Εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος Ιανουαρίου

9
ΕΝΩΣΙΣ Τζι ας γίνει το γαίμαν μας αυλάτζιιν νέα περίοδος | έτος 1 ο | τεύχος 1 ο | 31 Ιανουαρίου 2015 | τιμή: 2 ευρώ Καθίστανται πλέον προφανή, ακόμα και στους πιο αφελείς, τα σχέδια της Άγκυρας για την Κύπρο. Φυ- σικά, τα έχει ήδη διατυπώσει ο Αχμέτ Νταβούτογλου στο βιβλίο του, Το Στρατηγικό Βάθος, όταν έγραφε ότι «ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλ- μάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατη- ρεί ένα κυπριακό ζήτημα». Κάποιοι τότε θεώρησαν ότι οφείλαμε να δώσουμε μία περίοδο χάριτος στον Νταβούτογλου και στον Ερντογάν, θυσία στον βωμό της λύσης εδώ και τώρα. Μετά, όμως, και από τις τελευταίες ενέργειες της Τουρκίας, με τις αλλεπάλ- ληλες επίσημες δηλώσεις των τελευταίων ημερών, την εισβολή του Μπαρμπαρός, την έκδοση νέας Navtex, δεν μπορεί κανείς να αμφιβάλλει για τις πραγματικές προθέσεις του τουρκικού κράτους. Η Άγκυρα πλέον δεν στοχεύει στη συνδιαχείρι- ση του φυσικού πλούτου της Κύπρου ούτε μόνο σε μία λύση ομοσπονδίας όπου θα είναι κυρίαρχη στο μισό κράτος, και όσοι δεν το παραδέχονται απλώς εθελοτυφλούν. Στοχεύει στον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου και στην αποκλειστική διαχείριση των υδρο- γονανθράκων της. Το δήλωσε εκ νέου, εξάλλου, ο Νταβούτογλου στο Νταβός πριν από λίγες μέρες για όσους δεν θέλουν να το καταλάβουν: «Αν υπάρξει ει- ρήνη στην Κύπρο, το φυσικό αέριο γύρω από το νησί θα περάσει από την Τουρκία». Δεν θα μπορούσε να το διατυπώσει πιο ξεκάθαρα. «Θέλουμε να μετατραπεί η Τουρκία σε ενεργειακό κέντρο […] Θέλουμε όλοι οι αγωγοί ενέργειας να περνούν από την Τουρκία. Από την Ανατολή στη Δύση, από τον Βορρά στον Νότο θέλουμε να περνούν από την Τουρκία». Σαν άτακτο παιδί, λοιπόν, η Άγκυρα, που δεν έχει δικά του παι- χνίδια και θέλει, ο κόσμος να χαλάσει, να πάρει τα παιχνίδια που ανήκουν σε άλλον. Και μέσα σε όλα αυτά ήρθε και η δήλωση του Προ- έδρου Αναστασιάδη, ότι τελικά το θέμα του φυσικού πλούτου μπορεί να μπει στο τραπέζι των συνομιλι- ών «κατά το τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων». Επί της ουσίας, μία τέτοια δήλωση, αυτήν τη στιγμή, δεν αποτελεί μόνο κίνηση απελπισίας, αλλά σχεδόν εθνικής προδοσίας - έστω και αν μετάνιωσε, εν μέρει, μετά από λίγες μέρες στην περιβόητη συνέντευξη του Μέγκα. Λες και ο φυσικός πλούτος δεν ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά είναι κι αυτό, ακριβώς σαν την Αμμόχωστο, άλλο ένα θέμα προς διαπραγμά- τευση ή προς ανταλλαγή. Χάρηκε πολύ και ο Άιντα με τη δήλωση του Προέ- δρου και ανακουφίστηκε που τα πράγματα οδηγού- νται «προς την ορθή κατεύθυνση». Μετά και από την απαράδεκτη έκθεση του Μπαν Κι Μουν, την αποχώ- ρηση και πανηγυρική επιστροφή της γαλλικής Total, τις ραδιουργίες των Άγγλων και των άλλων Ευρωπαί- ων και Αμερικανών «εταίρων» μας, εμείς απλώς περι- μένουμε τα χειρότερα. Γιατί έτσι μας έχουν συνηθίσει οι ηγεσίες μας. Θα πούμε μόνο ότι υπάρχουν κι άλλες λύσεις. Δεν χρειάζεται ξανά να σκύψουμε το κεφάλι στους Ευρω- παίους και στους Αμερικανούς. Φτάνει πια η υποχω- ρητικότητα και η ηττοπάθεια. Τζι ας γίνει το γαίμαν τους αυλάτζιιν. διαβάστε «...τζιαι τρώμεν πέτρες των βουνών αν δεν έσιει να φάμεν...» Λουθείτε το! Του Αλέκου Μιχαηλίδη Αντικειμενικά ή μη, τα πράγματα δεν βαίνουν καθόλου καλά στην Κύπρο, ειδικά μετά το 1959... Συνέχεια στη σελ. 3 Η κουλτούρα του εγωισμού Της Ιλιάνας Κουλαφέτη Το 1986, βρέθηκαν στο πλατό του Καναλιού 4 τρεις δυνατές και εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες... Συνέχεια στη σελ. 15 Συνέχεια στη σελ. 16 Ο Μπάμπης Γκολές και η νεορεμπέτικη σκηνή Του Χρίστου Πέτρου Στις 11 Ιανουαρίου, αποδή- μησε εις Κύριον, στα 68 του χρόνια, ο λαϊκός τραγουδι- στής Μπάμπης Γκολές... Συνέχεια στη σελ. 9 Ο «Τζιυπριανός» του Μιχάλη Πασιαρδή Του Α.Χ. O ανομολόγητος απόηχος της θυσίας του αρχιεπι- σκόπου Κυπριανού ξανα- κούγεται... Συνέχεια στη σελ. 6 Της Σύνταξης ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

description

Διαβάστε το πρώτο τεύχος της νέας περιόδους της μηνιαίας εφημερίδας για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Transcript of Εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος Ιανουαρίου

Page 1: Εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος Ιανουαρίου

ΕΝΩΣΙΣΤζι ας γίνει το γαίμαν μας αυλάτζιιν

νέα περίοδος | έτος 1ο | τεύχος 1ο | 31 Ιανουαρίου 2015 | τιμή: 2 ευρώ

Καθίστανται πλέον προφανή, ακόμα και στους πιο αφελείς, τα σχέδια της Άγκυρας για την Κύπρο. Φυ-σικά, τα έχει ήδη διατυπώσει ο Αχμέτ Νταβούτογλου στο βιβλίο του, Το Στρατηγικό Βάθος, όταν έγραφε ότι «ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλ-μάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατη-ρεί ένα κυπριακό ζήτημα». Κάποιοι τότε θεώρησαν ότι οφείλαμε να δώσουμε μία περίοδο χάριτος στον Νταβούτογλου και στον Ερντογάν, θυσία στον βωμό της λύσης εδώ και τώρα. Μετά, όμως, και από τις τελευταίες ενέργειες της Τουρκίας, με τις αλλεπάλ-ληλες επίσημες δηλώσεις των τελευταίων ημερών, την εισβολή του Μπαρμπαρός, την έκδοση νέας Navtex, δεν μπορεί κανείς να αμφιβάλλει για τις πραγματικές προθέσεις του τουρκικού κράτους. Η Άγκυρα πλέον δεν στοχεύει στη συνδιαχείρι-

ση του φυσικού πλούτου της Κύπρου ούτε μόνο σε μία λύση ομοσπονδίας όπου θα είναι κυρίαρχη στο μισό κράτος, και όσοι δεν το παραδέχονται απλώς εθελοτυφλούν. Στοχεύει στον έλεγχο ολόκληρης της

Κύπρου και στην αποκλειστική διαχείριση των υδρο-γονανθράκων της. Το δήλωσε εκ νέου, εξάλλου, ο Νταβούτογλου στο Νταβός πριν από λίγες μέρες για όσους δεν θέλουν να το καταλάβουν: «Αν υπάρξει ει-ρήνη στην Κύπρο, το φυσικό αέριο γύρω από το νησί θα περάσει από την Τουρκία». Δεν θα μπορούσε να το διατυπώσει πιο ξεκάθαρα. «Θέλουμε να μετατραπεί η Τουρκία σε ενεργειακό κέντρο […] Θέλουμε όλοι οι αγωγοί ενέργειας να περνούν από την Τουρκία. Από την Ανατολή στη Δύση, από τον Βορρά στον Νότο θέλουμε να περνούν από την Τουρκία». Σαν άτακτο παιδί, λοιπόν, η Άγκυρα, που δεν έχει δικά του παι-χνίδια και θέλει, ο κόσμος να χαλάσει, να πάρει τα παιχνίδια που ανήκουν σε άλλον. Και μέσα σε όλα αυτά ήρθε και η δήλωση του Προ-

έδρου Αναστασιάδη, ότι τελικά το θέμα του φυσικού πλούτου μπορεί να μπει στο τραπέζι των συνομιλι-ών «κατά το τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων». Επί της ουσίας, μία τέτοια δήλωση, αυτήν τη στιγμή, δεν αποτελεί μόνο κίνηση απελπισίας, αλλά σχεδόν

εθνικής προδοσίας - έστω και αν μετάνιωσε, εν μέρει, μετά από λίγες μέρες στην περιβόητη συνέντευξη του Μέγκα. Λες και ο φυσικός πλούτος δεν ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά είναι κι αυτό, ακριβώς σαν την Αμμόχωστο, άλλο ένα θέμα προς διαπραγμά-τευση ή προς ανταλλαγή. Χάρηκε πολύ και ο Άιντα με τη δήλωση του Προέ-

δρου και ανακουφίστηκε που τα πράγματα οδηγού-νται «προς την ορθή κατεύθυνση». Μετά και από την απαράδεκτη έκθεση του Μπαν Κι Μουν, την αποχώ-ρηση και πανηγυρική επιστροφή της γαλλικής Total, τις ραδιουργίες των Άγγλων και των άλλων Ευρωπαί-ων και Αμερικανών «εταίρων» μας, εμείς απλώς περι-μένουμε τα χειρότερα. Γιατί έτσι μας έχουν συνηθίσει οι ηγεσίες μας. Θα πούμε μόνο ότι υπάρχουν κι άλλες λύσεις. Δεν

χρειάζεται ξανά να σκύψουμε το κεφάλι στους Ευρω-παίους και στους Αμερικανούς. Φτάνει πια η υποχω-ρητικότητα και η ηττοπάθεια. Τζι ας γίνει το γαίμαν τους αυλάτζιιν.

δια

βά

στε

«...τζιαι τρώμεν πέτρες των βουνών αν δεν έσιει να φάμεν...»

Λουθείτε το!Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Αντικειμενικά ή μη, τα πράγματα δεν βαίνουν καθόλου καλά στην Κύπρο, ειδικά μετά το 1959...

Συνέχεια στη σελ. 3

Η κουλτούρα του εγωισμούΤης Ιλιάνας Κουλαφέτη

Το 1986, βρέθηκαν στο πλατό του Καναλιού 4 τρεις δυνατές και εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες...

Συνέχεια στη σελ. 15Συνέχεια στη σελ. 16

Ο Μπάμπης Γκολές και η νεορεμπέτικη σκηνή

Του Χρίστου Πέτρου

Στις 11 Ιανουαρίου, αποδή-μησε εις Κύριον, στα 68 του χρόνια, ο λαϊκός τραγουδι-στής Μπάμπης Γκολές...

Συνέχεια στη σελ. 9

Ο «Τζιυπριανός» του Μιχάλη Πασιαρδή

Του Α.Χ.

O ανομολόγητος απόηχος της θυσίας του αρχιεπι-σκόπου Κυπριανού ξανα-κούγεται...

Συνέχεια στη σελ. 6

Της Σύνταξης

ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

Page 2: Εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος Ιανουαρίου

Εντύπως και αενάωςΛουθείτε το!

2Στη Σβώλου και στη Δημητρώφ Πως είμαι τάχα στεριανός

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

ΕΝΩΣΙΣ 31 Ιανουαρίου 2015 3ΕΝΩΣΙΣ 31 Ιανουαρίου 2015

Ευχές για το 2015!*

Δια-δικτυωμένοι

Να ’χεν γρουσάφκια τούτ’ η γη, να γυάλλιζεν το χώμαν,

ο τόπος μο’ν’ καλλύττερος που πότιζα με δρώμαν.

Όπως το θέλει το νερόν η γη άμαν διψάσει,έτσι διψά τον τόπον του τζιείνος πο’ν’ να τον χάσει.

Παρακαλώ τον Πλάστην μου δύναμην να μου δώσεινα ξαναδώ τον τόπον μου πάλε να μ’ αξιώσει.

ΠΙΕΡΗΣ ΠΙΕΡΕΤΤΗΣ

Αντικειμενικά ή μη, τα πράγματα δεν βαίνουν κα-θόλου καλά στην Κύπρο, ειδικά μετά το 1959. Επι-

κρατεί μια μεγάλη αναταραχή (που προϋπήρχε), χωρίς να ακολουθείται όμως από τη μαοϊκή θαυ-μάσια κατάσταση.Ας τα δούμε ένα ένα: 1959: Συμφωνίες Ζυρί-

χης-Λονδίνου. 1963: τουρκοκυπριακή ανταρσία. 1964: τουρκικές επιθέσεις. 1967: απομάκρυν-ση ελληνικής μεραρχίας. 1971-1974: ταραχές. 1974: πραξικόπημα και τουρκική εισβολή. 1977: Συμφωνία Μακαρίου-Ντενκτάς. 1979: Συμφωνία Κυπριανού-Ντενκτάς. 1983: ανακήρυξη του ψευ-δοκράτους. 1994: δολοφονία Θεόφιλου Γεωργιά-δη. 1996: δολοφονίες Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού. 1998: αλλαγή σχεδίων για τους S-300. 2002: σχέδιο Ανάν 1. 2002-2004: απειλές για επι-βολή του σχεδίου Ανάν. 2008: εκλογή Δημήτρη Χριστόφια. 2013: εκλογή Νίκου Αναστασιάδη και εφαρμογή λιτότητας. 2014: νέα τουρκική εισβολή. Κι αυτά είναι μόνο τα μισά.Πολλοί θα λένε πως με την εκλογή του Νίκου Ανα-

στασιάδη στην προεδρία της Δημοκρατίας δεν ήρθε τελικά το τέλος του κόσμου. Έδειξε τα δόντια του, θα πουν, στους Τούρκους, ασχέτως με το τι κάνει στην οικονομία. Φαίνεται όμως να μη γίνεται αντι-ληπτό το ότι ο Πρόεδρος έκανε απλώς το αυτονόητο και το ελάχιστο που μπορούσε να γίνει. Αποχώρησε από τις διαπραγματεύσεις, πράγμα που έπρεπε να γίνει πολλά χρόνια πριν, και έκανε δυο τρία διαβή-ματα, κυρίως σε όργανα της ΕΕ. Ομολογουμένως, η Τουρκία μπήκε για λίγο στην απομόνωση, ειδικά λόγω των ενεργειακών συμφερόντων στην κυπρια-κή ΑΟΖ. Μόνο η πρώην ελλαδική κυβέρνηση (!) δέχτηκε τον πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου στην Αθήνα, ελέω του περιβόητου ελληνοτουρκι-κού Συμβουλίου Συνεργασίας στις 5 Δεκεμβρίου.Τώρα, όμως, βρισκόμαστε ξανά ακριβώς εκεί που

ήμασταν αμέσως μετά το 1974. Με την πλάτη στον τοίχο. Η Άγκυρα συνεχίζει να μας κοροϊδεύει και να απαιτεί τον έλεγχο του φυσικού αερίου της Κύ-πρου, ενώ και ο ΓΓ του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, έδει-ξε το πραγματικό πρόσωπο του Οργανισμού, ανα-φερόμενος σε «απομόνωση των Τουρκοκυπρίων» και «ελληνοκυπριακές αρχές». Πάλι έπεσαν ορι-σμένοι από τα σύννεφα. Μαζί και ο Νίκος Αναστα-σιάδης.Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, εάν η ηγεσία

του τόπου είχε τα κότσια να θέσει όρους και να μη δεχτεί να μπει το φυσικό αέριο στο τραπέζι, εάν η κοινωνία δεν δεχόταν απειλές ή υποσχέσεις, εάν η Αθήνα ήταν όντως παρούσα κι όχι σε στάση «μα-κριά κι αγαπημένοι». Για να δούμε ο Τσίπρας κι ο Καμμένος… Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, λοιπόν, εάν δεν γέμιζαν τα μυαλά μας με «αέρια», φυσικά ή μη, εάν δεν περνούσαν τα «παιχνίδια» της Total και αν αυτή είχε ανάγκη την Κύπρο κι όχι η Κύπρος αυτήν.Το συμπέρασμα συμπυκνώνεται στον τίτλο του

κειμένου. Μακάρι να μπορούσαμε να ανταλλά-ξουμε το φυσικό μας αέριο με την Κερύνεια, τη Μόρφου, την Καρπασία και την Αμμόχω-στο. Τότε ίσως με τη μεγάλη αναταραχή να επερχόταν κι η θαυμάσια κατάσταση. Χωρίς Άιντα και Μπαν Κι Μουν. Χωρίς Total, κυβικά και υποσχέσεις περί ανάπτυξης και νέας επο-χής. Χωρίς απειλές για λύση του Κυπριακού και σίγουρη εξόρυξη του φυσικού αερίου. Χω-ρίς νεοσουλτάνους και νέους αποικιοκράτες. Χωρίς ενοχικά σύνδρομα και τύψεις. Χωρίς ακόμα τρύπιες γεωπολιτικές στρατηγικές, συ-νεργασίες με εγκληματίες και ενεργειακούς οργασμούς.

ΕΝΩΣΙΣΤζι ας γίνει το γαίμαν μας αυλάτζιιν

ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΕΚΔΟΣΗΣ:Μιχαηλίδης Αλέξανδρος, Μιχαηλίδου Ιόλη

ΣΕΛΙΔΩΤΡΙΑ:Τεμβριώτου Ηλέκτρα

ΔΙΟΡΘΩΤΗΣ:Καραβιώτης Έκτορας

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ:Α.Μ., Ι.Μ., Χ.Ν.Σ., Α.Χ.

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΕΥΧΟΥΣ:Αλ. Μιχ., Α.Χ., Δούση Ευθυμία,

Θεοφίλου Πάσχος, Κουλαφέτη Ιλιάνα, Λοΐζου Άντης, Μιχαηλίδης Αλέκος, Μιχαηλίδου Ιόλη, Μνημοσύνη, Νικολαΐδης Φοίβος, Νικολάου

Σιλουανός, Ν.Π., Πέτρου Χρίστος, Ρέπουσος Μάριος, Σαββίδης Σάββας, Σπανού Ν. Χάρη, Τσακιτζής, Χ.Α.Α., Χριστοδούλου Τίτος,

Χριστοφή Ανδρέας.

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ:

Αγαπητοί συνεργάτες και φίλοι της εφ. Ένωσις,

Μετά από πολλή σκέψη αποφασίσαμε να συνε-χίσουμε να εκδίδουμε την εφημερίδα σε έντυπη μορφή. Θεωρούμε αναγκαία την κυκλοφορία της ΕΝΩΣΙΣ, γιατί αποτελεί αγκάθι στα όνειρα ορισμέ-νων για υποταγή του κυπριακού Ελληνισμού. Για να συνεχίσει όμως να κυκλοφορεί στα περίπτερα, θα χρειαστούμε τη βοήθεια όλων σας, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν διαθέτουμε τη δυνατότητα να την εκδίδουμε από την πούγκαν μας.Αν θέλετε να γραφτείτε συνδρομητές ή να προτεί-

νετε σε φίλους σας να γραφτούν ώστε να σας απο-στέλλουμε την εφημερίδα κάθε μήνα στο σπίτι σας, η συνδρομή για ένα εξάμηνο θα στοιχίζει 35 ευρώ.Επίσης, αν μπορείτε να μας προτείνετε επιχειρή-

σεις που ίσως θέλουν να διαφημιστούν στην εφη-μερίδα μας, ενδεικτικά οι έγχρωμες διαφημίσεις θα στοιχίζουν 80 ευρώ το ένα τέταρτο της σελίδας και 160 ευρώ η μισή σελίδα και οι μαυρόασπρες 50 ευρώ το ένα τέταρτο της σελίδας.

Σας ευχαριστούμε.Αλέκος Μιχαηλίδης 99980574

Ιόλη Μιχαηλίδου 99081187

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ:Email: [email protected]

ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟFacebook: Εφημερίδα Ένωσις

Twitter: Εφημερίδα Ένωσις

Πληρωμένη απάντηση

Στη συνάντηση του Έσπεν Μπαρθ Άιντα με Ελλη-νοκύπριους και Ελλαδίτες δημοσιογράφους απεδεί-χθη ότι με πολύ λίγα λόγια μπορούν οι ισχυροί να πιαστούν σαν το ψάρι στο αγκίστρι και να αποκαλυ-φθούν σχεδόν όλες οι προθέσεις τους.Μετά την επαίσχυντη έκθεση του ΓΓ του ΟΗΕ,

Μπαν Κι Μουν, ήρθε η σειρά του Άιντα (που επιβε-βαιώνει συνεχώς ότι ακολουθεί πιστά την οδό που χάραξε ο Ντάουνερ) να «αποκαλυφθεί» και να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο.Σε ερώτηση του δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνα-

τίου για το αν αρνείται το γεγονός ότι η Τουρ-κία εισέβαλε παράνομα στην Κύπρο το 1974, ο πολύς κ. Άιντα μάσησε τα λόγια του. Όπως πληροφορηθήκαμε, η απάντησή του ήταν κά-πως έτσι: «Nnnnn… nnnno… nno… no».Αλήθεια, γιατί δεν του έκανε και ο Πρόεδρος την

ίδια ερώτηση και το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να θυμώνει σε συνεντεύξεις και να το παίζει απατη-μένος σύζυγος; Κι ακόμα, πόσα πρέπει να κάνει ο ΟΗΕ για να πειστούμε όλοι πως αποτελεί κατοχική δύναμη; Ίτε…

Κυπριακές Αερογραμμές: «Ας φρόντιζαν!»

Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.

Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοίνα δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.

Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ«Ας φρόντιζαν»

Από τις 9 Ιανουαρίου, η Κύπρος δεν έχει κρατικό αερομεταφορέα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα όταν μία κυβέρνηση –ή, μάλλον, δύο κυβερνήσεις–, ακολου-θώντας πιστά τις πρακτικές οικονομικών δολοφό-νων, περιμένουν απλώς το τέλος, αντί να προσπα-θήσουν για κάτι καλύτερο. Περίμεναν απλώς τον θάνατο μίας εταιρείας που όντως βρισκόταν στον αναπνευστήρα. Δεν προσπάθησαν, όμως, καν να την κρατήσουν στη ζωή μέχρι να βρεθεί μια κάποια λύση.Να σημειώσουμε εδώ ότι η λογική του «ό,τι δεν λύ-

νεται κόβεται» δεν μας χαρακτηρίζει. Όχι, δεν εί-μαστε από αυτούς που δάκρυσαν όταν έκλεισαν οι Κυπριακές Αερογραμμές επειδή «το Αγρινό δεν θα ξαναπετάξει» κτλ. Είμαστε από αυτούς που στέ-κονται δίπλα σε όσους έχασαν τη δουλειά τους

και δεν έφταιξαν σε τίποτα. Σε τίποτα γιατί αμεί-βονταν όπως αμειβόταν κάθε συνηθισμένος υπάλ-ληλος σε αυτό το κράτος. Είμαστε, όμως, και από αυτούς που δεν αποδέχονται τις αντιδράσεις των πιλότων, σάμπως και θα πεινάσουν. Όλοι ξέρουν τι έπαιρναν και τι δεν έπαιρναν.Είμαστε επίσης από αυτούς που στην κόντρα κυ-

βέρνησης-υπαλλήλων παίρνουμε σαφή θέση. Δεν καθόμαστε να αναλύουμε για το ότι «έπρεπε να κλείσουν», «πλήρωνε ο φορολογούμενος» και όλα τα συναφή, γιατί αν είναι έτσι, θα πρέπει να κλείσει το ίδιο το κράτος. Παίρνουμε σαφή θέση, επειδή ο Χάρης Γεωρ-

γιάδης δεν λειτούργησε σαν υπουργός Οικο-νομικών, αλλά σαν λογιστής που ανακοινώνει στο αφεντικό του (στον Πρόεδρο στην προκει-μένη περίπτωση) ότι πρέπει να κλείσει την εταιρεία του. Δεν θα του πούμε μπράβο επειδή καρτερούσε, χαιρέκακα μάλιστα, τον θάνατο των Κυπριακών Αερογραμμών. Ας φρόντιζαν, αυτός και οι άλλοι υπουργοί, να μη μείνουν τόσοι άνεργοι και μετά ας έκλειναν και την εταιρεία.Οι εργαζόμενοι οφείλουν να απαιτήσουν ό,τι

δικαιούνται. Μακάρι να μην αργούσαν τόσο να βγουν στους δρόμους.

