και να δώσειτην πιο σταθερή και κατάλληλη μορφήστη διαρκή και περιοδική φυσική αθλη-τική δραστηριότητα του ανθρώπινουόντος και στη συμβολή και την ολοκλή-ρωσή της στην πρόοδο της ανθρώπινηςκοινωνίας, σαν μέρος της φύσης και τουσύμπαντος.

Δεν είναι καθόλου αλήθεια ότι για τηδιεξαγωγή των ΟΑ απαιτούνται μεγάλεςπροετοιμασίες και δαπάνες, ιδιαίτερα

κτίρια, εγκαταστάσεις, υποδομή και χω-ριά. Όλα αυτά δικαιολογούν απλά τονκερδοσκοπικό πυρετό και την ασυδοσίαόλου του συστήματος, όπως αυτός εκδη-λώνεται ανοιχτά πια και στους ΟΑ καιταυτόχρονα απομονώνουν τους αθλητέςκαι τον αθλητισμό από την κοινωνία,ώστε να τον ελέγχουν περισσότερο καινα κάνουν τις επιλογές με βάση τα δικάτου κριτήρια και στόχους. Ούτε επίσηςέχουν νόημα όλα αυτά στα πλαίσια τηςασφάλειας των αθλητών, από ένα σύ-στημα που το ίδιο οργανώνει τις δολο-φονίες τους. Οι ενστάσεις πολλών αν-θρώπων, οργανώσεων, κομμάτων τηςαριστεράς σε σχέση με τη διεξαγωγή ήόχι των ΟΑ στη χώρα μας, είναι δικαιο-λογημένες μ’ αυτή την έννοια. Δεν μπο-ρεί κανείς να έχει καμιά εμπιστοσύνηστους σημερινούς οργανωτές αυτώντων αγώνων, στους πρώην και νυνβασιλιάδες, φαντάσματα των πιο μαύ-ρων ημερών της ανθρωπότητας, στουςδιάφορους Νεμπιόλο -που βέβαια δενείναι η εξαίρεση, όπως θέλουν να τονπαρουσιάσουν-, που όλοι τους βλέπουντον αθλητισμό σαν ιδιοκτησία τους.Όλες οι αθλητικές κατακτήσεις είναικληρονομιά της ανθρωπότητας και πρέ-πει να εκδηλώνονται και ν’ ανυψώνο-νται με βάση τις δικές της ανάγκες γιαεσωτερική πανανθρώπινη αρμονία καιαρμονία με τη φύση. Το Φεστιβάλ Νεο-λαίας και Φοιτητών αλλά και οι Πανα-μερικανικοί Αγώνες που έγιναν πριν απόλίγα χρόνια στην Κούβα, έδειξαν ότι ηανθρώπινη ζεστασιά, η αδελφοσύνη καιη φιλοξενία στα ίδια τα σπίτια τουκόσμου, μπορούν ν’ αντικαταστήσουνμε τον καλύτερο τρόπο τα φαντασμαγο-ρικά, ανούσια θεάματα κι εγκαταστά-σεις. Όλα αυτά, δείχνουν την παρακμήενός συστήματος.

Ο καπιταλισμός δεν έχει καν σκεφτείν’ ανατεθεί η οργάνωση των ΟΑ σ’ ένανΔιεθνή Διακρατικό Οργανισμό, όπωςγια παράδειγμα υπό την αιγίδα τουΟΗΕ, γιατί φοβάται ότι κάτι τέτοιο θαέβαζε σε μεγαλύτερο κίνδυνο τα δικάτου σχέδια για τον αθλητισμό κι ότιαυτός θα βρισκόταν περισσότερο κάτωαπό την πίεση των λαών του κόσμου.Εμείς βέβαια δεν προτείνουμε κάτι τέ-τοιο, ιδιαίτερα τώρα, μετά το ξεκαθά-ρισμα του τι σημαίνει ΟΗΕ αυτή τη στι-γμή. Εμείς, όπως είπαμε προτείνουμετην ανάληψη των ΟΑ από ένα Εργατικόή Επαναστατικό Κράτος, ή/και σε κάθεπερίπτωση, όπως τώρα στην Ελλάδα,κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένωνκαι των οργανώσεών τους, εθνικών καιδιεθνών. Πρέπει οι ΟΑ, να γίνουν μιαβάση, ένα παράδειγμα, για το πώς θαοργανωθεί και θα επέμβει ο κόσμος μετις οργανώσεις του πάνω σε όλα ταπροβλήματα, παλιά και σύγχρονα. Ηανθρωπότητα δεν έχει να περιμένει καιδεν πρέπει να περιμένει τίποτα θετικόαπό το καπιταλιστικό σύστημα. Η κάθεδιεκδίκηση μέσα σ’ αυτό το σύστημαέχει νόημα μόνο στο βαθμό που ταυτό-

χρονα οργανώνεται η δυαδική και στησυνέχεια η μοναδική εξουσία των μα-ζών του κόσμου, για να το αντικαταστή-σουν και για να οικοδομήσουν την πρόο-δο της ανθρωπότητας και το σοσιαλισμό.

Τα συνδικάτα, οι σοβιετικές μορφέςοργάνωσης των μαζών που πρέπει ναδημιουργηθούν, πρέπει να κάνουν δικήτους υπόθεση τη λύση όλων των προ-βλημάτων που προκαλεί η επιβίωση καιη κρίσης αποσύνθεσης του καπιταλι-σμού και ταυτόχρονα την οργάνωση τηςνέας κοινωνίας και του πολιτισμού της.Ανάμεσα στ’ άλλα και του αθλητισμού.Μαζί με τα προβλήματα της ανεργίας,του ελαστικού ωραρίου, της λιτότητας,του αυταρχισμού, τα προβλήματα τηςπαιδείας, της υγείας, της στέγης, πρέπειν’ αναλάβουν και τα προβλήματα τηςηθικής και πολιτιστικής αποσύνθεσηςκαι διαφθοράς του συστήματος. Το πρό-βλημα των ναρκωτικών, της μόλυνσηςτων τροφών -και του εμφιαλωμένουνερού- και του περιβάλλοντος, τηςδιαφθοράς και της εγκληματικότητας.Αν όλος ο κρατικός και παρακρατικόςμηχανισμός είναι μπλεγμένος σ’ αυτήτην κατάσταση (και είναι), τότε μόνο οοργανωμένος κι ενωμένος λαός μπορείνα σώσει την κοινωνία απ’ αυτή.

Οι συνθήκες είναι ώριμες για να γίνειαυτό. Η ενιαία ανθρωπότητα υπάρχει,αλλά δεν είναι η αποσυνθετική και κα-ταστροφική καπιταλιστική παγκοσμιο-ποίηση της οικονομίας, αλλά η συνείδη-ση και το συναίσθημα της ανθρώπινηςαλληλεγγύης και η αποφασιστικότητατης ανθρωπότητας να τελειώνει με τηνκαπιταλιστική εξαθλίωση, διαφθορά κιεγκληματικότητα. Στην Ευρώπη πρό-σφατα δεν υπήρξε μόνο η πανευρωπαϊ-κή κινητοποίηση ενάντια στην ανεργίακαι την ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση,αλλά και τα κάθε είδους κοινωνικά μα-ζικά κινήματα, από το Βέλγιο, ενάντιαστην παιδική πορνεία και τα εγκλήματάτης, μέχρι την Αγγλία και την μεγάληαντιβασιλική εκδήλωση στην οποίαμετατράπηκε ακόμα και η κηδεία τηςΝταϊάνα. Ενώ την ίδια στιγμή ο οργα-νωμένος κι ένοπλος λαός της Αλβανίαςεπέβαλε ώστε αυτός που ήταν πρινφυλακισμένος από τον Μπερίσα, αυτότο χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού, ναείναι σήμερα πρωθυπουργός. Ενώ καιστην Αφρική ο οργανωμένος κι ένοπλοςλαός, επιβάλλει τις λύσεις. Λείπει η πα-γκόσμια οργάνωση, ο συντονισμός καιη ηγεσία, καθώς και το συνειδητό μαρξι-στικό κέντρο, που θα κάνει αυτή τηνπορεία Διαρκή, σταθερή κι ανοδική καιθα εμποδίσει τις οπισθοδρομήσεις. Τοίδιο συμπέρασμα ισχύει και για τις πρό-σφατες μεγάλες απεργίες και κινητοποι-ήσεις των εργαζομένων στην Ελλάδα,ιδιαίτερα στο χώρο της Παιδείας και τηςΥγείας.

ÅÓÙÔÅÑÉÊÇ ÐÏËÉÔÉÊÇ

2 • ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Το βιβλίο του βέλγου Λούντο Μάρ-τενς “Μια άλλη ματιά στον Στάλιν” δενέχει καμιά αξία. Το μόνο που έχει ναπροσφέρει, είναι ότι ακόμα και με τοντίτλο και το στόχο του έργου, παραδέχε-ται ότι η παγκόσμια κομμουνιστική,σοσιαλιστική κι επαναστατική πρωτο-πορία έχει απορρίψει και καταδικάσει τησταλινική πολιτική. Ο ίδιος λοιπόν προ-σπαθεί να τον αποκαταστήσει μ’ αυτότο βιβλίο, αλλά το μόνο που καταφέρειείναι να τον θάψει ακόμα περισσότερο.Πρώτα πρώτα επιβεβαιώνοντας ιστορι-κά, τα όσα του αποδίδουν η πρωτοπορίακαι οι μάζες του κόσμου και δεύτερο, μετη δική του τοποθέτηση ο συγγραφέαςκριτικάρει τον Στάλιν γιατί δεν έκανεακόμα περισσότερες δολοφονίες κομ-μουνιστικών κι επαναστατικών στελε-χών και μαζών-, δείχνει μέχρι πού μπο-ρεί να φτάσει ο σταλινισμός!

Αλλά και η προσπάθεια της Μπέλλουνα βαρύνει μέσα στη συζήτηση στοΚΚΕ υπέρ του Στάλιν, παρουσιάζονταςτο βιβλίο του Μάρτενς ευνοϊκά στο “Ρι-ζοσπάστη”, χρεοκόπησε εν τη γενέσειτης. Πριν καλά καλά προλάβουμε ναδημοσιεύσουμε αυτή τη μικρή αναφο-ρά, η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ απάντησεέμμεσα πλην σαφώς σ’ αυτό το αντι-κομμουνιστικό, αντικομματικό κατα-σκεύασμα, με τη δημοσίευση στο Ριζο-σπάστη του έργου του Τζων Ρηντ “Δέκαμέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο”, πουανάμεσα στ’ άλλα είναι ένας ύμνος στονΤρότσκι. Που βέβαια δεν μπορεί ν’ αλ-λοιωθεί από τις ηλίθιες υποσημειώσειςή τον επίλογο των σοβιετικών γραφειο-κρατών σ’ αυτό το βιβλίο, αυτών πουήδη πέρασαν στο στρατόπεδο του καπι-ταλισμού, αφού άφησαν πίσω τους τηβρωμιά τους, ανάμεσα στ’ άλλα κι αυτέςτις “υποσημειώσεις”.

Οι κατασκευαστές αυτών των “υπο-σημειώσεων” δεν μπορούν πια να πεί-σουν κανένα. Πριν φάνταζαν δυνατοί,κρυμμένοι πίσω από τη δύναμη του Ερ-γατικού Κράτους κι είχαν το θράσος στοίδιο βιβλίο που τον πρόλογο τον έφτια-χνε ο Λένιν και η Κρούπσκαγια (η σύ-ντροφος του Λένιν) για να το επιβεβαι-ώσουν, αυτοί να το διαψεύδουν, μαζίβέβαια και τον Λένιν! Δεν χρειαζότανπολλή φαντασία, παρά μόνο απλή αντι-κειμενικότητα, για να προβλέψει κανείςπού θα κατέληγαν! Τον Μαρξ και τονΛένιν τον χρησιμοποιούσαν μόνο καιμόνο για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους

συμφέροντα σαν άτομα, κλίκα, κάσταγραφειοκρατική και παρασιτική.

Το γεγονός ότι ο Ριζοσπάστης δημοσι-εύει το αντικομμουνιστικό κατασκεύα-σμα των Μάρτενς-Μπέλλου και συνεχί-ζει να δημοσιεύει αυτές τις “υποσημειώ-σεις”-διαστρέβλωση των ρώσων γρα-φειοκρατών στο βιβλίο του Ρηντ, είναιγιατί σαν ένας μηχανισμός κι όχι σανεπαναστατική μαρξιστική ηγεσία, κρα-τάει τις “ισορροπίες” ανάμεσα στις διά-φορες τάσεις στο Κόμμα, όπως έχουμεαναλύσει επανειλημμένα: ένας σταλινι-κός, προβοκατόρικος τομέας θέλει ν’απομονώσει το ΚΚΕ από το παγκόσμιοκομμουνιστικό κίνημα κι από τις μάζεςτης χώρας, για να διατηρήσει τον έλεγχοστο μηχανισμό και τα ιδιαίτερά του συμ-φέροντα μέσα στο σύστημα. Χρησιμο-ποιεί τον εκβιασμό ότι αν δεν έχει πρόσ-βαση σε δημόσιες εκδηλώσεις, αποφά-σεις και δημοσιεύσεις του Κόμματος θ’αποχωρήσει από αυτό. Στηρίζεται στοότι η λειτουργία του ΚΚΕ δεν είναι οδημοκρατικός συγκεντρωτισμός, αλλά ογραφειοκρατικός συγκεντρωτισμός, ό-που δεν αποφασίζουν οι μάζες και ταμέλη του κόμματος, η επιστημονική συ-ζήτηση και τελικά η συγκέντρωση-πλει-οψηφία γύρω από το πιο ανυψωμένοκομμάτι της ηγεσίας κάθε φορά, αλλά οιαμοιβαίες υποχωρήσεις, οι ισορροπίεςκαι κατά συνέπεια οι διαρκείς αντιμαρ-ξιστικές “ομοφωνίες”, που τραβάνε όλοτο κόμμα προς τα πίσω. Σ’ αυτή την πε-ρίπτωση παραχωρήσεις στη μικρή πι-στεύουμε σταλινική φράξια.

Απόδειξη είναι ότι σε συζητήσεις πουείχαν δικά μας στελέχη με συντρόφουςτου ΚΚΕ που διαφωνούσαν με το κατα-σκεύασμα, ήταν φανερό ότι αναγκάζο-νταν να το δικαιολογήσουν προς χάρητης ομοφωνίας. Γιατί άραγε; Μήπωςάλλαξαν οι αποφάσεις του Κόμματοςπάνω στον Στάλιν; Ήταν απόφαση τουΚόμματος να δημοσιευτεί αυτό το άρ-θρο-παρουσίαση της Μπέλλου για το“βιβλίο” του Μάρτενς; Αν είναι έτσι τότεόλη η ηγεσία του ΚΚΕ είναι αντικατα-στατική, γιατί πάει ενάντια στις αποφά-σεις των Συνεδρίων του Κόμματος, ό-που έστω και δειλά το ΚΚΕ καταδικάζειπολλές ενέργειες του Στάλιν και τουσταλινισμού (αυτές που η Μπέλλου απότη μεριά της εκθειάζει). Εμείς πιστεύ-ουμε ότι δεν είναι έτσι, αλλά ότι το πιοκαθυστερημένο στοιχείο της ηγεσίαςτου Κόμματος τραβάει το υπόλοιπο προς

τα πίσω, γιατί δεν υπάρχει επιστημονικήεπαναστατική λειτουργία, αλλά λει-τουργία σαν μηχανισμός.

Ένα μαρξιστικό, μπολσεβίκικο Κόμ-μα, το Κόμμα του Λένιν δεν χαρακτηρί-ζεται καθόλου από την “ομοφωνία”, ιδι-αίτερα όταν το Κόμμα δρα σε καπιταλι-στική χώρα, όπου η οξυμένη ταξική πά-λη εκφράζεται με κάθε τρόπο και μέσαστο Κόμμα. Πού λοιπόν η δυνατότηταγια διαρκή ομοφωνία; Μήπως έχουνξεπεράσει την ταξική διαφοροποίησημέσα στο Κόμμα, μήπως δεν υπάρχουνπλούσιοι και φτωχοί στο εσωτερικό τουκαι είναι όλοι ίσοι; Μακάρι να ήταν έτσικι εμείς πιστεύουμε ότι αν δεν είχε με-σολαβήσει η γραφειοκρατία και ο σταλι-νισμός, το μαρξιστικό-λενινιστικό, τομπολσεβίκικο Κόμμα θα είχε ήδη προ-σεγγίσει σ’ αυτό το σημείο στο εσωτερι-κό του, ακόμα και στα ΚομμουνιστικάΚόμματα των καπιταλιστικών χωρών.Αλλά είναι ολοφάνερο ότι δεν είναι έτσι.Είναι γι αυτό που ο δημοκρατικός συ-γκεντρωτισμός, πρέπει να είναι τέτοιοςκι όχι “ομοφωνία”. Όσο υπήρχε ακόμαο Φαράκος (αυτός ο φοβερός σταλινικόςόπως τον λέγανε και ήτανε), οι περισ-σότερες αποφάσεις παίρνονταν με “ομο-φωνία” κι είδατε πού πήγαν να καταντή-σουν το Κόμμα! Με “ομοφωνία” στουςτέσσερις τοίχους, να το στρέψουν ανοι-χτά στη σοσιαλδημοκρατία και τον κα-πιταλισμό!

Ένα Κόμμα χαρακτηρίζεται σανμπολσεβίκικο όταν ξέρει να συζητάειεπιστημονικά μαρξιστικά και δημοκρα-τικά και να παίρνει αποφάσεις συγκε-ντροποιούμενο γύρω από την πλειοψη-φία. Και το στέλεχος χαρακτηρίζεταισαν κομμουνιστής -η Μπέλλου κι έναςτομέας της ηγεσίας είναι;- όταν παρά τηδιαφωνία του, συγκεντρώνεται γύρωαπό τις αποφάσεις της πλειοψηφίας, μεανώτατο όργανο το Συνέδριο. Αν ο Λένινκι ο Τρότσκι περίμεναν την “ομοφωνία”ακόμα και την “πλειοψηφία” στο επί-πεδο της ηγεσίας και δεν ήξεραν και δενάκουγαν αντικειμενικά τις ανάγκες καιτις διαθέσεις των μαζών, όπως κύριαεξηγεί ο Τζων Ρηντ, δεν θα είχαν πάρειτην εξουσία.

Το αντικειμενικό προτσές σπάει κάθεφορά και περισσότερο όλες τις ισορρο-πίες στον καπιταλισμό και στους μηχα-νισμούς. Οι μάζες του κόσμου και ηκομμουνιστική, σοσιαλιστική κι επανα-στατική πρωτοπορία τους, δεν υποτά-

“ÌÉÁ ÁËËÇ ÌÁÔÉÁ ÓÔÏÍ ÓÔÁËÉÍ”, ¹ÊÁÈÁÑÇ ÌÁÔÉÁ ÊÉ ÅÐÉÓÔÑÏÖÇ ÓÔÏÍ

ÌÁÑÎÉÓÌÏ-ËÅÍÉÍÉÓÌÏ;


ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ • 3

χτηκαν ούτε λεπτό στην κρίση και τησυγκέντρωση του καπιταλισμού καιστην επίθεσή του ενάντια στο βιοτικόεπίπεδό τους, ούτε επίσης επηρεάστη-καν συνολικά από την ομαδική λιποτα-ξία των ηγεσιών τους. Αντίθετα η ισορ-ροπία του τρόμου που υπήρχε πριν, όπουο καπιταλισμός να τα βρίσκει και να“συνυπάρχει” με τη γραφειοκρατία καιτο σταλινισμό και αυτοί οι τελευταίοι ναελέγχουν τις μάζες, έχει ξεκαθαριστείκαι ανατραπεί οριστικά. Υπάρχει τώραξεκάθαρα, “ειλικρινά”, ο καπιταλιστικόςτρόμος, η βαρβαρότητα και η τρομο-κρατία, αλλά από την άλλη μεριά υπάρ-χει η αλληλέγγυα και σύμφωνη με τονεαυτό της ανθρωπότητα, έτοιμη, ώριμηκι αγωνιζόμενη για πρόοδο, αδελφοσύνηκαι ισότητα. Και σ’ αυτή την ξεκάθαρησύγκρουση, η ανθρωπότητα δεν δέχεταιπια τη διαμεσολάβηση και την ισορρο-πία που προσέφερε (όχι χωρίς ίδια οφέ-λη) η γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης.Αυτό το προτσές, οι ανάγκες και οι δυ-νατότητές του, που κύρια είναι η οικο-δόμηση της νέας επιστημονικής μαρξι-στικής, κομμουνιστικής ηγεσίας στηνΕλλάδα και στον κόσμο, είναι τόσο γρή-γορες κι επείγουσες, ώστε το ΚΚΕ είναιαναγκασμένο να μην αφήσει να μπουνάλλα γραφειοκρατικά και σταλινικάεμπόδια σ’ αυτό. Είναι επείγουσα ανά-γκη το ΚΚΕ να πάει μπροστά, γιατί αλ-λιώς -και κύρια αν πάει πίσω- πεθαίνειοριστικά -σαν μηχανισμός, όχι σαν ιδέα-.Και για να πάει μπροστά, όπως έχουμεπει, πρέπει σ’ ένα μόνο πράγμα να πάειπίσω, στις ρίζες: πρέπει να γυρίσει στομαρξισμό-λενινισμό.

Η μεγαλύτερη ιστορική συμβολή τουΤρότσκι -μιλάμε για την μετά το θάνατοτου Λένιν περίοδο, γιατί όσο ζούσε οΛένιν κι όπως το εξιστορεί ο Ρηντ, ήτανΛένιν-Τρότσκι=θεωρία και πράξη-ε-φαρμογή της Διαρκούς Επανάστασηςστη Ρώσικη Επανάσταση, Μπολσεβίκι-κο Κόμμα, Σόβιετ, Διεθνή-, ήταν το ότιέδειξε στις μάζες και την πρωτοπορίατους ότι άλλο πράγμα είναι ο σταλινι-σμός κι άλλο ο μαρξισμός-λενινισμός.Εμείς λέμε ότι όποιος στο κομμουνιστι-κό κι επαναστατικό στρατόπεδο δεν πι-στεύει σ’ αυτό, όποιος δηλαδή ταυτίζειαυτά τα δύο, δεν είναι μαρξιστής-λενι-νιστής και πολύ περισσότερο τροτσκι-στής. Ή τουλάχιστον δεν ξέρει τι σημαί-νει σταλινισμός. Σταλινισμός σημαίνειδιαλεκτικά ιστορικά, άρνηση του μαρξι-σμού-λενινισμού, που ακόμα παραμένειστα πλαίσια του κομμουνιστικού κι επα-ναστατικού κινήματος. Μετά απ’ αυτόη τεράστια πλειοψηφία της σταλινικήςηγεσίας πέρασε στην άρνηση του κομ-μουνιστικού κινήματος και της επανά-στασης και στην ανοιχτή λιποταξία τηςστο στρατόπεδο του καπιταλισμού. ΟΦαράκος, οι Γκορμπατσώφ-Γιέλτσιν καιο Αλία (άλλος φοβερός σταλινικός),αρνήθηκαν το σταλινισμό -αν και τονΣτάλιν δεν έπαψαν να τον τιμούν ακόμα

και τώρα-, αλλά από φιλοκαπιταλιστικήή ανοιχτά καπιταλιστική άποψη. Δηλα-δή δεν αρνήθηκαν διαλεκτικά την άρνη-ση του μαρξισμού-λενινισμού που σή-μαινε ο σταλινισμός, για να ξαναγυρί-σουν στον μαρξισμό-λενινισμό, παρα-μένοντας μέσα στο κομμουνιστικό κίνη-μα, αλλά αρνήθηκαν συλλήβδην μαρ-ξισμό-λενινισμό, σταλινισμό και κομ-μουνιστικό κίνημα. Ας το πούμε διδα-κτικά: δεν αρνήθηκαν τον κακό εαυτότους, το σταλινικό, αλλά ό, τι ακόμααπέμενε -ακόμα και σαν σταλινικοί- απότον καλό εαυτό τους, που ήταν το γεγο-νός ότι παρέμεναν ακόμα στο εσωτερικότου κομμουνιστικού κινήματος. Γι’ αυτόβγήκαν απ’ αυτό και πέρασαν στο ε-χθρικό στρατόπεδο.

Συγκεκριμένα, σταλινισμός σήμαινεπολιτικός εκφυλισμός του ΕργατικούΚράτους, άρνηση και διάλυση των βα-σικών πολιτικών δομών του, δηλαδή τηςΜπολσεβίκικης λειτουργίας του Κόμ-ματος, αλλά και των Σόβιετ και της Διε-θνούς, άρνηση της Διαρκούς Παγκό-σμιας Επανάστασης (αλήθεια τι λέει γιαόλα αυτά ο Λούντο Μάρτενς και ηΜπέλλου;), δολοφονίες των καλύτερωνμπολσεβίκων, στρατιωτικών και απλώνμαζών (αυτές που εκθειάζουν οι Μάρ-τενς-Μπέλλου!), που ήταν συνέπεια τωνπολιτικών ανατροπών που έκανε ο στα-λινισμός. Αλλά ταυτόχρονα σήμαινεδιατήρηση -έστω και γραφειοκρατική-της κρατικοποιημένης ιδιοκτησίας καιτου συγκεντρωμένου σχεδιασμού τηςοικονομίας του Εργατικού Κράτους, πουδεν έμπαινε στα πλαίσια του παγκόσμι-ου καπιταλιστικού καταμερισμού τηςεργασίας. Ο σταλινισμός δεν είχε ακόμααρνηθεί και καταργήσει αυτή την οικο-νομική διάρθρωση του Εργατικού Κρά-τους, αλλά είχε αρνηθεί και καταργήσειτην πολιτική διάρθρωση της προλετα-ριακής δικτατορίας-δημοκρατίας, γεγο-νός πάνω στο οποίο στηρίχτηκαν οιεπίγονοί του για να καταργήσουν καιτην οικονομική διάρθρωση. Αποδείχτη-κε έτσι και στην πράξη, με τραγικότρόπο, με τη διάλυση της ΕΣΣΔ και τωνάλλων Εργατικών Κρατών της Ευρώ-πης, πόσο αυτονόητη ήταν η ανοησία(στην οποία πιστεύουν ακόμα οι Μάρ-τενς-Μπέλλου) ότι ο Στάλιν έκανε ό, τιέκανε πολιτικά κι εγκληματικά για να“σώσει” την οικονομία του ΕργατικούΚράτους. Όταν οι Λένιν και Τρότσκιέδειχναν ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο:ότι η προλεταριακή δημοκρατία, Κόμ-μα-Σόβιετ-Διεθνής, είναι εκτός απόσχολειά του επερχόμενου κομμουνι-σμού και οι μόνες πολιτικές βάσεις γιατην άμυνα της οικονομίας του Εργατι-κού Κράτους απέναντι στον καπιταλι-σμό. Ακόμα και καλή λοιπόν να ήταν ηπρόθεση του Στάλιν, δεν σημαίνει ότιαυτό που έκανε ήταν σωστό και καλό,παρά μόνο έδειχνε πόσο ηλίθιος ήταν.Γι’ αυτό και ο Τρότσκι, δείχνοντας τηναντικειμενικότητά του, έχει γράψει ότι

“αν ο Στάλιν καταλάβαινε πού θακατέληγε αυτό που άρχισε, πιθανό δενθα το είχε ξεκινήσει”.

Κάποιοι λοιπόν θέλουν να ξαναγυ-ρίσουν όχι κατευθείαν στο μαρξισμό-λενινισμό, αλλά στο σταλινισμό, στ’όνομα δήθεν του μαρξισμού-λενινισμούκαι του κομμουνισμού. Γίνονται και πά-λι οι χειρότεροι υπερασπιστές του Εργα-τικού Κράτους και του κομμουνισμού.Σ’ αυτό το σημείο συμμαχούν έμμεσαή άμεσα με τον καπιταλισμό και τουςπολιτικούς εκπροσώπους του, που πάνταταύτισαν το μαρξισμό-λενινισμό με τοσταλινισμό, για να δυσφημήσουν τηνκομμουνιστική ιδεολογία και πράξη.

Στα 80 χρόνια από την ίδρυσή του, τοΚΚΕ, απέναντι στις επιθέσεις και τιςπιέσεις που δέχεται από τον καπιταλισμόκαι τους κάθε είδους απολογητές του καιπου σκοπό έχουν να το αναγκάσουν ν’αρνηθεί την κομμουνιστική του ταυτό-τητα, πρέπει ν’ απαντήσει με το να στη-ριχτεί στις μάζες, στη μαρξιστική-λενι-νιστική ανύψωση της διάρθρωσης καιτης λειτουργίας του και στο ζωντανόμαρξισμό σήμερα, τον τροτσκισμό-πο-σαδισμό. Πράγματι το ΚΚΕ, αρχίζει ν’απαντάει σ’ αυτή την επίθεση αναπτύσ-σοντας μια κυρίαρχη τάση, που είναι τοότι δέχεται την κριτική, αλλά από τηνάποψη της κομμουνιστικής διόρθωσηςτων λαθών. Εμείς συμφωνούμε μ’ αυτήτην τάση και στηριζόμενοι στη διαλε-κτική υλιστική μέθοδο ανάλυσης τουιστορικού προτσές, θέλουμε να συμβά-λουμε στο συγκεκριμένο σχεδιασμό καιμεθόδευση της αναγκαίας στροφής τουΚΚΕ προς το μαρξισμό-λενινισμό: Δενέχει κανένα λόγο η σημερινή ηγεσία τουΚΚΕ να χρεώνεται τα όσα έκαναν οιπροηγούμενες ηγεσίες του, στα πλαίσιατης γραφειοκρατικής και σταλινικήςπολιτικής εκείνων των εποχών. Δεν πρέ-πει να χρεώνεται όχι μόνο τα εγκλήματατου σταλινισμού (που αφορούσαν ανά-μεσα στ’ άλλα τροτσκιστές επαναστά-τες), αλλά και κύρια τη συνθηκολόγησημε τον καπιταλισμό, την προδοσία τωνδύο αντιιμπεριαλιστικών επαναστάσεωνστη χώρα μας, που για μας είναι οιχειρότερες όψεις του σταλινισμού καιήδη έφταναν στο όριο της οριστικήςεγκατάλειψης του κομμουνιστικού στρατο-πέδου απ’ αυτούς που την εκτέλεσαν.Δεν έχει κανένα λόγο να χρεώνεται τησυνεργασία του ΚΚΕ με τη δεξιά ενά-ντια στο ΠΑΣΟΚ το 1989, που την προ-ώθησε όχι τυχαία μια ηγεσία του ΚΚΕ,που στην πλειοψηφία της λιποτάκτησεστη συνέχεια στο αντίπαλο στρατόπεδο.Πολύ περισσότερο που σ’ αυτή την πε-ρίπτωση η κριτική πραγματικά έρχεταικύρια από τ’ αριστερά.

Δεν έχει κανένα λόγο η σημερινή ηγε-σία του ΚΚΕ να επιτρέπει να συγκα-ταλέγεται ανάμεσα στα “σταλινικά” λε-γόμενα Κόμματα, στο βαθμό βέβαια πουξεκαθαρίζει ταυτόχρονα μπροστά σ’ όλοτο λαό, ότι αυτό όχι μόνο δεν σημαίνει



ότι εγκαταλείπει την κομμουνιστική τουταυτότητα, αλλά αντίθετα ότι την ενι-σχύει. Εμείς βλέπουμε ότι η πίεση πουδέχεται το ΚΚΕ πάνω σ’ αυτό, τόσο απότον καπιταλισμό, όσο ακόμα κι από το-μείς της ηγεσίας άλλων κομμουνιστικώνκι εργατικών κομμάτων, είναι από ταδεξιά κι από φιλοκαπιταλιστική άποψη.Εμείς σ’ αυτή την περίπτωση, σχηματι-κά και τακτικά βλέποντάς το, το ΚΚΕτο προτιμούμε και το υπερασπίζουμεσαν “σταλινικό”, παρά σαν σοσιαλδη-μοκρατικό και φιλοκαπιταλιστικό. Καιδίνουμε ταυτόχρονα τη μάχη για να τομετατρέψουμε από “σταλινικό” σε γνή-σιο κομμουνιστικό, μπολσεβίκικο Κόμ-μα. Αυτή ήταν η τακτική του Τρότσκιαπέναντι στο σταλινισμό και γι’ αυτόαποδείχτηκε επικίνδυνος τόσο για τονκαπιταλισμό, όσο και για τον σταλινι-σμό. Τους έσπαγε την ισορροπία τουτρόμου ενάντια στις μάζες. Εμείς στηνπραγματικότητα βλέπουμε ότι σήμερατο ΚΚΕ δεν είναι, ούτε μπορεί να γίνεισταλινικό, με την έννοια ότι σταλινικόσημαίνει εγκατάλειψη της θεωρίας καιτης πράξης της Διαρκούς Επανάστασηςκαι των γνήσιων πολιτικών μορφών τηςμεταβατικής περιόδου και του Εργατι-κού Κράτους. Αντίθετα, όπως έχουμεαναλύσει ήδη, το 15ο Συνέδριο, στηνουσία καταργεί τη σταλινική θεωρία καιπράξη των σταδίων, προωθεί τις μορφέςτης άμεσης (σοβιετικής) προλεταριακήςδημοκρατίας και την ανάγκη της ανα-γέννησης της Κομμουνιστικής Διε-θνούς. Κι αυτό είναι άρνηση του σταλι-νισμού. Αυτό που μένει είναι αυτές οιαποφάσεις του Συνεδρίου να γίνουνπράξη. Εμείς αγωνιζόμαστε γι’ αυτό,αλλά ο γραφειοκρατικός μηχανισμόςτου ΚΚΕ, όπως αποδείχνεται αντιδράεισ’ αυτό.

Δεν έχει κανένα λόγο η σημερινήηγεσία του ΚΚΕ να χρεώνεται τα πηγαι-νέλα της σταλινικής πολιτικής ανάμεσαστο δεξιό, σοσιαλδημοκρατικό οπορτου-νισμό και το σεχταρισμό του “μαύρουκαι άσπρου” και του “όλα ή τίποτα”, πουτο μόνο που κατάφερνε ήταν πάντα ναπαραμένει στην πράξη, στη ζωή, τομαύρο (από τη μεριά του καπιταλισμού)και το τίποτα (από τη μεριά του προλε-ταριάτου). Αντίθετα έχει όλους τους λό-γους να χρεώνεται την καινούργια αντί-ληψη που αναπτύσσεται στην κομμουνι-στική κι επαναστατική αριστερά, δηλα-δή τη σταθερή, προγραμματισμένη καιμεθοδευμένη ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ του ελ-ληνικού και παγκόσμιου προοδευτικούκινήματος, προς τη μοναδική προοδευ-τική διέξοδο, την αντιιμπεριαλιστική,την αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστι-κή. Σ’ αυτό έχει συμβάλλει ποιοτικά οτροτσκισμός-ποσαδισμός και μπορείποσοτικά πολύ περισσότερο το ΚΚΕ.

Φαίνεται ήδη ολοκάθαρα ότι για ναμπορέσει να γυρίσει το ΚΚΕ στο μαρ-ξισμό-λενινισμό (στην πράξη, όχι σταλόγια), πρέπει να περάσει διαλεκτικά

από μια φάση άρνησης της άρνησης τουμαρξισμού-λενινισμού που σήμανε στηνπράξη το σταλινικό του παρελθόν. ΤοΚΚΕ δεν είναι ένα οποιοδήποτε επανα-στατικό κίνημα, που ξεπετάγεται εμπει-ρικά στο αντικειμενικό προτσές για νασυμβάλλει στην πρόοδο της ιστορίας,όπως είναι τα χιλιάδες κινήματα πουυπάρχουν στον πλανήτη και με τα οποίαπάντα ο μαρξισμός-λενινισμός έκανεμέτωπα και συνεργασίες και πρέπει νασυνεχίσει να τα κάνει. Πολύ περισσότε-ρο εμείς, με κλειστά τα μάτια μέτωποκάνουμε με όλα τα ΚΚ και με το ΚΚΕ,παρά την κριτική που διατηρούμε. Δενπρόκειται όμως γι’ αυτό. Εμείς αισθανό-μαστε ότι βρισκόμαστε βαθιά και πλατιάστο εσωτερικό του κομμουνιστικού κι-νήματος κι αισθανόμαστε συνυπεύθυνοιγια ό, τι συμβαίνει σ’ αυτό. Το βιβλίοτου Τζων Ρηντ εμπεδώνει αυτή τη γνώ-ση κι αντίληψη στην κομμουνιστικήπρωτοπορία. Θέλουμε λοιπόν να συμ-βάλουμε στο διαλεκτικό άλμα που πρέ-πει και μπορεί να κάνει το κομμου-νιστικό κίνημα προς το μαρξισμό-λενι-νισμό. Το κύριο εμπόδιο σ’ αυτό το άλμαείναι εσωτερικό: Δεν είναι η άγνοια ή ηαπειρία που υπάρχει σε άλλα επανα-στατικά Κόμματα και κινήματα, αλλάείναι ο γραφειοκρατικός μηχανισμός,του οποίου ο σταλινισμός είναι απλά μιααπό τις χειρότερες εκδόσεις κι εκφρά-σεις του. Είχαμε για παράδειγμα προ-βλέψει ότι την εφαρμογή των αποφά-σεων του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, θατην εμπόδιζε αυτός ο μηχανισμός κι ότιέπρεπε σ’ αυτές τις αποφάσεις να συ-μπεριληφθεί και η αντιγραφειοκρατικήπάλη στο εσωτερικό του Κόμματος. Με-ρικές εκφράσεις αυτών των εσωτερικώνεμποδίων είναι τα όσα διαδραμα-τίστηκαν στο τελευταίο Συνέδριο τηςΚΝΕ (έχουμε αναλύσει ότι στην ουσίαο Σοφιανός έβαζε από το παράθυρο τοαστικό στάδιο), επίσης το πώς είδε ηηγεσία της ΚΝΕ το φετινό Φεστιβάλ(στην ουσία σαν ένα αστικό πανηγύρι,με τις καλλιτεχνικές “προσωπικότητες”,έτσι όπως έκανε πριν με τον Φαράκο-Θεοδωρικάκο) και τέλος αυτό το άρθροτης Μπέλλου. Αλλά και στα άλλα ενα-πομείναντα Κομμουνιστικά Κόμματα,οι ηγεσίες στην πλειοψηφία τους, παράτους αντισταλινικούς εξορκισμούς τους,στην ουσία δέχονται την κύρια όψη τουσταλινισμού, που είναι η αναγκαία δή-θεν ύπαρξη του αστικού σταδίου. Αλή-θεια, ακόμα μπορούν να το πιστεύουν,μετά τη βαρβαρότητα που έχουν δει στοαστικό στάδιο τόσα χρόνια; Είναι γιατίσαν γραφειοκρατικοί μηχανισμοί έχουνδομημένα συμφέροντα μέσα στο αστικόσύστημ α.

Δεν υπάρχει άλλη λύση. Πρέπει ηκομμουνιστική βάση και πρωτοπορία,την ίδια στιγμή που παλεύουν ενάντιαστο καπιταλιστικό σύστημα, ν’ ανατρέ-ψουν και τη γραφειοκρατία και το σταλι-νισμό στο εσωτερικό των Κομμάτων

αυτών. Εμείς πιστεύουμε και παλεύου-με γι’ αυτό, ότι σύντομα στο ΚΚΕ θαγίνουν νέες εκκαθαρίσεις, σαν αυτές -που εμείς συμβάλαμε να γίνουν- τωνΦαράκου και σία. Το τελευταίο Συνέ-δριο του ΚΚΕ είναι μια σταθερή βάσηγι’ αυτή την αναγκαία εκκαθάριση. Ανόμως δεν προχωρήσει, τότε μπορείαυτός ο αντικομμουνιστικός στην ουσίαμηχανισμός να μετατραπεί από αμυχήσε γάγγραινα και, ή να μην υπάρξει 16ο

Συνέδριο του ΚΚΕ, ή να σημάνει τηνυπονόμευση τουλάχιστον αυτής τηςσταθερής βάσης του 15ου. Το άρθρο τηςΜπέλλου από τη μια και η δημοσίευσητου έργου του Τζων Ρηντ από την άλληείναι έκφραση, έστω κι απόμακρη, αυ-τής της πάλης.


