Έ ν α µ ι κ ρ όσ χ ό λ ι οσ'ένα αµφιλεγό-µ ε ν ο κ ο ι ν ω ν ι κ ό ζ ή τ η µ α

δ ε ν τ ρ έ χ ε ι τ ί π ο τ ε έ ξ ω α π ό µ έ ν α / ζ ω σ τ ο ν δ ι κ ό µ ο υ µ ι κ ρ ό π α ρ ά δ ε ι σ ο / δ ε ν τ ρ έ χ ε ι τ ί π ο τ ε έ ξ ω α π ό µ έ ν α / κ α ν έ ν α ί χ ν ο ς α ν η σ υ χ ί α ς / ε ί µ α ι π ε ρ ή φ α ν ο ς π ο υ ζ ω σ α ν τ ο ν κ α θ έ ν α / σ τ η ν α υ τ ο κ ρ α τ ο ρ ί α τ ω ν α ν ά π η ρ ω ν .

Κάποτε, αυτό µπορούσε να λέγεται -και ακόµη χειρότερα να πιστεύεται-ανενδοίαστα. Ήταν, παρ'όλο τον κυνισµό και την κακοµοίρικη αλαζονεία του, αφελές. Τώρα ; Αυτοκτονικό: σε πάει µονόδροµο στο πιο βαθύ χαντάκι: στην σκληρότερη συναισθηµατική, πνευµατική, κοινωνική αναπηρία.

Β ω µ ό ς σ τ η ν ο µ ι κ ή

Οι πράξεις, οι λέξεις και οι σχέσεις µας ξεκινούν από την κοινή παραδοχή πως δεν υπάρχουν πεδία άσυλα απέναντι στην κριτική. ∆εν αναγνωρίζουµε στο πανεπιστήµιο καµία ιερότητα. ∆εν το αντιµετωπίζουµε ως έπαθλο ή αρένα, ούτε ως τόπο λατρείας και τέλεσης επιστηµονικών µυστηρίων- δεν µας αρέσουν οι δοξασίες του.

Εξαιτίας και µέσα από την παραπάνω θέση, επιλέγουµε να ξεδιπλώνουµε τις δραστηριότητες µας ως (συνειδητά,φανερά,δηµόσια) πολιτικά υποκείµενα. Συγκροτούµε την συνέλευση του αυτοδιαχειριζόµενου στεκιού νοµικής και δεν προσπαθούµε παρά να διαρρηγνύουµε την αιωνόβια ιδεολογία µέσα και γύρω από το ίδρυµα (sic), µε µικρά και σταθερά βήµατα, µε τις πράξεις και το λόγο µας. ∆εν έχουµε σπόνσορες, χορηγούς ή ευεργέτες, µισούµε τα αφεντικά, τυπικά και άτυπα, µικρά και µεγάλα, δεν είµαστε οπαδοί.

Μ ι α κ ά π ο ι αγ ν ω ρ ι µ ί αε ν κ ι ν ή σ ε ι

Μια συµβατική αφήγηση θα ξεκινούσε ως εξής: η συνέλευση του στεκιού υπάρχει, εδώ και δώδεκα χρόνια, και τα τελευταία επτά στεγάζεται στην κατειληµµένη ''αίθουσα πολυµέσων'', στο ισόγειο του νέου κτιρίου. Όπως καταλαβαίνετε, το φουαγιέ δεν µας άρεσε (οι αναθυµιάσεις από το πτώµα του φοιτητικού συνδικαλισµού σε αποσύνθεση ήταν όντως αποπνικτικές). Κάναµε, λοιπόν, κάτι σατανικό: καταλάβαµε µια αίθουσα εντός της σχολής: κατάληψη στο πανεπιστήµιο. Επιλέξαµε να ορίσουµε και να ικανοποιήσουµε τις ανάγκες και τις επιθυµίες µας αυτόνοµα, απονοµιµοποιώντας τον ρόλο και τις σηµασίες των θεσµικών οργάνων και των συνήθων επιλογών της φοιτητικής πολιτικής ορθότητας. Σαµποτάζ: αν οι κενές αίθουσες έχουν λόγο ύπαρξης είναι για να µεταστραφεί η χρήση τους, αν η ψυχιατρική αισθητική έδωσε ποτέ µια απόλαυση, αυτή συνίσταται στην σπίλωσή της, κι αν οι τεµαχισµένοι χρόνοι του ωραρίου ορθώνονται µπροστά µας σαν διαταγές, δεν έχουµε παρά να διακόπτουµε την βίαιη κανονικότητά τους. Η συνέλευση του στεκιού είναι ανοιχτή σε όποιαν/ον σέβεται τα χαρακτηριστικά της. Αυτή βασίζεται στην αυτοοργάνωση, δεν αναγνωρίζει καµία ιεραρχία και είναι κάθετα εχθρική σε οποιαδήποτε διάκριση. Οι ποιότητες των διαδικασιών που θέλουµε να ακολουθούµε είναι αλληλένδετες µε το πολιτικό µας πρόταγµα. Ο τρόπος που συζητάµε και αποφασίζουµε δεν είναι διόλου δευτερεύον ζήτηµα και αντ ιπαθούµε εκείνες/ους που το αντ ιµετωπίζουν ως τέτοιο . ∆εν έχουµε καµία σχέση µε µίντ ια (παλιά/νέα/µικρά/µεγάλα/καθεστωτικά/εναλλακτικά), διαννοούµενες και καθηγητές,κράτος και κόµµατα, φορείς και οργανώσεις. Είµαστε αντιφασίστριες και αντισεξιστές. Μισούµε τους µπάτσους και τα αφεντικά, τους στρατούς και τους φασίστες- κάθε είδους.