Πρωτοχρονιά σήμερα, και το «Περί Ιστορίας», που κλείνει αυτές τις μέρες δύο χρόνια παραγωγικής ζωής, με 300 συνολικά αναρτήσεις, εύχεται ολόψυχα στις αναγνώστριες και στους αναγνώστες του καλή χρονιά, με υγεία, δύναμη, κουράγιο και κέφι για δουλειά!Τιμώντας τη σημερινή μέρα, επέλεξα δύο άρθρα από

τις πιο σημαντικές, από φιλολογική και λογοτεχνική άποψη, εφημερίδες της πρώτης περιόδου της Αγγλο-κρατίας στην Κύπρο, που εκδίδονταν και οι δύο, όχι κατά τυχαία συγκυρία, στη Λεμεσό. Δημοσιεύθηκαν και τα δύο στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο του 1915, ακριβώς πριν από έναν αιώνα.Το πρώτο, το πολιτικό, με τίτλο «Χρόνια ελεύθερα»,

δημοσιεύθηκε στην εφημ. Αλήθεια του Μενέλαου Δ. Φραγκούδη, στο φύλλο της 1-1-1915. Μιλά με το ύφος της ρομαντικής αλυτρωτικής ρητορικής της εποχής για το μεγαλύτερο ιδανικό του σύγχρονου αν-θρώπου, την ελευθερία, μιαν ελευθερία που αναμένε-

ται ακόμη στην Κύπρο…

Το δεύτερο, το λογοτεχνικό, από την εφημ. Σάλπιγξ της οικογένειας Χουρμούζιου της 1/14-1-1915 (την εποχή αυτή διευ-θυντής ήταν ο Ευ-ριπίδης Σ. Χουρ-μούζιος), είναι ένα ποίημα του Πολύ-βιου Κυπριανίδη, ενός ήσσονος (μάλ-λον μετρίου) ποιη-τή της εποχής, που υπέγραφε και ως Κυπριάνης και στί-χοι του δημοσιεύ-ονταν τακτικά και σε αθηναϊκά περι-οδικά. Εδώ μιλά για τον νέο χρόνο, θρηνώντας παράλ-ληλα και για την ανθρωποσφαγή του μεγάλου πολέμου που μέσα σε λίγους μήνες είχε ήδη προκαλέσει φρίκη σε όλη την ανθρωπότητα.Στο δεύτερο τμήμα δημοσιεύονται μερικοί ερωτικοί

στίχοι, του Γιάγκου Κλ. Λανίτη, νεώτερου αδελφού του Λεμεσιανού πολιτευτή Νικόλαου Κλ. Λανίτη. Ίσως είναι υπερβολικά λυρικοί, αλλά είναι σίγουρο ότι θα συγκίνησαν την καρδιά της «μίας» για την οποία γρά-φτηκαν!

Χρόνια σας πολλά!

*Αναδημοσίευση από το «Περί Ιστορίας» (papapolyviou.com)

του ιστορικού Πέτρου Παπαπολυβίου1 Ιανουαρίου 2015

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΗΣ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ!

efimeridaenosis.wordpress.com

Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτεςτον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους,

εμείς τζιαμαί,ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

Αν και οι αρχικές εξαγγελίες έκαναν λόγο για προ-σωρινή αναστολή της έντυπης ΕΝΩΣΙΣ και «στροφή» στη χρήσιμη (πολλές φορές) λύση του διαδικτύου, εν τούτοις αποφασίσαμε ότι είμαστε αρκετά γεροί για να συνεχίσουμε να την εκδίδουμε εντύπως. Αυτό, φυσικά, δεν θα συνέβαινε χωρίς την παράδοση

της σκυτάλης από το φιλούιν μας, τον Βάσο Φτωχό-πουλλο, που έχτισε αυτήν την εφημερίδα πριν από είκοσι χρόνια και κατάφερε πολλά και καίρια πλήγ-ματα στους εξουσιαστές, στους εσωτερικούς και εξω-τερικούς μας εχθρούς, έστω κι αν ο ίδιος δεν το παρα-δέχεται. Κατάφερε να μείνει όρθιος και να εκδίδει την εφημερίδα επί είκοσι χρόνια, παρά τον πόλεμο που δέχτηκε, ακόμα και από το ίδιο το κράτος, ανεξαρτή-τως κυβερνήσεως. Ο Βάσος Φτωχόπουλλος δεν έφυ-

γε, μην επαναπαύεστε. Τριγυρίζει συνεχώς στα μυαλά και στα… τηλέφωνά μας.Δεν θα συνέβαινε ούτε και χωρίς τη βοήθεια πολλών

συντρόφων, συναγωνιστών και φίλων που, θεωρώντας κομμάτι τους την εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ, προσέφεραν από το υστέρημά τους για να συνεχίσει να εκδίδεται.Αν τους γράψουμε ονομαστικά θα γεμίσει η σελίδα. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς.Οφείλουμε ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Άντη Λοΐζου

που μας βοήθησε με πολλά ζητήματα.Η ΕΝΩΣΙΣ που κρατάτε στα χέρια σας δεν θα εκδι-

δόταν αν δεν ήταν και ο σύντροφος Γιώργος Μπύρος, ο οποίος μας απέτρεψε από το να ρίξουμε τον υπο-λογιστή από το μπαλκόνι σε μια στιγμή υστερίας και τεχνικών προβλημάτων. Με τη βοήθειά του συνεχί-στηκε κανονικά η σελίδωση.Βέβαια, η εφημερίδα δεν θα εκδιδόταν και χωρίς

τους συνεργάτες μας, τους οποίους παρακαλούμε, επί τη ευκαιρία, να στέλνουν τα άρθρα τους νωρίς και στο λογικό πλαίσιο και, αν γίνεται, εικονογραφημένα.Φτάνει ευχαριστίες. Η ΕΝΩΣΙΣ δεν είναι μία εφημερίδα που άλλαξε χέ-

ρια και πρόκειται να αλλάξει και «γραμμή». Φαίνεται κιόλας από το ότι συνεχίζεται να ονομάζεται ΕΝΩΣΙΣ. Ελπίζουμε να ανταποκριθούμε στην ιστορία της και να αποτελέσουμε έναν κακό εφιάλτη στα όνειρα όσων θέλουν να αφανίσουν τον τόπο και τον λαό μας. Ελπί-ζουμε επίσης να αυξηθούμε και να μην παραμείνου-με μια ισχνή μειοψηφία, ακόμα κι αν οι μειοψηφίες είναι ωραίες στην Κύπρο, σαν ξυπόλητα τάγματα.Επιθυμούμε να στέλνετε τις παρατηρήσεις και τις

συμβουλές σας στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο και επιθυμούμε επίσης να σταθούμε ανώτεροι των περι-στάσεων.

Η Συντακτική Επιτροπή

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ εφ. ΕΝΩΣΙΣ θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 28 Φεβρουαρίου

Page 3: Εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος Ιανουαρίου

Ιστορίας το ανάγνωσμα Του Χ.Α.Α.

Στις 25 Ιανουαρίου 1955, συνελήφθη από τους Άγγλους το καΐ-κι Άγιος Γεώργιος με «27 κιβώτια εκρηκτι-κών υλών εις ορμίσκον βορείως της Πάφου» (εφημερίδα Ελευθε-ρία, 28/1/1955). Μαζί με το ιστιοφόρο συνελήφθησαν και δεκατρείς αγωνιστές. Ελλαδίτες οι πέντε του πληρώματος και Κύ-πριοι οι οχτώ της ομά-δας παραλαβής. Με-ταξύ των Κυπρίων που συνελήφθησαν ήταν και ο Σωκράτης Λοϊζίδης, ο οποίος είχε εξοριστεί από τους Άγγλους το 1950 ένεκα της εμπλοκής του στο ενωτικό δημοψήφισμα. Ο Λοϊζίδης είχε εισέλθει κρυφά στο νησί στις 10 Νοεμβρίου 1954 με το πλοι-άριο «Σειρήν», μαζί με τον Γεώργιο Γρίβα. Βρισκό-ταν στην ακτή για να βοηθήσει στην εκφόρτωση του υλικού και να επιστρέψει στην Αθήνα με το καράβι. Φαίνεται ότι ο λόγος αποχώρησής του από τη νησί ήταν διαφωνίες με τον Γρίβα για την αρ-χηγεία και τον τρόπο δράσης του Αγώνα που θα ξεκινούσε. Ο Σωκράτης Λοϊζίδης, αγνός και ένθερμος ιδεολόγος, προτίμησε να αποχωρήσει από το νησί παρά να δημιουργήσει αχρείαστες διαμάχες. Πάνω στον Λοϊζίδη, το βράδυ της σύλληψής του,

ο Άγγλοι εντόπισαν ένα έγγραφο, μία χειρόγραφη, ημιτελή προκήρυξη, υπογεγραμμένη από την οργά-νωση ΕΜΑΚ (Εθνικό Μέτωπο Απελευθέρωσης Κύ-πρου). Η μακροσκελής προκήρυξη αυτή, 600 περί-που λέξεων (που ίσως να αποτέλεσε τη σταγόνα που γέμισε το ποτήρι και οδήγησε στην εντολή από τον Γρίβα για αποχώρηση του Λοϊζίδη), χω-ριζόταν σε επτά μέρη. Το φυλλάδιο αυτό, και συγκεκριμένα το τέταρτο

μέρος, «Η γραμμή μας έναντι των κομμουνιστών», χρησιμοποιεί το ΑΚΕΛ για να καλύψει τη γύμνια του από την απουσία του από τον Αγώνα της ΕΟΚΑ που ακολούθησε και για να ρίξει στάχτη στα μάτια των ιδίων των οπαδών του. Τα επιχειρήματα του ΑΚΕΛ είναι ότι η ίδια η ηγεσία της ΕΟΚΑ διακατε-χόταν από έντονο αντικομμουνισμό και είχε προα-ποκλείσει τους «αριστερούς» από τον Αγώνα, ότι η προκήρυξη αυτή αποτελούσε επίσημο έγγραφο της ΕΟΚΑ και ότι η ΕΜΑΚ μετονομάστηκε σε ΕΟΚΑ μετά την ανεύρεση της συγκεκριμένης προκήρυξης στον Λοϊζίδη.Τι έλεγε, όμως, η προκήρυξη της ΕΜΑΚ για τους

κομμουνιστές; Παραθέτουμε αυτούσια την πα-ράγραφο από την προκήρυξη του ΕΜΑΚ, γιατί το ΑΚΕΛ και οι απολογητές του συχνά παραθέτουν αποσπασματικά χωρία για να προκαλέσουν σύγ-χυση: «Το ΕΜΑΚ είναι εθνική οργάνωσις και, όπως αναφέραμε πιο πάνω, δεν θα κάμη κομμα-τικόν αγώνα, αλλά μόνον απελευθερωτικόν. Θα σεβασθή τα πολιτικά και κομματικά αισθήματα του καθενός και επομένως δεν θα παρενοχλήση τους κομμουνιστάς. Το ΕΜΑΚ ζητεί από αυτούς και το κόμμα των, όχι μόνο να μην αντιστρατευ-θούν το ΕΜΑΚ, αλλά και ούτε να αναμιχθούν εις τον αγώνα του, όπως και όλος ο λαός. Δεν θα δεχθώμεν κομμουνιστάς εις το ΕΜΑΚ, κυρίως διά λόγους σκοπιμότητος, και, εάν οι κομμου-νισταί ενδιαφέρονται ειλικρινά διά την ένωσιν, δεν θα θελήσουν να αναμιχθούν εις τον απελευ-θερωτικόν μας αγώνα. Αυτή είναι η περίπτω-σις να αποδείξουν, εάν ειλικρινώς θέλουν την ένωσιν. Ξεύρουν καλά, ότι μερικά κράτη, όταν ακούσουν ότι εις τον κυπριακόν απελευθερωτι-κόν αγώνα συμμετέχουν και κομμουνιστές, θα στραφούν εναντίον μας και εις αυτόν ακόμη τον ΟΗΕ. Ξεύρουν πολύ καλά ότι ο μισητός τύραν-νος με το επιχείρημα, ότι ο εθνικός μας αγών είναι κομμουνιστικής κινήσεως, προσπαθεί να κερδίσει κράτη και λαούς, τους οποίους να στρέφη εναντίον μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΑΚΕΛ και οι οπαδοί του δεν πρέπει να αναμιχθούν εις τον επαναστατικόν μας αγώνα,

διότι η συμμετοχή των και αχρείαστος είναι και ζημίαν θα κάμη. Η πατριωτι-κωτέρα πράξις των θα είναι η μη συμ-μετοχή των και θα τους την αναγνω-ρίσωμεν μίαν ημέ-ραν ως συνετήν και υπερπατριωτικήν πράξιν. Να είναι δε βέβαιοι οι κομμου-νισταί ότι το ΕΜΑΚ διαθέτοι και όλους τους απαραιτήτους αγωνιστάς και όλα τα μέσα προς επιτυ-

χή διεξαγωγήν του απελευθερωτικού αγώνος. Επαναλαμβάνομεν ότι δίδεται εις αυτούς η ευ-καιρία να δείξουν ότι... (Σπύρος Παπαγεωργίου, Κυπριακή Θύελλα, σσ. 94-95).Στα πιο πάνω καθίσταται σαφές ότι ο λόγος που

η ΕΜΑΚ ζητούσε αποχή των κομμουνιστών από τον αγώνα που θα ξεκινούσε δεν ήταν ο αντικομμου-νισμός. Αντιθέτως, ξεκαθαριζόταν ότι το ΕΜΑΚ δεν θα παρενοχλούσε τους κομμουνιστές. Ο λόγος που ζητούσε η Οργάνωση την αποχή των κομμουνιστών ήταν προφανής, σοβαρός και τεκμηριωμένος. Δεύτερο, οι απολογητές του ΑΚΕΛ λένε ότι μετά την

αποκάλυψη της ΕΜΑΚ η Οργάνωση μετονομάστη-κε σε ΕΟΚΑ, άρα ουσιαστικά το έγγραφο της ΕΜΑΚ ήταν έγγραφο της ΕΟΚΑ. Ουδέν αναληθέστερο. Η ΕΜΑΚ ουδέποτε υπήρξε σαν Οργάνωση και, πέρα από τη χειρόγραφη ημιτελή προκήρυξη, δεν είχε καμιά απολύτως δράση. Όχι μόνο δεν υπήρξε ως Οργάνωση, αλλά όταν ο Λοϊζίδης παρουσίασε το κείμενο της ΕΜΑΚ στον Γρίβα, ο δεύτερος το απέρριψε. (Αζίνας, 50 χρόνια σιωπής, σ. 318). Ο Γρίβας σημειώνει στο ημερολόγιό του (το οποίο δημοσίευσαν οι Άγγλοι και όχι ο ίδιος για να θε-ωρηθεί ότι προσέθεσε οτιδήποτε υστερόβουλα): «13 Ιαν. 55: […] Αζίναν επεφόρτισα ίδη Αρχιεπίσκοπον και αναφέρη ότι ανάγκη ονομασίας οργανώσεώς μας και ως όνομα επρότεινα ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών)» (Το ημερολόγιον του Γρίβα, σ. 8). Η ΕΟΚΑ, λοιπόν, προϋπήρχε της σύλληψης του Αγίου Γεωργίου και της αποκάλυψης της ΕΜΑΚ.Τρίτον, αν η προκήρυξη της ΕΜΑΚ αποτελούσε δη-

μιούργημα του Γρίβα, δεν θα δίσταζε να επαναλάβει τα ίδια στη γνωστή πρώτη προκήρυξη της ΕΟΚΑ που κυκλοφόρησε την 1η Απριλίου. Αντί των πιο πάνω, όμως, ο Γρίβας επέλεξε κάτι εντελώς ξεχωριστό. Μία λιτή, σύντομη προκήρυξη, γεμάτη συνθήματα, συνειρμούς και ιστορικά παραδείγματα. Κυρίως, όμως, απευθυνόταν σε όλους τους Έλληνες της Κύπρου. Πουθενά δεν υπήρχαν αποκλεισμοί, πουθενά δεν υπήρχε κάλεσμα για αποχή του οποιουδήποτε. Αντιθέτως, η προκήρυξη έκλει-νε ως εξής: «ΕΜΠΡΟΣ! ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΑΣ». Για τέλος αφήνουμε το αυτονόητο. Το επιχείρημα

ότι το ΑΚΕΛ προαποκλείστηκε από τον Αγώνα είναι αίολο, μεταγενέστερο και εκ του πονηρού. Μάλλον προφάσεις εν αμαρτίαις. Γιατί στην πρώτη του αντί-δραση μετά την 1η Απριλίου, στην ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ όπως δημοσιεύτηκε στον Νέο Δημοκράτη, δεν αναφέρεται πουθενά η «πίκρα» ή η «απογοήτευση» γιατί το ΑΚΕΛ αφέθηκε εκτός ενός αντιαποικιακού, αντιιμπεριαλιστικού, εθνικοαπελευθερωτικού αγώ-να. Αντιθέτως, στη συγκεκριμένη ανακοίνωση το ΑΚΕΛ επιχειρεί με κάθε μέσο πειθούς, ακόμα και με επίκληση στην αυθεντία του «μεγαλύτερου προ-λεταριακού επαναστάτη της ιστορίας», του Λένιν, να καταδείξει γιατί ο ένοπλος αγώνας ήταν «προβο-κάτσια», μια λανθασμένη επιλογή διεκδίκησης της Ένωσης και ότι ο ενδεδειγμένος δρόμος ήταν ο «ενι-αίος μαζικομετωπικός αγώνας» (Νέος Δημοκράτης, 2/4/1955). Αφού, λοιπόν, το ΑΚΕΛ ήταν εναντί-ον του έν πλου αγώνα, εκ πεποιθήσεως και εξ αρχής, γιατί με μια αγκυλωμένη λογική ρίχνει αλλού το φταίξιμο για τον αυτοαποκλεισμό του από τον Αγώνα;

Η 25η Ιανουαρίου 1955 και η κατάρριψη ενός ΑΚΕΛικού μύθου

4 ΕΝΩΣΙΣ 31 Ιανουαρίου 2015 5ΕΝΩΣΙΣ 31 Ιανουαρίου 2015

Χρυσοπράσινος Φίλλος Του Μάριου Ρέπουσου

• Τα γεγονότα στο γαλλικό περιοδικό Σαρλί Εμπντό πυροδότησαν ένα ντόμινο αντιδράσε-ων, οι οποίες όχι μόνο δεν θα κοπάσουν, αλλά θα αυξάνονται εκθετικά. Ήδη ο νεοσουλτάνος Ερντογάν μίλησε για «πόλεμο πολιτισμών». Και, δυστυχώς, δεν έχει άδικο.• Ήταν αναμενόμενο. Ο αιφνιδιασμός της «Νέας Τάξης», που βλέπει το πείραμά της για πολιτισμι-κή πολτοποίηση της Ευρώπης να κινδυνεύει, την οδήγησε σε αντιδράσεις. Αναμενόμενες κι αυτές, βέ-βαια. Όπως τον παρά τον κάλπικο.• Ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπάθησαν οι κολα-ούζοι της παγκοσμιοποίησης να αποπροσανα-τολίσουν με τη γνωστή «αντιρατσιστική» και «αντιφασιστική» ρητορεία τους. Ας δούμε τους κυριότερους νεοταξικούς «προβληματισμούς» για το θέμα:1. «Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι κακοί». Απά-

ντηση: Φυσικά και δεν είναι! Ποιος είπε κάτι τέτοιο; Ούτε είναι όλοι οι χριστιανοί καλοί. Αυτό το επιχεί-ρημα, όμως, είναι τόσο ηλίθιο και πρόστυχο, όσο ηλίθιο και πρόστυχο είναι όταν συζητάμε το Κυπρι-ακό να μας αμολούν ένα σύνθημα του είδους «μα είναι όλοι οι Τούρκοι κακοί»; (Αυτό γίνεται συνήθως με τη μορφή του «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά»).2. «Τα ίδια έκαναν και οι Σταυροφορίες, η Ιερά

Εξέταση και οι Ισπανοί κονκισταδόρες…» Απάντηση: Με τη μικρή διαφορά ότι τα έκαναν 1.000, άντε 500 χρόνια πριν! (Αυτό το επιχείρημα θα πρέπει λογικά να απευθύνεται σε απολογητές της Ιεράς Εξέτασης και οπαδούς των Ισπανών κατακτητών, όχι σε νου-νεχείς ανθρώπους. Αλλά, πείτε μου, είμαστε στην εποχή όπου τα διαζύγια με τη λογική πληθαίνουν συνεχώς).3. «Οι Δυτικοί με τις επεμβάσεις τους στις αραβι-

κές χώρες τα δημιούργησαν αυτά». Οι πόλεμοι των Δυτικών κατά των Αράβων δεν είναι θρησκευτικοί,

αλλά ιμπεριαλιστικοί, με μόνο θεό το Χρήμα. Σε αυτήν την περίπτω-ση εγώ τάσσομαι υπέρ των Αράβων, άλλωστε και η Κύ-προς υπέφερε και υποφέρει ακόμα από την αγγλική αποικιοκρατία. Και πρόκειται για τους ίδιους Δυτικούς, τους γεννήτορες της εθνομηδενιστικής παγκοσμιοποίησης, της οποίας είσαστε οι συνεπέστεροι νε-ροκουβαλητές, ασχέτως αν δεν το καταλαβαίνετε.• Σειρά μου να θέσω έναν προβληματισμό: Έχει τη σήμερον ημέρα το Ισλάμ παραπάνω πιθανό-τητες να γεννήσει φανατικούς μακελάρηδες απ’ ότι ο Χριστιανισμός; Όποιος δυσκολεύεται, ας καταφύγει στη βοήθεια του κοινού. Κατά προτίμηση στους ενοίκους της οδού όπου στε-γαζόταν η Σαρλί Εμπντό.• Αλλά και πάλι δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι συντελείται μια δημογραφική αλλοίωση, μια μη αναστρέψιμη άλωση της Ευρώπης με την ανοχή των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Η δημογραφία δημιουργεί Ιστορία! Στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, οι χριστια-νοί θα είναι μειονότητα στην Ευρώπη. Οι γηγενείς Ευρωπαίοι ξεσκίζονται για τα δικαιώματα των γκέυ και των ζώων, κάνουν αντιφασιστικές διαδηλώσεις και αντιρατσιστικά πανηγύρια, γεννούν μισό παιδί το κάθε ζευγάρι και παραδίπλα οι μουσουλμανικές οικογένειες, πιστές στην παράδοσή τους και χωρίς ίχνος αφομοίωσης, γεννοβολούν αβέρτα μουσουλ-μάνους Ευρωπαίους πολίτες. Υπολογίζεται ότι το

2030 η Γαλλία θα είναι η πρώτη χώρα με μουσουλ-μάνο Πρόεδρο.• Το ξανάπαμε και το ξαναλέμε και θα το ξανα-πούμε: Όσο περισσότεροι από μας εγκλωβίζο-νται στις καθαρά νεοταξικές ιδεοληψίες, τύπου ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τόσο περισσότερο νερό ρίχνουμε στον μύλο της Χρυσής Αυγής. Ελλεί-ψει ενός υγιούς πατριωτικού χώρου. Τελεία!• Δεν είμαι διατεθειμένος να περιμένω χίλια χρόνια μέχρι να εκσυγχρονιστεί το Ισλάμ και να ενσωματώ-νονται ομαλά οι πιστοί του στις ευρωπαϊκές κοινω-νίες. Αν ιεραρχήσουμε τους κινδύνους για τη σημε-ρινή Ευρώπη, θα δούμε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι η αναβίωση ενός φασισμού του είδους που αναπτύχθηκε στον μεσοπόλεμο. Οι δύο μεγαλύτεροι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουμε είναι πρώτον ο έλεγ-χος μυαλών από τη «Νέα Τάξη» και δεύτερον η συ-ντελούμενη πληθυσμιακή μετάλλαξη της Ευρώπης, η ισλαμοποίησή της!• Η παρακμασμένη πληθυσμιακά και κυρίως πολιτιστικά Ευρώπη δεν θα μπορέσει να αντι-σταθεί στην επέλαση ενός σφριγηλού και επι-θετικού Ισλάμ και είναι θέμα χρόνου ο αναίμα-κτος (;;;) εξισλαμισμός της. Και επειδή μιλούν οι αριθμοί, οι οποίοι δεν επιδέχονται πασα-λείμματα, είναι γεγονός αναπόφευκτο και δεν ανατρέπεται, όσες προοδευτικές κλανιές κι αν εξαπολύσουν οι προοδευτικοί μας κώλοι.• Alors, je suis antiantifa! Γιατί οι αντιφάδες (σαν αυτούς που επιτέθηκαν σε αυτόνομους φοιτητές το καλοκαίρι, γιατί διαδήλωναν κατά της κατοχής της πατρίδας τους) είναι οι μεγαλύτεροι «φάδες» της εποχής μας.• Και σ’ όποιον δεν αρέσουμε, να μας κάνει delete από το facebook. Αντιφασίστες είμαστε, δημοκρατία έχουμε!• Χρυσοπράσινος βίλλος ριγμένος στο πέλαγο…

Ισλάμ και «αντιφασισμός»

Ο νεοσουλτάνος στο Παρίσι

Παρευρέθηκε και ο Αχμέτ Νταβούτογλου στη με-γάλη πορεία που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι ενάντια στην τρομοκρατία μετά την επίθεση στην εφημερίδα Σαρλί Εμπντό. Την αποκάλεσε, μάλι-στα, «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» και επέ-δειξε την αλληλεγγύη του στον γαλλικό λαό. Μά-λιστα. Εκπρόσωπος καθεστώτος που διώκει την ελευθερία του Τύπου, καθεστώτος που αρνείται ακόμα και σήμερα να αναγνωρίσει την αρμενική γενοκτονία, που αναπτύσσει θεωρίες περί ισλαμι-κού τόξου, που εισβάλλει παράνομα σε ξένα κράτη και επί σαράντα χρόνια καταπατά εδάφη με τη δύ-ναμη των όπλων. Τι λιγότερο, λοιπόν, κάνουν οι νε-οσουλτάνοι της Άγκυρας από τους τζιχαντιστές και έχουν το δικαίωμα να διαμαρτύρονται για «εγκλή-ματα κατά της ανθρωπότητας»;

Παραίτηση Ομήρου

Η παραίτηση του Γιαννάκη Ομήρου από την προ-εδρία της ΕΔΕΚ θεωρούμε ότι πρέπει να αποτελέ-σει παράδειγμα για όλα τα υπόλοιπα κόμματα του τόπου μας. Είναι καιρός, επιτέλους, να μάθουν οι κομματικοί αυτού του τόπου ότι υπάρχει κι αυτή η λύση - η αξιοπρεπής, αν θέλετε, λύση. Αυτός είναι ο σωστός δρόμος, λοιπόν, κομματάρχες μας. Πα-ραιτηθείτε όλοι! Ίσως έτσι μας πείσετε ότι κάποιον λόγο ύπαρξης έχετε σ’ αυτόν τον τόπο.