ÊÏÌÌÏÕÍÉÓÔÉÊÇ ÅÍÏÔÇÔÁ3ÌÇÍÏ ÐÏËÉÔÉÊÏ ÐÅÑÉÏÄÉÊÏ

ÄéåõèõíôÞò-Åêäüôçò-Õðåýèõíïò¾ëçò

Ìé÷Üëçò ÌðïýìçòÖõëÞò 109â, ¢íù Ëéüóéá, 133 41

Ôçë. êáé Öáî 2473758

Ôõðïãñáöåßï: Çëßáò ¢ñ÷ïíôáòÍåñïìýëïõ 3, Á÷áñíÝò

ôçë. 2400330


Οι κτηνωδίες των στρατιωτών τουιμπεριαλισμού στη Σομαλία, στη Ρουά-ντα και στο Μπουρούντι -σαν αυτές πουβγήκαν στο φως για τους ιταλούς στρα-τιώτες-, μοιάζουν τόσο πολύ με τις θηρι-ωδίες των αλγερινών φανατικών ισλαμι-στών, που δείχνει ότι είναι το ίδιο κέντροπου τις οργανώνει: ο ιμπεριαλισμός, μ’επικεφαλής τον αμερικάνικο ιμπεριαλι-σμό, στην προσπάθειά του να τρομο-κρατήσει και να υποτάξει τους λαούςτης Αφρικής. Το ίδιο κάνει σ’ όλο τονκόσμο., όπως με τις πρόσφατες δολοφο-νικές απόπειρες στην Κούβα. Δεν έχεικαμιά άλλη οικονομική, κοινωνική καιπολιτική δύναμη που να μπορεί να συ-γκρατήσει το αντικειμενικό προτσές,που αναζητάει την πρόοδο και τον αμφι-σβητεί σαν σύστημα. Γι’ αυτό χρησιμο-ποιεί αυτές τις μεθόδους. Αλλά βέβαιαούτε κι έτσι μπορεί να συγκρατήσει τοπροτσές. Οι δολοφόνοι του ιμπεριαλι-σμού -με την κάλυψη του ΟΗΕ- δενμπόρεσαν να σταθούν ούτε για λίγουςμήνες στην Αφρική, γιατί όλες οι φυλέςενώθηκαν και με πέτρες, με τόξα και μεβέλη τους έδιωξαν κακήν κακώς. Μετην υποστήριξη πάντα του προλεταριά-του και όλου του λαού των ίδιων τωνχωρών του ιμπεριαλισμού.

Η Αφρική δείχνει με τον πιο ξεκάθαροκαι γρήγορο τρόπο, ότι η πτώση της γρα-φειοκρατίας της ΕΣΣΔ και των άλλωνΕργατικών Κρατών της Ευρώπης δενσήμανε καθόλου το “τέλος της ιστορίαςκαι των ιδεολογιών”, αλλά αντίθετα τοτέλος της συγκράτησης της ιστορίαςαπό τη γραφειοκρατία κι από την ισορ-ροπία του τρόμου που σήμαινε για τηνιστορία η “ειρηνική συνύπαρξή της” μετον ιμπεριαλισμό. Η Αφρική της Αγκό-λας, της Μοζαμβίκης, της Ζιμπάμπουε,της Αιθιοπίας, της Μαδαγασκάρης, αυ-τών των Επαναστατικών Κρατών μεστοιχεία πορείας προς το Εργατικό Κρά-τος σε ορισμένα απ’ αυτά, που προηγή-θηκαν της πτώσης της γραφειοκρατίας,επεκτάθηκε αμέσως μετά με την Αφρι-κή της Ναμίμπια, της ΝοτιοαφρικανικήςΔημοκρατίας του Μαντέλα, της Ουγκά-ντα του Μουσεβένι, της Ερυθραίας τουΗσαΐα Αφεουόκι, της Ρουάντα του Κα-γκάμι, της Λαϊκής Δημοκρατίας τουΚονγκό του Καμπίλα, των απελευθερω-μένων περιοχών του Σουδάν των κομ-μουνιστών και του Κάρανγκ και σύντο-

μα έρχεται η Δυτική Σαχάρα του Πολι-σάριο (σχεδόν τελική συμφωνία γιαδημιουργία ανεξάρτητου κράτους). Κιόλοι αυτοί έχουν φτιάξει ένα συγκεκρι-μένο Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, ενά-ντια στις αντιδραστικές και φιλοϊμπε-ριαλιστικές δυνάμεις που απομένουνστην Αφρική, για παράδειγμα ενάντιαστην Ουνίτα της Αγκόλας!

Το Εργατικό Κράτος, μπορεί να έσπα-σε σε ορισμένα σημεία του πλανήτη σανσχήμα, σαν θεσμός, κάτω από τα αντε-παναστατικά χτυπήματα της τεχνογρα-φειοκρατίας σε συμμαχία με τον παγκό-σμιο καπιταλισμό, αλλά παρ’ όλα αυτάαυτό επεκτείνεται καθημερινά σ’ όλοτον κόσμο, γιατί είναι μια ανάγκη αυτήςτης ιστορίας της ανθρωπότητας, που δενέπαψε να γράφεται ασταμάτητα. Σίγου-ρα, χωρίς παγκόσμια και τοπική μαρξι-στική ηγεσία, αυτή η επέκταση του Ερ-γατικού Κράτους γίνεται εμπειρικά, μεπηγαινέλα, με διαφορετικούς ρυθμούςκαι χαρακτηριστικά, αλλά η γενική κα-τεύθυνση και συγκεκριμένη πορεία εί-ναι προς τα μπρος. Ξεκινώντας από τονεθνικισμό και το εθνικοαπελευθερωτικόπροτσές ενάντια στον ιμπεριαλισμό καιτην χρηματιστική-οικονομική σημερινήσυγκέντρωσή του, που καταδικάζει τουςλαούς του Τρίτου Κόσμου -αλλά καιτων ίδιων των μητροπόλεων- σε περι-θωριοποίηση, σε κάθε είδους διαιρέσειςκαι διακρίσεις, σε πείνα, ανεργία, εξα-θλίωση, αρρώστια και θάνατο, προχω-ρούν σε προγραμματισμό της ανάπτυ-ξης της οικονομίας προς όφελος τωνμαζών, που μόνο με μέτρα Επαναστα-τικού Κράτους σε μια γρήγορη πορείαπρος το Εργατικό, τοπικά και παναφρι-κανικά μπορεί να υλοποιηθεί. Κι από τηστιγμή που τώρα δεν υπάρχει η ΕΣΣΔαυτά τα κράτη και καθεστώτα δεν θαμπορέσουν για πολύ να σταθεροποιη-θούν σαν Ανεξάρτητα από τον ιμπερια-λισμό και σαν Επαναστατικά Κράτη,αλλά πρέπει να προχωρήσουν σύντομα,μαζί με όλο τον κόσμο, προς τοΕργατικό Κράτος.

Ο δάσκαλός μας Χ. Ποσάδας και ηΤροτσκιστική-Ποσαδική 4η Διεθνής, πα-ρά την ύπαρξη της γραφειοκρατίας σταπρώην Εργατικά Κράτη, ποτέ δεν έπα-ψαν να υποστηρίζουν την αντικειμενικήαλλά και συγκεκριμένη συμμαχία πουυπήρχε ανάμεσα στα Εργατικά Κράτη

και τα Επαναστατικά Κράτη στον κό-σμο, ανάμεσά τους και της Αφρικής. Ηυποστήριξη που έδιναν τα ΕργατικάΚράτη σ’ αυτές τις χώρες της Αφρικής,πριν την πτώση της γραφειοκρατίας,παρ’ όλο που περνούσε από τη δική τηςσυγκράτηση και τα δικά της συμφέρο-ντα, συνέβαλε αποφασιστικά στην ανε-ξάρτητη και αντιιμπεριαλιστική ανάπτυ-ξή τους και στη σταθεροποίησή τουςσαν Επαναστατικά Κράτη (ακόμα αστι-κά στη δομή τους, αλλά που δεν ευνο-ούσαν τον παγκόσμιο καπιταλιστικό κα-ταμερισμό της εργασίας, αλλά αντίθετατον καταμερισμό των Εργατικών Κρα-τών και την εξέλιξη των ίδιων των αφρι-κανικών αυτών χωρών σε ΕργατικάΚράτη, όπως έχει αναλύσει ο σ. Ποσά-δας). Την ίδια στιγμή εμείς δεν κριτικά-ραμε τη σοβιετική γραφειοκρατία όταν,στο να υποστηρίξει για παράδειγμα τοΠολισάριο μια δοσμένη στιγμή, συ-γκρατιόταν, γιατί διπλωματικά έπαιρνευπ’ όψη της τη θέση που έπαιρνε το επί-σημο Μαρόκο ενάντια στους αμερικά-νους και τον ιμπεριαλισμό σε διάφοραθέματα -κι έπρεπε μ’ αυτή την έννοια νατο κάνει-, αλλά γιατί πολιτικά, σαν Κομ-μουνιστικό Κόμμα δεν προωθούσε τοΑντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο και την ε-πανάσταση στην κάθε χώρα, για παρά-δειγμα στο ίδιο το Μαρόκο. Αντίθετα,πολλές φορές σε συμμαχία με το βασι-λιά, η σοβιετική και η ντόπια κομμου-νιστική γραφειοκρατία τη συγκρατούσε.Κριτικάραμε επίσης και καταδικάζαμετο γεγονός ότι στη διαμάχη τους η σο-βιετική και η κινέζικη γραφειοκρατίαανακάτευαν και τη στάση τους απέναντιστα κράτη αυτά, με χαρακτηριστικό πα-ράδειγμα την υποστήριξη των κινέζωνστην αντεπαναστατική Ουνίτα της Α-γκόλας, ενάντια στον Σάντος και τη σο-βιετική υποστήριξη που αυτός δεχόταν!

Μπορεί κανείς να πει με απόλυτοσχεδόν τρόπο, ότι ΚΑΜΙΑ ΧΩΡΑ ΤΗΣΑΦΡΙΚΗΣ ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΠΡΟΣ ΤΑΠΙΣΩ, σε σχέση με την προ του 1989-90 κατάσταση. Η ιστορία, το αντικει-μενικό προτσές, επιβλήθηκε, γράφτηκεκαι συνεχίζεται να γράφεται, παρά τιςσυγκρατήσεις, τις ορέξεις, τις θελήσεις,τις διαμάχες, τις οπισθοδρομήσεις καιτις λιποταξίες της γραφειοκρατίας τωνπρώην Εργατικών Κρατών. Ακόμα κιεκεί που υπήρξε μια προσπάθεια οπι-

ÁÖÑÉÊÇ ÅÐÁÍÁÓÔÁÔÇÌÅÍÇ,ÁÍÔÉÉÌÐÅÑÉÁËÉÓÔÉÊÇ

ÄÉÅÈÍÇÓ ÐÏËÉÔÉÊÇ


σθοδρόμησης σε σχέση με την προη-γούμενη κατάσταση, όπως στην Αιθιο-πία, με την ανατροπή του Μεγκίστουαπό το Κίνημα για την Ανεξαρτησία τηςΕρυθραίας κι από την αντιπολίτευσηστο εσωτερικό της Αιθιοπίας, στη συ-νέχεια αυτοί που τον ανέτρεψαν συνέ-χισαν αυτό που είχε αρχίσει ο Μεγκί-στου, διορθώνοντας ίσως και κάποιαλάθη του. Γιατί δεν υπήρχε καμιά δυνα-τότητα επιβίωσης της χώρας και τουπληθυσμού της, αν οι κυβερνήσεις πουδιαδέχτηκαν τον Μεγκίστου έβαζαν τηνΑιθιοπία και την Ερυθραία κάτω από τιςεπιταγές της καπιταλιστικής παγκοσμιο-ποίησης και συγκέντρωσης της οικονο-μίας σε μερικές πολυεθνικές επιχειρή-σεις και σε μεγάλες καπιταλιστικέςχώρες και ενώσεις, είτε αμερικάνικες,είτε ευρωπαϊκές και ιαπωνικές. Έτσιαπό τη μια μεριά ο Ζενάουι στην Αιθιο-πία δεν έκανε ουσιαστικές υποχωρήσειςστην οικονομία σε σχέση με την προη-γούμενη κατάσταση του ΕπαναστατικούΚράτους κι αντίθετα συμμετέχει στοαντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που αναφέ-ραμε. Από την άλλη μεριά η Ερυθραίαμε τον Ησαΐα Αφεουόκι διατήρησε τηνκρατικοποίηση της γης και των μεγάλωνεπιχειρήσεων που είχε προωθήσει οΜεγκίστου κι αυτό που έκανε είναι ναμοιράσει τη χρήση της γης στους αγρό-τες. Και μάλιστα για να υπάρξει ισότητασ’ αυτό το μοίρασμα, το κομμάτι πουπαίρνει ο καθένας, ή ο κάθε συνεταιρι-σμός, δεν είναι μόνιμο, αλλά εναλλάσ-σεται μετά από ορισμένο χρονικό διά-στημα, ώστε το πιο εύφορο έδαφος νατο αποκτήσουν περιοδικά όλοι! Λειτουρ-γούν επίσης σοβιετικές μορφές οργάνω-σης του πληθυσμού μέσα από διαρκείςλαϊκές συνελεύσεις όπου άμεσα ο κό-σμος αποφασίζει κι εφαρμόζει τις απο-φάσεις. Στο στρατό και σ’ όλο τον κρα-τικό μηχανισμό δεν υπάρχουν αξιώμα-τα, όλοι είναι ίσοι, από τον πρόεδρομέχρι τον τελευταίο υπάλληλο, ενώ τηνκίνηση στους δρόμους τη ρυθμίζουνπαιδιά! Υπάρχει ένα κομμουνιστικό συ-ναίσθημα ανθρώπινης αξιοπρέπειας,σεβασμού κι αλληλεγγύης αφάνταστο!

Αυτό δείχνει ότι και στην Αφρική οκόσμος ήταν και πριν, είναι και τώραπολύ περισσότερο “ώριμος να περάσειαπό τις φυλές, τα τόξα και τα βέλη, στονκομμουνισμό”, όπως ανέλυε ο σ. Ποσά-δας. Το αν αυτή η ωρίμανση εκφράζεταιστην πράξη, αυτό εξαρτάται από τηνηγεσία. Αυτό που γίνεται στην Ερυ-θραία, είναι σίγουρο ότι μπορεί να γίνεικαι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα τηςΑφρικής, ιδιαίτερα στις μεγαλύτερεςχώρες όπου υπάρχει και κάποιο συγκε-ντρωμένο προλεταριάτο. Η συνείδησητης ανθρωπότητας είναι αντιιμπεριαλι-στική, αντικαπιταλιστική και σοσιαλι-στική. Στη συντριπτική τους πλειοψηφίαοι ηγέτες που ηγούνται αυτού του αντι-



ιμπεριαλιστικού προτσές στην Αφρικήείχαν και έχουν μια άμεση ή έμμεσησχέση με το μαρξισμό και το ΕργατικόΚράτος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Καμπίλαήταν ένας από τους ηγέτες αντάρτες μετους οποίους είχε έλθει σε άμεση επαφήο Τσε Γκεβάρα στο Κονγκό. 30 χρόνιααπό το θάνατο του Τσε, αποδείχτηκε ότιο Καμπίλα κάτι έμαθε απ’ αυτόν. Ένααπό τα πρώτα πράγματα που κατήγγειλελοιπόν ήταν η υποκρισία του παγκό-σμιου καπιταλισμού, που όσο υπήρχε οδολοφόνος δικτάτορας Μομπούτου στηνεξουσία τον στήριζε, χωρίς ποτέ να μι-λήσει για πλουραλισμό και δημοκρατία.Τώρα βιάζεται και πιέζει γι’ αυτό, στηνπροσπάθειά του να επωφεληθεί και νασυγκρατήσει το προτσές μέσα από πλη-ρωμένους πολιτικούς εκπροσώπους του.Γι’ αυτό ο Καμπίλα αποφάσισε να υπάρ-ξει μια περίοδος μονοκομματική, για ναμπορέσει ο λαός να οργανωθεί πρώταστα δικά του όργανα.

Οι συνθήκες λοιπόν είναι και πάλι ευ-νοϊκές για την πρόοδο της Αφρικής, γιανα βγει από τη μιζέρια και την καθυστέ-ρηση που την έχει καταδικάσει γιααιώνες η ιμπεριαλιστική εξάρτηση καιυποταγή, αποικιακή και νεοαποικιακή.Μπορεί να μην υπάρχει η ΕΣΣΔ και ταΕργατικά Κράτη της Ευρώπης που στή-ριζαν -παρά τη γραφειοκρατία- τα Επα-ναστατικά Προτσές και Κράτη. Αλλά ηφαινομενική ή και πραγματική οικονο-μική δύναμη και συγκέντρωση του πα-γκόσμιου καπιταλισμού δεν μπορεί νακρύψει και να μειώσει, αντίθετα αυξάνειτην οικονομική, κοινωνική και πολιτικήκρίση του ίδιου του συστήματος και τηναντίθεσή του με τις ανάγκες της ανθρω-πότητας και του φυσικού της περιβάλ-λοντος. Αυτό μειώνει ακόμα περισσότε-ρο το κύρος και την αξιοπιστία τουαπέναντι σε πλατείς τομείς όχι μόνο τωνμαζών αλλά και των ηγεσιών, ότι μπορείνα δώσει προοδευτική διέξοδο στηνκαθυστέρηση της Αφρικής, όπως κιόλου του κόσμου. Η έλλειψη μαρξιστι-κής παγκόσμιας και τοπικής ηγεσίας,τώρα μπορεί πολύ πιο εύκολα να ξεπε-ραστεί, χωρίς τη συγκράτηση της γρα-φειοκρατίας των Εργατικών Κρατώνκαι με την αντικειμενική ωρίμανση τουπροτσές και των μαζών που υπάρχει σή-μερα. Χρειάζεται απλά να οργανωθείμεθοδικά αυτή η ωρίμανση, με βάση τοαντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικόκαι σοσιαλιστικό πρόγραμμα και μέτω-πο όλων των προοδευτικών δυνάμεων,κομμάτων και κινημάτων. Στο βαθμόβέβαια που μπορεί κάθε φορά αυτό ναπροωθηθεί, αλλά προχωρώντας με στα-θερά βήματα σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Είχαμε προβλέψει ότι η ανοιχτές ε-πεμβάσεις του ιμπεριαλισμού στον κό-σμο -και στην Αφρική- θα γινόταν έναμεγάλο μπούμερανγκ εναντίον του. Εί-ναι λοιπόν τώρα κοινό μυστικό ότι το

αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που έχουνσχηματίσει οι αφρικανικές χώρες πουαναφέραμε, δεν είναι μόνο στα λόγια.Όχι μόνο έδιωξαν τους ιμπεριαλιστέςδολοφόνους “ειρηνιστές” από την Αφρι-κή, αλλά υπάρχει μια συνεργασία σεόλους τους τομείς -και το στρατιωτικό-με ανοιχτή επέμβαση και βοήθεια τουενός κινήματος στο άλλο.

Οι αμερικάνοι και νατοϊκοί ράμποεπεμβαίνουν στη Σερβική Βοσνία για νασυλλάβουν τον Κάραζιτς και τους άλ-λους αντιπάλους τους και καταλαμ-βάνουν ραδιοφωνικούς σταθμούς σαννα ήταν η χώρα τους. Την ίδια στιγμήκάνουν στρατιωτικούς ελιγμούς στηνΟυκρανία, χιλιάδες ναυτικά μίλια θά-λασσας και χιλιόμετρα ξηράς μακριά α-πό τη χώρα τους. Οι τούρκοι, με τηνπροτροπή και την ανοχή των αμερικά-νων κατέχουν τη μισή Κύπρο και τώραεπιτίθενται στο Ιράκ για να δολοφονή-σουν τους κούρδους. Από την άλληόμως πλευρά η Αφρική και η Καμπότζη,δείχνουν συγκεκριμένα το δρόμο: Κοι-νωνικό, οικονομικό, πολιτικό και στρα-τιωτικό μέτωπο των προοδευτικών δυ-νάμεων για την αντιμετώπιση της ιμπε-ριαλιστικής επιδρομής και για την πρό-οδο της ανθρωπότητας. Το Βιετνάμ βο-ήθησε την Καμπότζη να ξεκαθαρίσειτον παραλογισμό των “δύο κυβερνή-σεων”, διώχνοντας τα κατάλοιπα τουπροηγούμενου βασιλικού καθεστώτοςκαι των δολοφόνων-σταλινικών πολπο-τιανών συμμάχων του. Αυτό πρέπει νακάνει και θα κάνει η Κούβα και η Κίνα.Το ίδιο πρέπει να κάνουν οι κομμουνι-στικές, σοσιαλιστικές, επαναστατικέςδυνάμεις σ’ όλο τον κόσμο. Οι σοβιετι-κές μάζες της Ουκρανίας που διαδή-λωσαν ενάντια στους στρατιωτικούςελιγμούς του ΝΑΤΟ στη χώρα τους, μετη φωτογραφία του Γκεβάρα στα χέριατους, έστελναν το ίδιο μήνυμα. Το μήνυ-μα της ανάγκης να τους δοθεί αυτή ησυγκεκριμένη, υλική διεθνιστική βοή-θεια και αλληλεγγύη για να διώξουν τονιμπεριαλιστή εισβολέα και ν’ αναγεν-νήσουν το Εργατικό Κράτος τους. Μέσασ’ αυτό το προτσές της σύγκρουσης“πρόοδος και σοσιαλισμός, ή καπιταλι-στική βαρβαρότητα”, όπου η μόνη δύ-ναμη που διατηρεί αυτό το βάρβαρο σύ-στημα είναι η εμπειρία του στο να οργα-νώνει τους μηχανισμούς του και τιςεπιθέσεις και δολοφονίες που αυτοίεξαπολύουν, είναι απαίτηση όχι μόνοτων κομμουνιστών, αλλά και όλων τωνμαζών και των προοδευτικών κινημά-των του κόσμου, να δημιουργηθεί ταυ-τόχρονα το επιστημονικό οργανωτικόκέντρο της προοδευτικής ανθρωπότηταςκαι των μετώπων της: η ΚομμουνιστικήΔιεθνής.

Από Χ. ΟράσιοΗ δολοφονία του Μιγκέλ Άντζελο

Μπλάνκο, δημοτικού σύμβουλου τουκυβερνητικού Λαϊκού Ισπανικού Κόμ-ματος, που αποδοκιμάζουμε, δεν έχεικαμιά σχέση με την πάλη του λαού, μετην απεργία των οδηγών φορτηγών, τωνλιμενικών του Μπιλμπάο, των αγροτώντης Αραγκόν, των αστουριανών ανθρα-κωρύχων και μεταλλουργών, με την πο-ρεία των φοιτητών, την πάλη των εργα-τών της Φολξβάγκεν, με τα εκατομμύ-ρια αυτών που ψήφισαν σοσιαλιστές καιΕνωμένη Αριστερά λίγους μήνες πρινκαι που αλληλέγγυα με το προλεταριάτοκαι τους λαούς της Ευρώπης αγωνίζο-νται ενάντια στη συνθήκη του Μάα-στριχτ κι ενάντια στην ανεργία. Αυτή ηδράση είναι αντίθετα η φόρμουλα πουσαν μέθοδο κοινωνικής διάσπασης καικαταπίεσης, χρησιμοποιεί το σύστημακαι ο επικεφαλής του ο ιμπεριαλισμός,ενάντια στις μάζες. Αυτή η δράση αυτήςτης ΕΤΑ δεν έχει καμιά σχέση με τιςισπανικές μάζες, με την ιστορία της τα-ξικής πάλης και της ισπανικής επανά-στασης, με τα δικαιώματα των εθνοτή-των και πολύ περισσότερο με την ίδιατη λογική ύπαρξη της εθνικής οντότη-τας. Αυτή η δράση, όπως κι όλες αυτέςπου κάνουν οι μεσσιανικές ομάδες, οιομάδες τύπου Πολ Ποτ ή Φωτεινού Μο-νοπατιού, κτλ, στηρίζονται πάνω σε αι-τήματα, ανάγκες κι αγώνες των εργαζο-μένων που είναι ξεκάθαροι όσο αφοράτο στόχο της κοινωνικής προόδου, για νατους διαφθείρουν, να τις αποπροσανατο-λίσουν και να τις χρησιμοποιήσουν σανένα κοινωνικο-πολιτικό μπούμερανγκενάντια στους σωστούς και δίκαιουςστόχους για τους οποίους τα κοινωνικάκινήματα, οι εργαζόμενες μάζες αγωνί-ζονται για να κατακτήσουν και ν’αναπτύξουν.

Αυτά τα κινήματα στηρίζονται στηνέλλειψη γνήσιων στόχων, προοπτικήςκαι πολιτικής ζωής, στο γεγονός ότι τοσύστημα δολοφονεί και φυλακίζει τουςηγέτες τους και στην υποβάθμιση καιαποσύνθεση της εμπιστοσύνης των άλ-λων ηγεσιών στους αγώνες του λαού,των εργαζόμενων μαζών για την πρόο-δο. Στην Ισπανία, όπως και σ’ όλο τονκόσμο, ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί αυ-τό το προτσές, που όσο κι αν είναι φυσι-κό μέσα στην εξέλιξη της ιστορίας, δενπαύει να είναι αναγκαίο τόσο να το κα-ταδικάσουμε και να το κριτικάρουμε,όσο και να το αναλύσουμε και να βγά-

λουμε τα’ αναγκαία συμπεράσματα απ’αυτή την εξέλιξη και την κρίση της.

Πόση διαφορά υπάρχει ανάμεσα σ’αυτή τη δράση της λεγόμενης ΕΤΑ καιστα πρόσφατα γεγονότα στο Περού, μετην κατάληψη της κατοικίας του ιάπωναπρέσβη στη Λίμα από το ΕΚΤΑ (Επανα-στατικό Κίνημα Τούπακ Αμάρου)! Ηδολοφονία των συντρόφων του ΕΚΤΑήταν συγκεκριμένη επινόηση και δράσητου καπιταλιστικού συστήματος (όπωςτο αναλύσαμε σε προηγούμενο Φύλλοτης Βος Προλετάρια). Τόσο η δράση τηςκυβέρνησης του Φουτζιμόρι, με τη δο-λοφονική βία και καταπίεση, όσο και ηευπιστία και η πολιτική ηθική των συν-τρόφων του ΕΚΤΑ έδειξαν, από τη μιαμεριά το πραγματικό πρόσωπο τουκαθεστώτος και του συστήματος κι απότην άλλη τον παιδισμό και την έλλειψηπολιτικής ζωή και συνέπειας στην ανά-λυση από το ΕΚΤΑ. Αλλά το ΕΚΤΑ δενδολοφόνησε, ούτε καν έβλαψε κανένα.Η καταπίεση της κυβέρνησης έφτασεστο να σκοτώσει έναν από τους ομήρουςκαι να δολοφονήσει ωμά και άγρια ταμέλη του ΕΚΤΑ.

Στη Λατινική Αμερική, αντίθετα ορόλος του Φωτεινού Μονοπατιού, τονοποίο έχουμε καταγγείλει εμείς σανΚόμμα από το 1980, είναι ξεκάθαρος κιαποκαλυπτικός. Η αστική τάξη του Πε-ρού, σύμμαχος του ιμπεριαλισμού καιτώρα η χρηματιστική ολιγαρχία της χώ-ρας, δεν μπορούσαν να συγκρατήσουνμε άλλο τρόπο ένα προτσές που στηδιάρκεια των ετών ωρίμαζε μέσα απότην κοινωνική συνέχεια του Επαναστα-τικού Κράτους του Περού, που στηριζό-ταν στην εμπειρία και τις κοινωνικέςκατακτήσεις του ΑντιιμπεριαλιστικούΕθνικιστικού Στρατιωτικού Κινήματοςτου Βελάσκο Αλβαράδο του 1968 καιστη συνέχεια εκφράστηκε από την πρό-οδο της Ενωμένης Αριστεράς (38%εκλογικά στη Λίμα και 33,4% πανεθνικάτο 1983) κι από την Αριστερά τουΑΠΡΑ, που οδήγησε στη συνέχεια στηνΚυβέρνηση του Άλαν Γκαρσία, με τηνανάπτυξη του ρόλου και της οργάνωσηςτων συνδικάτων, των εργατών, τωναγροτών, των ανθρακωρύχων, των φοι-τητών και της φτωχής μεσαίας τάξης.Έτσι χρησιμοποίησε την κρίση στοΚομμουνιστικό Κόμμα του Περού καιστις ηγεσίας της αριστεράς γενικά, γιαν’ αναπτύξει “αυτό το έκτρωμα που ονο-μάζεται Φωτεινό Μονοπάτι, που δολο-φονεί κομμουνιστές κι επαναστάτες στ’

όνομα του κομμουνισμού” (Χ. Οράσιο,1983) και να προσπαθήσει έτσι να σπεί-ρει τη σύγχυση, να ατομικοποιήσει καινα τρομοκρατήσει τις ηγεσίες των μα-ζών, που από τη μεριά τους παρέμενανδεμένες με τη μικροαστική τυπική δια-νοουμενίστικη αντίληψη και στην τραυ-ματική ρήση του Άμλετ του Σαίξπηρ “ναζει κανείς ή να μη ζει”. Μια κατάστασηπου σήμερα έχει ξεκαθαριστεί για τηντεράστια πλειοψηφία της περουβιανήςαριστεράς, όσο αφορά την προηγούμενηλαθεμένη εκτίμηση και πολιτικό συμπέ-ρασμα και κατά συνέπεια παράλυση,απέναντι σ’ αυτή τη μασκαρεμένη κρα-τική τρομοκρατία, που δεν την κατήγ-γειλαν κι έτσι αυτή είχε σαν μια από τιςσυνέπειες να φτάσουμε στη σημερινήκυβέρνηση Φουτζιμόρι που στηρίζεταισε μια καμουφλαρισμένη στρατιωτικήδικτατορία.

Αυτό που χαρακτηρίζει την κοινωνικήοργανωτική και πολιτική δράση τωνκινημάτων και των κομμάτων, δεν είναιμόνο οι γενικές δηλώσεις τους, ούτε τοπρόγραμμά τους, τόσο εκτεταμένο όσοκαι αβλαβές πολιτικά, στο βαθμό πουδεν εφαρμόζεται, αλλά η καθημερινήπολιτική, η αντίληψη με την οποία κινεί-ται, η σχέση ανάμεσα στην πολιτικήσκέψη και την οργανωτική δράση. Έτσιοι “φοκιστές”, οι “αυτοσχεδιάζοντες”, οινέες οργανώσεις που εμφανίζονται καιπου στηρίζονται στο πολιτικό τοπίο τωνοργανώσεων που ήδη υπάρχουν και πουασχολούνται με μεμονωμένες όψεις ήκλέβουν ιδέες -έτσι όπως ακριβώς κάνειο καπιταλισμός, που κλέβει και χρησιμο-ποιεί την εργατική δύναμη του εργάτη,του εργαζόμενου-, ή που σχηματίζονταιχωρίς να έχουν κανένα ιδιαίτερο δικαίω-μα και χωρίς να έχουν να προσφέρουνκάτι ανώτερο σε σχέση με τα γνήσια καιυπέροχα κοινωνικά κινήματα, αυτά πουδημιουργούν ιστορία και κοινωνικήπρόοδο -όπως είναι οι “πικετοφόροι” κι“αυτοί που ανάβουν φωτιές στους δρό-μους και βάζουν οδοφράγματα”-, όπουβέβαια στη συνέχεια παρεισφρύουνβαλτοί ναρκομανείς, μεθυσμένοι καικουκουλοφόροι για να προκαλέσουν τηναστυνομία, να κάνουν εμπρησμούς καινα καταστρέψουν διάφορα αντικείμενα,κτλ. (Ο Χ. Ποσάδας, σαν εργάτης πουήταν, έλεγε ότι “ποτέ οι εργάτες δενκαταστρέφουν τα μέσα παραγωγής, τιςμηχανές, γιατί αυτές είναι μέρος της τέ-χνης της καθημερινής εργασίας και για-τί σέβονται την επιστήμη και την πρόο-

Ç ÄÏËÏÖÏÍÉÁ ÔÏÕ ÌÉÃÊÅË ÁÍÔÆÅËÏ ÌÐËÁÍÊÏÓÔÇÍ ÉÓÐÁÍÉÁ ÅÉÍÁÉ Ç ÊÁÐÉÔÁËÉÓÔÉÊÇÐÑÏÂÏÊÁÔÓÉÁ ÊÁÉ Ç ×ÑÅÏÊÏÐÉÁ ÔÇÓ

ÓÏÓÉÁËÄÇÌÏÊÑÁÔÉÊÇÓ ÐÏËÉÔÉÊÇÓ



δο που φτιάχνει το προλεταριάτο. Αυτοίπου καταστρέφουν, κάνουν εμπρη-σμούς, καίνε και εγκαταλείπουν ταεργοστάσια κτλ είναι η καπιταλιστικήεργοδοσία, που το συμφέρον της είναιτο κέρδος και το κεφάλαιο κι αν αυτή ηκαταστροφή αποδίδει περισσότερο απότην παραγωγή, τότε την κάνουν, καίνε,πετάνε στους ποταμούς, ή κλείνουν τοεργοστάσιο”. Οι τωρινές εμπειρίες έχουννα δείξουν πολύ περισσότερα πάνω σ’αυτό).

Αυτές οι δράσεις της ΕΤΑ, όπως καιαυτών που έκαναν την επίθεση στηνΤαμπλάδα (στην Αργεντινή, σημ. μετα-φραστή) και του Φωτεινού Μονοπατιού,ποιον ευνοούν πολιτικά; Αλλά κι αν πε-ριοριζόμασταν στα όρια της “λαθεμένηςεκτίμησης και του πολιτικού οργανωτι-κού λάθους” που μπορούν να κάνουν οιοργανώσεις, αυτό δεν μας απαλλάσσειαπό την ανάγκη να κάνουμε απολογι-σμό, αυτοκριτική και καταδίκη, ανάλο-γα με την περίπτωση. Και απ’ αυτή ακό-μα την άποψη, το σταθερό στοιχείο ό-λων αυτών των οργανώσεων, στις οποί-ες έχουν παρεισφρύσει στοιχεία τουταξικού εχθρού, στηριζόμενα στην πολι-τική και οργανωτική κρίση τους, είναιπάντα το ίδιο. Παράφρονες τρομοκρατι-κές δράσεις, που δεν έχουν καμιά σχέσημε το σεχταρισμό ή τον επαναστατικόριζοσπαστισμό και που ευνοούν άμεσααυτόν που υποτίθεται ότι θέλουν ναεξασθενίσουν και να πολεμήσουν.

Εμείς ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟ-ΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥΣΥΜΒΟΥΛΟΥ Μ.Α. ΜΠΛΑΝΚΟΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ και μετον ίδιο τρόπο ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΗ ΠΟΛΙ-ΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥΧΟΣΕ ΜΑΡΙΑ ΑΖΝΑΡ ΤΟΥ ΛΑΪ-ΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ Υ-ΠΗΡΕΤΕΙ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥΙΣΠΑΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΑΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣΚΑΙ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ, ΠΟΥΤΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙ-ΚΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ. Οιαποσχιστικές, εθνικιστικές και προο-δευτικές διεκδικήσεις της χώρας τωνβάσκων κατά τη διάρκεια της δικτατορί-ας του Φράνκο, πάνω στις οποίες πι-στεύουμε ότι στηρίχτηκε η εμφάνισητης ΕΤΑ, καθώς και η πάλη των εθνο-τήτων μέσα στην ιδιαιτερότητα τουισπανικού κράτους, έχουν νόημα μόνοστο βαθμό που συνδέονται με τη συμ-μαχία με τους εργαζόμενους όλης τηςΙσπανίας για την κοινωνική αλλαγή.Ώστε ξεκινώντας από την πραγματικό-τητα της ενιαίας Δημοκρατίας, ναβαθύνουν τη σοσιαλιστική επανάστασητου ισπανικού λαού. Έξω απ’ αυτό όλαμένουν στο κενό και μέσα απ’ αυτό τοδρόμο μένουν σε μια προβοκάτσια καισε μια “δωρεάν” υπηρεσία στο σύστημα

και πολύ δαπανηρή για τις μάζες και τηνπρωτοπορία τους.

Η δολοφονία του δημοτικού σύμβου-λου Μπλάνκο εξυπηρετεί μόνο τηνκυβέρνηση του Αζνάρ, στο να δώσει έναφυσικό πολιτικό κέντρο κοινωνικήςαπόρριψης ενάντια στη δολοφονία καιτην παράφρονη δολοφονία, μια στάσητου λαού που εμείς στηρίζουμε, αλλάπου δεν θα παραλύσει τους διεκδικη-τικούς αγώνες των μαζών ενάντιαστην ανεργία (μεγαλύτερη από 20%),ενάντια στο επίπεδο φτώχειας, πουμαζί με την Πορτογαλία είναι το πιουψηλό της Ευρώπης, ενάντια στηνκαθυστέρηση που σημαίνει η μοναρ-χία για την ανάπτυξη και τη μόρφωσητης κοινωνίας.

Αυτό δεν μας κάνει να ξεχάσουμε ότιαυτός που δολοφονεί χιλιάδες ανθρώ-πους καθημερινά κι εκατομμύρια κάθεχρόνο, είναι το καπιταλιστικό σύστημακαι ο επικεφαλής του, ο ιμπεριαλισμός.Αυτοί που κάνουν τους πολέμους στηΜέση Ανατολή, στην Αφρική, τη Γιου-γκοσλαβία, τη Λατινική Αμερική δενείναι οι λαοί, αλλά οι αστικές, καπιταλι-στικές ηγεσίες του συστήματος. Κι αυτότο καταδικάζει ακόμα και ο ΟΗΕ, ηΠαγκόσμια Οργάνωση Τροφίμων και ηΓΙΟΥΝΙΣΕΦ, αλλά μένουν μόνο στιςλεκτικές καταγγελίες. Λένε: “Στην Α-φρική πεθαίνουν καθημερινά τόσεςχιλιάδες παιδιά από πείνα καιυποσιτισμό” και φτιάχνουν ένα στατι-στικό πίνακα για τα βιβλία και τα φυλ-λάδια και που μπορεί να στολίζει ταγραφεία πολλών πολιτικών ηγετών καισυμβούλων της μεγαλοαστικής τάξης.Δεν ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια φάση όπουεπιδοτούν το να μην παράγονται κατα-ναλωτικά αγαθά και τροφές, για να μηνπέσουν οι τιμές και στη συνέχεια στέλ-νουν ένα αεροπλάνο με μερικούς τόνουςδημητριακών που “περισσεύει” από τησυγκομιδή τους, σε αποστολές βοή-θειας, που δεν τις θέλουν οι λαοί και όληη ανθρωπότητα, γιατί αισθάνεται ικανήνα λύσει όλα τα προβλήματα ανάπτυξηςόχι έτσι, αλλά με αρμονικό τρόπο.

Εμείς καταδικάζουμε διπλά αυτή τηδολοφονία στην Ισπανία. Χάνεται μιαζωή χωρίς κανένα νόημα ή πρόοδο καιτην ίδια στιγμή ενισχύεται μια κυβέρνη-ση που βρίσκεται σε κρίση, που κέρδισετις εκλογές με μια ελάχιστη πλειοψηφίακαι στηριγμένη σε νόθες συμμαχίες μετοπικούς εθνικισμούς και συμφέροντα,που μέχρι λίγο πριν ήταν ασύμμετρα μετο Λαϊκό Κόμμα. Μια κυβέρνηση πουεπιβιώνει μέσα σε διαρκή πολιτικήκρίση και κάτω από την απειλή να μείνειχωρίς την υποστήριξη της βάσης τηςκοινοβουλευτικής συμμαχίας που τηστηρίζει. Κυβέρνηση που βρέθηκε μπρο-στά σε κινητοποιήσεις, απεργίες και άλ-λες δράσεις εκατομμυρίων εργαζομέ-νων, φοιτητών, αγροτών, μικρών και με-

σαίων παραγωγών, κτλ, από την πρώτηκιόλας στιγμή που ανέλαβε την πολιτικήεξουσία.

Αυτός είναι ο άξονας της ανάλυσηςκαι της καταδίκης, του ποιον και γιατίτον καταδικάζουμε. Σ’ αυτές τις περι-πτώσεις, όπου δηλαδή δεν επεμβαίνουνοι μάζες και οι οργανώσεις τους, που δεναντιπροσωπεύουν γνήσια την ταξικήπάλη, είναι αδύνατο να έχουμε τις υλι-κές, συγκεκριμένες αποδείξεις της προ-βοκάτσιας, αλλά οπωσδήποτε είναι πολύεύκολο να δούμε, ν’ αναλύσουμε και νασυμπεράνουμε -όχι υποκειμενικά αλλάσυγκεκριμένα- για το ποιανού τους σκο-πούς ευνοούν. Αυτό είναι το σταθερόστοιχείο στην ταξική πάλη. Όλα ταυπόλοιπα είναι σκουπίδια του ταξικούεχθρού.