Π ρ ο σ ο χ ή !Ε κ τ ε λ ο ύ ν τ α ι έ ρ γ α .

Βλέπουµε τα πανεπιστηµιακά ιδρύµατα διαρθρωµένα στο πρότυπο της γυάλας. Αυτό δεν είναι µόνο µια κοµψή παροµοίωση. Σηµαίνει πως ό,τι συµβαίνει έξω απ'αυτά (ας πούµε η εξέλιξη του κοινωνικού/ταξικού πολέµου, ας πούµε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης µεταναστών) δεν έχει καµία δουλειά να τα απασχολεί στο εσωτερικό τους και πως ό,τι συµβαίνει µέσα είναι αυστηρά ιδιωτική υπόθεση των φοιτητών. Βάσει αυτού παρεµβαίνουµε στη σχολή και προς τις δύο κατευθύνσεις, γιατί, τι διάολο, ναι: πρέπει να µιλήσουµε για όλα αυτά. Άλλωστε πολλά από αυτά σχεδιάζονται και πατεντάρονται εδώ µέσα, από το φράχτη στον έβρο µέχρι το προφίλ του εγκληµατία. Έτσι η αποδόµηση της πανεπιστηµιακής αυθεντίας, της πνευµατικής ιδιοκτησίας, του ίδιου του γνωστικού αντικειµένου, της νοµικής επιστήµης ( ;) και των διδαχών της, η κριτική της γνώσης ως εµπορεύµα είναι κοµµάτι µιας συλλογικής διαδικασίας,που λέγεται αντισχολείο. Αν οι φοιτητές έχουν µάθει πως αξίζει να µάθουν, µόνο εκείνα, για τα οποία µπορούν να πληρωθούν, εµείς λέµε πως ενάντια στον γάµο-για-την-προίκα, ό,τι µαθαίνουµε η µία στην άλλην, ό,τι µαθαίνουµε µαζί, ό,τι κλέβουµε από τα αµφιθέατρα και το ξεφλουδίζουµε για να δούµε ότι είναι σάπιο, όποια µεθοδολογία, γνώση και κοινωνική εµπειρία κατακτούµε απελευθερωµένοι από ειδικούς και εξειδικεύσεις, ό,τι µαθαίνουµε επειδή το ζήσαµε, το αφουγκραστήκαµε, το αγγίξαµε, συνιστά τον δικό µας πλούτο, αυτόν που θέλουµε να χρησιµοποιούµε έναντια στην τάξη αυτή του κόσµου. Έτσι, δε νιώθουµε παρά βαθιά αηδία όταν αντικρύζουµε τα σιωπηλά αµφιθέατρα, γιατί είναι, κατά τη γνώµη µας, τα κατάλληλα µέρη, για να συστήσει η αυτοκρατορία των ανάπηρων τα ιδανικά της νεκροταφεία.

για το αυτοδιαχειριζό-µενο στέκι νοµικής

ενάντια σε µια ζωή περιορισµένη στο υπάρχειν/ ενάντια στις όψεις του κανιβαλισµού εντός κι εκτός των ιδρυµάτων/

ενάντια σε ό,τι έχει αποµείνει στο πανεπιστήµιο για να πουλήσει: ιδεολογία/ µικροαστισµό/ µαταιοδοξία

η έκδοση αυτή του αυτοδιαχειριζόµενου στεκιού νοµικής πραγµατοποιείται για να πούµε δύο λόγια

για το πανεπιστήµιο, τη νοµική, τις καταλήψεις και τους ταπεινούς εαυτούς µας, εµείς για εµάς.

Το πανεπιστήµιο -σαν θεσµός, σαν λειτουργία, σαν µηχανισµός- είναι σε κρίση. Όχι εξαιτίας του (µα πού πήγε αυτό ) ''σχεδίου αθηνά'', όχι εξαιτίας των απεργιών και των (ψόφιων) καταλήψεων και όχι τώρα, όχι χτες, όχι από το 06 και το 07, αλλά εδώ και δύο - τρείς δεκαετίες. Ως κ ρ ί σ η της τριτοβάθµιας δεν εννοούµε τις εκάστοτε καταστάσεις ''έκτακτης ανάγκης'', στις οποίες περιέρχονται διάφορα ιδρύµατα µε ποικίλες αφορµές, ανά τακτά διαστήµατα (ανεπάρκεια των βασικών αποθεµατικών κονδυλίων, ''άσυλο'' κλπ), ούτε τις καταστροφολογίες των εκάστοτε νοµοσχεδίων ''αναβάθµισης'' (και τα µαχητικά µοιρολόγια που τις ακολουθούν).

