Γλυκιά Εκδίκηση--

120
7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση-- http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 1/120

description

arlekin

Transcript of Γλυκιά Εκδίκηση--

Page 1: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 1/120

Page 2: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 2/120

CARMEN FALCONE

 Γλυκιά Eκδίκηση

Page 3: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 3/120

λος πρωτοτύπου:

VENGEFUL AFFAIR 

Carmen Falcone

pyright © 2012 by Carmen Falcone

nslation Copyright © 2012, Compupress S.A. – Anubis Publications

s translation published by arrangement with Entangled Publishing, LLC.

rights reserved .

χαγού Δεδούση 1 & Μεσογείων 304, 15562 Χολαργός, τηλ.: 2109238672, fax: 2109216847

b site: www.anubis.gr , e-mail: [email protected] 

ΙΜΕΛΕΙΑ EKΔOΣHΣ: Aλεξάνδρα Λέτσα

ΤΑΦΡΑΣΗ: Έλενα Μαστροβασίλη

ΟΡΘΩΣΗ: Έβελυν Παπαμιχαήλ 

ΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Έρση Σωτηρίου

OΣAPMOΓH ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Mαίρη Λυμπέρη

w.e-bookshop.gr

άπτυξη και διάθεση ψηφιακών βιβλίων

άδος της Digital Content A.E.

ΕΥΘΥΝΟΣ ΤΟΜΕΑ E-BOOKS: Ιάσων Μανούσος

ΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ WEB SITE: Digital Content A.E.

ital Content A.E.

χαγού Δεδούση 1 & Μεσογείων 304, 155 62 Χολαργός, τηλ.: 2106516888

2109216847

b site: www.digicon.gr , e-mail: [email protected] 

NUS ROMANCE – 14

N: 978-960-497-571-6

οι οι χαρακτήρες και τα γεγονότα του βιβλίου είναι φανταστικά. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ζωντανά ή μη είναι ε

πτωματική.

αγορεύονται η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή -ολική, μερική ή περιληπτική-, η κατά παράφραση ή δια

δοση του κειμένου με οποιονδήποτε τρόπο -μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο-

ηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη, καθώς και η κυκλοφορία του σε οποιαδήποτε μορφή, ίδια ή διαφορετική α

ούσα, στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση ή άλλη διασκευή, σύμφωνα με το Νόμο 2121/1993 και τους Κανόν

θνούς Δικαίου, που ισχύουν στην Ελλάδα.

Page 4: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 4/120

 Στον Gian, τον ενθαρρυντικό, πολύπαθο σύζυγό μου.

 Κάνεις τις δύσκολες ώρες μικρότερες,

και τις ευτυχισμένες μακρύτερες .

Page 5: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 5/120

 Κεφάλαιο Ένα

εδόν τα κατάφερα.

Η Βίβιαν Φόστερ πήρε μια βαθιά ανάσα και τύλιξε τα δάχτυλά της γύρω από το χερούλ

ρτας. Το ατσάλι έμοιαζε με ψυχρό βάρος στην παλάμη της. Το κλειδί ήταν ήδη στην κλειδ

ι ήξερε πως τη στιγμή που θα άνοιγε την πόρτα, όλα όσα είχε μάθει από τους γονείς τηαφανίζονταν.

 Να είσαι καλή. Να κάνεις το σωστό. Να μην κλέβεις .

Η συνείδησή της δικαιολόγησε την πράξη της. Το να κλέβεις είναι εντάξει αν διορθώνε

γαλύτερη αδικία.

Η εκδίκηση έχει το δικό της ηθικό κώδικα.

Τώρα δεν ήταν η ώρα για ηθικά διλήμματα. Αν ήθελε να ψάξει το γραφείο του Χαβιέ Ρ

ιν το προσωπικό ασφαλείας αρχίσει τη βραδινή περιπολία, έπρεπε να σταματήσει να σκέφ

τό που επρόκειτο να κάνει. Ο Χαβιέ έπρεπε να πληρώσει για το θάνατο της Μόλι, και η Βερε ακριβώς το αντίτιμο – την πολυπόθητη συγχώνευσή του αξίας δισεκατομμυρίων λιρών.

 Ήταν αφελές εκ μέρους της Μόλι να ξεκινήσει μια σχέση με το αφεντικό, αλλά δεν της άξ

ολυθεί για αυτό, και δεν είχε κάνει τίποτα που να της αξίζει η ψυχολογική κακοποίηση

ολούθησε. Και όταν η Μόλι ανταπέδωσε με το να προσπαθήσει να πάρει από τον Ριβέρα

λύτιμη συγχώνευσή του, εκείνος έβαλε να την παρακολουθούν και να την παρενοχλούν.

δομάδα αφότου είχε βρει το διαμέρισμά της βανδαλισμένο, η Μόλι είχε βρεθεί νεκρή

εβατοκάμαρά της. Ολομόναχη.

Η αστυνομία αποφάνθηκε πως ήταν αυτοκτονία, αλλά η Βίβιαν ήξερε πως η φίλη της ποτέ έκανε αυτό. Ο Χαβιέ το είχε κάνει – ή είχε διατάξει να γίνει.

 Εκείνος την είχε σκοτώσει. Μην ξεχνάς. Άκουσες το μήνυμά του στον τηλεφωνητή.

Μπήκε στο δωμάτιο, ξανακλείδωσε την πόρτα και έβγαλε το κλειδί. Βάζοντάς το στην τ

ς, έκλεισε ξανά την πόρτα με ένα μικρό κλικ. Η Βίβιαν χρησιμοποίησε έναν κομψό φακό γ

ν καθοδηγήσει μέσα από το ευρύχωρο, σκοτεινό γραφείο. Δεν ήθελε να προσελκύσει την προ

το να ανάψει τα κυρίως φώτα.

Το γυαλί από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι στον έναν τοίχο αντανακλούσε τα φώτα

εμόπαιζαν στην απέναντι όχθη του Τάμεση. Η άσπρη δέσμη φωτός της πέρασε πάνω απόκρύ δερμάτινο καναπέ, ένα χαμηλό γυάλινο τραπεζάκι γεμάτο με επαγγελματικά περιοδικ

θνείς εφημερίδες, τρία ράφια για βιβλία, ένα στιλπνό ψυγείο και μίνι μπαρ, κι έπειτα τελικά

αφείο.

Η λαβή της Βίβιαν στο φακό χαλάρωσε για μια στιγμή καθώς κρύος ιδρώτας έτρεξε

λάμη της. Αφού η θέση της ήταν στο γραφείο υποδοχής, δεν είχε έρθει ποτέ πριν στο γραφεί

υθυντή. Η κυρία Ράιτ, η ψηλομύτα προσωπική βοηθός του, έλεγχε όλα τα τηλεφωνήματά το

ραντεβού του.

Περπάτησε ανάμεσα στις σκιές που εκτείνονταν στο γυαλισμένο ξύλινο πάτωμα, πλησιάζο

Page 6: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 6/120

βαρύ γυάλινο και μεταλλικό γραφείο, που πιθανότατα θα ήταν ειδική παραγγελία. Τα χρή

αν το μόνο που είχε σημασία για έναν άντρα όπως ο Χαβιέ Ριβέρα.

Για μια στιγμή σκέφτηκε τον υπολογιστή μπροστά της, έπειτα κούνησε το κεφάλι της, ξέρο

ς το δίκτυο θα ήταν ασφαλισμένο. Κάθισε στην άκρη της μαλακής δερμάτινης καρέ

γγοντας με το φακό πάνω στο γραφείο. Τα δάχτυλά της άγγιξαν ελαφρά τα μεταλλικά συρτ

ι προσπάθησε μάταια να τα ανοίξει. Συμβόλαια, αναφορές, σημειώσεις… οτιδήποτε θα βοηθο

 Έγειρε πάνω από το καλάθι των αχρήστων.

Άδειο.Το ίδιο και ο κάδος ανακύκλωσης και ο καταστροφέας εγγράφων.

Η Βίβιαν ποτέ δε σκέφτηκε πως θα ήταν εύκολο, αλλά λογάριαζε πως θα έβρισκε

οιαδήποτε πληροφορία που θα την οδηγούσε στο – 

Το βλέμμα της έπεσε πάνω σε ένα φάκελο που προεξείχε μεταξύ δυο οικονομικών βιβλίων

παξε και έφεξε με το φακό στις λίγες σελίδες που είχε μέσα. Μια αναφορά.

Ανοιγόκλεισε τα μάτια της με τους αριθμούς και η ανάσα της πιάστηκε. Μπορούσε να ήταν…

Ξαφνικά βήματα αντήχησαν έξω από την πόρτα.

Η Βίβιαν αναπήδησε έντρομη στα πόδια της. Ο γρήγορος σφυγμός της έκανε το φόβλήσει σε όλο το σώμα της, κάνοντάς την οδυνηρά έτοιμη για τα πάντα.

Τα βήματα ακούγονταν πιο κοντά. Έβαλε το φάκελο μέσα στην τσάντα της, με το βλέμμ

ρφωμένο στην πόρτα.

 Μπορεί να ήταν το προσωπικό ασφαλείας . Αλλά η περιπολία τους δε θα άρχιζε για τουλάχ

σή ώρα ακόμα.

Δεν υπήρχε χρόνος. Η Βίβιαν σήκωσε το φακό με ασταθή δάχτυλα και έφεξε γύρω στο γρα

χνοντας ένα μέρος να κρυφτεί.

Η πρώτη της επιλογή ήταν μια μεγάλη ντουλάπα με γκρι συρόμενη πόρτα. Καθώς τα βή

βραδύνθηκαν έξω από την πόρτα του γραφείου, εκείνη έτρεξε προς την ντουλάπα, γλίστ

σα και έσβησε το φακό.

Στριμωγμένη ανάμεσα σε κρεμασμένα κουστούμια και δερμάτινα παπούτσια, εισέπνευσ

ρωδιά του πεύκου από το καθαριστικό πατώματος. Με ύψος ένα και ογδόντα, η Βίβιαν π

σθανόταν εκτός τόπου, ειδικά ανάμεσα στη μικροκαμωμένη μητέρα της και τον κοντό πατριό

ώρα δεν υπήρχε καμία αμφιβολία: ευχήθηκε να ήταν κοντύτερη.

Μια δέσμη φωτός πέρασε μέσα από το κενό της κλειστής πόρτας της ντουλάπας.

Η Βίβιαν κάλυψε το στόμα της με το χέρι της, κρατώντας την ανάσα της. Δεν μπορούσ

στέψει αυτό που συνέβαινε. Η καρδιά της αντηχούσε στα αυτιά της.

«Πες στον πιλότο να περιμένει. Πρέπει να πάρω το χαρτοφύλακά μου.» Η φωνή ήταν βαθ

α έντονη ισπανική προφορά.

Η Βίβιαν ανοιγόκλεισε τα μάτια της, καταπίνοντας τον κόμπο στο λαιμό της. Δεν ήτα

οσωπικό ασφαλείας. Ήταν ο Χαβιέ Ριβέρα.

Τον είχε δει στο γραφείο υποδοχής μερικές φορές, πάντα μιλώντας στο κινητό του. Ποτέ δ

ρέτησε με παραπάνω από ένα νεύμα, αλλά εκείνη είχε ακούσει την επιβλητική φωνή του κ

λούσε σε άλλους. Και τώρα ήταν μερικά μέτρα μακριά της, και εκείνη κρυβόταν ανάμεσα

Page 7: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 7/120

λικά του κουστούμια.

Το σώμα της Βίβιαν έγινε άκαμπτο. Τα βήματά του πλησίαζαν την κρυψώνα της. Έκλεισ

τια της και ήλπιζε απλώς να έκανε μεταβολή και να έφευγε.

Σιωπή.

Τα βήματά του απομακρύνθηκαν, και άφησε την ανάσα της να βγει κοφτά, με την απόγ

εδόν να την κάνει αισιόδοξη.

Ο χαρτοφύλακάς του μπορεί να ήταν οπουδήποτε στο γραφείο, έτσι δεν είναι; Όχι εμφ

λιώς θα τον είχε εντοπίσει. Οι πιθανότητες ήταν ο Χαβιέ Ριβέρα απλώς να έφευγε για να πάεωτικό αεροπλάνο του, και εκείνη θα είχε ακόμα χρόνο για να συνεχίσει την έρευνά της

αφείο του και έπειτα να εξαφανιστεί πριν γυρίσει το προσωπικό ασφαλείας.

Οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα. Δυνατό φως γέμισε την κρυψώνα της.

Η Βίβιαν ανοιγόκλεισε τα μάτια της.

Από κοντά, ο Χαβιέ Ριβέρα φαινόταν ακόμα πιο τρομακτικός. Το τραχύ πρόσωπό

αισιωνόταν από κοντά, σκούρα καστανά μαλλιά. Είχε ένα μικρό καρουμπαλάκι στην κατά τ’

ιστοκρατική μύτη του και μια μικρή ουλή στο πιγούνι του. Ήταν αρκετούς πόντους ψηλό

ς, με φαρδιούς ώμους και δυναμικός.Άνοιξε το στόμα της να μιλήσει, αλλά δε βγήκε κανένας ήχος.

Τα θυμωμένα μαύρα μάτια του Χαβιέ καρφώθηκαν στα δικά της, και εκείνη έμεινε τελ

ίνητη, παγωμένη σαν ένα χειμωνιάτικο ποτάμι. Η καρδιά της κάλπαζε.

«Τι στο διάολο κάνεις εδώ;» τη ρώτησε.

Η Βίβιαν ξεροκατάπιε. «Κυ–Κύριε Ριβέρα. Με συγχωρείτε. Ήρθα να παραδώσω ένα φαξ

αν άκουσα κάποιον να μπαίνει μέσα, φοβήθηκα και κρύφτηκα στην ντουλάπα.» Η Βίβιαν β

ό την κρυψώνα της και προσπάθησε να περάσει, αλλά ο Χαβιέ δεν κουνήθηκε ούτε πόντο.

Κοίταξε εξεταστικά το πρόσωπό της, με τα γεμάτα χείλη του σφιγμένα και μια λσπιστίας στα μάτια του.

«Ήμουν έτοιμη να φύγω όταν ήρθαν αυτά.» Τα δάχτυλα της Βίβιαν έτρεμαν καθώς άνοιξ

άντα της και του έδωσε μερικά χαρτιά που είχε φέρει μαζί σε περίπτωση που χρειαζότα

ορία για κάλυψη. «Αφού η κυρία Ράιτ είχε ήδη πάει σπίτι, ήθελα να τα δώσω η ίδια αυτά. Έ

μανση “εμπιστευτικό”.»

Τα μάτια του Χαβιέ εξέτασαν τις σελίδες. «Όλα τα φαξ που έρχονται σε εμένα έχουν σήμ

μπιστευτικό”. Αυτά είναι μόνο επιβεβαιώσεις για κρατήσεις για δείπνα και ξενοδοχεία.»

«Λοιπόν, κύριε, αυτά είναι.» Κατάφερε να χαμογελάσει, κρατώντας το λουρί της τσάντασο σφιχτά, που οι αρθρώσεις της άσπρισαν.

Για μια στιγμή, τα μάτια του ακολούθησαν τη γραμμή του λαιμού της. Κοιτούσε το στήθος

Βίβιαν σταύρωσε τα μπράτσα της, και ο Χαβιέ έδειξε το σημείο όπου έπρεπε να βρισκότ

ρτελάκι με το όνομά της.

«Πώς σε λένε;» απαίτησε να μάθει.

«Βίβιαν Φόστερ, κύριε.» Ίσιωσε τους ώμους της.

«Πώς μπήκες μέσα, κυρία Φόστερ;»

«Χρησιμοποίησα το κεντρικό κλειδί.»

Page 8: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 8/120

Εκείνος συνοφρυώθηκε. «Δε θα έπρεπε να έχεις πρόσβαση σε αυτό.»

«Κοιτάξτε, κύριε Ριβέρα, λυπάμαι πολύ για αυτή την παρεξήγηση. Ήθελα να τα αφήσω

τί σκέφτηκα πως ήταν σημαντικά.» Η Βίβιαν κούνησε το κεφάλι της. «Δεν ήξερα καν γ

άγμα ήταν. Είμαι καινούρια εδώ…»

Κοίταξε γύρω στο γραφείο. Είχε μια ψυχρή επιτήδευση που την έκανε να νιώθει ανήσυχ

ως να ήταν ο άντρας μπροστά της που το έκανε αυτό. Οι μαύροι δερμάτινοι καναπέδε

ντέρνες λάμπες και οι σουρεαλιστικοί πίνακες έρχονταν σε αντίθεση με την εξεταστική στάσ

αβιέ, με τα μάτια του καρφωμένα στα δικά της και το περιπαικτικό του χαμόγελο.

«Πόσο βολικό για σένα να βρίσκεσαι στο γραφείο μου αφότου έχει τελειώσει το ωράριο»

εγνά ο Χαβιέ. «Ψάχνεις για ένα σύντομο δρόμο προς την κορυφή, κυρία Φόστερ; Αφού

ινούρια;»

«Σύντομο δρόμο;» Τα μάτια της Βίβιαν στένεψαν. «Με προσβάλλει που σκεφτήκατε πω

ειαζόμουν να εξαπατήσω για να φτάσω σε οποιαδήποτε κορυφή.» Ανασήκωσε το πιγούνι τη

οσπάθησε να τον προσπεράσει. «Θα φύγω και θα προσποιηθώ πως δεν το είπατε αυτό,

βέρα.»

«Όχι τόσο γρήγορα, κυρία Φόστερ.» Έπιασε τον καρπό της και το ανεπιθύμητο άγγιγμά

τειλε ένα ρίγος σε όλο της το σώμα.

 Ήταν τόσο ογκώδης, που η εγγύτητά του την έκανε να νιώσει ντελικάτη, πράγμα που ήξερ

ν ήταν. «Μα, κύριε…» Προσπάθησε να ξεφύγει από τη λαβή του. Εκείνος τη γύρισε προσε

ος το μέρος του, μειώνοντας το κενό ανάμεσά τους και κρατώντας την αιχμάλωτη με αυτ

ούρα μάτια.

Μάτια δολοφόνου. Είχε έξι μήνες από τότε που πέθανε η Μόλι για να μάθει να τον μισεί.

Ο Χαβιέ έγειρε από πάνω της, κι η ζεστή του ανάσα χάιδεψε το λοβό του αυτιού της. «Κ

στερ, θα σε ρωτήσω άλλη μια φορά. Τι έκανες εδώ μέσα;»Εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να ανακτήσει τον έλεγχο, αλλά το μόνο

τάφερε ήταν να αναπνεύσει τη μυρωδιά μέντας του άφτερ σέιβ του.

«Κύριε Ριβέρα, ήδη…» Ανάσανε κοφτά όταν εκείνος την ακούμπησε απαλά στους ώμους, έ

ησε τα χέρια του να διατρέξουν το πλάι του στήθους της.

«Πώς τολμάτε –» Η Βίβιαν πνίγηκε με τα λόγια της, θυμωμένη που εκείνος την άγγιζε

ροκάλυπτα.

«Βεβαιώνομαι πως δεν έχεις κάποιο όπλο» είπε ο Χαβιέ αδιάφορα, λες και το ότι άγγιζ

ναίκα που σχεδόν δεν ήξερε ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Λοιπόν, για αυτόν πιθανότατα να είναι.

Πέρασε απαλά τα χέρια του πάνω από το στομάχι της και τους γοφούς της. Το σύντομο άγ

υ δεν ήταν ούτε σεξουαλικό ούτε και επιθετικό, κι όμως το βάρος από τα μακριά του δάχ

νω στο μαύρο πολυεστερικό κουστούμι της έκανε το αίμα να βράζει στις φλέβες της. Τα χέρι

οχώρησαν κάτω στα μακριά πόδια της, και εκείνη απέφυγε να τον κοιτάξει άμεσα όταν γονά

ουμπώντας το στρίφωμα του παντελονιού της και γλιστρώντας απαλά τα δάχτυλά του κατά μ

ν αστραγάλων της.

«Δεν υπάρχουν όπλα.» Η Βίβιαν ύψωσε τη φωνή της, αποφεύγοντας το άγγιγμά του. Ο Χβέρα δεν είχε κανένα δικαίωμα να – 

Page 9: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 9/120

Εκείνος έβγαλε την τσάντα από τον ώμο της και την αναποδογύρισε απότομα πάνω στο γρ

υ.

«Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό!» είπε η Βίβιαν, νιώθοντας ένα κύμα θερμότητας να βάφ

γουλά της. Την είχε κοροϊδέψει. Έπρεπε να το ξέρει. Τίποτα από όσα έκανε ο Χαβιέ δεν

κοπα.

«Δεν ψάχνεις για προαγωγή» είπε ήρεμα. Σήκωσε το φάκελο που είχε βρει, ένα πακέτο τσί

κινητό της, ένα μικρό πορτοφόλι και μια θήκη μακιγιάζ. Μερικά νομίσματα κύλησαν πάνω

αφείο και έπεσαν στο πάτωμα.Η Βίβιαν πήρε μια βαθιά ανάσα καθώς έσκυψε για να μαζέψει τα νομίσματα, μαζεύοντάς τα

ξύλινο πάτωμα για να ξεφύγει από το ανακριτικό του βλέμμα. «Φυσικά και όχι.»

 Όταν σηκώθηκε όρθια, φτιάχνοντας την αλογοουρά της με το ένα χέρι και σφίγγοντας τα

μίσματα με το άλλο, εκείνος την κοίταξε, με διπλωμένα τα μπράτσα του.

«Τι δουλειά έχει ο φάκελός μου στην τσάντα σου;»

«Ο φάκελός σας;» Εκείνη συνοφρυώθηκε. «Ήμουν έτοιμη να αφήσω το φαξ στο γραφείο

αν άκουσα ένα θόρυβο, και το έβαλα στην τσάντα μου. Πρέπει να πήρα και το φάκελο την

γμή.» Η Βίβιαν αναρωτήθηκε πόσο ακόμα θα χρειαζόταν να λέει ψέματα. Ήταν κάτι νέείνη, και το να αποφεύγει τις ερωτήσεις του την έκανε να νιώθει σαν ζογκλέρ του τσίρκου.

χάριος ζογκλέρ τσίρκου. Όλες οι μπάλες μπορεί να έπεφταν ανά πάσα στιγμή.

«Κυρία Φόστερ, δεν είμαι ούτε υπομονετικός ούτε ηλίθιος. Μπήκες όταν υποτίθεται πως

ουν εδώ. Όταν υποτίθεται πως κανείς  δε θα ήταν εδώ. Και έχεις στην κατοχή σου εμπιστευ

ηροφορίες μιας επιχειρηματικής συναλλαγής που είχα αφήσει πάνω στο γραφείο μου.»

«Ούτε καν ήξερα τι ήταν αυτό» είπε αθώα η Βίβιαν.

Άνοιξε το πλαϊνό φερμουάρ της τσάντας της και ψαχούλεψε με τα μακριά, μαυρισμένα δάχ

υ. «Σκοπεύεις να πας κάπου;» Ο Χαβιέ κράτησε ψηλά το διαβατήριό της.«Αυτό δεν είναι δική σας δουλειά.»

«Κυρία Φόστερ, πραγματικά θέλεις να κάνεις δυσκολότερα τα πράγματα για εσένα;»

«Θα πάω στη Νότια Αμερική με φίλους σε μερικούς μήνες. Έφερα το διαβατήριό μου για

άλω φωτοτυπίες. Κάνω αίτηση για βίζα, αν και πραγματικά δεν είναι δική σας δουλειά.»

«Έχεις μια απάντηση για τα πάντα, έτσι δεν είναι, κυρία Φόστερ;» Ο Χαβιέ εξέτασε την

ήγησής της και άλλα προσωπικά αντικείμενα.

«Κύριε Ριβέρα, χρειάζομαι το διαβατήριό μου και το κινητό μου. Αν δε μου τα δώσετε αυτ

γμή –» Άπλωσε το χέρι της προς το μέρος του, αλλά εκείνος έβαλε στην τσέπη του και τατικείμενα.

«Ναι, συνέχισε. Τι θα κάνεις, κυρία Φόστερ;» Τα χείλη του σχημάτισαν ένα κυνικό χαμό

α καλέσεις την αστυνομία;»

Η Βίβιαν έσφιξε τις γροθιές της, τα κοντά νύχια της μπήκαν βαθιά μέσα στις παλάμες της.

ρεπε, έτσι δεν είναι; Εφόσον παρενοχλήθηκα λες και είμαι κάποιος τιποτένιος ληστής απ

υθυντή.»

«Ναι, μπορώ να πάρω ο ίδιος τηλέφωνο. Αλλά σου εγγυώμαι πως το αποτέλεσμα δε θα

νοϊκό για σένα. Τι έψαχνες;» Να το, αυτό το αρπακτικό βλέμμα πάλι, αξιολογώντας την από

Page 10: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 10/120

ρυφή ως τα νύχια.

«Μα ήδη είπα –»

«Οποιοσδήποτε σε πληρώνει, μπορώ να σου πληρώσω τα διπλά αν συνεργαστείς.»

«Όλα αφορούν τα λεφτά για σένα, έτσι;» Η Βίβιαν κοίταξε βαθιά μέσα στα μαύρα μάτια

ου τρεμόπαιζε η καθαρή πρόκληση. Κράτησε εκεί το βλέμμα της, αρνούμενη να υποχωρήσει.

Βρισκόταν εκεί για να γίνει το μέσο για την εκδίκηση της Μόλι. Όλα τα χρήματα του κόσμ

μπορούσαν να την αποτρέψουν από αυτό το σκοπό.

Προς ανακούφισή της, χτύπησε το τηλέφωνο του Χαβιέ. Της ένευσε να μείνει στη θέση τηάντησε το τηλέφωνο ακριβώς έξω από το γραφείο του, αφήνοντας ανοιχτή τη βαριά πόρτα.

Η Βίβιαν τον κοίταξε στην αρχή, μην μπορώντας να ακούσει, έπειτα παραιτήθηκε και άρχι

ματίζει πάνω κάτω. Μετά από λίγο, ο ήχος των παπουτσιών της που έγδερναν το ξύλινο πά

ν εκνεύρισε, και κάθισε κάτω να προσευχηθεί για ένα θαύμα.

* * *

κλεψε την πρόταση Γουέμπ» επανέλαβε ο νομικός του σύμβουλος στην άλλη μεριάλεφώνου.

«Ναι.» Ο Χαβιέ περπάτησε πάνω κάτω στην αίθουσα αναμονής έξω από το γραφείο του.

«Μπορείς να πάρεις την αστυνομία, αν και δε θα την κρατήσουν για πολύ. Η δημοσιότητα

αι καλή ούτε και για τη συγχώνευση Μπρουσάρντ.»

« Ινφιέρνο! Είναι η χειρότερη στιγμή.» Ο Χαβιέ πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.

«Ναι, ο μεσιέ Μπρουσάρντ είναι γνωστό πως είναι άστατος. Αν την πας στην αστυνομία,

θουν οι δημοσιογράφοι και θα το μάθει και εκείνος. Ήταν αρκετά δύσκολο να κρύψουμε τι

την άλλη γυναίκα.»Η Μόλι. Είχε κάνει ένα λάθος εκεί, είχε αθετήσει έναν από τους θεμελιώδεις κανόνες του κ

ε πληρώσει αυτό πολλές φορές. Πόσο ανόητο εκ μέρους του να νομίζει πως το θέμα θα

λειώσει με το θάνατο της γυναίκας. «Η Μόλι Ρίτσαρντσον ήταν παράλογη. Αναρωτιέμαι

βιαν δουλεύει για τους ίδιους ανθρώπους.»

«Αν πάει φυλακή, μάλλον δε θα μάθουμε ποτέ. Όποιος την προσέλαβε μπορεί να κάνει πί

σκεφτεί μια διαφορετική προσέγγιση.»

«Δούλεψα ασταμάτητα όλο το χρόνο για να γίνει αυτή η συγχώνευση. Δεν μπορώ να τη

ρα.» Περίμενα αυτή τη στιγμή όλη μου τη ζωή.

Ο Χαβιέ σταμάτησε να βηματίζει και κοίταξε τη γυναίκα που του είχε αναστατώσει το απόγ

υ με περισσότερους από έναν τρόπους. Καθόταν κομψά, με τα πόδια της σταυρωμένα σ

τράγαλους. Ψύχραιμη και συγκεντρωμένη, φαινόταν το ακριβώς αντίθετο από την παρά

ρορμητική Μόλι Ρίτσαρντσον.

«Δε θα τη χάσω» συνέχισε σταθερά. «Πάρε τηλέφωνο τον Ματ Σμιθ, τον ιδιωτικό ερευνητή

ς του να μάθει οτιδήποτε μπορεί για τη Βίβιαν Φόστερ.»

«Και τι θα κάνεις εν τω μεταξύ;»

Page 11: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 11/120

«Θα βγάλω την κυρία Φόστερ εκτός υπηρεσίας όσο ελέγχουμε τα διαπιστευτήριά της. Ό

ι αν την προσέλαβε, δε θα τη βρει μέχρι να υπογράψω το συμβόλαιό μου.»

«Αλλά απόψε πρέπει να πας στο Παρίσι.»

Ο Χαβιέ το ήξερε αυτό. Αν έκανε μεγάλες αλλαγές στα σχέδιά του, ο αντίπαλός του μπορ

παζε την ευκαιρία για να καταστρέψει τη συγχώνευση. Ο Μπρουσάρντ ήταν στο Παρίσι

μαινε ότι και ο Χαβιέ έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Αν έμενε στα σχέδιά του και σιγουρευόταν π

βιαν ήταν απρόσιτη, ίσως να μπορούσε να παραπλανήσει τον αντίπαλό του.

Μέχρι να του πει ο ερευνητής όλα όσα χρειαζόταν να γνωρίζει για τη Βίβιαν Φόστερ, θα τηνό κοντά.

«Απλώς θα έχω περισσότερες αποσκευές.» Ο Χαβιέ έκλεισε το τηλέφωνο.

Τι νύχτα. Σκεφτόταν πως το να σταματήσει από το γραφείο για να πάρει το χαρτοφύλακά

ιν πάει στο Παρίσι ήταν ήδη αρκετή ταλαιπωρία, ειδικά για έναν άντρα σαν και αυτόν

σούσε όταν τα πράγματα ξέφευγαν από τον έλεγχο. Αλλά τότε είχε βρει την καιν

σεψιονίστ στην ντουλάπα του, με τα τρομαγμένα βαθυγάλανα μάτια της και τα μάγουλά

αψοκοκκινισμένα.

Μια διαφορετικού είδους ενόχληση.Ο Χαβιέ την είχε προσέξει μερικές φορές, αλλά ποτέ δε θα φανταζόταν τη βλοσυρή ρεσεψι

ν απειλή για την εταιρεία του. Ενώ οι άλλες γυναίκες στο γραφείο υποδοχής χαμογελούσα

ρετισμό καθώς περνούσε, η Βίβιαν απλώς ένευε και επέστρεφε στο να απαντά τα τηλέφωνα

έγχει κάτι στην οθόνη του υπολογιστή.

 Έβαλε το τηλέφωνο στην τσέπη του και γύρισε σιωπηλός στο γραφείο του, παρατηρώντα

ορφη γυναίκα που στεκόταν απέναντί του. Υπήρχε κάτι ευάλωτο πάνω της όταν δεν ήξερε

ν παρακολουθούν. Όταν δεν προσπαθούσε τόσο σκληρά να συγκρουστεί μαζί του.

 Αν οι περιστάσεις ήταν διαφορετικές…Θα μπορούσε να σκεφτεί έναν πιο ευχάριστο τρόπο για να την κάνει να μιλήσει και να βογκ

α έλυνε αυτή τη γελοία αλογοουρά και θα πέρναγε τα δάχτυλά του μέσα από τα σκ

ρρόξανθα μαλλιά της. Θα φιλούσε αυτά τα ρόδινα χείλη μέχρι να πρηστούν, θα γλιστρού

όμα του στο λαιμό της καθώς θα ανέπνεε το φρέσκο άρωμα λεβάντας που φορούσε. Το

ωμα που είχε τραβήξει την προσοχή του και τον παρακίνησε να ανοίξει την πόρτα της ντουλ

υ.

Και θα διέγραφε τις καμπύλες της με τα χέρια του, μια πιο οικεία εξερεύνηση από την απρόσ

ματική του έρευνα.Το βλέμμα του έπεσε στο περίγραμμα του γεμάτου στήθους της, τη λεπτή μέση της… και

μακριά, μακριά πόδια μέσα στο άσχημο παντελόνι.

 Μπάστα!  Καθάρισε το λαιμό του. Μερικοί μήνες χωρίς σεξ μπορούν πραγματικά να γ

κίνδυνοι για τη λογική ενός άντρα.

Η Βίβιαν Φόστερ ήταν βιομηχανικός κατάσκοπος. Ήταν η τελευταία γυναίκα που θα έπρε

αταλήσει το χρόνο του για να φαντασιώνεται.

Σε μερικές μέρες θα άφηνε το στίγμα του στην παγκόσμια αγορά για πάντα και όχι μόν

περνούσε την περιουσία του πατριού του, αλλά θα αποδείκνυε πως τα είχε καταφέρει όλα μυ.

Page 12: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 12/120

Κανείς δε θα τον σταμάταγε. Σίγουρα όχι η κυρία Φόστερ, με τα σπινθηροβόλα μπλε μάτια

Το να ανακαλύψει την ταυτότητα του πραγματικού εχθρού του ήταν υψίστης σημασία

βιαν Φόστερ δεν ήταν εκείνη που προσπαθούσε να τον καταστρέψει, αλλά αν έπαιζε σωσ

ρτιά του, εκείνη θα μπορούσε να τον οδηγήσει στον άντρα που ευθυνόταν – είτε το ήθελε ε

ε όχι.

«Κύριε Ριβέρα, μπορώ σας παρακαλώ να φύγω τώρα;» Η Βίβιαν σηκώθηκε όρθια αμέσως

βλέμμα της συναντήθηκε με το δικό του. Εκείνος γέλασε από μέσα του, αναγνωρίζοντας π

υνές της ήταν σε πλήρη επαγρύπνηση.«Πώς πήρες το κυρίως κλειδί;»

«Υπήρχε ένα παλιό αντίγραφο στο κουτί του προϊσταμένου. Αυτή είναι η πρώτη φορά πο

ησιμοποίησα, και πιστέψτε με, θα είναι και η τελευταία. Υπερέβαλα εαυτόν για να

χαριστήσω, και όμως εσείς με παρεξηγήσατε τελείως.»

Ο Χαβιέ πήρε μια βαθιά ανάσα, απελπισμένος να βγάλει από το μυαλό του την εικόνα

φυλακτικής γυναίκας μπροστά του να υπερβάλλει εαυτόν για να τον ευχαριστήσει. «Σήμερα

αρασκευή. Δε σου πέρασε από το μυαλό να αφήσεις τα φαξ στο κουτί της κυρίας Ράιτ;»

«Όχι, κύριε Ριβέρα. Δουλεύετε τα Σαββατοκύριακα και σκέφτηκα πως ίσως να ήταν επείγον«Γιατί κρύφτηκες όταν μπήκα μέσα;»

«Γιατί ήμουν μια γυναίκα μόνη της σε ένα άδειο κτίριο το βράδυ.»

«Κυρία Φόστερ, δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Το ιδιωτικό μου αεροπλάνο με περιμένει, κ

ριμένουν στο Παρίσι για το Σαββατοκύριακο.»

«Λοιπόν, κύριε, πρέπει να πηγαίνετε.» Η Βίβιαν ανασήκωσε τους ώμους της περιφρονητικ

οσπάθησε να περάσει από δίπλα του.

«Αυτό σκοπεύω. Αλλά το να πάρω τηλέφωνο την αστυνομία για να σε ανακρίνει θ

θυστερήσει.» Άπλωσε το χέρι του και έπιασε το μπράτσο της για να την εμποδίσει να φύγει. εις την άδεια να είσαι στο γραφείο μου. Είχες κάτι δικό μου στην τσάντα σου και είχες κ

αβατήριό σου μαζί σου, λες και σχεδίαζες να φύγεις από τη χώρα.»

«Λοιπόν;»

«Οι νομικοί μου σύμβουλοι μπορούν να σου προκαλέσουν πονοκέφαλο, αν το θέλεις

λήσουμε με το προσωπικό ασφαλείας, θα ελέγξουμε τις κασέτες ασφαλείας, θα σκάψουμε

ρελθόν σου και θα ψάξουμε για μάρτυρες για την καταπάτηση και κλοπή. Αλλά προτιμ

οφύγω όλη αυτή τη φασαρία. Γι’ αυτό θα έρθεις μαζί μου.»

«Τι; Τι τρελή ιδέα είναι αυτή;» Άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. «Όχι.»

«Ναι. Φεύγουμε για Παρίσι σε μια ώρα. Έχω σημαντικές δουλειές να παρευρεθώ και εσύ θ

νοδεύσεις.»

«Μα εγώ είμαι ρεσεψιονίστ. Το να ταξιδεύω με το διευθυντή δεν είναι μέρος της δουλειάς μ

μάγουλά της αναψοκοκκίνισαν πάλι καθώς διαμαρτυρόταν.

 Διάολε. Αυτή η γυναίκα είναι καλή. Μπορεί ακόμα και να αναψοκοκκινίζει τα μάγουλά της

λογή.

«Ούτε και το να ψάχνεις το γραφείο μου. Κι όμως να που είμαστε εδώ.»

«Μα, κύριε Ριβέρα, ήδη σας εξήγησα –»

Page 13: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 13/120

«Όχι, δεν εξήγησες. Όχι το σημαντικό σημείο. Αλλά θα το κάνεις.» Ο Χαβιέ κοίταξε το

υ. Έπρεπε να φύγουν σύντομα. Πήρε το χαρτοφύλακά του από τη συρταριέρα πίσω από το μ

ρμάτινο καναπέ. «Ή θα έρθεις μαζί μου για να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις κατ’ ιδίαν ή θα

ν αστυνομία και τους δικηγόρους μου και θα σε αναλάβουν εκείνοι.»

«Δε θα το έκανες.» Πανικός φάνηκε στα τεράστια μπλε μάτια της.

«Δοκίμασέ με.» Κούνησε το τηλέφωνό του. «Δεν έχω χρόνο. Ναι ή όχι;» Ο Χαβιέ έκλει

τα.

«Για πόσο καιρό;»«Για τόσο καιρό ώστε να βεβαιωθώ πως είσαι αυτή που λες, κυρία Φόστερ.»

«Δεν το πιστεύω αυτό» μουρμούρισε μέσα από τα δόντια της.

«Και εγώ δεν πιστεύω εσένα. Αλλά αν είσαι αθώα, δε θα πρέπει να φοβάσαι.» Ο Χαβιέ κο

σκιά αβεβαιότητας στα μάτια της, αυτήν που προσπαθούσε τόσο σκληρά να κρύψει.

Για ποιον δούλευε; Και γιατί; Ήταν μόνο τα χρήματα που την παρακινούσαν ή βοηθ

ποιον εραστή;

 Ναι, αυτό είχε κάποια λογική… Μόνο μια γυναίκα τυφλωμένη από πάθος θα διακινδύνευ

ευθερία, τη δουλειά και την αξιοπρέπειά της.Για αυτό το λόγο έμενε μακριά από συναισθηματικές σχέσεις. Ήταν ένας παθιασμένος άντρ

η δουλειά του, στην κρεβατοκάμαρα με μια όμορφη γυναίκα στην αγκαλιά του. Αλλά είχε ε

ι στρατηγική, που πάντα βεβαιωνόταν ποτέ να μην μπερδεύει τον πόθο με την αγάπη. Δεν

ιρό για αγάπη, δεν είχε υπομονή για το πάθος που υπερίσχυε της κοινής λογικής.

«Μπορώ να έχω μερικά λεπτά να το σκεφτώ;» Η Βίβιαν καθάρισε νευρικά το λαιμό της.

«Δε σου πουλάω αυτοκίνητο, κυρία Φόστερ.» Ο Χαβιέ κοίταξε το ρολόι του. «Αλλά μι

αι γενναιόδωρος άντρας, θα σου δώσω ένα λεπτό.»

Page 14: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 14/120

 Κεφάλαιο Δύο

α λεπτό! Η Βίβιαν ήθελε να ουρλιάξει. Αντίθετα, μάσησε το κάτω χείλος της και έμεινε στη

ς, αν και τα γόνατά της απειλούσαν να καταρρεύσουν από λεπτό σε λεπτό.

 Αν είσαι αθώα, δε θα πρέπει να φοβάσαι.

Δεν ήταν αθώα, και με την υπόνοια που γυάλιζε στα μάτια του, το ήξερε. Αλλά δεν υπήόμα αποδείξεις. Αν έμενε και εκείνος καλούσε την αστυνομία και τους δικηγόρους του

εγχαν τις κασέτες ασφαλείας, πόση ώρα θα του έπαιρνε να τη συνδέσει με τη Μόλι;

Όχι πολύ.

«Τριάντα δευτερόλεπτα» είπε ο Χαβιέ.

Τι θα γινόταν αν πήγαινε μαζί του;

Σε αυτό το σημείο, αλήθεια, δεν υπήρχε καλύτερη επιλογή. Μπορούσε μόνο να κερδίσει χ

να πάρει τον Ρότζερ, τον άντρα που την είχε βοηθήσει να πάρει τη δουλειά στο γρ

οδοχής. Τον άντρα που ήθελε να καταστρέψει τον Χαβιέ τόσο πολύ όσο εκείνη. Ίσως να ή

τι για αυτό το ταξίδι στο Παρίσι. Εξάλλου, και ο μεσιέ Μπρουσάρντ στο Παρίσι δεν έμενε;

Η Βίβιαν δίπλωσε τα χέρια της. Δεν ήταν σύμπτωση που ο Χαβιέ πήγαινε στο Παρίσι λίγο

ό την υπογραφή της συγχώνευσης. Δε θα ήταν ευκολότερο για εκείνη να τα ξέρει από πρώτο

ήταν κοντά στον Χαβιέ αντί για μακριά του; Θα της έκανε ερωτήσεις, αλλά ίσως και εκείν

ρισκε το χρόνο να κάνει μια δική της έρευνα. Θα ήταν κοντά στο χαρτοφύλακά του, το φο

ολογιστή του – για να μην αναφέρει και τα άτομα γύρω του, που μπορεί να περιλάμβ

αλλήλους από την ομάδα για τη συγχώνευση.

Αν προσπαθούσε να τη βλάψει με οποιονδήποτε τρόπο, εκείνη θα ήταν που θα τον ανέφερε τυνομία, και θα έπαιρνε αυτό που του άξιζε.

«Καλά.» Συνειδητοποιώντας ότι ψέλλιζε, μίλησε πιο δυνατά. «Θα έρθω μαζί σου.»

Το στομάχι της δέθηκε κόμπος καθώς τα χείλη του Χαβιέ σχημάτιζαν ένα αργό, θριαμβευ

μόγελο.

* * *

άθισε σιωπηλή στη διαδρομή από το γραφείο μέχρι ένα ιδιωτικό αεροδρόμιο. Επιβιβάστηκαλυτελές ιδιωτικό του αεροπλάνο, που είχε μια καμπίνα μεγαλύτερη και πιο αναπαυτική κα

ν κρεβατοκάμαρά της. Αλλά η Βίβιαν δεν έχασε πολύ χρόνο στο να εκτιμήσει τις υπερμεγ

λυθρόνες, τα εντοιχισμένα ράφια από τριανταφυλλιά γεμάτα περιοδικά ή την τελευταία λέξ

χνολογίας στο κέντρο ψυχαγωγίας.

Προσποιήθηκε πως διάβαζε το πρώτο περιοδικό που έπεσε στα χέρια της, ρίχνοντας κλ

τιές στον Χαβιέ. Εκείνος καθόταν απέναντί της, πράγμα που το βρήκε παράξενο, καθώς υπή

ι άλλες θέσεις που θα μπορούσε εκείνος να κάτσει.

Η Βίβιαν έσπασε τη σιωπή. «Ακόμα δε μου είπες πόσο καιρό θα λείπω. Δε με άφησες ναίτι να μαζέψω τα ρούχα μου.»

Page 15: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 15/120

Ο Χαβιέ πληκτρολογούσε πυρετωδώς στο λεπτό του φορητό υπολογιστή. Όταν εκείνη μί

αμάτησε και σήκωσε τα μάτια του από τη συσκευή σε εκείνη, αλλά δεν είπε λέξη.

«Απλώς σκέφτηκα ότι θα χρειαζόμουν τα πράγματά μου –»

«Για τις επόμενες μέρες, εγώ θα φροντίσω οτιδήποτε χρειαστείς.» Η προφορά του Χαβιέ έμ

ο έντονη απ’ ό,τι συνήθως, και αναρωτήθηκε αν τον είχε θυμώσει με κάποιον τρόπο.

Εκείνος έστρεψε ξανά την προσοχή του στον υπολογιστή.

Η Βίβιαν σταύρωσε τα μπράτσα της. Σε όλη την υπόλοιπη πτήση δεν αντάλλαξαν ούτε μια

έθεσε πως ήταν επειδή εκείνος δεν ήθελε να της μιλήσει με τον αεροσυνοδό που πηγαινοερχοντίζοντας κάθε ιδιοτροπία του.

Αφού προσγειώθηκαν, πήγαν από το ιδιωτικό αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο. Ο γεμάτος

οθάλαμος τύπου Γεωργίου Ε’, με τα ψηλά ταβάνια του, τους πίνακες του δέκατου ένατου α

ι τα μοναδικά έργα τέχνης, έμοιαζε σουρεαλιστικός στη Βίβιαν, και αυτή η αίσθηση εντά

αν ο Χαβιέ μίλησε άψογα στα γαλλικά στο ρεσεψιονίστ, που του φερόταν λες και ήταν

ουδαίο πρόσωπο.

Συνοφρυώθηκε όταν ο ρεσεψιονίστ τούς συνόδευσε στην τεράστια και πολυτελή σουίτα

λευταίου ορόφου. «Θέλω το δικό μου δωμάτιο.»«Το έχεις.» Ο Χαβιέ έδειξε μια άλλη πόρτα. «Ξεχωριστά δωμάτια, ίδια σουίτα.»

Η Βίβιαν μπήκε στο δωμάτιό της. Οι πράσινοι και χρυσοί ριγέ τοίχοι εναρμονίζονταν μ

εβάτι με ουρανό από πλούσιο, σκούρο ξύλο. Μια ιδιωτική βεράντα τράβηξε την προσοχή τη

οιξε την μπαλκονόπορτα για να ρουφήξει λίγο συννεφιασμένο παρισινό αέρα. Σούφρωσε τη

ς. Ακίνητος, ο μεγαλοπρεπής Πύργος του Άιφελ έστεφε τον ουρανό της πόλης με λαμπρότητ

ρη. Τα φώτα που λαμπύριζαν στον πύργο δημιουργούσαν μια γελοία ρομαντική ατμόσφαιρα

ν έκανε να νιώθει άβολα.

Είχε πάει στο Παρίσι μια φορά σε μια εκδρομή με το σχολείο, αλλά αυτό ήταν χρόνια πραν μια πολύ διαφορετική εμπειρία.

Τώρα βρισκόταν στην Πόλη του Φωτός με έναν άντρα που χωρίς αμφιβολία είχε ξεπηδήσε

μεσαίωνα. Έναν άντρα χωρίς καρδιά.

 Έναν άντρα που είχε σκοτώσει τη Μόλι.

Η Βίβιαν έκλεισε τα μάτια της και θυμήθηκε γιατί ήταν εκεί. Η καλύτερή της φίλη ήταν π

εί για αυτήν, στα καλά και τα άσχημα. Είχε βοηθήσει τη Βίβιαν να αντιμετωπίσει το θάνατο

νιών της. Η ενοχλητική επιμονή της Μόλι να αποκτήσει ζωή έξω από το σχολείο είχε ενθαρ

Βίβιαν να βγει ένα σωρό αμήχανα, άτυχα πρώτα ραντεβού, αλλά τουλάχιστον αυτά τα ραντύς είχαν δώσει κάτι για να γελάνε μετά. Η αγάπη της Μόλι για όλα τα ζωντανά πράγματα το έ

αγματικά ειρωνικό που είχε πεθάνει πολύ πριν την ώρα της.

Και της Βίβιαν της έλειπε. Κάθε μέρα.

Αναπήδησε όταν μια χαμηλή φωνή ακούστηκε από πίσω της. «Ανησυχείς για κάτι;»

Ο Χαβιέ στεκόταν στην πόρτα. Ενώ εκείνη ατένιζε τη θέα, εκείνος είχε βάλει ένα μαύρο φ

ντελόνι, ένα ριγέ πουκάμισο και βραδινό σακάκι. Τα μαλλιά του ήταν νωπά, που σήμαινε π

είνος είχε κάνει πολύ γρήγορα μπάνιο ή εκείνη ήταν χαμένη στη θέα πάρα πολλή ώρα.

Κούνησε το κεφάλι της.

Page 16: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 16/120

«Τέλεια. Πρέπει να πάμε για βραδινό.»

«Δεν πεινάω, κύριε Ριβέρα.» Σταύρωσε τα μπράτσα της και συνέχισε να κοιτάζει τη θέα.

Ο Χαβιέ μείωσε το κενό ανάμεσά τους. «Βίβιαν… Τώρα μπορούμε να μιλάμε ο ένας στον

τα μικρά μας ονόματα, δε συμφωνείς;»

«Δε σε ξέρω αρκετά καλά.» Η Βίβιαν τον κοίταξε πάνω από τον ώμο της. «Με έφερες

άντια στη θέλησή μου. Τι άλλη επιλογή είχα; Να ανακριθώ από την αστυνομία και μετά ξανά

κηγόρους; Να χάσω τη δουλειά μου για το τίποτα; Αν ήθελες να έρθω μαζί σου, εντάξει. Αλλ

ένα αυτό είναι επαγγελματική εντολή.»«Και για ποιον δουλεύεις;» ρώτησε ο Χαβιέ.

 Δουλεύω για τη δικαιοσύνη. «Για σένα, κι όμως δεν έχω ιδέα πώς μπορώ να φανώ χρήσιμη

αρίσι.» Ταραγμένη από την εγγύτητά του, απομακρύνθηκε από κοντά του πιο μέσα στο δωμ

ειτα συνειδητοποίησε το λάθος της. Ο αμυδρός φωτισμός έδινε μια χροιά ανεπιθύμ

κειότητας.

«Έλα μαζί μου» είπε ο Χαβιέ, ακολουθώντας τη μέσα.

Η Βίβιαν αναστέναξε.

«Θα μιλήσουμε. Και θα φάμε. Ή θα πάμε έξω ή θα το κάνουμε εδώ.» Στάθηκε στη μέσηματίου. Η παρουσία του τόσο κοντά στο μεγάλο κρεβάτι, με τα ολόφρεσκα σεντόνια του κ

λυτελή μαξιλάρια, ήταν εντελώς… ενοχλητική.

Πόσο επικίνδυνος ήταν ακριβώς ο Χαβιέ Ριβέρα για τη δική της υγεία; Τον κατηγορούσε γ

νατο της Μόλι. Θα ήταν λογικό να φοβόταν και για τη δική της ζωή επίσης.

Αλλά δεν την τρόμαζε. Όχι με αυτό τον τρόπο.

«Θα προτιμούσα να φάω έξω.» Η Βίβιαν ξερόβηξε και έτριψε το λαιμό της με τα δάχτυλά

μιουργώντας ένα αόρατο στρώμα προστασίας εναντίον του.

 Δεν μπορεί να μου κάνει κακό σε δημόσιο χώρο. Ελπίζω.

«Ήξερα πως θα άλλαζες γνώμη.» Χαμογέλασε, και η Βίβιαν τον μίσησε που πέρασε το δικό

* * *

αριστοκρατικό εστιατόριο είχε στον πάνω όροφο κέντρο διασκέδασης. Η Βίβιαν αναρωτήθη

ε διαλέξει κάπου πιο μοντέρνα απλώς για να φαίνεται εκτός τόπου με τη χαλαρή αλογοουρ

ι το παλιό κουστούμι της. Όλες οι γυναίκες μέσα στο οπτικό της πεδίο επιδείκνυαν τα ακ

σμήματά τους, τα ραφιναρισμένα φορέματά τους και τις υψηλής ραπτικής τσάντες τους.Μερικές από αυτές χαμογέλαγαν στον Χαβιέ, και η Βίβιαν έπιασε μια να ανασηκώνει τα φ

ς στη συντροφιά του – την ψηλή και πολύ αδέξια Βίβιαν, με τα καθόλου κολακευτικά ρούχ

ι την έλλειψη γοητείας.

«Σε ζηλεύουν» είπε ο Χαβιέ όταν έφυγε ο σερβιτόρος.

Η Βίβιαν τον κοίταξε απέναντι στο τραπέζι, προσποιούμενη πως δεν καταλάβαινε.

«Οι γυναίκες.»

«Λοιπόν, δε θα έπρεπε.» Έβαλε μερικές τούφες που είχαν ξεφύγει πίσω από το αυτί της.

«Εδώ κάνεις λάθος» είπε απαλά ο Χαβιέ, τα μάτια του θερμά και ελκυστικά.

Page 17: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 17/120

«Γιατί, επειδή νομίζουν πως είμαι μαζί σου;»

«Γιατί είσαι όμορφη.»

 Έκανε το κομπλιμέντο να μοιάζει περισσότερο με προσβολή, και η Βίβιαν δεν ήξερε πώς

ρει. Οι τονισμένες λέξεις του είχαν μια αρχέγονη επίδραση πάνω της, στέλνοντας ένα καυτό

ς φλέβες της. Ποτέ δεν ήξερε πως η εχθρότητα μπορούσε να την επηρεάσει με αυτό τον τρόπ

Αλλά και πάλι, ποτέ δεν είχε μισήσει κάποιον όπως μισούσε τον Χαβιέ Ριβέρα.

«Πρέπει να πάω στο μπάνιο.» Σηκώθηκε, νιώθοντας την ανάγκη να δραπετεύσει μακριά

τω και για μια στιγμή.«Φυσικά.» Εκείνος σηκώθηκε αμέσως.

«Μπορώ να βρω και μόνη μου το δρόμο.»

«Δε θα σε αφήσω από τα μάτια μου. Κατάλαβέ το.» Ο Χαβιέ έτριψε τον αγκώνα της με το

υ, έπειτα πήγε από πίσω της και την ακολούθησε μέχρι την πόρτα της γυναικείας τουαλέτας.

«Μου επιτρέπεις;» Η Βίβιαν κοίταξε προς τα πάνω απηυδισμένη, και αν και δε φάνηκε ν

οχλεί, την άφησε να μπει στο μπάνιο χωρίς εκείνον.

Μόλις δραπέτευσε από τον Χαβιέ, χαλάρωσε, οι ώμοι της έπεσαν από τη θέση τους.

Άνοιξε τη βρύση στο κρύο και έπλυνε τα χέρια της πριν ρίξει λίγο νερό στα κουρασμένα

ς και το λαιμό της. Ίσως το δροσερό υγρό να την ανακούφιζε και να καθησύχαζε τις αμφιβ

ι τους φόβους της.

Δε θα άφηνε τον Χαβιέ να την εκφοβίσει. Όχι με τον τρόπο που είχε εκφοβίσει τη Μόλι.

Η Βίβιαν έκλεισε τη βρύση, στέγνωσε τα χέρια της και σκούπισε μαλακά με την πετσέτ

όσωπό της.

 Σκέψου, Βίβιαν, σκέψου. Αναστέναξε, κοιτάζοντας την αντανάκλασή της στον καθρέφτη. Π

ς, ένα καροτσάκι καθαρισμού κρατούσε ανοιχτή την πόρτα της τουαλέτας για τους ανάπηρου

Μια κοντή γυναίκα με στολή καθαρισμού βγήκε από την τουαλέτα, σφουγγαρίζοντα

τωμα.

Η γυναίκα μουρμούρισε ένα χαιρετισμό και η Βίβιαν παρατήρησε ένα κινητό τηλέφωνο

νη της στολής της.

Η Βίβιαν πλησίασε πιο κοντά. «Ξέρω ότι αυτό θα ακουστεί παράξενο, αλλά χρειάζομ

ήθειά σου.»

Η γυναίκα τής μισοχαμογέλασε, ένευσε και της απάντησε στα γαλλικά.

«Χρειάζομαι να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνό σου.» Η Βίβιαν έδειξε τη συσκευή. «είγον.»

Η γυναίκα κούνησε το κεφάλι της. Η Βίβιαν άρπαξε τα τελευταία χρήματα που είχαν μείνει

έπη της και τα έδωσε στη γυναίκα, παίρνοντας προσεκτικά το κινητό από τη θήκη στη ζώνη τη

« Σιλ βου πλε… επείγον» την παρακάλεσε.

Η γυναίκα μέτρησε τα λεφτά και η Βίβιαν πήρε τον αριθμό τηλεφώνου που

ομνημονεύσει.

«Η Βίβιαν είμαι» είπε όταν ο Ρότζερ απάντησε, η φωνή του οικεία τραχιά. «Δεν έχω

όνο…»

Page 18: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 18/120

Του περιέγραψε συνοπτικά τα γεγονότα των τελευταίων ωρών.

«Είσαι στο Παρίσι με τον Ριβέρα τώρα; Αυτό σημαίνει πως η συμφωνία θα γίνει συντομό

ό το αναμενόμενο. Βρες έναν τρόπο να ψάξεις την κρεβατοκάμαρά του για οποιεσδή

μειώσεις ή αντίγραφα του συμβολαίου. Πρέπει να ξέρω γιατί ο Μπρουσάρντ διάλεξε την πρό

υ αντί της δικής μου.»

«Θα προσπαθήσω.»

«Κάνε το, Βίβιαν. Πρέπει να εξασφαλίσουμε χρόνο.»

Εκείνη αναστέναξε και έγειρε το κεφάλι της στον τοίχο, κλείνοντας τα μάτια της για μια σι τρίβοντας τον κρόταφό της με το ελεύθερο χέρι της. «Δεν ξέρω αν μπορώ να το κ

υρμούρισε, και για μια στιγμή, λέγοντάς το φωναχτά, ένιωσε καλύτερα. Δεν μπορούσ

νοήσει την ανάγκη της να μοιραστεί την απόγνωσή της με κάποιον, αν και αμφέβαλλε π

τζερ νοιαζόταν για τα αισθήματά της. Αυτούς τους έξι μήνες από την κηδεία της Μόλι

ομόναχη. Όλα αυτά τα χρόνια από το θάνατο των γονιών της…

«Αν μπορείς να κάνεις τι;» Η θυμωμένη φωνή του Χαβιέ από πίσω της την έκανε να αναπηδ

Η Βίβιαν έσφιξε την παλάμη της γύρω από το κινητό στο πλάι της, ο γρήγορος χτύπο

ρδιάς της έπνιξε όποια προσωρινή ανακούφιση ένιωθε. «Αυτή είναι η γυναικεία τουαλρισε προς το μέρος του καθώς εκείνος ήρθε πιο κοντά της. Οι μύες στο πιγούνι του αναπήδη

μάτια του στένεψαν. «Δε θα έπρεπε να βρίσκεσαι εδώ.»

«Ούτε και εσύ.» Ο Χαβιέ την πίεσε στον τοίχο, πιέζοντας το σώμα του πάνω στο δικό της

ς άρεσε αυτή η τρωτότητα που την κάλυπτε ή η αίσθηση των μυωδών μηρών του στους δ

ς, το δεξί του χέρι να πιάνει το δικό της εκεί που είχε σφίξει το κινητό. Τα ανελέητα μαύρα

υ υπαινίσσονταν πως δεν ήταν κάποιος που θα έκανε πίσω σε μια πρόκληση.

 Λοιπόν, ούτε και εγώ.

«Φύγε μακριά μου.»«Βίβιαν, άνοιξε το χέρι σου» απαίτησε.

«Όχι.»