Η ισπανική αστική τάξη, ο καπιταλι-σμός στον κόσμο, χρησιμοποιούν αυτήτη δολοφονία για να προσπαθήσουν ναεξασθενίσουν το αντικειμενικό Παγκό-σμιο Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο τωνλαών. Προσπαθούν να σπείρουν τηναμφιβολία στις οργανώσεις της αριστε-ράς, τις επαναστατικές και προοδευτικέςοργανώσεις. Με τον τυχοδιωκτισμό καιτην τρομοκρατία ξεχύνονται μακαρθικάενάντια στην πάλη για την κοινωνικήπρόοδο. Την ίδια στιγμή ενισχύουν -αυτό το καταφέρνουν- την πολιτική τωνκαριεριστών και των αμφιταλαντευόμε-νων, που μένουν παγιδευμένοι στη διαρ-θρωτική πολιτική τους αδυναμία, όπωςείναι η σοσιαλδημοκρατία, σε όλες τιςμορφές της. Η σοσιαλδημοκρατία πουαπέναντι στην κρίση των παραδοσιακώνκομμάτων του συστήματος, προσφέρε-ται για δεκανίκι του, ενώ την ίδια στιγμήκάνει μια πολιτική που προκαλεί σύγχυ-ση γύρω από το τι είναι προοδευτικό.

Αυτό όμως δεν θα περάσει στην πα-γκόσμια συνείδηση των μαζών. Η εμπει-ρία που άφησε η πτώση της γραφειο-κρατίας στην ΕΣΣΔ και τα πρώην Εργα-τικά Κράτη, καθώς και η πάλη των λαώνκαι των Εργατικών Κρατών της Κού-βας, της Κίνας, της Κορέας, του Βιετ-νάμ, κτλ, ήδη έχει αφομοιωθεί και θακάνει ώστε στην Ισπανία να ωριμάσουνοι ανάγκες για την πρόοδο της χώρας,του ρόλου της πάλης για τα δικαιώματατων εθνοτήτων, σε μια Ισπανία κομμάτιτης πραγματικής Ευρωπαϊκής Ένωσης,που είναι η μελλοντική ίδρυση τηςΟμοσπονδίας των Επαναστατικών Κρα-τών της Ευρώπης, στο δρόμο προς τηνΕνωμένη Σοσιαλιστική Ευρώπη.

14/7/1997



Η ιστορία της ανθρωπότητας γρά-φεται, στη διάρθρωσή της, από τη διαρ-κή αλληλεπίδραση ανάμεσα στη “σκέ-ψη και τη δράση” κι αυτό είναι στηνουσία της επαναστατικό, γιατί σκοπόςτου είναι η ζωή και η πρόοδος. Άρρηκταδεμένη μ’ αυτό είναι η πρόοδος τωνεπιστημών, των τεχνών, της σχέσης τηςανθρωπότητας με τη φύση κι αυτό τοκοινωνικό επαναστατικό προτσές επα-ληθεύεται μέσα από τη διαρκή αντικει-μενική ενότητα ανάμεσα στην ικανότη-τα (της νεολαίας) και την ωριμότητα(εμπειρία). Από την αλληλοσύνδεσήτους πηγάζει σαν φυσικό επακόλουθο ηγραμμή της διαρκούς κοινωνικής προό–δου. Αυτή είναι μια πολιτική πραγματι-κότητα σε όλες τις όψεις της ανθρώπι-νης ζωής. Απ’ αυτή δεν ξεφεύγει τίποτα.

Σήμερα, αυτή η διαρκής πραγματικό-τητα, στην τελική φάση του καπιτα-λισμού έρχεται ν’ αντιμετωπίσει τομεγαλύτερο αντεπαναστατικό προτσέςαπό ιστορική άποψη, αυτό που συγκε-ντρώνει ό, τι το πιο οπισθοδρομικό δια-θέτει η κοινωνία, τις παραμορφώσεις,τις εκτροπές και την αποσύνθεση τουσυστήματος. Αυτό το προτσές μετατρέ–πει τον αέρα των πόλεων -κι αν συνεχί-σει έτσι όλου του πλανήτη- σε αποπνι-κτικό και τη γη κοινωνικά ακατοίκητη.Ο καπιταλισμός, κάτω από οποιαδήποτεμορφή του και στις διάφορες όψεις τουπολιτισμού, της επιστήμης, της τέχνης,του αθλητισμού, της πολιτικής και τηςκοινωνικής εξουσίας καταρρέει καιταυτόχρονα δημιουργεί -το έχει ανάγκηστην προσπάθειά του να συντρίψει τηνανθρώπινη συνείδηση- της συνθήκεςτου παραλογισμού του άγριου ατομι-σμού, της επιβολής του λεγόμενου“νόμου του πιο ισχυρού”, κάτω από τοπρόσχημα της παντοδυναμίας της“ελευθερίας της αγοράς”. Έτσι αλλοιώ-νονται οι νόμοι της επιβίωσης των ειδών-που με διαλεκτικό τρόπο είναι στηφύση η βάση της συνέχειας και τηςανάπτυξης της ζωής-, μέσα από έναπολιτικο-οργανωτικό πρότυπο όπουεξουσιάζει το χρήμα. Αντιπαρατίθεται ησυγκεντρωτική απληστία των ιμπερι-αλιστικών πολυεθνικών επιχειρήσεων,με τις ανάγκες της επιλογής και τηςβελτίωσης των ειδών της φύσης. Μετους νόμους που την ίδια στιγμή είναιαυτοί που επέτρεψαν ν’ αναπτυχθεί τοανθρώπινο γένος μέσα από τα εκατομ-μύρια χρόνια εξέλιξης και που ανέ-

πτυξαν αυτά που ονομάζουμε “λογικάόντα”, τους ανθρώπους, γιατί απ’ όλημας τη φυσική διάρθρωση ωριμάζουμεστο πιο σημαντικό, στον εγκέφαλο καιμαζί μ’ αυτόν στη γνώση (μόρφωση) καιστην εξυπνάδα (κοινωνία), για τηνπρόοδό της.

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙΣΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ

ΑΓΡΙΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥΑΤΟΜΙΣΜΟΥ

Η κουλτούρα του άγριου ατομισμούπου γεννάει ο καπιταλισμός στην τε-λευταία φάση του, δεν αναγνωρίζειάλλο κίνητρο για την πρόοδο έξω απότη συγκέντρωση της οικονομίας βασι-σμένη στην εξουσία της αγοράς. Αλλάόχι μιας πραγματικής αγοράς ελεύθερηςκοινωνικά, που ν’ αποτελείται από πα-ραγωγούς και καταναλωτές και ναπροσανατολίζεται και να ρυθμίζεται γιανα καλύψει τις ανάγκες όλης της κοινω-νίας, που να παίρνει διαρκώς υπ’ όψητης την αρμονική σχέση με τη φύση,αλλά της καπιταλιστικής αγοράς, πουκαθοδηγείται εξολοκλήρου από μια πο-λιτική ανάλγητη, βασισμένη στα τυφλάένστικτα του ηλίθιου καταναλωτισμού(του μάρκετινγκ που δημιουργεί τις ανά-γκες), που τελικά κατατρώγει τα ίδια τακαταναλωτικά αγαθά.

Πόσο μακριά βρίσκεται η καπιταλι-στική κοινωνία και σύστημα από το ναμπορέσει να δημιουργήσει έναν Μπε-τόβεν! Αυτός ξεκινούσε από την εσωτε-ρική αρμονία με την ανθρωπότητα, τηφύση και το σύμπαν. Δεν συγκρατήθηκεαπό το σύστημα, προηγήθηκε της επο-χής του κι έζησε την αντικειμενικότητακαι την αγάπη του σοσιαλισμού. Αλλάμε τη σειρά του ήταν προϊόν των συνθη-κών της ανάπτυξης της οικονομίας, τουτέλους του σκοταδισμού και της ανά-πτυξης της σκέψης. Δεν είναι τυχαίο ότιο Μπετόβεν πεθαίνει την εποχή που γεν-νιούνται ο Μαρξ κι ο Ένγκελς. Ο Μπε-τόβεν σκέφτεται κι ενεργεί με μορφήμαρξιστική, κομμουνιστική, ανεξάρτη-τα από την εποχή. Και τώρα, αυτές πουαντιπροσωπεύουν αυτό το προτσές είναιοι μάζες του κόσμου, που δεν υποτάσ-σονται στο σύστημα, όπως το δείχνουνμέσα από τη διαρκή πάλη τους για τηνκοινωνική πρόοδο. Οι σοβιετικές, βιετ-ναμέζικες, οι κουβανικές μάζες, όπως

και οι γαλλικές, οι αργεντινές, οι αφρι-κανικές και οι παλαιστινιακές, καθημε-ρινά γράφουν συμφωνίες κι εκεί είναιπου ζωντανεύει το έργο του Μαρξ καιτου Μπετόβεν. Ο καπιταλισμός συσσω-ρεύει κέρδη ενώ η ανθρωπότητα συσ-σωρεύει επαναστατική κοινωνικήαγάπη, όπως είναι η πραγματοποίησηαυτού του 14ου Φεστιβάλ Νεολαίας καιΦοιτητών στη Σοσιαλιστική Κούβα.

Ο καπιταλισμός στην τελευταία καιτελική φάση του, που συνδυάζει τη φα-ντασμαγορικότητα της εφαρμοσμένηςτεχνολογίας στην παραγωγή με τηνηθική παρακμή κι αποσύνθεση, δενμπορεί να επαναλάβει την πρόοδο πουσήμανε στην εποχή του σε σχέση με τηδουλοκτησία, τη φεουδαρχία και τοσκοταδισμό, μέσα από την προώθησητων ελεύθερων επιστημών και τωναντικειμενικών κοινωνικών κατακτή-σεων, στην πορεία της ανάπτυξης τηςοικονομίας και της βιομηχανικής πα-ραγωγής. Σήμερα έχει ανάγκη να επι-στρέψει σ’ αυτό που πριν 4 αιώνες συνέ-τριψε. Παράγει στους ρυθμούς της πλη-ροφορικής και της κυβερνητικής, αλλάκοινωνικά επαναλαμβάνει μια φάση πουξεπεράστηκε από την ανθρώπινη συνεί-δηση. Για να διατηρηθεί σήμερα παρά-γει με δουλοκτητικές μορφές, φανεράκαι απροκάλυπτα.

Η μεταφορά της τεχνολογίας στιςχώρες όπου το σύστημα κράτησε τιςσυνθήκες καθυστέρησης, είναι η βάσητης δημιουργίας εργατικών χεριών πουδουλεύουν σε συνθήκες σκλαβιάς. Ήδηδεν εισάγει ανθρώπους στις μητροπό-λεις του καπιταλισμού, αλλά πάει επιτό-που, για να χρησιμοποιήσει λειτουρ-γικούς σκλάβους, ώστε να παράγουνχωρίς να έχουν προηγούμενες κοινωνι-κές κατακτήσεις και οργανωτική εξου-σία. Οι μεγαλύτερες επενδύσεις τουκαπιταλισμού είναι τα παραγωγικά μέ-σα, τα σταθερό κεφάλαιο, η συγκέντρω-ση της τεχνολογίας, της πληροφορικής,της κυβερνητικής. Τα ανθρώπινα όντα,αυτά που παράγουν της συγκεντρωμένη“υπεραξία” αυτής της τελικής φάσηςτου καπιταλισμού, είναι μιας χρήσεωςγια τον καπιταλισμό.

Κι είναι ακριβώς αυτές οι συνθήκεςτης τωρινής καπιταλιστικής μορφήςπαραγωγής αυτές που παράγουν τονανταγωνισμό ανάμεσα στην κάθε επι-στημονική, μορφωτική και καλλιτεχνικήπρόοδο -που να έχει μια σχέση με τον

ÔÏ ÄÕÓÊÏËÏ ÊÁÉ ÏÌÏÑÖÏ ÊÁÈÇÊÏÍ ÔÇÓ ÍÅÏËÁÉÁÓ:ÍÁ ÙÑÉÌÁÓÅÉ ÏÉÊÏÄÏÌÙÍÔÁÓ*

*Άρθρο του Εκδότη, της Επιθεώρησης "ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ" Χ. Οράσιο, από το 9ο Φύλλο της, Ιούλης 1997



πολιτισμό της ανθρωπότητας- με τοκαπιταλιστικό σύστημα και την παγκό-σμια κεφαλή του τον ιμπεριαλισμό. Σεκάθε πρόοδο που συντομεύει το χρόνοκαι τα μέσα παραγωγής, δηλαδή σεκάθε πρόοδο της παραγωγικότητας πουαυξάνει έτσι την υπεραξία της εργασίας,το σύστημα δεν μπορεί ν’ αυξήσει τηνκαταναλωτική αγορά, ακόμα κι αυτήπου δημιουργεί και γεννάει αυτό το ίδιο.Κατά συνέπεια οφείλει να κατευθύνειαυτό το πλεονάζον κοινωνικό προϊόν,που κυμαίνεται από 15 ως 20%, στιςδιάφορες χώρες του πλανήτη, για ναγίνει μια αγορά δεμένη με τις ανάγκεςτης καπιταλιστικής παραγωγής, τωνπολυεθνικών χρηματιστικών συμφερό-ντων. Αυτών που συγκεντρώνουν τηντεχνολογία, αυξάνουν την παραγωγι-κότητα και την παραγωγή, ενώ την ίδιαστιγμή μικραίνουν την καταναλωτικήαγορά και αναγκάζουν σε ΔΙΑΡΚΗ ΚΑ-ΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΑΑΓΑΘΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΝ ΤΗΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ, ενώ τηνίδια στιγμή βέβαια καταστρέφουν τηναρμονία ανάμεσα στις διάφορες μορφέςτης ζωής, στη φύση και στο σύμπαν.

Η νεολαία αντιμετωπίζει αυτή τηνπραγματικότητα που ασκεί μια τεράστιαπίεση που τείνει να εμποδίσει και ν’αποπροσανατολίσει την αρμονική τηςανάπτυξη. Ο “άγριος ατομισμός” κατάτην αντίληψή μας υποκινείται σε όλα ταμέτωπα. Αντιπαρατίθενται η ΚΟΙΝΩ-ΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ και η ΖΩΗ ΤΟΥΚΑΘΕΝΟΣ. Δημιουργούνται συνθήκεςπου ευνοούν την κοινωνική απομόνωσηκαι καταπιέζουν τις αλληλέγγυες, κοινο-τικές και σοσιαλιστικές μορφές που απότη φύση τους έχουν οι νέοι. Το πρότυποτου νέου για τον καπιταλισμό δεν είναιαυτός που δημιουργεί με βάση τηνκοινωνική, κοινοτική, συλλογική εξυ-πνάδα, αλλά αυτός που θριαμβεύει καισυσσωρεύει πλούτο, χρήματα και αγα-θά μέσα στο σύστημα.

Η μελαγχολία, η θλίψη με την οποίαεκφράζονται στη μουσική και την τέχνηγενικά, εκατομμύρια νέοι στον κόσμοτου λεγόμενου ανεπτυγμένου καπιταλι-σμού, είναι πιστή έκφραση του διαζυ-γίου ανάμεσα στα ευγενικά αυθόρμητασυναισθήματα της νεολαίας και την ηγε-σία του συστήματος. Ο καπιταλισμόςπροσπαθεί απεγνωσμένα να δημιουργή-σει κοινωνικά κινήματα και ρεύματασυγγενικά του ναζισμού, του ρατσι-σμού, να υποκινήσει την ξενοφοβία καικοινωνικά χρεοκοπεί. Μόνο μικρές ομά-δες λούμπεν στοιχείων διαθέτουν “τύποκαι διάδοση”, αλλά η ανθρωπότητα δενδέχεται το φασισμό, το ναζισμό, την ξε-νοφοβία, καθώς και την κρατική τρομο-κρατία κι αυτή των οργανωμένων παρα-στρατιωτικών συμμοριών, ή των μαύ-ρων χεριών, που δολοφονούν στ’ όνομαδήθεν της σοσιαλιστικής επανάστασης.Η χρεοκοπία όλων αυτών των σκουπι-διών που στρέφονται ενάντια στη νεο-

λαία και όλη την ανθρωπότητα, αποδεί-χνεται στην αυθόρμητη αντίδραση τηςκοινωνίας, που όχι μόνο απορρίπτει καικαταδικάζει αυτές τις δράσεις, αλλά καιδεν παραλύει απέναντι στις προβοκά-τσιες. Τέτοιο είναι επίσης το λεγόμενοπρόβλημα των ναρκωτικών, του Έιτζ,κτλ στη νεολαία, που στην τεράστιαπλειοψηφία της δεν έχει καμιά σχέση μεόλα αυτά.

Το πρόβλημα των ναρκωτικών, τηςκοινωνικής απομόνωσης, της έλλειψηςπροοπτικών στη ζωή, που βασανίζει έναμέρος της νεολαίας των ΗΠΑ, της Ιαπω-νίας, της Γερμανίας, της Αγγλίας και ταπαιδιά της γραφειοκρατίας των πρώηνΕργατικών Κρατών και της ΕΣΣΔ, κτλ,έχει τη ρίζα του εκεί, στην αποσύνθεσητου συστήματος κι αυτών που φιλοδο-ξούν καθυστερημένα να “ευνοηθούν”από τον καπιταλιστικό εκσυγχρονισμό,στη φάση όπου κοινωνικά αυτό το σύ-στημα έχει ξεπεραστεί από την ανθρω-πότητα.

Όπως πρόβλεψε ο Χ. Ποσάδας, ο κα-πιταλισμός δεν μπορεί να φέρει την κοι-νωνική πρόοδο σε κανένα μέρος του κό-σμου. Μπορεί να φέρει την τεχνολογίαστην παραγωγή, προόδους στη συγκέ-ντρωση της οικονομίας, αλλά όχι κοινω-νική πρόοδο. Κι αυτό αποδείχνεται απότο ότι ενώ μπορεί να τοποθετεί στη μέσητης ζούγκλας του Αμαζονίου ένα δορυ-φορικό τηλέφωνο, δεν μπορεί ν’ αναπτύ-ξει τον πολιτισμό, τη γνώση, την υγεία,την παιδεία, ούτε καν να δώσει δουλειά.Πρόκειται για μια ανταγωνιστική αντί-θεση με την κοινωνική πρόοδο.

Η νεολαία, την οποία χαιρετίζουμε μέ-σα απ’ αυτό το κύριο άρθρο -πολύ μικρόσε σχέση με το θέμα που διαπραγμα-τεύεται-, έχει ανάγκη να “πλέξει το που-λόβερ ενώ ήδη το φοράει”, όπως είπε οδάσκαλός μας Χ. Ποσάδας αναφε-ρόμενος στους αγώνες των λαών τουλεγόμενου Τρίτου Κόσμου στην αντιι-μπεριαλιστική τους πάλη. Να συντρίψειτη ραχοκοκαλιά του παγκόσμιου καπι-ταλισμού και ν’ αναπτύξει το Επανα-στατικό και το Εργατικό Κράτος -μετα-βατικά και τα δύο- στο δρόμο προς τοσοσιαλισμό, που παρά τις δυσκολίες καιτις ίδιες τις καθυστερήσεις της ταξικήςπάλης είναι άπειρα ανώτερα κοινωνικάαπό την καπιταλιστική τεχνολογία καιτα επιτεύγματά της όσο αφορά τις λεγό-μενες “ανέσεις”, που στα πλαίσια τουκαπιταλισμού αφορά μόνο ένα μικρόποσοστό του πληθυσμού.

Είναι εξαιτίας αυτών των συνθηκώνπου τα πιο σοβαρά σύγχρονα προβλή-ματα στον κόσμο είναι η έλλειψη ερ-γασίας (ανεργία) και η κρίση στην Υ-γεία, την Παιδεία και την Κατοικία.Μπορεί κανείς να φτάσει στον Άρη ήστα βάθη του Ωκεανού, αλλά ο καπι-ταλισμός δεν μπορεί να εμποδίσει τηνεπανεμφάνιση των ενδημικών ασθενει-ών, της φυματίωσης, της μαλάριας, τηςευλογιάς, ούτε να συγκρατήσει τον καρ-

κίνο. Αλλά απ’ όλες τις ασθένειες θέ-λουμε να ξεχωρίσουμε μία, το Έιτζ, πουείναι η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΗΘΑΝΑΣΙΜΗ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ. Είναι ηκοινωνική ασθένεια, που κάτω από φυ-σιολογικές συνθήκες η αιτία της δενβρίσκεται σε ιούς και βακτηρίδια, αλλάδημιουργήθηκε κι εξαπλώθηκε από τηνκοινωνική κρίση του καπιταλισμού. Καικαθώς γεννιέται από τα ίδια τα σπλάχνατου συστήματος, η διέξοδος βρίσκεταιστην κατάργηση της λειτουργίας αυτούτου ίδιου. Αυτή η λειτουργία προσπαθείν’ απομονώσει το ανθρώπινο ον, να τοκάνει μικρό απέναντι στην κοινωνία καιτον ίδιο του τον εαυτό, το αντιπαραθέτειμε την κοινωνική συλλογική ζωή, αντι-κειμενικά το απομονώνει κοινωνικά.Αυτός είναι ο καπιταλισμός στην τελικήφάση του, η ζωή που βασίζεται στονάγριο ατομισμό, που έχει τις ρίζες τηςκαι τη διαρθρωτική βάση της ύπαρξήςτης στην αυτοκαταστροφική καπιταλι-στική οικονομία.

Ο καπιταλισμός προσπαθεί ακόμα καιγεωμετρικά να “τετραγωνίσει τον κύ-κλο”, ενώ αντίθετα σήμερα στην Κούβακαι στο Βιετνάμ, στις ιστορικές εμπει-ρίες της Ρώσικης Επανάστασης, τηςΚινέζικης Επανάστασης και της Επανά-στασης στην Ασία, την Αφρική και τηΛατινική Αμερική, με προοδευτικές κιεπαναστατικές κυβερνήσεις, οι εργατι-κές, αγροτικές μάζες, οι φοιτητές, οιεπαγγελματίες, κτλ, απέδειξαν ότι είναιικανοί να οικοδομήσουν από το τίποτατο μέλλον, με αλληλέγγυα, κοινοτική,σοσιαλιστική μορφή.

Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΗΓΕΣΙΩΝΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΩΝΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΩΝ ΚΑΙ Η

ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ 14ΟΥ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΣΗΜΕΡΑΠριν 8 χρόνια ο ιμπεριαλισμός προ-

ανάγγελνε την πτώση του κομμουνι-σμού, την εξαφάνιση του σοσιαλιστικούστόχου από την ανθρωπότητα. Ανάμεσαστις παλιές ηγεσίες του προοδευτικούστρατοπέδου ένα μεγάλο μέρος “τσί-μπησε το δόλωμα” και το κατάπιε κιέφτασε να κάνει τη “νεκροψία τηςΕΣΣΔ” ή να προβάλει τη νέα “ιστορικήάμπωτη”. Καλύφθηκε πίσω από τη “θε-ωρία” του “τέλους των ιδεολογιών”,κτλ. Σαν συμπέρασμα πολλοί πήγαν στοσπίτι τους, άλλοι άλλαξαν όνομα “τρέ-χοντας” (όπως θα έλεγε ο σ. ΦιντέλΚάστρο) και οι υπόλοιποι έμειναν ναπεριμένουν να “ξεκαθαρίσει” το πανό-ραμα. Οι μάζες του κόσμου, η νεολαία,δεν μπήκαν στο παιχνίδι του να δουνστην πτώση των γραφειοκρατιών τωνλεγόμενων σοσιαλιστικών χωρών, τοτέλος της ιστορίας, ούτε καν την αλλαγήτης εποχής από σύγχρονη σε μετασύγ-χρονη. Η πάλη για τη ζωή, που οδηγεί



κοινωνικά στη διάρθρωση της προόδου,δεν συγκρατήθηκε. Αυτό δεν ήταν προ-ϊόν της αδυναμίας της καπιταλιστικήςοικονομίας, γιατί αυτή αυξήθηκε όσοποτέ άλλοτε στην ιστορία, αλλά γιατίτα προβλήματα της ανθρωπότηταςδεν περνάνε από την ΠΑΡΑΓΩΓΗ,αλλά από τη ΔΙΑΝΟΜΗ.

Αυτό το προηγούμενο ανέλαβε να τοαναλύσει και το πρόβλεψε, σε δημόσιακείμενα, ένα μικρό κομμάτι της παγκό-σμιας επαναστατικής ηγεσίας κι εμείς,το Ποσαδικό-Τροτσκιστικό κίνημα της4ης Διεθνούς στο οποίο ανήκουμε, απο-τελέσαμε μέρος του. Αλλά το πιο σημα-ντικό κατά τη δική μας γνώμη, δεν είναιαυτό που έκανε η κουβανική, βιετναμέ-ζικη, κινεζική επανάσταση, οι ομιλίεςτου Φιντέλ Κάστρο, κτλ, αλλά το γεγο-νός ότι ανάμεσα σ’ όλο αυτό και τηναντικειμενική πορεία υπήρχε μια ΔΙΑ-ΛΕΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ. Οιμάζες του κόσμου αφομοίωσαν στηνπορεία (μέσα από την ανισομερή καισυνδυασμένη ανάπτυξη της διαρκούςεπανάστασης, έτσι όπως την πρόβλεψεο Λ. Τρότσκι και την ανέλυσε γι’ αυτήτη φάση ο Χ. Ποσάδας), τις αντιθέσειςτου προτσές. Έμαθαν από τα χτυπήμα-τα χωρίς να κατεβάσουν τη σημαία,αφομοίωσαν την εμπειρία και στήριξαν,μέσα από το ακατάβλητο των αγώνωντους για τη ζωή και την πρόοδο, τησυνέχεια του σοσιαλισμού. ΟΙ ΜΑΖΕΣΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΠΕΚΤΕΙΝΑΝ ΤΗΖΩΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΥ-ΨΩΣΑΝ ΣΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Και σ’ αυτό το Παγκόσμιο Φεστιβάλτης Νεολαίας και των Φοιτητών πουσήμερα πραγματοποιείτε εσείς ΣΤΗΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΟΥΒΑ, αυτή η πρα-γματικότητα και το συμπέρασμα είναιπαρόν. Είναι η απάντηση τόσο στο κα-πιταλιστικό σύστημα και τον ιμπεριαλι-σμό όσο και σ’ όλες τις παλιές (όχι καιτόσο) ηγεσίες, που έτρεξαν ν’ αλλάξουνόνομα, να “εκσυγχρονιστούν” με τη σο-σιαλδημοκρατία και ν’ αρνηθούν τονκομμουνισμό και το σοσιαλισμό. Πολλοίτώρα κάνουν στροφή και θέλουν νασβήσουν με την ουρά τους αυτό πουέγραψαν ή εγκατέλειψαν με τα χέριατους. Εμείς νομίζουμε ότι αυτό το Φε-στιβάλ της Χαράς και της Εμπιστο-σύνης στο Σοσιαλιστικό Μέλλον τηςΑνθρωπότητας που εσείς πραγματο-ποιείτε στη Σοσιαλιστική Κούβα είναιμια εξαιρετική ευκαιρία για να συζητή-σετε, να κάνετε έναν απολογισμό και ναβγάλετε συμπεράσματα.

Δεν πιστεύουμε ότι είναι η καταδίκη,ο διαχωρισμός ή η κοινωνική απομόνω-ση αυτά που πρέπει να προωθηθούν σ’αυτή τη συζήτηση. Αντίθετα είναι ανα-γκαίο ν’ αναπτυχθεί η πιο ΠΛΑΤΙΑΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, αλλά όχι χάνοντας από

τα μάτια τις εμπειρίες που ήδη πραγμα-τοποιήθηκαν και την ανάγκη να μά-θουμε από τα λάθη που έγιναν. Η ιστο-ρική αξία αυτής της συζήτησης έγκει-ται στο να εφαρμόσει συγκεκριμένα τηνανάγκη ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΕΙ Η ΝΕΑΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝ-ΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. Εμείς, το ΠαγκόσμιοΠοσαδικό Κίνημα προβάλουμε σανάξονα την ανάγκη να οικοδομηθεί ηΚομμουνιστική Διεθνής και γι’ αυτόωριμάζουν όλες οι συνθήκες. Γιατί παρ’όλο που ο καπιταλισμός και ο ιμπε-ριαλισμός δεν μπόρεσαν να συντρίψουντην ανθρωπότητα, επωφελούμενος απότη συγκυρία (που εμείς την ονομάσαμετο 1990 “παροδική παρέκκλιση”) πουσήμαινε η φυσική εξαφάνιση της ΕΣΣΔ,δεν πρέπει να επαναλάβουμε -γιατί οιιστορικές συνθήκες δεν το αξίζουν- τηνκακή εμπειρία της γραφειοκρατικήςπολιτικής και της ίδιας της γραφειο-κρατίας, της “ειρηνικής συνύπαρξης”,της ταξικής συμφιλίωσης. Πρέπει ν’αντιπαραθέσουμε το “ηθικό κίνητρο”του Τσε Γκεβάρα στον “σταχανοβισμό”και το υλικό κίνητρο του σταλινισμού.

Στηριζόμαστε γι’ αυτή την ανάλυσηστους αγώνες και τις εμπειρίες πουπραγματοποιούνται παγκόσμια από τουςλαούς. Στην πάλη των Μεξικανών Ζα-πατίστας, στο Κίνημα των Χωρίς Γη(MST) της Βραζιλίας, των Πικετοφόρωνκι αυτών που “Ανάβουν Φωτιές”, του“ΠΕΡΙΠΤΕΡΟΥ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙ-ΑΣ” και του “ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΝΚΑΜΠΕΣΑΣ” στην Αργεντινή, την Ου-ρουγουάη, τη Χιλή τη Βολιβία, τωναγροτών και των ιθαγενών στο Εκουα-δόρ, τη Γουατεμάλα, την Παραγουάη,των λαών του Κονγκό, της Αγκόλας, τηςΠαλαιστίνης, του Ιράκ, της Αλβανίας,της Γιουγκοσλαβίας. Στην ωρίμανσητης προοδευτικής πολιτικής επέμβασηςστη Γαλλία, την Αγγλία, την Ιταλία, τηνΕλλάδα, την Πορτογαλία, το Βέλγιο,κτλ. Αλλά επίσης και βασικά, στην ανέ-παφη κοινωνική διάρθρωση, όσο αφοράτην κοινοτική και σοσιαλιστική αλλη-λεγγύη των πλατιών μαζών, στα πρώηνΕργατικά Κράτη της Ευρώπης και τηνΕΣΣΔ.

Αυτές οι βάσεις της σοσιαλιστικήςπροόδου είναι η εγγύηση για το μέλλοντης ανθρωπότητας. Απέναντι σ’ αυτό οιμπεριαλισμός συνεχίζει να προετοιμά-ζει τον Παγκόσμιο ΑντεπαναστατικόΑτομικό Πόλεμό του. Αυτό που κάνει μετον ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ είναι μια ένδειξη του τιείναι διατεθειμένος να κάνει με όλουςτους λαούς του κόσμου. Η ΠΡΑΓΜΑ-ΤΟΠΟΙΗΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ 14ΟΥ ΠΑ-ΓΚΟΣΜΙΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΕΟΛΑΙΑΣΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΣΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙ-ΚΗ ΚΟΥΒΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Δεν τον φοβόμαστε,ούτε μας παραλύει η οικονομική και

στρατιωτική του δύναμη. Κάθεται πάνωσε κινούμενη άμμο.

ΧΑΙΡΕΤΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΡΗΣ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΚΟΥΒΑΣΚΑΙ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ

ΛΑΟΥ ΤΗΣ ΝΑΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟ 14Ο

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣΑυτό το Φεστιβάλ πραγματοποιείται

στα 39χρονα της Κουβανικής Επανά-στασης, εν μέσω πλήρους μάχης ενά-ντια στον ιμπεριαλιστικό αποκλεισμόκαι της ανάγκης να μάθει οικοδομώντας,να ωριμάσει στις εμπειρίες, να κάνεικριτική, να διορθώσει, να κάνει αυτο-κριτική, αλλά σίγουρη στο σοσιαλιστικόδρόμο της επανάστασης. Γι’ αυτό κιαυτό το Φεστιβάλ δεν είναι ένα ακόμα,ούτε είναι το τελευταίο. ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑ-ΓΚΟΣΜΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ ΝΕΟ-ΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΕΙ-ΝΑΙ Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΑΠΟΔΕΙ-ΞΗ ΤΟΥ ΟΤΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΕΙΝΑΙ ΩΡΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑ-ΛΙΣΜΟ ΚΙ ΟΤΙ Η ΚΟΥΒΑ ΔΕΝ ΕΙ-ΝΑΙ ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΕΙ.

Τα “ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ” θέλουν μ’αυτό το Έκτακτο Φύλλο που κυκλοφό-ρησε μ’ ευκαιρία του Παγκόσμιου Φε-στιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών, ν’ απο-τίσουν φόρο τιμής στην ΚουβανικήΚυβέρνηση και τον Κουβανικό Λαό στοσύνολό του, στη Νεολαία και τα CDR(Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανά-στασης) ιδιαίτερα, για την κομμουνι-στική προσπάθεια που κατέβαλαν για ναμπορέσει να πραγματοποιηθεί. Χαιρετί-ζουμε την απόφαση της ΕπαναστατικήςΚυβέρνησης, των μαζικών οργανισμώνκαι το σύντροφο Φιντέλ Κάστρο για τηνυποδοχή που μας επεφύλαξαν. Αυτή ηδράση δεν είναι “προπαγάνδα”, αλλά“επιρροή” και φυσικά ΑΓΑΠΗ ΟΛΟΥΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑΤΗΣ.

Αυτές τις μέρες, περισσότερο απόποτέ, ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙ-ΑΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΜΜΕ-ΝΑ ΣΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΟΥΒΑ.Ο θρίαμβός της είναι θρίαμβος όλης τηςανθρωπότητας, σαν γένος, σαν έκφρασητης αρμονίας με τη φύση, με την ίδια τηζωή. Τα Μάτια των Λαών Κοιτάζουν,Μαθαίνουν, Αγρυπνούν, και Στηρίζουντη Σοσιαλιστική Κούβα και την πάλητης. Αυτό θέλαμε να εκφράσουμε με τοεξώφυλλο αυτού του Έκτακτου Φύλλουτων “Συμπερασμάτων”. Τη χαρά και τησιγουριά της Νεολαίας, τη δυσκολία τουνα ωριμάσει κανείς μαθαίνοντας και τουπέροχο του να γίνεται αυτό στη Νεο-λαία, που μπορεί να κάνει τα πάντα, για-τί -φέρνοντας στο νου μας τον Μαρξ καιτον Ένγκελς-, στην πάλη της για τοσοσιαλισμό, μαζί με το προλεταριάτοκαι τον επαναστατικό του ρόλο “δεν έχεινα χάσει τίποτα παρά μόνο τις αλυ-σίδες”.



Χαιρετίζουμε την αντιπροσωπείατων ποσαδικών νέων που πήραν μέροςστο 14ο ΠΦΝΦ που πραγματοποιήθη-κε πρόσφατα στην Κούβα. Αποτελού-μενη από συντρόφους και συντρόφισ-σες από τη Βραζιλία, την Ουρουγουάηκαι την Αργεντινή, η αντιπροσωπείαεπέστρεψε λίγο πριν κλείσει αυτή η έκ-δοση της “Προλεταριακής Φωνής”(Εφημερίδας του Ποσαδικού ΕΕΚΑργεντινής) κι έτσι καταφέραμε να πε-ριλάβουμε σ’ αυτή μόνο αποσπάσματααπό την Τελική Διακήρυξη που αποφα-σίστηκε σ’ αυτή την εκδήλωση κι έμει-ναν για επόμενα Φύλλα η ανάλυση καιτα πιο ειδικά συμπεράσματα.

Ευχαριστούμε μ’ όλη μας την καρδιάγια τη φιλοξενία που μας πρόσφεραν,τον κουβανικό λαό, τις Επιτροπές Υ-περάσπισης της Επανάστασης και τιςοικογένειες όπου διέμειναν οι αντιπρό-σωποί μας, που την κάθε στιγμή αι-σθάνθηκαν την επαναστατική συντρο-φικότητα, χαρακτηριστική των σοσια-λιστικών σχέσεων που μετά την Κου-βανική Επανάσταση οικοδομούνταιστην Κούβα και που χωρίς καμιά αμφι-βολία ήταν η πιο παραδειγματική ε-μπειρία που έχουν ζήσει όλοι οι νέοιτου κόσμου που έδωσαν το ραντεβούτους στην Αβάνα, από το τέλος τουΙούλη μέχρι τις αρχές του περασμένουΑυγούστου.

Νέοι και φοιτητές του κόσμουΤο 14ο ΠΦΝΦ που έγινε στην Κούβα

έφτασε στο τέλος του με μεγάλη επι-τυχία. Ένα σύνολο 12.335 αντιπροσώ-πων από 132 χώρες του κόσμου, πουαντιπροσώπευαν με τη σειρά τους πε-ρισσότερες από 2000 πανεθνικές, τοπι-κές και διεθνείς οργανώσεις, συμμετεί-χαν σε πολυάριθμες πολιτικές συζητή-σεις, συνεδριάσεις και άλλες δραστη-ριότητες του φεστιβάλ, σπρωγμένοι απότο πνεύμα της αντιιμπεριαλιστικής αλ-ληλεγγύης, της ειρήνης και της φιλίας.

Η επιτυχία αυτού του Φεστιβάλ σήμα-νε μια νέα ώθηση στο Κίνημα των Φε-στιβάλ πενήντα χρόνια από τη δημιουρ-γία τους κι οχτώ χρόνια από την πραγμα-τοποίηση του 13ου ΠΦΝΦ στην ΠιονΓιανγκ της Λαϊκής Δημοκρατίας τηςΚορέας.

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα των πολ-λών προσπαθειών και της εντατικήςδουλειάς πολλών Εθνικών Προπαρα-

σκευαστικών Επιτροπών και νεολαιίστι-κων και φοιτητικών δομών σε Εθνικό,Τοπικό και Διεθνές επίπεδο, παρά τιςδυσκολίες που αντιμετωπίστηκαν κατάτην προπαρασκευαστική αυτή διαδικα-σία. Η προετοιμασία αυτού του Φεστι-βάλ και η συνέχιση αυτής της ευγενικήςσυγκέντρωσης των νέων του κόσμου,μέσα σε νέες πραγματικότητες, με νέεςδυνάμεις, νέα κίνητρα και νέα αποτελέ-σματα, έκαναν δυνατή την ενίσχυση καιτη διεύρυνση του Κινήματός μας.

Αυτό το Φεστιβάλ της Νεολαίας πρα-γματοποιήθηκε σε συνθήκες πολύ δια-φορετικές απ’ αυτές που υπήρχαν στιςπροηγούμενες συναντήσεις. Αυτές ή-ταν: Η εξαφάνιση της Σοβιετικής Ένω-σης και μερικών άλλων σοσιαλιστικώνχωρών. Οι ελιγμοί του ιμπεριαλισμούγια να επιβάλλει τη μονοπολικότητα καιη εγκαθίδρυση νεοφιλελεύθερων μοντέ-λων μέσα στο προτσές της παγκοσμιο-ποίησης, που σήμαναν σοβαρές συνέ-πειες για την ανθρωπότητα, ιδιαίτεραγια τους νέους ανάμεσα στ’ άλλα. Η αύ-ξηση της καταπίεσης, της εκμετάλλευ-σης, της ανεργίας και του αναλφαβητι-σμού. Η μείωση των προϋπολογισμώνγια την παιδεία, η φτώχεια, η αύξησητης αβύσσου που χωρίζει τους πλούσι-ους από τους φτωχούς, η καταστροφήτου περιβάλλοντος και τα ναρκωτικά...

Στις πολλαπλές πολιτικές συζητήσειςπου έγιναν στη διάρκεια του Φεστιβάλκαταδικάστηκαν οι επιθετικές πολιτικέςτου διεθνούς ιμπεριαλισμού μ’ επικεφα-λής τις ΗΠΑ, οι πολιτικές της νεοφιλε-λεύθερης διαρθρωτικής σταθεροποίη-σης και οι δυσμενείς κοινωνικές συνέ-πειές τους για τους λαούς όλου του κό-σμου και παραινέθηκαν οι προοδευτικέςδυνάμεις ν’ αντιμετωπίσουν αυτή τηνκατάσταση, να κατακτήσουν τα πλήρηδικαιώματα και να προωθήσουν μοντέ-λα που θ’ αντικαταστήσουν την υπάρ-χουσα κοινωνία...

Καταγγέλλουμε ενεργητικά την επέ-κταση του ΝΑΤΟ και απαιτούμε τη διά-λυση αυτής της στρατιωτικής συμμα-χίας. Ταυτόχρονα απαιτούμε να κλεί-σουν όλες οι ξένες στρατιωτικές βάσεις,να μειωθούν οι στρατιωτικοί προϋπολο-γισμοί, να σταματήσει το εμπόριο τωνόπλων, ν’ απαγορευτούν εντελώς οι πυ-ρηνικές δοκιμές και να καταργηθούνόλα τα πυρηνικά, χημικά και βιολογικάόπλα.