Ξανά και ξανά, το πανεπιστήµιο είναι σε κρίση:

γιατί, όταν το ελληνικό κράτος ανέλαβε να τρέξει την business, που λέγεται τριτοβάθµια εκπαίδευση, δεν έκανε κανέναν κεντρικό σχεδιασµό, έσπειρε όπου λάχει, όπως λάχει, ανάλογα µε τα τρέχοντα συµφέροντα. Τι θέλουµε να πούµε εδώ ; Γύρω από την τριτοβάθµια σχηµατίστηκε ένας οικονοµικός κύκλος, καθόλου ταπεινός και ευκαταφρόνητος. Ο φοιτητής νοικιάζει, τρέφεται, διασκεδάζει, καταναλώνει, ενίοτε δουλεύει part-time/µαύρα/ανασφάλιστος κλπ. Κι αυτή η υλική διάσταση της ζωής των σπουδαζόντων µεταφράζεται σε ζεστό χρήµα για όλες τις περιοχές πλησίον ''φοιτητουπόλεων'' ο όρος δεν υποδηλώνει µόνο την ''κοινότητα'' των φοιτητών, σήµαινε και σηµαίνει για όλη την επικράτεια, από την κοµοτηνή µέχρι την καλαµάτα, κέρδη για µικρά και µεγάλα αφεντικά, σήµαινε µετατροπή συνοριακών περιοχών σε σοβαρά πεδία ακµάζουσας αγοράς.

γιατί, έτσι, το πράγµα ξεχείλωσε. Η ιδεολογική υλική επένδυση στην φιλοδοξία και τον µικροαστισµό της ελληνικής οικογένειας µε τα χίλια κόµπλεξ της, φούσκωνε και φούσκωνε, για να καταλήξει να ξεράσει στρατιές εξειδικευµένων (ηλίθιων) σε µια ''αγορά εργασίας'', που καταφανώς δεν τους χρειάζεται, όχι µόνο µε ποσοτικά κριτήρια (υπερπληθώρα πτυχιούχων) αλλά και µε ποιοτικά (περιεχόµενα των πτυχίων).

γιατί, η τεχνολογική ανάπτυξη και οι αλλαγές που αυτή έχει επιφέρει στην εργασία, στη γνώση, στις σχέσεις έχει αφήσει έτη φωτός πίσω το εκπαιδευτικό σύστηµα.

γιατί, η διάχυση της πληροφορίας και η ψηφιοποιηµένηπαροχή (ψηφιοποιηµένης) γνώσης, η αντικατάσταση πάλαι-ποτέ αµφιθεατρικών διαδικασιών µε ειδικά προγράµµατα, η εξαιρετικά ταχύρυθµη εξοικείωση µε το υπολογιστικό/αλγοριθµικό/διαδικτυακό περιβάλλον και τα νέα µέσα, δεν θα µπορούσε να µην κατεβάσει το πανεπιστήµιο από τον -ούτως ή άλλως κίβδηλο- θρόνο του γνωσιακού µονοπωλίου. Τα περιεχόµενα του εκπαιδευτικού συστήµατος είναι πλέον αναντίστοιχα µε τα περιεχόµενα της εργασίας σε έναν καπιταλισµό που µ ε τ α σ χ η µ α τ ί ζ ε τ α ι. Η µηχανοποίηση της εργασίας και οι αλλαγές στην οργάνωση της µε βάση τις νέες τεχνολογίες τόσο σε µεγάλη όσο και σε µικρότερη κλίµακα είναι τάσεις τέτοιες, που δεν θα µπορούσαν παρά να συντελούν στην χρεοκοπία ενός συστήµατος, που είναι ακόµη συντονισµένο στις παλιές συχνότητες.

γιατί, η ανεπάρκεια της ''διδακτέας ύλης'' για ορισµένα επαγγέλµατα, η υπερ-επάρκεια κάποιων αντικειµένων και η απουσία άλλων, που ωστόσο έχουν ζήτηση, η παράλληλη πορεία εξειδίκευσης και αποειδίκευσης είναι εκφάνσεις της ήττας του πανεπιστηµίου και των γνωσιολογικών του δεδοµένων.

γιατί, όντως, τα πτυχία δεν έχουν αξία. Και δεν πρόκειται να αποκτήσουν το χαµένο τους κύρος. Τα αφεντικά δεν χαρίζονται και ο καπιταλισµός δεν έχει erase and rewind. Η παρεχόµενη κατάρτιση δεν ανταποκρίνεται, τελεία και παύλα.

Έτσι τα ιδρύµατα και οι ακαδηµαϊκές τους παροχές θα φθίνουν αναπόφευκτα- και θα λειτουργούν µε υποτιµηµένες σχέσεις εργασίας στο εσωτερικό τους. Σ΄ όποιον αρέσει...

Και η αλήθεια είναι πως το κράτος δεν έχει κανένα συµφέρον να τα αναβαθµίσει πραγµατικά. Το δόγµα της δια βίου µάθησης αποδίδει και οι υπήκοοι είναι πρόθυµοι και συχνά αναγκασµένοι να πληρώνουν γι' αυτό: σεµινάρια, ιδιωτική πρωτοβουλία, προσωπική εξάσκηση για να αντεπεξέλθουν στις όποιες νέες απαιτήσεις: το update του ατοµικού γνωσιακού κεφαλαίου είναι ευθύνη των ίδιων των εργαζόµενων. Τέλος, ένα κράτος που στρέφεται απροκάλυπτα στον ολοκληρωτισµό, δεν έχει λόγο να διατηρεί τους βασικούς πυλώνες, που του προσέδιδαν τον χαρακτηρισµό του ''κοινωνικού''/''πρόνοιας'', δεν έχει λόγο ούτε καν να προσποιείται πως θα ασχοληθεί µε την µαζική εκπαίδευση.