Ο Χαβιέ την κοίταξε με μια ειλικρινή ανδρική περιφρόνηση. Με το δείκτη του, άρχισε να χα

ρατους κύκλους στο χέρι της. Εκείνη ξεροκατάπιε, ενώ καταριόταν την ξηρότητα στο λαιμό τ

« Μαντάμ ε μεσιέ;» Η καθαρίστρια ξερόβηξε.

Ο Χαβιέ αντάλλαξε μερικές κοφτές προτάσεις μαζί της, με το βλέμμα του να ταλαντε

άμεσα στο κινητό μέσα στο χέρι της Βίβιαν και την άλλη γυναίκα, που μίλαγε απότομα. Αν

βιαν δεν καταλάβαινε τις λέξεις, μπορούσε να καταλάβει από τον τόνο πως η γυναίκα ήθεητό της πίσω και δεν ήθελε καμία σχέση με τη Βίβιαν.

«Όχι, δεν καταλαβαίνεις» την παρακάλεσε η Βίβιαν.

«Βίβιαν, δώσε της αυτό που είναι δικαιωματικά δικό της. Αλλιώς μπορούμε να καλέσουμ

εύθυνο ή την αστυνομία» είπε ο Χαβιέ. Έκανε μερικά βήματα μακριά από τη Βίβιαν

μβαίνει με εσένα και την κλοπή;»

«Εγώ δεν –» άρχισε να λέει η Βίβιαν, αλλά έπειτα αναστέναξε. Δεν ωφελούσε. Με ένα ελ

ύνημα του κεφαλιού της, έδωσε πίσω στη γυναίκα το κινητό της.

Ο Χαβιέ πήρε μερικά μεγάλα χαρτονομίσματα από την τσέπη του και έδωσε τα χρήματα

Page 19: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 19/120

ναίκα σε αντάλλαγμα για το κινητό της.

«Το αγόρασες από εκείνη; Ω, για όνομα του Θεού.»

Σήκωσε το τηλέφωνο στο αυτί του. «Παρακαλώ. Ποιος είναι;» Το απογοητευμένο βογκητό

ζί με το σήμα κατειλημμένου μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, την έκανε να νιώσει ανακού

μια στιγμή. Εκείνος πάτησε βίαια τα κουμπιά, προφανώς προσπαθώντας να καλέσει τον α

υ είχε πάρει. Όταν έβαλε το τηλέφωνο στο αυτί του ξανά, το άκουσε να χτυπάει. Σίγουρα

ταφέρει να βρει τον αριθμό, αλλά δεν του απαντούσε κανείς. Ο Ρότζερ πρέπει να άκουσε κά

σαρία και αποφάσισε να μην το σηκώσει.

Ο Χαβιέ έβαλε το τηλέφωνο στην τσέπη του. Χωρίς αμφιβολία θα προσπαθούσε να βρε

οκτήτη του αριθμού αργότερα, αλλά η Βίβιαν αμφέβαλλε πως θα τα κατάφερνε. Ο Ρότζε

νε μόνο μη ανιχνεύσιμους προπληρωμένους αριθμούς.

«Με ποιον μιλούσες;» ρώτησε ο Χαβιέ.

«Δεν είναι δική σου δουλειά.»

«Είναι ακριβώς  η δουλειά μου» είπε μέσα από τα δόντια του.

«Ίσως να έχω αφήσει κάποιον πίσω, κύριε Ριβέρα. Δεν επαινούσες την εξαίσια ομορφιά μου

πτά πριν;»«Το κάνεις αυτό για έναν άντρα.» Ο Χαβιέ ρουθούνισε με έναν ήχο αηδίας. «Και έχεις σ

ζί του.»

«Διαστρεβλώνεις τα λόγια μου, κύριε Ριβέρα.»

«Αν ήσουν άντρας, θα διαστρέβλωνα το λαιμό σου.» Πλησίασε πιο κοντά και άγγιξε το πι

ς με το ακροδάχτυλό του. Το σώμα της πάγωσε, αλλά μέσα της έβραζε από θυμό. Ο Χαβιέ πέ

δάχτυλό του κατά μήκος του λαιμού της, με μια υποψία ικανοποίησης να σχηματίζε

μόγελο στο πρόσωπό του όταν βρήκε το σφυγμό της.

 Ήταν τόσο κοντά… Το κεφάλι του σχεδόν έγερνε προς το μέρος της, και έπρεπε να σηκώστια της για να κοιτάξει τα δικά του. Η ένταση που βρήκε μέσα στο βλέμμα του την προειδοπ

ς θα μπορούσε να τη σκοτώσει. Ή να τη φιλήσει.

Οι λέξεις έπαιζαν μέσα στο μυαλό της μια διεστραμμένη συμφωνία.  Να τη σκότωνε. Ή

λούσε. Ποια πιθανότητα τη φόβιζε περισσότερο;

Η Βίβιαν πίεσε τα χείλη της, κοιτάζοντας γύρω της για την καθαρίστρια. Είχε εξαφαν

ίταξε τα δάχτυλά του, που αιωρούνταν πάνω από το λαιμό της, σχεδόν λες και ήθελε να

γίξει, αλλά δεν μπορούσε να αποφασίσει αν θα ήταν καλή ιδέα.

Δεν ήταν.Τα δάχτυλά του έτρεμαν. Οργή ή πόθος; Δεν μπορούσε να καταλάβει. Αλλά δεν

βισμένη, και αυτό το γεγονός την τρόμαζε πιο πολύ από το βλέμμα στα μάτια του.

Η Βίβιαν ξεροκατάπιε και πίεσε τον εαυτό της να κουνηθεί.

«Τότε χαίρομαι που δεν είμαι άντρας» είπε καθώς απομακρυνόταν από εκείνον, ισιώνοντ

κάκι της για να δώσει στα τρεμάμενα δάχτυλά της κάτι να κάνουν.

«Έλα πίσω στο τραπέζι» τη διέταξε.

Και αυτό έκανε.

 Όταν επέστρεψαν στις θέσεις τους, ο Χαβιέ ρώτησε: «Βίβιαν, γιατί το κάνεις αυτό; Αυ

Page 20: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 20/120

τρας σε χρησιμοποιεί για να φτάσει σε εμένα, και θέλω να ξέρω γιατί. Ποιο είναι το όνομά τ

ρασε τα δάχτυλά του μέσα από τα κοντοκουρεμένα μαλλιά του – ένα στιλ που αποκάλυπ

ληρά χαρακτηριστικά του.

«Για να τον παρενοχλήσεις με τον ίδιο τρόπο που έκανες και μ’ εμένα; Εγώ δεν τριγ

τώντας τα ονόματα των ερωμένων σου, κύριε Ριβέρα.»

«Οι ερωμένες μου δεν έχουν καμία σχέση με εσένα.» Συνοφρυώθηκε. «Ποιος είναι πίσω

τό; Ο Ρότζερς; Ο Τραβό;» Δίστασε. «Ο Φιν;»

«Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;» Ένας άντρας σαν τον Χαβιέ δε θα είχε έλλειψη εχθρώνχειρηματικό κόσμο.

Ευτυχώς, ο σομελιέ τούς διέκοψε και πρότεινε το κατάλληλο κρασί για να συνοδεύσει το δε

ήρχε ακόμα και ένα καροτσάκι με ψωμάκια, με διαφορετικούς τύπους ψωμιού για κάθε πιάτ

ύμα τους.

«Ευχαριστώ» είπε ο Χαβιέ στο σομελιέ.

Ο σερβιτόρος έφερε το ορεκτικό, μια νοστιμότατη κρέμα από χαβιάρι, και η Βίβιαν μπόρε

τιάσει στο γεύμα της.

«Ήξερες τη Μόλι Ρίτσαρντσον;» ρώτησε ο Χαβιέ μετά από μερικά λεπτά. «Δούλευε στον Όβέρα.»

Η Βίβιαν ήπιε αργά το κρασί της για να κερδίσει μερικά δευτερόλεπτα πριν απαντήσει.

Μακάρι μόνο να ήταν καλύτερη στα ψέματα… Αλλά ήταν ειλικρινής σε όλη τη ζωή της. Είχ

όμα και την αλήθεια στους γονείς της όταν τη ρώτησαν αν είχε κάνει κοπάνα από το μάθημ

πάει στο εμπορικό κέντρο με κάτι φίλους. Όταν καμιά φίλη της ρώταγε αν αυτό που φόραγε

λύ στενό ή αν έκανε τον πισινό της να φαίνεται μεγαλύτερος, η Βίβιαν πάντα έλεγε την αλήθε

 Ήξερε πως αν παραδεχόταν πως ήξερε τη Μόλι θα έβαζε σε κίνδυνο τον εαυτό της. Ο Χ

λώς θα μπορούσε να την κάνει να εξαφανιστεί με τον ίδιο τρόπο που είχε ξεφορτωθεί τη φίλητο έκανε;

«Βίβιαν» είπε εκείνος. Όταν το βλέμμα της συνάντησε το δικό του, το στομάχι της σφίχ

αν τόσο αποφασισμένος. «Την ξέρεις.»

Τα δάχτυλά της σφίχτηκαν γύρω από το ποτήρι της. Να επιμείνω στο ψέμα, να ανοιχτώ ή

ι από τα δυο;

Μάζεψε όλη τη δύναμη και το θυμό της. «Ξέρω πως τη σκότωσες.»

Ο Χαβιέ βυθίστηκε για λίγο στη σιωπή. Συνοφρυώθηκε. Ήταν η αντίδραση ενός άντρα

νάντησε κάποιον που δε θυμόταν το όνομά του. Έπειτα γέλασε ελαφρά. «Τη σκότωσα;» Ο χλευασμός στη φωνή του την έκανε να θέλει ν

τάξει στο πρόσωπο το κρασί που είχε απομείνει στο ποτήρι της.

«Ναι» συνέχισε εκείνη, προσποιούμενη πως δεν επηρεάστηκε.

«Η Μόλι Ρίτσαρντσον αυτοκτόνησε.»

«Ήταν έξυπνο εκ μέρους σου να το κάνεις να φανεί έτσι. Αλλά άκουσα το μήνυμα που

ησες στον τηλεφωνητή.» Ήταν υψίστης σημασίας για εκείνη να μην κάνει πίσω. Εκείνος ή

ς η Βίβιαν ήξερε για τη Μόλι. Η μόνη δύναμη που είχε πάνω του ήταν τα λιγοστά στοιχεία

ε καταφέρει να μαζέψει τις μέρες μετά το θάνατο της Μόλι.

Page 21: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 21/120

Το μήνυμά του στον τηλεφωνητή.

Μπορούσε σχεδόν να ακούσει τη θυμωμένη φωνή του μέσα στο μυαλό της ξανά και ξανά,

θαρά όπως όταν την είχε ακούσει την πρώτη φορά. Θα το πληρώσεις αυτό, Μόλι. Τελείωσα

υ, είχε πει. Το να ξέρει τον κωδικό πρόσβασης του τηλεφωνητή της Μόλι είχε εξυπηρετήσ

βιαν – αν και η αστυνομία δεν είχε ενδιαφερθεί και πολύ. Ένας τόσο ισχυρός άντρας όπως ο Χ

αν αρκετά έξυπνος για να βρει ένα άλλοθι. Τα χρήματά του αγόραζαν τα πάντα, έτσι δεν

ιπόν, αυτό επρόκειτο να αλλάξει.

Ο χλευασμός εξαφανίστηκε από το πρόσωπό του και ένα ίχνος στυφού χαμόγελου φάνηκλη του. «Για αυτό το λόγο ήσουν στο γραφείο μου; Αν την είχα σκοτώσει, νόμιζες πω

ρισκες αποδείξεις εκεί;»

«Κανείς δεν ξέρει. Οι άνθρωποι γίνονται απρόσεκτοι καμιά φορά.»

Υπολόγιζε στον Χαβιέ να γίνει απρόσεκτος. Ήταν πολύ μικρή πιθανότητα, αλλά άξιζε ν

σκάρει. Εξάλλου, όλο το απόγευμα είχε ξεφύγει από τον έλεγχό της. Η λαχτάρα της να

ταστρέψει ήταν το τελευταίο μυστικό που μπορούσε να κρατήσει.

Εκείνος μισόκλεισε τα μάτια του. «Ποιον πήρες τηλέφωνο;»

«Κάποιον που ξέρει πού είμαι σε περίπτωση που μου συμβεί κάτι.»«Ποια είναι η σχέση σου με τη Μόλι;» Έγειρε πιο κοντά στο τραπέζι, και το σώμα του πρ

ενδιαφέρον του για την απάντησή της.

«Ήμασταν οι καλύτερες φίλες» είπε με περηφάνια. «Ήταν σαν αδερφή μου.»

Εκείνος ένευσε. «Τα συλλυπητήριά μου. Αλλά δεν είχα καμία σχέση με αυτό.» Ίσιωσε

ους του, και το ύφος στο πρόσωπό του της είπε πως το θέμα είχε κλείσει.

Η Βίβιαν γέλασε βεβιασμένα. «Δεν είχες; Κοιμήθηκες μαζί της.»

Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του. «Αυτό δεν είναι έγκλημα.»

«Όχι. Υποθέτω πως το να κοιμηθεί μαζί σου ήταν απλώς κακή κρίση εκ μέρους της.» Η Βθάρισε το λαιμό της. «Τι έχεις να πεις που είχες βάλει να την παρακολουθούν;»

«Πλήρωσα έναν ιδιωτικό ερευνητή να μάθει σε ποιον πουλούσε πληροφορίες» είπε ψυχρά

ρίπτωση που δεν το ξέρεις, η αγαπημένη σου φίλη ήταν αναμειγμένη με βιομηχανική κατασκ

οσπάθησε να κλέψει εσωτερικές πληροφορίες και πιθανότατα σκόπευε να τις πουλήσε

γαλύτερο πλειοδότη.»

Την είχε ερευνήσει. Παρακολουθήσει. Απειλήσει. Ήταν όλα θέμα σημασιολογίας για εκε

σι; Ένας άντρας σαν τον Χαβιέ Ριβέρα δεν ομολογεί ένα έγκλημα έτσι απλά.

«Για αυτό το λόγο προσέλαβες εκείνους τους δυο άντρες για να την ακολουθούν παντού

τό το λόγο ο ένας από αυτούς την απείλησε σωματικά;»

«Ποιοι άντρες; Δεν προσέλαβα κανέναν για να την τρομάξει» είπε σταθερά.

«Μου λες πως ο ιδιωτικός ερευνητής σου έδρασε μόνος του, χωρίς να το γνωρίζεις, γιατ

διαφερόσουν να ξέρεις τις λεπτομέρειες;»

Το βλέμμα του τώρα ήταν σκληρό, λάμποντας από ενόχληση. Ίσως είχε αρχίσε

νειδητοποιεί πως το να κάνει πίσω δεν ήταν μια επιλογή για εκείνη. Δεν ήξερε αν αυτό ήταν

κακό, ασφαλές ή επικίνδυνο.

 Ήρθαν οι παραγγελίες τους – αστακός με το κέλυφός του με σάλτσα από αβοκάντο για ε

Page 22: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 22/120

ι ένα τρυφερό φιλέτο ψημένο σε κόκκινη σάλτσα για εκείνον. Δεν μπορούσε να φάει με αυτ

μπο που σχηματιζόταν στο στομάχι της. Έπρεπε να συνεχίσει.

Ο σερβιτόρος έφυγε και η Βίβιαν πίεσε τον Χαβιέ. «Την ημέρα που πέθανε, με πήρε τηλέφ

οτίθεται πως θα συναντιόμασταν την επόμενη μέρα. Είπες στο μήνυμά σου πως θα το πλή

τό.»

Εκείνος αναστέναξε βαριά. Το βλέμμα του έφυγε από το δικό της για μια στιγμή κ

εφτόταν την απάντησή του. Ή σχεδίαζε έναν τρόπο να της αλλάξει γνώμη. «Εννο

αγγελματικά. Πως είχε τελειώσει να δουλεύει μαζί μου ή με οποιαδήποτε ευυπόληπτη εταιρεί

ρνούσε από το χέρι μου. Και είχα κάθε δικαίωμα να είμαι θυμωμένος μαζί της.»

Η Βίβιαν κούνησε το κεφάλι της, ανικανοποίητη με την απάντησή του. «Είμαι αποφασισ

ριε Ριβέρα. Δε θα με ξεφορτωθείς τόσο εύκολα.»

«Δε θέλω.» Ο Χαβιέ πέρασε τα μακριά του δάχτυλα πάνω από το στόμιο του ποτηριού. «Κ

υς φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου ακόμα πιο κοντά, έτσι δεν πάει;» Η φωνή του

αχνή, το βλέμμα του κοίταζε εξεταστικά το πρόσωπό της.

«Τι εννοείς;»

Εκείνος έκοψε το κρέας του. «Μετά από αυτά που μου είπες, δε θα σε αφήσω να τριγυρίζειλες αυτά τα ψέματα για μένα. Θα μπορούσα να σου κάνω μήνυση για δυσφήμηση, αλλά προ

σε έχω από κοντά μέχρι να σε πείσω πως κάνεις λάθος για μένα.»

«Μια δελεαστική προοπτική, αλλά δεν μπορώ να σου δώσω όλη την υπόλοιπη ζωή μου.»

«Το Σαββατοκύριακο. Αν δεν έχεις πειστεί πως δε σκότωσα τη Μόλι μέχρι τη Δευτέρα, θ

ήσω να φύγεις.»

Χωρίς αμφιβολία η Δευτέρα ήταν η μέρα που θα υπέγραφε τη συμφωνία για τη συγχώνε

χε μια λογική. Ήταν στο Παρίσι. Εκείνος ήθελε να αποφύγει οποιοδήποτε σκάνδαλο μέχρι να

συγχώνευση.Είχε σκεφτεί κάποια στιγμή να δημιουργήσει ένα σκάνδαλο μόνη της. Αλλά μετά από π

έψη, η Βίβιαν είχε αλλάξει γνώμη. Το να μιλήσει στους δημοσιογράφους εναντίον ενός

χυρού άντρα όπως ο Χαβιέ δε θα της έκανε κάποιο καλό. Είχε δοκιμάσει την αστυνομία, αλλ

ορούσαν να τη βοηθήσουν, γιατί ο Χαβιέ είχε άλλοθι την ώρα που η Μόλι είχε υποθ

τοκτονήσει. Αν η Βίβιαν είχε προσπαθήσει να τραβήξει την προσοχή των δημοσιογράφω

αβιέ θα είχε χρησιμοποιήσει όλους τους πόρους που διέθετε για να την κάνει να δείξει κακιά.

 Ήξερε επίσης πως θα το έκανε. Σε κλάσματα δευτερολέπτου.

«Τι θα γίνει αν δε θέλω να μείνω;»«Θα κάνω εκείνο το τηλεφώνημα που έπρεπε να είχα κάνει ώρες πριν στο δικηγόρο μου κα

τυνομία.»

«Και αν δεν έχω πειστεί μέχρι το τέλος του Σαββατοκύριακου;»

Εκείνος χαμογέλασε. «Δεν υπάρχει περίπτωση.» Ο Χαβιέ πήρε το βλέμμα του από το δικό

θώς έβγαλε το κινητό του και διάβασε από την οθόνη. «Βίβιαν Μέι Φόστερ. Είκοσι έξι χρο

ν έχει αδέρφια, έχει πτυχίο Καλών Τεχνών. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, μετακόμισε στην Αγ

αν ήταν επτά.»

Εκείνη έφερε το πιρούνι στο στόμα της και άρχισε να τρώει. Πόσο χρόνο θα του έπαιρνε

Page 23: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 23/120

τη συνδέσει με τον Ρότζερ; Ο Χαβιέ είχε δύναμη, πόρους και έναν ερευνητή που προφανώς

η στα ίχνη της.

«Γιατί έκανες αίτηση για δουλειά στο γραφείο υποδοχής; Δεν μπορούσες να χρησιμοποι

λύτερα το πτυχίο σου;» Πριν μπορέσει να του απαντήσει, εκείνος πρόσθεσε: «Δε χρειαζό

τή τη δουλειά.»

Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα. Πρόσεξε, Βίβιαν. Έπρεπε να προσέξει την

ξη. Η προσφορά του να περάσει το Σαββατοκύριακο μαζί της είχε αποκαταστήσει την ελπίδ

χρησιμοποιήσει αυτή την εγγύτητα προς όφελός της. Αν επιτύγχανε να δώσει πληροφορίες

τζερ, εκείνος θα δρούσε γρήγορα, και ο Χαβιέ θα έχανε αυτή τη συγχώνευση δισεκατομμυ

την οποία είχε δουλέψει τόσο σκληρά. Τα χρήματα ήταν το μοναδικό πράγμα που είχε σημ

έναν άντρα όπως ο Χαβιέ, που σήμαινε πως ήταν το μοναδικό πράγμα που μπορούσαν ν

ερήσουν. Έπρεπε να χάσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

«Δέχτηκα αυτή τη δουλειά για να δω αν μπορούσα να μάθω περισσότερα για σένα.» Δε θ

έθετε να του πει τουλάχιστον αυτό.

«Διασκέδασέ με, Βίβιαν. Τι έμαθες;»

«Συνήθως είσαι στη δουλειά στις οκτώ. Ψυχαγωγείς τους επαγγελματικούς σου συνεργάτ

α καινούριο εστιατόριο μερικά τετράγωνα μακριά από το γραφείο. Επίσης ταξιδεύεις

ωτερικό κάθε δυο-τρεις μέρες, πράγμα που τρελαίνει την οικονόμο σου, γιατί ποτέ δεν ξέρει

ολάβεις να είσαι πίσω για δείπνο.»

«Μίλησες στην κυρία Χιου;» Γέλασε σιγανά.

«Εγώ απλώς μετέφερα τηλεφωνήματα. Αλλά τόσα συγκέντρωσα.»

Εκείνος συνέχισε να την κοιτάει, αξιολογώντας την από την κορυφή ως τα νύχια. «Είσαι με

νηγός, Βίβιαν.»

Εκείνη μετακινήθηκε στην καρέκλα της. «Μην κολακεύεσαι.»«Ποιο ήταν το άτομο που πήρες τηλέφωνο;»

«Σκοπεύεις να μου κάνεις κακό, κύριε Ριβέρα; Γι’ αυτό θέλεις να μάθεις την ταυτότητα

όμου που μπορεί να καταθέσει εναντίον σου;» Ήταν ευχαριστημένη με το πόσο β

ουγόταν.

«Κοιτάζοντάς σε, Βίβιαν, μπορώ να σκεφτώ μερικά πράγματα που θα μπορούσα να σου κ

λά δεν είναι παράνομα με τα παρισινά δεδομένα.» Το βλέμμα του Χαβιέ γλίστρησε απ

όσωπό της στο λαιμό της και έπειτα στο στήθος της. «Ή με τα βρετανικά δεδομένα.»

Εκείνη πήρε μια κοφτή ανάσα, αναγκάζοντας τον εαυτό της να αγνοήσει το πείραγμά του. Ήτην κάνει να νιώσει άβολα, έτσι δεν ήταν; Ευάλωτη. Εκτός τόπου.

«Αυτός ο αστακός είναι υπέροχος» είπε εκείνη.

Τελείωσαν το γεύμα τους στη σιωπή, και εκείνη κατάφερε να αποφύγει να κοιτάξει τον Χ

ό το εστιατόριο μέχρι που πήγαν στο δωμάτιό τους. Στη λιμουζίνα, στο δρόμο της επιστροφή

ξενοδοχείο, κάθισε όσο πιο μακριά του γινόταν.

Αλλά η βαριά σιωπή είχε το δικό της αντίτιμο, και η Βίβιαν αποφάσισε πως προτιμούσ

ωτήσεις του σε στιλ Ιεράς Εξέτασης. Εκείνος ακολουθούσε την κάθε της κίνηση με το βλέμμ

θώς προχωρούσε μέσα στο ξενοδοχείο, πλάι της. Η Βίβιαν συνήθως δεν περπατούσε γρή

Page 24: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 24/120

λά ήθελε να επιστρέψει πίσω στην κομψή φυλακή της. Ήθελε να ξεφύγει από τον Χαβιέ.

«Θα συνεχίσουμε τη συζήτησή μας αύριο» της είπε καθώς πλησίαζαν στην κρεβατοκάμαρά

Βίβιαν ένευσε και κλείδωσε την πόρτα πίσω της.

 Έκανε ένα μπάνιο, απολαμβάνοντας το αχνιστό νερό από τους πανίσχυρους πίδακες. Ξέπλυ

πούνι από το δέρμα της για αρκετά λεπτά και ευχήθηκε το μπάνιο να καθάριζε το σώμα της

ελε τίποτα περισσότερο από το να ξεχάσει το ανεπιθύμητο άγγιγμα του Χαβιέ, τη θέρμη

έμματός του.

Πότε δε θα το πίστευε αν κάποιος ερχόταν και της έλεγε πως η μέρα της θα τελείωνε σλυτελές ξενοδοχείο στο Παρίσι υπό τη στενή παρακολούθηση του Χαβιέ Ριβέρα.

Αλλά τώρα θα έπρεπε να το συνηθίσει… και να αρχίσει να σκέφτεται πώς θα επωφελούνταν

ν κατάσταση. Τουλάχιστον είχε καταφέρει να πει στον Ρότζερ πού ήταν.

Ο Ρότζερ. Δεν ήταν φυσικά το όνομά του. Σχεδόν δεν ήξερε τίποτα για εκείνον, κ

οτιμούσε αυτό.

Είχε δει τον Ρότζερ μόνο μια φορά, μετά το θάνατο της Μόλι, όταν την είχε πλησιάσει κα

ε ζητήσει να πάρει τη θέση της Μόλι και να τον βοηθήσει να πάρει τη συγχώνευση από τον Χ

Η Βίβιαν δεν ήξερε τι είχε κάνει ο Χαβιέ στον Ρότζερ. Σίγουρα ο μεγαλύτερος Σκοτσέζος κν ήταν ούτε και αυτός άγιος. Ήθελε πληροφορίες για τη συγχώνευση –ήθελε να βγάλει τον Χ

βέρα εκτός συναγωνισμού– και δεν είχε ενδοιασμούς να χρησιμοποιήσει δυο γυναίκες

χταρούσαν εκδίκηση για να πάρει αυτό που θέλει.

 Όσο τη βοηθούσε ο Ρότζερ, τη Βίβιαν δεν την ένοιαζε.

Με τη βοήθειά του, είχε προσληφθεί στο γραφείο του Ριβέρα. Είχε μελετήσει το σύσ

φαλείας, τις θέσεις που είχαν οι κάμερες και το καθημερινό πρόγραμμα του Χαβιέ. Και ότ

μες για τη συγχώνευση έγιναν καθημερινό κουτσομπολιό, και η Βίβιαν και ο Ρότζερ συμφών

ς ήταν η ώρα να αρχίσουν να ψάχνουν για συγκεκριμένες πληροφορίες. Συμβόλαια, σημειώερομηνίες. Οτιδήποτε θα βοηθούσε.

Η Βίβιαν βγήκε από το μπάνιο και πήρε μια χνουδωτή ρόμπα με το μονόγραμμα

νοδοχείου.

Μέχρι να στεγνώσουν τα μαλλιά της, η υπόλοιπη σουίτα είχε βυθιστεί στη σιωπή.

Άνοιξε την πόρτα τόσο ώστε να ελέγξει τα φώτα στο χολ και το καθιστικό. Ήταν όλα σβηστ

Η Βίβιαν βγήκε έξω από το δωμάτιό της στις μύτες των ποδιών. Οι ανοιχτές κουρ

χμαλώτιζαν το σαγηνευτικό ολόγιομο φεγγάρι έξω, με το φως του να φωτίζει τον κατά τ’

ινό χώρο της σουίτας.Ίσως ο Χαβιέ να κοιμάται βαριά. Δεν έχασε χρόνο με το να φαντάζεται το ειλικρινά αρρε

μα του ξαπλωμένο σε ένα μεγάλο κρεβάτι. Ξύπνιος ή κοιμισμένος, δεν είχε σημασία για εκ

ρεπε να επικοινωνήσει ξανά με τον Ρότζερ.

Το να κάνει τηλεφωνήματα από το δωμάτιό της δεν ήταν επιλογή, γιατί ο αριθμός θα φαιν

ο λογαριασμό. Θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει ένα τηλέφωνο στον προθάλαμο του ξενοδοχεί

τζερ θα ήξερε ακριβώς τι να κάνει και πώς να συνεχίσει το σχέδιό της.

Η πόρτα στο βάθος του διαδρόμου ήταν κλειστή. Άπλωσε το χέρι της να την ανοίξει.

Ξαφνικά, ένα κρύο μεταλλικό βραχιόλι έσφιξε τον καρπό της, και άκουσε έναν ήχο.

Page 25: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 25/120

Η Βίβιαν ούρλιαξε. Γύρισε να κοιτάξει αυτόν που της είχε επιτεθεί, με ένα κρύο ρίγ

λώνεται στη ραχοκοκαλιά της.

«Πηγαίνεις κάπου;» Ο Χαβιέ στεκόταν γυμνόστηθος πλάι της. Εκείνη σήκωσε το βλέμμ

ο δικό του.

«Με τρόμαξες.» Η Βίβιαν άφησε αργά την ανάσα που κρατούσε. Όταν μετακίνησε το χέρ

να πιάσει το στέρνο της, ο καρπός της πιάστηκε.

Κοίταξε κάτω. Ήταν δεμένη με χειροπέδες με τον Χαβιέ.

«Τι κάνεις;» Κούνησε το χέρι της, κάνοντας την κοντή αλυσίδα μεταξύ των καρπών τουυνηθεί. «Βγάλε τες αυτές» φώναξε εκείνη, κουνώντας ξανά το χέρι της.

 Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό…

«Σε ξέρω μερικές ώρες, και αυτή είναι η τρίτη φορά που σε βλέπω να κάνεις κάτι που δε θ

εξηγήσεις» είπε ο Χαβιέ, με το βλέμμα του να την κατηγορεί.

«Ήθελα να πάρω λίγο καθαρό αέρα. Τι είδους άντρας θα έστηνε ενέδρα σε μια πρα

νωστη στη μέση της νύχτας για να της περάσει χειροπέδες;»

Τι άλλο έχει σχεδιάσει;

«Σκέψου το σαν μέτρο ασφαλείας για να σιγουρευτώ πως δε θα πας πουθενά» είπε αδιάφοαβιέ. «Αύριο θα υπάρχει ένας σωματοφύλακας εδώ να σε προσέχει ενώ εγώ θα φροντίζω

μαντικό ζήτημα.»

«Δε χρειάζομαι σωματοφύλακα.»

«Θα σε φροντίσει.»

«Ναι, η ευημερία μου είναι ψηλά στη λίστα προτεραιοτήτων σου, σωστά;» Η Βίβιαν τράβηξ

υσίδα.

«Φυσικά, μι κερίδα.» Ο Χαβιέ χαμογέλασε λοξά.

«Τότε, βγάλε τες αυτές. Με πιάνει φαγούρα.»

«Θα τις συνηθίσεις» είπε ο Χαβιέ, προχωρώντας προς την κρεβατοκάμαρά της.

Η Βίβιαν σταμάτησε να προχωράει. Δεν ήθελε να συνηθίσει τις χειροπέδες ή να μοιραστε

εβάτι με τον Χαβιέ. «Αυτή είναι συμβουλή από έναν ειδικό;» Ευχήθηκε να μπορούσε να ξερι

τό το κυνικό χαμόγελο από το πρόσωπό του. «Βασικά, δε θέλω να ξέρω.»

«Έλα στο κρεβάτι, Βίβιαν» απαίτησε.

«Όχι» είπε υψώνοντας τη φωνή της.

«Δεν έχεις επιλογή. Ένα γρήγορο τηλεφώνημα και οι δικηγόροι μου θα είναι στην πλάτηόμα και η καθαρίστρια μπορεί να είναι μάρτυρας για την απερίσκεπτη συμπεριφορά σου

νή του δεν είχε κανένα συναίσθημα.

Η Βίβιαν σταμάτησε, αναγνωρίζοντας την αλήθεια στα λόγια του. Αποφασισμένη να δε

αβιέ να παίρνει αυτό που του αξίζει, αρνήθηκε να αφήσει την ευκαιρία να του δώσει ένα μάθ

το να περάσει μια νύχτα στο πλάι του ήταν μέρος του πακέτου, θα το χειριζόταν. Κάπως.

«Δεν μπορείς τουλάχιστον να φορέσεις μια μπλούζα;» Προχώρησε παραπατώντας δίπλα

ος την κρεβατοκάμαρα.

Είχε αποφύγει να τον κοιτάξει πριν. Τώρα, με τη λάμπα αναμμένη στο κομοδίνο, ήταν δύσ

Page 26: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 26/120

αγνοήσει τα καλοσχηματισμένα μπράτσα, τους δυνατούς, φαρδιούς ώμους που πλαισίων

ιλεμένο στήθος του. Το βλέμμα της γλίστρησε προς τα κάτω, πιάνοντας μια δελεαστική υπ

ούρων τριχών να εξαφανίζονται μέσα σε μια σκούρα μπλε μεταξωτή πιτζάμα.

«Θα πρέπει να είσαι ευχαριστημένη που φόραγα αυτό. Συνήθως κοιμάμαι γυμνός»

χελικά.

Η Βίβιαν έσφιξε τη ρόμπα της όσο πιο δυνατά μπορούσε. «Αυτό είναι εξωφρενικό.»

Ο Χαβιέ την τράβηξε απαλά προς το κρεβάτι και σήκωσε τα σκεπάσματα. Ένα κύμα ανατρι

τρεξε τα μπράτσα της καθώς συνειδητοποίησε το τι επρόκειτο να συμβεί. Είχε περάσει αριρός από τότε που είχε στενή σχέση με έναν άντρα. Ο τελευταίος εραστής της ήταν ένας έμπ

χνης, που έβγαινε για λίγο καιρό. Αλλά αυτό ήταν σχέση… και αυτό εδώ καθαρό βασανιστ

τός ο μεγαλόσωμος, επιβλητικός Ισπανός έκανε το χειρότερο κόπανο που είχε βγει πο

ντάζει τόσο γλυκός όσο ένα καλάθι με κουταβάκια.

«Απλώς θα κοιμηθούμε.» Η φωνή της έτρεμε παρά τη θέλησή της. «Χωρίς περίεργα.»

«Έχεις το λόγο μου.» Ο Χαβιέ χαμογέλασε πλατιά και της έκανε νόημα να ξαπλώσει πρώτη

εβάτι. «Θα είμαι φρόνιμος.»

«Το καλό που σου θέλω.» Η Βίβιαν ξάπλωσε στο κρεβάτι, με το μυαλό της να σκέφρετωδώς, καθώς εκείνος την ακολούθησε.

Το γέλιο του ήταν πλούσιο και σαρκαστικό. «Βίβιαν, αν είχα κάποιο κρυφό σχέδιο, μπορ

εφτώ μερικές γυναίκες που δε θα τις πείραζε να με εξυπηρετήσουν.»

«Τις λυπάμαι.» Αναστέναξε. «Κακόμοιρες γυναίκες, ξοδεύουν το χρόνο τους με έναν άντρα

ν εκπληρώνει τις ανάγκες τους.»

Εκείνος κάθισε δίπλα της, τεντώνοντας τα πόδια του, και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Η Β

τακινήθηκε προς την άκρη για να διασφαλίσει μια ασφαλή απόσταση, ελπίζοντας πως τα π

ς δε θα τρίβονταν στα δικά του. Το να μοιράζεται ένα κρεβάτι μαζί του ήταν τόσο ενοχλητικκείο.

«Μπορώ να σου εγγυηθώ, Βίβιαν, πως ξέρω ένα-δυο πράγματα για το πώς να εκπληρώνε

άγκες μιας γυναίκας.» Το διαβολικό χαμόγελό του δε βοήθησε να μετριάσει την εσωτ

αταραχή της.

«Εννοούσα το να έχεις μια αποκλειστική σχέση, κύριε Ριβέρα.» Τράβηξε ένα μαξιλάρι κοντ

ι το βάρεσε αρκετές φορές με το ελεύθερο χέρι της, ευχόμενη να μπορούσε να κάνει το ίδιο

τρα δίπλα της. Όλα στην ώρα τους…

«Υποθέτω πως εσύ είσαι του αποκλειστικού είδους;»«Η ερωτική μου ζωή είναι εκτός συζήτησης. Το να μοιράζομαι ένα κρεβάτι μαζί σου είνα

κετά κακό.» Χτύπησε το μαξιλάρι μια τελευταία φορά.

«Θα το δούμε αυτό.» Έσβησε τη λάμπα, με τα χέρια τους να τρίβονται ελαφρά καθώς εκ

ήθηκε.

«Καληνύχτα, Βίβιαν.»

«Αύριο θα ξυπνήσω και θα συνειδητοποιήσω πως όλα αυτά ήταν ένας τρομερός εφιάλτης»

είνη, και το τελευταίο πράγμα που άκουσε πριν αποκοιμηθεί ήταν το σιγανό γέλιο του.

* * *

Page 27: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 27/120

Χαβιέ παρατήρησε τη δέσμη φωτός που έλαμπε μέσα από τις κουρτίνες από το ολόγιομο φεγ

ρα από αυτό, το δωμάτιο ήταν σκοτεινό. Η αυθάδικη ακτίνα φωτός περιέγραφε τις επικίν

μπύλες του κοιμισμένου σώματος της Βίβιαν.

Μήπως ήταν μόνο η φαντασία του; Ήταν το φως τόσο δυνατό για να τη φωτίζει απ

ματιστά μαλλιά της μέχρι τα σκούρα κόκκινα νύχια των ποδιών της;

Ο Χαβιέ έσφιξε το σαγόνι του.

 Όταν είχε διατάξει στη ρεσεψιόν να του φέρουν ένα ζευγάρι χειροπέδες στο δωμάτιο,

γουρος πως ο ικανός υπάλληλος είχε φανταστεί πως θα είχαν τελείως διαφορετική χρήσητήν που είχε ο Χαβιέ στο μυαλό του. Ήταν ευχαριστημένος που οι υπάλληλοι των πολυτ

νοδοχείων ήταν αξιόπιστοι όσον αφορούσε τα ασυνήθιστα αιτήματα των πολύ σημαντ

λατών.

Δεν έπρεπε να επιτραπεί στη Βίβιαν να δραπετεύσει.

Αν και η κατηγορία της πως είχε σκοτώσει τη Μόλι τον ξάφνιασε στην αρχή, το

τικαταστάθηκε γρήγορα από επαγρύπνηση. Η Βίβιαν μπορούσε να κάνει ζημιά στη συγχών

υ, καθώς οι δημοσιογράφοι λάτρευαν αυτού του είδους τον εντυπωσιασμό. Δεν μπορούσε ν

ήσει να περιπλανιέται στους δρόμους του Παρισιού –ή του Λονδίνου, επίσης– μέχρασφαλίσει τη συμφωνία με τον Μπρουσάρντ.

Θυμήθηκε την ένταση στο βλέμμα της όταν τον κατηγόρησε, αλλά αμφέβαλλε για την αλ

ν όσων του είπε. Καμιά δε θα μπορούσε να ρισκάρει έτσι για τη μνήμη της καλύτερης φίλης

μιά δε θα ριψοκινδύνευε τη δική της ασφάλεια, δε θα επένδυε το χρόνο της, δε θα ερ

τιμέτωπη με κατηγορίες, αν εκείνος το τραβούσε τόσο πολύ.

 Ήξερε όμως πως η Βίβιαν Φόστερ ήταν δυνατή και δεν κατέρρεε. Η ένταση της δύναμής τη

οκαλούσε, τον διέγειρε και τον ενοχλούσε.

 Ήθελε χρήματα; Της είχε προσφέρει χρήματα. Ήθελε περισσότερα;Οι σκέψεις του διακόπηκαν από ένα τίναγμα στο δεμένο με τις χειροπέδες καρπό του.

«Όχι…» είπε εκείνη, κουνώντας το κεφάλι της αριστερά δεξιά.

«Βίβιαν.» Δεν αντέδρασε στη φωνή του.

Πιθανότατα κοιμόταν ακόμα. Η ανάσα της σταμάτησε. Ο Χαβιέ ήταν έτοιμος να κλείσει τα

υ όταν εκείνη κινήθηκε ξανά.

«Όχι» επανέλαβε.

Χτύπησε απαλά τον ώμο της για να την ξυπνήσει, αλλά το μόνο που έκανε εκείνη ήτα

λαντευτεί προς το μέρος του, κουνώντας το κεφάλι της αριστερά δεξιά.

Ο Χαβιέ σφίχτηκε, αναρωτήθηκε αν έπρεπε να ανάψει το φως και να την ξυπνήσει. Ανακ

ους αγκώνες του στο κρεβάτι, έπειτα γύρισε στη μια πλευρά του για να βλέπει τη σκιά τη

ερε για την ευπρέπεια του να ξυπνήσεις μια γυναίκα από τον εφιάλτη της; Ειδικά μια γυναίκα

αν αιχμάλωτή του.

«Όλα είναι εντάξει.» Χάιδεψε το μάγουλό της με την ανάποδη της παλάμης του. Το α

ρμα της έκανε το δικό του να ανατριχιάσει σε ανταπόκριση. Είχε πολλούς εφιάλτες όταν

ιδί, αλλά σπάνια είχε λάβει την παρηγοριά που λαχταρούσε. Φοβόταν να πάει στο δωμάτι

τέρας του και να ξυπνήσει τον πατριό του – την πηγή των εφιαλτών του.

Page 28: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 28/120

Καθώς το παραμιλητό της συνεχιζόταν, εκείνος παραμέρισε απαλά μερικές τούφες μαλλιών

πρόσωπό της. Μια σουβλιά τρυφερότητας έκανε την καρδιά του να πονέσει, και έπρεπ

λέψει με την παρόρμησή του να περάσει τα μακριά δάχτυλά του μέσα από τα πυρρόξανθα μ

ς και να την κρατήσει σφιχτά.

«Όχι…» Άκουσε τη σπασμένη φωνή της, και αν και εκείνη ήταν ακόμα κοιμισμένη, το εξέ

ν συμβουλή.

 Όχι. Δεν ήταν ερωμένη του.

«Σςςς» ψιθύρισε εκείνος, και το παραμιλητό της άρχισε να σβήνει. Όταν οι ώμοι της χαλάρωσαν, εκείνος τράβηξε το χέρι του και μετακινήθηκε στην άλλη

υ κρεβατιού.

Δεν ήταν η ερωμένη του.

Η συγχώνευση Μπρουσάρντ θα εξασφάλιζε πως θα έφτανε στο μέρος που ήθελε να είνα

λύ καιρό τώρα. Είχε μάθει σε πολύ μικρή ηλικία ότι η επιτυχία ενός άντρα μετριόταν απ

τεύγματά του, από τα οικονομικά κέρδη του. Τα πολλά χρόνια που υπέμενε την πα

κοποίηση, το μίσος και την παραμέληση μέσα στην ίδια του την οικογένεια ήταν στο παρε

χε δημιουργήσει έναν καινούριο άνθρωπο, απομακρύνοντας εκείνους που είχαν αμφισβητήσεμπορούσε ποτέ να τα καταφέρει μόνος του. Πολλοί ονειρεύονταν να αποκτήσουν

τοκρατορία που ο Μπρουσάρντ είχε ξοδέψει μια ζωή για να φτιάξει, αλλά ο Χαβιέ ήταν εκ

υ θα την έπαιρνε, όπως είχε πάρει οτιδήποτε και αν ήθελε, από εκείνο το βροχερό απόγευμ

ινοπώρου που είχε αφήσει το σπίτι του στην Ισπανία για πάντα.

Κανείς δε θα έμπαινε εμπόδιο στο δρόμο του. Θα αγνοούσε τις σκέψεις που τρύπωναν

αλό του όταν δεν τις περίμενε. Σκέψεις των ατελείωτων μακριών ποδιών της τυλιγμένων

υ, το κεφάλι της γερμένο πίσω καθώς βογκούσε με εκείνον να βυθίζεται βαθιά μέσα της…

 Αρκετά!Η Βίβιαν Φόστερ καλυπτόταν με ένα πέπλο μυστηρίου, και ανυπομονούσε να το αφαιρέσει.

Page 29: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 29/120

 Κεφάλαιο Τρία

αλά ξυπνητούρια.»

Η Βίβιαν άκουσε τη δυνατή φωνή από μακριά. Μουρμουρίζοντας σε απάντηση, έθαψ

όσωπό της πιο βαθιά στο μαξιλάρι και το αγκάλιασε σφιχτά με τα δυο χέρια. «Ξύπνα, Βίβιαν.

Με έναν αναστεναγμό, στριφογύρισε στο κρεβάτι. Φτάνοντας στην άλλη άκρη, μισάνοιτια της με ένα χασμουρητό, το μάγουλό της χάιδεψε την απαλότητα των πουπουλ

ξιλαριών. Ήταν τόσο χαλαρή και… ελεύθερη, συνειδητοποίησε καθώς τέντωνε το μπράτσο τ

Οι χειροπέδες είχαν εξαφανιστεί. Η Βίβιαν άνοιξε ξαφνιασμένη τα μάτια της.

 Έπιασε τον καρπό της με το άλλο χέρι, τα δάχτυλά της τυλίχτηκαν γύρω από το δέρμα της γ

γουρευτεί πως δεν ήταν όνειρο. Ένα χαχανητό από ανησυχητικά κοντά την τρόμαξε, και η Β

ίταξε πάνω από τον ώμο της για να δει τον Χαβιέ, ντυμένο με ένα κομψό σκούρο

αγγελματικό κουστούμι, να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού με ένα πονηρό βλέμμα

όσωπό του.Εκείνη ανακάθισε αμέσως, κοκκινίζοντας όταν παρατήρησε πως η ρόμπα της είχε χαλαρώσ

χτα και τώρα άφηνε εκτεθειμένη την κοιλάδα του απαλού δέρματος ανάμεσα στα στήθη της

μβαίνει;» Σταύρωσε τα μπράτσα της.

«Έχω μια δουλειά να φροντίσω και εσύ θα χρειαζόσουν λίγο κανάκεμα.» Η συρτή φωνή

αβιέ ήταν απαλή σαν μετάξι.

Τα μάτια της φωτίστηκαν όταν είδε τον όμορφο δίσκο πρωινού, γεμάτο με ποικιλίες από τ

ωμάκια και μαρμελάδα, πλούσια γλυκά, χυμούς και καφέ. «Ω, υπηρεσία δωματίου!»

Εκείνος κοίταξε προς την πόρτα και τρεις χαμογελαστές γυναίκες μπήκαν στο δωμάτιο,ρώντας στολές με μονόγραμμα των υπαλλήλων του ξενοδοχείου. «Θα περάσεις μια μέρα

α. Επίσης ζήτησα να σου φέρουν μερικά ρούχα.»

Δε θα διαφωνούσε για τα ρούχα. Τα χρειαζόταν. Λοιπόν, ίσως όχι αυτού του είδους τα ρο

νειδητοποίησε η Βίβιαν καθώς οι γυναίκες έφεραν αρκετές συσκευασίες στο δωμάτιο. Βαλι

είδη μακιγιάζ, αναδιπλώμενο κρεβάτι για μασάζ και μια περιστρεφόμενη κρεμάστρα γεμά

μπερά φορέματα. Κουτιά παπουτσιών με ετικέτες επώνυμων σχεδιαστών ήταν στοιβαγμένα

ση της κρεμάστρας.

Η Βίβιαν ανοιγόκλεισε τα μάτια της όταν το βλέμμα της έπεσε πάνω στα σέξι νυχτικάέμονταν στην κρεμάστρα και αναγνώρισε τη μάρκα ενός πολυτελούς μαγαζιού με γυνα

ώρουχα σε ένα από τα κλειστά κουτιά. «Αυτό είναι λίγο υπερβολικό.»

«Θα χρειαστείς κάτι να φορέσεις για μερικές μέρες ακόμα.» Εκείνος σηκώθηκε όρθιος. «Δ

αι διαθέσιμος για όλη την υπόλοιπη μέρα.» Το επόμενο σχόλιό του έκανε τον όμ

ρισπασμό της να καταρρεύσει. «Υπάρχει ένας σωματοφύλακας απέξω.»

«Είμαι παγιδευμένη εδώ.» Η Βίβιαν έκανε μια γκριμάτσα και κοίταξε τα χέρια της. Αν κ

ροπέδες δεν υπήρχαν εκεί, ήταν τόσο φυλακισμένη όσο ήταν και το προηγούμενο βράδυ, χ

όσβαση στο δωμάτιό του ή σε οποιοδήποτε από τα άλλα δωμάτια. Πώς θα μπορούσε να ψάξ

Page 30: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 30/120

οιχεία για τη συγχώνευση αν ήταν παγιδευμένη εδώ μέσα;

Το χαμόγελό του δεν έφτασε στα μάτια του. «Βίβιαν, δεν είναι παγίδα ούτε κατά διάνοια. Θ

νακέψουν, και το απόγευμα θα περάσω να σε βγάλω για δείπνο και να τελειώσουμε τη συζή

υ είχαμε αρχίσει.»

«Ανυπομονώ.» Η Βίβιαν παρακολουθούσε καθώς μια γυναίκα ξεδίπλωσε το τραπέζι του μ

ι άρχισε να φτιάχνει ατμόσφαιρα χαμηλώνοντας τα φώτα και ανοίγοντας ένα μπουκαλάκι έλα

ρωδιά της λεβάντας γέμισε το δωμάτιο.

«Μου αρέσεις καλύτερα όταν κοιμάσαι.» Κατευθύνθηκε προς την πόρτα.Η Βίβιαν ρουθούνισε. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό…

 Έπρεπε να σκεφτεί έναν τρόπο να μπει μέσα στο δωμάτιό του. Αλλά με το σωματοφύλακα

ρτα της και τις αισθητικούς να τριγυρίζουν, τι μπορούσε να κάνει; Σκέφτηκε το πρόβλημα κ

έλυαν το δέρμα της για να αποφασίσουν τι είδους μάσκα προσώπου θα έκανε. Η Βίβιαν ποτ

ε τόσους ανθρώπους να δουλεύουν πάνω της… ποτέ.

Της έκαναν πεντικιούρ, λίμαραν τα νύχια της και έβγαλαν με κερί τα φρύδια της με στρατιω

ρίβεια. Η στιλίστρια της πρότεινε επιλογές για νέο κούρεμα, αλλά η Βίβιαν αποφάσισε ένα ελ

ψιμο και στέγνωμα με το πιστολάκι. Είχε ήδη αρκετές αλλαγές στη ζωή της. Δε χρειαζόταλάξει δραστικά επίσης και την εμφάνισή της.

Η στιλίστρια της ζήτησε να δοκιμάσει μερικά φορέματα και καθημερινά σύνολα γι

ασφαλίσει πως το νούμερο είναι σωστό. Η Βίβιαν αναστέναξε και συμφώνησε. Ανασήκωσε τ

ύδι της όταν η στιλίστρια της έφερε μια μακριά, με τον έναν ώμο έξω, κόκκινη τουαλέτα.

Το φόρεμα ήταν πανέμορφο και την έκανε να νιώσει σαν γαλαζοαίματη, με στρώματα μετα

πέφτουν ασύμμετρα κάτω στο σώμα της από μια αμπίρ μεσόκοψη. Τόνιζε τις καμπύλες της χ

τις κάνει πολύ προφανείς. Η Βίβιαν δεν μπόρεσε να μη χαμογελάσει. Ποτέ δεν είχε φορέσε

σο αμαρτωλό και πανέμορφο.«Αυτό το φόρεμα θα φορέσετε στη φιλανθρωπική εκδήλωση, μαντμουαζέλ;» ρώτη

λίστρια.

«Στη φιλανθρωπική εκδήλωση;»

 Ποια εκδήλωση;  Ο Χαβιέ είχε πει πως θα περνούσε για να συνεχίσουν τη συζήτησή του

όγευμα και πως θα την πήγαινε για δείπνο. Δεν είχε πει τίποτα για εκδήλωση.

Φυσικά, συνειδητοποίησε η Βίβιαν. Πιθανότατα θα είχε συναντήσεις σχετικές με τη με

γχώνευση όλη μέρα. Είχε χρησιμοποιήσει τη μέρα για σπα και τα νέα ρούχα για να αποσπάσε

οσοχή της… Σκέφτηκε πως είχε πει στη στιλίστρια να της φέρει ρούχα, και η γυναίκαοθέσει πως ήταν μια από τις πολλές ερωμένες του. Η αλήθεια ήταν πως δε σκόπευε να την

ζί του στην εκδήλωση. Θα πήγαινε μόνος του ή με μια άλλη γυναίκα, και πιθανότατα θα ερχ

γότερα να τη συνοδεύσει για δείπνο, όπως της είχε πει ότι θα έκανε – όταν θα ήταν έτοιμ

άσει από κλειστοφοβία.

«Απόψε είναι;» ρώτησε η Βίβιαν.

«Ναι, μαντμουαζέλ. Όλοι ετοιμάζονται.» Η στιλίστρια πήρε μερικά ζευγάρια γόβες

αφορετικά κουτιά και τα έδειξε στη Βίβιαν, κρατώντας τα κοντά στο φόρεμα.

«Επειδή η εκδήλωση θα γίνει στο ξενοδοχείο;»

Page 31: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 31/120

Η μεγαλύτερη σε ηλικία αισθητικός κοίταξε τη στιλίστρια με μια ανεπαίσθητη προειδοποι

τιά και είπε μια κοφτή πρόταση στα γαλλικά.

«Για ποιον γίνεται ο χορός, είπαμε; Είμαι σίγουρη πως ο Χαβιέ το ανέφερε, αλλά

αφεύγει.» Η Βίβιαν έβαλε το χέρι της στο μέτωπό της, σαν να έκανε προσπάθεια να θυμηθεί.

«Δεν είμαι σίγουρη.» Η στιλίστρια κοίταξε μακριά της.

 Ήταν παρανοϊκή ή ο Χαβιέ είχε πει στην ομάδα αισθητικών να μην της μιλάνε για τίποτα

ρα από μάσκες προσώπου και συνδυασμό χρωμάτων;

Η Βίβιαν χαμογέλασε. «Μην ανησυχείς. Θα το μάθω σύντομα.» Άλλες περιποιήσεις προσι σώματος γέμισαν το υπόλοιπο της μεγάλης μέρας του σπα. Η καινοτομία του μασάζ προσ

ό χαβιάρι και ζεστή πέτρα έσβησε γρήγορα. Το μασάζ θα έπρεπε να είχε ηρεμήσει τα νεύρα

λά αντίθετα μόνο άβολα ένιωθε. Αν τα σχόλια της μασέζ της είχαν έστω μια δόση αλήθει

μπος στο στομάχι της πρέπει να είχε μεταφερθεί στο λαιμό και τους ώμους της. Αλλά

ορούσε να χαλαρώσει όταν δεν είχε κάνει καμία πρόοδο; Δεν μπορούσε να αφήσει καμία ευκ

γλιστρήσει από τα πλέον ενυδατωμένα, με γαλλικό μανικιούρ δάχτυλά της.

Οι τελευταίοι υπάλληλοι του σπα έφυγαν αμέσως μόλις της σέρβιραν φρούτα στο δωμάτιο

ό το παράθυρο ο ουρανός είχε αρχίσει να αλλάζει, ο απογευματινός ήλιος άρχισε να σβήνει κώρα του δείπνου πλησίαζε. Το δωμάτιο έγινε ευχάριστα σιωπηλό.

Μια ώρα αργότερα, η Βίβιαν κοίταξε την αντανάκλασή της στον ολόσωμο καθρέφτη

κκινο φόρεμα κολάκευε το δέρμα της, τα μαλλιά της έπεφταν ελεύθερα στους ώμους τη

μπερά κύματα, και αν και το μακιγιάζ τής είχε φανεί λίγο υπερβολικό την ώρα που την έβα

ρα εκτίμησε το αποτέλεσμα. Η σκούρα, σβησμένη σκιά ματιών έκανε το χρώμα των ματιώ

ξεχωρίζει, τα χείλη της φαίνονταν κατακόκκινα και αισθησιακά, και τα μάγουλά της είχα

αλό ροζ χρώμα.

Περπάτησε στην είσοδο του δωματίου της και είδε ένα μεγαλόσωμο άντρα με σκ

υστούμι να κάθεται σε μια καρέκλα μπροστά από την πόρτα του υπνοδωματίου της.

«Πάμε.» Η Βίβιαν κατευθύνθηκε προς την έξοδο με ανυπόμονο βήμα. Ο σωματοφύλ

ήγορα μπήκε ανάμεσα σε εκείνην και την πόρτα. «Ο κύριος Ριβέρα μού έδωσε σαφείς οδηγί

σας αφήσω από τα μάτια μου.»

«Ωραία, γιατί πάω να τον δω.» Τίναξε τα μαλλιά της πίσω από τον ώμο της.

Ο άντρας έξυσε το κοντό μούσι του. «Μου είπε πως θα έρθει να σας πάρει. Δεν είπε τίποτ

πάτε εσείς να τον βρείτε.»

Η Βίβιαν γέλασε. «Δε θα μου έκανε έκπληξη. Άντρες! Δεν μπορούν να ασχοληθούν μπτομέρειες μερικές φορές.»

Ο σωματοφύλακας την κοίταξε σιωπηλός.

«Ετοιμαζόμουν όλη μέρα για τη φιλανθρωπική εκδήλωση που γίνεται κάτω, και πρέπει ν

νοδεύσεις εκεί. Μπορείς να με πας στο αφεντικό σου ο ίδιος.»

«Δε νομίζω –»

«Εκτός και αν φυσικά θέλεις να του πω πως με έκανες να αργήσω. Μισεί την αργοπορία

βιαν έβαλε τα χέρια στους γοφούς της. «Τι θα γίνει;»

* * *

Page 32: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 32/120

Βίβιαν πέρασε την είσοδο της αίθουσας με το σωματοφύλακα, με την αδρεναλίνη να κυλάε

έβες της. Τα είχε καταφέρει. Δεν είχε ιδέα τι θα έκανε μετά, αλλά ένα από τα πράγματα που

οφασίσει τις τελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες ήταν πως ο αυτοσχεδιασμός ήταν μια ικανότητα

κατείχε πολύ καλά μέχρι να γυρίσει στην Αγγλία.

Θα αποκτούσε πρόσβαση σε προνομιούχες πληροφορίες μέχρι το τέλος της βραδιάς; Θα

καιρία να επιστρέψει απαρατήρητη στο δωμάτιο του Χαβιέ για μια γρήγορη έρευνα; Δεν ήξερ

ανότητες ήταν ατέλειωτες. Αλλά ήταν σίγουρη πως οι πιθανότητες ήταν καλύτερες αν δεν

κλωβισμένη μέσα στο δωμάτιό της, αδύναμη σαν μια πορσελάνινη κούκλα.

 Έφτασαν στο στενό χώρο όπου μια καλοχτενισμένη ξανθιά ρώτησε τα ονόματά τους γ

έγξει ξανά τη λίστα καλεσμένων. Ο σωματοφύλακας είπε κάτι στα γαλλικά που την έκαν

ύσει και να φύγει αμέσως.

Σε μερικά λεπτά, η γυναίκα ξαναεμφανίστηκε με τον Χαβιέ, που φορούσε κολλαριστή μ

αβάτα. Η τελειότητα των γραμμών του κουστουμιού του τόνιζαν την ανδροπρεπή φιγούρα

και τα μαλλιά του ήταν καλοχτενισμένα και το πρόσωπό του φρεσκοξυρισμένο, δε φαιν

εμος. Όχι, η λάμψη έκπληξης στο βλέμμα του όταν την είδε γρήγορα μετατράπηκε σε απίστ

γή.

«Βίβιαν. Τι κάνεις εδώ;» Πλησίασε κοντά της, μιλώντας μέσα από τα δόντια του.

«Είχα ντυθεί και στολιστεί χωρίς να έχω κάπου να πάω.» Χαμογέλασε, αγνοώντας το τρέμ

α χέρια της.

Ο Χαβιέ και ο σωματοφύλακας αντάλλαξαν μερικές προτάσεις στα γαλλικά. Μπορούσ

ταλάβει από την έκφραση του Χαβιέ ότι κατηγορούσε το σωματοφύλακα που την άφησε να

ό τη σουίτα και να πάει στην εκδήλωση.