Διαδηλώνουμε την καταδίκη μας στα

μέτρα επέμβασης σε ξένα εδάφη, τοναποκλεισμό, το εμπάργκο, τις κυρώσεις,τη στρατιωτική κατοχή, την κρατικήτρομοκρατία και άλλα επιθετικά μέτραπου έχουν υιοθετηθεί ενάντια στουςλαούς και τα έθνη σ’ όλα τα μέρη τουκόσμου.

Εκφράζουμε την υποστήριξή μαςστην πάλη ενάντια σε κάθε είδους δια-κρίσεις κι εκδηλώσεις φασισμού, ρατσι-σμού, θρησκευτικού φονταμενταλισμούκαι ξενοφοβίας.

Υποστηρίζουμε την πάλη των γυναι-κών για ισότητα δικαιωμάτων σε όλεςτις σφαίρες της ζωής. Απαιτούμε τοδικαίωμα των νέων να έχουν πρόσβασησ’ ένα καλύτερο επίπεδο και πραγματι-κά δωρεάν ιατρικής περίθαλψης κιεκπαίδευσης και στην εργασία.

Απαιτούμε μια πολιτική ανάπτυξηςπου να διατηρεί το περιβάλλον, να σέβε-ται την αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπι-νων όντων και να μοιράζει τον πλούτοισότιμα σε όλους τους πολίτες.

Απαιτούμε την κατάργηση του εξωτε-ρικού χρέους των χωρών του Τρίτου Κό-σμου.

Καταδικάζουμε τη μονοπώληση τηςπληροφόρησης από τη μεριά μεγάλωνπολυεθνικών και την επιβολή μορφωτι-κών μοντέλων αντίθετων με τη δική μαςταυτότητα και παράδοση.

Επαναλαμβάνουμε την πεποίθησήμας ότι μόνο η πραγματική λαϊκή συμ-μετοχή με κοινωνική δικαιοσύνη μπορείνα στηρίξει τη δημοκρατία και υπερα-σπίζουμε το δικαίωμα των λαών ν’ απο-φασίζουν το δικό τους δημοκρατικό σύ-στημα.

Απαιτούμε τον εκδημοκρατισμό τουΟΗΕ, οργάνωση που οι ιμπεριαλιστικέςδυνάμεις χρησιμοποιούν κάθε φορά καιπιο αυθαίρετα, καθώς και την κατάργη-ση του δικαιώματος του βέτο...

Το 14ο ΠΦΝΦ που πραγματοποιείταιστις παραμονές του 21ου αιώνα, καλείτους νέους και τους φοιτητές του κό-σμου να προωθήσουν την ενότητα στηνπάλη για τα δικαιώματα και τις επιδιώ-ξεις μας και για την υπεράσπισή τουςκαι να διαμορφώσουν ένα νεολαιίστικοδιεθνές κίνημα που όχι μόνο θα είναιικανό ν’ αντιμετωπίζει τις επιθέσεις τουκαπιταλισμού, αλλά και να περνάει στηνεπίθεση, στην προσπάθεια για το μετα-σχηματισμό της κοινωνίας...

Καταδικάζουμε με αποφασιστικότητατη θέση των ΗΠΑ και της Νότιας Κορέ-

ÔÅËÉÊÇ ÄÉÁÊÇÑÕÎÇ ÔÏÕ 14ÏÕ ÐÁÃÊÏÓÌÉÏÕÖÅÓÔÉÂÁË ÍÅÏËÁÉÁÓ ÊÁÉ ÖÏÉÔÇÔÙÍ (ÐÖÍÖ)



ας να προσπαθήσουν να εμποδίσουν τηνεολαία τους να συμμετάσχει σ’ αυτή τημεγάλη νεολαιίστικη συγκέντρωσηστην Κούβα.

Πάνω στη βάση των αποτελεσμάτωνκαι των συγκεκριμένων μέτρων πουυιοθετήθηκαν στο 14ο Φεστιβάλ, εκ-φράζουμε τη δέσμευσή μας να κρατή-σουμε ζωντανό το Κίνημα των ΠΦΝΦ,σαν ένα τρόπο για να διατηρήσουμε τοπνεύμα της πάλης και της ενότητας σ’ένα κοινό μέτωπο όλων αυτών πουέχουν σαν στόχο την πάλη ενάντια στονιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία,ανεξάρτητα από τις πολιτικές, φυλετι-κές, θρησκευτικές διαφορές ή διαφορέςφύλλου. Επιβεβαιώνουμε τη δέσμευσήμας να οργανώσουμε το 15ο ΠΦΝΦ ταπροσεχή χρόνια. Προτρέπουμε όλουςτους δημοκράτες νέους και φοιτητές ναενωθούν μαζί μας και να συμμετέχουνενεργά στις προπαρασκευαστικές διαδι-κασίες του επόμενου Φεστιβάλ.

Εμείς που συμμετείχαμε σ’ αυτή τηνεκδήλωση, εκτιμούμε τη γενναιόδωρηφιλοξενία του λαού και της νεολαίας τηςΚούβας και τη συμβολή τους στην ενί-σχυση και τη συνέχεια του Κινήματοςτων Φεστιβάλ. Επίσης ευχαριστούμετην Κυβέρνηση της Κούβας για τις διευ-κολύνσεις και τη συνεργασία που μαςπαραχώρησαν για την πραγματοποίησηαυτού του Φεστιβάλ. Επαναλαμβάνου-με την υπόσχεσή μας στο λαό της Κού-βας να υπερασπίσουμε την Επανάστα-σή του κι απαιτούμε την άρση του εγ-κληματικού αποκλεισμού των ΗΠΑενάντια σε μια χώρα, που έστω κι ανπερνάει μια πολύ δύσκολη κατάσταση,τείνει το φιλικό της χέρι στους νέους τουκόσμου.

Για την αντιιμπεριαλιστική αλληλεγ-γύη, την ειρήνη και τη φιλία!

Ραντεβού στο 15ο ΠαγκόσμιοΦεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών!

Για πάντα, μέχρι τη νίκη!

Στην Ιταλία η Νεολαία του ΙταλικούΚομμουνιστικού Κόμματος έχασε 40 χι-λιάδες μέλη. Αυτό το πληροφορεί η ίδιαη Ουνιτά. Δεν υπάρχει αυθόρμητη συμ-μετοχή της νεολαίας. Η ηγεσία στέλνειτους κομμουνιστές νεολαίους να κάνουνδευτερεύοντα καθήκοντα, όπως να γεμί-σουν μια πλατεία με κόσμο. Πάνε όλητην οικογένεια, τα παιδιά, τους συγγε-νείς όλους, για να γεμίσουν την πλατεία.

Τα Κομμουνιστικά Κόμματα αναπτύ-χθηκαν, αρχίζοντας από τον Στάλιν, χω-ρίς μέθοδο ερμηνείας κι αναπτύσσονταςτη δραστηριότητά τους μέσα στον ε-μπειρισμό και την έλλειψη ικανότηταςνα κατανοήσουν το προτσές. Καθώςστηρίζονται στον παγκόσμιο συσχετι-σμό των δυνάμεων που γίνεται ευνοϊκόςεξαιτίας της ύπαρξης των ΕργατικώνΚρατών, αυτοί πιστεύουν ότι αυτό πουτους επιτρέπει να συνεχίζουν είναι ηικανότητα και η επιδεξιότητά τους. Γι’αυτό και στα ΚΚ δεν συζητάνε. Τασυνέδριά τους χαρακτηρίζονται από μιαμεγάλη επιφανειακότητα. Λένε: “αυτόείναι έτσι, το άλλο έτσι” και τίποτε άλλο.Και στο ίδιο Συνέδριο λένε διαφορετικάκι αντίθετα πράγματα πάνω στο ίδιοπρόβλημα και μάλιστα βασικό. Δεναναλύουν κατά συνέπεια την ταξική πά-λη και με βάση τη μορφή που παίρνεισήμερα η ταξική πάλη, που ήδη δενείναι η ταξική πάλη του προλεταριάτουενάντια στην αστική τάξη, αλλά του Ερ-γατικού Κράτους ενάντια στο καπιταλι-στικό σύστημα. Η βάση της ταξικής πά-λης δεν είναι πια προλεταριάτο ενάντιαστην αστική τάξη, αλλά ΕργατικάΚράτη ενάντια στο καπιταλιστικό σύ-στημα., που επιτρέπει στη Ροδεσία ναθριαμβεύσει γιατί υπάρχει η ΣοβιετικήΈνωση. Το ίδιο ισχύει και για το Ιράν.

Τα Κομμουνιστικά Κόμματα δεν έ-χουν αντίληψη του συσχετισμού των δυ-νάμεων και της τωρινής μορφής τηςταξικής πάλης. Αυτή η απουσία αντίλη-ψης οφείλεται σ’ ένα συνδυασμό παρα-γόντων, όπως είναι η επιφανειακότηταστην καθοδήγηση, η έλλειψη επιστημο-νικού ενδιαφέροντος κι ένας γραφειο-κρατικός μηχανισμός που δεν έχει τίπο-τα να ζηλέψει από τη σοσιαλδημοκρα-τία. Τα ΚΚ βρίσκονται στ’ αριστερά τηςσοσιαλδημοκρατίας, εξαιτίας της κομ-μουνιστικής βάσης, αλλά οι μηχανισμοίέχουν την ίδια αντίληψη προσαρμογήςστο καπιταλιστικό σύστημα, έστω και

με καλύτερες προόδους, μεγαλύτερεςδιεκδικήσεις από τη σοσιαλδημοκρατία,αλλά τίποτα περισσότερο. Η αντίληψήτους είναι η ίδια.

Παρ’ όλη αυτή την κατάσταση, κανέ-να μαζικό Κομμουνιστικό Κόμμα δενμπόρεσε να κρατηθεί μέσα από μιατέτοια πολιτική προσαρμογής στο καπι-ταλιστικό σύστημα. Αναγκάστηκαν ν’αλλάξουν και θ’ αλλάξουν, γιατί τ’ αλ-λάζει η κομμουνιστική βάση αυτών τωνκομμάτων, που βλέπει ότι η ΣοβιετικήΈνωση και η Κίνα στάθηκαν ικανές νανικήσουν τον παγκόσμιο καπιταλισμόκαι ταυτόχρονα βλέπει ότι η ύπαρξη τηςΣοβιετικής Ένωσης ήταν αυτή που επέ-τρεψε να θριαμβεύσει η Κίνα. Διαφορε-τικά δεν θα θριάμβευε. Και μια καθορι-στική απόδειξη ότι ο θρίαμβος της Κίναςήταν αποτέλεσμα της ύπαρξης τηςΕΣΣΔ, είναι η Βόρεια Κορέα. Ο καπιτα-λισμός με θόρυβο πολύ έσπασε όλες τιςσυμφωνίες και πίστεψε ότι θα κέρδιζε,αλλά η σοβιετική επέμβαση συνέτριψετον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ενίσχυσετη Βόρεια Κορέα σαν Εργατικό Κράτοςκαι μέσα από αυτή ενίσχυσε την κινέζι-κη επανάσταση.

Γύρω από το παγκόσμιο προτσές, τηδιάρθρωση και τις ιστορικές βάσεις του,δεν υπάρχει διαπαιδαγώγηση. Ο Μπερ-λίνγκουερ το 1971 και 72, σε διάφορεςσυναντήσεις, στην αρχή μίλησε γιαδικτατορία του προλεταριάτου και στησυνέχεια είπε: Η Σοβιετική Ένωση είναιένα Εργατικό Κράτος. Αρκετές φορές τοείπε: Η ΕΣΣΔ είναι ένα Εργατικό Κρά-τος. Στη συνέχεια όλο αυτό το σβήνουν.Δεν κατανοούν τι σημαίνει ΕργατικόΚράτος και τι σοσιαλισμός. Ταυτίζουντο Εργατικό Κράτος με το σοσιαλισμό.“Είναι μια συνήθεια” λένε.

Ο χαρακτηρισμός που δίνει το όργα-νο, το Κόμμα, πάνω στην επαναστατικήπάλη και πάνω στο κράτος, για τι είδουςκράτος πρόκειται, είναι θεμελιώδης γιανα κατανοήσουμε σε ποια φάση ζει η αν-θρωπότητα. Αν το κράτος είναι Εργα-τικό Κράτος, πρόκειται ακόμα για μιαφάση όπου είναι αναγκασμένο να συμ-βιώσει με τον καπιταλισμό. Αν ήτανσοσιαλισμός πως θα μπορούσε να συνυ-πάρχει με τον καπιταλισμό κι επιπλέονπως θα μπορούσαν να υπήρχαν τόσοικλέφτες και δολοφόνοι στην Κίνα, όπωςκαι στις καπιταλιστικές χώρες;

Τα ΚΚ χαρακτηρίζουν και παρουσιά-

Ç ÍÅÏËÁÉÁ, Ç ÔÁÎÉÊÇ ÐÁËÇÊÁÉ ÔÏ ÐÁÃÊÏÓÌÉÏ ÐÑÏÔÓÅÓ

Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ 25/5/1980

ÉÓÔÏÑÉÊÁ ÐÏËÉÔÉÊÁ ÊÅÉÌÅÍÁ


ζουν το σοσιαλισμό σαν μια καλύτερηκοινωνία, που έχει την ιδιοκτησία κρατι-κοποιημένη, αλλά όπου υπάρχουν τόσοιληστές όσοι και στον καπιταλισμό. Λη-στές υπάρχουν τώρα, έστω κι αν δεν εί-ναι ίδιοι μ’ αυτούς του καπιταλισμού,γιατί πρόκειται για ληστές του Εργατι-κού Κράτους. Αλλά αυτή είναι η φάσητου Εργατικού κράτους κι όχι του σο-σιαλισμού. Και οι κομμουνιστές ηγέτεςδεν αντιλαμβάνονται αυτή τη διαφορά.Λένε: “αυτά είναι πράγματα του Τρό-τσκι, αλλά τώρα έχουν ξεπεραστεί”. Στησυνέχεια τους έρχεται μια επανάστασησαν αυτή της Μοζαμβίκης και δεν έχουνκαμιά απάντηση, δεν ξέρουν να τηχαρακτηρίσουν.

Έτσι η νεολαία δεν προσελκύεται απότα ΚΚ, ούτε βέβαια κι από τους σοσιαλι-στές. Κι ούτε από τους ριζοσπάστες τηςΙταλίας, που απέναντι στις εκλογές δενέχουν τι να πουν και γι’ αυτό δεν πρόκει-ται να κατέβουν σ’ αυτές. Όλα αυτά ταθορυβώδη κινήματα, όπως οι “πράσι-νοι” και οι ιταλοί ριζοσπάστες, απέναντισε μια σειρά από προβλήματα “κοκκινί-ζουν” από αμηχανία, γιατί δεν έχουνΚόμμα και πρόγραμμα.

Ένα μέρος αυτού του προτσές είναι οτεράστιος αριθμός των κινημάτων πουκάνουν την εμφάνισή τους, όπως γιαπαράδειγμα μουσικές ομάδες σαν αυτήτη Μιλάνου. Πολλές απ’ αυτές έχουνκομμουνιστική προέλευση, άλλες όχι.Όταν παρουσιάζονται όλες αυτές, είναιγιατί τα κόμματα που αντιπροσωπεύουντην εργατική τάξη, ή που έχουν αριθμη-τικά την εργατική τάξη, την κύρια δύνα-μη της εργατικής τάξης, δεν ανταποκρί-νονται στην ανάγκη της προόδου τωνστρωμάτων του πληθυσμού που ενσω-ματώνονται. Το Κόμμα δεν ανταποκρί-νεται σ’ αυτό. Θέλει να τα υποτάξει στοπροτσές της συμφιλίωσης, τη στιγμήπου το παγκόσμιο προτσές κάνει τις μά-ζες να ωριμάσουν και να πάνε μακριά,πολύ πιο μακριά. Έτσι συγκρούονται μετην πολιτική αυτών των ηγεσιών και κα-τά συνέπεια δημιουργούνται κινήματα,που στη συνέχεια καταλήγουν να χρη-σιμοποιούνται, από τον καπιταλισμό, ό-πως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία.

Η νεολαία έχει ανάγκη και πρέπει νασυμμετέχει όπως και οι ενήλικες σε όλατα προβλήματα. Και να καθοδηγεί τοΚόμμα όπως οι ενήλικες. Η νεολαία θέ-λει κι αισθάνεται ικανή να ηγηθεί όπωςκαι ο ενήλικας. Οι νέοι έχουν λιγότεραχρόνια και μικρότερη εμπειρία από τονενήλικα, αλλά από την άλλη μεριά τοπαγκόσμιο προτσές τους δίνει την ικα-νότητα και τη γνώση που αντικαθιστάτην έλλειψη ηλικίας. Κι αυτό το παγκό-σμιο προτσές τους δίνει προπάντων κάτιπου δεν προσφέρει κανένα από αυτά τακόμματα: τη σιγουριά του τι πρέπει νακάνουν. Γι’ αυτό παρουσιάζονται τόσεςπολλές νεολαιίστικες ομάδες. Για παρά-δειγμα στην Ιταλία υπάρχουν οι “αυτό-νομοι”, “αυτόνομοι” κάθε είδους.

Γιατί αλήθεια ξεφυτρώνουν οι αυτό-νομοι”; Στην “Ουνιτά” τους παρουσιά-ζουν σαν έργο του διαβόλου. Δεν εξη-γούν και δεν αναρωτιούνται γιατί ξεφυ-τρώνουν αυτά τα κινήματα. Γιατί επίσηςξεφυτρώνουν φεμινιστικά κινήματα καιμάλιστα πολύ μεγάλα, ανεξάρτητα απότο ΚΚ κι έχουν χαρακτήρα αντικαπιτα-λιστικό. Και πρόσφατα δημιουργήθηκεένα κίνημα ομοφυλόφιλων, ένα για τιςγυναίκες κι άλλο για τους άνδρες. Πρό-κειται για προβλήματα της κρίσης τουκαπιταλιστικού συστήματος, όπου οομοφυλόφιλος δείχνει την ασιγουριάαπέναντι σ’ αυτή. Όταν υπάρχουν δεκά-δες και δεκάδες ομοφυλόφιλοι, δεν είναιαπό σεξουαλικό εκφυλισμό, αλλά είναιη ασιγουριά απέναντι στην κρίση τουσυστήματος αυτή που τους δημιουργεί.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν εξηγείτο ξεφύτρωμα στο τωρινό προτσές τό-σων κινημάτων. Και θεωρούν τον ιταλόΠαζολίνι, έναν αντιπρόσωπο των ομο-φυλόφιλων, που ήταν σκηνοθέτης κινη-ματογραφικών και θεατρικών έργων,σαν μια μεγάλη προσωπικότητα. ΟΠαζολίνι δεν είχε καμιά ιδέα για τίποτα,έξω από όψεις διαμαρτυρίας. Σε μερικάπράγματα κριτικάρει τον καπιταλισμό,αλλά αυτό το κάνει ο οποιοσδήποτε. Αλ-λά όταν ο Παζολίνι έγραψε πάνω στοπρολεταριάτο, έγραψε για τη “μπορ-γκάτα”, δηλαδή για τις φτωχές συνοι-κίες, το φτωχό κόσμο. Δηλαδή αυτό πουέκανε ο Παζολίνι ήταν να υπερασπίζειτους καθυστερημένους τομείς του πλη-θυσμού. Κανένα έργο του δεν είχε επι-στημονική αξία. Κατήγγειλε επίσης τηνπαλιά αριστοκρατία, αλλά σήμεραακόμα και η σύγχρονη αριστοκρατίακαταγγέλλει την παλιά.

Πρέπει να συζητήσουμε την έλλειψημεθόδου, που είναι αυτό που οδηγεί στονα μην κατανοούν τους νέους. Οι ηγέτεςσυνεχίζουν να καλούν τους νέους ναδουλέψουν στο κόμμα, τους προσφέ-ρουν θέσεις. Και δεν είναι αυτό πουπρέπει να κάνουν. Οι νέοι αισθάνονταιικανοί γιατί έχουν την παγκόσμια εμπει-ρία, που αναπληρώνει την έλλειψη χρό-νων και προηγούμενης δραστηριότητας.Σαν το λαό της Μοζαμβίκης, που έκανεό, τι έκανε η ΕΣΣΔ, χωρίς τον Λένιν,χωρίς το Μπολσεβίκικο Κόμμα και χω-ρίς τα μέσα που αυτό διέθετε. Κι όμωςαυτά τα παραδείγματα και η ανάλυσήτους δεν ενδιαφέρει τους ηγέτες. Κι έτσιδεν μπορούν να υπάρξουν όργανα επι-στημονικής προετοιμασίας.

Ο νέος αισθάνεται ίσος με τον ενήλικασήμερα. Σήμερα ακόμα και τα παιδιά αι-σθάνονται έτσι. Τα 10χρονα παιδιάαισθάνονται όπως και οι ενήλικες. Κιόταν τους λένε: “αλλά εσείς δεν έχετεικανότητες”, αυτά απαντούν: “αλλά οιάλλοι τις έχουν”. Δηλαδή αναπτύσσεταιστην ανθρωπότητα ένα από τα στοιχείακαι τα μέτρα που είναι βασικά για τηνανάπτυξη των ανθρώπινων όντων: τοπαιδί αισθάνεται ίσο με τον μεγάλο κι ο

μεγάλος ίσος με το παιδί. Όχι μόνο τοπαιδί ίσο με τον μεγάλο, αλλά κι ομεγάλος ίσος με το παιδί. Κατά συνέπειατο παιδί ανυψώνεται και ταυτίζεται μετο μεγάλο. Έτσι έχουν ανοίξει οι πόρτεςτης διανοητικής κοινωνικής γνώσης,του τι είναι αναγκαίο.

Οι νέοι ζουν αυτό το προτσές πολ-λαπλασιασμένο επί χίλια. Οι νέοι είναιη πρόοδος αυτής της φάσης. Ο ίδιος ομεγάλος αριθμός των νέων που σήμερακάνει τουρισμό, οφείλεται στο ότι δεντους δίνουν τη δυνατότητα να συμμετέ-χουν πολιτικά. Είναι παράλογο σ’ έναπαγκόσμιο επαναστατικό προτσές, όπουακόμα και τα μερμήγκια επεμβαίνουν,να υπάρχουν περισσότεροι από κάθεάλλη φορά νέοι που κάνουν τουρισμό.Είναι γιατί οι νέοι βλέπουν ότι δεν τουςαφήνουν χώρο στο Κόμμα κι αναζητούννα συμμετέχουν έτσι. Κι αυτό φαίνεταιαπό τους τόπους που επισκέπτονται γιατουρισμό: Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία.Είναι τα τρία παγκόσμια κέντρα τουρι-σμού. Δεν είναι ούτε ο αμερικάνικοςπλούτος, ούτε η ηλιθιότητα της Θάτσερ.Η ίδια η Ελβετία, κέντρο τουρισμού ή-ταν πριν, σε άλλη φάση, που ήδη πέρα-σε.

Η νεολαία αναζητάει τη μόρφωση, τηγνώση. Θέλει να επέμβει στη ζωή. Τα κι-νήματα των νέων, των γυναικών και τωνομοφυλόφιλων δείχνουν ότι το προτσέςτης επανάστασης τραβάει τους νέους,τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους. Ομεγάλος αριθμός των ομοφυλόφιλωνπου πάνε στην αριστερά, δείχνει από τημια μεριά την αδυναμία, την ασιγουριάαυτών των ανθρώπων, που έχει γρήγοροαποτέλεσμα πάνω στην ανθρώπινησυμπεριφορά, στο σεξ και καταλήγειστο να γίνουν ομοφυλόφιλοι, αλλά ταυ-τόχρονα πάνε στην αριστερά για να μηνέχουν έναν ατομιστικό, εγωιστικό ρόλο,όπως ήταν πριν ο ρόλος του ομοφυλό-φιλου. Δείχνει μια ποιότητα που δενυπήρχε πριν. Δείχνει ότι υπάρχει μεν ησεξουαλική διαστροφή, αλλά η προέ-λευσή της δεν είναι η σεξουαλική δια-φθορά καθεαυτή, αλλά είναι η κοινωνι-κή ασιγουριά που εκφράζεται σεξουα-λικά.

Στους νέους αυτό δεν είναι ένα πρό-βλημα. Οι νέοι θέλουν να συμμετέχουνκι αισθάνονται τόσο ικανοί για κάτιτέτοιο όσο και οι μεγάλοι. Κι έχουν τηνποιότητα και την ικανότητα των μεγά-λων. Δεν έχουν την εμπειρία των μεγά-λων, αλλά οι τωρινοί μεγάλοι δεν έχουνπολλά να μάθουν τους νέους, γιατί ηπολιτική και το πρόγραμμά τους είναιαυτό της προσαρμογής στο σύστημα,της διαμάχης ανάμεσα στα κόμματα τηςαριστεράς κι ανάμεσα στα συνδικάτα.Ακόμα και σύγκρουσης ανάμεσά τους.Δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη ιστορικήανάλυση του καπιταλισμού. Και η ιστο-ρική ανάλυση είναι η πιο πλήρης, γιατίεπιτρέπει να κατανοήσουμε συγκεκρι-μένα τις δυνάμεις της ιστορίας: καπιτα-



λισμός, προλεταριάτο, Εργατικά Κράτη.Δεν μπορεί ν’ αναλύσει κανείς ποτέ

την ταξική πάλη χωρίς να υπολογίζει ταΕργατικά Κράτη, σαν βασικό κομμάτιτου καθορισμού της ταξικής πάλης. Κιο νέος αισθάνεται ικανός, με μια εμπει-ρία που πριν θα χρειαζόταν έξι φορέςπερισσότερα χρόνια για να την αποκτή-σει. Σήμερα αισθάνεται ικανός. Και ηαπόδειξη βρίσκεται στο παιδί της Νικα-ράγουας, της Μοζαμβίκης, της Αγκόλας,του Βιετνάμ. Δηλαδή δεν είναι ένα μο-ναχικό παιδί, δεν είναι το σοβιετικό παι-δί της ρώσικης επανάστασης και τουπολέμου ενάντια στους ναζί, αλλά είναιτο παιδί αυτής της φάσης της ιστορίας.Ο νέος αισθάνεται την ικανότητα, τηνποιότητα, την αγνότητα και την αντικει-μενικότητα να επέμβει κι απέναντί τουβρίσκει έναν ολόκληρο γραφειοκρατικόμηχανισμό, φοβητσιάρη, ψυχρό υπολο-γιστή, ν’ ασχολείται με τα συμφέροντατων οικογενειών αυτών που τον αποτε-λούν, των φίλων και των συγγενών τουςκι όχι με την αντικειμενική ικανότητα ναοργανώσουν για να προωθήσουν τηνεπανάσταση.

Γι’ αυτό το λόγο οι νέοι δεν πάνε σταεργατικά κόμματα. Αντίθετα, κάνουνδραστηριότητες που σ’ όλο τον κόσμοδείχνουν την αγνότητα της νεολαίας. Οίδιος ο τουρισμός γίνεται βασικά απότους νέους και τα παγκόσμια κέντρα τουτουρισμού είναι Ελλάδα, Ιταλία, Ισπα-νία. Δηλαδή τα τρία κέντρα, κατά σειρά,του πολιτισμού, αρχίζοντας από την επο-χή των αρχαίων ελλήνων. Κι ο κόσμοςπάει εκεί. Ο καπιταλισμός επιδείχνει τοπλούσιο φαγητό, ότι στην Ιταλία υπάρ-χει καλό κρασί και όμορφες σερβιτόρες,ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα όμορφοποτάμι και πλούσια φαγητά κι έχεισουβενίρ από τα παλιά. Αλλά ο κόσμοςκαι οι νέοι πάνε γιατί θέλουν να συνδε-θούν με την ιστορία του κόσμου. Οκόσμος θέλει να δεθεί και να επέμβει καιτο δείχνει το προτσές στο Βιετνάμ, τηΜοζαμβίκη, την Αγκόλα, την Κούβα.Στην τεράστια πλειοψηφία τους είναινεολαία.

Η νεολαία είναι ικανή παγκόσμια. Εί-ναι στο Βιετνάμ και σ’ όλο τον κόσμο,σ’ όλα τα Εργατικά Κράτη και σ’ όλεςτις επαναστατικές χώρες. Γιατί λοιπόννα μην είναι ικανή και στις άλλες χώρες;Τι την εμποδίζει; Η άνετη και ήσυχηζωή; Στην Ιταλία ας πούμε, δεν υπάρχειμια ζωή πολύ άνετη και ήσυχη. Ούτε καιστην Ισπανία ή την Ελλάδα είναι άνετηκαι ήσυχη. Και η νεολαία σ’ αυτές τιςχώρες διαθέτει μια τεράστια αγωνιστι-κή θέληση. Οι γυναίκες το ίδιο. Είναιλοιπόν η ακατανοησία, ο πολιτικός πε-ριορισμός των ηγεσιών των εργατικώνκομμάτων και των συνδικάτων αυτήπου βάζει ένα φραγμό στους νέους γιανα μην επεμβαίνουν κι έτσι να μην τιςσπρώχνουν. Οι νέοι το βλέπουν αυτό,δεν αισθάνονται ότι είναι δυνατό να τοκαταπολεμήσουν κι έτσι αναζητούν νέα

κινήματα. Γι’ αυτό υπάρχει ένας τόσομεγάλος αριθμός νέων κινημάτων.Ανάμεσά τους οι πράσινοι, που ανα-πτύσσονται σ’ όλο τον κόσμο και απο-κτούν άλλες ονομασίες.

Αυτό δείχνει ότι δεν πάνε στα εργα-τικά κόμματα, Κομμουνιστικά καιΣοσιαλιστικά, ούτε στα συνδικάτα καισχηματίζουν οργανισμούς που ξεφεύ-γουν από τον έλεγχο αυτής της γραφειο-κρατίας. Οι συνδικαλιστές ηγέτες τηςΙταλίας που πραγματοποίησαν τησυνεδρίαση των “300” στη Φλωρεντίαείναι νέοι μεγάλης ηλικίας, κάνουν αυτόπου κάνουν οι νέοι μεγάλης ηλικίας,γιατί αυτά που συζήτησαν και το πρό-γραμμα που έδωσαν είναι αντικαπιταλι-στικό και δήλωσαν ότι δεν το έκαναν μετις επίσημες Εργατικές ΣυνομοσπονδίεςCGIL, CISL, UIL, γιατί δεν μπορούν,ενώ στη Φλωρεντία μπόρεσαν να τοκάνουν. Αυτό λοιπόν κάνουν οι νέοι.

Υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός από“αυτόνομους” στην Ιταλία που είναι νέ-οι, στην τεράστια πλειοψηφία τους είναινέοι. Πρέπει λοιπόν να δούμε ότι ο νέοςδεν πάει στα εργατικά κόμματα, γιατίαπορρίπτει την ακινησία, τον περιορι-σμό και τη συμφιλίωση των ηγεσιών μετις κυβερνήσεις, με τους ηγέτες τωναστικών κομμάτων. Και γιατί αυτές οιηγεσίες θεωρούν τα αστικά κόμματασαν κόμματα που μπορούν ν’ αλλάξουνκι ο νέος βλέπει ότι δεν μπορούν. Όπωςγια παράδειγμα στην Ιταλία, όπου τοΚομμουνιστικό Κόμμα πίστεψε ότι μπο-ρούσε ν’ αλλάξει τη Χριστιανική Δημο-κρατία (ΧΔ) κι ότι θα περιορίσει, θαεμποδίσει τη ΧΔ από το να κάνειπραξικοπήματα. Όλες οι δολοφονίες πουκάνουν αυτή τη στιγμή στην Ιταλία ηΕρυθρά Ταξιαρχία, η Πρώτη Γραμμή, ηδεύτερη γραμμή και η πέμπτη γραμμή,από τη δολοφονία του Μόρο, μέχρι τηδολοφονία των δικαστικών, έχουν γίνειόλες από τις ανώτατες ηγετικές κορυφέςτου καπιταλισμού, που βρίσκονται πα-ντού. Ανάμεσα στ’ άλλα και στη ΧΔ.

Είναι οι ανώτατες κορυφές που οργα-νώνουν αυτές τις δολοφονίες στην Ιτα-λία. Ο νέος το βλέπει αυτό. Το κατανοείάμεσα και δυσπιστεί για όλους αυτούς,απορρίπτοντας ταυτόχρονα τη συμφι-λιωτική πολιτική με τους ηγέτες τουκαπιταλισμού. Για να δικαιολογήσουντην απόρριψη της συμφιλιωτικής τουςπολιτικής από τους νέους, οι ηγεσίεςρίχνουν τις ευθύνες σ’ αυτούς, λέγονταςότι δεν έχουν αγωνιστική θέληση. Ποτέάλλοτε δεν υπήρξαν τόσες απεργίες,τόσα κινήματα, τόση ώθηση στον κό-σμο, όσο σ’ αυτή τη φάση της ιστορίας,σ’ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Απότην Ιταλία μέχρι την Ιαπωνία υπάρχουναγώνες των νέων, που συνδικαλιστικά,τοπικά, αγωνίζονται όταν μπορούν καισχηματίζουν οργανισμούς, κινήματα,συσπειρώσεις κάθε είδους. Που δενμπορεί να τις χρησιμοποιήσει κανέναςγια να σκοτώσει κόσμο, αλλά είναι πολι-

τικά ταξικά κινήματα.Αυτό συμβαίνει παντού. Οι πολιτικές

ηγεσίες δεν το ερμηνεύουν έτσι γιατίβλέπουν ότι είναι η πολιτική τους αυτήπου μπαίνει σε αμφισβήτηση κι όχι οινέοι. Οι νέοι απορρίπτουν αυτή την πο-λιτική. Οι νέοι αλλά και οι μεγάλοι επί-σης. Στο ιταλικό συνδικαλιστικό κίνημαυπάρχει μια απόρριψη απέναντι στιςηγεσίες. Απορρίπτουν τις ηγεσίες και σεορισμένες εκκλήσεις για απεργία δενανταποκρίνονται, όχι γιατί είναι απα-θείς, αλλά γιατί δεν θέλουν ν’ ανταπο-κριθούν σε μια ηγεσία που τη βλέπουνσυμφιλιωτική, να έχει ένα πρόγραμμαόπου υπολογίζουν τα συμφέροντα τουεργοδότη και της καπιταλιστικής επιχεί-ρησης κι όχι τα συμφέροντα των εργα-τών. Δηλαδή απορρίπτουν αυτές τιςηγεσίες που δεν αισθάνονται ότι οι ερ-γάτες θέλουν και μπορούν ν’ αντικατα-στήσουν τους καπιταλιστές. Οι νέοι τοβλέπουν αυτό. Και στα εργοστάσια επί-σης.

Αυτοί που αναζητούν δολοφόνουςανάμεσα στους νέους, ώστε στη συνέ-χεια να δικαιολογούν τις δολοφονίες πουκάνουν για να υπερασπίσουν το σύστη-μα της ατομικής ιδιοκτησίας, στηρίζο-νται σ’ όλο αυτό. Κερδίζουν ανθρώπουςαπογοητευμένους. Αλλά αντίθετα, στοσύνολό τους οι νέοι είναι στη σύγχρονηιστορία η αιχμή και το ζωτικό κέντρο τηςαγωνιστικής θέλησης. Μαζί με τουςπαλιότερους, τα παιδιά και τις γυναίκες.Πώς μπορεί να λέει κανείς ότι στην Ιτα-λία οι νέοι δεν επεμβαίνουν στην πάλη;Αρνούνται να επέμβουν για μια συμφι-λιωτική πολιτική, πράγμα που είναιδιαφορετικό.

Αν οι νέοι δεν επενέβαιναν στουςαγώνες θα υπήρχε μια παράλυση. Ότανοι νέοι παύουν να επεμβαίνουν στουςαγώνες, στη σύνδεσή τους με τους με-γάλους, είναι γιατί δέχονται απ’ αυτούςμια αρνητική επιρροή και γιατί οι ίδιοιδεν δέχονται από τον υπόλοιπο κόσμομια επιρροή που θα τους επέτρεπε ναοργανώσουν από την αρχή την πάλη.Αντίθετα, στην Ιταλία, την Ισπανία, τηΓαλλία, ή την Αγγλία δεν υπάρχει ούτεένας νέος σταματημένος. Η απόδειξηβρίσκεται στους μεγάλους αγώνες πουυπάρχουν και σ’ όλα τα κινήματα πουδημιουργούνται. Δεν μπορεί να κρίνεικανείς τους αγώνες από το αν υποστηρί-ζονται από το Κομμουνιστικό και Σοσια-λιστικό Κόμμα, γιατί οι νέοι αναζητούννα προωθήσουν τους αγώνες για ν’αμυνθούν και ταυτόχρονα δείχνονταςτην εναντίωσή τους στις συμφιλιωτικέςγραφειοκρατικές ηγεσίες. Οι νέοι τηςΟλλανδίας ξεπέρασαν τις ηγεσίες, όπωςαυτή του ΚΚ και διεκδίκησαν αντί ναξοδευτούν χρήματα για τη στέψη τηςβασίλισσας, να κατασκευαστούν σπίτια.Δεν ζήτησαν χρήματα για τους εαυτούςτους. Υπήρξαν χιλιάδες και χιλιάδες νέοιπου είπαν: “δεν ζητάμε χρήματα γιαμας, αλλά θέλουμε να γίνουν σπίτια για



τον κόσμο”. Πως μπορεί κανείς να ισχυ-ριστεί ότι οι νέοι δεν επεμβαίνουν;

Αυτό έγινε στην Ολλανδία, αλλά καιστην Ιταλία, στην Ευρώπη και σ’ όλοτον κόσμο οι νέοι ενεργούν με τον ίδιοτρόπο. Το ότι κινήματα δολοφονικά χρη-σιμοποιούν ένα, δύο, δέκα ή είκοσι νέ-ους, δεν αλλάζει σε τίποτα την εικόνατων νέων, που όπως στην Ολλανδία καιτην Ιταλία εκατομμύρια νέοι επεμβαί-νουν.

Από τα τρία εκατομμύρια της αποχήςπου υπήρξε στις εκλογές του 1979 στηνΙταλία, το 70% ήταν από τους νέους. Αυ-τό επιβεβαιώθηκε από το ότι η μεγάληαποχή ήταν στις εκλογές για βουλευτές,όπου ψηφίζουν και οι νέοι κι όχι σ’ αυτέςγια τους γερουσιαστές όπου δεν ψηφί-ζουν. Να κι άλλο ένα πράγμα στο οποίοοι νέοι έχουν λόγο να εναντιώνονται:στην Ιταλία ο νέος κάτω από τα 26 χρό-νια, μπορεί να ψηφίζει για βουλευτή, όχιόμως για γερουσιαστή! Αυτό είναι μιαφασιστική αντίληψη για τον πολιτισμόκαι την επιστήμη. Κι ακόμα ισχύει αυ-τός ο νόμος! Οι νέοι τα βλέπουν όλααυτά.

Οι νέοι έχουν την ωρίμανση που τουςδίνει η παγκόσμια ανάπτυξη, η πρόοδοςκαι η άνοδος της επανάστασης. Και στα18, 20 χρόνια τους έχουν την εμπειρίαενός ενήλικα, γιατί δέχονται την εμπει-ρία της παγκόσμιας επανάστασης. Πρινδεν υπήρχε αυτό το προτσές. Τώραυπάρχουν τα 10χρονα παιδιά της Νικα-ράγουας ή τα 8χρονα παιδιά της Ροδε-σίας και της Μοζαμβίκης, που έχουν τηνωρίμανση του να παλεύουν συνειδητάγια την πρόοδο της κοινωνίας.

Αυτός είναι ο παγκόσμιος συσχετι-σμός των δυνάμεων. Η παγκόσμια πρό-οδος της επανάστασης είναι αυτή πουδίνει στο νέο αυτή την ώθηση κι αυτήτην ικανότητα να προοδεύει, πράγμαπου δεν το κατανοεί ο ηγέτης, ούτε τουσυνδικάτου, ούτε του Κομμουνιστικούκαι του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Οηγέτης πιστεύει ότι ο νέος συνεχίζει ναείναι ο νέος των 18 και 20 χρόνων κι ότιο ίδιος είναι ο παλιός και ο ώριμος, πουπρέπει να δώσει στο νέο μαθήματα, τηστιγμή που σήμερα η ωρίμανση τουπαγκόσμιου προτσές της επανάστασηςεπιτρέπει στο νέο να δεχτεί την επιρροήαυτού του προτσές. Χώρες από το τίπο-τα περνούν στην εξουσία. Είναι η νέαχώρα που πάει στην εξουσία και ο νέοςπου περνάει στο να ηγηθεί της επανά-στασης.