Συνεπώς, το πανεπιστήµιο χρεοκοπεί,όχι σε µια µέρα, όχι ξαφνικά, καθώς η καπιταλιστική αναδιάρθρωση στην εργασία εφευρίσκει και ανακυκλώνει, απορρίπτει και αναδιοργανώνει στοιχεία και σηµεία της εκπαίδευσης, όπως την ξέρουµε, κάθε µέρα.

Έτσι, νοµίζουµε, πως η µόνη λέξη, ικανή να χαρακτηρίσει αυτήν την εποχή της ιστορίαςτου πανεπιστηµίου, είναι η µετάβαση. Προς ένα νέο µοντέλο, που, όµως, δε διατίθεται προς πλήρη επισκόπηση, ούτε για µας και µάλλον ούτε για τα ίδια τα αφεντικά. Και κανένα ''κίνηµα'' της αριστεράς δεν µπορεί να επαναφέρει το παλιό παράδειγµα εκπαίδευσης (και εργασίας), όχι µόνο επειδή η ίδια, σαπισµένη πια, αναπολεί ροµαντικά το ένδοξο παρελθόν του δηµόσιου πανεπιστηµίου, αδυνατώντας να αναγνώσει τους πραγµατικούς λόγους κατάρρευσής του, αλλά, κυρίως, γιατί τα ιδιωτικά και κρατικά αφεντικά δεν προτίθενται να επενδύσουν σ' αυτό.

Η ανάγνωση της ιστορίας και η κριτική του µέλλοντος του εκπαιδευτικού συστήµατος δεν µπορεί να γίνεται µε βιολογικούς όρους: oύτε θάνατος, ούτε αναγέννηση: διαδικασία εξέλιξης σε νέα παραδείγµατα, µια µετάβαση µε µεταφρασµένες σε κρίση συνέπειες -υπό το ηµίφως της δύσης.

Η κατάσταση µοίαζει µε εκείνην ενός µεγάλου πλοίου που βουλιάζει σιγά σιγά. Τι γίνεται εκεί πέρα στη διάρκεια του αργόσυρτου ναυαγίου ; Τι θα µπορούσε να γίνει ; Οι καπεταναίοι πετάνε κάθε τόσο επιβάτες στη θάλασσα για να ξαλαφρώσουν το σκάφος...Οι πρώτες θέσεις και οι δεύτερες πηγαινοέρχονται εκνευρισµένες απ΄τη γέφυρα στο κατάστρωµα και πάλι πίσω, παζαρεύοντας τις καλές, ταχύπλοες λέµβους, οι καλοί πελάτες και οι µπράβοι τους κλωτσάνε όποιον τολµήσει να κοιτάξει κανά σωσίβιο... Υπάρχει ακόµη και το κατώτατο πλήρωµα, οι µούτσοι και οι επιβάτες γ΄ θέσης, ενδεχοµένως και τίποτε λαθρεπιβάτες. Τι κάνουν αυτοί ; Κάποιοι προσεύχονται περιµένοντας ένα θαύµα. Κάποιοι -νοµίζουν πως- βλέπουν κοντά παραδείσια νησιά ή κατάφωτα λιµάνια και πηδάνε στη θάλασσα για να προλάβουν να σωθούν. Μάταια: πνίγονται στις ψευδαισθήσεις τους. Κάποιοι παρακαλάνε τους καλούς κυρίους να τους πάρουν µαζί τους. Κάποιοι περιµένουν στρατιωτική επιχείρηση διάσωσης. Κάποιοι περιµένουν δηµοσιογράφους για να καταγγείλουν την ασυνειδησία των εφοπλιστών. Και ο καιρός περνάει... από τον οδηγό επιβίωσης στην εκπαιδευτική κρίση/ σύντροφοι από την αυτονομία/ μάρτιος 2007

σ ή µ ε ρ α τ ο π ρ ω ί σ τ o π α ν ε π ι σ τ ή µ ι ο /σα να λέµε/ προχτές αργά/ στο µπαρ/ το ναυάγιο

οι άδειοι τενεκέδες κάνουν περισσότερο θόρυβο...