Χριστόφιας και ευθύνες

Δημήτρης Χριστόφιας: «Εάν φέρουμε ευθύνη, η ευ-θύνη μας ποια είναι; Ότι λέμε παραβιάσαμε τους κανονισμούς της ΕΕ και δώσαμε βοήθεια στον αε-ρομεταφορέα της Κύπρου για να διατηρηθεί στη ζωή. Αυτήν την ευθύνη εγώ την αναλαμβάνω». Μά-λιστα. Δεν φταίει κανείς, λοιπόν. Ο ένας την είδε φιλάνθρωπος και ο άλλος ρίχνει την ευθύνη στον προηγούμενο, παρά το ότι είχε δύο ολόκληρα χρό-νια στη διάθεσή του για να λύσει το πρόβλημα και η μόνη λύση που μπόρεσε να βρει ήταν να οδηγή-σει 550 εργαζόμενους στην ανεργία. Και εις ανώ-τερα!

Σχόλια Της Ιόλης

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ

Ο Χάρης Γεωργιάδης οφείλει, αν δεν παραιτη-θεί, να αρχίσει να αντιλαμβάνεται τα όρια του λαού. Κυκλοφορεί αμέριμνος στους δρόμους

της Λευκωσίας και παριστάνει τον σοβαρό, ενώ κατ’ ακρίβειαν είναι ένας εντολοδόχος (και το λέμε με πλήρη τη συνείδησή μας) της τρόικας και των νέων αποικιοκρατών. Πέραν αυτών εί-ναι ένας κρύος και ωμός αγγλοτραφής που δεν έχει καμιά διάθεση να δουλέψει για το καλό

του τόπου. Τελεία και παύλα.

Η καθ’ ημάς Ανατολή Της Μνημοσύνης

Την Τρίτη 27 Ιανουαρίου, οι κουρδικές πολιτοφυλα-κές YPG ανακατέλαβαν από το ΙΣΙΣ τον πλήρη έλεγ-χο του Κομπάνι στη Συρία. Το Κομπάνι, κοντά στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας, βρίσκεται μεν σε στρατη-γικής σημασίας τοποθεσία, αλλά απέκτησε και τε-ράστια συμβολική αξία όταν ξεκίνησε η πολιορκία του από το ΙΣΙΣ πριν από τέσσερις μήνες. Η μάχη για το Κομπάνι αποτελεί ουσιαστικά την απόλυτη δοκιμασία για το κατά πόσο είναι όντως εφικτή η κατατρόπωση του ΙΣΙΣ χωρίς την αποστολή χερσαί-ων δυνάμεων από τη Δύση.Οι Κούρδοι αποτελούν αποδεδειγμένα τη μόνη

δύναμη που έχει τη δυνατότητα να ανακόψει την επέλαση του ΙΣΙΣ και να το νικήσει οριστι-κά. Αυτός είναι και ο λόγος που διεθνής συνασπι-σμός κατά του ΙΣΙΣ (στον οποίο ανήκουν Ελλάδα και Κύπρος, αλλά όχι η Τουρκία) υποστηρίζει ενεργά τους Κούρδους. Οι σχεδόν καθημερινoί βομβαρδι-σμοί της αμερικανικής αεροπορίας κατά του ΙΣΙΣ στο Κομπάνι υπήρξαν καθοριστικοί. Η υποστήριξη του συνασπισμού προς τους Κούρδους δεν σταματά στη Συρία: γερμανικά, βρετανικά και γαλλικά στρα-τεύματα εκπαιδεύουν Κούρδους μαχητές στο Ιράκ εδώ και αρκετούς μήνες. Θα ήταν αφελές να θεωρούμε ότι η πολιτική λει-

τουργεί με κανόνες ηθικής ή δικαίου, αλλά, λαμβά-νοντας υπ’ όψη το πώς έχουν μεταβληθεί τα διεθνή συμφέροντα, δεν είναι παράλογο να αναμένουμε ότι μετά το τέλος της εκστρατείας κατά του ΙΣΙΣ, θα ικα-νοποιηθούν ορισμένα πολιτικά αιτήματα των Κούρ-δων. Το νέο μοντέλο διακυβέρνησης που θα προκύ-ψει πιθανόν να αλλάξει τα πολιτικά δεδομένα για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.Έχουμε ήδη κάποιες ενδείξεις για το ποιο είναι το

πολιτικό όραμα των Κούρδων του Κομπάνι. Αυτό δεν είναι ευρέως γνωστό, αλλά στην κουρδική επαρ-χία της Συρίας που ονομάζεται Rojava εφαρμό-

ζεται από το 2013, υπό την ηγεσία των κουρδι-κών κομμάτων PYD και KNC, ένα πρωτοφανές κοινωνικό πείραμα αυτοδιοίκησης, του οποίου βάσεις είναι η άμεση δημοκρατία, η πλήρης ισότητα μεταξύ των φύλων και η εξάλειψη των εθνικών και θρησκευτικών διακρίσεων, χωρίς να κρίνεται απαραίτητη η απόσχιση από το ήδη υπάρχον κράτος. Κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην Κύπρο, ο εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού κλάδου του PYD μίλησε σε εκδήλωση ανεξάρτητης φοιτητι-κής παράταξης του Πανεπιστημίου Κύπρου, όπου δήλωσε χαρακτηριστικά ότι το PYD, στο οποίο υπά-γονται οι πολιτοφυλακές που μάχονται στο Κομπάνι, δεν οραματίζεται τη δημιουργία ανεξάρτητου κουρ-

δικού κράτους, επειδή η ίδρυση εθνικών κρατών θα οδηγεί πάντα στη σύγκρουση και στον θάνατο.Εξαιτίας, όμως, της αυθαιρεσίας με την οποίαν οι

ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις καθόρισαν τα σύνορα της Μέσης Ανατολής πριν εκατό χρό-νια, οι κουρδικοί πληθυσμοί είναι διεσπαρμένοι σε τέσσερα διαφορετικά κράτη: Ιράκ, Ιράν, Συρία και Τουρκία. Αναπόφευκτα, λοιπόν, το κουρδικό κί-νημα δεν αποτελεί ενιαίο, ομοιογενές πολιτικό μέτωπο. Ενδεικτικά, το γνωστό σε όλους μας PKK, που πραγματοποιεί εδώ και δεκαετίες αγώνα κατά της Τουρκίας, έχει στενές σχέσεις με το PYD, αλλά

οι Κούρδοι μαχητές Peshmerga, οι ένοπλες δυνά-μεις του αυτόνομου Ιρακινού Κουρδιστάν, υποστη-ρίζονται και συνεργάζονται με την Τουρκία. Παρ’ όλ’ αυτά, μπροστά στον βαρβαρισμό του ΙΣΙΣ, τίθεται ζήτημα επιβίωσης για όλους ανεξαιρέτως τους Κούρ-δους, και οι Peshmerga μετέβησαν πρόθυμα στο Κομπάνι για να βοηθήσουν τους ομοεθνείς τους. Οι αγώνες των Κούρδων έχουν συγκλονίσει την

παγκόσμια κοινή γνώμη και έχουν φέρει ξανά στο προσκήνιο το σύνθετο κουρδικό ζήτημα. Έχουν ορ-γανωθεί ανά την υφήλιο αμέτρητες διαδηλώσεις αλ-ληλεγγύης και συμπαράστασης στον κουρδικό λαό. Ταυτοχρόνως, ίσως για πρώτη φορά μετά από την ίδρυση του τουρκικού κράτους, η Τουρκία βρίσκε-ται απομονωμένη. Οι δεσμοί της με το ΙΣΙΣ έχουν αποδειχθεί με αδιάσειστα στοιχεία και η στάση της έναντι των Κούρδων του Κομπάνι δέχτηκε σοβαρό-τατη κριτική. Η τουρκική διπλωματία, όμως, δεν θα καθυστερήσει να επανέλθει. Πέραν των καλών σχέ-σεων με τους Κούρδους του Ιράκ, έχει κάνει ανοίγ-ματα ακόμα και προς κράτη με τα οποία διαφωνεί καθέτως στο θέμα της Συρίας, όπως είναι η Ρωσία και το Ιράν. Ας ελπίσουμε ότι το δικό μας διπλω-ματικό σώμα είναι εξίσου δραστήριο και αφιερώνει τη δέουσα σημασία στις σχέσεις μας, όχι μόνο με τους Κούρδους, αλλά και με άλλα κράτη της Μέσης Ανατολής.Τέλος, πέραν των εξελίξεων στον τομέα της διεθνούς

διπλωματίας, η παρούσα σύγκρουση έχει οδηγήσει και στην ανανέωση των στενών ιστορικών δεσμών των Ελλήνων της Κύπρου με τους Κούρδους. Η κουρδι-κή κοινότητα της Κύπρου δραστηριοποιήθηκε επα-νειλημμένα έξω από την κυπριακή βουλή και δια-μαρτυρήθηκε έντονα, τόσο κατά του ΙΣΙΣ, όσο και κατά της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής της Κύ-πρου. Το συλλογικό αγωνιστικό τους φρόνημα απο-τελεί αδιαμφισβήτητα παράδειγμα προς μίμηση.

Το Κομπάνι και εμείς

Page 4: Εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος Ιανουαρίου

Χρησιμοποιώντας, καταχρηστικά βέβαια, τους μαρξιστικούς όρους «βάση» και «εποικοδόμη-μα», θα επιχειρήσω μια δομική ανάλυση της θεώρησης των πραγμάτων που αφορούν το κυ-πριακό ζήτημα σε μια ελληνική προοπτική.

Από τη δημιουργία του ελληνικού μας κρά-τους το 1830, ο κυπριακός Ελληνισμός είχε αναπτύξει σταδιακά το εθνικοαπελευθερωτικό του κίνημα, με σαφή στοχοθεσία την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Καθ’ όλη τη διάρκεια των εσωτερικών διεργασιών του, ο λαός, μέσω της πρακτικής της αυτοπραγμάτωσης, νομοτε-λειακά προέταξε αποκρυσταλλωμένη τη θέλη-σή του για ενσωμάτωση στον ελληνικό κορμό. Θεμελιώδες συστατικό συγκρότησης της εθνικοαπελευθερωτικής του διαδικασί-ας αποτέλεσε το διαρκές πνευματικό και ηθικό υπόβαθρο συνείδησης της ελληνι-κότητας που διέθετε και που με έμφυτο τρόπο και παλλαϊκό δυναμισμό εξέφρασε με την έκρηξη της επανάστασης της ΕΟΚΑ το 1955. Η αποτυχία, ωστόσο, ευόδωσης των πόθων του οφειλόταν στη μη υιοθέτηση από μέρους της ηγεσίας του συγκροτημένης στρα-τηγικής, ενταγμέ-νης στο διεθνές πε-ριβάλλον, η οποία θα συνοδευόταν και από την πιστή εφαρμογή της, χω-ρίς παλινδρομή-σεις και ταλαντεύ-σεις.Ως βάση καθο-

ρίζουμε τη συνεί-δηση ελληνικό-τητας του λαού και ως εποικοδό-μημα την παρα-γωγική σύνθεση στρατηγικής, σύμφωνα με τις εντόπιες ανάγκες. Η σχέση μεταξύ των δύο εννοιών είναι αμφίδρομη. Η συσσω-ρευμένη συλλογική μας εμπειρία αναγνωρίζει δύο βασικές παραδοχές για την έκβαση ενός οράματος. Πρώτον, ότι η ανυπαρξία εποικοδο-μήματος, έστω και αν η βάση είναι κραταιή, θα οδηγήσει σε αποτυχία του οράματος και, δεύτερον, ότι έστω και εάν υπάρχουν οι προ-ϋποθέσεις για τη δημιουργία εποικοδομήμα-τος, εφόσον δεν υφίσταται η κατάλληλη βάση, τότε το αποτέλεσμα θα είναι εξίσου αρνητικό. Διαπιστώνουμε δε ότι υπάρχει ένας νοητός κά-θετος άξονας μεταξύ της βάσης και του εποι-κοδομήματος, ο οποίος, αν και αναγνωρίζει ότι και τα δύο αποτελούν ζωτικά στοιχεία εφαρμο-γής της θεωρίας, δίνει διακριτικά το πρωτείο στη βάση.Συνεπώς, η βάση για ένα υγιές και διεκδι-

κητικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα εί-ναι η συνείδηση και θέληση του λαού για την αυτοπραγμάτωσή του. Χωρίς συνείδηση της ελληνικότητάς του, ο Κύπριος δεν είναι δυ-νατόν να μπορέσει να αντέξει στις πιέσεις του πολιτιστικού, πολιτικού, οικονομικού, αλλά και δημογραφικού πολέμου. Η ιδιαίτερη εθνι-κή του ταυτότητα πρέπει να ανασυγκροτηθεί και να εκφραστεί μέσα από την εντόπια ανά-γκη. Αφού, όμως, το κράτος δεν υπηρετεί, αλλά

μάλλον απαξιώνει τη γνήσια και πραγματική καλλιέργεια συνείδησης, τότε την ευθύνη φέ-ρουν οι αυτόνομες συλλογικότητες. Εκεί βρί-σκεται το τελευταίο ανάχωμα αυτοπροστασίας. Εκεί οφείλουμε να δράσουμε.

Ανδρέας Χριστοφή

Βάση και εποικοδόμημα σε ελληνική προοπτική

Εκ των αντιθέτων η αρμονία Του Α.Χ.

Ο «Τζιυπριανός» του Μιχάλη ΠασιαρδήἘφέραν τή συρτοθηλιάν, τζι’ εἶ(δ)α τομ πού ἐστάθη

–μέ πῶς ἐτυραννίστηκε μέ πῶς ὅτ’ ἐποστάθη–,ἐβλόησέν το τό σιοινίν τζι’ εἶπεν τους - ἔν νά μείνει

μ’ ὅσα τραβᾶ τζι’ ἐτράβησεν στήγ γῆν, ἡ ρωμιοσύνη.

Εκατό σχεδόν χρόνια μετά τον θάνατο του Β. Μιχαη-λίδη –πέθανε το 1917–, ο Μ. Πασιαρδής έρχεται με το ποίημά του «Τζιυπριανός» συνειδητά να παρεμβληθεί στον ιστορικό χρόνο και να ενταχθεί σ’ αυτό το ποτάμι της επώδυνης κυπριακής ροής του. O ανομολόγητος απόηχος της θυσίας του αρχιεπισκόπου Κυπριανού ξανακούγεται, μετά από έναν σχεδόν αιώνα, στη νέα αυτήν ολιγοσέλιδη προφητική διακήρυξη του Μ. Πα-σιαρδή. Όπως ακριβώς ο τραγικός ήρωας δεν μπορεί να αποφύγει το πεπρωμένο του, έτσι και ο ποιητής δεν

μπορεί να μείνει αμέτοχος από το σύγχρονο δράμα της πατρίδας του. Αντίθετα, σηκώνει τον δικό του σταυρό, συμπάσχοντας σε προ-σωπικό-υπαρξιακό αλλά και σε συλλογικό-εθνικό επίπεδο. Χωρίς αυτήν την οδύνη του ποιητή που μετρά τις πληγές της ιστορίας στο σώμα το δικό του και του λαού που τον περιβάλλει, δεν μπορεί να κα-ταπολεμηθεί η βαρβαρότητα και ούτε μπορεί να γεννηθεί γνήσιο

ποιητικό έργο. Το έργο, λοιπόν, του Μ. Πασιαρδή δεν φαίνεται να αποτελεί εξαίρεση από αυτόν τον κανόνα.Χρησιμοποιώντας τα ίδια εργαλεία με τον Β. Μιχαη-

λίδη –την ελληνική λαλιά, στην τοπική της φθογγολο-γική σύσταση, αλλά και τη σκοτεινή πλευρά των ιστο-ρικών γεγονότων–, παλεύει με τις λέξεις χωρίς καμιά φιλοδοξία, αλλά με μια υψηλή αποστολή: Να δώσει ελπίδα.Αντλώντας το θέμα του από την «9η Ιουλίου» και οδεύ-οντας προς την εκδήλωση της αγωνίας του για το μέλ-λον του τόπου μας, βρίσκεται «παγιδευμένος» μέσα σε ένα όνειρο, όπου γίνεται αυτόπτης μάρτυς του απαγ-χονισμού του αρχιεπισκόπου. Ο ποιητής επισκέπτε-ται τον χώρο ακριβώς την ώρα της εκτέλεσης. Τούρκοι στρατιώτες φέρνουν τον αρχιεπίσκοπο και ετοιμάζο-νται να του περάσουν τη θηλιά. Ο ποιητής θέλει να τον ενημερώσει για τα συμβάντα και τις πληγές της σύγ-χρονης ιστορίας της Κύπρου. Ο Κυπριανός ξέρει. Και ενώ κυριαρχεί η εικόνα της φθοράς και του θανάτου, η θέα της ηρεμίας του Κυπριανού, που θέλει να ευλογή-σει ακόμα και το σχοινί που θα κρεμαστεί, μας μετα-φέρει μια απόκοσμη εικόνα των πραγμάτων. Εκείνην ακριβώς τη στιγμή συντελείται το θαύμα για τον ποιη-τή. Μέσα από το σκηνικό της επικείμενης εκτέλεσης, μέσα από τη φθορά, αναδύεται το φως, και στη θέα του φωτός όλα παγώνουν. Ο χρόνος σταματά. Η φθορά κα-ταργείται, καθώς όλα λούζονται σ’ αυτό το υπερκόσμιο φως που λούζει σύγκορμα τον αρχιεπίσκοπο. Αυτό το σταμάτημα του χρόνου, το σταμάτημα του πόνου, αυτή η κατάργηση της ιστορίας, αυτή η αναστολή της λειτουργίας της φύσης θα οδηγήσουν στην «επίγευση» της θυσίας του, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πί-στη στην τελική απελευθέρωση του τόπου.Κι όλα αυτά μέσα από φραστικές μονάδες αυτοδύ-

ναμης ακτινοβολίας, όπου ο ηχολογικός συνδυασμός συμπίπτει με τον νοητικό σε τέτοιο σημείο, που δεν ξέρεις τελικά αν η γοητεία του έργου προέρχεται από αυτό που λέει ο ποιητής ή από τον τρόπο που το λέει.Από ’κεί και πέρα, τα φτερά που ανοίγουν οι στίχοι αυτοί μας πάνε πάνω από τα πρόσκαιρα τερτίπια της τρέχουσας μίζερης πολιτικής και κοινωνικής πραγ-ματικότητας, κατ’ ευθείαν στο βασίλειο της ποίησης, όπου οι νόμοι υποβάλλονται πλέον από την ίδια τη φύση των μηνυμάτων.Ο Μ. Πασιαρδής, έχοντας πλήρη συνείδηση του κα-

κού που μας περιβάλλει, αλλά και του παιχνιδιού που παίζει η ιστορία με τους ανθρώπους του τόπου, παλεύ-ει με μανία να μεταμοσχεύσει από το σώμα της παρά-δοσης στο σώμα του νέου Ελληνισμού ένα αισιόδοξο μήνυμα. Οι λέξεις, μέγιστες διακυβεύσεις του δημιουργού,

άγχονται να οδηγηθούν κατ’ ευθείαν στο βασίλειο του χρόνου, όπου η σαρωτική παρείσφρηση του ονείρου αναπτύσσει διαρκώς τη συνείδηση του παρελθόντος ως παρόντος, σε μια προσπάθεια να ριζώσει ένα ζωτικό και δυναμικό μέλλον για τον τόπο.Ο χρόνος, βασικός παράγοντας της ποιητικής δομής

του «Τζιυπριανού», δεν ακολουθεί τη γραμμική εξέ-λιξη, αλλά παλινωδεί ανάμεσα στο παρόν και το πα-ρελθόν και έτσι ανάγεται σε βασικό μοτίβο του έργου. Αποκτά όμως, παράλληλα, και ένα ιδιαίτερο φορτίο, από τη στιγμή που εμφανίζει τα χαρακτηριστικά του υπερβατικού, του ανατρεπτικού ή του αφαιρετικού χρόνου. Η παρούσα στιγμή δομείται και βιώνεται μέσα

από τη διάσταση του ονείρου, ενώ αυτό εξελίσσεται σε μια ακολουθία παρελθόντων γεγονότων. Ουσιαστικά, όμως, παίρνει τις διαστάσεις μιας κάθετης σύνθεσης στη χρονική αντίληψη της εξέλιξης, η οποία εγγρά-φεται συγχρόνως σε μια αλληλουχία που συντελείται αφ’ ενός έξω από την πραγματικότητα και εμφανίζεται με τη μορφή μιας μεταφυσικής διάστασης, αλλά και εντός πραγματικότητας, με μια δύναμη προσδεμένη στην έννοια της Μοίρας και του προδιαγεγραμμένου. Ο ακροατής-αναγνώστης διαισθητικά επιδιώκει να συνθέσει και να εναρμονίσει με τα βιώματά του τα ατο-μικά και τα συλλογικά το έργο, ώστε να του εξασφα-λίσουν τα ερείσματα για το τελικό μήνυμα του έργου, δηλαδή την ελπίδα.Μετά, έρχεται ο αποκρυσταλλωμένος λόγος να ανα-

σύρει τα καταποντισμένα θρύψαλα του τόπου και να τα επανασυνδέσει, με μια ανάσα τόσο βαθιά, που τελι-κά καταλαγιάζει η ιστορία στην ποίηση.Υπηρετώντας πιστά την αισχύλεια ηθική της ποίη-