Οι ηγέτες ζουν τυφλοί απέναντι σ’αυτά τα πράγματα. Είναι αρχές που τιςαρνείται η ηγεσία των συνδικάτων καιτων κομμάτων, γιατί δεν ζει το επανα-στατικό προτσές. Την επαναστατική η-γεσία και την επαναστατική πολιτική τηβλέπουν σαν κάτι μόνο για τρελούς, για“μαξιμαλιστές”, όπως λένε αυτοί. Πρώ-τα πρώτα λες και οι μαξιμαλιστές ήτανκάτι το κακό. Οι μαξιμαλιστές στην επο-χή τους ήταν κάποιοι τύποι που αγωνίζο-

νταν για να μετασχηματίσουν την κοι-νωνία. Δεν μπορούν λοιπόν να κάνουνμια τέτοια σύγκριση. Πρέπει να κάνουνμια σημερινή σύγκριση, ανάμεσα στιςηγεσίες που αντιτίθενται στην επέμβασητων νέων στην ηγεσία της επανάστα-σης, στ’ όνομα της “ωριμότητας” αυτώντων ηγετών, που σημαίνει συμφιλίωση,και τους νέος που σ’ όλο τον κόσμο προ-ωθούν την επανάσταση.

Η στάση των νέων όταν επεμβαίνουνείναι ότι ενεργούν σαν ηγεσία. Δεν είναιαπλά μέρος της επανάστασης, αλλά τηνκαθοδηγούν. Παιδιά των 10 χρόνων καινέοι των 20 καθοδηγούν επαναστάσεις.Πρέπει λοιπόν να δούμε ότι αυτές οιηγεσίες κι αυτά τα κόμματα που αντιτί-θενται στο να περιλάβουν τους νέους, τοκάνουν γιατί τους φοβούνται, γιατί έρχο-νται με την τόλμη και την αποφασιστι-κότητα και μάλιστα με τη συνειδητήτόλμη κι αποφασιστικότητα. Όχι με τοναυθορμητισμό του ασυνείδητου, αλλάτην τόλμη του συνειδητού, του αποφα-σισμένου. Και δεν μπορεί να υπάρξεικαμιά πρόοδος χωρίς την τόλμη. Καισήμερα η τόλμη είναι οργανωμένη στονκόσμο. Πουλιέται σε πακετάκια καιμοιράζεται σε μεγάλα πακέτα. Μετά τηνΕΣΣΔ και το Βιετνάμ η τόλμη μοιράζε-ται δωρεάν. Οι βιετναμέζοι νίκησαν τονπιο μεγάλο ιμπεριαλισμό της ιστορίας.

Η νεολαία του κόσμου βλέπει τι θαείναι ο επόμενος πόλεμος. Αν το Βιετνάμκατάφερε ό, τι κατάφερε, στον επόμενοπόλεμο αυτό θα είναι χίλιες φορές ανώ-τερο. Οι νέοι δεν φοβούνται. Αυτές πουφοβούνται είναι οι ηγεσίες, που δεν ε-μπιστεύονται τους νέους, γιατί αυτές δενέχουν ούτε τη θεωρητική, ούτε την πο-λιτική προετοιμασία. Έχουν μόνο κά-ποια βασική αντίληψη όσο αφορά τηναλλαγή της κοινωνίας, αλλά σαν κάτι τοημερολογιακό, που έχει κάποια ημερο-μηνία. Ο νέος επεμβαίνει και βλέπει ότιαυτό δεν έχει ημερομηνία: πρέπει ν’αλλάξει την κοινωνία! “θέλουν δε θέ-λουν”, “κι αν σου βάζουν αλυσίδες σπά-σε τες και πέταξέ τες” (από το τραγούδιτου ισπανού ποιητή και τραγουδιστήΛαμπορντέτα “Τραγούδα σύντροφε,τραγούδα”).

Αβάνα, Κούβα, 13 Ιούλη 1997-Συμπεράσματα: Πώς προετοιμάζουν

και ποια συμμετοχή έχουν τα Κουβανι-κά CDR στην υποδοχή των Αντιπροσω-πειών που θα πάρουν μέρος στο 14ο Πα-γκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοι-τητών;

-Ορέστες Πέρες: Το Παγκόσμιο Φε-στιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών είναι γιαμας ένα σημαντικό γεγονός στη ζωή τουέθνους. Όλες οι κουβανικές οργανώσειςκαι οι θεσμοί, όλος ο λαός γενικά εργά-ζεται ώστε το Φεστιβάλ να είναι μια επι-τυχία. Κι ανάμεσα στους θεσμούς πουέχουν ένα ρόλο πιο ενεργό στη φάση τηςπροετοιμασίας είναι τα CDR.

Θα είναι ένα Φεστιβάλ που θα τοοργανώσουμε μέσα στην ειδική περίοδοπου περνάμε εμείς και γι’ αυτό θα είναιένα Φεστιβάλ πολύ λιτό, πολύ απλό,αλλά με πολλή αλληλεγγύη και πατριω-τισμό. Οι αντιπρόσωποι θα διαμείνουνμαζί με οικογένειες κι εδώ και αρκετόκαιρό τα Κουβανικά CDR εργάζονταιστην κατεύθυνση του να επιλέξουν τασπίτια εκείνα που θα κάνουν ευχάριστητην διαμονή. Συμμετέχουμε επίσης σεόλες τις δραστηριότητες που θα υπάρ-ξουν στο Φεστιβάλ. Το πρόγραμμα θαπεριλαμβάνει ΤΡΑΠΕΖΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣΣΥΖΗΤΗΣΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑΨΥΧΑΓΩΓΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝΚΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΙΚΙΑΣ και σ’αυτό τα CDR θα παίξουν έναν ξεχωρι-στό ρόλο.

Στην κάθε συνοικία θα πραγματοποιή-σουμε και μια γιορτή υποδοχής τωναντιπροσώπων κι οπωσδήποτε θα οργα-νώσουμε και μια γιορτή αποχαιρετισμού.

-Συμπεράσματα: Θα είναι λοιπόν πο-λύ σημαντική η συμμετοχή του οργανω-μένου λαού στην πραγματοποίηση τουΠαγκόσμιου Φεστιβάλ Νεολαίας;

-Ορέστες Πέρες: Τα CDR έχουν έναρόλο πρωταγωνιστικό, μαζί με τη Νεο-λαία και τις άλλες πολιτικές και μαζικές

ÓÕÍÅÍÔÅÕÎÇ ÔÏÕÏÑÅÓÔÅÓ ÐÅÑÅÓ,ÃÑÁÌÌÁÔÅÁ ÔÙÍ ÄÉÅÈÍÙÍÓ×ÅÓÅÙÍ ÔÙÍ CDR(ÅÐÉÔÑÏÐÙÍ ÕÐÅÑÁÓÐÉÓÇÓÔÇÓ ÊÏÕÂÁÍÉÊÇÓÅÐÁÍÁÓÔÁÓÇÓ)

“ÅÍÁ 14Ï ÖÅÓÔÉÂÁËÍÅÏËÁÉÁÓ ÊÁÉ

ÖÏÉÔÇÔÙÍ ËÉÔÏ,ÁÐËÏ, ÁËËÁ ÌÅ

ÐÏËËÇ ÁËËÇËÅÃÃÕÇÊÁÉ ÐÁÔÑÉÙÔÉÓÌÏ...”



οργανώσεις των κουβανών σε όλη τηνπροετοιμασία κι επίσης κατά τις ημέρεςτης πραγματοποίησης της Φεστιβάλ.

-Συμπεράσματα: Ποιον αντίχτυποείχατε στον υπόλοιπο κόσμο, όσο αφοράτην αποδοχή της πρόσκλησης και τηνπραγματοποίηση του 14ου Φεστιβάλστην Κούβα;

-Ορέστες Πέρες: Η αποδοχή ήτανπλατιά. Αυτή τη στιγμή υπολογίζουμεότι θα συγκεντρωθούν στην Κούβα 8 με10 χιλιάδες νέοι απ’ όλο τον κόσμο. Θαξεπεράσουν τις 100 οι χώρες που θαδηλώσουν συμμετοχή. Αυτό σημαίνειότι περισσότερες από 100 χώρες θ’αντιπροσωπευτούν στο Φεστιβάλ. Αυτήη επιτυχία έρχεται απ’ όλες τις ηπείρους.Και ήδη στην Κούβα άρχισε να συνεδρι-άζει η Διεθνής Συντονιστική Επιτροπήκι επίσης άρχισαν να καταφθάνουν καιοι πρώτες αντιπροσωπείες.

-Συμπεράσματα: Μ’ αυτή την έννοιαο ιμπεριαλισμός μπορεί να κάνει απο-κλεισμό στην Κούβα, αλλά όχι απ’ αυτήτην άποψη. Ο κόσμος είναι με τηνΚούβα.

-Ορέστες Πέρες: Όχι, οπωσδήποτεόχι. Αντίθετα, η πραγματοποίηση τουΦεστιβάλ είναι μια απόδειξη ότι η Κού-βα δεν είναι μόνη, ότι έχει πολλούς φί-λους στον κόσμο. Και μάλιστα φίλουςπου οραματίζονται έναν κόσμο καλύτε-ρο, έναν κόσμο πιο δίκαιο κι αυτή θαείναι ακριβώς μια από τις αρχές που θαυπερασπίσει αυτό το Φεστιβάλ. Το ότιη Κούβα θα είναι τις επόμενες μέρες ηέδρα ενός τόσο σημαντικού γεγονότος,είναι επίσης μια ακόμα απόδειξη ότι οκουβανικός λαός δεν είναι μόνος αλλάείναι μαζί με μια ομάδα φίλων στονκόσμο, ανάμεσα στους οποίους φυσικάσυναντάει κανείς φίλους από τη Λατινι-κή Αμερική, την Αργεντινή, την Ουρου-γουάη, τη Βραζιλία, τη Χιλή, κτλ.

Θέλω να ευχαριστήσω τα “ΣΥΜΠΕ-ΡΑΣΜΑΤΑ” που μου έδωσαν αυτή τηνευκαιρία για να εκφράσω σε ΟΛΟΥΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑΝΙΚΗΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙ-ΣΜΟ. ΠΑΝΤΑ, ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ.

Σύντροφοι αντιπρόσωποι στην 7ηΣυνάντηση του ΦΣΠ στο ΠόρτοΑλέγκρε της Βραζιλίας και μέλητου ΦΣΠ:

Η Ποσαδική αντιπροσωπεία, αποτε-λούμενη από το Επαναστατικό ΕργατικόΚόμμα της Αργεντινής και της Ουρου-γουάης, που παραβρίσκονται στην 7ηΣυνάντηση, με την υποστήριξη τωνΕπαναστατικών Εργατικών Κομμάτωντης Βολιβίας και της Χιλής, του Επανα-στατικού Κομμουνιστικού Κόμματοςτης Ελλάδας και του Ποσαδικού Κινή-ματος “Εργατικό Μέτωπο” της Βραζιλί-ας και αντιπροσωπεύοντας όλη τηνΤροτσκιστική-Ποσαδική 4η Διεθνή, σαςστέλνουμε συντροφικό κι επαναστατικόχαιρετισμό για την πραγματοποίησηαυτής της 7ης Συνάντησης.

Χαιρετίζουμε την προοδευτική Τοπι-κή Κυβέρνηση του Κόμματος των Ερ-γαζομένων στην πόλη του Πόρτο Αλέ-γκρε και προτείνουμε αυτό το ανοιχτόγράμμα για συζήτηση.

Οι αντιπροσωπείες των ΠοσαδικώνΚομμάτων εκτιμούμε ότι πρέπει ν’ αρχί-σουμε αυτό το γράμμα με μια κριτικήγια την ημερομηνία πραγματοποίησηςαυτής της Συνάντησης, από τις 31 τουΙούλη μέχρι τις 3 του Αυγούστου 1997.Χωρίς καμιά λογική αιτία, ανάγκη ήεπείγουσα κατάσταση, αυτή συνέπεσεστην πράξη με ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ, ΜΕΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙ-ΚΌ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. Αυτές είναι η πραγματο-ποίηση του 14ου Παγκόσμιου ΦεστιβάλΝεολαίας και Φοιτητών (ΠΦΝΦ) καιτης Διάσκεψης ενάντια στο Νεοφιλε-λευθερισμό που οργάνωσε η ΕργατικήΣυνομοσπονδία, που έγιναν και οι δύοστην Κούβα και θ’ άξιζε από τη μεριάτης Ομάδας Εργασίας του ΦΣΠ ναυπάρξει η πρόταση και η προτροπή ν’αναβληθεί η δική μας Συνάντηση γιαμερικές βδομάδες....

Το ΦΣΠ σαν υποκείμενοηγετικό, πρέπει να εκφράζειτην αντικειμενικήπραγματικότητα και πορεία.

Το ΠΦΝΦ που γίνεται αυτή τη στιγμήστη Σοσιαλιστική Κούβα, καθώς και η

κατοπινή Διάσκεψη της ΓΣΕ Κούβαςείναι κεντρικό, βασικό κομμάτι του κοι-νωνικού επαναστατικού προτσές τηςπροόδου των λαών της Λατινικής Αμε-ρικής και του κόσμου. Είναι μια άμεσημορφή που εκφράζει σήμερα το προτσέςτης ιστορίας, που ζει ένα “ξεκαθάρισματης ιστορικής πορείας”, όπως το αναλύ-ουμε και το προβάλουμε δημόσια απότις αρχές αυτής της δεκαετίας, ξεκινώ-ντας από την πτώση της σοβιετικήςγραφειοκρατίας, σαν σημείο καμπής καιανόδου αυτής της ιστορικής πορείας.Μακριά από το να οπισθοδρομήσει ηεργατική τάξη και το προτσές, αυτό ωρί-μασε. Τα εμπόδια που σήμαινε η γρα-φειοκρατική, συντεχνιακή κι ελιτίστικηπολιτική και οργάνωση, προπάντων μετο γεγονός ότι έμπαινε πάνω από ταπραγματικά συμφέροντα των εργαζόμε-νων μαζών, έπεσαν σ’ όλο τον κόσμο,έστω κι αν -δεν μπορούσε να γίνειδιαφορετικά εξαιτίας της ταχύτηταςαυτού του προτσές- ακόμα δεν έχει ανα-δειχθεί η νέα ηγεσία.

Οι ποσαδικοί της 4ης Διεθνούς πι-στεύουμε ότι το 14ο ΠΦΝΦ (και η Διε-θνής Συνδιάσκεψη της ΓΣΕ Κούβας),δεν είναι “Γιορτή της παραλίας και τουρουμιού”, όπως η αντεπανάσταση, οιμπεριαλισμός και οι νέοι “ηλίθιοι υπη-ρέτες του” (πολιτικά μιλώντας) αυτήςτης φάσης, το χαρακτήρισαν, για να μει-ώσουν τη σημασία που αυτό έχει για τηΝεολαία και τους Φοιτητές του κόσμουκαι για τις ίδιες τις Κουβανικές μάζες,στην πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλι-σμό και για την κατάκτηση του σοσια-λισμού....

Την κοινωνική πρόοδο πουωριμάζει περπατώντας μέσαστις μάζες του κόσμου είναιαναγκαίο να τηναντιπροσωπεύσουμε στη ζωήτου ΦΣΠ

Σ’ αυτές τις 7 Συναντήσεις που έχουνπραγματοποιηθεί και στις οποίες συμμε-τείχαμε σε όλες, το σταθερό στοιχείοήταν η ανάγκη να εναρμονίσουμε μιακοινή προοπτική για τα μέλη του ΦΣΠ.Οι εθνικοί προβληματισμοί ήταν ο μετα-βλητός παράγοντας του προτσές κι οδη-γούσαν σε απόψεις που δεν ήταν ομοιο-

7Ç ÓÕÍÁÍÔÇÓÇ ÔÏÕ ÖÏÑÏÕÌ ÔÏÕÓÁÏ ÐÁÏËÏ (ÖÓÐ)

ÃÑÁÌÌÁ ÔÙÍ ÁÍÔÉÐÑÏÓÙÐÅÉÙÍ ÔÏÕ ÐÏÓÁÄÉÊÏÕÅÐÁÍÁÓÔÁÔÉÊÏÕ ÅÑÃÁÔÉÊÏÕ ÊÏÌÌÁÔÏÓ ÊÁÉ ÔÇÓÐÏÓÁÄÉÊÇÓ 4ÇÓ ÄÉÅÈÍÏÕÓ (ÁðïóðÜóìáôá)



τι έμεινε από την πολιτική και οργανω-τική πρόοδο; Γιατί παρ’ όλο που η ίδιαη πραγματοποίηση αυτής της 7ης Συνά-ντησης είναι μια ένδειξη ότι η αντικει-μενική ανάγκη ενώνεται διαλεκτικά μετην υποκειμενική πορεία που οικοδομείτην ηγεσία, πιστεύουμε ότι η πιο ανυ-ψωμένη βάση του ΦΣΠ, μετά την ίδρυ-σή του, ήταν η 4η Συνάντηση στην Αβά-να, το 1993, με τις πολιτικο-οργανωτι-κές αποφάσεις της, αλλά βασικά επειδήακριβώς έγινε στο επαναστατικό περι-βάλλον που πρόσφερε η ΕπαναστατικήΚούβα, η κυβέρνηση και ο λαός της.Αυτό συμβάλλει -και οι επαναστάτεςτου κόσμου το ξέρουμε καλά- περισσό-τερο από χίλιες συνεδριάσεις στο γρα-φείο ή στο καφενείο....

Οι μάζες, οι εργάτες, οι αγρότες, οιφοιτητές, οι επαγγελματίες, οι προοδευ-τικοί στρατιωτικοί, οι επιστήμονες, κτλ,δείχνουν σ’ αυτή τη φάση του “ξεκαθα-ρίσματος (ειλικρίνειας) της πορείας τηςιστορίας” ότι ήδη η οργανωμένη κοινω-νία και βασικά οι εργαζόμενες μάζες, οιάνεργοι, οι Χωρίς Γη, Στέγη κι Εργασία,δεν δέχονται τις ηγεσίες που σήμεραλένε άσπρο, αύριο γκρι και μεθαύριομαύρο. Δεν το δέχονται αυτό όταν προ-έρχεται από το στρατόπεδο των αστικώνκυβερνήσεων, που κερδίζουν τις εκλο-γές με βάση το λαϊκισμό και τις γενναίεςυποσχέσεις για όλα και στη συνέχειαδικαιολογούν τα αντίθετα όταν έλθει ηώρα της εφαρμογής από την κυβερνητι-κή θέση. Εδώ ανήκουν οι Μένεμ, Φου-τζιμόρι, Καρντόζο, κτλ. Αλλά δεν τοδέχονται κι όταν αυτό προέρχεται απότις ηγεσίες του λαϊκού -συνδικαλιστικούκαι πολιτικού- στρατοπέδου, που κι αυ-τές υφίστανται το πρωτοφανές κλίμααναξιοπιστίας και κοινωνικής αμφισβή-τησης.

Η ηγεσία του κόσμου, αυτή που θασυγκρατήσει και θα συντρίψει το καπι-ταλιστικό σύστημα, θα βρεθεί αναγκα-στικά στο δρόμο προς μια ΜαρξιστικήΔιεθνή, που όσο κι αν τρομάζει μερι-κούς, οικοδομείται ήδη μέσα στην πρα-γματικότητα αυτού του προτσές. Δενμπορούμε να μείνουμε και πολύ περισ-σότερο να κλειστούμε στα όρια τωναναγκαστικά ελαστικών μετώπων, πουεπειδή ακριβώς είναι πλατιά, μας περι-ορίζουν τις περισσότερες φορές μέσααπό τις σοβαρές αντιθέσεις. Αλλά αυτόδεν μπορούμε να το κάνουμε στρατηγι-κή και πολιτική, γιατί τότε θα πέφταμεστον ανταγωνισμό και τη διάσπαση καιθα καταργούσαμε τον προοδευτικό ρόλοτου ΦΣΠ...

Οι διεφθαρμένες και απαίσιεςκυβερνήσεις δεν είναι συνέπειατου οικονομικού πληθωρισμού

Στην παράγραφο 50 του Προπαρα-σκευαστικού Ντοκουμέντου που επε-ξεργάστηκε η Ομάδα Εργασίας, αναλύ-

εται ότι “ο πληθωρισμός, μαζί με τηνύφεση, είχε συνέπειες εξαιρετικάαποσταθεροποιητικές από οικονομική,κοινωνική και πολιτική άποψη...”. Δίνε-ται έτσι ένας κανόνας, ότι είναι με βάσηαυτή την αιτία που ξεφύτρωσαν οι“προνοητικοί” άνδρες, τύπου Σαλίνας,Κολλόρ ντε Μέλλο, Φουτζιμόρι, Καρ-ντόζο, Σανγκινέττι, κτλ.

Πιστεύουμε ότι, παρ’ όλο που ο οικο-νομικός πληθωρισμός έφερε αποσταθε-ροποίηση, αυτόν μάλλον που έβλαψεπερισσότερο ήταν το καπιταλιστικό σύ-στημα, που είχε ανάγκη να συγκε-ντρωθεί και να συγκεντροποιηθεί όσοαφορά την ηγεσία της οικονομίας. Αλλάδεν πιστεύουμε ότι οι διεφθαρμένες καιαπαίσιες κυβερνήσεις ξεφύτρωσαν σαναποτέλεσμα του οικονομικού πληθωρι-σμού, αλλά ότι ανάμεσα στις άλλες αιτί-ες στηρίχτηκαν: α) Στην εκλογική νοθεί-α και καταλήστευση των ψήφων τουυποψήφιου του Κόμματος της Δημοκρα-τικής Επανάστασης Κουαουτέμοκ Κάρ-ντενας, από τη μεριά της μεξικάνικηςκυβέρνησης, β) Σε μια εκλογική εκ-στρατεία όπου ο Κολλόρ ντε Μέλλοέκανε λαϊκισμό και μοίρασε υποσχέσεις,που γέμισαν με προσδοκίες έναν τομέατης βραζιλιάνικης μεσαίας τάξης καιστη δική μας αδυναμία του να μηνκάνουμε έγκαιρα το Ενιαίο Μέτωπο τουΚόμματος των Εργαζομένων με το PDTκαι άλλα Κόμματα, γ) Στο ότι ο Φουτζι-μόρι ήταν πιο συνεπής όσο αφορά τοπρόγραμμά του -που στη συνέχεια βέ-βαια το πέταξε στα σκουπίδια- από τηνπερουβιανή αριστερά. Ήμασταν γεμά-τοι από αντιθέσεις, εσωτερικές διαμάχεςκαι σταθήκαμε αδύναμοι στο να δούμεκαι να χαρακτηρίσουμε έγκαιρα τοναπαίσιο και προβοκατόρικο ρόλο τουΦωτεινού Μονοπατιού. Ο Φουτζιμόριπαρουσιάστηκε με το “αντισόκ” πρό-γραμμα, αυτό που εγκατέλειψε την επο-μένη των εκλογών (όπως αναλύσαμε καιπροβλέψαμε οι ποσαδικοί). Έτσι αναδεί-χτηκε ο Φουτζιμόρι και τώρα δολοφονείσυντρόφους στην πρεσβεία, αλλά καιδικαστές. Όπως και πριν έκαναν στηνΚολομβία, όπου το ρόλο του ΕΚΤΑ(Επαναστατικό Κίνημα Τούπακ Αμά-ρου) τον έπαιξε το Επαναστατικό Κίνη-μα Μ19 με την κατάληψη του Μεγάρουτης Δικαιοσύνης. δ) Ο Μένεμ ήταν απο-τέλεσμα της αναγκαίας και λογικής“συγκέντρωσης της ψήφου στον περονι-σμό” (Χ. Οράσιο, 1989), που την κατά-φερε με βάση ένα πρόγραμμα και μιαπολιτική που ο ίδιος δεν πίστευε κι όπωςείπε: “αν έλεγα αυτό που θα έκανα στηνπραγματικότητα (να πετάξει στα άχρηστατις υποσχέσεις του) δεν θα με ψήφιζεκανένας”. ε) Κι εδώ στη Βραζιλία, πι-στεύουμε ότι είναι αναγκαίο να βαθύ-νουμε στην ανάλυση, γιατί επαναλαμ-βάνουμε τα ίδια λάθη μ’ αυτά του 1990και μέσα από τους συντρόφους του Κόμ-ματος των Εργαζομένων (αφήνονταςτον σύντροφο Λούλα δεμένο σε μια πο-

γενώς αποδεκτές. Είναι η διαφορά πουδεν μας βγάζει βέβαια από την κοινήπορεία: “Να χτυπάμε μαζί και να προχω-ράμε χωριστά” όπως μας δίδαξε και μαςέμαθε ο δάσκαλός μας Λένιν. Το ΕνιαίοΜέτωπο έχει λοιπόν μια βάση που διαρ-θρώνει μια διαρκή πρόοδο στην επανα-στατική πάλη για την κοινωνική πρόοδο,που για μας είναι ο σοσιαλισμός. Ακόμακι όταν σε συγκεκριμένες φάσεις πρέ-πει να κάνουμε και κάνουμε, μέτωπα,συμφωνίες, ακόμα και συμμαχίες με τηναστική τάξη ενάντια στον ιμπεριαλισμό(είτε ονομάζονται COPPAL, είτε αλ-λιώς), δεν παραλύουμε μέσα από ατέρ-μονες συζητήσεις, αλλά βλέπουμε τοπρακτικό και λογικό διαλεκτικό συμφέ-ρον, του πώς θα διατηρηθούμε σαν όρ-γανα, υποκείμενα κι αντικείμενα τουπροτσές.

Θέλουμε να κάνουμε ξεκάθαρο ότιαυτό δεν έχει καμιά σχέση με τον παλιόοπορτουνισμό, αριστερό ή δεξιό, ή μ’αυτούς που μένουν στον έρημο μονο-πάτι της διαχειριστικής διαφθοράς, πουεμείς οι ποσαδικοί το ονομάζουμε το“μονοπάτι της ομίχλης”....

Γι’ αυτό κι εμείς, σ’ αυτή τη μη ανα-βολή της 7ης Συνάντησης, διακρίνουμεμια πολιτική μυωπία του να μη μαθαί-νουμε από την πορεία της ιστορίας. Οιμάζες της Λατινικής Αμερικής και τουκόσμου δείχνουν ότι δεν περιμένουν τηδική μας “πρόοδο” και “ικανότητα” ναδιορθωνόμαστε και να κατανοούμε τοεπαναστατικό προτσές. Η πραγματοποί-ηση του 14ου ΠΦΝΦ, κρύφτηκε από τοντύπο και τα άλλα μέσα του καπιταλιστι-κού συστήματος μέχρι τώρα, με τη βοή-θεια των ανόητων και των αντεπανα-στατών. Ένα γεγονός τόσο μεγάλης ση-μασίας, που έκανε να συρρεύσουν χιλιά-δες και χιλιάδες νέοι και φοιτητές απ’όλο τον κόσμο στην επαναστατική Κού-βα, μ’ όλη τη φοβερή προσπάθεια πουσήμανε αυτό για τις αντιπροσωπείες καιτους οργανωτές και που κινητοποίησεεκατομμύρια ανθρώπους σ’ όλο τονκόσμο, έτυχε μιας υποδοχής από τον τύ-πο κατώτερης από έναν αγώνα ποδο-σφαίρου, ενός αγώνα αυτοκινήτων, ήτης δολοφονίας ενός μόδιστρου στοΜαϊάμι. Ο καπιταλισμός προσπαθεί νακρύψει κάθε τι που σημαίνει πραγματι-κά κοινωνική, μορφωτική, επιστημονικήκι επαναστατική πρόοδο.

Η πρόοδος του δικού μας ΦΣΠ, πουξεκίνησε πριν από χρόνια, μετά από τηνυπέροχη πρωτοβουλία και τη συγκεκρι-μένη οργάνωση των συντρόφων τουΚόμματος των Εργαζομένων της Βραζι-λίας και του οποίου, μαζί με δεκάδεςπροοδευτικές οργανώσεις εμείς ήμα-σταν συνιδρυτές από την αρχή, διαρ-θρώνεται σε άμεσα σύνδεση με την κε-ντρική πορεία του κοινωνικού προτσέςτης Λατινικής Αμερικής, βασικά. Πρέ-πει λοιπόν να κάνουμε ένα διαρκή απο-λογισμό και να θυμόμαστε τις προηγη-θείσες εμπειρίες και τις συνέπειές τους,



λιτική που από την αρχή βρίσκεται σεκρίση) προσφερόμαστε στην πραγματι-κότητα σαν οι “λογικοί κι ευαίσθητοιπροοδευτικοί” για ένα στρώμα της αστι-κής τάξης. Αυτή όμως ήδη εγκατέλειψετο μέτωπο και συγκεντρώθηκε μέσα α-πό δραστικά οικονομικά μέτρα, για νακερδίσει ένα σημαντικό στρώμα της με-σαίας τάξης και τους οικονομικάχαμηλότερους τομείς.

Το κοινωνικό προτσές ωρίμασεστη βάση

Αλλά η κοινωνική πραγματικότητα -κι εδώ βρίσκεται η βάση της δικής μαςπρότασης- δείχνει ότι το κοινωνικό προ-τσές ωρίμασε στη βάση. Τα τωρινά γε-γονότα που αναπτύσσονται σε όλη τηΛατινική Αμερική και ειδικά στη Βραζι-λία με το Κίνημα των Χωρίς Γη, στηνΑργεντινή με τους Πικετοφόρους καιαυτούς που Ανάβουν Φωτιές στους δρό-μους, στην Ουρουγουάη με τα κλεισί-ματα των δρόμων και με την άνοδο τηςπρόθεσης ψήφου στο Πλατύ Μέτωπο-Προοδευτική Συνάντηση-ΤαμπαρέΒάσκες, στη Χιλή με τις δράσεις και τιςεπιτυχίες των μεταλλωρύχων, στο Ε-κουαδόρ με το διώξιμο του Μπουκαράμαπό τις μάζες, με τον εκλογικό θρίαμβοτου Φαραμπούντο Μαρτί στο Ελ Σαλβα-δόρ και τώρα στην πόλη του Μεξικού μετο θρίαμβο του συντρόφου Κ. Κάρντε-νας, κτλ, είναι απόδειξη ότι μακριά απόνα συντριβούν οι μάζες, αυτό το προ-τσές έκανε ειλικρινή την κοινωνική πο-ρεία. Δεν μπορούν πια να ξεφυτρώσουνάλλοι Μένεμ, Φουτζιμόρι, Καρντόζο,ενώ αντίθετα κερδίζουν οι μάζες με τοFMLN στο Σαλβαδόρ, το Κόμμα τηςΔημοκρατικής Επανάστασης και τουςΖαπατίστας στο Μεξικό, το Πλατύ Μέ-τωπο-Προοδευτική Συνάντηση στηνΟυρουγουάη, το “Λευκό Περίπτερο τηςΑξιοπρέπειας” στην Αργεντινή, κτλ.

Μ’ όλο αυτό αναπτύσσονται οι πιογνήσιες μορφές οργάνωσης, νέες στημορφή, αλλά που εκφράζουν την ενό-τητα των άμεσων κοινωνικών αγώνων,συνδικαλιστικών και λαϊκών, με τηνπολιτική διάρθρωση. Εμείς οι ποσαδικοίβλέπουμε σ’ αυτό την κοινωνική πρόοδοκαι την ανάπτυξη και συγκεκριμενοποί-ηση του ρόλου του Εργατικού Κόμμα-τος βασισμένου στα Συνδικάτα, τηνανάπτυξη των συνθηκών για την πάληγια Λαϊκές Δημοκρατικές κι Επανα-στατικές Προοδευτικές Κυβερνήσεις,βασισμένες σε νέα ΕπαναστατικάΚράτη...

Πιστεύουμε ότι στις παραγράφους 95,96 και 97 περικλείονται οι ανησυχίεςμας και οι φόβοι -γιατί να μην το πούμε-του να γίνουμε κυβέρνηση αλλά ναμην έχουμε την εξουσία. Το πρώτο είναιμια πολιτική κατάκτηση, το δεύτεροπραγματώνεται μέσα από τη συμμαχίατων μαζών με την ηγεσία τους. Και μόνο

ο έλεγχος των μαζών πάνω στην ηγεσία,μέσα από την πιο μεγάλη άσκηση τηςπρολεταριακής δημοκρατίας, μπορεί ναεξασφαλιστεί η ανάπτυξη του ιστορικούυποκειμένου.

Στο σημείο 99 αναφέρεται ότι “ο σε-χταρισμός είναι σημάδι αδυναμίας κι όχιικανότητας” και είμαστε σύμφωνοι. Αλ-λά πιο σημαντικό σημάδι απ’ αυτό τουσεχταρισμού, είναι σήμερα (και το δεί-χνουν οι αγώνες των μαζών, έξω, ήσπρώχνοντας από τα έξω τις κύριες πο-λιτικές δυνάμεις) η έλλειψη μνήμης, αυ-τής που απαιτεί η φάση του ξεκαθαρί-σματος (ειλικρίνειας) της ιστορίας...

Υποστηρίζουμε εξολοκλήρου τη χω-ρίς όρους υπεράσπιση του κουβανικούΕργατικού Κράτους, του δικαιώματόςτου ν’ αγωνίζεται και να οικοδομεί τοσοσιαλισμό. Έτσι όπως ξέρουμε -σαντροτσκιστές- ότι δεν υπάρχει σοσιαλι-σμός σε μια μόνο χώρα, ξέρουμε επίσηςότι μπορεί να οργανωθεί και ν’ ανα-πτυχθεί ο θρίαμβος των κουβανικώνμαζών, μέσα από τη σχέση τους με τιςμάζες του κόσμου. Και πραγματικά, αυ-τό που σήμερα συμβαίνει με το 14οΠΦΝΦ, με τους χιλιάδες νέους στηνΚούβα ν’ αντιπροσωπεύουν εκατομ-μύρια κι εκατομμύρια απ’ όλο τον κό-σμο, είναι μια μορφή της πραγματικήςπροόδου σ’ αυτή την κατεύθυνση...

Από τις 31 του Ιούλη μέχρι τις 3 τουΑυγούστου 1997, πραγματοποιήθηκεστο Πόρτο Αλέγκρε η 7η Συνάντηση τουΦΣΠ με τη συμμετοχή και/ή αντιπρο-σώπευση περισσότερων από 120 πολιτι-κών οργανώσεων, βασικά λατινοαμερι-κάνικων, αλλά επίσης της Ευρώπης, τηςΑσίας και της Αφρικής. Το σύνθημα“οικοδομώντας μια εναλλακτική λαϊκήκαι δημοκρατική διέξοδο από το νεο-φιλελευθερισμό” καθόριζε το πολιτικόπεριεχόμενο της Συνάντησης.

Πιστεύουμε ότι η σημασία αυτής της7ης Συνάντησης δεν βρίσκεται στην πο-λιτική επεξεργασία, ούτε τις οργανωτι-κές προτάσεις, ή τα διδάγματα από τησύγκριση των διαφόρων εμπειριών πουοι δυνάμεις της αριστεράς αναπτύσσουνστην ήπειρο, αλλά περισσότερο βρίσκε-ται στις κοινωνικο-πολιτικές περιστά-σεις μέσα στις οποίες έγινε, που σίγουραδεν είναι ξένες με το ίδιο το ΦΣΠ. Ση-μειώνουμε ανάμεσα στ’ άλλα:

Α) Την παρουσία σ’ αυτή τη Συνάντη-ση του Κουαουτέμοκ Κάρντενας, πουπρόσφατα θριάμβευσε στις εκλογές γιατη Δημοτική Αρχή τη πόλης του Μεξι-κού κι έστω κι αν το Κόμμα του, το Κόμ-μα της Δημοκρατικής Επανάστασης(ΚΔΕ) παρέμεινε στη δεύτερη θέση σεόλη τη χώρα, το κυβερνητικό ΘεσμικόΕπαναστατικό Κόμμα (ΘΕΚ) έχασε τηναπόλυτη πλειοψηφία μετά από 70 χρόνιαχωρίς διακοπή στην Κυβέρνηση. Αυτόείναι ένα γεγονός που δεν στηρίζεταιμόνο στις εκλογικές διαδικασίες, αλλάστην προηγηθείσα εξέγερση των Ζαπα-τίστας πριν από χρόνια, ακριβώς τη στι-γμή που η αστική τάξη γιόρταζε για τιςσυμφωνίες με τη ΝΑΦΤΑ. Η αντικειμε-νική συμμαχία ανάμεσα στο ΚΔΕ καιτους Ζαπατίστας έγινε δημόσια γνωστήκαι θα επισφραγιστεί με την κινητοποί-ηση που θα κάνει το EZLN (Ζαπατί-στας) τις επόμενες μέρες προς την πόλητου Μεξικού.

Β) Την προηγηθείσα εκλογική νίκητου Φαραμπούντο Μαρτί στο Ελ Σαλβα-δόρ, που το τοποθέτησε στην πρώτη θέ-ση σαν πολιτική δύναμη και του εξα-σφάλισε τον έλεγχο σημαντικών νομαρ-χιών, ανάμεσά τους της ίδιας της πρω-τεύουσας,

Γ) Την ισχυρή παρουσία και δραστη-ριότητα που ανέπτυξε το Κίνημα τωνΧωρίς Γη (ΚΧΓ), που με τη σύμφωνηγνώμη του Κόμματος των Εργαζομένωνέδωσε σ’ αυτή την 7η Συνάντηση ζω-ντανά χαρακτηριστικά, γιατί την έκανε

7ç ÓõíÜíôçóç



να ζήσει τις εμπειρίες του ΚΧΓ γύρωαπό τον εποικισμό, την κατάληψη εδα-φών και την πολιτική, κοινωνική καιμορφωτική οργάνωση της ζωής και τηςδουλειάς εκεί. Αντιπροσωπείες από με-ρικά Στρογγυλά Τραπέζια του ΦΣΠ πουπροηγήθηκαν της 7ης Συνάντησης,επισκέφτηκαν μερικές από αυτές τιςεποικισμένες από το ΚΧΓ ζώνες καιανέφεραν αυτή την εμπειρία σαν την πιοαξιόλογη στη ζωή τους. Ταυτόχρονα ηεκστρατεία για την άρση της παράλογηςκαταδίκης του ηγέτη του ΚΧΓ ΧοσέΡάινα Τζούνιορ είχε μια ξεχωριστή θέσηστην ανάπτυξη των εργασιών αυτής της7ης Συνάντησης.

Δ) Το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλ-λον μέσα στο οποίο έλαβε χώρα αυτή ηΣυνάντηση, που ήταν αυτό της ΤοπικήςΑυτοδιοίκησης του Πόρτο Αλέγκρε,όπου για τρίτη συνεχή φορά κέρδισε τοΚόμμα των Εργαζομένων -και για έναμικρό μόνο ποσοστό δεν κέρδισε τη Νο-μαρχιακή-. Όψεις της εμπειρίας αυτήςτης Αυτοδιοίκησης συζητήθηκαν στηδιάρκεια των εργασιών και πολύ περισ-σότερο μεταφέρθηκαν από τα σχόλιακαι τη συγκεκριμένη ανάλυση τωνμελών του Κόμματος των Εργαζομένωνκαι του ίδιου του Δημάρχου και τουυποψήφιου για τη Νομαρχία (συντρό-φων Ραούλ Ποντ και Ολίβιο Ντούτρααντίστοιχα).

Ε) Τελευταίο, αλλά πολιτικά το πιοαξιοσημείωτο, το γεγονός ότι η εμπειρίατης Κούβας στην οικοδόμηση τουσοσιαλισμού, αντικειμενικό στήριγμακαι άξονας -αν και όχι απ’ όλους δια-κηρυγμένος- των εμπειριών του ΦΣΠ,προχωράει, συντρίβει τον αποκλεισμότου ιμπεριαλισμού -που κάθε φορά επι-νοεί κι ένα νόμο πιο ασφυκτικό-, κατα-φέρνει να ξεπεράσει τη κριτική κατά-σταση της κουβανικής οικονομίας, πουπροκλήθηκε από την πτώση των γραφει-οκρατικών καθεστώτων μ’ επικεφαλήςαυτό της πρώην ΕΣΣΔ και διατηρεί μιαπολιτική πρωτοβουλία που εκφράζεταιβασικά στη σύγκλιση και πραγματοποί-ηση του 14ου Παγκόσμιου ΦεστιβάλΝεολαίας και Φοιτητών (ΠΦΝΦ) καιστη Συνδικαλιστική Συνάντηση Ενάντιαστο Νεοφιλελευθερισμό, που οργανώ-θηκε από τη ΓΣΕ της Κούβας. Είναι δυογεγονότα που δεν μπορεί κανείς να ταδιανοηθεί χωρίς τη διαρθρωτική βάσητης υποστήριξης και στήριξης που δίνει,συνεχίζει να δίνει και θα δίνει ο λαός της

Κούβας στην πλειοψηφία του, στηνΚουβανική Επανάσταση.