Η τριτοβάθµια εκπαίδευση δεν υπήρξε, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια, ούτε δηµόσια, ούτε δωρεάν. Εργολαβίες (για π α ρ ά δ ε ι γ µ α σ τ ο ν τ ο µ έ α τ η ς κ α θ α ρ ι ό τ η τ α ς ) , ε ρ γ α ζ ό µ ε ν ο ι σ ε καθεστώς συµβάσεων ιδιωτικού δικαίου, ακόµη και ιδιωτικές εταιρίες φύλαξης, σ τ ε λ ε χ ώ ν ο υ ν τ ο « δ η µ ό σ ι ο » πανεπιστήµιο . Και προφανώς, το ελληνικό πανεπιστήµιο των τελευταίων χρόνων δεν είναι ούτε δωρεάν. Από τη δ ι α δ ι κ α σ ί α π ρ ο ε τ ο ι µ α σ ί α ς τ η ς εισαγωγής σ’ αυτό, µέχρι ό,τι απαιτεί η οµαλή και επιτυχηµένη παραµονή στα πανεπιστηµιακά ιδρύµατα: συγγράµµατα, σ η µ ε ι ώ σ ε ι ς , π α ν ε π ι σ τ η µ ι α κ ά φροντ ιστήρια- αν έχεις φράγκα, διάβαινε τις χρυσές πύλες της γνώσης... Π α ρ ά λ λ η λ α , µ ε τ α π τ υ χ ι α κ ά κ α ι διδακτορικά προγράµµατα, στα οποία όχι µόνο πληρώνεις αδρά για τη συµµετοχή σου, αλλά και οι έρευνες από αυτά χρησιµοποιούνται από τα αφεντικά και το κράτος µε τους µεταπτυχιακούς σε ρόλο εθελοντή-εργάτη, αφού παράγουν κέρδος χωρίς ποτέ να αµείβονται γι΄αυτό.Τη στιγµή της όλο και πιο έντονης επίθεσης στον τοµέα της ικανοποίησης των αναγκών µας, περικοπές στα σ υ γ γ ρ ά µ µ α τ α , κ α θ ι έ ρ ω σ η αυστηρότερων εισοδηµατικών κριτηρίων για τη σίτιση και την στέγαση, απολύσεις στο προσωπικό των πανεπιστηµιακών ιδρυµάτων, επιβεβαιώνουν ότι το κράτος προσπαθε ί να ξεφορτωθε ί κάθε κοινωνική παροχή.

Από τότε που ήµουνα πολύ πολύ µικρός/ Οι γονείς µου µού λεγαν να γίνω γιατρός / Μα εγώ δεν

ήθελα τίποτα να γίνω / Μα εκείνοι θέλαν να µε δουν σηµαιοφόρο / Ѳέλαν να µε κάνουνε γιατρό ή

δικηγόρο(kill the cat, punk d.i.y συγκρότημα που φύτρωσε

κάποτε στη νομική)

Είναι, ίσως, ένα από τα µεγαλύτερα κλισέ της ελληνικής οικογένειας σχετικά µε την τριτοβάθµια. Κοινωνικά, εργασιακά, ακόµη και γνωσιολογικά η νοµική επιστήµη ( ;) τυγχάνει αναγνώρισης από όλες τις µπάντες (δεξιές κι αριστερές). ∆εν θα αναλωθούµε εδώ στο να εξηγήσουµε γιατί οι (περισσότεροι) δικηγόροι είναι λέρες, και το κρατικό σύστηµα απονοµής δικαιοσύνης (και σωφρονισµού και νοµοπαραγωγής κλπ) και τα χαρακτηριστικά του είναι ζήτηµα κ ο ι ν ω ν ι κ ό - π ο λ ι τ ι κ ό κ α ι ό χ ι ' ' ε π ι σ τ η µ ο ν ι κ ό ' ' . Ѳ έ λ ο υ µ ε ν α σκιαγραφήσουµε αδροµερώς την

σ υ ν ή θ η ε ρ γ α σ ι α κ ή µ ο ί ρ α τ ω ν πτυχιούχων, τις σχέσεις των φοιτητών εντός της σχολής και την άποψη µας για το εν λόγω επιστηµονικό αντικείµενο.

µια σηµείωση για το ζήτηµα ''νόµος'', οπωσδήποτε για την (κοινωνική, ηθική)

΄ουδετερότητά΄΄ του.Ο νόµος θεσπίζεται από το κράτος, µε τις διαδικασίες τις οποίες το ίδιο προβλέπει (και ενίοτε παραβλέπει προς διευκόλυνσή του) . Ρυθµίζοντας κάθε πτυχή της α ν θ ρ ώ π ι ν η ς σ υ µ π ε ρ ι φ ο ρ ά ς , οριοθετώντας το δηµόσιο από το ιδιωτικό- εξουσιάζοντας παράλληλα και τα δύο- το κράτος είναι η µεγάλη µηχανή των περιορισµών. Το τελευταίο, µέσω του νοµοθέτη, είναι αυτό που επιτρέπει ή απαγορεύει, επιβραβεύει ή τιµωρεί. Μπορεί αυτή η συνθήκη να είναι ουδέτερη ; Τυχαία; Όχι: η θέσµιση κανόνων δεν ήταν ποτέ µια τυχαία διαδικασία, τα περιεχόµενά της, οι προσταγές πρέπει να τείνουν στην πειθάρχηση των υποτελών και την κ α τ α σ τ ο λ ή τ ω ν α ρ ν ή σ ε ω ν τ ω ν προλεταριακών υποκειµένων. Οι νόµοι µπορούν να ιδωθούν και ως οδηγίες χρήσης στον καπιταλισµό, φανταστικά όρια στην διαχείριση της βαρβαρότητας. Κι όποιος ακόµη πιστεύει ότι η οδός των κρατικών ρυθµίσεων, των νοµοθετικών παρεµβάσεων µπορεί να λύσει τα προβλήµατά µας, ας µη φάει, έχουµε γλαρόσουπα. Το κράτος είναι η µήτρα των περισσότερων υποχρεωτικών θεσµών αυτής της κοινωνίας (στρατός, φυλακή κ.λ.π) και, απ΄ όσο ξέρουµε, δεν είχε ποτέ πρόβληµα να είναι η πολιτική ο ρ γ ά ν ω σ η τ ω ν α φ ε ν τ ι κ ώ ν ή ν α εγκληµατεί µε ποίκιλους τρόπους, εναντίον µας και πάνω στα σώµατά µας.