σης, που απορρίπτει κάθε συμβιβασμό με το κακό και την αδικία, ο Μ. Πασιαρδής γράφει σε μια περίοδο κατοχής της Κύπρου και μάλιστα όταν δεν φαίνεται στον ορίζοντα καμιά ελπίδα για απελευθέρωση. Πα-ράλληλα, η σύγχρονη εσωτερική πραγματικότητα εί-ναι η «κοιλάδα των δακρύων», όπου βλέπουμε τους πιο υψηλούς σκοπούς μαραμένους και κατεστραμμένους από την ανθρώπινη πλεονεξία, πάνω στην οποία προ-σκρούει η ευημερία του λαού, καθώς και την ανυπό-φορη ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να δώσει λύσεις στα πραγματικά προβλήματα του τόπου. Αυτήν ακριβώς την περίοδο, της φθοροποιού πραγματικότη-

τας, ο ποιητής νιώθει την ανάγκη να εγκαταλείψει την καταθλιπτική επιφάνεια της ιστορίας.Η πνευματική του κατάδυση φτάνει εκεί όπου η ση-

μασία των γεγονότων του παρόντος σχετικοποιείται σε τέτοιον βαθμό, που αυτά δεν μεγεθύνονται πια από τις συνήθεις παραστάσεις της ευτυχίας και της δυστυχί-ας, του καλού και του κακού, του φόβου και των κα-θημερινών επιθυμιών των ανθρώπων, αλλά αποκτούν τις πραγματικές τους διαστάσεις μέσα στο ποτάμι του χρόνου. Οι εντυπώσεις της στιγμής ή τα γεγονότα που αντιστοιχούν στον περιορισμένο ορίζοντα της ζωής ενός ανθρώπου –ή ακόμα και μιας ή και περισσοτέρων ακόμη γενεών– ή οι πολιτικοστρατιωτικές ανωμαλίες, όπως είναι και η τουρκική κατοχή, δείχνουν ακριβώς να μην είναι τίποτε άλλο παρά πεπερασμένες κατα-στάσεις. Σε αντίθεση προς την ιστορία, η ποίηση αποσκοπεί

στην παρουσίαση μιας άλλης διάστασης –εξίσου πραγ-ματικής– πέραν από αυτήν που βιώνουμε στην ασφυ-κτικά περιορισμένη ζωή μας και που ξεπερνά τα όρια μιας συγκεκριμένης χρονικής εποχής. Έχοντας καθα-ρίσει το πεδίο από τις παρεμβάσεις της καθημερινό-τητας, η ποίηση κοιτάζει μόνο εκείνες τις αργόσυρτες διεργασίες που συντελούνται κάτω από την επιφάνεια της ιστορίας και αφορούν στη ζωή των κοινωνιών και των πολιτισμών. Αυτές είναι που συν-πλάθει ο ποιη-τής στην περίπτωσή μας: την ελληνικότητα του τόπου, την ιερότητα της Ορθοδοξίας και τη μοναδικότητα της γλώσσας, στοιχεία που συνθέτουν το «ευσεβές ημών γέ-νος των Ρωμαίων» όπως τα βιώνουμε, αναλλοίωτα και αδιάλειπτα, εδώ και χιλιάδες χρόνια.Αλλά, αν τα απλά αυτά σύμβολα, εξυπηρετώντας τις

επιταγές των καιρών, αναποδογυρίστηκαν ή παραχα-ράχτηκαν, το πνεύμα –όπως απέδειξε με το έργο του ο Μ. Πασιαρδής– παραμένει το ίδιο, άφθαρτο ενάντια στον ορυμαγδό, και μας απομακρύνει από τη λογική του συμβιβασμού.Η συνέχιση της λογοτεχνικής πρόσληψης της Ρωμιο-

σύνης, ακόμα μια φορά μετά τον Β. Μιχαηλίδη, μέσα από το μαρτύριο και τη θυσία του αρχιεπισκόπου Κυ-πριανού, εμφανίζεται ως ο κατ’ εξοχήν άξονας της αυ-

τοσυνειδησίας μας, μέσα από ένα ποίημα αγιασμού και χάριτος, συναπτόμενο με όλον εκείνον τον καημό της μνήμης που μας ακολουθεί επιμόνως, αλλά και όλα όσα μας διασώζουν, μας συνέχουν και μας συ-γκροτούν.Αναζητώντας το τελικό νήμα, βουλιάζουμε στην ανα-

πόδραστη χάραξη του τραγικού μέσα και έξω από το ποίημα. Το γεγονός αλλά και η ανάγνωση της θυσίας του

αρχιεπισκόπου Κυπριανού από τον Μ. Πασιαρδή

είναι φύσει τραγικά. Το «πανάρχαιο δράμα», όμως, δεν εξαντλείται στις παρυφές του έργου, αλλά φαίνεται να κινείται και σ’ έναν χώρο έξω από τον λόγο, σε ένα πεδίο όπου ο ποιητής δείχνει –σε προσωπικό πλέον επίπεδο– ότι θρέφεται ακόμη από μια παράδοση που, δυστυχώς, δεν έχει ίσως κανένα πλέον αντίκρισμα στον σύγχρονο ελληνόφωνο κόσμο. Ηττημένοι καθώς είμα-στε σε όλα τα επίπεδα, βρίσκω την επιμονή του ποιητή να κρατιέται τόσο γερά και στέρεα πάνω στη γλώσσα μας ως ένδειξη της ακατάλυτης δύναμης ενός οράμα-τος που τον θρέφει, αλλά και ως μια πιστοποίηση του γεγονότος ότι, τελικά, αυτό που οδηγεί τον άνθρωπο να αποδεχτεί την ύπαρξή του δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκείνες οι στιγμές της αστραπιαίας λάμψης της αλή-θειας και της δικαιοσύνης που προσδοκά.Στο ποίημα που μας αφήνει περιουσία πνευματική

ο Μ. Πασιαρδής η πατρίδα, η οποία εκφράζεται μέσα από το μαρτύριο του αρχιεπισκόπου, και η θρησκεία, η οποία εκφράζεται από το ίδιο τον αρχιεπίσκοπο, είναι δύο πραγματικότητες που ορίζουν την υπόστα-ση του λαού μας. Αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου πράγματος, ορίζουν έναν κοινό χώρο – το βασικό πρω-τοκύτταρο όπου ριζώνει η ατομική κα η συλλογική μας ύπαρξη. Είναι η λειτουργία του ίδιου του λαού ανα-πόσπαστα δεμένη με το συλλογικό του υποσυνείδητο, την ιστορία του και τα βιώματά του. Πίσω από κάθε πίστη υπάρχει ένας λαός που τη βιώνει. Αυτή η λαϊ-κή υπόσταση της πίστης έχει συγκεκριμένη χρονική παρουσία, έχει δηλαδή ιστορική συνέχεια, αυτό που ονομάζουμε παράδοση, και σε αυτήν την παράδοση νιώθει ο Μ. Πασιαρδής αναπόσπαστα ενσωματωμένος. Αποτελεί έναν ανοξείδωτο κρίκο ανάμεσα στις παλιές γενιές των ποιητών μας και αυτών που θα ακολουθή-σουν, διατηρώντας το ήθος του ελληνικού λόγου.Επειδή και η πίστη η θρησκευτική που οικεί μέσα

μας εκκολάπτει καμιά φορά ρήματα χωρίς να τα αντι-λαμβανόμαστε, μας χρειάζεται και μια ανάλογη αίσθη-ση διαφάνειας για ν’ αποδώσουμε σε καθαρή μορφή τις ανάσες της υπερβατικότητας. Και επειδή έτυχε ο Μ. Πασιαρδής να εκδηλώνει, θαρρώ, μια τέτοια διαίσθη-ση, που συγκλίνει με τους συμβολισμούς της εκκλη-σιαστικής παράδοσης, σε βαθμό που να συν-τρέχει με τον κόσμο της ψυχής, έφτασε να κουβαλά μέσα στον «Τζιυπριανόν» και τα τρία ζωτικά θραύσματα της Ορ-θοδοξίας: την πίστη, την ομολογία και την προσδοκία. Αυτά ακριβώς που μας επιτρέπουν –μέσα από οποιαν-δήποτε ανάγνωση– μια στάση ριζώματος σε έναν μικρό χώρο, με ηθική δύναμη τεράστια, που αποκλείει κάθε προοπτική ενός οποιουδήποτε μέλλοντος εκτός του ελ-ληνικού συστήματος αναφοράς.Ένας άνθρωπος γίνεται πραγματικός δημιουργός,

όταν καταφέρει να αφουγκραστεί, να συλλάβει και να αποτυπώσει τα πραγματικά μηνύματα των καιρών του, επειδή μόνο έτσι μπορεί να κηρύξει καλύτερα την τέ-χνη του. Ένας οραματιστής που ζει και παθαίνεται με την ποίηση σε μια μικρή γωνιά του ελληνικού κόσμου, ένας μοναχικός που ο διάλογός του με τους άλλους γίνεται αποκλειστικά σχεδόν με στίχους. Ο Μ. Πασι-αρδής έτυχε να βλαστήσει σε τούτον τον τόπο. Κι αυτό δεν αποτελεί σχήμα λόγου. Φέρεται με τη στοιχειώδη και πρωτογενή σύσταση ενός φυτού, ακολούθησε τη διαδρομή της ανθοφορίας και της καρποφορίας, χωρίς να προσβληθεί ποτέ του από τα ζιζάνια που σπέρνει το κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο που λυμαίνεται τον τόπο. Μολοντούτο, χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει, έφτα-σε, ανεξάρτητα και πάνω από την καλλιτεχνική του ιδιοφυΐα, να ενσαρκώνει μια προσωπικότητα ηθική σε παρθένα κατάσταση, που τα μάτια μας, ασκημένα στα συμβατικά μέτρα, δεν είναι σε θέση αμέσως να εκτιμή-σουν. Στο «Εν λευκώ» ο Ελύτης, στο αφιέρωμά του για τον Παπαδιαμάντη, λέει πως είναι κανείς από το μέρος της αθωότητας σε δύο περιπτώσεις: όταν δεν έχει φτά-σει στο σημείο να υποψιαστεί καν το μαύρο κι όταν το έχει διατρέξει ως την έσχατη άκρη του, έτσι που να πατήσει από το άλλο μέρος πάλι στο λευκό. Ο Μ. Πα-σιαρδής έχει διατρέξει το μαύρο ως την έσχατη άκρη του και έχει επώδυνα κατακτήσει την αθωότητα, μαζί και μια αψεγάδιαστη και ανυπόκριτη αυθεντικότητα.

Από την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής που πραγματοποιήθηκε στο καφενείον Γιαλούσα, στις 15

Ιανουαρίου 2015.

7ΕΝΩΣΙΣ 31 Ιανουαρίου 20156 ΕΝΩΣΙΣ 31 Ιανουαρίου 2015

Μπροστά σε όλους τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η επιβίωση του Ελληνισμού της Κύπρου από τους έξωθεν εχθρούς, αλλά και τους έσωθεν, υπάρχει ένας σημαντι-κός κίνδυνος, ο χειρότερος και μεγαλύτερος, που δύ-σκολα μπορεί κάποιος να τον υποψιαστεί. Είναι επίσης ο πιο επικίνδυνος και ύπουλος, γιατί πολύ απλά πηγά-ζει από την κοινωνία. Αυτός είναι ο κίνδυνος του νεοκυπριωτισμού. Γνωστός,

βεβαίως, σε όλους μας. Παρ’ όλα ταύτα, είναι σημα-ντικό να μπορέσουμε, τουλάχιστον επιφανειακά και με απλή σκέψη, να εντοπίσουμε τις ρίζες αυτού του μεγά-λου προβλήματος. Με αυτόν τον τρόπο θα καταλαβαί-νουμε τους παράλογους «λόγους» που ένα κυπριόπουλο σήμερα είναι συγχυσμένο για την καταγωγή του.Αρχίζοντας από τα απλά, θα μπορούσε κάποιος να

σκεφτεί σήμερα τον βίο ενός Κύπριου από μικρή ηλι-κία, για να μπορέσει να ερευνήσει και τελικά να εντο-πίσει το πρόβλημα. Ένας Κύπριος, λοιπόν, σήμερα γεννιέται και μεγαλώνει σε μια καθαρά κυπριακή κοι-νωνία. Και εξηγώ:Υπάρχει ένα καθαρά κυπροκεντρικό πολιτικό περι-

βάλλον. Δηλαδή, αν κάποιος ερευνήσει πότε κυπριακό πολιτικό κόμμα έχει εκδώσει ανακοίνωση ή θέση για το μακεδονικό ή θρακικό ζήτημα, θα δει έκπληκτος ότι κανένα κόμμα δεν το έχει κάνει ποτέ! Πόσο μάλλον σή-μερα. Οπόταν τα προβλήματα της κυπριακής κοινωνί-ας είναι καθαρά κυπροκεντρικά. Δεν έχουν καμιά σχέ-ση, αλλά και ούτε υποψία σχέσης (από την κοινωνία), με τον υπόλοιπο Ελληνισμό. Ως εκ τούτου, το περιβάλλον του είναι καθαρά κυπρο-

κεντρικό. Αυτό σημαίνει ότι στις ειδήσεις θα ακούσει μόνο για τα κυπριακά προβλήματα ως προτεραιότητες. Στον δημόσιο λόγο το ίδιο. Ο Κύπριος σήμερα έχει κρά-τος με σημαία, άρα ιδιαιτερότητα, με ταυτότητα δική του. Έχει δική του «Εθνική» στα αθλήματά του, δική του οικονομία, δική του εκπροσώπηση ξεχωριστή από τον υπόλοιπο Ελληνισμό. Μετέχει, δηλαδή, στο παγκό-σμιο γίγνεσθαι ως κάτι ξέχωρο από τον Ελληνισμό, κάτι άλλο.Αυτό το άλλο, λοιπόν, είναι αυτό που τον κάνει να έχει

όλες τις προαπαιτήσεις να γλιστρήσει στον νεοκυπριω-τισμό. Ειδικά για τις νέες γενιές. Τι μπορεί κάποιος να πει, λοιπόν, στο εφτάχρονο παιδί, όταν βλέπει ελληνική σημαία σε μια εκδήλωση και σε ρωτάει «γιατί έχει ελλη-νική σημαία εδώ; Αφού είμαστε Κύπριοι»;Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς μία κοινωνία

καθαρά ελληνοκεντρική, με προτεραιότητες κοινωνικές που αντανακλούσαν χωρίς κανένα εμπόδιο στις εθνι-κές, έγινε σιγά σιγά μία κοινωνία που δεν έχει καμιά υποψία για τη δυναμική που έχει η κοινωνική και η εθνική σκέψη και προβληματισμός. Δεν υποψιάζεται ο σημερινός Κύπριος, ούτε βέβαια μελετά, την κατάντια της σημερινής κυπριακής πραγματικότητας και πως μια κοινωνία καθαρά αγωνιστική και δεμένη με την ιστορία και τις παραδόσεις της δεν έχει τη δυνατότητα να τα συνεχίσει και να τα ανατροφοδοτήσει, τόσο την παράδοση όσο και την ιστορία. Δεν φταίει το ΑΚΕΛ, λοιπόν, γι’ αυτό, όπως υποστη-

ρίζουν διάφοροι για να τροφοδοτούν το καθαρά συναι-σθηματικό μένος προς τον υποτιθέμενο ΑΚΕΛικό κομ-μουνισμό. Αυτό που φταίει, όμως, είναι οι λόγοι που κάνουν το ΑΚΕΛ να καταλήξει όπως είναι σήμερα. Και οι λόγοι έχουν όνομα και επιβλήθηκαν σε αυτόν τον λαό με τη βία, αφού το αίτημα της αυτοδιάθεσής του ποτέ δεν εφαρμόστηκε και συνεπώς ο ίδιος δεν έχει αποφασίσει για το μέλλον του.Το αποτέλεσμα, λοιπόν, είναι το εξής: Όσο το ΔΗΣΑ-

ΚΕΛ, όπως και τα άλλα κόμματα, δεν έχει την ανάγκη να ασχοληθεί με ζητήματα που αφορούν ολόκληρο τον Ελληνισμό, τόσο πιο πολύ θα παραμένουν όλα «ανθελ-ληνικά» ή, καλύτερα, μη ελληνικά. Γιατί ο Ελληνισμός δεν περιορίζεται στο νησί μας μόνο, αλλά είναι μεγα-λύτερος, εκτείνεται και σε άλλα ελληνικά νησιά, άλλες περιοχές και βουνοκορφές, ακόμη και εκτός των ελ-ληνικών μας περιοχών. Συνεπώς, όταν μιλάμε για κυ-πριακό Ελληνισμό απλά και μόνο, δεν μιλάμε για τον Ελληνισμό γενικότερα, παρά μόνο της Κύπρου.Μία κοινωνία στην οποίαν επιβάλλεται ένα κράτος ξένο

προς αυτήν, ένα κράτος που εκ φύσεως έχει ως σκοπό την εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων, αλλά προ-παντός κράτος που δεν αρμόζει στην ιστορική συνέχεια του λαού τούτου, είναι πολύ λογικό να διαφθαρεί και να χάσει την ταυτότητά της, αν αφήσει αυτό το κράτος να της επιβληθεί.Σήμερα, λοιπόν, αφού μέσω του κυπριακού μας κρά-

τους, φυσικά πλέον, δημιουργείται η κοινωνική συνοχή και οι προοπτικές της κοινωνίας για εργασία και προ-σωπική καταξίωση, τότε αυτό ενδιαφέρει τους πολίτες, με αυτό ταυτίζονται και εν τέλει με αυτό αφομοιώνονται. Αφομοιώνονται, λοιπόν, και χάνονται στη νέα κυπριακή πραγματικότητα.

Σιλουανός Νικολάου

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος του Ελληνισμού της Κύπρου

Αγαπητοί φίλοι, εγκαινιάζουμε τη στήλη κάνοντας αναφο-ρά σε ένα μείζον θέμα το οποίο αφορά το σύνολο της κοι-νωνίας. Αναφερόμαστε στην καθολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος στην Κύπρο, κάτι το οποίο διαφαίνε-ται μέσα από τα μεγάλα ποσοστά απο-χής στις τελευταίες εκλογικές διαδι-κασίες που πραγματοποιήθηκαν στο νησί. Στις Ευρωεκλογές του 2014 οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι ανέρχονταν στους 606.919, από τους οποίους ψήφι-σαν μόνο οι 266.891 (43.97%). Εδώ μι-λάμε για ένα ποσοστό αποχής της τάξης του 56.03%! Πρόσφατα, στις εκλογές για την ανάδειξη του νέου Δήμαρχου Πάφου (αφού ο «παλιός» πιάστηκε στα πράσα), στο σύνολο 18.023 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, παρουσιάστηκε αποχή της τάξης του 46.60%.Ο κόσμος πλέον, και μετά τα συνεχόμενα σκάνδαλα

που βλέπουν το φως της δημοσιότητας (βλέπε Δρομο-λαξιά, ΤΕΠΑΚ, Γιωρκάτζη, Βέργας κτλ.), έχει χάσει κάθε εμπιστοσύνη προς τους πολιτικούς αλλά και προς το ίδιο το σύστημα. Η σαπίλα του συστήματος και η δια-φθορά ξεκινούν να βγαίνουν προς τα έξω, με τον κόσμο να μην ξέρει πώς να αντιδράσει, με την πλειοψηφία να μένει απαθής. Οι καλοπερασάκηδες πολιτικοί, με τους παχυ-λούς μισθούς και τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα, παρελαύ-νουν στις τηλεοράσεις σκορπώντας ψεύδη και υποσχέσεις τις οποίες δεν πρόκειται να πραγματοποιήσουν ποτέ. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, ο κόσμος ζητά λύσεις από την πολιτική ηγεσία του τόπου, αλλά λύσεις δεν βλέπει, ενώ η Τουρκία απειλεί καθημερινά με το σεισμογραφικό σκάφος Barbaros να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Η απο-στασιοποίηση του κόσμου από τα καθημερινά πολιτικά δρώμενα του τόπου ολοένα και αυξάνεται, με αποτέλεσμα η χώρα να αφήνεται στα χέρια ανίκανων και αναξιόπιστων πολιτικών που εκτελούν αθόρυβα και μεθοδευμένα το έργο τους. Η τήρηση αποχής σε εκλογικές διαδικασίες είναι κάτι

που η στήλη δεν επικροτεί αλλά ούτε και καταδικάζει, αφού το κάθε άτομο σκέφτεται διαφορετικά και είναι κα-

θαρά προσωπική απόφαση του καθενός εάν θα μπει στον κόπο να ψηφίσει ή όχι. Απέχοντας κάποιος από μία εκλογική διαδικασία μπορεί να στείλει μήνυμα διαμαρτυρίας σε αυτούς που έφεραν τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να θεωρηθεί ως πρά-ξη αντίστασης ενάντια στο πολιτικό κα-τεστημένο του τόπου. Αυτό που πρέπει όμως να μελετηθεί από τους αρμόδιους είναι οι λόγοι για τους οποίους ο κόσμος

απαξιώνει το σύστημα και ταυτοχρόνως να βρεθούν άμε-σα λύσεις ούτως ώστε ο κόσμος να ξαναρχίσει να ενδια-φέρεται για τα κοινά. Συμφέρει, όμως, στις πολιτικές ηγεσίες του τόπου να ξυπνήσει ο κόσμος από τον λή-θαργο ή κάποιοι βολεύονται με αυτήν την κατάστα-ση; Αφού βλέπουν την απογοήτευση και την απαρέσκεια του κόσμου, γιατί δεν προσπαθούν να αλλάξουν τα δεδο-μένα; Δυστυχώς, η στήλη καταλήγει στο ότι τα πολιτικά κόμματα χειραγωγούν και καθοδηγούν με μαεστρία τους ψηφοφόρους τους στην κάλπη, χωρίς αυτοί να γνωρίζουν τους πραγματικούς λόγους οι οποίοι τους ωθούν να ψηφίσουν τα συγκεκριμένα κόμμα-τα. Τα «μεγάλα» κόμματα δεν χρειάζονται τις ψήφους των «ξένων», εκτός από συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπου με μεγάλα λόγια και προεκλογικές δεσμεύσεις προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κερδίσουν την ψήφο του λαού.Καταλήγοντας, η απαξίωση του κόσμου προς το πολιτικό

σύστημα έχει φτάσει στα ύψη και ταυτοχρόνως φαίνεται πως η ηγεσία του τόπου αδυνατεί (ή δεν θέλει) να βρει λύ-σεις για αντιμετώπιση του προβλήματος. Καλούμε τον λαό σε εγρήγορση, αφού η χώρα βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη καμπή στο θέμα του Κυπριακού αλλά και της οικονομί-ας, ούτως ώστε να μην αφεθεί η χώρα στα χέρια ανάξιων πολιτικών που θα θέλουν να εκτελέσουν ανενόχλητοι το έργο τους.