Η ποσαδική αντιπροσωπεία που πήρεμέρος σ’ αυτή την 7η Συνάντηση συμ-μετείχε μ’ ένα Ανοιχτό Γράμμα, απο-σπάσματα του οποίου δημοσιεύουμε σ’αυτό το Φύλλο της ΚΕ και που περιλάμ-βανε σε σύνθεση της προτάσεις και τιςκριτικές που είχαμε, ώστε να πετύχουμεσ’ αυτή τη Συνάντηση να εκφραστεί σεπολιτικό και οργανωτικό επίπεδο, στο“υποκείμενο” αυτής της πορείας (δηλα-δή στην ηγεσία του), αυτό το “αντικει-μενικό” επίπεδο που επισημάναμε προη-γούμενα, δείχνοντας τα πιο γνήσια καιπρόσφατα χαρακτηριστικά.

Η δυσκολία στην επεξεργασία ενόςντοκουμέντου που θα συνέθετε όλη τησυζήτηση που έγινε στην 7η Συνάντη-ση, οι τελικές διαφωνίες πάνω στο πε-ριεχόμενο, που τελικά δεν χάραζε το σο-σιαλισμό σαν την εναλλακτική διέξοδοστο νεοφιλελευθερισμό (μόνο ο αντι-πρόσωπος του Κουβανικού ΚΚ Μπαλα-γκουέρ εμφατικά πρόβαλε ότι “η μονα-δική διέξοδος από το νεοφιλελευθερισμόέχει ένα όνομα, ονομάζεται σοσιαλι-σμός”), οι αναθεωρήσεις που έγιναν μεσκοπό να ξεπεραστούν όλες οι διαφω-νίες, ενώ δεν μπορούν να χαρακτηρί-σουν το αν άξιζε ή όχι η Συνάντηση καιγενικά όλη η εμπειρία του ΦΣΠ, αφή-νουν ένα προηγούμενο που είναι ανα-γκαίο να το δούμε με περίσκεψη και νατο διορθώσουμε, όπως έδειξε και οσυμπαθητικός χαρακτηρισμός που έγινεαπό τον σ. Λούλα, με την έννοια ότι “ΤοΦΣΠ είναι ένα είδος ιδεολογικής έκθε-σης, όπου ο καθένας εκθέτει ένα προϊόν,οποιοσδήποτε μπορεί να το αγοράσει,αλλά κανένας δεν είναι υποχρεωμένοςνα το εφαρμόσει”. Δεν πρέπει να επιδιώ-κουμε να γίνει κάτι τέτοιο η κατάκτησηπου σημαίνει το ΦΣΠ για το προοδευ-τικό, λαϊκό, δημοκρατικό κι επαναστατι-κό κίνημα της Λατινικής Αμερικής.

Αν γίνει αυτό, μια κολοσσιαία δυνατό-τητα να συζητήσουμε εμπειρίες, ν’ανταλλάξουμε παραδείγματα πάνω στηστρατηγική και την τακτική, να κάνουμεαπολογισμό για τη σημασία του γεγο-νότος ότι έχουμε περισσότερους από400 βουλευτές μέλη του ΦΣΠ, καθώςκαι τον έλεγχο των δήμων σε πολλέςσημαντικές πόλεις, πολλές απ’ αυτέςπρωτεύουσες κρατών (Μπραζίλια,Μοντεβίδεο, Σαν Σαλβαδόρ, Μεξικό,κτλ) και να συντονίζουμε δράσεις απο-

ôïõ Öüñïõì ôïõ ÓÜï ÐÜïëï (ÖÓÐ)

τελεσματικής αλληλεγγύης σε ηπειρω-τική και παγκόσμιο επίπεδο, θα πάψει ναυπάρχει.

Η δική μας ποσαδική αντιπροσωπείασ’ αυτή τη Συνάντηση έκανε κάθε πολι-τική προσπάθεια ώστε αυτό να μη συμ-βεί. Συμμετείχε συγκεντρωμένη γύρωαπό την πολιτική γραμμή του ΑνοιχτούΓράμματος και δεν παρασύρθηκε απότον πολιτικό αποπροσανατολισμό πουέγινε τη στιγμή της κορύφωσης τηςΣυνάντησης, όταν θα έπρεπε η συζήτη-ση να περιστραφεί γύρω από το τελικόντοκουμέντο κι αντίθετα αφιερώθηκεόλος ο χρόνος στο θέμα της ενσωμάτω-σης ή όχι νέων δυνάμεων στο Φόρουμ-ιδιαίτερα για την περίπτωση της Αργε-ντινής-. Ο δικός μας σύντροφος τουΕΕΚ της Ουρουγουάης Ραούλ Καμπα-νέλλα, έφερνε στις επεμβάσεις τουδιαρκώς παραδείγματα συγκεκριμένααπό το πεδίο της δραστηριότητάς τουστη Δημοτική Αρχή του Μοντεβίδεο,σαν βάση σύγκρισης εμπειριών, επιχει-ρηματολογίας, συμπερασμάτων, κατά-θεσης στις συζητήσεις περισσότεροσυγκεκριμένων παραδειγμάτων παράγενικοτήτων κι έτσι να οικοδομηθεί πε-ρισσότερο από μια εναλλακτική διέξοδοστο νεοφιλελευθερισμό, μια στερεήσυμμαχία ανάμεσα στις προοδευτικές,δημοκρατικές κι επαναστατικές δυνά-μεις, με τη βάση τους και το εργατικόκίνημα. Που είναι τα θέμα των θεμάτωνκαι το πρόβλημα των προβλημάτων.

Αντιπροσωπεία του Ποσαδικού ΕΕΚτης Αργεντινής στην 7η Συνάντηση



Από Κάρλος Γκαρσία*

Σήμερα το ενδιαφέρον της διεθνούςκομμουνιστικής συνείδησης παρατηρείτην επανάσταση στην Κούβα σαν Εργα-τικό Κράτος και σαν παγκόσμια κοινω-νική κληρονομιά.

Πρόσφατα, το Γενάρη του 97, έλαβανχώρα δυο σημαντικά γεγονότα, χωρίς ναπαραβλέπουμε την πλούσια γενικά πρα-γματικότητα της Κούβας.

Στις 28 του Γενάρη πραγματοποιή-θηκε η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΥΛΩΝ, με τί-τλο “είμαστε ένας αναμένος δαυλός”(Τσε Γκεβάρα), σαν φόρος τιμής στονκομμουνιστή αγωνιστή και σε υποστή-ριξη στο Νόμο της Αξιοπρέπειας και τηςΚυριαρχίας, που εγκρίθηκε από τηνΚουβανική Λαϊκή Συνέλευση πριν λίγεςμέρες, σαν άμεση απάντηση στο δολο-φονικό αποκλεισμό του νόμου Χελμς-Μπάρτον της αμερικάνικης κυβέρνησης.

Συντονισμένη από τη Φοιτητική Ομο-σπονδία, συγκέντρωσε 150 χιλιάδες νε-ολαίους της Αβάνα, στην πλειοψηφίατους φοιτητές κι εργαζόμενους -ανάμε-σα στα άλλα πανό υπήρχαν αυτά τουΞενοδοχείου Νασιονάλ, του ΣωματείουCIMEX, του Γραφείου του Ιστορικού,της Ένωσης Κομμουνιστικών Νεολαι-ών, κτλ- με την αλληλέγγυα υποστήριξηαντιπροσωπειών από την Ουρουγουάηκαι τη Βραζιλία και των ΔιεθνιστικώνΕπιτροπών Υπεράσπισης της Επανά-στασης της Βραζιλίας και της Αργεντι-νής (που έχουν ιδρυθεί με πρωτοβουλίατων αντίστοιχων Ποσαδικών Επαναστα-τικών Εργατικών Κομμάτων· σημείωσημεταφραστή).

Η μαζική εκδήλωση έδειχνε τι σημαί-νει το Εργατικό Κράτος σε επανάσταση:στην εξέδρα όπου βρισκόταν ο ΦιντέλΚάστρο -σαν παγκόσμιος ιπτάμενοςηγέτης-, βρίσκονταν επίσης η ΜέλμπαΕρνάντες, ο Υπουργός Δικαιοσύνης τουΕργατικού Κράτους του Βιετνάμ και ηΥπουργός Υγείας της Νότιας Αφρικής.Σ’ αυτό εκφράζεται αυτό που ο σύντρο-φος Ποσάδας και Οράσιο χαρακτηρί-ζουν σαν την αναγκαιότητα ενός Παγκό-σμιου Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου,στο δρόμο προς την ΚομμουνιστικήΔιεθνή.

Σημαντική ήταν η κεντρική αναφοράτου Φιντέλ στην αντίσταση του βιετνα-μέζικου λαού σαν παράδειγμα και η από-φαση να υποστηρίξει η Κούβα το 14οΦεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών, μέσαστα πλαίσια της κοινωνικοοικονομικήςανάκαμψης (μετά την ειδική περίοδο

91-93). Η ατμόσφαιρα της πειθαρχίαςκαι της σιγουριάς που υπήρχε από τηναρχή της πορείας, έδειξαν την αλληλέγ-γυα συνείδηση: μαζών-στελεχών-ηγε-σιών, που διαρθρώνονται κι αυτοοργα-νώνονται, χωρίς την ανάγκη να πιέσεικανείς και να υποσχεθεί κίνητρα.

Ο επιστημονικός σοσιαλισμός δυνα-μώνει τις ανθρώπινες τεχνικο-επιστημο-νικές ικανότητες και προπάντων μορφω-τικές. Κι όπως έκφρασε ο Ραούλ Κά-στρο, Υπουργός των ΕπαναστατικώνΕνόπλων Δυνάμεων στην Εθνοσυνέλευ-ση της Λαϊκής Εξουσίας, κάτω από μιαδιαρκή κριτική παρατήρηση.

Ταυτόχρονα άρχισε ένα άλλο ξεχωρι-στό γεγονός, με το Φόρουμ της Επιστή-μης και της Τεχνολογίας, που οργανώ-θηκε από το σχετικά νέο Υπουργείο Επι-στημών, Τεχνολογίας και Περιβάλλο-ντος. Εκεί ο Φιντέλ έκλεισε την εκδήλω-ση της παράδοσης των βραβείων σε 500εργασίες, που ήταν το αποτέλεσμα ενόςδημόσιου διαγωνισμού ανάμεσα σε 260χιλιάδες προτάσεις που υποβλήθηκαναπό 1,7 εκατομμύρια κουβανούς απόδιάφορες εργασιακές, επιστημονικές,τεχνικές, φοιτητικές, αγροτικές κολεκτί-βες και μαζικούς οργανισμούς.

Στην επέμβασή του κατέληξε με τοσυμπέρασμα γύρω από την ανάγκη ναυπάρχουν πρακτικές και συγκεκριμένεςεφαρμογές, με οδηγό την ανάπτυξη τηςκουβανικής πραγματικότητας. Την ανά-γκη για αγροτικές, φαρμακευτικές καιτεχνολογικές εφαρμογές, προπάντωνεξορθολογισμού των μηχανισμών εξοι-κονόμησης ενέργειας και καυσίμων,των αναγκών της ύδρευσης, της αλιείαςκαι της εξόρυξης ορυκτών. Τέλος σχε-διάστηκε δημόσια και σαν συνέχεια τωνπροηγούμενων, ένα περιοδεύον πανε-θνικό σύστημα επιστημονο-τεχνικώνσυμβούλων.

Δεν είναι λιγότερο σημαντικό να ξε-χωρίσουμε το γιορτασμό που έγινε στηντοποθεσία Λα Πλάτα, της νομαρχίας τουΓκουαμά στη Σιέρρα Μαέστρα, για τηνικηφόρα επίθεση σε μια μονάδα τηςδικτατορίας του Μπατίστα, με την πα-ρουσία του Ραούλ Κάστρο, που συγκέ-ντρωσε όλη την εκδήλωση, λέγοντας:“Πάνω στην ανταύγεια της φλόγας θασηκώσουμε σχολειά” -μια αλληγορικήέκφραση, ένα απόφθεγμα ενός ηγέτηπου άρχισε και προώθησε το ΝεανικόΣτρατό Εργασίας, στη σχέση Εκπαίδευ-ση-Εργασία. Ανάμεσα στ’ άλλα το Σχέ-διο Τουρκίνο ή Σχέδιο Ανάπτυξης τωνΟρεινών Περιοχών, για τη βελτίωση της

ποιότητας ζωής των ορεινών ζωνών(Μαέστρα, Ασκαμπράι και Μόα) -όπουυπήρχαν χρόνια προβλήματα ελλείψεωνυπηρεσιών- και των πολιτοφυλακών,δηλαδή των εδαφικών στρατών στησχέση τους με όλο το λαό.

Σε σχέση μ’ αυτό η ΓΣΕ της Κούβαςεκφράζει την υποστήριξή της στην πάλητων νοτιοκορεατών εργατών ενάντιαστην εργασιακή ευελιξία. Ταυτόχρονασυγκαλεί τις βδομαδιάτικες εθελοντικέςμπριγάδες για τη συγκομιδή του σαχα-ροκάλαμου, που υπολογίζονται σε 8000εθελοντές δρεπανοφόρους, αρχίζονταςαπό το 2ο Ανατολικό Μέτωπο ζαχαροκά-λαμου (Επαρχία Γκράνμα), με βραβείακαι κίνητρα στη γυναικεία διμοιρία τουΑγροτοβιομηχανικού ΣυμπλέγματοςCAI “Αντόνιο Σάντσεζ” του Σιενφουέ-γκος. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι το βδο-μαδιάτικο περιοδικό Τραμπαχαδόρεςπου εκδίδει η ΓΣΕ Κούβας, περιλαμ-βάνει προσανατολισμούς, κριτικές προ-τάσεις, λύσεις, απέναντι σε νέα καθημε-ρινά φαινόμενα που δημιουργούνταιστην κουβανική κοινωνία με την απο-ποινικοποίηση της κατοχής συναλλά-γματος και που είναι αναγκαίο ν’ ανα-λυθούν μέσα στα πλαίσια της οργανω-τικής ωρίμανσης.

Δεν θα μπορούσε να λείψει απ’ αυτήτην αναφορά η διαρκής δράση των CDRσε επίπεδο εθνικού συντονισμού, επε-κτείνοντας και βαθαίνοντας, μέσα απότο γραμματέα υγείας των CDR, σύντρο-φο Βίκτορ Ντομίνγκεζ και τονΥπουργείο Δημόσιας Υγείας, ένα ΣχέδιοΠροληπτικής Υγείας, καταστάλαγμα τηςσυζήτησης των προβλημάτων της υ-γείας και της περίθαλψης του λαού σελαϊκές συνελεύσεις.

Μπορεί κανείς να σχολιάσει αναρί-θμητα προτσές ανύψωσης, όπως τηνεπίσκεψη του αντιπροσώπου του Επα-ναστατικού Λαϊκού Κόμματος του Λάοςκαι του Κομμουνιστικού ΚόμματοςΚίνας, τη Συμφωνία ΓΣΕ Κούβας-MIN-FAR για συνεργασία στις Νεανικές Τε-χνικές Μπριγάδες, τις δωρεές του συν-δικάτου των ξενοδοχοϋπαλλήλων καιτου τουρισμού στο πρόγραμμα ενάντιαστον καρκίνο, η ενσωμάτωση των αυ-τοαπασχολούμενων και των συνταξιού-χων στη ΓΣΕ Κούβας, σε μια υπέροχηέκφραση της κοινωνικής σιγουριάς.

Μια είδηση είναι αναγκαίο επίσης ναδώσουμε εξαιτίας της απόκρυψής τηςαπό τον καπιταλιστικό τύπο της Αργεντι-νής: Είναι η Ίδρυση ενός Αργεντινο-κουβανικού Συνδέσμου Οικονομολό-

Ç ÊÏÕÂÁ ÓÇÌÅÑÁ,ÓÅ ÄÉÁÑÊÇ ÅÐÁÍÁÓÔÁÔÉÊÇ ÁÍÏÄÏ,

ÓÁÍ ÐÁÃÊÏÓÌÉÁ ÊÏÌÌÏÕÍÉÓÔÉÊÇ ÅÊÖÑÁÓÇ



γων, σαν μέρος των διεθνών σχέσεωνπου εμπλουτίζονται μέσα από το κοινω-νικό εργαστήρι της κουβανικής σοσιαλι-στικής οικονομίας.

Μια λεπτομέρεια έκανε ευτυχισμένηκαι υπέροχη την παραμονή μας στηνΚούβα: η έλλειψη καταναλωτικής προ-παγάνδας και σκουπιδιών παντού καιιδιαίτερα στην τηλεόραση, εξαιρετικόπροληπτικό μέτρο κατά της μόλυνσης.

Ποιες είναι οι παράλληλες καπιταλι-στικές λύσεις που υπάρχουν σε παγκό-σμιο επίπεδο κι όχι μακριά από τηνΚούβα; Η Αϊτή είναι βυθισμένη σε μιαγενική απεργία όλου του λαού, ενάντιαστην ιδιωτικοποίηση και την καταλή-στευση της κοινωνικής κληρονομιάς. ΤοΕκουαδόρ διώχνει τους ντόπιους μενε-μικούς. Στην Ουρουγουάη η απεργίατων τραπεζοϋπαλλήλων πάει ενάντιαστην εργασιακή απορύθμιση κι απο-κρούει την ιδιωτικοποίηση της Επιχεί-ρησης Αερίου. Η χολέρα και η ηπατίτις,μεσαιωνικές επιδημίες, εξαπλώνονταιστη Βολιβία και την Αργεντινή, στηχώρα μας όπου υπάρχει μια γενικευμένηαποδοκιμασία της ατιμωρησίας και τηςκαταλήστευσης των επιχειρήσεων, μεπρώτες την τηλεφωνική, την ηλεκτρικήκαι τη σιδηροδρομική. Στο Μεξικό υ-πάρχει η πολιτική εμβάθυνση του κινή-ματος των Ζαπατίστας. Η Σεούλ, πρω-τεύουσα της καπιταλιστικής Κορέας,“ασιατικής τίγρεως” συγκλονίζεται απότις κινητοποιήσεις των χιλιάδων εργαζο-μένων.

Ο καπιταλισμός δεν έχει λύσεις, έχειεξαντλήσει τα όριά του και βρίσκεται σεάγρια αταξία.

30/3/1997

*Πτυχιούχος της ανθρωπολογίας καιιδρυτής του τοπικού CDR της Σάντα Φετης Αργεντινής.

Από Ραούλ Βάλντεζ Βίβο*

Το πιο βαθύ σημείο στο ιδεολογικόπεδίο ήταν και συνεχίζει να είναι τοεξής: Ποιος θα νικήσει στον κόσμο, οσοσιαλισμός ή ο καπιταλισμός;

Πριν μια δεκαετία και λιγότερο, η α-πάντηση των κομμουνιστών ευνοούταναπό την ορατή ανάπτυξη των διεθνώνγεγονότων κι απαντούσαμε ότι το περιε-χόμενο της εποχής μας είναι η μετάβα-ση, βαθμιαία αλλά αμείλικτη, από τονκαπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Σήμερα, ακόμα και στις χώρες πουαντιστέκονται στο να εγκαταλείψουν τοσοσιαλισμό, αποτελεί μια πράξη πολιτι-κού θάρρους και γνήσια επιστημονικήςκι επαναστατικής θεώρησης των πρα-γμάτων, να υπερασπίζει κανείς ότι αυτήη απάντηση συνεχίζει να έχει ισχύ. Έτσισυμπεράναμε στο ετήσιο επιστημονικόκλείσιμο της Ανώτατης ΚομματικήςΣχολής.

Οι κουβανοί επαναστάτες είμαστεπεισμένοι ότι στο πέρασμα του χρόνουθα πρέπει να εκπληρωθεί ο υπέρτατοςνόμος που ανακαλύφθηκε από τονΧέγκελ και που το δρόμο της υλοποίη-σής του (με την άνοδο της εργατικήςτάξης και την πάλη των λαών) τονανακάλυψε ο Μαρξ, νόμος που αναφέ-ρεται στο ότι οι άνθρωποι ποτέ δενεγκαταλείπουν τις κατακτήσεις στηντεχνολογία και την κοινωνική συνείδηση.

Είναι εντυπωσιακό ότι ο Χοσέ Μαρτίεπανέλαβε τη διαλεκτική χεγγελιανήδιατύπωση αυτού του αντικειμενικούνόμου: μόνο το λογικό μπορεί να διατη-ρηθεί στην ζωντανή πραγματικότητα.Το είπε ο Χέγκελ, όταν επικρατούσεακόμα η φεουδαρχία κι έτσι πρόβλεψεότι θα την αντικαταστήσει ο καπιταλι-σμός. Ο Μαρτί το είπε έχοντας στο μυα-λό του την ισπανική αποικιακή κυριαρ-χία, που φαινόταν παντοδύναμη στηνΚούβα, μετά την προδοσία του Ζανχόν,που έφερε ειρήνη χωρίς ανεξαρτησία.

Ο ιμπεριαλισμός είναι καταδικασμέ-νος να εξαφανιστεί, γιατί αποτελεί τοαποκορύφωμα του παραλόγου.

Πώς μπορεί κανείς να δεχτεί ότι οιΗΠΑ, με μόλις το 5% του παγκόσμιουπληθυσμού, θα καταναλώνουν για πά-ντα (σε πολυτελείς σπατάλες και σεόπλα) το 33% της ενέργειας και το 45%των πρώτων υλών του πλανήτη;

Η περίφημη ολοκλήρωση, που οδηγείτις κοινωνικές αντιθέσεις σε επίπεδατρέλας και εξολοθρεύει τη Φύση, εκ-φράζει το αναπόφευκτο προτσές της

κοινωνικοποίησης που ανακαλύφθηκεαπό τον Μαρξ και τον Λένιν: κάθε εμπό-ρευμα παράγεται με τη συνδρομή ολό-κληρων κλάδων και χωρών κι ο προο-ρισμός του είναι η παγκόσμια αγορά,όπου δρα το παγκόσμιο χρήμα. Ηπαραγωγή γίνεται ανάμεσα σε όλους,είναι κατά συνέπεια αντικειμενικά κοι-νωνικοποιημένη, αλλά ευνοεί προπά-ντων ορισμένους πάμπλουτους, πράγμαπου οφείλεται στο ότι η ιδιοκτησία τωνβασικών μέσων παραγωγής ανήκειστους εκμεταλλευτές.

Μόνο ο σοσιαλισμός φέρνει σε αντι-στοιχία την παραγωγή και την ιδιοκτη-σία, όλου του λαού (κρατική) ή των κο-λεκτίβων (συνεταιρισμών, UBPC). Αυ-τό επιτρέπει την πληρωμή σύμφωνα μετην εργασία και τον προγραμματισμότης ανάπτυξης.

Για τους κουβανούς το ιδεολογικό ζή-τημα που χωρίζει τους επαναστάτες απότους αντιπάλους τους, συνεπάγεται καιμια άλλη ερώτηση: Θα μπορέσει η μι-κρή μας χώρα, να υπερασπίσει και νατελειοποιήσει το σοσιαλισμό, παρά τοναποκλεισμό της μεγαλύτερης δύναμηςόλων των εποχών και την καθυστέρησηπολλών άλλων λαών στο να τον κατα-κτήσουν και να γεμίσουν με λογική τομέλλον τους;

Ο Φιντέλ είναι Φιντέλ. Ή καλύτερα,για να το πούμε όπως αυτός προτιμάεικι επιμένει τώρα που γιορτάζουμε τα 70χρόνια του, η Κουβανική Επανάστασηείναι Κουβανική Επανάσταση, γιατί δενφοβάται να φωνάξει “σοσιαλισμός ήθάνατος”. Ο σοσιαλισμός ζει στον Μαρ-τί, στον Μασέο, σ’ όλους τους ήρωες καιτους μάρτυρες που απελευθέρωσαν τηνΚούβα και το λαό της και στουςκουβανούς που οικοδομούν συνειδητάτη δική μας πραγματικότητα.

Τελικά άνθρωποι προδότες μπορεί ναυπάρχουν, αλλά λαοί προδότες όχι.Ξέρουμε ότι εδώ και σ’ όλο τον κόσμοτο μέλλον είναι ο σοσιαλισμός, ή δεν θαυπάρξει μέλλον. Και σίγουρα θαυπάρξει!

*Μέλος του ΚΚ Κούβας καιΔιευθυντής της Σχολής Στελεχών.

ÊÏÕÂÁ: ÁÐÏÖÁÓÉÓÔÉÊÅÓÁÐÁÍÔÇÓÅÉÓ ÓÅ ÌÅÃÁËÁ

ÅÑÙÔÇÌÁÔÁ



Αγαπητοί σύντροφοι

Χαιρετίζουμε τα 50 χρόνια του περιο-δικού ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΦΩΝΗ, που τοέχουν καθιερώσει σαν συνειδητό, οργα-νικό και οργανωτικό μέρος της προετοι-μασίας και της ίδιας τη οικοδόμησης τηςνέας κοινωνίας, της σοσιαλιστικής κοι-νωνίας της ανθρωπότητας. Και τώρα, σ’αυτή την επέτειο, το βρίσκουν σε μια α-πό τις πιο ανυψωμένες φάσεις του, έχο-ντας και πάλι ξαναγίνει, όπως την εποχήμε τον Ποσάδας -με τη δημοσίευση τωνκύριων κειμένων της τωρινής ηγεσίαςτης Διεθνούς-, όχι μόνο το όργανο τουΑργεντίνικου Τμήματος, αλλά και όληςτης Ποσαδικής 4ης Διεθνούς και μέσωαυτής το όργανο της οικοδόμησης τηςΝέας Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ταυτό-χρονα, όπως έκανε ο Χ. Ποσάδας, χωρίςνα καθυστερεί, περιμένοντας τις κομ-μουνιστικές ηγεσίες, αλλά οικοδομώ-ντας κι οργανώνοντας τις μάζες τηςΑργεντινής κι όλου του κόσμου, τηνκομμουνιστική και σοσιαλιστική πρωτο-πορία τους, τα κινήματά τους και την τα-ξική πάλη, όπως αυτή δίνεται στο αντι-κειμενικό προτσές, εξαιτίας της έλλει-ψης επιστημονικής μαρξιστικής μαζικήςηγεσίας.

Αν κανείς ψάχνει για την πιο μεγάληαπόδειξη του ότι “ο σοσιαλισμός είναιμια αναγκαιότητα της οργάνωσης τηςζωής” κι ότι “οι μάζες είναι ώριμες γιατο σοσιαλισμό”, είναι αυτή που έδωσετο προτσές του “ξεκαθαρίσματος, ειλι-κρίνειας της ιστορίας” όπου παρά τηνπτώση της γραφειοκρατίας και την ανοι-χτή προδοσία της συντριπτικής πλειο-ψηφίας των λεγόμενων κομμουνιστι-κών, σοσιαλιστικών, ή αριστερών ηγε-σιών και το πέρασμά τους στο στρατό-πεδο του καπιταλισμού, αυτός δεν μπό-ρεσε να επωφεληθεί σε τίποτα και σεκαμιά στιγμή για ν’ αναδιοργανωθεί σανσύστημα και για να συντρίψει τις μάζεςκαι τους αγώνες τους στον κόσμο. Απότη λεγόμενη “νέα τάξη” έμεινε μόνο τονέο στη μορφή, αλλά παλιό στο περιεχό-μενο προτσές ολοκληρωτικής κρίσης,αταξίας, δυσαρμονίας και ανταγωνι-σμού του καπιταλιστικού συστήματος,εσωτερικά και προπάντων απέναντι στιςποτέ παραλυμένες και πάντα ώριμεςκοινωνικά και πολιτικά μάζες του κό-σμου. Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση τηςοικονομίας, κάτω από την καπιταλιστικήολοκλήρωση, αποδείχτηκε ακόμα πιο

αποσυνθετική της πολιτικής παγκόσμιαςοικονομίας, της ανθρώπινης κοινωνίαςκαι της σχέσης της με τη φύση και τοσύμπαν, ενώ αντίθετα η ανθρώπινη κοι-νωνία κάθε φορά και περισσότερο ανυ-ψώνει τη συνείδησή της και το συναί-σθημα της αλληλεγγύης και της ενότη-τας με τον εαυτό της. Από το ΦεστιβάλΝεολαίας και Φοιτητών στην Κούβα,μέχρι το αντιιμπεριαλιστικό προτσές τηςΑφρικής -όπου, όπως στην Ερυθραίασυνδυάζονται άμεσα κομμουνιστικέςμορφές οργάνωσης της κοινωνίας- καιμέχρι την Ουκρανία -όπου οι σοβιετικέςμάζες με τις κινητοποιήσεις τους και μετις φωτογραφίες του Τσε Γκεβάρα καιτο σφυροδρέπανο στα χέρια, διώχνουντους στρατιωτικούς ελιγμούς του ΝΑΤΟαπό το έδαφός τους-, το προτσές και οιμάζες δείχνουν ότι η πάλη συνεχίζει ναείναι σοσιαλιστικό σύστημα ενάντια στοκαπιταλιστικό σύστημα, στην τωρινήμορφή της, που είναι, ολόκληρη η αν-θρώπινη κοινωνία ενάντια στο καπιταλι-στικό καθεστώς και τον επικεφαλής του,τον ιμπεριαλισμό. Σήμερα, κανένα λογι-κό ανθρώπινο ον -δηλαδή εκτός απότους καπιταλιστές- δεν δέχεται να πε-θαίνει ούτε ένα παιδί της Αφρικής απότην πείνα, όταν βλέπει ότι περισσεύει ηδυνατότητα της παγκόσμιας οικονομίαςνα το κάνει να ζει και μάλιστα ευτυχισμένο.

Μετά τη χρεοκοπία της κομμουνιστι-κής και αριστερής γραφειοκρατίας ναδείξει ότι ήταν δυνατή η ειρηνική συνύ-παρξη, έρχεται τώρα η τελική χρεοκοπίατης σοσιαλδημοκρατίας να δείξει ότι οκαπιταλισμός μπορεί, ο ίδιος, προγραμ-ματίζοντας ήδη όπως λένε αυτοί μονο-πολικά και παγκόσμια, να δώσει στις μά-ζες αυτό που έχουν ανάγκη και ναμετασχηματιστεί από τα μέσα σε σοσια-λισμό. Αλλά όπως βλέπουμε, αυτό τηνίδια στιγμή δεν σήμανε καθόλου το “τέ-λος της ιστορίας και των ιδεολογιών”.Γιατί όπως πάντα εξηγούσαν οι δάσκα-λοι του μαρξισμού, αυτή που καθορίζειτην ιστορία, ποτέ δεν ήταν η άρχουσατάξη, αλλά αντίθετα ήταν και είναι ηταξική πάλη κι ότι για να εναρμονιστείη ανθρωπότητα πρέπει τελικά να καταρ-γήσει τις τάξεις στο σοσιαλισμό. Αν ζεισήμερα και προχωράει η ανθρωπότηταδεν είναι γιατί υπάρχει ακόμα οκαπιταλισμός -αν εξαρτιόταν απ’ αυτόν,ανάμεσα στ’ άλλα θα είχε κάνει ήδη τον3ο παγκόσμιο πόλεμο, όπως έδειχνε ο Χ.Ποσάδας-, αλλά γιατί οι μάζες του κό-

σμου αγωνίζονται ενάντιά του, ωριμά-ζοντας, προετοιμάζοντας και οικοδομώ-ντας ταυτόχρονα όπου και όταν μπορούντη νέα κοινωνία.

Για όλα αυτά προκύπτει πιο ώριμη καιπιο επείγουσα ταυτόχρονα η ανάγκη τουΚόμματος και της Κομμουνιστικής Διε-θνούς, της Εργατικής Εξουσίας καιΚράτους εθνικά και παγκόσμια, τουΠαγκόσμιου Ενιαίου Αντιιμπεριαλιστι-κού και Αντικαπιταλιστικού Μετώπου,αλλά όλο αυτό -βγάζοντας το ιστορικόσυμπέρασμα από τις εμπειρίες που έγι-ναν-, βασισμένο στην επέμβαση και τηνάμεση δημοκρατική σοβιετική και αντι-γραφειοκρατική οργάνωση των μαζών.Κι είναι γι’ αυτό που χαιρετίζουμε τηνΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΦΩΝΗ, σαν οργανι-κό και πυρηνικό μέρος αυτού του προτσές.

Μ. ΜΑπό το Ευρωπαϊκό Γραφείο και το

Ελληνικό Τμήμα

ÃÑÁÌÌÁ ÓÔÏ ÅÐÁÍÁÓÔÁÔÉÊÏ ÅÑÃÁÔÉÊÏ ÊÏÌÌÁ ÔÇÓÁÑÃÅÍÔÉÍÇÓ, ÅÅÊ (ÔÑÏÔÓÊÉÓÔÉÊÏ-ÐÏÓÁÄÉÊÏ), ÃÉÁ ÔÁ 50×ÑÏÍÉÁ ÔÏÕ ÐÅÑÉÏÄÉÊÏÕ ÔÏÕ “ÐÑÏËÅÔÁÑÉÁÊÇ ÖÙÍÇ”



Η απόφαση της Εθνικής Ολομέλειαςτου Πλατιού Μετώπου (ΠΜ) στις 18του Ιούλη, να μην αλλάξει το καταστατι-κό έτσι ώστε να επιτρέπει τη συμμετοχήόλων των κομμάτων στην καθημερινήηγεσία του ΠΜ, δηλαδή στο ΠολιτικόΤραπέζι, έχει σαν σκοπό ν’ αποκλείσεικινήματα όπως το ΕΕΚ, ιδρυτική οργά-νωση του ΠΜ.

Το ΕΕΚ καταδικάζει αυτή την απόφα-ση της Ολομέλειας, εξαιρώντας το σύν-τροφο Πρόεδρο του ΠΜ Ταμπαρέ Βά-σκες, το στρατηγό Βίκτορ Λικάντρο καιτα κινήματα και τα κόμματα που ψήφι-σαν ενάντια στον αποκλεισμό, όπωςείναι το MLN, MPF, CUF, UP, PST, FI-DEL, Πρεγκόν, 26 Μάρτη, καθώς και α-ντιπρόσωποι της βάσης από το Μοντε-βίδεο και το εσωτερικό της χώρας.

Τη στιγμή που η πλειοψηφία της ηγε-σίας του ΠΜ διακηρύσσει τη δημοκρα-τία, από την άλλη συνεχίζει με την πιοανέντιμη όψη του σταλινισμού. Η πλειο-ψηφία της ηγεσίας του ΠΜ τοποθετείταιπάνω από το κοινωνικό προτσές και τιςμάζες. Στην πραγματικότητα ποτέ δενμπαίνουν μπροστά, αλλά σαν η “ποντι-κοουρά” του κοινωνικού προτσές.

Ο αποκλεισμός κινημάτων ιδρυτικώντου ΠΜ όπως είναι το ΕΕΚ, που έχειδείξει μια απόλυτη συνέπεια στην υ-περάσπιση του οργάνου που είναι τοΠΜ -σε περίοδο δημοκρατίας και δικτα-τορίας-, πραγματοποιείται από μια συμ-φωνία κορυφής που υιοθετήθηκε εδώκαι τρία χρόνια, σε άλλη κατάσταση καικάτω από την πίεση της κρίσης που κο-ρυφώθηκε με την παραίτηση του στρα-τηγού Σερένι στις 5 του Φλεβάρη του1996.

Αυτό είναι το παράδειγμα που η πλει-οψηφία της ηγεσίας του ΠΜ δίνει στολαό, όσο αφορά την υπεράσπιση τηςδημοκρατίας και της προόδου;

Οι ποσαδικοί χαιρετίζουμε σαν μιααπό τις πιο ανυψωμένες δράσεις τουσυντρόφου Ταμπαρέ Βάσκες -όσο αφο-ρά την υπεράσπιση των δικαιωμάτωντων ουρουγουανών μαζών- το ότι υπερ-αμύνθηκε της συμμετοχής του δικούμας Κόμματος και άλλων κινημάτωνστην ηγεσία του ΠΜ.

Αυτή η αποφασιστικότητα του Τα-μπαρέ Βάσκες σημαίνει γι’ αυτόν, όχιμόνο χιλιάδες ψήφους που θα του χρεια-στούν για να γίνει πρόεδρος της Ουρου-γουάης, αλλά και την υπεράσπιση τηςεπαναστατικής ηθικής και πίστης, πί-

στης στις ιδέες και στις ουρουγουανέςμάζες.

Μ’ αυτή τη θέση ο Ταμπαρέ εγγυάταιότι αν πάει στην κυβέρνηση, αυτός θαπροοδεύσει, αναπτύσσοντας την κοινω-νική σχέση με το λαό, που είναι η βασι-κή εγγύηση για το μέλλον.

Αυτό δεν το προβάλουμε για να υπερ-ασπίσουμε τους ποσαδικούς, αλλά γιατην υπεράσπιση των δικαιωμάτων τωνμειοψηφιών.

Αντίθετα, οι μάζες αισθάνονται ότι μ’αυτή την απόφαση της πλειοψηφίας τηςηγεσίας του ΠΜ παραβιάζονται τα δι-καιώματα των μειοψηφιών. Τις πλειο-ψηφίες τις οργανώνει η αστική τάξη.Πάντα η αστική τάξη βρίσκει τα μέσα,τα κίνητρα, τα δημοσιογραφικά και οι-κονομικά εφόδια, κτλ, για κάτι τέτοιο.Όπως το έκανε πριν η σοβιετική γρα-φειοκρατία. Χειρίζονται τα μέσα αλλάτίποτα παραπάνω.

Όταν οι μάζες επεμβαίνουν, αυτές α-ποφασίζουν. Ας αναλύσουμε την κατά-σταση, από το Μεξικό μέχρι κάτω. Πό-σες και πόσες ηγεσίες φιγουράρουν επι-κεφαλής μεγάλων κομμάτων κι όμως τιμπορούν να κινητοποιήσουν; Ας ρωτή-σουμε τις μάζες πώς οικοδομούν, οργα-νώνουν και καθοδηγούν κινήματα, έστωκι αν δεν διαθέτουν τις γνήσιες ηγεσίες;Τις δημιουργούν, μερικές πέφτουν, έρ-χονται άλλες.

Κάνει λάθος η πλειοψηφία της ηγεσί-ας του ΠΜ, οι σύντροφοι του Σοσιαλι-στικού Κόμματος, της Συνέλευσης Ου-ρουγουάη, των Αρτιγκίστας, του Κομ-μουνιστικού Κόμματος, του PVP, κτλ,αν πιστεύουν ότι μ’ αυτό τον τρόπο θαεμποδίσουν τη δική μας πολιτική συμ-μετοχή. Εμείς έχουμε εμπιστοσύνη ότιθ’ αναστρέψουμε αυτή την κατάσταση.

Αυτή η σιγουριά προέρχεται από τοότι διαπιστώνουμε ότι οι μάζες της Ου-ρουγουάης, της Λατινικής Αμερικής καιτου κόσμου σπάνε όλα τα δεσμά πουτους έδεναν. Αυτό είναι ένα προτσές πουάρχισε με την πτώση της σοβιετικήςγραφειοκρατίας. Το Εργατικό Κράτοςμπήκε σε αμφισβήτηση σαν οργανωτικήδιάρθρωση κι όμως αυτό επεκτάθηκε σ’όλο τον κόσμο, στην σοσιαλιστική, κομ-μουνιστική συνείδησή του. Οι ηγεσίεςπέφτουν, άτομα που φαίνονται αμετακί-νητα στις θέσεις τους, ηγεσίες που φαί-νονται σταθερές, αύριο δεν αντιπροσω-πεύουν κανέναν. Το προτσές της οικοδό-μησης της ηγεσίας -που για το καπιταλι-

στικό σύστημα χρειάστηκαν αιώνες-, ηανθρωπότητα το οικοδομεί σήμερα, σεπολύ μικρό χρονικό διάστημα. Πολύμικρό!

Το ΕΕΚ θα επέμβει σ’ αυτές τις εσω-τερικές εκλογές, γιατί πρέπει να παρα-μείνουμε στο Πολιτικό Τραπέζι του ΠΜ.Όχι μόνο γιατί είμαστε ιδρυτές κι έχου-με κερδίσει αυτό το δικαίωμα, αλλάγιατί θεωρούμε ότι αντιπροσωπεύουμεμια πολιτική αναγκαιότητα για το ΠΜκαι το επαναστατικό προτσές της Ου-ρουγουάης. Κι αυτοί που έδειξαν ότιείμαστε έτσι ήταν ο Ταμπαρέ Βάσκεςκαι ο Βίκτορ Λικάντρο, που ψήφισανμαζί μας. Δηλαδή η ιστορική συνέχεια-που είναι ο Λικάντρο- και η προοπτική-που την αντιπροσωπεύει ο Ταμπαρέ-. Ηπροέλευση και η εξέλιξη. Το Κόμμα μαςθα στηριχτεί για τη μελλοντική δράσητου σ’ αυτές τις σκέψεις. Ο Ταμπαρέ έ-δωσε ένα παράδειγμα στις μάζες τηςΟυρουγουάης, σαν ένας άνθρωπος πουθέλει κι αγωνίζεται να είναι αξιοπρεπήςμε τον εαυτό του και με το κοινωνικόπροτσές που αυτός αισθάνεται ότιαντιπροσωπεύει.