Περαιτέρω, κάθε συµπεριφορά έξω από τα όρια του νόµου, ανεξαρτήτως κριτηρίων και κόντρα στην βιωµένη πραγµατικότητα, κόντρα στην ιστορία των εκάστοτε υποκειµένων και των δράσεων τ ο υ ς π α ρ ο υ σ ι ά ζ ε τ α ι ω ς αντικοινωνική·όποιος αµφισβητεί την αστική νοµιµότητα παρουσιάζεται να δρα ενάντια στην ίδια την κοινωνία. Και φυσικά, η τήρηση των νόµων επιβάλλεται µέσω της βίας, της οποίας το µονοπώλιο κατέχει το κράτος (ε, και το παρά-κράτος!). Και αυτή η βία δεν είναι καταδικαστέα, αφού ε ίνα ι “νόµ ιµη” , θεµ ι τή κα ι απαραίτητη για τη διατήρηση της ταξικής ειρήνης.

Η ν ο µ ι κ ή ε π ι σ τ ή µ η µ π ο ρ ε ί ν α χαρακτηριστεί (και) ως γνωσιολογία της διαχείρισης των ζωών µας, των ζωών τ ω ν α π ό κ ά τ ω . Η ν ο µ ι κ ή , χ α ρ α κ τ η ρ ι ζ ό µ ε ν η ω ς ε π ι σ τ ή µ η , νοµιµοποιεί την βίαιη διαχείριση των κοινωνικών και πολιτικών υποθέσεων από το κράτος. Η πολιτική βούληση των αφεντικών πρέπει να ενδύεται τον µανδύα της επιστηµοσύνης για να ε φ α ρ µ ό ζ ε τ α ι µ α ζ ι κ ά , ν α γ ί ν ε τ α ι κοινωνικά αποδεκτή ως ο απόλυτος

ορθολογισµός. Στη νοµική µαθαίνεις, ερµηνεύεις, εφαρµόζεις τους νόµους των αφεντικών και είναι κρίσιµο να γίνεις ένθερµος υποστηρικτής της νοµιµότητας, της τάξης και της ασφάλειας, πρόθυµος να κρίνεις ποιος είναι νόµιµος και ποιος λαθραίος, ποιος αθώος και ποιος ένοχος. Οι καθηγητικές αυθεντίες έχουν αναλάβει αυτό το έργο, τους οφείλεις ,άλλωστε, σεβασµό και υπακοή.

Πράγµατι υπάρχουν πολλοί εδώ µέσα, π ο υ κ ά ν ο υ ν π ε ρ ή φ α ν ο υ ς τ ο υ ς καθηγητάδες τους. ∆ηλώνουν µε καµάρι φοιτητές νοµικής, έχουν την σχολή σε π ε ρ ί ο π τ η θ έ σ η κ α ι µ ε µ ε γ ά λ ο ενθουσιασµό, όχι απλώς αφοµοιώνουν όλα όσα ακούνε σ' αυτά τα αµφιθέατρα, α λ λ ά ε κ φ ρ ά ζ ο υ ν α π ό ψ ε ι ς , π ο υ ξεπερνούν σε φασισµό ακόµη και αυτές τ ω ν κ α θ η γ η τ ώ ν ! Π α ρ ά λ λ η λ α , ανταγωνισµός εντός και εκτός σχολής, λυκοφιλίες και εργαλειακή αντιµετώπιση κάθε κοινωνικής σχέσης είναι λίγα από τα κανιβαλικά στοιχεία της φοιτητικής καθηµερινότητας, σήµερα που η φοίτηση εντατικοποιείται όσο ποτέ άλλοτε. Τίποτα δεν µπορεί να µπει ανάµεσα στους φιλόδοξους, πολλά υποσχόµενους φοιτητές νοµικής και στην επαγγελµατική τους καταξίωση, ούτε ο ι ίδ ιο ι ο ι συµφοιτητές τους. Ο στόχος τους είναι ένας, σαφής και ξεκάθαρος: η «επιτυχία». Και για χάρη της, θα κάνουν τα πάντα. Το βιογραφικό είναι το διαβατήριο για την καριέρα και το καβάτζωµα. Εκεί, φτάνεις µόνο από τον ατοµικό δρόµο. Προσοχή! ∆ιασχίστε τον µε εµµονική προσήλωση στην ψευδαίσθηση ότι τα πράγµατα θα είναι διαφορετικά για σας, αφού µπορεί τε (κα ι λυσσάτε ) να ε ίστε καλύτεροι απ’ όλους τους άλλους, ή για τ η ν α κ ρ ί β ε ι α π ε ρ ι σ σ ό τ ε ρ ο αποφασισµένοι για µάχες πτώμα με πτώμα.