Βίος και πολιτεία Του Φοίβου Νικολαΐδη

Απαξίωση του πολιτικού συστήματος

Page 5: Εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος Ιανουαρίου

Σαν απόκληρος Του Χρίστου Πέτρου

Ο Μπάμπης Γκολές και η νεορεμπέτικη σκηνή

Ο Ιορδάνης Τσομίδης, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένας από τους σπουδαιότερους μπουζουξήδες που υπήρξαν ποτέ. Κάθε ένας μουσικός που έπαιξε μαζί του, κάθε ένας ακροατής που είχε την τύχη να τον ακούσει και να τον δει ζωντανά έχει κάποιαν ιστορία να διηγηθεί. Κάποιαν ιστορία

που φτάνει στο όριο του μύθου• η ταχύτητά του, η απλότητά του, η στιβαρή του πενιά, η «ιδιόρρυθμη» σχέση του με τον ρυθμό και την αρμονία κτλ. Ο Τσομίδης ανήκει στην «ομάδα» των μπουζου-

ξήδων εκείνων (Μπέμπης, Χιώτης, Τατασόπουλος κ.ά.) που μετανάστευσαν στην Αμερική, τη δεκα-ετία του ’50 κυρίως, και έχτισαν εκεί νέα καριέρα, ήρθαν σε επαφή με σπουδαίους μουσικούς άλλων εθνοτήτων και έφτιαξαν θαυμαστά και υπέροχα μουσικά πράγματα. Έζησε πολλά χρόνια στην Αμε-ρική, σχεδόν είκοσι. Εκείνο το διάστημα, συνεργά-στηκε με φοβερά ονόματα, όπως τον θρύλο του σα-ξοφώνου Φιλ Γουντς. Μάλιστα, όπως λέγεται, κάπου στα 1967, ήταν στα σκαριά μια συνεργασία με τον Μπομπ Ντύλαν, με τον οποίον ο Τσομίδης είχε φι-λικές σχέσεις, αλλά κάποιοι Ελληνοαμερικάνοι, για τους δικούς τους λόγους, έβαλαν το χεράκι τους και ματαίωσαν αυτήν τη συνεργασία.Όλη εκείνη η φουρνιά των μπουζουξήδων της Αμε-

ρικής έχει κάτι το ιδιαίτερο. Είναι η «Ελλάδα που σαν αγριόχορτο φύτρωσε κι εκεί». Όποτε ακούω ιστορίες για τον Ιορδάνη (που απεβίωσε το 2006), σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να τον είχα γνωρίσει. Όποτε, μάλιστα, ακούω κάτι από τις ελάχιστες ηχο-γραφήσεις που άφησε πίσω του, σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να τον είχα ακούσει και να τον είχα δει ζωντανά. Αυτές οι επιθυμίες μου, πριν μερικές μέρες, που

έπεσε στα χέρια μου ένα παλιό περιοδικό το οποίο είχε ένα άρθρο για τον Ιορδάνη, έγιναν ακόμη πιο έντονες. Διάβασα, λοιπόν, τους λόγους για τους οποίους έφυγε και δεν ξαναπάτησε στην Αμερική, σε μια περίοδο που η καριέρα του και η ζωή του, εξ όσων γνωρίζουμε, πήγαιναν πάρα πολύ καλά. «Το 1974, ο Τσομίδης θα επιστρέψει στην Ελλά-δα, ως προσωπική αντίδραση στον καταλυτικό ρόλο της κυβέρνησης των ΗΠΑ στην εισβολή και παραμονή του τουρκικού στρατού στα κα-τεχόμενα της Κύπρου».* Βούρκωσα. Ομολογώ πως ήταν για μένα μια συγκινητική, όσο και απρό-σμενη έκπληξη. Αμέσως μόλις τελείωσα την ανά-γνωση του άρθρου, έβαλα στο YouTube ό,τι υπήρ-χε από Ιορδάνη Τσομίδη και άκουγα με προσοχή, με μεγάλη προσοχή, μπας και εντοπίσω κάποιαν αναφορά στο παίξιμό του, κάποια νότα ή κάποια μελωδία στα υπέροχα ταξίμια του, που να «μιλά» για την Κύπρο.

*Κ. Μπαλαχούτης, «Το σόλο ενός μύθου», Δίφωνο, τεύχος 127

Στην πυρά Του Τίτου Χριστοδούλου

«Ο ταξιτζής είχε δίκιο»…Κι η «σθεναρή» ελληνική διπλωματία του «έχει κι ο Νταβούτογλου τα δίκια του» (!!!)

Δείγμα διπλωματίας ή διπλωματία για δείγμα; Ολο-σέλιδη, στην Καθημερινή της Κυριακής, η συνέντευ-ξη του «Λόρδου» της ελληνικής διπλωματίας. Ούτω έχει αποτιμηθεί και τιμηθεί ο Έλλην διπλωμάτης, ο Πρέσβης Παύλος Αποστολίδης, επί έτη διευθυντής της ΕΥΠ, που κοσμούσε τη σελίδα της «αβράς» εφη-μερίδος. Τίτλος τιμής; Για τις μέχρι τούδε δαφνηστε-φείς επιτυχίες της ελληνικής διπλωματίας, φανταζό-μεθα, ειδικά στο Κυπριακό! Αν και, ως επωνυμία, το «Λόρδος» άλλα ευώδη αστικής ή μεγαλοαστικής συμβιβαστικότητας αποπνέει στους δυστόπους μας τόπους.

Στο δάνειο ύφος από τα ξένα high class περιοδι-κά η ολοσέλιδη συνέντευξη: γεύμα με την εκλεκτή προσωπικότητα, σε εκλεκτό ρεστωράν ή μπρασερί, με λεζαντί παραθέσεις του τι τσιμπήθηκε και τι επό-θη, δίπλα στα κατεβατά του τι ειπώθη! Τα ζουμερά αναμέσω των ζωμών και τα εθνικά αναμεταξύ τυρού και αχλάδας!

Σε οκτάστηλο τίτλο προβάλλεται στο ολοσέλιδο άρ-θρο η «αιρετική» πραγματογνωμοσύνη του πρέσβε-ως: «Έχει και κάποιο δίκιο ο Νταβούτογλου». Δη-λαδή, my Lord; «Παρεξηγήθηκαν οι (απειλητικές) προειδοποιήσεις Νταβούτογλου “να μην οριοθετήσει η Ελλάδα την ΑΟΖ της με την Αίγυπτο”». Διότι, κατά τον αβρό διπλωμάτη, «είναι γεγονός ότι στην Ανα-τολική Μεσόγειο είναι παίκτης και η Τουρκία και, επομένως, μια οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών δεν μπορεί να γίνει ερήμην της». Δήλωσε, στόματι του… Έλληνα διπλωμάτη, ο Νταβούτογλου. Διότι, πώς να το θέσουμε αλλέως; «Δεν μπορούμε να οριοθετούμε σε περιοχές που διεκδικεί η Τουρκία, χωρίς να λά-βουμε υπόψη τα συμφέροντά της»! Προειδοποιεί ο

Νταβούτογλου. Ή δηλώνει ο Έλληνας διπλωμάτης; Μπερδευτήκαμε εδώ, άφεριμ…

Ποιον μου θυμίζετε, my Lord; Είχα έναν φίλο διπλωμάτη, εξ απαλών διπλωματικών ονύχων τον θυμούμαι – αν έχουν ποτέ νύχια οι Έλληνες διπλωμάτες, παρά μόνον για το λι-μάρισμα, που μου συ-νιστούσε ο τότε φίλος, για να δείχνω κι εγώ… «τακτ» κι αναθροφή! Δι-ότι ένας επιτετραμμένος πρέπει πρωτίστως να δείχνει… ανατεθραμμέ-νος! Σε ταξί αθηναϊκό

είχαμε βρεθεί οι τρεις μας, με τον άλλον φίλο βου-λευτή στην άβουλο Βουλή μας τούτος. Διαφωνήσαμε λίγο στην Ευκλείδεια γεωμετρία μας, που στις «κοι-νές έννοιες» της συμπαθούς των αγοραίων τάξης πε-ριλαμβάνει το «αίτημα» ότι η συντομότερη απόσταση μεταξύ δύο σημείων είναι… ο κύκλος!

Ω! Σ’ έναν κόσμο εν ταξί, αλλά διόλου εν τάξει! Σε «δομική» σύγκρουση οι δυο «λιμάρηδες» της παρέας με τον Νταβ…, ουπς, τον ταξιτζή. Αλλά με όλο το τακτ της καλολιμαρισμένης διπλωματίας, στο κατώ-φλι της λαμπρής καριέρας του, ο αβροδίαιτος φίλος: «Μα, βρε παιδιά, ο ταξιτζής έχει δίκιο!» Εξ απαλών, είπαμε, ονύχων, απαλότεροι εξελίχθησαν, λαμπρώς, οι διπλωματικοί του όνυχες. Ταξικός στα 80s, νεοτα-ξικός τέταρτον του αιώνος πιο μετά, με αφεντικό την

Μπακογιάννη τότε, να συμβουλεύει, όπως περίπου όλο το προ Μολυβιάτη ελληνικό ΥΠΕΞ: «Ψηφίστε το Σχέδιο Ανάν, να μην αποκρατικοποιήσουν οι Ευρω-παίοι την Κύπρο!» (O Crawford δεν διδάσκεται, φα-νταζόμαστε, στις διπλωματικές ακαδημίες μας!)

Ω! Η Διπλωματία της Αβρότητας! Οι καλοανατε-θραμμένοι των ευρωπαϊκών σαλονιών. Η γαλατική διπλωματία της fin de siecle χαριτόβρυτης ντεκα-ντάνς, της ηδύποτης παρακμής των ακκιζόμενων Σα-τωβριάνδων μας, της haute diplomacie των μονόκλ (με τα εθνικά δίκαια στο άλλο, το ανύαλο μάτι), του όλα στο τραπέζι διότι «πάντα υπάρχει λύση» – δη-λώνει αφοριστικά για το Κυπριακό στη λαϊφστυλάτη του συνέντευξη κι ο Λόρδος: «Νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει λύση… Η ενέργεια μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία για λύση εάν υπάρξει η αντίστοιχη επι-θυμία και βούληση, αν και για να είμαι ειλικρινής δεν είμαστε ακόμη σε αυτό το στάδιο». Οι δηλώσεις του ευγενούς διπλωμάτη, βεβαίως, πριν την τελευ-ταία volte face του Προέδρου, με την ΑΟΖ πλέον στο τραπέζι. Όλα στο τραπέζι, συρ λε ταμπλ, ή Σίρλεϋ Τεμπλ, όπου το δυνατό χέρι της αβράς διπλωματίας αφορά, νεσπά, μυλόρδε, μόνο το μπριτζ!

Ευτάκτως, το «διπλωματικό τακτ»! Όπως και με τις σθεναρές μας αντιστάσεις στα μνημόνια και τις χρεωκοπίες, η επιλογή συρ λε ταμπλ: ατάκτως ή με τακτ; Κι αν ηπορούσατε, λιμασμένοι κι εσείς. Η συνέντευξη στο «Καφενείον» του Κολωνακίου. Εβρώ-θη αρνάκι στον φούρνο, ο κ. Αποστολίδης ήπιε ένα ποτήρι κρασί κι η δημοσιογράφος σερβιρίστηκε μία κοκακόλα λάιτ.Και μία μερίδα ελληνική διπλωματία, ακόμη πιο

λάιτ!

8 ΕΝΩΣΙΣ 31 Ιανουαρίου 2015 9ΕΝΩΣΙΣ 31 Ιανουαρίου 2015

Η προσωπική αντίδραση ενός μπουζουξή στην εισβολή

Στις 11 Ιανου-αρίου, αποδή-μησε εις Κύ-ριον, στα 68 του χρόνια, ο λαϊκός τραγου-διστής Μπά-μπης Γκολές. Ο Γκολές είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση που αντανακλά, εν πολλοίς, τον χαρακτήρα της τελευταίας πε-ριόδου –από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα– του λαϊκού μας τραγουδιού. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, στα λαϊκά πάλκα αρχίζει να σχηματίζεται μια νέα κατάσταση. Παράλληλα με το παλιό καθε-στώς, εμφανίζονται και κερδίζουν συνεχώς έδαφος νέοι μουσικοί*, οι οποίοι, μέσα από προσωπικές αναζητήσεις, γνωρίζουν το εν πολλοίς ξεχασμένο ρε-μπέτικο και το αναπαράγουν όσο πιο πιστά στην αρ-χική του μορφή μπορούν.Οι νέοι μουσικοί δεν παρουσιάζουν δικά τους τρα-

γούδια. Ψάχνουν σε παλιατζίδικα, αναζητούν τους ίδιους τους συνθέτες, ρωτούν, βρίσκουν, αξιολο-γούν και επιλέγουν τραγούδια που καμιά φορά και οι ίδιοι οι δημιουργοί τους τα είχαν «παρατημένα». Τότε αρχίζει να καθιερώνεται αυτή η μορφή πάλ-κου που επικρατεί μέχρι σήμερα, όπου, ουσιαστικά, επανεκτελούνται τραγούδια παλιών μεγάλων συνθε-τών. Φυσικά, με τη «νεορεμπέτικη» σκηνή δημιουργού-

νται και εξελίσσονται παράλληλα και άλλα σημαντι-κά παρακλάδια του παλιότερου καθεστώτος της λαϊ-κής μουσικής, όπως τα μπουζουξίδικα-σκυλάδικα ή η νεολαϊκή δισκογραφία (Ρασούλης, Χάρις Αλεξίου, Παπάζογλου κ.ά.)• νέες εκφάνσεις του λαϊκού τρα-γουδιού όλες, που επικοινωνούν μεταξύ τους και για αυτό εξάλλου πολλοί μουσικοί μεταπηδούν από την μία στην άλλην.Πάντως, αν είναι ένα στοιχείο που καθιστά ξεχω-

ριστή τη νεορεμπέτικη σκηνή σε σχέση με τις άλλες λαϊκογενείς σκηνές της εποχής της (που επί της ου-σίας όλες μαζί αποτελούν αυτό που λέμε νεολαϊκό τραγούδι), πέραν του ρεπερτορίου, είναι ο αντερ-γκράουντ χαρακτήρας της. Σαν να έχει αλλεργία με τα μεγάλα μαγαζιά, τα φαντασμαγορικά πάλκα, το σταριλίκκι και τις «προχωρημένες» ενορχηστρώσεις και διασκευές που άλλοι τις είδαν και τις βλέπουν σαν μορφή εξέλιξης του λαϊκού μας τραγουδιού! Αρ-νείται σθεναρά να χορέψει στο πάρτυ της ΠΑΣΟΚι-κής πραγματικότητας, που τρώει την ψυχή του τό-που επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες.

Σε αυτή, λοι-πόν, τη νεορε-μπέτικη σκηνή είναι κάποιες προσωπικότη-τες που ξεχώ-ρισαν, για τη φωνή, για το ύφος, για το παίξιμό τους, το ήθος τους και για χίλιους δυο άλλους λόγους. Ένας απ’ αυτούς είναι ο Μπά-μπης Γκο-λές, ο οποίος ήταν από την αρχή και για όσο ζούσε στο προσκήνιο της

«αντεργκράουντ» αυτής σκηνής. Δεν λάκισε όπως πολλοί συνάδελφοί του που σήμερα προσκυνούν θε-ούς και δαίμονες για να εξασφαλίσουν τη συμμετο-χή τους σε τηλεοπτικές εκπομπές τύπου «Στην υγειά μας, ρε παιδιά».Η ιδιαιτερότητα του Γκολέ έγκειται, εκτός από την

ξεχωριστή του φωνή και την τραγουδιστική του αρτι-ότητα, στο γεγονός ότι τροφοδοτούσε συνεχώς τα λα-ϊκά προγράμματα με τις «ανακαλύψεις» του, όντας βαθύς γνώστης της δισκογραφίας των 78 στροφών. Πολλά από τα τραγούδια που σήμερα δεν λείπουν από κανένα λαϊκό πάλκο τα βρήκε και τα έκανε «σουξέ» ο Γκολές με τις επανεκτελέσεις του: «Μου ’φαγες όλα τα δαχτυλίδια», «Γυφτοπούλα στο χα-μάμ», «Είμαι του δρόμου το παιδί», «Πίνω και μεθώ» και άλλα πολλά, όπως μια σειρά τραγουδιών του Τζουανάκου.Ο Γκολές στα ζωντανά προγράμματά του, αλλά και

στους δίσκους του, συμπεριελάμβανε, εκτός από παλιά «ψαγμένα» ρεμπέτικα, σμυρναίικα, δημοτικά, κανταδόρικα και άλλα τραγούδια. Οι ενορχηστρώ-σεις στους δίσκους ή στα προγράμματα που πα-ρουσίαζε ζωντανά είναι κάτι που αντικατοπτρίζει τη βαθύτατη γνώση, την αισθητική, αλλά και την προ-σέγγισή του στις μουσικές τις οποίες αναπαρήγαγε με φοβερή μαεστρία. Μεγάλη σχολή και μεγάλη πα-ρακαταθήκη ο Γκολές. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Υ.Γ.: Πάντως, για το «νεολαϊκό» τραγούδι, τις κατα-στάσεις και τους ανθρώπους οι οποίοι το διαμόρ-φωσαν θα επανέλθουμε εκτενώς, επειδή πραγματικά αξίζει τον κόπο.

*Μερικά παραδείγματα: Οπισθοδρομική κομπανία, Αγάθωνας, Μαριώ, Αθηναϊκή κομπανία, Τα παιδιά απ’

την Πάτρα, Τσέρτος κ.ά.

ΓΕΛΑΣΩΜΕΝ ΙΝΑ ΘΡΗΝΗΣΩΜΕΝ

Κυρίαρχος ο λόγος της «αληθείας» βρίσκει τα όριά του στον γέλωτα. Το γέλιο είναι αναρχικό, ασε-βές και προσβλητικό. Δεν εμπιστεύεται πάντα την έρευνα της αλήθειας, προκρίνει την αλήθεια της έρευνας. Το γέλιο αφορά το πώς ελέγχονται οι τα-γοί της αλήθειας, πώς μιλούμε αλήθεια στους δυ-νατούς, «speak truth to power». Είναι το όπλο των αδυνάμων, των «hoi polloi», των καταφρονημένων της επίσημης ιστορίας. Στο περιθώριο όπου δο-κιμάζονται τα όρια των «περιθεώρατων». Είναι το πέταγμα των πεταμένων.

Από το εξώφυλλο του πιο πάνω βιβλίου του γρά-φοντος. Επαναλαμβάνουμε: «Το γέλιο είναι αναρ-χικό, ασεβές και προσβλητικό».

Τ.Χ.

Je suis Charlie!Από την πρώτη επίσκεψη στο Κρατικό Αρχείο, πιάνεις κάτι στον αέρα «μουχλιασμένο». Το μαστίζει η κατάρα της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας. Η διευθύντριά του, η κυρία Περπερίνου, δεν φημίζεται για το όραμά της να το μεταπλάσει σε αρχείο σύγχρονο και ελκυστι-κό. Οι χώροι του μικροί και οι κατάλογοι με τα θέματα των φακέλων, ούτε καν το περιεχόμενό τους, ακόμη δεν έχουν περαστεί στον υπολογιστή! Μπορούμε να αναφέ-ρουμε και άλλα, όμως το πιο εξοργιστικό είναι η πρό-σφατη απόφασή της η τιμή των φωτοτυπιών να αυξηθεί στο ένα ευρώ! Ναι, καλά ακούσατε. Ο μεταπτυχιακός ή ο διδακτορικός φοιτητής που μετρά και ξαναμετρά το πενιχρό του βαλάντιο πρέπει να πληρώνει ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΤΗ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ! Έτσι, υποχρεώνεται να κάθεται εκεί με τις ώρες να αντιγράφει. Το αποτέλεσμα, λοιπόν, εί-ναι ελάχιστοι να πληρώνουν και το αρχείο να μη βγάζει κάποιο ιδιαίτερο κέρδος, αφού σχεδόν όλοι προτιμούν να κάθονται και να αντιγράφουν. Αυτά, λοιπόν, από τη μεγάλη αυτήν προσωπικότητα που υποτίθεται ότι είναι ταγμένη να εμπλουτίζει το αρχείο και να βοηθά τους ερευνητές.

Α.Α.Χ.

Κρατικό αρχείο

Page 6: Εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος Ιανουαρίου

Από γωνιά στρατηγική Του Άντη Λοΐζου

Στρατηγική τζιχαντιστών και στρατηγική ΗΠΑ-ΕΕΣτο άρθρο μου στην έκδοση της εφημερίδας ΕΝΩ-ΣΙΣ της 27ης Σεπτεμβρίου 2014, ανάμεσα στ’ άλλα, έγραψα τα ακόλουθα:1. Η στρατηγική των τζιχαντιστών δεν είναι τυχαία, ούτε ο τρόπος ενέργειάς τους επιπόλαιος.2. Ο τρόπος ενέργειας των τζιχαντιστών χαρακτη-ρίζεται από τα στοιχεία του αιφνιδιασμού (σε τόπο, χρόνο, μέσα και μεθόδους), της αποφασιστικότητας, της αδίστακτης δράσης και του ψυχολογικού παρά-γοντα.3. Δεν πρέπει να αποκλείεται το ενδεχόμενο ύπαρ-ξης εφεδρειών, οι οποίες θα ενεργήσουν επιχειρήσεις αντιπερισπασμού και αντεκδίκησης με τη μορφή τρομοκρατικών ενεργειών στις χώρες των οποίων οι κυβερνήσεις έχουν αποφασίσει τις επιχειρήσεις ενα-ντίον των φανατικών ισλαμιστών του ΙΣΙΣ.Όλα τα προαναφερόμενα αποδεικνύονται περίτρα-

να από την αιματηρή δράση των τριών φανατικών ισλαμιστών στη σατιρική εφημερίδα Σαρλί Εμπντό και στην εβραϊκή υπεραγορά στο Παρίσι.Δυστυχώς, οι ΗΠΑ και οι χώρες της Ευρώπης στον

πόλεμο κατά των τζιχαντιστών δεν έχουν στρατηγική και ούτε είναι σοβαρές. Εάν πραγματικά ήθελαν την εξόντωση των στρατευμάτων του ΙΣΙΣ, δεν θα πραγ-ματοποιούσαν σποραδικές επιδρομές με μικρά σμή-νη των τριών έως έξι αεροσκαφών, αλλά με στοχευμέ-νους βομβαρδισμούς κατά ενόπλων μόνο, με μεγάλο αριθμό αεροσκαφών πρώτα και στη συνέχεια με επιχειρήσεις στο έδαφος από κουρδικά και συριακά στρατεύματα που θα είχαν εξοπλίσει και προετοιμά-σει κατάλληλα και τοιουτοτρόπως θα είχαν λύσει το πρόβλημα.Ένα άλλο τραγικό λάθος των ΗΠΑ και των Ευρω-

παίων, εκτός από την υποτίμηση των φανατικών ισλαμιστών, είναι και η μη εξασφάλιση της εμπλοκής της Ρωσίας στο πλευρό τους.Ένα μεγάλο πλεονέκτημα που είχαν εξ αρχής οι

τζιχαντιστές και συνεχίζουν να το διατηρούν είναι η πρωτοβουλία των κινήσεων, κάνοντας τους εχθρούς τους να τρέχουν πίσω από τα γεγονότα και να πε-ρισυλλέγουν για περίθαλψη ή για ταφή τα θύματά τους, στις περισσότερες των περιπτώσεων αθώα.Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό περιστατικό που

έγινε στην Κύπρο και αποδεικνύει πως ο πρέσβης των ΗΠΑ υποτίμησε με τρόπο που δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηριστεί αλαζονικός ό,τι αφορά τη δράση των τζιχαντιστών, κάτι που καταδεικνύει υποτίμηση του κινδύνου. Συγκεκριμένα, σε ομιλία του στα μέλη του ERPIC (EUROPEAN RIM POLICY INVESTMENT COUNSIL) στο ξενοδοχείο Hilton Park στις 11 Δε-κεμβρίου 2014, με θέμα «Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑ-ΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ», ουδεμία νύξη έκανε για την ανάπτυξη των ισλαμιστών φανταμενταλιστών και, σε ερώτηση που δέχτηκε επί του θέματος, προσπάθησε να διασκεδάσει τις ανησυχίες ως ανύπαρκτες.Επίσης, θα ήθελα να αναφέρω ότι ο κίνδυνος των

τζιχαντιστών έχει υποτιμηθεί από τις ΗΠΑ και τους χριστιανικούς λαούς, οι οποίοι πρέπει να συνεργα-στούν για την εκπόνηση ενός στρατηγικού σχεδίου, το οποίο να εφαρμόσουν και να φροντίσουν ώστε να έχουν συνεχώς την πρωτοβουλία των κινήσεων και να μην είναι ουραγοί των γεγονότων.Ένα άλλο πολύ αρνητικό θέμα που υποτιμούν πολύ

επιδεικτικά οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι, και φοβούνται

να τοποθετηθούν επ’ αυτού, είναι η τουρκική στάση την οποίαν παραβλέπουν παρά τις πολλές αποδείξεις που έχουν για τη στάση της υπέρ του αγώνα του ΙΣΙΣ. Συγκεκριμένα, η Τουρκία:1. Υποστηρίζει με όπλα, πυρομαχικά και άλλα μέσα τους μαχητές του ΙΣΙΣ.2. Έχει διαθέσει εκπαιδευτές.3. Τήρησε στάση υποβοηθητική στις σφαγές των Κούρδων της Συρίας από τους φανατικούς ισλαμι-στές.4. Στα νοσοκομεία της περιθάλπει τους τραυματίες του ΙΣΙΣ.5. Με δημόσιες δηλώσεις τους ο Πρόεδρος και ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας εξέφρασαν την αντίθε-σή τους στις πορείες κατά των ισλαμιστών τρομοκρα-τών στην Ευρώπη (παρά την επικοινωνιακή συμμε-τοχή του Νταβούτογλου στην πορεία του Παρισιού), επιτέθηκαν κατά του Ισραήλ και προέβαλαν κατά τρόπο υπερβολικό την ισλαμοφοβία.Τέλος, επιβάλλεται όπως οι χριστιανικοί λαοί με-

λετήσουν τις ευαισθησίες της μουσουλμανικής θρη-σκείας. Ιδιαίτερα δε σε ό,τι αφορά την απεικόνιση του Προφήτη Μωάμεθ, η οποία απαγορεύεται από τη μουσουλμανική θρησκεία, κάτι το οποίο πρέπει να σεβαστούν. Το ίδιο φυσικά επιβάλλεται να κάνουν και οι μουσουλμάνοι, οι οποίοι πρέπει να προστα-τεύσουν τις χριστιανικές μειονότητες και τους ιερούς ναούς. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν πρέπει να θεω-ρούμε απίθανο να γίνουν επιπλέον αντίποινα σε χρι-στιανικές μειονότητες και ιερούς ναούς που βρίσκο-νται σε μουσουλμανικά κράτη.Ήδη βρισκόμαστε στην εφαρμογή των όσων αναφέ-

ρει ο Αμερικανός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χάρ-βαρντ Σάμιουελ Χάντινγκτον, στο βιβλίο του Η Σύ-γκρουση των Πολιτισμών (Τhe Clash of Civilizations).Δυστυχώς, το όλο θέμα προβλέπω να παίρνει μεγα-λύτερες διαστάσεις με απρόβλεπτες συνέπειες.