Ο Χαβιέ γύρισε προς το μέρος της. «Δεν έπρεπε να είσαι εδώ.»

«Λοιπόν, γιατί να είμαι κλειδωμένη πάνω σε αυτό το δωμάτιο ενώ εσύ ζεις τη μεγάλη ζωήέμμα της έπεσε πίσω του στη θάλασσα των καλοντυμένων καλεσμένων που χόρευαν

γύριζαν στην κομψή αίθουσα χορού.

«Σου είπα πως θα σε πάω για δείπνο αργότερα. Τώρα γύρισε πίσω στο δωμάτιό σ

οσπάθησε να την οδηγήσει μακριά.

«Κύριε Ριβέρα, θα δημιουργήσω σκάνδαλο εδώ και τώρα, αν με αναγκάσεις να φύγω

ρλιάξω όσο πιο δυνατά μπορώ. Πώς θα σε κάνει να φανείς αυτό;» Η Βίβιαν έριξε μια

γύρω στους κομψά ντυμένους καλεσμένους που έμπαιναν από την είσοδο στην αίθουσα χορ

Εκείνος οπισθοχώρησε, με το βλέμμα του να της στέλνει μήνυμα που περιλάμβανε απειλόσχεση. Αυτός ο άντρας δεν ήταν συνηθισμένος στο να του λένε τι να κάνει, και δεν του ά

ι πολύ.

«Θέλεις να ζήσεις τη μεγάλη ζωή;» Της έριξε ένα σέξι χαμόγελο και μείωσε την απόσ

άμεσά τους, γέρνοντας προς το μέρος της. «Εντάξει. Αλλά δε θα φύγεις από το πλάι μου.»

«Σύμφωνοι.»

Προχώρησαν προς την αίθουσα μόνοι τους. Προφανώς ο Χαβιέ δεν ήθελε να στρέψε

οσοχή πάνω του. Ο σωματοφύλακας υποχώρησε σε μια ασφαλή περιοχή ακριβώς μέσα απ

λές ξύλινες πόρτες, όπου μπορούσε να παρακολουθεί από απόσταση.Η αίθουσα χορού ήταν τεράστια, στολισμένη πλουσιοπάροχα με άσπρους κρίνους

Page 33: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 33/120

ωματικά κεριά βανίλιας. Ο χαμηλός φωτισμός δημιουργούσε μια αίσθηση οικειότητας. Οι ε

ρίπου καλεσμένοι ήταν εκλεπτυσμένοι, οι περισσότερες γυναίκες ήταν μεγαλύτερες από τη Β

ι αρκετά ραφινάτες, με κοσμήματα που φαίνονταν ακριβά, μεταξωτές τουαλέτες και τσαν

ηλής ραπτικής που πιθανότατα κόστιζαν μια μικρή περιουσία.

Οι άντρες ήταν επίσης μεγαλύτεροι, άψογα ντυμένοι με σμόκιν. Απεχθανόταν να το παραδ

λά ο Χαβιέ ήταν πιο χαρισματικός και δυναμικός από οποιονδήποτε άλλο μέσα στην αίθουσ

λείως στο στοιχείο του. Ανήκε εκεί περισσότερο από ό,τι είχε νιώσει να ανήκει εκείνη οπουδή

 Λοιπόν, ανήκω εδώ. Τουλάχιστον για την ώρα.«Τι είδους φιλανθρωπική εκδήλωση είναι αυτή;» Η Βίβιαν κοίταξε τα τραπέζια, όλα στρω

περισσότερα μαχαιροπίρουνα απ’ ό,τι ήξερε τι να κάνει με αυτά.

«Βοηθάει γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί» είπε εκείνος. Η Βίβιαν γύρισε απότομα να

ιτάξει. Το ύφος του προσώπου του ήταν ακαθόριστο –ανέκφραστο– και αναρωτήθηκε

ορούσε να μιλάει τόσο αδιάφορα για ένα θέμα που θα έπρεπε να στοιχειώνει τη συνείδησή

ειτα από αυτό που έκανε στη Μόλι.

«Αλήθεια;» ρώτησε εκείνη. «Συναισθηματική κακοποίηση επίσης;»

«Υποθέτω.» Ο Χαβιέ συνοφρυώθηκε. Πόσο ειρωνικό.

Καθώς την οδηγούσε στο τραπέζι τους, με το χέρι του σταθερό πάνω στη γυμνή πλάτη τ

βιαν προσπάθησε να συγκεντρωθεί σε οτιδήποτε άλλο εκτός από το απαλό άγγιγμα των δαχτ

υ στο δέρμα της. Κοίταξε τον πολυέλαιο πέντε επιπέδων που κρεμόταν πάνω από ένα με

απέζι μπροστά στο δωμάτιο, τα μακριά μοβ βάζα που έρχονταν σε αντίθεση με τους άσπ

ίνους και τα κεριά. Πήρε μια ανάσα, περιμένοντας να απολαύσει τη μυρωδιά της βανίλιας, αλ

τερ σέιβ με άρωμα μέντας του Χαβιέ πλημμύρισε τις αισθήσεις της, και τα δάχτυλά του άφ

α καυτό μονοπάτι όπου την πίεζαν στη γυμνή σάρκα της.Η Βίβιαν κοκάλωσε όταν το χέρι του μετακινήθηκε στην ωμοπλάτη της, κυκλώνοντας το

τουάζ που είχε κάνει στην πλάτη της μετά το θάνατο των γονιών της.

«Τι σημαίνει αυτό;» ψιθύρισε πίσω της, μειώνοντας το κενό ανάμεσά τους.

Ο σφυγμός της επιταχύνθηκε. «Σημαίνει οικογένεια στα ιαπωνικά.»

«Δε θα σε χαρακτήριζα οικογενειακό τύπο.» Γύρισε για να την κοιτάζει στο πρόσ

ατώντας τον καρπό της λες και περίμενε μια απάντηση.

«Μπορώ να πω το ίδιο και για σένα» κατάφερε εκείνη να πει.

«Γιατί δεν έχεις επαφές σε περίπτωση ανάγκης στον εργασιακό σου φάκελο;»

«Δε χρειάζεται να ανησυχήσω κάποιον σε περίπτωση ανάγκης» είπε ειλικρινά η Βίβιαν. Δεν

ποιον να ειδοποιήσει. Όχι πια.

«Ούτε και τους γονείς σου;» την πίεσε ο Χαβιέ, χαλαρώνοντας τη λαβή του στον καρπό της

«Οι γονείς μου πέθαναν σε τροχαίο ατύχημα όταν ήμουν δεκαεπτά.»

«Άφησαν κανέναν άλλο εκτός από εσένα;»

«Έχασα οποιονδήποτε είχε σημασία.»

«Τα συλλυπητήριά μου» μουρμούρισε εκείνος, με το χέρι του να τρίβει ελαφρά την πλάτη τΗ Βίβιαν κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια του. Η συνηθισμένη αλαζονεία που πλαισίων

Page 34: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 34/120

ληρά χαρακτηριστικά του είχε εξαφανιστεί. Με έναν αναστεναγμό, η Βίβιαν συνέχισ

ρπατάει και σύντομα έφτασαν στο τραπέζι τους μπροστά, κοντά στο υπερυψωμένο βά

αμογέλασε καθώς μερικοί καλεσμένοι χαιρέτησαν τον Χαβιέ, ευχόμενη να ήξερε ποιοι ήτα

αν επαγγελματικοί συνεργάτες, γνωριμίες ή φίλοι. Ο Χαβιέ Ριβέρα δεν ήταν γνωστός γι

λλές του φιλίες.

 Ένας μεγάλος σε ηλικία κύριος με περιποιημένο μούσι πλησίασε τη μικρή ομάδα ανθρώπω

οι στο τραπέζι τον χαιρέτησαν θερμά.

«Και ποια είναι η γοητευτική συντροφιά σου, Χαβιέ;» Ο ηλικιωμένος άντρας τής χαμογέλασ«Από εδώ, η Βίβιαν Φόστερ. Βίβιαν, να σου γνωρίσω…» ο Χαβιέ δίστασε.

«Φώναζέ με Εντουάρντ.» Ο άντρας τη φίλησε στα δυο μάγουλα, όπως κάνουν οι Γά

σαντέ.»

«Χαίρομαι που σας γνωρίζω, επίσης» απάντησε η Βίβιαν. Ο άντρας απέπνεε σοφία

μπάθεια.

Ο Χαβιέ τύλιξε το χέρι του γύρω από τη μέση της, φέρνοντάς την κτητικά πιο κοντά το

ιμός της έκλεισε από δυσφορία. Το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν το να αποδράσει απ

καλιά του.«Πού έκρυβες αυτή την όμορφη κυρία;» ρώτησε ο Εντουάρντ τον Χαβιέ.

«Ω, εμείς δεν…» Η Βίβιαν κούνησε το κεφάλι της καθώς ένα κόκκινο κύμα θυμού απλώ

ο πρόσωπό της.

«Θα εκπλησσόσουν αν μάθαινες πού κρυβόταν.» Αν υπήρχε κάποιο ίχνος χιούμορ στη φων

αβιέ, τα δάχτυλά του που έσφιγγαν τη μέση της έλεγαν το αντίθετο.

Η μπάντα έπαιζε Νίνα Σιμόν και κομψά ντυμένοι άνθρωποι πλημμύρισαν την πίστα.

«Θα μου δώσετε την ευχαρίστηση αυτού του χορού, μαντμουαζέλ;» τη ρώτησε ο Εντουάρν

«Δυστυχώς, ετοιμαζόμουν να τη ρωτήσω το ίδιο» είπε ο Χαβιέ. Ο τόνος του ήταν ανέμλά η Βίβιαν δεν είχε καμιά αμφιβολία για το μήνυμα. Το εννοούσε όταν της είπε πως δεν έπ

φύγει από το πλάι του.

Αλλά το να είναι στο πλάι του ήταν επικίνδυνο. Κυριολεκτικά. Η πλευρά του στήθου

ζόταν πάνω του, τα δάχτυλά του ήταν γαντζωμένα στο φόρεμά της και η καυτή ανάσα του

λύ κοντά. Η επίγνωση της παρουσίας του Χαβιέ ήταν μια επιβάρυνση που δεν είχε την πολυτ

έχει. «Θα μου άρεσε να χορέψω, Εντουάρντ.» Η Βίβιαν τραβήχτηκε από το μπράτσο του Χα

«Αλλά, μι κερίδα» επέμεινε ο Χαβιέ, με τα σκούρα μάτια του να στέλνουν ένα προειδοποι

νυμα, έντονο και μυστικοπαθές. Προφανώς δεν ήθελε να φύγει, πράγμα που την έκανυπόμονη να χορέψει με τον Εντουάρντ. Μήπως γνώριζε το μεσιέ Μπρουσάρντ ή είχε κ

ηροφορία για το πρόγραμμα του Χαβιέ στο Παρίσι;

«Μην ανησυχείς» είπε ο Εντουάρντ. «Μόνο ένας χορός, και θα σ’ την επιστρέψω σώα

λαβή.» Χαχάνισε, φαινομενικά αγνοώντας την ένταση που προερχόταν και από τους δυο.

«Λοιπόν, αφού είναι μόνο ένας χορός» είπε ο Χαβιέ με ένα σφιγμένο χαμόγελο.

Καθώς ο Γάλλος την οδηγούσε στην πίστα, κοίταξε επίμονα τον Χαβιέ με ένα περιπαι

έμμα πάνω από τον ώμο της.

«Ελπίζω ο Χαβιέ να μην ενοχλήθηκε που σε πήρα μακριά» είπε ο Εντουάρντ. Σήκωσε τα

Page 35: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 35/120

υ να συναντήσουν τα δικά της και άρχισε να χορεύει κομψά. Η Βίβιαν έκανε ό,τι καλύ

ορούσε για να τον ακολουθήσει. Φανταζόταν πόσο περίεργα πρέπει να έδειχναν μαζί. Ή

άντα εκατοστά πιο ψηλή από τον παρτενέρ της.

«Αμφιβάλλω.» Η Βίβιαν χαμογέλασε, κάνοντας μια άτσαλη προσπάθεια να μην παραπα

α πόδια του. «Τον γνωρίζετε καιρό;»

«Έχουμε συναντηθεί αρκετές φορές. Υποθέτω αυτή είναι η κατάρα του επιχειρημα

σμου.»

«Συνεργάζεστε μαζί;» Ένα κύμα ενθουσιασμού την κατέκλυσε. Επιτέλους, πλησιάζω κάπου«Γιατί, αγαπητή μου;» Ο Εντουάρντ τη στριφογύρισε. «Να περιμένω να αρχίσεις να πο

ριβά τις δυνατότητές του;»

Η Βίβιαν χαχάνισε. «Δε θα ήμουν το σωστό άτομο για αυτό.»

«Γιατί όχι;» Τη στριφογύρισε στο πάτωμα. «Το βρίσκεις αδύνατον να διαχωρίσεις

ναισθηματισμούς από τις επιχειρηματικές αποφάσεις;»

«Είναι λίγο περίπλοκο.» Η υποτίμηση του αιώνα.

«Ω, μα σερί , πάντα είναι περίπλοκο.»

Ο Εντουάρντ σοβάρεψε και μια στιγμή αργότερα πρόσθεσε: «Ρισκάροντας να ακοράξενος, πρέπει να σου πω κάτι.»

«Πείτε μου.» Η Βίβιαν κράτησε την ανάσα της. Υπήρχε κάτι σε αυτό τον άντρα πο

αβεβαίωνε πως μπορούσε να τον εμπιστευτεί.

«Μου θυμίζεις την κόρη μου.» Το βλέμμα του ήταν γεμάτο πόνο.

«Αλήθεια;» Η Βίβιαν άφησε αργά την ανάσα της. «Είναι σήμερα εδώ;»

«Είναι ακριβώς εκεί.» Έδειξε προς την τεράστια φωτογραφία πάνω από την εξέδρα

νέμορφης νεαρής γυναίκας ντυμένης στα λευκά, με πλατύ χαμόγελο και μπλε μάτια. Η χ

ρνίζα ήταν παχιά, και καθώς το βλέμμα της Βίβιαν έπεσε στη φωτογραφία, είδε την ημερομ

ννησης και θανάτου.

 Νεκρή. Η κόρη του ήταν νεκρή.

«Λυπάμαι.» Η ιδέα τού να τον ρωτήσει οποιαδήποτε πληροφορία για τον Χαβιέ εξαφανίσ

ό το μυαλό της. Θα του πρόσφερε το μόνο πράγμα που μπορούσε – τη σιωπηλή συμπάθει

α το υπόλοιπο του χορού.

Αλλά ο Εντουάρντ μίλησε ξανά. «Γιατί είναι περίπλοκο;»

Μετά από ένα στιγμιαίο δισταγμό, του ψιθύρισε: «Ξέρετε κάτι για τη συγχώνπρουσάρντ;»

Εκείνος δίστασε και συνοφρυώθηκε. «Έχω ακούσει φήμες.»

Η Βίβιαν μάσησε το κάτω χείλος της αναποφάσιστα. Ο Εντουάρντ τής είχε εκμυστηρευτεί

σι δεν ήταν; Γιατί να μην κάνει και εκείνη το ίδιο; Δεν είχε την πολυτέλεια να χάσει άλλο χρόν

«Πρέπει να μιλήσω στο μεσιέ Μπρουσάρντ. Πρέπει να του πω πως δεν μπορεί να

χειρηματικές συναλλαγές με τον Χαβιέ.»

 Ένιωσε τη λαβή του ηλικιωμένου άντρα να σφίγγει. «Γιατί όχι;»

«Πιστεύω πως είναι υπεύθυνος για το θάνατο της φίλης μου. Λεγόταν Μόλι Ρίτσαρντσο

Page 36: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 36/120

μίζω πως ο μεσιέ Μπρουσάρντ θα θέλει να μπερδέψει την αυτοκρατορία που του πήρε μια ζω

σει με κάποιον σαν τον Χαβιέ.»

«Αυτή είναι μια πολύ δυνατή κατηγορία.»

«Έχω πολύ δυνατούς λόγους να το πιστεύω» είπε, σκεπτόμενη τι της είχε πει η Μόλι κ

νυμα στον τηλεφωνητή. «Θα του πω όλα όσα ξέρω. Ξέρετε πώς μπορώ να έρθω σε επαφή

υ;»

Πριν μπορέσει να απαντήσει ο Εντουάρντ, τους πλησίασε ο Χαβιέ, χαμογελώντας φιλικά

τουάρντ. Το τραγούδι είχε τελειώσει. «Μπορώ να την κλέψω πίσω;» Καθώς ο ηλικιωμτρας ένευσε, ο Χαβιέ τής υποκλίθηκε, το χαμόγελό του έσβησε και τα μαύρα μάτια του κάρφ

δικά της.

«Βίβιαν, ήταν ευχαρίστησή μου.» Ο Εντουάρντ υποκλίθηκε, δίνοντάς τη στον Χαβιέ. «Κα

ησυχείς που με πάτησες. Θα το τακτοποιήσω.» Ο Εντουάρντ τής έκλεισε το μάτι. Ο Χαβιέ φά

μην παρατήρησε το κρυφό νόημα στην τελευταία πρότασή του.

Ο Εντουάρντ θα τη βοηθούσε με κάποιον τρόπο. Το αισθανόταν.

«Τελείωσα με το χορό» είπε εκείνη αφότου έφυγε ο Εντουάρντ. Προσπάθησε να φύγει, αλ

αβιέ την εμπόδισε.«Επιμένω.» Άπλωσε το μεγάλο του χέρι σταθερά πάνω στη γυμνή πλάτη της, τραβώντα

νω του με τόση δύναμη, που πίεσε σφιχτά τα χείλη της για να πνίξει την κοφτή αναπνοή της

ηγήσω με το δεξί πόδι μου και εσύ θα ακολουθήσεις με το αριστερό σου.» Την οδήγησε μ

γμα αρρενωπότητας και εκλεπτυσμού, χωρίς να αφήνει καμία αμφιβολία πως αυτός θα ήταν

λύ διαφορετικός χορός από αυτόν που είχε χορέψει με τον Εντουάρντ.

«Διαφορετικές πλευρές» απάντησε κοφτά. Βοηθούσε το να υπενθύμιζε στον εαυτό της δυ

ύ στέκονταν και οι δυο, σε περίπτωση που η θέρμη που κατέκλυζε χαμηλά το στομάχ

οσπαθούσε να την ξεγελάσει. «Το κατάλαβα.»Ο αργός ρυθμός της μουσικής το έκανε αδύνατο για εκείνη να δημιουργήσει μια

φαλείας. Το σώμα της εφαπτόταν με το δικό του χωρίς τη συγκατάθεσή της, το αίμα της έβ

ι οι θηλές της σκλήραιναν πάνω στο μεταξωτό ύφασμα του φορέματός της.

Η Βίβιαν δεν μπορούσε να μιλήσει. Έγειρε το κεφάλι της στο πλάι, παλεύοντας με την επι

το ακουμπήσει στον ώμο του Χαβιέ και να χαλαρώσει μόνο για ένα λεπτό…

Μακάρι να μπορούσε. Μακάρι εκείνος να ήταν οποιοσδήποτε άλλος.

Εκείνος έσπασε τη σιωπή. «Η συμφωνία ήταν πως θα έμενες δίπλα μου συνέχεια.»

Η Βίβιαν έκανε λίγο πίσω για να κοιτάξει το σκοτάδι στα μάτια του. «Ήταν μόνο ένας χοαμάτησε να κινείται, αλλά εκείνος έβαλε τα χέρια του χαμηλά στην πλάτη της, κουνώντας α

δάχτυλά του.

«Μόνο ένας χορός;» μουρμούρισε σαρκαστικά. «Με έναν από τους πιο ισχυρούς ανθρώπου

λλία;»

«Πώς να το ήξερα; Ίσως στον κόσμο σου να είναι κάποιος πολύ σημαντικός. Για μένα,

λώς ο Εντουάρντ, ένας ευγενικός ηλικιωμένος άντρας που μου ζήτησε να χορέψουμε.»

«Λοιπόν, για τι πράγμα μιλάγατε;»

«Αστειευόμασταν. Είναι καλό να μιλάς με κάποιον λογικό για αλλαγή.»

Page 37: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 37/120

«Δε χάνεις χρόνο, έτσι δεν είναι, Βίβιαν; Φέρεσαι φιλικά με ένα γέρο

λυεκατομμυριούχο, που είναι ευάλωτος στη στοργή μιας όμορφης νέας γυναίκας.»

«Προσέξτε τη γλώσσα σας, κύριε Ριβέρα. Αν δεν αρχίσετε να σέβεστε τις γυναίκες, μια μέρ

τε εσείς αυτός ο γέρος άντρας.»

«Ω, μα σέβομαι τις γυναίκες» είπε ο Χαβιέ ανέμελα, στριφογυρίζοντάς την τόσο γρήγορα

ιν προλάβει να σκεφτεί, ήταν πάλι πίσω στην αγκαλιά του. Ένα ζευγάρι που χόρευε δίπλα

τωκραύγασε με ενθουσιασμό για τον τέλειο συγχρονισμό του.

«Με κάθε τρόπο;» ρώτησε εκείνη ψυχρά. «Έχεις πάει στο κρεβάτι με μια παντρεμένη γυνπαράδειγμα;»

«Όχι» είπε αμέσως εκείνος, σφίγγοντας το χέρι του πάνω στο δικό της.

«Νομίζεις πως είναι πρέπον να κοιμάσαι με κάποιον υπάλληλό σου;» Η Βίβιαν κάρφωσ

έμμα της στο δικό του, προκαλώντας τον να αποκαλύψει τον αληθινό άντρα πίσω απ

οσωπείο.

«Αυτό είναι ερώτηση ή πρόσκληση;» Το βλέμμα του ταξίδεψε στο πρόσωπό της, αξιολογώ

με την οικειότητα ενός χαδιού.

 Όχι. Όχι. Το είχε καταλάβει λάθος… Δεν τον προκαλούσε να τη ρίξει στο κρεβάτι.«Ερώτηση προφανώς.»

«Πραγματικά ακούστηκε σαν πρόσκληση.» Τα χείλη του σχημάτισαν ένα δελεαστικό χαμό

θώς έσφιξε τη λαβή του γύρω της.

«Θα έπρεπε να ακουστεί σαν κατηγορία. Κοιμήθηκες με τη Μόλι.» Δε θα ξεχνούσε τι την

ρει εκεί. Δε θα συγχωρούσε.

Το ύφος του σοβάρεψε. «Ήταν η μοναδική υπάλληλος που κοιμήθηκα μαζί.»

«Οι υπόλοιποι υπάλληλοι ήταν πιο σοφές;»

Προς έκπληξή της, εκείνος έγειρε πίσω το κεφάλι του και γέλασε. «Βίβιαν, με διασκεδάζεις.

«Αυτή είμαι, μια φυσική κωμικός εκ γενετής.»

«Δε σε ελκύω;» Το συγκαταβατικό χαμόγελο του Χαβιέ αποδείκνυε πως το εγώ του

ορούσε να δεχτεί πλήγμα.

Τι θράσος που είχε. Προφανώς νόμιζε πως κανένας δεν είχε ανοσία στη γοητεία του.

Κούνησε κατηγορηματικά το κεφάλι της. «Όχι.»

«Τότε δεν έχουμε να ανησυχούμε για κάτι.»

Εκείνη σήκωσε το πιγούνι της. «Απολύτως τίποτα.»Η τραχιά προφορά του Χαβιέ βάθυνε καθώς είπε: «Και αυτό το κάνει πιο ενδιαφέρον.»

«Πού ήσουν το βράδυ που πέθανε;»

«Που αυτοκτόνησε» τη διόρθωσε. «Ήμουν στο κοκτέιλ πάρτι ενός φίλου.»

Υπήρχε κάτι στον τρόπο που χόρευε εκλεπτυσμένα ενώ απαντούσε σε ερωτήσεις για ένα φό

αρέμενε ψύχραιμος, αλλά το ύφος στο πρόσωπό του είχε ένα ίχνος ενόχλησης.

«Που δεν ήταν μακριά από το διαμέρισμα της Μόλι. Μπορούσες να πας και να γυρίσεις» ε

βιαν.

«Πώς ξέρεις πού ήταν το πάρτι;»

Page 38: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 38/120

Η Βίβιαν αναστέναξε. Δεν μπορούσε να του πει πως ο Ρότζερ την είχε βοηθήσει να πάρει

ν πληροφορία. «Είμαι επινοητική.»

Εκείνος σταμάτησε να κινείται για μια στιγμή. «Τι θα έλεγες να σου έδινα τα ονόματα

όμων που μίλησα στο πάρτι;»

«Θα το έκανες αυτό;»

«Εφόσον τους τηλεφωνήσεις και υποκριθείς πως είσαι κάποια ζηλιάρα φιλενάδα

βεβαιώνει πως συμπεριφέρθηκα άψογα. Δεν μπορώ να σε έχω να λες στον κόσμο πως

οπτος σε αυτό το τρελό μυαλό σου.»Η Βίβιαν το σκέφτηκε για λίγο. Υπήρχε πάντα η πιθανότητα να της δώσει μια λίστα ατόμων

επιβεβαίωναν τη δική του εκδοχή είτε ήταν αλήθεια είτε όχι. Αλλά για πρώτη φορά το μυαλ

έταζε σοβαρά το αντίθετο. Αν δεν το είχε κάνει; Αν κάποιος από τους άντρες του το είχε κάνε

αγματικά δεν είχε δώσει εντολή ή ούτε το ήξερε; Το ήξερε τώρα; Προστάτευε τον πραγμ

λοφόνο;

 Όπως και να είχε, ήταν πολύ νωρίς για να πει. Χρειαζόταν περισσότερες πληροφορίες.

«Δεν είμαι τρελή» είπε εκείνη, κοιτάζοντας βαθιά στα μάτια του.

Προς ανακούφισή της, εκείνος δεν είπε τίποτα. Καθώς το τραγούδι τελείωσε, επέστρεψαναπέζι τους και το προσωπικό σέρβιρε το δείπνο. Η Βίβιαν τσιμπολόγησε τα στρείδια ποσέ

γο και το σολομό με ρύζι που της σέρβιραν. Το στομάχι της ήταν αναστατωμένο, και δεν

έση με το φαγητό, το οποίο ήταν εξαίσιο. Είχε απόλυτη σχέση με τον άντρα που καθόταν δ

ς.

Το να μοιράζεται το τραπέζι με μερικά άλλα άτομα θα έπρεπε να βοηθάει. Ήλπιζε πω

έφεραν κάτι σχετικό με επιχειρήσεις, αλλά προς απογοήτευσή της, όλοι μιλούσαν γαλλι

λικά. Κανείς, συμπεριλαμβανομένου και του Χαβιέ, δεν έκανε προσπάθεια να μιλήσει σε εκ

αν λες και την έβλεπαν σαν την επιλογή του για το μήνα. Γιατί να ήθελαν να τη γνωρίλύτερα; Δεν ήταν διάσημη, πλούσια ή εκθαμβωτικά όμορφη. Και δεδομένων των συνθη

ορούσε να καταλάβει γιατί εκείνος δεν ήθελε να αναμειχθεί με κανέναν στο τραπέζι, γι’

ανότατα δεν της έδωσε καμία προσοχή κατά τη διάρκεια του δείπνου.

Ο σερβιτόρος έφερε το επιδόρπιο, ένα μικρό, ζεστό κέικ σοκολάτας περικυκλωμένο από μ

Βίβιαν το έφαγε με ικανοποίηση, απολαμβάνοντας την αίσθηση της μαλακιάς, σοκολατ

μισης που κατέβαινε στο λαιμό της, και η ζάχαρη που κατανάλωσε πήρε τη σκέψη της μακριά

ν Χαβιέ, ακόμα και για μερικά λεπτά. Όταν είχε τελειώσει το επιδόρπιό της, εκείνος την κοίτα

ασκέδαση.

«Είναι η αδυναμία μου» είπε η Βίβιαν, γλείφοντας τα χείλη της. «Εξάλλου, το επιδόρπιο είν

λύτερο μέρος.»

Το ανάλαφρο σχόλιό της δεν είχε το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Το διασκεδαστικό ύφος

βησε από το πρόσωπό του. Την παρατήρησε με ανασηκωμένα χείλη και ηλεκτρισμός εξέπ

ό το σώμα της όταν τα μάτια της συνάντησαν το φλογερό βλέμμα του.

«Πάρε το δικό μου» προσφέρθηκε, και καθώς η Βίβιαν άνοιξε το στόμα της να αρνηθεί, ο Χ

αλε στο στόμα της ένα κομμάτι με το πιρούνι του.

Η Βίβιαν κατάπιε την μπουκιά και έπιασε το ποτήρι με το νερό της. «Ευχαριστώ, αλλά μπορ

ω και μόνη μου.» Ήπιε γρήγορα.

Page 39: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 39/120

«Δε με πειράζει» επέμεινε εκείνος και για ακόμα μια φορά σήκωσε το πιρούνι του στο σ

ς.

Η Βίβιαν κοίταξε τα μάτια του, ξέροντας πως χρειαζόταν μια ευφυή ατάκα για να διαλύσ

ξουαλική ένταση. Ήξερε πως την προκαλούσε. Δεν την είχε ρωτήσει, όχι πολλή ώρα πριν, α

κυε; Εκείνη είχε πει όχι. Επειδή ήταν η αλήθεια, δεν ήταν; Λοιπόν γιατί φερόταν σαν παρθέν

κτοριανής εποχής απλά και μόνο επειδή εκείνος ήθελε να της δώσει ακόμα ένα κομμ

ραδείσου;

Και με τον παράδεισο, εννοούσε μόνο το κέικ σοκολάτας. Νοστιμότατο, ελκυστικό, ζεστό… κέικ.

Η Βίβιαν άνοιξε διάπλατα το στόμα της. Εκείνος έβαλε το κομματάκι μέσα άλλη μια φορ

μογέλασε.

Με τον αντίχειρά του πήρε ένα ψίχουλο από τη γωνία του στόματός της και το έφερε στα

υ. Η Βίβιαν κράτησε την ανάσα της. Για να λέει και την αλήθεια, ποτέ πριν δεν είχε δει πιο

ο γεμάτα χείλη σε έναν άντρα. Σαρκώδη και αισθησιακά, ήταν ακριβώς όπως έπρεπε.

 Έβγαλε την άκρη της γλώσσας του και έγλειψε το ψίχουλο από το δάχτυλό του. Εκείν

ίταζε, μην μπορώντας να πάρει τα μάτια της από το στόμα του.«Έχεις δίκιο. Το επιδόρπιο είναι το καλύτερο μέρος.» Η φωνή του ήταν βραχνή, γε

ονοούμενα.

Η Βίβιαν ανοιγόκλεισε τα μάτια της μερικές φορές. Τι της συνέβαινε; Για δεύτερη φορά αυ

άδυ έχανε τελείως το μυαλό της όταν ήταν κοντά στον Χαβιέ. Δε σκεφτόταν, απλά αισθαν

ν ήταν συνηθισμένη σε τέτοιου είδους απολαύσεις.

Απλά και μόνο επειδή είχε πει ψέματα στον Χαβιέ για το λόγο που ήταν στο γραφείο του ότ

ήκε, δε σήμαινε πως είχε γίνει ειδικός στο να ξεγελάσει τον εαυτό της. Ένα μέρος του εαυτο

ωθε έλξη γι’ αυτόν.Τίποτα καλό δε θα βγει από αυτό.

Η Βίβιαν κοίταξε αλλού, απογοητευμένη με τον εαυτό της. Περά από το να θέλει –να χρειάζ

του στερήσει τη συγχώνευση, τώρα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτική για να κρατήσει σε έ

δικό της σώμα που ανταποκρινόταν.

Μερικά άτομα είπαν κάποια σύντομα λόγια και το κοινό εναλλασσόταν μ

ροκροτημάτων και στο να ακούει προσεκτικά τον επόμενο ομιλητή. Τα δάχτυλά της έπαιξα

κοτσάνι ενός λουλουδιού από τη σύνθεση πάνω στο τραπέζι.

Ο Εντουάρντ προχώρησε προς το βάθρο εν μέσω χειροκροτημάτων. Ακολουθώντας τον ΧΒίβιαν σηκώθηκε όρθια και άρχισε να χειροκροτεί. Τα φώτα χαμήλωσαν και μια μεγάλη ο

χισε να παίζει ένα βίντεο σχετικό με το ίδρυμα. Ο αφηγητής μιλούσε γαλλικά, αλλά αγγ

ότιτλοι φάνηκαν στην οθόνη. Αναστενάζοντας με ανακούφιση, η Βίβιαν τους διάβασε και έ

τον άνθρωπο που είχε ιδρύσει τη φιλανθρωπική οργάνωση για τις γυναίκες που ήταν θύ

κογενειακής βίας και κακοποίησης.

Άνοιξε διάπλατα το στόμα της όταν το όνομά του φάνηκε στην οθόνη. Ο ιδρυτής λεγόταν

τουάρντ Μπρουσάρντ.

Ο μεσιέ Μπρουσάρντ .

Page 40: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 40/120

Το αίμα στις φλέβες της πάγωσε. Είχε χορέψει, γελάσει και μοιραστεί μια οδυνηρή στιγμή

άσημο μεσιέ Μπρουσάρντ – έναν πνευματώδη, ευγενικό άντρα που είχε ιδρύσει ένα φιλανθρω

υμα προς τιμήν της νεκρής κόρης του. Καθάρισε το λαιμό της, συνειδητοποιώντας πως ο Χ

ν κοιτούσε. «Μπορούσες να μου το πεις πως ήταν ο οικοδεσπότης της φιλανθρωπικής βραδιά

«Ξαφνικά δεν είναι απλώς ένας ευγενικός ηλικιωμένος άντρας;» είπε ο Χαβιέ, κοιτάζοντ

ξά. «Τι διαφορά έχει το να ξέρεις πως είναι ο θρυλικός Ζαν Εντουάρντ Μπρουσάρντ;» τη ρώ

τόνο κατηγορίας.

«Και πάλι, δεν τον ξέρω και χρόνια. Αλλά τώρα που ξέρω πως είναι ο οικοδεσπότης, ντρέπάτησα τα πόδια του τόσο πολλές φορές.»

«Είμαι σίγουρος πως είναι ασφαλισμένος» της είπε κοφτά και κοίταξε μακριά της.

Εκείνη γύρισε το κεφάλι της να δει άλλη μια φορά τη φωτογραφία της κόρης του Μπρουσ

χε δίκιο. Και η Βίβιαν και η γυναίκα στη φωτογραφία είχαν ίδιο τόνο δέρματος, μπλε μάτι

ούρα πυρρόξανθα μαλλιά. Αλλά καθώς κοίταζε την κοπέλα, η Μόλι ήταν που ήρθε στο μ

ς.

«Ώρα να πηγαίνουμε» είπε ο Χαβιέ, όταν ο Εντουάρντ τελείωσε το λόγο του και έφυγε απ

έδρα. Τα φώτα άναψαν ξανά, φωτεινά όσο πριν, και η μπάντα συνέχισε να παίζει.Αν και τριγύρω τους υπήρχε πολύς κόσμος, σιγά σιγά βγήκαν από την αίθουσα χορού. Ο Χ

ν την άφησε από τα μάτια του ούτε για μια στιγμή, και ήξερε πως ο ενοχλητικός σωματοφύλ

αν κάπου εκεί τριγύρω, παρακολουθώντας την κάθε της κίνηση.

«Χαβιέ.»

Τον φώναξε μια βαθιά γυναικεία φωνή.

Η Βίβιαν κοίταξε τον Χαβιέ, που ανέπνευσε κοφτά πριν γυρίσει να μιλήσει σε μια μεγαλύτε

ικία γυναίκα. Φορούσε ένα εκθαμβωτικό μαύρο φόρεμα με ένα μακρύ μαργαριταρένιο κολι

ρύ μακιγιάζ της φαινόταν να μειώνει προσεκτικά την ηλικία της.Σιωπή έπεσε ανάμεσά τους, κρατώντας μια στιγμή περισσότερο από ό,τι ήταν κοινω

οδεκτό. Τα χαρακτηριστικά του Χαβιέ σκλήρυναν. Αν υπήρχε κάποιο συναίσθημα πίσω απ

νό βλέμμα του, το έκρυβε πολύ καλά.

Η γυναίκα τελικά μίλησε. «Χαίρομαι που σε βλέπω.»

«Δεν ήξερα πως θα είσαι εδώ» είπε ο Χαβιέ.

«Ήρθα για το πάρτι. Θα γυρίσω πίσω στη Μαδρίτη απόψε. Πώς είσαι;» Έκανε ένα

ροστά, με τα λυπημένα μαύρα μάτια της να ψάχνουν τα δικά του.

«Καλά» απάντησε εκείνος. Τα δάχτυλά του έσφιξαν πάνω στη μέση της Βίβιαν, η κίνησήτή την έκανε να καταλάβει πως κάτι σε αυτή τη γυναίκα τον έκανε να αισθάνεται άβολα

ησε να απλώσει το χέρι της προς την άλλη γυναίκα και να πει: «Λέγομαι Βίβιαν Φό

αίρομαι που σας γνωρίζω.»

Η γυναίκα ανοιγόκλεισε τα μάτια της, ελαφρά ξαφνιασμένη. Με μια υποψία χαμόγελου, έ

χέρι της Βίβιαν. «Είμαι η Γκισέλα Ριβέρα. Η μητέρα του Χαβιέ.»

 Η μητέρα του. Φυσικά. Είχαν τα ίδια σκούρα μάτια και γεμάτα χείλη, αλλά οι ομοιό

λείωναν εκεί.

Η Βίβιαν αισθάνθηκε πως η Γκισέλα επιθυμούσε μια πιο βαθιά σύνδεση με το γιο της – πρ

Page 41: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 41/120

υ την έκανε να αναρωτιέται πώς μια τόσο σημαντική σχέση είχε αφεθεί να φθαρεί σε τέτοιο β

υ ο Χαβιέ και η μητέρα του να είχαν μια τέτοια άβολη συνάντηση;

«Σου είχα στείλει μια πρόσκληση για τη συνάντηση της οικογένειας το Νοέμβριο» ε

ισέλα.

«Είχα δουλειές.» Ο Χαβιέ πήρε μια κοφτή ανάσα. Μετά από μια μεγάλη παύση,

αληνύχτα.»

Η μητέρα του απλά ένευσε, λες και όχι μόνο περίμενε τέτοιου είδους συμπεριφορά από εκε

λά τη δεχόταν επίσης.Η Βίβιαν χαμογέλασε με συμπάθεια στη μητέρα του Χαβιέ πάνω από τον ώμο της, καθώς το

υ Χαβιέ στην πλάτη της την ώθησε να ακολουθήσει τα αποφασιστικά του βήματα έξω απ

θουσα χορού.

Page 42: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 42/120

 Κεφάλαιο Τέσσερα

Βίβιαν έγειρε πάνω στον κρύο τοίχο του ασανσέρ και αναστέναξε καθώς κοίταξε

τανάκλασή τους στους επενδυμένους με καθρέφτες τοίχους.

 Ήταν ολομόναχοι. Ο Χαβιέ στεκόταν ευθυτενής και κοιτούσε μπροστά του, μ

ρακτηριστικά του προσώπου του να έχουν σκληρύνει, περιμένοντας να ανοίξουν οι πόείνη είχε καμπουριάσει πάνω στον τοίχο, με το βλέμμα της να πηγαινοέρχεται από τον καθρ

η φαρδιά του πλάτη και τους δυνατούς ώμους του.

Η καταθλιπτική σιωπή δε φαινόταν να τον ενοχλεί. Όταν άνοιξαν οι πόρτες, ο Χαβιέ βγήκε

ασανσέρ και προχώρησε στο διάδρομο με τη συνηθισμένη αυτοπεποίθησή του. Η Β

χήθηκε να μπορούσε να δει τα μάτια του, αν και κατά βάθος ήξερε πως δεν ήταν έξ

ρόρμηση. Όποια ίχνη συναισθήματος προσπαθούσε να κρύψει από τη μητέρα του, δεν ήταν

ς πρόβλημα.

 Δε με ενδιαφέρει γιατί κατέληξαν να είναι έτσι. Δε με ενδιαφέρει . Η Βίβιαν επανέλαβε τα σα στο μυαλό της.

Είχε άλλα πράγματα να σκεφτεί. Από την ώρα που είχε μιλήσει –διάολε, είχε χορέψει – μ

ο το μεσιέ Μπρουσάρντ, η ελπίδα είχε ανθίσει μέσα της. Ένα μέρος της ήξερε πως τουλάχισ

τουάρντ θα ερευνούσε την κατηγορία της, με τον ίδιο τρόπο που ήξερε πως η Μόλι δεν

τοκτονήσει. Ας το ονόμαζε ένστικτο ή διαίσθηση – ό,τι και αν ήταν, το εμπιστευόταν. Είχε

όοδο.

Η γνώση θα έπρεπε να της έδινε κάποια ανακούφιση. Δεν έπρεπε να παλεύει με τις αυξανό

φιβολίες της.Αλλά το έκανε.

«Τι κοιτάς;» ρώτησε ο Χαβιέ, ανασηκώνοντας το φρύδι του.

«Την ουλή σου» ξεφούρνισε. «Χτύπησες παίζοντας κρίκετ;»

«Όχι» απάντησε απότομα.

«Ράγκμπι;»

Σίγουρα ένας άντρας σαν τον Χαβιέ, γεννημένος και μεγαλωμένος στην υψηλότερη κάστ

πανικής κοινωνίας, δεν είχε σημαδευτεί κάνοντας κάτι ευγενές. Ένα αθλητικό ατύχημα ήταν τ

ανό σενάριο.

«Ήταν ένας καβγάς» είπε σφιγμένα.

«Πόσο εκλεπτυσμένο.»

«Ήμουν οκτώ.»

Η Βίβιαν σταμάτησε. Οκτώ. «Χτύπησε και το άλλο παιδί, επίσης;»

«Δεν ήταν παιδί. Ήταν ο πατριός μου, όταν ήμουν στην Ισπανία.» Ακουγόταν σχ

ιάφορος, αλλά εκείνη παρατήρησε την ένταση στο σαγόνι του και τον προσεκτικό τρόπο

όφερε τις λέξεις, λες και η κάθε μια κουβαλούσε ένα μεγάλο βάρος.

«Λυπάμαι.» Η Βίβιαν δάγκωσε τόσο δυνατά το κάτω χείλος της, που μπορούσε να γευτ

Page 43: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 43/120

μα μέσα στο στόμα της. Η πρώτη της παρόρμηση ήταν να τον αγγίξει, να τον παρηγορήσει,

άβηξε πίσω το χέρι της πριν να ήταν πολύ αργά.

Δεν μπορούσε να τον αγκαλιάσει. Αυτός ήταν ο άντρας που έκανε τη φίλη της να περάσε

λαση. Αυτός ήταν ο άντρας που την έδεσε με χειροπέδες χτες βράδυ.

«Δεν ξέρεις πως δέρνουν και τα πλούσια παιδιά επίσης;» Ακουγόταν θυμωμένος, αλλά

ολάβει να απαντήσει, εκείνος μίλησε ξανά, και αυτή τη φορά είχε αφαιρέσει κάθε συναίσθημα

φωνή του. «Ήταν πριν από πολύ καιρό.»

Ο πόνος που παρέμεινε στο βλέμμα του της είπε πως το πραγματικό σημάδι ήταν ωμένο μέσα στην ψυχή του.

Μάλωσε σιωπηλά τον εαυτό της. Δεν έχεις καμία δουλειά να είσαι πουθενά κοντά στην

υ.

Και όμως, αναρωτήθηκε. Συνέβαινε συχνά αυτό; Το γνώριζε η μητέρα του;

Εκείνος περπάτησε αργά προς τη σουίτα, κάνοντάς της νόημα να κάνει και εκείνη το ίδ

βιαν έκανε αυτό που της είπε, αν και η καρδιά της αντιστεκόταν να ακολουθήσει τις εντολές

όμα κι αν τα πόδια της υπάκουσαν.

 Έπρεπε να πει κάτι. Δεν μπορούσε να τον αγκαλιάσει, ούτε μπορούσε να χρησιμοποιήσοβληματικό παρελθόν του για να δικαιολογήσει τις πράξεις του. Αλλά για λόγους που

ορούσε να καταλάβει, απλώς δεν μπορούσε να αφήσει το θέμα. «Παρότι πιστεύεις, πραγμ

αι –»

«Μη.» Η προειδοποιητική ματιά του της είπε πως δεν είχε καμία δουλειά.

Η Βίβιαν ένευσε. Ποια ήταν αυτή να πιέσει ένα θέμα που πιθανότατα εκείνος ανέφερε απλ

την κάνει να νιώσει άσχημα; Κι όμως η αβάσταχτη σιωπή την έκανε να συνειδητοπο

ρισσότερο την καρδιά της που χτυπούσε πιο γρήγορα και τις ιδρωμένες παλάμες της. Γ

φύγει από τις βασανιστικές σκέψεις που απειλούσαν να σκιάσουν την κρίση της, ρώτησε: «Τπρόγραμμα για αύριο;»

«Αφού ο σωματοφύλακάς μου δεν μπορεί να αντισταθεί στις χάρες σου, αύριο δε θα σε αφ

ό τα μάτια μου.»

«Αν θέλεις να γίνει κάτι, κάν’ το μόνος σου;» ρώτησε καθώς εκείνος άνοιξε την πόρτα γ

υίτα τους. Η Βίβιαν έριξε μια ματιά στο διάδρομο μια τελευταία φορά, κοίταξε την κομψή

πετσαρία και τις γαλλικές καρέκλες αντίκες που βρίσκονταν στην άλλη άκρη του διαδρ

ντά στο ασανσέρ. Είδε τη σκιά του σωματοφύλακα να έρχεται προς το μέρος τους και ήξερ

φύλαγε το δωμάτιο ακόμα και τη νύχτα. Δεν υπάρχει διαφυγή, έτσι δεν είναι;

«Αφού με έδεσες με χειροπέδες, με κράτησες όμηρο με μια μέρα σπα και έπειτα με ανάγκ

χορέψω μαζί σου στη δεξίωση, πρέπει να πω πως ανησυχώ τι άλλο θα μου κάνεις.» Η Β

όπευε να το πει ανέμελα, για να χαλαρώσει την αυξανόμενη ένταση μεταξύ τους. Αλλά

υρικό χαχανητό ακολούθησε τις λέξεις, και ο Χαβιέ γύρισε το κεφάλι του.

«Μπορώ να κάνω πολλά περισσότερα.» Η βραχνή φωνή του έστειλε ένα ρίγος στη ραχοκοκ

ς.

Εκείνη έπιασε το φόρεμά της με τρεμάμενα δάχτυλα, σηκώνοντάς το αμυδρά, για να μπεμάτιο πιο γρήγορα. Μπορούσε να νιώσει το βλέμμα του πάνω της και συνειδητοποίησε πω

Page 44: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 44/120

αν μόνο το βλέμμα του – εκείνος περπατούσε επικίνδυνα κοντά της.

Εκείνη σταμάτησε μπροστά από την πόρτα της και γύρισε να τον κοιτάξει. Η πόρτα του

έναντι από τη δικιά της, αλλά ο τρόπος που στεκόταν δίπλα της, το βλέμμα του να καίει κ

ίταζε το δικό της και έγερνε πιο κοντά, ο Χαβιέ δε φαινόταν πως ήταν έτοιμος να πάε

μάτιό του.

Θα κοιμηθεί μαζί μου –στο κρεβάτι μου– ξανά; Όχι, όχι, όχι.

«Τι συμβαίνει, Βίβιαν;»

«Τίποτα» είπε εκείνη και τα μάτια της κοίταξαν τα δικά του. Καθώς τα βλέμματά ναντήθηκαν, ένα κύμα πόθου την πλημμύρισε, προκαλώντας την κοινή λογική της.

Ο δείκτης του άγγιξε το περίγραμμα του σαγονιού της, κρατώντας ψηλά το πιγούνι τη

γιγμά του ένας ψίθυρος του τι θα ακολουθούσε…

Η Βίβιαν ήθελε να κουνηθεί.

Θα πρέπει να κουνηθώ.

 Πρέπει να κουνηθώ.

Κι όμως η ευτυχισμένη θέρμη των δαχτύλων του την κράτησε αιχμάλωτη μερικά α

υτερόλεπτα, και η ανάστροφη της παλάμης του ακούμπησε το μάγουλό της με μια τρυφερόυ παραλίγο να την έκανε να λιποθυμήσει. Με τα μάτια της μισόκλειστα, η Βίβιαν άφησ

σανισμένο αναστεναγμό να ξεφύγει από τα μισάνοιχτα χείλη της. Απομακρύνθηκε από το άγ

υ πριν χάσει και το τελευταίο ίχνος λογικής της.

«Πρέπει…» Καθάρισε το λαιμό της, πιάνοντας πίσω της το χερούλι της πόρτας.

Το μόνο που χρειαζόταν ήταν η δύναμη να το γυρίσει.

Θα γύρναγε το χερούλι της πόρτας, θα έλεγε καληνύχτα και θα πήγαινε στο κρε

ομόναχη.

«Ναι, πρέπει.» Ο Χαβιέ έγειρε προς το μέρος της, απλώνοντας το δεξί του χέρι για να της αν

ν πόρτα. «Και οι δυο μας πρέπει.»

Το σώμα του κινήθηκε προς το δικό της, η θέρμη των γλουτών του την έσπρωχναν πάνω

ρτα. Τα χείλη του αιωρήθηκαν πάνω από τα δικά της.

Η Βίβιαν αμέσως άπλωσε τα χέρια της πάνω στο φαρδύ του στήθος, ενώ το λογικό μέρο

αλού της πάλευε με τον ωμό, άγριο πόθο που ήταν άγνωστος σε εκείνη. Πότε πριν δεν είχε β

τι τέτοιο. Τον έσπρωξε, προσπαθώντας να αντισταθεί στα συναισθήματα που την κατέκλυ

λά το σκληρό, δυνατό σώμα του το έκανε αδύνατο. Όλες οι εναπομείναντες αμφιβ

αφανίστηκαν και το σπρώξιμό της μετατράπηκε σε τράβηγμα. Υπακούοντας σε μια βίαιη επιθν τράβηξε πιο κοντά και άνοιξε τα χείλη της, και η ζεστή γλώσσα του γλίστρησε μέσα στο σ

ς για να αρχίσει μια βασανιστική έρευνα, εξερευνώντας την κάθε γωνιά του στόματός της.

Τα γόνατα της Βίβιαν τρεμούλιασαν και εκείνος την κράτησε σταθερή ενώ το ελεύθερο χέρ

ειρε το πίσω μέρος του κεφαλιού της, έτσι ώστε το στόμα του να παρατείνει το γλυκό μαρτ

θηλές της σκλήρυναν, ακουμπώντας στη δαντέλα του σουτιέν της. Η γρήγορη ανταπόκρισ

εκείνον την κατέπληξε.

Για μια στιγμή, πήρε το στόμα του από το δικό της. Ένα βογκητό διαμαρτυρίας ξέφυγε απ

λη της και εκείνος φίλησε το πιγούνι της, αφήνοντας τα χείλη του να γλιστρήσουν στο λαιμό

Page 45: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 45/120

να γευτεί το δέρμα της με τη γλώσσα του. Έγειρε πίσω το κεφάλι της και τον τράβηξε πιο κ

θώς πέρασε τα δάχτυλά της μέσα από τα κοντά μαλλιά του. Έπειτα εκείνος διεκδίκησε πά

όμα της, σημαδεύοντάς τη με μια θέρμη που κατέκλυσε όλο το σώμα της, σαν φλόγες σε

λλα. Ποτέ πριν δεν την είχαν φιλήσει με τέτοιο πάθος. Ποτέ πριν δεν είχε ερεθιστεί τόσο.

ιν στη ζωή της ένα φιλί δεν την είχε μετατρέψει σε πάνινη κούκλα ή την είχε γεμίσει με

ράτολμη παράδοση.

«Πες μου, Βίβιαν…» Πήρε το στόμα του από το δικό της, το μέτωπό του ακουμπούσε το

ς, καθώς η ανάσα του γινόταν πιο βαριά.

«Ναι» ψιθύρισε εκείνη. Ναι, ναι, ναι…

«Με πιστεύεις τώρα;»

Στην αρχή, δεν κατάλαβε αυτό που της είπε. Το μυαλό της άρχισε να δουλεύει πυρετωδώ

μα της έκαιγε με μια πληθώρα αναγκών που είχαν ξυπνήσει με το άγγιγμα του Χαβιέ.

«Πες μου πως με πιστεύεις» απαίτησε εκείνος, ισιώνοντας τους ώμους του και κάνοντα

μα πίσω.

Η Βίβιαν χρειάστηκε μερικά λεπτά να καταλάβει τι της έλεγε, επιστρέφοντας στις άμυνέ

ς και μόλις είχε ξυπνήσει από την επίδραση κάποιου αναισθητικού.Ο παθιασμένος άντρας που μόλις την είχε κάνει με το φιλί του να χάσει τα λογικά της

τικατασταθεί από τον ψυχρό, φιλοχρήματο επιχειρηματία.

 Έπειτα κατάλαβε.

 Ήθελε την υποταγή της – απλώς είχε αλλάξει την τακτική του. Ή ίσως την ξεπλήρωνε που

άλεστη στη δεξίωση. Όπως και να έχει, ενώ το φιλί του είχε καταστρέψει τη λογική τη

είνον ήταν ένα εργαλείο χειραγώγησης.

Η Βίβιαν ξύπνησε από το λήθαργό της. Οδηγούμενη από μια διαφορετική θέρμη

στούκισε αρκετά δυνατά για να τσούξει το χέρι της.Εκείνος πίεσε το χέρι του στο μάγουλό του με μια έκφραση που υπαινισσόταν έκπληξη γ

άσος της. Ή ίσως την ανοησία της.

Δεν την ενδιέφερε τι πίστευε. Ήλπιζε πως για έναν άντρα σαν τον Χαβιέ, το να τον χαστου

α γυναίκα θα του έβλαπτε το εγώ του, ακόμα και αν δε θα μπορούσε να τον βλάψει σωματικά

«Καλή σου νύχτα, Χαβιέ.»

Άνοιξε διάπλατα την πόρτα και την κλείδωσε πίσω της, έπειτα έγειρε πάνω της, με το στήθο

ρύ και φουσκωμένο από το βάρος των τύψεων.

Τι έκανα;

Η Βίβιαν άγγιξε τα χείλη της, που έκαιγαν ακόμα από το φιλί του, και ήξερε ακριβώς τ

νει. Είχε χάσει τον εαυτό της στην αγκαλιά του εχθρού και είχε φτάσει πολύ κοντά στ

οδώσει την αποστολή της. Για να μην αναφέρει και την κοινή λογική της, που είχε εξαφαν

λείως από τη στιγμή που την άγγιξε.

Περπάτησε τρέμοντας προς την μπεζ πολυθρόνα μπροστά από το μεγάλο καθρέφτη

υαλέτας μακιγιάζ και γαντζώθηκε στην ξύλινη επιφάνεια για να ισορροπήσει. Μια γρήγορη

ην αντανάκλασή της αποκάλυψε τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα και τα πρησμένα χείλη

ενθυμίζοντάς της πως κανένας άντρας στο παρελθόν της δεν την είχε κάνει να νιώσει έτσι.

Page 46: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 46/120

 Ήταν ειρωνικό που η πρώτη φορά που είχε βιώσει μια τόσο δυνατή έλξη ήταν για έναν ά

υ δεν το άξιζε. Τον άντρα που είχε πληγώσει τη Μόλι και – 

«Μόλι.»

Η Βίβιαν κάλυψε το στόμα της με το χέρι της. Ένα καυτό δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της.

 Πρέπει να φανώ δυνατή. Δεν μπορώ να πέσω στην ίδια παγίδα που έπεσε και η Μόλι.

 Κάθε λεπτό που περνάω μαζί του πρέπει να θυμάμαι τι απέγινε η Μόλι.

* * *

δυνατό φως του ήλιου που τρύπωνε στην κρεβατοκάμαρα ειδοποίησε τη Βίβιαν πως

ρασμένες επτά. Χασμουρήθηκε, έτριψε με τα δάχτυλά της τα μάτια της, που ήταν τραχιά μετά

α νύχτα που στριφογυρνούσε στο κρεβάτι της. Με ένα βαθύ αναστεναγμό, έβαλε τα πόδια

ην άκρη του κρεβατιού καθώς άκουσε ένα χτύπημα στην πόρτα.

 Έβαλε μια χοντρή άσπρη ρόμπα πάνω από το νυχτικό της πριν ανοίξει στην καμαριέρα

ήκε μέσα στο δωμάτιο με ένα βαριά φορτωμένο καροτσάκι πρωινού.

« Μπονζούρ, μαντμουαζέλ Φόστερ.» Η Βίβιαν πρόσεξε έναν άλλο σωματοφύλακα να στέροστά στην πόρτα της. Αυτός ήταν καραφλός και κοντόχοντρος, και καθώς κρατούσε την π

οιχτή, παρατήρησε τη βλοσυρή έκφρασή του. «Θα βρείτε εδώ ό,τι χρειαστείτε, μαντμουαζέ

λικός τόνος της καμαριέρας ερχόταν σε αντίθεση με το υπερβολικό ανασήκωμα των φρυδιών

λπίζω το τσάι να είναι της αρεσκείας σας.»

Η Βίβιαν χαμογέλασε και κοίταξε το δίσκο. Η άκρη ενός φακέλου φαινόταν κάτω από

αγιέρα. «Θα το δοκιμάσω, σε ευχαριστώ.»

 Έκλεισε την πόρτα πίσω από την καμαριέρα, ανυπόμονη να δει τι ήταν μέσα στο φάκελο

ε τίποτα γραμμένο απέξω. Μέσα βρήκε ένα διπλωμένο σημείωμα που περιλάμβανε μόνο

λεφωνικό αριθμό.

 Ένα χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα, κάνοντάς την να αναπηδήσει. Γρήγορα δίπλωσ

μμάτι χαρτιού και το έκρυψε στο κομοδίνο.

Άνοιξε την πόρτα, με το λαιμό της ξερό. «Χαβιέ.»

 Ήταν ντυμένος απλά, αλλά ήταν εξίσου ελκυστικός όπως ήταν και με ένα σμόκιν

ντομάνικο άσπρο πουκάμισο ήταν εφαρμοστό πάνω στο στήθος του, αποκαλύπτοντας τα δυ

ράτσα του και ενισχύοντας το χρυσαφένιο χρώμα του.

«Καλημέρα, Βίβιαν» είπε ανέμελα. «Κοιμήθηκες καλά;» Φαινόταν να έχει ξεχάσει πως ρίσει με μη φιλικούς όρους.

«Ποτέ δεν έχω κοιμηθεί καλύτερα.» Διπλώνοντας τα μπράτσα της, η Βίβιαν ύψωσε το πι

ς, κοιτάζοντας τα μαύρα μάτια του.

Είχε προσπαθήσει και είχε αποτύχει να ξεχάσει εκείνο το φιλί. Αντίθετα, είχε επαναληφθε

ήμη της πολλές φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας. Τώρα, με τον Χαβιέ κοντά της για άλλ

ρά, τα μαλλιά του νωπά από το ντους και τη μυρωδιά σαπουνιού στο ζεστό του δέρμα, έπρε

αγνωρίσει πως κάθε προσπάθεια να ξεχάσει αυτό το φιλί θα ήταν μάταιη.

«Όσον αφορά το φιλί» είπε εκείνος, λες και διάβαζε τις σκέψεις της.

Page 47: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 47/120

«Εννοείς το ολίσθημα κρίσης μου; Είναι ξεχασμένο προ πολλού.»

«Το φέρνω στο μυαλό μου ξανά και ξανά.»

«Δεν έχει σημασία» είπε η Βίβιαν, με την καρδιά να χτυπάει δυνατά μέσα στο στήθος της. «Ε

ματα, όμως. Όταν χορεύαμε, με έκανες να πιστέψω πως δε θα επιχειρούσες κανένα είδ

πλοκής μαζί μου.»