και µια σηµείωση για το “µετά”Φηµολογείται πως, ακόµη και στο πλαίσιο της εν εξελίξει καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, η νοµική συνεχίζει να έχει «δουλίτσα», να δίνει προοπτικές για επαγγέλµατα µε κύρος και φράγκα, ''να-ανοίγει-ορίζοντες''. Ας δούµε, λοιπόν, αυτούς τους ορίζοντες σε γκρο-πλαν. Ως ασκούµενος, θα τρέχεις από τη µία δηµόσια υπηρεσία στην άλλη, θα περιµένεις σε ουρές και θα περιφέρεσαι από γραφείο σε γραφείο, ενώ θα αποκτήσεις “αξιοζήλευτη” προϋπηρεσία στην παρασκευή καφέ και τον χειρισµό φωτοτυπικών µηχανηµάτων. Και όλα αυτά για 400 ευρώ το µήνα. Μετά το 18µηνο της άσκησης, σειρά έχει η απασχόληση σε δικηγορικές εταιρείες ή γραφεία ως “συνεργάτης”, όρος που προσπαθεί να καλύψει το ταπεινό της πραγµατικότητας: υπάλληλος. Μπορείς βέβαια πάντα να γίνεις δικαστής και να είσαι εσύ αυτός που αποφασίζει εξώσεις, πρόστιµα και άλλες ποινές σε όποιον ε µ φ α ν ί ζ ε τ α ι κ ά θ ε φ ο ρ ά ω ς “παραβατικός”. Όχι κι άσχημα, ε;

δ η µ ό σ ι ο + δ ω ρ ε ά ν ?

Είστε έτοιµες και έτοιµοι, λοιπόν, ω µελλοντικοί νοµικοί να αναµετρηθείτε µε την νοµιµότητα και να την κατακτήσετε; Γιατί, όσοι από εσάς αποδεχτούν αυτόν το ρόλο θα µπορούν να πλάσουν µε τα ίδια τους τα χέρια το περίτεχνο αυτό κατασκεύασµα των αφεντικών, φτιαγµένο από σάρκα και σπέρµα των συµφερόντων τους. Ιδού, ορθώνεται µπροστά σας ο απόλυτος θεµατοφύλακας της κοινωνικής και ταξικής ειρήνης, ο ρυθµιστής κάθε πιθανής σχέσης στο πεδίο της καθηµερινής ζωής (από τη σχέση του εργάτη µε το σιχαµένο αφεντικό του, µέχρι του ενοικιαστή µε τη σκατόψυχη σπιτονοικοκυρά του και του παιδιού µε τους χωρισµένους γονείς του). Εκτός αυτού, εάν ένα είναι το χαρακτηριστικό της νοµιµότητας αυτό δεν αποτελεί άλλο παρά την ιδιότητά της να συστέλλεται και να διαστέλλεται έτσι ώστε να ορίζει κάθε φορά ποια συµπεριφορά περιλαµβάνεται εντός των ορίων της και ποια εκφεύγει αυτών, ούσα παράνοµη, εγκληµατική ή νοµικά αδιάφορη.

Ας υποθέσουµε στο σηµείο αυτό πως κάθε συµπεριφορά µας κινείται προς την κάλυψη µιας ανάγκης, βιοτικής ή κοινωνικής, όπως η στέγαση, η σίτιση, η επικοινωνία, η διασκέδαση. Η προσπάθειά µας αυτή φιλτράρεται µέσα από νόµιµους θεσµούς όπως η ιδιοκτησία, η µισθωτή εργασία, η πνευµατική ιδιοκτησία, η οικογένεια, η δηµόσια τάξη. Τι να συµβαίνει, άραγε, εκεί που κάποιοι αρνούνται να πειθαρχήσουν στις νόρµες της νοµικά επιβαλλόµενης συµπεριφοράς και να τις αγνοήσουν αναγνωρίζοντας -συνειδητά ή µη- τους παραπάνω θεσµούς από σάπιους ως καταστροφικούς; Τι γίνεται εκεί που το σύνολο των αναγκών και των επιθυµιών κάποιου δεν γίνεται αντιληπτό ως µια υπόθεση ατοµική αλλά συλλογική, δηλαδή, κάτι προς την ικανοποίηση του οποίου δεν κινείται ο καθένας µόνος ενάντια στους υπόλοιπους, αλλά µαζί τους; Εκεί γίνεται κατάληψη. Απαλλοτρίωση, δηλαδή, ενός χώρου, ο οποίος προορίζεται στο εξής να στεγάσει ανάγκες και επιθυµίες συλλογικές, που ικανοποιούνται αυτόνοµα, όπου όσοι τον διαχειρίζονται, δουλεύουν όλοι µαζί για την συλλογική µας ανατίµηση.