Εξ αφορμής Της Ευθυμίας Δούση

Από την άσκοπη ταβανοθεραπεία στον δηκτικό καρυωτακικό σαρκασμό…

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.

Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ’ναιζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,

λευκές άκανθες ολόγυρα σ’ έναΑμάλθειο κέρας.

(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)

Όνειρο ανάγλυφο, θα ’ρθω κοντά σουκατακορύφως.

Οι ορίζοντες θα μ’ έχουν πνίξει.Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,

αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,έρωτες, πλήξη.

Α! πρέπει τώρα να φορέσωτ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.

Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,πολύ θ’ αρέσω.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ«Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο», 1927

Ακολουθώντας για μέρες την προσφιλή στη New Age αυτοψυχοθεραπευτική πρακτική της ταβανο-θεραπείας, που συνίσταται στη συστηματική πα-ρατήρηση, καταμέτρηση και καταγραφή όλων των πιθανών λεπτομερειών του υπερκείμενου ταβανιού, κατά τρόπον ώστε, εν τη απουσία συγκεκριμένου υλικού αντικειμένου παρατήρησης, να χαρτογρα-φήσεις επιτέλους το ασυνείδητό σου, μάταια προ-σπαθούσα να βρω την ίαση ή έστω να βγάλω κάποια χρήσιμη για τον εαυτό διδαχή. Με το συγκριτικό πλεονέκτημα ενός φαινομενικά τέλειου ταβανιού, χωρίς εμφανή ψεγάδια τύπου ρωγμές, σκασίματα στον σοβά, κολλημένα από το γυμνάσιο φωσφορίζο-ντα αστεράκια κτλ., αλλά και του πλέον ενδεδειγμέ-νου σύμφωνα και με τις βιβλιογραφικές αναφορές για τον ταβανοθεραπευόμενο, καθώς εκμεταλλευ-όμενος αυτός την προκλητική «κανονικότητα» αυ-τού του ταβανιού, δύναται να εντρυφήσει μέσα από ένα σχήμα χεγκελιανής διαλεκτικής σε όλες εκεί-νες τις αντιφάσεις που διαπερνούν την ανθρώπινη ψυχή και να μελετήσει τις εφικτές αναδιατάξεις, αναδομήσεις, έως και ανατροπές του, βρίσκοντας τις αναγκαίες αναλογίες στο ίδιο το ταβάνι (!), δεν κατάφερα να δώσω καμία διέξοδο στο υπαρξιακό «άλγος». Η απόλυτη πειθάρχηση των βλεφάρων στο απέραντο λευκό του ταβανιού για ατέλειωτες ώρες και η επιβολή σε κάθε εκούσια κίνηση των μυώνων μου όχι μόνο δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την ανα-γκαία για τη θεραπεία συγκέντρωσή μου, αλλά λίγο έλειψε να γυρίσει το ταβάνι και να μου πει «ο χρό-νος μας τέλειωσε, είναι θετικό που ανοίχτηκες, η σημερινή συνεδρία είναι στα 100 ευρώ». Κατακλυ-

σμένη από την αίσθηση του μάταιου, όχι μόνο για τις εναλλακτικές μεθόδους ψυχοθεραπείας, αλλά για την ίδια τη ζωή, και πάντα κοιτώντας σταθερά και για ώρες τα ταβάνια, αίφνης θυμήθηκα ένα ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη, το «Εμβατήριο πέν-θιμο και κατακόρυφο». Το ποίημα αυτό προκαλεί αμηχανία σε κάθε ταβανοθεραπευόμενο, γιατί του θυμίζει την εκνευριστική συνύπαρξη της θέλησης και του πόθου για ζωή με την αίσθηση του μάταιου και της τραγικότητας, που πολλές φορές οδηγεί και στον θάνατο. Ο δηκτικός σαρκασμός του Καρυω-τάκη που στο ταβάνι βλέπει μόνο γύψους, διαπι-στώνοντας ότι τα ιδανικά, τα σύμβολα της αφθονίας και της ευημερίας του ανθρώπου είναι από καιρό εξόριστα και σφραγισμένα σ’ ένα Αμάλθειο κέρας, καταδεικνύει στον κάθε ταβανοθεραπευόμενο ότι στην ακατάπαυστη αναζήτηση του ιδανικού κρύβε-ται η αποτυχία, ενώ ο θάνατος μάλλον προκρίνεται ως η έσχατη επιλογή. Στα όρια της παραισθησιο-γόνας ενατένισης, ο ποιητής γκρεμίζει την ευτυχία, περιορίζοντάς τη σε μια απόσταση από το πάτωμα ως το ταβάνι, όταν αναρωτιέται μήπως «η ευτυχία […] θα ’ναι ζήτημα ύψους». Η πικρή ανακάλυψη του Καρυωτάκη ότι ακόμα και η ταπεινή τέχνη παρα-

μένει χωρίς ύφος και η αδυναμία της τελευταίας να τον προστατεύσει από τους ορίζοντες που μέλλεται να τον πνίξουν θα τον οδηγήσει στη σιωπή χωρίς δικαίωση, καθώς θα πηγαίνει κοντά της κατακορύ-φως. Η αίσθηση της σκληρής πραγματικότητας, του μάταιου των αγώνων για το ψωμί και το αλάτι, του χαμένου των ερώτων, αλλά και της πλήξης, συνυ-φασμένη για τον ίδιο τον ποιητή με τον «γραφειο-κρατικό ρεαλισμό», σφραγίζεται με έναν σαρκασμό που θα γίνει διέξοδος για τη σταθερή απογοήτευση. Ο Καρυωτάκης, απόλυτα ειλικρινής, επιλέγει να σφραγίσει την ευτυχία του με τον αναγγελλόμενο την τελευταία στιγμή θάνατό του αιφνιδιάζοντας τον αναγνώστη: «Ά! Πρέπει τώρα να φορέσω τ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι». Μπροστά σ’ αυτό το αιφνι-διαστικό «Α!» δεν μπορείς παρά να παρασυρθείς, να συναινέσεις στην επιλογή να φορεθεί εκείνο το γύψινο στεφάνι, έως ότου φυλακιστείς ισόβια στους δύο τελευταίους στίχους: «με πλαίσιο γύρω το ταβά-νι, πολύ θ’ αρέσω». Η σκηνοθεσία αυτή, αλλά και ίδια η επιθυμία του ποιητή να δηλώσει παρών στον θάνατό του, δεν βαραίνει απλώς νοηματικά, αλλά ταράσσει τον ταβανοθεραπευόμενο. Ο σαρκασμός του ποιητή δεν είναι το αποτέλεσμα της επικύρω-σης του τραγικού αδιεξόδου του ανθρώπου, αλλά μια διαμαρτυρία της αντίθεσης, που αποδεικνύει ότι από τη μια μεριά υπάρχει ένας μεστός πόθος ζωής, μια διαυγής αίσθηση της πραγματικότητας και σαδιστικά αντίθετα από την άλλη η αίσθηση του χαμένου, της απόγνωσης και της ματαιότητας. Και η αντίθεση θα υπάρχει πάντα, είτε κοιτάς ώρες ατέλειωτες το ταβάνι είτε όχι.

10 ΕΝΩΣΙΣ 31 Ιανουαρίου 2015 11ΕΝΩΣΙΣ 31 Ιανουαρίου 2015

Ανάληψη ευθύνης Του Σάββα Σαββίδη

Όντως, αν διακατέχεσαι από δημοκρατικές αρχές και αξίες, δεν μπορείς να μην καταδικάσεις την αδι-άκριτη χρήση βίας στην αιματηρή επίθεση από τους φανατικούς φονταμενταλιστές ισλαμιστές στο σατιρι-κό περιοδικό Σαρλί Εμπντό. Αλλά πρέπει να αναφερ-θεί επίσης ότι η συγκεκριμένη σατιρική εφημερίδα δεν υπήρξε στην πραγματικότητα κάποιο πρότυπο της ελευθερίας του λόγου, αλλά είχε καταντήσει να υποστηρίζει τους αμερικανοκίνητους πολέμους ενά-ντια στους «δικτάτορες» για χάρη τάχα των «ανθρω-πίνων δικαιωμάτων».Μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό που επικράτησε

μετά από την επίθεση, βγήκαν πάρα πολλά συμπε-ράσματα. Κατ’ αρχάς, φάνηκε η ασχετοσύνη και η απολιτικοποίηση των πολιτών της Ευρώπης, που με-θοδεύεται από τις άρχουσες τάξεις των χωρών που την απαρτίζουν. Είδαμε πολλούς να συγκλονίζονται από αυτό που έγινε, λες και ξύπνησαν από λήθαρ-γο, λες και δεν έβλεπαν τις ωμότητες που γίνονταν και συνεχίζουν να γίνονται σε περιοχές της Μέσης Ανατολής (βλέπε Κομπάνι) και των αραβικών χωρών από τους ισλαμοφασίστες και φονταμενταλιστές του Ισλάμ. Είδαμε πάρα πολλούς να καταδικάζουν το φαινόμενο, και ορθώς το έκαναν, αλλά το αντιμετω-πίζουν εντελώς ξεκομμένο από τις ρίζες που το δη-μιούργησαν. Ως σκεπτόμενοι άνθρωποι, οφείλουμε να συλλογι-

στούμε και να δούμε σφαιρικά το ζήτημα και τον ρόλο που έπαιξε η Δύση στην έξαρση ενός φανα-τικού Ισλάμ, που εδώ και χρόνια αναδύεται και βρίσκεται σήμερα στην κορύφωσή του. Πολλοί από τους ηγέτες των χωρών που παρευρέθηκαν στη με-γάλη πορεία που έγινε στο Παρίσι, κατά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, η οποία έγινε με πρόσχημα τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», στήριξαν είτε πολιτικά είτε στρατιωτικά τις ιμπερια-λιστικές επεμβάσεις και ουσιαστικά νομιμοποίησαν τις αγριότητες που επέφεραν χιλιάδες άμαχους νε-κρούς στις πιο πάνω χώρες. Έτσι, βοήθησαν στην ανάπτυξη ενός σκοταδιστικού κινήματος, το οποίο

προσπαθούσε και προσπαθεί να ιδεολογικοποιήσει τον πόνο όλων αυτών των καταπιεσμένων ανθρώπων, κάτω από τη σκεπή φονταμενταλιστικών τάσεων του Ισλάμ. Επίσης, δεν μπορούμε να παραλείψουμε και τον

ρόλο που έπαιξε η Δύση σε διάφορες πολιτικές κρί-σεις σε χώρες όπως η Λιβύη και η Συρία. Έναν ρόλο ο οποίος βασιζόταν σε διάφορα ανυπόστατα επιχει-ρήματα του τύπου «να υπερασπιστούμε τα ανθρώπι-να δικαιώματα» διαφόρων μειονοτήτων, ενισχύοντας έτσι «αντικαθεστωτικά» κινήματα που απαρτίζονταν από φανατικούς ισλαμιστές. Κινήματα τα οποία είχαν στόχο την πολιτική αποσταθεροποίησης, ού-τως ώστε να ανακτήσει ξανά η Δύση ενεργητικό και επεμβατικό ρόλο στις χώρες αυτές, εξυπηρετώντας έτσι τα συμφέροντά της. Ένα χαρακτηριστικό παρά-δειγμα είναι η απόφαση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, τον Απρίλιο του 2013, να αποσύρουν τις κυρώσεις που μπλοκάριζαν την εισαγωγή συριακού πετρελαίου. Μια απόφαση που βοήθησε ομάδες που βρίσκονταν στο βορειοανατολικό τμήμα της Συ-

ρίας –ανάμεσα τους και το ΙΣΙΣ– να ενισχυθούν οι-κονομικά από τις πετρελαιοπηγές που ήλεγχαν. Και δεν μιλάμε για κάποιο «λάθος», μια «αβλεψία» των Ευρωπαίων κτλ. Μιλάμε για απόφαση που ελήφθη με ρητό στόχο τη διευκόλυνση της ροής πετρελαί-ου από τις οργανώσεις της συριακής αντιπολίτευσης προς το εξωτερικό. Και είναι αυτή ακριβώς η από-φαση που συνέβαλε στη σταθεροποίηση της οικο-νομικής βάσης του ΙΣΙΣ εντός της Συρίας και στην επέκτασή της οργάνωσης στο βόρειο Ιράκ. Έτσι λοιπόν, ως δημοκρατικοί πατριώτες, αν αναλο-

γιστούμε τα πιο πάνω γεγονότα, αμέσως αντιλαμβα-νόμαστε ότι η λύση είναι το χτύπημα του προβλήμα-τος στη ρίζα του. Είναι αγώνας ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό που με τις επεμβατικές τακτικές του θρέφει την κάθε λογής τρομοκρατία, είναι αγώνας εναντίον της λεηλασίας του φυσικού πλούτου στις χώρες του τρίτου κόσμου, ούτως ώστε να σταματήσει η προσφυγοποίηση των λαών, για να μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς και χωρίς εξωγενείς παρεμβά-σεις. Να καταστούν κυρίαρχοι στις πατρίδες τους.

Η Σαρλί Εμπντό και τα εγκλήματα της Δύσης

Και τι περιμένεις από ανθρώπουςπου τους βιάσανε τις γυναίκες

μπροστά στα μάτια τουςκαι δεν τράβηξαν τον σουγιά τους...

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ«Κατάθεση», 1975

Έγινε πολύς λόγος για τον πρώτο ποδοσφαιριστή που αποφάσισε να παίξει σε ομάδα της κατεχόμενης Κυ-θρέας, όμως κι αυτό λησμονήθηκε όπως πολλά άλλα που συμβαίνουν στον τόπο. Άλλωστε, η ίδια η Κυπρι-ακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου έδωσε δικαίωμα σε Ελληνοκύπριους ποδοσφαιριστές να κάνουν καριέρα

στα κατεχόμενα. Θυμηθείτε την περιβόητη ενοποίηση του ποδοσφαίρου. Σήμερα, τα πράγματα έχουν

φτάσει στα όριά τους. Δεν φτάνει που ακόμα δύο ποδο-σφαιριστές, ο γνωστός Στέλιος Κίττος και ένας Μιχάλης Μι-χαήλ (άλλως Τσίτσος), επέλε-ξαν να παίξουν στα κατεχό-μενα, υπό το καθεστώς της παράνομης ομοσπονδίας, ως

υπάλληλοι (!), περίπου, του ψευδοκράτους, μιλάνε κιόλας. Και μιλάνε ανίκανοι να αντιληφθούν γιατί γίνονται στόχοι από πολίτες αυτού του τόπου. Γρά-φουν σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης με ύφος χιλί-ων σουλτάνων (τυχαίο;), προσπαθώντας να πάρουν τη θέση του θύματος.Πιο συγκεκριμένα, γράφει ο Κίττος: «…και να πο-

λιτικοποιείτε αυτό που γεννήθηκα για να κάνω… δεν φταίω εγώ για τις άχρηστες κυβερνήσεις και το χάος στα πολιτικά ζητήματα ούτε του πριν ούτε και του τώρα… ας τα βάλετε με αυτούς που τρώνε κα-θημερινά το ψωμί από τα σπίτια σας και πλουτίζουν εις βάρος όλων μας… είστε ανθρωπάκια ρε όλοι όσοι πήγατε να κατηγορήσετε εμένα και δεν είχατε ποτέ τα κότσια να μου τα πείτε μπροστά μου γιατί ξέρετε τι θα γινόταν… δεν μετανιώνω για τίποτα και για κανέναν… το 2004 που έφυγα από την Ανόρθωση και πήγα στην Ομόνοια πάλι προδότη με είπατε εσείς οι ίδιοι που τώρα ασχολείστε… έχω ήσυχη τη συνείδησή μου γιατί χτύπησα πολλές πόρτες και δεν μου άνοιξε κανένας… δεν θα ζητήσω και την άδειά σας για να δουλέψω… στα καζίνα να πηγαίνετε είναι καλά και να ταξιδεύετε μέσω κατεχομένων όλοι σας…»Ίσως να μην είναι καλό που δίνεται τόση δημοσιότη-

τα σε ανθρώπους που φαίνεται να μην είναι στα καλά τους, αλλά δεν πάει άλλο. Προσέξτε τώρα. Ο άλλος θεωρεί ότι είναι πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου η αντίδραση για το ότι θα πάει να παίξει στα κατεχόμε-να. Θεωρεί ότι είναι το ίδιο με μια μεταγραφή από την Ανόρθωση στην Ομόνοια. Θεωρεί ότι είναι ήρωας, για-τί «έχει ήσυχη τη συνείδησή του». Αν είναι δυνατόν. Κι ο άλλος: «…Εσείς οι έξυπνοι που πολιτικοποιείτε

κάποια πράγματα να μας αφήσετε ήσυχους και να βρείτε τους πραγματικούς ενόχους που διέλυσαν αυ-τόν τον τόπο. Στο κάτω κάτω εμείς με τον τρόπο μας προσπαθούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτόν τον τόπο […] Και για όσους με ξέγραψαν ποδοσφαιρικά ένα έχω να τους πω TSITSOS TOO HARD TO DIE - KEEP WALKING!» Στο ίδιο τέμπο κι ο Μιχαήλ, λίγες μέρες μετά, μάλ-

λον παρασυρόμενος από τον… σοφότερο Κίττο, δίνει το δικό του ρεσιτάλ. Ρίχνει κι ένα σύνθημα ηρωικό, σάμπως και πάει στο μέτωπο. Είναι ένα ζήτημα, λοιπόν, το ότι δουλεύουν στα κα-

τεχόμενα, στο πρωτάθλημα της παράνομης ομοσπον-δίας, και άλλο ζήτημα το ότι δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημα. Πιστεύουν αμφότεροι ότι η μεταγραφή τους είναι σαν μια οποιαδήποτε μεταγραφή, σαν αυτή του Αλωνεύτη στο ΑΠΟΕΛ, ας πούμε, ή του Βακου-φτσή στην Ομόνοια. Νομίζουν ότι οι αντιδράσεις γίνο-νται επειδή τους μισά ο κόσμος κι όχι επειδή υπάρχει στον τόπο κατοχή. Όλα αυτά δεν θα τα συζητούσαμε σήμερα, αν η πο-

λιτεία έπαιρνε τα μέτρα της. Σαφώς, ο Κίττος και ο Μιχαήλ δεν είναι οι πρώτοι που θα δουλέψουν στα κατεχόμενα. Σαφώς, η ίδια η διέλευση στα κατεχό-μενα αποτελεί πρόβλημα για τον τόπο. Σαφώς και τα οδοφράγματα δεν έπρεπε να ανοίξουν ποτέ, ας μην το αναλύσουμε. Αλλά, θα μας έλεγε ο Κίττος, εδώ ο κύριος Κουτσοκούμνης χαριεντίζεται με παράνομο θεσμό του ψευδοκράτους, τι μας ενοχλούν δυο τρεις ποδοσφαιριστές;Είναι πρόβλημα της κοινωνίας να μην αντιλαμβάνε-

ται το μέγεθος του προβλήματος και της ίδιας της κα-τοχής, αλλά είναι πρόβλημα της πολιτείας το ότι δεν κάνει απολύτως τίποτε γι’ αυτό. Μπορεί να θεωρείται ασήμαντο το γεγονός, καλό όμως θα ήταν να γίνει κάτι πριν γιγαντωθεί. Αλήθεια, οι οπαδοί των ομάδων γιατί δεν αντιδρούν; Γιατί δεν κάνουν αποχή μέχρι να στα-ματήσει η ΚΟΠ να συναγελάζεται με το ψευδοκράτος; Μόνο η περιβόητη κάρτα οπαδού είναι πρόβλημα;

Στην Κυθρέα, ρε ληγμένοι;

Page 7: Εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος Ιανουαρίου

Ο ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙτη ΜΥΡΤΩ ΑΖΙΝΑ ΧΡΟΝΙΔΗ

1. Αυτοβιογραφικό, Σαν σκουλαρίτζιιν

Γεννήθηκα στη Λευκωσία. Από μικρή ηλικία ασχολήθη-κα με τη λογοτεχνία και πήρα πρώτο βραβείο ποίησης και διηγήματος στους διαγωνισμούς του Παγκυπρίου Γυμνασίου, απ’ όπου και αποφοίτησα. Σπούδασα Ιατρι-κή στο Πανεπιστήμιο της Βόννης στη Δυτική Γερμανία και ακολούθως ειδικεύτηκα στην Οικογενειακή Ιατρική. Είμαι παντρεμένη με τον Αντώνη Χρονίδη, χειρουργό, και έχω δύο παιδιά, τη Μάριον και τον Αλέξανδρο. Εξέ-δωσα τρία βιβλία, Ημερολόγιο 1974, Παθολογία, Ραχήλ [και Το Πείραμα, Αρμίδα, 2009].

Από το οπίσθιο αφτί του βιβλίου.

2. Μία απορία:

Αφού βραβεύτηκες, εξ απαλών ονύχων, σε ποίηση και διήγημα, γιατί δεν έγραψες ποιήματα ή διηγήματα και τα βιβλία σου είναι αττικκεστάριστα, δηλαδή χωρίς ετι-κέττα;

3. Οι κόρες της Μήδειας (Κ.Β., Ένωσις, 8.12.2001)

Απέφυγα ως τώρα να δώσω έναν χαρακτηρισμό για τη Μ.Α.Χ., όπως το «ποιήτρια» για τη Ν. Παταπίου. Η ίδια αποκαλεί τα κείμενά της αφηγήματα• όχι άστοχα, αφού έτσι φαίνονται σε πρώτη ανάγνωση, με τη μυθοπλαστική τους υφή. Μια προσεκτικότερη όμως ανάγνωση αποκα-λύπτει έναν λόγο που, εκτός από την αυθεντικότητα και την αρρενωπή (ας μου επιτραπεί το οξύμωρο) θηλυκότη-τα που εκπέμπει, αν έχει κάτι ιδιαίτερο που τον χαρα-κτηρίζει είναι ότι ανατρέπει τα στεγανά του διαχωρισμού ανάμεσα στην ποίηση και στην πεζογραφία κι εκχύνεται πηγαίος, ενιαίος και αδιαίρετος (ελεύθερος και ανεξάρ-τητος, όπως πρέπει να είναι ο κάθε άνθρωπος κι η κάθε πατρίδα), πεζόμορφος μεν στο τυπολογικό του περί-γραμμα, αλλά βαθύτατα ποιητικός στην ουσία του – ουκ ένι στίχος ή πρόζα, έστι μόνο η ποίηση.

4. Μ.Α., Ήβης Μελεάγρου, «Ανατολική Μεσόγει-ος»(Περ. ΑΝΕΥ, Τεύχος 52, Καλοκ. 2014)Μια προσωπική ανάγνωση

(Το κείμενο είναι προφορικό. Καθώς διαβάζεται, παρα-καλώ οι σκηνές να προβάλλονται σαν κινηματογραφική ταινία με μουσικό υπόστρωμα τη φωνή του μουεζίνη: Αιααα, αλααλφαααλα, ααα…).Ήταν το σπίτι που γέννησε τη Μαργαρίτα…Η Μαργαρίτα δεν έχει όνομα. Ψάχνει για τ’ όνομά της. Δεν έχει ούτε καν φωνή ως τα τριάντα της. Έχει έναν άντρα, τον Γιώργο, που τον παντρεύτηκε από έρωτα, έχει έναν γιο, τον Ίωνα, και μια υπηρέτρια που κλαίει τα βρά-δια για τον χαμένο πατέρα της. Έχει κι ένα αυτοκίνητο. Ένα αυτοκίνητο που είναι το μέσον που την ενώνει με τον εσωτερικό της κόσμο, με τις δαιδαλώδεις πορείες του μυαλού και της ψυχής της, με τα στενά σοκάκια της Λευκωσίας.Έχει όμως και τον θείον Ίωνα…

Ο Ποιητής και η Μουσίτσα του

5. ΕΞΟΧΙΚΑ

[...]Έξοχη η «Ανατολική Μεσόγειος»Έξοχη η Ανατολική Υπόγειος – μία Υδρόγειος.