«Σου είπα πως δεν υπάρχει πρόβλημα αν δε σε ελκύω» είπε εκείνος χαμογελώντας. «Ποτ

α πως εσύ δε με ελκύεις.»

«Ω, σε παρακαλώ. Η έλξη σου σε εμένα δεν είχε καμία σχέση με αυτό το φιλί.»«Το φιλί πάλι… Νόμιζα πως είχε ξεχαστεί.» Μείωσε την απόσταση ανάμεσά τους, αλλά ε

ανε ένα βήμα πίσω, πιάνοντας σφιχτά και τις δυο μεριές της ρόμπας της.

«Είναι. Ξεχασμένο, εννοώ.»

Εκείνος αναστέναξε και κοίταξε πίσω της το ανέγγιχτο καροτσάκι πρωινού. «Βλέπω δεν έφ

όμα πρωινό. Έλα μαζί μου.»

«Και τι θα γίνει με το φαγητό; Θα είναι ντροπή να το αφήσουμε να πεταχτεί.»

«Δε θα πεταχτεί. Ο Νέλσον, ο σωματοφύλακας, είναι λάτρης των γλυκισμάτων.»

Φαντάστηκε το σωματοφύλακα να καταβροχθίζει τα καλυμμένα με ζάχαρη γλυκίσματα κα

όρεσε να κρύψει ένα χαχανητό. Όταν σοβάρεψε, είπε: «Πρέπει να ετοιμαστώ. Μπορούμε να

ρουμε τη λιμουζίνα; Προτιμώ να περπατήσω.» Η Βίβιαν δεν ήξερε ακόμα πώς, αλλά έπρεπ

ει έναν τρόπο να πάρει τηλέφωνο τον Ρότζερ στον καινούριο αριθμό που της είχε δώσει. Έπ

του πει για την πρόοδο που είχε κάνει το προηγούμενο βράδυ. Δεν ήθελε να είναι περιορισ

σα σε μια λιμουζίνα – και, αν ήθελε να ήταν ειλικρινής με τον εαυτό της, δεν ήθελε να βρίσ

κλειστό χώρο με τον Χαβιέ δίπλα της.

«Έχεις τριάντα λεπτά.»

Η Βίβιαν έκλεισε την πόρτα πίσω του. Έπρεπε να φανεί δημιουργική και γρήγορα…

* * *

Χαβιέ κοίταξε το μήνυμα από τον ιδιωτικό ερευνητή του στην οθόνη του τηλεφώνου του.

 Καμία σύνδεση μεταξύ της Φόστερ και των αντιπάλων σου ακόμα. Θα στείλω μήνυμα με ό

ημέρωση.

 Ίσως δεν είχε συμμαχήσει με τους εχθρούς του – ίσως το ενδιαφέρον της για αυτόν πραγμ

ήταν μόνο για τη Μόλι Ρίτσαρντσον. Αλλά η αμφιβολία στοίχειωνε τις σκέψεις του. Μπορομο που είχε πάρει τηλέφωνο από το εστιατόριο να ήταν μόνο ένας φίλος ή ένας εραστής; Είχ

όταση Γουέμπ όταν την είχε βρει στο γραφείο του, και αυτή ήταν μια μικρή συμφωνία. Χτ

άδυ, ούτε που γνώριζε ποιος ήταν ο Εντουάρντ Μπρουσάρντ.

Σύμφωνα με τον ερευνητή του, δούλευε σε μια γκαλερί πριν κάνει αίτηση για τη δουλει

σεψιονίστ. Δεν είχε οικογένεια στη χώρα. Ο μοναδικός συγγενής της εξ αίματος ήταν μια θεία

ύσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και που ισχυριζόταν πως δεν ήξερε πολλά πράγματα για την α

ς.

Ο Χαβιέ έβρισε σιωπηλά. Κανείς δε φαινόταν να ξέρει τίποτα για τη γυναίκα που είχε πάρε

Page 48: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 48/120

ν προστασία του.

 Ήθελε να μάθει περισσότερα για εκείνη. Ήξερε πως δεν έπρεπε να την εμπιστεύεται, αλ

ώση αυτή δεν εμπόδιζε ένα μέρος του να αναρωτιέται τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε δια

είνο το φιλί.

Η πιο ερωτική εμπειρία που είχε ποτέ ντυμένος. Τη στιγμή που οι γλώσσες τους χόρεψαν μ

βιαν είχε ξεπεράσει κάθε του φαντασίωση. Ήταν μια ενεργή παρτενέρ, που ταίριαζε την αν

υ, το πάθος του, πόντο τον πόντο. Ναι, ήταν εύκολο να φανταστεί πώς θα ήταν να της

ωτα.

Θα περνούσαν μια μακριά νύχτα πάθους, ενδίδοντας στην επιθυμία που απειλούσ

νηθισμένο αυτοέλεγχό του. Εικόνες της Βίβιαν στο κρεβάτι του, το γυμνό σώμα της κάτω α

κό του, τα μπλε μάτια της σκοτεινά από ηδονή, τον είχαν βασανίσει όλη την άγρυπνη νύχτα.

Με τον έναν τρόπο ή με τον άλλο, έπρεπε να κάνει κάτι για αυτό. Ο Χαβιέ έβαλε το τηλέ

υ στην τσέπη του και κατευθύνθηκε στο δωμάτιό της. Όταν δεν πήρε απάντηση μετά από

αθερά χτυπήματα, άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Το δωμάτιο ήταν άδειο.

«Βίβιαν;»

Τη βρήκε να κοιτάζει τον Πύργο του Άιφελ. Ο Χαβιέ προχώρησε κοντά μέχρι που έφτασε ς, μυρίζοντας τη μυρωδιά της, με ένα ίχνος λεβάντας να μεθάει τις αισθήσεις του. Το α

οιξιάτικο αεράκι έπαιζε με τις άκρες των μαλλιών της. Έκλεισε τις γροθιές του, σφίγγοντ

χτυλά του μέχρι που οι αρθρώσεις του άσπρισαν.

Η Βίβιαν έσπασε τη σιωπή. «Όμορφος, δεν είναι;»

«Πανέμορφος.» Κοίταξε το προφίλ της, ακίνητη και συγκεντρωμένη στην πόλη που ξύπ

ροστά της.

Μια μαύρη ίσια φούστα διέγραφε τους γοφούς της και ένα άσπρο κασμιρένιο πουλ

άρμοζε πάνω στο στήθος της. Το χέρι του έπιασε τη μέση της, και εκείνη έκανε στο πλάι, μαό το άγγιγμά του.

Ο Χαβιέ άφησε μια απογοητευμένη ανάσα. «Το να αποφεύγεις αυτή την παράλογη έλξη δ

ν κάνει να εξαφανιστεί.»

«Θα κάνω μια προσπάθεια.» Δίπλωσε τα μπράτσα της και κοίταξε προς την πόλη.

«Δε θα πετύχει» επέμεινε. Τα δάχτυλά του κάηκαν όταν άγγιξε το μπράτσο της και τη γύρισ

ν κοιτάξει.

«Θα το κάνουμε να πετύχει.» Μίλησε με αυτοπεποίθηση, αλλά τα μπλε μάτια της αποκάλ

ν αβεβαιότητά της.«Η λογική δε θα έχει μεγάλη επιρροή πάνω σε αυτό.» Ο δείκτης του διέγραψε το λαιμό της

κάτω, και χαμογέλασε όταν ένιωσε το φρενήρη σφυγμό της στη βάση του λαιμού της. Μπορ

το αρνείται και να ψεύδεται όσο ήθελε, αλλά το σώμα της του έλεγε την αλήθεια.

 Ήταν λάθος για εκείνον, αλλά το σώμα της, το δέρμα της ένιωθαν τόσο σωστά.

«Αυτό λες σε όλες τις ερωμένες σου για να τις ρίξεις στο κρεβάτι;» Τραβήχτηκε μακριά το

α ανεπαίσθητο κοκκίνισμα στα μάγουλά της.

«Ποτέ δε χρειάζεται.» Ήταν η αλήθεια. Συνήθως οι γυναίκες μαζεύονταν γύρω του όπ

λισσες στο μέλι. Όχι ότι παραπονιόταν, αλλά με τα χρόνια είχε γίνει πιο επιλεκτικός μ

Page 49: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 49/120

ναίκες συντρόφους του.

Εκείνη γύρισε τα μάτια της στο ταβάνι. «Υπάρχει πρώτη φορά για όλα, έτσι δεν είναι;»

«Είχα πολλές πρωτιές τελευταία» είπε κουνώντας το κεφάλι του.

«Πώς και έτσι;» Τα βαμμένα νύχια της χάιδεψαν το μεταλλικό κάγκελο του μπαλκονιο

αβιέ φαντάστηκε αυτά τα λεπτά χέρια να χαϊδεύουν τον ανδρισμό του, τα λεπτεπίλεπτα δάχ

ς να διαγράφουν το μήκος του.

Ο Χαβιέ καθάρισε το λαιμό του. «Την πρώτη φορά που κοιμήθηκα δίπλα σε μια γυναίκα χ

κάνουμε σεξ. Την πρώτη φορά που φίλησα κάποια τόσο παθιασμένα όσο εσένα χωρνεχίσω παρακάτω.»

«Δεν είμαι το καινούριο σου παιχνίδι» τον προειδοποίησε, με την ανησυχία να γυαλίζε

τια της.

«Όχι, δεν είσαι. Γι’ αυτό το λόγο θα σε βγάλω έξω για ένα αθώο κυριακάτικο πρωινό.»

«Άλλη μια πρωτιά;»

Εκείνος ένευσε. «Πάμε.»

Page 50: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 50/120

 Κεφάλαιο Πέντε

Καφέ Τουζούρ βρισκόταν σε μια εξαίρετη περιοχή, διάσημο για τη θέα του στον ηλιόλο

ταμό Σηκουάνα και για το εκλεκτό πλήθος των μποέμ ντόπιων, διανοούμενων και πρωτοπό

Βίβιαν ήπιε μια γουλιά από την πορτοκαλάδα της, καθώς καθόταν απέναντι από τον Χαβιέ

αλκόνι έξω από το καφέ. Ήταν ένα υπέροχο πρωινό. Κοίταξε με μισόκλειστα μάτια τον ποταμό, προσπαθώντας να δ

ν ένταση από τους ώμους της.

«Γιατί νιώθεις άβολα με το ύψος σου;» ρώτησε ο Χαβιέ.

«Παρακαλώ;»

«Πρόσεξα πως φορούσες ίσια παπούτσια την πρώτη μέρα που σε είδα. Έχεις την τάσ

μπουριάζεις ελαφρά αντί να περπατάς ευθυτενής.»

Η Βίβιαν ίσιωσε τους ώμους της. «Δεν καμπουριάζω.»

«Παραλίγο να παραπατήσεις χτες βράδυ.»

«Δεν είμαι επαγγελματίας χορευτής» ανταπάντησε.

«Εννοώ όταν περπατούσες με τα ψηλοτάκουνα παπούτσια.»

«Ξαφνικά είμαι ο Κουασιμόδος;»

Το ζεστό γέλιο του ήταν τόσο οικείο όσο ένα χάδι. «Όχι ακριβώς σαν τον Κουασιμόδο.

τί;»

«Δεν…» Αναστέναξε, πολύ κουρασμένη να είναι εριστική. Μια στιγμή μετά, είπε: «Ήτ

τέρας μου.»«Η κακή στάση του σώματός σου είναι κληρονομική;» την πείραξε.

«Όχι.» Καθάρισε το λαιμό της. «Λοιπόν, δεν ξέρω. Έφυγε όταν ήμουν τεσσάρων.»

Αναρωτήθηκε αν έπρεπε να πει περισσότερα. Η Βίβιαν δεν ήταν πρόθυμη να μοιράζετ

ναισθήματά της με ξένους –πολύ περισσότερο με εχθρούς– αλλά η ζωή ήταν πολύ αβέβαια

αβιέ μπορεί να ήταν το τελευταίο άτομο που θα το έλεγε. Και αν την έβαζε φυλακή αφ

θαινε το σχέδιό της να του στερήσει τη συγχώνευση;

«Μετά από μερικά χρόνια, η μαμά μου ξαναπαντρεύτηκε. Ο πατριός μου ήταν καλός άνθρω

είνη ήταν μικροκαμωμένη, εκείνος ήταν μετά βίας μεσαίου ύψους. Πάντα ένιωθα διαφορετικείμαι τόσο ψηλή όσο ο βιολογικός μου πατέρας. Ήθελα να ταιριάζω.» Ο τραχύς τόνος της φ

ς αποκάλυψε πόσο οδυνηρή έβρισκε ακόμα αυτή την ανάμνηση.

«Σκέφτηκες πως με το να καμπουριάζεις τους ώμους σου θα βοηθούσε» είπε ο Χαβιέ.

«Δεν είναι κάτι που το κάνω συνειδητά. Υποθέτω πως κάθε φορά που βγαίναμε οικογενειακ

αν κοίταζα οικογενειακές φωτογραφίες, η εγκατάλειψή μου από το βιολογικό μου πατέρα θα

ο πίσω μέρος του μυαλού μου. Πληγώθηκα από εκείνον που ούτε καν ήθελε να με γνωρίσει.

μου έδωσε μια ευκαιρία.»

«Τον έψαξες όταν ενηλικιώθηκες;»

Page 51: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 51/120

Εκείνη ένευσε. «Αφότου η μητέρα μου και ο πατριός μου πέθαναν, έψαξα. Αλλά και πάλ

ελε να έχει καμία σχέση μαζί μου.»

Και ένιωθε τόσο ένοχη που έψαξε, αφότου είχε υποσχεθεί στη μητέρα της πως δε θα το έ

όλο θέμα ήταν ένα φιάσκο.

Η Βίβιαν έκλεισε τα μάτια της, νιώθοντας τον κόμπο στο λαιμό της να διαλύεται σιγά σιγά

ερε αν η ανακούφισή της οφειλόταν στο ότι μοιράστηκε ένα σημαντικό μέρος αυτού που

ανε ό,τι ήταν ή απλώς γιατί ένιωθε ανακουφισμένη που του είπε την αλήθεια.

«Βίβιαν.»Ο Χαβιέ μίλησε απαλά, και καθώς άνοιξε τα μάτια της, ένα καυτό δάκρυ κύλησε στο μάγ

ς. Το σκούπισε με την ανάποδη του χεριού της.

Θυμήσου γιατί είσαι εδώ. Θυμήσου.

«Είναι εντάξει, αλήθεια. Ο πατριός μου ήταν στοργικός γονιός.»

«Δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί» είπε ο Χαβιέ.

«Έχεις δίκιο.» Κοίταξε το σημάδι του. «Το γνώριζε η μητέρα σου;»

«Νόμιζε πως ήμουν δύσκολο παιδί. Μεγάλωσα ξέροντας πως ήταν ο πατέρας μου, ποτ

τάλαβα γιατί μου φερόταν σαν άνθρωπο δευτέρας κατηγορίας.» Υπήρχε μια τρομερή θλίψηνή του.

«Πώς έμαθες ότι δεν ήταν ο πατέρας σου;»

«Μια μέρα άκουσα μια συζήτηση μεταξύ της μητέρας μου και εκείνου, και όλα εξηγήθηκαν

χτυλά του έπαιξαν με το χείλος του φλιτζανιού του. Η χαλαρή στάση του δεν μπορούσ

ύψει τον πόνο που έβλεπε να γυαλίζει στα μάτια του.

«Πόσο καιρό το γνώριζε;»

«Το υποψιαζόταν για αρκετό καιρό, έπειτα πίεσε τη μητέρα μου για ένα τεστ πατρότητας

ουν τεσσάρων.»

«Και ο βιολογικός σου πατέρας;»

«Η μητέρα μου είχε σχέση με ένα φτωχό άντρα, σύμφωνα με τα λεγόμενά της. Όταν έμαθε

αν έγκυος, τον χώρισε χωρίς να του πει για την εγκυμοσύνη. Αντίθετα, τη χρησιμοποίησε

λωμα για τον τότε αρραβωνιαστικό της, τον πατριό μου, για να ορίσει την ημερομηνία γάμο

την παντρευτεί.»

«Λυπάμαι. Αυτό είναι απλά λάθος.»

«Έτσι είναι η ζωή.» Της χαμογέλασε αβέβαια.«Έψαξες ποτέ για τον πραγματικό σου πατέρα;»

«Ναι, αλλά ήταν πολύ αργά. Πέθανε σαν ένας απλός άντρας, χωρίς καν να ξέρει πως είχε εύ

«Θα του άρεσε να μάθει πως έχει γιο, τελεία.»

«Δε θα μάθουμε ποτέ.» Ανασήκωσε τους ώμους του.

Χωρίς να το σκεφτεί, μετακίνησε τα δάχτυλά της στο τραπέζι για να καλύψει το χέρι του μ

κό της, αλλά εμφανίστηκε ο σερβιτόρος με τις παραγγελίες τους, και σταμάτησε τον εαυτό τη

Ο Χαβιέ ήπιε έναν εσπρέσο και έφαγε ένα γλύκισμα, ενώ τα δάχτυλά του έπιαναν πού κα

Page 52: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 52/120

ν τσέπη του τζιν του, λες και περίμενε να χτυπήσει το τηλέφωνό του.

Λες και η συζήτησή τους δεν έγινε ποτέ.

Την τύλιξε κρύος ιδρώτας. Ήταν ανησυχητικό το πόσο γρήγορα μπορούσε να αλλάξει από

ηθινό άνθρωπο σε έναν απόμακρο επιχειρηματία. Μπορούσε να καταλάβει πως δε μοιραζ

τή την ιστορία με πολλούς ανθρώπους. Ήταν δύσκολο για εκείνον να μιλάει για την παιδική

ικία. Το να έχει κακοποιηθεί από τον άντρα της μητέρας του πρέπει να τον διαμόρφωσε

τρα που ήταν σήμερα.

 Και τι είδους άντρας είναι; Όσα περισσότερα μάθαινε για εκείνον, τόσο πιο περίπλοκα γίνονταν όλα.

«Έχουμε ακόμα λίγη ώρα να σκοτώσουμε» είπε ο Χαβιέ με ένα ζωηρό χαμόγελο. «Τι θα έ

ακόμα μια πρωτιά – μπορούμε να επισκεφτούμε ένα συνωστισμένο με κόσμο μνημείο.

ργο του Άιφελ; Την εκκλησία Σακρ Κερ;»

Η Βίβιαν δεν μπορούσε να μη χαμογελάσει. «Τι θα έλεγες για το Λούβρο;»

«Το Λούβρο λοιπόν.»

«Εντάξει. Μπορούμε να σταματήσουμε από ένα μαγαζί με αναμνηστικά πρώτα;» Εκ

νοφρυώθηκε, και εκείνη εξήγησε: «Δικαιούμαι να έχω ένα μπλουζάκι “Αγαπώ το Παρίσι”.»«Νόμιζα πως δε θα ήθελες κανένα αναμνηστικό τού να είσαι εδώ παρά τη θέλησή σου.»

«Ένα αναμνηστικό θα με κάνει να εκτιμώ περισσότερο τη ζωή όταν θα γυρίσω πίσω.»

«Υπάρχει ένα μαγαζί εδώ κοντά.»

«Ωραία» είπε εκείνη. Έφυγαν από το καφέ και περπάτησαν στο πεζοδρόμιο. Η Βίβιαν εντ

σωματοφύλακα να τους ακολουθεί από απόσταση, αρκετά κοντά για να τους προλάβ

ειαζόταν και όμως αρκετά μακριά για να ξεχάσουν την παρουσία του – μια υπενθύμιση

ρόλο που είχαν μοιραστεί οδυνηρές στιγμές της παιδικής τους ηλικίας, ο Χαβιέ εξακολουθ

μην την εμπιστεύεται μόνη της.

Και αν αναλογιστεί κανείς τι επρόκειτο να κάνει, πιθανότατα ήταν πιο συνετό.

* * *

οιο σου αρέσει καλύτερα;» Η Βίβιαν υποκρίθηκε την αναποφάσιστη και για τρίτη φορά έ

ον Χαβιέ δυο παρόμοια μαγνητάκια.

«Αυτό.» Έδειξε το αριστερό, φαινομενικά ενοχλημένος. Ήταν μέσα σε ένα συνωστισ

γαζί με αναμνηστικά και εκείνη τον βασάνιζε.«Αλήθεια;» Κοίταξε αυτό που διάλεξε και έκανε μια γκριμάτσα. Ήταν έτοιμη να διαλέξει μ

λα αναμνηστικά, όταν χτύπησε το τηλέφωνό του.

«Πρέπει να το απαντήσω» είπε εκείνος.

«Χρειάζομαι χρήματα. Πήρες το πορτοφόλι μου.» Εκείνος της έδωσε μερικά χαρτονομίσ

ιν απομακρυνθεί μερικά μέτρα μακριά της για να απαντήσει στο τηλέφωνό του.

Με τον Χαβιέ απασχολημένο με το τηλεφώνημά του, η Βίβιαν στάθηκε στην ουρά να πληρ

μογελώντας στον εαυτό της. Υπήρχαν μερικοί τουρίστες που μίλαγαν χαρωπά μπροστά της,

ο ταμίας δούλευε αρκετά γρήγορα, θα έπαιρνε αυτό που ήθελε. Πήρε τυχαία ένα μπλου

Page 53: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 53/120

γνητάκια και μερικά στιλό που ξεχείλιζαν από τις θήκες κοντά στο ταμείο. Αυτό που χρειαζ

ρισσότερο βρισκόταν στον τοίχο πίσω από τον πάγκο.

Κοίταξε πάνω από τον ώμο της και είδε τον Χαβιέ συγκεντρωμένο στο τηλεφώνημά το

ματοφύλακας βρισκόταν έξω, με την πλάτη του γυρισμένη στο γυάλινο παράθυρο. «Θα χρει

α από τα προπληρωμένα σας τηλέφωνα» είπε στον ταμία. «Σας παρακαλώ να είστε διακριτικό

το τυλίξετε μαζί με το μπλουζάκι.»

Ο ταμίας πήρε ένα τηλέφωνο από πίσω του. «Πωλείται μαζί με πενήντα λεπτά χρόνου ομ

ι αν κοιτάξετε μέσα είναι και ο αριθμός.»

«Είναι μια χαρά. Απλώς τυλίξτε το, εντάξει; Βιάζομαι.»

Ο ταμίας ένευσε. Καθώς έβαζε τα τελευταία πράγματα στην πλαστική σακούλα, ο Χ

στρεψε.

«Τελείωσες;» τη ρώτησε.

«Ναι» είπε εκείνη με ένα χαμόγελο. «Πήρα ό,τι χρειάζομαι.»

* * *

αθώς βγήκαν από το μαγαζί, άρχισε να βρέχει.

«Χρειαζόμαστε ένα ταξί.» Ο Χαβιέ άπλωσε το χέρι του και μετά από ένα στιγμιαίο δισταγ

βιαν το έπιασε.

Η κίνηση στο δρόμο ήταν χαοτική. Δεν είδε κανένα διαθέσιμο ταξί, και σύντομα παχιές ψιχ

τικατέστησαν το αρχικό ψιλόβροχο. Οι πεζοί έψαχναν καταφύγιο μέσα σε καφέ ή κατευθύνο

ος τα παρκαρισμένα αυτοκίνητά τους.

Η Βίβιαν ανοιγόκλεισε τα μάτια της, κοιτάζοντας προς το αναπάντεχο μαύρο σύννεφο στον

άλλα καθαρό ουρανό. Το άσπρο κασμιρένιο πουλόβερ της κόλλησε πάνω της σαν δεύτερο δίταξε τα βρεγμένα ρούχα της, πνίγοντας ένα χαχανητό. Δεν μπορούσε να θυμηθεί την τελε

ρά που βράχηκε μέχρι το κόκαλο από τη βροχή. Οι σκληρές θηλές της ήταν ορατές μέσα α

προ δαντελωτό σουτιέν της και το βρεγμένο πουλόβερ της. Όταν σήκωσε το βλέμμα της, είδ

ι ο Χαβιέ κοίταζε, και ένιωσε ένα κύμα θέρμης να απλώνεται στα μάγουλά της.

Με βρεγμένα μαλλιά και ψιχάλες να τρέχουν στο πρόσωπό του, ο Χαβιέ φαιν

αμφισβήτητα αρσενικό.

« Βένγκα.» Την τράβηξε μερικά βήματα μακριά από το δρόμο, πιέζοντάς την πάνω σε έναν τ

τω από μια στενή τέντα που έσταζε.

Η Βίβιαν έπιασε τον εαυτό της να είναι εγκλωβισμένη μεταξύ του υγρού, κρύου τούβλου κα

αβιέ, που δεν ήταν πλήρως καλυμμένος από τη βροχή, αν και δε φαινόταν να τον πειράζει.

 Ένα διαβολικό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό του και ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό τ

Το μειδίαμά του χάθηκε καθώς έγειρε για να ακουμπήσει τα γεμάτα χείλη του στο ανοικτ

όμα. Καθώς άρχισαν να φιλιούνται, η βιαστική καυτή γλώσσα του μπλέχτηκε με τη δική της

χτάρα φούντωσε ανάμεσα στα πόδια της. Ένιωσε ένα σκληρό φούσκωμα πάνω στο μηρό τη

ύχα τους έγιναν μια απαίσια ενόχληση.

 Ένα κύμα ανάγκης την πλημμύρισε από την κορυφή ως τα νύχια. Η Βίβιαν βόγκηξε όταν εκγαλε τα χείλη του από τα δικά της για μια σύντομη, οδυνηρή στιγμή. Εκείνος μουρμούρισε τ

Page 54: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 54/120

α ισπανικά και η Βίβιαν τον φαντάστηκε να λέει ερωτικές υποσχέσεις με όλα τα φλο

άγματα που ήθελε να κάνει μαζί της… για εκείνη… σε εκείνη.

Με την καρδιά της να σφυροκοπάει, δάγκωσε απαλά τα πιο σέξι ανδρικά χείλη που είχε

υτεί. Αναρωτήθηκε για μια στιγμή πώς θα τα ένιωθε πάνω της…

Και έπειτα, τόσο ξαφνικά όσο η καλοκαιρινή καταιγίδα, μια σειρήνα από ένα περιπολικό μα

πασε τα μάγια και η Βίβιαν σκέφτηκε: Θα το μετανιώσω αυτό.

Κουνώντας το κεφάλι της, προσπάθησε να φύγει μακριά από τον Χαβιέ, αλλά η ελα

λάντευσή της έμπλεξε τα σώματά τους σε ένα πιο τέλειο σχήμα. Άνοιξε διάπλατα τα μάτια τη«Δε-δεν μπορώ να το κάνω αυτό» είπε ασθμαίνοντας. «Πρέπει να βγάλω αυτά τα ρούχα.»

«Ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν.» Χάιδεψε με την άκρη του δαχτύλου του τη σκληρή θηλή

το λεπτό, μουσκεμένο ύφασμα να μην προσφέρει μεγάλο εμπόδιο μεταξύ του θερμού δαχτ

υ και της ερεθισμένης κορυφής.

«Εννοώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Εμάς, να είμαστε τόσο κοντά. Πρέπει να πάω πίσω

νοδοχείο και να βγάλω αυτά τα βρεγμένα ρούχα.»

«Γιατί δεν μπορείς;» τη ρώτησε, χωρίς να χαλαρώσει τη λαβή του πάνω της.

Εκείνη σταμάτησε και έπειτα αναστέναξε. «Επειδή θα κάνει δυσκολότερο αυτό που έχνω.» Τον έσπρωξε αρκετά μακριά για να μπορέσει να σκεφτεί πιο καθαρά. «Γιατί κοιμήθηκ

Μόλι, Χαβιέ.»

«Αρκετούς μήνες πριν, όταν δεν υπήρχες στο προσκήνιο.» Έτριψε το σβέρκο του με το χέρ

ι αναστέναξε. «Αν ήταν ζωντανή σήμερα, είμαι σίγουρος πως θα είχε συνεχίσει τη ζωή της.»

Δεν μπορούσε να διαφωνήσει. Η Μόλι ήταν πολύ ζωηρή για να υποφέρει για οποιονδή

τρα για πάρα πολύ.

Αλλά αυτό δεν ήταν το θέμα; Αυτός  ο άντρας είχε κάνει τη Μόλι να υποφέρει.

 Έκανε κάτι χειρότερο από αυτό. Είχε τερματίσει τη ζωή της.

 Ίσως.

«Σταμάτα να σκέφτεσαι για μια στιγμή» της είπε. «Πάμε στο ξενοδοχείο να κάνουμε όσο

ειαζόμαστε για να το βγάλουμε από μέσα μας.»

Τα λόγια του την επανέφεραν στην πραγματικότητα.

«Σεξ. Φυσικά» είπε η Βίβιαν, αναστατωμένη από την απογοήτευση στη φωνή της.

Αν δεν υπήρχε η Μόλι, ο διπρόσωπος Χαβιέ, η απαγωγή της στο Παρίσι… αν το περιβά

υς ήταν τελείως διαφορετικό και ήταν απλώς ένας άντρας και μια γυναίκα… Ακόμα και τότε,θα πετύχαινε ποτέ.

 Ένα ψυχρό κύμα απλώθηκε στις φλέβες της καθώς εκείνος μιλούσε απαλά. «Σε θέλω

λύ, Βίβιαν. Ξέρω πως νιώθεις το ίδιο.»

Εκείνη έκλεισε τα μάτια της, τρίβοντας τους κροτάφους της. Πώς μπορούσε να το αρ

ότου πρακτικά τον χάιδευε δημόσια; Κοίταξε γύρω της, αλλά ήταν μόνοι τους. Λοιπόν

ριβώς. Ο σωματοφύλακας εξακολουθούσε να βρίσκεται εκεί σε απόσταση ασφαλείας.

«Είναι λόγω των συνθηκών;»

«Όχι. Ακόμα και αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά… Δεν είμαι σαν εσένα, Χαβιέ. Δεν λεπτυσμένη και δεν κάνω σεξ με ανθρώπους που σχεδόν δεν ξέρω και μετά να προχωράω

Page 55: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 55/120

ή μου.» Μίλησε με αξιοπρέπεια. Ανάθεμά τον, ήταν αρκετά δύσκολο να φύγει μακριά

ριολεκτικά, να ξεμπλέξει τα άκρα της από τα δικά του, να απορρίψει το φιλί του… Δεν μπορ

φανταστεί πόσο καταστροφικό θα ήταν για οποιαδήποτε γυναίκα να φύγει από το κρεβάτ

τά από μια νύχτα παθιασμένου έρωτα.

 Δε θα μάθω ποτέ. Ποτέ δε θα γίνω αυτή η γυναίκα.

«Έτσι το βλέπεις εσύ.» Έβρισε χαμηλόφωνα στα ισπανικά.

«Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι. Λυπάμαι.»

Το να σταματήσω να σκέφτομαι είναι μια πολυτέλεια που δεν έχω τη δυνατότητα να αντέξω«Θα αλλάξουμε τα ρούχα μας στο ξενοδοχείο» είπε εκείνος. «Ξεχωριστά.» Άκουσε

ογοήτευσή του στον τρόπο που πρόφερε τη λέξη. «Και έπειτα θα πάμε στο Λούβρο.»

«Σε ευχαριστώ» ψιθύρισε εκείνη.

* * *

αμάτησαν ένα ταξί και επέστρεψαν στο ξενοδοχείο, και προς ανακούφισή της, ο Χαβιέ δεν

ανε να αισθάνεται άβολα με αυτό που είχε συμβεί μεταξύ τους. Όταν έμεινε μόνη της στο δως, η Βίβιαν πέταξε την πλαστική σακούλα πάνω στο κρεβάτι και έβγαλε τα βρεγμένα ρούχα

λάζοντας γρήγορα με ένα μπεζ μάλλινο φόρεμα.

 Έφτιαξε το προπληρωμένο τηλέφωνο και σχημάτισε τον αριθμό από το κομμάτι χαρτί.

«Η Βίβιαν είμαι» είπε όταν το άλλο άτομο το σήκωσε μετά από το πρώτο χτύπημα.

«Χαίρομαι που ακούω επιτέλους τη φωνή σου. Τι έχεις για μένα;» ρώτησε ο Ρότζερ.

«Χτες πήγαμε στη φιλανθρωπική εκδήλωση του κυρίου Μπρουσάρντ.» Η Βίβιαν έβαλε τ

ς χέρι πάνω στο τηλέφωνο για να εμποδίσει τον ήχο της φωνής της να αντηχήσει. «Μπόρεσ

υ ζητήσω να ερευνήσει το θάνατο της Μόλι.»«Καλό κορίτσι. Τι άλλο του είπες;»

«Δεν είχα περισσότερο χρόνο.» Κοίταξε προς την πόρτα για να σιγουρευτεί πως ήταν α

νη της.

«Μην υποχωρείς, Βίβιαν. Ο Ριβέρα τη γλίτωσε φτηνά, πληρώνοντας μόνο για την κηδεί

όλι.» Ο τόνος της φωνής του Ρότζερ ήταν λακωνικός.

«Τι εννοείς; Μου είπες πως η μητέρα της φορτώθηκε τα έξοδα.»

«Και εγώ αυτό νόμιζα. Αλλά έπειτα ανακάλυψα πως εκείνος πλήρωσε για την κηδεία.»

Κάτι σε αυτό δεν είχε λογική. «Γιατί ο Χαβιέ να πληρώσει για την κηδεία αν προσπαθούσ

αγοράσει τη σιωπή της; Γιατί δεν της πρόσφερε αρκετά χρήματα για να την εμποδίσε

μιουργήσει σκάνδαλο;»

«Πιθανότατα κάπως κορόιδεψε τη φτωχή γυναίκα, την έκανε να δεχτεί ακόμα λιγότερα από

υ άξιζε. Αλλά από πότε έγινε “Χαβιέ” για σένα;»

«Δεν είναι.» Μάσησε το κάτω χείλος της. «Τον ρώτησα εάν σκότωσε τη Μόλι, και το αρνή

ν αρνήθηκε πως κοιμήθηκε μαζί της ή ότι της άφησε ένα θυμωμένο μήνυμα στον τηλεφωνητ

«Και τον πίστεψες;»

«Αν εκείνος ο ιδιωτικός ερευνητής που προσέλαβε είχε κάποια σχέση με αυτό;»

Page 56: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 56/120

«Ο ερευνητής;» Ο Ρότζερ γέλασε. «Βίβιαν, μη λες ανοησίες.» Όταν μίλησε ξανά, ο τόνο

νής του ήταν σοβαρός. «Μην ξεχάσεις για ποιο λόγο είσαι εκεί. Δεν είναι αυτό που θα ήθ

όλι.»

Η παρόρμηση να του απαντήσει την έκαιγε στην άκρη της γλώσσας της. Ποιος ήταν αυτός γ

λάει για το τι θα ήθελε η Μόλι;

«Θα επικοινωνήσω ξανά μαζί σου σύντομα» είπε εκείνος.

Η Βίβιαν έκλεισε το τηλέφωνο. Είχε πολύ λίγο χρόνο να στεγνώσει τα μαλλιά της, όταν άκ

χτύπημα στην πόρτα της. Εμφανίστηκε ο Χαβιέ, δείχνοντας ελκυστικός όπως πάντα, με σκντελόνι και ένα κοντομάνικο γκρι πόλο μπλουζάκι. Αναμνήσεις από το άγγιγμά του στο δ

ς, της γλώσσας του στο στόμα της την προβλημάτιζαν και την αναζωογονούσαν.

Το βαρύ φορτίο ενοχής την κρατούσε σε έλεγχο. Δεν μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό τη

δώσει στην έλξη της για τον άντρα που μπορεί να είχε αφαιρέσει τη ζωή της καλύτερής της φί

Δεν μπορούσε και δε θα το έκανε.

* * *

ου αρέσουν τα μουσεία;» ρώτησε ο Χαβιέ καθώς έμπαιναν στο τμήμα με τους ευρωπα

ακες του Λούβρου.

«Το Λούβρο δεν είναι μουσείο. Είναι πιο πολύ σαν παράλληλο σύμπαν.» Η Βίβιαν κοίτα

ος τα έργα τέχνης στον τοίχο. Αυτός ήταν ο παράδεισος για οποιονδήποτε του άρεσαν οι τ

ι σε μια διαφορετική κατάσταση θα ήταν περισσότερο χαλαρωμένη. Αλλά γινόταν όλο

σκολότερο να χαλαρώσει –ή να προσποιηθεί πως δεν ήταν σε εσωτερικό αναβρασμό–

είνος βρισκόταν κοντά της.

«Ομορφιά και μυαλό. Γιατί ο άντρας που πήρες τηλέφωνο από το εστιατόριο δεν το β

τό;»

Εκείνη συνέχισε να κοιτάζει τον κατάλογο του μουσείου, με τα δάχτυλά της να παίζουν

λλάδιο. «Τι σε κάνει να το λες αυτό;» τον ρώτησε.

«Τι είδους άντρας στέλνει την ερωμένη του στη φωλιά του λιονταριού;» Όταν εκείνη σήκω

τια της για να συναντήσει τα δικά του, οι τρίχες στο σβέρκο της σηκώθηκαν όρθιες. Το βλ

υ καρφώθηκε στο δικό της και εκείνη ένιωσε παγιδευμένη.

 Αν εκείνος είναι το λιοντάρι, εγώ τι είμαι; Το δείπνο του;

«Δεν είναι αυτό που νομίζεις.»

«Διαφώτισέ με.» Ο Χαβιέ δίπλωσε τα μπράτσα του.

Για μια στιγμή, ευχήθηκε να μπορούσε. Η συζήτησή της με τον Ρότζερ την είχε αφήσει με

ρίεργο συναίσθημα που δεν έλεγε να φύγει. Κάτι δεν ταίριαζε. Μετά την κηδεία της Μό

βιαν δεν είχε χρόνο να μιλήσει στη μητέρα της Μόλι, τη Λόρα. Ήταν μια συγκρατημένη γυν

όμακρη. Η Βίβιαν ποτέ δεν είχε νιώσει οικεία μαζί της, και η Μόλι με τη Λόρα δεν είχαν σ

έσεις. Αλλά δεν άξιζε στη Λόρα να χάσει την κόρη της.

Η Βίβιαν ένιωθε συμπάθεια για τη Λόρα, που ήταν αναγκασμένη να αντιμετωπίσει το θάνατ

ρης της και να πληρώσει το απρόσμενο κόστος της κηδείας. Ο Ρότζερ είχε βασιστεί σε αυτ

συμπάθεια – και τώρα φαινόταν πως της έλεγε ψέματα.

Page 57: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 57/120

Για τι άλλο μπορεί να είχε πει ψέματα;

Αλλά τα γεγονότα παρέμεναν. Η Μόλι είχε ερωτευτεί τον Χαβιέ. Εκείνος είχε διαλύσει τη σ

υς, της άφησε ένα απειλητικό μήνυμα και ύστερα η Μόλι βρέθηκε νεκρή. Η Βίβιαν δεν μπορ

πιστέψει πως η Μόλι θα μπορούσε να αυτοκτονήσει.

Δεν μπορούσε να πιστέψει πως ο Χαβιέ ήταν ένας αθώος εμπλεκόμενος σε αυτό που συ

ην καλύτερή της φίλη.

Η Βίβιαν ξεροκατάπιε για να διώξει τον πεισματάρικο κόμπο στο λαιμό της. «Πιο κάτω είν

λλικοί πίνακες.»Μερικά λεπτά μετά, τα βήματά της την οδήγησαν μπροστά στο διάσημο πίνακα του Ναπολ

υ στεφανώνει την Ιωσηφίνα, και κοίταξε τον τεράστιο καμβά από χρώματα λαδιού στο σκ

κκινο τοίχο με ένα θλιμμένο χαμόγελο. Βρισκόταν μπροστά της σε όλο του το μεγαλ

ούσια χρώματα, ακριβείς λεπτομέρειες. Η αναψοκοκκινισμένη γυναίκα που δεχόταν τον τίτλ

τοκράτειρας καθώς ένας άντρας κρατούσε ψηλά την κορόνα, ψηλά και περήφανα, μπροστά σ

γκεντρωμένους μονάρχες.

Κοίταξε πάνω από τον ώμο της και είδε τον Χαβιέ να ελέγχει το κινητό του.

Ο πίνακας την απορρόφησε ξανά. Η Ιωσηφίνα δεν ήταν έντιμη απέναντι στον Ναπολέοντα,χίσει να τον αγαπάει. Και όταν τελικά ήταν έτοιμη για ειλικρίνεια, ήταν πολύ αργά. Μό

απολέοντας έμαθε πως δεν είχε φερθεί έντιμα όταν εκείνη ήταν στο Παρίσι και εκείνος

τωπο, τα αισθήματά του για εκείνη άλλαξαν. Αργότερα, χώρισαν.

Οι σχέσεις που βασίζονται στο ψέμα ποτέ δεν επιβιώνουν.

«Τον πρόδωσε» είπε ο Χαβιέ πίσω της, με ένα ίχνος πικρίας στη φωνή του.

«Ίσως στην αρχή, αλλά στο τέλος ήταν διαφορετικά.»

«Το τέλος ποτέ δεν είναι διαφορετικό.» Η φωνή του ήταν ψυχρή.

«Αυτό είναι ένα από τα γνωμικά που ακολουθείς;» Η Βίβιαν τον κοίταξε πάνω από τον ώμοως όλες οι γυναίκες είναι ίδιες; Αυτό πρέπει να το κάνει εύκολο όταν τις πληγώνει

ρότερα.

«Δε νομίζω πως είναι όλες ίδιες. Πάρε εσένα, για παράδειγμα, Βίβιαν Φόστερ.» Είπε το ό

ς αργόσυρτα, αργά και τραβηγμένα, λες και ήταν μια δύσκολη μαθηματική εξίσωση. «Δεν

γουρος πως έχω γνωρίσει ποτέ κάποια σαν εσένα.»

«Πώς έτσι;»

Εκείνος προχώρησε μπροστά, και παρόλο που ο μεγάλος χώρος που στέκονταν ήταν πρα

ειος, ένιωσε λες και ολόκληρο το δωμάτιο γέμισε με την παρουσία του.

«Αυτό θέλω να ανακαλύψω.»

«Χαβιέ… Υπάρχει περίπτωση ο ερευνητής σου να προσέλαβε εκείνους τους άντρες γι

ολουθούν τη Μόλι;» τον ρώτησε. «Τον γνωρίζεις καλά;» Γνωρίζεις για τι πράγμα είναι ικανό

«Τον έχω χρησιμοποιήσει μερικές φορές στο παρελθόν, όταν ήθελα πληροφορίες γι

ρελθόν υψηλά ιστάμενων συνεργατών μου. Αμφιβάλλω πως θα έκανε κάτι τέτοιο. Λέγεται

ιθ.»

«Πού βρισκόταν όταν πέθανε;» ρώτησε η Βίβιαν.

«Έτρωγε κινέζικο» είπε εκείνος σαρκαστικά. «Έβλεπε τηλεόραση. Με μια γυναίκα. Δεν ξ

Page 58: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 58/120

βιαν.»

Εκείνη άνοιξε το στόμα της για να απαντήσει – και ύστερα δίστασε. Έπρεπε να λάβει υ

ες τις πιθανότητες. Η Μόλι ήταν πολύ ελκυστική. Αν αυτός ο τύπος ο Ματ είχε σχέση με τη

ήθελε να έχει; Αν είχε πάθει εμμονή με εκείνη; Υπήρχαν ένα σωρό τρελοί στον κόσμο.

Η Βίβιαν κοίταξε τον πίνακα σιωπηλή.

Το τηλέφωνο του Χαβιέ χτύπησε, και απομακρύνθηκε για να απαντήσει.

* * *

Χαβιέ κοίταξε τον αριθμό στην οθόνη του κινητού του και κούνησε το κεφάλι του. Περίμε

υ τηλεφωνήσει ο Ματ με περισσότερες πληροφορίες, αλλά δεν έγινε.

«Παρακαλώ;»

«Γεια σου, Χαβιέ» τον χαιρέτησε ο Εντουάρντ. «Σε παίρνω τηλέφωνο για να σε ρωτήσω γ

λη σου, τη Βίβιαν. Αναρωτιέμαι αν είναι διαθέσιμη να μας συνοδέψει στο δείπνο απόψε.»

Το αίμα του Χαβιέ άρχισε να χτυπάει δυνατά στις φλέβες του.  Με πήρε τηλέφωνο για να ζη

ό τη Βίβιαν να βγουν;Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος από τον Εντουάρντ, η απάντησή του δε θα ήταν και

λωματική. Ωστόσο, ήταν μόλις μια μέρα μακριά από το να υπογράψει τη συγχώνευση, κ

τό στο μυαλό του, κατάφερε να πει ανέμελα: «Φοβάμαι πως έχει ήδη σχέδια.»

«Ω, μα εννοούσα όλοι μας να πάμε για δείπνο. Με συγχωρείς, αλλά θα έχω και εγώ συντρο

Γάλλος χαχάνισε.

«Ίσως μπορούμε να κανονίσουμε κάτι για την επόμενη εβδομάδα;» πρότεινε ο Χαβιέ.

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα, θα ολοκληρωνόταν η συγχώνευσή του, και ό,τι γνώμη κι αν ε

βιαν για εκείνον δε θα είχε σημασία πλέον. Μέχρι τότε, ή θα είχε μάθει περισσότερα για εκετην είχε πείσει πως δεν είχε σκοτώσει τη Μόλι. Το στήθος του σφίχτηκε.

Η Βίβιαν δε θα ήταν πια μέλημά του. Γιατί αυτή η σκέψη δεν τον ανακούφιζε καθόλου;

«Αλλά θα ήταν μεγάλη ευκαιρία για εμάς να συναντηθούμε μια ακόμη φορά πριν τη με

ογραφή αύριο. Θα είναι φυσικά μια οικεία συγκέντρωση, όχι επιχειρηματική υπόθεση. Α

ειάζομαι τη δυνατή σου παρουσία για να ησυχάσει η συνείδηση αυτού του γέρου άντρα

σει αύριο τη ζωή του.»

Δε χρειαζόταν να είναι ιδιοφυΐα για να καταλάβει το υπονοούμενο. Η παρουσία του Χαβιέ

οχρεωτική – το ίδιο και της Βίβιαν.Ξεφύσησε προσεκτικά, τρίβοντας το χέρι του στο μέτωπό του.

Η Βίβιαν φαινόταν ακίνητη σαν άγαλμα μπροστά από τον πίνακα.

Δεν ήξερε ποιος ήταν ο Εντουάρντ όταν είχαν χορέψει. Δεν υπήρχε καμία σύνδεση μεταξ

ι της συγχώνευσης Μπρουσάρντ. Και όπως φαινόταν, ο Εντουάρντ θα ήταν απασχολημένος

κή του συντροφιά.

Δε θα μπορούσε να είναι παγίδα. Αλλά ο Χαβιέ δεν είχε καμία εμπιστοσύνη.

«Θα ακυρώσουμε τα σχέδιά μας για απόψε και θα σε συναντήσουμε για δείπνο» του είπε.

«Υπέροχα. Θα σας περιμένω σπίτι μου στις επτά.»

Page 59: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 59/120

 Έκλεισε το τηλέφωνο και πήγε στη Βίβιαν. «Έχουμε σχέδια για δείπνο.»

Page 60: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 60/120

 Κεφάλαιο Έξι

Βίβιαν κοίταξε έξω από το παράθυρο καθώς η λιμουζίνα πέρασε μέσα από μια ψηλή, σφυρή

δερένια πύλη και προσπέρασε ένα φαινομενικά ατελείωτο περιποιημένο κήπο και αιωνόβια δέ

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής στην κομψή έπαυλη στα προάστια του Παρισιού, η Β

ακαθόταν στη θέση της, σταύρωνε και ξεσταύρωνε τα πόδια της και περνούσε τα δάχτυλυρικά μέσα από τα λυτά μαλλιά της. Κοίταξε απέναντι τον Χαβιέ. Φορούσε μαύρο παντελόν

α μαύρο πουκάμισο, που τόνιζε το χρώμα των ματιών του και το σταρένιο δέρμα του.

Μήπως ο Εντουάρντ τού είχε τηλεφωνήσει –τους είχε καλέσει για δείπνο– για να πει στον Χ

τό που του είχε πει; Τι θα γινόταν;

«Ενδιαφέρον που σε θυμήθηκε» είπε ο Χαβιέ. «Θυμήθηκε ακόμα και το όνομά σου. Γιατί;»

Η Βίβιαν ίσιωσε τους ώμους της. «Αν πρέπει να ξέρεις, μου είπε πως μοιάζω με την κόρη το

«Λες πως δεν ενδιαφέρεται για σένα;»

«Είμαι πεπεισμένη πως δεν ενδιαφέρεται για μένα με τον τρόπο που σκέφτεσαι.»

«Με τον τρόπο που ενδιαφέρομαι εγώ» την προκάλεσε, τονίζοντας τις λέξεις. Το βλέμμα

ρωσε τη φιγούρα της και τα χείλη του σχημάτισαν ένα αργό, απρεπές χαμόγελο.

«Σαφώς όχι με αυτό τον τρόπο.» Κατάφερε να το πει σαν γεγονός, τυλίγοντας το μαύρο φου

ς γύρω από το λαιμό της και ευχήθηκε να είχε φορέσει κάτι που θα της παρείχε περισσ

λυψη από το σκούρο κόκκινο έξωμο φόρεμα με το βαθύ ντεκολτέ.

Η λιμουζίνα πάρκαρε στην είσοδο ενός πολυτελούς σπιτιού. «Φτάσαμε» είπε εκείνη.

 Ένας ψηλός άντρας ντυμένος με στολή μπάτλερ άνοιξε την πόρτα πριν ακόμα προλάβο

υπήσουν το κουδούνι και τους οδήγησε στο καθιστικό.

Ο Εντουάρντ εμφανίστηκε πίσω από τον μπάτλερ, χαμογελώντας. «Χαβιέ, Βίβιαν.

ρομαι που σας βλέπω και τους δυο.»

Ο Χαβιέ και ο Εντουάρντ αντάλλαξαν μια φιλική χειραψία, και έπειτα ο ηλικιωμένος άν

ρέτησε τη Βίβιαν με ένα χαμόγελο και ένα φιλί και στα δυο μάγουλα. «Εκτιμώ το ότι κάνα

ρη σε ένα γέρο άντρα που θέλει λίγη παρέα.» Τους έκανε νόημα να καθίσουν στο γωνιακό κα

«Ευχαριστούμε που μας κάλεσες. Το σπίτι σου είναι πανέμορφο.» Τα μάτια της Βίβιαν κοίτ

ξύλινα πατώματα, τα περσικά χαλιά, το μεγάλο τζάκι και τα επιβλητικά έργα τέχνης

έμονταν στους μπεζ πέτρινους τοίχους. Το σπίτι του ήταν πολυτελές και διακοσμημέν

ύστο.

Παρουσιάστηκε ο μπάτλερ με ένα μπουκάλι κρασί και έναν όμορφο κρυστάλλινο δίσκ

ριά, πατέ, χαβιάρι και γλυκίσματα. Καθώς γέμιζε τα ποτήρια τους με κρασί, χτύπησε το κου

ς πόρτας, και ο Εντουάρντ επέλεξε να ανοίξει ο ίδιος την πόρτα.

«Ελπίζω να μη σας πειράζει, κάλεσα κάποιον να μας κάνει παρέα» είπε ο Εντουάρντ κ

γαινε προς το διάδρομο.

«Είναι η συντροφιά σου για σήμερα;» ρώτησε ο Χαβιέ, τυλίγοντας το μπράτσο του γύρω απ

ση της Βίβιαν. Τα δάχτυλά του έπαιζαν νευρικά στο πλάι της μέσης της και το φόρεμά

Page 61: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 61/120

οδείχτηκε πως δεν παρείχε καμία προστασία ενάντια στην καυτή αίσθηση. Η φανερά κτητικ

ηση την έκανε να μπερδευτεί. Νόμιζε ακόμα πως ενδιαφερόταν με κάποιον τρόπο για έναν ά

σο μεγάλο που θα μπορούσε να ήταν ο πατέρας της; Και γιατί να τον νοιάζει;

«Είναι μια καλή φίλη και την ξέρουμε και οι δυο» απάντησε ανέμελα ο Εντουάρντ. Χαιρέτη

οφερμένη και την οδήγησε στο καθιστικό. «Ντομινίκ, πολύ χαίρομαι που μπόρεσες να έρθεις

Η Βίβιαν γύρισε το κεφάλι της και είδε μια μικροκαμωμένη ξανθιά γυναίκα, που φορούσ

ούρο ροζ φόρεμα που κολάκευε την κάθε καμπύλη της. Η Ντομινίκ χαιρέτησε τον Χαβ

χαρίστηση, φιλώντας και τα δυο του μάγουλα και λέγοντάς του κάτι στα γαλλικά με παιχνιδι

έμμα. Ο Χαβιέ δε φαινόταν χαρούμενος που την έβλεπε. Έπειτα το βλέμμα της έπεσε στη Βί

ι αν στιγμιαία η Γαλλίδα ξαφνιάστηκε, το έκρυψε πολύ καλά, λέγοντάς της ένα σύντομο «Γ

ιν συνεχίσει να γλυκοκοιτάζει τον Χαβιέ.

Η Βίβιαν δεν είχε ιδέα τι να υποθέσει. Κοίταξε τον Εντουάρντ, που της έκλεισε πονηρά το μ

Για την επόμενη ώρα, η Βίβιαν παρακολουθούσε με έναν κόμπο στο στομάχι της, καθώς ο Χ

ατούσε την ψυχραιμία του. Σχεδόν. Απαντούσε με συμπάθεια στον Εντουάρντ, απέφ

ακριτικά τις επιθέσεις της Ντομινίκ και συχνά κοιτούσε τη Βίβιαν, παρακολουθώντας την κάθ

ηση.

Γιατί αντιπαθούσε την Ντομινίκ τόσο πολύ; Ήταν ερωμένη του ή πρώην ερωμένη του που

ελε να γνωρίσει η Βίβιαν; Η Βίβιαν κοίταξε προς το μέρος της στο τραπέζι. Φυσικά, έπρε

αι μικροκαμωμένη και λεπτή, με ξανθά μαλλιά που έπεφταν πάνω στους ώμους της.

Επίσης ήταν τελείως συνειδητοποιημένη για την παρουσία της. Αυτή η γυναίκα δεν ήταν κ

νθιά χαζή, η Βίβιαν ήταν σίγουρη για αυτό.

«Λοιπόν, Βιβιέν…» είπε η Ντομινίκ αφότου κάθισαν για το δείπνο.

«Το όνομά μου είναι Βίβιαν.»

« Με ουί … Βίβιαν. Εσύ και ο Χαβιέ σχετίζεστε λόγω δουλειάς, υποθέτω;»«Η Βίβιαν είναι ένα άτομο που κατέστησε αδύνατο για μένα το να μη θέλω να

ρισσότερα για εκείνη» είπε ο Χαβιέ.

Η Βίβιαν ήταν ευγνώμων για τη διάσωση, αν και δεν ένιωθε καθόλου ασφαλής με τα σκ

τια του καρφωμένα πάνω της.

«Ορίστε.» Η Βίβιαν απευθύνθηκε στην Ντομινίκ. «Εσύ και ο Εντουάρντ γνωρίζεστε

ιρό;»

«Ανακαινίζω το σπίτι του στο Σεν Τροπέ. Επίσης έχω ανακαινίσει το ρετιρέ του Χαβιέ

ονακό.» Η Ντομινίκ κοίταξε τον Χαβιέ, που απλώς ένευσε. «Και εσύ τι κάνεις, Βίβιαν;»«Τον περισσότερο καιρό κάνω ό,τι μου αρέσει» απάντησε η Βίβιαν. Ήξερε πως η γυναίκ

λούσε αν ανέφερε ότι δούλευε ως ρεσεψιονίστ και δεν ήθελε να της δώσει την ικανοποίηση.

Ο Χαβιέ χαμογέλασε στη Βίβιαν με θαυμασμό.

Για το υπόλοιπο του δείπνου, ο Χαβιέ δεν έδινε πολλή προσοχή στην Ντομινίκ και η Ντο

αστατωνόταν ολοένα και περισσότερο. Ο Εντουάρντ εξομάλυνε την ατμόσφαιρα με ελ

τεία και καλοπροαίρετα σχόλια. Μετά το δείπνο, επέστρεψαν στο καθιστικό για καφέ και κρα

Η Ντομινίκ στρίμωξε τον Χαβιέ κοντά σε ένα μεγάλο παράθυρο, μιλώντας του χαμηλόφων

λλικά. Φαινόταν να είναι θυμωμένη. Η Βίβιαν τώρα ήταν σίγουρη πως η Γαλλίδα είχε σχέσ

Page 62: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 62/120

ν Χαβιέ και πως τελείωσε άσχημα – τουλάχιστον για την Ντομινίκ. Μπορούσε να καταλάβε

γλώσσα του σώματός της πως ήθελε ακόμα μια ευκαιρία με τον Χαβιέ.

Κουνώντας το κεφάλι της, έστρεψε την προσοχή της στον Εντουάρντ, που την κοίτα

ασκέδαση. Πρέπει να την παρακολουθούσε καθώς εκείνη κοιτούσε τα δρώμενα στην άλλη πλ

υ δωματίου.

Η Βίβιαν κοίταξε προς τα κάτω, νιώθοντας ντροπή. Είχε πιάσει έναν καινούριο πάτο: να

οθέσεις για την ερωτική ζωή του Χαβιέ. Τι ανόητος τρόπος να ξοδεύεις την ώρα σου…

 Πρέπει να ανασυγκροτηθώ.Χρειαζόταν να ρίξει λίγο κρύο νερό στο πρόσωπό της για να τη δροσίσει και να την επανα

α λογικά της.

«Πού είναι το μπάνιο;» ρώτησε η Βίβιαν.

«Θα σας δείξω, μαντμουαζέλ Φόστερ.» Ο μπάτλερ τής έκανε νόημα να τον ακολουθήσε

θώς έφευγε από το δωμάτιο, ήξερε πως το βλέμμα του Χαβιέ ήταν καρφωμένο πάνω της.

Αφού χρησιμοποίησε το μπάνιο, βγήκε στο μεγάλο διάδρομο, κλείνοντας την πόρτα

άνιου πίσω της. Μια ξαφνική σκιά στο διάδρομο την τρόμαξε, κάνοντας την ανάσα της να κο

Ο Εντουάρντ γρήγορα βγήκε προς το φως. «Σςςς…» Ο ηλικιωμένος άντρας την πλησωπηλά, με το ένα του δάχτυλο στα χείλη του. «Θέλω να σε ρωτήσω για τη Μόλι Ρίτσαρντσον

Η Βίβιαν ένευσε χωρίς να μιλήσει.

«Προσπάθησα να σου τηλεφωνήσω στο ξενοδοχείο, αλλά ήταν αδύνατο να επικοινωνήσω

υ.»

«Οπότε σκέφτηκες αυτό το δείπνο.» Η Βίβιαν χαμογέλασε. Τώρα η παρουσία της Ντομινίκ

γική εξήγηση. Ο Εντουάρντ είχε προσκαλέσει μια από τις πρώην ερωμένες του Χαβιέ για ν

ατήσει αρκετά απασχολημένο, ώστε να μπορέσει να μιλήσει μαζί της.

«Ναι. Βίβιαν, παίρνω πολύ σοβαρά τις παρακλήσεις. Οι άνθρωποι που έχουν προβλήνήθως δυσκολεύονται να τα παραδεχτούν.» Η έκφρασή του σοβάρεψε. «Έχεις προβλή

απητή μου;»

Η Βίβιαν πήρε μια βαθιά ανάσα. «Η Μόλι Ρίτσαρντσον ήταν η υπεύθυνη έργων του Χαβι

νδίνο. Είχαν μια σχέση που τελείωσε άσχημα. Πέθανε δυο εβδομάδες μετά. Η αστυνομ

τέγραψε ως αυτοκτονία, αλλά έχω τις αμφιβολίες μου.»