Χαιρετίζουμε τους συντρόφους τουMLN, της “26 Μάρτη”, του Πρεγκόν κιόλων των κινημάτων που δήλωσαν ότιυπερασπίζουν το ιδρυτικό μέτωπο, χω-ρίς αποκλεισμούς βασισμένους στηνεκλογική δύναμη. Η συμμετοχή στοΠολιτικό Τραπέζι του ΠΜ είναι μέροςμιας ιστορικής ανάγκης του ίδιου τουΠΜ.

Ένας τομέας της πρωτοπορίας θακαταλάβει αντικειμενικά ότι η πλειοψη-φία της ηγεσίας του ΠΜ, όταν πάει στηνκυβέρνηση θα ενεργήσει με την ίδια πο-λιτική των αποκλεισμών, κάνοντας α-κριβώς ό, τι έκανε και τώρα: μια κυβέρ-νηση για μερικούς, μια κυβέρνηση γιαεπίλεκτους.

Είναι ψέμα ότι η δημοκρατία επιβε-βαιώνεται μέσα από τη μυστική ψήφο,τόσους ψήφους έχεις, τόσο αξίζεις. Ηαστική τάξη είναι μ’ αυτό τον τρόπο πουπλαστογραφεί τους κοινωνικούς αγώ-νες. Η αστική τάξη στηρίζεται γι’ αυτόστην ανεργία, την κρίση, τις πελατεια-κές σχέσεις, ή το λαϊκισμό. Λένε και υ-πόσχονται ένα πρόγραμμα και στη συνέ-χεια εφαρμόζουν κι αναπτύσσουν έναεντελώς αντίθετο. Μ’ αυτό το κριτήριοπου εφαρμόζει η πλειοψηφία της ηγε-σίας του ΠΜ, πρέπει να νομιμοποιή-σουμε όλες τις αστικές κυβερνήσεις.

ÏÕÑÏÕÃÏÕÁÇ: ÁÐÏÖÁÓÇ ÔÏÕ ÅÐÁÍÁÓÔÁÔÉÊÏÕ ÅÑÃÁÔÉÊÏÕ ÊÏÌÌÁÔÏÓ(ÅÅÊ, Ôñïôóêéóôéêïý-Ðïóáäéêïý )

ÃÉÁ ÅÍÁ ÐËÁÔÕ ÌÅÔÙÐÏ ÐÉÓÔÏ ÓÔÉÓ ÉÄÑÕÔÉÊÅÓ ÔÏÕ ÁÑ×ÅÓ



Είναι όλες νόμιμες!Εμείς πιστεύουμε ότι δεν είναι νόμι-

μες οι αστικές κυβερνήσεις. Πιστεύουμεότι η κυβέρνηση του Σανγκινέττι είναιμια κυβέρνηση νόθα, που στήριξε τηνάνοδό της στην κρίση του ΠΜ. Έτσι τοαναλύσαμε κείνη τη στιγμή και συνεχί-ζουμε να λέμε και τώρα: έκλεψαν τηνεκλογή από το ΠΜ και την προεδρία απότον Ταμπαρέ Βάσκες.

Πιστεύουμε ότι ο Μένεμ δεν κέρδισενόμιμα τις τελευταίες εκλογές. Πήρε το37% των ψήφων κι είναι ψέμα ότι είναιμια κυβέρνηση πλειοψηφική. Είναι μει-οψηφική. Υπήρξε μια μεγάλη διασποράτων ψήφων κι επίσης μια σημαντικήαποχή.

Η Καρντόζο είχε μια μεγάλη επιτυχίαστις εκλογές στη Βραζιλία, γιατί το Κόμ-μα των Εργαζομένων υποβάθμισε τοπρόγραμμά του και πρόβαλε την ίδια πο-λιτική μ’ αυτή του Καρντόζο, αλλά ο τε-λευταίος ήταν πιο λογικό και πιστευτόνα παρουσιαστεί σαν ο άμεσος αντιπρό-σωπος ενός τέτοιου προγράμματος.

Την ίδια στιγμή, ο πρόσφατος θρίαμ-βος που πέτυχε στο Μεξικό ο Κουαοτέ-μοκ Κάρντενας δείχνει ότι αυτός ανέβη-κε σ’ ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Αντιπρο-σωπεύει συγκεντρωμένα το προτσές της“διακοπείσας” μεξικάνικης επανάστα-σης, που έχει και μια άλλη έκφραση,αυτή στο FZLN, στο κίνημα των Ζαπα-τίστας. Η συγκεντρωμένη έκφραση εί-ναι το προλεταριάτο και η μικροαστικήτάξη που ψήφισαν μαζικά τον Κ. Κάρ-ντενας και συνέτριψε αυτό που σήμαινετο PRI (Επαναστατικό Θεσμικό Κόμ-μα), δηλαδή την παραμόρφωση τηςεπανάστασης στο Μεξικό. Ο κόσμος εί-δε ότι μπορούσε να σπρώξει περισσότε-ρο και χρησιμοποίησε έναν άνθρωποέντιμο, τον Κάρντενας, που έχει τερά-στιες δυνατότητες να προοδεύσει.

Αν ο Κάρντενας πίστευε ότι αυτές οιδυνατότητες βρίσκονται στο να ζητήσειδάνεια από τον ιμπεριαλισμό, ή να τουεγγυηθεί ότι δεν θα κάνει κρατικοποιή-σεις, κτλ, από τώρα θα μπορούσαμε νασυμπεράνουμε ότι το Κόμμα στο οποίοανήκει, το Επαναστατικό ΔημοκρατικόΚόμμα θα χάσει τις εκλογές το 2000.Γιατί οι μάζες του Μεξικού δείχνουν ότιθέλουν άλλο πράγμα. Οι 60 χιλιάδεςαγωνιστές στους οποίους στήριξε οΚάρντενας την προεκλογική του εκ-στρατεία στην πόλη του Μεξικού, δεί-χνουν ότι οι βάσεις είναι πολύ στέρεες.

Εμείς κάνουμε δημόσιες αυτούς τουςπροβληματισμούς, όχι για να διαιρέσου-με και να διασπάσουμε το ΠΜ. Είμαστεπεισμένοι ότι για να γίνουμε κυβέρνηση,οι μάζες πρέπει να αισθανθούν -ακόμακαι για να δώσουν την ψήφο τους- ότιαυτή η κυβέρνηση εναρμονίζει μια σχέ-ση που περνάει από το ΕπαναστατικόΚράτος. Αυτό αναπτύσσεται μέσα απόμια Λαϊκή Δημοκρατική ΚυβέρνησηΑλληλεγγύης, που μετατρέπεται σεΕπαναστατική, στο μέτρο που υιοθετεί

μια μορφή συντονισμένη με το προτσέςτης αντιιμπεριαλιστικής ενοποίησης τηςΛατινικής Αμερικής.

Είναι βλακώδες να πιστεύουν μερικοίότι οι μάζες δεν συζητάνε και δεν ανα-λύουν αυτό που συμβαίνει στα κινήματαόπως αυτό του ΠΜ, τα μέτρα που υιοθε-τεί η ηγεσία του. Αυτοί πιστεύουν ότιμπορούν ν’ αποφασίζουν κεκλεισμένωντων θυρών, αλλά οι μάζες συζητούν μετις πόρτες ανοιχτές. Αυτοί πιστεύουν ότιμπορεί να κάνουν μια η δυο φορές λάθοςκαι η κοινωνία δεν θα το καταγράψει.Είναι πάνω σ’ αυτά τα λάθη που στηρί-ζεται το καπιταλιστικό σύστημα για νακερδίσει χρόνο στο προτσές. Γι’ αυτό τολόγο κι όλα τα κινήματα που αυτοαπο-καλούνται της αριστεράς βρίσκονται σεκρίση στη Λατινική Αμερική και στονκόσμο.

Τέλος το ΕΕΚ προτείνει σ’ όλα τακόμματα και τα κινήματα που ψήφισανότι αντιτίθενται στο να μειωθούν ταπολιτικά κόμματα που συμμετέχουν στοΠολιτικό Τραπέζι, να διαμορφώσουμεένα μέτωπο που θα μας επιτρέψει ναδιατηρήσουμε την κανονική λειτουργίασαν Πρόσθετο Πολιτικό Τραπέζι. Προ-τείνουμε ένα πολιτικό μέτωπο που θαυπερασπίζει τις αρχές και το πρόγραμματης ίδρυση του ΠΜ.

Διαθέτουμε τα γραφεία μας για ναλειτουργήσουμε με τους συντρόφους ό-λων των ρευμάτων. Ένα τέτοιο Τραπέζιδεν είναι ενάντια στο Πολιτικό Τραπέζι,αλλά επιδιώκει να υπερασπίσει το δικαί-ωμα να συζητάει και ν’ αποφασίζει μέσαστο ΠΜ.

Χ. Οράσιο27/6/1997

Υιοθετήθηκε σαν απόφαση από τηνΗγεσία του ΕΕΚ Ουρουγουάης(τροτσκιστικού-ποσαδικού).

Σαντιάγκο της Χιλής, 1 Ιούνη 1997,Χούλιο Σέσπεδες, ανταποκριτής.

Από τις 22 ως τις 24 του Μάη πραγμα-τοποιήθηκε το προγραμματικό Συνέδριοτης ΓΣΕ. Υπάρχουν σημαντικές πρόοδοισε όλες τις όψεις, που θα επιτρέψουνστη Συνομοσπονδία μια καλύτερη λει-τουργία στο εσωτερικό της, σε επίπεδοεθνικό και διεθνές. Καθώς το κείμενοτων αποφάσεων δεν έχει ακόμα εκδοθείαπό την οργανωτική επιτροπή, μεταφέ-ρουμε ορισμένα σημεία:

Αποφασίστηκε η υπεράσπιση τωνκρατικών επιχειρήσεων και η πάλη ενά-ντια στις προσπάθειες για ιδιωτικοποί-ησή τους. Συγκεκριμένα της ΕθνικήςΕπιχείρησης Πετρελαίου, της ΕταιρείαςΧαλκού, της Λιμενικής Επιχείρησης,της Κρατικής Τράπεζας, της ΕθνικήςΕπιχείρησης Κάρβουνου, των Υγειονο-μικών Επιχειρήσεων, της Εθνικής Επι-χείρησης Ορυκτών. Πριν απ’ αυτό τοΣυνέδριο, οι εθνικές οργανώσεις τωνεργαζομένων στον κλάδο του πετρελαί-ου, των ορυκτών και του χαλκού ένωσαντις δυνάμεις τους και δήλωσαν ότι ανεπιχειρηθεί ιδιωτικοποίηση έστω καιμιας από τις αντίστοιχες επιχειρήσεις, θ’απαντήσουν με κινητοποίηση των εργα-ζομένων και των τριών κλάδων. Η ΓΣΕθα καταβάλει προσπάθειες για να διευ-ρύνει αυτό το ενιαίο μέτωπο προς τις ορ-γανώσεις και των άλλων κρατικών επι-χειρήσεων. Μια άλλη όψη που προωθή-θηκε εξαιτίας της επείγουσας ανάγκηςγια συνδικαλιστική αυτονομία και δη-μοκρατία, είναι ο τρόπος της εκλογήςτης εθνικής ηγεσίας. Αποφασίστηκε οιηγέτες σε εθνική κλίμακα να εκλέγονταιαπό τα μέλη της βάσης. Οι τωρινοί εκ-λέχτηκαν από περίπου πεντακόσιους η-γέτες τον περασμένο χρόνο. Οι επόμε-νοι, σαν ένα βήμα πριν από την καθολι-κή ψήφο, θα εκλεγούν από περίπου 10χιλιάδες ηγέτες της βάσης, τον Απρίλητου 1998.

Τετρακόσιοι ανθρακωρύχοι, μερικοίμε τις γυναίκες και τα παιδιά τους, έφτα-σαν στο Σαντιάγκο. Είναι αυτοί που τονπερασμένο χρόνο θυσιάστηκαν για ναεπιτρέψουν τη συνέχιση της λειτουργίαςτου ανθρακωρυχείου του Λότα. Από τηστιγμή που η κυβέρνηση, μη εκπληρώ-νοντας τη δέσμευσή της, έκλεισε τοεργοστάσιο, αυτοί κινητοποιήθηκαν γιαν’ απαιτήσουν τα οφέλη που είχαν πετύ-χει οι πάνω από χίλιους εργαζόμενοι,

×ÉËÇ: ÔÏ ÓÕÍÅÄÑÉÏÔÇÓ ÃÓÅ ×ÉËÇÓ

ÁÐÏÖÁÓÉÆÅÉ ÅÍÁÅÐÁÍÁÓÔÁÔÉÊÏ

ÁÍÉÉÌÐÅÑÉÁËÉÓÔÉÊÏÐÑÏÃÑÁÌÌÁ



όταν έκλεισε το εργοστάσιο. Είχαν τηνυποστήριξη της ΓΣΕ και έκαναν διάφο-ρες κινητοποιήσεις.

Εξαιτίας της οικονομικής, διαρθρωτι-κής και ακαδημαϊκής χειροτέρευσης τουΠανεπιστημίου της Χιλής και της έλλει-ψης δημοκρατίας σ’ αυτό, υπήρξαν κι-νητοποιήσεις των φοιτητών, με καταλή-ψεις διαφόρων σχολών και μια μεγάλησυγκέντρωση εφτά χιλιάδων φοιτητών,απαιτώντας αλλαγές. Μια Ολομέλειατης Φοιτητικής Ένωσης, με σκοπό ναξεπεραστεί η κρίση και να φέρει τον κα-νονικό ρυθμό στα Πανεπιστήμια, προ-τείνει να εγκατασταθεί μια εσωτερικήπανεπιστημιακή διακυβέρνηση, προη-γούμενα να παραιτηθεί η τωρινή πρυτα-νεία, ώστε να προωθηθεί γι’ αυτό τοχρόνο ένα σώμα καθηγητών που θασυζητήσει και θα λύσει τα προβλήματα.Για να καθοριστούν τα ειδικά θέματαπροτείνει να σχηματιστεί μια τριμηνιαίαεπιτροπή, που θα καθορίζει, με βάσηπροτάσεις, τα θέματα προς συζήτηση.Οι υπάλληλοι του Πανεπιστημίου ήδηδήλωσαν ότι στηρίζουν τους φοιτητές.Οι ακαδημαϊκοί ακόμα όχι. Αναμένεταιότι θα το κάνουν. Αν δεν υπάρξει απά-ντηση σύντομα, οι φοιτητές θασυνεχίσουν τις καταλήψεις. Κινητοποι-ήθηκαν και άλλα πανεπιστήμια σταβόρεια και νότια της χώρας κι άλλα στοΣαντιάγκο βρίσκονται σε κατάστασηετοιμότητας για παρόμοια προβλήματα.

Τη στιγμή που στέλνω αυτό το σημεί-ωμα, Δευτέρα 2 του Ιούνη, δέκα από τιςδεκατρείς σχολές του Σαντιάγκο έχουνκαταληφθεί.

Από Ελισαίο Ραμίρεζ

Σημείωση της Σύνταξης (της Προ-λεταριακής Φωνής της Αργεντινής,σημείωση μεταφραστή): δημοσιεύου-με το παρόν άρθρο που είναι συνερ-γασία του Ελισαίο Ραμίρεζ με το συν-δικαλιστικό ρεύμα “Ν’ αντισταθούμεκαι να προχωρήσουμε” του κλάδουτων Τραπεζοϋπαλλήλων, που προετοι-μάζεται να συμμετάσχει στο Συνέδριοτης Συνομοσπονδίας CUT της Πρω-τεύουσας, από τι 26 ως τις 28 του Ιού-νη 1997.

1) Το ΜΕΡΚΟΣΟΥΡ είναι ένα οργα-νωτικό (οικονομικό και πολιτικό) πλάνοπου ανταποκρίνεται στα βασικά συμφέ-ροντα της μεγάλης αστικής τάξης καιτου χρηματιστικού κεφαλαίου των με-γάλων χωρών του Νότου: Αργεντινή,Βραζιλία και σαν παραρτήματα η Ου-ρουγουάη και η Παραγουάη. Η ενσωμά-τωση της Χιλής σαν συνεταίρου κλείνειτον κύκλο των κεφαλαίων που συμμα-χούν με τις πολυεθνικές για να κυριαρ-χήσουν τόσο στην αγορά της παραγω-γής, όσο και της εργασίας.

2) Η Τοπική και ΛατινοαμερικάνικηΟλοκλήρωση είναι ασύμμετρη με τασυμφέροντα του Μερκοσούρ. Η Ολο-κλήρωση είναι μια αναγκαιότητα τηςκοινωνικής προόδου του λαού, ακόμακαι μικρών και μεσαίων τομέων τωναστικών τάξεων. Αντίθετα, η τωρινήλειτουργία του Μερκοσούρ, κυριαρχού-μενη από τα συμφέροντα των μεγάλωνεπιχειρήσεων (πολλές απ’ αυτές ήδηπολυεθνικές, ή σε διαδικασία απορρό-φησής τους απ’ αυτές), καταργεί κάθεπραγματική δυνατότητα οικονομικήςκαι κοινωνικής προόδου. Από το να εκ-φράζει παραμορφωμένα μια τοπικήανάγκη των χωρών, περνάει στο να είναιένα μονοπώλιο καθοδηγούμενο στοβασικό του κορμό από το μεγάλο κεφά-λαιο. Είναι αυτό που ονομάσαμε ήδη το1990, το ΚΟΜΕΣΟΥΡ (στα ισπανικάσημαίνει, κατατρώγει το Νότο) των με-γάλων πολυεθνικών.

3) Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια οι ντόπιεςαστικές τάξεις, χρησιμοποιούν αυτό τονοργανισμό για να γεφυρώσουν τις δια-φορές και τις ιστορικές εμπορικές δια-μάχες τους, για τον έλεγχο της αγοράς ,

κτλ., αλλά αυτό δεν είναι το πιο σημα-ντικό στη ζωή και τον οικονομικό καιπολιτικό σχεδιασμό του Μερκοσούρ.

ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΜΕΡΚΟΣΟΥΡ

1) Η τελική κρίση που χτυπάει το κα-πιταλιστικό σύστημα δεν έχει διέξοδοκοινωνικής προόδου. Η συγκεντρωμένηεκμετάλλευση, που συνδυάζει την κα-τάργηση των κοινωνικών, συνδικαλι-στικών και οικονομικών κατακτήσεωντων εργαζομένων, με την υψηλή τεχνο-λογία στην παραγωγή σε όλες της τιςμορφές, πληροφορική, ρομποτική, δεναφήνει χώρο, ούτε για την πολιτική κιαυτών ακόμα των κυβερνώντων τουσυστήματος. Η πραγματικότητα είναιμία και μόνο μία: το οικονομικό προτσέςστον καπιταλισμό στηρίζεται και διαρ-θρώνεται μέσα από την οπισθοδρόμησητου βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενωνμαζών. Αυτό καταλήγει σε δυο μεγάλαδιαρθρωτικά σημεία: Εργασιακή Ευελι-ξία και Ανεργία.

2) Η παραγωγή για την εσωτερικήαγορά του ίδιου του Μερκοσούρ (μέσααπό την πολιτική των πολυεθνικών, τοΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, κτλ) επι-τρέπει να προωθούν αυτή την πολιτικήχωρίς άμεσα οικονομικά εμπόδια. Όπωςκαι οι “ασιατικές τίγρεις”, (“τίγρεις τουσαλονιού” όπως λέμε εμείς), που σήμε-ρα βρίσκονται σε κρίση, ζουν μια αρι-θμητική άνθηση όσο αφορά τη συγκέ-ντρωση της οικονομίας και ταυτόχρονααυξάνουν την υποδούλωση των δυνά-μεων και της αγοράς της εργασίας. Εί-ναι τριτογενείς οικονομίες του καπιταλι-σμού, που βασίζονται στην ανάπτυξηκαι τη σταθερότητα της εξωτερικής α-γορά κύρια. Έτσι οι οικονομικές διακυ-μάνσεις του εξωτερικού και οι κοινωνι-κοί, συνδικαλιστικοί και πολιτικοί αγώ-νες στην Ευρώπη, την Ιαπωνία ή τιςΗΠΑ, η πρόοδος ή η οπισθοδρόμησήτους, κανονίζουν το αν υπάρχει σταθε-ρότητα ή όχι στο εσωτερικό. Εξαρτώ-νται εξολοκλήρου από τη συγκεντρω-μένη παγκόσμια καπιταλιστική οικονο-μία, από τα πηγαινέλα της κι από τιςπροηγούμενα “ανθούσες αριθμητικέςοικονομίες”, αλλά που ζουν σε τελικόανταγωνισμό με την ανθρώπινη κοινωνία.

3) Οι ανάγκες της εσωτερικής αγοράς

ÔÉ ÅÉÍÁÉ ÔÏ ÌÅÑÊÏÓÏÕÑ ÃÉÁ ÔÁÓÕÍÄÉÊÁÔÁ;


ÊÕÊËÏÖÏÑÇÓÅ:

ÐÁÍÔÅËÇ ÐÏÕËÉÏÐÏÕËÏÕ

ÔÁ ËÁÚÊÁ ÌÅÔÙÐÁ

ÅÊÄÏÓÅÉÓÓÕÍÄÅÓÌÏÓ "ÐÁÍÔÅËÇÓ ÐÏÕËÉÏÐÏÕËÏÓ"

ÁÈÇÍÁ 1997


είναι βασικά δευτερεύουσες σ’ αυτά ταπολιτικά τους σχέδια. Η ανεργία, η επι-λεκτικότητα της αγοράς, όπου μόνο το20% του ντόπιου πληθυσμού έχει πρα-γματική πρόσβαση σ’ αυτή, η εξαφάνι-ση του μικρού και μεσαίου παραγωγού(που απορροφιέται ή εξαγοράζεται απότις πολυεθνικές), ακόμα και μέρους τωνμεγάλων ντόπιων τραπεζών και χρημα-τιστικών οίκων (μέσα από τον έλεγχοτης αγοράς αξιών), όλων των επιχειρή-σεων που ήταν ανεξάρτητες από τηνπολιτική καθοδήγηση του ΔΝΤ, τηςΠαγκόσμιας Τράπεζας, κτλ, είναι όλεςεκφράσεις της ανάγκης της εφαρμογήςκαι της συγκέντρωσης της καπιταλιστι-κής οικονομίας.

4) Τα ανώτερα στρώματα του ντόπιουκεφαλαίου παλεύουν ανάμεσά τους(Βραζιλία, Αργεντινή, Χιλή), για τιςσυνθήκες που επηρεάζουν τις εσωτε-ρικές αγορές, τα ιστορικά ντόπια πρωτο-γενή προϊόντα, που άλλωστε έχουν μιαμικρή προστιθέμενη αξία. Αλλά ενώνο-νται μεταξύ τους στέρεα, μέσα από συμ-φωνίες, ενάντια στους οργανισμούς τωνεργαζομένων και τις κοινωνικές, συνδι-καλιστικές, οικονομικές και πολιτικέςκατακτήσεις τους. Σήμερα κατά συνέ-πεια υπάρχει ένας θεμελιώδης ρόλοςτων Συνδικάτων, των Εθνικών Εργατι-κών Συνομοσπονδιών και των οργανι-σμών της βάσης, σε εθνική και διεθνικήκλίμακα.

5) Η υπεράσπιση των κοινωνικών,συνδικαλιστικών και πολιτικών κατα-κτήσεων των εργαζομένων περνάει απότο να βγούμε από το Σχέδιο Απάντησης(άμυνας) στην πολιτική (επίθεση) απέ-ναντι στην αντικειμενική κατάστασηκαι την κρίση κάθε φορά και μεγαλύτε-ρη, που φτωχαίνει το 80% του πληθυ-σμού και το αποκλείει από κάθε μορφήκοινωνικής προόδου (Υγεία, Παιδεία,Κατοικία, Μεταφορές, κτλ) και τελικάκαταλήγει στην υποδούλωση της αγο-ράς εργασίας (μέσα από την ελαστικο-ποίηση, που ονομάζεται κατ’ ευφημισμόεργασιακός εκσυγχρονισμός). Σ’ αυτόπρέπει ν’ αντιτάξουμε (να παλέψουμε)ένα Πρόγραμμα βασισμένο στις πρα-γματικές ανάγκες της Εσωτερικής Αγο-ράς της Περιοχής του Μερκοσούρ καιόλης της Λατινικής Αμερικής. Υπάρ-χουν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπινωνόντων από το Μεξικό μέχρι την Πατα-γωνία, που τους λείπουν τα βασικά είδηγια τη διατήρησή τους στη ζωή. Πουζουν κάτω από το επίπεδο της φτώχειας,με 800 θερμίδες τη μέρα. Που αποτε-λούν μια Τοπική και Περιοχική Αγοράπου δεν περιλαμβάνεται στην πολυεθνι-κή πολιτική του τωρινού Μερκοσούρ,γιατί αυτή η πολιτική δεν στοχεύει στον’ αναπτύξει το εσωτερικό, μ’ όλες τιςαπαραίτητες αλλαγές που πρέπει ναγίνουν στις ντόπιες οικονομίες, αλλά ναστηριχτεί, όπως οι “ασιατικές τίγρειςτου σαλονιού”, στην παγκόσμια οικονο-μία που είναι συγκεντρωμένη κι ολο-

κληρωμένη στις μεγάλες χώρες.6) Γι’ αυτό προτείνουμε την ίδρυση

της ΕΝΙΑΙΑΣ ΛΑΤΙΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙ-ΚΗΣ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΤΩΝ ΕΡ-ΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ξεκινώντας από μια έκ-κληση να πραγματοποιηθεί μέσα απόσυνελεύσεις της εργατικής βάσης, στηνπορεία προς Συνέδρια των Συνομοσπον-διών του Μερκοσούρ (Βραζιλίας-Αργε-ντινής-Ουρουγουάης-Παραγουάης-Χι-λής), σαν βάση για την ενσωμάτωση σ’αυτή και της Βολιβίας, του Περού, τηςΚούβας, της Βενεζουέλας, του Μεξικού,της Νικαράγουας, κτλ. Οι τοπικές Εργα-τικές Συνομοσπονδίες του Μερκοσούρπρέπει να ενισχύσουν την οργάνωσήτους, αλλά και τα βασικά σημεία τουπρογράμματός τους. Που να ξεκινάει α-πό το ότι η κρίση, το κλείσιμο εργοστα-σίων, οι απολύσεις, η ελαστικότητα τωνεργασιακών σχέσεων, κτλ, πρέπει ν’αντιμετωπίζονται, α) από τον κάθε κλά-δο ή τομέα, β) από τις Εθνικές Συνομο-σπονδίες, γ) από την προώθηση τηςιστορικής κατάκτησης του ΕΝΙΑΙΟΥΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΤΟΥ ΜΕΡΚΟΣΟΥΡ α-νά κλάδο και τομέα, με ενιαία διεθνικήηγεσία κι ένα μοναδικό πρόγραμμα γιατην υπεράσπιση των κατακτημένωνδικαιωμάτων και με τις συγκεκριμένεςπροτάσεις (οικονομικές και πολιτικές)που θα κάνουν ώστε η ολοκλήρωση -στην οποία οι εργαζόμενοι δεν αντιτιθέ-μαστε, αλλά αντίθετα προτείνουμε καιστηρίζουμε σαν μια κοινωνική και πολι-τική ανάγκη των λαών- να είναι προςόφελός τους.

7) Να προωθηθεί η προγραμματικήολοκλήρωση, με μια πολιτική που θαθεσμοθετεί σε εθνική κλίμακα σύμφωναμε την πραγματική έννοια της γενικότε-ρης ολοκλήρωσης. Έτσι πρέπει να εν-σωματωθούν στις εθνικές πραγματικό-τητες οι διάφορες αναπτύξεις που συνέ-βησαν στην ύπαιθρο και στην πόλη, στιςδιάφορες χώρες του Μερκοσούρ καιόλης της Λατινικής Αμερικής. Ναενσωματωθούν οι εργάτες, οι αγρότες,οι επαγγελματίες, οι μικροί και μεσαίοιπαραγωγοί, οι Χωρίς Γη και Χωρίς Ερ-γασία, που στην τελική του φάση οκαπιταλισμός τους αποκλείει από τηζωή.

8) Να στηρίξουμε την Τοπική Ολο-κλήρωση για να υπερασπίσουμε την Οι-κονομία, την καταναλωτική αγορά καιτις πηγές εργασίες, ενάντια στην ALCAπου προωθείται από τον αμερικάνικοιμπεριαλισμό και τις πολυεθνικές. Ν’αποκρουστεί η ALCA που δεν αντιπρο-σωπεύει τα συμφέροντα της κοινωνικήςανάπτυξης των λαών, αλλά του μεγάλουιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, που αφήνεικαι μερικά ψίχουλα για τη ντόπια μεγα-λοαστική τάξη, που συμμαχεί και ενσω-ματώνεται σ’ αυτό το σύστημα.

9) Τέλος να προωθηθεί από τις ΓΣΕκαι τα Συνδικάτα μια πολιτική που θα έ-χει σαν στόχο τη δημιουργία τουΕΝΙΑΙΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΝΤΙΙΜΠΕ-

ΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ, στο οποίονα περιληφθεί η μικρή και μεσαία επι-χείρηση, οι φοιτητές, οι επαγγελματίες,οι συνεταιρισμοί, κτλ, σε μια ΠΡΑΓΜΑ-ΤΙΚΗ ΤΟΠΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ. ΤαΣυνδικάτα και οι Συνομοσπονδίες ναεπεξεργαστούν μια πολιτική, που θαέχει στρατηγική και τακτική στην εφαρ-μογή της, για να ενσωματώσει όλη τηνκοινωνία σ’ αυτή την πάλη, έτσι ώστεέχοντας τη βάση της στις μεγάλες πλει-οψηφίες, στους εργαζόμενους, οργανω-μένους ή όχι, στους ανέργους, στουςαγρότες χωρίς γη, συνεταιριστές, φοιτη-τές, κτλ, θα προωθεί επίσης πολιτικά καικοινοβουλευτικά μέτωπα που θα στηρί-ζουν αυτό το βασικό πρόγραμμα.

10) Για να μετασχηματίσουμε τη διε-φθαρμένη δράση της πολυεθνικής Μερ-κοσούρ σε μια αντικειμενική κοινωνικήανάγκη: ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝΠΡΟΟΔΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΟΥΜΕΡΚΟΣΟΥΡ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣΑΜΕΡΙΚΗΣ, σαν μέρος του κόσμου.

20/5/1997


ÊÕÊËÏÖÏÑÏÕÍ

×. ÏÑÁÓÉÏ

Ç ÐÔÙÓÇ ÔÇÓÃÑÁÖÅÉÏÊÑÁÔÉÁÓ

ÊÁÉ ÔÏ ÐÑÏÔÓÅÓÁÍÏÉÊÏÄÏÌÇÓÇÓ ÔÇÓÌÁÑÎÉÓÔÉÊÇÓ ÇÃÅÓÉÁÓ

Åêäüóåéò ÊÏÌÌÏÕÍÉÓÔÉÊÇ ÅÍÏÔÇÔÁ

×. ÐÏÓÁÄÁÓ

ÕÃÅÉÁ:

"ÓÔÏÍ ÊÁÈÅÍÁ ÓÕÌÖÙÍÁÌÅ ÔÉÓ ÁÍÁÃÊÅÓ ÔÏÕ"

Áðü ôïí Áóêëçðéü, óôçíåìðïñåõìáôïðïßçóç, ôï

ìõóôéêéóìü êáé ôç íüèåõóç ôçòõãåßáò êáé ç óïóéáëéóôéêÞ

áíáãÝííçóç

Åêäüóåéò ÅÐÉÓÔÇÌÇ-ÊÏÕËÔÏÕÑÁ-ááááááááÐÏËÉÔÉÊÇ


Προλεταριακή Φωνή: Ποια είναι ηθέση του ΚΧΓ πάνω στην πρόταση τουΚαρντόζο να δημιουργηθεί μια επιτροπήγια ν’ αναλύσει το πρόβλημα της αγροτι-κής μεταρρύθμισης;

Τζιλμπέρτο Πόντες ντε Ολιβέιρα:Εμείς κάναμε ένα Εθνικό ΣυντονιστικόΣυμβούλιο, με οργανώσεις όπως η Εθνι-κή Συνομοσπονδία των Επισκόπων τηςΒραζιλίας, η ΓΣΕ Βραζιλίας, η ΕθνικήΣυνομοσπονδία των Εργαζομένων στηΓεωργία και στη συνεδρίαση με την η-γεσία του ΚΧΓ καταλήξαμε στο συμπέ-ρασμα ότι, αυτή τη στιγμή, το να συμμε-τέχουμε σε μια επιτροπή της κυβέρνη-σης σημαίνει να της δώσουμε νέα πί-στωση χρόνου. Αυτό θα σήμαινε, όχιμόνο για το δικό μας κίνημα, αλλά γιαόλη την αριστερά, ν’ αναπνεύσει η κυ-βέρνηση και να προσπαθήσει να κατευ-νάσει την κρίση του σημερινού πολιτι-κού σκηνικού. Και οι λόγοι που εμείς δενσυμμετέχουμε είναι ότι αυτή η κυβέρ-νηση ποτέ δεν είχε μια δημοκρατικήστάση, ήταν πάντα αυταρχική κι ανεύ-θυνη. Αν η κυβέρνηση θέλει να πάρειένα συγκεκριμένο μέτρο για να λύσει τοπρόβλημα του λαού, δεν έχει ανάγκη νακάνει καμιά επιτροπή. Δεν έκανε καμιάεπιτροπή για να συζητήσει το ΕθνικόΣύστημα Περιφρούρησης του Αμαζο-νίου, την ιδιωτικοποίηση του Βάλε ντοΡίο Ντόσε, την επανεκλογή, κτλ. Εμείςπαρουσιάζουμε εννέα προτάσεις για τηναγροτική μεταρρύθμιση, από τη στιγμήκιόλας που εγκαταστάθηκαν οι οικογέ-νειες στους καταυλισμούς, που σήμεραανέρχονται σε 46 χιλιάδες, ζητήσαμετην τιμωρία των υπεύθυνων των δολο-φονιών στα στρατόπεδα, την αλλαγήτης αγροτικής και οικονομικής πολιτι-κής, εναντιωθήκαμε στο ξήλωμα τηςβιομηχανικής και αγροτικής διάρθρω-σης, κτλ.

Είναι αναγκαία μια αλλαγή, τόσο όσοαφορά την οργάνωση της διάρθρωσηςτης παραγωγής, όσο και τη λειτουργικήδιάρθρωση. Οι αντιπροσωπείες του Ε-θνικού Ινστιτούτου του Εποικισμού καιτης Αγροτικής Μεταρρύθμισης (ΕΙΕ-ΑΜ) είναι αδρανείς, έχουν λίγους λει-τουργούς, μεγάλο μέρος απ’ αυτούς λίγοεξειδικευμένους και η κυβέρνηση θέλειακόμα κι αυτούς να τους μειώσει. Αυτήείναι η ανεύθυνη πολιτική μιας κυβέρ-νησης που δεν έχει καμιά πρόταση γιατην αγροτική μεταρρύθμιση.

Εμείς, από τη μεριά του ΚΧΓ δεν θασυμμετάσχουμε σε καμιά επιτροπή. Θαδιατηρήσουμε ναι, το διάλογο με τηνκυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα θα διατη-ρήσουμε και την πάλη. Η κυβέρνηση

ισχυρίστηκε ότι το ΚΧΓ δεν συμμετέχειστην επιτροπή γιατί δεν είναι προετοι-μασμένο... Αυτή η κυβέρνηση είναιπροετοιμασμένη, ναι, για να παραδώσειτη χώρα μας στις πολυεθνικές και νακαταστρέψει την οικονομική διάρθρω-ση. Θα συνεχίσουμε την αντιπολίτευσήμας σ’ αυτή την κυβέρνηση, δεν θα συμ-μετάσχουμε σε καμιά επιτροπή. Θασυνεχίσουμε να καταλαμβάνουμε εδά-φη, δημόσιους χώρους, για να διεκδι-κήσουμε την αγροτική μεταρρύθμιση.Και θα συνεχίσουμε να κάνουμε κατα-λήψεις των δρόμων για να καταγγείλου-με τη διαφθορά, τη γενική σήψη τηςκυβέρνησης του Καρντόζο.

ΠΦ: Για τις 25 του Ιούλη έχει οργα-νωθεί μια μέρα υποστήριξης στον εργα-ζόμενο της υπαίθρου. Η ΓΣΕ σκέφτεταινα κάνει μια γενική απεργία σε υποστή-ριξη στο ΚΧΓ. Πώς το βλέπετε αυτόεσείς;

Τζ. Ολ.: Ορίσαμε αυτή τη μέρα σανμια εθνική μέρα πάλης, όχι μόνο για τηναγροτική μεταρρύθμιση, αλλά και γιατην υπεράσπιση του μισθού, των κοινω-νικών δικαιωμάτων. Γι’ αυτό έχουμεπρογραμματίσει, εκτός από δραστηριό-τητες στην ύπαιθρο, καταλήψεις γης,κινητοποιήσεις στις πλατείες των πόλε-ων, καταλήψεις των ΕΙΕΑΜ. Τέλος γιανα ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούςμε την κυβέρνηση, για να λύσουμεσυγκεκριμένα το πρόβλημα του εσωτε-ρικού της χώρας. Θέλουμε να βοηθή-σουμε να οικοδομηθεί αυτή η πραγμα-τική προοπτική για μια Γενική Απεργία.Και υπάρχουν δυνατότητες γι’ αυτό.Χτες συζητούσα με τον Βισεντίνο (ηγέ-τη της ΓΣΕ) και υπάρχει ένα ευνοϊκόκλίμα γι’ αυτό. Αν εμείς συνεχίσουμετην κοινωνική κινητοποίηση, πιέσουμεγια να εγκαθιδρυθούν τα CPI, θα υπάρ-ξουν οι αντικειμενικές συνθήκες για ναφθείρουμε αυτή την κυβέρνηση, όχιεντελώς, αλλά τουλάχιστον δεν θα έχειπια το ηθικό για να μιλάει για επανεκλο-γή και για νεοφιλελεύθερο πλάνο στηχώρα. Γιατί να φθείρουμε σήμερα τονΚαρντόζο σημαίνει να φθείρουμε τονεοφιλελεύθερο πλάνο. Κατά συνέπειαη δική μας επίθεση σήμερα σαν κίνημα,γίνεται στα πλαίσια της προσπάθειας ναγίνουμε στρατιώτες του λαϊκού κινήμα-τος, για να οικοδομήσουμε αυτό τοπανεθνικό κίνημα με την ηθική τηςπολιτικής προς όφελος των μαζών. Καιπιστεύω ότι στις 25 του Ιούλη θα μπειένα σημαντικό θεμέλιο για να οικοδο-μήσουμε αυτή την ενότητα στην αριστε-ρά και κύρια για ν’ αναζωογονήσουμετις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις και

πιστεύω ότι είναι δοσμένες οι συνθήκεςκαι θέλουμε να συμβάλουμε σ’ αυτό.