Όποιος, λοιπόν, δεν ψήνεται να τον πετάνε στο δρόµο ή να γυρίσει στους “ζεστούς κόλπους” µιας καταπιεστικής, σε ευρεία έννοια, οικογένειας όταν δεν έχει να πληρώσει νοίκι, κάνει κατάληψη στέγης. Όποια δεν γουστάρει τoν συνταγµατικά προβλεπόµενο και διαµεσολαβηµένο από κόµµατα τρόπο πολιτικοποίησης αλλά θέλει να µιλά η ίδια για τα ζητήµατα που την αφορούν, κάνει κατάληψη. Όποιοι δεν θέλουν κανείς, ούτε καν οι ίδιοι, να βγάζουν φράγκα από τη µουσική τους, να παίζουν σε µαζαγιά-φρούρια από σεκιούριτι και µπράβους, αλλά θέλουν να στήνoυν τα δικά τους live, χωρίς χορηγούς, µε όσα µέσα διαθέτουν, κάνουν κατάληψη. Όποιες δεν θεωρούν τη γνώση κάτι που αρµόζει στους ειδικούς των αµφιθεάτρων, των διαλέξεων και των φιλοσοφικών λόµπι, αλλά κάτι που µπορούν να κατακτήσουν όλες µαζί και η µία απ' την άλλη, κάνουν κατάληψη. Όποιοι, ακόµη, δεν αναγνωρίζουν την τέχνη ως βαλσαµωµένο πτώµα για έκθεση αλλά ένα δηµιουργικό εργαλείο στα χέρια όχι των

καλλιτεχνών αλλά του καθένα, κάνουν κατάληψη. Και όσες δεν είναι πρόθυµες να παραδώσουν τις σχέσεις τους στην αλλοτρίωση του εµπορεύµατος, κάνουν κατάληψη.

Και άλλα πολλά θα µπορούσε κανείς να πει, ανάλογα µε τα παραπάνω. Ό,τι και αν ήταν αυτό, ωστόσο, αναδεικνύει ευκρινώς ένα παράδειγµα σχέσεων τουλάχιστον ενάντιο στις κυρίαρχες. Ο χώρος και ο χρόνος στη µητρόπολη, αποικισµένος καθολικά από τις καπιταλιστικές σχέσεις, διαρρηγνύεται για να ξεπηδήσουν σχέσεις απαλλαγµένες από τη µεσολάβηση του εµπορεύµατος, όπου η πραγµατικότητα µπορεί να παραµένει στο εδώ και το τώρα χωρίς να αποκόπτεται απ' την ιστορική της συνέχεια και συνοχή, µακριά απ' τις αναπαραστάσεις του θεάµατος. Εκεί µπορούµε να συναναστρεφόµαστε και να µιλάµε ισότιµα η µία στον άλλο, χωρίς διακρίσεις και στερεότυπα να µπαίνουν ανάµεσά µας. Αυτό είναι που προσδιορίζει την ποιότητα των σχέσεων, που θέλουµε να αναπτύσσουµε-

Για όλους αυτούς τους λόγους (πιθανόν και άλλους που ξεπερνούν τους σκοπούς του παρόντος κειµένου), λοιπόν, τα αφεντικά αυτού του κόσµου, κρατικά και ιδιωτικά, δεν µπορούν -πώς άλλωστε- παρά να µη βλέπουν µε πολύ καλό µάτι τις καταλήψεις. Πόσο µάλλον τώρα, που όλο και περισσότερες κοινωνικές οµάδες αποκλείονται από µέσα βασικά για την κοινωνική τους αναπαραγωγή. Πόσο µάλλον τώρα, που το κράτος δεν έχει

να πουλήσει παρά µόνο τάξη και ασφάλεια – άλλωστε αυτές είναι οι µόνες προεκλογικές υποσχέσεις σε ένα βαθιά ρατσιστικό και µικροαστικό εκλογικό σώµα, που θα µπορούσαν να τηρηθούν και να νοµιµοποιηθούν κοινωνικά.

Και αποδεικνύεται πως είναι πρόσφορη η εικόνα των εκκενωµένων καταλήψεων να τις δικαιώνει ως υπαρκτές. Πώς σηµασιοδοτείται εν τέλει το νόµιµο και το παράνοµο; Με όρους θεάµατος και δηµόσιας τάξης. Γι' αυτό και η ποινικοποίηση µιας συµπεριφοράς µπορεί πια να επεκτείνεται τόσο, ώστε να φτάνει να αγκαλιάζει την κατοχή αντικειµένων όπως σπρέυ βαφής και µπουκάλια µπύρας.

Απ' την άλλη εµείς παρά την όποια µιντιακή φιλoλογία (δεξιά, αριστερή, αριστερότερη) για το τι είµαστε και τι δεν είµαστε, παρά τις εκκλήσεις των νοικοκυραίων για προστασία από µεταφυσικούς κινδύνους, παρά τις διακηρύξεις κράτους και αφεντικών για “εξυγίανση”, χωρίς κάλυψη από κανένα κόµµα και καµιά “δύναµη ανατροπής”, επιλέγουµε να υπερασπιζόµαστε τις καταλήψεις µας µε τους δικούς µας τρόπους. Μιλώντας εµείς για τους εαυτούς µας και πράττοντας εξίσου. Μην αφήνοντας κανένα γκρουπούσκουλο να βγει µπροστά για λογαριασµό µας.

Και τελικά σηκώνοντας µε τα δικά µας σώµατα το βάρος της όποιας ήττας ή νίκης µας. Χθές, σήµερα, αύριο και κάθε µέρα ενάντια στην βαρβαρότητα απ' όπου κι αν προέρχεται.

Πόλεµος