Ο Εντουάρντ έκανε μια γκριμάτσα.

«Μετά το τέλος της σχέσης τους, η Μόλι είχε πληγωθεί πολύ. Προσπάθησε να σαμποτάρε

μαντική δουλειά με το να δώσει πληροφορίες σε έναν αντίπαλό του. Ο Χαβιέ δεν είχλυτέλεια της δυσφήμισης από τους δημοσιογράφους. Την απέλυσε και προσπάθησε να

αγοράσει, αλλά εκείνη αρνήθηκε να πάρει τα χρήματά του.» Η Βίβιαν κοίταξε πίσω από

τουάρντ για να σιγουρευτεί πως ήταν μόνοι τους και δεν τους άκουγε κανείς.

Ο Εντουάρντ έξυσε το πιγούνι του, με την έκφραση του προσώπου του αινιγματική.

«Μου είπε πως κάποιοι άντρες παρακολουθούσαν την κάθε της κίνηση. Μια μέρα γύρισ

αμέρισμά της και το βρήκε άνω κάτω. Η Μόλι είπε πως ένας από τους άντρες την απεί

έθεσε πως ο Χαβιέ τούς είχε προσλάβει για να την εκφοβίσουν για να μην πουλήσει οποιαδή

ηροφορία είχε στα χέρια της.» Η φωνή της Βίβιαν έτρεμε από συναισθήματα.

Page 63: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 63/120

«Προσπάθησε να ζητήσει βοήθεια;»

Η Βίβιαν κούνησε το κεφάλι της. «Είπε πως την απείλησε πως αν πήγαινε στην αστυνομία,

νυε επίσης και για το ότι προσπάθησε να πουλήσει εμπιστευτικές πληροφορίες.» Η Β

ορούσε ακόμα να ακούσει τη Μόλι να κλαίει όταν της έλεγε την ιστορία.

«Ποιος άλλος γνωρίζει για αυτό;»

«Μου τα είπε όλα όταν δεν μπορούσε πλέον να αντέξει άλλο, λίγο πριν το θάνατό της.

ωρίζει η μητέρα της, αν και δεν είχαν στενή σχέση. Και υπάρχει και κάποιος άλλος

αμειγνύεται – κάποιος που δεν μπορώ να σου πω. Το ξέρει και μπορεί να το χρησιμοποιήσειελός του.» Η Βίβιαν έσφιξε τα χέρια της, που γλίστραγαν από τον ιδρώτα.

Αυτό δεν ήταν που ήλπιζε, έτσι δεν είναι; Να πει στον Εντουάρντ την ιστορία της… τότε

ν το αισθανόταν σαν νίκη;

«Αν αυτό φτάσει στους δημοσιογράφους, δε θα είναι καλό για το ίδρυμά μου.» Ο Εντου

αστέναξε. «Θα το ερευνήσω αυτό. Πρέπει να είμαι προετοιμασμένος, σε περίπτωση που κά

ησιμοποιήσει τους δημοσιογράφους. Πρέπει να μάθω την αλήθεια.»

Η Βίβιαν ένευσε.

«Πρέπει να σε ρωτήσω όμως… πραγματικά πιστεύεις πως ο Χαβιέ θα μπορούσε να σκοποιον και να το κάνει να φανεί ως αυτοκτονία;»

Η ερώτηση του Εντουάρντ τη χτύπησε με τη δύναμη χιλίων τούβλων. Όχι γιατί δεν την περί

λά επειδή αυτή ήταν η ερώτηση που ενοχλούσε τη συνείδησή της. Η ερώτηση που αγνοούσ

ρα.

Πραγματικά πίστευε πως ο Χαβιέ ήταν δολοφόνος;

Πραγματικά πίστευε πως η ίδια έκανε το σωστό;

«Το ανέφερα σε εκείνον και αρνήθηκε ότι έκανε οτιδήποτε κακό. Όσο χρόνο έχω περάσει

υ, δεν έχει κάνει τίποτα για να με πειράξει.» Η Βίβιαν δίστασε. Έπρεπε να είναι δίκαιη απέον Χαβιέ, αλλά έπρεπε να είναι δίκαιη και απέναντι στη Μόλι επίσης. «Αλλά γνώριζα τη

κατέσσερα χρόνια και ορκίζομαι πως δεν αυτοκτόνησε. Ίσως ο άντρας που προσέλαβε ο Χαβ

ερευνήσει τη Μόλι να έχει περισσότερες πληροφορίες. Το όνομά του είναι Ματ Σμιθ.» Η Β

ίταξε τον Εντουάρντ. Το πρόσωπό του έδειχνε ανησυχία, αλλά δεν μπορούσε να δει κάτι άλλ

«Αυτό μπορεί να ακουστεί τρελό» είπε εκείνη «αλλά στην αρχή ήθελα να κάνω τον Χαβ

ηρώσει.»

«Και να του καταστρέψεις τη συγχώνευση;» είπε ο Εντουάρντ.

«Είμαι απαίσιο άτομο, το ξέρω.» Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της.

«Είσαι είτε ένα απαίσιο άτομο είτε μια καλή φίλη.» Της χαμογέλασε με συμπόνια. «Και θ

ακαλύψω σύντομα.»

«Πώς;»

«Έχω τους τρόπους μου. Ίσως να χρειαστεί να καθυστερήσω τις επαγγελματικές

ναλλαγές μαζί του, όμως.» Έβγαλε μια επαγγελματική κάρτα από την τσέπη του. «Τηλεφώ

υ αν χρειαστείς οτιδήποτε.»

 Όταν η Βίβιαν επέστρεψε στους υπόλοιπους μερικά λεπτά αργότερα, μπορούσε να κατα

ό τη δυσάρεστη έκφραση της Ντομινίκ πως στη Γαλλίδα δεν άρεσε καθόλου η κουβέντα τ

Page 64: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 64/120

ν Χαβιέ.

Η Βίβιαν την καταλάβαινε. Δεν είχε απολαύσει ούτε και εκείνη την κουβέντα της με

τουάρντ.

* * *

άμε μια βόλτα» είπε ο Χαβιέ καθώς το αυτοκίνητο περνούσε μέσα από τους δρόμου

αρισιού.

 Ήταν η πρώτη φορά που μίλησε από την ώρα που έφυγαν από την έπαυλη του Εντου

ωσε μια κοφτή εντολή στα γαλλικά και ο οδηγός σταμάτησε τη λιμουζίνα. Ο Χαβιέ β

ώτος, έπειτα τη βοήθησε να βγει και εκείνη. Το χέρι της ανατρίχιασε εκεί που την άγγιξα

χτυλά του.

«Γιατί θέλεις να περπατήσεις;»

Τα ψηλά τακούνια της Βίβιαν χτυπούσαν στο τσιμέντο του πεζοδρομίου κατά μήκος

κουάνα. Ήταν σκοτεινά και οι δρόμοι είχαν αδειάσει. Κοίταξε το ποτάμι και σκέφτηκε

υγάρια είχαν μοιραστεί φιλιά, διακηρύξεις αγάπης ή ερωτικά καβγαδάκια στις γέφυρές του

ζοδρόμια γύρω του και στα καραβάκια που έπλεαν στα νερά του.

«Προτιμώ να κάνω κάτι άλλο, αλλά το περπάτημα είναι ασφαλέστερο» είπε σιγανά.

 Ασφαλέστερο για ποιον;

Ο Χαβιέ επιβράδυνε το βήμα του ώσπου σταμάτησε, παρακινώντας την να κάνει το ίδιο. Έ

νω της τόσο ώστε να τον ακούσει αν μιλούσε, αλλά όχι αρκετά ώστε η ανάσα του να ψιθυ

νω στο δέρμα της. Η Βίβιαν κράτησε την ανάσα της όσο περισσότερο μπορούσε, πριν αρχίσ

απνέει κοφτά.

«Οτιδήποτε άλλο κι αν έχεις στο μυαλό σου» είπε εκείνη «είμαι σίγουρη πως η Ντομινίκ θα

λύ χαρούμενη να σε εξυπηρετήσει.»

Εκείνος κούνησε το κεφάλι του. «Μα δε θέλω την Ντομινίκ.»

Το βλέμμα του πλανήθηκε πάνω της, καταλήγοντας στα χείλη της και το στήθος της. Οι θ

ς Βίβιαν σκλήρυναν, αντιδρώντας στη σιωπηλή εντολή του. Αν έλεγε πως ήθελε εκείν

τίδρασή της δε θα ήταν λιγότερο ακαριαία.

«Επειδή έχεις κοιμηθεί μαζί της, δεν είναι πλέον κάτι καινούριο;»

Η ιδέα αυτή την εξαγρίωσε. Το έκανε αυτό με όλες τις γυναίκες που συναναστρεφόταν

οπλανούσε ακατάπαυστα και μετά τις υποβίβαζε σε ανθρώπους δευτέρας κατηγορίας ότανλειώσει μαζί τους;

Θυμήθηκε τη Μόλι και πήρε την απάντησή της.

«Η Ντομινίκ δεν είναι θύμα. Είχαμε μια συμφωνία. Δεν την είχα δει για μήνες πριν

μερα.»

«Δεν καταλαβαίνεις τις γυναίκες, έτσι;»

«Καταλαβαίνω τις γυναίκες καλύτερα από ό,τι νομίζεις. Εσένα δεν καταλαβαίνω.

ερασπίζεσαι την Ντομινίκ όταν εκείνη θα ήταν πολύ ευχαριστημένη αν σου έβγαζε τα μάτια;»

«Γιατί ίσως νοιαζόταν για σένα. Ακόμα και με όλες τις προειδοποιητικές σου ταμπέ

Page 65: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 65/120

μέσως μόλις οι λέξεις βγήκαν από το στόμα της, μετάνιωσε που τις ξεστόμισε.

Δε μιλούσε για την Ντομινίκ.

Δεν ήταν σίγουρη αν μιλούσε καν για τη Μόλι.

Αν και ήταν σκοτάδι, μπορούσε ακόμα να δει το συνοφρύωμα στο πρόσωπό του. «Είσα

λύ πιστή γυναίκα, Βίβιαν.» Η ψυχρή φωνή του την ανατρίχιασε. «Αν και πρέπει να

οσεκτική με τόσο τυφλή αφοσίωση.»

Εκείνη ξεροκατάπιε. Η σιωπή μεγάλωνε με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Τα μάτια

ρφώθηκαν στα δικά της και το μικρό κενό ανάμεσά τους μπορούσε να ήταν τόσο μεγάλο όστάμι.

Ούτε και εκείνος μιλούσε για την Ντομινίκ.

«Κάνω μόνο αυτό που θεωρώ σωστό.»

Η Βίβιαν γύρισε να κοιτάξει προς το ποτάμι. Ήταν τόσο ήρεμο, που σχεδόν έμοιαζε σαν πίν

«Κοίταξέ με» απαίτησε εκείνος.

Η Βίβιαν γύρισε να τον κοιτάξει. Μια ζεστή λάμψη τόνιζε τις μαύρες του κόρες. Η έκφραση

ε εκεί ήταν η ίδια με νωρίτερα, όταν είχαν πάει για πρωινό και της είπε για την οδυνηρή πα

υ ηλικία.

«Δεν τη σκότωσα» είπε εκείνος. «Ποτέ δε θα έκανα κάτι τέτοιο.»

Την κοίταξε στα μάτια. Οι μπερδεμένες σκέψεις της άρχισαν να παίρνουν επικίνδυνο δ

φότου περνούσε κάθε λεπτό μαζί του, αφότου έμαθε πράγματα για εκείνον που ούτε καν αυτό

αν περήφανος για αυτά…

«Δεν τη σκότωσες;» ρώτησε η Βίβιαν.

Εκείνος κούνησε το κεφάλι του. Και ούτε μια στιγμή δεν τράβηξε το βλέμμα του από το

ς.

Αυτά τα μάτια δεν έλεγαν ψέματα. Εκείνος  δεν έλεγε ψέματα.

Και διάολε, θα έλεγε ψέματα στον εαυτό της αν προσποιούνταν πως δεν τον πίστευε.

Σήκωσε το χέρι της στο μέτωπό της, χωρίς να είναι σίγουρη τι να πιστέψει. Μήπως η αθωό

υ της έφερε ανακούφιση ή περισσότερους πονοκέφαλους; Έκανε τα πράγματα πολύ

ρίπλοκα. Αφού ήταν σίγουρη πως δεν το έκανε εκείνος, ήξερε πως κάποιος άλλος το έκανε.

Ο άντρας μπροστά της, που τα μάτια του κοίταζαν τα δικά της, στεκόταν λες και περίμεν

άντησή της.

Πίεσε τα χείλη της σφιχτά, τα συναισθήματά της τελείως μπερδεμένα. Πώς μπορούσε νασει την εμπιστοσύνη που ήθελε –την εμπιστοσύνη που κέρδισε – όταν εκείνη είχε πολύ δ

όμα για να καταλάβει;

* * *

ερικές ώρες αργότερα, ο Χαβιέ ήπιε μονορούφι ένα ποτήρι ουίσκι τριάντα χρόνων, έβγαλ

υκάμισό του και κλότσησε στο πλάι τα παπούτσια του.

Το ουίσκι έκαψε το λαιμό του κατεβαίνοντας, και βλαστήμησε τον εαυτό του.

 Όταν είχε κοιμηθεί με τη Μόλι, δεν περίμενε να το πληρώσει τόσο ακριβά. Ήταν κουρασ

Page 66: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 66/120

ι δούλευε πάρα πολύ, και απολάμβανε την προσοχή που του έδειχνε σε αυτό το ανόητο πάρτ

αφείου. Έπρεπε να σταματήσει εκεί. Έπρεπε να ξέρει καλύτερα.

Αλλά δεν το έκανε. Είχε προχωρήσει και είχε κοιμηθεί με μια υπάλληλο, κάτι που είχε ορκ

μην κάνει ποτέ – ποτέ να μην αφήσει τη δουλειά του ευάλωτη. Ποτέ να μην αφήσει τον εαυτ

άλωτο.

 Έπειτα, αφότου είχε ανακαλύψει τα πραγματικά κίνητρά της, την είχε μισήσει. Είχε ν

ησιμοποιημένος. Κάπως αυτό το δυνατό αρνητικό συναίσθημα έχασε τη δύναμή του

ακάλυψε πως είχε αυτοκτονήσει. Τι ωφελούσε να βλαστημάει μια βασανισμένη ψυχή; Ήξε

ντα για βασανισμένες ψυχές.

Και μετά υπήρχε και η Βίβιαν – μια άλλη γυναίκα που τον δελέαζε να κάνει ένα λάθος. Αλλ

αλό του δεν μπορούσε να μη σκέφτεται πως υπήρχε και κάτι άλλο που την αφορούσε.

μαντικό.

Θα υπέγραφε τη συγχώνευση σε λιγότερο από δέκα ώρες και αυτό θα τον έφερνε ακριβώς

υ ήθελε. Δε θα έπρεπε να σκέφτεται τη γυναίκα που τον είχε αρνηθεί τις τελευταίες δυο μέρες

Αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει.

Δεν είχε πει ούτε μια λέξη μετά από τη συζήτησή τους στο Σηκουάνα. Εκείνος περίμεναμαρτυρηθεί σφόδρα. Ή τουλάχιστον να απαντήσει με κάποιον τρόπο. Αλλά η αντίδρασή της

α απλό νεύμα. Η έκφρασή της είχε γίνει μηχανική και δεν είχε ανταλλάξει άλλη λέξη μαζί του

Υπέθεσε πως χρειαζόταν χρόνο να αποδεχτεί το γεγονός πως η Μόλι είχε αυτοκτονήσε

υπομονούσε για τη συζήτησή τους όταν θα είχε συμφιλιωθεί με τον εαυτό της, σχεδόν πιο

ό την υπογραφή της συγχώνευσης.

Ο διάολος να την πάρει που καταλάμβανε το μυαλό του περισσότερο από τη συγχώνευση.

Ο Χαβιέ πέρασε τα δάχτυλά του μέσα από τα μαλλιά του. Ήταν έτοιμος να γδυθεί και να

ένα ντους όταν άκουσε την κραυγή της.«Όχι… Γύρνα πίσω!»

 Βίβιαν.

Βγαίνοντας βιαστικά από το δωμάτιό του, παραλίγο να συγκρουστεί με το σωματοφύλακα

αν έτοιμος να του χτυπήσει την πόρτα. «Μπορείς να κάνεις ένα διάλειμμα. Θα το αναλάβω

τό. Άφησέ μας μόνους.»

Το δωμάτιό της ήταν σκοτεινό, εκτός από το φωτάκι στο ξυπνητήρι στο κομοδίνο της. Ο Χ

λεισε την πόρτα πίσω του και την πλησίασε προσεκτικά. Άναψε τη λάμπα, φωτίζοντας

ριοχή γύρω από το κρεβάτι της. Η Βίβιαν είχε ανακαθίσει, τρέμοντας ελαφρά και κουνούφάλι της.

Το άσπρο σατέν νυχτικό της θα έπρεπε να την κάνει να φαίνεται γαλήνια, αλλά ο ιδρώτα

τωπό της και η σκιά στους κροτάφους της την έκαναν να φαίνεται στοιχειωμένη. Πάλι έ

ιάλτη.

«Βίβιαν, ξύπνα» είπε απαλά, αλλά εκείνη δεν απάντησε.

Ο Χαβιέ κούνησε τους ώμους της και μίλησε πιο σταθερά. «Όλα είναι καλά, Βίβιαν. Είμαι ε

Αυτό λειτούργησε.

Τα μάτια της άνοιξαν, γεμάτα με την έκφραση κάποιου που είχε αποδράσει από έναν εφ

Page 67: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 67/120

νο και μόνο για να μπει σε έναν άλλο. Κοίταξε γύρω της, το στήθος της να βαριανασαίνει, κ

έμμα της καρφώθηκε στο δικό του. «Τι συνέβη;»

«Είχες έναν εφιάλτη.»

Εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα. «Λυπάμαι που σε ξύπνησα.»

Αναρωτήθηκε αν έπρεπε να τη ρωτήσει τι την τρόμαξε τόσο πολύ. Ένα μέρος του ήθελε να

ι ένα άλλο μέρος του ήξερε πως το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να φύγει. Η φο

κειότητας που τους κύκλωνε ήταν επικίνδυνη.

Άπλωσε το χέρι του και έβγαλε μια τούφα μαλλιά από το πρόσωπό της. Δεν μπορούσε νμογελάσει.

«Μην ανησυχείς.» Ακούμπησε ελαφρά τον ώμο της. Σχεδόν από μόνα τους, τα δάχτυλά

αναν κύκλους στο γυμνό δέρμα της. Το αίμα του άρχισε να βράζει καθώς τον κατέκλυ

θυμία.

Η Βίβιαν τον κοίταξε, ευάλωτη για μια φορά. Όλες οι άμυνές της είχαν πέσει.

«Πρέπει να φύγω.» Τράβηξε διστακτικά το χέρι του.

«Όχι.» Άπλωσε το χέρι της και έπιασε το γόνατό του. «Σε παρακαλώ, μείνε.»

Ο Χαβιέ χαμήλωσε το βλέμμα του στο απαλό χέρι της πάνω στο γόνατό του και έπειτα κοσα στα μπλε μάτια της. Τόσο πρόθυμα. Χωρίς να το σκεφτεί, έγειρε μπροστά και ακούμπη

τωπό του στο δικό της, κοιτάζοντας προς τα κάτω. Οι θηλές της σκλήρυναν πάνω στη δαν

υ νυχτικού, με τις λεπτές τιράντες να γλιστράνε από τους ώμους της, σχεδόν να εξαφανίζ

σα στα μαλλιά της.

«Σε πιστεύω, Χαβιέ» ψιθύρισε εκείνη. «Σε πιστεύω.» Ύψωσε τον τόνο της φωνής της. «

σα στην καρδιά μου πως δεν το έκανες εσύ.»

Τον πίστευε. Για κάποιο λόγο, αυτή η γνώση τού έφερνε μια ευχαρίστηση που δεν ήταν

ξουαλική.«Υπάρχει κάποιος άλλος άντρας στη ζωή σου, Βίβιαν; Πρέπει να ξέρω» είπε εκείνος, σκό

γκρατημένος, όταν θυμήθηκε τον άντρα που είχε πάρει τηλέφωνο από το εστιατόριο. Μπορ

αν ένας φίλος, ένας πρώην εραστής; Μπορεί να ήταν…

«Όχι» είπε εκείνη απλά.

Σε αντίθεση με αυτό που είχε γίνει με τη Μόλι, δεν το ένιωθε πως ήταν λάθος. Και διάολ

οδεικνυόταν πως ήταν, η Βίβιαν το άξιζε.

* * *

οιξε τα χείλη της για το φιλί του. Αντίθετα, εκείνος την ξάπλωσε στο στρώμα. Μη θέλοντα

ρει τα μάτια της από τα δικά του, η Βίβιαν αναστέναξε. Είχε σκεφτεί πολύ και σοβαρά αυτ

όφαση. Για την ακρίβεια, η σκέψη ήταν ο σύμμαχός της και ο απαγωγέας της τις τελευταίες μ

Τους τελευταίους έξι μήνες.

Αλλά τώρα, για μια φορά, δεν ήθελε να σκεφτεί. Αφότου τον γνώρισε καλύτερα, μετά απ

τονες στιγμές που μοιράστηκαν, ήξερε πως είχε κάνει λάθος για τον Χαβιέ. Κάποιος άλλος

εύθυνος για το θάνατο της Μόλι. Και θα ανακάλυπτε ποιος. Αύριο.

Page 68: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 68/120

 Όχι απόψε. Απόψε θα κήρυττε ανακωχή.

Τα σώματά τους ταίριαζαν τόσο τέλεια μαζί, που η Βίβιαν έβγαλε ένα λυγμό ευχαρίστη

αν παράλογο, το ήξερε, αλλά ήθελε τον Χαβιέ μέσα της όσο πιο γρήγορα γινόταν.

ειαζόταν, και τόσο μεγάλη σωματική ανάγκη την ενοχλούσε και τη δυνάμωνε.

 Δεν υπήρχε αναμονή.

Ο Χαβιέ χάιδεψε με το στόμα του το πιγούνι της, τα δόντια του έγδερναν απαλά το δέρμα

λησε το λαιμό της, το σώμα του τριβόταν ξεδιάντροπα πάνω στο δικό της. Φίλησε τα μάγ

ς, το μέτωπό της και την άκρη της μύτης της. Όταν η καυτή γλώσσα του άγγιξε τα χείληείνη κόλλησε πάνω του με ένα βογκητό και άνοιξε το στόμα της, απεγνωσμένη για το φιλί του

Καθώς η Βίβιαν άνοιξε τα πόδια της για να τον διευκολύνει, το χέρι της έψαξε για τον ανδρ

υ. Αν εκείνος δεν ήθελε ακόμα να βυθιστεί μέσα της, θα έπαιρνε τα πράγματα στα χέρια

ριολεκτικά.

«Όχι ακόμα.» Έπιασε τον καρπό της με ένα μειδίαμα, έπειτα φίλησε το λοβό της. Η γλώσσ

στρησε μέσα στο αυτί της. Εκείνη πέρασε και τα δυο της χέρια μέσα από τα μαλλιά

αβώντας το κεφάλι του πιο κοντά.

Ο Χαβιέ έβγαλε προσεκτικά το νυχτικό της και εκείνη τέντωσε τα χέρια της πάνω από το κς για να βοηθήσει. Το εσώρουχό της γλίστρησε από το σώμα της, αφήνοντας ανατριχίλες

ρασμά του. Στο παρελθόν, ένιωθε τελείως εκτεθειμένη όταν ήταν γυμνή με έναν άντρα. Μ

αβιέ, ένα κύμα απελευθέρωσης την κατέκλυσε, όταν εκείνος κράτησε την ανάσα του.

Άπλωσε τα χέρια του και την ξάπλωσε από κάτω του με απαλή σταθερότητα, έπειτα έστρεψ

οσοχή του στο στήθος της.

«Ταν μπέλα .» Ο Χαβιέ γεύτηκε τη σκληρή θηλή της, με τα δόντια του να παίζουν με

ρυφή. Εκείνη έκανε τόξο το σώμα της προς το μέρος του. Το άγγιγμα της γλώσσας του

ερνε σε μια πολύ ευαίσθητη κατάσταση που δεν μπορούσε να αντέξει.«Δεν ξέρω αν ερεθίζομαι περισσότερο όταν μιλάς ισπανικά ή γαλλικά» είπε εκείνη.

λούσε γαλλικά φαινόταν ο ψυχρός εκλεπτυσμός του, αλλά στη μητρική του γλώσσα είχε μια

ρια πλευρά που του έβγαινε φυσικά.

Το στόμα του μετακινήθηκε στο άλλο στήθος της, με τη γλώσσα του να το χαϊδεύει.

«Τρο ζολί .»

Εκείνη έκλεισε τα μάτια της. «Ισοπαλία.»

« Σεν» ψιθύρισε εκείνος. «Γερμανικά.»

«Τώρα κάνεις επίδειξη.» Η Βίβιαν βόγκηξε όταν άφησε φιλιά κατά μήκος του θώρακά τηρμα της έτρεμε από όπου πέρναγε η γλώσσα του.

«Φτάνουν τα λόγια.» Η βραχνή φωνή του ήταν γεμάτη ανυπομονησία.

Καθώς μετακινούσε το σώμα του προς τα κάτω στο κρεβάτι, εκείνη δάγκωσε το κάτω χ

ς. Τα δάχτυλά του γλίστρησαν ανάμεσα στα πόδια της.

Εκείνη παράκουσε το αίτημά του για σιωπή όταν αυτός άνοιξε τα πόδια της. «Χαβιέ.» Σήκω

φάλι του, με τις κόρες του διεσταλμένες. Το να τον βλέπει τόσο ερεθισμένο, με τα μάτια το

ίνε μόνο για εκείνη, ενίσχυσε τη λαχτάρα της για αυτόν.

Η Βίβιαν ανατρίχιασε χωρίς να το θέλει όταν εκείνος χώρισε τις απαλές πτυχές της μ

Page 69: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 69/120

χτυλό του, έπειτα άγγιξε το υγρό τοίχωμά τους. Καθώς τα δάχτυλά του άρχισαν να τη χαϊδεύ

γλώσσα του φίλησε τους μηρούς της. Κάθε φορά, μάρκαρε το δέρμα της, πλησιάζοντας όλ

ρισσότερο στο πιο ευαίσθητο σημείο της.

Εκείνη έγειρε πίσω το κεφάλι της όταν φίλησε το κέντρο της. Ο Χαβιέ συνέχισε να τη χαϊδ

τη φιλάει, να τη γεύεται, και η Βίβιαν βόγκηξε πιο δυνατά. Η Βίβιαν έχασε κάθε αίσθησ

υτού της, την αίσθηση του χρόνου και παραδόθηκε στην απόλαυση, μέχρι που κύματα αισθή

ν κατέκλυσαν.

 Όταν εκείνος σηκώθηκε ξανά, με ιδρώτα να καλύπτει τους φαρδιούς ώμους του, ε

αστέναξε. Ο Χαβιέ σηκώθηκε και βγήκε από το δωμάτιο.

Η Βίβιαν σήκωσε το κεφάλι της. Η καρδιά της χτυπούσε πιο δυνατά από ό,τι πριν μ

υτερόλεπτα. Δεν μπορούσε να φύγει τόσο απλά, χωρίς να πει λέξη. Σωστά;

 Έπειτα, προτού πέσει θύμα του υπεραναλυτικού μυαλού της, εκείνος επέστρεψε με ένα μει

α χείλη του και μερικά τετράγωνα φακελάκια στο χέρι του. Ανακούφιση την πλημμύρισε.

«Γύρισες» ψιθύρισε εκείνη. Η φωνή της είχε ένα ίχνος αισθημάτων που δεν ήθελε να ονομ

είνος συνοφρυώθηκε για μια στιγμή, ίσως σκεφτόταν τι του είχε πει.

«Δεν είχα επιλογή, μι κερίδα.» Η φωνή του ήταν τραχιά, η έκφρασή του τρυφερή.Δε χρειαζόταν να πει λεπτομέρειες – όχι αυτή τη φορά. Τον τράβηξε κοντά της και τον φίλ

ο διάολο η αναμονή. Το σώμα της ανταποκρινόταν στο δικό του ακόμα πιο άμεσα από πρι

ερευαίσθητο σημείο ανάμεσα στα πόδια της παλλόταν με μια τόσο ισχυρή επιθυμία

φέβαλλε αν κανείς τους θα είχε δύναμη πάνω της.

Εκείνος βόγκηξε όταν φίλησε τα σέξι χείλη του, και όταν τα μεγάλα χέρια του άνοιξαν

ρούς μηρούς της, εκείνη έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω. Τα δάχτυλά του διέγραφαν αόρα

κλους στους μηρούς της καθώς συνέχισε να φιλάει το στόμα της, το λαιμό της, τους ώμους

άθε φορά που πλησίαζε στο να την αγγίξει πιο οικεία, εκείνος ενέτεινε το φιλί του. Όταχτυλά του βυθίστηκαν μέσα της, τον παρακάλεσε: «Τώρα.»

Εκείνος ξάπλωσε δίπλα της, κάλυψε τον ανδρισμό του και μετακινήθηκε πάνω της.

Η Βίβιαν άνοιξε τα πόδια της για εκείνον και ο Χαβιέ βυθίστηκε βαθιά, ξυπνώντας πλήρω

θε αίσθησή της. Τύλιξε τα πόδια της γύρω από τους γοφούς του, ασθμαίνοντας όταν άρχισα

υκό χορό, ο ανδρισμός του βυθίστηκε μέσα της, κάθε φορά πιο δυνατά, πιο βαθιά.

Το στόμα του επιτέλους χαμήλωσε στο δικό της, τα δάχτυλά του μπλέχτηκαν μέσα στα μα

ς και η βαθιά πίεση του χεριού του χάιδευε το κεφάλι της. Με μια ανάγκη βαθιά μέσα τ

βιαν κόλλησε τα πόδια της γύρω του, σφίγγοντας τους μυς της και αγκαλιάζοντάς τον όσντά μπορούσε. Κύματα ευχαρίστησης πλημμύρισαν το κορμί της. Όταν έφτασε η στιγμή

ρύφωσής της, εκείνη φώναξε το όνομά του και εκείνος την κοίταξε εκστατικά. Καθώς έτ

τω από το σώμα του, εκείνος έγειρε πίσω το κεφάλι του και με ένα τελευταίο, βαθύ βύθισμ

δρισμού του μουρμούρισε στα ισπανικά καθώς το σώμα του έτρεμε πάνω από το δικό της.

Page 70: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 70/120

 Κεφάλαιο Eπτά

πορεί να είχαν περάσει μερικά λεπτά ή ίσως αρκετές ώρες. Ο χρόνος φάνταζε ακίνητος,

νος ήχος που μπορούσε να ακούσει η Βίβιαν, όταν οι αναπνοές τους επανήλθαν στο φυσιολο

αν ο χαλαρωτικός ρυθμός της καρδιάς του Χαβιέ στο αυτί της. Ξάπλωσαν μαζί, μπλεγμένοι ο

τον άλλο.«Χαβιέ» μουρμούρισε εκείνη καθώς έπαιζε με τις τριχούλες στο στήθος του.

«Βίβιαν Φόστερ.» Ανακάτεψε τα μαλλιά της με τα δάχτυλά του. «Επιτέλους σε έχω εκεί π

ελα εξαρχής.»

Κάποια άλλη στιγμή, θα είχε αντιδράσει στην υπεροψία του, αλλά άκουσε τον ελαφρύ τόν

νής του και ήταν πολύ ευτυχισμένη για να διαμαρτυρηθεί. Η Βίβιαν ανασηκώθηκε στον ένα

κώνα και σήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει. «Επιτέλους; Δεν περίμενες και πολύ.»

Τι όμορφος άντρας… Τα μάτια του έλαμπαν με ένα συναίσθημα που δεν μπορούσ

ριγράψει. Έκανε το σφυγμό της να τρέχει πιο γρήγορα. Δε θα έπρεπε αυτό να είναι άβολο, αν με τις προηγούμενες σχέσεις της;

Για κάποιο λόγο δεν ήταν. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ρουφήξει την αν

ορφιά του, την επίγνωση που ο ίδιος της είχε ξυπνήσει, και να του χαμογελάσει. Αν το μόνο

ε ήταν αυτή η νύχτα, θα έκανε το καλύτερο που μπορούσε.

«Εδώ είναι που κάνεις λάθος, κερίδα. Ήταν μια αργή, βασανιστική αναμονή.» Η φωνή του

ταξένια. Διέγραψε το σαγόνι της με το δάχτυλό του. «Αλλά άξιζε το κάθε δευτερόλεπτο.»

Μιλούσε για αυτό που μόλις είχαν μοιραστεί στο κρεβάτι, για το σεξ. Ένα αμυδρό φως έλ

α βάθη των ζωηρών ματιών του, η κρυμμένη υπόσχεση που έκανε το αίμα της να βράζει. «Σεσωματοφύλακας όταν έτρεξες στην κρεβατοκάμαρά σου να πάρεις τα προφυλακτικά;»

Φαντάστηκε την έκφραση στο πρόσωπο του άντρα όταν ένας καταϊδρωμένος Χαβιέ έτρεξ

ένα δωμάτιο στο άλλο.

Εκείνος χαχάνισε. «Δεν είσαι καλή στην κρεβατοκουβέντα, έτσι δεν είναι, κερίδα;»

Η Βίβιαν δεν μπόρεσε να μη γελάσει. «Πρόσθεσέ το στη λίστα με τα ελαττώματά μου.»

Τα δάχτυλά του χάιδεψαν απαλά το μάγουλό της και εκείνη έκλεισε τα μάτια της

ραχαϊδεμένη γάτα που μούλιαζε στη φροντίδα. «Η λίστα δεν είναι πολύ μεγάλη» είπε εκ

αχνά.

Η Βίβιαν άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε. Σίγουρα αυτό ήταν σεξουαλικό σχόλιο.

ιπόν η καρδιά της χτυπούσε με ανανεωμένο ενθουσιασμό; Αν και η ιδέα ήταν τρελή, μπορ

ήρχε κάτι περισσότερο;

 Όχι. Μπορούσε να τον αισθανθεί να σκληραίνει πάνω στην απαλότητα του μηρού της.

αν μόνο σεξουαλικό. Δεν μπορώ να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.

Μετακινήθηκε πάνω του, καλύπτοντάς τον με το σώμα της πριν εκείνος μπορέσει να αντιδρ

α σε εξέπληττε.»

 Έγειρε πάνω του να τον φιλήσει. Ένα κρύο τρεμούλιασμα τη διαπέρασε. Ήταν επειδή

Page 71: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 71/120

μπήσει το στήθος της – δεν είχε καμία σχέση με το προειδοποιητικό φωτάκι που αναβόσ

σα της.

 Καμία.

* * *

Βίβιαν στριφογύρισε στο κρεβάτι, και όταν κανένα θερμό σώμα δεν την εμπόδισε από το να

ραλίγο από το κρεβάτι, άνοιξε τα μάτια της. Η αντρική μυρωδιά του αιωρούνταν πάνω

αλακωμένα σεντόνια, αλλά ο Χαβιέ δεν ήταν εκεί. Η μόνη ανακούφιση στο σκοτάδι του δωμ

αν μια δέσμη φωτός που έμπαινε κάτω από την πόρτα.

Άναψε τη λάμπα, σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε στην ντουλάπα, όπου φόρεσ

ντελένια άσπρη ρόμπα που ταίριαζε με το νυχτικό που δε φορούσε πια.

Μήπως είχε επιστρέψει στη δικιά του κρεβατοκάμαρα; Την είχε αφήσει εκεί πέρα με τ

ραπάνω από ένα σημείωμα; Ίσως ο σωματοφύλακας να είχε ανάψει το φως, αν και δεν ήτα

ρακτήρα τους. Αυτοί ήταν τόσο διακριτικοί.

Με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά, άνοιξε την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και βγήκε στο

τεινό διάδρομο. Άκουσε το βούισμα μιας ανοιχτής τηλεόρασης εκεί κοντά. Δεν υπήρχε

νενός σωματοφύλακα.

 Ένα ζεστό γέλιο ακούστηκε από το καθιστικό – ένας ήχος που δεν μπορούσε να συνδέσει

υτρωμένο σωματοφύλακα. Πλησίασε πιο κοντά και πήγε προς τον καναπέ, είδε τον Χ

ροστά από την τηλεόραση με έναν κουβά ποπκόρν πάνω στα πόδια του. Θεέ μου, η υπη

ματίου δούλευε τόσο αργά;

Εκείνη κοίταξε τη μαυρόασπρη οθόνη. «Το Τρίο Στούτζες;»

Γύρισε να την κοιτάξει και της χαμογέλασε ανέμελα, με τα μάτια του να λάμπουν.

ορούσα να κοιμηθώ.»

Εκείνη δίπλωσε τα χέρια της. «Επειδή ήμουν δίπλα σου;»

«Ναι, επειδή ήσουν δίπλα μου και δεν είχα άλλα προφυλακτικά.»

Η ειλικρίνειά του την έπιασε απροετοίμαστη, αλλά δεν μπορούσε να αρνηθεί τη φιλοφρόν

άθισε δίπλα του, και εκείνος την αγκάλιασε με το ένα του χέρι και την τράβηξε πιο κ

ποθέτω πως μπορώ να το κρατήσω μυστικό πως του μεγάλου κακού διευθυντή τού αρέσ

ίο Στούτζες» είπε εκείνη.

«Θα ανταμειφτείς γενναιόδωρα.» Της πέταξε ένα κομματάκι ποπκόρν. Έπεσε μέσα στο ντεκ

ς. Εκείνη το ψάρεψε και το έφαγε.

Ο Χαβιέ χαμογέλασε και της πρόσφερε κι άλλο. Καθώς δάγκωνε τη βουτυρένια λιχουδ

οσοχή της εναλλασσόταν μεταξύ της ασπρόμαυρης τηλεόρασης και του Χαβιέ. Πώς να μη ρ

εφτές ματιές στο χαλαρωμένο, τελείως ανέμελο προφίλ του; Ποτέ πριν δεν τον είχε δει έτσι.

 Ένας από τους Στούτζες χτύπησε έναν άλλο με ένα σφυρί –ποτέ δεν μπορούσε να

χωρίσει– και άρχισαν να γελάνε. Ο αυθεντικός ήχος της ευχαρίστησής του δημιούργησε ένα

θουσιασμού μέσα της. Ήταν όλα τόσο… σπιτικά. Διαφορετικά από τα κομψά δείπνα, τα α

ύχα, τη βόλτα στο Σηκουάνα. Αυτό την έκανε να νιώθει λες και εκείνη και ο Χαβιέ ήταν

οιονδήποτε άλλο. Ή ότι θα μπορούσαν να γίνουν, αν όλα ήταν διαφορετικά.

Page 72: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 72/120

Πίεσε τον εαυτό της να συγκεντρωθεί στο παρόν. Αυτή τη στιγμή, ένιωθε πολύ όμορφα με

αι σαν όλους τους άλλους.

Εκείνος σήκωσε το τηλεχειριστήριο και χαμήλωσε τη φωνή μετά τους τίτλους τέλους. «

ουν παιδί, ήθελα να γίνω ο τέταρτος.»

Παραλίγο να πνιγεί με το ποπκόρν που έτρωγε. «Σοβαρά; Εσύ; Ένας Στούτζες;»

Εκείνος χαχάνισε. «Δε λέω πως θα ήμουν καλός σε αυτό.»

«Δεν ξέρω τι με εκπλήσσει περισσότερο – η μετριοφροσύνη σου ή οι κωμικές σου φιλοδοξ

Εκείνος γέλασε. «Εσύ δεν είχες κάποια ντροπιαστική παιδική φιλοδοξία;»Η Βίβιαν κοίταξε το ταβάνι, προσπαθώντας να θυμηθεί ανόητες προσδοκίες. «Όχι πως θυμ

λονότι έχω ένα αξιολύπητο υποκοριστικό για σένα. Όταν άρχισα να περνάω σε ύψος

μμαθητές μου, άρχισαν να με φωνάζουν Βιβιζόνα.»

Εκείνος ανοιγόκλεισε τα μάτια του. «Βιβιζόνα; Αυτό είναι σέξι.» Και έτσι απλά, είχε μετατρ

ν ντροπή της σε κάτι απίστευτα διαφορετικό.

«Αμφιβάλλω αν αυτά τα απαίσια αγόρια το νόμιζαν.»

Ο Χαβιέ την τράβηξε πιο κοντά του. «Ξέρεις πώς είναι τα μικρά αγόρια, μι κερίδα…

γουρος πως απλά αγωνίζονταν να κερδίσουν την προσοχή σου.» Της έριξε ένα χαμόγελο ικανώσει τόνους πάγο. «Εγώ θα το έκανα. Αν σε ήξερα όταν ήμουν μικρό αγόρι, ίσως να

λύτερα πράγματα στο μυαλό μου από το να ονειρεύομαι να γίνω ένας Στούτζες.»

Ο Χαβιέ άφησε ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού της. Εκείνη κοίταξε το χαλί, σαν ν

εξεργαζόταν, αλλά δεν της επέτρεψε να συνεχίσει για πολύ. Λες και διάβαζε το μυαλό

ασήκωσε το πιγούνι της και έσκυψε το κεφάλι του στο δικό της.

Το φιλί που ακολούθησε ήταν ζεστό, γλυκό και ερεθιστικό με έναν τελείως διαφορετικό τ

ό τα υπόλοιπα που είχαν μοιραστεί πριν. Η τρυφερότητα της γλώσσας του καθώς χάιδευε τη

ς έστειλε ένα κύμα θέρμης μέχρι το στομάχι της.Ανέπνευσε με δυσκολία όταν τα χείλη του έφυγαν από τα δικά της. «Είπες πως δεν υπή

λα προφυλακτικά.»

Εκείνος γέλασε πονηρά. «Δεν υπήρχαν. Έστειλα το σωματοφύλακα σε μια αποστολή.»

«Και είσαι σίγουρος πως δε θέλεις να δεις άλλο;» Έδειξε προς την τηλεόραση, όπου έ

όμα ένα επεισόδιο από τους Στούτζες. «Δε θα μου άρεσε να σε παρασύρω μακριά από την κ

υ απόλαυση.»

«Όπως είπα… Αξίζεις τον κόπο να αφήσω το Τρίο Στούτζες» είπε ανάλαφρα και την έσπ

λακά πίσω στον καναπέ με ακόμα ένα βαθύ φιλί.

* * *

Βίβιαν δίπλωσε το σημείωμα που της είχε αφήσει ο Χαβιέ πάνω στο μαξιλάρι πριν φύγει κ

αλε στην τσάντα της. Επέστρεψα στο δωμάτιό μου να κάνω ένα ντους. Ελπίζω να μην πονάς

α να με πάρεις. Χαβιέ.

 Να τον πάρω; Δεν είχε καμία ελπίδα. Είχε καθυστερήσει να σηκωθεί από το κρ

ολαμβάνοντας το γλυκό απόηχο της περασμένης νύχτας. Αναμνήσεις από τον έρωτά

Page 73: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 73/120

ημμύρισαν το μυαλό της. Πραγματικά να τον πάρει; Ίσως όχι – αλλά σίγουρα δε θα τον ξεχνο

Τελικά κατάφερε να συρθεί έξω από το κρεβάτι για να πάει για ντους. Τώρα καθώς τύλι

χτυλά της στην παλάμη της για να χτυπήσει την πόρτα του, η ανάσα της πιάστηκε στο στήθος

τό δεν ήταν μια τυπική «το πρωινό μετά» κατάσταση. Το χαρωπό, λουλουδάτο φόρεμά

νδυασμένο με πράσινα εξώφτερνα σανδάλια ήταν τόσο βολικό, που η Βίβιαν ευχόταν να είχ

ρα του.

Ο Χαβιέ άνοιξε την πόρτα αμέσως. Εκείνη καθάρισε το λαιμό της, κοιτάζοντας τη δυνα

γούρα του, που ήταν ντυμένη με ένα σκούρο γκρι επώνυμο κουστούμι.

Ο τρόπος που την κοίταξε την έκανε να αισθάνεται σαν ένα σπάνιο και εξωτικό τεχνούργ

ν μπορούσε να μη χαμογελάσει.

«Έλα μέσα» της είπε.

 Ένιωσε το αίμα της να πηγαίνει στο πρόσωπό της.

Τον ακολούθησε μέσα στο δωμάτιό του, που ήταν πολύ μεγαλύτερο από το δικό της

έρδιπλο κρεβάτι ήταν στολισμένο με ένα παχύ πάπλωμα και μια στοίβα μαλακά μαξιλάρι

αφείο του είχε μια άδεια κούπα καφέ, το φορητό υπολογιστή του, και οι σελίδες μιας εφημε

αν απλωμένες στο γυαλισμένο ξύλο. Κατάπιε τις ανασφάλειες που έκλειναν το λαιμό της.«Χαβιέ, πρέπει να μιλήσουμε.» Τα δάχτυλά της κουνιόντουσαν νευρικά και δίπλωσε τα

ς κρύβοντάς τα. «Ειδικά μετά από αυτό που έγινε χτες βράδυ.»

«Θα μιλήσω εγώ πρώτος.» Έκλεισε το κενό ανάμεσά τους. Πήρε το χέρι της και φίλησ

άστροφη της παλάμης της.

Εκείνη προσπάθησε να φύγει μακριά από το κράτημά του, χωρίς επιτυχία. «Μείνε μαζί μου

ε. «Έχω ένα σημαντικό ραντεβού σήμερα, αλλά μετά από αυτό θα είμαι ελεύθερος για με

ρες. Αντί να πάμε πίσω απόψε, μείνε μαζί μου.»

Η Βίβιαν δίστασε, η έκπληξη της πρότασής του την έκανε να σταματήσει.Για μια στιγμή, μια απόλυτη ησυχία απλώθηκε στο δωμάτιο, και ένιωσε λες και ήταν μέσ

αν άψυχο πίνακα σαν και αυτούς που είχε δει στο Λούβρο την προηγούμενη μέρα.

Μέχρι που εκείνος μίλησε ξανά.

«Σε θέλω στη ζωή μου, Βίβιαν.» Ο τόνος της φωνής του ήταν αποφασιστικός και ο τρόπος

ε μπλέξει τα δάχτυλά του με τα δικά της έκανε το σφυγμό της να χτυπάει πιο δυνατά.

Στη ζωή του; Αυτό δεν ήταν ποτέ μέρος του σχεδίου.

 Έπρεπε να αστειεύεται. Ένα σκληρό αστείο. Αν και η θέρμη στα μάτια του παραλίγο ν

νει να το σκεφτεί – πράγμα που ήταν τρέλα.

 Έπρεπε να του το πει. Έπρεπε να του πει το μέρος που έλειπε για το σχέδιο εκδίκησής της

εξακολουθούσε να τη θέλει στη ζωή του μετά από αυτό, λοιπόν, θα ξανασυζητούσαν την ιδέ

 Αν και αμφέβαλλε πως θα ήθελε.

Η Βίβιαν άρπαξε σφιχτά το χέρι του πριν τραβήξει τα δάχτυλά του από τα δικά της. «Χ

έπει να μιλήσουμε.»

« Λοιπόν, μι κερίδα. Θα μιλήσουμε… μεταξύ άλλων πραγμάτων.» Την αγκάλιασε

λώντας την πεταχτά πριν μπορέσει εκείνη να του αρνηθεί. Το τηλέφωνό του χτύπησε, αλλ

νόησε.

Page 74: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 74/120

«Αυτό είναι δύσκολο» μουρμούρισε εκείνη, πιέζοντας τα χείλη της.

«Αρχίζεις και μαλακώνεις, Βίβιαν Φόστερ;» Της χαμογέλασε τόσο αξιολάτρευτα, πο

ομάχι της σφίχτηκε.

Το τηλέφωνό του σταμάτησε να χτυπάει. Ένας σύντομος ήχος ανακοίνωσε ένα γραπτό μήνυ

Ο Χαβιέ αναστέναξε. «Μισό λεπτό, μπορεί να είναι σημαντικό.» Πήγε στο κομοδίνο του, έ

τηλέφωνό του με μια γρήγορη κίνηση και διάβασε το μήνυμα.

«Πρέπει να έχει γίνει κάποιο λάθος.» Κούνησε το κεφάλι του και γρήγορα πήρε ένα τηλέφω

Ο Χαβιέ περπατούσε σε κύκλους, μουρμουρίζοντας στα ισπανικά, πριν της γυρίσει την πι κοιτάξει έξω καθώς άκουγε ένα μήνυμα. Εκείνη ακολούθησε το βλέμμα του. Ο ουρανός

ρα πολύ συννεφιασμένος, ο Πύργος του Άιφελ μουντός και γκρίζος. Η Βίβιαν περίμεν

σπάσει η καταιγίδα.

Ο Χαβιέ τελείωσε το τηλεφώνημά του.

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε η Βίβιαν, με το αίμα να χτυπάει μέσα στο κεφάλι της.

«Υποτίθεται πως θα υπέγραφα ένα μεγάλο συμβόλαιο σήμερα. Ο δικηγόρος μόλις με ειδοπ

ς έχει καθυστερήσει.»

Η Βίβιαν δάγκωσε το χείλη της. «Χαβιέ…» Τα αισθήματα έκλειναν το λαιμό της.

Το τηλέφωνό του χτύπησε ξανά. Οι χτύποι της καρδιάς της γέμισαν το δωμάτιο.

Αυτή τη φορά το κοίταξε και το σώμα του σκλήρυνε, η ένταση στους ώμους του τραβού

κάκι του σφιχτά πάνω στην πλάτη του. Δεν απάντησε το τηλέφωνο. Αντίθετα το έβαλε

έπη του.

Η Βίβιαν κατάλαβε πως μόλις το είχε συνειδητοποιήσει.

«Εσύ» την κατηγόρησε.

«Λυπάμαι.»Για πολλή ώρα, ο Χαβιέ δεν κινήθηκε.

 Έπειτα γύρισε προς το μέρος της καθώς έβαζε το τηλέφωνο στην τσέπη του, και εκείνη κο

θυμωμένο πρόσωπό του.

«Γιατί λυπάσαι;» τη ρώτησε. Τα μάτια του ήταν σκληρά και ψυχρά, η φωνή του ελεγχόμενη

Η Βίβιαν ακούμπησε με τρεμάμενα δάχτυλα το μέτωπό της και σκούπισε τα ίχνη ιδρώτα. Έ

υς κροτάφους της για λίγα δευτερόλεπτα, έχοντας την ανάγκη να ανακουφιστεί από

νοκέφαλο που μόλις απέκτησε. «Είπα στον Εντουάρντ Μπρουσάρντ τις υποψίες μου για τη Μ

θανότατα καθυστερεί τη συγχώνευση για να το ερευνήσει.»«Με μαχαίρωσες πισώπλατα.» Μπορούσε σχεδόν να γευτεί την πικρία στη φωνή του.

Η Βίβιαν κοίταξε βαθιά στα μάτια του. «Ήταν πριν πιστέψω πως είσαι αθώος.»

Το τηλέφωνό του άρχισε να χτυπάει ξανά. Φαντάστηκε πως είχε μια στρατιά από δικηγό

άδα συγχώνευσης και πιθανότατα ακόμα και τους δημοσιογράφους που προσπαθούσαν ν

ουν.

Ο Χαβιέ τελικά έβγαλε το τηλέφωνο από την τσέπη του, τα δάχτυλά του πάταγαν τα

νύματα, μέχρι που ξεχώρισε ένα και το διάβασε δυνατά. «Θέλω να σας δω και τους δυ

αφείο μου επειγόντως. Εντουάρντ .» Μετά από μια παύση, είπε: «Δεν πιστεύω πως του είπε

Page 75: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 75/120

τή τη σκευωρία. Θα μπορούσα να σε μηνύσω για δυσφήμιση.»

Πού ήταν ο άντρας που της είχε ζητήσει να μείνει μαζί του;

Η Βίβιαν κοίταξε έξω το παράθυρο καθώς χοντρές ψιχάλες νερού έπεφταν από τον ουρανό

αλκόνι.

«Κάποιος σκότωσε τη Μόλι. Όχι εσύ, αλλά κάποιος άλλος.» Μετακινήθηκε για να κλείσε

αλκονόπορτα, ώστε ο αέρας να μη ρίχνει τη βροχή μέσα, αλλά σταμάτησε. Πραγματικά ήθε

ώσει περισσότερο περιορισμένη με αυτό τον άντρα που την κοίταζε λες και ήταν κατώτερη κα

σπη;«Πότε του το είπες;»

«Το ανέφερα στη φιλανθρωπική εκδήλωση και του το εξήγησα περισσότερο χτες.»

«Στο δείπνο. Πόσο βολικό.» Την κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο αποστροφή. «Γιατί δεν είπε

εμένα;»

«Μου είπε πως θα το ερευνούσε. Ίσως βρήκε κάτι. Ίσως για αυτό καθυστέρησε την υπογ

ς συγχώνευσης.»

«Νόμιζα πως δεν ήσουν σαν τις άλλες, Βίβιαν. Έκανα λάθος.» Την κοίταξε από την κορυφή

νύχια. Η απόλυτη απογοήτευση στην έκφρασή του έκανε τους κροτάφους της να χτυρισσότερο από όταν την προσέβαλλε μερικά λεπτά πριν. «Είσαι πολύ χειρότερη.»

«Ήμουν έτοιμη να σου το πω πριν το τηλεφώνημά σου» είπε η Βίβιαν. Κράτησε απαλό τον

ς φωνής της, ελπίζοντας να αποφύγει την αντιπαράθεση.

Το σαρκαστικό του γέλιο την έπνιξε. «Περιμένεις να το πιστέψω αυτό;»

«Δε σου το είπα όταν με ρώτησες στο εστιατόριο γιατί δε σε εμπιστευόμουν, αλλά έπειτα ά

έχω αμφιβολίες. Άρχισα να σε πιστεύω πριν καν το παραδεχτώ στον εαυτό μου. Δε θα

όμουν αν δε σε πίστευα.»

«Μου δόθηκες; Απλά και μόνο επειδή κάναμε σεξ; Αυτό και αν είναι» γρύλισε εκείνος. ν αρχή, το μόνο που ήθελες να κάνεις ήταν να πάρεις.»

«Αυτό δεν είναι αλήθεια… Δε σου πήρα τίποτα ακόμα.» Η φωνή της κέρδισε δύναμη στο τ

και δεν ήθελε να τον προκαλέσει.

«Λοιπόν, ετοιμάσου, πριντσέσα. Θα το ξεκαθαρίσω αυτό και πάλι θα πάρω αυτό που θέλω

αβιέ ρουθούνισε, κοιτάζοντάς την. Το σιωπηλό του μήνυμα ότι έπαιζε με τη φωτιά και έξω απ

ρά της είχε έρθει πολύ αργά. «Αν και θα το παραδεχτώ, κέρδισες τους πόντους σου. Αν ο στ

υ ήταν να με εξευτελίσεις, είμαι σίγουρος πως αυτό που μόλις σου είπα, ήταν το αποκορύφ

υ Σαββατοκύριακού σου.»Εκείνη κούνησε το κεφάλι της. «Όχι, αυτό ποτέ δεν ήταν μέρος του σχεδίου.» Ποτέ.

 Σε θέλω στη ζωή μου, Βίβιαν. Τα λόγια του αντήχησαν στο μυαλό της.

Μερικά λεπτά πριν, ήθελε από εκείνη να μείνει μαζί του. Η οικειότητα στον τόνο τ

ικρίνεια υπαινισσόταν πως ήθελε περισσότερο από μερικές μέρες μετά τον εορτασμό

γάλου συμβολαίου.

 Μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.

Αν την ήθελε στη ζωή του για περισσότερο καιρό –ή μέχρι να τη βαριόταν

εβατοκάμαρα– πραγματικά θα είχε αλλάξει τόσο δραστικά από το καυτό στο κρύο, χωρίς να

Page 76: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 76/120

όψη τα κίνητρά της;

Δεν είχε σημασία. Δε θα έπρεπε να έχει σημασία πια ό,τι υπονοούσε.

Αλλά ένα μικρό, σιωπηλό μέρος της επέμενε πως είχε.

«Πάμε» της είπε, αρπάζοντας το χαρτοφύλακά του. «Πάμε να το ξεκαθαρίσουμε.»

Το θέμα έκλεισε.

Συνεχόμενα τηλεφωνήματα και γραπτά μηνύματα απορρόφησαν την προσοχή του κα

ωσαν μια στιγμιαία ανακούφιση κατά τη διαδρομή από το ξενοδοχείο. Εναλλασσόταν απ

λλικά στα αγγλικά και πίσω ξανά, βεβαιώνοντας τους δικηγόρους του και την ογχώνευσης πως θα τακτοποιούσε τη συγχώνευση και ούτε μια φορά δεν ανέφερε σε κανέναν

είνη κάποιο σχέδιο.

«Είναι μια μικρή αναποδιά» είπε εκείνος. «Το φροντίζω αυτή τη στιγμή.» Της έριξε

οειδοποιητική ματιά, που της είπε πως καλύτερα να μην προσπαθήσει να τον προδώσει ξ

είνη κοίταξε έξω από το παράθυρο καθώς η λιμουζίνα μπήκε στο Λα Ντεφένς, την οικονο

ριοχή λίγο έξω από το Παρίσι.

«Τι άλλο είπες στον Εντουάρντ;» τη ρώτησε αφότου έκλεισε το τηλέφωνο.

«Μοιράστηκα την ανησυχία μου μαζί του.»«Για να καθυστερήσει τη συμφωνία, θα πρέπει να μοιράστηκες πολλά περισσότερα.» Δυσπ

ι αποδοκιμασία έλαμψαν στα μάτια του. «Πρέπει να υπάρχει και κάποιος άλλος λόγος που

ανες αυτό. Όχι μόνο η φιλία σου με τη Μόλι.» Τα μάτια του στένεψαν, λες και αν συγκέντ

ν όρασή του στο πρόσωπό της, θα μπορούσε να της εκμαιεύσει την αλήθεια. «Δεν μπορεί να

σο πιστή σε εκείνη και όμως τόσο ύπουλη σε εμένα.»

«Για έναν κυνικό άντρα σαν εσένα, ίσως η φιλία να μην είναι αρκετή.» Έσφιξε τα χέρια

εν ήταν εύκολο. Ό,τι και αν σκέφτεσαι για μένα, δε μου αρέσει να λέω ψέματα και να εξαπατ

«Βίβιαν, δε με ενδιαφέρει ο χαρακτήρας σου. Εφόσον ξέρεις αυτό: δε θα μου το κλέψεις ύλεψα πάρα πολύ σκληρά και πάρα πολύ καιρό για να το αφήσω να γλιστρήσει από τα δάχ

υ.»

«Είναι απειλή αυτό;»

«Αυτό ήταν δήλωση. Μπορώ να σε μηνύσω για βιομηχανική κατασκοπεία και να φροντίσ

βρεις δουλειά πουθενά στο Λονδίνο.»

«Και ακόμα δεν καταλαβαίνεις γιατί δεν μπορούσα να σε εμπιστευτώ στην αρχή;» Κατάφερ

λάσει κοφτά για να κρύψει την ανησυχία της.

 Αυτός ο άντρας μπορεί να μου καταστρέψει τη ζωή. Όχι, περίμενε – θα την καταστρέψει.

«Δεδομένου αυτού που έκανες, το να σε απειλήσω με δίκαιη νομική δράση δε με

αξιόπιστο» είπε ψυχρά.

Η Βίβιαν περπατούσε σε τεντωμένο σχοινί. Ήλπιζε μόνο να καταφέρει να περάσει στην

ευρά χωρίς να πέσει. Δε θα υπήρχε δίχτυ ασφαλείας από κάτω της.

Η λιμουζίνα σταμάτησε σε ένα στοπ πριν το επιβλητικό κτίριο των γραφείων Μπρουσάρντ.