ΠΦ: Ποια είναι η γνώμη σας για τοεπεισόδιο του Σάο Πάολο, όπου οι “χω-ρίς στέγη” απομακρύνθηκαν και υπήρ-ξαν τρεις νεκροί;

Τζ. Ολ.: Εμείς σαν κίνημα είμαστεαγανακτισμένοι με τον κυβερνήτη Κό-βας γι’ αυτή του την ενέργεια. Ο ίδιοςείναι μέρος της κυβερνητικής βάσης καιιδεολογικά στηρίζει τον Καρντόζο. Συμ-βάλουμε με τη δική μας μικρή εμπειρίαστο να οργανωθούν οι “χωρίς στέγη”,μαζί με τους εργάτες. Κι όχι μόνο είμα-στε αγανακτισμένοι μ’ αυτή την ενέρ-γεια, αλλά και θα κάνουμε ό, τι μπορού-με για να την καταγγείλουμε δημόσιακαι να παλέψουμε ενάντια στην κυβέρ-νηση του Σάο Πάολο. Η στάση που εί-χαν απέναντι στους “χωρίς στέγη” στοΣαν Πάολο είναι η ίδια μ’ αυτή πουείχαν στην Παραΐδα χτες, όπου δολοφό-νησαν έναν εργαζόμενο της υπαίθρουκαι το ίδιο κάνουν σε διάφορες Επαρ-χίες. Είναι μια συνέπεια της ψεύτικηςαγροτικής και πολεοδομικής μεταρρύ-θμισης αυτής της κυβέρνησης. Έτσι,αυτό που μπαίνει στην ημερήσια διάτα-ξη είναι ότι οι εργαζόμενοι οργανώνο-νται, ότι οι “χωρίς στέγη” αρχίζουν ναδημιουργούν ένα δικό τους οργανισμό,που είναι διαφορετικού χαρακτήρα απ’αυτόν του ΚΧΓ. Κι όλα αυτά έχουν σχέ-ση με ένα μεγαλύτερο σχέδιο, που είναινα συγκρατήσουμε τις κοινωνικές συνέ-πειες που έχει το νεοφιλελεύθερο πλάνογια τις μάζες. Κι αν συνεχίζουμε μ’ αυτήτη μορφή, οι “χωρίς στέγη” να καταλαμ-βάνουν τους κενούς χώρους στις πόλεις,οι “χωρίς γη” να καταλαμβάνουν τουςκενούς χώρους στην ύπαιθρο, θαπετύχουμε να κινητοποιήσουμε την κοι-νωνία και να ξηλώσουμε αυτό το σχέδιοπου είναι εγκαταστημένο στη χώρα.Αυτή η κυβέρνηση φοβάται το λαό κι ανπετύχουμε κάθε βδομάδα να έχουμε κιένα νέο συμβάν στην κοινωνική πάλη,δεν θ’ αντέξει για πολύ. Αν κάθε βδομά-δα οι “χωρίς γη”, οι “χωρίς στέγη”, οιεργάτες, τα συνδικάτα, πραγματοποιού-με και μια νέα δράση, θα φθείρουμεσυστηματικά την κυβέρνηση. Αυτή εί-ναι η επίθεσή μας, ανταρτοπόλεμος, αλ-λά πολιτικός.

ΠΦ: Τι μήνυμα έχεις για τους αγρότεςτης Λατινικής Αμερικής και της Κούβαςκαι τι σκέφτεσαι για μια Λατινοαμερικά-νικη Αγροτική Συνομοσπονδία, αρχίζο-ντας από το ΚΧΓ;

Τζ. Ολ.: Σε σχέση με τους αγρότες,όπως εμείς διαλέξαμε σαν σύνθημα το“αγροτική μεταρρύθμιση, μια πάλη για

ÂÑÁÆÉËÉÁ: ÁÐÏÊËÅÉÓÔÉÊÇ ÓÕÍÅÍÔÅÕÎÇ ÔÏÕ ÔÆÉËÌÐÅÑÔÏ ÐÏÍÔÅÓ ÍÔÅÏËÉÂÅÉÑÁ, ÇÃÅÔÇ ÔÏÕ "ÊÉÍÇÌÁÔÏÓ ÔÙÍ ×ÙÑÉÓ ÃÇ" (Ê×Ã)



όλους”, έτσι διαλέγουμε και την πάλητων άλλων σαν δική μας. Η πάλη τωνχωρίς γη, των ιθαγενών, των αγροτώντης Λατινικής Αμερικής, κύρια των κου-βανών, είναι μια και μοναδική. Ανα-πτύσσουμε αυτό το διεθνιστικό συναί-σθημα, το συναίσθημα της ανθρώπινηςαλληλεγγύης κι ο κουβανικός λαός εκ-φράζει αυτό με τη συμπεριφορά του, όχιμόνο στις πολιτικές δραστηριότητες,αλλά και στις πρακτικές, της οικογενεια-κής, καθημερινής ζωής. Έτσι αυτό είναιμια αρχή, μια αξία που αναπτύσσουμεμ’ όλες τις αγροτικές οργανώσεις τηςΛατινικής Αμερικής και δε θέλουμε ναείμαστε οι μοναδικοί, αλλά μια από τιςοργανώσεις που συμβάλουν στην ενό-τητα των εργαζομένων της υπαίθρου.Υπάρχει πολλή κατακερματισμένη πάληστη Λατινική Αμερική και θέλουμε ναβοηθήσουμε ώστε αυτοί οι αγώνες ναέχουν αυτό το χαρακτήρα της ενότητας.Πιστεύω ότι η Κούβα αποδείχνεται γιατη Λατινική Αμερική σαν μια επαναστα-τική εμπειρία. Και δεν είναι ότι εμείςθέλουμε ν’ αντιγράψουμε την Κούβα,αλλά ναι, τους βλέπουμε, γιατί οι αρχέςπου αναπτύσσουν και οι μετασχηματι-σμοί που κάνουν στη χώρα τους, δενμπορούν ν’ αμφισβητηθούν από κανέναπολίτη ή χώρα στον κόσμο. Γιατί αυτοίέχουν αξιοπρέπεια και παρ’ όλα τα δεινάπου περνούν εξαιτίας του αποκλεισμού,διατηρούν τις αρχές. Είναι οι επαναστα-τικές, ανθρωπιστικές, ηθικές αρχές, πουείναι αξίες όλης της ανθρωπότητας κιόχι μιας χώρας.

Σε σχέση με τη δημιουργία της Συνο-μοσπονδίας, αυτή είναι μια ιδέα νέα γιαμας. Εμείς είμαστε ανοιχτοί σαν κίνημασε ό, τι είναι σημαντικό για την ενίσχυ-ση των δεσμών αλληλεγγύης, ανταλλα-γής εμπειριών, εμβάθυνσης ενός πολιτι-κού σχεδίου, λαϊκού, που να έχει προσα-νατολισμούς και συγκεκριμένες διεξό-δους για το λαό. Δεν είμαστε απλά σύν-τροφοι, αλλά και θέλουμε να συμβάλου-με στο προτσές. Υπάρχουν ήδη μερικέςοργανώσεις όπως η ΛατινοαμερικάνικηΣυντονιστική Επιτροπή των ΑγροτικώνΟργανώσεων (CLOC). Αλλά αυτό δενεμποδίζει να δημιουργήσουμε νέες ορ-γανώσεις, για να μπορέσουμε να προχω-ρήσουμε στην ταξική αντιπαράθεση μετην κυβέρνηση και με όλες τις καταπιε-στικές κυβερνήσεις και καθεστώτα πουυπάρχουν στη Λατινική Αμερική. Ταπροβλήματα μπορεί να έχουν διαφορε-τική μορφή, αλλά η καταπίεση είναι ηίδια.

Έχουμε μια κάποια αντίσταση σε μιαδιεθνή οργάνωση, μας απασχολεί πολύ,γιατί οι αγρότες ντε φάκτο είναι υποκεί-μενο της ιστορίας. Όλες οι οργανώσειςπου υπερασπίζουν αυτές τις αρχές,έχουν την υποστήριξή μας.

Βραζιλία, ανταποκριτής τηςΠρολεταριακής Φωνής, Μάης 1997

Κίτο, Εκουαδόρ, Δεκέμβρης 96:Το να παρουσιάσει ο Χ. Οράσιο τον

Οσβάλντο Γκουαγιασαμίν, δεν είναι μό-νο ένα προνόμιο, αλλά και μια ικανοποί-ηση μορφωτική, ιστορική και βασικάανθρώπινη. Το προνόμιο συνίσταται στογεγονός ότι μπόρεσε να πάρει τη συνέ-ντευξη, η ικανοποίηση στο ότι αυτό έγι-νε και πάλι για τα “Συμπεράσματα”. Οπαλιός γνώριμος μας, στα εβδομήντακαι κάτι χρόνια του, είναι αιώνια νέοςκαι ζωντανός, μέσα από το πνεύμα καιτη θέλησή του να ζήσει σαν ένας παρά-γοντας κοινωνικής προόδου, όπως οίδιος αυτοχαρακτηρίζεται “ένας επανα-στάτης ανθρωπιστής, που αγαπάει τηνκουβανική επανάσταση και τον Φιντέλ.”

Ο Οσβάλντο Γκουαγιασαμίν δεν είναικαθόλου ουτοπικός σοσιαλιστής. Η αγά-πη του για τις μάζες, τους ιθαγενείς,τους πολιτισμούς και τις εθνότητες τηςχώρας του κι όλου του κόσμου, δεν είναικάτι το ξεχωριστό από το διαλεκτικό τουυλισμό, όπως αυτός εκφράζεται στην τέ-χνη του, τη ζωγραφική του, τη γλυπτικήκι αρχιτεκτονική του. Γι’ αυτόν είναι φυ-σικό να βλέπει την Κούβα, το λαό τηςκαι τον Φιντέλ “σαν μια απόδειξη καιμια άνοδο της αξίας και της αξιοπρέ-πειας του ανθρώπινου όντος, αλλά επί-σης του ότι όχι μόνο είναι αναγκαίο, αλ-λά είναι και δυνατό να σπάσουμε τονκύκλο τη αναξιοπρέπειας, του ατομι-σμού και της εσωστρέφειας της καπιτα-λιστικής κοινωνίας και του επικεφαλήςτης, του ιμπεριαλισμού”.

Συμπεράσματα: Οσβάλντο, αντιπρο-σωπεύεις την επανάσταση στην τέχνητης ζωγραφικής, αλλά καθώς η τέχνηείναι μόνο μία, η ζωγραφική είναι μόνοένα μέρος της, αν όχι ένα θέμα, η τέχνηείναι καθολική, ο Γκουαγιασαμίν είναιένας επαναστάτης της κουλτούρας. Απόπού και πώς σου γεννιέται η ανάγκη νακάνεις αυτό το μνημειώδες έργο, πουκατά τη γνώμη μας είναι μια σύγχρονησυνέχεια, με την έννοια του στόχου καιτης έκφρασης, αυτού που έκανε ο Μιχα-ήλ Άγγελος στη βαθιά δύσκολη, αλλάαπελευθερωτική φάση της Αναγέννη-σης; Αυτός έδωσε στο ΠαρεκκλήσιΣιξτίνα (Καπέλα Σιξτίνα της Ρώμης),την υλοποίηση τη θρησκείας, μέσα απόμορφές έκφρασης εντελώς ανθρώπινεςκαι γήινες, σπάζοντας το άυλο του θεϊ-κού, έτσι ώστε να ενισχύσει την υλικήζωή. Βασιζόμαστε στη σκέψη του Χ.Ποσάδας, που έτσι ανέλυσε το έργο τουΜιχαήλ Άγγελου και τη σημασία του γιατην ιστορία της ανθρωπότητας, της ο-ποίας η τέχνη είναι μια έκφραση.

Σήμερα Γκουαγιασαμίν, σε μια φάσηπαρακμής ενός κοινωνικού συστήματος-του καπιταλισμού- όπου ο ιμπεριαλι-σμός δείχνει τη φύση του σαν καταπιε-στική τάξη και το διαζύγιό του με τονπολιτισμό, την τέχνη και την ίδια τηνκοινωνικά προοδευτική ζωή, όπως στηΡουάντα και στο Ζαΐρ για παράδειγμα,όπου εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινωνόντων αντιμετωπίζονται σαν να έχουνμικρότερη αξία ακόμα κι από τα σκου-λήκια και τα μερμήγκια. Σ’ αυτούς λοι-πόν τους καιρούς, ο Γκουαγιασαμίνφτιάχνει το “Παρεκκλήσι του Ανθρώ-που”, που εμείς λέμε θα είναι περισσότεροτο “Παρεκκλήσι της Ανθρωπότητας”.

Οσβάλντο Γκουαγιασαμίν: Ακριβώςείναι μέρος αυτού που μόλις είπες.Πιστεύω ότι αυτός ο αιώνας που μαςέτυχε να ζήσουμε είναι ο πιο κτηνώδηςόλης της ιστορίας του ανθρώπου πάνωστη γη. Γεννήθηκα το 1919 και τα πρώ-τα πράγματα που έπιασα στα χέρια μουήταν τα γραμματόσημα, δεν υπήρχανακόμα φωτογραφίες, τα πράγματα ήτανχειροποίητα, με ζωηρά, καθαρά χρώμα-τα, μπλε, κίτρινα, κόκκινα. Αλλά ταπρώτα πράγματα που κατάλαβα στηνπαιδική μου ηλικία, στα εφτά ή οχτώχρόνια μου, ήταν οι βομβαρδισμοί, ταχαρακώματα, τα αεροπλάνα με τέσσεραφτερά που βομβάρδιζαν πόλεις, πλοίαπου βυθίζονταν κι από εκείνη τη στιγμήμέχρι σήμερα, μέχρι αυτή την ίδια τηστιγμή που μιλάμε, δεν υπήρξε ούτε έναδευτερόλεπτο ανάπαυλας σ’ ένανκτηνώδη σκοτωμό ανθρώπου ενάντια σεάνθρωπο. Έγινα μάρτυρας: των Στρατο-πέδων Συγκέντρωσης, του ΙσπανικούΕμφυλίου Πολέμου, της Ατομικής Βόμ-βας. Απ’ αυτά, ο Ισπανικός Εμφύλιοςσυγκλόνισε βαθιά τη νιότη μου κι έφτα-σα στο σημείο ν’ αυτοκτονήσω. Δηλα-δή πράγματα συγκλονιστικά αυτού τουαιώνα κι είναι αυτά που προσπαθώ ναεκφράσω στους πίνακές μου. Όχι για ν’αφήσω ένα ενθύμιο της εποχής που έζη-σα, ούτε σαν μαρτυρία, αλλά γιατί είναιη ίδια η δική μου ανάγκη να εκφραστώ.Αν αυτό στο μέλλον αξίζει κάτι ή δεναξίζει, δεν ξέρω. Πιστεύω ότι δεν ξέρεικανένας. Κανένας δημιουργός ζωγραφι-κής, ποίησης, μουσικής δεν ξέρει αν ημουσική του, το ποίημα ή το βιβλίο τουθα έχουν διάρκεια στην ιστορία. Το νασκεφτεί κανείς ότι θα είναι θετικό όλοαυτό, είναι καθαρή φιλολογία και καθα-ρό όνειρο. Δηλαδή δεν ξέρουμε μέχριποιο βαθμό η τέχνη θα συγκινεί μετάαπό διακόσια ή τριακόσια χρόνια.

Γιατί ας πούμε ότι συγκινεί πραγματι-

“ÍÁ ÐÁØÏÕÌÅ ÍÁ ÊËÁÉÌÅ ÃÉÁÍÁ ÆÙÃÑÁÖÉÆÏÕÌÅ ÊËÁÉÃÏÍÔÁÓ,

ÁÕÔÇ ÅÉÍÁÉ Ç ÉÄÅÁ”Αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε ο ζωγράφοςΟΣΒΑΛΝΤΟ ΓΚΟΥΑΓΙΑΣΑΜΙΝστον Χ. Οράσιο, για τηνΕπιθεώρηση “Συμπεράσματα”

ÐÏËÉÔÉÓÌÏÓ


κά σήμερα, ενώ ζούμε, αλλά τι θα συμ-βεί στο μέλλον; Αυτή λοιπόν είναι ηιδέα, ν’ αφήσω, να πω εγώ αυτό πουσκέφτομαι γι’ αυτό τον αιώνα, να πά-ψουμε να κλαίμε, για να κλαίμε ζωγρα-φίζοντας. Λίγο πολύ αυτή είναι η ιδέα.

Εγώ βασικά είμαι ένας ανθρωπιστήςκι από πολιτική άποψη πιστεύω στηνΚουβανική Επανάσταση και πιστεύωότι ο Φιντέλ Κάστρο είναι ένας από τουςμεγάλους άνδρες αυτού του αιώνα, γιατην πολιτική του διάσταση. Αυτή είναιη ιδέα. Ποτέ στη χώρα μου δεν υπήρξε,ούτε υπάρχει η δυνατότητα να γίνει κάτιπαρόμοιο μ’ αυτό που έγινε στην Κούβακαι πιστεύω το ίδιο και για όλες τιςχώρες της Λατινικής Αμερικής, αυτή τηστιγμή. Οπωσδήποτε, πριν 20 ή 25 χρό-νια, ναι, υπήρχε αυτή η ελπίδα, μέχριπου ήλθε ο κύριος Νίξον, ο κύριος Κί-σινγκερ, υπουργός των εξωτερικών τωνΗΠΑ και πολύ ειδικός στα θέματα τηςΛατινικής Αμερικής, που μαζί με τονκύριο Μπους, που ήταν εκείνη τη στι-γμή αρχηγός της ΣΙΑ και στη συνέχειαπρόεδρος, τέλειωσαν με τη νεολαία, τηνπροοδευτική νεολαία. Και μέχρι σήμεραη Λατινική Αμερική είναι ένα σώμαχωρίς κεφάλι.

Αυτό δείχνουν όλα όσα συμβαίνουναυτή τη στιγμή στη Λατινική Αμερική,όλη η εξαθλίωσή της, που μοιάζει λίγοπολύ με την κατάσταση στη Χιλή, πουβγήκε από τη δικτατορία έχοντας αφή-σει μια πολύ μεγάλη εξαθλίωση στις πιοφτωχές ομάδες της χώρας και ταυτόχρο-να μια ευημερία σ’ έναν άλλο τομέα,δεμένο, λέω εγώ, με μια ολιγαρχία πουακόμα έχει επικεφαλής τον Πινοσέτ.Αυτή είναι η τραγωδία της ΛατινικήςΑμερικής.

Συμπεράσματα: Δάσκαλε, ήδη στησκέψη σου έχεις υλοποιήσει όλη αυτήτην αντιπροσώπευση. Πότε λοιπόν θατελειώσει το Παρεκκλήσι του Ανθρώπου;

Οσβάλντο Γκουαγιασαμίν: Αυτή τηστιγμή ακριβώς φτιάχνουμε την πρώτηπλάκα διαστάσεων 40 επί 40 μέτρων.Μια πλάκα, που σύμφωνα με τον μηχα-νικό κατασκευαστή, δεν έχει φτιαχτείπουθενά μέχρι τώρα στη Λατινική Αμε-ρική με τέτοιο μέγεθος. Τα αρχιτεκτο-νικά σχέδια είναι δικά μου. Έχω ζωγρα-φίσει πολλούς τοίχους σε διάφορα μέρητου κόσμου, αλλά ποτέ δεν ζωγράφισασε τοίχο που αρχιτεκτονικά να τον έχωφτιάξει ο ίδιος. Πάντα είχα να κάνω μεκτίρια με τα οποία δεν είχα καμιά τέτοιασχέση, όπως ας πούμε δύο τεράστιοι τοί-χοι που έχω ζωγραφίσει στο αεροδρόμιοτης Μαδρίτης, στο Μπαράχας. Το κτίριοδεν έχει καμιά σχέση. Το τοποθετείςκάπου για να καλύψεις ένα χώρο, αλλάδεν είναι ένας τοίχος αρχιτεκτονικός.

Είναι η πρώτη φορά που θα ζωγρα-φίσω σε ειδικούς τοίχους (αρχιτεκτονι-κούς), που με την ευκαιρία σου λέω ότιθα έχουν συνολική επιφάνεια 2.500 τε-τραγωνικά μέτρα στο “Παρεκκλήσι τουΑνθρώπου”, πάνω σ’ ένα αρχιτεκτονικόσώμα δημιουργημένο από μένα τον ίδιο.Στην πραγματικότητα, λέγοντας “πα-ρεκκλήσι” εννοούμε πολύ μικρό, ενώ

στην πραγματικότητα πρόκειται γιαέναν ΚΑΘΕΔΡΙΚΟ. Είναι ένα τεράστιοπράγμα.

Η βασική ιδέα όλου αυτού είναι η ε-ξής: Οι ιθαγενείς, με τον ερχομό τωνισπανών, χτυπήθηκαν μ’ ένα τρόπο κτη-νώδη. Γύρω στα 70 εκατομμύρια ιθαγε-νών πέθαναν από αρρώστιες, τουφεκι-σμούς, από μια σειρά γεγονότων, απότην εργασία και τους λιμούς στους οποί-ους ήταν εκτεθειμένοι. Σ’ αυτούς πρέ-πει να προστεθούν 50 εκατομμύρια νέ-γρων που αρπάχτηκαν από την Αφρικήγια να τους φέρουν εκεί όπου σήμεραονομάζεται Αμερική και περισσότεροιαπό τους μισούς απ’ αυτούς πετάχτηκανστη θάλασσα μέσα από τις βάρκες πουτους μετέφεραν. Αυτό είναι μια τραγωδία.

Υπάρχει ένα μέρος σ’ αυτό το αρχιτε-κτονικό σώμα όπου θα κάνω ένα εγκώ-μιο στην κουλτούρα μας, που αρχίζει 5με 6 χιλιάδες χρόνια π.Χ. Κουλτούρα,αλλά πραγματική κουλτούρα. Μια κουλ-τούρα αγάπης για τη φύση, προστασίαςτων πουλιών, των υδάτων. Κουλτούρατου να ξέρεις τη σημασία των δέντρωνκαι των αγαθών που προέρχονται απ’αυτά. Μια κουλτούρα της σοφίας, σαναυτή των Μάγιας, που ήταν σπάνιοιαστρονόμοι, των Ίνκας που ήταν αμέ-τρητης αξίας μηχανικοί, των Αζτέκων,ενός λαού πολεμικού, αλλά με μια τρο-μερή ανθρώπινη δομή. Απ’ όλα αυτάθέλω να κάνω ένα τραγούδι αγάπης.

Όλα αυτά δεν έχουν τίποτα το κοινόμε τα συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα.Ό, τι θα ζωγραφίσω και ζωγραφίζω ήδηστο Παρεκκλήσι του Ανθρώπου, δενέχει καμιά σχέση με την ιστορική δια-δοχή, αλλά είναι φωτεινές εκφράσειςκαθορισμένων ιστορικών στιγμών, πουδεν έχουν σχέση με την ιστορική συνέ-χεια, έτσι όπως την περιγράφουν σταβιβλία. Έτσι, γύρω από την καρδιά (τοκέντρο) του παρεκκλησιού, αυτού τουτραγουδιού της αγάπης, έρχεται η τρα-γωδία που πριν λίγο ανέφερα. Η τραγω-δία των νέγρων και των ιθαγενών. Αυτόεδώ, θ’ αντιπροσωπεύει τα τελευταίαπεντακόσια χρόνια. Και σ’ ένα δεύτεροπλάνο, πάνω, έρχονται οι μιγάδες, μιανέα κουλτούρα, ενδυμασίες και έθιμα,ακόμα και νέα ζώα, όπως το άλογο κι οταύρος κι άλλα μικρότερα ζώα.

Όλα αυτά χωρίς να χάνουμε από ταμάτια μας το γεγονός ότι συνεχίζουμε ναφέρνουμε πάνω μας τη δύναμη του ιθα-γενούς. Αυτή είναι τόσο απίστευτη, ώστεσήμερα συνεχίζουν να ντύνονται ίδιακαι να διατηρούν την ίδια τροφή, ναλατρεύουν τον Ήλιο, έστω και με χαρα-κτηριστικά χριστιανικά. Πιστεύω ότιαυτό το τελευταίο είναι κάτι εντελώςεπιφανειακό και τίποτα περισσότερο.Στην πραγματικότητα δεν έγινε μια κα-τάκτηση, ισοπεδώθηκαν (από τους κα-τακτητές), αλλά παρ’ όλα αυτά, για πα-ράδειγμα στο Εκουαδόρ, στη χώρα μου,με 12 εκατομμύρια κατοίκους, το 40%είναι ιθαγενείς, το 60% στο Περού καιτο 80% στη Βολιβία. Είναι περισσότεροη ανακατάληψη ενός φρουρίου κι έτσιη επιρροή πάνω στους μιγάδες συνεχίζει

ν’ ασκείται μέσα απ’ αυτούς.Τώρα όσο αφορά τους ίδιους τους μι-

γάδες. Πεντακόσια χρόνια ύπαρξης τωνμιγάδων, είναι πολύ σύντομο χρονικόδιάστημα για ν’ αποτελέσουν ένα ιδιαί-τερο, αρμονικό ανθρώπινο σύνολο. Γιανα φτάσει ν’ αποκτηθεί, ας πούμε η γαλ-λική, ιταλική, ισπανική, ή γερμανικήσκέψη, χρειάστηκαν πολλές χιλιετίες.Δύο ή τρεις χιλιετίες. Έτσι ο δικός μαςμιγάς είναι πολύ νέος, έχει χαρακτηρι-στικά πολύ σκληρά και μερικές φορέςπιστεύω ότι αυτές οι θηριώδεις δικτατο-ρίες, όπως αυτή του Πινοσέτ, ή τωνστρατιωτικών στην Αργεντινή, τη Βο-λιβία, τη Βραζιλία, ή τη Κεντρική Αμε-ρική, είναι λίγο μια αντανάκλαση αυτήςτης μη ωριμότητας, αυτής της μη αρ-μονίας στη σκέψη. Γιατί ο μιγάδας είναιένας μοναχικός άνθρωπος.

Τον μιγάδα δεν τον αποδέχεται ούτεο ισπανός, ούτε ο ιθαγενής. Πρώτα πρώ-τα αυτό είναι κάτι το τρομερό. Γεννιέταιένα παιδί και δε χωράει από την αρχή σεκανένα κόσμο κι έτσι υπάρχει μια τρο-μερή μοναξιά αυτής της ανθρώπινηςομάδας που έχει κάνει την εμφάνισή τηςεδώ και μόλις 500 χρόνια. Όλο αυτό,αυτή η σκέψη συνεχίζει να υπάρχει στουποσυνείδητο του μιγάδικου πληθυσμούτης Λατινικής Αμερικής.

Συμπεράσματα: Είναι οι σύγχρονεςαποικίες ή νεοαποικίες;

Οσβάλντο Γκουαγιασαμίν: Οπωσ-δήποτε μπορείς να μου πεις ότι ο δεύ-τερος παγκόσμιος πόλεμος και η ατομι-κή βόμβα είχαν επίσης μια φοβερήωμότητα, αλλά αυτοί οι πόλεμοι ήτανσχετικά μικροί σε διάρκεια, δύο χρόνιαο ισπανικός εμφύλιος, 4 ο δεύτερος πα-γκόσμιος πόλεμος. Ναι μπορούμε να τουπολογίσουμε αυτό, αλλά εδώ πρόκειταιγια πεντακόσια χρόνια διανοητικής καιπνευματικής μοναξιάς του λατινοαμερι-κάνου ανθρώπου. Κι αυτό αντανακλάταισ’ αυτή τη βία που παρουσιάζεται διαρ-κώς, όπως είναι οι στρατιωτικές δικτα-τορίες, ή αυτή τη στιγμή όλη η βία πουξεφυτρώνει σ’ όλη τη Λατινική Αμερι-κή, οπωσδήποτε εξαιτίας της τρομερήςφτώχειας.

Κατά συνέπεια αυτό προσπαθώ ναεκφράσω στο μέρος που είναι αφιερω-μένο στους μιγάδες. Και να που παρ’όλα αυτά, οι μιγάδες αρχίζουν να δίνουνλουλούδια. Αυτό το δέντρο έχει αρχίσειήδη να βγάζει φύλλα και να κάνει λου-λούδια. Όσο αφορά τους καρπούς ακόμααμφιβάλω ότι θα υπάρξουν. Εκτός απόδύο ή τρεις μεγάλους άνδρες, αμφιβάλωαν το φρούτο έχει αρχίσει ακόμα νασχηματίζεται. Λουλούδια ήδη έχουμε,τον Μπολιβάρ, τον Σαν Μαρτίν, τον Χο-σέ Μαρτί στην Κούβα, κτλ. Θαυμάσι-ους ανθρώπους. Έχουμε αναμφίβολατον Φιντέλ Κάστρο, τον Τσε Γκεβάρα,τον Νερούδα (ποιητής και συγγραφέας),τον Νεμεγιέρ (βραζιλιάνος αρχιτέκτο-νας). Θα βάλω επίσης έναν πίνακα τουΓκαρντέλ.

Συμπεράσματα: Αυτόν που κάθεφορά τραγουδάει και καλύτερα, όπωςλένε στην Αργεντινή.



Οσβάλντο Γκουαγιασαμίν: Ναι, ναι,θα βάλω έναν πίνακα του Γκαρντέλ.Έχω επιλέξει 15 προσωπικότητες λου-λούδια, ανάμεσά τους κι αυτούς πουμόλις ανέφερα. Για παράδειγμα τον μου-σικό Χιναστέρα, από την Αργεντινή.Αλλά επίσης επέλεξα 15 πρόσωπα όχιθετικά ή αρνητικά. Δε θέλω να μιλήσωγια καλό ή κακό. Δεν θέλω να εκφραστώμε τρόπο θρησκευτικό γι’ αυτά ταπράγματα. Δε θέλω να μιλήσω για καλόή κακό, αλλά για θετικούς ή αρνητικούς,στους οποίους αναμφίβολα επικεφαλήςείναι ο Πινοσέτ, οι μεγάλοι δικτάτορεςτης Λατινικής Αμερικής.

Συμπεράσματα: Και για την ιστορίατου εργατικού κινήματος, των αγώνωντους, που είναι κεντρικό συστατικό τωνμιγάδων, όσο και της κοινωνικής προόδου;

Οσβάλντο Γκουαγιασαμίν: Όλο αυ-τό το έχω σχεδιάσει, έχω κάνει πίνακεςενός αριθμού προσωπικοτήτων απ’ όλητη Λατινική Αμερική. Περιλαμβάνονταςαυτό τον υπέροχο νέγρο της Αϊτής καιτου υποκινητή της επανάστασης ενάντιαστους γάλους τον περασμένο αιώνα.

Αλλά δίνω έμφαση κύρια στα αρνητι-κά πρόσωπα. Θα τους παραστήσω σανμια καρικατούρα με μια βίαιη τρομερήέκφραση. Αυτή είναι περίπου η συνο-λική ιδέα του Περεκκλησιού του Ανθρώ-που. Μένει μόνο να σου εξηγήσω γιαένα αρχιτεκτονικό σώμα που είναι οτρούλος. Ανάμεσα στις βάρβαρες επι-πτώσεις της Κατάκτησης υπάρχει τογεγονός που συνέβη στον καταραμένολόφο στη Βολιβία, το λόφο Ποτοσί. Εκείπέθαναν 5 με 7 χιλιάδες νέοι ιθαγενείς,που πιάστηκαν πρακτικά με λάσο από ταγειτονικά χωριά και πετάχτηκαν μέσαστα ορυχεία, μια βαρβαρότητα.

Εγώ έχω μπει τρεις φορές μέσα στοορυχείο αυτό και την τελευταία φοράπροχώρησα πάνω από χίλια μέτρα στοεσωτερικό. Όταν βγήκα δεν μπορούσανα σταθώ όρθιος, το σκοτάδι με είχε βα-ρύνει πολύ, δεν βλέπει κανείς τίποταεκεί μέσα. Έτσι από εκεί γενικά, εκείνητην εποχή κατάφερναν να βγουν έξω καινα επιβιώσουν ένας ή δύο άνθρωποι τοχρόνο. Όταν έβγαιναν τρεις ζωντανοίγινόταν γιορτή εκεί κοντά. Η γιορτή τωνιθαγενών, για να γιορτάσουν την έξοδοτριών ζωντανών από χιλιάδες και χιλιά-δες που έμπαιναν εκεί μέσα. Αυτό θα τοζωγραφίσω σ’ αυτό τον τρούλο, μ’ έναφως στο βάθος.

Ένα άλλο συμβάν που θα ζωγραφίσωκαι που σ’ αυτό θέλω να δώσω ένα χα-ρακτήρα λίγο συμβολικό, είναι ότι στηνοροφή θα κάνω ένα είδος κοιλώματοςόπως αυτό το πιάτο, έτσι ώστε κάποιοςπου κάθεται στην άκρη του δαπέδου ναμπορεί να βλέπει μέσα, εκεί λοιπόν θαζωγραφίσω το θάνατο του Τούπακ Αμά-ρου. Αυτός ο άνδρας ξέρεις διαμελίστη-κε από το τράβηγμα αλόγων, αλλά σ’αυτό θέλω να δώσω ένα χαρακτήρασυμβολικό. Όπως ξέρεις η αυτοκρα-τορία, το Ταβαντινσάγιο, που ήταν ανά-μεσα στις τρεις πιο μεγάλες αυτοκρα-τορίες της γης και στην εποχή του

κάλυπτε πρακτικά όλη τη Λατινική Αμε-ρική, κομματιάστηκε από τους ισπα-νούς, όπως και το σώμα του ΤούπακΑμάρου.

Συμπεράσματα: Στο Βιετνάμ οι αμε-ρικάνοι έκαναν το ίδιο, μόνο που χρησι-μοποιούσαν ελικόπτερα αντί για άλογα.

Οσβάλντο Γκουαγιασαμίν: Έτσι εί-ναι, είναι κάτι το κτηνώδες, είναι μέροςτης “Ηλικίας της Οργής” (αναφέρεταιστην περίοδο του ζωγραφικού του έρ-γου), γιατί αυτό που κάνω με το “Πα-ρεκκλήσι του Ανθρώπου” φτάνει από τοΜεξικό μέχρι την Παταγωνία. Είναι τοδικό μας ανθρώπινο παρελθόν, εδώ καιοκτώ χιλιάδες χρόνια, μέχρι τις μέρεςμας.

Αυτό είναι το “Παρεκκλήσι του Αν-θρώπου”, αλλά υπάρχει και κάτι πριναπ’ αυτό και που θα είναι ιστορικό. Ηπόλη του Κίτο ιδρύθηκε πριν τρεις χιλιά-δες χρόνια, ακριβώς πάνω στη γραμμήτου Ισημερινού, πράγμα που σημαίνειότι οι πρόγονοί μας ήδη γνώριζαν τηνκίνηση των άστρων, για να μπορέσουννα φτάσουν στο να καθορίσουν ακριβώςπού βρισκόταν η γραμμή του Ισημερι-νού και πιστεύεται ότι -αν κι αυτό μπο-ρεί να είναι λίγο ανέκδοτο-, περνούσεαπό το “Ελ Πανεσίγιο”, αυτό το ύψωμαπου βρίσκεται στο μέσο της πόλης. Φαί-νεται ότι περνούσε από εκεί. Εμείς δενοικοδομούσαμε τις πόλεις με τον τρόποπου το έκαναν οι δυτικοί και πολύ περισ-σότερο οι ισπανοί, που τετραγώνιζαν τοέδαφος και τοποθετούσαν εκεί τα κτίρια.Όχι, εμείς βάζαμε ένα ναό, για παράδει-γμα το ναό του Ήλιου σ’ αυτή την περί-πτωση, καταμεσής της πόλης που δενείχε καμιά σκιά κι ο θεός Ήλιος έπεφτεκατακόρυφα πάνω στο ναό.

Αυτός ο ναός του Ήλιου είχε τετράγω-νο σχήμα κι όλος από πέτρα. Μπαίνο-ντας κανείς μέσα από μια μικρή πόρτα,σχεδόν περπατώντας στα γόνατα, μπο-ρούσε να δει ότι όλος ο ναός ήταν σκε-πασμένος από φύλλα χρυσού, χωρίς τί-ποτε άλλο, η στέγη και οι τέσσερις τοί-χοι, μια πλάκα από συμπαγή χρυσό πά-χους 4 χιλιοστών, με επιφάνεια εντελώςλεία. Ήταν σαν να μπαίνει στην καρδιάτου Ήλιου. Γιατί εμείς έχουμε μια τρι-λογία: ΗΛΙΟΣ, ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑ-ΜΠΟΚΙ. Καλαμπόκι ώριμο, στο χρώματου ήλιου. Έτσι το να μπει κανείς εκείμέσα, πράγμα που βέβαια ήταν προνό-μιο των μοναρχών, ήταν σαν να μπαίνειστην καρδιά του ήλιου.

Η κτιριακή υποδομή, το αρχιτεκτονι-κό σώμα που δημιουργώ και που ήδησηκώνουμε, έχοντας φτιάξει την πρώτηαίθουσα, έχει αυτή την ίδια την τετρα-γωνισμένη μορφή (δες το σχέδιο), είναισαν ένας κύβος, έχει την ίδια μορφή μετου ναού του Ήλιου των Ίνκας. Με τηδιαφορά ότι στο εσωτερικό θα βρίσκο-νται τα ζωγραφικά μου έργα.

Γύρω απ’ αυτό ακόμα δεν έχω βρει τιθα κάνω, αλλά οπωσδήποτε με κάποιοτρόπο θ’ αναπαραστήσω την προσπά-θεια που έκαναν τότε να μη φύγει οΉλιος για τα πιο μακρινά σημεία του,

όπως περιγράφεται στα σκεύη τους.Αυτοί έκαναν προσευχές και χορούς γιανα επιστρέψει ο Ήλιος. Πίστευαν ότι αυ-τός έφευγε για να βυθιστεί στο Βορράή το Νότο, κατά τη θερινή ή χειμερινήισημερία και γι’ αυτό έκαναν αυτούςτους χορούς για να δέσουν τον Ήλιο καιμια αλυσίδα από χρυσό για να δέσουντον Ήλιο.

Ο χρυσός του εσωτερικού και η αλυ-σίδα από χρυσό, που πρέπει να ήταν τε-ράστια, είχαν αυτό το σκοπό. Με τις πέ-τρες του ναού του Ήλιου φτιάχτηκε ηπρόσοψη της εκκλησίας του Σαν Φρα-ντσίσκο (που βρίσκεται στο παλιό κέ-ντρο της τωρινής πόλης Κίτο, σημείωσησύνταξης). Αυτή η υπέροχη εκκλησία,μ’ αυτό τον τεράστιο περίβολο μπροστά.

Όλες αυτές οι αναμνήσεις είναι αυτέςπου μ’ έσπρωξαν εδώ και δώδεκα χρό-νια στην ιδέα να κάνω το Παρεκκλήσιτου Ανθρώπου. Κι εδώ και δώδεκα χρό-νια άρχισα να κάνω πρώτα τα αρχιτε-κτονικά σχέδια και στη συνέχεια ήδη τασχέδια των τοίχων και των θεμάτων πουθα παραστήσω στο εσωτερικό. Κι έχωήδη ένα ολόκληρο έπιπλο γεμάτο απόσχέδια και ακουαρέλες έτοιμες. Τώρασχεδιάζω τους μεγάλους πίνακες. Πρινένα χρόνο βάλαμε την πρώτη πέτρα,ξεκινώντας από την πιθανότητα να υ-πάρξουν τελικά 2.500 τετραγωνικά μέ-τρα τοίχων και ήδη έχω προετοιμαστείγια τα 1.500.

Την Πρώτη του Γενάρη του επόμενουαιώνα (δηλαδή το 2.000) θα εγκαινια-στεί το “Παρεκκλήσι του Ανθρώπου”.

Συμπεράσματα: Πρόκειται για έναμνημειώδες έργο, που πιστεύουμε ότιπεριέγραψες περιληπτικά για τους ανα-γνώστες των Συμπερασμάτων και γενι-κά για την ανθρωπότητα, που με κάποιοτρόπο επεμβαίνει. Γιατί πιστεύω ότι τοστήριγμα για τον Γκουαγιασαμίν, για τομεγάλο ανθρωπισμό του, είναι η ανθρω-πότητα. Σε ευχαριστούμε γι’ αυτή τηνπρόοδο σε κάτι που η ανθρωπότητα έχειτόση ανάγκη, σ’ αυτούς τους δύσκολουςκαιρούς, εξαιτίας του ανισομερούς καισυνδυασμένου προτσές μέσα στο οποίογίνεται η ανθρώπινη πρόοδος. Μιαπρόοδος, μια ανθρώπινη συμπεριφορά,που πάει πολύ πιο μακριά απ’ αυτό πουπαρουσιάζεται υλικά. Στην κοινωνία τουμέλλοντος, χωρίς αμφιβολία το κεντρικόθέμα θα είναι οι αρμονικές, αδελφικέςσχέσεις της ανθρωπότητας και των σχέ-σεών της με τη φύση και την ύπαρξη.Αυτό οικοδομείται με τη θέληση πουείναι αυτή που επιτρέπει να πάρει σάρκακαι οστά, υλικά, αυτό που εσύ αποφάσι-σες κι έπλασες στο εσωτερικό σου. Έτσιη ιστορία και το έργο σου είναι αναπό-σπαστο κομμάτι αυτού του προτσές, τουοποίου το “Παρεκκλήσι του Ανθρώπου”είναι ένας σταθμός.

Οσβάλντο Γκουαγιασαμίν: Σου επα-ναλαμβάνω, την Πρώτη του Γενάρη του21ου αιώνα θα εγκαινιαστεί το “Παρεκ-κλήσι του Ανθρώπου”.

Χ. Οράσιο



«ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ», αριθμός φύλλου 21

Documents

Transcript of «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ», αριθμός φύλλου 21