Εκ κακού κόρακος, κακόν ωόν.Εκ κακής μητρός, κακή κόρη.Εκ κακού πατρός, κακή κόρη.Εκ κακής μητρός και κακού πατρόςκακίστη κόρη, μια ματσικόρη.

(Κ.Β., 2014)

ΕΤΟΣ Β’ | ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΚΥΠΡΟΥ - ΓΕΝΑΡΗΣ 2015 | Φύλλο 9

Ο ΘΚΙΑΟΛΟΣ Ο ΜΑΥΡΟΣΤΖΙ ΑΣ ΓΕΝΕΙ ΤΟ ΓΑΙΜΑΝ ΜΑΣ ΜΕΛΑΖΟΥΜΟΣ

Να πίννουν τ’ αττιλούθκια Εμείς τ’ αγκαττελλούθκια Του Κώστα Βασιλείου

να κάμνουσιν λοττούθκια. είμαστιν σγαρτιλούθκια. του ποιητή του λλίου. Σκίτσο: Κύριλλος Σαρρής

Β’ ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΤΖΙΥΝ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

α’23 του Νιόβρη, Τζιερκατζιή – ημέρα του Κυρίουμέρα λαμπρή, ηλιόχαρηπαντές τζι έχουμεν Πάσκαν

Στ’ Άη Γιωρκού του Σπόρουτζιαι στ’ Άη Σπυριόνου

μες στες ποταμωσιές σου που ’σιες τες καϊσιές σου τζιαι τες ρεσπεριτζιές σου.

1944, εγεννήθηκες1974, αγνοήθηκες2014, αγρωνίστηκες

τέσσερα τζιαι τέσσερα γίνουνται οχτώ τέσσερα παλληκάρκα πάσιν στον πόλεμο…

Αν έζιες σήμμερα, εν’ να ’σουν 70 – με την Μαρούλλαν την μελαχρινιά σουμε την τριπλήν παλληκαρκά σουμε την τριπλήν αγγονουθκιά σου.

Μα έμεινες στα 30, στον αθθό σου – γιατί;Επειδή εμίσαν σε ο οχτρός σου;Επειδή αζούλεψεν ο Κάιν ο αρφός σου;Ή επειδή αγάπαν σε ο Θεός σου;

Εγιώ ’να πω – τζι αν ήμαρτον το κρίμα στον λαιμό μουέμεινες στα 30, στον αθθό σουεπειδή αγάπαν σε ο Θεός σου.

β’Αείμνηστε Παναγιώτη,

Ήσουν το πιο γλυτζιύν χαμόγελοτης Δευτεράς – τζιαι πόγυρα. Όπου έρεσσεςπερπατητός ή στο ποδήλατονμα πιο συχνά στο τράκτοροι στράτες εγελούσανοι καϊσιές αθκιούσανπλάσματα σιαιρετούσανκοπέλλες τραουδούσαν:

Το γιασουμίν ασπρίζει η γης μουσκομυρίζει ένας Θεός, το Γιασουμίν ούλλον τον κόσμον ρίζει.

Όμως το πιο γλυτζιύν χαμόγελο που έμεινεν αμάραντοκρίνον του παραδείσουήτουν το Σάββατον πωρνόνστες 20 του Ιούληπ’ άρπαξες το ποδήλατοντζι ελάμνησες κατήφορονστα σιέρκα η καραπίννανα βκεις εις την Τζιερύνειαντζι ας ήτουν προδομένητζιαι που σιερκού καμένηπραξικοπηματένηη μαρκαριταρένηελληνοπουλημένηη τριανταφυλλένη –

Τζι η Μαρουλλού λεφούσαμε το Κωστίν σου ξωσιερίς

δέκα ν’ ημερινών μωρόνβουρά σε ως την Παμπούλανετράβαν τα μαλλιά τηςπίσω τα θκυο μωρά τηςτριάμιση τζιαι θκυόμισησηκώννουν μαντιλάτζιαστ’ αθώα τους σιεράτζια – πού πάεις, α παπά, πωρνόν;

Πάω στο παναΰρινλαλείς τους, σε σεΐρινφέρνω σας τζιαι παστέλλιντζιαι πο ’ναν σουσουνάριν – εγλέπετε την μάνα σαςέγλεπε τα μωρά μαςχαρά μας τζιαι οσσιά μαςώσπου να πάω τζιαι να ’ρτωόσον θκυο τρεις ημέρες – εγιώ ’ν φοούμαι σφαίρες.Τζι έπαιζες στο καμπανελλίντο τρίγκι τρίγκι μάνα μουμάνα μου μαντζουράνα μου – ’περάνω η Πατρίδαόμορφη, πλούσια τζι άπαρτητζιαι σεβαστή τζι αγία.

γ’Σήμμερα καμαρώννει σεφιλά σε, στεφανώννει σεδοξάζει αποθεώννει σε.

Τα κόκκαλά σου έτα δαμαίέχουν αΐπιν; Πέτε!Εν’ σαν τον ήλιον τον γρυσόντην ώραν που γεννιέται.Έτα δαμαί τζιαι δέτε ταεν’ άσπρα σαν το σιόνιν•

αν ήτουν να ’σιει δεύτεραέθελα να ’μ’ εγιώνι.

Το γιασουμίν εν’ γιασουμίνθωρείς το τζιαι ασπρίζει•

όμως τζιαι μες στα σκοτεινάκόμα τζιαι μες στην πισσουρκάντζι αν μεν το θωρείς μυρίζειμυρίζει μουσκομυρίζει – έτσι η γης γυρίζειένας Θεός μας ρίζει.

Αείμνηστε Παναγιώτη,Η Κύπρος η πατρίδα σουόμορφη, πλούσια τζι άπαρτητζι η Δευτερά η γενέτειρασεβαστή, αγία τζι αμάραντη

Πανίκκο, αγρωνίζουν σεστα κόκκαλά σου τα ιερά σου•

Πανίκκο, σε μυρίζουνταιστα κόκκαλά σου τα γιασουμιά σου•

Πανίκκο, ναννουρίζουν σενάννι, ναννά, ναννά σου•

Πανίκκο, σιαιρετίζουν σεστα κόκκαλά σου τ’ αντρειωμένα σου – Πανίκκο, προσσιυνίζουν σεστα κόκκαλά σου τα ελληνικά σου.

Νιόβρης 2014

Το ποίημα απαγγέλθηκε στην κηδεία του αγνοούμενου Π. Στυλιανού, 23.11.2014, στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου•

η ταφή στο κοιμητήριο Αγίου Σπυρίδωνος, Π. Δευτερά.

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ(δύο αποσπάσματα)

Α’ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΗ (δείγμα)Στη μελωδία του ομώνυμου τραγουδιού

του Μιχάλη Βιολάρη («Πάνω στου Τζιύκκου τα βουνά»)

Τζιερύνειας στες ακρογιαλιέςαλέθουν οι μυλόπετρεςπου Μόρφου ως την ΑκαθθούνΚαρπάσια τζι ως τες Βαρωσιέςαλέθουσιν γλωρές ψυσιέςσαν τες κριατομηχανέςαλέθουσιν τζιαι κορμαλιέςσαν τες τσιακκιλομηχανές.

Βάφφουνται οι κυκλαμινιέςκότσιινες – τζιαι οι γιασουμιές•

βάφφουνται τζι οι ποταμωσιέςστο γαίμαν – τζι οι πορτοκκαλιές•

βάφφεται τζιαι ο ουρανόςκότσιινος μαύρος σκοτεινός•

βάφφεται η Μεσόγειοςκαπνίζει η υδρόγειος – τζι η Κύπρος μες στα ψέματά τηςλούννεται μες στα γαίματά τηςτζι η Αφροδίτη η χάσιτζιηγίνεται μαυρομάνιτζιη.

Βόηθα, Χριστέ τζιαι Παναγιάάγγελοι με τα εφτά σπαθκιά•

Θέρισσε, Αγιά Τριάδα μουΓιαλούσα τζιαι Καντάρα μου•

Απόστολε μ’ Αντρέα μουΛάμπουσα τζιαι Κανακαρκά•

Όρκα, Καραβοστάσι μ=ουΒασίλεια, Ριζοκαρπασιά.

Κι ας τρώγομεν πέτρες...

Ο πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πα-νεπιστημίου Αθηνών, κύριος Θεόδωρος Φορτσάκης, επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας και εκλελεγμένος, πλέον, βουλευτής.Δεν θα λέγαμε δα και την είδηση κεραυνό εν αι-

θρία. Ο κύριος Φορτσάκης, με την εκλογή του στη θέση του πρύτανη του ΕΚΠΑ, εφάρμοσε ένα σωρό από πολιτικές που τον κατέστησαν τον τέλειο υπο-ψήφιο για το Επικρατείας της ΝΔ.Ας κάνουμε όμως έναν απολογισμό της μέχρι τώρα

πορείας του:Δεν είναι μόνο Πρύτανης του ΕΚΠΑ, είναι και Πρό-

εδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ, ενός συμβουλίου του οποίου αρκετά μέλη παραιτήθηκαν καταγγέλλοντας απροκάλυπτες κυβερνητικές πα-ρεμβάσεις.Είναι επίσης εταίρος της Δικηγορικής Εταιρείας

Φορτσάκης-Διακόπουλος-Μυλωνογιαννάκης & Συ-νεργάτες, που προσφέρει, μεταξύ άλλων, τις υπηρε-σίες της στη διαδικασία εκποίησης του Ελληνικού. Είναι πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και μέλος πλήθους νομοπαρασκευαστικών επιτροπών διαφόρων υπουρ-γείων. Να τονιστεί ότι αυτές του οι θέσεις είναι έμ-μισθες.Είναι εμφανέστατα εξαιρετικά απασχολημένος και

γι’ αυτό δεν υπογράφει, εδώ και μήνες, τα χαρτιά μισθοδοσίας όλων των θυρωρών των κτηρίων του ΕΚΠΑ. Ανακοινώνει, έπειτα, την απόλυση 150 συμ-βασιούχων διοικητικών υπαλλήλων, την ώρα που το Πανεπιστήμιο λυγίζει από την έλλειψη διοικητικών.Είναι ο ίδιος πρύτανης που ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου ανακοινώνει την κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων (οι φοιτητικοί σύλλογοι μπο-ρούν να κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά δεν θα τους λαμ-βάνω υπόψη), κάτι που είναι κάπως ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς ότι ο ίδιος ξεκίνησε από την παράτα-ξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Παρά το γεγονός ότι η λει

τουργία των φοιτητικών συλλόγων χρήζει κριτικής, ο Φορτσάκης εκμεταλλεύεται αυτό το γεγονός για να επιβάλει μια πρωτάκουστη τυραννία.Κατάργηση ασύλου, αστυνομική επέμβαση, ιδιω-

τική φύλαξη από security που κάνουν face control στους χώρους του Πανεπιστημίου (και πληρώνονται πολλαπλάσια από τους φύλακες-θυρωρούς-διοι-κητικούς υπαλλήλους), άρνηση συζήτησης με τους φοιτητές στη Σύγκλητο, lock out στη Νομική ανήμε-ρα της 17ης Νοεμβρίου, ξυλοδαρμός από μπάτσους (που παραδέχτηκαν ότι ενεργούν μετά από οδηγίες του Πρύτανη), προσαγωγές, χημικά, lock out στην Πρυτανεία, στο Χημείο. Και έπειτα, φυσικά, οι γνω-στές ανακοινώσεις περί «μπαχαλάκηδων».Αυτός είναι ο κύριος Φορτσάκης. Ιδανικός εντολο-

δόχος και τώρα υποψήφιος αυτής της κυβέρνησης, κλασικό παράδειγμα κρατικοδίαιτου καριερίστα που έχει το θράσος να μιλά για αξιοκρατία και νο-μιμότητα.Να τον χαίρεστε.

Ν.Π.

Ο πολυθεσίτης πρύτανης κύριος Φορτσάκης, υπερασπιστής του δικαίου

12 ΕΝΩΣΙΣ 31 Ιανουαρίου 2015 13ΕΝΩΣΙΣ 31 Ιανουαρίου 2015

Ούτε πολιτικές αναλύσεις ούτε πολιτικές προβλέ-ψεις. Μόνο ένα συμπέρασμα και κάποιες σκόρπιες σκέψεις:Είτε συμφωνούμε είτε όχι με την ετυμηγορία του

εν Ελλάδι ελληνικού λαού, ένα είναι φανερό: Όταν φτάνεις στα πρόθυρα εξαθλίωσης, τότε καμιά Μέρ-κελ, κανένας Σόιμπλε, καμιά Τρόικα δεν είναι πιο δυνατοί από τις αντανακλαστικές αντιδράσεις για επιβίωση. Αυτό πρέπει να το εμπεδώσουν στις Βρυ-ξέλλες. Και ακόμα να εμπεδώσουν αυτό που ξαναγράψαμε: Τα πειρά-ματά τους κατέδειξαν ότι όσο και αν κυνηγούν την ηγεμονική περιφερειο-ποίηση, το έθνος-κράτος είναι βαθιά ριζωμένο στην ιδιοσυγκρασία των λαών της Ευρώπης. Μπορεί ένας λαός να κάνει επιλο-γές απελπισίας. Αλλά θα τις προτιμήσει από την πλήρη υποδούλωση.Δεύτερη προκείμενη: Όχι! Το όποιο αποτέλεσμα

στην Ελλάδα δεν θα μας επηρεάσει όπως θα επηρε-άσει τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης (όπως ακού-στηκε από τηλεοράσεως). Δεν μπορούμε να αντιμε-τωπίζουμε τις εκλογές της Ελλάδας σαν να ζούμε στην Ισπανία ή στη Σκωτία. Είμαστε σε μία γεωγρα-φική ζώνη που, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, επη-ρεαζόμαστε άμεσα από τα ελληνικά δρώμενα.Αν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε, πρέπει να το

αποδεχτούμε: Χωρίς την Ελλάδα, είμαστε ένα κρά-τος ανερμάτιστο, βορά για την Τουρκία ή όποιον άλ-λον επιβουλεύεται την εθνική μας ανεξαρτησία.Αδήριτη ανάγκη και ρεαλιστική προσέγγιση ορίζει:

Με την Ελλάδα πλήρης συμπόρευση σε πολιτικό, πολιτισμικό, ενεργειακό και στρατιωτικό επίπεδο. Σφήνα στο «μαλακό υπο-γάστριο της Τουρκίας». Και η σχέση είναι αμφί-δρομη: Για την Ελλάδα είμαστε το πάτημα στη Μέση Ανατολή που θα της προσδώσει τη στρατηγική αξία που έχασε, θα την καταστήσει πρωτεύουσας

σημασίας στους συμμάχους της και δη σε μια πε-ρίοδο που ο Ερντογάν κατάφερε με τη μεγαλομανία του και τις νεοσουλτανικές του πετριές να χαλάσει τις σχέσεις του με τους δικούς του συμμάχους.Καρτερούμε πολλά απ’ την Αθήνα. Άστε τι τρα-

γουδούσε ο Νταλάρας. Δεν ζούμε σε κόσμο βγαλ-μένο από βιβλία του Coelho και κανένα σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει μαζί μας για να πε-τύχουμε με μαγικό, παραμυθένιο τρόπο τις εθνικές μας δι-εκδικήσεις. Στροφή προς το εθνικό κέ-ντρο και συλλογική, πανεθνική στρατηγι-κή και δουλειά πρέ-πουν. Αλλά, πρώτα, να εμπεδώσουμε την ταυτότητά μας και να βρούμε τις ρίζες μας, ν’ αποτινάξουμε τα φοβικά, αυτοενοχικά και αυτοκαταστροφι-κά μας σύνδρομα.Ευχή μας: Ο Πρωθυπουργός να δράσει ως Έλληνας Πρωθυπουργός και ως Πρωθυπουργός των Ελλή-νων. Όχι απλώς σαν Πρωθυπουργός της Ελλάδας.Ως τότε, «η κυρά Μάνα μας […] όταν μιλάω θα με

λέει αληταρά…»

Μ.Σ.Αναδημοσίευση από το mistavri.eu

Λίγες σκέψεις μετά τις εκλογές

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ζυγίΖΩΝΤΑΣ τους χαρακτήρες Του Πάσχου Φιλοθέου

Όρκοι και όρκοιΠόσο αλλάζουν οι καιροί και

σβήνονται οι όρκοι…τίποτε δεν μπαλώνεται χωρίς

του νου το ξόρκι.

Με έκπληξη είδαν πολλοί πως η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας δεν ορκίστηκε με θρησκευτικό

όρκο. Προτίμησαν, λέει, να δώσουν κάτι σαν διαβε-βαίωση… και άρχισαν τα όργανα: «Οι άθεοι, δεν ορ-κίζονται και είναι πρωτοφανές και πού ξανακούστηκε για την Ελλάδα» και τα τοιαύτα.Καλύτερα! Επιτέλους βρέθηκαν και τέτοιοι! Όχι «τέ-

τοιοι», δηλαδή άθεοι. «Τέτοιοι» ειλικρινείς άνθρωποι. Επιτέλους έπαυσαν οι υποκρισίες! Επιτέλους πέσανε οι μάσκες!Όταν σε όλες τις άλλες εκλογές του Ελλαδιστάν και

του Κυπριστάν οι πολιτικοί ορκίζονταν, πού ορκίζο-νταν; Ορκίζονταν στο Ευαγγέλιο που δεν διαβάζουν κι ούτε πιστεύουν κι ούτε προσκυνούν; Ορκίζονταν στη μία και αδιαίρετη Τριάδα, που δεν παραδέχονται και που τη βλασφημούν κατά συρροήν; Αφού έμπαι-ναν στις εκκλησιές για μνημόσυνο ήρωα και, αντί να ντραπούν να σταθούν μπροστά –μπροστά μπαίνουν ως πρότυπα–, χωρίς να σταυροκοπηθούν και δίχως ν’ ανάψουν ένα κερί για τ’ αποθαμμένα τους και για τα ζωντανά τους, έτρεχαν να κάτσουν στο στασίδι τους, λες και θα τους το πάρει κανείς. Δεν τους είπαν πως τους το έχουν κρατημένο; Ε, λοιπόν, αυτοί ορ-κίζονταν! Γεμίσαμε τον τόπο με επιόρκους. Και τους χαιρόμαστε και τους χειροκροτούσαμε καθεκάστην. Κάναμε ανθρώπους να αμαρτάνουν και το απολαμ-βάναμε και το επικροτούσαμε. Ζώα χειρότερα, εμείς, των πρώτων.Άνθρωποι χωρίς Παιδεία, χωρίς Αξίες, πώς να ορκι-

στούν σ’ αυτές; Πλάσματα δίχως Θεό, γιατί να ορκι-στούν σε κάτι τουλάχιστον αδιάφορο σ’ αυτούς; Κα-λύτερα άνευ όρκου.Τον όρκο τον δίνουν Άνθρωποι που ξέρουν τι ση-

μαίνει Πατρίς, τι είναι όρκος και τι Θεός. Τον όρκο τον ψελλίζουν χείλη με φόβο Θεού. Τον όρκο τον κά-νουν με χέρια καθαρά και καρδία που πάλλεται με δέος. Ορκίστηκε ο Κυριάκος Μάτσης, που μπροστά στη θανατική απειλή βροντοφώναξε εκείνο το πάντα ωραίο «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής». Ορκίστηκε ο «άγιος της ΕΟΚΑ», ο Ιάκω-βος Πατάτσος, που την ύστατη στιγμή της ζωής του έψαλλε ακόμα το «ότε κατήλθες προς τον θάνατον»… Τέτοιοι άνθρωποι ορκίζονταν κι αξίζει να ορκίζονται. Διαφορετικά, ουδέν εποιήσαμεν.Ας μην επιμένουμε να κάνουμε τις κυβερνήσεις μας

εργαστήρια παραγωγής επιόρκων. Ούτε να θέλουμε ετσιθελικά και να απολαμβάνουμε να βλέπουμε την υποκρισία. Να το σκεφτούμε λίγο πιο απλά… Ένας άπιστος, εάν ορκιστεί εις το Όνομα του Θεού, θα κα-ταλάβει τίποτε; Θα νιώσει μήπως τη δέσμευση; Θα νιώσει την ιερότητα του καθήκοντός του, χωρίς να βι-ώνει το Ιερό γεγονός της ορκωμοσίας του;Εξάλλου, έτσι ξέρουμε τι να περιμένουμε πια.

Ξέρουμε πως ο άθεος οδοστρωτήρας της tsipras company θα θελήσει να ισοπεδώσει κάθε ιερό και όσιο στην Παιδεία, στα θέσμια και αλλού. Εδώ, ας δοκιμαστούμε. Μην κλαψουρίζουμε σαν τα μυξάρικα μωρά. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Ζυγίστε τους. Αν ο καιρός δεν τους αντέξει, θα σπά-σει. Θα ξεσπάσει.Προς το παρόν, ζυγίζουμε αυτούς. Και εαυτούς.

Ποιος θα μείνει και ποιος θα σβήσει.Καλόν αγώνα!

Page 8: Εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος Ιανουαρίου

Γράμματα σε γαλανόλευκο σημειωματάριο Της Χάρης Ν. Σπανού

Λευκωσία, υπό το νέφος του Βασίλη ΜιχαηλίδηΓια τον Μιχάλη Πασιαρδή εξ αφορμής του «Τζιυπριανού» του

Τον Μιχάλη Πασιαρδή τον γνωρίζω κάπου τριάντα πέντε χρόνια. Στη μνήμη μου η μορφή του συνδέε-ται με την εντός των τειχών Λευκωσία, στον χώρο που ορίζει το τρίγωνο Ορφέ-α-Bastione-Αιγαίου. Μας

συνδέουν, ακόμα, τα «μεσορίνια», γιατί εκείνος είναι από το Τσέρι και εγώ έλκω την εκ πατρός καταγωγή μου από τα Πέρα.Καθώς περνούν τα χρόνια, με τις ιστορίες του πε-

ριδιάβηκα πολλά μέρη της Κύπρου, ιδίως της Λευ-κωσίας, με έναν τρόπο Άλλον. Σκέφτομαι πως ο Πα-σιαρδής είναι μια ζωντανή αποτύπωση του Κόσμου της Κύπρου, το ίδιο πολυδαίδαλη σαν το ομώνυμο έργο του Διαμαντή. Κουβεντιάζω μαζί του όσο μεγαλώνω και περισσό-

τερο. Κατάλαβα ότι έχω μια «ιδιότυπη» δυσκολία να μιλήσω γι’ αυτόν, η οποία είναι συγγενής με τη δική του ιδιομορφία. Στον νου μου ο Πασιαρδής, ως Ποι-ητής, φέρει ένα σημαίνον επίθετο: «Φυσικός». Τη λέξη τη χρησιμοποιώ ως παράγωγο της λέξης Φύση. Η Ποίησή του φυτρώνει από τη Γη αυτού του τό-που, όπως βλαστά ένα δέντρο ή ένα μυριστικό. Όταν αναφέρομαι σε «φυσικό ποιητή», δεν τον εννοώ ως «ναΐφ». Θεωρώ κορυφαίο χαρακτηριστικό το γεγο-νός ότι ενώ είναι έννοος, έχει την ιδιαίτερη σοφία να μην αφήνει τον νου να καταστρέφει τον ποιητικό του λόγο. Ή ο νους του είναι τέτοιος, ώστε να επιτρέπει στον ποιητικό λόγο να ρέει. Αυτό είναι μεγάλη ιστο-ρία, αλλά για να αρχίσει να την οσφραίνεται κανείς, πρέπει να μεγαλώσει αρκετά. Αυτή ακριβώς η χαρα-κτηριστική «ενότητα» θαρρώ πως χάθηκε στον μετα-νεωτερικό κόσμο. Σε έναν γεωγραφικό τόπο οριακό, όπως υπήρξε για αιώνες (και παραμένει) η Κύπρος, η μετάβαση από τον παραδοσιακό αγροτικό κόσμο

(«τον κόσμο του Ησιόδου εγώ τον έζησα», λέει ο Πα-σιαρδής) στον κόσμο του εικοστού αιώνα συνέβη με μια οξύτητα που τώρα αρχίζουμε να κατανοούμε. Τη μετάβαση κάποιοι την αντιλαμβανόμαστε ως απώ-λεια, αλλά και ως δυσχέρεια να φορέσουμε με άνεση την καινούργια φορεσιά. Για τον Πασιαρδή φαίνεται να μην ισχύει αυτή η δυσκολία. Γεγονός είναι ότι ο Πασιαρδής γράφει και μιλά με αυτόν τον τρόπο, δι-ότι δεν έχει καμία σύγχυση για το ποιος είναι• είναι Έλληνας της Κύπρου, όπως χιλιάδες άλλοι άνθρω-ποι πριν από 100, 200 ή 400 χρόνια, και βλέπει τα πράγματα, σκέφτεται την εποχή του με έναν τρόπο αλλοτινό.Ως ποιητική persona, ο Πασιαρδής δεν είναι νέος,

ωραίος, λαμπερός, σταρ, νικητής – δεν έχει καμία

σχέση με το «λάιφσταϊλ». Είναι αρχαϊκός άνθρωπος, με το έθος μιας εποχής περασμένης, στην οποίαν η αυτοσυνειδησία δεν εξαρτάται από το είδωλο στον καθρέφτη, την τηλεόραση ή την κάμερα: έχει βιό-τροπο, έχει σωματικότητα, έχει την προφορικότητα* του Τόπου.Είναι αυτός που είναι. Γι’ αυτό συναντά τον αρχιε-

πίσκοπο Κυπριανό σαν να ’ναι συνομήλικοι, χωρίς πολλά λόγια, με ματιές και νοήματα. «Τότες εγιώνι στράφηκα τζι’ έκαμα τζιει πως φέβκω / μα σκέφτηκα τον πόνον του τζι’ άρκεψα να του νέβκω / σαν να του λάλουν πως δαμαί, τζι’ όσα ’κόμα τζι’ αδ δούμε / μα τζι’ αλοάρκαστα κακά, πάλ’ εν να κρατηθούμε». Παρά τον Φόβο, ο Θεός είναι κοντά του (σημειώστε ότι ο Θεός εγκαταλείπει τον Χριστό τη δύσκολη ώρα πριν από τη σταύρωση, αλλά είναι δίπλα στον Κυ-πριανό την ώρα του απαγχονισμού), όπως είναι και το Φως: «λαλώ ’ν’ του τόπου μας το φως / χαράς τους που το ζήσαν».Στα δύο τελευταία τετράστιχα ο Πασιαρδής συνα-

ντάται με το Υνίν, τον Βασίλη Μιχαηλίδη, τον Κυ-πριανό και τα πουλιά. Η συνάντηση δεν είναι υπερ-ρεαλιστική, είναι εντελώς αληθινή, αφού ο ποιητής ξέρει πού στέκει, αυτός είναι ο δικός του Κόσμος. Από εκεί που στέκει, ατενίζει και διαλέγεται με το αινιγματικό, παράξενο σήμερα.