Βγήκαν από το αυτοκίνητο, και ένας σωματοφύλακας εμφανίστηκε πίσω τους. Πρέπει να

θει με διαφορετικό όχημα.

«Είναι στ’ αλήθεια απαραίτητο;» ρώτησε η Βίβιαν, καθώς οι τρεις τους μπήκαν μέσα στο κτ

Page 77: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 77/120

«Δε θέλω να το σκάσεις» είπε εκείνος, οδηγώντας τη στο ασανσέρ.

«Δε θα το σκάσω.» Σήκωσε το πιγούνι της. «Θα συνεργαστώ μέχρι τέλους για να βεβαιωθώ

ει αποδοθεί δικαιοσύνη.»

 Ίσως τώρα που ο Εντουάρντ είχε κάποιο συμφέρον από το θάνατο της Μόλι, μπορεί να

όσβαση στις πηγές που χρειαζόταν για να βρει το δολοφόνο.

«Μου έλεγες ψέματα όλο αυτό τον καιρό, με αποπλάνησες ως μέρος του σχεδίου σο

φνικά έγινες η κυρία Δικαιοσύνη» είπε ο Χαβιέ καθώς έφταναν στον τελευταίο όροφο.

«Δεν προσπάθησα να σε αποπλανήσω.» Η Βίβιαν σήκωσε τα μάτια της για να συναντήσοκά του. «Μάλλον το αντίθετο έγινε.»

«Δε χρειάζεται να ανησυχείς για αυτό τώρα πια.» Το βλέμμα του την τρύπησε, η δυσπιστί

τειλε ένα ρίγος σε όλο της το σώμα. «Από τώρα και στο εξής, δε θα απλώσω ούτε δάχτυλο

υ, Βίβιαν Φόστερ.» Με μια βλαστήμια μέσα από τα δόντια του, έγειρε πιο κοντά

νυπομονώ να σε ξεφορτωθώ από μπροστά μου.»

Page 78: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 78/120

 Κεφάλαιο Οκτώ

ίταξαν ο ένας στα μάτια του άλλου για αρκετή ώρα, πριν η Βίβιαν αποστρέψει το βλέμμα τη

ντωμένο σχοινί ήρθε ξανά στο μυαλό της, και έκλεισε τις γροθιές της. Ένιωθε τα ιδρω

χτυλα των ποδιών της να τυλίγονται γύρω από το σχοινί, το σώμα της να προσπαθεί να βρε

ορροπία για να αποφύγει την πτώση.Η Βίβιαν ανασήκωσε τους ώμους της στη δήλωσή του. «Και εγώ ανυπομονώ.»

Εκείνος συνέχισε να την κοιτάει χωρίς να μιλάει, η περιφρόνηση στα μαύρα μάτια του ήτα

οχλητική από το μέγεθός του, καθώς στεκόταν από πάνω της. Όταν τον είχε γνωρίσει για π

ρά στο γραφείο της, νόμιζε πως ήταν αδίστακτος και φιλόδοξος. Αλλά καθώς απέστρεψ

έμμα του και προχώρησε προς το γραφείο του Εντουάρντ, ο Χαβιέ μεταμορφώθηκε σε ένα

λεμιστή διευθυντή, που ήταν απρόθυμος να αφήσει τη συγχώνευσή του, ό,τι και αν γινότα

βιαν τον ακολούθησε, ταιριάζοντας το βήμα της στο δικό του.

Προσπέρασαν τη γραμματέα του Εντουάρντ, που τους ζήτησε να περιμένουν στο γραφείοού ο Εντουάρντ ήταν απασχολημένος στην αίθουσα συνεδριάσεων. Κουνώντας θυμωμέν

φάλι του, ο Χαβιέ προχώρησε προς την αίθουσα συνεδριάσεων.

«Η πόρτα είναι κλειστή» είπε η Βίβιαν όταν έφτασαν.

Μπορούσε να ακούσει φωνές μέσα από την κλειστή πόρτα. Ο Χαβιέ πρέπει να τις άκουσ

τός επίσης, γιατί συνοφρυώθηκε καθώς άκουγε.

 Ένας από τους συνομιλητές ήταν ο Εντουάρντ Μπρουσάρντ, ήταν σίγουρη, αλλά η άλλη φω

και είχε μια οικεία χροιά– δεν ήταν αρκετά δυνατή για να την αναγνωρίσει.

«Περίμενε εδώ. Μην κουνηθείς.» Η φωνή του ακούστηκε λες και ήταν φτιαγμένη από ατοιξε τις πόρτες χωρίς να χτυπήσει και μπήκε μέσα στην αίθουσα.

Εκείνη κοίταξε το σωματοφύλακα, έπειτα ανέπνευσε και προσπάθησε να δει μέσα από

οιχτή πόρτα. Όταν πήγε πιο κοντά, ο σωματοφύλακας της έκλεισε τη θέα με μια γρήγορη κί

α αριστερά.

«Θα περάσω μέσα τελικά, έτσι κι αλλιώς.» Η Βίβιαν καθάρισε το λαιμό της, γυρίζοντας πρ

άλινο τοίχο που έδειχνε τον Πύργο του Άιφελ στο βάθος και το δρόμο κάτω. Και τι δε θα

να είναι απλά κάποια που έκανε βόλτα ξέγνοιαστη στους δρόμους του Παρισιού.

 Αλλά αυτό είναι που ήθελα… να χρησιμεύσω ως όργανο στην εκδίκηση της Μόλι.Πέρασε τα δάχτυλά της μέσα από τα μαλλιά της. Τα λεπτά περνούσαν.

Η Βίβιαν κοίταξε την πόρτα. Αν και δεν μπορούσε να καταλάβει τι λεγόταν, υπή

υλάχιστον τρεις ξεχωριστές φωνές, έπειτα σιωπή.

Τελικά, ένας ψηλός άντρας βγήκε από την αίθουσα. Ο Ρότζερ.

«Θα περιμένω την απόφασή σου, Εντουάρντ» είπε.

Η Βίβιαν έδειξε προς το μέρος του. «Εσύ.» Πώς είχε καταλάβει ο Ρότζερ πως ο Εντουάρν

θυστερούσε την υπογραφή της συγχώνευσης τόσο γρήγορα; Δεν του είχε μιλήσει μετά το δ

ες βράδυ – δεν τον είχε σκεφτεί καθόλου από την τελευταία φόρα που του μίλησε.

Page 79: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 79/120

«Βίβιαν Φόστερ.» Έκανε μια υπόκλιση με το κεφάλι του και της χαμογέλασε κυνικά.

«Πώς εσύ –» ξεκίνησε να λέει η Βίβιαν.

«Πώς έκανε τι πράγμα;» Ο Χαβιέ βγήκε από την αίθουσα και τη διέκοψε θυμωμένα. Ε

οιξε το στόμα της, έπειτα σταμάτησε.

«Καλά τα κατάφερες, Βίβιαν.» Ο άντρας τής έκλεισε το μάτι, έπειτα γύρισε προς τον Χαβι

ν κοίταξε με ένα βλέμμα που δεν μπορούσε να μεταφράσει.

«Από πού τον ξέρεις;» ρώτησε ο Χαβιέ μέσα από τα δόντια του.

«Υπήρξε μεγάλη βοήθεια για μένα» απάντησε ο Ρότζερ για εκείνη, με ένα μειδίαμα.Η Βίβιαν ένιωσε το πρόσωπό της να συνοφρυώνεται καθώς προσπαθούσε να καταλάβ

ριβώς είχε γίνει. Γιατί ο Ρότζερ να ξεκαθαρίσει στον Χαβιέ πως γνωρίζονταν; Και τι δουλειά

βγαίνει από την αίθουσα συνεδριάσεων του Εντουάρντ, δείχνοντας λες και μόλις είχε κερ

ποιου είδους βραβείο;

Ο Ρότζερ δεν κάθισε να δώσει απαντήσεις. Γύρισε την πλάτη του και έφυγε από το δωμάτι

Χαβιέ την κοίταξε με ένα προβληματισμένο ύφος στο πρόσωπό του.

«Αυτός είναι, έτσι δεν είναι; Ο άντρας που πήρες τηλέφωνο από αυτό το εστιατόριο είναι ο Ί

ν» είπε εκείνος.Ο Ίστον Φιν;

«Αν αυτό είναι το πραγματικό του όνομα, τότε ναι. Μου είπε να τον λέω Ρότζερ» είπε ε

λικά, ακόμα έκπληκτη που ο Ρότζερ σκοπίμως την είχε εκθέσει στον Χαβιέ και μετά

αφανιστεί.

Κρίνοντας από τη γεμάτη μίσος έκφραση του Χαβιέ, ήξερε όλα όσα έπρεπε να ξέρει γι

τον Φιν, και κανένα από αυτά δεν ήταν καλό.

Το σαγόνι του σφίχτηκε. «Αυτός ο άντρας θέλει να καταστρέψει όλα όσα έχω δουλέψει γ

οκτήσω, και εσύ τον βοήθησες.»

«Ήθελε να σε βγάλει από τη συγχώνευση, ναι. Αυτό είναι το μόνο που ξέρω.»

«Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο Ίστον ήταν εδώ. Τον προειδοποίησες πως η συμφωνί

θυστερούσε, και ανυπομονούσε να απλώσει τα πλοκάμια του στη συγχώνευσή μου.»

Η Βίβιαν δίπλωσε τα μπράτσα της, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και κάνοντας ένα βήμα

ιν προλάβει να πει κάτι, εμφανίστηκε ο Εντουάρντ συνοφρυωμένος. «Πρέπει να μιλήσω

ους δυο σας.» Ο τόνος του ήταν πιο αυστηρός από τις άλλες φορές που της είχε μιλήσει. «Τώ

Η Βίβιαν ακολούθησε σιωπηλή τους δυο άντρες στην αίθουσα συνεδριάσεων. Ήταν

ρύχωρο δωμάτιο, με ένα μεγάλο οβάλ δρύινο τραπέζι και αρκετές μπεζ δερμάτινες καρέκλες

υ.

Η Βίβιαν έτρεμε από ανησυχία. Τι θα γινόταν αν ο Γάλλος ήταν έτοιμος να της πει πως όχι

ν την πίστευε, αλλά θα κινιόταν νομικά εναντίον της επειδή καθυστέρησε μια συμφ

σεκατομμυρίων; Μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο;

Ο Χαβιέ μπορούσε. Θα μιλούσε στους δικηγόρους του και εκείνοι θα χρησιμοποιούσαν

αχνε στο γραφείο του, που προσπάθησε να χαλάσει τη συμφωνία του, ως αποδείξεις για να

λύ σοβαρά προβλήματα με το νόμο.

«Παρακαλώ, καθίστε.» Εκείνοι κάθισαν. «Βίβιαν, μου ζήτησες να ερευνήσω το θάνατο της

Page 80: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 80/120

σαρντσον. Χαβιέ, έχω μερικές ερωτήσεις για σένα. Κοιμήθηκες με τη Μόλι;»

Ο Χαβιέ αναστέναξε ανυπόμονα, εμφανώς δυσαρεστημένος που εκτίθετο η προσωπική του

Μια φορά.»

Ο Εντουάρντ κούνησε το κεφάλι του. «Και έπειτα την απέλυσες.»

«Όχι. Έκανα ένα λάθος. Μια φορά, μετά από ένα πάρτι στο γραφείο, εγώ… σχετίστηκα μαζ

αν μια λάθος κρίση. Την επόμενη μέρα, της ζήτησα συγνώμη και της εξήγησα πως θα

λύτερο αν ξεχνούσαμε τι είχε γίνει. Αν και συμφώνησε, κατάλαβα πως αναστατώθηκε. Με

δομάδες αργότερα, κάποιος από την ομάδα συγχώνευσης ήρθε να με δει και μου είπεοψιάζονταν ότι η Μόλι έπαιρνε απόρρητες πληροφορίες σπίτι. Το ερευνήσαμε, και

γουρευτήκαμε πως σκόπευε να πουλήσει πληροφορίες της εταιρείας σε κάποιον, την απέλυσα

Ο Εντουάρντ γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της. «Σου φαίνεται σωστό αυτό;»

Της φαινόταν; Η Βίβιαν ανοιγόκλεισε τα μάτια της, ακόμα έκπληκτη από την εκδοχή του Χ

Μίλησα στη Μόλι. Μου είπε πως είχαν σχέση. Και επίσης πως αναζήτησε τον αντίπαλό του

τζερ –εννοώ τον Ίστον Φιν– αφότου την απέλυσε ο Χαβιέ επειδή δεν ήθελε πλέον να κοι

ζί της.»

«Αυτό είναι παράλογο. Ποτέ δε θα έκανα κάτι τέτοιο.» Γύρισε προς τη Βίβιαν, κοιτάζοντάπρώτη φορά κατά τη διάρκεια της συζήτησης. «Σε εκμεταλλεύτηκα όσο καιρό είμαστε μαζί;

Ο Εντουάρντ έξυσε το πιγούνι του. «Εσείς οι δυο έχετε σχέση.» Ακουγόταν περισσότερο

τηγορία παρά σαν ερώτηση.

Η Βίβιαν ένιωσε τη ζέστη να απλώνεται στο πρόσωπό της. Κοίταξε τον Χαβιέ. «Δ

μεταλλεύτηκες. Δεν έχω κανένα παράπονο.»

«Το να απολύσω τη Μόλι ήταν το καλύτερο που έκανα. Θα μπορούσα να την είχα μηνύσει,

ν άφησα να φύγει» είπε ο Χαβιέ στον Εντουάρντ.

«Ξέρω πως ο Χαβιέ δεν τη σκότωσε» είπε η Βίβιαν στον Εντουάρντ. «Με έπεισε για αυτό. Ααι σίγουρη πως κάποιος το έκανε.»

«Και ο ερευνητής; Έχουμε κάτι για αυτόν;»

«Αμφιβάλλω.» Ο Χαβιέ έβγαλε το τηλέφωνό του και βρήκε τα στοιχεία επικοινωνίας. «

ορώ να σου δώσω τα στοιχεία επικοινωνίας του.» Πήρε ένα σημειωματάριο, έγραψε πάνω

ξεις και το έδωσε στον Εντουάρντ. «Λέγεται Ματ Σμιθ. Είναι ένας πιστός υπάλληλος

ειαζόμαστε να ερευνήσουμε για κάποιον.»

«Θα μπορούσε ο Φιν να έχει προσλάβει τους δυο άντρες να την ακολουθούν;» ρώτησε η Βί

«Γιατί να τρομάξει τη Μόλι, εφόσον ήταν με το μέρος του;» ρώτησε ο Χαβιέ.Είχε κάποια λογική. Η Μόλι ήταν μόνο χρήσιμη στον Ίστον Φιν, και χωρίς να του κοστίσει.

«Δεν ξέρω τι έγινε» είπε ο Χαβιέ. «Η Μόλι ήταν ασταθής. Ποιος ξέρει με τι είδους ανθρώ

λέχτηκε; Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν είχα καμία σχέση με το θάνατό της.»

«Λοιπόν» παρενέβη ο Εντουάρντ, με έκφραση συγκεντρωμένη και πανέτοιμη. «Πρέπει να

ποια απόφαση.»

«Τι απόφαση; Μόλις παραδέχτηκε ότι έκανε λάθος.»

«Χαβιέ, δεν μπορώ να υπογράψω μια συγχώνευση μαζί σου αν υπάρχει κάποια πιθανότητα

νδέσουν με το θάνατο ή την αυτοκτονία αυτού του κοριτσιού. Θα ήταν λάθος σε προσω

Page 81: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 81/120

πεδο και επαγγελματικά δεν μπορώ να διακινδυνεύσω τα επιχειρηματικά μου συμφέροντα

υμά μου. Χρειάζομαι περισσότερες πληροφορίες. Ο ερευνητής μου λέει πως ο μόνος ζωντ

γγενής της Μόλι είναι η μητέρα της, που μένει στην Ελβετία. Ίσως μπορεί να μας βοηθήσ

ταλάβουμε τι συνέβη, αν υπάρχει καμία περίπτωση η Μόλι να έπασχε από κάποια αρρώστια π

βιαν δε γνώριζε.»

«Είναι κακή ιδέα» είπε η Βίβιαν, ενθυμούμενη πόσο απόμακρη ήταν η μητέρα της Μόλι μετ

δεία. Είχε φύγει από την Αγγλία όσο πιο γρήγορα μπορούσε, σχεδόν χωρίς να πει κουβέντα

βιαν.

«Εγώ λέω να ρωτήσουμε τη μητέρα της» είπε ο Χαβιέ.

Ο Εντουάρντ χτύπησε τα δάχτυλά του. «Είναι ένα λεπτό θέμα. Πρέπει να αντιμετωπ

οσωπικά, αλλά δε θέλω να εμπλακώ περισσότερο από ό,τι χρειάζεται. Πρέπει να το χειρ

ύ.» Κοίταξε τον Χαβιέ. «Πήγαινε στην Ελβετία και μίλησε στη μητέρα της Μόλι. Δες αν γνω

τι που θα μας βοηθήσει να αξιολογήσουμε τι έγινε. Κατάγραψέ το και φέρε το μου αύριο.»

«Θα το κάνω.»

«Πώς θα είσαι σίγουρος πως η γυναίκα που θα μιλήσει θα είναι η μητέρα της Μόλι; Μπορ

αι οποιαδήποτε. Δε χρειάζεται καν να φύγει από τη χώρα» είπε η Βίβιαν.

«Θα πας μαζί του» είπε ο Εντουάρντ με ήρεμη σιγουριά. «Και οι δυο έχετε ισχυρούς λόγου

ανακαλύψετε τι έγινε, και σας εμπιστεύομαι περισσότερο από έναν ερευνητή. Χαβιέ, α

σάνισες αυτή τη γυναίκα μέχρι θανάτου, θα έχεις τη συμφωνία υπογεγραμμένη μόλις γυρ

λά αν έχω αμφιβολίες για το πώς το διαχειρίστηκες, θα πρέπει να ακυρώσω τη συμφ

γχώνευσής μας και ίσως ακόμα και να σκεφτώ την πρόταση του Ίστον Φιν, αφού ενδιαφέ

σο.» Ο Εντουάρντ σηκώθηκε.

«Πώς θα βρούμε τη μητέρα της;» ρώτησε η Βίβιαν.

«Αυτή τη διεύθυνση εντόπισε ο ερευνητής μου.» Ο Εντουάρντ έδωσε ένα κομμάτι χαρτίαβιέ. «Τώρα πρέπει να αντιμετωπίσω τους δημοσιογράφους που κάνουν υποθέσεις γι

γχώνευση. Πηγαίνετε. Περιμένω να έχω νέα σας αύριο.» Ο Εντουάρντ πάτησε ένα από τα π

υμπιά που άναβαν πάνω στο τηλέφωνο στο τραπέζι.

Γι’ αυτό είχε μια πολυπόθητη αυτοκρατορία. Όταν ήταν ώρα για επιχειρήσεις, ο άνθρ

ύλευε γρήγορα.

* * *

όση ώρα θα είναι η πτήση;» ρώτησε η Βίβιαν όταν επιβιβάστηκαν στο ιδιωτικό αεροπλάνβιέ.

«Όχι πολύ.» Κάθισε απέναντί της. Μπορούσε να είχε διαλέξει οποιαδήποτε άλλη θέση

ελε, μπορούσε να είχε επιλέξει να μην την κοιτάει καν.

Αλλά το να μην την κοιτάει ήταν αδύνατον.

 Έπρεπε να την κοιτάει για να υπενθυμίζει στον εαυτό του πόσο ηλίθιος ήταν που παραλί

ωτευτεί τη γυναίκα που είχε μοναδικό στόχο της να του καταστρέψει τη ζωή. Τη Βίβιαν Φό

υ του είχε πει ψέματα και τον είχε χρησιμοποιήσει για να ευχαριστήσει έναν άλλο άντρα.

Όπως και η μητέρα του.

Page 82: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 82/120

«Τι δουλειά είχε ο Ίστον στο γραφείο του Εντουάρντ όταν πήγαμε εκεί;»

«Προσπαθούσε να πείσει τον Εντουάρντ να σκεφτεί την προσφορά του για τη συγχώνευση

ς δικής μου. Πότε του μίλησες τελευταία φορά;»

Η Βίβιαν αναστέναξε. «Χθες.»

«Πώς;»

«Αγόρασα ένα προπληρωμένο τηλέφωνο στο μαγαζί με τα αναμνηστικά. Μπορείς κάλλιστ

μάθεις. Έχω τελειώσει με τα ψέματα.»

«Πλήρωσα ένα τηλέφωνο για να μπορέσεις να πάρεις τον Ίστον.» Δεν μπορούσε να συγκραν πικρία από τη φωνή του.

«Λυπάμαι, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος. Δεν είχα το πορτοφόλι μου ή κάποια χρήματα.»

Από όλους τους αντιπάλους του, η Βίβιαν είχε συμμαχήσει με τον Ίστον.

 Όχι μόνο αυτό, αλλά την είχε αγγίξει. Την είχε.

Ο Χαβιέ έσφιξε τόσο πολύ τις γροθιές του, που τα νύχια του μπήκαν μέσα στο δέρμα του.

Ο Ίστον Φιν… ο αιώνιος αντίπαλος και εχθρός του, που υποτίθεται πως ήταν αδρανής

πνήσει και πάλι. Οι δρόμοι τους δεν είχαν διασταυρωθεί για τουλάχιστον πέντε χρόνια, ό

τον πλειοδότησε παραπάνω από εκείνον την τελευταία στιγμή για ένα κομμάτι εξαίρετης γη

α Υόρκη. Ο Χαβιέ δεν είχε σκεφτεί πρόσφατα την επιχείρηση αντικών του Ίστον, αφ

ευνητής του δεν είχε βρει κάποια ίχνη σαμποτάζ. Ακόμα και όταν η Μόλι είχε πιαστεί να πα

όρρητες πληροφορίες σπίτι, δεν υπήρχαν ίχνη εμπλοκής του Φιν. Είχαν ερευνήσει δίχως επιτ

οθέτοντας πως ίσως σκόπευε να πουλήσει στο μεγαλύτερο πλειοδότη. Και διάολε, ήξερε πω

κετούς αντιπάλους εκεί έξω που θα λάτρευαν να απλώσουν τα πλοκάμια τους στη συγχώνευσ

Ο γέρος άντρας ήταν επιδέξιος.

 Πώς μπόρεσα να αφήσω τη Βίβιαν να καταλάβει ένα μέρος στο μυαλό μου, που έπρεπε να

γκεντρωμένο μόνο στη συγχώνευση;

Η γυναίκα που νόμιζε πως άξιζε το χρόνο του και το κρεβάτι του, η δυναμική γυναίκα μ

ωτότητα που τον είχε εμπνεύσει να σκάψει βαθιά και να αποκαλύψει τις δικές του κρυμ

υναμίες, το παρελθόν του… Αυτή η γυναίκα ήταν ένα ψέμα.

«Δεν υπάρχει σωματοφύλακας;» ρώτησε η Βίβιαν.

«Είμαστε μόνο εγώ και εσύ» της είπε. Ο Χαβιέ ήθελε όσο πιο λίγα άτομα γύρω τους γινόταν

ι εμπιστευόταν το σωματοφύλακά του, δεν ήθελε κανείς να πει στον Ίστον πού βρίσκο

κοπεύω να βρω αυτή τη γυναίκα. Αν έχεις κάποιο κόλπο κρυμμένο στο μανίκι σου, ξέχασέ το

«Γιατί να έχω κάποιο κόλπο στο μανίκι μου;»

Ο Χαβιέ δεν ήξερε. Ανησυχούσε όταν δεν μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις της. Το με

βάντας και ορχιδέας που φορούσε τον περικύκλωσε, το άρωμά της αιωρήθηκε μέσα

ροπλάνο.

«Για να κερδίσεις χρόνο για τον Ίστον. Για να με βγάλεις από το παιχνίδι.»

«Χαβιέ, ξέρω πως δε σκότωσες τη Μόλι. Δε θέλω καμία σχέση με τον Ίστον. Αλλά υπάρ

ποια αναπάντητα ερωτήματα, και αν και αμφιβάλλω πως η μητέρα της θα είναι μεγάλη βοή

αι μαζί σου.» Μια σουβλιά λύπης χρωμάτισε τη φωνή της.

Απλώς ένα θέατρο.

Page 83: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 83/120

«Έχεις ιδέα τι έκανες; Εξαιτίας των αβάσιμων υποψιών σου, μια μεγάλη επιχειρημ

μφωνία έχει καθυστερήσει. Έχω πολλούς ανθρώπους που εξαρτώνται από εμένα, που οι δου

υς κινδυνεύουν.»

«Δεν ήξερα πως είσαι τόσο αλτρουιστής.» Η φωνή της είχε ένα ίχνος σαρκασμού ή

πληξης. Δεν μπορούσε να καταλάβει πια.

«Είμαι δίκαιος. Τι σου υποσχέθηκε ο Ίστον, χρήματα;» Ο θυμός του φούντωσε – θυμός μ

υτό του για την ανικανότητά του να ξεχάσει το θέμα. Ήταν η ιδέα πως εμπλεκόταν ο Ίστ

τον και η Βίβιαν.«Δε με ενδιαφέρουν τα χρήματα.»

«Γιατί όχι; Έχεις αρκετά;» Αναρωτήθηκε αν ο Ίστον τής είχε αγοράσει χρυσαφικά ή άλλα ακ

ρα. Το στήθος του σφίχτηκε καθώς φανταζόταν τη Βίβιαν στο κρεβάτι με το γέρο μπάσταρδο

Δε θα επέτρεπε στον εαυτό του να νοιάζεται με ποιον είχε κοιμηθεί.

«Δεν έχω αρκετά.» Ανασήκωσε περιφρονητικά τους ώμους της, λες και δεν ενδιαφερόταν

χρήματα δεν είχαν καμία σημασία για εκείνη.

 Μεγάλο αστείο.

Η αεροσυνοδός μπήκε στην καμπίνα του αεροπλάνου, χαμογελώντας καθώς του έδινετήρι ουίσκι και στη Βίβιαν ένα ποτήρι πορτοκαλάδα. Συνήθως δεν έπινε κατά τη διάρκεια

ρας, αλλά χρειαζόταν κάτι για να ηρεμήσει τον αναβρασμό των συναισθημάτων του.

Την παρακολούθησε καθώς έπινε το χυμό της, διχασμένος ανάμεσα στο να θέλει να εξαφαν

ό τη ζωή του και το να τη θέλει τόσο απελπισμένα που πονούσε σωματικά.

Το να τη θέλει μετά από όλα αυτά που είχε κάνει – ήταν μια νέα κατάντια. Αλλά η ιδέα το

ν τραβήξει πάνω του, να της σκίσει τα ρούχα και να την πάρει με τον πιο πρωτόγονο τρόπ

ορούσε να φύγει από το μυαλό του. Όποιο σεξουαλικό ξόρκι είχε υφάνει γύρω του λειτουργ

όμα, όπως και κάποιο κομμάτι του που ευχόταν να μη λειτουργούσε.Ο Χαβιέ τράβηξε το δίσκο πιο κοντά του, πάνω από τη στύση του. Το ίδιο του το σώμα τον

οδώσει.

«Πώς μπορείς να είσαι πιστή σε έναν εραστή που δεν ενδιαφέρεται αν θα κοιμηθείς με έναν

τρα;» Έπρεπε να μάθει.

«Ποιος, ο Ίστον;» Εκείνη γύρισε τις σελίδες ενός επιχειρηματικού περιοδικού που είχε πάρε

εντοιχισμένο ράφι δίπλα από το παράθυρο. «Δεν ήταν ο εραστής μου.»

«Δε σε πιστεύω.»

«Σου είπα πως δεν υπάρχει κανένας άντρας στη ζωή μου, θυμάσαι;»

«Λοιπόν, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κάθαρμα. Όχι άντρας. Αλλά όμως είναι α

ολογία.»

«Δε σου είπα ψέματα για αυτόν.» Έκλεισε το περιοδικό και κοίταξε γύρω της, πριν τα

τια της συναντήσουν τα δικά του.

«Για τι άλλο δεν είπες ψέματα;»

Δεν είχε καμία σημασία πια, αλλά ήθελε να τα μάθει όλα. «Για τους γονείς σου; Την παιδική

ικία;» Ο τόνος της φωνής του υψώθηκε καθώς μιλούσε.

«Δεν είπα ψέματα για τους γονείς μου ή γενικά τη ζωή μου. Είπα ψέματα για ποιο

Page 84: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 84/120

ισκόμουν στο γραφείο σου, και εξελίχθηκε από εκεί. Αλλά το έκανα αυτό γιατί είχα ένα σκοπ

Ο Χαβιέ γέλασε κοφτά. «Πώς γνώρισες τον Ίστον;»

«Η Μόλι τον προσέγγισε γιατί ήξερε πως επίσης ενδιαφερόταν πάρα πολύ για τη συγχών

ετά την κηδεία, με πλησίασε –η μόνη φορά που συναντηθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο–

ότεινε να συνεχίσω αυτό που είχε ξεκινήσει η Μόλι.»

«Τον συνάντησες μόνο μια φορά;» Ο Χαβιέ ρουθούνισε. «Δεν το πιστεύω.»

«Δε θα συνεχίσω να σου απολογούμαι επειδή είπα ψέματα» είπε η Βίβιαν. «Προφανώς με μ

ι δεν πιστεύεις οτιδήποτε κι αν πω… και δε με νοιάζει τι πιστεύεις για μένα σε αυτό το σημυ έριξε ένα έντονο βλέμμα, αξιολογώντας τον, πριν ανοίξει ξανά το περιοδικό.

«Τώρα αυτό μπορώ να το πιστέψω» είπε ξερά, σηκώνοντας σε πρόποση το ποτήρι του

ίσκι.

Το αεροπλάνο προσγειώθηκε ομαλά σαράντα λεπτά μετά και γρήγορα πέρασαν από τον έλ

τελευταίας τεχνολογίας γερμανικό αυτοκίνητο που είχε ζητήσει ο Χαβιέ από το γρα

οικίασης όταν ταξίδευαν τους περίμενε.

«Δεν έχει λιμουζίνα αυτή τη φορά;» ρώτησε η Βίβιαν.

«Όσο λιγότεροι άνθρωποι εμπλέκονται σε αυτό, τόσο καλύτερα.» Γιατί ανησυχεί τόσο για το να μείνει μόνη μαζί μου;

Ο Χαβιέ κούνησε το κεφάλι του. Δεν ανησυχούσε. Ίσως υπολόγιζε να έχει το σωματοφύλα

α σοφέρ μαζί για να του αποσπά την προσοχή, ή ήλπιζε πως θα μπορούσε να τους πείσει ν

ηθήσουν να στείλει μήνυμα στον Ίστον.

Ο Χαβιέ κράτησε σφιχτά το τιμόνι καθώς έβγαιναν στον κυρίως δρόμο για την πόλη.

 Ήταν μια δροσερή, ηλιόλουστη μέρα και η λίμνη της Ζιρίχης ήταν γεμάτη ανθρώπους. Π

υαρούσαν και στρίγκλιζαν καθώς πετούσαν θρασύτητα φαγητό στις πάπιες στη λίμνη.

μψά ντυμένες γυναίκες είχαν βγάλει βόλτα τα μικροσκοπικά σκυλιά τους γύρω από την πλι αυτοκίνητα αγωνίζονταν για θέσεις πάρκινγκ. Η κίνηση ήταν αργή και χαοτική, όπως περί

ο κέντρο της πόλης, τουρίστες έμπαιναν στο τρόλεϊ, που έκανε ενοχλητικές, συνεχείς στά

γάτες έπαιρναν το τρένο για να πάνε στην πόλη. Φαινόταν πως όπου και αν κοιτούσε,

άζονταν να πάνε κάπου.

 Ινφιέρνο. Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορούσε να πάρει το μυαλό του από τη γυναίκα

θόταν δίπλα του. Δεν μπορούσε να βγάλει την απαίσια εικόνα της Βίβιαν με τον Ίστον α

αλό του. Έπρεπε να επικεντρωθεί στο να εξασφαλίσει τη συγχώνευσή του χωρίς να επιτ

ον εαυτό του να του αποσπάσει την προσοχή η παρουσία της, είτε μέσα στο μυαλό του είτάι του.

«Είναι μέρα. Αν δουλεύει;» ρώτησε η Βίβιαν όταν εκείνος πάρκαρε στο δρόμο σε μια γει

σαίας τάξης.

«Τότε θα βρω πού δουλεύει.» Ο Χαβιέ βγήκε από το αυτοκίνητο.

Περπάτησαν σιωπηλά στο στενό πεζοδρόμιο ενός πιο στενού δρόμου, πέρασαν μ

τιατόρια και ανθοπωλεία, μέχρι που έφτασαν σε ένα ξεθωριασμένο καφέ σπίτι και ο Χ

βεβαίωσε τον αριθμό πάνω από την πόρτα.

Χτύπησε το θυροτηλέφωνο, αλλά δεν απάντησε κανείς. Καθώς αναστέναξε με απογοήτευση

Page 85: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 85/120

ικιωμένη γυναίκα που κουβαλούσε μια τσάντα με ψώνια πλησίασε τη στενή καγκελόπ

οιξε την πόρτα με ένα κλειδί, και όταν ο Χαβιέ άκουσε το θόρυβο πως η πόρτα ξεκλείδ

οιξε διάπλατα την πόρτα, χαμογελώντας ευγενικά.

Η γυναίκα τού χαμογέλασε επίσης και μουρμούρισε ένα ευχαριστώ καθώς μπήκε μέσα. Ο Χ

οσποιήθηκε πως έψαχνε τα κλειδιά του μέχρι που η γυναίκα χάθηκε από το οπτικό του π

ειτα έπιασε την πόρτα πριν κλείσει τελείως. Κοίταξε τη Βίβιαν καθώς έμπαιναν στο κτίριο.

«Δεν έχει ασανσέρ. Τέλεια.» Η Βίβιαν αναρίγησε στη θέα της παλιάς σκάλας. «Σε ποιον ό

νει;»

«Στον τέταρτο.» Ο Χαβιέ μετάνιωσε που την άφησε να προχωρήσει μπροστά του κ

έβαιναν τις σκάλες. Πρόσεχαν να μένουν μερικά βήματα πίσω από την ηλικιωμένη γυναίκα

σης ανέβαινε τα σκαλιά. Το τελευταίο πράγμα που ήθελαν ήταν ανεπιθύμητη προσοχή.

Εκείνος κοίταξε μακριά από τους τέλεια σχηματισμένους γλουτούς της Βίβιαν, που λικνίζο

κάθε βήμα.

Η στενή σκάλα φαινόταν να έκλεινε γύρω του, καθώς αναρωτιόταν πώς θα ήταν αν την έπ

ώ και τώρα πάνω στον τοίχο ή στα σκαλιά. Για να ξεφορτωθεί από το σώμα του τη δηλητηρ

άγκη.

Προς ανακούφισή του, σύντομα έφτασαν στον τέταρτο όροφο.

«Ίσως έχει βγει» είπε η Βίβιαν, αφού χτύπησε την πόρτα μερικές φορές. «Ή δουλεύει.»

Εκείνος είδε την κυρία στην άλλη άκρη του διαδρόμου, που ακόμα πάλευε να βρει το κ

ην τσάντα της, ενώ ισορροπούσε τις τσάντες με τα ψώνια. Η Βίβιαν την πλησίασε και άπλω

ρι της με ένα ζεστό χαμόγελο. «Να σας βοηθήσω» προσφέρθηκε.

Η κυρία τής έδωσε τις τσάντες, και αφού βρήκε το κλειδί για το διαμέρισμα από την τσάντα

οιξε τα χέρια της να πάρει πίσω τις τσάντες. «Ευχαριστώ.»

«Ευχαρίστησή μου.» Η Βίβιαν της έδωσε προσεκτικά πίσω τις τσάντες. «Παρεμπιπτόπως ξέρετε τι ώρα θα επιστρέψει η κυρία στο 4Γ; Ήμουν φίλη της κόρης της.»

Η ηλικιωμένη κυρία χαμογέλασε. «Η Λόρα είναι διακοπές. Πήγε στο Ζουόζ για πεζοπορία

νει κάθε χρόνο την άνοιξη.»

«Ξέρετε πού μένει εκεί;» ρώτησε ο Χαβιέ.

Η κυρία ζάρωσε σκεπτικά το μέτωπό της. «Σε ένα άνετο μικρό μέρος που έχει ένα άγαλμα

υλιών στην είσοδο. Αλλά δεν ξέρω το όνομα.»

«Ευχαριστώ» είπε η Βίβιαν.

«Θα της πω ότι πέρασες.»

«Δεν είναι απαραίτητο» είπε ο Χαβιέ. «Θα πάμε να την επισκεφτούμε στο Ζουόζ.»

Page 86: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 86/120

 Κεφάλαιο Eννιά

τάσαμε» είπε ο Χαβιέ, και η Βίβιαν ξύπνησε ξαφνιασμένη και αποπροσανατολισμένη

λευταίο πράγμα που θυμόταν πριν κλείσουν τα μάτια της ήταν τα παστέλ χρώματα

ιοβασιλέματος πάνω από τη γαλήνια εξοχή, που, μαζί με τον αργό ρυθμό του αυτοκινήτο

νούρισαν και αποκοιμήθηκε.Ακολούθησε τον Χαβιέ από το αυτοκίνητο και χαμογέλασε στην είσοδο ενός σκούρου

ιτιού με ένα μετρίου μεγέθους πέτρινο άγαλμα δυο πουλιών που φιλιόντουσαν μπροστά

πο. Αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο τεταμένα μεταξύ τους, θα τον είχε συγχαρεί για την

σθηση προσανατολισμού του, καθώς κοίταξε μόνο μια φορά το χάρτη πριν βρει το δρόμο

αν γεμάτος με μικρές πανσιόν.

Στη ρεσεψιόν, ο Χαβιέ μίλησε στα γερμανικά με το ρεσεψιονίστ. Η Βίβιαν πήρε ένα φυλλ

τους επισκέπτες και προσποιήθηκε πως διάβαζε ενώ παρακολουθούσε τον Χαβιέ.

 Ήξερε πως η Μόλι δεν είχε αυτοκτονήσει. Πέρα από αυτή την αλήθεια, το μόνο που είχεωτήσεις. Μήπως η Μόλι είχε σχέση με κάποιον άλλο; Μπορεί να υπήρχε κάποια άλλη εξή

α έβγαζε ο Εντουάρντ κάποιο νόημα από την έρευνα του Χαβιέ;

«Βίβιαν» φώναξε ο Χαβιέ. «Η Λόρα Ρίτσαρντσον δεν είναι εδώ.»

«Δεν είναι;» Η Βίβιαν ανοιγόκλεισε τα μάτια της.

«Μένει εδώ, αλλά έχει πάει για πεζοπορία στο δάσος για μερικές μέρες.»

Η Βίβιαν κοίταξε το δάσος μέσα από το μεγάλο παράθυρο. Το σκοτάδι σκέπαζε τα δέ

ήγε εκεί μέσα.»

Ο Χαβιέ ένευσε. «Ναι. Και το ίδιο θα κάνουμε και εμείς.»

«Δεν το νομίζω.» Η Βίβιαν δίπλωσε τα μπράτσα της. «Νυχτώνει.» Η προοπτική το

ριπλανιέται στο ζοφερό δάσος με τον Χαβιέ μετά από μια τόσο μεγάλη μέρα δεν ήταν καθ

λή. Δεν είχε φάει κατά τη διάρκεια της πτήσης. Το άγχος της ήταν δυνατότερο από κάθε επιθ

φαγητό. Τώρα λιμοκτονούσε. «Αν επιτύχουμε σε κάτι άλλο πέρα από το να πεθάνουμε

άντληση, θα είναι στο να την τρομάξουμε μέχρι θανάτου. Δεν μπορούμε να εμφανιστούμε

ση της νύχτας.»

«Προσπαθείς να το καθυστερήσεις;» Ο Χαβιέ πλησίασε πιο κοντά της, με το κοροϊδευ

σπιστο βλέμμα του να την κοιτάζει.«Πεθαίνω της πείνας. Και δεν είμαι ντυμένη για να περιφέρομαι στα δάση.» Ίσιωσε το φό

ς με τα χέρια της και απέφυγε να κοιτάξει το σκούρο γκρι κουστούμι του, που ταίριαζε τέλει

ρδύ σώμα του.

Ο Χαβιέ σταμάτησε για μια στιγμή, έπειτα γύρισε να μιλήσει με το ρεσεψιονίστ. Έβαλ

ειδί στην τσέπη του και επέστρεψε πίσω στη Βίβιαν.

«Εντάξει. Υπάρχει ένα εστιατόριο λίγο πιο κάτω στο δρόμο. Μπορούμε να φάμε κάτι, έπειτ

ιμηθούμε και θα αναχωρήσουμε για να την ψάξουμε αύριο πρωί πρωί.»

«Ευχαριστώ.» Η Βίβιαν χαμογέλασε με ανακούφιση, αλλά εκείνος δεν της ανταπέδωσ

Page 87: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 87/120

μόγελο.

Επέλεξαν να περπατήσουν μέχρι το εστιατόριο. Ο Χαβιέ ήταν σιωπηλός καθώς μπήκαν

λικό μπιστρό.

Το βλέμμα της Βίβιαν ρούφηξε τις ψηλές λάμπες που φώτιζαν ένα δρόμο γεμάτο χαριτω

ιστρό, μικρά μαγαζιά με αντίκες και μια πολυσύχναστη πλατεία, όπου μερικοί άνθρ

ολάμβαναν το δροσερό απόγευμα και συζητούσαν.

Κατά τη διάρκεια του γεύματός τους, ο Χαβιέ έλεγχε τα μηνύματά του στον τηλεφωνητή κ

απτά του μηνύματα στο κινητό του και την αγνοούσε τελείως. Εκείνη αναρωτιόταν. Να έτωπηλή και να υποκρινόταν πως δεν την ένοιαζε; Αλλά η μέρα ήταν μεγάλη. Οι άμυνές της

αντληθεί προ πολλού και εξάλλου του είχε πει την αλήθεια. Είχε αποκαλύψει όλα τα μυστικά

ήτρων της για εκείνον. Γιατί να μην κάνει και αυτός το ίδιο;

«Γιατί αυτή η συγχώνευση έχει τόσο μεγάλη σημασία για σένα;» τον ρώτησε.

Εκείνος σήκωσε το βλέμμα του από το τηλέφωνο και την κοίταξε ελαφρά συνοφρυωμένος.

ω όρεξη για ψιλοκουβεντούλα.»

«Δεν μπορεί να είναι μόνο τα χρήματα. Είσαι ένας πλούσιος άντρας.»

Εκείνος ίσιωσε το σώμα του και την κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο περιφρόνηση.διαφερόταν ούτε στο ελάχιστο να κάνει αυτή τη συζήτηση μαζί της.

«Εγώ σου είπα τι με παρακίνησε» τον πίεσε. «Θέλω να μάθω πως ο λόγος που έκανες όλα

υ έκανες για να προστατεύσεις αυτή τη συγχώνευση δεν είναι μόνο τα χρήματα.»

 Εξάλλου, εγώ ρίσκαρα τα πάντα. Κυνήγησα έναν από τους πιο ισχυρούς άντρες στην Αγγλία

ρα με μισεί και με έχει διαβεβαιώσει πως θα κάνει τη ζωή μου κόλαση.

Δεν ήθελε καν να σκεφτεί τι θα συνεπαγόταν αυτό.

«Γιατί;» τη ρώτησε. «Όλα χρειάζονται κάποιον ευγενή λόγο για να τα δικαιολογήσουμε;»

 Νωρίτερα την είχε προειδοποιήσει πως αν αποτύγχανε η συγχώνευση, άνθρωποι θα έχαναυλειές τους. Ένιωθε αρκετές ενοχές γι’ αυτό, ικανές να γεμίσουν τη λίμνη Ζιρίχη. Αλλά ήξερε

να δημιουργεί ή να σώζει δουλειές δεν ήταν το κίνητρό του. Κάτι άλλο είχε πυροδοτήσε

είλικτη καταδίωξή του για την αυτοκρατορία Μπρουσάρντ.

«Όχι, όχι όλα.» Ανασήκωσε τους ώμους της, με τα δάχτυλά της να παίζουν με το πιρούνι

ό τα μισοφαγωμένα μακαρόνια της.

«Ακόμα και αν είχα κάποιο λόγο, γιατί να τον μοιραστώ μαζί σου;»

«Το να μοιράζεσαι αληθινά συναισθήματα δε σε κάνει κατώτερο, Χαβιέ.»

Για αρκετά λεπτά, εκείνος δεν είπε τίποτα. Καθώς τελείωνε το φαγητό του, το βλέμμα

τίασε σε κάτι πίσω της, κάτι που δεν ήταν εκεί, και η Βίβιαν άφησε τον εαυτό της να νιώσει

λύ της είχε λείψει. Πόσο της είχε λείψει αυτός ο λιγοστός χρόνος που είχε περάσει με αυτόν

μιζε πως ήταν ο αληθινός Χαβιέ – ο άντρας πίσω από τη μάσκα, που είχε προβλήματ

αύματα και ανασφάλειες όπως οποιοσδήποτε άλλος. Ο άντρας που την έκανε να νιώσει σημα

ι αγαπητή όταν είχε ανοίξει την πόρτα στο παρελθόν του, κάτι που προφανώς δεν το έκανε συ

 Αυτός ο άντρας είχε εξαφανιστεί .

Ο Χαβιέ σηκώθηκε όρθιος. «Ώρα να φύγουμε.» Έβγαλε μερικά χαρτονομίσματα και τα έ

νω στο τραπέζι.

Page 88: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 88/120

Καθώς γύριζαν πίσω, η Βίβιαν ξαναέφερε στο μυαλό της τις αναμνήσεις της από τις λίγες μ

υς στο Παρίσι. Τον τρόπο που το δέρμα της είχε ανταποκριθεί στο άγγιγμά του. Πώς τη βοή

ξεπεράσει παλιές ανασφάλειες.

 Ήταν τόσο απορροφημένη στις σκέψεις της, που ανέπνευσε με σοκ όταν το μπράτσο του Χ

λίχτηκε γύρω από τη μέση της και την τράβηξε από το δρόμο μέσα σε ένα σκοτεινό στενάκι.

Το χέρι του κάλυψε το στόμα της. «Σςςς.»

 Ήταν επικίνδυνα κοντά και εκείνη κοίταξε πίσω του. Δεν μπορούσε να διακρίνει κάτι άλλο

ό το σκουπιδοτενεκέ εκεί κοντά και μερικές γάτες που κοιμόνταν. Μια δέσμη φωτός απμπα αποκάλυψε την ανησυχία που ήταν χαραγμένη στο πρόσωπό του.

 Όταν έβγαλε το χέρι του από το στόμα της, εκείνη ψιθύρισε: «Τι κάνεις;»

Ο Χαβιέ κοίταξε πάνω από τον ώμο του και το ίδιο έκανε και εκείνη. Ένας άντρας προχωρ

ο δρόμο που ήταν πριν. Ο Χαβιέ πρέπει να ήξερε ποιος ήταν και γιατί ήταν σημαντικός, αλ

βιαν δεν είχε ιδέα τι γινόταν.

 Όχι ότι την ενοχλούσε το να είναι κοντά του για άλλη μια φορά. Το σώμα της ανταποκριν

ο δικό του με μια συνταρακτική ανατριχίλα στο βάθος του στομαχιού της.

Λες και το αισθάνθηκε, εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω.«Χαβιέ, τι συμβαίνει;»

«Σιγουρεύομαι πως δε μας ακολουθούν» είπε εκείνος. «Αυτός ο άντρας ήταν στο εστιατόρι

υγε αμέσως αφότου φύγαμε και εμείς.»

Η Βίβιαν κούνησε το κεφάλι της. «Γιατί να μας ακολουθούν;»

«Ίσως ο Ίστον δε θέλει να βρω τη μητέρα της Μόλι. Ίσως την έχει βρει ήδη και την

αγοράσει.»

Συνέχισε να κοιτάζει τον άντρα, και προς ανακούφιση της Βίβιαν, μια γυναίκα και ένα πα

υ γελούσε τον συνάντησαν και όλοι μαζί μπήκαν σε ένα αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμέντω στο στενό δρόμο. Ο Χαβιέ αναστέναξε.

«Χαβιέ, χρειάζεσαι ξεκούραση. Δεν είμαι ηλίθια. Έχω καταλάβει πως ο Ίστον δεν είναι κ

θρωπος, αλλά –»

«Τώρα συμφωνείς μαζί μου» είπε ξερά. Έφυγαν από το δρομάκι και συνέχισαν να περπ

σω στην πανσιόν.

Η Βίβιαν τον κοίταξε, και ακόμα και στο χαμηλό φως, μπορούσε να δει τα σκούρα μάτια τ

μπουν με περιφρόνηση. «Μπορούσε να κάνει πως δε με ξέρει όταν με είδε προηγουμένω

αφείο του Εντουάρντ» του υπέδειξε. «Αλλά φρόντισε να με φωνάξει με το όνομά μου. Ήθε

εκθέσει σε εσένα. Ήθελε να ξέρεις πως ήμουν μέρος του σχεδίου του.»

Εκείνος ένευσε.

Λοιπόν, τουλάχιστον συμφωνούσαν σε ένα πράγμα.

Περπάτησαν σιωπηλοί για μερικά λεπτά. «Αν δε σε εξέθετε, θα μου το έλεγες;» τη ρώτησε.

«Θα με πίστευες αν έλεγα ναι;»

«Όχι.»

«Τότε πέτυχε αυτό που ήθελε.»

Page 89: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 89/120

«Αυτό το έκανες μόνη σου, Βίβιαν.»

Εκείνη σταμάτησε μπροστά του και τον κοίταξε στο πρόσωπο. «Χαβιέ.» Δεν ήθελε να

ιτάξει στα μάτια. «Είπες πως η Μόλι ήταν περιπέτεια της μιας βραδιάς για σένα. Με έκα

στέψω πως εσείς οι δυο είχατε σχέση. Υπάρχει κάποια πιθανότητα να σε ερωτεύτηκε και εσ

ν το κατάλαβες;»

«Είχα πιει μερικά ποτά, αλλά δε φέρθηκα ανεύθυνα. Όταν κοιμηθήκαμε μαζί, της είπα πω

ω κάτι άλλο να της δώσω. Δεν την εξαπάτησα.»

Δεν είχε τίποτα παραπάνω να δώσει στη Μόλι ή σε κανέναν; Η ερώτηση την έκαιγε στην ς γλώσσας της. Αλλά κρίνοντας από τη σοβαρότητα στην έκφρασή του και τον τρόπο

μάτιζε, ο Χαβιέ είχε τελειώσει με την προσωπική συζήτηση.

Δεν μπορούσε να ανησυχήσει μήπως τον χάσει. Δεν τον είχε ποτέ για να τον χάσε

αγματικά. Το μόνο που είχε ήταν μια τρελή έλξη που δεν είχε καμία σχέση με τη λογική, κα

οπνικτική αίσθηση μιας χαμένης ευκαιρίας που δε θα ξαναρχόταν ποτέ. Δυστυχώς για εκείνη

ε ούτε καν τη δυνατότητα αυτή τη στιγμή να αντιμετωπίσει αυτά τα συναισθήματα.

Μέχρι να φτάσουν στην πόρτα της πανσιόν, η Βίβιαν λαχταρούσε μοναξιά. Το μόνο που ή

αν να κλείσει την πόρτα του δωματίου, να ξεντυθεί και να κάνει ένα μεγάλο, καυτό ντους. Κάψει. Μπορούσε ήδη να νιώσει τα μάγουλά της να σκληραίνουν, τη θερμή πίεση να αυξά

τω από το μέτωπό της. Όλα τα δάκρυα που είχε καταπνίξει κατά τη διάρκεια της ημ

λιπαρούσαν να απελευθερωθούν. «Τι ώρα πρέπει να φύγουμε αύριο;»

«Νωρίς. Θα σε ξυπνήσω αν κοιμάσαι ακόμα.»

«Εντάξει. Μπορώ να έχω το κλειδί του δωματίου μου;» Άπλωσε το χέρι της.

Ο Χαβιέ έβγαλε ένα κλειδί από την τσέπη του. «Του δωματίου μας. Θα το μοιραστούμε.»

«Δε νομίζω πως είναι καλή ιδέα.» Η Βίβιαν δεν προσπάθησε καν να κρύψει τη νευρικότητά

αν πολύ αργά για αυτό.«Ούτε και εγώ.» Άνοιξε διάπλατα την πόρτα και της έκανε νόημα να περάσει μέσα. «Αλλά

πιστεύομαι, οπότε δεν έχω επιλογή.»

Το μικρό δωμάτιο ήταν τελείως διαφορετικό από την πολυτελή σουίτα που είχαν μοιραστε

αρίσι. Τα έπιπλα είχαν δει και καλύτερες μέρες. Το βλέμμα της πήγε από τη στενή είσοδο

λινο μπαούλο με το στρογγυλό καθρέφτη, στο… ένα διπλό κρεβάτι που ήταν καλυμμένο μ

οιχτό πράσινο πάπλωμα.

Κοίταξε για άλλο κρεβάτι, αλλά το μόνο που μπορούσε να δει ήταν μια ξαπλώστρα σ

νία, ένα κομοδίνο με ένα παλιομοδίτικο ξυπνητήρι και μια λάμπα και την πόρτα του μπάνιουΚαθάρισε το λαιμό της. «Δε θα λειτουργήσει αυτό.»

«Θα κοιμηθώ στην καρέκλα.»

Δεν μπόρεσε να μην  παρατηρήσει τον ελαφρά βραχνό τόνο της φωνής του όταν έδειξ

πλώστρα.

«Δε θα χωρέσεις σε αυτήν.» Η σκέψη του μεγάλου κορμιού του στριμωγμένου στην ξαπλώ

αν παράλογη.

Πιο παράλογη ήταν η φαντασίωση του γυμνού κορμιού της πάνω στο δικό του σε αυτή

πλώστρα, τα δυνατά χέρια του στην κάθε πλευρά της μέσης της καθώς εκείνη έγερνε προς τα

Page 90: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 90/120

κεφάλι της με ένα βογκητό καθαρής ευχαρίστησης. Εκείνος θα φίλαγε το λαιμό της, θα χά

σκληρές θηλές της και θα τη φιλούσε.

Η Βίβιαν ανοιγόκλεισε τα μάτια της για να διώξει αυτή την τρελή εικόνα από το μυαλό τη

θάρισε ξανά το λαιμό της.

«Θα τα καταφέρω» είπε ανέμελα. «Θέλεις να χρησιμοποιήσεις πρώτη το μπάνιο; Θέλω να

ύπνο.» Αν και ήταν δισεκατομμυριούχος και ήταν συνηθισμένος στα καλύτερα πράγματα

ή, η πρακτικότητά του την εντυπωσίαζε. Δεν ήθελε να κάνει μεγάλο θέμα το άχαρο δωμ

όμα και εκείνη ήθελε να διαμαρτυρηθεί… αλλά εκείνος ούτε λέξη. Ήταν πρόθυμος να διπλ

μεγάλο κορμί του σε μια παλιά, στενή ξαπλώστρα.

Ή ίσως απλώς να θέλει να κοιμηθεί;

Η Βίβιαν εξαφανίστηκε στο μικρό, λειτουργικό μπάνιο. Έκανε ένα ντους και έπλυνε στο χέ

υτιέν και το εσώρουχό της.

Είχαν φύγει από το Παρίσι τόσο βιαστικά, που δεν είχαν πάρει τίποτα, και δεν υπήρχαν μα

οιχτά τέτοια ώρα στο Ζουόζ. Δεν είχε άλλη επιλογή από το να τυλιχτεί με μια πετσέτα. Ίσα

λυπτε τους μηρούς της. Προς ανακούφισή της, όταν πέρασε δίπλα από τον Χαβιέ,

ασχολημένος με το να κοιτάζει τα μηνύματα στο τηλέφωνό του. Το πάτωμα έκανε θόρυβο

αν μερικά βήματα μακριά από το κρεβάτι.

Εκείνος ανασηκώθηκε, παίρνοντας τα μάτια του από το τηλέφωνο. Αργά, πολύ αργά, το βλ

υ πήγε από τα πόδια της στους γυμνούς μηρούς της, πάνω στο στήθος της, για να μείνε

όσωπό της.

Ο λαιμός της έκλεισε καθώς τα μάτια του συνάντησαν τα δικά της και τα βλέμματά

ρφώθηκαν για μερικά δευτερόλεπτα.

 Σέξι.

 Επικίνδυνο. Απαγορευμένο.

Δεν μπορούσε να τον κοιτάζει και να ξεχάσει πόσο παράφορα καυτός ήταν γυμνός. Ο τρ

υ τα δάχτυλά του γλιστρούσαν μέσα της. Τα χέρια του, εξερευνώντας ανελέητα κάθε σπιθαμ

ρμιού της. Κάνοντάς τη να νιώθει σαν μια εξουσιαστική, επιθυμητή, δυναμική γυναίκα.

Κάνοντάς τη να νιώθει.

Λες και ξύπνησε από λήθαργο, ο Χαβιέ σηκώθηκε.

Πέρασε από δίπλα της τόσο κοντά, ώστε μπορούσε να μυρίσει το άφτερ σέιβ του, που α

ριζε από το πρωί, και τη δικιά του ανδρική μυρωδιά. Έκλεισε την πόρτα του μπάνιου πίσωι σύντομα άκουσε το νερό να τρέχει. Η Βίβιαν ανέβηκε στο κρεβάτι, πέταξε την πετσέτα στο

ι γρήγορα τράβηξε το λεπτό σεντόνι και το πάπλωμα πάνω από τη γύμνια της.

Αλλά ούτε και η γύμνια της δεν την έσωσε από την καυτή αίσθηση που κάλυπτε το σώμα

ίταξε γύρω της, ελπίζοντας να βρει ένα κλιματιστικό, ακόμα και ένα από αυτά τα παλιά

αναν θόρυβο και έμοιαζαν να είχαν κατασκευαστεί αιώνες πριν. Ακόμα και ένας ανεμιστήρ

ανε.

Τίποτα.

Κοίταξε το ταβάνι, έπειτα γύρω της και πιο πέρα. Δεν υπήρχε ανεμιστήρας.

Page 91: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 91/120

Είχε υπολογίσει σε περισσότερο χρόνο για να προετοιμάσει τον εαυτό της για αυτό πο

χόταν – δέκα λεπτά ή και περισσότερο, αν και ακόμα και αυτό δε θα ήταν αρκετό. Αλλά νωρ

ό ό,τι θα ευχόταν, άκουσε το οξύ τρίξιμο της βρύσης που έκλεινε. Έσβησε τη λάμπα λίγο

οίξει η πόρτα, και τα βήματά του πλησίασαν.

Εκείνη έκλεισε τα μάτια της, προσποιούμενη πως κοιμόταν.

«Κάνει ζέστη εδώ.»

Η Βίβιαν άνοιξε τα μάτια της. Το μαύρο σκοτάδι δεν την άφηνε να δει τι φορούσε… ή

ρούσε. Το πάτωμα έτριξε κάτω από τα γυμνά πόδια του, και καθώς πλησίασε πιο κοντά, η κας άρχισε να χτυπάει δυνατότερα.

«Δεν έχει κλιματιστικό» είπε η Βίβιαν. «Το έλεγξα.»

«Θα ανοίξω το παράθυρο.» Άναψε τη λάμπα.

Το φως αποκάλυψε το μεταξωτό του εσώρουχο. Επίσης αποκάλυψε και το γυμνό στήθος

ι άρχισε να νιώθει ένα έντονο σφίξιμο στην ένωση των μηρών της.

Δεν της έδινε καμιά σημασία. Εκείνη ανασηκώθηκε στους αγκώνες της, σηκώνοντας τα

ς στο μεγάλο παράθυρο πάνω από το κρεβάτι. Ο Χαβιέ θα έπρεπε να πατήσει πάνω στο κρ

να το φτάσει.Και αυτό ακριβώς έκανε.

«Μπορώ να μετακινηθώ» προσφέρθηκε, τραβώντας το πάπλωμα πάνω όταν το πόδι του πά

στρώμα.

«Θα μου πάρει μόνο ένα δευτερόλεπτο.»

Ένα οδυνηρό δευτερόλεπτο.

Το να πλύνει το εσώρουχό της αντί να το φορέσει δεν ήταν καλή ιδέα. Η Βίβιαν έσφιξε τα π

ς μαζί, θέλοντας να σβήσει την υγρασία ανάμεσά τους, όπως ευχόταν να μπορούσε να σβήσ

αμνήσεις του ανδρισμού του να βυθίζεται βαθιά και δυνατά μέσα της, της καυτής γλώσσας τδεύει τις σκοτεινές γωνίες του στόματός της.

«Πολύ καλύτερα» είπε ο Χαβιέ όταν άνοιξε το παράθυρο και ένα απαλό αεράκι μπήκε

μάτιο, με τη μυρωδιά από τις φλαμουριές να αρωματίζει τον καθαρό αέρα.

Εκείνος επέστρεψε στην καρέκλα του.

Η Βίβιαν έσπασε τη σιωπή. «Καληνύχτα, Χαβιέ.»

Εκείνος δεν απάντησε.

* * *

λαμπερό φως του ήλιου έπεσε στο πρόσωπο της Βίβιαν. Έτριψε με την ανάστροφη της παλ

ς τα μάτια της και τα άνοιξε αργά για να απολαύσει το πρωινό.

Με ένα χασμουρητό, ανακάθισε στο κρεβάτι, με τα πόδια σταυρωμένα και τα χέρια πάνω α

φάλι της, σαν μια τεμπέλικη γάτα που τεντωνόταν. Ένα βήξιμο από την άλλη πλευρά

ματίου τής θύμισε πως δεν ήταν μόνη της και γρήγορα κάλυψε τον εαυτό της με ένα σεντόν

ιτάξει προς το μέρος του Χαβιέ.

«Κα-καλημέρα.»

Page 92: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 92/120

Εκείνος σηκώθηκε, κοιτάζοντας μακριά. Τα μαλλιά του ήταν υγρά και φορούσε το παντ

υ κουστουμιού του και το άσπρο του πουκάμισο ξανά.

«Παρακοιμήθηκα; Πόση ώρα –»

«Μόλις γύρισα από τη ρεσεψιόν. Σου έφερα κάτι να φας.» Έδειξε προς το μικρό δίσκο πάνω

ρταριέρα. Υπήρχε ένα μικρό φλιτζάνι καφέ, ένα σάντουιτς και ένα μήλο.

«Ευχαριστώ.»

«Έχω χάρτη. Έφερα μερικά απαραίτητα από τον υπάλληλο του γραφείου.» Κούμπωσ

γάλο πράσινο σακίδιο καθώς μιλούσε. «Πρέπει ακόμα να σταματήσουμε σε ένα μαγαζί γρουμε τα κατάλληλα ρούχα για να πάμε στο δάσος.»

«Έχεις καμιά ιδέα για το πού είναι η Λόρα;»

«Ο υπάλληλος μου έδειξε στο χάρτη πού πάει συνήθως. Είναι μια δημοφιλής περιοχ

μπινγκ.»

Εκείνη ένευσε, διστάζοντας να βγει από το κρεβάτι. Φυσικά ήθελε να μάθει αν η Λόρα είχε

μαντικό να πει που η Βίβιαν δε γνώριζε ήδη για τη Μόλι. Αλλά την ίδια στιγμή, ένα μέρος τη

οειδοποίησε πως το να βρουν τη Λόρα σήμαινε πως δε θα έβλεπε τον Χαβιέ ξανά.

«Θα σε περιμένω έξω.» Πήρε το σακίδιο και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Όταν ντύθηκε και βγήκε από το δωμάτιο, ο Χαβιέ την οδήγησε σε ένα μικρό μαγαζί με

ζοπορίας. «Δεν έχουμε πολύ χρόνο» είπε εκείνος. Το μαγαζί είχε κάποιες καλές και ακόμ

ριβές μάρκες και τα ράφια ήταν γεμάτα. Ο Χαβιέ διάλεξε ένα τζιν και ένα μαύρο μπλουζάκι μ

οτελεσματικότητα που ήταν το σήμα κατατεθέν του. Δεν πειράζει που δεν είχε ξαναπάει σε

μαγαζί. Πήγε γύρω γύρω από την κρεμάστρα μέχρι που διάλεξε μερικά ρούχα. «Αυτά θα κάν

ακοίνωσε.

«Δε θα τα δοκιμάσεις;»

«Δε χρειάζεται.» Πήγε στα ράφια απέναντί της και έβγαλε μερικές κρεμάστρες. Της έδωσέ μαύρο και πράσινο μπλουζάκι και ένα ζευγάρι ξεβαμμένα τζιν. «Αυτά θα σου κάνουν.»

«Τι είσαι, ο πωλητής;» Η Βίβιαν κοίταξε τα τυχαία διαλεγμένα ρούχα, ελπίζοντας πω

ντελόνι θα της έκανε. Απολάμβανε αυτό τον χωρίς φρου-φρου Χαβιέ. Τη μια μέρα τής στ

ερβολικά ρούχα σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο, την επόμενη μέρα τής διαλέγει το πρώτο πρ

υ έπιασε από το ράφι και δεν την αφήνει καν να το δοκιμάσει.

«Είμαι καλός στο να υποθέτω. Τις περισσότερες φορές.» Το ίχνος σαρκασμού στη φωνή του

ανέφερε στην πραγματικότητα.

«Χαβιέ, δεν μπορούμε απλώς να είμαστε ευγενικοί ο ένας με τον άλλο; Σύντομα όλα αυουν τελειώσει.» Η Βίβιαν κράτησε το μπλουζάκι πάνω της.

«Δεν αφορά μόνο αυτό που θέλω να πάρω, Βίβιαν.» Τα χέρια του Χαβιέ σφίχτηκαν πάνω

ν που κρατούσε. «Αφορά επίσης αυτό που δε θέλω να αποκτήσει ο Ίστον.»

«Τι είναι αυτό;»

«Δε θέλω να αποτύχω.» Τα μάτια του κοίταξαν το πάτωμα για ένα λεπτό. Όταν σήκωσ

έμμα του στο δικό της, εκείνη είδε ένα αχαρακτήριστο ίχνος φόβου στο βλέμμα του. «Αν

ορέσω να πάρω τη συγχώνευση και την πάρει εκείνος…» Άφησε την πρότασή του να σβήσε

ι αυτή η προοπτική ήταν τόσο δυσβάστακτη για εκείνον να την πει δυνατά.

Page 93: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 93/120

Η ανάσα της Βίβιαν πιάστηκε. Κοίταξε γύρω τους, ευχόμενη να είναι μόνοι τους. Ο υπάλλ

υ καταστήματος είχε τα μάτια του καρφωμένα στη μικρή τηλεόραση πάνω στον πάγκο. Υπή

ρικοί ακόμα πελάτες, που δοκίμαζαν παπούτσια για πεζοπορία και μιλούσαν γερμανικά.

Εκείνη πλησίασε πιο κοντά στον Χαβιέ. «Γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία; Αν θα την πάρει;

Τον είχε ρωτήσει και πριν αυτό και οι πιθανότητές της να πάρει απάντηση τώρα δεν

λύτερες. Καθώς η Βίβιαν τον κοίταζε, οι γραμμές του προσώπου του σκλήρυναν και τα μάτι

ίνονταν να κοιτάζουν πέρα από αυτήν για μια στιγμή, πριν ξαναγυρίσει σε εκείνη και την κοι

ο σκληρά από ποτέ.«Επειδή αυτός ο άντρας κατέστρεψε τα παιδικά μου χρόνια. Με κάποιον διεστραμμένο τ

ενέπνευσε να επιδιώκω την επιτυχία, και μόλις μπόρεσα να αποφασίσω για τον εαυτό μου, ά

παρελθόν πίσω μου και δεν κοίταξα ποτέ πίσω. Το να αποκτήσω την εταιρεία του Μπρουσ

κάνει τα πλούτη μου πολύ πιο μεγάλα από τα δικά του. Έχω τα μισά του χρόνια. Θα

ταστρέψει.»

Τα λόγια του αντηχούσαν στο μυαλό της, και έπιασε τον εαυτό της να κοιτάζει την ουλή

ούνι του. Η φωνή της ταλαντεύτηκε όταν ρώτησε: «Είναι ο πατριός σου;»

Ο Χαβιέ ανασήκωσε τους ώμους του. Είχε πάρει την απάντησή της.Ω. Όχι.

Τα γόνατά της λύγισαν και έκατσε πάνω σε έναν ξύλινο πάγκο που ήταν εκεί κοντά.

Ο Ίστον Φιν ήταν ο πατριός του. Γι’ αυτό ο Χαβιέ την είχε κοιτάξει με τέτοια αηδία. Νόμιζε

στον ήταν ο εραστής της. Όχι μόνο τη μισούσε, αλλά πίστευε πως είχε κοιμηθεί με τον άντρ

οσπαθούσε να του καταστρέψει τη ζωή από τότε που ήταν παιδί.

«Χαβιέ… Λυπάμαι. Δεν το ήξερα.» Πάλεψε να υψώσει τη φωνή της παραπάνω από ψίθυρο

«Δεν έχουμε χρόνο για αυτό.» Πήρε ένα ζευγάρι γυναικεία παπούτσια πεζοπορίας και γονά

Βίβιαν ανοιγόκλεισε τα μάτια της όταν έβγαλε τα παπούτσια της και της έβαλε γρήγορπούτσια πεζοπορίας στα πόδια της. «Αυτά σου κάνουν.» Σηκώθηκε ξανά, μαζεύοντα

άγματα και βγάζοντας το πορτοφόλι για να τα πληρώσει.

Της γύρισε την πλάτη.

«Χαβιέ.»

«Βίβιαν.» Ήταν μια διαταγή, μια εντολή να συγκροτήσει τον εαυτό της. «Θα αλλάξουμε

κιμαστήρια και θα αναχωρήσουμε από εδώ.»

Η Βίβιαν τον ακολούθησε και μέσα σε μερικά λεπτά είχαν αλλάξει και οι δυο στα εκδρο

υς ρούχα. Ο Χαβιέ οδήγησε το αμάξι σε ένα πάρκινγκ δίπλα στο δάσος, άφησαν το αυτοκι περπάτησαν σιωπηλά μέσα στο δάσος. Η ένταση την έπνιγε. Καθώς περπατούσαν, το μυαλ

ρεχε πυρετωδώς. Κοίταξε την πλάτη του Χαβιέ, που ήταν ντυμένος με ένα απλό βαμβα

υκάμισο, το ξεβαμμένο τζιν που κολλούσε στα μακριά πόδια του, και σκέφτηκε την τρο

ήθεια που μόλις είχε ανακαλύψει.

Με κάθε τους βήμα, ο κόμπος στο λαιμό της μεγάλωνε. Τώρα όλα είχαν λογική. Ο Ίστον

αγματικά ήθελε να καταστρέψει τον Χαβιέ – όχι μόνο να του πάρει τη συγχώνευση, αλλά ν

ευτελίσει, προσωπικά και συναισθηματικά. Και εκείνη είχε γίνει το όργανό του.

Η Βίβιαν μισούσε τον Ίστον Φιν για όλα όσα είχε κάνει στον Χαβιέ και μισούσε τον εαυτ

Page 94: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 94/120

υ ήταν μέρος αυτού. Ναι, δεν υπήρχε τρόπος να το γνώριζε. Έκανε ό,τι είχε κάνει για τη Μόλ

λύτερη φίλη της.

Αλλά με κανέναν τρόπο αυτή η γνώση δεν της έφερε ανακούφιση, επειδή δεν ήθελε να ήτ

γανο που είχε πληγώσει τον Χαβιέ περισσότερο από ό,τι είχε ήδη πληγωθεί.

 Έπρεπε να διορθώσει την κατάσταση, αν και δεν ήξερε πώς ακριβώς θα μπορούσε να αρχίσ

Η Βίβιαν ήπιε μια μεγάλη γουλιά από το νερό της και σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπ

την ανάστροφη της παλάμης της. «Χαβιέ, δεν μπορούμε να μη μιλάμε.»

Εκείνος σταμάτησε.«Δεν υπάρχει κάτι να πούμε. Μου έκανες μια ερώτηση και εγώ την απάντησα. Αυτό είναι

αμάτησε και την κοίταξε πάνω από τον ώμο του. Έπειτα κούνησε το κεφάλι του, λε

αφωνούσε με τον εαυτό του, και συνέχισε να περπατάει.

Η Βίβιαν του φώναξε. «Ειλικρινά δεν μπορεί να περιμένεις να μη μιλήσω για αυτό.» Ιδρ

ρεχε από το λαιμό της στο μπλουζάκι της. Δεν της απάντησε, και η Βίβιαν συνέχισε να περπ

ένα βαθύ αναστεναγμό.

Οι ακτίνες του ήλιου γλιστρούσαν μέσα από τα μεγάλα φύλλα των ψηλών, τοξοτών φλαμου

ι έπεφταν πάνω στους θάμνους. Ένα απαλό αεράκι φυσούσε πάνω στο δέρμα ακουφίζοντάς την από τη ζέστη για μια στιγμή. Μύρισε την υγρή γη και το φλοιό των δέντ

οιοσδήποτε άλλος θα άρχιζε να μιλάει για την εξαιρετική ποιότητα του αέρα, για το πόσο όμ

ρα ήταν για πεζοπορία, αλλά δεν είχαν σημασία για εκείνη. Ο αέρας ήταν βαρύς και αποπνικτ

υ ήταν ακριβώς όπως ένιωθε.

Αγωνίστηκε να ακολουθήσει το ρυθμό του Χαβιέ. Περπατούσε σαν αθλητής, με δύναμη

κινησία.

«Χαβιέ, μπορείς σε παρακαλώ να πηγαίνεις πιο σιγά;» τον ρώτησε τελικά μετά από μια

σανιστηρίου.«Απλώς ακολούθησε το ρυθμό μου» της απάντησε χωρίς να κοιτάξει πίσω.

«Θέλω να φτάσω εκεί ζωντανή» είπε ασθμαίνοντας. «Αυτό είναι τιμωρία;»

«Όχι.»

Δεν τον πίστεψε.

«Σου ορκίζομαι, δεν ήξερα ποιος ήταν.» Το είπε αρκετά δυνατά και κατάφερε να σταμα

οσωρινά τον Χαβιέ. Η πλάτη του σκλήρυνε, τα χέρια του έμειναν ακίνητα στο πλάι του σώ

υ. «Ξέρω πως δεν είναι δική μου δουλειά, αλλά –»

«Δεν είναι» απάντησε θυμωμένα, χωρίς να κοιτάξει πίσω του.

Άρχισε να περπατάει ξανά. Αν μη τι άλλο, περπατούσε ακόμα πιο γρήγορα.

«Απλώς δε θα μου μιλάς. Υπέροχα.» Η Βίβιαν κούνησε το κεφάλι της. «Λοιπόν,

οπόνηση για μαραθώνιο είναι ο μόνος τρόπος…» μουρμούρισε μέσα από τα δόντια της.

Ωθούμενη από ένα ένστικτο που δεν μπορούσε πια να ελέγξει, αύξησε την ταχύτητά

ζοντας πέρα από τα όριά της. Η καρδιά της σφυροκοπούσε στο στήθος της, και καθώς ξεχύ

ροστά, χαλίκια πετάχτηκαν στην πλαγιά κάτω από τα πόδια της.

«Βίβιαν» φώναξε καθώς εκείνη τον προσπερνούσε. Είχε σταματήσει να ενδιαφέρεται.

 Έτρεχε μπροστά, κρύος ιδρώτας κυλούσε στο δέρμα της και με το στόμα της στεγνό καθ

Page 95: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 95/120

άσα της έβγαινε κοφτή. Τον άκουσε να την πλησιάζει, αλλά έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσ

Για μια στιγμή, ήταν όλα τόσο απλά. Τα μαλλιά της πετούσαν στον αέρα, χαϊδεύοντα

όσωπό της, οι ακτίνες του ήλιου να πέφτουν μέσα από τις κορυφές των δέντρων του δάσους…

Ο Χαβιέ βλαστήμησε δυνατά πίσω της.

Γύρισε και τον είδε να χοροπηδάει στο ένα πόδι, προσπαθώντας να διατηρήσει την ισορ

υ καθώς κρατούσε το άλλο του πόδι και με τα δυο του χέρια.

«Τι συνέβη;»

Εκείνος πήγε κουτσαίνοντας σε μια πέτρα και κάθισε κάτω. «Το πόδι μου χτύπησε σε ένα βι γύρισε ο αστράγαλός μου. Δεν είδα το βράχο μπροστά μου.» Συνοφρυώθηκε όταν έβγα

πούτσι του και την κάλτσα του.

Αίμα κάλυπτε το πάνω μέρος του ποδιού του και τα δάχτυλά του ήδη γίνονταν μοβ. Α

οσπάθησε να αναπνέει κανονικά, δεν υπήρχε αμφιβολία πως πονούσε πολύ.

Το στομάχι της Βίβιαν σφίχτηκε. «Έχει σπάσει;» Γονάτισε δίπλα του.

«Αμφιβάλλω» μουρμούρισε εκείνος.

Η Βίβιαν διέγραψε πολύ απαλά με τις άκρες των δαχτύλων της τη μελανιά και τη ματω

ριοχή. Εκείνος έπνιξε ένα βογκητό.

«Πονάς.»

«Απλά με τσούζει» είπε εκείνος. «Θα νιώσω καλύτερα σε λίγο.»

 Ήταν τόσο τυπικό από τον Χαβιέ να κρύβει την τρωτότητά του. Ήταν πάντα τόσο δυνατό

ε τον έλεγχο, μπορούσε μόνο να φανταστεί πως το να παραδεχτεί πόνο και ταλαιπωρία –α

ι αν ήταν μόνο σωματική ταλαιπωρία– δε θα του ήταν εύκολο.

«Δεν μπορείς να συνεχίσεις την πεζοπορία.»

«Τι άλλη επιλογή έχουμε; Είμαστε τρεις ώρες μακριά από την πανσιόν και ακόμα μερικές κριά από την κατασκήνωση που θα πρέπει να βρούμε τη Λόρα.»

Η Βίβιαν κούνησε το κεφάλι της. Δεν υπήρχε περίπτωση να μπορούσε να περπατήσει για

όμα ώρες με το πόδι του μελανιασμένο και πρησμένο. «Μείνε εδώ» του είπε.

 Έφυγε για να ψάξει βοήθεια – αν και τι είδους, δεν ήταν σίγουρη.

* * *

Χαβιέ άνοιξε το στόμα του να της φωνάξει να γυρίσει, αλλά εκείνη εξαφανίστηκε πιο γρή

ό ό,τι θα έπεφτε η μετοχή του στο χρηματιστήριο, αν έχανε τη συγχώνευση.

 Εξαφανίστηκε. Είχε εξαφανιστεί .

Πιθανότατα θα είχε φύγει για να κερδίσει κάποιο πλεονέκτημα εναντίον του. Θα έβρισ

τέρα της Μόλι, θα της μιλούσε και κάπως θα την έπειθε να πει κάτι που θα τον κατέστρεφ

λος. Μέχρι την ώρα που θα τις έβρισκε ο Χαβιέ, θα ήταν πολύ αργά.

Είχε σχεδόν πιστέψει τα φοβισμένα μάτια της όταν του είπε πως δε γνώριζε ότι ο Ίστον ήτ

τριός του. Ποτέ δεν του είχε αναφέρει τι σχέση είχαν. Δεν ήταν ότι θεωρούσε τον Ίστον π

υ, έτσι κι αλλιώς. Ο Χαβιέ είχε να δει τον άντρα αυτοπροσώπως για πάρα πολύ καιρό κα

ούσει πως ο Ίστον και η μητέρα του είχαν χωρίσει άσχημα χρόνια πριν.

Page 96: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 96/120

Η σκέψη τού να έχει κοιμηθεί η Βίβιαν με τον Ίστον και να τον βοηθά να καταστρέψ

γχώνευση που ο Χαβιέ είχε τόσο προσεκτικά χτίσει τον έκανε να χτυπήσει τη γροθιά του

μα.

Σηκώθηκε όρθιος, μετακινώντας το βάρος του στο υγιές πόδι του. Πόνος διαπέρασε το πόδ

και δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με τον πόνο στο στήθος του. Του φάνηκε πως είχαν πε

καπέντε λεπτά και η Βίβιαν δεν είχε επιστρέψει. Τον είχε προδώσει ξανά.

Δεν επρόκειτο να κάθεται και να περιμένει. Είτε πονούσε είτε όχι, θα – 

«Χαβιέ.»Γύρισε και είδε τη Βίβιαν να τρέχει προς το μέρος του, ασθμαίνοντας. Το μπλουζάκ

λλούσε πάνω στο ιδρωμένο δέρμα της, το στήθος της ανεβοκατέβαινε.

Είχε γυρίσει. Χαμογέλασε πριν προλάβει να σταματήσει τον εαυτό του και ένας επικίνδ

νδυασμός θέρμης και ανακούφισης γέμισε την καρδιά του. Είχε γυρίσει για εκείνον.

 Ανάθεμά την.

«Είδα μια πινακίδα για μια πανσιόν μόλις ένα χιλιόμετρο νότια. Αν μπορείς να περπατήσεις

κριά, μπορούμε να πάμε εκεί και να σου βάλουμε πάγο, να πάρεις κάποιο παυσίπονο κ

κουραστείς. Ίσως να μπορούμε να καλέσουμε βοήθεια από εκεί.»«Δε χρειάζομαι γιατρό. Απλώς χρειάζομαι ξεκούραση» είπε εκείνος.

Η Βίβιαν πήρε το σακίδιο από το χώμα και έκλεισε το κενό ανάμεσά τους, περνώντας το χέρ

ρω από τη μέση του.

«Έλα λοιπόν.»

Εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω. «Βίβιαν, δε θα στηριχθώ πάνω σου. Είμαι πολύ βαρύς.»

«Δε θα σπάσω.» Η Βίβιαν χαμογέλασε, σφίγγοντας το χέρι της γύρω από τη μέση του. Ο Χ

ρε μια βαθιά ανάσα. Τα μπράτσα της ήταν γύρω του και η κορυφή του κεφαλιού της έφτανε

ό το πιγούνι του. Ο Χαβιέ ξεροκατάπιε.

Θα την έκανε να πιστέψει πως τον βοηθούσε χωρίς να την υπερφορτώνει. Μετακινώντ

ρος του στο υγιές πόδι του, στηρίχτηκε πάνω της επιφανειακά. Οξύς πόνος χτύπησε

τράγαλό του.

Η Βίβιαν κατάλαβε αμέσως το σχέδιό του. «Χαβιέ, δεν πειράζει. Στηρίξου πάνω μου.»

ση ακριβώς δίπλα του, για να μπορέσει εκείνος να στηριχτεί στον ώμο της για βοήθεια χωρ

βαρύνει πολύ τον εαυτό του.

Τελικά δέχτηκε τη βοήθειά της.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχε τραυματιστεί; Δεν ήθελε να το σκεφτεί… Είχε πε

ρα πολύς καιρός από τότε. Η γυναίκα που υποτίθεται πως έπρεπε να τον βοηθήσει τότε, η μη

υ, είχε υποβιβάσει τον πόνο του και είχε πει σε μια από τις καμαριέρες να τον φροντίσει. Τα

υ προσωπικού άλλαζαν συχνά, ποτέ δεν έμεναν αρκετά για να δεθούν με ένα παιδί που συχνά

εξήγητα χτυπήματα και που οι γονείς του ταξίδευαν αρκετά συχνά.

Μισούσε να τον βλέπει η οποιαδήποτε γυναίκα αδύναμο. Για να πει την αλήθεια, αν ήταν

λη, δεν υπήρχε περίπτωση να είχε βασιστεί πάνω της.

Αν και ο πόνος παρέμενε, κάτι παρόμοιο με ηρεμία τον σκέπασε καθώς προχωρούσαν

σος. Συγκεντρώθηκε στους ήχους των ρούχων τους που τρίβονταν μεταξύ τους, το αποτύπ

Page 97: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 97/120

ν παπουτσιών τους στο χώμα. Όταν κοίταξε πάνω από τον ώμο του, είδε ένα ελαφρύ, σχ

ατό κύκλο σκόνης στο πέρασμά τους.

Μια φωνή μέσα του του ψιθύρισε πως αυτή η σκόνη δεν ήταν το μόνο που άφηνε πίσω του.

Page 98: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 98/120

 Κεφάλαιο Δέκα

Βίβιαν κοίταξε γύρω στο ξύλινο σπιτάκι. Ήταν μικρό αλλά πολυτελές, με μια γοητεία του πα

σμου. Το μεγάλο κρεβάτι με τον ουρανό ήταν καλυμμένο με ένα κομψό κάλυμμα και κεν

ξιλάρια, και άσπρα χαλιά τόνιζαν το σκούρο ξύλινο πάτωμα. Αντικέ λάμπες πρόσθεταν

μόσφαιρα, ρίχνοντας μια απαλή λάμψη στην κάθε πλευρά του κρεβατιού. Δαντελένιες κουραισίωναν το παράθυρο, που αποκάλυπτε μια μακρινή κοιλάδα που περικυκλωνόταν

νισμένα βουνά.

«Μπορώ να κρατήσω μόνος μου τον πάγο» είπε ο Χαβιέ. Της έριξε μια ματιά γεμάτη θυ

ό τη θέση του, ξαπλωμένος στη σεζλόνγκ.

«Φυσικά.» Η Βίβιαν δίπλωσε τα μπράτσα της. «Δεν υπάρχει γιατρός κοντά, αλλά ο υπάλλ

ε πως κάποιος μπορεί να κοιτάξει το πόδι σου αύριο.»

«Δε χρειάζομαι γιατρό. Το παυσίπονο που μου έδωσες έχει πιάσει και αυτό βοηθάει.» Ανακά

ι έδειξε τον πάγο στο πόδι και τον αστράγαλό του.Η Βίβιαν ένευσε. Περπάτησε προς την καράφα στο τραπεζάκι, έβαλε λίγο νερό σε ένα ποτήρ

ήπιε με μερικές μεγάλες, ηχηρές γουλιές.

«Χρειάζεσαι κάτι άλλο;» τον ρώτησε, βάζοντας άλλο ένα ποτήρι νερό.

Για μια στιγμή, φαντάστηκε την απάντησή του. Εσένα. Εσύ είσαι ό,τι χρειάζομαι.

 Όχι, η σκέψη ήταν ανόητη. Αν οι τελευταίες μέρες τής έλεγαν κάτι, το μόνο που ήθελε

είνη ήταν να φύγει. Και δυστυχώς, ούτε και αυτή η συνειδητοποίηση σταμάτησε το σφυγμ

υ σφυροκοπούσε όταν εκείνος σηκώθηκε.

«Ένα ντους.»

«Χρειάζεσαι βοήθεια;»

«Θα τα καταφέρω.» Έπρεπε να χοροπηδάει πάνω στο καλό του πόδι, αλλά έφτασε στο μπ

ρίς μεγάλη δυσκολία.

Μερικά λεπτά αργότερα, το τηλέφωνό του χτύπησε πάνω στη λευκή συρταριέρα. Το

ουμπήσει εκεί πριν καθίσει. Η Βίβιαν δεν το σκέφτηκε πολύ. Το κοίταξε και χωρίς να το σηκ

ε την αναγνώριση κλήσης: Εντουάρντ Μπρουσάρντ.

Ο Γάλλος πιθανότατα αναρωτιόταν αν είχαν βρει τη μητέρα της Μόλι. Ή ίσως είχε νέ

ιραστεί μαζί τους. Τα δάχτυλα της Βίβιαν την έτρωγαν να το απαντήσει, αλλά αντιστάθηκε

λα μυστικά.

 Όταν ο Χαβιέ επέστρεψε στο δωμάτιο ένα λεπτό μετά, φορούσε μόνο μια χνουδωτή πετ

λιγμένη γύρω από τη μέση του. Από τον αστράγαλο και πάνω, ο άντρας έδειχνε λες και δεν

τέ τίποτα.

Η Βίβιαν ανοιγόκλεισε τα μάτια της, προσπαθώντας να ηρεμήσει την ανταπόκρισή της.

ορούσε η οποιαδήποτε γυναίκα να αντισταθεί στον πειρασμό να τον πλησιάσει, να περάσ

χτυλά της μέσα από τις υγρές μπούκλες του στήθους του, να φωλιάσει τα χείλη της στην καμ

υ λαιμού του και να χαϊδέψει κάθε πόντο του φρεσκοπλυμένου κορμιού του;

Page 99: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 99/120

«Χτύπησε το τηλέφωνό σου» είπε γρήγορα, ελπίζοντας να πάρει το μυαλό της από το κορμ

Ήταν ο Εντουάρντ.»

Εκείνος ανασήκωσε το ένα φρύδι του. «Τι ήθελε;»

«Δεν το απάντησα.»

 Έβαλε και τα δυο χέρια του στη μέση του για μια στιγμή. Το βλέμμα του δεν εστίαζε κ

γκεκριμένα. Έπειτα κινήθηκε. «Ας μάθουμε.»

Στην ανοιχτή ακρόαση, του εξήγησαν πως το να βρουν τη μητέρα της Μόλι είχε γίνε

ρίπλοκο από ό,τι περίμεναν. Μαζί, οι τρεις τους αποφάσισαν ότι αφού η Λόρα θα έμενε τασκήνωση ακόμα ένα βράδυ, μια μικρή καθυστέρηση ήταν αποδεκτή. Ο Χαβιέ και η Βίβια

ρνούσαν τη νύχτα εκεί και θα συνέχιζαν το ταξίδι τους το πρωί.

Ο Εντουάρντ τούς είπε πως ο Ματ Σμιθ αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με την πρόσληψη αν

να ακολουθούν τη Μόλι, καθώς και οποιαδήποτε προσωπική ανάμειξη μαζί της. Ο Εντου

εγξε το παρελθόν του Ματ και δε βρήκε τίποτα. Ο Γάλλος ήταν ανένδοτος στο ότι το να βρο

ρα παρέμενε προτεραιότητα. Δεν ήθελε καμία εκκρεμότητα, γιατί φοβόταν μήπως η ισ

αρρεύσει στους δημοσιογράφους.

Αφότου έκλεισαν, η Βίβιαν προχώρησε προς το μπάνιο.«Ευχαριστώ» είπε ο Χαβιέ.

Φαντάστηκε πως την ευχαρίστησε που τον περίμενε για να μιλήσουν στον Εντουάρντ.

 Όταν επέστρεψε φορώντας μια απαλή ρόμπα που είχε βρει στο μπάνιο, στέγνωσε τα μαλλι

την πετσέτα και αναρωτήθηκε για ποιο λόγο πραγματικά την είχε ευχαριστήσει. Μήπως γιν

ο θερμός απέναντί της; Η σκέψη αυτή την ενθάρρυνε να προσπαθήσει να του μιλήσει. Τ

ορούσε να κάνει τέλος πάντων; Να τρέξει;

Ακούστηκε ένας χτύπος στην πόρτα και εκείνη άνοιξε. Ο υπάλληλος από τη ρεσεψιόν έφερ

κρό δίσκο με κρύα κρέατα, μικρά σάντουιτς και χυμούς – το φαγητό που παρήγγειλε τασαν στην πανσιόν.

«Χαίρομαι που αυτό δεν είναι άβολο» αστειεύτηκε, ρίχνοντας μια ματιά στα σάντουιτς σε σ

ρδιάς. Έβαλε το δίσκο πάνω στο τραπεζάκι, και εκείνη και ο Χαβιέ έφαγαν σιωπηλά.

«Νιώθεις λίγο καλύτερα;» τον ρώτησε καθώς έτρωγε. «Φαίνεσαι καλύτερα.»

«Είμαι καλά.»

«Χαβιέ… Πρέπει να σου πω κάτι.»

Εκείνος δάγκωσε ένα μήλο. «Δεν είναι καταπληκτική χρονική στιγμή, μιας και

θηλωμένος;»

Εκείνη γέλασε, απολαμβάνοντας τη στιγμιαία λάμψη του παλιού Χαβιέ. Έπειτα ε

βάρεψε, φοβούμενη μήπως χάσει το κουράγιο που ήθελε για να αναφέρει το θέμα. «Δεν ξέρ

υπάρξει ποτέ καλή στιγμή για να προσπαθήσω να σε πείσω πως δε γνώριζα ότι ο Ίστον ή

τριός σου και ότι ποτέ δεν κοιμήθηκα μαζί του.»

«Τι σημασία έχει; Σε λιγότερο από είκοσι τέσσερις ώρες, όλα αυτά θα έχουν ξεκαθαριστεί κ

χρειαστεί να συναντήσουμε ο ένας τον άλλο ξανά.»

«Δε με πειράζει αν με μισείς που σου είπα ψέματα στην αρχή ή που πίστεψα τη φίλη μου.

ν ανέχομαι να πιστεύεις πως θα συμμαχούσα σκόπιμα με τον άντρα που σου κατέστρεψ

Page 100: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 100/120

ιδική σου ηλικία.» Η φωνή της ταλαντεύτηκε.

«Δεν το ήξερε η Μόλι; Όταν τον γνώρισε για πρώτη φορά;»

«Δεν ξέρω. Δε μου ανέφερε τίποτα για εκείνον ή για το τι έκανε μέχρι που απολύθηκε. Έμα

ρισσότερα όλα μαζί.»

«Λοιπόν, δεν αναρωτιέσαι γιατί; Αφού ήσασταν τόσο στενές φίλες;»

«Ίσως νόμιζε πως μπορούσε να το κάνει μόνη της.»

Εκείνος δίπλωσε τα μπράτσα του και την κοίταξε αξιολογώντας την. Η Βίβιαν δεν ήταν σίγ

την πίστευε – ή αν του άρεσε αυτό που έβλεπε. Κράτησε τη ρόμπα κοντά στο στήθος της ακάθισε στην καρέκλα της.

«Αυτό που θέλω να πω είναι πως λυπάμαι για τον Ίστον. Αλλά είμαι περίεργη… η μητέρα

τέ δεν παρατήρησε τα τραύματά σου; Δεν το ήξερε;»

«Δε θέλω να με λυπάσαι» είπε εκείνος ξερά. «Το να συζητάμε για αυτό είναι μάταιο.»

«Το αντίθετο. Πρέπει να μιλάς για αυτά τα πράγματα.»

Εκείνος κούνησε το κεφάλι του, αποφεύγοντας να την κοιτάξει. «Είναι όλα στο παρελθόν.»

«Είναι μέρος αυτού που είσαι. Το σημάδι στο σαγόνι σου δεν είναι το μόνο που έχεις» επέ

Βίβιαν.

Δεν πίστευε ούτε ένα λεπτό πως αυτά ανήκαν στο παρελθόν.

 Όταν τελικά εκείνος μίλησε, η προφορά του ήταν τονισμένη. «Υποκρινόταν πως δεν το ή

ν το έβλεπε ως παιδική κακοποίηση. Ο άντρας της έλεγε συνέχεια πως χρειαζόμουν πειθαρχί

ς έτσι είχε μεγαλώσει και αυτός. Οπότε όταν είχα ένα μοβ σημάδι στα χέρια ή στα πόδια

είνη απλά κοίταζε αλλού.»

Δάκρυα γέμισαν τα μάτια της. «Συνέβαινε συχνά;» Το βλέμμα του σάρωσε το πρόσωπό τη

νος κρυβόταν κάτω από τον έλεγχο που τόσο απεγνωσμένα προσπαθούσε να κρατήσει.

ρεπε να σε υπερασπιστεί» είπε η Βίβιαν.

«Ήταν τυφλωμένη από οποιαδήποτε διεστραμμένα αισθήματα είχε για εκείνον. Δεν ήθελ

σκάρει το γάμο της παίρνοντας το μέρος του γιου της.» Ο Χαβιέ σηκώθηκε.

«Λυπάμαι.» Η Βίβιαν μετακινήθηκε για να τον αγκαλιάσει από πίσω, τυλίγοντας τα χέρι

ρω από τη μέση του. Σκέψεις αυτού του άντρα σαν νεαρό αγόρι που το είχαν δείρει στο

ου έπρεπε να είναι ασφαλής και να τον φροντίζουν τη στοίχειωσαν.

 Όταν εκείνος προσπάθησε να ξεμπλέξει τα χέρια της από γύρω του, εκείνη απλά τον κράτησ

ιχτά, ακουμπώντας το κεφάλι της στον ώμο του.

Το κορμί του σκλήρυνε, έπειτα χαλάρωσε για μια στιγμή. Αυτή τη φορά κατάφερε να γυρίσ

ευθερώνοντας τα χέρια του την αγκάλιασε.

Η Βίβιαν ρούφηξε τη μύτη της. Ήταν χάλια, δάκρυα έτρεχαν από τα μάγουλά της καθώς ο Χ

ν κοιτούσε. Κανένα ίχνος περιφρόνησης δε σκίαζε τα μάτια του, δεν υπήρχαν άλλα κρυμ

ναισθήματα. Ένα μοναχικό δάκρυ έτρεξε στο μάγουλό του, αλλά υπήρχε κάτι περισσότερο

ψη στα μάτια του. Η Βίβιαν δεν μπορούσε να καταλάβει ακριβώς τι ήταν. Εκείνος κάρφω

έμμα του πάνω της. Η Βίβιαν δεν τόλμησε να κουνηθεί.

Και ύστερα εκείνος έκανε πίσω και μετακινήθηκε μερικά μέτρα μακριά.

«Χαβιέ, σε παρακαλώ…» άρχισε να λέει, χωρίς να είναι βέβαιη τι ζητούσε.

Page 101: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 101/120

Τον κοίταξε. Φορούσε μια πετσέτα γύρω από τη μέση του και εκείνη ήταν ακόμα με τη ρό

όμως όταν τον αγκάλιασε, είχε κυριευτεί από την επιθυμία να φτάσει σε ένα κομμάτι του πο

ατούσε κρυφό – αν και όχι τόσο βαθιά όσο εκείνος νόμιζε.

Τώρα μια διαφορετική θέρμη την κατέκλυσε στη θέα των ερεθισμένων θηλών του, του φα

ήθους του, των πλατιών ώμων του μπροστά της. Η Βίβιαν σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτι

την ανάστροφη της παλάμης της.

Το βλέμμα του πλανήθηκε πάνω της. «Σε θέλω, Βίβιαν.» Η παραδοχή του έσκισε τη σι

υτό είναι το μόνο που ξέρω τώρα. Αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να ξεχάσω όλα όσα έκανες.»

Η Βίβιαν επέλεξε να αγνοήσει οτιδήποτε μετά τις λέξεις Σε θέλω. Δεν ήθελε να μιλήσει

σει άλλες παλιές πληγές – δικές του ή δικές της. Τα μάτια της έπεσαν στο κρεβάτι, η καρδιά

υροκοπούσε. Αυτό ήταν.

«Και εγώ σε θέλω, με όλους τους τρόπους.»

«Βγάλε τη ρόμπα σου» απαίτησε εκείνος.

Η Βίβιαν ήταν παραπάνω από πρόθυμη να συμμορφωθεί με την απαίτησή του. Η απαλότητ

μβακιού που γλιστρούσε πάνω στο δέρμα της άφησε ένα μονοπάτι ανατριχίλας πάνω το

βιαν ήξερε πως δεν έφταιγε το ύφασμα, αλλά η φανερή εκτίμηση του Χαβιέ. Όταν η ρόμπα έπεσε στα πόδια της, εκείνη σήκωσε το βλέμμα της στο δικό του. Θ

σσωρεύτηκε στο στομάχι της. Απολάμβανε να βλέπει το καρύδι του να αναπηδάει. Τη λάμψη

τια του. Τον αυτοέλεγχό του που απειλούσε να ξεφύγει.

Εκείνη χαμογέλασε με το κύμα δύναμης που την κατέκλυσε καθώς εκείνος μείωσε τη μ

όσταση ανάμεσά τους. Ίσως θα μπορούσε να την πάρει πάνω στον τοίχο για να της δώσε

ρύφωση που λαχταρούσε το σώμα της. Αν και κρίνοντας από τον τρόπο που τραβήχτηκα

λη του, τη θέρμη στο βλέμμα του που πλανιόταν πάνω στο σώμα της, ο Χαβιέ είχε διαφορ

έδια.Καθαρή απόλαυση την πλημμύρισε όταν τα σώματά τους συναντήθηκαν, δέρμα με δ

τρας με γυναίκα. Εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι του και μάρκαρε το στόμα της με ένα φιλ

αν σχεδόν βίαιο. Το δέρμα της Βίβιαν ανατρίχιασε, τα χέρια της τυλίχτηκαν στο λαιμό το

χτυλά της γλιστρούσαν στο απαλό δέρμα του. Οι γλώσσες τους στριφογύρισαν μαζί, παλεύο

Αυτό το φιλί δεν είχε γεύση ενοχής, ούτε αμφιβολίας, ούτε πόνου.

Χάιδεψε τους ώμους της, χαμηλά την πλάτη της. Τελικά τα χέρια του έπιασαν τους γυμ

ουτούς της, τραβώντας την πάνω του.

 Ένας βασανιστικός αναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη της όταν ένιωσε ένα σκληρό εξόγτω από την πετσέτα που ακόμα φορούσε.

Μετακίνησε το βάρος του ελαφρά από τη μια μεριά στην άλλη και η Βίβιαν κατάφερ

ευθερώσει τα χείλη της από τα δικά του. «Το πόδι σου. Είναι καλά;»

«Δε δίνω δεκάρα για το πόδι μου.»

Με σκοτεινιασμένο βλέμμα, της χαμογέλασε – το πιο αισθησιακό χαμόγελο που είχε δει

γιξε το στήθος του, περνώντας τα δάχτυλά της μέσα από τις τριχούλες του και χαϊδεύοντα

λές του, κάνοντάς τον να βογκήξει. Η πετσέτα του γλίστρησε στο πάτωμα και κάλυψε τα

ς.

Page 102: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 102/120

Μια θριαμβευτική αίσθηση την κατέκλυσε. Είναι γυμνός και όλος δικός μου. Τον άγ

οίγοντας πλατιά τα μάτια της με ευχαρίστηση όταν ένιωσε τον παλλόμενο ανδρισμό του

αλή κοιλιά της.

Ο Χαβιέ την έσπρωξε πίσω. Με μερικά παραπατήματα γύρω από το δωμάτιο, έφτασαν

εβάτι. Εκείνη γέλασε όταν έπεσαν με ένα γδούπο πάνω στο στρώμα, αλλά η διασκέδασή

αφανίστηκε όταν κοίταξε τα μάτια του –τα σκοτεινά, μοναχικά μάτια του– που την περιεργάζο

αναμφισβήτητο πόθο. Με λαγνεία.

Σε αυτό το σημείο, δεν την ενδιέφερε τι της πρόσφερε. Ο τρόπος που χτυπούσε η καρδινατά, η καυτή ανατριχίλα ανάμεσα στα πόδια της, η ωμή ανάγκη που κατέκλυσε το κορμί τ

α την παρακινούσαν. Για αυτού του είδους τον πόθο, άξιζε να χάσει κάθε έλεγχο.

Εκείνη ξέφυγε από την αγκαλιά του και του έκανε νεύμα να ξαπλώσει. Φορώντας μόνο ένα

μόγελο, ανέβηκε πιο πάνω στο κρεβάτι με τους αγκώνες του.

Η Βίβιαν έγειρε πάνω του, φιλώντας το λαιμό του, και γεύτηκε το στήθος του. Εκείνος πέ

δάχτυλα του ενός χεριού του μέσα από τα μαλλιά της καθώς το άλλο έψαχνε για τον πυρήνα

ύνησε τους γοφούς της για να τον διευκολύνει. Όταν τα δάχτυλά του άγγιξαν τη σάρκα

άτησε την αναπνοή της.

«Είσαι τόσο υγρή» είπε εκείνος. Η προφορά του έγινε εντονότερη, όπως γινόταν πάντα ότα

ελε.

Το άγγιγμά του απλώς ήταν υπερβολικά θεσπέσιο, τα δάχτυλά του άνοιγαν τις πτυχές

ερευνώντας βαθιά μέσα της. Αν συνέχιζε με αυτό το ρυθμό, θα έφτανε στην κορύφωση σε χ

δέν και θα έχανε το στόχο της. Ήταν καιρός να τον οδηγήσει στην τρέλα για μια φορά… ή

ήταν τυχερή. Όσες φορές το επιτρέψει αυτή η τελευταία νύχτα μαζί του…

Δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο να τρίψει τους γοφούς της πάνω του για ακόμα μια φορά,

ηση την έφερε στα άκρα. Με έναν αναστεναγμό, οπισθοχώρησε σιγά σιγά, κατεβαίνοντα

μα του. Εκείνος μουρμούρισε μια λέξη στα ισπανικά, προσθέτοντας στον ερεθισμό της.

«Αρκετά, Βίβιαν.» Σηκώθηκε στους αγκώνες του. «Θέλω να σε γευτώ.»

«Τα καλά πράγματα έρχονται σε αυτούς που περιμένουν» του είπε με ένα στραβό χαμό

ύτηκε το μηρό του καθώς το χέρι της έπιασε τον ανδρισμό του. Λάτρευε το πώς σφιγγόταν

ταση.

 Όταν σήκωσε το κεφάλι της, το βλέμμα της βρήκε το δικό του.

«Αν συνεχίσεις με αυτό το ρυθμό, δε θα υπάρξει αναμονή» την προειδοποίησε.

Εκείνη γεύτηκε τον απαιτητικό ανδρισμό του. Διογκώθηκε ακόμα περισσότερο, και εκγκηξε. Πήρε τον ανδρισμό του στο στόμα της, τα χείλη της γλίστρησαν κατά μήκος του ζε

λούδινου δέρματος. Τα δόντια της ακούμπησαν στον ανδρισμό του, πριν τον γευτεί με τη γλώ

ς και τον βυθίσει στο στόμα της.

 Έπειτα, χωρίς προειδοποίηση, εκείνος τη σήκωσε. Η Βίβιαν κάθισε πάνω του, με τα πόδι

λωμένα στην κάθε πλευρά του, νιώθοντας παράλογα καυτή. Παράλογα έτοιμη.

Εκείνος άπλωσε το χέρι του και έπιασε το πορτοφόλι του από το κομοδίνο. Πήρε

οφυλακτικό και έσκισε το τετράγωνο πακέτο με τέτοια βιασύνη, που η Βίβιαν ανησύχησε μ

είχε σκίσει. Καθισμένη ακόμα πάνω του, τύλιξε τα πόδια της γύρω από τη μέση του. Κείνος μείωσε την απόσταση ανάμεσά τους, με το δέρμα του στο δέρμα της, το στόμα του

Page 103: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 103/120

ο δικό της, ένας τραχύς ήχος ξέφυγε από τα χείλη της.

Ο Χαβιέ έβαλε το προφυλακτικό και τα χέρια της λαχταρούσαν να τον αγγίξουν. Ο Χαβιέ έ

χέρια του κάτω από τους γοφούς της, την έφερε πιο κοντά και βυθίστηκε μέσα της. Ε

ήθηκε μαζί με το ρυθμό του και αναρωτήθηκε πόση ώρα θα μπορούσε να αντέξει τα κύ

ατριχίλας που είχαν αρχίσει να σχηματίζονται. Εκείνος βυθίστηκε μέσα της δυνατά και γρή

ρικές φορές, έπειτα η Βίβιαν κράτησε την ανάσα της όταν έβγαλε τον ανδρισμό του από μέσα

νο για να βυθιστεί ξανά μέσα της ακόμα περισσότερο. Ακόμα δυνατότερα.

Το μυαλό της έχασε την ικανότητα να ακολουθήσει το σώμα της, που χρειαζότα

ελευθερωθεί, και σύντομα. Εκείνος τη φίλησε, με ένα παθιασμένο φιλί που κράτησε περισσό

ό όσο μπορούσε να αντέξει. Όταν άγγιξε τις θηλές της, ένα μεγάλο, μεθυστικό

χαρίστησης πλημμύρισε κάθε ίνα του κορμιού της.

Στο τέλος, ήταν σαν ντουέτο ακροβατών, όπου είχαν καταφέρει να ισορροπήσουν, να αιωρη

ι να χορέψουν – με την εξαίρεση πως το μόνο που είχαν ήταν ο ένας τον άλλο. Χωρίς σχο

ωρίς μπάρες. Χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Και τα είχαν καταφέρει.

* * *

Βίβιαν άπλωσε το χέρι της να πάρει άλλη μια φράουλα και την έβαλε στο στόμα της, με τα

ς ακόμα ευαίσθητα από τα φιλιά του. Αρνήθηκε να κοιτάξει το ρολόι, ξέροντας πως ο χρόνο

τον Χαβιέ ερχόταν στο τέλος του. Αναμεταξύ ύπνου και έρωτα, εκείνη δεν έφυγε από το

υ. Είχαν κάνει ντους μαζί, είχαν φάει μαζί και είχαν κάνει έρωτα με τόσο πάθος, που πον

νο που το θυμόταν.

Η Βίβιαν κούνησε το κεφάλι της. Δεν ήταν ώρα για να σκέφτεται. Όχι ακόμα.

 Έτσι που καθόταν με το στομάχι της δίπλα του, με το πιγούνι της στερεωμένο στα χέρια

ίταξε το υπέροχο σώμα του Χαβιέ που ήταν απλωμένο δίπλα της στο κρεβάτι. Ένα χαμόανοποίησης φάνηκε στα χείλη της.

«Τι συμβαίνει;» τη ρώτησε.

Εκείνη είπε το πρώτο πράγμα που της ήρθε στο μυαλό. «Πώς έγινες τόσο επιτυχημένος; Εν

ν είπες πως έφυγες από το σπίτι; Απλώς αναρωτιόμουν.»

Το ελαφρύ συνοφρύωμά του και η έκπληξη στα μάτια του της δήλωσαν πως είχε πει το λ

άγμα.

«Πάντα ήμουν καλός με τους αριθμούς. Σπούδασα Οικονομικά στο πανεπιστήμιο, και ο πρ

όχος μου ήταν να δουλέψω σε κάθε ευκαιρία που μου δινόταν. Ήθελα να ξεπληρώσω τη μηυ, που είχε πληρώσει για τις σπουδές μου. Εκείνη δεν ήθελε, αλλά επέμεινα, γιατί τα χρή

οέρχονταν από αυτόν.» Πικρία έντυσε τη φωνή του, το μίσος που ένιωθε για τον πατριό

ινόταν.

«Πήγα ως ασκούμενος σε μια οικονομική εταιρεία, ξεκίνησα να δουλεύω για να φτάσω

ρυφή, έμαθα για μετοχές και γρήγορα είχα αρκετές επαφές για να βρω επενδυτές για τη δική

χείρηση.» Ξεροκατάπιε. «Τους ξεπλήρωσα. Δεν τους χρωστάω τίποτα.»

«Είναι δύσκολο για σένα να βλέπεις τη μητέρα σου, έτσι δεν είναι;» Θυμήθηκε την ά

νάντηση που είχαν στη δεξίωση.

Page 104: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 104/120

Εκείνος άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε την πλάτη της. «Νομίζει πως, επειδή χώρισαν, δεν

μβεί τίποτα από όλα αυτά.»

Η Βίβιαν σκέφτηκε τη στοργική μητέρα της και τον αφοσιωμένο πατριό της, που είχε κάνε

λύτερο μπορούσε για τη νέα του οικογένεια. Ευχήθηκε να μπορούσε να πάρει τη λύπη του μι

οριού που ζούσε ακόμα μέσα στον Χαβιέ και να αντικαταστήσει τις αναμνήσεις της παιδική

ικίας με καλύτερες. «Σου λείπει;»

«Όχι.» Τα δάχτυλά του σχημάτισαν αόρατους κύκλους στην πλάτη της.

Εκείνη αγνόησε τα κύματα ζέστης που ταξίδευαν σε όλο της το σώμα και αγκάλιασε τη θτής της σπάνιας στιγμής οικειότητας που μοιράζονταν. «Μου λείπουν οι γονείς μου.»

«Γι’ αυτό έχεις τόσους εφιάλτες;» Η καυτή παλάμη του ακούμπησε χαμηλά στην πλάτη τη

απαλό χάιδεμα των δαχτύλων του να την παροτρύνει να συνεχίσει να μιλάει.

«Δεν είχα για πάρα πολύ καιρό. Υποθέτω πως μετά το θάνατο της Μόλι και που είμαι μα

ό το σπίτι… Τους ονειρεύομαι να φεύγουν με ένα αμάξι και να μη γυρίζουν ποτέ. Ακόμα και

έχω πίσω τους και τους φωνάζω από το δρόμο, απλώς με κοιτάζουν σε αργή κίνηση

νεχίζουν να απομακρύνονται.»

Το μπράτσα του Χαβιέ έσφιξαν γύρω της, τυλίγοντάς την, λες και ήθελε να την προστατό τις λυπητερές σκέψεις της.

Μια νέα συνειδητοποίηση έσφιξε την καρδιά της.

Δεν είχε κρατήσει την υπόσχεση που είχε δώσει στη μητέρα της να μην ψάξει ποτέ γ

ολογικό της πατέρα, και αυτό τελείωσε ακόμα χειρότερα. Αναρωτιόταν για χρόνια αν ίσ

τέρας της είχε αλλάξει γνώμη για εκείνη. Μετά το θάνατο της μητέρας της, φαινόταν λογικ

ξει να τον βρει, αλλά είχε απογοητευτεί τρομερά. Είχε αποδειχτεί πως ήταν αδιάφορος

είνη, ακόμα και λίγο ενοχλημένος που έψαξε να τον βρει.

Μήπως ήταν αυτός ο λόγος για τους εφιάλτες της; Μήπως ήταν εξαιτίας της υπόσχεσης ποάτησε και των μπερδεμένων συναισθημάτων της για τον όρκο που πήρε μετά από το θάνατ

όλι;

«Αρκετά με τις σκέψεις» είπε εκείνος. Πέρασε τα δάχτυλά του μέσα από τα μαλλιά της, και

χισαν να χαϊδεύουν το κεφάλι της, όλη η ένταση μέσα της εξαφανίστηκε.

* * *

ο τσάι είναι υπέροχο.»

Ο Χαβιέ απλά ένευσε, ανακατεύοντας το μαύρο καφέ του στο μικρό άσπρο φλιτζάνι κ

ίταζε οπουδήποτε εκτός από τα μάτια της. Από την ώρα που ξύπνησαν, την απέφ

ησιμοποίησε το μπάνιο πριν σηκωθεί εκείνη και έφυγε για το εστιατόριο μερικά λεπτά πριν

είνη.

Τώρα εστίασε στο χώρο πάνω από τον ώμο της καθώς έτρωγε ένα κομμάτι από το τοστ τ

βιαν γύρισε πίσω της να δει τι κοιτούσε. Δεν υπήρχε τίποτα εκτός από τη λουλουδάτη ταπετσ

ός φαινομενικά άδειου εστιατορίου.

 Ήταν λες και είχε κατασκευάσει προσεκτικά αυτή την απόσταση για να το κάνει δύσκολ

είνη να του μιλήσει. Παρακολουθώντας τα μακριά δάχτυλά του να διαγράφουν το φλιτζά

Page 105: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 105/120

όπος που το στενό μαύρο πουκάμισό του κολλούσε στους μυς του έκανε τα δάχτυλά τη

χταράνε να τον αγγίξουν.

«Τελείωσες;» Κοίταξε το ρολόι του.

«Ναι.» Όχι αν περνάει από το χέρι μου.

Τον ακολούθησε έξω, καλύπτοντας ένα χασμουρητό. Μόνο όταν επέστρεψαν στο μονοπάτι

ν κατασκήνωση της Λόρα, του μίλησε ξανά. «Χαβιέ, είσαι σιωπηλός όλο το πρωί. Τι συμβαίν

«Συγκεντρώνομαι στο να φτάσουμε στο σωστό μέρος» της είπε κοφτά. Αν και είχε αρνηθ

γιατρό, ο Χαβιέ είχε πάρει άλλο ένα παυσίπονο το πρωί. Μπορούσε να καταλάβει από τον τυ προχωρούσε και τον αργό ρυθμό του ότι το πόδι του τον ενοχλούσε ακόμα.

«Δε χρειάζεται να απαντάς μονοσύλλαβα. Σε ρώτησα πριν τι ώρα ήταν, και δε μου απάντησ

«Είναι εννιά.»

«Δεν έχει σημασία τώρα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δε βλέπεις την ώρα να με ξεφορτω

λά δε χρειάζεται να είσαι εχθρικός.»

«Εχθρικός» επανέλαβε με σαρκασμό, κουνώντας το κεφάλι του αριστερά δεξιά, λες κα

ορούσε να πιστέψει αυτό που άκουγε.

«Αφού σύντομα όλα θα τελειώσουν, γιατί να συνεχίσεις να προσπαθείς, σωστά; Γιαοσπαθείς να το κάνεις πολιτισμένα;» Ίσως ήθελε να σιγουρευτεί πως δεν περίμενε κάτι παρα

ό αυτό που εκείνος ήταν πρόθυμος να δώσει. Είχε τελειώσει μαζί της, και αντί να την α

κολα, είχε διαλέξει έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο για να τη διώξει μακριά.

«Νομίζεις πως σε αποφεύγω γιατί δε σε θέλω πλέον.»

«Είναι λογικό, έτσι δεν είναι;»

Σχεδόν δεν είχε τελειώσει τη φράση της όταν εκείνος την έσπρωξε πάνω σε ένα χοντρό κ

ντρου και έκλεισε την απόσταση ανάμεσά τους. Η ανάσα της Βίβιαν σταμάτησε.

« Εσύ  είσαι αυτό που μου συμβαίνει, Βίβιαν» της είπε. Υπήρχε μια απροκάλυπτη ένταση

οτεινά μάτια του. «Δεν μπορώ να σταματήσω να σε θέλω.»

Γρήγορα ο Χαβιέ έσκυψε και τη φίλησε δυνατά, σχεδόν λες και ήταν τιμωρία. Εκείνη πάλε

απνεύσει, σηκώνοντας τα τρεμάμενα δάχτυλά της στο στήθος του. Το καρδιοχτύπι του ταί

το δικό της. Εκείνος την κοίταξε, τα μάτια του έλαμπαν από επιθυμία, το βαθύ βλέμμα το

όσχεση και μια πρόκληση. Ήθελε εκείνη να παραδοθεί. Τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λ

υ καθώς παραλίγο να παραπατήσει, τα γόνατά της ήταν αδύναμα και έτρεμαν από προσμον

αβιέ απλά την αγκάλιασε πιο σφιχτά.

«Σε έπιασα» της είπε, και η Βίβιαν δεν κατάλαβε τι εννοούσε ακριβώς. Αυτό που ήξερε ήταστό ή λάθος, τύψεις ή όχι, ήθελε –όχι, χρειαζόταν – εκείνον.

«Έλα.» Μάντεψε τις σκέψεις της, πήρε τα χέρια της στα δικά του και την οδήγησε πιο βαθι

σος. Αν και δεν του πήρε πολύ να βρει ένα σημείο που τα δέντρα ήταν πιο πυκνά και οι κο

υς παρείχαν λίγο μεγαλύτερη προστασία, για εκείνη τα λεπτά φάνηκαν αιώνες.

Page 106: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 106/120

 Κεφάλαιο Έντεκα

γδούπος από το σακίδιο που έπεσε στο χώμα τής είπε πως βρήκε το σωστό σημείο δίπλα σ

γάλο κορμό δέντρου. Ήταν μόνοι τους μέσα στο δάσος στο φως της μέρας… και ετοιμάζοντ

νουν έρωτα.

Μια αυξανόμενη ανατριχίλα απλώθηκε στο κορμί της όταν τα δάχτυλά του ξεκούμπωσαν τος.