Στον Μιχάλη Πασιαρδή υποκλίνομαι.

*Δάνειο από τα σχόλια του Ηπειρώτη συγγραφέα Βα-σίλη Δημητρίου: «Χάνονται οι νοστιμιές της γλώσσας,

η μουσική τους στη μεταφορά από τον προφορικό λόγο του τόπου στην κοινή νεοελληνική ή τον γραπτό λόγο» (ΗΠΕΙΡΟΣ: Λογοτεχνία, Ιστορία, Μουσική Πα-

ράδοση, Λευκωσία 27-29 Νοεμβρίου 2014, Πανεπιστήμιο Κύπρου).

15ΕΝΩΣΙΣ 31 Ιανουαρίου 201514 ΕΝΩΣΙΣ 31 Ιανουαρίου 2015

Στο πέμπτο ράφι αριστερά Της Ιλιάνας Κουλαφέτη

«…η καπιταλιστική κουλτούρα του φιλελεύθερου εγωισμού και του αγοραίου καταναλωτισμού δεν μπορεί να υποστηρίξει τις

υπαρξιακές αγωνίες και τον συ-ναισθηματισμό των μαζών».

Cornel West, Θρησκεία και Αρι-στερά: Μια εισαγωγή

Το 1986, βρέθηκαν στο πλατό του Καναλιού 4 τρεις δυνατές και εντελώς διαφο-ρετικές μεταξύ τους προσωπικότητες, οργανώνοντας μία συνάντηση που θέμα είχε τη νέα κουλτούρα του εγωισμού, καθώς και τις ηθικές, ψυχολογικές και ανθρωπολογικές επιπτώσεις της ανάπτυξης του σύγχρονου καπιταλισμού. Ο Κορνήλιος Καστοριά-δης, θεωρητικός της αυτονομίας και συνδεδεμένος με τις περιπέτειες του ευρωπαϊκού και κομμουνι-στικού κινήματος, ο Κρίστοφερ Λας, συγγραφέας της Κουλτούρας του Ναρκισσισμού, εκπρόσωπος του αμερικανικού κοινοτισμού και της κριτικής της καταναλωτικής κοινωνίας και του πολιτισμικού φιλελευθερισμού, και ο Μάικλ Ιγνάτιεφ, Καναδός πολιτικός και φιλόσοφος, ο οποίος διηύθυνε και συμμετείχε στη συζήτηση. Χρειάστηκε ένας χρόνος για να βρεθεί η ηχογρα-

φημένη αυτή συζήτηση, καθώς το ίδιο το Κανάλι 4 είχε λησμονήσει την ύπαρξή της, όπως τονίζει ο Ζαν Κλωντ Μισεά, και έτσι, 28 χρόνια αργότερα, οι Εναλλακτικές Εκδόσεις εξέδωσαν τη συνάντηση αυτή, μαζί με έναν εκτενή επίλογο του τελευταίου με τίτλο «Η ψυχή του ανθρώπου στον καπιταλισμό», ως την Κουλτούρα του Εγωισμού. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, όπου πρόκειται για τη

συζήτηση που πραγματοποιείται στο Κανάλι 4, ανα-λύεται πώς η νεωτερικότητα και η εκσυγχρονισμένη μορφή του καπιταλισμού διαλύουν τους δεσμούς των κοινοτήτων και της γειτονιάς. Βέβαια, μπορού-με να αντιληφθούμε πως ο χαρακτήρας του καπι-ταλισμού ήταν τέτοιος που ανέκαθεν προωθούσε τη

διάλυση των κοινοτήτων, καθώς αυτό διαπιστώνεται ήδη από την πρώιμη Νεώτερη Ευρώπη, όπου η ανά-πτυξη του πρώιμου καπιταλισμού βασίστηκε στην καταστροφή της κουλτούρας της υπαίθρου, που είχε ως αποτέλεσμα τις περιφράξεις των Κοινών Γαιών, στη διάλυση των γειτονικών σχέσεων και, τέλος, στην καλλιέργεια της καχυποψίας και της ανασφάλειας. Κατά τον Καστοριάδη, αυτό συμβαίνει ήδη από τη

δεκαετία του 1950, όπου οι άνθρωποι πλέον γυρί-ζουν την πλάτη τους στο δημόσιο, κοινό συμφέρον, δημιουργώντας έναν «ιδιωτικό κόσμο», τον οποίον ο καπιταλισμός μπορεί να χειραγωγήσει, αφού προ-σφέρει ένα συγκεκριμένο βιοτικό επίπεδο που με τη σειρά του επιτρέπει την είσοδο στην κοινωνία της κατανάλω-σης. Επίσης, υποστηρίζει πως, εν πολλοίς, η απομάκρυνση αυτή δεν οφείλεται μόνο στην καταναλωτική μανία και την απομόνωση των ατόμων, αλλά στην αποδυνάμωση των πολι-τικών ιδεών που κυκλοφορούν στην αγορά. Θεωρεί πως δικαί-ως οι ιδέες αυτές δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη στον κό-σμο και πως δεν αξίζει κανείς να αγωνιστεί για αυ-τές. Πλέον, είτε εκ μέρους της Δεξιάς είτε της Αριστε-ράς, δεν εκφράζεται κανένα μεγαλόπνοο έργο, κάτι φιλόδοξο που θα εμπνεύσει τις κοινωνίες• ο λόγος τους φτάνει μόνο ως τον προϋπολογισμό και τις προ-σεχείς εκλογές. Με τη σειρά του ο Κρίστοφερ Λας αναλύει πόσο

έχουμε απομακρυνθεί από τα πρότυπα της Ελλάδας του Αριστοτέλη, όπου οι όροι για μια ηθική ζωή ήταν η απομάκρυνση από τα υλικά αγαθά, με αποτέλε-σμα ήδη από το 17ο αιώνα (όπου ήδη εγκαθιδρύ-εται με επιτυχία το νέο καπιταλιστικό πρότυπο) να παρουσιαστεί ένα νέο είδος ατομικισμού, μια απο-μάκρυνση των ατόμων από τη δημόσια σφαίρα. Εν τέλει, πιο επίκαιρο από ποτέ είναι το συμπέρασμα

πως οι άνθρωποι ασχολούνται μόνο με την οικονο-μική τους επιβίωση, δημιουργώντας έτσι ένα νέο είδος ανθρώπου, αυτό του homo oeconomicus. Η διαρκής ενασχόληση του ατόμου με την πώληση του εαυτού του ως εμπόρευμα στη μεγάλη παγκοσμιο-ποιημένη αγορά του κόσμου οδήγησε στην πτώχευ-ση των προσωπικών μας σχέσεων, στη διάλυση των οικογενειακών μας δεσμών, καθώς επίσης και στην καταστροφή του κοινού συμφέροντος, καθώς πλέον το κάθε άτομο ξεχωριστά αναζητά την ικανοποίηση της ιδιωτικής ζωής. Το δεύτερο μέρος του βιβλίου, που αποτελεί και τον

επίλογό του, κλείνει με το επίμετρο του Ζαν Κλωντ Μισεά, φιλόσοφου που ασχολείται με την ψυχή του ανθρώπου στον καπιταλισμό. Αναλύει πως ο καπιτα-λισμός έχει εξαπλωθεί πολύ πέρα από την εμπορευ-ματική σφαίρα και, πλέον, εισβάλλει σε ολόκληρο το πεδίο της ανθρώπινης ύπαρξης. Η μείζων κατηγο-ρική επιταγή του καπιταλισμού έχει περισσότερο ως σκοπό να απομακρύνει τις κοινωνίες από οποιονδή-ποτε δεσμό αυτές έχουν με τον τόπο τους, το παρελ-θόν τους και την πολιτισμική τους ταυτότητα, ούτως ώστε να ολοκληρωθεί ο υπαρκτός φιλελευθερισμός. Εμείς, ως Ένωσις, θα συμφωνήσουμε απολύτως με

το συμπέρασμα του Μισεά πως οι σύγχρονοι άνθρω-ποι δεν πρόκειται να βρούμε τον δρόμο προς μια προσωπική και συλλογική χειραφέτηση, πραγμα-τική και γνήσια ανθρώπινη, αν δεν σταματήσουμε να δαιμονοποιούμε οποιανδήποτε στροφή προς την πολιτισμική μας ταυτότητα, και πρέπει να ξεκινή-σουμε μια διαδικασία προς αναζήτηση της γλώσσας μας, της κουλτούρας μας, των παραδόσεών μας. Δεν πρόκειται για «παρελθοντολατρεία», αλλά για επιτα-κτική ανάγκη της διατήρησης της ταυτότητας αυτής, ούτως ώστε να μπορέσουμε να συσφίξουμε τους δε-σμούς μας ως κοινωνία ξανά και να μπορέσουμε να προβάλουμε το συλλογικό συμφέρον.Η αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση και την κατα-

στροφή των πολιτισμικών ταυτοτήτων είναι υπόθεση συλλογική.

Η κουλτούρα του εγωισμού

Σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου είναι να επι-χειρήσει να θέσει κάποιους προβληματισμούς, να δώσει τροφή για σκέψη σχετικά με τη λεπτή δια-χωριστική γραμμή πολιτισμικού ιμπεριαλισμού από τη μία και πολιτισμικής αντίστασης από την άλλη. Στις σύγχρονες παραδοχές των κοινωνικών επιστη-μών, ο όρος «πολιτισμικός φονταμενταλισμός» έρχε-ται να δυναμιτίσει το ήδη πολωμένο κλίμα. Τα με-θοδολογικά εργαλεία που θα χρησιμοποιηθούν για να προσεγγιστεί το ζήτημα έρχονται να δώσουν μια τεράστια γκάμα αποτελεσμάτων. Η κριτική στάση σε αυτά, καθώς και η εφαρμογή τους στην πράξη, είναι αυτά που μπορούν να δώσουν επαρκή στοιχεία για το εάν αυτές οι μέθοδοι νομιμοποιούν ή όχι πρα-κτικές που συμβάλλουν στην καταπίεση των μαζών. Η κυπριακή πραγματικότητα είναι ένα σημα-

ντικό παράδειγμα ενός πολιτισμού σε εγρή-γορση, σε μία διαρκή κινητικότητα. Η συμβο-λική ανθρωπολογία ήρθε να τονίσει τη ρευστότητα της κοινωνικής δομής και τη διαλεκτική σχέση της με το συμβάν, το κατά κάποιον τρόπο μη εξηγήσι-μο εξωτερικό ερέθισμα1. Στη νεωτερική κοινωνία, όπου υφίσταται ένας μεγάλος βομβαρδισμός από νέες πληροφορίες, η ανθρώπινη δράση προκύπτει από τη διάδραση αυτών των δύο συνισταμένων. Μία πολιτισμικά ορισμένη πρακτική η οποία είναι ικανή να αναπαράγει την προϋπάρχουσα δομή, μετασχη-ματίζοντας τις ίδιες τις σχέσεις που δίδουν νόημα σε μία κοινωνία2. Η Κύπρος, λόγω μίας σωρείας από διάφορους πα-

σιφανείς λόγους, μία κουκκίδα στη Μεσόγειο, υπό-κειται σε πολλαπλές πολιτισμικές «επιτηρήσεις». Το κλασικό χαρακτηριστικό της (όπως και της υπόλοι-πης Ελλάδας), να συνδυάζει πολιτισμικά χαρακτη-ριστικά Ανατολής και Δύσης, την κάνει ένα σχετι-κά ανοιχτό δομικό περιβάλλον, με αποτέλεσμα οι σχέσεις που δίδουν ερμηνείες να είναι επιρρεπείς σε προσαρτήσεις. Τα υπόλοιπα πρακτικά προβλή-

ματα, όπως η γενικότερη τάση προς την παγκοσμι-οποίηση, το ιστορικό της αγγλικής αποικιοκρατι-κής πολιτικής, η τουρκική παράνομη κατοχή και η κρίση εθνικής ταυτότητας στο νησί έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ μιας νέας μορφής αποικίας. Δεν θα μπορούσε να μη ληφθεί υπόψη και η δρά-ση διάφορων ΜΚΟ, συνήθως μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρύτερου ακαδημαϊκού χώρου, με διάφορα «ειρηνιστικά-πολυπολιτισμικά» γλεντά-κια που αλλοιώνουν την ίδια τη χειραφετική πάλη. Παραμυθάκια για μικρά, ευέλικτα, παγκοσμιoποι-ημένα παιδάκια. Το ερώτημα είναι εάν μπορεί να υπάρξει ειρήνη και αλληλεγγύη μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων. Προφανώς και όχι, εκτός κι αν αντιστραφούν οι ερμηνείες των ορισμών ή γίνουμε ένα με αυτούς.

Στη σύγχρονη ανθρωπολογική σκέψη, μία παρα-δοχή έρχεται ουσιαστικά να νομιμοποιήσει τέτοιες πρακτικές, ως «αναπόφευκτες», ως απότοκο μίας μακροχρόνιας ιστορικής διεργασίας, αλλά και στο γεγονός ότι αποδεδειγμένα οδηγούμαστε σε μία πε-ραιτέρω ετερότητα, αφού κάθε κοινωνία μετασχη-ματίζει τη δομή της με βάση τα προϋπάρχοντα εν-νοιολογικά εργαλεία3. Μέχρι εδώ, δεν μπορεί παρά να υπάρξει σύγκλιση απόψεων. Παρ’ όλ’ αυτά, αναι-ρούνται δύο υψίστης σημασίας γεγονότα. Η πολιτι-κή τοποθέτηση σε τέτοιου είδους πρακτικές και η πρόβλεψη. Μπορεί η ετερότητα να εξακολουθεί να υπάρχει, αφού οι κοινωνίες έρχονται να οικειοποιη-

θούν το ξένο, αλλά η εμβέλεια της ετερότητας είναι όλο και πιο περιορισμένη. Επίσης, σε βάθος χρό-νου, η δομή μπορεί να είναι ολοένα και πιο ανοιχτή, κυρίως λόγω της αυξημένης τεχνολογικής προόδου και της μετανάστευσης. Η νεολαία απαρνιέται όλο και περισσότερο τον δικό της πολιτισμικά ορισμένο τρόπο σκέψης. Ειδικότερα τώρα, που η γλώσσα, ως ένας πολύ σημαντικός παράγοντας ετερότητας, έρ-χεται να απλουστευθεί ή και να αγγλοποιηθεί. Στη νεωτερικότητα, όπου ένας συρφετός από αντι-

φατικές ταυτότητες πλασάρονται στις μάζες, για να χαλιναγωγήσουν τα αντιστασιακά μας φρονήματα, τίποτα δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί και να γίνει αποδεκτό. Πόσο μάλλον σε ένα νησί όπου η κατοχή και η μαυρίλα του τρώει τα σωθικά. Ούτε και θα γίνουν αποδεκτές, χωρίς μάχη τουλάχιστον, θεωρίες νεολαίων σπουδασμένων εις τας Αγγλίας ή γαλουχη-μένων στην παράνοια και παρακμή της ελλαδικής και κυπριακής νεοφιλελεύθερης Αριστεράς, που θέλουν να κάνουν κουμάντο στις ζωές μας. Να κά-νουν την Κύπρο έναν τόπο χωρίς ιστορικότητα και, ακολούθως, χωρίς αυτόνομο μέλλον4. Ή θα κατα-φέρουμε να βρούμε τρόπους να αναπαραχθούμε ως κοινωνία, μετασχηματίζοντάς την αρμονικά, ή θα μας καταστρέψει η νεωτερικότητα. Βίαια.

1. Το μη εξηγήσιμο είναι αμφιλεγόμενο, αφού η αλλαγή οπτικής γωνίας μπορεί να το καταστήσει δομικά αιτιατό.2. Sahlins, M., Ιστορικές μεταφορές και μυθικές πραγματικότητες, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2008.3. Appadurai, A., Νεωτερικότητα χωρίς σύνορα. Πολιτισμικές δι-αστάσεις της παγκοσμιοποίησης, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2014.4. Απόλυτη αυτονομία ενός πολιτισμού δεν μπορεί να υπάρξει, αφού η διάχυση υπήρχε και θα υπάρχει. Το θέμα είναι να προ-σαρμοστούν αρμονικά οι εξωτερικές επεμβάσεις και η διαφύλαξη σημαντικών συνισταμένων του πολιτισμού, όπως η γλώσσα και ο τρόπος σκέψης, τα αισθητικά κριτήρια, ούτως ώστε να διασφαλι-στεί μία όσο το δυνατόν πιο ομογενοποιημένη συνέχεια.

Περί πολιτισμικού ιμπεριαλισμού

Κακούργα κοινωνία Του Τσακιτζή

Page 9: Εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ | τεύχος Ιανουαρίου

ΕΝΩΣΙΣΤζι ας γίνει το γαίμαν μας αυλάτζιιν

«Je suis Tayip!»Την ώρα που οι ηγέτες πολλών κρατών «διαδήλωναν» στο Παρίσι ενάντια στον φονταμενταλισμό και το έγκλημα των τζιχαντιστών

στην εφημερίδα Σαρλί Εμπντό, ο Ερντογάν επιβεβαίωνε για ακόμα μια φορά την επιβλητικότητα που θέλει να δώσει στο νεοσουλτανικό του κράτος. Πάντως, τα στρατιωτάκια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μόνο τις ορέξεις ενός σχιζοφρενή φασίστα

μπορούν να αποδείξουν. Ε, φανταστικέ τέως σύμβουλε του Προέδρου;

ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: Γι’ άλλα δέκα χρόνια, άιντε καθαρίσαμε;Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα αποδει-κνύει ένα πράγμα: Ότι ο ελληνικός λαός φαί-νεται να έχει κατανοήσει πως δεν έχει να χάσει τίποτα πλέον παρά την αξιοπρέπειά του. Αυτό οφείλουν να αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι, η Μέρ-κελ κι ο Σόιμπλε. Πάσχιζαν να πείσουν τον λαό ότι θα έρθει η μι-

κρασιατική καταστροφή αν εκλεγεί ο αριστερός Αλέξης Τσίπρας, ότι θα πετάξουν την Ελλάδα από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι θα κλείσουν οι τράπεζες κι ότι θα γίνει όπως έγινε στην Κύπρο τον Μάρτιο του 2013. Η πο-λιτική του φόβου δεν πέρασε όπως φαίνεται. Το 36,34% των Ελλήνων ψήφισαν έναν άνθρωπο και ένα κόμμα που δεν κυβέρνησε ποτέ τον τόπο και που σαφώς δεν αποτελεί εγγύηση για τις πο-λιτικές των μνημονίων, με όποια άποψη και να το δούμε.Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν τρέφουμε αυταπάτες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούμε πως είναι αρκετά επικίνδυνος όσον αφορά τα εθνικά ζητήματα και δη το Κυπρια-κό. Με άτομα όπως η Σία Αναγνωστοπούλου –που ευτυχώς δεν εκλέχθηκε– στα ψηφοδέλτιά του, δεν εγγυάται ένα μέλλον ήσυχο ή αξιοπρεπές για τον κυπριακό Ελληνισμό. Όχι πως ο Σαμαράς ή οποια-δήποτε άλλη ελληνική κυβέρνηση έκανε κάτι κα-λύτερο.Η παρουσία των Ανεξάρτητων Ελλήνων στην κυ-

βέρνηση, αν και γίνεται μόνο σε αντιμνημονιακή βάση (προς το παρόν), δείχνει κάτι κάπως θετικό, χωρίς να εμπιστευόμαστε τυφλά κανέναν φυσικά.Πάμε στα υπόλοιπα. Ο Σαμαράς ηττήθηκε εδώ

και πολύ καιρό, όχι την Κυριακή των εκλογών. Όποιο έργο και αν έκανε πίσω από τις κάμερες, η Ελλάδα της ανεργίας, της απώλειας εθνικής κυρι-αρχίας, των αυτοκτονιών, της φυγής των νέων και της εξαθλίωσης δέσποζε στα δυόμισι χρόνια δια-κυβέρνησής του. Αυτός δεν έστρωσε κόκκινο χαλί, άλλωστε, στον Αχμέτ Νταβούτογλου, όταν η Άγκυρα διενεργούσε μια νέα εισβολή στην Κύπρο;

Πιο κάτω, τα πράγματα είναι επιεικώς τραγικά. Η Χρυσή Αυγή, με βουλευτές στη φυλακή και μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, είναι τρί-το κόμμα με 6,28%. Ναι μεν είναι μειωμένο το ποσοστό των τραμπούκων της βουλής, αλλά δεν παύουν να αποτελούν την τρίτη δύναμη της Ελ-λάδας των Καλαβρύτων και του Διστόμου. Στην τέταρτη θέση βρίσκεται Το Ποτάμι του

άλλοτε ΠΑΣΟΚου Σταύρου Θεοδωράκη, που με έναν χαρακτήρα απολιτίκ, χωρίς πολιτικές θέσεις, κατάφερε να πείσει πολλούς «εναλλα-κτικούς» ψηφοφόρους. Ας μη σχολιάσουμε το 4,68% του ΠΑΣΟΚ και την «αποτυχία» του Γιωρ-γάκη. ΚΚΕ και ΑΝΕΛ ας κρατήσουν τη βουλή σε ένα κάπως πιο σοβαρό πλαίσιο. Είναι απολύτως λογικό να επηρεάζουν και την

Κύπρο οι εκλογές και οι εξελίξεις στην Ελλάδα. Με το Μπαρμπαρός στα ύδατά μας, την Τουρκία σε μια υστερική φάση και την εχθρική στάση του ίδιου του ΟΗΕ, είναι επιτακτική η ανάγκη κοινής και ενωτικής πορείας. Συνεργασία ηγεσιών, χάραξη εθνικής στρατηγικής και κοινός πανεθνικός απε-λευθερωτικός αγώνας του λαού. Οι παππούδες μας το έχουν πει ήδη άλλωστε: «Να μας αξιώσει ο Θεός στην μάναν μας να πάμεν τζιαι τρώμεν πέτρες των βουνών αν δεν έσιει να φάμεν». Με ή χωρίς τον Τσί-πρα.

«ΕΝΩΣΙΣ»