«Βγάλε τα ρούχα σου» απαίτησε εκείνος, σκύβοντας για να βγάλει το τζιν και το εσώρουχό

κώθηκε όρθιος. Η Βίβιαν είχε καταληφθεί από ένα συναίσθημα που ήταν καινούριο για εκείν

κωσε τα χέρια της ψηλά για να της βγάλει το μπλουζάκι.

Κοίταξε γύρω της άλλη μια φορά, αλλά ένας κότσυφας που κελαηδούσε σε ένα δέντρο κ

υς ήταν ο μοναδικός τους μάρτυρας.

Ο Χαβιέ έκανε στην άκρη το σουτιέν της. Τα δάχτυλά του βρήκαν τις σκληρές θηλές

ρώχνοντάς την απαλά πάνω στον κορμό του δέντρου, τη σήκωσε από το έδαφος καθώς ελιξε τα πόδια της γύρω του. Η Βίβιαν πρόσεξε πως εκείνος κράτησε την αναπνοή του και έ

α βογκητό. Πονούσε; Τα χείλη της άνοιξαν να τον ρωτήσουν, αλλά αυτός τη φίλησε, δαγκώνο

κάτω χείλος της καθώς η γλώσσα του χόρευε με τη δική της. Η Βίβιαν ταίριαξε με την αν

υ, τα δάχτυλά της ακουμπούσαν στο φαρδύ του στήθος, οι αντίχειρές της χάιδευαν τις θηλέ

σα από το πουκάμισό του. Αν τον πονούσε ακόμα το πόδι του, δεν τον ενδιέφερε. Είδε στα

υ πως το μόνο που ήθελε ήταν να θαφτεί βαθιά μέσα της.

«Χαβιέ, σε παρακαλώ» τον ικέτεψε. Τα δάχτυλά της κατέβηκαν στη μέση του, διαγράφοντα

δρισμό του και στέλνοντας ένα κύμα θέρμης μέσα της.Εκείνος βυθίστηκε μέσα της, τόσο δυνατά, που και οι δυο βόγκηξαν. Η Βίβιαν τον αγκά

ο πιο σφιχτά μπορούσε. Εκείνος την κρατούσε από τη μέση, κουνώντας τον ισχυρό ανδρισμό

νοντάς την τρελή από επιθυμία καθώς τα κλαδιά του δέντρου κουνιόνταν πάνω από το κ

υς και ο κότσυφας πέταξε μακριά.

Ο Χαβιέ αύξησε το ρυθμό του και σύντομα η Βίβιαν βόγκηξε δυνατότερα. Μια συντρι

ρύφωση εξερράγη μέσα της, νικώντας την, και δάγκωσε τα χείλη της για να μη φωνάξει το ό

υ δυνατά μέσα στο δάσος. Η ηδονή του ακολούθησε τη δική της και κατέρρευσαν και οι δυ

αφος.

Η Βίβιαν θα μπορούσε να μείνει εκεί για πάντα, με τον παλλόμενο ανδρισμό του Χαβιέ α

σα της, με τα σώματά τους ενωμένα, το κεφάλι της πάνω στον ώμο του. Αλλά το δάσος είχε

έδια. Μια ομάδα μυρμηγκιών τη γαργάλησαν πίσω από το πόδι της, και εκείνη κινή

ώχνοντάς τα μακριά. Ο Χαβιέ σηκώθηκε και τράβηξε το παντελόνι του.

Ο ήχος του φερμουάρ του της υπενθύμισε ότι ήταν ολόγυμνη και αμηχανία φλόγισε τα μάγ

ς.

Τι είχε μόλις συμβεί; Ποτέ δεν είχε δώσει τον εαυτό της σε κάποιον με τόση εγκατάλειψη

άγκη σε οποιοδήποτε σκηνικό, πόσο μάλιστα σε δημόσιο μέρος.

Ο Χαβιέ κοίταξε γύρω τους και έσκυψε να πιάσει τα ρούχα της. Το τζιν της, το μπλουζάκι

Page 107: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 107/120

σουτιέν της… το εσώρουχό της, για όνομα του Θεού! Έβαλε όλα τα πράγματα πάνω στα π

ς χωρίς να τολμά να την κοιτάξει, έπειτα της έδωσε το χέρι του για να τη βοηθήσει να σηκωθε

Η Βίβιαν σηκώθηκε, αποφεύγοντας να τον κοιτάξει, και ντύθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσ

εμάμενα δάχτυλά της.

«Σου ζητώ συγνώμη» είπε μέσα από τα δόντια του. Εκείνη ίσιωσε την μπλούζα της με τα χ

ς και κοίταξε το απογοητευμένο του βλέμμα. «Δεν ήταν το σχέδιό μου να σε πάρω με αυτ

όπο. Έχασα τον έλεγχο.»

Η Βίβιαν απλά ένευσε, προσποιούμενη τη δυνατή καθώς το μυαλό της δούλευε πυρετωδώαξιολογήσει τι είχε γίνει. Εκείνη υπέθεσε πως ο Χαβιέ είχε επιλέξει τον εύκολο τρόπο γ

φύγει. Την είχε πάρει στην ερημιά, καυτά και έντονα, και έπειτα ζήτησε συγνώμη. Η συγνώμ

ραζε τόσο όσο και την εξέπληττε.

Δεν μπορούσε να σταματήσει το μυαλό της από το να σκέφτεται πυρετωδώς.

 Σε θέλω στη ζωή μου, Βίβιαν, είχε πει την προηγούμενη μέρα. Κάπως, μέσα στην ταραχή

ων όσα είχαν συμβεί από τότε, αυτή η πρόταση είχε εξαφανιστεί από το μυαλό της.

Επέστρεψαν στην πεζοπορία, με τον Χαβιέ να προπορεύεται με λίγο πιο σιγανό ρυθμό. Ή

κολο για εκείνη να τον ακολουθήσει, κι όμως προτίμησε να μείνει ένα-δυο βήματα πιο πίσωχε πάρα πολλά στο μυαλό της τώρα για να μπορέσει να τον αντικρίσει.

Μετά από μια ώρα σιωπηλού περπατήματος, εκείνη μίλησε, ξεστομίζοντας την ερώτηση

σει το κουράγιο της. «Τι εννοούσες όταν μου είπες τις προάλλες πως με ήθελες στη ζωή σου;

Το σώμα του Χαβιέ σκλήρυνε και σταμάτησε το περπάτημα. Η Βίβιαν κράτησε την ανάσα

ριμένοντας να γυρίσει και να της απαντήσει, αλλά εκείνος απομακρύνθηκε χωρίς να μιλήσει.

«Δε σε ρωτάω αν συνεχίζει να ισχύει η προσφορά σου» του φώναξε. «Απλώς ήμουν περ

το τι εννοούσες.»

«Σκέφτηκα πως μπορούσαμε να εξερευνήσουμε αυτή την έλξη. Θα σε εγκαθιστούσα σαίο διαμέρισμα στο Λονδίνο. Θα μπορούσαμε να πηγαίνουμε ταξίδια, στο θέατρο κα

ολαμβάνουμε ο ένας την παρέα του άλλου» της απάντησε.

Η Βίβιαν συνοφρυώθηκε. «Μένω ήδη στο Λονδίνο. Γιατί να με εγκαθιστούσες σε

αμέρισμα;»

«Για να ζούσες κάπου πιο ωραία και πιο κοντά στο γραφείο μου, δίνοντάς μου ευκολό

όσβαση όταν θα ήμουν στην πόλη.»

Φυσικά. Η πρότασή του –ακόμα και πριν τη μισήσει όπως τώρα, όπως μισούσε το πώς τον έ

αισθάνεται– πάντα ήταν επιφανειακή. Θα ήταν η μοντέρνα παλλακίδα του, μια από τις τόσεςΗ Βίβιαν δίπλωσε αμυντικά τα μπράτσα της. «Ήθελες να γίνω η μετρέσα σου.»

«Δεν το βλέπω έτσι εγώ.»

«Υποθέτω πως δεν έχει σημασία πώς το βλέπεις εσύ. Δε θα λειτουργούσε.» Ανασήκωσε

ους της περιφρονητικά. «Ποτέ δε θα ήμουν ικανοποιημένη με το να είμαι μια από τις πο

ναίκες που έχεις στην ατζέντα σου για να καλείς.»

«Αμφιβάλλω αν υπάρχουν περισσότερες σαν εσένα.» Η φωνή του ήταν επίπεδη, κι όμως,

μάτια της κοίταξαν τα δικά του, είδε ένα φευγαλέο ίχνος θλίψης.

Η Βίβιαν κούνησε το κεφάλι της. Αρκετά με το να φαντάζεσαι πράγματα. «Κατά κάποιον τ

Page 108: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 108/120

νομίζω πως ήταν φιλοφρόνηση.»

Το χέρι του σφίχτηκε στο λουρί του σακιδίου. «Πάρε το όπως θέλεις.» Απομακρύνθηκε ξαν

είνη τον ακολούθησε.

Σύντομα, έφτασαν στην κατασκήνωση. Τα ψηλά δέντρα έδωσαν τη θέση τους σε μικρότε

μνους και πιο πολύχρωμη βλάστηση. Ομάδες πεζοπόρων και κατασκηνωτών έκαναν βόλτε

ρκο, μερικοί έβγαζαν φωτογραφίες. Το απαλό αεράκι που χάιδευε το πρόσωπό της δεν κατά

κατευνάσει το άγχος της.

«Τη βλέπεις;» ρώτησε ο Χαβιέ.Η Βίβιαν κοίταξε γύρω, δίνοντας περισσότερη προσοχή στα πρόσωπα. Ήταν έτοιμη να πε

αν μια μικροκαμωμένη μελαχρινή πενηντάρα βγήκε από μια σκηνή.

Η Βίβιαν έδειξε. «Τη βλέπω.»

* * *

αι για αυτό το λόγο ήρθαμε.» Καθώς ο Χαβιέ τελείωσε να εξηγεί, σήκωσε το κινητό του κ

ο πρόσωπο της Λόρα για να καταγράψει τη συζήτησή τους. «Θέλαμε την άποψή σου για

νέβη. Έστειλα χρήματα για να καλύψω τα έξοδα της κηδείας μέσω του γραφείου μου, αλλ

υ είχα μιλήσει ποτέ πριν.»

Κάθισαν σε βράχους μακριά από τους φίλους της Λόρα. Η Βίβιαν έτριψε τα χέρια της. «Λυπ

υ σε ξαφνιάσαμε έτσι» της είπε. «Πρέπει να ήταν δύσκολο για σένα. Έφυγες τόσο γρήγορα

ν Αγγλία μετά την κηδεία.»

Η Λόρα Ρίτσαρντσον δίπλωσε τα μπράτσα της, μια κίνηση αυτοπροστασίας. «Εγώ και η Μό

ιραζόμασταν τα πάντα» είπε μετά από μια μακριά σιωπή. «Δεν είχαμε την τυπική σχέση μητέ

ρης. Αλλά πάντα ερχόταν σε εμένα όταν είχε πρόβλημα.»

«Υπάρχει περίπτωση να επινόησε τις απειλές εναντίον της;» ρώτησε ο Χαβιέ.

«Όχι. Είχε πρόβλημα» είπε η Λόρα αναστενάζοντας. «Η Μόλι πάντα απολάμβανε τα

άγματα στη ζωή. Συχνά είχε χρέη και έβγαζε από τις οικονομίες της στην τράπεζα. Αλλά ότα

έη της αυξήθηκαν και ο Ρότζερ –εννοώ ο Ίστον Φιν– της πρόσφερε χρήματα για να πάρει κά

ηροφορίες για αυτόν, εκείνη άδραξε την ευκαιρία.»

 Δέχτηκε χρήματα;

«Οπότε δεν ήταν για εκδίκηση εναντίον του Χαβιέ, όπως μου είχε πει» είπε η Βίβιαν.

 Μου είπε ψέματα.«Δεν ήθελε να σε εξαπατήσει, Βίβιαν. Απλά δεν ήθελε να μάθεις πόσο βαθιά μπλεγμένη ήτ

ν Ρότζερ.» Η Λόρα τής χαμογέλασε με συμπάθεια. «Όταν άρχισε να δουλεύει για σένα, Χ

οθέτω πως σχετίστηκε μαζί σου και αυτό επηρέασε την αποστολή της.»

«Με ποιον τρόπο;» ρώτησε ο Χαβιέ.

«Μου είπε πως είχε την ευκαιρία να δώσει στον Ίστον μερικά σημαντικά νούμερα, αλλά ά

αναρωτιέται τι έκανε.»

Το αίμα στράγγισε από το πρόσωπο της Βίβιαν και ένα ρίγος διαπέρασε το στομάχι τη

τον ήταν έξω φρενών μαζί της έπειτα» είπε εκείνη. «Καταρρακωμένος. Βάζω στοίχημαοσέλαβε τους άντρες να την παρακολουθούν.»

Page 109: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 109/120

Το σφιχτό νεύμα του Χαβιέ αντήχησε τις υποψίες της.

«Λόρα, νομίζεις πως η Μόλι θα μπορούσε να αυτοκτονήσει;» ρώτησε ο Χαβιέ.

«Το σκέφτηκα πάρα πολύ. Καμιά μητέρα δε θέλει να θάψει την ίδια της την κόρη.» Η Λ

οιγόκλεισε τα μάτια της για να διώξει τα δάκρυά της. «Υποτίθεται πως δεν πρέπει να γίνεται έ

«Θα έρθεις στο Λονδίνο μαζί μας και θα μιλήσεις στην αστυνομία; Αν τους πεις τι ξέ

ορούμε να προσπαθήσουμε να ψάξουμε για κασέτες ασφαλείας από το κτίριο της Μόλι γ

ύμε αν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τους άντρες που την παρακολουθούσαν ή αν ο Ίστον μ

ο διαμέρισμά της το βράδυ που πέθανε. Ίσως οι πρώην γείτονές της να ξέρουν κάτι. Αφτυνομία αποφάσισε πως ήταν αυτοκτονία τόσο γρήγορα, ίσως να τους ξέφυγε κάτι.»

Τα μάτια της Λόρα άνοιξαν διάπλατα. «Νομίζεις πως υπάρχει περίπτωση να

λοφόνησαν;»

«Δεν ξέρω» είπε ο Χαβιέ. «Αλλά αν πραγματικά κάποιος την εξώθησε στην αυτοκτονί

έπει να το πληρώσει.»

«Θα έρθω στο Λονδίνο.» Η Λόρα σηκώθηκε. «Θα κάνω ό,τι χρειαστεί.»

Και με αυτή τη δήλωση, οι τροχοί μπήκαν γρήγορα σε κίνηση. Ο Χαβιέ κάλεσε ελικόπτερ

τρεις τους πήγαν πίσω στην πανσιόν, που ήταν κοντά στην πλησιέστερη περιοχή που μπορούοσγειωθεί με ασφάλεια για να τους πάρει.

Πολλά και διάφορα συναισθήματα χτύπησαν την καρδιά της Βίβιαν αφότου τελείω

ζήτηση. Δυσαρέσκεια με τη φίλη της που δεν την εμπιστεύτηκε με τον τρόπο που θα έπ

ακούφιση με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε ο Χαβιέ, κάνοντας αποστολή του να πληρώ

εύθυνος για το θάνατο της Μόλι. Πόνος, γιατί ήξερε βαθιά μέσα της πως μόλις τελείωναν

τά, ο Χαβιέ θα έφευγε από τη ζωή της.

Ακόμα ένα άτομο που αγαπούσε θα την εγκατέλειπε.

Οι γονείς της. Ο βιολογικός της πατέρας. Η Μόλι.

Η Μόλι. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, η Βίβιαν ήθελε ένα τέλος.

 Όση ώρα έκανε το ελικόπτερο να έρθει για να τους πάει στη Ζυρίχη, η Βίβιαν σκεφτόταν

εγε. Το να βρει τις σωστές λέξεις ήταν δύσκολο, ειδικά αν λάμβανε υπόψη πως ο Χαβιέ δε

ίταζε. Στεκόταν με τα μπράτσα του σταυρωμένα, κοιτάζοντας το άπειρο πράσινο και τα βουνά

Του χρωστάω μια σωστή συγνώμη.

 Ένας μικρόψυχος άντρας θα ήταν χαρούμενος που είχε εξασφαλίσει τη συγχώνευσή

εξάρτητα από το κόστος. Αλλά ο Χαβιέ δεν ήταν το ψυχρό άτομο που προσποιούνταν πως είν

Προσγειώθηκαν στο ελικοδρόμιο στη Ζυρίχη, μόνο για να επιβιβαστούν αμέσως στο ιδιω

υ αεροπλάνο. Ο Χαβιέ και η Βίβιαν πήγαν στο Παρίσι για να συναντήσουν τον Εντουάρντ

αν κανονίσει. Η Λόρα πήγε με απευθείας πτήση στο Λονδίνο, όπου θα πήγαινε στην αστυν

ρίς το επόμενο πρωί. Φαινόταν αποφασισμένη να κάνει οτιδήποτε μπορούσε για να βοηθήσ

βιαν κατάλαβε πως η Λόρα ήταν πολύ απορροφημένη με το αίσθημα απώλειας και ενοχής γ

νταστεί πως ο θάνατος της Μόλι ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτοκτονία.

Ο Χαβιέ έκανε νέα τηλεφωνήματα, κίνησε μερικά νήματα και ήρθε σε επαφή με ένα δικη

ινικού δικαίου. Επίσης ζήτησε από τον ερευνητή του να βρει τις κασέτες ασφαλείας από το κ

ς Μόλι και τους κοντινούς δρόμους και από μηχανήματα ανάληψης, από οτιδήποτε θα μπορ

Page 110: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 110/120

έχει καταγράψει τον Ίστον ή τους δυο άντρες.

Στο αεροπλάνο για το Παρίσι, ήταν μόνοι για πρώτη φορά από την ώρα που ήταν στο δάσ

ωνία της Βίβιαν μεγάλωσε, αλλά όταν ο Χαβιέ διάλεξε να καθίσει σε ένα δερμάτινο κάθ

κετά μακριά της, κατάλαβε με σιγουριά πως την απέφευγε με οποιοδήποτε κόστος.

Μετά την απογείωση, ξεκούμπωσε τη ζώνη της και κάθισε στο άδειο κάθισμα δίπλα στο

υ.

«Χαβιέ, πρώτα απ’ όλα, θέλω να σε ευχαριστήσω που το κάνεις αυτό.» Τον κοίταξε, κρατώ

ν ανάσα της καθώς το βλέμμα του έφυγε από το περιοδικό και κοίταξε το πρόσωπό της.«Έχω επίσης και δικά μου συμφέροντα. Αν ο Ίστον είναι ένοχος. Ούτε και εγώ είμαι άγιος.»

«Και πάλι σε ευχαριστώ. Λυπάμαι που καθυστέρησα τη συγχώνευσή σου και που σκέφτηκα

αι αυτό το απαίσιο άτομο.» Ξεροκατάπιε. «Μετά το θάνατο της μητέρας μου και του πα

υ, έψαξα να βρω το βιολογικό μου πατέρα. Όταν ήμουν παιδί, η μητέρα μου με έβαλ

οσχεθώ πως δε θα ψάξω ποτέ για εκείνον. Αλλά ήθελα να συνδεθώ με κάποιον, ένιωθα

νη, και αθέτησα αυτή την υπόσχεση. Τον έψαξα και δεν ενδιαφερόταν καθόλου για μένα

βιαν πίεσε τις λέξεις να βγουν από μέσα της. «Με το θάνατο της Μόλι… ήθελα να εκδικηθ

είνη, ναι. Αλλά συνειδητοποίησα πως επίσης ήθελα να διεκπεραιώσω μια υπόσχεση

ορούσε κάποιον άλλο.»

«Βίβιαν –» ξεκίνησε εκείνος να λέει, αλλά έβαλε το χέρι της πάνω στο δικό του και συνέχισε

«Λυπάμαι πάρα πολύ που έκανα να διακινδυνεύσει η συγχώνευσή σου. Ελπίζω να την πάρε

Κοίταξε κάτω. Το χέρι της ήταν πιασμένο στο δικό του και ένα κύμα επίγνωσης ταξίδεψ

ράτσο της και σε όλο το κορμί της. Ο Χαβιέ έπιασε σφιχτά το χέρι της, με τα μάτια του στα

ς, αλλά όταν εκείνη σκέφτηκε πως ήταν έτοιμος να σκύψει και να τη φιλήσει, τράβηξε το χέρ

έζοντας τα χείλη του, έστρεψε ξανά την προσοχή του στο περιοδικό.

«Το ξέρω πως λυπάσαι, Βίβιαν. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα.» Δεν αλλάζει τίποτα.

Φυσικά.

Οι λέξεις σφυροκοπούσαν μέσα στο μυαλό της καθώς αποβιβάζονταν από το αεροπλάν

γαν με το αμάξι στο γραφείο του Μπρουσάρντ. Εκεί κάθισε απέναντι από τον ηλικιωμένο ά

ην άλλη άκρη του τραπεζιού αντίκα.

Ο Χαβιέ στεκόταν όρθιος, με τα χέρια διπλωμένα, ακουμπώντας πάνω σε μια ολό

βλιοθήκη, που ήταν γεμάτη δερματόδετα βιβλία. Καθώς η μαγνητοφώνηση έπαιζε για

τουάρντ, η μόνη φωνή που άκουγε ήταν του Χαβιέ. Δεν αλλάζει τίποτα.

Αλλά τα λόγια δεν έβγαζαν νόημα.

 Ένα μέρος της δεν μπορούσε να πιστέψει πως ήταν απλώς άλλη μια γυναίκα στη ζωή του. Ε

νει έρωτα, την είχε πάρει βίαια στο δάσος το πρωί, αφότου είχε δηλώσει πως δεν μπορούσ

αματήσει να τη θέλει.

Μπορούσαν όλα όσα συνέβησαν ανάμεσά τους να ήταν πραγματικά για τη συγχώνευση;

υ είχε πάρει αυτό που ήθελε, δεν είχε καμία χρησιμότητα;

«Σίγουρα έχω πολλά για να προχωρήσω με τη συγχώνευση.» Η κοφτή φωνή του Εντουάρν

Page 111: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 111/120

ανέφερε στην πραγματικότητα.

Κοίταξε πάνω από τον ώμο της τον Χαβιέ. Μια λάμψη ικανοποίησης φάνηκε στα μάτια

λά δε χαμογέλασε.

«Ευχαριστώ, Εντουάρντ» είπε η Βίβιαν. «Το να μας στείλεις να βρούμε τη Λόρα μάς βοήθη

λουμε τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους.»

«Χαίρομαι. Σύμφωνα με τον Χαβιέ, όλα είναι σε κίνηση για να βρεθεί τι συνέβη στη Μόλ

πίσουμε πως η εισαγγελία θα βρει αρκετά στοιχεία για να προσάψει κατηγορίες στον Ίστον.»

«Θα βρουν» είπε ο Χαβιέ από πίσω της.«Επίσης είμαι χαρούμενη που δεν έκλεισες τη συμφωνία με τον Ίστον» πρόσθεσε η Βίβιαν.

Ο Εντουάρντ χαχάνισε. «Ποτέ δεν τον σκεφτόμουν σοβαρά. Δεν εκτιμώ την επιχειρημ

ική του.» Κοίταξε τον Χαβιέ. «Ή την προσωπική ηθική του.»

«Τότε γιατί;» ρώτησε η Βίβιαν.

«Σας έκανε να τρέχετε, έτσι δεν είναι;» Χαμογέλασε. «Πάντα πίστευα στον Χαβιέ. Ωστόσ

ήρχε ένα ίχνος αμφιβολίας που θα μπορούσε να βλάψει το ίδρυμα ή το κληροδότημά μο

ρεπε να εξαλειφθεί.»

«Λυπάμαι για οποιαδήποτε αναστάτωση προκάλεσα» είπε η Βίβιαν.

Ο Εντουάρντ σηκώθηκε, με πρόσωπο ανέκφραστο. Αβέβαιη, η Βίβιαν έκανε το ίδιο, σκεπτό

θα την πετούσε έξω από το γραφείο του. Φαινόταν πιθανό.

«Βίβιαν, είσαι μια πιστή φίλη και έκανες αυτό που θεωρούσες σωστό» είπε ο Εντουάρντ απ

την έκφρασή του να μαλακώνει. Ένα μέρος της ήθελε να πιαστεί στη στιγμιαία ανακούφιση

ν κατέκλυσε, ενώ ένα άλλο την προειδοποίησε πως ήταν πολύ νωρίς.

Ο Εντουάρντ την αγκάλιασε και η ευγενική του κίνηση της έφερε δάκρυα στα μάτια.

κάλιασε και εκείνη με τον απαιτούμενο ενθουσιασμό, πιέζοντας τα χείλη της και κλείνοντ

τια της για να εμποδίσει τα δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλά της.

 Ήταν αστείο, γιατί ενώ είχε συναντήσει τον Εντουάρντ πάρα πολύ λίγες φορές, την πλημμ

α οικεία αίσθηση καθώς έλεγαν αντίο.

«Χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να σε γνωρίσω.» Ο Εντουάρντ τη χτύπησε φιλικά στην π

αν ίσιωσε το σώμα της και σκούπισε τα δάκρυά της. «Θαυμάζω τις γενναίες καρδιές. Αν κά

νο αυτό που ήταν αποδεδειγμένα σωστό, ποτέ δε θα επιτυγχάναμε τίποτα ή ποτέ δ

κιμάζαμε καινούρια πράγματα.»

«Ευχαριστώ.» Ο Εντουάρντ είχε ένα δίκιο…

Ο Χαβιέ καθάρισε το λαιμό του.

«Συμφωνείς;» Ο Εντουάρντ γύρισε προς τον Χαβιέ, που είχε τα χέρια του διπλωμένα χα

νω στο φαρδύ στήθος του και ένα πρόσωπο σκληρό σαν μάρμαρο. Δεν απάντησε με λ

ήρχε μόνο η αινιγματική λάμψη στο βλέμμα του. Ο Εντουάρντ κούνησε το κεφάλι το

οδοκιμασία και ρώτησε τη Βίβιαν: «Θα είσαι εντάξει, αγαπητή μου;»

Τα χείλη της σχημάτισαν ένα τρεμάμενο χαμόγελο. Δεν ήξερε πώς να απαντήσει. Από εδ

ο εξής, η ζωή της δε θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια σε πολλά επίπεδα. Ήξερε πως χρειαζόταν να κ

α πλήρη αποτίμηση του παρόντος και του παρελθόντος της, να αναλύσει τις πράξεις της και

γους από πίσω τους. Δεν μπορούσε να το σκεφτεί αυτό τώρα. Μέσα σε μερικές μέρες

Page 112: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 112/120

λάξει όλη της η ζωή – η φίλη που νόμιζε πως ήξερε, ο άντρας που είχε γνωρίσει και ερωτευτ

ανές νομικές συνέπειες αυτού που είχε κάνει.

Εξάλλου, η γενναιοδωρία και κατανόηση του Εντουάρντ ήταν ένα πράγμα. Του Χαβιέ όμως

ε μιλήσει για πιθανές επιπτώσεις.

«Θα είμαι καλά» είπε απλά η Βίβιαν, ευχόμενη να μπορούσε να πιστέψει τα λόγια της.

«Πρέπει να κάνω μερικά τηλεφωνήματα» είπε ο Εντουάρντ. «Χαβιέ, σε παρακαλώ, μπορε

προβοδίσεις τη Βίβιαν;»

«Θα ήταν ευχαρίστησή μου.» Η φωνή του Χαβιέ έσταζε σαρκασμό.Ο Χαβιέ κράτησε την πόρτα ανοιχτή για να περάσει και οδήγησε το δρόμο. Οι μπεζ τοίχο

αδρόμου φαίνονταν να στενεύουν όλο και περισσότερο. Η Βίβιαν ένιωσε ένα κύμα έξαψη

εβαίνει από το σφιγμένο στομάχι της στο λαιμό της.

 Πρέπει να κάνω κάτι. Είναι η τελευταία μου ευκαιρία.

«Το αεροπλάνο μου θα σε πάει πίσω στο Λονδίνο» είπε ο Χαβιέ καθώς πλησίαζαν τα ασαν

ταν φτάσεις στην είσοδο, θα σε περιμένει ο οδηγός. Τα πράγματά σου θα είναι στο αυτοκίνη

Η Βίβιαν μουρμούρισε ένα ευχαριστώ. Οι παλάμες της είχαν ιδρώσει. Κοίταξε τις κλε

ρτες του ασανσέρ. Βρίσκονταν στον τελευταίο όροφο και θα έπαιρνε μερικά λεπτά μέχάσει το ασανσέρ.

«Το Τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού θα επικοινωνήσει μαζί σου και θα τακτοποιήσει οτιδή

υ οφείλεται» συνέχισε.

Η δουλειά της… Με όλες τις αλλαγές που έγιναν τις τελευταίες ώρες, η δουλειά της

σεψιόν δεν της είχε περάσει καθόλου από το μυαλό. Είχε κάνει αίτηση εξαιτίας της επιθυμία

εκδίκηση. Είχε άλλα σχέδια για την καριέρα της, έτσι κι αλλιώς.

Υπέθεσε πως ο Χαβιέ δε σκόπευε να κινηθεί νομικά για αντίποινα για την καθυστέρησ

γχώνευσής του. Κι όμως η απόλυσή της είχε μια πιο δυνατή υπόνοια. Δεν την εμπιστευόταυλέψει για εκείνον, και το καταλάβαινε. Αλλά επίσης σήμαινε πως δε θα τον έβλεπε ξανά.

 Όχι άλλος Χαβιέ, ούτε καν πίσω από το γραφείο της ρεσεψιόν.

 Όχι άλλα φιλιά στα δελεαστικά, γεμάτα χείλη του.

 Όχι άλλες συζητήσεις και να μοιράζεται μαζί του πράγματα από το παρελθόν της, πράγματα

ν είχαν κάνει να νιώθει πως δεν την εκτιμούσαν, μέχρι που άκουσε τον εαυτό της να τα

νατά και είχε αρχίσει να αμφιβάλλει για αυτά.

«Χαβιέ.» Το όνομά του ξέφυγε από τα μισάνοιχτα χείλη της πριν προλάβει να σκεφτεί τι να

ρισε προς το μέρος του.

Ο Χαβιέ ανασήκωσε το ένα φρύδι του.

Η Βίβιαν ρούφηξε τη θέα των μαύρων ματιών του, των γρανιτένιων χαρακτηριστικών του

οκλητικών γεμάτων χειλιών του. Φαινόταν ήρεμος και χαλαρωμένος.

 Κοίταξέ τον, Βίβιαν, γιατί ύστερα από αυτή τη στιγμή, θα είναι μόνο μια στοιχειωμένη ανάμ

ι ένα πρόσωπο τυπωμένο στις εφημερίδες για σένα.

Εκείνος θα την ξεχνούσε γρήγορα;

Το ασανσέρ σταμάτησε στον όροφο με έναν ήχο που έβαλε τις αισθήσεις της σε πτουργία.

Page 113: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 113/120

Κοίταξε τον άδειο χώρο μέσα, με το κάγκελο και τον καθρέφτη και κανέναν μέσα για να τον

που.

Κοίταξε τον Χαβιέ, που παρέμενε δίπλα της. Θα μπορούσε να της δείξει τα ασανσέρ κ

γει, αλλά στεκόταν… και περίμενε. Στεκόταν δίπλα της, και αυτό έπρεπε να μετράει για

ως αυτή ήταν η ώρα για να φανεί ευάλωτη, όπως είχε κάνει και αυτός όταν της εκμυστηρεύτη

ρελθόν του.

 Δε θα φύγω από το Παρίσι χωρίς να προσπαθήσω.

Κατακλυσμένη από όλα όσα ήθελε να πει, μείωσε την απόσταση μεταξύ τους.Εκείνος δεν κουνήθηκε.

Η Βίβιαν κοίταξε τα κλειστά χείλη του, τα αδυσώπητα χαρακτηριστικά του. Εκείνος την κοί

ι οι πυκνές βλεφαρίδες του παραλίγο να καλύψουν τα μάτια του, κρύβοντας οποιοδή

ναίσθημα ήταν κρυμμένο πίσω τους. Ανέπνευσε την ανδρική μυρωδιά του μια τελευταία φορ

Πριν μπορέσει να αλλάξει γνώμη, κάλυψε τα χείλη του με τα δικά της. Τα χέρια της τυλίχτ

ρω από το λαιμό του με τον ίδιο τρόπο που έκανε όταν ήταν εκείνος που ξεκινούσε τα φιλιά

αίσθηση του σώματός του, η ζέστη που ήταν παγιδευμένη κάτω από τα ρούχα του και το π

υ έτρεχε στις φλέβες της την ενθάρρυναν να περάσει τη γλώσσα της πάνω από το πάνω χυ.

Εκείνος δεν αντέδρασε.

Χάιδεψε με τα χείλη της τα δικά του. Εκείνος έπνιξε ένα βογκητό.

«Σε αγαπάω» ψιθύρισε η Βίβιαν κοντά στο στόμα του, ξεγυμνώνοντας τον εαυτό της.

Τον… αγαπούσε; Η συνειδητοποίηση τη χτύπησε με τη δύναμη ενός συναισθημα

αμπιλιού.

Δεν μπορούσε να το αρνιέται άλλο στον εαυτό της. Η έλξη που στην αρχή έβρισκε ενοχλ

ε μετατραπεί σε καυτό πάθος και τώρα σε αγάπη, που έκανε την καρδιά της να σφίγγετανο κάθε φορά που σκεφτόταν πως θα έφευγε μακριά του.

Πώς θα μπορούσε να συνεχίσει τη ζωή της χωρίς να τον βλέπει; Πώς είχε επιτρέψει σε

τρα που σχεδόν δε γνώριζε να την επηρεάζει τόσο πολύ;

Λοιπόν, προς υπεράσπισή της, δεν το είχε κάνει. Είχε προσπαθήσει να υψώσει τοίχο, για ν

ενθυμίζει διαρκώς πως ήθελαν διαφορετικά πράγματα, πως δεν ήταν ο κατάλληλος άντρα

είνη.

Για κακή της τύχη, τίποτα δεν είχε βοηθήσει.

Αντίθετα, ο κούκλος Ισπανός με τα σκοτεινά μάτια είχε βρει έναν τρόπο να κατακτήσερδιά της και είχε βγάλει στην επιφάνεια έντονα συναισθήματα, ξεχασμένες αναμνήσεις και

τό το βασανιστικό πόνο, που ερχόταν αντιμέτωπη με το τέλος ενός πράγματος που δεν μπορ

υπάρξει.

Γιατί δεν το είχε κάνει εσκεμμένα. Το να κερδίσει την αγάπη της δεν ήταν ποτέ μέρος

εδίου του. Το σώμα της, ναι. Κι όμως είχε την αγάπη της και δεν το ήξερε.

 Λοιπόν, τώρα το ξέρει.

 Ένιωσε πιο εκτεθειμένη από ό,τι είχε νιώσει όταν έκαναν έρωτα στο δάσος και πλ

νειδητοποιημένη πως πιθανότατα γινόταν ανόητη. Αλλά θα ήταν μεγαλύτερη ανόητη αν δ

Page 114: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 114/120

ανε. Γιατί τον αγαπούσε – τον άντρα που είχε υποφέρει, που είχε αμφισβητήσει και που

μιουργήσει μια καινούρια ζωή για τον εαυτό του.

Το χαμόγελό της έσβησε μόλις εκείνος απομακρύνθηκε από την αγκαλιά της και της έ

ημα να μπει στο ασανσέρ.

«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό.» Ένα μείγμα ανάγκης, απογοήτευσης και θυμού φάνηκ

νή του και η έκφρασή του ήταν αποφασιστική. Αναστέναξε λες και δεν μπορούσε να περιμέν

λειώσει αυτή η άβολη στιγμή.

Η Βίβιαν πίεσε τα τρεμάμενα χείλη της. Χρειάστηκε εξαιρετικά μεγάλη προσπάθεια για ναταρρεύσει μπροστά του. Με κάποιον τρόπο το μήνυμα πρέπει να έφτασε στο μυαλό της, για

α δύναμη που δεν ήξερε πως είχε, τα πόδια της έκαναν ένα βήμα πίσω, έπειτα άλλο ένα

τασε μέσα στο ασανσέρ, με τη θολωμένη της έκφραση να εστιάζει στον άντρα που δεν μπορ

έχει.

 Δεν μπορεί να το κάνει αυτό; Ή δε θέλει να το κάνει; Ή απλά όχι μαζί μου;

«Αντίο, Βίβιαν Φόστερ.» Η φωνή του ήταν αμυδρά πάνω από ψίθυρος και τα μαύρα μάτι

ν άφησαν λεπτό τα δικά της καθώς οι βαριές πόρτες του ασανσέρ έκλεισαν ανάμεσά τους.

Page 115: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 115/120

 Κεφάλαιο Δώδεκα

Χαβιέ τελείωσε την τηλεφωνική του διάσκεψη με την Κίνα και πήρε μια βαθιά ανάσα κ

λεινε την οθόνη του υπολογιστή του. Ήταν μόνο 1:00 μ.μ., αν και ένιωθε πως ήταν πολύ πιο

ι εξαιτίας όσων είχε πετύχει, αλλά εξαιτίας του πόσο λίγο είχε κοιμηθεί.

 Ινφιέρνο!Είχε προσπαθήσει να την ξεχάσει.

Είχε περάσει ένας μήνας από τότε που είχε να τη δει, και ούτε η δουλειά μέχρι εξάντλησης,

σκληρή γυμναστική, λες και προπονούνταν για το τρίαθλο, είχαν καταφέρει να βγάλουν τη Β

στερ από το μυαλό του. Κάθε φορά που ήταν έτοιμος να συγχαρεί τον εαυτό του επειδή δ

εφτόταν, συνειδητοποιούσε πως πράγματι τη σκεφτόταν – πως τα κυματιστά, πλούσια μ

ς, τα ατέλειωτα πόδια της και αυτά τα μεγάλα μπλε μάτια της ήταν τόσο φρέσκα στη μνήμη

υ μπορούσε να τη ζωγραφίσει από μνήμης οποιαδήποτε στιγμή ήθελε. Και το έκανε… συχνά

Πέρασε τα δάχτυλά του μέσα από τα μαλλιά του.Το να πάει για δείπνο με το πανέμορφο μοντέλο από την Ιταλία δεν είχε βοηθήσει καθ

άποια στιγμή ανάμεσα που κάθισαν στο εστιατόριο και στο λογαριασμό είχε βαρεθεί και

ματα, λέγοντας πως έπρεπε να φύγει, και ευγενικά είχε αρνηθεί μια πρόσκληση για καφ

αμέρισμά της. Το να λέει ψέματα όμως στον εαυτό του, ήταν ένα διαφορετικό θέμα.

Εκείνη του είχε πει ψέματα. Τον είχε προδώσει και τον είχε απογοητεύσει, και όμως θα έκα

ντα να τη δει, να θαφτεί μέσα στις καμπύλες της, να χάσει πάλι όλο τον έλεγχο μαζί της.

όμα φορά.

«Κύριε Ριβέρα.» Η φωνή της γραμματέας του από την ενδοεπικοινωνία διέκοψε τη φαντασυ. «Πήραν τηλέφωνο από τον παιδικό σταθμό του γιου μου. Έχει υψηλό πυρετό και ίσω

έπει να τον πάω στην αδερφή μου για την υπόλοιπη μέρα. Μπορώ να κάνω μεγαλύ

άλειμμα;»

«Γιατί δεν παίρνεις ρεπό την υπόλοιπη μέρα;» της πρότεινε. «Πήγαινε να κάτσεις με το γιο σ

«Ευχαριστώ, κύριε» του απάντησε. «Πριν φύγω, ο μεσιέ Μπρουσάρντ θέλει να τον π

ειγόντως.»

Ο Χαβιέ πήρε τηλέφωνο και στη μέση της συζήτησης ο Εντουάρντ τον ρώτησε εά

ρευρεθεί σε μια δεξίωση του ιδρύματός του. Ο Χαβιέ ήταν έτοιμος να αρνηθεί την πρόσκγω του βεβαρημένου προγράμματός του, όταν ο Εντουάρντ είπε: «Καταλαβαίνω. Μόλις έ

η Βίβιαν πόσο σκληρά δουλεύεις και πως υπέθετα ότι δε θα μπορούσες να έρθεις.»

«Η Βίβιαν;» Ένα ρίγος διέτρεξε τη ραχοκοκαλιά του. «Της μιλάς;»

«Ναι, έχουμε κρατήσει επαφή. Της ζήτησα να έρθει και να με βοηθήσει να πουλήσω κάπ

ακες για φιλανθρωπικό σκοπό, και το σκέφτεται.»

«Πώς είναι;»

«Είναι καλά.» Η σύντομη απάντηση του Εντουάρντ τού κέντρισε την περιέργεια περισσό

αν φανερό πως η Βίβιαν είχε αναπτύξει κάποιου είδους φιλία με τον ηλικιωμένο άντρα. Αλ

Page 116: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 116/120

αβιέ δε θα κατάπινε την περηφάνια του για να ικετεύσει για οποιοδήποτε ψίχουλο πληροφ

ορούσε να πάρει για εκείνη.

Δεν είχε σημασία. Δε θα πήγαινε.

* * *

ι άλλη σαμπάνια, μεσιέ;» ρώτησε η σερβιτόρα.

Ο Χαβιέ κούνησε το κεφάλι του, τα δάχτυλά του χτυπούσαν απαλά το ποτήρι που κρατ

ρα πολλή ώρα. Δεν έπρεπε να είχε έρθει.

Αλλά έπρεπε. Είχε αναλογιστεί τη δύσκολη απόφαση για δυο πολύ μεγάλες εβδομάδες ώ

λικά του ήταν ξεκάθαρο πως η μόνη εναλλακτική από το να χάσει τα λογικά του ήταν να πάε

ξίωση. Πόσο άσχημα μπορεί να ήταν το να τη δει;

Μη γνωρίζοντας πώς θα αντιδρούσε εκείνη, είχε γείρει τη ζυγαριά. Θα έτρεχε μακριά του

υ φερόταν περιφρονητικά; Ή, χειρότερα, θα φερόταν λες και ήταν παλιοί φίλοι και θα είχε τελ

οσία απέναντί του, λες και δεν είχε καμία σημασία;

Κοίταξε γύρω του. Η πνιγηρότητα της σιωπηλής δεξίωσης – δημοπρασίας κύλησε στο αίμ

ι ο σφυγμός του χτύπαγε πιο γρήγορα κάθε φορά που κοιτούσε προς τις μεγάλες πό

πίζοντας να μπει η Βίβιαν.

Δυο ώρες μέσα στη δημοπρασία, είχε κατακλυστεί από απογοήτευση. Δε θα ερχόταν.

 Έψαξε για τον Εντουάρντ, και όταν τον βρήκε, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο να ρωτήσει γ

βιαν. Ο ηλικιωμένος άντρας τού είπε πως είχε αλλάξει γνώμη.

«Γιατί δεν πας να τη βρεις;» πρότεινε ευγενικά ο Εντουάρντ, με τα μάτια του γεμάτα συμπά

Ο Χαβιέ ρουθούνισε. «Είναι πολύ αργά.»

«Αγαπητέ μου φίλε, ποτέ δεν είναι αργά. Δε χρειάζεται να επιβάλλεις τη δυστυχία στον ευ επειδή δεν είχες τον έλεγχο στο ξεκίνημα της σχέσης σου.»

«Μου είπε πως με αγαπάει στο τέλος. Δεν μπορεί να το εννοούσε.» Ο Χαβιέ έλεγε δυνατ

έψεις του κοιτάζοντας προς τους κήπους, όπου πολλά άτομα έκαναν βόλτα με ορντέβρ με

μοπρασία.

«Γιατί όχι; Είσαι ανάξιος της αγάπης της; Ποτέ δε λες πολλά για το παρελθόν σου

τουάρντ τον κοίταξε αινιγματικά και το σώμα του Χαβιέ σκλήρυνε. «Υποθέτω από κακεν

υτσομπολιά και κοινή λογική πως δεν πήρες αυτό που άξιζες όταν μεγάλωνες.»

«Δε θέλω να το συζητήσω.»«Δε θέλεις. Κανείς δε θέλει. Αλλά άσε με να σου πω αυτό, η αρχή δεν υπαγορεύει το τ

πορείς να έχεις το τέλος της επιλογής σου.»

Ο Χαβιέ κοίταξε τους κομψά ντυμένους καλεσμένους, που μιλούσαν ανάλαφρα για πίνακε

τικείμενα τέχνης, καθώς σερβιτόροι σέρβιραν εκλεκτές σαμπάνιες και εξαίσια ορεκτικά. «Δ

χόταν ποτέ» είπε στον Εντουάρντ.

«Μου είπε πως δεν μπορούσε» παραδέχτηκε ο Εντουάρντ, ξύνοντας το γένι του με

ανδαλιάρικο χαμόγελο.

«Γιατί μου είπες πως θα ερχόταν;»

Page 117: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 117/120

«Γιατί χρειαζόσουν να έρθεις για να νιώσεις πόσο άδεια είναι η ζωή σου χωρίς εκείνη

τουάρντ σοβάρεψε. «Έχασα τη γυναίκα μου και ύστερα την κόρη μου, και το ανακάλυψα

ληρό τρόπο. Δε θέλω να τη χάσεις μόνο και μόνο λόγω της περηφάνιας σου.»

Ο Εντουάρντ επέστρεψε στους άλλους καλεσμένους του.

«Ύπουλε γέρο» μουρμούρισε ο Χαβιέ.

Τα λόγια αντήχησαν στο μυαλό του. Η αρχή δεν υπαγορεύει το τέλος. Μπορείς να έχεις το

ς επιλογής σου.

Αν μπορούσε να επιλέξει, ποια επιλογή θα έκανε; Ίσως ένα κομμάτι του να ζήλευε γιατί η αφοσίωση της Βίβιαν προς τη Μόλι ήταν κάτι που ή

ό τη μητέρα του – ή τουλάχιστον την προσοχή της στην κακοποίηση που υπέφερε. Σαν π

χταρούσε ένα συνήγορο, κάποιον που θα νοιαζόταν αρκετά για να παλέψει για εκείνον, ν

άλει από τη μιζέρια του και να του δείξει πώς ήταν η ευτυχία. Έπειτα μεγάλωσε και

τάρκης, και αυτές οι λαχτάρες είχαν εξαφανιστεί.

Αυτοδύναμος ήταν μια ασφαλής επιλογή.

Η Βίβιαν είχε ξαναζωντανέψει παλιά φαντάσματα με έναν τρόπο που δεν περίμενε. Και

ακάλυψε τι είχε κάνει για τη Μόλι… δεν ήθελε να το πιστέψει στην αρχή. Η ιδέα πως κάποιακινδύνευε τα πάντα για ένα φίλο δεν είχε καμιά λογική.

Θυμός και απογοήτευση τον κατέλαβαν όταν σιγά σιγά άρχισε να συνειδητοποιεί πως ν

βιαν δεν ήταν τέλεια. Του είχε πει ψέματα και τον είχε εξαπατήσει στην αρχή. Ήταν ξεροκέ

ι όταν έβαζε κάτι στο κεφαλάκι της, το κατάφερνε, ανεξαρτήτως του κόστους. Ναι, η Β

στερ δεν ήταν ούτε κατά διάνοια τέλεια… αλλά την αγαπούσε, έτσι κι αλλιώ

νειδητοποίηση τον χτύπησε σαν γροθιά στο στομάχι του.

Την αγαπάω.

 Έβγαλε το κινητό του από την τσέπη του και πάτησε τους αριθμούς. «Χρειάζομαι το αεροπρα. Πηγαίνουμε στο Λονδίνο.»

* * *

νήθηκαν την εγγύηση στον επιχειρηματία Ίστον Φιν. Η Βίβιαν διάβασε τους τίτλους των ειδή

ο διαδίκτυο πριν κλείσει τον υπολογιστή της και κατέβει από το ψηλό σκαμπό. Η Τζένιφ

ύαρη ξανθιά υπάλληλος, είχε ήδη αποσυνδεθεί και φαινόταν πως έψαχνε για τα κλειδιά

αξιού της στην τσάντα της.

Η Βίβιαν είχε πάει στην αστυνομία μερικές φορές και είχε πει στους δικηγόρους πως θα κατ

χρειαζόταν. Το να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορούσε της έδινε ένα αίσθημα σκοπού, α

φέβαλλε πως η μαρτυρία της θα ήταν καθοριστικής σημασίας. Είχαν πιο ισχυρά στοιχεία

ολογίες των αντρών που ακολουθούσαν τη Μόλι, που είχαν αναγνωριστεί από τις κα

φαλείας, μαζί με τα αποτυπώματα του Ίστον. Ο ίδιος ο Ίστον είχε σκοτώσει τη Μόλι, υπέθ

ό φόβο πως θα τα έλεγε σε όλους, όπως τον είχε απειλήσει ότι θα κάνει. Δεν ήθελε να μάθει

κόσμος πόσο μπάσταρδος ήταν.

Και τώρα το ήξεραν.

Η Βίβιαν χαμογέλασε.

Page 118: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 118/120

Κοίταξε γύρω της με ικανοποίηση. Η ευρύχωρη και ευάερη γκαλερί που διαχειριζόταν

ινούρια και είχε ήδη γίνει επιτυχία. Η εβδομαδιαία έκθεση είχε σαν θέμα το Παρίσι. Οι πίνακ

ώμα λαδιού στους τοίχους αιχμαλώτιζαν άγνωστες πτυχές από την Πόλη του Φωτός.

Σκέφτηκε πως αν ξεκινούσε καινούρια δουλειά θα τη βοηθούσε να αρχίσει ένα νέο κεφάλαι

ή της. Η αλήθεια ήταν πως ακόμα ένιωθε σαν τον ακροβάτη που είχε πέσει από το σχοινί χ

τυ προστασίας από κάτω: χτυπημένη και γεμάτη ντροπή, γεμάτη πόνο που δεν ήταν σωματικ

Μετά από πολλή ψυχική αναζήτηση, συμφιλιώθηκε με αυτό που συνέβη στη Μόλι και α

σκέφτηκε και τον τάφο της. Καταλάβαινε τώρα πως η φίλη της την αγαπούσε, και αν η Μόλε πει την αληθινή ιστορία στη Βίβιαν, δεν ήταν γιατί δεν την εμπιστευόταν. Το είχε κάνε

κούς της λόγους.

Οι άνθρωποι δεν ήταν πάντα αυτό που φαίνονταν. Ακόμα και η Λόρα, η μητέρα της Μόλι

ρδίσει το σεβασμό της Βίβιαν αφότου επέστρεψε στο Λονδίνο και αγωνιζόταν να ανοίξει ξανά

όθεση της Μόλι. Όλοι δικαιούνταν μια δεύτερη ευκαιρία.

Όλοι εκτός από εμένα.

Δεν ήθελε να έχει πικρία. Αλλά πώς μπορούσε να πιστέψει πως θα αγαπούσε κάποιον ά

ποτε όταν κάθε γωνία της καρδιάς της ήταν πλήρως κατειλημμένη από τον άντρα που τηςρίσει ψυχρά την πλάτη και την είχε αποκλείσει από τη ζωή του;

«Μπορείς να φύγεις. Θα κλείσω εγώ» είπε στην Τζένιφερ, που ετοιμαζόταν να κλειδώσει.

«Ευχαριστώ. Καληνύχτα, Βίβιαν.»

«Καληνύχτα.»

Η Βίβιαν πήρε την τσάντα της και έσκυψε να βάλει το συναγερμό στο ταμπλό που ήταν

ό τον πάγκο, όταν άκουσε την πόρτα να ανοίγει.

«Πώς μπορώ να σας βοηθήσω –» άρχισε να λέει, και σηκώθηκε όρθια για να κοιτάξει τον π

λάτη.Το στόμα της στέγνωσε αμέσως. Ανοιγόκλεισε τα μάτια αρκετές φορές όταν θόλωσαν στη

ός ψηλού, με φαρδιούς ώμους άντρα που φορούσε ένα γκρι κουστούμι και σκούρο πουκάμισ

«Χαβιέ…» Η φωνή της έτρεμε.

Εκείνος φαινόταν τόσο επιβλητικός και ελκυστικός όσο τον θυμόταν. Η καρδιά της άρχι

υπάει δυνατά, απειλώντας να πεταχτεί έξω από τη σκούρα κόκκινη, μεταξωτή μπλούζα της.

Το βλέμμα του συνάντησε το δικό της και έμειναν εκεί, αιχμάλωτοι. Ακόμα και το να πάρε

θιά ανάσα αποδείχτηκε δύσκολο. Χρειαζόταν όλο το οξυγόνο στο δωμάτιο.

«Τι κάνεις εδώ;» ρώτησε μετά από μια στιγμή.

«Πρέπει να σου μιλήσω.»

Εκείνη στηρίχτηκε στη γυάλινη επιφάνεια του γραφείου της, προσπαθώντας να δείχνει ανέμ

 Δε θα επιβιώσω αν φύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια μου για ακόμα μια φορά.

«Πώς με βρήκες;»

«Ο Εντουάρντ μού είπε πού δουλεύεις.» Τα μάτια του έπεσαν στους πίνακες που κρέμο

ους τοίχους. «Το Παρίσι.»

Η Βίβιαν βγήκε από πίσω από το γραφείο, ισιώνοντας τη μαύρη φούστα της με τα χέρια τησκουπίσει τον κρύο ιδρώτα από τις παλάμες της. Ο Εντουάρντ. Φυσικά. Είχε μιλήσει

Page 119: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 119/120

λλο στο τηλέφωνο μερικές φορές, και είχε επιμείνει να τον βοηθήσει με τη σιωπηλή

μοπρασία, αλλά εκείνη είχε κάνει πίσω στο τέλος. Η πιθανότητα να συναντήσει τον Χαβιέ τη

βίσει πάρα πολύ.

Η δημοπρασία… σήμερα δεν ήταν;

«Εσύ δεν υποτίθεται πως θα ήσουν στη δημοπρασία του Εντουάρντ;»

Τα μάτια του επέστρεψαν σε εκείνη, παρατηρώντας το πρόσωπό της. Υπήρχε κάτι σε αυτόν

λαρότητα που δεν είχε συνηθίσει να βλέπει πάνω του.

«Ήμουν στη δημοπρασία του Εντουάρντ» απάντησε ο Χαβιέ. Η προφορά του είχε γίνετονη. «Τώρα είμαι εδώ… μαζί σου.»

«Α. Λοιπόν, τι θέλεις από μένα;»

Με μόνο δυο μικρά βήματα, βρέθηκε μπροστά της, και εκείνη μπορούσε να δει τις σκ

ιές κάτω από τα μάτια του.

«Σε θέλω» είπε με θράσος, με ένα χαμόγελο στα γεμάτα χείλη του.

Αν και η έκπληξη των λέξεών του έκανε την καρδιά της να χτυπήσει ακανόνιστα και μια γν

ρμη να καίει χαμηλά στο στομάχι της, παρέμεινε ακίνητη. Η Βίβιαν καθάρισε το λαιμό τ

άμνηση των τελευταίων τους στιγμών μαζί έπαιζε στο μυαλό της. Ο πόνος είχε μείνει μέσαΜετά από την τελευταία μας συνάντηση, νόμισα πως δεν ήθελες να έχεις καμία σχέση μαζί μο

«Έπρεπε να το πω αυτό, Βίβιαν. Εκείνη τη στιγμή, όταν είπες πως με αγαπάς, ένιωσα να

σο τον έλεγχο, περισσότερο και από όταν νόμιζα πως έχασα τη συγχώνευση. Δεν έχω συνη

αισθάνομαι έτσι.»

«Νόμιζα πως είχε να κάνει με τη Μόλι.»

«Αυτό θα ήταν τέλεια δικαιολογία, ναι, αλλά νομίζω πως σταμάτησε να έχει σχέση με τη Μ

ατά κάποιον τρόπο, ήθελα να με πιστέψεις. Αλλά το να μάθω πως ρίσκαρες τα πάντα για μια

γοήτευε επίσης, αν και δε θα το παραδεχόμουν τότε.»«Σε γοήτευε;»

«Όταν ήμασταν στο δάσος, ήταν μια εμπειρία που μου άνοιξε τα μάτια. Δεν μπορούσα να

ντά σου χωρίς να σε θέλω. Με αναζωογονούσε, αλλά επίσης με τρόμαζε» ομολόγησε ο Χ

κώνοντας το δάχτυλό του για να διαγράψει το σχήμα του σαγονιού της.

Η Βίβιαν ανατρίχιασε στο οικείο άγγιγμά του.

«Θυμάσαι όταν χτύπησα το πόδι μου και μου είπες να στηριχτώ πάνω σου για να πάμε

νσιόν; Αυτή ήταν η πρώτη φορά που άφησα μια γυναίκα να με φροντίσει. Με πήγες στην παν

φρόντισες, και αν και δε βλέπαμε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο, με άφησες να σου κάνω έρ

είνη τη νύχτα, βαθιά μέσα μου, ήξερα πως δεν ήμουν ο ίδιος πια.»

«Τι μου λες;» ρώτησε η Βίβιαν. Τα αισθήματά της ήταν μπερδεμένα, λες και είχαν πετάξε

λέτα με έντονα, φωτεινά χρώματα σε έναν άσπρο καμβά.

«Σε αγαπώ» δήλωσε εκείνος. Την τράβηξε πάνω του και τη φίλησε μια φορά απαλά.

«Με… με αγαπάς;»

«Η συγχώνευση δεν είχε καμία σημασία χωρίς εσένα. Αυτός ο μήνας ήταν μια κόλαση. Το

υ μπορούσα να σκεφτώ ήσουν εσύ. Λυπάμαι που σε πλήγωσα, μι κερίδα, και το μόνο που

αι να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου κάνοντάς σε ευτυχισμένη.»

Page 120: Γλυκιά Εκδίκηση--

7/21/2019 Γλυκιά Εκδίκηση--

http://slidepdf.com/reader/full/-56d6bf821a28ab30169685c1 120/120

«Αλλά στο δάσος… αφότου κάναμε έρωτα, ο τρόπος –»

«Ήμουν απογοητευμένος με τον εαυτό μου που έχασα τον έλεγχο και σε πήρα με αυτ

όπο» απάντησε ο Χαβιέ. «Σε είδα να κοκκινίζεις και υπέθεσα πως και εσύ ήσουν απογοητευ

ζί μου. Ινφιέρνο, έκανα τα πάντα για να σε ξεπεράσω, Βίβιαν. Προσπάθησα να είμαι ψυ

ενής, απόμακρος… Δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτά που κουβαλάω μέσα μου.» Πήρε το χέρ

ι το έβαλε πάνω στο στήθος του.

Η Βίβιαν ένιωσε το γρήγορο χτύπο της καρδιάς του και έπιασε το όμορφο πρόσωπό

υρμουρώντας πάνω από τα χείλη του: «Και εγώ σε αγαπώ.»«Απόδειξέ το.» Η πρόκληση στα μάτια του έστειλε ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά της. «Παντρ

Δε θα σε αφήσω να φύγεις.»

 Να τον παντρευτεί; Η καρδιά της Βίβιαν αναπήδησε στο στήθος της, ένα κύμα καθαρής ευτ

απέρασε το κορμί της. Δάκρυα χαράς έτρεξαν από τα μάτια της καθώς μια αίσθηση ότι κ

ήκε τη σκέπασε.

«Πες ναι» της ψιθύρισε στο αυτί της, και δεν παρατήρησε πως την είχε οδηγήσει στο

μάτιο, μέχρι που ο Χαβιέ τη σήκωσε και την ακούμπησε σε έναν πάγκο. Το σώμα της αμ

ριαξε με το δικό του.«Ναι» βόγκηξε εκείνη.

Εκείνος έκανε πίσω για ένα λεπτό, με μια σοβαρή έκφραση στο πρόσωπό του. «Ναι στ

νουμε έρωτα ή στην πρόταση γάμου;»

«Ναι σε όλα.» Τον φίλησε, τυλίγοντας τα χέρια της γύρω του σφιχτά και ξέροντας πως ούτ

είνη θα τον άφηνε να φύγει. Ποτέ.